၂ ကောရိန္သု ၃:၇၊ ၈ 2 Corinthians 3:7,8

 

2 Corinthians 3:7,8

But if the ministration of death, written and engrave in stones, was glorious, so that the children of Israel could not steadfastly behold the face of Moses for the glory of his countenance; which glory was to be done away: 8 how shall not the ministration of the spirit be rather glorious?

"ထိုနည်းတူ၊ သေခြင်းတရားကို ဆောင်ရွက်သော အမှုတော်သည် ကျောက်ပြားပေါ်မှာ စာရေးထားသည်ဖြစ်၍၊ ဘုန်းအာနုဘော်နှင့် ပြည့်စုံသဖြင့်၊ မောရှေမျက်နှာ၏ ဘုန်းကြောင့် ဣသရေလအမျိုးသားတို့သည် မောရှေမျက်နှာကို မကြည့်နိုင်ကြ။ ထိုဘုန်းတော်သည် ချုပ်ငြိမ်းခြင်းသို့ ရောက်လတ္တံ့။ ထိုမျှမက၊ ဝိညာဉ်တော်ကို ဆောင်ရွက်သော အမှုတော်သည် သာ၍ ဘုန်းအာနုဘော်နှင့် ပြည့်စုံမည် မဟုတ်သလော။"

 

Answer

The issue with this scriptural text has to do with the outshining of the “ministration of the spirit" versus the glory of the "ministration of death." The "glory" is done away with by the eclipsing light shed upon the soul through the means of the Holy Spirit. In this sense is the “ministration of death" removed. The Spirit takes away the blindness (the veil). The Holy Spirit had been promised (Acts 1:8). His presence was experienced on the day of Pentecost. This resulted in Peter saying, “Therefore being by the right hand of God exalted, and having received of the Father the promise of the Holy Ghost, he hath shed forth this, which ye now see and hear"(Acts 2:33).Writing to Titus, Paul said, “But after that the kindness and love of God our Savior toward man appeared, Not by works of righteousness which we have done, but according to his mercy he saved us, by the washing of regeneration, and renewing of the Holy Ghost; Which he shed on us abundantly through Jesus Christ our Savior" (Titus 3:4-6). Therefore, neither the Jew, nor the Gentile, can of himself see Christ as Savior and Redeemer. He needs the seeing power of the Holy Spirit. “And that no man can say that Jesus is the Lord, but by the Holy Ghost" (1 Corinthians 12:3).From this perspective Paul could say that the giving of the Spirit outshines the glory of the giving of the law just like the blazing sun outshines the light of the moon. If the momentous occasion of the giving of the law was glorious, then the giving of the Spirit of Christ, who takes the "veil" away, is far exceeding more glorious. “But we all, with open face beholding as in a glass the glory

Of the Lord, are changed into the same image from glory to glory, even as by the Spirit of the Lord"(2 Corinthians 3:18).

