၁ တိမောသေ ၂း၁၁-၁၅ 1 Timothy 2:11-15

၁ တိမောသေ ၂း၁၁-၁၅

11 မိန်းမသည်အုပ်စိုးခြင်းကို အစဉ်ဝန်ခံ၍ တိတ်ဆိတ်စွာသင်စေ။ 12 မိန်းမသည်ဆုံးမဩဝါဒပေးခြင်း၊ ယောက်ျားကို အစိုးတရပြုစေခြင်း အခွင့်ကိုငါမပေး။ သူသည် တိတ်ဆိတ်စွာနေအပ်၏ 13 အကြောင်း မူကား၊ အာဒံကို ရှေ့ဦးစွာ ဖန်ဆင်းတော်မူ၍၊ နောက်မှ ဧဝကိုဖန်ဆင်းတော်မူ၏။ 14 ထိုမှတပါး၊ အာဒံသည်လှည့်ဖြားခြင်းကိုမခံ၊ မိန်းမသည် လှည့်ဖြားခြင်းကိုခံ၍ လွန်ကျူး၏။ 15 သို့သော်လည်း၊ ဣန္ဒြေစောင့်ခြင်းနှင့်တကွ ယုံကြည်ခြင်း၊ ချစ်ခြင်း၊ သန့်ရှင်းခြင်း၌ တည်လျှင်၊ သားဘွားဖြင်းအမှု၌ ကယ်တင်ခြင်းသို့ရောက်လိမ့်မည်။

    ရှင်ပေါလုသည် ဤစကားကို ရေးသားရခြင်းက အသင်းတော်အတွင်း အမျိုးသားနှင့် အမျိုးသမီးတို့၏ အခန်းကဏ္ဍတွင် မညီမျှမှုတစ်ခု ရှိနေသည်ဟု မြင်ခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ သူသည် အမျိုးသမီးများ အသင်းတော်တွင် မပြောဆိုရန် ဆိုလိုခြင်း ဖြစ်သည်။ ပထမဦးစွာ၊ “အမျိုးသားသည် ဆုတောင်းခြင်း သို့မဟုတ် ပရောဖက်ပြုခြင်း” (၁ ကောရိန္သု ၁၁:၄) နှင့်အတူ၊ သူသည် “ဆုတောင်းသော သို့မဟုတ် ပရောဖက်ပြုသော အမျိုးသမီးများ” (အငယ် ၅) ကို ထည့်သွင်း ဖော်ပြထားသည်။ ဧဝံဂေလိဆရာ ဖိလိပ္ပသည် (တမန်တော်ဝတ္ထု ၂၁:၈) “ပရောဖက်ပြုသော သတို့သမီးလေးယောက် ရှိသည်” (တမန်တော်ဝတ္ထု ၂၁:၉)။ ရှင်ပေါလု၏ ကိုယ်တိုင် အကြံပေးချက်အရ၊ ပရောဖက်ပြုခြင်းကို အသင်းတော်တွင် ပြုလုပ်ရမည် (၁ ကောရိန္သု ၁၄:၂၃၊ ၂၄)။ ထို့ကြောင့် ဤသတို့သမီးများသည် ပရောဖက်မ များဖြစ်လျှင်၊ သူတို့သည် အသင်းတော်တွင် ပရောဖက်ပြုမည် မှာ ထင်ရှားသည်။ ပရောဖက်မ အန္နသည် ယေရှုကို ဗိမာန်တော်တွင် အပ်နှံစဉ် ဗိမာန်တော်တွင် ရှိနေခဲ့သည်။ သူမသည် ဗိမာန်တော်တွင် ပြောဆိုခဲ့သည်။ ကျမ်းစာတွင် ဆိုသည်မှာ၊ “အရှေရမျိုးနွယ်မှ ဖနုယေလ၏ သမီး အန္နအမည်ရှိ ပရောဖက်မ တစ်ဦးလည်း ရှိ၏။ သူမသည် အသက်ကြီးရင့်ပြီ ဖြစ်သည်။ သတို့သမီးဘဝမှ ခင်ပွန်းနှင့် ခုနစ်နှစ်သာ နေခဲ့ရသည်။ ထို့နောက် ရှစ်ဆယ့်လေးနှစ်ခန့် မုဆိုးမဘဝနှင့် ဗိမာန်တော်မှ မထွက်ဘဲ ညဉ့်နှင့်နေ့ အစာရှောင်ခြင်းနှင့် ဆုတောင်းခြင်းဖြင့် ဘုရားသခင်ကို ကိုးကွယ်ခဲ့သည်။ ထိုအခါ သူမသည် ထိုအချိန်ခဏ၌ လာရောက်၍ ထာဝရအရှင်ကို ကျေးဇူးတော်ခတသ ပြုပြီး၊ ယေရုရှလင်မြို့၌ ရွေးနုတ်ခြင်းကို မျှော်လင့်နေသော လူအပေါင်းတို့အား ထိုသခင်ယေရှုကို ဟောပြောခဲ့သည်” (လုကာ ၂:၃၆-၃၈)။

