ယေရမိမြည်တမ်းစကား - Lamentation

ယေရမိမြည်တမ်းစကား - Lamentation

 

မာတိကာ (Table of Contents)
အခန်းကြီး - ၁
အခန်းကြီး - ၂
အခန်းကြီး - ၃
အခန်းကြီး - ၄
အခန်းကြီး - ၅

ယေရမိမြည်တမ်းစကား 

The Book of Lamentations

 

ခေါင်းစဉ်

Title

 

ဆုံးရှုံးခြင်းအုပ်စု၏ ပထမစကားလုံးသည် ဟေဗြဲဘာသာဖြင့် ‘ဧခါ’ သို့မဟုတ် “မည်သို့!” ဖြစ်သည်။ ဤစကားလုံးကို ဟေဗြဲကျမ်းစာတွင် ဆုံးရှုံးခြင်းအုပ်စုဟု အမည်ပေးထားသည်။ “မည်သို့?” ဟူသော မေးခွန်းကို ထပ်ခါတလဲလဲ မေးထားပြီး၊ ဤမေးခွန်းများကို ကြည့်ခြင်းဖြင့် ကျမ်းစာအုပ်၏ အဓိကအကြောင်းအရာများကို သိရှိနိုင်သည်။ အင်္ဂလိပ်ခေါင်းစဉ် “ဆုံးရှုံးခြင်း” သည် “ဝမ်းနည်းသီချင်း” သို့မဟုတ် “ဈာပနသီချင်း” ဟု အဓိပ္ပာယ်ရပြီး၊ ကျမ်းစာအုပ်၏ အကြောင်းအရာသည် ယေရုဆလင်မြို့၏ ကြေကွဲဖွယ်ပြိုလဲခြင်း (၄:၂) ကို ရောင်ပြန်ဟပ်ထားသည်နှင့် ကိုက်ညီသည်။

The first word of the book of Lamentations in Hebrew is ‘ekah, or “How!” This word is used in the Hebrew Bible as the name of the book of Lamentations. The question, with the same word, is repeatedly asked: How? A look at these “how” questions helps discern the real issues of the book. The English title “Lamentations” means “mourning song” or “dirge.” The book’s content fits this title, as it reflects on the tragic fall of Jerusalem (4:2).

 

ရေးသားသူနှင့် ရက်စွဲ

Author and Date

 

ပညာရှင်များသည် ဆုံးရှုံးခြင်းအုပ်စုကို ယေရမိယခေတ်တွင် ရေးသားခဲ့သည်ဟု တစ်ညီတစ်ညွတ်ယုံကြည်ကြသည်။ ထို့ပြင်၊ ယေရမိ၏ ပရောဖက်ပြုချက်နှင့် ဆုံးရှုံးခြင်းအုပ်စုအကြား စကားအသုံးအနှုန်းနှင့် အကြောင်းအရာများတွင် ထူးခြားသော တူညီမှုများရှိပြီး၊ ၎င်းတို့သည် ယေရမိအား ရေးသားသူအဖြစ် ညွှန်ပြသည်။ သူမဟုတ်ကြောင်း ခိုင်လုံသော သက်သေမရှိသဖြင့်၊ ယေရမိသည် ဆုံးရှုံးခြင်းအုပ်စုကို ရေးသားခဲ့သည်ဟူသော ယုဒလူတို့၏ ရှေးယခင်ယုံကြည်ချက်ကို လက်ခံရန် သင့်လျော်သည်။

Scholars are united in the belief that Lamentations was written in the days of Jeremiah. There are, moreover, several striking parallels of phraseology and subject matter between Jeremiah’s prophecy and Lamentations, which point to him as its author. Without definitive evidence that he was not the author, it is reasonable to accept the ancient belief of the Jews that Jeremiah wrote the book of Lamentations.

 

သမိုင်းဆိုင်ရာ နောက်ခံသည် ယုဒပြည်၏ နောက်ဆုံးနေ့ရက်များ၊ အထူးသဖြင့် ဘီစီ ၅၈၆ တွင် ယေရုဆလင်မြို့ ဖျက်ဆီးခံရခြင်းနှင့် ၎င်း၏ ထိတ်လန့်ဖွယ်ရာများ၊ နှင့် မြို့၏ နောက်ဆုံးဝိုင်းထားခံရမှုနောက်ပိုင်းဖြစ်သည်။ ကောင်းသောဘုရင် ယောရှိယ ဘီစီ ၆၀၉ တွင် ကွယ်လွန်ပြီးနောက်၊ နိုင်ငံရေး၊ လူမှုရေး၊ နှင့် ဘာသာရေးအခြေအနေများသည် ယေဟောဇ၊ ယေဟောယခံ၊ ယေဟောယချင်၊ နှင့် ဇေဒကိယ တို့၏ ဆက်လက်အုပ်ချုပ်မှုအောက်တွင် လျင်မြန်စွာ ယိုယွင်းလာသည်။ ယေရုဆလင်မြို့သူမြို့သားများသည် ဘီစီ ၅၈၈–၅၈၆ တွင် မြို့၏ နောက်ဆုံးဝိုင်းထားခံရစဉ်အတွင်း အပြင်းအထန် ဒုက္ခများကို ခံစားခဲ့ရသည်။ ယုဒပြည်၏ လူဦးရေလုံးလုံးနီးပါးသည် ဗာဗုလုန်တို့၏ ဆက်လက်ကျူးကျော်မှု၊ သိမ်းပိုက်မှု၊ နှင့် သိမ်းဆည်းခံရမှုများဖြင့် လွင့်စင်သွားသည်။ မြေယာ၏ အဆင်းရဲဆုံးသောသူများသာ ကျန်ရစ်ခဲ့ပြီး၊ လူဆိတ်ညံသော မြို့များနှင့် ကျေးလက်ဒေသများတွင် ပြန့်ကျဲနေခဲ့သည်။ ဆုံးရှုံးခြင်းအုပ်စုသည် ဝမ်းနည်းဖွယ်ရာ ဒုက္ခဆင်းရဲမှုနှင့် ဝမ်းနည်းခြင်း၏ အသံများကို ဖွင့်ဟထားသည်မှာ အံ့သြစရာမရှိပေ။ ထိတ်လန့်ဖွယ်ရာ ဖော်ပြချက်များသည် ရေးသားသူသည် မျက်မြင်သက်သေဖြစ်သည်ဟု ထင်ရစေသည်။

The historical setting of the book is in the final days of the kingdom of Judah, especially the destruction of Jerusalem in 586 B.C., with all its horrors, and after the final siege of the city. After the death of good King Josiah in 609 B.C., the political, social, and religious situation deteriorated rapidly under the successive reigns of Jehoahaz, Jehoiakim, Jehoiachin, and Zedekiah. The people of Jerusalem suffered the most intense hardships during the final siege of the city, in 588–586 B.C. Practically the whole population of Judah was swept away by successive waves of Babylonian invasion, conquest, and captivity. Only the poorest of the land were left, scattered throughout the near-empty cities and countryside. It is little wonder that the book of Lamentations pours forth mournful tones of distress and sorrow. The vivid description of horror gives one the idea that the author was an eyewitness.

