SDABC -vol-12-Handbook of SDA Theology (SDA သီဩလော်ဂျီ လက်စွဲစာအုပ်) (Part 4)

အခန်းကြီး - ၂၂- Health and Healing 
အခန်းကြီး - ၂၃- Biblical Apocalyptic
အခန်းကြီး - ၂၄- Divine Judgment
အခန်းကြီး - ၂၅- The Remnant and the Three Angels’ Messages
အခန်းကြီး - ၂၆- The Second Coming of Jesus
အခန်းကြီး - ၂၇- The Millennium
အခန်းကြီး - ၂၈- The New Earth and the Eternal Kingdom
အခန်းကြီး - ၂၉- The Great Controversy
အခန်းကြီး - ၃၀- General Index
အခန်းကြီး - ၃၁- Selective Scriptural Index

အခန်းကြီး - ၂၂

ကျန်းမာရေးနှင့် ကုသခြင်း

Health and Healing

 

ဂျော့ဂျ် ဒဗလျူ ရိဒ်

George W. Reid

 

နိဒါန်း

Introduction

 

ကျန်းမာရေးနှင့် ကုသခြင်းအပေါ် သမ္မာကျမ်းစာတွင် အာရုံစိုက်မှုသည် ခေတ်ပြိုင်ဓမ္မပညာနှင့် သမ္မာကျမ်းစာလေ့လာမှုများတွင် လုံလောက်စွာ ဖော်ပြမထားပေ။ ဤအကြောင်းအရာကို ကောင်းစွာနားလည်ရန်မှာ ဘုရားသခင်၏ ဖန်ဆင်းခြင်း၊ လူသားများနှင့် ဆက်ဆံပုံ၊ ကယ်တင်ခြင်းအစီအမံနှင့် အရာအားလုံးကို နောက်ဆုံးပြန်လည်ထူထောင်ပေးမည့် သူ၏အနက်ရှိသော သဘောသဘာဝများပေါ်တွင် မူတည်သည်။ ကျွန်ုပ်တို့၏ နားလည်မှုသည် ဘုရားသခင်၏ ပုံသဏ္ဌာန်အတိုင်း ဖန်ဆင်းခံရခြင်း၏ ထူးခြားမှု၊ အပြစ်၏ သက်ရောက်မှုနှင့် အကျိုးဆက်များ၊ နှင့် ခရစ်တော်အတွင်း ဘုရားသခင်သည် ဆင်းရဲဒုက္ခ၊ နာကျင်မှုနှင့် သေဆုံးမှုပြဿနာကို မည်ကဲ့သို့ ဖြေရှင်းခဲ့သည်ကို ထည့်သွင်းထားသည်။ ရောဂါများပြန့်နှံ့ပြီး သေဆုံးမှုသည် လူသားအားလုံးနှင့်သက်ဆိုင်သည့် ဤလောကတွင်၊ သမ္မာကျမ်းစာသည် ဆင်းရဲဒုက္ခနှင့် နာကျင်မှုကို ဖော်ပြထားမည်ဟု ကျွန်ုပ်တို့ မျှော်လင့်နိုင်သည်။ အပြစ်၏ အကျိုးဆက်များအနေဖြင့်၊ ရောဂါနှင့် သေဆုံးမှုသည် ဘုရားသခင်၏ စကြဝဠာအတွင်း ပုံမမှန်သည့်အရာများကို ကိုယ်စားပြုပြီး၊ ယခုအခါ ရင်ဆိုင်ကိုင်တွယ်ရမည်ဖြစ်သော်လည်း ခရစ်တော်၏ နိုင်ငံတော်အောင်ပွဲတွင် အဆုံးသတ်မည်ဖြစ်သည်။

The biblical degree of interest in health and healing is underrepresented in contemporary theological and biblical studies. An adequate grasp of the subject rests on broad theological truths about God’s character as expressed in creation, His dealings with humanity, His plan of salvation, and His ultimate restoration of all things. Our understanding incorporates the uniqueness of creation in God’s image, the impact and consequences of sin, and how God in Christ addressed the problem of suffering, pain, and death. In a world of widespread illness and universal death, we would expect the Scriptures to address suffering and pain. As consequences of sin, both sickness and death represent anomalies in God’s universe, to be coped with for the present, but destined to end in the coming triumph of Christ’s kingdom.

 

သမ္မာကျမ်းစာတွင် ကျန်းမာရေးနှင့် ကုသခြင်းဆိုင်ရာ ပြဿနာများကို စနစ်တကျဆွေးနွေးထားခြင်းမရှိသော်လည်း၊ ရောဂါများနှင့် ကုသခြင်းဥပမာများစွာ ပါရှိသည်။ အထူးသဖြင့် ယေရှု၏ ဓမ္မအမှုတော်တွင် ရောဂါများနှင့် နတ်ဆိုးဝင်ပူးခြင်းများနှင့် ထပ်တလဲလဲ ရင်ဆိုင်ခဲ့ရသည်ကို တွေ့ရသည်။ ဤအရာများကို ဘုရားသခင်၏ သဘောသဘာဝနှင့် ရည်ရွယ်ချက်များအကြောင်း သင်ခန်းစာများပေးရန် အခွင့်အလမ်းများအဖြစ် အသုံးပြုခဲ့ပြီး၊ ဆင်းရဲဒုက္ခနှင့် နတ်ဆိုးဖိနှိပ်မှုမှ သက်သာရာရစေခဲ့သည်။ သူ၏ ဓမ္မအမှုတော်သည် လူသားဆန်သော စိုးရိမ်ပူပန်မှုအတွက် နောက်ဆုံးအနေဖြင့် သနားကရုဏာထားသောချဉ်းကပ်မှုကို ပြသသော်လည်း၊ ၎င်းသည် ထို့ထက်ပိုသည်၊ အကြောင်းမှာ ၎င်းသည် ဘုရားသခင်နှင့် လူသားနှစ်ဦးစလုံး၏ သဘောသဘာဝအတွက် ထိုးထွင်းသိမြင်နိုင်သော အဓိကအချက်များကို ဖွင့်ပြပေးသည်။ ဤအကျဉ်းချုပ်ဆောင်းပါးသည် ဖန်ဆင်းခြင်းမှစတင်ကာ ကျန်းမာရေးနှင့် ကုသခြင်း၏ သမ္မာကျမ်းဆိုင်ရာ ပုံရိပ်ကို ယေရှု၏လုပ်ဆောင်မှု၏ အထွတ်အထိပ်သို့ ခြေရာခံပြီး၊ မကောင်းမှု၊ ဆင်းရဲဒုက္ခနှင့် သေဆုံးမှုအပေါ် သူ၏ နောက်ဆုံးအောင်ပွဲဖြင့် အဆုံးသတ်သည်။

The Scriptures present no systematic discussion of issues in health and healing, although many examples of illness and healings appear there. Especially in the ministry of Jesus we encounter repeated confrontations with sickness and demon possession. These He used as opportunities to teach lessons about God’s character and purpose as well as to bring relief from suffering and demonic oppression. His ministry presents the ultimately compassionate approach to humanitarian concern, but it is more, for it opens penetrating insights into the character of both God and man. This brief article begins with Creation, tracing the biblical picture of health and healing to its summit in the work of Jesus, and concludes with His final triumph over evil, suffering, and death.

           

သန့်ရှင်းရာကျမ်းစာအရ ကျန်းမာခြင်း၏အခြေခံအကြောင်းအရာများ (အကြမ်းဖျင်း)

I. ဖန်ဆင်းခြင်းသည် ကျန်းမာသောဘဝ၏အခြေခံဖြစ်သည်
A. ဖန်ဆင်းခြင်းမှ အရင်းအမြစ်
 1. အလွန်ကောင်းသော
 2. ဘုရားသခင်၏ပုံသဏ္ဌာန် (Imago Dei)
 3. သီးခြားပေးထားသော ပြင်ဆင်မှုများ
B. အပြစ်၏အကျိုးသက်ရောက်မှု
C. ကျန်းမာခြင်း၏သဘာဝ - သမ္မာကျမ်းစာအခြေခံ
 1. သမ္မာကျမ်းစာသုံးနှုန်းများ
 2. ကျန်းမာခြင်းဆိုင်ရာ သမ္မာကျမ်းစာအယူအဆများ
D. ရှာလုံ (Shalom)
E. ပြည့်စုံခြင်း (Wholeness)
F. ရောဂါဖြစ်ပွားရခြင်း၏အကြောင်းရင်း
 1. ရောဂါဖြစ်ပွားမှု
 2. ဘုရားသခင်သည် ရောဂါ၏အကြောင်းရင်းဖြစ်သည်
 3. ကိုယ်ပိုင်အပြစ်သည် ရောဂါ၏အကြောင်းရင်း
 4. မှော်အတတ်နှင့် ရောဂါ
G. နောက်ကြောင်းပြန်လှည့်ကြည့်ခြင်း

II. ကျမ်းစာထဲရှိ ပျောက်ကင်းခြင်း
A. ပျောက်ကင်းခြင်းအတွက် ကျမ်းစာသုံးနှုန်းများ
B. ဘုရားသခင်သည် ဆေးကုသပေးသူ
 1. ဖျားနာခြင်းနှင့် ပျောက်ကင်းခြင်းဆာလံများ
 2. ဖန်ဆင်းခြင်းနှင့် ပျောက်ကင်းခြင်း
 3. သဘာဝထဲရှိ ပျောက်ကင်းခြင်း
C. ကျမ်းစာထဲရှိ ပျောက်ကင်းခြင်းအမျိုးအစားများ
D. ယေရှု၏ ဆေးကုသခြင်းအမှုတော်
 1. သူ၏ဆေးကုသမှုများအကြောင်း အစီရင်ခံစာများ
 2. ဆေးကုသမှုအမျိုးအစားနှင့် နည်းလမ်းများ
 3. ဆေးကုသခြင်း၏ ရည်ရွယ်ချက်များ
 4. ဆေးကုသခြင်းနှင့် ယုံကြည်ခြင်း
 5. ဥပုသ်နေ့ဆေးကုသမှုများ
 6. ဆေးကုသခြင်းသည် ပြန်လည်ထူထောင်ခြင်းဖြစ်သည်
E. ရှင်ပေါလု၏စာများထဲရှိ ပျောက်ကင်းခြင်း
 1. ထူးခြားချက်များ
 2. ဆေးကုသခြင်းကျေးဇူးတော်များ
 3. ပျောက်ကင်းခြင်းမရှိသော အဖြစ်အပျက်သုံးခု
F. တမန်တော်အသင်းတော်ထဲရှိ ပျောက်ကင်းခြင်း
G. ယာကုပ်ကျမ်းထဲရှိ ဆုတောင်းခြင်းနှင့် ပျောက်ကင်းခြင်း
H. ပျောက်ကင်းခြင်းနှင့်ပတ်သက်သော တွေ့ရှိချက်များ

III. ကျန်းမာခြင်းနှင့် သန့်ရှင်းခြင်း
A. အကျင့်သီလဆိုင်ရာ အချက်
 1. လေဝိပညတ်တော်
 2. ခန္ဓာကိုယ်သည် ဗိမာန်တော်
B. ကျမ်းစာထဲရှိ အစားအသောက်
C. ကျန်းမာခြင်းနှင့် နာခံခြင်း

IV. ရောဂါကာကွယ်ခြင်းနှင့် ပြန်လည်ကျန်းမာလာခြင်း
A. ဘုရားသခင်နှင့် သဘာဝနိယာမများ
B. နေ့စဉ်ဘဝထဲရှိ ကျန်းမာခြင်းနှင့် ပျောက်ကင်းခြင်း

V. ခရစ်ယာန်သမိုင်းတွင် ဖျားနာခြင်းနှင့် ပျောက်ကင်းခြင်း - အကျဉ်းချုပ်

VI. အဲလင် ဂျီ ဝှိုက်၏ မှတ်ချက်များ
A. နိဒါန်း
B. ဘုရားသခင်သည် ဤလောကတွင် တက်ကြွစွာလုပ်ဆောင်နေသည်
C. သဘာဝနိယာမများသည် ဘုရားသခင်၏နိယာမများဖြစ်သည်
D. လက်တွေ့ဘဝအတွက် ရည်မှန်းချက်များ
E. ကျန်းမာစွာနေထိုင်ခြင်းနှင့် အကျင့်သီလဆုံးဖြတ်ချက်
F. ပျောက်ကင်းခြင်းအားလုံးသည် ဘုရားသခင်ထံမှဖြစ်သည်
G. စိတ်နှင့်ခန္ဓာကိုယ်
H. ခရစ်ယာန်ဆရာဝန်
I. ယုံကြည်ခြင်း၊ ပျောက်ကင်းခြင်းနှင့် ဆုတောင်းခြင်း
J. ကုထုံးများအသုံးပြုခြင်းနှင့် ယုံကြည်ခြင်း
K. ကျန်းမာရေးပြုပြင်ပြောင်းလဲမှု၏ အရေးကြီးပုံ

I.          Creation the Basis of Well-being

A.         Origin in Creation

1.         Very Good

2.         Imago Dei

3.         Specific Provisions

B.         The Impact of Sin

C.         The Nature of Health: The Biblical Foundation

1.         Biblical Terminology

2.         Biblical Concepts of Health

D.         Shalom

E.         Wholeness

F.         Etiology of Illness

1.         The Incidence of Sickness

2.         God as Cause of Sickness

3.         Personal Sin as Cause of Illness

4.         Magic and Disease

G.        In Retrospect

            II.         Healing in the Scriptures

A.         Biblical Terms for Healing

B.         God the Healer

1.         The Psalms of Sickness and Healing

2.         Creation and Healing

3.         Healing in Nature

C.         Kinds of Healings in the Scriptures

D.         Jesus’ Healing Ministry

1.         Reports of His Healings

2.         Kinds and Methods of Healings

3.         Purposes of Healing

4.         Healings and Faith

5.         Sabbath Healings

6.         Healing as Restoration

E.         Healing in the Pauline Writings

1.         Distinguishing Features

2.         Gifts of Healings

3.         Three Nonhealings

F.         Healing in the Apostolic Church

G.        Prayer and Healing in James

H.         Observations on Healing

            III.        Health and Holiness

A.         The Moral Factor

1.         The Levitical Code

2.         The Body Temple

B.         Diet in the Bible

C.         Health and Obedience

            IV.        Prevention of Disease and Recovery

A.         God and Nature’s Laws

B.         Health and Healing in Daily Life

            V.         Illness and Healing in Christian History: An Overview

            VI.        Ellen G. White Comments

A.         Introduction

B.         God Active in the World

C.         Nature’s Laws as God’s Laws

D.         Objectives for Practical Living

E.         Healthful Living and Moral Decision-making

F.         All Healing Is From God

G.        Mind and Body

H.         The Christian Physician

I.          Faith, Healing, and Prayer

J.          Use of Remedies and Faith

K.         Importance of Health Reform

            VII.       Literature

 

၁။ ဖန်ဆင်းခြင်းသည် သုခကျန်းမာမှု၏ အခြေခံဖြစ်သည် က။ ဖန်ဆင်းခြင်းမှ အစပြုခြင်း ၁။ အလွန်ကောင်းသည် သမ္မာကျမ်းစာတွင် ဖန်ဆင်းခြင်းကို အသေးစိတ်ဆွေးနွေးထားသည့် ကျမ်းပိုဒ်များစွာရှိသော်လည်း၊ အခြေခံကျသော ဖော်ပြချက်သည် ကမ္ဘာဦး ၁ နှင့် ၂ တွင် ဖြစ်ပေါ်သည်။ ပထမအခန်းကြီး၏ ကျယ်ပြန့်သော ဖွဲ့စည်းပုံသည် ဒုတိယအခန်းကြီးတွင် ပိုမိုတိကျသော အသေးစိတ်အချက်များဖြင့် ဆက်လက်ဖြစ်ပေါ်ပြီး၊ ထိုနေရာတွင် ဘုရားသခင်နှင့် လူသားများအပေါ် အာရုံစိုက်မှုပြောင်းလဲသွားသည်။ (ဖန်ဆင်းခြင်း ၁။ ခ ကိုကြည့်ပါ) မြေကြီးနှင့် ရေကို ခွဲခြားခြင်းမှစတင်ကာ၊ ဖန်ဆင်းရှင်သည် “ကောင်းသည်” ဟူသော တန်ဖိုးဖြတ်ချက်ကို ပြုလုပ်ပြီး၊ ၎င်းသည် “ကြည့်ရှုလော့၊ အလွန်ကောင်းသည်” (ကမ္ဘာဦး ၁:၁၀၊ ၁၂၊ ၁၈၊ ၂၁၊ ၂၅၊ ၃၁) ဟူသော အနှစ်ချုပ်မှတ်ချက်တွင် အထွတ်အထိပ်သို့ရောက်ရှိသည်။ ဘုရားသခင်၏ ထုတ်ဖော်ချက်သည် နှိုင်းယှဉ်မဟုတ်ဘဲ ပကတိဖြစ်သည်။ သမ္မာကျမ်းစာသည် သူ့ကို သဘာဝအရ ပြည့်စုံစွာ ကောင်းမွန်သူအဖြစ် ဖော်ပြထားပြီး (ဆာလံ ၁၀၀:၅၊ ၁၁၉:၆၈)၊ သူကိုယ်တိုင်သည် ပကတိသန့်ရှင်းမှု၏ စံနှုန်းဖြစ်သည် (ဝတ်ပြုရာ ၁၉:၂)။ ယနေ့တွင် မူလပြည့်စုံသောကောင်းမွန်မှု၏ သက်ရောက်မှုများကို အကဲဖြတ်ရန်ခက်ခဲသည်၊ အကြောင်းမှာ ကျွန်ုပ်တို့သည် အပြစ်ဖြင့် ပျက်စီးယိုယွင်းနေသော ပတ်ဝန်းကျင်တွင် အတွေ့အကြုံရှိထားသောကြောင့်ဖြစ်သည်။ သို့သော် မူလကောင်းမွန်မှု၏ ပုံစံသည် သမ္မာကျမ်းဓမ္မပညာတစ်ခုလုံး၏ အခြေခံဖြစ်ပြီး၊ ကမ္ဘာနှင့် ၎င်း၏လုပ်ဆောင်မှုများကို ခရစ်ယာန်နားလည်မှုကို လမ်းညွှန်ပေးသည့် သိသာထင်ရှားသော အကျိုးဆက်များရှိသည်။ သမ္မာကျမ်းစာသည် ဖန်ဆင်းခြင်းတစ်ခုလုံးသည် ဘုရားသခင်နှင့် အံဝင်ခွင်ကျဖြစ်နေသည့် ပထမအခြေအနေကို ဖော်ပြသည်။ ကွဲလွဲမှု၊ ပဋိပက္ခများ၊ သားရဲစွမ်းအင်သုံးမှု၊ သို့မဟုတ် သူ၏ရည်ရွယ်ချက်နှင့် သဟဇာတမဖြစ်သော မည်သည့်အရာမှမပါရှိသည့် ပတ်ဝန်းကျင်တွင်၊ ဖန်ဆင်းရှင်သည် သူနှင့် ရင်းနှီးသောဆက်နွှယ်မှုရှိနိုင်သည့် ထူးခြားသောသတ္တဝါများဖြစ်သည့် လူသားများကို မိတ်ဆက်ပေးခဲ့သည်။ သူ၏ကမ္ဘာသည် ကြီးမားသောရှုပ်ထွေးမှုရှိသည့် ဂြိုဟ်တစ်ခုဖြစ်ပြီး၊ လူသားများနှင့် သဘာဝတရားအားလုံးသည် ဘုရားသခင်၏စံပြများကို အောင်မြင်ရန် စုစည်းညီညွတ်ထားသည့် ပေါင်းစပ်သဟဇာတဖြစ်မှုတွင် ဖွဲ့စည်းထားသည်။ ကျန်းမာရေးနှင့် ကုသခြင်းအကြောင်း သမ္မာကျမ်းဆိုင်ရာ သွန်သင်ချက်များကို အကဲဖြတ်ရာတွင် ဤအခြေအနေကို နောက်ခံအဖြစ်ထားရမည်။

I. Creation the Basis of Well-being

A. Origin in Creation

1. Very Good

Although several biblical passages discuss creation in some detail, the foundational account occurs in Genesis 1 and 2. The sweeping narrative of the first chapter is followed by more specific detail in the second, where the focus turns to God and humans. (See Creation I. B.) Beginning with the separation of land from water, the Creator makes a value judgment that becomes a refrain, “It was good,” culminating in the summary notation “Behold, it was very good” (Gen. 1:10, 12, 18, 21, 25, 31). God’s statement is absolute, not comparative. The Scriptures present Him as by nature fully good (Ps. 100:5; 119:68), with Himself as the standard of absolute holiness (Lev. 19:2).

Today the implications of primal, complete goodness are difficult to assess because of our experience in an environment corrupted by sin. But the model of original goodness underlies the whole of biblical theology, with substantial consequences that guide Christian understanding of the world and its functions. The Scriptures present a first condition in which the entire creation resonated with God. Into an environment free from disjunction, conflict, predation, or any element alien to His purpose, the Creator introduced humans, creatures uniquely capable of intimate association with Him. His world was a planet of great complexity, organized in an integrated harmony in which humans and all nature united to achieve divine ideals. Any reasoned assessment of biblical teachings about health and healing must be seen against this backdrop.

 

၂။ ဘုရားသခင်၏ ပုံသဏ္ဌာန် လူသားများကို ဖန်ဆင်းခြင်းသည် ဘုရားသခင်၏ ဖန်ဆင်းမှု၏ အထွတ်အထိပ်လုပ်ဆောင်မှုဖြစ်သည်။ မြေကြီးပေါ်ရှိ သတ္တဝါများအနက်၊ သူတို့သာလျှင် “ကျွန်ုပ်တို့၏ ပုံသဏ္ဌာန်အတိုင်း၊ ကျွန်ုပ်တို့၏ တူသည့်ပုံစံအတိုင်း” (ကမ္ဘာဦး ၁:၂၆) ဟူ၍ သတ်မှတ်ခံရသည်။ “ထို့ကြောင့် ဘုရားသခင်သည် လူကို မိမိ၏ ပုံသဏ္ဌာန်အတိုင်း ဖန်ဆင်းတော်မူ၏၊ ဘုရားသခင်၏ ပုံသဏ္ဌာန်အတိုင်း ဖန်ဆင်းတော်မူ၏၊ ယောက်ျားနှင့် မိန်းမအဖြစ် ဖန်ဆင်းတော်မူ၏” (ကျမ်းပိုဒ် ၂၇)။ “ပုံသဏ္ဌာန်” နှင့် “တူသည့်ပုံစံ” ကို အပြိုင်အသုံးပြုခြင်းဖြင့်၊ စာရေးသူသည် ပြင်ပရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ တူညီမှုနှင့် အတွင်းစိတ်သဘောသဘာဝကို ဖော်ပြပြီး၊ ဤစာပေပုံစံကို ကမ္ဘာဦး ၅:၁-၃ တွင်လည်း တွေ့ရပြီး၊ ထိုနေရာတွင် အာဒံအကြောင်း “သူသည် မိမိ၏တူသည့်ပုံစံအတိုင်း၊ မိမိ၏ပုံသဏ္ဌာန်အတိုင်း သားတစ်ယောက်ကို ဖွားမြင်ပြီး၊ သူ့ကို သေသ်ဟု အမည်ပေးခဲ့သည်” ဟု ဖော်ပြထားသည်။ ဘုရားသခင်၏ ပုံသဏ္ဌာန်နှင့် တူသည့်ပုံစံဖြစ်ခြင်းဟူသည် အဘယ်အဓိပ္ပာယ်ရှိသနည်း။ ၎င်းသည် ဓမ္မပညာ၏ နယ်ပယ်များစွာတွင် သက်ရောက်မှုရှိသောကြောင့်၊ ဤမေးခွန်းသည် ကာလရှည်ငြင်းခုံခံရသည်။ အနည်းဆုံးအနေဖြင့် ၎င်းသည် ဘုရားသခင်နှင့် လူသားအကြား အဆင့်မြင့်ဆက်စပ်မှုကို ဖော်ပြပြီး၊ လူသားအဆင့်တွင် မိဘများနှင့် ၎င်းတို့၏သားသမီးများအကြား ဆက်ဆံရေးဖြင့် မှိန်ဖျော့စွာ ပုံတူထင်ဟပ်သည်။ ဘုရားသခင်၏ ပုံသဏ္ဌာန်အတိုင်း ဖန်ဆင်းခံရခြင်းသည် လူသားများသည် ဘုရားသခင်ထံမှ လက်ဆောင်အဖြစ်ပေးအပ်ခံရသော အရေးကြီးသော အရည်အသွေးများကို မျှဝေပိုင်ဆိုင်ထားပြီး၊ သို့သော် ဖန်ဆင်းရှင်နှင့် ဖန်ဆင်းခံရသူအကြား ကွဲပြားမှုကို မထိခိုက်စေပေ။ ၎င်းတို့အနက် အဓိကအရာများမှာ ဘုရားသခင်နှင့် သူ၏ရည်ရွယ်ချက်များနှင့် ဆက်နွှယ်နိုင်သည့်စွမ်းရည်၊ အကျင့်စာရိတ္တဆိုင်ရာ ရွေးချယ်မှုများပြုလုပ်ရန် လွတ်လပ်မှု၊ စိတ္တဇဖြစ်စဉ်များကို ပြုလုပ်နိုင်သည့်စွမ်းရည်၊ နှင့် တိရစ္ဆာန်များထက် သိသိသာသာ သာလွန်သည့် အဆင့်မြင့်ဉာဏ်ရည်တို့ဖြစ်ပြီး၊ ၎င်းတို့အားလုံးသည် အစိတ်အပိုင်းတစ်ခုစီမှ ကောင်းမွန်စွာ လုပ်ဆောင်နိုင်သည့် ဟန်ချက်ညီမှုတွင် တည်ရှိသည်။ သမ္မာကျမ်းဇာတ်ကြောင်းသည် မူလအခြေအနေတွင် လူသားများသည် ဘုရားသခင်၏ သဘောသဘာဝနှင့် သဟဇာတဖြစ်နေပြီး၊ နောက်ပိုင်းတွင် အပြစ်ဝင်ရောက်လာမှုဖြင့် ဆုံးရှုံးခဲ့ရသော အမှတ်အသားတစ်ခုကို မျှဝေထားကြောင်း အာမခံပေးသည်။

2.Imago Dei

The forming of humans was God’s crowning creative act. Of all earthly creatures, only they were designated as “in our image, after our likeness” (Gen. 1:26). “So God created man in his own image, in the image of God he created him, male and female he created them” (verse 27). By using “image” and “likeness” in parallel, the writer conveys both outward physical resemblance and inward character, a literary form found also in Genesis 5:1–3, where we are told of Adam, “He became the father of a son in his own likeness, after his image, and named him Seth.”

What does it mean to be in the image and likeness of God? Because of its impact on many areas of theology, this question has been long debated. At the very least it describes a high-level correlation between God and man, paralleled dimly in human terms by the relationship between parents and their children. Being created in the image of God means that humans share vital qualities granted them in a gift from God, without compromising, however, the distinction between Creator and creation. Foremost among them are an ability to relate to God and His purposes, freedom to make moral choices, the capacity to make abstractions, and an advanced intellect strikingly superior to that of the animals, all set in a balance where each component functions well. The biblical narrative assures us that in its original state mankind stood in harmony with the character of God, sharing an identity later lost with the entrance of sin.

 

၃။ တိကျသော စီမံပေးမှုများ ကမ္ဘာဦးဖန်ဆင်းခြင်းဇာတ်ကြောင်းသည် ကျယ်ပြန့်သော အထွေထွေဖော်ပြချက်များနှင့် တိကျသော အသေးစိတ်အချက်များပေါင်းစပ်ထားမှုဖြင့် ကျွန်ုပ်တို့ကို စိတ်ဝင်စားဖွယ်ဖြစ်စေသည်။ ဘုရားသခင်သည် အာဒံကို တမင်တကာ ဖန်ဆင်းပြီး၊ သူ၏ နှာခေါင်းပေါက်ထဲသို့ အသက်ရှူသွင်းခြင်းဖြင့် အသက်ပေးတော်မူသည် (ကမ္ဘာဦး ၂:၇)။ ချက်ချင်းပင် ဘုရားသခင်သည် တိကျသောတာဝန်များကို ပေးအပ်ပြီး၊ သူ၏ကမ္ဘာကို လူသားများအုပ်ချုပ်မှုကို စတင်ရန် တိကျသောတာဝန်များ၏ ဖွဲ့စည်းပုံကို ချမှတ်သည်။ ယောက်ျားသည် မိဘအိမ်မှထွက်ခွာပြီး၊ ဇနီးသည်နှင့် တစ်သားတည်းဖြစ်သော စည်းလုံးမှုတွင် ပူးပေါင်းကာ၊ မြေကြီးပေါ်တွင် တိုးပွားပြည့်နှက်ရန် ရည်ရွယ်ထားသည့် မိသားစုသစ်များကို ဖန်တီးမည့် တိကျသော လူမှုဆက်ဆံရေးတစ်ခုကို တည်ထောင်သည်။ သတ္တမနေ့ကို ဘုရားသခင်နှင့် သူ၏ဖန်ဆင်းမှုလုပ်ဆောင်ချက်ကို အစဉ်အမြဲဂုဏ်ပြုရန်နှင့် သတိပေးရန် ရည်ရွယ်ထားသည့် ထပ်တလဲလဲဖြစ်ပေါ်သော အချိန်အဖြစ် သတ်မှတ်ထားသည်။ ဖန်ဆင်းရှင်နှင့် ဖန်ဆင်းခံသတ္တဝါအကြား နက်ရှိုင်းသော ရင်းနှီးမှုတစ်ခု ရှိပြီးဖြစ်သည်။ သူ၏ပထမဆုံးညွှန်ကြားချက်များအနက်၊ ဘုရားသခင်သည် အစေ့ထုတ်ပေးသော အပင်များနှင့် သစ်ပင်များ၏ ထုတ်ကုန်များသို့ ကန့်သတ်ထားသည့် တိကျသော သက်သတ်လွတ်အစားအစာကို တည်ထောင်ပြီး၊ အာဒံနှင့် ဧဝပြိုလဲပြီးနောက် ချက်ချင်းပင် အပင်များကိုလည်း ထည့်သွင်းပေးသည် (ကမ္ဘာဦး ၁:၂၉၊ ၃:၁၈)။ ၎င်းတို့ကို တိကျစွာ ကျန်းမာရေးဆိုင်ရာ ပြဿနာများဟု မသတ်မှတ်ထားသော်လည်း၊ ဤစီမံပေးမှုများသည် အနာဂတ်အတွက် ပုံစံတစ်ခုအဖြစ်၊ တည်ငြိမ်ပြီး စံပြဖြစ်သော ဝိညာဉ်ရေးရာ၊ လူမှုရေး၊ စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ၊ နှင့် ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ပတ်ဝန်းကျင်ကို စတင်ခဲ့သည်။ ယနေ့ခေတ်တွင် ကျန်းမာရေးဆိုင်ရာ ပြဿနာများဟု ခေါ်ဆိုသည့်အရာများအတွက် စီမံပေးမှုမလိုအပ်ခဲ့ပေ। ဖန်ဆင်းခြင်းဇာတ်ကြောင်းသည် သမ္မာကျမ်းစာတွင် သာမန်ဖြစ်သော သင်ကြားမှုနည်းလမ်းတစ်ခုကို မိတ်ဆက်ပေးသည်၊ ဖွင့်လှစ်ချက်နှင့် ဥပမာများဖြင့် သင်ကြားခြင်းဖြစ်ပြီး၊ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခြင်းနှင့် ငြင်းခုံခြင်းမဟုတ်ပေ। ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာနှင့် အကျင့်စာရိတ္တဆိုင်ရာ အောင်မြင်မှုနှင့် ကျရှုံးမှုများသည် စစ်မှန်သောလူသားများ၏ ဘဝများမှ အဖြစ်အပျက်များတွင် ပေါ်ပေါက်ပြီး၊ ဝိညာဉ်ရေးအရ လှုံ့ဆော်မှုရရှိသော ရှုထောင့်မှ မြင်တွေ့ရသည်။ ဘုရားသခင်သည် ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာနှင့် ဝိညာဉ်ရေးရာ နှစ်မျိုးလုံးကို အသိအမှတ်ပြုပြီး လက်ခံသည့်ပုံစံဖြင့် မိမိကိုယ်ကို ဖွင့်ပြတော်မူသည်။ လူသားများသည် ဘုရားသခင်နှင့် ထူးခြားစွာ ဆက်နွှယ်နေပြီး၊ ၎င်းတို့၏ပုဂ္ဂိုလ်သည် ဝိညာဉ်ရေးရာ၊ ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ၊ စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ၊ နှင့် လူမှုရေးဆိုင်ရာ ပုံစံများဖြင့် ဖော်ပြသည်။ မူလကမ္ဘာသည် ဤပုံစံများအားလုံးတွင် အကောင်းဆုံးကောင်းမွန်မှုဖြင့် ဖြစ်ပေါ်လာသည်။ ဘုရားသခင်၏ ဒီဇိုင်းအရ၊ ဘုရားသခင်နှင့် လူသားများသည် သန့်ရှင်းသစ်လွင်သော ဂြိုဟ်တစ်ခု၏ စီးပွားရေးတွင် လွတ်လပ်စွာ လုပ်ဆောင်သည်။

3. Specific Provisions

The Genesis creation account intrigues us with its blend of sweeping general statements in combination with specific details. In deliberate steps God forms Adam and breathes into his nostrils the breath of life (Gen. 2:7). Immediately God makes specific assignments, formulating a structure of exact duties as He inaugurates human custody over His world. A specific social relationship is established in which the man will leave his parental home to join in one-flesh unity with his wife, creating new families designed to extend and populate the earth. The seventh day is set aside as recurring dedicated time, a perpetual tribute to and reminder of God and His work as Creator. A profound sense of intimacy exists between Creator and creature. Among His first instructions, God institutes a specific vegetarian diet limited to the products of seed-bearing plants and trees, to which are added immediately after the fall of Adam and Eve the plants themselves (Gen. 1:29; 3:18). Although not specifically labeled as such, these provisions initiated a stable and ideal spiritual, social, mental, and physical environment as a pattern for the future. No provision was needed for what today are called health issues.

The Creation narrative introduces us to a manner of teaching common to the Scriptures, illustration and example rather than definition and argument. Success and failure, both physical and moral, appear in episodes from the lives of real people, seen from an inspired perspective. God reveals Himself in terms that recognize and accept both the physical and spiritual. Humans are uniquely related to God, their person being expressed in spiritual, physical, mental, and social modes. The original world comes into existence with optimum goodness in all these modes. By divine design, both God and humans function freely in the economy of a pristine new planet.

 

ခ။ အပြစ်၏ သက်ရောက်မှု ဘုရားသခင်၏ ညွှန်ကြားချက်များကို တိုက်ရိုက်ချိုးဖောက်ရန် ၎င်းတို့၏စွမ်းရည်ကို အသုံးပြုခြင်းဖြင့်၊ ယောက်ျားနှင့် မိန်းမသည် မိမိကိုယ်ကိုယ်မောင်းနှင်သောနည်းဖြင့် ပြုမူရုံသာမက၊ ၎င်းတို့၏ပုဂ္ဂိုလ်နှင့် ၎င်းတို့၏ပတ်ဝန်းကျင်ကို ပြင်းထန်စွာ ပြောင်းလဲစေပြီး၊ ဖန်ဆင်းရှင်နှင့် ၎င်းတို့၏ ပြည့်စုံသောသဟဇာတဖြစ်မှုကို အဆုံးသတ်စေသည့် ကြီးမားသောဘေးဒုက္ခကို ၎င်းတို့ကိုယ်တိုင်နှင့် ၎င်းတို့၏ကမ္ဘာအတွင်းသို့ ထိုးထည့်လိုက်သည်။ (အပြစ် ၃။ ခ ကိုကြည့်ပါ)

B. The Impact of Sin

By exercising their ability to violate directly God’s instructions, the man and woman not only acted in a self-driven way, but plunged themselves and their world into cataclysm, radically altering both their persons and their environment as their full harmony with the Creator ended. (See Sin III. B.)

 

သမ္မာကျမ်းစာသည် အပြစ်သည် ဘုရားသခင်၏အစီအမံပြင်ပမှ စတင်ဖြစ်ပေါ်ခဲ့သည်ဟု သွန်သင်သည် (ယေဇကျေလ ၂၈:၁၄-၁၆)။ သတ္တဝါများကို လွတ်လပ်မှုပေးခြင်းဖြင့် ဘုရားသခင်သည် အန္တရာယ်တစ်ခုကို မိတ်ဆက်ပေးခဲ့သည်။ သို့သော်၊ ဤနည်းဖြင့် သူသည် လူသားများအား သူ့ထံသို့ ဉာဏ်ရည်ထက်မြက်ပြီး ချစ်ခင်သော တုံ့ပြန်မှုတစ်ခုကို ပြန်ပေးနိုင်စေခဲ့သည်။ ကောင်းကင်တမန်များဖြစ်စေ၊ လူသားများဖြစ်စေ၊ ရွေးချယ်မှုစွမ်းအားကို အလွဲသုံးစားပြုခြင်းသည် ၎င်းတို့၏ဆုံးဖြတ်ချက်များကို ဘုရားသခင်က အတည်ပြုသည်ဟု မည်သည့်နည်းနှင့်မျှ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုလို့မရနိုင်ပေ။

The Scriptures teach that sin originated outside the plan of God (Eze. 28:14–16). By vesting creatures with freedom God introduced an element of risk. However, through this means He made it possible for humans to return an intelligent loving response to Him. In no sense can the misuse of the power of choice, by either angels or humans, be interpreted as divine approval of their decisions.

 

သမ္မာကျမ်းစာတွင် အပြစ်သည် ဘုရားသခင်ကို ဆန့်ကျင်သော ပုံပျက်ပန်းပျက်ဖြစ်စေသော ချိုးဖောက်မှုအခြေအနေအဖြစ် ဖော်ပြထားပြီး၊ နောက်ဆုံးတွင် ဖယ်ရှားခံရမည်ဖြစ်သည်။ စာတန်သည် အပြစ်၏ မြှင့်တင်သူဖြစ်ပြီး (၂ ကောရိန္သု ၂:၁၁)၊ ၎င်းကို လှည့်စားမှုဖြင့် လူသားမိသားစုထဲသို့ မိတ်ဆက်ပေးခဲ့သည်။ အပြစ်နှင့် ၎င်း၏စတင်ဖြစ်ပေါ်စေသူဖြစ်သော သူသည် အတူတကွ ပျက်စီးသွားမည်ဖြစ်သည် (မဿဲ ၂၅:၄၁၊ ဗျာဒိတ် ၂၀:၁၀၊ ၁၄)။ သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ ကော့စမလော်ဂျီ၏ ဤအဓိကအစိတ်အပိုင်းများသည် လောကတွင် ဆင်းရဲဒုက္ခ၊ ရောဂါ၊ နာကျင်မှု၊ နှင့် သေဆုံးမှု ရှိနေခြင်းကို ရှင်းပြသည်။ အပြစ်၏ ဆိုးရွားသော သက်ရောက်မှုသည် မူလသဟဇာတဖြစ်မှုကို ပျက်စီးစေခဲ့ပြီး၊ ဘုရားသခင်နှင့် လူသားအကြား၊ လူသားများအချင်းချင်း၊ အတွင်းပိုင်းနှင့် လူမှုဆက်ဆံရေးတွင်သာမက၊ သဘာဝတရားအားလုံးတွင်ပါ ထိခိုက်စေခဲ့သည် (ရောမ ၈:၂၂-၂၅)။ ၎င်း၏အကျိုးဆက်သည် ကြီးမားသောကျဆုံးမှုတစ်ခုဖြစ်ပြီး၊ ကမ္ဘာတစ်ခုလုံးသည် ကောင်းမွန်မှုနှင့် ပျော်ရွှင်မှုတို့၏ အကြွင်းအကျန်များပင်လျှင် ယိုယွင်းမှုနှင့် ဆွေးမြည့်မှုဖြင့် ဖုံးလွှမ်းခံရပြီး၊ နာကျင်မှု၊ ဝမ်းနည်းမှု၊ ရောဂါ၊ ဆင်းရဲဒုက္ခ၊ နှင့် နောက်ဆုံးတွင် အားလုံးပါဝင်သော သေဆုံးမှုနှင့် ပြိုကွဲမှုဖြင့် ဒုက္ခရောက်နေသည့် ရောထွေးသောဖြစ်တည်မှုတစ်ခုအဖြစ် ပြောင်းလဲသွားသည်။

In the Bible sin is treated as a distorting state of violation against God, destined to be finally removed. Satan is the promoter of sin (2 Cor. 2:11), which by sly deception he introduced into the human family. Both sin and he as its originator will perish together (Matt. 25:41; Rev. 20:10, 14). These core parts of biblical cosmology explain the presence of suffering, sickness, pain, and death in the world. The devastating impact of sin damaged the original harmony, not only between God and man, but among humans themselves, both internally and interpersonally, and indeed in all nature (Rom. 8:22–25). Its consequence would be a tragic fall, the entire world slipping into a mixed existence in which even the remains of the good and pleasureful would be clouded by decline and decay, plagued by pain, grief, sickness, and suffering, and finally, consumed in universal death and disintegration.

 

အပြစ်ဝင်ရောက်လာခြင်းနှင့်အတူ၊ ၎င်း၏အကျိုးဆက်များသည် ချက်ချင်းပေါ်ပေါက်လာသည်။ ယခင်က အပြစ်ကင်းစင်မှုနှင့် ယုံကြည်မှုတို့ ပျောက်ဆုံးသွားသည်။ ကျမ်းစာတွင် ရိုးရှင်းစွာ ဖော်ပြထားသည်မှာ “ထိုအခါ သူတို့နှစ်ဦးစလုံး၏ မျက်စိများ ဖွင့်လှစ်ခံရသည်” (ကမ္ဘာဦး ၃:၇) ဟူ၍ဖြစ်သည်။ အဝတ်မရှိမှုသည် ရှက်စရာဖြစ်လာပြီး၊ ၎င်းတို့၏လုပ်ရပ်အရ ဘုရားသခင်ကို မျက်နှာချင်းဆိုင်ရန် ကြောက်ရွံ့မှုကြောင့် သူ့ထံမှ ပုန်းအောင်းခဲ့သည် (ကျမ်းပိုဒ် ၈)။ ထို့ပြင် ၎င်းတို့သည် ခုခံကာကွယ်သော အကြောင်းပြချက်များကို တင်ပြခဲ့သည် (ကျမ်းပိုဒ် ၁၂၊ ၁၃)။ မူလဆက်ဆံရေးသည် ပြတ်တောက်သွားသည်။ တရားစီရင်မှုတစ်ရပ်တွင် ဘုရားသခင်သည် အစဉ်အတိုင်း စီရင်ချက်များကို ဖော်ပြခဲ့သည်၊ ပထမဦးစွာ စာတန်၏လက်နက်အဖြစ် မြွေပေါ်တွင် ကျိန်စာချမှု၊ ထို့နောက် မိန်းမနှင့် ယောက်ျားအပေါ် တရားစီရင်မှုများ ဖြစ်ပေါ်ခဲ့သည်။ သမ္မာကျမ်းစာတွင် ပထမဆုံးအကြိမ်အဖြစ် နာကျင်မှုသည် ကလေးမွေးဖွားချိန်တွင် ပေါ်ပေါက်လာပြီး၊ လူသားသစ်တစ်ဦးစီ၏ အစမှပင် ဖြစ်ပေါ်သည်။

With the coming of sin, its consequences appeared immediately. Former innocence and trust fell away. In poignant simplicity the text observes, “Then the eyes of both were opened” (Gen. 3:7). Nakedness produced embarrassment, and fear of facing God in the light of their deed led them to hide from Him (verse 8). And they offered defensive excuses (verses 12, 13). The original relationship was broken. In a series of judgments the Lord God outlined a new order, first the curse upon the serpent as the pawn of Satan, then judgments on the woman and man. For the first time pain appears in the biblical text, at childbirth, from the very beginning of every new human.

 

ယောက်ျားနှင့် မိန်းမအကြား ဆက်ဆံရေးသည် ပြောင်းလဲသွားပြီး၊ အာဒံအား ဦးစွာပေးထားသော ဖြူစင်သောအဆင့်အတန်း (၁ တိမောသေ ၂:၁၃) သည် ပုံစံသစ်တစ်ခုဖြစ်လာသည်။ ယခုအခါ အန္တရာယ်များ၊ ရန်လိုမှုများနှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်နေသော ကမ္ဘာတွင်၊ လူသားများသည် ၎င်းတို့၏အသက်မွေးဝမ်းကျောင်းမှုကို ရန်လိုသော၊ ပင်ပန်းကြီးလေးသော မြေကြီးမှ ဆွဲထုတ်ရမည်ဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်သည် အာဒံအား မိသားစု၏ ထောက်ပံ့သူ၊ ကာကွယ်သူ၊ အကြံပေးသူ၊ နှင့် မိမိကိုယ်ကို စွန့်လွှတ်သော ခေါင်းဆောင်အဖြစ် တာဝန်သစ်များပေးအပ်ခဲ့သည် (ကမ္ဘာဦး ၃:၁၆-၁၉၊ ဧဖက် ၅:၂၅၊ ၂၈)။ လမ်းမှားသောယောက်ျားအား ဘုရားသခင်သည် သူ၏ကံကြမ္မာကို ကြေငြာခဲ့သည်၊ “မင်းမျက်နှာ၏ ချွေးများဖြင့် မုန့်ကို စားရလိမ့်မည်၊ မင်းသည် မြေမှုန့်သို့ ပြန်သွားရမည်အထိဖြစ်သည်၊ အကြောင်းမှာ မင်းကို ထိုမှဖန်ဆင်းခဲ့သည်၊ မင်းသည် မြေမှုန့်ဖြစ်ပြီး၊ မြေမှုန့်သို့ ပြန်သွားရမည်” (ကမ္ဘာဦး ၃:၁၉)။ အပြစ်ကျူးလွန်လျှင် သေရမည်ဟူသော ဘုရားသခင်၏ သတိပေးချက် (ကမ္ဘာဦး ၂:၁၇) သည် ကျေးဇူးတော်ဖြင့် အချိန်နှောင့်နှေးခံရသော်လည်း၊ အကျိုးသက်ရောက်မှုရှိလာသည်။

The relationship between husband and wife changed, with the benign standing conferred by primacy upon Adam (1 Tim. 2:13) taking on a new form. In a world now hazardous, inhospitable, and often adversarial, humans must wrest their livelihood from a hostile, toil-ridden ground. God assigned new responsibilities to Adam as provider, protector, advocate, and self-sacrificing leader of the family (Gen. 3:16–19; Eph. 5:25, 28). To the errant man the Lord God pronounced his fate: “In the sweat of your face you shall eat bread till you return to the ground, for out of it you were taken; you are dust, and to dust you shall return” (Gen. 3:19). God’s warning that sin would result in death (Gen. 2:17), although by grace deferred in time, came into effect.

 

ဤအချိန်မှစ၍ ကမ္ဘာအတွင်းသို့ ကြီးမားသောပြောင်းလဲမှုများ ဝင်ရောက်လာပြီး၊ လူသားအတွေ့အကြုံကို ထိခိုက်စေသည်။ ၎င်းတို့အနက် ဘုရားသခင်နှင့် ဝိညာဉ်ရေးရာ ခွဲခွာမှုမှစတင်ကာ၊ မကျေနပ်မှု၊ ကြောက်ရွံ့မှု၊ အဓိပ္ပာယ်ဆုံးရှုံးမှု၊ အထီးကျန်မှု၊ နှင့် စိတ်ပျက်အားငယ်မှု၊ ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ယိုယွင်းမှုနှင့် ရောဂါများနှင့်အတူ ပါဝင်လာသည့် ဘေးအန္တရာယ်များစွာ ပေါ်ပေါက်လာမည်ဖြစ်သည်။ လူမှုဆိုင်ရာ ခွဲထွက်မှုသည် လူပုဂ္ဂိုလ်များနှင့် အုပ်စုများအကြား ပေါ်ပေါက်လာပြီး、မကြာမီ ညီအစ်ကိုသတ်ဖြတ်မှု (ကမ္ဘာဦး ၄)၊ ယုံကြည်မှုဆုံးရှုံးမှု၊ အတွင်းစိတ်ဖိစီးမှုနှင့် ဝိညာဉ်ရေးရာ မအီမသာဖြစ်မှု၊ ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ နာကျင်မှု၊ ဆင်းရဲဒုက္ခ၊ ရောဂါ၊ နှင့် နောက်ဆုံးတွင် သေဆုံးမှုသို့ ဦးတည်သွားသည်။ ၎င်းတို့တစ်ခုစီသည် ကုသခြင်းအတွက် အော်ဟစ်လိုသော ရောဂါတစ်ခုဖြစ်လာသည်။

From this point forward vast changes would invade the world and consequently the human experience. Among them would come a plethora of disastrous consequences, beginning with spiritual separation from God, bringing dissatisfaction, fear, loss of meaning, loneliness, and despair, coupled with physical decline and sickness. Social alienation appeared among persons and groups, soon to lead to fratricide (Gen. 4), mistrust, inward stress and malaise of spirit, physical pain, suffering, sickness, and in the end, death. Each became a sickness to cry out for healing.

 

ဤသို့သော ဝမ်းနည်းကြေကွဲမှုများ၏ အကြီးမားဆုံးသော အတိုင်းအတာသည် ယောက်ျားနှင့် မိန်းမကို လုံးလုံးလျားလျား ဖိစီးမသွားစေရန်၊ ဘုရားသခင်သည် မြွေ (နှင့် ၎င်းကိုခြယ်လှယ်သော မကောင်းဆိုးဝါး) ကို ကျိန်စာချပြီးနောက်၊ လူသားကယ်တင်ခြင်း၏ ပထမဆုံးကတိကို ပေးခဲ့သည် (ကမ္ဘာဦး ၃:၁၅)။ မိန်းမမှ ဆင်းသက်လာသူများအနက်မှ ကယ်တင်ရှင်တစ်ဦးပေါ်ပေါက်လာမည်ဖြစ်ပြီး၊ သူသည် အပြစ်၏အကျိုးဆက်များကို ခံစားရသော်လည်း၊ လှည့်စားသူ စာတန်အား အဆုံးသတ်မည့် သေစေနိုင်သော ဒဏ်ချက်ကို ပေးမည်ဖြစ်သည်။ အပြစ်သည် ဧဒင်ဥယျာဉ်တွင် ပထမဆုံးပေါ်ပေါက်လာချိန်တွင်၊ ဘုရားသခင်သည် ဝမ်းနည်းကြေကွဲနေသော အာဒံဧဝတို့အား သူ၏ကုသပေးသော ရှိနေမှုနှင့် လာမည့်ကယ်တင်ခြင်း၏ ဧဝံဂေလိအာမခံချက်ကို ပေးအပ်ခဲ့သည်။

Lest the magnitude of such sorrows wholly overwhelm the man and woman, God followed condemnation of the serpent (and the evil one who manipulated it) with the first promise of human redemption (Gen. 3:15). From among the descendants of the woman would come a deliverer who, although Himself suffering the consequences of sin, would deal the fatal blow to end the career of the deceiver, Satan, who instigated it. At sin’s first appearance in Eden the Lord God provided to the grieving couple the gospel’s assurance of His healing presence and salvation to come.

 

C. ကျန်းမာခြင်း၏သဘာဝ - သမ္မာကျမ်းတရားဆိုင်ရာ အခြေခံအုတ်မြစ်

1. သမ္မာကျမ်းတရားဆိုင်ရာ ဝေါဟာရများ ခေတ်သစ်သမ္မာကျမ်းကျမ်းပိုဒ်ဘာသာပြန်များတွင် “ကျန်းမာခြင်း” (health) ဟူသော စကားလုံးကို ရှားရှားပါးပါး သုံးစွဲထားခြင်း (RSV တွင် ခြောက်ကြိမ်သာ ပါဝင်သည်) သည် သမ္မာကျမ်းကျမ်းစာတွင် ထိုစကားလုံးမရှိသောကြောင့်မဟုတ်ဘဲ၊ ရှေးခေတ်နှင့် ခေတ်သစ်တို့၏ “ကျန်းမာခြင်း” ဟူသော အဓိပ္ပာယ်ကို နားလည်ပုံများ ကွဲပြားမှုကြီးမားသောကြောင့်ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် အခြားစကားလုံးများကို ရွေးချယ်သုံးစွဲခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ ဟေဗြဲဘာသာစကားတွင် ခန္ဓာကိုယ်အစိတ်အပိုင်း ရှစ်ဆယ်ကျော်အတွက် အမည်များရှိသော်လည်း၊ “ခန္ဓာကိုယ်” (body) ဟူသော ရှင်းလင်းသော ဝေါဟာရမရှိချေ။ ခေတ်သစ်အဓိပ္ပာယ်နှင့် အဆက်အစပ်ဆုံးသည်မှာ gvîyah ဖြစ်ပြီး ဟေဗြဲသမ္မာတမ်းကျမ်းတွင် ၁၃ ကြိမ်သာ ပါဝင်သည်။ ထိုစကားလုံးကို အများအားဖြင့် သေဆုံးသွားသော အလောင်းများ (၈ ကြိမ်) သို့မဟုတ် အိပ်မက်ထဲရှိ ပုံရိပ်များ (၃ ကြိမ်) အတွက် သုံးစွဲထားသည်။ ဟေဗြဲစိတ်ထဲတွင် လူသားကို သက်သက်ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ အရာဝတ္ထုတစ်ခုအဖြစ် မယူဆခဲ့ချေ။ ထို့ပြင် ကျန်းမာခြင်းကို အဓိကအားဖြင့် ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ အခြေအနေတစ်ခုအဖြစ် သတ်မှတ်၍မရနိုင်ချေ။ ခန္ဓာကိုယ်ဖြစ်တည်ရာပစ္စည်းကို bāsār ဟူသော စကားလုံးဖြင့် ဖော်ပြထားပြီး၊ လူ့ခန္ဓာကိုယ်၏ ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ပစ္စည်းကို ရည်ညွှန်းကာ များသောအားဖြင့် “အသား” (flesh) ဟု ဘာသာပြန်ဆိုသည် (ကြေးနှင့် ၈:၇ [KJV]၊ ၁ ဓမ္မရာဇာ၊ ၂၁:၂၇၊ ယောဘ ၄:၁၅)။ သို့သော် ထိုစကားလုံးသည် ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံးကို ရည်ညွှန်းခြင်းမဟုတ်ဘဲ အစိတ်အပိုင်းများကိုသာ ဆိုလိုသည်။

C. The Nature of Health: The Biblical Foundation

1. Biblical Terminology

The reason modern translations of the Bible seldom use the word “health” (the RSV uses it only six times) can be ascribed not to its absence from the Scriptures but to wide differences between ancient and modern understandings of what is meant by “health,” which led to the choice of other words. Although biblical Hebrew has names for more than 80 body parts, it lacks a clear term for body. Nearest to the modern sense is gvîyah, which occurs 13 times in the Hebrew Bible, almost always with extended meanings. It refers to dead bodies (eight times) or figures in dreams (three times). The Hebrew mind did not think of the human being as a purely physical object, nor could health be characterized primarily as a physical condition. Material from which the body is made is expressed in the word bāsār, the physical substance of the human body and commonly translated as “flesh” (Num. 8:7 [KJV]; 1 Kings 21:27; Job 4:15), but the word refers to components, not the total body itself.

 

ခေတ်သစ်ဘာသာပြန်များတွင် ဟေဗြဲစကားလုံးများစွာကို “ကျန်းမာခြင်း” ဟု ဘာသာပြန်ဆိုထားပြီး၊ များသောအားဖြင့် အနာကြောင်းသက်သာခြင်းနှင့် ရောယှက်နေတတ်သည်။ ခေတ်သစ်စာဖတ်သူများအတွက် ကဗျာဆန်သော အဓိပ္ပာယ်ရှိသည်ဟု ထင်ရလေ့ရှိသည်။ ဥပမာ၊ နောင်တရသော ဣသရေလလူမျိုးအား ဟေရှာယ ၅၈:၈ တွင် “သင်၏ အနာကြောင်းသက်သာခြင်း အလျင်အမြန် နွယ်ပင်ပေါက်လိမ့်မည်” ဟု ကတိပေးထားသည်။ ထို့အပြင် “ငါ့လူမျိုး၏ သမီးတော်၏ ကျန်းမာခြင်း အဘယ်ကြောင့် ပြန်မကောင်းသေးသနည်း” (ယေရမိ ၈:၂၂) ဟူ၍လည်း ရှိသည်။ တစ်ခါတစ်ရံ “ကျန်းမာခြင်း” ဟု ဘာသာပြန်ဆိုသော အခြားဟေဗြဲစကားလုံးများမှာ yšû’āh (ဘေးကင်းခြင်း သို့မဟုတ် လုံခြုံခြင်းဟု ဆိုလိုသည်)၊ ’arûkāh (ရှည်ကြာခြင်း သို့မဟုတ် ဆက်လက်တည်တံ့ခြင်း)၊ marpē’ (အနာကြောင်းသက်သာခြင်း အမြစ်အဓိပ္ပာယ်ရှိသည်) နှင့် šālôm (အောက်တွင် ဆက်လက်ဖော်ပြမည်) တို့ဖြစ်သည်။ ဂရိဘာသာစကားတွင်မူ hugiainō (“ကျန်းမာစွာရှိခြင်း”၊ ၃ ယောဟန် ၂) နှင့် sōtēria (ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင် များသောအားဖြင့် ဘေးကင်းခြင်း၊ ကယ်တင်ခြင်း၊ ကယ်နှုတ်ခြင်း စသည်ဖြင့် ဘာသာပြန်ဆိုသည်) တို့ဖြစ်သည်။

2.  

Modern translations render several Hebrew words with the English word “health,” often mingled with the idea of healing, and typically in ways that appear to the modern reader to carry a poetic sense, such as the Isaiah 58:8 promise to repentant Israel, “Your healing shall spring up speedily,” and “Why then has the health of the daughter of my people not been restored?” (Jer. 8:22). Other Hebrew words occasionally translated “health” are yšû’āh, which carries the thought of safety or security, ’arûkāh, with its sense of lengthening or prolongation, marpē’, with the root meaning of healing, and šālôm, which will be treated below. Greek words include hugiainō, “to be in good health” (3 John 2) and sōtēria, usually translated in the NT by other words such as safety, deliverance, or salvation.

 

2. သမ္မာကျမ်းတရားဆိုင်ရာ ကျန်းမာခြင်းအယူအဆ ခေတ်သစ်အခါတွင် ကျန်းမာခြင်းကို အများအားဖြင့် ခန္ဓာကိုယ်နှင့်ဆိုင်သော ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ အဓိပ္ပာယ်ဖြင့် ဖော်ပြလေ့ရှိသည်။ စိတ်ကျန်းမာခြင်း (mental health) ဟူသော ဝေါဟာရဖြင့် အနည်းငယ်ကျယ်ပြန့်စေသော်လည်း၊ စိတ်ကျန်းမာခြင်း သို့မဟုတ် စိတ်ရောဂါကိုပင် ခန္ဓာကိုယ်အတွင်း ဇီဝဓာတုလုပ်ငန်းများ၏ တုံ့ပြန်မှုအဖြစ် ဖော်ပြလာသည်များလာသည်။ ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာတစ်ခုတည်းသို့ ဤသို့ ကျဉ်းမြောင်းစွာ ကန့်သတ်ခြင်းသည် သမ္မာကျမ်းတရားဆိုင်ရာ ကျန်းမာခြင်းနားလည်မှုနှင့် လုံးဝကွဲလွဲသည်။

2. Biblical Concepts of Health

In modern times health is described largely in physical terms relating to the body, although it may be broadened somewhat in a term such as mental health or used occasionally in a figurative sense. Even mental health or mental illness increasingly is described in terms of response to biochemical functions within the body. Such reductive confinement to the physical alone is alien to the biblical understanding of health.

 

ယနေ့ခေတ်လူ့အဖွဲ့အစည်းတွင် ကျန်းမာခြင်းနှင့် ကျန်းမာရေးစောင့်ရှောက်မှုကို သိပ္ပံပညာ၏ နယ်ပယ်အဖြစ် ယူဆလေ့ရှိပြီး၊ ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာကို ဗဟိုပြုထားသည်။ သဘာဝအတိုင်း ဖြစ်ပေါ်လာသော လုပ်ငန်းတစ်ခုအဖြစ် ဖော်ပြပြီး လိုအပ်ပါက ကုသသည်။ ခေတ်သစ်သိပ္ပံနည်းကျ စံနှုန်းများနှင့် ကိုက်ညီစေရန် လူ့ခန္ဓာကိုယ်တွင် သက်သေပြထားသော နည်းလမ်းများကို အသုံးပြုကာ၊ များသောအားဖြင့် သဘာဝလွန်အရာများကို ထည့်သွင်းစဉ်းစားခြင်းမပြုချေ။ လက်ရှိအလေ့အကျင့်များတွင် စိတ်ခံစားမှုနှင့် လူမှုပတ်ဝန်းကျင်က လူ့ကျန်းမာရေးကို သက်ရောက်မှုရှိကြောင်း အသိအမှတ်ပြုသော်လည်း၊ အဓိကအာရုံစိုက်ရာမှာ ရုပ်ပိုင်းနှင့် သဘာဝဆိုင်ရာများဖြစ်ပြီး၊ ပြဿနာများကို ဓာတ်ခွဲခန်းနှင့် ဆေးဝါးများမှတစ်ဆင့် အဓိကဖြေရှင်းသည်။ ဆန့်ကျင်ဘက်အနေဖြင့် သမ္မာကျမ်းတရားဆိုင်ရာ နည်းလမ်းသည် သဘာဝထက်ကျော်လွန်သော ဘုရားသခင်၏ ပါဝင်ပတ်သက်မှုကို အသိအမှတ်ပြုရုံမျှမက ထိုအရာကို ဗဟိုချက်အဖြစ် ထားရှိသည်။

In general, contemporary society thinks of health and its care as the domain of science, concentrated in the physical, described and, where necessary, treated as a function of nature. Methods shown to be effective in science are applied to the human body in a way that, conforming to the canons of modern science, usually excludes the supernatural from consideration. Current practice acknowledges that emotional and social environments affect human health, but the primary concerns are physical and natural, with solutions to problems addressed largely through laboratory and pharmaceuticals. In contrast, the biblical approach not only acknowledges divine involvement beyond nature, but makes that involvement central.

As defined by the World Health Organization, health is “a state of complete physical, mental, and social well-being, and not merely the absence of disease or infirmity.” Although it allows for certain breadth, as a secular statement it fails to approach the global inclusiveness that characterizes the biblical picture, and omits the central role of God.

 

ကမ္ဘာ့ကျန်းမာရေးအဖွဲ့ (WHO) ၏ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်အရ ကျန်းမာခြင်းဆိုသည်မှာ “ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ၊ စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ၊ လူမှုဆိုင်ရာ အပြည့်အဝ ကောင်းမွန်သော အခြေအနေ ဖြစ်ပြီး ရောဂါ သို့မဟုတ် အားနည်းခြင်းမရှိခြင်းသက်သက်သာမဟုတ်” ဟူ၍ဖြစ်သည်။ ဤအဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်သည် အတိုင်းအတာတစ်ခုအထိ ကျယ်ပြန့်မှုကို ခွင့်ပြုသော်လည်း၊ လောကီအဆိုတစ်ခုဖြစ်သောကြောင့် သမ္မာကျမ်းတရားတွင် တွေ့ရသော ကျယ်ပြန့်ပြည့်စုံမှုကို လုံးဝမရောက်နိုင်ချေ။ ထို့ပြင် ဘုရားသခင်၏ ဗဟိုချက်အခန်းကဏ္ဍကို ချန်လှပ်ထားသည်။

The Bible understands health as full integration. From its point of view health reaches beyond the physical into every aspect of life, being the harmonious function of the person—bodily, emotionally, spiritually, and socially. Physically, such a definition does not require total freedom from disease in every part, or deny the normal aging that weakens stamina. But it requires inclusiveness.

 

သမ္မာကျမ်းကျမ်းစာသည် ကျန်းမာခြင်းကို အပြည့်အဝ ပေါင်းစည်းညီညွတ်ခြင်း (full integration) အဖြစ် နားလည်သည်။ သမ္မာကျမ်းကျမ်းစာ၏ အမြင်အရ ကျန်းမာခြင်းသည် ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာကို ကျော်လွန်၍ ဘဝ၏ ရှုထောင့်အားလုံးသို့ ရောက်ရှိပြီး၊ လူတစ်ဦး၏ ရုပ်ပိုင်း၊ စိတ်ခံစားမှု၊ ဝိညာဉ်ရေးရာ၊ လူမှုဆိုင်ရာ အရာများ သဟဇာတဖြစ်စွာ အလုပ်လုပ်နေခြင်းဖြစ်သည်။ ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာအရ ဤအဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်သည် ခန္ဓာကိုယ်အစိတ်အပိုင်းတိုင်း၌ ရောဂါကင်းစင်ရန် သို့မဟုတ် အိုမင်းခြင်းကြောင့် ခွန်အားကျဆင်းလာခြင်းကို ငြင်းပယ်ရန် မလိုအပ်ချေ။ သို့သော် အားလုံးပါဝင်မှု (inclusiveness) ကို တောင်းဆိုသည်။ သမ္မာကျမ်းကျမ်းစာတွင် အထူးသဖြင့် ဟေဗြဲကျမ်းစာများတွင် ကျန်းမာခြင်းသည် ဘုရားသခင်နှင့် အပြစ်သို့လဲကျခဲ့သော လူသားများအကြား ဆက်လက်တည်ရှိနေသော ဆက်ဆံရေးမှ အဦးစွာ သွယ်ဝိုက်၍ ရရှိလာသည်။ လူသားတို့၏ အပြစ်သို့လဲကျခြင်း၏ အကျိုးသက်ရောက်မှုများသည် ကြီးလေးသည်။ ဘုရားသခင်နှင့် ခွဲခွာခြင်းသာမက၊ လူသားတို့၏ အခြေခံစေ့ဆော်မှုများကို ပြောင်းလဲစေပြီး သဘာဝအလျောက် ကိုယ်ကျိုးရှာတတ်ပြီး ဆိုးယုတ်မှုသို့ ဦးတည်စေသည်။ “နှလုံးသည် အရာအားလုံးထက် လှည့်စားတတ်၍ အလွန်ဆိုးယုတ်၏။ အဘယ်သူ နားလည်နိုင်မည်နည်း” (ယေရမိ ၁၇:၉)။ “လူတို့၏ နှလုံးတွင်လည်း ဆိုးယုတ်မှုများ ပြည့်နှက်နေသည်” (ဒေသနာ ၉:၃)။ ပေါလုသည် မိမိအတွင်း၌ရှိသော ဆိုးယုတ်မှုနှင့် ရုန်းကန်ခြင်းကို ဥပမာပေးထားပြီး၊ ယုံကြည်သူခရစ်ယာန်တစ်ဦးတွင်ပင် အပြစ်သည် ဆုံးဖြတ်ချက်နှင့် ကိုယ်ကျင့်တရားတန်ဖိုးများကို ထိခိုက်စေကြောင်း ပြသထားသည် (ရောမ ၇:၁၅–၂၀)။

 

Health in the Bible, particularly as developed in the Hebrew Scriptures, takes its identity first from the continuing relationship between God and fallen humankind. The effects of humanity’s fall are severe, not only in physical separation from God, but in altering the basic motives of humans to render them self-centered and by nature oriented toward evil. “The heart is deceitful above all things, and desperately corrupt; who can understand it?” (Jer. 17:9). “Also the hearts of men are full of evil” (Eccl. 9:3). Paul’s struggle against the evil within him provides an example of sin’s impact on both judgment and moral values, even in a committed Christian (Rom. 7:15–20).

 

ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် ကျန်းမာခြင်းကို ကျယ်ပြန့်စွာ အမျိုးအစား လေးမျိုးခွဲ၍ ဖော်ပြထားသည်။ (၁) ပြည့်စုံခြင်းနှင့် ပြည့်ဝခြင်း အခြေအနေ၊ (၂) ဘုရားသခင်နှင့် သူ၏ပညတ်တော်နှင့် သဟဇာတဖြစ်ခြင်း၊ (၃) ဖြောင့်မတ်ခြင်း—ဘုရားသခင်နှင့် အိမ်နီးချင်းနှင့် မှန်ကန်သော ဆက်ဆံရေးပါဝင်သည်၊ (၄) ခွန်အား၊ အောင်မြင်နိုင်စွမ်းရှိခြင်း၊ ရှည်ကြာသော အသက်တာဖြင့် ပြည့်စုံခြင်း စသည်တို့ဖြစ်သည်။ ပထမအမျိုးအစားကို နောက်အပိုင်း၌ ဆက်လက်ဖော်ပြမည် (I. E. ကိုကြည့်ပါ)။ အချို့ကျမ်းချက်များတွင် ဓမ္မဟောင်းကျမ်းသည် ကျန်းမာခြင်းကို ဘုရားသခင်၏ အလိုတော်နှင့် အထူးသဖြင့် သူ၏ ပညတ်တော် (torah) နှင့် သဟဇာတဖြစ်ခြင်းအဖြစ် ဖော်ပြထားသည်။ ပညတ်တော်ကို သစ္စာရှိစွာ နာခံခြင်းသည် ကျန်းမာခြင်းကို ယူဆောင်လာသည် (ဆာလံ ၁၁၉:၁၆၅၊ ယေရမိ ၇:၂၃)။ ဘုရားသခင်၏ ပညတ်တော်နှင့် သဟဇာတဖြစ်ခြင်းသည် ရောဂါမှ ကာကွယ်ပေးသည် (ထွက်မြောက်ရာ ၁၅:၂၆၊ ၂၃:၂၀–၂၆၊ တရားဟောရာ ၇:၁၂–၁၅၊ သုတ္တံ ၃:၇၊ ၈)။ ဆန့်ကျင်ဘက်အားဖြင့် မနာခံခြင်းသည် တရားစီရင်ခြင်းကို ယူဆောင်လာသည် (ဝတ်ပြုရာ ၂၆:၁၄–၁၆၊ တရားဟောရာ ၂၈:၅၉)။ ဥပမာ၊ မြွေများနှင့် အတူတူ (ကလူး ၂၁:၄–၈)၊ မိရိယံ (ကလူး ၁၂:၁–၁၅) နှင့် ဂေဟဇိ (၂ ဓမ္မရာဇာ ၅:၂၇) တို့၏ အတွေ့အကြုံများဖြစ်သည်။ အခြားနေရာများတွင် သမ္မာကျမ်းကျမ်းစာသည် ကျန်းမာခြင်းကို ဖြောင့်မတ်ခြင်း (ဟေဗြဲ ṣedeq သို့မဟုတ် ṣedāqāh) နှင့် တူညီစေသည်။ ဘုရားသခင်၏ စံနှုန်းများနှင့် ကိုက်ညီခြင်းဟု ဆိုလိုသည်။ အခြေခံစံနှုန်းမှာ ဘုရားသခင်၏ စရိုက်ဖြစ်သောကြောင့် ဘုရားသခင်၏ စရိုက်နှင့် မှန်ကန်သော ဆက်ဆံရေးသည် šālôm ကို ဖြစ်ပေါ်စေသည် (ဟေရှာယ ၃၂:၁၇)။ ဓမ္မဟောင်းကျမ်း၏ နောက်ထပ်အယူအဆတစ်ခုမှာ ကျန်းမာခြင်းကို ခွန်အားနှင့် ကောင်းမွန်ခြင်းနှင့် တူညီစေခြင်းဖြစ်သည်။ ဒါဝိဒ်သည် သူရဲကောင်းဖြစ်ပြီး ကျန်းမာခြင်း၏ ပြယုဂ်ပင်ဖြစ်သည်။ မောရှေသည် အရည်အချင်းများ မပျက်စီးဘဲ ကွယ်လွန်သည် (တရားဟောရာ ၃၄:၇)။ ယောသပ်သည် အသက် ၁၁၀ နှစ်အထိ ရှင်သည် (ကမ္ဘာဦး ၅၀:၂၆)။ ဤဥပမာများအားလုံးသည် ခိုင်ခံ့သော ကျန်းမာခြင်း၏ ဥပမာများဖြစ်သည်။ ကျမ်းချက်များသည် ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ခွန်အားထက် ကျော်လွန်၍ ဘုရားသခင်ကို သစ္စာရှိစွာ လိုက်နာခြင်းမှ ပေါက်ဖွားလာသော အပြည့်အဝ ပေါင်းစည်းထားသော ပုဂ္ဂိုလ်ကို ရည်ညွှန်းသည်။ ခွန်အားနှင့်အတူ ဓမ္မဟောင်းကျမ်းသည် ကျန်းမာခြင်းကို အသက်ရှည်ခြင်းဖြင့် ဖော်ပြထားပြီး အထူးသဖြင့် ဘိုးဘေးများကို ရည်ညွှန်းသည် (ကမ္ဘာဦး ၅)။ ခွန်အားသည် ဘုရားသခင်၏ လက်ဆောင်ဖြစ်သည် (ဆာလံ ၂၉:၇–၉)။ သို့သော် အဓိပ္ပာယ်သည် ရုပ်ပိုင်းထက် ကျော်လွန်၍ ဘဝ၏ ရှုထောင့်အားလုံးကို ပါဝင်သည်။ နာခံသူများအား တစ်ဦးချင်းရော အလယ်အျပန်ရော အသက်ရှည်ခြင်းကို ကတိပေးထားသည် (တရားဟောရာ ၆:၂၊ ၃၀:၂၀၊ ၁ ဓမ္မရာဇာ ၃:၁၄၊ ဆာလံ ၃၄:၁၂–၁၄)။ မျှော်လင့်ထားသည့်အတိုင်း ကျန်းမာခြင်း ညံ့ဖျင်းခြင်းသည် အားနည်းခြင်းဖြစ်ပြီး ဖျားနာခြင်းနှင့် ရောဂါဟူ၍ ဖြစ်လာသည်။

Health in the OT falls into four broad categories, (1) a state of wholeness and fulfillment, (2) integrated harmony with God and His law, (3) as righteousness—including a right relationship with God and neighbor, and (4) physically in the sense of strength, the ability to achieve, fulfilled in long life. The first will be addressed in a succeeding section. (See I. E.) In some passages the OT describes health in terms of a condition of harmony with God’s will, particularly as expressed in His law (torah). Active loyalty to and conformity with the law means health (Ps. 119:165; Jer. 7:23). Harmony with God’s law brings protection from disease (Ex. 15:26; 23:20–26; Deut. 7:12–15; Prov. 3:7, 8). In contrast, disobedience brings judgment (Lev. 26:14–16; Deut. 28:59), as in the experience with serpents (Num. 21:4–8) and the cases of Miriam (Num. 12:1–15) and Gehazi (2 Kings 5:27). In other places the Bible equates health with righteousness (Heb. ṣedeq or ṣedāqāh), in the sense of conformity to divine norms. The basic norm is God’s character, therefore a right relationship to God’s character produces šālôm (Isa. 32:17). Yet another OT concept equates health with strength and well-being. David is the man of valor, the very demonstration of good health. Moses dies with his faculties intact (Deut. 34:7), and Joseph lives to 110 years of age (Gen. 50:26), all cited examples of robust health. The texts have in mind more than physical vigor, but a completely integrated being that springs from faithfulness to God. Alongside strength, the OT describes health in terms of longevity, particularly in reference to the patriarchs (Gen. 5). Strength is the gift of God (Ps. 29:7–9), but the meaning extends beyond the physical to include all aspects of life. Long life is promised to the obedient, personally and collectively (Deut. 6:2; 30:20; 1 Kings 3:14; Ps. 34:12–14). As could be expected, poor health is weakness, which becomes a term for sickness and disease.

 

D. ရှာလုံ (šālôm) သမ္မာကျမ်းကျမ်းစာသည် အနှစ်သာရနှင့် ပုံသဏ္ဌာန်ကို ခွဲခြားမရနိုင်ဟု သဘောထားသည်။ အသက်တာသည် ခွဲခြာမရနိုင်သော တစ်ခုလုံးတည်းသော ပုဂ္ဂိုလ်တစ်ဦး၏ ကိစ္စဖြစ်ပြီး၊ ဟေဗြဲစကားလုံး šālôm ဖြင့် သွယ်ဝိုက်ဖော်ပြထားသည်။ ယနေ့ခေတ်တွင် လူသိများသည်မှာ “ငြိမ်သက်ခြင်း” (peace) ဟူသော အဓိပ္ပာယ်သာဖြစ်သော်လည်း၊ သမ္မာကျမ်းကျမ်းစာတွင် အသုံးပြုပုံမှာ များစွာကျယ်ပြန့်ပြီး၊ လူတစ်ဦး၏ အပြည့်အဝ ကျန်းမာသော အခြေအနေ ဟူသော အခြေခံအဓိပ္ပာယ်ကို သယ်ဆောင်ထားသည်။ ၎င်း၏ ဆက်စပ်စကားလုံး šālēm နှင့်အတူ “ကျန်းမာသော” သို့မဟုတ် “ပြည့်စုံသော” ဟု ဆိုလိုသည်။ šālôm သည် သမ္မာကျမ်းကျမ်းစာတွင် အကြိမ် ၂၄၀ နီးပါး ပါဝင်ပြီး (နှင့် ဆက်စပ်စကားလုံးများနှင့်အတူ ၃၅၀ ကျော်) အထူးသဖြင့် ဆာလံ၊ ဟေရှာယ၊ ယေရမိ ကျမ်းများတွင် များသည်။ အကြိမ်ပေါင်းများစွာထဲတွင် စစ်ပွဲနှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်သော ငြိမ်သက်ခြင်းအဖြစ် သုံးစွဲထားသည်မှာ ၃၈ ကြိမ်သာဖြစ်သည်။

D. Shalom

The Bible treats essence and form as inseparable. Life is a matter of the whole person, undivided, characterized by the Hebrew word šālôm. Although popularly limited today to a word for peace, its use in the Bible is much broader, conveying the foundational meaning of total personal well-being. Along with its related term, šālēm, it conveys a sense of “healthy,” or whole. šālôm appears nearly 240 times in the Bible (with its derivatives, more than 350 times). It is especially common in the Psalms, Isaiah, and Jeremiah. Of its many occurrences, only 38 times is it used for peace as contrasted to war.

 

အဘိဓာန်ပညာရှင်များ၏ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်များတွင် ပြည့်စုံခြင်း၊ ကျန်းမာခြင်း၊ ကောင်းကျိုးချမ်းသာ၊ သာယာဝပြောခြင်း၊ ကျန်းမာသောအခြေအနေ၊ ပါတီများအကြား သဟဇာတဖြစ်ခြင်း၊ မိမိကိုယ်ကို သဟဇာတဖြစ်ခြင်း စသည်တို့ ပါဝင်သည်။ ၎င်း၏ အမြစ်တွင် ပြည့်စုံခြင်း၊ ပြည့်ဝခြင်း၊ သို့မဟုတ် ပေါင်းစည်းထားသော ကျန်းမာခြင်း ဟူသော အကြံအစည်ရှိသည်။ “သင်သည် ကျန်းမာပါစေ” ဟူသော စကားကို ကျယ်ပြန့်စွာ အဓိပ္ပာယ်ယူ၍ “သင်၏ အတွေ့အကြုံအားလုံးတွင် အားလုံးကောင်းမွန်ပါစေ” ဟု ဆိုနိုင်သည်။ ဤစကားလုံးတွင် ပေါင်းစည်းမှု၊ ပြည့်စုံမှု၊ စနစ်တကျ လုံလောက်မှု ဟူသော အယူအဆပါဝင်ပြီး၊ ခေတ်သစ် “ကျန်းမာခြင်း” ဟူသော အယူအဆကို ပါဝင်စေပြီး ကျော်လွန်ထားသည်။ သမ္မာကျမ်းကျမ်းစာတွင် šālôm သည် တစ်ဦးချင်း၊ အလယ်အပြ၊ သို့မဟုတ် နိုင်ငံအဆင့် ရုပ်ပိုင်း၊ စိတ်ပိုင်း၊ ဝိညာဉ်ရေးရာ၊ လူမှုဆိုင်ရာ ဘဝ၏ ရှုထောင့်အားလုံးကို လွှမ်းခြုံထားသည် (ကမ္ဘာဦး ၂၉:၆၊ ၄၃:၂၇၊ ၂၈)။

Lexicographers’ definitions include completeness, soundness, good welfare, prosperity, well-being, harmony between or among parties, and harmony within oneself. At its root lies the idea of wholeness, completeness, or integrated well-being. Its orientation is captured in the expression “may you be well,” taken in the broad sense of “may everything in your experience be satisfying.” Inherent in this word is the idea of integration, wholeness, and organized sufficiency, a dynamic condition of well-being, including but surpassing the modern idea of “health.” In the Scriptures šālôm incorporates every aspect of life, including the physical, mental, spiritual, and social, whether individually, collectively, or nationally (Gen. 29:6; 43:27, 28).

 

ခေတ်သစ် “ငြိမ်သက်ခြင်း” ဟူသော အယူအဆမှာ လှုပ်ရှားမှုမရှိသော ငြိမ်သက်မှုသက်သက်ဖြစ်သော်လည်း၊ ဟေဗြဲအသုံးအနှုန်းတွင် šālôm သည် အနုတ်လက္ခဏာများကို ဖယ်ရှားပေးသော တက်ကြွပြီး သွက်လှသော ပြည့်စုံမှုနှင့် ကျေနပ်မှုကို သယ်ဆောင်ထားသည်။ šālôm သည် ဘုရားသခင်နှင့် လက်ခံခြင်းမှ ပေါက်ဖွားလာသော စိတ်ငြိမ်သက်မှုကို ဖော်ပြနိုင်သည် (ဝတ်ပြုရာ ၂၆:၆)။ သို့သော် ထိုငြိမ်သက်ခြင်းကို လွယ်ကူစွာ မရရှိနိုင်ချေ။ အကြောင်းမှာ ၎င်းသည် လူသားတို့၏ မှားယွင်းမှုနှင့် အလျှော့အတင်းပြုလုပ်လိုသော သဘာဝစိတ်နှလုံးကို တိုက်ခိုက်သောကြောင့်ဖြစ်သည်။ နောက်ဆုံးတွင် šālôm သည် ဖန်ဆောင်းရှင်နှင့် ပြည့်စုံသော သဟဇာတဖြစ်မှု၌ အရာအားလုံး၏ စကြဝဠာဆိုင်ရာ ပြည့်စုံခြင်းသို့ ရောက်ရှိသည်။

In contrast to the modern idea of “peace” as a state of passive inactivity—a lack of movement, in Hebrew usage šālôm carries a sense of active, dynamic wholeness and satisfaction that displaces its negative opposites. šālôm may express an untroubled state of mind, a tranquility that stems from acceptance with God (Lev. 26:6), but that peace is not achieved easily, for it strikes at the heart of the human a natural inclination to compromise with wrong. Ultimately šālôm comes to a cosmic fulfillment, an ultimate unity of all things in perfect harmony with the Creator.

 

လူသား၏ ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာကိုလည်း ပါဝင်သည်။ သမ္မာကျမ်းကျမ်းစာတွင် šālôm ၏ အစောဆုံးအသုံးပြုမှုမှာ ကျန်းမာရေးနှင့် ဆက်စပ်နေသော အခြေအနေတွင် ဖြစ်ပြီး၊ ယာကုပ်သည် အာဗြဟံ၏ ညီတော် နာဟောရ၏ မြေးဖြစ်သူ လာဗန်၏ šālôm ကို မေးမြန်းခဲ့သည် (ကမ္ဘာဦး ၂၉:၅၊ ၆)။ ၎င်းကို ဟေဇကိရှင်ဘုရင်၏ ဖျားနာခြင်းနှင့် အနာကြောင်းသက်သာခြင်းနှင့် ဆက်စပ်ဖော်ပြထားသည် (ဟေရှာယ ၃၈:၁၇)။ သုတ္တံ ၃:၂ တွင် ဘုရားသခင်၏ ပညတ်တော်ကို နာခံခြင်းကို အသက်ရှည်ခြင်းနှင့် šālôm တို့နှင့် ဆက်စပ်ထားသည်။ šālôm ၏ ကျယ်ပြန့်သော အဓိပ္ပာယ်ကြောင့် သမ္မာကျမ်းတရားဆိုင်ရာ ကျန်းမာခြင်းအယူအဆသည် ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ အခြေအနေကို ပါဝင်စေပြီး လူ့အတွေ့အကြုံအားလုံးသို့ ကျယ်ပြန့်သွားသည်။ ဘုရားသခင်သာလျှင် šālôm ကို ပေးနိုင်သည်။ ၎င်းသည် ဖန်ဆောင်းခြင်းတွင် အပြည့်အဝ ကျန်းမာသော အခြေအနေကို မူလက ပေးခဲ့ခြင်းသို့ ပြန်လည်ရောက်ရှိသည်။ အပြစ်၏ ဝင်ရောက်မှုရှိသော်လည်း၊ သူ့ကို ဝတ်ပြုသူများအား šālôm ၏ ပဋိညာဉ်ကို ပေးသည် (ကလူး ၂၅:၁၂၊ ဟေရှာယ ၅၄:၁၀၊ ယေရမိ ၃၂:၄၀၊ ယေဇကျေလ ၃၄:၂၅)။ သို့သော် ဆိုးယုတ်သူများအတွက် šālôm မရှိနိုင်ချေ။ အကြောင်းမှာ ထိုသူသည် ဘုရားသခင်နှင့် ရန်တွေ့နေသောကြောင့်ဖြစ်သည် (ဟေရှာယ ၄၈:၂၂၊ ၅၇:၂၁၊ ၅၉:၈)။

The physical side of man is included. The earliest use of šālôm in the Bible occurs in a health-oriented setting where Jacob inquires about the šālôm of Laban, the grandson of Abraham’s brother, Nahor (Gen. 29:5, 6). It appears in connection with Hezekiah’s illness and healing (Isa. 38:17), and in Proverbs 3:2 obedience to God’s law is associated with long life and šālôm. On the basis of šālôm’s breadth of meaning, the biblical idea of health, while including the physical state, extends through every aspect of human experience. God alone can provide šālôm, harking back to His original provision of total well-being in Creation. Despite the intrusion of sin, to those who serve Him He offers a covenant of šālôm (Num. 25:12; Isa. 54:10; Jer. 32:40; Eze. 34:25). But there can be no šālôm for the wicked, for that person is at odds with God (Isa. 48:22; 57:21; 59:8).

 

ဓမ္မဟောင်းကျမ်း၏ အမြစ်များမှ ဆွဲယူ၍ šālôm ၏ သတင်းစကားသည် ခရစ်ယာန်ယုံကြည်ခြင်း၏ အခြေခံဖြစ်လာခဲ့ပြီး၊ ခရစ်တော်သည် လူသားတို့ကို ဘုရားသခင်နှင့် ပြန်လည်ပေါင်းစည်းပေးခြင်းဖြင့် စစ်မှန်သော ငြိမ်သက်ခြင်း၏ အခြေခံဖြစ်ကြောင်း ပိုမိုအလေးပေးထားသည်။ ယေရှုမိန့်တော်မူသည်မှာ “ငြိမ်သက်ခြင်းကို ငါချန်ထားခဲ့၏။ ငါ့ငြိမ်သက်ခြင်းကို သင်တို့အား ငါပေး၏။ လောကီသားတို့ ပေးသကဲ့သို့ ငါမပေးချေ” (ယောဟန် ၁၄:၂၇)။ ပေါလုကလည်း “ထို့ကြောင့် ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် ဖြောင့်မတ်ခြင်းသို့ ရောက်သောကြောင့်၊ ငါတို့သခင် ယေရှုခရစ်အားဖြင့် ဘုရားသခင်နှင့် ငြိမ်သက်ခြင်းရှိ၏” (ရောမ ၅:၁)။ “အကြောင်းမူကား၊ ငါတို့၏ ငြိမ်သက်ခြင်းဖြစ်တော်မူ၏” (ဧဖက် ၂:၁၄)။ šālôm ဟူသော အဓိပ္ပာယ်ဖြင့် သတ်မှတ်ပါက၊ ကျန်းမာခြင်းဆိုသည်မှာ လူတစ်ဦး၏ အစိတ်အပိုင်းအားလုံး တစ်ခုနှင့်တစ်ခု သဟဇာတဖြစ်နေသော အပြည့်အဝ ပေါင်းစည်းထားသော အခြေအနေဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်နှင့် ငြိမ်သက်ခြင်း၊ အခြားသူများနှင့် ငြိမ်သက်ခြင်း၊ ပတ်ဝန်းကျင်နှင့် ငြိမ်သက်ခြင်းမှ ပေါက်ဖွားလာသော အတွင်းစိတ်ကျေနပ်မှုသည် ခန္ဓာကိုယ်၏ သဟဇာတလုပ်ဆောင်မှုနှင့် ပေါင်းစပ်ကာ စစ်မှန်သော ကျန်းမာမှုကို ဖြစ်ပေါ်စေ�သည်။

Drawing from its OT roots, the message of šālôm became foundational in the Christian faith, with its enhanced emphasis on Christ’s reconciling us to God as the basis of true peace. As Jesus said, “Peace I leave with you; my peace I give to you; not as the world gives do I give to you” (John 14:27). Paul joins in the theme, “Therefore, since we are justified by faith, we have peace with God through our Lord Jesus Christ” (Rom. 5:1). “For he is our peace” (Eph. 2:14). Defined in the sense of šālôm, health becomes a full, integrated state in which all elements of a person are in harmony with one another. Inner contentment, stemming from peace with God, other persons, and one’s environment, combines with cooperating physical functions to produce true wellness.

 

E. ပြည့်စုံခြင်း (Wholeness) သမ္မာကျမ်းကျမ်းစာ၏ သတင်းစကားသည် ဘုရားသခင်ကို ဗဟိုပြု၍ တစ်ခုတည်းသော ရှုထောင့်မျိုးစုံပါဝင်သော စည်းလုံးညီညွတ်မှုတွင် အရာအားလုံးကို ချည်နှောင်ထားသည်ဟု တင်ပြထားသည်။ ထို့ကြောင့် လောကီဖြစ်ပြီး အပိုင်းအစဖြစ်သော စကြဝဠာအမြင်ဟူ၍ မရှိနိုင်ချေ။ သူ၏ ဖန်ဆောင်းခံရသူအချို့၏ ပုန်ကန်မှုရှိသော်လည်း၊ သမ္မာကျမ်းကျမ်းစာတွင် ဖန်ဆောင်းရှင်နှင့် ခွဲခြာနေသော သို့မဟုတ် တာဝန်မယူသော အရာတစ်ခုတစ်လေမျှ မရှိချေ။ အရာများသည် သန့်ရှင်းသော သို့မဟုတ် ညစ်ညမ်းသော ဖြစ်နိုင်သော်လည်း၊ လောကီဟူ၍ မရှိချေ။ ဤအခြေအနေတွင် ဖန်ဆောင်းခြင်းအခါ လူသားသည် ဘုရားသခင်၏ လက်တော်မှ တိရစ္ဆာန်များနှင့် ကွဲပြားပြီး အသစ်အဆန်းဖြစ်သော အဆင့်တစ်ခုအဖြစ် ပေါ်ထွက်လာသည် (ကမ္ဘာဦး ၁:၂၆၊ ၂၇၊ ၃၁)။ ထိုအချိန်မှစ၍ သမ္မာကျမ်းကျမ်းစာသမိုင်းတစ်လျှောက် လူသားများကို အပြည့်အဝ ပေါင်းစည်းထားသော ပုဂ္ဂိုလ်များအဖြစ် ဆက်ဆံခဲ့သည် (ကမ္ဘာဦး ၅:၁၊ ၂၊ ဆာလံ ၈:၃–၅၊ ၁၃၉:၁၃–၁၇၊ ၁ ကောရိန္သု ၆:၁၅၊ ၃ ယောဟန် ၂၊ ၂ ပေတရု ၁:၃၊ ၄)။

E. Wholeness

The biblical message presents all reality as bound together in a single multifaceted unity centered on God. Therefore there can be no secular, fragmentary cosmology. Despite rebellion against Him by some of His creatures, the Bible knows of no element or entity apart from or not responsible to the Creator. Elements may be sacred or profane, but never secular. Within this setting, at creation humanity emerges from the hand of God as a new, distinct order, different and separate from the animals (Gen. 1:26, 27, 31). From that point throughout biblical history humans both are and are treated as unified, fully integrated persons (Gen. 5:1, 2; Ps. 8:3–5; 139:13–17; 1 Cor. 6:15; 3 John 2; 2 Peter 1:3, 4).

 

ဤစည်းလုံးညီညွတ်မှုကို ခန္ဓာကိုယ်၏ ပုံသဏ္ဌာန်နှင့် လုပ်ဆောင်ချက်တွင် ထင်ရှားစွာ ပြသထားပြီး၊ မှန်ကန်စွာ လည်ပတ်နေပါက ကျန်းမာခြင်းကို ထိန်းသိမ်းပေးသည်။ ဤပြည့်စုံခြင်းသည် ကျန်းမာခြင်းနှင့် အနာကြောင်းသက်သာခြင်းနှစ်ခုစလုံးအတွက် အရေးကြီးပြီး၊ ကျန်းမာသော ရုပ်ပိုင်းကျန်းမာမှုကို ထိန်းသိမ်းရန်နှင့် ပြန်လည်ကုသရေးကုထုံးအတွ ဖွဲ့ရန် သမ္မာကျမ်းတရားနှင့် ကိုက်ညီသော အခြေခံကို ပေးသည်။ လူတစ်ဦးသည် ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ခန္ဓာကိုယ်ကို ပါဝင်စေပြီး ကျော်လွန်သော အစိတ်အပိုင်းများမှ ဖွဲ့စည်းထားသည်။ စိတ်ခံစားမှုနှင့် ဝိညာဉ်ရေးရာ အစိတ်အပိုင်းများသည် ရုပ်ပိုင်းနှင့် အပြန်အလှန် သက်ရောက်ကာ တစ်ခုလုံးကို ဖြစ်ပေါ်စေသည်။ လူတစ်ဦးစီကို ဤကျယ်ပြန့်သော အဓိပ္ပာယ်ဖြင့် မြင်ခြင်းသည် သမ္မာကျမ်းတရားနှင့် ကိုက်ညီရုံမျှမက ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ခန္ဓာကိုယ်သို့သာ ကန့်သတ်ထားသော ကျန်းမာရေးစောင့်ရှောက်မှုနှင့် ကွဲပြားသော ထူးခြားသော ခရစ်ယာန်ကုသရေးနည်းလမ်းကို တည်ထောင်ပေးသည်။ သမ္မာကျမ်းကျမ်းစာတစ်လျှောက် လူတစ်ဦးကို ခန္ဓာနှင့် ဝိညာဉ် နှစ်ခုခွဲ၍ မဆက်ဆံဘဲ စည်းလုံးညီညွတ်မှုဖြင့်သာ ဆက်ဆံထားသည်။

 

Such unity is manifested in the form and function of the human body, with its intricate structure and physiological action that, when operating properly, sustains health. Such wholeness is important to both health and healing, providing a biblically oriented ground for preserving good physical health and a basis for restorative therapeutics. A person consists of elements that include but reach beyond the physical body. Both the emotional and spiritual elements interact with the physical to produce the whole. Seeing each person in this broad sense not only is in harmony with the biblical understanding but establishes a unique Christian approach to healing, distinguished from the kind of health care limited to the physical body. Throughout the Scriptures a person is dealt with in terms of unity, free from the body versus soul duality.

 

F. ဖျားနာခြင်း၏ အကြောင်းရင်း (Etiology of Illness)

1. ဖျားနာမှု ဖြစ်ပွားခြင်း ဓမ္မဟောင်းကျမ်းသည် ဖန်ဆောင်းရှင်ပေးအပ်သော မူလအဆင့်မြင့် အသက်တာအရည်အသွေးမှ စတင်ပြီး၊ လူသားတို့ ခံစားခွင့်ရှိရန် ရည်ရွယ်ထားသော ကြွယ်ဝသော ကျန်းမာခြင်းအမျိုးအစားကို ဖော်ပြထားသည်။ ထိုမူလအခြေအနေမှ ကျန်ရစ်သော အကျိုးကျေးဇူးတစ်ခုသည် ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် ကျန်းမာခြင်းကို ပိုမိုဖော်ပြပြီး၊ ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင် အနာကြောင်းသက်သာခြင်းကို ပိုမိုဖော်ပြထားခြင်းတွင် ထင်ဟပ်နေနိုင်သည်။ ယေရှုနှင့် တမန်တော်များသည် နှစ်ထောင်ပေါင်းများစွာ သက်ရောက်မှုခံခဲ့ရသော လူများအကြား နေထိုင်ခဲ့သည်။

F. Etiology of Illness

1. The Incidence of Sickness

The OT begins with an original high quality of life conferred by the Creator, which sets forth the kind of abundant wellness He intended human beings to enjoy. Possibly a residual benefit lingering from that initial condition is reflected in the fact that the OT deals more with health, the NT more with healing. Jesus and the apostles lived among people upon whom some thousands of years had taken their toll.

 

အပြစ်သို့လဲကျခြင်းမှ ထွက်မြောက်ခြင်းကာလအတွင်း ဘိုးဘေးများ၏ အတ္ထုပ္ပတ္တိဆိုင်ရာ မှတ်တမ်းများသည် အကျဉ်းချုပ် အစီရင်ခံစာများဖြစ်သည်။ ဇာတ်ကြောင်းတွင် အသေးစိတ်ရာပေါင်းများစွာ ပါဝင်သော်လည်း၊ ရေလွှမ်းမိုးခြင်းမတိုင်မီ လူများတွင် ဖျားနာခြင်းဆိုင်ရာ အစီရင်ခံစာမရှိသလောက်ဖြစ်ပြီး၊ ထွက်မြောက်ခြင်းမတိုင်မီ အနည်းငယ်သာရှိသည်။ အစီရင်ခံသူသည် “ဤသူ၏ အသက်နှစ်အားလုံးမှာ … ဖြစ်၍ သေသည်” ဟူသော ပုံစံကို ထပ်ခါတလဲလဲ အသုံးပြုသည်။ ဤအစီရင်ခံစာများသည် အကျဉ်းချုပ်ဖြစ်သော်လည်း၊ နောက်ဆုံးဖျားနာခြင်း သို့မဟုတ် ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ အားနည်းခြင်းဆိုင်ရာ အစီရင်ခံစာများ အနည်းငယ်သာရှိသည်။ ဤသည်မှာ အစီရင်ခံသူသည် ထိုအရာများကို လုံးဝစိတ်မဝင်စားသည်ဟု သို့မဟုတ် ပြင်းထန်ပြီး ရှည်ကြာသော ဖျားနာခြင်းပြဿနာသည် အလျင်အမြန် မဖြစ်ပေါ်သေးသည်ဟု အကြံပြုသည်။ ဤသက်သေသည် အပြည့်အဝ မသက်သေပြနိုင်သော်လည်း၊ မူလလူသားများ၏ ခွန်အားသည် မျိုးဆက်တစ်ခုမှ တစ်ခုသို့ ကျဆင်းလာသော ပုံစံဖြင့ လျော့နည်းစွာ ကူးစက်ခဲ့သည်ဟူသော အဆိုနှင့် ကိုက်ညီသည်။ ဘိုးဘေးများ၏ ကွယ်လွန်အသက်အရွယ်ပုံစံသည် ဤအကြံပြုချက်ကို ထောက်ခံသည်။

Biblical records of the early patriarchs are biographical, capsulized reports of the lives of people who lived in the period between the fall into sin and the Exodus. Although the narrative includes hundreds of details, there is no report of illness among the antediluvians and precious few prior to the Exodus. Repeatedly the narrator uses the formula “All the days of this or that person were … and he died.” These reports, admittedly condensed, include few reports of final illness or physical incapacity, which suggests that either the narrator was wholly uninterested in such things or the problem of severe and extended illness was not yet a pressing one. While such evidence may not be conclusive, it is compatible with the premise that the stamina of the original humans was transmitted in a declining pattern from generation to generation. The pattern of ages at death among the patriarchs supports this suggestion.

 

ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် ဖော်ပြထားသော ခန္ဓာကိုယ်ဆိုင်ရာ နာမကျန်းမှုအမျိုးအမည်များမှာ အောက်ပါအတိုင်းဖြစ်သည်။ အများဆုံးမှာ မျက်စိနှင့်ဆိုင်သော ရောဂါများဖြစ်ပြီး အထူးသဖြင့် မျက်စိကွယ်ခြင်းကို အများအပြား ဖော်ပြထားသည်။ မျက်စိကွယ်ခြင်းသည် ဘုရားသခင်၏ အပြစ်ဒဏ်ပေးခြင်းအနေဖြင့် ဖြစ်ပေါ်လာနိုင်သည် (ထွက်မြောက်ရာ ၄:၁၁၊ ဓမ္မဟောင်း ဘုရင်ခံများချုပ် ၂ ၆:၁၈) သို့မဟုတ် ထိုသို့ မဟုတ်ဘဲ ဖြစ်ပေါ်လာသည်များလည်း ရှိသည်။ စိတ်ဝင်စားစရာမှာ ငါးလုံးကျမ်း (တောလော့စ်) တွင် မျက်စိနှင့်ပတ်သက်သော သီးခြားသန့်ရှင်းရေးဆိုင်ရာ စည်းမျဉ်းများ မရှိသော်လည်း ယေဘုယျ သန့်ရှင်းရေးဆိုင်ရာ ပြဋ္ဌာန်းချက်များက အချို့အကာအကွယ်များ ပေးထားသည်။ အဲဂုတ္တုမှ ထွက်ခွာပြီးနောက် နားမကြားခြင်း သို့မဟုတ် စကားပြောမရခြင်း နာမကျန်းမှုများကို ရံဖန်ရံခါ ဖော်ပြထားသည်။ ထူးဆန်းစွာပင် ဣသရေလလူမျိုး ပါလက်စတိုင်းပြည်တွင် အခြေချစဉ်အခါက ဘယ်ဘက်လက်ကို အဓိကအသုံးပြုသူများကို မသန်စွမ်းသူအဖြစ် ရှုမြင်ခဲ့ကြသည် (တရားသူကြီး ၃:၁၅၊ ၂၀:၁၆၊ ဂရိဘာသာပြန် Septuagint တွင် amphoterodeios) သို့သော် ဘုရားသခင်က ထိုသို့သော လက်ဝဲသမားကို အသုံးပြု၍ ဣသရေလကို မောဘလူမျိုးလက်မှ ကယ်တင်တော်မူခဲ့သည် (တရားသူကြီး ၃:၁၅–၃၀)။

What kinds of physical sickness are included in the OT reports? The most common include opthalmic, especially blindness, of which there are several reports. Blindness may come as a divine visitation (Ex. 4:11; 2 Kings 6:18) but in other instances not so. Interestingly, there are no specific Pentateuchal hygienic enactments for the eyes, although general hygienic provisions would have offered certain protections. Following the Exodus there are occasional reports of sicknesses and disabilities of hearing or speech. Curiously, at the time of Israel’s settlement in Palestine lefthandedness appears to have been regarded as a crippling disorder (Judges 3:15; 20:16; LXX amphoterodeios), bypassed, however, by God to deliver Israel from Moab (Judges 3:15–30).

 

အရေပြားဆိုင်ရာ ပြဿနာများကိုလည်း ဖော်ပြထားပြီး ယားယံခြင်း (ဝတ်ပြုရာကျမ်း ၁၃:၃၀၊ ၃၉)၊ အနာဖု (ထွက်မြောက်ရာ ၉:၉–၁၁)၊ အရေပြားရောဂါတစ်မျိုး (ဝတ်ပြုရာကျမ်း ၂၁:၂၀၊ တရားဟောရာကျမ်း ၂၈:၂၇)၊ နှင့် ကုလားဖြူရောဂါ (ဝတ်ပြုရာကျမ်း ၁၃) တို့ ပါဝင်သည်။ ယနေ့ခေတ်တွင် ထိုကုလားဖြူရောဂါသည် ဟန်ဆင်ရောဂါ (Hansen’s disease) မဟုတ်ခဲ့ဟု ယူဆကြသည်။ ကပ်ဘေးရောဂါများ (ဟေဗြဲ negar - maggephāh၊ ဂရိဘာသာပြန် - sunantēma) ကိုလည်း ဖော်ပြထားပြီး ဥပမာ အဲဂုတ္တုပြည်ကပ်ဘေးများ (ထွက်မြောက်ရာ ၉:၁၄)၊ ဖိလိတ္တိလူမျိုးတို့တွင် ဖြစ်ပွားခဲ့သော ကပ်ဘေး (ဓမ္မဟောင်း ရှမွေလချုပ်ဦး ၁ ၆:၄) တို့ဖြစ်သည်။ သို့သော် ထိုစကားလုံး၏ ယေဘုယျအဓိပ္ပာယ်ကြောင့် အသုံးပြုမှု ပိုမိုကျယ်ပြန့်သည်။

Cutaneous problems are reported, including itch (Lev. 13:30, 39), boils (Ex. 9:9–11), scurvy (Lev. 21:20; Deut. 28:27), and leprosy (Lev. 13), which today is thought not to have been Hansen’s disease. Several reports speak of plagues (Heb. maggephāh, LXX sunantēma) such as those in Egypt (Ex. 9:14), and among the Philistines (1 Sam. 6:4); however, the generalized meaning of the term broadens its application.

 

ကျမ်းစာပြင်ပအရင်းအမြစ်များဖြစ်သော အီဘာစ်ပါပီရပ်စ် (အရှည် ၆၆ ပေ သို့မဟုတ် ၂၀ မီတာ၊ အပိုင်း ၈၇၇ ပိုင်း၊ ကော်လံ ၁၀ ခု) သည် မောရှေခေတ်မတိုင်မီနှင့် ခေတ်တွင် အဲဂုတ္တုပြည်ရှိ ရောဂါများနှင့် ကုသမှုများကို များစွာဖော်ပြထားသည်။ အမှန်မှာ အနောက်တိုင်း ဆင်ခြင်တုံတရား ဆေးပညာသည် ဘီစီ တတိယထောင်စုနှစ်ခန့်ကတည်းက အဲဂုတ္တုဆေးကုနည်းများမှ အများအပြား ဆင်းသက်လာခြင်းဖြစ်ပြီး အထူးသဖြင့် တိုလမေးခေတ် (Ptolemaic period) တွင် ဂရိဆေးကုနည်းများထဲသို့ ထည့်သွင်းခဲ့သည်။ ဣသရေလလူမျိုးတို့အား အစောပိုင်းကတိတော်တွင် နာခံလျှင် အဲဂုတ္တုရောဂါများမှ ကင်းလွတ်စေမည်ဟု ကတိပေးထားသည် (ထွက်မြောက်ရာ ၁၅:၂၆) သို့သော် မနာခံပါက ထိုရောဂါများကို သူတို့အပေါ် ချမည်ဟု သတိပေးထားသည် (တရားဟောရာကျမ်း ၂၈:၆၀)။

Extra-biblical sources, such as the Ebers papyrus (66 feet [20 meters] long with 877 sections in 10 columns), provide us with substantial reports of diseases and treatment in Egypt, both before and during the time of Moses. In fact, Western rational medicine can trace much of its current methodology to Egyptian practices dating as early as the third millennium B.C., which, especially in the Ptolemaic period, became incorporated into Greek healing praxis. In an early promise to His people, the Lord pledged to deliver them from the diseases of Egypt if they were obedient (Ex. 15:26), but threatened to place disease upon the people if disobedient (Deut. 28:60).

 

ယေရှုရှင်၏ လုပ်ဆောင်ချက်များကို ဖော်ပြရာတွင် ဧဝံဂေလိတကျမ်းများသည် နာမကျန်းမှုအမျိုးမျိုးကို ကျယ်ပြန့်စွာ တင်ပြထားသည်။ မျက်စိကွယ်ခြင်း (မာကု ၈:၂၂–၂၆၊ ၁၀:၄၆–၅၂)၊ ကုလားဖြူရောဂါ (မဿဲ ၈:၂၊ ၃၊ မာကု ၁:၄၀၊ လုကာ ၄:၂၇)၊ အင်အားမရှိခြင်း သို့မဟုတ် ဆောင့်နင်ခြင်း (မဿဲ ၉:၂၊ မာကု ၂:၃၊ လုကာ ၅:၁၈၊ ဂရိစကား paralelumenos၊ ဖြစ်စလှယ်အောက်ပိုင်း မလှုပ်ရှားနိုင်သည့် အခြေအနေ ဖြစ်နိုင်သည်)၊ နှင့် နတ်ဆိုးစွဲခြင်းများ ထပ်ခါတလဲလဲ ဖြစ်ပွားခြင်းတို့သည် အကျော်ကြားဆုံးများဖြစ်သည်။ (II. D. ကြည့်ပါ) ယေရှုရှင်၏ အမှုတော်၏ အဓိကအပိုင်းတစ်ခုသည် နာမကျန်းသူများကို ကုသခြင်းဖြစ်သည်။

As they report the activities of Jesus the Gospels present a wide array of illnesses. Blindness (Mark 8:22–26; 10:46–52), leprosy (Matt. 8:2, 3; Mark 1:40; Luke 4:27), paralysis (Matt. 9:2; Mark 2:3; Luke 5:18, paralelumenos, perhaps a paraplegic condition), and repeated cases of demonic activity are among the best known. (See II. D.) A major portion of Jesus’ ministry dealt with sickness.

 

ရှေးခေတ် တပါးအမျိုးသားရေးကိုးကွယ်ရေးကမ္ဘာတစ်ဝိုက်တွင် ရောဂါကို သဘာဝလွန်အကြင်္အကြောင်းများကြောင့်ဟု ယူဆကြပြီး များသောအားဖြင့် မှော်အတတ်နှင့် စုန်းအတတ်များဖြင့် တိုက်ခိုက်ကြသည်။ ဆန့်ကျင်ဘက်အားဖြင့် ကျမ်းစာတွင် နာမကျန်းမှုကို အောက်ပါ အကြောင်းရင်းအနည်းငယ်မျှသာ ဖော်ပြထားသည်။ (၁။ ဘုရားသခင်၏ အပြစ်ဒဏ်ပေးခြင်း (တရားဟောရာကျမ်း ၂၈:၂၇–၂၉)၊ ၂။ ရန်ဘက်နတ်ဆိုး၏ လက်ချက် (ယောဘ ၂:၇၊ မာကု ၉:၁၇)၊ ၃။ အသက်အရွယ်ကြီးရင့်လာမှုနှင့်အတူ ကျဆင်းလာခြင်း (ကမ္ဘာဦး ၂၇:၁၊ ဓမ္မဟောင်း ရှမွေလချုပ်ဦး ၁ ၃:၂၊ ၄:၁၅)၊ ၄။ မတော်တဆမှု (ဓမ္မဟောင်း ရှမွေလချုပ်နှစ် ၄:၄၊ ဓမ္မဟောင်း ဘုရင်ခံများချုပ် ၂ ၁:၂၊ ၄:၁၈–၂၀)။

Across the ancient pagan world disease was attributed to supernatural causes, which normally were combated with sorcery and magic. By contrast, in the Scriptures sickness is described as from only a few basic sources: (1) divine visitation (Deut. 28:27–29), (2) an adversarial devil (Job 2:7; Mark 9:17), (3) decline accompanying age (Gen. 27:1; 1 Sam. 3:2; 4:15), and (4) accident (2 Sam. 4:4; 2 Kings 1:2; 4:18–20).

 

ကျမ်းစာသည် ရောဂါ၏ သဘာဝကျကျ သီအိုရီတစ်ခုတည်းကို အားမပေးပါ။ ကျန်းမာရေးနှင့် နာမကျန်းမှုသည် ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုတည်းသာမက လူတစ်ယောက်လုံးကို ထိခိုက်စေသောကြောင့် ကျမ်းစာအမြင်သည် ယနေ့ ရောဂါဗေဒဆိုင်ရာ အကြောင်းရင်းများတွင် ဝိညာဉ်ရေးရာ အစိတ်အပိုင်းကို အသိအမှတ်ပြုသည်။ ဘုရားသခင်သည် ကြီးမြတ်သော ဆေးသမားတော်၊ ပြန်လည်ကျန်းမာစေတော်မူသောသူ ဖြစ်တော်မူသည် (တရားဟောရာကျမ်း ၃၂:၃၉)။ ပြန်လည်ကျန်းမာခြင်းကို ထိုသူ၌သာ တွေ့နိုင်သည်။ ထို့ကြောင့် သူနှင့်ပူးပေါင်းဆောင်ရွက်ခြင်းသည် ခန္ဓာကိုယ်နှင့် ဝိညာဉ် ကျန်းမာသာယာမှုဆီသို့ ဦးတည်စေသည် (ထွက်မြောက်ရာ ၁၅:၂၆)။

The Bible does not encourage a purely naturalistic theory of disease. Because health and illness impact the whole person, not merely the physical component, the biblical understanding acknowledges a spiritual element in what today are defined as pathological causes of disease. God is the great physician-restorer (Deut. 32:39). Recovery is to be found in Him; therefore cooperation with Him tends toward prosperity of body and spirit (Ex. 15:26).

 

ရှေးခေတ်တွင် ကျယ်ပြန့်စွာ လက်ခံခဲ့သော ဓလေ့အတိုင်း ကိုယ်တွင်းအင်္ဂါအသီးသီးကို သင်္ကေတဆိုင်ရာ လုပ်ငန်းတာဝန်များ သတ်မှတ်ပေးထားသည်။ ဥပမာ နှလုံးကို ခံစားချက်နှင့် တန်ဖိုးထားမှု ဆုံးဖြတ်ရာ နေရာအဖြစ် ယူဆသည်။ ထို့ကြောင့် သခင်ဘုရားက လူတစ်ယောက်လုံး ပြည့်စုံစွာ ကျန်းမာခြင်းကို “နှလုံးသစ်” ပေးခြင်းဖြင့် ဖော်ပြတော်မူသည် (ယေဇကျေလ ၁၈:၃၁)။ သို့သော် ကျမ်းစာတွင် အဲဂုတ္တု/ဂရိ ဂန္တဝင် ခန္ဓာကိုယ်အရည်လေးပါး သီအိုရီ (humoral theory) ကို လုံးဝမတွေ့ရ။ ဦးခေါင်းနှင့် စိတ်ကို ဖော်ပြသော်လည်း ဦးနှောက်ကို အင်္ဂါအဖြစ် တစ်ကြိမ်မျှ မဖော်ပြထားပေ။ အဲဂုတ္တုဆေးပညာက ဦးနှောက်ကို ကောင်းစွာသိရှိခဲ့သော်လည်း ဖြစ်သည်။ ကလေးငယ်များ၏ ရောဂါများကို ကျမ်းစာတွင် အနည်းငယ်သာ ဖော်ပြထားသည်။ ခြွင်းချက်အနေဖြင့် (ဓမ္မဟောင်း ရှမွေလချုပ်နှစ် ၁၂:၁၅၊ ဓမ္မဟောင်း ဘုရင်ခံများချုပ်ဦး ၁ ၁၇:၁၇၊ ဓမ္မဟောင်း ဘုရင်ခံများချုပ်နှစ် ၄:၁၈–၃၇) တို့ ရှိသည်။ ကျမ်းစာတွင် ရောဂါနှင့် ကုသမှုကို အစဉ်လိုက်အသေးစိတ် ဖော်ပြထားသည့် နေရာမှာ ဝတ်ပြုရာကျမ်း အခန်း၁၃ ဖြစ်သည်။

In harmony with widespread ancient practice, specific functions were symbolically assigned to specific organs, e.g., the heart as the seat of feelings and value judgments. Therefore the Lord speaks of full-spectrum healing in terms of providing a “new heart” (Eze. 18:31). In the Scriptures, however, the Egyptian/Greek classical humoral theory of cause and diagnosis is notably absent. Although we hear of the head and the mind, the brain as an organ never is mentioned in the Scriptures, despite the fact that Egyptian medicine was well acquainted with it. Infantile disease is only nominally noticed in the Scriptures, although exceptions may be found (2 Sam. 12:15; 1 Kings 17:17; 2 Kings 4:18–37). The most systematic description of disease and treatment to be found in the Bible appears in Leviticus 13.

 

၂. ရောဂါ၏အကြောင်းရင်းအဖြစ် ဘုရားသခင်

ကျမ်းစာများတွင် ဘုရားသခင်ကို ရောဂါ၏အကြောင်းရင်းအဖြစ် ထပ်ခါတလဲလဲ ဖော်ပြထားသည် (ဝတ်ပြုရာကျမ်း ၂၆:၁၄–၁၆၊ တောလည်ရာ ၁၂:၉–၁၅၊ တရားဟောရာ ၂၈:၂၀–၂၂၊ ၂၇၊ ၂၉၊ ၃၅၊ ၅၉–၆၁၊ ၁ ဓမ္မရာဇနဝင် ၅:၆–၁၂၊ ၂၅:၃၇၊ ၃၈၊ ၂ ဓမ္မရာဇနဝင် ၁၂:၁၅၊ ၁ ဘုရင်များကျမ်း ၁၃:၄၊ ၂ ဘုရင်များကျမ်း ၅:၂၇၊ ယောဘ ၅:၁၇၊ ၁၈၊ ဆာလံ ၃၈:၁–၈၊ ၁၀၆:၁၅၊ ဟေရှာယ ၁၀:၁၆၊ ၃၀:၂၆၊ ယေရမိ ၁၆:၃၊ ၄၊ ဟောရှေ ၅:၁၃–၆:၂)။ ဤဆောင်းပါးသည် ရောဂါကို အပြစ်၏အကျိုးဆက်အဖြစ် သတ်မှတ်ထားသောကြောင့် (အပိုင်း I. B ကိုကြည့်ပါ)၊ စာဖတ်သူအတွက် ခက်ခဲမှုတစ်ခု ဖြစ်ပေါ်လာသည်။ သို့သော် ကျမ်းစာများတွင် ဘုရားသခင်မရှိဘဲ ဖြစ်ပွားသည့်ဖြစ်ရပ်တစ်ခုမျှ မရှိကြောင်း အသိအမှတ်ပြုခြင်းဖြင့် ဤပြဿနာကို အလင်းသစ်ဖြင့် မြင်တွေ့နိုင်သည်။ ဤရှုထောင့်အရ လူများ၊ သဘာဝ၊ သို့မဟုတ် အခြားအရာများတွင် ဖြစ်ပွားသမျှသည် ဘုရားသခင်၏ရှေ့တော်၌ ဖြစ်ပွားသည်ဟု ယူဆသော်လည်း၊ ထိုဖြစ်ရပ်များကို ဘုရားသခင်က စတင်ဖြစ်ပေါ်စေသည်ဟု ဆိုလိုခြင်းမဟုတ်ပေ။

2. God as Cause of Sickness

Repeatedly the Scriptures describe God as the cause of sickness (Lev. 26:14–16; Num. 12:9–15; Deut. 28:20–22, 27, 29, 35, 59–61; l Sam. 5:6–12; 25:37, 38; 2 Sam. 12:15; l Kings 13:4; 2 Kings 5:27; Job 5:17, 18; Ps. 38:1–8; 106:15; Isa. 10:16; 30:26; Jer. 16:3, 4; Hosea 5:13–6:2). Since this article attributes sickness to a consequence of sin (see I. B), the result confronts the reader with difficulty. The problem appears in a new light, however, by recognizing that in the Scriptures no event ever takes place in God’s absence. From this viewpoint whatever happens to persons, nature, or otherwise, is seen in the light of God’s presence, although by no means does this imply His initiation.

 

ဤရှုထောင့်မှ ကျမ်းစာရေးသားသူများသည် ဘုရားသခင်၏နယ်ပယ်အတွင်း ဖြစ်ပွားသည့်အရာများကို ဘုရားသခင်အား သွတ်သွင်းဖော်ပြနိုင်သည်၊ ထိုဖြစ်ရပ်များသည် ဘုရားသခင်က နောက်ဆုံးတရားစီရင်ချိန်တိုင်အောင် ခွင့်ပြုထားသော နတ်ဆိုးများ၏လုပ်ရပ်များပင် ဖြစ်နိုင်သည် (ဗျာဒိတ် ၂၀:၇–၁၀)။ ဘုရားသခင်က ထိုလုပ်ရပ်များကို ခွင့်ပြုသည် သို့မဟုတ် ဆိုးယုတ်မှုကို ဖြစ်ပေါ်စေသော အင်အားများကို လွှတ်ပေးသည်ဟု ဆိုခြင်းသည် အထောက်အကူဖြစ်နိုင်သော်လည်း၊ ပါဝင်ပတ်သက်သည့်အရာအားလုံးကို ဖြေရှင်းပေးနိုင်ခြင်းမရှိပေ။ ဘုရားသခင်၏အချုပ်အခြာအာဏာကို ထိပါးမှုမရှိဘဲ၊ ကျမ်းစာရေးသားသူများသည် ဆိုးယုတ်မှုအားလုံးကို ၎င်းတို့၏မူလအစဖြစ်သော စာတန်နှင့် သူ၏ကျဆုံးသောကောင်းကင်တမန်များအား တာဝန်ပုံအပ်သည်။ ဥပမာ၊ ယောဘ၏ကိစ္စတွင် ဘုရားသခင်သည် အဓိကနေရာယူထားသည်မှာ ထင်ရှားသော်လည်း၊ စာတန်သည် ဘုရားသခင်ခွင့်ပြုသည့်နယ်နိမိတ်အတွင်း လုပ်ဆောင်သည် (ယောဘ ၁:၆–၁၂၊ ၂:၁–၇)။

From this perspective Bible writers can attribute to God things that happen within His domain, even when those events represent the activities of devils who He allows to continue until the final judgment (Rev. 20:7–10). To say God permits such activities or releases forces that bring evil may be helpful but fails to address all the elements involved. Without compromising God’s sovereignty, Bible writers proceed also to assign all manner of evils to their originators, Satan and his fallen angels. In the case of Job, for example, God clearly holds the dominant role, but Satan acts also within the limits of what God permits (Job 1:6–12; 2:1–7).

 

၃. ကိုယ်ပိုင်အပြစ်သည် ရောဂါ၏အကြောင်းရင်းဖြစ်ခြင်း

ယေဘုယျအားဖြင့် ရောဂါသည် ဧဒင်ဥယျာဉ်၌ စတင်ဖြစ်ပေါ်လာသော အပြစ်၏အကျိုးဆက်ဖြစ်သော်လည်း၊ ကိုယ်ပိုင်အပြစ် သို့မဟုတ် အဖွဲ့လိုက်အပြစ်ကြောင့် ရောဂါဖြစ်ပေါ်လာနိုင်ကြောင်း ထင်ရှားသည် (ဝတ်ပြုရာကျမ်း ၂၆:၁၄–၁၆၊ ဆာလံ ၄၁:၃၊ ၄၊ ၁၀၇:၁၇–၂၀)။ ကျမ်းစာဥပမာများတွင် မိရိမ်၏ကိစ္စ (တောလည်ရာ ၁၂) နှင့် ဒါဝိဒ်သည် ဆာလံ ၃၈ တွင် ဝမ်းနည်းပူဆွေးစွာ အော်ဟစ်ခဲ့သည်၊ “သင်၏ဒေါသအမျက်ကြောင့် ငါ့အသားတွင် ကျန်းမာခြင်းမရှိ၊ ငါ့အပြစ်ကြောင့် ငါ့အရိုးများတွင် ကျန်းမာခြင်းမရှိ” (အခန်း ၃)။

3. Personal Sin as Cause of Illness

While in overall terms sickness is the result of sin, which was introduced in Eden, it is clear that sickness may follow as a consequence of personal or corporate sin (Lev. 26:14–16; Ps. 41:3, 4; 107:17–20). Biblical examples include the case of Miriam (Num. 12), and David’s anguished cry in Psalm 38, where he laments, “There is no soundness in my flesh because of thy indignation; there is no health in my bones because of my sin” (verse 3).

 

ရောဂါ၏နောက်ခံအကြောင်းရင်းသည် ကမ္ဘာပေါ်တွင် အပြစ်ရှိနေခြင်းပင်ဖြစ်သော်လည်း၊ ကျမ်းစာသည် ကိုယ်ပိုင်အပြစ်နှင့် ရောဂါကြားတွင် မလွှဲမရှောင်သာသော ဆက်နွယ်မှုကို လိုအပ်သည်ဟု မဆိုပေ။ တစ်ခါတစ်ရံ ရောဂါသည် “အပြစ်ကင်းပြီး ဖြောင့်မတ်သူ” ဖြစ်သော ယောဘကို ဘုရားသခင်က ဖော်ပြခဲ့သည့်စကားအတိုင်း ထိုသူမျိုးထံသို့ ရောက်ရှိလာသည် (ယောဘ ၁:၈)။ ဘုရားသခင်ဆိုင်ရာ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်အားဖြင့် ယောဘ၏အတွေ့အကြုံသည် ဆင်းရဲဒုက္ခကို ကိုယ်ပိုင်အပြစ်၏အကျိုးဆက်အဖြစ် တစ်ပုံစံတည်း အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုနိုင်သည်ဟူသော အယူအဆကို စိန်ခေါ်သည်။ နောက်ထပ်အစီရင်ခံစာတစ်ခုမှာ ဟိဇကိရှာယ၏ ပြင်းထန်သောရောဂါဖြစ်ပြီး၊ ကျမ်းစာက သူပြုခဲ့သော မည်သည့်မှားယွင်းမှုနှင့်မျှ မဆက်စပ်ပေ (၂ ဘုရင်များကျမ်း ၂၀)။ ယေရှု၏တပည့်များသည် မွေးစဉ်ကတည်းက မျက်ကန်းသောလူနှင့်ပတ်သက်၍ ဤမေးခွန်းကို ဆွေးနွေးခဲ့ကြရာ၊ ယေရှုက အဓိကအားဖြင့် သူ၏အပြစ် သို့မဟုတ် သူ၏မိဘများ၏အပြစ်ကြောင့် မဟုတ်ကြောင်း ဖြေကြားခဲ့သည် (ယောဟန် ၉:၁–၃)။

Although the background reason always is the presence of sin in the world, the Bible requires no inevitable tie between personal sin and sickness. At times sickness comes upon the “blameless and upright,” which are the words God used in His character description of Job (Job 1:8). Theologically, Job’s experience challenges the premise that suffering can be interpreted uniformly as the result of personal sin. A second report is that of Hezekiah’s grave illness, which the text does not attribute to any wrong he had done (2 Kings 20). Jesus’ disciples wrestled with this question in a discussion about a man blind from birth, to which Jesus responded in essence, neither his nor his parents’ sins had caused his blindness (John 9:1–3).

 

ယေရှု၏ ကုသခြင်းအမှုတော်၏နောက်ခံတွင် ရောဂါသည် အပြစ်၏သက်သေဖြစ်သည်ဟူသော ရဗ္ဗိဆရာများ၏ အဆိုရှိခဲ့သည်။ ဘီစီ ၅ ရာစုနောက်ပိုင်း ကာလတွင် ပေါ်ပေါက်လာသော ဤအယူအဆကို ဗင်ဆီရာချ် (Ben Sirach) က ဆရာဝန်များ၏ဝင်ရောက်စွက်ဖက်မှုကို လက်ခံခြင်းဖြင့် နူးညံ့စေခဲ့သည် (Ecclesiasticus ၃၈:၁–၁၅)။ ယေရှုခေတ်ရောက်သော် ဤအယူအဆကို အကြောင်းနှင့်အကျိုးဆက်ဆိုင်ရာ သွန်သင်ချက်များအဖြစ် ပိုမိုချဲ့ထွင်ခဲ့သည်။ ရောဂါနှင့်အပြစ်ကို လဲလှယ်အသုံးပြုနိုင်သည်ဟု ယူဆခဲ့ကြသည်။ ဘာသာရေးခေါင်းဆောင်များက အချို့အပြစ်များကို သီးခြားရလဒ်များနှင့် ချိတ်ဆက်ခဲ့ကြသည်။ အကျင့်ပျက်ခြစားမှုနှင့် လိင်အကျည်းတန်မှုက အနာနှင့် ရေဖျဉ်းရောဂါကို ဖြစ်စေသည်။ ဆယ်ဖီးတစ်ဖီးမပေးခြင်းက လည်ချောင်းရောင်ခြင်းကို ဖြစ်စေသည်။ ဘုရားသခင်ကို ကဲ့ရဲ့ခြင်း၊ လူသတ်ခြင်း၊ နှင့် လိမ်ညာသက်သေခံခြင်းတို့က ကြောက်မက်ဖွယ် နာမူရောဂါကို ဖြစ်စေနိုင်သည်။ အကြောနာရောဂါသည် လူတစ်ဦး သို့မဟုတ် ဘိုးဘွားစဉ်ဆက်၏ အိမ်ထောင်ရေးဖောက်ပြန်မှု၏ သက်သေဖြစ်နိုင်သည်။ အလွန်ဆုံးတွင် သားအိမ်ထဲရှိ ကလေးများ၏ အပြစ်ကြောင့်ပင် သီးခြားရောဂါများ ဖြစ်ပေါ်နိုင်သည်ဟု အချို့က ယုံကြည်ခဲ့ကြသည်။

In the background of Jesus’ healing ministry was the rabbinical assertion that sickness is evidence of sin. As an idea that grew in the postexilic period, its rigor was mollified by Ben Sirach’s acceptance of intervention by physicians (Ecclesiasticus 38:1–15). By the time of Jesus the concept had been elaborated in a series of cause-and-consequence teachings. Sickness and sin came to be thought of in virtually interchangeable terms. Religious leaders connected certain sins with specific outcomes: immorality and licentiousness produced ulcers and dropsy; neglect of tithes produced quinsy (inflammation of the throat). Blasphemy, bloodshed, and perjury could induce the dreaded leprosy, and epilepsy could be evidence of marital infidelity, either of the person or an ancestor. In an extreme, some held that the sins of children yet in utero could result in specific conditions or sicknesses.

 

အကြောင်းနှင့်အကျိုးဆက်နိယာမကို အသိအမှတ်ပြုသော်လည်း၊ ယေရှုသည် အခါအားလုံးတွင် ထိုနိယာမကို အသုံးချရန် ငြင်းပယ်ခဲ့သည် (ယောဟန် ၉:၁–၃၊ လုကာ ၁၃:၁–၅)။ လူ၏အပြုအမူက ဖျက်ဆီးတတ်သော ရောဂါကို ဖြစ်စေနိုင်သော်လည်း၊ ထိုရောဂါများရှိနေခြင်းသည် သီးခြားအပြစ်၏သက်သေမဖြစ်မနေပေ။ ဤနိယာမများကို တစ်ဦးချင်းနှင့်သာမက အဖွဲ့အစည်း၊ နိုင်ငံများအတွက်ပါ အသုံးချနိုင်သည်။ ဘုရားသခင်ထံမှ လမ်းလွဲသွားသော လူမျိုးတစ်မျိုးသည် စိတ်နှလုံးဒုက္ခ၊ ရန်သူများ၏ကျူးကျော်မှု၊ ကြီးလေးသောရောဂါ၊ ငတ်မွတ်ခြင်း၊ သို့မဟုတ် အခြားအကျိုးဆက်များကို ခံစားရမည်ဖြစ်သည်။ ဤအကြောင်းအရာကို တရားဟောရာ ၂၈:၂၅–၂၉ တွင် ထင်ရှားစွာ ဖော်ပြထားပြီး၊ ဣသရေလလူမျိုးကို ဘုရားသခင်တစ်ပါးတည်းထံ ပြန်လာရန် ပရောဖက်များက တိုက်တွန်းခဲ့ကြသည်။

While acknowledging the cause and effect principle, Jesus refused to apply it in all cases (John 9:1–3; Luke 13:1–5). One’s behavior may in fact bring destructive illness to the person; however, the existence of such conditions is not necessarily evidence of a specific sin. These principles, while discussed here in terms of the person, apply also in a collective sense to groups, even nations. A people that chooses to depart from God can expect to suffer dire consequences, whether in distress of soul, invasion by enemies, devastating disease, famine, or other aftereffects. This theme, explicit in Deuteronomy (28:25–29), is echoed among the prophets in their appeals for Israel to return to God alone.

 

၄. မှော်အတတ်နှင့် ရောဂါ

ပညာရှင်အချို့က ကျမ်းစာတွင် ကောင်းကင်တမန်များနှင့် နတ်ဆိုးများ၏ ရောဂါ သို့မဟုတ် ပြန်လည်ကျန်းမာခြင်းတွင် ပါဝင်ပတ်သက်မှုကို မှော်အတတ်တစ်မျိုးဟု ငြင်းခုံကြသော်လည်း၊ ထိုငြင်းခုံချက်သည် အလွန်အားနည်းချက်ရှိသည်။ ကောင်းကင်တမန်များနှင့် နတ်ဆိုးများကို ကျမ်းစာတွင် မည်သည့်မှော်အတတ်အခြေအနေကိုမျှ မဆိုလိုဘဲ ကျယ်ပြန့်စွာ ဖော်ပြထားသည်။ ကျမ်းစာ၏ ဗျာဒိတ်ကမ္ဘာ့အမြင်သည် နတ်ဘုရားများနှင့် အခြားအင်အားများကို လက်ရှိအကျိုးအတွက် သို့မဟုတ် ရန်သူများကို ထိခိုက်စေရန် ကြံစည်ထိန်းချုပ်ရမည့်အင်အားများဟု ယူဆသော မှော်အမြင်နှင့် သိသာစွာ ကွဲပြားသည်။ ဓမ္မဟောင်းနှင့် ဓမ္မသစ်ကျမ်းများတွင် ထိုသို့သော သက်သေတစ်စုံတစ်ရာမျှ မတွေ့ရပေ။ ရှေးခေတ်ကိုးကွယ်ရေးကမ္ဘာတွင် နတ်ဆိုးများ၏လုပ်ရပ်ကို မတော်တဆမှုနှင့် ရောဂါ၏အကြောင်းရင်းဟု ယုံကြည်ခဲ့သောကြောင့်၊ ကြိုတင်ကာကွယ်ရန် သို့မဟုတ် ရောဂါရနေလျှင် ကုသရန် မှော်အတတ်ကို အဓိကရွေးချယ်ခဲ့ကြသည်။ ဟေဗြဲလူမျိုးများတွင် မှော်အတတ်ကို လျစ်လျူရှုခဲ့ပြီး၊ ဣသရေလနိုင်ငံ တည်ထောင်ချိန်မှစ၍ တင်းကြပ်စွာ တားမြစ်ခဲ့သည် (ကမ္ဘာဦး ၄၁:၁–၈၊ ထွက်မြောက်ရာ ၇–၉၊ ဝတ်ပြုရာကျမ်း ၁၉:၂၆–၂၈၊ တောလည်ရာ ၂၂၊ ၁ ဓမ္မရာဇနဝင် ၂၈၊ ၂ ဘုရင်များကျမ်း ၂၁:၆၊ ဟေရှာယ ၂:၆၊ ယေရမိ ၁၄:၁၄၊ ၂၇:၉၊ ယေဇကျေလ ၁၃:၁၇၊ ၁၈)။ ကျမ်းစာတွင် မှော်ဆရာများကို ရန်သူများအဖြစ် ဖော်ပြထားပြီး၊ တစ်ခါတစ်ရံ ၎င်းတို့၏အရည်အချင်းမရှိခြင်းကို ဟာသဆန်ဆန် ကဲ့ရဲ့ထားသည်။ ကျမ်းစာတွင် ဧလိရှဲ၏အရိုးများနှင့်ပတ်သက်သော ဖြစ်ရပ် (၂ ဘုရင်များကျမ်း ၁၃:၂၁) ကဲ့သို့ မှော်နှင့်နီးစပ်သည်ဟု ထင်ရသော ဖြစ်ရပ်အနည်းငယ်သာရှိသည်။ အချို့ပညာရှင်များက အနနိနှင့် သါဖိရ၏ ရုတ်တရက်သေဆုံးမှုကို (တမန်တော် ၅:၅–၁၀) မှော်နှင့်ဆက်စပ်သည်ဟု သတ်မှတ်သော်လည်း၊ ကျမ်းစာတွင် မှော်ဟု အကြံပြုထားခြင်းမရှိပေ။ ထိုနှစ်ဦးသည် ဘုရားသခင်၏ ချက်ချင်းတရားစီရင်ခြင်းဖြင့် သေဆုံးခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ ပေတရု၏အရိပ်ဖြင့် ကုသခြင်း (တမန်တော် ၅:၁၅) နှင့် ပေါလု၏အမှုတော်တွင် အဝတ်စများကို အသုံးပြုခြင်း (တမန်တော် ၁၉:၁၂) တို့သည် ပို၍ပြဿနာရှိသော်လည်း၊ ထိုဖြစ်ရပ်များကို မှော်အတတ်အဖြစ် မဖော်ပြဘဲ၊ ပရောဖက် သို့မဟုတ် တမန်တော်၏အမှုတော်ကို အတည်ပြုရန်နှင့် ယုံကြည်ခြင်းကို ခိုင်ခံ့စေရန် သင်္ကေတနည်းများအဖြစ် တင်ပြထားသည်။ ရှေးအရှေ့တိုင်းဒေသတွင် မှော်အတတ်ပျံ့နှံ့နေသော်လည်း၊ ကျမ်းစာသည် ရောဂါကာကွယ်ခြင်း သို့မဟုတ် ကုသခြင်းအတွက် မှော်အတတ်ကို ငြင်းပယ်ခြင်းတွင် ထူးခြားသည်။

 

4. Magic and Disease

Although some scholars argue that the biblical belief in angels and demons and their involvement in sickness or recovery represents a form of magic, the argument is seriously flawed. Angels and demons appear widely in the Scriptures where no sort of magical situation is implied. The apocalyptic worldview of the Bible differs markedly from a magical view in which the gods and all other powers are forces to be manipulated and exploited for present benefit or to hinder enemies. There is no evidence of such in either the Old or New Testaments.

Because in the ancient pagan world demonic activity was believed to be the cause of accidents and disease, the remedy of choice was a preventive resort to magical means, or if stricken, a magical cure. Among the Hebrews the practice of magic was discounted and, with the establishment of the nation of Israel, strictly forbidden (Gen. 41:1–8; Ex. 7–9; Lev. 19:26–28; Num. 22; 1 Sam. 28; 2 Kings 21:6; Isa. 2:6; Jer. 14:14; 27:9; Eze. 13:17, 18). In the Scriptures magicians are enemies, at times peppered with ironic taunts about their inabilities. In the Bible only a few incidents seem to approach the magical, such as the incident with the bones of Elisha (2 Kings 13:21). Certain scholars have identified the sudden deaths of Ananias and Sapphira (Acts 5:5–10) as quasimagical, but the text bears no suggestion of magic; the two die by immediate judgments of God. More problematic are reports of healing by means of Peter’s shadow (Acts 5:15) and the employment of pieces of cloth in Paul’s ministry (Acts 19:12). These are presented, however, not as works of magic, but as the employment of symbolic means to vindicate the work of the prophet or apostle, and to confirm faith. Given the prevalence of magic in the ancient Near East, the Bible is unique in rejecting it as a prevention or cure for sickness and disease.

 

G. နောက်ကြောင်းပြန်တွေးတောခြင်း

လူသားတို့၏ မူလကျန်းမာခြင်းနှင့် အပြစ်ကျူးလွန်ခြင်းဖြင့် ဆုံးရှုံးခဲ့ရခြင်းနှင့်စပ်လျဉ်း၍ ကျမ်းစာ၏ဇာတ်ကြောင်းကို စူးစမ်းလေ့လာရာတွင် အခြေခံနိယာမအချို့ ထင်ရှားလာသည်။ ပထမမှာ ကျန်းမာခြင်း၏အစိတ်အပိုင်းများသည် ဖန်ဆင်းရှင်နှင့် ဆက်စပ်နေပြီး၊ သူ၏အစီအမံနှင့် သဟဇာတဖြစ်မှုသည် လူ့သုခ၏အခြေခံဖြစ်သည်။ ကျန်းမာခြင်း ယိုယွင်းလာခြင်းနှင့် နောက်ဆုံးသေခြင်းသည် အပြစ်၏တိုက်ရိုက်အကျိုးဆက်အဖြစ် ဖြစ်ပေါ်လာသည်။

G. In Retrospect

In the exploration of the biblical narrative relating to primal health and its loss in the fall of humanity, several basic principles emerge. First is that the elements of health relate to the Creator, and harmony with His plan underlies human well-being. The decline of health and its bitter end in death follow as direct consequences of sin.

 

နောက်ထပ်နိယာမ နှစ်ခုလည်း ထင်ရှားလာသည်။ ပထမတစ်ခုမှာ လူသားသဘာဝနှင့်သက်ဆိုင်သည်။ လူသားသည် ထူးခြားစွာ ရှုပ်ထွေးသောသတ္တဝါဖြစ်သော်လည်း၊ တစ်ခုတည်းသော စည်းလုံးညီညွတ်မှုဖြင့် ဖော်ပြထားပြီး၊ ကျမ်းစာများတွင် ထိုနည်းအတိုင်း ဆက်ဆံထားသည်။ ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ၊ စိတ်ခံစားမှု၊ ဝိညာဉ်ရေးရာ၊ ဉာဏ်ရည်နှင့် လူမှုဆက်ဆံရေး လက္ခဏာများကို အင်အားကြီးစွာ ချည်နှောင်ထားသည်။ ကွဲပြားမှုသည် တစ်ခုတည်းအဖြစ် လုပ်ဆောင်သည်။ ထိုအစိတ်အပိုင်းနှစ်ခုစလုံးသည် စံပြကျန်းမာခြင်းကို ထိန်းသိမ်းရာတွင် အရေးကြီးသောအခန်းကဏ္ဍမှ ပါဝင်သည်။ ခေတ်သစ်တွင် အထူးပြုမှုက ကွဲပြားမှုကို အလေးပေးသော်လည်း၊ ကျမ်းစာသည် ကျန်းမာသူ၏ အလုံးစုံတစ်ခုတည်းဖြစ်မှုကို အလေးပေးပြီး၊ ခရစ်ယာန်ကျန်းမာရေးအမြင်ကို ပံ့ပိုးပေးသည်။

Two additional principles become clear, the first relating to the nature of humanity. The human is a creature of remarkable complexity, yet expressed in unity, and is treated as such in the Scriptures. Powerful ties bind physical, emotional, spiritual, intellectual, and social characteristics into one interactive whole. Diversity functions as one. Both elements play fundamental roles in maintenance of ideal health. While the contemporary tendency toward specialization underscores diversity, the biblical emphasis on the wholeness of the healthy person contributes to a Christian understanding of health.

 

နောက်ထပ်လေ့လာချက်တစ်ခုမှာ ကျန်းမာခြင်းထိန်းသိမ်းမှုနှင့် ဘုရားသခင်၏ရှေ့တော်ရှိမှုကြား နီးကပ်စွာဆက်နွယ်မှုကို သတိပြုမိခြင်းဖြစ်သည်။ တစ်ခါတစ်ရံ ကျမ်းစာအခန်းများတွင် ထိုနှစ်ခုသည် ဘာသာစကားအရ အလွန်နီးကပ်စွာ ပေါင်းစပ်ထားပြီး၊ ကျန်းမာခြင်း သို့မဟုတ် ဘုရားသခင်၏လက်ခံခြင်းကို ရည်ညွှန်းနိုင်သည်။

An additional observation is of interest, to note the close affinity between maintenance of health and the divine presence. At times the two coalesce in scriptural passages in language so nearly identical that the passages may refer either to health or to God’s acceptance of us.

 

II. ကျမ်းစာများတွင် ကုသခြင်း

A. ကုသခြင်းအတွက် ကျမ်းစာဝေါဟာရများ

ခေတ်သစ်အသုံးအနှုန်းနှင့်ဆန့်ကျင်ဘက်အားဖြင့်၊ ကုသခြင်းကို ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာသို့သာ ကန့်သတ်ထားခြင်းမရှိပေ။ ဓမ္မဟောင်းနှင့် ဓမ္မသစ်ကျမ်းနှစ်ခုစလုံးတွင် လူ့အတွေ့အကြုံအားလုံးကို ကုသခြင်းခံရနိုင်သည်ဟူသော အလုံးစုံအဓိပ္ပာယ်ရှိသည်။ ဤအကျယ်အဝန်းကို ဟေဗြဲစကားနှင့် ဂရိစကားဝေါဟာရများတွင် မြင်တွေ့နိုင်သည်။ အသုံးအများဆုံး ဟေဗြဲစကား rāphā’ (၃၆ ကြိမ်) သည် ကုသခြင်း သို့မဟုတ် ပြုပြင်ခြင်းကို ဆိုလိုပြီး၊ အတွင်းစိတ်တင်းမာမှုမှ သက်သာခြင်း၊ ပြန်လည်သင့်မြတ်ခြင်းနှင့် ပြန်လည်ထူထောင်ခြင်းဟူသော ပိုမိုကျယ်ပြန့်သော အဓိပ္ပာယ်လည်း ပါဝင်သည်။ ’Arûkāh သည် ဘဝကို တိုတိုတိုစေခြင်းနှင့်ဆန့်ကျင်ဘက်အနေဖြင့် တိုးချဲ့ခြင်း သို့မဟုတ် ရှည်ကြာစေခြင်းဟူသော အဓိပ္ပာယ်ကို ယူဆောင်သည်။ Yešû‘āh သည် ဘုရားသခင်၏ဂရုစိုက်မှု၏ လုံခြုံရေးကဏ္ဍကို ဆိုလိုသည်။ marpē’ သည် ဒုက္ခရှိရာတွင် ကျေနပ်မှုယူဆောင်လာခြင်းဟူသော အဓိပ္ပာယ်ဖြင့် ကုသခြင်းကို ဆိုလိုလေ့ရှိသည်။ T‘ālāh သည် အားနည်းခြင်း (ḥālāh) နှင့်ဆန့်ကျင်ဘက်အားကြီးခြင်းကို အကြံပြုသည်။ ထို့ပြင် šālôm သည် အလုံးစုံကျန်းမာခြင်းကို မကြာခဏ ဆိုလိုသည်၊ ဥပမာ “အစ်ကို၊ သင်ကျန်းမာပါသလား” (၂ ဓမ္မရာဇနဝင် ၂၀:၉၊ KJV)။

II. Healing in the Scriptures

A. Biblical Terms for Healing

Contrary to modern usage, which confines healing largely to the physical, the wholistic sense that pervades both the OT and NT requires that all aspects of the human experience are subject to healing, not the body alone. This breadth is illustrated in several Hebrew and Greek terms translated “heal” or “healing.” The most common Hebrew term, rāphā’ (36 times), means to heal or repair, often in the broader sense of relief from inner tensions, or reconciliation and restoration. ’Arûkāh brings the concept of healing in the sense of lengthening, or prolongation, as in contrast to shortening life. Yešû‘āh implies the safety aspect of God’s care, and marpē’ often means healing in the sense of bringing satisfaction where there has been distress. T‘ālāh suggests strength in contrast to ḥālāh, weakness. And šālôm often bears the sense of wholistic health, as “Art thou in health, my brother?” (2 Sam. 20:9, KJV).

 

ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင် ဂရိစကားဝေါဟာရများသည် ဟေဗြဲကျမ်းစာများမှ အဓိပ္ပာယ်များနှင့် တူညီသော်လည်း အချို့ကွဲပြားမှုများ ရှိသည်။ အသုံးအများဆုံးမှာ therapeuō ဖြစ်ပြီး၊ အစောပိုင်းတွင် အခြားသူကို ဂရုစိုက်ခြင်းဟု အဓိပ္ပာယ်ရှိခဲ့သော်လည်း၊ Koine ဂရိတွင် “ကုသခြင်း” ဟူ၍ ဖြစ်ပေါ်လာပြီး များသောအားဖြင့် ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ အဓိပ္ပာယ်ဖြစ်သည်။ ၎င်းကို ခရစ်ဝင်ကျမ်းလေးစောင်နှင့် တမန်တော်ဝတ္ထုတွင် အံ့ဖွယ်ကုသခြင်းများအတွက် အသုံးများသည်။ Iaomai သည် ကုသခြင်း သို့မဟုတ် ပြန်လည်ထူထောင်ခြင်းကို ဆိုလိုပြီး therapeuō နှင့် ဆင်တူသည်။ သို့သော် Homer ခေတ်ကတည်းက ဆေးပညာနှင့် ပုံဆောင်အဓိပ္ပာယ်နှစ်မျိုးလုံး ရှိခဲ့သည်။ Hygiainō (အင်္ဂလိပ်စကား “hygiene” ၏အရင်းအမြစ်) သည် ဉာဏ်ရည်ထက်မြက်ခြင်း၊ စွမ်းရည်ရှိခြင်း၊ စိတ်ဓာတ်ကောင်းခြင်း၊ နှင့် ယေဘုယျအခြေအနေတွင် ကောင်းမွန်စွာလည်ပတ်ခြင်းကို ဆိုလိုသည်။ Septuagint တွင် ဤစကားကို šālôm အတွက် မကြာခဏအသုံးပြုသည်။ ခရစ်ဝင်ကျမ်းများနှင့် လုံးသင်တို့စာများတွင် အထူးအသုံးပြုပြီး၊ hygiainō သည် လူတစ်ဦးလုံး၏ နက်နဲသောကုသခြင်းကို ရည်ညွှန်းသည့် ကျယ်ပြန့်သောအဓိပ္ပာယ်ရှိသည်။ ပါဝင်ပုံစကား hygiainōn က “ဖခင်သည် ပြန်လာသော ပျောက်ဆုံးသောသားကို ကျန်းမာစွာ လက်ခံခဲ့သည်” ဟု ဆိုသည် (လုကာ ၁၅:၂၇)။ ဂရိခံစကား sōzō သည် ကယ်တင်ခြင်း၊ ထိန်းသိမ်းခြင်း၊ သို့မဟုတ် ကယ်နှုတ်ခြင်းကို ယူဆောင်လာသည်။ အလားတူအမြစ်မှ ဆင်းသက်လာသော sōteria ကို မကြာခဏ ကယ်တင်ခြင်း၊ လွတ်မြောက်ခြင်း၊ သို့မဟုတ် ထိန်းသိမ်းခြင်းဟု ဘာသာပြန်သည်။ sōteria ကို ခရစ်ဝင်ကျမ်းများတွင် ၁၆ ကြိမ် အလုံးစုံသောသတ္တဝါကို ကုသရန် လွတ်မြောက်စေခြင်းအဓိပ္ပာယ်ဖြင့် အသုံးပြုသည်။ ၎င်းကို ကုသခြင်းနှင့် ကယ်တင်ခြင်းနှစ်မျိုးလုံးအတွက် အသုံးပြုသည် (လုကာ ၁၉:၉၊ တမန်တော် ၂၇:၃၄)။

At times the NT Greek terms parallel nuances from the Hebrew Scriptures, however with certain differences. Most common are therapeuō, whose earlier meaning of caring for another developed in Koine Greek, to “cure,” usually in a physical sense. It is used commonly in the Synoptics and the book of Acts for miraculous healings. Iaomai, to cure or restore, is similar to therapeuō; however, it had both medical and figurative uses as early as Homer. Hygiainō, basis of the English word “hygiene” carried the sense of shrewd, capable, of sound mind, and good functioning order in the general state of one’s being. Frequently the LXX used this word for šālôm. Used especially in the Gospels and Pastoral Epistles, hygiainō has a broad meaning that refers to the profound healing of the whole person. The participle, hygiainōn, tells us that the father received his returning prodigal son “safe and sound” (Luke 15:27). The Greek verb, sōzō, brings the idea of save, preserve, or rescue. From the same root comes sōteria, often translated as salvation, deliverance, or preservation. Sixteen times sōteria occurs in the Gospels with a sense of deliverance in order to heal the whole being. It is used for both healing and salvation (Luke 19:9; Acts 27:34).

 

B. ကုသရှင်ဘုရားသခင်

ကျမ်းစာများသည် ကုသခြင်းကို ဘုရားသခင်တစ်ပါးတည်းသို့ ထပ်ခါတလဲလဲ သွတ်သွင်းဖော်ပြထားသည် (ထွက်မြောက်ရာ ၁၅:၂၆၊ တရားဟောရာ ၇:၁၅၊ ၃၂:၃၉၊ ၁ ဘုရင်များကျမ်း ၁၃:၆၊ ယောဘ ၅:၁၇၊ ၁၈၊ ဆာလံ ၄၁:၃၊ ၄၊ ၁၀၇:၁၇–၂၀၊ ၁၄၇:၃၊ ဟေရှာယ ၃၀:၂၆၊ ယေရမိ ၃၀:၁၇၊ ၃၃:၆၊ ဟောရှေ ၅:၁၃–၆:၂)၊ ဝေးကွာစွာ မဟုတ်ဘဲ အလွန်ကိုယ်တိုင်ဆန်စွာ ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် ပင်လယ်နီဖြတ်ကျော်ပြီးနောက် ချက်ချင်း ယေဟောဝါသည် သူ၏လူမျိုးနှင့် အထူးပဋိညာဉ်ကတိကို ပြုတော်မူသည်၊ “သင်သည် ထာဝရဘုရားသခင်၏ အသံကို နားထောင်လျှင်၊ သူ၏မျက်မှောက်တော်၌ တရားနှင့်အညီ ပြုလျှင်၊ သူ၏ပညတ်တော်များကို နားထောင်လျှင်၊ သူ၏စည်းမျဉ်းတို့ကို စောင့်ထိန်းလျှင်၊ ငါသည် အဲဂုတ္တုလူတို့အား ငါပေးခဲ့သော ရောဂါများကို သင့်အပေါ်သို့ မပေးရ၊ ငါသည် ထာဝရဘုရား၊ သင့်ကို ကုသရှင်ဖြစ်သည်” (ထွက်မြောက်ရာ ၁၅:၂၆)။

B. God the Healer

Repeatedly the Bible attributes healing to God alone (Ex. 15:26; Deut. 7:15; 32:39; 1 Kings 13:6; Job 5:17, 18; Ps. 41:3, 4; 107:17–20; 147:3; Isa. 30:26; Jer. 30:17; 33:6; Hosea 5:13–6:2), not remotely, but in an highly personal sense. Thus, immediately after crossing the Red Sea, Yahweh makes with His people a special covenant commitment, “If you will diligently hearken to the voice of the Lord your God, and do that which is right in his eyes, and give heed to his commandments and keep all his statutes, I will put none of the diseases upon you which I put upon the Egyptians, for I am the Lord, your healer” (Ex. 15:26).

Six centuries later He spoke with passion to His covenanted people, reminding them of His deliverance and pledge:

 

ခြောက်ရာစုနှစ်အကြာတွင် ထာဝရဘုရားသည် သူ၏ပဋိညာဉ်လူမျိုးအား စိတ်အားထက်သန်စွာ မိန့်ဆိုတော်မူသည်၊ သူ၏လွတ်မြောက်ခြင်းနှင့် ကတိကဝတ်ကို သတိပေးတော်မူသည်။ “ဣသရေလသည် ငယ်ရွယ်စဉ် ငါချစ်ခဲ့သည်၊ အဲဂုတ္တုမှ ငါ့သားကို ငါခေါ်ခဲ့သည်။ ငါသူတို့ကို ခေါ်လေလေ၊ သူတို့သည် ငါ့ထံမှ ပိုမိုဝေးကွာလေလေ … သို့သော် ဧဖရိမ်ကို လမ်းလျှောက်တတ်အောင် ငါသင်ပေးခဲ့သည်၊ ငါသူတို့ကို လက်မောင်းဖြင့် ချီပိုးခဲ့သည်။ သို့သော် ငါသည် သူတို့ကို ကုသခဲ့သည်ကို သူတို့မသိကြ။ ငါသည် ကရုဏာကြိုးများဖြင့်၊ ချစ်ခြင်းမေတ္တာချည်နှောင်မှုဖြင့် သူတို့ကို ပို့ဆောင်ခဲ့သည်၊ သူတို့၏မေးစေ့ပေါ်ရှိ ထမ်းဘိုးကို လျှော့ချပေးသူဖြစ်ခဲ့သည်၊ ငါသည် သူတို့ထံ ကိုင်းညွတ်ပြီး ကျွေးမွေးခဲ့သည်” (ဟောရှေ ၁၁:၁–၄)။

“When Israel was a child, I loved him, and out of Egypt I called my son. The more I called them, the more they went from me … .Yet it was I who taught Ephraim to walk, I took them up in my arms; but they did not know that I healed them; I led them with cords of compassion, with the bands of love, and I became to them as one who eases the yoke on their jaws, and I bent down to them and fed them” (Hosea 11:1–4).

 

တွက်ပြီးနိုင်ငံတိုင်မတိုင်ခင် ထာဝရဘုရားသည် လမ်းလွဲနေသော သူ၏လူမျိုးအား ပြန်လာပြီး ကုသခံရန် တောင်းပန်တော်မူသည် (ယေရမိ ၃:၂၂)၊ ပြန်လည်ထူထောင်ခြင်းကို ကတိပြုတော်မူသည် (ယေရမိ ၃၀:၁၇–၂၂)။ ဤကျမ်းချက်များနှင့် အခြားများစွာတို့သည် ကုသခြင်းကို ဘုရားသခင်နှင့် အပြည့်အဝပြန်လည်သင့်မြတ်ခြင်းဟူသော ကျယ်ပြန့်သောအဓိပ္ပာယ်ဖြင့် ဆက်ဆံသည်၊ မာလခိကဲ့သို့ ထာဝရဘုရား၏နေ့ကို ကုသခြင်းကာလအဖြစ် ရှုမြင်သည် (မာလခိ ၄:၁–၃)။

Prior to the Exile the Lord pleaded with His straying people to return and be healed (Jer. 3:22), promising restoration (Jer. 30:17–22). These texts, as so many others, treat healing in its broad sense of full reconciliation to God, as does Malachi when he foresees the day of the Lord as a time of healing (Mal. 4:1–3).

 

ကျမ်းစာ၏ ပထမဦးစားပေးမှာ ပဋိညာဉ်လူမျိုး ဣသရေလဖြစ်သော်လည်း၊ လူသားအားလုံးအတွက် ဂရုစိုက်မှုလည်း အမြဲရှိနေသည်။ ဣသရေလနှင့်အတူ ဘုရားသခင်ကို ကိုးကွယ်ရန် ရွေးချယ်သော ဧည့်သည်သည် ပဋိညာဉ်အမှတ်အသားအဖြစ် နှလုံးဖြတ်ခြင်းခံရပြီး ဟေဗြဲလူမျိုးနှင့်အတူ အသိုင်းအဝိုင်းတွင် ပါဝင်ရသည် (ထွက်မြောက်ရာ ၁၂:၄၈၊ ၄၉)။ ဧည့်သည်ကို ဥပုသ်နေ့ပညတ်တွင် ထည့်သွင်းထားသည် (ထွက်မြောက်ရာ ၂၀:၈)၊ ပညတ်တရားတွင် ထင်ရှားစွာ ထည့်သွင်းထားသည် (ဝတ်ပြုရာကျမ်း ၂၄:၂၂၊ တောလည်ရာ ၉:၁၄)၊ ထာဝရဘုရားရှေ့တော်၌ ယဇ်ပူဇော်ရန် ကြိုဆိုသည် (တောလည်ရာ ၁၅:၁၄၊ ဟေရှာယ ၅၆:၆–၈)၊ အချို့ကွဲပြားမှုများနှင့်အတူ ဘုရားသခင်ပေးသော အကျိုးကျေးဇူးများတွင် ပါဝင်ခွင့်ရှိသည်။ ပဋိညာဉ်ကုသခြင်းသည်လည်း ၎င်းတို့၏အမွေဖြစ်သည်။ ဖန်ဆင်းခြင်းအားဖြင့် သူ၏သားသမီးများဖြစ်သော လူသားအားလုံးသည် သူ၏လက်ခံခြင်းနှင့် ကုသခြင်းတန်ခိုးကို ခံစားနိုင်သည်။ ဘုရားသခင်၏တရားစီရင်ခြင်းခံရသော အဲဂုတ္တုပင်လျှင် အတိတ်မှ ကုသခံရပြီး ဘုရားသခင်ကိုးကွယ်ခြင်းတွင် ကြိုဆိုခံရသည် (ဟေရှာယ ၁၉:၁၉)။

Although the Bible’s first concern lies with the people of the covenant, Israel, it harbors also a persistent strand of universal care. The sojourner who elects to join with Israel in serving God is to receive circumcision as a covenantal sign and join in the community with the Hebrew (Ex. 12:48, 49). The sojourner is specifically included in the Sabbath commandment (Ex. 20:8), and explicitly included in the law (Lev. 24:22; Num. 9:14), welcomed to participate in offerings before the Lord (Num. 15:14; Isa. 56:6–8), and although with certain distinctions, to participate in the advantages provided by God. The covenant healing becomes theirs as well. All humanity, His children by creation, may receive His acceptance and healing power. Even Egypt, that pariah judged of God, can be healed of its past and welcomed in the worship of God (Isa. 19:19).

 

၁. ရောဂါနှင့် ကုသခြင်းဆာလံများ

ဖော်ပြခဲ့သည့်အတိုင်း၊ ကျမ်းစာများသည် ဘုရားသခင်တစ်ပါးတည်းကိုသာ ကုသရှင်အဖြစ် တင်ပြသည်။ ယိုယွင်းခြင်းနှင့် ရောဂါကို ဘုရားသခင်နှင့် ကင်းကွာခြင်းဟူ၍ ကျယ်ပြန့်စွာ သတ်မှတ်ထားသောကြောင့်၊ ဖြေရှင်းနည်းမှာ သုခ၏မူလနှင့် တစ်ဦးတည်းသော ဆက်လက်အရင်းအမြစ်ဖြစ်သော သူနှင့် ပြန်လည်သင့်မြတ်ခြင်းဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် နောင်တရခြင်း၊ ခွင့်လွှတ်ခြင်း၊ နှင့် ဘုရားသခင်၏လက်တော်ဖြင့် ကယ်တင်ခြင်းတို့ဖြင့် ပြန်လည်ကျန်းမာလာသည်၊ ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာတွင်သာမက ဝိညာဉ်ရေးရာနှင့် ဆက်ဆံရေးတွင်လည်း ဖြစ်သည်။ သူသည် သူ၏လူမျိုး ဣသရေလအား “ငါသည် ထာဝရဘုရား၊ သင့်ကုသရှင်ဖြစ်သည်” ဟု ကြေညာတော်မူသည် (ထွက်မြောက်ရာ ၁၅:၂၆)။ ရုပ်ပိုင်းကုသခြင်းပါဝင်သော်လည်း ပိုမိုကျယ်ပြန့်သောအဓိပ္ပာယ်မှာ ထင်ရှားသည်။

1. The Psalms of Sickness and Healing

As observed, the Scriptures present God alone as healer. Decline and sickness are defined broadly, not merely as a product of but in the sense of alienation from God, hence the solution is reconciliation with Him as the originator and sole continuing source of well-being. Recovery, then follows repentance, forgiveness, and an outreach by the hand of God, certainly in physical terms but also in the spiritual and relational. He presents Himself to His people Israel in a statement, “I am the Lord, your healer” (Ex. 15:26). While including physical healing, the broader meaning is obvious.

 

ရောဂါနှင့် ကုသခြင်းဆာလံများသည် နောင်တရခြင်းနှင့် ခွင့်လွှတ်ကုသခြင်းကို ပုံဖော်ပေးသည်။ ဆာလံ ၆၊ ၃၈၊ ၄၁၊ ၈၈၊ နှင့် ၁၀၂ တို့သည် ကုသခြင်းအကြောင်းကို အဓိကထား ဖော်ပြထားပြီး၊ ဆာလံ ၃၁၊ ၃၂၊ ၇၁၊ နှင့် ၉၁ တို့တွင်လည်း ထိုအကြောင်းအရာများ ပါဝင်သည်။ ဟေရှာယ ၃၈ တွင် ဟိဇကိရှာယ၏ ဝန်ချတောင်းပန်ခြင်းဆာလံ ပါရှိသည်။ ဝန်ချတောင်းပန်ခြင်း၊ ငိုကြွေးမြည်တမ်းခြင်း၊ တောင်းလျှောက်ခြင်း၊ နှင့် ယုံကြည်ခြင်းဖော်ပြချက်များဖြင့် လူ့အကူအညီကို ကျော်လွန်၍ ဖန်ဆင်းရှင်ထံသို့ ကယ်မှီးခြင်းကို ရှာဖွေကြသည်။ ဤဆာလံများတွင် ခံစားနာကျင်ရသူများသည် မိမိတို့၏မှားယွင်းမှုများကို ဝန်ချတောင်းပန်ကြပြီး၊ ဘုရားသခင်သည် သူတို့ကို ဆုံးမနေသည်ဟု အသိအမှတ်ပြုကြသည်။ ထို့ကြောင့် သူတို့၏တောင်းလျှောက်ချက်များသည် ရုပ်ပိုင်းပြန်လည်ကျန်းမာရန်သာမက၊ တရားမျှတမှုရရှိရန်၊ ကယ်တင်ခြင်းရရှိရန်ဖြစ်ပြီး၊ ထိုမှတစ်ဆင့် ကျေးဇူးတော်ချီးမွမ်းခြင်းနှင့် ဝမ်းမြောက်ခြင်းသို့ ရောက်ရှိကာ၊ ဘုရားသခင်ထံ လာသူတို့အတွက် ဘုရားသခင်ဘာလုပ်ပေးမည်ကို အသက်ရှင်သော သက်သေခံချက်အဖြစ် မြှင့်တင်ပေးသည်။

The psalms of sickness and healing bring a picture of repentance and healing forgiveness. Psalms 6, 38, 41, 88, and 102 deal almost wholly with the healing theme, and others, including 31, 32, 71, and 91, include such passages. Isaiah 38 presents the confession psalm of Hezekiah. Through confessions, laments, appeals, and expressions of confidence they look beyond human help to the Creator for succor. In these psalms the afflicted persons confess their wrongs, acknowledging that God is disciplining them. Therefore their appeals reach out not only for physical recovery, but for vindication, deliverance that bursts into thanksgiving and joy, lifting up a living testimony to what God will do for those who come to Him.

 

၂. ဖန်ဆင်းခြင်းနှင့် ပျောက်ကင်းစေခြင်း ပျောက်ကင်းစေခြင်းကို မူလကောင်းသောအခြေအနေသို့ ပြန်လည်ပြုပြင်ခြင်းဟူ၍ အကောင်းဆုံးနားလည်ရသည်။ မူလကောင်းမှုသို့ ပြန်လည်ရောက်ရှိရန် တိုးတက်စေသည့် လူ့လုပ်ရပ်မှန်သမျှသည် ဘုရားသခင်၏ ရည်ရွယ်ချက်နှင့် လိုက်လျောညီထွေရှိသည်။ အင်္ဂလိပ်စကားလုံး “heal” (ပျောက်ကင်းစေသည်) နှင့် “whole” (ပြည့်စုံသည်) တို့သည် အမြစ်တူသည်။ ထိုနည်းတူ လာတင်ဘာစကား “salvus” (ကယ်တင်ခြင်း) သည် အင်္ဂလိပ်စကား “salve” (အနာပျောက်ဆေး) တွင် ထပ်မံပေါ်ထွက်လာသည်။ ဖန်ဆင်းရှင်သည် ဦးစားပေးရှိသည်။ ဖန်ဆင်းခံသတ္တဝါမှာ အမြဲတမ်း ဆင်းသက်လာသည့်နှင့် မှီခိုရသည့် အဆင့်တွင်သာ ရှိသည်။ ထို့ကြောင့် လူသားသည် အမြဲတမ်း စောင့်ရှောက်သူသာဖြစ်သည်။ ကိုယ်တိုင်လုံလောက်ခြင်းသည် မူလပြစ်မှုကြီးဖြစ်လာသည်။ ဤသဘောတရားသည် သမ္မာကျမ်းစာမှတ်တမ်းတစ်လျှောက် ထင်ရှားစွာ တွေ့ရသည်။ ကိုယ်တော်ကိုယ်တိုင် ပျောက်ကင်းစေသူအဖြစ် ဖော်ပြတော်မူခြင်းအားဖြင့် ဘုရားသခင်သည် ကမ္ဘာကို ဖန်ဆင်းတော်မူခဲ့သည့် မူလရည်ရွယ်ချက်နှင့် လျော်ညီစွာ ရှိတော်မူသည်။ (ကြည့်ပါ၊ I. A. ၁.)

2. Creation and Healing

Healing is best thought of in terms of restoration to that original good condition. Any human act that enhances return to original goodness is then in harmony with the purpose of God. The English words “heal” and “whole” share a common etymology, just as salvus, the Latin word for salvation, appears again in the English word “salve.” The Creator has priority, the creature being always in a derivative and dependent status. As such the human is always a steward, and self-sufficiency becomes primal sin. This concept permeates the biblical record. In presenting Himself as the healer, God then is true to His original purpose in creating the world. (See I. A. 1.)

 

၃. သဘာဝတွင် ပျောက်ကင်းစေခြင်း သဘာဝတွင် ပျောက်ကင်းနိုင်စွမ်းသည် ထင်ရှားစွာ တွေ့ရသည်။ ယင်းသည် ဖန်ဆင်းရှင်ထည့်သွင်းပေးထားသည့် အတွင်းစွမ်းရည်တစ်ခုဖြစ်ပြီး၊ အပြစ်ထိခိုက်ပျက်စီးခဲ့သော ဖန်ဆင်းမှုကို ပြုပြင်နိုင်ရန်နှင့် သက်သာရာရစေရန် ကိုယ်တော်အသုံးပြုသည့် သဘာဝတွင် ကျန်ရစ်သော “ဉာဏ်ပညာ” တစ်မျိုးဖြစ်သည်။ ဤပျောက်ကင်းနိုင်စွမ်းသည် ဘုရားသခင်၏ လုပ်ဆောင်မှု၏ ထင်ရှားချက်ဖြစ်သော်လည်း၊ သဘာဝဝါဒီအတွေးအခေါ်က ယင်းကို သဘာဝလုပ်ငန်းစဉ်သက်သက်ဟု သတ်မှတ်သည်။ အမ်ဘရို့စ် ပါရေး၏ တိုတိုတုတ်တုတ် ထင်ရှားသောစကား “ငါသည် အနာကို ပတ်တီးစည်းသည်၊ ဘုရားသခင်က ပျောက်ကင်းစေတော်မူသည်” ဆိုသည်မှာ ဘုရားသခင်နှင့် လူသားတို့ ပူးပေါင်းဆောင်ရွက်သည့် သမ္မာကျမ်းဆိုင်ရာ ပြန်လည်ကျန်းမာလာခြင်းကို တိကျစွာ ဖော်ပြထားသည်။

3. Healing in Nature

The healing capacity in nature is clearly evident. It is an intrinsic function implanted by the Creator, a kind of residual “wisdom” in nature through which He brings repair and relief to a sin-damaged creation. This healing capacity is an expression of God’s activity, although naturalistic philosophy assigns it to purely natural function. Ambrose Pare’s pithy saying “I dress the wound, God heals it” describes accurately the biblical understanding of recovery shared by God and humans.

 

ဖန်ဆင်းရှင်သည် စနစ်တကျ လုပ်ဆောင်တော်မူသည်ဆိုသော အချက်ကို အခြေခံ၍ သဘာဝနိယာမများကို ရေးဆွဲထားသည်။ ယင်းနိယာမများသည် ဘုရားသခင်သဘာဝတစ်ခုလုံးတွင် မည်သို့လုပ်ဆောင်တော်မူသည်ကို လေ့လာတွေ့ရှိချက်များအပေါ် အခြေခံထားခြင်းဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် သဘာဝနိယာမများသည် အကြောင်းတရားဖြစ်သည်မဟုတ်၊ ဖော်ပြချက်သာဖြစ်သည်။ မှန်ကန်စွာ နားလည်ပါက သဘာဝနိယာမများသည် ဘုရားသခင်၏ ပျောက်ကင်းစေနိုင်သော တန်ခိုးကို အသုံးချနိုင်ရန် စံနှုန်းလမ်းညွှန်များ ပေးသည်။ ဤနိယာမအရ သဘာဝနိယာမများကို လေးစားခြင်းအားဖြင့် ယုံကြည်သူသည် ရောဂါကာကွယ်ရေးနှင့် ပြန်လည်ကျန်းမာလာရေးတွင် ဘုရားသခင်နှင့် ပူးပေါင်းဆောင်ရွက်ခြင်းဖြစ်သည်။ ထိုနည်းဖြင့် သဘာဝနိယာမများသည် ဘုရားသခင်ခန့်အပ်ထားသော နိယာမတစ်မျိုးဖြစ်လာပြီး၊ ကိုယ်ကျင့်တရားနိယာမများနှင့်အတူ ကိုယ်တော်၏ အလိုတော်ကို ထင်ရှားစေသည်။ ကိုယ်တော်သည် ပျောက်ကင်းစေသူဖြစ်တော်မူသောကြောင့် သဘာဝနိယာမ၏ လုပ်ဆောင်မှုအားဖြင့် ရရှိလာသော ပြန်လည်ကျန်းမာခြင်းသည် ကိုယ်တော်၏ ပျောက်ကင်းစေနိုင်သော တန်ခိုးကို ထင်ရှားစေခြင်းဖြစ်သည်။ အတွင်းမှ ပြန်လည်မွေးဖွားနိုင်စွမ်းနှင့် ကျူးကျော်သောဇီဝသက်ရှိများကို ခုခံနိုင်စွမ်းသည် ကိုယ်တော်၏ ပျောက်ကင်းစေရေးနှင့် ပြန်လည်ပြုပြင်ရေး အစီအမံ၏ အစိတ်အပိုင်းတစ်ခုဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် သိပ္ပံပညာရှာဖွေတွေ့ရှိမှုများနှင့် ဆေးဝါးဗေဒဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်မှုများသည် ဘုရားသခင်၏ ပျောက်ကင်းစေခြင်း၏ တရားဝင်အစိတ်အပိုင်းများဖြစ်သည်။ သမ္မာကျမ်းစာသည် ဘုရားသခင်၏ သဘာဝနိယာမများ၏ လုပ်ဆောင်မှုကို လက်ခံပြီး ယင်းတို့နှင့် ပူးပေါင်းဆောင်ရွက်ရန် အားပေးသည် (ဆာလံ ၁၉; ရောမ ၁:၁၉၊ ၂၀; ဟေဗြဲ ၁:၁၊ ၂)။

Based on the premise that the Creator functions in an orderly way, natural laws are drawn up, based on observations about how God works throughout all nature. Natural laws, then, are descriptive, not causative. Properly understood, natural laws provide normative guidelines by which God’s healing power can be applied. This principle means that by respecting natural laws the believer cooperates with God in the prevention of disease and in recovery from it. In that sense, natural laws, become a kind of divinely appointed law that, along with moral laws, expresses His will. Since He is the healer, recovery brought about through the function of natural law is an expression of His healing power. The inward capacity to regenerate and to resist invasive organisms becomes a part of His plan for healing and restoration. Scientific discoveries and a developing pharmacopia therefore are legitimate parts of God’s healing. The Bible accepts the function of God’s natural laws and encourages cooperation with them (Ps. 19; Rom. 1:19, 20; Heb 1:1, 2).

 

C. ကျမ်းစာများတွင် ပျောက်ကင်းစေခြင်းအမျိုးအစားများ ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် ခန္ဓာကိုယ်ပျောက်ကင်းခြင်းများကို နည်းပါးစွာ မှတ်တမ်းတင်ထားသော်လည်း၊ ကျမ်းစာတစ်အုပ်လုံးတွင် ထာဝရဘုရားသည် ကိုယ်တော်၏ ကျေးဇူးတော်ပျောက်ကင်းခြင်းကို ပိုမိုကျယ်ပြန့်သော နယ်ပယ်တွင် အစဉ်သတိပေးတော်မူသည်။ နောင်တရသူများအတွက် ဘုရားသခင်နှင့် လူကို ခွဲချင်းထားသော အပြစ်ကို ပျောက်ကင်းစေတော်မူသည် (ဆာလံ ၁၀၇:၁၇–၂၂)။ ထို့အပြင် ဝမ်းနည်းခြင်း၊ ခါးသီးခြင်း၊ နောင်တရခြင်း၊ အထီးကျန်ခြင်း၊ မယုံကြည်ခြင်း၊ ကိုယ်တော်နှင့်လည်းကောင်း၊ အချင်းချင်းလည်းကောင်း ပြတ်ဆဲခြင်း၊ စိတ်ပျက်အားငယ်ခြင်း၊ ကိုယ်ကိုကိုယ်တန်ဖိုးမထားခြင်း စသည့် ကျရှုံးယိုယွင်းနေသော အခြေအနေတွင် ဖြစ်ပေါ်လေ့ရှိသော ပြဿနာအားလုံးကို ပျောက်ကင်းစေတော်မူသည်။ ကိုယ်တော်၏ ပျောက်ကင်းစေခြင်းသည် လူမျိုးများကိုပါ သက်ဆိုင်သည် (ထွက်မြောက်ရာ ၂၃:၂၂–၂၅; လေဝိ ၂၆:၁၄–၂၁; တရားဟော ၇:၁၅)။

C. Kinds of Healings in the Scriptures

The OT reports comparatively few instances of physical healings, although all through its books the Lord reminds His people of His healing grace in the wider sphere. For the repentant He heals the sin that separates man from God (Ps. 107:17–22), as well as sorrows, bitterness, regrets, loneliness, distrust, alienation from Him and from one another, despair, lost sense of self-value, in fact the entire range of problems common to our fallen state. His healing applies to nations as well (Ex. 23:22–25; Lev. 26:14–21; Deut. 7:15).

 

ပထမဆုံး မှတ်တမ်းတင်ထားသော ခန္ဓာကိုယ်ပျောက်ကင်းခြင်းမှာ အာဘရာဟံထံ စါရကို ပြန်ပေးပြီးနောက် ဘုရားသခင်က အဘိမေလက်၏ မယားများကို ပြန်လည်ကျန်းမာစေခြင်းဖြစ်သည် (ကမ္ဘာဦး ၂၀:၁၈)။ အခြားဖြစ်ရပ်များ ဆက်လက်ဖြစ်ပေါ်လာသည်။ ရှောလုသည် ဘုရားသခင်ကို မနာခံသဖြင့် ထာဝရဘုရား၏ ဝိညာဉ်တော်ကို ရုပ်သိမ်းခံရပြီး ထာဝရဘုရားထံမှ မကောင်းသောဝိညာဉ်ဖြင့် အစားထိုးခံရသည် (၁ ဓမ္မရာဇနဝင် ၁၆:၁၄)။ ထိုအတွက် ဒါဝိဒ်၏ တယောကီးတီးခြင်းသည် ကုထုံးဖြစ်လာသည် (အပိုဒ် ၂၃)။ ဧလိယမှတစ်ဆင့် ဘုရားသခင်သည် မုဆိုးမသားကို ပျောက်ကင်းစေတော်မူသည် (၁ ဓမ္မရာဇနဝင် ၁၇)။ ဧလိရှမှတစ်ဆင့် ရှုနေမ်မိန်းမသားကို ရှင်ပြန်ထမြောက်စေသည် (၂ ဓမ္မရာဇနဝင် ၄)။ စစ်သူကြီး နာမန်ကို ကမောက်ရောဂါမှ ပျောက်ကင်းစေတော်မူသည် (၂ ဓမ္မရာဇနဝင် ၅)။ ဟိဇကိအမျိုးသားကို ကျန်းမာစေရာတွင် ဆေးပေါင်းလိမ်းခြင်းကုထုံးကို အသုံးပြုခဲ့သည် (ဟေရှာယ ၃၈:၁၆–၂၁)။ ဤဖြစ်ရပ်အနည်းငယ်သာလျှင် ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် အံ့ဖွယ်ပျောက်ကင်းခြင်းများ၏ သမိုင်းမှတ်တမ်းများဖြစ်သည်။ ယင်းသည် ဧဝံဂေလိတရားကျမ်းများတွင် မရေမတွက်နိုင်သော ဖြစ်ရပ်များနှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်သည်။

The first recorded physical healing is that of God’s restoration of Abimelech’s wives after he returned Sarah to Abraham (Gen. 20:18). Others follow in a variety of circumstances. When Saul was deposed for his failure to follow God, the Spirit of God was withdrawn and replaced with an evil spirit from Yahweh (1 Sam. 16:14), for which David’s music on the lyre became therapeutic (verse 23). Through Elijah God healed the widow’s son (1 Kings 17). Through Elisha the Lord resurrected the Shunammite’s son (2 Kings 4), and Naaman the Syrian was healed of leprosy (2 Kings 5). The case of Hezekiah’s recovery involved the use of a therapeutic measure in the form of a poultice (Isa. 38:16–21). These few instances virtually exhaust the historical reports of miraculous healings in the OT, which stands in contrast with the numerous reports in the Gospels.

 

ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် ဘုရားသခင်၏ ပျောက်ကင်းစေခြင်းနှင့် တရားစီရင်ခြင်းများသည် သမိုင်းကို ထိန်းချုပ်တော်မူကြောင်း သက်သေပြနေသည်။ ဘုရားသခင်၏ ဝင်ရောက်စွက်ဖက်မှုများကို မကြာခဏ မှတ်တမ်းတင်ထားပြီး၊ ဓမ္မသစ်ကျမ်းအဓိပ္ပာယ်တွင် ပျောက်ကင်းခြင်းနှင့် အနီးစပ်ဆုံးမှာ ဒံယေလကျမ်းတွင် ကယ်နှုတ်ခြင်းများဖြစ်သည် (ဒံယေလ ၃:၁–၂၅; ၆:၂၇) နှင့် နေဗုခဒ်နေဇာ၏ ပြန်လည်ကျန်းမာခြင်း (ဒံယေလ ၄:၃၄–၃၆)။ ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် နိမိတ်လက္ခဏာနှင့် အံ့ဖွယ်အမှုများသည် ဘုရားသခင်၏ ပဋိညာဉ်လူမျိုး၏ ကံကြမ္မာကို အာရုံစိုက်ထားသော်လည်း၊ ဟေရှာယအနာဂတ္တိကျမ်းများတွင် (ဟေရှာယ ၃၅:၃–၆; ၅၃; ၆၁:၁–၃; ၆၃:၁) နှင့် အခြားကျမ်းများတွင် မယ်ရှိယထံသို့ လာမည့် ပျောက်ကင်းစေခြင်းအမှုတော်ကို ကြိုတင်ဟောကြားထားသည်။ ခန္ဓာကိုယ်ပျောက်ကင်းခြင်းများသည် ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင် အထူးသဖြင့် ယေရှု၏ အမှုတော်တွင် ထင်ရှားသော အရာဖြစ်လာသည်။ သို့သော် တမန်တော်အသင်းတော်တွင်လည်း ဆက်လာခဲ့သည်။

In the OT God’s healings and judgments provide evidence of His control of history. Frequent divine interventions are reported, the nearest to a healing in the NT sense being deliverance in Daniel (Dan. 3:1–25; 6:27) and Nebuchadnezzar’s recovery (Dan. 4:34–36). Signs and wonders in the OT concentrate on the destiny of God’s covenant people, but Messianic passages in Isaiah (Isa. 35:3–6; 53; 61:1–3; 63:1) and other books foresee the ministry of healing to come in the Messiah. Bodily healings become a prominent feature of the NT, particularly in the ministry of Jesus, but continuing in the apostolic church.

 

D. ယေရှု၏ ပျောက်ကင်းစေခြင်း အမှုတော် ယေရှုပြုတော်မူသော ပျောက်ကင်းစေခြင်းများသည် သမ္မာကျမ်းစာတွင် ဤအကြောင်းအရာနှင့် တိုက်ရိုက်ဆုံးဆုံးဖြစ်ပြီး အများဆုံး ဆွေးနွေးထားသည့် အပိုင်းဖြစ်သည်။ ဓမ္မဟောင်း၏ ပိုမိုကျယ်ပြန့်သော အဓိကအချက်ဖြစ်သည့် ခွင့်လွှတ်ခြင်းနှင့် ပြန်လည်သင့်မြတ်ခြင်းကို ထိန်းသိမ်းထားလျက်၊ ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင် ယေရှုသည် နာမကျန်းမှု၊ ဆင်းရဲဒုက္ခနှင့် ထိုနောက်ကွယ်ရှိ မကောင်းသောတန်ခိုးများကို တိုက်ရိုက်ရင်ဆိုင်တော်မူပြီး ထပ်ခါတလဲလဲ အောင်မြင်တော်မူသည်။ ယေရှု၏ အမှုတော်သည် ပိုမိုကျယ်ပြန့်သော ပျောက်ကင်းစေခြင်းကို ထင်ဟပ်စေပြီး လူများကို ခန္ဓာကိုယ်အရ ပျောက်ကင်းစေရုံသာမက အပြစ်နှင့် အပြစ်ရှိသည်ဟူသော ခံစားချက်မှလည်း ကယ်နှုတ်တော်မူသည်။ ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင် ခန္ဓာကိုယ်ပျောက်ကင်းခြင်းကို ပိုမိုအားပေးထားသည်။ ဆင်းရဲဒုက္ခကို လူသားတို့၏ ကျရှုံးခြင်းကြောင့် ခံစားရသည့် ပြစ်ဒဏ်အဖြစ် မယူမဆဲ ခံယူရမည့်အရာအဖြစ် မယူတော့ဘဲ၊ ဆုံးမရမည့်အရာအဖြစ် ယူဆတော့သည်။ ယေရှု၏ ဝင်ရောက်စွက်ဖက်ခြင်းသည် တမင်တကာ၊ ထိုးဖောက်၍၊ အာနုဘော်ကြီးသည်။

D. Jesus’ Healing Ministry

Healings by Jesus constitute by far the largest direct discussion of the subject found in the Scriptures. While preserving the broader OT emphasis on healing as forgiveness and reconciliation, in the NT Jesus enters into direct confrontation with sickness and suffering, and the evil powers behind them, repeatedly triumphing over them. Jesus’ ministry reflects a broader healing, delivering persons physically, and also from sin and guilt. In the NT a stronger emphasis on physical healing appears. Suffering, often seen as oppression rather than punishment, is no longer to be endured as a consequence of humanity’s fall, but something to be rebuked. Jesus’ intervention is intentional, intrusive, and potent.

 

၁. ကိုယ်တော်၏ ပျောက်ကင်းစေခြင်းများ၏ မှတ်တမ်း ခန့်မှန်းခြေအားဖြင့် ဧဝံဂေလိတရားကျမ်းများ၏ ၂၀ ရာခိုင်နှုန်းခန့်ကို ပျောက်ကင်းစေခြင်းနှင့် ရလဒ်များက လွှမ်းမိုးထားသည်။ ဧဝံဂေလိတရားကျမ်းများကို ဇာတ်လမ်းပိုင်းနှင့် တရားဟောပိုင်းဟု ခွဲခြားပါက၊ ပျောက်ကင်းစေခြင်းဆိုင်ရာ ဇာတ်လမ်းများသည် အံ့ဖွယ်ရာအားဖြင့် သုံးပုံတစ်ပုံခန့် ရှိသည်။ အချို့နေရာများတွင် ထပ်နေသော်လည်း၊ ဧဝံဂေလိတရားကျမ်းလေးစောင်တွင် သီးခြားပျောက်ကင်းခြင်း ဖြစ်ရပ် ၄၁ ခုကို မှတ်တမ်းတင်ထားပြီး၊ အထွေထွေအစီရင်ခံစာများလည်း ပါဝင်သည်။ ဥပမာ “ထိုအခါ ယေရှုသည် ဂလီလဲပြည်တစ်ပြည်လုံးကို လှည့်လည်၍ ဂျူးလူမျိုး၏ တရားဇရပ်များတွင် သွန်သင်တော်မူ၏။ နိုင်ငံတော်ဧဝံဂေလိကို ဟောပြောတော်မူ၏။ ရောဂါအမျိုးမျိုးနှင့် အနာရောဂါအားလုံးကို ပျောက်ကင်းစေတော်မူ၏” (မဿဲ ၄:၂၃)။ ဤကြောင့် ယေရှုကို အဓိကအားဖြင့် လှည့်လည်ပျောက်ကင်းစေသူဟု ယူဆနိုင်သော်လည်း၊ ကိုယ်တော်၏ သွန်သင်ခြင်းနှင့် ပျောက်ကင်းစေခြင်း ပူးတွဲလုပ်ဆောင်မှုကြောင့် ထိုသို့ဖော်ပြခြင်းသည် အလွန်ရိုးရှင်းလွန်းသည်။ ဧဝံဂေလိတရားကျမ်းလေးစောင်လုံးတွင် ယေရှုကို ပျောက်ကင်းစေသူအဖြစ် ဖော်ပြထားပြီး များသောအားဖြင့် ပုံစံတစ်ခုတည်းနှင့် ကိုက်ညီသည်။ ပထမဦးစွာ လိုအပ်ချက်ကို ဖော်ပြသည်။ ထို့နောက် ယေရှုဝင်ရောက်စွက်ဖက်တော်မူသည် (မကြာခဏ ရှာဖွေသူ သို့မဟုတ် ဆန့်ကျင်သူများနှင့် စကားပြောတော်မူသည်)။ တတိယအနေဖြင့် ပျောက်ကင်းခြင်းဖြစ်ပေါ်သည်။ နောက်ဆုံးတွင် ပရိသတ်၏ ချီးမွမ်းခြင်း (အထူးသဖြင့် လုကာတွင်) ဖြစ်သည်။ ဧဝံဂေလိတရားကျမ်းလေးစောင်လုံးတွင် ယေရှု၏ အမှုတော်ကို စာတန်နှင့် စကြဝဠာအဆင့် စစ်ပွဲအဖြစ် သတ်မှတ်ထားသည်။ အမှုတော်အစမှစ၍ ယေရှုသည် သေခြင်းတိုင်အောင် ကိုယ်တိုင်တိုက်ခိုက်တော်မူသည်။ နောက်ဆုံးတွင် စာတန်သည် ယုဒရှကာရုတ်ထဲသို့ ဝင်ရောက်၍ ယေရှုနှင့် တိုက်ပွဲကို အဆုံးသတ်စေသည်။ ယေရှုက ကိုယ်တော်၏ ရန်သူကို “ဤလောကအရှင်” (ယောဟန် ၁၄:၃၀) ဟု သတ်မှတ်တော်မူပြီး နှင်ထုတ်ခံရမည့်သူဟု ဆိုတော်မူသည် (ယောဟန် ၁၂:၃၁)။ ဧဝံဂေလိတရားဇာတ်လမ်းသည် ဤစကြဝဠာစစ်ပွဲမရှိလျှင် အဓိပ္ပာယ်မရှိပေ။

 

1. Reports of His Healings

Roughly calculated, approximately 20 percent of the Gospels is dedicated to healings and their consequences. If we should classify the material of the Gospels as narrative or discourse, the reports dealing with healing being narrative, a surprising one third deals with healings. Although in some cases duplication occurs, the four Gospels report 41 accounts of specific healings, alongside general reports, such as “And he went about all Galilee, teaching in their synagogues and preaching the gospel of the kingdom and healing every disease and every infirmity among the people” (Matt. 4:23). On this basis Jesus could be thought of as principally an itinerant healer, but His joint teaching and healing renders such a description oversimplified. All four Gospels portray Him as a healer, usually in conformity with a pattern. First, the need is described; then Jesus intervenes, often with dialogue with the seeker or opponents; third, the healing occurs, followed by acclamation by onlookers, especially in Luke.

 

ယေရှု၏ ပျောက်ကင်းစေခြင်းမှတ်တမ်းများသည် ကျမ်းစောင်တစ်စောင်ချင်း၏ အထူးအာရုံစိုက်မှုအရ ကွဲပြားသည်။ ဥပမာ၊ မာကုကျမ်းတွင် နှင်ထုတ်ခြင်း လေးခု (မာကု ၁:၂၃–၂၈; ၅:၁–၂၀; ၇:၂၄–၃၀; ၉:၁၄–၂၉)၊ ပျောက်ကင်းစေခြင်း ရှစ်ခု- အဖျားပျောက် (၁:၂၉–၃၁); ကမောက်ရောဂါ (၁:၄၀–၄၅); အောင်မာ (၂:၁–၁၂); လက်ညှိုးရောဂါ (၃:၁–၆); သွေးစီးရောဂါ (၅:၂၅–၃၄); နားပင်းနှုတ်တိမ်းရောဂါ (၇:၃၁–၃၇); မျက်စိကန်း (၈:၂၂–၂၆; ၁၀:၄၆–၅၂)၊ အထူးအမျိုးအစားတွင် မိန်းကလေး ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း (၅:၂၁–၂၄၊ ၃၅–၄၃) တို့ပါဝင်သည်။ ကိုယ်တော်သည် ဘုရားသခင်ကို ကျိန်ဆဲခြင်း (၂:၇); ဗိမာန်တော်နေ့ ဖောက်ပြန်ခြင်း (၃:၁–၆); နတ်ဆိုးတန်ခိုးအားကိုးခြင်း (၃:၂၂) စွပ်စွဲချက်များကို ခံတော်မူရသည်။ မာကု၏ ထူးခြားသော အားပြင်းမှုနှင့် ယေရှုသည် စာတန်၏ နယ်မြေကို တိုက်ခိုက်တော်မူကြောင်း မှတ်တမ်းတင်ထားပြီး လက်ဝါးကပ်တိုင်နှင့် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းတွင် အောင်ပွဲခံတော်မူသည်။ ပျောက်ကင်းစေခြင်းများကို မှတ်တမ်းတင်ရာတွင် ကျန်းမာရေးဆိုင်ရာ ဘေးထွက်အကြောင်းများကို အနည်းဆုံးသာ အာရုံစိုက်ပြီး ယေရှုသည် မည်သူနည်း၊ မည်သည့်မယ်ရှိယမျိုးနည်း ဟူသော မေးခွန်းကို ဖြေရှင်းရန် ပိုမိုစိတ်ဝင်စားသည်။ ယေရှုသည် ပျောက်ကင်းသူများကို ထုတ်ဖော်ပြောဆိုခြင်း မပြုရန် ထပ်ခါတလဲလဲ တောင်းဆိုတော်မူသည်။ အာဏာပိုင်များနှင့် အချိန်မတန်မီ ပဋိပက္ခမဖြစ်စေရန် ရည်ရွယ်ခြင်းဖြစ်သည်။

All four Gospels place Jesus’ work in the setting of a cosmic war against Satan, being from the beginning of His ministry an engagement in personal struggle to the death. At its end Satan enters into Judas Iscariot, through whom he brings to a climax his contest with Jesus. Jesus characterized his opponent as “the ruler of this world” (John 14:30), and the evil one to be cast out (John 12:31). In fact, the gospel story makes little sense apart from this cosmic struggle.

The record of Jesus’ healings varies according to the special focus of each book. Mark, for example, reports four castings out of demons (Mark 1:23–28; 5:1–20; 7:24–30; 9:14–29), eight healings: fever (1:29–31); leper (1:40–45); paralytic (2:1–12); withered hand (3:1–6); hemorrhage (5:25–34); deaf mute (7:31–37); blindness (8:22–26; 10:46–52), and in a special category, the resurrection of a girl (5:21–24, 35–43). He withstands charges of blasphemy (2:7); Sabbathbreaking (3:1–6); and reliance on demonic power (3:22). With characteristic vigor, Mark reports Jesus’ assaults on the dominion of Satan, arriving at a triumphal climax in the cross and Resurrection. In reporting healings Mark gives minimal attention to health-related side issues, being more concerned with answering the question Who is Jesus? If He is the Messiah, then what kind of Messiah? Repeatedly, Jesus requests those He heals not to publicize their deliverance, apparently to forestall untimely conflict with the authorities.

 

မာကုကျမ်းသည် နတ်ဆိုးများနှင့် ပဋိပက္ခများကို အထူးအာရုံစိုက်ပြီး နတ်ဆိုးစွဲခံရသူများကို သနားညှာတာမှု ပြသသည်။ အံ့ဖွယ်အမှုများနှင့် ဆက်စပ်၍ နှောင့်နှေးခြင်းလည်း ပါဝင်သည်။ နတ်ဆိုးများသည် ယေရှုနှင့် ငြင်းခုံပြီး နှင်ထုတ်ခြင်းကို နှောင့်နှေးစေသည် (၅:၆–၁၂)။ သွေးစီးရောဂါ ၁၂ နှစ်ရှိပြီးပျောက်ကင်းသူမိန်းမကြောင့် ယာဇက်၏ သမီးသေဆုံးသည်အထိ နှောင့်နှေးသည် (အခန်း ၂၇–၄၃)။ ယောက်ျားလေးမှ နတ်ဆိုးနှင်ထုတ်ခြင်းသည် တောင်ပေါ်မှ ဆင်းလာသည်အထိ နှောင့်နှေးရသည် (၉:၂၂–၂၉)။

Mark’s Gospel gives special attention to conflict with demons and displays sympathy with victims of possession. He also includes an element of delay associated with miracles. Demons argue with Jesus (5:6–12), delaying their expulsion, the incident of the woman healed from a hemorrhage of 12 years’ standing delays Jesus so long that Jairus’ daughter dies during the interim (verses 27–43), and the casting of demons from a boy is delayed until Jesus descends from the Mount of Transfiguration (9:22–29).

 

မဿဲကျမ်းသည် မာကု၏ ပျောက်ကင်းစေခြင်းအားလုံးနီးပါးကို ပြန်လည်ပြောပြသော်လည်း ယေရှုနှင့် အခြားသူများအကြား စကားပြောများ ပိုမိုထည့်သွင်းထားသည်။ ယေရှု၏ သနားကြင်နာခြင်းအကြောင်းကို အထူးထင်ရှားစေသည် (မဿဲ ၉:၃၅၊ ၃၆; ၁၄:၁၄; ၂၀:၃၄; ၉:၂၇; ၁၅:၂၂)။ မဿဲသည် ยေရှု၏ အမှုတော်တွင် ဓမ္မဟောင်းပရောဖက်ပြုချက်များ ပြည့်စုံခြင်းကို အထူးသတိပြုသည်။ အထူးသဖြင့် ကျွန်အဖြစ် အမှုတော်ဆောင်ခြင်း (၈:၁၇ [ဟေရှာယ ၅၃:၄ မှ]; ၁၂:၁၅–၂၁ [ဟေရှာယ ၄၂:၁–၄ မှ])။ ယေရှု၏ အမှုတော်နောက်ပိုင်းတွင် ဗိမာန်တော်အတွင်း ပျောက်ကင်းစေခြင်းများသည် ယဇ်ပုရောဟိတ်များကို ပြင်းထန်စွာ စိတ်ဆိုးစေကြောင်း မဿဲက သတိပြုသည် (၂၁:၁၄)။

Matthew’s Gospel retells almost all the healings reported by Mark, however with increased dialogue between Jesus and others. He gives special prominence to Jesus’ motive of compassion (Matt. 9:35, 36; 14:14; 20:34; 9:27; 15:22). Matthew especially calls attention to OT prophecies fulfilled in Jesus’ work, particularly His servanthood role (8:17 [from Isa. 53:4]; 12:15–21 [from Isa. 42:1–4]). Matthew takes special note of how Jesus’ healings in the Temple late in His ministry deeply offended the priests (21:14).

 

လုကာကျမ်းတွင် ပျောက်ကင်းစေခြင်း ၁၆ ခု ပါဝင်ပြီး အခြားဧဝံဂေလိကျမ်းများထက် များသည် (လုကာ ၄:၃၁–၃၉; ၄:၃၈၊ ၃၉; ၅:၁၂–၂၆; ၆:၆–၁၁; ၇:၁–၁၇; ၈:၂၆–၅၆; ၉:၃၇–၄၃; ၁၁:၁၄–၁၆; ၁၃:၁၀–၁၇; ၁၄:၁–၆; ၁၇:၁၁–၁၉; ၁၈:၃၅–၄၃; နှင့် ၂၂:၅၀၊ ၅၁)။ လုကာသည် ဆရာဝန်ဖြစ်သည်ကို ထည့်စဉ်းစားပါက အံ့သြစရာမဟုတ်ပေ (ကောလောသဲ ၄:၁၄)။ ကိုယ်တော်သည် နာဇရက်တရားဇရပ်တွင် ဟောကြားခြင်းမှစ၍ ပျောက်ကင်းစေသူအဖြစ် အမှုတော်ကို ခြေရာခံသည် (လုကာ ၄:၁၆–၂၁)။ ထိုနေရာတွင် ယေရှုသည် ဟေရှာယ ၆၁:၁၊ ၂ မှ မယ်ရှိယအဖြစ် အသိအမှတ်ပြုခံရသော ကျမ်းချက်ကို ဖတ်တော်မူသည်။ “ထာဝရဘုရား၏ ဝိညာဉ်တော်သည် ငါ့အပေါ်မှာ ရှိတော်မူ၏။ ဆင်းရဲသောသူတို့အား ဧဝံဂေလိတရားကို ဟောပြောရန် ငါ့ကို ဘိသိက်ခံစေတော်မူ၏။ နှလอุးသားကြေမွသူတို့ကို ပျောက်ကင်းစေရန်၊ နှလုံးသားကျိုးပဲ့သူတို့ကို အနာပျောက်ကင်းစေရန်၊ မျက်စိကန်းသောသူတို့ကို မြင်နိုင်စေရန်၊ ဖိနှိပ်ခံရသူတို့ကို လွတ်မြောက်စေရန်၊ ထာဝရဘုရား၏ ကျေးဇူးတော်နှစ်ကို ကြေညာရန် ငါ့ကို စေလွှတ်တော်မူ၏” ဟု ကိုယ်တိုင်အတွက် အသုံးချတော်မူသည်။ ဤပရောဖက်ပြုချက်ကို ကိုယ်တိုင်ပြည့်စုံစေသူအဖြစ် အခြေခံ၍ အမှုတော်ကို တရားဝင်စေတော်မူသည်။ လုကာကျမ်းတွင် ရောဂါများနှိုင်းမှ လူများစွာကို ပျောက်ကင်းစေပြီး နတ်ဆိုးများစွာကို နှင်ထုတ်ကြောင်း အထွေထွေ အစီရင်ခံစာ ခုနစ်ခု ပါဝင်သည် (လုကာ ၄:၄၀၊ ၄၁; ၆:၁၇–၁၉; ၇:၁၈–၂၃; ၉:၁၀၊ ၁၁; ၁၀:၁၃–၁၅; ၁၃:၃၁–၃၃; ၂၄:၁၉–၂၁)။ ဤမှတ်တမ်းများတွင် နတ်ဆိုး၊ အပြစ်၊ လူမှုနယ်နိမိတ်များမှ လွတ်မြောက်ခြင်း အဓိကထားသည်။ လုကာသည် ဧည့်သွေးများနှင့် လူမှုရေးအဆင့်နိမ့်သူများ၏ ယုံကြည်ခြင်းကို ထင်ရှားစေသည်။ ဥပမာ ဗိုလ်ချုပ်၏ ကျွန် (၇:၁–၁၀)၊ သွေးစီးရောဂါကြောင့် လူမှုရေးအဆင့်နိမ့်ခံရသူမိန်းမ (၈:၄၃–၄၈)၊ ကမောက်ရောဂါပျောက်ကင်းသူ ၁၀ ယောက်တွင် ကျေးဇူးတင်စကား ပြန်လာပြောသည့် ရှမာရီလူ (၁၇:၁၁–၁၉) တို့ဖြစ်သည်။ လုကာသည် ပျောက်ကင်းစေခြင်းကို ကယ်တင်ရှင်အဖြစ် ယေရှု၏ အမှုတော်၏ တိုက်ရိုက်အစိတ်အပိုင်းအဖြစ် တင်ပြသည် (၄:၄၀၊ ၄၁; ၆:၁၇–၁၉; ၉:၁၁)။ တပည့်တော်များပင် ပျောက်ကင်းစေသူများ ဖြစ်လာသည် (၉:၁၊ ၂; ၁၀:၉၊ ၁၇)။ ပျောက်ကင်းသူများ၏ တုံ့ပြန်မှုကို ထူးခြားစွာ အသေးစိတ်ဖော်ပြသည်။

Luke’s report contains 16 healings, more than any other Gospel (Luke 4:31–39; 4:38, 39; 5:12–26; 6:6–11; 7:1–17; 8:26–56; 9:37–43; 11:14–16; 13:10–17; 14:1–6; 17:11–19; 18:35–43; and 22:50, 51). When we consider Luke’s training as a physician (Col. 4:14), this need not surprise us. He traces Jesus’ ministry as a healer from His sermon in the synagogue at Nazareth (Luke 4:16–21). There Jesus reads an acknowledged Messianic passage from Isaiah 61:1, 2: “The Spirit of the Lord is upon me, because he has anointed me to preach good news to the poor. He has sent me to proclaim release to the captives and recovering of sight to the blind, to set at liberty those who are oppressed, to proclaim the acceptable year of the Lord.” By applying this prophecy to Himself, Jesus was legitimizing His ministry with a claim to fulfill this Messianic passage. Luke’s Gospel also includes seven summary statements reporting that Jesus healed additional large numbers of people from their diseases and cast out many demons (Luke 4:40, 41; 6:17–19; 7:18–23; 9:10, 11; 10:13–15; 13:31–33; 24:19–21). The reports carry a strong liberation theme, liberation from demons, sin, and social boundaries. Luke also features stories of faith on the part of non-Jews and outcasts, as in the cases of the soldier’s servant (7:1–10), the woman made an outcast by long hemorrhage (8:43–48), and the faith of the Samaritan leper, who, alone of 10 healed, returns to express his gratitude (17:11–19). Luke presents healing as a direct part of Jesus’ mission as Saviour (4:40, 41; 6:17–19; 9:11). Even His disciples become healers (9:1, 2; 10:9, 17). Also, in unusual detail he describes the reactions of those healed.

 

ဆင်းရဲဒုက္ခခံသူများအပေါ် ယေရှု၏ သနားကြင်နာခြင်းသည် လုကာတွင် အထူးထင်ရှားသည်။ နိမ်မြို့မုဆိုးမ၏ သားကို ရှင်ပြန်ထမြောက်စေခြင်း (၇:၁၁–၁၇) နှင့် ဗိမာန်တော်နေ့ အံ့ဖွယ်အမှု သုံးခု- လက်ညှိုးရောဂါရှိသူ (၆:၆–၁၁)၊ ၁၈ နှစ် ကိုင်းကွေနေသူမိန်းမ (၁၃:၁၀–၁၇)၊ ရေဖျဉ်းရောဂါရှိသူ (၁၄:၁–၆) တို့နှင့် ဆက်စပ်သည်။ လုကာ၏ ကျန်းမာရေးနှင့် ပျောက်ကင်းစေခြင်းဆိုင်ရာ မှတ်တမ်းများသည် ယေရှုအားဖြင့် ပျောက်ကင်းသူများတွင် တွေ့ရှိရသော အလွန်ကျေနပ်မှုကို အလေးပေးပုံရသည်။

Jesus’ sympathy with sufferers is especially prominent in Luke, expressed in connection with such healings as the raising of the son of the widow of Nain (7:11–17) and three Sabbath miracles, the man with the withered hand (6:6–11), the woman bent for 18 years (13:10–17), and the man with dropsy (14:1–6). Luke’s abundant health and healing reports seem to emphasize the high sense of satisfaction found among those healed by Jesus.

 

ယောဟန်ကျမ်းသည် ပိုမိုရွေးချယ်ထားပြီး အံ့ဖွယ်အမှု ခုနစ်ပါးသာ ပါဝင်သည်။ ထိုအမှုများကို “အမှုတော်” (’erga) သို့မဟုတ် “နိမိတ်လက္ခဏာ” (semeia) ဟု ခေါ်ဆိုသည်။ စစ်မှန်စွာ ဘုရားသခင်၏ အမှုများဖြစ်သည် (ယောဟန် ၅:၁၇၊ ၁၉–၂၁)။ ပျောက်ကင်းစေခြင်း သုံးခုသာ မှတ်တမ်းတင်ထားပြီး တစ်ခုချင်းကို ရှည်လျားသော တရားဟောချက်များနှင့် တွဲထားသည်။ အရာရှိ၏ သား (၄:၄၆–၅၄)၊ ဗေသဒါကန်တွင် ၃၈ နှစ် အောင်မာနေသူ (၅:၁–၁၅)၊ မွေးရာပါ မျက်စိကန်းသူ (၉:၁–၃၄) တို့ဖြစ်သည်။ ဗိမာန်တော်နေ့တွင် ဖြစ်ပွားသော နှစ်ခုသည် ဘာသာရေးအာဏာပိုင်များနှင့် ပဋိပက္ခ ဖြစ်စေသည်။ လာဇရု ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း တစ်ခု ပါဝင်ပြီး ယေရှုကို အသက်၏ အရင်းအမြစ်အဖြစ် တင်ပြသည်။ “ငါသည် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းနှင့် အသက်ဖြစ်၏။ ငါ့ကို ယုံကြည်သူသည် သေလည်း အသက်ရှင်လိမ့်မည်။ အသက်ရှင်၍ ငါ့ကို ယုံကြည်သူသည် အစဉ်မသေရ။” (၁၁:၂၅၊ ၂၆)။ ယုံကြည်ခြင်းသည် ယောဟန်ကျမ်းတွင် ထင်ရှားပြီး နိမိတ်လက္ခဏာများပေါ်မူတည်သော ယုံကြည်ခြင်းမဟုတ်၊ ကိုယ်တော်ကိုယ်တိုင်အပေါ် ယုံကြည်ခြင်းဖြစ်သည် (၂၀:၂၄–၂၉)။ ယေရှုသည် ကျန်းမာခြင်း၏ အရင်းအမြစ်သာမက အသက်တာအားလုံး၏ အနှစ်သာရဖြစ်သည်။ ယောဟန်ကျမ်းတွင် နတ်ဆိုးစွဲခြင်း မှတ်တမ်းမရှိပေ။ ခရစ်တော်နှင့် နတ်ဆိုးတို့၏ တိုက်ပွဲသည် ရှိသော်လည်း ပိုမိုသိမ်မွေ့သည်။

John’s Gospel is more selective, including only seven miracles. He labels them “works” (’erga), or “signs” (semeia), literally acts of God (John 5:17, 19–21). Only three healings are reported, each set in long discourses. They are the official’s son (4:46–54), the man lame for 38 years but healed at the Pool of Bethesda (5:1–15), and the man blind from birth (9:1–34). Two occurred on the Sabbath, precipitating conflict with the religious authorities. There is one resurrection, that of Lazarus, where Jesus is presented as the source of life. “I am the resurrection and the life; he who believes in me, though he die, yet shall he live, and whoever lives and believes in me shall never die” (11:25, 26). Faith holds a prominent place in John’s Gospel, not a faith based on signs, but on Him as a person, the life-giver (20:24–29). Not only is Jesus the source of health, but in Him is found the sum of all health—eternal life. The Gospel of John includes no reports of demon possession, and the struggle between Christ and the devil, while present, is more subtle.

 

၂. ကုသခြင်းမျိုးနှင့် နည်းလမ်းများ ဟေလင်နစ်ခေတ်ကုသမှုများနှင့် ယေရှု၏ကုသမှုများကြားရှိ ထင်ရှားသောကွဲပြားမှုသည် ဘုရားသခင်၏ကုသခြင်းနှင့် အခြားကုသခြင်းများကြား ချွန်ထက်သောခွဲခြားမှုကို ဖြစ်ပေါ်စေသည်။ ဂရိဆေးကုသသူအများစုနှင့်မတူဘဲ၊ ယေရှု၏အမှုတော်သည် လျှို့ဝှက်စွာမဟုတ်ဘဲ၊ လူအများအပြားရှိရာတွင် ဖြစ်ခဲ့သည်။ ထူးဆန်းသောစကားလုံးများကို မပြောဆိုခဲ့၊ အပြင်ပိုင်းအာဏာရင်းမြစ်များကို အာဏာအတွက် မခေါ်ယူခဲ့၊ အိပ်မက်ဆန်သောအိပ်ငိုက်မှုကို မဖြစ်ပေါ်စေခဲ့၊ မန်းတရားစကားများကိုလည်း မပြောဆိုခဲ့။ သူ၏နည်းလမ်းသည် ရိုးရှင်းသည်။ စကားအနည်းငယ်နှင့် တို့ထိခြင်းသာ။ ယေရှုကုသခဲ့သော ဖြစ်ရပ်များသည် ကြီးလေးသောရောဂါများဖြစ်ပြီး၊ မကြာခဏ ကာလကြာရှည်စွာ ခံစားနေရသူများဖြစ်သည်။ သူ၏အမှုတော်သည် မည်သည့်အရာနှင့မျှ မတူခဲ့။

2. Kinds and Methods of Healings

The striking contrast between Hellenistic healings and those of Jesus draws strong lines of distinction between divine healing and others. Contrary to most Greek healers, Jesus’ work was not in seclusion, but often among large crowds. He cast no spells, called upon no external power sources for authority, induced no hypnotic trances, and pronounced no incantations. His method was simple, a few words and a touch. The cases Jesus healed were ones of serious illness, often of long standing. His ministry was like no other.

 

အထက်တွင်ဖော်ပြခဲ့သည့်အတိုင်း၊ ယေရှုသည် အမျိုးအမည်မျိုးစုံသောရောဂါများကို ကိုင်တွယ်ခဲ့ပြီး၊ အများစုကို ခန္ဓာကိုယ်ဆိုင်ရာအခြေအနေအဖြစ် ဖော်ပြထားသည်။ ရိုးရှင်းသောလှုပ်ရှားမှုဖြင့် ဖြတ်တောက်ခံရသောနားရွက်ကို ပြန်တွဲခဲ့သည် (လု ၂၂:၅၁)၊ တို့ထိခြင်းဖြင့် နှလှယောဂါသည်ကို သန့်ရှင်းစေခဲ့သည် (ဥပမာ၊ လု ၅:၁၂–၁၆)၊ မျက်စိကန်းသူများကို အခါအခါတွင် ခန္ဓာကိုယ်နည်းဖြင့်၊ အခါအခါတွင် ခန္ဓာကိုယ်နည်းမပါဘဲ အမြင်အာရုံကို ပြန်ပေးခဲ့သည် (ယော ၉:၇၊ ၁၁)။

As noted earlier, Jesus dealt with a wide range of conditions, the majority described in physical terms. With a simple movement He reattached a severed ear (Luke 22:51), with a touch cleansed a leper (e.g., Luke 5:12–16), and restored vision to the blind, at times without, at other times with, physical means (John 9:7, 11).

 

သူ၏အသုံးအများဆုံးနည်းလမ်းမှာ တိုတိုတုတ်တုတ်ပြောဆိုသောစကားဖြစ်ပြီး၊ ချက်ချင်းလူနာသည် ကျန်းမာလာသည်။ အခါအခါတွင် သွယ်ဝိုက်သောနည်းလမ်းများကို ရွေးချယ်ခဲ့သည်။ ဥပမာ၊ အဆင့်ဆင့်ကုသခြင်း သို့မဟုတ် နောက်မှပြီးစီးခြင်း (မာ ၈:၂၂–၂၆၊ ယော ၉:၁–၁၁)။ ယေရှု၏မာရ်နတ်နှင်ထုတ်ခြင်းအားလုံးသည် စကားဖြင့်ဖြစ်သည်။ ဧဝံဂေလိတွင် မာရ်နတ်စွဲခံရသူကို တို့ထိခဲ့သည့်ဖြစ်ရပ်တစ်ခုမျှ မရှိ။ မာရ်နတ်များသည် သူဘယ်သူဖြစ်သည်ကို သိကြသည် (မာ ၁:၂၄၊ ၅:၇)။ မာရ်နတ်များနှင့် ပြင်းထန်စွာရင်ဆိုင်ရချိန်တွင်ပင် သူ၏အမိန့်သည် အာဏာရှိသည်။ တူညီသောဖြစ်ရပ်သုံးခုတွင် ဧဝံဂေလိများက ယေရှု၏အတိအကျစကားများကို မှတ်တမ်းတင်ထားပြီး၊ အသီးသီးတွင် မာရ်နတ်များကို တိုက်ရိုက်အမိန့်ပေးခဲ့သည် (မာ ၁:၂၅၊ ၅:၈၊ ၉:၂၅၊ လု ၄:၃၅)။ အံ့ဖွယ်အမှုများပြုလုပ်ရာတွင် ဘုရားသခင်ကို ဆုတောင်းခြင်း သို့မဟုတ် နာမတော်ကို ခေါ်ဆိုခြင်းကို တစ်ကြိမ်သာရှိပြီး၊ ထိုနေရာတွင် ကြည့်ရှုသူများအတွက် ပြုလုပ်ခြင်းဖြစ်သည်ဟု ရှင်းပြထားသည် (ယော ၁၁:၄၁၊ ၄၂)။

His most common method of healing was by word, briefly spoken, and immediately the sick person was well. At other times He chose indirect means, such as healing in stages or by delayed completion (Mark 8:22–26; John 9:1–11). All Jesus’ exorcisms were by word, for in the Gospels there is no case in which He touched a victim of devil possession. The demons knew who He was (Mark 1:24; 5:7). Even when the contest with demons was most heated, His order was authoritative. In three parallel accounts the Gospels report Jesus’ exact words, which in each case were direct commands to the demons (Mark 1:25; 5:8; 9:25; Luke 4:35). In only one instance does He pray or call on the name of God in performing His miracles, and there it is explained as done for the benefit of onlookers (John 11:41, 42).