ဤကျမ်းပိုဒ်သည် "ဝိညာဉ်တော်၏အမှုတော်" နှင့် "သေခြင်း၏အမှုတော်" တို့၏ဘုန်းတော်ကို နှိုင်းယှဉ်ထားပြီး၊ သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏အလင်းတော်ဖြင့် "သေခြင်း၏အမှုတော်" ကို ဖယ်ရှားခြင်းအကြောင်းကို ဖော်ပြထားသည်။ ဝိညာဉ်တော်သည် မျက်စိကန်းခြင်း (အဖုံး) ကို ဖယ်ရှားပေးသည်။ သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်ကို ကတိတော်ပေးထားပြီး (တမန်တော် ၁:၈)၊ ပင်တေကုတ္တေနေ့တွင် ထိုကတိတော်ပြည့်စုံခဲ့သည်။ ဤအရာကြောင့် ပေတရုက၊ "ထိုကြောင့် ဘုရားသခင်၏လက်ယာတော်ဖြင့် ချီးမြှောက်တော်မူခြင်းကို ခံရပြီးလျှင်၊ ခမည်းတော်ထံတော်၌ သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်ကို ဗတ္တိဇံပေးတော်မူခြင်းကျေးဇူးတော်ကို ခံရပြီးလျှင်၊ သင်တို့မြင်ရကြားရသောအရာကို သွန်းလောင်းတော်မူပြီ" (တမန်တော် ၂:၃၃) ဟု ပြောခဲ့သည်။ တိတောသကိုရေးသောစာတွင် ပေါလုက၊ "သို့သော်လည်း ငါတို့ကယ်တင်တော်မူသော ဘုရားသခင်၏ ကျေးဇူးတော်နှင့် လူသားတို့အပေါ် မေတ္တာတော်ပေါ်ထွန်းလာသောအခါ၊ ငါတို့ပြုသောဖြောင့်မတ်ခြင်းအကျင့်တို့ကြောင့် မဟုတ်၊ သူ၏ကရုဏာတော်အားဖြင့်၊ ငါတို့ကို ကယ်တင်တော်မူပြီ။ ထိုသန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်အားဖြင့် ငါတို့ကို ပြန်လည်မွေးစားခြင်းနှင့် ပြုပြင်ခြင်းကျေးဇူးတော်ကို ပေးသနားတော်မူပြီ။ ထိုဝိညာဉ်တော်ကို ငါတို့အား ယေရှုခရစ်တော်အားဖြင့် ကြွယ်ဝစွာ သွန်းလောင်းတော်မူပြီ" (တိတောသ ၃:၄-၆) ဟု ရေးသားခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့်၊ ယုဒလူဖြစ်စေ၊ တပါးအမျိုးသားဖြစ်စေ၊ မိမိကိုယ်တိုင် ခရစ်တော်ကို ကယ်တင်ရှင်နှင့် ရွေးနှုတ်ရှင်အဖြစ် မြင်နိုင်ခြင်းမရှိပေ။ သူသည် ဝိညာဉ်တော်၏မြင်နိုင်စွမ်းကို လိုအပ်သည်။ "ထို့အပြင်၊ ယေရှုကို သခင်ဟူ၍ ဝန်ခံသူမည်သည်ကား၊ သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်အားဖြင့်သာလျှင် ဝန်ခံနိုင်သည်" (၁ ကော်ရိန္သု ၁၂:၃)။

ဤရှုထောင့်မှကြည့်လျှင်၊ ပေါလုသည် ဝိညာဉ်တော်ကို ပေးသနားခြင်းသည် တရားတော်ကို ပေးသနားခြင်း၏ဘုန်းတော်ထက် သာလွန်ကြောင်း၊ လ၏အလင်းထက် နေမင်း၏အလင်းက သာလွန်သကဲ့သို့ ဖြစ်ကြောင်း ပြောနိုင်ခဲ့သည်။ တရားတော်ကို ပေးသနားခြင်း၏အချိန်ကာလသည် ဘုန်းတော်နှင့်ပြည့်စုံခဲ့ပါက၊ ခရစ်တော်၏ဝိညာဉ်တော်ကို ပေးသနားခြင်းသည် ထိုဘုန်းတော်ထက် များစွာသာလွန်ကြောင်း ဖော်ပြသည်။ ဝိညာဉ်တော်သည် "အဖုံး" ကို ဖယ်ရှားပေးသည်။ "ငါတို့သည် အားလုံးတို့သည်၊ မျက်နှာဖုံးမရှိဘဲ၊ ထာဝရဘုရား၏ဘုန်းတော်ကို မှန်တစ်ခုကဲ့သို့ ရှုမြင်လျက်၊ ဘုန်းတော်မှဘုန်းတော်သို့၊ ထာဝရဘုရား၏ဝိညာဉ်တော်အားဖြင့် ပြောင်းလဲခြင်းသို့ ရောက်ကြ၏" (၂ ကော်ရိန္သု ၃:၁၈)။

 

The Spirit of God can cut through the greatest blindness and enable the soul to see the light. The Jews, Paul claimed, were skill blind (verses 14 and 15).The carnal mind is incapable of seeing the light of Christ. Paul says, “For we know that the law is spiritual: but I am carnal, sold under sin"(Romans 7:14).Therefore, the only way to become spiritual and live in harmony which the spirit of the law is through the Spirit. That the righteousness of the law might be fulfilled in us, who walk not after the flesh, but after the Spirit. For they that are after the flesh do mind the things of the flesh; but they that are after the Spirit the things of the Spirit. For to be carnally minded is death; but to be spiritually minded is life and peace. Because the carnal mind is enmity against God: for it is not subject to the law of God, neither indeed can be. So then they that are in the flesh cannot please God. But ye are not in the flesh, but in the Spirit, if so be that the Spirit of God dwell in you" (Romans 8:4-9).Notice that to be carnally minded is "death. “But only through the Spirit can a person be “spiritually minded."