 

အကြောင်းအရာနှင့် အကျယ်အဝန်း

Content and Themes

 

ယေရုဆလင်မြို့ ပြိုလဲမှုမတိုင်မီ တစ်ရာစုကျော်ကတည်းက၊ ပရောဖက် မိက္ခာသည် ယုဒခေါင်းဆောင်များသည် “ဇိအုန်ကို သွေးထွက်သံယိုဖြင့် တည်ဆောက်ကြပြီး၊ ယေရုဆလင်ကို မတရားမှုဖြင့် တည်ဆောက်ကြသည်” (မိက္ခာ ၃:၁၀) ဟု ဟောကိန်းထုတ်ခဲ့သည်။ လေးဆယ်နှစ်ကာလပတ်လုံး ယေရမိသည် ယုဒလူများအား နောင်တရရန် တိုက်တွန်းခဲ့သည်။ သူသည် ယောရှိယနှင့် သူ၏သားတို့၏ လက်များကို အိမ်တွင်း၌ တရားမျှတသော အုပ်ချုပ်မှုနှင့် ပြည်ပတွင် ပညာရှိပြီး ရိုးသားသော မူဝါဒဖြင့် အားဖြည့်ရန် ကြိုးစားခဲ့သည်။ အထူးသဖြင့်၊ ယုဒသည် သူမ၏ မကောင်းမှုများကို ဆက်လက်လုပ်ဆောင်ပါက ဖျက်ဆီးခြင်းသေချာပေါက်ရောက်လာမည်ဟု သတိပေးခဲ့သည်။

More than a century before the fall of Jerusalem, the prophet Micah had foretold its destruction, because the leaders of Judah “build up Zion with bloodshed, and Jerusalem with iniquity” (Mic. 3:10). For forty years Jeremiah urged the people of Judah to repent; he sought to strengthen the hands of Josiah and his sons toward just government at home and a wise and honest policy abroad; and above all, he warned Judah of the certainty of destruction to come if she persisted in her evil ways.

ဆုံးရှုံးခြင်းအုပ်စုသည် ဤဟောကိန်းများ၏ အထွတ်အထိပ်ဖြစ်သည်။ ၎င်းတို့သည် ဘုရားသခင်၏ ကတိထားသော တရားစီရင်မှုများ အောင်မြင်စွာ ပြည့်စုံသည်ကို သက်သေပြသည်။ သို့သော် ၎င်းတို့၏ သတင်းစကားသည် မျှော်လင့်ချက်ကင်းမဲ့ခြင်းမရှိပေ။ ပျက်စီးခြင်း၏ ပုံရိပ်များကြားတွင်၊ သခင်ဘုရားသည် သူ၏လူများ၏ ဆင်းရဲဒုက္ခများကို ခွင့်လွှတ်ပြီး သက်သာစေမည်ဟူသော မျှော်လင့်ချက်တစ်သွယ်ရှိသည်။ နောက်ဆုံးအခန်းတွင် ဤမျှော်လင့်ချက်သည် ဆုတောင်းချက်တစ်ခုအဖြစ် ပြည့်လျှံလာသည်။ “အိုထာဝရဘုရား၊ ကျွန်ုပ်တို့ကို ကိုယ်တော်ထံသို့ ပြန်လှည့်စေတော်မူပါ၊ ကျွန်ုပ်တို့ ပြန်လည်ထူထောင်ခံရပါလိမ့်မည်။ ရှေးကဲ့သို့ ကျွန်ုပ်တို့၏ နေ့ရက်များကို အသစ်ပြုလုပ်တော်မူပါ” (ဆုံးရှုံး ၅:၂၁)။

The Lamentations are the climax of these predictions. They testify to the sure fulfillment of God’s promised judgments. Yet their message is not without hope. Through the picture of desolation runs a thread of expectation that the Lord will forgive and relieve the sufferings of His people. In the final chapter this hope swells into a prayer: “Turn us back to You, O Lord, and we will be restored; renew our days as of old” (Lam. 5:21).

 

စာပေဖွဲ့စည်းပုံ

Literary Structure

 

ဆုံးရှုံးခြင်းအုပ်စု၏ စာပေဖွဲ့စည်းပုံသည် ၎င်း၏ အကျယ်အဝန်းကို ရောင်ပြန်ဟပ်သည်။ ကျမ်းစာအုပ်သည် အခန်းငါးခန်းနှင့် သက်ဆိုင်သော ကဗျာငါးပုဒ်ဖြင့် ဖွဲ့စည်းထားသည် (အကြမ်းဖျင်းကို ကြည့်ပါ)။ ဟေဗြဲစာသားအရ ကျမ်းစာအုပ်သည် အက္ခရာစဉ်အလိုက် ရေးသားထားသည်။ ဆိုလိုသည်မှာ ကဗျာငါးပုဒ်စလုံးသည် ဟေဗြဲအက္ခရာ ၂၂ လုံးနှင့် တစ်နည်းနည်းဖြင့် ဆက်စပ်နေသည်။ များသောအားဖြင့် တစ်ပိုဒ်လျှင် စာလုံးတစ်လုံးသည် အက္ခရာစဉ်အလိုက် စတင်သည်—ပထမပိုဒ်သည် “အ” ဖြင့်၊ ဒုတိယပိုဒ်သည် “ဘ” ဖြင့်၊ စသည်ဖြင့်။ အင်္ဂလိပ်စာသားတွင် အခန်း ၁၊ ၂၊ ၄၊ နှင့် ၅ တွင် ပိုဒ် ၂၂ ပိုဒ်စီရှိပြီး၊ အခန်း ၃ တွင် ပိုဒ် ၆၆ (၂၂ ၏ ၃ ဆ) ရှိသည်ကို တွေ့မြင်နိုင်သည်။

The literary structure of Lamentations reflects its theme. The book is made up of five poems, corresponding to the five chapters in our modern Bibles (see Outline). The Hebrew text reveals that the book is written acrostically. This means that all five poems are related in some way to the Hebrew alphabet, which has 22 letters. Usually the first word of each stanza or verse begins with a successive letter of the alphabet—the first verse with “A,” the second with “B,” and so on. Traces of this can be seen in the English text in the fact that chapters 1, 2, 4, and 5 all have 22 verses, while chapter 3 has 66 verses (3 times 22).

 

အကြမ်းဖျင်း

Outline

        

၁. ပထမကဗျာ။ ငိုကြွေးနေသောမြို့ (၁:၁–၂၂)

၂. ဒုတိယကဗျာ။ ဖျက်ဆီးခြင်း၏ နောက်ဆက်တွဲ (၂:၁–၂၂)

၃. တတိယကဗျာ။ စိတ်ပျက်အားလျှော့မှုထဲတွင် မျှော်လင့်ချက် (၃:၁–၆၆)

၄. စတုတ္ထကဗျာ။ ပြစ်ဒဏ်ပေးတရားစီရင်ခြင်း (၄:၁–၂၂)

၅. ပဉ္စမကဗျာ။ ပြန်လည်ထူထောင်ရန် ဆုတောင်းချက် (၅:၁–၂၂)

I.      First poem: a weeping city (1:1–22)

         II.     Second poem: the aftermath of destruction (2:1–22)

         III.    Third poem: hope in the midst of despair (3:1–66)

         IV     Fourth poem: punitive judgment (4:1–22)

         V.     Fifth poem: a prayer for restoration (5:1–22)

 

အခန်းကြီး - ၁

Notes

 

၁:၁–၂၂ ယေရုဆလင်၏ မပြောပြတတ်သော ပျက်စီးခြင်းနှင့် စွန့်ပစ်ခံရခြင်း။

1:1–22 The unspeakable devastation and desertion of Jerusalem.