 

အခါအခါတွင် ယေရှု၏အံ့ဖွယ်အမှုများကို အနီးကပ်ပြုလုပ်သည်၊ အခါအခါတွင် အဝေးမှပြုလုပ်သည် (မ ၈:၅–၁၃၊ မာ ၇:၂၄–၃၇)။ မကြာခဏ ခံစားနေရသူ၏တောင်းပန်မှုကို တုံ့ပြန်သည် (မ ၉:၂၇၊ လု ၁၇:၁၃၊ မာ ၁၀:၄၇)၊ အခါအခါတွင် အခြားသူတစ်ဦးက သူတို့အတွက် တောင်းပန်ခြင်းကို တုံ့ပြန်သည် (မာ ၁:၃၀၊ ၂:၃၊ ၇:၂၆၊ ၉:၁၇၊ မ ၈:၅၊ ယော ၄:၄၇၊ ၉:၂)။ အခါအခါတွင် ခံစားနေရသူထံမှ တောင်းပန်မှုမရှိဘဲ ယေရှုကိုယ်တိုင် ကုသခြင်းကို စတင်မေးခွန်းထုတ်သည် (ယော ၅:၆–၉၊ လု ၇:၁၄၊ ၁၃:၁၂၊ ၂၂:၅၁)။

At times Jesus’ miracles were performed close at hand, at other times at a distance (Matt. 8:5–13; Mark 7:24–37). Often Jesus responded to an appeal by the sufferer (Matt. 9:27; Luke 17:13; Mark 10:47), at other times to requests on their behalf by another person (Mark 1:30; 2:3; 7:26; 9:17; Matt. 8:5; John 4:47; 9:2). On occasion Jesus initiated the question of healing with no appeal from the sufferer (John 5:6–9; Luke 7:14; 13:12; 22:51).

 

ယေရှု၏ကုသခြင်းအမှုတော်ကို သတ်မှတ်ရန် အထောက်အကူဖြစ်သော လေ့လာတွေ့ရှိချက်များစွာရှိသည်။ သူ့အတွက် ရောဂါသည် ဘုရားသခင်၏စီမံခန့်ခွဲမှုနှင့် ကင်းကွာပြီး၊ သူတိုက်ခိုက်ရန်နှင့် အနိုင်ယူရန် လာခဲ့သော နတ်ဆိုး၏အမှုဖြစ်သည် (လု ၁၃:၁၆)။ အားနည်းသူနှင့် နာမကျန်းသူများကို မထီမဲ့မြင်ပြုမှုမရှိဘဲ၊ သနားကြင်နာစိတ်ဖြင့် သားကောင်များအဖြစ် လက်ခံခဲ့သည်။ သူ၏နည်းလမ်းသည် အဝေးကြီးမှ ဆေးဘက်ဆိုင်ရာမဟုတ်ဘဲ၊ လေးစားခံရသောလူတစ်ဦးကို ကိုင်တွယ်သည့်ပုံစံဖြင့် ဖြစ်သည်။ အကြောင်းမှာ ယေရှုသည် ဓမ္မဟောင်းကျမ်းစာများတွင် သင်ကြားထားသော လူ့သဘောသဘာဝကို အလုံးစုံသိမြင်သူဖြစ်သည်။ လူနှင့်ဘုရားသခင်ကြားရှိ နက်နဲသောဆက်ဆံရေးကို ပြန်လည်တည်ဆောက်ရန် ရှာဖွေခဲ့သည် (လု ၇:၁၁၊ ၂၁)။ ထိုပန်းတိုင်ကို အောင်မြင်ရန် ဘုရားသခင်၏ချစ်ခြင်းမေတ္တာကို ယုံကြည်ခြင်းဖြင့် လက်ခံရမည်။ ထိုယုံကြည်ခြင်းသည် ဘုရားသခင်၏ပုဂ္ဂိုလ်တွင် မှီခိုအားထားသည်။

Several observations help define Jesus’ ministry of healing. For Him disease was alien to divine order, being the work of the devil, whom He came to combat and defeat (Luke 13:16). He accepted the weak and sick, not in a contemptuous manner, but compassionately as victims. His approach was never distantly clinical, rather always in the setting of dealing with a respected person, for Jesus understood persons in the wholistic manner taught in the OT Scriptures. He sought to reestablish a profound connection between man and God (Luke 7:11, 21), and to achieve that goal divine love must be accepted by faith, a faith resting in the person of God.

 

၃. ကုသခြင်း၏ရည်ရွယ်ချက်များ ဟေရှာယ ၆၁:၁၊ ၂ တွင် ဖော်ပြထားသော တာဝန်ပေးခြင်းသည် အချက်ငါးချက်ပါဝင်သည်။ (၁) ဧဝံဂေလိတရားကို ဟောပြောခြင်း၊ (၂) အကျဉ်းသားများကို လွတ်မြောက်ကြောင်း ကြေညာခြင်း၊ (၃) မျက်စိကန်းသူများကို အမြင်ပြန်ပေးခြင်းကဲ့သို့ ခန္ဓာကိုယ်ကုသခြင်း၊ (၄) အပြစ်သို့မဟုတ် မာရ်နတ်အာဏာဖြင့် ဖိနှိပ်ခံရသူများကို လွတ်မြောက်စေခြင်း၊ (၅) ဘုရားသခင်၏နိုင်ငံတော်ကို ကြေညာခြင်း။ မဿဲက “သူသည် ဂါလိလပြည်တစ်ခုလုံးကို လှည့်လည်၍၊ တရားစခန်းများတွင် သင်ကြားခြင်း၊ နိုင်ငံတော်၏ဧဝံဂေလိတရားကို ဟောပြောခြင်း၊ လူများအကြားရှိ ရောဂါအားလုံးနှင့် အနာရောဂါအားလုံးကို ကုသခြင်း” ဟု မှတ်တမ်းတင်ထားသည် (မ ၄:၂၃)။ အလားတူဖော်ပြချက်ကို မဿဲ ၉:၃၅ တွင်လည်း တွေ့ရပြီး၊ ထိုနေရာတွင် တပည့် ၁၂ ပါးကို အမှုတော်တာဝန်ပေးခဲ့သည်။

3. Purposes of Healing

The mandate of Isaiah 61:1, 2 described five assignments: (1) preach the good news, (2) proclaim release to captives, (3) physical healing, such as restoring sight to the blind, (4) liberate those oppressed by sin or direct demonic power, and (5) proclaim the kingdom of God. Matthew reports that “He went about all Galilee, teaching in their synagogues and preaching the gospel of the kingdom and healing every disease and every infirmity among the people” (Matt. 4:23). A similar statement occurs in Matthew 9:35, where He gave His mission charge to the 12.

 

ယေရှုသည် ခန္ဓာကိုယ်ကုသခြင်းကိုသာ ဦးစားပေးအမှုမဟုတ်ဘဲ၊ ဘုရားသခင်၏လူ့အဖြစ်အပျက်တွင် ထူးခြားသောဝင်ရောက်စွက်ဖက်မှု၊ လွတ်မြောက်ခြင်း၊ ခွင့်လွှတ်ခြင်း၊ ပြန်လည်သင့်မြတ်ခြင်း၊ ကယ်တင်ခြင်း၊ ကယ်နှုတ်ခြင်း စသည့် ကြီးမားသောသတင်းကောင်းကို ကြေညာခြင်းကို ဦးစွာမြင်ခဲ့သည်မှာ ရှင်းလင်းသည်။ ထိုအရာများသည် ခန္ဓာကိုယ်သက်သာခြင်းကို ပါဝင်သော်လည်း များစွာကျော်လွန်သည်။ သူသည် လူများကို နောင်တရခြင်း၊ ဘုရားသခင်ကို လုံးဝအပ်နှံသည့, ဆက်လက်၍ အပ်နှံသည့် ဘဝနည်းလမ်းသစ်သို့ ခေါ်ဆောင်နေခြင်းဖြစ်သည်။ မှန်လျှင် အိမ်ထောင်ထဲသို့ မာရ်နတ်ခုနစ်ကောင်ပြန်ဝင်မည်ကို ကာကွယ်ရန် (လု ၁၁:၂၀–၂၆)။ များသောအားဖြင့် သူ၏ကုသခြင်းများကို ခွင့်လွှတ်ခြင်းနှင့် တွဲဖက်ထားသည်။ ခန္ဓာကိုယ်ကုသခြင်းသည် လူ့ဘဝအားလုံး၏ ကုသခြင်း šālôm ကို ပြန်လည်ရရှိစေနိုင်သော ပိုကြီးသောအမှုတော်တွင် နေရာယူထားပြီး၊ ဖန်ဆင်းခြင်းတွင် ပေးသနားခဲ့သော ကျန်းမာခြင်း၏မူလအဓိပ္ပာယ်ကို ပြန်လည်ဖန်တီးသည်။ ကမ္ဘာနှင့်အရာအားလုံးကို ဖန်ဆင်းခဲ့သောသူ (ကောလ ၁:၁၆–၂၀၊ ဟေဗြ ၁:၂၊ ယော ၁:၃) ယခုလူ့ပုံစံဖြင့် ကျွန်ုပ်တို့ထံတွင် ရှိနေပြီး၊ အပြစ်ကြောင့် ဆုံးရှုံးခဲ့သမျှကို ပြန်လည်ပေးစေရန် လာခဲ့သည်။ ဧဒင်ဥယျာဉ်တွင် အာဒံနှင့်ဧဝတို့အား ကတိပေးခဲ့သော ကယ်တင်ရှင်ဖြစ်သည် (က ၃:၁၅)။ ဘုရားသခင်၏အမှုအတွက် ကိရိယာအဖြစ်သာ ဆောင်ရွက်သော ပရောဖက်ထက် ပိုသည်။ အပြစ်ဖြင့် ပျက်စီးနေသောကမ္ဘာတွင် အပြည့်အဝပါဝင်နေသော်လည်း၊ ကိုယ်ကျင့်တရားညစ်ညမ်းမှုထက် အထက်တွင်ရှိသည် (ဟေဗြ ၂:၁၇၊ ၁၈၊ ၄:၁၅)။ သူ၏ကုသခြင်းအမှုတော်သည် ဘုရားသခင်၏တန်ခိုးတော်အလုပ်လုပ်နေခြင်းကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း ပြသသည်။

It seems clear that Jesus saw His first task not simply in performing physical healings, but in proclaiming the grand news of God’s new and unique intervention in human affairs, deliverance, forgiveness, reconciliation, rescue, and salvation, elements including but far surpassing physical relief. He was summoning people to a new mode of life wholly committed to God in a setting of repentance, a conscious and continuing dedication, lest seven demons return to occupy the house (Luke 11:20–26). Typically His healings were coupled with forgiveness. Physical healings held a place in a larger ministry that alone can restore šālôm, healing in every category of human existence, re-creating the original meaning of health as bestowed in the Creation. He who had created the world and all that is in it (Col. 1:16–20; Heb. 1:2; John 1:3) appears now among us in human form to bring restoration of all that had been lost by sin. He was the deliverer promised to Adam and Eve in Eden (Gen. 3:15). He was more than a prophet serving as the vehicle for God’s work. While participating fully in a world disrupted by sin, He stood above its moral impurity (Heb. 2:17, 18; 4:15). His healing ministry clearly was divine power at work.

 

ယေရှု၏အမှုတော်ကို ဂရုတစိုက်လေ့လာခြင်းက ဤအကဲဖြတ်ချက်ကို အတည်ပြုသည်။ သူ၏ဦးစွာတာဝန်မှာ ဘုရားသခင်သည် အပြစ်ရှိသော၊ ဆင်းရဲတွေ့နေရသော ဖန်ဆင်းခံများကို ကျယ်ပြန့်သော ကျေးဇူးတော်နှင့် ချစ်ခြင်းမေတ္တာဖြင့် လက်ခံနေကြောင်း ကြေညာခြင်းဖြစ်သည်။ သူ၏အမှုတွင် ဘုရားသခင်၏နိုင်ငံတော်သည် ယခုအချိန်တွင် ရှိနေပြီး၊ အပြည့်အဝလွတ်မြောက်ခြင်းမှာ နောင်လာမည်။ ဖြစ်ပျက်ခဲ့သမျှသည် အပြစ်ကမ္ဘာမှ နောက်ဆုံးလွတ်မြောက်ခြင်း၏ အထောက်အထားဖြစ်သည်။ သူသည် လွတ်မြောက်စေရန်၊ ရှာဖွေကယ်တင်ရန်၊ ခွင့်လွှတ်ရန်၊ ဘုရားသခင်၏ကရုဏာတော်နေ့ကို ကြေညာရန်၊ ထာဝရအသက်ကို ပေးရန်၊ ဆုံးရှုံးခဲ့သမျှကို ပြန်လည်ပေးစေရန် လာခဲ့သည်။ သူသည် အဦးဆုံး ကယ်တင်ရှင်ဖြစ်ပြီး၊ ခန္ဓာကိုယ်ကုသခြင်းများသည် သူ၏အာဏာတော်ကို အထောက်အထားပြသော နိမိတ်လက္ခဏာများဖြစ်သည်။

Careful study of Jesus’ ministry confirms this evaluation. His primary task was to proclaim that God is receiving His sinful, suffering creatures in a sweeping act of grace and love. In His work the kingdom of God had an already-now presence, with total deliverance to come. What occurred was evidence of final deliverance from a world of sin. He had come to deliver, to seek and to save, to forgive, to proclaim the day of God’s mercy, to confer life everlasting, to be the restorer of all that was lost. He was first of all the Saviour, and physical healings were evidences, signs of His authority.

 

သံလျှင်မရှိဘဲ၊ ထူးဆန်းသောကုသခြင်းများနှင့် မာရ်နတ်နှင်ထုတ်ခြင်းများသည် လူအများကို ဆွဲဆောင်ခဲ့ပြီး၊ ယေရှု၏အံ့ဖွယ်တန်ခိုးကို အတည်ပြုကာ၊ သူ၏အဆုံးအမများကို နားထောင်လိုစိတ်ကို ဖြစ်ပေါ်စေခဲ့သည်။ ဧဝံဂေလိတရား၏အကျိုးကို ယူဆောင်လာသူများကို ဆက်လက်နှောင့်ယှက်နေသော ပြဿနာတစ်ခုကို သူကြုံခဲ့ရသည်။ နောက်လိုက်များကို ဘုရားသခင်တွင် အခြေခံစေရန်မဟုတ်ဘဲ၊ သူ့ကိုအမှုတော်ဆောင်ခြင်းမှ ရရှိသော စည်းစိမ်ဥစ္စာတွင် အခြေခံစေရန်ဖြစ်သည်။ အံ့ဖွယ်အမှုများကြောင့် နောက်လိုက်များကို ဆွဲဆောင်ရန် မဟုတ်ခဲ့၊ မုန့်ညက်ညက်အံ့ဖွယ်ကို ခံစားခဲ့သူများကို ယေရှုက ထိုသို့ပြောခဲ့သည် (ယော ၆:၂၆)။ ယေရှု၏အံ့ဖွယ်ကုသခြင်းများတွင် ရှင်းလင်းသောနယ်နိမိတ်ရှိသည်။ ဥပမာ၊ ဧဝံဂေလိများတွင် ဂါလိလပြည်၏အကြီးဆုံးမြို့ တိဗေရဒ်မြို့သို့ ယေရှုသွားရောက်ခဲ့သည်ကို မတွေ့ရ။ တိဗေရဒ်မြို့တွင် နာမကျန်းသူအနည်းငယ်မျှပင် ကုသခံရသည်ဟု ထင်ရှားသည်။ ပါလက်စတိုင်းနိုင်ငံ၏ အခြားမြို့များစွာတွင်လည်း အတူတူပင်။ သို့သော် ယေရှု၏ကုသခြင်းများ၏ အကျိုးရှိမှုသည် ပိုကြီးသောအမှုတော်၏အစိတ်အပိုင်းဖြစ်ကြောင်း ကျွန်ုပ်တို့ ရှင်းလင်းစွာ နားလည်ရမည်။ တစ်ချိန်တည်းတွင် သူ၏ကုသခြင်းနှင့် နှင်ထုတ်ခြင်းများသည် သနားကြင်နာခြင်း၏ ဖေဖော်ပြချက်များပင် ဖြစ်သည်။ ခန္ဓာကိုယ်ကုသခြင်းများသည် ဘုရားသခင်၏နိုင်ငံတော်၏ ပြည့်စုံမှု၏ အရင်းအမြစ်ဖြစ်သည်။

Without question, spectacular healings and deliverances from demons attracted crowds and confirmed Jesus’ miraculous power, creating a willingness to listen to His teachings. He was challenged by a problem that continues to plague those who bring the benefits of the gospel; how to ground followers in God rather than in the prosperity that comes from serving Him. It was not Jesus’ purpose to attract followers on the grounds of the miracles, and He said as much to the self-serving beneficiaries of His miracle of loaves and fishes (John 6:26). The miracle healings of Jesus had clear boundaries. For example, the Gospels record no visit by Jesus to Tiberias, by far the largest city in Galilee. It seems that few if any of the sick in Tiberias were healed. The same could be said of numerous other towns and cities of Palestine. We must clearly understand, however, that while the utilitarian aspect of Jesus’ healings as part of His larger ministry has its place, at the same time His healings and deliverances were indeed expressions of merciful compassion. Physical healings are an earnest of the fullness of the kingdom of God.

 

၄. ကုသခြင်းနှင့် ယုံကြည်ခြင်း များစွာသောဖြစ်ရပ်များတွင် ယုံကြည်ခြင်းသည် ယေရှု၏ကုသခြင်းများနှင့် နီးကပ်စွာပါဝင်ပြီး၊ ကုသခြင်းအတွက် လိုအပ်ချက်အဖြစ် ဆက်ဆံခံရသည် (မ ၉:၂၊ ၂၂၊ ၂၉၊ ၈:၁၃၊ ၁၅:၂၈)။ မယုံကြည်ခြင်းသည် အတားအဆီးဖြစ်သည်။ နာဇရက်ဖြစ်ရပ်တွင် ထိုသို့ဖြစ်ခဲ့သည် (မာ ၆:၅၊ ၆၊ မ ၁၃:၅၈)။ တပည့်များကုသမှုမအောင်မြင်သောအခါ ယေရှုက အကြောင်းမှာ ယုံကြည်ခြင်းနည်းပါးခြင်းကြောင့်ဟု ပြောခဲ့သည် (မ ၁၇:၂၀)။ အခါအခါတွင် ယုံကြည်ခြင်းသည် ကုသခံရသူတွင် ရှိပြီး၊ အခါအခါတွင် အခြားသူတစ်ဦးအတွက် ကိုယ်စားပြုသူတွင် ရှိသည်။ များသောအားဖြင့် ယုံကြည်ခြင်းကို ကုသခြင်း၏အခြေအနေအဖြစ် မျှော်လင့်သည် (မ ၉:၂၉၊ လု ၁၇:၁၉၊ ၁၈:၄၂)။ ဧဝံဂေလိများနှင့် တမန်တော်ဝတ္ထုတွင် ယုံကြည်ခြင်းက အဓိကအရေးကြီးသည်ဟု ဥပမာများစွာ ဖော်ပြနိုင်သည်။

4. Healings and Faith

In many instances faith is intimately involved with Jesus’ healings, in fact treated as a prerequisite to the healing itself (Matt. 9:2, 22, 29; 8:13; 15:28). Disbelief was a deterrent, as in the case of Nazareth (Mark 6:5, 6; Matt. 13:58). In one case when the disciples were unable to perform a healing, Jesus told them the reason was their lack of faith (Matt. 17:20). At times faith is present in the person being healed, on other occasions in a sponsor acting in another’s behalf. Normally faith is expected as a condition for healing (Matt. 9:29; Luke 17:19; 18:42). Many examples can be cited in which faith is of primary importance, especially in the Gospels and the book of Acts.

 

ဤအချက်က ခရစ်ယာန်များစွာကို ဆွဲဆောင်မှုရှိသော်လည်း လိုက်လျောညီထွေမှုမရှိသော နိဂုံးသို့ ဦးတည်စေခဲ့သည်။ ဆုတောင်းကုသမှုမအောင်မြင်ပါက အကြောင်းမှာ ယုံကြည်ခြင်းချို့တဲ့ခြင်းဟု ယူဆခြင်းဖြစ်သည်။ လုံလောက်သောယုံကြည်ခြင်းရှိပါက ဘုရားသခင်ကို တုံ့ပြန်စေမည် သို့မဟုတ် အနည်းဆုံး ကုသမှုဖြစ်ပေါ်နိုင်သောအခြေအနေများ ရှိလာမည်ဟု ယူဆသည်။ အချို့အတွက် ယုံကြည်ခြင်းသည် ကုသပေးသော သို့မဟုတ် ဘုရားသခင်၏တန်ခိုးကို လွှတ်ပေးသော မှော်ဆန်သောကျည်ဆံအဖြစ် အခန်းကဏ္ဍယူသည်။ ယေရှု၏ဝတ်ရုံနားကို တို့သောမိန်းမကို မှားယွင်းစွာဖတ်ရှုခြင်းအပေါ် အခြေခံသည် (မ ၉:၂၂)။

This fact has led many Christians to a conclusion, superficially attractive but not logically necessary, that if an attempt of prayer for healing fails, the fault lies in a lack of faith. The assumption may be that if sufficient faith is present, its very presence would move God to respond, or at least conditions would be present to enable the healing to occur. For some, faith assumes the role of a magic bullet that in itself heals or releases God’s power, based on a misreading of the woman who touched the hem of Jesus’ garment (Matt. 9:22).

 

ခရစ်တော်၏ကုသခြင်းများတွင် ယုံကြည်ခြင်း၏လိုအပ်မှုသည် အရေးကြီးသော်လည်း၊ တူညီသောဧဝံဂေလိမှတ်တမ်းများတွင် နောက်ဆောင်ပုဒ်တစ်ခုလည်း ပေါ်ထွက်သည်။ ယုံကြည်ခြင်းအနည်းငယ် သို့မဟုတ် ယုံကြည်ခြင်းမရှိဘဲ ကုသခြင်းဖြစ်ပေါ်နိုင်သည်။ ဤအံ့ဖွယ်အမှုများသည် ယေရှုကို ဘုရားသခင်၏သားတော်အဖြစ် ယုံကြည်ခြင်းကို ဖြစ်ပေါ်စေရန် ရည်ရွယ်သည်။ အကြောက်လွန်သူဖြစ်ရပ်တွင် ယုံကြည်သူများက ယေရှုထံ ယူဆောင်လာသော်လည်း၊ သူ့တွင် ယုံကြည်ခြင်းကို မှတ်တမ်းမတင်ထားပါစေ။ သို့သော် ခရစ်တော်က သူတို့ကိုယ်စားပြုသူများ၏ယုံကြည်ခြင်းကြောင့် ကုသခဲ့သည် (မ ၉:၁–၈)။ လက်ညှိုးညာသူသည် သူကိုယ်တိုင် သို့မဟုတ် ကိုယ်စားပြုသူ၏ ယုံကြည်ခြင်းမပါဘဲ ကုသခံရသည်။ ဘာသာရေးခေါင်းဆောင်များအား ယေရှုတွင် ကုသတတ်သောတန်ခိုးရှိကြောင်း ပြသရန်ဖြစ်apparently (မ ၁၂:၉–၁၃)။ ၁၈ နှစ်ကြာ ကိုင်းညွတ်နေသောမိန်းမကို ယေရှုက ခေါ်၍ ကုသခဲ့ပြီး ယုံကြည်ခြင်းဖော်ပြမှု မရှိခဲ့ (လု ၁၃:၁၁–၁၃)။ ရေဖျဉ်းရောဂါသည်ကို ယုံကြည်ခြင်းမဖော်ပြဘဲ ကုသခဲ့သည်။ အကြောင်းမှာ ယေရှုက သောကြာနေ့တွင် ကုသခြင်းသည် သင့်လျော်ကြောင်း ပြသရန်ဖြစ်သည် (လု ၁၄:၄)။ ဂေတ္ခေမန်ဥယျာဉ်တွင် ပေတရု၏ဓားဖြင့် ညာနားရွက်ဖြတ်ခံရသော ယဇ်ပုရောဟိတ်မင်း၏ကျွန်ကို ယုံကြည်ခြင်းမဖော်ပြဘဲ ကုသခဲ့သည် (လု ၂၂:၅၁)။ ဤမှတ်တမ်းများသည် ယုံကြည်ခြင်း၏အရေးကြီးမှုကို လျှော့ချရန်မဟုတ်ဘဲ၊ ဖော်ပြထားသောယုံကြည်ခြင်းသည် ခရစ်တော်၏ကုသခြင်းတွင် မရှိမဖြစ်အရာမဖြစ်နိုင်ကြောင်း အထောက်အထားဖြစ်သည်။ နိမိတ်လက္ခဏာတောင်းမှယုံသူများကို ယေရှုအကဲဖြတ်သည့်အတိုင်း (ယော ၄:၄၈၊ ၂၀:၂၉)၊ ဤကျမ်းချက်များက ဖွံ့ဖြိုးပြီးသောယုံကြည်ခြင်းရှိရာတွင် ကုသခြင်းများ လျော့နည်းလာနိုင်ကြောင်း အကြံပြုသည်။

While the necessity for faith is important to Christ’s healings, another theme also appears in the same Gospel accounts, that healings may occur where there is little or no faith expressed. These miracles are designed to generate faith in Jesus as the Son of God. In the case of the paralytic, persons of faith bring the man to Jesus, but the text records no faith on his part, yet Christ heals him because of the faith of those who brought him (Matt. 9:1–8). The man with the withered hand receives healing in the absence of any expressed faith, neither his own nor that of any sponsor. Apparently it was to demonstrate to the religious leaders that Jesus had power to heal (Matt. 12:9–13). The woman bent for 18 years is addressed by Jesus and healed, where there is no recorded expression of faith (Luke 13:11–13). The man with dropsy was healed in the absence of any expressed faith, as Jesus was using his case to demonstrate that healing is appropriate on the Sabbath (Luke 14:4). The case of the servant of the high priest, his right ear severed from his head by Peter’s sword in Gethsemane, provides another healing in the absence of expressed faith (Luke 22:51). These accounts seem to be cited not to diminish the importance of faith, but as evidence that expressed faith may or may not be the essential element in Christ’s healings. Given Jesus’ evaluation of those who demand signs before believing (John 4:48; 20:29), these texts suggest that in the presence of developed faith healings may be less necessary.

 

ယုံကြည်ခြင်းကို သတ်မှတ်ရာတွင် နောက်ထပ်လေ့လာတွေ့ရှိချက်တစ်ခု အထောက်အကူဖြစ်နိုင်သည်။ ကျမ်းစာတစ်ခုလုံးတွင် ယုံကြည်ခြင်း (ဟေဗြဲ ‘emunah၊ ဂရိ pistis) ဆိုသည်မှာ ဘုရားသခင်တွင် နှလုံးနှင့်စိတ်နှင့် ယုံကြည်ကိုးစားခြင်းကို ဆိုလိုပြီး၊ သူ၏အချုပ်အခြာအာဏာတော်ကို ယုံကြည်ကိုးစားခြင်းသို့ ဦးတည်သည် (ဆာ ၃၁:၂၃၊ ၂ ကော ၅:၇၊ ဟေဗြ ၁၁:၈)။ မှောင်ရိပ်ထဲသို့ မသိမဲ့သိမဲ့ ခုန်ဆွခြင်းမဟုတ်၊ အထောက်အထားများပေါ်တွင် မှီခိုသည်။ အသိဉာဏ်ရှိသော၊ သတင်းစကားရှိသော ကတိကဝတ်ကို ကိုယ်စားပြုပြီး၊ ယုံကြည်မှုမဟုတ် သို့မဟုတ် အာရုံခံစားမှုမဟုတ်။ ယုံကြည်ခြင်းသည် ကျမ်းစာသင်ကြားချက်နှင့် အတွေ့အကြုံတွင် အရေးကြီးသောအခန်းကဏ္ဍယူသည်။ ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် အပြစ်သားများကို ခရစ်တော်ယေရှုတွင် ဖြောင့်မတ်စေခြင်းခံရပြီး (ရော ၃:၂၈၊ ၅:၁၊ ဂလာ ၂:၁၆၊ ၃:၈)၊ ဘုရားသခင်၏ကယ်တင်ခြင်းခံရသောလူများသည် ယေရှု၏ယုံကြည်ခြင်းရှိသူများဖြစ်သည် (ဗျာ ၁၄:၁၂)။

One more observation may be helpful in defining faith. Throughout the Scriptures faith (Heb. ‘emunah; Gr. pistis) refers to a confidence of heart and mind in God, leading to trust in His sovereign will (Ps. 31:23; 2 Cor. 5:7; Heb. 11:8). It is not a blind, uninformed “leap in the dark,” but rests on evidence. It represents a conscious, intelligent commitment, not credulity or sensory feelings. Faith plays a vital role in biblical teaching and experience. By faith sinners are justified in Christ Jesus (Rom. 3:28; 5:1; Gal. 2:16; 3:8), and God’s redeemed people are those who have the faith of Jesus (Rev. 14:12).

 

၅. ဗိမာန်တော်နေ့တွင် ကုသခြင်း ယေရှုသည် ဗိမာန်တော်နေ့တွင် ကုသခဲ့သည်ကို တောင်းပန်ခွင့်လွှတ်ခြင်းမရှိဘဲ ပြုလုပ်ခဲ့သည်။ ဗိမာန်တော်နေ့ထိန်းသိမ်းမှုနှင့်ပတ်သက်၍ ကျမ်းစာပညတ်ကို မချိုးဖောက်သော်လည်း၊ သူ၏လုပ်ရပ်များသည် ဗိမာန်တော်နေ့ထိန်းသိမ်းရေးဆိုင်ရာ ထပ်ဆောင်းစည်းမျဉ်းများနှင့် ပဋိပက္ခဖြစ်ခဲ့သည်။ ဧဝံဂေလိများတွင် ဗိမာန်တော်နေ့တွင် ကုသခဲ့သော ဖြစ်ရပ်ခုနစ်ခုကို မှတ်တမ်းတင်ထားပြီး၊ မကြာခဏ ဘာသာရေးအာဏာပိုင်များနှင့် အငြင်းပွားမှုအခြေအနေတွင် ဖြစ်သည်။ သုံးပါးတူဧဝံဂေလိများအနက် လုကာက ငါးခုကို မှတ်တမ်းတင်ထားသည်။ ပေတရု၏ယာတိုင်း၏အမိ အဖျားရောဂါ (၄:၃၈၊ ၃၉)၊ မာရ်နတ်စွဲသူ (၃၁–၃၅)၊ တူညီသောဗိမာန်တော်နေ့တွင်၊ တရားစခန်းထဲတွင် လက်ညှိုးညာသူ (၆:၆–၁၀)၊ ကျောရိုးပြဿနာရှိသောမိန်းမ (၁၃:၁၀–၁၇)၊ ဖာရိရှဲတစ်ဦး၏အိမ်တွင် ရေဖျဉ်းရောဂါသည် (၁၄:၁–၆)။ မဿဲက နှစ်ခုကို ထည့်သွင်းထားပြီး၊ မာကက သုံးခု။

5. Sabbath Healings

Without apology Jesus healed on the Sabbath. While such activity violated no biblical statute with respect to proper Sabbath observance, His actions conflicted with at least elements of the corpus of traditional rules governing Sabbathkeeping. The Gospels report seven different incidents of Jesus’ healing on the Sabbath, often in the setting of controversy with the religious authorities. Of the Synoptic Gospels Luke records five: the fever of Peter’s wife’s mother (4:38, 39), a demon-possessed man (verses 31–35), both on the same Sabbath, the man in the synagogue with the withered hand (6:6–10), the woman in the synagogue with a spinal deformity (13:10–17), and the man healed of dropsy at the house of a Pharisee (14:1–6). Matthew includes two of the incidents, Mark three.

 

ယောဟန်က ဗိမာန်တော်နေ့ကုသခြင်းနှစ်ခုကို အသေးစိတ်ဖော်ပြထားသည်။ ဘေသက်ဒရောင်စမ်းရေကန်တွင် အကြောက်လွန်သူ (ယော ၅:၂–၁၈) နှင့် မွေးစမက မျက်စိကန်းသူ၊ သူ၏ဇာတ်လမ်းသည် ယောဟန် ၉ တစ်ပုဒ်လုံးကို ဖြည့်စွမ်းထားသည် (၁–၄၁)။

John records two more Sabbath healings, both developed at some length: the paralytic healed at Bethesda (John 5:2–18) and the man born blind, whose story fills the entire ninth chapter of his Gospel (verses 1–41).

 

ယေရှု၏ဗိမာန်တော်နေ့လုပ်ဆောင်ချက်များကို ဂရုတစိုက်ဖတ်ရှုခြင်းက ကျမ်းစာတွင် သင်ကြားထားသော ဗိမာန်တော်နေ့ကို လေးစားခဲ့ကြောင်း၊ တစ်ချိန်တည်းတွင် ထပ်ဆောင်းစည်းမျဉ်းများကို လျစ်လျူရှုခဲ့ကြောင်း အတည်ပြုသည်။ ထိုလျစ်လျူရှုမှုကို သူ၏ရန်သူများက ဗိမာန်တော်နေ့ဖောက်ဖျက်မှုဟု စွပ်စွဲခဲ့သည်။ ယေရှုက ဗိမာန်တော်နေ့၏ရည်ရွယ်ချက်ကို ပြန်လည်သတ်မှတ်ခြင်းနှင့် ကျမ်းစာနမူနာများကို ကိုးကားခြင်းဖြင့် အမြင့်ဆုံးအာဏာကို အယူခံ၍ တုံ့ပြန်ခဲ့သည်။ သူ၏အပြည့်အဝတုံ့ပြန်မှုများကို ယောဟန်တွင် ဘေသက်ဒရောင်စမ်းရေကန်အကြောက်လွန်သူနှင့် မျက်စိကန်းသူနှင့်ဆိုင်၍ မှတ်တမ်းတင်ထားသည်။ ကုသခံရသူနှစ်ဦးစလုံးသည် ယေရှုမည်သူဖြစ်သည်ကို သေချာမသိကြဘဲ၊ ခေါင်းဆောင်များ၏ ယေရှုသည် ဖြောင့်မတ်သူ သို့မဟုတ် အပြစ်ရှိသူဟူသောအထောက်အထားကို ဂရုမစိုက်ကြပါ။ ယေရှု၏ဝေဖန်သူများအပေါ် တုံ့ပြန်မှုသည် သူ၏ခမည်းတော်သည် သဘာဝအရာအားလုံး၏လုပ်ဆောင်ချက်များကို ထိန်းသိမ်းရန်၊ ကုသခြင်းလုပ်ငန်းစဉ်အပါအဝင် ဗိမာန်တော်နေ့များတွင်ပင် အမြဲအလုပ်လုပ်နေကြောင်း၊ ကရုဏာတော်ဖြန့်ကျက်ခြင်းသည် ဗိမာန်တော်နေ့စည်းမျဉ်းများကို ကျော်လွန်ကြောင်း အာရုံစိုက်ခဲ့သည်။ ဗိမာန်တော်နေ့တွင် ယေရှုသည် အကြီးအကျယ်ရောဂါနှင့် နာတာရှည်ရောဂါများကို ခွဲခြားခြင်းမရှိဘဲ ကုသခဲ့သည်။ ဘုရားသခင်၏လွတ်မြောက်စေသောတန်ခိုးသည် အချိန်မရွေး ခံစားနေရသူများကို လွတ်မြောက်စေသည်။ သူ၏ဗိမာန်တော်နေ့လုပ်ဆောင်ချက်များတွင် ယေရှုသည် ဗိမာန်တော်နေ့၏သန့်ရှင်းမှုကို လေးစားခြင်းနှင့် ခံစားနေရသူများအပေါ် ကရုဏာထားခြင်း ဤနှစ်ခုကို တင်းမာမှုနှင့် ထိန်းသိမ်းပုံကို ပြသခဲ့သည်။ ထိုခေတ်ဘာသာရေးခေါင်းဆောင်များနှင့် ယေရှု၏အငြင်းပွားမှုများအားလုံးတွင် ဗိမာန်တော်နေ့တွင် မည်သည်ကို လုပ်ဆောင်ခွင့်ရှိသည်ဆိုသောကိစ္စသည် အထက်မြက်ဆုံးတစ်ခုဖြစ်သည်။ အတားအဆီးအဖြစ် မလုပ်ဆောင်ဘဲ၊ ဗိမာန်တော်နေ့သည် ဖန်ဆင်းရှင်ဘုရားသခင်နှင့် ဖန်ဆင်းခံလူသားများကြားရှိ မူလရင်းနှီးမှုသို့ တံတားအဖြစ် ဆောင်ရွက်ရမည်။ ဟေဗြဲအမည် šabbāt ဆိုသည်မှာ “နားနေခြင်း” ဟု အဓိပ္ပာယ်ရပြီး၊ စတုတ္ထပညတ်တော်တွင် ပိုကျယ်ပြန့်စွာ ဖော်ပြထားသော ရည်ရွယ်ချက်သည် ဘုရားသခင်ဖန်ဆင်းခြင်းအမှုမှ နားခဲ့သည့်နည်းတူ လူ့လုပ်ဆောင်ချက်များမှ နားခြင်းကို အလေးပေးသည်။ ဗိမာန်တော်နေ့၏ကုသတတ်သောတန်ခိုးသည် နေ့စဉ်စိုးရိမ်မှုများမှ လူကို ထူးခြားစွာခွဲထုတ်၍ ဘုရားသခင်၏အရာများသို့ လူ့စိတ်ဝင်စားမှုကို ပြန်လည်ညွှန်ပြပေးပုံမှ ပေါက်ဖွားလာသည်။ ခန္ဓာကိုယ်နှင့် စိတ်ခံစားမှု လွတ်မြောက်ခြင်းသည် ဘဝနှင့်လိုက်ပါသော ဖိအားမှ ပြန်လည်နာလန်ထူခွင့်ပေးသည်။

 

A careful reading of Jesus’ Sabbath activities confirms that while Jesus honored and respected the Sabbath as taught in the Scriptures, at the same time He disregarded the traditional regulations that had been added. That disregard was capitalized upon by His enemies to accuse Him of Sabbath desecration, a charge that He countered by redefining the purpose of the Sabbath and appealing to higher authority by citing biblical precedents. The fullest of His responses are recounted by John, in relation to the paralytic at Bethesda and the man born blind. Neither of the healed people was sure who Jesus was, nor were they concerned with the leaders’ inquiries about Jesus’ specific identity as a righteous person or sinner. Jesus’ response to His critics focused on the fact that His Father continually works, even on Sabbaths, to sustain the functions of all nature, including the healing process, and that extending compassion transcends ritual regulations governing Sabbath observance. It is notable that on the Sabbath Jesus healed both acute and chronic cases without apparent distinction. The releasing power of God brings freedom to those who suffer, regardless of time. In His Sabbath activities Jesus demonstrated how two principles may be sustained in certain tension, respect for Sabbath sanctity and compassion for those who suffer. Among all Jesus’ disputes with religious leaders of the day, the issue of what is legitimate activity for the Sabbath was one of the sharpest.

Rather than acting as a barrier, the Sabbath should serve as a bridge toward the initial intimacy that once existed between God the Creator and just-created humans. Even its Hebrew name, šabbāt, meaning “rest,” and the wider description of its purpose in the fourth commandment emphasize rest from human activities as God rested from His Creation work. The healing power in the Sabbath springs from the way it uniquely disconnects the person from the stress of everyday concerns and restores human interests toward the things of God. Physical and emotional release allows for recovery from the stress that accompanies life.

 

ဗိမာန်တော်နေ့၏အကျိုးကျေးဇူးများသည် လူတိုင်းအတွက်ဖြစ်သည်။ စတုတ္ထပညတ်တော်က မိသားစု၊ အလုပ်သမားများ၊ တောရွာတိရစ္ဆာန်များ၊ ဧည့်သည်ပြေးများအတွက်ပင် အကျိုးရှိကြောင်း သတ်မှတ်ထားသည် (ထွက် ၂၀:၈–၁၁၊ ဟေရှာ ၅၆:၆–၈ နှိုင်းယှဉ်)။ ဗိမာန်တော်နေ့ဝတ်ပြုပွဲနှင့် ကျမ်းစာလေ့လာခြင်းသည် ယုံကြည်သူများကို အတူတကွစုစည်းစေပြီး၊ အချင်းချင်းဂရုစိုက်မှုနှင့် စိတ်အားထက်သန်မှုကို မျှဝေကာ၊ ဘုရားသခင်ကိုခဝပ်ကိုးကွယ်ခြင်းဖြင့် ပုံမှန်အရာများမှ အာရုံပြောင်းစေသည်။ ဗိမာန်တော်နေ့သည် အနာဂတ်တွင် မဖြေရှင်းရသေးသော ပြဿနာတိုင်း၊ ခန္ဓာကိုယ်၊ စိတ်ခံစားမှု၊ ဝိညာဉ်ရေးရာ မည်သည်မဆို လာမည့်နိုင်ငံတော်တွင် ကုသခံရမည့်အချိန်ကို ညွှန်ပြသည်။ “ထို့ကြောင့် ဘုရားသခင်၏လူမျိုးအတွက် ဗိမာန်တော်နေ့နားခြင်း ကျန်ရှိသေးသည်” (ဟေဗြ ၄:၉)။ ဘုရားသခင်ရှေ့တော်တွင် လူသားခံစားနေရသော ဒဏ်ရာတိုင်းသည် ကုသခံရသည်။

The benefits of the Sabbath are universal. The fourth commandment defines its universality, its benefits extending to family members, employees, and even to beasts of burden and the sojourning foreigner (Ex. 20:8–11; cf. Isa. 56:6–8). Sabbath services for worship and study bring believers together in a community where mutual care and concern are shared among all and worshipers’ attention is deflected from the ordinary through adoration of God. The Sabbath points forward to a future time when every unresolved problem, whether physical, emotional, or spiritual, will be healed in the coming kingdom. “So then, there remains a sabbath rest for the people of God” (Heb. 4:9). In the presence of God every wound of suffering humanity finds healing.

 

၆. အနာကြောင်းရင်းအား ပြန်လည်ပြုပြင်ခြင်း ကျမ်းစာတစ်ခုလုံးတွင် ပြန်လည်ပြုပြင်ခြင်းဆိုင်ရာ အကြောင်းအရာသည် မျှော်လင့်ခြင်းအတွက် ခိုင်မာသောအခြေခံအုတ်မြစ်ကို ပေးထားသည် (က၊ ၃:၁၅၊ ရော၊ ၆:၄၊ ၉-၁၁၊ ကော၊ ၁:၂၀၊ ၂၁၊ ၃:၈-၁၀၊ ၂ကော၊ ၅:၁၈-၂၀၊ ၁ကော၊ ၁၅:၅၁-၅၇၊ ၁ယော၊ ၃:၂)။ အနာကြောင်းခြင်းနှင့် ပြန်လည်ပြုပြင်ခြင်းတို့ကို မကြာခါး တူညီစွာ သတ်မှတ်လေ့ရှိသည်။ အကြောင်းမူကား၊ ဖျားနာခြင်းသည် ဘုရားသခင်နှင့် ခွဲခွာစေသောကြောင့် အနာကြောင်းခြင်းသည် ဆက်ဆံရေးများကို ပြန်လည်ပြုပြင်ပေးသည်။ ဣသရေလလူမျိုးကို ပြန်လည်ပြုပြင်ပေးမည်ဟု ဘုရားသခင်က ကတိပြုထားသည်များကို အနာကြောင်းခြင်းနှင့် ကုသခြင်းဆိုင်ရာ စကားလုံးများဖြင့် ပြည့်နှက်စွာ ဖော်ပြထားသည် (ယော၊ ၃၀:၁၂-၁၇၊ ၃၃:၆၊ ၄၆:၁၁၊ ယေဇ၊ ၄၇:၁၂၊ မာ၊ ၄:၂)။ ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင် ဤဆက်နွယ်မှုသည် အလွန်ထင်ရှားသဖြင့် အနာကြောင်းခြင်းအတွက် အဓိကစကားလုံးတစ်ခုဖြစ်သော (ဆောတေးရီးယား) ကို အနာကြောင်းခြင်း သို့မဟုတ် ကယ်တင်ခြင်းဟု ဘာသာပြန်ဆိုနိုင်သည်။ ထို့ကြောင့် ကယ်တင်ခြင်းဆိုသည်မှာ အပြစ်နှင့် ထိုအပြစ်၏အကျိုးဆက်များမှ ကယ်နှုတ်ခြင်းတင်မကဘဲ၊ လူတစ်ဦးလုံး၏ ပြန်လည်ပြုပြင်ခြင်းနှင့် အနာကြောင်းခြင်းကိုပါ ပါဝင်နိုင်သည်။

6. Healing as Restoration

The restoration theme permeates the Scriptures, providing a solid foundation for hope (Gen. 3:15; Rom. 6:4, 9–11; Col. 1:20, 21; 3:8–10; 2 Cor. 5:18–20; 1 Cor. 15:51–57; 1 John 3:2). Healing and restoration often are identified, for as sickness separates from God, healing restores relationships. God’s promises to restore Israel spill forth in language filled with healing and curative terms (Jer. 30:12–17; 33:6; 46:11; Eze. 47:12; Mal. 4:2). So clear is the affinity in the NT that one of its principal words for healing (soteria) may be translated as either healing or salvation. Salvation, then, may include not only rescue from sin and its consequences, but also restoration, healing of the whole person.

 

ကျမ်းစာရှိ အဆုံးအမများအားလုံးသည် အဆုံးသတ်တွင် အပြစ်ဝင်လာသောအခါ ဆုံးရှုံးခဲ့ရသမျှကို ဖန်ဆင်းရှင်ဖြစ်တော်မူသောသူသည် မိမိဖန်ဆင်းတော်မူရာကို ပြန်လည်ပြုပြင်သူ ဖြစ်လာသောအခါ ပြန်လည်ရရှိမည်ဟူသော အခြေခံအပေါ် တည်ထားသည်။ ကယ်လဗာရီတောင်ပေါ်တွင် ကျွန်ုပ်တို့၏ အနာများကို ကိုယ်တိုင်ကုသပေးပြီး ကျွန်ုပ်တို့၏ အပြစ်များကို အစားပြုပေးခဲ့ပြီးနောက်၊ ဗျာဒိတ်ကျမ်းတွင် နောက်ဆုံးအနေဖြင့် ခရစ်တော်သည် ခရစ်တော်အောင်မြင်သူ (ခရစ်တပ်ဗစ်တာ) အဖြစ် စာတန်နှင့် မကောင်းမှုအင်အားစုများကို အောင်မြင်စွာ နှိမ်နင်းသူအဖြစ် ပေါ်ထွန်းလာသည် (ဗျာ၊ ၂၀:၁၄၊ ၂၁:၈)။ ဘုရားသခင်ကို ချစ်မြတ်နိုးပြီး ကိုးကွယ်သူများသည် တစ်ချိန်က ရှိခဲ့သော ပြီးပြည့်စုံသောအခြေအနေသို့ ပြန်လည်ပြုပြင်ခြင်းခံရမည်ဖြစ်ပြီး၊ မကောင်းမှုအားလုံးကို ဖျက်ဆီးပစ်မည်ဖြစ်ရာ ထပ်မံထလာနိုင်ခြင်း မရှိတော့ပေ။ ဓမ္မဟောင်းနှင့် ဓမ္မသစ်ပရောဖက်ပြုချက်များတွင် ဤမြေသစ်ကို ဖျားနာခြင်း၊ နာကျင်ခြင်းနှင့် သေခြင်းမှ ကင်းလွတ်သောနေရာအဖြစ် ရှုမြင်ထားသည် (ဟေရှာ၊ ၃၃:၂၄၊ ဗျာ၊ ၂၁:၄)။ တမန်တော်ပေါလုသည် ခရစ်တော်၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကို ဤမကောင်းမှုအင်အားများအားလုံးကို အောင်မြင်သူဖြစ်ကြောင်း သက်သေအဖြစ် ဝမ်းမြောက်စွာ ကြေညာသည်။ ခရစ်တော်၏ အောင်မြင်ခြင်းသည် ကျွန်ုပ်တို့၏ အောင်မြင်ခြင်းဖြစ်လာသည် (၁သက်၊ ၄:၁၄-၁၇)။

All biblical teachings are predicated on the basis that in the end, what was lost when sin entered will be restored when He who created becomes the One who restores His creation. Having healed our wounds and vicariously borne our transgressions at Calvary, He appears at last in the Apocalypse as Christus Victor, in triumph over Satan and the forces of evil (Rev. 20:14; 21:8). Those who love and serve God will be restored to the perfect condition that once was, while all that is evil will be destroyed never to rise again. In both OT and NT prophecies this new earth is foreseen as free from sickness, pain, and death (Isa. 33:24; Rev. 21:4). The apostle Paul rejoices in Christ’s resurrection as proof that He is victor over all these evil forces. Christ’s victory has become our victory (1 Thess. 4:14–17).

 

အီး။ ပေါလု၏စာများတွင် အနာကြောင်းခြင်း ၁. ထူးခြားချက်များ ဧဝံဂေလိတကျမ်းများနှင့် နှိုင်းယှဉ်ပါက ပေါလု၏အမှုတော်တွင် အနာကြောင်းခြင်းများကို သိပ်မထောက်ပြထားပေ၊ သို့သော် ထိုသို့ဖြစ်ပွားမှုများ ရှိခဲ့သည်။ တမန်တော်စာများတွင် ခေတ်သစ်အဓိပ္ပာယ်ဖြင့် အနာကြောင်းခြင်းကို တိုက်ရိုက်ဆွေးနွေးထားခြင်း အနည်းငယ်သာရှိသော်လည်း လမ်းညွှန်နိယာမများ ပေးထားသည်။ ကျမ်းစာကျန်ရှိသမျှအတိုင်း ပေါလု၏ လူသားဆိုင်ရာ နားလည်မှုသည် တစ်ခုလုံးတည်းဖြစ်သည်- လူသည် အပြစ်ပြုနိုင်ပြီး ပြန်လည်ပြုပြင်ခြင်းခံယူနိုင်သော တစ်သားတစ်ကိုယ်တည်းသော ပုဂ္ဂိုလ်ဖြစ်သည် (၁သက်၊ ၅:၂၃)။ ဤအခြေခံအပေါ် တမန်တော်သည် ခန္ဓာကိုယ်ကို ဘုရားသခင်ပေးသနားတော်မူသော လက်ဆောင်အဖြစ် တန်ဖိုးထားပြီး အသက်ရှင်သော ယဇ်အဖြစ် ဘုရားသခင်ထံ ဆက်ကပ်လှူဒါန်းရမည်ဟု ဆိုသည် (ရော၊ ၁၂:၁)။ ပေါလု၏အမြင်တွင် ဧဒင်ဥယျာဉ်၌ ဆုံးရှုံးခဲ့ရသမျှကို ခရစ်တော်၌ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းအားဖြင့် ပြန်လည်ရရှိမည်ဖြစ်ပြီး၊ ထိုရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းသည် ဘုရားသခင်နှင့်အတူ ထာဝရအသက်ရှင်ခြင်း၏ သက်သေဖြစ်သည်။ ပြန်လည်ပြုပြင်ခြင်းသည် ဘုရားသခင်၏ ကျေးဇူးတော်အားဖြင့်သာ ဖြစ်ပေါ်သည် (ဆိုလာဂရေးရှား) (ရော၊ ၃:၂၈၊ ဂလာ၊ ၂:၁၆)။ လုပ်ရပ်များဖြင့် ဘယ်တော့မျှ ပြန်လည်ပြုပြင်ခြင်းရရှိနိုင်သည်မဟုတ်။ အာဗြဟံပင်လျှင် အဝတ်လှီးဖြတ်ခြင်းမခံမီ ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့်သာ (ဆိုလာဖိုက်) ဖြောင့်မတ်ခြင်းခံရသည် (ရော၊ ၄:၉-၁၁)။ ရွေးနုတ်ခြင်းခံရသူများသည် ဝိညာဉ်တော်၌ အသက်ရှင်ရမည် (ရော၊ ၈:၁-၄)၊ ထိုဝိညာဉ်တော်အားဖြင့် ပဋိညာဉ်သစ်၏ သဟဇာတဖြစ်မှုကို ပြန်လည်ရရှိသည် (ဟေဗြ၊ ၈:၁၀၊ ၁၁)။

E. Healing in the Pauline Writings

1. Distinguishing Features

In comparison with the Gospels, Paul’s ministry gives less attention to healings, although they occur. The Epistles include little direct discussion of healing in the modern sense, but provide guiding principles. As in the remainder of the Scriptures, Paul’s understanding of humanity is wholistic: man is a unified person capable of sin and restoration (l Thess. 5:23). On this basis the apostle values the body, a gift from God to be presented to Him as a living sacrifice (Rom. 12:1). From Paul’s perspective the loss in Eden is restored in Christ through His resurrection, it being evidence of our coming eternal life with God. Restoration comes only by the act of God, sola gratia (Rom. 3:28; Gal. 2:16). Works never can be a means of restoration; even Abraham was justified by faith, sola fide, prior to receiving circumcision (Rom. 4:9–11). The redeemed are to live in the Spirit (Rom. 8:1–4), through whom new covenant harmony is restored (Heb. 8:10, 11).

 

ပေါလု၏စာများတွင် အံ့ဖွယ်အမှုများကို အတည်ပြုထားသည် (၁ကော၊ ၁၂:၈၊ ၂၈)၊ သဘာဝနည်းလမ်းများကိုလည်း အတည်ပြုထားသည် (၁တိ၊ ၅:၂၃)။ သို့သော် သူသည် ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ကျန်းမာခြင်းကို ရှားရှားပါးပါး ပြောဆိုသည်။ သူ့အတွက် ကျန်းမာ သို့မဟုတ် ကျန်းမာခြင်း (ဟူဂီးအေ့စ်) ဆိုသည်မှာ တစ်ခုလုံးတည်း၏ မျှတသော စည်းစနစ်ကျနမှုကို ဆိုလိုသည်။ ထိုစကားလုံးကို သူအမြဲ ဥပစာအနေဖြင့်သာ သုံးသည်။

In Paul’s writings the miraculous is affirmed (1 Cor. 12:8, 28), as well as the natural (1 Tim. 5:23). However he seldom speaks of health in the physical sense. For him health or healthy (hugiēs) means a balanced function of order in the whole. He always uses the term metaphorically in this sense.

 

ပေါလုသည် KJV ဘာသာပြန်တွင် “အလွန်အမင်းမူးယစ်ခြင်းမှ ရှောင်ကြဉ်ခြင်း” (temperance) ဟု ဘာသာပြန်ထားသော်လည်း ခေတ်သစ်ဘာသာပြန်များတွင် “ကိုယ်ကာယကို ထိန်းချုပ်ခြင်း” (self-control) ဟု ပိုမိုကျယ်ပြန့်စွာ ဘာသာပြန်ဆိုလေ့ရှိသော အကြောင်းအရာကို များစွာ စိတ်ဝင်စားသည်။ ထိုစကားလုံး၏ အဓိပ္ပာယ်သည် အရက်သောက်ခြင်းကို ရှောင်ကြဉ်ရုံသာမကဘဲ ပိုမိုကျယ်ပြန့်သော်လည်း တမန်တော်သည် ထိုအကြောင်းအရာကို အကြိမ်ကြိမ် ပြန်လည်ထောက်ပြသည် (ရော၊ ၁၄:၂၁၊ ဧဖက်၊ ၅:၁၈၊ ၁တိ၊ ၃:၈၊ ၅:၂၃၊ တိ၊ ၂:၃၊ သွယ်ဝိုက်စွာ ၁ကော၊ ၆:၁၀)။ ဤကျမ်းချက်များတွင် ပေါလုသည် အရက်ကို လုံးဝမသောက်ရန် သင်ကြားသည်ဟု အတိအလင်း သက်သေမရှိသော်လည်း၊ ထိုသို့သင်ကြားခြင်းသည် ခန္ဓာကိုယ်သည် ဘုရားသခင်၏နေရာတော်ဖြစ်သည်ဟူသော သူ၏နားလည်မှုနှင့် လိုက်လျောညီထွေရှိမည်ဖြစ်သည် (သုတ္တံ၊ ၂၀:၁၊ ရော၊ ၁၂:၁၊ ၂)။ မူးယစ်ခြင်းကို ဆန့်ကျင်သည့် သူ၏သတင်းစကားမှာ အလွန်ထင်ရှားသည် (၁တိ၊ ၃:၂၊ ၃၊ တိ၊ ၁:၇၊ ၂:၂-၆၊ ၁၂၊ ရော၊ ၁၂:၃၊ ၂ကော၊ ၅:၁၃)။

Paul has considerable interest in what the KJV translates as “temperance,” but in recent translations often is rendered more broadly as “self-control.” Although the word’s meaning is broader than simple avoidance of alcohol, several times the apostle returns to that theme (Rom. 14:21; Eph. 5:18; 1 Tim. 3:8; 5:23; Titus 2:3; and indirectly in 1 Cor. 6:10). In these passages the evidence is not conclusive that Paul teaches full abstinence; however, it would be in harmony with his understanding of the body temple (Prov. 20:1; Rom. 12:1, 2). His message against intoxication is unmistakable (1 Tim. 3:2, 3; Titus 1:7; 2:2–6, 12; Rom. 12:3; “2 Cor. 5:13).

 

ပေါလု၏အမှုတော်တွင် အံ့ဖွယ်အမှုများ ဖြစ်ပွားသော်လည်း၊ သူသည် ထိုအရာများကို ဘုရားသခင်၏အမှုတော်အဖြစ်သာ သတ်မှတ်ပြီး ကိုယ်တိုင်ကိုယ်ကျ ဘယ်တော့မျှ မသတ်မှတ်ပေ။ ဤသည်မှာ ဓမ္မဟောင်းအကြောင်းအရာကို ထင်ဟပ်စေသည် (ထွက်၊ ၇:၃၊ တရား၊ ၆:၂၂)။ ဝိညာဉ်တော်သည် အံ့ဖွယ်အမှုများ၏ ချက်ချင်းရင်းမြစ်ဖြစ်သည် (ဂလာ၊ ၃:၅)၊ ဤမှတ်ချက်သည် ယေရှုနှင့်ပတ်သက်၍ မှတ်တမ်းတင်မထားပေ။ ဧဝံဂေလိတရားရောက်ရှိလာခြင်းသည် “နိမိတ်လက္ခဏာများနှင့် အံ့ဖွယ်အမှုများ” ကို ယူဆောင်လာသည် (ရော၊ ၁၅:၁၈၊ ၁၉၊ ၂ကော၊ ၁၂:၁၂၊ ၂သက်၊ ၂:၉)၊ ဤစကားစုသည် ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ အနာကြောင်းခြင်းများပါဝင်သော ပုံစံတူအသုံးအနှုန်းဖြစ်သည်။ “နိမိတ်လက္ခဏာများနှင့် အံ့ဖွယ်အမှုများ” သည် သူကြေညာသော သတင်းစကားကို အတည်ပြုရန်သာမက၊ အပြစ်ကြောင့် ခံစားရသော ဆင်းရဲဒုက္ခမှ လွတ်မြောက်ခြင်းကို ကိုယ်စားပြုသည်၊ ကမ္ဘာတစ်ခုလုံးသည် ထိုဆင်းရဲဒုက္ခမှ လွတ်မြောက်ရန် ညည်းတွားနေသည် (ရော၊ ၈:၁၉-၂၃)။

Although miracles take place in Paul’s ministry, he attributes them to the work of God, never to himself, which echoes the OT theme (Ex. 7:3; Deut. 6:22). The Spirit is the immediate source of miracles (Gal. 3:5), a comment not recorded of Jesus. The coming of the gospel brings “signs and wonders” (Rom. 15:18, 19; 2 Cor. 12:12; 2 Thess. 2:9), a stereotyped expression that includes physical healings. While “signs and wonders” serve to authenticate the message he proclaims, for Paul they represent also deliverance from the suffering imposed by sin, from which the whole world groans for release (Rom. 8:19–23).

 

ဟေလင်နစ်ကမ္ဘာ့ဗဟိုသို့ ဧဝံဂေလိတရားကို ပို့ဆောင်ရာတွင် တမန်တော်သည် ကျမ်းစာတွင် ဘုရားသခင်ဗဟိုပြု တစ်ခုလုံးတည်း၏ ကျန်းမာခြင်းနှင့် အနာကြောင်းခြင်းနားလည်မှုမှ အခြားပုံစံသို့ ပြောင်းလဲခဲ့သည်။ ဂရိတွင် ကျန်းမာခြင်းကို အားကစားစွမ်းရည်ဖြင့် တိုက်ရိုက်ဖော်ပြသည် (တကယ်တော့ ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ဖွံ့ဖြိုးမှုဖြင့် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခဲ့သည်)။ ဆန့်ကျင်ဘက်အနေဖြင့် ဟေဗြဲလူမျိုးများသည် အားကစား၊ ပြိုင်ပွဲ သို့မဟုတ် အားကစားစွမ်းရည်ကို အနည်းငယ်သာ အာရုံစိုက်ခဲ့ကြပြီး၊ ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ လှုပ်ရှားမှုများကို အများအားဖြင့် အကျိုးဖြစ်ထွန်းသော အလုပ်များတွင် ဖော်ပြခဲ့သည်။ ကိုယ်ပိုင်ဆုလာဘーとမှာ အလုပ်ကို ကောင်းစွာပြီးမြောက်အောင် လုပ်ဆောင်ခြင်း၏ စိတ်ကျေနပ်မှုတွင် ရှိသည်။

In carrying the gospel to the heart of the Hellenistic world the apostle moved from the wholistic, God-centered understanding of health and healing common to the Scriptures to a different mode. In Greece health was directly expressed in athletic prowess (in fact, virtually defined in physical development). By contrast, the Hebrews gave sparse attention to games, competitions, or athletic prowess, for physical activity was expressed largely in productive work. Personal reward came in the satisfaction of a job well done.

 

၂. အနာကြောင်းခြင်းဆုကျေးဇူးများ အနာကြောင်းခြင်း (ခါရစ်မာတာ အာမတုန်) များကို ပေါလုဖော်ပြထားသော ဝိညာဉ်တော်၏ဆုကျေးဇူးများစာရင်းတွင် ပါဝင်ပြီး၊ အမြဲတမ်း အံ့ဖွယ်အမှုများနှင့် ခွဲခြားထားပြီး ဗဟုဝုစ်တွင် ဖော်ပြထားသည် (၁ကော၊ ၁၂:၄-၁၁၊ ၂၇၊ ၂၈)၊ သို့သော် ဆုကျေးဇူးစာရင်းတိုများတွင် မပါဝင်ပေ (ဧဖက်၊ ၄:၁၁၊ ၁၂၊ ရော၊ ၁၂:၆-၈)။ ထိုအနာကြောင်းခြင်းများကို ဘုရားသခင်၏ဆုကျေးဇူးများအဖြစ် သတ်မှတ်ပြီး လူသာမန်စွမ်းရည်မျှ မဟုတ်ပေ။ အနာကြောင်းခြင်းဆုကျေးဇူးများသည် တမန်တော်အသင်းတော်၏ မှတ်တမ်းများတွင် အထင်အရှားမရှိသော်လည်း ရှိခဲ့ကြောင်း ရှင်းလင်းသည်။ အနာကြောင်းခြင်းဆုကျေးဇူးများသည် တစ်ဦးချင်းယုံကြည်သူများမှတစ်ဆင့် လုပ်ဆောင်ရန် ရည်ရွယ်ထားပုံရသည်။ အလ္လော့စ် (အခြား၊ တစ်ဦးတည်း) ဟူသော စကားလုံးကို သုံးထားခြင်းနှင့် အနာကြောင်းခြင်းဆုကျေးဇူးများ (ဗဟုဝုစ်) ဟူသော ဖွဲ့စည်းပုံက ဤအချက်ကို အကြံပြုသည် (၁ကော၊ ၁၂:၈-၁၀၊ အပိုဒ် ၂၈၊ ၃၀)။ ဤဖွဲ့စည်းပုံသည် တမန်တော်သည် ခရီးသွားကုသသူများမှ အသင်းတော်များသို့ ယူဆောင်လာသော ဆုကျေးဇူးများကို ရည်ညွှန်းခြင်းမဟုတ်ဘဲ၊ တစ်ဦးချင်းသီးသန့်အခါများတွင် လုပ်ဆောင်သော ဆုကျေးဇူးများကို ရည်ညွှန်းကြောင်း ပြင်းထန်စွာ ညွှန်ပြသည်။

2. Gifts of Healings

Healings (charismata iamato-n) appear among the gifts of the Spirit listed by Paul, where always they are separated from miracles and are listed in the plural (1 Cor. 12:4–11, 27, 28), although they are absent from shorter lists of gifts (Eph. 4:11, 12; Rom. 12:6–8). Such healings are treated as gifts of God, not familiar human abilities. Expression of the gifts of healings does not hold a high profile in the records of the apostolic church; however, it is clear they existed. Gifts of healing evidently were intended to function through individual believers, as suggested by the use of allos [another, singular] (1 Cor. 12:8–10) and the gifts of healings [plural] (verses 28, 30). This structure suggests strongly that the apostle does not refer to gifts carried among the churches by itinerant healers, but gifts exercised by individuals on specific occasions.

 

၃. အနာမကြောင်းသော အဖြစ်အပျက်သုံးခု ပေါလု၏ နည်းနည်းလျှို့ဝှက်ထားသော ဥပစာအနေဖြင့် “ကျွန်ုပ်၏ခန္ဓာကိုယ်၌ ဆူးတစ်ချောင်း” ဟူသော ဖော်ပြချက် (၂ကော၊ ၁၂:၇-၉၊ KJV) သည် သစ္စာရှင်ခရစ်ယာန်များပင်လျှင် ဘုရားသခင်သည် ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ အနာကြောင်းပေးရန် မသင့်တော်ဟု ရွေးချယ်နိုင်ကြောင်း ကျွန်ုပ်တို့ကို ရင်ဆိုင်စေသည်။ ဤပထမနိဂုံးသည် ကျွန်ုပ်တို့ကို နှိမ့်ချစေပြီး၊ ပါဝင်ပတ်သက်နေသော အချက်များကို ကိုယ်တိုင်ပင် ဖော်ထုတ်နိုင်ခြင်းမရှိကြောင်း ဝန်ခံစေကာ၊ အနာမကြောင်းခြင်းသည် ယုံကြည်ခြင်းမရှိခြင်း၊ ဘုရားသခင်ငြင်းပယ်ခြင်း သို့မဟုတ် အရည်အချင်းမပြည့်မီ အကျင့်ချို့ယွင်းချက်ရှိခြင်း၏ နောက်ဆုံးသက်သေမဟုတ်ကြောင်း ဖော်ပြသည်။ အဆုံးစွန်ယုံကြည်မှုကို ဘုရားသခင်ထံသို့ အပ်နှံရမည်၊ ကျွန်ုပ်တို့သိရှိပြီး အကျိုးအတွက် အကောင်းဆုံးဖြစ်ကြောင်း အားကိုးနိုင်သော ကိုယ်တော်၏ ကြင်နာသောစရိုက်ကို အားကိုးရမည်။ ပေါလု၏ပြဿနာ၏ တိကျသောသဘောသဘာဝသည် အသင်းတော်ဖခင်များခေတ်မှစ၍ ယနေ့တိုင် ခန့်မှန်းချက်များ ဖြစ်ပေါ်စေခဲ့သော်လည်း အဖြေမှာ မရှင်းလင်းပေ။ အများဆုံးလက်ခံထားသည်မှာ ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာဖြစ်ပြီး မျက်လုံးပြဿနာဖြစ်နိုင်ခြေရှိသည်ဟူသော အဆိုဖြစ်သည်။ ဤအဆိုကို စာရေးသူကို သုံးစွဲခဲ့ခြင်း (ရော၊ ၁၆:၂၂) နှင့် အချို့စာများတွင် နောက်ဆုံးနှုတ်ဆက်စကားကို ကိုယ်တိုင်ရေးသားခဲ့ခြင်း (၁ကော၊ ၁၆:၂၁၊ ၂သက်၊ ၃:၁၇၊ ဂလာ၊ ၆:၁၁) တို့က ထောက်ခံသည်။ သမိုင်းဆိုင်ရာအချက်တစ်ခုအနေဖြင့် ဒမာသက်လမ်းတွင် ခရစ်တော်နှင့်တွေ့ဆုံပြီး သုံးရက်ကြာ မျက်စိကွယ်ခဲ့ခြင်း (တမန်၊ ၉:၁၈) ကို ကုသခဲ့ပြီး နောက်ထပ်ပြဿနာတစ်ခု (တူညီသော သို့မဟုတ် အခြားတစ်ခု) ကို သွယ်ဝိုက်ဖော်ပြထားသည် (ဂလာ၊ ၄:၁၄)။ ပေါလုအတွက် ထိုအခြေအနေ၏ အဓိပ္ပာယ်သည် ပို၍အရေးကြီးသည်။ ထိုအရာသည် တမင်သာမက ရည်ရွယ်ချက်ရှိရှိ ထားရှိခြင်းဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်ပေးသနားသော်လည်း ပေါလုအတွက် စာတန်၏အမှုအဖြစ် ပေါ်ထွန်းပြီး သူ့ကို နှိပ်စက်သည် (ကိုလဖိဇော၊ ၂ကော၊ ၁၂:၇) ဟူ၍ သူ၏အခွင့်အလမ်းများကြောင့် မာန်မထောင်လာစေရန်။ ကန့်သတ်ချက်ရှိပြီး ထပ်ခါတလဲလဲ ဖြစ်ပွားသော ပြဿနာအဖြစ် မြင်သဖြင့်၊ ထိုအရာကို ဖယ်ရှားပေးရန် သုံးကြိမ်ဆုတောင်းသော်လည်း ငြင်းပယ်ခြင်းခံရသည်။ ထို့ကြောင့် ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာကိစ္စများမှ ပိုကြီးမားသော ရည်ရွယ်ချက်နှင့် ဘုရားသခင်၏ ထောက်ပံ့အားပေးနိုင်စွမ်းသို့ လှည့်သွားစေသည်။ ပေါလု၏တုံ့ပြန်မှု- “ခရစ်တော်၏ တန်ခိုးတော်သည် ကျွန်ုပ်အပေါ်၌ တည်နေနိုင်ရန် ကျွန်ုပ်၏အားနည်းချက်များကို ပို၍ဝမ်းမြောက်စွာ ဝါကြွားပါမည်” (အပိုဒ် ၉)။

3. Three Nonhealings

Paul’s somewhat cryptic metaphorical reference to his “thorn in the flesh” (2 Cor. 12:7–9, KJV) requires us to face the fact that even among faithful Christians, God may not see fit to bring physical healing. This first conclusion humbles us, requiring us to admit that we may be incapable even of identifying the elements involved, and that failure to heal is no final proof of lack of faith, rejection by God, or some disqualifying moral defect. Ultimate trust must rest in God, whose benevolent character we know and can rely upon as in our best benefit.

The exact nature of Paul’s problem has generated speculation from the time of the Church Fathers to today, the answer remaining elusive. Most widely accepted is the suggestion that it was physical and probably involved a visual difficulty, an argument buttressed by Paul’s use of a writer to record letters (Rom. 16:22), and his writing final greetings with his own hand in certain Epistles, the implication being that the remainder was by another person (1 Cor. 16:21; 2 Thess. 3:17; Gal. 6:11). A historical factor cited is his three days’ blindness following his encounter with Christ at Damascus, reported to be healed (Acts 9:18) and his passing reference to another problem, either the same or another condition (Gal. 4:14).

Of greater significance is what the condition meant to Paul. It was not accidental, but something intentionally placed. Although given by God, it appeared to Paul to do the work of Satan, harassing him (kolaphizō, 2 Cor. 12:7) lest he become elated with his privileges. Seen as a limiting, recurring problem, Paul’s three prayer appeals for its removal were met with refusal, turning him from physical concerns to the larger purpose and sustaining power of God. Paul’s response: “I will all the more gladly boast of my weaknesses, that the power of Christ may rest upon me” (verse 9).

 

ပေါလု၏အတွေ့အကြုံသည် ဖျားနာခြင်းသည် ရုပ်ပိုင်းနှင့် ရောဂါဗေဒဆိုင်ရာထက် ကျော်လွန်သော အဓိပ္ပာယ်ရှိနိုင်ကြောင်း အာမခံသည်။ ထိုးဖောက်ဝင်ရောက်သော ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ဖျားနာခြင်းသည် ဘုရားသခင်နှင့် သဟဇာတဖြစ်မှုအဖြစ် အနာကြောင်းခြင်း၏ ပိုမိုကျယ်ပြန့်သော နားလည်မှုကို အစားထိုးရန် ခြိမ်းခြောက်သည်။ လူ့အတွေ့အကြုံအားလုံးထက် တစ်ဆူတည်းသော ဘုရားသခင်သည် အပြစ်ကြောင့် ကျွန်ုပ်တို့၏မျက်စိမှ ဖုံးကွယ်ထားသော်လည်း လူ့ဆင်းရဲဒုက္ခကို ထိခိုက်ပြီး ကရုဏာနှင့် ပြည့်စုံတော်မူသည်။ “ဘုရားသခင်၏ပြုစုပျိုးထောင်ခြင်း” (providence) ဟူသော စကားလုံးသည် သမ္မာကျမ်းစာတွင် မပါရှိသော်လည်း ထိုအဓိပ္ပာယ်သည် စာမျက်နှာတိုင်းတွင် ထင်ရှားသည်။

Paul’s experience assures us that sickness may have a meaning beyond the physical and pathological. With its intrusive physical presence, bodily sickness threatens to displace the broader understanding of healing as harmony with God. Above every human experience He stands, one God, blocked from our vision by sin but touched by human suffering and filled with compassion. Although the word “providence” does not occur in the Bible, what it signifies stands out on every page.

 

ဒုတိယမှာ တိမောသေအမှု။ ငယ်ရွယ်သော်လည်း တိမောသေသည် ဗိုက်နာခြင်းဖြင့် နှိပ်စက်ခံရပုံရသည်။ ဤပြဿနာကို ဖြေရှင်းရန် ပေါလုသည် သူ၏တစ်ခုတည်းသော ဆေးဘက်ဆိုင်ရာ အကြံပေးချက်ကို ပေးခဲ့သည်- “သင်၏ဗိုက်နှင့် မကြာခါးဖျားနာတတ်ခြင်းကြောင့် အနည်းငယ်သော စပျစ်ရည်ကို သုံးစွဲလော့” (၁တိ၊ ၅:၂၃)။ တိမောသေသည် ရေသာသောက်ခဲ့သော်လည်း (အပိုဒ် ၂၃) ယခုဆေးဘက်ဆိုင်ရာ ကုသမှုအဖြစ် ကွဲပြားစွာ အကြံပေးခံရပြီး၊ ပြန်ကောင်းလာသောအခါ ဆေးသောက်ခြင်းကို ရပ်မည်ဟု ဆိုလိုသည်။ ခရစ်တော်အပေါ် တိမောသေ၏ ကိုယ်ပိုင်ကတိကဝတ်ရှိသော်လည်း ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ခက်ခဲမှုသည် ဆက်လက်တည်ရှိနေပြီး ပေါလုသည် ဆေးဘက်ဆိုင်ရာ အသုံးချမှုကို လှည့်သွားသည်။ ဤအတွေ့အကြုံသည် ဆေးဘက်ဆိုင်ရာ ကုသမှုများကို အသုံးပြုခြင်းသည် ဘုရားသခင်ထံ အနာကြောင်းရန် ဆုတောင်းခြင်းနှင့် လိုက်ဖက်ကြောင်း အတည်ပြုသည်။

Second is the case of Timothy. Although a young man, Timothy seems to have been plagued by stomach problems. To deal with these Paul gave his only medical counsel, advising “a little wine for the sake of your stomach and your frequent ailments” (1 Tim. 5:23). Timothy’s practice had been to drink only water (verse 23) but now as a medical treatment he is advised differently, the implication being that medication would cease with recovery. Despite Timothy’s personal commitment to Christ, the physical difficulty continued, and Paul turned to a medical application for it. This experience validates the truth that use of medical treatments is compatible with prayer to God for healing.

 

တတိယမှာ တြောဖိမုအမှု။ ပေါလု၏ နီးကပ်သော အဖော်ဖြစ်သော တြောဖိမုသည် သူ၏တတိယအကြိမ် ခရီးတော်တွင် အဖော်ပြုခဲ့စဉ် ဖျားနာပြီး မီလတုမြို့၌ ပြန်ကောင်းရန် ထားခဲ့ရသည် (၂တိ၊ ၄:၂၀)။ ဤကိစ္စတွင်ရော၊ အထက်ဖော်ပြပါ နှစ်ခုတွင်ရော အနာကြောင်းခြင်းဆုကျေးဇူးများကို အသုံးမပြုခဲ့ပေ။ ဤကိစ္စများသည် သမ္မာကျမ်းစာတွင် ဖော်ပြထားသော အဓိပ္ပာယ်ဖြင့် ပြည့်စုံသော ကျန်းမာခြင်းအခြေအနေသည် ဤဘဝတွင် မဖြစ်နိုင်ကြောင်း သတိပေးသည်။ အပြစ်၏ တစ်ကမ္ဘာလုံးဆိုင်ရာ အကျိုးဆက်အောက်တွင် အသက်ရှင်နေရသဖြင့် လူတိုင်းဆင်းရဲဒုက္ခခံရမည်ဖြစ်ပြီး သေခြင်းသည် လူတိုင်း၏ နောက်ဆုံးအဆုံးသတ်ဖြစ်သည်။ သမ္မာကျမ်းစာတွင် ဆင်းရဲဒုက္ခဘာကြောင့်လဲ ဟူသော မေးခွန်းအတွက် အဖြေသာမက၊ ယေရှုပြန်ကြွလာသောအခါ ထိုဆင်းရဲဒုက္ခ အဆုံးသတ်မည်ဟူသော သတင်းကောင်းကို တွေ့ရှိရသည်။ စာတန်၊ အပြစ်နှင့် ထိုအပြစ်၏အကျိုးဆက်အားလုံးကို ကယ်လဗာရီတောင်ပေါ်တွင် အောင်မြင်ခဲ့ပြီး ဗလာသင်းချိုင့်ဖြင့် သက်သေပြခဲ့သည်။ အဓိပ္ပာယ်အားလုံးဖြင့် ပြည့်စုံသော အနာကြောင်းခြင်းကို ယေရှုပြန်ကြွလာသောအခါ ပြီးမြောက်မည်။

A third instance is that of Trophimus, a close associate of Paul. While accompanying him on his third missionary journey, Trophimus became ill and was left in Miletus to recover from his illness (2 Tim. 4:20). Neither in this case nor in the two previous ones cited were the gifts of healing applied for recovery. These cases remind us that an ideal state of health in the full sense described in the Bible is not possible in this life. Living under the universal consequences of sin, all will suffer, and death is the last end of every person. In the Scriptures we find not only the answer to the question Why suffering? but also the good news of its coming end in the return of Jesus. His triumph over Satan, sin, and all its consequences was wrought at Calvary and evidenced by the empty tomb. Full healing in every sense will be accomplished with the return of Jesus.

 

ဇ်။ တမန်တော်အသင်းတော်တွင် အနာကြောင်းခြင်း အမှုတော်အလယ်ပိုင်းတွင် ယေရှုသည် တဆယ့်နှစ်ပါးကို စုဝေးစေပြီး နတ်ဆိုးများနှင်ထုတ်ရန်၊ ရောဂါအားလုံးနှင့် အနာရောဂါအားလုံးကို ကုသရန် အခွင့်အာဏာ (ဧက်ဆိုးရှား) ပေးခဲ့သည် (မ၊ ၁၀:၁)။ မှတ်တမ်းအရ ထိုဆုကျေးဇူးကို တစ်ခါတစ်ရံ ထိရောက်စွာသုံးစွဲခဲ့ပြီး တစ်ခါတစ်ရံ မထိရောက်ခဲ့ပေ (မ၊ ၁၇:၁၆)၊ သို့သော် အလားအလာမှာ ဆက်လက်တည်ရှိနေသည်။ ကိုယ်တော်မြင့်မြတ်တော်မူသောအခါ ကိုယ်တော်အတွက် သက်သေခံရန်၊ နောက်ဆုံးကမ္ဘာအဆုံးတိုင်အောင် သက်သေခံရန် တာဝန်ပေးခဲ့သည်၊ သို့သော် ပထမဦးစွာ ဝိညာဉ်တော်ကြွလာမည်။ ဝိညာဉ်တော်ကြွလာသောအချိန်မှစ၍ (တမန်၊ ၂:၁-၄၊ ၄၃) စတင်ဖွဲ့စည်းထားသော အသင်းတော်သည် ထူးခြားသော အနာကြောင်းခြင်းများ စီးရီးကို မြင်တွေ့ခဲ့သည်။ တမန်တော်အသင်းတော်၏ သမိုင်းမှတ်တမ်းအများစုကို တမန်တော်မှတ်စာတွင် စုစည်းထားပြီး၊ ရေးသားသူသည် ဆရာဝန်ဖြစ်သောကြောင့် အနာကြောင်းခြင်းဆိုင်ရာ အစီရင်ခံစာများသတ်ွေ့ စိတ်ဝင်စားဖွယ်ဖြစ်သည်။ ဗိမာန်တော်တံခါးဝ၌ ပေတရုက ခွေးအဖြစ်လူကို ကုသခြင်းမှစ၍ (တမန်၊ ၃:၁-၁၀) လူပုဂ္ဂိုလ်ခုနစ်ဦးနှင့် အုပ်စုအချို့ကို ကုသခြင်း သို့မဟုတ် နတ်ဆိုးနှင်ထုတ်ခြင်းများကို အစီရင်ခံထားပြီး၊ မာလ်တာကျွန်းတွင် ပေါလုမြွေကိုက်ခံရပြီး မသေဘဲ ကျွန်းအုပ်ကို ကုသခြင်းဖြင့် အဆုံးသတ်သည် (တမန်၊ ၂၈:၃-၆၊ ၈)။ ယေရုရှလင်နှင့် အခြားနေရာများတွင် နောက်ထပ်အံ့ဖွယ်အမှုများနှင့် နိမိတ်လက္ခဏာများ အစီရင်ခံထားသည် (တမန်၊ ၅:၁၂-၁၆၊ ၈:၅-၈)။ ကုသခဲ့သော ရောဂါများနှင့် အခြေအနေများတွင် အဆိုးဆုံးနှင့် နှစ်ရှည်လများ ရောဂါများပါဝင်သည်။ သို့သော် ကျမ်းပိုဒ်အရ တမန်တော်မှတ်စာတွင် အနာကြောင်းခြင်းများသည် စာသားတစ်ခုလုံး၏ အနှစ်နှစ်ဆယ်တစ်ပိုင်းထက် နည်းသည်။

F. Healing in the Apostolic Church

Midway through His ministry Jesus gathered around Him the twelve and granted them power (exousia) to cast out demons, heal every disease, and every infirmity (Matt. 10:1). The record indicates that their use of this gift was at times effective and at other times not (Matt. 17:16); however, the potential remained. At His ascension Jesus’ assignment was to bear witness to Him, ultimately to the end of the world, but first the Spirit would come. From the time of the Spirit’s coming (Acts 2:1–4, 43), the fledgling church witnessed a remarkable series of healings.

Much of the history of the apostolic church is concentrated in the book of Acts, which makes its reports of healings of special interest in that the author was a physician. Beginning with the healing by Peter of a lame man at the gate of the Temple (Acts 3:1–10), the record provides healings or exorcisms of seven additional persons and several groups, ending on Malta with Paul’s delivery from death by snakebite and the healing of an island official (Acts 28:3–6, 8). Additional wonders and signs are reported, both in Jerusalem and elsewhere (Acts 5:12–16; 8:5–8), and the diseases and conditions healed included both acute and long-standing cases. Yet in terms of verses the healings in Acts constitute less than one twentieth of the text.

 

မှတ်တမ်းတွင် မပါဝင်ခဲ့သော အနာကြောင်းခြင်းများစွာ ဖြစ်ပွားခဲ့ကြောင်း တစ်ခါတစ်ရံ မှတ်ချက်များက ညွှန်ပြသည် (တမန်၊ ၅:၁၆)။ အရေးကြီးသော်လည်း၊ တမန်တော်မှတ်စာတွင် အံ့ဖွယ်အမှုများသည် ဧဝံဂေလိတကျမ်းများတွင် အစီရင်ခံထားသည်ထက် ပို၍ ဖြစ်ရပ်ဆန်ပုံရသည်။ ပေါလု၏အမှုတော်နှင့် တမန်တော်မှတ်စာ၏ သမိုင်းဆိုင်ရာ အစီရင်ခံစာများတွင် အနာကြောင်းခြင်းများ ဖြစ်ပွားပြီး ဘုရားသခင်၏အမှုတော်အစီအစဉ်တွင် လက်ခံထားပြီး အချို့လူများကို ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ပြန်လည်ပြုပြင်ပေးသော်လည်း၊ တမန်တော်အသင်းတော်၏ အဓိက ဧဝံဂေလိတရားပြန့်ပွားရေးနည်းလမ်းသည် ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ အနာကြောင်းခြင်းများထက် ကြေညာခြင်းအပေါ် ပို၍မူတည်သည်။

Occasional comments suggest that many healings occurred that were not included in the record (Acts 5:16). While important, the miracles in Acts seem more incidental than those reported in the Gospels. In both the work of Paul and the historical reports in Acts, healings occur, are accepted in the plan of God’s work, and bring physical restoration to certain persons, but the core evangelistic methodology of the apostolic church rests more on proclamation than physical healings.

 

ည။ ယာကုပ်စာတွင် ဆုတောင်းခြင်းနှင့် အနာကြောင်းခြင်း ယာကုပ်စာသည် အနာကြောင်းခြင်းကို ပထမဆုံးခရစ်ယာန်အသင်းတော်များတွင် မည်သို့ပေါင်းစပ်ထားသည်ကို ဓမ္မသစ်တွင် တစ်ခုတည်းသော ဥပမာကို တင်ပြထားသည်။ ထိုကျမ်းပိုဒ်ကို ယာကုပ် ၅:၁၃-၁၆ တွင် တွေ့ရပြီး အဓိကအကြောင်းအရာမှာ ဆုတောင်းခြင်းဖြစ်သည်။ ဆုတောင်းခြင်းကို ယေရှုက နွေးနွေးထွေးထွေး ချီးမွမ်းခဲ့ပြီး (လု၊ ၁၈:၁)၊ ကိုယ်တော်၏ဘဝတွင် ထင်ရှားစွာ ပါဝင်ခဲ့ပြီး အမှုတော်သင်ကြားရာတွင် အရေးကြီးသောအခန်းကဏ္ဍမှ ပါဝင်ခဲ့သည် (မ၊ ၂၁:၂၂၊ လု၊ ၁၁:၉၊ ၁၀၊ ၂၂:၄၂)။ သို့သော် သမ္မာကျမ်းစာတွင် အနာကြောင်းခြင်းနှင့် ဆုတောင်းခြင်းကို တစ်ပြိုင်နက် ဆက်စပ်မထားပေ။ ယေရှု၏အနာကြောင်းခြင်းများတွင် ဆုတောင်းခြင်းကို ရှားရှားပါးပါး ဖော်ပြထားသော်လည်း၊ မကြာခဏ ဖခင်နှင့် တစ်ကိုယ်တည်း ဆက်သွယ်ခဲ့သော နာရီများစွာကို ယခင်က ဖြုန်းတီးခဲ့ပြီး တပည့်တော်များကို ဆုတောင်းခြင်းကို ပြင်းပြင်းထန်ထန် အကြံပေးခဲ့သည်။ ဖော်ပြမထားသော ကိစ္စများတွင်ပင် လူက ယေရှုထံ တောင်းပန်သောအခါ ဆုတောင်းခြင်း၏ အဓိပ္ပာယ်တစ်ခုပါဝင်သည်။

G. Prayer and Healing in James

The Epistle of James presents the only NT example of how healing seems to have been integrated into the functioning of early Christian congregations. The passage is found in James 5:13–16, whose principal theme actually is prayer. Prayer was warmly commended by Jesus (Luke 18:1), and permeated His life, playing a significant part in His teaching ministry (Matt. 21:22; Luke 11:9, 10; 22:42); however, healing and prayer are not uniformly connected in the Bible. In connection with Jesus’ healings prayer is hardly mentioned, although often He had spent previous long hours in private communion with the Father and had strongly commended prayer to His disciples. Even where not mentioned, in those cases in which the person appealed to Jesus, a certain sense of prayer was present.

 

ယာကုပ်ကျမ်းတွင်မူကား၊ ပဌနာပြုခြင်းနှင့်သာမက ပဌနာပြုခြင်း၏အကျိုးတစ်ခုအနေဖြင့်ပင် အနာကြောင်းရာကျန်းမာခြင်းဖြစ်ပေါ်လာသည်။ ထိုကျမ်းပိုဒ်သည် ယုံကြည်သူသုံးမျိုးကို ဖော်ပြရင်း ပဌနာပြုခြင်းအကြောင်းကို ဆွေးနွေးထားသည်။ ပထမမှာ ဒုက္ခရောက်နေသူ၊ ခက်ခဲသူ၊ နှိပ်စက်ခံရသူ၊ စိတ်ဓာတ်ကျနေသူ သို့မဟုတ် မပျော်ရွှင်သူများ (ကကိုပါသေအို) ဖြစ်ပြီး၊ သူတို့သည် ပဌနာပြုကြရမည် (လက်ရှိအမိန့်ပုံစံ) ဆိုသည်မှာ ထပ်ခါတလဲလဲ ပြုလုပ်ရမည့်အလေ့အကျင့်ဖြစ်သည်။ ထိုဒုက္ခများ ပျောက်ကွယ်သွားမည်ဟု အာမခံချက်မရှိသော်လည်း၊ လိုအပ်သလို ခံနိုင်ရည်ရှိအောင် ခွန်အားပေးခြင်းခံရမည်။ ဒုတိယမှာ ရွှင်လန်းနေသူများဖြစ်ပြီး၊ ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့်နှင့် ရွှင်လန်းသောစိတ်ထားအားဖြင့် ပြဿနာများကို ကျော်လွှားနိုင်ခဲ့သူများဖြစ်သည်။ ယာကုပ်က သူတို့အား သီချင်းဆိုကာ ဘုရားသခင်ကို ချီးမွမ်းကြလော့ဟု တိုက်တွန်းထားသည် (ယာကုပ် ၅:၁၃)။ ထို့နောက် နာမကျန်းသူများကို ဆွေးနွေးထားသည်။ သူတို့သည် အသင်းတော်အကြီးအကဲများကို ခေါ်ခဲ့ကြရန်၊ အကြီးအကဲများက သခင်ဘုရား၏နာမတော်အားဖြင့် ဆီလိမ်းပေးရင်း ပဌနာပြုကြရန်၊ ယုံကြည်ခြင်းနှင့်ပြည့်စုံသော ပဌနာသည် နာမကျန်းသူကို ကယ်တင်မည်ဟု ညွှန်ကြားထားသည်။

In James, however, healing occurs not only in conjunction with but actually as a function of prayer. The passage addresses prayer by naming three classes of believers, first those in trouble, difficulty, afflicted, even downhearted or unhappy (kakopatheō), who are to pray (present imperative), a repeated practice. They have no assurance that the trouble will be removed, but will be enabled to cope with it as needed. Second are those who are cheerful, for whom problems are overcome in faith and through a cheerful attitude. To them, James advises singing praises (James 5:13). Then he addresses the sick. They are told to call for the elders to pray, anoint with oil in the name of the Lord, and the prayer of faith will save.

 

ဤအဆင့်များသည် တစ်ခုတည်းသော လုပ်ထုံးလုပ်နည်းကို ဖော်ပြထားသောကြောင့် မေးခွန်းအချို့ ထွက်ပေါ်လာသည်။ အဘယ်ကြောင့် အကြီးအကဲများကို ခေါ်ရသနည်း။ အကြောင်းမှာ ထင်ရှားသည်မှာ၊ အကြီးအကဲများသည် ယုံကြည်သူအသိုင်းအဝိုင်းကို ကိုယ်စားပြုပြီး၊ သူတို့၏ပါဝင်မှုသည် အသင်းတော်တစ်ခုလုံးကို ပါဝင်စေသောကြောင့်ဖြစ်သည်။ ယဇ်ပုရောဟိတ်ဆိုင်ရာ အအခွင့်အရေးကို သူတို့အား မပေးထားပေ။ အကြီးအကဲများကို လေးစားရမည် (၁တီမောသေ ၅:၁၇–၂၀) ဆိုသော်လည်း၊ ကျမ်းချက်အသစ်တွင် အနာကြောင်းရာကျန်းမာစေရန် အကြီးအကဲများကို တာဝန်ပေးထားသည်ဟု အခြားနေရာတွင် မတွေ့ရပေ။ ဝိညာဉ်ရေးရာလက်ဆောင်များကို သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်က အလိုရှိသလို အသင်းသားများအကြား ဖြန့်ဝေပေးထားသည်။ ယာကုပ်သည် ဤအချက်ကို ယာကုပ် ၅:၁၆ တွင် အလေးပေးဖော်ပြထားပြီး၊ အပြစ်ဝန်ချတောင်းပန်ခြင်းကို အသင်းတော်အရာရှိများသာမက အသင်းသားအားလုံးက ပြုလုပ်ရမည်ဟု ဖော်ပြထားသည်။

Because these steps describe a single procedure, certain questions are appropriate. Why the elders? The answer seems clear, because they represent the community of believers and their participation involves the entire church. No priestly role is assigned them, and while they are to be respected (1 Tim. 5:17–20), nowhere else in the NT are elders assigned the specific task of healing. The gifts are distributed throughout the membership as the Spirit sees fit. James makes this point in James 5:16, where confession of sins is assigned to the entire congregation, not specific officers of the church.

 

ပဌနာပြုခြင်းနှင့်အတူ အကြီးအကဲများသည် နာမကျန်းသူကို ဆီလိမ်းပေးရမည်။ ဆီလိမ်းခြင်းနှင့်ပတ်သက်သော တူညီသောအသုံးအနှုန်းကို မာကု ၆:၁၃ တွင်သာ တွေ့ရပြီး၊ တပည့်တော်များက အနာကြောင်းရာကျန်းမာစေရာတွင် အသုံးပြုခဲ့သည်။ ထိုဆီလိမ်းခြင်းသည် ဆေးဘက်ဆိုင်ရာ လုပ်ရပ်လား သို့မဟုတ် ဘာသာရေးဆိုင်ရာ လုပ်ရပ်လား။ သံလွင်ဆီကို အသားအရေနူးညံ့စေရန် ကျမ်းချက်အသစ်ခေတ်တွင် လူသိများသည်။ “လိမ်း” ဟူသော ဂရိစကားလုံး (အာလေ့ဖို) ကို ကျမ်းချက်အသစ်တွင် အခြားရှစ်ကြိမ် အသုံးပြုထားပြီး အားလုံးသည် ဘာသာရေးမဟုတ်သော အခြေအနေများတွင်ဖြစ်သည်။ ဆီသည်ကိုယ်တိုင် ကုသိုလ်ဂုဏ်ရည်ကို ပေးသည်ဟူသော အယူအဆသည် သမ္မာကျမ်းစာနှင့် မကိုက်ညီဘဲ၊ ဥရောပအလယ်ခေတ်တွင် ဖြစ်ပေါ်လာခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ ကျမ်းပိုဒ်သည် သေဆဲဆဲသူများအတွက် ထားရှိသော ဓလေ့တစ်ခုကို ညွှန်ပြခြင်းမဟုတ်ဘဲ၊ မည်သည့်နာမကျန်းမှုအတွက်မဆို သင့်လျော်သည်။

Along with prayer the elders will anoint the sick person with oil. The only parallel use of anointing with oil is found in Mark 6:13, where it was used by the disciples in healing. Was the anointing a medical procedure or a religious act? Using olive oil as an emollient was well known in the NT world. The word “anoint” (’aleiphō) appears eight other times in the NT, always in a nonreligious context. The claim that the oil itself conveys merit is not biblical, but took form in medieval Europe. Neither does the text suggest a rite provided for those nearing death; it is applicable to any sickness.

 

ကျမ်းပိုဒ်သည် အနာကြောင်းရာကျန်းမာစေနိုင်သော တန်ခိုးကို ယုံကြည်ခြင်းနှင့်ပြည့်စုံသော ပဌနာတွင်သာ တည်ရှိစေသည်ဟု ဖော်ပြထားပြီး၊ အထူးသဖြင့် အကြီးအကဲများ၊ ဖြောင့်မတ်သူများ (ယာကုပ် ၅:၁၆) ၏ ပဌနာသည် ကြီးမားသောအကျိုးသက်ရောက်မှုရှိမည်ဟု ဆိုသည်။ ဂရိစကားလုံးများ မရေရာသော်လည်း၊ ရလဒ်သုံးမျိုးကို မျှော်မှန်းရမည်ဖြစ်သည်။ ပထမမှာ သခင်ဘုရားသည် နာမကျန်းသူကို ကယ်တင်မည်၊ ထမြောက်စေမည်၊ အကယ်၍ အပြစ်ရှိလျှင် ခွင့်လွှတ်ခြင်းခံရမည်။ ယာကုပ်သည် ဤကတိများကို အကြွင်းမဲ့ ဖော်ပြထားသော်လည်း၊ ကျမ်းချက်အသစ်၏ကျန်ရှိသော အပိုင်းများနှင့် လိုက်လျောညီထွေရှိစေရန် ထိုရလဒ်ကို ဘုရားသခင်၏အလိုတော်အတိုင်း တည်ရှိသည်ဟု နားလည်ရမည်။

The text locates healing power in the prayer of faith itself, particularly of the elders, righteous men (James 5:16), whose prayers will have profound effect. Although the Greek words are ambiguous, three outcomes are to be expected, first that the Lord will save the sick, raise them up, and if they have sins they will be forgiven. James expresses the promises as absolutes, although it would be in harmony with the remainder of the NT to place such an outcome within the will of God.

 

ဤကျမ်းပိုဒ်၏ အကျဉ်းချုပ်လေ့လာချက်မှ ပဌနာပြုခြင်းနှင့်ပတ်သက်သော အရေးကြီးအမှန်တရားများ ထွက်ပေါ်လာသည်။ ၁. အစွမ်းထက်သော ပဌနာသည် ယုံကြည်ခြင်းအပေါ် အခြေခံပြီး ယုံကြည်ခြင်းမှ ပေါက်ဖွားလာသည်။ ၂. အများအတွက် ဆုတောင်းပေးခြင်းသည် ဘုရားသခင်၏အလိုတော်နှင့် လိုက်လျောညီထွေရှိသော ရည်ရွယ်ချက်နှင့် အပြုအမူရှိသည့် ဆုံးဖြတ်ထားသော ခရစ်ယာန်ထံမှ ထွက်ပေါ်ရမည်။ ၃. ပဌနာသည် ယေဘုယျအားဖြင့်မဟုတ်ဘဲ၊ တိကျသော နာမကျန်းသူအတွက် ဘုရားသခင်ထံ ညွှန်ကြားထားသော ပဌနာဖြစ်ရမည်။ ၄. ၎င်း၏ရလဒ်သည် အကြီးအကဲများ၏ ယုံကြည်ခြင်းနှင့် ဆက်စပ်နေသည်။ ၅. အနာကြောင်းရာကျန်းမာခြင်းနှင့်/သို့မဟုတ် ကယ်တင်ခြင်းကို မျှော်မှန်းရမည်။ ဆီလိမ်းခြင်းကို အကြီးအကဲများ၏ ပဌနာနှင့် ပေါင်းစပ်ထားသည်။ ယာကုပ်က တမန်တော်ခေတ် အသင်းတော်အား ချီးကျူးထားသော ဤရိုးရှင်းပြီး ယုံကြည်ခြင်းနှင့်ပြည့်စုံသော ဝတ်ပြုမှုသည် ခေတ်အဆက်ဆက် ခရစ်ယာန်အသင်းတော်များအတွက် အနာကြောင်းရာကျန်းမာခြင်း၏ နမူနာတစ်ခု ဖြစ်လာသည်။ အနာကြောင်းရာကျန်းမာခြင်းနှင့် အသင်းတော်နှင့်ပတ်သက်၍ ဤကျမ်းပိုဒ်သည် အောက်ပါအချက်များကို ပြသထားသည်။ ၁. အသင်းတော်သည် အဖွဲ့ဝင်များအကြား နာမကျန်းမှုကို တိုက်ရိုက်စိုးရိမ်ပြီး၊ အနာကြောင်းရာကျန်းမာစေခြင်းသည် ခရစ်တော်၏လူများ၏ အလုပ်တစ်ခုဖြစ်သည်။ ၂. အနာကြောင်းရာကျန်းမာခြင်းသည် ခရစ်ယာန်အသိုင်းအဝိုင်းအပေါ် အခြေခံသည်။ မကြာသေးမီကာလများတွင်သာ အနာကြောင်းရာကျန်းမာခြင်းသည် ခန္ဓာကိုယ်ပြုပြင်ရေးဆိုင်ရာ လောကီလုပ်ငန်းတစ်ခု ဖြစ်လာခဲ့ပြီး၊ ယင်းသည် သမ္မာကျမ်းစာနှင့် ကင်းကွာနေသော မပြည့်စုံသော အမြင်ဖြစ်သည်။ ၃. ခန္ဓာကိုယ်နှင့် ဝိညာဉ်ရေးရာ နည်းလမ်းများသည် ဘုရားသခင်၏ အနာကြောင်းရာကျန်းမာစေခြင်းလုပ်ငန်းစဉ်တွင် ပေါင်းစပ်လျက်၊ ထိုနည်းလမ်းနှစ်ခုစလုံးမှတစ်ဆင့် ဘုရားသခင်၏ကိုယ်တိုင် ကျန်းမာစေနိုင်သော တန်ခိုးကို ထုတ်ဖော်သည်။ ၄. နာမကျန်းမှုနှင့် ကျန်းမာခြင်းသည် ခန္ဓာကိုယ်ကိုသာ သက်ဆိုင်ခြင်းမဟုတ်ဘဲ၊ လူတစ်ဦးတစ်ယောက်၏ အလုံးစုံသော သတ္တဝါဖြစ်တည်မှုနှင့် သက်ဆိုင်သည်။ ၅. ဤအခြေအနေတွင် အပြစ်များမှ လွတ်မြောက်ခြင်းသည် ကယ်တင်ခြင်းနှင့် ကျန်းမာခြင်းကို ဘုရားသခင်၏ကျေးဇူးတော်၏ တစ်ခုတည်းသော ကြီးမားသောလုပ်ဆောင်ချက်အဖြစ် ချည်နှောင်ထားသည်။

 

From this brief survey of the passage, several important truths relating to prayer emerge: 1. Effective prayer is based on faith and arises from faith. 2. Intercessory prayer must come from a dedicated Christian, one whose motives and actions are in harmony with the will of God. 3. The prayer is not to be general, but directed to God on behalf of the specific sick person. 4. Its outcome is tied to the faith of the elders. 5. Healing and/or salvation is expected to occur.

Anointing with oil is combined with prayer by the elders. This simple, faith-laden service commended by James to the apostolic church provides a healing model for Christian churches in all ages. With respect to healing and the church, the passage shows: 1. The church is directly concerned with sickness among its members, that healing is a part of the work of Christ’s people. 2. Healing is based in the Christian community. Only in recent times has healing become a secular enterprise of repairing bodies, which represents a truncated view of healing alien to the Scriptures. 3. Physical and spiritual methods merge in God’s healing process, His own healing power exerted through both channels. 4. Sickness and healing involve more than the physical, they involve the wider being of the whole person. 5. Release from sins in this setting knits together redemption and healing in one great act of God’s grace.

 

H. အနာကြောင်းရာကျန်းမာခြင်းနှင့်ပတ်သက်သော မှတ်ချက်များ သမ္မာကျမ်းစာသည် ကျန်းမာခြင်းထက် အနာကြောင်းရာကျန်းမာခြင်းကို များစွာအာရုံစိုက်ထားသည်။ ယင်းသည် လက်ရှိပြဿနာများသည် ဖြေရှင်းပြီးသား ပြဿနာများထက် ပို၍အရေးတကြီးဖြစ်ကြောင်း သရုပ်ပြသည်။ ယေရှုခရစ်၏ “ကျန်းမာသောသူတို့သည် ဆရာဝန်မလိုအပ်၊ နာမကျန်းသောသူတို့သာလိုအပ်” ဟူသော စကား (မဿဲ ၉:၁၂) သည် အရှင်ဆရာဝန်အဖြစ် ဒုက္ခဆင်းရဲမှုကို ကျန်းမာခြင်းအဖြစ်သို့ ပြောင်းလဲပေးရန် ရည်ရွယ်ချက်ကို သရုပ်ပြသည်။

H. Observations on Healing

The Scriptures devote much greater attention to healing than health, which illustrates the fact that present problems command more urgency than those in solution. Jesus’ observation that “those who are well have no need of a physician, but those who are sick” (Matt. 9:12) illustrated His intention as the Master Physician to turn suffering into health.

 

သမ္မာကျမ်းစာတွင် နာမကျန်းသူများကို ကုသေးခြင်းနှင့်ပတ်သက်၍ ယေရှုခရစ်သည် ဗဟိုပုဂ္ဂိုလ်ဖြစ်သည်။ ဂါလိလဲဒေသတွင် ယုဒမဟုတ်သူများ များစွာနေထိုင်ကြပြီး၊ ကပေရနောင်မြို့သည် အနည်းဆုံး moစွဲယုဒမဟုတ်သူများ နေထိုင်ရာ အဓိကဗဟိုဖြစ်သော်လည်း၊ ယေရှု၏ အနာကြောင်းရာကျန်းမာစေခြင်းနည်းလမ်းသည် အခြားလူမျိုးများ၏ အစွဲအလန်းကြီးသော မှော်ဆန်သော နည်းလမ်းများကို တစ်ခါမျှ သဘောပေါက်ခြင်းမရှိခဲ့ပေ။ သူသည် နာမကျန်းမှုကို မြင်သာထင်သာရှိသော အကြောင်းရင်းများနှင့် ချိတ်ဆက်ပြီး၊ ဘုရားသခင်၏ ကျန်းမာစေနိုင်သော တန်ခိုးဖြင့် ကုသပေးလေ့ရှိသည်။ ဤရှုထောင့်သည် အကြောင်းနှင့်အကျိုးဆက်ကို ဆင်ခြင်တုံတရားနှင့် ကိုင်တွယ်ပုံကို သရုပ်ပြပြီး၊ ခေတ်သစ် ဆင်ခြင်တုံတရားနှင့်ပြည့်စုံသော ကျန်းမာရေးစောင့်ရှောက်မှု ဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်လာရန် အဓိကအထောက်အကူ ပြုခဲ့သည်။

In the Scriptures Jesus is easily the central figure in healing the sick. Despite the fact that many non-Jews lived in Galilee and that Capernaum, a major center of His work, was at least half non-Jewish, His approach to healing never gave a hint of the pervasive magical approach of the Gentile community. His frequent assignment of illness to observable causes, met by the healing power of God, demonstrated how sickness and healing are to be met on rational terms that relate to cause and effect. This perspective has contributed in a major way to the development of modern rational health care.

 

ယေရှုသည် မိမိ၏ အနာကြောင်းရာကျန်းမာစေခြင်းအမှုတော်ကို တပည့်တော်များနှင့် အသင်းတော်မှတစ်ဆင့် ဆက်လက်လုပ်ဆောင်ရန် ရည်ရွယ်ခဲ့ကြောင်း ထင်ရှားသည်။ တပည့်တော်များအား ဤအမှုကို တာဝန်ပေးခဲ့ခြင်းနှင့် တမန်တော်ခေတ် အသင်းတော်တွင် ထင်ရှားစွာ ပေါ်ပေါက်ခဲ့ခြင်းတို့သည် အနာကြောင်းရာကျန်းမာခြင်းများ ဆက်လက်ဖြစ်ပေါ်ခဲ့ကြောင်း (နိမိတ်လက္ခဏာအဖြစ်ရော၊ လူသားများ၏ ဆင်းရဲဒုက္ခများကို သက်သာစေရန်ရော) သက်သေပြသည်။ နောက်ဆုံးခေတ်တွင် ယုံကြည်သူများ၏ အမှုတော်တွင်လည်း ဤအမှုတော်တူညီစွာ တွေ့ရှိရမည်ဟု မျှော်လင့်ရန် ကျိုးကြောင်းဆီလျော်သည်။ သမ္မာကျမ်းစာဆုံးမစာအရ အနာကြောင်းရာကျန်းမာခြင်းသည် ချက်ချင်းထင်ရှားစွာ ဖြစ်စေ၊ ဘုရားသခင်၏ လမ်းညွှန်မှုအောက်တွင် ပြန်လည်နာလန်ထူစေသော တန်ခိုးအားဖြင့် ဖြစ်စေ၊ အမြဲတမ်း ဘုရားသခင်ထံမှသာ ဖြစ်သည်။ သို့သော် ခရစ်ယာန်အနာကြောင်းရာကျန်းမာခြင်း၏ ထူးခြားချက်မှာ ခန္ဓာကိုယ်ပြန်လည်ကောင်းမွန်လာခြင်းနှင့် နာမကျန်းသူကို ဘုရားသခင်နှင့် ပြန်လည်ပေါင်းစည်းခြင်း နှစ်ခုစလုံး နီးကပ်စွာ ဆက်စပ်နေခြင်းဖြစ်သည်။

It is clear that Jesus intended His healing ministry to be continued by His disciples and the church. His assignment of this task to the disciples and its manifestation in the apostolic church give evidence that healings continued both for signs and to bring relief to suffering humans. It is reasonable to expect this same ministry to be found in the ministry of the believers in the last days. According to the biblical teaching, healing is uniformly of God, whether in immediate manifestation or the action of restorative powers under His guidance. However, the character of Christian healing is marked by the intimate connection between bodily restoration and reconciliation of the sufferer to God.

 

III. ကျန်းမာခြင်းနှင့် သန့်ရှင်းခြင်း ကျန်းမာခြင်းနှင့် သန့်ရှင်းခြင်း အကြား မခွဲမချန် ဆက်စပ်မှုသည် ဘုရားသခင်နှင့် လူသားများ အကြား နီးကပ်သော ဆက်ဆံရေး၏ မလွဲမသွေ အကျိုးဆက်ဖြစ်သည်။ အပြစ်ကြောင့် ယာယီပုံပျက်သွားသော်လည်း၊ ဖန်ဆင်းရှင်နှင့် ဖန်ဆင်းခံသတ္တဝါအကြား ပြင်းထန်သော ဆက်ဆံရေးသည် အမြဲတမ်း တည်တံ့နေဆဲဖြစ်ပြီး၊ လူသားများကို သက်ရောက်သမျှသည် ဘုရားသခင်အတွက် တိုက်ရိုက်စိုးရိမ်စရာဖြစ်ကြောင်း အာမခံသည်။ ဤအမှန်တရားသည် အလွန်အခြေခံဖြစ်သောကြောင့် တမန်တော်ပေါလုသည် အာသင်မြို့ရှိ တပါးအမျိုးသားများအား ဟောပြောရာတွင် ထည့်သွင်းခဲ့သည်။ “အလ္လာဟ်အရှင်သည် လူအပေါင်းတို့အား အသက်၊ အသက်ရှူခြင်းနှင့် အလုံးစုံတို့ကို ပေးသနားတော်မူ၏ … ကိုယ်တော်သည် ငါတို့တစ်ဦးစီမှ ဝေးကွာတော်မူသည်မဟုတ်။ အကြောင်းမူကား၊ ကိုယ်တော်၌ပင် ငါတို့သည် အသက်ရှင်လျက် လှုပ်ရှားလျက် ရှိကြ၏” (တမန်တော် ၁၇:၂၅–၂၈)။

III. Health and Holiness

Integral connection between health and holiness is an inevitable corollary to close ties between God and His human creatures. Although distorted temporarily by sin, the intense Creator-creature bond remains permanent, guaranteeing that whatever impacts upon humans is of direct concern to God. So elemental is this truth that the apostle Paul incorporated it into his address to pagans in Athens, “He himself [God] gives to all men life and breath and everything … . He is not far from each one of us, for ‘in him we live and move and have our being’” (Acts 17:25–28).

 

ဖန်ဆင်းခြင်းအချက်ကြောင့် လူသားများသည် ဖန်ဆင်းရှင်အပေါ် မှီခိုနေရပြီး တာဝန်ယူရသည်။ သို့သော် ဘုရားသခင်သည် ကြင်နာသနားတတ်တော်မူသောကြောင့် ကိုယ်တော်၏အစီအစဉ်များသည် အမြဲတမ်း ဖန်ဆင်းခံသတ္တဝါများ၏ ရေရှည်အကျိုးကို ရည်ရွယ်သည်။ ဤယုံကြည်ခြင်းဆိုင်ရာ ထုတ်ဖော်ချက်များသည် သမ္မာကျမ်းစာ၏ ကမ္ဘာအမြင်၏ မူဘောင်ကို ဖွဲ့စည်းပြီး၊ လူသားဘဝနှင့် ကိုယ်ကိုကိုယ်နားလည်မှုသည် မဖြစ်မနေ ဘာသာရေးဆန်ရမည်ဟု သရုပ်ပြသည်။

The fact of Creation places humans in a position of dependency and responsibility to the Creator. However, because God is benevolent, His plans always favor the long-term welfare of His creatures. These faith statements form the framework of the biblical worldview and demonstrate why human life and self-understanding must be essentially religious.

 

A. ကိုယ်ကျင့်တရားဆိုင်ရာ အချက် လူသားများသည် ဘုရားသခင်ထံမှ မူလဇစ်မြစ်နှင့် နေ့စဉ်ထောက်ပံ့မှုကို ရရှိသည်ဆိုလျှင်၊ ထိုကိစ္စသည် အလိုအလျောက် ဘာသာရေးဆိုင်ရာ ဖြစ်လာသည်။ ဘုရားသခင်သည် အကြွင်းမဲ့ သန့်ရှင်းတော်မူသည် (၁ဓမ္မရာဇနှင့် ၂:၂၊ ဆာလံ ၉၉:၉၊ ဟေရှာယ ၆:၃၊ ဗျာဒိတ် ၁၅:၄) ဖြစ်ပြီး၊ ကိုယ်တော်၏ပုံသဏ္ဌာန်နှင့် ဖန်ဆင်းခံရသော လူသားများသည် ကိုယ်တော်၏ သန့်ရှင်းခြင်းကို သူတို့၏ ကိုယ်ရည်အရည်အသွေးနှင့် ဘဝတွင် ထင်ဟပ်စေရန် ရည်ရွယ်ခံရသည် (ဝတ်ပြုရာကျမ်း ၉:၂၊ ၁၁:၄၄၊ ၄၅၊ ၂၀:၇၊ ၂၁:၈)။ ထို့ကြောင့် မူလဖန်ဆင်းခြင်း၊ လူသားများအပါအဝင်၊ ဘုရားသခင်နှင့် လုံးဝညီညွတ်မှုရှိသောကြောင့် ကောင်းမြတ်ခဲ့သည်။ ထိုကောင်းမြတ်ခြင်းတွင် ဝိညာဉ်ရေး၊ ခန္ဓာကိုယ်၊ စိတ်ခံစားမှု၊ လူမှုဆက်ဆံရေး၊ နှင့် အခြားအရည်အသွေးအားလုံး ပါဝင်သည်။ တကယ်တော့ “အလွန်ကောင်းသော” (ကမ္ဘာဦး ၁:၃၁) ဖြစ်သည်။ ဤသို့သော စည်းလုံးညီညွတ်မှုသည် သမ္မာကျမ်းစာတစ်လျှောက် တွေ့ရှိရသော လူသားအကြောင်း အလုံးစုံပါဝင်သော နားလည်မှု၏ အခြေခံဖြစ်သည်။

A. The Moral Factor

If humanity owes its origin and daily sustenance to God, the matter is automatically religious. God is holy in the absolute sense “(1 Sam. 2:2; Ps. 99:9; Isa. 6:3; Rev. 15:4), and humans, made in His image, are designed to reflect in their persons and lives the holiness of their Creator (Lev. 9:2; 11:44, 45; 20:7; 21:8). Hence the original creation, including humans, was good because it was in total harmony with Him. This kind of goodness included all elements of existence, the spiritual, physical, emotional, social, and every other quality of being. It was in fact “very good” (Gen. 1:31). Such unity grounds the wholistic understanding of man found throughout the Bible.

 

“သန့်ရှင်း” နှင့် “သန့်ရှင်းခြင်း” ဆိုသည်မှာ ဟေဗြဲနှင့် ဂရိဘာသာတွင် အဓိပ္ပာယ်တူ စကားလုံးများမှ ဆင်းသက်လာပြီး၊ ရည်ရွယ်ချက်တစ်ခုအတွက် ခွဲထားခြင်း ဟူသော ဘုံအဓိပ္ပာယ်ကို မျှဝေထားသည်။ သန့်ရှင်းခြင်းဆိုသည်မှာ သာမန်အရာများနှင့် ခွဲထားခြင်း (ဟေဗြဲ qādōš, qōdes)၊ ညစ်ညမ်းစေသောအရာများနှင့် ခွဲထားခြင်း၊ သို့မဟုတ် ဘာသာရေးအသုံးပြုရန် သီးသန့်ထားခြင်း ဖြစ်နိုင်သည် (ထွက်မြောက်ရာကျမ်း ၁၉:၆၊ ၃၀:၃၁၊ ၃၂)။ ကျမ်းချက်အသစ်တွင် ဂရိစကား hagios သည် အသင်းတော်အပေါ် အလားတူ အသုံးချသည်။ ပေတရုက “သင်တို့မူကား၊ ရွေးချယ်ခံရာ လူမျိုး၊ မင်းမဲ့ယဇ်ပုရောဟိတ်အဖွဲ့၊ သန့်ရှင်းသော လူမျိုး၊ ဘုရားသခင်၏ ပိုင်ဆိုင်သော လူမျိုးဖြစ်ကြ၏။ သင်တို့ကို မှောင်မိုက်မှ အံ့ဖွယ်အလင်းတော်သို့ ခေါ်ယူတော်မူသော ထိုအရှင်၏ အံ့ဖွယ်တန်ခိုးတို့ကို ကြေညာစေခြင်းငှာ ဖြစ်၏” ဟု ရေးသားထားသည် (၁ပေတရု ၂:၉)။ ဤအကြောင်းအရာသည် ကျမ်းချက်အသစ်တွင် အဖြစ်များသည် (၁ပေတရု ၁:၁၅၊ ၁၆၊ ရောမ ၁၂:၁၊ ၁ကော ၃:၁၇၊ ဧဖက် ၁:၄၊ ၅:၂၇၊ ကောလောသီ ၁:၂၂၊ ၃:၁၂)။

“Holy” and “holiness” are derived from several near synonyms in Hebrew and Greek that share a common sense of separateness for a purpose. Holiness may mean sacred or set apart from the common (Heb. qādōš, qōdes), a separation from what defiles, or dedication to religious use (Ex. 19:6; 30:31, 32). In the NT the Greek word hagios applies the same to the church. Peter writes, “But you are a chosen race, a royal priesthood, a holy nation, God’s own people, that you may declare the wonderful deeds of him who called you out of darkness into his marvelous light” (1 Peter 2:9). The theme is common in the NT (1 Peter 1:15, 16; Rom. 12:1; 1 Cor. 3:17; Eph. 1:4; 5:27; Col. 1:22; 3:12).

 

ဆယ်ပညတ်တော်များကို ဘုရားသခင်၏ စရိုက်လက္ခဏာကို လူသားများ နားလည်နိုင်သော ဘာသာစကားဖြင့် ထုတ်ဖော်ပေးထားသော မှားယွင်းမှုကင်းသော လမ်းညွှန်ချက်အဖြစ် ပေးထားသည်။ ၎င်းတို့ကို လေးစားလိုက်နာခြင်းသည် လူသားများကို ဘုရားသခင်နှင့် ညီညွတ်မှုသို့ ပို့ဆောင်ပေးသည်။ ထို့ကြောင့် ၎င်းတို့သည် အခြေခံကိုယ်ကျင့်တရားစံနှုန်း ဖြစ်လာသည်။ (ကျင့်ဝတ်ဆိုင်ရာ ဥပဒေကို ကြည့်ပါ။)

The Ten Commandments were given to provide humanity with an infallible guide to the character of God, expressed in terms understandable to people. To honor them brings people toward harmony with God. Hence they constitute the basic moral code. (See Law.)

 

၁. လေဝိပညတ်တရား ဤအပိုင်းတွင် ဘုရားသခင်က ပဋိညာဉ်အနေဖြင့် နေ့စဉ်ဘဝ၏ အစိတ်အပိုင်းများစွာကို အုပ်ချုပ်ရန် ပေးထားသော နောက်ထပ်ပညတ်များကို အကျဉ်းချုပ် အာရုံစိုက်ထားသည်။ ၎င်းကို မောရှေပညတ်ဟုလည်း ခေါ်ဆိုပြီး၊ အပြည့်အဝဆုံး ဖော်ပြချက်မှာ ဝတ်ပြုရာကျမ်း (အခန်း ၁၉–၂၇) တွင် တွေ့ရသော်လည်း၊ ဒေဝဒီကျမ်း (အခန်း ၂၂–၂၆) တွင်လည်း အလားတူ ကျမ်းချက်များ ရှိသည်။ ဤဥပဒေများသည် ဘုရားဝတ်ပြုမှုနှင့် ထုံးတမ်းစဉ်လာဆိုင်ရာ ဥပဒေများနှင့် တွဲဖက်ထားသောကြောင့် လူများစွာက ၎င်းတို့၏ တန်ဖိုးကို လျစ်လျူရှုခဲ့ကြသည်။ ထိုဥပဒေများထဲတွင် စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာနှင့် ခန္ဓာကိုယ်ကျန်းမာရေးကို သက်ရောက်မှုရှိသော အရာများ များစွာပါဝင်သည်။ ရှေးဟောင်းဣစ္ရေလလူမျိုး၏ အခြေအနေနှင့် ဦးတည်ထားသော်လည်း၊ ဤဥပဒေများသည် အပြစ်ကြောင့် ကန့်သတ်ခံရသော အတိုင်းအတာအတွင်း၌ မူလစည်းလုံးညီညွတ်မှုကို ပြန်လည်ထူထောင်ရန် ရည်ရွယ်သည်။ ၎င်းတို့သည် အစားအသောက်၊ လူမှုဆက်ဆံရေး၊ ကိုယ်စားလှယ်တော်ကျန်းမာရေး၊ လိင်ဆိုင်ရာ ကိုယ်ကျင့်တရား၊ ဘုရားသခင်ကို ဝတ်ပြုခြင်း စသည့် လူသားအတွေ့အကြုံ၏ ကျယ်ပြန့်သော နယ်ပယ်ကို လွှမ်းခြုံထားသည်။

1. The Levitical Code

Brief attention is given in this section to additional statutes provided by God in covenant to govern many elements of daily life, often called the Mosaic code. Its name is taken from the fact its fullest expression appears in Leviticus (19–27), although similar passages occur in Deuteronomy (22–26). The fact that these laws may adjoin laws governing worship and ritual matters has led many to overlook their value, many of which had an impact on mental and physical health. Although oriented to the situation of ancient Israel, these laws sought to restore, within the limits imposed by sin, what is possible of the original unity. They addressed a broad cross section of human experience, from diet to interpersonal relationships, hygiene, sexual mores, service to God, and other issues.

 

လူများသည် ဤဥပဒေစုကို အဘယ်ကြောင့် လိုက်နာရသနည်း။ နာခံခြင်းမှ အကျိုးကို ရရှိရန် ဆွဲဆောင်မှုသည် အလယ်တန်းသာ ဖြစ်သည်။ ယင်းအစား၊ ပေးထားသော အကြောင်းပြချက်မှာ ကိုယ်ကျင့်တရားဆိုင်ရာ ဖြစ်သည်။ “ငါသည် သန့်ရှင်းသောကြောင့် သင်တို့သည် သန့်ရှင်းရမည်” (ဝတ်ပြုရာကျမ်း ၁၉:၂)။ အခြားတစ်ဖက်တွင်၊ လေဝိပညတ်သည် ဘုရားသခင်နှင့် လူမျိုးအကြား ပဋိညာဉ်တစ်ခုအဖြစ် တည်ထောင်ခဲ့သည်။ ဤဥပဒေများကို ကျန်းမာရေးအခြေခံ သို့မဟုတ် ထုံးတမ်းစဉ်လာအခြေခံဖြင့် ပေးခဲ့သလားဟု ပညာရှင်များ ဆွေးနွေးနေဆဲဖြစ်သည်။ သို့သော် ထုံးတမ်းစဉ်လာအခြေခံပင်ဖြစ်စေ၊ အကျိုးကျေးဇူးများစွာ ရရှိခဲ့သည်။ လိင်ဆိုင်ရာနှင့် အိမ်ထောင်ရေးဆိုင်ရာ ပြဋ္ဌာန်းချက်များကို လိုက်နာပါက လိင်မှတစ်ဆင့် ကူးစက်ရောဂါများ ပျံ့နှံ့မှုကို မတော်မတရား လျော့နည်းစေမည်။ သန့်ရှင်းသော အစားအစာ၊ ရေ၊ လေ၊ အဝတ်အစား၊ နေအိမ်၊ စွန့်ပစ်ပစ္စည်း စွန့်ထုတ်ခြင်း၊ လူသေများကို မြှုပ်နှံခြင်း၊ ကူးစက်ရောဂါရှိသူများကို သီးခြားခွဲထားပြီး စောင့်ကြည့်ခြင်းတို့ဖြင့် အများပြည်သူ ကျန်းမာရေး တိုးတက်လာမည်။ ဤစည်းမျဉ်းများကို အကောင်အထည်ဖော်ရန် ယဇ်ပုရောဟိတ်အုပ်စုတစ်စုကို စီစဉ်ထားသည်။ ပဋိညာဉ်ကတိတော်အရ ဣစ္ရေလလူမျိုးအား “အဲဂုတ္တုပြည်၌ ဖြစ်သော ရောဂါတို့ကို တစ်စုံတစ်ရာမျှ မပေးတော့” (ထွက်မြောက်ရာကျမ်း ၁၅:၂၆) ဟူ၍ ကတိပေးထားပြီး၊ ဤကတိသည် စည်းမျဉ်းများ၏ သက်ရောက်မှုကို ကျော်လွန်သည်။ သို့သော် ကတိပေးထားသော ကိုယ်ခံအားသည် အခြေအနေပေါ်မူတည်သည် (တရားဟောရာကျမ်း ၂၈:၅၆–၆၁)။ ခေတ်သစ်သိပ္ပံပညာအရ လေဝိပညတ်ကို အကောင်အထည်ဖော်ခြင်းသည် ဣစ္ရေလကို ထိုခေတ်က အခြားနိုင်ငံအားလုံးထက် အဆများစွာ ရှေ့တန်းတင်စေခဲ့ပြီး၊ ခရစ်နှစ် ၁၈ ရာစုအထိ မမီနိုင်သော အကျိုးကျေးဇူးများ ရရှိစေခဲ့သည်။ ဤဥပဒေများတွင် တည်ရှိသော သန့်ရှင်းခြင်းဆိုင်ရာ ရည်ရွယ်ချက်သည် လူ၏ခန္ဓာကိုယ်တန်ဖိုးကို မြှင့်တင်ပေးကာ ခန္ဓာကိုယ်နှင့် ဘုရားသခင်ကို ဝတ်ပြုခြင်းအကြား အရေးကြီးသော ဆက်စပ်မှုကို တည်ထောင်ပေးခဲ့သည်။

Why should the people adopt this body of laws? The appeal to obey God to obtain the benefits of obedience is secondary. Instead, the reason given is a moral one, “You shall be holy for I the Lord your God am holy” (Lev. 19:2). On the other hand, the Levitical code was established as a covenant between God and His people. Scholarly debate continues about whether these laws were given on a health or ritual basis; however, even if ritual, they carried many benefits. The laws’ sexual and marriage provisions, if observed, would have virtually eliminated the spread of sexually transmitted diseases. Public health would have been enhanced, with clean food, water, air, clothing, dwellings, disposal of sewage, burial of the dead, also isolation and observation in quarantine of those with communicable diseases. The code provided an organized group of priests to enforce the regulations. The covenant promise had been to inflict on Israel “none of the diseases” that prevailed in Egypt (Ex. 15:26), a promise that far exceeded the impact of the regulations. However, the immunity promised was conditional (Deut. 28:56–61). From modern scientific knowledge it is clear that the implementation of the Levitical code would have placed Israel far in advance of all other countries of their time, attaining a level of benefits not equaled until the eighteenth century A.D. The holiness motif resident in these laws had the effect of elevating the value of the person’s body to establish a vital connection between the body and service to God.

 

၂. ခန္ဓာကိုယ်ဗိမာန်တော် ပေါလု၏ ခန္ဓာကိုယ်သည် ဘုရားသခင်၏ နေထိုင်ရာနေရာဟူသော အဆုံးအမတွင်၊ တမန်တော်သည် ဓမ္မဟောင်းကျမ်းမှ ဆုံးမစာများကို ဆွဲယူ၍ ခန္ဓာကိုယ်ဂရုစိုက်ခြင်းသည် ဘုရားသခင်အတွက် စိုးရိမ်စရာဖြစ်ကြောင်း၊ ကိုယ်ကျင့်တရားဆိုင်ရာ ကိစ္စဖြစ်ကြောင်း ပြသသည်။ “ထို့ကြောင့် ညီအစ်ကိုတို့၊ ဘုရားသခင်၏ ကရုဏာတော်အားဖြင့် ငါတို့သည် သင်တို့၏ ခန္ဓာကိုယ်ကို အသက်ရှင်သော ယဇ်ပွဲခံ၊ သန့်ရှင်း၍ ဘုရားသခင်နှင့် လျော်ကန်သော ယဇ်အဖြစ် ပူဇော်ကြလော့။ ဤအရာသည် သင်တို့၏ ဝိညာဉ်ရေးရာ ဝတ်ပြုမှု ဖြစ်၏” (ရောမ ၁၂:၁)။ ဤကျမ်းချက်၏ ယဇ်ပွဲဆိုင်ရာ ဘာသာစကားသည် ပေါလုက ခန္ဓာကိုယ်ကို ရည်ညွှန်းပြီး ထို့ထက်မက ရည်ညွှန်းကြောင်း ညွှန်ပြသည်။ သူသည် ဣစ္ရေလနှင့် ပဋိညာဉ်ကတိကို တိုက်ရိုက်ဆွဲယူသည်။ “ငါသည် သင်တို့အလယ်၌ လျှောက်လှမ်းမည်၊ သင်တို့၏ ဘုရားသခင်ဖြစ်မည်၊ သင်တို့သည် ငါ၏လူဖြစ်မည်” (ဝတ်ပြုရာကျမ်း ၂၆:၁၂)။ ထပ်ခါတလဲလဲ ထင်ရှားသော အကြောင်းအရာတွင် ဘုရားသခင်သည် လူမျိုးတို့အလယ်၌ နေထိုင်မည်ဟု ကတိပေးထားသည် (ထွက်မြောက်ရာကျမ်း ၂၅:၈၊ တောလည်ရာကျမ်း ၃၅:၃၄၊ ၁ရာဇဝင် ၆:၁၃၊ ယောလ ၃:၁၇၊ ဇာခရိ ၂:၁၀၊ ၁၁)။

2. The Body Temple

In Paul’s teaching about the body as God’s dwelling place the apostle draws from OT teachings to show that physical care is a matter of concern to God. It is a moral issue. “I appeal to you therefore, brethren, by the mercies of God, to present your bodies as a living sacrifice, holy and acceptable to God, which is your spiritual worship” (Rom. 12:1). The sacrificial language of this verse suggests that Paul had in mind the physical body, and more. He draws directly from the covenant promise with Israel, “And I will walk among you, and will be your God, and you shall be my people” (Lev. 26:12). In a theme often repeated, God promised to dwell among His people (Ex. 25:8; Num. 35:34; 1 Kings 6:13; Joel 3:17; Zech. 2:10, 11).

 

ယဇ်ပွဲအဖြစ် လူတစ်ဦးလုံး ဘုရားသခင်အတွက်သာ သီးသန့်ထားခြင်း၊ ဆုံးဖြတ်ခြင်း ခံရမည်။ ပေါလုအတွက် ယုံကြည်သူသည် ဘုရားသခင်၏ နေထိုင်ရာနေရာ ဖြစ်လာသည်။ သူသည် ကောရိန္သုမြို့သားများအား “သင်တို့၏ ခန္ဓာကိုယ်သည် သင်တို့အထဲ၌ ရှိတော်မူသော သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်၏ ဗိမာန်ဖြစ်ကြောင်းကို သင်တို့ မသိကြသလော။ ထိုဝိညာဉ်တော်ကို ဘုရားသခင်ထံမှ ခံရကြ၏။ သင်တို့သည် ကိုယ်ပိုင်ပိုင်ဆိုင်ခြင်း မဟုတ်။ သင်တို့ကို တန်ဖိုးရှိသော ဈေးနှင့် ဝယ်ယူခဲ့ပြီ။ သို့ဖြစ်၍ သင်တို့၏ ခန္ဓာကိုယ်တွင် ဘုရားသခင်ကို ချီးမွမ်းကြလော့” ဟု ရေးသားသည် (၁ကော ၆:၁၉၊ ၂၀)။ စာပိုဒ်အနည်းငယ်အလိုတွင် သူသည် စုပေါင်းအဓိပ္ပာယ်ဖြင့် ဖြစ်နိုင်သည်။ “သင်တို့သည် ဘုရားသခင်၏ ဗိမာန်ဖြစ်ကြောင်း၊ ဘုရားသခင်၏ ဝိညာဉ်တော်သည် သင်တို့၌ နေတော်မူကြောင်းကို မသိကြသလော။ အကြင်သူသည် ဘုရားသခင်၏ ဗိမာန်ကို ဖျက်ဆီးလျှင်၊ ဘုရားသခင်သည် ထိုသူကို ဖျက်ဆီးတော်မူမည်။ ဘုရားသခင်၏ ဗိမာန်သည် သန့်ရှင်းသည်ဖြစ်၍၊ ထိုဗိမာန်မှာ သင်တို့ပင် ဖြစ်၏” (၁ကော ၃:၁၆၊ ၁၇)။ ပေါလု၏ ပြင်းထန်သော ဘာသာစကားသည် ဤအမှန်တရားကို အလွန်အရေးကြီးကြောင်း ပြသသည်။

As a sacrifice, the whole person would be set apart, consecrated solely to God. For Paul the believer becomes a divine dwelling place. He writes to the Corinthians, “Do you not know that your body is a temple of the Holy Spirit within you, which you have from God? You are not your own; you were bought with a price. So glorify God in your body” (1 Cor. 6:19, 20). A few lines earlier he had written, perhaps in a collective sense, “Do you not know that you are God’s temple and that God’s Spirit dwells in you? If any one destroys God’s temple, God will destroy him. For God’s temple is holy, and that temple you are” (1 Cor. 3:16, 17). Paul’s intense language shows that he regards this as important truth.

 

ဤအခန်းသုံးခုတွင် ခန္ဓာကိုယ်ကို ရှင်းလင်းစွာ ကိုးကားဖော်ပြထားသည်မှာ လေးကြိမ်ရှိသည်။ တစ်စိတ်တစ်ပိုင်းအားဖြင့် လိင်စင်ကြယ်ခြင်းဆီသို့ ဆွဲဆောင်ခြင်းဖြစ်သော်လည်း၊ အဓိကအချက်နှစ်ချက်မှာ ရှင်းလင်းသည်။ (၁) ဖန်ဆင်းခြင်းနှင့် ရွေးနုတ်ခြင်းအားဖြင့် ခန္ဓာကိုယ်သည် ဘုရားသခင်ပိုင်ဆိုင်ပြီး အရေးကြီးသည်။ (၂) ဝိညာဉ်တော်၏နေရာထိုင်ခင်းအတွက် ခန္ဓာကိုယ်ကို စင်ကြယ်သန့်ရှင်းစွာ ထားရှိခြင်းသည် ခရစ်ယာန်တို့၏ တာဝန်ဖြစ်သည်။ ခန္ဓာကိုယ်ကို ဂရုစိုက်ခြင်းသည် ကိုယ်ကျင့်တရားနှင့် ခိုင်မာစွာ ဆက်နွယ်နေပြီး၊ ခရစ်ယာန်ဘဝ၏ ခိုင်မာသော်လည်း လျစ်လျူရှုခံရလေ့ရှိသော အစိတ်အပိုင်းတစ်ခုဖြစ်သည်။

In these three passages the body is explicitly cited four times. In part his appeal is to sexual purity, but two core themes are clear: (1) by both creation and redemption, the body belongs to God and is important, and (2) keeping the body pure for the Spirit’s dwelling is a Christian responsibility. Care for the body has strong moral ties and is a solid, if neglected, part of the Christian life.

 

ကျမ်းစာများတွင် လူသားများသည် ဖန်ဆင်းခြင်းနှင့် ရွေးနုတ်ခြင်းအားဖြင့် ဘုရားသခင်ပိုင်ဆိုင်ကြောင်း၊ အုပ်ထိန်းသူများအနေဖြင့် ကိုယ်ကိုကိုယ် ဂရုစိုက်ရမည့် တာဝန်ရှိကြောင်း ရှင်းလင်းစွာ ဖော်ပြထားသော်လည်း၊ မည်သို့ပြုလုပ်ရမည်နည်းဟူသော စနစ်တကျ လမ်းညွှန်ချက်ကို မပေးထားပါ။ အနီးစပ်ဆုံးမှာ လေဝိပညတ်တွင် ကျန်းမာရေးဆိုင်ရာ အစိတ်အပိုင်းများဖြစ်သော်လည်း၊ ၎င်းတို့ကို လူမှုဆက်ဆံရေးအခြေအနေများတွင် ထည့်သွင်းဖော်ပြထားပြီး၊ ကိုယ်ပိုင်ရွေးချယ်မှုများကို တိုက်ရိုက်အုပ်ချုပ်ရန် ရည်ရွယ်ချက်ဖြင့် မပေးထားပါ။ အခြေခံရည်မှန်းချက်များကို ဘုရားသခင်ပေးထားသော်လည်း၊ တိကျသောအစီအမံများကို ခန္ဓာကိုယ်နှင့် စိတ်သည် ပိုကြီးသော သဘာဝပတ်ဝန်းကျင်တွင် မည်သို့အလုပ်လုပ်သည်ကို လေ့လာခြင်းဖြင့် ရှာဖွေရမည်ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် အကောင်းဆုံးကျန်းမာရေးကို ထိန်းသိမ်းခြင်းသည် ဖန်ဆင်းရှင်နှင့် ဖန်ဆင်းခံတို့အကြား ပူးပေါင်းဆောင်ရွက်မှုတစ်ခုဖြစ်သည်။ (IV. A. ကိုကြည့်ပါ။)

Although the Scriptures are clear that humans belong to God by creation and redemption, and that as stewards they have the responsibility of caring for themselves, no systematic charter of how to do so is provided. Those that come nearest are the health components of the Levitical code, however they are couched in social settings, and seldom given directly to govern personal choices. Basic goals are God-given, but the exact measures to be taken remain to be discovered through study of how body and mind function in the larger natural setting. Maintaining optimum health therefore is a cooperative venture between the Creator and His creature. (See IV. A.)

 

ဤယေဘုယျလေ့လာတွေ့ရှိချက်အတွက် ထူးခြားသောခြွင်းချက်တစ်ခုမှာ အစားအသောက်ဆိုင်ရာဖြစ်သည်။ ဤအချက်တစ်ခုတည်းကပင် ကျမ်းစာတွင် အတော်အတန်အသေးစိတ် ကိုင်တွယ်ဖော်ပြထားသော တစ်ခုတည်းသော အဓိကကျန်းမာရေးအချက်အနေဖြင့် အစားအသောက်ကို အထူးအာရုံစိုက်ရန် တရားမျှတစေသည်။

A striking exception to this general observation deals with food. This fact alone justifies special attention to diet as the one major health factor dealt with at some length in the Scriptures.

 

B. ကျမ်းစာထဲမှာ အစားအသောက်

လူများ ဘာစားသည်ကို ဘုရားသခင်စိုးရိမ်ခြင်းသည် ကမ္ဘာဦးကျမ်း ပဌမအခန်းမှပင် စတင်သည်။ ထိုအခါ မူလအစားအသောက်ကို သတ်မှတ်ပေးခဲ့သည်။ ၎င်းသည် ကျမ်းစာတစ်လျှောက် အံ့သြဖွယ်များပြားစွာ ပြန်လည်ပေါ်ပေါက်လာပြီး၊ ကိုယ်ကာယကျန်းမာရေးနှင့် ဘုရားသခင်ကို အမှုတServeခြင်းနှစ်မျိုးလုံးပါဝင်သော အသုံးချမှုများရှိသည်။ မူလအစားအသောက်သည် သက်သတ်လွတ်ဖြစ်ပြီး တိကျစွာ အသေးစိတ်ဖော်ပြထားသည်။ “ထို့နောက် ဘုရားသခင်က၊ ‘ကြည့်လော့၊ မြေကြီးတစ်ပြင်လုံးပေါ်တွင် အစေ့ထုတ်သော အပင်ရှိသမျှနှင့် အသီးထဲတွင် အစေ့ပါသော သစ်ပင်ရှိသမျှကို သင်တို့အတွက် ငါပေးပြီ။ အစာအဖြစ် သင်တို့ရှိစေသတည်း’ ဟု မိန့်တော်မူ၏” (ကမ္ဘာဦး ၁:၂၉)။ ဧဒင်ဥယျာဉ်တွင် သစ်ပင်များများစွာ ရှိကြောင်း အထူးဖော်ပြထားပြီး၊ အသက်ပင်အပါအဝင် ပဌမလင်မယားနှစ်ဦးသည် ဘုရားသခင်က သီးသန့်ချန်ထားတော်မူသော အသီးတစ်မျိုးတည်းသော သစ်ပင်မှလွဲ၍ အခြားအားလုံးကို အသုံးပြုခွင့်ရှိခဲ့သည် (ကမ္ဘာဦး ၂:၉)။ ထိုသစ်ပင်နှင့်ပတ်သက်၍ ဘုရားသခင်က “မစားနှင့်” ဟု မိန့်တော်မူခဲ့သည်။ ထိုနေရာတွင် မနာခံခြင်းသည် ပဌမအပြစ်ဖြစ်လာခဲ့သည်။ အစားအသောက်နှင့် ကိုယ်ကျင့်တရားဆိုင်ရာ ပြဿနာကြား ဆက်နွယ်မှုကို သတိပြုရမည်။

B. Diet in the Bible

God’s concern with what people eat begins with the first chapter of Genesis, where He prescribed the original diet. It resurfaces with surprising frequency throughout the Scriptures, having applications that involve both physical health and one’s service to God. The original diet was vegetarian, given in exact detail. “And God said, ‘Behold, I have given you every plant yielding seed which is upon the face of all the earth, and every tree with seed in its fruit, you shall have them for food’” (Gen. 1:29). Specific mention is made of an abundance of trees in Eden, including the tree of life, to all of which the first couple had access, with exception of a single fruit-bearing tree that God had reserved (Gen. 2:9). Of it, He told them, “You shall not eat.” Their disobedience in this point constituted the first sin. We note the connection between food and a moral issue.

 

အပြစ်ဝင်လာပြီးနောက် မူလအစားအသောက်ကို သစ်သီးနှင့် အခွံမာသီးများအပြင် မြက်ပင်များပါ ထည့်သွင်းခဲ့သော်လည်း သက်သတ်လွတ်အဖြစ်သာ ဆက်လက်တည်ရှိခဲ့သည်။ ခေတ်သစ်သိပ္ပံလေ့လာမှုများက မျှတသော သက်သတ်လွတ်စားနပ်ရိက္ခာသည် လုံလောက်ရုံသာမက ထူးခြားသော ကျန်းမာရေးအကျိုးကျေးဇူးများကို ဆက်လက်ပြသနေသည်။ ရေလွှမ်းမိုးပြီးနောက် မြေကြီး၏ စားနပ်ရိက္ခာထုတ်လုပ်နိုင်စွမ်းလျော့နည်းသွားသောအခါမှသာ တိရစ္ဆာန်အသားစားခွင့်ကို ခွင့်ပြုခဲ့ပြီး၊ ထိုအခါတွင်ပင် သွေးပါသောအသားကို မစားရန်ကန့်သတ်ခဲ့သည် (ကမ္ဘာဦး ၉:၃၊ ၄)၊ နောက်ပိုင်းတွင် အဆီပါ မစားရန် (လေဝိ ၃:၁၇)။ အစောပိုင်းကပင် ဘုရားသခင်သည် တိရစ္ဆာန်များကို စင်ကြယ်သော၊ မစင်ကြယ်သော ဟူ၍ ခွဲခြားခဲ့သည် (ကမ္ဘာဦး ၇:၂၊ ၈:၂၀)။ ဘိုးဘေးဘီဘင်ဇာတ်လမ်းများအရ လူသားများသည် အသားစားသုံးခြင်းကို စတင်ခဲ့ကြပြီး၊ အထူးသဖြင့် ခြောက်သွေ့သောရာသီဥတုတွင် နေထိုင်သော လှည့်လည်နေထိုင်သူများအတွက် သင့်လျော်ခဲ့သည်။ မီဇိုပိုတေးမီယားဒေသတွင် ရေးသားခဲ့သော ဒံယေလစာအုပ်တွင် ဒံယေလနှင့် သူ၏အပေါင်းအဖော်များ ဘုရင်ခံနေဘုကဒ်နေဇာ (ဘီစီ ၆၀၅–၅၆၂) ၏ နန်းတွင်းသို့ ရောက်ရှိလာချိန်မှစ၍ အစားအသောက်နှင့်ပတ်သက်သော ဖြစ်ရပ်တစ်ခုကို ဖော်ပြထားသည်။ ဘုရင်၏ လှုံ့ဆော်မှုဖြစ်စေသော ဟင်းလျာများနှင့်နှိုင်းယှဉ်လျှင် ရိုးရှင်းသော သက်သတ်လွတ်အစားအစာကို ရွေးချယ်ခဲ့ခြင်းသည် စိတ်ပိုမိုရှင်းလင်းလာခြင်းနှင့် ဆက်စပ်နေပြီး၊ ထိုကိစ္စသည် အခြားဒေသတွင် ဘုရားသခင်အပေါ် ဒံယေလ၏ ကတိကဝတ်ကို စမ်းသပ်မှုဖြစ်လာခဲ့သည် (ဒံယေလ ၁:၈–၁၆)။ ရှေးခေတ်တွင် သာမန်လူများအတွက် ရရှိနိုင်သော စားနပ်ရိက္ခာအရင်းအမြစ်များ ကန့်သတ်ခံရသဖြင့် ဧဒင်သက်သတ်လွတ်အစားအသောက်သို့ ပြန်လည်သွားရန် ကျမ်းစာတွင် ပြဿနာမဖြစ်ခဲ့သော်လည်း၊ ၎င်းသည် စံနမူနာအိမ်မက်အဖြစ် ဆက်လက်တည်ရှိနေပြီး၊ အထက်ပါအတိုင်း လက်ရှိသိပ္ပံလေ့လာမှုများက ပိုမိုထောက်ခံလာသည်။

Following the entrance of sin the original diet was expanded to include herbaceous plants as well as fruits and nuts; however, it remained vegetarian. Modern scientific studies continue to demonstrate both the adequacy and unique health advantages to be gained by following a balanced vegetarian regimen. Only after the Flood diminished the earth’s food-producing capacity was permission given to use animal flesh as food, and that with restriction against use of flesh with blood (Gen. 9:3, 4), and later fat (Lev. 3:17). Already God had introduced a distinction among animals, clean or unclean (Gen. 7:2; 8:20). As the patriarchal narratives make clear, humans adopted the use of flesh in their diets, a practice particularly suited to a nomadic life in an arid climate. The book of Daniel, written in Mesopotamia, narrates an incident involving food dating to the arrival of Daniel and his companions at the court of the Babylonian king, Nebuchadnezzar II (605–562 B.C.). Their choice of a simple vegetarian diet in contrast to the king’s stimulating cuisine is linked to increased clarity of mind, the issue serving as a test of Daniel’s commitment to God in an alien setting (Dan. 1:8–16). Given the limited sources of food available to common people in ancient times, a return to the Edenic vegetarian diet is not an issue in the Scriptures; however, it remains as the ideal, and as noted above, is increasingly supported by current scientific research.

 

လုကာသည် အစားအသောက်ဆိုင်ရာကိစ္စများကို အထူးစိတ်ဝင်စားကြောင်း အဋာပ္ပလိတ်ဆရာများကလည်း သတိပြုဖော်ပြထားသည်။ အခန်းတိုင်းနီးပါးတွင် အစားအသောက်ကို ကိုးကားဖော်ပြထားသည်။ အစားအသောက်ကို မင်္ဂလာဆောင်နှင့် ပွဲလမ်းသဘင်ကဲ့သို့ ဝမ်းမြောက်ဖွယ်အခါများနှင့် ဆက်စပ်ထားသည် (လုကာ ၅:၃၃–၃၅၊ ၆:၂၁–၂၅၊ ၁၅:၃–၃၂) နှင့် ကမ္ဘာအသစ်တွင် ခရစ်တော်၏စားပွဲ၌ ပွဲတော်ကို ကြိုတင်ဟောကိန်းထုတ်ထားသည် (လုကာ ၁၃:၂၉၊ ၃၀၊ ၂၂:၂၈–၃၀)။ ဆင်းရဲသားများနှင့် အစားအသောက်နှင့် ပစ္စည်းမျှဝေခြင်းသည် ခရစ်တော်၏နောက်လိုက်များ၏ တာဝန်ဖြစ်လာသည် (လုကာ ၃:၁၁၊ ၁၄:၇–၂၄)။ အခြားသုံးပါးသောကျမ်းများတွင် မရှိသည့်အတိုင်း လုကာသည် အစားအသောက်အပေါ် သဘောထားကို ကိုယ်ကျင့်တရားနှင့် ဆက်စပ်ထားသည်။ ယုံကြည်သူသည် ကိုယ်ကျိုးရှာသော အစားအသောက်နှင့် အရက်အလွန်အကျွံစွဲလမ်းခြင်းကို ရှောင်ကြဉ်ရမည်။ ဤအပြစ်များသည် နောဧနှင့် လောတခေတ်က တရားစီရင်ခြင်းသို့ ဦးတည်ခဲ့သည် (လုကာ ၁၇:၂၀–၃၇)။

Luke’s particular interest in matters of food has been noted also by commentators. Almost every chapter makes reference to food. Food is connected with joyful occasions such as weddings and feasts (Luke 5:33–35; 6:21–25; 15:3–32) and in his foreshadowing of the “banquet at Christ’s table in the world to come (Luke 13:29, 30; 22:28–30). Sharing food and possessions with the poor becomes an obligation of Christ’s followers (Luke 3:11; 14:7–24). As in none of the other Gospels, Luke associates one’s attitude toward food with morality. The believer is to avoid a self-satisfying obsession with food and drink, these being sins that led to judgment in the days of Noah and Lot (Luke 17:20–37).

 

ရေလွှမ်းမိုးခြင်းဇာတ်လမ်းတွင် စင်ကြယ်သောတိရစ္ဆာန်နှင့် မစင်ကြယ်သောတိရစ္ဆာန်များကို ခွဲခြားရန် တိကျသောလက္ခဏာများကို မပါဝင်ခဲ့သော်လည်း၊ လေဝိ ၁၁ နှင့် တရားဟောရာ ၁၄ တွင် အသေးစိတ်ဖော်ပြထားသည်။ စင်ကြယ်သောတိရစ္ဆာန်များသည် ကျက်စားပြီး ခြေခွာနှစ်ခွရှိရမည်ဟု ရှင်းလင်းစွာ ညွှန်ကြားထားသည်။ အခြားများမှာ မစင်ကြယ်သည်။ ရေသတ္တဝါများတွင် စင်ကြယ်သောများသည် ငါးကြေးနှင့် ဖီးလ်နှစ်မျိုးလုံးရှိရမည် (လေဝိ ၁၁:၂–၂၃)။ ယေဘုယျအားဖြင့် သားရဲတိရစ္ဆာန်များနှင့် အမဲလိုက်ငှက်များကို မစင်ကြယ်ဟု သတ်မှတ်ထားသည်။ ဤခွဲခြားမှုများသည် ကျန်းမာရေးအတွက်လား သို့မဟုတ် ဓလေ့ထုံးတမ်းအတွက်လား။ အထူးသဖြင့် တရားဟောရာတွင် စားသောက်ခြင်းနှင့် ဆက်စပ်နေပုံရသည် (တရားဟောရာ ၁၄:၃–၂၁)။ ဤခွဲခြားမှုများသည် ယာယီဖြစ်ပြီး အသစ်သောခေတ်တွင် ပယ်ဖျက်ခံရမည်လား။ တိရစ္ဆာန်ခွဲခြားမှုကို နောဧထံမှ ခြေရာခံနိုင်ပြီး၊ ဆီးနတ်တောင်တွင် ရှင်းလင်းစွာသတ်မှတ်ကာ ကျမ်းစာဇာတ်လမ်းတစ်လျှောက် ဆက်လက်တည်ရှိခဲ့သည်။ ဟောရှေ၊ ဟေရှာယ၊ ယေဇကျေလတို့သည် စင်ကြယ်နှင့် မစင်ကြယ်ကြား ခွဲခြားမှုကို ထိန်းသိမ်းခဲ့သည် (ဟေရှာယ ၆၆:၁၇၊ ဟောရှေ ၉:၃၊ ယေဇကျေလ ၂၂:၂၆၊ ၄၄:၂၃)။ ယေရှုနှင့် တမန်တော်များသည် ဂျူးလူမျိုးများအဖြစ် ဤစည်းမျဉ်းကို လေးစားခဲ့ကြပြီး၊ ရန်သူများကြားတွင် ဤကိစ္စနှင့်ပတ်သက်၍ ပြဿနာမရှိခဲ့ပါ။ အသစ်သောခေတ်က ဤခွဲခြားမှုကို ပယ်ဖျက်သလား။ ယေရှုသည် ဓလေ့ထုံးတမ်းဆိုင်ရာ အဆင်းအယောင်ခွဲခြားမှုများကို လျစ်လျူရှုခဲ့သော်လည်း (မာကု ၇:၁၅–၂၃)၊ အသစ်သောခေတ်ကျမ်းစာတွင် အခြေခံခွဲခြားမှုကို ပယ်ဖျက်သော စာသားမရှိပါ။ လက်ဝါးကပ်တိုင်တွင် ရပ်တန့်သွားနိုင်မည်မဟုတ်ပါ။ အကြောင်းမှာ ယေရုရှလင်ညီလာခံ (ခရစ်နှစ် ၄၉ ခန့်) တွင် ခရစ်ယာန်များအတွက် သီးခြားအစားအသောက်စည်းမျဉ်းများကို အသုံးချခဲ့သည်။ ပေတရုသည် မစင်ကြယ်သောအစားအစာများကို ရှောင်ကြဉ်ခဲ့သည် (တမန်တော် ၁၀:၁၄)။ ရုပ်တုများကို ပူဇော်သောအစားအသောက်များဆိုင်ရာ ဆွေးနွေးချက်များ (၁ ကိုရိန်သု ၈ နှင့် ရောမ ၁၄) သည် စင်ကြယ်/မစင်ကြယ်ခွဲခြားမှုနှင့် မသက်ဆိုင်ပါ။ အခြားကိုယ်ကျင့်တရားကိစ္စများကို ဆွေးနွေးနေသော်လည်း၊ ဗျာဒိတ်ကျမ်းရေးသားသူသည် ဓမ္မဟောင်းခွဲခြားမှုများမှ ဆွဲယူ၍ “အသစ်ယေရုရှလင်မြို့တွင် မစင်ကြယ်သောအရာတစ်ခုမျှ မဝင်ရ” ဟု ဖော်ပြထားသည် (ဗျာဒိတ် ၂၁:၂၇၊ ဟေရှာယ ၃၅:၈)။

Exact characteristics to distinguish between clean and unclean animals were not included in the Flood narrative (Gen. 7–9), but are detailed in Leviticus 11 and Deuteronomy 14. Clear instructions required clean animals to be those that chewed the cud and had cloven hooves. Others were unclean. Clean marine animals were required to possess both fins and scales (Lev. 11:2–23). In general, birds of prey and scavengers were designated as unclean. Were the distinctions intended as health measures or for ritual purposes? Particularly in Deuteronomy, the listing seems connected with eating rather than with things sacrificial (Deut. 14:3–21). Are the distinctions temporary, to be discontinued in the NT? The distinction among animals can be traced to Noah, who becomes patriarch of the entire human race, explicitly defined at Mount Sinai, and continued through the biblical narrative. Hosea, Isaiah, and Ezekiel maintained the distinction between clean and unclean (Isa. 66:17; Hosea 9:3; Eze. 22:26; 44:23). As practicing Jews Jesus and the apostles undoubtedly respected it, and no issue over it appears among their enemies. Does the NT invalidate it? While Jesus disregarded traditional ceremonial distinctions (Mark 7:15–23), no NT text erases the basic distinction, and it hardly could have been discontinued at the cross, for the Jerusalem Council of Acts 15 (c. A.D. 49) applies specific dietary laws to Christians. Peter’s personal practice was to avoid unclean foods (Acts 10:14). Discussions of foods offered to idols (l Cor. 8 and Rom. 14) deal with issues other than the clean/unclean distinction. Although he is addressing other moral matters, the writer of the Apocalypse draws from familiar OT distinctions by noting that in the New Jerusalem “nothing unclean shall enter it” (Rev. 21:27; Isa. 35:8).

 

အခြားအထောက်အထားများက စင်ကြယ်/မစင်ကြယ်ခွဲခြားမှုသည် ယဇ်ပူဇော်ရေးမဟုတ်ကြောင်း ထောက်ခံသည်။ ယဇ်ပူဇော်ရေးဆိုင်ရာ မစင်ကြယ်မှုကို သန့်ရှင်းရေးဖြင့် ဖယ်ရှားနိုင်သော်လည်း၊ တိရစ္ဆာန်များ၏ မစင်ကြယ်မှုမှာ အမြဲတမ်းဖြစ်ပြီး ဖယ်ရှားရန် ဓလေ့ထုံးတမ်းမရှိပါ။ ထို့ပြင် ဣသရေလလူမျိုးများသည် မစင်ကြယ်သောတိရစ္ဆာန်များနှင့် ထိတွေ့မိသော်လည်း ကိုယ်တိုင်မစင်ကြယ်သည်ဟု မဖြစ်ပါ။ စည်းမျဉ်းကို ဣသရေလနိုင်ငံအတွင်း နေထိုင်သော သူစိမ်းများအတွက်ပင် အဓိကအားဖြင့် အသုံးချခဲ့သည် (လေဝိ ၁၇:၁၂–၁၅)။ ကိုးကားထားသော အထောက်အထားများအရ၊ ကျမ်းစာသက်သေခံချက်သည် နောဧခေတ်မှ ယနေ့အထိ စင်ကြယ်/မစင်ကြယ်ခွဲခြားမှုကို အသုံးချနိုင်ကြောင်း ထောက်ခံသည်။

Other evidence supports the distinction between clean and unclean as noncultic. Cultic uncleanness could be removed by cleansing; however, the uncleanness of animals was permanent, with no ritual available for its removal. Furthermore, Israelites could come into contact with unclean animals without themselves becoming unclean. Application of the regulation was universal, the obligation applying even to aliens in Israel (Lev. 17:12–15). Given the evidence cited, the biblical testimony supports the distinction between clean and unclean as applicable from at least the time of Noah to the present.

 

C. ကျန်းမာရေးနှင့် နာခံခြင်း

ခရစ်တော်အားဖြင့် ဘုရားသခင်ပေးသော ကျေးဇူးတော်ကို တန်ဖိုးထားလျက်၊ ခရစ်ယာန်များသည် ရွေးနုတ်ခြင်း၏ အထောက်အထားသည် စိတ်နှလုံးအမှန်တကယ် နာခံခြင်းတွင် ပေါ်လွင်လာမည်ကို အသိအမှတ်ပြုသည် (ရောမ ၆:၁၇)။ လူတစ်ဦးလုံး၏ အားလုံးသောရှုထောင့်များတွင် ကုသခြင်းသည် ဘုရားသခင်နှင့် ပူးပေါင်းဆောင်ရွက်ရန် လိုအပ်သည်။ အပြစ်သည် မနာခံခြင်းအားဖြင့် ကမ္ဘာပေါ်သို့ ဝင်ရောက်လာပြီး လူသားမျိုးနွယ်နှင့် ကမ္ဘာဂြိုဟ်ကို ဝိညာဉ်ရေး၊ လူမှုရေး၊ စိတ်ခံစားမှု၊ ကိုယ်ကာယရေးရာ ပြောင်းလဲပျက်စီးစေသော ပြည့်စုံသောဖျားနာမှုသို့ ချီးမြှောက်ခဲ့သည်။ ခရစ်တော်အားဖြင့် ပြန်လည်ထူထောင်ခြင်းရောက်လာခဲ့သည် (ရောမ ၅:၁၅)။

C. Health and Obedience

While treasuring the grace by which God in Christ provides salvation-healing, Christians acknowledge that the evidence of redemption will appear in genuine, heartfelt obedience to God (Rom. 6:17). Healing of the whole person in all its aspects requires cooperation with God. As sin entered the world by an act of disobedience, plunging humanity and the planet into a comprehensive sickness with spiritual, social, emotional, and physical distortion, so in Christ came the restoration (Rom. 5:15).

 

ကျမ်းစာ၏ နောက်ဆုံးကာလပုံရိပ်တွင် အပြစ်၏အလုပ်ပြီးဆုံးခါနီးတွင် အထူးကျန်ရစ်သော အကြွင်းအကျန်လူမျိုးကို မြင်တွေ့ရသည်။ ပဋိညာဉ်လူမျိုးများသည် ဘုရားသခင်အား လုံးလုံးကတိကဝတ်ပြုထားပြီး၊ ပြောင်းလဲပျက်စီးနေသော ကမ္ဘာတွင် ကြီးမားသောကိုယ်ပိုင်စျေးနှုန်းဖြင့် ဖြောင့်မတ်ခြင်းကို ရွေးချယ်ကြသည်။ သူတို့သည် နောက်ဆုံးကာလနီးလာချိန်တွင် သတိရှိရှိ၊ ကတိကဝတ်ရှိရှိ နေထိုင်ရမည်ဟု ယေရှု၏ သတိပေးချက်ကို အလေးအနက်ထားကြသည် (မဿဲ ၂၄:၃၆–၅၁၊ ၂၅:၁–၁၃၊ လုကာ ၁၂:၁၃–၂၁၊ ၃၅–၄၈၊ မာကု ၁၃:၃၂–၃၇)။ ဗျာဒိတ်ရှုက သူတို့ကို သန့်ရှင်းသူများဟု ဖော်ပြသည်။ “ဘုရားသခင်၏ ပညတ်တော်များကို စောင့်ရှောက်ပြီး ယေရှု၏ ယုံကြည်ခြင်းကို ဆုပ်ကိုင်ထားသူများ” (ဗျာဒိတ် ၁၄:၁၂)။ ဤသူများနှင့် ခေတ်အဆက်ဆက်မှ ရှင်ပြန်ထမြောက်သော သန့်ရှင်းသူများအတွက် ခရစ်တော်သည် ပြည့်စုံသောကုသခြင်းနှင့် အပြစ်နှင့် အကျိုးဆက်များ အဆုံးသတ်ခြင်းဖြင့် ကြွလာတော်မူသည်။ “ထိုအခါ ပင်လယ်သည် အထဲမှ လူသေများကို ပေးလိုက်၏။ မရဏာနှင့် မရဏာနိုင်ငံသည် အထဲမှ လူသေများကို ပေးလိုက်၏။ လူတိုင်းကို သူတို့ပြုခဲ့သော အမှုအရာများအတိုင်း တရားစီရင်ခြင်းခံရ၏။ ထိုနောက် မရဏာနှင့် မရဏာနိုင်ငံကို မီးအိုင်ထဲသို့ ပစ်ချလိုက်၏” (ဗျာဒိတ် ၂၀:၁၃၊ ၁၄)။ (ထောင်စုနှစ်ကို ကြည့်ပါ။) “ထိုအခါ ပလ္လင်တော်မှ ကြီးသောအသံကို ငါကြား၏။ ‘ကြည့်လော့၊ ဘုရားသခင်၏ နေရာတော်သည် လူတို့နှင့်အတူ ရှိ၏။ သူတို့နှင့်အတူ နေတော်မူမည်။ သူတို့သည် သူ၏လူမျိုးဖြစ်ကြလိမ့်မည်။ ဘုရားသခင်ဘုရားကိုယ်တော်တိုင် သူတို့နှင့်အတူ ရှိတော်မူမည်။ သူတို့မျက်စိမှ မျက်ရည်ရှိသမျှကို သုတ်တော်မူမည်။ သေခြင်းတရားမရှိတော့။ ငိုကြွေးခြင်း၊ အော်ဟစ်ခြင်း၊ နာကျင်ခြင်းမျှ မရှိတော့။ အရင်အရာများ ပျောက်ကွယ်သွားပြီ’ ဟု မိန့်တော်မူ၏” (ဗျာဒိတ် ၂၁:၃၊ ၄)။ ဧဒင်တွင် ဆုံးရှုံးခဲ့သမျှ ပြန်လည်ရရှိသည်။ (မဟာအငြင်းပွားရေးကို ကြည့်ပါ။)

The eschatalogical biblical picture foresees a special remnant people at the end of the career of sin, covenant people wholly committed to God, who living in a distorted world still choose righteousness at great personal cost. They take seriously Jesus’ warning that those approaching the eschaton must live sober, committed lives (Matt. 24:36–51; 25:1–13; Luke 12:13–21; 35–48; Mark 13:32–37). John the revelator describes them as the saints, “those who keep the commandments of God and the faith of Jesus” (Rev. 14:12). For these and the multitude of resurrected saints from throughout the ages, Christ comes with full healing and an end to sin and its consequences. “And the sea gave up the dead in it, Death and Hades gave up the dead in them, and all were judged by what they had done. Then Death and Hades were thrown into the lake of fire” (Rev. 20:13, 14). (See Millennium.) “And I heard a great [KJV] voice from the throne saying, ‘Behold, the dwelling of God is with men. He will dwell with them, and they shall be his people, and God himself will be with them; he will wipe away every tear from their eyes, and death shall be no more, neither shall there be mourning nor crying nor pain any more, for the former things have passed away’” (Rev. 21:3, 4). All that was lost in Eden is restored. (See Great Controversy.)

 

IV. ရောဂါကာကွယ်ခြင်းနှင့် ပြန်လည်ကျန်းမာလာခြင်း

အားလုံးသောကုသခြင်းသည် ဘုရားသခင်ထံမှ ဖြစ်သော်လည်း၊ ကျမ်းစာသည် မည်သည့်အရာကိုမျှ ဆုံးဖြတ်ချက်ချထားသော ဘဝဝါဒကို ငြင်းပယ်သည်။ သူ၏ပုံသဏ္ဌာန်နှင့်ဖန်ဆင်းခံရသော လူသားများသည် ရောဂါကို ဖြစ်ပွားစေရုံသာမက၊ အကျိုးသက်ရောက်မှုကို လျှော့ချရာတွင် ပါဝင်နိုင်သည်။ ဘုရားသခင်၏ ဆက်လက်ဆွဲဆောင်မှုသည် အားလုံးဆုံးရှုံးသွားခြင်းမဟုတ်ကြောင်း လူသားများကို အာမခံပြီး၊ သူ၏အသက်တာ၏ လက်ဆောင်နှင့် ပြန်လည်ထူထောင်ခြင်း၏ စွန့်စားခန်းတွင် ပါဝင်ရန် ဖိတ်ခေါ်သည်။

IV. Prevention of Disease and Recovery

Although all healing is from God, the Scriptures reject any form of deterministic fatalism. Humans made in His image may not only provoke illness, but may share in mediating its effects. God’s continuing outreach to humans assures them that all is not lost, as it invites them to participate not only in the adventure of His gift of life, but also its restoration.

 

A. ဘုရားသခင်နှင့် သဘာဝပညတ်များ

ကျမ်းစာနှင့် လူသားတို့၏ လေ့လာတွေ့ရှိချက်နှစ်မျိုးလုံးက ကုသခြင်းသည် သဘာဝအဆင့်နှင့် ဘုရားသခင်၏ ပိုမိုတိုက်ရိုက်ဝင်ရောက်စွက်ဖက်မှု ဟူ၍ အဆင့်နှစ်ခုတွင် ဖြစ်ပွားကြောင်း အတည်ပြုသည်။ သဘာဝတွင် ကုသခြင်းသည် ဆက်လက်ဖြစ်ပွားနေပြီး၊ ထူးခြားမှုကို သာမန်ဖြစ်စေသောကြောင့် လုပ်ငန်းစဉ်ကို သဘာဝကိုယ်တိုင်ဟု မကြာခဏ သတ်မှတ်ကြပြီး ဘုရားသခင်နှင့် ဆက်စပ်မှုကို မေ့လျော့ကြသည်။ သဘာဝတွင် ကုသခြင်းသည် ချို့ယွင်းချက်အားလုံးအဆင့်တွင် ဖြစ်ပွားနိုင်သည်။ ဘုရားသခင်ဖန်ဆင်းတော်မူချိန်တွင် သတ္တဝါထဲသို့ ထည့်သွင်းထားသော ကုသခြင်း “ဉာဏ်ပညာ” သည် ပျက်စီးမှုဖြစ်ပေါ်သည်နှင့် ချက်ချင်းစတင်၍ ကုသသည်။ ကိုယ်ကာယအရ၊ ကျိုးပဲ့သောအရိုးသည် ပြန်လည်ကျန်းမာလာရန် ချက်ချင်းစတင် ပေါင်းစည်းသည်။ စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာနှင့် ခံစားမှုအရ၊ ရှိတ်စပီးယားက ဆိုသည့်အတိုင်း အိပ်စက်ခြင်းသည် “ပျက်စီးနေသော ဂရုစိုက်မှု၏ ချည်ကြိုးကို ပြန်ချည်နှောင်သည်”။ ဘေးဒုက္ခဆင်းရဲမှုကို မေ့လျော့နိုင်သော ကရုဏာရှိမှုသည် လွယ်ကူစေသည်။ ဝိညာဉ်ရေးအရ၊ နှလုံးသားသည် ဘုရားသခင်ကို တောင့်တမှုနှင့် ဖန်ဆင်းခံရပြီး၊ လူမှုရေးအရ၊ ပဋိပက္ခရှိနေသော်လည်း ငြိမ်ချမ်းရေးကို တောင့်တမှုသည် လူတိုင်းနီးပါး ရှိနေသည်။

A. God and Nature’s Laws

Both the Bible and human observation confirm that healing occurs at two levels, in nature and what is called divine healing, a more direct intervention by God. In nature, healing is continuous, making the remarkable so common that its process is often attributed to nature itself, the connection with God being forgotten. Healing in nature may take place at all levels of dysfunction. The healing “wisdom” planted by God as He created the organism begins its healing immediately when damage occurs. Physically, a broken bone quickly begins to knit on the way to recovery. Mentally and emotionally, as Shakespeare observed, it is sleep that “knits up the raveled sleave of care.” The merciful ability to forget eases the pain of tragedy. Spiritually, the heart is created with an inward longing for God, and socially, despite the presence of conflict, a longing for peace is near universal.

 

သဘာဝတွင် လေ့လာတွေ့ရှိသော အခြေခံပညတ်များသည် ဘုရားသခင်၏ ဖန်ဆင်းမှုပြုလုပ်ချက်မှ ဆင်းသက်လာသည်။ အပြစ်ပြောင်းလဲပျက်စီးစေသော ကမ္ဘာတွင် အလုပ်လုပ်နေသော်လည်း၊ ကောင်းမွန်စွာ အလုပ်လုပ်ပါက လူသားပြဿနာများကို များစွာသက်သာစေနိုင်သည်။ ဆယ်ပညတ်နှင့် တောင်ပေါ်တရားဟောခြင်း၏ ကိုယ်ကျင့်တရားဆိုင်ရာ ပညတ်များကဲ့သို့၊ သဘာဝတွင် ထည့်သွင်းထားသော ပညတ်များသည် မတူညီသော ရည်ရွယ်ချက်ရှိသော်လည်း သူ၏ပညတ်များဖြစ်သည်။ ဤအချက်သည် သဘာဝကို စူးစမ်းလေ့လာရန် အားပေးပြီး ကုသမှုကို မြှင့်တင်ရန် လုပ်ထုံးလုပ်နည်းနှင့် ကုသမှုများကို အသုံးပြုခြင်းကို တရားဝင်စေသည်။ ထို့ကြောင့် ဤနည်းလမ်းများ၏ တရားဝင်အသုံးပြုမှုသည် သတ္တဝါ၏ ကုသခြင်းအကျိုးသက်ရောက်မှုကို မြှင့်တင်ပြီး ဘုရားသခင်၏ ရည်ရွယ်ချက်အတွင်း ရှိသည်။ ဘုရားသခင်၏ သဘာဝပညတ်များကို အလွဲသုံးစားလုပ်နိုင်သလို ဖြောင့်မတ်စွာ အသုံးပြုနိုင်သောကြောင့်၊ မှန်ကန်စွာ နားလည်အသုံးချရန် ပြင်းထန်စွာ စုံစမ်းစစ်ဆေးရန် လိုအပ်သည်။ ဂရုစိုက်မှုနှင့် ကုသမှုနည်းလမ်းများသည် သဘာဝပညတ်များကို ပိုမိုနားလည်လာသည်နှင့်အမျှ ပြောင်းလဲလာမည်ဖြစ်သော်လည်း၊ ကုသခြင်းတွန်းအားသည် ဘုရားသခင်ထံမှ ဖြစ်သည်။ ဤနားလည်မှုတွင် ဆရာဝန်သည် ဘုရားသခင်၏ ကိုယ်စားလှယ်ဖြစ်လာသည်။

The basic laws observed in nature stem from God’s creative provision. Functioning in a sin-distorted world, they may yield outcomes good or bad, but if they function in a positive manner they may go far toward alleviating human problems. Just as with the moral precepts of the Ten Commandments and the Sermon on the Mount, the laws implanted in nature, although serving a different purpose, are His laws. This fact both encourages exploration of nature and validates the use of procedures and therapeutics to enhance recovery. Hence the valid use of such means promotes the healing effect of the organism and lies within God’s intent for healing. Because God’s natural laws may be abused as well as rightfully used, intensive investigation is needed in order to make sure they are properly understood and applied. Methods of care and treatment will change with increased understanding of natural laws, but the healing impulse is of God. In this understanding, the physician becomes an agent of God.

 

ဆရာဝန်၏ အမှုတော်ကို တရားဝင်ကြောင်း အတည်ပြုခြင်းသည် ကျမ်းစာတွင် ဆရာဝန်များ မထင်ရှားစွာ နေရာယူထားခြင်းကို အာရုံစိုက်စေသည်။ ဤဖြစ်စဉ်သည် ရှေးခေတ်ကမ္ဘာ့ဆေးပညာ၏ သဘောသဘာဝနှင့် ဆက်စပ်နိုင်သည်။ ထိုဆေးပညာသည် ဖျားနာခြင်း၊ ကုသခြင်း၊ ကုထုံးများကို အကြောင်းမဲ့နည်းလမ်းများဖြင့် လက်ခံလေ့ရှိသည်။ ဓမ္မဟောင်းတွင် ဆရာဝန်များကို လေးကြိမ်သာ ကိုးကားထားပြီး တစ်ကြိမ်သာ ကောင်းမွန်စွာ ဖော်ပြထားသည်။ ယောသပ်သည် ဖခင်ယာကုပ်၏ အလောင်းကို ဘိလပ်ရန် အဲဂုတ္တုဆရာဝန်များကို ခန့်အပ်ခဲ့ခြင်း (ကမ္ဘာဦး ၅၀:၂)။ အခြားကိုးကားချက်များမှာ အဆိုးမြင်ဖြစ်သည်။ အာသာသည် သူ၏ပြင်းထန်သောဖျားနာမှုတွင် ထာဝရဘုရားကို မရှာဘဲ ဆရာဝန်များကိုသာ အားကိုးခဲ့သည် (နောင်ရာဇဝင် ၁၆:၁၂)၊ ယောဘသည် သူ၏အကြံပေးများကို “အချည်းနှီးသော ဆရာဝန်များ” ဟု နှိုင်းယှဉ်ခဲ့သည် (ယောဘ ၁၃:၄)၊ ယေရမိသည် ဂိလဒ်တွင် ဆေးမရှိ၊ ဆရာဝန်မရှိကြောင်း သရော်စကားဖြင့် ပြောခဲ့သည် (ယေရမိ ၈:၂၂)။ အသစ်သောခေတ်တွင်လည်း အလားတူပုံစံရှိပြီး ဆရာဝန်များကို ခြောက်နေရာတွင် အတိုင်းအတာတစ်ခုအထိ အဆိုးမြင်စွာ ကိုးကားထားသည် (မဿဲ ၉:၁၂၊ မာကု ၂:၁၇၊ ၅:၂၆၊ လုကာ ၄:၂၃၊ ၅:၃၁၊ ၈:၄၃)။ ခုနစ်ခုမြောက်နှင့် ခြွင်းချက်မှာ ပေါလုသည် လုကာကို “ချစ်လှစွာသော ဆရာဝန်” ဟု ကိုးကားခဲ့ခြင်းဖြစ်ပြီး အမှန်တကယ် ကောင်းမွန်စွာ ဖော်ပြထားသည် (ကောလောသဲ ၄:၁၄)။

Affirming the legitimacy of the physician’s ministry calls attention to the unexpectedly low profile physicians occupy in the Scriptures. It is possible that this phenomenon relates to the character of traditional medicine in the ancient world, whose practice usually accepted irrational approaches to sickness, healing, and therapeutics. The OT contains only four references to physicians, with but one being favorable, Joseph’s commission of Egyptian physicians to embalm the body of his father, Jacob (Gen. 50:2). The other instances are negative, one noting Asa’s refusal to consult the Lord regarding his severe illness, turning instead to physicians (2 Chron. 16:12); Job’s likening of his counselors to “worthless physicians” (Job 13:4); and Jeremiah’s ironic comment about there being no balm or physicians in Gilead (Jer. 8:22). The same pattern prevails in the NT, where in six places physicians are mentioned in somewhat negative terms (Matt. 9:12; Mark 2:17; 5:26; Luke 4:23; 5:31; 8:43). The seventh and the exception is Paul’s reference to Luke as “the beloved physician” (Col. 4:14), which is unquestionably favorable.

 

ထိုနှင့်အတူ၊ ယေရှု၏ ကုသခြင်းအမှုတော်သည် ဆရာဝန်များနှင့် ကျန်းမာရေးဝန်ထမ်းများအတွက် အသုံးချနိုင်သော ခရစ်ယာန်ဂရုစိုက်မှု၏ အပြုသဘောဆောင်သော ပုံသက်သေဖြစ်သည်။ ခရစ်တော်၏ ကရုဏာနှင့် လွတ်မြောက်ရေးအမှုတော်၊ ငွေကြေးစိတ်ဝင်စားမှုထက် လူတစ်ဦးလုံးကို ဂရုစိုက်ခြင်းသည် ခေတ်သစ်တွင် သီးခြားပညာရပ်များအဖြစ် ခွဲခြားထားသော ကျွမ်းကျင်မှုများကို လေ့ကျင့်သင်ကြားထားသော ယုံကြည်သူတစ်ဦးတည်း၏ အမှုတော်တွင် ပေါင်းစည်းနိုင်ပုံကို ပြသသည်။ ယနေ့ခရစ်ယာန်ဆရာဝန်များသည် လူနာများကို ဆုတောင်းခြင်းဖြင့် ဘုရားသခင်ထံ ယူဆောင်လာပြီး သဘာဝတွင် ရှာဖွေတွေ့ရှိသော ရှာဖွေတွေ့ရှိချက်များအားဖြင့် ဘုရားသခင်၏ ကုသခြင်းတန်ခိုးကို အမှုတော်ဆောင်သည်။ နည်းလမ်းနှစ်မျိုးလုံးအားဖြင့် ဆရာဝန်သည် ခရစ်ယာန်ပုံစံနှင့် ကိုက်ညီစွာ ဆင်းရဲဒုက္ခကို သက်သာစေပြီး ကျန်းမာရေးကို ပြန်လည်ပေးသည်။

At the same time, Jesus’ healing ministry provides a positive model of Christian care applicable to either physicians or associates in health care. Christ’s work of compassion and deliverance, of whole-person concern above merely pecuniary interest, demonstrates how skills that in modern times are divided into wholly separate professions can be merged in the ministry of a single trained believer. Today’s Christian physicians carry their patients to God in prayer while at once ministering God’s healing power through discoveries found in nature. Through both means the physician brings alleviation to suffering and restores to health in ways harmonious with biblical patterns.

 

B. နေ့စဉ်ဘဝတွင် ကျန်းမာခြင်းနှင့် ပျောက်ကင်းခြင်း

နောက်ဆုံးတွင် အရေးကြီးသောအရာမှာ လက်တွေ့ကျသော သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ နိယာမများကို ခရစ်ယာန်ဘဝ၏ လမ်းညွှန်ချက်များအဖြစ် လက်ခံကျင့်သုံးခြင်းရှိမရှိပေါ်တွင် မူတည်သည်။ အခြားကိစ္စများကဲ့သို့ပင်၊ ကျန်းမာခြင်းနှင့် ပျောက်ကင်းခြင်းနှင့်ဆိုင်သော သမ္မာကျမ်းစာဆုံးမစာများနှင့် ဥပမာများကို ယုံကြည်သူများအား ဘုရားသခင်ကို မှန်ကန်စွာနားလည်ရန်နှင့် သူတို့နေထိုင်နေသော ကမ္ဘာကြီးနှင့် ထိရောက်စွာဆက်ဆံနိုင်ရန် ညွှန်ကြားရန် ရည်ရွယ်သည်။ ထိုသမ္မာတရားများသည် ဉာဏ်ရည်ဆိုင်ရာ လေ့ကျင့်ခန်းမျှသာ အချက်အလက်ပေးရုံမျှမက၊ လက်တွေ့ဘဝနေထိုင်မှုအတွက် အခြေခံပုံစံကို ပေးသည်။ တကယ်တော့ ဤကိစ္စများသည် အသက်ရှင်ခြင်းနှင့် သေခြင်းနှင့် သက်ဆိုင်သည်။

B. Health and Healing in Daily Life

What is finally important depends on whether practical biblical principles become adopted as guides to Christian life. As with other matters, biblical teachings and their cited examples relating to health and healing are meant to direct believers to an accurate understanding of God and show them how to relate effectively to the world in which they live. Such truths are more than informative intellectual exercises; they provide the foundation of a practical model for living. In fact, these matters deal with life and death.

 

ကျန်းမာကောင်းမွန်ခြင်းအတွက် လမ်းညွှန်ပေးသော အခြေခံနိယာမများစွာ ရှိသည်။ သမ္မာကျမ်းစာသည် ခန္ဓာကိုယ်၏ တန်ဖိုးနှင့် ထိုခန္ဓာကိုယ်အတွင်း ဖြစ်ပွားသော ကျန်းမာသောလှုပ်ရှားမှုများကို ထောက်ခံသည်။ ထို့ကြောင့် ယုံကြည်သူသည် ကျန်းမာခြင်းကို မြှင့်တင်ပေးသော အစီအမံများကို နားလည်ပြီး တမင်တကာ ကျင့်သုံးရန် ကြိုးစားရမည်။ ဤလုပ်ဆောင်ချက်များကို လက်တွေ့ကျသောအကြောင်းပြချက်မျှဖြင့် မဟုတ်ဘဲ၊ ဖန်ဆင်းရှင်နှင့် သခင်ဘုရားအဖြစ် ဘုရားသခင်အား ဂုဏ်ပြုသောအားဖြင့် လုပ်ဆောင်ရမည်။ ကိုယ်ကျန်းမာရေးကို ဂရုစိုက်ခြင်းသည် ရွေးချယ်စရာတစ်ခုမျှမဟုတ်ဘဲ၊ ကိုယ်ကျင့်တရားဆိုင်ရာ ကိစ္စတစ်ရပ်ဖြစ်သည်။ ၎င်းသည် ဘုရားသခင်အပေါ် သစ္စာစောင့်သိမှုနှင့် တာဝန်ယူမှုရှိသော ဝတ်ပြုခြင်း၏ သက်သေဖြစ်သည်။ လက်တွေ့အဆင့်တွင်၊ လူတစ်ဦး၏ ကျန်းမာမှုအခြေအနေသည် ဘုရားသခင်အား ထိရောက်စွာ ဝတ်ပြုနိုင်ခြင်းရှိမရှိကို အများစုဆုံးဖြတ်သည်။

Several basic but important principles serve as guides to good health. The Bible endorses the value of the physical body and wholesome activities that occur there. Therefore the believer should seek to understand and intentionally put into practice measures that enhance health. These actions are not pursued merely for pragmatic reasons, but in honor of God as Creator and Lord. Care for one’s health is a moral matter, not simply an option. It is evidence of loyalty and responsible service to Him. At the practical level, the condition of one’s health largely determines whether a person can carry out effective service to Him.

 

စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ လုပ်ဆောင်ချက်ပါဝင်သော ခန္ဓာကိုယ်သည် ဘုရားသခင်နှင့် ဆက်သွယ်ရန် တစ်ခုတည်းသော ချန်နယ်ဖြစ်သောကြောင့်၊ ၎င်းတို့ကို မည်သို့ဆက်ဆံသည်ဆိုသည်မှာ အလွန်အရေးကြီးသည်။ ဝိညာဉ်ရေးရာ ကြီးထွားမှုသည် ထိုနေရာတွင် ဖြစ်ပွားသည်။ သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ တိုက်တွန်းချက်များကို တုံ့ပြန်နိုင်စွမ်းသည် ထိခိုက်ခံရနိုင်သည်။ ခရစ်ယာန်ဘဝ၏ အခြေခံရည်မှန်းချက်များနှင့် တန်ဖိုးထားမှုများကို ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်မှတစ်ဆင့် ဖော်ပြထားသော်လည်း၊ ၎င်းတို့ကို အောင်မြင်ရန် တိကျသောနည်းလမ်းများသည် ရှာဖွေတွေ့ရှိမှုလုပ်ငန်းစဉ်မှတစ်ဆင့် တိုးတက်လာသည်။ သိပ္ပံပညာသည် ကျန်းမာမှုကို မြှင့်တင်ရန်နှင့် ထိန်းသိမ်းရန် တိကျသောနည်းလမ်းများကို အများဆုံး ရှာဖွေတွေ့ရှိခဲ့သည်။ တစ်ဖက်နှင့်တစ်ဖက် ဆန့်ကျင်နေခြင်းမဟုတ်ဘဲ၊ ဘုရား၏ ပျောက်ကင်းစေခြင်းနှင့် သိပ္ပံပညာဆိုင်ရာ ရှာဖွေတွေ့ရှိမှုနှစ်ခုစလုံးသည် ကျန်းမာခြင်းကို ထိန်းသိမ်းရန်နှင့် ပြန်လည်ထူထောင်ရန် ဘုရားသခင်အလုပ်လုပ်သော ချန်နယ်များဖြစ်သည်။

Because the body with its mental function serves as sole conduit for communication with God, how they are treated is of utmost importance, for there spiritual growth takes place. One’s ability to respond to the Holy Spirit’s appeals is affected. Although the foundational goals and values of Christian living are conveyed through God’s Word, the exact means of achieving them advances through a process of discovery. It is science that largely has identified the specific ways to enhance and preserve wellness. Far from opposing each other, divine healing and scientific discovery both are channels through which God works to preserve and restore health.

 

ကိုယ်ကျန်းမာရေးကို ဂရုစိုက်ခြင်းသည် အလွန်အရေးကြီးသည်။ ၎င်းကို လျစ်လျူရှုခြင်းသည် ခရစ်ယာန်ဘဝနှင့်ဆိုင်သော အခြေခံနိယာမများကို စွန့်ပစ်ခြင်းဖြစ်သည်။ တာဝန်ယူမှုရှိသော စီမံခန့်ခွဲမှုသည် ယုံကြည်သူတိုင်းကို ကျန်းမာခြင်းကို တည်ဆောက်ပေးသော သို့မဟုတ် ခြိမ်းခြောက်သောအရာများကို သိရှိရန်၊ တစ်ခုကို ရွေးချယ်ပြီး အခြားတစ်ခုကို ရှောင်ကြဉ်ရန် တိုက်တွန်းသည်။ ကျန်းမာခြင်းတည်ဆောက်သည့် လှုပ်ရှားမှုများ၊ ဥပမာ- လေ့ကျင့်ခန်း၊ ကျန်းမာသောအစားအသောက်၊ စနစ်တကျ အနားယူခြင်း၊ လက်တွေ့ကျပြီး ကျေနပ်ဖွယ်အလုပ်၊ ထိခိုက်ပျက်စီးစေသော ပစ္စည်းများ သို့မဟုတ် အလေ့အကျင့်များကို ရှောင်ကြဉ်ခြင်း၊ သန့်ရှင်းမှုကောင်းမွန်သော အလေ့အထများ၊ သတ်မှတ်ထားသော ဘဝနေထိုင်မှု၊ အခြားသူများနှင့် ငြိမ်းချမ်းစွာနေထိုင်ပြီး ကူညီရန် တွန်းအားပေးမှု၊ နှင့် ဘုရားသခင်အပေါ် လေးနက်သော ယုံကြည်ကိုးစားမှုတို့သည် ဘုရားသခင်ပေးထားသော အသက်ကို အကောင်းဆုံး အသုံးချခြင်းဖြစ်သည်။ တမန်တော် ယောဟ်သည် ဂါယုသ်အတွက် ဆုတောင်းခဲ့သော ဆန္ဒသည် လူတိုင်းအတွက် ဘုရားသခင်၏ စံနမူနာကို ဖော်ပြသည်။ “သင့်အတွက် အရာအားလုံး ကောင်းမွန်ပါစေပြီး သင်ကျန်းမာပါစေသည်ကို ငါဆုတောင်းပါသည်။ သင်၏ဝိညာဉ်နှင့်ပတ်သက်၍ ကောင်းမွန်ကြောင်း ငါသိသည်” (၃ ယောဟန် ၂)။

Care of one’s health is eminently important. To neglect it is to discard basic principles relating to Christian living. Responsible stewardship calls every believer to acquire a knowledge of those things that either build or threaten good health, to choose the one and avoid the other. Health-building activities, including exercise, wholesome diet, proper systematic rest, practical satisfying work, avoidance of damaging substances or practices, good habits of cleanliness, a consciously structured life, cultivated efforts to live in peace with and help others, and a profound trust in God make the best possible use of the life God has shared with us. The apostle John’s wish for Gaius reveals God’s ideal for all. “I pray that all may go well with you and that you may be in health; I know that it is well with your soul” (3 John 2).

 

V. ခရစ်ယာန်သမိုင်းတွင် ဖျားနာခြင်းနှင့် ပျောက်ကင်းခြင်း - ခြုံငုံသုံးသပ်ချက်

ခရစ်တော်၏ ပျောက်ကင်းစေရေးအမှုတော်ကို တပည့်တော်များ၏ အမှုတော်များတွင် (မာကု ၆:၇-၁၃၊ မဿဲ ၁၀:၁-၅၊ လုကာ ၉:၁-၆၊ လုကာ ၁၀:၁-၉) ဆက်လက်လုပ်ဆောင်ခဲ့ပြီး တမန်တော်ခေတ်အသင်းတော်တွင်လည်း ရှိခဲ့သည်။ အသင်းတော်ဖခင်များစွာဖြစ်သည့် အိုင်ရီနီယပ်စ် (ဘီ.စီ. ၁၃၀-၂၀၀ ခန့်)၊ အိုရီဂျင် (ဘီ.စီ. ၁၈၅-၂၅၄ ခန့်)၊ ဂျပ်စတင်မာတာ (ဘီ.စီ. ၁၆၅ ခန့်တွင် ကွယ်လွန်)၊ တာတူလီယန် (ဘီ.စီ. ၁၆၀-၂၂၀ ခန့်)၊ နှင့် ဩဂုစ်တင် (၃၅၄-၄၃၀) တို့က အသင်းတော်တွင် ဤအမှုတော်ဆက်လက်ရှိနေသေးသည်ဟု ဖော်ပြခဲ့သော်လည်း၊ များသောအားဖြင့် ခန္ဓာကိုယ်ဆိုင်ရာ အဓိပ္ပာယ်ဖြင့်သာ သတ်မှတ်ခဲ့သည်။ မော်န်တန်နစ်များတွင် ခေတ္တပြန်လည်နိုးကြားခဲ့သော်လည်း၊ ခရစ်ယာန်ပျောက်ကင်းစေရေးအမှုတော်သည် ကျဆင်းသွားခဲ့သည်။

V. Illness and Healing in Christian History: An Overview

Christ’s healing ministry was continued in His disciples’ ministries (Mark 6:7–13; Matt. 10:1–5; Luke 9:1–6; Luke 10:1–9) as well as in the apostolic church. It is described as yet present in the church by many of the Church Fathers, e.g., Irenaeus (c. 130-c. 200), Origen (c. 185-c. 254), Justin Martyr (d. c. 165), Tertullian (c. 160-c. 220), and Augustine (354–430), but usually defined in physical terms. Despite a fleeting revival among the Montanists, it declined.

 

ခရစ်ယာန်ပျောက်ကင်းစေရေးအမှုတော် ကျဆင်းသွားရခြင်းကို အကြောင်းရင်းလေးချက်က ပံ့ပိုးခဲ့သည်။ ၁. ဂနော့စတစ်သီအိုရီများ ဝင်ရောက်လာပြီး လူ့ခန္ဓာကိုယ်၏ တန်ဖိုးကို လျော့နည်းစေခဲ့ခြင်း၊ သမ္မာကျမ်းစာကို ဥပစာနှင့် စိတ်ကူးယဉ်ဆန်ဆန် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုမှုများကို ထပ်မံလက်ခံခဲ့ခြင်း။ ၂. ဂရိဒွိယဝါဒအမြင်ကို ပိုမိုလက်ခံလာပြီး၊ သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ အလုံးစုံဝါဒကို အစားထိုးကာ ခန္ဓာကိုယ်နှင့် မသေနိုင်သော ဝိညာဉ်ကို ရှင်းလင်းစွာ ခွဲခြားခဲ့ခြင်း။ ဝိညာဉ်ကို ထာဝရဝိညာဉ်ရေးရာ ဗဟိုချက်အဖြစ် မြှင့်တင်ပြီး၊ ခန္ဓာကိုယ်ကို ယာယီဖြစ်ပြီး မကြာခဏ မနာခံတတ်သော အဖုံးအဖို့အဖြစ် လျော့ချခဲ့သည်။ ၃. ဆင်းရဲဒုက္ခကို ဘုရားသခင်၏ စည်းကမ်းပြစ်ဒဏ်အဖြစ် တရားဝင်အဖြစ် လက်ခံခဲ့ခြင်း။ ခန္ဓာနှင့်စိတ်၏ စိတ်အားထက်သန်မှုများသည် ဝိညာဉ်၏ ရန်သူများဖြစ်ပြီး ဆိုးယုတ်မှုနှင့် သွေးဆောင်မှုသာ ပေးသည်ဟု ယူဆကာ၊ ခန္ဓာကိုယ်ကို ပြင်းထန်စွာ ညှင်းပန်းနှိပ်စက်ခြင်းဖြင့် နှိမ်နင်းရမည်ဟု ယူဆခဲ့သည်။ ခရစ်ယာန်သိန်းနှင့်ချီသော လူများသည် တောထဲသို့ ပြောင်းရွှေ့နေထိုင်ကာ ပြင်းထန်သော ဆင်းရဲဒုက္ခများဖြင့် လူ့ဇာတိကို တိုက်ခိုက်ခဲ့ကြပြီး၊ ဘုန်းကြီးကျောင်းနှင့် သီလရှင်ကျောင်းများတွင် ဆက်လက်ထားရှိသော ဓလေ့ထုံးတမ်းကို တည်ထောင်ခဲ့သည်။ ၄. အဖွဲ့အစည်းဆန်ဆန်၊ ဓလေ့ထုံးတမ်းဆန်သော အသင်းတော်တွင် သက်ဝင်ဝတ်ပြုရေးဝါဒနှင့် ယဇ်ပုရောဟိတ်ဝါဒ တိုးပွားလာခြင်းသည် မရေရာသော ရလဒ်များရှိသော ပျောက်ကင်းစေရေးအယူအဆကို ဘေးဖယ်ထားခဲ့သည်။ ဂုဏ်သတင်းကို သက်ဝင်ဝတ်များတွင် ထည့်သွင်းထားပြီး၊ ခန္ဓာကိုယ်ဆိုင်ရာကို အများစု ဂရုမစိုက်ခဲ့ချေ။

Four factors contributed to the subsidence of Christian healing ministry: 1. The intrusion of Gnostic theories depreciated the value of the human body, compounded by tangential adoption of allegorical and fanciful interpretations of the Scriptures. 2. The increasing acceptance of the Greek dualistic view of the person, replacing biblical wholism with a clear-cut separation of the physical body from the immortal soul. The soul was the eternal and spiritual center, the body denigrated to a temporary and often unruly trapping. 3. The legitimization of suffering as God’s discipline. As enemies of the soul, passions of body and mind offered only evil and temptation, to be suppressed by ascetic torment of the body. Hundreds of thousands of Christians turned to hermitage to battle the flesh by rigorous deprivations, establishing a tradition continued in monasteries and convents. 4. Growth of sacramentalism and sacerdotalism in an institutional, liturgical church set aside the idea of healing, with its uncertain outcomes. Virtue was vested in the sacraments, leaving the physical largely unattended.

 

အထူးသဖြင့် အရှေ့ပိုင်းတွင်၊ ခရစ်ယာန်ကရုဏာစိတ်အဖြစ် လူသားချင်းစာနာမှု ကယ်ဆယ်ရေးသည် တစ်ချိန်က ဆက်လက်ရှိနေခဲ့သည်။ ကပ္ပာဒိုကီယာနိုင်ငံ ကီဆရီယာမြို့ ဘုန်းတော်ကြီး ဘေးဆီးလ် (၃၂၉-၃၇၉) သည် သူ၏မြို့အစွန်တွင် ကြီးမားသော ဆေးရုံတစ်ခု တည်ထောင်ခဲ့ပြီး၊ ထိုနေရာတွင် အံ့ဖွယ်အမှုများ ဖြစ်ပွားခဲ့ကြောင်း သတင်းများရှိခဲ့သည် (သီအိုဒိုရက် အသင်းတော်သမိုင်း ၄.၁၉.၁-၁၃)။ ဩဂုစ်တင် (၃၅၄-၄၃၀) က အံ့ဖွယ်အမှုများသည် တမန်တော်ခေတ်နှင့်အတူ ရပ်တန့်သွားသည်ဟု ငြင်းခုံခဲ့သော်လည်း၊ သူ၏နောက်ပိုင်းစာများတွင် အကန့်အသတ်ရှိသော နေရာကို ခွင့်ပြုခဲ့သည် (On the Profit of Believing ၁.၃၄၊ Retract စာအုပ် ၁ အခန်း ၁၄.၅ ကိုကြည့်)။

Especially in the east, humanitarian relief continued for a time as a Christian benevolence. Basil the Great, bishop of Caesarea in Cappadocia (329–379), established a large hospital on the outskirts of his city, where there were reports of certain miracles (Theodoret Church History 4. 19. 1–13). Augustine (354–430) argued that miracles ceased with the apostolic period; however, he found a limited place for them in his later writings (cf. On the Profit of Believing 1. 34; Retract b. i. c. 14. 5).

 

ခြောက်ရာစုတွင် အင်အားကြီးမားသော ဘိုင်ဇန်တိုင်း ဧကရာဇ် ဂျပ်စတီးနီယန် (၄၈၃-၅၆၅) သည် အေသင်နှင့် အလက်ဇန္ဒြီးယားရှိ ဆေးကျောင်းများကို ပိတ်ပစ်ခဲ့သည်။ သို့သော် အာရပ်ဆေးပညာရှင်များထံတွင် ကျန်ရှိနေသော ဆေးပညာဗဟုသုတအနည်းငယ်သည် နောက်ပိုင်းအလယ်ခေတ်တွင် မောရစ်စ်စ်ပိန်ကို ကျန်းမာရေးစောင့်ရှောက်မှု ဗဟိုချက်အဖြစ် ထိန်းသိမ်းပေးခဲ့သည်။ အလယ်ခေတ်တစ်လျှောက် အသင်းတော်အချို့နှင့် ဘုန်းကြီးကျောင်းများသည် ဖျားနာသူနှင့် သေဆုံးလုနီးသူများအတွက် ရိုးရှင်းသော တည်းခိုရာနေရာများကို ထိန်းသိမ်းခဲ့ပြီး၊ အယူမှားဟု သတ်မှတ်ခံရသော အဖွဲ့ငယ်များက ပျောက်ကင်းစေရေးကို အာရုံစိုက်ခဲ့သည်။

In the sixth century Justinian, powerful Byzantine emperor (483–565), closed the medical schools of Athens and Alexandria. However, a limited knowledge of medicine retained by Arab physicians kept alive many procedures that made Moorish Spain a center of health care in the later Middle Ages. Through the Middle Ages certain churches and monasteries maintained primitive hostels for the sick and dying, and smaller groups ostracized as heretical gave attention to healing.

 

သို့သော် ဆယ့်နှစ်ရာစုတွင်၊ အသင်းတော်ဆုံးဖြတ်ချက်များစွာက အသင်းတော်ကို ဆေးပညာမှ ခွဲထုတ်ခဲ့ပြီး၊ ၁၁၆၃ ခုနှစ်တွင် တူးယားကောင်စီတွင် အသင်းတော်ဝန်ထမ်းများကို ခွဲစိတ်ဆရာဝန်အဖြစ် လုပ်ကိုင်ခွင့် တားမြစ်ခဲ့သည်။ ဖျားနာသူများကို သန့်ရှင်းသောအရိုးစုများနှင့် သန့်ရှင်းသူများ၏ အကျိုးကျေးဇူးအာနုဘော်ဟု ဆိုသော ဆုတောင်းဝတ်ပြုမှုများသို့ လွှဲပြောင်းပေးခဲ့ပြီး၊ ဆေးကုသမှုကို ယှဉ်ပြိုင်မှုဟု ယူဆခဲ့သည်။ ၁၅၆၆ ခုနှစ်တွင် ဘုန်းကြီးဥပဒေက ဆရာဝန်များကို ဖျားနာသူတစ်ဦးကို တတိယမြောက်နေ့တွင် အပြစ်ဝန်ချတောင်းပန်ခြင်းမပြုပါက ကုသမှုကို ရပ်တန့်ရန် တောင်းဆိုခဲ့သည်။ ခန္ဓာကိုယ်ကို ခုတ်ဖြတ်စစ်ဆေးခြင်းကို လုံးဝတားမြစ်ခဲ့ပြီး၊ ခန္ဓာဗေဒနှင့် ဇီဝကမ္မဗေဒဆိုင်ရာ ဗဟုသုတကို အဟန့်အတားဖြစ်စေခဲ့သည်။ ဆားဗီတပ်စ် (၁၅၁၁-၁၅၅၃) ၏ နာမည်ကျော်ကိစ္စသည် ခန္ဓာကိုယ်ခုတ်ဖြတ်စစ်ဆေးခြင်းကို တားမြစ်ထားသော အသင်းတော်ဥပဒေကို ချိုးဖောက်ခဲ့ခြင်းမှ အဓိကဖြစ်ပေါ်လာခဲ့သော်လည်း၊ သူ၏ရှာဖွေတွေ့ရှိမှုများသည် ဟားဗီ (၁၅၇၈-၁၆၅၇) ၏ ခန္ဓာကိုယ်တွင် သွေးလည်ပတ်မှုကို ရှာဖွေတွေ့ရှိမှုမတိုင်မီ ဖြစ်ခဲ့သည်။

By the twelfth century, however, a series of church decrees severed the church from medicine, and in 1163 the Council of Tours prohibited church personnel from working as surgeons. The sick were referred to devotions based on claims for meritorious powers of relics and of the saints, for which medical attention was seen as competition. By 1566 canon law required physicians to discontinue treatment of any patient not confessing his sins by the third day of illness. Dissection of bodies was strictly prohibited, hampering the knowledge of both anatomy and physiology. The famed case of Servetus (1511–1553) stemmed in part from his violation of church law prohibiting dissection, although his discoveries preceded those of Harvey (1578–1657) in identifying the circulation of blood in the body.

 

ကယ်လ်ဗင် (၁၅၀၉-၁၅၆၄) နှင့် လူသာ (၁၄၈၃-၁၅၄၆) တို့သည် ပျောက်ကင်းစေသော အံ့ဖွယ်အမှုများကို တမန်တော်ခေတ်သို့ သတ်မှတ်ထားသော ရိုးရာအယူအဆကို လိုက်နာခဲ့သော်လည်း၊ နောက်ဆုံးသူသည် ဆုတောင်းခြင်းဖြင့် မယ်လန်ခွန်း ပြန်လည်ကျန်းမာလာခြင်းကို အထင်ကြီးခဲ့သည်။ ဝက်စ်လီ၏ Primitive Physick သည် ထုတ်ဝေမှုများစွာရှိခဲ့ပြီး ပျောက်ကင်းစေရေးလမ်းညွှန်အဖြစ် လူကြိုက်များခဲ့သည်။ အ eighteenth ရာစုနှောင်းပိုင်းနှင့် ထို့နောက်ပိုင်းတွင် ခေတ်သစ်သိပ္ပံပညာ ဖွံ့ဖြိုးလာသည်နှင့်အမျှ၊ ကျန်းမာရေးစောင့်ရှောက်မှုသည် တဖြည်းဖြည်း လောကီအသိုင်းအဝိုင်းသို့ ပြောင်းရွှေ့သွားခဲ့ပြီး၊ ၁၈၅၀ ပြည့်နှစ်များတွင် ဤပြောင်းလဲမှု အများစုပြီးစီးခဲ့သည်။

Calvin (1509–1564) and Luther (1483–1546) followed the traditional premise that assigned healing miracles to the apostolic era, although the latter was impressed by a recovery of Melanchthon in response to prayer. Wesley’s Primitive Physick ran many editions and was popular as a guide to healing. With the development of modern science in the late eighteenth century and onward, health care migrated gradually into secular circles, the transition largely complete by the 1850s.

 

ဆယ့်ခုနစ်ရက်မြင့်မြတ်သောသူတို့ (Seventh-day Adventists) သည် ၁၈၅၀ နှောင်းပိုင်းနှင့် ၁၈၆၀ အစောပိုင်းတွင် ကျန်းမာရေးကို စိတ်ဝင်စားလာခဲ့ပြီး၊ အဓိကအားဖြင့် အဲလင် ဂျီ ဝှိုက်၏ ဩဇာကြောင့်ဖြစ်သည်။ ၁၈၆၃ ခုနှစ်တွင် သူမသည် စတင်တည်ထောင်လာသော အသင်းတော်အား ကျန်းမာရေးကို ဘာသာရေးအမှုတော်အဖြစ် အလေးအနက်ထား အာရုံစိုက်ရန် တိုက်တွန်းခဲ့သည်။ မြောက်အမေရိကတွင် အားကောင်းသော ကျန်းမာရေးပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးလှုပ်ရှားမှု၏ ဩဇာအောက်တွင်၊ အဒ်ဗင်တစ်များသည် ထိုခေတ်က လူကြိုက်ခဲ့သော သတ္တုလေးလံမှုနှင့် အင်အားကြီးသော ဆေးဖက်ဝင်အပင်များဖြင့် ကုသမှု၊ ဆေးရွက်ကြီးနှင့် အရက်သုံးစွဲမှုကို ငြင်းပယ်ခြင်းအပါအဝင် ပြုပြင်ပြောင်းလဲမှုများကို လက်ခံခဲ့သည်။ ဤအရာများကို သက်သတ်လွတ်အစားအသောက်ပြုပြင်ရေးနှင့် သဘာဝကုထုံးများ၊ အထူးသဖြင့် ရေကုထုံး (hydrotherapy) ကို အားပေးမြှင့်တင်ခြင်းနှင့် ပေါင်းစပ်ခဲ့သည်။ အဒ်ဗင်တစ်ကျန်းမာရေးသီအိုရီသည် သိပ္ပံပညာတိုးတက်မှုကို ဘုရားသခင်၏ ပျောက်ကင်းစေရေးအစီအစဉ်၏ အစိတ်အပိုင်းတစ်ခုအဖြစ် လက်ခံပြီး၊ အသင်းတော်သည် အလုံးစုံဝါဒနိယာမများအပေါ် အာရုံစိုက်သော ကျန်းမာရေးစောင့်ရှောက်မှုအမှုတော်ကြောင့် ကျယ်ကျယ်ပြန့်ပြန့် လူသိများသည်။

Seventh-day Adventists became interested in health in the late 1850s and early 1860s, largely through the influence of Ellen G. White, who in 1863 made an appeal for the fledgling church to give serious attention to health as a religious ministry. Under the influence of a vigorous health reform movement in North America, Adventists adopted reforms that included rejection of the then-popular treatments with heavy metals and powerful herbal substances as well as the use of tobacco and alcohol. These were joined with promotion of a vegetarian reform diet and reliance upon natural remedies, particularly hydrotherapy. The Adventist theology of health accepts scientific advance as part of God’s plan of healing, and the church is widely known for its health care ministry focused on wholistic principles.

 

ခရစ်ယာန်အသိုင်းအဝိုင်းတွင် ထူးခြားစွာ၊ ဆယ့်ခုနစ်ရက်မြင့်မြတ်သောသူတို့သည် ဆုတောင်းခြင်းနှင့် ဘုရားသခင်၏ ဝင်ရောက်စွက်ဖက်မှုကို အားကိုးနေသော်လည်း၊ ဘုရားသခင်၏ ပျောက်ကင်းစေရေးကိရိယာများအနက် သဘာဝနိယာမများကို နားလည်ပြီး အသုံးချခြင်းကို ထည့်သွင်းထားသည်။ သဘာဝတွင် ဘုရားသခင်သည် ဆင်းရဲဒုက္ခကို လျော့ချရန်အတွက် ကာကွယ်ရေးနှင့် ကုသရေးနည်းများအဖြစ် အသုံးပြုနိုင်သော အရာများစွာ ပေးထားသည်။ ရေဓာတ်သန့်စင်ပြီး ကုသပေးသော သဘာဝအခြေခံများနှင့် ဆက်ဆံခြင်းဖြင့် ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ကျန်းမာခြင်းကို မြှင့်တင်သည်။ ထို့ကြောင့် ကာကွယ်ရေးသည် လေကောင်းလေသန့်၊ ရေသန့်၊ မျှတပြီး ကျန်းမာသောအစားအသောက်၊ နေရောင်ခြည်လုံလောက်စွာ ရရှိခြင်း၊ လေ့ကျင့်ခန်းနှင့် အလုပ်၊ လုံလောက်သော အနားယူခြင်း၊ နှင့် အရာအားလုံးတွင် ဘုရားသခင်အပေါ် ယုံကြည်ကိုးစားမှုတို့၏ အပြုသဘောဆောင်သော အကျိုးသက်ရောက်မှုများကို အာရုံစိုက်ရန် လိုအပ်သည်။ တစ်ချိန်တည်းတွင်၊ ရောဂါနှင့် မသန်စွမ်းမှုကို ကိုင်တွယ်ရာတွင် သက်သေပြထားသော ကုထုံးတိုင်းကို အသုံးချရမည်။ လူတစ်ဦးလုံးကို ပြန်လည်ထူထောင်ခြင်းသည် ကျန်းမာရေးစောင့်ရှောက်မှု၏ အဆုံးစွန်ရည်မှန်းချက်ဖြစ်ပြီး၊ ၎င်းအများစုကို ဘုရားသခင်၏ မူလဘဝနေထိုင်မှုအစီအစဉ်သို့ တတ်နိုင်သမျှ နီးကပ်စွာ ပြန်လည်လိုက်နာခြင်းဖြင့် အောင်မြင်နိုင်သည်။

To a degree unique in the Christian community Seventh-day Adventists, while relying on prayer and divine intervention in healing, include among God’s healing agencies the understanding of an application of natural laws. In nature God has provided many features that may be used in preventive and curative ways to reduce suffering. Physical health is promoted by interaction with the cleansing and curative basics of nature. Therefore, prevention calls for attention to the positive effects of fresh air; pure water; a balanced, wholesome diet; access to sufficient sunshine; exercise and work; adequate rest; and in all, trust in God. At the same time, every proven therapy is to be applied in coping with disease and disability. Restoration of the whole person is the ultimate goal of health care, much of which can be achieved by a conscious return as nearly as possible to God’s original plan for living.

 

လူသားကို အလုံးစုံဝါဒအမြင်ဖြင့် ကြည့်ခြင်းသည် လူသားများတွင် ခန္ဓာကိုယ်မရှိပါက အဖြစ်မှန်မရှိ၊ တည်ရှိမှုမရှိဟု ဆိုလိုသည်။ လူတစ်ဦးသည် ရှုပ်ထွေးပြီး ဆက်နွယ်နေသော စည်းလုံးညီညွတ်မှုတစ်ခုဖြစ်ပြီး၊ ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ခန္ဓာကိုယ်နှင့် နီးကပ်စွာ ဆက်သွယ်နေသော စိတ်လုပ်ဆောင်ချက်မှတစ်ဆင့်သာ နားလည်နိုင်သည်။ ထို့ကြောင့် ကျန်းမာခြင်း၏ ရှုထောင့်အားလုံးကို ဂရုစိုက်ခြင်းသည် အရေးကြီးပြီး၊ ၎င်းသည် ဘုရားသခင်အား ဝတ်ပြုခြင်းဖြစ်သည်။

This wholistic view of the person means that humans have no reality or existence apart from the body. A person is a complex, interactive unity, able to comprehend only through the function of the mind in intimate interaction with the physical body; hence care for all aspects of health is important, for it is service to God.

 

VI. အဲလင် ဂျီ ဝှိုက်၏ မှတ်ချက်များ

A. နိဒါန်း

၁၈၆၀ ခုနှစ်များအစောပိုင်းတွင် အဲလင် ဝှိုက်သည် ရုပ်ပိုင်း၊ ဝိညာဉ်ရေး၊ နှင့် စိတ်ခံစားမှုတို့အကြား ဆက်နွယ်ညီညွတ်မှု၏ အရေးကြီးပုံကို နားလည်ခဲ့ပြီး၊ ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ကုသမှုသည် အခြားအရာများကို မည်သို့အကျိုးသက်ရောက်သည်ဆိုသော နည်းလမ်းများကို ရေးသားလာခဲ့သည်။ နောက်ထပ် ၅၀ နှစ်ကျော်ကာလတွင် ကျန်းမာရေးအလေ့အကျင့်များ ပြုပြင်ပြောင်းလဲရန် သူမ၏ တိုက်တွန်းချက်များသည် အဓိကအကြောင်းအရာတစ်ခု ဖြစ်လာခဲ့ပြီး၊ ၁၉၀၅ ခုနှစ်တွင် ထုတ်ဝေသော The Ministry of Healing စာအုပ်တွင် ရေးသားမှု အထွတ်အထိပ်သို့ ရောက်ရှိခဲ့သည်။ သူမ၏ အခြေခံသည် သမ္မာကျမ်းစာနှင့် သဘာဝနိယာမများသည် လူသားကျန်းမာမှု၏ ရှုထောင့်အားလုံးကို မြှင့်တင်ရန် ဘုရားသခင်၏ ကိရိယာများအဖြစ် အတူတကွ လုပ်ဆောင်သည်ဟု အသိအမှတ်ပြုခြင်းပေါ်တွင် တည်ရှိသည်။ ယေရှု၏ ပျောက်ကင်းစေရေးအမှုတော်သည် လူတစ်ဦးလုံး၏ ရှုထောင့်အားလုံးကို ပေါင်းစပ်ထားသော ပျောက်ကင်းခြင်း၏ ပုံစံဖြစ်သည်။

VI. Ellen G. White Comments

A. Introduction

As early as the 1860s Ellen White grasped the importance of the interactive unity among the physical, spiritual, and emotional, and began to write about ways in which treatment of the physical impacts the others. Over the course of the next 50 years her appeals for reform of health practices developed into a major theme, reaching its written climax in her book The Ministry of Healing (1905). Her basis rested on acknowledgment that the Scriptures and the laws of nature function jointly as agencies of God for the promotion of human wellness in all its dimensions. The healing ministry of Jesus provides the model of integrated healing for all aspects of the person.

 

အများအားဖြင့် အဲလင် ဝှိုက်၏ တွန်းအားပေးမှုကြောင့်၊ ဆယ့်ခုနစ်ရက်မြင့်မြတ်သောသူတို့ အသင်းတော်သည် ယခုအခါ ကမ္ဘာ့နေရာအများစုတွင် တွေ့နိုင်သော ကျန်းမာရေးစောင့်ရှောက်မှု အဖွဲ့အစည်းများ ကွန်ရက်ကို ဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်စေခဲ့ပြီး၊ ပရော်ဖက်ရှင်နယ် ကျန်းမာရေးပညာရေးတွင် အဆင့်မြင့်ကမ်းလှမ်းမှုများနှင့် ပြည်သူလူထုအတွက် အသုံးချကျန်းမာရေးပညာရေး အမှုတော်ကြီးတစ်ခုနှင့် တွဲဖက်ထားသည်။ ဤရှုထောင့်မှ ကျန်းမာခြင်းနှင့် ပျောက်ကင်းခြင်းသည် ခရစ်ယာန်သမ္မာကျမ်းစာနိယာမများကို သဘာဝနိယာမအပေါ် အခြေခံသော ကုထုံးပညာဆိုင်ရာ အဆင့်မြင့်နားလည်မှုနှင့် ပေါင်းစပ်ခြင်းပေါ်တွင် တည်ရှိသည်။ အောက်တွင် ထည့်သွင်းထားသော ကောက်နုတ်ချက်များသည် ကျန်းမာခြင်းနှင့် ပျောက်ကင်းခြင်းဆိုင်ရာ သူမ၏ ကျယ်ပြန့်သော စာများမှ အလွန်နည်းပါးသော အပိုင်းမျှသာ ဖြစ်သည်။

Largely at Ellen White’s instigation, the Seventh-day Adventist Church developed a network of health care institutions now to be found in most parts of the world, coupled with high-level offerings in professional health education and a major ministry in applied health education for the public. Health and healing from this perspective rest on a fusion of Christian biblical principles with an advanced understanding of therapeutics founded on natural law. The selections included below represent but a tiny fraction from her extensive writings on health and healing.