    ရှင်ပေါလု၏ စိုးရိမ်ချက်မှာ ၁ ကောရိန္သု ၁၄:၃၄-၃၅ နှင့် ယခု ဆွေးနွေးနေသော ကျမ်းချက်တွင် ယောက်ျားနှင့် မိန်းမ၏ အခန်းကဏ္ဍနှင့် စပ်လျဉ်း၍ မှန်ကန်သော စည်းမျဉ်းကို ချမှတ်ရန် ဖြစ်သည်။ အာဒံ၏ အမှုကဲ့သို့ ယောက်ျားသည် အာဏာရှိရမည်၊ အမျိုးသမီးမဟုတ်ချေ။ အမျိုးသမီးသည် ခင်ပွန်းအား နာခံရမည်၊ ခင်ပွန်းသည် ဇနီးအား နာခံရမည် မဟုတ်ချေ။ ရှင်ပေတရုသည်လည်း အတူတူပင် အကြံပေးချက် ရေးသားခဲ့သည်။ သူဆိုသည်မှာ “ထိုနည်းတူ ဇနီးများတို့၊ ကိုယ်ခင်ပွန်းများအား နာခံကြလော့။ အကြင်သူတို့သည် နှုတ်ကပတ်တော်ကို မနာခံကြလျှင်လည်း၊ ဇနီးတို့၏ အပြုအမူအားဖြင့် နှုတ်ကပတ်တော်မပါဘဲ နိုင်ချေနိုင်ကြလိမ့်မည်” (၁ ပေတရု ၃:၁) ဟူ၍ ဖြစ်သည်။

1 Timothy 2:11-15
     Let the woman learn in silence with all subjection. But I suffer not a woman to teach, nor to usurp authority over the man, but to be in silence. For Adam was first formed, then Eve. And Adam was not deceived, but the woman, being deceived, was in the transgression. Notwithstanding, she shall be saved in childbearing, if they continue in faith and charity and holiness with sobriety.

Answer

     For Paul to have written this suggests that there was seen an imbalance in the role of men and women in the church. He is saying that women ought not to speak in the church. First, along with “man praying or prophesying (1 Corinthians 11:4), he adds “women that prayeth or prophesieth” (verse 5). Philip the evangelist (Acts 21:8) “had four daughters, virgins, which did prophesy” (Acts 21:9). According to Paul’s own counsel, prophesying was to be done in the church (1 Corinthians 14:23, 24). Therefore, if these virgins were prophetesses, then it is obvious that they would prophesy in the church. Anna the prophetess was in the temple when Jesus was being dedicated. She spoke in the temple. It says, “And there was one Anna, a prophetess, the daughter of Phanuel, of the tribe of Aser: she was of a great age, and had lived with a husband seven years from her virginity; And she was a widow of about fourscore and four years, which departed not from the temple, but served God with fastings and prayers night and day. And she, coming in that instant, gave thanks likewise unto the Lord, and spake of him to all them that looked for redemption in Jerusalem” (Luke 2:36-38).

     Paul’s concern then is to set proper order in both 1 Corinthians 14:34-35 and the text here in question relative to the role of man and wife. Man, as in the case of Adam, should have the authority, not the woman. The woman is to be in subjection to the husband, not the husband to the wife. Peter writes the same counsel. He wrote, “Likewise, ye wives, be in subjection to your own husbands; that, if any obey not the word, they also may without the word be won by the conversation of the wives” (2 Peter 3:1).