 

၁:၁ မည်သို့။ ဟေဗြဲ ‘ဧခါ’။ ကျမ်းစာအုပ်၏ ပထမစကားလုံးသည် ဘေးဒဏ်အုံ့မှုကို ဖော်ပြသော အာမေဋ္ဌစကားလုံးဖြစ်သည်။ ၎င်းကို ဈာပနအခမ်းအနားတွင် အသုံးပြုသည် (၂ရာ ၁:၁၉၊ ၂၅၊ ၂၇; ဟေရှာ ၁:၂၁; ၁၄:၄; ယေရ ၄၈:၁၇; ယေဇက ၂၆:၁၇) နှင့် “ဤအရာမည်သို့ဖြစ်နိုင်သနည်း?” ဟု ဆိုရန် တိုတောင်းသောနည်းဖြစ်သည်။ ဤစကားလုံးသည် မဖြစ်ပေါ်နိုင်သော ကံကြမ္မာရှေ့တွင် မယုံကြည်နိုင်မှုနှင့် ထိတ်လန့်မှုကို ဖော်ပြသည်။ ဤအံ့သြမှု၏ အကြောင်းအမျိုးမျိုးမှာ အထီးကျန်မှု၊ အိမ်ထောင်ဖက်ဆုံးရှုံးမှု၊ မြို့တစ်မြို့စွန့်ပစ်ခံရမှု၊ ခမ်းနားမှုဆုံးရှုံးခြင်း၊ နှင့် အချုပ်အခြာအာဏာဆုံးရှုံးခြင်းတို့ဖြစ်သည်။ မြို့။ ယေရုဆလင်သည် သိမ်းပိုက်ခံရပြီး၊ လူဦးရေလျော့နည်းသွားကာ၊ လွှမ်းမိုးခံရသည်ဟု ဖော်ပြထားသည်။

1:1 How. Hebrew ’ekah. The first word of the book is an exclamation that gives the pulse of disaster. It is used in the setting of a funeral (see 2 Sam. 1:19, 25, 27; Is. 1:21; 14:4; Jer. 48:17; Ezek. 26:17) and is a short way of saying “How could this be?” The word expresses disbelief and shock in the face of inexplicable tragedy. The reasons for this astonishment are loneliness, loss of a spouse, desertion of a city, destitution from greatness, and deprivation of sovereignty. the city. Jerusalem is described as conquered, depleted of her population, and dominated.

 

၁:၂ ယေရုဆလင်၏ ဆင်းရဲဒုက္ခ၏ နာကျင်မှုကို ပြင်းထန်သောမျက်ရည်များအဖြစ် ပြောင်းလဲသွားသည်ဟု ထင်ရှားစွာ ဖော်ပြထားသည်။ ဤပိုဒ်သည် ဘုရားသခင်၏ လူများ၏ သစ္စာမဲ့မှုကို ဖော်ပြပြီး၊ ၎င်းတို့သည် ဘုရားသခင်ထက် နိုင်ငံခြားနိုင်ငံရေးအင်အားစုများကို ပို၍ အားကိုးခဲ့သည်။ ၎င်းတို့၏ မျက်နှာသာပေးမှုကို လိုလားခဲ့သူများသည် ရန်သူများဖြစ်လာသည်။ ၎င်းတို့သည် အစဉ်အမြဲရန်သူများဖြစ်ခဲ့သည်။ ဘုရားသခင်၏ ထောက်ခံမှုမရှိသော နိုင်ငံရေးမဟာမိတ်များသည် ဘုရားသခင်၏ လူများ၏ လွတ်လပ်မှုကို ထိခိုက်စေသည်။ နှစ်သိမ့်မှုမရှိခြင်းဖြင့် ကံကြမ္မာသည် ပိုမိုဆိုးရွားလာသည်။ ဟေရှာယဘုရားသခင်၏ လူများကို နှစ်သိမ့်ရန် ကြေညာခဲ့သော ကတိသည် မပြည့်စုံသေးပေ (ဟေရှာ ၄၀:၁)။ ဘုရားသခင်၏ လူများသည် ကံကြမ္မာထဲတွင် ရှိနေသေးသည်။ မျက်ရည်နှင့် ငိုကြွေးခြင်း၏ အဖြစ်မှန်သည် ကျမ်းစာအုပ်တွင် ထပ်ခါတလဲလဲ ဖြစ်ပေါ်သည် (ဆုံးရှုံး ၁:၁၆; ၂:၁၁၊ ၁၈; ၃:၄၈)။

1:2 The pain of Jerusalem’s suffering is vividly described, as grief turns into bitter tears. The verse speaks to the unfaithfulness of God’s people, as they have trusted more in foreign political powers than in God. Those whose favors they have courted have become enemies. They were so all along. Political alliances without God’s endorsement end up detrimental to the very freedom of God’s people. The tragedy is heightened by the absence of comfort. What Isaiah proclaimed to comfort God’s people has not yet found fulfillment (Is. 40:1). God’s people are still in the midst of tragedy. The reality of tears and weeping occurs repeatedly in the book (Lam. 1:16; 2:11, 18; 3:48).

 

၁:၃ ယုဒ … သိမ်းဆည်းခံရခြင်း။ ကျွန်ခံမှုနှင့် ဒုက္ခဆင်းရဲမှုကို ပုံဖော်သည် (ယေရ ၅၂:၂၈–၃၀)။ ဒုတိယမောရှေ ၁၂:၁၀ တွင် ဖော်ပြထားသော ရန်သူအားလုံးမှ အနားယူရမည်ဟူသော ကတိသည် ပြောင်းပြန်ဖြစ်သွားသည်။ ပဋိညာဉ်သည် ဘုရားသခင်၏ လူများအပေါ် သက်ရောက်ခဲ့သော ကံကြမ္မာ၏ နောက်ခံဖြစ်သည်။

1:3 Judah … captivity. Pictures servitude and distress (Jer. 52:28–30). The promise of rest from all enemies as expressed in Deut. 12:10 is reversed. The covenant provides a background for the tragedy that befell God’s people.

 

၁:၄ သတ်မှတ်ထားသော ပွဲတော်များ ရပ်တန့်သွားသည်। ဘုရားဖူးခရီးသည် မသက်ဆိုင်တော့ပေ။ လမ်းများကို စည်ကားစေသော ပွဲတော်များကို ဖယ်ရှားလိုက်သည်။ ဘာသာရေးဘဝ ပြိုကွဲသွားသည်။

1:4 The set feasts have ceased. Pilgrimage is no longer relevant. What made the roads busy—the festivals—are taken away. There is a disintegration of religious life.

 

၁:၆ ဇိအုန်၏သမီး။ ယေရုဆလင်ကို ပုံသဏ္ဌာန်ပြုထားသည်။ အကူအညီမဲ့သော သမင်ပုံသည် ယုဒ၏ အားနည်းချက်ကို ပုံဖော်သည်။

1:6 daughter of Zion. A personification of Jerusalem. The image of a helpless deer portrays the vulnerability of Judah.

 

၁:၉ သစ္စာမဲ့မှုကြောင့် ညစ်ညမ်းခြင်းသည် ရှစ်ရာစုပရောဖက်များ၏ ဘုံအကျယ်အဝန်းဖြစ်သည်။

1:9 Defilement because of unfaithfulness is a common motif of the eighth-century prophets.