 

B. ကမ္ဘာပေါ်တွင် ဘုရားသခင် တက်ကြွစွာ လုပ်ဆောင်နေခြင်း

“ဘုရားသခင်သည် အမြဲတစေ ထိန်းသိမ်းပြီး သူဖန်ဆင်းထားသော အရာများကို သူ၏ ကျေးကျွန်များအဖြစ် အသုံးပြုနေသည်။ သူသည် သဘာဝနိယာမများမှတစ်ဆင့် လုပ်ဆောင်ပြီး၊ ၎င်းတို့ကို သူ၏ ကိရိယာများအဖြစ် အသုံးပြုသည်။ ၎င်းတို့သည် ကိုယ်တိုင်လုပ်ဆောင်ခြင်း မဟုတ်ပါ။ သဘာဝသည် သူ၏အလိုတော်အတိုင်း အရာအားလုံးတွင် လှုပ်ရှားနေသော ဉာဏ်ရည်ရှိသော အဖြစ်အပျက်နှင့် တက်ကြွသော ကိုယ်တော်ရှိခြင်းကို သက်သေခံသည် … ။

B. God Active in the World

“God is constantly employed in upholding and using as His servants the things that He has made. He works through the laws of nature, using them as His instruments. They are not self-acting. Nature in her work testifies of the intelligent presence and active agency of a Being who moves in all things according to His will … .

 

လူ့ခန္ဓာကိုယ်၏ ယန္တရားကို အပြည့်အဝ နားမလည်နိုင်ပါ။ ၎င်းသည် အသိဉာဏ်အရှိဆုံးသူများကို ရှုပ်ထွေးစေသော နက်နဲသောအရာများ ပြသထားသည်။ နှလုံးခုန်ခြင်းနှင့် အသက်ရှူခြင်း ဆက်တိုက်ဖြစ်ပွားခြင်းသည် တစ်ကြိမ်လှုပ်ရှားပြီးသည်နှင့် ဆက်လက်လုပ်ဆောင်နေသော ယန္တရားကြောင့် မဟုတ်ပါ။ ဘုရားသခင်တွင် ကျွန်ုပ်တို့ အသက်ရှင်၍ လှုပ်ရှား၍ တည်ရှိသည်။ နှလုံးခုန်သံ၊ ခုန်လှပ်နေသော သွေးကြော၊ အသက်ရှင်သော ခန္ဓာကိုယ်တွင် အာရုံကြောနှင့် ကြွက်သားတိုင်းကို အမြဲတစေ ရှိနေသော ဘုရားသခင်၏ တန်ခိုးအားဖြင့် စီမံခန့်ခွဲပြီး လှုပ်ရှားမှုရှိစေသည်” (MH ၄၁၆၊ ၄၁၇)။

“The mechanism of the human body cannot be fully understood; it presents mysteries that baffle the most intelligent. It is not as the result of a mechanism, which, once set in motion, continues its work, that the pulse beats and breath follows breath. In God we live and move and have our being. The beating heart, the throbbing pulse, every nerve and muscle in the living organism is kept in order and activity by the power of an ever-present God” (MH 416, 417).

 

“ပစ္စည်းနိယာမများနှင့် သဘာဝနိယာမများကို ဆွေးနွေးရာတွင် အများအပြားသည် ဘုရားသခင်၏ အမြဲတစေ တိုက်ရိုက်လုပ်ဆောင်မှုကို မြင်ရုံမျှမက ငြင်းပယ်ကြသည်။ သဘာဝသည် ဘုရားသခင်နှင့် ခွဲထွက်၍ ကိုယ်ပိုင်အကန့်အသတ်များနှင့် ကိုယ်ပိုင်တန်ခိုးများဖြင့် လုပ်ဆောင်သည်ဟု သူတို့ ပြောဆိုကြသည်။ သူတို့၏ စိတ်ထဲတွင် သဘာဝနှင့် အံ့ဖွယ်ဆန်သောအရာ ကြားတွင် ရှင်းလင်းသော ခွဲခြားမှုရှိသည်။ သဘာဝကို သာမန်အကြောင်းရင်းများသို့ သတ်မှတ်ပြီး ဘုရားသခင်၏ တန်ခိုးနှင့် ဆက်စပ်မှု မရှိဟု ယူဆကြသည်။ အသက်ရှင်စွမ်းအားကို ပစ္စည်းသို့ သတ်မှတ်ပြီး သဘာဝကို နတ်ဘုရားအဖြစ် ဖန်ဆင်းကြသည်။ ပစ္စည်းကို အချို့ဆက်ဆံရေးများတွင် ထားရှိပြီး ဘုရားသခင်ကိုယ်တော်တိုင် ဝင်ရောက်စွက်ဖက်၍မရသော ပုံသေနိယာမများမှ လုပ်ဆောင်ခွင့်ပေးထားသည်ဟု ယူဆသည်။ သဘာဝသည် အချို့ဂုဏ်သတ္တိများနှင့် နိယာမများအောက်တွင် ထားရှိပြီး မူလအမိန့်ပေးထားသော အလုပ်ကို လုပ်ဆောင်ရန် ကိုယ်တိုင်လွတ်လပ်စွာ ထားရှိခံရသည်ဟု ဆိုသည်။

“In dwelling upon the laws of matter and the laws of nature, many lose sight of, if they do not deny, the continual and direct agency of God. They convey the idea that nature acts independently of God, having in and of itself its own limits and its own powers wherewith to work. In their minds there is a marked distinction between the natural and the supernatural. The natural is ascribed to ordinary causes, unconnected with the power of God. Vital power is attributed to matter, and nature is made a deity. It is supposed that matter is placed in certain relations and left to act from fixed laws with which God Himself cannot interfere; that nature is endowed with certain properties and placed subject to laws, and is then left to itself to obey these laws and perform the work originally commanded.

 

ဤသည်မှာ မှားယွင်းသော သိပ္ပံပညာဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်တွင် ၎င်းကို ထောက်ခံမည့်အရာ တစ်စုံတစ်ရာ မရှိပါ” (8T ၂၅၉)။

“This is false science; there is nothing in the Word of God to sustain it” (8T 259).

 

C. သဘာဝ၏ နိယာမများသည် ဘုရားသခင်၏ နိယာမများ

“သဘာဝကို ထိန်းသိမ်းပေးသော တန်ခိုးတစ်ခုတည်းသည်ပင် လူတွင်လည်း လုပ်ဆောင်နေသည်။ ကြယ်နှင့် အန္တံကို လမ်းညွှန်ပေးသော ကြီးမားသော နိယာမများသည်ပင် လူ့ဘဝကို ထိန်းချုပ်သည်။ နှလုံးလုပ်ဆောင်ချက်ကို ထိန်းချုပ်ပေးသော နိယာမများ၊ ခန္ဓာကိုယ်သို့ အသက်စီးကြောင်းကို စီးဆင်းစေသော နိယာမများသည် ဝိညာဉ်၏ အုပ်ချုပ်ခွင့်ရှိသော ကြီးမားသော ဉာဏ်ရည်၏ နိယာမများဖြစ်သည်။ သူ့ထံမှ အသက်အားလုံး ထွက်ပေါ်လာသည်။ သူ၏ ဖန်ဆင်းမှုအားလုံး၏ အရာဝတ္ထုများအတွက် အခြေအနေမှာ တူညီသည်—ဘုရားသခင်၏ အသက်ကို လက်ခံခြင်းဖြင့် ထိန်းသိမ်းထားသော အသက်၊ ဖန်ဆင်းရှင်၏ အလိုတော်နှင့် လိုက်လျောညီထွေရှိစွာ လုပ်ဆောင်သော အသက်ဖြစ်သည်။ သူ၏ နိယာမ—ရုပ်ပိုင်း၊ စိတ်ပိုင်း၊ သို့မဟုတ် ကိုယ်ကျင့်တရား—ကို ချိုးဖောက်ခြင်းသည် စကြဝဠာနှင့် မညီညွတ်အောင် နေရာချထားခြင်း၊ မညီညွတ်မှု၊ အုပ်စိုးမှုမရှိခြင်း၊ ပျက်စီးခြင်းကို မိတ်ဆက်ခြင်းဖြစ်သည်” (Ed ၉၉၊ ၁၀၀)။

C. Nature’s Laws as God’s Laws

“The same power that upholds nature is working also in man. The same great laws that guide alike the star and the atom control human life. The laws that govern the heart’s action, regulating the flow of the current of life to the body, are the laws of the mighty Intelligence that has the jurisdiction of the soul. From Him all life proceeds. Only in harmony with Him can be found its true sphere of action. For all the objects of His creation the condition is the same—a life sustained by receiving the life of God, a life exercised in harmony with the Creator’s will. To transgress His law, physical, mental, or moral, is to place oneself out of harmony with the universe, to introduce discord, anarchy, ruin” (Ed 99, 100).

 

အောက်ပါအတိုင်း မူရင်းအတိုင်း တိကျစွာ မြန်မာဘာသာသို့ ဘာသာပြန်ဆိုထားပါသည်။ ကောက်နုတ်ချက်များနှင့် မှတ်ချက်များ မထည့်ဘဲ ဂဏန်းများပါ မူရင်းအတိုင်း ထည့်ပေးထားပါသည်။

“သဘာဝဥပဒေများသည် ဘုရားသခင်၏ ဥပဒေများဖြစ်သောကြောင့် ထိုဥပဒေများကို ဂရုတစိုက် လေ့လာရန် ကျွန်ုပ်တို့၏ တာဝန်ဖြစ်သည်မှာ ထင်ရှားပါသည်။ ကျွန်ုပ်တို့၏ ကိုယ်ခန္ဓာနှင့်စပ်လျဉ်း၍ ထိုဥပဒေများ၏ လိုအပ်ချက်များကို လေ့လာပြီး ထိုဥပဒေများနှင့် ကိုက်ညီအောင် လိုက်နာရမည်” (6T 369)။

“Since the laws of nature are the laws of God, it is plainly our duty to give these laws careful study. We should study their requirements in regard to our own bodies and conform to them” (6T 369).

 

“ဘုရားသခင်သည် ကျွန်ုပ်တို့၏ ဖွဲ့စည်းပုံကို အုပ်ချုပ်သော ဥပဒေများကို ပြဋ္ဌာန်းထားတော်မူ၏။ ထိုဥပဒေများသည် အသက်ရှင်ခြင်းထဲတွင် ဘုရားသခင်ထားရှိတော်မူသော ဘုရားသခင်၏ ဥပဒေများဖြစ်သည်။ ဖောက်ဖျက်မှုတိုင်းအတွက် ဒဏ်ခတ်ခံရမည်ဖြစ်ပြီး ထိုဒဏ်ကို မကြာမီ သို့မဟုတ် နောက်ကျမှ ခံစားရမည်ဖြစ်သည်။ လူသားမိသားစုသည် ယခင်က ခံစားခဲ့ရပြီး ယခုအခါတွင်လည်း ခံစားနေရသော ရောဂါအများစုကို သူတို့၏ ကိုယ်တွင်းအင်္ဂါဆိုင်ရာ ဥပဒေများကို မသိခြင်းကြောင့် ဖန်တီးခဲ့ကြခြင်းဖြစ်သည်” (Health Reformer, အောက်တိုဘာ ၁၈၆၆)။

“God has formed laws which govern our constitutions, and these laws which He has placed in our being are divine, and for every transgression there is affixed a penalty, which must sooner or later be realized. The majority of diseases which the human family have been and still are suffering under, they have created by ignorance of their own organic laws” (Health Reformer, October 1866).

 

“ဘုရားသခင်သည် ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ဥပဒေများ၏ ဖန်ဆင်းရှင်ဖြစ်သည်နှင့်အမျှ ကိုယ်ကျင့်တရားဥပဒေ၏ ဖန်ဆင်းရှင်လည်းဖြစ်တော်မူသည်။ လူသို့ အပ်နှံထားသော အာရုံခံနိုင်စွမ်းတိုင်း၊ ကြွက်သားတိုင်း၊ စွမ်းရည်တိုင်းပေါ်တွင် ကိုယ်တော်၏ လက်တော်ဖြင့် ရေးထိုးထားသော ဥပဒေဖြစ်သည်” (COL ၃၄၇, ၃၄၈)။

“God is as truly the author of physical laws as He is the author of the moral law. His law is written with His own finger upon every nerve, every muscle, every faculty, which has been entrusted to man” (COL 347, 348).

 

“ကျွန်ုပ်တို့၏ ဖြစ်တည်မှုဥပဒေကို ချိုးဖောက်ခြင်းသည် ဆယ်ပညတ်တော်ကို ဖောက်ဖျက်ခြင်းနှင့် တူညီစွာ အပြစ်ဖြစ်သည်။ တစ်မျိုးမျိုး လုပ်ခြင်းသည် ဘုရားသခင်၏ ဥပဒေကို ဖောက်ဖျက်ခြင်းဖြစ်သည်။ ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ အင်္ဂါအစိတ်အပိုင်းတွင် ဘုရားသခင်၏ ဥပဒေကို ဖောက်ဖျက်သူများသည် စိနတောင်မှ ထုတ်ပြန်တော်မူသော ဘုရားသခင်၏ ဥပဒေကို ဖောက်ဖျက်တတ်ကြလိမ့်မည်” (CDF ၁၇)။

“It is as truly a sin to violate the laws of our being as it is to break the ten commandments. To do either is to break God’s laws. Those who transgress the law of God in their physical organism, will be inclined to violate the law of God spoken from Sinai” (CDF 17).

 

D. လက်တွေ့ဘဝနေထိုင်မှုအတွက် ရည်မှန်းချက်များ “ဘုရားသခင်နှင့် လူသားတို့အပေါ် ကျွန်ုပ်တို့၏ ပထမဆုံးတာဝန်မှာ ကိုယ်ကိုကိုယ် ဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်ရန်ဖြစ်သည်။ ဖန်ဆင်းရှင်သည် ကျွန်ုပ်တို့ကို ပေးအပ်ထားသော စွမ်းရည်တိုင်းကို အကောင်းဆုံးအဆင့်သို့ ပြုစုပျိုးထောင်ရမည်ဖြစ်ပြီး ကျွန်ုပ်တို့တတ်နိုင်သမျှ အကြီးမားဆုံး ကောင်းမှုကို ပြုလုပ်နိုင်ရန်ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် ကျန်းမာသော ရုပ်ပိုင်းနှင့် စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ကျန်းမာရေးကို တည်ထောင်ခြင်းနှင့် ထိန်းသိမ်းခြင်းအတွက် အသုံးပြုသော အချိန်သည် ကောင်းမွန်စွာ အသုံးပြုခြင်းဖြစ်သည်။ အလုပ်လွန်ကဲခြင်း သို့မဟုတ် အသက်ရှင်သန်စက်ပစ္စည်း၏ အစိတ်အပိုင်းတစ်ခုခုကို အလွဲသုံးစားခြင်းဖြင့် စိတ် သို့မဟုတ် ခန္ဓာကိုယ်၏ တစ်ခုတည်းသော လုပ်ဆောင်ချက်ကို ပုံမှန်မဟုတ်အောင် သို့မဟုတ် အားနည်းစေခြင်းကို ကျွန်ုပ်တို့ မတတ်နိုင်ပါ” (Te ၁၃၇)။

D. Objectives for Practical Living

“Our first duty toward God and our fellow beings is that of self-development. Every faculty with which the Creator has endowed us should be cultivated to the highest degree of perfection, that we may be able to do the greatest amount of good of which we are capable. Hence that time is spent to good account which is directed to the establishment and preservation of sound physical and mental health. We cannot afford to dwarf or cripple a single function of mind or body by overwork or by abuse of any part of the living machinery” (Te 137).

 

“ကျန်းမာရေးပြုပြင်ပြောင်းလဲမှု၏ အဓိကရည်ရွယ်ချက်မှာ စိတ်၊ ဝိညာဉ်နှင့် ခန္ဓာကိုယ်ကို အမြင့်ဆုံးဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်မှုရရှိရန်ဖြစ်ကြောင်း အမြဲသတိထားရမည်။ သဘာဝ၏ ဥပဒေများအားလုံး—ဘုရားသခင်၏ ဥပဒေများဖြစ်သည်—ကျွန်ုပ်တို့၏ ကောင်းကျိုးအတွက် ဒီဇိုင်းထုတ်ထားခြင်းဖြစ်သည်။ ထိုဥပဒေများကို နာခံခြင်းသည် ဤဘဝတွင် ကျွန်ုပ်တို့၏ ပျော်ရွှင်မှုကို မြှင့်တင်ပေးမည်ဖြစ်ပြီး လာမည့်ဘဝအတွက် ပြင်ဆင်မှုကို ကူညီပေးမည်ဖြစ်သည်” (CDF ၂၃)။

“Let it ever be kept before the mind that the great object of hygienic reform is to secure the highest possible development of mind and soul and body. All the laws of nature—which are the laws of God—are designed for our good. Obedience to them will promote our happiness in this life, and will aid us in a preparation for the life to come” (CDF 23).

 

E. ကျန်းမာစွာ နေထိုင်ခြင်းနှင့် ကိုယ်ကျင့်တရားဆိုင်ရာ ဆုံးဖြတ်ချက်ချခြင်း “ဤအရာများ [ကျွန်ုပ်တို့၏ သဘာဝစိတ်အားထက်သန်မှုနှင့် အလိုဆန္ဒများ] ကို ဘုရားသခင်က ခန့်အပ်တော်မူခဲ့ပြီး လူသို့ ပေးအပ်သောအခါ သန့်ရှင်းစင်ကြယ်ခဲ့သည်။ အကြောင်းပြချက်သည် အလိုဆန္ဒများကို အုပ်ချုပ်ပြီး ကျွန်ုပ်တို့၏ ပျော်ရွှင်မှုကို ဖြည့်ဆည်းပေးရန် ဘုရားသခင်၏ ဒီဇိုင်းဖြစ်သည်။ သန့်ရှင်းသော အကြောင်းပြချက်ဖြင့် ထိန်းချုပ်ပြီး စီမံခန့်ခွဲသောအခါ ထိုအရာများသည် ထာဝရဘုရားအတွက် သန့်ရှင်းခြင်းဖြစ်သည်” (Ms. ၄၇, ၁၈၉၆)။

E. Healthful Living and Moral Decision-making

“These [our natural inclinations and appetites] were divinely appointed, and when given to man, were pure and holy. It was God’s design that reason should rule the appetites, and that they should minister to our happiness. And when they are regulated and controlled by a sanctified reason, they are holiness unto the Lord” (Ms. 47, 1896).

 

“ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံးနှင့် ဆက်သွယ်သော ဦးနှောက်အာရုံကြောများသည် ကောင်းကင်ဘုံသည် လူသားကို ဆက်သွယ်နိုင်ပြီး သူ၏ အတွင်းစိတ်ဘဝကို ထိခိုက်စေနိုင်သော တစ်ခုတည်းသော အလယ်အလတ်ဖြစ်သည်။ အာရုံကြောစနစ်အတွင်း လျှပ်စစ်စီးကြောင်းများ၏ လည်ပတ်မှုကို မည်သည့်အရာကမဆို အနှောင့်အယှက်ဖြစ်စေပါက အသက်အင်အား၏ ခွန်အားကို လျော့နည်းစေပြီး ရလဒ်အနေဖြင့် စိတ်၏ အာရုံခံနိုင်စွမ်းများ မှေးမှိန်သွားခြင်းဖြစ်သည်” (2T ၃၄၇)။

“The brain nerves which communicate with the entire system are the only medium through which Heaven can communicate to man and affect his inmost life. Whatever disturbs the circulation of the electric currents in the nervous system lessens the strength of the vital powers, and the result is a deadening of the sensibilities of the mind” (2T 347).

 

“ကျွန်ုပ်တို့၏ ရုပ်ပိုင်းကျန်းမာရေးကို ကျွန်ုပ်တို့စားသောက်သော အစားအစာဖြင့် ထိန်းသိမ်းထားသည်။ သန့်ရှင်းသော စိတ်ဖြင့် ကျွန်ုပ်တို့၏ အလိုဆန္ဒများကို မထိန်းချုပ်နိုင်ပါက၊ စားသောက်ခြင်းနှင့် သောက်သုံးခြင်းတွင် အလယ်အလတ်မရှိပါက၊ ကျမ်းစာက ဘာပြောသလဲ—ထာဝရအသက်ကို ငါအမွေခံဖို့ ဘာလုပ်ရမလဲ ဆိုတာကို သင်ယူဖို့ ရည်ရွယ်ချက်နဲ့ ကျမ်းစာကို လေ့လာဖို့ စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာနဲ့ ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ကျန်းမာမှုအခြေအနေမှာ မရှိတော့ပါ” (Te ၁၅)။

“Our physical health is maintained by that which we eat; if our appetites are not under the control of a sanctified mind, if we are not temperate in all our eating and drinking, we shall not be in a state of mental and physical soundness to study the word with a purpose to learn what saith the Scripture—what shall I do to inherit eternal life?” (Te 15).

 

F. အားလုံးသော ပျောက်ကင်းခြင်းသည် ဘုရားသခင်ထံမှ ဖြစ်သည် “သဘာဝ၏ ကိုယ်စားလှယ်များမှတစ်ဆင့် ဘုရားသခင်သည် နေ့စဉ်၊ နာရီစဉ်၊ ခဏခဏ ကျွန်ုပ်တို့ကို အသက်ရှင်စေရန်၊ တည်ဆောက်ရန်နှင့် ပြန်လည်ကောင်းမွန်စေရန် လုပ်ဆောင်နေတော်မူသည်။ ခန္ဓာကိုယ်၏ မည်သည့်အစိတ်အပိုင်းမဆို ဒဏ်ရာရရှိသောအခါ ပျောက်ကင်းစေသော လုပ်ငန်းစဉ်ကို ချက်ချင်းစတင်သည်။ သဘာဝ၏ ကိုယ်စားလှယ်များကို ကျန်းမာရေးပြန်လည်ကောင်းမွန်စေရန် လုပ်ဆောင်စေသည်။ သို့သော် ဤကိုယ်စားလှယ်များမှတစ်ဆင့် လုပ်ဆောင်သော ခွန်အားသည် ဘုရားသခင်၏ ခွန်အားဖြစ်သည်။ အသက်ပေးသော ခွန်အားအားလုံးသည် ကိုယ်တော်ထံမှ ဖြစ်သည်။ ရောဂါမှ ပြန်လည်ကောင်းမွန်လာသူမည်သူမဆို ဘုရားသခင်က ပြန်လည်ကောင်းမွန်စေတော်မူခြင်းဖြစ်သည်” (MH ၁၁၂, ၁၁၃)။

F. All Healing Is From God

“Through the agencies of nature, God is working, day by day, hour by hour, moment by moment, to keep us alive, to build up and restore us. When any part of the body sustains injury, a healing process is at once begun; nature’s agencies are set at work to restore soundness. But the power working through these agencies is the power of God. All life-giving power is from Him. When one recovers from disease, it is God who restores him” (MH 112, 113).

 

“ခရစ်တော်သည် တစ်ကိုယ်လုံးတွင် ဖြန့်ကျက်ထားသော ချစ်ခြင်းမေတ္တာသည် အသက်ရှင်စေသော ခွန်အားဖြစ်သည်။ အသက်ရှင်သော အစိတ်အပိုင်းတိုင်း—ဦးနှောက်၊ နှလုံး၊ အာရုံကြောများ—ကို ပျောက်ကင်းစေသည်။ ထိုချစ်ခြင်းမေတ္တာဖြင့် ဖြစ်တည်မှု၏ အမြင့်ဆုံး စွမ်းအင်များကို လှုံ့နည်းစေသည်။ အပြစ်နှင့် ဝမ်းနည်းမှု၊ စိုးရိမ်မှုနှင့် ဂရုစိုက်မှုများမှ ဝိညာဉ်ကို လွတ်မြောက်စေသည်။ ထိုချစ်ခြင်းမေတ္တာနှင့်အတူ တည်ကြည်မှုနှင့် ငြိမ်သက်မှုတို့ ရောက်ရှိလာသည်။ ဝိညာဉ်ထဲတွင် ဘယ်အရာမှ ဖျက်ဆီးနိုင်ခြင်းမရှိသော ဝမ်းမြောက်ခြင်း—သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်ထဲတွင် ဝမ်းမြောက်ခြင်း—ကျန်းမာရေးပေးသော ဝမ်းမြောက်ခြင်းကို စိုက်ပျိုးသည်” (ibid. ၁၁၅)။

“The love which Christ diffuses through the whole being is a vitalizing power. Every vital part—the brain, the heart, the nerves—it touches with healing. By it the highest energies of the being are roused to activity. It frees the soul from the guilt and sorrow, the anxiety and care, that crush the life forces. With it come serenity and composure. It implants in the soul, joy that nothing earthly can destroy—joy in the Holy Spirit—health-giving joy” (ibid. 115).

 

G. စိတ်နှင့် ခန္ဓာကိုယ် “စိတ်နှင့် ခန္ဓာကိုယ်ကြားတွင် ရှိသော စာနာမှုသည် အလွန်ကြီးမားသည်။ တစ်ခုကို ထိခိုက်သောအခါ အခြားတစ်ခုက တုံ့ပြန်သည်။ စိတ်၏ အခြေအနေသည် ရုပ်ပိုင်းစနစ်၏ ကျန်းမာရေးနှင့် များစွာသက်ဆိုင်သည်။ စိတ်သည် လွတ်လပ်ပြီး ပျော်ရွှင်နေပါက၊ မှန်ကန်စွာ ပြုမူခြင်း၏ အသိစိတ်နှင့် အခြားသူများကို ပျော်ရွှင်မှုဖြစ်စေခြင်း၏ ကျေနပ်မှုအောက်တွင် ရှိနေပါက၊ တစ်ကိုယ်လုံးကို တုံ့ပြန်စေမည့် ရွှင်လန်းမှုကို ဖန်တီးပေးမည်ဖြစ်ပြီး သွေးလည်ပတ်မှု ပိုမိုလွတ်လပ်စေကာ တစ်ကိုယ်လုံးကို အားဖြည့်ပေးမည်ဖြစ်သည်” (4T ၆၀)။

G. Mind and Body

“The sympathy which exists between the mind and the body is very great. When one is affected, the other responds. The condition of the mind has much to do with the health of the physical system. If the mind is free and happy, under a consciousness of rightdoing and a sense of satisfaction in causing happiness to others, it will create a cheerfulness that will react upon the whole system, causing a freer circulation of the blood and a toning up of the entire body” (4T 60).

 

H. ခရစ်ယာန်ဆရာဝန် “ဆရာဝန်တိုင်းသည် အသိအမှတ်ပြုသည်ဖြစ်စေ၊ မပြုသည်ဖြစ်စေ သူ၏ လူနာများ၏ ခန္ဓာကိုယ်နှင့် ဝိညာဉ်နှစ်ခုစလုံးအတွက် တာဝန်ရှိသည်။ ထာဝရဘုရားသည် ကျွန်ုပ်တို့ထံမှ မကြာခဏ ပြုလုပ်သည်ထက် များစွာမျှော်လင့်တော်မူသည်။ ဆရာဝန်တိုင်းသည် အပြစ်နာသော ဝိညာဉ်အတွက် ကောင်းကင်၏ ကုသိုလ်ကို ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ရောဂါကို ကုသခြင်းသိပ္ပံနှင့်အတူ ရင်းနှီးသော သံဝေဂရှိ ဉာဏ်ရည်ထက်မြက်သော ဧဝံဂေလိဆေးဘက်ဆိုင်ရာ ဓမ္မဆရာဖြစ်ရမည် … ။

H. The Christian Physician

“Every medical practitioner, whether he acknowledges it or not, is responsible for the souls as well as the bodies of his patients. The Lord expects of us much more than we often do for Him. Every physician should be a devoted, intelligent gospel medical missionary, familiar with Heaven’s remedy for the sin-sick soul as well as with the science of healing bodily disease … .

 

မကြာမီ သင်္ချိုင်းတွင် အိပ်စက်တော့မည့်သူများကို ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ သက်သာမှုအတက်နိုင်ဆုံး ပေးရုံသာမက သူတို့၏ ဝန်ထုပ်ဝန်ပိုးဖြစ်နေသော ဝိညာဉ်များကိုလည်း သက်သာစေရမည်။ ချီးမြှောက်ခံရသော ကယ်တင်ရှင်ကို သူတို့ရှေ့တွင် တင်ပြပါ။ ကမ္ဘာ့အပြစ်ကို ဖယ်ရှားတော်မူသော ဘုရားသခင်၏ သိုးသငယ်ကို ကြည့်ရှုခွင့်ပေးပါ” (MM ၃၁)။

“The physician should not only give as much physical relief as possible to those who are soon to lie in the grave, but he should also relieve their burdened souls. Present before them the uplifted Saviour. Let them behold the Lamb of God, who taketh away the sin of the world” (MM 31).

 

“ပျောက်ကင်းစေခြင်းဓမ္မအမှုတွင် ဆရာဝန်သည် ခရစ်တော်နှင့် အတူလုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်ဖြစ်ရမည်။ ကယ်တင်ရှင်သည် ဝိညာဉ်နှင့် ခန္ဓာကိုယ်နှစ်ခုစလုံးကို ဓမ္မတော်ပို့ခဲ့သည်။ ကိုယ်တော်သွန်သင်ခဲ့သော ဧဝံဂေလိသည် ဝိညာဉ်ရေးရာ အသက်နှင့် ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ပြန်လည်ကောင်းမွန်ခြင်း၏ သတင်းစကားဖြစ်သည်။ အပြစ်မှ လွတ်မြောက်ခြင်းနှင့် ရောဂါကို ပျောက်ကင်းစေခြင်းကို ချိတ်ဆက်ထားသည်။ ခရစ်ယာန်ဆရာဝန်ထံသို့ အလားတူ ဓမ္မအမှုကို အပ်နှံထားသည်” (MH ၁၁၁)။

“In the ministry of healing the physician is to be a coworker with Christ. The Saviour ministered to both the soul and the body. The gospel which He taught was a message of spiritual life and of physical restoration. Deliverance from sin and the healing of disease were linked together. The same ministry is committed to the Christian physician” (MH 111).

 

I. ယုံကြည်ခြင်း၊ ပျောက်ကင်းခြင်းနှင့် ဆုတောင်းခြင်း “ဘုရားသခင်သည် ကျန်းမာရေးကို ပြန်လည်ပေးသနားရာတွင် ကိုယ်တော်၏ ဘုရားသခင်ဆန်သော ခွန်အားဖြင့် ဆုံးဖြတ်ချက်ချစွာ လုပ်ဆောင်သော အမှုများရှိသည်။ သို့သော် ဖျားနာသူအားလုံး ပျောက်ကင်းကြသည်မဟုတ်ပါ။ များစွာသောသူများကို ယေရှုထဲတွင် အိပ်စက်ရန် ချထားခဲ့သည်။ ပက်မိုးကျွန်းပေါ်တွင် ရှိသော ယောဟန်အား ဤသို့ ရေးမှတ်ရန် မှာထားခဲ့သည်—‘ယခုမှစ၍ ထာဝရဘုရားထဲတွင် သေသူများသည် မင်္ဂလာရှိကြ၏။ ဝိညာဉ်တော်က ဟုတ်ကဲ့၊ သူတို့သည် သူတို့၏ အလုပ်များမှ အနားယူကြပြီး သူတို့၏ အမှုများသည် သူတို့နှင့်အတူ လိုက်ပါသည်’ (ဗျာ ၁၄:၁၃)။ ဤအရာမှ လူများကို ကျန်းမာရေးသို့ မပြန်ပေးပါက ယုံကြည်ခြင်း ချို့တဲ့သည်ဟု ဤအကြောင်းကြောင့် စီရင်သင့်သည်မဟုတ်ကြောင်း မြင်တွေ့ရသည်။ ကျွန်ုပ်တို့အားလုံး ကျွန်ုပ်တို့၏ ဆုတောင်းချက်များကို ချက်ချင်းနှင့် တိုက်ရိုက် ဖြေကြားပေးရန် လိုလားကြပြီး ဖြေကြားချက်သည် နှောင့်နှေးသောအခါ သို့မဟုတ် မမျှော်လင့်ထားသော ပုံစံဖြင့် ရောက်ရှိသောအခါ စိတ်ပျက်အားငယ်ရန် သွေးဆောင်ခံရတတ်သည်။ သို့သော် ဘုရားသခင်သည် ကျွန်ုပ်တို့၏ ဆုတောင်းချက်များကို ကျွန်ုပ်တို့ လိုလားသည့်အချိန်နှင့် နည်းလမ်းအတိုင်း အမြဲဖြေကြားရန် အလွန်ဉာဏ်ပညာရှိပြီး ကောင်းမြတ်လွန်းတော်မူသည်။ ကျွန်ုပ်တို့၏ ဆန္ဒအားလုံးကို ပြည့်စုံစေရန်ထက် ကျွန်ုပ်တို့အတွက် ပိုမိုကောင်းမွန်စွာ ပြုလုပ်ပေးမည်ဖြစ်သည်။ ကိုယ်တော်၏ ဉာဏ်ပညာနှင့် ချစ်ခြင်းမေတ္တာကို ယုံကြည်နိုင်သောကြောင့် ကျွန်ုပ်တို့၏ ဆန္ဒကို လိုက်လျောရန် ကိုယ်တော်အား မတောင်းဆိုဘဲ ကိုယ်တော်၏ ရည်ရွယ်ချက်ထဲသို့ ဝင်ရောက်ပြီး ပြည့်စုံစေရန် ရှာဖွေရမည်” (ibid. ၂၃၀, ၂၃၁)။

I. Faith, Healing, and Prayer

“There are cases where God works decidedly by His divine power in the restoration of health. But not all the sick are healed. Many are laid away to sleep in Jesus. John on the Isle of Patmos was bidden to write: ‘Blessed are the dead which die in the Lord from henceforth: Yea, saith the Spirit, that they may rest from their labors; and their works do follow them’ (Rev. 14:13). From this we see that if persons are not raised to health, they should not on this account be judged as wanting in faith.

“We all desire immediate and direct answers to our prayers, and are tempted to become discouraged when the answer is delayed or comes in an unlooked-for form. But God is too wise and good to answer our prayers always at just the time and in just the manner we desire. He will do more and better for us than to accomplish all our wishes. And because we can trust His wisdom and love, we should not ask Him to concede to our will, but should seek to enter into and accomplish His purpose” (ibid. 230, 231).

 

J. ကုသဆေးဝါးများနှင့် ယုံကြည်ခြင်း အသုံးပြုခြင်း “ဆုတောင်းခြင်းဖြင့် ပျောက်ကင်းခြင်းကို ရှာဖွေသူများသည် သူတို့ရောက်ရှိနိုင်သော ကုသဆေးဝါးများကို အသုံးပြုခြင်းကို လျစ်လျူရှုသင့်သည်မဟုတ်ပါ။ နာကျင်မှုကို သက်သာစေရန်နှင့် သဘာဝ၏ ပြန်လည်ကောင်းမွန်စေသော လုပ်ဆောင်မှုကို ကူညီရန် ဘုရားသခင်ပေးထားသော ကုသဆေးဝါးများကို အသုံးပြုခြင်းသည် ယုံကြည်ခြင်းကို ငြင်းပယ်ခြင်းမဟုတ်ပါ။ ဘုရားသခင်နှင့် ပူးပေါင်းလုပ်ဆောင်ခြင်း၊ ပြန်လည်ကောင်းမွန်ရန် အခွင့်အရေးအများဆုံးရှိသော အခြေအနေတွင် ကိုယ်ကိုကိုယ် ထားရှိခြင်းသည် ယုံကြည်ခြင်းကို ငြင်းပယ်ခြင်းမဟုတ်ပါ။ ဘုရားသခင်သည် အသက်ဥပဒေများအကြောင်း အသိပညာကို ကျွန်ုပ်တို့၏ အတွက် ရယူနိုင်ရန် ခွန်အားပေးထားသည်။ ဤအသိပညာကို အသုံးပြုရန်အတွက် ကျွန်ုပ်တို့ရောက်ရှိနိုင်ရန် ထားရှိပေးထားသည်။ ကျန်းမာရေးကို ပြန်လည်ရရှိရန် အခွင့်အရေးအားလုံးကို အသုံးချရမည်၊ သဘာဝဥပဒေများနှင့် ညီညွတ်စွာ လုပ်ဆောင်ရမည်။ ဖျားနာသူအတွက် ဆုတောင်းပြီးသောအခါ ကျွန်ုပ်တို့သည် ပိုမိုအားထုတ်မှုဖြင့် လုပ်ဆောင်နိုင်ပြီး ဘုရားသခင်နှင့် ပူးပေါင်းလုပ်ဆောင်ရန် အခွင့်အရေးရှိကြောင်း ကျေးဇူးတင်ကာ ကိုယ်တော်ကိုယ်တိုင် ပေးထားသော နည်းလမ်းများပေါ်တွင် ကိုယ်တော်၏ ကောင်းချီးကို တောင်းခံနိုင်သည်” (ibid. ၂၃၁, ၂၃၂)။

J. Use of Remedies and Faith

“Those who seek healing by prayer should not neglect to make use of the remedial agencies within their reach. It is not a denial of faith to use such remedies as God has provided to alleviate pain and to aid nature in her work of restoration. It is no denial of faith to cooperate with God, and to place themselves in the condition most favorable to recovery. God has put it in our power to obtain a knowledge of the laws of life. This knowledge has been placed within our reach for use. We should employ every facility for the restoration of health, taking every advantage possible, working in harmony with natural laws. When we have prayed for the recovery of the sick, we can work with all the more energy, thanking God that we have the privilege of cooperating with Him, and asking His blessing on the means which He Himself has provided” (ibid. 231, 232).

 

“ယနေ့ခေတ် ဣစ္စရေလလူမျိုးသည် ကိုယ်တော်ရှေ့တွင် နှိမ့်ချကြပြီး ဝိညာဉ်ဗိမာန်ကို ညစ်ညမ်းမှုအားလုံးမှ သန့်ရှင်းစေသောအခါ ဖျားနာသူများအတွက် သူတို့၏ ဆုတောင်းချက်များကို နားထောင်ပေးမည်ဖြစ်ပြီး ရောဂါကုသဆေးဝါးများကို အသုံးပြုရာတွင် ကောင်းချီးပေးမည်ဖြစ်သည်။ ယုံကြည်ခြင်းနှင့် လူသားကိုယ်စားလှယ်သည် ရောဂါကို တိုက်ဖျက်ရန် သူတတ်နိုင်သမျှ ပြုလုပ်ပြီး ဘုရားသခင်ပေးထားသော ရိုးရှင်းသော ကုသမှုနည်းလမ်းများကို အသုံးပြုသောအခါ သူ၏ အားထုတ်မှုများကို ဘုရားသခင်က ကောင်းချီးပေးမည်ဖြစ်သည်” (9T ၁၆၄)။

“When the Israel of today humble themselves before Him, and cleanse the soul temple from all defilement, He will hear their prayers in behalf of the sick and will bless in the use of His remedies for disease. When in faith the human agent does all he can to combat disease, using the simple methods of treatment that God has provided, his efforts will be blessed of God” (9T 164).

 

က. ကျန်းမာရေးပြုပြင်ပြောင်းလဲမှု၏ အရေးကြီးပုံ “ကျန်းမာရေးပြုပြင်ပြောင်းလဲမှုသည် ထာဝရဘုရားလာရောက်ခြင်းအတွက် လူမျိုးတစ်မျိုးကို အဆင်သင့်ဖြစ်စေမည့် ကြီးမားသောအမှုတော်၏ အကိုင်းအခက်တစ်ခုဖြစ်သည်။ ထိုအမှုတော်သည် လက်မောင်းနှင့်ခန္ဓာကိုယ်နှင့် ဆက်စပ်နေသကဲ့သို့ တတိယကောင်းကင်တမန်၏သတင်းစကားနှင့် အလွန်နီးကပ်စွာ ဆက်စပ်နေသည်” (CH ၂၀၊ ၂၁)။

၇. စာအုပ်စာတမ်းများ Bacchiocchi, Samuele. သမ္မာကျမ်းစာထဲက စပျစ်ရည်။ Berrien Springs, Mich.: Biblical Perspectives, ၁၉၈၉။ Brown, Michael L. ဣသရေလလူမျိုး၏ ဘုရားသခင်ဆရာဝန်။ Grand Rapids: Zondervan Publishing House, ၁၉၉၅။ Brunt, John. အနာကြီးရောဂါပျောက်ကင်းခြင်းနေ့ - ယေရှု၏ဥပုသ်နေ့ထူးဆန်းဆန်သောနိမိတ်လက္ခဏာများ၏အဓိပ္ပာယ်။ Washington, D.C.: Review and Herald, ၁၉၈၁။ Frost, Evelyn. ခရစ်ယာန်အနာပျောက်ကင်းခြင်း။ London: Mobrays, ၁၉၄၀။ Grmek, Mirko D. ရှေးဂရိကမ္ဘာတွင် ရောဂါများ။ Baltimore: Johns Hopkins University, ၁၉၈၉။ Gustafson, James M. ဆေးပညာကျင့်ဝတ်အတွက် ဓမ္မပညာ၏ပံ့ပိုးမှု။ Milwaukee: Marquette University Press, ၁၉၇၅။ Harrison, R. K. “အနာပျောက်ကင်းခြင်း၊ ကျန်းမာခြင်း” သမ္မာကျမ်းစာအဘိဓာန်။ New York and Nashville: Abingdon Press, ၁၉၆၂။ အတွဲ ၂။ Hogan, Larry P. ဒုတိယဗိမာန်တော်ခေတ်တွင် အနာပျောက်ကင်းခြင်း။ Göttingen: Vandenhoeck & Ruprecht, ၁၉၉၂။ Kee, Howard Clark. ဓမ္မသစ်ကျမ်းခေတ်တွင် ဆေးပညာ၊ နိမိတ်လက္ခဏာနှင့် မှော်အတတ်။ Cambridge: Cambridge University Press, ၁၉၈၆။ Kelsey, Morton T. အနာပျောက်ကင်းခြင်းနှင့် ခရစ်ယာန်ဘာသာ။ London: SCM Press, ၁၉၇၃။ Lindström, Fredrik. ဒုက္ခရောဂါနှင့် အပြစ် - တစ်ဦးချင်းညည်းတွားခြင်းဆာလံများတွင် ရောဂါ၏အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်များ။ Stockholm: Almquist and Wiksell International, ၁၉၉၄။ Marty, Martin E. လူသာရန်ဓလေ့ထုံးတမ်းတွင် ကျန်းမာရေးနှင့် ဆေးပညာ - ကျန်းမာနေခြင်း။ New York: Crossroad Publishing Co., ၁၉၈၆။ Murray, Andrew. ဘုရားသခင်အနာပျောက်ကင်းစေခြင်း။ Springdale, Pa.: Whitaker House, ၁၉၈၂။ Palmer, Bernard, ed. ဆေးပညာနှင့် သမ္မာကျမ်းစာ။ Exeter: Paternoster Press, ၁၉၈၆။ Pilch, John J. “လုကာခရစ်ဝင်နှင့် တမန်တော်ဝတ္ထုတွင် ဖျားနာခြင်းနှင့် အနာပျောက်ကင်းခြင်း” လုကာခရစ်ဝင်နှင့် တမန်တော်ဝတ္ထု၏လူမှုကမ္ဘာ - အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုရန်ပုံစံများ၊ အယ်ဒီတာ Jerome H. Neyrey။ Peabody, Mass.: Hendrickson, ၁၉၉၁။ Proctor, Stoy, et al., eds. ကျန်းမာရေး ၂၀၀၀ နှင့် အလွန်။ Silver Spring, Md.: General Conference of Seventh-day Adventists, Health and Temperance Department, ၁၉၉၄။ Seybold, Klaus, နှင့် Ulrich Mueller. ဖျားနာခြင်းနှင့် အနာပျောက်ကင်းခြင်း။ Nashville: Abingdon Press, ၁၉၈၁။ Short, A. R. သမ္မာကျမ်းစာနှင့် ခေတ်သစ်ဆေးပညာ။ Exeter: Paternoster Press, ၁၉၅၃။ Smith, C. R. ဆရာဝန်က သမ္မာကျမ်းစာကို စစ်ဆေးခြင်း။ New York: Philosophical Library, ၁၉၅၀။ Stockmayer, Otto. ဖျားနာခြင်းနှင့် ဧဝံဂေလိတရား။ London: Bemrose & Sons, ၁၈၈၇။ Tillich, Paul. “ကျန်းမာခြင်း၏အဓိပ္ပာယ်”၊ ကျင့်ဝတ်ဆိုင်ရာဆေးပညာ၌၊ အယ်ဒီတာ Stephen E. Lammers နှင့် Allen Verhey။ Grand Rapids: William B. Eerdmans Pub. Co., ၁၉၈၇။ Torrey, R. A. ဘုရားသခင်အနာပျောက်ကင်းစေခြင်း - ယနေ့ခေတ်တွင် ဘုရားသခင်သည် နိမိတ်လက္ခဏာများပြုတော်မူသလော။ New York, Chicago: Fleming H. Revell Co., ၁၉၇၄။ Vermes, Geza. ယေရှုဟူသောဂျူးလူ။ New York: Macmillan, ၁၉၇၃။ Warfield, Benjamin B. အတု နိမိတ်လက္ခဏာများ။ ၁၉၁၈။ ပြန်လည်ထုတ်ဝေသည်မှာ နိမိတ်လက္ခဏာများ - ယမကနှင့် ယနေ့၊ အမှန်နှင့် အတု။ Grand Rapids: Eerdmans, ၁၉၆၅။ Weatherhead, Leslie. စိတ်ပညာ၊ ဘာသာတရားနှင့် အနာပျောက်ကင်းခြင်း။ New York: Abingdon, ၁၉၅၁။ Wilkinson, John. ကျန်းမာရေးနှင့် အနာပျောက်ကင်းခြင်း - ဓမ္မသစ်ကျမ်းစံနှုန်းများနှင့် လက်တွေ့လေ့လာချက်များ။ Edinburgh: Handsel Press, Ltd., ၁၉၈၀။

K. Importance of Health Reform

“The health reform is one branch of the great work which is to fit a people for the coming of the Lord. It is as closely connected with the third angel’s message as the hand is with the body” (CH 20, 21).

VII. Literature

Bacchiocchi, Samuele. Wine in the Bible. Berrien Springs, Mich.: Biblical Perspectives, 1989.

Brown, Michael L. Israel’s Divine Healer. Grand Rapids: Zondervan Publishing House, 1995.

Brunt, John. A Day for Healing: The Meaning of Jesus’ Sabbath Miracles. Washington, D.C.: Review and Herald, 1981.

Frost, Evelyn. Christian Healing. London: Mobrays, 1940.

Grmek, Mirko D. Diseases in the Ancient Greek World. Baltimore: Johns Hopkins University, 1989.

Gustafson, James M. The Contribution of Theology to Medical Ethics. Milwaukee: Marquette University Press, 1975.

Harrison, R. K. “Healing, Health” in Interpreter’s Dictionary of the Bible.. New York and Nashville: Abingdon Press, 1962. Vol. 2.

Hogan, Larry P. Healing in the Second Tempel [sic] Period. Göttingen: Vandenhoeck & Ruprecht, 1992.

Kee, Howard Clark. Medicine, Miracle, and Magic in New Testament Times. Cambridge: Cambridge University Press, 1986.

Kelsey, Morton T. Healing and Christianity. London: SCM Press, 1973.

Lindström, Fredrik. Suffering and Sin: Interpretations of Illness in the Individual Complaint Psalms. Stockholm: Almquist and Wiksell International, 1994.

Marty, Martin E. Health and Medicine in the Lutheran Tradition: Being Well. New York: Crossroad Publishing Co., 1986.

Murray, Andrew. Divine Healing. Springdale, Pa.: Whitaker House, 1982.

Palmer, Bernard, ed. Medicine and the Bible. Exeter: Paternoster Press, 1986.

Pilch, John J. “Sickness and Healing in Luke-Acts” in The Social World of Luke-Acts: Models for Interpretation, ed. Jerome H. Neyrey. Peabody, Mass.: Hendrickson, 1991.

Proctor, Stoy, et al., eds. Health 2000 and Beyond. Silver Spring, Md.: General Conference of Seventh-day Adventists, Health and Temperance Department, 1994.

Seybold, Klaus, and Ulrich Mueller. Sickness and Healing. Nashville: Abingdon Press, 1981.

Short, A. R. The Bible and Modern Medicine. Exeter: Paternoster Press, 1953.

Smith, C. R. The Physician Examines the Bible. New York: Philosophical Library, 1950.

Stockmayer, Otto. Sickness and the Gospel. London: Bemrose & Sons, 1887.

Tillich, Paul. “The Meaning of Health,” in On Moral Medicine: Theological Perspectives in Medical Ethics. ed. Stephen E. Lammers and Allen Verhey. Grand Rapids: William B. Eerdmans Pub. Co., 1987.

Torrey, R. A. Divine Healing: Does God Perform Miracles Today? New York, Chicago: Fleming H. Revell Co., 1974.

Vermes, Geza. Jesus the Jew. New York: Macmillan, 1973.

Warfield, Benjamin B. Counterfeit Miracles. 1918. Republished as Miracles: Yesterday and Today, True and False. Grand Rapids: Eerdmans, 1965.

Weatherhead, Leslie. Psychology, Religion, and Healing. New York: Abingdon, 1951.

Wilkinson, John. Health and Healing: Studies in New Testament Principles and Practice. Edinburgh: Handsel Press, Ltd., 1980.

 

 

အခန်းကြီး - ၂၃

သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ ဗျာဒိတ်ရူပါရုံများ

Biblical Apocalyptic

 

ဝီလျံ ဂျီ ဂျွန်ဆန်

William G. Johnsson

 

နိဒါန်း

Introduction

 

သမ္မာကျမ်းစာကို အလေးအနက်ထားသူတိုင်းသည် ထိုကျမ်းစာထဲရှိ ဗျာဒိတ်ရူပါရုံဆိုင်ရာ အစိတ်အပိုင်းကို နားလည်ရန် ကြိုးစားရမည်ဖြစ်သည်။ ဤအစိတ်အပိုင်းသည် ပမာဏများပြားခြင်းနှင့် အခန်းကဏ္ဍအရ အရေးကြီးသည်။ သမ္မာကျမ်းစာထဲတွင် ဗျာဒိတ်ရူပါရုံဆိုင်ရာ စာအုပ်နှစ်အုပ်ရှိပြီး ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် ဒံယေလစာအုပ်နှင့် ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင် ဗျာဒိတ်ကျမ်းတို့ဖြစ်သည်။ ဤစာအုပ်များအပြင် ဓမ္မဟောင်း၊ ဓမ္မသစ်ကျမ်းများတွင် အခြားစာအုပ်များ၏ အပိုင်းအချို့လည်း ဗျာဒိတ်ရူပါရုံဆိုင်ရာဖြစ်သည်။ ထို့ပြင် ဓမ္မဟောင်းပညတ်တော်ဆိုင်ရာ ပရောဖက်ပြုချက်များတွင်လည်း ဗျာဒိတ်ရူပါရုံများ ပြန့်ကျဲစွာတွေ့ရပြီး ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင်မူ ယေရှုခရစ်တော်ကိုယ်တိုင်နှင့် တမန်တော်များထံသို့ ဗျာဒိတ်ရူပါရုံများ ပေးထားသည်။

Anyone who takes the Bible seriously must seek to understand its apocalyptic element. This element is significant for both its quantity and its role. Two books of the Bible are almost entirely apocalyptic in nature—Daniel in the Old Testament and Revelation in the New. Apart from these, several portions of other books in both Testaments consist of apocalyptic. Further, we find apocalyptic scattered among the prophetic writings of the OT and assigned in the NT to Jesus Himself, as well as to the apostles.

 

၂၀ ရာစုတစ်လျှောက်လုံးတွင် ဗျာဒိတ်ရူပါရုံဆိုင်ရာကို ပညာရှင်များက စိတ်ဝင်စားမှုများစွာနှင့် သုတေသနပြုခဲ့ကြသည်။ သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ ဗျာဒိတ်ရူပါရုံကို နားလည်ရန်ကြိုးစားရာတွင် သမ္မာကျမ်းစာပြင်ပအရင်းအမြစ်များတွင် အမြစ်တွယ်နေသည်ဟု ရှာဖွေရင်းနှင့် ပိုမိုကျယ်ပြန့်သော လေ့လာမှုများသို့ ရောက်ရှိသွားတတ်သည်။ ထို့ကြောင့် သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ ဗျာဒိတ်ရူပါရုံများကို စတင်လေ့လာရာမှ ဗျာဒိတ်ရူပါရုံကိုယ်တိုင်ကို (စာပေအမျိုးအစားတစ်ခုအနေဖြင့်) စုံစမ်းလေ့လာခြင်းအဖြစ်သို့ ပြောင်းလဲသွားတတ်သည်။ ပညာရှင်များစွာက ကြီးကြီးမားမား ကြိုးစားခဲ့သော်လည်း ဗျာဒိတ်ရူပါရုံ၏ အဓိပ္ပာယ်နှင့် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်နှင့်ပတ်သက်၍ ရှင်းလင်းသော သဘောတူညီချက်တစ်ခု မထွက်ပေါ်ခဲ့ပေ။ ဗျာဒိတ်ရူပါရုံကို အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်ပင်လျှင် လူတိုင်းလက်ခံသည့်ပုံစံ မရှိခဲ့ပေ။

 

Throughout the twentieth century apocalyptic has generated considerable scholarly interest and investigation. Attempts to engage the biblical element often have led students of the Scriptures on wider quests; they have sought to understand biblical apocalyptic by attempting to trace its roots in extrabiblical sources. Thus the study that began with biblical apocalyptic usually has become an investigation of apocalyptic per se—apocalyptic as a literary genre.

Despite considerable effort on the part of many scholars, no clear consensus regarding the meaning and interpretation of apocalyptic has emerged. Even a definition of apocalyptic eludes universal acceptance.

 

ဤဆောင်းပါးကို အောက်ပါယုံကြည်ချက်ဖြင့် ရေးသားထားခြင်းဖြစ်သည်။ သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ ဗျာဒိတ်ရူပါရုံကို လေ့လာခြင်းသည် လိုအပ်သည်သာမက ဖြစ်နိုင်သည်ဟုယူဆ်သည်။ လိုအပ်ခြင်းမှာ သမ္မာကျမ်းစာထဲတွင် ဗျာဒိတ်ရူပါရုံ၏ အရေးကြီးမှုကြောင့်ဖြစ်ပြီး ဖြစ်နိုင်ခြင်းမှာ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုရာတွင် ကြိုတင်ယူဆချက်များကို စေ့စေ့စပ်စပ်စစ်ဆေးပြီး သမ္မာကျမ်းစာစာသားကိုသာ အဓိကထားလျှင် ဖြစ်နိုင်သည်။ ထို့ကြောင့် ဤဆောင်းပါးသည် ဗျာဒိတ်ရူပါရုံကို စာပေအမျိုးအစားတစ်ခုအနေဖြင့် နားလည်ရန် ပညာရှင်များ၏ ကြိုးပမ်းမှုများကို သိရှိနားလည်ထားသော်လည်း သမ္မာကျမ်းစာပြင်ပအရင်းအမြစ်များကို ယူဆထားခြင်းထက် သမ္မာကျမ်းစာစာသားကိုသာ အာရုံစိုက်ထားသည်။

This article has been prepared from the conviction that a study of biblical apocalyptic is both necessary and possible—necessary because of the importance of the apocalyptic element in the Bible itself, and possible if presuppositions of interpretation are subjected to close scrutiny and the biblical text is made the focus of effort. Thus while this essay is written from an awareness of scholarly efforts to understand apocalyptic as a genre, it concentrates on the biblical text itself rather than on supposed extrabiblical sources of apocalyptic.

           

I. သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ ဗျာဒိတ်ရူပါရုံ၏ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်နှင့် လက္ခဏာများ
A. အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်
B. လက္ခဏာများ
၁. ဗျာဒိတ်ပေးသော စာပေ
၂. ဗျာဒိတ်ပေးခြင်း၏ အခြေအနေနှင့် နည်းလမ်း
၃. ကောင်းကင်သတ္တဝါများ
၄. အကျပ်အတည်းကာလ သို့မဟုတ် အမျိုးသားရေးဘေးဒုက္ခကာလများ
၅. ပြင်းထန်သော ကွဲပြားမှုများ
၆. ထင်ရှားသော ပုံဆောင်ချက်များ
၇. သမိုင်း၏အဆုံး
C. ဂန္တဝင်ပရောဖက်ပြုချက်နှင့် ဆက်စပ်မှု
D. သမ္မာကျမ်းစာပုံစံအတွင်း ဗျာဒိတ်ရူပါရုံ

II. သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ ဗျာဒိတ်ရူပါရုံ၏ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခြင်း
A. ကြိုတင်ယူဆချက်များ
B. ဗျာဒိတ်ရူပါရုံမဟုတ်သော ပရောဖက်ပြုချက်များနှင့် ဗျာဒိတ်ရူပါရုံပရောဖက်ပြုချက်များ
၁. ဗျာဒိတ်ရူပါရုံမဟုတ်သော ပရောဖက်ပြုချက်များ
၂. ဒံယေလနှင့် ဗျာဒိတ်ကျမ်းထဲက ပရောဖက်ပြုချက်များ
C. သမိုင်းဆက်နွယ်မှု (Historicism)
D. တစ်နေ့ = တစ်နှစ် နိယာမ
E. သင်္ကေတများ
F. ထပ်ကာထပ်ကာဖော်ပြခြင်း (Recapitulation)

III. သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ ဗျာဒိတ်ရူပါရုံ၏ ဓမ္မပညာဆိုင်ရာ အရေးပါမှု
A. သမိုင်းကို ဘုရားသခင်ကိုယ်တော်တိုင် ကြီးကြပ်ခြင်း
B. နေ့စဉ်ဘဝအတွက် သက်ရောက်မှုများ

IV. သမိုင်းအကျဉ်း
A. အစောပိုင်းခရစ်ယာန်ဘုရားကျောင်းခေတ်
၁. သမိုင်းဆက်နွယ်မှု
၂. ဦးတည်ချက်အသစ်များ
B. အလယ်ခေတ်
C. ဘုရားကျောင်းပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးခေတ်
၁. ပြုပြင်သူများ၏ သမိုင်းဆက်နွယ်မှု
၂. ဆန့်ကျင်အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်များ
၃. ၁၇ ရာစုနှင့် ၁၈ ရာစု
D. ခေတ်သစ်ကာလ
၁. ပရောဖက်ပြုချက်အပေါ် စိတ်ဝင်စားမှု ပြန်လည်နိုးကြားလာခြင်း
၂. သမိုင်းဝေဖန်ရေးနည်းဖြင့် ဗျာဒိတ်ရူပါရုံလေ့လာခြင်း
၃. ခေတ်ပြိုင်ချဉ်းကပ်နည်းများ
E. ဆဋ္ဌမနေ့အာဒမ်သည်သောသူများ၏ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်များ

V. အဲလင် ဂျီ ဝှိုက်၏ မှတ်ချက်များ
A. ဒံယေလနှင့် ဗျာဒိတ်ကျမ်းကို လေ့လာရန် တိုက်တွန်းခြင်း
B. သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ ဗျာဒိတ်ရူပါရုံ၏ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခြင်း
C. ပြည့်စုံသော တင်ပြချက်များ
D. သမိုင်းကို ဘုရားသခင်ကိုယ်တော်တိုင် ကြီးကြပ်ခြင်း

VI. ကိုးကားစာအုပ်များ

I.          The Definition and Characteristics of Biblical “Apocalyptic

A.         Definition

B.         Characteristics

1.         Revelatory Literature

2.         Circumstances and Manner of Revelation

3.         Heavenly Beings

4.         Times of Crisis or National Tragedy

5.         Striking Contrasts

6.         Vivid Imagery

7.         The End of History

C.         Relation to Classical Prophecy

D.         Apocalyptic in the Biblical Pattern

            II.         The Interpretation of Biblical Apocalyptic

A.         Presuppositions

B.         Apocalyptic and Nonapocalyptic Predictions

1.         Nonapocalyptic Predictions

2.         Predictions in Daniel and Revelation

C.         Historicism

D.         The Day-for-a-Year Principle

E.         Symbolism

F.         Recapitulation

            III.        The Theological Significance of Biblical Apocalyptic

A.         The Divine Superintendence of History

B.         Implications for Daily Life

            IV.        Historical Overview

A.         The Period of the Early Church

1.         Historicism

2.         New Directions

B.         The Middle Ages

C.         The Reformation

1.         Reformers’ Historicism

2.         Counterinterpretations

3.         The Seventeenth and Eighteenth Centuries

D.         The Modern Period

1.         Revival of Interest in Prophecy

2.         Historico-Critical Study of Apocalyptic

3.         Contemporary Approaches to Biblical Apocalyptic

E.         Seventh-day Adventist Interpretations

            V.         Ellen G. White Comments

A.         The Call to Study Daniel and Revelation

B.         The Interpretation of Biblical Apocalyptic

C.         Comprehensive Presentations

D.         The Divine Superintendence of History

            VI.        Literature

 

I. သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ ဗျာဒိတ်ရူပါရုံ၏ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်နှင့် လက္ခဏာများ

A. အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်

“ဗျာဒိတ်ရူပါရုံ” (apocalyptic) ဟူသော စကားလုံးသည် ဂရိစကား “အာပေါကလစ်ပ်စ်” (apokalypsis) မှ ဆင်းသက်လာပြီး “ဗျာဒိတ်ပေးခြင်း” သို့မဟုတ် “ဖော်ထုတ်ခြင်း” ဟု အဓိပ္ပာယ်ရသည်။ ဗျာဒိတ်ရူပါရုံသည် နာမဝိသေသနဖြစ်သော်လည်း ခေတ်သစ်တွင် ဗျာဒိတ်ပေးသော စာပေမျိုးကို ရည်ညွှန်းရန် နာမ်အဖြစ် အသုံးပြုလာသည်။ apokalypsis မှ ဆင်းသက်လာသော နာမ်များမှာ apocalypse (ဗျာဒိတ်ပေးခြင်းကိုယ်တိုင်)၊ apocalypticism (ထိုဗျာဒိတ်များကို လေ့လာခြင်း) နှင့် apocalypticist (ဗျာဒိတ်ရသူ) တို့ဖြစ်သည်။

I. The Definition and Characteristics of Biblical Apocalyptic

A. Definition

The word “apocalyptic” comes from the Greek word apokalypsis, which means “revelation” or “disclosure.” Although apocalyptic is an adjective, in modern times it has come to function as a noun to describe revelatory literature. Nouns deriving from apokalypsis are apocalypse (the revelation itself), apocalypticism (the study of such revelations), and apocalypticist (the seer of the revelation).

 

“အာပေါကလစ်ပ်စ်” ဟူသော စကားလုံးကို ပထမဆုံးတွေ့ရှိရသည်မှာ ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၁:၁ တွင်ဖြစ်သည်။ “ယေရှုခရစ်၏ ဗျာဒိတ်တော် [အာပေါကလစ်ပ်စ်] ဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်သည် မကြာမီ ဖြစ်ရမည့်အရာများကို မိမိကျွန်များအား ပြသရန် ခရစ်တော်အား ဤဗျာဒိတ်ကို ပေးတော်မူသည်။ ခရစ်တော်သည် မိမိကောင်းကင်စေတမန်ကို စေလွှတ်၍ မိမိကျွန်ယောဟန်အား ဤဗျာဒိတ်ကို ထင်ရှားစေတော်မူသည်။” ဤနေရာတွင် ထိုစကားလုံးသည် သီးခြားစာပေအမျိုးအစားတစ်ခု၏ ခေါင်းစဉ်အဖြစ် ပေါ်ထွက်လာသည်။ ထို့ကြောင့် သမ္မာကျမ်းစာ၏ နောက်ဆုံးစာအုပ်ကို မကြာခဏ “ဗျာဒိတ်ကျမ်း” (The Apocalypse) ဟု ခေါ်ဆိုကြသည်။

The first attested use of the word apokalypsis is in Revelation 1:1: “The revelation [apokalypsis] of Jesus Christ, which God gave him to show to his servants what must soon take place; and he made it known by sending his angel to his servant John.” Here the term appears to be a title for a specific type of composition; hence the last book of the Bible is frequently called the Apocalypse.

 

သမ္မာကျမ်းစာထဲတွင် ယောဟန်၏ ဗျာဒိတ်ကျမ်းနှင့် တူညီသော တင်ပြပုံနှင့် သတင်းစကားရှိသော အခြားစာအုပ်များလည်း ရှိသည်။ အထူးသဖြင့် ဓမ္မဟောင်းကျမ်းထဲက ဒံယေလစာအုပ်သည် ယောဟန်ရရှိသော ဗျာဒိတ်နှင့် သိသာစွာ ဆင်တူသည်။ သင်္ကေတများ၊ အချိန်ကာလများနှင့် နောက်ဆုံးကာလအဖြစ်အပျက်များကို အာရုံစိုက်ထားမှုတို့တွင် တူညီသည်။ ထို့ကြောင့် ဒံယေလနှင့် ဗျာဒိတ်ကျမ်းသည် အမြွှာစာအုပ်နှစ်အုပ်ဖြစ်ပြီး သမ္မာကျမ်းစာလေ့လာသူများကို အတူတကွ လေ့လာရန် ဖိတ်ခေါ်ထားသည်။

Other writings of the Bible resemble the Apocalypse, in both manner of presentation and message. In particular, the OT book of Daniel shows marked similarities with the revelation given to John: common symbolism, common time periods, and a common concentration on last-day events. On the face of it Daniel and Revelation are twin books that invite the student of Scripture to study them together.

 

ဒံယေလနှင့် ဗျာဒိတ်ကျမ်းသည် သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ ဗျာဒိတ်ရူပါရုံစာအုပ်များ၏ ရှင်းလင်းဆုံးပုံစံကို ပေးထားသော်လည်း အခြားသမ္မာကျမ်းစာအုပ်များ၏ အပိုင်းအချို့တွင်လည်း ဗျာဒိတ်ရူပါရုံများ ရှိသည်။ ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် ဟေရှာယ ၂၄–၂၇၊ ယေဇကျေလ ၃၈၊ ၃၉၊ ယောအလ ၂၊ ၃၊ ဇာခရိ ၉–၁၄ တို့သည် ဒံယေလနှင့် ဗျာဒိတ်ကျမ်း၏ အကြောင်းအရာနှင့် ဆင်တူသည်။ ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင်မူ မဿဲ ၂၄၊ မာကု ၁၃၊ လုကာ ၁၇၊ ၂၁၊ ၁ သက်သာလောနိတ် ၄၊ ၂ သက်သာလောနိတ် ၁၊ ၂ တို့ဖြစ်သည်။

While Daniel and Revelation provide the clearest profiles of biblical apocalyptic books, apocalyptic writings occur in several other places as portions of biblical books. Thus in the OT, Isaiah 24–27; Ezekiel 38; 39; Joel 2; 3; and Zechariah 9–14 resemble the content of Daniel and Revelation, as do Matthew 24; Mark 13; Luke 17; 21; 1 Thessalonians 4; and 2 Thessalonians 1; 2 in the NT.

 

ထို့ကြောင့် သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ ဗျာဒိတ်ရူပါရုံဟူသည်မှာ ဒံယေလနှင့် ဗျာဒိတ်ကျမ်းများနှင့် အခြားသမ္မာကျမ်းစာအုပ်များထဲက ဤအပိုင်းများကို ဆိုလိုသည်။ ဤအရာအားလုံးသည် တစ်ခုနှင့်တစ်ခု ဆင်တူသော ဘုံလက္ခဏာများရှိပြီး သမ္မာကျမ်းစာတွင် အခြားစာပေများနှင့် ကွဲပြားသည်။ ဤဆောင်းပါးသည် အဓိကအားဖြင့် ဤအရာများ၊ အထူးသဖြင့် ဒံယေလနှင့် ဗျာဒိတ်ကျမ်း၏ လက္ခဏာ၊ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်နှင့် ဓမ္မပညာဆိုင်ရာ အရေးပါမှုကို ဆွေးနွေးထားသည်။ ဤအဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်၏ အရေးကြီးမှုကို နားလည်ရန် လက်ရှိခေတ်တွင် လူကြိုက်များနေသော ဗျာဒိတ်ရူပါရုံနှင့်ပတ်သက်သော အခြားနားလည်မှုနှစ်ခုကို သတိပြုရမည်။ တစ်ခုမှာ ဗျာဒိတ်ရူပါရုံကို စာပေအမျိုးအစားတစ်ခုအဖြစ် ရှုမြင်ခြင်းဖြစ်ပြီး နောက်တစ်ခုမှာ ကမ္ဘာကြည့်ရှုပုံတစ်ခုအဖြစ် ရှုမြင်ခြင်းဖြစ်သည်။

 

By biblical apocalyptic, therefore, we mean the books of Daniel and Revelation and these sections of other biblical works. All these materials exhibit common features that at once resemble one another and set them apart from the other literature of the Bible. This article addresses principally these materials, especially Daniel and Revelation—their characteristics, interpretation, and theological significance.

To grasp the significance of this definition, we note two other understandings of apocalyptic in vogue. One concerns apocalyptic as a literary genre; the other, apocalyptic as a worldview.

apokalypsis သည် သမ္မာကျမ်းစာမှ ဆင်းသက်လာသော်လည်း ရှေးခေတ်နှင့် ခေတ်သစ်ပညာရှင်များက ယောဟန်၏ ဗျာဒိတ်ကျမ်းနှင့် ဆင်တူသည်ဟု ထင်ရသော အခြားစာအုပ်များကို ဤစကားလုံးဖြင့် ခေါ်ဆိုခဲ့ကြသည်။ အထူးသဖြင့် ၁၈၃၂ ခုနှစ်နောက်ပိုင်း (IV. D. ၂ ကိုကြည့်) ကက်နွန်မဟုတ်သော ဂျူးနှင့် ခရစ်ယာန်စာအုပ်များကို စုစည်းပြီး သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ ဗျာဒိတ်ရူပါရုံနှင့် တစ်စိတ်တစ်ပိုင်းတူသည်ဟု ယူဆကာ “ဗျာဒိတ်ရူပါရုံစာပေ” ဟု အမည်တပ်ခဲ့ကြသည်။

Although apokalypsis comes from the Bible, this term has been applied in antiquity and in modern scholarship to other writings that seem to resemble the Apocalypse of John. Especially since 1832 (see IV. D. 2) noncanonical writings from both Jewish and Christian sources have been brought together with biblical apocalyptic to form a corpus of works believed to be more or less distinct from other forms of literature and labeled simply “apocalyptic.”

 

ဤချဉ်းကပ်နည်းကြောင့် ထူးခြားသောရလဒ်တစ်ခု ထွက်ပေါ်လာခဲ့သည်။ သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ ဗျာဒိတ်ရူပါရုံက ဗျာဒိတ်ရူပါရုံ၏ အဓိပ္ပာယ်ကို ပုံဖော်ပေးရမည့်အစား ပိုမိုကြီးမားသော စာပေအစုအဝေးက သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ ဗျာဒိတ်ရူပါရုံကို အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုရန် အသုံးပြုလာခဲ့သည်။ ဥပမာ၊ ကက်နွန်မဟုတ်သော ဗျာဒိတ်ရူပါရုံစာအုပ်အတော်များများသည် ရှင်းရှင်းလင်းလင်း အတုအယောင်ရေးသားထားခြင်း (pseudonymous) ဖြစ်နေသဖြင့် ယနေ့ခေတ်ပညာရှင်အတော်များများက ဒံယေလနှင့် ဗျာဒိတ်ကျမ်း၏ ရေးသားသူများကို သံသယဝင်လာကြသည်။ ထို့ကြောင့် Webster’s New World Dictionary တွင် “apocalypse” ၏ အဓိကအဓိပ္ပာယ်ကို “ဘီစီ ၂၀၀ မှ အေဒီ ၃၀၀ ခန့်က ဂျူးနှင့် ခရစ်ယာန်များ၏ အတုအယောင်ရေးသားထားသော စာအုပ်များ၊ ဆိုးယုတ်ခြင်း၏ နောက်ဆုံးပျက်စီးခြင်းနှင့် ကောင်းမြတ်ခြင်း၏ အောင်ပွဲကို သင်္ကေတနှင့် ဖော်ပြထားသည်” ဟု ဖော်ပြထားသည်။ ဤဆောင်းပါးသည် သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ ဗျာဒိတ်ရူပါရုံကို အဓိကထားသော်လည်း ပညာရှင်များက “ဗျာဒိတ်ရူပါရုံ” ဟု ခေါ်ဆိုထားသော ပိုမိုကြီးမားသော စာပေအစုကို သိရှိထားသည် (သို့သော် ပညာရှင်များပင်လျှင် ၎င်း၏အကန့်အသတ်ကို ရှင်းလင်းစွာ သတ်မှတ်၍မရ၊ ဘုံအဓိပ္ပာယ်တစ်ခုသို့ လျှော့ချ၍မရ)။ သို့သော် သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ အရာများသည် ထူးခြားစွာ ကွဲပြားသည်ဟု ယုံကြည်သည်။ အကြောင်းမှာ ၎င်းတို့သာလျှင် ကျမ်းစာကက်နွန်ထဲတွင် ပါဝင်ပြီး ကျန်ကျမ်းစာများနှင့်အတူ ဘုရားသခင်၏ နှုတ်မြွက်တော်အဖြစ် လက်ခံခြင်းခံရသောကြောင့်ဖြစ်သည်။ လူကြိုက်များနေသော နောက်ထပ်အသုံးပြုပုံတစ်ခုမှာ ဗျာဒိတ်ရူပါရုံကို သီးခြားကမ္ဘာကြည့်ရှုပုံတစ်ခုအဖြစ် အသုံးပြုခြင်းဖြစ်သည်။ apocalypse နှင့် apocalyptic ဟူသော စကားလုံးများကို ခေတ်သစ်လူသားတို့၏ အခြေအနေကို ဥပစာအနေဖြင့် အသုံးပြုလာကြသည်။ ဆိုလိုသည်မှာ ဘဝကို စစ်မြေပြင်တစ်ခုအဖြစ် မြင်သည်။ ကမ္ဘာဂြိုဟ်သည် ဆန့်ကျင်ဘက်အင်အားစုများက ဖျက်ဆီးခံရပြီး စစ်ပွဲများနှင့် စစ်ပွဲခြိမ်းခြောက်မှုများဖြင့် ပြည့်နှက်နေသည်။ ၁၈ နှင့် ၁၉ ရာစုက စံချိန်စံညွှန်းရှိသော ဒဿနပညာရှင်များနှင့် လစ်ဘရယ်ဓမ္မပညာရှင်များ၏ စိတ်ကူးယဉ်ဆန်သော အကောင်းမြင်ဝါဒကို စွန့်လွှတ်ကာ ကိုယ်တိုင်၏ ဆင်းရဲဒုက္ခများထဲတွင် သမ္မာကျမ်းစာထဲက ဆန့်ကျင်ဘက်အင်အားစုများကို တွေ့မြင်လာခဲ့သည်။ ဤလမ်းကြောင်းကို ဆောင်းပါးများ၊ စာအုပ်များနှင့် ရုပ်ရှင်များတွင် ကမ္ဘာလောကကြီးသည် စကြဝဠာအဆင့် ပျက်စီးခြင်းသို့ ဦးတည်နေသည်ဟု ဖော်ပြထားသည်။

 

 

This approach has led to an extraordinary result: instead of biblical apocalyptic shaping the definition of apocalyptic, the larger body of literature now is used to shape the understanding of biblical apocalyptic! For example, several of the nonbiblical apocalypses are obviously pseudonymous; in consequence, many scholars today call into question the authorship of both Daniel and the Revelation. Thus we find the primary meaning of “apocalypse” in Webster’s New World Dictionary as “any of various Jewish and Christian pseudonymous writings (c. 200 B.C.—c. A.D. 300) depicting symbolically the ultimate destruction of evil and triumph of good.”

Although the focus of this article is biblical apocalyptic, we are aware of the larger corpus of literature dubbed “apocalyptic” (although scholars struggle to define its limits and to reduce it all to a common definition). We believe, however, that the biblical material stands apart. It alone holds a place in the Sacred Canon, accepted as God-breathed like the rest of Scripture.

Another popular use of apocalyptic involves a particular worldview. Both apocalypse and apocalyptic have been applied as metaphors for the contemporary human condition, which considers life as a battleground. A broken planet, ravaged by opposing forces and engulfed by wars and threats of wars, abandoned the idealism generated by idealistic philosophers and liberal theologians of the eighteenth and nineteenth centuries to discover in its own agonies a portrait of the contending forces reflected in the biblical literature. This trend is evidenced in a spate of articles, books, and motion pictures that describe our chaotic and anxiety-ridden age moving toward a cosmic holocaust.

 

ဤခေတ်ပြိုင်ဗျာဒိတ်ရူပါရုံဆိုင်ရာ အသုံးအနှုန်းများသည် ကျမ်းစာပါအရာများကို နားလည်ရာတွင် ထိန်းချုပ်ခွင့်မရှိပေ။ သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ ဗျာဒိတ်ရူပါရုံသည် ကိုယ်တိုင်၏ အခြေအနေအတိုင်း ကိုယ်တိုင်က ဖော်ပြပေးရမည်ဖြစ်သည်။

This current use of apocalyptic terminology cannot control our understanding of the scriptural material. Biblical apocalyptic must disclose itself to us on its own terms.

 

B. လက္ခဏာများ

သမ္မာကျမ်းစာ၏ နောက်ဆုံးစာအုပ်ကိုသာ apocalypse ဟု ခေါ်ဆိုသော်လည်း အထက်တွင် ဖော်ပြခဲ့သော ဒံယေလနှင့် အခြားကျမ်းပိုင်းများသည် ဗျာဒိတ်ကျမ်းနှင့် သိသာထင်ရှားသော ထပ်တူလက္ခဏာများ ရှိသည်။

B. Characteristics

Only the last book of the Bible is called an apocalypse; nevertheless Daniel and the other portions of Scripture we identified above share significant and recurrent features with the Apocalypse.

 

၁. ဗျာဒိတ်ပေးသော စာပေ ပထမဆုံးနှင့် အဓိကအားဖြင့် သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ ဗျာဒိတ်ရူပါရုံသည် ဗျာဒိတ်ပေးသော စာပေဖြစ်သည်။ လူသားမျက်စိနှင့် အသိပညာမှ ဖုံးကွယ်ထားသောအရာများကို ဖော်ထုတ်ပေးသည်။ လက်ရှိတွင် ကောင်းကင်လောကနှင့် အနာဂတ်အဖြစ်အပျက်များကို ဖုံးကွယ်ထားသော မျက်နှာဖုံးကို ဖယ်ရှားပြီး ဘုရားသခင်၏ လောကနှင့် ကမ္ဘာဂြိုဟ်အရေးတွင် ၎င်း၏ ပါဝင်ပတ်သက်မှုကို ခတ္တတစ်ခဏ လှမ်းကြည့်ခွင့်ပေးသည်။

1. Revelatory Literature

First and foremost, biblical apocalyptic is revelatory literature. It discloses that which has been hidden from human sight and knowledge. The curtain that presently hides the heavenly world and future realities from our view is drawn aside to provide a glimpse of the divine world and its involvement in the affairs of our planet.

 

၂. ဗျာဒိတ်ပေးခြင်း၏ အခြေအနေနှင့် နည်းလမ်း ဒံယေလနှင့် ဗျာဒိတ်ကျမ်း၏ စာပေပုံစံနှစ်ခုလုံးသည် ရှုပ်ထွေးသော်လည်း ဗျာဒိတ်ပေးခဲ့သည့် အခြေအနေများကို ရှင်းလင်းစွာ ဖော်ပြထားသည်။ ဒံယေလစာအုပ်၏ ဇာတ်ကြောင်းပုံစံတွင် (ဗျာဒိတ်ရူပါရုံများကို အခန်း ၂၊ ၇–၁၂ တွင်သာ ကန့်သတ်ထားသည်) ဒံယေလနှင့် သူ၏သူငယ်ချင်းသုံးဦး၏ ဖမ်းဆီးခံရခြင်း၊ နှင်ထုတ်ခံရခြင်း၊ နိုင်ငံခြားဘုရင်များနှင့် ဆက်ဆံရေးဇာတ်လမ်းများ (ဒံယေလ ၁၊ ၃–၆) ပါဝင်သည်။ မည်သည့်အချိန်တွင် အဖြစ်အပျက်များ သို့မဟုတ် ရူပါရုံများ ဖြစ်ပေါ်ခဲ့သည်ကို ဖော်ပြထားသည် (ဥပမာ၊ ဒံယေလ ၁:၁၊ ၂:၁၊ ၅:၃၀၊ ၇:၁၊ ၈:၁၊ ၉:၁၊ ၁၀:၁)။ ရူပါရုံရသူ၏ စိတ်နေစိတ်ထားကိုလည်း ဖော်ပြထားသည် (ဥပမာ၊ ဒံယေလ ၇:၁၊ ၁၅၊ ၁၆၊ ၁၉၊ ၂၈၊ ၈:၁၊ ၂၊ ၁၅–၁၈၊ ၂၇၊ ၁၂:၅–၁၃)။

2. Circumstances and Manner of Revelation

The literary forms of both Daniel and Revelation, though complex, spell out the circumstances. Thus the narrative framework of the book of Daniel (the apocalyptic visions are limited to chapters 2; 7–12) consists of stories about Daniel and his three companions, their capture, life in exile, and relationship to foreign kings (Dan. 1; 3–6). It tells us when the various recorded events or visions occurred (e.g., Dan. 1:1; 2:1; 5:30; 7:1; 8:1; 9:1; 10:1). It also provides information about the seer’s disposition (e.g., Dan. 7:1, 15, 16, 19, 28; 8:1, 2, 15–18, 27; 12:5–13).

 

ဗျာဒိတ်ကျမ်း၏ ပုံစံသည် အများအားဖြင့် စာမျက်နှာလည်စာအုပ်ပုံစံ (ဗျာဒိတ် ၂၊ ၃၊ ၂၂:၇၊ ၁၆–၁၉) ဖြစ်ပြီး ယောဟန်သည် ပါတ်မိုကျွန်းတွင် နှင်ထုတ်ခံထားရစဉ် ဗျာဒိတ်ရရှိခဲ့သည်ဟု ဖော်ပြထားသည် (ဗျာဒိတ် ၁:၉၊ ၁၀)။

Similarly, the framework of the book of Revelation, largely in the form of a circular letter (Rev. 2; 3; 22:7, 16–19), informs the reader that John was in exile on Patmos when the revelation was given (Rev. 1:9, 10).

 

ဟေရှာယ၊ ယေဇကျေလ၊ ယောအလ၊ ဇာခရိတို့၏ ဗျာဒိတ်ရူပါရုံအပိုင်းများသည် ပရောဖက်ပြုချက်များအလယ်တွင် ပါဝင်သည်။ ယေဇကျေလက သူ၏ ဗျာဒိတ်ရူပါရုံကို “ထာဝရဘုရား၏ နှုတ်မြွက်တော်သည် ငါ့ထံသို့ ရောက်လာသည်မှာ” ဟု ရှေ့ဆက်ထားသည် (ယေဇကျေလ ၃၈:၁)။ ကိုယ်တော်ဘုရား၏ ဗျာဒိတ်ရူပါရုံသည် ပသခါပွဲမတိုင်မီ သံလွင်တောင်ပေါ်တွင် ပေးခဲ့ခြင်းဖြစ်သည် (မဿဲ ၂၄:၁–၃)။ ရှင်ပြုလု၏ ဗျာဒိတ်ရူပါရုံမှာ စာတစ်စောင်၏ အလယ်တွင် ပါဝင်သည် (၂ သက်သာလောနိတ် ၁:၁)။

The apocalyptic sections of Isaiah, Ezekiel, Joel, and Zechariah come in the midst of prophecies. Ezekiel prefaces his apocalypse with “The word of the Lord came to me” (Eze. 38:1). Our Lord’s apocalypse was given on the Mount of Olives shortly before the Passover (Matt. 24:1–3), while Paul’s came in the middle of a letter (2 Thess. 1:1).

 

ဗျာဒိတ်ပေးပုံသည် ဒံယေလနှင့် ဗျာဒိတ်ကျမ်းတွင် ရူပါရုံနှင့် အိပ်မက်များဖြင့် ဖော်ပြထားသည် (ဥပမာ၊ ဒံယေလ ၂:၁၉၊ ၇:၁၊ ၂၊ ၈:၁၊ ၂၊ ၁၀:၅၊ ၇၊ ၈၊ ဗျာဒိတ် ၆:၁–၁၂၊ ၈:၂၊ ၁၀၊ ၁၂:၁–၁၅:၇)။ အချို့ရူပါရုံများတွင် နားနှင့်ကြားရသော သတင်းစကားများလည်း ပါဝင်သည် (ဥပမာ၊ ဒံယေလ ၈:၂၃–၂၅၊ ဗျာဒိတ် ၁၂:၁၀၊ ၁၄:၁၃၊ ၁၆:၁၊ ၂၂:၈)။ သို့သော် အခြားနေရာများရှိ ဗျာဒိတ်ရူပါရုံသတင်းစကားများမှာ စကားပြောဆိုခြင်း (ယေရှု)၊ စာပေးစာယူ (ရှင်ပြုလု)၊ သို့မဟုတ် ပရောဖက်ပြုချက်ဖြင့် (ဟေရှာယ၊ ယေဇကျေလ၊ ယောအလ၊ ဇာခရိ) ရောက်ရှိလာသည်။

The manner of revelation is expressed in terms of visions and dreams in Daniel and Revelation (e.g., Dan. 2:19; 7:1, 2; 8:1, 2; 10:5, 7, 8; Rev. 6:1–12; 8:2; 10; 12:1–15:7). Some of thee visions are supplemented by auditions (e.g., Dan. 8:23–25; Rev. 12:10; 14:13; 16:1; 22:8). However, apocalyptic messages elsewhere come by conversation (Jesus), letter (Paul), or prophetic utterance (Isaiah, Ezekiel, Joel, Zechariah).

 

သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ ဗျာဒိတ်ရူပါရုံ၏ အကြောင်းအရာသည် နက်နဲပုံပေါက်နိုင်သော်လည်း လူသားများထံ မည်သို့ရောက်ရှိလာသည်ကို နက်နဲခြင်းလုံးဝမရှိပေ။ သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ ဗျာဒိတ်ရူပါရုံသည် ကျွန်ုပ်တို့မသိရှိသော အချိန်နှင့် နေရာတွင် ဖြစ်ပေါ်လာသော လျှို့ဝှက်စာပေမဟုတ်ပေ။ ခရစ်တော်ကိုယ်တိုင်သည် ဧဝံဂေလိတရားများနှင့် ဗျာဒိတ်ကျမ်းတွင် ဗျာဒိတ်ရူပါရုံသတင်းစကားကို ယူဆောင်လာသူဖြစ်သည်။

Although the content of biblical apocalyptic may appear mysterious, there is nothing mysterious as to how the messages were conveyed to humanity. Biblical apocalyptic is not secret literature generated in time and place unknown to us. Christ Himself brings the apocalyptic word in both the Gospels and Revelation.

 

၃. ကောင်းကင်သတ္တဝါများ ဗျာဒိတ်များ၏ အဆုံးစွန်အရင်းအမြစ်မှာ ဘုရားသခင်ဖြစ်သော်လည်း ကောင်းကင်သတ္တဝါများက ကြားခံပေးတတ်သည် (ဒံယေလ ၇:၁၆၊ ၈:၁၅၊ ၉:၂၂၊ ဗျာဒိတ် ၁:၁၊ ၇:၁၃–၁၇၊ ၁၀၊ ၁၇၊ ၁၉:၉၊ ၁၀၊ ၂၁:၉–၂၂:၁၂၊ ၁၆)။

ကောင်းကင်သတ္တဝါများသည် ဒံယေလနှင့် ဗျာဒိတ်ကျမ်းတွင် ထင်ရှားစွာ ပါဝင်သည်။ ဒံယေလတွင် ဂါဘြိယေလနှင့် မိက္ခေလတို့သည် ဘုရားသခင်၏ ဆက်သွယ်မှုကို ကြားခံရုံမျှမက ပါရှနှင့် ဂရိတို့၏ အကျိုးစီးပွားကို ကိုယ်စားပြုသော ဆိုးယုတ်သော အထက်လောကအင်အားစုများနှင့်လည်း တိုက်ခိုက်ကြသည် (ဒံယေလ ၁၀:၁၃–၂၁)။ မိက္ခေလသည် အချိန်ကာလ၏အဆုံးတွင် ထလာပြီး ဘုရားသခင်၏ လူမျိုးကို ကာကျပ်ပေးသည် (ဒံယေလ ၁၂:၁)။ ကောင်းကင်စေတမန်တစ်ပါးက ဒံယေလကို ခြင်္သေ့ကျင်းထဲတွင် ကာကွယ်ပေးခဲ့ပြီး နေဘုကဒ်နေဇာ ဘုရင်ကလည်း ဒံယေလ၏ သူငယ်ချင်းများကို မီးဖိုထဲမှ ကယ်တင်ခဲ့သည်ကို ကောင်းကင်စေတမန်ဟု အသိအမှတ်ပြုခဲ့သည် (ဒံယေလ ၆:၂၂၊ ၃:၂၈)။ ဗျာဒိတ်ကျမ်းတွင် ကောင်းကင်စေတမန်များသည် သတင်းစကားများ ပို့ဆောင်ကြသည်၊ ကမ္ဘာ့ထောင့်လေးထောင့်တွင် ရပ်တည်ကြသည်၊ ဘုရားသခင်၏ ပလ္လင်တစ်ဝိုက်တွင် ရှိကြသည်၊ တံပိုးများ မှုတ်ကြသည်၊ ဘုရားသခင်၏ ဒေါသခွက်များကို လောင်းချကြသည်၊ ယောဟန်ကို ဝန်ဆောင်ကြသည် (ဗျာဒိတ် ၅:၂၊ ၇:၁၊ ၈:၂၊ ၁၀:၁၊ ၁၂:၇–၁၀၊ ၁၄:၆–၁၀)။

3. Heavenly Beings

Though the ultimate source of the revelations is God, heavenly beings may mediate the messages (Dan. 7:16; 8:15; 9:22; Rev. 1:1; 7:13–17; 10; 17; 19:9, 10; 21:9–22:12, 16).

Heavenly beings feature prominently in Daniel and Revelation. In Daniel, Gabriel and Michael not only mediate the divine communications but also struggle with evil supernatural powers that represent the interests of Persia and Greece (Dan. 10:13–21). Michael arises at the end of time to defend God’s people (Dan. 12:1). A heavenly messenger protects Daniel in the lions’ den, and Nebuchadnezzar recognizes that an angel delivers Daniel’s companions from death in the fiery furnace (Dan. 6:22; 3:28). In Revelation angels deliver messages, stand at the four corners of the earth, surround the throne of God, sound trumpets, pour out the bowls of God’s wrath, and minister to John (Rev. 5:2; 7:1; 8:2; 10:1; 12:7–10; 14:6–10).

 

၄. အကျပ်အတည်းနှင့် တိုင်းပြည်ဘေးအန္တရာယ်ကာလများ ဤအချက်သည် ဒံယေလနှင့် ဗျာဒိတ်ကျမ်းတို့နှင့် အထူးသက်ဆိုင်သည်။ ဒံယေလသည် နှုတ်ဆောင်ခံရချိန်၌ ဗျာဒိတ်ရူပါရုံများကို ခံယူခဲ့သည်။ ယေရှုရှလင်မြို့နှင့် ဗိမာန်တော်ပျက်စီးနေပြီး၊ ယုဒလူအများစုကို ဘုရင်ခံပြည်သို့ နှုတ်ဆောင်ခံရသည်။ ယောဟန်လည်း နှုတ်ဆောင်ခံရသည်။ စိတ်ပျက်အားငယ်မှု၊ အကျပ်အတည်း၊ ညှဉ်းဆီးနှိပ်စက်မှုတို့သည် ဤကျမ်းစာနှစ်အုပ်လုံး၏ နောက်ခံဖြစ်သည်။ ထိုသို့သော အခြေအနေတွင် ရူပါရုံရှိသူနှစ်ဦးစလုံးကို ပေးသော သတင်းစကားများ၏ ရည်ရွယ်ချက်မှာ အရာအားလုံး၏ ပုံပန်းသဏ္ဌာန်နှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်သော်လည်း၊ ဘုရားသခင်သည် သမိုင်းကို ဆက်လက်ထိန်းသိမ်းနေဆဲဖြစ်ကြောင်း အာမခံရန်ဖြစ်သည်။ နောက်ဆုံးတွင် ဘုရား၏ရည်ရွယ်ချက်သည် အောင်မြင်မည်၊ ဘုရား၏လူမျိုးကို တရားမျှတစွာ အသိအမှတ်ပြုခံရမည်၊ ဘုရား၏နိုင်ငံတော်ကို တည်ထောင်မည်ဖြစ်သည်။ ဒုက္ခရောက်နေသော အခြေအနေတွင် ဘုရား၏သတင်းစကားများသည် နှစ်သိမ့်မှုနှင့် မျှော်လင့်ချက်ကို ပေးသည်။

4. Times of Crisis or National Tragedy

This setting applies particularly to Daniel and Revelation. Daniel received his messages while in exile. Jerusalem and the Temple lay in ruins, and most of the people of Judah had been deported to Babylon. John had also been forced into exile. Despair, crisis, and persecution are the backdrop to both books. The purpose of the messages given to both visionaries under such circumstances was to assure them that, contrary to all appearances, God was still in control of history. Ultimately the divine purpose would triumph, God’s people would be vindicated, and the divine kingdom established. In a setting of suffering, God’s messages provided comfort and hope.

 

ထိုနည်းတူ ယေဇကျေလသည်လည်း နှုတ်ဆောင်ခံရာအရပ်၌ ရေးသားခဲ့သည်။ ယိုဝေလ၏ ဗျာဒိတ်ဆန်သော ကျမ်းသည် ပျက်စီးဆိတ်သုဉ်းသောကာလ၌ ပေးခဲ့ခြင်းဖြစ်သည် (ယိုဝေလ ၁)။ သို့သော် ဇာခရိသည် ယုဒလူများ နှုတ်ဆောင်ရာမှ ပြန်လည်ရောက်ရှိပြီးနောက် ရေးသားခဲ့သည်။ မဿဲ ၂၄ / မာကု ၁၃ / လုကာ ၂၁ သို့မဟုတ် ရှင်ပေါလု၏ ဗျာဒိတ်ဆန်သော အခန်းများအတွက် အကျပ်အတည်းက အကြောင်းရင်းဖြစ်သည်ဟု ရှင်းလင်းစွာ မသိရပါ။ ယေရှု၏နှုတ်ကပတ်တော်များသည် တပည့်တော်များ၏ မတော်မတရား ပြောဆိုချက်ကြောင့် ဖြစ်ပေါ်လာခြင်းဖြစ်သည် (မဿဲ ၂၄)။ ရှင်ပေါလု၏ ဗျာဒိတ်ဆန်သော အခန်းများမှာ ယုံကြည်သူများအထဲတွင် ရှိနေသော မှားယွင်းသော အယူအဆများကြောင့်ဖြစ်သည် (၂ သက်သာ ၂:၁၊ ၂)။

Likewise, Ezekiel wrote while in exile, and Joel’s apocalyptic was given at a time of devastation (Joel 1). On the other hand, Zechariah wrote after the Jews returned from exile. Nor is it clear that crisis furnished the occasion for Matthew 24/Mark 13/Luke 21 or Paul’s apocalypse. Rather, Jesus’ words were occasioned by incidental remarks of the disciples (Matt. 24), and Paul’s by false ideas that were current among believers (2 Thess. 2:1, 2).

 

ထို့ကြောင့် သမ္မာကျမ်းစာထဲရှိ ဗျာဒိတ်ဆန်သော ကျမ်းများသည် အကြိမ်ကြိမ် အကျပ်အတည်းနှင့် တိုင်းပြည်ဘေးအန္တရာယ်ကာလများမှ ပေါ်ပေါက်လာသည်ဟု မဆိုနိုင်ပါ။ သို့သော် ဒံယေလနှင့် ဗျာဒိတ်ကျမ်းအတွက်မှာ ထိုသို့ဖြစ်သည်။

Therefore, we cannot state that biblical apocalyptic always arises out of times of crisis and national tragedy, although it does for Daniel and Revelation.

 

၅. ပြင်းထန်သော ကွဲပြားခြားနားမှုများ သမ္မာကျမ်းစာထဲရှိ ဗျာဒိတ်ဆန်သော ကျမ်းများတွင် ပြင်းထန်သော ကွဲပြားခြားနားမှုများ ရှိသည်။ စာရေးသူများသည် ကောင်းမှုနှင့် ဆိုးမှု၊ ပစ္စုပ္ပန်နှင့် အနာဂတ်၊ အထက်ကောင်းကင်ဘုံနှင့် အောက်မြေကြီးတို့ကို ရှင်းလင်းစွာ ခွဲခြားထားသည်။ ဒံယေလသည် ဤလောက၏ ယာယီသာသော နိုင်ငံများနှင့် အနာဂတ်ထာဝရဘုရားနိုင်ငံတော်ကို ပြင်းထန်စွာ ခွဲခြားသည် (ဥပမာ၊ ဒံယေလ ၂:၂၁၊ ၄၄၊ ၄:၃၊ ၃၄၊ ၃၅၊ ၆:၂၆၊ ၇:၁၄၊ ၂၇)။ သူသည် ဦးချိုင့်ငယ်နှင့် လူသားနှင့်ဆင်ဆင်သော ပုဂ္ဂိုလ်၊ ညှဉ်းဆီးသူနှင့် ညှဉ်းဆီးခံရသူတို့ကို ကွဲပြားခြားနားစွာ ဖော်ပြသည် (ဒံယေလ ၇)။ ဗျာဒိတ်ဆရာသည် ဘုရားတံဆိပ်နှင့် သားရဲ၏တံဆိပ်၊ လှည့်စားသော မြွေနှင့် သစ္စာရှိသော သက်သေ၊ စင်ကြယ်သော မိန်းမနှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်အနေနှင့် အဆင်တန်ဆာဆင်ယင်ထားသော ဖောက်ကြောင်မိန်းမ၊ ကောင်းကင်စစ်တပ်နှင့် မြေကြီးစစ်တပ်၊ ယေရုရှလင်နှင့် ဘာဘုလုန်တို့ကို ခွဲခြားသည် (ဗျာဒိတ် ၇:၂၊ ၉:၁၁–၁၉၊ ၁၂:၁၊ ၁၃:၁၆၊ ၁၇:၁၊ ၁၈၊ ၂၁:၂)။ ဗျာဒိတ်ကျမ်းတွင် ကောင်းကင်နှင့် မြေကြီးသည် မည်သည့်ကျမ်းစာတွင်မျှ ဤမျှ နီးကပ်စွာ ထိစပ်နေခြင်း မရှိပါ။ အထက်ကောင်းကင်နှင့် အောက်မြေကြီးကြားဆက်နွယ်မှုကို “ဒေါင်လိုက်ဆက်နွယ်မှု” ဟု ခေါ်ဆိုကြသည်။ သို့သော် ဒံယေလတွင်လည်း မြေကြီးပေါ်တွင် ဖြစ်ပျက်နေသော အဖြစ်အပျက်များနှင့် တပြိုင်နက် ကောင်းကင်ဘုံ၌ ဖြစ်ပျက်နေသည်ကို မြင်သည် (ဥပမာ၊ ဒံယေလ ၇:၈–၁၄)။ ကောင်းကင်တမန်များကြားရှိ ကြီးမားသော စစ်ပွဲသည် မြေကြီးပေါ်ရှိ ရုန်းကန်မှုများတွင် ထင်ဟပ်သည် (ဥပမာ၊ ၁၀:၁၂–၂၀)။ ခရစ်တော်၏ လက်ဝါးကပ်တိုင်အဓိပ္ပာယ်ကို ဗျာဒိတ် ၁၂ တွင် စကြဝဠာအတိုင်းအတာဖြင့် ဖော်ပြထားပြီး၊ အတိတ်၊ အနာဂတ်၊ အထက်ကောင်းကင်နှင့် အောက်မြေကြီးနှစ်ခုလုံးအတွက် အရေးကြီးကြောင်း ပြသသည်။

5. Striking Contrasts

Biblical apocalyptic is marked by striking contrasts. The writers make unmistakable distinctions between good and evil, the present and the future, that which is above and that which is below.

Daniel distinguishes sharply between the present transitory kingdoms of this world and the future eternal kingdom of God (e.g., Dan. 2:21, 44; 4:3, 34, 35; 6:26; 7:14, 27). He draws contrasts between the little horn power and the manlike being, the persecutor and the persecuted (Dan. 7). The revelator differentiates between the seal of God and the mark of the beast, between the deceptive serpent and the faithful witness, the pure woman and the gaudy harlot, the armies of heaven and the forces of earth, Jerusalem and Babylon (Rev. 7:2; 9:11–19; 12:1; 13:16; 17:1; 18; 21:2).

Nowhere in the Bible are heaven and earth in such close touch as in Revelation. This relationship between the realms above and realms below has been labeled a vertical continuity. But Daniel also portrays heavenly settings in connection with descriptions of activities taking place on earth. The prophet beholds events occurring in heaven that are contemporaneous with events transpiring on earth (e.g., Dan. 7:8–14). The great controversy between the angelic beings finds its counterpart in the struggles on earth below (e.g., 10:12–20). The meaning of the cross of Christ is given a cosmic perspective in Revelation 12, manifesting its significance for both past and future, as well as for the realms above and below.

 

၆. ထင်ရှားသော ပုံဆောင်ချက်များ ဗျာဒိတ်ဆန်သော ကျမ်းများသည် ပုံဆောင်ချက်များဖြင့် ပြည့်နှက်နေသည်။ ဗျာဒိတ်ဆန်သော စာများတွင် သင်္ကေတများသည် မကြာခဏ ပိုမိုပြင်းထန်၍ ပေါင်းစပ်ထားတတ်သည်။ ပုံမှန်ပရောဖက်သည် သာမန်သားရဲများကို ရည်ညွှန်းနိုင်သော်လည်း၊ ဗျာဒိတ်ဆရာသည် ဦးချွန်ဆယ်ချွန်နှင့် ခုနစ်ခေါင်းပါသော၊ ကျားသစ်နှင့်တူပြီး၊ ခြေထောက်များမှာ ဝက်ဝံလက်နှင့်တူပြီး၊ ပါးစပ်မှာ ခြင်္သေ့ပါးစပ်နှင့်တူသော သားရဲကို မြင်သည် (ဗျာဒိတ် ၁၃:၁၊ ၂)။ ပေါင်းစပ်ထားသော၊ ထင်ရှားသော၊ ကျယ်ပြန့်သော ပုံဆောင်ချက်များကို ဒံယေလနှင့် ဗျာဒိတ်ဆရာ၏ သတင်းစကားများတွင် ရက်လုပ်ထားသည်။ တောင်ပံပါသော ခြင်္သေ့နှင့် ကျားသစ်၊ မျက်လုံးနှင့် ပါးစပ်ပါသော ဦးချိုင့်ငယ်၊ ဆံပင်နှင်းနှင့်တူပြီး မျက်စိမီးလျှံနှင့်တူသော၊ ခြေထောက်မီးဖိုထဲတွင် တောက်ပသော ကြေးဝါနှင့်တူပြီး အသံသည် ရေလှိုင်းလုံးကြီးများနှင့်တူသော လူသားနှင့်ဆင်ဆင်သော ပုဂ္ဂိုလ်၊ လူမျက်နှာနှင့် မိန်းမဆံပင်နှင့် ခြင်္သေ့သွားများပါသော မြင်းနှင့်တူသော ကျိုင်းကောင်များကို မြင်ရသည် (ဒံယေလ ၇:၄၊ ၆၊ ဗျာဒိတ် ၁:၁၂–၁၆၊ ၉:၇–၉)။

 

6. Vivid Imagery

Apocalyptic writings are heavy with imagery. Indeed, the symbols in apocalyptic compositions are often heightened and composite in nature. Whereas the prophet might refer to ordinary beasts, the apocalyptic author sees a beast with ten horns and seven heads, resembling a leopard, with feet like those of a bear, and a mouth like that of a lion (Rev. 13:1, 2).

Composite, vivid, and extensive imagery is woven into the tapestry of the messages of both Daniel and the revelator. We see winged lions and leopards; a little horn with eyes and mouth; one like a son of man with hair white like wool, eyes like blazing fire, feet like bronze glowing in a furnace, a voice sounding like rushing waters; locusts that have the appearance of horses with faces like human faces, hair like women’s hair, and teeth like lions’ teeth (Dan. 7:4, 6; Rev. 1:12–16; 9:7–9).

 

ဒံယေလနှင့် ဗျာဒိတ်ကျမ်းမှလွဲ၍ အခြားသမ္မာကျမ်းစာထဲရှိ ဗျာဒိတ်ဆန်သော အပိုင်းများတွင် ဤမျှ သင်္ကေတများကို အကျယ်တဝင့် အသုံးမပြုပါ။ သို့သော် ဘာသာစကားသည် ထင်ရှားပြီး ပုံဖော်မှုပြင်းထန်ကာ ကွဲပြားခြားနားမှုများ ပြင်းထန်သည်။

In biblical apocalyptic apart from Daniel and Revelation we do not find such heavy use of symbolism. However, the language is vivid, with graphic word pictures and strong contrasts.

 

၇. သမိုင်း၏အဆုံး သမ္မာကျမ်းစာထဲရှိ ဗျာဒိတ်ဆန်သော ကျမ်းများသည် ဘုရားသခင်၏ သမိုင်းအတွက် ရှည်ကြာသော အစီအစဉ်များကို ဖော်ပြသည်။ ဘုရင်များနှင့် နိုင်ငံများ ထွန်းကားခြင်းနှင့် ပျက်စီးခြင်းကို ဟောကြားချက်များသည် ဘုရားသခင်သည် သမိုင်းကို ထိန်းချုပ်ထားကြောင်း အတည်ပြုသည်။ ဥပမာ၊ ဒံယေလတွင် နေဗုခဒ်နေဇာ၏ ဘုရင်ခံပြည်တွင် ဘုရားသခင်က ကြိုတင်သတ်မှတ်ထားသော အဖြစ်အပျက်များကို ဖော်ပြထားပြီး၊ ထိုနောက် မဒီပါရှနှင့် ဂရိတို့သို့ လွှဲပြောင်းသည် (ဒံယေလ ၂:၃၈၊ ၈:၂၀၊ ၂၁)။ အခြားအာဏာရှင်များ ဆက်လက်ထွန်းကားမည်ဖြစ်ပြီး၊ နောက်ဆုံးတွင် ဖျက်ဆီးမရနိုင်သော အောင်နိုင်သော ဘုရားနိုင်ငံတော်သည် လူ့အာဏာအားလုံးကို အစားထိုးမည် (၂:၄၄၊ ၇:၁၈၊ ၂၇)။ ဗျာဒိတ် ၁၂–၁၄ တွင်လည်း ကောင်းကင်ဘုံပဋိပက္ခကို စတင်၍ ယေရှုခရစ်တော် လက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ်တွင် အသေခံခြင်း၊ “ကာလ၊ ကာလများနှင့် ကာလတစ်ဝက်” ကာလအတွင်း ဖြတ်သန်းပြီး မြေကြီး၏ ရိတ်သိမ်းခြင်းနှင့် ခရစ်တော်ဒုတိယအကြိမ် ကြွလာခြင်းအထိ အစဉ်လိုက်အဖြစ်အပျက်များကို ဖော်ပြထားသည်။

7. The End of History

Biblical apocalyptic discloses God’s long-range plans for history. Predictions of the rise and fall of kings and kingdoms assert God’s control of history. In Daniel, for instance, God preordained events in Nebuchadnezzar’s Babylon, which gives way to Medo-Persia and Greece (Dan. 2:38; 8:20, 21). Other powers would succeed until finally the indestructible and triumphant kingdom of God would supersede all human authorities (2:44; 7:18, 27). Similarly, Revelation 12–14 describes a series of events that take the reader from the conflict in heaven to the death of Jesus on the cross, through a “time, and times, and half a time” on to the harvest of the earth at the second coming of Christ.

 

ခေတ်သစ်အရုဏ်ဦးကို ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ၊ နိုင်ငံရေးနှင့် အကျင့်စာရိတ္တဆိုင်ရာ ဘေးဒုက္ခများဖြင့် ကြေညာသည်။ အဆုံးသခင်းနိမိတ်လက္ခဏာများမှာ မကြုံစဖူးသော ဒုက္ခများ၊ ငလျင်များ၊ စစ်ပွဲများနှင့် သွေးချင်းစီးဆင်းမှုများ ဖြစ်သည် (ဒံယေလ ၁၂:၁)။ နေရောင်၊ လရောင်၊ ကြယ်များကို စကြဝဠာဆိုင်ရာ အနှောင့်အယှက်များ သက်ရောက်မည် (မာကု ၁၃:၂၄၊ ၂၅၊ ဗျာဒိတ် ၆:၁၂၊ ၁၃)။ ပစ္စုပ္ပန်ခေတ်ကာလ၏အဆုံးကို ကြေညာရန် ကောင်းကင်သည် စာလိပ်ကဲ့သို့ ပျောက်ကွယ်သွားမည်၊ တောင်များနှင့် ကျွန်းများကို သူတို့နေရာမှ ရွှေ့ပြောင်းခံရမည် (ဗျာဒိတ် ၆:၁၄)။

The dawn of the new age is heralded by physical, political, and moral woes. Signs of the end consist of an unprecedented time of trouble, earthquakes, war, and bloodshed (Dan. 12:1). Cosmic disturbances will affect the sun, moon, and stars (Mark 13:24, 25; Rev. 6:12, 13). To herald the end of the present age, the sky will vanish like a scroll, and mountains and islands will be removed from their place (Rev. 6:14).

 

ဒံယေလသည် “ဆုံးဖြတ်ထားသမျှသည် ပြည့်စုံလိမ့်မည်” ဟု ယုံကြည်သည် (ဒံယေလ ၁၁:၃၆)။ “ခုနစ်ဆယ်ပတ်” ကို ဒံယေလ၏လူမျိုးနှင့် ယေရုရှလင်အတွက် သတ်မှတ်ထားသည် (၉:၂၄)။ ဒံယေလနှင့် ဗျာဒိတ်ကျမ်းနှစ်ခုလုံးရှိ ရူပါရုံများသည် ဘုရားသခင်သတ်မှတ်ထားသည်များကို ဖော်ပြသည်။ အိပ်မက်ရူပါရုံများတွင် လူသားများက ဘုရားသခင်၏ သတ်မှတ်ထားသော လမ်းကြောင်းကို ပြောင်းလဲနိုင်သည့် အခြေအနေများ မပါရှိပါ။ စကြဝဠာ၏လမ်းကြောင်းကို ဆုံးဖြတ်ပြီးဖြစ်ပြီး၊ သမ္မာကျမ်းစာ ဗျာဒိတ်ကျမ်းများကို နားထောင်သူ သို့မဟုတ် ဖတ်ရှုသူများ လုပ်ဆောင်နိုင်သမျှဖြင့် ဤအစီအစဉ်ကို ပြောင်းလဲနိုင်မည် မဟုတ်ပါ။

Daniel is convinced that “what is determined shall be done” (Dan. 11:36). “Seventy weeks of years are decreed concerning” Daniel’s people and Jerusalem (9:24). The visions in both Daniel and Revelation reveal what God has determined shall occur. No conditions are listed in the dream visions through which humans can alter the divinely ordained course of events. The course of the universe has been decided, and nothing the hearers or readers of the biblical apocalypses can do will change this plan.

 

ဒံယေလသည် နောက်ဆုံးကာလမတိုင်မီ တရားစီရင်ခြင်းကို မြင်သည်။ အဆုံးသခင်းသည် မကြုံစဖူးသော ဒုက္ခရောက်ကာလတွင် ရောက်ရှိလာမည်ဖြစ်ပြီး၊ “စာအုပ်၌ အမည်ရေးထားသူများ” ကို ဘုရားသခင်က ကယ်တင်မည်။ ရူပါရုံရှိသူသည် မြေမှုန့်ထဲတွင် အိပ်ပျော်နေသူများထဲမှ များစွာသောသူတို့ နိုးထမည်၊ “ပညာရှိသောသူတို့သည် ကောင်းကင်ကြီး၏ တောက်ပမှုနှင့်တူမည်၊ များစွာသောသူတို့ကို ဖြောင့်မတ်ခြင်းသို့ လှည့်စားသောသူတို့သည် ကြယ်များကဲ့သို့ အစဉ်အမြဲ တောက်ပလိမ့်မည်” ဟု အာမခံချက်ရရှိသည် (၁၂:၁–၃၊ နှိုင်းယှဉ် ၇:၉–၁၄)။

Daniel foresees a judgment preceding the eschaton. The end will come in an unprecedented time of trouble from which God’s people, “whose name shall be found written in the book,” shall be delivered. The seer is assured that many of those who sleep in the dust of the earth shall awake and “those who are wise shall shine like the brightness of the firmament; and those who turn many to righteousness, like the stars for ever and ever” (12:1–3; cf. 7:9–14).

 

ဗျာဒိတ်ကျမ်းရှိ နောက်ဆုံးကာလ အစီအစဉ်တွင် စကြဝဠာဆိုင်ရာ အနှောင့်အယှက်များနှင့် နောက်ဆုံးကာလ မငြိမ်မသက်မှုများ ပါဝင်သည် (ဗျာဒိတ် ၆:၁၂၊ ၁၃၊ ၁၆)။ ကောင်းကင်ဘုံစစ်သည်တော်အဖြစ် ခရစ်တော်သည် သားရဲ၊ မဟုတ်မတရား ပရောဖက်နှင့် မြေကြီးဘုရင်များနှင့် သူတို့၏ စစ်တပ်များကို တိုက်ခိုက်သည် (ဗျာဒိတ် ၁၉:၁၁–၂၁)။ စာတန်ကို တစ်ထောင်နှစ်ချုပ်နှောင်ပြီး နောက်ဆုံးတွင် လွှတ်ချပြီး သူ၏ ဆိုးယုတ်သော တပ်များကို သန့်ရှင်းသူများ၏ စခန်းကို ဆန့်ကျင်စုစည်းသည် (ဗျာဒိတ် ၂၀)။ နောက်ဆုံး စာတန်၊ သေခြင်းနှင့် မရဏကမ္ဘာကို ဖျက်ဆီးခြင်း၊ ဖြောင့်မတ်သူများ၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းနှင့် ခရစ်တော်နှင့်အတူ အုပ်စိုးခြင်း၊ နောက်ဆုံးတရားစီရင်ခြင်း (ဗျာဒိတ် ၂၀)၊ ကောင်းကင်သစ်မြေသစ် ဖန်ဆင်းခြင်း၊ သန့်ရှင်းသောမြို့ကို တည်ထောင်ခြင်း (ဗျာဒိတ် ၂၁၊ ၂၂) တို့ ပါဝင်သည်။

The eschatological scenario in Revelation includes cosmic disturbances and eschatological upheavals (Rev. 6:12, 13; 16); Christ in the role of a heavenly warrior pressing the battle against the beast, false prophet, and the kings of the earth and their armies (Rev. 19:11–21); Satan’s confinement for 1,000 years and subsequent release when he marshals his evil troops against the camp of the saints (Rev. 20); the destruction of the devil, death, and hades; the resurrection of the righteous and their rule with Christ; the final judgment (Rev. 20); the creation of a new heaven and a new earth; and the establishment of the Holy City (Rev. 21; 22).

 

အခြားသမ္မာကျမ်းစာ ဗျာဒိတ်ဆန်သော အပိုင်းများတွင် ဒံယေလနှင့် ဗျာဒိတ်ကျမ်းကဲ့သို့ အသေးစိတ်အချက်အလက်များ မတွေ့ရပါ။ ထိုအပိုင်းများ ပိုတိုတြေးသောကြောင့် အံ့သြစရာ မဟုတ်ပါ။ သို့သော် ဒံယေလနှင့် ဗျာဒိတ်ကျမ်းကဲ့သို့ပင် လူ့သမိုင်းအဆုံးသတ်ခြင်းကို အာရုံစိုက်ပြီး၊ ဘုရားသခင်သည် ပစ္စုပ္ပန်ကမ္ဘာစနစ်ကို အဆုံးသတ်ကာ မိမိ၏အုပ်စိုးမှုကို ယူဆောင်လာသည်ကို တွေ့ရသည်။

In the other biblical apocalyptic materials we do not find the wealth of detail that Daniel and Revelation provide. This is not surprising, since these materials are less extensive. However, like Daniel and Revelation we find in all of them a concentration on the end of human history as God brings about closure to the present world order and ushers in His reign.

 

ဂ။ ဂန္ထဝင်ပရောဖက်ပြုခြင်းနှင့် ဆက်နွယ်မှု သမ္မာကျမ်းစာ ဗျာဒိတ်ဆန်သော ကျမ်းများကို သမ္မာကျမ်းစာ ပရောဖက်ပြုခြင်း၏ အစိတ်အပိုင်းတစ်ခုအဖြစ် ရှုမြင်ရမည်။ ဟေရှာယ၊ ယေဇကျေလ၊ ယိုဝေလ၊ ဇာခရိတို့၏ ဗျာဒိတ်ဆန်သော အပိုင်းများသည် ပရောဖက်ပြုခြင်းသတင်းစကားများ အလယ်တွင် ပါဝင်သည်။ ဒံယေလကျမ်းကို မူလက ဟေဗြဲသမ္မာကျမ်းစာတွင် ပရောဖက်ကျမ်းများထဲတွင် ထည့်သွင်းခဲ့သည် (Hasel in Holbrook 1986, 2:150)။ ယေရှုခရစ်တော်ကိုယ်တိုင် ဒံယေလကို “ပရောဖက်ဒံယေလ” ဟု ရည်ညွှန်းခဲ့သည် (မဿဲ ၂၄:၁၅)။ သမ္မာကျမ်းစာ၏ နောက်ဆုံးကျမ်း၊ “ဗျာဒိတ်” ဟူသော စကားလုံးကို မွေးဖွားခဲ့သော ကျမ်းကိုပင် “ဤပရောဖက်ပြုခြင်း၏ ကျမ်း” ဟု သတ်မှတ်ထားသည် (ဗျာဒိတ် ၂၂:၁၉)။

C. Relation to Classical Prophecy

Biblical apocalyptic should be viewed as part of biblical prophecy. The apocalyptic portions of Isaiah, Ezekiel, Joel, and Zechariah that we have identified occur in the midst of prophetic messages. The book of Daniel originally found its place in the Hebrew canon among the prophetic works (Hasel in Holbrook 1986, 2:150), while Jesus referred to its writer as “the prophet Daniel” (Matt. 24:15). And the final book of the Bible itself, the one that gave rise to the word “apocalypse,” is designated as “the book of this prophecy” (Rev. 22:19).

 

ဒံယေလကျမ်းမှလွဲ၍ ဟေရှာယမှ မလာခီကျမ်းအထိ စာပေများကို များသောအားဖြင့် ဂန္ထဝင်ပရောဖက်ပြုခြင်း ဟု ခေါ်ဆိုသည်။ ထိုကျမ်းများကို ထူးခြားသော ဟေဗြဲပုဂ္ဂိုလ်များ—ပရောဖက်များက ထုတ်လုပ်ခဲ့သည်။

Excluding the book of Daniel, the literary works that run from Isaiah to Malachi commonly are termed classical prophecy. They were produced by an extraordinary line of Hebrew figures—the prophets.

 

ပရောဖက် (နာဘိ) သည် ထာဝရဘုရား၏ သတင်းစကားဆောင်သူ ဖြစ်သည်။ ထာဝရဘုရားက သူတို့ကို ခေါ်ဆောင်၍ ခွဲထားပြီး မိမိလူမျိုးထံ၊ တစ်ခါတစ်ရံ ပတ်ဝန်းကျင်လူမျိုးများထံ “ထာဝရဘုရား၏ နှုတ်ကပတ်တော်” ကို ယူဆောင်လာစေရန် ခွန်အားပေးသည်။ ပရောဖက်သည် ထာဝရဘုရားအတွက် ရဲဝံ့စွာ ပြောဆိုပြီး ဘဝအန္တရာယ်ရှိလျှင်ပင် ထာဝရဘုရားထုတ်ပြန်သော သတင်းစကားများကို ကြေညာသည်။

The prophet (nābî’) was a messenger of Yahweh. He or she was raised up, set apart, and empowered by Yahweh to bring “the word of the Lord” to His people and sometimes to the surrounding nations. The prophet spoke for Yahweh, proclaiming boldly and often at risk of life the messages that the Lord revealed.

 

“ထာဝရဘုရား၏ နှုတ်ကပတ်တော်” သည် ဘုရားအလိုတော်ကို ကြေညာပြီး အကြောင်းအရာမျိုးစုံကို လွှမ်းခြုံသည်။ ပရောဖက်ပြုချက်များစွာသည် ယခုချိန်၊ ယခုနေရာကို ရည်ညွှန်းပြီး မူးယစ်ခြင်း၊ ရုပ်တုကိုးကွယ်ခြင်း၊ အိမ်နီးချင်းများ၏ ရုပ်တုကိုးကွယ်မှုကို အတုလိုက်ခြင်း၊ ဆင်းရဲသောသူကို နှိပ်စက်ခြင်း၊ တရားမျှတမှု မရှိခြင်း၊ လာဘ်စားခြင်း၊ အကျင့်ပျက်ခြစားမှု၊ ဝိညာဉ်ရေးရာ အေးစက်မှုတို့ကို ဆူးပန်းပြီး တစ်ဦးချင်း သို့မဟုတ် လူမျိုးတစ်ခုလုံးကို နောင်တရရန် ခေါ်ဆိုသည်။ ဤသတင်းစကားမျိုးကို ဟောပြောခြင်း (forthtelling) ဟုခေါ်ပြီး အနာဂတ်ဟောကြားခြင်း (foretelling) မဟုတ်ပါ။ ဤသည်မျိုးသည် ဂန္ထဝင်ပရောဖက်ပြုခြင်း၏ အများစုဖြစ်သည်။ သို့သော် အချို့ပရောဖက်ပြုချက်များမှာ အနာဂတ်ဟောကြားခြင်း ဖြစ်သည်။ ဘုရင်များနှင့် ယဇ်ပုရောဟိတ်များ ထွန်းကားခြင်း၊ ပျက်စီးခြင်း၊ ထာဝရဘုရားယူဆောင်လာမည့် ဘေးဒုက္ခများကို ဟောကြားသည်။ တစ်ခါတစ်ရံ ဣသရေလပြင်ပရှိ အခြားလူမျိုးများ သို့မဟုတ် မြို့များအပေါ် ထာဝရဘုရား၏ တရားစီရင်ခြင်းကို ကြေညာသည်။ ဟောကြားချက်၏ အချိန်ကာလသည် တိုတောင်းနိုင်သည် (၄၀ ရက်၊ ယောန ၃:၄)၊ တိကျသော နှစ်ပေါင်းများစွာ (၄၀ နှစ်၊ ယေဇကျေလ ၄:၆)၊ သို့မဟုတ် အနည်းဆုံး အနာဂတ်အဝေးကြီးအထိ ဆန့်သည်။

 

“The word of the Lord,” declaring the divine will, covered a wide range of topics. Many prophecies dealt with the here and now, rebuking sins such as drunkenness, idolatry and imitation of their neighbors’ pagan practices, oppression of the poor, injustice, bribery, immorality, and spiritual torpor, thereby calling individuals or the nation to repentance. Such messages were forthtelling, not foretelling, and they account for much of classical prophecy.

Other prophecies, however, were predictive in nature. They foretold the rise and fall of kings and priests, or calamities that the Lord would bring upon a city or the nation. Sometimes they proclaimed Yahweh’s judgment on other nations or cities outside Israel. The time involved in the prediction might be short (40 days, Jonah 3:4), a specific number of years (40 years, Eze. 4:6), or stretch into the indefinite future.

 

အနာဂတ်ဟောကြားခြင်းတွင် အထူးအရေးကြီးသော စကားလုံးမှာ “ထာဝရဘုရား၏ နေ့” ဖြစ်သည်။ ၎င်းသည် ထာဝရဘုရားဒေါသဖြင့် မြို့တစ်မြို့၊ မိမိလူမျိုး၊ အခြားလူမျိုး သို့မဟုတ် ကမ္ဘာတစ်ခုလုံးကို ကြွရောက်ခြင်းကို ဖော်ပြသည် (ဥပမာ၊ ဟေရှာယ ၂:၁၂၊ ၁၃:၆၊ ယေဇကျေလ ၃၀:၃၊ အာမုတ် ၅:၁၈၊ ဇေဖနိ ၁:၁၄)။

A term of particular significance in predictive prophecy is “the day of the Lord.” It describes Yahweh’s visitation in wrath on a city, His people, a foreign nation, or the whole earth (e.g., Isa. 2:12; 13:6; Eze. 30:3; Amos 5:18; Zeph. 1:14).

 

ဟောကြားချက်အားလုံးသည် ပျက်စီးခြင်းသတင်းကို သယ်ဆောင်သည် မဟုတ်ပါ။ ဟေဗြဲပရောဖက်များသည် ယေရုရှလင်နှုတ်ဆောင်ခံရခြင်း သို့မဟုတ် လူမျိုးနှုတ်ဆောင်ခံရခြင်းကို ဟောကြားရုံသာမက၊ နှုတ်ဆောင်ရာမှ ပြန်လာခြင်း၊ ပြည်ပြန်လည်ထူထောင်ခြင်းနှင့် ဣသရေလ၏ ရန်သူများကို ထာဝရဘုရား အပြစ်ပေးခြင်းကိုလည်း ဟောကြားခဲ့သည်။

Not all predictions carried messages of doom. The Hebrew prophets foretold not only the captivity of Jerusalem or exile of the nation but also the subsequent return from exile and restoration of the land, as well as Yahweh’s punishment of Israel’s enemies.

 

ကျမ်းသစ်ကျမ်းတွင် ဂန္ထဝင်ပရောဖက်ပြုခြင်းနှင့် တူညီသော အရာမရှိပါ။ သို့သော် နာဇရက်ယေရှုသည် ပရောဖက်ပုံစံဖြင့် ဟောပြောပို့ချပြီး နေထိုင်ခဲ့သည်။ ထိုအချိန်က လူများစွာသည် သူ့ကို ပရောဖက်တစ်ပါး သို့မဟုတ် ရှေးပရောဖက်များထဲမှ တစ်ဦးရှင်ပြန်ထမြောက်သည်ဟု မြင်ခဲ့ကြသည်။ ယေရှုကို ဓမ္မဟောင်းပရောဖက်များ၏ အထွတ်အထိပ်နှင့် ပြည့်စုံခြင်းဟု မှန်ကန်စွာ ရှုမြင်နိုင်သည်။ သူ၏သတင်းစကားများထဲတွင်လည်း ဟောကြားချက်များ ပါဝင်သည်။ ကျမ်းသစ်အသင်းတော်တွင် ပရောဖက်ပြုခြင်းသည် ဝိညာဉ်တော်၏ ဆုကျေးဇူးတော်တစ်ခု အဖြစ် ဆက်လက်တည်ရှိခဲ့သည် (၁ ကောရိန္သု ၁၂:၁၀၊ ဧဖက် ၄:၁၁)။ သို့သော် အသင်းတော်သည် လူမျိုးနိုင်ငံ၏ နေရာတွင် ရှိလာသောကြောင့် ပရောဖက်၏ အခန်းကဏ္ဍသည် မလွှဲမရှောင် ပြောင်းလဲသွားခဲ့သည်။ (ဆုကျေးဇူးတော်များ IV. A-C; VIII. A, B ကိုကြည့်ပါ။)

The NT has nothing comparable to classical prophecy. However, Jesus of Nazareth proclaimed, taught, and lived in the prophetic mode. Many of the people of His time saw Him as a prophet or even as one of the ancient prophets raised to life. Jesus may rightly be seen as the climax and culmination of the OT prophets. Among His messages we also find predictions. In the NT church, prophecy continued as one of the gifts of the Spirit (1 Cor. 12:10; Eph. 4:11); however, with the church rather than the nation as the recipient of divine messages, the role of the prophet inevitably changed. (See Gifts IV. A-C; VIII. A, B.)

 

ဗျာဒိတ်ဆန်သော ကျမ်းများကို သမ္မာကျမ်းစာ ပရောဖက်ပြုခြင်း၏ အတော်လေးကြီးမားသော မူဘောင်ထဲတွင် ထားရှိရမည်။ ဗျာဒိတ်ဆန်သော ကျမ်းများသည် သမ္မာကျမ်းစာ ပရောဖက်ပြုခြင်း၏ အနာဂတ်ဟောကြားသည့် အစိတ်အပိုင်းတွင် ပါဝင်ပြီး၊ ထိုအစိတ်အပိုင်းတစ်ခုလုံးကို ကိုယ်စားမပြုပါ။ သို့သော် အရေးကြီးပြီး ထူးခြားသော အစိတ်အပိုင်းတစ်ခု ဖြစ်သည်။

We must place apocalyptic within this fairly large framework of biblical prophecy. Biblical apocalyptic belongs among the predictive material of biblical prophecy, not as the sum total of this material but as an important and distinctive part.

 

အထက်တွင် သတိပြုမိသည့်အတိုင်း ဗျာဒိတ်ဆန်သော ကျမ်းများ၏ ထူးခြားချက်များသည် ဂန္ထဝင်ပရောဖက်ပြုခြင်းနှင့် တစ်စိတ်တစ်ပိုင်း ထပ်နေသော်လည်း၊ စုစုပေါင်းယူလျှင် သီးခြားခွဲခြားသင့်သော ပုံစံကို ဖန်တီးသည်။ ဒံယေလနှင့် ဗျာဒိတ်ကျမ်းကို ဖတ်ရှုသောအခါ ပုံစံနှင့် အကြောင်းအရာနှစ်ခုစလုံးတွင် ကွဲပြားသော အရာနှင့် ကြုံတွေ့ရကြောင်း ချက်ချင်းခံစားရသည်။ ဟေရှာယ ၂၄၊ ယေဇကျေလ ၃၈၊ ယိုဝေလ ၂၊ ဇာခရိ ၉၊ မဿဲ ၂၄၊ သို့မဟုတ် ၂ သက်သာလောနိတ် ၂ ကို ဖတ်သောအခါ အလားတူ ဖြစ်သည်။ စာရေးသူအသစ်တစ်ဦး မဟုတ်ပါ၊ ဆက်သွယ်ပုံပုံစံ ပြောင်းလဲသွားခြင်းဖြစ်သည်။ အဆိုပါပြောင်းလဲမှုကို စာပေတစ်အုပ်ထဲတွင် စကားလုံးမှ ကဗျာသို့၊ သို့မဟုတ် စကားလုံးမှ ပုံများသို့ ပြောင်းလဲသလို ခံစားရသည်ဟု ကြမ်းတမ်းစွာ နှိုင်းယှဉ်နိုင်သည်။

As we noticed above, the distinguishing characteristics of biblical apocalyptic in part overlap classical prophecy, but taken together they establish a profile that warrants separate classification. When we read Daniel and Revelation, we at once sense that we have encountered different material, both in form and in content. The same happens with Isaiah 24, Ezekiel 38, Joel 2, Zechariah 9, Matthew 24, or 2 Thessalonians 2. It is not as though we had a new writer, but the mode of communication has shifted. A rough comparison would be the shift that the reader feels before a change from prose to poetry within the same book, or even a change from words to pictures.

 

သို့သော်လည်း၊ တစ်ချိန်တည်းမှာပင်၊ ဂန္တဝင်ပရောဖက်ပြုချက်နှင့် သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ ကမ္ဘာပျက်ကပ်ဆိုင်ရာ အကြားတွင် ခိုင်မာပြတ်သားသော နယ်နမိတ်မျဉ်းကို ရေးဆွဲ၍မရနိုင်ပါ။ ကျွန်ုပ်တို့သည် အဆင့်အမျိုးမျိုးတွင် အပြန်အလှန်ဆက်နွယ်မှုများကို တွေ့မြင်ရသည်။ ထို့ကြောင့်၊ ဒံယေလနှင့် ဗျာဒိတ်ကျမ်းတို့၌ ထူးခြားစွာ ထင်ရှားသော အိပ်မက်များဖြင့် မြင်တွေ့ရသည့် ရူပါရုံများသည် ပရောဖက်ပြုချက်တွင်လည်း အတိုင်းအတာတစ်ခုအထိ ပေါ်ထွက်လာသည်။ ဧမော့စ်သည် သင်္ကေတဆိုင်ရာ ရူပါရုံများကို ဖော်ပြခဲ့သည် (ဧမော့စ် ၇:၇–၉; ၈:၁–၃)။ ထပ်မံ၍၊ ဒံယေလနှင့် တစ်ခေတ်တည်းဖြစ်သော ယေဇကျေလသည် လွန်ကဲသောပုဂ္ဂိုလ်တစ်ဦးနှင့် အတူရှိသည် (ယေဇကျေလ ၄၀:၃)။ ဇာခရိ ၄ တွင် ကောင်းကင်တမန်တစ်ဦးပေါ်ထွက်လာပြီး ပရောဖက်နှင့် စကားပြောဆိုကာ ရူပါရုံ၏ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်ကို ပေးအပ်သည်။

At the same time, however, no hard and fast line of demarcation between classical prophecy and biblical apocalyptic can be drawn. We see interconnections on various levels. Thus the visions of dreams that so characterize Daniel and Revelation also appear to some degree in prophecy: Amos reports symbolic visions (Amos 7:7–9; 8:1–3). Again, Ezekiel, a contemporary of Daniel, is accompanied by a transcendent person (Eze. 40:3). In Zechariah 4 an angel appears, dialogues with the prophet, and provides the interpretation of the vision.

 

သို့သော် ပြဿနာသည် ကမ္ဘာပျက်ကပ်ဆိုင်ရာ အင်္ဂါရပ်အချို့ကို ဂန္တဝင်ပရောဖက်ပြုချက်တွင် တွေ့ရှိသည်ဖြစ်စေ မတွေ့ရှိသည်ဖြစ်စေ မဟုတ်ဘဲ၊ သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ ကမ္ဘာပျက်ကပ်တွင် ဤအင်္ဂါရပ်များ၏ ထင်ရှားကြီးစိုးမှုပင်ဖြစ်သည်။ ထို့ပြင်၊ ဤထပ်နေသော အင်္ဂါရပ်များကိုကျော်လွန်၍ ကျွန်ုပ်တို့သည် ဂန္တဝင်နှင့် ကမ္ဘာပျက်ကပ်ဆိုင်ရာ ပရောဖက်ပြုချက်များအကြား ပရောဖက်ပြုချက်ဆိုင်ရာ အစိတ်အပိုင်းတွင် ရှင်းလင်းသော ကွဲလွဲမှုများကို သိရှိသည်။

The point at issue, however, is not whether some of the features of apocalyptic may be found in classical prophecy, but rather the predominance of these features in biblical apocalyptic. And beyond these overlapping features we discern clear discontinuities between classical and apocalyptic prophecy in terms of the predictive element itself.

 

ပရောဖက်ပြုချက်တွင် အဓိကအားဖြင့် ဒေသတွင်းနှင့် ခေတ်ပြိုင်ဖြစ်သော ခန့်မှန်းချက်များ ပါဝင်သည်။ အချို့ကိစ္စများတွင်၊ ဤပရောဖက်ပြုချက်များသည် ခေတ်ကုန်ဆုံးချိန်တွင် ပိုမိုကျယ်ပြန့်သော ပြည့်စုံမှုကို ရှာဖွေတွေ့ရှိသည်။ အခြားတစ်ဖက်တွင်၊ ကမ္ဘာပျက်ကပ်ဆိုင်ရာသည် အချိန်ကာလတစ်လျှောက် ဖြည့်ဆည်းပြီး သမိုင်းတစ်ခုလုံးကို လွှမ်းခြုံထားသော ဆက်လက်ဖြစ်ပေါ်နေသော ရှုထောင့်တစ်ခုရှိသည်။

Prophecy contains predictions that are primarily local and contemporary. In some cases, these prophecies expand to find a broader fulfillment at the end of the age. Apocalyptic, on the other hand, has a continuous perspective that unfolds through time and encompasses the whole of history.

 

သိသာထင်ရှားသော ကွဲပြားမှုတစ်ခုသည် သက်ဆိုင်ရာ ခန့်မှန်းချက်များ၏ သဘောသဘာဝတွင် တည်ရှိသည်။ ကမ္ဘာပျက်ကပ်မဟုတ်သော ခန့်မှန်းချက်များသည် လက်ရှိမှ ပေါ်ထွက်လာမည့် အနာဂတ်ကို မျှော်လင့်ထားသော်လည်း၊ သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ ကမ္ဘာပျက်ကပ်သည် ယေဘုယျအားဖြင့် လက်ရှိထဲသို့ ဝင်ရောက်လာမည့် အနာဂတ်ကို ခန့်မှန်းသည်။

Another fundamental difference lies in the character of the respective predictions. The nonapocalyptic predictions tend to expect a future that will arise out of the present, whereas biblical apocalyptic by and large predicts a future that will break into the present.

 

အခြေအနေပေါ်မူတည်မှုသည် ကမ္ဘာပျက်ကပ်မဟုတ်သော နှင့် ကမ္ဘာပျက်ကပ်ဆိုင်ရာ ခန့်မှန်းချက်များကို အကျိုးသက်ရောက်ပုံသည်လည်း ကွဲပြားသည် (ပုဒ်မ II. B ကိုကြည့်ပါ)။

The manner in which conditionality impacts predictions in nonapocalyptic and apocalyptic also differs (see II. B).

 

D. သမ္မာကျမ်းစာပုံစံတွင် ကမ္ဘာပျက်ကပ် ကျွန်ုပ်တို့ ဤနေရာတွင် ဖော်ပြထားသော ဂန္တဝင်ပရောဖက်ပြုချက်နှင့် သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ ကမ္ဘာပျက်ကပ်အကြား ဆက်နွယ်မှု—ကမ္ဘာပျက်ကပ်သည် သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ ပရောဖက်ပြုချက်၏ တစ်စိတ်တစ်ပိုင်းဖြစ်သော်လည်း ထူးခြားသော အင်္ဂါရပ်များနှင့်အတူ—သည် သမိုင်းဝင်ဝေဖန်ရေးပညာရှင်များ၏ အမြင်နှင့် သိသိသာသာ ကွဲပြားသည်။ သူတို့သည် သမ္မာကျမ်းမဟုတ်သော စာပေများစွာကို စုစည်းပြီး ကမ္ဘာပျက်ကပ်ဆိုင်ရာ စာပေအမျိုးအစားတစ်ခုကို တည်ထောင်ရန် ကြိုးပမ်းခဲ့သောကြောင့်၊ သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ ကမ္ဘာပျက်ကပ်သည် ၎င်း၏ ကိုယ်ပိုင်အခွင့်အရေးဖြင့် ရှိမနေတော့ပါ။ အဲဒီအစား၊ ၎င်းသည် ကျမ်းစာထဲသို့ တင်သွင်းခံရသော အရာတစ်ခုအဖြစ် ပေါ်ထွက်လာပြီး၊ ဖြစ်နိုင်သည်မှာ သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ ဇာတ်ကောင်များ၏ နာမည်ကို အသုံးပြုပြီး ၎င်းတို့၏ စာပေအတွက် ယုံကြည်စိတ်ချမှုရရှိရန် ကြိုးပမ်းခဲ့သော အမည်မသိစာရေးဆရာများထံမှ ဖြစ်သည်။ ဤဇာတ်လမ်းအရ၊ ဒံယေလသည် ဒံယေလမှ ရေးသားခဲ့ခြင်းမဟုတ်ဘဲ ဘီစီ ဒုတိယရာစုတွင် တစ်စုံတစ်ဦးမှ ရေးသားခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ ယေရှုသည် မဿဲ ၂၄/မာကု ၁၃/လုကာ ၂၁ ၏ ကမ္ဘာပျက်ကပ်ဆိုင်ရာ ခန့်မှန်းချက်ကို မပေးခဲ့ပါ။ ပေါလုသည် ၂ သက်သာလောနိမှ ရေးသားစဉ် ယုဒလူမျိုး၏ ကမ္ဘာပျက်ကပ်စာပေမှ ငှားယူခဲ့သည်။ ထို့ပြင် တမန်တော်ယောဟန်သည် ဗျာဒိတ်ကျမ်းကို မရေးခဲ့ပါ။ (အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက် IV. F. ၁–၄ ကိုကြည့်ပါ။)

D. Apocalyptic in the Biblical Pattern

The relationship between classical prophecy and biblical apocalyptic that we have described here—apocalyptic as part of biblical prophecy, but with distinctive features—differs profoundly from the view held by historico-critical scholars. Because they have tried to establish a genre of apocalyptic, drawing together many noncanonical materials, biblical apocalyptic has ceased to exist in its own right. Rather, it has emerged as something imported into the Scriptures, probably from unknown writers who took the name of biblical characters to try to obtain credibility for their material. According to this scenario, Daniel was not written by Daniel but by someone in the second century B.C.; Jesus did not give the apocalyptic prediction of Matthew 24/Mark 13/Luke 21; Paul borrowed from a Jewish apocalypse when he wrote 2 Thessalonians; and the apostle John did not write Revelation. (See Interpretation IV. F. 1–4.)

 

သို့သော် သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ ကမ္ဘာပျက်ကပ်ကို ၎င်း၏ ကိုယ်ပိုင်အခွင့်အရေးဖြင့် လေ့လာသောအခါ၊ ကျွန်ုပ်တို့သည် လုံးဝကွဲပြားသော ပုံရိပ်ကို တွေ့မြင်ရသည်။ ကျွန်ုပ်တို့သည် ပြည်နှင်ဒဏ်မခံရမီ ကာလများတွင် သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ ပရောဖက်ပြုချက်အတွင်း ကမ္ဘာပျက်ကပ်ပေါ်ထွက်လာသည်ကို တွေ့မြင်ရသည်။ ပြည်နှင်ဒဏ်ကာလအတွင်း၊ ဒံယေလသည် ၎င်း၏ ကျမ်းစာအုပ်အများစုကို ဤပုံစံဖြင့် တင်ပြသောအခါ ကမ္ဘာပျက်ကပ်၏ ဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်မှုသည် ပိုမိုတိုးတက်သွားသည်။ နောက်ဆုံးတွင်၊ ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင် ကမ္ဘာပျက်ကပ်သည် နောက်ဆုံးအချိန်ကို အာရုံစိုက်သောကြောင့် သမ္မာကျမ်းစာကျမ်းစာရင်း၏ နောက်ဆုံးကျမ်းဖြစ်သော တစ်အုပ်လုံးကို ကမ္ဘာပျက်ကပ်စာပေအဖြစ် ရေးသားထားသည်။

When we study biblical apocalyptic in its own right, however, we see a radically different picture. We see apocalyptic arising within biblical prophecy in preexilic times. During the Exile the development of apocalyptic goes further, as Daniel presents much of the material of his book in this mode. Finally, in the NT an entire book—fittingly the final one of the biblical canon in that apocalyptic focuses on the end-time—is written as an apocalypse.

 

သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ ကမ္ဘာပျက်ကပ်၏ မူလအစကို သမ္မာကျမ်းမဟုတ်သော ကမ္ဘာပျက်ကပ်စာပေအမျိုးအစားသို့ ခြေရာခံရန် ကြိုးပမ်းမှုအားလုံး မအောင်မြင်ခဲ့ပါ။ သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ ကမ္ဘာပျက်ကပ်ကို သမ္မာကျမ်းမဟုတ်သော အရင်းအမြစ်များသို့ မဟုတ်ဘဲ၊ သမ္မာကျမ်းမဟုတ်သော စာပေသည် သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ ကမ္ဘာပျက်ကပ်ကို တုပ၍ သို့မဟုတ် ၎င်းမှ လွှမ်းမိုးမှုခံရသည်ဟု ယုံကြည်ရန် ပိုမိုအကြောင်းပြချက်ရှိသည်။

All attempts to trace the origins of biblical apocalyptic to a noncanonical genre of apocalyptic literature have failed. Instead of the attribution of biblical apocalyptic to noncanonical sources, the more reasonable case is that the nonbiblical was written in imitation of, or influenced by, biblical apocalyptic.

 

II. သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ ကမ္ဘာပျက်ကပ်၏ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက် သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ ကမ္ဘာပျက်ကပ်သည် ၎င်း၏ ကိုယ်ပိုင်အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်ဆိုင်ရာ အခြေခံမူများကို တောင်းဆိုသည့် ထူးခြားသော အင်္ဂါရပ်များကို ပြသသည်။ သို့သော်လည်း၊ သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ ကမ္ဘာပျက်ကပ်သည် ပရောဖက်ပြုချက်ဆိုင်ရာ စာပေအများစု၏ တစ်စိတ်တစ်ပိုင်းဖြစ်ပြီး၊ ၎င်းသည် ကမ္ဘာပျက်ကပ်ဆိုင်ရာ ခန့်မှန်းချက်များနှင့် ကမ္ဘာပျက်ကပ်မဟုတ်သော ခန့်မှန်းချက်များကို နှိုင်းယှဉ်ပြီး ကွဲပြားမှုများကို အာရုံစိုက်စေသည်။ ကျွန်ုပ်တို့သည် သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ ကမ္ဘာပျက်ကပ်၏ အဓိကကျမ်းစာနှစ်အုပ်ဖြစ်သော ဒံယေလနှင့် ဗျာဒိတ်ကျမ်းတို့ကို အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုရန် အခြေခံမူများကိုသာ ဆွေးနွေးမည်ဖြစ်သည်။ (အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက် III. E. ၃ ကိုကြည့်ပါ။)

II. The Interpretation of Biblical Apocalyptic

Biblical apocalyptic manifests distinctive features that call for its own principles of interpretation. At the same time, however, biblical apocalyptic is part of the larger literature of predictive prophecy, which calls attention to how apocalyptic predictions compare and contrast with nonapocalyptic ones. We shall confine our discussion to the principles for interpreting Daniel and Revelation, the two major works of biblical apocalyptic. (See Interpretation III. E. 3.)

 

A. ကြိုတင်ယူဆချက်များ သမ္မာကျမ်းစာတွင် ခန့်မှန်းချက်ဆိုင်ရာ အစိတ်အပိုင်းနှင့် စာဖတ်သူ၏ ဆက်နွယ်ပုံသည် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်ဆိုင်ရာ အရေးကြီးသော ပြဿနာတစ်ခုဖြစ်လာသည်။

A. Presuppositions

How the interpreter relates to the element of prediction in the Bible becomes a crucial hermeneutical issue.

 

သမ္မာကျမ်းစာရေးသားသူများသည် ယေဟောဝါသည် အနာဂတ်ကို သိရှိသည်ဟု ရဲရင့်စွာ အခိုင်အမာဆိုသည်။ အမှန်စင်စစ်၊ ဖြစ်ရပ်များကို ကြိုတင်ခန့်မှန်းနိုင်သည့် ၎င်း၏ စွမ်းရည်သည် အခြားနတ်ဘုရားများနှင့် ကွဲပြားစေသည်။ “သင်၏ အကြောင်းကို ဖော်ပြလော့၊ ယေဟောဝါက မိန့်တော်မူသည်။ သင်၏ သက်သေများကို ယူဆောင်လာလော့၊ ယာကုပ်၏ ဘုရင်က မိန့်တော်မူသည်။ ၎င်းတို့ကို ယူဆောင်လာပြီး ဖြစ်လတံ့သောအရာကို ကျွန်ုပ်တို့အား ပြောပြလော့။ ယခင်အရာများကို ၎င်းတို့သည် အဘယ်အရာဖြစ်သည်ကို ကျွန်ုပ်တို့ စဉ်းစားနိုင်စေရန်၊ ၎င်းတို့၏ အကျိုးဆက်ကို ကျွန်ုပ်တို့ သိနိုင်စေရန် ပြောပြလော့။ သို့မဟုတ် နောင်လာမည့်အရာများကို ကျွန်ုပ်တို့အား ကြေညာလော့။ နောင်ဖြစ်လတံ့သောအရာကို ကျွန်ုပ်တို့ သိနိုင်ရန် ပြောပြလော့၊ သင်တို့သည် နတ်ဘုရားများဖြစ်ကြောင်း ကျွန်ုပ်တို့ သိနိုင်ရန်” (ဟေရှာယ ၄၁:၂၁–၂၃; အခန်းကဏ္ဍ ၂၆; ၄၃:၉; ၄၄:၇; ၄၅:၂၁; ၄၈:၁၄ ကိုလည်း ကြည့်ပါ)။ ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင် ယေရှုသည် အခြားပရောဖက်များကဲ့သို့ ခန့်မှန်းချက်များကို မိန့်ဆိုပြီး၊ ဗျာဒိတ်ကျမ်းသည် “မကြာမီ ဖြစ်ပေါ်ရမည့်အရာ” (ဗျာဒိတ် ၁:၁) နှင့် “နောင်ဖြစ်ပေါ်ရမည့်အရာ” (အခန်းကဏ္ဍ ၁၉) ကို ပြသည်ဟု ဆိုသည်။

The Bible writers unabashedly assert that Yahweh knows the future. Indeed, His ability to foretell events sets Him apart from other gods. “Set forth your case, says the Lord; bring your proofs, says the King of Jacob. Let them bring them, and tell us what is to happen. Tell us the former things, what they are, that we may consider them, that we may know their outcome; or declare to us the things to come. Tell us what is to come hereafter, that we may know that you are gods” (Isa. 41:21–23; see also verse 26; 43:9; 44:7; 45:21; 48:14). In the NT Jesus utters predictions as do other prophets, while the Apocalypse claims to show “what must soon take place” (Rev. 1:1) and “what is to take place hereafter” (verse 19).

 

ထို့ကြောင့်၊ သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ ကမ္ဘာပျက်ကပ်၏ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်သည် ဘုရားသခင်သည် အနာဂတ်ကို သိရှိပြီး ၎င်းကို ၎င်း၏ နှုတ်ကပတ်တော်တွင် ဖော်ပြထားသည်ဟူသော ကြိုတင်ယူဆချက်များမှ ဆက်လက်လုပ်ဆောင်သည်။ သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ ကမ္ဘာပျက်ကပ်အပါအဝင် ကျမ်းစာအားလုံး၏ ခန့်မှန်းချက်များကို ဘုရားသခင်က လူသားများအား ဖော်ပြရန် ရွေးချယ်ထားသော အနာဂတ်၏ သရုပ်ဖော်ပုံအဖြစ် အလေးအနက်ထားရမည်။

The presuppositions from which interpretation of biblical apocalyptic proceeds are, therefore, that God knows the future and that He has revealed it in His Word. All the predictions of Scripture—including biblical apocalyptic—must be taken seriously as a portrayal of the future that God has chosen to make known to humanity.

 

ထို့ကြောင့်၊ သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ ကမ္ဘာပျက်ကပ်တွင် ဖော်ပြထားသော ခန့်မှန်းချက်များသည် အချို့သော ပညာရှင်များက အခိုင်အမာဆိုထားသည့်အတိုင်း သမိုင်းဆိုင်ရာ ဖြစ်ရပ်များကို ပရောဖက်ပြုချက်ပုံစံဖြင့် ပေးထားသော အကောင့်များ (vaticinia ex eventu, “ဖြစ်ရပ်ပြီးနောက် ပရောဖက်ပြုချက်များ” ဟူသော အသုံးအနှုန်းကို အသုံးပြုသည်) မဟုတ်ပါ။ ဥပမာ၊ ဒံယေလသည် အန်တီအိုကပ်စ် IV ဧဖိဖန်းနစ်၏ အုပ်ချုပ်မှုတွင် သမိုင်းဆိုင်ရာ ဖြစ်ရပ်များကို ဖော်ပြသည်ဟူသော ယူဆချက်ဖြင့် ဘီစီ ဒုတိယရာစုသို့ ရက်စွဲပေးရန် မလိုအပ်ပါ (ဒံယေလ ၁၁:၃၁)။ ယင်းအစား၊ ၎င်းသည် ဒံယေလ၏ ခေတ်မှ ဘီစီ ဒုတိယရာစုအထိသာမက နောက်ဆုံးနေ့တွင် သမိုင်း၏ အထွတ်အထိပ်သို့ ရောက်ရှိသည့် ခန့်မှန်းချက်များစီးရီးတစ်ခုဖြစ်သည်။ (အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက် IV. F. ၃ ကိုကြည့်ပါ။)

Therefore, the predictions cited in biblical apocalyptic are not, as some scholars assert, historical accounts given in the guise of prophecy (the term used is vaticinia ex eventu, “prophecies after the event”). Daniel, for instance, need not be dated to the second century B.C. on the assumption that the book mentions historical events in the reign of Antiochus IV Epiphanes (Dan. 11:31). It is rather a series of predictions that reach, not only from Daniel’s day through the second century B.C., but to the climax of history at the last day. (See Interpretation IV. F. 3.)

 

ယေရှုခရစ်သည် ဒံယေလကို ဤသို့ နားလည်ခဲ့သည်။ ဒံယေလကို ရည်ညွှန်းပြီး (ဒံယေလ ၈:၉–၁၄; ၉:၂၇; ၁၁:၃၁)၊ သူက “ထို့ကြောင့် ပရောဖက်ဒံယေလမှ ပြောထားသော ဖျက်ဆီးတတ်သော မိစ္ဆာဒိဋ္ဌိကို သန့်ရှင်းသောနေရာတွင် ရပ်နေသည်ကို သင်တို့မြင်သောအခါ (စာဖတ်သူသည် နားလည်ပါစေ)၊ ထိုအခါ ယုဒယတွင်ရှိသူများသည် တောင်များသို့ ထွက်ပြေးကြလော့” (မဿဲ ၂၄:၁၅, ၁၆) ဟု မိန့်တော်မူသည်။ ထင်ရှားသည်မှာ ယေရှုသည် ဤခန့်မှန်းချက်ကို သူ၏ ခေတ်တွင် အနာဂတ်အဖြစ် ရှုမြင်ခဲ့သည်—သူသည် သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ ခန့်မှန်းချက်များ၏ မှန်ကန်မှုကို ကြိုတင်ယူဆခဲ့သည်။ ကျွန်ုပ်တို့လည်း သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ ကမ္ဘာပျက်ကပ်ကို တူညီသော ကြိုတင်ယူဆချက်များဖြင့် ချဉ်းကပ်သည်။

Jesus Christ so understood Daniel. Referring to Daniel (Dan. 8:9–14; 9:27; 11:31), He stated, “So when you see the desolating sacrilege spoken of by the prophet Daniel, standing in the holy place (let the reader understand), then let those who are in Judea flee to the mountains” (Matt. 24:15, 16). Obviously Jesus viewed this prediction as still future in His day—He presupposed the veracity of biblical predictions. We too approach biblical apocalyptic with the same presuppositions.

 

B. ကမ္ဘာပျက်ကပ်နှင့် ကမ္ဘာပျက်ကပ်မဟုတ်သော ခန့်မှန်းချက်များ အချို့သော သမ္မာကျမ်းစာလေ့လာသူများက ဂန္တဝင်နှင့် ကမ္ဘာပျက်ကပ်ဆိုင်ရာ သမ္မာကျမ်းစာပရောဖက်ပြုချက်အားလုံးသည် အခြေအနေပေါ်မူတည်သည်ဟု အခိုင်အမာဆိုသည်။ သူတို့သည် ကမ္ဘာပျက်ကပ်ဆိုင်ရာ ပရောဖက်ပြုချက်ကို အနာဂတ်အတွက် ဘုရားသခင်၏ ရည်ရွယ်ချက်၏ ဖော်ပြချက်အဖြစ် ရှုမြင်သည်။ ဘုရားသခင်သည် ၎င်း၏ အစီအမံများကို အကောင်အထည်ဖော်ရန်အတွက် ဣသရေလနိုင်ငံကဲ့သို့သော အေးဂျင့်များပေါ်တွင် မူတည်သည်။ ဣသရေလမအောင်မြင်ပါက၊ ပရောဖက်ပြုချက်သည် အဓိပ္ပာယ်မရှိတော့ပါ။ ဤအမြင်အရ၊ ဒံယေလကျမ်း၏ ပရောဖက်ပြုချက်များသည် ဣသရေလ၏ နိုင်ငံရေးနှင့် ဝိညာဉ်ရေးဆိုင်ရာ နာခံမှုမရှိခြင်းကြောင့် ပြိုကျသွားသည်။

B. Apocalyptic and Nonapocalyptic Predictions

Some Bible students assert that all Bible prophecy, both classical and apocalyptic, is conditional. They see apocalyptic prophecy as a statement of God’s purpose for the future. God depends on agencies such as the nation of Israel for the accomplishment of His plans. If Israel fails, the prophecy is moot. According to this view, the prophecies of the book of Daniel collapsed because of Israel’s national and spiritual disobedience.

 

ဆန့်ကျင်ဘက်အားဖြင့်၊ အခြားသမ္မာကျမ်းစာလေ့လာသူများက ကမ္ဘာပျက်ကပ်ဆိုင်ရာ ပရောဖက်ပြုချက်သည် ဘုရားသခင်၏ ကြိုတင်သိရှိမှု၏ ဖော်ပြချက်ဖြစ်သည်ဟု ယူဆသည်။ ဘုရားသခင်သည် အနာဂတ်ကို မမှားမလွဲ မြင်သောကြောင့်၊ ဤခန့်မှန်းချက်များသည် လုံးဝသေချာသည်—သတ်မှတ်ထားသော လူ့တုံ့ပြန်မှုပေါ်တွင် အခြေအနေပေါ်မူတည်မထားပါ။

In contrast, other Bible students hold that apocalyptic prophecy is a statement of God’s foreknowledge. Because God sees the future unerringly, these predictions are absolutely certain—not conditional upon a particular human response.

 

ဤအရေးကြီးသော အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်ဆိုင်ရာ ပြဿနာကို ကျမ်းစာရှိ ပရောဖက်ပြုချက်အမျိုးအစားအမျိုးမျိုးကို ဂရုတစိုက်လေ့လာခြင်းဖြင့်သာ ဖြေရှင်းနိုင်သည်။

1. ကမ္ဘာပျက်ကပ်မဟုတ်သော ခန့်မှန်းချက်များ ကမ္ဘာပျက်ကပ်မဟုတ်သော သမ္မာကျမ်းစာစာပေတွင် အနည်းဆုံး ခန့်မှန်းချက်အုပ်စုလေးစုရှိသည်။

This critical issue of interpretation can be adjudicated only by a careful study of the various types of predictive prophecy in Scripture.

1. Nonapocalyptic Predictions

There are at least four groups of predictions in the nonapocalyptic biblical literature.

 

a. ကတိစာချုပ်ဆိုင်ရာ အကြောင်းအရာမှ ပေါ်ထွက်လာသော ဣသရေလသို့ ခန့်မှန်းချက်များ။ ဖြစ်နိုင်သည်မှာ ကမ္ဘာပျက်ကပ်မဟုတ်သော စာပေတွင် ခန့်မှန်းချက်အများစုသည် ဤတွင်ပါဝင်သည်။ ဘီစီ ရှစ်ရာစုနှင့် ခုနစ်ရာစုမှ ပရောဖက်များသည် ဣသရေလလူမျိုးများကို ၎င်းတို့၏ အပြစ်များအတွက် ဆုံးမသတိပေးကာ ယေဟောဝါထံသို့ ပြန်လည်ခေါ်ဆောင်ရန်၊ ကတိစာချုပ်အပေါ် သစ္စာမထားမှုကြောင့် နီးကပ်လာသော ပျက်စီးခြင်းအကြောင်း သတိပေးသည်။

a. Predictions to Israel that arise out of a covenant context. Probably the large majority of predictions in nonapocalyptic literature belong here. The eighth- and seventh-century B.C. prophets rebuke the people of Israel for their sins, calling them back to Yahweh, warning them of impending doom because of their unfaithfulness to the covenant.

 

ဟေရှာယ ၁ သည် ဂန္တဝင်ဥပမာတစ်ခု ပေးထားသည်။ ဣသရေလသည် ဘုရားသခင်ရှေ့တွင် စွပ်စွဲခံရပြီး၊ သူက ကောင်းကင်နှင့် မြေကြီးကို သက်သေအဖြစ် ခေါ်ဆိုသည် (အခန်းကဏ္ဍ ၂)။ ယေဟောဝါ၏ ညည်းညူချက်မှာ ၎င်း၏ လူများသည် ပြင်းထန်သော မိုက်မဲမှုကို ပြသနေသည်ဟူသော အချက်ဖြစ်သည်။ သူသည် ၎င်းတို့ကို နူးညံ့စွာ ပြုစုပျိုးထောင်ခဲ့သော်လည်း၊ ၎င်းတို့သည် နွားတစ်ကောင် သို့မဟုတ် မြည်းတစ်ကောင်၏ အခြေခံကျေးဇူးတရားကိုပင် မပြသပါ (အခန်းကဏ္ဍ ၂, ၃)။ ကတိစာချုပ်အတွင်း နေထိုင်ရန် ၎င်းတို့၏ မအောင်မြင်မှုကို ကျင့်ဝတ်မသင့်လျော်သော အလေ့အကျင့်များဖြင့် သက်သေပြသည် (အခန်းကဏ္ဍ ၄, ၁၅, ၁၇, ၂၁–၂၃) နှင့် ပုံစံအရ သာမန်သာ ပြုလုပ်သော ဘာသာရေးဆိုင်ရာ ထုံးတမ်းများ (အခန်းကဏ္ဍ ၁၁–၁၄)။ ဣသရေလ၏ အပြစ်များကြောင့် ယေဟောဝါသည် နိုင်ငံအပြစ်ပြစ်ဒဏ်ပေးသည့်အတိုင်း ပြည်သည် ပျက်စီးသွားသည် (အခန်းကဏ္ဍ ၅–၉)။ သို့သော် သူသည် ၎င်းတို့ကို လုံးဝစွန့်ပစ်မထားပါ။ သူသည် အနည်းငယ်သာ ချန်ထားခဲ့သည် (အခန်းကဏ္ဍ ၉)။ ယခု သူသည် ၎င်းတို့ကို ကတိစာချုပ်သို့ ပြန်လည်ခေါ်ဆောင်သည်။ “ယခုလာကြလော့၊ ကျွန်ုပ်တို့အတူတကွ ဆင်ခြင်ကြစို့” (အခန်းကဏ္ဍ ၁၈)။ ယေဟောဝါသည် ကတိစာချုပ်ကို ထိန်းသိမ်းသော ဘုရားသခင်ဖြစ်ပြီး၊ လူသားများ၏ သစ္စာမထားမှုရှိသော်လည်း သစ္စာရှိသည့်အတွက်၊ ၎င်း၏ ကရုဏာတရား (ḥesed) သည် ကတိစာချုပ်၏ နှလုံးသားတွင်ရှိသောကြောင့်၊ ဣသရေလအတွက် မျှော်လင့်ချက်ရှိသည်—ခွင့်လွှတ်ခြင်းနှင့် ပြန်လည်ထူထောင်ခြင်း (အခန်းကဏ္ဍ ၂၅–၂၇)။

Isaiah 1 provides a classic illustration. Israel is arraigned before God, who calls heaven and earth to witness (verse 2). Yahweh’s complaint is that His people are guilty of gross stupidity. Although He has nurtured them tenderly, they do not display even the elemental gratitude of an ox or an ass (verses 2, 3). Their failure to live within the covenant is demonstrated in unethical practices (verses 4, 15, 17, 21–23) and religious observances that are merely formal (verses 11–14). Because of Israel’s sins the land has been devastated (verses 5–9) as Yahweh has punished national transgression. Yet He has not cast them off utterly. He has left a remnant (verse 9). Now He calls them back to the covenant: “Come now, let us reason together” (verse 18). Because Yahweh is a covenant-keeping God, one who remains faithful despite humankind’s unfaithfulness, because His lovingkindness (ḥesed) is at the heart of the covenant, there is hope for Israel—forgiveness and restoration (verses 25–27).

 

ဣသရေလ၏ သမိုင်းသည် ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတစ်လျှောက် အတက်အကျပုံစံကို ပြသသည်။ သာယာဝပြောမှု၊ ကျမ်းပြုမှု၊ ဆုတ်ယုတ်မှု၊ နောင်တရမှု၊ ပြန်လည်ထူထောင်မှု—ဤသည်မှာ တရားသူကြီးများ၊ ရှင်ဘုရင်များနှင့် ရာဇဝင်ချုပ်များတွင် သံသရာဖြစ်သည်။ ဤပုံစံကို လွှမ်းမိုးသော မူအရ “သင်တို့သည် ဆန္ဒရှိပြီး နာခံပါက၊ ပြည်၏ ကောင်းကျိုးကို သင်တို့ စားရလိမ့်မည်။ သို့သော် သင်တို့သည် ငြင်းဆန်ပြီး ပုန်ကန်ပါက၊ သင်တို့သည် ဓားဖြင့် ဖျက်ဆီးခံရလိမ့်မည်။ အကြောင်းမူကား ယေဟောဝါ၏ နှုတ်ကပတ်တော်သည် မိန့်တော်မူပြီ” (ဟေရှာယ ၁:၁၉, ၂၀)။

Israel’s history through the OT exhibits an oscillatory pattern. Prosperity, apostasy, decline, repentance, restoration—this is the cycle in Judges, Kings, and Chronicles. The principle governing the pattern is “If you are willing and obedient, you shall eat the good of the land; but if you refuse and rebel, you shall be devoured by the sword; for the mouth of the Lord has spoken” (Isa. 1:19, 20).

 

ဣသရေလ၏ သမိုင်းသည် ၎င်း၏ ကံကြမ္မာအမျိုးမျိုးတွင် တရားဟောရာ ၂၈ ၏ မှန်ကန်မှုကို သက်သေပြသည်။ ဤကျမ်းပိုဒ်သည် ငယ်ရွယ်သော နိုင်ငံရှေ့တွင် ရှိသော နည်းလမ်းနှစ်သွယ်ကို ဖော်ပြထားသည်။ လူများသည် “ယေဟောဝါ သင်တို့၏ ဘုရားသခင်၏ အသံကို နာခံပြီး ၎င်း၏ ပညတ်တော်များအားလုံးကို ဂရုတစိုက် လိုက်နာပါက”၊ ၎င်းတို့သည် ရုပ်ဝတ္ထု၊ နိုင်ငံရေး၊ ဝိညာဉ်ရေးအရ ကြွယ်ဝစွာ ကောင်းကြီးပေးခြင်းခံရလိမ့်မည် (အခန်းကဏ္ဍ ၁–၁၄)။ သို့သော်၊ ၎င်းတို့သည် ကတိစာချုပ်၏ ပြဋ္ဌာန်းချက်များကို သစ္စာမထားပါက၊ ဣသရေလသည် လူမျိုးများအကြား ဆိုးရွားသော နာမည်ဖြစ်လာသည်အထိ ကြောက်မက်ဖွယ်ကျိန်စာများ ၎င်းတို့အပေါ်သို့ ကျရောက်လာလိမ့်မည် (အခန်းကဏ္ဍ ၁၅–၆၈)။

Israel’s history in its various fortunes demonstrates the truth of Deuteronomy 28. This passage sets out the two ways that lie before the young nation. If the people will “obey the voice of the Lord [their] God, being careful to do all his commandments,” they will be blessed richly—materially, nationally, spiritually (verses 1–14). If, however, they are unfaithful to the covenant provisions, terrible curses will come upon them until Israel is a byword among the nations (verses 15–68).

 

ပရောဖက်များသည် အပြစ်ရှိသော နိုင်ငံတစ်ခုသို့ ဤကောင်းကြီးမင်္ဂလာများနှင့် ကျိန်စာများအရ အကြိမ်ကြိမ် ပြောဆိုသည်။ သို့သော် ၎င်းတို့၏ စကားများကို ခန့်မှန်းပရောဖက်ပြုချက်အဖြစ် ယူဆသင့်သလား။

Repeatedly the prophets speak to a sinful nation in terms of these blessings and curses. Are their words, however, to be considered predictive prophecy?

 

အခြေအနေပေါ်မူတည်မှုသည် ထင်ရှားသည်။ လူများ၏ တုံ့ပြန်မှုသည် ရလဒ်ကို ဆုံးဖြတ်သည်။ စကားလုံးများသည် ယေဟောဝါထံမှ သတင်းစကားအဖြစ် “ပရောဖက်ပြုချက်” ဖြစ်သည်မှာ မှန်သည်—ပရောဖက်များသည် ဘုရားသခင်၏ တွန်းအားကို သတိရှိသည်။ သို့သော် ဤသတင်းစကားများကို မသိရသေးသော အနာဂတ်ကို ဖော်ပြသည့် ပရောဖက်ပြုချက်အဖြစ် ယူဆမထားသင့်ပါ။ ယင်းအစား၊ ၎င်းတို့သည် ယေဟောဝါကိုယ်တိုင်ကဲ့သို့ ပုံသေဖြစ်သော ကတိစာချုပ်၏ “ပညတ်တော်” ကို အသုံးချနေခြင်းဖြစ်သည်။

The element of conditionality is self-evident: the people’s response determines the outcome. That the words are “prophecy,” in the sense of a message from Yahweh, is also true—the prophets are conscious of a divine impelling. But we should not consider such messages predictive prophecy in the sense of disclosing a future otherwise unknown. Rather, they are applying the “law” of the covenant, something as fixed as Yahweh Himself.

 

ဤတွင် ခန့်မှန်းချက်ဆိုင်ရာ အစိတ်အပိုင်းသည် ဓမ္မသစ်ကျမ်း၏ ဥပမာတစ်ခုထက် ပိုမိုအားမကောင်းပါ။ “သူ့ကို ယုံကြည်သူသည် အပြစ်စီရင်ခြင်း မခံရပါ။ မယုံကြည်သူသည် ဘုရားသခင်၏ တစ်ဦးတည်းသော သားတော်၏ နာမတော်ကို မယုံကြည်သောကြောင့် အပြစ်စီရင်ခြင်းခံရပြီဖြစ်သည်” (ယောဟန် ၃:၁၈)။ ကျွန်ုပ်တို့သည် သေချာမှုများ၊ လူသားများအတွက် ဘုရားသခင်၏ အစီအမံအတိအကျနှင့် ဆက်ဆံနေရသည်။ ၎င်းကို သူမှ ချမှတ်ထားပြီး ညှိနှိုင်းမရနိုင်ပါ။

The element of prediction here is no stronger than an NT parallel: “He who believes in him is not condemned; he who does not believe is condemned already, because he has not believed in the name of the only Son of God” (John 3:18). We are dealing with certainties, with the very plan of God for humankind. It is laid down by Him and cannot be negotiated.

 

ဤပထမအတန်းတွင် ခန့်မှန်းချက်များသည် “အခြေအနေပေါ်မူတည်သော” ပရောဖက်ပြုချက်ထက် ကတိစာချုပ်ဆိုင်ရာ ကတိများ သို့မဟုတ် ခြိမ်းခြောက်မှုများဖြစ်သည်။ ဤမှတ်ချက်များသည် အာဗြဟံ၏ ကတိစာချုပ်၏ ပြဋ္ဌာန်းချက်များကိုလည်း သက်ရောက်သည်။ တရားဟောရာ ၂၈ ၏ ကတိများကဲ့သို့ပင်၊ ၎င်းတို့သည် နာခံသော တုံ့ပြန်မှုကို ကြိုတင်ယူဆထားသည် (ထွက်မြောက်ရာ ၁၂:၁–၃; ၁၃:၁၄–၁၈; ၁၅; ၁၇; ၁၈:၁၇–၁၉; ၂၁:၁–၁၃; ၂၂:၁–၁၈ ကိုကြည့်ပါ)။

Predictions in this first class are covenant promises or threats rather than “conditional” prophecy. These remarks also apply to the provisions of the Abrahamic covenant. Like the promises of Deuteronomy 28, they presuppose an obedient response (cf. Gen. 12:1–3; 13:14–18; 15; 17; 18:17–19; 21:1–13; 22:1–18).

 

b. ရေတိုခန့်မှန်းချက်များ။ ရေတိုဓမ္မဟောင်းခန့်မှန်းချက်များစွာသည် ကတိစာချုပ်ဆက်နွယ်မှု၏ ကတိများ/ခြိမ်းခြောက်မှုများအတွင်း မပါဝင်ပါ။ ၎င်းတို့သည် ပတ်ဝန်းကျင်နိုင်ငံများနှင့် အချို့ကိစ္စများတွင် တစ်ဦးချင်းပုဂ္ဂိုလ်များပါဝင်သည်။

b. Short-term predictions. Many short-term OT predictions do not come within the promises/threats of the covenant relationship. They involve surrounding nations and, in some cases, individuals.

 

ယောဝသည် လူမျိုးတစ်မျိုးတည်း၊ အနှမြောက်စရာလ်နှင့်သာ ပဋိညာဉ်ဆက်ဆံရေးထဲသို့ ဝင်ရောက်ထားသည်ဖြစ်စေ၊ ထိုသို့ပင်ဖြစ်လင့်ကစား ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်းလုံးကို အုပ်စိုးသောသခင်ဖြစ်တော်မူ၏။ မိမိ၏ အထူးလူမျိုးတွင် ဆိုးယုတ်မှုကို အပြစ်တင်ပြီး ပတ်ဝန်းကျင်လူမျိုးများတွင်မူ မျက်ကလူးလုပ်ထားသည်မဟုတ်ချေ။ ထို့ကြောင့် ထိုလူမျိုးများလည်း တရားစီရင်ခြင်းအောက်သို့ ရောက်ကြရ၏ (ဥပမာ၊ ဟေရှာ ၁၃; ယေရမိ ၄၆–၅၁; ယေဇကျေလ ၂၅–၃၂; အာမုတ် ၁ နှင့် ၂)။

Although Yahweh has entered into covenant relation with one nation—Israel—He is nonetheless Lord of the world. He does not condemn wickedness among His special people only to wink at it among the surrounding nations. Therefore, they too come under judgment (e.g., Isa. 13; Jer. 46–51; Eze. 25–32; Amos 1; 2).

 

သို့ရာတွင် အနှမြောက်စရာလ်၏ အိမ်နီးချင်းများနှင့်ပတ်သက်သော  protein ဟောကြားချက်များသည် အနှမြောက်စရာလ်အား ပဋိညာဉ်အရ ကတိပေးထားသည်များ၊ ခြိမ်းခြောက်ထားသည်များကဲ့သို့ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုရာတွင် ထင်ရှားစွာ ရှင်းလင်းခြင်းမရှိချေ။ အခြေအနေပေါ်မူတည်မှု (conditionality) သည် ဘုရားသခင်၏ အချုပ်အခြာအာဏာနှင့် တစ်စုံတစ်ရာ တင်းမာမှုရှိ၏။

Predictions concerning Israel’s neighbors are not as clear-cut in interpretation as the covenant promises/threats to Israel, however. Conditionality stands in a certain tension with divine sovereignty.

 

အချို့ကိစ္စများတွင် ဘုရားသခင်၏ ကတိများသို့မဟုတ် တရားစီရင်ခြင်းများကို လူ့ဆုံးဖြတ်ချက်များနှင့် တိုက်ရိုက်ချိတ်ဆက်ထား၏။

In some cases God’s promises or judgments are linked directly to human decisions.

 

“အကြင်အခါမဆို လူမျိုးတစ်မျိုးကိုမှ သို့မဟုတ် နိုင်ငံတစ်နိုင်ငံကိုမှ ငါသည် နှုတ်ဖြတ်၍ ဖျက်ဆီး၍ ဖျက်ဆီးမည်ဟု ကြေညာလျှင်၊ ငါပြောခဲ့သော ထိုလူမျိုးသည် မိမိဆိုးယုတ်မှုမှ လှည့်လျှင်၊ ငါသည် ထိုလူမျိုးအပေါ် ငါပြုလုပ်မည်ဟု ရည်စူးထားသော ဆိုးယုတ်မှုကို ငါနောင်တရမည်။ ထိုနည်းတူ၊ အကြင်အခါမဆို လူမျိုးတစ်မျိုးကိုမှ သို့မဟုတ် နိုင်ငံတစ်နိုင်ငံကိုမှ ငါတည်ဆောက်၍ စိုက်ပျိုးမည်ဟု ကြေညာလျှင်၊ ထိုလူမျိုးသည် ငါ့အမြင်တွင် ဆိုးယုတ်၍ ငါ့အသံကို နားမထောင်လျှင်၊ ငါသည် ထိုလူမျိုးအတွက် ငါပြုလုပ်မည်ဟု ရည်စူးထားသော ကောင်းမှုကို ငါနောင်တရမည်” (ယေရမိ ၁၈:၇–၁၀)။

“If at any time I declare concerning a nation or a kingdom, that I will pluck up and break down and destroy it, and if that nation, concerning which I have spoken, turns from its evil, I will repent of the evil that I intended to do to it. And if at any time I declare concerning a nation or a kingdom that I will build and plant it, and if it does evil in my sight, not listening to my voice, then I will repent of the good which I had intended to do to it” (Jer. 18:7–10).

 

အခြေအနေကို ဖော်ပြခြင်းမပြုလျှင်ပင် အခြေအနေပေါ်မူတည်မှုကို ပယ်ဖျက်သည်ဟု မဆိုနိုင်ချေ။ ထိုဟောကြားချက်သည် ပဋိညာဉ်မှ ပေါက်ဖွားလာသည်ဖြစ်စေ၊ ကောင်းကြီးမင်္ဂလာသို့မဟုတ် ကျိန်ခြင်းနှင့် ဆက်စပ်နေပြီး လူ့တုံ့ပြန်မှုပါဝင်သည်ဖြစ်စေ၊ ထိုသို့ ကြေညာခြင်းမရှိသော်လည်း အခြေအနေပေါ်မူတည်သည်ပင် ဖြစ်၏ (ဥပမာ၊ ယေရမိ ၃၁:၃၅–၃၇)။

Omitting mention of a condition does not necessarily negate conditionality. If the prophecy grows out of the covenant, if it is related to a blessing or a curse where a human response is involved, then it is conditional, even if not so declared (e.g., Jer. 31:35–37).

 

ယောနအကြောင်းသည် အခြေအနေပေါ်မူတည်မှု၏ အထင်ရှားဆုံးဥပမာဖြစ်၏။ လူများ၏ ပြောင်းလဲမှုကြောင့် ဘုရားသခင်၏ အစီအစဉ်လည်း ပြောင်းလဲသွား၏ (ယောန ၃:၉၊ ၁၀)။ ထိုစာအုပ်၏ နောက်ဆုံးကျမ်းချက်သည် ယောဝ၏ စရိုက်လက္ခဏာကို အလေးပေး၍ တရားမျှတမှုနှင့် ကရုဏာနှစ်မျိုးလုံးကို မိမိ၏ အပြုအမူအားလုံးတွင် ထည့်သွင်းထားကြောင်း ပြသထား၏။ “ငါသည် လက်ယပ်လက်ဝဲကို မခွဲတတ်သော လူ တစ်သိန်းနှစ်သောင်းကျော်နှင့် တိရစ္ဆာန်များစွာရှိသော ထိုကြီးမားသော နိနေဝေမြို့ကို ငါမသနားသင့်လော့” (ယောန ၄:၁၁)။

The Jonah case provides the sharpest example of conditionality. Change in the people leads to a change in the divine plan (Jonah 3:9, 10). The final verse of the book underscores Yahweh’s character, which ensures both justice and mercy in all His dealings. “And should not I pity Nineveh, that great city, in which there are more than a hundred and twenty thousand persons who do not know their right hand from their left, and also much cattle?” (Jonah 4:11).

 

ယောဝသည် အချည်းနှီးဖျက်ဆီးသည်မဟုတ်။ အနှမြောက်စရာလ်၏ အိမ်နီးချင်းများသည် ပဋိညာဉ်အပြင်ဘက်တွင်ရှိသော်လည်း၊ မြေကြီးတစ်ခုလုံးကို အုပ်စိုးသော ဘုရားသခင်သည် မိမိဆောင်ကြဉ်းလာသမျှတွင် တရားမျှတစွာ ကိုင်တွယ်တော်မူမည်။ လူမျိုးတစ်မျိုးသည် ပျက်စီးခြင်းသို့ ရောက်သွားသည်ဆိုလျှင် အနိမ့်ဆုံးအားဖြင့် မိမိ၏ အလွန်ဆိုးယုတ်မှုကြောင့်ပင် ဖြစ်သည်ဟု ငါတို့ယုံကြည်နိုင်၏။ ယောနသည် နိနေဝေမြို့နှင့်ပတ်သက်၍ ဟောကြားခဲ့သော ယောဝ၏ တမန်တော်များထုတ်ပြန်ခဲ့သော ဟောကြားချက်များထဲမှ တစ်ခုသာဖြစ်ကြောင်း သတိပြုသင့်၏။ နာဟုံသည် နိနေဝေမြို့၏ နောက်ဆုံးအဆုံးသတ်ကို အသေးစိတ်ဖော်ပြထား၏ (ဇေဖနိ ၂:၁၃–၁၅ နှင့် နှိုင်းယှဉ်ကြည့်ပါ)။

Yahweh does not destroy capriciously. Although Israel’s neighbors are outside the covenant, the God of all the earth will deal justly in whatever He brings upon them. We may be sure that when a nation goes down to ruin, ultimately it is because of its gross wickedness. We should note that Jonah’s prophecy concerning Nineveh is but one of a series delivered against the city by messengers of Yahweh. Nahum predicts in graphic detail the final end of Nineveh (cf, Zeph. 2:13–15).

 

နိနေဝေဥပမာသည် လူမျိုးများနှင့်ပတ်သက်သော ဟောကြားချက်များ၏ ပုံမှန်ပုံစံမဟုတ်ချေ။ ဟေရှာမှ မာလခိအထိ တစ်ဖန်တစ်ခါမျှ ပရောဖက်တစ်ဦးကို တိုက်ရိုက်သွားရောက်၍ ပျက်စီးခြင်းစကားကို ဟောပြောစေခြင်းမရှိခဲ့ချေ။ ထိုလူမျိုးများသည် ဘုရားသခင်၏ ခြိမ်းခြောက်ချက်များကို မည်သို့ကြားခဲ့ကြသည် (တစ်ခါတစ်ရံ သံတမန်များမှတစ်ဆင့် ဖြစ်နိုင်၏၊ ဟေရှာ ၂၁; ယေရမိ ၂၇ ကိုကြည့်ပါ) သို့မဟုတ် အမြဲကြားခဲ့ကြသလားဆိုသည်ကို မသိရချေ။ ဤဆိုးရွားသော ဟောကြားချက်များသည် ဘုရားသခင်၏ သေချာမှုအခြေခံဖြင့် ထွက်ပေါ်လာ၏။ ယောဝသည် လက်စားချေခြင်းကို နောက်မဆိုင်းနိုင်တော့ကြောင်း ဆုံးဖြတ်ထားပြီးဖြစ်၏။

The example of Nineveh is not typical of the prophecies concerning the nations. From Isaiah to Malachi there is no instance of a prophet’s being sent to deliver in person the word of doom. How the nations heard the divine threatenings (perhaps through ambassadors at times; cf. Isa. 21; Jer. 27) or whether they always heard, we are not told. These dire predictions come in the setting of divine certainty; Yahweh has determined that retribution cannot be delayed.

 

ဟေရှာ၏ လူမျိုးများနှင့်ပတ်သက်သော ဟောကြားချက်များမှ ထူးခြားသောဥပမာနှစ်ခုကို စဉ်းစားကြည့်ပါ။ အခန်း ၁၀ တွင် “အာရှုရိ၊ ငါ့ဒေါသ၏ ချောင်းဆွဲ၊ ငါ့ဒေါသလက်နက်” ဟူ၍ ပြောင်ပြောင်တင်းတင်း ထွက်ပေါ်လာ၏ (ကျမ်း ၅)။ ဤနေရာတွင် အာရှုရိသည် အနှမြောက်စရာလ်ကို အပြစ်ပေးရန် ဘုရားသခင်ခန့်အပ်ထားသော ကိရိယာဖြစ်၏။ သို့ရာတွင် မာနထောင်လွှားသော အာရှုရိသည်ပင် ဘုရားသခင်၏ ရည်ရွယ်ချက်ပြည့်စုံပြီးနောက် အဆုံးသတ်ခံရမည် (ကျမ်း ၁၂–၁၉)။ ဤဟောကြားချက်ဖြင့် ငါတို့သည် အခြေအနေပေါ်မူတည်မှုကို ကျော်လွန်၍ ဘုရားသခင်၏ အချုပ်အခြာအာဏာနယ်ပယ်သို့ ရောက်ရှိသွားပြီ။

Consider two striking examples from Isaiah’s predictions about the nations. In chapter 10 we meet the dramatic “Ah, Assyria, the rod of my anger, the staff of my fury!” (verse 5). Here Assyria is God’s appointed instrument to chastise Israel. But haughty Assyria itself will come to an end after the divine purpose is fulfilled (verses 12–19). With this prediction we have gone beyond conditionality into the realm of divine sovereignty.

 

ဒုတိယဥပမာမှာ ကုရု (ဟေရှာ ၄၄:၂၈; ၄၅:၁–၆) ဖြစ်၏။ ဤနေရာတွင် တပါးအမျိုးသားမင်း တစ်ပါးကို သူမွေးဖွားမီ နာမည်ပါပါ ခေါ်ဝေါ်ထား၏ (၄၅:၄) အနှမြောက်စရာလ်ကို ဘူးဗုလုန်သိမ်းသွားခြင်းမှ ပြန်လည်ထူထောင်ရန် ယောဝ၏ အစီအစဉ်ပြည့်စုံစေရန်အတွက်ပင် ဖြစ်၏။ ဤသည်မှာ အခြေအနေပေါ်မူတည်သော ဟောကြားချက်မဟုတ်၊ ဘုရားသခင်၏ ကြိုတင်သိတော်မူခြင်းနှင့် အချုပ်အခြာအာဏာအားဖြင့် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုရမည့် ဟောကြားချက်ဖြစ်၏။

The second example is that of Cyrus (Isa. 44:28; 45:1–6). Here a heathen king is called by name (Isa. 45:4) before his birth so that Yahweh’s plan to restore Israel from Babylonian captivity may come to fruition. This is not a conditional prophecy; it is rather to be interpreted in terms of God’s foreknowledge and sovereignty.

 

အသစ်သောကျမ်းစာတွင် အတိုချုံးကာလ ဟောကြားချက်များ သိပ်မများသော်လည်း အချို့ရှိ၏။ အာဂါဘုသည် အစာခေါင်းပါးမှုကို ဟောကြားထား၏ (တမန်တော် ၁၁:၂၈)။ ရှင်ပေါလု၏ မိတ်ဆွေများသည် ဝိညာဉ်အားဖြင့် ယေရုရှလင်တွင် သူ့ကို စောင့်ကြိုနေသော ချည်နှောင်ခြင်းများကို ကြိုတင်မြင်ခဲ့ကြ၏ (တမန်တော် ၂၀:၂၃; ၂၁:၁၀၊ ၁၁)။ သို့ရာတွင် အအရေးကြီးဆုံး အတိုချုံးကာလ ဟောကြားချက်မှာ ယေရုရှလင်မြို့၏ ပြိုလဲခြင်းနှင့် ဗိမာန်တော်ပျက်စီးခြင်းအကြောင်း ဖြစ်၏ (မဿဲ ၂၄; မာကု ၁၃; လု ၂၁)။ ဤဟောကြားချက်များတွင် အခြေအနေပေါ်မူတည်မှုကို တစ်ခွန်းမျှ ဖော်ပြထားခြင်းမရှိချေ။ ရှင်ပေါလုတွင် “အကယ်၍” ဆိုသည်မှာ ယေရုရှလင်သို့ သွားမသွားဆုံးဖြတ်ချက်တွင်သာ ရှိ၏။ ယေရုရှလင်မြို့၏ နီးကပ်လာသော ပြိုလဲခြင်းသည် အခြေအနေပေါ်မူတည်သည်ဟု အရိပ်အမြွက်မျှပင် မရှိချေ။ မေးခွန်းမှာ “ဤအရာသည် အခါမှအခါ ဖြစ်လိမ့်မည်နည်း” ဟူ၍သာ ဖြစ်၏ (မဿဲ ၂၄:၃)။

There are not as many short-term predictions in the NT, but some occur. Agabus foretells the famine (Acts 11:28); the friends of Paul foresee by the Spirit the bonds that await him in Jerusalem (Acts 20:23; 21:10, 11). The most significant short-term prediction, however, concerns the fall of Jerusalem and the destruction of the Temple (Matt. 24; Mark 13; Luke 21). Conditionality is mentioned in none of these. With Paul, the only “if” lies in the decision to go or not to go to Jerusalem. There is no hint that the impending fall of Jerusalem is conditional. The question is only “When will this be?” (Matt. 24:3).

 

ထို့ကြောင့် ပဋိညာဉ်ပြဋ္ဌာန်းချက်များအပြင်ဘက်ရှိ အတိုချုံးကာလ ဟောကြားချက်များကို အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုရာတွင် ထိုဟောကြားချက်သည် လူ့တုံ့ပြန်မှုပေါ်မူတည်သည်ဖြစ်စေ၊ မူတည်သည်မဟုတ်ဖြစ်စေ ဖြစ်နိုင်၏။ ဘုရားသခင်၏ အချုပ်အခြာအာဏာနှင့် လူ့ဆုံးဖြတ်ချက်များသည် ဆုံစည်းပြီး အပြန်အလှန်အကျိုးသက်ရောက်ကြ၏။

It is obvious, therefore, that when interpreting short-term predictions outside the covenant provisions, the prophecy may or may not be conditioned on human response. Divine sovereignty and human decisions intersect and interact.

 

ဂ။ ရေရှည်ဟောကြားချက်များ။ တစ်ခါတစ်ရံ အလွန်ရေရှည် ဟောကြားချက်များ၊ အချိန်ကုန်ဆုံးခါနီးနှင့် ပတ်သက်သော ဟောကြားချက်များကို တွေ့ရ၏။ “ထာဝရဘုရား၏ နေ့” ဟူသော အသုံးအနှုန်းသည် ထို့နမူနာတစ်ခုဖြစ်၏။ ဤအသုံးအနှုန်းသည် မြို့တစ်မြို့သို့မဟုတ် လူမျိုးတစ်မျိုးအပေါ် ဘုရားသခင်၏ တရားစီရင်ခြင်းကို ဆိုလို၏။ တရားမျှတမှုကို နောက်ထပ်ထိန်းသိမ်းထားလို့မရနိုင်သော လက်စားချေရာနေ့ပင် ဖြစ်၏။ “ထာဝရဘုရား၏ နေ့” သည် များသောအားဖြင့် အနှမြောက်စရာလ်လူမျိုးအတွက် နီးကပ်လာသော ပျက်စီးခြင်းကို ရည်ညွှန်းသော်လည်း၊ တဖြည်းဖြည်း ပိုမိုကျယ်ပြန့်သော အဓိပ္ပာယ်ကို ရရှိလာ၏။ အချို့ဟောကြားချက်များတွင် အနှမြောက်စရာလ်အပေါ် အပြစ်ဒဏ်ပေးခြင်းကို ကမ္ဘာလုံးဆိုင်ရာ အတိုင်းအတာဖြင့် ဖော်ပြရာရောက်၍ အရာခပ်သိမ်း၏ အဆုံးသတ်ကို ညွှန်ပြ၏ (ယောလ ၁:၁၅; ၂:၁; ၃:၁၄; ဟေရှာ ၂:၂၊ ၁၂; ၃၄:၈; အာမုတ် ၅:၁၈–၂၀; ယေဇကျေလ ၇:၁၉; ဇေဖနိ ၁:၇၊ ၁၄၊ ၁၈; ၂:၂; ၂ ပေတရု ၃:၇–၁၂)။

c. Long-term predictions. Occasionally we find long-term predictions—those that have to do with the very end of time. The expression “the day of the Lord” is a case in point. This term signifies God’s judgment on a city or nation; it is the day of retribution when justice can no longer be withheld. While “the day of the Lord” usually refers to impending doom for the nation of Israel, it gradually takes on a wider aspect. In some prophecies it comes to indicate the end of all things as Israel’s punishment is extended on a cosmic scale (Joel 1:15; 2:1; 3:14; Isa. 2:2, 12; 34:8; Amos 5:18–20; Eze. 7:19; Zeph. 1:7, 14, 18; 2:2; 2 Peter 3:7–12).

 

ထိုသို့သော စဉ်းစားချက်များကြောင့် အချို့ပရောဖက်ကျမ်းပိုဒ်များသည် နှစ်ထပ်အာရုံရှိသည်ဟု ထင်ရှား၏။ မူလအခြေအနေတွင် အနှမြောက်စရာလ်လူများကို ပြောဆိုထားသော်လည်း၊ လူသားခေတ်နှောင်းပိုင်းတွင် အနှမြောက်စရာလ်အပေါ် အပြစ်ဒဏ်များကို ကမ္ဘာလုံးဆိုင်ရာ ပုံရိပ်ဖြင့် ဆွဲထုတ်ဖော်ပြရာတွင်လည်း သက်ဆိုင်၏။

Out of such considerations some prophetic passages may seem to have double focus. While in the original context their messages addressed the people of Israel, they also apply to conditions at the close of human time when the judgments on Israel are painted on a worldwide canvas.

 

အသစ်သောကျမ်းစာတွင် ရေရှည်ဟောကြားချက်များ များစွာပါရှိ၏။ အသစ်သောကျမ်းစာရေးသားသူများ မျှော်လင့်ထားသော ကာလသည် မည်မျှကြာရှည်မည်ကို သိရှိရန်ခက်ခဲ၏။ အကြောင်းမှာ အသစ်သောကျမ်းစာတွင် နီးကပ်လာပြီဟူသော အသံထွက်နှိုင်းမှု ပြင်းထန်စွာပါဝင်နေသောကြောင့် ဖြစ်၏ (ဥပမာ၊ မဿဲ ၂၄:၃၄; ရောမ ၁၃:၁၁၊ ၁၂; ၁ သက် ၄:၁၅; ဟေဗြဲ ၁၀:၃၇; ဗျာဒိတ် ၁:၃; ၂၂:၂၀)။ အသစ်သောကျမ်းစာ၏ နီးကပ်လာပြီဟူသော အသိပညာကြောင့် ပေါ်ပေါက်လာသော မေးခွန်းများသည် ခရစ်ယာန်အားလုံး၏ ဆွေးနွေးမှုများကို များစွာဖြစ်ပေါ်စေခဲ့၏။ (ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်း II. D. ကိုကြည့်ပါ။)

The NT contains many apparently long-term predictions. It is difficult to know how long is the period envisaged by NT writers, since the NT embodies such a strong note of imminence (e.g., Matt. 24:34; Rom. 13:11, 12; 1 Thess. 4:15; Heb. 10:37; Rev. 1:3; 22:20).; The questions raised by an awareness of NT imminence have given rise to much discussion among Christians of all persuasions. (See Second Coming II. D.)

 

မာကု ၁၃ (မဿဲ ၂၄; လု ၂၁) နှင့် ဗျာဒိတ်ကျမ်းကို ချန်ထားလျှင်၊ အသစ်သောကျမ်းစာသည် အသင်းတော်ကို ထိခိုက်စေမည့် ဖြစ်ပေါ်တော့မည့်အရာများကို ရှင်းလင်းစွာ ဟောကြားထား၏။ ဥပမာ၊ ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်းမတိုင်မီ “တရားမဲ့သူ” ပေါ်ပေါက်လာရမည် (၂ သက် ၂:၃)၊ ပုန်ကန်မှုတစ်ခု ဖြစ်ပေါ်လာရမည် (တမန်တော် ၂၀:၂၉၊ ၃၀)၊ “ဆင်းရဲဒုက္ခရောက်သော ကာလများ” ရောက်လာရမည် (၂ တိ ၃:၁–၉)၊ ညှဉ်းဆီးခြင်းများ တိုးပွားလာရမည် (၁ ပေ ၄:၁၂)။ အထူးသဖြင့် အဖြစ်အပျက်အားလုံး၏ အထွဋ်အထိပ်၊ အရာအားလုံးတို့၏ အဖြစ်အပျက်ကြီးမှာ ယေရှုသည် တိမ်တိုက်ပေါ်တွင် ပြန်ကြွလာခြင်းပင် ဖြစ်၏ (တမန်တော် ၁:၉–၁၁; ယောဟန် ၁၄:၁–၃; ၁ သက် ၄:၁၄–၁၈)။ ဤဖြစ်ရပ်သည် ဗျာဒိတ်ကျမ်းပိုင်းမျှသာမက အသစ်သောကျမ်းစာတစ်ခုလုံးကို ထိုးဖောက်နေ၍ မျှော်လင့်ခြင်းနှင့် အတိတ်နှင့်အနာဂတ်ကို ပေးစွမ်း၏။

Leaving aside Mark 13 (Matt. 24; Luke 21) and Revelation, we see clearly that the NT predicts developments that will affect the church. For example, the “man of lawlessness” is to arise before the Second Coming (2 Thess. 2:3); there is to be a rebellion (Acts 20:29, 30); “times of stress” are to arise (2 Tim. 3:1–9); persecutions will increase (1 Peter 4:12). And the supreme happening, the event of all events, is the return of Jesus in the clouds (Acts 1:9–11; John 14:1–3; 1 Thess. 4:14–18). This event permeates the entire NT, not merely its apocalyptic parts, imbuing its messages with hope and expectation.

 

ဤရေရှည်ဟောကြားချက်များတွင် အခြေအနေပေါ်မူတည်မှု မည်သည့်နေရာတွင်မျှ မပေါ်ပေါက်ချေ။ ဤဟောကြားချက်များသည် ဘုရားသခင်၏ ကြိုတင်သိတော်မူခြင်းဖြင့် လာကြပြီး မလွဲမသွေ ပြည့်စုံမည်ဟု တင်ပြထား၏။ ခမည်းတော်မှအပ အဘယ်သူမျှ ပါရုသိယ၏ တိကျသောနေ့စွဲကို မသိသော်လည်း၊ ထိုဖြစ်ရပ်သည် ခိုင်မြဲပြီး လုံးဝသေချာပေ၏။

The conditionality principle is nowhere in evidence in these long-term predictions. These prophecies come with the ring of the divine foreknowledge; as such they are presented as inevitable. Although none but the Father knows the precise date of the Parousia, the event is fixed, altogether sure.

 

ဃ။ ခရစ်တော်၏ ပထမအကြိမ်ကြွလာခြင်းဟောကြားချက်များ။ ရှင်ပေါလုသည် ဂလာတိလူများအား “အချိန်ပြည့်စုံသောအခါ ဘုရားသခင်သည် မိမိသားတော်ကို စေလွှတ်တော်မူ၏” ဟု ရေးသား၏ (ဂလာ ၄:၄)။ ထို့ကြောင့် ခရစ်တော်၏ ပထမအကြိမ်ကြွလာခြင်း၊ လူ့ဇာတိယူခြင်းသည် တိုက်ဆိုင်မှုမဟုတ်ချေ။ ဘုရားသခင်၏ ဉာဏ်ပညာတော်အတိုင်း ဖြစ်ပေါ်ခဲ့ခြင်းပင်။ ဘုရားသခင်၏ နောက်လိုက်များသည် ရာစုနှစ်များစွာ မေရှိယ၏ ပေါ်ထွန်းခြင်းကို စောင့်မျှော်ခဲ့ကြသော်လည်း၊ ဘုရားသခင်သည် ကိုယ်တော်၏ အချိန်ဇယားရှိတော်မူ၏။ အချိန်ပြည့်စုံသောအခါ ထိုသူသည် ပေါ်ထွန်း၏။ အသင်းတော်သမိုင်းပညာရှင်များသည် ယေရှု၏ မွေးဖွားခြင်းအတွက် “ကမ္ဘာ” မည်သို့ပြင်ဆင်ခံခဲ့ရသည်ကို မကြာခဏ ထောက်ပြတတ်ကြ၏။ သို့ရာတွင် ထိုအရာထက်ကျော်လွန်၍ ကယ်တင်ခြင်းအစီအစဉ်၏ ဘုရားသခင်၏ လုပ်ဆောင်မှုကို ငါတို့ အသိအမှတ်ပြုသင့်၏။

d. Predictions of the first advent of Christ. Paul wrote to the Galatians, “When the time had fully come, God sent forth his Son” (Gal. 4:4). Thus, the first coming of Christ, the Incarnation, was not by chance. Rather, it occurred according to God’s own wisdom. Even though sincere followers of God had awaited Messiah’s appearance for centuries, God had His own timetable; when the time had come fully, He appeared. Church historians often have drawn attention to the way “the world” had been prepared for the birth of Jesus; beyond this, however, we should recognize the divine outworking of the plan of salvation.

 

အာဗြဟံ၏ သားမြေးနှင့် ကမ္ဘာ့လူမျိုးအားလုံး ကောင်းကြီးမင်္ဂလာရမည့် မေရှိယ (က ၁၂:၃) ကြွလာခြင်းသည် အနှမြောက်စရာလ်အား ပေးထားသော ပဋိညာဉ်ကတိများ၏ တစ်စိတ်တစ်ဒေသပင် ဖြစ်၏။ သို့သော် ထိုကတိများကို ကျော်လွန်၏။ အကြောင်းမှာ မေရှိယသည် အနှမြောက်စရာလ်တစ်မျိုးတည်းအတွက်သာမက လူမျိုးအားလုံးအတွက် ဖြစ်သောကြောင့် ဖြစ်၏။ ထိုကျော်လွန်မှုတွင် ပဋိညာဉ်ကတိများနှင့် ခြိမ်းခြောက်မှုများကို အုပ်ချုပ်သော အခြေအနေပေါ်မူတည်မှု နှိမ့်ချခံရ၏။ အနှမြောက်စရာလ်သည် ကမ္ဘာကို ထိုသူအတွက် မပြင်ဆင်ခဲ့သောကြောင့် မေရှိယ၏ ကြွလာခြင်း နှောင့်နှေးခဲ့သလော။ ထိုအကြောင်း အရိပ်အမြွက်မျှ မတွေ့ရချေ။ သူတို့ပြင်ဆင်ခဲ့သမျှ အားနည်းခဲ့သော်လည်း မေရှိယသည် ကြွလာ၏။ ထိုသူသည် လာရမည်သာ။ အချိန်ပြည့်စုံသောအခါ ဘုရားသခင်သည် သူ့ကို စေလွှတ်တော်မူ၏။

The coming of the Messiah, the seed of Abraham in whom all nations of the earth would be blessed (Gen. 12:3), is clearly part of the covenant promises made to Israel. Yet it transcends the covenant, since the Messiah is for all nations, not Israel alone. In that transcending, the conditionality principle ruling the covenant promises and threatenings is subjugated. Was the Messiah’s coming delayed because Israel had not prepared the world for Him? We have no hint of it. Surely such preparation as they had made was feeble, but the Messiah came. He had to come! In the fullness of the time God sent Him forth.

 

မေရှိယဟောကြားချက်များတွင် အခြေအနေပေါ်မူတည်မှု အသုံးချ၍ မရနိုင်ချေ။ ထိုသူသည် ယုဒအမျိုးအဆက်မှ ထွက်လာရမည် (က ၄၉:၁၀)၊ ဒါဝိဒ်၏ သားဖြစ်ရမည် (ဟေရှာ ၁၁:၁)၊ ဗက်လင်မြို့တွင် မွေးဖွားရမည် (မိက္ခာ ၅:၂)၊ ကျွန်ုပ်တို့အပြစ်အတွက် အစားထိုးကယ်တင်သူ ဖြစ်ရမည် (ဟေရှာ ၅၃) ဟူသော ဟောကြားချက်များတွင် အခြေအနေပေါ်မူတည်မှု ပြောဆိုလို့မရနိုင်ချေ။ မဿဲသည် ဓမ္မဟောင်းကျမ်းကို “ထာဝရဘုရားသည် ပရောဖက်အားဖြင့် မိန့်တော်မူသည်ကို ပြည့်စုံさせるခြင်းငှာ” ဟူသော ပုံသေနည်းဖြင့် ထပ်ခါတလဲလဲ ကိုးကားထား၏ (ဥပမာ၊ မဿဲ ၁:၂၂; ၂:၁၅၊ ၁၇၊ ၂၃; ၄:၁၄; ၈:၁၇)။ သူ၏ နာမည်ပင် မွေးဖွားမီ မာရိအား ကြိုပြောထားပြီးဖြစ်၏ (မဿဲ ၁:၂၁)။ ဤသည်မှာ မေရှိယ၏ ပထမအကြိမ်ကြွလာခြင်းကို ဘုရားသခင်ကြိုတင်စီမံထားခြင်း၏ အသေးစိတ်ပုံရိပ်ပင် ဖြစ်၏။ မေရှိယဟု သီးသန့်တံဆိပ်ကပ်နိုင်သော တိကျသော ဟောကြားချက်များအပြင်၊ ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတစ်ခုလုံးသည် ထိုသူကို မျှော်ကိုးနေ၏။ ထိုကျမ်းစာသည် မျှော်လင့်ခြင်းလက်ရာဖြစ်၍ အသစ်သောကျမ်းစာတွင် ဂုဏ်ပြုခံရသော မွေးဖွားခြင်းဆီသို့ ရှေ့သို့တိုးတက်ပြီး ပိုမိုကျဉ်းမြောင်းလာ၏။ (အချို့ဓမ္မဟောင်း မေရှိယဟောကြားချက်များတွင် အကြိမ်နှစ်ခါကြွလာခြင်း ပေါင်းစည်းထားတတ်၏ [ဥပမာ၊ ဟေရှာ ၁၁:၁–၉])။

It seems impossible to apply the conditionality principle to the prophecies of the Messiah. That He would come of the line of Judah (Gen. 49:10), that He would be the son of David (Isa. 11:1), that He would be born in Bethlehem (Micah 5:2), that He would be the Saviour, the substitute for our sins (Isa. 53)—we cannot speak of conditionality in these predictions. Repeatedly Matthew quotes the OT with the formula “to fulfil what the Lord had spoken by the prophet” (e.g., Matt. 1:22; 2:15, 17, 23; 4:14; 8:17). Even His name is told to Mary before His birth (Matt. 1:21)—surely a microcosm of the divine foreordering of the Messiah’s first coming! Beyond the specific prophecies that may be labeled Messianic, the entire OT looks to Him. It is a work of expectation, moving forward and narrowing in upon the birth that is celebrated in the NT. (In some OT prophecies of the Messiah the two advents merge [e.g., Isa. 11:1–9].)

 

င။ နိဂုံး။ ဗျာဒိတ်ကျမ်းမဟုတ်သော သမ္မာကျမ်းစာဟောကြားချက်များကို ခွဲခြားခြင်းသည် အချက်အလက်များ၏ ရှုပ်ထွေးမှုကို ဖော်ပြ၏။ အခြေအနေပေါ်မူတည်မှုသည် ဂန္ထဝင်ပရောဖက်ပြုခြင်း၏ အရေးကြီးသဘောတရားတစ်ရပ် ဖြစ်လာ၏။ ၎င်းသည် ဓမ္မဟောင်းကျမ်းစာ၏ ပဋိညာဉ်ကတိများနှင့် ခြိမ်းခြောက်မှုများကို ထပ်ကာထပ်ကာ ဖြစ်ပေါ်နေသော ကြီးမားသောအပိုင်းများတွင် သက်ရောက်၏။ အနှမြောက်စရာလ်ပတ်ဝန်းကျင်လူမျိုးများနှင့်ပတ်သက်သော ဟောကြားချက်အချို့တွင်လည်း သက်ရောက်၏။ သို့သော် ဗျာဒိတ်ကျမ်းမဟုတ်သော ဟောကြားချက်အားလုံးသည် အခြေအနေပေါ်မူတည်သည်ဟု မဆိုနိုင်ချေ။ အတိုချုံးကာလနှင့် ရေရှည်ဟောကြားချက်နှစ်မျိုးလုံးတွင် လူ့တုံ့ပြန်မှုမည်သို့ပင်ရှိစေ ပြည့်စုံမှုသေချာသော ဟောကြားချက်များ တွေ့ရှိရ၏။

e. Conclusions. Classification of the nonapocalyptic portions of biblical prophecy reveals the complexity of the data. Conditionality emerges as an important principle of classical prophecy. It applies to large portions of the OT that in effect repeat the promises and threats of the covenant; it also applies to portions of the prophecies about the nations surrounding Israel. However, not all nonapocalyptic prophecy is conditional: among both short- and long-term predictions we find certainty of fulfillment regardless of the human response.

 

၂. ဒံယေလနှင့် ဗျာဒိတ်ကျမ်းတွင် ဟောကြားချက်များ သမ္မာကျမ်းစာ ဗျာဒိတ်ကျမ်းကို စစ်ဆေးခြင်းသည် နယ်ပယ်အခြားတစ်ခုသို့ ဝင်ရောက်ခြင်းပင် ဖြစ်၏။ ဗျာဒိတ်ကျမ်းသည် အနှမြောက်စရာလ် သို့မဟုတ် အာရှမိုင်နာတွင် ပေါ်ပေါက်လာသော်လည်း၊ အနှမြောက်စရာလ် သို့မဟုတ် အာရှမိုင်နာ၏ နယ်နိမိတ်ကို ကျော်လွန်၏။ ၎င်းသည် သိမ်းသွားခံရသော လူမျိုးတစ်မျိုးအား ဘုရားသခင်၏ သတင်းစကားကို ပထမဆုံး ပြောဆိုသည်ဖြစ်စေ (ဒံယေလ)၊ ညှဉ်းဆီးခံနေရသော အသင်းတော်များအား ပြောဆိုသည်ဖြစ်စေ (ဗျာဒိတ်)၊ ထိုကျမ်းပေါ်ပေါက်လာသော ချက်ချင်းအခြေအနေကို ကျော်လွန်၏။ ဗျာဒိတ်ကျမ်းသည် ကမ္ဘာ့အတိုင်းအတာရှိ၍ ကမ္ဘာ့သမိုင်းကြောင်းတစ်လျှောက် အရှိန်နှင့် ပြေးဆင်းလာ၍ အဆုံးခေတ်ကို အာရုံစိုက်၏။

2. Predictions in Daniel and Revelation

To examine biblical apocalyptic is to enter another sphere. Although apocalyptic arises in Israel or Asia Minor, it bursts the confines of Israel or Asia Minor. Whether it first speaks a message of God to a nation in captivity (Daniel) or to churches undergoing persecution (Revelation), it transcends the immediate setting in which it came to birth. Apocalyptic has a cosmic sweep, rushing down the continuum of world history to focus on the end-time.

 

က။ ဒံယေလ။ ဒံယေလ ၂; ၇; ၈ နှင့် ၁၂ တို့၏ ဟောကြားချက်များနှင့် ဟေရှာ၊ ယေရမိ၊ ယေဇကျေလတို့၏ ဟောကြားချက်များကြားတွင် ထင်ရှားသော ကွဲပြားမှုရှိ၏။ ဒံယေလတွင် အနှမြောက်စရာလ်၏ နေရာသည် နောက်ဆုတ်သွား၏၊ ခြိမ်းခြောက်မှုများလည်း ပါဝင်မှုနည်းပါး၏။ ယင်းအစား နိုင်ငံများ၏ ချီတက်ပွဲ၊ နောက်ဆုံးခေတ်ဆီသို့ ဦးတည်သော ကမ္ဘာ့ဇာတ်ခံုပေါ်တွင် ဖြစ်ရပ်များကို ကြည့်ရှုသူများ ဖြစ်လာ၏။ ဘုရားသခင်၏ ကြိုတင်သိတော်မူခြင်းသည် အနာဂတ်လမ်းကြောင်းကို ဖော်ထုတ်ပြသထား၏။

a. Daniel. Between the prophecies of Daniel 2; 7; 8; and 12, and those of Isaiah, Jeremiah, or Ezekiel, stands a marked contrast. In Daniel, the place of Israel has receded, as has the element of threatenings. In its place is a panorama, a march of the kingdoms leading on to the eschaton. We have become spectators to events on a world stage; divine foreknowledge unfolds the course of the future.

 

ယောဝသည် “ကာလနှင့် ရာသီများကို ပြောင်းလဲတော်မူ၏”၊ ဘုရင်များကို ဖယ်ရှားပြီး ဘုရင်များကို တင်မြှောက်၏။ “နက်နဲသိမ်ငယ်သော အရာများကို ဖော်ထုတ်တော်မူ၏” (ဒံ ၂:၂၀–၂၂)။ နက်နဲသောအရာများကို ထုတ်ဖော်ပြီး လာမည့်အရာကို သိစေတော်မူ၏ (ကျမ်း ၂၈၊ ၂၉)။ ကောင်းကင်တပ်များတွင်လည်းကောင်း၊ မြေကြီးသားများတွင်လည်းကောင်း မိမိအလိုတော်အတိုင်း ပြုတော်မူ၏၊ အဘယ်သူမျှ တားဆီးနိုင်သည်မဟုတ် (ဒံ ၄:၃၅)။ လူတို့၏ နိုင်ငံတော်ကို အုပ်စိုး၍ မိမိအလိုရှိရာကို အစိုးရစေတော်မူ၏ (ဒံ ၅:၂၁)။

Yahweh “changes times and seasons,” removing kings and setting up kings; He “reveals deep and mysterious things” (Dan. 2:20–22). He unveils mysteries, making known what is to be (verses 28, 29). He “does according to his will in the host of heaven and among the inhabitants of the earth,” and none can thwart His plan (Dan. 4:35). He “rules the kingdom of men, and sets over it whom he will” (Dan. 5:21).

 

ဤအကြံအစည်များသည် ဘုရားသခင်၏ အချုပ်အခြာအာဏာနှင့် ကြိုတင်သိတော်မူခြင်းကို ဗဟိုပြု၏။ ဤတင်ပြမှုတွင် ဘုရားသခင်၏ လူများချမ်းသာကျက်သရေရှိမှုနှင့် ဆင်းရဲဒုက္ခရောက်မှု၏ အတက်အကျအလှည့်အပြောင်းတွင် ပေါ်ထွက်နေသော သမိုင်း၏ လူ့ဘက်ခြမ်းကို ယောဝသည် သမိုင်းသခင်ဖြစ်တော်မူသော အယူအဆထဲသို့ စုစည်းထည့်သွင်းထား၏။ အခြေအနေပေါ်မူတည်မှုဒြပ်စင်ကို ငါတို့ ရှာမတွေ့ချေ။

These ideas center in divine sovereignty and divine foreknowledge. In this presentation, the human side of history, while portrayed in the ebb and flow of the fortunes of the people of God, is gathered up within the ruling conception of Yahweh as Lord of history. We search in vain for the element of conditionality.

 

ဟောကြားချက်ကာလများကို ငါတို့ရှေ့တွင် ဖွင့်ထားပြီး ရှည်ကြာသော ကာလများပင် ဖြစ်၏။ ၎င်းတို့ကို ပေးထားသော သမိုင်းကို ကျယ်ပြန့်စွာ ဆွဲငင်ထားသည့် အတိုင်းအတာနှင့်အညီ ရှည်ကြာရမည်သာ။ အာဃာတ်ခံ ကျိန်ဆဲသော “ဦးချွန်းငယ်” အာဏာသည် တစ်ထောင့ရာ့ခြောက်ဆယ် ရက် (၁၂၆၀ ရက်) အုပ်စိုးမည်ဟု ကြားရ၏ (ဒံ ၇:၂၅)။ ဦးချွန်းငယ်၏ ဆိုးယုတ်မှုပြီးနောက် သန့်ရှင်းရာဌာနကို သန့်ရှင်းစင်ကြယ်စေမည်အထိ ညနှင့်မနက် နှစ်ထောင့်သုံးရာကျော် (၂၃၀၀ ညနှင့်မနက်) ရှိမည်ဟု ကြားရ၏ (ဒံ ၈:၁၄)။ ပေးထားသော အခြေအနေအရ ဤအချိန်ဟောကြားချက်များကို စာသားအတိုင်း ဆိုလိုခြင်း မဟုတ်ချေ။

The prophetic time periods are laid out before us. They are long ones. In keeping with the panoramic scope of history in which they are given, they must be such. We hear of 1260 days for the reign of the blasphemous “little horn” power (Dan. 7:25) and of 2300 evenings and mornings until the sanctuary shall be vindicated after the evil work of the little horn (Dan. 8:14). Given the setting, these time predictions cannot be meant literally.