"ဘုရားသခင်၏ ဝိညာဉ်တော်သည် အကြီးမားဆုံးသော မျက်စိကန်းခြင်းကိုပင် ဖြတ်သန်းနိုင်ပြီး၊ ဝိညာဉ်မျက်စိကို အလင်းကို မြင်စေနိုင်သည်။ ရှင်ပေါလုက ယုဒလူများသည် စိတ်နှလုံးတွင်း၌ ကန်းနေကြောင်း (း၁၄၊ ၁၅) ဆိုခဲ့သည်။ ဇာတိပကတိ၏ စိတ်သည် ခရစ်တော်၏ အလင်းကို မြင်နိုင်စွမ်း မရှိပေ။ ရှင်ပေါလုက၊ 'အကြောင်းမူကား၊ တရားတော်သည် ဝိညာဉ်ဖြစ်သည်ကို ငါတို့သိကြ၏။ ငါကား ဇာတိပကတိဖြစ်၍ အပြစ်အောက်၌ ရောင်းခြင်းကို ခံရပြီ' (ရောမ ၇:၁၄) ဟု ဆိုသည်။ ထို့ကြောင့်၊ ဝိညာဉ်ရေးရာ ဖြစ်လာပြီး တရားတော်၏ ဝိညာဉ်တော်နှင့် သဟဇာတဖြစ်စွာ နေထိုင်ရန် တစ်ခုတည်းသော နည်းလမ်းမှာ ဝိညာဉ်တော်အားဖြင့်သာ ဖြစ်သည်။ 'ထိုသို့အားဖြင့်၊ ဇာတိပကတိကို မလိုက်ဘဲ ဝိညာဉ်တော်ကို လိုက်သောသူတို့၌ တရားတော်၏ တရားမျှတခြင်းသည် ပြည့်စုံခြင်းသို့ ရောက်လိမ့်မည်။ အကြောင်းမူကား၊ ဇာတိပကတိကို လိုက်သောသူတို့သည် ဇာတိပကတိနှင့် ဆိုင်သောအရာကို အာရုံပြုကြ၏။ ဝိညာဉ်တော်ကို လိုက်သောသူတို့မူကား၊ ဝိညာဉ်တော်နှင့် ဆိုင်သောအရာကို အာရုံပြုကြ၏။ ဇာတိပကတိကို အာရုံပြုခြင်းသည် သေခြင်းဖြစ်၏။ ဝိညာဉ်တော်ကို အာရုံပြုခြင်းမူကား၊ အသက်နှင့် ငြိမ်သက်ခြင်း ဖြစ်၏။ အကြောင်းမူကား၊ ဇာတိပကတိကို အာရုံပြုခြင်းသည် ဘုရားသခင်နှင့် ရန်ဘက်ပြုခြင်း ဖြစ်၏။ ထိုသို့သော စိတ်သည် ဘုရားသခင်၏ တရားတော်ကို နာခံခြင်းငှါ မစွမ်းနိုင်သောကြောင့်၊ ဇာတိပကတိ၌ ရှိသောသူတို့သည် ဘုရားသခင်ကို နှစ်သက်စေနိုင်ခြင်း မရှိကြ။ သို့သော်၊ ဘုရားသခင်၏ ဝိညာဉ်တော်သည် သင်တို့၌ တည်နေလျှင်၊ သင်တို့သည် ဇာတိပကတိ၌ မရှိကြ၊ ဝိညာဉ်တော်၌ ရှိကြ၏' (ရောမ ၈:၄-၉)။

ဇာတိပကတိကို အာရုံပြုခြင်းသည် 'သေခြင်း' ဖြစ်ကြောင်း သတိပြုပါ။ သို့သော်၊ ဝိညာဉ်တော်အားဖြင့်သာ လူတစ်ဦးသည် 'ဝိညာဉ်ရေးရာ အာရုံပြုခြင်း' ဖြစ်နိုင်သည်။"

 

 

It is fascinating to note that Pentecost was called the Feast of Harvest in the Old Testament. It was called Pentecost, from a Greek word meaning "fiftieth." Fifty days were to be numbered from the day the barley sheaf was offered (Leviticus 23:15-21).The fiftieth day was called the Feast of Weeks (Deuteronomy 16:10, 11) because seven full weeks separated it from the Passover. This feast was celebrated at the time of the spring harvest, which normally falls late in our month of May or early in June. It is calculated that the law was given just fifty days after the Israelites made their exodus out of Egypt (Exodus 19:1-16), in remembrance of which the Feast of Harvest was observed the fiftieth day after the Passover. The Holy Ghost was given on the Feast of Pentecost commemorating the giving of the law fifty days after the death of Christ, and by Him a harvest was gathered. In this sense, the outpouring of heaven's power in the person of the Spirit outshines the giving of the law. While the law only reveals sin and its consequences, the Spirit empowers the sinner to overcome sin and live in harmony with God's holy law.