 

၁:၁၀ ဘုရားသခင်၏ လူများ၏ သန့်ရှင်းမှုကို မဖော်ပြတတ်အောင် ထိတ်လန့်ဖွယ်ရာ ဖြစ်သည်။ သန့်ရှင်းမှုနှင့် ညစ်ညမ်းမှုကို ပိုင်းခြားထားသော သန့်ရှင်းရာဌာနသည် ၎င်း၏လုပ်ဆောင်မှုကို ဆုံးရှုံးခဲ့သည်။ နိုင်ငံများသည် ဘုရားသခင်၏ စည်းဝေးရာဌာနသို့ ဝင်ရောက်ရုံသာမက၊ ဘုရားသခင်၏ လူများထဲတွင် ဘုရားသခင်၏ တည်ရှိမှု၏ ဗဟိုကို ကိုယ်စားပြုသော သန့်ရှင်းရာဌာနသို့လည်း ဝင်ရောက်သည်။

1:10 The desecration of God’s people could not be portrayed more dramatically. The sacred space, the sanctuary that delineated separation of the holy and the profane, has lost its function. There are no more boundaries. Not only have the nations entered into God’s assembly, but they also enter into what symbolizes the very center of God’s presence among His people—the sanctuary.

 

၁:၁၁ ပဋိညာဉ်ကျိန်စာဖြစ်သော ငတ်မွတ်ခေါင်းပါးမှု (ဒုတိယမောရှေ ၂၈:၁၇၊ ၃၈–၄၂ ကိုကြည့်ပါ)။

1:11 Covenant curse of famine (see Deut. 28:17, 38–42).

 

၁:၁၂–၁၈ ဆင်းရဲဒုက္ခခံစားရချိန်တွင် ဘုရားသခင်နှင့် ဆက်သွယ်ခြင်း။ မြို့သည် သူမ၏ ကံကြမ္မာကို သူမ၏ ပုန်ကန်မှုကြောင့် သခင်ဘုရား၏ ပြစ်ဒဏ်အဖြစ် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုသည်။ သခင်ဘုရားသည် ဖြောင့်မတ်သူဟု ရည်ညွှန်းပြီး၊ ဆိုလိုသည်မှာ သူ၏လူများနှင့် ဆက်ဆံရာတွင် မဖြစ်မနေ ဖြစ်သည်။

1:12–18 Engaging God in time of suffering. The city interprets her fate as the Lord’s punishment because of her rebellion. The Lord is referred to as righteous, that is, justified in His dealings with His people.

 

အခန်းကြီး - ၂

၂:၁–၂၂ ဤအခန်းတွင် ယုဒ၏ ကံကြမ္မာကို ဘုရားသခင်၏ ဒေါသအမျက်နှင့် လုပ်ဆောင်မှုများဟု ဖော်ပြထားသည်ကို အကြောင်းအရာနှင့်အတူ နားလည်ရမည်။ ဣသရေးသည် ဘုရားသခင်ကို ဆန့်ကျင်၍ ပဋိညာဉ်ကို ဖောက်ဖျက်ခဲ့သည်။ ဘုရားသခင်သည် ပဋိညာဉ်စောင့်ထိန်းသူဖြစ်ရန်၊ ပဋိညာဉ်ကျိန်စာများကို ပြဋ္ဌာန်းရန် လိုအပ်သည် (ဒုတိယမောရှေ ၂၈:၁၅ ကိုကြည့်ပါ)။ ဣသရေး၏ ပြဿနာ၏ အဓိကအကြောင်းရင်းမှာ ဘုရားသခင်၏ ဒေါသမဟုတ်ဘဲ သူမ၏ သစ္စာမဲ့မှုဖြစ်သည်။ ဤကျမ်းပိုဒ်များကို ဘုရားသခင်၏ ချစ်ခြင်းမေတ္တာနှင့် ခွင့်လွှတ်လိုသော ဆန္ဒကို အစဉ်တစိုက်ဖော်ပြထားသော ဓမ္မဟောင်းကျမ်းနှင့် မျှတစွာ နားလည်ရမည်။

2:1–22 The attribution in this chapter of Judah’s tragedy to God’s anger and actions should be understood in context. Israel has rebelled against God and broken the covenant. God, in order to be a covenant keeper Himself, needed to enact the covenant curses (see Deut. 28:15). The core cause of Israel’s problem was her unfaithfulness, not God’s anger. Such passages must be balanced with the constant OT reference to God’s love and willingness to forgive.

 

၂:၆–၁၀ ဘာသာရေးစနစ်တစ်ခုလုံးသည် ထိခိုက်ခံရသည်၊ ၎င်းတို့တွင် (၁) ဝတ်ပြုရာဌာနများ။ တဲတော် (ပိုဒ် ၆)၊ စည်းဝေးရာဌာန (ပိုဒ် ၆)၊ ယဇ်ပလ္လင် (ပိုဒ် ၇)၊ သန့်ရှင်းရာဌာန (ပိုဒ် ၇)၊ သခင်ဘုရား၏ အိမ်တော် (ပိုဒ် ၇); (၂) ဝတ်ပြုရာအချိန်များ။ သတ်မှတ်ထားသော ပွဲတော်များနှင့် ဥပုသ်နေ့များ (ပိုဒ် ၆); (၃) ဝတ်ပြုရာဝန်ထမ်းများ။ ယဇ်ပုရောဟိတ် (ပိုဒ် ၆)။ နိုင်ငံရေးနယ်ပယ်တွင်လည်း အလားတူဖြစ်သည်။ ဘုရင် (ပိုဒ် ၆) နှင့် နန်းတော်များ (ပိုဒ် ၇)။ မြို့၏ ပြိုလဲမှုသည် မြို့တံခါးများ၊ တံတိုင်းများ၊ နှင့် ပြိုကျသော မြို့ရိုးများ၏ ပျက်စီးခြင်းတွင် ထင်ရှားသည်။ မြို့သည် အကာအကွယ်မဲ့ဖြစ်သွားသည်။

2:6–10 The whole cultic system is affected, including (1) the worship places: the tabernacle (v. 6), the place of assembly (v. 6), the altar (v. 7), the sanctuary (v. 7), the house of the Lord (v. 7); (2) the worship times: appointed feasts and Sabbaths (v. 6); and (3) the worship personnel: the priest (v. 6). The same applies to the political realm: the king (v. 6) and the palaces (v. 7). The demise of the city is obvious in the destruction of the gates, the walls, and fallen ramparts. The city has become defenseless.

၂:၉ ဘာသာရေးနှင့် နိုင်ငံရေးဖွဲ့စည်းပုံများ ပြိုလဲမှုသည် တရားဟောင်းသည် ၎င်း၏လုပ်ဆောင်မှုကို မထမ်းဆောင်နိုင်တော့သည်အထိ တိုးချဲ့သွားသည်။

2:9 The collapse of the religious and political structures is extended to the fact that the Law does not assume its function any longer.

 

၂:၁၀–၁၁ အလွန်ပျက်စီးခြင်းနှင့် မပြောပြတတ်သော ဆင်းရဲဒုက္ခသည် အကြီးအကဲများမှ ကလေးငယ်များအထိ ပျံ့နှံ့သော စိတ်ပျက်အားလျှော့မှုနှင့် အကူအညီမဲ့မှုကို ပုံဖော်သည်။

2:10–11 Utter desolation and unspeakable suffering portray the desperation and helplessness that spread from the elders to the infants.