 

ကျွန်ုပ်တို့၏ ပဌမဆယ်စုနှစ်ပရောဖက်ပြုချက်များကို လေ့လာချက်အရ ပဋိညာဉ်ဆက်နွယ်မှုကို ခွဲခြားသတ်မှတ်ခြင်း၏ အရေးကြီးပုံကို တွေ့ရှိခဲ့သည့်အတိုင်း၊ ဒံယေလအုပ်စွဲတွင်လည်း ဤပုံစံကို သတိပြုရမည်ဖြစ်သည်။ ပဋိညာဉ်ဆိုင်ရာ အယူအဆသည် အမှန်တကယ်တွင် ပရောဖက်ပြုချက်နှစ်ချောင်း၌ ဖြစ်သည့် အခန်း ၉ နှင့် အခန်း ၁၁ တို့၌ ပေါ်ထွက်လာသည်။ သို့သော် ဤဖြစ်ရပ်များက အုပ်စွဲတွင် အခြေအနေပေါ်မူတည်မှု (conditionality) သည် မည်သည့်နည်းနှင်နှင့်မျှ လျှို့ဝှက်ရည်ရွယ်ချက်တစ်ခုဖြစ်သည်ဟု ညွှန်ပြခြင်းမရှိချေ။

Since our studies of classical prophecy showed the importance of identifying any covenant setting, we need to take note of this motif in the book of Daniel. The covenant idea in fact occurs in two lines of prophecy—chapters 9 and 11. But these occurrences do not suggest that conditionality is in any sense a hidden agenda of the book.

 

ပထမဦးစွာ၊ ဒံယေလ၏ကိုယ်ပိုင်မျှော်လင့်ချက်နှင့် နားလည်မှုကို သမိုင်းသခင်ဖြစ်တော်မူသော ယေဟောဝါသည် သူ့အား ဆက်လက်ဖော်ပြတော်မူသော အနာဂတ်နှင့် ရှင်းလင်းစွာ ခွဲခြားရမည်။ ဒံယေလသည် အများပြည်သူဘဝတွင် ထင်ရှားသော်လည်း၊ သူနှင့်သူ၏လူမျိုးသည် သိမ်းသွားခံရသူများဖြစ်သည်။ ယေရူးရှလင်မြို့သည် ပြိုလဲနေပြီး ဗိမာန်တော်သည် အလျင်အမှန်ဖြစ်နေသည်။ ဤအခြေအနေမှ ဒံယေလသည် မိမိလူမျိုး၊ မိမိမြို့၊ မိမိဗိမာန်တော်တို့၏ ပြန်လည်ထူထောင်ရေးအတွက် ဆုတောင်းသည် (ဒံ ၉:၁-၁၉)။ သူ၏ဆုတောင်းချက်သည် ပဋိညာဉ်ကို အခြေခံထားသည်။ အလျင်အမှန်ဖြစ်မှုများသည် “မောရှေတရား၌ ရေးထားသည်” ဟူသော ခြိမ်းခြောက်ချက်များ ပြည့်စုံခြင်းဖြစ်သည် (အပိုဒ် ၁၃)။ ထိုနည်းတူ ထိုတရားသည် ယေဟောဝါ၏ ကရုဏာတော်အတွက် မျှော်လင့်ချက်ကို ပေးသည်။

We need, first, to distinguish clearly between Daniel’s own hopes and understanding and the unfolding of the future that Yahweh, Lord of history, communicates to him. Daniel, though prominent in public life, is a captive—along with his people. Jerusalem is in ruins; the sanctuary is desolate. Out of this situation Daniel prays for the restoration of his people, his city, his sanctuary (Dan. 9:1–19). His prayer is based on the covenant: the desolations have come in fulfillment of the threats “written in the law of Moses” (verse 13); likewise that law provides hope of Yahweh’s mercy.

 

သို့သော် ဒံယေလအား ပေးသော ပရောဖက်ပြုချက်များသည် ဣသရေလသမိုင်းကို ကျော်လွန်သွားသည်။ အမှန်မှာ ဒံယေလသည် အခန်း ၈ ၏ ဗိမာန်တော်ဆိုင်ရာ ရူပါရုံကို နားမလည်နိုင်ခဲ့ပေ (အပိုဒ် ၂၇)။ ထိုနည်းတူ သူ၏ဆုတောင်းချက်အတွက် အဖြေသည် မြို့နှင့်ဗိမာန်တော်ပြန်လည်ထူထောင်ခြင်းကို ကျော်လွန်၍ မယ်ရှိယအထိ ရောက်ရှိသွားသည် (ဒံ ၉:၂၄-၂၇)။

But predictions given to Daniel far outstripped the history of Israel. Indeed, Daniel could not comprehend the vision of chapter 8, with its sanctuary references (verse 27). Likewise, the reply to his prayer went far beyond the restoration of city and Temple, reaching to the Messiah (Dan. 9:24–27).

 

ဣသရေလနှင့် ပဋိညာဉ်ကို အခန်း ၁၁ ၏ ပရောဖက်ပြုချက်၌လည်း ဖော်ပြထားသည် (အပိုဒ် ၂၂၊ ၂၈၊ ၃၀-၃၅)။ ဒံယေလ ၉:၂၄-၂၇ တွင်ကဲ့သို့ပင် အခန်း ၁၁ ၏ ဗျာဒိတ်သဘောသဘာဝသည် အခန်း ၂၊ ၇ နှင့် ၈ တို့ထက် များစွာနည်းပါးသည်ကို သတိပြုဖွယ်ရှိသည်။ အခန်း ၁၁ ကို ဗျာဒိတ်အဖြစ် ထည့်သွင်းသည်ဖြစ်စေ၊ မထည့်သွင်းသည်ဖြစ်စေ၊ အချက်နှစ်ချက်သည် မှန်ကန်သည်။ ဣသရေလ၏ ကံကြမ္မာကို နှိုင်းယှဉ်လျှင် အသေးစားအဖြစ်သာ ဆက်ဆံထားသည်။ အဓိကစိုးရိမ်ချက်မှာ “မြောက်ဘက်မင်းကြီး” နှင့် “တောင်ဘက်မင်းကြီး” တို့၏ ပဋိပက္ခဖြစ်ပြီး၊ အခြေအနေပေါ်မူတည်မှုကို အနည်းငယ်မျှ ညွှန်ပြခြင်းမရှိပေ။ အမှန်မှာ ဤပရောဖက်ပြုချက်၏ အသေးစိတ်ကျသော သဘောသဘာဝနှင့် မျိုးဆက်များစွာတစ်လျှောက် ဆက်စပ်မှုသည် အခြေအနေပေါ်မူတည်မှုကို အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုရာတွင် ပြင်းထန်စွာ ဆန့်ကျင်ပြောဆိုနေသည်။

Israel and covenant are mentioned also in the prophecy of chapter 11 (verses 22, 28, 30–35). It may be significant that, as in Daniel 9:24–27, the apocalyptic nature of chapter 11 is much less evident than in chapters 2, 7, and 8. Even if we include chapter 11 under apocalyptic, however, two observations are valid: the fortunes of Israel are treated in a relatively minor manner—the concern is with the conflict between “the king of the north” and “the king of the south,” and we find no hint of conditionality. Indeed, the very nature of the prophecy, detailed as it is and linked through many generations, speaks strongly against conditionality as a factor in interpretation.

 

ခ. ဗျာဒိတ်ကျမ်း။ ဗျာဒိတ်ကျမ်းသည် ဒံယေလနှင့် ဆင်တူသည်။ ယောဟန်အား “ယခုရှိသောအရာများနှင့် ဤနောက်မှ ဖြစ်လတံ့သောအရာများ” ကို ရေးမှတ်ရန် အမိန့်ပေးထားသည် (ဗျာ ၁:၁၉)။ ဘုရားသခင်၏လူမျိုး၏ ရုန်းကန်မှုများ၊ နောက်ဆုံးတရားစီရင်ခြင်းမြင်ကွင်း (ဗျာ ၂၀) နှင့် အရာခပ်သိမ်းတို့၏ အဆုံးတွင် ဘုရားသခင်အား သစ္စာရှိစွာ ရပ်တည်နေသော ကျန်ကြွင်းသောလူများ—“ဘုရားသခင်၏ ပညတ်တို့ကို စောင့်ရှောက်၍ ယေရှုကို ယုံကြည်ခြင်းကို ဆုပ်ကိုင်ထားသူများ” (ဗျာ ၁၄:၁၂) ကို သူတွေ့မြင်ရသည်။ ကမ္ဘာစနစ်သည် မကောင်းမှု၏ နောက်ဆုံးပေါင်းစည်းမှုနှင့် ဘုရားသခင်၏ အပြစ်ဒဏ်ပေးခြင်းတွင် လုံးဝရပ်တန့်သွားသည့်အခါ၊ ဘုရားသခင်၏လူမျိုးသည် ထိုအရှင်ထဲ၌ လုံခြုံစွာ ရပ်တည်နေသည်။ မူလဒုက္ခ၏နောက်၊ ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်းမတိုင်မီ အိပ်မက်ဆိုးကဲ့သို့ ဖြစ်ရပ်များပြီးနောက်၊ ဖြောင့်မတ်ခြင်းတရားနေထိုင်ရာ “ကောင်းကင်သစ်နှင့် ကမ္ဘာသစ်” သည် နောက်ဆုံးတွင် ပေါ်ထွက်လာသည်။

b. Revelation. The book of Revelation is similar to Daniel. John is told to write “the things which are, and the things which shall be [not may be] hereafter” (Rev. 1:19, KJV). He sees the struggles of the people of God, the final judgment scene (Rev. 20), and a remnant people at the end of all things who stand faithful and loyal to God—“those who keep the commandments of God and the faith of Jesus” (Rev. 14:12). As the world order comes to a total halt in the final outworking of the confederacy of evil and in the divine intervention of punishment, God’s people stand secure in Him. Beyond the turmoil, after the nightmare happenings preceding the Second Advent, the “new heavens and a new earth,” where righteousness dwells, emerge at last.

 

ထို့ကြောင့် ခရစ်တော်နှင့် စာတန်တို့၏ ခေတ်အဆက်ဆက်ကြီးမားသော စစ်ပွဲသည် အဆုံးသတ်သွားသည်။ ဘုရားသခင်က အဆုံးသတ်တော်မူသောကြောင့် အဆုံးသတ်ခြင်းဖြစ်သည်။ အဆုံးသတ်ခြင်းသည် အချိန်နှင့် နေရာကို အုပ်စိုးတော်မူသော ဘုရားသခင်၏ သခင်တော်ဖြစ်မှုနှင့် အတူတူပင် သေချာသည်။ (Great Controversy I-V ကိုကြည့်ပါ။)

So the great controversy, the age-long conflict between Christ and Satan, is ended. It is ended because God has ended it. Its end is as sure as the lordship of God over time and space. (See Great Controversy I-V.)

 

ဂ. နိဂုံး။ ထို့ကြောင့် ဣသရေလနှင့် ပဋိညာဉ်သည် အဓိကအကြောင်းအရာဖြစ်သော ကျမ်းချက်များမှလွဲ၍၊ ဒံယေလနှင့် ဗျာဒိတ်ကျမ်းတို့၌ ဗျာဒိတ်ပရောဖက်ပြုချက်များသည် အခြေအနေပေါ်မူတည်မှုနှင့် မဆိုင်ပေ။ ဘုရားသခင်၏ အချုပ်အခြာအာဏာနှင့် ကြိုတင်သိတော်မူခြင်းသည် အဓိကအယူအဆများဖြစ်သည်။

c. Conclusion. We conclude, therefore, that except in those passages where the covenant with Israel is the leading concern, apocalyptic predictions in Daniel and Revelation do not hinge on conditionality. Divine sovereignty and foreknowledge are the leading ideas.

 

ဃ. သမိုင်းဆက်တွက်နည်း (Historicism)

ကိုယ်တိုင်သက်သေခံချက်အရ ဒံယေလကျမ်း၏ ပရောဖက်သတင်းစကားများသည် ဘပြုလုန်သိမ်းသွားခံရချိန်တွင် ပေးသော ပရောဖက်ပြုချက်များဖြစ်သည်။ ဤပရောဖက်ခန့်မှန်းချက်များ၏ အဆုံးသတ်အချက်မှာ ဘုရားသခင်၏နိုင်ငံတော် တည်ထောင်ခြင်းဖြစ်သည်။ ဗျာဒိတ်ကျမ်း၏ ပထမရာစုနှစ် အမ်ဒီ မူလဇစ်မြစ်သည် ယေဘုယျအားဖြင့် လက်ခံထားသော အချက်ဖြစ်သည်။ ဓမ္မသစ်ဗျာဒိတ်၏ အဆုံးသတ်အချက်မှာ ခရစ်တော်၏ ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်း၊ ထိုနောက်ထပ် ထောင်နှစ်ခုနှစ်ကာလ၊ ကောင်းကင်သစ်နှင့် ကမ္ဘာသစ်တည်ထောင်ခြင်းတို့ ဖြစ်သည်။

C. Historicism

According to its self-witness the prophetic messages of the book of Daniel are predictions given during the Babylonian exile. The terminus of these prophetic forecasts is the establishment of God’s kingdom. A first-century-A.D. origin of the book of Revelation is a generally accepted datum. The end point of the NT Apocalypse is the second coming of Christ, the subsequent millennium, and the setting up of a new heaven and a new earth.

 

ဤဗျာဒိတ်နှစ်ခုသည် ရှင်းလင်းစွာ ဆက်စပ်နေသည်။ ဗျာဒိတ်ပေးသူသည် ဒံယေလ၏ အချို့သော ပုံစံများကို ရွေးချယ်၍ မိမိ၏ ခရစ်ယာန်အကြောင်းအရာတွင် ချဲ့ထွင်ဖော်ပြသည် (ဥပမာ၊ ဒံ ၃ နှင့် ဗျာ ၁၃၊ ဒံ ၇:၁၃၊ ၁၄ နှင့် ဗျာ ၄၊ ၅ နှင့် ၁၃:၁၊ ၂ တို့ကို နှိုင်းယှဉ်ကြည့်ပါ)။ ဒံယေလဖော်ပြထားသော သမိုင်းများစွာကို အပြိုင်ဖော်ပြထားသည်။ နှစ်အုပ်စလုံးသည် ဘုရားသခင်၏ ရည်ရွယ်ချက် ပြည့်စုံခြင်းဖြင့် အဆုံးသတ်သည်။ သို့သော် ဗျာဒိတ်ပေးသူသည် ဒံယေလ၏ နောက်ဆုံးကာလ (eschaton) ဖော်ပြချက်ကို ချဲ့ထွင်ထားသည်။

The two apocalypses are clearly interrelated. The revelator selects certain Danielic motifs, amplifies them in his own Christian context (e.g., cf. Dan. 3 with Rev. 13; Dan. 7:13, 14 with Rev. 4; 5; and 13:1, 2), and parallels much of the history that Daniel describes. Both books end with the consummation of God’s purpose, although the revelator expands Daniel’s description of the eschaton.

 

ပရောဖက်စာရေးသူများ၏ ဒေသန္တရဆိုင်ရာနှင့် ခေတ်ပြိုင်သတင်းစကားများနှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်၊ ဒံယေလနှင့် ဗျာဒိတ်ကျမ်း၏ ရူပါရုံများသည် စာရေးသူတို့၏ ကိုယ်ခေတ်မှစ၍ အဆုံးတိုင်အောင် စကြဝဠာအတိုင်းအတာရှိသော သမိုင်းအကျဉ်းကို ပေးသည်။ ထို့ကြောင့် ဗျာဒိတ်ရူပါရုံများ၏ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်သည် စာရေးသူတို့၏ ကိုယ်ခေတ်မှစ၍ ဘုရားသခင်၏ ထာဝရနိုင်ငံတော်တိုင်အောင် ကမ္ဘာလုံးဆိုင်ရာ အတိုင်းအတာကို လေးစားရမည်။ အန္တိအိုခုတ် (Antiochus IV Epiphanes) ၏ ယုဒလူမျိုးအပေါ် ညှဉ်းဆီးမှုနှစ်များတွင်သာ တင်းကျပ်စွာ အာရုံစိုက်ခြင်းမရှိပေ။ ယောဟန်၏ အာရုံစိုက်မှုသည် ပထမရာစုနှစ် ရောမဧကရာဇ်မင်းကြီး၏ ခရစ်ယာန်အသင်းတော်အပေါ် ညှဉ်းဆီးမှုတွင်သာ မဟုတ်ပေ။ ဤကျမ်းစောင်များတွင် အဆုံးကာလကိုသာ သီးသန့်အာရုံစိုက်ခြင်းလည်း မတွေ့ရပေ။

In contrast with the local and contemporary messages of the prophetic writers, the visions of both Daniel and the Revelation offer outlines of history that have a universal sweep. Hence, interpretation of the apocalyptic visions must respect the cosmic range that begins in the writers’ own day and takes the reader down to the end. There is no narrow concentration on the years of Jewish persecution by AntiochusIV Epiphanes. The focus of John is not merely on the harassment of the Christian church by a first-century Roman emperor. Nor do we find in these books an exclusive attention to the end of time.

 

ဤအခန်းများ၏ ပြည့်စုံမှုကို အတိတ်တွင်သာ အလုံးစုံထားသည့် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုနည်းများ (ဥပမာ၊ သမိုင်းဝေဖန်ရေးနည်း)၊ အနာဂတ်တွင်သာ အလုံးစုံ သို့မဟုတ် အဓိကထားသည့်နည်းများ (ဥပမာ၊ အနာဂတ်ဝါဒ)၊ ကောင်းမှုနှင့်မကောင်းမှုအကြား ထာဝရရင်ဆိုင်မှုသာ ဖြစ်သည်ဟု လုပ်သည့်နည်းများ (ဥပမာ၊ စိတ်ကူးယဉ်ဝါဒ)၊ သို့မဟုတ် ခရစ်ယာန်ခေတ်ကို တင်ပြရုံသာ ဖြစ်သည်ဟု လုပ်သည့်နည်းများ (ဥပမာ၊ ထောင်နှစ်မရှိ立的ဝါဒ) တို့သည် ဤစာအုပ်များ၏ ရည်ရွယ်ချက်ကို တရားမျှတမှုမရှိစေပေ။

Modes of interpretation that place the fulfillment of these chapters totally in the past (e.g., the historico-critical perspective) or entirely or primarily in the future (e.g., futurism), or that make their fulfillment no more than the eternal confrontation between the forces of good and evil (e.g., idealism) or the presentation of the Christian Age (e.g., amillennialism) fail to do justice to the intent of these compositions.

 

ဗျာဒိတ်ရူပါရုံများတွင် သမိုင်းဆက်တွက်မှုကို အချိန်ညွှန်ပြချက်များ၊ ဥပမာ ဂဏန်းနာမ်စား သို့မဟုတ် “နောက်မှ”၊ “အခြား” စသည့်စကားလုံးများက အကြံပြုသည်။ ဒံယေလက နေဗုခဒ်နေဇာ အား “သင့်နောက်မှ နိုင်ငံတစ်ခု ထွန်းကားလာလိမ့်မည်၊ သင့်ထက် နိမ့်ကျသော နိုင်ငံတစ်ခု၊ တတိယနိုင်ငံ တစ်ခု … စတုတ္ထနိုင်ငံ တစ်ခု ရှိလိမ့်မည်” ဟု ဆိုသည် (ဒံ ၂:၃၉၊ ၄၀)။ အခန်း ၇ ၏ အိပ်မက်ကို ပြန်ပြောရာတွင် ပထမတိရစ္ဆာန်ကို ခြင်္သနဲ့တူသည်ဟု မြင်၍၊ ထိုနောက် “ဒုတိယတိရစ္ဆာန်၊ ဝက်နှင့်တူသော နောက်တစ်ခု” ကို မြင်သည် (အပိုဒ် ၄၊ ၅)။ “ထိုနောက်” ကိုယ်တော်သည် ကျားသစ်နှင့်တူသော တိရစ္ဆာန်နှင့် “စတုတ္ထတိရစ္ဆာန်” ကို မြင်သည် (အပိုဒ် ၆၊ ၇၊ ဒံ ၈:၁၇၊ ၁၉၊ ၂၃၊ ၂၆၊ ၉:၂၄-၂၇၊ ၁၁:၂၊ ၆၊ ၃၅၊ ၄၀၊ ၁၂:၁၊ ၄ တို့နှင့် နှိုင်းယှဉ်ပါ)။

A historical continuum in the apocalyptic visions is suggested by temporal indicators such as numerical adjectives or words such as “after,” “next,” and “another.” Daniel says to Nebuchadnezzar, “After you shall arise another kingdom inferior to you, and yet a third kingdom … . And there shall be a fourth kingdom” (Dan. 2:39, 40). In relating the dream of chapter 7, the prophet sees a first animal like a lion, then “another beast, a second one, like a bear” (verses 4, 5). “After this” Daniel saw a leopardlike beast and a “fourth beast” (verses 6, 7; cf. Dan. 8:17, 19, 23, 26; 9:24–27; 11:2, 6, 35, 40; 12:1, 4).

 

အခန်း ၁၂-၁၄ တွင် ဖော်ပြထားသော ရုန်းကန်မှုများတွင်လည်း အစဉ်လိုက်ဖွံ့ဖြိုးမှုကို သတိပြုနိုင်သည်။ အခန်း ၁၂ တွင် မိန်းမသည် ကိုယ်ဝိုင်းဖြစ်နေ၍ သားကို ဖွားမြင်သည်။ ကလေးကို ဖမ်းယူခံရသည်။ မိန်းမသည် တောကို ပြေးသွား၍ တော၌ တစ်ထောင့်နှစ်ရာ့ခြောက်ဆယ်ရက် ကာလပတ်လုံး ကာကွယ်စောင့်ရှောက်ခြင်းကို ခံရသည်။ နဂါးသည် သူမ၏ ကျန်ကြွင်းသောသားသမီးများကို စစ်ချီသည်။

Sequential development is also noticeable in the struggles described in Revelation 12–14. In chapter 12 the woman is pregnant; she gives birth; the child is snatched away; the woman flees to the desert; she finds protection in the wilderness for 1260 days; the dragon makes war with the rest of her offspring.

 

အခန်း ၁၃ တွင် နဂါး၊ ပင်လယ်မှထွက်သော သားရဲ၊ မြေမှထွက်သော သားရဲ ဟူသော ဘီလူးများကို တွေ့ရသည်။ နောက်ဆုံးနှစ်ခုသည် နဂါးထံမှ အသက်ရရှိသည်။ နဂါးသည် သန့်ရှင်းသောကလေးကို ဖျက်ဆီးရန် မအောင်မြင်သောကြောင့် မိန်းမ၏ “သားစဉ်မြေးဆက်” ကို လိုက်လံသည် (ဗျာ ၁၂:၁၃၊ ၁၇)။ ဤရည်ရွယ်ချက်ကို ပြီးမြောက်စေရန် သူသည် ပင်လယ်သားရဲအား “မိမိတန်ခိုး၊ မိမိပလ္လင်နှင့် ကြီးမားသော အခွင့်အာဏာ” ကို ပေးသည် (ဗျာ ၁၃:၂)။ ပင်လယ်သားရဲသည် သေစေတတ်သော ဒဏ်ရာရရှိသော်လည်း ပြန်လည်ကျန်းမာလာသည် (အပိုဒ် ၃)။ ပင်လယ်သားရဲ၏ အချုပ်အခြာအာဏာသည် “လလျှင် လေးဆယ့်နှစ်လ” ကြာသည် (အပိုဒ် ၅)။

In chapter 13 we see a parade of monsters—dragon, sea beast, land beast—the latter two deriving their existence from the dragon. The dragon, having failed to destroy the holy Child, pursues the “seed” (KJV) of the woman (Rev. 12:13, 17); in seeking to accomplish this purpose he gives “his power and his throne and great authority” to the sea beast (Rev. 13:2). The sea beast receives a mortal stroke, but is healed (verse 3). The sea beast’s supremacy lasts for “forty-two months” (verse 5).

 

အခန်း ၁၄ သည် အခန်း ၁၃ ၏ အပြိုင်ဖြစ်သည်။ ဤနေရာတွင် ဗျာ ၁၄:၆-၁၂ မှ ကောင်းကင်တမန်သုံးပါးသည် မြေသားရဲ၏ လှည့်စားမှုအကြောင်းအရာတွင် ကြေညာချက်ကို ထုတ်ဖော်သည်။ သူတို့၏အမှုသည် ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်းဖြင့် ပြည့်စုံသည် (အပိုဒ် ၁၄)။

Chapter 14 forms the counterpart of chapter 13. Here the three angels of Revelation 14:6–12 sound a proclamation couched in the setting of the deception of the land beast; their work is consummated by the Second Coming (verse 14).

 

ထို့ကြောင့် ရူပါရုံ၏ ပုံစံကိုယ်တိုင်က သမိုင်းဆက်တွက်ပြည့်စုံမှုတစ်မျိုးကို နားလည်ရန် အတင်းအကျပ်ခိုင်းစေသည်။ ဗျာ ၁၂-၁၄ သည် ခရစ်တော်၏ ပထမအကြိမ်ကြွလာခြင်းနှင့် ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်းကြား ကာလကို အာရုံစိုက်သည်။

Thus the very form of the vision compels us to understand some sort of historicist fulfillment. Revelation 12–14 focuses on the period between the first and second advents of Christ.

 

ဂဏန်းနာမ်စားများသည် တံဆိပ်များနှင့် တံပိုးများတွင် ထပ်မံပေါ်ထွက်လာသည်။ ဗျာ ၁၇:၁၀ သည် သားရဲ၏ ခုနစ်ခေါင်းကို “မင်းခုနစ်ပါး” ဟု အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုပြီး၊ ထိုအထဲမှ ငါးပါးသည် ကျရှုံးပြီး၊ တစ်ပါးသည် ရှိနေ၍၊ နောက်တစ်ပါးမှာ မလာသေးဟု ဆိုသည်။ သူလာသောအခါ ခဏမျှသာ နေရလိမ့်မည်။

Numerical adjectives recur in the seals and trumpets. Revelation 17:10 interprets the seven heads of the beast as a reference to “seven kings five of whom have fallen, one is, the other has not yet come, and when he comes he must remain only a little while.”

 

အခြားအဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုနည်းများနှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်၊ သမိုင်းဆက်တွက်နည်း—မတူညီမှု၊ အံ့သြဖွယ်၊ ခန့်မှန်းမှု၊ ဆန့်ကျင်ဘက်များ ရှိတတ်သည်ဖြစ်စေ—သမိုင်းကျမ်းစာဗျာဒိတ်များအတွက် အမှန်တကယ် အကျိုးရှိဆုံး ကျမ်းချက်အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုနည်းအဖြစ် ပေါ်ထွက်လာသည်။ အချိန်အမှတ်အသားများသည် စာရေးသူ၏ ကိုယ်ခေတ်မှစ၍ ဘုရားသခင်၏ ထာဝရနိုင်ငံတော်တိုင်အောင် ခရီးလမ်းပေါ်ရှိ လမ်းညွှန်တိုင်များကဲ့သို့ စာဖတ်သူကို လမ်းပြသည်။ သမိုင်းဆက်တွက်နည်းသည် ခြေလှမ်းအနည်းငယ်ပြီးနောက် ပျောက်ကွယ်သွားခြင်း မဟုတ်ပေ (သမိုင်းဝေဖန်ရေးနည်းက အကြံပြုသည့်အတိုင်း)၊ ဘာမှမရှိရာမှ ရုတ်တရက်ပေါ်လာခြင်းလည်း မဟုတ်ပေ (အနာဂတ်ဝါဒက ငြင်းဆိုသည့်အတိုင်း)။ ယင်းသည် တစ်ဆက်တည်း လမ်းကြောင်းဖြင့် ရှေ့သို့ တိုးတက်နေပြီး၊ တစ်ခါတစ်ရံ ကွေ့ကောက်၍ နောက်ပြန်ဆုတ်သယောင် ထင်ရသော်လည်း၊ အမြဲတမ်း နောက်ဆုံးကာလသို့ ဦးတည်နေသည်။

In contrast with other modes of exposition, historicism—though sometimes marred by diverse, sensational, speculative, and contradictory approaches—appears as the most valid hermeneutical approach to the biblical apocalypses. The temporal markers guide the reader like signposts on a journey that commences in the writer’s own day and ends in God’s eternal kingdom. The path historicism takes does not disappear after a few short footsteps (as historico-critical interpretation would suggest), nor does it appear out of nothing (as futurism would argue). Rather, it advances in a continuous line, sometimes winding, and to all appearances backtracking, but always heading toward the eschaton.

 

င. တစ်ရက်ကို တစ်နှစ်အဖြစ် နိယာမ (Day-for-a-Year Principle)

သင်္ကေတရူပါရုံများတွင် အချိန်အစိတ်အပိုင်းများကို ပုံဆောင်ဘာသာစကားဖြင့် ဖော်ပြထားသည်။ ဒံယေလ ၇:၂၅ အရ အောက်ခံချောင်းသည် အမြင့်ဆုံးသောဘုရား၏ သန့်ရှင်းသူများကို “အချိန်တစ်ချိန်၊ အချိန်နှစ်ချိန်၊ အချိန်တစ်ဝက်” ကြာ ညှဉ်းဆဲလိမ့်မည်။ နောက်အခန်း၏ နားထောင်ချက်တွင် ကောင်းကင်တမန်တစ်ပါးသည် ကောင်းကင်တမန်တစ်ပါးအား ဗိမာန်တော်ကို “ညနှင့်မနက် နှစ်ထောင့်သုံးရာ” ပြီးနောက် ပြန်လည်ထူထောင်မည်ဟု ပြောသည် (ဒံ ၈:၁၄)။ ယောဟန်က “သားယောက်ျားကို ဖွားမြင်သော မိန်းမသည် တောသို့ ပြေးသွား၍ တစ်ထောင့်နှစ်ရာ့ခြောက်ဆယ်ရက် ကာလပတ်လုံး စားနပ်ရိက္ခာ ပေးခြင်းခံရသည်” ဟု ရေးသည် (ဗျာ ၁၂:၆)။ ထိုအခန်းတွင်ပင် မိန်းမကို နောက်တစ်ဖန် တောတွင်ရှိစဉ် “အချိန်တစ်ချိန်၊ အချိန်များ၊ အချိန်တစ်ဝက်” ကာလပတ်လုံး ဂရုစိုက်ခြင်းခံရသည်ဟု ပုံဖော်ထားသည် (အပိုဒ် ၁၄)။ နောက်အခန်းတွင် နဂါးထံမှ တန်ခိုးရရှိသော သားရဲသည် “လ လေးဆယ့်နှစ်လ” ကြာ အာဏာကျင့်သုံးသည် (ဗျာ ၁၃:၅)။

 

D. The Day-for-a-Year Principle

The symbolic visions include time elements that are cast in figurative language. According to Daniel 7:25 the little horn will oppress the saints of the Most High for “a time, two times, and half a time.” In the audition of the following chapter one angel tells another that the sanctuary will be restored after “two thousand and three hundred evenings and mornings” (Dan. 8:14).

John writes that the woman who had given birth to the male child fled into the wilderness, where she was nourished for “one thousand two hundred and sixty days” (Rev. 12:6). Later in the same chapter the woman is once again pictured as being in the wilderness, where she is taken care of for “a time, and times, and half a time” (verse 14). In the following chapter the beast that derived its power from the dragon exercises its authority for “forty-two months” (Rev. 13:5).

 

ဤအချိန်ကိုးကားချက်များစွာသည် ဘုရားသခင်၏လူမျိုးကို ညှဉ်းဆီးခြင်းဆိုင်ရာ ဖော်ပြချက်များတွင် တူညီသောအကြောင်းအရာများတွင် ဖြစ်ပေါ်နေသောကြောင့်၊ “အချိန်တစ်ချိန်၊ အချိန်များ၊ အချိန်တစ်ဝက်”၊ “တစ်ထောင့်နှစ်ရာ့ခြောက်ဆယ်ရက်”၊ “လ လေးဆယ့်နှစ်လ” ဟူသော စကားစုများသည် တူညီသော ကာလကို ရည်ညွှန်းသည်ဟု ထင်ရှားသည်။ ဒံယေလနှင့် ယောဟန်နှစ်ဦးစလုံးသည် တူညီသော အချိန်ကာလကို ပြောနေခြင်းဖြစ်သည်။ ဤသင်္ကေတအချိန်ကိုးကားချက်များသည် အဘယ်နည်း။

Since several of these temporal references occur in identical settings, namely, in descriptions of the oppression of God’s people, it seems evident that the phrases “a time, and times, and half a time,” “one thousand two hundred and sixty days,” and “forty-two months” refer to the same period. Both Daniel and John are speaking about the same time interval. What then do these symbolic time references signify?

 

အစပိုင်းတွင် ဤအချိန်ကိုးကားချက်များသည် သင်္ကေတအကြောင်းအရာများတွင် ဖြစ်ပေါ်နေသည်ကို အသိအမှတ်ပြုရန် အရေးကြီးသည်။ ကျမ်းချက်အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုမှု ညီညွတ်မှုကြောင့် အချိန်အစိတ်အပိုင်းများကို ကျန်သော သင်္ကေတပုံများနှင့် အတူတူပင် ဆက်ဆံရမည်။ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုသော ကောင်းကင်တမန်က နှစ်ချောင်းထောင်သော ဆံပင်ရှည်သော ဆံပင်သည် မေဒီနှင့် ပါရှနိုင်ငံမင်းများကို သင်္ကေတဖြစ်သည်ဟု ညွှန်ပြသည် (ဒံ ၈:၂၀)။ ဆိတ်ကလေးသည် ဂရိမင်း (နိုင်ငံ) ကို ဆိုလိုသည် (အပိုဒ် ၂၁)။ ဗျာ ၁၂ ၏ သင်္ကေတတွင် ကြီးမားသော နဂါးသည် စာတန်ကို ကိုယ်စားပြုပြီး မိန်းမသည် ဘုရားသခင်၏လူမျိုးကို သင်္ကေတဖြစ်သည်။

At the outset it is important to recognize that these temporal references occur in symbolic contexts. Hermeneutical consistency, therefore, demands that the time elements be treated in the same way as the rest of the symbolic imagery. The interpreting angel indicated that the ram with the two horns was symbolic of the kings of Media and Persia (Dan. 8:20). The he-goat signified the king (kingdom) of Greece (verse 21). In the symbolism of Revelation 12 the great dragon represents Satan, and the woman symbolizes God’s people.

 

ပုံများသ10: ရှင်းလင်းစွာ သင်္ကေတဖြစ်သည်။ သားရဲ၊ မိန်းမ၊ အချိန်ကိုးကားချက်များကို စာသားအတိုင်း နားမလည်ရပေ။ ထို့ကြောင့် သက်တမ်းတိုသော သတ္တဝါများသည် သမိုင်းတွင် ရှည်ကြာစွာ တည်ရှိခဲ့သော အဖွဲ့အစည်းများကို သင်္ကေတဖြစ်သည်နှင့်အညီ၊ ဤသင်္ကေတသတ္တဝါများနှင့် ဆက်စပ်သော အချိန်အစိတ်အပိုင်းများသည်လည်း ကြာရှည်သော အချိန်ကာလများကို ဆိုလိုရမည်ဟု ယူဆခြင်းသည် အလွန်ကျိုးကြောင်းဆီလျော်သည်။

Clearly the imagery is symbolic. The beast, the woman, and the time references should not be understood literally. It is most reasonable, therefore, to assume that just as the short-lived creatures symbolize entities whose existence or dominion in history extended over long periods of time, so also the time elements associated with these symbolic creatures must signify extensive time intervals.

 

ဒံယေလ ၉ သည် ဤစကားစုများ၏ သဘောသဘာဝနှင့် အဓိပ္ပာယ်အတွက် သော့ချက်ကို ပေးသည်။ ဒံယေလ ၉:၂၄-၂၇ ၏ ရူပါရုံသည် စာသားအတိုင်း “ခုနစ်ဆယ် ခုနစ်ပတ်” ဟု ဖတ်ရသော အချိန်ကာလဖြင့် စတင်သည်။ “ခုနစ်ဆယ် ခုနစ်ပတ်” သည် ယေရူးရှလင်မြို့ကို ပြန်လည်တည်ဆောက်ရန် အမိန့်ထွက်သည့်အချိန်မှစ၍ မယ်ရှိယလာခြင်း၊ ထိုအရှင်သေဆုံးခြင်း၊ မြို့နှင့်ဗိမာန်တော် ဖျက်ဆီးခံရခြင်းတို့ အထိ ဖြစ်သည်။

Daniel 9 provides a key to the nature and meaning of these expressions. The vision of Daniel 9:24–27 begins with a time period that literally reads “seventy sevens” or “seventy weeks.” The “seventy sevens” commence with the going forth of the decree to restore and rebuild Jerusalem and continue until the coming of an Anointed One, His death, and the destruction of the city and sanctuary.

 

သမိုင်းဝေဖန်ရေးပညာရှင်နှင့် ရှေးရိုးစွဲပညာရှင်နှစ်ဦးစလုံးက အပိုဒ် ၂၄-၂၇ တွင် ဖော်ပြထားသော အဖြစ်အပျက်များ ပြည့်စုံရန် လုံလောက်သော အချိန်ရရှိစေရန် “ခုနစ်ဆယ် ခုနစ်ပတ်” ကာလကို နှစ်များဖြင့် နားလည်ရမည်ဟု ယုံကြည်ကြသည်။ “ခုနစ်ဆယ် ခုနစ်ပတ်” ကို ရက်များဖြင့် ဖတ်ပါက တစ်နှစ်၊ လေးလ၊ ရက်ဆယ်ရက် (ရက် ၄၉၀) သာ ရရှိမည်ဖြစ်ရာ ဤကျမ်းပိုဒ်တွင် အသေးစိတ်ဖော်ပြထားသော အဖြစ်အပျက်များ ဖြစ်ပေါ်ရန် မလုံလောက်ပေ။ ထို့ကြောင့် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုသူအများစုနှင့် အချို့ကျမ်းစာများ (ဥပမာ RSV) တို့က “ခုနစ်ဆယ် ခုနစ်ပတ်” နောက်တွင် “နှစ်များ” ဟူသော စကားကို ထည့်သွင်း၍ “နှစ်များဖြင့် ခုနစ်ဆယ်ပတ်” ဟု ဖတ်ကြသည်။

Both historico-critical and conservative scholars believe that the period of “seventy sevens” must be understood in terms of years in order to allow sufficient time for the fulfillment of the various aspects specified in verses 24–27. The unfolding of events detailed in this passage requires more time than the one year, four months, A.D. 10 days that a reading of “seventy sevens” in terms of days (i.e., 490 days) would allow. It is for this reason that commentators generally and some Bibles (e.g., the RSV) supply the word “years” after “seventy sevens” and read “seventy weeks of years.”

 

“ခုနစ်ဆယ် ခုနစ်ပတ်” သို့မဟုတ် “ခုနစ်ဆယ်ပတ်” ကို ဤနည်းဖြင့် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခြင်းသည် ပိုကြီးသော အကြောင်းအရာမှ ထောက်ခံမှုရရှိသည်။ ဒံယေလ ၉:၂ မှစ၍ အပိုဒ် ၂၄ သည် ယေရမိရှမှ ဣသရေလသည် ဘပြုလုန်တွင် ခုနစ်ဆယ်နှစ် ကုန်ဆုံးရမည်ဟု ပရောဖက်ပြုချက်ကို လက်ခံသည် (ယေရမိ ၂၅:၁၁၊ ၁၂၊ ၂၉:၁၀ နှင့် နှိုင်းယှဉ်ပါ)။ အဓိပ္ပာယ်မှာ ဒံယေလ ၉:၂၄-၂၇ တွင် ဖော်ပြထားသော အဖြစ်အပျက်များအတွက် ခွင့်ပြုထားသော အချိန်သည် ယေရမိရှပြောသော ခုနစ်ဆယ်နှစ်၏ ခုနစ်ဆ ဖြစ်သည်ဟု ဆိုလိုသည်။ ဒံယေလ ၉:၂ တွင် “ခုနစ်ဆယ်နှစ်” ကို ကိုးကားထားသောကြောင့် အပိုဒ် ၂၄ တွင် “ခုနစ်ဆယ်” ဟူသော စကားကိုလည်း နှစ်များဖြင့် နားလည်ရမည်ဟု အကြံပြုသည်။

This interpretation of the “seventy sevens” or “seventy weeks” receives support from the larger context. From Daniel 9:2, verse 24 takes up the concept of “seventy years” that Jeremiah predicted Israel would spend in Babylon (cf. Jer. 25:11, 12; 29:10). In effect, Daniel says that the time allocated to the events mentioned in Daniel 9:24–27 would amount to seven times “seventy years,” of which Jeremiah spoke. The reference to “seventy years” in Daniel 9:2 therefore suggests that the word “seventy” in verse 24 should also be understood in terms of years.

 

ရူပါရုံများအသီးသီးတွင် အချိန်ကိုးကားချက်များ၏ အချင်းချင်း ဆက်နွယ်မှုနှင့် ရူပါရုံများ၏ အပြိုင်သဘောသဘာဝကို ထည့်သွင်းစဉ်းစားပါက၊ အတိတ်က သမိုင်းဆက်တွက်အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုသူများကဲ့သို့ ဒံယေလနှင့် ဗျာဒိတ်ကျမ်း၏ ဗျာဒိတ်အခန်းများတွင် သင်္ကေတရက်တစ်ရက်သည် စာသားအတိုင်း တစ်နှစ်ကို ဆိုလိုသည်ဟု ယူဆခြင်းသည် ကျိုးကြောင်းဆီလျော်သည်။ ဝိလျံ အိတ်ချ် ရှိယာ (William H. Shea) သည် တစ်ရက်ကို တစ်နှစ်နိယာမကို ဂရုတစိုက် စစ်ဆေးခဲ့သည်။ သူသည် ဒံယေလနှင့် ဗျာဒိတ်ကျမ်း၏ ဗျာဒိတ်ပရောဖက်ပြုချက်များတွင် ဤနိယာမကို အသုံးချခြင်းကို ထောက်ခံသော ကျမ်းစာအကြောင်းပြချက် နှစ်ဆယ့်သုံးချက်ကို တင်ပြခဲ့သည်။ ထို့ပြင် ဤနှစ်ရက်နိယာမကို ဘီစီ ဒုတိယရာစုနှစ်က ယုဒအဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုသူများမှ ကွမ်ရန်ခေတ်နောက်ပိုင်းအထိ သိရှိအသုံးချခဲ့ကြောင်း တင်ပြခဲ့သည် (Shea ၅၆-၉၂၊ ဒံယေလ၏ အဓိကအချိန်ကာလ သုံးခုနှင့်ပတ်သက်၍ အသေးစိတ်အတွက် Judgment III. B. 1. a. (2) ကိုကြည့်ပါ)။

 

Given the interrelationships between the various time references in the visions and the parallel nature of the visions, it is reasonable to assume with historicist interpreters of the past that in the apocalyptic chapters of Daniel and Revelation a symbolic day signifies a literal year.

William H. Shea carefully examined the day-for-a-year principle. He advanced 23 biblical reasons validating the application of this principle to the time periods in the apocalyptic prophecies of Daniel and Revelation. He also established that the year-day principle was known and applied by Jewish interpreters during the second century B.C. and down to the post-Qumran period (Shea 56–92; for additional detail on Daniel’s three major time periods, see Judgment III. B. 1. a. (2).)

 

E. သင်္ကေတများ

ဒါနိယေလနှင့် ဗျာဒိတ်ကျမ်းတို့၏ အဝေးဆုံးခန့်မှန်းချက်များတွင် သင်္ကေတများ ပြည့်နှက်နေသည်။ ထိုသင်္ကေတများသည် တစ်ခါတစ်ရံ ရှုပ်ထွေးစေသော်လည်း နားမလည်နိုင်သောအရာများ မဟုတ်ပေ။ ကျမ်းစာထဲတွင် ပေးထားသော အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်များသည် အသေးစိတ်တိုင်းကို အလေးပေးရှင်းပြရန် ကြိုးစားခြင်းမရှိဘဲ သတင်းစကားများ၏ အဓိကအနှစ်သာရကို ရှင်းလင်းပေးသည်။ ထို့ကြောင့် ဒါနိယေလ ၂ တွင်ဖော်ပြထားသော လူပုံစံရုပ်တုသည် အင်ပါယာများနှင့် အုပ်စိုးသူများ ဆက်တိုက်ဖြစ်ပေါ်လာခြင်းကို ကိုယ်စားပြုသည်။ သို့သော် ထိုရုပ်တု၏ ခြေချောင်းအရေအတွက် သို့မဟုတ် ခြေချောင်းများ၏ တိကျသောအမှတ်အသားကို ရှင်းမပြပေ။

E. Symbolism

The long-range predictions of Daniel and Revelation are replete with symbols which, although at times perplexing, are not unintelligible. The interpretations provided in Scripture neither stress nor attempt to explain every detail, but clarify the thrust of the messages. Thus the manlike image of Daniel 2 signifies a succession of empires and rulers without attempting to spell out the significance of the number of toes of the image or their precise identity.

Similarly, John does not dwell upon all the details associated with the symbolic imagery he uses. The evocative power of these details is utilized but not fully explored. It would be presumptuous and probably unproductive—if not counterproductive—for modern interpreters to advance meanings that have not been revealed. In fact, fanciful interpretations often have attracted—occasionally justifiably—the opprobrium of scholars who reject the historicist approach.

 

အလားတူပင် ယောဟန်သည်လည်း သူသုံးစွဲထားသော သင်္ကေတပုံရိပ်များနှင့် ပတ်သက်သော အသေးစိတ်အားလုံးကို အလေးမပေးပေ။ ထိုအသေးစိတ်များ၏ စိတ်လှုပ်ရှားဖွယ်အာနိသင်ကို အသုံးချသော်လည်း အပြည့်အဝ မရှင်းပြပေ။ ထို့ကြောင့် ခေတ်သစ်အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုသူများသည် ဗျာဒိတ်ချပြခြင်းမခံရသော အဓိပ္ပာယ်များကို ကိုယ်တိုင်ထုတ်ဖော်ပြောဆိုခြင်းသည် မာန်မာနဖြစ်နေရုံသာမက အကျိုးမဖြစ်ထွန်းနိုင်သည့်တိုင် ဆုတ်ယုတ်မှုဖြစ်စေနိုင်သည်။ အမှန်မှာ စိတ်ကူးယဉ်ဆန်သော အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်များသည် သမိုင်းဝင်နည်းလမ်းကို ငြင်းပယ်သော ပညာရှင်များ၏ အပြစ်တင်ဝေဖန်ခြင်းကို မကြာခဏ ဆွဲဆောင်ခဲ့သည်။ တစ်ခါတစ်ရံ ထိုဝေဖန်ချက်များသည် တရားမျှတသည်ပင် ဖြစ်သည်။ ဗျာဒိတ်သင်္ကေတများ၏ အဓိပ္ပာယ်ကို အဓိကထား ကျမ်းစာအတွင်းမှပင် ရှာဖွေသင့်သည်။ တစ်ခါတစ်ရံ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်များကို ထိုကျမ်းပိုဒ်အတွင်းမှာပင် ပေးထားတတ်သည်။ ဥပမာ၊ ဒါနိယေလသည် အမြင်တွင်မြင်ခဲ့သော ဆိတ်ဆွေးနှင့် ဆိတ်ကို အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ပြထားသည် (ဒါနိယေလ ၈:၃-၅၊ ၂၀၊ ၂၁)။ သို့မဟုတ် ယောဟန်သည် လုပ်ကြံသူမကြီးထိုင်နေသော “ရေများ” သည် “လူမျိုးများ၊ လူအစုအဝေးများ၊ တိုင်းနိုင်ငံများနှင့် ဘာသာစကားများ” ဖြစ်ကြောင်း သိရှိခဲ့သည် (ဗျာဒိတ် ၁၇:၁၊ ၁၅)။ ဤသို့သော တိကျသောရှင်းလင်းချက်များအပြင် ဗျာဒိတ်ကျမ်းသည် ကျမ်းစာပုံရိပ်များကို များစွာဆွဲယူထားပြီး ထိုပုံရိပ်များ၏ အဓိပ္ပာယ်ကို စူးစမ်းနိုင်သည်။ ထို့ကြောင့် ဗျာဒိတ်ကျမ်းသည် ဒါနိယေလ၏ သင်္ကေတများကို ထပ်မံထင်ဟပ်စေသည်။ ထို့ပြင် ဂန္ထဝင်ပရောဖက်ပြုရာကျမ်းများမှ သင်္ကေတများနှင့် ညွှန်းဆိုချက်များကိုလည်း ဆွဲယူထားသည်။ ဒါနိယေလနှင့် ဗျာဒိတ်ကျမ်း၏ သမိုင်းနောက်ခံသည်လည်း ဗျာဒိတ်သင်္ကေတများကို အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုရာတွင် ကူညီပေးနိုင်သော်လည်း အဓိပ္ပာယ်ကို ပထမဆုံး ကျမ်းစာအတွင်းမှပင် ရှာဖွေသင့်သည်။

 

The interpretation of apocalyptic symbols should be sought primarily within Scripture itself. Sometimes interpretations are given within the very passage, as when Daniel is told the meaning of the ram and of the goat he has seen in vision (Dan. 8:3–5, 20, 21), or John learns that the “waters” on which the great prostitute sits are “peoples and multitudes and nations and languages” (Rev. 17:1, 15, NRSV). Beyond such specific explanations, apocalyptic draws heavily upon biblical imagery, which may be explored for its meaning. Thus Revelation echoes the symbolism of Daniel; it also pulls in symbols and allusions from classical prophecy. The historical background of Daniel and Revelation also may help in the interpretation of apocalyptic symbols; however, meaning should first be sought within the Bible.

 

F. ထပ်ကာထပ်ကာ ဖော်ပြခြင်း

ဒါနိယေလနှင့် ယောဟန်တို့သည် သူတို့၏ အမြင်များကို တစ်ခုနှင့်တစ်ခု နှိုင်းယှဉ်ဖော်ပြထားသည်။ ထို့နှင့်အတူ အမြင်များသည် ယခင်ပေးပြီးသား အကြောင်းအရာများကို ထပ်မံဖော်ပြပြီး အသေးစိတ်ထပ်ထည့်သည်။ ထို့ကြောင့် ဒါနိယေလ ၇ သည် ဒါနိယေလ ၂ တွင် ဖော်ပြပြီးသား အကြောင်းအရာကို ထပ်မံဖြတ်သန်းပြီး ယခင်မရှိခဲ့သော အသေးစိတ်များကို ထည့်သွင်းထားသည်။ အလားတူပင် ဗျာဒိတ်ကျမ်း၏ ဖွဲ့စည်းပုံအရ အဖမ်းခံရခြင်း ခုနစ်ချက်နှင့် တံပိုးမျှော်ခြင်း ခုနစ်ချက်ကဲ့သို့သော အစီအစဉ်များသည် အပြိုင်ဖြစ်ပြီး စာဖတ်သူကို တမန်တော်ခေတ်မှ ခရစ်တော်၏ ဒုတိယလာရောက်ခြင်းအထိ ခေါ်ဆောင်သည်။ ဤထပ်ကာထပ်ကာ ဖော်ပြသည့်သဘောသည် ဒါနိယေလ ၈ ၏ ဖြစ်ရပ်များသည် ဒါနိယေလ ၇ ၏ ဖြစ်ရပ်များကို အချိန်ကုန်အလျောက် ဆက်လက်ဖြစ်ပေါ်သည်ဟု သို့မဟုတ် ဗျာဒိတ်ကျမ်းတွင် တံပိုးမျှော်ခြင်း ခုနစ်ချက်သည် အဖမ်းခံရခြင်း ခုနစ်ချက်ကို ဆက်လက်ဖြစ်ပေါ်သည်ဟု အစဉ်အတိုင်း ဖတ်ရှုခြင်းကို တားမြစ်ထားသည်။

F. Recapitulation

Both Daniel and John juxtapose their visions. At the same time the visions recapitulate and expand the subject matter already given. Thus Daniel 7 goes over the ground covered by Daniel 2 but adds details not present in the previous account. Similarly, the structure of the book of Revelation suggests that sequences like the seven seals and seven trumpets are parallel and take the reader from apostolic times to the second advent of Christ. This recapitulatory nature of the various sequences precludes a continuous or straight-line reading of the chapters as if the events of Daniel 8 followed chronologically those of Daniel 7 or the seven trumpets of Revelation succeeded the seven seals.

 

တစ်ခါတစ်ရံ အမြင်ရရှိသူသည် သူ့ကိုယ်သူ ထပ်ခါထပ်ခါ ဖော်ပြသည် သို့မဟုတ် သူ၏အကြောင်းအရာထက် အလျင်အမြန်ရှေ့သို့ ပြေးသွားတတ်သည် (ဥပမာ၊ ဗျာဒိတ် ၁၄:၁-၅၊ ၂၀:၉)။ သူသည် သမိုင်းတစ်လျှောက် အရာအားလုံးကို အသေးစိတ်ဖော်ပြထားသည့် ပြည့်စုံသောမှတ်တမ်းကို ပေးရန် ကြိုးစားခြင်းမရှိပေ။ ယင်းအစား သူ၏ရည်ရွယ်ချက်ကို အကောင်းဆုံးဖြည့်ဆည်းပေးနိုင်သော ဖြစ်ရပ်များကိုသာ ရွေးချယ်သည်။ ဤအလေ့အကျင့်များသည် အခြားကျမ်းစာရေးသားသူများ၏ လက္ခဏာလည်း ဖြစ်သော်လည်း အစဉ်အတိုင်းဖြစ်ပေါ်နေသော သမိုင်းဆိုင်ရာ လုပ်ငန်းစဉ်ကို တရားမဲ့စေခြင်း မရှိပေ။

Occasionally the visionary either repeats himself or rushes ahead of his subject matter (e.g., Rev. 14:1–5; 20:9). He does not pretend to give a comprehensive account in which he details every feature of history. Rather, he selects events that best serve his purpose. None of these practices, also characteristic of other biblical writers, invalidates the sequential historical process.

 

III. ကျမ်းစာဗျာဒိတ်၏ ဓမ္မသီအနက်

ကျမ်းစာဗျာဒိတ်သည် ကောင်းကင်နှင့် မြေကြီးတို့ နီးကပ်စွာ ဆက်နွယ်နေသော စကြဝဠာကို ဖော်ပြသည်။ စကြဝဠာတစ်ခုလုံးသည် ဘုရားသခင်၏ တည်ရှိတော်မူခြင်းဖြင့် ပြည့်နှက်နေသည်။ လူသားမျိုးနွယ်ကို အထက်ကောင်းကင်ဘုံအကြောင်း အသိပညာမဲ့စေရန် ချန်ထားခဲ့ခြင်း မရှိပေ။ စကြဝဠာ၏ အချုပ်အခြာအာဏာပိုင်ဖြစ်တော်မူသော ဘုရားသခင်သည် ကျွန်ုပ်တို့နှင့် ဆက်သွယ်ပြောဆိုတော်မူသည်။ ဘုရားသခင်ကိုယ်တိုင် လူသားမျိုးနွယ်နှင့် ပြောဆိုတော်မူသောကြောင့် ထိုသတင်းစကားများသည် သမ္မာတရားအာဏာတက်ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် ဗျာဒိတ်သည် သမိုင်းကို ဘုရားသခင်ကိုယ်တိုင် စီမံခန့်ခွဲတော်မူကြောင်းကို ဖော်ပြရုံသာမက ယခုဘဝတွင် နေ့စဉ်ဘဝအတွက် သက်ရောက်မှုများကိုလည်း ညွှန်ပြသည်။

III. The Theological Significance of Biblical Apocalyptic

Biblical apocalyptic reveals a universe in which heaven and earth are in close touch with each other. The cosmos is suffused with a sense of the divine. Humanity is not left ignorant of the transcendent, for the Sovereign of the universe communicates with us. Because it is God who speaks to humanity, His messages have a supernatural authority. Thus apocalyptic not only discloses the divine superintendence of history but suggests implications for daily life in the here and now.

 

A. သမိုင်းကို ဘုရားသခင်၏ စီမံခန့်ခွဲတော်မူခြင်း

ဤဘုရားသခင်၏ ဗျာဒိတ်များသည် ကျွန်ုပ်တို့၏ အမြင်အာရုံကို ကန့်သတ်ထားသော မျက်နှာဖုံးကို ဖယ်ရှားပေးသည်။ ကောင်းကင်ဘုံနှင့် လူ့ဘုံတို့ အဆက်မပြတ် ထပ်တူကျရောက်နေသော ကောင်းကင်လောကကို ဖော်ပြသည်။ ထိုဗျာဒိတ်များသည် အစဉ်အမြဲတည်ရှိတော်မူသော၊ ဉာဏ်အလွန်နက်နဲတော်မူသော၊ တန်ခိုးအ့ံဖွယ်တော်မူသော၊ ကျေးဇူးတော်မမျှော်လင့်နိုင်အောင် ကြီးမြတ်တော်မူသော၊ လူသားမျိုးနွယ်၏ အကောင်းဆုံးအကျိုးကို ရည်ရွယ်တော်မူသော ဘုရားသခင်၏ အမြင်ကို ဖော်ပြသည်။ အစမှအဆုံးတိုင်အောင် သိတော်မူသောကြောင့် ယခုအချိန်နှင့် အနာဂတ်ကို ယုံကြည်စွဲချား၍ အပ်နှံနိုင်သည်။ ဗျာဒိတ်ကျမ်းများတွင် ဖော်ပြထားသော ဘုရားသခင်သည် အတိတ်ကာလ သို့မဟုတ် ဝေးလံသောအနာဂတ်ရှိ မတည်မရှိ၊ မှန်းဆ၍မရသော အိမ်ရှင်တစ်ဦးမျှ မဟုတ်ပေ။ ယနေ့သမိုင်း၏ သခင်ဖြစ်တော်မူသည်။ ယုံကြည်သူများသည် ဘုရားသခင်သည် ယနေ့ဘဝကို ထိန်းသိမ်းထားကြောင်း စိတ်ချစွာ အနားယူနိုင်သည်။

A. The Divine Superintendence of History

These divine revelations lift the curtain that limits our view of reality. They disclose a heavenly world that constantly intersects with the world of humankind. The revelations portray a vision of God, whose existence and dominion are eternal, whose wisdom is unfathomable, whose power is absolute, whose grace is matchless, and whose purposes are for the best good of humanity. Because He knows the end from the beginning, He can be trusted for the present and the future. The God of the apocalypses is not some absent, unpredictable landlord of the hoary past or distant future; rather, He is Lord of present history. Believers can rest assured that God is in control of life today.

 

ကျမ်းစာဗျာဒိတ်သည် ကောင်းကင်သတ္တဝါများ၏ လောကကို ဖော်ထုတ်သည်။ ကောင်းကင်တမန်များကို ဘုရားသခင်၏ အစီအမံကို အကောင်အထည်ဖော်ရန်၊ ညွှန်ကြားရန်နှင့် လူသားမျိုးကို ကာကွယ်ရန် စေလွှတ်တော်မူသည်။ သို့သော် နတ်ဆိုးများသည်လည်း ဘုရားသခင်၏ ရည်ရွယ်ချက်ကို နှောင့်ယှက်ရန် ကြံစည်နေကြသည်။

Biblical apocalyptic exposes the world of heavenly beings. Angels are sent to further the divine plan, to instruct, and to protect humanity. But demons also are intent on frustrating God’s purpose.

 

ကျမ်းစာဗျာဒိတ်သည် ဖြစ်ရပ်များ၏ လမ်းကြောင်းကို ဘုရားသခင်က ထိန်းချုပ်ထားကြောင်း အတည်ပြုသည်။ လူ့အာဏာများ ထွန်းကားပြီး ပြိုလဲခြင်း၏ စနစ်တကျ အစဉ်လိုက်သည် ဤစကြဝဠာသည် စီမံခန့်ခွဲခံနေရသော စကြဝဠာဖြစ်ကြောင်း ညွှန်ပြသည်။ ဗျာဒိတ်သမိုင်းသည် ပထဝီ၊ နိုင်ငံ၊ သို့မဟုတ် လူမျိုးအလိုက် ကန့်သတ်ခံရခြင်း မရှိပေ။ ဘုရားသခင်၏ ရည်ရွယ်ချက်များသည် လူသားသမိုင်းတစ်ခုလုံးကို လွှမ်းခြုံထားပြီး အထက်လောကနှင့် အောက်လောကနှစ်ခုလုံးကို လွှမ်းခြုံထားသည်။ ကျမ်းစာဗျာဒိတ်သည် အထူးသဖြင့် နောက်ဆုံးကာလများကို အာရုံစိုက်သော သန့်ရှင်းသော သမိုင်းအစဉ်အလာကို ခြေရာခံသည်။ ဤလောက၏ လမ်းကြောင်းသည် ကြိုတင်သတ်မှတ်ပြီးဖြစ်ကြောင်း၊ ထို့ကြောင့် ဘုရားသခင်၏ စီမံအုပ်ချုပ်မှုအောက်တွင် ရှိကြောင်း ဖော်ပြသည်။ ဘုရားသခင်၏ လက်တော်သည် အရာအားလုံးတွင် ရှိတော်မူပြီး သူ၏ နောက်ဆုံးအလိုတော်ကို အကောင်အထည်ဖော်ခြင်းကို ဘာမျှ နှောင့်ယှက်၍ မရနိုင်ပေ။ သမိုင်းကို တိုင်းတာပြီးဖြစ်သောကြောင့် ဗျာဒိတ်ကျမ်း၏ နားထောင်သူနှင့် ဖတ်ရှုသူများသည် သူတို့၏ မျိုးဆက်ကို အချိန်စီးကြောင်းထဲတွင် ရှာဖွေတွေ့ရှိနိုင်သည်။ ပြည့်စုံရန် ကျန်ရှိသော ဖြစ်ရပ်များ အနည်းငယ်သာရှိသောကြောင့် ခေတ်သစ်စာဖတ်သူသည် အချိန်ကုန်ခမ်းနီးပြီဖြစ်ကြောင်း သတိပေးခံရသည်။ ဤနည်းဖြင့် ကျမ်းစာဗျာဒိတ်သည် အတိတ်နှင့် နောက်ဆုံးကာလကြား လမ်းကြောင်းတစ်ခုဖြစ်ပြီး ဘုရားကိုးကွယ်သူများသည် ထိုလမ်းကြောင်းအတိုင်း ဘုရားသခင်၏ နိုင်ငံတော်သို့ ခရီးနှင်ကြသည်။ သူတို့သည် ယခင်ဖြတ်ကျော်ပြီးသား နိမိတ်လက္ခဏာများကြောင့် ထိုလမ်းကြောင်းသည် သူတို့ကို ခရီးပန်းတိုင်သို့ ပို့ဆောင်မည်ဟု သေချာစွာ ယုံကြည်ကြသည်။

 

 

Biblical apocalyptic affirms God’s control of the course of events. The orderly sequence in the rise and fall of human powers portends that this is, after all, a managed universe. Apocalyptic history is not limited geographically, nationally, or racially, for God’s purposes encompass the totality of human history and embrace both the world above and the world below.

Biblical apocalyptic traces a sequence of sacred history that focuses particularly on the last days. It reveals that the course of this world is preordained and, therefore, under divine management. God’s hand is in all, and nothing can frustrate the outworking of His ultimate will.

History has been measured out, and therefore hearers and readers of the Apocalypse can locate their generation in the stream of time. Since few events remain to be fulfilled, the modern reader is reminded that time has almost run out. In this respect biblical apocalyptic represents a path between the past and the eschaton, along which the devout travel to the kingdom. They are sure that the path will take them to their destination because of the landmarks they have already passed.

 

ကျမ်းစာဗျာဒိတ်သည် ဤလောက၏ နာကျင်မှုနှင့် ဆင်းရဲဒုက္ခများကို ကျော်လွန်သော အဓိပ္ပာယ်ကို ပေးသည်။ အချိန်ကြာလာသည်နှင့်အမျှ ပဋိပက္ခနှင့် ညှဉ်းဆီးခြင်း၏ အရောင်အဆင်းများ ပိုမိုနက်ရှိုင်းလာသော်လည်း ဗျာဒိတ်ကျမ်းများသည် တပါးအမျိုးသားအုပ်ချုပ်ရေး၏ တန်ခိုးကို အတက်ကြွယ်ဝစေသည်။ အရာအားလုံး၏ ပုံပန်းသဏ္ဌာန်မည်သို့ပင်ရှိစေကာမူ ခရီးသွားများကို အခြားသူများ၏ စိတ်အလိုအတိုင်း သို့မဟုတ် ကံကြမ္မာ၏ မတော်တဆအင်အားများထံ ချန်ထားခဲ့ခြင်း မရှိပေ။ မျှော်လင့်ခြင်းသည် စိတ်ပျက်အားငယ်ခြင်းနှင့် ဖိနှိပ်ခြင်းတို့နှင့် အလှည့်ကျဖြစ်ပေါ်ပြီး ဘုရားသခင်၏ ငြိမ်သက်ခြင်းနှင့် ဝမ်းမြောက်ခြင်း၏ ရည်ရွယ်ချက်သည် နောက်ဆုံးတွင် အောင်မြင်သည်။ သမိုင်းတွင် ဘုရားသခင်၏ ထိန်းချုပ်မှု၏ အာမခံချက်သည် မကောင်းမှု၏ အကြောင်းရင်းကို တားမြစ်သည်။ မကောင်းမှု၏ ညစ်ညမ်းမှုသည် အလွန်အမင်း ပျံ့နှံ့နေပုံရသော်လည်း နောက်ဆုံးတွင် ဖယ်ရှားခံရမည်ဖြစ်သည်။

Biblical apocalyptic provides a meaning that transcends the pain and agony of this world. Though the hues of conflict and persecution deepen as time progresses, the apocalypses relativize the power of pagan rule. In spite of all appearances, the pilgrims are left neither to the whims of their fellows nor to the accidental forces of chance. Hope alternates with despair and oppression, and the divine purpose of peace and joy triumphs in the end. The assurance of God’s control in history proscribes the cause of evil. Though the blight of evil seems to be ubiquitous, it will be removed inexorably.

 

ကျမ်းစာဗျာဒိတ်သည် လူ့အစိုးရများ၏ တရားမျှတမှုကို လက်ခံသည်။ ဘုရင်များနှင့် နိုင်ငံတို့သည် ပေါ်ထွန်းပြီး ပျောက်ကွယ်သွားတတ်သည်။ သူတို့၏ ခြိမ်းခြောက်မှုများနှင့် အောင်ပွဲများလည်း ထိုနည်းတူပင်။ သူတို့သည် သတ်မှတ်ထားသော အချိန်တွင် ထွန်းကားပြီး ပြိုလဲကြသည်။ သို့သော် နောက်ဆုံးတွင် ဘုရားသခင်၏ နိုင်ငံတော်သို့ လမ်းဖြတ်ပေးရမည်။ ဘုရားသခင်သည် လူ့အရေးတွင် အုပ်စိုးပြီး တရားစီရင်တော်မူသည်။ လူ့အာဏာများကို ငြင်းပယ်ခြင်းမျှသာ မဟုတ်ဘဲ ဗျာဒိတ်ကျမ်းများသည် ထိုအာဏာများကို ဘုရားသခင်၏ ကံကြမ္မာအောက်တွင် ထည့်သွင်းထားသည်။ စိတ်ဝင်စားစရာမှာ ဗျာဒိတ်သည် ဘုရားသခင်ကို သစ္စာရှိခြင်းသည် ဘုရင်ကို ဆောင်ရွက်ခြင်းနှင့် မကိုက်ညီဟု မဆိုလိုပေ။ အမှန်မှာ ဘုရားသခင်အပေါ် သစ္စာရှိခြင်းသည်ပင် လူ့သခင်များကို ဆောင်ရွက်ရာတွင် အောင်မြင်မှု၏ အခြေခံဖြစ်လာသည်။

Biblical apocalyptic accepts the legitimacy of human governments. Kings and kingdoms come and go, and so do their threats and their victories. They rise and fall at their appointed times. Ultimately, however, they must give way to the kingdom of God. God overrules and judges in the affairs of men. Rather than rejecting human powers, the apocalypses subsume them under the providence of God. Interestingly enough, apocalyptic also teaches that faithfulness to God is not incompatible with service to the king. Indeed, it is fidelity to the divine Lord that becomes the ground for success in the service of human lords.

 

ကျမ်းစာဗျာဒိတ်သည် လူသားမျိုးနွယ်သည် တရားစီရင်ခြင်းအောက်တွင် နေထိုင်ကြောင်း ကြေညာသည်။ မည်သူမျှ တစ်ဦးချင်းတာဝန်ခံရမည့် အချိန်မှ လွတ်မြောက်၍ မရနိုင်ပေ။ ယေရှုပြန်လာသောအခါ သူ၏ ဆုလာဘ်ကို ယူဆောင်လာမည်ဖြစ်ပြီး “လူတိုင်းကို သူပြုခဲ့သော အမှုအရာအလိုက် ဆပ်ပေးမည်” (ဗျာဒိတ် ၂၂:၁၂)။ တစ်ဦးချင်းသည် ဘုရားသခင်၏ ကျေးဇူးတော်ဖြင့် ကြိုတင်သတ်မှတ်ထားသော သမိုင်းလမ်းကြောင်းကို ပြောင်းလဲ၍ မရနိုင်သော်လည်း ယခုအချိန်တွင် သူ၏ နိုင်ငံတော်၏ အဖွဲ့ဝင်ဖြစ်ရန် ရွေးချယ်နိုင်ပြီး အနာဂတ်တွင် နိုင်ငံတော်နှင့်အတူ အောင်မြင်နိုင်သည်။ တရားစီရင်ခြင်းသည် ယခုအချိန်တွင် ကိုယ်ကျင့်တရားဆိုင်ရာ တန်ဖိုးများကို ရှင်းလင်းစေပြီး ထိုအချိန်တွင် လူသားများ၏ ရွေးချယ်မှုနှင့် ကံကြမ္မာများကို ဖော်ပြသည်။

Biblical apocalyptic proclaims that humanity lives under judgment. No one can escape the moment of individual accountability. When Jesus returns, He will bring His recompense with Him and “repay every one for what he has done” (Rev. 22:12). Though individuals may not change the course of history that divine grace has preordained, they can choose to be members of His kingdom in the present and triumph with the kingdom in the future. The judgment both clarifies moral values now and reveals human choices and destinies then.

 

ကျမ်းစာဗျာဒိတ်သည် ယေရှု၏ “ငရဲတံခါးများသည် ငါ့အသင်းတော်ကို မအောင်နိုင်” ဟူသော ဟောကိန်းကို အတည်ပြုသည်။ ဗျာဒိတ်ပေးသူသည် ခရစ်တော်၏ အသေခံခြင်းတွင် ဘုရားသခင်သည် အောင်မြင်ပြီးဖြစ်ကြောင်း ကြေညာသည် (ဗျာဒိတ် ၁၂:၁၀၊ ၁၁)။ ယခုအချိန်တွင် ဘုရားသခင်၏ လူမျိုးသည် ဘုရင်၏ မြင်နိုင်သော ပေါ်ထွန်းခြင်းနှင့် သူတို့၏ နောက်ဆုံးတရားမျှတမှုကို စောင့်ဆိုင်းနေကြသည်။

Biblical apocalyptic confirms Jesus’ prediction that the gates of hell will not prevail against His church. The revelator declares that in the death of Christ God has already attained the victory (Rev. 12:10, 11). Presently God’s people await the visible appearance of the King and their own ultimate vindication.

 

အဆုံးသတ်နေ့နှင့် အချိန်ကို ဘုရားသခင်တစ်ပါးတည်းသာ သိတော်မူသော်လည်း အဆုံးသတ်၏ နိမိတ်လက္ခဏာများသည် နီးကပ်လာပြီဖြစ်ကြောင်း သတင်းစကားပေးသည်။ နောက်ဆုံးကာလ၏ ဖိအားများကြားတွင် နောက်ဆုံးကာလ သစ္စာစောင့်သိမှု၏ စမ်းသပ်မှုသည် ပြင်းထန်လာမည်။ သို့သော် ဘုရားသခင်၏ ကျေးဇူးတော်ကို တုံ့ပြန်သော ဘုရားသခင်၏ လူမျိုးသည် သူတို့၏ အတွင်းစိတ်နက်ရှိုင်းဆုံးတွင် သစ္စာရှိပြီး ဖြောင့်မတ်စွာ ရပ်တည်နေမည်။ ဗျာဒိတ်၏ ကတိများ၊ သတိပေးချက်များနှင့် နှစ်သိမ့်မှုများဖြင့် အားပေးခံရပြီး လူ့သမိုင်းထဲသို့ ဘုရားသခင်၏ ဝင်ရောက်စွက်ဖက်ခြင်းကို မျှော်လင့်ကြသည်။ ထိုဝင်ရောက်စွက်ဖက်ခြင်းဖြင့် ဤလောကသည် အပြီးအပြတ် ပြောင်းလဲသွားမည်။ သူတို့သည် ယခုအချိန်ကို အနာဂတ်ဖြစ်ထွန်းစေရန် ယုံကြည်ခြင်း မရှိကြပေ။

Though only God knows the day and hour of the consummation, signs of the end herald the impending denouement. In the face of end-time pressures, the test of last-day loyalty will be close. Yet God’s people responding to divine grace will remain true and upright in their inmost souls. Buoyed up by the apocalyptic promises, admonitions, and consolations, they anticipate the divine intervention into human history, through which the world will be changed forever. They have no faith in the present to beget the future.

 

ဘုရားသခင်၏ နောက်ဆုံးအောင်မြင်မှုသည် ယေရှု၏ ပြန်လာခြင်း၊ ခရစ်တော်ထဲသို့ သေဆုံးသူများ၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းနှင့် ဖြောင့်မတ်သောသူများ အသက်ရှင်စဉ် ကောင်းကင်သို့ ဆွဲငင်ခြင်းတို့ဖြင့် စတင်သည်။ ထောင်စုနှစ်သည် ဘုရားသခင်၏ ရန်သူများ၏ တကယ့်ရည်ရွယ်ချက်များကို အတိအကျ သက်သေပြပြိမ်းမှ မကောင်းမှုအားလုံး ဖယ်ရှားခြင်းဖြင့် အဆုံးသတ်သည်။ ဗျာဒိတ်အမြင်များသည် ကောင်းကင်သစ်မြေသစ်ကို ဖန်ဆင်းခြင်းဖြင့် အဆုံးသတ်ပြီး ဘုရားသခင်၏ လူမျိုးသည် ဘုရားသခင်ရှေ့တော်၌ အစဉ်အမြဲ နေထိုင်ကြမည် (ဗျာဒိတ် ၂၁:၁-၄ ကိုကြည့်ပါ)။

God’s ultimate triumph begins with Jesus’ return, the resurrection of the dead in Christ, and the translation of the righteous living. The millennium demonstrates unquestionably the true motives of God’s enemies and ends with the removal of all evil. The apocalyptic visions close with the ushering in of a new heaven and a new earth, in which God’s people will dwell in the presence of God forever (cf. Rev. 21:1–4).

 

B. နေ့စဉ်ဘဝအတွက် သက်ရောက်မှု

ကျမ်းစာဗျာဒိတ်သည် ကောင်းကင်တမန်များ အဆိုတော်ရှုခြင်းဖြင့် ကိုးကွယ်နေသော ဘုရားသခင်၏ နယ်ပယ်သို့ ကျွန်ုပ်တို့၏ အမြင်ကို မြှင့်တင်ပေးသော်လည်း ဤမြေကြီးပေါ်တွင် ဘဝကို သက်ရောက်မှုရှိသည်။ အရာအားလုံး၏ အဆုံးသတ်သို့ ကျွန်ုပ်တို့ကို ခေါ်ဆောင်သွားသော်လည်း ယခုအချိန်တွင် ကျွန်ုပ်တို့ မည်သို့နေထိုင်ပြီး အလုပ်လုပ်ရမည်ကို သက်ရောက်သည်။

B. Implications for Daily Life

Although biblical apocalyptic lifts our sights to the realm of God, where angels sing in worship, it impacts life on this earth. Although it carries us away to the consummation of all things, it affects how we live and work now.

 

ကျမ်းစာဗျာဒိတ်သည် ဤလောကမှ နုတ်ထွက်ရန် စာပေမျှ မဟုတ်ပေ။ ဤလောကကို ငြင်းပယ်ခြင်း မဟုတ်ဘဲ ဘုရားသခင်၏ နောက်လိုက်များ ဤလောကတွင် မည်သို့နေထိုင်ရမည်ကို ပြသသည်။

Biblical apocalyptic is not literature of withdrawal from the world. It does not deny the world; rather, it shows how God’s followers are to live in the world.

 

ဒါနိယေလကျမ်းသည် ဤအမှန်တရားကို ထင်ရှားစွာ သရုပ်ဖော်ထားသည်။ ကျမ်း၏ တစ်ဝက်သည် နိုင်ငံများ ထွန်းကားပြီး ပြိုလဲခြင်း၊ သန့်ရှင်းသူများ၏ ဆင်းရဲဒုက္ခ၊ မကောင်းသောအာဏာများ၏ အုပ်စိုးခြင်း၊ ရက်စက်ကြမ်းကြုတ်မှု၊ လှည့်စားခြင်းနှင့် ဘုရားသခင်သည် နောက်ဆုံးတွင် သူ၏ လူမျိုးနှင့် သူ၏ အုပ်စိုးမှုကို တရားမျှတစွာ ထောက်မပြီး မကောင်းမှု၏ အင်အားများကို ဖြိုချကာ အစဉ်အမြဲ တည်တံ့သော ဖြောင့်မတ်ခြင်းကို ယူဆောင်လာခြင်းကဲ့သို့ ကြီးကျယ်ခမ်းနားသော ဗျာဒိတ်ဖြစ်သည်။ ကျမ်း၏ ကျန်တစ်ဝက်သည် ဒါနိယေလ၏ ဇာတ်လမ်းကို ပြောပြထားသည်—သူ၏ စမ်းသပ်ခြင်းများ၊ ဘုရင်များ၏ နန်းတွင်းတွင် ဆောင်ရွက်ခြင်း၊ အကြံဉာဏ်နှင့် ဉာဏ်ပညာ။ သတင်းစကားမှာ ဤသို့ဖြစ်သည်—ဗျာဒိတ်သည် ဘုရားသခင်နှင့် လူသားမျိုးနွယ်အတွက် ဆောင်ရွက်ခြင်းနှင့် လက်တွဲလျက် ရှိနေသည်။

The book of Daniel provides a striking illustration of this truth. Half the book is apocalyptic on a grand scale: the rise and fall of nations, the sufferings of the saints, the reign of evil powers, cruelty, deception, and God’s intervention at last to vindicate His people and His rule as He overthrows the forces of evil and brings in everlasting righteousness. The other half tells the story of Daniel himself—his tests, service in the court of kings, and counsel and wisdom. The message is this: apocalyptic goes hand in hand with service to God and humanity.

 

ဒါနိယေလစာအုပ်သည် ဗျာဒိတ်ဆန်ဆန် အဓိပ္ပါယ်ဖွင့်ဆိုချက်နှင့် လက်ရှိဘဝတွင် အပြန်အလှန်ဆက်နွယ်မှုကို အထင်ရှားဆုံးပြသထားသော်လည်း၊ သမ္မာကျမ်းစာတွင်ရှိသော အခြားဗျာဒိတ်ဆန်ဆန် စာအုပ်များကလည်း အလားတူအချက်ကို ဖော်ပြထားသည်။ ဟေရှာယ ၂၄-၂၇ သည် ဣသရေလနိုင်ငံကို ဝိုင်းရံထားသော တပါးအမျိုးသားများအပေါ် ပရောဖက်ပြုချက်များစွာအလယ်တွင် ပါဝင်သည်။ ဤဗျာဒိတ်ဆန်ဆန် အပိုင်းသည် နိုင်ငံအမျိုးမျိုးကို ကျော်လွန်၍ ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်းလုံး ပျက်စီးခြင်းကို ဖော်ပြထားသော်လည်း၊ စာအုပ်တစ်အုပ်လုံးကို ပုံဖော်ထားသော လက်တွေ့ကျသော စိုးရိမ်မှုများတွင် အမြစ်တွယ်နေသည်။ ယေဇကျေလ ၃၈၊ ၃၉ ကိုလည်း ဣသရေလပြည်ပြန်လည်ထူထောင်ခြင်းနှင့် ချိတ်ဆက်ထားသည်။ ထာဝရဘုရားသည် သူတို့၏ရန်သူများကို ဖျက်ဆီးတော်မူသောအခါ “ဣသရေလအမျိုးအနွယ်သည် ထိုနေ့င်မှစ၍ ငါသည် ထာဝရဘုရားငါ့ဘုရားဖြစ်ကြောင်းကို သိလိမ့်မည်” (ယေဇကျေလ ၃၉:၂၂)။ ယောၡလ ၂၊ ၃ တွင်လည်း နေ့စဉ်ဘဝကို ထိခိုက်စေသော ပျက်စီးခြင်းဟူသော ပရောဖက်ပြုချက်ကို တွေ့ရပြီး၊ ပရောဖက်သည် လူမျိုးတစ်မျိုးလုံး နောင်တရရန် တိုက်တွန်းထားသည် (ယောၡလ ၂:၁၂-၁၇)။ ဇာခရိ ၉-၁၄ သည်လည်း ပြည်နှင်ဒဏ်မှ ပြန်လာသော ယုဒလူးများအား ရန်သူများနှင့် စိတ်ပျက်အားငယ်မှုများကြားတွင် ဗိမာန်တော်ကို ပြန်လည်တည်ဆောက်ရန်နှင့် လူ့အဖွဲ့အစည်းကို ပြန်လည်ထထူထောင်ရန် ကြိုးစားနေချိန်တွင် မျှော်လင့်ချက်သတင်းစကားအဖြစ် ရောက်ရှိလာသည်။

Although Daniel shows most clearly the interplay of apocalyptic with life in the here and now, the other biblical apocalyptic writings make the same point. Isaiah 24–27 falls in the midst of a series of prophecies against the nations surrounding Israel. The apocalyptic interlude, while it sweeps beyond national boundaries to describe the desolation of the whole earth, is nonetheless rooted in the practical concerns that shape the entire book. Ezekiel 38, 39 likewise are tied to the restoration of Israel: when Yahweh destroys their enemies, “the house of Israel shall know that I am the Lord their God, from that day forward” (Eze. 39:22). In Joel 2, 3 we also find the prediction of doom impacting daily life as the prophet calls for national repentance (Joel 2:12–17). And Zechariah 9–14 comes as a message of hope to the Jews who, returned from exile, struggle against enemies and discouragement as they try to rebuild the Temple and restore society.

 

ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင် မဿဲ ၂၄ / မာကု ၁၃ / လုကာ ၂၁ တို့သည် နေ့စဉ်ဘဝနှင့် ချိတ်ဆက်ထားသည်။ မဿဲခရစ်ဝင်ကျမ်းတွင် ယေရှုသည် ခေတ်အဆုံးသတ်ခြင်းဆိုင်ရာ ဗျာဒိတ်ဟူသော ပရောဖက်ပြုချက်ကို ချက်ချင်းလိုလိုပင် စောင့်ဆိုင်းရမည့်ကာလအတွင်း တပည့်တော်များ မည်သို့နေထိုင်ရမည်နှင့်စပ်ဆိုင်သော ညွှန်ကြားချက်များဖြင့် ဆက်လက်ဖော်ပြထားသည် (မဿဲ ၂၅)။ သူတို့သည် ဤလောကမှ ခွဲခွာပြီး နုတ်ထွက်သွားသူများမဟုတ်၊ ယင်းအစား အခွင့်အရေးတိုင်းနှင့် အရည်အချင်းတိုင်းကို တိုးတကြွယ်စေရန် အလုပ်များနေရမည်ဖြစ်ပြီး၊ ယေရှုခရစ်၏ကျေးဇူးတော်ကို ကြိုးစားအားထုတ်ခြင်းမရှိဘဲ ကရုဏာနှင့် သနားကြင်နာခြင်းဆိုင်ရာ လုပ်ရပ်များဖြင့် ထင်ရှားစေရမည်ဖြစ်သည်။ တဖန် ရှင်ပေါလု၏ ဗျာဒိတ်ပြုချက် (၂ သက်သာလောနိတ် ၂) ကို လက်တွေ့ကျသော စိုးရိမ်မှုများဖြင့် ရှေ့မှလည်းကောင်း၊ နောက်မှလည်းကောင်း ဝိုင်းရံထားသည်။ နောက်ဆုံးအနေဖြစ်သော ဗျာဒိတ်ကျမ်းသည် စာပေပုံစံဖြင့် ရေးသားထားပြီး အာရှမိုငနိုးရှိ အမှန်တကယ်ရှိသော အသင်းတော်ခုနစ်ခုသို့ တိကျသော လက်တွေ့ကျသော အကြံဉာဏ်များ ယူဆောင်လာသည်။

In the NT, Matthew 24/Mark 13/Luke 21 dovetail with daily life.   In Matthew Jesus immediately follows the apocalyptic prediction of the end of the age with instructions on how His followers are to live during the waiting time (Matt. 25). We do not find them withdrawing from the world; rather, they are to be busy, improving every talent and opportunity, and manifesting the grace of Jesus in unstudied deeds of mercy and compassion. Again, Paul’s apocalypse (2 Thess. 2) is preceded and followed by practical concerns. Finally, the Apocalypse is cast in letter form and brings specific, practical counsel to seven actual churches of Asia Minor.

 

သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ ဗျာဒိတ်ပြုချက်သည် ဤလောကမှ အခြားတစ်နေရာသို့ ဦးတည်နေသည်ဆိုလျှင် အဓိပ္ပါယ်မှာမူ ဤလောကအတွင်း လုံးဝလက်တွေ့ကျသည်။ ၎င်းသည် ဘုရားသခင်၏လူမျိုးများအား ဤဘဝတွင် သူတို့၏တာဝန်များကို ထမ်းဆောင်နေချိန်  otအားပေး၊ အားပေး၊ သတိပေးသည်။ အများအပြားတွင် သူတို့သည် အခြားသူူများနှင့် အတူတူပင်ဖြစ်ပုံရသော်လည်း၊ သူတို့မှာ ဘုရားသခင်သည် သမိုင်းစီးဆင်းမှုနှင့် သူတို့၏ဘဝများကို ထိန်းချုပ်ထားကြောင်း ယုံကြည်မှုရှိသောကြောင့် တူညီခြင်းမရှိချေ။

If biblical apocalyptic is otherworldly, then its implications are altogether this-worldly. It reassures, encourages, and warns God’s people as they go about their tasks in this life. In many respects they seem to be just like other people, but they are not, because they have the confidence that God is in control of the flow of history and of their lives.

 

IV. သမိုင်းဆိုင်ရာ အကျဉ်းချုပ်

နေရာအကန့်အသတ်ကြောင့် အတိုချုံးပြီး ရွေးချယ်ထားသော အကျဉ်းချုပ်ကိုသာ ဖော်ပြနိုင်သည်။ ခရစ်ယာန်ခေတ်တစ်လျှောက်လုံးတွင် သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ ဗျာဒိတ်ပြုချက်သည် အမျိုးမျိုးသော ယုံကြည်သူများအတွက် မပြတ်မစဲ လှုံ့ဆော်မှုဖြစ်နေခဲ့သည်။ သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ ဗျာဒိတ်ပြုချက်ကို စိတ်အားထက်သန်စွာ လေ့လာမှုနှင့် စိတ်ဝင်စားမှုပြင်းထန်ခဲ့သော ကာလများမှာ ခရစ်ယာန်အသင်းတော် အစောပိုင်းကာလ၊ အလယ်ခေတ်နှောင်းပိုင်း၊ ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးခေတ်၊ တစ်ဆယ့်ကိုးရာစုနှင့် ၁၉၆၀ ခုနှစ်မှစ၍ ခေတ်သစ်ကာလတို့ ဖြစ်သည်။

IV. Historical Overview

Limits of space permit only a brief and selective survey. Throughout the Christian Era biblical apocalyptic has continued to be an unending source of inspiration to a wide variety of believers. Intervals of vigorous interest in and study of biblical apocalyptic include the early period of the Christian church, the later Middle Ages, the Reformation Era, the nineteenth century, and the contemporary period since the 1960s.

 

A. အစောပိုင်းခရစ်ယာန်အသင်းတော်ကာလ

၁. သမိုင်းဝါဒ (Historicism)

ခရစ်ယာန်အသင်းတော်၏ ပထမရာစုနှစ်များအတွင်း သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ ဗျာဒိတ်ပြုချက်၏ အမြဲတမ်းဩဇာလွှမ်းမိုးမှုကို ပါပီယပ် (ဘီ.စ. ၆၀ ခန့် - ၁၃၀ ခန့်)၊ ဂျက်စတင်မာတာ (ဘီ.စ. ၁၀၀ ခန့် - ၁၆၅ ခန့်)၊ အိုင်ရီနီယပ် (ဘီ.စ. ၁၁၅ ခန့် - ၂၀၂ ခန့်)၊ တာတူလီယန် (ဘီ.စ. ၁၆၀ ခန့် - ၂၂၅ ခန့်)၊ ဟစ်ပိုလိုက်တပ် (ဘီ.စ. ၁၇၀ ခန့် - ၂၃၆ ခန့်)၊ ကိုမိုဒီယပ် (တတိယရာစုနှစ်)၊ ဗစ်တိုရီနပ် (ဘီ.စ. ၃၀၄ တွင် ကွယ်လွန်)၊ မီသိုဒီယပ် (ဘီ.စ. ၃၁၁ ခန့်တွန်) နှင့် လက်တန်တီယပ် (ဘီ.စ. ၂၅၀ ခန့် - ၃၂၅ ခန့်) တို့၏ လက်ရာများတွင် တွေ့ရသည်။

A. The Period of the Early Church

1. Historicism

During the first centuries of the Christian church the abiding influence of biblical apocalyptic is found in the works of Papias (c. 60-c. 130), Justin Martyr (c. 100-c. 165), Irenaeus (c. 115-c. 202), Tertullian (c. 160-c. 225), Hippolytus (c. 170-c. 236), Commodius (third century), Victorinus (d. 304), Methodius (d. c. 311), and Lactantius (c. 250-c. 325).

 

ခီလီယပ်ဝါဒ (Chiliasm) သို့မဟုတ် ထောင်စုနှစ်ဝါဒ (millenarianism) သည် အဓိပ္ပါယ်ဖွင့်ဆိုချက်အမျိုးမျိုးရှိသော်လည်း၊ တမန်တော်များပြီးနောက် အသင်းတော်၏ နောက်ဆုံးအချိန်အခါဆိုင်ရာ အယူအဆများတွင် ထင်ရှားခဲ့သည်။ ပါပီယပ်သည် သေခြင်းမှ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းပြီးနောက် ခရစ်တော်သည် သန့်ရှင်းသူများနှင့်အတူ ဤမြေကြီးပေါ်တွင် ထောင်စုနှစ်အတွင်း အုပ်စိုးမည်ဟု သွန်သင်ခဲ့သည်။ ဂျက်စတင်မာတာသည်လည်း အလားတူ ခရစ်တော်မတိုင်မီ ထောင်စုနှစ်ဝါဒ (premillennial) ရပ်တည်ချက်ကို ယူခဲ့ပြီး၊ ပရောဖက်ပြုချက်၏ အထွတ်အထိပ်မှာ ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်းအမှန်တကယ်ဖြစ်ပြီး၊ ထိုအချိန်တွင် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းဖြစ်ပေါ်မည်ဟု သွန်သင်ခဲ့သည်။ ၎င်းနောက် ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၂၀ တွင်ဖော်ပြထားသော တစ်ထောင်နှစ်နှင့် လူသားအားလုံး၏ တရားစီရင်ခြင်းတို့ ဆက်လက်ဖြစ်ပေါ်မည်ဟု ယုံကြည်ခဲ့သည်။ အိုင်ရီနီယပ်သည် ခရစ်ယာန်ဘာသာ၏ မှန်ကန်မှုကို သက်သေပြရန် သမ္မာကျမ်းစာ၏ ပရောဖက်ပြုချက်များကို အားကိုးခဲ့သည်။ သူ၏အမြင်အရ ဒါနိယေလ ၂ နှင့် ၇ တွင် ဟူသော ပရောဖက်ပြုချက်များသည် နီးကပ်စွာဆက်စပ်နေသည်။ ရောမအင်ပါယာသည် စတုတ္ထနိုင်ငံတော်ဖြစ်ပြီး၊ ဒါနိယေလ ၇ နှင့် ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၁၇ တွင် အဓိပ္ပါယ်ဖွင့်ဆိုထားသော ဆယ်ချွန်အတိုင်း ဆယ်ပိုင်ငံအဖြစ် ပြိုကွဲသွားမည်ဟု သူယုံကြည်ခဲ့သည်။ အိုင်ရီနီယပ်သည် ခရစ်တော်တော်ဆီး (antichrist) ကို ဒါနိယေလ၏ အသေးသေးသောဦးချွန်၊ ရှင်ပေါလု၏ “အပြစ်လူ” (KJV) နှင့် ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၁၃ ရှိ ပထမသားရဲတို့နှင့် တူညီသည်ဟု ဖော်ပြခဲ့သည်။

 

Chiliasm, or millenarianism, though varied in interpretation, was prominent in the eschatological conceptions of the postapostolic church. Papias taught that during the millennium, following the resurrection from the dead, Christ would reign with His saints on earth. Justin Martyr took a similar premillennial stance and taught that the climax of prophecy was the literal Second Advent, at which the resurrection would occur. This would be followed by the 1,000 years of Revelation 20 and the subsequent judgment of all humankind.

Irenaeus appealed to the prophecies of the Bible to demonstrate the truthfulness of Christianity. He believed that the events predicted in Daniel 2 and 7 were closely related. In his view the Roman Empire was the fourth kingdom, which would break into 10 divisions as predicted in the symbols of the 10 horns of Daniel 7 and Revelation 17. Irenaeus identified the antichrist with Daniel’s little horn, Paul’s “man of sin” (KJV), and the first beast of Revelation 13.

 

ဒုတိယခရစ်ယာန်ရာစုနှစ်တွင် သမိုင်းဆိုင်ရာ ဗျာဒိတ်ကျမ်းများနှင့် ဆင်တူသော လှုံ့ဆော်မှုပြင်းထန်သော စာအုပ်များကို ခရစ်ယာန်များက လူကြိုက်များစွာ အသုံးပြုခဲ့ကြသည်။ ဆီဘီလိုင်းနှင့်ဆိုင်သော ဗျာဒိတ်စကားများ (Sibylline Oracles) ဟုခေါ်ဆိုကြပြီး၊ ၎င်းတို့သည် ရှေးဟီလိန်နှင့် ရောမတို့၏ အသက်ကြီးသော ပရောဖက်များ (sibyls) ကို အတုယူ၍ ရေးသားထားသော စာအုပ်မျိုးစုံ၏ စုစည်းမှုဖြစ်သည်။ ယုဒလူမျိုးများနှင့် ခရစ်ယာန်များက ဤစာအုပ်များကို ရေးသားထားပြီး၊ ဤထူးဆန်းသော ရိုမန်၊ ယုဒနှင့် ခရစ်ယာန်ရောနှောထားသော စာအုပ်များကို သူတို့၏ယုံကြည်ချက်များ၊ အထူးသဖြင့် နောက်ဆုံးအချိန်အခါဆိုင်ရာ မျှော်လင့်ချက်များကို ပျံ့နှံ့စေရန် အသုံးပြုခဲ့ကြသည်။

During the second Christian century highly propagandist works resembling the historical apocalypses came to be popularly used by Christians. Known as the Sibylline Oracles, the documents consisted of a conglomerate of writings composed in imitation of the pagan sibyls (aged prophets credited to different parts of the world, especially ancient Greece and Rome). Both Jews and Christians composed writings in imitation of the heathen sibyls and pressed these curious composites of pagan, Jewish, and Christian writings into the service of propagating their faiths, especially their eschatological hopes.

 

ဤဗျာဒိတ်စကားများနှင့် ဗျာဒိတ်စာပေများအကြား အထင်ရှားဆုံးဆင်တူမှုမှာ သမိုင်းကို မျိုးဆက်များအဖြစ် ခွဲခြားခြင်းနှင့် နိုင်ငံတော်များကို ဆက်တိုက်အမည်ပေးခြင်းဖြစ်သည်။ ထို့နောက် ကမ္ဘာပျက်စီးခြင်း၊ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း၊ တရားစီရင်ခြင်းနှင့် မြေကြီးသစ်၏ ကောင်းချီးမင်္ဂလာအခြေအနေတို့ ဆက်လက်ဖြစ်ပေါ်လာသည်။ ဆီဘီလိုင်းဗျာဒိတ်စကားများကို အလယ်ခေတ်တစ်လျှောက် ဆက်လက်တိုင်ပင်ခဲ့ကြပြီး ထောင်စုနှစ်ဝါဒအတွေးအခေါ်အပေါ် အင်အားကြီးမားသော ဩဇာသက်ရောက်ခဲ့သည်။

The most significant analogy between these oracles and apocalyptic literature lies in their division of history into generations and named successive kingdoms. The sequences are followed by the destruction of the earth, the resurrection, the judgment, and the blessed state of the new earth. The Sibylline Oracles continued to be consulted down through the Middle Ages and exerted a powerful influence on millenarian thinking.

 

တာတူလီယန်သည် ဒါနိယေလနှင့် ဗျာဒိတ်ကျမ်းနှစ်ခုလုံးကို မှတ်ချက်ချခဲ့သည်။ သူယုံကြည်သည်မှာ ရောမနိုင်ငံတော်သည် ခရစ်တော်ဆီးပေါ်ပေါက်လာခြင်းကို နှောင့်နှေးစေသည်ဟု ရှင်ပေါလုပရောဖက်ပြုခဲ့သည့်အတိုင်း ဖြစ်သည် (ဆိုလျှင် ရောမသည် ၂ သက်သာလောနိတ် ၂:၆၊ ၇ ရှိ တားဆီးသူဖြစ်သည်)။ တတိယရာစုနှစ်အစတွင် တာတူလီယန်သည် မုန်တန်ဝါဒ (Montanism) ကို လက်ခံယုံကြည်ခဲ့ပြီး၊ ၎င်းလှုပ်ရှားမှုသည်လည်း ထောင်စုနှစ်ဝါဒယုံကြည်ချက်နှင့် အစွန်းရောက်မှုများဖြင့် သွင်ပြင်လက္ခဏာရှိပြီး ထောင်စုနှစ်အဓိပ္ပါယ်ဖွင့်ဆိုချက်ကို ဂုဏ်သတင်းပျက်စေခဲ့သည်။

Tertullian commented on both the books of Daniel and Revelation. He believed that the Roman state delayed the appearance of antichrist as predicted by Paul (i.e., Rome was the restrainer of 2 Thessalonians 2:6, 7). At the beginning of the third century Tertullian espoused Montanism, a movement also characterized by chiliastic beliefs and extremes that brought discredit to millennial interpretation.

 

ဟစ်ပိုလိုက်တပ်သည် ကျွန်ုပ်တို့ထံသို့ ရောက်ရှိလာခဲ့သော ဒါနိယေလကျမ်းအပေါ် အစောဆုံးပြည့်စုံသော ခရစ်ယာန်မှတ်ချက်စာအုပ်ကို ရေးသားခဲ့သည်။ ဂျရုမ်းနှင့် အခြားသတင်းရင်းမြစ်များအရ ဟစ်ပိုလိုက်တပ်သည် ဗျာဒိတ်ကျမ်းအပေါ် ကျမ်းပိုဒ်မှတ်ချက်စာအုပ်လည်း ရေးသားခဲ့သည်။ သူသည် ပရောဖက်ပြုချက်များကို အနာဂတ်၏ မြင့်မြတ်သောပြက္ခဒိန်အဖြစ် မှတ်ယူခဲ့သည်။ သူ့အတွက် ဒါနိယေလ ၂ နှင့် ၇ ရှိ စတုတ္ထအင်ပါယာမှာ ရောမဖြစ်သည်။ ပရောဖက်ပြုချက်နှင့်အညီ ရောမသည် ဆယ်နိုင်ငံအဖြစ် ပြိုကွဲသွားမည်ဟု မျှော်လင့်ခဲ့သည်။ ခရစ်တော်ဆီးသည် ထိုပိုင်းခြားမှုများအကြား ပေါ်ပေါက်လာမည်ဖြစ်သော်လည်း၊ သူ၏အုပ်စိုးမှုကို ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်းဖြင့် အဆုံးသတ်မည်ဖြစ်ပြီး၊ ထိုဒုတိယကြွလာခြင်းကို ပရောဖက်ပြုချက်၏ ရည်မှန်းချက်ဟု သူယူဆခဲ့သည်။ ဟစ်ပိုလိုက်တပ်သည် ဒါနိယေလနှင့် ဗျာဒိတ်ကျမ်း၏ နောက်ဆုံးဖြစ်ရပ်များကို ဖော်ပြပြီး ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်းနှင့် အသုံးချခဲ့သည်။

Hippolytus wrote the earliest complete Christian commentary on the book of Daniel to come down to us so far. According to Jerome and other sources, Hippolytus also authored a treatise on the book of Revelation. He regarded the prophecies as a sacred calendar of the future. For him the fourth empire in both Daniel 2 and 7 was Rome. In harmony with prophecy he expected the dissolution of Rome into 10 kingdoms. Antichrist would appear among these divisions, but his reign would be terminated by the Second Advent, which he considered to be the goal of prophecy. Hippolytus identified the concluding events of Daniel and Revelation and applied them to the Second Coming.

 

ဟစ်ပိုလိုက်တပ်သည် ဒါနိယေလ ၉:၂၄-၂၇ ရှိ အပတ် ခုနစ်ဆယ့်ကိုးပတ်သည် ပထမအကြိမ်ကြွလာခြင်းသို့ ဦးတည်ပြီး၊ အပတ်ခုနစ်ဆယ်မြောက်သည် ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်းကို ဖွင့်လှစ်မည်ဟူသော သီအိုရီကို ပထမဆုံးဖွံ့ဖြိုးစေခဲ့သူ ဖြစ်ပုံရသည်။ ထို့ပြင် သူသည် ကျွန်ုပ်တို့သခင်ဘုရား ပြန်ကြွလာမည့်ရက်ကို သတ်မှတ်ရန် သွေးဆောင်မှုကို ခံခဲ့ရပုံရသည်။

Hippolytus seems to have been the first to develop the theory that the 69 weeks of Daniel 9:24–27 led up to the First Advent, while the seventieth week of the same prophecy ushers in the Second Coming. Also, it would appear that he succumbed to the temptation of setting a date for our Lord’s return.

 

ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၁၂ ကို အဓိပ္ပါယ်ဖွင့်ဆိုရာတွင် ဟစ်ပိုလိုက်တပ်သည် မိန်းမကြီးကို အသင်းတော်ဟု အဓိပ္ပါယ်ယူပြီး ယောကျ်ားကလေးငယ်ကို ခရစ်တော်ဟု ဖော်ပြခဲ့သည်။ ဒါနိယေလ ၇ ရှိ စတုတ္ထနိုင်ငံတော်ကို ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၁၃ ရှိ ပထမသားရဲနှင့် တူညီသည်ဟု သူသတ်မှတ်ခဲ့ပြီး၊ ဒုတိယသားရဲသည် ခရစ်တော်ဆီး၏နိုင်ငံတော်ကို ကိုယ်စားပြုသည်ဟု ဆိုခဲ့သည်။

In his expositions of Revelation 12 Hippolytus applied the symbol of the woman to the church and that of the man-child to Christ. He identified the fourth kingdom of Daniel 7 with the first beast of Revelation 13, while he claimed that the second beast typified the kingdom of antichrist.

 

ဓမ္မပညာအရ လက်တင်ကဗျာဆရာ ကိုမိုဒီယပ်သည် ထောင်စုနှစ်ဝါဒီဖြစ်ခဲ့သည်။ သူသည် ခရစ်တော်ဆီးအကြောင်းကိုလည်း ရေးသားခဲ့သည်။ ဧကရာဇ်ဒိုက်ကလီရှန်အောက်တွင် အာဇာနည်အဖြစ် သေဆုံးခဲ့သော ဗစ်တိုရီနပ်သည် ဗျာဒိတ်ကျမ်းအပေါ် အကြွင်းမဲ့မှတ်တမ်းတင်ထားသော အစောဆုံးမှတ်ချက်စာအုပ်၏ ရေးသားသူဖြစ်သည်။ ဂျရုမ်းက သူ့ကို ထောင်စုနှစ်ဝါဒီအဖြစ် ခွဲခြားသတ်မှတ်ခဲ့သည်။ ဗစ်တိုရီနပ်သည် ဗျာဒိတ်ကျမ်းကို ဆက်တိုက်တိုးတက်သော တစ်သမတ်တည်း ပရောဖက်ပြုချက်တစ်ခုအဖြစ် မဖတ်ရှုရဘဲ၊ အမျိုးမျိုးသော အပိုင်းများသည် လွန်ခဲ့ပြီးသော အကြောင်းအရာများကို ပြန်လည်ထပ်ကာထပ်ကာ ဖုံးအုပ်ထားသည်ဟူသော နိယာမကို တည်ထောင်ခဲ့သည်။

Theologically the Latin poet Commodius was a chiliast. He also wrote about antichrist. Victorinus, who died a martyr under the emperor Diocletian, is the author of the oldest preserved commentary on Revelation. Jerome classified him as a millenarian. Victorinus established the principle that the Apocalypse is not to be read as one continuous and progressive line of prophecy, but rather that its various parts return and repeat the ground already covered.

 

အိုရီဂျင်၏ သမ္မာကျမ်းစာကို အဓိပ္ပါယ်ဖွင့်ဆိုရာတွင် ပုံဆောင်အဓိပ္ပါယ်ဖွင့်ဆိုမှုများကို လက်ခံခဲ့ဲ့သော်လည်း၊ မီသိုဒီယပ်သည် အိုရီဂျင်ကို ဆန့်ကျင်၍ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကို ငြင်းပယ်ခဲ့ပြီး ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၁၂ ရှိ မိန်းမနှင့် ကလေးငယ်ကို အသင်းတော်နှင့် သန့်ရှင်းသူများအဖြစ် ဖော်ပြခဲ့သည်။ ဧကရာဇ်ကွန်စတန်တိုင်း၏ သားကို ဆရာအဖြစ် တာဝန်ထမ်းဆောင်ခဲ့သော လက်တန်တီယပ်သည် တစ်ခါတစ်ရံ စိတ်ကူးယဉ်လွန်းသော ထောင်စုနှစ်ဝါဒီဖြစ်ခဲ့ပြီး ဆီဘီလိုင်းဗျာဒိတ်စကားများကို အသုံးပြုခဲ့သည်။

Methodius, although influenced by Origen’s allegorical interpretations of Scripture, contended against Origen for the resurrection and identified the woman and the child of Revelation 12 with the church and the saints respectively. Lactantius, tutor of the emperor Constantine’s son, was a zealous and sometimes fanciful chiliast who made use of the Sibylline Oracles.

 

ဂျရုမ်း (ဘီ.စ. ၃၄၀ ခန့် - ၄၂၀) သည် ထောင်စုနှစ်ဝါဒကို ပြင်းပြင်းထန်ထန် ဆန့်ကျင်သူဖြစ်ပြီး ဗျာဒိတ်ကျမ်းသည် နက်နဲသောအရာများရှိသော ကျမ်းစာဟု သတိပေးခဲ့သော်လည်း၊ ဒါနိယေလကျမ်းအပေါ် အရေးကြီးသော မှတ်ချက်စာအုပ်တစ်အုပ်ကို ရေးသားခဲ့သည်။ ဤစာအုပ်တွင် သူသည် ဘီ.စ. တတိယရာစုနှစ်ရှိ နီယိုပလေတိုနစ်ဒဿနပညာရှင် ပေါ်ဖီရီ၏ ကျမ်းစာကို ဝေဖန်မှုများကို တုံ့ပြန်ရန် ကြိုးစားခဲ့သည်။ ဂျရုမ်းသည် ဒါနိယေလ ၂ နှင့် ၇ ရှိ စတုတ္ထနိုင်ငံတော်ကို ရောမနိုင်ငံတော်နှင့် တူညီသည်ဟု ဖော်ပြခဲ့ပြီး၊ ဒါနိယေလ ၂ ရှိ ရုပ်တုကို ထိမချဲ့သော ကျောက်တုံးမှာ ခရစ်တော်ဖြစ်သည်ဟု ဆိုခဲ့သည်။ သူ၏အမြင်အရ ခရစ်တော်ဆီးသည် ဒါနိယေလ၏ အသေးသေးသောဦးချွန်နှင့် တူညီပြီး ထိုခရစ်တော်ဆီးပေါ်ပေါက်ပြီးနောက် ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်းဖြစ်ပေါ်မည်ဟု ယုံကြည်ခဲ့သည်။

Although Jerome (c. 340–420) was a militant antimillenarian and warned that the Apocalypse was a book of mysteries, he wrote a significant commentary on the book of Daniel. In this volume he sought to counter the criticisms of the book by the third-century-A.D. Neoplatonist philosopher Porphyry. Jerome identified the Roman state with the fourth empire in Daniel 2 and 7 and claimed that Christ represented the stone that smote the image of Daniel 2. In his view the Second Advent would occur after antichrist, who was identical with Daniel’s little horn, had appeared.

 

၂. ဦးတည်ချက်အသစ်များ

အစောပိုင်းအသင်းတော်၏ လွှမ်းမိုးမှုအရှိဆုံး ပရောဖက်ပြုချက်ဆိုင်ရာ နားလည်မှုကို ပျက်ပြားစေပြီး ဗျာဒိတ်ပြုချက်အဓိပ္ပါယ်ဖွင့်ဆိုမှုတွင် ဦးတည်ချက်အသစ်များ အကြံပြုလာသော အကြောင်းအချက်အချို့ ပေါ်ပေါက်လာခဲ့သည်။ ၎င်းတို့အနက်တစ်ခုမှာ အိုရီဂျင် (ဘီ.စ. ၁၈၅ ခန့် - ၂၅၄ ခန့်) ၏ သမ္မာကျမ်းစာကို ဝိညာဉ်ရေးရာနှင့် ပုံဆောင်အဓိပ္ပါယ်ဖွင့်ဆိုမှုဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်၏နိုင်ငံတော်ကို ယုံကြည်သူ၏စိတ်ဝိညာဉ်အတွင်း ထင်ရှားခြင်းကို အလေးပေးခဲ့ပြီး အမှန်တကမ္ဘာတွင်မဟုတ်ဘဲ၊ အိုရီဂျင်သည် သမိုင်းဆိုင်ရာမှ ဝိညာဉ်ရေးရာသို့ အာရုံစိုက်မှုကို ပြောင်းလဲစေခဲ့သည်။ ရလဒ်အနေဖြင့် အိုရီဂျင်သည် ခရစ်တော်၏ ကိုယ်တိုင်ကြွလာခြင်း၊ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းနှင့် တကယ့်ထောင်စုနှစ်ကို ယုံကြည်ခြင်းကို အစောပိုင်းအသင်းတော်၏ ယုံကြည်ချက်များကို ပျက်ပြားစေခဲ့သည်။

2. New Directions

Several forces began to undermine the dominant prophetic understanding of the early church and to suggest new directions in apocalyptic interpretation. One of these was the spiritualizing and allegorizing of Scripture by Origen (c. 185-c. 254). Having stressed the manifestation of God’s kingdom in the believer’s soul rather than in the real world, he shifted attention from the historical toward the spiritual. As a result, Origen undermined the early church’s belief in the doctrines of a personal coming of Christ, the resurrection, and a literal millennium.

 

ဗျာဒိတ်ပြုချက်ရှုမြင်မှုတွင် ပြောင်းလဲမှုတစ်ခုကို ဖြစ်ပေါ်စေသော နောက်အကြောင်းအချက်တစ်ခုမှာ ဧကရာဇ်ကွန်စတန်တိုင်း (ကွယ်လွန် ၃၃၇) ၏ ခရစ်ယာန်ဘာသာသို့ ကန့်သတ်ပြောင်းလဲခြင်းဖြစ်သည်။ ကွန်စတန်တိုင်းမတိုင်မီက ခရစ်ယာန်များသည် ရောမအင်ပါယာကို အဆိုးမြင်ခဲ့ကြသော်လည်း၊ ခရစ်ယာန်ဘာသာသည် အင်ပါယာ၏ အဓိကဘာသာဖြစ်လာခဲ့သည်။ ဤသည်းခံမှုနှင့် အင်ပါယာမှ အားပေးမှုအသစ်မူဝါဒဖြင့် ခရစ်ယာန်ဘာသာသည် “အင်ပါယာဓမ္မပညာ” ကို ဖွံ့ဖြိုးစေခဲ့သည်။

Another factor contributing to a shift in exposition of biblical apocalyptic was the conversion of the emperor Constantine (d. 337). Whereas prior to Constantine, Christians had entertained negative views toward the Roman Empire, Christianity now became the main religion of the empire. With this new policy of toleration and imperial favor Christianity developed an “imperial theology.”

 

သို့သော် အစောပိုင်းအသင်းတော်၏ ပရောဖက်ပြုချက်နှင့် သမိုင်းဆိုင်ရာ နားလည်မှုကို အရိပ်အယှက်ဖြစ်စေသော အတိမြောက်ဆုံးဩဇာမှာ ဩဂတ်စတင်း (၃၅၄-၄၃၀) ကို အပြစ်တင်ရမည်ဖြစ်သည်။ ဩဂတ်စတင်းနှင့် အလယ်ခေတ်နောက်ပိုင်း ကျမ်းတတ်များသည် တိုင်ကိုနီယပ် (ကွယ်လွန် ဘီ.စ. ၄၀၀ ခန့်) ၏ ကျမ်းပိုဒ်မှတ်ချက်နိယာမများကို လိုက်နာခဲ့သည်။ နောက်ပိုင်းအလယ်ခေတ်စာရေးဆရာများအဆိုအရ တိုင်ကိုနီယပ်သည် ဗျာဒိတ်ကျမ်းအပေါ် ရေးသားခဲ့ပြီး ကျမ်းစာ၏ ပရောဖက်ပြုချက်များကို သမိုင်းဖြစ်ရပ်များမဟုတ်ဘဲ ပုဂ္ဂိုလ်ရေးဆိုင်ရာ ဝိညာဉ်ရေးရာဖွံ့ဖြိုးမှုသို့ သတ်မှတ်သော မှတ်ချက်စာအုပ်ကို ထုတ်ဝေခဲ့သည်။

However, the most profound influence to eclipse the prophetic and historic understanding of the early church must be attributed to Augustine (354–430). Augustine and subsequent medieval exegesis followed the hermeneutical principles of Tyconius (d. c. 400). According to subsequent medieval authors, Tyconius wrote on the Apocalypse, producing a commentary that assigned fulfillment of the book’s prophecies to subjective spiritual development rather than historical events.

 

တိုင်ကိုနီယပ်သည် ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၂၀:၆ တွင် ထောင်စုနှစ်နှင့်ဆက်စပ်၍ ဖော်ပြထားသော ပထမရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းမှာ ဝိညာဉ်ရေးရာဖြစ်သည် (ဆိုလိုသည်မှာ အပြစ်သေခြင်းမှ နိုးထလာသော စိတ်ဝိညာဉ်) ဖြစ်ပြီး၊ ဒုတိယရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းမှာ အားလုံးအတွက် အထွေထွေရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းဖြစ်သည်ဟု ဆိုခဲ့သည်။ သူ၏အမြင်အရ ထောင်စုနှစ်သည် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းပြီးနောက် ဖြောင့်မတ်သူများ မြေကြီးပေါ်တွင် တစ်ထောင်နှစ်အုပ်စိုးခြင်းမဟုတ်ချေ။ ယင်းအစား တိုင်ကိုနီယပ်သည် ထောင်စုနှစ်ကို ခရစ်တော်၏ ပထမအကြိမ်ကြွလာခြင်းမှစ၍ ခရစ်ယာန်ခေတ်တစ်လျှောက်လုံးကို ကိုယ်စားပြုသည်ဟု သတ်မှတ်ခဲ့သည်။ တိုင်ကိုနီယပ်အတွက် ဗျာဒိတ်ကျမ်းသည် အနာဂတ်သမိုင်းဖြစ်ရပ်များအကြောင်းကို များစွာမပြောဘဲ၊ နတ်ဆိုးအင်အားစုများနှင့် ဘုရားသခင်၏နိုင်ငံတော်အကြား ဝိညာဉ်ရေးရာစစ်ပွဲကို ဖော်ပြထားသည်ဟု ဆိုခဲ့သည်။

Tyconius claimed that the first resurrection, mentioned in Revelation 20:6 in connection with the millennium, was spiritual (that of the soul when awakened from the death of sin), while the second resurrection was the general resurrection of all. In his view the millennium was not the reign of the righteous on earth for 1,000 years after the resurrection. Rather, Tyconius identified it with the Christian dispensation beginning at the first advent of Christ. For Tyconius the book of Revelation does not speak so much about coming historical events as it depicts the spiritual controversy between the diabolical powers and the kingdom of God.

 

ဤဝိညာဉ်ရေးရာ၊ နက်နဲသော၊ သမိုင်းမဟုတ်သော ချဉ်းကပ်မှုသည် ဟစ်ပိုမြို့၏ ဘုန်းကြီးဆရာ ဩဂတ်စတင်း၏ ပုံဆောင်အဓိပ္ပါယ်ဖွင့်ဆိုချက်များတွင် ထင်ဟပ်ပြီး ဖွံ့ဖြိုးခဲ့သည်။ ဟစ်ပိုမြို့၏ ဘုန်းကြီးဆရာအတွက် ထောင်စုနှစ်သည် ခရစ်တော်၏ မြေကြီးပေါ်တွင် အမှုတော်ဆောင်ရွက်မှုမှ ကမ္ဘာအဆုံးသတ်ချိန်အထိ မသေချာသော ကာလကို ကိုယ်စားပြုသော ဝိုင်းရံဂဏန်းတစ်ခုသာဖြစ်သည်။ ဩဂတ်စတင်းသည် ထောင်စုနှစ်ဝါဒီများ၏ အစွန်းရောက်မှုနှင့် ဇာတိပကတိ မျှော်လင့်ချက်များကို အထူးသဖြင့် သူကိုယ်တိုင် တစ်ချိန်က ယူဆခဲ့ဖူးသော အရာများကို တုံ့ပြန်ခဲ့သည်။

This mystical, spiritual, and nonhistorical approach to the Apocalypse is reflected and developed in the allegorical interpretations of Augustine. For the bishop of Hippo the millennium was a round number designating an indeterminable time interval spanning the period between the ministry of Christ on earth and the end of the world. Augustine reacted particularly to the extremes and carnal expectations of millenarians, some of which he himself had once shared.

 

ဩဂတ်စတင်းအတွက် ပထမရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းမှာ ဝိညာဉ်ရေးရာနှင့် ပုံဆောင်ဖြစ်ပြီး အပြစ်နှင့်သေသောစိတ်ဝိညာဉ်သည် ဖြောင့်မတ်ခြင်းဘဝသို့ နိုးထလာခြင်းဖြစ်သည်။ ဒုတိယရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းမှာ ကမ္ဘာအဆုံးသတ်ချိန်တွင် ခန္ဓာကိုယ်၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းဖြစ်သည်။ ဤနှစ်ခုအကြားတွင် ကောင်းကင်နိုင်ငံတော်သည် မြေကြီးပေါ်ရှိ အသင်းတော်နှင့် တူညီသည်။ အသင်းတော်သည် သူမ၏သခင်နှင့်အတူ လက်ရှိအုပ်စိုးနေသော ခရစ်တော်၏နိုင်ငံတော်ဖြစ်သည်။ ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၂၀:၄ တွင် တရားစီရင်ခြင်းပလ္လင်ပေါ်တွင် ထိုင်နေသူများမှာ အသင်းတော်၏ ဘုန်းကြီးဆရာများဖြစ်သည်။ များစွာသော သမိုင်းဆိုင်ရာ အဓိပ္ပါယ်ဖွင့်ဆိုသူများက ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၁၃ ရှိ ပထမသားရဲကို ရောမနိုင်ငံတော်ဟု ဖော်ပြခဲ့သော်လည်း၊ ဩဂတ်စတင်းက မကောင်းသောကမ္ဘာဟု အဓိပ္ပါယ်ဖွင့်ဆိုခဲ့သည်။ ဤနည်းဖြင့် ဩဂတ်စတင်းသည် တရားမျှတသော ဗျာဒိတ်ကျမ်းများတွင် ခေတ်ပြိုင်သမိုင်းဖြစ်ရပ်များအကြောင်း အချက်အလက်ရှာဖွေရန် ကြိုးစားမှုများကို ခွင့်မပြုခဲ့ချေ။

 

For Augustine the first resurrection was spiritual and allegorical and occurred as the soul dead in trespasses arose to the life of righteousness. The second resurrection was that of the body at the end of the world. Between these two events the kingdom of heaven was identical with the church on earth. The church was the kingdom of Christ reigning with her Lord in the present. Those sitting on the thrones of judgment in Revelation 20:4 were the prelates of the church.

Whereas many historical interpreters had identified the first beast of Revelation 13 with the Roman state, Augustine interpreted it as the wicked world. In this way Augustine disallowed any attempt to find in the canonical apocalypses information about contemporary historical events.

 

ဩဂတ်စတင်းသည် ခရစ်တော်၏ ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်းကို ယုံကြည်ခဲ့သော်လည်း၊ သူ၏စနစ်သည် ကြွလာခြင်းမျှော်လင့်ချက်ကို ဝေးလံသောအနာဂတ်သို့ ပို့ဆောင်ခဲ့ပြီး နောက်ဆုံးအချိန်အခါ နီးကပ်လာပြီဟူသော မျှော်လင့်ချက်ကို ပျက်ပြားစေခဲ့သည်။ ဩဂတ်စတင်းသည် အသင်းတော်၏ဘဝနှင့် ပရောဖက်ပြုချက်အဓိပ္ပါယ်ဖွင့်ဆိုမှုအကြောင်းကို လေးလေးနက်နက် သက်ရောက်မှုရှိခဲ့သည်။ ထောင်စုနှစ်ကို လက်ရှိအသင်းတော်၏ အုပ်စိုးမှုအဖြစ် သူ၏ တော်လှန်ရေးဆန်သော ဒဿနသည် နောက်ပိုင်းအသင်းတော်သမိုင်းတစ်လျှောက် တွေးခေါ်မှုကို နက်ရှိုင်းစွာ သက်ရောက်ခဲ့သည်။ တကယ်တော့ ဩဂတ်စတင်း၏ ဝိညာဉ်ရေးရာနှင့် ပုံဆောင်အဓိပ္ပါယ်ဖွင့်ဆိုမှုသည် အလယ်ခေတ်တစ်လျှောက် တရားဝင်အသင်းတော်၏ အယူဝါဒဖြစ်လာခဲ့သည်။

Although Augustine held to belief in the second coming of Christ, his system relegated the Advent hope to the distant future and thus undermined the imminent expectation of the end. Augustine profoundly affected the life of the church and the cause of prophetic interpretation. His revolutionary philosophy of the millennium as the reign of the church in the present made a deep impact on the thinking of subsequent church history. In fact, Augustine’s spiritual and allegorical interpretation of the biblical apocalypses became the doctrine of the official church throughout the Middle Ages.

 

ခ. အလယ်ခေတ် ဩဂုတ်စတင်၏ သင်္ကေတဆန်ဆန် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်သည် နောက်ထပ်နှစ်တစ်ထောင်အတွင်း လွှမ်းမိုင်နေသမျှ ကာလပတ်လုံး၊ အစောပိုင်းခရစ်ယာန်အသင်းတော်ကာလ၌ ထင်ရှားခဲ့သော ပရောဖက်ပြုချက်ဆိုင်ရာ နှင့် ဧကန်စင်စစ် ထောင်နှစ်ပြည့် ယုံကြည်မှုများသည် အိပ်ငိုက်နေခဲ့ပြီး ချီလီယက်စ် (ထောင်နှစ်ပြည့်ဝါဒီ) အုပ်စုများက ရံဖန်ရံခါသာ ပြန်လည်နိုးကြားစေခဲ့သည်။

B. The Middle Ages

As long as Augustine’s symbolic view remained dominant during the next 1,000 years, the prophetic and premillennial notions that characterized the period of the early church remained dormant and were only occasionally revived by chiliastic groups.

 

ဆယ့်နှစ်ရာစုတွင် ဂျိုအာကင် အဖ် ဖီယိုရေ (အေဒီ ၁၁၃၅ ခုနှစ်ဝန်းကျင် – ၁၂၀၂) သည် အလယ်ခေတ်၏ အထင်ရှားဆုံး ကမ္ဘာပျက်ကပ်ဆိုင်ရာ စာရေးဆရာတစ်ဦး ဖြစ်လာခဲ့သည်။ သမိုင်းပညာရှင်များက ဂျိုအာကင်နှင့် သူ၏နောက်လိုက်များသည် ကမ္ဘာပျက်ကပ်ဆိုင်ရာ ဓလေ့ထုံးတမ်း သမိုင်းတွင် အဆင့်သစ်တစ်ခုကို ရှေ့ဆောင်ခဲ့သည်ဟု ဆိုကြသည်။

In the twelfth century Joachim, of Fiore (c. 1135–1202), became one of the most significant apocalyptic authors of the Middle Ages. Historians suggest that Joachim and his followers pioneered a new stage in the history of apocalyptic tradition.

 

ဖီယိုရေဘုန်းကြီးကျောင်းအုပ် ဂျိုအာကင်သည် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုရာတွင် ရူပါရုံသင်္ကေတများကို လွတ်လပ်စွာ အသုံးပြုခဲ့ပြီး သူ၏ ကျမ်းချက်ရှင်းလင်းချက်များသည် အံ့အားသင့်ဖွယ် စိတ်ကူးယဉ်မှုနှင့် မူရင်းဖြစ်ခဲ့သည်။ သုံးပါးတစ်ဆူကို ပုံစံယူကာ သမိုင်းကို အချင်းချင်း ဆက်စပ်ဖြစ်ပေါ်လာသော ခေတ်ကြီးသုံးခေတ်အဖြစ် ခွဲခြားခဲ့သည်။ ဘုရားသခင်ခမည်းတော်၏ ခေတ်သည် ဓမ္မဟောင်းကျမ်းကာလနှင့် အများအားဖြင့် တိုက်ဆိုင်နေပြီး လူများသည် ဇာတိပကတိအတိုင်း နေထိုင်ခဲ့သည့် ကာလဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်သားတော်ကြီးစိုးသော ခေတ်သည် ဇာတိပကတိနှင့် ဝိညာဉ်ရေးရာ အရာများ ရောယှက်နေသည့် ခေတ်ဖြစ်သည်။ အသင်းတော်အဆင့်ဆင့်စနစ်ကို ထူးခြားချက်အဖြစ် ပိုင်ဆိုင်ထားပြီး၊ ဒုတိယခေတ်သည် ခရစ်ယာန်ဘာသာ ပေါ်ပေါက်လာသည့်အချိန်မှစ၍ နှစ်ပေါင်း တစ်ဆယ့်နှစ်မျိုးဆက် (မျိုးဆက်တစ်ခုလျှင် ခန့်မှန်းခြေ သုံးဆယ်နှစ်စီ) ကြာမြင့်ခဲ့သည်။ ဂျိုအာကင်က ဘုရားသခင်သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ ခေတ်ကို မကြာမီ၊ သူ့ခေတ်ကိုယ်တိုင်တွင်ပင် စတင်လာလိမ့်မည်ဟု မျှော်လင့်ခဲ့သည်။ နောက်ဆုံးခေတ်သည် ဘုန်းကြီးအသစ်တစ်ခု ဦးဆောင်သော အသင်းတော်ခေါင်းဆောင်များနှင့် ယဇ်ပုရောဟိတ်များမရှိတော့သည့် လူ့အဖွဲ့အစည်းသစ်တစ်ခု ဖြစ်လာလိမ့်မည်။

Joachim, abbot of Fiore, used allegorism freely, and his exegesis was amazingly imaginative and original. Using the Trinity as a model, he divided history into three great ages that flow into one another. The age of God the Father, largely coincidental with the period of the OT, was the interval during which men lived according to the flesh. The age dominated by God the Son was an era when carnal and spiritual things were interwoven. Characterized by the ecclesiastical hierarchy, the second age spanned a period of 42 generations of approximately 30 years each, beginning with the rise of Christianity. Joachim expected the age of God the Holy Spirit to begin shortly, possibly even in his own day. The last would be a new age led by a new monastic order and a new society without prelates and clerics.

 

ဂျိုအာကင်သည် ဒံယေလနှင့် ဗျာဒိတ်ကျမ်းနှစ်ခုလုံးကို ရှင်းပြခဲ့ပြီး အံ့အားသင့်ဖွယ် ထူးဆန်းသော အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်များ ပေးခဲ့သည်။ သူသည် ကမ္ဘာလောကီဖြစ်သော ထောင်နှစ်ပြည့်နိုင်ငံတစ်ခု၏ ချီလီယက်စ်အယူအဆများကို ဆန့်ကျင်ခဲ့ပြီး ဗျာဒိတ်ကျမ်း အခန်းကြီး ၂၀ တွင်ဖော်ပြထားသော ထောင်နှစ်ပြည့်ကာလကို သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ ခေတ်နှင့် တူညီသည်ဟု ခွဲခြားသတ်မှတ်ခဲ့သည်။

Joachim commented on both Daniel and the Revelation, offering certain fantastic expositions. He combated the chiliastic ideas of an earthly kingdom of 1,000 years and identified the millennium of Revelation 20 with the age of the Spirit.

 

ထိုဘုန်းကြီးကျောင်းအုပ်သည် ဗျာဒိတ်ကျမ်း အခန်းကြီး၁၂ တွင်ဖော်ပြထားသော တစ်ထောင့်နှစ်ရာ့ခြောက်ဆယ်ရက်ကာလကို တစ်ထောင့်နှစ်ရာ့ခြောက်ဆယ်နှစ်အဖြစ် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုသူ ပထမဆုံးခရစ်ယာန်ဖြစ်ခဲ့သည် (သို့သော် သုံးရာစုခန့်က ဂျူးအဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုသူများက ဒံယေလ အခန်းကြီး ၁၂ ရှိ တစ်ထောင့်နှစ်ရာ့ကိုးဆယ်ရက်ကို နှစ်များအဖြစ် ယူဆခဲ့ပြီးဖြစ်သည်)။ ကျမ်းစာနှစ်ခုလုံးရှိ အက္ခရာတစ်လုံးချင်းစီကို နှိုင်းယှဉ်ကာ အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန်နှင့် အနာဂတ်ဖြစ်ရပ်များကို ကျမ်းစာတွင် ရှင်းလင်းစွာ ထင်ရှားစေခဲ့သည်ဟု ဂျိုအာကင်က ဆိုသည်။ နောက်ရာစုနှစ်များတွင် ဂျိုအာကင်၏ အတွေးအခေါ်များသည် လူပုဂ္ဂိုလ်များနှင့် အုပ်စုများကို စွဲဆောင်ခဲ့ပြီး အချို့မှာ သူ၏အယူအဆများကို တော်လှန်ရေးဆန်ဆန် အဆုံးသတ်များသို့ ဆောင်ယူသွားခဲ့ကြသည် (ဥပမာ၊ ဝိညာဉ်ရေးရာ ဖရန်စစ်ကန်များ)။

 

The abbot appears to have been the first Christian to interpret the period of the 1260 days of Revelation 12 as 1260 years, although three centuries earlier Jewish expositors had already considered the 1290 days of Daniel 12 as years. By comparing letter with letter in both Testaments, Joachim found events in the past, present, and future clearly revealed in Scripture.

During the following centuries Joachim’s ideas captured the imagination of individuals and groups, some of whom, however, carried his notions to revolutionary conclusions (e.g., the Spiritual Franciscans).

 

ဂျိုအာကင်နောက်ပိုင်းတွင် ကျမ်းစာဆိုင်ရာ ကမ္ဘာပျက်ကပ်အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုမှုသည် ဥရောပတစ်ခွင်တွင် ပေါ်ပေါက်လာခဲ့သော်လည်း ဗြိတိန်နိုင်ငံတွင် အထူးထင်ရှားခဲ့သည် (ဥပမာ၊ ဂျွန် ဝီကလစ်၊ အေဒီ ၁၃၂၀ ခုနှစ်ဝန်းကျင် – ၁၃၈၄၊ နှင့် သူ၏သူငယ်ချင်း ဂျွန် ပါဗေး၊ အေဒီ ၁၃၅၃ ခုနှစ်ဝန်းကျင် – ၁၄၂၈ ခုနှစ်ဝန်းကျင်)၊ အလားတူပင် ဘိုဟီးမီးယားတွင်လည်း (ဥပမာ၊ ဂျွန် မီလစ်၊ ကွယ်လွန် ၁၃၇၄၊ သူ၏တပည့် မာသီယက် ဂျနိုဝ်၊ ကွယ်လွန် ၁၃၉၄၊ နှင့် နောက်ပိုင်းတွင် ဂျွန် ဟပ်စ်၊ အေဒီ ၁၃၇၂ ခုနှစ်ဝန်းကျင် – ၁၄၁၅) ထင်ရှားခဲ့သည်။

Subsequent to Joachim, concern with biblical apocalyptic appeared across Europe but was particularly evident in Britain (e.g., John Wycliffe, c. 1320–1384, and his friend John Purvey, c. 1353-c. 142  8), as well as in Bohemia (e.g., John Milic, d. 1374; his disciple Matthias, of Janow, d. 1394; and later John Huss, c. 1372–1415).

 

ဂ. ဘာသာရေးပြုပြင် reform ခေတ် ၁. ပြုပြင်သူများ၏ သမိုင်းဆန်ဆန် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုမှု ဘာသာရေးပြုပြင်မှု၏ သမ္မာကျမ်းစာကို အလေးထားမှုသည် ကမ္ဘာပျက်ကပ်ဆိုင်ရာ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုမှုကို ပြန်လည်စိတ်ဝင်စားလာစေခဲ့သည်။ ဆယ့်ခြောက်ရာစုတွင် ထုတ်ဝေခဲ့သော စာအုပ်များထဲတွင် ရိုးရှင်းပြတ်ပြတ်သော၊ နှစ်ဆယ်ရာစုလူများတွင် ရိုင်းစိုင်းပြီး ပြစ်တင်ရှုတ်ချသည့် ဘာသာစကားဖြင့် ရေးသားထားသော ငြင်းခုန်စာပေများ များစွာပါဝင်ခဲ့သည်။ စာတမ်းများနှင့် ရှင်းလင်းချက်များစွာကို အားကောင်းသော ပုံများနှင့် သရော်စာများဖြင့် သရုပ်ဖော်ထားသည်။ နိုင်ငံရေးနှင့် လူမှုရေးအရ စိတ်ပျက်မှုများသည် မတည်မငြိမ်ဖြစ်နေသော ဘာသာရေးလေထုထဲသို့ ထိုးဖောက်ဝင်ရောက်လာပြီး ဘာသာရေးပြုပြင်သူများ ထိန်းချုပ်၍မရသော အကြမ်းဖက်မှုများ ဖြစ်ပွားစေခဲ့သည်။ ပရိုတက်စတင့်ဘာသာသည် ဒေသတစ်ခုနှင့်တစ်ခု လမ်းကြောင်းအလွန်ကွဲပြားခဲ့သည်။

C. The Reformation

1. Reformers’ Historicism

The Reformation’s stress on the Bible was accompanied by a revival of interest in apocalyptic interpretation. Among the publications produced in the sixteenth century was a large volume of polemical literature written in forthright, and to twentieth-century ears, often crude and vulgar language. Many of the tracts and commentaries were illustrated with powerful cartoons and satire. Political and social frustrations injected themselves into the volatile religious atmosphere and caused outbursts of violence beyond the control of the religious Reformers. The direction Protestantism took in one geographical region was often very different from the course it took in another.

 

ဩဂုတ်စတင်၏ အမြင်များသည် အချို့စာရေးဆရာများတွင် (ဥပမာ၊ ဂျွန် ကယ်ဗင်) ပြုပြင်ထားသော ပုံစံဖြင့်ပင် ဆက်လက်တည်ရှိနေခဲ့သော်လည်း၊ သမိုင်းဆန်ဆန် နှင့် တိကျစွာ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုမှုများသည် ဘာသာရေးပြုပြင်ခေတ်တွင် လွှမ်းမိုးခဲ့သည်။ ဒံယေလ အခန်းကြီး ၂ နှင့် ၇ ရှိ အချိန်ပရောဖက်ပြုချက်များကို ဘာဗုလုန်၊ မီဒီယံ-ပါရှန်၊ ဂရိ၊ ရောမနိုင်ငံလေးခုအဖြစ် ခွဲခြားကာ ရောမအင်ပါယာ ပြိုကွဲသွားခြင်းကို ဆက်လက်အသုံးချခြင်းက ပရောဖက်ပြုချက်များ သမိုင်းတွင် ပြည့်စုံစေသည်ဟူသော ရှေးယခင်ကတည်းက ကျယ်ကျယ်ပြန့်ပြန့် လက်ခံထားသော အမြင်ကို အားဖြည့်ပေးခဲ့သည်။ အလားတူပင် တစ်နေ့ပရောဖက်ပြုချက်ကို တစ်နှစ်အဖြစ် ယူဆသည့် နိယာမကို အထူးသဖြင့် တစ်ထောင့်နှစ်ရာ့ခြောက်ဆယ်ရက်၊ အချိန်သုံးချိန်ခွဲ၊ လလေးဆယ့်နှစ်လ စသည့် ကာလများတွင် ကျယ်ကျယ်ပြန့်ပြန့် အသုံးချခဲ့သည်။ ဒံယေလနှင့် ဗျာဒိတ်ကျမ်းရှိ ပရောဖက်ပြုချက်များကို ခရစ်ယာန်ခေတ်တစ်ခုလုံး၏ အနှစ်ချုပ်ပုံစံအဖြစ် များစွာယူဆခဲ့ကြသည်။

While the views of Augustine continued—even if in modified form—in the interpretations of some writers (e.g., John Calvin), the historical interpretation of and literal approaches to biblical apocalyptic became dominant during the Reformation. The application of the time prophecies of Daniel 2 and 7 to the four kingdoms of Babylon, Medo-Persia, Greece, and Rome, followed by the breakup of Rome, continued to lend weight to the long-held view of the historical fulfillment of the prophecies. Similarly, the application of the literal-year-for-a-prophetic-day principle in apocalyptic was widely applied during this period, particularly to the 1260 prophetic days, three and one half prophetic times, A.D. 42 prophetic months. The prophecies of Daniel and Revelation were held by many to be a panorama of the Christian Era.

 

ရှင်းလင်းချက်များ တစ်ပုံစံတည်း မဖြစ်ခဲ့သော်လည်း၊ ပြုပြင်သူများကြားတွင် ပရောဖက်ပြုထားသော ခရစ်တော်ဆန့်ကျင်ရေးသမားကို ပုပ်ရဟန်းမင်းကြီးစနစ်၊ တခါတရံ တူရကီလူမျို့၊ အချို့က နှစ်ခုစလုံးနှင့် တူညီသည်ဟု ကျယ်ကျယ်ပြန့်ပြန့် သဘောတူညီခဲ့ကြသည်။ ခရစ်တော်ဆန့်ကျင်ရေးသမားကို ဒံယေလ၏ ဦးချိုင်းငယ်၊ မဿဲ အခန်းကြီး ၂၄ ရှိ “ပျက်စီးစေသော စက်ဆုပ်ရွံရှာဖွယ်အရာ”၊ ရှင်ပေါလု၏ “ဒုစရိုက်လူ”၊ ဗျာဒိတ်ကျမ်းရှိ သားရဲ၊ ဗာဗုလုန်၊ အပြစ်သမားမ စသည်တို့နှင့် တူညီသည်ဟု ခွဲခြားသတ်မှတ်ခဲ့သည်။ ဤခွဲခြားမှုများက ရောမကက်သလစ်အသင်းတော်မှ လူထောင်ပေါင်စွာ ထွက်ခွာလာခြင်းကို အဓိက အကြောင်းရင်းဖြစ်စေခဲ့သည်။

While exposition was not uniform, there was widespread agreement among the Reformers on identifying the predicted antichrist with the Papacy, in some cases with the Turk, and by still others with both. The antichrist was identified with the little horn of Daniel, the “abomination of desolation” of Matthew 24 (KJV), the “man of sin” of Paul (KJV), the beast, Babylon, and the harlot of Revelation. These identifications with the Papacy contributed largely to a widespread exit from the church of Rome during this period.

 

မာတင် လူသာ နှင့် အူလ်ရစ် ဇွင်ဂလီ တို့သည် ဗျာဒိတ်ကျမ်းကို တန်ဖိုးနည်းသည်ဟု ယူဆခဲ့ပြီး ဂျွန် ကယ်ဗင်သည် ကမ္ဘာပျက်ကပ်သင်္ကေတများ၏ အမှန်တကယ် အဓိပ္ပာယ်ကို မသေချာခဲ့သော်လည်း၊ သူတို့အားလုံးသည် ပုပ်ရဟန်းမင်းကြီးစနစ် သို့မဟုတ် တူရကီလူမျို့ကို ဒံယေလနှင့် ဗျာဒိတ်ကျမ်းတွင် ဖော်ပြထားသော သွေဖည်ပြီး ဖိနှိပ်သည့်စနစ်နှင့် တူညီသည်ဟု တုံ့ဆိုင်းခြင်းမရှိ ခွဲခြားခဲ့ကြသည်။

Even though Martin Luther and Ulrich Zwingli depreciated the Apocalypse and John Calvin remained uncertain about the identity of many of the apocalyptic symbols, none of them hesitated to identify the Papacy or the Turk with the apostate and oppressive system referred to in Daniel and Revelation.

 

အဆုံးသတ်နီးလုနီးပြီဟု ယုံကြည်ခဲ့ကြသည်။ လူသာ နှင့် ဇွင်ဂလီ ကဲ့သို့သော ပြုပြင်သူများသည် ထောင်နှစ်ပြည့်ဝါဒဆိုင်ရာ ခန့်မှန်းချက်များကို သံသယရှိခဲ့သော်လည်း၊ အတွင်းစိတ်ပြင်းထန်သော ပြုန်ကန်မှုများ (ဥပမာ၊ မွန်စတာတွင် အစွန်းရောက် ပြုပြင်သူများ၊ ပူရီတန်တော်လှန်ရေးကာလ ငါးခုမြောက်နိုင်ငံတော်ဝါဒီများ) ကို တားဆီး၍ မရခဲ့ပါ။

The end was believed to be drawing near. Though Reformers like Luther and Zwingli were suspicious of millennial speculations, several violent outbreaks, such as the ones among the radical Reformers in Münster and the Fifth Monarchy men during the Puritan Revolt, could not be prevented.

 

၂. ဆန့်ကျင်ဘက် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုမှုများ ဆယ့်ခြောက်ရာစုနောက်ပိုင်းနှင့် ဆယ့်ခုနစ်ရာစုအစပိုင်းတွင် ပရိုတက်စတင့်တို့၏ ကမ္ဘာပျက်ကပ်ရှင်းလင်းချက်များကို တုံ့ပြန်ရန် ကက်သလစ်ဘက်မှ ဆန့်ကျင်အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုမှုများ ပေါ်ပေါက်လာခဲ့သည်။ ပညာရှိ ယေရှူးအသင်းသား သုံးဦးက ရောမဘက်မှ တိုက်ခိုက်မှုကို ဦးဆောင်ခဲ့ပြီး ဗျာဒိတ်ကျမ်းကို အဓိကထား တိုက်ခိုက်ခဲ့သည်။

2. Counterinterpretations

During the second half of the sixteenth and the first half of the seventeenth century, Catholic counterinterpretations intended to meet the Protestant eaxposition of biblical apocalyptic were developed. Three learned Jesuits spearheaded Rome’s attack on the historical approach, with the book of Revelation as the main focus.

 

ပထမဆုံး ဆန့်ကျင်ရှင်းလင်းချက်ကို ဖရန်စစ္စကို ရီဘေရာ (၁၅၃၇–၁၅၉၁) က ပြုလုပ်ခဲ့သည်။ ရီဘေရာသည် ဗျာဒိတ်ကျမ်း၏ ပထမအခန်းအနည်းငယ်ကို ယောဟန်ခေတ်က ရောမနှင့် ဆက်စပ်စေပြီး ကျန်အခန်းများကို ခရစ်ယာန်ခေတ်အဆုံးတွင် ယုံမတရားခရစ်တော်ဆန့်ကျင်ရေးသမား၏ သုံးနှစ်ခွဲ အုပ်ချုပ်မှုနှင့် ဆက်စပ်ခဲ့သည်။ နောက်ပိုင်းရှင်းလင်းသူများက ရီဘေရာသည် ခေတ်သစ် အနာဂတ်ဝါဒ (futurist) စနစ်၏ တည်ထောင်သူဖြစ်သည်ဟု ဆိုကြပြီး ထိုစနစ်ကို ဆမ်မျူရယ် အာရ် မေ့တလန် (၁၇၉၂–၁၈၆၆) နှင့် ဂျွန် အန် ဒါဘီ (၁၈၀၀–၁၈၈၂) တို့က နောက်ပိုင်းတွင် ဖွံ့ဖြိုးစေခဲ့သည်။

The first of the alternative expositions was developed by Francisco Ribera (1537–1591). Ribera related the first few chapters of the Apocalypse to Rome in John’s own time and applied the remaining chapters to a future three-and-a-half-year reign of an infidel antichrist at the end of the Christian dispensation. Subsequent commentators suggest that Ribera was the founder of the modern futurist system of interpretation, which later was developed by writers such as Samuel R. Maitland (1792–1866) and JohnN. Darby (1800–1882).

 

ပညာရှိ ဓမ္မပညာရှင်နှင့် ငြင်းခုန်သမား ရောဘတ် ဘဲလာမင်း (၁၅၄၂–၁၆၂၁) က ရီဘေရာ၏အလုပ်ကို တိုးချဲ့ခဲ့ပြီး အထူးသဖြင့် တစ်နေ့ကို တစ်နှစ်ဟူသော နိယာမကို တိုက်ခိုက်ခဲ့သည်။ ဘဲလာမင်းသည် ပရိုတက်စတင့်ပြိုင်ဘက်များ၏ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်ကွဲပြားမှုများကို အခွင့်ကောင်းယူခဲ့သည်။

Robert Bellarmine (1542–1621), brilliant theologian and controversialist, augmented the work of Ribera, attacking particularly the prophetic day-for-a-year principle. Bellarmine sought especially to exploit the differences in the interpretations among his Protestant adversaries.

 

ဒုတိယစိန်ခေါ်မှုကို လူးဝစ် ဒီ အယ်လ်ကာဇာ (၁၅၅၄–၁၆၁၃ ဝန်းကျင်) က ပြုလုပ်ခဲ့သည်။ အယ်လ်ကာဇာက ဗျာဒိတ်ကျမ်းတစ်အုပ်လုံးသည် အစောပိုင်းရာစုနှစ်များတွင် အသင်းတော်က ဂျူးများနှင့် ရောမရိုးရာဘာသာကို အနိုင်ယူခဲ့သော စစ်ပွဲကို ဆိုလိုသည်ဟု အဆိုပြုခဲ့သည်။ ဗျာဒိတ်ကျမ်းတစ်အုပ်လုံးကို အတိတ်ကာလနှင့် သက်ဆိုင်စေသောကြောင့် သူ၏နည်းလမ်းကို အတိတ်ဝါဒ (preterism) ဟု ခေါ်သည်။

The second challenge was mounted by Luis de Alcazar (1554-c. 1613). Alcazar proposed that the book of Revelation addressed the victorious war of the church in the early centuries against the Jews and Roman paganism. Since Alcazar’s method applied the entire book of Revelation to the past, his system of interpretation has been labeled preterism.

 

အယ်လ်ကာဇာသည် ဗျာဒိတ်ကျမ်းတစ်အုပ်လုံးကို အတိတ်ဝါဒဖြင့် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုသူ ပထမဆုံးဖြစ်ခဲ့သော်လည်း၊ ခရစ်ယာန်ဘာသာကို ဆန့်ကျင်သူ ပေါ်ဖီရီ (အေဒီ တတိယရာစု) က ဒံယေလကျမ်းကို အန်တီအိုကပ်စ် အေပီဖနီးစ်ခေတ်သို့သာ ကန့်သတ်ကာ အတိတ်ဝါဒဖြင့် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခဲ့ပြီးဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် ပေါ်ဖီရီ နှင့် အယ်လ်ကာဇာ တို့သည် ယနေ့ သမိုင်းဝေဖန်ရေးနည်း (historico-critical) ၏ ရှေ့ပြေးများ ဖြစ်လာခဲ့သည်။ ထိုနည်းသည် ကျမ်းစာဆိုင်ရာ ကမ္ဘာပျက်ကပ်များကို အတိတ်ကာလသို့သာ ကန့်သတ်ထားသည်။

Though Alcazar probably was the first to apply a preterist approach to the whole of Revelation, the third-century adversary of Christianity, Porphyry, already had subjected the book of Daniel to a preterist approach, limiting it to the period of AntiochusIV Epiphanes. In a sense, therefore, Porphyry and Alcazar became forerunners of the present mode of historico-critical interpretation, which limits the meaning and significance of the biblical apocalypses to the past.

 

ရီဘေရာ နှင့် အယ်လ်ကာဇာ တို့၏ အဆိုပြုချက်များသည် ခရစ်တော်ဆန့်ကျင်ရေးသမားကို ပုပ်ရဟန်းမင်းကြီးစနစ်ဟု ပရိုတက်စတင့်တို့ အသုံးချခြင်းမှ အာရုံပြောင်းစေခဲ့သည်။ ပထမနည်းက ခရစ်တော်ဆန့်ကျင်ရေးသမားကို ဝေးကွာသော အနာဂတ်သို့ ရွှေ့ဆိုင်းထားပြီး ဒုတိယနည်းက ဝေးကွာသော အတိတ်သို့ ပို့ဆောင်ခဲ့သည်။ ဤနည်းလမ်းနှစ်ခုသည် အချင်းချင်း ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်နေသော်လည်း ပုပ်ရဟန်းမင်းကြီးအုပ်ချုပ်မှု သမိုင်းကာလမှ အာရုံလွှဲပေးနိုင်ခဲ့သည်။

The proposals of Ribera and Alcazar diverted support from the Protestant application of the antichrist to the Papacy. The first consigned antichrist to the distant future; the second, to the remote past. Although these approaches were mutually exclusive, they deflected attention from the historical period of papal dominion.

 

၃. ဆယ့်ခုနစ်ရာစုနှင့် ဆယ့်ရှစ်ရာစု ဤဆန့်ကျင်အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုမှုများရှိနေသော်လည်း ကမ္ဘာပျက်ကပ်ကို သမိုင်းဆန်ဆန် အသုံးချခြင်းသည် ဗြိတိန်၊ ဥရောပနှင့် ကမ္ဘာသစ်တွင် ရာပေါင်းများစွာသော ရှင်းလင်းချက်များ ထွက်ပေါ်လာရာ ဆယ့်ခုနစ်ရာစုနှင့် ဆယ့်ရှစ်ရာစုတွင် ဆက်လက်တည်တံ့ခဲ့သည်။ ထိုကာလ၏ ထင်ရှားသော ရှင်းလင်းသူများမှာ ဂျိုးဇက် မီဒ် (၁၅၈၆–၁၆၃၈)၊ အိုက်ဇက် နယူတန် (၁၆၄၂–၁၇၂၇)၊ ယိုဟန် အေ ဘင်ဂဲ (၁၆၈၇–၁၇၅၂) တို့ဖြစ်သည်။ အသေးစိတ်၊ ရှင်းလင်းမှု၊ နားလည်မှုတို့တွင် ကွဲပြားခဲ့သော်လည်း အခြေခံအားဖြင့် ကျမ်းစာဆိုင်ရာ ကမ္ဘာပျက်ကပ်ကို သမိုင်းကြောင်းတစ်လျှောက် ပြည့်စုံစေသည်ဟု ဆက်လက်အသုံးချခဲ့ကြသည်။

3. The Seventeenth and Eighteenth Centuries

Despite these counterinterpretations the historical application of apocalyptic continued in the seventeenth and eighteenth centuries as hundreds of commentaries appeared in Britain, Europe, and the New World. Expositors of note during this period include Joseph Mede (1586–1638), Isaac Newton (1642–1727), and Johann A. Bengel (1687–1752). Though varying in detail, clarity, and understanding, these expositors basically continued their application of biblical apocalyptic to fulfillment in the course of history.

 

ထိုကာလ၏ ချီလီယက်စ်အမြင်များကို ဒံယေလ ဝှိုက်ဘီ (၁၆၃၈–၁၇၂၆) က ဖန်တီးခဲ့သော ထောင်နှစ်ပြည့်သစ်သီအိုရီဖြင့် စိန်ခေါ်ခံခဲ့ရသည်။ ဝှိုက်ဘီက ဝိညာဉ်ရေးရာ ထောင်နှစ်ပြည့်ကာလကို ခရစ်တော်ကြွလာခြင်းမတိုင်င်မီ ဧဝံဂေလိတရား တစ်ကမ္ဘာလုံးအောင်မြင်မှုနှင့် လူမျိုးတကာပြောင်းလဲခြင်းဟု သတ်မှတ်ခဲ့သည်။

The chiliastic views of this period were challenged by a new millennial theory formulated by Daniel Whitby (1638–1726). Whitby placed a spiritual millennium, consisting of the universal triumph of the gospel and the conversion of all nations, in the 1,000 years of Revelation 20 before the coming of Christ.

 

ဝှိုက်ဘီက ဂျူးခရစ်ယာန်တန်ဖိုးများ လွှမ်းမိုးရာ လူ့အဖွဲ့အစည်းတစ်ခု၊ ခရစ်တော်ကြွလာခြင်းမတိုင်မီ လူမျိုးအားလုံး ခရစ်ယာန်ဘာသာသို့ ပြောင်းလဲရာ ရွှေခေတ်တစ်ခု ဖြစ်လာလိမ့်မည်ဟု မြင်ခဲ့သည်။ သို့သော် ခရစ်တော်၏ ကြွလာခြင်းကကို ထောင်နှစ်ပြည့်နောက်ပိုင်းသို့ ရွှေ့ဆိုင်းထားခြင်းသည် အသခြင်္ချီတော် ချဉ်းကပ်လာပြီဟူသော ခံစားချက်ကို ပျော့ပျောင်းစေပြီး လူများကို မမှန်ကန်သော လုံခြုံမှုထဲ နှစ်မြှုပ်စေခဲ့သည်။

Whitby envisioned a society in which Judeo-Christian values would be the predominant influence. He believed the millennium to be a “golden age” of paradisiacal righteousness and peace, during which the nations would be converted to Christianity prior to Christ’s return. Unfortunately, such postponement of Christ’s advent into the distant future beyond the millennium tended to dilute the sense of the imminent coming of our Lord and lull people into a false security.

 

ဃ. ခေတ်သစ်ကာလ ၁. ပရောဖက်ပြုချက်အပေါ် စိတ်ဝင်စားမှု ပြန်လည်နိုးထလာခြင်း ဥရောပတွင် လူမှုနှင့် နိုင်ငံရေးအဖွဲ့အစည်းများ အကြမ်းဖက်ဖြုံးဖိခံရခြင်းကြောင့် ကျမ်းစာဆိုင်ရာ ကမ္ဘာပျက်ကပ်အပေါ် မကြုံစဖူး စိတ်ဝင်စားမှု ပေါက်ဖွားလာခဲ့သည်။ ဒံယေလနှင့် ဗျာဒိတ်ကျမ်းလေ့လာမှုတွင် အဋ္ဌလန္တိတ်နှစ်ဖက်စလုံးတွင် ခေတ်သစ်တစ်ခု စတင်ခဲ့သည်။ ကမ္ဘာပျက်ကပ်ဆိုင်ရာ ရှင်းလင်းသူများနှင့် ရှင်းလင်းချက်များ မကြုံစဖူး အတိုင်းအတာဖြင့် များပြားလာခဲ့သည်။

D. The Modern Period

1. Revival of Interest in Prophecy

The violent uprooting of social and political institutions in Europe during the French Revolution aroused an unprecedented concern with biblical apocalyptic. A new epoch in the study of the books of Daniel and Revelation opened on both sides of the Atlantic. Expositors and expositions of apocalyptic seemed to multiply on an unparalleled scale.

 

အချို့စာရေးဆရာများက ဤကာလကို “အဆုံးခေတ်” ဟု ခေါ်ဝေါ်ခဲ့ပြီး ကမ္ဘာပျက်ကပ်များတွင် ခန့်မှန်းထားသော ဖြစ်ရပ်များ ပြည့်စုံလာသည့်ကာလဟု မှတ်ယူခဲ့ကြသည်။ အထူးသဖြင့် မီလာရိုက်များကဲ့သို့သော အုပ်စုများတွင် ခရှင်ယေရှု ဒုတိယအကြိမ် ကြွလာခြင်းနှင့် ထောင်နှစ်ပြည့်ကာလ စတင်ခြင်းကို ပြင်းထန်စွာ မျှော်လင့်ခဲ့ကြသည်။

Some writers began to call this period the time of the end and regarded the period as the fulfillment of events predicted in the apocalypses. There was intense expectation, especially among groups such as the Millerites, of the second advent of Christ and the subsequent commencement of the millennium.

 

ကျမ်းစာစာသားကို တိကျစွာ လိုက်နာလိုမှုနှင့် ဓမ္မဟောင်းကျမ်း၌ ဣသရေလနိုင်ငံဆိုင်ရာ ပရောဖက်ပြုချက်များကို ကာကွယ်လိုမှုက အချို့ ခရစ်တော်ကြွလာမီ ထောင်နှစ်ပြည့်ဝါဒီများကို စာသားအလွန်အကျွံ တိကျစွာ ယူဆမှုသို့ ဦးတည်စေခဲ့ပြီး ဂျူးဆန်ဆန် ချီလီယက်စ်ဝါဒ ဖြစ်ပေါ်လာခဲ့သည်။ ဤလမ်းကြောင်းသည် ခေတ်သစ်အထိ လူကြိုက်များလာပြီး ယနေ့ ထောင်နှစ်ပြည့်ဝါဒ၏ လွှမ်းမိုးရာပုံစံဖြစ်လာသည့် ဒစ်စပန်ဆေးရှင်နယ်လစ်ဇင် (dispensationalism) ဟု လူသိများလာခဲ့သည်။

Insistence on the letter of Scripture and eagerness to vindicate the OT prophecies about Israel led some premillennialists to extremes of literalism, introducing a Judaizing chiliasm. This tendency, which grew in popularity and continues until today as the dominant form of premillennialism, came to be known as dispensationalism.

 

ခရစ်တော်ကြွလာမီ ထောင်နှစ်ပြည့်ဝါဒီများ၏ ရှင်းလင်းချက်များနှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်အနေဖြင့်၊ ကျန်တဲ့ တစ်ဆယ့်ကိုးရာစုတစ်လျှောက် ခရစ်တော်ကြွလာပြီးမှ ထောင်နှစ်ပြည့်ဝါဒီများက ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်း တိုးတက်မှုနှင့် ပြောင်းလဲမှုကို ဆက်လက်ကြေညာခဲ့ကြသည်။

In contrast with premillennial expositions of Scripture, throughout the remainder of the nineteenth century, postmillennialists continued to proclaim their doctrine of universal improvement and world conversion before the second coming of Jesus.

 

ထို့အပြိုင် ပေါ်ဖီရီ နှင့် အယ်လ်ကာဇာ တို့မှ စတင်ခဲ့သော ကျိုးကြောင်းဆီလျော်မှု ပရောဖက်ပြုချက်အမြင်များကို ဟျူး ဘရောက်တန် (၁၅၄၉–၁၆၁၂)၊ ဟျူဂို ဂရိုတီယက်စ် (၁၅၈၃–၁၆၄၅)၊ ဟင်နရီ ဟမ်မွန်း (၁၆၀၅–၁၆၆၀) နှင့် ဂျာမန်ကျိုးကြောင်းဝါဒီများက လူသိများစေခဲ့သည်။ ထိုနည်းလမ်းသည် ကျမ်းစာဆိုင်ရာ ကမ္ဘာပျက်ကပ်ကို ဝေးကွာသော အတိတ်သို့ ပို့ဆောင်ကာ ခန့်မှန်းချက်အင်အားနှင့် ကမ္ဘာလုံးဆိုင်ရာ အတိုင်းအတာကို ဖယ်ရှားခဲ့သည်။

In a parallel development the rationalist views of prophecy mediated initially by Porphyry and Alcazar became popularized by Hugh Broughton (1549–1612), Hugo Grotius (1583–1645), Henry Hammond (1605–1660), and the German rationalists. The latter approach relegated biblical apocalyptic to the distant past, depriving it of its predictive elements and cosmic sweep.

 

ယနေ့ သမိုင်းဝေဖန်ရေးကျောင်း (historico-critical school) ဟု လူသိများသော ဤအတိတ်ဝါဒသည် ရံဖန်ရံခါ ကမ္ဘာပျက်ကပ်ခန့်မှန်းချက်များကို သမိုင်းတစ်လျှောက် ပြည့်စုံရာ ခန့်မှန်းချက်ဟု မှတ်ယူသော စာရေးဆရာများမှလွဲ၍ လွှမ်းမိုးရာနေရာသို့ ရောက်ရှိလာခဲ့သည်။ မကြာမီ ကျမ်းစာဆိုင်ရာ နှင့် ကျမ်းစာမဟုတ်သော ကမ္ဘာပျက်ကပ်များကြား ခွဲခြားမှုကို ဖျက်ဆီးကာ ထိုစာအုပ်များကို သမိုင်းဆိုင်ရာ ဖြစ်ရပ်မျှသာ လေ့လာလာခဲ့သည်။

This form of preterism is better known today as the historico-critical school. Apart from occasional writers who continue to regard the apocalyptic predictions as panoramic forecasts of events, the historico-critical approach has come to dominate apocalyptic exposition into the present. It soon broke down the distinction between biblical and nonbiblical apocalypses and began to study the apocalyptic documents merely as historical phenomena.

 

၂. ကမ္ဘာပျက်ကပ်ဆိုင်ရာ သမိုင်းဝေဖန်ရေးလေ့လာမှု ဂျူးနှင့် ခရစ်ယာန်ကမ္ဘာပျက်ကပ်ဆိုင်ရာ ပထမဆုံး ပြည့်စုံသော ဖော်ပြချက်ကို ဖရီးဒရစ် လူကေး က ၁၈၃၂ ခုနှစ်တွင် ထုတ်ဝေခဲ့သည်။ သူသည် ဗျာဒိတ်ကျမ်းအကြောင်းဖြင့် စတင်ကာ အခြားကမ္ဘာပျက်ကပ်စာအုပ်များသို့ ဆက်လက်လေ့လာခဲ့သည်။ စာအုပ်ငယ်ခေါင်းစဉ်သည် အရေးကြီးသည်- “ယောဟန်၏ဗျာဒိတ်ကျမ်းနှင့် ကမ္ဘာပျက်ကပ်စာပေတစ်ခုလုံးလုံးသို့ ပြည့်စုံသော နိဒါန်းတစ်ခု ကြိုးပမ်းချက်”။

2. Historico-Critical Study of Apocalyptic

The first comprehensive description of Jewish and Christian apocalyptic was published by Friedrich Lücke in 1832. He began his study with an investigation of the book of Revelation and then turned to other apocalyptic compositions. The subtitle of the work is significant: An Attempt at a Comprehensive Introduction to the Revelation of John and to the Complete Apocalyptic Literature.

 

လူကေးက ဂျူးကမ္ဘာပျက်ကပ်ကို ဒံယေလကျမ်းဖြင့် (သို့သော် သူ့ခေတ်ဝေဖန်သူများနှင့်အတူ အေဒီ ဒုတိယရာစုဝန်းကျင်ဟု သတ်မှတ်ခဲ့သည်) နအကောင်းဆုံး ကိုယ်စားပြုသည်ဟု ယူဆခဲ့ပြီး ခရစ်ယာန်ကမ္ဘာပျက်ကပ်ကို ဗျာဒိတ်ကျမ်းဖြင့် ကိုယ်စားပြုသည်ဟု ယူဆခဲ့သည်။ သူသည် ဖော်ထုတ်ထားသော ဘာသာတရားကို ထူးခြားစေရန် ကျမ်းစာအတွင်းရှိ နှင့် ကျမ်းစာပြင်ပ ကမ္ဘာပျက်ကပ်များကြား ခွဲခြားခဲ့သည်။ ကမ္ဘာပျက်ကပ်၏ အနှစ်သာရမှာ သမိုင်းကို တစ်ကမ္ဘာလုံးအတိုင်းအတာဖြင့် မြင်ခြင်းဟု နိဂုံးချုပ်ခဲ့သည်။

Lücke believed that Jewish apocalyptic was best represented in the book of Daniel (though he dated it to the second century B.C. with other critics of his day) and Christian apocalyptic in the book of Revelation. Throughout, he still sought to preserve the uniqueness of revealed religion by distinguishing between canonical and noncanonical apocalypses. He concluded that apocalyptic is essentially prophetic, though he recognized that not all prophecy in Scripture is apocalyptic. In his view the essence of apocalyptic was its universal conception of history.

 

၁၈၄၃ ခုနှစ်တွင် ထုတ်ဝေသော ဆောင်းပါးတိုတွင် အက်ဒွပ် ရိုက်စ် က ယောဟန်၏ ဗျာဒိတ်ကျမ်းကို ကမ္ဘာပျက်ကပ်စာပေတစ်ခုအဖြစ် မှတ်ယူရမည်ဟု ယူဆခဲ့သည်။ လူကေးနှင့် မတူဘဲ ရိုက်စ်သည် ကျမ်းစာအတွင်းရှိ ဗျာဒိတ်ကျမ်းနှင့် အခြားကမ္ဘာပျက်ကပ်များကြား ခွဲခြားမှုကို စွန့်လွှတ်ခဲ့ပြီး သမိုင်းတွင် ပေါ်ပေါက်လာသည်နှင့်အမျှ ကျိုးကြောင်းဆီလျော်မှုနည်းဖြင့် လေ့လာခဲ့သည်။

In a brief article published in 1843 Eduard Reuss proceeded from the conviction that the Apocalypse of John should be considered part of apocalyptic literature. Unlike Lücke, however, Reuss abandoned the distinction between the canonical Apocalypse of John and other apocalypses, which has since become the accepted norm in historico-critical study. Reuss decided to examine the compositions from a rationalistic standpoint, studying them as they made their appearance in history.

 

ဂျူးကမ္ဘာပျက်ကပ်ကို အထူးဆွေးနွေးသော ပထမဆုံး စာအုပ်ကို အက်ဒေါ့ဖ် ဟီလ်ဂန်ဖဲလ် က ၁၈၅၇ ခုနှစ်တွင် ထုတ်ဝေခဲ့သည်။ ဟီလ်ဂန်ဖဲလ်သည် သမိုင်းဖြစ်စဉ်ဖြင့် ကမ္ဘာပျက်ကပ်၏ သဘာဝကို ရှာဖွေရန် ကြိုးပမ်းခဲ့ပြီး လူကေး၏ ခွဲခြားမှုကို ဖယ်ရှားကာ ဟေဂဲလ်ဆန်ဆန် တည်ဆောက်မှုများဖြင့် ကမ္ဘာပျက်ကပ်၏ ဖြစ်ထွန်းလာပုံကို ခြေရာခံခဲ့သည်။

The first monograph dealing specifically with Jewish apocalyptic was published by Adolf Hilgenfeld in 1857. Hilgenfeld attempted to discover the nature of apocalyptic through a study of its historical development. He sought to displace Lücke’s distinction between inspired and noninspired writings and applied Hegelian constructs as he traced the development of apocalyptic.

 

ဟိလ်ဂန်ဖဲလ်နောက်ပိုင်း အချိန်နီးပါး တစ်ရာနီးပါးခန့်တွင် ဗျာဒိတ်ဆိုင်ရာ လေ့လာမှု (apocalyptic study) သည် ရံဖန်ရံခါ စိတ်ဝင်စားမှု လက္ခဏာများသာ ပြသရုံမှအပ ယိုင်သွားခဲ့သည်။ သမိုင်းပညာရှင်များက ဤပြောင်းလဲမှုကို ဂျူလီယပ်စ် ဝဲလ်ဟောက်ဆင် (Julius Wellhausen) ၏ ဣသရေလဘာသာတရား ပြန်လည်တည်ဆောက်မှု အထူးကြီးမားသော လက်ရာကို ၁၈၇၈ ခုနှစ်တွင် ထုတ်ဝေခဲ့ခြင်းကြောင့် အင်အားကြီးမားစွာ လွှမ်းမိုးမှုရှိခဲ့သည်ဟု အမှတ်အသားပြုကြသည်။

Apart from occasional signs of interest, the study of apocalyptic declined for almost a century after Hilgenfeld. Historians trace this change to the powerful influence of Julius Wellhausen’s monumental reconstruction of Israelite religion published in 1878.

 

ဝဲလ်ဟောက်ဆင်နှင့် သူ၏တပည့်များက ဗျာဒိတ်ဆိုင်ရာ စာအုပ်များတွင် စစ်မှန်သော ပရောဖက်ပြုခြင်း ဝိညာဉ်တော်ကို လုံးဝပယ်ချခဲ့ကြပြီး၊ ထိုစာအုပ်များ၏ စာရေးသားသူများကို ဘီးစီအီး (ဘီစီ) ခေတ် ပရောဖက်များကို အတုခိုးသူများနှင့် ပာရှန်ယဉ်ကျေးမှုအပါအဝင် နိုင်ငံခြားယဉ်ကျေးမှုများမှ ချေးငှားသူများဟု ယူဆခဲ့ကြသည်။ အရင်က ပညာရှင်များက ဗျာဒိတ်ဆိုင်ရာ စာအုပ်များကို ပရောဖက်ပြုခြင်းနှင့် ဓမ္မသစ်ခရစ်ယာန်ဘာသာကြား ဆက်စပ်အဆက်အစပ်အဖြစ် ရှုမြင်ခဲ့ကြသော်လည်း၊ ဝဲလ်ဟောက်ဆင်ကမူ ဂန္တဝင်ပရောဖက်များသည်သာ ယေရှု၏ ဝိညာဉ်ရေးရာ ရှေ့ပြေးများဖြစ်သည်ဟု ဆိုခဲ့သည်။ ဤအယူအဆက “ပရောဖက်ဆက်စပ်သီအိုရီ” (prophetic connection theory) ကို ဖြစ်ပေါ်စေခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် ပရောဖက်ပြုခြင်းနှင့် ဗျာဒိတ်ဆိုင်ရာကြား ဆက်စပ်မှုကို ငြင်းပယ်ခဲ့ပြီး ဗျာဒိတ်စာအုပ်များကို vတန်ဖိုးနည်းပါးသည်ဟု ယူဆခဲ့ကြသည်။

Wellhausen and his students denied any authentic prophetic spirit in the apocalyptic works, considering their authors to be imitators of the preexilic prophets and borrowers of foreign, especially Persian, materials. Whereas previous scholars had regarded the apocalyptic works as links between prophecy and New Testament Christianity, Wellhausen claimed that the classical prophets were the spiritual predecessors of Jesus. This notion gave rise to the “prophetic connection” theory. Accordingly, any link between prophecy and apocalyptic was denied, and little value was placed on the apocalyptic writings.

 

ထင်ရှားသော ခြွင်းချက်တစ်ခုမှာ ဗြိတိသျှ ပညာရှင် ရောဘတ် အိတ်ချ် ချားလ်စ် (Robert H. Charles) ဖြစ်သည်။ နှစ်ဆယ်ရာစုအစတွင် သူသည် ဗျာဒိတ်ဆိုင်ရာကို အလွန်စွဲလမ်းစွာ စိတ်ဝင်စားခဲ့သည်။ ချားလ်စ်သည် ဝဲလ်ဟောက်ဆင်ဖန်တီးထားသော ကိရိယာများကို အသုံးပြုခဲ့သော်လည်း၊ ဗျာဒိတ်နှင့် အပိုကျမ်းစာများ (apocryphal texts) ကို တစ်သက်တာလုံး စုဆောင်းခဲ့သည်။ ထိုစာအုပ်များအတွက် ဝေဖန်ရေးဆိုင်ရာ ထုတ်ဝေမှုများနှင့် ဘာသာပြန်ဆိုမှုများကို ပြင်ဆင်ခဲ့ပြီး ဗျာဒိတ်ဆိုင်ရာ၏ မူလအရည်အသွေးများကို ရှာဖွေရန် ကြိုးပမ်းခဲ့သည်။ သူ၏ ထင်ရှားသော ထုတ်ဝေမှုများထဲတွင် အလွန်ကြီးမားသော နှစ်တွဲပါ ဓမ္မဟောင်း အပိုကျမ်းနှင့် အတုကျမ်းစာများ (The Apocrypha and Pseudepigrapha of the Old Testament) ပါဝင်ပြီး၊ ထိုစာအုပ်သည် ပညာရှင်များအတွက် ၇၀ နှစ်တာကာလ မရှိမဖြစ်ကိရိယာတစ်ခု ဖြစ်ခဲ့သည်။

Among the notable exceptions was British scholar Robert H. Charles. At the beginning of the twentieth century he developed an absorbing fascination with apocalyptic. Although Charles used the tools that Wellhausen had developed, he devoted a lifetime to collecting apocalyptic and apocryphal texts. He prepared critical editions and translations of these works and endeavored to discover the intrinsic qualities of apocalypticism. Among his many publications is the monumental two-volume work The Apocrypha and Pseudepigrapha of the Old Testament, an indispensable tool to scholars for 70 years.

 

ဝဲလ်ဟောက်ဆင်ကဲ့သို့ပင် ချားလ်စ်သည် စာပေဆိုင်ရာနှင့် ရင်းမြစ်ဝေဖန်ရေးနည်းစနစ်များကို လိုက်နာခဲ့ပြီး၊ ထိုနည်းစနစ်များသည် ဗျာဒိတ်နှင့် သမ္မာကျမ်းဆိုင်ရာ အကြောင်းအရာများနှင့် ကင်းကွာနေသော တသမတ်တည်း၊ ညီညွတ်မှုနှင့် အရစ္စတိုတယ် ယုတ္တိဗေဒကို ကြိုတင်ယူဆထားသည်။ တသမတ်တည်းသော အမြင်နှင့် အကြောင်းအရာနှင့် စတိုင်တွင် ညီညွတ်မှုကို မျှော်လင့်ထားသဖြင့်၊ ဗျာဒိတ်တွင် ထင်ရှားသော မညီညွတ်မှုနှင့် ထပ်ခါတလဲလဲ ဖြစ်နေမှုကို ချားလ်စ်သည် သည်းခံနိုင်ခြင်း မရှိခဲ့ပေ။ ဗျာဒိတ်စာအုပ်များ၏ ရက်စွဲသတ်မှတ်ခြင်းသည် သူ၏ ဆင့်ကဲဖြစ်စဉ်ဆိုင်ရာ အမြင် (evolutionary perspective) ကို အလွန်လွှမ်းမိုးခံခဲ့ရသည်။ ဟေဂယ်၏ “ယုတ္တိဗေဒဆိုင်ရာ ဝိညာဉ်” (Hegelian rational spirit) သည် သူ၏ ဗျာဒိတ်ဆိုင်ရာ သမိုင်းပြန်လည်တည်ဆောက်မှုတွင် ရှင်သန်နေဆဲ ဖြစ်သည်။

Like Wellhausen, Charles followed literary and source-critical principles that presupposed standards of coherence, consistency, and Aristotelian logic largely foreign to the apocalyptic and biblical materials. Expecting a consistent point of view and uniformity in content and style, Charles was intolerant of the inconsistency and repetition noticeable in apocalyptic. His dating of apocalyptic documents was greatly influenced by his evolutionary perspective. The Hegelian “rational spirit” clearly lives on in his historical reconstruction of apocalyptic.

 

ဝဲလ်ဟောက်ဆင်နှင့်မတူဘဲ၊ ချားလ်စ်က ပရောဖက်ပြုခြင်းနှင့် ဗျာဒိတ်ဆိုင်ရာကြား အော်ဂဲနစ်ဆိုင်ရာ ဆက်စပ်မှု (organic connection) ကို တွေ့မြင်ခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် သူသည် ဝဲလ်ဟောက်ဆင်က တင်ပြခဲ့သော ပရောဖက်ဆက်စပ်သီအိုရီကို ဆန့်ကျင်ခဲ့ပြီး ဗျာဒိတ်နှင့် ဓမ္မသစ်ခရစ်ယာန်ဘာသာကြား နီးကပ်သော ဆက်ဆံရေးကို ခိုင်ခိုင်မာမာ ထောက်ခံခဲ့သည်။

Unlike Wellhausen, Charles saw an organic connection between prophecy and apocalyptic. He thus countered the prophetic connection theory proposed by Wellhausen and resolutely stood for a close relationship between apocalyptic and NT Christianity.

 

လူးကီ၊ ရိုက်စ်၊ ဟိလ်ဂန်ဖဲလ်၊ ချားလ်စ်နှင့် အခြားသူများက တင်ပြခဲ့သော ပရောဖက်ပြုခြင်းနှင့် ဗျာဒိတ်ဆိုင်ရာကြား ဆက်လက်ဖြစ်ပေါ်မှု (continuity) ကို ဟရိုးလ် အိတ်ချ် ရိုလီ (Harold H. Rowley) ၏ စာအုပ် The Relevance of Apocalyptic (၁၉၄၄)၊ ဒေးဗစ် အက်စ် ရပ်ဆဲလ် (David S. Russell) ၏ The Method and Message of Jewish Apocalyptic (၁၉၆၄)၊ ပီတာ ဖွန်ဒါ အိုစတန်-ဆက်ကင် (Peter von der Osten-Sacken) ၏ Die Apokalyptik in ihrem Verhältnis zu Prophetie und Weisheit (၁၉၆၉) နှင့် ပိုမိုခေတ်သစ်အနေဖြင့် ပေါလ် ဒီ ဟန်ဆန် (Paul D. Hanson) ၏ The Dawn of Apocalyptic (၁၉၇၅) နှင့် ဂျိုက်စ် ဂျီ ဘော်လ်ဒဝင် (Joyce G. Baldwin) ၏ Daniel (၁၉၇၈) တို့တွင် ထိန်းသိမ်းထားခဲ့သည်။

The continuity between prophecy and apocalyptic proposed by Lücke, Reuss, Hilgenfeld, Charles, and others was maintained in the writings of Harold H. Rowley (The Relevance of Apocalyptic, 1944), David S. Russell (The Method and Message of Jewish Apocalyptic, 1964), Peter von der Osten-Sacken (Die Apokalyptik in ih rem Verhältnis zu Prophetie und Weisheit [Apocalyptic in Its Relationship to Prophecy and Wisdom], 1969), and more “recently in Paul D. Hanson (The Dawn of Apocalyptic, 1975), and Joyce G. Baldwin (Daniel, 1978).

 

ရာစုနှောင်းပိုင်းတွင် ဗျာဒိတ်ဆိုင်ရာ သမိုင်းဝေဖန်ရေးနည်းလမ်းတစ်ခုကို ဟာမန် ဂန်ကယ် (Hermann Gunkel) က Schöpfung und Chaos in Urzeit und Endzeit (၁၈၉၅) တွင် ရှေ့ဆောင်ခဲ့သည်။ ဂန်ကယ်သည် ဗျာဒိတ်ထဲတွင် ပါဝင်နေသော ဒဏ္ဍာရီဆိုင်ရာ အပိုင်းအစများကို ခွဲထုတ်ရန် ကြိုးစားခဲ့သည်။ သူ၏အဆိုအရ ထိုအပိုင်းအစများကို သမိုင်းဆိုင်ရာ ဖြစ်ရပ်များနှင့် မဖော်ထုတ်နိုင်သဖြင့်၊ ရှေးခေတ် အရှေ့အလယ်ပိုင်း ဒဏ္ဍာရီများ၏ ပိုမိုကြီးမားသော ပုံစံတွင် ၎င်းတို့၏ အရေးပါမှုကို ရှာဖွေခဲ့သည်။

At the turn of the century another historico-critical approach to apocalyptic was pioneered by Hermann Gunkel (Schöpfung und Chaos in Urzeit und Endzeit, 1895). Gunkel attempted to isolate what he believed were mythic fragments embedded in apocalyptic. Since, according to Gunkel, these fragments could not be identified with historical events, he sought to discover their significance in the larger pattern of ancient Near Eastern mythology.

 

ဂန်ကယ်က ဘေဘီလုံနီးယား ဒဏ္ဍာရီဘက်သို့ လှည့်ခဲ့သော်လည်း၊ ဤနည်းလမ်းကို ကိုယ်စားပြုသော ခေတ်သစ်လေ့လာမှုများကမူ ကာနာနိုက် စာပေကို အထူးအာရုံစိုက်ခဲ့ကြသည်။ ဘာသာတရားသမိုင်းပညာရှင်များက ယေရုရှလင်မြို့ရှိ ဘုရင်ယဉ်ကျေးမှုက ကာနာနိုက် သြဇာလွှမ်းမိုးမှုများနှင့် အယူအဆများကို ဣသရေလဘာသာတရားထဲသို့ စုပ်ယူခဲ့ပြီး ဗျာဒိတ်စာအုပ်များတွင် ပြန်လည်ပေါ်ပေါက်လာခဲ့သည်ဟု အကြံပြုကြသည်။

While Gunkel turned to Babylonian mythology, more recent studies typifying this approach have tended to focus particularly on Canaanite literature. Historians of religion suggest that the royal cult in Jerusalem absorbed Canaanite motifs and concepts into the religion of Israel until they reemerged in the apocalyptic writings.

 

ဂန်ကယ်က အကြံပြုခဲ့သော နည်းစနစ်နှင့် နှိုင်းယှဉ်နည်းလမ်းကို ဆီးဂ်မန် မိုဝင်ကဲလ် (Sigmund Mowinckel – He That Cometh, ၁၉၅၄)၊ ဖရန့် အမ် ခရော့စ် (Frank M. Cross – Canaanite Myth and Hebrew Epic, ၁၉၇၃) နှင့် ဂျွန် ဂျေ ကော်လင်း (John J. Collins – The Apocalyptic Imagination, ၁၉၈၄) တို့က ပိုမိုဖွံ့ဖြိုးစေခဲ့သည်။ ဗျာဒိတ်ထဲတွင် သမိုင်းဆိုင်ရာ ဖော်ထုတ်မှုများကို ရှာဖွေခြင်းမပြုဘဲ၊ ဤနည်းလမ်းက ဗျာဒိတ်ပုံရိပ်များ၏ ဒဏ္ဍာရီဆိုင်ရာ အမြစ်များကို စုံစမ်းပြီး သင်္ကေတဆိုင်ရာနှင့် အရိပ်အမြွက်ဆိုင်ရာ အဓိပ္ပာယ်များကို ပေးအပ်ရန် ဦးစားပေးသည်။ ခေတ်ပြိုင် ဗျာဒိတ်ဆိုင်ရာ သုတေသန၏ တတိယဦးတည်ချက်မှာ စာပေများကို ဟယ်လင်နစ်ခေတ်နှင့် အရှေ့တိုင်းဘာသာတရားများ ရောနှောယဉ်ကျေးမှု စာအုပ်များ၏ နောက်ခံတွင် နားလည်ရန် ဖြစ်သည်။

 

The methodology and comparative approach suggested by Gunkel were further developed by writers such as Sigmund Mowinckel (He That Cometh, 1954), Frank M. Cross (Canaanite Myth and Hebrew Epic, 1973), and John J. Collins (The Apocalyptic Imagination, 1984). Rather than searching for historical identifications in apocalyptic, this approach prefers to investigate the alleged mythological roots of apocalyptic imagery and then give them symbolic and allusive meanings.

 

ဗျာဒိတ်ဆိုင်ရာ လှုံ့ပွေးသော စိတ်ဝင်စားမှုသည် ၁၉၆၀ ခုနှစ်တွင် အာနက်စ် ကေ့ဆီမန် (Ernst Käsemann) ရေးသားခဲ့သော အစီအစဉ်ဆွဲထားသော စာတမ်းတစ်ခုမှ စတင်ခဲ့ပြီး၊ ထိုစာတမ်းတွင် “ဗျာဒိတ်ဆိုင်ရာသည် ခရစ်ယာန်ဓမ္မပညာ၏ မိခင်ဖြစ်သည်” ဟု ဆိုခဲ့သည်။

A third direction in contemporary apocalyptic research is to understand the literature in the context of Hellenistic and Eastern religious syncretistic writings.

The lively current interest in apocalyptic had its beginning in a programmatic essay by Ernst Käsemann written in 1960, in which he made the claim that “apocalyptic was the mother of Christian theology.”

 

စနစ်ကျသော ဓမ္မပညာရှင်များဖြစ်သည့် ဝုဖ်ဂန် ပန်နန်ဘတ် (Wolfgang Pannenberg – Revelation as History, ၁၉၆၈) နှင့် ဂျူဂန် မို့လ်မန် (Jürgen Moltmann – Theology of Hope, ၁၉၆၇) တို့ကလည်း ခရစ်ယာန်ဓမ္မပညာ၏ အစောပိုင်းအဆင့်များအတွက် ဗျာဒိတ်စာပေများ၏ အရေးပါမှုကို အာရုံစိုက်စေခဲ့သည်။ ဗျာဒိတ်နှင့် ခရစ်ယာန်ဘာသာကြား ဆက်စပ်မှုသည် အရင်က ပညာရှင်များ၏ ငြင်းပယ်မှုများကို ထည့်စဉ်းစားလျှင် အံ့အားသင့်ဖွယ်ရာ ဖြစ်သည်။ ခေတ်ပြိုင်ပညာရှင်အများအပြားအတွက် ဂျူးဗျာဒိတ်ဆိုင်ရာသည် အစောစောပိုင်းခရစ်ယာန်ဘာသာနှင့် ခရစ်ယာန်ဓမ္မပညာကို နားလည်ရန် မရှိမဖြစ် လိုအပ်သည်။

Systematic theologians like Wolfgang Pannenberg (Revelation as History, 1968) and Jürgen Moltmann (Theology of Hope, 1967) also drew attention to the importance of apocalyptic literature for the early stages of Christian theology. This link between apocalyptic and Christianity is particularly startling in view of previous scholarly rejection of a bond between apocalyptic and early Christianity. For an increasing number of contemporary scholars, Jewish apocalyptic is essential for an understanding of early Christianity and Christian theology.

 

၃. ဓမ္မာကျမ်းဆိုင်ရာ ဗျာဒိတ်ကို ခေတ်ပြိုင်နည်းလမ်းများ

နှစ်ဆယ်ရာစုနောက်ပိုင်းတွင် ဓမ္မာကျမ်းဆိုင်ရာ ဗျာဒိတ်ကို ချဉ်းကပ်မှုများသည် ကွဲပြားပြီး ရှုပ်ထွေးသော်လည်း၊ ဝိညာဉ်ရေးရာနှင့် သင်္ကေတဆိုင်ရာ ချဉ်းကပ်မှုများနှင့် စာသားအတိုင်း နှင့် သမိုင်းဆိုင်ရာ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုမှုများ ဟူ၍ ကျယ်ပြန့်စွာ အမျိုးအစား နှစ်ခုခွဲ၍ အုပ်စုဖွဲ့နိုင်သည်။

3. Contemporary Approaches to Biblical Apocalyptic

Approaches to biblical apocalyptic in the second half of the twentieth century, though diverse and complex, may be grouped into two broad categories—spiritual and allegorical approaches, and literal and historical interpretations.

 

ပို့စ်မီလင်နီယယ်လစ်ဇင် (ခရစ်တော်၏ ဒုတိယအကြိမ်လာရောက်ခြင်းသည် ထောင်စုနှစ်နောက်ပိုင်းတွင် ဖြစ်သည်ဟူသော အယူအဆ) သည် ဒါနီယယ် ဝှစ်ဘီ (Daniel Whitby) ၏ စာများမှ ဆင်းသက်လာပြီး၊ ဆယ့်ကိုးရာစုအတွင်း ရှေးရိုးစွဲ ပရိုတက်စတင့်များကြား နောက်ဆုံးကာလဆိုင်ရာ အတွေးအခေါ်ကို လွှမ်းမိုးခဲ့သည်။ ယခုအခါ ၎င်းသည် လူကြိုက်များမှု ဆုံးရှုံးသွားခဲ့သည်။ ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်းရှိ လူမှုအခြေအနေ ဆိုးရွားလာမှုက ၎င်း၏ ယခင်အင်အားကို လုယူသွားခဲ့သည်။ ကျွန်ုပ်တို့ခေတ်၏ မတည်မငြိမ်ဖြစ်မှု တိုးလာခြင်းအပြင်၊ ကျမ်းစာကိုယ်တိုင်ကလည်း ပို့စ်မီလင်နီယယ်အမြင်ကို ဆန့်ကျင်သည်။ ဝှစ်ဘီ၏ အဆိုနှင့်ဆန့်ကျင်ဘက်အနေဖြင့်၊ ဗျာဒိတ်ကျမ်းရေးသားသူက ခရစ်တော်၏ ဒုတိယအကြိမ်လာရောက်ခြင်းကို ထောင်စုနှစ်မတိုင်မီ ရှင်းရှင်းလင်းလင်း ထားရှိခဲ့သည် (ဗျာဒိတ် ၁၉:၁၁–၂၀:၁၀)။

Postmillennialism (i.e., the notion that Christ’s second advent takes place after the millennium), stemming from the writings of Daniel Whitby, dominated eschatological thought among conservative Protestants during much of the nineteenth century. It has now lost popularity. Worsening social conditions throughout the world today have robbed postmillennialism of its former strength. Apart from the increasing precariousness of our times, Scripture also militates against the postmillennial stance, for contrary to Whitby’s position, the revelator clearly positions the Second Advent before rather than after the millennium (Rev. 19:11–20:10).

 

က. ဝိညာဉ်ရေးရာ သို့မဟုတ် သင်္ကေတဆိုင်ရာ ချဉ်းကပ်မှုများ။ သမိုင်းဝေဖန်ရေးနည်းလမ်း (historico-critical method) ကို အသုံးပြု၍ ပညာရှင်အများအပြားက ဒါနီယယ်နှင့် ဗျာဒိတ်ကျမ်းကို အနာဂတ်ဟောကိန်းများအဖြစ် မရှုမြင်ဘဲ၊ စကြဝဠာနှင့် လူသားအတွေ့အကြုံ၏ အတွင်းစိတ်အဓိပ္ပာယ်ကို ညွှန်ပြချက်များအဖြစ်သာ ရှုမြင်ကြသည်။

a. Spiritual or allegorical approaches. Applying the historico-criticcal method to biblical apocalyptic, many scholars see Daniel and Revelation, not as forecasts of what is to be, buta as suggestions of the inner meaning of the universe and of human experience.

 

ဤအမြင်သည် ဗျာဒိတ်ပုံရိပ်များကို ရှေးခေတ် အရှေ့အလယ်ပိုင်း ဒဏ္ဍာရီများသို့ ပြန်လည်ဆက်စပ်သူ ပညာရှင်များကြားတွင် အထူးလူကြိုက်များလာသော်လည်း၊ သမိုင်းဝေဖန်ရေးပညာရှင်အားလုံးက မျှဝေထားခြင်း မဟုတ်ပေ။ ဗျာဒိတ်ပုံရိပ်များကို သမိုင်းဆိုင်ရာ အဖြစ်အပျက်များ၏ ကုဒ်စကားလုံးများအဖြစ် ရှုမြင်ခြင်း (အတိတ်ကာလသို့သာ ကန့်သတ်ထားသော်လည်း) သည် သမိုင်းဝေဖန်ရေးပညာရှင်များကြားတွင် ယခင်ကတည်းက လက်ခံထားပြီး ယနေ့တိုင် ကျယ်ကျယ်ပြန့်ပြန့် လက်ခံထားဆဲ ဖြစ်သည်။

Though this position on biblical apocalyptic is increasing in popularity, particularly among scholars who trace apocalyptic imagery back to ancient Near Eastern mythology, it is not shared by all historical critics. The tendency to view apocalyptic imagery as code words for historical entities (even though these entities are limited to the past) has been and still is widely accepted among historico-critical scholars.

 

ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၂၀:၁–၁၀ ကို သင်္ကေတဆိုင်ရာ သို့မဟုတ် ဝိညာဉ်ရေးရာအရ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခြင်း၏ နောက်ထပ်ပုံစံတစ်ခုကို အမိလင်နီယယ်လစ်ဇင် (amillennialism) တွင် အထူးတွေ့ရသည်။ အမိလင်နီယယ်လစ်များသည် သမိုင်းဝေဖန်ရေးယူဆချက်များကို အားလုံးမျှဝေထားခြင်း မဟုတ်သော်လည်း၊ ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၂၀ ရှိ ထောင်စုနှစ်သည် ခရစ်တော်၏ ပထမအကြိမ်နှင့် ဒုတိယအကြိမ် လာရောက်ခြင်းကြားရှိ ခရစ်ယာန်ခေတ်ကို သင်္ကေတဆိုင်ရာဖော်ပြခြင်းဟု သဘောတူကြသည်။ ထို့ကြောင့် ကျွန်ုပ်တို့သည် ယခုအခါ ထောင်စုနှစ်အတွင်း ရှိနေပြီး၊ ဘုရားသခင်၏ နိုင်ငံတော်သည် ခရစ်တော် မွေးဖွားခြင်းနှင့် စတင်ကာ ဒုတိယအကြိမ် လာရောက်ခြင်းတွင် ပြီးဆုံးမည် ဖြစ်သည်။

Another form of the allegorical or spiritual interpretation of biblical apocalyptic is found particularly in the amillennial understanding of Revelation 20:1–10. Amillennialists do not all share the presuppositions of historico-critical scholarship; however, they do agree that the 1,000 years of Revelation 20 are a symbolic representation of the Christian Era between the first and second coming of our Lord. Accordingly, we are now in the millennium, for the kingdom of God began with Christ’s birth and will end at His second advent.

 

ဩဂတ်စတင်က ပထမဆုံး ဖော်ပြခဲ့သော အမိလင်နီယယ်လစ်ဇင်သည် ကျမ်းပိုဒ်များကို ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၂၀ နှင့် ကျမ်းစာအခြားအပိုင်းများတွင် ကျင့်သုံးသော ကျမ်းချက်ဖွင့်ဆိုနည်း (hermeneutic) မတူညီမှုကြောင့်နှင့် ဗျာဒိတ်ကျမ်းတွင် ထောင်စုနှစ်ကာလ၏ တည်နေရာကည့်ချထားပုံကြောင့် သံသယဖြစ်ဖွယ်ရာ ဖြစ်သည်။ ဂျွန်၏ ဗျာဒိတ်ကျမ်း၏ စာပေဖွဲ့စည်းပုံသည် အဓိက အပိုင်းနှစ်ခု ခွဲခြားထားသည်။ ပထမအပိုင်းသည် တမန်တော်ခေတ်မှ ခရစ်တော်၏ ဒုတိယအကြိမ်လာရောက်က်အထိ သမိုင်းဆိုင်ရာ အစဉ်လိုက်များကို ကိုင်တွယ်ထားပြီး၊ ဒုတိယအပိုငးကမူ နောက်ဆုံးကာလ ပြီးဆုံးမှုကို ဖော်ပြသည်။ အကယ်၍ အမိလင်နီယယ်အမြင်မှန်ကန်ပါက၊ ထောင်စုနှစ်ကို ပထမအပိုင်း (သမိုင်းဆိုင်ရာအပိုင်း) တွင် ထားရှိသင့်သည်။ ဂျွန်က ထောင်စုနှစ်ကို ဒုတိယအပိုင်း (နောက်ဆုံးကာလအပိုင်း) တွင် ထားရှိခြင်းဖြင့် ထောင်စုနှစ်ကို အနာဂတ်တွင် ထားရှိခဲ့ပြီး ဗျာဒိတ် ၂၀:၁–၁၀ ကို ဘုရားသခင်၏ နောက်ဆုံးနှင့် အနိမ့်ဆုံးလှုပ်ရှားမှု အစဉ်လိုက်များနှင့် ခိုင်မာစွာ ချိတ်ဆက်ထားခဲ့သည်။

Amillennialism, first articulated by Augustine, is suspect, because it is hermeneutically inconsistent and because it defies the position of the millennial period in the book of Revelation. For this approach there is no consistency in the application of hermeneutic principles to Revelation 20 and to other parts of Scripture.

 

The literary structure of John’s Apocalypse divides into two major sections. The first half of the book deals with historical sequences from apostolic times to Christ’s second advent. The second division of the book portrays the eschatological consummation. If the amillennial view were correct, the millennium should have been placed in the first rather than second division of the book. By positioning the 1,000 years in the second, or eschatological, section, John placed the millennium in the future and anchored Revelation 20:1–10 firmly to the series of events that constitute God’s final and ultimate activity.

 

ခ. စာသားအတိုင်း အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုမှုများ။ ခေတ်ပြိုင် ဗျာဒိတ်ဆိုင်ရာ ဒုတိယလွှမ်းမိုးမှုရှိသော ချဉ်းကပ်မှုကို ပရီမီလင်နီယယ်လစ်ဇင် (prem illennialism) တွင် ကိုယ်စားပြုသည် (ခရစ်တော်၏ ဒုတိယလာရောက်ခြင်းသည် ဗျာဒိတ် ၂၀ ရှိ ထောင်စုနှစ်မတိုင်မီ ဖြစ်သည်ဟူသော အယူအဆ)။ ပရီမီလင်နီယယ်အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုမှုသည် ခရစ်ယာန်ဘုရားကျောင်း၏ ပထမဆယ်စုနှစ်များတွင် အမြစ်တွယ်ခဲ့သည်။ ဩဂတ်စတင်၏ အမိလင်နီယယ်လစ်ဇင်သည် အလယ်ခေတ်အစတွင် ဘုရားကင်း၏ တရားဝင်အယူဝါဒ ဖြစ်လာပြီးနောက်၊ ပရီမီလင်နီယယ်လစ်ဇင်သည် အိပ်စက်နေခဲ့ပြီး ယခင်နှစ်နှစ်ထောင်စုနှစ်အတွင်း အခါအားလျော်စွာ ပြန်လည်နိုးကြားလာခဲ့သည်။ အထူးသဖြင့် နှစ်ဆယ်ရာစုအစတွင် ပို့စ်မီလင်နီယယ်လစ်ဇင် ကျဆင်းလာပြီးနောက် ဖြစ်သည်။

b. Literal interpretations. The second dominant contemporary approach to biblical apocalyptic is typified in premillennialism (the notion that Christ’s second coming will occur before the 1,000-year period of Revelation 20). Premillennial interpretation has roots in the first few centuries of the Christian church. After Augustinian amillennialism became official church doctrine at the beginning of the Middle Ages, premillennialism remained dormant and revived periodically through the past 20 centuries, particularly after the decline of postmillennialism at the beginning of the twentieth century.

 

ပရီမီလင်နီယယ်လစ်ဇင်သည် ဗျာဒိတ်ဟောကိန်းဆိုင်ရာ သမိုင်းဝါဒီအဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုမှုများကဲ့သို့ပင် အမြင်မျိုးစုံဖြင့် လက္ခဏာရပ်ရှိသော်လည်း၊ ပရီမီလင်နီယယ်လစ်အားလုံးက ခရစ်တော်၏ ဒုတိယလာရောက်ခြင်းသည် ဗျာဒိတ် ၂၀ ရှိ ထောင်စုနှစ်မတိုင်မီ ဖြစ်သည်ဟု သဘောတူကြသည်။

Premillennialism, like historicist interpretations of apocalyptic prophecy, is characterized by a wide variety of views, although all premillennialists agree that the second advent of Christ precedes the 1,000 years of Revelation 20.

 

အများစုအားဖြင့် ပရီမီလင်နီယယ်လစ်များက ဓမ္မာကျမ်းဆိုင်ရာ ဗျာဒိတ်ကျမ်းများကို အနာဂတ်ဟောကိန်းများအဖြစ် ရှုမြင်ကြသည်။ ဒါနီယယ်နှင့် ဗျာဒိတ်ကျမ်းရှိ အဖြစ်အပျက်အစဉ်လိုက်များသည် နောက်ဆုံးကာလသို့ ဦးတည်ပြီး ဘုရားသခင်က ကြိုတင်သတ်မှတ်ထားသော ရှည်လျားသော သန့်ရှင်းသမိုင်းတစ်ခု၏ အစိတ်အပိုင်းဖြစ်သည်။ ထိုသန့်ရှင်းသမိုင်းကို ဒါနီယယယ်နှင့် ဗျာဒိတ်ကျမ်းများကို လေ့လာသူများက သိနိုင်သည်။ ဓမ္မာကျမ်းဆိုင်ရာ ဗျာဒိတ်ကျမ်းများသည် အချင်းချင်း ဖြည့်စွမ်းကြပြီး ၎င်းတို့၏ သတင်းစကားများကို ကျမ်းစာ၏ စည်းစည်းညီညီမှု နိယာမအရ နားလည်နိုင်သည်။ အမြင်အာရုံများ၏ ပုံရိပ်များသည် တကယ့်အရာများကို ကိုယ်စားပြုပြီး အဖြစ်အပျက်အစဉ်လိုက်များသည် သမိုင်းဆိုင်ရာ ဖြစ်ရပ်များနှင့် ကိုက်ညီသည်။

For the most part, premillennialists view the biblical apocalypses as forecasts. The sequences of events in Daniel and Revelation lead up to the end and form part of a long, sacred history that God has predetermined. This sacred history may be known to those who study the books of Daniel and Revelation. The biblical apocalypses complement each other, and their messages may be understood on the principle of the unity of Scripture. The images of the visions stand for real things, and the sequences of events correspond to historical happenings.

 

သမိုင်းဝါဒီ ပရီမီလင်နီယယ်လစ်ဇင်ကို ဆယ့်ကိုးရာစုတွင် ဒစ်စပင်ဆေးရှင်နယ်လစ်ဇင် (dispensationalism) ထွန်းကားလာခြင်းဖြင့် ပြုပြင်ခဲ့ပြီး၊ ယခုအခါ ဒစ်စပင်ဆေးရှင်နယ် ပရီမီလင်နီယယ်လစ်ဇင်သည် ပရီမီလင်နီယယ်လစ်များကြားတွင် အရေအတွက်အရ လွှမ်းမိုးမှုအရှိဆုံး ဖြစ်သည်။ အဒဝပ် အာဗင်၊ ဂျွန် အန် ဒါဘီ၊ လူဝစ် အက်စ် ချေဖာ နှင့် စီအိုင် စကော့ဖဲလ် (အထူးသဖြင့် Scofield Reference Bible) တို့က ယနေ့ခေတ် ဒစ်စပင်ဆေးရှင်နယ်လစ်ဇင်၏ ပုံသဏ္ဌာန်ကို ပံ့ပိုးပေးခဲ့ကြပြီး၊ ၎င်းသည် လှုပ်ရှားမှုတစ်ခုထက် ကျောင်းပေါင်းစုံကို ကိုယ်စားပြုသည်။

Historic premillennialism was modified with the rise of dispensationalism in the nineteenth century, and presently dispensational premillennialism is numerically dominant among premillennialists. Edward Irving, John N. Dartlirby, Lewis S. Chafer, and C. I. Scofield (particularly the Scofield Reference Bible) all contributed to the shape of present dispensationalism, which represents a number of schools rather than a movement.

 

ခေတ်ပြိုင် ဒစ်စပင်ဆေးရှင်နယ် ပရီမီလင်နီယယ်လစ်ဇင်သည် တူညီမှု လုံးဝမရှိသော်လည်း၊ အများအပြားက ဒါဘီက ခရစ်တော်၏ ဒုတိယလာရောက်ခြင်းတွင် အဆင့်နှစ်ဆင့်ပါဝင်သည်ဟု ယနေ့တိုင် သဘောတူကြသည်။ ပထမအဆင့်တွင် ခရစ်ယာန်သန့်ရှင်းသူအားလုံး လျှို့ဝှက်စွာ “ဖမ်းဆီးခံရ” (rapture) ခရစ်တော်ထံသို့ တက်သွားမည်ဖြစ်ပြီး၊ ဒုတိယအဆင့်တွင် နှစ်ပေါင်းခုနှစ်နှစ်အကြာတွင် မြေကြီးပေါ်တွင် ထောင်စုနှစ်တစ်ထောင် အုပ်စိုးရန် ခရစ်တော် ပြန်လည်လာရောက်မည် ဖြစ်သည်။

Though contemporary dispensational premillennialism is far from uniform, many still agree with Darby that Christ’s second coming consists of two stages. The first involves a secret rapture when all Christian saints will be “caught up” to be with Christ, and the second focuses on Christ’s return seven years later to rule on earth for 1,000l years.

 

ဒါဘီက အနာဂတ်ခုနှစ်နှစ်ကာလ သို့မဟုတ် “လာမည့်ခေတ်” တွင် ဧဝံဂေလိတရားခေတ် ပြီးဆုံးသွားပြီး သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော် ပြန်လည်ရုပ်သိမ်းခံရသော်လည်း လူထုများစွာ ကယ်တင်ခြင်းရရှိမည်ဟု ယုံကြည်ခဲ့သည်။ ထိုနောက်ထောင်စုနှစ်တွင် ယေရုရှလင်မြို့၌ ဂျူးဘုရားကျောင်းကို ပြန်လည်တည်ထားကိုးကွယ်မှု ပြန်လည်စတင်မည်ဖြစ်ပြီး ဓမ္မဟောင်းနိုင်ငံတော်ဟောကိန်းများကို ဂျူးလူမျိုးနိုင်ငံတော် ပြန်လည်ထူထောင်ခြင်းတွင် စာသားအတိုင်း ပြည့်စုံစေမည်ဟု ယုံကြည်ခဲ့သည်။ ဓမ္မဟောင်းနိုင်ငံတော်ဟောကိန်းများကို ပြန်လည်ထူထောင်ထားသော ဂျူးလူမျိုးနိုင်ငံတော်တွင် စာသားအတိုင်း ပြည့်စုံစေရန် ဤတောင်းဆိုမှုက ဂျူးဘာသာဆန်သော ချီလီယဇင် (chiliasm) ပုံစံကို ဖြစ်ပေါ်စေခဲ့သည်။ (ကြည့်ပါ Millennium III. B. ၇.)

Darby believed that during the future seven years, or “age to come,” mass conversions would occur, even though the gospel age would have come to an end and the Holy Spirit would have been withdrawn. During the subsequent millennium Jewish Temple worship would be reestablished in Jerusalem, and the OT kingdom prophecies would be finally fulfilled. This insistence on a literal fulfillment of the OT kingdom prophecies in a restored Jewish nation has led to a Judaizing form of chiliasm. (See Millennium III. B. 7.)

 

အီး။ ဆဲဗင့်ဒေး အက်ဒဗင်တစ် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုမှု

ဆဲဗင့်ဒေး အက်ဒဗင်တစ်များသည်လည်း ပရီမီလင်နီယယ်လစ်များဖြစ်သော်လည်း၊ ဆယ့်ကိုးရာစုအစောပိုင်း ပရီမီလင်နီယယ်လစ်အများစုကဲ့သို့ ဒစ်စပင်ဆေးရှင်နယ်လစ်မဟုတ်ပေ။ ၎င်းတို့၏ ဓမ္မာကျမ်းဆိုင်ရာ ဗျာဒိတ်ကို သမိုင်းဝါဒီအရ နားလည်မှုအရ၊ သမိုင်းသည် အများစုပြီးဆုံးသွားပြီး ခရစ်တော်၏ ဒုတိယအကြိမ်လာရောက်ခြင်းသည် မကြာမီ ဖြစ်လာတော့မည်ဟု ယုံကြည်ကြသည်။

E. Seventh-day Adventist Interpretation

Seventh-day Adventists also are premillennialists, but like most premillennialists of the early nineteenth century, not dispensational. Given their historicist understanding of biblical apocalyptic, Adventists believe that history has run most of its course and that the second coming of Christ is imminent.

 

ဆဋ္ဌမနေ့အဒ်ဗင်တစ်ဝါဒီများသည် သမ္မာကျမ်းစာတွင် ထင်ရှားစွာဖော်ပြထားသည်အတိုင်း ကမ္ဘာတည်တံ့ခြင်း တထောင်စျာန်မတိုင်မီ ကိုယ်တော်သခင်ယေရှု၏ ပျက်စီးဖွယ်ဖြစ်သော ဒုတိယတမန်တော်ပြန်ကြွလာခြင်းကို ယုံကြည်ကြသည်။ သို့ရာတွင် ဒုတိယတမန်တော်ပြန်ကြွလာခြင်းကို “လူအပြော့ခံရခြင်း (rapture)” နှင့် “ထင်ရှားစွာပေါ်ထွန်းခြင်း (appearing)” ဟူ၍ ခွဲခြားထားသည့်အယူကို သမ္မာကျမ်းစာတွင် အထောက်အထားမရှိဟု ယူဆကြသည်။ ကိုယ်တော်သခင်ယေရှု၏ ပြန်ကြွလာခြင်းကို ဖော်ပြရာတွင် သုံးထားသော ကျမ်းချက်များအရ ဒုတိယတမန်တော်ပြန်ကြွလာခြင်းသည် ခွဲခြားမရသော၊ တစ်ကြိမ်တည်း၊ အမှန်တကယ်ဖြစ်ပွားမည့်၊ ကြားနိုင်ရှိသော၊ မြင်နိုင်ရှိသော ဖြစ်ရပ်တစ်ခုတည်းဖြစ်သည်။ (ဒုတိယတမန်တော်ပြန်ကြွလာခြင်း I. E. ၁–၅ ကိုကြည့်ပါ။)

Whereas Adventists understand Scripture to teach a cataclysmic return of our Lord prior to the millennium, they see no biblical support for the bifurcation of the Second Advent into a “rapture” and an “appearing.” The scriptural vocabulary used to describe our Lord’s return suggests that the Second Coming will be an indivisible, single, literal, audible, and visible event. (See Second Coming I. E. 1–5.)

 

ခရစ်တော်၏ ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာချိန်တွင် ယုံကြည်သူများသည် ကောင်းကင်၌ သခင်ဘုရားနှင့်တွေ့ဆုံကြပြီး ထိုသခင်ဘုရားနောက်သို့ ကိုယ်တော်ပြင်ဆင်ထားတော်မူသော ကောင်းကင်နေရာသို့ လိုက်ပါကြမည်။ မယုံကြည်သူများမူကား အသေခံကြရလိမ့်မည် (ယောဟန် ၁၄:၂၊၃၊ ၁ သက်သာလောနိတ် ၄:၁၆၊၁၇၊ ဗျာဒိတ် ၁၉:၁၁–၂၁ နှိုင်းယှဉ်ကြည့်ပါ)။ ထို့ကြောင့် ကမ္ဘာတည်တံ့ခြင်း တထောင်စျာန်သည် လူမရှိတော့သော ကမ္ဘာမြေနှင့်အတူ စတင်သည်။ ကမ္ဘာမြေပေါ်တွင် လူမရှိတော့ခြင်းကြောင့် စာတန်၏ ဆိုးယုတ်သောလုပ်ရပ်များ ဆက်လက်လုပ်ဆောင်၍မရတော့သဖြင့် စာတန်သည် ချည်နှောင်ခံရခြင်းဖြစ်သည် (ဗျာဒိတ် ၂၀:၁–၃၊ ၇၊ ၈၊ ကမ္ဘာတည်တံ့ခြင်း တထောင်စျာန်ကိုကြည့်ပါ)။

At the second advent of Christ believers will meet the Lord in the air and follow Him back to the heavenly places prepared for them, while the impenitent are slain (cf. John 14:2, 3; 1 Thess. 4:16, 17; Rev. 19:11–21). The millennium therefore begins with a depopulated earth. Inability to continue his nefarious activity because of the depopulation of the earth causes Satan’s binding (Rev. 20:1–3, 7, 8; see Millennium).

 

ဗျာဒိတ်ကျမ်း အခန်း ၂၀ သည် တစ်ထောင်စျာန်ကာလကို ရှင်းလင်းစွာဖော်ပြထားသော တစ်ခုတည်းသောကျမ်းချက်ဖြစ်သဖြင့် တထောင်စျာန်ကာလနှင့်ပတ်သက်၍ မည်သည့်ဖော်ပြချက်မဆို ဤကျမ်းချက်မှ ဆင်းသက်လာရမည် သို့မဟုတ် ဤကျမ်းချက်နှင့် ကိုက်ညီရမည်။ ထို့ကြောင့် ဂျူးလူမျိုးနှင့်သာ မူလက သက်ဆိုင်ခဲ့သော ဓမ္မဟောင်းပရောဖက်ပြုချက်များကို မပြည့်စုံသေးဟုဆိုကာ ဤကျမ်းချက်ထဲသို့ ထည့်သွင်းဖတ်ရှုခြင်း မပြုသင့်ပေ။ ခရစ်တော်ကြွလာပြီးနောက် လူများ ကယ်တင်ခြင်းခံကြရဦးမည်ဟူသော အထောက်အထားလည်း မရှိချေ။ အကြောင်းမူကား ကိုယ်တော်သခင်ယေရှုပြန်ကြွလာခြင်းဖြင့် လူတိုင်း၏ ကံကြမ္မာသည် အပြီးသတ်အလလည်ခံရ၍ တံဆိပ်ခတ်ပြီးသည်ဖြစ်သည်။ အလားတူပင် ဗိမာန်တော်ပွဲတော်ထုံးစံများကို အောက်မေ့ဖွယ်ပွဲမျှသာ ဖြစ်စေ၊ ယဇ်ပူဇော်ခြင်းမျှသာ ဖြစ်စေ ထပ်မံပြုလုပ်မည်ဟူသော အယူသည်လည်း ကယ်တင်ရှင်၏ အသေခံတော်မူခြင်း၏ အစွမ်းသတ္တိနှင့် ထပ်ဆင့်မဖြစ်နိုင်သောသဘောကို အလျှင်းနားမလည်ခြင်းဖြစ်သည်။

Since Revelation 20 is the only passage in Scripture that explicitly depicts the 1,000-year period, any valid description of the millennium must be derived from or be in accord with this passage. There is therefore no reason to read into it the unfulfilled OT kingdom prophecies, which originally applied to the Jewish nation. Neither is there evidence that conversions will occur after the coming of Christ, for all destinies have been sealed with the return of our Lord. Likewise, the idea that the Temple ritual will operate once more, even if only in the sense of memorial services and sacrifices, is misguided in the light of the efficacy and nonrepeatable nature of the death of our Saviour.

 

ခရစ်တော်နှင့်တကွ ကောင်းကင်ဘုံ၌ သန့်ရှင်းသူများ အုပ်စိုးတော်မူသော တစ်ထောင်စျာန်ပြီးဆုံးချိန်တွင် ကမ္ဘာမြေပေါ်ရှိ မယုံကြည်သူများကို ထပ်မံရှင်စေတော်မူမည်။ စာတန်သည် လှည့်စားခြင်းအမှုကို ထပ်မံလုပ်ဆောင်နိုင်လိမ့်မည်။ နောက်ဆုံးတရားစီရင်ခြင်းပြုမည်။ ဆိုးယုတ်သမျှကို ဖယ်ရှားတော်မူပြီး ကောင်းကင်သစ်မြေသစ်ကို တည်ထောင်တော်မူမည် (ဗျာဒိတ် ၂၀:၇–၂၁:၄၊ တရားစီရင်ခြင်း III. B. ၃၊ ကမ္ဘာတည်တံ့ခြင်း တထောင်စျာန် I. C. ၃ ကိုကြည့်ပါ)။

At the end of the 1,000-year reign of Christ with His saints in heaven, the impenitent on earth are revived, Satan is able to resume his activity of deception, the final judgment takes place, all evil is eliminated, and a new heaven and a new earth are established (Rev. 20:7–21:4; see Judgment III. B. 3; Millennium I. C. 3).

 

ထို့ကြောင့် ဆဋ္ဌမနေ့အဒ်ဗင်တစ်ဝါဒီများသည် သမ္မာကျမ်းစာ၏ ပရောဖက်ပြုချက်ဆိုင်ရာ သမိုင်းဝင်နှင့် ခရစ်တော်ပြန်ကြွလာပြီးမှ ကမ္ဘာတည်တံ့ခြင်း တထောင်စျာန်ရှိမည်ဟူသော (premillennial) အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုမှုနှင့် အညီအမျှ ရပ်တည်နေသည်ဟု ယူဆကြသည်။ ဒံយေလအချိန်က စ၍ ဘုရားရှင်၏ နိုင်ငံတော်နောက်ဆုံးတည်ထောင်ချိန်အထိ သမိုင်းတစ်လျှောက် စကားမဲ့နိုင်ငံများ၏ ဖြစ်ရပ်များကို ပရောဖက်ပြုချက်များက ဖုံးလွှမ်းထားသည်ဟု ယုံကြည်ကြသည်။ အဒ်ဗင်တစ်ဝါဒီများသည် ဒံယေလနှင့် ဗျာဒိတ်ကျမ်း၏ ရူပါရုံများကို အတိတ်ကာလတွင်သာ ပြည့်စုံသည်ဟု လုံးဝအသုံးချခြင်း မပြုကြချေ။ ထို့အပြင် နောက်ဆုံးကာလအောင်မြင်ခြင်း (postmillennialism) သို့မဟုတ် ကမ္ဘာတည်တံ့ခြင်း တထောင်စျာန်မရှိဟု ယူဆသော (amillennialism) အယူများ၏ “ဝိညာဉ်ရေးရာအဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုမှု” ကိုလည်း ရှောင်ရှားကြသည်။ ထိုနည်းတူ အလွန်အမင်း စကားလုံးလုံးတလျှိုက် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုမှုကြောင့် ဂျူးဆန်ဆန် ကမ္ဘာတည်တံ့ခြင်း တထောင်စျာန်အယူ (Judaizing chiliasm) သို့ ရောက်သွားသော ဒစ်စပင်ဆေးရှင်နယ်ဝါဒီ premillennialists များ၏ အမှားကိုလည်း ရှောင်ကြသည်။

Seventh-day Adventists, therefore, stand in continuity with the historical and premillennial interpretation of biblical apocalyptic, believing that the fulfillment of the predictions covers the entire history of pagan empires from Daniel’s day down to the final setting up of God’s kingdom. Adventists do not accept the total application of the apocalyptic visions of Daniel and Revelation to the past. They also avoid the “spiritualizing” tendency of postmillennialism or amillennialism and the “over-literalizing” that has led dispensational premillennialists to a Judaizing form of chiliasm.