 

ဤစာပိုဒ်သည် ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် ပင်တေကုတ္တေနေ့ကို ရိတ်သိမ်းခြင်းပွဲတော်အဖြစ် ခေါ်ဆိုခဲ့ကြောင်း ဖော်ပြထားသည်။ ပင်တေကုတ္တေနေ့ဟူသော အမည်သည် ဂရိဘာသာစကားမှ ဆင်းသက်လာပြီး "ငါးဆယ်မြောက်" ဟု အဓိပ္ပာယ်ရသည်။ မုယောစပါးအနှံကို ပူဇော်ပသသောနေ့မှ ရေတွက်လျှင် ငါးဆယ်ရက်မြောက်နေ့တွင် ဤပွဲတော်ကို ကျင်းပရသည် (လေဝိအခန်းကြီး ၂၃:၁၅-၂၁)။ ငါးဆယ်ရက်မြောက်နေ့ကို ပွဲတော်သီတင်းခုနှစ်ပတ်ဟု ခေါ်ဆိုခဲ့သည် (တရားဟောရာကျမ်း ၁၆:၁၀၊ ၁၁)။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် ထိုနေ့သည် ပသခါပွဲတော်မှ သီတင်းခုနှစ်ပတ်ပြည့်သောနေ့ဖြစ်သည်။ ဤပွဲတော်ကို နွေဦးကာလ ရိတ်သိမ်းချိန်တွင် ကျင်းပလေ့ရှိပြီး၊ ယခုခေတ် မေလနှောင်းပိုင်း သို့မဟုတ် ဇွန်လအစောပိုင်းတွင် ကျရောက်လေ့ရှိသည်။ ဣသရေလလူမျိုးတို့သည် အီဂျစ်ပြည်မှ ထွက်မြောက်လာပြီး ငါးဆယ်ရက်အကြာတွင် တရားတော်ကို ရရှိခဲ့ကြောင်း တွက်ချက်ထားသည် (ထွက်မြောက်ရာကျမ်း ၁၉:၁-၁၆)။ ထို့ကြောင့်၊ ပသခါပွဲတော်မှ ငါးဆယ်ရက်မြောက်နေ့တွင် ရိတ်သိမ်းခြင်းပွဲတော်ကို ကျင်းပခဲ့ကြသည်။ သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်ကို ပင်တေကုတ္တေနေ့တွင် ပေးသနားတော်မူခဲ့ပြီး၊ ထိုနေ့သည် ခရစ်တော်၏အသေတော်မှ ငါးဆယ်ရက်မြောက်နေ့ဖြစ်ကာ၊ တရားတော်ပေးသနားခြင်းကို အမှတ်တရကျင်းပသောနေ့လည်းဖြစ်သည်။ ထို့အပြင်၊ ဝိညာဉ်တော်အားဖြင့် ဝိညာဉ်ရေးရာရိတ်သိမ်းခြင်းကို ရရှိခဲ့သည်။ ဤသို့ဖြင့်၊ ကောင်းကင်ဘုံ၏တန်ခိုးတော်သည် ဝိညာဉ်တော်အားဖြင့် သွန်းလောင်းခြင်းသည် တရားတော်ပေးသနားခြင်းထက် သာလွန်ကြောင်း ဖော်ပြသည်။ တရားတော်သည် အပြစ်နှင့် အပြစ်၏အကျိုးဆက်များကို ထင်ရှားစေသော်လည်း၊ ဝိညာဉ်တော်သည် အပြစ်သားအား အပြစ်ကို အောင်မြင်နိုင်စွမ်းပေးပြီး၊ ဘုရားသခင်၏သန့်ရှင်းသောတရားတော်နှင့် သဟဇာတဖြစ်စွာ နေထိုင်နိုင်စေသည်။