 

၂:၁၄ သင်၏ပရောဖက်များ။ ဘုရားသခင်၏ လူများအကြား ထင်ယောင်ထင်မှားမှုများကို အားပေးသော မဟုတ်မမှန်ပရောဖက်များကို စွပ်စွဲခြင်း။

2:14 Your prophets. An accusation against false prophets who spread lies, encouraging delusions among God’s people.

 

၂:၂၀ အိုသခင်ဘုရား၊ ကြည့်ရှုတော်မူပါ။ အခြေအနေသည် လူမဆန်သည်အထိ မခံမရပ်နိုင်ဖြစ်နေသည်ကို ဘုရားသခင်အား ထည့်သွင်းစဉ်းစားရန် တောင်းဆိုထားသည်။ မိန်းမများသည် ၎င်းတို့၏ သားသမီးများကို စားကြသည်။

2:20 See, O Lord. God is asked to consider how intolerable the situation is to the point of inhumanity. Women eat their children.

 

အခန်းကြီး - ၃

၃:၁–၆၆ အာရုံသည် မြို့မှ ပြည်သူ့ပရောဖက်ထံသို့ ပြောင်းလဲသွားသည်။ ကြီးမားသော ဆင်းရဲဒုက္ခများကြားမှ၊ ပရောဖက်၏ သတင်းစကားသည် ဘုရားသခင်၏ လူများအား သည်းခံမှုနှင့် နှိမ့်ချမှုသို့ ဖိတ်ခေါ်ရန် ဖြစ်သည်။

3:1–66 The focus shifts from the city to the prophet. In spite of terrible suffering, the message of the prophet is to invite God’s people to patience and humility.

 

၃:၁–၁၈ ငါသည် ထိုသူဖြစ်သည်။ ပရောဖက်သည် သူ့ကိုယ်သူ ချုံခိုတိုက်ခိုက်ခံရပြီး သံကြိုးဖြင့် ချည်နှောင်ခံရသူအဖြစ်၊ လွတ်မြောက်ရန် မဖြစ်နိုင်သူအဖြစ် ဖော်ပြသည်။ သူ၏ ဆုတောင်းချက်များပင် အမိုးကို ဖောက်ထွင်းနိုင်ခြင်း မရှိချေ။

3:1–18 I am the man. The prophet described himself as ambushed and chained, unable to escape. Not even his prayers can pierce through the roof.

 

၃:၁၄ ပရောဖက် ယေရမိသည် မရေတွက်နိုင်သော စမ်းသပ်မှုများ၊ ဒုက္ခများနှင့် အရှက်ရမှုများကို ဖြတ်သန်းခဲ့ရသည်။ သူသည် မိသားစု၊ လူများနှင့် ခေါင်းဆောင်မှုများမှ ပြင်းထန်သော ဆန့်ကျင်မှုကို ရင်ဆိုင်ရသည် (ယေ ၁၇:၁၄–၁၈; ၁၈:၂၃; ၂၀:၇–၁၈ ကို ကြည့်ပါ)။

3:14 The prophet Jeremiah went through incalculable trials, tribulations, and humiliations. He faces a fierce opposition from family, the people, and the leadership (see Jer. 17:14–18; 18:23; 20:7–18).

 

၃:၁၉–၂၆ သတိရပါ။ မရေတွက်နိုင်သော ဝမ်းနည်းမှုကြားတွင်၊ သတိရခြင်းသည် မျှော်လင့်ချက်ကို ဆောင်ကြဉ်းပေးသည်။ အထူးသဖြင့် သခင်ဘုရား၏ ကျေးဇူးတော်ချစ်ခြင်းမေတ္တာနှင့် ကရုဏာများသည် ကုန်ဆုံးခြင်းမရှိကြောင်း သတိရခြင်းဖြစ်သည်။

3:19–26 Remember. In the midst of incalculable grief, remembrance brings hope; specifically the consciousness that the Lord’s gracious love and kindnesses are not exhausted.

 

၃:၂၂ ကရုဏာ။ ဤစကားလုံးသည် များပြားသောပုံစံဖြင့် မှန်ကန်စွာ ဘာသာပြန်ထားသည်။ ၎င်းသည် ဆက်စပ်သော အကြံအစည်များစွာကို ဖော်ပြသည်- ပဋိညာဉ်မေတ္တာ၊ ကျေးဇူးတော်၊ ကောင်းမြတ်မှု၊ ကရုဏာ၊ သနားကြင်နာမှု။ ဤအဓိပ္ပါယ်များတစ်ခုစီသည် အခြားစကားလုံးများဖြင့် ဖော်ပြနိုင်သည်။ သနားကြင်နာမှု။ နောက်ထပ်များပြားသောစကားလုံးတစ်ခုသည် နက်ရှိုင်းသော စာနာမှုခံစားချက်ကို ဖော်ပြသည်။ ၎င်းသည် မိခင်တစ်ဦး၏ သူမ၏ကလေးအပေါ် နက်ရှိုင်းသော ချစ်ခင်မှုနှင့် ဆက်စပ်နေသည့် “သားအိမ်” ဟူသော စကားလုံးနှင့် ဆက်စပ်သည်။ ဤကျမ်းပိုဒ်တစ်ခုလုံးကို စာသားအရ ဤသို့ ဘာသာပြန်နိုင်သည်- “သခင်ဘုရား၏ ကရုဏာများသည် ဘယ်သောအခါမျှ မကုန်ဆုံး၊ သူ၏ သနားကြင်နာမှု (စာနာမှုခံစားချက်များ) သည် ဘယ်သောအခါမျှ မပျက်စီး”။

3:22 mercies. The word is correctly translated as plural. It conveys several related ideas: covenant love, grace, goodness, kindness, compassion; each one of these connotations can be expressed with other words. compassions. Another plural word that expresses a deep feeling of empathy. It is connected to the word “womb” when it is related to a mother’s deep attachment to her child. The whole verse can literally be translated as follows: “The kindnesses of the Lord never cease; His compassion (feelings of solidarity) never fails.”

 

၃:၂၃ ကိုယ်တော်၏ သစ္စာစောင့်သိမှု သည် ကြီးမြတ်လှသည်။ ဤမမှတ်မိဖွယ်စကားလုံးများသည် အလွန်ခက်ခဲသော အခြေအနေတွင် ဖော်ပြထားသည်- လွတ်လပ်မှု၊ ထောက်ပံ့မှု၊ အားပေးမှု၊ သက်သာမှု၊ နှင့် ဘုရားသခင်၏ ရှိနေမှု၏ ထိတွေ့နိုင်သော သက်သေများ ဆုံးရှုံးခြင်း။ ၎င်းတို့သည် မမျှော်လင့်နိုင်သော နှင့် ဆိုးရွားသော အခြေအနေများတွင် မျှော်လင့်ချက်၏ အောင်ပွဲကို သက်သေပြသည်။ “သစ္စာစောင့်သိမှု” ဟူသော စကားလုံးသည် “အာမင်” ဟူသော စကားလုံး၏ အမြစ်မှ ဆင်းသက်လာသည်။ ၎င်းသည် ခိုင်မာမှု၊ ထို့ကြောင့် ယုံကြည်စိတ်ချရမှုနှင့် ယုံကြည်မှုကို ဖော်ပြသည်။ ဟေဗြဲဘာသာတွင် “ယုံကြည်မှု” ဟူသော စကားလုံးသည် တူညီသော အမြစ်မှဖြစ်သည်။ လူမှုရေး၊ စီးပွားရေး၊ နှင့် ဘာသာရေးတည်ဆောက်ပုံ တစ်ခုလုံး ပြိုလဲသွားသည့်အခါ၊ ဘုရားသခင်အပေါ် မျှော်လင့်ချက်သည် ခိုင်မာသော မြေပြင်ပေါ်တွင် ရပ်တည်နေဆဲဖြစ်သည်။ ၎င်းတို့သည် ယုံကြည်ခြင်း၏ စကားလုံးများဖြစ်သည်။