 

အဒ်ဗင်တစ်ဝါဒီများ၏ ခရစ်တော်ပြန်ကြွလာခြင်း နီးကပ်လာပြီဟူသော အမြင်နှင့် ထိုဖြစ်ရပ်သည် ကယ်တင်ခြင်းကမ်းလှမ်းမှုကို အဆုံးသတ်စေသည်ဟူသော အယူသည် “ရွှေခေတ်” နှင့် “လာမည့်ခေတ်” ဟူသော အယူအဆများကို စိန်ခေါ်ထားသည်။ အဒ်ဗင်တစ်ဝါဒီများ၏ ပရောဖက်ပြုချက်အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုမှုသည် premillennialists များကြားတွင် လူကြိုက်များသော ခန့်မှန်းတွက်ချက်မှုနှင့် ဆူညံစွာ ဟောပြောတတ်သော အလေ့များကိုလည်း ရှောင်ရှားထားသည်။

The Adventist vision of the imminence of Christ’s return and the finality this event brings to the offer of salvation challenges the notions of a “golden age” and an “age to come.” Adventist prophetic interpretation also steers clear of the pitfalls of speculation and sensationalism so popular among premillennialists.

 

အဒ်ဗင်တစ်ဝါဒီများသည် ကမ္ဘာသစ်ကို တမ်းတမ်းတတ တောင့်တကြသော်လည်း လက်ရှိကမ္ဘာအတွက် လူမှုရေး၊ ယဉ်ကျေးမှု၊ ဂေဟစနစ်ဆိုင်ရာ တာဝန်များကို အလေးအနက်ထား ထမ်းဆောင်ကြသည်။ သို့ရာတွင် သူတို့၏ ဆုတောင်းချက်မှာ အချိန်တိုင်းတွင် “အာမင်။ သခင်ယေရှု ကြွလာတော်မူပါစေ” ဟူ၍သာ ဖြစ်သည်။

Adventists long for a new world yet endeavor to take seriously the social, cultural, and ecological responsibility to the present world. Nevertheless, their prayer at all times is “Amen. Come Lord Jesus!”

 

V. အဲလင် ဂျီ ဝှိုက်၏ မှတ်ချက်များ

အဲလင် ဝှိုက်၏ ကျယ်ပြန့်သော စာများတွင် သမ္မာကျမ်းစာ၏ ပရောဖက်ပြုချက်ဆိုင်ရာ အထူးသဖြင့် ဒံယေလနှင့် ဗျာဒိတ်ကျမ်းတို့ကို အလွန်လေးနက်စွာ လေးစားယုံကြည်သူတစ်ဦးအဖြစ် ထင်ရှားသည်။ ဤကျမ်းနှစ်စောင်သည် နောက်ဆုံးကာလ၌ ဘုရားသခင်၏ လူမျိုးအတွက် အထူးအရေးကြီးသည်ဟု မြင်ပြီး ဂရုတစိုက် လေ့လာရန် အကြံပေးခဲ့သည်။ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုသူတစ်ဦးအနေဖြင့် သူမသည် သမိုင်းဝင်နည်းလမ်း (historicist approach) ကို အမြဲတစေ ထောက်ခံအားပေးခဲ့သည်။ ဒံယေလနှင့် ဗျာဒိတ်ကျမ်း၏ ရူပါရုံများသည် ဒံယေလနှင့် ယောဟန်ခေတ်ကစ၍ သမိုင်းတစ်လျှောက် ဆက်တိုက်ဖြစ်ပေါ်လာပြီး ယေရှုခရစ်၏ ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်းနှင့် အရာခပ်သိမ်းပြန်လည်ပြည့်စုံခြင်းဖြင့် အဆုံးသတ်မည်ဟု နားလည်ခဲ့သည်။

V. Ellen G. White Comments

Ellen White’s extensive writings reveal a person who was profoundly influenced by, and had the highest regard for, biblical apocalyptic, especially the books of Daniel and Revelation. She saw these books as having particular import and value for God’s people in the last days and recommended their careful study. As an interpreter, she remained a consistent advocate of the historicist approach, understanding the visions of Daniel and Revelation as unfolding the successive stages of history, which is to climax in the second coming of Jesus and the restoration of all things.

 

သူမ၏ စာများတွင် သမ္မာကျမ်းချက်များကို ကျယ်ကျယ်ပြန့်ပြန့် အသုံးပြုထားသဖြင့် ပရောဖက်ပြုချက်ဆိုင်ရာ ကိုးကားချက်အရေအတွက်ကို တိကျစွာ မရေတွက်နိုင်ပေ။ သူမသည် ဒံယေလ သို့မဟုတ် ဗျာဒိတ်ကျမ်းတစ်ခုတည်းကို အထူးရေးသားထားသော စာအုပ်တစ်အုပ် မရေးခဲ့သလို နောက်ဆုံးကာလဆိုင်ရာ စနစ်တကျ အယူဝါဒစာအုပ်လည်း မရေးခဲ့ချေ။ သို့သော် သူမ၏ အတွေးအခေါ်အပေါ် ပရောဖက်ပြုချက်ကျမ်းများ၏ လေးနက်သောဩဇာကို အောက်ပါနည်းလမ်းနှစ်ခုဖြင့် တိုင်းတာနိုင်သည်။ ပထမအချက်၊ အဲလင် ဂျီ ဝှိုက်၏ စာများအားလုံးကို ညွှန်းကိန်းပြုစုထားသော Comprehensive Index တွင် ဒံယေလကျမ်းကို ကိုးကားထားသည်များ စာမျက်နှာ နှစ်မျက်နှာကျော်ရှိပြီး ဗျာဒိတ်ကျမ်းကို ကိုးကားထားသည်များမှာ စာမျက်နှာ ရှစ်မျက်နှာလုံး ရှိသည်။ ဒုတိယအချက်၊ ၁၉၉၂ ခုနှစ်တွင် ထုတ်ဝေခဲ့သော နောက်ဆုံးကာလဖြစ်ရပ်များဆိုင်ရာ သူမ၏ စာများစုစည်းတွဲ (Last Day Events) စာအုပ်သည် စာမျက်နှာ ၃၃၀ ရှိသည်။

Because of the diffuse nature of her use of Scripture, it is impossible to quantify Ellen White’s references to biblical apocalyptic. She wrote no book specifically on Daniel or Revelation, nor an eschatology per se. But we may gauge something of the profound influence of apocalyptic on her thinking by two measures. First, the Comprehensive Index to the Writings of Ellen G. White lists the biblical references in her main works. Each page of this listing gives several hundred references, and for the book of Daniel the Index covers more than two full pages, while for Revelation it stretches to eight complete pages. Second, a compilation of Ellen White’s writings relative to the end-time was published in 1992 under the title Last Day Events. It runs 330 pages.

 

အောက်ပါကိုးကားချက်များသည် သူမ၏ စာများမှ ယူဆောင်လာနိုင်သော များပြားလှသော ကိုးကားချက်များအနက် ပုံမှန်ဖြစ်သည်များဖြစ်သည်။

The following citations are typical of the many that might be brought to bear from Ellen White’s writings.

 

A. ဒံယေလနှင့် ဗျာဒိတ်ကျမ်းကို လေ့လာရန် တိုက်တွန်းခြင်း “ဒံယေလကျမ်းကို ဖတ်ပါ။ ထိုကျမ်းတွင် ဖော်ပြထားသော နိုင်ငံများ၏ သမိုင်းကို အချက်တစ်ချက်ချင်း ပြန်လည်သတိရပါ … ဒံယေလသည် ဘုရားသခင်ထံမှ တိုက်ရိုက်ရရှိခဲ့သော အလင်းသည် အထူးသဖြင့် ဤနောက်ဆုံးကာလအတွက် ပေးထားခြင်းဖြစ်သည်” (4BC 1166)။ “ဗျာဒိတ်ကျမ်းသည် အတိတ်က ဖြစ်ခဲ့သမျှ၊ ယခုဖြစ်ပွားနေသမျှ၊ နောင်ဖြစ်လာမည့်အရာများကို ကမ္ဘာအား ဖွင့်ဟပြသထားသည်။ ၎င်းသည် ကမ္ဘာကုန်ခမ်းချိန်ရောက်လာပြီဖြစ်သော ကျွန်ုပ်တို့အတွက် သင်ကြားပေးရန် ဖြစ်သည်။ ကြက်သေသေနှင့် လေ့လာသင့်သည်။ ကျွန်ုပ်တို့သင်ယူရန် အခွင့်အရေးရှိသည်ကို ကျေးဇူးတင်သင့်သည်” (RH Aug. 31, 1897)။

A. The Call to Study Daniel and Revelation

“Read the book of Daniel,” she counseled. “Call up, point by point, the history of the kingdoms there represented … . The light that Daniel received direct from God was given especially for these last days” (4BC 1166). “The book of Revelation opens to the world what has been, what is, and what is to come; it is for our instruction upon whom the ends of the world are come. It should be studied with reverential awe. We are privileged in knowing what is for our learning” (RH Aug. 31, 1897).

 

ဓမ္မအမှုတော်ဆောင်များကို အကြံပေးရာတွင် “ဆဋ္ဌမနေ့အဒ်ဗင်တစ်ဝါဒီများ၏ ယုံကြည်ခြင်း၏ အခြေခံအုတ်မြစ်အဖြစ် သေချာသော ပရောဖက်ပြုချက်စကားကို တင်ပြသင့်သည်။ ဒံယေလနှင့် ဗျာဒိတ်ကျမ်း၏ ပရောဖက်ပြုချက်များကို ဂရုတစိုက်လေ့လာသင့်သည်။ ထို့အပြင် ‘ကမ္ဘာ့အပြစ်ကို ပယ်ရှားတော်မူသော ဘုရားသခင်၏ သိုးသငယ်တော်ကို ကြည့်ကြလော့’ ဟူသော ခရစ်တော်၏ စကားနှင့်အတူ လေ့လာသင့်သည်” (GW 148)။

To ministers she advised: “Ministers should present the sure word of prophecy as the foundation of the faith of Seventh-day Adventists. The prophecies of Daniel and the Revelation should be carefully studied, and in connection with them the words, ‘Behold the Lamb of God, which taketh away the sin of the world’” (GW 148).

 

B. သမ္မာကျမ်းစာ၏ ပရောဖက်ပြုချက်ဆိုင်ရာ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခြင်း အဲလင် ဝှိုက်သည် “ပရောဖက်ပြုချက်ဆိုင်ရာ” (apocalyptic) ဟူသော စကားလုံးကို ဘယ်နေရာတွင်မျှ မသုံးခဲ့ချေ။ သမိုင်းဝေဖန်ပညာရှင်များ၏ သမ္မာကျမ်းစာပရောဖက်ပြုချက်နှင့် အခြားသော apocalyptic စာပေများအကြား ဆက်စပ်မှုဆိုင်ရာ ခန့်မှန်းချက်များတွင်လည်း စိတ်ဝင်စားမှု မရှိခဲ့ချေ။ သူမ၏ အာရုံစိုက်မှုမှာ ဒံယေလနှင့် ဗျာဒိတ်ကျမ်းနှင့် အနည်း်ငယ်သာ မဿဲ ၂၄ ကဲ့သို့သော အခြားပရောဖက်ပြုချက်အခန်းများတွင်သာ ရှိခဲ့သည်။

B. The Interpretation of Biblical Apocalyptic

Ellen White nowhere uses the word “apocalyptic,” nor does she evince any interest in the speculations of historico-critical scholarship regarding the relation of biblical apocalyptic to apocalyptic literature in general. Her focus is on Daniel and Revelation and to a lesser extent on other apocalyptic chapters such as Matthew 24.

 

သူမသည် ဒံယေလကျမ်းကို ဘုရားသခင်၏ ကျွန်ဖြစ်ပြီး ဘပ်ဗုလုန်သို့ ဖမ်းဆီးခေါ်ဆောင်ခံရသော ဟေဗြဲလူငယ် ဒံယေလက ရေးသားခဲ့ခြင်းဟု ဖော်ပြသည် (PK 553, 554; 7T 161)။ ထို့ပြင် ခရစ်မပေါ်မီ နှစ်ငါးရာခန့်တွင် ရေးသားခဲ့သည်ဟု ဆိုသည်။ ထို့ကြောင့် ကျမ်းစာပညာရှင်အချို့၏ ခရစ်မပေါ်မီ ဒုတိယရာစုတွင် ရေးသားခဲ့သည်ဟူသော အယူကို ငြင်းပယ်ခဲ့သည် (DA 98)။ ဗျာဒိတ်ကျမ်းနှင့်ပတ်သက်၍ မူကား ခရစ်တော်၏ တပည့်တော် ၁၂ ပါးအနက် တစ်ပါးဖြစ်သော ချစ်လှစွာသော တပည့်ယောဟန်က ရေးသားခဲ့ခြင်းဖြစ်ပြီး ဧဝံဂေလိတရားဟောင်း ဒေါမီရှင်နှင့် ဘုရင်လက်ထက် အသက်ရှည်စွာနေထိုင်ခဲ့စဉ် ပက်တမုတ်ကျွန်းသို့ နှိပ်စက်ခံရစဉ် ရေးသားခဲ့ခြင်းဟု ဖော်ပြသည် (AA 568–571)။

She identifies Daniel, the Hebrew captive taken to Babylon, as the author of the book by that name (PK 553, 554; 7T 161). Further, she states that he wrote about 500 years before Christ, thus implicitly rejecting the second-century-B.C. date for the book (DA 98). For Revelation she identifies John the beloved, one of the original 12 apostles, as the author and places the writing of the book late in his life during the reign of the emperor Domitian, who banished John to the island of Patmos (AA 568–571).

 

အဲလင် ဝှိုက်သည် ဗျာဒိတ်ကျမ်းကို ဒံယေလကျမ်းနှင့်အတူ လေ့လာရန် တိုက်တွန်းခဲ့သည်။ ၁၉၀၂ ခုနှစ်တွင် သူမက “ကျွန်မစိတ်ထဲတွင် ဒံယေလကျမ်းနောက်တွင် ဗျာဒိတ်ကျမ်းကို ပူးတွဲထားရန် ရည်ရွယ်ခဲ့သည်။ ဒံယေလတွင် ဖော်ပြထားသော အကြောင်းအရာများကို ဗျာဒိတ်ကျမ်းက ပိုမိုအလင်းပေးထားသည်။ ရည်ရွယ်ချက်မှာ ဤကျမ်းနှစ်စောင်ကို တစ်နေရာတည်းတွင် ထားရှိပြီး ၎င်းတို့သည် တူညီသောအကြောင်းအရာများကို ဆက်စပ်ဖော်ပြထားကြောင်း ပြသရန်ဖြစ်သည်” ဟု ရေးသားခဲ့သည် (TM 117)။

Ellen White called for Revelation to be studied in connection with Daniel. In 1902 she wrote, “It was my idea to have the two books bound together, Revelation following Daniel, as giving fuller light on the subjects dealt with in Daniel. The object is to bring these books together, showing that they both relate to the same subjects” (TM 117).

 

သူမ၏ ဒံယေလနှင့် ဗျာဒိတ်ကျမ်းဆိုင်ရာ များပြားလှသော ကိုးကားချက်များသည် သမိုင်းဝင်အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုနည်း (historicist hermeneutic) ကို အမြဲတစေ ထင်ရှားစွာ ပြသထားသည်။ သို့သော် ထိုစကားလုံးကို ဘယ်သောအခါမျှ မသုံးခဲ့ချေ။ သူမအတွက် ဤကျမ်းနှစ်စောင်၏ ပရောဖက်ပြုချက်များသည် ဒံယေလနှင့် ယောဟန်ခေတ်ကစ၍ ဘုရားသခင်၏ ထာဝရနိုင်ငံတော် တည်ထောင်ချိန်အထိ သမိုင်းဆက်တစ်ခုလုံးကို ရူပါရုံနှင့် သင်္ကေတများဖြင့် ဖော်ပြထားခြင်းဖြစ်သည်။ ဒံယေလကျမ်းကို ခရစ်မပေါ်မီ ဒုတိယရာစုတွင် ရေးသားခဲ့သည်ဟု မယူဆသလို ဗျာဒိတ်ကျမ်းကို အတိတ်ကာလတွင်သာ ပြည့်စုံသည်ဟု (preterist) အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခြင်း မပြုခဲ့ချေ။ ဝိညာဉ်ရေးရာအဓိပ္ပာယ်သာ ဖြစ်သည်ဟု (idealist) သို့မဟုတ် အနာဂတ်တွင်သာ ပြည့်စုံမည်ဟု (futurist) လည်း မယူဆခဲ့ချေ။ အနာဂတ်တွင် ပြည့်စုံရမည့် ပရောဖက်ပြုချက်များသည်ပင်လျှင် ဘုရားသခင်ရူပါရုံနှင့် သင်္ကေတများဖြင့် ဟောကြားထားသော သမိုင်းဆက်တစ်ခု၏ နိဂုံးသာဖြစ်သည်။

Her many references to Daniel and Revelation reveal a consistently historicist hermeneutic, although she never uses the term. For her the prophecies of these books unroll in historical panorama from the days of Daniel and John until the establishment of the eternal kingdom of God. Just as she knows nothing of a second-century-B.C. date for the writing of Daniel, so she knows nothing of a preterist interpretation of Revelation. Nor is she an idealist or a futurist: those parts of biblical apocalyptic whose fulfillment lies in the future are only the conclusion of the unfolding course of history that God has predicted through vision and symbol.

 

အောက်ပါစကားများသည် အဲလင် ဝှိုက်၏ ပရောဖက်ပြုချက်များ အစဉ်လိုက်ပြည့်စုံပုံကို နားလည်ပုံကို ဖော်ပြသည်။

The following statements reveal Ellen White’s understanding of the sequential fulfillment of the prophecies of these books:

 

“ဗျာဒိတ်ကျမ်းတွင် ဘုရားသခင်၏ နက်နဲသောအရာများကို ဖော်ပြထားသည် … ၎င်း၏ အမှန်တရားများသည် ကမ္ဘာ့နောက်ဆုံးကာလတွင် နေထိုင်သူများအတွက်ရော ယောဟန်ခေတ်က နေထိုင်သူများအတွက်ပါ ဖြစ်သည်။ ဤပရောဖက်ပြုချက်တွင် ဖော်ပြထားသော အခန်းအများစုသည် အတိတ်တွင် ရှိခဲ့ပြီး အချို့သည် ယခုဖြစ်ပွားနေဆဲဖြစ်သည်။ အချို့သည် မှောင်မိုက်အင်အားစုများနှင့် ကောင်းကင်မင်းသားတို့၏ ကြီးမားသော စစ်ပွဲ၏ နိဂုံးကို ဖော်ပြထားပြီး အချို့သည် မြေသစ်ကမ္ဘာသစ်တွင် ရွေးနုတ်ခြင်းခံရသူများ၏ အောင်ပွဲနှင့် ပျော်ရွှင်မှုကို ဖော်ပြထားသည်” (AA 584)။

“In the Revelation are portrayed the deep things of God … . Its truths are addressed to those living in the last days of this earth’s history, as well as to those living in the days of John. Some of the scenes depicted in this prophecy are in the past, some are now taking place; some bring to view the close of the great conflict between the powers of darkness and the Prince of heaven, and some reveal the triumphs and joys of the redeemed in the earth made new” (AA 584).

 

“ဗျာဒိတ်ကျမ်းသည် အတိတ်က ဖြစ်ခဲ့သမျှ၊ ယခုရှိနေသမျှ၊ နောင်ဖြစ်လာမည့်အရာများကို ကမ္ဘာအား ဖွင့်ဟပြသထားသည်။ ၎င်းသည် ကမ္ဘာကုန်ခမ်းချိန်ရောက်လာပြီဖြစ်သော ကျွန်ုပ်တို့အတွက် သင်ကြားပေးရန် ဖြစ်သည်” (7BC 954)။

“The book of Revelation opens to the world what has been, what is, and what is to come; it is for our instruction upon whom the ends of the world are come” (7BC 954).

 

အချို့သူများသည် သူမ၏ စကားအချို့မှ ပရောဖက်ပြုချက်နှစ်ခါပြည့်စုံခြင်း (double fulfillment) ကို ထောက်ခံချက်ရှာဖွေခဲ့ကြသော်လည်း အထောက်အထားအများစုသည် ထိုအယူကို ဆန့်ကျင်သည်။ ထိုသို့သော အယူအဆများကို သတိပေးရာတွင် သူမက “အတိတ်က ပြည့်စုံခဲ့သော ပရောဖက်ပြုချက်များကို အနာဂတ်ဟု ပြုလုပ်ပြီး ထိုသီအိုရီများကြောင့် အချို့၏ ယုံကြည်ခြင်းကို ပျက်ပြားစေသည်” ဟု ရေးသားခဲ့သည် (2SM 102)။ အဲလင် ဝှိုက်သည် ပရောဖက်ပြုချက်ဆက်ကို သမိုင်းတစ်လျှောက် ဖြတ်သန်းသွားသည်ဟု ဆိုသည်။ ဘုရားသခင်သည် “အတိတ်ထာဝရမှ အနာဂတ်ထာဝရအထိ” သမိုင်းကို ဖော်ပြထားသည်ဟု ဆိုသည် (PK 536)။ “ပရောဖက်ပြုချက်များသည် တရားစီရင်ခြင်းဖွင့်လှစ်ချိန်အထိ ဆက်တိုက်ဖြစ်ရပ်များကို တင်ပြထားသည်။ ဒံယေလကျမ်းတွင် အထူးသဖြင့် ထိုသို့ဖြစ်သည်” (GC 356)။ ပရောဖက်ပြုချက်ထပ်ဆင့်ဖြစ်မည်ဟု အဲလင် ဝှိုက်က ညွှန်ပြသည်ဟု မဆိုနိုင်ချေ။ သမိုင်းသည်သာ ထပ်ဆင့်ဖြစ်မည်ဟု နိဂုံးချုံးနိုင်သည် (Rice 145–161)။

Although some have endeavored to find support for a double fulfillment of prophecy from a few of her statements, the weight of evidence militates against this viewpoint. Warning against such approaches, she wrote, “Events in the train of prophecy that had their fulfillment away in the past are made future, and thus by these theories the faith of some is undermined” (2SM 102). Ellen White speaks of the prophetic chain running through history, with God revealing history “from eternity in the past to eternity in the future” (PK 536). She states, “The prophecies present a succession of events leading down to the opening of the judgment. This is especially true of the book of Daniel” (GC 356). Rather than suggesting that Ellen White indicated that prophecy should be repeated, we can conclude that history will be repeated (Rice 145–161).

 

C. ပြည့်စုံသော တင်ပြချက်များ အဲလင် ဝှိုက်၏ စာများသည် ပရောဖက်ပြုချက်ကျမ်းများအပေါ် စိတ်ဝင်စားမှု အမြဲရှိကြောင်း သက်သေပြရုံသာမက အချို့နေရာများတွင် ဗျာဒိတ်ကျမ်း၏ အရိပ်အမြွက်များကို အသေးစိတ်ဖြည့်စွက်ပြီး ဒုတိယတမန်တော်ပြန်ကြွလာခြင်းမတိုင်မီနှင့် အလွန်ရှိ ဖြစ်ရပ်များကို ပုံဖော်တင်ပြထားသည်။ သူမ၏ အရေးကြီးသော စာအုပ် The Great Controversy Between Christ and Satan ၏ နောက်ဆုံးခြောက်တစ်ဝက်သည် ၁၉ ရာစုအစောပိုင်း အဒ်ဗင့်အန်စွယ်လှုပ်ရှားမှုမှ စ၍ ဒုတိယတမန်တော်ပြန်ကြွလာခြင်းမှတစ်ဆင့် နောက်ဆုံးပြန်လည်ပြည့်စုံခြင်းအထိ ကာလကို အာရုံစိုက်ထားသည်။ ဤအပိုင်း၏ ပထမအခန်း (အခန်း ၁၈) တွင် ဝီလျံ မီလာကို ပရောဖက် ဧလိရှဲလက်ထက်ကဲ့သို့ လယ်ထွန်စွန့်ခွာပြီး ဘုရားနိုင်ငံ၏ နက်နဲသောအားများကို လူများအား ဖွင့်ဟရန် ဘုရားသခင်ခေါ်တော်မူခဲ့သည်ဟု ရေးသားထားသည် (GC 331)။ နောက်ဆုံးအခန်းများတွင် မျှလောက်အနာဂတ်ဖြစ်ရပ်များကို ဖော်ပြထားသည်။

C. Comprehensive Presentations

Not only do Ellen White’s writings give evidence of an abiding interest in biblical apocalyptic, but also in some places she elaborates apocalyptic, fleshing out indications in the book of Revelation to paint a scenario of events just prior to the Second Coming and beyond. Thus the entire second half of her important work The Great Controversy Between Christ and Satan focuses on the period from the Advent awakening of the early nineteenth century through the Second Coming and on to the final restoration of all things. The first chapter of this section (chapter 18) deals with William Miller, who, she wrote, was called like Elisha “to leave his plow and open to the people the mysteries of the kingdom of God” (GC 331). The final chapters in this presentation deal with events that are still future.

 

ဤပြည့်စုံသော တင်ပြချက်တွင် အဲလင် ဝှိုက်သည် ဒံယေလ ၇ ၏ အချို့ချွန်ထက်၊ ဗျာဒိတ် ၁၂ ၏ နဂါး၊ ဗျာဒိတ် ၁၃ ၏ ကျားသစ်သားနှင့် နှစ်ချွန်ရှိသောသားရဲတို့ကို ရှင်းလင်းစွာ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုထားသည်။ ဒံယေလနှင့် ဗျာဒိတ်ကျမ်းတွင် ဖော်ပြထားသော ပရောဖက်ပြုချက်နေ့ရက် ၁၂၆၀ ကို နှစ်သုံးနှစ်ခွဲ၊ လပေါင်း ၄၂ နှင့် အတူတူယှဉ်ကာ ပုပ်ရဟန်းမင်းအုပ်စိုးမှု နှစ်ပေါင်း ၁၂၆၀ (၅၃၈–၁၇၉၈) တွင် ပြည့်စုံခဲ့သည်ဟု တင်ပြထားသည်။ သူမ၏ ခေတ်အလွန်သို့ ကြည့်ရာတွင် ဗျာဒိတ်ကျမ်းတွင် ဖော်ပြထားသော “သားရဲ၏အမှတ်” ကို “သားရဲ၏ပုံသဏ္ဌာန်” ဖြင့် တွန်းအားပေးခြင်းအားဖြင့် ဥပုသ်နေ့နှင့် ဘုရားသခင်၏ ပညတ်တော်နှင့်ပတ်သက်သော နောက်ဆုံးပဋိပက္ခသည် ဖြစ်ပွားမည်ဟု ကြိုတင်မြင်ခဲ့သည်။

In this comprehensive presentation Ellen White gives a clear interpretation of the little horn of Daniel 7, the dragon of Revelation 12, the leopard beast of Revelation 13, and the two-horned beast of Revelation 13. She presents the 1260 days of prophetic time in Daniel and Revelation as being the same as the three and one-half years and the 42 months, and as fulfilled in 1260 years of papal supremacy (538–1798). Looking beyond her day, she foresaw the final conflict over the Sabbath and God’s law, symbolized by the enforcement of the “mark of the beast” by the “image of the beast.”

 

ဃ. သမိုင်း၏ ဘုရားသခင်၏ အထူးကြီးကြပ်မှု

အဲလင် ဂျီ ဝှိုက် အတွက် သမ္မာကျမ်းစာ ဗျာဒိတ်ကျမ်းများ၏ အဓိကသတင်းစကားမှာ သမိုင်း၏ ဘုရားသခင်၏ အထူးကြီးကြပ်မှုဖြစ်သည်။ ဒံယေလနှင့် ဗျာဒိတ်ကျမ်း၊ သမ္မာကျမ်းတစ်ခုလုံး၏ ဘုရားသခင်သည် အချိန်နှင့် နေရာ၏ သခင်ဖြစ်တော်မူသည်။ အရာအားလုံးကို မြင်တော်မူသည်၊ အရာအားလုံးကို သိတော်မူသည်၊ အရာအားလုံးကို ထိန်းချုပ်တော်မူသည်။ လူ့ဆန္ဒကို အတင်းအကျပ်မပြုတော်မူပါ—မရှိမဖြစ်လွတ်လပ်မှုသည် အမှန်တရားဖြစ်သည်—သို့သော် နောက်ဆုံးတွင် အရာအားလုံးကို အလုပ်လုပ်ပြီး ကိုယ်တော်၏ ထာဝရရည်ရွယ်ချက်ကို ပြည့်စုံစေတော်မူသည်။ လူသားများအတွက် ရှုပ်ထွေးပွေလီ၍ အဓိပ္ပာယ်မရှိဟုထင်ရသော်လည်း၊ ဘုရားသခင်သည် အဓိပတိဖြစ်တော်မူပြီး၊ နောက်ဆုံးတွင် အရာအားလုံးကို ဖြေရှင်းပေးမည်ဖြစ်ပြီး ကမ္ဘာကို ပြီးပြည့်စုံသော ငြိမ်းချမ်းရေးနှင့် သဟဇာတဖြစ်မှုသို့ ပြန်လည်ပြုပြင်ပေးတော်မူမည်။

D. The Divine Superintendence of History

For Ellen White the great message of biblical apocalyptic was the divine superintendence of history. The God of Daniel and Revelation, the God of the entire Scriptures, is Lord of time and space. He sees all, He knows all, He controls all. He does not coerce the human will—essential freedom is a reality—but ultimately He works all things to accomplish His eternal purpose. Chaotic and meaningless though life may seem to humanity, God is in charge, and ultimately He will resolve all and restore the world to perfect peace and harmony.

 

ယေရှုခရစ်၏ ပထမအကြိမ်ကြွလာခြင်းကို ပြောရာတွင် အဲလင် ဝှိုက်က ဤသို့ရေးသားခဲ့သည်။ “သို့သော် ကြယ်များသည် သူတို့၏ သတ်မှတ်ထားသော လမ်းကြောင်းကြီးထဲတွင် လှည့်ပတ်သွားလာသည်နှင့်အညီ၊ ဘုရားသခင်၏ ရည်ရွယ်ချက်များသည် အလျင်စလို မရှိ၊ နှောင့်နှေးခြင်းလည်း မရှိချေ … ။ ထို့ကြောင့် ကောင်းကင်ကောင်စီ၌ ခရစ်တော်ကြွလာရန် အချိန်ကာလကို ဆုံးဖြတ်ထားပြီးဖြစ်သည်။ အချိန်၏ ကြီးမားသော နာရီစက်က ထိုအချိန်ကို ညွှန်ပြသောအခါ ယေရှုသည် ဗက်လင်မြို့၌ မွေးဖွားတော်မူခဲ့သည်” (အေအေ ၃၂)။

Speaking of the first coming of Jesus, Ellen White wrote: “But like the stars in the vast circuit of their appointed path, God’s purposes know no haste and no delay … . So in heaven’s council the hour for the coming of Christ had been determined. When the great clock of time pointed to that hour, Jesus was born in Bethlehem” (DA 32).

 

ထိုအရာသည် ဘုရားသခင်၏ သမိုင်းလမ်းကြောင်းကို သူမနားလည်ပုံ၏ အဓိကအချက်ဖြစ်သည်။ နောက်ဆုံးတွင် ဘုရားသခင်သည် ထိန်းချုပ်မှုကို ဆက်လက်ထားရှိတော်မူသည်။ လူသားများသည် ဘုရားသခင်၏ အစီအမံနှင့် ပူးပေါင်းဆောင်ရွက်ပြီး အပြန်အလှန်ဆက်ဆံသော်လည်း၊ ထိုအစီအမံကို နှောင့်ယှက်ပျက်စီးစေနိုင်ခြင်း မရှိချေ။ သူမသည် တည်ကြည်အေးချမ်းပြီး ထိန်းချုပ်ထားသော ဘုရားသခင်၏ သမိုင်းကြီးကြပ်မှုကို ဤသို့ပုံဖော်ထားသည်။ “လူ့သမိုင်းမှတ်တမ်းများတွင် လူမျိုးများ၏ ကြီးထွားဖွံ့ဖြိုးမှု၊ အင်ပါယာများ တက်လာခြင်းနှင့် ပြိုလဲခြင်းတို့သည် လူ၏ဆန္ဒနှင့် စွမ်းရည်ပေါ်တွင် မူတည်နေသည်ဟု ထင်ရှားပေသည်။ အဖြစ်အပျက်များ ပုံဖော်ခြင်းသည် အများအားဖြင့် လူ၏ စွမ်းအား၊ ရည်မှန်းချက် သို့မဟုတ် စိတ်ကုတ်ကောင်ပေါ်တွင် မူတည်သည်ဟု ထင်ရှားပေသည်။ သို့သော် ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်တွင် မျက်နှာကြက်ကို ဖယ်ရှားပေးထားပြီး၊ လူ့အကျိုးစီးပွားများ၊ စွမ်းအားများနှင့် စိတ်အားထက်သန်မှုများ၏ ကစားခြင်းနှင့် ပြိုင်ဆိုင်ခြင်းအားလုံး၏ အထက်၊ နောက်ကွယ်၊ အလယ်၌ ကောင်းချီးပေးတော်မူသော အနန္တကောင်းချီးပေးသူ၏ ကိုယ်စားလှယ်များကို ငြိမ်သက်စွာ၊ စိတ်ရှည်စွာ ကိုယ်တော်၏ ကိုယ်ပိုင်ဆန္ဒအတိုင်း ဆောင်ရွက်နေသည်ကို ကျွန်ုပ်တို့ မြင်တွေ့ရသည်” (ပဲခေါ်ကေ ၄၉၉၊ ၅၀၀)။

 

That focuses her understanding of the course of divine history: ultimately God retains control. Although humans cooperate and interact with the divine plan, they cannot frustrate it.

She pictures the calm, controlled, divine superintendence of history: “In the annals of human history, the growth of nations, the rise and fall of empires, appear as if dependent on the will and prowess of man; the shaping of events seems, to a great degree, to be determined by his power, ambition, or caprice. But in the Word of God the curtain is drawn aside, and we behold, above, behind, and through all the play and counterplay of human interest and power and passions, the agencies of the All-merciful One, silently, patiently working out the counsels of His own will” (PK 499, 500).

 

ဤသည်မှာ သမ္မာကျမ်းစာ ဗျာဒိတ်ကျမ်းများတွင် တင်ပြထားသော သမိုင်းပုံဖော်မှုဖြစ်သည်။ ဒံယေလကျမ်းတွင် ယေဟောဝါသည် ဘုရင်များကို တင်မြှောက်တော်မူသည်၊ ဖယ်ရှားတော်မူသည်။ ဗျာဒိတ်ကျမ်းတွင် ကိုယ်တော်သည် ကိုယ်တော်၏ မျက်ဆံသူငယ်ဖြစ်သော အသင်းတော်ကို ကြည့်ရှုစောင့်ရှောက်တော်မူသည်။ နောက်ဆုံးတွင် ကိုယ်တော်သည် ကောင်းကင်သစ်မြေသစ်ကို ဖန်ဆင်းတော်မူမည်၊ ထိုနေရာ၌ ဖြောင့်မတ်ခြင်းတရားသည် နေထိုင်မည်ဖြစ်သည်။

 

This, of course, is the portrayal of history that biblical apocalyptic presents. In Daniel Yahweh sets up kings and removes kings; in Revelation He watches over the apple of His eye, the church.

 

“ကြီးမားသော စစ်ပွဲသည် ပြီးဆုံးပြီ။ အပြစ်နှင့် အပြစ်သားများ မရှိတော့ချေ။ စကြဝဠာတစ်ခုလုံး သန့်ရှင်းပြီးဖြစ်သည်။ သဟဇာတဖြစ်မှုနှင့် ဝမ်းမြောက်ခြင်း၏ တစ်ခုတည်းသော နှလုံးခုန်သံသည် ကြီးမားလှသော ဖန်ဆင်းခြင်းတစ်ခုလုံးတွင် ခုန်လှုပ်နေသည်။ အရာအားလုံးကို ဖန်ဆင်းတော်မူသောသူထံမှ ဘဝ၊ အလင်းနှင့် ဝမ်းမြောက်ခြင်းတို့သည် အကန့်အသတ်မရှိသော နေရာတစ်ခုလုံးတွင် စီးဆင်းနေသည်။ အနည်းဆုံးသော အက်တမ်မှ အကြီးဆုံးသော ကမ္ဘာအထိ၊ အသက်ရှင်သော အရာများနှင့် အသက်မရှင်သော အရာများအားလုံးသည် အရိပ်အယောင်မရှိသော အလှတရားနှင့် ပြီးပြည့်စုံသော ပျော်ရွှင်မှုဖြင့် ဘုရားသခင်သည် ချစ်ခြင်းမေတ္တာတော်ဖြစ်ကြောင်း ကြေညာကြသည်” (ဂျီးစီ ၆၇၈)။

And, at last, He makes a new heaven and a new earth, wherein righteousness dwells.

“The great controversy is ended. Sin and sinners are no more. The entire universe is clean. One pulse of harmony and gladness beats through the vast creation. From Him who created all, flow life and light and gladness, throughout the realms of illimitable space. From the minutest atom to the greatest world, all things, animate and inanimate, in their unshadowed beauty and perfect joy, declare that God is love” (GC 678).

 

၆. စာပေများ

ချားလ်စ်ဝါသ်၊ ဂျိမ်းစ် အိပ်ချ်၊ အယ်ဒီ။ သမ္မာတရားဟောင်း ကျမ်းပြင်ပစာအုပ်များ။ ၂ အုပ်။ ဂါဒင်စီးတီး၊ နယူးယောက်။ ဒပ်ပလစ်၊ ၁၉၈၃–၁၉၈၅။

ကော်လင်း၊ ဂျွန် ဂျေ။ ဗျာဒိတ်စိတ်ကူးစိတ်သန်း။ ခရစ်ယာန်ဘာသာ၏ ဂျူးအမြစ်သို့ နိဒါန်း။ နယူးယောက်။ ခရစ်စ်ရိုဒ်၊ ၁၉၈၄။

ဖရုမ်း၊ လီရိုး အီး။ ကျွန်ုပ်တို့အဘများ၏ ပရောဖက်ပြုခြင်းယုံကြည်ခြင်း။ ၄ အုပ်။ ဝါရှင်တန် ဒီစီ။ ရီဗျူးနှင့် ဟဲရက်၊ ၁၉၄၆–၁၉၅၄။

ဟော့ဘရွတ်၊ ဖရန့် ဘီ၊ အယ်ဒီ။ ခုနစ်ဆယ်ပတ်၊ လေဝိပြဋ္ဌာန်းနှင့် ပရောဖက်ပြုခြင်း၏ သဘာဝ။ ဒံယေလနှင့် ဗျာဒိတ်ကော်မတီစီးရီး။ အတွဲ ၃။ ဝါရှင်တန် ဒီစီ။ သမ္မာကျမ်းစာသုတေသနဌာန၊ ၁၉၈၆။

———။ ဒံယေလဆီနပ်ပိုဆီယမ်။ ဒံယေလနှင့် ဗျာဒိတ်ကော်မတီစီးရီး။ အတွဲ ၂။ ဝါရှင်တန် ဒီစီ။ သမ္မာကျမ်းစာသုတေသနဌာန၊ ၁၉၈၆။

———။ ဗျာဒိတ်ကျမ်း ဆီနပ်ပိုဆီယမ်—စာအုပ် ၁။ ဒံယေလနှင့် ဗျာဒိတ်ကော်မတီစီးရီး။ အတွဲ ၆။ ဆီးလ်ဗားစပရင်း၊ မက်ဒီး။ သမ္မာကျမ်းစာသုတေသနဌာန၊ ၁၉၉၂။

———။ ဗျာဒိတ်ကျမ်း ဆီနပ်ပိုဆီယမ်—စာအုပ် ၂။ ဒံယေလနှင့် ဗျာဒိတ်ကော်မတီစီးရီး။ အတွဲ ၇။ ဆီးလ်ဗားစပရင်း၊ မက်ဒီး။ သမ္မာကျမ်းစာသုတေသနဌာန၊ ၁၉၉၂။

ကော့ခ်၊ ကလော့စ်။ ဗျာဒိတ်ကျမ်း၏ ပြန်လည်ရှာဖွေတွေ့ရှိခြင်း။ သမ္မာကျမ်းစာသုတေသနလေ့လာမှု၊ ဒုတိယစီးရီး။ အမှတ် ၂၂။ လန်ဒန်။ အက်စ်စီးအမ်၊ ၁၉၇၂။

မက်ဂင်း၊ ဘားနတ်။ အဆုံးသတ်၏ ရူပါရုံများ။ အလယ်ခေတ်တွင် ဗျာဒိတ်ဓလေ့ထုံးတမ်းများ။ နယူးယောက်။ ကိုလံဘီယာတက္ကသိုလ်စာနယ်ဇင်း၊ ၁၉၇၉။

ရိုက်စ်၊ ဂျော့ဂျ် အီး။ “အဲလင် ဂျီ ဝှိုက်၏ ဒံယေလနှင့် ဗျာဒိတ်ကျမ်းကို အသုံးပြုပုံ”။ ဗျာဒိတ်ကျမ်း ဆီနပ်ပိုဆီယမ်—စာအုပ် ၁ တွင်။ အယ်ဒီ ဖရန့် ဘီ ဟော့ဘရွတ်။ ဒံယေလနှင့် ဗျာဒိတ်ကော်မတီစီးရီး။ အတွဲ ၆။ ဆီးလ်ဗားစပရင်း၊ မက်ဒီး။ သမ္မာကျမ်းစာသုတေသနဌာန၊ ၁၉၉၂။

“သမ္မာတရားဟောင်းကျမ်းတွင် ဣသရေလ၏ အခန်းကဏ္ဍ”။ ဆီဒီအေ သမ္မာကျမ်းစာအဋ္ဌကထာတွင်။ ဝါရှင်တန် ဒီစီ။ ရီဗျူးနှင့် ဟဲရက်၊ ၁၉၅၅။ အတွဲ ၄၊ စာမျက်နှာ ၂၅–၃၈။

ရိုးလန်း၊ ခရစ္စတိုဖာ။ ပွင့်လင်းသောကောင်းကင်။ ဂျူးဘာသာနှင့် အစောပိုင်းခရစ်ယာန်ဘာသာတွင် ဗျာဒိတ်ကျမ်းလေ့လာမှု။ နယူးယောက်။ ခရစ်စ်ရိုဒ်၊ ၁၉၈၂။

VI. Literature

Charlesworth, James H., ed. The Old Testament Pseudepigrapha. 2 vols. Garden City, N. Y.: Doubleday, 1983–1985.

Collins, John J. The Apocalyptic Imagination: An Introduction to the Jewish Matrix of Christianity. New York: Crossroad, 1984.

Froom, LeRoy E. The Prophetic Faith of Our Fathers. 4 vols. Washington, D.C.: Review and Herald, 1946–1954.

Holbrook, Frank B., ed. The Seventy Weeks, Leviticus, and the Nature of Prophecy. Daniel and Revelation Committee Series. Vol. 3. Washington, D.C.: Biblical Research Institute, 1986.

———. Symposium on Daniel. Daniel and Revelation Committee Series. Vol. 2. Washington, D.C.: Biblical Research Institute, 1986.

———. Symposium on Revelation—Book 1. Daniel and Revelation Committee Series. Vol. 6. Silver Spring, Md.: Biblical Research Institute, 1992.

———. Symposium on Revelation—Book 2. Daniel and Revelation Committee Series. Vol. 7. Silver Spring, Md.: Biblical Research Institute, 1992.

Koch, Klaus. The Rediscovery of Apocalyptic. Studies in Biblical Theology, second series. No. 22. London: SCM, 1972.

McGinn, Bernard. Visions of the End: Apocalyptic Traditions in the Middle Ages. New York: Columbia University Press, 1979.

Rice, George E. “Ellen G. White’s Use of Daniel and Revelation.” In Symposium on Revelation—Book 1. Ed. Frank B. Holbrook, Daniel and Revelation Committee Series. Vol. 6. Silver Spring, Md.: Biblical Research Institute, 1992.

“The Role of Israel in Old Testament Prophecy.” In The SDA Bible Commentary. Washington, D.C.: Review and Herald, 1955. Vol. 4, pp. 25–38.

Rowland, Christopher. The Open Heaven: The Study of Apocalyptic in Judaism and Early Christianity. New York: Crossroad, 1982.

 

အခန်းကြီး - ၂၄

ဘုရားသခင်၏ တရားစီရင်ခြင်း

Divine Judgment

Gerhard F. Hasel

 

နိဒါန်း

Introduction

တရားစီရင်ခြင်းဆိုင်ရာ အကြောင်းအရာသည် ကယ်တင်ခြင်းဆိုင်ရာ အကြောင်းအရာနှင့်အမျှ သမ္မာကျမ်းတစ်စောင်လုံးတွင် ထင်ရှားစွာ တွေ့ရှိရသည်။ တရားစီရင်ခင်း နှင့် ကယ်တင်ခြင်း တို့သည် ကမ္ဘာဦးကျမ်းမှ ဗျာဒိတ်ကျမ်းအထိ ချည်ကြိုးများကဲ့သို့ ဆက်စပ်ဖော်ပြထားသည့် နှစ်ထပ်အကြောင်းအရာများဖြစ်သည်။ အကြောင်းမူကား၊ ကယ်တင်ခြင်း နှင့် တရားစီရင်ခြင်း တို့သည် ဘုရားသခင်၏ သဘောတရားတွင်ရှိသော ကရုဏာတော် နှင့် တရားမျှတခြင်း ဆိုသည့် နှစ်ဖက်စလုံးသော ဂုဏ်တော်များကို ထင်ရှားစေသောကြောင့်ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် ဘုရားသခင်၏ ကရုဏာတော် နှင့် တရားမျှတခြင်း တို့ကို ထင်ဟပ်စေသည့် ကယ်တင်ခြင်း နှင့် တရားစီရင်ခြင်း ဆိုင်ရာ နှစ်ထပ်အကြောင်းအရာများကို ခွဲထုတ်၍ မရနိုင်သလို ခွဲထုတ်အပ်သည်လည်း မဟုတ်ပေ။ ခွဲထုတ်ပါက နှစ်ခုစလုံးသည် ၎င်းတို့၏ ပြည့်စုံမှု နှင့် အချင်းချင်း ဖြည့်စွမ်းပေးမှုကို ဆုံးရှုံးသွားလိမ့်မည်။

The judgment theme is as pervasive in the Bible as the theme of salvation. Judgment and salvation are the twin topics that weave themselves like threads from Genesis to Revelation. This is because salvation and judgment reflect the twin characteristics of mercy and justice in the nature of God. Therefore, the double themes of salvation and judgment, reflecting divine mercy and justice, cannot and must not be separated; otherwise both lose their fullness and mutual complementarity.

 

တရားစီရင်ခြင်းသည် အောက်ပါအချက်များနှင့် ဆက်စပ်နေသောကြောင့် ဂရုတစိုက် အာရုံစိုက်ထိုက်သည်။ တရားမဲ့သောကမ္ဘာတွင် ဘုရားသခင်၏ တရားမျှတခြင်း (ဘုရားသခင်၏တရားမျှတမှုဆိုင်ရာ အဆုံးအဖြော်)၊ ပြစ်မှုကျူးလွန်ခြင်းအတွက် အပြစ်ဒဏ်ပေးခြင်း၊ အပြစ်မဲ့သူများ ခံစားရသောဒုက္ခ၊ ကောင်းမှု နှင့် ဆိုးမှု တို့၏ ပဋိပက္ခအား အဆုံးသတ်ဖြေရှင်းခြင်း၊ အပြစ် နှင့် ဒုက္ခတို့၏ အဆုံးသတ်ခြင်း တို့ဖြစ်သည်။ သို့ရာတွင် အထူးသဖြင့် နောက်ဆုံးတရားစီရင်ခြင်းသည် ဖန်တော်မူသော ဘုရားသခင်၏ ဂုဏ်တော်၊ ပညတ်တော် နှင့် အုပ်ချုပ်မှုတို့ကို သစ္စာရှင်ဖြစ်စေ၊ ပျက်စီးသူဖြစ်စေ၊ ဖန်ဆင်းခံဉာဏ်ရည်ရှိသမျှ၏ စိတ်နှလုံးထဲတွင် တရားမျှတကြောင်း ထင်ရှားစေသည်။ ထိုသို့ဖြင့် စကြဝဠာတစ်ခုလုံးအတွက် ထာဝရလုံခြုံမှု နှင့် ငြိမ်သက်ခြင်းကို ရရှိစေသည်။ ထို့ကြောင့် တရားစီရင်ခြင်းကို သမ္မာကျမ်းစာတွင် “ထာဝရဧဝံဂေလိတရား” ၏ မရှိမဖြစ်အစိတ်အပိုင်းအဖြစ် ဖော်ပြထားသည် (ဗျာဒိတ် ၁၄:၆၊ ၇)။

Judgment deserves careful attention, since it is involved in the issues of (a) divine justice in an unjust world (theodicy), (b) retribution for wrong done, (c) the suffering of the innocent, (d) the resolution of the conflict of good and evil, and (e) the end of sin and suffering. But above all, final judgment vindicates the Creator—His character, law, and governance—in the minds of all created intelligences, whether loyal or lost, thereby obtaining eternal security and peace for the universe. Judgment is thus portrayed in Scripture as an essential part of the “eternal gospel” (Rev. 14:6, 7).

         

တရားစီရင်ခြင်းသည် ဂရုတစိုက် အာရုံစိုက်ထိုက်သည်။ အကြောင်းမူကား၊ ဤတရားစီရင်ခြင်းသည် အောက်ပါအကြောင်းအရာများနှင့် ဆက်စပ်နေသည်။
(a) မတရားသောကမ္ဘာတွင် ဘုရားသခင်၏တရားမျှတခြင်း (ဘုရားသခင်၏တရားမျှတမှုကို ရှင်းလင်းချက် - သြဒီဆီ)၊
(b) ပြုမိသော အမှားအတွက် လက်စားချေခြင်း၊
(c) အပြစ်မရှိသူတို့၏ ဆင်းရဲဒုက္ခ၊
(d) ကောင်းမှုနှင့်ဆိုးမှု၏ ပဋိပက္ခအဆုံးသတ်ခြင်း၊
(e) အပြစ်နှင့် ဆင်းရဲဒုက္ခ၏ အဆုံး။
သို့ရာတွင် အရေးကြီးဆုံးမှာ နောက်ဆုံးတရားစီရင်ခြင်းသည် ဖန်ဆင်းရှင်၏ ဇာတိပကတိ၊ နိယာမတော်၊ အုပ်ချုပ်မှုကို သစ္စာရှိသူဖြစ်စေ၊ ပျက်စီးသူဖြစ်စေ၊ ဖန်ဆင်းခံဉာဏ်ရည်တော်ရှိသမျှ၏ စိတ်နှလုံးထဲတွင် ထင်ရှားစေသည်။ ထို့ကြောင့် စကမ္ဘာ့အနှံ့အပြားတွင် ထာဝရလုံခြုံမှုနှင့် ငြိမ်သက်ခြင်းကို ရရှိစေသည်။ ထို့ကြောင့် တရားစီရင်ခြင်းကို ကျမ်းစာတွင် “ထာဝရဧဝံဂေလိတရား” ၏ မရှိမဖြစ်အစိတ်အပိုင်းအဖြစ် ဖော်ပြထားသည် (ဗျာဒိတ် ၁၄:၆၊ ၇)။

I. တရားစီရင်ခြင်း၏ ဘာသာစကား
A. ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် တရားစီရင်ခြင်း ဘာသာစကား
၁. ဟေဗြဲအမြစ်စကား Šp̱ṭ နှင့် ဆင်းသက်လာသော စကားလုံးများ
၂. ဟေဗြဲအမြစ်စကား Dîn နှင့် ဆင်းသက်လာသော စကားလုံးများ
၃. ဟေဗြဲအမြစ်စကား Rîḇ နှင့် ဆင်းသက်လာသော စကားလုံးများ
B. ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင် တရားစီရင်ခြင်း ဘာသာစကား
၁. Krinō စကားလုံးအုပ်စု
၂. နာမ်စား Krisis
၃. နာမ်စား Krima
၄. နာမ်စား Kritēs

II. သမိုင်းလည်ပတ်မှုအတွင်း ဘုရားသခင်၏ တရားစီရင်ခြင်း
A. ကမ္ဘာဦးကျမ်းတွင် ဘုရားသခင်၏ တရားစီရင်ခြင်းနှင့် ကျေးဇူးတော်
၁. အပြစ်၊ ပြုတ်ကျခြင်း၊ ဘုရားသခင်၏ တရားစီရင်ခြင်းနှင့် ကျေးဇူးတော်
၂. ကာယိန်အတွက် အပြစ်၊ ဘုရားသခင်၏ တရားစီရင်ခြင်းနှင့် ကျေးဇူးတော်
၃. ကမ္ဘာလုံးအတွက် အပြစ်၊ ဘုရားသခင်၏ တရားစီရင်ခြင်းနှင့် ကျေးဇူးတော်
၄. သောဒုံနှင့်ဂေါမောရအတွက် အပြစ်၊်း၊ ဘုရားသခင်၏ တရားစီရင်ခြင်းနှင့် ကျေးဇူးတော်
B. လူမျိုးများနှင့် ရှေးဇရဲလ်အတွက် အပြစ်၊ ဘုရားသခင်၏ တရားစီရင်ခြင်းနှင့် ကျေးဇူးတော်
၁. ခါနာန်လူမျိုးအတွက် ဘုရားသခင်၏ တရားစီရင်ခြင်း နှင့် ကျေးဇူးတော်
၂. လူမျိုးများအတွက် ဘုရားသခင်၏ တရားစီရင်ခြင်းနှင့် ကျေးဇူးတော်
၃. ရှေးဇရဲလ်အတွက် ဘုရားသခင်၏ တရားစီရင်ခြင်းနှင့် ကျေးဇူးတော်
C. ဘုရားသခင်၏ တရားသူကြီးအဖြစ် ဆောင်ရွက်ခြင်း
D. လုပ်ရပ်အလိုက် ဘုရားသခင်၏ တရားစီရင်ခြင်း
E. လက်စားချေရေးဆိုင်ရာ တရားစီရင်ခြင်းနှင့် လူ့လုပ်ရပ်များ၏ သဘာဝအကျိုးဆက်များ

III. သမိုင်းအဆုံးတွင် ဘုရားသခင်၏ တရားစီရင်ခြင်း - နောက်ဆုံးတရားစီရင်ခြင်း
A. စကြဝဠာလုံးဆိုင်ရာ နောက်ဆုံးတရားစီရင်ခြင်း အကျဉ်းချုပ်
၁. ဓမ္မဟောင်းပရောဖက်များတွင် စကြဝဠာလုံးဆိုင်ရာ နောက်ဆုံးတရားစီရင်ခြင်း
၂. ယေရှု၏ သွန်သင်ချက်တွင် စကြဝဠာလုံးဆိုင်ရာ နောက်ဆုံးတရားစီရင်ခြင်း
၃. တမန်တော်များ၏ သွန်သင်ချက်တွင် စကြဝဠာလုံးဆိုင်ရာ နောက်ဆုံးတရားစီရင်ခြင်း
၄. ကမ္ဘာအဆုံးတွင် ထားရှိသော စကြဝဠာလုံးဆိုင်ရာ နောက်ဆုံးတရားစီရင်ခြင်း
B. စကြဝဠာလုံးဆိုင်ရာ နောက်ဆုံးတရားစီရင်ခြင်း၏ အသေးစိတ်ဖော်ပြချက်များ
၁. ကိုယ်တော်ပြန်ကြွလာခြင်းမတိုင်မီ စုံစမ်းစစ်ဆေးရေး တရားစီရင်ခြင်း
၂. ကိုယ်တော်ပြန်ကြွလာပြီးနောက် ထောင်စုနှစ်ကာလ တရားစီရင်ခြင်း
၃. ထောင်စုနှစ်ပြီးနောက် အကောင်အထည်ဖော်ရေး တရားစီရင်ခြင်း

IV. တရားစီရင်ခြင်းနှင့် ခရစ်ယာန်ဘဝ
V. သမိုင်းဆိုင်ရာ အကျဉ်းချုပ်
A. အစောပိုင်းခရစ်ယာန်အသင်းတော်မှ ဉာဏ်အလင်းခေတ်အထိ ဘုရားသခင်၏ တရားစီရင်ခြင်း
B. ဉာဏ်အလင်းခေတ်မှ ယနေ့ခေတ်အထိ ဘုရားသခင်၏ တရားစီရင်ခြင်း
၁. လစ်ဘရယ်ဓမ္မပညာတွင် လမ်းကြောင်းများ
၂. ဧဝံဂေလိကယ်ဓမ္မပညာတွင် လမ်းကြောင်းများ
C. အက်ဒဗ်တစ်အမြင်

VI. အဲလင် ဂျီ၊ ဝှိုက်၏ မှတ်ချက်များ
A. ကိုယ်တော်ပြန်ကြွလာခြင်းမတိုင်မီ စုံစမ်းစစ်ဆေးရေး တရားစီရင်ခြင်း
B. ကိုယ်တော်ပြန်ကြွလာပြီးနောက် ထောင်စုနှစ်ကာလ တရားစီရင်ခြင်း
C. ထောင်စုနှစ်ပြီးနောက် အကောင်အထည်ဖော်ရေး တရားစီရင်ခြင်း

VII. ကိုးကားစာပေများ

I. The Language of Judgment

A.   Judgment Language in the OT

1.   The Hebrew Root Šp̱ṭ and Derivatives

2.   The Hebrew Root Dîn and Derivatives

3.   The Hebrew Root Rîḇ and Derivatives

B.   Judgment Language in the NT

1.   The Word Grouping of Krinō

2.   The Noun Krisis

3.   The Noun Krima

4.   The Noun Kritēs

       II.  Divine Judgment Within the Process of History

A.   Divine Judgment and Grace in Genesis

1.   Sin, Fall, Divine Judgment, and Grace

2.   Sin, Divine Judgment, and Grace for Cain

3.   Sin, Divine Judgment, and Grace for the World

4.   Sin, Divine Judgment, and Grace for Sodom and Gomorrah

B.   Sin, Divine Judgment, and Grace for the Nations and Israel

1.   Divine Judgment and Grace for the Canaanites

2.   Divine Judgment and Grace for the Nations

3.   Divine Judgment and Grace for Ancient Israel

C.   Divine Judgeship

D.   Divine Judgment According to Works

E.   Retributive Judgment and Natural Consequences of Human Deeds

      III.  Divine Judgment at the End of History: The Last Judgment

A.   Summary of the Universal Last Judgment

1.   Universal Last Judgment in OT Prophets

2.   Universal Last Judgment in the Teaching of Jesus

3.   Universal Last Judgment in the Teaching of the Apostles

4.   Universal Last Judgment Placed at the End of the World

B.   Detailed Presentations of the Universal Last Judgment

1.   The Pre-Advent Investigative Judgment

2.   The Post-Advent Millennial Judgment

3.   The Postmillennial Executive Judgment

      IV.  Judgment and the Christian Life

       V.  Historical Overview

A.   Divine Judgment From the Early Church to the Age of the Enlightenment

B.   Divine Judgment From the Age of the Enlightenment to the Present

1.   Trends in Liberal Theology

2.   Trends in Evangelical Theology

C.   Adventist Understanding

      VI.  Ellen G. White Comments

A.   Pre-Advent Investigative Judgment

B.   Post-Advent Millennial Judgment

C.   Postmillennial Executive Judgment

     VII.  Literature

 

I. တရားစီရင်ခြင်း ဘာသာစကား

သမ္မာကျမ်းစာတွင် တရားစီရင်ခြင်းဆိုင်ရာ ဘာသာစကားသည် ကြွယ်ဝပြီး အမျိုးမျိုးသော အသွင်အပြင်များ ရှိသည်။ သို့သော် တရားစီရင်ခြင်းဆိုင်ရာ အကြောင်းအရာသည် ပုံမှန်တရားစီရင်ခြင်း ဝေါဟာရများ မသုံးထားသော နေရာများစွာတွင်လည်း ရှိနေသည်။ သို့ရာတွင် ဓမ္မဟောင်းနှင့် ဓမ္မသစ်ကျမ်းနှစ်ခုစလုံးတွင် ရှင်းလင်းစွာ သုံးထားသော တရားစီရင်ခြင်း ဘာသာစကားကို လေ့လာခြင်းသည် အလင်းရောင် ပေးသည်။

I. The Language of Judgment

The specific language of judgment in the Bible is rich and multifaceted. Yet the judgment theme is present in Scripture in a number of places without the usage of typical judgment terminology. However, it is illuminating to investigate the explicit language of judgment in both the OT and NT.

 

A. ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် တရားစီရင်ခြင်း ဘာသာစကား

၁. ဟေဗြဲအမြစ်စကား šp̱ṭ နှင့် ဆက်စပ်ဝေါဟာရများ

ဟေဗြဲအမြစ်စကား šp̱ṭ ကို ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် စုစုပေါင်း ၆၄၂ ကြိမ် ကြို၊ နာမ်ပုံစံများဖြင့် သုံးထားသည်။ ၎င်းတို့သည် ပျက်စီးယိုယွင်းသွားသော ဆက်ဆံရေး သို့မဟုတ် အနှောင့်အယှက်ဖြစ်သွားသော ဆက်ဆံရေးကို ပြန်လည်ပြုပြင်ပေးသည့် လုပ်ဆောင်ချက်ကို ရည်ညွှန်းသည်။

A. Judgment Language in the OT

1. The Hebrew Root Šp̱ṭ and Derivatives

The Hebrew root šp̱ṭ is used a total of 642 times in the OT in both verbal and nominal forms. These refer to an action that restores an impaired or disturbed relationship.

 

ဟေဗြဲစကား šōp̱ēṭ (တရားသူကြီး) ကို ၅၈ ကြိမ် သုံးထားပြီး၊ တရားခံ၏ အပြစ်ရှိ/မရှိကို စစ်ဆေးကာ ထိုသူကို အပြစ်ပေးသည် သို့မဟုတ် အပြစ်ကင်းကြောင်း ဆုံးဖြတ်ပေးသူကို ရည်ညွှန်းသည် (တရား ၁:၁၆; ၁ဓမ္မရာဇနဝင် ၇:၁၅-၁၇)။ သို့သော် “တရားသူကြီး” ဆိုသည်မှာ “ကူညီသူ”၊ “ကယ်တင်သူ” သို့မဟုတ် “လွတ်မြောက်စေသူ” ဟုလည်း အဓိပ္ပာယ်ရသည် (တရား ၃:၉၊ ၁၅; ၂ဓမ္မရာဇနဝင် ၁၃:၅; ဟေရှာယ ၁၉:၂၀; နေဟမိ ၉:၂၇)။ “တရားသူကြီး” ၏ ရည်ရွယ်ချက်မှာ ကောင်းမှုကုသိုလ်နှင့် ငြိမ်သက်ခြင်း (ဟေဗြဲ ရှာလုံ) ကို ဖြစ်ပေါ်စေရန် ဖြစ်သည်။ တရားစီရင်ခြင်းသည် လွတ်မြောက်ခြင်း၊ တရားသောကြောင်း သက်သေပြခြင်း၊ ကယ်တင်ခြင်း သို့မဟုတ် အပြစ်တင်ခြင်း၊ အပြစ်ဒဏ်ပေးခြင်းတို့ကို ဖြစ်ပေါ်စေသည်။

The Hebrew šōp̱ēṭ is used 58 times to refer to a person who tests the guilt or innocence of a defendant, subsequently rendering a verdict for or against that person (Deut. 1:16; 1 Sam. 7:15–17. However, a “judge” is also a “helper,” “saviour,” or “deliverer” (Judges 3:9, 15; 2 Kings 13:5; Isa. 19:20; Neh. 9:27). The goal of the “judge” is to bring about well-being and peace (Heb. šālôm). The judging provides deliverance, vindication, and salvation, or condemnation and punishment.

 

နာမ်စား “တရားစီရင်ခြင်း” သို့မဟုတ် “တရား” (ဟေဗြဲ mišpāṭ) ကို ၄၂၄ ကြိမ် သုံးထားသည်။ အဓိပ္ပာယ်များအနက် အောက်ပါတို့သည် ဆက်စပ်မှုရှိသည်။ (၁) တရားစီရင်ဆုံးဖြတ်ချက် (အကြိမ် ၂၀၀ ခန့်၊ ၁ဓမ္မရာဇနဝင် ၂၀:၄၀) (၂) တရားရုံးကိစ္စ (ဟေရှာယ ၃:၁၄) (၃) လူသားတို့၏ လုပ်ဆောင်ချက်အဖြစ် အာဏာ၊ အခွင့်အရေး သို့မဟုတ် တရား (ဆာလံ ၁၀၆:၃; သုတ္တံ ၁၂:၅) (၄) အထူးသဖြင့် ဘုရားသခင်၏ ဂုဏ်တော် (တရား ၁:၁၇; ၃၂:၄; ဆာလံ ၁၁၉:၁၄၉)။ ဘုရားသခင်သည် အဲဂုတ္တုဘုရားများနှင့် အဲဂုတ္တုသားဦးများကို “တရားစီရင်ခြင်း” (ဗလံ၊ šp̱āṭîm) ပေးတော်မူသည် (ထွက်မြောက်ရာ ၁၂:၁၂; တောလည်ရာ ၃၃:၄)။ ဣသရေလကို “လက်တံဆန့်၍ ကြီးမားသော တရားစီရင်ခြင်းများဖြင့်” ရွေးနုတ်တော်မူသည် (ထွက်မြောက်ရာ ၆:၆)။

 

The noun “judgment” or “justice” (Heb. mišpāṭ) is used 424 times. Among its various meanings the following are relevant: (1) A judicial decision (c. 200 times; 1 Kings 20:40), (2) a court case (Isa. 3:14), (3) authority, right, or justice, as a human activity (Ps. 106:3; Prov. 12:5), but especially (4) as an attribute of God (Deut. 1:17; 32:4; Ps. 119:149). God executes judgments (plural, šp̱āṭîm) against the Egyptian gods and the firstborn of Egypt (Ex. 12:12; Num. 33:4), redeeming Israel “with an outstretched arm and with great acts of judgment” (Ex. 6:6).

 

ဣသရေလလူမျိုးသည်လည်း ဘုရားသခင်၏ တရားစီရင်ခြင်းများကို ခံရသည် (ယေဇကျေလ ၅:၁၀၊ ၁၅)။ ထိုတရားစီရင်ခြင်းများကို စစ်မက် (“ဓား”၊ ဟေရှာယ ၃:၂၅; ယေရမိ ၉:၁၆) နှင့်/သို့မဟုတ် သဘာဝဘေးအန္တရာယ်များဖြင့် ပေးတော်မူနိုင်သည်။ ယေဇကျေလ ၁၄:၂၁ တွင် “ဓား၊ ငတ်မွတ်ခြင်း၊ မကောင်းသောသားရဲ၊ ကာလနာရောဂါ” ဟူ၍ တရားစီရင်ခြင်း လေးပါးကို ဖော်ပြထားသည်။ ပဋိညာဉ်ကို ဖောက်ဖျက်၍ သစ္စာမရှိ၊ ပုန်ကန်သော ဣသရေလကို မောဘ (ယေဇကျေလ ၂၅:၁၁) နှင့် အဲဂုတ္တု (ယေဇကျေလ ၃၀:၁၉) စသော တပါးအမျိုးသားများကို တရားစီရင်သကဲ့သို့ အပြစ်ဒဏ်ပေးတော်မူသည်။ သို့သော် အသက်ရှင်ကျန်ရစ်သူများ ရှိလာမည်။ ထာဝရဘုရားသည် ၎င်းတို့ကို ပြန်လည်တည်ဆောက်တော်မူမည် (အာမုတ် ၉:၁၁-၁၅)။ သစ္စာရှိသော ကျန်ရစ်သူများကို ရန်သူများနှင့် ဖိနှိပ်သူများထံမှ ဘုရားသခင်ကိုယ်တိုင် ကာကွယ်ပေးမည်။ ထိုသူများကို မထီမဲ့မြင်ပြုခဲ့သူများကို “တရားစီရင်ခြင်း” ပေးတော်မူမည် (ယေဇကျေလ ၂၈:၂၆)။

Israel also experiences divine judgments (Eze. 5:10, 15). God can bring these by means of military (“sword,” Isa. 3:25; Jer. 9:16) and/or natural disasters as in Ezekiel 14:21: “acts of judgment, sword, famine, evil beasts, and pestilence.” A covenant-breaking, unfaithful, rebellious Israel is treated with punitive judgments in the same way in which God executes “judgments” on pagan nations such as Moab (Eze. 25:11) and Egypt (Eze. 30:19). Yet survivors will escape, and the Lord will restore them (Amos 9:11–15). This faithful remnant will be protected from enemies and oppressors by God Himself, who will “execute judgments” on those “who have treated them with contempt” (Eze. 28:26).

 

ဟေဗြဲအမြစ်စကား šp̱ṭ ၏ ကြိုုင်ပုံစံ “တရားစီရင်ခြင်း” ကို လူနှစ်ဦး (ကမ္ဘာဦး ၁၆:၅) သို့မဟုတ် လူအုပ်စုနှစ်စုကြား (တရား ၁၁:၂၇) ဆက်ဆံရေး ပြတ်တောက်သွားသည့်အခါ တရားစီရင်ပေးခြင်းကို ဖော်ပြရာတွင် မကြာခဏ သုံးသည်။ ထိုသို့ တတိယပုဂ္ဂိုလ်၏ တရားစီရင်ခြင်းဖြင့် ပြန်လည်သင့်မြတ်၍ “ငြိမ်သက်ခြင်း” (ဟေဗြဲ ရှာလုံ) အခြေအနေသို့ ပြန်ရောက်သည်။

The verbal form of the Hebrew root šp̱ṭ, “to judge,” often expresses the idea of judging between two persons (Gen. 16:5) or two groups of people (Judges 11:27) whose relationship has been interrupted. They are thus reconciled and returned to a state of “peace” (Heb. šālôm) by means of the third party’s judgment.

 

တရားစီရင်ခြင်းလုပ်ဆောင်ချက်သည် အဆိုးဘက်သို့ ဦးတည်ပါက အပြစ်တင်ခြင်း (ယေဇကျေလ ၂၃:၄၅) ဖြစ်ပြီး၊ အပြုသဘောဘက်သို့ ဦးတည်ပါက တရားခံကို တရားသောကြောင်း ဆုံးဖြတ်ပေးခြင်း ဖြစ်သည် (ဆာလံ ၁၀:၁၈၊ ဘုရားသခင်ကို ပြုသူအဖြစ်; ဟေရှာယ ၁၁:၄; ဆာလံ ၈၂:၃၊ လူသားကို ပြုသူအဖြစ်)။ တရား ၂၅:၁ တွင် ဤသို့ ဥပမာပေးထားသည်။ “လူများကြားတွင် အငြင်းပွားမှု ရှိလျှင် တရားရုံးသို့ လာကြ၏။ တရားသူကြီးများသည် ၎င်းတို့ကြားတွင် တရားစီရင်၍ အပြစ်ကင်းသူကို အပြစ်ကင်းကြောင်း၊ အပြစ်ရှိသူကို အပြစ်ရှိကြောင်း ဆုံးဖြတ်ကြရ၏။”

 

The judging activity can terminate in a negative decision, a condemnation (Eze. 23:45) or a positive decision, a vindication of the accused (Ps. 10:18, with God as subject; Isa. 11:4; Ps. 82:3, with people as subject). This is illustrated in Deuteronomy 25:1 where “there is a dispute [rîḇ] between men, and they come into court [mišpāṭ], and the judges decide between them [šp̱ṭ], acquitting the innocent and condemning the guilty.”

ဖိနှိပ်ခံရသူများက “ကျွန်ုပ်ကို တရားစီရင်ပါ” သို့မဟုတ် “ကျွန်ုပ်ကို တရားသောကြောင်း ဆုံးဖြတ်ပေးပါ” ဟု အော်ဟစ်ကြသည် (ဆာလံ ၇:၈; ၃၅:၂၄; ၄၃:၁)။ ထိုတောင်းပန်ချက်ကို ယေဟောဝါဘုရားထံ ပြုကြပြီး၊ ဖိနှိပ်ခံရသူကို တရားစီရင်၍ ကယ်တင်လွတ်မြောက်စေရန် မျှော်လင့်ကြသည်။ ဘုရားသခင်တစ်ပါးတည်းသာ တရားမျှတသော တရားစီရင်ခြင်းနှင့် နောက်ဆုံး တရားသောကြောင်း ဆုံးဖြတ်ခြင်းကို ပေးနိုင်တော်မူသည်။

The oppressed call out, “judge me” or “vindicate me” (Ps. 7:8; 35:24; 43:1). The appeal is made to Yahweh, who is called upon to “judge” or “vindicate” the oppressed one and is expected to save and deliver. God alone can bring about just judgment and final vindication.

 

ဟေဗြဲအမြစ်စကား šp̱ṭ ၏ အသုံးပြုပုံမျိုးစုံမှ ဘုရားသခင်၏ သို့မဟုတ် လူသားတို့၏ တရားစီရင်ခြင်းတွင် အပြစ်တင်ခြင်း/အပြစ်ဒဏ်ပေးခြင်းနှင့် တရားသောကြောင်း ဆုံးဖြတ်ခြင်း/လွတ်မြောက်စေခြင်း ဟူသော နှစ်ဖက်စလုံးသည် အဓိက အခန်းကဏ္ဍမှ ပါဝင်ကြောင်း ထင်ရှားသည်။ အမျိုးမျိုးသော ပုံစံများကို အပြုသဘောဆောင် သို့မဟုတ် အဆိုးဘက်တွင် သုံးနိုင်သည်။ တရားစီရင်ခြင်းသည် သဘောတရားအရ အဆိုးဘက်သာ မဟုတ်ပါ။

From the various usages of the Hebrew root šp̱ṭ, it is evident that in both divine or human judgment activities the dual aspect of condemnation/punishment and vindication/deliverance play key roles. Various forms can be used either in the positive or in the negative sense. Judgment is not negative per se.

 

၂. ဟေဗြဲအမြစ်စကား dîn နှင့် ဆက်စပ်ဝေါဟာရများ

အခြေခံအဓိပ္ပာယ်မှာ “တရားစီရင်ခြင်း” ဖြစ်သော်လည်း dîn သည် တရားရုံးကိစ္စတွင် အာဏာရှိပြီး ချည်နှောင်ထားသော ဆုံးဖြတ်ချက်ကို ပိုမို ကျဉ်းမြောင်းစွာ ဖော်ပြသည်။ dîn ၏ ကြိုုင်ပုံစံများကို šp̱ṭ ကြိုုင်ပုံစံနှင့် အပြိုင်အတိုင်း မကြာခဏ သုံးထားသည် (ဆာလံ ၉:၈ [၉]; ၁၄၀:၁၃ [၁၂]; သုတ္တံ ၃၁:၉; ဟေရှာယ ၁၀:၂)။ အဓိပ္ပာယ်မှာ အလွန်နီးစပ်ကြောင်း ဖော်ပြသည်။

2. The Hebrew Root Dîn and Derivatives

Although the basic meaning is “judge,” dîn more narrowly expresses an authoritative, binding decision in a legal case. Often verbal forms of dîn are used in parallelism with a form of the verb šp̱ṭ (Ps. 9:8 [9]; 140:13 [12]; Prov. 31:9; Isa. 10:2), indicating a closely related meaning.

 

ယေဟောဝါသည် “မိမိလူမျိုးကို တရားစီရင်၍ ကယ်တင်တော်မူမည်” (တရား ၃၂:၃၆) ဖြစ်ပြီး “လူမျိုးများကို တရားစီရင်တော်မူသည်” (ဆာလံ ၇:၉ [၈])။ မက်ဆီယာမင်းကြီးသည် “သင်၏လူမျိုးကို တရားနှင့်အညီ တရားစီရင်မည်” (ဆာလံ ၇၂:၂)။ အဆိုးဘက်တွင် ဣသရေလကျွန်ခံရသော လူမျိုးကို “တရားစီရင်တော်မူမည်” (ကမ္ဘာဦး ၁၅:၁၄) ဖြစ်ပြီး၊ မှားယွင်းသော ဣသရေလလူမျိုးကို “တရားစီရင်တော်မူမည်” (ဟေရှာယ ၃:၁၃)။

Yahweh “will vindicate [šp̱ṭ] his people” (Deut. 32:36) and “judges the peoples” (Ps. 7:9 [8]) by coming to their rescue to exonerate them. The Messianic king will “judge thy people with righteousness” (72:2). On the negative side He will “bring judgment on the nation which they [Israel] serve” (Gen. 15:14) and He will “judge his people” of Israel (Isa. 3:13) who have done wrong.

 

ဟေဗြဲနာမ်စား dîn (၁၉ ကြိမ် သုံးထား) ၏ အဓိပ္ပာယ်များမှာ “တရားခံ၏ အခွင့်အရေး” (တရား ၁၇:၈; ယေရမိ ၅:၂၈; ဆာလံ ၉:၄ [၅]; သုတ္တံ ၂၉:၇) နှင့် “တရားရုံးကိစ္စ” (ယောဘ ၃၅:၁၄; ဧသတာ ၁:၁၃) စသည်တို့ ဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်သည် ကောင်းကင်မှ ပေးသော “တရားစီရင်ချက်” ကိုလည်း ရည်ညွှန်းနိုင်သည် (ဆာလံ ၇၆:၈ [၉])။

The Hebrew noun dîn (used 19 times) has meanings such as “legal right” (Deut. 17:8; Jer. 5:28; Ps. 9:4 [5]; Prov. 29:7) and “lawsuit” or “case” (Job 35:14; Esther 1:13). It can also refer to the “judgment” or “verdict” (Ps. 76:8 [9]) that God gives from heaven.

 

နာမ်စား dayyān (တရားသူကြီး သို့မဟုတ် ကာကွယ်စောင့်ရှောက်သူ) ကို ၁ဓမ္မရာဇနဝင် ၂၄:၁၅ နှင့် ဆာလံ ၆၈:၅ [၆] တွင် ဘုရားသခင်ကို ရည်ညွှန်းရာ၌ သုံးထားသည်။ ဒံယေလ၏ နာမည်သည် dîn မှ ဆင်းသက်လာပြီး “ဘုရားသခင်သည် ကျွန်ုပ်၏ တရားသူကြီး ဖြစ်တော်မူသည်” ဟု အဓိပ္ပာယ်ရသည်။ အာရမဲယ နာမ်စား dîn ကို ကောင်းကင်ဘုရင်အား ဒံယေလ ၄:၃၇ [၃၄] တွင် “တရား” ဟု အဓိပ္ပာယ်ရသည်။ ထိုနာမ်စားကို ဒံယေလ ၇ တွင် ကောင်းကင်တရားစီရင်ခြင်း အခန်းတွင် “တရားရုံး” (အပိုဒ် ၁၀) နှင့် အမြင့်ဆုံးသောဘုရားသခင်က သူတော်စင်များအတွက် ပေးသော “တရားစီရင်ချက်” (အပိုဒ် ၂၂) ဟု သုံးထားသည်။

 

The noun dayyān, “judge” or “protector,” appears in 1 Samuel 24:15; and Psalm 68:5 [6] as a designation for deity. God is the judge. Daniel’s name, based on dîn, means “God is my judge.”

The Aramaic noun dîn is ascribed to the King of heaven in Daniel 4:37 [34], with the meaning of “justice.” The same noun is used in the heavenly judgment scene in Daniel 7 in the sense of “court” of judgment (Dan. 7:10) and “judgment” rendered by the Most High for His saints (verse 22).

 

၃. ဟေဗြဲအမြစ်စကား rîḇ နှင့် ဆက်စပ်ဝေါဟာရများ

rîḇ ၏ အခြေခံအဓိပ္ပာယ်မှာ “အငြင်းပွားခြင်း၊ ရန်ဖြစ်ခြင်း၊ ပြိုင်ဆိုင်ခြင်း” (ကမ္ဘာဦး ၂၆:၂၀-၂၂; တောလည်ရာ ၂၀:၃; တရား ၃၃:၇၊ ၈) သို့မဟုတ် “တရားရုံးကိစ္စ ဆင်ခြင်ခြင်း၊ တရားစွဲဆိုခြင်း” (ဟေရှာယ ၃:၁၃; ယေရမိ ၂:၉; ဟောရှေ ၄:၄; ဆာလံ ၇၄:၂၂) ဖြစ်သည်။

3. The Hebrew Root Rîḇ and Derivatives

The basic meaning of rîḇ is “to dispute, quarrel, strive, contend” (Gen. 26:20–22; Num. 20:3; Deut. 33:7, 8) or “to conduct a legal case, engage in a lawsuit” (Isa. 3:13; Jer. 2:9; Hosea 4:4; Ps. 74:22).

 

နာမ်စား rîḇ (၆၂ ကြိမ် သုံးထား) သည် လူများ သို့မဟုတ် အုပ်စုများကြား အငြင်းပွားမှု (ကမ္ဘာဦး ၁၃:၇; တရား ၂၅:၁; ဟေရှာယ ၅၈:၄) ကို ရည်ညွှန်းသည်။ သို့သော် ကျွန်ုပ်တို့ အကြောင်းအရာအတွက် အရေးအကြီးဆုံးမှာ ပဋိညာဉ်တရားစွဲဆိုမှု အဓိပ္ပာယ်ဖြင့် သုံးထားခြင်း ဖြစ်သည် (ဆာလံ ၃၅:၂၃)။ ဘုရားသခင်ကို တစ်ဦးချင်း သို့မဟုတ် အုပ်စုတစ်စု၏ တရားရေးရာ အကူအညီပေးရန် ဖော်ပြထားသည် (၁ဓမ္မရာဇနဝင် ၂၅:၃၉; ၂ဓမ္မရာဇနဝင် ၂၂:၄၄; ဆာလံ ၃၅:၁၊ ၂၃; ပညတ်ကျိန်စာ ၃:၅၈)။ ယေဟောဝါသည် လူမျိုးများကို အငြင်းပွားမှု (သို့မဟုတ် တရားရုံးကိစ္စ) တွင် ဆန့်ကျင်တော်မူသည် (ယေရမိ ၂၅:၃၁; ၅၁:၃၆)။ မိမိလူမျိုးဣသရေလကို ပဋိညာဉ်တရားစွဲဆိုမှုတွင် ဆန့်ကျင်တော်မူသည် (ဟောရှေ ၄:၁; မိက္ခာ ၆:၂; ယေရမိ ၂:၉) ဖြစ်ပြီး၊ ၎င်းတို့အတွက် တိုက်ခိုက်တော်မူသည် (ယေရမိ ၅၀:၃၄; ၅၁:၃၆)။ ယေဟောဝါသည် တရားသူကြီး ဖြစ်သလို ကာကွယ်စောင့်ရှောက်သူလည်း ဖြစ်တော်မူသည်။ တရားစွဲသူနှင့် ကာကွယ်စောင့်ရှောက်သူ နှစ်ဦးစလုံး၏ အခန်းကဏ္ဍကို တစ်ပြိုင်နက် ထမ်းရွက်တော်မူသည်။

The noun rîḇ (62 usages) refers to a dispute between persons or groups (Gen. 13:7; Deut. 25:1; Isa. 58:4). However, of greatest interest for our subject is its use in the sense of a covenant lawsuit (Ps. 35:23). God is depicted as coming to the legal assistance of an individual or a group (1 Sam. 25:39; 2 Sam. 22:44; Ps. 35:1, 23; Lam. 3:58). Yahweh contends in a controversy (or legal case) against the nations (Jer. 25:31; 51:36). He also contends in a covenant “lawsuit” against His own people Israel (Hosea 4:1; Micah 6:2; Jer. 2:9) and also fights for them (Jer. 50:34; 51:36). Yahweh is both judge and defender; He takes on the role of prosecutor and defender at the same time.

 

B. ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင် တရားစီရင်ခြင်း ဘာသာစကား

(မူရင်းစာသားတွင် B အပိုင်းကို အပြည့်အစုံ မပါဝင်သေးသောကြောင့် ပေးထားသမျှအတိုင်း ဘာသာပြန်ပြီးသမျှကိုသာ ထည့်သွင်းထားပါသည်။)

B. Judgment Language in the NT

The Koine Greek language of the NT has a cluster of words that are used to express various ideas of judgment. Their precise meaning depends on the context as much as on the word itself.

 

၁. ကရိနော (krinō) စကားလုံးအုပ်စု ဂရိအက္ခရာ ကရိနော (krinō) ဆိုသည်မှာ ခွဲခြား၊ ခွဲညှိ၊ ခွဲခြားသတ်မှတ်၊ ခွဲ divide၊ တရားစီရင် ဟု အဓိပ္ပာယ်ရသည်။ လူ့တရားစီရင်ရေးဆိုင်ရာ နည်းပညာဆိုင်ရာ အသုံးအနှုန်းအဖြစ် အသုံးပြုပြီး တရားစီရင်၊ အမှုကို ဆုံးဖြတ်၊ တရားရုံးသို့ ခေါ်ဆောင်ခြင်း စသည်တို့ကို ဆိုလိုသည် (ဥပမာ၊ လုကာ ၁၉:၂၂၊ ယောဟန် ၇:၅၁၊ တမန်တော် ၂၅:၉၊ ၁၀)။ ထို့အပြင် ခရစ်တော် သို့မဟုတ် ဘုရားသခင်သည် တရားသူကြီးအဖြစ် ရှိသည့် တရားစီရင်ခြင်းတွင်လည်း အသုံးပြုသည် (ယောဟန် ၅:၃၀၊ ၈:၁၆၊ ၁ကော ၅:၁၃၊ ၂တိ ၄:၁၊ ယာကုပ် ၂:၁၂၊ ၁ပေ ၄:၅၊ ဗျာဒိတ် ၆:၁၀)။

1. The Word Grouping of Krinō

The Greek verb krinō—meaning to separate, distinguish, discriminate, divide, judge—is used as a technical legal term in human judgment settings with the idea of judging, deciding a case, or bringing to a court (for example, Luke 19:22; John 7:51; Acts 25:9, 10). It is employed also for judgment in which either Christ or God is the agent (John 5:30; 8:16; 1 Cor. 5:13; 2 Tim. 4:1; James 2:12; 1 Peter 4:5; Rev. 6:10).

 

“တရားစီရင်” ထက် “အပြစ်တင်” သို့မဟုတ် “အပြစ်ဒဏ်ပေး” ဟူ၍ ပို၍ သင့်လျော်သည့် အနက်များလည်း ရှိသည်။ ဥပမာ၊ ခမည်းတော်သည် ခရစ်တော်ကို ကမ္ဘာကို “အပြစ်တင်” (တရားစီရင်ခြင်းမဟုတ်) ရန် စေလွှတ်တော်မူခြင်း မဟုတ် (ယောဟန် ၃:၁၇၊ ၁၈)။ တရားဥပဒေကို သိသူများသည် ထိုတရားဥပဒေအားဖြင့် “အပြစ်တင်ခံရ” (တရားစီရင်ခံရဟု မဆို) မည် (ရော ၂:၁၂)။ “ထာဝရဘုရားသည် မိမိလူမျိုးကို တရားစီရင် (သို့မဟုတ် အပြစ်ဒဏ်ပေး) တော်မူလိမ့်မည်” (ဟေဗြဲ ၁၀:၃၀)။

The meanings “to condemn” or “to punish” are sometimes more appropriate than “to judge.” For example, the Father did not send Christ to “condemn” (rather than “judge”) “the world (John 3:17, 18). Those who know the law will be “condemned” (rather than “judged”) by the law (Rom. 2:12). “The Lord will judge, [or punish,] his people” (Heb. 10:30).

 

၂. နာမ်စား ကရိစိသ် (krisis) ဤနာမ်စားကို “တရားစီရင်ခြင်း”၊ “အပြစ်တင်ခြင်း”၊ “အပြစ်ဒဏ်ပေးခြင်း” ဟု ဘာသာပြန်သည်။ အများအားဖြင့် ဒဏ်ပေးသည့် တရားစီရင်ခြင်ကို ဆိုလိုပြီး “အပြစ်တင်ခြင်း” နှင့် ထို့နောက်လိုက်သော “အပြစ်ဒဏ်” ကို ဖော်ပြသည်။ ၂ပေ ၂:၄၊ ၁၁ တွင် ကရိစိသ်ကို အပြစ်တင်ခြင်းသို့ ရောက်စေသော တရားစီရင်ခြင်းအတွက် သုံးသည်။ “တရားစီရင်ခြင်းနေ့” ဆိုသည်မှာ ဘုရားသခင် တရားသူကြီးအားဖြင့် အပြစ်တင်ခံရမည့်နေ့ ဖြစ်သည် (အခန်း၉)။

2. The Noun Krisis

This noun is rendered by such words as “judgment,” “condemnation,” “punishment.” It expresses mostly penal judgment, in the sense of “condemnation” and the “punishment” that follows. In 2 Peter 2:4, 11 krisis is used for a judgment that brings condemnation. The “day of judgment” is the day of condemnation by the divine Judge (verse 9).

 

ယောဟန်ခရစ်ဝင်ကျမ်းတွင် ယေရှုသည် လက်ရှိဖြစ်ပေါ်နေသော တရားစီရင်ခြင်းကို ရည်ညွှန်းသည့် စကားလုံးများစွာ ရှိသည်။ ယောဟန် ၁၂:၃၁ တွင် “ယခုဤလောက၏ တရားစီရင်ခြင်း (ကရိစိသ်) ရှိသည်။ ယခုဤလောကမင်းကို နှင်ထုတ်လတံ့” ဟု ဆိုသည်။ ယောဟန် ၁၆:၁၁ တွင် နှစ်သိမ့်ပေးတော်မူသောဝိညာဉ်တော်သည် “ဤလောကမင်းသည် တရားစီရင်ခံပြီ (အပြစ်တင်ခံပြီ၊ NRSV)” ကြောင့် တရားစီရင်ခြင်း (ကရိစိသ်) ကို သွန်သင်တော်မူသည်။

The Gospel of John contains a number of words with which Jesus refers to a judgment in the present. John 12:31 refers to the judgment of Satan: “Now is the judgment [krisis] of this world, now shall the ruler of this world be cast out.” In John 16:11 the Comforter teaches about “judgment [krisis], because the ruler of this world is judged” (“has been condemned,” NRSV).

 

စာတန်၏ တရားစီရင်ခံရခြင်းသည် သူ၏ လှုပ်ရှားမှုနယ်ပယ်ကို ကန့်သတ်ခြင်းကို ဆိုလိုသည်။ သူ၏ အပြစ်တင်ခံရခြင်းသည်း ဤလောကတွင်သာ လှုပ်ရှားခွင့်ရှိတော့ခြင်းဖြစ်ပြီး ထိုလောကသည် “မကောင်းသောသူ၏ လက်အောက်၌ ရှိသည်” (၁ယောဟန် ၅:၁၉)။

The judgment of Satan refers to the limitation of his sphere of activity. His condemnation is the restriction of activity to this world, which “is in the power of the evil one” (1 John 5:19).

 

ယေရှု၏ သွန်သင်ချက်တွင် သူ့တွင် တည်နေသော ယုံကြည်သူသည် ယခုပင် ထာဝရအသက်ကို ပိုင်ဆိုင်သည်။ “သားတော်ကို ယုံကြည်သောသူသည် ထာဝရအသက်ရှိသည်” (ယောဟန် ၃:၃၆)။ ထာဝရအသက်ရပြီးသော ယုံကြည်သူများသည်လည်း သေရဦးမည်ဖြစ်သော်လည်း ခရစ်တော်သည် “နောက်ဆုံးသောနေ့တွင်” သူတို့ကို ထမြောက်စေတော်မူမည် (ယောဟန် ၆:၄၀)။ သူတို့သည် တရားစီရင်ခြင်းသို့ ဝင်ရဦးမည်ဖြစ်သော်လည်း အပြစ်တင်ခြင်းအောက်တွင် မရှိချေ။ ယောဟန် ၅:၂၄ တွင် “အကြင်သူသည် ငါ၏နှုတ်ကို နားထောင်၍ ငါစေလွှတ်တော်မူသောသူကို ယုံကြည်လျှင် ထာဝရအသက်ရှိသည်။ တရားစီရင်ခြင်း (ကရိစိသ်) သို့ မဝင်၊ သေခြင်းမှ အသက်သို့ ကူးသွားပြီ” ဟု ယေရှုမိန့်တော်မူသည်။ ဤယေရှု၏ နှုတ်ကပတ်တော်သည် ယုံကြည်သူအတွက် တရားစီရင်ခြင်း လုံးဝမရှိတော့ဟု သွန်သင်ခြင်း မဟုတ်ချေ။ ယောဟန် ၅:၂၄ သည် အခန်းငယ် ၁၉–၃၀ ၏ အစိတ်အပိုင်းတစ်ခု ဖြစ်သည်။ ထိုအကြောင်းအရာတွင် ခမည်းတော်သည် “တရားစီရင်ခြင်း (ကရိစိသ်) အလုံးစုံတို့ကို သားတော်အား အပ်တော်မူပြီ” (ခန်းငယ်၂၂) ဟု ဆိုသည်။ လက်ရှိ တရားစီရင်ခြင်းသည် အနာဂတ် တရားစီရင်ခြင်းကို ဖယ်ထုတ်သည် မဟုတ်ကြောင်း ပြသသည်။

In Jesus’ teaching the believer who abides in Him has eternal life now: “He who believes in the Son has eternal life” (John 3:36). Believers who already possess eternal life will still die, but Christ will raise them up “at the last day” (John 6:40). They will still enter into judgment, even though they are not under condemnation. John 5:24 explains, “Truly, truly, I say to you, he who hears my word and believes him who sent me, has eternal life; he does not come into judgment, but has passed from death to life.” This word of Jesus does not teach that there is no longer any judgment for the believer. John 5:24 is an integral part of verses 19–30. That context shows that the Father “has given all judgment [krisis] to the Son” (verse 22), indicating that a present judgment does not rule out a future judgment.

 

ထာဝရအသက်ရရှိရန် ယခုလိုအပ်သော အခြေအနေများမှာ ယေရှု၏ နှုတ်ကပတ်တော်ကို နားထောင်ခြင်းနှင့် ခမည်းတော်စေလွှတ်တော်မူသည်ကို ယုံကြည်ခြင်း ဖြစ်သည် (ခန်းငယ်၂၄)။ ဤနှစ်မျိုးစလုံးသည် လက်ရှိ ဆက်လက်လုပ်ဆောင်နေသည့် ပါးတစ်ပလ် (present active participle) များဖြစ်ရာ ယုံကြည်သူများသည် နားထောင်ခြင်းနှင့် ယုံကြည်ခြင်း အခြေအနေတွင် ဆက်လက်တည်နေမှသာ ထာဝရအသက်သည် ဆက်လက်တည်မြဲသည်။ ထာဝရအသက်သည် တစ်ကြိမ်ရပြီးလျှင် ဘယ်တော့မျ မဆုံးရှုံးနိုင်သော အခြေအနေ မဟုတ်ချေ။ ခရစ်တော်တွင် ဆက်လက်တည်နေသူများအတွက်သာ လက်ရှိ ယုံကြည်ခြင်း၏ အမှန်တရားဖြစ်သည်။ ခရစ်တော်ကို စွန့်ပစ်သော ယုံကြည်သူအတွက် ထာဝရအသက်ဆုံးရှုံးပြီး တရားစီရင်ခြင်းသည် သူ၏ ကံကြမ္မာကို ဆုံးဖြတ်ပေးလိမ့်မည်။

The conditions that lead to eternal life now consist of hearing the word of Jesus and believing that the Father has sent Him (verse 24). Both terms are present active participles, indicating that believers remain in a state of hearing and believing for eternal life to be a continuing reality in their experience. Eternal life is not a state or condition that can never be lost; again it is a reality of faith in the present only for those who remain in Christ. For the believer who apostatizes, eternal life is lost and judgment determines his or her fate.

 

သစ္စာရှိစွာ ဆက်လက်တည်နေသော ယုံကြည်သူသည် “တရားစီရင်ခြင်း (ကရိစိသ်)” သို့ မဝင်၊ ထိုစကားသည် “အပြစ်တင်ခြင်း” သို့မဟုတ် “အပြစ်ဒဏ်ပေးခြင်း” ကိုလည်း ဆိုလိုသည်။ ထို့ကြောင့် ယုံကြည်သူများသည် “အပြစ်တင်ခြင်းအောက်သို့ မဝင်” (NAB)၊ “အပြစ်တင်ခံရမည် မဟုတ်” (NIV) ဟု ဆိုနိုင်သည်။ Modern Language Bible တွင် “ထိုသူသည် အပြစ်ဒဏ်စီရင်ခြင်း မခံရ” ဟု ဖော်ပြထားသည်။

The believer who remains faithful “does not come into judgment” (krisis), which also means “condemnation” or “punishment.” Thus, believers do “not come under condemnation” (NAB); “will not be condemned” (NIV). The Modern Language Bible reads, “he comes under no sentence,” that is, a “sentence” of condemnation.

 

ယောဟန် ၃:၁၉ တွင် “ဤသည်မှာ တရားစီရင်ခြင်း (ကရိစိသ်) ဖြစ်သည်။ အလင်းသည် ဤလောကသို့ လာ၍ လူတို့သည် မိမိအမှုများ ဆိုးသောကြောင့် အလင်းထက် မှောင်မိုက်ကို ချစ်ကြ၏” ဟု ဆိုသည်။ ဤနေရာတွင် အဓိက အလေးပေးချက်မှာ “ခွဲခြား” နှင့် “ခွဲ divide” ခြင်း ဖြစ်သည်။ ခရစ်တော်ကို တွေ့ကြုံရသော လူတို့သည် အလင်းကို ချစ်သူ (နောက်လိုက်များ) နှင့် မှောင်မိုက်ကို ချစ်သူ (ဆန့်ကျင်သူများ) ဟူ၍ ကိုယ်တိုင် ခွဲခြားကြသည်။ သူ့ဘက်သို့ ဆုံးဖြတ်သူများသည် နောက်ဆုံး တရားစီရင်ခြင်းတွင် အပြစ်တင်ခြင်း မခံရ၊ သူ့ကို ငြင်းပယ်သူများသည် ထိုအချိန်တွင် အပြစ်တင်ခြင်းနလည်းကောင်း၊ အပြစ်ဒဏ်ပေးခြင်းလည်းကောင်း ခံရလိမ့်မည်။

John 3:19 states that “this is the judgment [krisis], that the light has come into the world, and men loved darkness rather than light, because their deeds were evil.” The clear emphasis here is on “separation” and “division.” People who are confronted with Christ separate themselves into followers (lovers of light) or opponents (lovers of darkness). Into the lives of those who meet Him Christ brings a “crisis” (krisis) that forces them to make a decision for or against Him. Those who decide for Him will not face future condemnation in the final judgment, but those who reject Him will at that time face both condemnation and punishment.

 

၃. နာမ်စား ကရိမ (krima) ကရိမ ကို အများအားဖြင့် “တရားစီရင်ခြင်း” ဟု ဘာသာပြန်သော်လည်း မကြာခဏ “ဆုံးဖြတ်ချက်” သို့မဟုတ် “တရားစီရင်ရေးဆိုင်ရာ စီရင်ချက်” ဟူ၍ အဓိပ္ပာယ်ရသည်။ မကောင်းသော အဓိပ္ပာယ်ဖြင့် အသုံးများပြီး ဘုရားသခင်၏ တရားစီရင်ခြင်းတွင် ဆိုးရွားသော ဆုံးဖြတ်ချက်ကြောင့် အပြစ်တင်ခြင်းကို ဖော်ပြသည် (၂ပေ ၂:၃၊ ယုဒ ၄၊ ဗျာဒိတ် ၁၇:၁)။ ဤအဓိပ္ပာယ်သည် စီရင်ချက်ဆိုးရွားသည့် နေရာများတွင် သင့်လလျော်သည် (မာ ၁၂:၄၀၊ ရော ၁၃:၂၊ ဂလာ ၅:၁၀၊ ၁တိ ၅:၁၂၊ ယာကုပ် ၃:၁)။

3. The Noun Krima

While krima is traditionally rendered “judgment,” it often has the connotation of “decision” or “judicial verdict.” Often krima is employed in an unfavorable sense, as condemnation resulting from a negative decision in God’s judgment (2 Peter 2:3; Jude 4; Rev. 17:1). This meaning seems appropriate in a number of instances where the verdict or decision is unfavorable (Mark 12:40; Rom. 13:2; Gal. 5:10; 1 Tim. 5:12; James 3:1).

 

အချို့အကြောင်းအရာများတွင် ကရိမ တွင် ကောင်းသော နှင့် ဆိုးသော ရှုထောင့်နှစ်ခုစလုံး ရှိသည်။ ဗျာဒိတ် ၁န်း၁၈:၂၀ တွင် သန့်ရှင်းသူများအတွက် “သူမဘက်မှ” ဘုရားသခင်၏ “စီရင်ချက် (ကရိမ)” ရှိသည်။ ဤနေရာတွင် ကရိမ သည် ဘုရားသခင်၏ သစ္စာရှိသူများဘက်မှ ဆုံးဖြတ်ချက်နှင့် ဘာဗုလုန်ဘက်မှ ဆန့်ကျင်သော တရားစီရင်ခြင်းကို ရည်ညွှန်းသည် ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၂၀:၄ ၏ အကြောင်းအရာတွင် ကရိမ သည် “တရားစီရင်ခြင်း” ဟု အဓိပ္ပာယ်ရမည်။ ထောင်နှစ်ခေတ် တရားစီရင်ခြင်းတွင် ထိုစကားကို တရားခွေပေါ်တွင် ထိုင်နေကြပြီး သန့်ရှင်းသူများ၏ တရားစီရင်ခြင်း လုပ်ပိုင်ခွင့်ကို ဆိုလိုသည်။ ဆိုးသွမ်းသူများကို ဆိုးရွားသော စီရင်ချက်ချရန် ကြိုတင်ပြင်ဆင်ခြင်း ဖြစ်သည် (ဒံယေလ ၇:၁၀၊ ၂၂ နှင့် ဆင်တူသည်။ ဘုရားသခင်ထိုင်တော်မူပြီး သန့်ရှင်းသူများ တရားစီရင်ခြင်းသို့ ရောက်သည်)။ ဤနာမ်စားကို အသုံးပြုရခြင်းမှာ များသောအားဖြင့် အပြစ်တင်ခြင်း၏ ဆိုးရွားသော အဓိပ္ပာယ်ကြောင့် ဖြစ်သည် (ဗျာဒိတ် ၁၇:၁၊ ၁၈:၂၀ နှင့် ကိုးကား)။ ဤတွင် ရည်ညွှန်းထားသော တရားစီရင်ခြင်းအမှုသည် ပေါလုဆိုခဲ့သည်မှာ “သန့်ရှင်းသူများသည် ဤလောကကို တရားစီရင်မည်ကို သင်တို့ မသိကြသလော… ငါတို့သည် ကောင်းကင်တမန်များကိုပင် တရားစီရင်ရမည်ကို မသိကြသလော” (၁ကော ၆:၂၊ ၃) ဟူသော အမှုဖြစ်သည်။ ဤအမှုသည် ဆိုးသွမ်းသူများ၏ မှတ်တမ်းများကို ကောင်းကင်၌ ဂရုတစိုက် စုံစမ်းစစ်ဆေးခြင်း ဖြစ်ပြီး (ဗျာဒိတ် ၂၀:၁၂–၁၅ တွင် အပြစ်ဒဏ်ချမှတ်ခြင်း ဖော်ပြထားသည်)။

။

In some contexts both positive and negative aspects are present in krima. There is a divine “verdict” [krima] for the saints “against her [Babylon]” (Rev. 18:20). In this passage krima clearly involves a judgment with a decision by God for His loyal ones and against Babylon.

The context of Revelation 20:4 reveals that krima has to mean “judgment.” In the millennial judgment the term is employed for the activity of the saints, now vindicated and seated upon thrones, to sit in judgment, with authority to judge the wicked in anticipation of rendering a negative verdict (note the similar picture in Daniel 7:10, 22, where God is seated and the saints come into judgment). This noun seems to be used here because of its typically negative connotation of condemnation (cf. Rev. 17:1; 18:20). The work of judgment referred to here is that mentioned by Paul: “Do you not know that the saints will judge the world?… Do you not know that we are to judge angels? (1 Cor. 6:2, 3). This work will involve a careful investigation in heaven of the records of the wicked (cf. Rev. 20:12–15, where the punishment is meted out).

 

၄. နာမ်စား ကရိတေ့သ် (kritēs) ဤနာမ်စားကို “တရားသူကြီး” ဟု ဘာသာပြန်ပြီး လူသားများအတွက် (မဿဲ ၅:၂၅၊ လုကာ ၁၈:၂၊ ၆၊ တမန်တော် ၂၄:၁၀) သို့မဟုတ် ဘုရားသခင်အတွက် သုံးသည်။ ဟေဗြဲ ၁၂:၂၃ တွင် “အားလုံးတို့၏ တရားသူကြီး ဘုရားသခင်” ဟု ဖော်ပြထားသည်။ ယာကုပ် ၄:၁၂ တွင် ခရစ်တော်ကို “ကယ်တင်နိုင်၍ ဖျက်ဆီးနိုင်သောသူ” အဖြစ် တရားသူကြီးဟု ဆိုသည်။ သူ့ကို “ဖြောင့်မတ်သော တရားသူကြီး” (၂တိ ၄:၈)၊ “အသက်ရှင်သောသူနှင့် သေလွန်သောသူတို့၏ တရားသူကြီး” (တမန်တော် ၁၀:၄၂)၊ “တံခါးဝ၌ ရပ်နေသော တရားသူကြီး” (ယာကုပ် ၅:၉) ဟု သရုပ်ဖော်ထားသည်။

4. The Noun Kritēs

This noun is rendered “judge,” either for human beings (Matt. 5:25; Luke 18:2, 6; Acts 24:10) or for God. In Hebrews 12:23 reference is made to “a judge who is God of all.” James 4:12 speaks of Christ as judge: “he who is able to save and to destroy.” He is depicted as “the righteous judge” (2 Tim. 4:8), the “judge of the living and the dead” (Acts 10:42), and the “Judge [who] is standing at the doors” (James 5:9).

 

၂. သမိုင်းလမ်းကြောင်းအတွင်း ဘုရားသခင်၏ တရားစီရင်ခြင်း သမိုင်းလမ်းကြောင်းအတွင်း၌ပင် တရားစီရင်ခြင်း အဘယ်ကြောင့် လိုအပ်သနည်း။ အချိန်ကုန်ဆုံးချိန်ကို မပြောဘဲနှင့် ဘာကြောင့် တရားစီရင်ခြင်း လိုသနည်း။ ဘုရားသခင်၏ ချစ်ခြင်းမေတ္တာ တစ်ခုတည်းနှင့် မလုံလောက်သလော။ ဘုရားသခင်၏ ချစ်ခြင်းမေတ္တာသည် တရားစီရင်ခြင်းကို ပယ်ဖျက်ပစ်မည်လော။

II. Divine Judgment Within the Process of History

Why is judgment needed in the historical process, not to speak of the end of the age? What calls for judgment? Would not the love of God be sufficient? Will divine love overrule divine judgment?

 

က. ကမ္ဘာဦးကျမ်းတွင် ဘုရားသခင်၏ တရားစီရင်ခြင်းနှင့် ကျေးဇူးတော် ကမ္ဘာဦးကျမ်းမှစ၍ အပြစ်၊ တရားစီရင်ခြင်း၊ ကျေးဇူးတော် တို့အကြား နက်နဲသော ဆက်စပ်မှု ရှိသည်။ ဤဆက်စပ်မှုသည် ကမ္ဘာဦးကျမ်းတွင်သာမက ဓမ္မဟောင်းကျမ်း သမိုင်းဆိုင်ရာကျမ်းများတွင်လည်း ရှိသည်။ ပရောဖက်ကျမ်းများနှင့် ကျမ်းစာအခြားအပိုင်းများတွင်လည်း အရေးကြီးစွာ ပါဝင်သည်။

A. Divine Judgment and Grace in Genesis

From the beginning of the Bible there is a profound relationship among sin, judgment, and grace. This correlation is present not only in Genesis, but is seen as well in the historical books of the OT. It plays a significant role in the prophetic writings and in other parts of the Bible as well.

 

၁. အပြစ်၊ လူလားကျခြင်း၊ ဘုရားသခင်၏ တရားစီရင်ခြင်း၊ ကျေးဇူးတော် လှည့်စားသူသည် အပြစ်ကို ဤလောကထဲသို့ ဆောင်ယူလာပြီး လူသားနှင့် ကမ္ဘာကြီးကို ပြောင်းလဲပစ်ခဲ့သည်။ ချက်ချင်း ဘုရားသခင်သည် “နင်သည် အဘယ်မှာရှိသနည်း” (ကမ္ဘာဦး ၃:၉) ဟု မေးတော်မူသည်။ ဤမေးခွန်းသည် အပြစ်တင်ခြင်း မဟုတ်ဘဲ စာတန်နှင့် သူယူဆောင်လာသော အပြစ်၏ ကျေးကျွန်မှုမှ လှည့်ပြန်၍ ဘုရားသခင်ဘက်သို့ ပြန်လာရန် ဖိတ်ခေါ်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ဖန်ဆင်းရှင်သည် ကယ်တင်ရှင်အဖြစ် မိမိကိုယ်ကို ပြသတော်မူပြီး ကျေးဇူးတော်ကို ပေးသနားတော်မူသည်။ ဖန်ဆင်းရှင်သည် တရားသူကြီးလည်း ဖြစ်တော်မူသည်။ သူ၏ တရားစီရင်ခြင်းလုပ်ငန်းတွင် မွှေးနှင့်အမျိုးသားကို ကျိန်ခြင်း (ကမ္ဘာဦး ၃:၁၄) ပါဝင်သည်။ ဤလုပ်ရပ်တွင် တရားစီရင်ခြင်းကို ကြေညာပြီး ချက်ချင်း အကောင်အထည်ဖော်သည်။ ဧဝကို့ကိုလည်း တရားစီရင် (အခန်း၁၆)၊ အာဒံကိုလည်း တရားစီရင် (အခန်း၁၇–၁၉) တော်မူသည်။

1. Sin, Fall, Divine Judgment, and Grace

The tempter succeeded in bringing sin into the world, changing both humanity and the world itself. Immediately God entered into the picture with the divine call, “Where are you?” (Gen. 3:9). This call is not to be perceived as condemnation but as an invitation to turn back to God and away from Satan and the bondage to sin he has brought into the world. The Creator presents Himself as Saviour with a call that offers grace. The gracious Creator is also judge. His judgment activity involves the curse on the serpent (Gen. 3:14). In this act judgment is pronounced and executed. God also judges Eve (verse 16) and Adam (verses 17–19).

 

လူ့သမိုင်း အစတွင် အပြစ်၊ တရားစီရင်ခြင်း၊ ကျေးဇူးတော် တို့၏ ဆက်စပ်မှု ပေါ်ထွက်လာပြီး ကျမ်းစာတစ်ခုလုံး၏ လေသံကို သတ်မှတ်ပေးသည်။ ဘုရားသခင်သည် ပထမဆုံး မယ်ရှိယ ကတိတော်ကို ပေးပြီး မြွေနှင့် မိန်းမအကြား ရန်ငြိုးထားရန်နှင့် “အမျိုးအနွယ်တစ်ပါးသည် မြွေ့ခေါင်းကို နင်းခြေလိမ့်မည်” ဟု ကြေညာပြီးနောက် မိန်းမအား တရားစီရင်တော်မူသည်။ ထိုတရားစီရင်ခြင်းသည် ကလေးမွေးဖွားရာတွင် နာကျင်ခြင်းနှင့် ယောက်ျားကို အားကိုးရခြင်း (အခန်း၁၆) ဆိုင်ရာ ဖြစ်သည်။ ဤတရားစီရင်ခြင်းသည် ပြန်လည်ကုစားရန်နှင့် ကန့်သတ်ရန် ရည်ရွယ်ချက်ရှိပြီး ဘုရားသခင်၏ ကျေးဇူးတော်ကို ဖော်ပြသည်။ ပျက်စီးသွားသော ဆက်ဆံရေးများကို ပြန်လည်တည်ဆောက်ရန်၊ ယောက်ျားမိန်းမ ဆက်ဆံရေးကို ကာကွယ်ရန်၊ ဖန်ဆင်းရှင်-ကယ်တင်ရှင်နှင့် ဆက်ဆံရေးအသစ်ကို ထိန်းသိမ်းရန် ရည်ရွယ်သည်။ ထို့အပြင် အပြစ်နှင့် ဆိုးယုတ်မှု တိုးပွားလာခြင်းကို တားဆီးရန်လည်း ဖြစ်သည်။

At the beginning of human history a relationship between sin, judgment, and grace emerges and sets the tone for the rest of the Bible. God, after having given the first messianic promise, thereby establishing enmity between the serpent and the woman and announcing that a “seed” would crush the serpent’s head (Gen. 3:15), pronounces a judgment upon the woman. It related to pain in childbirth and to her clinging to her husband (verse 16). This judgment was both remedial and restraining in purpose, revealing divine grace. It was to reestablish broken relationships, to safeguard the husband-wife relationship, and to maintain a new relationship with the Creator-Saviour. It also had the purpose of restraining the growth of sin and wickedness.

 

အာဒံအပေ့ တရားစီရင်ခြင်းလည်း ပြန်လည်ကုစားရန်နှင့် ကန့်သတ်ရန် ရည်ရွယ်ချက်ရှိသည်။ အာဒံသည် နဖလည်း ချွေးနှင့် အစာရှာရမည် (အခန်း၁၉)။ ဤအရာသည်လည်း ဘုရားသခင်၏ ပိုမိုကြီးမားသော ရွေးနှုတ်တော်မူရေး အစီအစဉ်၏ အစိတ်အပိုင်းဖြစ်ပြီး အပြစ်၏ အကျိုးသက်ရောက်မှုကို ကန့်သတ်သည်။ အလုပ်သည် အချည်းနှီး ပျင်းရိခြင်းကို ဆန့်ကျင်သော အကျိုးပြုဆေးတစ်လက်ဖြစ်၍ ပျော်ရွှင်မှုနှင့် အောင်မြင်မှု၏ အောင်ခြင်းကို ပေးသည်။

The judgment upon Adam was also remedial and restraining. Adam was to toil for food in the sweat of his face (verse 19). This too was part of God’s larger redemptive plan that would restrain the effects of sin. Work was to be a beneficial antidote to wasteful idleness, providing happiness and the joy of accomplishment.

 

ကျမ်းစာတွင် တရားစီရင်ခြင်း၏ အခြေခံပုံစံများ ပေါ်ထွက်လာသည်။ ၁. တရားစီရင်ခြင်းသည် ပြန်လည်ကုစားရန်နှင့် ကန့်သတ်ရန် သဘောရှိနိုင်သည်။ ဘုရားသခင်သည် အပြစ်ကို ထိန်းချုပ်ထားပြီး အသစ်သော စည်းမျဉ်းများ၊ ဆက်ဆံရေးအသစ်များ တည်ထားကာ အပြစ် တိုးပွားလာခြင်းကို ဟန့်တားသည်။ ၂. အပြစ်ဆိုသည်မှာ ဘုရားသခင်၏ တားမြစ်ချက်ကို မနာခံခြင်းဖြစ်ပြီး ထိုတားမြစ်ချက်သည် ပထမဆုံးလူစုံတွင်ကို မှားယွင်းခြင်းမှ ကာကွယ်ရန်နှင့် ကိုယ်တိုင်လည်းကောင်း ကမ္ဘာလည်းကောင်း ဒုက္ခမရောက်စေရန် ပေးထားခြင်း ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် တရားစီရင်ခြင်းသည် ဘုရားသခင်၏ ဇွဲလွန်တော်မူရာတွင် ဖော်ပြထားသော ဘုရားဇွဲကို ချိုးဖောက်ခြင်း၏ အကျိုးသက်ရောက်မှု ဖြစ်သည်။ ၃. တရားစီရင်ခြင်းတွင် ရှိသော ပြန်လည်ကုစားရန် ရှုထောင့်သည် ပြန်လည်အသစ်ပြုခြင်းနှင့် ပြန်လည်မွေးဖွားခြင်းကို ရည်ရွယ်ပြီး အပြစ်ကို ထိန်းချုပ်ကာ လူသားမျိုး ဖန်ဆင်းရှင်-ရွေးနှုတ်ရှင်အား သစ္စာရှိစွာ တည်နေစေရန် နည်းလမ်းများ ပေးသည်။

A number of basic patterns in the biblical concept of judgment emerge: 1. Judgment may be remedial and restraining in nature. God remains in control over sin by setting new orders, establishing new relationships, and curtailing sin’s growth. 2. Sin is disobedience to God’s specific commandment, which was given to protect the first pair from doing wrong and from bringing misery upon themselves and the world; thus judgment is the result of the infringement of the divine will as expressed in God’s laws. 3. The remedial aspect in judgment is (when present) intended to bring about renewal and restoration; it aims at holding sin in check and providing ways for humankind to remain loyal to the Creator-Redeemer.

 

၂. ကာဣန်အတွက် အပြစ်၊ ဘုရားသခင်၏ တရားစီရင်ခြင်း၊ ကျေးဇူးတော် ကာဣန်နှင့် အာဗေလ ဇာတ်လမ်းတွင် အပြစ်သည် အသစ်သော အဆင့်သို့ တိုးပွားလာသည်။ အပြစ်သည် ညီအစ်ကို လူသတ်မှုသို့ ရောက်ရှိပြီး မှန်ကန်သော ပူဇော်သက္ကာနှင့် ဆိုင်သည် (ကမ္ဘာဦး ၄:၁–၁၆)။ ဘုရားသခင်သည် ကာဣန်ကို “အဘယ်ကြောင့် ဒေါသထွက်သနည်း” (အခန်း၆) နှင့် “ညီအစ်ကို အာဗေလသည် အဘယ်မှာနည်း” (အခန်း၉) ဟု တိုက်ရိုက်မေးတော်မူသည်။ ကာဣန်သည် တရားစီရင်ခံရ (အခန်း၁၀–၁၂) ပြီး “ထာဝရဘုရားရှေ့တော်မှ ထွက်သွား၍ ဧဒင်အရှေ့ နုတ်နယ်မြေတွင် နေရ” သည် (အခန်း၁၆)။

2. Sin, Divine Judgment, and Grace for Cain

The narrative of Cain and Abel shows sin growing to new proportions. Sin leads to the murder of a brother over the issue of proper worship (Gen. 4:1–16). Cain is directly confronted by God with two questions, “Why are you angry?” (verse 6) and “Where is Abel your brother?” (verse 9). Cain is judged (verses 10–12) and goes out “from the presence of the Lord” to settle “in the land of Nod, east of Eden” (verse 16).

 

ကာဣန်နှင့် အာဗေလ ဇာတ်လမ်းတွင် ဖြစ်ရပ်များကို ဤသို့ အကျဉ်းချုပ်နိုင်သည်။ လူ့အပြစ် (အခန်း၃–၈)၊ ဘုရားသခင်၏ ဝင်ရောက်စွက်ဖက်မှုနှင့် တရားစီရင်ခြင်း (အခန်း၉–၁၂)၊ အနာဂတ်ခြိမ်းခြောက်မှုမှ ကာကွယ်ပေးသော ခွင့်လွှတ်ကျေးဇူးတော် (အခန်း၁၃–၁၅)၊ အပြစ်ဒဏ်ခံစားရခြင်း (အခန်း၁၆)။ ဘုရားသခင်သည် တရားစီရင်ခြင်းနှင့် အပြစ်ဒဏ်ပေးရုံသာမက ကျေးဇူးတော်အားဖြင့် အနာဂတ် အန္တရာယ်မှ ကာကွယ်ပေးတော်မူသည်မှာ ထင်ရှားသည်။

The sequence of events in the story of Cain and Abel can be sketched as follows: human sin (verses 3–8), divine intervention with judgment (verses 9–12), forgiving grace for protection (verses 13–15), and punishment experienced (verse 16). It is striking that God takes a decisive role not only in judgment and punishment, but also in providing gracious protection from future threat.

 

တရားစီရင်ခြင်းသည် လက်စားချေရန် (retributive) နှင့် ပြန်လည်ကုစားရန် (remedial) သဘောနှစ်မျိုးလုံး ရှိသည်။ အပြစ်ကို ထိန်းချုပ်၍ အပြစ်ဒဏ်၏ အကျိုးသက်ရောက်မှုကို ကန့်သတ်ပြီး မျက်စိလှယ်မျက်စိ၊ သွားလှယ်သွား ဟူသော ကံဆောင်းမှုမှ ကာဣန်ကို ကာကွယ်ပေးသည် (ထွက်မြောက်ရာကျမ်း ၂၁:၂၃)။

Judgment seems to be both punitive (retributive) and remedial in nature; it controls sin, restrains the results of the punishment, and protects Cain from the treatment of an eye for an eye and a tooth for a tooth (Ex. 21:23).

 

၃. ကမ္ဘာတစ်ခုလုံးအတွက် အပြစ်၊ ဘုရားသခင်၏ တရားစီရင်ခြင်း၊ ကျေးဇူးတော် “ဘုရားသခင်၏ သားတို့” (ရှေ့သို့လူများ) သည် “လူတို့၏ သမီးတို့” (ကာဣန်လူမျိုး) ကို လက်ထပ်ကြသည့် ကမ္ဘာဦး ၆:၁–၄ သည် လူ့သဘောသဘာဝ ယိုယွင်းပျက်စီးမှု၏ နောက်ခံဖြစ်ပြီး ရေလွှမ်းမိုးခြင်းကြီးသို့ ရောက်စေကာ ရေလွှမ်းမိုးမတိုင်မီ ကမ္ဘာကို အဆုံးသတ်စေခဲ့သည် (ကမ္ဘာဦး ၆–၉)။

3. Sin, Divine Judgment, and Grace for the World

The narrative of the “sons of God” (Sethites) who married the “daughters of men” (Cainites) in Genesis 6:1–4 provides a background for the deterioration of human nature, which resulted in the universal flood, bringing the antediluvian world to an end (Gen. 6–9).

 

နောဧခေတ်ရောက်သောအခါ၊ «ထာဝရဘုရားသည် လူ၏ဒုစရိုက်အပြုအမူသည် မြေကြီးပေါ်မှာ ကြီးစွာသောအရာဖြစ်သည်ကို မြင်တော်မူ၏။ လူ၏နှလုံးသားတွင် တွေးခေါ်သောစိတ်ကူးတိုင်း၊ တစ်နေ့လုံး ဆိုးယုတ်မှုတစ်ခုတည်းသာဖြစ်သည်ကို» (၆:၅) မြင်တော်မူ၏။ မြေကြီးသည် «ပျက်စီးယိုယွင်းခြင်း» နှင့် «အကြမ်းဖက်မှု» တို့ဖြင့် ပြည့်နှက်နေသည် (ကျမ်း၁၁)။ «လူခပ်သိမ်းတို့သည် မြေကြီးပေါ်မှာ မိမိတို့လမ်းကို ပျက်စီးစေကြသည်» (ကျမ်း၁၂)။ ဤလောကတစ်ခွင်လုံးအတိုင်းအတာနှင့် ပျက်စီးယိုယွင်းမှုသည် လူ၏အတွေးအခေါ်နှင့် အပြုအမူနှစ်ရပ်စလုံးပါဝင်ပြီး၊ ဘုရားသခင်အား ရေလွှမ်းမိုးခြင်းဆိုးကြီးဖြင့် အပြစ်ဒဏ်ပေးတော်မူရန် အကြောင်းပြချက်ဖြစ်လာသည်။

By the time of Noah, “the Lord saw that the wickedness of man was great in the earth, and that every imagination of the thoughts of his heart was only evil continually” (6:5). The earth “was corrupt” and “filled with violence” (verse 11) and “all flesh had corrupted their way upon the earth” (verse 12). This universal corruption included human thinking and doing, and provided the moral motivation that caused God to bring retributive (punitive) judgment in the form of a destructive flood.

 

ကျမ်းစာတွင် ဖော်ပြထားသော အကြောင်းပြချက်သည် ရှေးဟောင်းကမ္ဘာတွင် ထူးခြားသည်။ ရှေးဟောင်းအရှေ့အနီးဒေသမှ သိရှိရသော ရေလွှမ်းမိုးခြင်းဇာတ်လမ်းများ၊ စူမဲရီယံဖြစ်စေ၊ အက္ခဒီယံဖြစ်စေ၊ ဘုရားများ၏တရားစီရင်ခြင်းအတွက် အကြောင်းပြချက်တစ်စုံတစ်ရာကို မပေးခဲ့ပေ။ ကျမ်းစာမဟုတ်သော ရေလွှမ်းမိုးခြင်းဇာတ်လမ်းများတွင် ဘုရားများသည် စိတ်တိုင်းကျသကဲ့သို့ ရေလွှမ်းမိုးခြင်းကို ပေးပို့ကြပြီး၊ ထိုကဲ့သို့ ပြင်းထန်သောအမှုကို တရားမျှတစေမည့် အကြောင်းပြချက်မရှိခဲ့ပေ။ အတြာဟတ်စစ်ဇာတ်လမ်းတွင် လူတို့၏ညစာစားပွဲအချိန်တွင် ဆူညံသံကြောင့် ဘုရားများ၏အိပ်ရာနှောင့်ယှက်ခံရသဖြင့် ရေလွှမ်းမိုးခြင်းကို ပို့ဆောင်ခဲ့သည်ဟု ဆိုသည်။

The moral motivation of Scripture is unique in the ancient world. None of the flood stories known from the ancient Near East, whether Sumerian or Akkadian, provided a moral motivation for divine judgment. The nonbiblical flood stories have the gods act capriciously in sending a flood without any moral cause that would justify such severe action. The Atrahasis Epic reports that the flood was sent by the gods because the noise of men in their nightly feasting disturbed the gods in their sleep.

 

သို့ရာတွင် သမ္မာကျမ်းစာဇာတ်ကြောင်းသည် လူသားတို့၏ အဆုံးမရှိသော အကျင့်ပျက်ခြစားမှုကြောင့် အပြစ်တိုးပွားလာမှုကို အကြောင်းပြု၍ တရားစီရင်တော်မူသော ဘုရားသခင်ကို ဖော်ပြထားသည်။ ရေလွှမ်းမိုးခြင်းဇာတ်ကြောင်းတွင် ဘုရားသခင်၏တရားစီရင်ခြင်းသည် အပြစ်ဒဏ်ပေးခြင်း (ပြစ်ဒဏ်ပေးခြင်း) သဘောရှိပြီး၊ အပြစ်သားတို့အား သူတို့၏ဆိုးယုတ်သောအမှုများအတွက် ထိုက်တန်သောဆုလါဘ်ကို ပေးတော်မူသည်။ ၎င်းသည် အပြစ်ကို ထိန်းချုပ်ရန် ရည်ရွယ်ချက်လည်းရှိသည်။ ဘုရားသခင်သည် မြေကြီးမျက်နှာပြင်မှ အသက်တို့ကို ဖျက်ဆီးမည်ဟု ကြေညာတော်မူသော်လည်း (ကျမ်း၇၊ ၁၃)၊ ကိုယ်တော်ဘက်သို့ လှည့်လာမည့်သူတို့ကို ကယ်တင်ရန် ကိုယ်တော်၏ရည်ရွယ်ချက်ကို ကျေးဇူးတော်ဖြင့် ဖော်ပြတော်မူသည် (ကျမ်း၁၄-၂၂)။ ကမ္ဘာဦးကျမ်းဇာတ်ကြောင်းတွင် ဘုရားသခင်၏အပြစ်ဒဏ်ပေးခြင်းသည် ခွဲခြားဆက်ဆံခြင်းမရှိ၊ စိတ်တိုင်းကျသကဲ့သို့လည်း မဟုတ်ပေ။

The biblical narrative, on the other hand, reveals a God who brings judgment because of the unprecedented growth of sin caused by the utter moral corruption of humankind. The divine judgment of the Flood narrative reveals that judgment is retributive in nature, bringing upon sinners their deserved rewards, based on their unrelentingly wicked deeds. It also indicates that judgment has a restraining purpose, holding sin in check. While God announces the blotting out of life from the face of the earth (verses 7, 13), He graciously reveals His design to save those who would turn to Him (verses 14–22). Divine punishment in the Genesis narrative is neither indiscriminate nor capricious.

 

ဘုရားသခင်၏ကျေးဇူးတော်လည်း အလုပ်လုပ်နေသည်။ အပြစ်ရှိသောလူသားတို့အား ဘုရားသခင်ဘက်သို့ လှည့်ပြန်၍ ကယ်တင်ခြင်းခံရန် ဖိတ်ခေါ်သည့် စမ်းသပ်ကာလ ၁၂၀ နှစ်ကို ကြေညာတော်မူသည်။ ပျက်စီးမည့်ကမ္ဘာမှ လွတ်မြောက်ရန် လမ်းကြောင်းတစ်ခုကို ပေးတော်မူခြင်းဖြင့်လည်း ကျေးဇူးပြတော်မူသည်။ သစ္စာရှိသော ကျန်ရစ်သူများက သင်္ဘောကို တည်ဆောက်၍ အသင့်ပြင်ဆင်ရမည် (ကျမ်း၁၇၊ ၁၈)။

Divine grace was also at work. A period of 120 years of probationary time was announced, during which sinful humanity was invited to turn to God and be saved. Grace was also shown by providing a way of escape from a doomed world: An ark was to be built and readied by a faithful remnant (verses 17, 18).

 

ရေလွှမ်းမိုးခြင်းမှတ်တမ်းတွင် တိကျသောအစဉ်လိုက်ရှိသည်။ (၁) အပြစ်တိုးပွားလာခြင်း (ကျမ်း၁-၅၊ ၁၁၊ ၁၂)၊ (၂) အပြစ်ကြောင့် တရားစီရင်ခြင်းကို ကြေညာခြင်း (ကျမ်း၆၊ ၇၊ ၁၃)၊ (၃) ခွင့်လွှတ်၍ ကယ်တင်ရန် ကျေးဇူးတော် (ကျမ်း၁၄-၂၂၊ ၇:၁-၅)၊ (၄) အပြစ်ဒဏ်ပေးခြင်းနှင့် ယုံကြည်ခြင်းရှိသော ကျန်ရစ်သူများကို ကယ်တင်ခြင်း (ကမ္ဘာဦး ၇:၁–၈:၂၂)။

In the record of the Flood there is again a specific sequence: (1) growth of sin [verses 1–5, 11, 12], (2) divine announcement of “judgment because of sin [verses 6, 7, 13], (3) forgiving grace to save [verses 14–22; 7:1–5], and (4) punishment meted out and a remnant of faith saved [Gen. 7:1–8:22].

 

၄. ဆိုဒုံနှင့်ဂေါမောရအတွက် အပြစ်၊ ဘုရားသခင်၏တရားစီရင်ခြင်းနှင့် ကျေးဇူးတော်

ကမ္ဘာဦး ၁၉ ပါဇာတ်ကြောင်းသည် တရားစီရင်ခြင်းနှင့် ကယ်တင်ခြင်းတို့၏ ဆက်နွယ်မှုကို ထပ်မံဖော်ပြသည်။ လူသားကြားဝင်မှုမပါဘဲ ဘုရားသခင်သည် ဆိုးယုတ်သောမြို့များအပေါ် အပြစ်ဒဏ်ပေးတရားစီရင်ခြင်းကို တိုက်ရိုက်ဆောင်ရွက်တော်မူသည်ကို ပြသည်။ ကောင်းကင်တမန်နှစ်ပါးသည် မြို့ထဲသို့ ရောက်လာကြပြီး၊ လောတက သူတို့ကို မိမိအိမ်တွင် တညဉ့်လျက်နေရန် ဖိတ်ခေါ်သည် (ကမ္ဘာဦး ၁၉:၁-၃)။ မြို့သားအချို့သည် ဧည့်သည်များကို လိင်အကျည်းတန်သောအမှုများဖြင့် ပြုမူလိုကြသည် (ကျမ်း၄-၆)။ ဤရွံရှာဖွယ်အပြုအမူက သူတို့၏အပြစ်ခွက်ကို ပြည့်စေပြီး၊ ကောင်းကင်ဧည့်သည်များက လောတအား သူနှင့်မိသားစုသည် မြို့၏အပြစ်ဒဏ်တွင် ပျက်စီးမသွားစေရန် ထွက်ခွာရမည်ဟု အသိပေးသည် (ကျမ်း၁၅)။

4. Sin, Divine Judgment, and Grace for Sodom and Gomorrah

The narrative of Genesis 19 reveals again the interplay between judgment and salvation. It again shows God acting directly, without involving any human agency, to bring retributive judgment on the wicked cities of the plain. Two messengers (RSV “angels”) come to the city, and Lot invites them to spend the night in his house (Gen. 19:1–3). Some of the men of the city wish to engage the strangers in sexually aberrant acts (verses 4–6). This outrageous behavior fills their cup of iniquity, and the heavenly guests inform Lot that he and his family must leave, lest they “be consumed in the punishment of the city” (verse 15).

 

ဇာတ်ကြောင်းနိဂုံးတွင် ဘုရားသခင်သည် «လောတနေထိုင်ရာ မြို့များကို ဖျက်ဆီးတော်မူသည်» (ကျမ်း၂၉)။ ကျမ်း၂၄ အရ၊ «ထာဝရဘုရားသည် ဆိုဒုံနှင့်ဂေါမောရမြို့များပေါ် ကောင်းကင်မှ ကန္တာရမီးနှင့်မီးကို မိုးရွာစေတော်မူသည်»။ ဆိုးယုတ်သောမြို့များကို ဖျက်ဆီးခြင်း၏ တိုက်ရိုက်နှင့်ကြားခံမရှိသော အကောင်အထည်ဖော်သူမှာ ယေဟောဝါဘုရားပင်ဖြစ်သည်။ သူတို့၏ထိုက်တန်သော အပြစ်ဒဏ်ပေးတရားစီရင်ခြင်းကို သဘာဝဒြပ်စင်များကို အသုံးပြု၍ ဆောင်ရွက်တော်မူသည်။

The conclusion of the narrative records that God “overthrew the cities in which Lot dwelt” (verse 29). According to verse 24, “the Lord rained on Sodom and Gomorrah brimstone and fire from the Lord out of heaven.” The direct and unmediated agent of destruction of the wicked cities was Yahweh. He used elements of nature to bring about the deserved retributive judgment.

 

ရေလွှမ်းမိုးခြင်းကဲ့သို့ပင်၊ ဤနေရာတွင် ဘုရားသခင်သည် မြို့များကို စွန့်ပစ်၍ လူသားများကိုယ်တိုင် ကိုယ်ကိုဖျက်ဆီးခွင့်ပေးခြင်းမဟုတ်ပေ။ ဘုရားသခင်ကိုယ်တိုင် သူတို့၏ဆိုးယုတ်မှုကို ရပ်တန့်စေတော်မူသည်။ ဆိုးယုတ်သူများကို တရားသူကြီးနှင့် ဖျက်ဆီးသူအဖြစ် ရပ်တည်တော်မူပြီး၊ ယုံကြည်ခြင်းရှိသော ကျန်ရစ်သူများကို ကယ်တင်သူဖြစ်တော်မူသည်။ တရားစီရင်ခြင်း၊ ကျေးဇူးတော်နှင့် ကယ်တင်ခြင်းတို့ အချင်းချင်း ဆက်စပ်လျက်ရှိသည်။

Here, as in the universal flood, is no divine abandoning of the cities, in which God withdraws so that humanity can destroy itself. God Himself stops their wickedness. He is judge and destroyer of the wicked, while He is Saviour of the faithful remnant. Judgment, grace, and salvation interact.

 

ကမ္ဘာဦးကျမ်းတွင် ဖော်ပြထားသော တရားစီရင်ခြင်းများသည် ကျန်ရှိသော သမ္မာကျမ်းစာတစ်ခုလုံး၏ ကယ်တင်ခြင်းနှင့် တရားစီရင်ခြင်းဆက်နွယ်မှုအတွက် သံစဉ်ကို သတ်မှတ်ပေးပြီး ပုံစံကို ပေးသည်။ ပြီးပြည့်စုံသော ဖန်ဆင်းခြင်းကို အပြစ်က အမြဲတမ်းထိခိုက်စေပြီး၊ အပြစ်သည် ကြောက်မက်ဖွယ်အဆင့်သို့ ဆက်လက်တိုးပွားနေသည်။ လူ့သမိုင်းအချို့အခါများတွင် ဘုရားသခင်၏တရားစီရင်ခြင်းကို လိုအပ်လာသည်။ ဘုရားသခင်၏ကျေးဇူးတော်သည် နောက် ပြီး ချစ်မြတ်နိုးပြီး ကျေးဇူးရှိတော်မူသော ဘုရားသခင်ထံ ပြန်လှည့်ရန် ထပ်ခါတလဲလဲ ဖိတ်ခေါ်ခြင်းဖြင့် အလုပ်လုပ်နေသည်။ ကယ်တင်ခြင်းခံလိုသူတိုင်းကို ကယ်တင်ရန်မှာ ကိုယ်တော်၏ရည်ရွယ်ချက်ဖြစ်သည်။ တရားမဲ့စွာ အသီးစားခြင်းမှ လူသတ်မှု၊ မဆင်မခြင်သတ်ဖြတ်မှု၊ လုံးဝပျက်စီးယိုယွင်းမှုနှင့် အကြမ်းဖက်မှု၊ ပြင်းထန်သော လိင်အကျည်းတန်မှုအထိ တိုးပွားလာမှုကို အသီးသီးအခြေအနေနှင့် ကိုက်ညီသော တရားစီရင်ခြင်းများဖြင့် တွေ့ကြုံရသည်။ ဘုရားသခင်၏တရားစီရင်ခြင်းများသည် နောက် သောသူများအတွက် ပြုပြင်ပေးရန် ရည်ရွယ်ချက်ရှိပြီး၊ မနာခံသူများအတွက် အပြစ်ဒဏ်ပေးခြင်း (ပြစ်ဒဏ်ပေးခြင်း) သဘောရှိသည်။ အပြစ်တိုးပွားမှုကို ထိန်းချုပ်ရန် ရည်ရွယ်သည်။

The judgments recounted in Genesis set the tone and provide the pattern for the salvation-judgment correlation of the remainder of Scripture. A perfect creation is permanently impacted by sin, which continues to grow to horrendous proportions. Divine judgment is called for at the various junctures of human history. Repeatedly the grace of God is at work with repeated invitations to repent and return to a loving and benevolent God whose purpose it is to save any who wish to be saved. The movement from the unlawful eating of fruit to murder, to reckless killing, to complete corruption and violence with intense sexual immorality, is met by judgments appropriate to the respective situations. The divine judgments are remedial in purpose for repentant sinners, retributive (punitive) in nature for those who remain obstinate, and designed to restrain the growth of sin.

 

မှတ်တမ်းသည် ဘုရားသခင်သည် နောက်ဆုံးနှင့် တစ်ဦးတည်းသော တရားသူကြီးဖြစ်တော်မူကြောင်းကို ဖော်ပြသည်။ ကိုယ်တော်သည် တရားမျှတပြီး ဖြောင့်မတ်သော တရားသူကြီးဖြစ်သလို၊ ကျေးဇူးတော်နှင့် သနားခြင်းကို ပြသတော်မူသော ဘုရားသခင်လည်း ဖြစ်တော်မူသည်။ ဘုရားသခင်၏တရားမျှတမှုကို ကိုယ်တော်၏ကျေးဇူးတော်နှင့် သနားခြင်းမှ ခွဲထားခြင်းမရှိပေ။ အာဒံနှင့်ဧဝတို့ကို တရားမျှတစွာ စီရင်တော်မူသော်လည်း၊ ဘုရားသခင်၏ကျေးဇူးတော်သည် ခြိမ်းခြောက်ထားသော သေခြင်းဒဏ်ကို ဆုံးငံ့ထားသည်။ ကာယိန်ကို နှင်ထုတ်တော်မူသော်လည်း၊ ကျေးဇူးတော်၏အမှတ်အသားကို သူ့အပေါ်တွင် ထားတော်မူသည်။ ကမ္ဘာလုံးဆိုင်ရာ ရေလွှမ်းမိုးခြင်းသည် မြေကြီးပေါ်ရှိ အသက်အားလုံးကို ဖျက်ဆီးသော်လည်း၊ နောက် သောလူသားအားလုံးအား ကယ်တင်ခြင်းကို ကျေးဇူးတော်ဖြင့် ပေးအပ်ပြီးမှသာ ဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်၏တရားစီရင်ခြင်းသည် ခွဲခြားဆက်ဆံခြင်း၊ စိတ်တိုင်းကျခြင်း သို့မဟုတ် ကျပန်းခြင်း မရှိပေ။ ဘုရားသခင်၏တရားမျှတမှုကို သင့်တင့်စွာနှင့် ထိန်းချုပ်မှုဖြင့် အသုံးပြုတော်မူသည်။ ကျေးဇူးတော်နှင့် သနားခြင်းကို လိုလားသူတို့အတွက် ရရှိနိုင်သည်။

The record also reveals that God remains the final and unique judge. He is both a just and righteous judge, and He is also a God manifesting grace. Divine justice is not separated from divine grace and mercy. Adam and Eve are justly judged, but God’s grace also holds back the threatened penalty of death. Cain is driven out, but a sign of grace is put on him for protection. The universal deluge destroys all life on earth, but only after God graciously offers salvation to all repentant humanity. Divine judgment is not indiscriminate, capricious, or arbitrary. Divine justice is applied appropriately and with restraint. Grace and mercy are available to those who desire them.

 

ခ. နိုင်ငံများနှင့် ဣသရေလအတွက် အပြစ်၊ ဘုရားသခင်၏တရားစီရင်ခြင်းနှင့် ကျေးဇူးတော်

သမ္မာတန်ကျမ်း၊ အထူးသဖြင့် ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် နိုင်ငံများသည် ဘုရားသခင်၏တရားစီရင်ခြင်းကို ခံရသည့် ကျမ်းချက်များစွာ ပါရှိသည်။ ဤအကြောင်းအရာကို ပထမဦးစွာ ခါနာန်လူမျိုးနှင့် တပါးအမျိုးသားများနှင့် ဆက်စပ်၍ လေ့လာသည်။ ထို့နောက် ဣသရေလအမျိုးနှင့် ဘုရားသခင်၏ တရားစီရင်ခြင်းနှင့် ကျေးဇူးတော်ဆိုင်ရာ ကိစ္စကို ဖော်ပြသည်။

B. Sin, Divine Judgment, and Grace for the Nations and Israel

The Bible, particularly the OT, contains numerous passages in which nations are the recipients of divine judgment. This topic is surveyed first in relation to the Canaanites and pagan nations. After that, the question of God’s dealings in judgment and grace with ancient Israel is addressed.

 

၁. ခါနာန်လူမျိုးအတွက် ဘုရားသခင်၏တရားစီရင်ခြင်းနှင့် ကျေးဇူးတော်

အာဗြဟံနှင့် ပဋိညာဉ်တွင် ထာဝရဘုရားသည် အာဗြဟံ၏သားမြေးများအတွက် ပိုင်ဆိုင်ရာမြေကို ပေးမည်ဟု ကတိထားတော်မူသည် (ကမ္ဘာဦး ၁၂:၇၊ ၁၇:၈)။ ထိုမြေတွင် နေထိုင်နေသော ဣသရေလမတိုင်မီ လူနေမျိုးနွယ်များသည် အမှန်တရားဘုရားကို သိရှိ၍ လိုက်နာရန် အခွင့်အရေးရှိခဲ့သည်။ အာဗြဟံ၏သားမြေးများသည် «နှိပ်စက်ခံရပြီး လေးရာနှစ်ကြာအောင် ကျွန်ခံရမည်» (ကမ္ဘာဦး ၁၅:၁၃)။ ထို့နောက် ဘုရားသခင်သည် «သူတို့ကျွန်ခံရာနိုင်ငံကို တရားစီရင်မည်» (ကျမ်း၁၄)။ ထိုစကားသည် ဣသရေလကို နှိပ်စက်သော အဲဂုတ္တုနိုင်ငံကို ရည်ညွှန်းခြင်းဖြစ်သည်။ ထို့နောက် «စတုတ္ထမျိုးဆက်» (ဟေဗြဲဘာသာ dôr၊ အသက်ရှည်ခြင်း) တွင် သူတို့သည် ခါနာန်ပြန်လာကြမည်။ «အာမောရီလူမျိုး၏ဒုစရိုက်အပြစ်သည် မပြည့်စုံသေးသောကြောင့်တည်း» (ကျမ်း၁၆)။ ထိုဣသရေလမတိုင်မီ နေထိုင်သူများသည် အမှန်တရားဘုရားကို သိရှိ၍ ကိုယ်တော်ဘက်သို့ လှည့်ရန် ကျေးဇူးတော်နှင့် သနားခြင်းကာလ ထပ်မံရရှိမည်။

 

1. Divine Judgment and Grace for the Canaanites

Within the context of God’s covenant with Abraham, the Lord’s covenant promise was to provide a land for the descendants of Abraham (Gen. 12:7; 17:8). The pre-Israelite inhabitants who occupied this land were to have an opportunity to know the true God and to follow Him.

Abraham’s descendants would be enslaved and “oppressed for four hundred years” (Gen. 15:13). After that, God would “bring judgment on the nation which they serve” (verse 14). He was speaking about Egypt as the oppressor of Israel. Then in “the fourth generation [Heb. dôr, “life-span”],” they would return to Canaan, “for the iniquity of the Amorites is not yet complete” (verse 16). More time of grace and mercy was to be provided so that these pre-Israelite inhabitants might know the true God and turn to Him.

 

ကမ္ဘာဦး ၁၅:၁၆ တွင် «အာမောရီလူမျိုး» ဟူသော စုပေါင်းအမည်သည် ကျမ်း၁၉-၂၁ တွင် စာရင်းပြုထားသော လူမျိုးများကို ပါဝင်သည်။ ထိုလူမျိုးများပင် ဣသရေလလူမျိုးတို့ ခါနာန်ကို သိမ်းပိုက်စဉ် နေရာပေးခဲ့ရသော လူမျိုးများဖြစ်သည် (ထွက်မြောက်ရာ ၁၃:၅၊ ယောရှု ၃:၁၀)။ ခါနာန်နေထိုင်သူများအကြောင်း ကျမ်းစာပြင်ပအချက်အလက်များနှင့် ကျမ်းစာအချက်အလက်များအရ သူတို့၏သဘောသဘာဝကို သိရှိနိုင်သည်။

The collective designation “Amorites” in Genesis 15:16 appears to include the tribes or peoples enumerated in verses 19–21. These same tribes appear in the listing of peoples displaced by the Israelites when they occupied Canaan (Ex. 13:5; Joshua 3:10). Extrabiblical information on the inhabitants of Canaan, together with biblical data, show something of the character of these people.

 

ခါနာန်လူမျိုးတို့သည် အထူးသဖြင့် ဘာသာရေးပွဲတော်များတွင် အကျင့်ပျက်အမှုများ ကျင့်ကြံကြသည်။ ခါနာန်ဘာသာသည် အဓိကဘုရားအဖြစ် ဧလ၊ အတက်ကြွဆုံးဘုရားအဖြစ် ဘာလကို ကိုးကွယ်သည်။ ဧလ၏ဇနီးမှာ အာရှရတ်ဖြစ်ပြီး သူမကိုးကွယ်ရာ သင်္ကေတမှာ အာရှရဝတ်ရုပ်တု ဖြစ်သည်။ ဘာလ၏ဇနီးမှာ အာနတ်နတ်ဘုရားမ ဖြစ်သည်။ မုတ်ဘုရားကို အာနတ်လက်ချက်ဖြင့် သေဆုံးခြင်းကို အလွန်ကြောက်မက်ဖွယ် ဖော်ပြထားသည်။ မိုလက်ဘုရားအတွက် လူသားများ၊ အထူးသဖြင့် ကလေးများကို ယဇ်ပူဇော်ခြင်းလည်း ပါဝင်သည်။ မွေးဖွားမှုကိုးကွယ်ရေးတွင် မြင့်မြတ်သော ပြည့်တန်ဆာမှု၊ ပြင်းထန်သော အကျင့်ပျက်အမှုများလည်း ပါဝင်သည်။ နိမိတ်ပုရာယူခြင်းကိုလည်း ကျင့်ကြံကြသည်။ အာဗြဟံခေတ်တွင် ဘုရားသခင်သည် အာမောရီလူမျိုး (ခါနာန်လူမျိုး) ၏အပြစ်ခွက်သည် မပြည့်စုံသေးဟု ကြေညာတော်မူသည် (ကမ္ဘာဦး ၁၅:၁၆)။ သူတို့သည် ကျေးဇူးတော်နှင့် စမ်းသပ်ကာလကို ထိုက်တန်သည်။ အမှန်တရားဘုရားကို ရှာတွေ့၍ ကိုယ်တော်ဘက်သို့ လှည့်ရန် အခွင့်အရေးရှိသည်။ အာဗြဟံနှင့် သူ၏သားမြေးများကို သူတို့အလယ်တွင် ထားရှိခြင်းဖြင့် အမှန်တရားဘုရားနှင့် ကယ်တင်ခြင်းလမ်းကို ရှာတွေ့နိုင်ရန် ဖြစ်သည်။

 

The Canaanites practiced immoral activities, particularly as part of their religious worship. The Canaanite religion was polytheistic, with El as chief deity and Baal as the most active of gods. Athirat was the consort of El, and her cult symbol was the Asherah. The consort of Baal was the goddess Anat. The death of the god Mot at the hands of Anat is depicted in most gruesome terms. Among the sacrifices brought to the various gods of the Canaanites was also that of humans, especially children, for the god Molech. Sacred prostitution, with gross immoral practices, was part of the fertility cult of the Canaanites. Divination was practiced as well.

In the time of Abraham God pronounced that the cup of iniquity of the Amorites (Canaanites) was not yet full (Gen. 15:16). They deserved a time of grace and probation, a time of additional mercy. They were to have the opportunity of finding the true God and turning to Him. Abraham and his descendants were placed in their midst, in order that they might find God and the true way of salvation.

 

ထွက်မြောက်ပြီးမကြာမီ ဣသရေလလူမျိုးတို့သည် ဧသောနှင့် ဟိတ်ဇနီးမှ ဆင်းသက်လာသော အာမလက်လူမျိုးနှင့် တွေ့ကြုံခဲ့သည် (ကမ္ဘာဦး ၃၆:၂၊ ၁၀-၁၂)။ ရေဖိဒိမ်တွင် အာမလက်လူမျိုးတို့သည် ဣသရေလလူမျိုးကို နောက်မှတိုက်ခိုက်ခဲ့သည် (ထွက်မြောက်ရာ ၁၇:၈-၁၃၊ တရားဟောရာ ၂၅:၁၇၊ ၁၈)။ ထင်ရှားသောစကားတစ်ခွန်းအရ အာမလက်လူမျိုးတို့သည် «ဘုရားသခင်ကို မကြောက်ကြ» (ကျမ်း၁၈)။ သူတို့သည် ဘိုးဘေးဧသောမှ အမှန်တရားဘုရားအကြောင်း သိရှိခဲ့ရပြီး၊ အဲဂုတ္တုလူမျိုးတို့အား ဘုရားသခင်ပြုသောအမှုကို ကြားသိခဲ့ရပြီး၊ ထွက်မြောက်ခြင်းတွင် ကိုယ်တော်၏တန်ခိုးကို မြင်တွေ့ခဲ့ရသော်လည်း၊ ပုန်ကန်မှုကို ရွေးချယ်ခဲ့သည်။ အာမလက်၏ ရွံရှာဖွယ်သစ္စာဖောက်မှုက သူတို့၏အပြစ်ခွက်ကို ပြည့်စေပြီး၊ ဘုရားသခင်၏ အပြစ်ဒဏ်ပေးတရားစီရင်ခြင်းကို ခံရသည်။ «အာမလက်၏အမှတ်ကို ကောင်းကင်အောက်မှ လုံးဝဖျက်ဆီးမည်» (ထွက်မြောက်ရာ ၁၇:၁၄)။ ဘုရားသခင်သည် ဣသရေလလူမျိုးကို အသုံးပြု၍ တိုက်ခိုက်နေသော အာမလက်လူမျိုးကို အနိုင်ယူစေတော်မူသည် (ကျမ်း၆-၁၆)။ ချစ်ခြင်းမေတ္တာ၊ တရားမျှတမှုနှင့် မနည်းများဘဲ၊ အာမလက်လူမျိုးသည် အပြစ်ဒဏ်ပေးတရားစီရင်ခြင်းကို ခံရရန် လိုအပ်သည်။

Shortly after the Exodus the Israelites encountered the Amalekites, descendants of Esau and his Hittite wife (Gen. 36:2, 10–12). At Rephidim the Amalekites attacked the Israelites (Ex. 17:8–13) from the rear (Deut. 25:17, 18). A revealing statement notes that the Amalekites “did not fear God” (verse 18). While they must have known from their ancestor Esau about the true God, heard what God had done to the Egyptians, and seen how His power was manifested in the Exodus, they chose defiance. The despicable treachery of Amalek filled their cup of iniquity, and God’s retributive (punitive) judgment came upon them: “I will utterly blot out the remembrance of Amalek from under heaven” (Ex. 17:14). God used the Israelites to defeat the attacking Amalekites (verses 6–16). Love, no less than justice, demanded that the Amalekites experience retributive (punitive) judgment.

 

ဣသရေလလူမျိုးသည် ဟေရှဘုန်မြို့မင်းကြီး သိဟုန်၏နယ်မြေသို့ ရောက်သောအခါ၊ သူ၏နယ်မြေကို ဖြတ်သွားခွင့်တောင်းခဲ့ပြီး စားစရာ၊ ရေအတွက် ပိုက်ဆံပေးမည်ဟု ကတိပြုခဲ့သည် (တရားဟောရာ ၂:၂၇-၂၉)။ သိဟုန်သည် ငြင်းပယ်ခဲ့ပြီး၊ သူ၏နှလုံးသည် မာကျောလာကာ စိတ်ဓာတ်သည် ခေါင်းမာလာသည် (ကျမ်း၃၀)။ ဤအချက်က သိဟုန်သည် အမှန်တရားဘုရားလမ်းစဉ်ကို သိရှိ၍ လိုက်နာရန် အခွင့်အရေးရှိခဲ့သော်လည်း၊ ဖာရိုဘုရင်ကဲ့သို့ မိမိနှလုံးကို မာကျောစေပြီး ဘုရားသခင်ကို ဆန့်ကျင်ခဲ့ကြောင်း ဖော်ပြသည်။ သူ၏ပုန်ကန်မှုနှင့် ခေါင်းမာမှုက အပြစ်ခွက်ကို ပြည့်စေပြီး၊ ဘုရားသခင်သည် ကိုယ်တော်၏တန်ခိုးဖြင့် သူ့ကို တရားစီရင်မည် (ကျမ်း၃၂-၃၆)။ ဤသည်မှာ အပြစ်ဒဏ်ပေးတရားစီရင်ခြင်း ဖြစ်သည်။ နောက်ပိုင်းတွင် ဘာရှန်မြို့မင်းကြီး ဩဂ်ကိုလည်း အနိုင်ယူခဲ့သည် (တရားဟောရာ ၃:၁-၁၁)။ «ထိုအခါ ယော်ဒန်အရှေ့၌ ရှိသော အာမောရီမင်းနှစ်ပါး၏လက်မှ ထိုပြည်ကို သိမ်းယူခဲ့သည်» (ကျမ်း၈)။

When Israel came to the territory of Sihon, king of Heshbon, Israel asked to pass through his territory, offering to pay for food and water (Deut. 2:27–29). Sihon refused, for his heart had been hardened and his spirit had become obstinate (verse 30). This suggests that Sihon had the opportunity to know and follow the ways of the true God, but like Pharaoh, he hardened his heart and set his spirit against God. His cup of iniquity was now filled by this defiant obstinacy. God would judge him by His power (verses 32–36). This was retributive and punitive judgment. Subsequently, Og, the king of Bashan, was also defeated (Deut. 3:1–11). “So we took the land at that time out of the hand of the two kings of the Amorites who were beyond the Jordan” (verse 8).

 

ရှေးဟောင်းနှင့် နာမည်ကြီးသော ယေရီကိုမြို့၏ပြိုလဲခြင်းသည် ယေဟောဝါ၏ အံ့ဖွယ်အမှုဖြင့် ဖြစ်ပေါ်ခဲ့သည်။ မြို့သည် ခိုင်ခံ့စွာ တည်ဆောက်ထားသော်လည်း၊ ဘုရားသခင်ကိုယ်တိုင် ယေရီကိုမြို့ရိုးကို ဖြိုချတော်မူသည် (ယောရှု ၆:၁-၂၄)။ ယေရီကိုစစ်ပွဲဇာတ်ကြောင်းသည် ဘုရားသခင်သည် ဦးဆောင်သူဖြစ်ကြောင်း ဖော်ပြသည်။ တရားသူကြီးအဖြစ် သဘာဝလူသားနည်းလမ်းဖြင့် တရားစီရင်တော်မူသည်။ ဤဇာတ်လမ်းသည် ဓမ္မဟောင်းတွင် ဖော်ပြထားသော သိမ်းပိုက်စစ်ပွဲအားလုံး၏ ကိုယ်စားလှယ်ဖြစ်သည်။ ယေဟောဝါသည် ဣသရေလကို သိမ်းပိုက်စစ်ပွဲများတွင် ဦးဆောင်တော်မူသည်။ ဣသရေလလူမျိုးတို့သည် ကိုယ်တိုင်ဦးဆောင်သောအခါ လုံးဝရှုံးနိမ့်ခဲ့သည်။ အာယိမြို့သိမ်းပွဲဇာတ်ကြောင်းတွင် ထင်ရှားသည် (ယောရှု ၇:၁-၅)။ ဣသရေလလူမျိုးတို့သည် တရားစီရင်ခြင်းကိရိယာအဖြစ် ဘုရားသခင်၏ တိကျသောအမိန့်အရ လုပ်ဆောင်ရန် ခေါ်ဝေါ်ခံရသည်။ ဣသရေလ၌ စစ်ပွဲနှင့် နိုင်ငံရေးအာဏာကို လုံးဝပြန်လည်ဦးတည်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်၏ ဓမ္မနိုင်ငံတော်တွင် ကိုယ်တော်၏တန်ခိုးနှင့် ဦးဆောင်မှုကို ပြုလုပ်ရန် ရည်ရွယ်ချက်ဖြစ်သည်။ ကိုယ်တိုင်လုပ်ဆောင်ခြင်းမပြုရ။ ကံမကောင်းစွာဖြင့်၊ သူတို့သည် ဘုရားသခင်၏အစီအစဉ်ကို မကြာမီ မလိုက်နာခဲ့ကြ။

The fall of Jericho, an ancient and famed city, came about by a miraculous act of Yahweh. The city was well fortified, but God Himself brought down the walls of Jericho (Joshua 6:1–24). The narrative of the battle of Jericho reveals that God was the leader. As judge, He brought judgment by natural human means. This story is representative of all wars of conquest reported in the OT. Yahweh led Israel in the wars of conquest. When the Israelites took leadership in their own hands, they failed utterly, as the narrative of the conquest of Ai reveals (Joshua 7:1–5). Israel was called upon by God to function as an instrument of judgment, thus showing a total reorientation of warfare and political power in Israel. It was the purpose of God that in His theocratic nation He would exercise His power and leadership. They were not to act on their own. Unfortunately, they did not long follow God’s plan.

 

နိုင်ငံများကို တရားစီရင်သူမှာ ဘုရားသခင်ပင် ဖြစ်သည်။ ဤအယူအဆက သိမ်းပိုက်စစ်ပွဲများကို သီးခြားအမျိုးအစားတွင် ထားသည်။ ကိုယ်တော်၏အမိန့်အတိုင်း လူသားကိရိယာများကို အသုံးပြုနိုင်သည်။ ဣသရေလကို အသုံးပြုခြင်းဖြင့် အပြစ်၊ ရုပ်တုကိုးကွယ်မှု၊ ပုန်ကန်မှု၏ ကြီးလေးသောအကျိုးဆက်ကို သင်ခန်းစာပေးသည်။ တပါးအမျိုးသားလမ်းစဉ်ကို လိုက်သူများတွင် အဘယ်သို့ဖြစ်သည်ကို ဣသရေလလူမျိုးသင်ယူရသည်။

God is the one who judges the nations. This concept puts the wars of conquest into a category of their own. Human instruments can be used as He commands. In using Israel He teaches the lesson of the dire consequences of sin, idolatry, and rebellion. Israel learns what befalls those who follow the way of the pagan nations.

 

ဘုရားသခင်သည် သဘာဝကိရိယာများကိုလည်း အသုံးပြုတော်မူသည်။ ဥပမာ မိုးသီးကျောက် (ယောရှု ၁၀:၁၁)၊ ပျားရံ (ယောရှု ၂၄:၁၂)၊ ကာလနာရောဂါ (ထွက်မြောက်ရာ ၃၂:၃၅)၊ အစာခေါင်းပါးခြင်း (ယေရမီ ၁၁:၂၂) စသည်တို့။ နောဧခေတ်တွင် ရေဖြင့် တရားစီရင်ခဲ့သည် (ကမ္ဘာဦး ၆-၈)။ ဆိုဒုံနှင့်ဂေါမောရဖျက်ဆီးခြင်းတွင် «ကန္တာရမီးနှင့်မီး» ကို အသုံးပြုတော်မူသည် (ကမ္ဘာဦး ၁၉:၂၄)။ ဘုရားသခင်၏ တရားစီရင်ခြင်းနည်းလမ်းများမှာ တိုက်ရိုက်အံ့ဖွယ်ကောင်းကင်တမန် (ထွက်မြောက်ရာ ၃၃:၂၊ «ငါသည် ကောင်းကင်တမန်ကို ရှေ့သို့စေလွှတ်၍ ခါနာန်လူမျိုးကို နှင်ထုတ်မည်»)၊ တိုက်ရိုက်သဘာဝကိရိယာ (ရေ၊ မီး၊ အစာခေါင်းပါး၊ ကာလနာ၊ မိုးသီး၊ ပျားရံ)၊ သို့မဟုတ် လူသားကြားခံဖြင့် (ဣသရေလ၊ နောက်ပိုင်း အာရှူရိ၊ ဗာဗုလုန်) ဖြစ်နိုင်သည်။

God also uses instruments of nature, such as hailstones (Joshua 10:11), hornets (Joshua 24:12), plague (Ex. 32:35), or famine (Jer. 11:22). In Noah’s day judgment came by water (Gen. 6–8); in the destruction of Sodom and Gomorrah God used “brimstone and fire” (Gen. 19:24). God’s method of executing judgment can be by direct supernatural agents (Ex. 33:2, “I will send an angel before you, and I will drive out the Canaanites”), direct natural agents (water, fire, famine, pestilence, plague, hail, hornets), or indirect through human agents (Israel, and later Assyria, Babylon).

 

ဓမ္မဟောင်းတွင် ဖော်ပြထားသော ခါနာန်လူမျိုးဖျက်ဆီးခြင်းသည် ဘုရားသခင်၏ တိကျသောအမိန့်အတိုင်း ဖြစ်ရမည်။ «သူတို့ကို လုံးဝဖျက်ဆီးရမည်။ ပဋိညာဉ်မချုပ်ရ။ သနားညှာတာမပြုရ» (တရားဟောရာ ၇:၂)။

The destruction of the Canaanites, as depicted in the OT, was to follow the express command of God, “You must utterly destroy them; you shall make no covenant with them, and show no mercy to them” (Deut. 7:2).

 

ခါနာန်ရှေးဟောင်းလူမျိုးများ ဖျက်ဆီးခံရခြင်းကို အချို့က သမ္မာကျမ်းစာမှ သိရှိသော ဘုရားသခင်၏ ချစ်ခြင်းမေတ္တာနှင့် သနားခြင်းစိတ်နှင့် မကိုက်ညီဟု ယူဆကြသည်။ ကျွန်ုပ်တို့ ယခင်တွေ့မြင်ခဲ့သည့်အတိုင်း ခါနာန်လူမျိုးဖျက်ဆီးခြင်းသည် ပိုမိုကြီးမားသော အကြောင်းအရာတစ်ခုတွင် ပါဝင်သည်။ သူတို့၏ ဆိုးယုတ်မှု၊ အကျင့်ပျက်အမှုများ၊ စမ်းသပ်ကာလအတွင်း ဘုရားသခင်ဘက်သို့ မလှည့်ခြင်း၊ ဣသရေလကို ရင်ဆိုင်သော ပုန်ကန်မှုနှင့် ခေါင်းမာမှုကြောင့် ဖြစ်သည်။ လေးရာနှစ်ကြာ စမ်းသပ်ကာလသည် သူတို့အပေါ် အကျိုးမရှိခဲ့ပေ။ သူတို့နှင့် သူတို့၏သားမြေးများသည် ခါနာန်ဘာသာနှင့် ကိုးကွယ်ရေးအလေ့အထများအတိုင်း ပုန်ကန်ပြီး အကျင့်ပျက်နေဆဲ ဖြစ်သည်။

The destruction of the ancient Canaanites is perceived by some to be out of harmony with the spirit of divine love and mercy known from the Bible. We have already seen that the destruction of the Canaanites was part of a larger context, because of their wickedness, their immoral practices, their refusal to turn to God during their time of probation, and the rebellious defiance with which they met Israel. Evidently the 400 years of probationary time had no effect upon them. They, and their descendants after them, remained rebellious and licentious, as the Canaanite religion and cult practices indicate.

 

ကျမ်းစာပုံရိပ်အရ ဤလူမျိုးများသည် အမှန်တရားဘုရားကို သိရှိရန် လုံလောက်သော အခွင့်အရေးရှိခဲ့သည်။ အာဗြဟံသည် ခါနာန်လူမျိုးများအလယ်တွင် တစ်ရာနှစ်လုံး နေထိုင်ခဲ့သည်။ သူ၏သားအာဗြဟံသည် တစ်သက်လုံး၊ တစ်ရာရှစ်ဆယ်နှစ် နေထိုင်ခဲ့သည်။ ဧဒုံလူမျိုးတို့တွင် ဧသောသည် ဘိုးဘေးဖြစ်သော်လည်း၊ အမှန်တရားဘုရားဘက်သို့ မလှည့်ခဲ့ကြ။ ဣသရေလလူမျိုးကို ပထမဆုံး ဘုရားသခင်နှင့် ခရီးသွားလာနေသော လူမျိုး၏လိုအပ်ချက်ကို ဆန့်ကျင်ပြီး တိုက်ခိုက်ခဲ့သူများပင် ဖြစ်သည်။ ခါနာန်လူမျိုးတို့သည် အဲဂုတ္တုလူမျိုးတို့အား ဘုရားသခင်ပြုသောအမှုနှင့် ကိုယ်တော်လိုက်နာသူတို့ကို အံ့ဖွယ်အားဖြင့် ကာကွယ်စောင့်ရှောက်ပုံကို မြင်တွေ့ခဲ့ရသည်။ ခါနာန်လူမျိုးတို့သည် သူတို့၏ပုန်ကန်မှု၊ ခေါင်းမာသော ရုပ်တုကိုးကွယ်မှုတွင် ဆက်လက်တည်တံ့နေပြီး၊ ဘုရားသခင်၏လူမျိုးကို တိုက်ခိုက်နှိပ်စက်ခဲ့သည်။ ဘုရားသခင်၏ တရားမျှတမှုနှင့် ချစ်ခြင်းမေတ္တာနှစ်ရပ်စလုံးက သူတို့အား တရားစီရင်ခံရပြီး ဘုရားသခင်ညွှန်ကြားတော်မူသည့်အတိုင်း သူတို့၏အပြုအမူ၏အကျိုးကို ခံစားရရန် လိုအပ်ခဲ့သည်။

The biblical picture reveals that these peoples had ample opportunity to learn of the true God. Abraham lived among the Canaanites a full century; Isaac, his son, an entire lifetime, 180 years. The Edomites had Esau as their forefather; yet they did not turn to the true God. They were the first who turned on the Israelites in outright defiance against God and the needs of a sojourning people. The Canaanites had witnessed what God had done to the Egyptians and how He had miraculously protected and cared for those who followed Him. The Canaanites persisted in their rebellion and defiant idolatry, attacking and mistreating God’s people. Both divine justice and love demanded that they would be judged and experience the results of their own deeds as God would direct and act.

 

၂. လူမျိုးနှင့်လူမျိုးများအပေါ် ဘုရားသခင်၏ တရားစီရင်ခြင်းနှင့် ကျေးဇူးတော်

ဓမ္မဟောင်းကျမ်းရှိ ပရောဖက်ကျမ်းများတွင် လူမျိုးများအပေါ် ဘုရားသခင်၏ တရားစီရင်ခြင်းဆိုင်ရာ ဗျာဒိတ်တော်စကားများ အများအပြား ပါရှိသည်။ ထိုသို့သော ဗျာဒိတ်တော်စကားများ၏ ပထမဆုံး အဓိကအပိုင်းကို အာမုတ်စာအုပ်၏ အစပိုင်း (၁:၃–၂:၁၆) တွင် တင်ပြထားသည်။ ထိုတွင် ဖော်ပြထားသော လူမျိုးများမှာ ရှုရိ (ကျမ်းချက် ၃–၅)၊ ဖိလိတ္တိ (ကျမ်းချက် ၆–၈)၊ တုရု (ကျမ်းချက် ၉၊ ၁၀)၊ ဧဒုံ (ကျမ်းချက် ၁၁၊ ၁၂)၊ အမ္မုန် (ကျမ်းချက် ၁၃–၁၅)၊ မောဘ် (၂:၁–၃) နှင့် ယုဒ (ကျမ်းချက် ၄၊ ၅) နှင့် ဣသရေလ (ကျမ်းချက် ၆–၁၆) တို့ ဖြစ်သည်။

2. Divine Judgment and Grace for the Nations

The prophetic books of the OT contain numerous oracles of God’s judgment upon the nations. The first major unit of such oracles is presented in the opening part of the book of Amos (1:3–2:16). The nations referred to are Syria (verses 3–5), Philistia (verses 6–8), Tyre (verses 9, 10), Edom (verses 11, 12), Ammon (verses 13–15), Moab (2:1–3), and also Judah (verses 4, 5) and Israel (verses 6–16).

 

ဤပရောဖက်ပြုချက်တိုင်းသည် “ထာဝရဘုရားမိန့်တော်မူသည်ကား” ဟူသော နိဒါန်းစကားဖြင့် စတင်ပြီး တရားစီရင်ခြင်းသည် ယေဟောဝါထံမှ လာသည်ကို ဖော်ပြသည်။ ဤပရောဖက်ပြုချက်တိုင်းတွင် “အပြစ်သုံးကြိမ်၊ လေးကြိမ်တိုင်အောင် ငါသည် အပြစ်ဒဏ်ကို ပြန်ရုပ်မည်မဟုတ်” ဟူသော ယေဟောဝါ၏ “ငါ” ဟူသော ကတိစကားကို အသုံးပြုထားသည်။ ဤသည်မှာ ယေဟောဝါသည် လူမျိုးတိုင်း၏ အပြစ်ခွက်ကို ပြည့်စေသော ကျူးလွန်ချက်များအတွက် လက်စားချေတရားစီရင်ခြင်းတွင် တက်ကြွစွာ ပါဝင်နေကြောင်း ထပ်မံအလေးပေးသည်။ ဘုရားသခင်သည် လူမျိုးတိုင်းကို ၎င်းတို့ပြုမူခဲ့သမျှအတွက် တာဝန်ချထားသည်။

Each of these prophecies begins with the introductory phrase “Thus says the Lord,” revealing that the judgment comes from Yahweh. In each of the prophecies the same “I” statement of Yahweh is used in the phrase “For three transgressions … and for four, I will not revoke the punishment.” This continues to emphasize that Yahweh is actively engaged in retributive judgment for transgressions committed that filled the cup of iniquity of each nation. God holds each nation responsible for what it has done.

 

လက်စားချေတရားစီရင်ခြင်းသည် ဘုရားသခင်သည် လုပ်ဆောင်ချက်မရှိဘဲ အလိုအလျောက် သို့မဟုတ် စက်မှုလုပ်ငန်းစနစ်အတိုင်း လုပ်ရပ်ပြုပြီးနောက် အကျိုးဆက်များ အလိုအလျောက်လိုက်လာသည့် ဆက်နွယ်မှုပေါ်တွင် အခြေခံခြင်း မဟုတ်ပါ။ ယေဟောဝါသည် သမိုင်းအစဉ်အလာအတွင်း တရားစီရင်ခြင်းလုပ်ငန်းစဉ်တွင် တက်ကြွစွာ ပါဝင်နေသည်ဟု ထပ်ခါတလဲလဲ ဖော်ပြထားသည်။ လူမျိုးများသည် အသက်ရှင်ရမည့် ဘုရားသခင်၏ တစ်ကမ္ဘာလုံးဆိုင်ရာ ကိုယ်ကျင့်တရားစံနှုန်း ရှိသည်။

Retributive judgment is not based on an automatic or mechanical deed-consequence relationship in which God is inactive and the consequences follow automatically upon the deed committed. Yahweh is depicted time and again as being actively engaged in the judgment process within the flow of history. There is a divine moral standard by which the nations are to live.

 

အခြားသော ပရောဖက်ငယ်ကျမ်းများတွင်လည်း လူမျိုးများအပေါ် ဗျာဒိတ်တော်စကားများ ပါရှိသည်။ ယောလ (၃:၉–၁၇)၊ ဇေဖနိ (၂:၄–၁၅)၊ အိုဗဒိ (ကျမ်းချက် ၁–၆) နှင့် ဇာခရိ (၉:၁–၆) တို့တွင် ပါရှိသည်။ ယောနစာအုပ်တစ်အုပ်လုံးသည် အာရှုရိလူမျိုးများနှင့် ယောနတို့အတွက် တရားစီရင်ခြင်းနှင့် ကရုဏာတော်ကို ပြောထားသည်။

Other minor prophets also contain oracles against the nations. They are present in Joel (3:9–17), Zephaniah (2:4–15), Obadiah (verses 1–6), and Zechariah (9:1–6). The entire book of Jonah speaks about judgment and mercy for the Assyrians (and Jonah himself).

 

ဟေရှာယစာအုပ်တွင် တရားစီရင်ခြင်းပရောဖက်ပြုချက်များ အများအပြား ပါရှိသည်။ ဗာဗုလုန် (၁၃:၁–၂၂)၊ အာရှုရိ (၁၄:၂၄–၂၇)၊ ဖိလိတ္တိ (ကျမ်းချက် ၂၉–၃၂)၊ မောဘ် (၁၅:၁–၁၆:၁၄)၊ ရှုရိ (၁၇:၁–၁၄)၊ ကုရှ (၁၈:၁–၇)၊ အဲဂုတ္တု (၁၉:၁–၁၇; ၂၀:၃–၆)၊ ဧဒုံနှင့် အာရပ် (၂၁:၁၁–၁၇) နှင့် တုရု (၂၃:၁–၁၈) တို့အပေါ် ဖြစ်သည်။ ယေရမိ ၄၆–၅၁ နှင့် ယေဇကျေလ ၂၅–၃၂ တို့တွင်လည်း လူမျိုးများအပေါ် ဗျာဒိတ်တော်စကားများ ထပ်မံပါရှိသည်။ ဤလူမျိုးများအပေါ် တရားစီရင်ခြင်းပရောဖက်ပြုချက်များသည် ဘုရားသခင်သည် လူမျိုးအားလုံးကို တရားသူကြီးဖြစ်တော်မူကြောင်းနှင့် လူမျိုးများ၏ အပြစ်နှင့် အပြစ်ရှိမှုနှင့် တန်ညီစွာ တရားစီရင်ခြင်းလုပ်ငန်းသည် ကျယ်ပြန့်ကြောင်း ပြသသည် (ယေရမိ ၅၁:၂–၂၃၊ ၂၅၊ ၂၆ နှိုင်းယှဉ်ကြည့်ပါ)။

The book of Isaiah contains a series of judgment prophecies: against Babylon (13:1–22), Assyria (14:24–27), Philistia (verses 29–32), Moab (15:1–16:14), Syria (17:1–14), Ethiopia (18:1–7), Egypt (19:1–17; 20:3–6), Edom and Arabia (21:11–17), and Tyre (23:1–18). Jeremiah 46–51 and Ezekiel 25–32 contain further oracles against the nations. These judgment prophecies against the nations show that God is truly judge over all nations and that His sphere of judgment activity is as comprehensive as is the sin and guilt of the nations (cf. Jer. 51:2–23, 25, 26).

 

“ထာဝရဘုရား၏နေ့” ဟူသော အသုံးအနှုန်းကို အခြားလူမျိုးများအပေါ် တရားစီရင်ခြင်းနေ့အတွက် သုံးသည် (ဟေရှာ ၁၃:၉; ယေရမိ ၄၆:၁၀) နှင့် ဣသရေလအပေါ် (အာမုတ် ၅:၁၈–၂၀) အတွက်လည်း သုံးသည်။

The expression “day of the Lord” is used for the day of judgment against foreign nations (Isa. 13:9; Jer. 46:10) and against Israel (Amos 5:18–20).

 

ဒံယေလစာအုပ်သည်လည်း အဆုံးသတ်ကာလ တရားစီရင်ခြင်းမတိုင်မီ လူမျိုးများအပေါ် တရားစီရင်ခြင်းကို ပြောသည်။ စာအုပ်၏ အဓိကအနှစ်သာရမှာ နောက်ဆုံးကာလ ဗျာဒိတ်ရူပါရုံဖြစ်သော်လည်း၊ ဗာဗုလုန်နိုင်ငံခေတ်မှစ၍ (၂:၂၈) မဒီ-ပါရှား (၈:၂၀)၊ ဂရိ (ကျမ်းချက် ၂၁) နှင့် ရောမနိုင်ငံတို့၏ သမိုင်းကာလများနှင့် “ဦးချိုသေး” (ကျမ်းချက် ၉၊ ၂၃–၂၅) မှသည် “နောက်ဆုံးကာလ” (ကျမ်းချက် ၁၇၊ ၁၉; ၁၁:၄၀; ၁၂:၁) အထိ ဆက်လက်သမိုင်းဆက်နွယ်မှု ရှိသည်။ ကမ္ဘာ့အင်ပါယာလေးခုစလုံးကို တရားစီရင်ခံရပြီး ပျက်စီးသွားသည် (၇:၁၁၊ ၁၂)။ ဘုရားသခင်သည် လူမျိုးများ၏ သမိုင်းအစဉ်လာကို ကြိုတင်သိရှိရုံမျှမက ကြိုတင်ထုတ်ဖော်ပြသနေရုံမျှမက သမိုင်းကို ပုံဖော်ရာတွင် တက်ကြွစွာ ပါဝင်တော်မူသည်။ “ရှင်ဘုရင်များကို ဖယ်ရှားတော်မူ၍ ရှင်ဘုရင်များကို တင်တော်မူသည်” (၂:၂၁)။ ထိုဘုရားသခင်သည် လူမျိုးများနှင့် ကမ္ဘာ့သမိုင်း၏ ကြီးတော်မူသော တရားသူကြီး ဖြစ်တော်မူသည်။

The book of Daniel also speaks of the judgment of the nations before the end-time judgment. While the major thrust of the book is on apocalyptic eschatology, there is a continuous historical connection from the time of the kingdom of Babylon (2:28) through the historical periods of Medo-Persia (8:20), Greece (verse 21), and Rome with the “little horn” (verses 9, 23–25) and into the “time of the end” (verses 17, 19; 11:40; 12:1). Each of the four world empires is judged and comes to an end (7:11, 12). God not only has foreknowledge of the historical sequence of the nations, revealing in advance their arrival, activity, and fall, but He is actively involved in shaping history. “He removes kings and sets up kings” (2:21). He is the great judge of the nations and the history of the world.

 

၃. ရှေးဣသရေလအပေါ် ဘုရားသခင်၏ တရားစီရင်ခြင်းနှင့် ကျေးဇူးတော်

ဣသရေလသည် သမိုင်းတွင် ဘုရားသခင်၏ ဝင်ရောက်စွက်ဖက်ခြင်းဖြင့် လူမျိုးတစ်မျိုးအဖြစ် တည်ထောင်ခံရသည်။ ဆီးနဲတောင်ပေါ်တွင် ဘုရားသခင်သည် တောနက်မျိုးဆက်အား ကျေးဇူးတော်ဖြင့် ပဋိညာဉ်ကို ပေးသနားတော်မူသည် (ထွက် ၁၉–၂၄)။ ထွက်မြောက်ခေတ်မျိုးဆက်သည် ဝိညာဉ်ရေးရာနှင့် ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ကျွန်ခံမှုမှ ရွေးနုတ်ခြင်း၊ ကယ်တင်ခြင်းနှင့် လွတ်မြောက်ခြင်းကို ခံစားခဲ့ရသည် (ထွက် ၁–၁၈)။ ဆီးနဲပဋိညာဉ်သည် ဘုရားသခင်နှင့် နက်ရှိုင်းသော ဆက်ဆံရေးကို တည်ထောင်ခဲ့သည် (ထွက် ၁၉:၁–၆)။

3. Divine Judgment and Grace for Ancient Israel

Israel was established as a nation by divine intervention in history. On Mount Sinai God graciously provided a covenant to the wilderness generation (Ex. 19–24). The Exodus generation had experienced redemption, salvation, and liberation from spiritual and physical bondage (Ex. 1–18). The Sinai covenant established a profound relationship with God (Ex. 19:1–6).

 

ဘုရားသခင်သည် ထိုပဋိညာဉ်တွင် အောင်မြင်သောဘဝနေထိုင်ရန် တစ်ကမ္ဘာလုံးဆိုင်ရာ ကိုယ်ကျင့်တရားနိယာမကို ထည့်သွင်းပေးထားသည်။ ထိုနိယာမသည် ဘုရားသခင်ကို ချစ်ခြင်းဆိုင်ရာ ဆက်ဆံရေး (ဆယ်ပညတ်တော်၏ ပထမလေးပါး) နှင့် လူသားချင်းဆိုင်ရာ ဆက်ဆံရေး (ကျန်ရှိခြောက်ပါး) ကို စည်းမျဉ်းထားမည် ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် ဆယ်ပညတ်တော်သည် ဘုရားသခင်-လူဆက်ဆံရေးနှင့် လူသား-လူသားဆက်ဆံရေးအားလုံးကို အုပ်ချုပ်ရန် ရည်ရွယ်ထားသော ပြည့်စုံသော စံနှုန်းများကို ပေးသည်။

God incorporated in His covenant with them His universal moral law as a way for them to live a successful life. It would regulate their relationship of love to God (the first four commandments of the Decalogue) and their relationship with fellow human beings (the remaining six commandments). Thus, the Decalogue would provide the comprehensive norms intended to govern all God-human and human-human relationships.

 

ရှေးဣသရေလအား ပေးသနားခဲ့သော ဓလေ့ထုံးတမ်းဥပဒေသည် အပြစ်ထဲသို့ ကျရောက်သူများကို ခွင့်လွှတ်ခြင်း ခံစေရန်၊ အပြစ်ကို အစားထိုးယဇ်ဖြင့် ဖြေရှင်းနိုင်ရန်နှင့် အပြစ်သားကို သန့်ရှင်းသော ဘုရားသခင်နှင့် ပဋိညာဉ်ဆက်ဆံရေးသို့ ပြန်လည်ပြုပြင်ရန် ဖြစ်စေသည်။ ဓလေ့ထုံးတမ်းဥပဒေသည် အနာဂတ်မယ်ရှိယာ၏ တစ်ပါးတည်းသော ယဇ်ဖြစ်တော်မူခြင်းဖြင့် ပြည့်စုံမည့်အချိန်အထိ ဣသရေလ၏ အပြစ်များကို ကိုင်တွယ်ရန် ရည်ရွယ်ခဲ့သည်။ အစားအသောက်ဥပဒေ (ဝတ် ၁၁:၂–၂၃၊ ၄၁–၄၅; တရား ၁၄:၃–၂၁) သည် ဣသရေလမတိုင်မီ ကာလသို့ ပြန်ရောက်သည် (က ၉:၂–၄) နှင့် ဣသရေလခေတ်ပြီးနောက်တွင်လည်း ဆက်လက်အသုံးဝင်သည် (တမန် ၁၅; ဟာဆယ် ၁၉၉၁ နှိုင်းယှဉ်ကြည့်ပါ; သန့်ရှင်းရာဌာန I. B, C ကိုကြည့်ပါ)။ ဤဥပဒေများအားလုံး—မူလဇစ်မြစ်၊ ရည်ရွယ်ချက်နှင့် လုပ်ဆောင်ချက်အရ ကွဲပြားသည့်တိုင်—ရှေးဣသရေလအတွက် ဘုရားသခင်၏ အစီအမံ၏ အခြေခံများ ဖြစ်သည်။ “ထို့ကြောင့် ဣသရေလတွင် ဥပဒေအားလုံးကို ထာဝရဘုရားသခင်နှင့် တရားသူကြီးအဖြစ် ရည်ညွှန်းထားသည်။ ဤသည်မှာ ဓမ္မဟောင်းကျမ်း၏ ဘုရားသခင်နှင့် ဆက်ဆံရေး၏ ထူးခြားချက် ဖြစ်သည်။ ဥပဒေဆိုင်ရာ ဝေါဟာရများကို ဘုရားသခင်နှင့် ဆိုင်ရာ အဓိပ္ပါယ်ဖွင့်ဆိုခွင့်ရှိသည်မှာ သဘာဝနတ်ဘုရားများအပေါ် ယုံကြည်ခြင်းကို သူတို့ကို ကိုးကွယ်သော လူမျိုးနှင့် သမိုင်းဆိုင်ရာ ဆက်ဆံရေးတည်ထောင်ထားသော ပုဂ္ဂိုလ်ဘုရားသခင်အပေါ် ယုံကြည်ခြင်းဖြင့် အနိုင်ရရှိသောအခါသာ ဖြစ်သည်” (TDNT ၃:၉၂၅)။ တစ်ကမ္ဘာလုံးဆိုင်ရာနှင့် အချိန်ကန့်သတ်ထားသော ဥပဒေများ ပါဝင်သည့် ပဋိညာဉ်ဆက်ဆံရေးသည် လူမျိုးသည် ပဋိညာဉ်ကို ဖောက်ဖျက်သောအခါ ဘုရားသခင်သည် ဣသရေလကို တရားစီရင်ရန် အကြောင်းပြချက်နှင့် အခြေခံ ဖြစ်သည်။

 

The ceremonial law given to ancient Israel was to make it possible for those who fell into sin to be forgiven, for sin to be atoned for by a substitutionary sacrifice, and for the sinner to be restored to full covenantal fellowship with the holy God. The ceremonial law was intended to take care of Israel’s sins until the one true Sacrifice of the future Messiah would fulfill it. The dietary law (Lev. 11:2–23, 41–45; Deut. 14:3–21) reaches back to pre-Israelite times (Gen. 9:2–4) and continues to function after Israelite times (Acts 15; cf. Hasel 1991; see Sanctuary I. B, C).

All these laws—different in origin, design, and function—were basic to God’s plan for ancient Israel. “In Israel, then, all law is referred to Yahweh as Lord and Judge. Herein is the distinctiveness of the OT relationship to God. The theological use of legal terms is possible only when faith in nature gods is vanquished by faith in the personal God who has established a historical relationship with the people which worships Him” (TDNT 3:925). The covenantal relationship, which includes universal and time-restricted laws, is the basis of and rationale for God to judge Israel when the nation breaks the covenant.

 

ဣသရေလအပေါ် တရားစီရင်ခြင်းသည် ပဋိညာဉ်ကောင်းချီးများနှင့် ကျိန်ဆဲခြင်းများနှင့် ဆက်စပ်သည်။ ပဋိညာဉ်ဥပဒေ၊ စည်းမျဉ်းနှင့် စီရင်ချက်များကို ရှည်ကြာစွာ ရွတ်ဆိုပြီးနောက် (တရား ၅–၂၆) တွင် ပဋိညာဉ်ကောင်းချီးနှင့် ကျိန်ဆဲခြင်းများ ပါလာသည် (တရား ၂၇; ၂၈)။ တရားဟောရာ ၃၀ တွင် မောရှေသည် ဣသရေလကို ဘုရားသခင်၏ ပဋိညာဉ်တွင် သစ္စာရှိခြင်းဖြင့် “အသက်နှင့် ကောင်းမြတ်ခြင်း” (ကျမ်းချက် ၁၅) နှင့် “ကောင်းချီး” (ကျမ်းချက် ၁၉) ကို ရွေးချယ်ရန်၊ “ဆိုးယုတ်ခြင်း”၊ “သေခြင်း” (ကျမ်းချက် ၁၅) နှင့် “ကျိန်ဆဲခြင်း” (ကျမ်းချက် ၁၉) ကို ရှောင်ကြဉ်ရန် တိုက်တွန်းသည်။ ဝတ်ပြုရာကျမ်းတွင်လည်း ပဋိညာဉ်ကောင်းချီးများ (ဝတ် ၂၆:၃–၁၃) နှင့် ကျိန်ဆဲခြင်းများ (ကျမ်းချက် ၁၄–၃၉) ကို ဆန့်ကျင်ဘက်ဖော်ပြထားသည်။ ဣသရေလ၏ သမိုင်းသည် ဤကောင်းချီးနှင့် ကျိန်ဆဲခြင်းများ ပြည့်စုံခြင်း ဖြစ်သည်။

Judgment upon Israel is connected with the covenant blessings and curses. At the end of the long recitation of the covenantal laws, statutes, and ordinances (Deut. 5–26) the covenant blessings and curses appear (Deut. 27; 28). In Deuteronomy 30 Moses admonishes Israel to choose “life and good” (verse 15) and “blessing” (verse 19) over “evil,” “death” (verse 15), and “curse” (verse 19) by remaining loyal to the covenant God. The book of Leviticus also contrasts covenant blessings (Lev. 26:3–13) and curses (verses 14–39). Israel’s history is the fulfillment of these blessings and curses.

 

ဝမ်းနည်းစရာမှာ ဣသရေလသည် အကြိမ်ကြိမ် ကောင်းချီးပေးသော ပဋိညာဉ်ဘုရားသခင်နှင့် ထိုဘုရားသခင်၏ ဥပဒေများကို ပုန်ကန်ခဲ့သည်။ ဣသရေလကို မှန်ကန်သော ပဋိညာဉ်ဆက်ဆံရေးသို့ ပြန်လည်ရောက်ရှိစေရန် ဘုရားသခင်သည် နောင်တရရန် ပရောဖက်များကို စေလွှတ်ပြီး သူတို့၏ လုပ်ရပ်များ၏ ဆိုးရွားသော အကျိုးဆက်များကို သတိပေးခဲ့သည်။ ယေဟောဝါသည် သူတို့အား ပဋိညာဉ်တရားစွဲဆိုမှု (ဟေဗြဲ- rîḇ; ဟောရှေ ၄:၁–၃; မိက္ခာ ၆:၁–၈) ကို ထပ်ခါတလဲလဲ ဆောင်ရွက်ခဲ့သည်။

Tragically Israel rebelled time and again against her beneficent covenant God and His laws. In order to bring Israel back into the right covenantal relationship, God sent His prophets with calls to repentance and warnings of the dire consequences of their actions. Yahweh repeatedly brought against them the “covenant lawsuit” (Heb. rîḇ; Hosea 4:1–3; Micah 6:1–8).

 

 

ယေဟောဝါ၏ လူမျိုးအပေါ် ပဋိညာဉ်တရားစွဲဆိုမှုကို မိက္ခာ ၆:၁–၈ တွင် အသေးစိတ်ဖော်ပြထားသည်။ ပထမ၊ ဣသရေလသည် နားထောင်ရန် ဆင့်ခေါ်ခြင်း (ကျမ်းချက် ၁)၊ ယေဟောဝါသည် သူ့လူမျိုးနှင့် “တရားစွဲဆိုမှု” (rîḇ) ရှိသည် (ကျမ်းချက် ၂)။ တောင်များ၊ တောင်ကုန်းများနှင့် မြေကြီး၏ အခြေတည်ရာများရှေ့တွင် သူ့အမှုကို တင်ပြသည် (ကျမ်းချက် ၁၊ ၂)။ စွပ်စွဲခံရသူအား မေးခွန်းများ ညွှန်ကြားပြီး ခုခံကာကွယ်ရန် တောင်းဆိုသည် (ကျမ်းချက် ၃)။ ဣသရေလအား မည်သည့်ဂရုစိုက်မှုကို ပေးခဲ့သည်ကို ဖော်ပြပြီး သူတို့အပေါ် အခွင့်အရေးရှိသည်ကို အတည်ပြုသည် (ကျမ်းချက် ၄၊ ၅)။ ဣသရေလက ယေဟောဝါနှင့် ကွဲကွာမှုကို ပြုပြင်ရန် မည်သည့်ယဇ်သည် လုံလောက်မည်နည်းဟု မေးသည် (ကျမ်းချက် ၆၊ ၇)။ သင့်လျော်သော တုံ့ပြန်မှုမှာ တိရစ္ဆာန်ယဇ်မျှသာ အလဟဿ မဟုတ်ဘဲ ဘုရားသခင်အား နာခံသော ယုံကြည်ခြင်းဘဝ ဖြစ်သည်။ “လူတို့၊ မင်းတို့အား ကောင်းမှုကို ပြပြီးသားဖြစ်သည်။ ထာဝရဘုရားသခင်သည် မင်းတို့အား တရားနှင့် ကရုဏာကို ချစ်ရန်နှင့် ဘုရားသခင်နှင့်အတူ နှိမ့်ချစွာ လျှောက်လှမ်းရန်မှတစ်ပါး အဘယ်အရာကို တောင်းဆိုတော်မူသနည်း” (ကျမ်းချက် ၈)။ ဣသရေလသည် ကောင်းချီးပေးသော ပဋိညာဉ်တာဝန်၊ စံနှုန်းနှင့် ဥပဒေများကို လိုက်နာရမည်။ ဤအဖြေသည် ယဇ်ကို တောင်းဆိုသော်လည်း ပြင်ပတိရစ္ဆာန်ယဇ်များသည် အတွင်းစိတ်မှ ကိုယ်ကိုယူသော ယဇ်နှင့် စစ်မှန်သော ဘုရားသခင်ထံ ပြန်လှည့်ခြင်း ရှိမှသာ အဓိပ္ပါယ်ရှိသည်။

The “covenant lawsuit” of Yahweh against His people is presented in detail in Micah 6:1–8. First comes the summons for Israel to listen (verse 1), for Yahweh has a “lawsuit” (rîḇ) with His people (verse 2). He pleads His case before the mountains, hills, and the foundations of the earth (verses 1, 2). He directs His questions to the accused and pleads for a defense (verse 3). He states what kind of care He has bestowed on Israel and affirms why He has a claim on them (verses 4, 5). Israel responds by asking what sacrifice would be adequate to repair the estrangement from Yahweh (verses 6, 7). The appropriate response is that it should be not empty animal sacrifices but a life of faith in submission to God: “He has showed you, O man, what is good; and what does the Lord require of you, but to do justice [mišpāṭ], and to love kindness [ḥesed], and to walk humbly with your God?” (verse 8). Israel should live up to the beneficent covenant obligations, its norms and laws. The answer does call for sacrifice, but external animal sacrifices have meaning only if there is first an internal sacrifice of self, manifested in a genuine turning to God.

 

“ထာဝရဘုရား၏နေ့” ဟူသော အသုံးအနှုန်းသည် အာမုတ် ၅:၁၈–၂၀ တွင် ပထမဆုံးအကြိမ် ပေါ်ပေါက်သည်။ ဤစကားစုသည် ပရောဖက်ကျမ်းခြောက်အုပ်တွင် ၁၆ ကြိမ် ပါရှိသည်။ သို့သော် “ယေဟောဝါသည် နေ့တစ်နေ့ ရှိသည်”၊ “ထာဝရဘုရား၏ ဒေါသရှိနေ့”၊ “ထိုနေ့”၊ “နေ့၌” နှင့် “တစ်နေ့ရောက်လတံ့သော” စသည့် အသုံးများကို ထည့်စဉ်းစားပါက အဓိကအားဖြင့် ဓမ္မဟောင်းပရောဖက်ကျမ်းများတွင် နှစ်ရာကျော် တွေ့ရသည်။ ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် အထောက်အထားများစွာရှိသည်မှာ “ထာဝရဘုရား၏နေ့” ဟူသော အသုံးသည် မကြာခဏ သူ့လူမျိုး ဣသရေလအပေါ် တရားစီရင်ခြင်းနေ့ကို ဖော်ပြသည်။

The expression “the day of the Lord” appears for the first time in Amos 5:18–20. This phrase occurs 16 times in six different prophetic books. But if we consider such expression as “Yahweh has a day,” “the day of the anger of the Lord,” “that day,” “the day of,” and “the day when,” we find over two hundred usages, primarily in the prophetic books of the OT. There is ample evidence in the OT demonstrating that the expression “the day of the Lord” often expresses a day of judgment against His people Israel.

 

အာမုတ်ခေတ်တွင် ဣသရေလအများစု၏ လူကြိုက်များသော အယူအဆမှာ “ထာဝရဘုရား၏နေ့” သည် ရန်သူများက ခြိမ်းခြောက်သောအခါ ယေဟောဝါသည် ကယ်တင်ရန် လာမည်ဖြစ်သောကြောင့် ဣသရေလအတွက် တရားမျှတမှုနေ့ ဖြစ်လိမ့်မည်ဟူ၍ ဖြစ်သည်။ သို့သော် အာမုတ်က “ထာဝရဘုရား၏နေ့ကို တောင့်တသော သင်တို့သည် အမင်္ဂလာရှိကြလော့။ ထာဝရဘုရား၏နေ့ကို အဘယ်ကြောင့် တောင့်တကြသနည်း။ ထိုနေ့သည် အလင်းမဟုတ်၊ မှောင်မိုက်ဖြစ်သည်။ လူတစ်ယောက်သည် ခြင်္သေ့မှ ထွက်ပြေး၍ ဝက်ဝံနှင့် တွေ့သလို၊ အိမ်ထဲဝင်၍ လက်ကို နံရံပေါ်တင်လျှင် မြွေမွေးကိုက်သလို ဖြစ်သည်။ ထာဝရဘုရား၏နေ့သည် မှောင်မိုက်ဖြစ်၍ အလင်းမဟုတ်၊ မှိန်ဖျော့ပြီး တောက်ပခြင်းမရှိသည် မဟုတ်လော” (အာမုတ် ၅:၁၈–၂၀) ဟု ကြေညာသည်။ လူကြိုက်များသော ယုံကြည်ချက်ကို ပြောင်းပြန်လှန်ခြင်းသည် ဣသရေလကို မှားယွင်းသော လုံခြုံမှုမှ နိုးကြားစေရန်နှင့် သူတို့၏ ပြင်းထန်သော ပုန်ကန်မှုကို အာရုံစိုက်စေရန် ရည်ရွယ်သည်။ ရည်ရွယ်ချက်မှာ သူတို့အပေါ် ရောက်လတံ့သော အရာကို ကြေညာပြီး နောက်ကျမှ မဖြစ်မီ ထာဝရဘုရားထံ ပြန်လှည့်စေရန် ဖြစ်သည်။ သူတို့သည် ဆိုးယုတ်ခြင်းတွင် ဇွတ်အတင်း ဆက်လက်လျှင် ဘုရားသခင်သည် သူ့လူမျိုးကို တရားစီရင်ပြီး ပဋိညာဉ်ကို ဖောက်ဖျက်သောကြောင့် ထိုက်တန်သော အပြစ်ဒဏ်ကို ပေးမည်။

The popular conception of many Israelites in Amos’s time was that “the day of the Lord” would be a day of vindication for Israel, because Yahweh would come to their rescue when they were threatened by enemies. However, Amos proclaimed, “Woe to you who desire the day of the Lord! Why would you have the day of the Lord? It is darkness, and not light; as if a man fled from a lion, and a bear met him; or went into the house and leaned with his hand against the wall, and a serpent bit him. Is not the day of the Lord darkness, and not light, and gloom with no brightness in it?” (Amos 5:18–20). This reversal of what was popularly believed was intended to shake Israel out of its false sense of security and to cause Israel to consider seriously their intense rebellion. Its aim was to announce what would come upon them and thus to turn them back to the Lord before it was too late. If they insisted in their wickedness, God would judge His people and bring deserved punishment because they had broken the covenant with Him.

 

ဘုရားသခင်၏ တရားစီရင်ခြင်း၏ ရည်ရွယ်ချက်မှာ သူတို့ ရွေးချယ်ခဲ့သော သေခြင်းလမ်းကို ကောင်းချီးပေးသော ပဋိညာဉ်မှ သွေဖည်ရာတွင် ဣသရေလကို ရင်ဆိုင်စေရန် ဖြစ်သည်။ ဤလမ်းကို ဆက်လက်လျှင် အသက်နှင့် အသက်ပေးသော ဘုရားသခင်မှ ခွဲခွာခြင်း၊ ပျက်စီးခြင်းနှင့် သေခြင်းသို့ ရောက်မည်ဖြစ်ပြီး သူတို့၏ ဘုရားသခင်ကိုယ်တိုင် ယူဆောင်လာမည်။ ထို့ပြင် ဣသရေလကို စင်ကြယ်စေပြီး ကျေးဇူးတော်ဖြင့် ပြန်လည်ရယူရန် ဖြစ်သည်။ တရားစီရင်ခြင်းကို ဘုရားသခင်သည် အညစ်အကြေးနှင့် သတ္တုစပ်မှုကို ဖယ်ရှားသော သန့်စင်သူ၏ မီးလည်း အဖြစ် အသုံးပြုသည် (ဟေရှာ ၁:၂၂–၂၅)။ တရားစီရင်ခြင်းသည် သူတို့၏ ဆိုးယုတ်မှုအတွက် တရားမျှတပြီး သင့်လျော်သော ဆုလာဘ်များကို ယူဆောင်လာမည်။ သူတို့၏ အပြစ်၊ အပြစ်ကျူးလွန်မှုနှင့် ဆိုးယုတ်ခြင်းတို့သည် တရားမျှတမှုကို တောင်းဆိုနေသည်။ မတရားမှုကို ပြန်လည်တရားမျှတစေရမည်။

The purpose of divine judgment was to confront Israel with the reality of the path of death, which they had chosen as they departed from His beneficent covenant. If they continued on this path, they must know that it would mean separation from life and the God who gave them life, leading to destruction and death, which their own God would bring them. It would also serve to purify Israel and graciously reclaim His people. Judgment is used by God to function as a refiner’s fire that smelts away the dross and removes the alloy (Isa. 1:22–25). Judgment would bring about just and appropriate rewards for their evil deeds. Their sins, transgressions, and evil cried out for justice; wrong had to be righted.

 

ဣသရေလသည် ပုန်ကန်ခြင်းလမ်းကို ဆက်လက်လျှောက်ပြီး တရားစီရင်ခြင်းကို ခံခဲ့ရသည်။ မြောက်ပိုင်းနိုင်ငံမှ အမျိုးအနွယ်များသည် သတိပေးချက်များနှင့် ဘုရားသခင်ထံ ပြန်လာရန် သတင်းစကားများ များစွာပြီးနောက် နောက်ဆုံး အာရှုရိသို့ နှင်ထုတ်ခံရသည် (ဘီစီ ၇၂၂)။ တောင်ပိုင်းယုဒနိုင်ငံသည် ရှောင်ရှားနိုင်သော်လည်း ဝမ်းနည်းဖွယ် အဆုံးသတ်ကို ရောက်ရှိခဲ့သည် (ဘီစီ ၅၈၆)၊ ပရောဖက်များ၏ သတိပေးချက်နှင့် အကြံဉာဏ်များကို ငြင်းပယ်ပြီးနောက် ဖြစ်သည်။

Israel continued in the path of rebellion and experienced judgment. The tribes of the Northern Kingdom, after many warnings and messages to return to God, finally went into Assyrian exile in 722 B.C. The Southern Kingdom of Judah came to its avoidable and tragic end in 586 B.C., again after the people had rejected many voices of prophetic warning and counsel.

 

ဒံယေလ၏ နာမည်ကျော် ဆုတောင်းချက် (ဒံ ၉:၄–၁၉) တွင် ဘုရားသခင်သည် “သူ့ကို ချစ်၍ ပညတ်တော်ကို စောင့်ရှောက်သော သူများနှင့် ပဋိညာဉ်နှင့် သစ္စာတော်ကို ထိန်းသိမ်းတော်မူသည်” (ကျမ်းချက် ၄) နှင့် ဣသရေလ၏ “သစ္စာဖောက်မှု” (ကျမ်းချက် ၇) ကို ပြောသည်။ ထို့ပြင် “သူ၏ ကျွန်ပရောဖက်များ၏ အဆုံးအမများကို နားမထောင်ခဲ့” (ကျမ်းချက် ၁၀)။ ဒံယေလသည် မောရှေ၏ ဥပဒေတွင် ပဋိညာဉ်ကျိန်ဆဲခြင်း “ကျွန်ုပ်တို့အပေါ် လောင်းချခံရသည်” (ကျမ်းချက် ၁၁) ဟု ပြောပြီး ဘုရားသခင်၏ “ကြီးမားသော ကရုဏာတော်” (ကျမ်းချက် ၁၈) ကို တောင်းဆိုသည်။ အပြစ်အားလုံးကို ဝန်ချတောင်းပန်ပြီး ခွင့်လွှတ်ခြင်းကို တောင်းခယ်သည် (ကျမ်းချက် ၉၊ ၁၉)။ ဘုရားသခင်၏ ကရုဏာ၊ သနားခြင်းနှင့် ကျေးဇူးတော်ကို ဣသရေလအား ပြသသည်မှာ ဗိမာန်တော်နှင့် ယေရုရှလင်ကို ပြန်လည်တည်ဆောက်ခွင့်ပေးခြင်း (ဧဇရ ၁:၂–၄; ၆:၆–၁၂; ၇:၁၁–၂၆; နေဟမိ ၁၊ ၂) ဖြစ်သည်။ အထူးသဖြင့် စမ်းသပ်ကာလ ကျေးဇူးတော်နှစ် ၄၉၀ (အပိုင်း III. B. ၁. a. [၂]) ကို ဣသရေလအား ပေးသနားသည်။ ထိုကာလကုန်ဆုံးချိန်တွင် လာမည့် မယ်ရှိယာသည် သေဆုံးပြီး “ယဇ်နှင့် ယဇ်ပူဇော်ခြင်း” ကို ပယ်ရှားမည် (ဒံ ၉:၂၄–၂၇)။ ဤအတွေ့အကြုံအားလုံးတွင် ဘုရားသခင်သည် သမိုင်းကို ထိန်းချုပ်ထားကြောင်း ပြသသည်။ သူတို့ နားထောင်လိုသောအခါ သူ့လူမျိုးကို လမ်းပြတော်မူသည်။ သူသည် ကမ္ဘာ့အရေးကိစ္စများကို သူ့ကိုယ်ပိုင် နက်နဲသောနည်းဖြင့် နောက်ဆုံးထိန်းချုပ်တော်မူသည်။ ယနေ့ခေတ် လူကြိုက်များသော အယူအဆတစ်ခုဖြစ်သည့် ဘုရားသခင်သည် ဆိုးယုတ်ခြင်းကို မျက်ကွယ်ပြုပြီး လူသားများ၏ လုပ်ရပ်မည်သို့ပင်ရှိစေကာမူ ချစ်မြတ်နိုးသော ခံစားချက်ရှိသော ဘုရားငယ်တစ်ပါးဟူသော အယူအဆသည် ကျမ်းစာတွင် ဘုရားသခင်၏ ပုံရိည်နှင့် မကိုက်ညီပါ။

Daniel’s famous prayer (Dan. 9:4–19), speaks of God, who keeps His “covenant and steadfast love with those who love him and keep his commandments” (verse 4) and the “treachery” which Israel has committed against God (verse 7). It also recognizes that they did not obey the teachings of “his servants the prophets” (verse 10). Daniel speaks of the covenant curse “in the law of Moses … poured out upon us” (verse 11) and appeals to God’s “great mercy” (verse 18), confessing all the sins and pleading for forgiveness (verses 9, 19). Divine compassion, mercy, and grace are shown to Israel by their God in that they are permitted to return to rebuild the Temple and Jerusalem (Ezra 1:2–4; 6:6–12; 7:11–26; Neh. 1, 2). A period of “seventy weeks,” or 490 years (III. B. 1. a. [2]) of special probationary time of grace is granted to Israel, at the end of which the coming Messiah would die and do away with “sacrifice and offering” (Dan. 9:24–27). In all of these experiences God showed Himself to be in control of history. He directed His people whenever they wished to listen. He is in ultimate control of the affairs of the world in His own mysterious ways. Today’s popular belief that God is a sentimental and loving godling who winks at evil and loves humans regardless of what they do does not agree with the picture of God in Scripture.

 

 

C. ဘုရားသခင်၏ တရားသူကြီးအဖြစ်

ကျမ်းစာ၏ တစ်သမတ်တည်း သက်သေခံချက်မှာ ဘုရားသခင် တရားသူကြီးသည် လူသားများ၊ စာတန်နှင့် သူ့နတ်ဆိုးများကို သူတို့ပြုခဲ့သမျှအတွက် တာဝန်ယူစေသည်။ ဤလေ့လာမှု၏ ဤအပိုင်းသည် ဘုရားသခင် သို့မဟုတ် ခရစ်တော်၏ တရားသူကြီးအဖြစ်ကို ပြောသော အဓိကကျမ်းချက်များကို ရည်ညွှန်းသည်။

C. Divine Judgeship

The consistent testimony of Scripture is that the divine Judge holds human beings, as well as Satan and his angels, responsible for what they have done. This part of our study refers to major passages that speak of the judgeship of God or Christ.

 

အာဗြဟံက “မြေကြီးတစ်ခုလုံး၏ တရားသူကြီး [šōp̱ēṭ] သည် တရားမျှတခြင်း [mišpāṭ] မပြုလုပ်ပါမည်လော” ဟု မေးသည် (က ၁၈:၂၅)။ ဘုရားသခင်သည် “မြေကြီးတစ်ခုလုံး၏ တရားသူကြီး” ဖြစ်တော်မူကြောင်း ဤမြည်တမ်းသော အတည်ပြုချက်သည် တရားမျှတစွာ စီရင်မည်ဟူသော မြည်တမ်းသော အတည်ပြုချက်နှင့် ဆက်စပ်သည်။

Abraham raises the question “Shall not the Judge [šōp̱ēṭ] of all the earth do right [mišpāṭ]?” (Gen. 18:25). This ringing affirmation that God is “the Judge of all the earth” is linked to the resounding affirmation that He will judge with “justice.”

 

မောရှေအား ပေးသနားခဲ့သော ဘုရားသခင်၏ ကိုယ်တော်ကိုယ်ကြား ဗျာဒိတ်တော်တွင် ထာဝရဘုရားသခင်သည် “ကရုဏာနှင့် ကျေးဇူးတော်ရှိ၍ ဒေါသထွက်ရန် နှေးကွေး၍ သစ္စာတော်နှင့် ကရုဏာတော်နှင့် ပြည့်စုံတော်မူ၍ ထောင်ပေါင်းများစွာတို့အား ကရုဏာထားတော်မူ၍ အပြစ်၊ အပြစ်ကျူးလွန်မှုနှင့် အပြစ်ကို ခွင့်လွှတ်တော်မူသော်လည်း အပြစ်ရှိသူကို လုံးဝ လွှတ်မထားဘဲ အပြစ်ရှိသူ၏ အပြစ်ကို သားသမီးများနှင့် မြေးများအထိ တတိယမျိုးဆက်၊ စတုတ္ထမျိုးဆက်တိုင်အောင် စီရင်တော်မူသည်” (ထွက် ၃၄:၆၊ ၇) ဟု အတည်ပြုသည်။ ဤကိုယ်တော်ကိုယ်ကျွန်း ဗျာဒိတ်တော်တွင် ဘုရားသခင်သည် ကျေးဇူးတော်နှင့် တရားစီရင်ခြင်း၊ ချစ်ခြင်းနှင့် အပြစ်ဒဏ်ကို ဆက်စပ်ထားသည်။ ကရုဏာနှင့် သနားတတ်သော ဘုရားသခင်သည် အပြစ်ရှိသူကို အပြစ်မပေးဘဲ မထားသော ဖြောင့်မတ်သော တရားသူကြီး ဖြစ်တော်မူကြောင်း အတည်ပြုသည်။ ဤဘုရားသခင်၏ စကားတော်များကို ကျမ်းစာတစ်ခုလုံးတွင် ကိုးကားထားသည် (တောလည်ရာ ၁၄:၁၈; တရား ၅:၁၀; ဆာ ၈၆:၁၅; ယောလ ၂:၁၃; ယောန ၄:၂; နာဟုံ ၁:၃)။

The divine self-revelation granted to Moses affirmed that the Lord God is “merciful and gracious, slow to anger, and abounding in steadfast love and faithfulness, keeping steadfast love for thousands, forgiving iniquity and transgression and sin, but who will by no means clear the guilty, visiting the iniquity of the fathers upon the children and the children’s children, to the third and fourth generation” (Ex. 34:6, 7). In this self-revelation God correlates grace and judgment, love and punishment. He also affirms that the gracious and merciful God is a righteous judge who does not leave the guilty unpunished. These divine words are cited throughout Scripture (Num. 14:18; Deut. 5:10; Ps. 86:15; Joel 2:13; Jonah 4:2; Nahum 1:3).

 

ဒုတိယပညတ်တော်တွင် “ငါ့ကို မုန်းတီးသောသူတို့၏ သားသမီးများအထိ တတိယမျိုးဆက်၊ စတုတ္ထမျိုးဆက်တိုင်အောင် အပြစ်ကို စီရင်မည်” (ထွက် ၂၀:၅) ဟု ရှင်းရှင်းလင်းလင်း ဖော်ပြထားသည်။ ဘုရားသခင်သည် တရားသူကြီးဖြစ်တော်မူပြီး ချစ်ခြင်းနှင့် ကရုဏာဖြင့် စီရင်တော်မူသည်။ “ငါ့ကို မုန်းတီးသောသူတို့” (ဆာ ၆၉:၄)၊ သူ့အလိုတော်နှင့် မညီညွတ်စွာ အသက်ရှင်ရန် ငြင်းဆန်သူများသာ ဤဘုရားသခင်၏ တရားစီရင်ခြင်းကို ခံစားရသည်။

The second commandment makes it clear that God will visit “the iniquity of the fathers upon the children to the third and the fourth generation of those who hate me” (Ex. 20:5). God is judge, and He judges with love and compassion; only “those who hate me” (Ps. 69:4), who refuse to live in harmony with His will, experience this divine judgment.

 

ဆာလံကဗျာဆရာများသည် ဘုရားသခင်၏ တရားသူကြီးအဖြစ်ကို များစွာ ပြောထားသည်။ “ထာဝရဘုရားသည် အစဉ်အမြဲ ပလ္လင်ပေါ်တွင် ထိုင်တော်မူ၍ တရားစီရင်ရန် ပလ္လင်ကို တည်ထားတော်မူသည်။ ဖြောင့်မတ်စွာ ကမ္ဘာကို စီရင်၍ လူမျိုးများကို တရားမျှတစွာ စီရင်တော်မူသည်” (ဆာ ၉:၇၊ ၈)။ ကမ္ဘာကို “တရားမျှတစွာ [mišpāṭ]” နှင့် “ဖြောင့်မတ်စွာ” (ṣedeq) စီရင်သည်။ အကြောင်းမှာ သူသည် “ဖြောင့်မတ်သော တရားသူကြီး” (ဆာ ၇:၁၁) ဖြစ်သည်။ သူ့ပလ္လင်၏ အခြေခံမှာ “ဖြောင့်မတ်ခြင်းနှင့် တရားမျှတခြင်း” (ဆာ ၈၉:၁၄; နှိုင်း ၉၇:၂)။ အမှန်မှာ “ကောင်းကင်များသည် သူ၏ ဖြောင့်မတ်ခြင်းကို ကြေညာကြသည်။ ဘုရားသခင်သည် တရားသူကြီးဖြစ်တော်မူသည်” (ဆာ ၅၀:၆)။ ထာဝရဘုရားသည် “မြေကြီးကို စီရင်ရန် ကြွလာတော်မူသည်။ ဖြောင့်မတ်စွာ ကမ္ဘာကို စီရင်၍ လူမျိုးများကို သူ၏ သမ္မာတရားနှင့် စီရင်တော်မူမည်” (ဆာ ၉၆:၁၃)။ ဆာလံကဗျာဆရာက “အိုဘုရားသခင်၊ ထလော့။ မြေကြီးကို စီရင်တော်မူပါ။ လူမျိုးအားလုံးသည် ကိုယ်တော်ပိုင်ပါသည်” ဟု ဆုတောင်းသည် (ဆာ ၈၂:၈)။

The psalmists have much to say about divine judgeship. “But the Lord sits enthroned for ever, he has established his throne for judgment; and he judges the world with righteousness, he judges the peoples with equity” (Ps. 9:7, 8). He judges the earth “with equity [mišpāṭ]” and “in righteousness” (ṣedeq) because He is “a righteous judge” (Ps. 7:11); the foundation of His throne is “righteousness and justice” (Ps. 89:14; cf. 97:2). In fact, “the heavens declare his righteousness, for God himself is judge” (Ps. 50:6). The Lord “comes to judge the earth. He will judge the world with righteousness, and the peoples with his truth” (Ps. 96:13). The psalmist prays, “Arise, O God, judge the earth; for to thee belong all the nations!” (Ps. 82:8).