3:23 Great is Your faithfulness. These memorable words are uttered in the midst of the most difficult situation: loss of freedom, provision, support, comfort, and tangible evidence of God’s presence. They testify to the triumph of hope in the most unpredictable and dire circumstances. The word “faithfulness” comes from the root that is used for the word “Amen.” It expresses the idea of firmness, therefore reliability and confidence. In Hebrew the word “belief” is of the same root. In the face of the collapse of the entire social, economic, and religious structure, hope in God is standing on still-solid ground. These are words of faith.

 

၃:၂၄ ကျမ်းပိုဒ် ၂၂–၂၄ ၏ အတည်ပြုချက်သည် ဂဏန်းအရ၊ ဓမ္မဗေဒအရ၊ နှင့် စာပေအရ ဤစာအုပ်၏ နှလုံးသားဖြစ်သည်။ အရာအားလုံး ဆုံးရှုံးနေချိန်တွင်၊ ဘုရားသခင်သည် အမြင့်ဆုံးတန်ဖိုးဖြစ်လာနိုင်သည်။ အပိုင်း။ ပရောဖက်သည် ဘုရားသခင်သည် သူ၏ အပိုင်း၊ သူ၏ အမွေဖြစ်သည်ဟု ဝန်ခံသည်။ လေဝိအမျိုးအနွယ်သည် ဣသရေလအမျိုးအနွယ်များထဲတွင် အမွေမရှိခဲ့။ ၎င်းတို့အကြောင်း သခင်ဘုရားသည် ၎င်းတို့၏ “အပိုင်း”၊ ၎င်းတို့၏ အမွေဖြစ်သည်ဟု ဆိုခဲ့သည် (တရားကျမ်း ၁၀:၉; ယောရှု ၁၃:၁၄)။ သခင်ဘုရားသည် အာရုန်အား ဤသို့လည်း မိန့်ခဲ့သည် (တော်လှန်ရေးကျမ်း ၁၈:၂၀)၊ ဒါဝိဒ်သည်လည်း သခင်ဘုရားသည် သူ၏ အပိုင်းဖြစ်သည်ဟု ဝန်ခံခဲ့သည် (ဆာလံ ၁၆:၅)။

3:24 The affirmation of vv. 22–24 is the numerical, theological, and literary heart of the book. When all is lacking, God can finally become the supreme value. portion. The prophet confesses that God is his portion, his part. The tribes of Levi did not have an inheritance among the tribes of Israel; of them it was said that the Lord is their “portion,” their inheritance (Deut. 10:9; Josh. 13:14). The Lord said this to Aaron as well (Num. 18:20), and David acknowledged the Lord as his portion (Ps. 16:5).

 

၃:၂၅–၃၉ သခင်ဘုရားကို စောင့်မျှော်ရန် တိုက်တွန်းချက်ဖြစ်ပြီး၊ ကယ်တင်ခြင်းသည် သူ့ထံတွင် ရှိသည်။ ဤသည်မှာ ဘုရားသခင်အပေါ် ယုံကြည်မှုသဘောထားဖြင့် တမင်တကာ မှီခိုအားထားမှုဖြစ်သည်—ဘဝ၏ အဆုံးစွန်သော ဖြေရှင်းနည်းများသည် ဘုရားသခင်၏ ကျေးဇူးတော်၏ ရလဒ်ဖြစ်ကြောင်း ဖော်ပြသော ယုံကြည်မှုဖြစ်သည်။

3:25–39 An exhortation to wait on the Lord, to whom salvation belongs. This is a deliberate dependence on God in an attitude of trust—a trust that expresses that life’s ultimate solutions are the result of God’s grace.

 

၃:၃၁–၃၃ မျှော်လင့်ချက်နှင့် တရားမျှတမှုစကားများ။ ဘုရားသခင်သည် သနားကြင်နာပြီး ချစ်ခြင်းမေတ္တာရှိသည်ဟူသော အသိပညာသည် ကျွန်ုပ်တို့အား သူ၏ ကျေးဇူးတော်တွင် အမြဲမျှော်လင့်နိုင်သည်ဟူသော အာမခံချက်ကို ပေးသည်။ ဘုရားသခင်သည် မည်သူကိုမျှ တမင်တကာ ဆင်းရဲဒုက္ခပေးခြင်း သို့မဟုတ် ဝမ်းနည်းစေခြင်း မပြုကြောင်း နားလည်မှုသည် ဘုရားသခင်၏ စရိုက်သည် ကောင်းမွန်ကြောင်း ယုံကြည်ချက်သို့ ဦးတည်သည်။ သူသည် မတည်မငြိမ်ဖြစ်ပြီး လက်စားချေလိုသူ မဟုတ်ချေ။ သူသည် လူသားများအတွက် ဖျက်ဆီးခြင်းထက် အခြားရည်ရွယ်ချက်များ ရှိသည်။ သက်သာမှုပေးသော စကားလုံးများထက်၊ ဤအပိုင်းသည် ဘုရားသခင်သည် သူ၏လူများကို တရားစီရင်ရာတွင် ဖြောင့်မတ်ကြောင်း ပြသခြင်းဖြင့် ဘုရားသခင်ကို တရားမျှတစေသော ဓမ္မဗေဒတစ်ခုလည်း ဖြစ်သည်။ ဤအကြံအစည်နှစ်ခု—သက်သာမှုနှင့် ဘုရားသခင်၏ တရားစီရင်မှု၏ တရားမျှတမှု—ဖြင့်၊ နောက်ဆက်တွဲ ကျမ်းပိုဒ်များတွင် ဖွံ့ဖြိုးလာသော ယုတ္တိဗေဒဆိုင်ရာ နိဂုံးမှာ ဘုရားသခင်၏ လူများသည် နောင်တရပြီး ဘုရားသခင်ထံသို့ ပြန်လှည့်ရမည်ဖြစ်သည်။

3:31–33 Words of hope and justification. The knowledge of God as compassionate and loving provides the assurance that we can always hope in His grace. The understanding that God does not willingly afflict or grieve anyone leads to the conviction that God’s character is good. He is not capricious and vengeful. He has other purposes for humanity than to bring destruction. Beyond words of comfort, this section is also a theodicy, which is a justification of God by showing that God is righteous in judging His people. With these two ideas—comfort and justification of God’s judgment—the logical conclusion which the following verses develop is that God’s people’s responsibility is to repent and turn back to God.

 

၃:၄၀–၆၆ နောင်တရခြင်းနှင့် ဘုရားသခင်အား သူ၏လူများကို ၎င်းတို့၏ ရန်သူများထံမှ တရားစီရင်ရန် ခေါ်ဆိုခြင်း။ ဤအပိုင်းသည် ပရောဖက်၏ ဆင်းရဲဒုက္ခကို ဖော်ပြပြီး၊ သူသည် သူ၏လူများ၏ ဒုက္ခအခြေအနေကို ပုံဖော်ထားသည်။ သူသည် ရန်သူများထံမှ လွတ်မြောက်ရန် လိုအပ်ကြောင်းကိုလည်း ပြသသည်၊ ၎င်းတို့သည် ၎င်းတို့ကို ငှက်များကဲ့သို့ လိုက်လံဖမ်းဆီးပြီး ၎င်းတို့၏ ဘဝကို တွင်းထဲတွင် တိတ်ဆိတ်စေသည် (ကျမ်းပိုဒ် ၅၂–၅၃)။ ထို့ကြောင့် ဘုရားသခင်ကို သူ၏လူများနှင့် ၎င်းတို့၏ ဖမ်းဆီးသူများအကြား အငြင်းပွားမှု၏ စီရင်သူအဖြစ်၊ လွတ်မြောက်စေသူ၊ ကာကွယ်သူ၊ နှင့် တရားသူကြီးအဖြစ် တင်ပြရန် သင့်လျော်သည်။

3:40–66 Repentance and a call on God to vindicate His people from their enemies. The section describes the distress of the prophet, who embodied the plight of his people in the grip of tragedy. He also shows the need of liberation from enemies, who hunt them down like birds and silence their life in the pit (vv. 52–53). It is therefore fitting that God be presented as arbiter of a dispute between His people and their captors, and as liberator, defender, and judge.

 

အခန်းကြီး - ၄

၄:၁–၁၀ ယခင်က တန်ဖိုးရှိသော ပစ္စည်းများ၏ တန်ဖိုးဆုံးရှုံးမှုကို သန့်ရှင်းရာဌာန၏ ကျောက်များသည် အလွန်တန်ဖိုးရှိသည်ဟု ယူဆခံရသော်လည်း၊ မြို့ဖျက်ဆီးခံရမှုအောက်တွင် ၎င်းတို့သည် သာမန်ကျောက်များအဖြစ်သို့ လျော့နည်းသွားသည်ဟူသော ဥပမာဖြင့် ပြသထားသည်။ ထိုနည်းတူ၊ နာဇိရိလူများသည် ၎င်းတို့၏ ထူးခြားမှုနှင့် ဂုဏ်သိက္ခာကို ဆုံးရှုံးသည်။ ဘုရားသခင်အတွက် ၎င်းတို့၏ အပ်နှံမှုကြောင့် ၎င်းတို့သည် သန့်ရှင်းသောလူများအဖြစ် ယူဆခံရသည် (တော်လှန်ရေးကျမ်း ၆:၁–၂၁ ကို ကြည့်ပါ)။ ယခုမူ မည်သည့်အရာမျှ ၎င်းတို့ကို ခွဲခြားမထားပေ။

4:1–10 The loss of the value of previously precious items is exemplified by the fact that the stones of the sanctuary were considered most precious; however, under the devastation of the city they are reduced to being common stones. Likewise the Nazirites lose their distinction and prestige. Because of their dedication to God they were considered holy people (see Num. 6:1–21); now nothing sets them apart.

 

၄:၄ မွေးကင်းစကလေး၏ လျှာသည် ၎င်း၏ပါးစပ်အမိုးတွင် ကပ်နေသည်။ သူတို့တွင် စားစရာမရှိကြောင်း ဖော်ပြရန် နည်းလမ်းတစ်ခုဖြစ်သည်။ အစာငတ်မှုသည် အထူးသဖြင့် ကလေးများနှင့် မွေးကင်းစကလေးများကို ထိခိုက်သောအခါ အဆိုးဆုံးသော မြင်ကွင်းများကို ဆောင်ကြဉ်းပေးသည်။

4:4 tongue of the infant clings to the roof of its mouth. A way of saying they have nothing to eat. Famine brings the most horrible scenes, especially when it affects children and infants.

 

၄:၉ ပိုမိုကောင်းမွန်သည်။ သေခြင်းသည် အသက်ရှင်နေခြင်းထက် ပိုမိုကံကောင်းသည်ဟု မြင်သောအခါ၊ ယေရုဆလင်မြို့ ဖျက်ဆီးခံရမှု၏ အခြေအနေများ မည်မျှဆိုးရွားသည်ကို ပြသသည်။

4:9 better off. When death is seen as more fortunate than living, it shows how extreme the circumstances of the destruction of Jerusalem were.

 

၄:၁၂ ယေရုဆလင်မြို့၏ မဖျက်ဆီးနိုင်မှုသည် ယုဒလူများအကြားတွင်သာမက (ယေ ၇ ကို ကြည့်ပါ)၊ ဘုရားသခင်၏ လူများ၏ ရန်သူများပင် ဤအယူအဆကို လက်ခံထားပုံရသည်။ ဘီစီ ၇၀၁ တွင် အာရှုရိစစ်တပ်အား ယခင်က အနိုင်ယူခဲ့မှုသည် ဤအရာတွင် အခန်းကဏ္ဍတစ်ခု ထမ်းဆောင်ခဲ့ပေမည်။

4:12 The inviolability of Jerusalem was not just a belief among the Jews (see Jer. 7); even the enemies of God’s people seem to have accepted this idea. The previous defeat of the powerful Assyrian army in 701 B.C. may have played a role in this.

 

၄:၁၃–၁၆ တရားမျှတမှုနှင့် ဖြောင့်မတ်မှု၊ ပဋိညာဉ်စည်းကမ်းများနှင့် ညီညွတ်မှုကို အာမခံရန် ခန့်အပ်ခံရသူများသည် ၎င်းတို့ကိုယ်တိုင် ဖောက်ဖျက်သူများဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်၏ နယ်မြေမှ ပြည်နှင်ဒဏ်ပေးခံရခြင်းသည် ၎င်းတို့၏ ကံကြမ္မာဖြစ်လာသည်။

4:13–16 Those appointed to guarantee justice and righteousness and conformity to the covenant stipulations are the same ones who break them. The covenant curse of exile from God’s land becomes their fate.

 

၄:၁၇–၂၀ ဤကျမ်းပိုဒ်များသည် ဘုရားသခင်၏ ပဋိညာဉ်ကျိန်စာများ လွှတ်ပေးခံရသောအခါ၊ ပြင်ပအကူအညီမည်သည့်အရာမျှ အခြေအနေကို ပြုပြင်နိုင်မည်မဟုတ်ကြောင်း အဓိပ္ပါယ်ရသည်။

4:17–20 These verses essentially signify that when God’s covenant curses are unleashed, no external help can remedy the situation.

 

၄:၂၁–၂၂ ဧဒုံ၏သမီး။ ဘုရားသခင်၏ လူများကို ဆန့်ကျင်သည့် ဧဒုံလူမျိုး၏ ရန်ငြိုးဖွဲ့မှုသည် အာရှုရိအကျပ်အတည်းကာလတွင် အာမော့စာအုပ်တွင် ဖော်ပြထားပြီးဖြစ်ပြီး၊ ဗာဗုလုန်အကျပ်အတည်းကာလတွင် ထပ်မံပေါ်ထွက်လာသည်။ ဤအပြစ်များနှင့် အခြားအရာများအတွက် ဧဒုံသည် အပြစ်ဒဏ်ခံရမည်။ အိုဗဒိစာအုပ်တစ်အုပ်လုံးသည် ဤပြဿနာကို ချဲ့ထွင်ဖော်ပြသည်။

4:21–22 daughter of Edom. The antagonism of the Edomites against God’s people, already mentioned in the book of Amos at the time of the Assyrian crisis, shows up again during the Babylonian crisis. For this and other sins, Edom will be punished. The whole book of Obadiah expands on this issue.