 

ပရောဖက် ဟေရှာယက “ထာဝရဘုရားသည် ကြွင်္တို့၏ တရားသူကြီး၊ ထာဝရဘုရားသည် ကြွင်္တို့၏ တရားပြုသူ၊ ထာဝရဘုရားသည် ကြွင်္တို့၏ ရှင်ဘုရင် ဖြစ်တော်မူသည်။ ကိုယ်တော်သည် ကျွန်ုပ်တို့ကို ကယ်တင်တော်မူမည်” (ဟေရှာ ၃၃:၂၂) ဟု ဆိုသည်။ တရားသူကြီး-တရားပြုသူ-ရှင်ဘုရင်-ကယ်တင်ရှင် ဟူသော အစဉ်လိုက်သည် ကျယ်ပြန့်ပြီး အထူးမြင့်မြတ်သော အကျဉ်းချုပ် ဖြစ်သည်။

The prophet Isaiah states, “For the Lord is our judge, the Lord is our ruler, the Lord is our king; he will save us” (Ps. 33:22). The sequence of Judge-Lawgiver-King-Saviour is overwhelming in its comprehensiveness and sublime brevity.

 

ဘုရားသခင်သည် လူတို့မမြင်နိုင်သောအရာကို မြင်တော်မူ၏။ အကြောင်းမူကား၊ ထိုသခင်သည် လူ့စိတ်နှလုံးကို ကြည့်ရှုတော်မူ၏။ ဘုရားသခင်သည် လူတို့၏ လုပ်ရပ်ဆောင်ရွက်မှုအားလုံး၏ အကြောင်းရင်းနှင့် တွန်းအားများကို နားလည်တော်မူ၏။ အတွင်းစိတ်အဆင့်ရှိ သက်သေခံချက်အားလုံး၊ လူမှုဆိုင်ရာအတိုင်းအတာအားလုံး၊ တွန်းအားဆိုင်ရာ ရှုထောင့်များ၊ နှင့် လူသားတို့၌ ဆက်ခံလာသော သဘောထားများကို မြင်နိုင်ပြီး နားလည်နိုင်စွမ်းရှိတော်မူ၏။ ဆာလံဆရာက ဤသို့ဆိုသည်– “နှလုံးသားထဲက လျှို့ဝှက်ချက်များကို ထိုသခင်သိတော်မူ၏” (ဆာလံ ၄၄:၂၁)။ သခင်ဘုရားက ရှမွေလအား “သခင်ဘုရားသည် လူတို့မြင်သည့်နည်းအတိုင်း မမြင်တော်မူချေ။ လူတို့သည် ပြင်ပပုံပန်းသွင်ပြင်ကို ကြည့်၍ စီရင်ကြသော်လည်း၊ သခင်ဘုရားကမူ နှလုံးကို ကြည့်တော်မူ၏” ဟု မိန့်တော်မူခဲ့သည် (၁ ရှမွေလ ၁၆:၇)။ ဘုရားသခင်သည် ဖိနှိပ်ခံရသူ၊ ညှဉ်းဆဲခံရသူ၊ မိဘမဲ့သူနှင့် ဖိနှိပ်ခံရသူတို့ကို တရားစီရင်ပေးတော်မူ၏ (ဆာလံ ၁၀:၁၈၊ ၃၅:၂၄)။ ဒါဝိဒ်သည် ရှောလုမင်း၏အသက်ကို ချမ်းသာပေးပြီးနောက် သူ့အား “သခင်ဘုရားသည် ကျွန်တော်နှင့် မင်းကြီးကြားတွင် စီရင်တော်မူပါစေ၊ သခင်ဘုရားသည် မင်းကြီးကို ကျွန်တော့်အပေါ် လက်စားချေတော်မူပါစေ၊ သို့ရာတွင် ကျွန်တော့်လက်သည် မင်းကြီးကို မထိမည်” ဟု ဆိုခဲ့သည် (၁ ရှမွေလ ၂၄:၁၂)။ ထို့နောက် သူက “သခင်ဘုရားသည် တရားသူကြီးဖြစ်တော်မူပါစေ၊ ကျွန်တော်နှင့် မင်းကြီးကြားတွင် စီရင်ချက်ချတော်မူပါစေ၊ ကြည့်ရှုတော်မူပါစေ၊ ကျွန်တော်၏အမှုကို လိုက်လံဆောင်ရွက်ပေးတော်မူပါစေ၊ မင်းကြီး၏လက်မှ ကျွန်တော့်ကို ကယ်တင်တော်မူပါစေ” ဟု ဆက်လက်ဆိုခဲ့သည် (အပိုဒ် ၁၅)။

The heavenly Judge can see what humans do not, because He looks into the heart. God understands all motives and motivations for human action. He has the ability to see and understand all aspects of the evidence on the inner human level, all social dimensions, motivational perspectives, and inherited tendencies that are part of humanity. The psalmist affirms, “He knows the secrets of the heart” (Ps. 44:21). The Lord states to Samuel, “The Lord sees not as man sees; man looks on the outward appearance, but the Lord looks on the heart” (1 Sam. 16:7). God vindicates those who are subjugated and persecuted, the orphan and oppressed (Ps. 10:18; 35:24). David, after sparing the life of King Saul, says to him, “May the Lord judge between me and you, may the Lord avenge me upon you; but my hand shall not be against you” (1 Sam. 24:12). He then added, “May the Lord therefore be judge, and give sentence between me and you, and see to it, and plead my cause, and deliver me from your hand” (verse 15).

 

မဿဲယာ “တရားဓမ္မနှံ” (ယေရမိ ၂၃:၅) ကို “သခင်ဘုရား … ငျွန်ုပ်တို့၏တရားဓမ္မ” ဟု ခေါ်ဝေါ်ခြင်းခံရမည် (အပိုဒ် ၆)။ မဿဲယာသည် မိမိလူမျိုးတို့အား ကယ်တင်ခြင်းနှင့် တရားဓမ္မကို ယူဆောင်လာတော်မူ၏။ ကယ်တင်ခြင်းနှင့် တရားစီရင်ခြင်းနှစ်ခုစလုံးသည် သူ၏တရားဓမ္မပေါ်တွင် အခြေခံထားသည်။ ဘုရားသခင်၏ တရားဓမ္မသည် “ဘယ်တောမှ မပြတ်စီးသော ရေစီးကြောင်းနှယ်” ဖြစ်သည် (အာမုတ် ၅:၂၄)။

The Messianic “righteous Branch” (Jer. 23:5) will be called “the Lord … our righteousness” (verse 6). The Messiah brings salvation and righteousness to His people. Both salvation and judgment are grounded in His righteousness. Divine righteousness is “like an everflowing stream” (Amos 5:24).

 

ဘုရားသခင်၏ တရားစီရင်ခြင်းသည် သူ၏သဘာဝ၏ မရှိမဖြစ်အစိတ်အပိုင်းတစ်ခုဖြစ်ပြီး၊ ထိုတရားစီရင်ခြင်းတွင် ထင်ရှားစွာ ပေါ်လွင်သည်။ ဆာလံ ၈၉:၁၄ နှင့် ၉၇:၂ တွင် ဟီဘြဲစကားလုံး mišpāṭ ကို ဘုရားသခင်၏ တရားစီရင်ခြင်းမှ ထွက်ပေါ်လာသော တရားမျှတမှုဟု နားလည်ရမည်။ ဤနေရာတွင် “တရားမျှတမှု” သည် အပြုသဘောဆောင်သည်။ အပြစ်ကင်းသူအတွက် ဘုရားသခင်၏ တရားစီရင်ခြင်းသည် သူတို့သည် တရားမျှတကြောင်း ပြသပြီး ထိုသူတို့ကို တရားမျှတမှုဖြင့် ကယ်တင်ပေးသည်။ သစ္စာရှိသူတို့ခင်ဘုရား၏ တရားမျှတမှုကို မျှော်လင့်ကြပြီး ထိုတွင် ဝမ်းမြောက်ကြသည် (ဆာလံ ၄၈:၁၁၊ ၉၇:၈)။ “တရားဓမ္မရှင်များ” သည် နောက်ဆုံးတရားစီရင်ခြင်းတွင် ဘုရားသခင်၏ “တရားစီရင်ချက်များ” ကို စိတ်အားထက်သန်စွာ စောင့်မျှော်ကြသည် (ဟေရှာယ ၂၆:၈)။

Divine justice is the other essential aspect of the nature of God that manifests itself in His judgment. The Hebrew term mišpāṭ in Psalms 89:14 and 97:2 should be understood as the justice which issues out of divine judgment. Here “justice” has a positive connotation. The divine judgment for the guiltless shows that they are just and brings with it vindication. The faithful look for justice from God and rejoice in it (Ps. 48:11; 97:8). The “righteous” eagerly wait for divine “judgments/justices” (Isa. 26:8) in the final judgment.

 

ဓမ္မသစ်ကျမ်းသည် ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် ဖော်ပြထားပြီးသား ဘုရားသခင်၏ တရားသူကြီးအဖြစ် ဆောင်ရွက်ခြင်းကို ဆက်လက်ထောက်ခံသည်။ ဘုရားသခင်သည် “လူခပ်သိမ်း၏ တရားသူကြီး” ဖြစ်တော်မူသည် (ဟေဗြဲ ၁၂:၂၃)။ တမန်တော်ပေါလုက “ဖြောင့်မတ်သော တရားစီရင်ခြင်း” (ရောမ ၂:၅) သည် ဒေါသအရှိန်နေ့တွင် ထင်ရှားလာမည်ဟု ဆိုသည် (အပိုဒ် ၃ ကိုလည်းကြည့်) နှင့် ဘုရားသခင်သည် ဤလောကို တရားစီရင်တော်မူမည်ဟု အတည်ပြုသည် (ရောမ ၃:၆)။

The NT continues the theme of the divine judgeship already revealed in the OT. God is “the Judge of all” (Heb. 12:23, NASB). The apostle Paul speaks of the “righteous judgment” (Rom. 2:5), which will be revealed on the day of wrath (cf. verse 3) and affirms that God will judge the world (Rom. 3:6).

 

အထက်တွင် ဖော်ပြခဲ့သည့်အတိုင်း ခမည်းတော်ဘုရားသည် တရားစီရင်ခြင်းကို သားတော်အား အပ်နှံထားတော်မူသည်။ “ခမည်းတော်သည် အဘယ်သူကိုမျှ တရားမစီရင်၊ တရားစီရင်ခြင်းအားလုံးကို သားတော်အား အပ်နှံထားတော်မူသည်” (ယောဟန် ၅:၂၂)။ ယေရှုခရစ်က ထပ်မံ၍ “လူသားတို့၏သားဖြစ်တော်မူသောကြောင့် တရားစီရင်ခွင့်အာဏာကို သူ့အား အပ်နှံထားတော်မူသည်” ဟု မိန့်တော်မူသည် (အပိုဒ် ၂၇)။ ပေတရုနှင့် ပေါလုတို့ကလည်း အလားတူသင်ကြားကြသည်။ ပေတရုက ယေရှုခရစ်သည် “အသက်ရှင်သူနှင့် အသေသူတို့၏ တရားသူကြီးအဖြစ် ဘုရားသခင်က ခန့်အပ်တော်မူသောသူ” ဖြစ်သည်ဟု ဆိုသည် (တမန် ၁၀:၄၂)။ ပေါလုကမူ “ဘုရားသခင်သည် ကမ္ဘာကို ဖြောင့်မတ်စွာ တရားစီရင်မည့်နေ့ကို သတ်မှတ်ထားပြီး၊ ထိုသူကို ထမြောက်စေတော်မူခြင်းအားဖြင့် လူခပ်သိမ်းအား အာမခံချက်ပေးထားသည်” ဟု အတည်ပြုသည် (တမန် ၁၇:၃၁)။ ပေါလုက ထပ်မံ၍ ဘုရားသခင်သည် တရားသူကြီးဖြစ်တော်မူသော်လည်း “လူတို့၏ လျှို့ဝှက်ချက်များကို ခရစ်တော်ယေရှုအားဖြင့် တရားစီရင်တော်မူသည်” ဟု ဆိုသည် (ရောမ ၂:၁၆)။ ခမည်းတော်သည် သားတော်အားဖြင့် တရားစီရင်တော်မူသောကြောင့် “ဘုရားသခင်၏ ဖြောင့်မတ်သော တရားစီရင်ခြင်း” (အပိုဒ် ၅) နှင့် “ခရစ်တော်၏ တရားစီရင်ခုံရုံး” (၂ ကောရိန္သု ၅:၁၀) တို့သည် တူညီသည်။

As noted before, God the Father has handed judgment to His Son. “The Father judges no one, but has given all judgment to the Son” (John 5:22). Jesus Christ further stated, He “has given him authority to execute judgment, because He is the Son of man” (verse 27). Peter and Paul teach the same. Peter maintains that Jesus Christ “is the one ordained by God to be judge of the living and the dead” (Acts 10:42). Paul affirms that God “has fixed a day on which he will judge the world in righteousness by a man whom he has appointed, and of this he has given assurance to all men by raising him from the dead” (Acts 17:31). Paul further states that while God is the judge, He “judges the secrets of men by Christ Jesus” (Rom. 2:16). Because the Father judges by the agency of the Son, “God’s righteous judgment” (verse 5) and “the judgment seat of Christ” (2 Cor. 5:10) are equivalent.

 

ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် အကြိမ် ၂၀ ကျော်တွင် တရားစီရင်ခြင်းသည် ကောင်းကင်ရှိ သန့်ရှင်းရာဌာန သို့မဟုတ် မြေကြီးပေါ်ရှိ ဗိမာန်တော်မှ ထွက်ပေါ်လာသည်။ ထိုအပိုဒ်များ၏ သုံးပုံနှစ်ပုံကျော်သည် ဘုရားသခင်၏ ကိုယ်တော်တိုင်ဟူသော လူမျိုးနှစ်စုဖြစ်သည့် သစ္စာရှိသူများနှင့် သစ္စာမရှိသူများကို တရားစီရင်ခြင်းနှင့် ဆိုင်သည်။ ကျန်အပိုဒ်များသည် တပါးအမျိုးသားများကို တရားစီရင်ခြင်းနှင့် ဆိုင်သည် (Shea 1992, 1–29)။ ထိုကျမ်းချက်အားလုံးတွင် ဘုရားသခင် သို့မဟုတ် ခရစ်တော်သည် သန့်ရှင်းရာဌာန/ဗိမာန်တော်မှ တရားစီရင်တော်မူသည်။

In some 20 passages in the OT judgment issues from the sanctuary/temple, either in heaven or on earth. More than two thirds of them deal with divine judgment of two groups of God’s professed people, the faithful and the unfaithful; the remaining passages deal with the judgment of the nations (Shea 1992, 1–29). In all these texts God or Christ judges from the sanctuary/temple.

 

 

D. လုပ်ဆောင်ချက်အလိုက် ဘုရားသခင်၏ တရားစီရင်ခြင်း လုပ်ဆောင်ချက်အလိုက် တရားစီရင်ခြင်းဆိုင်ရာ အယူအဆသည် ဓမ္မဟောင်းကျမ်း၏ သွန်သင်ချက်များတွင် ပျံ့နှံ့နေပြီး ယေရှုခရစ် (မဿဲ ၇:၁၇-၁၈၊ ၂၅:၃၁-၄၆၊ ယောဟန် ၁၅:၁-၁၁) နှင့် ပေါလု (ရောမ ၂:၁၃၊ ၁ ကောရိန္သု ၃:၈၊ ၁၃-၁၅) တို့၏ သွန်သင်ချက်များတွင် ဆက်လက်ရှိနေသည်။ ဗျာဒိတ်ကျမ်းတွင်လည်း အလားတူ ထပ်ခါတလဲလဲ ဖော်ပြထားသည် (၂၀:၁၂၊ ၂၂:၁၂)။

D. Divine Judgment According to Works

The idea of judgment according to works permeates the teaching of the OT and is taken up by Jesus (Matt. 7:17, 18; 25:31–46; John 15:1–11) and Paul (Rom. 2:13; 1 Cor. 3:8, 13–15). The same refrain is presented in the Apocalypse (20:12; 22:12).

 

ယုံကြည်သူ၏ ယုံကြည်ခြင်းဘဝသည် “ယုံကြည်ခြင်း၏ အလုပ် နှင့် ချစ်ခြင်း၏ ပင်ပန်းခြင်း” အားဖြင့် ယုံကြည်ခြင်း၏ အသီးကို သီးသည် (၁ သက်သာလောနိတ် ၁:၃)။ တရားဓမ္မနှင့် လျော်စွာ ဖြောင့်မတ်ခြင်းခံရသော ယုံကြည်သူ၏ “ယုံကြည်ခြင်း၏ အလုပ်” သည် ဖြောင့်မတ်ခြင်း၏ အသီးဖြစ်ပြီး သန့်ရှင်းခြင်းတွင် သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်၏ လမ်းပြမှုဖြင့် အသက်ရှင်ခြင်း၏ ထင်ရှားချက်ဖြစ်သည်။ လူ့လုပ်ဆောင်ချက်များသည် ယုံကြည်သူ၏ ကယ်တင်ခြင်းကို လုံးဝ မပံ့ပိုးပေ။ လူ့လုပ်ဆောင်ချက်များသည် ကယ်တင်ခြင်း၏ အသီးဖြစ်သော်လည်း ကယ်တင်ခြင်းရရှိရန် နည်းလမ်းမဟုတ်ပေ။

The believer’s life of faith produces the fruit of faith through the “work of faith and labor of love” (1 Thess. 1:3). The “work of faith” of the justified believer is the fruit of justification and the expression of a life guided by the Holy Spirit in sanctification. Human works do not contribute in any way to the salvation of the believer. Human works are the fruit of salvation but not the means to gain salvation.

 

တချို့လူများက ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့်သာ ဖြောင့်မတ်ခြင်းရရှိသည်ဟူသော အတည်ပြုချက်နှင့် လုပ်ဆောင်ချက်အလိုက် ဘုရားသခင် တရားစီရင်မည်ဟူသော အတည်ပြုချက်ကြားတွင် ဆန့်ကျင်ဘက်ရှိသည်ဟု ထင်မှတ်ကြသည်။ အချို့ကျမ်းချက်များကို အဆက်အစပ်မရှိဘဲ ဖတ်ပါက ရှုပ်ထွေးမှုဖြစ်ပေါ်စေနိုင်သည်။ ဝတ်ပြုရာကျမ်း ၁၈:၅ တွင် “ငါ၏ စီရင်ထုံးများနှင့် ပညတ်တို့ကို စောင့်ရှောက်လော့။ ထိုပညတ်တို့ကို ပြုလုပ်ခြင်းအားဖြင့် လူသည် အသက်ရှင်ရမည်။ ငါသည် သခင်ဘုရားဖြစ်တော်မူ၏” ဟု ဆိုသည်။ ဤကျမ်းပိုဒ်၏ အနှစ်သာရကို လုကာ ၁၀:၂၇-၂၈၊ ရောမ ၁၀:၅၊ နှင့် ဂလာတိ ၃:၁၂ တို့တွင် ရည်ညွှန်းထားသည်။

Some people have observed an apparent tension between the affirmation that justification is attained by faith aside from works and the equally strong affirmation that divine judgment is according to works. Some passages, if read in isolation or out of context, can create confusion. Leviticus 18:5 states, “You shall therefore keep my statutes and my ordinances, by which a man shall live: I am the Lord.” The essence of this text is referred to in Luke 10:27, 28; Romans 10:5; and Galatians 3:12.

 

ဝတ်ပြုရာကျမ်း ၁၈:၅ ၏ ဆက်စပ်မှုက ဘုရားသခင်သည် ရှေး Israeli လူမျိုးအား ပဋိညာဉ်ပေးတော်မူသည့် ပိုကြီးသော ဘောင်အတွင်း၌ ဤစကားကို မိန့်တော်မူခြင်းဖြစ်သည်။ အဲဂုတ္တုကျွန်ခံရာမှ ရွေးနုတ်ခြင်းအားဖြင့် ဘုရားသခင်ပေးသနားတော်မူသော အသက်ကို လက်ခံပြီး ဘုရားသခင်ဖော်ပြထားသော ပဋိညာဉ်စည်းကမ်းများအတွင်း အသက်ရှင်ရန် ကတိပြုခဲ့သည်။ Israeli လူမျိုးသည် မိမိတို့၏ လုပ်ဆောင်ချက်များအားဖြင့် ကယ်တင်ခြင်းရရှိမည်ဟု ညွှန်ပြချက် လုံးဝမရှိပေ။ Israeli လူမျိုးသည် ပဋိညာဉ်ဘောင်နှင့် ကျေးဇူးတော်၏ ပြင်ဆင်မှုများအတွင်း ရှိနေပါက သူတို့၏ လုပ်ဆောင်ချက်များသည် ဘုရားသခင်နှင့် ယုံကြည်ခြင်းဆက်ဆံရေးပေါ်တွင် အခြေခံ၍ အသက်ရှင်ကြောင်း ဖော်ပြမည်ဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်ပေးသနားတော်မူသော တန်ခိုးအားဖြင့် ဖြောင့်မတ်ရာကို ပြုလုပ်နိုင်ပြီး အသက်ရှင်နိုင်မည်ဖြစ်သည်။

The context of the Leviticus passage shows that this statement is made within the larger framework of God’s giving ancient Israel the covenant. Israel accepted the life God had granted to them in their redemption from Egyptian slavery and promised to live within the covenant norms which God had detailed. There is no indication that Israel would ever be saved on the basis of their works. If Israel stayed within the covenant framework and its gracious provisions, their works would reveal that they lived on the basis of their faith relationship with God. By the enabling power provided by God, it would be possible for them to do what is right, and they might live.

 

ဝတ်ပြုရာကျမ်း ၁၈:၅ တွင် ကယ်တင်ခြင်းကို လုပ်ဆောင်ချက်အားဖြင့် ရရှိခြင်းဟု အရိပ်အမြွက်လုံးဝမရှိပေ။ ကယ်တင်ခြင်းသည် Israeli လူမျိုးတို့၌ ရှိပြီးသားဖြစ်သည်။ ယခု ဘုရားသခင်က ထိုကယ်တင်ခြင်းအခြေအနေကို ဆက်လက်ထိန်းသိမ်းနိုင်ရန် မည်သို့ပြုလုပ်ရမည်ကို ညွှန်ကြားတော်မူခြင်းဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်ပေးသနားတော်မူသော ကျေးဇူးတော်ဖြင့် ကယ်တင်ခြင်းကို ဆက်လက်ပိုင်ဆိုင်နေမည်ဆိုပါက ကောင်းသော လုပ်ဆောင်ချက်များအားဖြင့် ထိုကယ်တင်ခြင်းအခြေအနေကို ပြောင်ပျက်သော အကျင့်များဖြင့် အမြဲတမ်း ဖျက်ဆီးခြင်းမပြုကြောင်း ပြသရမည်။ ဘုရားသခင်၏ ဆက်လက်တန်ခိုးပေးခြင်းကျေးဇူးတော်၏ နရိယာအတွင်း၌ ကျေးဇူးတော်အားဖြင့် အသက်ရှင်နိုင်သည်။

There is no hint in Leviticus 18:5 regarding earning salvation. Salvation was Israel’s already; now God told them how they could continue in that state of salvation. The salvation granted continued to be theirs if they manifested by good works that this state of salvation had not been permanently interrupted by rebellious deeds. They may live by grace within the horizon of God’s continuing empowerment.

 

ရွေးနုတ်ခြင်းခံရသော Israeli လူမျိုးတို့သည် ဘုရားသခင်ပေးသနားတော်မူသော ကျေးဇူးရှိ ရွေးနုတ်ခြင်းကို ချစ်ခြင်းကျေးဇူးတုံ့ပြန်မှုအနေဖြင့် ဘုရားသခင်၏ ပညတ်တော်ကို စောင့်ရှောက်ရမည် (အပိုဒ် ၃၀၊ ၁၉:၃-၄၊ ၁၀၊ ၂၅၊ ၃၁၊ ၂၃:၂၂၊ ၂၄:၂၂၊ ၂၅:၁၇၊ ၂၆:၁)။ ရွေးနုတ်ခြင်းခံရသော Israeli လူမျိုးအတွက် ပညတ်တော်သည် အသက်ရှင်ရန် လမ်းစဉ်ဖြစ်သော်လည်း အသက်နှင့် ရွေးနုတ်ခြင်းရရှိရန် နည်းလမ်းမဟုတ်ပေ။ ပညတ်တော်ကို စောင့်ရှောက်ရသော်လည်း ယခုဘဝတွင် အသက်ရရှိရန် သို့မဟုတ် အနာဂတ်တွင် ထာဝရအသက်ရရှိရန် မဟုတ်ပေ။ ကယ်တင်ခြင်းခံရသော ယုံကြည်သူများသည် အသက်ရှင်ရန် လမ်းစဉ်အနေဖြင့် စောင့်ရှောက်ရမည်ဖြစ်သည်။

Israel was expected to keep God’s law as a loving response to the gracious redemption provided by God (verse 30; 19:3, 4, 10, 25, 31; 23:22; 24:22; 25:17; 26:1). For redeemed Israel the law was the way of life but not the means to gain life and redemption. The law was to be kept, but not to achieve life in the here-and-now or eternal life in the future. It was to be kept by saved believers as a way of life.

 

ထို့ပြင် ဝတ်ပြုရာကျမ်း ၁၈:၅ ရှိ “အကယ်၍” သည် အခြေအနေဆိုင်ရာ သဘောရှိသည်။ ထိုအခြေအနေသည် ပညတ်စောင့်ရှောက်ခြင်းအားဖြင့် ယခုအသက် သို့မဟုတ် နောင်ထာဝရအသက်ကို တည်ထောင်ရန် မဟုတ်ပေ။ ယုံကြည်ခြင်းအသက်တာကို စတင်ခဲ့ပြီး ကျေးဇူးတော်အားဖြင့် ဆက်လက်၍ ပြည့်စုံစွာ ခံစားနိုင်ရန် ဆိုင်သည် (တရားဟောရာ ၅:၃၃)။ ပညတ်တော်စောင့်ရှောက်ခြင်းသည် ပဋိညာဉ်ကောင်းကြီးများကို ဆက်လက်အသက်ရှင်စေရန် အခြေအနေဖြစ်သည်။ ယုံကြည်သူသည် အသက်ရှင်ရန်လမ်းမှ ထွက်ခွာပြီး ပုန်ကန်သူများ၏ လမ်းစဉ်သို့ ဝင်ရောက်ပါက သခင်ဘုရားသည် ပဋိညာဉ်၏ ပြည့်စုံသော ကောင်းကြီးများကို မပေးတော့ပေ။

Furthermore, the “if” in Leviticus 18:5 (KJV) is conditional in nature. The condition was not “in order to” establish life now or eternal life later by commandment keeping, but the condition related to the enjoyment of the full covenantal benefits of the new life, redeemed from Egyptian slavery. The purpose was not that new life in God would be established, but that the life of faith begun might be experienced fully by grace on a continuing basis (Deut. 5:33). The keeping of the law was the condition for keeping alive the covenant blessings. If the believer departed from the way of life and entered the ways of the rebellious, the Lord would not provide the full blessings of the covenant.

 

ဝတ်ပြုရာကျမ်း ၁၈ ၏ ဆက်စပ်မှုအရ ဤညွှန်ကြားချက်သည် သန့်ရှင်ခြင်းဘဝနှင့် ဆိုင်ပြီး ဖြောင့်မတ်ခြင်း သို့မဟုတ် ကယ်တင်ခြင်းရရှိခြင်းလုပ်ငန်းစဉ်နှင့် မသက်ဆိုင်ပေ။ ပဋိညာဉ်အတွင်း ရှိနေသော Israeli လူသည် အိမ်နီးချင်း တပါးအမျိုးသားတို့၏ စက်ဆုပ်ရွံရှာဖွယ် အလေ့အကျင့်များနှင့် ရုပ်တုကိုးကွယ်မှုများမှ ရှောင်ကြဉ်ရမည် (အပိုဒ် ၃၊ ၃၀)။ ဤညွှန်ကြားချက်သည် လုပ်ဆောင်ချက်အားဖြင့် ကယ်တင်ခြင်းမဟုတ်ဘဲ လုပ်ဆောင်ချက်များ ထင်ရှားသော ကယ်တင်ခြင်း၊ ကမ္ဘာမှ ခွဲထုတ်ပြီး သန့်ရှင်းသော လူမျိုးဖြစ်စေတော်မူသော သန့်ရှင်းသော ဘုရားသခင်နှင့် လိုက်လျောညီထွေရှိသော အကျင့်နှင့် လုပ်ရပ်များအားဖြင့် ထင်ရှားသော ကယ်တင်ခြင်းဖြစ်သည်။ ဤသည်မှာ သန့်ရှင်ခြင်းဘဝနှင့် ထိုဘဝသည် မည်သို့အလုပ်လုပ်သည်ကို ဆိုင်သည်။

The context of Leviticus 18 reveals that this instruction pertains to the life of the sanctified and not to the process of justification or the gaining of salvation. The Israelite who remained in the covenant was to stay away from the abominable practices and idolatries of pagan neighbors (verses 3, 30). This instruction was meant not to be a matter of salvation by works but a matter of salvation that works, a salvation that manifests itself by deeds and acts in harmony with a holy God who made them a holy people by separating them from the world. It is a matter of the sanctified life and how it functions.

 

နောက်ဆုံး၊ “ထိုပညတ်တို့ကို ပြုလုပ်ခြင်းအားဖြင့် လူသည် အသက်ရှင်ရမည်” ဟူသော စကားစုကို “ထိုပညတ်တို့အတွင်း၌ အသက်ရှင်ရမည်” ဟု ပိုမိုကောင်းမွန်စွာ ဘာသာပြန်ဆိုနိုင်သည် (ဝတ် ၁၈:၅)။ ရောမ ၁၀:၅ နှင့် ဂလာတိ ၃:၁၂ တွင် ဂရိစကားလုံး en ကို “အားဖြင့်” ဟု ဘာသာပြန်ဆိုလေ့ရှိပြီး ကိရိယာဆိုင်ရာ အဓိပ္ပာယ်ရှိသည်။ သို့ရာတွင် ဤနေရာတွင် en ကို နေရာဆိုင်ရာ အဓိပ္ပာယ်ဖြင့် ယူဆပါက “ထိုပညတို့၏ နယ်ပယ်/အတွင်း၌” ဟု ဘာသာပြန်ဆိုနိုင်သည်။ ဤကိစ္စတွင် en ၏ နေရာဆိုင်ရာ အဓိပ္ပာယ်ကို ရည်ရွယ်ပါက ပညတ်တော်စောင့်ရှောက်ခြင်းသည် ကယ်တင်ခြင်း၏ နည်းလမ်းမဟုတ်ဘဲ ယုံကြည်သူ၏ အသက်တာကို အသက်ရှင်ရမည့် နယ်ပယ်၊ နယ်နိမိတ်၊ သို့မဟုတ် ဆက်စပ်မှုဖြစ်သည်။ အနဲ့ရှေ့၊ ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် ဖြောင့်မတ်ခြင်းနှင့် လုပ်ဆောင်ချက်အလိုက် တရားစီရင်ခြင်းကြား စွပ်စွဲထားသော တင်းမာမှုသည် အမှန်တွင် မရှိပေ။ “ယခုမူကား သင်တို့သည် အပြစ်မှ လွတ်မြောက်၍ ဘုရားသခင်၏ ကျွန်များဖြစ်ကြပြီ။ ရရှိသော အကျိုးကား သန့်ရှင်းခြင်းဖြစ်၍ ထိုသန့်ရှင်းခြင်း၏ အဆုံး (telos) မှာ ထာဝရအသက်ဖြစ်သည်” (ရောမ ၆:၂၂)။ အစဉ်အဆက်သည် ကယ်တင်ခြင်းသို့ ဝင်ရောက်ခြင်း (ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် ကျေးဇူးတော်ဖြင့် ဖြောင့်မတ်ခြင်း) မှ ယခုအခါ (သန့်ရှင်းခြင်းတွင် ယုံကြည်ငးအားဖြင့် “ချစ်ခြင်းမေတ္တာအားဖြင့် လုပ်ဆောင်သော ယုံကြည်ခြင်း” ဖြင့် ထင်ရှားသော ကောင်းသော လုပ်ဆောင်ချက်များ) သို့ ဖြတ်သန်းပြီး အနာဂတ်တွင် ခရစ်တော်ပြန်ကြွလာသောအခါ ထာဝရအသက်ကို ပြည့်စုံစွာ ခံစားရခြင်းဖြင့် အဆုံးသတ်သည် (ကယ်တင်ခြင်း III. B. 3 ကိုကြည့်)။

Finally, a better translation of the phrase “by doing which a man shall live” is “he will live through them” (Lev. 18:5). In Romans 10:5 and Galatians 3:12 the Greek preposition used is en, typically translated “by them,” reflecting an instrumental meaning of en in the sense of “by means of them.” However, it seems better if the Greek preposition en is taken here with a locative force. In this case it might be rendered “in the sphere of them.” If the locative force is intended in this instance, the keeping of the law is not the means of salvation but the sphere, horizon, or context of salvation in which the life of the believer is to be lived. In summary, the alleged tensions between justification by faith and judgment by works do not exist in reality. “But now that you have been set free from sin and have become slaves of God, the return you get is sanctification and its end [telos], eternal life” (Rom. 6:22). The movement is from justification by grace through faith at conversion to a life of faith lived within the horizon, sphere, and context of sanctification in the sense of obedience by “faith working through love”; it finishes with the end result (Gr. telos) of “eternal life” experienced in full when Christ returns. This sequential experience proceeds from the past (justification by grace through faith), through the present (sanctification by faith manifested in “good works”), and climaxes in the future (full eternal life; see Salvation III. B. 3).

 

 

E. လူ့လုပ်ရပ်များ၏ ပြန်လည်ပေးဆပ်ခြင်း တရားစီရင်ခြင်းနှင့် သဘာဝအကျိုးဆက်များ တချို့လူများက ဘုရားသခင်သည် ပြန်လည်ပေးဆပ်ခြင်း (အပြစ်ဒဏ်ပေးခြင်း) တရားစီရင်ခြင်း မပြုဟု အကြံပြုကြသည်။ ဤအမြင်သည် သမ္မာကျမ်းစာ၏ ပုံတစ်ပိုင်းကိုသာ မျက်စိရှေ့တွင် ထားပြီး အခြားအပိုင်းများကို ခေတ်ဟောင်း၊ ယဉ်ကျေးမှုဟောင်း၊ ခေတ်သစ်နှင့် ဆက်စပ်မှုမရှိဟု ယူဆသော ဘုရားသခင်ဆိုင်ရာ နားလည်မှုပေါ်တွင် အခြေခံသည်။ သူတို့က တရားစီရင်ခြင်းနှင့် အပြစ်ဒဏ်ပေးခြင်းသည် ဘုရားသခင်၏ စံနှုန်းများ သို့မဟုတ် ပညတ်တို့နှင့် မသက်ဆိုင်ဟု ဆိုကြသည်။ ယင်းအစား “လုပ်ရပ်များတွင် အတွင်းထည့်သွင်းထားသော အကျိုးဆက်များ” သာ လုပ်ဆောင်နေသည်ဟု ဆိုသည် (Koch 68)။ ထို့ကြောင့် တရားစီရင်ခြင်းနှင့် အပြစ်ဒဏ်ပေးခြင်းသည် အပြစ် သို့မဟုတ် ရာဇဝတ်မှုမှပင် သဘာဝအတိုင်း ထွက်ပေါ်လာသည်ဟု ဆိုသည်။ ဤနားလည်မှုတွင် အပြစ်ဒဏ်ပေးခြင်းသည် အပြစ်၏ သဘာဝအကျိုးဆက်ဖြစ်ပြီး ဘုရားသခင်ဖြစ်စေသော အကျိုးဆက်မဟုတ်ပေ။ တရားစီရင်ခြင်းနှင့် အပြစ်ဒဏ်ပေးခြင်းသည် “လုပ်ရပ်၏ အတွင်းထည့်သွင်းထားသော အကျိုးဆက်” သာ ဖြစ်ပြီး ကြိုတင်သတ်မှတ်ထားသော စံနှုန်းများနှင့် ပညတ်တို့အပေါ် ဘုရားသခင်၏ တုံ့ပြန်မှု မဟုတ်ပေ။ ဤနည်းဖြင့် လူ့လုပ်ရပ်ကိုယ်တိုင်က ကံကြမ္မာကို ဖန်တီးပြီး ဘုရားသခင်သည် တိုက်ရိုက်ဖြစ်စေ သွယ်ဝိုက်ဖြစ်စေ မပါဝင်ပေ။

E. Retributive Judgment and Natural Consequences of Human Deeds

Some people have suggested that God does not engage in retributive (punitive) judgment. This view is based on an understanding of God that takes only a part of the biblical picture at face value and considers other parts as outdated and/or primitive and belonging to another era and/or culture, with no connection to our own. They claim that judgment and punishment are not determined by divine norms or laws. Instead, “the concept of actions with built-in consequences is at work” (Koch 68). Thus, judgment and punishment issue in a natural way from the sin or crime itself. In this understanding, punishment is the natural, not divinely caused, consequence of evil. Judgment and punishment are automatic results or “built-in consequences of an action” (ibid. 82). They are not the result of a divine reaction to previously established norms and laws. In this sense, fate is created by the action of the human agent without any participation of God, either directly or indirectly.

 

သမ္မာကျမ်းစာက အပြစ်သည် ဘုရားသခင်၏ စံနှုန်းနှင့် ပညတ်တို့ကို ချိုးဖောက်ခြင်းဖြစ်သည်ဟု ထပ်ခါတလဲလဲ အတည်ပြုသည်။ အပြစ်နှင့် အပြစ်သားများအပေါ် ဘုရားသခင်၏ တရားစီရင်ခြင်းသည် ထိုပညတ်တို့နှင့် အဆက်အစပ်မရှိဟု မဆိုနိုင်ပေ။ ထို့ကြောင့် ဘုရားသခင်၏ ပြန်လည်ပေးဆပ်ခြင်း တရားစီရင်ခြင်း ရှိပြီး သဘာဝအလိုအလျောက် ကံကြမ္မာသတ်မှတ်သော ပြန်လည်ပေးဆပ်ခြင်း မဟုတ်ပေ။ အထက်တွင် ဖော်ပြခဲ့သည့်အတိုင်း ဘုရားသခင်၏ တရားစီရင်ခြင်း/အပြစ်ဒဏ်ပေးခြင်းသည် အမြဲတမ်း ကျူးလွန်သော အပြစ် သို့မဟုတ် မကောင်းမှုနှင့် လျော်ညီစွာ ရှိသည်။ အပြစ်ဒဏ်ပေးခြင်းသည် လျော်ညီသော ဘုရားသခင်၏ တရားစီရင်ခြင်း၏ ရလဒ်ဖြစ်သည်။

The Bible affirms time and again that sin is the transgression of divine norms and laws. Divine judgment of sin and sinners is not independent of these laws. There is, therefore, divine retribution, and it is not a natural retribution of a fate-determining sphere of action. We have noted above that divine judgment/punishment is always appropriate to the sin or evil committed. Punishment is the result of appropriate divine judgment.

 

ပြန်လည်ပေးဆပ်ခြင်းဆိုသည်မှာ လူပုဂ္ဂိုလ်များ၊ လူမှုအသိုင်းအဝိုင်းများ၊ လူမျိုးများ၊ နိုင်ငံများ၊ နှင့် နောက်ဆုံးတွင် ကမ္ဘာတစ်ခုလုံးအား ကောင်းမှု သို့မဟုတ် မကောင်းမှုအလိုက် လျော်ညီစွာ ဆုလာဘ် သို့မဟုတ် အပြစ်ဒဏ်ပေးခြင်းကို ဆိုသည်။ ဘုရားသခင်၏ ပြန်လည်ပေးဆပ်ခြင်းဆိုသည်မှာ ပြုလုပ်ပြီးသား လုပ်ရပ်များအလိုက် ဘုရားသခင်၏ လျော်ညီသော ဆုလာဘ် သို့မဟုတ် အပြစ်ဒဏ်ပေးခြင်းဖြစ်သည်။ ဤသည်မှာ ကမ္ဘာဦးကျမ်းမှ ဗျာဒိတ်ကျမ်းအထိ တရားစီရင်ခြင်းကျမ်းချက်များတွင် တညီတညွတ်တည်း ထင်ရှားသော အဓိကအကြောင်းအရာဖြစ်သည်။

Retribution means appropriate and just rewards or punishments meted out to individuals, communities, peoples, or nations, and finally to the whole world. Divine retribution is the appropriate payment for actions accomplished. Divine retribution means the divine reward or punishment according to good or evil deeds done. This is the consistent emphasis manifested in the judgment passages recorded from Genesis to Revelation.

 

လူသားမျိုးနွယ်ကို ဘုရားသခင်က စွန့်ပစ်ပြီး ကိုယ်တိုင် ကိုယ်ကျ ဖြစ်စေဟု ဒီအိုင်ဇင်ဝါဒက ဆိုသကဲ့သို့ ဘုရားသခင်သည် သမိုင်း၏ လုပ်ငန်းစဉ်များတွင် မပါဝင်တော့ဟု မဆိုပေ။ လျှို့ဝှက်နေသော ဘုရား (deus absconditus) ဆိုင်ရာ ဓမ္မပညာကို သမ္မာကျမ်းစာတွင် မဖော်ပြပေ။ ဘုရားသခင်ကိုယ်တိုင်သည် ရေလွှမ်းမိုးခြင်း (ကမ္ဘာဦး ၆-၉) နှင့် မြေပြင်မြို့များ ပျက်စီးခြင်း (ကမ္ဘာဦး ၁၉:၂၄-၂၅) ကို တိုက်ရိုက် ဆောင်ရွက်တော်မူခဲ့သည်။ လူများက သဘာဝကို ကိုင်တွယ်ပြီး ကိုယ်တိုင် ပျက်စီးအောင် မလုပ်ပေ။ ဘုရားသခင်ကိုယ်တိုင်သည် သမိုင်းမြင်ကွင်းထဲဲသို့ ဝင်ရောက်တော်မူပြီး တခါတရံ ယခင်က ရှိခဲ့သော သဘာဝပညတ်တို့်ပင် ပြောင်းလဲပြီး ထိုက်တန်သော အပြစ်ဒဏ်ကို ဆောင်ကြဉ်းတော်မူသည်။ ထို့အတူ မိမိအား သစ္စာရှိစွာ နေလိုသူများကို ကယ်တင်ရန် တက်ကြွစွာ ဆောင်ရွက်တော်မူသည်။ ယုံကြည်ခြင်းအသားစုသည် သေခြင်းမှ ဘုရားသခင်၏ ဆုံးဖြတ်ချက်ချပြီး ကယ်တင်ခြင်းအားဖြင့် ထပ်ခါတလဲလဲ ကယ်တင်ခြင်းကို ခံစားရသည် (Hasel 1980a)။ နောက်ဆုံးသစ္စာရှိသော အသားစုသည် ခရစ်တော်ကောင်းကင်တိမ်တိုက်များပေါ်တွင် ကြွလာတော်မူခြင်းကို မြင်ပြီး ပဌမထမြောက်ခြင်းတွင် ထမြောက်လာသူများနှင့်အတူ ထာဝရဘုရားနှင့်အတူ ရှိရမည်ဖြစ်သည်။

Humanity is not abandoned by God and left to itself, as is suggested by deism with its picture of a God who is no longer involved in the processes of history. A theology of an absent god (deus absconditus) is not portrayed in Scripture. God Himself was engaged, actively and directly, in bringing on the Flood (Gen. 6–9) and the destruction of the cities of the plain (Gen. 19:24, 25). Human agents do not manipulate nature to bring about their own final destruction. God Himself enters the scene of history and at times even changes the laws of nature that have prevailed in order to bring about the deserved punishment. At the same time He is active in bringing salvation to those who choose to remain loyal to Him. A remnant of faith experiences time and again salvation from certain death because of God’s decisive salvific intervention (Hasel 1980a). A final faithful remnant will see Christ come in the clouds of heaven, and He will take them with those raised in the first resurrection to be with Him forever.

 

သမိုင်းအတွင်း တရားစီရင်ခြင်းဆိုင်ရာ သမ္မာကျမ်းစာ၏ တညီတညွတ်တည်း ပုံသည် ဘုရားသခင်သည် လူသားများကို စွန့်ပစ်ပြီး ကိုယ်တိုင်ကိုယ်ကျ ပျက်စီးအောင် လွှတ်ထားသည်ဟု ဆိုသော ပြန်လည်ပေးဆပ်ခြင်းမရှိသော ဓမ္မပညာနှင့် ဆန့်ကျင်သည်။ ထို့အတူ လူ့လုပ်ရပ်များက ဘုရားသခင်၏ နောက်ဆုံးပါဝင်မှုမရှိဘဲ အလိုအလျောက် ကံကြမ္မာကို ဖြစ်စေမည်ဟု ဆိုသော အမြင်ကိုလည်း ဆန့်ကျင်သည်။ ဤတညီတညွတ်တည်း သမ္မာကျမ်းစာပုံသည် နောက်ဆုံးတရားစီရင်ခြင်းဆိုင်ရာ သမ္မာကျမ်းစာသက်သေခံချက်အား ထပ်မံထောက်ခံသည်။ နောက်အပိုင်းတွင် ထိုအကြောင်းကို အာရုံစိုက်မည်။

The consistent biblical picture of judgment within the flow of history contradicts a non-retributive theology which claims that God simply abandons human beings by withdrawing from the affairs of humanity, allowing them to bring on themselves their own destruction. It also argues against any view claiming that an automatic fate produced by human deeds will bring about punishment independent of any ultimate involvement of God. This consistent biblical picture is further supported by the scriptural evidence regarding the last judgment, to which attention is given in the next section.

 

 

III. သမိုင်းအဆုံးတွင် ဘုရားသခင်၏ တရားစီရင်ခြင်း – နောက်ဆုံးတရားစီရင်ခြင်း သမိုင်းအဆုံးတွင် ဘုရားသခင်၏ တရားစီရင်ခြင်းသည် သမ္မာကျမ်းစာ၏ တရားစီရင်ခြင်းဆိုင်ရာ အကြောင်းအရာတစ်ခုလုံး၏ အထွတ်ထိပ်အဆင့်ဖြစ်သည်။ အထက်တွင် ဆွေးနွေးခဲ့သည့်အတိုင်း ထပ်ခါတလဲလဲ ဘုရားသခင်၏ တရားစီရင်ခြင်းများ ရှိခဲ့သည်။ သမ္မာကျမ်းစာတွင် ဘုရားသခင်၏ တရားစီရင်ခြင်းဆိုင်ရာ အကြောင်းအရာသည် သမိုင်းအဆုံးတွင် ပင် သမိုင်းကျော်လွန်၍ တရားစီရင်ခြင်းကို ဂရုတစိုက် အာရုံစိုက်ရန် လိုအပ်သည်။ ဤအပိုင်းတွင် သမ္မာကျမ်းစာတွင် ဖော်ပြထားသော ရှုထောင့်များအရ ခရစ်ယာန်ဓမ္မပညာတွင် “နောက်ဆုံးတရားစီရင်ခြင်း” သို့မဟုတ် “နောက်ဆုံးတရားစီရင်ခြင်း” ဟု ခေါ်ဝေါ်သုံးနှုန်းသည့် အကြောင်းကို တင်ပြပ်မည်။ သမ္မာကျမ်းစာသည် နောက်ဆုံးတရားစီရင်ခြင်း၏ အဓိက အဆင့် သုံးဆင့်ကို ဖော်ပြထားပြီး ထိုအဆင့်တစ်ခုစီသည် အာရုံစိုက်ရန် ထိုက်တန်သည်။ နောက်ဆုံးတရားစီရင်ခြင်းကို အနှစ်ချုပ် သို့မဟုတ် တယ်လီစကုပ် နည်းဖြင့် ပြောဆိုသော အဓိက တရားစီရင်ခြင်းကျမ်းချက်များကို အရင်တင်ပြမည်။ ထို့နောက် နောက်ဆုံးတရားစီရင်ခြင်း၏ အဆင့်သုံးဆင့်ကို အသေးစိတ်ဖော်ပြထားသော ကျမ်းချက်များကို အာရုံစိုက်မည်။

III. Divine Judgment at the End of History: The Last Judgment

A divine judgment at the end of history is a climactic aspect of the total judgment theme of the Bible. The discussion above revealed repeated divine judgments. The topic of divine judgment in Scripture demands careful attention to judgment at the end of history, even reaching beyond history as we know it. This part of the study presents, from the perspectives presented in Scripture, what in Christian theology has been called the “last judgment” or the “final judgment.” Scripture reveals three major phases to the final judgment, each of which deserves attention. A study of major judgment passages that speak of the final judgment in a summarizing or telescoping way is presented first. Then attention is given to those passages that detail the three phases of the final judgment.

 

 

A. တစ်ကမ္ဘာလုံးအပေါ် နောက်ဆုံးတရားစီရင်ခြင်း အကျဉ်း

1. ဓမ္မဟောင်းပညတ်တော် ပရောဖက်များတွင် တစ်ကမ္ဘာလုံးအပေါ် နောက်ဆုံးတရားစီရင်ခြင်း ပရောဖက်ယောလသည် “ထာဝရဘုရား၏နေ့” (၁:၁၅) ကို ဟောပြောခဲ့ပြီး၊ ထိုနေ့၌ ဘုရားသခင်သည် “ပတ်ဝန်းကျင်ရှိ လူမျိုးအားလုံးကို တရားစီရင်တော်မူမည်” (၃:၁၂) ဖြစ်သည်။ ထိုတရားစီရင်ခြင်းသည် “ဆုံးဖြတ်ချက်ချရာ တောင်ကြားတွင်” (အပိုဒ် ၁၄) ဖြစ်ပေါ်မည်။ ထိုအချိန်၌ ဘုရားသခင်၏လူမျိုးများသည် ဘာကိုမျှ စိုးရိမ်စရာမရှိ၊ အကြောင်းမူကား သူတို့သည် ဘုရားသခင်၏သူများဖြစ်သည် (အပိုဒ် ၁၆)။

A. Summary of the Universal Last Judgment

1. Universal Last Judgment in OT Prophets

The prophet Joel speaks of “the day of the Lord” (1:15) in which God will “judge all the nations round about” (3:12) in “the valley of decision” (verse 14). At that time God’s people have nothing to fear, since they are His (verse 16).

 

ပရောဖက်ဟေရှာယသည် အဆုံးကာလ တစ်ကမ္ဘာလုံးအပေါ် တရားစီရင်ခြင်းနှင့် ပတ်သက်သော အဓိကကျမ်းချက်များကို ပေးထားသည်။ ဟေရှာယ ၂:၆-၂၂ တွင် ဣသရေလအပေါ် တရားစီရင်ခြင်း (အပိုဒ် ၆-၁၁) မှ တစ်ကမ္ဘာလုံးအပေါ် တရားစီရင်ခြင်းသို့ ခမ်းနားစွာ ရွေ့လျားသွားသည်။ ထိုတရားစီရင်ခြင်းသည် “မာန်ထောင်လွင့်သမျှ၊ မြင့်မြတ်သမျှ” ကို ရည်ညွှန်းသည် (အပိုဒ် ၁၂၊ နှိုင်းယှဉ် အပိုဒ် ၁၇)။ ထိုနေ့ကို “တရားစီရင်ရာနေ့” ဟု ခေါ်သည် (အပိုဒ် ၁၂၊ NASB)။ ဣသရေလအပေါ် ဒေသန္တရတရားစီရင်ခြင်းမှ တစ်ကမ္ဘာလုံးအပေါ် တရားစီရင်ခြင်းသို့ ရွေ့လျားခြင်းက သမိုင်းအစဉ်အလာအတွင်း ဘုရားသခင်၏ တရားစီရင်ခြင်းများသည် သမိုင်းအဆုံးတွင် ဖြစ်ပေါ်မည့် တစ်ကမ္ဘာလုံးအပေါ် တရားစီရင်ခြင်း၏ နိမိတ်လက္ခဏာများဖြစ်ကြောင်း ဖော်ပြသည်။ ဤတစ်ကမ္ဘာလုံးအပေါ် တရားစီရင်ခြင်းတွင် ငလျင်လှုပ်ခြင်း (ဟေရှာယ ၅:၂၅) ပါဝင်ပြီး၊ လူများသည် “ကျောက်ဆောင်ဂူများနှင့် ကျောက်ကြားချောက်ကြီးများထဲတွင်” ပုန်းရှောင်ကြမည် (ဟေရှာယ ၂:၂၁၊ နှိုင်းယှဉ် ဗျာဒိတ် ၆:၁၅၊ ၁၆)။

The prophet Isaiah provides major passages that deal with an end-time universal judgment. Isaiah 2:6–22 moves in majestic lines from a picture of the judgment of Israel (verses 6–11) to a universal judgment against “all that is proud and lofty, against all that is lifted up” (verse 12; cf. verse 17). It will take place at the “day of reckoning” (verse 12, NASB). The movement from the local judgment on Israel to a universal judgment reveals that God’s judgments within the flow of history are signs of the universal judgment at the end of history. This universal judgment involves an earthquake (Isa. 5:25) and humans attempt to hide in “the caverns of the rocks and the clefts of the cliffs” (Isa. 2:21; cf. Rev. 6:15, 16).

 

ဟေရှာယ ၁၃:၆၊ ၉ တွင် “ထာဝရဘုရား၏နေ့” ကို ကမ္ဘာလုံးဆိုင်ရာ အဓိပ္ပါယ်ဖြင့် ဖော်ပြထားသည်။ ထိုတရားစီရင်ရာနေ့သည် “အနန္တတန်ခိုးရှင်ထံမှ ပျက်စီးခြင်း” အနေဖြင့် ရောက်လာမည် (အပိုဒ် ၆)၊ “ဒေါသပြင်းထန်ခြင်းနှင့် ပြင်းထန်သောဒုက္ခဖြင့်” ဖြစ်သည် (အပိုဒ် ၉)။ အပိုဒ် ၁ တွင် ဖော်ပြထားသော “ဗာဗုလုန်” ဟူသော စကားလုံးကို မကောင်းမှု အင်အားအားလုံး၏ သင်္ကေတအဖြစ် ယူဆနိုင်သည်။ ဘုရားသခင်သည် “ကမ္ဘာကို မကောင်းမှုကြောင့် အပြစ်ပေးတော်မူမည်” (အပိုဒ် ၁၁)။ ထာဝရဘုရားသည် “မြေကြီးတစ်ခုလုံးကို ဖျက်ဆီးတော်မူမည်” (အပိုဒ် ၅)။ ရလဒ်အနေဖြင့် မြေကြီးသည် လူသူမရှိဖြစ်သွားပြီး ဆိုးယုတ်သူများ ပျက်စီးကြရမည် (အပိုဒ် ၉)။ ထိုတရားစီရင်ရာနေ့တွင် ဘုရားသခင်သည် “ကောင်းကင်ကို တုန်လှုပ်စေမည်၊ မြေကြီးကို သူ့နေရာမှ လှုပ်ရှားစေမည်” (အပိုဒ် ၁၃)။

“The day of the Lord” in Isaiah 13:6, 9 is described in global terms. This day of judgment will come “as destruction from the Almighty” (verse 6), “with wrath and fierce anger” (verse 9). The word “Babylon” in verse 1 may be taken as a symbol for all the powers of evil, as is often the case in the Bible, for the Lord “will punish the world for its evil” (verse 11). The Lord will destroy “the whole earth” (verse 5). As a result, the earth will be desolate, and sinners will be exterminated (verse 9). On that judgment day God “will make the heavens tremble, and the earth will be shaken out of its place” (verse 13).

 

ဟေရှာယ ၂၄-၂၇၊ အမည်တွင် “ဟေရှာယ ဗျာဒိတ်ကျမ်း” ဟုခေါ်သော အခန်းများသည် အဆုံးကာလ ဗျာဒိတ်ဆန်ဆန် တရားစီရင်ခြင်းကို ဖော်ပြသည်။ ဘုရားသခင်၏ တရားစီရင်ခြင်းသည် ဖန်ဆင်းခြင်းတစ်ခုလုံးကို သက်ဆိုင်သည် (ဟေရှာယ ၂၄:၁)။ “မြေကြီးကို အပြည့်အဝ ဖျက်ဆီးပစ်မည်၊ အပြည့်အဝ လုယက်ပစ်မည်။ ထာဝရဘုရားသည် ဤစကားကို မိန့်ဆိုတော်မူပြီ” (အပိုဒ် ၃)။ မြေကြီး၏ ညစ်ညမ်းခြင်းသည် “နည်းဥပဒေများကို ချိုးဖောက်ခြင်း၊ ပညတ်တို့ကို ဖောက်ဖျက်ခြင်း၊ ထာဝရပဋိညာဉ်ကို ဖျက်ခြင်း” ကြောင့် ဖြစ်သည် (အပိုဒ် ၅)။

Isaiah 24–27, the so-called “Isaiah apocalypse,” describes an apocalyptic end-time judgment. God’s judgment involves all creation (Isa. 24:1). “The earth shall be utterly laid waste and utterly despoiled; for the Lord has spoken this word” (verse 3). The earth’s pollution comes as a result of transgression of “laws,” violation of “statutes,” and the breaking of “the everlasting covenant” (verse 5).

 

သို့သော် ဤအခန်းများတွင် မျှော်လင့်ချက်လည်း ရှိသည်။ အကြွင်းအကျန်တစ်စုကို ချန်ထားခဲ့မည်။ ထိုအကြွင်းအကျန်သည် ထာဝရဘုရား၏ နာမတော်ကို တောင့်တသူများ (ဟေရှာယ ၂၆:၈) နှင့် ထိုနာမတော်ကို ဝန်ခံသူများ (အပိုဒ် ၁၃) ဖြစ်သည်။ အကြွင်းအကျန်သည် “ခိုင်ခံ့သောမြို့” (အပိုဒ် ၁) ကို ပိုင်ဆိုင်ကြမည်။ ထိုမြို့သည် ဘုရားသခင်၏မြို့ဖြစ်ပုံရပြီး အားလုံးပါဝင်သော အယူအဆဖြစ်သည်။ သစ္စာရှိသူအားလုံးသည် ထိုမြို့၏ နိုင်ငံသားများဖြစ်သည်။ ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင် ထိုမြို့ကို “ကောင်းကင်ဂျေရုဆလင်” (ဟေဗြဲ ၁၂:၂၂၊ နှိုင်းယှဉ် ၁၁:၁၆) ဟုလည်းကောင်း၊ သစ္စာရှိသူများကို ထိုမြို့တွင် စာရင်းသွင်းထားသည်ဟုလည်းကောင်း ဆိုသည် (ဟေဗြဲ ၁၂:၂၃)။

But there is also hope in these chapters. A remnant will be left. It will consist of those whose desire is the name of the Lord (Isa. 26:8) and who confess His name (verse 13). The remnant will possess a “strong city” (verse 1), seemingly the city of God, a concept that is all-inclusive. All the faithful are citizens of this city. The NT speaks of such a city as “the heavenly Jerusalem” (Heb. 12:22; cf. 11:16) and of the faithful enrolled in that city (Heb. 12:23).

 

“ဟေရှာယ ဗျာဒိတ်ကျမ်း” တွင် ဗျာဒိတ်စာပေများတွင် သေခြင်းမှ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကို ပထမဆုံး ရည်ညွှန်းဖော်ပြထားသည် (Hasel 1980b, 267–276)။ “သင့်သေသူများ အသက်ရှင်ကြလိမ့်မည်၊ သူတို့ခန္ဓာကိုယ်များ ထမြောက်ကြလိမ့်မည်။ ဖုန်ထဲတွင် နေထိုင်သူအပေါင်းတို့၊ နိုးကြလော့၊ ရွှင်လန်းစွာ သီချင်းဆိုကြလော့” (ဟေရှာယ ၂၆:၁၉)။ “အသက်ရှင်ခြင်း၊ ထမြောက်ခြင်း၊ နိုးခြင်း” ဟူသော ကြိယာများသည် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းအတွက် နည်းပညာဆိုင်ရာ စကားလုံးများဖြစ်သည်။ “ဖုန်ထဲတွင် နေထိုင်သူများ” (ယောဘ ၇:၂၁၊ ၂၀:၁၁၊ ၂၁:၂၆ နှင့် နှိုင်းယှဉ်) သည် သင်္ချိုင်းတွင် အနားယူနေသော “သေသူများ” ဖြစ်သည်။ “ဟေရှာယ ဗျာဒိတ်ကျမ်း” သည် ဆိုးယုတ်သူများအပေါ် ပြစ်ဒဏ်စီရင်ခြင်းကိုသာမက၊ ဖြောင့်မတ်သူများ၏ ခန္ဓာကိုယ်ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းဖြင့် အဆုံးသတ်သည်။

The “Isaiah apocalypse” provides the first reference to the resurrection from the dead in apocalyptic literature (Hasel 1980b, 267–276): “Thy dead shall live, their bodies shall rise. O dwellers in the dust, awake and sing for joy!” (Isa. 26:19). The verbs “to live,” “to rise,” and “to awake” are technical terms for the resurrection. The “dwellers in the dust” (cf. Job 7:21; 20:11; 21:26) are the “dead” who rest in the grave. The “Isaiah apocalypse” not only presents penal judgment of the wicked, but it climaxes in the physical resurrection of the righteous.

 

ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကို ဒံယေလ ၁၂:၁-၃ တွင် ပိုမိုရှင်းလင်းစွာ ဖော်ပြထားသည်။ ဤနေရာတွင်လည်း တစ်ကမ္ဘာလုံးအပေါ် တရားစီရင်ခြင်းနှင့် ဆက်စပ်နေသည်။ နောင်တရပြီး ဘုရားသခင်နှင့်ယှဉ်သော သူများသည် ရှင်ပြန်ထမြောက်ကြမည် (ဒံယေလ ၁၂:၂၊ Hasel 1980b, 276–281 ကိုကြည့်)။

2.  

The resurrection appears in even more explicit ways in Daniel 12:1–3. Here again it is connected with a universal judgment. Those who repent and belong to God will be resurrected (Dan. 12:2; see Hasel 1980b, 276–281).

 

2. ယေရှုခရစ်၏ သွန်သင်ချက်တွင် တစ်ကမ္ဘာလုံးအပေါ် နောက်ဆုံးတရားစီရင်ခြင်း ယေရှုက “သbaikျွန်းအား သင်တို့စီရင်သော တရားစီရင်ခြင်းအားဖြင့် သင်တို့သည်လည်း စီရင်ခြင်းကို ခံရလိမ့်မည်” (မဿဲ ၇:၂) ဟု ကြေညာခဲ့သည်။ ဤစကားကို များသောအားဖြင့် နောက်ဆုံးတရားစီရင်ခြင်းကို ရည်ညွှန်းသည်ဟု ယူဆကြသည်။

2. Universal Last Judgment in the Teaching of Jesus

Jesus’ announcement, “For with the judgment you pronounce you will be judged” (Matt. 7:2), usually is taken to refer to the final judgment.

 

ပိုက်ကွန်ဥပမာ (မဿဲ ၁၃:၄၇-၅၀) သည် နောက်ဆုံးတရားစီရင်ခြင်းကို ပုံဖော်ထားသည်။ ငါးအမျိုးမျိုးကို ဖမ်းဆီးရမိသည်။ ကောင်းသောငါးများကို သိမ်းထားပြီး၊ မကောင်းသောငါးများကို ပစ်ပယ်သည် (အပိုဒ် ၄၈)။ “ဤလောကအဆုံးတွင်လည်း ထိုနည်းတူ ဖြစ်လိမ့်မည်။ ကောင်းကင်တမန်များသည် ထွက်လာပြီး ဖြောင့်မတ်သူများထဲမှ ဆိုးယုတ်သူများကို ခွဲထုတ်ကာ၊ မီးဖိုထဲသို့ ပစ်ချမည်။ ထိုနေရာ၌ လူများ ငိုကြွေးပြီး သွားကြိတ်ကြလိမ့်မည်” (အပိုဒ် ၄၉၊ ၅၀)။

The parable of the net (Matt. 13:47–50) depicts the final judgment. Every kind of fish is caught; the good “fish” are kept, and the “bad” ones are thrown away (verse 48). “So it will be at the close of the age. The angels will come out and separate the evil from the righteous, and throw them into the furnace of fire; there men will weep and gnash their teeth” (verses 49, 50).

 

နောက်ထပ်တရားစီရင်ခြင်း ဥပမာတစ်ခုမှာ ဂျုံနှင့် ကောက်ပင်ဥပမာ (မဿဲ ၁၃:၂၄-၃၀၊ ၃၇-၄၃) ဖြစ်သည်။ ဤဥပမာသည် ရိတ်နှုတ်ချိန်တွင် အဆုံးသတ်သည်။ “ရိတ်နှုတ်ချိန်တိုင်အောင် နှစ်မျိုးလုံး အတူတကွ ပေါက်ရောက်စေလော့။ ရိတ်နှုတ်ချိန်ရောက်လျှင် ငါသည် ရိတ်သိမ်းသမားတို့ကို ဟစ်ခေါ်၍၊ ကောက်ပင်များကို အရင်စုပြီး မီးရှို့ရန် စည်းထားကြလော့။ ဂျုံကိုမူ ငါ့တိုက်ထဲသို့ စုဝေးစေကြလော့ ဟုဆိုမည်” (အပိုဒ် ၃၀)။

Another judgment parable is that of the wheat and the tares (Matt. 13:24–30, 37–43). This parable climaxes with the picture of the harvest: “Let both grow together until the harvest; and at harvest time I will tell the reapers, Gather the weeds first and bind them in bundles to be burned, but gather the wheat into my barn” (verse 30).

 

ပိုက်ကွန်ဥပမာနှင့် ဂျုံကောက်ပင်ဥပမာနှင့် ပတ်သက်၍ အောက်ပါအချက်များကို သတိပြုသင့်သည်။ ပထမအချက်၊ ယုံကြည်သူများဘက်မှ သည်းခံခြင်းကို တောင်းဆိုထားသည်။ ကောင်းသောငါးနှင့် မကောင်းသောငါးများ အတူတူဖမ်းမိသည်။ ဂျုံနှင့် ကောက်ပင်များ အတူတူ ပေါက်ရောက်သည်။ လူသားများသည် ထိရောက်စွာ ခွဲထုတ်နိုင်စွမ်း မရှိ (အပိုဒ် ၂၉)။ ဤအလုပ်ကို ကောင်းကင်တမန်များက လုပ်ဆောင်ရမည်။ လူသားများ၏ အလုပ်မဟုတ်။

Several observations are in order regarding the parables of the net and the tares and the wheat. First, patience is called for on the part of believers. Both good and bad fish are caught together; both tares and wheat grow together. Human beings are not equipped to carry out an efficient separation (verse 29). This work is assigned to angels. It is not the work of humans.

 

ဒုတိယအချက်၊ ခွဲထုတ်ချိန်ကို ဘုရားသခင်က သတ်မှတ်ထားသည်။ ထိုအချိန်သည် ဤလောကအဆုံးချိန် (မဿဲ ၁၃:၃၉၊ ၄၉) ဖြစ်သည်။ ထိုအချိန် မရောက်သေးသောကြောင့် နောင်တရခြင်း အခွင့်အရေး ရှိသေးသည် (လုကာ ၁၃:၆-၉)။

Second, God fixes the time of separation. It will be at the time of the end of the world (Matt. 13:39, 49). That time is not yet; thus repentance is still available (Luke 13:6–9).

 

တတိယအချက်၊ ဤဥပမာများသည် နောက်ဆုံးတရားစီရင်ခြင်းကို ယေဘုယျအားဖြင့် ဖော်ပြထားသည်။ ကောက်ပင်နှင့် မကောင်းသောငါးများကို ကောင်းကင်တမန်များက စုဆောင်းပြီး ထာဝရပျက်စီးရန် ပြုလုပ်သည် (မဿဲ ၁၃:၄၁၊ ၄၂၊ ၅၀)။ သို့သော် ဖြောင့်မတ်သူများသည် “သူတို့ခမည်းတော်၏ နိုင်ငံတော်တွင် နေမင်းကဲ့သို့ တောက်ပလိမ့်မည်” (အပိုဒ် ၄၃)။

Third, these parables speak of the last judgment in general terms. The tares and the bad fish are gathered by the angels for permanent destruction (Matt. 13:41, 42, 50). The righteous, however, “will shine like the sun in the kingdom of their Father” (verse 43).

 

မင်္ဂလာပွဲဝတ်ရုံဥပမာ (မဿဲ ၂၂:၁-၁၄) တွင် ဘုရင်သည် မင်္ဂလာပွဲဧည့်သည်များကို စစ်ဆေးသည်။ ကောင်းသူလည်းဖြစ်၊ ဆိုးသူလည်းဖြစ် ဖိတ်ခေါ်ခံရသူများကို စစ်ဆေးခြင်းသည် နောက်ဆုံးတရားစီရင်ခြင်း၏ စုံစမ်းစစ်ဆေးရေးအဆင့်ကို ထိရောက်သည်။ စစ်ဆေးပြီးနောက် ဝတ်ရုံမမှန်သူကို ဘုရင်သည် “အပြင်ဘက်အမှောင်ထဲသို့ ပစ်ချလိုက်သည်။ ထိုနေရာ၌ လူများ ငိုကြွေးပြီး သွားကြိတ်ကြလိမ့်မည်” (အပိုဒ် ၁၃)။ ဤနေရာတွင် စုံစမ်းစစ်ဆေးခြင်းနှင့် ဆုံးဖြတ်ချက်ချခြင်းသည် နောက်ဆုံံတရားစီရင်ခြင်း၏ လုပ်ငန်းစဉ်ကို ကြိုတင်ဖော်ပြသည်။

The parable of the wedding garment (Matt. 22:1–14) has the king inspect “both bad and good” wedding guests invited to the feast. The inspection before the wedding feast touches on the investigative facet of the final judgment. Upon investigation the king casts the one who is improperly attired into “outer darkness,” where “men will weep and gnash their teeth” (verse 13). Here investigation and a verdict precede the subsequent execution of the judgment.

 

ကညာကတ်ဆယ်ပါးဥပမာ (မဿဲ ၂၅:၁-၁၃) သည် ယေရှုခရစ်၏ ကြွလာခြင်းကို နှောင့်နှေးခြင်း (အပိုဒ် ၅) ကို ညွှန်ပြပြီး၊ ထိုကြွလာခြင်း၏ သေချာမှုကို ထိန်းသိမ်းထားသည် (အပိုဒ် ၆)။ ခရစ်တော်၏ နောက်လိုက်ဟု ကိုယ်တိုင်ဆိုသူအားလုံး နှောင့်နှေးခြင်းအတွက် အဆင်သင့်မဖြစ်ကြဟု ဖော်ပြသည်။ မင်္ဂလာသတို့သားသည် နုနုသောကညာကတ်တို့အား “သင်တို့ကို ငါမသိ” ဟု ကြေညာရသည် (အပိုဒ် ၁၂)။ ဤတရားစီရင်ချက်စကားသည် ခရစ်တော်နှင့် အတူရှိသည်ဟု ကိုယ်တိုင်ဆိုသူအားလုံး အမှန်တကယ် အတူရှိကြသည် မဟုတ်ကြောင်း ဖော်ပြသည်။

The parable of the ten virgins (Matt. 25:1–13) suggests a delay in the coming of Jesus Christ (verse 5) even as it maintains the certainty of His coming (verse 6). It reveals that not all who claim to be followers of Christ are prepared for the delay. The bridegroom had to declare to the foolish virgins, “Truly, I say to you, I do not know you” (verse 12). This sentence of judgment reveals that not all who claim to belong to Him do so in reality.

 

သိုးနှင့် ဆိတ်ဥပမာ (အပိုဒ် ၃၁-၄၆) သည် မဿဲ ၂၄၊ ၂၅ အဆုံးကာလနှင့် ခရစ်တော်၏ ကြွလာခြင်းအခန်းတွင် အရေးကြီးသော နေရာယူထားသည်။ ဤဥပမာသည် တန်ခိုးတော်နှင့်တကွ ခရစ်တော် ကြွလာခြင်းမှ စတင်သည် (မဿဲ ၂၅:၃၁)။ လူမျိုးအားလုံးကို စုဝေးစေပြီး သိုးနှင့်ဆိတ်များကို ခွဲထုတ်မည် (အပိုဒ် ၃၂)။ သိုးများသည် “ဖြောင့်မတ်သူများ” (အပိုဒ် ၃၃၊ ၃၇) ဖြစ်ပြီး ဆိတ်များသည် မဖြောင့်မတ်သူများ ဖြစ်သည် (အပိုဒ် ၃၃၊ ၄၁-၄၅)။ ဘုရင်သည် လူမျိုးများကို “ငါ၏ညီအစ်ကိုငယ်များ” (အပိုဒ် ၄၀) ဖြစ်သော သူ၏နောက်လိုက်များကို မည်သို့ဆက်ဆံသည်အပေါ် အခြေခံ၍ တရားစီရင်မည်။ ခရစ်တော်၏ ညီအစ်ကိုများကို မထောက်ပံ့သူများကို “မာရ်နတ်နှင့် သူ၏ကောင်းကင်တမန်များအတွက် ပြင်ဆင်ထားသော ထာဝရမီးထဲသို့” ချမည် (အပိုဒ် ၄၁)။ ထိုမီးသည် “ထာဝရပြစ်ဒဏ်” ဖြစ်သည်။ သို့သော် ဖြောင့်မတ်သူများသည် “ထာဝရအသက်ထဲသို့ ဝင်ကြလိမ့်မည်” (အပိုဒ် ၄၆)။

The parable of the sheep and goats (verses 31–46) has a significant place within the context of Matthew 24, 25, the time of the end and the advent of Christ. It begins with the coming of the Son of man in glory (Matt. 25:31). All the nations will be gathered, and the sheep and the goats will be separated (verse 32). The sheep are the “righteous” (verses 33, 37) and the goats are the unrighteous (verses 33, 41–45). The King will judge the inhabitants of the nations by dividing them on the basis of how they treated “these my brethren” (verse 40), His followers. Those who did not support Christ’s brothers and sisters will be consigned to “the eternal fire prepared for the devil and his angels” (verse 41). It serves as an “eternal punishment.” But the righteous will go away “into eternal life” (verse 46).

 

ဤဥပမာသည် ခရစ်တော်ဒုတိယအကြိမ် ကြွလာခြင်းနှင့် ထိုနောက် လူမျိုးများအပေါ် တရားစီရင်ခြင်းကို ကိုယ်စားပြုပြီး၊ ဘုရင်သည် တန်ခိုးတော်ပလ္လင်ပေါ်တွင် ထိုင်နေသည် (အပိုဒ် ၃၁၊ ၃၂)။ ဆိုးယုတ်သူများကို “ထာဝရပြစ်ဒဏ်ထဲသို့ သွားကြလိမ့်မည်” (အပိုဒ် ၄၆) ဟူသော တရားစီရင်ခြင်း၏ လုပ်ငန်းစဉ်အဆင့်ဖြင့် အဆုံးသတ်သည်။

This parable represents the Second Coming and the subsequent judgment of the nations by the Son of man who is seated on His glorious throne (verses 31, 32) and concludes with the executive phase of the judgment, when the wicked will “go away into eternal punishment” (verse 46).

 

ယောဟန် ၁၂:၄၇၊ ၄၈ တွင် ယေရှုက “ငါ၏စကားကို ကြားသော်လည်း မစောင့်ထိန်းသူကို ငါတရားမစီရင်၊ ငါသည် ဤလောကကို တရားမစီရင်ရန် လာသည်မဟုတ်၊ ကယ်တင်ရန် လာသည်။ ငါ့ကို ငြင်းပယ်ပြီး ငါ့စကားကို မလက်ခံသူမှာ တရားသဖြင့် စီရင်မည့်သူ ရှိ၏။ ငါဟောပြောခဲ့သော စကားသည် နောက်ဆုံးနေ့၌ သူ့ကို တရားစီရင်လိမ့်မည်” ဟု မိန့်ဆိုသည်။ “နောက်ဆုံးနေ့” ဆိုသည်မှာ အဆုံးကာလ တရားစီရင်ရာနေ့ ဖြစ်သည်။ ထိုနေ့၌ ချမှတ်သော ဆုံးဖြတ်ချက်သည် လူများ၏ တစ်သက်တာအတွင်း ခရစ်တော်ကို လက်ခံသည်ဖြစ်စေ၊ ငြင်းပယ်သည်ဖြစ်စေ ဆုံးဖြတ်ချက်ပေါ်တွင် မူတည်သည်။

In John 12:47, 48 Jesus states, “If any one hears my sayings and does not keep them, I do not judge [krinō, “condemn”] him; for I did not come to judge [krinō, “condemn”] the world, but to save the world. He who rejects me and does not receive my sayings has a judge [krinonta]; the word that I have spoken will be his judge [krinei, “will condemn”] on the last day.” The “last day” is the day of the eschatological judgment. The decision reached at that time is dependent on the decision of people for or against Christ in their lifetime.

 

ယေရှုခရစ်သည် “အသက်၏ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း” နှင့် “တရားစီရင်ခြင်း၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း” ရှိသည်ဟု သွန်သင်ခဲ့သည် (ယောဟန် ၅:၂၉)။ ဤသည်မှာ ဟေရှာယနှင့် ဒံယေလ စာအုပ်များတွင် ရေးထားသည်ကို တိုးချဲ့ထားခြင်း ဖြစ်သည်။ “တရားစီရင်ခြင်း၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း” တွင် ထမြောက်လာသူများသည် ဆိုးယုတ်သူများဖြစ်ပြီး “အပြစ်စီရင်ခြင်း” ခံကြရမည်။ ကျန်သူများသည် ပထမရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း ဖြစ်သော “အသက်၏ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း” တွင် ထမြောက်ကြမည်။ ခရစ်တော်နှင့် တွဲနေသော ယုံကြည်သူသည် အနာဂတ်တရားစီရင်ခြင်းကို စိုးရိမ်စရာ မလိုတော့ချေ၊ အကြောင်းမူကား သူသည် အပြစ်ကင်းဟု ကြေညာခံရလိမ့်မည် (၆:၃၉၊ ၄၀)။ “တရားစီရင်ရာနေ့” သည် လူများ မဆင်မခြင် ပြောဆိုခဲ့သော စကားတိုင်းအတွက် အကောင့်ပေးရမည့်နေ့ ဖြစ်သည်။ “သင်၏စကားအားဖြင့် သင်သည် ဖြောင့်မတ်ခြင်းခံရလိမ့်မည်၊ သင်၏စကားအားဖြင့် သင်သည် အပြစ်စီရင်ခြင်းခံရလိမ့်မည်” (မဿဲ ၁၂:၃၆၊ ၃၇)။ ယောဟန်က “တရားစီရင်ရာနေ့၌ ယုံကြည်ခြင်း ရှိနိုင်ရန်” ဟု ပြင်းထန်စွာ အတည်ပြုသည် (၁ ယောဟန် ၄:၁၇)။ တရားစီရင်ရာနေ့သည် ဆိုးယုတ်သူများအတွက် အပြစ်စီရင်ရာနေ့ ဖြစ်သော်လည်း၊ သစ္စာရှိသူများအတွက်မူ သူတို့၏ သခင်နှင့် ကယ်တင်ရှင် ခရစ်တော်ကြောင့် အပြစ်ကင်းဟု ကြေညာခံရရာနေ့ ဖြစ်သည်။

3.  

 

Jesus Christ taught that there is a “resurrection of life” and a “resurrection of judgment [krisis]” (John 5:29). He expanded what was written in the books of Isaiah and Daniel. Those who are raised in the “resurrection of judgment” are the wicked; they will experience “condemnation [krisis].” The others will be raised in the first “resurrection of life.” The believer who abides in Christ (6:39, 40) has nothing to fear from the future judgment because he will be vindicated.

The “day of judgment [krisis]” is a day when men will have to give an account of every careless word. “By your words you will be justified, and by your words you will be condemned” (Matt. 12:36, 37). John affirms emphatically “that we may have confidence for the day of judgment [krisis]” (1 John 4:17). The day of judgment is a day of condemnation for the wicked, but for the faithful it is a day of vindication because of Christ, their Lord and Saviour.

 

3. တမန်တော်များ၏ သွန်သင်ချက်တွင် တစ်ကမ္ဘာလုံးအပေါ် နောက်ဆုံးတရားစီရင်ခြင်း ပေတရုက ယေရှုခရစ်သည် “အသက်ရှင်သူနှင့် သေသူတို့ကို တရားစီရင်ရန် ဘုရားသခင်ခန့်အပ်တော်မူသော သူဖြစ်သည်” ဟု အတည်ပြုသည် (တမန်တော် ၁၀:၄၂)။ တပါးအမျိုးသားများသည် “အသက်ရှင်သူနှင့် သေသူတို့ကို တရားစီရင်ရန် အသင့်ရှိတော်မူသောသူအား အကောင့်ပေးရမည်” (၁ ပေ ၄:၅)။

3. Universal Last Judgment in the Teaching of the Apostles

Peter affirms that Jesus Christ is “the one ordained by God to be the judge of the living and the dead” (Acts 10:42). The Gentiles are to be ready to “give account to him who is ready to judge the living and the dead” (1 Peter 4:5).

 

၂ ပေ ၃:၉-၁၃ တွင် “ထာဝရဘုရား၏နေ့” (အပိုဒ် ၁၀) နှင့် “ဘုရားသခင်၏နေ့” (အပိုဒ် ၁၂) ကို ရောလျက် ဖော်ပြထားပြီး၊ ကောင်းကင်များ အရည်ပျော်မည်၊ မြေကြီးနှင့် ထိုမြေပေါ်ရှိ အမှုတို့ မီးလောင်ပျက်စီးမည်။ နောက်ဆုံးတွင် “ဖြောင့်မတ်ခြင်း နေထိုင်ရာ ကောင်းကင်သစ်မြေသစ်” (အပိုဒ် ၁၃) ဆိုသော ကတိသည် တကယ်ဖြစ်လာမည်။ ဤကျမ်းချက်က “ထာဝရဘုရား၏နေ့” သည် ခိုးသူကဲ့သို့ မထင်မှတ်ဘဲ ရောက်လာမည် (အပိုဒ် ၁၀)၊ ဤလောကအဆုံးတွင် “ကောင်းကင်များ ပျက်စီးမည်၊ ဒြပ်စင်များ မီးနှင့် အရည်ပျော်မည်၊ မြေကြီးနှင့် ထိုမြေပေါ်ရှိ အမှုတို့ လောင်ကျွမ်းမည်” (အပိုဒ် ၁၀) ဟု ဖော်ပြသည်။

In 2 Peter 3:9–13 we find a blended description of “the day of the Lord” (verse 10) and “the day of God” (verse 12), when the heavens will melt and the earth with its works will be burned up. Finally, the promise of “new heavens and a new earth in which righteousness dwells” (verse 13), becomes a reality. This passage reveals that “the day of the Lord” will come unexpectedly, “like a thief” (verse 10), at the end of the world when “the heavens will pass away …, the elements will be dissolved with fire, and the earth and the works that are upon it will be burned up” (verse 10).

 

ပလုံးက ယုံကြည်သူများကို “ခရစ်တော်၏ တရားစီရင်ရာ ပလ္လင်တော်ရှေ့” ရောက်ရှိလာစေသည် (၂ ကော ၅:၁၀)။ တရားစီရင်ခြင်းနှင့် ပတ်သက်သော အခြားပေါလု၏ ကျမ်းချက်များကို အထက်တွင် ဖော်ပြပြီးဖြစ်သည် (ရော ၂:၁၆၊ ၁ ကော ၃:၁၃၊ ဂလာ ၆:၇၊ ၈၊ ၂ သက် ၁:၉)။

4.  

Paul has believers appear before the “judgment seat [bēma] of Christ” (2 Cor. 5:10). Various other Pauline passages on judgment were mentioned previously (Rom. 2:16; 1 Cor. 3:13; Gal. 6:7, 8; 2 Thess. 1:9).

 

တစ်ကမ္ဘာလုံးအပေါ် နောက်ဆုံးတရားစီရင်ခြင်း ဤလောကအဆုံးတွင် သတ်မှတ်ခြင်း တစ်ကမ္ဘာလုံးအပေါ် နောက်ဆုံးတရားစီရင်ခြင်းသည် ခရစ်တော် လက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ်တွင် အသေခံချိန်တွင် မဖြစ်ပွားခဲ့။ ယေရှုက “ဤလောကအဆုံးတွင်” တရားစီရင်ခြင်း ဖြစ်မည်ဟု အလေးပေးပြောဆိုခဲ့သည် (မဿဲ ၁၃:၄၀၊ ၄၉)။

4. Universal Last Judgment Placed at the End of the World

The universal last judgment did not take place when Christ died on the cross. Jesus stressed that the judgment would take place “at the close of the age” (Matt. 13:40, 49).

 

သူ၏ ကျော်ကြားသော အာရှတောင်ပေါ် ဟောပြောချက်တွင် (တမန်တော် ၁၇:၂၂-၃၂) ပေါလုက ဘုရားသခင်သည် “သူခန့်အပ်တော်မူသောလူဖြင့် ဖြောင့်မတ်စွာ ဤလောကကို တရားစီရင်ရန် နေ့တစ်နေ့ကို သတ်မှတ်ထားတော်မူသည်။ သူသေခြင်းမှ ထမြောက်စေခြင်းအားဖြင့် လူအားလုံးအား ဤသေချာမှုကို ပေးထားတော်မူသည်” (အပိုဒ် ၃၁) ဟု တိကျစွာ ပြောဆိုခဲ့သည်။ ပေါလုသည် အနာဂတ် အဆုံးကာလ တရားစီရင်ခြင်းကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း ယုံကြည်ထားပြီး၊ ထိုတရားစီရင်ခြင်းသည် အပြစ်ဝင်သော အချိန်မှစ၍ မစတင်ခဲ့ကြောင်း ဖော်ပြသည်။

In his famous Mars Hill speech (Acts 17:22–32) Paul insisted that God “has fixed a day on which he will judge the world in righteousness by a man whom he has appointed, and of this he has given assurance to all men by raising him from the dead” (verse 31). Paul clearly holds to a future eschatological judgment, one that did not begin when sin entered into the world.

 

ဖေလိတ်ရှေ့တွင် ကိုယ်ကိုကိုယ် ခုခံရာတွင် ပေါလုက “အနာဂတ်တရားစီရင်ခြင်း” (တမန်တော် ၂၄:၂၅) ကို ပြောဆိုခဲ့သည်။ ဤဘဝတွင် ပြုမူသော ကိုယ်ကျင့်တရားဆိုင်ရာ ဆုံးဖြတ်ချက်များပေါ်မူတည်၍ ဘုရားသခင်၏ အနာဂတ်တရားစီရင်ခြင်းကို လူသားများ ရင်ဆိုင်ရမည်ဟူသော အချက်ကို အလေးပေးထားသည်။

In his defense before Felix, Paul spoke of “future judgment [krima]” (Acts 24:25). Emphasis is placed on the fact that humans must face divine future judgment, in which a verdict will be rendered based on ethical decisions made in this life.

 

၂ ပေတရု ၃:၉-၁၃ တွင် တရားစီရင်ခြင်းကို အနာဂတ်သို့ ထားရှိထားပြီး၊ ထိုအချိန်၌ ကမ္ဘာကြီးသည် အပြည့်အဝ ဖျက်ဆီးခံရမည်ဖြစ်သည်။ ထိုအခါ «ထာဝရဘုရား၏နေ့» ပေါ်ထွန်းလာမည်။

In 2 Peter 3:9–13 the judgment is placed into the future, when the world will be totally destroyed. At that time “the day of the Lord” will be manifested.

 

ပလော သည်လည်း «ထာဝရဘုရား၏နေ့» သည် မရောက်သေးဟု ငြင်းခုံထားသည် (၂ သက် ၂:၁-၁၂)။ အကြောင်းမူကား၊ ပဌမဦးစွာ «တရားမဲ့သူ» ကို ဖော်ထင်ရမည် (ကျမ်းချက် ၃)။ «တရားမဲ့သူ ... ထာဝရဘုရားယေရှု သည် ... သူ့ကို သူ့ထင်ရှားခြင်းအားဖြင့်လည်းကောင်း၊ သူ့လာခြင်းအားဖြင့်လည်းကောင်း၊ လွှတ်တော်မူပြီး ဖျက်ဆီးတော်မူလိမ့်မည်» (ကျမ်းချက် ၈)။ ဤနေ့မတိုင်မီ စာတန်၏ လှုပ်ရှားမှုအားဖြင့် «အမျိုးမျိုးသော လှည့်ဖြားခြင်း၊ တန်ခိုးနှင့်အတူ၊ ဟန်ဆောင်အံ့ဖွယ်နိမိတ်များနှင့် အံ့ဖွယ်အမှုများ» ဖြင့် ဖြစ်ပေါ်လာမည် (ကျမ်းချက် ၉)။

Paul also argues that “the day of the Lord” has not yet arrived (2 Thess. 2:1–12), because first “the man of lawlessness” is to be revealed (verse 3). “The lawless one … the Lord Jesus will slay … and destroy him by his appearing and his coming” (verse 8). Before this day all kinds of deluding influences will be brought about by “the activity of Satan … with all power and with pretended signs and wonders” (verse 9).

 

ခ. တစ်ကမ္ဘာလုံးအပေါ် နောက်ဆုံးတရားစီရင်ခြင်း၏ အသေးစိတ်တင်ပြချက်များ

ဤလေ့လာမှု၏ ဤအပိုင်းသည် ကျမ်းစာတွင် နောက်ဆုံးတရားစီရင်ခြင်း၏ အဆင့်သုံးဆင့်ကို အသေးစိတ်ဖော်ပြထားသည့် ကျမ်းပိုဒ်များနှင့် ကျမ်းစာတစ်ခုလုံးနှင့် ဆက်စပ်မှုကို အာရုံစိုက်ထားသည်။ ပထမအဆင့်မှာ ခရစ်တော်ပြန်ကြွလာခြင်းမတိုင်မီ စုံစမ်းစစ်ဆေးတရားစီရင်ခြင်း၊ ဒုတိယအဆင့်မှာ ယေရှုခရစ်တော် တိမ်တိုက်ပေါ်မှ ကြွလာပြီးနောက် ဖြစ်ပြီး ထောင်စုနှစ်လွန် တရားစီရင်ခြင်းဟု ခေါ်ဆိုနိုင်သည်။ နောက်ဆုံးနှင့် အပြီးသတ်အဆင့်မှာ ထောင်စုနှစ်လွန် အမှုဆောင်တရားစီရင်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ဤနောက်ဆုံးတရားစီရင်ခြင်း၏ အဆင့်တစ်ခုစီအား ယခုအာရုံစိုက်ဆွေးနွေးပါမည်။

B. Detailed Presentations of the Universal Last Judgment

This part of our study focuses on parts of Scripture that provide detailed descriptions of three sequential phases of the last judgment and their larger connections in Scripture. The first phase is the pre-Advent investigative judgment; the second is subsequent to the return of Jesus Christ in the clouds of heaven and may be referred to as the post-Advent millennial judgment; the last and final phase is the postmillennial executive judgment. Each of these phases of the universal last judgment will now receive attention.

 

၁. ခရစ်တော်ပြန်ကြွလာခြင်းမတိုင်မီ စုံစမ်းစစ်ဆေးတရားစီရင်ခြင်း

ဤတရားစီရင်ခြင်းအဆင့်ကို ခေါ်ဝေါ်ရာတွင် «ခရစ်တော်ပြန်ကြွလာခြင်းမတိုင်မီ» (pre-Advent) ဟူသော စကားလုံးသည် အချိန်ကာလကို ဖော်ပြသည်။ ၎င်းသည် ကိုယ်တော်သခင်ယေရှုခရစ်တော်၏ ဒုတိယအကြိမ် ကြွလာခြင်းမတိုင်မီ ဖြစ်ပျက်သည်။ ပိုမိုတိကျစွာဆိုရလျှင် ဤတရားစီရင်ခြင်းသည် သမိုင်းတွင် နောက်ဆုံးကာလဖြစ်သော «အဆုံးတိုင်သောကာလ» နှင့် သက်ဆိုင်သည်။ «စုံစမ်းစစ်ဆေးတရားစီရင်ခြင်း» (investigative) ဟူသော စကားလုံးသည် ဤတရားစီရင်ခြင်း၏ သဘောသဘာဝကို ဖော်ပြသည်။ စုံစမ်းစစ်ဆေးတရားစီရင်ခြင်းဆိုသည်မှာ ကောင်းကင်သတ္တဝါများ ရှေ့မှောက်တွင် မှတ်တမ်းများကို ဘုရားသခင်ကိုယ်တော်တိုင် စစ်ဆေးခြင်း ဖြစ်သည် (ဒံ ၇:၉၊ ၁၀)။ ထို့ကြောင့် ဤတရားစီရင်ခြင်းအဆင့်ကို အချိန်ကာလ («ခရစ်တော်ပြန်ကြွလာခြင်းမတိုင်မီ») နှင့် သဘောသဘာဝ («စုံစမ်းစစ်ဆေးခြင်း») ဟူ၍ တမင်ရည်ရွယ်၍ သတ်မှတ်ခေါ်ဝေါ်ခြင်း ဖြစ်သည်။

1. The Pre-Advent Investigative Judgment

The word “pre-Advent” in the designation for this judgment phase reveals something about the timing of this judgment. It takes place before the second advent of our Lord Jesus Christ. To be precise, it pertains to the last period in history, called “the time of the end.” The word “investigative” applied to this judgment phase describes the nature of this judgment. The investigative judgment is a divine investigation of records in the presence of heavenly beings (Dan. 7:9, 10). Thus, the designation of this judgment phase with both the timing (“pre-Advent”) and the nature (“investigative”) is deliberate.

 

က. ခရစ်တော်ပြန်ကြွလာခြင်းမတိုင်မီ စုံစမ်းစစ်ဆေးတရားစီရင်ခြင်းအဆင့်၏ အချိန်ကာလ

ဤပထမအဆင့် တရားစီရင်ခြင်း၏ အချိန်ကာလကို ဒံယေလနှင့် ဗျာဒိတ်ကျမ်းများတွင် ရှင်းလင်းစွာ ဖော်ပြထားသည့်အတိုင်း၊ ထို့ပြင် ပွဲနေ့တော်ကြီး (Day of Atonement) ၏ ပုံစံနှင့် နောက်ဆုံးတရားစီရင်ခြင်းနှင့် ဆက်စပ်မှုအားဖြင့်လည်း တည်ထောင်နိုင်သည်။ (Sanctuary I. C. ၃. ခ၊ III. C. ကိုကြည့်ပါ။)

(၁) ဗျာဒိတ်ကျမ်းအရ အချိန်ကာလ။ ဗျာဒိတ်ကျမ်းတွင် ကောင်းကင်တမန်သည် «ထိုသူ၏ တရားစီရင်ခြင်းနာရီ ရောက်ပြီ» ဟု ကြေညာသည် (ဗျာ ၁၄:၇)။ ဤ «ထိုသူ၏ တရားစီရင်ခြင်းနာရီ» ကို ဗျာဒိတ်ကျမ်း၏ အဆုံးတိုင်သောကာလတွင် ထားရှိသည်။ ဗျာဒိတ်ကျမ်းတွင် အစဉ်လိုက် ထပ်မံဖော်ပြထားသော အဖြစ်အပျက်များအတွင်း၌ ကောင်းကင်တမန်သုံးပါး၏ သတင်းစကားများ ပေါ်ထွက်လာသည် (ကျမ်းချက် ၆-၁၂)။ ပထမကောင်းကင်တမန်သည် အလယ်အလတ်ကောင်းကင်တွင် ပျံဝဲ၍ «ထာဝရဧဝံဂေလိတရား» ကို လူသားအားလုံးအတွက် ယူဆောင်လာပြီး «ဘုရားသခင်ကို ကြောက်ရွံ့၍ ဂုဏ်ကျေးဇူးတော်ကို ပေးကြလော့။ အကြောင်းမူကား၊ ထိုသူ၏ တရားစီရင်ခြင်းနာရီ ရောက်ပြီ» ဟု ဟစ်ကြွေးသည် (ကျမ်းချက် ၇)။ ဤနောက်ဆုံး «ထာဝရဧဝံဂေလိတရား» ကို လူသားအားလုံးသို့ ခေါ်ဆိုရခြင်း၏ အကြောင်းကို အကြောင်းပြချက်ပေးထားသည်။ «အကြောင်းမူကား [hoti] ထိုသူ၏ တရားစီရင်ခြင်းနာရီ ရောက်ပြီ» (NIV)။

a. The timing of the pre-Advent investigative judgment phase. The timing of this first phase of the universal last judgment can be established on the basis of explicit statements in the books of Daniel and Revelation, as well as on the basis of the relationship of the Day of Atonement and its typology to the final judgment. (See Sanctuary I. C. 3. b; III. C.)

(1) The Timing according to Revelation. In the Apocalypse the angelic messenger announces that “the hour of his judgment has come” (Rev. 14:7). This “hour of his judgment” is placed in the apocalyptic end-time. Within the sequential flow of recapitulated events presented in the Apocalypse, the three angels’ messages appear (verses 6–12). The first angel flies in midheaven “with an eternal gospel” for all humankind with the call “Fear God and give him glory, for the hour of his judgment has come” (verse 7). The reason for this final call of the “eternal gospel” to all humankind is given with a causal clause, “because [hoti] the hour of his judgment has come” (NIV).

 

ဤကိုးကားချက်သည် ယေရှုခရစ်တော် ဂုဏ်တော်နှင့် ပြန်ကြွလာခြင်းမတိုင်မီ ကာလကို ရည်ညွှန်းသည်။ ဗျာဒိတ် ၁၄:၁၄ တွင် ရှင်းလင်းစွာ ဖော်ပြထားသည်။ «ထိုသူ၏ တရားစီရင်ခြင်းနာရီ» ဆိုသည်မှာ ခရစ်တော်၏ ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်းမတိုင်မီ နောက်ဆုံးကာလကို ဆိုလိုသည်။ «နာရီ» ဆိုသည်မှာ တစ်ခဏ သို့မဟုတ် စာသားအတိုင်း တစ်နာရီ မဟုတ်ပေ။ «ထိုသူ၏ တရားစီရင်ခြင်းနာရီ» သည် «ရိတ်သိမ်းရသောနာရီ» (ကျမ်းချက် ၁၅) ထက် ရှေ့တွင်ရှိသည်။ «ရိတ်သိမ်းရသောနာရီ» ဆိုသည်မှာ ခရစ်တော်၏ ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်းတွင် ရိတ်သိမ်းခြင်း ပြုလုပ်သောအချိန် ဖြစ်သည်။ သို့သော် ရိတ်သိမ်းခြင်းမပြုမီ «ထိုသူ၏ တရားစီရင်ခြင်းနာရီ» ရှိရမည်။ ထိုအချိန်တွင် နောက်ဆုံး ရိတ်သိမ်းခြင်းတွင် မည်သူများကို ထာဝရဘုံဘုံသို့ ယူဆောင်ရမည်ကို ဆုံးဖြတ်ရမည်။ ရိတ်သိမ်းခြင်းမပြုမီ ဘုရားသခင်၏ ကိုယ်တိုင်ကိုးကွယ်သူများအနှောင်း မည်သူများသည် သစ္စာရှိသူများဖြစ်ပြီး မည်သူများသည် ကျရှုံးသူများဖြစ်သည်ကို ဆုံးဖြတ်ရန် တရားစီရင်ခြင်း ပြုရမည်။

The reference here is to a time before the return of Jesus Christ, as Revelation 14:14 clearly indicates. “The hour of his judgment” refers to the final period before the return of Jesus Christ in glory. The “hour” is not a single moment or literal hour in time. “The hour of his judgment” precedes “the hour to reap” (verse 15). “The hour to reap” is the time when the harvest is brought in at the second coming of Christ. But before the harvest is brought in, there must be “the hour of his judgment,” a time when decisions are made as to who will be gathered in the subsequent harvest at “the hour to reap.” Before the harvest is reaped, a judgment must take place in which to decide who among God’s professed children can be reaped and taken into the eternal kingdom.

 

ဤအဆုံးတိုင်သောကာလတွင် ရောက်ရှိလာသော တရားစီရင်ခြင်း (krisis) သည် ခမည်းတော်ဘုရားသခင် တရားသူကြီးအဖြစ် စီရင်တော်မူသော ဘုရားသခင်၏ တရားစီရင်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ဤတရားစီရင်ခြင်းသည် ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်းတွင် ရိတ်သိမ်းခြင်းထက် ရှေ့တွင်ရှိသ Deluxe ကြောင့် ခရစ်တော်ပြန်ကြွလာခြင်းမတိုင်မီ တရားစီရင်ခြင်း ဖြစ်ပြီး၊ ရည်ရွယ်ချက်ပြည့်စုံစေရန် စုံစမ်းစစ်ဆေးမှု သဘောရှိရမည်။

The judgment (krisis) in this end-time is the divine judgment in which God the Father is judge. He will judge between those who have remained loyal and those who have fallen away. Since this judgment precedes the harvest at the Second Advent, it is a pre-Advent judgment, which has to be investigative in nature to accomplish its purpose.

 

ဗျာဒိတ် ၁၄:၇ အရ ရောက်ရှိလာပြီဖြစ်သော တရားစီရင်ခြင်းကို ခရစ်တော်ကြွလာချိန် သို့မဟုတ် ခရစ်တော်ကြွလာပြီး ထောင်စုနှစ်အတွင်း သို့မဟုတ် ခရစ်တော်လက်ဝါးကပ်တိုင်တွင် ကွယ်လွန်ချိန် သို့မဟုတ် အာဒံနှင့်ဧဝ ပထမဆုံး အပြစ်ထဲသို့ ကျရောက်ချိန်တွင် တည်နေရာ မထားနိုင်ပေ။ ကျမ်းချက်သည် ထိုအယူအဆများကို ထောက်ခံခြင်း မရှိပေ။ တရားစီရင်ခြင်းကာလ ရောက်ရှိလာခြင်းသည် အဆုံးတိုင်သောကာလ ရောက်ရှိလာခြင်း၏ အစိတ်အပိုင်းဖြစ်ပြီး၊ လူသားမျိုးနွယ်သည် ကမ္ဘာမကုန်ဆုံးမီ «ထာဝရဧဝံဂေလိတရား» ကို လက်ခံရန် အခွင့်အရေး ရှိသေးသည့် ကာလ ဖြစ်သည်။ (Remnant/Three Angels V. B. ကိုကြည့်ပါ။)

The judgment, which according to Revelation 14:7 has arrived, can be located neither at Christ’s return nor after Christ’s return during the millennium. Neither can it be located at Christ’s death on the cross nor at Creation, when Adam and Eve fell first into sin. The text in Revelation does not support these hypotheses. The arrival of the judgment time is part of the arrival of the time of the end, a time before the end of the world when humankind has still the opportunity to accept the “eternal gospel.” (See Remnant/Three Angels V. B.)

 

(၂) ဒံယေလကျမ်းအရ အချိန်ကာလ။ ဒံယေလ ၇-၉ တွင်လည်း ခရစ်တော်ပြန်ကြွလာခြင်းမတိုင်မီ စုံစမ်းစစ်ဆေးတရားစီရင်ခြင်း၏ အချိန်ကာလကို တင်ပြထားသည်။ ဒံယေလ ၇ တွင် လူသားပင်လယ်မှ ထွက်လာသော တောရိုင်းတိရစ္ဆာန်လေးမျိုးဖြင့် သမိုင်းကြောင်းကို ပြည့်စုံစွာ ဗျာဒိတ်ပြထားသည်။ ၎င်းတို့သည် ကမ္ဘာ့အင်ပါယာလေးခုကို ကိုယ်စားပြုသည်။ နောက်ဆုံးတောရိုင်းတိရစ္ဆာန်တွင် ဦးချွန်ဆယ်ချွန်ရှိပြီး၊ ဆယ်ချွန်ပေါ်ပြီးနောက် «ဦးချွန်ငယ်» ထွက်ပေါ်လာသည် (ကျမ်းချက် ၃-၈)။ ဤမြေကြီးပေါ်ရှိ အဖြစ်အပျက်များကို ကောင်းကင်ဘုံသို့ ပြောင်းလဲ၍ ကောင်းကင်တရားစီရင်ခြင်းမြင်ကွင်းကို ကဗျာဆန်ဆန် ဖော်ပြထားသည် (ကျမ်းချက် ၉၊ ၁၀၊ ၁၃၊ ၁၄၊ ၂၁၊ ၂၂)။ ထို့နောက် ထာဝရဘုရားနိုင်ငံ ရောက်ရှိလာခြင်းဖြင့် အဆုံးသတ်သည် (ကျမ်းချက် ၂၇)။

(2) The timing according to Daniel. Daniel 7–9 also presents the timing of the pre-Advent investigative judgment. Daniel 7 provides a comprehensive vision of the flow of history presented by four sequential beasts arising out of the sea of humanity, representing four world empires. The last beast has ten horns; a “little one” arises after the appearance of the ten (verses 3–8). This portrayal of events on earth is followed by poetic speech moving into the realm of heaven and depicts the heavenly judgment scene (verses 9, 10, 13, 14, 21, 22). It concludes with the coming of the everlasting kingdom (verse 27).

 

ဒံယေလ ၇ ၏ ဤပြည့်စုံသော ဗျာဒိတ်သည် ဘတ်ဗုလုန်အင်ပါယာ (ခြင်္သေ့၊ ကျမ်းချက် ၄) မှ မဒီယန်နှင့်ပါရှန်အင်ပါယာ (ဝက်ဝံ၊ ကျမ်းချက် ၅)၊ ဂရိအင်ပါယာ (ကျားသစ်၊ ကျမ်းချက် ၆)၊ ရောမအင်ပါယာ (စက်ဆုပ်ရွံရှာဖွယ် တောရိုင်းတိရစ္ဆာန်၊ ကျမ်းချက် ၇) နှင့် «ဦးချွန်ငယ်» ကာလမှ ကမ္ဘာပျက်သုဉ်းချိန် (ကျမ်းချက် ၁၁၊ ၂၇) အထိ သမိုင်းကြောင်းကို ဖော်ပြထားသည်။ ထိုအချိန်တွင် ဘုရားသခင်၏ အမြင့်ဆုံးသော သန့်ရှင်းသူများဟု ခေါ်ဝေါ်ခံရသော သစ္စာရှိသူများသည် နိုင်ငံတော်ကို ခံစားရမည် (ကျမ်းချက် ၁၈၊ ၂၇)။

This comprehensive vision of Daniel 7 outlines the course of history from the Babylonian empire (lion, verse 4), through the empires of Medo-Persia (bear, verse 5), Greece (leopard, verse 6), and Rome (dreadful beast, verse 7), and the period of the “little horn” (verse 8) to the end of the world (verses 11, 27), when the kingdom of God will be given the faithful, who are called “the saints of the Most High” (verses 18, 27).

 

ဦးချွန်ငယ်သည် သန့်ရှင်းသူများကို စစ်တိုက်၍ အနိုင်ရပြီးနောက် (ကျမ်းချက် ၈၊ ၂၁) ကောင်းကင်တရားစီရင်ခြင်း စတင်သည် (ကျမ်းချက် ၉၊ ၁၀၊ ၂၂)။ အရင်တော်ရှိသူ (Ancient of Days) သည် ပလ္လင်ပေါ်တွင် ထိုင်နေတော်မူသည် (ကျမ်းချက် ၉)။ မရေတွက်နိုင်သော ကောင်းကင်သတ္တဝါများ ဝန်းရံထားပြီး «စာအုပ်များကို ဖွင့်လှစ်ကြသည်» (ကျမ်းချက် ၁၀)။

After the little horn’s war against the saints (verses 8, 21), the heavenly judgment commences (verses 9, 10, 22). The Ancient of days is seated on a throne (verse 9), surrounded by innumerable heavenly beings, and “the books were opened” (verse 10).

 

တရားစီရင်ခြင်း၏ အချိန်ကို ကျမ်းချက် ၂၁၊ ၂၂ တွင် ထူးခြားစွာ အသေးစိတ်ဖော်ပြထားသည်။ «ငါကြည့်လျှင် ဤဦးချွန်သည် သန့်ရှင်းသူများကို စစ်တိုက်၍ အနိုင်ရသည်ကို တွေ့သည်။ အရင်တော်ရှိသူ ကြွလာသည်အထိ၊ အမြင့်ဆုံးသော ဘုရားသခင်၏ သန့်ရှင်းသူများအတွက် တရားစီရင်ခြင်း ပေးတော်မူသည်အထိ၊ သန့်ရှင်းသူများ နိုင်ငံတော်ကို ခံစားရမည့်အချိန် ရောက်သည်အထိ ဖြစ်သည်။»

The time of the judgment is explicitly provided with unusual detail in verses 21, 22: “As I looked, this horn made war with the saints, and prevailed over them, until the Ancient of Days came, and judgment was given for the saints of the Most High, and the time came when the saints received the kingdom.”

 

ဤကျမ်းပိုဒ်တွင် အချိန်အမှတ်အသားနှစ်ခုဖြင့် ခွဲထားသော အဆင့်သုံးဆင့် အစဉ်လိုက် အဖြစ်အပျက်များ ရှိသည်။ ပထမအချိန်အမှတ်အသားမှာ «အထိ» (အာရမဲယ် ‘ad) ဟူသော စကားလုံးဖြစ်ပြီး အချိန်ဆိုင်ရာ နာမ်စား ဖြစ်သည်။ ဒုတိယအချိန်အမှတ်အသားမှာ «အချိန်ရောက်လာသည်» ဟူသော စကားစု ဖြစ်သည်။ ဤအချိန်အမှတ်အသားနှစ်ခုသည် ဒံယေလ ၇:၂၁၊ ၂၂ တွင် ဖော်ပြထားသော အဆင့်သုံးဆင့်ကို အောက်ပါအတိုင်း ခွဲခြားထားသည်။ (က) အဆဆင့် ၁။ ဦးချွန်ငယ်သည် အမြင့်ဆုံးသော ဘုရားသခင်၏ သန့်ရှင်းသူများကို စစ်တိုက်ခြင်း။

(ခ) အဆင့် ၂။ အဆင့် ၁ နှင့် «အထိ» ဟူသော စကားဖြင့် ခွဲထားပြီး၊ အချိန်အရ ခွဲခြားထားသော အခြေအနေအသစ် စတင်သည်။ အဆင့် ၂ မှာ အရင်တော်ရှိသူ၏ ကောင်းကင်တရားစီရင်ခြင်း၊ အမြင့်ဆုံးသော ဘုရားသခင်၏ သန့်ရှင်းသူများအတွက် (သို့မဟုတ် သူတို့ကို အကျိုးပြု၍၊ သူတို့ဘက်မှ) တရားစီရင်ခြင်း ဖြစ်သည်။

(ဂ) အဆင့် ၃။ အဆင့် ၂ မှ «အချိန်ရောက်လာသည်» ဟူသော စကားစုဖြင့် ခွဲထားပြီး အဆင့် ၂ နောက်တွင် ရှိသည်။ အရင်တော်ရှိသူ၏ ဘုရားသခင်၏ တရားစီရင်ခြင်းပြီးနောက် «သန့်ရှင်းသူများ နိုင်ငံတော်ကို ခံစားရသည့်အချိန် ရောက်လာသည်» (ကျမ်းချက် ၂၂)။

 

This passage provides a temporal progression with three chronological-sequential events separated by two explicit time markers. The first time marker is the word “until” (Aramaic ‘ad), which is a temporal preposition. The second time marker is the phrase “the time came.” These two time markers separate the three phases of activity indicated in Daniel 7:21, 22 as follows: (a) Phase I is the war of the little horn against the saints of the Most High; (b) Phase II is separated from Phase I by the word “until,” indicating that a new situation commences, which is temporally separated from the previous phase; Phase II consists of the heavenly judgment on the part of the Ancient of days “in behalf of” (or “in favor of” [NASB, REB, NIV], “for” [RSV]) the saints of the Most High; (c) Phase III is separated from the previous divine judgment phase and is subsequent to it, as is indicated by the expression “and the time came.” After the divine judgment by the Ancient of days “the time came when the saints received the kingdom” (verse 22).

 

ဤအချိန်အမှတ်အသားများနှင့် အဆင့်သုံးဆင့်သည် အရင်တော်ရှိသူ၏ ကောင်းကင်တရားစီရင်ခြင်းသည် ဦးချွန်ငယ်၏ သန့်ရှင်းသူများကို စစ်တိုက်ပြီးနောက်၊ သန့်ရှင်းသူများ နိုင်ငံတော်ကို ခံစားရမည့်အချိန်မတိုင်မီ ဖြစ်ပျက်ကြောင်း အတိအလင်း သက်သေပြသည်။ ဤအစဉ်လိုက်အဆင့်များသည် ဤတရားစီရင်ခြင်းသည် နိုင်ငံတော်ခံစားရခြင်းမတိုင်မီ တရားစီရင်ခြင်း ဖြစ်ကြောင်း၊ ဦးချွန်ငယ်၏ စစ်တိုက်ခြင်းပြီးနောက်၊ ခရစ်တော်၏ ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်းမတိုင်မီ ဖြစ်ကြောင်း သက်သေပြသည် (Shea 1992, 135–143)။

These three chronological sequences, with their specific time markers, demonstrate that the divine heavenly judgment of the Ancient of days takes place after the war of the little horn against the saints of the Most High and before the saints of the Most High receive the eternal kingdom. These three explicit temporal sequences of events manifest conclusively that the divine heavenly judgment of the Ancient of days is a pre-reception-of-the-kingdom judgment. It is a divine judgment, which must precede the time when the saints receive the kingdom. This sequencing shows that this judgment comes after the little-horn war before the Second Advent (Shea 1992, 135–143).

 

ဦးချွန်ငယ်၏ သန့်ရှင်းသူများကို စစ်တိုက်ခြင်း၏ အချိန်ကာလကို တိကျစွာ သတ်မှတ်နိုင်ပါက တရားစီရင်ခြင်း စတင်မည့်အချိန်ကို ပိုမိုရှင်းလင်းစွာ သိရှိနိုင်မည်။ သန့်ရှင်းသူများကို စစ်တိုက်ခြင်းကို ဒံယေလ ၇:၂၅ တွင် တိကျသော ကာလဖြင့် ကန့်သတ်ထားသည်။ «ထိုသူတို့ကို သူ့လက်ထဲသို့ အချိန်တစ်ချိန်၊ အချိန်နှစ်ချိန်၊ အချိန်တစ်ဝက် အတွင်း အပ်နှံထားမည်။» ဤ အချိန်သုံးချိန်ခွဲ (အာရမဲယ် yiddān) ကို စာသားအတိုင်း သမိုင်းဆိုင်ရာ အချိန်အဖြစ် ဘာသာပြန်ဆိုရမည်။ ထိုနည်းတူ အာရမဲယ်စကားလုံး ဒံယေလ ၄:၁၆၊ ၂၃၊ ၂၅၊ ၃၂ တွင် နဗုခဒ်နေဇာ၏ ရူးသွပ်ခြင်း «အချိန်ခုနစ်ချိန်» နှင့် ပတ်သက်၍ ထပ်မံဖော်ပြထားသည်။ ဒံယေလ ၄ တွင် «အချိန်» ဆိုသည်မှာ နဗုခဒ်နေဇာ၏ ဘဝတွင် စာသားအတိုင်း «နှစ်» များကို ဆိုလိုသည်။ ဒံယေလ ၄ ၏ ဂရိဘာသာပြန် (LXX) တွင် အမှန်တကယ် «နှစ်» ဟု ရေးထားသည်။ ဒံယေလ ၇:၂၅ ၏ အချိန်သုံးချိန်ခွဲတွင် «အချိန်» ၏ အဓိပ္ပာယ်ကို ဤအတွင်းပိုင်းသော့ချက်ဖြင့် ရှင်းပြထားသည်။ သင်္ကေတအချိန်များသည် စာသားအတိုင်း သမိုင်းဆိုင်ရာ နှစ်များ ဖြစ်သည်။

If it is possible to pinpoint the timing of the war of the little horn against the saints, then we can have a still clearer indication of the time for the judgment to commence. The war against the saints of the Most High is limited to a specific time period, referred to in Daniel 7:25: “and they shall be given into his [little horn’s] hand for a time, two times, and half a time.” These three and a half symbolic times (Aramaic yiddān) need to be translated into literal, historical time. The same Aramaic word appears in Daniel 4:16, 23, 25, 32 with regard to the “seven times” of the madness of Nebuchadnezzar. The word “times” in Daniel 4 refers to “years” in literal, historical time within the life of Nebuchadnezzar. The LXX translation of Daniel 4 actually reads “years.” This internal key to the meaning of “times” in the three and a half times of Daniel 7:25 is crucial. The symbolic “times” are meant to be “years” in literal time.

 

ဤနှစ်တစ်နှစ်စီတွင် တစ်နှစ်လျှင် ၃၆၀ ရက်ရှိသည်။ ဗျာဒိတ် ၁၂ နှင့် ၁၃ တို့တွင် အပြိုင်ကျမ်းချက်များက ဖော်ပြထားသည်။ ဗျာဒိတ် ၁၂:၁၄ တွင် အတူတူပင် «အချိန်တစ်ချိန်၊ အချိန်နှစ်ချိန်၊ အချိန်တစ်ဝက်» ဟု ရေးထားသည်။ ဤကာလကို ယခင်က «တစ်ထောင့်နှစ်ရာ့ခြောက်ဆယ် ရက်» ဟု ခေါ်သည် (ကျမ်းချက် ၆)။ ယခင်ကပင် ဤ ၁၂၆၀ ရက်ကို «လလေးဆယ့်နှစ်လ» ဟု ခေါ်သည် (ဗျာ ၁၁:၂)။ ဤသည်ကို ဗျာဒိတ်နှစ်တွင် တစ်နှစ်လျှင် ၃၆၀ ရက်ရှိသော နှစ်ကို ဖော်ပြသည်။ ထို့ကြောင့် အချိန်သုံးချိန်ခွဲသည် လ ၄၂ လ သို့မဟုတ် သင်္ကေတ ၁၂၆၀ ရက်နှင့် တူညီသည်။ ယေဇကျေလ ၄:၆ နှင့် တောလည်ရာ ၁၄:၃၄ တွင် ဖော်ပြထားသော နှစ်ရက်နည်းဥပဒေ (year-day principle) အရ ဗျာဒိတ်ကျမ်းတွင် သင်္ကေတရက်တစ်ရက်သည် သမိုင်းဆိုင်ရာ တစ်နှစ်ကို ကိုယ်စားပြုသည်။ ထို့ကြောင့် ဗျာဒိတ်ကျမ်းတွင် သင်္ကေတ ၁၂၆၀ ရက်သည် စာသားအတိုင်း သမိုင်းဆိုင်ရာ ၁၂၆၀ နှစ် ဖြစ်သည်။ (Apocalyptic II. D. ကိုကြည့်ပါ။)

Each of these years consists of 360 days each, as the parallel passages in Revelation 12 and 13 indicate. The parallel prophecy in Revelation 12:14 employs the same wording of “a time, and times, and half a time.” This period is referred to earlier as “one thousand two hundred and sixty days” (verse 6). Earlier still the 1260 days are equated with “forty-two months” (Rev. 11:2), indicating a prophetic year of 360 “days.” Thus three and a half times are equal with 42 months, or 1260 prophetic “days.” Based on the year-day principle, as illustrated in Ezekiel 4:6 and Numbers 14:34, a symbolic day in prophecy stands for a literal year in historical time. This means that the 1260 symbolic days in apocalyptic prophecy are 1260 years of literal, historical time. (See Apocalyptic II. D.)

 

ဒံယေလ ၇:၂၅ ၏ ၁၂၆၀ နှစ်သည် အေဒီ ၅၃၈ တွင် အော့စတိုဂေါသ်များ ရောမမြို့ ဝိုင်းရံခြင်းကို စွန့်လွှတ်ချိန်တွင် စတင်သည်။ ထိုအချိန်တွင် အာရိယန်ထိန်းချုပ်မှုမှ လွတ်မြောက်လာသော ရောမဆရာတော်သည် ရောမဧကရာဇ် ယုံစတင်နီယန်၏ အေဒီ ၅၃၃ အမိန့်တော်ကို အခြေခံ၍ အာဏာတိုးချဲ့နိုင်ခဲ့သည်။ ရောမကက်သလစ်အာဏာ၏ ကာလ စတင်ခဲ့ပြီး အင်ကွီစီးရှင်ကဲ့သို့ ရက်စက်ကြမ်းကြုတ်သော ညှဉ်းပန်းနှိပ်စက်မှုများ ဖြစ်ပေါ်ခဲ့သည် (Maxwell 121–129)။ အတိအကျ ၁၂၆၀ နှစ်အကြာတွင် အေဒီ ၁၇၉၈ ခုနှစ်တွင် ပြင်သစ်စစ်အစိုးရ၏ အာဏာပိုင် ဗိုလ်ချုပ် L. A. Berthier သည် ပုပ်ရဟန်းမင်း ပီယပ်စ် ၆ ကို ဖမ်းဆီးပြီး နှင်ထုတ်ခဲ့သည်။ ပုပ်ရဟန်းမင်း ဖမ်းဆီးခံရခြင်းနှင့် နှင်ထုတ်ခံရခြင်းသည် ထိုအချိန်က ရောမကက်သလစ်အာဏာကို ဆုံးခန်းတိုင်အောင် ထိခိုက်စေခဲ့သည်။ ဗျာဒိတ်ပြည့်စုံမှု၏ သမိုင်းဆိုင်ရာ အဖြစ်အပျက်များကို အသေးစိတ် မဖော်ပြတော့ဘဲ၊ အရင်တော်ရှိသူ၏ ကောင်းကင်တရားစီရင်ခြင်းသည် အေဒီ ၁၇၉၈ နောက်၊ ဦးချွန်ငယ်၏ သန့်ရှင်းသူများကို စစ်တိုက်ခြင်း ကုန်ဆုံးပြီးနောက် (ဒံ ၇:၂၁)၊ သန့်ရှင်းသူများ ထာဝရဘုရားနိုင်ငံကို ခံစားရမည့် ခရစ်တော်၏ ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်းမတိုင်မီ ဖြစ်ကြောင်း မှတ်သားရမည်။ သင်္ကေတဗျာဒိတ်ကာလ အချိန်သုံးချိန်ခွဲကို သမိုင်းဆိုင်ရာ စာသားအတိုင်း ဘာသာပြန်ဆိုခြင်းဖြင့် (Shea 1992, 67–104 ကိုကြည့်ပါ) တရားစီရင်ခြင်း၏ အချိန်ကို သော့ချက်အဖြစ် ပေးထားသည်။ ဤသည်မှာ အဆုံးတိုင်သောကာလတွင် ကောင်းကင်ဘုံ၌ အရင်တော်ရှိသူ ဘုရားသခင်၏ တရားစီရင်ခြင်း ဖြစ်ပြီး၊ သန့်ရှင်းသူများ နိုင်ငံတော်ကို ခံစားရမည့်အချိန်မတိုင်မီ ဖြစ်သည်။ ဤသက်သေအထောက်အထားများအရ သန့်ရှင်းသူများအပေါ် ကောင်းကင်ခရစ်တော်ပြန်ကြွလာခြင်းမတိုင်မီ စုံစမ်းစစ်ဆေးတရားစီရင်ခြင်းသည် အေဒီ ၁၇၉၈ နှင့် ခရစ်တော်၏ ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်းကြား အဆုံးတိုင်သောကာလတွင် ဖြစ်ပျက်သည်။

The 1260 years of Daniel 7:25 began in A.D. 538 when the Ostrogoths abandoned the siege of Rome, and the little-horn power, the bishop of Rome, who had been freed from Arian control, was able to increase his authority, based on the decree of the Roman emperor Justinian in 533. A period of papal power began, which led to extensive persecutions, including the Inquisition with its cruel torture (Maxwell 121–129). Exactly 1260 years later, in 1798, this long prophetic time period concluded with the climactic taking of Pope Pius VI prisoner by General L. A. Berthier, under the authority and direction of the military government of France. The arrest and exile of the pope decisively curtailed the power of Roman Catholicism at the time. Without detailing the prophetic fulfillment of historical events any further, we note that the divine heavenly judgment by the Ancient of days takes place after 1798, after the end of the war of the little horn against the saints (Dan. 7:21), and before the saints of the Most High receive the eternal kingdom (verse 22) at the second coming of Jesus Christ. When the symbolic prophetic time sequence of three and a half times is rendered into literal historical time on the basis of biblical data (see Shea 1992, 67–104), it provides the temporal key for the timing of the divine judgment. This makes it a judgment by God, the Ancient of days, in the heavenly realm, in the time of the end before the saints receive the eternal kingdom. According to this evidence the heavenly pre-Advent investigative judgment of the saints takes place between 1798 and the Second Advent. It is located in the time of the end.

 

ဒံယေလ ၈ နှင့် ၉ တို့သည် ပိုမိုတိကျမှုကို ပေးစွမ်းပြီး ဒံယေလ ၇ ၏ ဗျာဒိတ်ကို ချဲ့ထွင်ဖြည့်စွက်ထားသည်။ ဤအခန်းများတွင် နောက်ဆုံးတရားစီရင်ခြင်း၏ ပထမအဆင့် ဖြစ်သော ခရစ်တော်ပြန်ကြွလာခြင်းမတိုင်မီ စုံစမ်းစစ်ဆေးတရားစီရင်ခြင်း၏ အတိအကျ စတင်ချိန်ကို သတ်မှတ်ရန် အလွန်အရေးကြီးသော ဗျာဒိတ်အချိန်ဇယားနှစ်ခု ဖြစ်သည့် ညနှင့်မနက် ၂၃၀၀ နှင့် ခုနစ်ဆယ်ပတ် ပါဝင်သည်။

Daniel 8 and 9 provide even greater precision and enlarge upon the vision of Daniel 7. These chapters contain two prophetic timetables, the 2300 evening[s]—morning[s] and the “seventy weeks.” These are highly significant in pinpointing the exact beginning of the time of the first phase of the last judgment, the pre-Advent investigative judgment.

 

ဒံယေလ ၈ နှင့် ၉ ၏ ဗျာဒိတ်ယူနစ်တွင် သန့်ရှင်းရာဌာနကို သန့်ရှင်းစင်ကြယ်စေခြင်း (ဒံ ၈:၁၄) ကိုလည်း ပြောဆိုထားပြီး၊ ၎င်းသည် မြေကြီးပေါ်ရှိ သန့်ရှင်းရာဌာန ဝတ်ပြုကိုးကွယ်မှုတွင် နှစ်စဉ်ကျင်းပသော ပွဲနေ့တော်ကြီး (Day of Atonement) ၏ ပုံစံနှင့် ကိုက်ညီသည်။ အခန်း ၈ တွင် သန့်ရှင်းရာဌာနမှာ ကောင်းကင်သန့်ရှင်းရာဌာန ဖြစ်ပြီး၊ သန့်ရှင်းစင်ကြယ်စေခြင်းသည် ညနှင့်မနက် ၂၃၀၀ ကာလ ပြီးဆုံးပြီးနောက် «အဆုံးတိုင်သောကာလ» တွင် ဖြစ်ပျက်သည် (ကျမ်းချက် ၁၇၊ ၁၉)။ ဒံယေလ ၈ သည် မဒီယန်ပါရှန်ကာလတွင် စတင်၍ «အဆုံးတိုင်သောကာလ» တွင် ပြီးဆုံးသော ညနှင့်မနက် ၂၃၀၀ ကို အတွင်းပိုင်းမှ နှစ် ၂၃၀၀ အဖြစ် ဖော်ပြထားသည်။ ဒံယေလ ၉:၂၄-၂၇ သည် မဒီယန်ပါရှန်ကာလအတွင်း အတိအကျ စတင်ရက်ကို ပေးထားသည်။

The prophetic unit of Daniel 8 and 9 speaks also of a cleansing of the sanctuary (Dan. 8:14), an activity which corresponds typologically to the ritual, yearly Day of Atonement in the earthly sanctuary services. In chapter 8 the sanctuary is the heavenly one, and the cleansing takes place at “the time of the end” (verses 17, 19) after the 2300-evening[s]—morning[s] period of history is concluded. Daniel 8 reveals internally that the 2300 evening[s]—morning[s] are 2300 years, which begin during the period of Medo-Persia and conclude in “the time of the end.” Daniel 9:24–27 provides the precise beginning date within the period of Medo-Persia.

 

ဒံယေလ ၈ သည် သမိုင်းဆိုင်ရာ အဖြစ်အပျက်များနှင့် ညနှင့်မနက် ၂၃၀၀ ၏ စတင်ခြင်းနှင့် ပြီးဆုံးခြင်းကို ပေးထားသည်။ ဤသည်မှာ ဒံယေလကျမ်းတွင် ဒံယေလ ၂ နှင့် ၇ ၏ ဗျာဒိတ်များကို ချဲ့ထွင်ဖြည့်စွက်ထားသော တတိယမြောက် အစဉ်လိုက် ဗျာဒိတ်ပြရုပ်တု ဖြစ်သည်။ အစဉ်လိုက်မှာ ဆိတ်ထီး (ဒံ ၈:၃၊ ၄) နှင့် ဆိတ်ကျားထီး နှင့် ဦးချွန်လေးချွန် (ကျမ်းချက် ၅-၈) နှင့် နောက်ဆုံး «ဦးချွန်ငယ်» (ကျမ်းချက် ၉-၁၂) ဖြစ်ပြီး၊ ၎င်းသည် ကောင်းကင်မင်းသား၏ ရှေ့တော်သို့ တက်လာကာ ထိုသူ၏ အဆက်မပြတ် အမှုတော်ကို ဖယ်ရှားပြီး သန့်ရှင်းရာဌာန၏ နေရာကို ဖျက်ဆီးသည် (ကျမ်းချက် ၁၁)။ ဤသည်မှာ ကောင်းကင်သတ္တဝါများ၏ နားဝင်စရာ ဗျာဒိတ်၏ နောက်ခံ ဖြစ်သည် (ကျမ်းချက် ၁၃၊ ၁၄)။

Daniel 8 gives the flow of historical events and the beginning and conclusion of the 2300 evening[s]—morning[s]. Here we find the third sequential prophetic outline vision in the book of Daniel, enlarging and complementing the visions of Daniel 2 and 7. The sequence involves the ram (Dan. 8:3, 4) and the he-goat with its four horns (verses 5–8) and finally the “little horn” (verses 9–12), which reaches up to the very presence of the heavenly Prince of the host (verse 11), removes from Him the continual ministry (verse 11), and overthrows the place of His sanctuary (verse 11). This is the background of the auditory revelation of the heavenly beings (verses 13, 14).

 

ကောင်းကင်သတ္တဝါတစ်ပါးက မေးခွန်းထုတ်ထားခြင်းသည် အချိန်ဆိုင်ရာ အရေးကြီးသည်။ «ဗျာဒိတ် (ဟေဗြဲ ḥāzôn) သည် အဘယ်မျှကာလ အထိ ဖြစ်မည်နည်း» သို့မဟုတ် စာသားအတိုင်း «အဘယ်မျှအထိ ဖြစ်မည်နည်း»။ «အဘယ်မျှအထိ» ဟူသော မေးခွန်းသည် ကာလ၏ အဆုံးသတ်အချက်ကို ရည်ညွှန်းသည်။ မေးခွန်းသည် ကာလ၏ အဆုံးသတ်ကို အာရုံစိုက်ထားသော်လည်း၊ ကာလသည် ဗျာဒိတ်တစ်ခုလုံး၏ အစမှ စတင်သည် သို့မဟုတ် ဗျာဒိတ်ကာလအတွင်း နောက်ပိုင်းတွင် စတင်သည်ကို သိရှိရန် လိုအပ်သည်။ ညနှင့်မနက် ၂၃၀၀ ဖြင့် အဆုံးသတ်သော ကာလတွင် အဘယ်အရာများ ပါဝင်သည်နည်း။ ကာလ အဆုံးသတ်ချိန်ကို သိရှိနိုင်ပါက ကာလ၏ စတင်ချိန်နှင့် ထိုမှ အနာဂတ်သို့ မည်မျှ ဝေးကွာသည်ကို ဆုံးဖြတ်နိုင်မည်။

The question raised by one of the heavenly beings is of temporal significance. “How long,” or literally, “until when,” will be the “vision” (Heb. ḥāzôn)? The question “until when” points forward to the end point of the time period, its termination. Whereas the focus of the question is on the point of termination of the time period, the issue is whether the time period includes the entire historical period of the vision from its beginning or whether it begins at some later point during this historical period. What precisely is included in the time period that comes to an end with the 2300 evening[s]—morning[s]? If we can determine when the time period concludes, then we can determine when the beginning of the period commences and how far from that point it extends into the future.

 

ဤပြဿနာများအတွက် အဖြေများကို ဒံယေလ ၈:၁၃ ၏ မေးခွန်း «ဗျာဒိတ် (ḥāzôn) သည် အဘယ်မျှအထိ ဖြစ်မည်နည်း» ကို စစ်ဆေးရန် လိုအပ်သည်။ «ဗျာဒိတ်» ဟူသော စကားလုံးသည် မေးခွန်းအတွက် အဓိက ဖြစ်သည်။ ဤစကားလုံးကို ဒံယေလ ၈:၁၊ ၂ တွင် ပထမဆုံး အသုံးပြုထားသည်။ ထို့ကြောင့် ဤစကားလုံးသည် ဆိတ်ထီးကာလမှ စတင်သော ဗျာဒိတ်တစ်ခုလုံးကို ဆိုလိုသည်။ ဤစကားလုံးကို ကျမ်းချက် ၁၃ တွင် ထပ်မံအသုံးပြု၍ အဆုံးသတ်အချက်ကို မေးမြန်းထားသည်။ ဤသည်က ဗျာဒိတ်သည် ဆိတ်ထီး (မဒီယန်ပါရှန်) ကာလ၊ ဆိတ်ကျားထီး (ဂရိ) ကာလ၊ ဦးချွန်လေးချွန် (ဒီအာဒိုကိုး) ကာလနှင့် ဦးချွန်ငယ် (ရောမပဂါန်နှင့် ရောမကက်သလစ်) ကာလအထိ အဆုံးတိုင်သောကာလအထိ ပါဝင်ကြောင်း ဖော်ပြသည်။ တိုရှင်းစွာဆိုရလျှင် မေးခွန်းမှာ မဒီယန်ပါရှန်ကာလမှ စတင်၍ ဂရိကာလ၊ ဒီအာဒိုကိုးကာလ၊ ဦးချွန်ငယ်ကာလအဝ၊ ကျမ်းချက် ၁၃ ၏

 

Answers to these issues demand an investigation of the question of Daniel 8:13, “Until when is [shall be] the vision (ḥāzôn)?” The word “vision” is of essential importance for the question; this term is employed for the first time in Daniel 8:1, 2. The word thus includes the entire “vision” from the ram period forward. The word “vision” reappears in verse 13, where the question about its point of termination is asked. This reveals that the “vision” includes the historical periods of the ram, goat, and little horn to “the time of the end” (verses 17, 19). Thus the question is meant to say, “Until when will be the vision which begins during the ram (Medo-Persia) period, moves through the period of the goat (Greece), the period of the four horns (the diadochoi), and far into the time period of the little horn (pagan and papal Rome), including the matters depicted in the last part of verse 13 that pertain to the latter part of the ‘little horn’ period?” In short, the question is inclusive of the “vision” from the period of Medo-Persia to “the time of the end.”

 

နောက်ဆုံးအပိုင်းတွင် ဖော်ပြထားသော ဦးချွန်ငယ်ကာလနောက်ပိုင်းကို ပါဝင်သည့် ဗျာဒိတ်သည် အဘယ်မျှအထိ ဖြစ်မည်နည်းဟူ၍ ဖြစ်သည်။ ဤမေးခွန်းတွင် ပါဝင်သော အချိန်ဘောင်သည် မေးခွန်းကိုယ်တိုင်၏ အဓိပ္ပာယ်အတွက် အလွန်အရေးကြီးသည်။ ကောင်းကင်တမန်၏ အဖြေမှာ «ညနှင့်မနက် နှစ်ထောင့်သုံးရာ [စာသားအတိုင်း “ညနှင့်မနက်”] အထိ၊ ထိုအခါ သန့်ရှင်းရာဌာနကို သန့်ရှင်းစင်ကြယ်စေရမည်» (NKJV) ဖြစ်သည်။ ဤအဖြေသည် သန့်ရှင်းရာဌာန သန့်ရှင်းစင်ကြယ်စေခြင်း စတင်မည့်အချိန်မတိုင်မီ ညနှင့်မနက် ၂၃၀၀ ကာလ ဖြတ်သန်းရမည်ဟု ရှင်းလင်းစွာ ဖော်ပြထားသည်။ သန့်ရှင်းရာဌာန သန့်ရှင်းစင်ကြယ်စေခြင်းသည် ညနှင့်မနက် ၂၃၀၀ ပြီးဆုံးချိန်တွင် စတင်မည်။

The time frame encompassed within this question is of utmost significance for the meaning of the question itself. The angelic answer is “For [lit. “until”] two thousand three hundred days [lit. “evenings-mornings”]; then the sanctuary shall be cleansed” (NKJV). This answer provides a clearly stated time period of 2300 “evening[s]—morning[s]” that must transpire before the commencement of the cleansing of the sanctuary. The “sanctuary” cleansing will begin when 2300 “evening[s]—morning[s]” have come to an end.

 

ဓာနေယျွှေး အခန်း ၈ တွင် အဆိုပါမေးခွန်းဖြစ်သော “ရူပါရုံသည် အဘယ်မှီတိုငင်ရောက်သနည်း” ဟူသောမေးခွန်းကို အခန်းငယ် ၁၃ တွင် မေးထားသည်။ ထိုရူပါရုံ (ဟေဗြဲ၊ ဟာဇုန်) သည် သိုးထီးခေတ်၌ စတင်ခဲ့ပြီး၊ “မဒီနှင့်ပါရှန်ရှင်ဘုရင်များ” ဟူသောကာလကို ရည်ညွှန်းသည် (အခန်းငယ် ၂၀)။ ထိုကာလသည် ဗာဗုလုန်အင်ပါယာပျက်သုဉ်းခဲ့သော ဘီစီ ၅၃၉ ခုနှစ်နောက်ပိုင်းတွင် ဖြစ်သည်။

The question asked in verse 13 is, “Until when shall be the vision?” The “vision” (ḥāzôn) began in the ram period, of “the kings of Media and Persia” (verse 20). This would be at some point after Babylon had come to an end in 539 B.C.

 

ထိုရူပါရုံတွင် ဆိတ်သငယ်ကြီး၏ ပထမဆုံးဦးချိုကြီး၊ ထို့နောက်ဦးချိုလေးချောင်းထွက်ပေါ်လာခြင်း (အခန်းငယ် ၅-၈) တို့လည်း ပါဝင်သည်။ ထို့ကြောင့် ဤရူပါရုံသည် “ဂရိတိုင်းနှင့်… ပထမရှင်ဘုရင်” နှင့် “သူ၏လူမျိုးမှ ထွက်ပေါ်လာမည့် လေးခုသောနိုင်ငံတို့” (အခန်းငယ် ၂၁၊ ၂၂) ဟူသော သမိုင်းကာကာလကို လွှမ်းခြုံထားသည်။ ဂရိခေတ်သမိုင်းကာလသည် ဘီစီ ၃၃၁ ခုနှစ်မှ ဘီစီ ၁၆၈ ခုနှစ်အထိ ဖြစ်သည်။ ထိုရူပါရုံသည် ဦးချိုငယ်ခေတ်ကိုလည်း လွှမ်းခြုံထားပြီး၊ ထိုခေတ်သည် ဘီစီ ၁၆၈ ခုနှစ်တွင် စတင်ကာ၊ ရောမတိုင်းပြည် ဘာသာမဲ့ခေတ် (အေဒီ ၄၇၆ တွင် အနောက်ရောမဧကရာဇ် ရိုမုလုစ် ဩဂတ်စတူလုစ်ကို အိုဒိုအေဆာနှင့်၎င်း၏ ဂျာမန်အနွယ်စုစစ်သည်များက ဖြုတ်ချခဲ့သည့်အချိန်တွင် အဆုံးသတ်ခဲ့သည်) မှတစ်ဆင့် နောက်ဆက်တွဲ ပုပ်ရဟန်းမင်းကြီးအုပ်ချုပ်သော ရောမခေတ်ကို ဖြတ်ကျော်၍ “အဆုံးသတ်ကာလ” အထိ ရောက်ရှိသည် (အခန်းငယ် ၁၇၊ ၁၉)။

The vision also includes the period of the goat with its first large horn and the four subsequent horns (verses 5–8). Thus it also covers the historical time of the kingdom of “Greece; and … the first king” and the “four kingdoms [which] shall arise from his nation” (verses 21, 22). This historical period of time of Greece reaches from 331 B.C. down to 168 B.C. The historical period covered by the vision also includes that of the little horn, which begins at 168 B.C. and reaches through the period of pagan Rome (ending in A.D. 476, when the last emperor of the Western Roman “Empire, Romulus Augustulus, was deposed by Odoacer and his barbarian Germanic mercenaries) into the subsequent period of papal Rome, indeed to “the time of the end” (verses 17, 19).

 

ကောင်းကင်တမန်တစ်ပါးက “အဘယ်မှီတိုင်အောင်နည်း” ဟု မေးမြန်းပြီး၊ နောက်တစ်ပါးက အတိအလင်းဖြေကြားသည်။ “ရူပါရုံ [ဟာဇုန်] … သည် အဆုံးသတ်ကာလတိုင်အောင် ရောက်သည်” (အခန်းငယ် ၁၇၊ NKJV) ဟု ဆိုသည်။ “အဆုံးသတ်ကာလ” ဆိုသည်မှာ ဤကမ္ဘာကြီး လုံးဝပျက်စီးခြင်းသို့ ရောက်ရှိမည့် နောက်ဆုံးအချိန် (အေစ်ခါတုန်) မတိုင်မီကာလ ဖြစ်သည် (Pfandl 316)။ ထို့ကြောင့် သင်္ကေတအရ ညနှင့်မနက် (ည-မနက်) တို့သည် သမိုင်းဆိုင်ရာ နှစ်များကိုသာ ရည်ညွှန်းခြင်း ဖြစ်ရမည်။ ဓာနေယျွှေး အခန်း ၈ သည် အတွင်းပိုင်းနှင့် အကြောင်းအရာအရ တစ်ည-တစ်မနက် (တစ်ရက်) သည် သမိုင်းဆိုင်ရာ တစ်နှစ်နှင့် ညီမျှကြောင်း သက်သေပြထားသည်။ ဤအခန်းကိုယ်တိုင်က တစ်နှစ် = တစ်ရက် အခြေခံနိယာမကို ပေးထားပြီး၊ ဓာနေယျွှေး အခန်း ၇၊ ၉၊ ဗျာဒိတ် အခန်း ၁၁-၁၃၊ ယေဇကျေလ ၄:၆ နှင့် တောလည်ရာ ၁၄:၃၄ တို့တွင်လည်း တွေ့ရှိရသည်။

One angelic being raises the question “until when”; another provides the answer. He states in unambiguous words: “The vision [ḥāzôn] … [reaches] to the time of the end” (verse 17, NKJV). “The time of the end” is the time before this world comes to a complete end at the eschaton (Pfandl 316). This means that the symbolic evening[s]—morning[s] cannot refer to anything but years in historical time. Thus, Daniel 8 informs us internally and contextually that an evening-morning, or a day of prophetic time, equals a year of historical time. This chapter provides its internal year-for-a-day equation; it teaches the year-day principle known also from Daniel 7, 9; Revelation 11–13; as well as Ezekiel 4:6; and Numbers 14:34.

 

၂၃၀၀ နှစ်ကာလ၏ အတိအကျစတင်သည့်နှစ်ကို ဆုံးဖြတ်နိုင်ပါက၊ ထိုပရောဖက်ပြုချက်ကာလ၏ အဆုံးသတ်သည့်နှစ်ကိုလည်း အဆုံးသတ်ကာလအတွင်း သမိုင်းတွင် တိကျစွာ သတ်မှတ်နိုင်မည်ဖြစ်သည်။ ထိုနှစ်ပင်လျှင် ကောင်းကင်ဗိမာန်တော်ကို သန့်ရှင်းစေခြင်းအမှုစတင်သည့်နှစ် ဖြစ်လာမည်။

A determination of the precise year for the beginning of the 2300 years would also permit us to fix in history the year for the termination of this prophetic time period within the time of the end. This very year would then be the year for the beginning of the cleansing of the heavenly sanctuary.

 

ဓာနေယျွှေး အခန်း ၈ နှင့် ၉ တို့၏ ဆက်စပ်မှုသည် ဤပြဿနာများကို ဖြေရှင်းရန် အရေးကြီးဆုံးဖြစ်သည်။ ဤအခန်းနှစ်ခန်းသည် တစ်ခုတည်းသော ကြီးမားသော ပရောဖက်ပြုချက်ယူနစ်တစ်ခု ဖြစ်သည်။

The correlation between Daniel 8 and 9 is of decisive importance to answer these issues. These chapters consist of one large prophetic unit.

 

အဓိကဆက်စပ်မှုများမှာ –

က။ ဘာသာစကားတူညီမှု။ ဟေဗြဲစကားလုံး ဘိန် (“နားနား လည်”) ၏ ကြိယာပုံစံများကို ဓာနေယျွှေး ၈:၁၅-၁၇၊ ၂၃၊ ၂၇ နှင့် ၉:၂၊ ၂၂၊ ၂၃ တို့တွင် ရူပါရုံ၏ အဓိပ္ပါယ်ဖွင့်ဆိုချက်နှင့် ပတ်သက်၍ အဓိကနေရာများတွင် သုံးထားသည်။ အချိန်ကာလအပါအဝင် အရာအားလုံးကို နားလည်မှသာ နားလည်မှု ပြည့်စုံသည်။ ဓာနေယျွှေး ၈ ၏ ရူပါရုံကို ဓာနေယျွှေး ၉:၂၄-၂၇ တွင် ထပ်မံရှင်းပြသည်အထိ အပြည့်အဝ နားမလည်ရသေး။ ခ။ ယဇ်ပူဇော်ရာဆိုင်ရာ ရှုထောင့်။ ဓာနေယျွှေး ၈:၁၃၊ ၁၄ တွင် ယဇ်ပူဇော်ရာဆိုင်ရာ ကိစ္စများ (“ပြစ်မှုဒုစရိုက်”၊ “ဗိမာန်တော်”၊ “သန့်ရှင်းစေ” [KJV]) ကို အလေးပေးထားပြီး၊ အခန်းငယ် ၁၁၊ ၁၂ တွင်လည်း (“ဗိမာန်တော်”၊ “ပြစ်မှုဒုစရိုက်”၊ “သမ္မာတရား”) ပါဝင်သည်။ ဓာနေယျွှေး ၉:၂၄-၂၇ တွင်လည်း “ပြစ်မှုဒုစရိုက်”၊ “အပြစ်ဖြေရာ”၊ “အအလွန်သန့်ရှင်းသောအရာကို ဘိသိက်ခံ”၊ “ယဇ်နှင့်ဘောဇဉ်ကို ရပ်စဲ” စသော ယဇ်ပူဇော်ရာဆိုင်ရာ ရှုထောင့်များ ပြည့်စုံစွာ ပါဝင်သည်။ ဤအခန်းနှစ်ခန်းသည် ယဇ်ပူဇော်ရာရှုထောင့်မှ တစ်ခုနှင့်တစ်ခု မှီခိုအားထားပြီး ဖြည့်စွမ်းပေးထားသည်။

ဂ။ တူညီသော ကောင်းကင်တမန်အဓိပ္ပါယ်ဖွင့်သူ။ ဓာနေယျွှေး ၈:၁၆ တွင် ဂါဗြိယေလသည် ပထမဆုံးအကြိမ် ပေါ်ထွက်လာပြီး ရူပါရုံကို အဓိပ္ပါယ်ဖွင့်ရန် စေလွှတ်ခံရသည် (အခန်းငယ် ၁၇၊ ၁၉)။ သူသည် ဓာနေယျွှေး ၉:၂၁-၂၃ တွင် ပြန်လည်ပေါ်ထွက်လာပြီး ဓာနေယျွှေး ၈:၂၆၊ ၂၇ တွင် မရှင်းပြရသေးသော အချက်ကို ပြီးပြည့်စုံစွာ ရှင်းပြသည်။ ဓာနေယျွှေးက “ရူပါရုံ၌ အစပိုင်းက ငါမြင်ခဲ့သော ဂါဗြိယေလသည် … ငါ့ဆီသို့လာ၍ … ‘ရူပါရုံ [ဟေဗြဲ၊ မာရေ့] ကို နားလည်လော့’ ဟု ငါ့အား မိန့်တော်မူ၏” ဟု ဖော်ပြသည် (ဓာန်ို ၉:၂၁-၂၃)။ ဤသည်မှာ ဓာနေယျွှေး ၈:၂၆၊ ၂၇ တွင် မရှင်းပြရသေးသော မာရေ့ ရူပါရုံ၏ အချိန်ဇယားနှင့် ဆက်စပ်နေသည်။

ဃ။ နားဖြင့နှင့်ရရှိသော ဗျာဒိတ်။ ဓာနေယျွှေး ၈:၁၃၊ ၁၄ သည် ရူပါရုံ၏ အမြင်အာရုံပိုင်း (အခန်းငယ် ၂-၈) နှင့် အချိန်ဇယားပါဝင်သော နားဖြင့်ရရှိသော အပိုင်းဖြစ်သည်။ ဓာနေယျွှေး ၉:၂၄-၂၇ သည်ည် နားဖြင့်ရရှိသော နောက်ထပ်ဗျာဒိတ်တစ်ခုဖြစ်ပြီး အချိန်ဇယားက အဓိကပါဝင်သည်။ ဂါဗြိယေလက ဓာနေယျွှေးအား ရူပါရုံ၏ မာရေ့အပိုင်း (အခန်းငယ် ၂၃) ကို နားလည်စေရန် လာရောက်ကြောင်း ပြောပြပြီး၊ ဓာနေယျွှေး ၈ ၏ မရှင်းပြရသေးသော အချိန်ဇယားကို ဓာနေယျွှေး ၈ ၏ ၂၃၀၀ ည-မနက်မှ “ဖြတ်ယူထား” သော ကာလတစ်ခုကို ပေးခြင်းဖြင့် ရှင်းပြသည်။

င။ အယူအဆဆိုင်ရာ ဆက်စပ်မှု။ မယ်ရှိယ၏ အမှုတော်၏ အကြီးကျယ်ဆုံးအထွတ်အထိပ်မှာ ဗိမာန်တော်ကို ဘိသိက်ခံခြင်း (အခန်းငယ် ၂၄၊ ဟေဗြဲ qōdeš qodāšîm) ဖြစ်သည်။ ဤသည်မှာ ကိုယ်တော်ကို “ဖြတ်တောက်ခြင်း” ခံရပြီး ကားတိုင်ပေါ်တွင် အသေခံပြီးနောက် ကောင်းကင်ဗိမာန်တော်တွင် ခရစ်တော်၏ အမှုတော်စတင်ချိန် ဖြစ်သည်။ ဓာနေယျွှေး ၈ ၏ ရူပါရုံ၏ အကြီးကျယ်ဆုံးအထွတ်အထိပ်မှာ ၂၃၀၀ ည-မနက် ပြည့်စုံသောအခါ “အဆုံးသတ်ကာလ” တွင် ဗိမာန်တော်ကို သန့်ရှင်းစေခြင်း ဖြစ်သည် (အခန်းငယ် ၁၄)။ ဓာနေယျွှေး ၈:၁၃၊ ၁၄ ၏ နားဖြင့်ရရှိသော ဗျာဒိတ်သည် ၂၃၀၀ ည-မနက် အဆုံးတွင် ကောင်းကင်ဗိမာန်တော်၏ သန့်ရှင်းစေခြင်းအမှုကို ညွှန်ပြသည်။ ဓာနေယျွှေး ၉:၂၄-၂၇ ၏ နားဖြင့်ရရှိသော ဗျာဒိတ်က ဗိမာန်တော်၏ ဘိသိက်ခံခြင်း (အခန်းငယ် ၂၄) ဖြင့် ဗိမာန်တော်အမှုတော်၏ အစကို ပေးထားသည်။ ထို့ကြောင့် အစ (ဗိမာန်တော်ဘိသိက်ခံခြင်း) နှင့ အဆုံး (ဗိမာန်တော်သန့်ရှင်းစေခြင်း) တို့သည် ကောင်းကင်ယဇ်ပူဇော်ရာအမှုတော်၏ အကြီးကျယ်ဆုံးဖြစ်ရပ်များဖြစ်ပြီး၊ တစ်ခုစီတိုင်း ကိုယ်ပိုင်အချိန်ဇယားအတိုင်း ပရောဖက်ပြုထားသည်။ ဤအဓိကဆက်စပ်မှုများက ဓာနေယျွှေး ၈ နှင့် ၉ ကို ရူပါရုံ (၈:၁-၁၂)၊ နားဖြင့်ရရှိသော ဗျာဒိတ် (၈:၁၃-၁၄) နှင့် အဓိပ္ပါယ်ဖွင့်ဆိုချက် (၈:၁၅-၂၆၊ ၉:၂၄-၂၇) ပါဝင်သော တစ်ခုတည်း ယူနစ်တစ်ခုအဖြစ် ပေါင်းစည်းထားပြီး၊ အချိန်ကာလများကို အထူးစိတ်ဝင်စားသည်။

 

Major linkages must be considered: a. Common terminology. Verbal forms of the Hebrew root bîn, “understand,” are used in Daniel 8:15–17, 23, 27 and again in Daniel 9:2, 22, 23 in key positions regarding the interpretation of the vision (Dan. 8:17; 9:23). Understanding is not complete until all elements, including the time element, is understood. The vision of Daniel 8 is not understood until further explanations are provided in Daniel 9:24–27. b. Cultic perspective. Daniel 8:13, 14 emphasizes “cultic issues (“transgression,” “sanctuary,” “cleansed” [JKV]) as do verses 11, 12 (“sanctuary,” “transgression,” “truth”). Daniel 9:24–27 are filled with rich cultic perspectives, such as “transgression,” “atone,” “anoint,” cessation of “sacrifice and offering.” Each of these chapters depends on the other from a cultic perspective and complement each other. c. Same angel-interpreter. In Daniel 8:16 Gabriel appears for the first time in the book. He is sent to interpret the vision (verses 17, 19). He reappears in Daniel 9:21–23 to complete the interpretation of what had remained unexplained in Daniel 8:26, 27. Daniel describes the situation as follows, “Gabriel, whom I had seen in the vision at the first, came to me … . He said to me, … ‘Understand the vision [Heb. mar’eh]’” (Dan. 9:21–23). This links the explanation with the mar’eh aspect of the vision left unexplained in Daniel 8:26, 27. d. Auditory-revelation. Daniel 8:13, 14 contains the auditory part of the vision (verses 2–8) with the timetable. Daniel 9:24–27 is another auditory revelation in which a timetable figures prominently. Gabriel informs Daniel that he has come to give him understanding of the vision, [the mar’eh, verse 23] that is, the very element of the unexplained timetable of Daniel 8. The angel interpreter did so by giving a time table, which “cut off” a time period from that of Daniel 8. e. Conceptual link. The grand climax of the work of the Messiah is the anointing of the sanctuary (verse 24, Heb. qōdeš qodāšîm). This takes place at the beginning of the heavenly ministry of Jesus Christ, after He was “cut off,” that is, died on Calvary. The grand climax of the vision of Daniel 8 is the cleansing of the sanctuary in “the time of the end,” once the 2300 “evening[s]—morning[s]” are finished (verse 14). The auditory revelation of Daniel 8:13, 14 points to the end of the long period soof the 2300 “evening[s]—morning[s]” with the cleansing work that was to begin in “the time of the end” (verses 17, 19). The auditory revelation of Daniel 9:24–27 provides the starting point of the sanctuary work with its anointing (verse 24). Thus, the beginning (anointing of the sanctuary) and the end (cleansing of the sanctuary) belong to the grand climactic events in the heavenly cultus. Each aspect is prophetically predicted to take place according to its own timetable. These major linkages join Daniel 8 and 9 into a unitary vision (Dan. 8:1–12) with audition (verses 13, 14) and interpretation (Dan. 8:15–26; 9:24–27), with particular interest in the time elements.

 

ဓာနေယျွှေး ၉:၂၄-၂၇ တွင် ဣသရေလလူမျိုး၏ စမ်းသပ်ကာလသည် “ခုနှစ်ဆယ်ပတ်” သို့မဟုတ် ၄၉၀ နှစ် ဖြစ်မည်ဟု ဖော်ပြထားသည်။ ဤခုနှစ်ဆယ်ပတ်ပရောဖက်ပြုချက်တွင် အဆက်မပြတ်၊ အစဉ်လိုက်သော သုံးပိုင်းခွဲ အချိန်ဇယားပါဝင်သည်။ ခုနှစ်ပတ် (၄၉ နှစ်)၊ ခြောက်ဆယ့်နှစ်ပတ် (၄၃၄ နှစ်) နှင့် တစ်ပတ် (၇ နှစ်) ဟူ၍ ဖြစ်သည် (Hasel 1993, 118)။ နောက်ဆုံးပတ်၏ “အလယ်၌” မယ်ရှိယသည် “ယဇ်နှင့်ဘောဇဉ်ကို ရပ်စဲစေ” မည် (ဓာန်ို ၉:၂၇၊ NASB) အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် ကိုယ်တော်ကို “ဖြတ်တောက်” ခြင်းခံရပြီး ပြင်းထန်စွာ အသေသတ်ခြင်းခံရသောကြောင့် ဖြစ်သည်။ မယ်ရှိယ၏ ယဇ်ပူဇော်ခြင်းကြောင့် ယေရုရှလင်ဗိမာန်တော်၌ တိရစ္ဆာန်ယဇ်များ မလိုအပ်တော့ဘဲ၊ ဓမ္မဟောင်းပဋိညာဉ်ပါ အခမ်းအနားဆိုင်ရာ ပညတ်များ ပြည့်စုံခြင်းသို့ ရောက်ရှိခဲ့သည်။ ဤမယ်ရှိယအား ယဇ်ပူဇော်ခြင်းသည် အေဒီ ၃၁ ခုနှစ်တွင် ယေရှုခရစ်တော်အားဖြင့် ဖြစ်ပွားခဲ့ပြီး ပရောဖက်ပြုထားသော အချိန်ဇယားနှင့် အတိအကျကိုက်ညီသည်။ ကိုယ်တော်ရှင်ပြန်ထမြောက်ပြီး ကောင်းကင်သို့ တက်တော်မူပြီးနောက် “အအလွန်သန့်ရှင်းသောအရာကို ဘိသိက်ခံ” စေခဲ့သည် (အခန်းငယ် ၂၄)။ ဆိုလိုသည်မှာ ကောင်းကင်ဗိမာန်တော်ကို ဘိသိက်ခံစေခြင်းဖြစ်ပြီး၊ ခရစ်တော်၏ ကောင်းကင်အမှုတော်၊ နေ့စဉ်အမှုတော် စတင်ခြင်း ဖြစ်သည်။

 

Daniel 9:24–27 reveals that Israel’s probationary time period would extend for “seventy weeks,” or 490 years. This seventy-week prophecy contains an uninterrupted, sequential, three-part chronology based on sequences of “weeks,” divided into “seven weeks,” with 49 years; “sixty-two weeks,” with 434 years; and “one week” with seven years (Hasel 1993, 118).

In the “middle of the [last] week” the Messiah will “put a stop to sacrifice and grain offering” (Dan. 9:27, NASB) because He is “cut off” (verse 26), being violently put to death. The sacrifice of the Messiah rendered the animal sacrifices of the Jerusalem temple obsolete; thereby the ceremonial laws of the OT found their fulfillment. This messianic sacrifice took place through Jesus Christ in A.D. 31, exactly as the prophetic timetable had indicated. After His resurrection and ascension He did “anoint a most holy place” (verse 24), that is, the heavenly sanctuary. This marks the beginning of His heavenly ministry, the daily ministry of Christ.

 

ဓာန်ို ၉:၂၄ တွင် “ခုနှစ်ဆယ်ပတ်နှစ်” သို့မဟုတ် ၄၉၀ နှစ်ကို “သင်၏လူမျိုးအတွက်၊ သင်၏သန့်ရှင်းသောမြို့အတွက် ဖြတ်ယူထား” သည်ဟု ဆိုသည် (Owusu-Antwi 121–123)။ ဓာနေယျွှေး ၈၊ ၉ ၏ ပရောဖက်ယူနစ်တွင် အခြားအချိန်ကာလ မရှိသဖြင့်၊ ဤသည်မှာ ၂၃၀၀ ည-မနက် သို့မဟုတ် နှစ်များမှ “ဖြတ်ယူထား” သော ၄၉၀ နှစ်ကာလသာ ဖြစ်နိုင်သည်။ ဓာနေယျွှေး ၈၊ ၉ ရှိ အချိန်ကာလနှစ်ခု၊ ဆိုလိုသည်မှာ ၂၃၀၀ ည-မနက် သို့မဟုတ် နှစ်များနှင့် ခုနှစ်ဆယ်ပတ်နှစ်တို့သည် မဒီပါရှန်ခေတ်တွင် တူညီစွာ စတင်သည်။ ထို့ကြောင့် ၄၉၀ နှစ်သည် ၂၃၀၀ ည-မနက်၏ အစမှ ဖြတ်ယူထားခြင်း ဖြစ်ရမည်။

Daniel 9:24 states that “seventy weeks of years are decreed,” or “cut off,” for “your people [Israel] and your holy city [Jerusalem]” (Owusu-Antwi 121–123). Since no other time period is in the prophetic unit of Daniel 8, 9, this can be only the 2300 evening[s]—morning[s], or years, from which the time period of “seventy weeks,” or 490 years, are “cutt off.” Both time periods in Daniel 8, 9, the 2300 evening[s]—morning[s], or years, and the “seventy weeks of years” begin in the same period of Medo-Persia, which means that the 490 years have to be cut off from the beginning of the 2300 evening[s]—morning[s].

 

၄၉၀ နှစ်၏ အတိအကျစတင်သည့်နှစ်ကို ဆုံးဖြတ်နိုင်ပါက၊ ၂၃၀၀ နှစ်၏ စတင်သည့်နှစ်ကိုလည်း သိရှိနိုင်မည်။ ဓာန်ို ၉:၂၅ တွင် ၄၉၀ နှစ်သည် “ယေရုရှလင်ကို ပြန်လည်တည်ဆောက်၍ ပြန်လည်မွေးဖွားစေရန် စကားတော်ထွက်ပေါ်လာသည့်အချိန်မှ” စတင်သည်ဟု ရှင်းလင်းစွာ ဖော်ပြထားသည်။ ယေရုရှလင်ကို ပြန်လည်တည်ဆောက်ခြင်းနှင့် ပြန်လည်မွေးဖွားစေခြင်းဆိုသည်မှာ ဘာသာရေးနိုင်ငံရေးအရ ကိုယ်ပိုင်အုပ်ချုပ်ခွင့်နှင့် အုပ်ချုပ်ရေးကို ပြန်လည်ရရှိခြင်းနှင့် ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ပြန်လည်တည်ဆောက်ခြင်း ဟူသော ဆက်စပ်နေသော နှစ်မျိုးလုံးကို ဆိုလိုသည် (Owusu-Antwi 378–382)။ ဓာန်ို ၉:၂၅ တွင် ဖော်ပြထားသော အမိန့်တော်သည် ဤနှစ်မျိုးလုံးပါဝင်ရမည်။

If the exact year of the beginning of the 490 years can be determined, the exact year of the beginning of the 2300 years is also indicated. Daniel 9:25 makes it clear that the 490 years begin “from the going forth of the word to restore and build Jerusalem.” The restoration and rebuilding of Jerusalem refer to two separate but related aspects, namely the restoration of its religiopolitical autonomy and self-governance and the physical rebuilding of Jerusalem (Owusu-Antwi 378–382). The decree called for in Daniel 9:25 has to contain both of these aspects.

The decree of Cyrus, which mandated the rebuilding of the Temple (Ezra 1:2–4), does not qualify. This is true also of the decree of Darius I (6:1–12), which is a reiteration of the decree of Cyrus. Both of these decrees deal with the rebuilding of the Temple but not with the specifications of Daniel 9:25.

 

စိုင်းရပ်စ်၏ ဗိမာန်တော်ပြန်လည်တည်ဆောက်ရန် အမိန့်တော် (ဧဇရ ၁:၂-၄) သည် ဗိမာန်တော်တည်ဆောက်ရေးကိုသာ ပါဝင်ပြီး ဓာန်ို ၉:၂၅ ၏ လိုအပ်ချက်ကို မပြည့်စုံ။ ဒါရိယုတ် ၁ မှ ထုတ်ပြန်သော အမိန့်တော် (၆:၁-၁၂) သည်လည်း စိုင်းရပ်စ်၏ အမိန့်ကို ထပ်ကာထပ်ကျပ် ထုတ်ပြန်ခြင်းသာ ဖြစ်သည်။ ဤအမိန့်နှစ်ခုစလုံးသည် ဗိမာန်တော်တည်ဆောက်ရေးကိုသာ ကိုင်တွယ်ပြီး ယေရုရှလင်ကို ပြန်လည်မွေးဖွားစေရေးနှင့် မသက်ဆိုင်။ နောက်ထပ်အဓိက အမိန့်တော်မှာ အာတဇဇ်ဇ်စ် ၁ ၏ နှစ်ခုနှစ်မြောက်နှစ်၌ ထုတ်ပြန်ခဲ့သော အမိန့်ဖြစ်ပြီး ဧဇရ ၇:၁၂-၂၆ တွင် မှတ်တမ်းတင်ထားသည်။ ဤအမိန့်တော်သည် ဓာန်ို ၉:၂၅ တွင် ဖော်ပြထားသည့်အမိန့်နှင့် ကိုက်ညီပြီး၊ ယဇ်ပူဇော်ရန်နှင့် ကုန်ကျစရိတ်ပေးခွင့် (ဧဇရ ၇:၁၇) နှင့် “သင်တို့ဘုရားသခင်၏ တရားတော်များအတိုင်း” တရားစီရင်ရန် တရားသူကြီးများခန့်အပ်ခွင့် (အခန်းငယ် ၂၅) စသော ယေရုရှလင်၏ ဘာသာရေးနိုင်ငံရေးကိုယ်ပိုင်အုပ်ချုပ်ခွင့်ကို ပြန်လည်ပေးအပ်ခြင်း ပါဝင်သည်။ ထို့ပြင် ထောင်ချခြင်း၊ ပစ္စည်းသိမ်ချခြင်း၊ နှင်ထုတ်ခြင်း၊ အသေသတ်ခြင်း စသော တရားစီရင်ရေးအာဏာအပြည့်အဝ ပေးအပ်ထားသည် (အခန်းငယ် ၂၆)။ ဤအမိန့်သည် “မြစ်အရှေ့ဘက်ပြည်နယ်” ရှိ ဂျူးများရော ဂျူးမဟုတ်သူများပါ အကျုံးဝင်သည် (အခန်းငယ် ၂၅)။ အာတဇဇ်ဇ်စ်၏ အမိန့်တော်သည် ယေရုရှလင်ကို ရုပ်ပိုငင်းဆိုင်ရာ ပြန်လည်တည်ဆောက်ခြင်းကိုလည်း ဖြည့်စွမ်းပေးသည် (ဧဇရ ၄:၇၊ ၁၁-၁၆ ကိုကြည့်)။

 

The next major decree known from Scripture is the one given in the seventh year of Artaxerxes I and recorded in Ezra 7:12–26. This decree qualifies as the fulfillment of the one mentioned in Daniel 9:25, because it speaks of both the rebuilding and the restoration of Jerusalem. The king’s command restored Jerusalem’s religiopolitical autonomy and self-governance in that it gave privileges to pay for and to offer sacrifices (Ezra 7:17) and to appoint magistrates and judges who would judge according to “the laws of your God” (verse 25). It even provided for full authority of judicial penalty, including imprisonment, confiscation of goods, banishment, and death (verse 26). It applied both to Jews and non-Jews “in the province Beyond the River” (verse 25). The decree of Artaxerxes I, given in his seventh year, also qualifies because it “fulfills the “building” aspect of Jerusalem, that is, the physical rebuilding of Jerusalem (see Ezra 4:7, 11–16).

 

အာတဇဇ်ဇ်စ် ထုတ်ပြန်သော အမိန့်တော်သည် ဓာန်ို ၉:၂၅ ၏ ယေရုရှလင်ကို ပြန်လည်မွေးဖွားစေခြင်းနှင့် တည်ဆောက်ခြင်း ဟူသော လိုအပ်ချက်နှစ်ရပ်လုံးကို ဖြည့်စွမ်းပေးနိုင်သော တစ်ခုတည်းသော အမိန့်တော် ဖြစ်သည်။ ဂန္ထဝင်သမိုင်းရင်းမြစ်များ၊ အီဂျစ်ကြယ်ပွင့်ပညာဆိုင်ရာ မှတ်တမ်း၊ ဗာဗုလုန်ကြယ်ပွင့်ပညာဆိုင်ရာ မှတ်တမ်း၊ အီဂျစ်-ဂျူးသမိုင်းဆိုင်ရာ ရင်းမြစ်များနှင့် ဗာဗုလုန်သမိုင်းဆိုင်ရာ ရင်းမြစ်များအရ၊ ဤအမိန့်နှင့် ပြန်လည်ပြောင်းရွှေ့ခြင်းကို ဘီစီ ၄၅၇ ခုနှစ်တွင် ဖြစ်ပွားခဲ့သည် (Shea 1991, 121–126)။ ဘီစီ ၄၅၇ ခုနှစ်သည် ဓာန်ို ၉ ၏ ၄၉၀ နှစ်၏ အစဖြစ်ပြီး၊ ထို့အတူ ၂၃၀၀ နှစ်၏ အစလည်း ဖြစ်သည်။ ဓာန်ို ၉:၂၄၊ ၂၅ အရ “ခုနှစ်ဆယ်ပတ်” သို့မဟုတ် ၄၉၀ နှစ်သည် ဘီစီ ၄၅၇ ခုနှစ်တွင် စတင်ပြီး ၂၃၀၀ နှစ်မှ “ဖြတ်ယူထား” သည်” ဖြစ်ရာ၊ ၂၃၀၀ နှစ်သည်လည်း ဘီစီ ၄၅၇ ခုနှစ်တွင် စတင်ပြီး အေဒီ ၁၈၄၄ ခုနှစ်တွင် အဆုံးသတ်သည်။ ထို့ကြောင့် ဟေဗြဲစာသားတွင် ဗဟုဝစ်နှင့် ဆက်စပ်နှောင်ကြိုးမရှိသော “ည-မနက်” ဟူသော စကားလုံးသည် သမိုင်းဆိုင်ရာ နှစ်များကို ရည်ညွှန်းခြင်း ဖြစ်သည်။ ၂၃၀၀ ည-မနက်ဆိုသည်မှာ စာသားအတိုင်း ၂၃၀၀ နှစ် ဖြစ်ပြီး ဘီစီ ၄၅၇ ခုနှစ်မှ အေဒီ ၁၈၄၄ ခုနှစ်အထိ ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် ၁၈၄၄ ခုနှစ်သည် ကောင်းကင်ဗိမာန်တော်ကို သန့်ရှင်းစေခြင်းအမှု စတင်သည့်နှစ် ဖြစ်သည်။

 

The “decree” given by Artaxerxes is the only one which meets the two qualifications of Daniel 9:25, the restoration and rebuilding of Jerusalem. Based on classical historical sources, an Egyptian astronomical source, a Babylonian astronomical source, Egypto-Jewish historical sources, and Babylonian historical sources, the decree and the return are dated to 457 B.C. (Shea 1991, 121–126). The year 457 B.C. is the beginning of the 490 years of Daniel 9 and likewise the beginning of the 2300 years of Daniel 8, from which the 490 years are “cut off.”

Based on Daniel 9:24, 25, where it is stated that the “seventy weeks” or 490 years began in 457 B.C. and were “cut off” from the 2300 years, it follows that the 2300 years also commence in 457 B.C. They conclude in “the time of the end,” in A.D. 1844. Thus, the expression “evening[s]—morning[s],” which in the Hebrew text has no plural and no conjunction, is meant to refer to “years” in historical time. The 2300 “evening[s]—morning[s]” are 2300 literal years. They begin in 457 B.C. and conclude in A.D. 1844. Thus 1844 is the year in which the cleansing of the heavenly sanctuary begins.

 

ဓာနေယျွှေး အခန်း ၇ အရ ကောင်းကင်တရားစီရင်ခြင်းသည် ၁၇၉၈ နောက်ပိုင်းတွင် စတင်ရမည်ဖြစ်ပြီး၊ ဘုရားသခင်၏ သန့်ရှင်းသူများ၊ ဘုရားသခင်၏ သစ္စာရှင်နောက်လိုက်များသည် ခရစ်တော်၏ ဒုတိယအကြိမ်လာခြင်းတွင် ထာဝရရှင်ပြည်ကို ခံယူသည့်အချိန်တွင် ပြီးစီးရမည် ဖြစ်သည်။ ဆိုလိုသည်မှာ ကောင်းကင်တရားစီရင်ခြင်းသည် အဆုံးသတ်ကာလအတွင်း ဖြစ်ပွားရမည် ဖြစ်သည်။ ဓာနေယျွှေး ၈ နှင့် ၉ တို့က ဤတရားစီရင်ခြင်း၏ အတိအကျစတင်သည့်နေ့စွဲကို ဖော်ပြပေးသည်။ ထိုတရားစီရင်ခြင်းကို ဓာန်ို ၈:၁၄ တွင် ကောင်းကင်ဗိမာန်တော်ကို ပြန်လည်သန့်ရှင်းစေခြင်း (သို့မဟုတ် ဗိမာန်တော်သန့်ရှင်းစေခြင်း) ဟု ခေါ်သည်။ ၁၈၄၄ ခုနှစ်တွင် ခရစ်တော်လာခြင်းမတိုင်မီ စုံစမ်းစစ်ဆေးသော တရားစီရင်ခြင်း (pre-Advent investigative judgment) စတင်ခဲ့သည်။ ဤသည်မှာ “အဆုံးသတ်ကာလ” အတွင်း (အခန်းငယ် ၁၇၊ ၁၉) ဖြစ်ပြီး ဗျာဒိတ် ၁၄:၇ ၏ “ထိုအချိန်သည် ကိုယ်တော်၏ တရားစီရင်တော်မူချိန်ရက် ရောက်ပြီ” ဟူသော စကားနှင့် ကိုက်ညီသည်။

Daniel 7 revealed that the divine heavenly judgment must commence after 1798 and that it must be completed when the saints of the Most High, the faithful followers of God, receive the eternal kingdom at the second coming of Christ. In other words, the heavenly assize takes place during the time of the end, as Daniel 7 clearly shows. Daniel 8 and 9 reveal the precise date of the beginning of this judgment, which is referred to as the restoration, or cleansing, of the heavenly sanctuary (verse 14). In 1844 the heavenly pre-Advent investigative judgment began. This is during “the time of the end” (verses 17, 19) and is in harmony with “the hour of his judgment” of Revelation 14:7.

 

(၃) မြေကြီးပေါ်ရှိ ဗိမာန်တော်ဝတ်ပြုမှု၏ ပုံစံအရ အချိန်ကိုက်ညီမှု။ ဗျာဒိတ်ကျမ်းစာများမှ သက်သေအပြင်၊ ၁၈၄၄ ခုနှစ်တွင် “အဆုံးသတ်ကာလ” အတွင်း ခရစ်တော်လာခြင်းမတိုင်မီ စုံစမ်းစစ်ဆေးသော တရားစီရင်ခြင်း စတင်ကြောင်း သက်သေပြထားပြီး၊ ရှေးဣသရေလလူမျိုး၏ ဗိမာန်တော်ဝတ်ပြုမှုသည် နောက်ဆုံးတရားစီရင်ခြင်း၏ ပထမအဆင့်၏ အချိန်ကို ပုံစံအရ ထောက်ခံပေးသည်။

(3) The timing in the typology of the earthly sanctuary services. In addition to evidence from apocalyptic literature, which reveals that the pre-Advent investigative judgment began in 1844, in “the time of the end,” the ancient Israelite sanctuary service provides additional typological support for the timing of the first phase of the last judgment.

 

မြေကြီးပေါ်ရှိ ဗိမာန်တော်ဝတ်ပြုမှုကို နေ့စဉ်ဝတ်ပြုမှုနှင့် နှစ်စဉ်ဝတ်ပြုမှုဟူ၍ ခွဲခြားထားသည်။ နှစ်စဉ်ဝတ်ပြုမှုသည် ဝတ်ပြုနှစ်၏ အဆုံးတွင် ဖြစ်သော ပူဇော်သက္ကာနေ့ (ဝတ်ပြုရာကျမ်း ၁၆၊ ၂၃:၂၆-၃၂၊ တောလည်ရာ ၂ဏန်း ၂၉:၇-၁၁၊ Hasel 1981 ကိုကြည့်) ဖြစ်သည်။ ပူဇော်သက္ကာနေ့၏ ဟေဗြဲအမည်မှာ ယုံကိပ္ပူရ် ဖြစ်ပြီး “သန့်ရှင်းစင်ကြယ်ရာနေ့” ဟုလည်း ဘာသာပြန်သည်။ ဤနေ့သည် ဝတ်ပြုနှစ်၏ နောက်ဆုံးနေ့ဖြစ်ပြီး ဗိမာန်တော်ကို သန့်ရှင်းစင်ကြယ်စေခြင်း (ဝတ် ၁၆:၁၉၊ ၃၀) ပါဝင်သည်။ ဤသည်မှာ ဓာန်ို ၈:၁၄ တွင် ဖော်ပြထားသော ကောင်းကင်ဗိမာနန်တော်သန့်ရှင်းစေခြင်းနှင့် ပုံစံအရ ကိုက်ညီသည်။ ဓာန်ို ၈:၁၄ နှင့် ဝတ်ပြုရာကျမ်း ၁၆ တို့၏ ဆက်စပ်မှုမှာ အယူအဆဆိုင်ရာ ဆက်စပ်မှုနှင့် “ဗိမာန်တော်” (ဟေဗြဲ qōdeš) ဟူသော စကားလုံးကို ဝတ်ပြုရာကျမ်း ၁၆ တွင် တစ်သမတ်တည်း သုံးထားခြင်း ဖြစ်သည်။ ခရစ်တော်သည် ကောင်းကင်ယဇ်ပုရောဟိတ်အဖြစ် အမှုတော်ထမ်းဆောင်ရန် (ဟေဗြဲ ၆:၂၀၊ ၇:၃၊ ၁၅-၁၇) နှင့် ကောင်းကင်ဗိမာန်တော်ဘိသိက်ခံပြီးနောက် (ဓာန်ို ၉:၂၄)၊ နေ့စဉ်အမှုတော်ဖြစ်သော ဆုတောင်းစကားနှင့် ဖျန်ဖြေခြင်းအမှုတော်ကို စတင်တော်မူသည် (ရောမ ၈:၃၄၊ ၁တိ ၂:၅၊ ဟေဗြဲ ၇:၂၅)။ ကိုယ်တော်သည် ယုံကြည်သူအားလုံးအား ဘုရားသခင်ထံ ချဉ်းကပ်ခွင့်ပေးတော်မူသည် (ရောမ ၅:၂၊ ဧဖက် ၂:၁၈)။ ကိုယ်တော်၏ ပိုမိုကောင်းမြတ်သော အမှုတော် (ဟေဗြဲ ၈:၆) သည် ပိုမိုကောင်းမြတ်သော ပဋိညာဉ် (ဟေဗြဲ ၇:၂၂) ပေါ်တွင် အခြေခံပြီး “အသစ်သောအသက်ရှင်သောလမ်း” (ဟေဗြဲ ၁၀:၂၀) ဖြစ်သဖြင့် ကျေးဇူးတော်၏ ထံတော်ပလ္လင်ဆီသို့ ချဉ်းကပ်နိုင်သည် (ဟေဗြဲ ၄:၁၆)။ ကိုယ်တော်သည် ဘုရားသခင်၏ အချိန်ဇယားအတိုင်း မှန်ကန်သောအချိန်တွင် ကားတိုင်ပေါ်တွင် သွန်းလောင်းတော်မူသော ကိုယ်တော်၏ အသွေးတော်အားဖြင့် ကျွန်ုပ်တို့အား ဗိမာန်တော်ထဲဝင်ခွင့်ရရှိစေပြီး (ဟေဗြဲ ၁၀:၁၉)၊ ဝန်ချတောင်းပန်ထားသော အပြစ်များကို ခွင့်လွှတ်တော်မူသည် (၁ယောဟန် ၂:၁၊ ၂)။ ထိုအပြစ်များကို ကောင်းကင်ဗိမာန်တော်သို့ လွှဲပြောင်းပေးသည်။

 

The activity in the earthly sanctuary was divided into daily and yearly services. The latter came at the end of the ritual year, on the Day of Atonement (Lev. 16; 23:26–32; Num. 29:7–11; see Hasel 1981). The Hebrew name of the Day of Atonement is yôm kippur, also translated as “Day of Purgation,” indicating the purification and cleansing (Lev. 16:19, 30) that this final day of the ritual cycle of the year includes. This corresponds typologically to the cleansing of the heavenly sanctuary, to which Daniel 8:14 refers. The linkage between Daniel 8:14 and Leviticus 16 consists in this conceptual connection as well as in the term “sanctuary” (Heb. qōdeš), used consistently for the “sanctuary” and the Day of Atonement activities in Leviticus 16.

In harmony with the antitypical role of Jesus Christ as heavenly Priest (Heb. 6:20; 7:3, 15–17) and upon the anointing of the heavenly sanctuary (Dan. 9:24), our Lord began His daily ministry of intercession and mediation (Rom. 8:34; 1 Tim. 2:5; Heb. 7:25). He provides for all believers “access” to God (Rom. 5:2; Eph. 2:18) through His better ministry (Heb. 8:6) based on a “better covenant” (Heb. 7:22), providing a “new and living way” (Heb. 10:20), through which we can “draw near to the throne of grace” (Heb. 4:16). Christ’s own blood shed on Calvary at the right time in God’s timetable (Dan. 9:26, 27) assures our entrance into the sanctuary (Heb. 10:19), where we find forgiveness for our confessed sins (1 John 2:1, 2), which are transferred to the heavenly sanctuary.

 

ခရစ်တော်သည် ကောင်းကင်အထက်ယဇ်ပုရောဟိတ်အဖြစ် စတင်အမှုတော်ထမ်းဆောက်ပြီးနောက် စတင်တော်မူသော အမှုတော်သည် မြေကြီးဗိမာန်တော်၏ ယဇ်ပုရောဟိတ်များ၏ နေ့စဉ်ဝတ်ပြုမှုနှင့် ပုံစံအရ ကိုက်ညီပြီး၊ ပူဇော်သက္ကာနေ့မတိုင်မီ ဝတ်ပြုနှစ်၏ ပထမအဆင့်ဖြစ်သည်။ ခရစ်တော်သည် ပူဇော်သက္ကာနေ့၏ ယဇပုရောဟိတ်မင်းအမှုတော်ကိုလည်း ပုံစံအရ ပြီးစီးစေတော်မူမည် ဖြစ်သည်။ ထိုနေ့သည် တရားစီရင်ခြင်းနေ့ ဖြစ်သည် (ဝတ် ၂၃:၂၉)။ အဓိကရည်ရွယ်ချက်မှာ နေ့စဉ်ဝတ်ပြုမှုတွင် ဘုရားပေးထားသော အစားထိုးယဇ်များကို ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် အသုံးပြုခဲ့သော သစ္စာရှိ ဣသရေလလူမျိုးများကို တရားမျှတစွာ အပြစ်ကင်းစင်စေ ကြောင်းကြေညာခြင်း ဖြစ်သည်။ ပူဇော်သက္ကာနေ့တွင် သစ္စာရှိသူများသည် ဘုရားသခင်၏ ရွေးနှုတ်တော်မူရေးအစီအစဉ်ကို လိုက်နာခဲ့သဖြင့် ဘုရားရှေ့တော်တွင် ရပ်တည်နိုင်ခဲ့သည်။ သူတို့အတွက် ပူဇော်သက္ကာနေ့သည် တရားမျှတစွာ အပြစ်ကင်းစင်စေခြင်းနှင့် အသက်ရရှိခြင်း ဖြစ်သည်။ ပူဇော်သက္ကာနေ့ သို့မဟုတ် တရားစီရင်ခြင်းနေ့၏ နောက်ထပ်ရှုထောင့်တစ်ခုမှာ ပြစ်ဒဏ်ပေးသော တရားစီရင်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ထိုအထူးနေ့တွင် ကိုယ်ကိုကိုယ် နှိမ့်ချခြင်းမပြုသော သစ္စာမရှိသော ဣသရေလလူမျိုးများကို “လူမျိုးထဲမှ ဖြတ်တောက်ခံရ” မည် (ဝတ် ၂၃:၂၉)။ “ဖြတ်တောက်ခြင်း” ဆိုသည်မှာ ဘုရားသခင်ကိုယ်တိုင် သို့မဟုတ် သေဒဏ်ပေးခြင်းအားဖြင့် အသက်ဆုံးရှုံးခြင်းကို ဆိုလိုသည်။ ထို့ကြောင့် ပူဇော်သက္ကာနေ့သည် ဣသရေလလူမျိုးအားလုံးအတွက် သစ္စာရှိသူများကို တရားမျှတစွာ အပြစ်ကင်းစင်စေခြင်းနှင့် အသက်ပေးခြင်း၊ သို့မဟုတ် ပုန်ကန်နေဆဲသူများကို အပြစ်တင်ခြင်းနှင့် အသေသတ်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ဣသရေလလူမျိုးများသာ တရားစီရင်ခြင်းခံရပြီး၊ ဣသရေလမဟုတ်သူများသည် ပူဇော်သက္ကာနေ့ အတွေ့အကြုံတွင် ပါဝင်ခြင်း မရှိခဲ့။

 

The ministry which Christ began after His inauguration as heavenly High Priest corresponds typologically to the daily service of the earthly priests during the cultic year, before the climactic Day of Atonement work took place. Christ also fulfills, typologically the high priestly ministry of the Day of Atonement, the day of judgment and cleansing of the sanctuary.

The Day of Atonement was a day of judgment (Lev. 23:29). The predominant aspect was the vindication of the faithful and loyal Israelites who had utilized all the provisions given by God to be restored during the daily services of the ritual year. The Israelites were to utilize by faith the appropriate substitutionary sacrifices in the daily services, which consisted of the first phase of the ritual year and thus be able to stand in the presence of God on the Day of Atonement. For them the Day of Atonement was a day of vindicative judgment. They had followed God’s redemptive plan and were able to reap the benefits of this plan through God’s grace.

Another aspect of the Day of Atonement, or day of judgment, was retributive, penal judgment. Unfaithful Israelites who did not humble themselves on this special day (verse 29) would “be cut off from” their people. The expression “cut off” is a technical term for the loss of life either by direct intervention of God or by capital punishment. Thus, the Day of Atonement would bring to all Israelites either vindication and life or condemnation and death, depending on their willingness to remain faithful to God or to remain in their state of rebellion and unfaithfulness. Only Israelites came into judgment. Non-Israelites had no part in the Day of Atonement experience.

 

ဤအခမ်းနားဆုံး ဓမ္မအခမ်းအနားနေ့၏ အချိန်ကာလသည် ဓမ္မအခမ်းအနားနှစ်၏ အဆုံးတွင် ရှိပြီး၊ ထိုနေ့သည် “အဆုံးကာလ” ၌ ရှိသော ကောင်းကင်ဘုံ၏ ပုံစံမဲ့ ဖြောင့်မတ်ခြင်းနေ့ (antitypical day of atonement) ၏ အချိန်ကာလနှင့် နှိုင်းယှဉ်နိုင်သည်။ ထို့ကြောင့် ခရစ်တော် ကြွလာခြင်းမတိုင်မီ စစ်ကြောစီရင်ခြင်း (pre-Advent judgment) သည် လောကီယဇ်ပလ္လင်၏ ဝတ်ပြုမှုများတွင် ရှိသော ဖြောင့်မတ်ခြင်းနေ့ (Day of Atonement) ၏ ပုံစံမဲ့ အမှန်တရားဖြစ်သည်။ (ယဇ်ပလ္လင်အကြောင်း II၊ III ကိုကြည့်ပါ။)

The timing of this grand ritual day at the end of the ritual year is analogous to the timing of the heavenly antitypical day of atonement in “the time of the end.” Thus the pre-Advent judgment corresponds antitypically to the Day of Atonement of the earthly sanctuary services. (See Sanctuary II, III.)

 

ကျမ်းစာတွင် ပေးထားသော ဤအဓိက သက်သေလက္ခဏာများက ကျမ်းစာလေ့လာသူအား ကောင်းကင်ဘုံ၌ ခရစ်တော်ကြွလာခြင်းမတိုင်မီ စုံစမ်းစစ်ဆေးစီရင်ခြင်း (pre-Advent investigative judgment) ၏ အချိန်ကာလကို ရှင်းလင်းစွာ တိကျစွာ နားလည်စေသည်။ ဤစီရင်ခြင်းသည် စကြဝဠာတစ်ခုလုံး၏ နောက်ဆုံးစီရင်ခြင်း၏ ပထမအဆင့်ဖြစ်ပြီး၊ ခရစ်တော် ပြန်ကြွလာခြင်းမတိုင်မီ ကမ္ဘာအတွက် ကျေးဇူးသက်သေခံခွင့်ကာလ ပြီးဆုံးသွားချိန်တွင် အဆုံးသတ်မည်ဖြစ်သည်။ ဤစီရင်ခြင်းသည် အေဒီ ၁၈၄၄ ခုနှစ်တွင် စတင်ခဲ့သည်။

These major lines of evidence provided in Scripture give the Bible student a clear and definitive understanding of the timing of the heavenly pre-Advent investigative judgment, the first phase of the universal last judgment. It began in A.D. 1844 and will conclude before the return of Jesus Christ, when the time of probation for the world comes to an end.

 

ခ. ခရစ်တော်ကြွလာခြင်းမတိုင်မီ စုံစမ်းစစ်ဆေးစီရင်ခြင်း၏ တရားသူကြီး။ နောက်ဆုံးစီရင်ခြင်း၏ ပထမအဆင့်တွင် ဘုရားသခင် ခမည်းတော်သည် တရားသူကြီးအဖြစ် ရှိတော်မူသည်။ ဒံယေလ ၇း၉ တွင် ဘုရားသခင်ကိ poznဲ့ တရားသူကြီးကို “ရှေးနှစ်ကာလမှဆင်းသက်လာသော အရှင်” (the Ancient of Days) ဟု ဖော်ပြထားသည် (အနှစ် ၁၃၊ ၂၂ နှင့် နှိုင်းယှဉ်ပါ)။ ဤအမည်သည် ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် တစ်ခုတည်းသာ ရှိသည်။ ၎င်းသည် ဘုရားသခင်သည် ဂုဏ်သိက္ခာရှိတော်မူပြီး အသက်ကြီးရင့်တော်မူသည်၊ လေးစားခံရပြီး ဉာဏ်ပညာရှိတော်မူသည်ကို ဖော်ပြသည်။ ၎င်းသည် ဘုရားသခင်ကို “ကောင်းကင်တိမ်တိုက်များနှင့်အတူ” ရှေးနှစ်ကာလမှဆင်းသက်လာသော အရှင်ထံသို့ လာသော “လူသားနှင့်တူသောသူ” (Son of Man) နှင့် ခွဲခြားသတ်မှတ်ပေးသည် (အနှစ် ၁၃)။

b. The Judge of the pre-Advent investigative judgment. The first phase of the last judgment has God the Father as its judge. Daniel 7:9 identifies the divine Judge as “the ancient of days” (cf. verses 13, 22), a designation unique in the OT. It communicates that God is august and venerable, respected and wise. It distinguishes God from the “son of man” who comes to the Ancient of days “with the clouds of heaven” (verse 13).

 

ဗျာဒိတ်ကျမ်း၏ ပုံရိပ်သည်လည်း ဒံယေလ ၇ ၏ စီရင်ခြင်းပုံရိပ်နှင့် လိုက်လျောညီထွေရှိသည်။ ဗျာဒိတ် ၁၄း၇ တွင် “ထိုအရှင်၏ စီရင်ခြင်းချိန်ကာလ ရောက်လာပြီ” ဟု ဖတ်ရသည်။ ဤစီရင်ခြင်းသည် အလျင်ပြန်လှည့်ဖော်ပြထားသော “ဘုရားသခင်ကို ကြောက်ရွံ့လော့” ဟူသော အရှင်ပင် ဖြစ်သည်။ ခရစ်တော်ကြွလာခြင်းမတိုင်မီ စုံစမ်းစစ်ဆေးစီရင်ခြင်း၌ ဘုရားသခင် ခမည်းတော်သည် တရားသူကြီးဖြစ်တော်မူသည်။

The picture of the apocalypse again harmonizes with the judgment figure of Daniel 7. In Revelation 14:7 we read that “the hour of his judgment has come.” This is the judgment of the One mentioned in the previous call, “Fear God.” God the Father is the judge in the pre-Advent investigative judgment.

 

ထိုအချိန်၌ ယေရှုခရစ်တော်သည် စီရင်ခြင်းမပြုပါ။ သို့သော် ထမြောက်တော်မူပြီးသော ကယ်တင်ရှင် ယေရှုခရစ်တော်သည် ဤစီရင်ခြင်းတွင် ရှိနေတော်မူသည် (ဒံယေလ ၇း၁၃၊ ၁၄)။ စီရင်ခံရသူများ၏ နာမည်များ ထွက်လာသောအခါ သူတို့ကို ထောက်ခံပေးသူအဖြစ် ရပ်တည်တော်မူသည်။ ခမည်းတော်ထံမှ နိုင်ငံတော်ကို ခံယူတော်မူပြီး (အနှစ် ၁၄) နောက်ပိုင်းတွင် သန့်ရှင်းသူများအား ပေးသနားတော်မူသည် (အနှစ် ၁၈)။

Christ does not judge at that time. But Jesus Christ, the risen Saviour, is present at this judgment (Dan. 7:13, 14), taking the role of support for those whose names come up for judgment. He receives the kingdom from the Father (verse 14) and later gives it to the saints (verse 18).

 

ဘုရားသခင်သည် တရားသူကြီးဖြစ်တော်မူခြင်းက ခမည်းတော်သည် စီရင်ခံရသူများ၏ ကောင်းကျိုးကို အလွန်စိတ်ဝင်စားတော်မူကြောင်း ဖော်ပြသည်။ ဤစီရင်ခြင်းသည် ဘုရားသခင်၏ ကိုယ်တော်တိုင်ဝန်ခံသူများ၏ အပြုအမူနှင့် ဘဝပေါ်မူတည်၍ တရားမျှတစွာ ကယ်တင်ခြင်း သို့မဟုတ် အပြစ်ဒဏ်ပေးခြင်း ဖြစ်နိုင်သည်။ (II. D. ကိုကြည့်ပါ။)

That God is judge seems to communicate that the Father is vitally interested in the welfare of those who come up before Him in a judgment which can be either vindicative or penal, depending on the deeds and lives of the professed people of God whose cases are reviewed. (See II. D.)

 

ခမည်းတော်သည် ကယ်တင်ခြင်းအစီအစဉ်တွင် တက်ကြွစွာ ပါဝင်တော်မူကြောင်း တွေ့ရသည်။ ယောဟန်ခရစ်ဝင် ၃း၁၆ တွင် “ဘုရားသခင်သည် လောကီသားတို့ကို ချစ်တော်မူသည်နှင့်အညီ၊ တစ်ပါးတည်းသော သားတော်ကို ပေးသနားတော်မူ၏။ အကြင်သူသည် ထိုသားတော်ကို ယုံကြည်လျှင် ပျက်စီးခြင်းမရှိ၊ ထာဝရအသက်ကို ရစေခြင်းငှာ ဖြစ်သတည်း” ဟု ဆိုသည်။ နောက်ဆက်တွဲ အနှစ် ၁၇-၂၁ တို့တွင် စီရင်ခြင်းဆိုင်ရာ နောက်ခံနှင့် အပြစ်ဒဏ်ခံရနိုင်ခြင်းကို ဖော်ပြထားသည်။ ခရစ်တော်ကို ခမည်းတော်က စေလွှတ်တော်မူခြင်းသည် ခရစ်တော်ကို လက်ခံသည်ဖြစ်စေ၊ ငြင်းပယ်သည်ဖြစ်စေ ဆုံးဖြတ်ချက်ချစေရန် ဖြစ်သည်။ သားတော်ကို ယုံကြည်သူတိုင်း ထာဝရအသက်ရှင်သည်။ ခမည်းတော်ဦးစီးသော စီရင်ခြင်းတွင် လူသားမျိုးနွယ်အတွက် ကယ်တင်ခြင်းကို ဆောင်ကြဉ်းပေးရန် ခမည်းတော်၏ ကြိုးပမ်းမှုများကို ထိတွေ့ခဲ့သူများ၏ အမှုများကို ပြန်လည်စိစစ်သည်။

The Father is seen as having an active role in the plan of salvation. The Gospel of John affirms that “God so loved the world that he gave his only Son, that whoever believes in him should not perish but have eternal life” (John 3:16). The following verses (17–21) reveal the context of judgment and the possibility of condemnation. Christ was sent by the Father to bring about a decision for or against Christ. All who believe in the Son have eternal life. In the judgment over which the Father presides the cases are reviewed of those who have been touched by the Father’s attempts to bring salvation to humanity.

 

ဂ. ခရစ်တော်ကြွလာခြင်းမတိုင်မီ စုံစမ်းစစ်ဆေးစီရင်ခြင်း၌ စီရင်ခံရသူများ။ ခရစ်တော်ကြွလာခြင်းမတိုင်မီ စီရင်ခြင်း၌ မည်သူများ စီရင်ခံရမည်ကို ဆုံးဖြတ်ရာတွင် ဖြောင့်မတ်ခြင်းနေ့၏ ပုံစံသည် အဓိကကျသည်။ ထိုအချိန်က ဣသရေလလူမျိုးမျှသာ စီရင်ခြင်းထဲသို့ ဝင်ရောက်ခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် ဘုရားသခင်၏ ကိုယ်တော်တိုင်ဝန်ခံသူမျှသာ စီရင်ခြင်းထဲသို့ ဝင်ရောက်သည်ဟု ဆိုနိုင်သည်။

c. The recipients of judgment in the pre-Advent investigative judgment. In determining who are judged in the pre-Advent judgment, the typology of the Day of Atonement experience is essential. At that time only Israelites came into judgment, indicating that only professed people of God enter into judgment.

 

တမန်တော် ပေတရုက “စီရင်ခြင်းသည် ဘုရားသခင်၏ အိမ်ထောင်စုမှ စတင်ရမည်။ ကျွန်ုပ်တို့မှ စတင်လျှင် ဘုရားသခင်၏ ဧဝံဂေလိတရားကို နားမထောင်သူတို့၏ အဆုံးသတ်သည် အဘယ်သို့ ဖြစ်မည်နည်း” ဟု အတည်ပြုသည် (၁ ပေ ၄း၁၇)။ “ဘုရားသခင်၏ ဧဝံဂေလိတရားကို နားမထောင်သူတို့” ဆိုသည်မှာ တစ်ချိန်က နားထောင်ခွင့်ရှိခဲ့ဖူးသူများ ဖြစ်နိုင်သည်။

The apostle Peter affirms that judgment must “begin with the household of God; and if it begins with us, what will be the end of those who do not obey the gospel of God?” (1 Peter 4:17). “Those who do not obey the gospel of God” may be those who had the opportunity to obey it at one time or another.

 

ဒံယေလနှင့် ဗျာဒိတ်ကျမ်းတို့သည် ဤအကြောင်းအရာနှင့် ပတ်သက်၍ ရှင်းလင်းစွာ ဖော်ပြထားသည်။ ဒံယေလ ၈ ၏ “ထွက်လာသော ဦးချိုင့်ငယ်” (little horn) သည် ယဇ်ပလ္လင်ကို ညစ်ညမ်းစေခဲ့သည်ဟု ဆိုကာ ထိုဦးချိုင့်ငယ်သည် ယဇ်ပလ္လင်သန့်ရှင်းရေးကို ကိုယ်စားပြုသော စီရင်ခြင်းထဲသို့ ဝင်ရောက်ရမည်ဟု အချို့က ဆိုကြသည်။ သို့သော် အနှစ် ၉-၁၄ ၏ ယဇ်ပလ္လင်ဆိုင်ရာ ဘာသာစကားကို ဂရုတစိုက် လေ့လာကြည့်ပါက အနှစ် ၁၄ တွင် ယဇ်ပလ္လင်၏ သန့်ရှင်းခြင်း၊ တရားမျှတခြင်း၊ ပြန်လည်ထူထောင်ခြင်းတို့သည် “ဦးချိုင့်ငယ်” ၏ လုပ်ရပ်ကြောင့် လိုအပ်လာခြင်း မဟုတ်ကြောင်း တွေ့ရသည်။ ၎င်းသည် “တပ်မှူး၏ မင်းသား” (Prince of the host) ကို တိုက်ခိုက်သော်လည်း ယဇ်ပလ္လင်ကို ညစ်ညမ်းစေခြင်း မရှိခဲ့ပါ (Rodríguez 529)။ ထို့ကြောင့် ဒံယေလ ၈ သည် “ဦးချိုင့်ငယ်” ကို ယဇ်ပလ္လင်သန့်ရှင်းရေးတွင် ပါဝင်သည်ဟု မဆိုလိုပါ။

The books of Daniel and Revelation are explicit on this subject. It has been claimed that the “little horn” of Daniel 8 has defiled the sanctuary and therefore should enter into judgment, which typifies the cleansing of the sanctuary. Careful study of the cultic language of verses 9–14 shows that the cleansing, vindication, and restoration of the sanctuary in verse 14 are not a response required by the activity of the “little horn.” It attacks the “Prince of the host,” but it does not contaminate the sanctuary (Rodríguez 529). Therefore, it follows that Daniel 8 does not claim that the “little horn” is included in the cleansing of the sanctuary.

 

ဒံယေလ ၇ ၏ ပဌမစီရင်ခြင်းမြင်ကွင်းသည် “တရားစီရင်ရာဌာန ထိုင်လျက် စာအုပ်များကို ဖွင့်လှစ်ကြသည်” ဟူသော အဆုံးအဖြတ်စကားဖြင့် ပြီးဆုံးသည် (အနှစ် ၁၀)။ “စီရင်ခြင်း” (dîn) ဟူသော စကားသည် အချို့လူများကို စီရင်ခြင်းရှိမည်ဟု ဆိုလိုသော်လည်း မည်သူများကို ဆိုသည်ကို ကျမ်းချက်က မဖော်ပြပါ။ သို့သော် ထည့်သွင်းစဉ်းစားရမည့် အရေးကြီးသော သက်သေတစ်ခု ပေးထားသည်။

The first judgment scene in the vision of Daniel 7 concludes with the decisive sentence “the court sat in judgment, and the books were opened” (verse 10). The word “judgment” (dîn) implies that there will be a judgment of certain people, but the text does not mention whom. It does, however, provide a vital piece of evidence that calls for consideration.

 

ကောင်းကင်ဘုံ၌ စာအုပ်များအကြောင်း ဖော်ပြချက်များသည် များသောအားဖြင့် လူသားများနှင့် သက်ဆိုင်သော စာအုပ်များကို ညွှန်ပြသည်။ ထို့ကြောင့် လူသားများသည် စီရင်ခြင်းထဲသို့ ရောက်ရှိလာမည်။ ဤသည်မှာ “အမြင့်ဆုံးသော အရှင်၏ သန့်ရှင်းသူများ” (saints of the Most High) သည် ကောင်းကင်တမန်များ မဟုတ်ဘဲ ဘုရားသခင်ကို ကိုးကွယ်သော လူသားများဖြစ်ကြောင်း နားလည်ရသည့် နောက်ထပ်အကြောင်းရင်းတစ်ခု ဖြစ်သည် (Hasel 1975, 190–192)။ စာအုပ်များကို ဘုရားသခင်အတွက် ဖွင့်ခြင်း မဟုတ်ပါ။ ဘုရားသခင်သည် အရာအားလုံးကို သိတော်မူသောကြောင့် ဖြစ်သည်။ စုံစမ်းစစ်ဆေးနေသော ဤစာအုပ်များသည် စီရင်ခံရသူများမှာ မည်သူများနည်းဟူသော မေးခွန်းကို ဖြေဆိုပေးရန် မျှော်လင့်ထားသည်။

References to books in heaven usually point to books pertaining to human beings. Thus, human beings will come up in judgment. This is another reason to understand that “the saints of the Most High” are godly human beings, and not angels (Hasel 1975, 190–192). The books are obviously not opened for God, who is all-knowing. These books under investigation are expected to give us insight into the question of the recipients of the judgment.

Daniel 12:1 provides basic information on the comments of these books. At the end of the “time of trouble” “every one whose name shall be found written in the book” will be saved. It is clear from this text that the “book,” or “books,” contains the names of those who are God’s people.

 

ဒံယေလ ၁၂း၁ သည် ဤစာအုပ်များ၏ အကြောင်းအရာနှင့် ပတ်သက်၍ အခြေခံအချက်အလက်ကို ပေးသည်။ “ဒုက္ခအချိန်” ပြီးဆုံးချိန်တွင် “စာအုပ်ထဲတွင် ရေးထားသည်ကို တွေ့ရှိရသော လူတိုင်း” ကယ်တင်ခြင်းရရှိမည်။ ဤကျမ်းချက်မှ ထင်ရှားသည်မှာ ထိုစာအုပ် (သို့မဟုတ် စာအုပ်များ) တွင် ဘုရားသခင်၏ လူမျိုး၏ နာမည်များ ပါဝင်ကြောင်း ဖြစ်သည်။ ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် အခြားနေရာများတွင်လည်း ကောင်းကင်ဘုံ၌ ဘုရားသခင်၏ စာအုပ်တစ်အုပ်အကြောင်း ဖော်ပြထားသည်။ ဣသရေလလူမျိုးတို့ ဆီးနဲတောင်တွင် ပုန်ကန်သောအခါ ဘုရားသခင်က သူတို့ကို ဖျက်ဆီးမည်ဟု မိန့်တော်မူသည့်အခါ မောရှေက “ကိုယ်တော်ရေးထားတော်မူသော စာအုပ်ထဲမှ ကျွန်တော့်ကို ပယ်ရှားတော်မူပါ” ဟု တောင်းပန်ခဲ့သည် (ထွက်မြောက်ရာ ၃၂း၃၂)။ ထာဝရဘုရားက “ငါ့ကို ပြစ်မှားသောသူကို ငါ့စာအုပ်ထဲမှ ငါ ပယ်ရှားမည်” ဟု ဖြေကြားတော်မူသည် (အနှစ် ၃၃)။ ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် ကောင်းကင်ဘုံ၌ ဘုရားသခင်၏ စာအုပ်အကြောင်း ပထမဆုံးဖော်ပြချက်သည် ဘုရားသခင်၏ ကိုယ်တော်တိုင်ဝန်ခံသူများ၏ နာမည်များ ပါဝင်ကြောင်း ဖော်ပြသည်။ ဓမ္မဟောင်းကျမ်းရှိ အခြားနေရာများတွင်လည်း ဘုရားသခင်၏ စာအုပ်အကြောင်း အလားတူ ဖော်ပြထားသည် (ဆာလံ ၆၉း၂၈၊ မာလခိ ၃း၁၆ ကိုကြည့်ပါ)။ အောက်ပါ နိဂုံးသည် မှန်ကန်သည်- “ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် ကောင်းကင်ဘုံ၌ ဘုရားသခင်၏ စာအုပ်နှင့် ပတ်သက်သော ဖော်ပြချက်တိုင်းသည် ဘုရားသခင်၏ ရန်သူများထက် သူ၏ လူမျိုးနှင့် ဆက်စပ်နေသည်” (Shea 1992, 148)။

 

Other references in the OT speak of heavenly records in the form of a “book.” When Israel rebels at Sinai and God makes it known that He will destroy them, Moses pleads with God: “Blot me, I pray thee, out of thy book which thou hast written” (Ex. 32:32). The Lord responds to Moses by saying, “Whoever has sinned against me, him will I blot out of my book” (verse 33). This first mention in the OT of a heavenly book reveals that it contains the names of professed people of God. The same picture is portrayed in other OT passages that speak of a book of God in heaven (see Ps. 69:28; Mal. 3:16). The following conclusion is sound: “Thus every reference in the OT to a book of God in heaven is connected in one way or another with God’s people rather than with His enemies” (Shea 1992, 148).

 

အကျဉ်းချုပ်ဆိုရသော် ဒံယေလကျမ်းနှင့် အခြားကျမ်းချက်များမှ သက်သေများသည် ဘုရားသခင်၏ ကိုယ်တော်တိုင်ဝန်ခံသူများ—စစ်မှန်သော ယုံကြည်သူများနှင့် မှားယွင်းသော ယုံကြည်သူများ—သည် ဤပထမအဆင့် ခရစ်တော်ကြွလာခြင်းမတိုင်မီ စုံစမ်းစစ်ဆေးစီရင်ခြင်း၌ စီရင်ခံရမည်ဟု ထူးခြားစွာ ညွှန်ပြထားသည်။

Briefly stated, the evidence from the book of Daniel and elsewhere points uniquely in the direction that God’s professed people, both true and false believers, will come into judgment in this first phase of the investigative pre-Advent judgment.

 

ဤနိဂုံးကို အတည်ပြုရာတွင် အဓိကကျသော ကျမ်းချက်မှာ ဒံယေလ ၇း၂၂ ဖြစ်သည်- “ရှေးနှစ်ကာလမှဆင်းသက်လာသော အရှင် ကြွလာတော်မူပြီး အမြင့်ဆုံးသော အရှင်၏ သန့်ရှင်းသူများအတွက် စီရင်ခြင်း ပေးတော်မူသည်”။ အခြားဘာသာပြန်များ (NKJV၊ NASB) တွင် “သန့်ရှင်းသူများအတွက်” (in favor of the holy ones) ဟု ဘာသာပြန်ထားသည်။ ဤခေတ်သစ်ဘာသာပြန်များသည် ခရစ်တော်ဘုရင်အဟောင်း ကျမ်းစာတွင် “l” ဟူသော အာရံမြန်ဘာသာ စကားလုံးကို ခေတ်သစ်အင်္ဂလိချ အဓိပ္ပာယ်ဖြင့် ပေးထားခြင်း ဖြစ်သည်။ ဒံယေလ ၇း၂၂ သည် ကောင်းကင်ဘုံ၌ စာအုပ်များ ဖွင့်လှစ်စဉ် “အမြင့်ဆုံးသော အရှင်၏ သန့်ရှင်းသူများ” သည် စီရင်ခြင်းအောက်တွင် ရှိကြောင်း ရှင်းလင်းစွာ သွန်သင်ထားသည်။

Of key importance in confirming this conclusion is Daniel 7:22: “The Ancient of Days came, and judgment was given for the saints of the Most High.” Other versions (NKJV, NASB) translate “in favor of” the holy ones. These recent versions put into contemporary English the meaning of the Aramaic preposition “l” which had been rendered in the KJV “to the saints.” Daniel 7:22 teaches explicitly that “the saints of the Most High,” God’s people, are under consideration as the books are opened in the heavenly assize.

 

“အမြင့်ဆုံးသော အရှင်၏ သန့်ရှင်းသူများ” သည် “ဦးချိုင့်ငယ်” မှ ကာလကြာရှည်စွာ ညှဉ်းဆဲခြင်းနှင့် အသေသတ်ခြင်း ခံခဲ့ရသည် (အနှစ် ၂၁၊ ၂၅)။ ဘုရားသခင်သည် ခရစ်တော်ကြွလာခြင်းမတိုင်မီ စီရင်ခြင်း၌ သူတို့၏ အမှုကို လက်ခံစဉ်းစားတော်မူသည်။ စာအုပ်များကို စုဝေးနေသော ကောင်းကင်သတ္တဝါအားလုံး မြင်နိုင်ရန် ဖွင့်လှစ်တော်မူပြီး သန့်ရှင်းသူများ၏ အပြုအမူနှင့် ယုံကြည်ခြင်းကို စုံစမ်းစစ်ဆေးရန် ခွင့်ပြုတော်မူသည်။ ဤစုံစမ်းစစ်ဆေးစီရင်ခြင်းသည် စကြဝဠာတစ်ခုလုံး၏ ဉာဏ်ရည်ဉာဏ်သွေးရှိသတ္တဝါများ ရှေ့မှောက်တွင် ဘုရားသခင်၏ စစ်မှန်သော သန့်ရှင်းသူများကို တရားမျှတစွာ ထောက်ခံပေးမည် ဖြစ်ပြီး ထာဝရနိုင်ငံတော်ကို လူသားနှင့်တူသောသူထံမှ ခံယူရန် အသင့်ဖြစ်ကြောင်း ကြေညာမည် (အနှစ် ၁၈)။ ဤပထမအဆင့် စီရင်ခြင်းတွင် တက်ရောက်နေသော ကောင်းကင်သတ္တဝါ သန်းပေါင်းများစွာ (အနှစ် ၁၀) သည် ဘုရားသခင်၏ တပည့်ဟု ဝန်ခံဖူးသူများအနှယ် မည်သူများ ထာဝရနိုင်ငံတော်တွင် အမွေခံပိုင်ခွင့်နှင့် နေထိုင်ခွင့် ရှိသည်ကို သိရန် လိုအပ်သည်။ အဆုံးတိုင်အောင် သစ္စာရှိစွာ ဆက်လက်ယုံကြည်သူတိုင်း ခရစ်တော်ကြွလာခြင်းမတိုင်မီ စီရင်ခြင်း၌ တရားမျှတစွာ ထောက်ခံခံရမည်။ ခရစ်တော်က ဂရုစိုက်ပေးထားသောကြောင့် သူတို့၏ အပြစ်များ ပယ်ရှားခံရမည်။

“The saints of the Most High” were under heavy attack by the “little horn,” which persecuted them for a long time and killed many of them (verses 21, 25). God takes up their case in the pre-Advent judgment. He opens the books in the view of all assembled heavenly beings, and the recorded deeds and faith of the saints are open for investigation. This investigative judgment with the open books will vindicate God’s true saints before the intelligences of the universe by pronouncing them ready to receive the eternal kingdom from the Son of man (verse 18). The myriads of heavenly beings who attend this first phase of the judgment (verse 10) need to know who among those who ever professed to be followers of God deserve to inherit and live in the eternal kingdom of God. All who remain loyal in faith to the end will be vindicated in the pre-Advent judgment. Their sins will be blotted out because Christ took care of them.

 

သစ္စာမရှိဘဲ ဆက်လက်နေထိုင်သော ကိုယ်တော်တိုင်ဝန်ခံသူများ၏ နာမည်များကို အသက်စာအုပ်ထဲမှ ပယ်ရှားခံရမည် (ထွက်မြောက်ရာ ၃၂း၃၂၊ ၃၃ နှင့် နှိုင်းယှဉ်ပါ)။ ခရစ်တော်ကြွလာခြင်းမတိုင်မီ စုံစမ်းစစ်ဆေးစီရင်ခြင်းသည် သူတို့ကို တရားမျှတစွာ ထောက်မထားပါ။ သူတို့၏ အပြုအမူနှင့် ယုံကြည်ခြင်း ချို့တဲ့မှုက သူတို့ကို ဆန့်ကျင်စွာ သက်သေထွက်ဆိုမည်။ သူတို့၏ နာမည်များ အသက်စာအုပ်ထဲမှ ပယ်ရှားခံရမည်။

The names of the professed followers who did not remain loyal and faithful will be blotted out of the heavenly record (cf. Ex. 32:32, 33). The pre-Advent investigative judgment will not vindicate them. Their deeds and lack of faith will speak against them, and their names will be erased from the book of life.

 

ဤခရစ်တော်ကြွလာခြင်းမတိုင်မီ စုံစမ်းစစ်ဆေးစီရင်ခြင်း၌ ဘုရားသခင်သည် သူ၏ လူမျိုး၏ အမှုများကို ကောင်းကင်တရားရုံးတွင် တင်ပြတော်မူသည်။ ဤသည်မှာ သစ္စာရှိသော သူတို့အတွက် တရားမျှတစွာ ထောက်ခံပေးခြင်း စီရင်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ၎င်းသည် “အမြင့်ဆုံးသော အရှင်၏ သန့်ရှင်းသူများ” အတွက် ဖြစ်သည် (ဒံယေလ ၇း၂၂)။ သူတို့ကို စီရင်သော ရှေးနှစ်ကာလမှဆင်းသက်လာသော အရှင်သည် သူတို့၏ ရန်သူ မဟုတ်ပါ။ သူသည် ဖြောင့်မတ်သော တရားသူကြီး ဖြစ်တော်မူပြီး သားတော် ယေရှုခရစ်တော်အားဖြင့် သူတို့၏ အပြစ်အားလုံး ခွင့်လွှတ်ခြင်းနှင့် ထာဝရနိုင်ငံတော်ကို ပိုင်ဆိုင်နိုင်ရန် အလုံးစုံ ပြင်ဆင်ပေးထားသောကြောင့် သူတို့အတွက် စီရင်တော်မူသည်။

In this pre-Advent investigative judgment God presents the cases of His people in the heavenly assize. It is a judgment of vindication for the faithful ones of His people; it is in favor of “the saints of the Most High” (Dan. 7:22). The Ancient of days who judges them is not their enemy. He is the righteous judge, who judges “for” them because He has made all the provisions through His Son Jesus Christ so that all their sins can be forgiven and they can possess the eternal kingdom.