 

အခန်းကြီး - ၅

၅:၁–၂၂ အကဲဖြတ်ခြင်း၊ နောင်တရခြင်း၊ နောင်တရခြင်းနှင့် ဆုတောင်းခြင်း၏ အချိန်ဖြစ်သည်။ လွတ်လပ်မှု ဆုံးရှုံးခြင်းနှင့် မတည်မငြိမ်အခြေအနေများအောက်တွင် နေထိုင်ရခြင်း၏ သက်ရောက်မှုများ၏ မှိုင်းညှို့သော ပုံရိပ်သည် နက်ရှိုင်းသော ဝိညာဉ်ရှာဖွေမှုနှင့် အပြစ်ဝန်ခံခြင်းသို့ ဦးတည်သည် (ကျမ်းပိုဒ် ၇ ကို ကြည့်ပါ)။

5:1–22 A time of assessment, regret, repentance, and prayer. The gloomy picture of loss of freedom and its implications in living under precarious conditions led to deep soul-searching and confession of sins (see v. 7).

 

၅:၁၆ ဘုရားသခင်၏ လူများ၏ ကိုယ်စားလှယ်သည် ဘေးဒုက္ခ၏ တာဝန်ကို ခံယူသည်။ ဤဆိုးရွားသော ကပ်ဘေးသည် ၎င်းတို့သည် ဘုရားသခင်၏ ပဋိညာဉ်အပေါ် သစ္စာရှိစွာ ဆက်လက်ရှိနေခဲ့လျှင် ဖြစ်ပေါ်နိုင်မည်မဟုတ်ပေ။ ဘုရားသခင်သည် ၎င်းတို့၏ နောင်တရမှုမှတစ်ဆင့် တရားမျှတစေခံရသည်၊ သို့သော် စာအုပ်၏ နောက်ဆုံးကျမ်းပိုဒ်များတွင် ဘုရားသခင်သည် အခြားနည်းဖြင့်လည်း တရားမျှတစေခံရမည်။ ယေရုဆလင်မြို့ ဖျက်ဆီးခံရမှုနှင့် ၎င်း၏ ဗိမာန်တော်ဖျက်ဆီးခံရမှု၏ ဘေးဒုက္ခသည် ဘုရားသခင်နှင့် သူ၏လူများ၏ ဆက်ဆံရေး၏ ဇာတ်လမ်း၏ အဆုံးမဟုတ်ပေ။ ပဋိညာဉ်ကျိန်စာများသည် နောင်တရခြင်းနှင့် ပြန်လည်ထူထောင်ခြင်းသည် ဘယ်သောအခါမျှ မဖြစ်နိုင်ခြင်းမရှိကြောင်း သတ်မှတ်ချက်တစ်ခုနှင့် လိုက်ပါလာခဲ့သည်။

5:16 The corporate representative of God’s people takes responsibility for the catastrophe. This terrible tragedy could not have happened if they had remained loyal to God’s covenant. God is vindicated through their remorse, but God will also be vindicated in another way in the last verses of the book. The tragedy of the destruction of Jerusalem and of the destruction of its temple will not be the end of the story of God’s relation with His people. Already the covenant curses were accompanied with a clause according to which repentance and restoration were never out of the question.

 

၅:၁၉–၂၂ ဤစာအုပ်သည် ယုံကြည်ခြင်း၏ အတည်ပြုချက်၊ ဘုရားသခင်၏ ထာဝရတည်မြဲမှု၊ သူ၏ အချုပ်အခြာအာဏာ၊ နှင့် သူ၏ ထာဝရအုပ်စိုးမှုတို့ကို ဖော်ပြခြင်းဖြင့် အဆုံးသတ်သည်။ ဤယုံကြည်ခြင်း၏ ဝန်ခံချက်သည် ယုဒဘုရင်နိုင်ငံနှင့် ၎င်း၏ ဗဟိုဌာနဖြစ်သော ယေရုဆလင်မြို့အပါအဝင် လူ့ဘုရင်နိုင်ငံများ၏ ယာယီသဘောသဘာဝ၏ ဘေးဒုက္ခအတွေ့အကြုံ၏ အကြောင်းအရာတွင် ပို၍ထူးခြားသည်။ ဖော်ပြထားသည်မှာ ဘုရားသခင်သည် သူ၏လူများကို မေ့လျော့ရန် မဖြစ်နိုင်ကြောင်း ဆိုလိုသည်။ ဟေရှာယစာအုပ်တွင်၊ ဘုရားသခင်သည် သူ၏လူများနှင့် တောင်းပန်ပြီး ၎င်းတို့၏ တွေးခေါ်မှုကို စိန်ခေါ်ခဲ့သည်- “ဇိအုန်က သခင်ဘုရားသည် ငါ့ကို စွန့်ပစ်တောို့မူ၍၊ ငါ့သခင်သည် ငါ့ကို မေ့လျော့တော်မူသည်ဟု ဆိုသည်။ မိခင်တစ်ဦးသည် သူမ၏ နို့တိုက်ကလေးကို မေ့လျော့နိုင်သလား၊ သူမ၏ သားအိမ်မှ သားကို သနားကြင်နာမှု မရှိနိုင်သလား။ သူတို့သည် မေ့လျော့နိုင်သော်လည်း၊ ငါသည် သင်တို့ကို မေ့လျော့မည်မဟုတ်” (ဟေရှာယ ၄၉:၁၄–၁၅)။ ယေရုဆလင်မြို့၏ ဘေးဒုက္ခနှင့် သိမ်းပိုက်မှုနှင့် မြို့ခံရသော မပြောပြထိုက်သော ဆင်းရဲဒုက္ခများကြားမှ၊ ဘုရားသခင်သည် မရောက်နိုင်သူမဟုတ်ပေ။ ဘုရားသခင်ထံသို့ ဆုတောင်းခြင်းသည် ဘုရားသခင်သည် သူ၏လူများအပေါ် ကျေးဇူးပြုနိုင်သည်ဟူသော ဖြစ်နိုင်ခြေကို သက်သေပြသည်။

5:19–22 The book ends with an affirmation of faith, the mention of God’s eternity, His sovereignty, and His everlasting rule and reign. This confession of faith is all the more remarkable in the context of the tragic experience of the transitory nature of human kingdoms, including the kingdom of Judah and its center, Jerusalem. What is stated implies the impossibility that God would forget His people. In the book of Isaiah, God pleaded with His people and challenged their thinking: “Zion said, ‘the Lord has forsaken me, and my Lord had forgotten me. Can a woman forget her nursing child, and not have compassion on the son of her womb? Surely they may forget, yet I will not forget you’ ” (Is. 49:14–15). Despite the tragedy and conquest of Jerusalem and the unspeakable suffering the city experienced, God is not inaccessible. The prayer to God itself is a testimony to the possibility that God will be gracious to His people.