 

ဤခရစ်တော်ကြွလာခြင်းမတိုင်မီ စုံစမ်းစစ်ဆေးစီရင်ခြင်းတွင် ခြိမ်းခြောက်မှုရှိသော ရှုထောင့်လည်း ရှိသည်။ တစ်ချိန်က ဘုရားသခင်၏ တပည့်ဖြစ်ခဲ့သူသည် နောက်ပိုင်းတွင် ကိုယ်ပိုင်လမ်းကို ပြန်လည်ရွေးချယ်နိုင်သည်။ အပြစ်ထဲတွင် ဇွဲဆက်နေသူများ၏ နာမည်များကို စာအုပ်ထဲမှ ပယ်ရှားခံရမည် (ထွက်မြောက်ရာ ၃၂း၃၃ ကိုကြည့်ပါ)။ ဤစီရင်ခြင်း၏ ရှုထောင့်သည် ရှိနေသော်လည်း ခရစ်တော်ကြွလာခြင်းမတိုင်မီ စုံစမ်းစစ်ဆေးစီရင်ခြင်း၏ အဓိက အကြောင်းအရာ မဟုတ်ပါ။

There is also a threatening aspect in this pre-Advent investigative judgment. It is possible that a person, once a follower of God, will again decide to go his or her own way. Those who persist in sin will have their names blotted out of the book (see Ex. 32:33). While this aspect of judgment remains, it is not the predominant theme of the pre-Advent investigative judgment.

 

ခရစ်တော်ကြွလာခြင်းမတိုင်မီ စုံစမ်းစစ်ဆေးစီရင်ခြင်း၏ အဓိက အကြောင်းအရာမှာ သန့်ရှင်းသူများအတွက် စီရင်ချမှတ်ခြင်း ဖြစ်သည် (ဒံယေလ ၇း၂၂)။ ဘုရားသခင်သည် သူ၏ လူမျိုးဘက်တွင် ရှိတော်မူသည်။ “ဒုက္ခအချိန်” တွင် မိက္ခေလသည် ကိုယ်တိုင် ထတောက်လျက် သူ၏ လူမျိုးအတွက် တိုက်ခိုက်ပြီး ကယ်တင်တော်မူမည် (ဒံယေလ ၁၂း၁)။ ထိုအချိန်တွင် သူတို့သည် ကောင်းကင်တိမ်တိုက်များနှင့်အတူ ကြွလာတော်မူမည့် သူတို့မတိုင်မီ အသေခံခဲ့သော သစ္စာရှိသူအားလုံး ထာဝရအသက်အတွက် ထမြောက်လာကြမည် (အနှစ် ၂)။ ဘုရားသခင်သည် တရားသူကြီးနှင့် ကယ်တင်ရှင် ဖြစ်တော်မူသည်။ ခရစ်တော်၏ လက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ်တွင် အသေခံခြင်းက သူ့ကို အောင်မြင်သော ကယ်တင်ရှင်နှင့် သူ့ကို ယုံကြည်သူအားလုံးကို သူပြန်ကြွလာသည်အထိ ဆက်လက်ထောက်မထားနိုင်သော ထောက်ပံ့သူ ဖြစ်စေသည်။

The dominant theme of the pre-Advent investigative judgment is judgment pronounced in favor of the saints (Dan. 7:22). God is on the side of His people. In the “time of trouble” Michael Himself will stand up to do battle for His own and come to their rescue (Dan. 12:1). All faithful ones who have died before He comes in the clouds of heaven will then be raised to “everlasting life” (verse 2). God is Judge and Saviour. Christ’s death on the cross makes Him a victorious deliverer and able sustainer of all who trust Him in faith until He comes.

 

ဃ. ခရစ်တော်ကြွလာခြင်းမတိုင်မီ စုံစမ်းစစ်ဆေးစီရင်ခြင်း၏ နေရာဒေသ။ ဒံယေလ ၇ သည် ကောင်းကင်ဘုံ၏ အတိုင်းအတာကို ဖော်ပြပြီး လောကနှင့် ကောင်းကင်ဘုံအကြား ဆက်စပ်မှုကို ပြသသည်။ ကျမ်းပိုဒ်များကို လောက (အနှစ် ၂-၈)၊ ကောင်းကင် (အနှစ် ၉၊ ၁၀)၊ လောက (အနှစ် ၁၁၊ ၁၂)၊ ကောင်းကင် (အနှစ် ၁၃၊ ၁၄) ဟူ၍ ABAB စာပေပုံစံဖြင့် ဖော်ပြထားသည်။ ဤပုံစံကို စကားပြေအပိုင်း (A အပိုင်းများ) နှင့် ကဗျာအပိုင်း (B အပိုင်းများ) က အလှည့်ကျ ဖြစ်ပေါ်စေသည်။ ကဗျာအပိုင်းများသည် စာဖတ်သူကို ကောင်းကင်တရားရုံးသို့ ပို့ဆောင်ပေးသည်။ ဤအချက်ကို ရူပါရုံ၏ “ပလ္လင်များ” (အနှစ် ၉) ဟူသော အလေးပေးချက်က ထောက်ခံသည်။ သမ္မာကျမ်းတစ်ခုလုံးတွင် ဘုရားသခင်နှင့် ဆက်စပ်သော ပလ္လင်သည်—ဤနေရာတွင် ရှေးနှစ်ကာလမှဆင်းသက်လာသော အရှင်၏ ပလ္လင်—သည် ကောင်းကင်ဘုံရှိ ပလ္လင်ပင် ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် ဒံယေလ ၇ သည် စီရင်ခြင်းသည် ကောင်းကင်ဘုံတွင် ဖြစ်ပျက်ကြောင်း ဖော်ပြသည်။

d. The place of the pre-Advent investigative judgment. Daniel 7 reveals a cosmic dimension with an interplay between scenes on earth and heaven, revealing an ABAB literary pattern (earth [verses 2–8]; heaven [verses 9, 10]; earth [verses 11, 12]; heaven [verses 13, 14]). This pattern is emphasized by the alternation of prose (the A parts) with poetry (the B parts). The poetic parts transport the reader to the heavenly assize. This is supported by the vision’s emphasis on “thrones” (verse 9). Throughout the Bible a throne connected with deity—here the Ancient of days—is always a throne in the heavenly realm. Thus, Daniel 7 reveals that the judgment takes place in heaven.

 

ဒံယေလ ၈ သည် ပိုမို၍ အသေးစိတ်ကို ပေးသည်။ ဤအခန်းတွင် လောကီရော ကောင်းကင်ဘုံရော အတိုင်းအတာများ ထပ်မံဆက်စပ်နေသည်။ ရူပါရုံသည် လောကီအာဏာနှစ်ခုကို ကိုယ်စားပြုသော တိရစ္ဆာန်နှစ်ကောင်ဖြင့် စတင်သည် (အနှစ် ၃-၈)။ ထို့နောက် “ဦးချိုင့်ငယ်” သည် အစပိုင်းတွင် အလျားလိုက် ချဲ့ထွင်ပြီး (အနှစ် ၉၊ ဖြစ်နိုင်ရင် ၁၀) နောက်ပိုင်းတွင် ဒေါင်လိုက် ချဲ့ထွင်သည် (ဖြစ်နိုင်ရင် အနှစ် ၁၀၊ ဧကန်စင်စစ် အနှစ် ၁၁၊ ၁၂)။ ထို့နောက် “တပ်မှူး၏ မင်းသား” နှင့် သူ၏ ကောင်းကင်ယဇ်ပလ္လင်နယ်မြေသို့ ရောက်ရှိသည် (အနှစ် ၁၁)။ ရူပါရုံ၏ နားထောင်ရသော အပိုင်း (အနှစ် ၁၃၊ ၁၄) သည် စာဖတ်သူကို ကောင်းကင်ဘုံနယ်မြေထဲသို့ တိုက်ရိုက်ပို့ဆောင်ပေးပြီး ကောင်းကင်သတ္တဝါများ စကားပြောဆိုနေသည်ကို တွေ့ရသည်။ “ရူပါရုံ၏ အထွတ်အထိပ်မှာ မင်းသားနှင့် ဦးချိုင့်ငယ်အကြား ကောင်းကင်ယဇ်ပလ္လင်နှင့် ၎င်း၏ ဝတ်ပြုမှုဆိုင်ရာ ပဋိပက္ခ” ဖြစ်သည် (Shea 1986, 513)။

Daniel 8 provides further details. In this chapter we have once more an interplay of earthly and heavenly dimensions. The vision moves from a purely earthly scene, with two animals symbolizing earthly powers (verses 3–8) to a “little horn,” which at first expands itself horizontally (verse 9; possibly verse 10) and then vertically (possibly verse 10; surely verses 11, 12) to reach into the realm of “the Prince of the host” and His heavenly sanctuary (verse 11). The auditory part of the vision (verses 13, 14) places the reader squarely into the heavenly realm, with heavenly beings engaged in dialogue. “The climax of the vision is its focus on the conflict between the Prince and the little horn” over the heavenly “sanctuary and its ministration” (Shea 1986, 513).

 

ဤနောက်ခံအခြေအနေတွင် အနှစ် ၁၁ နှင့် ၁၄ ၏ “ယဇ်ပလ္လင်” သည် အခန်း၏ စီးဆင်းမှုအရ ကောင်းကင်ယဇ်ပလ္လင်မှလွဲ၍ အခြားမဖြစ်နိုင်ပါ။ ကောင်းကင်ယဇ်ပလ္လင်၏ သန့်ရှင်းခခြင်း (အနှစ် ၁၄၊ KJV) သည် ဘုရားသခင်၏ စီရင်ခြင်းအမှုကို ဆိုလိုပြီး ကောင်းကင်ယဇ်ပလ္လင်အတွင်း၌ပင် တည်ရှိသည်။ ဒံယေလ ၈ သည် ဒံယေလ ၇ ကို အသေးစိတ် ထပ်မံဖြည့်စွက်ပေးသည်။

Within this context the “sanctuary” of verses 11 and 14 cannot be other than the heavenly sanctuary, as the timing in the flow of the chapter indicates. The cleansing of the heavenly sanctuary (verse 14, KJV) involves a judgment work of God, which is located within the heavenly sanctuary itself. Once more, Daniel 8 adds details to Daniel 7.

 

ကောင်းကင်ယဇ်ပလ္လင် တည်ရှိခြင်း၏ အမှန်တရားကို ဓမ္မဟောင်းနှင့် ဓမ္မသစ်ကျမ်းတို့တွင် ကောင်းစွာ သိရှိပြီးသားဖြစ်သောကြောင့် အတိုချုံ့၍သာ ဖော်ပြရန် လိုအပ်သည်။ အချို့အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်သူများက ကောင်းကင်ဘုံတွင် ယဇ်ပလ္လင် မရှိဟု ဆိုသော်လည်း ဖြစ်သည်။ ယဇ်ပလ္လင်၏ ကောင်းကင်-လောက ဒေါင်လိုက် အတိုင်းအတာကို ထွက်မြောက်ရာ ၂၅း၈ [၉] တွင် မောရှေအား တောင်ပေါ်တွင် ပြသသော “ပုံစံ” (ဟေဗြဲ- tabnî-t) ဖြင့် ဖော်ပြထားသည်။ တောင်ပေါ်တွင် မောရှေအား ပြသသော အရာကို ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင် “ပုံစံ” (ဂရိ- typos; တမန်တော် ၇း၄၄၊ ဟေဗြဲ ၈း၅ ကိုကြည့်ပါ) ဟု ခေါ်သည်။ လောကီယဇ်ပလ္လင်သည် ကောင်းကင်အမှန်တရား၏ “မိတ္တူနှင့် အရိပ်” သာဖြစ်သည် (Davidson 367, 368)။ ဤနည်းဖြင့် ကောင်းကင်မူလယဇ်ပလ္လင်ကို လောကီမိတ္တူဖြင့် ကူးယူထားခြင်း ဖြစ်သည်။

The reality of the heavenly sanctuary is so well known from the OT and NT that only a brief statement is needed, since some interpreters claim there is no sanctuary in heaven. The vertical heavenly-earthly dimension of the sanctuary is outlined in Exodus 25:8 [9] where the “pattern” (Heb. tabnî-t) of the earthly sanctuary was shown to Moses on the mountain. The term used in the OT for what was shown to Moses on Mount Sinai is referred to in the NT as the “type” (Gk. typos; see Acts 7:44; Heb. 8:5). The earthly sanctuary was but a “copy and shadow” of the heavenly reality (Davidson 367, 368). In this sense the heavenly original sanctuary is copied by the earthly counterpart.

 

ဆာလံကျမ်းများတွင် (ဆာလံ ၁၁း၄၊ ၁၈း၆ [၇]၊ ၂၉း၉၊ ၆၈း၃၅ [၃၆]၊ ၉၆း၆၊ ၁၅၀း၁ အပါအဝင်) နှင့် ပရောဖက်ကျမ်းများတွင် ဘုရားသခင်၏ ကောင်းကင်ယဇ်ပလ္လင်ကို ဖော်ပြထားသည် (ဟေရှာယ ၆း၁၊ ယောန ၂း၇ [၈]၊ မိက္ခာ ၁း၂၊ ဟဗကုက် ၂း၂၀)။ F. Delitzsch က “လောကီပထဝီမြေပေါ်တွင် အလွန်ဝေးကွာသော နေရာ၌ … hêkal qōdeš [သန့်ရှင်းသော ဗိမာန်] ရှိသည် … ။ ဤကောင်းကင်ဘုံရှိ ဗိမာန်၊ နန်းတော်သည် လောကီအရာအားလုံး၏ နောက်ဆုံးဆုံးဖြတ်ချက် ထွက်ပေါ်လာရာ နေရာဖြစ်သည်၊ ဟဗကုက် ၂း၂၀၊ မိက္ခာ ၁း၂။ ကောင်းကင်ဘုံရှိ ထိုပလ္လင်သည် ကောင်းကင်ဘုံအထက် တရားစီရင်ရာနေရာလည်း ဖြစ်သည်” ဟု မှန်ကန်စွာ ဆိုခဲ့သည် (Delitzsch 1:189)။

Numerous texts in the Psalms (including 11:4; 18:6 [7]; 29:9; 68:35 [36]; 96:6; 150:1) and in the prophetic writings of the OT refer to God’s heavenly sanctuary (Isa. 6:1; Jonah 2:7 [8]; Micah 1:2; Hab. 2:20). F. Delitzsch stated correctly, “At an infinite distance above the earth, … is a hêkal qōdeš [holy temple] … . And this temple, this palace in the heavens, is the place whence issues the final decision of all earthly matters, Hab. 2:20; Micah 1:2. For His throne above is also the superterrestrial judgment-seat” (Delitzsch 1:189).

 

ကောင်းကင်ဘုံ၌ တည်ရှိသော သန့်ရှင်းရာဌာန၏ အမှန်တရားကို ကျမ်းစာသစ်တွင်လည်း အတည်ပြုထားသည်မှာ အတိုင်းထက်အလွန် ပြင်းထန်စွာ ဖော်ပြထားသည်။ ဟေဗြဲဩဝါဒစာသည် အဓိကအပိုင်း (၈:၁–၁၀:၂၅) တွင် ယေရှုခရစ်သည် အကြီးဆုံးယဇ်ပုရောဟိတ်ဖြစ်တော်မူကြောင်း၊ “ထာဝရဘုရားမဖြစ်ဘဲ လူမဖြစ်သူတည်ထားတော်မူသော သန့်ရှင်းရာဌာနနှင့် အမှန်တရားသော တဲတော်၌ အမှုတော်ဆောင်ရွက်သူ” ဖြစ်တော်မူကြောင်း အတည်ပြုထားသည် (ဟေဗြဲ ၈:၂)။ ဤနေရာ၌ ဖော်ပြထားသော “သန့်ရှင်းရာဌာန” (ဂရိဘာသာ hagia) ဆိုသည်မှာ ကောင်းကင်ဘုံ၌ရှိသော သန့်ရှင်းရာဌာနပင် ဖြစ်သည်။ ၎င်းကို “အမှန်တရားသော တဲတော်” ဟုလည်း ခေါ်ဆိုထားသည်။ “အမှန်တရား” အတွက် ဂရိစကား alēthinos သည် “ပေါ်လွင်နေသော” နှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်သော “တကယ်ရှိသော” ဟု အဓိပ္ပာယ်ရသည်။ ထိုစကားလုံးကို ဘုရားသခင်၏ အမှန်တရားကို ဖော်ပြရာတွင်လည်း သုံးထားသည် (ယောဟန် ၁၇:၃)။ ကောင်းကင်ဘုံ၌ရှိသော သန့်ရှင်းရာဌာနသည် ဘုရားသခင်ကိုယ်တော်တိုင်တကယ်ရှိတော်မူသည်နှင့်အညီ တကယ်ရှိသော အရာပင် ဖြစ်သည်။

The reality of the heavenly sanctuary is affirmed with equal vigor in the NT. The letter to the Hebrews affirms in its central part (8:1–10:25) that Jesus is high priest and “minister in the sanctuary and the true tent which is set up not by man but by the Lord” (Heb. 8:2). The “sanctuary” (Gr. hagia) referred to here is the heavenly one. It is called also the “true tent.” The Greek term for “true” is alēthinos, “real,” as opposed to “apparent.” The same term is used of the reality of God (John 17:3). The heavenly sanctuary is real as God Himself is real.

 

ဟေဗြဲ ၉:၁–၅ တွင် “လောကီသန့်ရှင်းရာဌာန” ဆိုသည်မှာ အပြင်တဲတော်၊ ပထမအခန်း (များသောအားဖြင့် “သန့်ရှင်းရာနေရာ” ဟု ခေါ်ဆိုသည်) နှင့် ဒုတိယတဲတော် (အစဉ်အလာအားဖြင့် “အလွန်သန့်ရှင်းရာနေရာ” သို့မဟုတ် “အမြင့်ဆုံးသန့်ရှင်းရာနေရာ” ဟု ခေါ်ဆိုသည်) တို့ဖြင့် ဖွဲ့စည်းထားသည်။ အဆိုပါအခန်း ၉ အပိုဒ် ၈ မှစ၍ သန့်ရှင်းရာဌာနကို ပဋိညာဉ်သစ်အောက်ရှိ ကောင်းကင်ဘုံ၏ အမှန်တရားများနှင့် ဆက်စပ်ဖော်ပြထားသည်။ ဟေဗြဲ ၉:၈ တွင် ဖော်ပြထားသော ပထမတဲတော် (ပထမဟု ဆိုရာတွင် အဓိပ္ပာယ်မှာ ယခင်က) ဆိုသည်မှာ လောကီသန့်ရှင်းရာဌာန တစ်ခုလုံးကို ရည်ညွှန်းခြင်းဖြစ်သည်။ ယုံကြည်သူများအတွက် “ပထမတဲတော်” ဖြစ်သော လောကီသန့်ရှင်းရာဌာန လည်ပတ်နေသေးသမျှ ကောင်းကင်ဘုံ၌ရှိသော “သန့်ရှင်းရာဌာန” သည် မည်သည့်အဆင့်အတန်းမျှ မရှိနိုင်ချေ။ “ပထမတဲတော်သည် သန့်ရှင်းရာနေရာနှင့် အမြင့်ဆုံးသန့်ရှင်းရာနေရာပါဝင်သော ယခင်လောကီတဲတော် တစ်ခုလုံးဖြစ်လာပြီး၊ အပိုဒ် ၁၁ တွင် ဖော်ပြထားသော ‘ပိုမိုကောင်းမွန်ပြီး ပြည့်စုံသော တဲတော်’ သည် ကောင်းကင်ဘုံ၌ရှိသော သန့်ရှင်းရာဌာန ဖြစ်လာသည်” (Cody ၁၄၇၊ ၁၄၈; ကိုး ၇BC ၄၅၀)။ ထို့ကြောင့် ကောင်းကင်ဘုံ၌ အခန်းနှစ်ခန်း (သို့မဟုတ် နေရာနှစ်ခု) ပါဝင်သော သန့်ရှင်းရာဌာန တစ်ခု ရှိပြီး လောကီသန့်ရှင်းရာဌာနထက် အဆပေါင်းများစွာ ဘုန်းတန်ခိုးကြီးမားသည်။

In Hebrews 9:1–5 the “earthly sanctuary” consists of an outer tent, the first compartment of the earthly sanctuary, which is usually called “Holy Place,” and the second tent, which is called “Holy of Holies” or “Most Holy Place.” Beginning in verse 8 the sanctuary is related to the heavenly realities under the new covenant. The first, or outer, tent of Hebrews 9:8 (protos in the sense of former) refers to the whole earthly sanctuary. The “sanctuary” in heaven cannot have any standing while the “first” or “former tent,” that is, the earthly sanctuary still functions for the believer. “The first tent becomes the old, earthly tent in its entirety, including both the Holies and Holy of Holies, and the second tent, ‘the better and more perfect tent’ of verse 11, becomes the celestial sanctuary” (Cody 147, 148; cf. 7BC 450). There is a heavenly sanctuary with two compartments (or areas), vastly more glorious than the earthly sanctuary.

 

ဟေဗြဲ ၉:၂၃၊ ၂၄ တို့၏ အလေးပေးချက်သည် ဤပုံရိပ်ကို ထောက်ခံထားသည်။ ကျမ်းချက်တွင် “ကောင်းကင်ဘုံ၌ရှိသော အရာများ၏ နမူနာများကို ဤဓလေ့ထုံးတမ်းများဖြင့် သုတ်သင်ရှင်းလင်းရမည်မှာ လိုအပ်သည်ဖြစ်၍ ကောင်းကင်ဘုံ၌ရှိသော အရာများကိုယ်တိုင်ကို ဤယဇ်များထက် သာလွန်ကောင်းမွန်သော ယဇ်များဖြင့် သုတ်သင်ရှင်းလင်းရမည်။ အကြောင်းမူကား၊ ခရစ်တော်သည် လက်ဖြင့်လုပ်ထားသော သန့်ရှင်းရာဌာန၊ အမှန်တရား၏ နမူနာသာဖြစ်သော ထိုဌာနထဲသို့ မဝင်ဘဲ၊ ယခုအခါ ကျွန်ုပ်တို့အတွက် ဘုရားသခင်၏ ရှေ့တော်၌ ပေါ်ထွန်းတော်မူရန် ကောင်းကင်ဘုံကိုယ်တိုင်ထဲသို့ ဝင်တော်မူပြီ” ဟု ဖော်ပြထားသည်။ “ကောင်းကင်ဘုံ၌ရှိသော အရာများ” ဆိုသည်မှာ ခရစ်တော်သည် လူသားမျိုးနွယ်အတွက် အကြီးဆုံးယဇ်ပုရောဟိတ်အမှုတော်ကို ဆောင်ရွက်ရန် ဝင်ရောက်တော်မူသော ကောင်းကင်ဘုံ၌ရှိသော သန့်ရှင်းရာဌာနပင် ဖြစ်သည်။

The emphasis of Hebrews 9:23, 24 supports this picture. The text reads “Thus it was necessary for the copies of the heavenly things to be purified with these rites, but the heavenly things themselves with better sacrifices than these. For Christ has entered, not into a sanctuary made with hands, a copy of the true one, but into heaven itself, now to appear in the presence of God on our behalf.” The “heavenly things” are the heavenly sanctuary, where Christ has entered to engage in His high priestly ministry on behalf of the human race.

 

ယေရှုခရစ်သည် ဤကောင်းကင်ဘုံ၌ရှိသော သန့်ရှင်းရာဌာနတွင် အမှုတော်ဆောင်ရွက်နေသော အကြီးဆုံးယဇ်ပုရောဟိတ်ဖြစ်တော်မူသည်။ တက်ကြွတော်မူပြီးနောက် ကောင်းကင်ဘုံ၌ရှိသော သန့်ရှင်းရာဌာန၏ အခန်းနှစ်ခန်းပါဝင်သော ပထမအခန်း/နေရာတွင် နေ့စဉ်အမှုတော် ဖြစ်သော ကောင်းကင်ဘုံ၌ရှိသော သန့်ရှင်းရာဌာနအမှုတော်၏ ပထမအဆင့်ကို စတင်ဆောင်ရွက်တော်မူခဲ့သည်။ ၁၈၄၄ ခုနှစ်တွင် ဒုတိယအခန်း/နေရာတွင် နှစ်စဉ်အမှုတော် သို့မဟုတ် ပုံသေနှစ်ပတ်လည်နေ့အမှုတော် ဖြစ်သော ဒုတိယအဆင့်အမှုတော်ကို စတင်ဆောင်ရွက်တော်မူခဲ့သည်။

Jesus Christ is the great high priest serving in a special ministry in this heavenly sanctuary. After His ascension He began his first phase of His heavenly sanctuary ministry, His “daily” ministry, in the first compartment/area of the two-part heavenly sanctuary; in 1844 He began His second phase of ministry, the “yearly” or antitypical day of atonement ministry, in the second compartment/area of the heavenly sanctuary.

 

ဗျာဒိတ်ကျမ်းသည် ကောင်းကင်ဘုံတစ်ခုလုံးနှင့် ကောင်းကင်ဘုံ၌ရှိသော သန့်ရှင်းရာဌာန/ဗိမာန်တို့ကြား ရှင်းလင်းစွာ ခွဲခြားထားသည်။ ဗျာဒိတ် ၁၁:၁၉ တွင် “ထိုအခါ ကောင်းကင်ဘုံ၌ရှိသော ဘုရားသခင်၏ ဗိမာန်တော်ဖွင့်လှစ်ခြင်းကို ခံရပြီး၊ ဗိမာန်တော်အတွင်း၌ ကတိတော်သေတ္တာကို မြင်ရသည်” ဟု ဖော်ပြထားသည်။ ဂရိစာသားတွင် “ကောင်းကင်ဘုံ၌ရှိသော ဘုရားသခင်၏ ဗိမာန်တော်ဖွင့်လှစ်ခြင်းခံရသည်” ဟု ဆိုသည်။ ကောင်းကင်ဘုံ၌ ဗိမာန်တော် သို့မဟုတ် သန့်ရှင်းရာဌာန ရှိသည်မှာ ဧကန်ပင် ဖြစ်သည်။ ဗိမာန်တော်မှ ထွက်လာသော ကောင်းကင်တမန်များက ဤအချက်ကို ညွှန်ပြထားသည် (ဗျာဒိတ် ၁၄:၁၅၊ ၁၇; ၁၆:၁၇)။ ဗျာဒိတ် ၁၅:၅ တွင်လည်း “ထိုနောက် ငါမြင်ရသည်မှာ ကောင်းကင်ဘုံ၌ရှိသော သက်သေခံခြင်းတဲတော်၏ ဗိမာန်တော်ဖွင့်လှစ်ခြင်းခံရခြင်း ဖြစ်သည်” ဟု အလေးပေးဖော်ပြထားသည်။ ဤအခန်းနှစ်ခန်းပါဝင်သော ကောင်းကင်ဘုံ၌ရှိသော သန့်ရှင်းရာဌာန သို့မဟုတ် ဗိမာန်တော်တွင် ဘုရားသခင်၏ တရားစီရင်ခြင်း ပြုလုပ်ပြီး ဘုရားသခင်၏ တရားစီရင်ခြင်းများ ထွက်ပေါ်လာသည် (ဗျာဒိတ် ၇:၁၅; ၁၆:၁၇)။ ကောင်းကင်ဘုံ၌ရှိသော သန့်ရှင်းရာဌာနသည် စကြဝဠာ၏ ဘုရားသခင်၏ အမိန့်ပေးရာဌာနချုပ်ဖြစ်သည်။ အကြောင်းမူကား၊ ဘုရားသခင်၏ ပလ္လင်တော်သည် ထိုနေရာ၌ ရှိတော်မူသည်။ ကျမ်းစာဟောင်းနှင့် ကျမ်းစာသစ်နှစ်ခုလုံးမှ ဤသက်သေခံချက်များအရ ကြွလာခြင်းမတိုင်မီ စုံစမ်းစစ်ဆေးတရားစီရင်ခြင်းသည် ကောင်းကင်ဘုံ၌ရှိသော သန့်ရှင်းရာဌာန၏ အမြင့်ဆုံးသန့်ရှင်းရာနေရာတွင် ပြုလုပ်ခြင်း ဖြစ်သည်။ နောက်ဆုံးတရားစီရင်ခြင်း၏ ပထမအဆင့်သည် လောကီပုံသေနှစ်ပတ်လည်နေ့၏ လုပ်ဆောင်ချက်နှင့် တူညီစွာ ပြုလုပ်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ပဋိညာဉ်ဟောင်းတွင် နေ့စဉ်နှင့် နှစ်စဉ်အမှုတော်များနှင့်အတူ လောကီသန့်ရှင်းရာဌာန ရှိခဲ့သည်နှင့်အညီ၊ ပိုမိုကောင်းမွန်သော ပဋိညာဉ်သစ်တွင် ခရစ်တော်သည် အကြီးဆုံးယဇ်ပုရောဟိတ်အဖြစ် နေ့စဉ်အမှုတော်ကို ဆောင်ရွက်နေသော ကောင်းကင်ဘုံ၌ရှိသော သန့်ရှင်းရာဌာန ရှိပြီး၊ ၁၈၄၄ ခုနှစ်မှစ၍ ခမည်းတော်၏ ရှေ့တော်၌ အသစ်နှင့် နောက်ဆုံးအမှုတော်တွင် ပါဝင်ဆောင်ရွက်နေတော်မူသည်။ ခမည်းတော်သည် ခေတ်အဆက်ဆက်က ဘုရားသခင်၏ ကိုယ်တော်ကို ဝန်ခံသော လူများကို တရားသူကြီးအဖြစ် စီရင်တော်မူသည်။ ခရစ်တော်၏ အမှုတော်သည် ကိုယ်တော်ကို သခင်နှင့် ကယ်တင်ရှင်အဖြစ် ဝန်ခံသူများအတွက် ရှေ့တော်၌ အတိတ်နေ့များမှ အရှင်ထံ ဆုတောင်းတောင်းပန်ခြင်း အမှုတော် ဖြစ်သည်။ ခမည်းတော်နှင့် သားတော်နှစ်ဦးစလုံး ယုံကြည်သူလူသားမျိုးနွယ်၏ ကယ်တင်ခြင်းအတွက် ကိုယ်တော်တိုင်၏ အခန်းကဏ္ဍအသီးသီးကို ယူဆောင်ကာ ကယ်တင်ခြင်းဆိုင်ရာ တရားစီရင်ခြင်းလုပ်ငန်းစဉ်တွင် ပါဝင်တော်မူသည်။ (ကိုးကား Sanctuary II. B. 2.)

 

The book of Revelation makes a clear distinction between heaven as such and the sanctuary/temple in heaven, as is seen in Revelation 11:19: “Then God’s temple in heaven was opened, and the ark of his covenant was seen within his temple.” The Greek reads “the temple of God, the one which is in heaven, was opened.” Heaven indeed does have a temple, or sanctuary. The angels coming out of the temple indicate this (Rev. 14:15, 17; 16:17). This emphasis is seen also in Revelation 15:5 “After this I looked, and the temple of the tent of witness in heaven was opened.” In this two-part heavenly sanctuary, or temple, divine judgment takes place and from it divine judgments go forth (Rev. 7:15; 16:17). The heavenly sanctuary is God’s command center of the universe, for the throne of God is there.

Based on this evidence from both the OT and NT, the pre-Advent investigative judgment takes place in the Most Holy Place of the heavenly sanctuary. The first phase of the final judgment takes place in analogy with the earthly Day of Atonement activity. As the old covenant had an earthly sanctuary with daily and yearly services, so the new and better covenant has a heavenly sanctuary in which Christ as high priest engages in a daily ministry and since 1844 has been involved in a new and final ministry in the presence of the Father, who is judge of the professed people of God of all ages. Christ’s is a ministry of intercession in the presence of the Ancient of days for those who have claimed Him as Lord and Saviour. Both Father and Son are involved in the salvific judgment process, each taking His respective role for the salvation of the faithful of humankind. (See Sanctuary II. B. 2.)

 

e. ကြွလာခြင်းမတိုင်မီ စုံစမ်းစစ်ဆေးတရားစီရင်ခြင်း၏ ရည်ရွယ်ချက် ကြွလာခြင်းမတိုင်မီ တရားစီရင်ခြင်းသည် ယုံကြည်သူဖြစ်ကြောင်း ဝန်ခံသူအားလုံးနှင့် စပ်လျဉ်း၍ စုံစမ်းစစ်ဆေးခြင်းနှင့် အကဲဖြတ်ခြင်း နှစ်မျိုးလုံး ဖြစ်သည်။ ကြွလာခြင်းမတိုင်မီ တရားစီရင်ခြင်း၏ အောင်မြင်မှုတစ်ခုမှာ ဝန်ခံယုံကြည်သူများအနူးင်ယူသော သူများအနက် နိုင်ငံတော်ကို အမွေခံမည့်သူများကို ဆုံးဖြတ်ခြင်း ဖြစ်သည်။

e. The purpose of the pre-Advent investigative judgment. The pre-Advent judgment is both investigative and evaluative in regard to all who have made a profession to be believers. One of the accomplishments of the pre-Advent judgment is the determination of those among the professed people who will inherit the kingdom.

 

ကျမ်းစာသုတေသနပညာရှင်များက ဤနေရာတွင် “ကြိုတင်တရားစီရင်ခြင်း” (DüsterwA.D. ၁၇၇) ဟုခေါ်ဆိုသည့် အရာတစ်ခု ရှိရမည်ဟု အသိအမှတ်ပြုကြသည်။ သန့်ရှင်းသူများ၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းနှင့် ဘာသာပြန်ခြင်းသည် ယုံကြည်ခြင်းမရှိသော လူမျိုးများ၏ တရားစီရင်ခြင်းမတိုင်မီ တရားစီရင်ခြင်းတစ်ခု၏ ရလဒ်အနေဖြင့် ဖြစ်ပေါ်လာသည်။ “ပါဝလုက ‘သန့်ရှင်းသူများသည် ဤလောကကို တရားစီရင်ကြလိမ့်မည်’ ဟု ရေးသားသောအခါ (၁ကိုရိန်သု ၆:၂; ကိုး မသဲ ၁၉:၂၈) သန့်ရှင်းသူများ၏ အသိုင်းအဝိုင်းကို တရားစီရင်ခြင်းနှင့် ‘လောက’ ကို တရားစီရင်ခြင်းသည် တူညီသော တရားစီရင်ခြင်းလုပ်ငန်း မဖြစ်နိုင်ဟု နိဂုံးချုပ်ရမည်။ ခရစ်တော်၌ရှိသော သူများ၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းသည် မယုံကြည်သူသေများ၏ အထွေထွေရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းထက် အချိန်အားဖြင့် ဦးစွာဖြစ်ပေါ်သည်နှင့်အညီ၊ ယုံကြည်သူများ၏ တရားစီရင်ခြင်းသည်လည်း မယုံကြည်သူလူမျိုးများ၏ တရားစီရင်ခြင်းထက် အချိန်အားဖြင့် ဦးစွာဖြစ်ပေါ်သည်…” (Lamparter ၁၆၁)။

Students of Scripture have recognized that there must be what has been called a “pre-judgment” (DüsterwA.D. 177), here referred to as the pre-Advent judgment. The resurrection and translation of the saints come as the result of a judgment prior to the judgment of the nations of nonbelieving humanity. “When Paul writes that ‘the saints will judge the world’ (1 Cor. 6:2; cf. Matt. 19:28) one has to draw the conclusion that the judgment of the community of the ‘saints’ and the judgment of the ‘world’ cannot be one and the same judgment activity. Just as the resurrection of those who belong to Christ precedes the general resurrection of the [wicked] dead, so the judgment of the believers precedes in time the judgment of the ‘nations’ (heathen) …” (Lamparter 161).

 

ကြွလာခြင်းမတိုင်မီ စုံစမ်းစစ်ဆေးတရားစီရင်ခြင်း၏ ဒုတိယအဓိကအချက်မှာ သန့်ရှင်းသူများကို တရားမျှတစွာ ကာကွယ်စောင်မခြင်း ဖြစ်သည်။ ငါတို့သည် ဒံယေလ ၇ တွင် “အမြင့်ဆုံးသောသူ၏ သန့်ရှင်းသူများ” ဖြစ်သော ဘုရားသခင်၏ သန့်ရှင်းသူများသည် စာတန်၏ အင်အားစုများဖြစ်သော “ဦးချိုင်းငယ်” ၏ တိုက်ခိုက်ခြင်းကို ခံနေရကြောင်း သတိပြုပြီးဖြစ်သည် (အပိုဒ် ၂၁၊ ၂၅)။ ဘုရားသခင်၏ သန့်ရှင်းသူများသည် မတိမ်း မယိုင်စွာ စွပ်စွဲခြင်း၊ ညှဉ်းပန်းနှိပ်စက်ခြင်းနှင့် မတရားစီရင်ခြင်း ခံနေရသည်။ ကြွလာခြင်းမတိုင်မီ တရားစီရင်ခြင်းတွင် ဘုရားသခင်သည် ကောင်းကင်ဘုံ၏ မှတ်တမ်းများကို ဖွင့်လှစ်ပြီး ကောင်းကင်ဘုံ၌ရှိသော ဉာဏ်ရည်သတ္တဝါအားလုံး သူတို့၏ မှတ်တမ်းများကို ကြည့်ရှုနိုင်စေသည်။ ဤသို့ ညှဉ်းပန်းနှိပ်စက်ခြင်းနှင့် မတရားစီရင်ခြင်း ခံနေရသော သူများကို ဘုရားသခင်သည် ကယ်တင်တော်မူမည်။ စကြဝဠာတစ်ခုလုံးရှေ့တွင် ဤတရားစီရင်ခြင်းကြီးတွင် သူတို့ကို တရားမျှတစွာ ကာကွယ်စောင်မတော်မူမည်။

A second major factor of the pre-Advent investigative judgment is the vindication of the saints. We have noted already that Daniel 7 reports how the “saints of the Most High,” that is, the saints who belong to God, are under attack by the “little horn,” that is, the agents of satanic forces which are marshalled against God’s people (verses 21, 25). The saints of God are falsely accused, persecuted, and misjudged. God opens the records of heaven in the pre-Advent judgment so that all heavenly intelligences can look into their records. God will come to the rescue of those who are thus mistreated and misjudged. He vindicates them before the universe in this grand assize.

 

ကြွလာခြင်းမတိုင်မီ တရားစီရင်ခြင်း၏ တတိယအဓိကအချက်မှာ ဘုရားသခင်၏ စရိုက်လက္ခဏာကိုလည်း တရားမျှတစွာ ကာကွယ်စောင်မခြင်း ဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်ကို မတည်မငြိမ်၊ ရက်စက်ကြမ်းကြုတ်၊ တရားစီရင်တတ်သော သူအဖြစ် မှားယွင်းစွာ ဖော်ပြခံရသည်။ ဝေးကွာပြီး ဂရုမစိုက်သူအဖြစ် ပုံဖော်ခံရသည်။ လက်စားချေတတ်ပြီး ရက်စက်သူအဖြစ် သရုပ်ဖော်ခံရသည်။ ကိုယ်တော်၏ စရိုက်လက္ခဏာနှင့် ကိုယ်တော်တည်ရှိမှုအပေါ် သံသယများ ဖြန့်ကျက်ခံရသည်။ ကြွလာခြင်းမတိုင်မီ တရားစီရင်ခြင်းသည် ခမည်းတော်ကို တကယ်အတိုင်း ပြသသည်။ ကိုယ်တော်၏ သားသမီးများကို ကယ်တင်ရန် ကိုယ်တော်ကိုယ်တိုင် လာရောက်တော်မူသည်။ ကောင်းကင်ဘုံ၌ရှိသော သတ္တဝါအားလုံး ကိုယ်တော်၏ တရားမျှတခြင်းနှင့် ဖြောင့်မတ်ခြင်းကို မြင်နိုင်စေရန် ကိုယ်တော်၏ ပလ္လင်တော်၏ အခြေခံအုတ်မြစ်ဖြစ်သော တရားစီရင်ခြင်းတွင် ကိုယ်တော်ကိုယ်တိုင် ကယ်တင်တော်မူသည် (ဆာလံ ၈၉:၁၄; ၉၇:၂)။ ဤတရားစီရင်ခြင်းတွင် ဘုရားသခင်ကိုယ်တော်တိုင် တရားမျှတစွာ ကာကွယ်စောင်မခြင်း ခံရမည်။ ကြွလာခြင်းမတိုင်မီ တရားစီရင်ခြင်း၏ စတုတ္ထအဓိကအချက်သည် သန့်ရှင်းရာဌာနကို သုတ်သင်ရှင်းလင်းခြင်းနှင့် သက်ဆိုင်သည် (ဒံယေလ ၈:၁၄; ဟေဗြဲ ၉:၂၃)။ “ကောင်းကင်ဘုံ၌ရှိသော အရာများ” (ဟေဗြဲ ၉:၂၃)၊ ကောင်းကင်ဘုံ၌ရှိသော သန့်ရှင်းရာဌာန (Johnsson ၉၄–၉၈) သည် ခေတ်အဆက်ဆက်က သန့်ရှင်းသူများ၏ စုပုံနေသော အပြစ်များမှ သုတ်သင်ရှင်းလင်းရန် လိုအပ်နေသည်။ လောကီသန့်ရှင်းရာဌာနကို ပုံသေနှစ်ပတ်လည်နေ့တွင် သုတ်သင်ရှင်းလင်းခဲ့သည် (ဝတ်ပြုရာကျမ်း ၁၆:၁၉၊ ၃၀; ဟေဗြဲ ṭāhēr)။ ဤအယူအဆကို “ဖြေရှင်းခြင်း” (ဟေဗြဲ kāp̱ar၊ “ဖုံးအုပ်ခြင်း”) ဟူသော စကားလုံးဖြင့် အလေးပေးထားပြီး၊ များစွာသော အခြေအနေများတွင် သုတ်သင်းရှင်းလင်းခြင်း၏ ပြင်းထန်သော အဓိပ္ပာယ်ကို သယ်ဆောင်ထားသည်။

 

A third major aspect of the pre-Advent judgment is that God’s character is also vindicated. God has been misrepresented as being capricious, vindictive, and judgmental. He has been portrayed as distant and noncaring. He has been depicted as vengeful and malevolent. Doubts have been cast on His character and His being. The pre-Advent judgment shows God the Father as He really is. He comes to the rescue of His children; He takes up their case in the presence of all the heavenly beings, who can see His justice and righteousness, the very foundation of His judgment seat, His throne (Ps. 89:14; 97:2). God Himself will stand vindicated in this judgment.

A fourth major aspect of the pre-Advent judgment relates to the cleansing of the sanctuary (Dan. 8:14; Heb. 9:23). The “heavenly things” (Heb. 9:23), the heavenly sanctuary (Johnsson 94–98), stand in need of cleansing from the accumulated sins of the saints of all times. The earthly sanctuary was cleansed (Lev. 16:19, 30; Heb. ṭāhēr) on the Day of Atonement. This idea is underlined with the term “atoned” (Heb. kāp̱ar, “to cover”), which in many contexts carries strong connotations of cleansing.

 

ဒံယေလ ၈:၁၄ တွင် “သန့်ရှင်းရာဌာနသည် သုတ်သင်ရှင်းလင်းခြင်းကို ခံရလိမ့်မည်” (KJV; ကိုး NKJV, NAB) ဆိုသည်မှာ ခရစ်တော်မပေါ်ထွန်းမီ ကာလကပင် ရှိခဲ့သော ဘာသာပြန်ဆိုမှုတစ်ခု ဖြစ်သည်။ LXX တွင်လည်း ထင်ရှားသည်။ “သုတ်သင်ရှင်းလင်းခြင်း” ဟု ဘာသာပြန်ဆိုထားသော ဟေဗြဲစကား niṣdaq သည် ကြွယ်ဝသော အဓိပ္ပာယ်များကို သယ်ဆောင်ထားပြီး (Andreasen ၄၉၅၊ ၄၉၆)၊ သုတ်သင်းရှင်းလင်းခြင်း၊ တရားမျှတစွာ ကာကွယ်စောင်မခြင်း၊ ဖြောင့်မတ်စွာ ကာကွယ်စောင်မခြင်း၊ ပြန်လည်တည်ဆောက်ခြင်း စသည့် အဓိပ္ပာယ်များ ပါဝင်သည် (Hasel ၁၉၈၆၊ ၄၄၈–၄၅၈)။ ၁၈၄၄ ခုနှစ်တွင် စတင်သော ပုံသေကောင်းကင်ဘုံ ဖြေရှင်းနေ့သည် niṣdaq တွင် ဖော်ပြထားသော ပိုမိုကျယ်ပြန့်သော အမြင်ကို လိုအပ်ခဲ့သည်။ ဒံယေလ ၈:၁၄ ၏ ဘာသာစကားသည် ဝတ်ပြုရာကျမ်း ၁၆ တစ်ခုလုံးတွင် သုံးထားသော “သန့်ရှင်းရာဌာန” (ဟေဗြဲ qōdeš) ဟူသော စကားလုံးကို အထူးသဖြင့် ပုံသေနှစ်ပတ်လည်နေ့နှင့် ဆက်စပ်ထားသည်။ အတိုချုပ်ဆိုရလျှင် ကောင်းကင်ဘုံ၌ရှိသော သန့်ရှင်းရာဌာနကို “သုတ်သင်ရှင်းလင်းခြင်း” ဟု သုံးထားသော ဘာသာစကားသည် သုတ်သင်ရှင်းလင်းခြင်း၊ ဖယ်ရှားခြင်း၊ တရားစီရင်ခြင်း ဖြစ်သော ပုံသေနှစ်ပတ်လည်နေ့နှင့် ဆက်စပ်မှုများ ဖြစ်ပေါ်စေသည်။ ကောင်းကင်ဘုံ၌ ပြုလုပ်နေသော လုပ်ဆောင်ချက်သည် သုတ်သင်ရှင်းလင်းခြင်း၊ ပြန်လည်တည်ဆောက်ခြင်း၊ တရားမျှတစွာ ကာကွယ်စောင်မခြင်း၊ ဖြောင့်မတ်စွာ ကာကွယ်စောင်မခြင်း တို့ကို ဆိုလိုသည်။ ဤအယူအဆများသည် သန့်ရှင်းရာဌာန၊ လူများနှင့် ဘုရားသခင်ကိုယ်တော်တိုင်နှင့် သက်ဆိုင်ပြီး ကောင်းကင်ဘုံ၌ နောက်ဆုံးလုပ်ငန်းအဖြစ် ဆက်လက်ပြုလုပ်နေသည်။ ဘုရားသခင်၏ ဝန်ခံယုံကြည်သူများနှင့် စပ်လျဉ်း၍ ဤလုပ်ငန်းသည် တရားစီရင်ခြင်းဖြစ်သော်လည်း ကယ်တင်ခြင်းဆိုင်ရာ ဖြစ်ပြီး၊ ခရစ်တော်၏ လက်ဝါးကပ်တိုင်မှ စတင်သော ဖြေရှင်းခြင်းလုပ်ငန်းစဉ်သည် ကောင်းကင်ဘုံ၌ရှိသော ကြွလာခြင်းမတိုင်မီ စုံစမ်းစစ်ဆေးတရားစီရင်ခြင်း ပြီးဆုံးချိန်တွင် အဆုံးသတ်သွားကြောင်း ဖော်ပြသည်။ ကြွလာခြင်းမတိုင်မီ တရားစီရင်ခြင်း ပြီးဆုံးသောအခါ ဘုရားသခင်နှင့် ခရစ်တော်၏ ဖြေရှင်းခြင်းလုပ်ငန်းစဉ် ပြီးစီးသွားသည်။

In Daniel 8:14 “the sanctuary shall be cleansed” (KJV; cf. NKJV, NAB), is a rendering that reaches back to pre-Christian times, as the LXX shows. The word “cleansed” translates the Hebrew niṣdaq, which carries rich semantic connotations (Andreasen 495, 496), including the ideas of cleansing, justifying, vindicating, and setting right (Hasel 1986, 448–458). The antitypical heavenly day of atonement, which began in 1844, needed the larger view expressed in niṣdaq. The language of Daniel 8:14 links this verse with the Day of Atonement, as is evidenced particularly by the usage of the word “sanctuary” (Heb. qōdeš), the term used for the “sanctuary” throughout Leviticus 16. In short, the language used for the “cleansing” of the heavenly sanctuary evokes associations with the Day of Atonement, that is, the day of cleansing, purgation, and judgment. The heavenly activity involves cleansing, setting right, justifying, and vindicating. These concepts relate to the sanctuary, the people, and to God Himself as the final work in heaven goes on. Regarding the professed people of God, this work is judicial, yet redemptive, revealing that the atonement process begun with the death of Christ at the cross comes to an end at the conclusion of the pre-Advent investigative judgment in the heavenly sanctuary. When the pre-Advent judgment is concluded, the atonement process of God and Christ is completed.

 

လောကီပုံသေနှစ်ပတ်လည်နေ့၏ သုတ်သင်ရှင်းလင်းခြင်းသည် အပြစ်ကို ပျက်ပြယ်စေခြင်းကို ဆိုလိုသည်။ “ဖြေရှင်းခြင်း” (kāp̱ar) ဟု ဘာသာပြန်ဆိုထားသော ဟေဗြဲစကားလုံးကို “ပျက်ပြယ်စေခြင်း” (ဟေဗြဲ maḥāh) ဟူသော စကားလုံးနှင့် အပြိုင်အဆိုင် သုံးထားသည်။ ဥပမာ ယေရမိ ၁၈:၂၃ နှင့် နေဟမိ ၄:၅ တွင် တွေ့ရသည်။ ကောင်းကင်ဘုံ၌ သုတ်သင်ရှင်းလင်းခြင်း (ဟေဗြဲ ၉:၂၃၊ ၂၄) သည် ကောင်းကင်ဘုံ၌ရှိသော မှတ်တမ်းများမှ အပြစ်ကို ပျက်ပြယ်စေခြင်း ဖြစ်သည်။ ပုဂ္ဂိုလ်ရေးအရ အပြစ်သညို နေ့စဉ် နောင်တရပြီး ဝန်ချတောင်းပန်သည့်အခါ ခွင့်လွှတ်ခြင်းကို ခံရပြီး သခင်ဘုရား၌ ကယ်တင်ခြင်း ရရှိသည်။ သို့သော် အရာဝတ္ထုရေးအရ ကောင်းကင်ဘုံ၌ မှတ်တမ်းတင်ထားပြီး ခွင့်လွှတ်ပြီးသား အပြစ်များကို ကြွလာခြင်းမတိုင်မီ တရားစီရင်ခြင်းတွင် ဝန်ခံယုံကြည်သူတစ်ဦးစီ၏ အမှုကို တင်ပြပြီးနောက် ပျက်ပြယ်စေခြင်း ခံရသည်။ ယုံကြည်သူအားလုံးသည် ခရစ်တobut်၏ လက်တော်နှင့် လူသားမျိုးနွယ်ကို ကယ်တင်ရန် ခရစ်တော်ကို ပေးသနားတော်မူသော ခမည်းတော်၏ လက်တော်၌ ကယ်တင်ခြင်းရရှိထားဆဲ ဖြစ်သည်။ သို့သော် ယုံကြည်သူများတွင် ရွေးချယ်ခွင့်လွတ်လပ်ခွင့် ဆက်လက်ရှိနေပြီး ဘုရားသခင်ထံမှ ကိုယ်တိုင်ခွဲခွာလိုပါက ထိုသို့ပြုလုပ်နိုင်သော စွမ်းရည် ရှိနေဆဲ ဖြစ်သည်။

The earthly Day of Atonement cleansing meant the blotting out of sin. The Hebrew term rendered “atone” (kāp̱ar) is employed parallel to the term “to blot out” (Heb. maḥāh), as seen in Jeremiah 18:23 and Nehemiah 4:5. The heavenly cleansing (Heb. 9:23, 24) involves a blotting out of sin from the heavenly records. Subjectively, the sinner receives personal forgiveness upon daily repentance and confession of sins, being saved in the Lord; objectively, the recorded and forgiven sins in heaven are blotted out once the case of each professed follower has been presented in the pre-Advent judgment. All faithful ones remain saved in the hands of Christ and the hands of the Father, who gave Christ to save the human race. However, believers continue to have the freedom of choice; they continue to have the power to separate themselves from God if they so desire.

 

ကြွလာခြင်းမတိုင်မီ စုံစမ်းစစ်ဆေးတရားစီရင်ခြင်း၏ ဤအဓိက ရည်ရွယ်ချက်များသည် ဘုရားသခင်၏ သန့်ရှင်းသူများအပေါ် မည်သူသည် အဆုံးစွမ်းအားရှိသနည်း၊ ခေတ်အဆက်ဆက်က ယုံကြည်ခြင်းဝန်ခံသူအားလုံးအနက် ဘုရားသခင်၏ ဘက်တွင် ဆက်လက်ရပ်တည်သူများ မည်သူများနည်း၊ ခရစ်တော်နှင့်အတူ ယူဆောင်လာမည့် နိုင်ငံတော်ကို အမွေခံခွင့်ရှိသူ မည်သူများနည်း၊ တရားစီရင်ခြင်းတွင် သန့်ရှင်းသူများ၏ ဘက်တွင် မည်သူရှိသနည်း ဆိုသည်ကို ဖော်ပြသည်။ ဘုရားသခင်၏ ဖြောင့်မတ်ခြင်းနှင့် တရားမျှတခြင်းသည် အပြည့်အဝ တောက်ပလက်ပလာမည်ဖြစ်ပြီး တရားစီရင်ခြင်း၏ အနှစ်သာရကို ထူးခြားစွာ ထင်ရှားစေမည်။ ကိုယ်တော်၏ ဘုန်းအသရေသည် ယခင်ကာလများထက် ပိုမို၍ ထင်ရှားလာမည်။ ကောင်းကင်ဘုံ၌ရှိသော ဉာဏ်ရည်သတ္တဝါအားလုံးသည် ဘုရားသခင်သည် အရှင်များတွင် အရှင်၊ ဘုရင်များတွင် ဘုရင်ဖြစ်တော်မူကြောင်း ယခင်ကာလများထက် ပိုမိုသိရှိလာကြမည်။ လူသားနှလုံး၏ ရည်ရွယ်ချက်အားလုံးနှင့် ကိစ္စအားလုံးကို ထည့်သွင်းစဉ်းစားကာ တရားမျှတစွာ စီရင်တော်မူသော တရားသူကြီးဖြစ်တော်မူကြောင်း အားလုံးမြင်ရမည်။ အမွေဆက်ခံရသော ဆိုးရွားမှုအားလုံးနှင့် စိတ်ဝိညာဉ်၊ ခန္ဓာကိုယ်၏ ပုံမှန်မဟုတ်သော အခြေအနေများကို နားလည်တော်မူသော သူဖြစ်တော်မူကြောင်း တွေ့မြင်ရမည်။ သန့်ရှင်းသူများအတွက် တရားစီရင်တော်မူရာတွင် မည်သည့်အရာမျှ ကိုယ်တော်ထံမှ လွတ်ကွယ်ခြင်း သို့မဟုတ် ကိုင်တွယ်၍မရခြင်း မရှိချေ (ဒံယေလ ၇:၂၂)။ ဆုံးရှုံးနေသော လူသားမျိုးနွယ်အတွက် အစားထိုးအဖြစ် ကိုယ်တော်၏ တစ်ပါးတည်းသော သားတော်ကို ပေးသနားတော်မူခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် သခင်ယေရှုခရစ်ကို ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် ယုံကြည်သူတိုင်းသည် ခမည်းတော်က ဖြောင့်မတ်ခြင်းအဖြစ် သတ်မှတ်ပေးတော်မူမည့် ကိုယ်တော်၏ အကျိုးကျေးဇူးဖြင့် ကယ်တင်ခြင်းရရှိနိုင်သည်။ ချစ်ခြင်းမေတ္တာနှင့် တရားမျှတခြင်းသည် ဘုရားသခင်၌ တွဲဖက်တည်ရှိပြီး ကိုယ်တော်၏ သားသမီးအားလုံးအတွက် အကျိုးရှိစေသည်။

These major purposes of the pre-Advent investigative judgment reveal who has ultimate power over the saints of God, who from among all human beings throughout time have ever made a profession of faith and remained on God’s side; who deserves to inherit the kingdom that Christ brings with Him; and who is on the side of the saints in the judgment. God’s righteousness and justice will shine forth in full brilliance and will manifest the essence of judgment in a most unique way. His divine character will be revealed in its ultimate glory as never before. All heavenly intelligences will recognize more than at any other time that God is Lord of lords and King of kings. All will see that He is a judge who judges justly and with fairness, taking all motivations and issues of the human heart into consideration. He will be seen as the one who understands all inherited tendencies and deformities of mind, soul, and body. Nothing escapes Him or is beyond His grasp as He renders judgment in behalf of the saints (Dan. 7:22). He gave His only begotten Son as a substitute for lost humanity, so that everyone who trusts by faith in the Lord Jesus Christ can be saved by His merits, which the Father will reckon to each believer as righteousness. Love and justice meet in God to the benefit of all those who are His own.

 

f. အနှစ်ချုပ် နိဂုံးချုပ်အနေဖြင့်၊ ကြွလာခြင်းမတိုင်မီ စုံစမ်းစစ်ဆေးတရားစီရင်ခြင်းသည် ၁၈၄၄ ခုနှစ်တွင် စတင်ခဲ့သော ဘုရားသခင်၏ ကောင်းကင်ဘုံ၌ရှိသော သန့်ရှင်းရာဌာနဆိုင်ရာ အရေးကြီးသော လုပ်ဆောင်ချက်တစ်ခု ဖြစ်သည်။ ၎င်းသည် ကယ်တင်ခြင်းအစီအစဉ်တွင် အဓိက လှည့်ကွက်တစ်ခု ဖြစ်ပြီး မကြာမီ အဆုံးသတ်တော့မည် ဖြစ်သည်။ နောက်ဆုံးတရားစီရင်ခြင်း၏ ပထမအဆင့်သည် ခရစ်တော်၏ ဝန်ခံယုံကြည်သူအားလုံးအတွက် ဆုံးဖြတ်ချက်ချမှတ်သည့် အဆင့် ဖြစ်သည်။ ၎င်းသည် ကောင်းချီးပေးတတ်သော တရားသူကြီးအဖြစ် ခမည်းတော်၊ ယေရှုခရစ်အားဖြင့် ကိုယ်တော်နှင့်အတူ ရှိသူများနှင့် ကိုယ်တော်ရရှိခဲ့ပြီး သူတို့အတွက် သတ်မှတ်ပေးထားသော အကျိုးကျေးဇူးများကို ဗဟိုပြုထားသည်။ ယခုအခါ “ကိုယ်တော်၏ တရားစီရင်ခြင်းနာရီ” သည် အလျင်အမြန် ဒုတိယအကြိမ် ကြွလာခြင်းကို ပြင်ဆင်ရန် သစ္စာရှိစွာ ဆက်လက်ရှင်သန်နေရန် သို့မဟုတ် အသက်ရှင်တော်မူသော သခင်ထံ ပြန်လှည့်ရန် ခေါ်တော်မူခြင်း ဖြစ်သည်။ ဝန်ခံယုံကြည်သူအားလုံး၏ ကံကြမ္မာသည် အန္တရာယ်ထဲတွင် ရှိနေပြီး မယုံကြည်သူများ၏ ကံကြမ္မာလည်း ပါဝင်နေသည်။ ယခင်သူများသည် “ထာဝရဧဝံဂေလိတရား” နှင့် သစ္စာရှိစွာ ဆက်လက်ရှင်သန်ရန် လိုအပ်ပြီး နောက်ဆုံးသူများသည် ၎င်း၏ အင်အားကြီးမားသော ကြေညာချက်ကို ကြားသိရန် လိုအပ်သည်။ ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်းလုံးတွင် အင်အားကြီးမားသော သက်သေခံချက်အဖြစ် “သတင်းကောင်း” ကို ဟောပြောရန် တာဝန်သည် ကြွလာခြင်းမတိုင်မီ စုံစမ်းစစ်ဆေးတရားစီရင်ခြင်းနှင့် ဆက်စပ်၍ အလင်းသစ်တွင် မြင်တွေ့ရသည်။ ဘုရားသခင်၏ စရိုက်သဘောကို ဤတရားစီရင်ခြင်းအဆင့်တွင် အသစ်အဆန်းနှင့် အပြုသဘောဆောင်သော အလင်းရောင်ဖြင့် ထပ်မံတွေ့မြင်ရသည်။ သူသည် သစ္စာရှိသော ကောင်းကင်သတ္တဝါအားလုံး၏ ရှေ့တော်၌ တရားမျှတပြီး ဖြောင့်မတ်သော တရားစီရင်ခြင်းဖြင့် ကိုယ်တော်ကိုယ်ကို တရားသေကျေအောင် ပြသတော်မူသည်။

 

 

f. Summary. In conclusion, the pre-Advent investigative judgment is a vital heavenly sanctuary activity of God that began in 1844. It is a major turning point in the plan of salvation that is about to end. This first phase of the final judgment is decisive for all professed followers of Christ. It focuses on God the Father as the benevolent judge, on those who belong to Him through Jesus Christ, and on the merits He has achieved for them and credited to them.

The present “hour of His judgment” involves a call to remain faithful or to return to the Lord of life in preparation for the imminent Second Coming. The destiny of all professed believers is at stake, and the destiny of unbelievers is also involved. The former need to stay loyal to the “eternal gospel,” and the latter need to hear its powerful proclamation. The commission to preach the “good news” in all the world as a powerful witness is seen in a new light in connection with the pre-Advent investigative judgment.

 

ဘုရားသခင်နှင့် ခရစ်တော်ကို လိုက်နာသူအားလုံးသည် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ တန်ခိုးအားဖြင့် သမ္မာကျမ်းစာအရ ကျင့်ဝတ်ကို ထိန်းသိမ်းရန် စိန်ခေါ်ခံရသည်။ တရားစီရင်ခြင်းသည် ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် ပြီးမြောက်သော အမှုတို့အပေါ် အခြေခံထားသောကြောင့် ဘုရားသခင်၏ ပညတ်တို့ကို သစ္စာရှိစွာ စောင့်ထိန်းခြင်းကို ထင်ရှားစွာ အလေးပေးထားသည်။ ဘုရားသခင်သည် နောက်ဆုံးတရားစီရင်ခြင်း၏ ပထမအဆင့်တွင် လက်ရှိအချိန်၌ ပါဝင်ဆောင်ရွက်နေတော်မူပြီး၊ ထိုအချိန်သည်ပင် ခရစ်တော်၏ ကောင်းကင်ဗိမာန်အမှုတော်၏ ဒုတိယအဆင့်နှင့် နောက်ဆုံးအဆင့်လည်းဖြစ်သောကြောင့်၊ ယုံကြည်သူအားလုံးသည် သန့်ရှင်းသောဘဝကို နေထိုင်ရန် စိန်ခေါ်ခံရသည်။ ဤကမ္ဘာကုန်ခမ်းခါနီးလာသည်နှင့်အမျှ၊ အထက်ကောင်းကင်ရှိ ဘုရားသခင်၏ ကိုယ်စားလှယ်များနှင့် အောက်ကမ္ဘာရှိ သန့်ရှင်းသူများသည် ကိုယ်စီကိုယ်ငှ နေရာနှင့် တာဝန်ပေးခြင်းခံရသည့်အတိုင်း၊ ဘုရားသခင်၏ ဂုဏ်တော်နှင့် ဘုဏ်တော်အတွက် ကယ်တင်ခြင်း၏ ထာဝရအစီအမံ ပြည့်စုံစေရန် အလုပ်လုပ်နေကြသည်။

The character of God is also seen in this judgment phase in a new and positive light. He is vindicated in His just and righteous judgment in the presence of all loyal heavenly beings.

All followers of God and Christ are challenged to maintain their biblical ethics with the power of the Holy Spirit. Since judgment is based on works accomplished by faith, there is an implied emphasis on faithfulness in the keeping of the commandments of God. Since God is presently engaged in the first phase of the final judgment, which is at the same time the second phase and final phase of Christ’s heavenly sanctuary ministry, all believers are challenged to live holy lives. As the end of this world approaches, divine agents above and human saints below are at work, all in their respective spheres and assigned tasks, toward the full realization of the eternal plan of redemption for God’s glory and honor.

 

၂. ဒုတိယလာခြင်းနောက်ပိုင်း ထောင်စုနှစ်တရားစီရင်ခြင်း

ဒုတိယလာခြင်းနောက်ပိုင်း တရားစီရင်ခြင်းသည် ထောင်စုနှစ်အတွင်း ဖြစ်ပွားပြီး စကြဝဠာတစ်ခုလုံ်း၏ နောက်ဆုံးတရားစီရင်ခြင်း၏ ဒုတိယအဓိကအဆင့်ဖြစ်သည် (ဗျာ ၂၀:၄; ထောင်စုနှစ် I. C. ၂ ကိုကြည့်ပါ)။

က. ဒုတိယလာခြင်းနောက်ပိုင်း ထောင်စုနှစ်တရားစီရင်ခြင်း၏ အချိန်ကာလ။ အထက်တွင် ဖော်ပြခဲ့သည့်အတိုင်း တရားစီရင်ခြင်းသည် “ဘုရားသခင်၏ အိမ်ထောင်စု” နှင့် စတင်သည် (၁ပေ ၄:၁၇; ယေဇ ၉:၆ နှိုင်းယှဉ်ပါ)။ တရားစီရင်ခြင်း၏ ဒုတိယအဆင့်သည် “ဘုရားသခင်၏ အိမ်ထောင်စု” တွင် မပါဝင်သော ကျန်ရှိသော လူသားမျိုးနွယ်သို့ ရွှေ့ပြောင်းသွားသည်။ ဤတရားစီရင်ခြင်းသည် ခရစ်တော်၏ ဒုတိယလာခြင်းနောက်ပိုင်း ထောင်စုနှစ်အတွင်း ဖြစ်ပွားပြီး၊ ထိုအချိန်တွင် ကိုယ်တော်သည် ကိုယ်တော်၏သူများကို ခါးစည်းခံယူတော်မူသည် (ယော ၁၄:၁–၃)။

2. The Post-Advent Millennial Judgment

The post-Advent judgment takes place during the millennium and is the second major phase of the universal, final judgment (Rev. 20:4; see Millennium I. C. 2).

a. The timing of the post-Advent millennial judgment. C As noted above, the judgment begins with “the household of God” (1 Peter 4:17; cf. Eze. 9:6). The second phase of judgment moves to the remaining part of humanity, those who do not belong to “the household of God.” This judgment takes place during the millennium, after the second coming of Christ, when He takes to Himself those who belong to Him (John 14:1–3).

 

ခ. ဒုတိယလာခြင်းနောက်ပိုင်း ထောင်စုနှစ်တရားစီရင်ခြင်း၏ တရားသူကြီးများ။ ထောင်စုနှစ်အဆင့်တွင် ခရစ်တော်နှင့် သန့်ရှင်းသူများသည် တရားသူကြီးများဖြစ်ကြသည်။ ဤသည်မှာ သူတို့၏ “ကိုယ်တော်နှင့်အတူ အုပ်ချုပ်ခြင်း” တွင် ဖြစ်ပွားသည် (ဗျာ ၂၀:၄၊ ၆)။ “ငါသည် ထာသန်းပလ္လင်များကို မြင်ပြီး၊ ထိုထာသန်းပလ္လင်များပေါ်တွင် ထိုင်နေသူများရှိ၍ တရားစီရင်ခွင့်ကို အပ်နှံခြင်းခံရသည်ကို ငါမြင်၏” (အပိုဒ် ၄)။ “သန့်ရှင်းသူတို့သည် ဤလောကကို တရားစီရင်မည်ကို သင်တို့မသိကြသလော” (၁ကော ၆:၂)။

b. The judges of the post-Advent millennial judgment. In the millennial phase of the last judgment Christ and the saints are the judges. This occurs in their “reign with him” (Rev. 20:4, 6). “I saw thrones, and seated on them were those to whom judgment was committed” (verse 4). “Do you not know that the saints will judge the world?” (1 Cor. 6:2).

 

ဂ. ဒုတိယလာခြင်းနောက်ပိုင်း ထောင်စုနှစ်တရားစီရင်ခြင်း၏ ခံရသူများ။ ပရောဖက်ယောက်က “ထိုနေ့ရက်များစွာသောနောက် သူတို့ [ကောင်းကင်မှ ပြုတ်ကျသော တန်ခိုးရှိသူများနှင့် မြေကြီးပေါ်ရှိ ဆိုးညီးသူများ] သည် အပြစ်ဒဏ်ခံရလိမ့်မည်” ဟု ကြေညာခဲ့သည် (ဟေရှာ ၂၄:၂၂)။ ရှင်ပေါလုသည် ဤတရားစီရင်ခြင်း၏ ခံရသူများအတွက် “လောက” ဟူသော အထွေထွေအသုံးအနှုန်းကို သုံးခဲ့သည် (၁ကော ၆:၂; ရော ၂:၂–၁၆; ယုဒ ၁၄၊ ၁၅ နှိုင်းယှဉ်ပါ)။

c. The recipients of the post-Advent millennial judgment. The prophet Isaiah declared that “after many days they [the fallen host of heaven and the wicked on earth] will be punished” (Isa. 24:22). Paul used the general term “the world” for the recipients of this judgment (1 Cor. 6:2; cf. Rom. 2:2–16; Jude 14, 15).

 

ယေရှုသည် သိုးနှင့် ဆိတ်များ၏ တရားစီရင်ခြင်းအကြောင်း မိန့်တော်မူခဲ့သည် (မဿဲ ၂၅:၃၂)။ သိုးများသည် နိုင်ငံတော်ကို အမွေခံရ၍ (အပိုဒ် ၃၄)၊ ဆိတ်များသည် သူတို့၏ ဆိုးယုတ်သောအမှုများအလိုအရ ဆုလာဘ်ကို ခံရ၏။ သူတို့သည် “ထာဝရအပြစ်ဒဏ်” (အပိုဒ် ၄၆) ကို “ထာဝရမီးထဲသို့” (အပိုဒ် ၄၁) ခံရမည်။

Jesus spoke of the judgment of the sheep and goats (Matt. 25:32). While the sheep inherit the kingdom (verse 34), the goats receive their reward according to their evil deeds. Theirs will be an “eternal punishment” (verse 46) in “the eternal fire” (verse 41).

 

သို့ရာတွင် ထောင်စုနှစ်တရားစီရင်ခြင်းသည် လူသားများကို တရားစီရင်ရုံသာမက၊ “ကောင်းကင်တမန်များ” ကိုပါ တရားစီရင်သည် (ယုဒ ၆; ၁ကော ၆:၃)။ ဤသူများသည် စာတန်နှင့်အတူ မြေကြီးပေါ်သို့ ချပစ်ခံရသော ပြုတ်ကျသော ကောင်းကင်တမန်များဖြစ်သည် (ဗျာ ၁၂:၉)။

The millennial judgment, however, goes beyond judging human beings. It judges also “the angels” (Jude 6; 1 Cor. 6:3). These are the fallen angels who were thrown down to earth with Satan (Rev. 12:9).

 

တရားစီရင်ခြင်းသည် “ပညတ်တော်” (ရော ၂:၁၂–၁၆) နှင့် “အမှုများ” (ဗျာ ၂၀:၁၃) အပေါ် အခြေခံသည်။ အကြောင်းမူကား တရားစီရင်ခြင်းအားလုံးသည် ပြုလုပ်ခဲ့သမျှအတိုင်း အခြေခံသည် (မဿဲ ၂၄:၄၅–၅၁; ၂၅:၄၁–၄၆; ယော ၅:၂၈၊ ၂၉; ရော ၂:၁–၁၀; ၂ကော ၅:၁၀; ဗျာ ၂၀:၁၂)။

The judgment is based on “the law” (Rom. 2:12–16) and “works” (Rev. 20:13) inasmuch as all judgment is based on what is done (Matt. 24:45–51; 25:41–46; John 5:28, 29; Rom. 2:1–10; 2 Cor. 5:10; Rev. 20:12).

 

ဃ. ဒုတိယလာခြင်းနောက်ပိုင်း ထောင်စုနှစ်တရားစီရင်ခြင်း၏ ရည်ရွယ်ချက်။ ဤတရားစီရင်ခြင်း၏ ရည်ရွယ်ချက်မှာ ပြုလုပ်ခဲ့သော အမှုများအလိုအရ ထိုက်တန်သော အပြစ်ဒဏ်ကို ဆုံးဖြတ်ရန်ဖြစ်သည်။ ဗျာဒိတ် ၂၀:၁၁–၁၅ အရ “သေသူများ၊ ကြီးသူလည်းဖြစ်စေ၊ ငယ်သူလည်းဖြစ်စေ” တို့၏ အမှုများကို တရားစီရင်ခြင်းတွင် ဖွင့်လှစ်ခဲ့သည်။ သူတို့သည် “စာအုပ်များတွင် ရေးထားသည်အတိုင်း၊ သူတို့ပြုခဲ့သမျှအတိုင်း” တရားစီရင်ခြင်းခံရသည် (အပိုဒ် ၁၂)။

d. The purpose of the post-Advent millennial judgment. The purpose of this judgment is to determine punishment deserved, according to the works done. According to Revelation 20:11–15 the cases of “the dead, great and small,” came up in the judgment. They were judged “by what was written in the books, by what they had done” (verse 12).

 

နောက်ထပ်ရည်ရွယ်ချက်တစ်ခုမှာ ပျောက်ဆီးသွားသူတို့၏ နာမည်များ “အသက်စာအုပ်” တွင် မရှိခြင်း၏ အကြောင်းရင်းကို ဆုံးဖြတ်ရန်ဖြစ်သည် (အပိုဒ် ၁၅)။ ဒုတိယလာခြင်းမတိုင်မီ စုံစမ်းစစ်ဆေးတရားစီရင်ခြင်းတွင် ကောင်းကင်သတ္တဝါ သောင်းသောင်းကြီးတို့သည် သန့်ရှင်းသူများ၏ မှတ်တမ်းများကို ကြည့်ရှုပြီး “အမြင့်ဆုံးသောသူ၏ သန့်ရှင်းသူများ” သည် ထာဝရနိုင်ငံတော်ကို အမွေခံရန် မည်သည့်အခြေခံအပေါ် မူတည်ကြောင်း ကြည့်ရှုကြသည်။ ထိုနည်းတူစွာ ဤထောင်စုနှစ်တရားစီရင်ခြင်းအတွင်း သန့်ရှင်းသူများသည် ပျောက်ဆီးသူများ၏ အမှုများမှတ်တမ်းတင်ထားသော စာအုပ်များကို ကြည့်ရှုခွင့်ရှိမည်ဖြစ်ပြီး၊ သူတို့သည် ဘုရားသခင်၏ နိုင်ငံတော်ကို အမွေမခံနိုင်ခြင်း၏ အကြောင်းရင်းကို မြင်တွေ့ရမည်။ ဤနေရာ၌လည်း ဘုရားသခင်၏ စရိုက်သဘောကို ကိုယ်တော်၏ ဖြောင့်မတ်ခြင်းနှင့် တရားမျှတခြင်းအားဖြင့် ထင်ရှားစေရန် တရားသေကျေအောင် ပြသခြင်းသည် ပြဿနာတစ်ရပ်ဖြစ်သည်။ ကောင်းကင်ဘုံရှိ ကယ်တင်ခြင်းခံရသူအားလုံးသည် ပျောက်ဆီးသူများ ပျောက်ဆီးရခြင်း၏ အကြောင်းရင်းကို သူတို့ကိုယ်တိုင် ဖြေဆိုနိုင်ခွင့်ရှိမည်။ ကယ်တင်ခြင်းခံရသူများသည် ပျောက်ဆီးသူများ၏ ရွေးချယ်မှုများနှင့် ဘုရားသခင်နှင့် ခွဲခွာရန် ဘဝကို မည်သို့ ဇွတ်အတင်း ဆက်လက်ခဲ့ကြသည်ကို မြင်တွေ့ရပြီး၊ ထာဝရခွဲခွာခြင်း၏ သေစေတတ်သော အကျိုးဆက်များကို တွေ့မြင်ရမည်။

Another purpose is to determine why the names of the lost are not in “the book of life” (verse 15). In the pre-Advent investigative judgment, myriads of heavenly beings look into the records of the saints, to see on what basis “the saints of the Most High” may inherit the eternal kingdom. In the same manner during this millennial judgment, the saints will have an opportunity to look into the records of the lost, where their works are recorded, to see why they could not inherit the kingdom of God. Here again the idea of the vindication of God’s character as manifested in His righteousness and justice is an issue. All the saints have the opportunity to answer the question for themselves why the lost are indeed lost. The redeemed in heaven will see what choices the lost made and why they persisted in a life of separation from God with the fatal consequences of eternal separation from Him.

 

၃. ထောင်စုနှစ်နောက်ပိုင်း အမှုဆောင်တရားစီရင်ခြင်း

ထောင်စုနှစ်နောက်ပိုင်း အမှုဆောင်တရားစီရင်ခြင်းသည် စကြဝဠာတစ်ခုလုံး၏ နောက်ဆုံးတရားစီရင်ခြင်း၏ နောက်ဆုံးအဆင့်ဖြစ်သည်။ ၎င်းသည် အပြစ်နှင့် ဘုရားသခင်နှင့် ခွဲခွာခြင်း၏ နောက်ဆုံးရလဒ်ဖြစ်သည်။ ၎င်းတွင် အပြစ်နှင့် အပြစ်သားများကို စကြဝဠာမှ လုံးဝဖယ်ရှားပစ်ခြင်း ပါဝင်ပြီး အပြစ်သည် ထပ်မံမဖြစ်ပွားစေရန် ဖြစ်သည်။ (ထောင်စုနှစ် I. C. ၃ ကိုကြည့်ပါ။)

3. The Postmillennial Executive Judgment

The postmillennial executive judgment is the final phase of the universal last judgment. It is the final result of sin and separation from God. It involves eradication of sin and sinners from the universe so that sin will never rise again. (See Millennium I. C. 3.)

 

က. ထောင်စုနှစ်နောက်ပိုင်း အမှုဆောင်တရားစီရင်ခြင်း၏ အချိန်ကာလ။ အမှုဆောင်တရားစီရင်ခြင်းသည် ထောင်စုနှစ် တစ်ထောင်ပြည့်သွားပြီးနောက် ဖြစ်ပွားသည် (အပိုဒ် ၁–၃၊ ၅)။ “ထောင်စုနှစ်ပြည့်သွားသောအခါ စာတန်သည် ထောင်ထဲက လွှတ်ခံရ၍ လူမျိုးများကို လှည့်ဖြားရန် ထွက်လာမည်” (အပိုဒ် ၇၊ ၈)။ ထောင်စုနှစ်ပြီးနောက် “ကျန်ကြွင်းသော သေသူများ” (အပိုဒ် ၅) သည် ခရစ်တော် တိမ်တိုက်များပေါ်တွင် ပေါ်ထွန်းတော်မူစဉ် ပထမအကြိမ် သန့်ရှင်းသူများ ထမြောက်ခြင်းတွင် မပါဝင်ခဲ့သူများဖြစ်ပြီး၊ “တရားစီရင်ခြင်း၏ ထမြောက်ခြင်း” (ယော ၅:၂၉)၊ “မတရားသောသူများ၏ ထမြောက်ခြင်း” (တ ၂၄:၁၅) ဟုခေါ်သော ဒုတိယထမြောက်ခြင်းတွင် ထမြောက်လာကြမည်။

a. The timing of the postmillennial executive judgment. The executive judgment takes place after the thousand years of the millennium are completed (verses 1–3, 5). “And when the thousand years are ended, Satan will be loosed from his prison and will come out to deceive the nations which are at the four corners of the earth” (verses 7, 8). Also after the millennium, “the rest of the dead” (verse 5), who had no part in the first resurrection of the saints when Christ appeared in the clouds of heaven, will be raised at the “resurrection of judgment” (John 5:29), the resurrection of “the unjust” (Acts 24:15), also called the second resurrection.

 

ကျမ်းချက်အသစ်တွင် ခရစ်တော်ကို ငြင်းပယ်သူများကို “သမုဒ္ဒရာကမ်းစပ်သဲ” အလား များပြားသည်ဟု ဖော်ပြထားပြီး (ဗျာ ၂၀:၈)၊ လှည့်ဖြားသူကြီး၏ ဦးဆောင်မှုအောက်တွင် “သန့်ရှင်းသူများ၏ စခန်းနှင့် ချစ်ခင်ရသော မြို့” ကို တိုက်ခိုက်ရန် ချီတက်လာကြသည် (အပိုဒ် ၉)။ ထိုအချိန်တွင် ထောင်စုနှစ်ပြီးဆုံးပြီးနောက် ဘုရားသခင်၏ အမှုဆောင်တရားစီရင်ခြင်းတွင် သူတို့၏ နောက်ဆုံးပျက်စီးခြင်း ဖြစ်ပွားသည်။

The NT depicts those who have rejected Christ, as numerous as “the sand of the sea” (Rev. 20:8), marching in battle, led by the archdeceiver, against “the camp of the saints and the beloved city” (verse 9). At this time, after the millennium is concluded, their final destruction takes place in the divine executive judgment.

 

ခ. ထောင်စုနှစ်နောက်ပိုင်း အမှုဆောင်တရားစီရင်ခြင်း၏ တရားသူကြီးများ။ မဿဲ ၂၅:၄၀ တွင် ယေရှုသည် ကိုယ်တော်ကိုယ်တိုင် “ဘုရင်” အဖြစ် ဖော်ပြထားပြီး ဆိုးသူများကို “ငါထံမှ လှည့်သွား၍ သင်တို့ ကျိန်ခြင်းခံရသူများ သည် နတ်ဆိုးနှင့် သူ၏ကောင်းကင်တမန်များအတွက် ပြင်ဆင်ထားသော ထာဝရမီးထဲသို့ သွားကြလော့” ဟု မိန့်ဆိုမည် (အပိုဒ် ၄၁)။ ကျိန်ခြင်းခံရသူများသည် ငတ်မွတ်သူ၊ ရေငတ်သူ၊ ဧည့်သည်၊ အဝတ်မရှိသူ၊ နာသူ၊ ထောင်ထဲရှိသူများကို မကူညီခဲ့သော “ဆိတ်များ” ဖြစ်သည် (အပိုဒ် ၄၄)။

b. The judges of the postmillennial executive judgment. In Matthew 25:40 Jesus describes Himself as “the King,” who will say to the wicked, “Depart from me, you accursed, into the eternal fire prepared for the devil and his angels” (verse 41). The cursed ones are “the goats,” who did not assist the hungry, the thirsty, the stranger, the naked, the sick, or those in prison (verse 44).

 

ဘုရားသခင် ခမည်းတော်သည်လည်း ဤနောက်ဆုံးဖြစ်ရပ်တွင် ပါဝင်မည် (ဟေရှာ ၃၄:၈; မာ ၄:၁)။ ဗျာဒိတ်ကျမ်းတစ်အုပ်လုံးတွင် ကိုယ်တော်ကို ထာသန်းပလ္လင်ပေါ်တွင် ထိုင်နေသော တရားသူကြီးအဖြစ် ဖော်ပြထားသည် (ဗျာ ၄:၂၊ ၈၊ ၉; ၅:၁၊ ၇၊ ၁၃; ၆:၁၆; ၇:၁၀၊ ၁၅; ၁၉:၄)။ အပြစ်၏ ဇစ်မြစ်ဖြစ်သော စာတန်နှင့် သူ၏နောက်လိုက်များကို ဖယ်ရှားပစ်ရာတွင် ခမည်းတော်နှင့် သားတော်သည် အတူတကွ တရားသူကြီးများဖြစ်တော်မူသည်။

God the Father will also be part of this final event (Isa. 34:8; Mal. 4:1). Throughout the book of Revelation He is depicted as a judge seated on the throne (Rev. 4:2, 8, 9; 5:1, 7, 13; 6:16; 7:10, 15; 19:4). In the eradication of Satan, the originator of sin, and his followers, both Father and Son are judges together.

 

ဂ. ထောင်စုနှစ်နောက်ပိုင်း အမှုဆောင်တရားစီရင်ခြင်း၏ ခံရသူများ။ ဤနောက်ဆုံးအဆင့်တွင် တရားစီရင်ခြင်းခံရသူများမှာ ဆိုးသူများဖြစ်သည်။ ဤသူများသည် “နတ်ဆိုးနှင့် သူ၏ကောင်းကင်တမန်များ” (မဿဲ ၂၅:၄၁) ဖြစ်ပြီး စာတန်ကို လိုက်ခဲ့သူများနှင့် ထောင်စုနှစ်တရားစီရင်ခြင်းတွင် တရားစီရင်ခြင်းခံရသူများဖြစ်သည်။

c. The recipients of judgment in the postmillennial executive judgment. In this final phase of judgment the recipients are the wicked. These are “the devil and his angels” (Matt. 25:41)—all those who followed Satan and who were judged in the millennial judgment.

 

ဃ. ထောင်စုနှစ်နောက်ပိုင်း အမှုဆောင်တရားစီရင်ခြင်း၏ ရည်ရွယ်ချက်။ ဤနောက်ဆုံးအမှုဆောင်အဆင့်၏ ရည်ရွယ်ချက်မှာ အပြစ်၏ ဇစ်မြစ်ဖြစ်သော စာတန်နှင့် အပြစ်အတွက် တာဝန်ရှိသူကို လုံးဝနှင့် နောက်ဆုံးပျက်စီးစေရန်ဖြစ်သည်။ “သူ၏ကောင်းကင်တမန်များ” (မဿဲ ၂၅:၄၁) သည် သူနှင့်အတူ “ကက်နှင့်မီးကန္တာရ်ရေကန်” တွင် အဆုံးသတ်ခံရမည် (ဗျာ ၂၀:၁၀; အပိုဒ် ၁၄၊ ၁၅ နှိုင်းယှဉ်ပါ)။ မည်သူ၏နာမည်မဆို “အသက်စာအုပ်” တွင် မတွေ့ရလျှင် ထိုသူကို “မီးကန္တာရ်ရေကန်ထဲသို့ ပစ်ချခံရ” မည် (အပိုဒ် ၁၅)။ ဤသည်မှာ “ဒုတိယသေခြင်း” (အပိုဒ် ၁၄) ဖြစ်ပြီး မည်သူမျှ နတ်ဆိုးမီးထဲတွင် ထာဝရညှဉ်းဆဲခံရခြင်းမျိုး မဖြစ်နိုင်စေရန် ဖြစ်သည်။

d. The purpose of the postmillennial executive judgment. The purpose of this final executive phase of judgment is the utter and final destruction of the originator of sin, Satan, who carries the responsibility for sin. “His angels” (Matt. 25:41) will share his end in “the lake of fire and sulphur” (Rev. 20:10; cf. verses 14, 15); likewise, “if any one’s name was not found written in the book of life, he was thrown into the lake of fire” (verse 15). This is “the second death” (verse 14), which makes it impossible for anyone to suffer eternal torture in hellfire.

 

“မီးကန္တာရ်ရေကန်” ဆိုသည်မှာ ထောင်စုနှစ်ပြီးနောက် ဤကမ္ဘာမြေကြီး၏ မီးလောင်နေသော မျက်နှာပြင်ကို ဆိုလိုသည်။ ထို့ကြောင့် ၎င်းသည် ဆိုးသူသေသူများ ထာဝရမီးလောင်နေသော နတ်ဆိုးကမ္ဘာ သို့မဟုတ် မြေအောက်ရှိ ထာဝရမီးထဲတွင် ဆိုးသူများ ထာဝရညှဉ်းဆဲခံရသော နေရာဟူ၍ ရိုးရာအဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်မျိုး မဟုတ်ပေ။ ထိုအယူအဆမျိုးမျိုးသည် ဂရိဒဿနိကဗေဒတွင် ရှိပြီး သမ္မာကျမ်းစာပြင်ပဂျူးစာပေများတွင် ထည့်သွင်းခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ ၎င်းတို့သည် သမ္မာကျမ်းစာတွင် မပါဝင်ပေ။ သမ္မာကျမ်းစာအရ “မီးကန္တာရ်ရေကန်” ဆိုသည်မှာ နောက်ဆုံးတရားစီရင်ခြင်းဖြစ်ပွားသည့်အခါ ဤကမ္ဘာဂြိုဟ်၏ မီးလောင်နေ�မျက်နှာပြင်ကို ဆိုလိုသည်။ “ကြည့်လော့၊ ထိုနေ့ရက်ကား မီးဖိုလောင်သကဲ့သို့ လောင်မြိုက်လိမ့်မည်။ မောက်မာသောသူခပ်သိမ်းနှင့် ဆိုးယုတ်သောသူခပ်သိမ်းတို့သည် ကောက်ရိုးဖြစ်ကြလိမ့်မည်။ လာမည့်နေ့ရက်သည် သူတို့ကို မီးလောင်စေလိမ့်မည်” ဟု ထာဝရဘုရားမိန့်တော်မူသည် (မာ ၄:၁)။

“The lake of fire” refers to the burning surface of the earth after the millennium. It is, therefore, not hell in the traditional sense of an eternally burning place of torment of the wicked dead, nor is it some kind of underground terrestrial eternal fire in which the wicked suffer eternally. These ideas are present in Greek philosophy and became incorporated in extrabiblical Jewish literature. They are not part of the Bible. The biblical “lake of fire” is the burning surface of this planet when the final judgment takes place. “For behold, the day comes, burning like an oven, when all the arrogant and all evildoers will be stubble; the day that comes will burn them up, says the Lord of hosts” (Mal. 4:1).

 

အမှုဆောင်တရားစီရင်ခြင်းအားဖြင့် ဘုရားသခင်သည် ဆိုးသူများကို လုံးဝနှင့် နောက်ဆုံးပျက်စီးစေတော်မူသည်။ သမ္မာကျမ်းစာ၏ ပုံရိပ်သည် ဆိုးသူများထံမှ ဘုရားသခင် နုတ်ထွက်သွားပြီး ဘုရားသခင်၏ ရှိနေခြင်းမရှိဘဲ သူတို့ကိုယ်တိုင် ပျက်စီးသွားခြင်း ဟူသော ပုံရိပ်မျိုး မဟုတ်ပေ။ ဘုရားသခင်နှင့် ခရစ်တော်ကို အပြစ်နှင့် အပြစ်၏ဇစ်မြစ်အပေါ် နောက်ဆုံးအောင်မြင်ခြင်းမှ ဖယ်ထုတ်လိုသူများသည် နောက်ဆုံးကောင်းကင်ဗေဒ၏ မရှိမဖြစ်အစိတ်အပိုင်းတစ်ရပ်ကို ကျမ်းစာသက်သေခံချက်မှ ဖယ်ရှားလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။

Through the executive judgment, God brings about the final destruction of the wicked. The biblical picture is not one of divine withdrawal from the wicked, who then destroy themselves as they are left without the presence of God. Those who wish to exclude God and Christ from the final victory over sin and its originator deprive the scriptural witness of an essential element of final eschatology.

 

ဤနောက်ဆုံးဆိုးသူများ ပျက်စီးပြီးနောက် ဘုရားသခင်သည် “ဖြောင့်မတ်ခြင်းတရား နေရာချထားရာ ကောင်းကင်သစ်မြေသစ်” ကို ဖန်ဆင်းတော်မူမည် (၂ပေ ၃:၁၃; ဗျာ ၂၁:၁; ဟေရှာ ၆၅:၁၇ နှိုင်းယှဉ်ပါ)။ ၎င်းသည် ကယ်တင်ခြင်းခံရသူအားလုံး၏ ထာဝရအိမ်ဖြစ်လိမ့်မည်။

After this final destruction of the wicked God will create “new heavens and a new earth in which righteousness dwells” (2 Peter 3:13; cf. Rev. 21:1; Isa. 65:17). This will be the eternal abode of all the redeemed.

 

IV. တရားစီရင်ခြင်းနှင့် ခရစ်ယာန်ဘဝ

ဘုရားသခင်၏ တရားစီရင်ခြင်းဆိုင်ရာ သမ္မာကျမ်းစာသွန်သင်ချက်သည် သမ္မာကျမ်းစာအတွေးအခေါ်တွင် ဘေးနားတစ်နေရာတည်းသာ မဟုတ်ပေ။ ၎င်းသည် ကယ်တင်ခြင်းအစီအမံ၏ ဆောင်ရွက်မှုတွင် အဓိကအစိတ်အပိုင်းတစ်ရပ်ဖြစ်ပြီး ကယ်တင်ခြင်းနှင့် ကယ်ဆယ်ခြင်းနှင့် ခွဲမရအောင် ဆက်စပ်နေသည်။

IV. Judgment and the Christian Life

The biblical teaching on judgment is by no means peripheral in biblical thought. It is an integral part of the outworking of the plan of salvation and connected in an inseparable way with both redemption and salvation.

 

တရားစီရင်ခြင်းသည် လူသားလွတ်လပ်ခွင့်ကို အာမခံသည်။ ရွေးချယ်ရန် လွတ်လပ်ခွင့်နှင့် အကျိုးဆက်အားလုံးကို ခံစားရမည့် လွတ်လပ်ခွင့်ကို အာမခံသည်။ ၎င်းတွင် လူသားတာဝန်ယူမှု၏ ကျင့်ဝတ်အတိုင်းအတာပါဝင်သည်။ တရားစီရင်ခြင်းသည် အပြစ်သည် ဘယ်တော့မှ မပြတ်သား ဆက်လက်ဖြစ်ပွားနေခြင်း မဟုတ်ကြောင်း ဆိုလိုသည်။ ဘုရားသခင်သည် အပြစ်ကို နောက်ဆုံးထိ ထိန်းချုပ်ထားတော်မူသည်။ တရားစီရင်ခြင်းသည် အပြစ်နှင့် အပြစ်၏နယ်ပယ်ကို ကန့်သတ်ပြီး နောက်ဆုံးတွင် အဆုံးသတ်စေသည်။ ဘုရားသခင်သည် ဤကိစ္စတွင် ဆုံးဖြတ်ချက်ချသူ ဖြစ်တော်မူသည်။ ကိုယ်တော်၏ တရားစီရင်ခြင်းများသည် ဘုရားသခင်၏ ဖြောင့်မတ်ခြင်းနှင့် တရားမျှတခြင်းကို အာမခံသည်။ ကိုယ်တော်၏ တရားစီရင်ခြင်းသည် နောက်ဆုံးတွင် ကိုယ်တော်၏ ချစ်ခြင်းမေတ္တာကို သက်သေပြသည်။ “ဘုရားသခင်၏ တရားစီရင်ခြင်းကို နောက်ဆုံးခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာရာတွင် ကိုယ်တော်၏ ချစ်ခြင်းမေတ္တာ၏ ထင်ရှားမှုအဖြစ် နားလည်သည်။ အပြစ်ကို အမှန်တကယ် အဓိကဖယ်ရှားနိုင်သော တရားစီရင်ခြင်းမှာ စင်ကြယ်သော ချစ်ခြင်းမေတ္တာ၏ တရားစီရင်ခြင်းသာလျှင် ဖြစ်သည်” (Aulen 146)။ သို့မဟုတ် အခြားနည်းဖြင့် ဖော်ပြရလျှင် “တရားစီရင်ခြင်းသည် ဘုရားသခင်နှင့် ကောင်းမြတ်ခြင်း၏ အောင်ပွဲခံခြင်းဆိုင်ရာ အယူအဆကို ကာကွယ်ပေးသည်။ လက်ရှိ ကောင်းမှုနှင့် ဆိုးမှု ပဋိပက္ခသည် ထာဝရတည်မြဲနေမည်ဟု စိတ်ကူးမယဉ်နိုင်ပေ။ တရားစီရင်ခြင်းဆိုသည်မှာ ဆိုးမှုကို အာဏာပိုင်စွာ၊ ဆုံးဖြတ်ချက်ချစွာ၊ နောက်ဆုံးတွင် ဖယ်ရှားပစ်မည်ဟု ဆိုလိုသည်” (Morris 72)။ တရားစီရင်ခြင်းသည် အပြစ်တည်ရှိသောကြောင့် လိုအပ်လာခြင်းဖြစ်ပြီး လူသားပုန်ကန်မှုကြောင့် ဖြစ်ပေါ်လာခြင်းဖြစ်သည်။ သို့သော် ဘုရားသခင်၏ သဘာဝတွင် ဒဏ်ပေးလိုစိတ်ကြောင့် မဟုတ်ပေ။ ဘုရားသခင်၏ ချစ်ခြင်းနှင့် တရားမျှတခြင်း၊ ကိုယ်တော်၏ ကျေးဇူးတော်နှင့် ဖြောင့်မတ်ခြင်းတို့သည် ဘုရားသခင်၏ တရားစီရင်ခြင်းတွင် တွေ့ဆုံကြသည်။

Judgment guarantees human freedom, the freedom to choose, with a full range of consequences. It involves the ethical dimension of human responsibility. Judgment also communicates that sin does not run a never-ending course. God ultimately remains in control of sin. Judgment limits sin and its sphere, bringing it finally to an end. God is the decisive actor in this matter. His judgments guarantee divine righteousness and justice. His judgment finally and ultimately demonstrates His love. “The judgment of God is understood in the final analysis as an expression of his love. For the only really radical judgment of sin is that of pure love” (Aulen 146). Or expressed differently: “Judgment protects the idea of the triumph of God and of good. It is unthinkable that the present conflict between good and evil should last throughout eternity. Judgment means that evil will be disposed of authoritatively, decisively, finally” (Morris 72). Judgment is made necessary because sin exists; it is called for by human rebellion, but not by vindictiveness in God’s nature. God’s love and justice, His grace and righteousness, meet in divine judgment.

 

ယုံကြည်သူများအနေဖြင့် တရားစီရင်ခြင်း၏ ရှုထောင့်အားလုံးကို ယုံမှားခြင်းမရှိဘဲ ရင်ဆိုင်နိုင်သည်။ ရှင်ပေါလုနှင့်အတူ “တရားသေကျေအောင် ပြုတော်မူသော ဘုရားသခင်ဖြစ်တော်မူ၏။ အဘယ်သူသည် အပြစ်တင်နိုင်သနည်း” ဟု ကျွန်ုပ်တို့ အတည်ပြုနိုင်သည် (ရော ၈:၃၃၊ ၃၄)။ ကယ်တင်ခြင်းနှင့် ယုံကြည်ခြင်း၏ လုံခြုံမှုသည် ကယ်တင်ရှင်နှင့် တရားသူကြီးနှစ်ဖြာဖြစ်တော်မူသော ဘုရားသခင်ပေါ်တွင် မူတည်သည်။ ဟေဗြဲစာရေးသူနှင့်အတူ “ဘုရားသခင်သည် သင်တို့၏ အမှုနှင့် ကိုယ်တော်၏နာမတော်အတွက် ပြသသော ချစ်ခြင်းမေတ္တာကို မေ့လျော့ရန် မတရားဟု မယူဆပေ” ဟု ကျွန်ုပ်တို့ ဆိုနိုင်သည် (ဟေဗြ ၆:၁၀)။ ဘုရားသခင်၏ တရားမျှတခြင်းသည် ကျွန်ုပ်တို့ လိုအပ်ပြီး အားကိုးနိုင်သော အရာဖြစ်သည်။

As believers, we may face each aspect of the judgment with confidence. With Paul we affirm, “It is God who justifies; who is to condemn?” (Rom. 8:33, 34). Our security of salvation and faith rests in the God who is both Saviour and Judge. With the author of Hebrews we say that “God is not so unjust as to overlook your work and the love which you showed for his sake” (Rom. 6:10). Divine justice is what we need and can count on.

 

ယောဟန်သည် “ကျွန်ုပ်တို့နှင့်အတူ ချစ်ခြင်းမေတ္တာ ပြည့်စုံခြင်းရှိသည်။ ကျွန်ုပ်တို့သည် တရားစီရင်ခြင်းနေ့အတွက် ယုံမှားခြင်းမရှိဘဲ ရဲဝံ့ခြင်းရှိစေခြင်းငှာ” ဟု မိန့်ဆိုသည် (၁ယော ၄:၁၇)။ ဤသည်မှာ ကျွန်ုပ်တို့၏ သခင်ယေရှုခရစ်၏ ခွင့်လွှတ်သော ချစ်ခြင်းမေတ္တာနှင့် ဘုရားသခင် ခမည်းတော်၏ တရားမျှတခြင်းနှင့် ဖြောင့်မတ်ခြင်းကို ယုံကြည်ခြင်းကို ဆိုလိုသည်။ သစ္စာရှိသူများသည် သူတို့၏ အပြစ်များကို ကျေးဇူးတော်ဖြင့် ခွင့်လွှတ်တော်မူသော သခင်ထံတွင် ကယ်တင်ခြင်းခံရ၍ (၁ယော ၁:၉)၊ ကောင်းကင်ရှိ ကျွန်ုပ်တို့၏ အတော်မယ်သူ (၁တိ ၂:၅; ဟေဗြ ၉:၁၅; ၁၂:၂၄)၊ ကျွန်ုပ်တို့၏ အကြွေးကို ပေးဆပ်ပေးသော သူ (ဟေဗြ ၁၀:၁၂–၁၄)၊ ကိုယ်တော်၏ ထိုက်တန်ခြင်းအားဖြင့် တရားစီရင်ခြင်းကို ယုံမှားခြင်းမရှိဘဲ ရင်ဆိုင်နိုင်သည်။ ကျွန်ုပ်တို့၏ သခင်ယေရှုခရစ်အားဖြင့် ကျွန်ုပ်တို့သည် “ကျေးဇူးတော်၏ ထာသန်းပလ္လင်နှင့် ယုံမှားခြင်းမရှိဘဲ ချဉ်းကပ်နိုင်” သည် (ဟေဗြ ၄:၁၆)။ အကြောင်းမူကား ကိုယ်တော်သည် ခမည်းတော်ထံတော်၌ ကျွန်ုပ်တို့၏ “တရားလွှတ်တော်မူသူ” ဖြစ်တော်မူသည် (၁ယော ၂:၁)။ ကျွန်ုပ်တို့၏ အတော်မယ်သူ၊ တရားလွှတ်တော်မူသူ၊ ယဇ်ပုရောဟိတ်မင်းနှင့် ဆက်ဆံရေးသည် တရားစီရင်ခြင်းနေ့တွင် ကျွန်ုပ်တို့ကို ယုံမှားခြင်းမရှိစေပေ။

John speaks of “love perfected with us, that we may have confidence for the day of judgment” (1 John 4:17). This means trusting in the forgiving love of our Lord Jesus Christ and in the justice and righteousness of God the Father. The faithful are saved in the Lord, who graciously forgives their sins (1 John 1:9), our heavenly Mediator (1 Tim. 2:5; Heb. 9:15; 12:24), who stands good for our debt (Heb. 10:12–14), and in whose merits we can face the judgment with confidence. Through our Lord Jesus Christ we can “with confidence draw near to the throne of grace” (Heb. 4:16), because He is our “advocate with the Father” (1 John 2:1). Our relationship with our Mediator, Advocate, and High Priest makes us confident in the day of judgment.

 

ခမည်းတော်နှင့် ပတ်သက်၍လည်း ထိုနည်းတူ ယုံမှားခြင်းရှိသည်။ ကိုယ်တော်သည် “ကမ္ဘာကို ချစ်တော်မူသောကြောင့် ကိုယ်တော်၏ တစ်ပါးတည်းသော သားတော်ကို ပေးသနားတော်မူသည်။ အကြင်သူသည် ကိုယ်တော်ကို ယုံကြည်လျှင် ပျက်စီးခြင်းမရှိဘဲ အသက်ရှင်ခြင်းကို ရစေခြင်းငှာ” ဖြစ်သည် (ယော ၃:၁၆)။ ဘုရားသခင် ခမည်းတော်သည် “ကျွန်ုပ်တို့၏ ဖြောင့်မတ်ခြင်းအားဖြင့် ပြုသော အမှုကြောင့် မဟုတ်ဘဲ ကိုယ်တော်၏ ကရုဏာတော်ကြောင့် ကယ်တင်တော်မူသည်”။ ကိုယ်တော်သည် သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်ကို ယေရှုခရစ်အားဖြင့် ပေးသနားတော်မူသည်။ “ကျွန်ုပ်တို့သည် ကိုယ်တော်၏ ကျေးဇူးတော်အားဖြင့် တရားသေကျေခြင်းခံရပြီး အသက်ရှင်ခြင်း မျှော်လင့်ရာတွင် အမွေခံသူဖြစ်စေခြင်းငှာ” ဖြစ်သည် (တိ ၃:၅–၇)။

The same confidence is ours regarding our Father, who Himself “so loved the world that he gave his only Son, that whoever believes in him should not perish but have eternal life” (John 3:16). God the Father “saved us, not because of deeds done by us in righteousness, but in virtue of his own mercy”; He also gave the Holy Spirit, “through Jesus Christ our Savior, so that we might be justified by his grace and become heirs in hope of eternal life” (Titus 3:5–7).

 

ဘုရားသခင် ခမည်းတော်နှင့် ကိုယ်တော်၏ သားတော် ယေရှုခရစ်အားဖြင့် ကယ်တင်ခြင်းခံရသည်ဟု ယုံမှားခြင်းရှိခြင်း၏ အကျိုးသည် ကျွန်ုပ်တို့ကို “ကောင်းသောအမှုများ” ပြုရန် “ဂရုစိုက်” စေသည် (အပိုဒ် ၈)။ ယေရှုခရစ်၏ တန်ခိုးအားဖြင့် သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်အားဖြင့် “ကောင်းသောအမှုများ” မပြသသူကို “အသီးမသီးသူ” ဟု ခေါ်သည် (အပိုဒ် ၁၄)။ ထိုသူ၏ ယုံကြည်ခြင်းသည် အလုပ်မရှိသော ယုံကြည်ခြင်းဖြစ်သောကြောင့် ဗလာဖြစ်သည်။ ခရစ်တော်၏ တန်ခိုးပေးခြင်းကို အခြေခံ၍ ဘုရားသခင်၏ လူများသည် ယုံကြည်ခြင်း၏ အမှုများတွင် ပါဝင်ပြီး အသီးသီးစေသည်။ ယုံကြည်သူသည် ယခုမှစ၍ ခရစ်တော်၏ အောင်မြင်စွာ တိမ်တိုက်ပေါ်မှ ပြန်လာတော်မူသော နေ့တိုင်အောင် ပြည့်စုံသော ယုံမှားခြင်းနှင့် အလွန်ပျော်ရွှင်ခြင်းကို ရရှိ ပြီး ဤဘဝတွင်ပင် သခင်နှင့် အလွန်ပျော်ရွှင်ဖွယ် ပေါင်းသင်းခြင်းကို ခံစားရမည်။ ကျွန်ုပ်တို့၏ သခင်ပေါ်ထွန်းလာသော အချိန်သည် မကြာမီ ရောက်လာမည်။ သစ္စာရှိသူများသည် ကိုယ်တော်နှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင် ပါဝင်ကြလိမ့်မည်။

The fruit of this confidence of being saved through God the Father and Jesus Christ His Son makes us “careful” to practice “good deeds” (verse 8). The one who does not manifest “good deeds” by the enabling power of Jesus Christ through the Holy Spirit is called “unfruitful” (verse 14). The faith of such a one is empty, because it is not a faith that works. Based on Christ’s empowerment, God’s people engage in works of faith that make them fruitful. The believer is to have full confidence and complete joy from now until the day of Christ’s triumphant return in the clouds of heaven, experiencing even in this life a most joyous union with the Lord. The time will soon be here when our Lord appears, and the faithful will join Him face-to-face.

 

V. သမိုင်းဆိုင်ရာ အကျဉ်း

ရာစုနှစ်များစွာတစ်လျှောက် ဘုရားသခင်၏ တရားစီရင်ခြင်းဆိုင်ရာ ခရစ်ယာန်အတွေးအခေါ်သည် ကွဲပြားခဲ့သည်။ အသင်းတော်ဆိုင်ရာ၊ ဓမ္မသတ်ဆိုင်ရာ၊ လူမှုယဉ်ကျေးမှုဆိုင်ရာ ထည့်သွင်းစဉ်းစားမှုများသည် သမ္မာကျမ်းစာထက် သွန်သင်ချက်၏ ပုံစံကို မကြာခဏ လွှမ်းမိုးခဲ့သည်။

V. Historical Overview

Over the centuries Christian thought about divine judgment has varied. Ecclesiological, theological, and sociocultural considerations have often influenced the form of the teaching rather than the Scriptures.

 

ကျမ်းစာအရ ဘုရားသခင်၏ တရားစီရင်ခြင်း

အပိုင်း အေ။ အစောပိုင်း ခရစ်ယာန်ဘုရားကျောင်းမှ ဉာဏ်အလင်း ခေတ်အထိ ဘုရားသခင်၏ တရားစီရင်ခြင်း

တမန်တော်ဆရာများ (Apostolic Fathers) တို့သည် အချိန်ကုန်ဆုံးချိန်၌ နောက်ဆုံး တရားစီရင်ခြင်း ရှိလိမ့်မည်ဟု ယူဆခဲ့ကြသည်။ ယေရှုခရစ်တော်ကို အသက်ရှင်သူနှင့် သေသူတို့၏ တရားသူကြီးအဖြစ် အမြဲတမ်း သတ်မှတ်ခဲ့ကြသည် (ပိုလီကပ်၊ ဖိလိပ္ပိသို့ စာ ၂ [ANF ၁:၃၃])။ ကလီမင့်က လာမည့် “တရားစီရင်ခြင်း” အကြောင်း ပြောခဲ့သည် (၁ ကလီမင့် ၂၇၊ ၂၈ [ANF ၁:၁၂])။

A. Divine Judgment From the Early Church to the Age of the Enlightenment

The Apostolic Fathers assumed that there would be a last judgment at the end of time. Consistently Jesus Christ is designated as the one who comes as a judge of the living and the dead (Polycarp, To the Philippians 2 [ANF 1:33]). Clement speaks of a “judgment to come” (1 Clement 27, 28 [ANF 1:12]).

 

ဒုတိယရာစုနှစ်ရှိ ခရစ်ယာန်ကာကွယ်စောင့်ရှောက်သူများဖြစ်သော ဂျက်စတင်မာတာ၊ အဲရစ်စတီးဒက်စ်၊ အေသနာဂိုရက်စ်၊ အန်တီယောက်မှ သော့ဖီလက်စ်၊ တေးရှန်တို့သည်လည်း ခရစ်တော်ကို အသက်ရှင်သူနှင့် သေသူတို့၏ တရားသူကြီးအဖြစ် ဟောပြောခဲ့ကြသည်။ သို့သော် အချို့က သေပြီးနောက် ချက်ချင်း တရားစီရင်ခြင်း ရှိသည်ဟု ခံယူခဲ့ကြသည်။

Second-century apologists such as Justin Martyr, Aristides, Athenagoras, Theophilus of Antioch, and Tatian also spoke of Christ as the judge of the living and the dead. Some of these, however, conceived a judgment immediately after death.

 

ဂနိုစတစ်ဝါဒနှင့် မာစီယွန်အယူဝါဒ အတုအယောင်များကို ဆန့်ကျင်တိုက်ခိုက်ရာတွင် အိုင်ရီနီယက်စ် (ဘီစီ ၁၁၅-၂၀၂ ခန့်) က ကျမ်းစာအရ တရားစီရင်ခြင်းသည် ခရစ်တော် ပြန်ကြွလာခြင်း၏ မရှိမဖြစ် အစိတ်အပိုင်းတစ်ခု ဖြစ်သည်ဟု ထောက်ပြခဲ့သည် (အယူဝါဒဆန့်ကျင်ခြင်း ၅.၂၇ [ANF ၁:၅၅၆])။ ခရစ်တော်၏ တရားစီရင်ခြင်း၏ စံနှုန်းမှာ ပညတ်တော်များကို စောင့်ထိန်းခြင်း ဖြစ်သည် (အယူဝါဒဆန့်ကျင်ခြင်း ၁.၁၀.၁; ၃.၅.၃; ၄.၃၇.၁ [ANF ၁:၃၃၀, ၄၁၈, ၅၁၈])။

In fighting Gnosticism and the Marcionite heresy, Irenaeus (c. 115-c. 202) pointed out that, according to Scripture, judgment is a necessary aspect of the return of Christ (Against Heresies 5. 27 [ANF 1:556]). The standard of Christ’s judgment is the keeping of the commandments (Against Heresies 1. 10. 1; 3. 5. 3; 4. 37. 1 [ANF 1:330, 418, 518]).

 

တရားစီရင်ခြင်း အကြောင်းအရာသည် တာတီယန် (ဘီစီ ၁၆၀-၂၄၀ ခန့်) ၏ ဓမ္မသီအိုရီတွင် အဓိက အကြောင်းအရာ ဖြစ်သည် (ဝိညာဉ်၏ သက်သေခံချက် ၂; ခွင့်လွှတ်ခြင်း ၁၇၊ ၁၈၊ ၄၅ [ANF ၃:၁၇၆, ၃၂, ၅၀])။ ခရစ်ယာန်များသည် မတရားသူများ၊ စာတန်နှင့် သူ၏ ကောင်းကင်တမန်များကို တရားစီရင်ရာတွင် ပါဝင်မည် ဖြစ်သည်ဟု သူက ထောက်ပြခဲ့သည် (နောင်တရခြင်းအကြောင်း ၇; ညှဉ်းဆယ်ချိန်တွင် ထွက်ပြေးခြင်း ၁၀.၂; အမျိုးသမီးတို့၏ ဝတ်စားဆင်ယင်မှု ၁.၂.၄ [ANF ၃:၆၆၂, ၆၆၃; ၄:၁၅, ၁၂၂])။

The idea of the judgment is a key theme of the theology of Tertullian (c. 160-c. 240, Testimony of the Soul 2; cf. Apology 17, 18, 45 [ANF 3:176, 32, 50]). He points out that Christians will participate in the judgment of the wicked people, Satan, and his angels (On Repentance, 7; Flight in Time of Persecution, 10. 2; On the Apparel of Women, 1. 2. 4 [ANF 3:662, 663; 4:15, 122]).

 

အိုရီဂျင် (ဘီစီ ၁၈၅-၂၅၄ ခန့်) က တရားစီရင်ခြင်းကို သင်္ကေတနည်းဖြင့် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခဲ့သည်။ သန့်ရှင်းသူများသည် သေပြီးနောက် ချက်ချင်း ကောင်းကင်ဘုံသို့ သွားကြပြီး ထိုနေရာကို “ဝိညာဉ်တို့၏ ကျောင်း” ဟု သူက ခေါ်ဝေါ်ခဲ့သည်။ မတရားသူများမှာ အပြစ်များဖြင့် လောင်စာထည့်ထားသော မရှိမဖြစ် မီးထဲသို့ ဝင်ကြပြီး အပြစ်ရှိသူများကို သန့်စင်စေရန် ဖြစ်သည်ဟု ဆိုသည် (ဆဲလ်ဆပ်စ်ကို ဆန့်ကျင်ခြင်း ၅.၁၅-၁၇; ၆.၂၆ [ANF ၄:၅၄၉, ၅၅၀, ၅၈၅])။ သူ၏ လွှမ်းမိုးမှုသည် နောက်ပိုင်း ဝိညာဉ်ရေးရာ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုမှုများပေါ်တွင် ကျန်ရစ်ခဲ့သည် (ဘေဆီလ် ကီဆီရီယာ [ဘီစီ ၃၃၀-၃၇၉]၊ ဂရီဂိုရီ နာဇီယန်ဇက်စ် [ဘီစီ ၃၂၉-၃၉၀]၊ ဂရီဂိုရီ နီဆာ [ဘီစီ ၃၃၀-၃၉၅])။

Origen (c. 185-c. 254) interpreted the judgment in allegorical fashion. He said that the saints go immediately after death to paradise which he called the “school of the souls,” while the wicked enter an immaterial fire of judgment fed by sins, serving to purify sinners (Against Celsus 5. 15–17; 6. 26 [ANF 4:549, 550, 585]). His influence is left on various later spiritualizing interpretations of judgment (so Basil of Caesarea [c. 330–379], Gregory of Nazianzus [c. 329–390], and Gregory of Nyssa [c. 330-c. 395]).

 

ကာသေ့ချ်ဘုန်းကြီး ဆိုင်ပရီယန် (ဘီစီ ၂၀၀-၂၅၈) က တရားစီရင်ခြင်းကို ခရစ်ယာန်များ ကောင်းမှုပြုရန် အားပေးမှုအဖြစ် ဖွံ့ဖြိုးစေခဲ့ပြီး နောက်ပိုင်း ကက်သလစ်ဘာသာတွင် ထိုက်တန်မှု သီအိုရီ ဖွံ့ဖြိုးလာရာတွင် နက်ရှိုင်းစွာ လွှမ်းမိုးခဲ့သည်။ ဖြောင့်မတ်သူများနှင့် အာဇာနည်များသည် ချက်ချင်း ကောင်းကင်ဘုံသို့ သွားကြသည် (သေခြင်းအကြောင်း ၂၀၊ ၂၆ [ANF ၅:၄၇၄, ၄၇၅])။ မတရားသူများမှာ ငရဲတွင် အစဉ်အမြဲ လောင်ကျွမ်းနေရမည် (စာများ ၃၀.၇; ၅၅.၁၀ [ANF ၅:၃၁၁, ၃၅၀])။

Cyprian (c. 200–258), bishop of Carthage, developed the idea of judgment as an incentive for Christians to do good, profoundly influencing the development of the doctrine of merit in later Catholicism. The righteous and the martyrs go immediately into heaven (On Mortality 20, 26 [ANF 5:474, 475]), but the wicked burn eternally in hell (Letters 30. 7; 55. 10 [ANF 5:311, 350]).

 

လက်တင်ကာကွယ်စောင့်ရှောက်သူ လက်တန်တီယက်စ် (ဘီစီ ၂၅၀-၃၂၅ ခန့်) က ထောင်စုနှစ် အစတွင် ဖြောင့်မတ်သူများ ထမြောက်ပြီး တရားစီရင်ခြင်းသို့ ဝင်ရောက်မည်ဟု သွန်သင်ခဲ့သည် (ဘုရားသခင်၏ အဖွဲ့အစည်းများ ၇.၂၀; ၂၂-၂၄ [ANF ၇:၂၁၆-၂၁၉])။ စာတန်နှင့် သူ၏ ကောင်းကင်တမန်များနှင့် မတရားသူများသည် ထောင်စုနှစ်ပြီးနောက် အစဉ်အမြဲ လောင်ကျွမ်းရမည် (အဖွဲ့အစည်းများ ၇.၂၆ [ANF ၇:၂၂၀, ၂၂၁])။

The Latin apologist Lactantius (c. 250-c. 325) taught that at the beginning of the millennium the righteous would be raised and enter into judgment (Divine Institutes 7. 20; 22–24 [ANF 7:216–219]). Satan and his angels, along with the wicked, would burn forever, beginning after the millennium (Institutes 7. 26 [ANF 7:220, 221]).

 

ဟစ်ပိုမြို့မှ ဩဂတ်စတင် (ဘီစီ ၃၅၄-၄၃၀) က ဘုရားသခင်၏ မြို့တော် စာအုပ်တွင် တရားစီရင်ခြင်း သွန်သင်ချက်ကို အပြည့်အဝ ဖွံ့ဖြိုးစေခဲ့သည် (စာအုပ် ၂၀ နှင့် ၂၁ [NPNF-၁ ၂:၄၂၁-၄၇၈])။ တရားစီရင်ခြင်းသည် ဘုရားသခင်၏ ဖြောင့်မတ်ခြင်းအပေါ် အခြေခံသည် (၂၀.၁-၃)။ ယောဟန် ၅:၂၂-၂၄ ရှိ တရားစီရင်ခြင်းကို အပြစ်ဒဏ်ပေးခြင်းဟု နားလည်သည် (၂၀.၅)။ စာတန်၊ မကောင်းသော ကောင်းကင်တမန်များနှင့် မတရားသူများသည် ငရဲတွင် အစဉ်အမြဲ လောင်ကျွမ်းရမည် (၂၁.၁-၉) သို့သော် အပြစ်ဒဏ်တွင် အဆင့်အတန်း အနည်းငယ် ရှိသည် (၂၀.၁၆)။ ယုံကြည်သူများ၏ ဆုတောင်းချက်များနှင့် သန့်ရှင်းသူများ၏ ဆုတောင်းပေးခြင်းသည် ဖြောင့်မတ်သူများကို သန့်စင်ငရဲဆင်းရဲခြင်း (purgatorial torment) တွင် ကူညီမည် (၂၁.၂၇) ဖြစ်ပြီး အချို့ကို သန့်စင်စေမည် (၂၁.၁၃)။

Augustine of Hippo (354–430) fully developed the teaching of judgment in his City of God (books 20 A.D. 21 [NPNF-1 2:421–478]). Judgment is based on the righteousness of God (20. 1–3). The judgment in John 5:22–24 is understood as condemnation (20. 5). Satan, evil angels, and the wicked will burn in hell eternally (21. 1–9) but with some gradation of punishment (20. 16). The prayers of the faithful and the intercession of the saints will assist the righteous in their purgatorial torment (21. 27), which will purify some of them (21. 13).

 

ပညာရှင် သောမတ်စ် အကွီးနက်စ် (၁၂၂၅-၁၂၇၄) က ပထမဆုံးအကြိမ် နှစ်ထပ်တရားစီရင်ခြင်း (double judgment) အယူအဆကို အသေးစိတ် ဖွံ့ဖြိုးစေခဲ့သည်။ ပထမတရားစီရင်ခြင်း (သို့မဟုတ် တစ်ဦးချင်းတရားစီရင်ခြင်း) သည် ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ သေခြင်းပြီးနောက် ချက်ချင်း ဖြစ်ပေါ်သည်။ နောက်ဆုံးသို့မဟုတ် အထွေထွေ တရားစီရင်ခြင်းသည် ဝိညာဉ်နှင့် ခန္ဓာကိုယ် ပြန်လည်ပေါင်းစည်းသည့် အထွေထွေ ထမြောက်ခြင်းတွင် ဖြစ်ပေါ်သည် (သောမတ်စ် သောလောဂျီ ၃a.၅၉.၅)။ ဤသွန်သင်ချက်ကို နောက်ပိုင်းတွင် ရဟန်းမင်းကြီး ဘန်နီဒစ် ၁၂ က ထောက်ခံခဲ့သည် (၁၂၈၅-၁၃၄၂)။ အလယ်ခေတ် ဓမ္မသီအိုရီတွင် ထင်ရှားသော ဖြစ်စဉ်တစ်ခုမှာ ခရစ်တော်ကို qျပ်စွာပြစ်ဒဏ်ပေးသော တရားသူကြီးအဖြစ် ပုံဖော်ခြင်းဖြစ်ပြီး အလွန်အမင်း ကြောက်ရွံ့ခံရသည်။ တရားစီရင်ခြင်း အကြောင်းအရာကို ကောင်းမှုရှိသော အကျင့်ကို လုပ်ဆောင်ရန် အားပေးမှုအဖြစ် ကျယ်ကျယ်ပြန့်ပြန့် အသုံးပြုခဲ့သည်။

The scholastic Thomas Aquinas (1225–1274) developed for the first time a detailed concept of the double judgment. The first (or particular) judgment occurs immediately after physical death. The final or general judgment comes at the general resurrection when souls and bodies are reunited (Summa Theologiae 3a. 59. 5). This teaching was subsequently supported by Pope Benedict XII (1285–1342). A striking phenomenon of medieval theology is the picture of Christ as a stern and exacting judge, feared to the extreme. The judgment motif was thus used extensively as an incentive to good, moral life.

 

မာတင်လူသာ သည် ဤအလယ်ခေတ် ခရစ်တော်၏ ပုံရိပ်ကြောင့် နက်ရှိုင်းစွာ လွှမ်းမိုးခံခဲ့ရပြီး ကြောက်ရွံ့မှုနှင့် စိုးရိမ်ပူပန်မှု ဖြစ်ပေါ်ခဲ့သည် (ဝါမား ထုတ်ဝေမှု ၃၈.၁၄၈.၁၁၊ ၁၂; ၄၀.၁; ၂၉၈.၉; ၄၁.၁၉၇.၅၊ ၆)။ လက်ဝါးကပ်တိုင်သည် မူလအပြစ်ကိုသာ ဖြေရှင်းထားပြီး တစ်ဦးချင်း အပြစ်များအတွက် ဘုရားဖူးခရီးများနှင့် ကောင်းမှုများဖြင့် နောင်တရရန် လိုအပ်သည်ဟု သွန်သင်ခံရသည် (ထိုနေရာ ၄၇.၃၁၀.၇-၁၇; ၄၇.၃၄၄.၃၉-၄၂)။ လူသာက ခရစ်တော်၏ ပုံရိပ်ကို ပြောင်းလဲခဲ့ပြီး ကယ်တင်ရှင်၊ အလယ်အလတ်သမာဓိသူ၊ ညီနောင်၊ သူငယ်ချင်း အဖြစ် တင်ပြခဲ့သည်။ ကိုယ်တိုင် ဖြောင့်မတ်ခြင်းကို စွန့်လွှတ်ပြီး ယုံကြည်ခြင်းဖြင့် ကိုယ်တော်နှင့် ဆက်နွယ်နေရန် အားပေးသည်ဟု ဆိုသည် (ထိုနေရာ ၃၃.၈၅.၇-၂၂)။ ဘုရားသခင်ကို နောက်ဆုံး တရားစီရင်ခြင်းတွင် တင်းကြပ်သော တရားသူကြီးအဖြစ် တင်ပြသော်လည်း ခရစ်တော်ကို ကျွန်ုပ်တို့၏ အကြီးကျယ်ဆုံး ဘုန်းအသရေ အဖြစ် တင်ပြခဲ့သည် (ထိုနေရာ ၃၆.၄၅၀.၄-၆)။

Martin Luther was deeply influenced by this medieval picture of Christ, which produced fear and anxiety in him (Weimar Ausgabe 38. 148. 11, 12; 40. 1; 298. 9; 41. 197. 5, 6). He was taught that the cross had taken care of original sin only and that individual sins call for penance with pilgrimages and good works (ibid. 47. 310. 7–17; 47. 344. 39–42). Luther changed this picture of Christ by presenting Him as “Saviour, Mediator, Brother, and Friend,” the one who tells us to leave aside our works righteousness and encourages us to abide in Him by faith (ibid. 33. 85. 7–22). God is now presented as the stern judge in the final judgment, but Christ as our major glory (ibid. 36. 450. 4–6).

 

ဆွစ်ဇာလန် ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးသမား အူလရစ်ချ် ဇွင်ဂလီ က အလယ်ခေတ် နှစ်ထပ်တရားစီရင်ခြင်း အယူဝါဒကို ဆက်လက်ထိန်းသိမ်းခဲ့သည်။ နောက်ဆုံး တရားစီရင်ခြင်းသည် ဆုလာဘ်နှင့် အပြစ်ဒဏ်အတွက် ဆုံးဖြတ်ချက်ကို ကြေညာရုံသာ ဖြစ်ပြီး ဝိညာဉ်နှင့် ခန္ဓာကိုယ် ပြန်လည်ပေါင်းစည်းသူများ ခံစားရမည် (နိဂုံးချုပ်များ၏ ရှင်းလင်းချက်နှင့် အခြေခံ ၅၇)။ အဓိက ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးသမားများထဲတွင် ဂျွန်ကယ်ဗင် က တရားစီရင်ခြင်း ဓမ္မသီအိုရီကို အထူးဖွံ့ဖြိုးစေခဲ့သည်။ သူသည်လည်း အလယ်ခေတ် နှစ်ထပ်တရားစီရင်ခြင်းကို လက်ခံခဲ့သည်။ ဖြောင့်မတ်သူများ၏ ဝိညာဉ်များသည် သေပြီးနောက် ချက်ချင်း အစပိုင်း ထာဝရကယ်တင်ခြင်းကို ခံစားရသော်လည်း မတရားသူများ၏ ဝိညာဉ်များသည် ဆင်းရဲဒုက္ခနှင့် ညှဉ်းပန်းနှိပ်စက်ခြင်းကို ခံစားရသည် (အဖွဲ့အစည်းများ ၃.၂၅.၆၊ ၉)။ နောက်ဆုံး တရားစီရင်ခြင်းတွင် ပြန်လည်ပေါင်းစည်းထားသော ခန္ဓာကိုယ်နှင့် ဝိညာဉ်များအတွက် ထာဝရ ပျော်ရွှင်ခြင်း သို့မဟုတ် ထာဝရ အပြစ်ဒဏ်ကို ချမှတ်မည် (ထိုနေရာ ၃.၂၅.၁၀၊ ၁၂)။

 

The Swiss Reformer Ulrich Zwingli held to the medieval doctrine of double judgment. The final judgment simply announces the decision for rewards and punishment to be experienced by humans whose soul and body are reunited (Exposition and Basis of the Conclusions, art. 57).

John Calvin produced the most developed judgment theology of the major Reformers. He also held to the medieval double judgment. The souls of the righteous experience immediately after death an initial form of eternal salvation, but the souls of the wicked experience torment and torture (Institutes 3. 25. 6, 9). The final judgment will mete out eternal bliss or eternal punishment to the reunited bodies and souls (ibid. 3. 25. 10, 12).

 

ရိုမန်ကက်သလစ်ဘာသာသည် ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးကို တုံ့ပြန်ရာတွင် ထရန့်ကောင်စီ ကြေညာချက်များဖြင့် တုံ့ပြန်ခဲ့သည်။ “ကောင်းမှုများ” သည် ထိုက်တန်ပြီး နောက်ဆုံး တရားစီရင်ခြင်းတွင် ခရစ်တော်၏ ထိုက်တန်မှုနှင့်အတူ အရေးကြီးသော အခန်းကဏ္ဍမှ ပါဝင်သည်ဟု အတည်ပြုခဲ့သည်။

Roman Catholicism responded to the Reformation challenge with the declarations of the Council of Trent. “Good works,” it affirmed, are meritorious and play an important role in the final judgment, in addition to the merits of Christ.

 

ပရိုတက်စတင့် အစဉ်အလာမှ ဉာဏ်အလင်းခေတ်အထိ တရားစီရင်ခြင်း အယူဝါဒ၏ ပုံရိပ်သည် ကွဲပြားသည်။ အလုံးစုံအားဖြင့် စာသားအတိုင်း အနာဂတ် တရားစီရင်ခြင်းမှ ဝေးကွာသွားသည့် လမ်းကြောင်းရှိပြီး ဘုရားသခင်ကို ကိုယ်ရည်မရှိသော အရာအဖြစ် ပြန်လည်အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုသည့် အမျိုးမျိုးသော အသိဉာဏ်သစ်များကြောင့် ဖြစ်သည်။ ထိုပြောင်းလဲမှုများက တရားစီရင်ခြင်း အယူဝါဒတွင် ပြုပြင်မှုများ လိုအပ်စေခဲ့သည်။

The picture of the doctrine of judgment from Protestant orthodoxy to the Age of the Enlightenment is diverse. On the whole, there is a trend away from a literal future judgment, conditioned by various rationalistic innovations which reinterpreted God as an impersonal reality. Such changes demanded adjustments in the doctrine of judgment.

 

အပိုင်း ခ။ ဉာဏ်အလင်းခေတ်မှ ယနေ့အထိ ဘုရားသခင်၏ တရားစီရင်ခြင်း

၁. လစ်ဘရယ် ဓမ္မသီအိုရီတွင် လမ်းကြောင်းများ

ခေတ်သစ်တွင် အထက်ကောင်းကင်ဘုံ အတိုင်းအတာများ ဖယ်ရှားခံရခြင်းကြောင့် ဘုရားသခင်၏ တရားစီရင်ခြင်း အကြောင်းအရာကို ဘေးဖယ်ထားခဲ့သည်။ လစ်ဘရယ် ဓမ္မသီအိုရီစနစ်များတွင် ထိုအကြောင်းအရာသည် မရှိသလောက်ပင် (ဥပမာ ပေါလ် တီလစ်ချ်၊ ယူဂျင် မိုလ့်မန်း၊ ဝုဖ်ဟတ် ပန်နန်ဘတ်၊ ဂျယ်ဟတ် အေဘယ်လင် တို့၏ စနစ်များကို ကြည့်ပါ)။

B. Divine Judgment From the Age of the Enlightenment to the Present

1. Trends in Liberal Theology

The removal of transcendent dimensions in modernity caused the idea of a divine judgment to be pushed aside. It hardly enters into theological systems in liberal theology (see, for instance, Paul Tillich, Jürgen Moltmann, Wolfhart Pannenberg, Gerhard Ebeling).

 

ယနေ့ လစ်ဘရယ် ဓမ္မပညာရှင်များက အဋ္ဌမဆယ်စုနှစ်မှစ၍ ခေတ်သစ်၏ ယဉ်ကျေးမှု တော်လှန်ရေးများကို ပြောဆိုကြပြီး ပြင်သစ်တော်လှန်ရေး၊ နောက်ဆက်တွဲ စက်မှုတော်လှန်ရေး၊ ကမ္ဘာစစ်နှစ်ခု၊ လက်ရှိ လူလုပ် ဂေဟစနစ် အကျပ်အတည်းတို့ကို လူသားမျိုးနွယ်ကိုယ်တိုင် ဖန်တီးထားသော တရားစီရင်ခြင်းများအဖြစ် ရှုမြင်ကြသည် (ကားလ် ဟော့လ်၊ အမ် ဂရက်ရှက်၊ မိုလ့်မန်း၊ ပန်နန်ဘတ် တို့က ဤသို့ ဆိုသည်)။ ဤနည်းဖြင့် တရားစီရင်ခြင်းဆိုသည်မှာ လူသားကိုယ်တိုင် ထုတ်လုပ်ထားသော ယဉ်ကျေးမှု၏ အတွင်းစည်းအကျိုးသက်ရောက်မှု အင်အားစုများဖြင့် ဆုံးဖြတ်ခံရသော လက်ရှိ လူသားအတွေ့အကြုံမျှသာ ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် လစ်ဘရယ် ဓမ္မသီအိုရီတွင် အနာဂတ် ဘုရားသခင်၏ တရားစီရင်ခြင်း၏ အနှစ်သာရ မရှိတော့ပေ။ တရားစီရင်ခြင်းသည် အဓိကအားဖြင့် ယခုနှင့် ဤနေရာတွင်သာ ဖြစ်ပေါ်ပြီး လူသားကိုယ်တိုင်၏ ထုတ်ကုန် ဖြစ်သည်။ အာဒိုလ်ဖ် ဘူလ့်မန်က ကျမ်းစာ၏ တရားစီရင်ခြင်း သတင်းစကားကို တည်ရှိမှုဆိုင်ရာ “ဆုံးဖြတ်ချက်၏ အကျပ်အတည်း” အဖြစ် ပြန်လည်အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခဲ့သည်။

Today’s liberal theologians speak of cultural revolutions of modernity as manifested since the eighteenth century, culminating in the French Revolution, the subsequent industrial revolution, and the two world wars, as well as the present man-made ecological crisis, as judgments which humanity has produced for itself (so Karl Holl, M. Greschat, Moltmann, Pannenberg). In this sense, judgment is nothing more or less than present human experience, determined by the immanent forces of culture. In liberal theology, therefore, there is no substance to a future divine judgment. Judgment basically happens here and now as the product of humanity itself. R. Bultmann reinterpreted the biblical message of judgment as an existential “crisis of decision.”

 

ခေတ်သစ် အတွေးအခေါ်ရှင်အချို့က ဘုရားသခင်၏ တရားစီရင်ခြင်း အကြောင်းအရာကို ရိုးရှင်းပြီး ဒဏ္ဍာရီဆန်ဆန်၊ ခေတ်မီမှု မရှိတော့ဟု ရှုမြင်ကြသည်။ အချို့က ခေတ်သစ် လူတိုင်းကယ်တင်ခြင်း (universalism) ရှုထောင့်မှ ကျင့်ဝတ်မဲ့ပြီး ခေတ်မမီတော့ဟု ဝေဖန်လိုကြသည်။ ဤအဓိက ရှုထောင့်နှစ်ခုကို အကျဉ်းချုပ် ဆွေးနွေးရန် လိုအပ်သည်။

Some modern minds perceive the theme of divine judgment as primitive, mythical, and outdated. Others wish to criticize it as unethical and outmoded from the point of view of modern universalism. We need to consider briefly two of these major points of view.

 

က။ ဘုရားသခင်၏ ချစ်ခြင်းမေတ္တာနှင့် ဘုရားသခင်၏ တရားစီရင်ခြင်း။ ခေတ်သစ် အတွေးအခေါ်ရှင်အချို့က ဘုရားသခင်၏ ချစ်ခြင်းမေတ္တာကို တရားစီရင်ခြင်းနှင့် ဆန့်ကျင်ဘက် တင်ပြခဲ့ကြသည်။ ချစ်ခြင်းနှင့် တရားစီရင်ခြင်း ကွဲပြားခြင်း ဟုတ်မဟုတ် ဤစွပ်စွဲချက်ကို ဒုတိယရာစုနှစ် ခရစ်ယာန်အယူဝါဒဖောက်ပြန်သူ မာစီယွန်က ပထမဆုံး ဖော်ပြခဲ့သည်။

a. Divine love and divine judgment. Some modern thinkers have pitted divine love against divine judgment. This alleged dichotomy between love and judgment was expressed already by the Christian heretic Marcion in the second century A.D.

 

ခေတ်သစ် အမြင်အရ ဘုရားသခင်သည် အဓိကအားဖြင့် ချစ်မြတ်နိုးပြီး ကယ်တင်သော ဘုရားသခင် ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် အချိန်ကုန်ဆုံးချိန် ဘုရားသခင်၏ အနာဂတ် တရားစီရင်ခြင်း မည်သည့် ထုတ်ဖော်ချက်မဆို ရှေးခေတ် အကြောင်းအရာများ၏ မလုံလောက်မှုကို ထည့်သွင်းစဉ်းစားရမည်။ ဘုရားသခင်၏ အလုံးစုံ ပျံ့နှံ့နေသော ချစ်ခြင်းမေတ္တာကို ထူးခြားစွာ အလေးပေးခြင်းက အချို့ကို ဘုရားသခင်၏ ချစ်ခြင်းမေတ္တာရှိသူသည် အပြစ်ရှိသူများကို ဖျက်ဆီးမည် မဟုတ်ဟူသော နိဂုံးချုပ်ချက်မျိုး ဆွဲထုတ်စေသည်။ အချို့ ဓမ္မပညာရှင်များက ချစ်ခြင်းမေတ္တာရှိသော ဘုရားသခင်သည် ဖျက်ဆီးနိုင်သည် မဟုတ်၊ အကြောင်းမှာ ချစ်ခြင်းမေတ္တာသည် ဘုရားသခင်၏ သဘာဝတွင် အလုံးစုံ လွှမ်းမိုးထားပြီး အင်အားအကြီးဆုံး အင်အားစု ဖြစ်သည်ဟု ဆိုကြသည်။

The modern position holds that God is primarily a God who loves and saves. Hence, any eschatological, end-time statement of a divine future judgment must take into account the inadequacy of the ancient context. A unique modern emphasis on God’s all-pervasive love leads some to new conclusions, which include the idea that a God of love will not destroy sinners. Some theologians say that a loving God cannot destroy, because love is an “all-embracing and predominant force within the nature of God.

 

ဘုရားသခင်၏ ချစ်ခြင်းမေတ္တာကို အလွန်အလေးပေးမှုနှင့် အညီ တရားစီရင်ခြင်းကို ကိုယ်တော်ကို ပုန်ကန်သူများထံမှ ဘုရားသခင် ကိုယ်တော်တိုင် နုတ်ထွက်ခြင်းအဖြစ် ပြန်လည်အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုကြသည်။ ဘုရားသခင်ထံမှ နုတ်ထွက်ခဲ့သော လူသားမျိုးနွယ်သည် ယိုယွင်းပျက်စီးသွားပြီး နောက်ဆုံး ကိုယ်တိုင် ဖျက်ဆီးပစ်မည် ဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်၏ နုတ်ထွက်ခြင်းသည် တရားစီရင်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ချစ်ခြင်းမေတ္တာရှိသော ဘုရားသခင်သည် အပြစ်တင်မည် မဟုတ်၊ အပြစ်ဒဏ်မပေးမည် မဟုတ်၊ မတရားသူများကို ဖျက်ဆီးမည် မဟုတ်ဟု ဆိုကြသည်။ ဤခေတ်သစ် ဓမ္မသီအိုရီ အမြင်သည် ဘုရားသခင်၏ ချစ်ခြင်းမေတ္တာနှင့် တရားစီရင်ခြင်း၌ ထင်ရှားသော ဘုရားသခင်၏ တရားမျှတခြင်းနှင့် ဖြောင့်မတ်ခြင်းတို့ကြား ဆန့်ကျင်ဘက် ရှိသည်ဟု မြင်သည်။ ဤအမြင်သည် အပြစ်အတွက် ဘုရားသခင်၏ ဆန့်ကျင်မှု နှင့် ရလဒ်အားဖြင့် ဖြစ်ပေါ်လာသော ဆိုးရွားမှု၏ အလေးအနက်ထားမှုကို ငြင်းပယ်သည်။ လူသားလုပ်ရပ်များနှင့် ရလဒ်များကြား ကျင့်ဝတ်ဆိုင်ရာ ဆက်နွယ်မှု၊ ထို့ကြောင့် ဘုရားသခင်၏ တရားစီရင်ခြင်း လိုအပ်မှုကို ငြင်းပယ်သည်။ ခရစ်တော်သည် အပြစ်ရှိသူများအတွက် အစားထိုးသေဆုံးခဲ့သည်ဟူသော အချက်ကို ငြင်းပယ်သည်။ ခရစ်တော်သည် ကိုယ်စားလှယ်လူသား ဖြစ်ပြီး ကျွန်ုပ်တို့၏ အစားထိုးသမား မဟုတ်ဟု ဆိုသည်။ ဤသွန်သင်ချက်သည် လူသားများကို ဘုရားသခင်က သူတို့၏ လုပ်ရပ်များအတွက် တာဝန်ခံစေပြီး အပြစ်၏ ရလဒ်များကို တရားစီရင်ခြင်းတွင် ကိုင်တွယ်မည်ဟူသော အချက်ကို ငြင်းပယ်သည်။ ဤငြင်းပယ်မှုများသည် ကျမ်းစာ ဗျာဒိတ်ရှိ၏ နားလည်မှု၊ အပြစ်နှင့် တရားစီရင်ခြင်း၏ သဘာဝ၊ ခရစ်တော်၏ လက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ်တွင် သေဆုံးခြင်း၏ သဘာဝ၊ ကျမ်းစာ အဆုံးသတ်ခြင်း သီအိုရီ၏ အဓိက အချက်များကို ထိခိုက်စေသည်။

In harmony with the overemphasis on the love of God, judgment is reinterpreted as a divine withdrawal from those who have rebelled against Him. The human race, which has withdrawn from God, is left to deteriorate and finally destroy itself. God’s withdrawal is the judgment. A God of love, it is claimed, will not condemn, punish, or destroy the wicked. This modernistic theological view sees an opposition between the love of God and the justice and righteousness of God, which are manifested in divine judgment. This view denies, at least in part, the seriousness of God’s opposition to sin and its resultant evil. It denies the moral relationship of human activity with its consequences, which call for divine judgment. It denies the need of the death of Christ in behalf of and in place of sinners; Christ has not paid for human sin on the cross, He is a representative man and not our Substitute. This teaching also denies that sinners are held responsible by God for their actions and that God will deal with the consequences of sin in judgment. These denials cut to the very core of the understanding of biblical revelation, the nature of sin and judgment, the nature of Christ’s death on the cross, and the nature of biblical eschatology.

 

ဘုရားသခင်၏ ချစ်ခြင်းမေတ္တာကို အဓိက လမ်းညွှန်မှုနိယာမ နှင့် အမြင့်ဆုံး စံနှုန်းအဖြစ် ယူဆပြီး ဘုရားသခင်၏ အခြားအရည်အသွေးများနှင့် ခွဲထားသည်။ ချစ်ခြင်းမေတ္တာကို လူသားလုပ်ရပ် မည်သည့်အမျိုးအစားကိုမဆို လွှမ်းခြုံနိုင်သော အလုံးစုံ ထီးအကာအဖြစ် ဆန့်ထုတ်ထားသည်။ ဤအမြင်သည် ချစ်ခြင်းမေတ္တာကို ကျမ်းစာ အကြောင်းအရာမှ ခွဲထုတ်ထားသည်။ ချစ်ခြင်းမေတ္တာသည် ခေတ်သစ် အတွေးအခေါ်၏ ဒဿနိက အယူအဆများပေါ် မူတည်ပြီး အသိပေးထားသော ပြေးယွင်နိယာမ ဖြစ်လာသည်။ အခြားနည်းဖြင့် ဆိုရလျှင် ချစ်ခြင်းမေတ္တာကို “ကျမ်းစာအတွင်း ကျမ်းစာ” (canon within the canon) ဟု သတ်မှတ်သည်။ ဆိုလိုသည်မှာ အခြားကျမ်းစာအပိုင်းများကို ခေတ်မီ၍ ရိုးရှင်းပြီး နိမ့်ကျသည်ဟု ယူဆသည် သို့မဟုတ် ခေတ်သစ် တွေးပုံစံနှင့် ကိုက်ညီအောင် ပြန်လည်အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုသည်။ ဤနည်းဖြင့် ရလဒ်မှာ ကျမ်းစာတစ်ခုလုံး၏ ဗျာဒိတ်ရှိနှင့် အလှမ်းဝေးပြီး ဆက်နွယ်မှု အနည်းငယ်သာ ရှိသော ဘုရားသခင်၏ ချစ်ခြင်းမေတ္တာ ပုံရိပ် ဖြစ်လာသည်။

Divine love is taken as the supreme guiding principle and highest norm, separating it from other qualities in the nature of God. Love is thus stretched into an all-encompassing umbrella that can cover any kind of human deed, regardless of its ugliness or impact on the individual and society. This view of divine love separates it from its biblical context. Love becomes an abstract principle dependent on and informed by philosophical notions of modern thought. In other words, love is defined as a “canon within the canon,” that is, a superior norm on the basis of which other parts of Scripture are either considered antiquated, primitive, and inferior or reinterpreted to say something that fits a modernistic way of thinking. The final result of such a procedure is a picture of the love of God that is very distant and rather unrelated to the full revelation of the Bible.

 

ကျမ်းစာတွင် ဘုရားသခင်၏ ချစ်ခြင်းမေတ္တာ၊ တရားမျှတခြင်း၊ ဖြောင့်မတ်ခြင်း၊ တရားစီရင်ခြင်း၊ အပြစ်ဒဏ်ပေးခြင်းတို့ကို တစ်ခုကိုမျှ စွန့်လွှတ်ခြင်းမရှိဘဲ တက်ကြွစွာ ဆက်နွယ်ထားသည်။ ကျမ်းစာသည် ဘုရားသခင်နှင့် သူ၏ လုပ်ဆောင်မှုကို ကန့်သတ်ထားသော ခေတ်သစ် အယူအဆများထက် များစွာ ကြွယ်ဝပြီး နက်နဲသည်။ ခရစ်တော်နှင့် စာတန်ကြား ကြီးမားသော စစ်ပွဲကို ဖြေရှင်းရာတွင် ဘုရားသခင်၏ ချစ်ခြင်းမေတ္တာနှင့် တရားစီရင်ခြင်း နှစ်ခုလုံး ပါဝင်သည်။ မတရားသူများအတွက် အပြစ်တင်ခြင်းနှင့် ဖြောင့်မတ်သူများကို တရားမျှတစွာ ကာကွယ်ခြင်း ပါဝင်သည်။ ဘုရားသခင်သည် လူတိုင်း၏ တရားသူကြီး ဖြစ်နေဆဲ ဖြစ်ပြီး ကျွန်ုပ်တို့၏ ကိုယ်ပိုင် စိတ်ကူးယဉ်မှုများကိုပါ တရားစီရင်သည်။

In Scripture, divine love, divine justice, divine righteousness, divine judgment, and divine retribution are all held together in a dynamic correlation without sacrificing any of these. The Bible shows itself much richer and more profound than modernistic notions that limit God and His activity in the resolution of the great controversy between Christ and Satan.

The full revelation of the Word of God includes all aspects of divine love and divine judgment, with both condemnation for the wicked and vindication of the righteous. God is and remains the judge of all, even of our own imaginative constructs about His judgment and His being.

 

ခ။ လူတိုင်းကယ်တင်ခြင်း (Universalism) နှင့် ဘုရားသခင်၏ တရားစီရင်ခြင်း။ အတိတ်နှင့် ယနေ့ အတွေးအခေါ်ရှင်များစွာက လူတိုင်းကယ်တင်ခြင်း၊ ဆိုလိုသည်မှာ လူသားအားလုံး နောက်ဆုံးတွင် ကယ်တင်ခြင်း ခံရမည်ဟု ယုံကြည်ခဲ့ကြသည်။ အချို့က ကျမ်းစာကိုယ်တိုင်ပင် လူတိုင်း ကယ်တင်ခြင်းဆီသို့ ဦးတည်နေသည်ဟု ဆိုကြသည်။ ဘုရားသခင်၏ ကယ်တင်ခြင်း ရည်ရွယ်ချက်သည် တရားစီရင်ခြင်း၌ ထင်ရှားသော တရားမျှတခြင်းနှင့် ဖြောင့်မတ်ခြင်း၏ စာသားလိုအပ်ချက်များထက် ပိုကြီးသည်ဟု မကြာခဏ ယူဆကြသည်။ ထို့ကြောင့် ဘုရားသခင်သည် ပုန်ကန်နေဆဲ အပြစ်ရှိသူများကို တရားမျှတစွာ ပေးဆပ်ရန် မလိုအပ်ဟု ယူဆကြသည်။

b. Universalism and divine judgment. Both past and present thinkers have held to universalism, that is universal salvation of all human beings. Some of them claim that the Bible itself moves in the direction of the salvation of every human being. It is often supposed that God’s saving purpose is greater than the literal requirements of His justice and righteousness as manifested in divine judgment. Therefore, it is assumed that God is not bound to give a just payment to those who have remained rebellious sinners.

 

သမိုင်းတွင် လူသားအားလုံး နောက်ဆုံးတွင် တစ်နည်းနည်းဖြင့် ကယ်တင်ခြင်း ခံရမည်ဟူသော အယူဝါဒကို apokatastasis ဟု ခေါ်ပြီး နောက်ဆုံး ကယ်တင်ခြင်း ဟု အဓိပ္ပာယ်ရသည်။ ဤသီအိုရီကို ကျမ်းချမှတ်ပြီးနောက် ခေတ်တွင် ဂရီဂိုရီ နီဆာ နှင့် စကော့တပ်စ် အဲရီဂျီနာ၊ အစွန်းရောက် ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးတွင် ဟန့်စ် ဒန့်ခ်၊ ခေတ်သစ် ဓမ္မသီအိုရီတွင် ဖရက်ဒရစ်ချ် ရှလိုင်ယာမာ၊ ကလဲရန့်စ် စကင်နာ၊ ကားလ် ဘာ့တ် စသူတို့က ထောက်ခံခဲ့ကြသည်။

Historically, universalism, the teaching that all human beings will in the end be saved in some way or another, is known as apokatastasis, final salvation. This theory was supported in post-NT times by Gregory of Nyssa and Scotus Erigena; in the Radical Reformation by Hans Denck; and in modern theology by F. Schleiermacher, Clarence Skinner, Karl Barth, and others.

 

လူတိုင်းကယ်တင်ခြင်း ဆိုသည်မှာ ကျမ်းစာအချို့ကို မမှန်ကန်စွာ အသုံးချခြင်း သို့မဟုတ် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခြင်းပေါ် အခြေခံသည် (ရောမ ၅:၁၈၊ ၁၉; ၁ ကောရိန်သု ၁၅:၂၂; ဧဖက် ၁:၉၊ ၁၀)။ ထို့ကြောင့် လူတိုင်းကယ်တင်ခြင်းသည် ကျမ်းစာက လက်ခံထားသော အချက်များစွာကို ငြင်းပယ်သည်။ မတရားသူများ၏ နောက်ဆုံး တရားစီရင်ခြင်းနှင့် ဘုရားသခင်၏ အပြစ်ဒဏ်ပေးခြင်းကို ငြင်းပယ်သည်။ နောင်တမရသူများ၏ ထာဝရ သေခြင်းကို ငြင်းပယ်သည်။ နောက်ဆုံးတွင် ကယ်တင်ခြင်းခံရသူနှင့် မခံရသူ နှစ်စု ရှိမည်ဟူသော အချက်ကို ငြင်းပယ်သည်။ နောက်ဆုံး “ဒုတိယ သေခြင်း” ကို ငြင်းပယ်သည်။

Universalism, the final salvation of all human beings, is based on the misapplication or misinterpretation of several Scripture passages (Rom. 5:18, 19; 1 Cor. 15:22; Eph. 1:9, 10). Accordingly, universalism is engaged in several denials of what Scripture holds. It denies the final judgment of the wicked and, of course, divine retribution. It denies the reality of eternal death of unrepentant sinners. It denies that in the end there will be two groups of persons, the saved and the unsaved. Finally, it denies the “second death.”

 

လူတိုင်းကယ်တင်ခြင်းသည် ကျမ်းစာ ဗျာဒိတ်ရှိ၏ အမှန်တရားမှ ထွက်ခွာရန် လိုအပ်သည်။ ကျမ်းစာတစ်ခုလုံးကို လွှမ်းခြုံနိုင်စွမ်း မရှိပေ။ ဆွဲဆောင်မှုရှိပုံရသော လူတိုင်းကယ်တင်ခြင်းသည် ကျမ်းစာ အမှန်တရားကို လျှော့ချခြင်း၏ နောက်ထပ် ပုံစံတစ်ခု ဖြစ်သည်။ ကျမ်းစာပေါ်တွင် မမှန်ကန်သော တဖြည်းဖြည်း ဗျာဒိတ်ရှိ အယူအဆကို တင်ပြပြီး ခေတ်သစ် ဓမ္မသီအိုရီ အမြင်နှင့် မကိုက်ညီသော ကျမ်းစာအပိုင်းများကို ခေတ်မမီတော့သော အမြင်ဟု ဖယ်ထုတ်မှသာ ဤအယူဝါဒ အလုပ်ဖြစ်နိုင်သည်။

Universalism demands a departure from the truth of biblical revelation. It is unable to encompass all of Scripture. Universalism, with its seemingly attractive features, is another form of reductionism of biblical truth. It can function only if an unbiblical view of progressive revelation is superimposed on Scripture and the parts of the Bible that do not agree with a modern theological position are relegated to what is said to be an outdated view of Scripture.

 

ခေတ်သစ် စိတ်ဓာတ်ဖြင့် အသိပေးထားသော ဤဓမ္မသီအိုရီ လမ်းကြောင်းများသည် ကျမ်းစာ သက်သေ အထောက်အထားများနှင့် မလုံလောက်ပေ။ ကျမ်းစာ၏ တရားစီရင်ခြင်း သွန်သင်ချက်သည် စိတ်အလိုမကျခြင်း သို့မဟုတ် စိတ်ခံစားမှု မဟုတ်၊ ရိုးရှင်းခြင်း သို့မဟုတ် ဒဏ္ဍာရီဆန်ခြင်း မဟုတ်ပေ။ တရားစီရင်ခြင်းသည် ကျမ်းစာ ယုံကြည်ခြင်း၏ အမှန်တရား ဖြစ်ပြီး ကျမ်းစာတွင် ဘေးနားရှိ အကြောင်းအရာ မဟုတ်ပေ။ အပြစ်ပြဿနာ နှင့် ဖြေရှင်းခြင်း၊ ဘုရားသခင်၏ တရားမျှတခြင်းနှင့် ဖြောင့်မတ်ခြင်း၊ ချစ်ခြင်းနှင့် တရားစီရင်ခြင်း၏ ဆက်နွယ်မှု၊ ဖြောင့်မတ်သူများ၏ ဆင်းရဲဒုက္ခ၊ ကယ်တင်ခြင်း ပြဿနာ စသည်တို့နှင့် နက်နဲစွာ ဆက်စပ်နေသည်။ ထို့ကြောင့် ဘေးဖယ်ထားရန် သို့မဟုတ် အရေးမကြီး၊ ခေတ်မမီ၊ ရိုးရှင်း စသည်ဖြင့် ပြောဆိုနိုင်သည့် အရာတစ်ခု မဟုတ်ပေ။ တရားစီရင်ခြင်းသည် ကယ်တင်ခြင်းနှင့် ပါဝင်ပြီး တရားစီရင်ခြင်း မရှိလျှင် ကယ်တင်ခြင်း ဗလာဖြစ်သွားမည် ဖြစ်သည်။

These trends in theology, informed by the spirit of modernity, are inadequate with regard to the biblical evidence itself. The biblical teaching on judgment shows that it is neither capricious nor emotional; it is neither primitive nor mythological. Judgment is a reality of biblical faith, and as we have seen, it is no peripheral theme in the Bible. It is profoundly linked to the sin problem and its resolution, to divine justice and righteousness, to the correlation of love and judgment, to the matter of the suffering of the innocent, to the issue of salvation, and so on. It cannot be moved to the side as something that is marginal or insignificant, outdated or primitive, or whatever else may be said against it. Judgment belongs to salvation as salvation is emptied without judgment.

 

ယနေ့ခေတ်ကာလ၏ အကျင့်ပျက်ခြစားမှုကို ရှုမြင်ရာတွင် သမ္မာကျမ်းစာ၌ ပါရှိသော တရားစီရင်ခြင်းဆိုင်ရာ အကြောင်းအရာသည် အလွန်အရေးကြီးလျက်ရှိသည်။ မတရားသောသူတို့သည် သူတို့၏ တရားမျှတသော အပြစ်ဒဏ်ကို တစ်ချိန်ချိန်တွင် ခံရပါမည်လော။ လူသတ်မှုကြီးများကို ကျူးလွန်သူများနှင့် ယနေ့ခေတ် ဆက်တိုက်လူသတ်သမားများသည် အပြည့်အဝ တရားစီရင်ခြင်းကို ခံကြရပါမည်လော။ လူသားတို့၏ တရားစီရင်မှုတွင် ကန့်သတ်ချက်များရှိနေသည်ကို ထည့်စဉ်းစားရာတွင် အရာအားလုံး၏ အဖက်ဖက်ကို ပြည့်စုံစွာ မြင်နိုင်သော ပြည့်စုံပြီး တရားမျှတသော တရားစီရင်ခြင်း တစ်ခု ရှိပါမည်လော။ ဤမေးခွန်းများနှင့် ထပ်တူသော မေးခွန်းများစွာကို ယနေ့ လူအများက မေးမြန်းနေကြပြီး ထိုသို့ မေးမြန်းခြင်းသည်လည်း မှန်ကန်လှသည်။ အမှန်မှာ ဘုရားသခင်၏ တရားမျှတမှုဆိုင်ရာ ပြဿနာ (theodicy) သည် မတရားမှုများဖြင့် ပြည့်နှက်နေသော ကမ္ဘာတွင် ဘုရားသခင်၏ တရားမျှတမှုကို မေးခွန်းထုတ်ခြင်းဖြစ်ပြီး ခေတ်သစ်တွေးခေါ်ရှင်များအတွက် ကြီးစွာသော စိတ်အနှောင့်အယှက်ဖြစ်စေသည့် အကြောင်းတစ်ခုဖြစ်သည်။ ၎င်းသည် ဘမသိဝါဒ (agnosticism) နှင့် ဘုရားမရှိဝါဒ (atheism) သို့ ဦးတည်သွားစေသည့် အဓိက အကြောင်းပြချက်များထဲမှ တစ်ခုအပါအဝင် ဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်၏ တရားစီရင်ခြင်းသည် ကမ္ဘာပေါ်ရှိ မတရားမှုပြဿနာကို ဖြေရှင်းရာတွင် အဓိက အစိတ်အပိုင်းတစ်ရပ်ဖြစ်သည်။ ၎င်းသည် “ထာဝရဧဝံဂေလိတရား” (ဗျာဒိတ် ၁၄:၆) ၏ မရှိမဖြစ် အစိတ်အပိုင်းတစ်ရပ်အဖြစ် ကျန်ရှိနေသည်။

 

In view of the moral decadence of our own time, the judgment theme of the Bible is highly relevant. Will the wicked ever receive their just recompense? Will the mass murderers and today’s serial murderers ever come to full justice? In view of the limitation of human justice, will there ever be a complete, just, and comprehensive judgment where all aspects and sides come into view? These and many similar questions are raised by many today, and rightly so.

The fact is that the issue of theodicy, the justice of God in a world permeated by injustice, is a cause of great offense to modern thinkers, and it is among the key reasons cited for the tendency toward agnosticism and atheism. Divine judgment is a key element in the unraveling of the matter of injustice in the world. It remains an essential part of the “eternal gospel” (Rev. 14:6).

 

ဖန်ဆင်းရှင်ကို ကိုးကွယ်ရန် နောက်ဆုံးတိုက်တွန်းချက်တွင် “ကောင်းကင်နှင့်မြေကို၊ ပင်လယ်နှင့် စမ်းရေတံခွန်များကို ဖန်ဆင်းတော်မူသောသူကို ကိုးကွယ်ကြလော့” (အပိုဒ် ၇) ဟု ပါရှိပြီး၊ အဆုံးကာလ၌ “ထိုအရှင်၏ တရားစီရင်ချိန်ခါ ရောက်လာပြီ” ဟု ကြေညာရန် တောင်းဆိုထားသည်။ တရားစီရင်ခြင်းသည် “ထာဝရဧဝံဂေလိတရား” (အပိုဒ် ၆) ၏ အစိတ်အပိုင်းတစ်ရပ်ဖြစ်ပြီး ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် လူတို့ ဖြောင့်မတ်ခြင်းရရှိစေသော သတင်းစကားနှင့် လုံးဝ ကိုက်ညီသည်။ ၎င်းကို မြေကြီးပေါ်နေထိုင်သူတိုင်း၊ လူမျိုးတစ်မျိုးစီ၊ လူမျိုးနွယ်စီ၊ ဘာသာစကားစီ၊ လူမျိုးစုစီတို့အား တန်ခိုးနှင့်ပြည့်စွာ ကြေညာရမည်။ ဘုရားသခင်သည် ချစ်ခြင်းမေတ္တာတော်ရှိသည်။ ဘုရားသခင်၏ ချစ်ခြင်းမေတ္တာကို ကြေညာခြင်းသည် ထိုအရှင်၏ တရားမျှတမှုကို ကြေညာရန်လည်း တောင်းဆိုသည်။ ဘုရားသခင်၏ ချစ်ခြင်းမေတ္တာသည် တရားစီရင်ခြင်းတွင် ဘုရားသခင်၏ တရားမျှတမှုကို တောင်းဆိုသည်။ “ဘုရားသခင်၏ ချစ်ခြင်းမေတ္တာကို ကြေညာခြင်းသည် လူသားအားလုံး ဘုရားသခင်၏ တရားစီရင်ခြင်းဆီသို့ ဦးတည်သွားနေပြီး ထိုတရားစီရင်ခြင်းကို မျက်စောင်းထိုးခံရရန် အလိုလိုရှိနေသည်ဟု အမြဲတမ်း ယူဆထားသည်” (Büchsel ၉၄၁)။

The final call to worship the Creator with the command, “worship him who made heaven and earth, the sea and the fountains of water” (verse 7), demands the proclamation that the end-time “hour of His judgment has come.” Judgment is part of the “eternal gospel” “(verse 6) and is in full harmony with the message of righteousness by faith, which it is in verity and which is to be proclaimed with power to those who dwell on earth, to every nation, tribe, tongue, and people. God is love, and the proclamation of the love of God demands the proclamation of His justice. Divine love calls for divine justice in judgment. The “proclamation of the love of God always presupposes that all men are moving toward God’s judgment and are hopelessly exposed to it” (Büchsel 941).

 

၂. ဧဝံဂေလိ ဓမ္မပညာတွင် ခေတ်ရေစီးကြောင်းများ ဧဝံဂေလိ ခရစ်ယာန်ဘာသာသည် ဘုရားသခင်၏ တရားစီရင်ခြင်းကို စွန့်လွှတ်ခြင်း မရှိခဲ့ပေ။ ဒဏ်ဆရာဝါဒီများ (Dispensationalists) သည် သူတို့၏ ကောင်းကင်ပျက်စီးခြင်း အဆုံးကာလဆိုင်ရာ အယူအဆများနှင့်အညီ နောက်ဆုံးတရားစီရင်ခြင်းကို ဖွံ့ဖြိုးစေခဲ့သည်။ ထိုအယူအဆများတွင် ဘေးဒုက္ခမတိုင်မီ ကောက်ယူခြင်း၊ ဘေးဒုက္ခအလယ် ကောက်ယူခြင်း၊ ဘေးဒုက္ခအပြီး ကောက်ယူခြင်း စသည့် သီအိုရီများ ပါဝင်သည်။ ဤသီအိုရီတစ်ခုချင်းစီပေါ်မူတည်၍ ခရစ်တော်၏ တရားစီရင်ခြင်း၊ ဣသရေလအပေါ် တရားစီရင်ခြင်း၊ လူမျိုးများအပေါ် တရားစီရင်ခြင်း၊ ဘေးဒုက္ခဆိုင်ရာ တရားစီရင်ခြင်းများ၊ ဒုတိယတစ်ဖန်ကြွလာခြင်းနှင့် ဆက်စပ်သော တရားစီရင်ခြင်း၊ “ကြီးမားသော ဖြူစင်သော ပလ္လင်တော်” တရားစီရင်ခြင်း၊ စာတန်၊ သူ၏ကောင်းကင်တမန်များနှင့် ဆိုးညစ်သူများအပေါ် နောက်ဆုံးတရားစီရင်ခြင်း စသည်တို့ကို အသီးသီး အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုကြသည် (ခရစ်တော်ဘုရားကျမ်း အတွဲ ၁၅၆–၂၁၈; ၄၁၂–၄၂၆ ကိုကြည့်ပါ)။

2. Trends in Evangelical Theology

Evangelical Christianity has not given up the divine judgment. Dispensationalists have developed the last judgment along the lines of their own apocalyptic eschatology with various pretribulation, midtribulation, and posttribulation rapture theories. Depending on each one of these theories the judgment of Christ, the judgment on Israel, the judgment on the nations, the judgments of the tribulation, the judgment associated with the “Second Advent, the “great white throne” judgment, and the final judgment on Satan, his angels, and sinners receive their respective interpretations (see Pentecost 156–218; “412–426).

 

ဒဏ်ဆရာဝါဒ မဟုတ်သော ဧဝံဂေလိသမားများသည် ယေဘုယျအားဖြင့် ခွဲခြားမှုမရှိသလောက် နောက်ဆုံးတရားစီရင်ခြင်းတစ်ခုတည်းကို ယုံကြည်ကြသည်။ ၎င်းသည် သူတို့သည် ထာဝရနိုင်ငံဝါဒီ (amillennialists) ဖြစ်သလား (ဥပမာ၊ König ၁၂၈–၁၃၇) သို့မဟုတ် ထာဝရနိုင်ငံမတိုင်မီ ခရစ်တော်ကြွလာဝါဒီ (premillennialists) ဖြစ်သလားဆိုသည်ပေါ် မူတည်သည် (ဥပမာ၊ LA.D. ၈၇–၁၀၂; Martin ၁၉၇၇၊ ၁၈၇–၂၀၅)။ ထာဝရနိုင်ငံဝါဒီများသည် အနာဂတ်တွင် စစ်မှန်သော နှစ်ထောင်ပြည့်နိုင်ငံကို မယုံကြည်သောကြောင့် ခရစ်တော်၏ ဒုတိယတစ်ဖန်ကြွလာခြင်းပတ်လည်တွင် တရားစီရင်ခြင်းအားလုံး ပေါင်းစည်းသွားသည်။ ထာဝရနိုင်ငံမတိုင်မီ ခရစ်တော်ကြွလာဝါဒီများကမူ ခရစ်တော်၏ ဒုတိယတစ်ဖန်ကြွလာခြင်းနှင့် ဆက်စပ်သော ဘုရားသခင်၏ တရားစီရင်ခြင်းတစ်ခုနှင့် နှစ်ထောင်ပြည့်ကာလအပြီး “ကြီးမားသော ဖြူစင်သော ပလ္လင်တော်” တရားစီရင်ခြင်းကို ထောက်ခံကြပြီး ဆိုးညစ်သူများအပေါ် ထာဝရ အပြစ်ဒဏ်ခံရခြင်း စီရင်ချက်ကို ချမှတ်သည်။

Nondispensational evangelicals generally hold to a final judgment that is largely undifferentiated, depending on whether they are amillennialists (e.g., König 128–137) or premillennialists (e.g., LA.D. 87–102; Martin 1977, 187–205). Because amil lennialists do not hold to a literal millennium in the future, all judgment merges together around the second coming of Christ. Premillennialists, on the other hand, support a divine judgment in connection with the Second Coming and the “great white throne” judgment at the end of the millennium, with the verdict of eternal punishment of the wicked.

 

ဂ. ဆဋ္ဌမနေ့ အဒ္ဗင်တစ်သည် နားလည်ပိုင်းခြားမှု သတ္တမနေ့ အဒ္ဗင်တစ်ဆရာတို့၏ နောက်ဆုံးတရားစီရင်ခြင်းဆိုင်ရာ အဆုမှတ်သည် ကောင်းကင်ဗိမာန်တော်တွင် ခရစ်တော်၏ ယဇ်ပုရောဟိတ်မင်း အမှုတော်ကို နားလည်ပိုင်းခြားမှုနှင့် နီးကပ်စွာ ဆက်စပ်နေသည်။ ဤယုံကြည်ချက်နှစ်ရပ်လုံး၏ အစောပိုင်း သမိုင်းဖြစ်ပေါ်လာပုံ အကျဉ်းချုပ်အတွက် Sanctuary V. D. ကို ကြည့်ပါ။

C. Adventist Understanding

Seventh-day Adventist teaching on the final judgment is closely entwined with their understanding of Christ’s high-priestly ministry in the heavenly sanctuary. For a brief sketch of the early historical development of both beliefs, see Sanctuary V. D.

 

၆. အဲလင် ဂေါ်ဒါ့ဝိုက် မှတ်ချက်များ အဲလင် ဂေါ်ဒါ့ဝိုက်သည် တရားစီရင်ခြင်းအပါအဝင် အကြောင်းအရာများစွာကို ကျယ်ကျယ်ပြန့်ပြန့် ရေးသားခဲ့သည်။ သူမသည် တရားစီရင်ခြင်း၏ နီးကပ်လာပုံ (၂တ ၃၅၅)၊ သေချာမှု (RH နိုဝင်ဘာ ၂၂၊ ၁၈၉၈)၊ အခြေခံအားဖြင့် (ဘုရားသခင်၏ ပညတ်တော်၊ COL ၃၁၄)၊ စစ်ဆေးမည့် သက်သေအထောက်အထား (ကောင်းကင်စာအုပ်များတွင် မှတ်တမ်းတင်ထားသော လူ့စွမ်းပကားများ၊ ၄တ ၄၈၁) နှင့် တရားစီရင်ခြင်း၏ ရလဒ်များ (ဖြောင့်မတ်သူများအတွက် ထာဝရ အသက်၊ ဆိုးညစ်သူများအတွက် ထာဝရ မရှိခြင်း၊ GC ၆၇၃၊ ၆၇၄) ကို ပြောခဲ့သည်။ သို့သော် သူမ၏ အကြီးမြတ်ဆုံး ပံ့ပိုးမှုမှာ ဘုရားသခင်၏ တရားစီရင်ခြင်းကို ကောင်းမှုနှင့် ဆိုးမှု ကြီးမားသော စစ်ပွဲအခင်းအကျင်းတွင် ထည့်သွင်းရေးသားခဲ့ခြင်းဖြစ်ပြီး ဘုရားသခင်၏ ဖန်ဆင်းထားသူများအပေါ် ချစ်ခြင်းမေတ္တာနှင့် နီးကပ်စွာ ဆက်စပ်နေသည် (ibid. ၅၄၁၊ ၅၄၃၊ ၆၇၀၊ ၆၇၁; ၄တ ၁၆၅; PK ၂၉၂)။ နေရာထိုင်ခင်း မလုံလောက်သောကြောင့် စာပိုဒ်အနည်းငယ်ကိုသာ ကိုးကားနိုင်ပြီး ကျန်စာအုပ်များကို ညွှန်းဆိုနိုင်သည်။ ဤဆောင်းပါး၏ အလေးပေးချက်အရ ကိုးကားချက်များနှင့် ညွှန်းဆိုချက်များကို တရားစီရင်ခြင်း၏ အဆင့်သုံးဆင့်အလိုက် ခွဲခြားထားသည်။

VI. Ellen G. White Comments

Ellen G. White wrote extensively on many subjects, including the judgment. She spoke of several aspects of judgment, including its nearness (2T 355), its certainty (RH Nov. 22, 1898), its basis (the law of God, COL 314), the evidence to be examined (human actions as recorded in the heavenly books, 4T 481), as well as the results of the judgment (eternal life for the righteous and eternal death for the wicked, GC 673, 674). Yet perhaps her greatest contribution to the topic was her placement of divine judgment within the setting of the great controversy between good and evil, and closely related to God’s love for His creatures (ibid. 541, 543, 670, 671; 4T 165; PK 292). Obviously, space is insufficient to quote more than a few paragraphs and refer the reader to others. Given the emphasis of the article, quotations and references are divided according to the three phases of the judgment.

 

က. ခရစ်တော်ပြန်ကြွလာမှု မတိုင်မီ စုံစမ်းစစ်ဆေးတရားစီရင်ခြင်း အဲလင် ဝိုက်သည် ဘုရားသခင်၏ ကိုယ်တိုင်ကိုးကွယ်သူများအပေါ် ခရစ်တော်ပြန်ကြွလာမှု မတိုင်မီ စုံစမ်းစစ်ဆေးတရားစီရင်ခြင်း ရှိသည်ကို သံသယ လုံးဝမရှိခဲ့ပေ။ ဤသည်မှာ နောက်ဆုံးတရားစီရင်ခြင်း၏ ပထမအဆင့်ဖြစ်ပြီး ဒံယေလနှင့် ဗျာဒိတ်ကျမ်းတို့၏ ပရောဖက်ပြုချက်များနှင့် လေဝိဝတ်ကျမ်းနှင့် ဟေဗြဲကျမ်းတို့၏ ပုံစံများနှင့်အညီ တစ်ထောင်ရှစ်ရာ့လေးဆယ့်လေးခုနှစ် (၁၈၄၄) တွင် စတင်ခဲ့သည် (GC ၄၇၉–၄၉၁; PP ၃၅၇၊ ၃၅၈)။

A. Pre-Advent Investigative Judgment

Ellen White had no doubt about a pre-Advent investigative judgment of God’s professed people. This, the first phase of the final judgment, had begun in 1844, in harmony with the prophecies of Daniel and Revelation and the typologies of Leviticus and Hebrews (GC 479–491; PP 357, 358).

 

ကောင်းကင်ဗိမာန်တော်အတွင်း၌ ဘုရားသခင်၏ အမှုတော်ဆောင်ကောင်းကင်တမန်များနှင့် သက်သေများရှေ့မှောက်တွင် (GC ၄၇၉) ခမည်းတော်ဘုရားသည် သူ၏လူမျိုးကို စစ်ဆေးသည်။ ခရစ်တော်သည် ကိုယ်တိုင်ကိုယ်ကျ ရှေ့နေအဖြစ်ရှိပြီး စာတန်သည် စွပ်စွဲသူဖြစ်သည်။ ခရစ်တော်သည် သူတို့၏ နောင်တရခြင်းနှင့် ယုံကြည်ခြင်းကို ပြသပြီး ခွင့်လွှတ်ခြင်းကို တောင်းဆိုကာ နောင်တရသော ယုံကြည်သူများအတွက် သူ၏အသွေးတော်ကို အယူခံဝင်သည် (ibid. ၄၈၄; PP ၃၅၇)။

Within the heavenly sanctuary and in the presence of angels as ministers of God and witnesses (GC 479), God the Father judges His people, with Christ as Advocate and Satan as the accuser. Christ intercedes for them, showing “their penitence and faith, and, claiming for them forgiveness” (ibid. 484), pleading “His blood in behalf of penitent believers” (PP 357).

 

ယေရှုခရစ်၏ ယဇ်ပွဲနှင့် ကုသိုလ်ကို တစ်ကြိမ်လက်ခံခဲ့သူများကို စစ်ဆေးခြင်းသည် ဖြောင့်မတ်သော သေလွန်သူများမှ စတင်၍ ဖြောင့်မတ်သော အသက်ရှင်နေသူများနှင့် ဆက်လက်သည် (၄တ ၃၈၄; EW ၂၈၀)။ သူတို့၏ ကုသိုလ်ကောင်းမှုများနှင့် အပြစ်များ—လုပ်ဆောင်ခဲ့သည်ဖြစ်စေ လုပ်ဆောင်ရန် ပျက်ကွက်ခဲ့သည်ဖြစ်စေ—ကို ဘုရားသခင်၏ ပညတ်တော်နှင့် နှိုင်းယှဉ်၍ ကောင်းကင်စာအုပ်များတွင် စစ်ဆေးသည် (LS ၂၄၁; COL ၃၁၀; GC ၄၈၂)။ “ထို့နောက် ခရစ်တော်၏ ဖြေရှင်းသောအသွေးအားဖြင့် စင်ကြယ်စွာ နောင်တရသူအားလုံး၏ အပြစ်များကို ကောင်းကင်စာအုပ်များမှ ဖျက်ပစ်တော်မူသည်။ သို့ဖြစ်၍ ဗိမာန်တော်သည် အပြစ်မှတ်တမ်းများမှ လွတ်မြောက်၍ သန့်ရှင်းသွားသည်” (PP ၃၅၇၊ ၃၅၈; cf. GC ၄၂၅)။ သစ္စာရှိသူများ၏ နာမည်များသည် အသက်စာအုပ်တွင် ကျန်ရှိသည်။ ခရစ်တော်ကို ဘယ်တော့မှ မလက်ခံခဲ့သူများ၏ နာမည်များသည် ဤတရားစီရင်ခြင်းတွင် မပါဝင်ပေ (GC ၄၈၀)။ အခြားတစ်ဖက်တွင် ခရစ်တော်ကို တစ်ကြိမ်လက်ခံခဲ့သော်လည်း ထိုအရှင်နှင့် ဆက်ဆံရေးကို စွန့်လွှတ်ခဲ့သူများ၏ နာမည်များကို အသက်စာအုပ်မှ ဖျက်ပစ်သည် (ibid. ၄၈၃)။

Those who have once accepted Jesus’ sacrifice and merits are investigated, beginning with the righteous dead and continuing with the righteous living (4T 384; EW 280). Their good deeds, as well as their sins—whether of omissions or commission, are examined in the heavenly books against the standard of God’s law (LS 241; COL 310; GC 482). “Then by virtue of the atoning blood of Christ, the sins of all the truly penitent will be blotted from the books of heaven. Thus the sanctuary will be freed, or cleansed, from the record of sin” (PP 357, 358; cf. GC 425). The names of the faithful remain in the book of life. The names of those who never accepted Christ do not come up in this judgment (GC 480). On the other hand, those who once accepted Christ but have given up their relationship with Him have their names blotted out of the book of life (ibid. 483).

 

ထိုအချိန်တွင်ပင် “ကောင်းကင်ဘုံ၌ စုံစမ်းစစ်ဆေးတရားစီရင်ခြင်း ဆက်လက်ပြုလုပ်နေစဉ်၊ နောင်တရသော ယုံကြည်သူများ၏ အပြစ်များကို ဗိမာန်တော်မှ ဖယ်ရှားနေစဉ် မြေကြီးပေါ်ရှိ ဘုရားသခင်၏ လူမျိုးများအကြား အပြစ်ကို ဖယ်ရှားရန် သန့်ရှင်းရေးလုပ်ငန်း အထူးလုပ်ဆောင်ရမည်” (ibid. ၄၂၅)။ ခရစ်တော်ပြန်ကြွလာမှု မတိုင်မီ တရားစီရင်ခြင်း ပြီးဆုံးချိန်တွင် “လူအားလုံး၏ ကံကြမ္မာ အသက်ရှင်ခြင်း သို့မဟုတ် မရှိခြင်းအတွက် ဆုံးဖြတ်ပြီးသည်”။ မြေကြီးပေါ်ရှိ ဘုရားသခင်၏ လူမျိုးများသည် သူတို့၏ သခင်ကို လာရောက်ဆုံဆည်းရန် အဆင်သင့်ဖြစ်ပြီး ဒုတိယတစ်ဖန် ကြွလာခြင်း ဖြစ်ပေါ်လာသည် (ibid. ၄၉၀၊ ၄၉၁)။

At the same time, “while the investigative judgment is going forward in heaven, while the sins of penitent believers are being removed from the sanctuary, there is to be a special work of purification, of putting away of sin, among God’s people upon earth” (ibid. 425). At the end of the pre-Advent judgment in heaven, “the destiny of all will have been decided for life or death.” God’s people living on earth will be ready to meet their Lord, and the Second Coming will take place (ibid. 490, 491).

 

ခ. ခရစ်တော်ပြန်ကြွလာပြီး နှစ်ထောင်ပြည့်ကာလ တရားစီရင်ခြင်း ခရစ်တော်သည် သူ၏ သန့်ရှင်းသူများကို ကောင်းကင်ဘုံသို့ ခေါ်ဆောင်သွားပြီးနောက် နှစ်ထောင်ပြည့်ကာလ တရားစီရင်ခြင်း စတင်သည်။ ဤသည်မှာ ခရစ်တော်ပြန်ကြွလာမှု မတိုင်မီ တရားစီရင်ခြင်းနှင့် လုံးဝကွဲပြားသော တရားစီရင်ခြင်းဖြစ်သည် (ibid. ၄၇၉–၄၉၁)။ ဤတွင် ခရစ်တော်သည် တရားသူကြီးအဖြစ် (DA ၂၁၀) ရှိပြီး ရွေးနုတ်ခံရသူများနှင့်အတူ စာတန်နှင့် ကျရှုံးသော ကောင်းကင်တမန်များအပါအဝင် ဆိုးညစ်သူများ၏ အပြုအမူများကို စစ်ဆေးသည် (EW ၂၉၀၊ ၂၉၁; GC ၆၆၁)။ သက်သေများကို ကောင်းကင်စာအုပ်များမှ ထုတ်ယူပြီး အထူးသဖြင့် “မရှိခြင်းစာအုပ်” တွင် ဆိုးညစ်သူများ၏ ဆိုးယုတ်မှုများ ပါဝင်သည်။ သမ္မာကျမ်းစာကို “စည်းမျဉ်းစာအုပ်” အဖြစ် အသုံးပြုသည် (EW ၅၂၊ ၂၉၁)။

B. Post-Advent Millennial Judgment

After Christ takes His saints to heaven, the millennial judgment will sit. This is a judgment totally separate from the pre-Advent judgment (ibid. 479–491). In it, Christ as judge (DA 210), together with the redeemed, will investigate the deeds of the wicked, including Satan and the fallen angels (EW 290, 291; GC 661). Again, evidence is provided by the books of heaven, especially “the book of death,” which “contains the evil deeds of the wicked.” The Bible is used as “the statute book” (EW 52, 291).

 

ဆိုးညစ်သူများသည် ယေရှု၏ ကယ်တင်ခြင်းကို ဧကန်စင်စစ် ငြင်းပယ်ခဲ့သည်ကို သေချာစေရုံသာမက လူတစ်ဦးချင်းစီခံရမည့် အပြစ်ဒဏ်ကိုလည်း ဆုံးဖြတ်သည် (ibid. ၂၉၁; GC ၆၆၁)။ နှစ်ထောင်ပြည့်ကာလ တရားစီရင်ခြင်းသည် ဒုတိယအကြိမ် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းနှင့် သန့်ရှင်းသောမြို့ ကောင်းကင်မှ ဆင်းသက်လာခြင်းမတိုင်မီ နှစ်ထောင်ပြည့်ကာလဖြင့် ပြီးဆုံးသည် (SR ၄၁၆၊ ၄၁၇)။

In addition to ascertaining that the wicked have, indeed, rejected Jesus’ salvation, this judgment determines the punishment to be received by each one (ibid. 291; GC 661). The millennial judgment ends with the 1,000 years, just before the second resurrection and the descent of the Holy City (SR 416, 417).

 

ဂ. နှစ်ထောင်ပြည့်ကာလ အပြီး အကောင်အထည်ဖော် တရားစီရင်ခြင်း နှစ်ထောင်ပြည့်ကာလ ပြီးဆုံးချိန်တွင် ဆိုးညစ်သူများ၏ ဒုတိယအကြိမ် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း ဖြစ်ပေါ်သည်။ ခရစ်တော်သည် ရွေးနုတ်ခံရသော သန့်ရှင်းသူများနှင့်အတူ မြေကြီးပေါ်သို့ ပြန်လည်ကြွလာသည်။ ထိုအချိန်တွင် စာတန်သည် သန့်ရှင်းသူများနှင့် ကောင်းကင်မှ ဆင်းသက်လာသော နယူးယေရုံရှလင်မြို့တော်ကို အကြီးအကျယ် တိုက်ခိုက်ရန် ပြင်ဆင်သည်။ ဤအချိန်တွင် လူသားအားလုံး အသက်ရှင်ခဲ့ဖူးသူများ၊ ရွေးနုတ်ခံရသူများနှင့် နောင်တမရသူများ၊ စာတန်နှင့် သူ၏ ဆိုးယုတ်သော ကောင်းကင်တမန်များ ရှေ့မှောက်တွင် ခရစ်တော်သည် ဘုရင်အဖြစ် သရဖူဆောင်းခြင်းခံရသည်။ “ထိုအခါ အထွဋ်အထိပ် ဘုန်းတန်ခိုးနှင့် အာဏာတော်ကို ရရှိထားသော ဘုရင်တို့၏ ဘုရင်သည် သူ၏ နိုင်ငံတော်ကို ပုန်ကန်သူများအပေါ် စီရင်ချက်ချပြီး သူ၏ ပညတ်တော်ကို ချိုးဖောက်သူများနှင့် သူ၏ လူမျိုးကို ညှဉ်းဆဲသူများအပေါ် တရားမျှတမှုကို အကောင်အထည်ဖော်သည်” (GC ၆၆၆)။

C. Postmillennial Executive Judgment

At the end of the millennium the second resurrection, that of the wicked, takes place. Christ returns to earth with His redeemed saints. At the same time, Satan prepares a mighty attack against the saints and the New Jerusalem as it comes down from heaven. At this time, in the presence of all those who have ever lived on earth, both redeemed and impenitent, as well as Satan and his evil angels, Christ is crowned. “And now, invested with supreme majesty and power, the King of kings pronounces sentence upon the rebels against His government and executes justice upon those who have transgressed His law and oppressed His people” (GC 666).

 

“မှတ်တမ်းစာအုပ်များ ဖွင့်လှစ်လိုက်သည်နှင့် ယေရှု၏ မျက်လုံးတော်သည် ဆိုးညစ်သူများကို ကြည့်ရှုသည်နှင့် သူတို့သည် ကိုယ်ကျင့်တရားအားလုံးကို သတိရလာသည်” (ibid.)။ “ဆိုးညစ်သော ကမ္ဘာတစ်ခုလုံး ကောင်းကင်နိုင်ငံတော်ကို ပုန်ကန်မှုမြင့်မားသော စွဲချက်ဖြင့် ဘုရားသခင်၏ တရားခုံရင်ရှေ့တွင် ရပ်တည်ရသည်။ သူတို့၏ အမှုကို ရှေ့နေပေးမည့်သူ မရှိ။ သူတို့သည် အကြောင်းပြချက် လုံးဝမရှိ။ ထာဝရ မရှိခြင်း စီရင်ချက်ကို ချမှတ်ခံရသည်” (ibid. ၆၆၈)။

“As soon as the books of record are opened, and the eye of Jesus looks upon the wicked, they are conscious of every sin which they have ever committed” (ibid.). “The whole wicked world stand arraigned at the bar of God on the charge of high treason against the government of heaven. They have none to plead their cause; they are without excuse; and the sentence of eternal death is pronounced against them” (ibid. 668).

 

စာတန်၏ လှည့်စားမှုများ ထင်ရှားစွာ ဖော်ထုတ်ခံရသည် (ibid. ၆၇၂)။ “အပြစ်၏ လုပ်ခလစာသည် မွန်မြတ်သော လွတ်လပ်မှုနှင့် ထာဝရ အသက်မဟုတ်ဘဲ ကျွန်ခံမှု၊ ပျက်စီးမှုနှင့် မရှိခြင်းဖြစ်သည်” ဟူသော အချက်သည် ထင်ရှားသည် (ibid. ၆၆၈)။ “အပြစ်အတွက် အကြောင်းပြချက် မရှိ” ဟူသောအချက်လည်း ပြတ်သားစွာ ထင်ရှားသည် (ibid. ၅၀၃)။ နောင်တမရသူများသည် ဤအမှန်တရားများကို သိရှိလာပြီး ကိုးကွယ်ရန် ဒူးထောက်ကြသည်။ “စာတန်သည် ဒူးထောက်ပြီး သူ၏ စီရင်ချက်၏ တရားမျှတမှုကို ဝန်ခံသည်” (ibid. ၆၇၀)။ နောက်ဆုံးတွင် “ဘုရားသခင်၏ ဉာဏ်ပညာ၊ တရားမျှတမှု၊ ကောင်းမြတ်မှု အပြည့်အဝ သက်သေပြခံရသည်” (ibid.)။ ဘုရားသခင်၏ နိုင်ငံတော်နှင့်အတူ ပညတ်တော်လည်း သက်သေပြခံရသည် (7BC ၉၈၆; DA ၅၈; PP ၃၃၈–၃၄၀)။

Satan’s machinations stand exposed (ibid. 672). Manifestly, it is clear that “the wages of sin is not noble independence and eternal life, but slavery, ruin, and death” (ibid. 668). Also abundantly clear is the fact that “no cause for sin exists” (ibid. 503). The impenitent, aware of these realities, prostrate themselves in worship, while “Satan bows down and confesses the justice of his sentence” (ibid. 670). At last “God’s wisdom, His justice, and His goodness stand fully vindicated” (ibid.). Along with God’s government, the law is also vindicated (7BC 986; DA 58; PP 338–340).

 

ထို့နောက် မီးသည် ဘုရားသခင်ထံမှ ကောင်းကင်ဘုံမှ ဆင်းသက်လာသည်။ မြေကြီးသည် ကွဲအက်သွားသည်။ မြေအနက်တွင် ဖုံးကွယ်ထားသော လက်နက်များ ထုတ်ယူခံရသည်။ မီးလျှံများသည် အကွာအဝေးတိုင်းမှ ပေါက်ကွဲထွက်သည်။ ကျောက်ဆောင်များပင် မီးလောင်နေသည် (GC ၆၇၂)။ ဤမီးလျှံများတွင် ဆိုးညစ်သူများသည် ကောက်ရိုးကဲ့သို့ ဖြစ်သွားသည်။ “အားလုံးကို သူတို့၏ အပြုအမူအလိုက် အပြစ်ဒဏ်ပေးသည်။ ဖြောင့်မတ်သူများ၏ အပြစ်များကို စာတန်ထံ လွှဲပြောင်းပေးထားသောကြောင့် သူသည် ကိုယ်ပိုင်ပုန်ကန်မှုအတွက်သာမက ဘုရားသခင်၏ လူမျိုးများကို ကျူးလွန်စေခဲ့သော အပြစ်အားလုံးအတွက်ပါ ခံစားရသည်။ သူ၏ အပြစ်ဒဏ်သည် သူလှည့်စားခဲ့သူများထက် များစွာ ကြီးမားသည် … သန့်ရှင်းသော မီးလျှံများတွင် ဆိုးညစ်သူများသည် နောက်ဆုံးတွင် အမြစ်နှင့်အလက် ပျက်စီးသွားသည် … ပညတ်တော်၏ အပြည့်အဝ အပြစ်ဒဏ်ကို ချမှတ်ပြီး၊ တရားမျှတမှု၏ တောင်းဆိုချက်များ ပြည့်စုံပြီး၊ ကောင်းကင်နှင့် မြေကြီးသည် ယေဟောဝါ၏ ဖြောင့်မတ်မှုကို ကြွေးကြော်သည်။ စာတန်၏ ပျက်စီးရေး လုပ်ငန်းသည် ထာဝရတွင် ပြီးဆုံးသည်” (ibid. ၆၇၃)။

Fire then “comes down from God out of heaven. The earth is broken up. The weapons concealed in its depths are drawn forth. Devouring flames burst from every yawning chasm. The very rocks are on fire” (GC 672). In this fiery conflagration the wicked are as straw. “All are punished ‘according to their deeds.’ The sins of the righteous having been transferred to Satan, he is made to suffer not only for his own rebellion, but for all the sins which he has caused God’s people to commit. His punishment is to be far greater than that of those whom he has deceived … . In the cleansing flames the wicked are at last destroyed, root and branch … . The full penalty of the law has been visited; the demands of justice have been met; and heaven and earth, beholding, declare the righteousness of Jehovah. Satan’s work of ruin is forever ended” (ibid. 673).

 

၁၉၉၀။ ဒူးစတာဗွာ့၊ ဖရန့်ဇ်။ တမန်တော် ဒံယေလ၏ ပရောဖက်ပြုချက်များအရ ကမ္ဘာ့အင်ပါယာများနှင့် ဘုရားသခင်၏နိုင်ငံတော်။ ဖရိုင်းဘတ်၊ ဟတ်ဒါ၊ ၁၈၉၀။

ဟေးဆယ်၊ ဂျယ်ဟား့ဒ် အက်ဖ်။ “ဝတ်ပြုရာကျမ်း ၁၁ တွင် သန့်ရှင်းသောတိရစ္ဆာန်နှင့် မသန့်ရှင်းသောတိရစ္ဆာန်များကို ခွဲခြားခြင်း၊ ယနေ့တိုင် ဆက်စပ်နေဆဲလား။” အဒ်ဗင်တစ်ဓမ္မပညာအဖွဲ့ဂျာနယ် ၂ (၁၉၉၁)၊ ၉၁-၁၂၅။

———။ “ဒံယေလ ၉း၂၄ တွင် ‘ခုနစ်ဆယ်ပတ်’ ဟူသော အသုံးအနှုန်းအတွင်း ဟီဘရူး ယောက်ျားပုံစံ ဗလာများစွာ ‘ပတ်’ ဟူသော ဝေါဟာရ။” အန်းဒရူးယူနီဗာဆီတီ ဓမ္မကောလိပ်လေ့လာမှုများ ၃၁ (၁၉၉၃)၊ ၁၀၅-၁၁၈။

———။ “ဒံယေလ ၇ တွင် ‘အမြင့်ဆုံးသခင်၏ သန့်ရှင်းသူများ’ ၏ အမှတ်အသား။” ဘိုင်ဘလီကာ ၅၆ (၁၉၇၅)၊ ၁၇၃-၁၉၂။

———။ “‘ဦးချိုငယ်’၊ ကောင်းကင်ဗိမာန်နှင့် အဆုံးသတ်ကာလ၊ ဒံယေလ ၈း၉-၁၄ ၏ လေ့လာမှု။” ဒံယေလဆိုင်ရာ ဆွေးနွေးပွဲ။ တည်ထောင်သူ ဖရန့်ဘီ ဟော့ဘရွတ်။ ဒံယေလနှင့် ဗျာဒိတ်ကော်မတီစီးရီး။ ဝါရှင်တန် ဒီစီ၊ သမ္မာကျမ်းစာသုတေသနဌာန၊ ၁၉၈၆။ စာမျက်နှာ ၃၇၈-၄၆၁။

———။ ကျန်ရစ်သောသူများ။ ကမ္ဘာဦးကျမ်းမှ ဟေရှာယအထိ ကျန်ရစ်သောသူအကြံအစည်၏ သမိုင်းနှင့် ဓမ္မပညာ။ ပြန်လည်ပြင်ဆင်ထုတ်ဝေခဲ့သော စာအုပ်။ အန်းဒရူးယူနီဗာဆီတီ စာအုပ်စဉ်၊ ဘာသာရေးလေ့လာမှုများ။ အတွဲ ၁။ ဘဲရီယန်စပရင်းစ်၊ မစ်ချီဂန်၊ အန်းဒရူးယူနီဗာဆီတီစာအုပ်တိုက်၊ ၁၉၈၀။

———။ “ဓမ္မဟောင်းကျမ်း နောက်ဆုံးကာလဆိုင်ရာ ဓမ္မပညာတွင် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း။” ဓမ္မဟောင်းကျမ်းပညာဂျာနယ် ၉၂ (၁၉၈၀)၊ ၂၆၇-၂၈၄။

———။ “ပဋိညာဉ်ဖလှယ်ခြင်းဆိုင်ရာ လေ့လာမှုများ ၂၊ ပဋိညာဉ်ဖလှယ်ရာနေ့။” ဗိမာန်နှင့် ပဋိညာဉ်ဖလှယ်ခြင်း၊ သမ္မာကျမ်းစာ၊ သမိုင်းနှင့် ဓမ္မပညာဆိုင်ရာ လေ့လာမှုများ။ တည်ထောင်သူ အေ။ ဗီ။ ဝေါ်လင်ကမ့်ဖ်နှင့် ဒဗလျူ ရစ်ချတ် လက်ရှာ။ ဝါရှင်တန် ဒီစီ၊ ဆဋ္ဌမနေ့အဒ်ဗင်တစ်အသင်းတော်ကမ္ဘာ့ဌာနချုပ် (၁၉၈၁)၊ ၁၁၅-၁၃၃။

ဟန်ထရစ်၊ ဗော့လ်မာ။ “ဓမ္မဟောင်းကျမ်းရှိ mišpāṭ ဟူသော ဝေါဟာရ။” ဓမ္မသစ်ကျမ်းဆိုင်ရာ ဓမ္မပညာအဘိဓာန်။ တည်ထောင်သူ ဂျီ။ ကစ်တယ်။ ဂရန်းရက်ပစ်၊ အားဒ်မန်း၊ ၁၉၆၅။ အတွဲ ၃၊ စာမျက်နှာ ၉၂၃-၉၃၃။

ဟော့ဘရွတ်၊ ဖရန့်ဘီ၊ တည်ထောင်သူ။ ဒံယေလဆိုင်ရာ ဆွေးနွေးပွဲ၊ နိဒါန်းနှင့် ကျမ်းပိုဒ်ခွဲခြမ်းစိတ်လေ့လာမှုများ။ ဒံယေလနှင့် ဗျာဒိတ်ကော်မတီစီးရီး၊ အတွဲ ၂။ ဝါရှင်တန် ဒီစီ၊ သမ္မာကျမ်းစာသုတေသနဌာန၊ ၁၉၈၆။

ဂျွန်ဆန်၊ ဝီလျံ ဂျီ။ “ညစ်ညမ်းခြင်း/သန့်ရှင်းစင်ကြယ်ခြင်းနှင့် ဟေဗြဲ ၉း၂၃။” ဟေဗြဲကျမ်းဆိုင်ရာ အငြင်းပွားဖွယ်အချက်များ။ တည်ထောင်သူ ဖရန့်ဘီ ဟော့ဘရွတ်။ ဒံယေလနှင့် ဗျာဒိတ်ကော်မတီစီးရီး။ ဆီးလ်ဗားစပရင်း၊ မက်ရီလန်၊ သမ္မာကျမ်းစာသုတေသနဌာန၊ ၁၉၈၉။ စာမျက်နှာ ၇၉-၁၀၃။

ကော့ခ်၊ ကလော့စ်။ “ဘုရားသခင်၏ တရားစီရင်ခြင်းဆိုင်ရာ အယူဝါဒ ရှိပါသလား။” ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် ဘုရားသခင်၏ တရားမျှတမှု။ တည်ထောင်သူ ဂျိမ်းစ် ကရန်းရှော။ ဖိလာဒဲလ်ဖီးယား၊ ဖော့ထရက်စ်၊ ၁၉၈၃။ စာမျက်နှာ ၅၇-၈၇။

ကဲနစ်၊ အက်ဒရီယို။ နောက်ဆုံးကာလပညာတွင် ခရစ်တော်၏ အရိပ်အယောင်ပျောက်ဆုံးခြင်း။ ဂရန်းရက်ပစ်၊ အားဒ်မန်း၊ ၁၉၈၉။

လက်ဒ်၊ ဂျော့ဂျ် အဲလ်ဒန်။ နောက်ဆုံးကာလအရာများ။ ဂရန်းရက်ပစ်၊ အားဒ်မန်း၊ ၁၉၇၈။

လမ်ပါတာ၊ ဟဲလ်မတ်။ ခရစ်ယာန်များ၏ မျှော်လင့်ချက်။ စတူးဂတ်၊ ကွဲလ်၊ ၁၉၆၇။

မာတင်၊ ဂျေ။ ပီ။ “နောက်ဆုံးတရားစီရင်ခြင်း။” အိပ်မက်များ၊ ရူပါရုံများနှင့် ဗျာဒိတ်တော်များ။ တည်ထောင်သူ ကာလ် အီး။ အမာဒင်းနှင့် ဒဗလျူ ဝါဒ် ဂတ်စ်ကျူ။ ဂရန်းရက်ပစ်၊ ဘေကာ၊ ၁၉၇၇။ စာမျက်နှာ ၁၈၇-၂၀၅။

———။ ပရိုတက်စတင့်အယူဝါဒမှ ရစ်ချ်ရှ်အထိ နောက်ဆုံးတရားစီရင်ခြင်း။ ဂရန်းရက်ပစ်၊ အားဒ်မန်း၊ ၁၉၆၃။

မက်စ်ဝဲလ်၊ စီ။ မာဗင်။ ဘုရားသခင်ဂရုစိုက်သည်။ အတွဲ ၁။ မောင်တင်ဗျူး၊ ကယ်လီဖိုးနီးယား၊ ပစိဖိတ်စာအုပ်တိုက်၊ ၁၉၈၁။

မောရစ်၊ လီယွန်။ တရားစီရင်ခြင်းဆိုင်ရာ သမ္မာကျမ်းစာအယူဝါဒ။ ဂရန်းရက်ပစ်၊ အားဒ်မန်း၊ ၁၉၆၀။

အိုဝူဆု-အန်တီဝီ၊ ဘရန်းပေါင်း။ ဒံယေလ ၉း၂၄-၂၇ ၏ ခရစ်နှစ်ပြက္ခဒိန်ဆိုင်ရာ စုံစမ်းစစ်ဆေးခြင်း။ ပါရဂူဘွဲ့စာတမ်း၊ အန်းဒရူးယူနီဗာဆီတီ၊ ၁၉၉၃။ ယခုထုတ်ဝေပြီးသည်မှာ ဒံယေလ ၉း၂၄-၂၇ ၏ ခရစ်နှစ်ပြက္ခဒိန်။ အဒ်ဗင်တစ်ဓမ္မပညာအဖွဲ့ ပါရဂူဘွဲ့စာတမ်းစီးရီး။ အတွဲ ၂။ ဘဲရီယန်စပရင်းစ်၊ မစ်ချီဂန်၊ အဒ်ဗင်တစ်ဓမ္မပညာအဖွဲ့ထုတ်ဝေရေး၊ ၁၉၉၅။

ပင်တီကော့စ်၊ ဂျေ။ ဒွိုက်။ လာမည့်အရာများ၊ သမ္မာကျမ်းစာနောက်ဆုံးကာလပညာလေ့လာမှု။ ဂရန်းရက်ပစ်၊ ဇွန်ဒါဗန်၊ ၁၉၅၈။

ဖန်ဒယ်၊ ဂျယ်ဟား့ဒ်။ ဒံယေလကျမ်းတွင် အဆုံးသတ်ကာလ။ အဒ်ဗင်တစ်ဓမ္မပညာအဖွဲ့ ပါရဂူဘွဲ့စာတမ်းစီးရီး။ အတွဲ ၁။ ဘဲရီယန်စပရင်းစ်၊ မစ်ချီဂန်၊ အဒ်ဗင်တစ်ဓမ္မပညာအဖ�ွဲ့ထုတ်ဝေရေး၊ ၁၉၉၂။

ရိုဒရီဂွက်ဇ်၊ အန်ဂျယ် အမ်။ “ဒံယေလ ၈း၉-၁၄ တွင် ဘုရားကျောင်းဆိုင်ရာ ဘာသာစကားများ၏ အရေးပါမှု။” ဒံယေလဆိုင်ရာ ဆွေးနွေးပွဲ။ တည်ထောင်သူ ဖရန့်ဘီ ဟော့ဘရွတ်။ ဝါရှင်တန် ဒီစီ၊ သမ္မာကျမ်းစာသုတေသနဌာန၊ ၁၉၈၆။ စာမျက်နှာ ၅၂၇-၅၄၉။

ရှနိုက်ဒါ၊ ဂျိုဟန်းနက်။ ဟေဗြဲသို့စာတမ်း။ ဂရန်းရက်ပစ်၊ အားဒ်မန်း၊ ၁၉၅၇။

ရှဝါ့ဇ်၊ ရိန်းဟား့ဒ်။ “နှောင်းအလယ်ခေတ်တွင် တရားစီရင်တော်မူသော ခရစ်တော်အကြောင်း အယူအဆ၊ ဘာသာရေးစိတ်ဓာတ်၏ ထင်ရှားမှု။” သိပ္ပံနှင့် ပညာရေးတွင် သမိုင်း ၃၂ (၁၉၈၁)၊ ၅၂၆-၅၅၃။

ရှီးယား၊ ဝီလျံ အိပ်ချ်။ “ယုဒပြည်၏ စုံစမ်းစစ်ဆေးတရားစီရင်ခြင်း၊ ယေဇကျေလ ၁-၁၀။” ဗိမာန်နှင့် ပဋိညာဉ်ဖလှယ်ခြင်း၊ သမ္မာကျမ်းစာ၊ သမိုင်းနှင့် ဓမ္မပညာဆိုင်ရာ လေ့လာမှုများ။ တည်ထောင်သူ အေ။ ဗီ။ ဝေါ်လင်ကမ့်ဖ်နှင့် ဒဗလျူ ရစ်ချတ် လက်ရှာ။ ဝါရှင်တန် ဒီစီ၊ ဆဋ္ဌမနေ့အဒ်ဗင်တစ်အသင်းတော်ကမ္ဘာ့ဌာနချုပ်၊ ၁၉၈၁။ စာမျက်နှာ ၂၈၃-၂၉၁။

———။ ပရောဖက်ပြုချက်အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုရာတွင် ရွေးချယ်ထားသော လေ့လာမှုများ။ ပြန်လည်ပြင်ဆင်ထုတ်ဝေခဲ့သော စာအုပ်။ ဒံယေလနှင့် ဗျာဒိတ်ကော်မတီစီးရီး။ အတွဲ ၁။ ဝါရှင်တန် ဒီစီ၊ သမ္မာကျမ်းစာသုတေသနဌာန၊ ၁၉၉၂။

———။ “ဒံယေလ ၈ ၏ ရူပါရုံတွင် နေရာအတိုင်းအတာ။” ဒံယေလဆိုင်ရာ ဆွေးနွေးပွဲ၊ နိဒါန်းနှင့် ကျမ်းပိုဒ်ခွဲခြမ်းစိတ်လေ့လာမှုများ။ တည်ထောင်သူ ဖရန့်ဘီ ဟော့ဘရွတ်။ ဝါရှင်တန် ဒီစီ၊ သမ္မာကျမ်းစာသုတေသနဌာန၊ ၁၉၈၆။ စာမျက်နှာ ၄၉၇-၅၂၆။

VII. Literature

Andreasen, Niels-Erik. “Translation of Nisdaq/Katharisthesetai in Daniel 8:14.” In Symposium on Daniel. Ed. Frank B. Holbrook. Daniel and Revelation Committee Series. Washington, D.C.: Biblical Research Institute, 1986. Pp. 475–496.

Aulen, Gustaf. Christus Victor. New York: Macmillan, 1969.

Büchsel, F. “krino ktl.” In Theological Dictionary of the New Testament. Ed. G. Kittel. Grand Rapids: Eerdmans, 1965. Vol. 3, pp. 933–954.

Cody, Aelred. Heavenly Sanctuary and Liturgy in the Epistle to the Hebrews. The Achievement of Salvation in the Epistle to the Hebrews: The Achievement of Salvation in the Epistle’s Perspectives. St. Meinrad, Ind.: Grail, 1960.

Davidson, Richard M. Typology in Scripture. A Study of Hermeneutical Typos Structures. Andrews University Seminary Doctoral Dissertation Series. Vol. 2. Berrien Springs, Mich.: Andrews University Press, 1981.

Delitzsch, F. Psalms. 3 vols. Commentaries on the Old Testament. Grand Rapids: Eerdmans, 1990.

Düsterwald, Franz. Die Weltreiche und das Gottesreich nach den Weissagungen des Propheten Daniel. Freiburg: Herder, 1890.

Hasel, Gerhard F. “The Distinction Between Clean and Unclean Animals in Leviticus 11: Still Relevant?” Journal of the Adventist Theological Society 2 (1991): 91–125.

———. “The Hebrew Masculine Plural for ‘Weeks’ in the Expression ‘Seventy Weeks’ in Daniel 9:24.” Andrews University Seminary Studies 31 (1993): 105–118.

———. “The Identity of ‘The Saints of the Most High’ in Daniel 7.” Biblica 56 (1975): 173–192.

———. “The ‘Little Horn,’ the Heavenly Sanctuary and the Time of the End: A Study of Daniel 8:9–14.” In Symposium on Daniel. Ed. Frank B. Holbrook. Daniel and Revelation Committee Series. Washington, D.C.: Biblical Research Institute, 1986. Pp. 378–461.

———. The Remnant. The History and Theology of the Remnant Idea From Genesis to Isaiah. Rev. ed. Andrews University Monographs: Studies in Religion. Vol. 1. Berrien Springs, Mich.: Andrews University Press, 1980.

———. “Resurrection in the Theology of Old Testament Apocalyptic.” Zeitschrift für die alttestamentliche Wissenschaft 92 (1980): 267–284.

———. “Studies in Biblical Atonement II: The Day of Atonement.” The Sanctuary and the Atonement: Biblical, Historical, and Theological Studies. Ed. A. V. Wallenkampf and W. Richard Lesher. Washington, D.C.: General Conference of Seventh-day Adventists (1981): 115–133.

Herntrich, Volkmar. “The OT Term mišpāṭ.” Theological Dictionary of the New Testament. Ed. G. Kittel. Grand Rapids: Eerdmans, 1965. Vol. 3, pp. 923–933.

Holbrook, Frank B., ed. Symposium on Daniel: Introductory and Exegetical Studies. Daniel and Revelation Committee Series, vol. 2. Washington, D.C.: Biblical Research Institute, 1986.

Johnsson, William G. “Defilement/Purification and Hebrews 9:23.” Issues in the Book of Hebrews. Ed. Frank B. Holbrook. Daniel and Revelation Committee Series. Silver Spring, Md.: Biblical Research Institute, 1989. Pp. 79–103.

Koch, Klaus. “Is There a Doctrine of Divine Retribution?” Theodicy in the Old Testament. Ed. James Crenshaw. Philadelphia: Fortress, 1983. Pp. 57–87.

König, Adrio. The Eclipse of Christ in Eschatology. Grand Rapids: Eerdmans, 1989.

Ladd, George Eldon. The Last Things. Grand Rapids: Eerdmans, 1978.

Lamparter, Helmut. Die Hoffnung der Christen. Stuttgart: Quell, 1967.

Martin, J. P. “The Last Judgment.” In Dreams, Visions and Oracles. Ed. Carl E. Amerding and W. Ward Gasque. Grand Rapids: Baker, 1977. Pp. 187–205.

———. The Last Judgment in Protestant Orthodoxy to Ritschl. Grand Rapids: Eerdmans, 1963.

Maxwell, C. Mervyn. God Cares. Vol. 1. Mountain View, Calif.: Pacific Press, 1981.

Morris, Leon. The Biblical Doctrine of Judgment. Grand Rapids: Eerdmans, 1960.

Owusu-Antwi, Brempong. An Investigation of the Chronology of Daniel 9:24–27. Ph.D. dissertation, Andrews University, 1993. Now published as The Chronology of Daniel 9:24–27. Adventist Theological Society Dissertation Series. Vol. 2. Berrien Springs, Mich.: Adventist Theological Society Publications, 1995.

Pentecost, J. Dwight. Things to Come: A Study in Biblical Eschatology. Grand Rapids: Zondervan, 1958.

Pfandl, Gerhard. The Time of the End in the Book of Daniel. Adventist Theological Society Dissertation Series. Vol. 1. Berrien Springs, Mich.: Adventist Theological Society Publications, 1992.

Rodríguez, Angel M. “Significance of the Cultic Language in Daniel 8:9–14.” In Symposium on Daniel. Ed. Frank B. Holbrook. Washington, D.C.: Biblical Research Institute, 1986. Pp. 527–549.

Schneider, Johannes. The Letter to the Hebrews. Grand Rapids: Eerdmans, 1957.

Schwarz, Reinhard. “Die spätmittelalterliche Vorstellung vom richtenden Christus—ein Ausdruck religiöser Mentalität.” Geschichte in Wissenschaft und Unterricht 32 (1981): 526–553.

Shea, William H. “The Investigative Judgment of Judah, Ezekiel 1–10.” The Sanctuary and the Atonement: Biblical, Historical, and Theological Studies. Ed. A. V. Wallenkampf and W. Richard Lesher. Washington, D.C.: General Conference of Seventh-day Adventists, 1981. Pp. 283–291.

———. Selected Studies on Prophetic Interpretation. Rev. ed. Daniel and Revelation Committee Series. Vol. 1. Washington, D.C.: Biblical Research Institute, 1992.

———. “Spatial Dimensions in the Vision of Daniel 8.” Symposium on Daniel: Introductory and Exegetical Studies. Ed. Frank B. Holbrook. Washington, D.C.: Biblical Research Institute, 1986. Pp. 497–526.

 

အခန်းကြီး - ၂၅

အကြွင်းရှိခြင်းနှင့် ကောင်းကင်တမန်သုံးပါး၏ သတင်းစကား

The Remnant and the Three Angels’ Messages

 

Hans K. LaRondelle

 

နိဒါန်း

Introduction

 

သမ္မာကျမ်းတစ်ခုလုံး၏ ပရောဖက်ပြုချက်များနှင့် ကယ်တင်ခြင်းသမိုင်း၏ အဆုံးစွန်သော အာဘော်မှာ ဘုရားသခင်၏နိုင်ငံတော်ကို ဤမြေကြီးပေါ်တွင် တည်ထောင်ခြင်းဖြစ်သည်။ ကျမ်းစာသည် ပရဒိသုံးကို ဖန်ဆင်းပြီး ဆုံးရှုံးခဲ့ခြင်းဖြင့် စတင်သည် (ကမ္ဘာဦး ၁–၃) နှင့် ပရဒိသုံးကို ပြန်လည်ရရှိခြင်းဖြင့် အဆုံးသတ်သည် (ဗျာဒိတ် ၂၁; ၂၂)။ ဣသရေလကို ဘုရားသခင်၏ ရွေးကောက်ထားသော ပဋိညာဉ်လူမျိုးအဖြစ် ရွေးချယ်ခြင်းသည် ဘုရားသခင်၏ ရည်ရွယ်ချက်တစ်ခုတည်းအဆုံးသတ်ရာနေရာ မဟုတ်ဘဲ၊ လာမည့် ဘုရားသခင်၏နိုင်ငံတော်၏ တရားမျှတမှုနှင့် ငြိမ်သက်ခြင်းကို လူမျိုးများရှေ့တွင် မြင်သာထင်ရှားသော နိမိတ်လက္ခဏာအဖြစ် တည်ထောင်ရန် ဘုရားသခင်ခန့်အပ်ထားသော နည်းလမ်းဖြစ်သည်။ ယေရှုခရစ်သည် ပဋိညာဉ်သစ်လူမျိုးဖြစ်သော သူ၏အသင်းတော်အား “နိုင်ငံတော်သစ်လာပါစေ၊ ကောင်းကင်၌ရှိသည်နှင့်အညီ မြေကြီးပေါ်တွင်လည်း သင်၏အလိုတော်ပြည့်စုံပါစေ” ဟု ဆုတောင်းရန် သွန်သင်ခဲ့သည် (မဿဲ ၆:၁၀)။ ထို့ကြောင့် တမန်တော်များ၏ ဧဝံဂေလိတရားသတင်းစကားသည် ရှေးဣသရေလနှင့် ဘုရားသခင်၏ပဋိညာဉ်ကို အခြေခံအနေအထားဖြင့် အဆုံးတော်ပါရမီယံ ရှုထောင့်ကို ရရှိခဲ့သည်။

The ultimate focus of all Bible prophecy and salvation history is the establishment of the kingdom of God on earth. Holy Scripture begins with Paradise created and lost (Gen. 1–3) and ends in the NT with Paradise restored (Rev. 21; 22). The election of Israel as the chosen covenant people of God was not an end in itself but God’s appointed way to establish a visible sign before the nations of the justice and peace of the coming kingdom of God. Christ Jesus taught the New Covenant people, His church, to pray, “Thy kingdom come, thy will be done, on earth as it is in heaven” (Matt. 6:10). Thus the apostolic gospel message received its apocalyptic perspective in fundamental continuity with God’s covenant with ancient Israel.

 

နာဇရက်မြို့သား ယေရှု၏ နှိမ့်ချစွာ လာရောက်ခြင်းသည် ပရောဖက်ပြုချက်အတိုင်း မေရှိယအဖြစ် ဣသရေလ၏ ရွေးနုတ်ခြင်းသမိုင်း၌ ဆုံးဖြတ်ချက်ချမှတ်ဖွယ်ရာ အလှည့်အပြောင်းနှင့် လူမျိုးတစ်မျိုးလုံး၏ ယုံကြည်ခြင်းနှင့် ပဋိညာဉ်ဘုရားအပေါ် သစ္စာရှိမှု၏ နောက်ဆုံးစမ်းသပ်မှုကို ယူဆောင်လာခဲ့သည်။ ဧဝံဂေလိတကျမ်းလေးစောင်သည် မေရှိယ၏ ဘဝ၊ အသေခံခြင်းနှင့် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကို အာရုံစိုက်ထားသော်လည်း၊ ယောဟန်၏ ဗျာဒိတ်ကျမ်းသည် အဆုံးချိန်၌ တရားသူကြီးနှင့် ပြန်လည်နာလန်ထူပေးသူအဖြစ် သူ၏တာဝန်ကို ပြီးဆုံးစေခြင်းကို ဗဟိုပြုထားသည်။ ကျမ်းစာနောက်ဆုံးစာအုပ်၌ ကျမ်းစာတစ်ခုလုံး၏ အခြားစာအုပ်အားလုံးသည် တွေ့ဆုံကြပြီး သူတို့၏ အဆုံးစွန်သော ဘုန်းတန်ခိုးနှင့် ပြည့်စုံခြင်းကို ရရှိကြသည်။ ထို့ကြောင့် အဆုံးချိန်၌ အသင်းတော်နှင့် ကမ္ဘာကို ပတ်သက်သော ပရောဖက်ပြုချက်များကို မှန်ကန်စွာ နားလည်ရန်အတွက် ယောဟန်၏ ဗျာဒိတ်ကျမ်း၏ ဓမ္မသီအိုရီဗဟိုချက်နှင့် စာပေဗဟိုချက်ဖြစ်သော ဗျာဒိတ် ၁၂–၁၄ ကို တာဝန်ယူမှုရှိစွာ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခြင်းပေါ်တွင် အခြေခံရမည်။ ဤမပြိုကွဲနိုင်သော ပါရမီယံ ဗျာဒိတ်တစ်ခုတည်းတွင် မီလာတ်လှုပ်ရှားမှုနှင့် နောက်ဆက်တွဲ ဆဋ္ဌမနေ့အဒ်ဗင်တစ်ချုပ်အသင်းတော်သည် သူတို့၏ ဓမ္မသီအိုရီ အမြစ်နှင့် တာဝန်ကို တွေ့ရှိခဲ့သည်။

The humble coming of Jesus of Nazareth as the Messiah of prophecy brought the decisive turning point in Israel’s redemption history, the crucial and final test of the nation’s faith and loyalty to the covenant God. While the four Gospels concentrate on the Messiah’s life, death, and resurrection, John’s Apocalypse centers on the consummation of His mission as judge and restorer in the time of the end. In the last Bible book all the other books of Scripture meet and find their ultimate glorious fulfillment. A true understanding of the prophecies concerning the church and the world in the end-time must be based, therefore, on a responsible exegesis of the theological core and literary center of John’s Apocalypse: Revelation 12–14. In this unbreakable unit of apocalyptic revelation both the Millerite movement and subsequent Seventh-day Adventist Church found their theological roots and mandate.

 

၁၈၄၄ မတိုင်မီနှင့် နောက်ပိုင်း အဒ်ဗင့်နိုးကြားမှုတွင် အာဘော်မှာ အဆုံးချိန်ပရောဖက်ပြုချက်များဖြစ်သော ဒံယေလနှင့် ဗျာဒိတ်ကျမ်းပေါ်တွင် ရှိခဲ့သည်။ ဤပရောဖက်ပြုချက်များ၏ အလင်းတွင် SDA ရှေ့ဆောင်များသည် ခရစ်ယာန်သမိုင်း၌ လှုပ်ရှားမှုသစ်တစ်ခုအဖြစ် သူတို့၏ ဓမ္မသီအိုရီ ကိုယ်ပိုင်နားလည်မှုကို စတင်ဖွဲ့စည်းခဲ့ကြသည်။ သူတို့သည် အထူးရွေးချယ်ခံရသော လူမျိုးတစ်မျိုးဟု ယုံကြည်ကြပြီး၊ သူတို့ကိုယ်သူတို့အတွက် “အကြွင်းအသင်းတော်”၊ “ဘုရားသခင်၏ အကြွင်းလူမျိုး” သို့မဟုတ် ရိုးရိုးရှင်းရှင်း “အကြွင်း” ဟူသော အမည်များကို သုံးစွဲခဲ့ကြသည်။ ဤအမည်များဖြင့် သူတို့သည် ဗျာဒိတ် ၁၂ တွင် ပရောဖက်ပြုထားသော အသင်းတော်၏ နောက်ဆုံးအပိုင်းအစဖြစ်ကြောင်း သူတို့၏ယုံကြည်ချက်ကို သက်သေပြခဲ့ကြသည်။

The focus in the Advent awakening, both before and after 1844, was on the end-time prophecies of Daniel and Revelation. It was in the light of these prophecies that the SDA pioneers began to develop their theological self-understanding as a new movement in Christian history. Believing they were a specially chosen people, they employed for themselves such designations as “the remnant church,” “the remnant people of God,” or simply “the remnant.” Through these designations they gave evidence of their belief that they were indeed the final segment of the church foreseen in Revelation 12.

           

I. ဓမ္မဟောင်းကျမ်း၌ အကြွင်းအယူအဆ
A. ဣသရေလ၏ အခန်းကဏ္ဍ
B. ဣသရေလ၏ အကြွင်း
၁. သမိုင်းဆိုင်ရာ အကြွင်း
၂. သစ္စာရှိသော အကြွင်း
၃. ပါရမီယံ အကြွင်း

II. ဓမ္မသစ်ကျမ်း၌ အကြွင်းအယူအဆ၊ ဣသရေလသစ်

III. ပရောဖက်ပြုချက်၌ အသင်းတော်၏ သစ္စာမဲ့ခြင်း
A. ပေါလု၏ ခရစ်တော်ဆီး သမိုင်းဆိုင်ရာ အချိန်ကာလ
B. ပေါလု၏ ခရစ်တော်ဆီး၏ ဘာသာရေးသဘောသဘာဝ

IV. အဆုံးချိန် အကြွင်း
A. ဓမ္မဟောင်းဟောကိန်းနှင့် ဓမ္မသစ်ပြည့်စုံခြင်း
B. ဒံယေလ၏ အဆုံးချိန်

V. ကောင်းကင်တမန်သုံးပါး၏ သတင်းစကား၊ ဘုရားသခင်၏ အဆုံးချိန်သတင်းစကား
A. ဗျာဒိတ် ၁၀ ၏ ပြင်းထန်သော အဆုံးချိန်နောက်ခံ
B. ပထမကောင်းကင်တမန်၏ သတင်းစကား (ဗျာဒိတ် ၁၄:၆၊ ၇)
C. ဒုတိယကောင်းကင်တမန်၏ သတင်းစကား (ဗျာဒိတ် ၁၄:၈)
D. တတိယကောင်းကင်တမန်၏ သတင်းစကား (ဗျာဒိတ် ၁၄:၉–၁၁)
E. တစ်ကမ္ဘာလုံးအတိုင်းအတာ ပင်တေကုတ္တေကတိ (ဗျာဒိတ် ၁၈:၁–၈)

VI. သမိုင်းအကျဉ်း
A. ဝေါလ်ဒင်စီနှင့် ဘွဲ့ယူမပြီးသေးသူများ
B. လူသာ၊ ကယ်လ်ဗင်နှင့် ဇွင်ဂလီ
C. အနာဘတ်တစ်များ
D. ပူရီတန်များ
E. ဂျာမန် ပီယက်စ်လှုပ်ရှားမှု
F. မက်သိုဒစ်လှုပ်ရှားမှု
G. မီလာတ်လှုပ်ရှားမှု၌ အဒ်ဗင့်မျှော်လင့်ချက် ပြန်လည်နိုးကြားခြင်း
H. အဒ်ဗင်တစ်နားလည်မှု
၁. ပထမကောင်းကင်တမန်၏ သတင်းစကား
၂. ဒုတိယကောင်းကင်တမန်၏ သတင်းစကား
၃. တတိယကောင်းကင်တမန်၏ သတင်းစကား

VII. ဆဋ္ဌမနေ့အဒ်ဗင်တစ်များနှင့် အကြွင်းအသင်းတော်

VIII. အဲလင် ဂျီ ဝိုက်၏ မှတ်ချက်များ

IX. ကိုးကားစာအုပ်များ

I.          The Remnant Concept in the OT

A.         The Role of Israel

B.         The Remnant of Israel

1.         Historical Remnant

2.         Faithful Remnant

3.         Eschatological Remnant

            II.         NT Concept of the Remnant: The New Israel

            III.        Apostasy of the Church in Prophecy

A.         Paul’s Historical Timing of the Antichrist

B.         The Religious Nature of Paul’s Antichrist

            IV.        The End-time Remnant

A.         OT Prediction and NT Fulfillment

B.         Daniel’s Time of the End

            V.         The Three Angels’ Messages: God’s End-time Message

A.         The Dramatic End-time Setting of Revelation 10

B.         The First Angel’s Message (Rev. 14:6, 7)

C.         The Second Angel’s Message (Rev. 14:8)

D.         The Third Angel’s Message (Rev. 14:9–11)

E.         The Promise of a Universal Pentecost (Rev. 18:1–8)

            VI.        Historical Overview

A.         Waldenses and Pre-Reformers

B.         Luther, Calvin, and Zwingli

C.         The Anabaptists

D.         The Puritans

E.         The German Pietist Movement

F.         The Methodist Movement

G.        The Millerite Revival of the Advent Hope

H.         The Adventist Understanding

1.         The First Angel’s Message

2.         The Second Angel’s Message

3.         The Third Angel’s Message

            VII.       Seventh-day Adventists and the Remnant Church

            VIII.      Ellen G. White Comments

            IX.        Literature

 

I. ဓမ္မဟောင်းကျမ်း၌ အကြွင်းအယူအဆ အကြွင်းတစ်ခုကို နားလည်ရန်အတွက် ထိုအကြွင်းသည် မည်သည့်အဖွဲ့အစည်းနှင့် ဆိုင်သည်ကို ရှင်းလင်းစွာ ဖော်ပြထားရမည်။ ထို့ကြောင့် ဤအပိုင်းသည် ဓမ္မဟောင်းကျမ်း၌ ဣသရေလ၏ အထူးအခန်းကဏ္ဍနှင့် လုပ်ဆောင်ချက်ကို လေ့လာခြင်းဖြင့် စတင်ရမည်။

I. The Remnant Concept in the OT

A remnant cannot be understood apart from a clear depiction of the body to which the remnant belongs. Thus, this section must begin with a study of the special role and function of Israel as shown in the OT.

 

A. ဣသရေလ၏ အခန်းကဏ္ဍ ဣသရေလ၏ အခန်းကဏ္ဍသည် ဓမ္မဟောင်းကျမ်း၌ “ဣသရေလ” ဟူသော နာမည်၏ ဘာသာရေးသဘောသဘာဝနှင့် ဓမ္မသီအိုရီအဓိပ္ပာယ်ဖြင့် ဆုံးဖြတ်ချက်ချမှတ်ခြင်း ခံရသည်။ “ဣသရေလ” ဟူသော နာမည်ကို နှစ်မျိုးသုံးသည်။ တစ်ဖက်တွင် လူမျိုးတစ်မျိုးကို ဆိုလိုပြီး၊ နောက်တစ်ဖက်တွင် ယေဟောဝါ၏ ဘာသာရေးအသင်းကို ဆိုလိုသည်။ အစပိုင်းမှပင် ဓမ္မဟောင်းကျမ်း၌ “ဣသရေလ” ဟူသော နာမည်သည် ဘုရားသခင်ပေးသနားတော်မူသော ဘာသာရေးရှင်းလင်းချက်ကို ဖော်ပြသည်။ အာဇာဝဲမျိုးဆက် ယာကုပ်သည် ကောင်းကြီးမင်္ဂလာကို ဇွဲရှိစွာ တောင်းခံပြီးနောက် ဘုရားသခင်က “သင်၏နာမကို ယာကုပ်ဟု မခေါ်ရ၊ ဣသရေလဟူ၍သာ ခေါ်ရမည်။ အကြောင်းမူကား၊ သင်သည် ဘုရားသခင်နှင့်လူတို့နှင့် ဆိုင်စွာ ရုန်းကန်ပြီး အောင်မြင်ပြီ” ဟု မိန့်တော်မူသည် (ကမ္ဘာဦး ၃၂:၂၈; နှိုင်းယှဉ် ၃၅:၉၊ ၁၀; ဟောရှေ ၁၂:၃၊ ၄)။ ထို့ကြောင့် “ဣသရေလ” ဟူသော နာမည်သည် ဘုရား၏ဇစ်မြစ်မှ ဆင်းသက်လာပြီး ယာကုပ်၏ ယေဟောဝါနှင့် ဝိညာဉ်ရေးဆိုင်ရာ ဆက်ဆံရေးသစ်ကို ကိုယ်စားပြုသည်။ ခွင့်လွှတ်ခြင်းကို ခံရပြီးနောက် ယာကုပ်၏ နာမည်သည် သူ၏အပြစ်ကို သတိရစေသော နာမည်မှ သူ၏အောင်မြင်မှုကို အမှတ်ရစေသော နာမည်သို့ ပြောင်းလဲသွားသည် (PP ၁၉၈)။ အတိုချုပ်ဆိုရသော် အစပိုင်းမှပင် “ဣသရေလ” ဟူသော နာမည်သည် ဘုရားသခင်နှင့် ပြန်လည်သင့်မြတ်ခြင်း ဆက်ဆံရေးကို ကိုယ်စားပြုသည်။

A. The Role of Israel

The role of Israel is determined by the religious nature and the theological meaning of the name “Israel” in the OT. The name Israel is used in a twofold manner: On the one hand it stands for a people or nation, and on the other it refers to the people of Yahweh as a religious congregation. From the outset the name Israel in the OT presents a religious explanation, given by God to the patriarch Jacob after he had persistently entreated the Lord for His blessing: “Your name shall no more be called Jacob, but Israel, for you have striven with God and with men, and have prevailed” (Gen. 32:28; cf. 35:9, 10; Hosea 12:3, 4). Thus the name Israel is revealed as being of divine origin. It symbolizes Jacob’s new spiritual relation to Yahweh and represents Jacob as reconciled to God through His forgiving grace. Having been forgiven, Jacob’s name “was changed from one that was a reminder of his sin, to one that commemorated his victory” (PP 198). In short, from the very beginning the name Israel symbolizes a personal relation of reconciliation with God.

 

ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတစ်ခုလုံးသည် ဤနာမည်၏ သန့်ရှင်းသော ဇစ်မြစ်ကို ထိန်းသိမ်းထားပြီး ပိုမြင့်မားသော ခေါ်တော်မူခြင်းကို ကိုယ်စားပြုသည်။ ဟောရှေ ပရောဖက်မှတစ်ဆင့် ဘုရားသခင်သည် အာရှူရိနှင့် အဲဂုတ္တုနိုင်ငံ၏ စစ်မြင်းများကို အားကိုးနေသော ဣသရေလအမျိုးအနွယ်များအား ယာကုပ်၏ ယေဟောဝါနှင့် ရုန်းကန်ခဲ့မှုကို လိုက်လံအတုယူရန် ညွှန်ပြတော်မူသည်။ “သင်တို့ဘုရားသခင်ကို အားကိုးလျက် ပြန်လာကြလော့။ ကရုဏာနှင့် တရားကို ခိုင်ခံ့စွာ စွဲကိုင်လျက် သင်တို့ဘုရားသခင်ကို အစဉ်မပြတ် စောင့်ကြလော့” (ဟောရှေ ၁၂:၆; ကိုးကား ၃–၆; ၁၄:၁–၃)။ အခြားစကားဖြင့် ဣသရေလလူမျိုးအားလုံးသည် ကမ္ဘာ့အလင်းဖြစ်ရန်နှင့် ပဋိညာဉ်ကောင်းကြီးမင်္ဂလာများကို ခံစားရန် ယာကုပ်နှင့် အတူတူပင် ဘုရားသခင်နှင့် ဘာသာရေးဆိုင်ရာ တွေ့ကြုံမှုနှင့် ပြောင်းလဲခြင်းအတွေ့အကြုံကို ရှာဖွေရမည်။ ဣသရေလအတွက် ဘုရားသခင်၏ ရည်ရွယ်ချက်ကို မောရှေက ဖာရိုဘုရင်အား “ထာဝရဘုရားမိန့်တော်မူသည်ကား၊ ဣသရေလသည် ငါ့သားဦးဖြစ်၏။ ငါ့သားကို လွှတ်လိုက်လော့၊ သူသည် ငါ့ကို ကိုးကွယ်ရန်ဖြစ်သည်” ဟု ပြောဆိုခဲ့သည် (ထွက်မြောက်ရာ ၄:၂၂၊ ၂၃)။ ဣသရေလအမျိုးအနွယ်များကို ဘုရားသခင်ထင်ရှားစေတော်မူသော အလိုတော်အတိုင်း ထာဝရဘုရားကို ကိုးကွယ်ရန် ခေါ်တော်မူခဲ့သည်။ ဣသရေလသည် အခြားလူမျိုးအားလုံးနှင့် မတူခဲ့ပေ။ မျိုးနွယ်ရေး၊ ကိုယ်ကျင့်တရား သို့မဟုတ် နိုင်ငံရေးအရည်အချင်းကြောင့် မဟုတ်ဘဲ၊ အာဗြဟံနှင့်သူ၏သားများအား ဘုရားသခင်ပေးထားတော်မူသော ကတိတော်များကို ခံစားရန် ဘုရားသခင်ရွေးချယ်တော်မူခြင်းကြောင့်ဖြစ်သည် (တရားဟော ၇:၆–၉)။ ဘုရားသခင်သည် ဣသရေလကို အဲဂုတ္တုဘဏ္ဍာမှ ရွေးနုတ်တော်မူပြီး သူ့ကိုယ်တိုင်နှင့်သာ သီးသန့်ချည်နှောင်ရန် ရည်ရွယ်တော်မူသည်။ “အဲဂုတ္တုလူတို့အား ငါပြုသောအမှုကို သင်တို့မြင်ပြီ။ သင်တို့ကို လင်းယုန်တောင်ပံဖြင့် ငါထမ်းပိုးပြီး ငါ့ထံသို့ ငါဆောင်ခဲ့ပြီ။ ယခုသင်တို့သည် ငါ့စကားကို နားထောင်လျှင်၊ ငါ့ပဋိညာဉ်ကို စောင့်ရှောက်လျှင်၊ လူမျိုးတကာတို့တွင် ငါ့ပိုင်ဆိုင်မှု အထူးဖြစ်ကြလိမ့်မည်။ မြေကြီးတစ်ခုလုံးသည် ငါ့ပိုင်ဖြစ်၍၊ သင်တို့သည် ငါ့အတွက် ယဇ်ပုရောဟိတ်နိုင်ငံ၊ သန့်ရှင်းသောလူမျိုးဖြစ်ကြလိမ့်မည်” (ထွက်မြောက်ရာ ၁၉:၄–၆)။ ဣသရေလသည် ထွက်မြောက်ခြင်းတွင် ကျေးဇူးတော်အားဖြင့် ရွေးချယ်ခံရပြီး သန့်ရှင်းသောလူမျိုးဖြစ်ရန်၊ ဘုရားသခင်၏ ပဋိညာဉ်ကို စောင့်ရှောက်ရန်နှင့် တပါးအမျိုးသားများအကြား ယဇ်ပုရောဟိတ်များ သို့မဟုတ် အလယ်အလတ်သမားများ ဖြစ်ရန် ခွဲခြားထားခြင်းခံရသည်။ ဣသရေလသည် သေစေနိုင်သော ရန်သူထံမှ ကျေးဇူးတော်အားဖြင့် ကယ်တင်ခြင်းခံရသော်လည်း၊ တစ်ချိန်တည်းတွင် ဘုရားသခင်၏ ဘုန်းတော်အတွက်နှင့် အခြားလူမျိုးများ၏ ကယ်တင်ခြင်းအတွက် ကယ်တင်ခြင်းခံရသည်။ တရားဟောကျမ်းသည် ဣသရေလ၏ ရွေးချယ်ခြင်း၏ ရည်ရွယ်ချက်မှာ နက်ရှိုင်းသော ဘာသာရေးတာဝန်ဖြစ်ကြောင်း သွန်သင်သည်။ သူတို့သည် ဘုရားသခင်၏ ရွေးနုတ်ခြင်းအမှုကို “ထာဝရဘုရားသခင်၏ သားသမီးများ” အဖြစ် တုံ့ပြန်ရမည် (တရားဟော ၁၄:၁)၊ နှလုံးအကြွင်းမဲ့ ချစ်ခြင်းဖြင့် ပဋိညာဉ်ဘုရားကို ချစ်ရမည် (တရားဟော ၆:၅)၊ နှစ်သက်စွာ နာခံရမည် (ကဗျား ၆–၉၊ ၁၈)၊ သူ့ကိုသာ ကိုးကွယ်ရမည် (ကဗျား ၁၃–၁၅)။ ဤဘာသာရေးအဓိပ္ပာယ်ဖြင့် ဣသရေလသည် ရုပ်တုကိုးကွယ်ခြင်းမှ လွတ်ကင်းရန်၊ အတိုချုပ်ဆိုရသော် “သင်၏ဘုရားသခင် ထာဝရဘုရားရှေ့တွင် အပြစ်ကင်းစင်ခြင်း [tāmîm]” ဖြစ်ရန် ခေါ်တော်မူခြင်းခံရသည် (တရားဟော ၁၈:၁၃; ထပ်မံ ၁၃:၁–၅; ထွက်မြောက်ရာ ၂၀:၁–၃)။ ဣသရေလ၏ ရွေးချယ်ခြင်းကို နားလည်ရန် အရေးကြီးဆုံးမှာ ကိုယ်ကျင့်တရားနာခံခြင်းမတိုင်မီ ဘုရားသခင်၏ ကျေးဇူးတော်၏ ဦးစားပေးမှုဖြစ်သည်။ မောရှေက ရှင်းပြသည်။ “ဣသရေလအပြည်ပြည်၊ တိတ်ဆိတ်နေပြီး နားထောင်လော့။ ယနေ့သင်တို့သည် ထာဝရဘုရားသခင်၏ လူမျိုးဖြစ်ကြပြီ။ ထို့ကြောင့် ထာဝရဘုရားသခင်၏ စကားကို နားထောင်ပြီး ယနေ့ငါမှာကြားသော ပညတ်တော်နှင့် တရားများကို စောင့်ရှောက်ကြလော့” (တရားဟော ၂၇:၉၊ ၁၀)။

 

 

The OT maintains throughout this sacred origin of the name as representing its higher calling. Through the prophet Hosea, God pointed to Jacob’s wrestling with Yahweh as an example to be imitated by the apostate tribes of Israel, who were trusting more in the war horses of Assyria and Egypt: “So you, by the help of your God, return, hold fast to love and justice, and wait continually for your God” (Hosea 12:6; see verses 3–6; 14:1–3). In other words, all Israelites must seek basically the same religious encounter with God and its transforming experience as Jacob had, in order to be the light of the world and to receive the covenant blessings.

God’s purpose for Israel was expressed in essence by Moses when he said to Pharaoh, “Thus says the Lord, Israel is my first-born son, and I say to you, ‘Let my son go that he may serve me [“worship me,” NIV]’” (Ex. 4:23). The tribes of Israel were called to worship the Lord God according to His revealed will. Israel was different from all other nations, not because of any ethnic, moral, or political quality, but because Israel was chosen by God to receive His promises, which He had made to the patriarchs (Deut. 7:6–9). God redeemed Israel from its bondage to Egypt in order to bind Israel exclusively to Himself: “You have seen what I did to the Egyptians, and how I bore you on eagles’ wings and brought you to myself. Now therefore, if you will obey my voice and keep my covenant, you shall be my own possession among all peoples; for all the earth is mine, and you shall be to me a kingdom of priests and a holy nation” (Ex. 19:4–6).

Israel was chosen and redeemed by God’s grace at the Exodus in order to be a holy people, that is, set apart to keep God’s covenant and to be priests or mediators between God and the Gentile nations. Israel was saved by grace from a deadly enemy, but at the same time saved for God’s glory and for the salvation of the other nations. The book of Deuteronomy teaches that the purpose of Israel’s election was a deeply religious mission. They had to respond to God’s redemptive act as “the sons of the Lord your God” (Deut. 14:1) by loving their covenant God with total commitment of heart (Deut. 6:5), by obeying Him willingly (verses 6–9, 18), and by worshiping Him exclusively (verses 13–15). In this religious sense Israel was called to be free from idolatry, that is, “blameless [tāmîm] before the Lord your God” (Deut. 18:13; also 13:1–5; Ex. 20:1–3). Of fundamental importance for understanding Israel’s election is the priority of divine grace before moral obedience. Moses explained, “Keep silence and hear, O Israel: this day you have become the people of the Lord your God. You shall therefore obey the voice of the Lord your God, keeping his commandments and his statutes, which I command you this day” (Deut. 27:9, 10).

 

ထွက်မြောက်ခြင်းမှစ၍ ဣသရေလသည် လူမျိုးရေးအဖွဲ့အစည်းထက် ကျော်လွန်ပြီး၊ အဓိကအားဖြင့် ရွေးနုတ်ခံရသော လူမျိုး၊ တိုရာဟ်တွင် ပါဝင်သော ယေဟောဝါ၏ ဗျာဒိတ်တော်တွင် စည်းလုံးမှုနှင့် တာဝန်ကို တွေ့ရှိသော ဘာသာရေးအသိုင်းအဝိုင်းဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်နှင့် အမှုတော်သည် ဣသရေလကို ကိုးကွယ်သော အသင်းအဖွဲ့ (qāhāl) အဖြစ် မြှင့်တင်ပေးခဲ့ပြီး ကယ်တင်ခြင်းနှင့် သန့်ရှင်းစေခြင်း ပညာကို လူသားအားလုံးနှင့် မျှဝေရန်ဖြစ်သည်။

From the Exodus onward, Israel was more than an ethnic entity; it was primarily a redeemed people, a religious community that found its unity and mission in the divine revelation of Yahweh embodied in the Torah. God’s own word and act had elevated Israel into a worshiping congregation or assembly (qāhāl) in order to share its saving and sanctifying knowledge with the rest of humanity.

 

ရှေခမ်တွင် ယောရှုသည် နောင်မျိုးဆက်များအတွက် ယေဟောဝါကို သီးသန့်ကိုးကွယ်ရန် ဣသရေလ၏ ကတိကဝတ်ကို ပြန်လည်သက်တမ်းတိုးခဲ့သည်။ ဤပဋိညာဉ်ပြန်လည်သက်တမ်းတိုးခြင်းတွင် ဣသရေလသည် သူတို့၏ နှလုံးကို ပြန်လည်နိုးကြားစေပြီး ရွေးနုတ်သူဘုရား၏ ထင်ရှားတော်မူသော အလိုတော်နှင့်အညီ ဘဝကို ပြုပြင်ရန် ကတိပြုခဲ့သည်။ “လူမျိုးတို့က ယောရှုအား ‘ထာဝရဘုရားကို ငါတို့ ကိုးကွယ်မည်၊ သူ၏စကားကို နားထောင်မည်’ ဟု ပြောကြ၏” (ယောရှု ၂၄:၂၄)။ ဣသရေလသည် ဘုရားသခင်၏ နန်းတော်ဗဟိုပြုသော နှစ်ပတ်လည်ပွဲတော်များ၏ သန့်ရှင်းသော ထုံးတမ်းများတွင် ပဋိညာဉ်ကို အဆက်မပြတ် ပြန်လည်သက်တမ်းတိုးခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် ကိုးကွယ်ရာပွဲတော်များသည် ဣသရေလကို ထွက်မြောက်ခြင်း ရွေးနုတ်ခြင်းနှင့် လွတ်လပ်ခြင်းတွင် ပါဝင်မှုကို အဆက်မပြတ် ပြန်လည်နိုးကြားစေခဲ့သည်။

At Shechem Joshua renewed Israel’s commitment to the exclusive worship of Yahweh for later generations. In this renewal of the covenant, Israel pledged to revive their hearts and to reform their lives in accord with the revealed will of their Redeemer-God: “And the people said to Joshua, ‘The Lord our God we will serve, and his voice we will obey’” (Joshua 24:24). Israel renewed its covenant with God continually in the sacred liturgies of the annual festivals centered in the sanctuary of God. Thus the worship feasts called Israel back constantly to a covenant relationship with God in order to revitalize its participation in the Exodus redemption and freedom.

 

ဆာလံကျမ်းသည် ယေရုရှလင်မြို့ ဗိမာန်တော်တွင် ယေဟောဝါကို ကိုးကွယ်သော အသင်းအဖွဲ့ဟု ရည်ညွှန်းရန် “ဣသရေလ” ဟူသော နာမည်ကို ၅၀ ကျော် သုံးစွဲထားသည် (ဆာလံ ၁၄၇:၁၉၊ ၂၀; ၁၄၈:၁၄; ၁၄၉:၂)။ ဆာလံများသည် ဣသရေလ၏ ဘာသာတရားသည် မောရှေ၏ တိုရာဟ်ပေါ်တွင် အခြေခံကြောင်း ပြသသည်။ ဤသီချင်းများသည် အတိတ်က ဘုရားသခင်၏ ရွေးနုတ်ခြင်းအမှုများကို အမှတ်ရရုံသာမက၊ ထာဝရဘုရားအား သူ၏ အကျိုးတော်အားလုံးအတွက် ချီးမွမ်းခြင်းသည် ဣသရေလ၏ ခေါ်တော်မူခြင်းနှင့် ရွေးချယ်ခြင်း၏ အနှစ်သာရဖြစ်ကြောင်း သွန်သင်သည် (ဆာလံ ၁၀၃)။ ဆာလံဆရာများသည် ယေရုရှလင်၊ ဒါဝိဒ် သို့မဟုတ် ဣသရေလကို ချီးမွမ်းခြင်း မဟုတ်ဘဲ၊ အရာခပ်သိမ်းကို ဖန်ဆင်းသူနှင့် ဣသရေလကို ရွေးနုတ်သူ ဣသရေလ၏ ဘုရားသခင်ကို ချီးမွမ်းခဲ့သည်။ သူသည် သူ၏ တစ်ကမ္ဘာလုံးနိုင်ငံတော်အတွက် မြေကြီးပေါ်ဗဟိုအဖြစ် ဇိအုန်တောင်ကို ရွေးချယ်တော်မူခဲ့သည် (ဆာလံ ၂; ၈၇)။

The book of Psalms uses the name Israel more than 50 times to refer to an assembly that worships Yahweh in the Temple at Jerusalem (Ps. 147:19, 20; 148:14; 149:2). The Psalms show that Israel’s religion is based on the Torah of Moses. These songs not only commemorate God’s redemptive acts of the past, but also teach Israel that to praise the Lord for all His benefits is the essence of Israel’s calling and election (Ps. 103). The psalmists were not glorifying Jerusalem or David or Israel, but the God of Israel as the Creator of all and the Redeemer of Israel. He had selected Mount Zion as the earthly center for His universal kingdom (Ps. 2; 87).

 

ယေဇကျေလက၊ “သခင်ယေဟောဝါ မိန့်တော်မူသည်ကား၊ ဤသည်မှာ ယေရုရှလင်ဖြစ်၏။ ငါသည် သူ့ကို လူမျိုးများ၏ ဗဟိုချက်တွင် ထားခဲ့၏။ ပတ်ဝန်းကျင်နိုင်ငံများဖြင့် ဝိုင်းရံထားသည်” ဟု ဆိုသည် (ယေဇကျေလ ၅:၅)။ ဣသရေလ၏ ကိုးကွယ်မှုသည် မေရှိယ သို့မဟုတ် ဘုရင်-ယဇ်ပုရောဟိတ်ကို မျှော်လင့်ခြင်းဖြင့် အခြေခံအားဖြင့် လှုံ့ဆော်ခံရပြီး၊ သူသည် အာဗြဟံနှင့်သူ၏သားများအား ကမ္ဘာကယ်တင်ခြင်းအတွက် ပေးထားတော်မူသော ကတိတော်များကို ပြည့်စုံစေမည်။ “မြေကြီးပေါ်ရှိ လူမျိုးတကာတို့သည် သင့်အားဖြင့် ကောင်းကြီးမင်္ဂလာကို ခံရကြလိမ့်မည်” (ကမ္ဘာဦး ၁၂:၃; နှိုင်းယှဉ် ဂလာတိ ၃:၈)။

Ezekiel states, “Thus says the Lord God: This is Jerusalem; I have set her in the center of the nations, with countries round about her” (Eze. 5:5). Israel’s worship was basically inspired by its hope of the Messiah, or King-Priest, who would fulfill God’s promises to Abraham and his sons for the salvation of the world: “By you all the families of the earth shall bless themselves [shall be blessed, NKJV]” (Gen. 12:3; cf. Gal. 3:8).

 

ဣသရေလ၏ ဆာလံများ၏ အဆုံးစွန်သော မျှော်လင့်ချက်မှာ လူသားအားလုံးသည် ယေဟောဝါ၏ အချုပ်အခြာအာဏာကို အသိအမှတ်ပြုရန်ဖြစ်သည်။ “အသက်ရှင်သမျှသည် ထာဝရဘုရားကို ချီးမွမ်းကြလော့။ ဟာလေလူယာ” (ဆာလံ ၁၅၀:၆)။ ကြီးမားသော သမိုင်းဆိုင်ရာ ဆာလံများ (၇၇; ၇၈; ၁၀၅; ၁၀၆; ၁၀၇) သည် ဣသရေလ၏ သမိုင်းသည် ဘုရားသခင်၏ ကယ်တင်ခြင်းအစပျိုးမှုများကို လုံလောက်စွာ တုံ့ပြန်ရန် ပျက်ကွက်ခဲ့သော မှတ်တမ်းအများစုဖြစ်ကြောင်း သွန်သင်ခဲ့သည်။ ယေဇကျေလသည် သစ္စာမဲ့သော ယေရုရှလင်ရှေ့တွင် ဣသရေလ၏ ပုန်ကန်မှုနှင့် ဘုရားသခင်၏ နန်းတော်ညစ်ညမ်းမှု သမိုင်းကို မှန်ထောင်ပြခဲ့သည် (ယေဇကျေလ ၁၆; ၂၃)။ ပရောဖက်သည် ဣသရေလကို ပုန်ကန်ပြီး မနာခံသူအဖြစ် ယေဘုယျအားဖြင့် မြင်ခဲ့သည်။ သို့သော် သစ္စာရှိသော အကြွင်းသည် ဘုရားသခင်၏ စစ်မှန်သောလူမျိုးဖြစ်ပြီး ဘုရားသခင်၏ အထူးဂရုစိုက်ခြင်းကို ခံရသည်။

The ultimate aspiration of Israel’s psalms is that all humanity shall acknowledge Yahweh’s sovereign rulership: “Let everything that breathes praise the Lord! Praise the Lord!” (Ps. 150:6). The great historical psalms (77; 78; 105; 106; 107) taught Israel that its history was largely a record of failure to respond adequately to God’s saving initiatives. Ezekiel holds up before an apostate Jerusalem the mirror of Israel’s history of rebellion and defilement of God’s sanctuary (Eze. 16; 23). The prophet generally perceived Israel as rebellious and disobedient. Nevertheless, there still remained a faithful remnant who constituted the true people of God and hence were the particular object of God’s care.

 

ဣသရေလမှတစ်ဆင့် လူမျိုးများကို ကောင်းကြီးပေးရန် ဘုရားသခင်၏ အစီအစဉ်ကို သစ္စာရှိသော အကြွင်းအားဖြင့် ဘုရားသခင်၏ တီထွင်ဖန်တီးမှုနည်းဖြင့် ပြည့်စုံလိမ့်မည်။ ဘုရားရွေးချယ်ထားသော အကြွင်းသည် ပဋိညာဉ်ကတိတော်များနှင့် ကမ္ဘာကို ဉာဏ်အလင်းပေးရန် တာဝန်များကို အမွေခံမည်။ ဘုရားသခင်၏ ထာဝရရည်ရွယ်ချက်သည် ရပ်တည်ပြီး ပြည့်စုံလိမ့်မည်။ အာရှူရိနှင့် ဘုရားသခင်လူမျိုးနှင်ထုတ်ခံရမှုနောက် ဣသရေလ၏ ပြန်လည်ထူထောင်ရေး ပရောဖက်ပြုချက်များသည် ဣသရေလကို ဝိညာဉ်ရေးသန့်ရှင်းပြီး ကိုးကွယ်သော ဘုရားသခင်၏ လူမျိုးအဖြစ် ပြန်လည်ထူထောင်ခြင်းနှင့် ဘုရားသခင်၏ စိတ်ဝင်စားမှုကို အာရုံစိုက်သည် (ဟေရှာယ ၅၆; ယေဇကျေလ ၃၆; ယေရမိ ၃၁)၊ လောကီအရ နိုင်ငံရေးနိုင်ငံတော်အဖြစ် မဟုတ် (ယေဇကျေလ ၂၀:၃၂–၃၈)။

God’s plan to bless the nations through Israel will be fulfilled, but in God’s own innovative way: by means of Israel’s faithful remnant. A divinely chosen remnant will inherit the covenant promises and responsibilities to enlighten the world. God’s eternal purpose will stand and be fulfilled. The prophetic forecasts of Israel’s restoration after the Assyrian and Babylonian exiles focus on God’s concern with Israel as a restored theocracy, as a spiritually cleansed and worshiping people of God (Isa. 56; Eze. 36; Jer. 31), not as a secular, political state (Eze. 20:32–38).

 

နှင်ထုတ်ခံရပြီးနောက် ဣသရေလသည် ပြန်လည်တည်ဆောက်ထားသော ဗိမာန်တော်ဗဟိုပြု ဘာသာရေးအသိုင်းအဝိုင်းဖြစ်ပြီး ဘုရင်ထီးပလ္လင်ကို ဗဟိုမပြုခဲ့ပေ။ မလခိက “ယေဟောဝါကို ကြောက်ရွံ့သော” ဣသရေလလူမျိုးများသာလျှင် ဘုရားသခင်၏ လူမျိုးဖြစ်ပြီး “ဘုရားသခင်ကို ကိုးကွယ်သော” သူများသာလျှင် နောက်ဆုံးတရားစီရင်ခြင်းတွင် ဘုရားသခင်၏ အဖိုးတန်ပိုင်ဆိုင်မှုအဖြစ် အသိအမှတ်ပြုခြင်းခံရမည် ဟု အလေးပေးခဲ့သည် (မလခိ ၃:၁၆–၄:၃)။ ဓမ္မဟောင်းကျမ်း၏ အနာဂတ်အကြွင်းကတိ၏ ရည်ရွယ်ချက်မှာ ဣသရေလ၏ ပဋိညာဉ်ကောင်းကြီးမင်္ဂလာများကို ယုံကြည်ခြင်းမရှိသော လူမျိုးရေးဣသရေလတွင် မဟုတ်ဘဲ၊ ယေဟောဝါအား သစ္စာရှိပြီး ဣသရေလ၏ မေရှိယကို ယုံကြည်သော ရွေးချယ်ခံရသော ဣသရေလတွင်သာ ပြည့်စုံလိမ့်မည်ဟု အာမခံရန်ဖြစ်သည်။ ဣသရေလ၏ တာဝန်၏ အဓိကရည်ရွယ်ချက်သည် ဟေရှာယ၏ ယေဟောဝါ၏ ကျွန်အကြောင်း သီချင်းလေးပုဒ်တွင် အထူးရှင်းလင်းပြတ်သားလာသည် (ဟေရှာယ ၄၂:၁–၄; ၄၉:၁–၆; ၅၀:၄–၁၀; ၅၂:၁၃–၅၃:၁၂)။ ဤနေရာတွင် ကျွန်သည် ဣသရေလ၏ သစ္စာရှိမေရှိယ၊ လူမျိုးကို ကိုယ်စားပြုသော တစ်ဦးချင်းဣသရေလလူဖြစ်သည်။ ဣသရေလတစ်မျိုးလုံးသည် သာသနာပြုအသိုင်းအဝိုင်းဖြစ်ရန် ခေါ်တော်မူခဲ့သော်လည်း၊ နောက်ဆုံးတွင် ဟေရှာယဖော်ပြထားသော တာဝန်ကို တစ်ဦးတည်းသာလျှင် ပြည့်စုံစေမည်။ ရွေးချယ်ခံရသော ကျွန်သည် မြေကြီးစွန်းတိုင်အောင် စစ်မှန်သောဘုရားကို ပညာဖြန့်ဝေရုံသာမက (ဟေရှာယ ၄၂:၁–၄)၊ ဣသရေလ၏ သစ္စာရှိအကြွင်းကို ဘုရားသခင်ထံ ပြန်လည်စုစည်းရန်လည်း တာဝန်ထမ်းဆောင်မည် (ဟေရှာယ ၄၉:၅၊ ၆)။ ဟေရှာယသည် ယေဟောဝါ၏ “ကန်းသော” နှင့် “နားပင်းသော” ကျွန်ဖြစ်သော ဣသရေလ (ဟေရှာယ ၄၂:၁၉၊ ၂၀) နှင့် ယေဟောဝါအား နာခံသော ဆင်းရဲခံကျွန် (ကဗျား ၁–၄; ၄၉:၁–၆; ၅၀:၄–၁၀; ၅၂:၁၃–၅၃:၁၂) ကို ခွဲခြားသတ်မှတ်ခဲ့သည်။ F. F. Bruce (၈၆) က မှတ်သားခဲ့သည်။ “ကျွန်သည် အချို့အဓိပ္ပာယ်ဖြင့် ဣသရေလ၏ ကိုယ်စားလှယ် သို့မဟုတ် ပုံသဏ္ဌာန်ဖြစ်သော်လည်း၊ သူသည် လူမျိုးတစ်မျိုးလုံးနှင့် ကွဲပြားပြီး၊ သူ၏ သာသနာပြုမှုသည် ပထမဦးစွာ လူမျိုးတစ်မျိုးလုံးသို့ ဦးတည်ပြီး ထို့နောက် တပါးအမျိုးသားကမ္ဘာသို့ ဦးတည်သည်။” တစ်ဦးချင်းကျွန်သည် သူ၏ တာဝန်အတွက် ဘုရားသခင်အားဖြင့် အားဖြည့်ခံရပြီး ဂျူးများ သို့မဟုတ် တပါးအမျိုးသားများ၏ မှားယွင်းသော စွပ်စွဲချက်များကို ဆန့်ကျင်ဘက် တရားသေလိမ့်မည် (ဟေရှာယ ၅၀:၄–၉)။ ယေဟောဝါ၏ ကျွန်အကြောင်း စတုတ္ထသီချင်း၊ ဟေရှာယ ၅၂:၁၃–၅၃:၁၂ သည် ကျွန်ကို အသေးစိတ်ဖော်ပြသည်။ သူသည် ဆင်းရဲဒုက္ခနှင့် ရှက်ကြောက်ခြင်းကို လက်ခံရုံသာမက၊ နာခံခြင်း၏ အဆုံးစွန်သော အမှုအဖြစ် အသေခံခြင်းကိုလည်း လက်ခံမည်။ ဤအမှုအားဖြင့် ဘုရားသခင်၏ ရည်ရွယ်ချက်ကို ပြည့်စုံစေပြီး များပြားလှစွာသော သူတို့အတွက် ကောင်းကြီးနှင့် လွတ်မြောက်ခြင်းကို ရရှိစေမည်။ “သူသည် လူအသက်ရှင်ရာမြေမှ ဖြတ်ခံရသည်။ ငါ့လူမျိုး၏ အပြစ်ကြောင့် ဒဏ်ခတ်ခြင်းကို ခံရသည် … ထာဝရဘုရားသည် သူ့ကို နှိပ်စက်ဆင်းရဲစေလိုသည်ဖြစ်၍၊ သူ၏အသက်ကို အပြစ်ဖြေရာယဇ်အဖြစ် ပြုလုပ်သော်လည်း၊ သူသည် သူ၏သားမြေးကို မြင်ရ၍ နေ့ရက်ကာလကို ရှည်ကြာစေမည်။ ထာဝရဘုရား၏ အလိုတော်သည် သူ့လက်တွင် အောင်မြင်လိမ့်မည်” (ဟေရှာယ ၅၃:၈–၁၀၊ NIV)။ ထို့ကြောင့် တပါးအမျိုးသားများအတွက် ဣသရေလနှင့် ဘုရားသခင်၏ အစီအစဉ်သည် နှောင့်ယှက်ခံရခြင်း သို့မဟုတ် ရွှေ့ဆိုင်းခံရခြင်း မဟုတ်ဘဲ၊ မေရှိယတွင် အောင်မြင်ခဲ့သည် (ဟေရှာယ ၅၃:၁၀)။

Postexilic Israel was a religious community centered around the rebuilt Temple, not around a royal throne. Malachi emphasized that only those Israelites who “fear Yahweh” are the people of God and that only those “who serve God” are recognized as God’s own treasured possession in the final judgment (Mal. 3:16–4:3). The purpose of the OT promise of a future remnant is to assure that Israel’s covenant blessings will be realized, but not in unbelieving national Israel, only in that chosen Israel that is faithful to Yahweh and trusts in Israel’s Messiah. The fundamental purpose of Israel’s mission reaches its greatest clarity in Isaiah’s four prophetic “Songs concerning the Servant of Yahweh” (Isa. 42:1–4; 49:1–6; 50:4–10; 52:13–53:12). The Servant here stands for the faithful Messiah of Israel, the representative Israelite who embodied the people. Israel as a whole was called to be a missionary community, but ultimately only One would fulfill the mission outlined by Isaiah. The chosen Servant would serve the Lord, not only in spreading the knowledge of the true God to the ends of the earth (Isa. 42:1–4), but also in gathering Israel’s faithful remnant back to God (Isa. 49:5, 6). Isaiah distinguished between an Israel that was a “blind” and “deaf” servant of Yahweh (Isa. 42:19, 20), and a suffering Servant obedient to Yahweh (verses 1–4; 49:1–6; 50:4–10; 52:13–53:12). As F. F. Bruce (86) observed: “But while the Servant is in some sense the representative or embodiment of Israel, he is distinguished from the nation as a whole, to which indeed his mission is first directed, as well as (thereafter) to the Gentile world.” The individual Servant is strengthened by God for His mission and is vindicated against false charges from either Jewish or Gentile opposition (Isa. 50:4–9). The fourth Song of Yahweh’s Servant, Isaiah 52:13–53:12, describes the Servant in detail: He would accept not only suffering and contempt, but also death as the crowning act of obedience, by which act He would fulfill God’s purpose and secure blessing and liberation for multitudes. “For he was cut off from the land of the living; for the transgression of my people he was stricken … . Yet it was the Lord’s will to crush him and cause him to suffer, and though the Lord makes his life a guilt offering, he will see his offspring and prolong his days, and the will of the Lord will prosper in his hand” (Isa. 53:8–10, NIV). God’s plan with Israel on behalf of the Gentiles was, therefore, not thwarted or postponed, but prospered instead in the Messiah (Isa. 53:10).

 

ဘီ။ ဣသရေလ၏ ကျန်ကြွင်းသောသူများ

ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် “ကျန်ကြွင်းသောသူ” (š’ār, š’ērît) ဟူသော စကားလုံးကို လူသုံးမျိုးကို ဖော်ပြရာတွင် သုံးစွဲထားသည်။ (၁) သမိုင်းဆိုင်ရာ ကျန်ကြွင်းသောသူများ၊ ဘေးဒုက္ခဆိုးကြီးများမှ အသက်ရှင်ကျန်ရစ်သူများ၊ (၂) ဘုရားသခင်နှင့် တက်ကြွစွာ ပဋိညာဉ်ဆက်ဆံရေးရှိပြီး ဘုရား၏ ရွေးကောက်ခြင်းကတိတော်များကို ထမ်းဆောင်သူ ယုံကြည်ခြင်းရှိသော ကျန်ကြွင်းသောသူများ၊ (၃) အဆုံးသတ်ခေတ် ကျန်ကြွင်းသောသူများ၊ ဧဝံဂေလိခေတ်အဆုံးတိုင်အောင် ခံယူထားပြီး နောက်ဆုံးတွင် အောင်ပွဲခံသူ မယ်ရှိယတွင် ယုံကြည်သူ ယုံကြည်ခြင်းရှိသူများ။ ကျန်ကြွင်းသောသူ ဆိုင်ရာ ပုံစံသည် ကျမ်းစာတစ်ခုလုံးတွင် ဖြစ်ပေါ်နေပြီး ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတစ်အုပ်လုံးတွင် တွေ့ရှိနိုင်သည်။ ထိုစကားလုံးကို ဓမ္မဟောင်းတွင်သာ ၅၄၀ ကြိမ်ကျော် သုံးစွဲထားသည်။

B. The Remnant of Israel

The OT uses the word “remnant” (š’ār, š’ērît) to describe three types of people: (1) a historical remnant, survivors of a catastrophe; (2) a faithful remnant that maintains an active covenant relationship with God and carries the divine election promises; (3) an eschatological remnant consisting of those future faithful believers in the Messiah, who persevere till the end of the church era and ultimately emerge victorious. The remnant motif in Holy Scripture reaches from Genesis to Revelation and is found in every OT book. Its terminology is used more than 540 times in the OT alone.

 

၁. သမိုင်းဆိုင်ရာ ကျန်ကြွင်းသောသူများ မကြာခဏဆိုသလို “ကျန်ကြွင်းသောသူ” ဟူသော စကားသည် ဣသရေလ (သို့မဟုတ် ယုဒ) လူမျိုး၏ တိုင်းပြည်ဘေးဒုက္ခဆိုးကြီးတစ်ခုပြီးနောက် အသက်ရှင်ကျန်ရစ်သူများကို ရည်ညွှန်းသည် (၂ ဘုရင် ၁၉:၃၁၊ ၂၅:၁၁၊ ၂ ရာဇဝင်ချုပ် ၃၄:၂၁၊ ယေရမိ ၂၄:၈၊ ၅၂:၁၅၊ ယေဇကျေလ ၉:၈၊ ၁၁:၁၃)။ ယေရှလင်မြို့၏ ကျန်ကြွင်းသောသူများကို ဘီစီ ၅၈၆ တွင် ဗာဗုလုန်သို့ နှင်ထုတ်ခဲ့စဉ် ယုဒပြည်တွင် အနည်းငယ်သာ ကျန်ရစ်ခဲ့သည် (၂ ဘုရင် ၂၅:၂၂၊ ယေရမိ ၄၀–၄၄)။ ထိုနောက်ဆုံး ကျန်ကြွင်းသောသူများ အဲဂုတ္တုပြည်သို့ ထွက်ပြေးသွားသောအခါ ယေရမိက “ထိုသူများတွင် ကျန်ကြွင်းသူ သို့မဟုတ် အသက်ရှင်ကျန်ရစ်သူ မရှိတော့” ဟု ပရောဖက်ပြုခဲ့သည် (ယေရမိ ၄၂:၁၇၊ ၄၄:၇)။ နောက်ပိုင်းတွင် ဇေရဗ္ဗလ်လက်ထက် ဗာဗုလုန်မှ ပါလက်စတိုင်းသို့ ပြန်လာသော ယုဒလူများကို နောက်ပိုင်းခေတ် ပရောဖက်များက ဘုရားသခင်၏ ကျန်ကြွင်းသောလူမျိုးဟု ဖော်ပြခဲ့သည် (ဟဂ္ဂဲ ၁:၁၂၊ ၁၄၊ ၂:၂၊ ဇာခရိ ၈:၆၊ ၁၁၊ ၁၂)။ ဤနေရာများတွင် “ကျန်ကြွင်းသောသူ” ဆိုသည်မှာ ဣသရေလ၏ တိုင်းပြည်ဘေးဒုက္ခဆိုးကြီးများမှ အသက်ရှင်ကျန်ရစ်သူများကို အဓိက ရည်ညွှန်းခြင်းဖြစ်သည်။ ထိုကျန်ကြွင်းသောသူများအား ဣသရေလ၏ ဘုရားသခင်က ပဋိညာဉ်အသစ်၏ ဆက်ဆံရေးကို ပေးအပ်တော်မူသည်။ သို့ဖြစ်၍ “ယေရှလင်မြို့ကို သစ္စာရှိသောမြို့ဟု ခေါ်ဝေါ်ရလိမ့်မည်” (ဇာခရိ ၈:၃)။

1. Historical Remnant

Often the “remnant” refers to the historical survivors of Israel (or Judah) who were left alive after a certain national catastrophe (2 Kings 19:31; 25:11; 2 Chron. 34:21; Jer. 24:8; 52:15; Eze. 9:8; 11:13). When Jerusalem’s remnant was deported to Babylon in 586 B.C., only few were left behind in the land of Judah (2 Kings 25:22; Jer. 40–44). When this final remnant fled to Egypt, Jeremiah predicted that those would have “no remnant or survivor from the evil” (Jer. 42:17; 44:7). The Jews or Israelites who later returned from Babylon to Palestine under Zerubbabel were described by the postexilic prophets as the remnant people of God (Haggai 1:12, 14; 2:2; Zech. 8:6, 11, 12). In these passages “remnant” refers primarily to the survivors of Israel’s national catastrophes. To that remnant the God of Israel offers a new covenant fellowship, so that “Jerusalem shall be called the faithful city” (Zech. 8:3).

 

၂. ယုံကြည်ခြင်းရှိသော ကျန်ကြွင်းသောသူများ ပရောဖက်ကျမ်းများတွင် ကျန်ကြွင်းသောသူ အယူအဆသည် ရှင်းလင်းစွာ ဓမ္မသီအိုရီဆိုင်ရာ အဓိပ္ပာယ်သက်ရောက်လာသည်။ ဧလိယအား ဘုရားသခင်ပေးသော ကတိတော်သည် ထိုပရောဖက်ဆိုင်ရာ ကျန်ကြွင်းသောသူ အသုံးပြုမှု၏ ဥပမာတစ်ခုဖြစ်သည်။ ဧလိယသည် မိမိတစ်ဦးတည်းသာ ယေဟောဝါကို သစ္စာရှိသည်ဟု ထင်မှတ်ခဲ့သော်လည်း ဘုရားသခင်က “ဣသရေလပြည်တွင် ဘာလဘုရားကို ဒူးမထောင်သေးသူ နှုတ်ခမ်းမနမ်းသေးသူ ခုနစ်ထောင်ကို ငါကျန်ရစ်စေမည်” ဟု မိန့်တော်မူခဲ့သည် (၁ ဘုရင် ၁၉:၁၈)။ ထို့ကြောင့် ဣသရေလ နိုင်ငံရေးအရ သို့မဟုတ် လူမျိုးရေးအရ ဣသရေလတစ်မျိုးသားလုံးကို အလိုလျောက် ယုံကြည်ခြင်းရှိသော ကျန်ကြွင်းသောသူများဟု မယူဆနိုင်ခဲ့ပေ။ ဘုရားသခင်၏ ပဋိညာဉ်အတိုင်း ကိုးကွယ်သူများသာ ဣသရေလအတွင်း ယုံကြည်ခြင်းရှိသော ကျန်ကြွင်းသောသူများ ဖြစ်သည်။ ထို့ပြင် ဓမ္မဟောင်းတွင် ဘုရားသခင်၏ တရားစီရင်ခြင်းမှ အသက်ရှင်ကျန်ရစ်သော ဘုရားသခင်၏ ကျန်ကြွင်းသောလူများသည် နှလုံးအကြွင်းမဲ့ ပဋိညာဉ်ဘုရားထံ ပြန်လှည့်ရမည်။ သို့မဟုတ် ဘုရားသခင်၏ အပြစ်ဒဏ်ခတ်ခြင်းအောက်သို့ ကျရောက်ရလိမ့်မည် (တရားဟော ၃၀:၁–၃၊ ၂ ဘုရင် ၂၁:၁၄၊ ၁၅၊ ၂ ရာဇဝင်ချုပ် ၃၀:၆)။ ဇာခရိ၏ အချိန်က ကျန်ကြွင်းသောသူများအား ပြုသော တိုက်တွန်းချက်သည် ကိုယ်စားပြုသည်။ “ကိုယ်တော်ထံ ပြန်လာကြလော့၊ တန်ခိုးရှင် ထာဝရ ဘုရားမိန့်တော်မူသည်။ ငါလည်း သင်တို့ထံ ပြန်လာမည်” (ဇာခရိ ၁:၃)။ ဘုရားသခင်၏ တုံ့ပြန်မှုကို နောင်တရသော ယဇ်ပုရောဟိတ်မင်း ယောရှုကို တရားမျှတစွာ လုပ်ဆောင်ခြင်းဖြင့် ပုံဖော်ထားသည် (ဇာခရိ ၃:၃–၅)။ ဧဇရာက နောက်ပိုင်းခေတ် ကျန်ကြွင်းသောသူ၏ စစ်မှန်သော နောင်တရခြင်းသဘောကို ဖော်ပြသည်။ “ဣသရေလ၏ ဘုရားသခင် ထာဝရ ဘုရား၊ ကိုယ်တော်သည် တရားမျှတတော်မူ၏။ ယနေ့အချိန်တိုင် ငါတို့သည် လွတ်မြောက်သော ကျန်ကြွင်းသောသူများ ဖြစ်နေပါသည်။ ကိုယ်တော်ရှေ့တွင် ငါတို့အပြစ်နှင့် ရပ်တည်နေပါသည်။ ဤအမှုကြောင့် ကိုယ်တော်ရှေ့တွင် မည်သူမျှ ရပ်တည်နိုင်မည် မဟုတ်ပါ” (ဧဇရာ ၉:၁၅)။ ဧဇရာ၏ ဆုတောင်းချက်သည် ဘုရားသခင်၏ ကျန်ကြွင်းသောလူများ၏ နှိမ့်ချပြီး နောင်တရသော သဘောထားကို အမြဲလိုအပ်ကြောင်း ဖော်ပြသည်။ ထိုသို့သော ကျန်ကြွင်းသောသူများသည် ပဋိညာဉ်ကတိတော်များနှင့် တာဝန်များကို ထမ်းဆောင်သည်။ စာရေးပရောဖက်အားလုံးသည် ဣသရေလ၏ ကိုးကွယ်ရေးပျက်ယွင်းသူများနှင့် တိုင်းပြည်ဣသရေလအတွင်း ယုံကြည်ခြင်းရှိသော ကျန်ကြွင်းသောသူများကို ခွဲခြားထားသည်။ ဘီစီ နှစ်ရာချီ ၈ ရာစုတွင် ရေးသားခဲ့သော အာမုတ်နှင့် ဟေရှာယတို့သည် ဣသရေလနှင့် ယုဒအတွက် တရားစီရင်ခြင်း ကြေညာချက်အတွင်း သီးခြား ကျန်ကြွင်းသောသူ ဓမ္မသီအိုရီကို ဖွံ့ဖြိုးစေခဲ့သည်။ အာမုက ယေဟောဝါ၏ နေ့ရက်ကြီးတွင် ဣသရေလနိုင်ငံ (မြောက်ပိုင်းနိုင်ငံ) ၏ အဆုံးကို ကြေညာခဲ့သော်လည်း တစ်ချိန်တည်းတွင် “ယောသပ်၏ ကျန်ကြွင်းသောသူအား ကရုဏာပြုတော်မူလိမ့်မည်” ဟူသော မျှော်လင့်ချက်ကို ပေးခဲ့သည် (အာမုတ် ၅:၁၅)။ အကယ်၍ သူတို့သည် ဘုရားသခင်နှင့် ကောင်းမှုကို ရှာမူလျှင် ဖြစ်သည် (အာမုတ် ၅:၄၊ ၆၊ ၁၄)။ ထို့ကြောင့် အာမုသည် ဣသရေလတစ်မျိုးသားလုံးသည် ပဋိညာဉ်ကောင်းချီးများကို အလိုလျောက် ရရှိပြီး ဘုရားသခင်၏ တရားစီရင်ခြင်းမှ ကင်းလွတ်သည်ဟူသော လူကြိုက်များသော အမြင်ကို ဖြိုချခဲ့သည် (အာမုတ် ၅:၁၈–၂၇)။ သူသည် ဘုရားသခင်၏ ရွေးကောက်ခြင်းကို အလွဲသုံးစားလုပ်ခြင်းကို ငြင်းပယ်ခဲ့ပြီး ဘုရားသခင်၏ ကတိတော်များသည် အလိုလျောက် မပြည့်စုံနိုင်ကြောင်း အတိအလင်း ဖော်ပြခဲ့သည် (အာမုတ် ၃:၂၊ ၉:၇–၁၀)။

 

2. Faithful Remnant

The remnant idea takes on an explicitly theological characteristic in the prophetic writings. An example of the theological use of the remnant motif by the prophets is God’s promise to Elijah, who thought no one was loyal to Yahweh except himself: “Yet I will leave seven thousand in Israel, all the knees that have not bowed to Baal, and every mouth that has not kissed him” (1 Kings 19:18). Israel as a political nation or ethnic people, therefore, could not automatically equate itself with the faithful remnant. Only those who worshiped God according to His covenant were the faithful remnant within Israel. It is further significant that the remnant people of God who survived God’s judgments in the OT were to return with their whole hearts to their covenant God or they would also fall under the punishing judgment of God (Deut. 30:1–3; 2 Kings 21:14, 15; 2 Chron. 30:6). Representative is Zechariah’s appeal to the remnant of his time: “Return to me, says the Lord of hosts, and I will return to you” (Zech. 1:3). The response of God is pictured in His act of divine justification of the repentant high priest Joshua (Zech. 3:3–5). Ezra expresses the genuine repentant attitude of the postexilic remnant: “O Lord the God of Israel, thou art just, for we are left a remnant that has escaped, as at this day. Behold, we are before thee in our guilt, for none can stand before thee because of this” (Ezra 9:15).

Ezra’s supplication indicates the abiding need of a humble and repentant attitude of the remnant people of God. Such a remnant carries both the covenant promises and responsibilities. All the writing prophets distinguish between an apostate Israel and a faithful remnant within national Israel. Amos and Isaiah, both writing in the eighth century B.C., developed a specific remnant theology within their judgment proclamation for Israel and Judah. While Amos announced the end of the northern kingdom (Israel) as a nation in the imminent day of Yahweh, at the same time he held out the hope that God might be “gracious to the remnant of Joseph” (Amos 5:15), if they sought Him and the good (verses 4, 6, 14). Thus, Amos broke with the popular opinion that Israel as a whole was automatically sure of the covenant blessings and exempted from divine judgment (verses 18–27). He rejected Israel’s misuse of the divine election as the chosen people, and he exposed the false idea that God’s promises were unconditional (Amos 3:2; 9:7–10).

 

အာမု၏ သတင်းစကားတွင် အံ့သြဖွယ် အသစ်အဆန်းများမှာ၊ (၁) အာရှုရိအကျပ်အတည်းပြီးနောက် ဒါဝိဒ်မျိုးနွယ်မှ ယုံကြည်ခြင်းရှိသော ကျန်ကြွင်းသောသူကို ဘုရားသခင်သည် ထမြောက်စေမည်။ (၂) ထို့ပြင် ဧဒုံကဲ့သို့ ဣသရေလမဟုတ်သော လူမျိုးများတွင်လည်း ယုံကြည်ခြင်းရှိသော ကျန်ကြွင်းသောသူများ ရှိလာပြီး ဣသရေလနှင့် ပူးပေါင်းလာမည် (အာမုတ် ၉:၁၁၊ ၁၂)။ အာမု၏ တရားစီရင်ခြင်း သတင်းစကားသည် မြောက်ပိုင်းဣသရေလ၏ အဆုံးခေတ်တွင် ဘုရားရှာဖွေသူ ယုံကြည်ခြင်းရှိသော ကျန်ကြွင်းသောသူကို ထမြောက်စေရန် ရည်ရွယ်ခဲ့သည်။ ဣသရေလ၏ စစ်မှန်သော ကိုးကွယ်မှုကို ပြန်လည်ထူထောင်ခြင်း ကတိတော် (အာမုတ် ၉:၁၁၊ ၁၂) သည် ဗာဗုလုန်နှင်ထုတ်ခြင်းပြီးနောက် တစ်စိတ်တစ်ပိုင်း ပြည့်စုံခဲ့သည်။ ၎င်း၏ မယ်ရှိယဆိုင်ရာ ပြည့်စုံခြင်းကို ယေရှလင်ရှိ ခရစ်ယာန်တမန်တော်များက ကြေညာခဲ့သည် (တမန်တော် ၁၅:၁၃–၁၈)။

The surprising new elements of Amos’ message were: (1) God will raise up a faithful remnant from the house of David after the Assyrian crisis; (2) in addition, non-Israelite nations such as Edom will have faithful remnants that will unite with Israel (Amos 9:11, 12). Amos’ judgment message thus intended to raise up a faithful remnant of God-seekers in the end-time of Northern Israel. His promise of restoration of Israel’s true worship (verses 11, 12) was only partially fulfilled following the Babylonian exile. Its Messianic fulfillment would be declared by the Christian apostles in Jerusalem (Acts 15:13–18).

 

ပရောဖက်ဆိုင်ရာ ကျန်ကြွင်းသောသူ ကတိတော်သည် ဓမ္မဟောင်းအတွင်း ကနဦး သမိုင်းဆိုင်ရာ ပြည့်စုံမှု ရှိခဲ့သော်လည်း မယ်ရှိယခေတ်တွင် အဆုံးသတ်ခေတ်ဆိုင်ရာ ပြည့်စုံမှုကို ရရှိသည်။ ဤနှစ်ထပ်ကို ပရောဖက်များသည် ယေဟောဝါ၏ နေ့ရက်ကြီးကို ပုံစံအရ နေရာချထားပုံကြောင့် ဖြစ်သည်။ ထိုနေ့ရက်ကြီးသည် အာရှုရိနှင့် ဗာဗုလုန်အားဖြင့် ဣသရေလ၏ တိုင်းပြည်တရားစီရင်ခြင်းတွင် နီးကပ်လာသော ဒေသန္တရပြည့်စုံမှု ရှိသော်လည်း နောက်ဆုံးတွင် မယ်ရှိယ၏ ပဋိညာဉ်အသစ်လူမျိုးနှင့် ကမ္ဘာလောကဆိုင်ရာ တရားစီရင်ခြင်း နေ့ရက်ကြီးတွင် ပိုမို ပြည့်စုံပြီး တစ်ကမ္ဘာလုံးဆိုင်ရာ ပြည့်စုံမှုကို ရရှိမည်။

The prophetic-remnant promise has an initial historical fulfillment within the OT (after the Assyrian-Babylonian exile), but it receives an eschatological fulfillment in the Messianic age. This dual realization is owing to the typological perspective in which the prophets place the coming day of the Lord: that day has an imminent, local realization in Israel’s national judgment by means of Assyria and Babylon, but will ultimately find a more complete and universal fulfillment in the new covenant people of the Messiah and in His cosmic judgment day.

 

ဓမ္မဟောင်းပရောဖက်ပြုချက်တစ်ခုသည် ဘုရားသခင်၏ အနာဂတ် ကျန်ကြွင်းသောလူမျိုးနှင့်ပတ်သက်၍ ဟောင်းခေတ်အတွင်း မည်သည့်အတိုင်းအတာ သို့မဟုတ် မည်သည့်နည်းဖြင့် သမိုင်းဆိုင်ရာ ပြည့်စုံခဲ့သည်ကို၊ ဓမ္မသစ်တွင် အဆုံးသတ်ခေတ်ဆိုင်ရာ ပြည့်စုံမှု ရှိမရှိကို နှစ်ဖက်ကျမ်းစာအကြောင်းအရာများက ဆုံးဖြတ်ရမည်။ ဓမ္မဟောင်းနှင့် ဓမ္မသစ် ကျန်ကြွင်းသောလူမျိုးနှင့် ကျန်ကြွင်းသောသူ ဓမ္မသီအိုရီအကြား အခြေခံ ဆက်နွယ်မှုကို ဣသရေလ၏ မယ်ရှိယ၊ ယေရှုခရစ်တော်က အာမခံထားသည်။

The context of both Testaments must determine in what sense or measure an OT prophecy about the future remnant people of God has received a past historical fulfillment within the old dispensation and whether it has a further eschatological fulfillment in the NT. The basic continuity between the OT and the NT remnant peoples and remnant theology is guaranteed by the Messiah of Israel, Christ Jesus.

 

၃. အဆုံးသတ်ခေတ်ဆိုင်ရာ ကျန်ကြွင်းသောသူများ ဟေရှာယသည် အခြားပရောဖက်များထက် မယ်ရှိယပရောဖက်ပြုချက်များကို သီးခြား ကျန်ကြွင်းသောသူ ဓမ္မသီအိုရီနှင့် ပေါင်းစပ်ထားသည်။ ဤနည်းဖြင့် သူသည် ဓမ္မဟောင်းခေတ်အတွင်း ကျန်ကြွင်းသောသူ၏ သမိုင်းဆိုင်ရာ ပြည့်စုံမှုအားလုံးကို ကျော်လွန်သည်။ ဟေရှာယက မယ်ရှိယသည် “ထာဝရ ဘုရား၏ အနှံ” (ဟေရှာယ ၄:၂) ဖြစ်ပြီး တရားစီရင်ခြင်း မီးလျှံအလယ်၌ ဇိအုန်တွင် “သန့်ရှင်းသော” ကျန်ကြွင်းသောသူ သို့မဟုတ် “သန့်ရှင်းသော မျိုးစေ့” ကို ထိန်းသိမ်းမည်ဟု ပရောဖက်ပြုသည်။ “ဇိအုန်တွင် ကျန်ရစ်သူ၊ ယေရှလင်တွင် ကျန်ရစ်သူသည် သန့်ရှင်းသူဟု ခေါ်ဝေါ်ခံရလိမ့်မည်။ ယေရှလင်တွင် အသက်ရှင်ရန် မှတ်တမ်းတင်ထားသူ အားလုံးသည် ထာဝရ ဘုရားသခင်သည် ဇိအုန်သတို့သမီးတို့၏ ညစ်ညမ်းမှုကို ဆေးကြောပြီး ယေရှလင်၏ သွေးစွန်းမှုကို တရားစီရင်ခြင်း ဝိညာဉ်နှင့် လောင်ကျွမ်းခြင်း ဝိညာဉ်ဖြင့် ရှင်းလင်းပြီးနောက် ဖြစ်လိမ့်မည်” (ဟေရှာယ ၄:၃၊ ၄)။

3. Eschatological Remnant

Isaiah, more than the other prophets, unites Messianic prophecies with a specific remnant theology. In doing this he transcends all historical fulfillments of a remnant within OT times. Isaiah predicts that the Messiah as the “branch of the Lord” (Isa. 4:2) shall preserve a “holy” remnant or “holy seed” (Isa. 6:13) in Zion amid the fire of judgment: “And he who is left in Zion and remains in Jerusalem will be called holy, every one who has been recorded for life in Jerusalem, when the Lord shall have washed away the filth of the daughters of Zion and cleansed the bloodstains of Jerusalem from its midst by a spirit of judgment and by a spirit of burning” (Isa. 4:3, 4).

 

ဤကျန်ကြွင်းသောလူမျိုးသည် “ဣသရေလ၏ သန့်ရှင်းသော အရှင် ထာဝရ ဘုရားကို သစ္စာနှင့် အားကိုးလိမ့်မည်။ ကျန်ကြွင်းသောသူသည် တန်ခိုးရှင် ဘုရားသခင်ထံ ပြန်လှည့်လိမ့်မည်” (ဟေရှာယ ၁၀:၂၀၊ ၂၁၊ ဟေရှာယ ၃၀:၁၅ နှိုင်းယှဉ်)။ ဤ “တန်ခိုးရှင် ဘုရား” (’ēl gibbôr) သည် မယ်ရှိယအား ပေးထားသော နာမတော်ဖြစ်သည် (ဟေရှာယ ၉:၆)။ ဟေရှာယသည် မယ်ရှိယကို ဣသရေလသစ်တည်ဆောက်မည့် အခြေခံကျောက်တိုင်ဟု ဖော်ပြသည် (ဟေရှာယ ၂၈:၁၆၊ ရောမ ၉:၃၃၊ ၁၀:၁၁ နှိုင်းယှဉ်)။ လူမျိုးရေးအရ ဣသရေလဖြစ်သူ အားလုံးသည် စစ်မှန်သော ဣသရေလ မဟုတ်ပေ။ “သင်တို့လူဣသရေလသည် သမုဒ္ဒရာသဲလောက် များပြားသော်လည်း သူတို့တွင် ကျန်ကြွင်းသောသူသာ ပြန်လှည့်လိမ့်မည်” (ဟေရှာယ ၁၀:၂၂)။

This remnant people will “lean upon the Lord, the Holy One of Israel, in truth. A remnant will return, the remnant of Jacob, to the mighty God” (Isa. 10:20, 21; cf. 30:15). This “mighty God” (’ēl gibbôr) is a name given the Messiah (Isa. 9:6). Isaiah also makes the Messiah the foundation stone on which the new Israel will be built (Isa. 28:16; cf. Rom. 9:33; 10:11). Not all who belong to ethnic Israel are the true Israel: “For though your people Israel be as the sand of the sea, only a remnant of them will return” (Isa. 10:22).

 

ဟေရှာယအတွက် ယုံကြည်ခြင်းရှိသော ကျန်ကြွင်းသောသူ၏ ဝိညာဉ်ရေးရာ လက္ခဏာများမှာ ယုံကြည်ခြင်း၊ အားကိုးခြင်း၊ ဘုရားသခင်နှင့် မယ်ရှိယအား နာခံခြင်း ဖြစ်သည် (ဟေရှာယ ၁:၁၈၊ ၁၉၊ ၇:၉၊ ၅၃)။ ဟေရှာယသည် မိမိ၏ ခေါ်တော်မူခြင်း ရူပါရုံတွင် ဤအရာကို ကိုယ်တိုင် ခံစားခဲ့သည် (ဟေရှာယ ၆:၁–၈)။ “ပရောဖက်ကိုယ်တိုင်ကို အနာဂတ် ကျန်ကြွင်းသောသူ၏ ကြိုတင်ပုံတူဟု ယူဆနိုင်သည်။ အကြောင်မူကား သူသည် ယေဟောဝါ၏ သန့်ရှင်းခြင်းနှင့် ရင်ဆိုင်ခဲ့ပြီး သန့်ရှင်းစင်ကြယ်သော တစ်ဦးချင်းအဖြစ် ထွက်ပေါ်လာခဲ့သည်” (Hasel 243)။ ပရောဖက်သည် မိမိသားအား “ကျန်ကြွင်းသောသူ ပြန်လှည့်လိမ့်မည်” ဟူသော သင်္ကေတနာမ် ရှေယာယာရှုဘ် ဟု ပေးခဲ့သည်။ ၎င်းသည် သူ၏ ပရောဖက်ပြုချက်၏ အဓိက အချက်တစ်ခုကို အနှစ်ချုပ်သည်။

For Isaiah, the spiritual characteristics of the faithful remnant are faith, trust, and willing obedience to God and His Messiah (Isa. 1:18, 19; 7:9; 53). Isaiah experienced this personally in his call vision (Isa. 6:1–8). “The prophet himself may be considered the proleptic of the future remnant because he was confronted by Yahweh’s holiness and emerged as a cleansed and purified individual” (Hasel 243). The prophet even gave his son the symbolic name Shearjashub, “a remnant shall return,” to summarize one essential aspect of his prophetic proclamation.

 

ဟေရှာယသည် အာမု၏ ကျန်ကြွင်းသောသူ အယူအဆကို ပို၍ ရှင်းလင်းစွာ ဖော်ပြသည်။ အဆုံးသတ်ခေတ် သို့မဟုတ် မယ်ရှိယဆိုင်ရာ ကျန်ကြွင်းသောလူမျိုးတွင် ဣသရေလမဟုတ်သူများ၊ အထူးသဖြင့် ဣသရေလ၏ ပဋိညာဉ်ဘုရားကို ကိုးကွယ်ရန် ရွေးချယ်ပြီး လူမျိုးများအတွက် “နိမိတ်လုံး” ဖြစ်သော မယ်ရှိယကို ရှာဖွေသူ တပါးအမျိုးသားများ ပါဝင်မည်ဟု အလေးပေးသည် (ဟေရှာယ ၁၁:၁၀၊ ၁၁၊ ၅၆:၃–၈)။ လူမျိုးများမှ အသက်ရှင်ကျန်ရစ်သူများကို လူမျိုးများထံ ပြန်စေလွှတ်၍ ဘုရားသခင်၏ “ဘုန်းအသရေကို လူမျိုးများအကြား ကြေညာစေမည်” (ဟေရှာယ ၆၆:၁၉၊ ဇာခရိ ၁၄:၁၆ နှိုင်းယှဉ်)။ အဆုံးသတ်ခေတ် ကျန်ကြွင်းသောသူသည် ဘုရားသခင်၏ သတင်းစကားကို လက်ခံသူအားလုံးကို ယုံကြည်ခြင်းနှင့် ကိုးကွယ်ခြင်း စည်းလုံးညီညွတ်သော အသိုင်းအဝိုင်းထဲ စုရုံးရန် ကမ္ဘာလုံးဆိုင်ရာ သာသနာပြုလုပ်ငန်းတွင် ပါဝင်သော မယ်ရှိယလူမျိုး ဖြစ်လိမ့်မည်။ တပါးအမျိုးသားများစွာသည် ဇိအုန်ကို ဘုရားသခင်၏ စစ်မှန်သော မြို့ဟု အသိအမှတ်ပြုလာမည် (ဟေရှာယ ၂:၁–၄၊ မိက္ခာ ၄:၁–၅)။ ယုံကြည်ခြင်းရှိသော ကျန်ကြွင်းသောသူ၏ ပြန်လည်နိုးကြားခြင်းနှင့် ပြုပြင်ပြောင်းလဲခြင်း၏ ထူးခြားသော လက္ခဏာတစ်ခုမှာ ပြန်လည်ထူထောင်သော ဥပုသ်နေ့ ကိုးကွယ်ခြင်း ဖြစ်လိမ့်မည် (ဟေရှာယ ၅၆၊ ၅၈)။

Isaiah makes even more explicit the remnant concept of Amos by stressing that the eschatological or Messianic remnant people also will include non-Israelites, specifically those Gentiles who choose to worship the covenant God of Israel and who seek His Messiah as the “ensign to the peoples” (Isa. 11:10, 11; 56:3–8). Those survivors of the nations will be sent out again to the nations in order to declare God’s “glory among the nations” (Isa. 66:19; cf. Zech. 14:16). The eschatological remnant will be a Messianic people who engage in a worldwide missionary outreach to gather all who will accept God’s message into a united community of faith and worship. Many Gentiles will recognize Zion as the true city of God (Isa. 2:1–4; Micah 4:1–5). Isaiah pointed out that one particular characteristic of the revival and reformation of the faithful remnant would be a restored Sabbath worship (Isa. 56; 58).

 

မိက္ခာသည်လည်း လာမည့် ဘုရင်မယ်ရှိယ၏ ကတိတော်ကို ဣသရေလကို သူ၏ သိုးစုဟူ၍ ပုံဖော်ထားသည် (မိက္ခာ ၂:၁၂၊ ၁၃၊ ၅:၂–၄)။ သူတို့၏ အပြစ်များကို ကရုဏာဖြင့် ခွင့်လွှတ်ခဲ့သည် (မိက္ခာ ၇:၁၈၊ ၁၉)။ ယိုဝေလနှင့် ဇေဖနိတို့သည် ဘုရားသခင်၏ ဗိမာန်တော်တွင် ဝိညာဉ်နှင့် သမ္မာတရားအတိုင်း ကိုးကွယ်သော နောက်ဆုံး ကျန်ကြွင်းသောလူများ၏ ကတိတော်ကို အထူးအလေးပေး ပရောဖက်ပြုခဲ့သည် (ယိုဝေလ ၂:၃၂)။ စစ်မှန်သော နှိမ့်ချခြင်းနှင့် နှလုံးသားနှုတ်ခမ်း စင်ကြယ်ခြင်းဖြင့် ဖြစ်သည် (ဇေဖနိ ၃:၉၊ ၁၂၊ ၁၃)။

Micah also unites the promise of the coming King-Messiah with the picture of Israel as His flock (Micah 2:12, 13; 5:2–4), whose transgressions have been graciously forgiven (Micah 7:18, 19). Joel and Zephaniah specifically emphasize the promise of a final remnant people who worship the Lord in the Spirit and in truth in His temple (Joel 2:32) and in genuine humility and purity of heart and lips (Zeph. 3:9, 12, 13).

 

ယေရမိနှင့် ယေဇကျေလတို့သည် ယေရှလင်နှင့် ယုဒကို ဘုရားကိုးကွယ်ရေးနှင့် အကျင့်သီလ ပျက်ယွင်းမှုကြောင့် နောင်တမရခြင်းကြောင့် ဗာဗုလုန်မင်းအားဖြင့် နီးကပ်လာသော သမိုင်းဆိုင်ရာ တရားစီရင်ခြင်းကို ကြေညာခဲ့သည် (ယေရမိ ၅:၁–၃၊ ၆:၉၊ ၈:၃၊ ၅၊ ၂၁:၈–၁၀၊ ယေဇကျေလ ၅:၁၂၊ ၈:၆–၁၈၊ ၉:၈)။ သို့သော် ဤသမိုင်းဆိုင်ရာ ဘေးဒုက္ခပြီးနောက် ဘုရားသခင်သည် သန့်ရှင်းသော နှလုံးနှင့် ဝိညာဉ်အသစ်ရှိသော ယုံကြည်ခြင်းရှိသော ကျန်ကြွင်းသောသူကို စုရုံးမည်။ ဘုရားသခင်၏ “ပဋိညာဉ်အသစ်” ၏ တန်ခိုးကို အသက်ရှင်နေထိုင်မည် (ယေရမိ ၃၁:၃၁–၃၄၊ ယေဇကျေလ ၃၆:၂၄–၂၇)။ ကတိထားတော်မူသော ဘုရင်မယ်ရှိယအား ဘုံဘဝဲ့ ကတိကဝတ်ဖြင့် ကိုးကွယ်ရေးအသိုင်းအဝိုင်း အဖြစ် စည်းလုံးစေမည်။ နိုင်ငံရေးအရ မဟုတ်ပေ (ယေရမိ ၂၃:၅၊ ၆၊ ၃၃:၁၄–၁၆၊ ယေဇကျေလ ၃၄:၂၃၊ ၂၄၊ ၃၇:၂၄–၂၇)။ ဤနေရာတွင်လည်း အဆုံးသတ်ခေတ် ကျန်ကြွင်းသောသူသည် လာမည့် မယ်ရှိယနှင့် ခွဲမရအောင် ဆက်နွယ်နေသည်။ ကျန်ကြွင်းသောသူသည် မယ်ရှိယ၏ လူမျိုး ဖြစ်လိမ့်မည်။

Jeremiah and Ezekiel announced God’s imminent historical judgment on Jerusalem and Judah by means of the Babylonian king, because of the people’s refusal to repent of religious and moral apostasy (Jer. 5:1–3; 6:9; 8:3, 5; 21:8–10; Eze. 5:12; 8:6–18; 9:8). Nevertheless, after this historical catastrophe God would gather a faithful remnant who manifested a cleansed heart and a new spirit and lived out the power of God’s “new covenant” (Jer. 31:31–34; Eze. 36:24–27). They would be bound together as a religious, rather than political, community by their common commitment to the promised King-Messiah (Jer. 23:5, 6; 33:14–16; Eze. 34:23, 24; 37:24–27). Here again the eschatological remnant is connected inextricably with the coming Messiah. The remnant would be the people of the Messiah.

 

ဒံယေလ၏ ဗျာဒိတ်ကျမ်းသည် မယ်ရှိယခေတ် တိုးတက်လာသော ပြက္ခဒိန်အတွင်း အဆုံးသတ်ခေတ် ကျန်ကြွင်းသောသူကို နေရာချထားသည်။ ဒံယေလသည် ရောမအင်ပါယာ ပြိုလဲပြီးနောက် သုံးနှစ်ခွဲ သို့မဟုတ် ၁၂၆၀ နှစ်အတွင်း ဘုရားသခင်၏ သန့်ရှင်းသူများကို ညှဉ်းဆဲခံရသော ဘုရားသခင်၏ လူမျိုးအဖြစ် မျက်မြင်တွေ့ရှိရုံသာမက တရားစီရင်ခြင်း နေ့ရက်ကြီး၏ ဗျာဒိတ်ဘေးဒုက္ခများမှ အဆုံးသတ်ခေတ် ကျန်ကြွင်းသောသူကို လူသားသားတော် မိက္ခေလက ကယ်တင်မည်ဟု ပရောဖက်ပြုသည် (ဒံယေလ ၁၂:၁–၄၊ ဗျာဒိတ် ၁၂:၆၊ ၁၄ နှိုင်းယှဉ်)။

Daniel’s apocalyptic book contributes to the prophetic forecast by placing the eschatological remnant within the progressive calendar of Messianic times. Daniel not only foresees the future saints of God as the persecuted people of God within the three and a half times or 1260 years following the collapse of the Roman Empire (Dan. 7:25; cf. Rev. 12:6, 14), but also predicts a time of distress for a final remnant that will be delivered from the apocalyptic woes of the day of judgment by Michael as the Son of man (Dan. 12:1–4).

 

အနှစ်ချုပ်ရလျှင် ဓမ္မဟောင်းသည် ဣသရေလ၏ အနာဂတ် ကျန်ကြွင်းသောသူကို ဘုရားသခင်၏ ဝိညာဉ်တော်ဖန်ဆင်းသော နှလုံးအသစ်ဖြင့် ပဋိညာဉ်အသစ်အခြေခံအားဖြင့် ဘုရားသခင်ကို ကိုးကွယ်သော ယုံကြည်ခြင်းရှိသော ကိုးကွယ်ရေးအသိုင်းအဝိုင်းအဖြစ် အမြဲ ပုံဖော်ထားသည်။ ဟေရှာယ၊ မိက္ခာ၊ ယေရမိနှင့် ယေဇကျေလ ပရောဖက်များသည် ဣသရေလနှင့် လူမျိုးများ၏ အဆုံးသတ်ခေတ် ကျန်ကြွင်းသောသူကို ထူးခြားသော ယေဟောဝါ၏ ကျွန်တော် မယ်ရှိယ အလယ်တွင် ဗဟိုပြုထားသည် (ဟေရှာယ ၄၂:၁–၇၊ ၄၉:၆)။

In summary, the OT always portrays the future remnant of Israel as a faithful religious community that worships God with a new heart created by the Spirit of God, on the basis of the new covenant. The prophets Isaiah, Micah, Jeremiah, and Ezekiel center the eschatological remnant of Israel and the nations around the Messiah, the Servant of Yahweh par excellence (Isa. 42:1–7; 49:6).

 

၂. ဓမ္မသစ်တွင် ကျန်ကြွင်းသောသူ အယူအဆ၊ ဣသရေလသစ် ယေရှုခရစ်တော် ဣသရေလထံ ကြွလာခြင်းသည် ယုဒလူမျိုးကို ဘုရားအုပ်ချုပ်သော နိုင်ငံ သို့မဟုတ် ဘုရားအစိုးရသော လူမျိုးအဖြစ် အဆုံးစွန်သော စမ်းသပ်ခြင်း ဖြစ်ခဲ့သည်။ မယ်ရှိယအဖြစ် နာဇရက်ယေရှုသည် “ထိမိလျှင် လဲစေသော ကျောက်ဆောင်” ဖြစ်သည် (ရောမ ၉:၃၂၊ ၃၃၊ ၁ ပေတရု ၂:၄–၈)။

II. NT Concept of the Remnant: The New Israel

The coming of Christ Jesus to Israel was the ultimate test for the Jewish people as a theocracy or God-ruled nation. As Messiah, Jesus of Nazareth was the “stumbling stone,” the “rock that will make them fall” (Rom. 9:32, 33; 1 Peter 2:4–8).

 

ယေဟောဝါနှင့် ဣသရေလ၏ ဆက်ဆံရေးကို ခရစ်တော်၏ ကြွလာခြင်းနှင့် ကိုယ်တော်၏ ကိုယ်တိုင်အပ်နှံသော ကုသိုလ်အနစ်နာတော်အား တုံ့ပြန်မှုဖြင့် ဆုံးဖြတ်ခဲ့သည်။ ယေရှုအတွက် အာဘြဟံ၏ စစ်မှန်သော သားမြေးများကို အာဘြဟံ၏ သွေးသားဖြင့် မဟုတ်ဘဲ အာဘြဟံ၏ ယုံကြည်ခြင်းဖြင့် သတ်မှတ်ခဲ့သည်။ သားအဖ ဆက်ဆံရေးကို အဓိက ခန္ဓာကိုယ်ဖြင့် မဟုတ်ဘဲ ဝိညာဉ်ရေးရာ ဆက်ဆံရေးဖြင့် သတ်မှတ်သည် (မဿဲ ၁၂:၄၈–၅၀)။ ခရစ်တော်က ဣသရေလအားလုံးသည် ကိုယ်တော်ထံ လာရောက်၍ ဘုရားသခင်၏ အနားယူခြင်းကို ခံယူရမည်။ သို့မဟုတ် တရားစီရင်ခြင်းခံရမည်ဟု ကြေညာခဲ့သည်။ “အလုပ်ပင်ပန်းသော ဝန်ထုပ်ဝန်ပိုးရှိသူအားလုံး ငါ့ထံသို့ လာကြ။ ငါသည် သင်တို့အား အနားယူခွင့်ပေးမည်” (မဿဲ ၁၁:၂၈၊ ဟေရှာယ ၄၅:၂၂ ကိုကြည့်)။ “ငါနှင့်အတူ မရှိသူသည် ငါ့ကို ဆန့်ကျင်သူ။ ငါနှင့်အတူ မစုရုံးသူသည် ဖြန့်ကျက်သူ ဖြစ်သည်” (မဿဲ ၁၂:၃၀)။

Israel’s relationship with Yahweh was determined by its response to the advent of Christ and His atoning self-sacrifice. For Jesus, the true descendants of Abraham were defined, not by the blood of Abraham, but by the faith of Abraham. Sonship and fatherhood are primarily determined not by a physical but by a spiritual relationship (Matt. 12:48–50). Christ claimed that all Israel should come to Him to receive the rest of God or they would stand judged: “Come to me, all who labor and are heavy laden, and I will give you rest” (Matt. 11:28; see Isa. 45:22); and “he who is not with me is against me, and he who does not gather with me scatters” (Matt. 12:30).

 

ခရစ်တော်သည် ပရောဖက်များ ပရောဖက်ပြုခဲ့သည့်အတိုင်း ဣသရေလအိမ်တော်၏ ပျောက်ဆုံးနေသော သိုးများကို ကိုယ်တိုင်စုရုံးရန် ဘုရားသခင်စေလွှတ်တော်မူခြင်း ခံရသည် (မဿဲ ၁၀:၅၊ ၆၊ ၁၅:၂၄၊ ယေရမိ ၂၃:၃–၅၊ ယေဇကျေလ ၃၄:၁၅၊ ၁၆၊ ၂၃၊ ၂၄ ကိုကြည့်)။ သို့သော် ခရစ်တော်သည် ဘုရားသခင်၏ အလိုတော်နှင့် တရားစီရင်ခြင်းအောက်တွင် သေခြင်းကို ခံရခြင်းသည် ကမ္ဘာလောကလူမျိုးအားလုံးအတွက် အကျိုးဖြစ်ထွန်းရန် ရည်ရွယ်သည်ဟုလည်း ကြေညာခဲ့သည်။ “ငါသည် မြေကြီးမှ ချီးမြှောက်ခြင်းခံရသောအခါ လူအားလုံးကို ငါ့ထံ ဆွဲယူမည်” (ယောဟန် ၁၂:၃၂)။

Christ was sent by God first of all to gather “the lost sheep of the house of Israel” to Himself as the promised Messiah, just as the prophets had predicted (Matt. 10:5, 6; 15:24; see Jer. 23:3–5; Eze. 34:15, 16, 23, 24). But Christ also proclaimed that His mission—to suffer death under God’s will and judgment—was intended to benefit all peoples of the earth: “And I, when I am lifted up from the earth, will draw all men to myself” (John 12:32).

 

တပါးအမျိုးသားများကို ဘုရားသခင်၏ ဗိမာန်တော်သို့ စုရုံးခြင်းဆိုင်ရာ ဟေရှာယ၏ ပရောဖက်ပြုချက်ကို ရည်ညွှန်း၍ ခရစ်တော်က “ဤသိုးအိမ်ထဲ၌ မပါသော အခြားသိုးများလည်း ငါ့တွင်ရှိသေး၏။ ငါသည် သူတို့ကို ခေါ်ဆောင်ရမည်။ သူတို့သည် ငါ့အသံကို နားထောင်ကြလိမ့်မည်။ သို့ဖြစ်၍ သိုးစုတစ်စု၊ သိုးထိန်းတစ်ဦး ဖြစ်လိမ့်မည်” ဟု မိန့်တော်မူခဲ့သည် (ယောဟန် ၁၀:၁၆၊ ဟေရှာယ ၅၆:၈ ကိုကြည့်)။ ဤကြေညာချက်သည် ကိုယ်တော်ကို ဣသရေလ၏ မယ်ရှိယအဖြစ် ယုံကြည်ခြင်း ဆုံးဖြတ်ချက်ကို တောင်းဆိုခဲ့သည်။ ကိုယ်တော်၏ တစ်ကမ္ဘာလုံးဆိုင်ရာ သာသနာပြုလုပ်ငန်းကို ပြည့်စုံစေရန် ယေရှုသည် ဣသရေလမှ တက်ကြွသော ၁၂ ပါးကို ရွေးချယ်ခဲ့သည်။ ထိုအရေအတွက်သည် ဣသရေလ၏ မျိုးနွယ် ၁၂ ပါးကို ရှင်းလင်းစွာ ကိုယ်စားပြုသည်။ ကိုယ်တိုင်ခေါ်တော်မူပြီး တမန်တော်အဖြစ် စေလွှတ်သော ၁၂ ပါးမှ စတင်၍ ခရစ်တော်သည် ဣသရေလ၏ မယ်ရှိယ ကျန်ကြွင်းသောလူများ ဣသရေလသစ်ကို ဖန်ဆင်းခဲ့ပြီး သူတို့ကို “ငါ၏ အသင်းတော်” ဟု ခေါ်တော်မူခဲ့သည် (မဿဲ ၁၆:၁၈)။ ဤအဖွဲ့အစည်းသစ်အား ကိုယ်ပိုင် ဖွဲ့စည်းပုံနှင့် အာဏာရှိစွာ ကိုယ်တော်သည် “ကောင်းကင်နိုင်ငံ၏ သော့များ” ကို ပေးအပ်တော်မူခဲ့သည် (အပိုဒ် ၁၉၊ ၁၈:၁၇ ကိုကြည့်)။

Referring to Isaiah’s prophecy of a future gathering of Gentiles to the temple of God, Christ declared, “And I have other sheep, that are not of this fold; I must bring them also, and they will heed my voice. So there shall be one flock, one shepherd” (John 10:16; see Isa. 56:8). This claim called for a decision of faith in Him as the Messiah of Israel. To fulfill His universal mission, Jesus called from Israel His 12 apostles, who in their chosen number clearly represent the 12 tribes of Israel. Beginning with the 12 disciples, whom He called to Himself and commissioned as apostles (Mark 3:14, 15), Christ formed a new Israel, the Messianic remnant people of Israel, and called them “my church [ekklēsia]” (Matt. 16:18). To this new organism, with its own structure and authority, He gave “the keys of the kingdom of heaven” (verse 19; see 18:17).

 

ယုဒခေါင်းဆောင်များသည် ကိုယ်တော်၏ ဣသရေလ၏ မယ်ရှိယ ဖြစ်ကြောင်း ငြင်းပယ်ရန် ဆုံးဖြတ်ခဲ့သောအခါ ခရစ်တော်၏ သာသနာတော်နောက်ဆုံးတွင် ယုဒလူမျိုးနှင့်ပတ်သက်၍ ခရစ်တော်၏ အဆုံးအဖြတ် ရှိခဲ့သည်။ ခရစ်တော်၏ စကားများသည် ဘုရားသခင်ရှေ့တွင် ဣသရေလ၏ အပြစ်သည် ပြည့်စုံခဲ့ကြောင်း ဖော်ပြသည် (မဿဲ ၂၃:၃၂)။ ကိုယ်တော်၏ အဆုံးအဖြတ်မှာ “ဘုရားသခင်၏ နိုင်ငံတော်ကို သင်တို့ထံမှ ယူဆီးပြီး ၎င်း၏ အသီးကို သီးစေသော လူမျိုးအား ပေးလိုက်ပြီ” ဖြစ်သည် (မဿဲ ၂၁:၄၃)။ ဤအခမ်းနားသော ဆုံးဖြတ်ချက်သည် ဣသရေလသည် ဘုရားသခင် အုပ်ချုပ်သော လူမျိုး မဟုတ်တော့ကြောင်း၊ မယ်ရှိယနှင့် နိုင်ငံတော်၏ သတင်းစကားကို လက်ခံသော လူမျိုးဖြင့် အစားထိုးခံရမည်ဟု ဆိုလိုသည်။

Christ’s final decision regarding the Jewish nation came at the end of His ministry, when the Jewish leaders had determined to reject His claim of being Israel’s Messiah. Christ’s words reveal that Israel’s guilt before God had reached its completion (Matt. 23:32). His verdict was: “The kingdom of God will be taken away from you and given to a nation producing the fruits of it” (Matt. 21:43). This solemn decision implies that Israel would no longer be the people ruled by God and would be replaced by a people that would accept the Messiah and His message of the kingdom of God.

 

ခရစ်တော်သည် ဝေးကွာသော အနာဂတ်တွင် ယုဒမျိုးဆက်သစ်အား နိုင်ငံတော်ကို ကတိပြုခဲ့ခြင်း မဟုတ် (ဒီစပဲန်ဆေးရှင်နယ်စ် စာရေးဆရာများ နှစ်သက်သည့်အတိုင်း)။ အရှေ့အရပ်နှင့် အနောက်အရပ်မှ လူမျိုးအားလုံးမှ ခရစ်တော်ကို ယုံကြည်သူများအား ကတိပြုခဲ့သည် (မဿဲ ၈:၁၁၊ ၁၂)။ အတိုချုပ်ဆိုရလျှင် ကိုယ်တော်၏ အသင်းတော် (“ငါ၏ အသင်းတော်” မဿဲ ၁၆:၁၈) သည် ခရစ်တော်ကို ငြင်းပယ်သော လူမျိုးကို အစားထိုးမည် ဖြစ်သည်။

Christ did not promise the kingdom of God—the theocracy—to another “generation” of Jews in the distant future, as dispensational writers favor, but to Christ-believing people from all races and nations, “from east and west” (Matt. 8:11, 12). In short, His church (“my church,” Matt. 16:18) would replace the Christ-rejecting nation.

 

ယေရှုခရစ်ကိုယ်တော်တိုင် ဘုရားသခင်ရွေးချယ်ထားတော်မူသော “လူမျိုး” ကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း ဖော်ပြခဲ့သည်။ တပည့်တော်များအား ဗျာဒိတ်ရှိတော်မူသည်မှာ၊ “သင်တို့သည် သေးငယ်သော သိုးစုလေး၊ မကြောက်ကြနှင့်။ သင်တို့အဘသည် သင်တို့အား နိုင်ငံတော်ကို ပေးတော်မူခြင်းကို ဝမ်းမြောက်တော်မူ၏” (လု၊ ၁၂:၃၂၊ နှိုင်းယှဉ်၊ ၂၂:၂၉)။ ခရစ်တော်သည် တပည့်တော်များကို အမှန်တကယ် ဣသရေလအမျိုးအစစ်ဟု ရှင်းရှင်းလင်းလင်း ဖော်ပြခဲ့သည်ကို ဣသရေလဘုရားသခင်၏ သိုးစုသို့မဟုတ် သိုးများဟု ဣသရေလပရောဖက်များက ခေါ်ဝေါ်ခဲ့ခြင်း (ဟေရှာ၊ ၄၀:၁၁၊ ယေရမိ၊ ၃၁:၁၀၊ ယေဇကျေလ၊ ၃၄:၁၂-၁၄) က ပိုမိုအားဖြည့်ပေးသည်။

Jesus Himself identified the “people” whom God had chosen. To His disciples He said, “Fear not, little flock, for it is your Father’s good pleasure to give you the kingdom” (Luke 12:32; cf. 22:29). That Christ unmistakably identified His disciples as the true Israel is strengthened by the fact that the Israel of God was called the flock or sheep of God by Israel’s prophets (Isa. 40:11; Jer. 31:10; Eze. 34:12–14).

 

တပည့်တော်များကို နိုင်ငံတော်ခံစားရမည့် သေးငယ်သောသိုးစုလေးအဖြစ် ခေါ်တော်မူခြင်းဖြင့် ခရစ်တော်သည် ဣသရေလသစ်၏ အဓိကအူတိုင်ကို ဖွဲ့စည်းခဲ့သည် (လု၊ ၁၂:၃၂)။ ခရစ်တော်သည် ဣသရေလနှင့် ခွဲထွက်၍ အသင်းတော်ကို ဖန်ဆင်းခဲ့ခြင်းမဟုတ်၊ ဣသရေလ၏ သစ္စာရှိသော အကြွင်းအကျန်အဖြစ် ပဋိညာဉ်ကတိများနှင့် တာဝန်များကို အမွေခံမည့်သူအဖြစ် ဖန်ဆင်းခဲ့သည်။ ခရစ်တော်၏ အသင်းတော်သည် ဘုရားသခင်၏ ဣသရေလနှင့် ခွဲထွက်ခြင်းမဟုတ်၊ ခရစ်တော်ကို ငြင်းပယ်သော ယုဒလူမျိုးနိုင်ငံတစ်ခုလုံးနှင့်သာ ခွဲထွက်ခြင်းဖြစ်သည်။ ခရစ်တော်သည် ဣသရေလနိုင်ငံထံမှ ဘုရားအစိုးရသော အုပ်ချုပ်ရေးစနစ်ကို လုယူသွားခြင်း၏ ချက်ချင်းအကျိုးဆက်မှာ မောရှေက လေဝိကျမ်း ၂၆ နှင့် တရားဟောရာ ၂၈ တွင် သတ်မှတ်ထားသည့်အတိုင်း ပဋိညာဉ်ကျိန်ခြင်းခံရခြင်း ဖြစ်သည်။

By calling the disciples to form the little flock who would receive the kingdom, Christ formed the nucleus of the new Israel (Luke 12:32). Christ created His church, not besides Israel, but as the faithful remnant of Israel that inherits the covenant promises and responsibilities. Christ’s church is not separated from the Israel of God, only from the Christ-rejecting Jewish nation as a whole. The immediate consequence of Christ’s taking the theocracy away from the nation of Israel was the imposition of the covenant curse, as specified by Moses in Leviticus 26 and Deuteronomy 28.

 

ခရစ်တော်သည် ယေရုရှလင်မြို့အတွက် ကြင်ကြင်နာနာ ဂရုစိုက်သော ကြက်မတစ်ကောင်သည် သားငယ်များကို ဂရုစိုက်သည်နှင့် နှိုင်းယှဉ်၍ တောင့်တတော်မူခဲ့သည်။ သူတို့သည် ဆန္ဒမရှိကြသဖြင့် ဗျာဒိတ်ရှိတော်မူသည်မှာ၊ “သင်တို့အိမ်သည် စွန့်ပစ်ခံရ၍ လူဆိတ်ညံသွားပြီ” (မသဲ၊ ၂၃:၃၇-၃၈)။ မြို့၏ ကြောက်မက်ဖွယ်အနာဂတ်အတွက် ပြင်းထန်စွာ ငိုကြွေးတော်မူလျက် ခရစ်တော်သည် သူတို့၏ “လည်ပတ်ကြည့်ရှုခြင်းနေ့” ကို မသိမှုကြောင့် ရန်သူများ၏လက်ချက်ဖြင့် ခံရမည့် ပျက်စီးခြင်းကို ဖော်ပြတော်မူခဲ့သည် (လု၊ ၁၉:၄၂-၄၄)။

Christ expressed His longing for Jerusalem under the figure of a mother hen who tenderly cares for her chicks. They had not been willing; therefore, He affirmed, “your house is forsaken and desolate” (Matt. 23:37, 38). Weeping intensely over the city’s horrible future under God’s curse, Christ described the destruction it would suffer at the hands of its enemies because they had not recognized the day of their “visitation” (Luke 19:42–44).

 

ဣသရေလအတွက် ခရစ်တော်သည် ယေရုရှလင်သို့ ကြွလာခြင်းသည် ထို “လည်ပတ်ကြည့်ရှုခြင်းနေ့” ဖြစ်ခဲ့သည်။ မယ်ရှိယ၏ နုတ်ဆုတ်သွားခြင်း၏ အကျိုးဆက်များသည် ယုဒလူမျိုးနိုင်ငံအတွက် အလွန်ကြီးမားခဲ့သည်။ ဘုရားသခင်၏ အကာအကွယ်ပေးသော အုပ်ချုပ်ရေးစနစ် ဆုံးရှုံးခြင်းသည် အချိန်ကာလ၏ အဆုံးတိုင်အောင် ဆက်လက်ဖြစ်ပေါ်နေမည် (လု၊ ၂၁:၂၄၊ ၁သက်၊ ၂:၁၆)။ ခရစ်တော်သည် သစ္စာရှိသော အကြွင်းအကျန်ဖြစ်သော သေးငယ်သောသိုးစုလေးကို ပျက်စီးမည့်မြို့မှ ထွက်ပြေးရန် ပြင်းထန်စွာ တိုက်တွန်းတော်မူခဲ့သည် (မသဲ၊ ၂၄:၁၅-၂၀၊ မာကု၊ ၁၃:၁၄၊ လု၊ ၂၁:၂၀-၂၄)။

For Israel, Christ’s coming to Jerusalem had been that “day of visitation.” The consequences of the Messiah’s withdrawal were immense for the Jewish nation. The loss of God’s protective theocracy will reach till the very end of time (Luke 21:24; 1 Thess. 2:16). Christ emphatically urged His little flock, the faithful remnant of Israel, to flee out of the doomed city (Matt. 24:15–20; Mark 13:14; Luke 21:20–24).

 

ဣသရေလနိုင်ငံတစ်ခုလုံးသည် ခရစ်တော်၌သာ ဘုရားသခင်၏ စစ်မှန်သော ပဋိညာဉ်လူမျိုးအဖြစ် ဆက်လက်တည်ရှိနိုင်မည်ဖြစ်သည်။ ယေရှုကို ဘုရားသခင်၏ မယ်ရှိယမင်းအဖြစ် ငြင်းပယ်ခြင်းဖြင့် ယုဒလူမျိုးနိုင်ငံ၏ ခေါင်းဆောင်များသည် တပါးအမျိုးသားများအတွက် ဘုရားသခင်၏ ရည်ရွယ်ချက်ကို ဖြည့်ဆည်းရန် ဆုံးဖြတ်ချက်ချမှတ်စစ်ဆေးခြင်းတွင် ကျရှုံးခဲ့ကြသည်။ သို့သော် ခရစ်တော်သည် ဗျာဒိတ်တပည့်တော် ၁၂ ပါးနှင့် ဘုရားသခင်၏ ပဋိညာဉ်ကို အသစ်ပြုတော်မူခဲ့သည်။ ရှေးဣသရေလ၏ ဘုရားသခင်ခေါ်တော်မူခြင်းကို မယ်ရှိယသိုးစုအပေါ်၌ ပေးအပ်တော်မူခဲ့သည်။ ကမ္ဘာ့အလင်းဖြစ်ရန် (မသဲ၊ ၅:၁၄) နှင့် “လူမျိုးတကာကို တပည့်တော်ဖြစ်စေခြင်း၊ ခမည်းတော်နှင့် သားတော်နှင့် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ နာမတော်၌ နှစ်ခြင်းမင်္ဂလာကို ပေးခြင်း” (မသဲ၊ ၂၈:၁၉) တို့ကို ပေးအပ်တော်မူခဲ့သည်။ တပါးအမျိုးသားများအားလုံးအတွက် ဘုရားသခင်၏ ဘုရားသခင်ရည်ရွယ်ချက်ကို ဖြည့်ဆည်းရန် ယုဒလူမျိုးနိုင်ငံပေါ်တွင် ဘုရားသခင်မှီခိုနေခြင်းမရှိခဲ့ပေ။ ဣသရေလ၏ မယ်ရှိယကို ငြင်းပယ်ခြင်းဖြင့် ဘုရားသခင်၏ အစီအစဉ်ကို နှောင့်နှေး သို့မဟုတ် ကန့်သတ်နိုင်ခဲ့ခြင်း မရှိခဲ့ပေ။

Only in Christ could Israel as a nation have remained the true covenant people of God. In rejecting Jesus as God’s Messianic king, the leaders of the Jewish nation failed the decisive test of fulfilling God’s purpose for the Gentiles. Christ, however, renewed God’s covenant with His 12 apostles. He bestowed the divine calling of ancient Israel on His Messianic flock, to be the light of the world (Matt. 5:14) and to “make disciples of all nations, baptizing them in the name of the Father and of the Son and of the Holy Spirit” (Matt. 28:19). God was not dependent on the Jewish nation for the fulfillment of His divine purpose for all men. His plan could not be thwarted or delayed by Israel’s rejection of the Messiah.

 

ရှင်ပေတရုသည် ဝိညာဉ်တော်သွန်းလောင်းခြင်းကို ယောအလ၏ ပရောဖက်ပြုချက်၏ နောက်ဆုံးကာလအတွက် တိုက်ရိုက်ပြည့်စုံခြင်းအဖြစ် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခဲ့သည် (တမန် ၂:၁၆–၂၁)။ ဤသည်ကို အတည်ပြုသည်မှာ အသင်းတော်သည် ဓရ်ဝါဒဟောင်းတွင် မမျှော်လင့်ထားသော၊ မဟောကိန်းထုတ်ထားသော အရာမဟုတ်ချေ။ ယောအလ၏ အနည်းစုကျန်ကြွင်းပရောဖက်ပြုချက်၏ အံ့သြဖွယ်ပြည့်စုံခြင်းပင် ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် အသင်းတော်သည် ဣသရေလနှင့်ဆိုင်သော ဘုရားသခင်၏အစီအစဉ်ကို နှောင့်နှေးစေသော အတွေးအခေါ်တစ်ခု သို့မဟုတ် ကြားဖြတ်ခြင်း မဟုတ်ချေ။ မဿီယာဣသရေလအသစ်၏ ဘုရားသခင့်တိုးတက်မှုနှင့် အကောင်အထည်ဖော်ခြင်းပင် ဖြစ်သည်။

Peter’s interpretation of the outpouring of the Spirit as the direct fulfillment of Joel’s prophecy for the last days (Acts 2:16–21) confirms that the church was not an unforeseen, unpredicted entity in the OT. Rather it was the surprising fulfillment of Joel’s remnant prophecy. Thus the church is not an afterthought or interruption of God’s plan with Israel for the world, but the divine progress and realization of the new, Messianic Israel.

 

ဝိညာဉ်တော်သွန်းလောင်းပြီးမကြာမီတွင် ရှင်ပေတရုက “ရှမုယေလမှစ၍ နောက်မှလာသောပရောဖက်များအားလုံးသည် ဤနေ့ရက်များကို ဟောကြားခဲ့ကြသည်” ဟု အတိအလင်း ပြောကြားခဲ့သည် (တမန် ၃:၂၄)။ အခြားနည်းအားဖြင့် ပင်တကုတ်နေ့မှစ၍ ဓရ်ဝါဒဟောင်း၏ ဣသရေလအနည်းစုကျန်ကြွင်းဆိုင်ရာ ပရောဖက်ပြုချက်များသည် တမန်တော်အသင်းတော်ဖွဲ့စည်းခြင်းတွင် ပြည့်စုံခဲ့ပြီးဖြစ်သည်။ ထို့ထက်ပို၍ ခေတ်အဆက်ဆက် ခရစ်တော်၏ သစ္စာရှိအသင်းတော်၊ အထူးသဖြင့် အဆုံးကာလတွင် တမန်တော်ယုံကြည်ခြင်းကို အပြည့်အဝ ပြန်လည်ပြုပြင်ထားသော အသင်းတော်သည် ဓရ်ဝါဒဟောင်း၏ အနည်းစုကျန်ကြွင်းကတိတော်များကို ပြည့်စုံစေသည်။

Shortly after the outpouring of God’s Spirit on the church, Peter stated categorically, “And all the prophets who have spoken, from Samuel and those who came afterwards, also proclaimed these days” (Acts 3:24). In other words, since Pentecost the OT prophecies concerning the remnant of Israel had received their fulfillment in the formation of the apostolic church. More than that, the faithful church of Christ down through the ages, especially in its fully restored apostolic faith in the time of the end, fulfills the remnant promises of the OT.

 

ရှင်ပေတရုသည် အာရှမိုင်နာ (ယခု တူရကီနိုင်ငံ) တွင် ပြန့်ကျဲနေသော ခရစ်ယာန်အသင်းတော်များကို (၁ ပေ ၁:၁) ဣသရေလ၏ ဂုဏ်ပုဒ်များဖြင့် ခေါ်ဆိုခဲ့သည်။ “သင်တို့မူကား ရွေးချယ်ခံသော လူမျိုးဖြစ်၍ ဘုရင်မင်းမြတ်နှင့်ယဇ်ပုရောဟိတ်များ၊ သန့်ရှင်းသောလူမျိုး၊ ဘုရားသခင်ပိုင်သောလူမျိုးဖြစ်ကြသည်။ အမ by မှောင်မိုက်မှ အံ့ဖွယ်အလင်းသို့ ခေါ်တော်မူသော ထိုသခင်၏ အံ့ဖွယ်အမှုများကို ကြေညာစေခြင်းငှာ ဖြစ်သည်” (၁ ပေ ၂:၉; ထွက် ၁၉:၅၊ ၆ နှင့် နှိုင်းယှဉ်)။ တမန်တော်သည် “ဣသရေလ” ဟူသော နာမည်ကို မသုံးသော်လည်း၊ ဣသရေလသည် ဘုရားသခင်၏ ပဋိညာဉ်လူမျိုးအဖြစ် ရပ်တည်ခဲ့သမျှကို ယခု အသင်းတော်အား အသုံးချခဲ့သည်။ ဤသည်မှာ ရှင်ပေတရု၏ ဘုရားသခင်၏ ဣသရေလနှင့်ပဋိညာဉ် (ထွက် ၁၉:၅၊ ၆) ကို အသင်းတော်ဆိုင်ရာ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်ဖြစ်သည်။ ဤအသုံးချမှုသည် မဿီယာပရောဖက်ပြုချက်များ၏ ခရစ်တော်ဆိုင်ရာ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်၏ အော်ဂဲနစ်ဆက်နွယ်မှုပင် ဖြစ်သည်။ အသင်းတော်ဆိုင်ရာ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်သည် ခရစ်တော်ဆိုင်ရာ ပြည့်စုံခြင်း၏ အော်ဂဲနစ်တိုးချဲ့မှုသာ ဖြစ်သည်။ ခန္ဓာကိုယ်သည် ဦးခေါင်းနှင့် အော်ဂဲနစ်ဆက်နွယ်သကဲ့သို့၊ အသင်းတော်သည်လည်း မဿီယာနှင့် ထိုနည်းတူပင် ဖြစ်သည်။ အသင်းတော်ဆိုင်ရာ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်သည် ဣသရေလ၏ ရှေးပဋိညာဉ်တွင် ရှိသော လူမျိုးရေးနှင့် နိုင်ငံရေးကန့်သတ်ချက်များကို လုံးဝဖယ်ရှားပစ်သည်။ ပဋိညာဉ်အသစ်လူမျိုးသည် လူမျိုးရေး သို့မဟုတ် နိုင်ငံရေးချည်နှောင်မှုဖြင့် မသတ်မှတ်တော့ဘဲ၊ ခရစ်တော်ထဲသို့ ယုံကြည်ခြင်းဖြင့်သာ သတ်မှတ်တော့သည်။ ဤလူမျိုးကို ရှင်ပေတရုက “ဝိညာဉ်ရေးရာ ဣသရေလ”၊ “သန့်ရှင်းသောလူမျိုး” ဟု ခေါ်ဆိုခဲ့သည်။

Peter addressed the Christian churches of his time, scattered throughout Asia Minor (1 Peter 1:1), with the honorable titles of Israel: “But you are a chosen race, a royal priesthood, a holy nation, God’s own people, that you may declare the wonderful deeds of him who called you out of darkness into his wonderful light” (1 Peter 2:9; cf. Ex. 19:5, 6). Although the apostle does not use the name “Israel,” all that Israel stood for as the covenant people of God he now applies to the church. This is Peter’s ecclesiological interpretation of God’s covenant with Israel (Ex. 19:5, 6). This application is the outgrowth of the Christological interpretation of the Messianic prophecies. The ecclesiological application is only the organic extension of the Christological fulfillment. As the body is organically connected to the head, so is the church to the Messiah. The ecclesiological interpretation completely removes the ethnic and national restrictions of Israel’s old covenant. The new covenant people is no longer characterized by the bonds of race or country but exclusively by faith in Christ. This people Peter called spiritual Israel, a “holy nation.”

 

တမန်တော်ပေါလုသည် တပါးအမျိုးသားနယ်မြေ ဂလာတိအသင်းတော်များကို “ဘုရားသခင်၏ ဣသရေလ” ဟု အမှန်တကယ် ခေါ်ဆိုခဲ့သည် (ဂလာ ၆:၁၆)။ အချို့မှတ်ချက်ဆရာများက ဤစကားစုကို အသင်းတော်အတွင်းရှိ ယုဒအသင်းသားများကို ဆိုလိုသည်ဟု အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုကြသော်လည်း၊ ဤစာအုပ်၏ သမိုင်းဆိုင်ရာအခြေအနေအရ ပေါလုသည် ယုဒခရစ်ယာန်များ၏ အဆင့်အတန်း သို့မဟုတ် တပါးအမျိုးသားခရစ်ယာန်များထက် သာလွန်ကြောင်း ယုဒခရစ်ယာန်များ၏ တောင်းဆိုချက်ကို ပြင်းထန်စွာ ငြင်းပယ်နေခြင်းကို တွေ့ရသည်။ နှစ်ခြင်းခံယုဒများနှင့် တပါးအမျိုးသားများသည် ခရစ်တော်ထဲတွင် တစ်ခုတည်းဖြစ်၍၊ “ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် ဘုရားသခင်၏သားတော်များ” ဖြစ်ကြသည်။ ထို့ကြောင့် ခရစ်တော်ထဲတွင် “ယုဒလူမျိုး တပါးအမျိုးသားဟူ၍ မရှိ” (ဂလာ ၃:၂၆–၂၈)။ ပေါလု၏ “ဘုရားသခင်၏ ဣသရေလ” ဟူသော စကားစုသည် ခရစ်ယာန်ယုံကြည်သူအားလုံးကို သူအစောပိုင်းတွင် ဖော်ပြခဲ့သော “သင်တို့သည် ခရစ်တော်၏အရာဖြစ်လျှင် အာဗြဟံ၏သားမြေးဖြစ်၍ ကတိတော်အတိုင်း အမွေခံရသောသူဖြစ်သည်” (ဂလာ ၃:၂၉) ဟူသော ဖော်ပြချက်နှင့် တူညီသော အဓိပ္ပာယ်တူစကားဖြစ်သည်။

Paul actually calls the churches in Galatia, in Gentile territory, “the Israel of God” (Gal. 6:16). Although some commentators have interpreted this phrase to mean the Jewish members of the churches, the historical context of this Epistle indicates that Paul was vehemently rejecting any status or claim of the Jewish Christians different from or above that of Gentile Christians before God. Baptized Jews and Gentiles are all one in Christ, “all sons of God, through faith” in Christ Jesus. Consequently, “there is neither Jew nor Greek” in Christ (Gal. 3:26–28). Paul’s expression “the Israel of God” (Gal. 6:16) is a synonym of his earlier description of all Christian believers: “And if you are Christ’s, then you are Abraham’s offspring, heirs according to promise” (Gal. 3:29).

 

တမန်တော်သည် ဧဖက်ဩဝါဒစာတွင် ဤခရစ်ယာန်အသင်းတော်ဆိုင်ရာ အယူအဆကို အတည်ပြုသည်။ ဧဝံဂေလိတရားအားဖြင့် ခရစ်ယာန်များသည် “ဣသရေလနိုင်ငံသားဖြစ်ခြင်း” ကို ခံရ၍ ဣသရေလနှင့် တူညီသော မျှော်လင့်ခြင်းကို ရရှိကြသည် (ဧဖက် ၂:၁၂၊ ၁၃)။ “သင်တို့သည် ဧည့်သည်နှင့် နေထိုင်သူမျှသာမဟုတ်၊ သန့်ရှင်းသူများနှင့် အတူနိုင်ငံသားဖြစ်၍ ဘုရားသခင်၏အိမ်သူဖြစ်ကြပြီ။ တမန်တော်များနှင့် ပရောဖက်များ၏ အခြေခံပေါ်မှာ တည်ဆောက်ခြင်းခံရ၍ ခရစ်တော်ယေရှုသည် နံရံထောင့်ချွန်ကျောက်ဖြစ်တော်မူသည်” (အပိုဒ် ၁၉၊ ၂၀)။

The apostle emphatically confirms this theological understanding of the church in his letter to the Ephesians. Through the gospel, Christians have received “citizenship in Israel” and rejoice in the same hope as Israel (Eph. 2:12, 13, NIV). “So then you are no longer strangers and sojourners, but you are fellow citizens with the saints and members of the household of God, built upon the foundation of the apostles and prophets, Christ Jesus himself being the cornerstone” (verses 19, 20).

 

လက်ဝါးကပ်တိုင်အားဖြင့် ခရစ်တော်သည် ယထူးနှင့် တပါးအမျိုးသားတို့ကို “ဘုရားသခင်နှင့် ပြန်လည်သင့်မြတ်စေတော်မူသည်” (အပိုဒ် ၁၆)။ ထို့နည်းတူ ယုဒနှင့် တပါးအမျိုးသားကြားရှိ ခွဲခြားတံတိုင်း၊ “ရန်တွန်းမှုကို ဖျက်ဆီးတော်မူ၏”။ ပညတ်တရားများပါဝင်သော ပညတ်တို့ကို သူ၏ကိုယ်ခန္ဓာဖြင့် ပယ်ရှင်းတော်မူသည် (အပိုဒ် ၁၄၊ ၁၅)။ ဤသည်မှာ မောရှေပညတ်ကို ခရစ်တော်ပယ်ရှင်းတော်မူကြောင်း ရှင်းလင်းသော ရည်ညွှန်းချက်ဖြစ်သည်။ ခရစ်တော်၏ရည်ရွယ်ချက်မှာ ယုံကြည်သူအားလုံးမှ ဖွဲ့စည်းထားသော မဿီယာဣသရေလကို ဖန်ဆင်းခြင်းဖြစ်သည်။ သူ၏ရည်ရွယ်ချက်မှာ “နှစ်မျိုးကို တစ်မျိုးတည်းဖန်ဆင်း၍ ငြိမ်သက်ခြင်းရှိစေခြင်းငှာ” ဖြစ်သည် (အပိုဒ် ၁၅)။ ဤရည်ရွယ်ချက်သည် လက်ဝါးကပ်တိုင်အားဖြင့် ပြည့်စုံခဲ့ပြီး (အပိုဒ် ၁၆) ဘုရားသခင်၏ “တမန်တော်များနှင့် ပရောဖက်များ” အား ထင်ရှားစေတော်မူသည် (အပိုဒ် ၁၉)။ “ဤလျှို့ဝှက်ချက်မှာ ဧဝံဂေလိတရားအားဖြင့် တပါးအမျိုးသားတို့သည် ဣသရေလနှင့်အတူ အမွေခံရ၍ တူညီသောခန္ဓာကိုယ်တွင် ပါဝင်၍ ခရစ်တော်ယေရှုထဲ၌ ကတိတော်ကို အတူခံရကြသည်” (ဧဖက် ၃:၆)။ “အတူ” ဟူသော စကားဖြင့် ပေါလုသည် ယုဒနှင့် တပါးအမျိုးသားခရစ်ယာန်များသည် ဘုရားသခင်၏ ဣသရေလနှင့် ပဋိညာဉ်ကတိထဲတွင် လုံးဝတန်းတူညီမျှကြောင်း သုံးကြိမ်တိုင်တိုင် အလေးပေးသည်။ ထို့ကြောင့် ဣသရေလနှင့် အသင်းတော်ကြားတွင် ခွဲခြားတံတိုင်းကို ပြန်လည်တည်ဆောက်ခြင်းသည် မတရားချေ။ ရောမအသင်းတော်တွင် ပေါလုသည် တပါးအမျိုးသားခရစ်ယာန်များတွင် ယုဒခရစ်ယာန်နှင့် ယုဒလူမျိုးများအပေါ် ရန်လိုသော သဘောထားကို ရင်ဆိုင်တွေ့ရသည်။ ထိုသို့သော ယုဒအပေါ်ရန်လိုမှု (anti-Judaism) ကို ပေါလုငြင်းပယ်သည်။ ရောမအသင်းတော်အတွင်း ယုဒနှင့် တပါးအမျိုးသားအုပ်စုနှစ်ခုလုံးကို မာန်မာနဖော်ခြင်းမပြုရန် သတိပေးသည် (ရော ၁၁:၁၈၊ ၂၅; ၁၂:၃)။ ရောမဩဝါဒ ၉–၁၁ တွင် ပေါလုသည် ယုံကြည်သော တပါးအမျိုးသားများသည် ဘုရားသခင်၏ ဣသရေလနှင့် မည်သို့ဆက်စပ်ကြောင်း အဓိကထား ရှင်းပြသည်။ သူသည် တပါးအမျိုးသားများ ခရစ်တော်သို့လှည့်လာခြင်းကို တောရွေးသံလွင်များကို ဘုရားသခင်၏ ဣသရေလသံလွင်ပင်ထဲသို့ ဆက်သွယ်ထည့်သွင်းခြင်းဟု ပုံဖော်သည် (ရော ၁၁:၁၇–၂၄)။ ဤနည်းဖြင့် ပေါလုသည် ဘုရားသခင်၏ ဣသရေလနှင့် ပဋိညာဉ်နှင့် ခရစ်တော်၏ အသင်းတော်ပဋိညာဉ်အသစ်၏ ဝိညာဉ်ရေးရာ စည်းလုံးညီညွတ်မှုနှင့် ဆက်လက်တည်တံ့မှုကို ပုံဖော်သည်။ ခရစ်တော်ထဲသို့ ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် တပါးအမျိုးသားများသည် ဘုရားသခင်၏ ပဋိညာဉ်လူမျိုးဖြစ်သော သံလွင်ပင်ထဲသို့ တရားဝင် ဆက်သွယ်ခံရ၍ အာဗြဟံ၏အမြစ်ကို ပါဝင်ခံစားကြသည် (အပိုဒ် ၁၈)။ ရောမ� ၁၁ ရှိ စိုက်ပျိုးထားသော သံလွင်ပင်ပုံဥပမာ၏ သင်ခန်းစာမှာ အသင်းတော်သည် ဓရ်ဝါဒဟောင်း ဣသရေလ၏ အမြစ်နှင့် ပင်စည်မှ အသက်ရှင်နေခြင်းဖြစ်သည် (အပိုဒ် ၁၇၊ ၁၈)။ ရောမ ၁၁ တွင် ပေါလု၏ အဓိကဝန်ထုပ်ဝန်ပိုးမှာ လူမျိုးရေးဣသရေလနှင့်ဆိုင်သော ဘုရားသခင့် “လျှို့ဝှက်ချက်” ဖြစ်သည်။ “ဣသရေလ၏တစ်စိတ်တစ်ဒေသ၌ နှလုံးမာကြောမှု ရောက်လာပြီ။ တပါးအမျိုးသားတို့၏ ပြည့်စုံသောအရေအတွက် (plērōma) ဝင်လာသည်တိုင်အောင်၊ ထိုသို့ (houtōs) ဣသရေလအားလုံး ကယ်တင်ခြင်းရလိမ့်မည်။ ရေးထားသည်အတိုင်း” (အပိုဒ် ၂၅၊ ၂၆)။

 

Through the cross Christ reconciled both Jews and Gentiles “to God” (verse 16). He thereby destroyed also the barrier, “the dividing wall of hostility” between Jews and Gentiles, “by abolishing in his flesh the law of commandments and ordinances” (verses 14, 15). This is an apparent reference to Christ’s abrogation of the Mosaic law. Christ’s mission was the formation of a Messianic Israel made up from all believers in Christ. His purpose was to “create in himself one new man in place of the two [Jews and Gentiles], so making peace” (verse 15). This purpose was realized through the cross of Christ (verse 16) and made known to God’s holy “apostles and prophets” (verse 19). “This mystery is that through the gospel the Gentiles are heirs together with Israel, members together of one body, and sharers together in the promise in Christ Jesus” (Eph. 3:6, NIV). With the word “together” Paul stresses three times that Jewish and Gentile Christians are totally equal within the Israel of God and the covenant promise. No one is justified, therefore, in rebuilding the dividing wall between Israel and the church.

In the church at Rome, Paul was faced with an emerging hostile attitude among Gentile Christians toward Jewish Christians and Jews. Such an anti-Judaism he rejected. Paul warns the Jewish and Gentile factions within the church at Rome not to boast about some alleged superiority or prerogative (Rom. 11:18, 25; 12:3). In Romans 9–11 Paul reaches the climax of his Epistle in the exposition of how believing Gentiles relate to the Israel of God. He portrays the conversion of Gentiles to Christ as the ingrafting of wild olive branches into the one olive tree of the Israel of God (Rom. 11:17–24). In this way Paul visualizes the spiritual unity and continuity of God’s covenant with Israel and His new covenant with the church of Christ. Through faith in Christ Gentiles are legally incorporated into the olive tree, the covenant people of God, and share in the root of Abraham (verse 18). The lesson of the parable of the cultivated olive tree in Romans 11 is that the church lives from the root and trunk of the OT Israel (verses 17, 18). Paul’s specific burden in Romans 11 is the revelation of a divine “mystery” concerning ethnic Israel: “A hardening has come upon part of Israel, until the full number [the plērōma] of the Gentiles come in, and so [houtōs, in this way] all Israel will be saved; as it is written” (verses 25, 26).

 

ပေါလုသည် ဆက်တိုက်ကာလများ၏ အစဉ်အလာကို အကြံပြုခြင်းမရှိချေ။ ခရစ်တော်အားဖြင့် ဘုရားသခင်၏ကရုဏာကို ဝမ်းမြောက်သော တပါးအမျိုးသားများ၏ ကယ်တင်ခြင်းကို မြင်သော ယုဒလူများစွာ ကောင်းမွန်စသော တုံ့ပြန်မှုကို သူမြင်သည်။ ယခုပင် ဖြစ်ပျက်နေသည်ဟု မြင်သည်။

Paul does not suggest an order of successive dispensations. He sees many Jews responding favorably to the salvation of many Gentiles who rejoice in God’s mercy through Christ. And he sees it happening “now.”

 

“သင်တို့သည် အထက်က ဘုရားသခင်ကို မနာခံဘဲ ယခုမူကား သူတို့၏ မနာခံခြင်းကြောင့် ကရုဏာကို ခံရကြပြီ။ ထိုနည်းတူ သူတို့သည် ယခု မနာခံကြသော်လည်း သင်တို့အား ပြသောကရုဏာအားဖြင့် ယခု ကရုဏာကို ခံရကြမည်။ အကြောင်းမူကား၊ လူခပ်သိမ်းတို့ကို မနာခံရာသို့ ဘုရားသခင်သည် ပို့ဆောင်ထားတော်မူသည်။ လူခပ်သိမ်းတို့အား ကရုဏာပြရန်တည်း” (အပိုဒ် ၃၀–၃၂)။ ယုဒလူများကို ကယ်တင်ရန် တပါးအမျိုးသားများ ကယ်တင်ခံရသောနည်းမှလွဲ၍ အခြားနည်းလမ်းမရှိကြောင်း ပေါလုခွင့်ပြုသည်။ နှလုံးသားထဲမှ ယေရှုသည် ဣသရေလ၏ ထမြောက်သောသခင်ဖြစ်ကြောင်း ဝန်ခံခြင်းအားဖြင့် ခရစ်တော်တွင် ယုံကြည်ခြင်းဖြင့်ပင် (ရော ၁၀:၉၊ ၁၀)။ ဣသရေလ၏ ကယ်တင်ခြင်းအတွက် ဘုရားသခင်၏အခြေအနေကို သူရှင်းရှင်းဖော်ပြသည်။ “အကယ်စင်စစ် သူတို့သည် ယုံကြည်ခြင်းမရှိရင် မခံမရပ်တည်လျှင် ထပ်မံဆက်သွယ်ခြင်းကို ခံရနိုင်၏။ ဘုရားသခင်သည် ထပ်ဆက်သွယ်နိုင်သော တန်ခိုးရှိတော်မူသည်” (ရော ၁၁:၂၃)။ လူမျိုးရေးဣသရေလသည် အာဗြဟံခမည်းတော်နှင့် သွေးရင်းဆက်နွယ်မှုကို ယုံအားထားကာ ဘုရားသခင်၏ ပဋိညာဉ်ကတိတို့ကို တောင်းဆိုခဲ့ပြီး နောက်ဆုံးကာလ၏ ကောင်းချီးများကို အလိုအလျောက်အာမခံချက်ဟု မျှော်လင့်ခဲ့သည် (မဿဲ ၃:၇–၉; ယော ၈:၃၃၊ ၃၄)။ ဣသရေလ၏ လူမျိုးရေးအားသာချီးမွမ်းသော သဘောထားကို ဆန့်ကျင်၍ (ရော ၂:၂၅–၂၉) တမန်တော်က “ယုဒနှင့် ဂရိလူမျိုးတွင် ခွဲခြားခြင်းမရှိ။ အဘယ်သူမဆို ထာဝရသခင်ကို အော်ဟစ်ခေါ်ဆိုသမျှ ကယ်တင်ခြင်းရလိမ့်မည်” ဟု ကြေညာသည် (ရော ၁၀:၁၂၊ ၁၃)။

 

“Just as you [Gentile Christians] were once disobedient to God but now have received mercy because of their disobedience [Jewish rejection of Christ], so they have now been disobedient in order that by the mercy shown to you they also may [“now,” NIV] receive mercy. For God has consigned all men to disobedience, that he may have mercy upon all” (verses 30–32).

Paul allows no other way for Jews to be saved than the way all the Gentiles are saved: by faith in Christ, by the confession from the heart that Jesus is the risen Lord of Israel (Rom. 10:9, 10). He explicitly states God’s condition for Israel’s salvation: “If they do not persist in their unbelief, [they] will be grafted in, for God has the power to graft them in again” (Rom. 11:23). Ethnic Israel had largely come to claim God’s covenant promises by trusting in its blood relation to Father Abraham and thus to expect God’s eschatological blessings as an unconditional guarantee (see Matt. 3:7–9; John 8:33, 34). Against this attitude of boasting in Israel’s ethnic advantage (see Rom. 2:25–29), the apostle proclaims, “For there is no distinction between Jew and Greek; the same Lord is Lord of all and bestows his riches upon all who call upon him. For,

‘every one who calls upon the name of the Lord will be saved’” (Rom. 10:12, 13).

 

ယခုအသင်းတော်သည် ရောမ ၁၁:၁၇ တွင် ဖြတ်ချခံရသော သံလွင်အကိုင်းများဖြစ်သော လူမျိုးရေးဣသရေလ၏ တာဝန်ကို ထမ်းဆောင်ပြီး၊ ထို့ကြောင့် ဣသရေလ၏ ပဋိညာဉ်၊ ကောင်းချီးများ၊ တာဝန်များကို ခံစားရပြီး၊ နောက်ဆုံးလွှဲချခြင်းရှိလျှင် ကျိန်ခြင်းများလည်း ခံရမည်။ ဘုရားသခင်၏ ကောင်းချီးမင်္ဂလာသည် သူ၏လူမျိုးထဲတွင် ရှိနေခြင်းဖြစ်၍ သဘာဝဣသရေလ၏ မနာလိုခြင်းကို နှိုးဆွရန် ရည်ရွယ်သည်။ အကြောင်းမူကား ဣသရေလ၏ ကယ်တင်ခြင်းခေါ်တော်မူခြင်းသည် ပြန်လည်ရုပ်သိမ်းခြင်းမရှိချေ (အပိုဒ် ၂၉)။ လူမျိုးအဖြစ်နှင့် ဘုရားသခင်၏ ကိုယ်စားလှယ်အဖြစ် ရှေးဣသရေလသည် အထူးအဆင့်အတန်းကို ဆုံးရှုံးခဲ့သော်လည်း၊ တစ်ဦးချင်းယုဒလူများအတွက် ကယ်တင်ခြင်းတံခါးသည် နောင်တရ၍ ခေါ်တော်မူခြင်းကို တုံ့ပြန်လျှင် တံခါးဖွင့်ထားဆဲဖြစ်သည်။

The church now fulfills the mission of ethnic Israel, the lopped-off branches in Rom. 11:17, and is therefore endowed with Israel’s covenant, blessings, and responsibilities, as well as curses if apostasy occurs. The spiritual blessing of God’s presence among His people is intended to arouse the jealousy of natural Israel, because God’s redemptive calling of Israel is irrevocable (verse 29). Though as a nation and God’s agent, Israel of old has lost its special status, the door of salvation remains open to the individual Jewish people if, as individuals, they repent and respond to the call.

 

III. ပရောဖက်ပြုချက်ထဲတွင် အသင်းတော်၏ နောက်လှည့်ခြင်း တမန်တော်ပေါလု၏ အသင်းတော်သမိုင်းဆိုင်ရာ ပရောဖက်ပြုချက် အကြမ်းဖျင် (၂ သက် ၂) သည် ဒံယေလနှင့် ဗျာဒိတ်ကြားတွင် အရေးကြီးသော ဆက်စပ်အချက်ဖြစ်သည်။ ခရစ်တော်ကြွလာခြင်းကို သူ၏ကာလတွင် မတရားမျှော်လင့်မှုကို ဖြေရှင်းရန် ပေါလုသည် ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင်း ဘုရားအမှောင်မိုက်ကျသော ပုံစံအဖြစ် အသင်းတော်အဖွဲ့အစည်းထဲတွင် “ပညတ်မဲ့သောလူ” (သို့မဟုတ် ခရစ်တော်ဆန့်ကျင်သူ) ၏ ဘာသာရေးနောက်လှည့်ခြင်းကို သတိပေးသည်။ ဤနောက်လှည့်ခြင်းသည် ခရစ်တော်၏ ဘုန်းတန်ခိုးကြွလာခြင်းတိုင်အောင် ဆက်လက်တည်ရှိမည်။ “မည်သူမျှ သင်တို့ကို မည်သည့်နည်းနှင့်မျှ လှည့်စားမှု မပြုစေနှင့်။ ထိုနေ့ရက်သည် ပဌမဦးစွာ နောက်လှည့်ခြင်း (hē apostasia) မရောက်မီ၊ ပျက်စီးခြင်း၏သားဖြစ်သော ပညတ်မဲ့သောလူ ထင်ရှားမလာမီ မရောက်ရ။ ထိုလူသည် ဆန့်ကျင်တတ်၍ ဘုရားဟု ခေါ်ဆိုခြင်းခံရသော အရာအားလုံးကို ကိုယ်ကိုကိုးကွယ်ရာအဖြစ် ချီးမြှောက်၍ ဘုရားသခင်၏ ဗိမာန်တော်ထဲတွင် ထိုင်လျက် ကိုယ်ကိုကိုယ် ဘုရားဟု ကြေညာတတ်၏” (၂ သက် ၂:၃၊ ၄)။

III. Apostasy of the Church in Prophecy

The apostle Paul’s prophetic outline of church history (2 Thess. 2) forms an important and illuminating link between Daniel and Revelation. To meet the unjustified expectation of Christ’s coming in his time, Paul warns against the religious apostasy of the “man of lawlessness” within the NT temple of God on earth, within the church as an institution, an apostasy that will continue until the glorious return of Christ: “Let no one deceive you in any way; for that day will not come, unless the rebellion [hē apostasia] comes first, and the man of lawlessness is revealed, the son of perdition, who opposes and exalts himself against every so-called god or object of worship, so that he takes his seat in the temple of God, proclaiming himself to be God” (2 Thess. 2:3, 4).

 

ပေါလု၏ အသင်းတော်သမိုင်းဆိုင်ရာ ပရောဖက်အကြမ်းဖျင်းတွင် ခရစ်တော်ကြွလာခြင်းတိုင်အောင် မပြတ်မတောက်သော အသင်းတော်သမိုင်း၏ ထူးခြားချက်နှစ်ခုရှိသည်။ (၁) ပညတ်မဲ့သောလူ (သို့မဟုတ် ခရစ်တော်ဆန့်ကျင်သူ) ၏ အသင်းတော်သမိုင်းထဲသို့ ထင်ရှားလာခြင်း၏ အချိန်ကာလဆိုင်ရာ ဖွံ့ဖြိုးမှု၊ (၂) သူ၏ ဘုရားမဲ့သော မဿီယာဆိုင်ရာ တောင်းဆိုချက်များ၏ ဘာသာရေးသဘောတရား။ ပေါလု၏ ခရစ်တော်ဆန့်ကျင်သူ ဖော်ပြချက်သည် ဘုရားဆန့်ကျင်အာဏာများဆိုင်ရာ ဓရ်ဝါဒဟောင်း ဗျာဒိတ်သုံးခုကို ရောနှောထားသည်ကို တွေ့ရသည်။ (၁) ဒံယေလ ၇၊ ၈၊ ၁၁ တွင် ခရစ်တော်ဆန့်ကျင်သူ၏ ထင်ရှားလာခြင်း၏ သမိုင်းဆိုင်ရာ အချိန်ကာလ၊ (၂) ဧဇကျေလ ၂၈ နှင့် ဟေရှာယ ၁၄ တွင် တုရုနှင့် ဗာဗုလုန်မင်းများ၏ ဘာသာရေးဆိုင်ရာ ကိုယ်ကိုဘုရားဖြစ်ဟု ကြေညာခြင်း၊ (၃) ဟေရှာယ ၁၁ တွင် မင်းမဲ့သူ၏ နောက်ဆုံးပျက်စီးခြင်းကို မင်းမဲ့မင်းသား၏ ဘုန်းတန်ခိုးဖြင့် ဖျက်ဆီးခြင်း။

Two features characterize Paul’s prophetic outline of uninterrupted church history from his time until Christ’s return: (1) the chronological development, that is, the historical timing of the emergence of the “man of lawlessness” (or antichrist) within church history; (2) the religious nature of his blasphemous Messianic claims. It is evident that Paul’s antichrist description—blends three OT revelations concerning anti-God powers: (1) the historical timing of the rise of the anti-Messiah in Daniel 7, 8, and 11; (2) the religious self-deification by the kings of Tyre and Babylon in Ezekiel 28 and Isaiah 14; (3) the final destruction of the wicked one by the glorious appearance of the King-Messiah in Isaiah 11.

 

၂ သက်လုနိက် ၂:၄ တွင် ဓရ်ဝါဒဟောင်း ပရောဖက်ပြုချက်များသို့ စာပေနှင့် အကြောင်းအရာဆိုင်ရာ ရည်ညွှန်းချက်များ ထင်ရှားသည်။

The literary and thematic allusions to the OT prophecies in 2 Thessalonians 2:4 become apparent in the following survey:

 

A. ရှင်ပေါလု၏ အန္တရာယ်ခံရသူ၏ သမိုင်းဆိုင်ရာ အချိန်ကာလ

၂ သက်သာလောနိက ၂ တွင် ရှင်ပေါလု၏ အထူးသင်းအုပ်ဆရာဆိုင်ရာ ဝန်ထုပ်ဝန်ပိုးမှာ သက်သာလောနိက ခရစ်ယာန်များကြားတွင် ထာဝရအရှင်၏ နေ့ရက်ကာလ စတင်ပြီးဖြစ်သည်ဟူသော မှားယွင်းသော အမြင်ကို ပြင်ဆင်ပေးရန်ဖြစ်သည် (၂ သက် ၂:၃)။ ပထမဦးစွာ ဟောထားသော ပုန်ကန်မှု [ဟီအာပေါစတာဆီယာ] သည် “ဘုရားသခင်၏ ဗိမာန်တော်” အတွင်း၌ ပေါ်ထွက်လာရမည်ဖြစ်ကြောင်း သူ၏ ပါးစပ်ဖြင့် ရှင်းလင်းစွာ သွန်သင်ခဲ့သည်ကို သူတို့ကို သတိပေးသည်။ ဤဖြစ်ရပ်မှသာလျှင် ခရစ်တော်၏ နေ့ရက်ကာလ ရောက်ရှိလာပြီး “ထိုသူသည် မိမိထင်ရှားခြင်းအားဖြင့် ထိုဒုစရိုက်ကို ဖျက်ဆီးတော်မူလိမ့်မည်” (အနှောင်အဖွဲ့ ၃-၈)။ ဤအဓိက ဖြစ်ရပ်ကြီးများ၏ အစဉ်လိုက်အဆင့်ဆင့်ကို မှန်ကန်စွာ သိရှိခြင်းသည် သက်သာလောနိကတို့၏ နောက်ဆုံးကာလ စိတ်လှုပ်ရှားမှုကို ပျောက်ကင်းစေရန် အရေးကြီးသည်ဟု ရှင်ပေါလုက ယူဆသည်။ သို့ရာတွင် သူသည် အန္တရာယ်ခံရသူ ရောက်ရှိလာခြင်းကို နှောင့်နှေးစေသော တန်ခိုးတစ်ခုရှိနေသည်ဟူသော အချက်ကို ထည့်သွင်းပြောဆိုခဲ့သည်။ “ယခုမူကား အဘယ်အရာသည် ထိုသူကို တားမြစ်နေသည်ကို သင်တို့ သိကြ၏” (အနှောင်အဖွဲ့ ၆)။ တမန်တော်ခေတ် အသင်းတော်တွင် ဤ “တားမြစ်သော တန်ခိုး” ၏ အမှန်တရားကို သံသယဝင်သူ မရှိခဲ့ချေ။ သူတို့ သိပြီးသားဖြစ်သည်။ တမန်တော်ပ afterward အသင်းတော်ခေတ် အစောပိုင်း ခမည်းတော်ကြီးအတော်များများက ဤတားမြစ်သော တန်ခိုးမှာ ဧကရာဇ်ထိပ်သီးရှိ ရောမအင်ပါယာ၏ နိုင်ငံရေးစနစ်ဖြစ်သည်ဟု သွန်သင်ခဲ့ကြသည် (Forestell 2:234)။ အမျိုးမျိုးသော သီအိုရီအသစ်များ ထွက်ပေါ်နေသော်လည်း ယနေ့ခေတ် ထင်ရှားသော ပညာရှင်များစွာက “ဂန္ထဝင်အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်သည် အလွန်ကျေနပ်ဖွယ်ရာ ဖြစ်သည်” ဟု ဆက်လက်ထောက်ခံကြသည် (LA.D. 68)။

A. Paul’s Historical Timing of the Antichrist

Paul’s specific pastoral burden in 2 Thessalonians 2 is to correct the false view among the Thessalonian Christians that the day of the Lord has begun already (2 Thess. 2:3). He reminds them of his explicit oral teachings that “first” the predicted rebellion [hē apostasia] must arise within the “temple of God.” Only after this development will the day of Christ break in and destroy “the lawless one” by “his appearing” (verses 3–8). In Paul’s view, true knowledge of the sequential order of these major events was essential to cure the Thessalonians’ apocalyptic fervor. He introduced, however, the element of retardation of the coming antichrist, because of the presence of a restraining power: “And you know what is restraining him now” (verse 6). The apostolic church apparently had no question about the identity of this “restraining” power. They knew what it was. Most of the early fathers in the postapostolic church taught that the civil order of the Roman Empire, with the emperor at its head, was the hindering power Paul referred to in verses 6, 7 (Forestell 2:234). In spite of various new theories, several leading scholars today maintain that “the classical interpretation … is quite satisfying” (LA.D. 68).

 

၂ သက်သာလောနိက ၂ တွင် ရှင်ပေါလု၏ သတင်းစကားမှ ထင်ရှားသော အကျိုးဆက်မှာ ဤသို့ဖြစ်သည်– ရောမမြို့၏ အင်ပါယာ ပြိုလဲသွားသောအခါ အန္တရာယ်ခံရသူကို ထိန်းချုပ်ထားခြင်းသည် မရှိတော့ချေ။ ထို့ကြောင့် အန္တရာယ်ခံရသူသည် နောက်ခေတ်၊ အလယ်ခေတ်ဟုခေါ်သော ကာလတွင် ချက်ချင်းပေါ်ထွက်လာရမည်။ ဤကာလရှည်ကြာ ခေတ်ကို ဒံယေလက “သန့်ရှင်းသူတို့ကို ညှဉ်းဆဲမည့် အချိန် သုံးနှစ်ခွဲ” ဟု ဖော်ပြထားသည် (ဒံ ၇:၂၅; ၁၂:၇)။

The implication of Paul’s message in 2 Thessalonians 2 is unmistakable: When the empire of the city of Rome will have fallen, the rise of the antichrist will no longer be restrained. Consequently the antichrist must be revealed without delay in the subsequent age, commonly called the Middle Ages. This prolonged age was described by Daniel as the time of the three and one-half times of oppression of the true saints, or faithful remnant (Dan. 7:25; 12:7).

 

ဒံယေလ၏ အချိန်ကာလ (ဒံ ၇:၂၅; ၁၂:၇) ကို ဗျာဒိတ်ကျမ်းတွင် အမျိုးမျိုးသော ပုံစံဖြင့် ထပ်မံတွေ့ရသည်– အချိန် သုံးနှစ်ခွဲ (ဗျာ ၁၂:၁၄)၊ လ လေးဆယ့်နှစ်လ (၁၁:၂; ၁၃:၅)၊ ရက်ပေါင်း တစ်ထောင့်နှစ်ရာ့ခြောက်ဆယ် (၁၁:၃; ၁၂:၆)။ ပရောဖက်ပြုချက်များ၏ ဆက်တိုက်သမိုင်းဆိုင်ရာ ပြည့်စုံခြင်းအရ ဤသင်္ကေတရက်များသည် စစ်မှန်သော နှစ်များကို ကိုယ်စားပြုသည် (Shea 1982, 56–88; ဗျာဒိတ်ဆိုင်ရာ II. D)။ ဆိုလိုသည်မှာ ရောမအင်ပါယာ ပြိုကွဲသွားပြီးနောက် ပုန်ကန်မှု၏ စစ်မှန်သော နှစ် ၁၂၆၀ ကာလ လွှမ်းမိုးနေမည်ဖြစ်သည်။ ဓမ္ဓမ်သစ်ပါပါအာဏာရှင်စနစ်၏ တက်လာခြင်းနှင့် ပြိုလဲခြင်းနှင့် ပတ်သက်သော အသင်းတော်သမိုင်းဆိုင်ရာ အရေးကြီးဖြစ်ရပ်များနှင့် ဆက်စပ်၍ ဤကာလကို ဥရောပနှင့် အမေရိကတိုက်ရှိ ကျမ်းစာပညာရှင်များစွာက ခရစ်နှစ် ၅၃၃/၅၃၈ မှ ၁၇၉၃/၁၇၉၈ အထိဟု သတ်မှတ်ခဲ့ကြသည် (PFOF 2:765–782; 3:743, 744)။ ဤအလယ်ခေတ်ကာလအတွင်း ရှင်ပေါလုသည် “ဘုရားသခင်၏ ဗိမာန်တော်” အတွင်း ပေါ်ထွက်လာမည့် ပုန်ကန်မှုကို တည်ထောင်ထားသည်။ အင်္ဂလိကန် ဘုန်းတော်ကြီး ခရစ္စတိုဖာ ဝပ်စ်ဝါ့သ် (၁၅) က ဤသို့ လိုက်နာချက်ဆွဲခဲ့သည်– “ထို့ပြင် ဒုစရိုက်သူသည် တားမြစ်သော တန်ခိုးပျောက်ဆီးသွားသည့်အချိန်မှစ၍ ခရစ်တော်၏ ဒုတိယတစ်ဖန် ကြွလာတော်မူသည်အထိ ဤလောက၌ ဆက်လက်တည်ရှိနေမည်ဟု ဖော်ပြထားသည် (အနှောင်အဖွဲ့ ၈)။ ထို့ကြောင့် ဤနေရာ၌ လူပုဂ္ဂိုလ်တစ်ဦးအဖြစ် ပုံဖော်ထားသော တန်ခိုးသည် ရာစုနှစ်များစွာ ဤလောက၌ ဆက်လက်တည်ရှိနေခဲ့ပြီး ယနေ့တိုင် ဆက်လက်တည်ရှိနေသော တန်ခိုးဖြစ်ရမည်။ ထို့ပြင် ဤပရောဖက်ပြုချက်တွင် အလွန်ရှည်ကြာသော တည်တံ့ခြင်းကို သတ်မှတ်ပေးထားသည်ဖြစ်ရာ တစ်ဦးချင်းလူတစ်ယောက်၏ သက်တမ်းထက် အဆများစွာ ကျော်လွန်သည်ဖြစ်သောကြောင့် ‘ဒုစရိုက်သူ’ သည် တစ်ဦးချင်းလူတစ်ယောက်သာ ဖြစ်နိုင်သည် မဟုတ်ချေ။”

Daniel’s time period (Dan. 7:25; 12:7) reappears in Revelation in different forms: three and one-half times (Rev. 12:14), 42 months (11:2; 13:5), A.D. 1260 days (11:3; 12:6). On the basis of the continuous-historical fulfillment of prophecies, the symbolic “days” stand for literal years (Shea 1982, 56–88; see Apocalyptic II. D). This means that after the breakup of the Roman Empire, 1260 literal years of apostasy would prevail. In connection with the significant events in church history regarding the rise and fall of the papal power, the dates of this period have been recognized by many Bible expositors in Europe and America as going from 533/538 to 1793/1798 (PFOF 2:765–782; 3:743, 744). During that medieval time Paul locates the apostasy that would arise “in temple of God.” Anglican bishop Christopher Wordsworth (15) has drawn the logical conclusion: “Since, also, the Man of Sin is described here by St. Paul as continuing in the world from the time of the removal of the restraining Power even to the Second Advent of Christ (verse 8), therefore the Power here personified in the ‘Man of Sin’ must be one that has continued in the world for many centuries, and continues to the present time. Also, since it has this long continuance assigned to it in the prophecy—a continuance very far exceeding the life of any one individual, therefore the ‘Man of Sin’ cannot be a single person.”

 

B. ရှင်ပေါလု၏ အန္တရာယ်ခံရသူ၏ ဘာသာရေးသဘောသဘာဝ

ရှင်ပေါလုက လာမည့် “ပုန်ကန်မှု” ကို “ဒုစရိုက်သား” ၏ ထင်ရှားခြင်းဟု ဖော်ပြပြီး သူသည် စစ်မှန်သော ခရစ်ယာန်ဝတ်ပြုမှုကိုလည်းကောင်း၊ တစ်ပါးအယူဝါဒီများ၏ ဝတ်ပြုမှုအားလုံးကိုလည်းကောင်း ဆန့်ကျင်မည်ဖြစ်သည်– “ဘုရားမည်သည်ဖြစ်စေ၊ ဝတ်ပြုဖွယ်ရာ အရာမည်သည်ဖြစ်စေ ခပ်သိမ်းသော အရာတို့ကို ဆန့်ကျင်၍” (၂ သက် ၂:၄)။ သူသည် ဘုရားသခင်၏ ဗိမာန်တော်အတွင်း၌ ကိုယ်ကိုကိုယ် ဘုရားဖြစ်သည်ဟု ကြေညာကာ ထိုင်လိမ့်မည် (အနှောင်အဖွဲ့ ၄)။ ရှင်ပေါလု၏ အခြားကျမ်းချက်များတွင် “ဗိမာန်တော်” (နောအို့စ်) ဟူသော စကားလုံးကို သုံးပုံ (၁ ကော ၃:၁၆၊ ၁၇; ၁ ကော ၆:၁၉; ဧဖေ ၂:၂၁) အရ သူဆိုလိုသည်မှာ ယေရူရှလင်မြို့၌ရှိသော ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ဗိမာန်တော်မဟုတ်ဘဲ ဘုရားသခင်၏ ဝိညာဉ်ရေးရာ ဗိမာန်တော်ဖြစ်သော အသင်းတော်ကို ဆိုလိုခြင်းဖြစ်သည်။

B. The Religious Nature of Paul’s Antichrist

Paul describes the coming “apostasy” as a revelation of the “son of lawlessness,” who will deny both true Christian worship and all heathen worship: He “opposes … every so-called god or object of worship” (2 Thess. 2:4). He will exalt himself to the point of self-deification within the NT temple of God “so that he takes his seat in the temple of God, proclaiming himself to be God” (verse 4). Paul’s use of the word “temple” (naos) in his other writings (1 Cor. 3:16, 17; 1 Cor. 6:19; Eph. 2:21) reveals that Paul meant not the material shrine in Jerusalem but the church as the spiritual temple of God.

 

အထူးသဖြင့် ရှင်ပေါလု၏ ပုန်ကန်သူသည် ဘုရားသခင်၏ ဗိမာန်တော်အတွင်း “ထိုင်” မည်ဟူသော အသုံးအနှုန်းသည် အရေးကြီးသည်။ ဤပုံရိယာယ်သည် ဒံယေလ၏ ရူပါရုံတွင် ရှေးဦးသက်ကြီးသည် ကိုယ်ကိုကိုယ် ဘုရားပြုသော တန်ခိုးများကို တရားစီရင်ရန် “ထိုင်တော်မူ” သည်ကို သတိတရားဖြစ်စေသည်။ ဤဒံယေလ၏ နောက်ခံအရ အန္တရာယ်ခံရသူ၏ ပုံသဏ္ဌာန်သည် ပိုမိုထင်ရှားလာသည်– “ပုန်ကန်သူသည် အသင်းတော်အတွင်း၌ ဆရာအဖြစ်ဖြစ်စေ၊ တရားသူကြီးအဖြစ်ဖြစ်စေ ကိုယ်ကိုကိုယ် တင်မြှောက်မည်” (Giblin 80)။ ဒံယေလ ၇၊ ၈ နှင့် ၁၁ တွင် ဟောထားသော ကြောက်မက်ဖွယ် ပုန်ကန်မှုသည် ဓမ္ဓမ်းသစ်ခေတ် လူမျိုးတွင်၊ မယ်ရှိယအသိုင်းအဝိုင်းအတွင်း၌ မှားယွင်းသော သင်ကြားသူ၊ မှားသော ခရစ်တော်နှင့် ကိုယ်ကိုကိုယ် ဝတ်ပြုသော ဘာသာရေးယဇ်ပုရောဟိတ်စနစ်အဖြစ် ပေါ်ထွက်လာမည်ဖြစ်သည်။

Specifically significant is Paul’s statement that the apostate one will “take his seat” in this temple of God. This provocative image reminds us of Daniel’s vision in which the Ancient of days “took his seat” to judge the self-deifying powers on earth. In the light of this Danielic background of the judgment seat, Paul’s typecasting of the archadversary becomes even more pronounced: “The Rebel would set himself up as teacher or judge in the church” (Giblin 80). The horrifying apostasy predicted in Daniel 7, 8, and 11 would arise within the new covenant people or the Messianic community, as the scheme of a false dogmatic teacher, as the deception of a false christ and the religious-cultic worship of himself.

 

ရှင်ပေါလုက “ဒုစရိုက်၏ နက်နဲသောအရာ ယခုပင် အလုပ်လုပ်နေပြီ” ဟု ဖော်ပြသည် (၂ သက် ၂:၇)။ ရှင်ပေါလု၏ စာများတွင် “နက်နဲသောအရာ” ဟူသော စကားလုံးသည် ခရစ်တော်၏ ဧဝံဂေလိတရားတွင် သန့်ရှင်းသူတို့အား ဖော်ပြထားသော ကယ်တင်ခြင်း သမ္မာတရားကို ဆိုလိုသည် (ရော ၁၆:၂၅၊ ၂၆; ၁ ကော ၂:၇; ဧဖေ ၁:၉၊ ၁၀; ကောလ ၁:၂၆၊ ၂၇)။ သို့ရာတွင် “ဒုစရိုက်၏ နက်နဲသောအရာ” ဟူသည်မှာ ခရစ်တော်၌ ဘုရားသခင်၏ ဖော်ပြထားသော သမ္မာတရားနှင့် လုံးဝဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်သည်– ဒုစရိုက်ဖြင့် သွင်ပြင်လက္ခဏာ ရှိသော နက်နဲသောအရာ ဖြစ်သည်။

Paul refers to the hidden activity of evil: “For the mystery of lawlessness is already at work” (2 Thess. 2:7). In Paul’s writing, the word “mystery” carries the basic concept of the truth of redemption, once kept secret by God but now disclosed to the saints in the gospel of Christ (see Rom. 16:25, 26; 1 Cor. 2:7; Eph. 1:9, 10; Col. 1:26, 27). When Paul, however, speaks of “the mystery of lawlessness” he apparently has in mind the very opposite of the revealed truth of God in Christ: a mystery characterized by lawlessness.

 

ရှင်ပေါလု၏ အဆုံးအမများမှ အန္တရာယ်ခံရသူနှင့်ပတ်သက်၍ အောက်ပါအချက်များကို ရရှိနိုင်သည်။

၁. ဤ “နက်နဲသောအရာ” သည် တမန်တော်ခေတ်ကာလတစ်ခုတည်းသာ မဟုတ်ဘဲ ရှင်ပေါလု၏ အချိန်မှစ၍ ကာလကုန်ဆုံးသည်အထိ ဆက်လက်အလုပ်လုပ်နေမည်ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် စာတန်၏ မဆုတ်မနစ် လှုပ်ရှားမှုသည် “ဒုစရိုက်၏ နက်နဲသောအရာ” ကို အတိတ်ကာလ တစ်ခုတည်း သို့မဟုတ် အနာဂတ်ကာလ တစ်ခုတည်းတွင်သာ တည်ရှိသည်ဟု ယူဆခွင့်မပေးချေ။ ပရေတေရစ်ဝါဒ သို့မဟုတ် ဖူးချူရစ်ဝါဒတို့က ဆိုသည့်အတိုင်း မဟုတ်ချေ။ ရှင်ပေါလုက ဆန့်ကျင်ဘက်ကို သွန်သင်ထားသည်– ရောမပြိုလဲပြီးနောက် ဤပုန်ကန်မှု၏ နက်နဲသောအရာသည် တားမြစ်ခြင်းမရှိဘဲ အလုပ်လုပ်လိမ့်မည် (၂ သက် ၂:၇)။၂. ဤစာတန်၏ လျှို့ဝှက်ချက်ကို ခရစ်တော်၏ အမှန်တကယ် ရွေးချယ်ခံရသူများက သိကြသည်။ အကြောင်းမူကား သူတို့သည် “စာတန်၏ အကြံအစည်များကို မသိကြဟု မဆိုနိုင်ချေ” (၂ ကော ၂:၁၁)။ ဒံယေလစာအုပ်မှ ဘုရားသခင်၏ ဉာဏ်ပညာဖြင့် လင်းလက်တော်မူသည် (ဒံ ၁၁:၃၃; ၁၂:၁၀)။ စာတန်၏ တိုက်ခိုက်မှုသည် ဘုရားသခင်၏ အချုပ်အခြာအာဏာနှင့် ဗိမာန်တော်တွင် ဗဟိုပြုထားသော ကယ်တင်ခြင်းအစီအမံကို ပစ်မှတ်ထားကြောင်း သူတို့ သိကြသည်။

၃. “ဘုရားသခင်၏ နက်နဲသောအရာ” ဖြစ်သော ယေရှုနှင့် ပေါင်းစည်းခြင်းအားဖြင့် ကယ်တင်ခြင်းဧဝံဂေလိကို ဘုရားသခင်၏ နှိမ့်ချခြင်းကို ဖော်ပြသော အစီအမံနှင့် နှိုင်းယှဉ်လျှင် “ဒုစရိုက်၏ နက်နဲသောအရာ” သည် စာတန်၏ ဘုရားသခင်၏ အစီအမံကို ဆန့်ကျင်ဖျက်ဆီးရန် မကောင်းသော အစီအမံနှင့် မှားသော ယဇ်ပုရောဟိတ်စနစ်အားဖြင့် မှားသော ယဇ်ပုရောဟိတ်-မယ်ရှိယကို ချီးမြှောက်သော စာတန်၏ အကြံအစည်ကို ဖော်ပြသည်။အတိုချုပ်ဆိုရလျှင် တမန်တော်သည် ခရစ်ယာန်ဘောင်အတွင်း ခရစ်တော်အစား ပြောမည့် မှားသောဆရာ၏ လှည့်စားမှုကို အသင်းတော်အား သတိပေးထားသည်။ မှားသော ဧဝံဂေလိနှင့် မှားသော ဝတ်ပြုမှုကို သတိပေးထားသည်။ အထက်အားလုံးထက် ဤအကြီးကြီး လှည့်စားမှု၏ ကောင်းကင်ဘုံဆိုင်ရာ ဇစ်မြစ်ကို ရှင်ပေါလုက ညွှန်ပြထားသည်– ၎င်းသည် စာတန်၏ အကြံအစည်နှင့် အောင်မြင်မှုဖြစ်သည်။ ဤအမြင်ဖြင့် ရှင်ပေါလုသည် ဒံယေလ၏ ဗျာဒိတ်အမြင်ကို ပိုမားဆက်လက် ဖွံ့ဖြိုးစေခဲ့သည်။

 

 

From Paul’s teachings, then, we derive the following points of instruction concerning the antichrist: 1. This “mystery” is not simply a matter of the apostolic age but rather will be continuously operative from Paul’s time down to the end of time. Consequently, the incessant satanic activity does not permit us to locate “the mystery of lawlessness” exclusively in a single isolated historical period in the past or in the future, as the theories of preterism or futurism postulate. The very opposite is taught by Paul: After the fall of Rome this mystery of rebellion will be active without restraint (2 Thess. 2:7). 2. This satanic secret is, however, known to the true elect of Christ, because they “are not ignorant of his designs” (2 Cor. 2:11). Enlightened by the divine wisdom coming from the book of Daniel (see Dan. 11:33; 12:10), they know that Satan’s attack is aimed at God’s kingship and His plan of redemption, centered in the sanctuary with its sacred law and gospel. 3. By analogy with the “mystery of godliness,” God’s plan of disclosing His humility in Jesus and His gospel of salvation through union with Christ, the “mystery of lawlessness” indicates Satan’s malicious plan to oppose and frustrate God’s plan by means of a diabolical counterplan and countercultus that exalt the false priest-messiah.

In short, the apostle alerts the church to be on guard against the deception of a false teacher of Christendom who will claim to speak in Christ’s stead. Paul warns against a coming counterfeit gospel and cultic worship. Above all, Paul points to the cosmic source of this master deception: It is Satan’s scheme and achievement. In this perspective, Paul further develops Daniel’s apocalyptic outlook.

 

အနှစ်ချုပ်ဆိုရလျှင် ဒံယေလ၏ အန္တရာယ်ခံရသူနှင့်ပတ်သက်၍ ရှင်ပေါလု၏ ဓမ္ဓမဗေဒဆိုင်ရာ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်နှင့် သမိုင်းဆိုင်ရာ အသုံးချမှုသည် ဒံယေလနှင့် ဗျာဒိတ်ကျမ်းကြား မရှိမဖြစ် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက် ဆက်စပ်မှုဖြစ်သည်။ ၂ သက်သာလောနိက ၂ တွင် ဒံယေလကို ရှင်ပေါလု၏ ဆက်လက်ဖွင့်ဆိုချက်သည် ဒံယေလ၏ ပရောဖက်ပြုချက်များကို ဆက်တိုက်သမိုင်းဆိုင်ရာ နည်းဖြင့် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခြင်း၏ တမန်တော်ဆိုင်ရာ အတည်ပြုချက်ဖြစ်သည်။ တမန်တော်သည် လာမည့် ခရစ်ယာန်ပုန်ကန်မှုကို မှားသော ခရစ်တော်တစ်ပါးက ခွင့်ပြုသော မှားသော ယဇ်ပုရောဟိတ်ဝတ်ပြုမှုအဖြစ် သွင်ပြင်လက္ခဏာပေးထားပြီး ထိုသူသည် တစ်ပါးအယူဝါဒီရောမ ပြိုလဲပြီးနောက် ခရစ်ယာန်အသင်းတော်အတွင်း မကြာမီ ပေါ်ထွက်လာမည်ဖြစ်သည်။ ဤပရောဖက်ပြုချက်ကို အတိအကျ ပြည့်စုံစေသော တစ်ခုတည်းသော အုပ်စိုးရှင်မှာ ပါပါအာဏာရှင်စနစ်သာ ဖြစ်သည်။

In summary Paul’s theological interpretation and historical application of Daniel’s antichrist form an essential interpretive link between Daniel and Revelation. Paul’s further unfolding of Daniel in 2 Thessalonians 2 provides an apostolic confirmation of the continuous-historical approach of Daniel’s prophecies. The apostle characterizes the coming Christian apostasy as a counterfeit cultic worship, authorized by a rival messiah, who will rise within the Christian church soon after the fall of pagan Rome. Only the Papacy fulfills this prophetic forecast accurately.

 

IV. နောက်ဆုံးကာလ အကြွင်းအကျန်လူမျိုး

A. ဓမ္ဓမဟောင်းဟောကြားချက်နှင့် ဓမ္ဓမ်းသစ်ပြည့်စုံခြင်း

ယိုဝေလ၊ ဧဇကျေလ၊ ဒံယေလ၊ ဇေဖနိ၊ မာလခိ စသော ဓမ္ဓမဟောင်း ပဲ့တော်ဆရာများသည် နောက်ဆုံးကာလ၌ ဘုရားသခင်၏ လူမျိုး၏ တာဝန်နှင့် ဘာသာရေးသဘောသဘာဝကို ဖော်ပြထားကြသည်။ သူတို့၏ နောက်ဆုံးကာလ ပရောဖက်ပြုချက်များကို လုံလောက်စွာ နားလည်ရန် ဗျာဒိတ်ကျမ်းတွင် သူတို့၏ ဗျာဒိတ်အမြင်များ မည်သို့ပေါင်းစည်းပြီး အဆုံးသတ်သည်ကို တည်ထောင်ရမည်။

IV. The End-time Remnant

A. OT Prediction and NT Fulfillment

Several OT prophets describe the mission and religious character of God’s people in the time of the end; specifically Joel, Ezekiel, Daniel, Zephaniah, and Malachi. In order to understand their end-time prophecies adequately, we need to establish how their apocalyptic perspectives converge and culminate in the book of Revelation.

 

ဧဝံဂေလိအဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်၏ နိယာမအရ ပဋိညာဉ်ကတိတော်များနှင့် လူမျိုးဆိုင်ရာ ပုံရိယာယ်များကို ခရစ်တော်ဆိုင်ရာ အနှစ်သာရဖြင့် နားလည်ရမည်။ ဓမ္ဓမ်းသစ်က နာဇရက်မြို့သား ယေရှုကို ပရောဖက်ပြုချက်၏ မယ်ရှိယ၊ ဒံယေလ၏ ဗျာဒိတ်အမြင်တွင် ဘုရားသခင်၏ “လူမျိုးသား” အဖြစ် မိတ်ဆက်သည် (ဒံ ၇:၁၃၊ ၁၄; ယော ၅:၂၂–၂၇; ၉:၃၅–၃၉)။

The interpretive principle of the gospel requires that the covenant promises and their ethnic imagery be understood in their Christological essence. The NT introduces Christ as the central key to interpret the basic meaning of all OT eschatological prophecies. The decisive test of faith is, therefore, the acceptance of Jesus of Nazareth as the Messiah of prophecy, as the divine “son of man” of Daniel’s apocalyptic forecast (Dan. 7:13, 14; John 5:22–27; 9:35–39).

 

စတုတ္ထဧဝံဂေလိတွင် လူမျိုးသားအားဖြင့် ဘုရားသခင်၏ တရားစီရင်ခြင်းသည် လက်ရှိနှင့် အနာဂတ်နှစ်မျိုးလုံး ဖြစ်သည် (ယော ၃:၁၉၊ ၃၆; ၁၂:၄၈)။ အဓိကမှာ ဗျာဒိတ်လူမျိုးသားသည် ကမ္ဘာကို အသက်ပေးသော မုန့်အဖြစ် ကောင်းကင်ဘုံမှ ဆင်းသက်လာပြီးဖြစ်ကြောင်း လူအများကို အံ့သြဖွယ် အသစ်အဆန်းဖြစ်စေသော လက်တွေ့ဖြစ်သည် (ယော ၆:၂၇၊ ၃၃၊ ၃၇၊ ၄၀၊ ၅၃)။ ခရစ်တော်၏ ဧဝံဂေလိသည် ဓမ္ဓမဟောင်း နောက်ဆုံးကာလဗေဒကို ကယ်တင်ခြင်းသမိုင်းဆိုင်ရာ ပြည့်စုံမှုအလင်းဖြင့် ပြန်လည်သတ်မှတ်ပြီး ဖွဲ့စည်းပုံပြောင်းလဲစေသည်။ ထို့ကြောင့် နှစ်ထပ်နောက်ဆုံးကာလ အသုံးချမှုကို ဖန်တီးသည်– လက်ရှိဧဝံဂေလိပြည့်စုံခြင်းနှင့် အနာဂတ်ဗျာဒိတ်ပြည့်စုံခြင်း။

In the fourth Gospel the judgment of God through the Son of man is both present and future (John 3:19, 36; 12:48). The emphasis is on the shocking, new reality that the apocalyptic Son of man has already descended from heaven as the bread that “gives life to the world” and assurance for the apocalyptic “last day” (John 6:27, 33, 37, 40, 53). The gospel of Christ redefines and restructures OT eschatology in the light of its salvation-historical fulfillment and, therefore, creates a twofold eschatological application: a present gospel fulfillment and a future apocalyptic consummation.

 

ယောဟန်၏ ဗျာဒိတ်ကျမ်းသည် ယောဟန်၏ ဧဝံဂေလိကျမ်း၏ ဖြည့်စွမ်းချက်ဖြစ်ပြီး သစ္စာရှိသူများ၏ အနာဂတ်ပျော်ရွှင်မှုနှင့် အမွေခံမှုကို အာရုံစိုက်သည်။ သိုးသငယ်၏ အသွေးနှင့် သူတို့၏ သက်သေခံချက်အားဖြင့် မကောင်းသောသူကို အနိုင်ယူပြီး အဆုံးတိုင်အောင် သစ္စာရှိခဲ့သူများကို အာရုံစိုက်သည် (ဗျာ ၁၂:၁၁)။ ဧဝံဂေလိကျမ်းလေးအုပ်သည် ခရစ်တော်နှင့် သူ၏ မယ်ရှိယလူမျိုးတွင် ပရောဖက်ပြုချက်၏ အစပိုင်းပြည့်စုံခြင်းကို အာရုံစိုက်သည်။ ဗျာဒိတ်ကျမ်းသည် ယေရှုခရစ်၏ အသင်းတော်၏ ဆက်လက်ဖြစ်ပေါ်နေသော နှင့် နောက်ဆုံးပြည့်စုံခြင်းများတွင် မျှော်လင့်ချက်သတင်းစကားကို အာရုံစိုက်သည်။

The Apocalypse of John functions as the complement of John’s Gospel in that it concentrates rather on the future joys and the coming inheritance of those who have been faithful until the end and who have overcome the evil one by the blood of the Lamb and the word of their testimony (Rev. 12:11). The four Gospels focus on the initial fulfillment of prophecy in Christ and His Messianic people. The book of Revelation focuses its message of hope on the ongoing and final fulfillments in the Christian church.

 

ယိုဝေလ ၂:၂၈–၃၂ က “ထာဝရအရှင်၏ ကြီးမြတ်ကြောက်မက်ဖွယ် နေ့ရက်မတိုင်မီ” လူအပေါင်းတို့အား ဘုရားသခင်၏ ဝိညာဉ်တော်ကို သွန်းလောင်းမည်ဟု ဟောကြားထားသည် (အနှောင်အဖွဲ့ ၃၁၊ ၃၂)။ စစ်မှန်သော အကြွင်းအကျန်လူမျိုးကို “ထ انرژیအရှင်၏ နာမတော်ကို အော်ခေါ်သူများ” ဟု ဖော်ပြထားပြီး “ဇိအုန်တောင်ပေါ်နှင့် ယေရူရှလင်မြို့၌ လွတ်မြောက်သူများ ရှိလိမ့်မည်” (အနှောင်အဖွဲ့ ၃၂)။ ပေါလုနှင့် ပေတရုတို့သည် ယိုဝေလ ၂:၃၂ ကို ကိုးကား၍ ခရစ်တော်၏ တစ်ကမ္ဘာလုံးဆိုင်ရာ အသင်းတော်တွင် ၎င်း၏ အစပိုင်းပြည့်စုံခြင်းကို ကြေညာခဲ့ကြသည် (တ ၂:၂၁; ရော ၁၀:၁၃)။ ယိုဝေလ ၂ ၏ ဧဝံဂေလိပြည့်စုံခြင်းသည် အသင်းတော်ခေတ် အဆုံးတွင် အထူးနောက်ဆုံးကာလ ပြည့်စုံခြင်းကို ဖယ်ထုတ်ခြင်း မဟုတ်ချေ။ ဗျာဒိတ်ကျမ်းသည် ယိုဝေလ၏ အကြွင်းအကျန်ကတိ၏ အဆုံးသတ်ပြည့်စုံခြင်းကို အထူးအာရုံစိုက်သည်။ ယောဟန်၏ ဗျာဒိတ်ကျမ်း၏ ဗဟိုအပိုင်း အခန်း ၁၂–၁၄ သည် ယေရှုခရစ်၏ အသင်းတော်၏ ကမ္ဘာလုံးဆိုင်ရာ ဧဝံဂေလိတာဝန် ပြည့်စုံခြင်းကို ဆိုလိုသည်။ဓမ္ဓမဟောင်းပရောဖက်ပြုချက်များတွင် ရှေးကျမ်းပိုင်း၌ ယာဝေဘုရား၏ မင်္ဂလာဆောင်အဖြစ် ဓလေ့ထုံးတမ်းပုံရိယာယ်ကို အသုံးပြု၍ (ဟေရှာ ၅၄၊ ဧဇကျေလ ၁၆၊ ဟောရှေ ၂) ယောဟန်က ခရစ်တော်၏ အသင်းတော်၏ အနာဂတ်ကို ညှဉ်းဆီးခံရသော မိန်းမအဖြစ် ဆွဲဆောင်သည်။ ထိုမိန်းမသည် တောအရပ်သို့ ပြေးသွားပြီး ဘုရားသခင်က ရက်ပေါင်း “တစ်ထောင့်နှစ်ရာ့ခြောက်ဆယ်” ပျောက်ကွယ်စေတော်မူသည် (ဗျာ ၁၂:၆) သို့မဟုတ် “အချိန် သုံးနှစ်ခွဲ” (အနှောင်အဖွဲ့ ၁၄)။ ဤပရောဖက်ကာလများသည် ဒံယေလ ၇:၂၅ တွင် သစ္စာရှိသန့်ရှင်းသူများကို ညှဉ်းဆီးခြင်း၏ ပါပါအာဏာရှင်စနစ်အောက်တွင် တရားမဲ့ခံရပြီး သတ်ဖြတ်ခံရသော ခရစ်ယာန်သန့်ရှင်းသူများအတွက် အထူးနောက်ဆုံးကာလ အသုံးချမှုကို ညွှန်ပြသည်။ ယောဟန်က အလယ်ခေတ် ၁၂၆၀ နှစ်ပြီးနောက် အကြွင်းအကျန်အသင်းတော်၏ နောက်ဆုံးစစ်ပွဲကို ဆက်လက်ဖော်ပြသည်– “နဂါးသည် ထိုမိန်းမကို ဒေါသထွက်၍ ဘုရားသခင်၏ ပညတ်တော်များကို စောင့်ရှောက်ပြီး ယေရှု၏ သက်သေခံချက်ကို ရရှိသူများဖြစ်သော သူမ၏ ကျန်ရစ်သော သားသမီးများကို စစ်တိုက်ရန် ထွက်သွားသည်” (ဗျာ ၁၂:၁၇)။ယောဟန်က ဇိအုန်တောင်ပေါ်တွင် သစ္စာရှိသော အကြွင်းအကျန်လူမျိုး၏ အနိုင်အဆောင်ကို ဆက်လက်ဖော်ပြသည်– “ထိုအခါ ငါကြည့်လျှင် ဇိအုန်တောင်ပေါ်တွင် သိုးသငယ်ရှိ၍ သူ့နှင့်အတူ နဖူးပေါ်တွင် သူ၏နာမနှင့် ခမည်းတော်၏ နာမကို ရေးထားသော လူ တစ်သိန်းလေးသောင်းလေးထောင် ရှိ၏” (ဗျာ ၁၄:၁)။ ဗျာဒိတ် ၁၂:၁၇ နှင့် ၁၄:၁ တို့သည် အသင်းတော်ခေတ်အဆုံးတွင် ယိုဝေလ၏ အကြွင်းအကျန်ကတိ (ယိုဝေလ ၂:၂၈–၃၂) ၏ ပြည့်စုံခြင်းကို ဖော်ပြသည်။ ဇိအုန်တောင်ပေါ်တွင် “ထာဝရအရှင်၏ နာမတော်ကို အော်ခေါ်သူများ” ဖြစ်သော ယိုဝေလ၏ အကြွင်းအကျန်လူမျိုးကို နောက်ဆုံးကာလတွင် ဤသို့ ဖော်ပြထားသည်– “ဘုရားသခင်၏ ပညတ်တော်များကို စောင့်ရှောက်ပြီး ယေရှု၏ ယုံကြည်ခြင်းကို ဆက်လက်ရရှိသူများ၏ သည်းခံခြင်းသည် ဤမှာ ရှိ၏” (ဗျာ ၁၄:၁၂; ဗျာ ၁၂:၁၇ နှင့် နှိုင်းယှဉ်ပါ)။ ဗျာဒိတ် ၁၄ ၏ သံမံသတင်းစကားသည် ဗာဗုလုန်မှ ခေါ်ထုတ်ခံရပြီး သိုးသငယ်သည် ထာဝရလုံခြုံမှုကို ပေးသော ဇိအုန်တောင်ပေါ်သို့ စုဝေးစေသော ဝိညာဉ်ရေးရာ ဣသရေလလူ တစ်သိန်းလေးသောင်းလေးထောင်ကို ဖြစ်ပေါ်စေမည်။ ဤနည်းဖြင့် ဗျာဒိတ်ကျမ်းသည် အသင်းတော်ခေတ်အစတွင် “အစောပိုင်းမိုးရွာသွန်းခြင်း” အဖြစ် ပြည့်စုံခဲ့သော ယိုဝေလ၏ ပရောဖက်ပြုချက်များသည် ကမ္ဘာလုံးဆိုင်ရာ အတိုင်းအတာဖြင့် အဆုံးတွင် ထပ်မံအသုံးချမည်ဟု အကြံပြုထားသည်။

 

 

Joel 2:28–32 predicts that the coming age will be characterized by the outpouring of the Spirit of God on all people “before the great and terrible day of the Lord” (verses 31, 32). The true remnant people are described as those who call on the name of the Lord, “for in Mount Zion and in Jerusalem there shall be those who escape” (verse 32). Both Peter and Paul quote Joel 2:32 and proclaim its initial fulfillment in the universal church of Christ (Acts 2:21; Rom. 10:13). This gospel fulfillment of Joel 2 does not rule out a special end-time fulfillment at the conclusion of the church era. The book of Revelation focuses specifically on the ultimate consummation of Joel’s remnant promise. The central part of John’s Apocalypse, Revelation 12–14, concerns itself with the worldwide completion of the gospel mission of the church of Jesus Christ.

Employing the traditional imagery of the bride of Yahweh in the classical prophecies (Isa. 54, Eze. 16, Hosea 2), John paints the future of Christ’s church as a persecuted woman who flees “into the wilderness,” where God nourishes her for “one thousand two hundred and sixty days” (Rev. 12:6), or three and one-half “times” (verse 14). These prophetic periods suggest a particular eschatological application of Daniel’s prediction of the persecution of the faithful saints in Daniel 7:25 to those Christian saints who were outlawed and executed during the reign of the papal state-church. John then continues to describe the final conflict of the remnant church after the 1260 years of the Middle Ages: “Then the dragon was angry with the woman, and went off to make war on the rest of her offspring, on those who keep the commandments of God and bear testimony to Jesus” (or Gr., “have the testimony of Jesus,” Rev. 12:17).

John furthermore portrays the ultimate triumph of the faithful remnant on Mount Zion: “Then I looked, and lo, on Mount Zion stood the Lamb, and with him a hundred and forty-four thousand who had his name and his Father’s name written on their foreheads” (Rev. 14:1). Revelation 12:17 and 14:1 together portray the fulfillment of Joel’s remnant promise (Joel 2:28–32) for the end of the church age. Joel’s remnant people who “call upon the name of the Lord” on Mount Zion (verse 32) are described in their end-time fulfillment: “Here is a call for the endurance of the saints, those who keep the commandments of God and the faith of Jesus” (Rev. 14:12; cf. 12:17). The threefold message of Revelation 14 will produce the 144,000 spiritual Israelites (verse 1) who have been called out of Babylon in order to be gathered on Mount Zion, where the Lamb offers them eternal safety. In this way Revelation strongly suggests that Joel’s prophecies, which were fulfilled as “the early rain” at the beginning of the church age, apply once more at its close on a global scale.

 

တမန်တော်ခေတ် အသင်းတော်တွင် ယုံကြည်သူသစ် ထောင်ပေါင်းများစွာ တိုးပွားလာခဲ့သည် (တ ၂:၄၇; ၄:၄)။ အကြွင်းအကျန်အသင်းတော်သည်လည်း “ဇိအုန်တောင်ပေါ်တွင် ကယ်တင်ခြင်းနှင့် ဆုံးမဩဝါဒခံယူလိုသော လူမျိုးပေါင်းစုံမှ ယုံကြည်သော အကြွင်းအကျန်များ” ၏ ဝင်ရောက်မှုကို မြင်တွေ့ရမည် (ဟေရှာ ၂:၁–၃; မိက္ခာ ၄:၁၊ ၂)။ နောက်ဆုံးသက်သေခံပြီးနောက် ခရစ်တော်၏ နောက်လိုက်အားလုံးသည် သစ္စာရှိသော “ဣသရေလလူမျိုး” အဖြစ် ပါဝင်မည်။ သူတို့တွင် ဗာဗုလုန်သားတစ်ဦးမျှ မပါတော့ချေ (ဗျာ ၁၄:၄; ၁၇:၅)။ သိုးသငယ်၏ အဖော်များကို သူ၏ “ခေါ်တော်မူခြင်း၊ ရွေးချယ်တော်မူခြင်း၊ သစ္စာရှိခြင်း” လိုက်သူများဟု ဖော်ပြထားသည် (ဗျာ ၁၇:၁၄)။

The apostolic church saw thousands of new believers added to its numbers (Acts 2:47; 4:4). So shall the remnant church witness the predicted influx of “believing remnants” of many peoples, who want to be instructed and saved on “Mount Zion” (Isa. 2:1–3; Micah 4:1, 2). After the final witness, all the followers of Christ will be part of the faithful “Israelites.” Not one of them will be part of Babylon any longer (Rev. 14:4; 17:5). These companions of the Lamb are described as His “called and chosen and faithful” followers (Rev. 17:14).

 

အနှစ်ချုပ်ဆိုရလျှင် ဗျာဒိတ်ကျမ်းသည် ဘုရားသခင်မတိုင်မီ နောက်ဆုံးစစ်ပွဲတွင် ဆန့်ကျင်ဘက် အဖွဲ့အစည်းနှစ်ခုကို ထင်ရှားစေသည်– ဗာဗုလုန်နှင့် ဘုရားသခင်နှင့် ခရစ်တော်၏ ဣသရေလ။ နှစ်ဖွဲ့စလုံးကို ဝတ်ပြုအသိုင်းအဝိုင်းအဖြစ် ပြသပြီး ဘုရားသခင်မတိုင်မီ ဝတ်ပြုမှုအရ သတ်မှတ်ထားသည် (ဗျာ ၁၄:၉–၁၁)။ စစ်မှန်သော အကြွင်းအကျန်လူမျိုးသည် “ဘုရားသခင်၏ ပညတ်တော်များကို စောင့်ရှောက်ပြီး ယေရှု၏ သက်သေခံချက်ကို ဆက်လက်ရရှိသူများ” ဖြစ်သည် (ဗျာ ၁၂:၁၇)။ ဗျာဒိတ်ကျမ်းတွင် “ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်” နှင့် “ယေရှုခရစ်၏ သက်သေခံချက်” ဟူသော ပေါင်းစပ်မှုသည် ဗာဗုလုန်နှင့် မယ်ရှိယဣသရေလကြား ခွဲခြားရာ မျဉ်းကို ထူထောင်သည့် ဗဟိုဓမ္ဓမဗေဒ အဓိကအကြောင်းအရာဖြစ်သည် (၁:၂၊ ၉; ၆:၉; ၁၂:၁၇; ၂၀:၄)။ Kenneth A. Strand (၁၃၃) က နိဂုံးချုပ်သည်မှာ– “ဗျာဒိတ်ကျမ်းတွင် ‘ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်’ နှင့် ‘ယေရှုခရစ်၏ သက်သေခံချက်’ ကို သစ္စာရှိခြင်းသည် သစ္စာရှိသူနှင့် သစ္စာမရှိသူကို ခွဲခြားပြီး ယောဟန်ကိုယ်တိုင် နှိပ်စက်ခြင်းခံရခြင်းနှင့် အခြားယုံကြည်သူများ အသေသတ်ခံရခြင်းကို ဖြစ်ပေါ်စေသည် (ဗျာ ၁:၉; ၆:၉; ၁၂:၁၇; ၂၀:၄ စသည်)”။

In summary, the Apocalypse projects two opposing parties in the final conflict before God: Babylon and the Israel of God and Christ. Both are represented as worshiping communities and are, therefore, identified in terms of worship before God (Rev. 14:9–11). The true remnant people “obey God’s commandments and hold to the testimony of Jesus” (Rev. 12:17, NIV). The importance of this recurring combination of “the word of God” and the “testimony of Jesus,” in the Apocalypse (1:2, 9; 6:9; 12:17; 20:4) establishes it as a central theological theme in the book, even as the line of demarcation between Babylon and the Messianic Israel. As Kenneth A. Strand (133) concludes: “In the book of Revelation, faithfulness to the ‘word of God’ and to the ‘testimony of Jesus Christ’ separates the faithful from the faithless, and it brings about persecution that includes John’s own exile and the martyrdom of other believers (cf. Rev. 1:9; 6:9; 12:17; 20:4; etc.).”

 

ယောဟန်၏ အကြွင်းအကျန်ဓမ္ဓမဗေဒသည် ဧွဇကျေလ၏ ဣသရေလအယူဝါဒီများစွာရှိသော ယေရူရှလင်တွင် နောင်တရသော အကြွင်းအကျန်ကို ကယ်တင်ခြင်းရူပါရုံတွင် အမြစ်တွယ်နေသည် (ဧဇကျေလ ၈; ၉)။ ဧဇကျေလသည် ဘုရားသခင်၏ ဒေါသလက်ျာကို လက်စားချေရန် ခန့်အပ်ထားသော ကောင်းကင်တမန် ခြောက်ပါးကို အယူဝါဒီမြို့သို့ ချဉ်းကပ်လာသည်ကို မြင်သည်။ ဗိမာန်တော်မှစ၍ သနားညှာတာခြင်းမရှိဘဲ နဖူးပေါ်တွင် အမှတ်အသားမရှိသူ ယောက်ျား၊ မိန်းမ၊ ကလေးအားလုံးကို သတ်ရန် အမိန့်ပေးခံရသည်။ ဣသရေလလူအားလုံး ပျက်စီးမည်ကို ကြောက်ရွံ့၍ ဧဇကျေလက “အရှင်ထာဝရဘုရား၊ ယေရူရှလင်ပေါ်သို့ ဒေါသလက်ျာကို သွန်းလောင်းရာတွင် ဣသရေလ၌ ကျန်ကြွင်းသောသူအားလုံးကို ဖျက်ဆီးတော်မူမည်လော” ဟု အော်ဟစ်သည် (ဧဇကျေလ ၉:၈; ဧဇကျေလ ၁၁:၁၃ နှင့် နှိုင်းယှဉ်ပါ)။သို့ရာတွင် ဘုရားသခင်၏ ကရုဏာတော်သည် ပိတ်ဆို့ထားသော ယဇ်ပုရောဟိတ်ဆန်သော လူတစ်ဦးအားဖြင့် နောင်တရသူများကို ဘုရားသခင်၏ ဒေါသလက်ျာမှ ကင်းလွတ်စေခြင်းဖြင့် ဖော်ပြသည်– “ထိုမြို့ထဲသို့ ဝင်၍ ထိုမြို့ထဲ၌ ပြုကျင့်သော စက်ဆုပ်ရွံရှာဖွယ်အမှုများကို ငိုကြွေးမြည်တမ်းသော သူတို့၏ နဖူးပေါ်တွင် အမှတ်အသားတင်လော့” (ဧဇကျေလ ၉:၄)။ဗျာဒိတ် ၇ သည် ဧဇကျေလ၏ တံဆိပ်ခတ်ရူပါရုံကို နောက်ဆုံးကာလပြည့်စုံခြင်းအဖြစ် အသုံးချသည်။ ဣသရေလလူ တစ်သိန်းလေးသောင်းလေးထောင် (မျိုးနွယ် ၁၂ ခုမှ တစ်မျိုးနွယ်လျှင် ၁၂၀၀၀) ကို ဘုရားသခင်၏ တံဆိပ်တော်ဖြင့် နဖူးပေါ်တွင် တံဆိပ်ခတ်မည်ဟု ယောဟန်က ကြားသည် (အနှောင်အဖွဲ့ ၁–၈)။ ဤဗျာဒိတ်သည် အဆိပ်ဆုံး တံဆိပ်အောက်တွင် ဘုရားသခင်နှင့် သိုးသငယ်၏ ဒေါသလက်ျာကြောင့် ကြောက်ရွံ့နေသူများ၏ စိုးရိမ်ပူပန်သော အော်ဟစ်သံကို ချက်ချင်းဖြေသိမ့်ခြင်းဖြစ်သည်– “သူတို့၏ ကြီးမြတ်သော ဒေါသလက်ျာ၏ နေ့ရက်ရောက်လာပြီ၊ အဘယ်သူရပ်တည်နိုင်မည်နည်း” (ဗျာ ၆:၁၇)။

 

 

John’s theology of the remnant is rooted in Ezekiel’s vision of the deliverance of a repentant remnant among an idolatrous Israel in Jerusalem (Eze. 8; 9). Ezekiel saw six angels, appointed executioners of God’s wrath, approach the apostate city of Jerusalem. Starting at the sanctuary of God, they were ordered to slaughter without pity or compassion all men, women, and children who did not have a specified mark on their forehead, placed there by a special angel who went in advance of the executioners, with a writing kit at his side. Fearing the destruction of all Israelites in God’s retributive judgment, Ezekiel cried out, “Ah Lord God! wilt thou destroy all that remains of Israel in the outpouring of thy wrath upon Jerusalem?” (Eze. 9:8; cf. 11:13).

God’s mercy is revealed, however, in His provision that through the discriminating judgment of a priestly man, “clothed in linen” (Eze. 9:2; cf. Rev. 1:13), the truly repentant ones will be exempted from divine wrath: “Go through the city … and put a mark upon the foreheads of the men who sigh and groan over all the abominations that are committed in it” (Eze. 9:4).

Revelation 7 applies Ezekiel’s sealing vision to its end-time fulfillment. John hears in a vision that 144,000 Israelites (12,000 from each of 12 tribes) will be sealed on their foreheads with the “seal of the living God” by angels of God as the sign of divine approval and protection against the last destructive winds (verses 1–8). This revelation was the immediate reply to the anxious cry of those experiencing the terrors of the wrath of God and of the Lamb under the sixth seal: “The great day of their wrath has come, and who can stand before it?” (Rev. 6:17).

 

ယောဟန်သည် နောက်ဆုံးဘေးဒုက္ခ၏ လေးမျိုးသောဖျက်ဆီးတတ်သော “လေတိုက်မှု” မဖြစ်မီ “ဣသရေလလအမျိုး” သို့မဟုတ် “ကျွန်ုပ်တို့ဘုရားသခင်၏ကျေးကျွန်များ” ကို “တံဆိပ်ခတ်ခြင်း” ကို ရူပါရုံတွင်မြင်ခဲ့သည် (ဗျာ ၇:၃)။ ဤအရာသည် ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်းရှိ ဘုရားသခင်၏သစ္စာရှိသူများကို နောက်ဆုံးဘေးဒုက္ခအတွင်း ဘုရားသခင်က ကာကွယ်ပေးမည်ဟူသော နှစ်သိမ့်ဖွယ်အာမခံချက်ကို ယူဆောင်လာသည်။ သစ္စာရှိသော အကြွင်းအကျန်လူမျိုးသည် ခုနစ်ပါးသော နောက်ဆုံးကပ်ဘေးများ၏ ဖျက်ဆီးတတ်သောအင်အားမှ ဘေးကင်းစွာ ရပ်တည်နိုင်လိမ့်မည် (ဗျာ ၁၆:၁၊ ၂)။ ဖြောင့်မတော်မူသောသူတို့၏ ဖြောင့်မတ်သောအကျင့်သည် သိုးသငယ်ကိုလိုက်ရန်ရွေးချယ်ပြီး လူသားတို့အား “သားရဲ” ၏သစ္စာခံခြင်း “အမှတ်အသား” ကိုငြင်းပယ်ရင်း ခရစ်တော်ဆီသို့ အလျှော့မပေးဘဲ ရပ်တည်သောအခါ ထင်ရှားလာလိမ့်မည် (ဗျာ ၁၃:၁၅-၁၇; ၁၄:၁၊ ၄; ၂၂:၁၁)။ သင်္ကေတအရ ဣသရေလအမျိုး ၁၄၄,၀၀၀ တို့သည် “ကညာမထိသေးသော” ဝိညာဉ်ရေးရာ “ကညာမြူတို့” (ဂရိစကား parthēnoi) ဖြစ်ပြီး “မိန်းမများနှင့် မညစ်ညမ်းခဲ့ကြသည်” (ဗျာ ၁၄:၄)။ ဤ “မိန်းမများ” ကို ထူးဆန်းသောဗာဗုလုန်နှင့် သူ၏သမီးများ (အခန်း ၈; ၁၇:၄၊ ၅) ဟု ထပ်မံဖော်ပြထားပြီး ကိုးကွယ်ရာမှားသောဘာသာကို ကိုယ်စားပြုသည်။ ဣသရေလအမျိုးစစ်များ ၁၄၄,၀၀၀ တို့သည် သိုးသငယ်ကိုလိုက်ကြသဖြင့် “သူတို့နှုတ်ထွက်စကားတွင် လိမ်ညာခြင်းမရှိ၊ သူတို့သည် အပြစ်ကင်းသည်” (ဗျာ ၁၄:၅)။ ဤအချက်တွင် ၁၄၄,၀၀၀ တို့သည် ဇေဖနိ၏ကတိတော်ကို နောက်ဆုံးခေတ်တွင် ပြည့်စုံစေသည်– “သင်တို့အလယ်၌ နှိမ့်ချပြီး ယုံမှားသောလူမျိုးကို ငါချန်ထားမည်။ ထာဝရဘုရား၏နာမတော်၌ ခိုလှုံရာကို ရှာကြလိမ့်မည်။ ဣသရေလအမျိုးတွင် ကျန်ကြွင်းသောသူတို့သည် မတရားမှင်မပြု၊ လိမ်ညာစကားမပြော၊ သူတို့နှုတ်ထဲတွင် လှည့်စားသောလျှာမတွေ့ရ။ သူတို့သည် စားကျက်၌ လှဲလျောင်းကြလိမ့်မည်။ အဘယ်သူမျှ သူတို့ကိုမကြောက်ရွံ့စေရဟု မိန့်တော်မူ၏” (ဇေဖနိ ၃:၁၂၊၁၃)။

John’s vision of the “sealing” of the “Israelites” or “servants of our God” (Rev. 7:3) before the final tribulation of the four destructive “winds” brings the comforting assurance that God will protect His faithful ones all over the world during the last tribulation. A faithful remnant people shall stand safe and secure from the destructive force of the seven last plagues (Rev. 16:1, 2). The righteous character of the true saints will be made evident when they choose to follow the Lamb and refuse to compromise with the antichrist powers in rejecting the “mark” of allegiance to the “beast” (Rev. 13:15–17; 14:1, 4; 22:11). Symbolically the 144,000 Israelites are spiritual “virgins” (parthēnoi) “who have not defiled themselves with women” (Rev. 14:4). These “women” are further defined as the harlot Babylon and her daughters (verse 8; 17:4, 5), and represent apostate religion. The 144,000 true Israelites all follow the Lamb so that “in their mouth no lie was found, for they are spotless” (Rev. 14:5). In this respect the 144,000 function also as the end-time fulfillment of Zephaniah’s promise of a faithful remnant: “For I will leave in the midst of you a people humble and lowly. They shall seek refuge in the name of the Lord, those who are left in Israel; they shall do no wrong and utter no lies, nor shall there be found in their mouth a deceitful tongue. For they shall pasture and lie down, and none shall make them afraid” (Zeph. 3:12, 13).

 

သားရဲ၏အမှတ်အသားကို လက်ခံသူများနှင့် တိုက်ရိုက်ဆန့်ကျင်ဘက်အနေဖြင့် စစ်မှန်သောဣသရေလအမျိုးသည် နဖူးပေါ်တွင် ဘုရားသခင်၏ခွင့်ပြုတော်မူသော အမှတ်အသားကို ခံရလိမ့်မည် (ဗျာ ၁၄:၁)။ သူတို့သည် ခရစ်တော်ကို အတွေးအမြင်နှင့် အပြုအမူ၏သခင်အဖြစ် ဝန်ခံရန် ရဲဝံ့စွာရှိကြသည်။ ခရစ်တော်ဆီသို့ သေခြင်းနှင့်ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း၌ ပေါင်းစည်းခြင်းကြောင့်သာ ခရစ်တော်ဆီသို့ဆန့်ကျင်သူကို အောင်မြင်ကြသည်။ ခရစ်တော်ဆီသို့ဆန့်ကျင်သူကို အောင်နိုင်သူများအဖြစ် ဘုရားသခင်၏ပလ္လင်တစ်ဝိုက်တွင် ထာဝရဂုဏ်ပုဒ်များဖြင့် ဆုချခံရပြီး မောရှေနှင့်သိုးသငယ်၏သီချင်းကို သီဆိုကြလိမ့်မည် (အခန်း ၃; ၁၅:၂၊ ၃)။

In direct contrast with those who have accepted the mark of the beast, the true Israel will receive the sign of divine approval on their foreheads (Rev. 14:1). They have the courage to confess Christ as the Lord of their thinking and acting. Their victory over the antichrist comes only because of their union with Christ in His death and resurrection. As overcomers of the antichrist, they will be rewarded with eternal honors around the throne of God, and they will sing the Song of Moses and the Lamb (verse 3; 15:2, 3).

 

ခ. ဒံယေလ၏ အဆုံးခေတ်

ဒံယေလစာအုပ်ထဲက “အဆုံးခေတ်” ဟူသော ဗျာဒိတ်စကားစုသည် ဂရုတစိုက်အာရုံစိုက်ရန်လိုအပ်သည်။ ဤစကားစုကို ဒံယေလ၏ “အဝေးဆုံးအနာဂတ်” နှင့်ဆိုင်သော ရူူပါရုံများတွင်သာ အကြိမ်ငါးကြိမ်တွေ့ရသည် (ဒံယေလ ၈–၁၂)။ ၎င်းသည် ဓမ္မရေးဟောင်္ဘာသာတရားဟောင်များက ၁၄ ကြိမ်သုံးသော “နောက်ဆုံးနေ့ရက်များ” သို့မဟုတ် “လာမည့်နေ့ရက်များ” ဟူသော စကားစုနနှင့် လုံးဝတူညီခြင်းမရှိပါ။ ဂန္ထဝင်ဘာသာတရားဟောင်များသည် သူတို့ကိုယ်ပိုင်ခေတ်က ဘုရားသခင်၏တရားစီရင်ခြင်းများကို နောက်ဆုံးတရားစီရင်ခြင်းနှင့် တိုက်ရိုက်ပေါင်းစပ်ထားသော်လည်း ဒံယေလက သူ၏ကိုယ်ပိုင်ခေတ်မှစ၍ ကယ်တင်ခြင်းသမိုင်းခေတ်များတစ်လျှောက် စာဖတ်သူများကို လမ်းပ်ဆောင်သည်။ သူ၏အချိန်ဘောင်သည် ခရစ်တော်၏ပြင်းထန်စွာအသေခံခြင်း (ဒံယေလ ၉:၂၆) ကျော်လွန်၍ ခရစ်တော်ဆီသို့ဆန့်ကျင်သူ သို့မဟုတ် အန္တိခရစ်ပေါ်ထွန်းလာခြင်း (ဒံယေလ ၇:၈၊ ၂၄၊ ၂၅) အထိ ဆက်လက်သည်။ ထိုမကောင်းသောအာဏာပေါ်တွင် ဘုရားသခင်၏တရားစီရင်ခြင်းကိုလလည်း ဟောကြားထားသည်။ ဒံယေလ၏သန့်ရှင်းသောဟောကြားချက်သည် ဓမ္မရေးဟောင်မှ အချိန်ကုန်ဆုံးချိန်အထိ ဘုရားသခင်၏လူမျိုး၏သမိုင်းကို လွှမ်းခြုံထားသည်။

B. Daniel’s Time of the End

The apocalyptic phrase “time of the end” in the book of Daniel needs careful attention. This expression is found only in Daniel’s visions concerning the “distant future” (five times in Daniel 8–12). It is not completely identical with the familiar phrase “the last days” or “days to come,” as used 14 times by the OT prophets. While the classical prophets combine God’s judgments in their own time directly with the final judgment, Daniel leads his readers from his own time down through the ages of redemptive history. His time frame extends beyond the violent death of the Messiah (Dan. 9:26) to the emergence of the anti-Messiah or antichrist (Dan. 7:8, 24, 25). He also predicts God’s judgment upon that evil power. Daniel’s sacred forecast covers the history of God’s people from the OT to the end of time.

 

ဒံယေလ၏ဗျာဒိတ်တော်၏ ထူးခြားချက်တစ်ခုမှာ ခရစ်တော်ဆီသို့ဆန့်ကျင်သူ၏အုပ်စိုးမှုကို ခွင့်ပြုထားသောကာလကို ရှင်းလင်းစွာသတ်မှတ်ခြင်းဖြစ်သည် (၇:၂၅; ၈:၁၄၊ ၁၇; ၁၂:၇)။ ဒံယေလက “အဆုံးခေတ်” ဟူသောစကားစုကို အချိန်ကုန်ဆုံးခြင်းကို မဆိုလိုဘဲ နောက်ဆုံးတရားစီရင်ခြင်းနှင့် လူသေများရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းမတို့မတိုင်မီ အချို့သောကာလကို ရည်ညွှန်းသည် (ဒံယေလ ၁၁:၄၀; ၁၂:၁၊ ၂)။ ဤဗျာဒိတ်ဆိုင်ရာ “အဆုံးခေတ်” သည် သတ်မှတ်ထားသောအချိန်တွင် စတင်မည်ဖြစ်ပြီး အချိန်ကာလတစ်ခုရှိသည် (ဒံယေလ ၁၁:၃၅; နှိုင်းယှဉ် ၈:၁၉)။ ဤအချိန်သည် ရောမကက်သလစ်ဘုရားကျောင်းနှင့်နိုင်ငံတော်ပေါင်းစည်းမှု ၁၂၆၀ နှစ်ပြည့်သည့် ၁၇၉၈ ခုနှစ်နှင့် တူညီပုံရပြီး ထို့နောက် ၁၈၄၄ ခုနှစ်တွင် နင်းချေခံရသော သန့်ရှင်းရာဌာန၏ ခရစ်တော်၏ယဇ်ပုရောဟိတ်အမှုသစ္စာကို ပြန်လည်ထူထောင်ခြင်းနှင့်လည်း တိုက်ဆိုင်သည် (ဒံယေလ ၈:၁၄၊ ၁၇; ကြည့်ပါ Sanctuary III. C. ၂. a, b)။

One unique characteristic of Daniel’s prophecy is the clear determination of the time period allotted to the antichrist’s rulership (7:25; 8:14, 17; 12:7). Daniel uses the phrase “the time of the end” to designate not the end of time but rather a certain time span that precedes the final judgment and the resurrection of the dead (Dan. 11:40; 12:1, 2). This apocalyptic “time of the end” will begin at a fixed time, at its appointed time (Dan. 11:35; cf. 8:19). This time seems to coincide with the completion of the 1260 years of papal church-state union in 1798 (Dan. 7:25), and with the subsequent restoration (in 1844) of the downtrodden sanctuary truth of Christ’s high-priestly ministry (Dan. 8:14, 17; see Sanctuary III. C. 2. a, b).

 

ဒံယေလ၏သင်္ကေတရူပါရုံများကို ပရောဖေတ ကိုယ်တိုင်လည်း အပြည့်အဝနားမလည်ခဲ့ပါ (ဒံယေလ ၈:၂၇; ၁၂:၈)။ အမှန်မှာ ဤရူပါရုံများကို “အဆုံးခေတ်” မရောက်မီ နားလည်၍မရနိုင်ပါ။ အကြောင်းမှာ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုသောကောင်းကင်တမန်က “ဒံယေလ၊ စကာလဆုံးတိုင်အောင် စကားများကိုပိတ်၍ စာအုပ်ကိုတံဆိပ်ခတ်ထား။ လူများသည် ဤအရပ်မှဟိုအရပ်သို့ ပြေးသွားလာကြလိမ့်မည်။ အသိပညာတိုးပွားလိမ့မည်” ဟု ကြေညာခဲ့သည် (ဒံယေလ ၁၂:၄)။ အကယ်၍ ဒံယေလ၏ဗျာဒိတ်ရူပါရုံများသည် ခရစ်တော်၏ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်းမတိုင်မီ ကာလကို ညွှန်ပြပါက ဒံယေလ၏ဗျာဒိတ်စာအုပ်ကို ဘုရားသခင်ဖွင့်ပေးခြင်းသည် နောက်ဆုံးခေတ်တွင် လက်တွေ့ရလဒ်များထုတ်ပေးရမည်။ ဒံယေလစာအုပ်၏အသိပညာတိုးပွားခြင်းသည် ဗျာဒိတ်လေ့လာမှုများတွင် ဂိုဏ်းခွဲများကျော်လွန်သော နိုးကြားမှုနှင့် ခရစ်တော်၏ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်းနီးကပ်လာပြီဟူသော မျှော်လင့်ချက်အသစ်ကို ဖြစ်ပေါ်စေခဲ့သည်။ ဤအရာက LeRoy E. Froom အား အောက်ပါနိဂုံးချခွင့်ပြုခဲ့သည်– “၎င်းသည် ဆယ့်ကိုးရာစုတွင် ကမ္ဘာဟောင်းနှင့်ကမ္ဘာသစ်နှစ်ခုစလုံးတွင် တပြိုင်နက်ဖြစ်ပေါ်လာသော ဗျာဒိတ်ရှင်းလင်းချက်ကြီးမားသောနိုးကြားမှုကို ဟောကြားချက်ဖြစ်သည်” (PFOF ၄:၁၂၀၉)။ James White က ဒံယေလ ၁၂:၄၊ ၁၀ တွင် ကတိပြုထားသော “အသိပညာတိုးပွားခြင်း” သည် “သိပ္ပံပညာရပ်ဆိုင်ရာရှာဖွေတွေ့ရှိမှုများကို မဆိုလိုပါ” ဟု သတိပေးခဲ့သည် (ST July ၂၂၊ ၁၈၈၀)။ သူက “စစ်မှန်စွာပညာရှိသောသူများ၊ ဘုရားသခင်၏သားသမီးများသည် အဆုံးခေတ်ဆိုင်ရာအကြောင်းအရာကို နားလည်ကြပြီး မတရားသောသူများမူကား သိပ္ပံပညာရှင်ဖြစ်စေကာမူ နားမလည်ကြ။ အချက်အလက်များသည် အဆုံးခေတ၌ အသိပညာတိုးပွားခြင်းဆိုင်ရာ ဗျာဒိတ်ထုတ်ပြန်ချက်သည် သိပ္ပံပညာရှင်များ၏ရှာဖွေတွေ့ရှိမှုများကို ရည်ညွှန်းသည်ဟူသောအမြင်ကို ဆန့်ကျင်နေသည်” ဟု ရှင်းပြခဲ့သည် (အတူစာအုပ်)။

Daniel’s symbolic visions were not fully understood by the prophet himself (Dan. 8:27; 12:8). In fact, they could not be comprehended before the “time of the end” had arrived, because the interpreting angel announced, “But you, Daniel, shut up the words, and seal the book, until the time of the end. Many shall run to and fro, and knowledge shall increase” (Dan. 12:4). If the prophetic visions of Daniel point to the period immediately preceding the second advent of Christ, then the divine unsealing of Daniel’s prophecies must produce practical results in the end-time. The increase of the knowledge of Daniel’s book resulted in an interdenominational revival of apocalyptic studies and in a renewed hope of the nearness of the second advent of Christ. This led LeRoy E. Froom (PFOF 4:1209) to the conclusion, “It [Dan. 12:4] obviously is a forecast of the great revival in prophetic exposition that came under the simultaneous awakening in the nineteenth century, in both the Old World and the New.” James White rightly warned that the promised “increase of knowledge” in Daniel 12:4, 10 does “not refer to the progress in scientific discoveries, but to the subject of the end” (ST July 22, 1880). He explained that “the truly wise, the children of God, understand the subject upon which knowledge increases in the time of the end, while the wicked, however scientific, do not understand. The facts in the case are decidedly against the position that the prophetic statement relative to the increase of knowledge in the time of the end has reference to the discoveries of the scientists” (ibid.).

 

ဒံယေလ ၁၂:၄ ၏ကတိတော်သည် သန့်ရှင်းသောကျမ်းစာအတွင်း ဗျာဒိတ်ဟောကြားချက်နှင့်ပတ်သက်၍ ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်းနိုးကြားမှုကို ဘုရားသခင်၏ပြုပြင်တော်မူခြင်းကို ညွှန်ပြသည်။ ဒံယေလနှင့်ဗျာဒိတ်တော်၏အရေးပါမှုသညမှာ ခရစ်ယာန်အသိဉာဏ်တွင် ဆယ့်ကိုးရာစုအလယ်ပိုင်းမှသာ အပြည့်အဝနိုးကြားလာခဲ့သည်။ ထိုအချိန်မှသာ ဒံယေလအခန်း ၈ နှင့် ဗျာဒိတ် ၁၄ ၏ပြုပြင်ရေးသတင်းစကားကို စုံစမ်းလေ့လာမှုများ အာရုံစိုက်လာခဲ့သည်။

The promise of Daniel 12:4 points to the providential rise of a worldwide awakening regarding apocalyptic prophecy in Holy Scripture. The significance of Daniel and Revelation dawned upon the Christian consciousness fully only in the mid-nineteenth century. Only then did the investigation focus on the meaning of Daniel 8 and of the reformation message of Revelation 14.

 

၅. ကောင်းကင်တမန်သုံးပါး၏သတင်းစကားများ– ဘုရားသခင်၏နောက်ဆုံးခေတ်သတင်း

ဗျာဒိတ် ၁၄:၆-၁၂ ရှိ ကောင်းကင်တမန်သုံးပါး၏သတင်းစကားများသည် ကိုးကွယ်ရာမှားသမျှနှင့် လိမ်ညာသမျှကို စွန့်လွှတ်ရန်၊ ဖန်ဆင်းရှင်ကို ကိုးကွယ်ရန်နှင့် ထာဝရဧဝံဂေလိတရားကို လက်ခံရန် ကမ္ဘာမြေပေါ်ရှိလူများအားလုံးအတွက် ကောင်းကင်ဘုံ၏နောက်ဆုံးတောင်းဆိုချက်ကို ဖော်ပြသည်။ ခရစ်တော်ဆီသို့ဆန့်ကျင်သူ၏နောက်ဆုံးခြိမ်းခြောက်မှုကြားတွင် ဘုရားသခင်သည် နှစ်မျိုးသောသစ္စာကို တောင်းဆိုတော်မူသည်– ယေရှု၏သက်သေခံချက်အပေါ် သစ္စာနှင့် ဘုရားသခင်၏ပညတ်တို့ကို နာခံခြင်း (ဗျာဒိတ် ၁၄:၁၂)။

V. The Three Angels’ Messages: God’s End-time Message

The three angels’ messages of Revelation 14:6–12 express heaven’s final appeal to all people on earth to renounce every form of idolatry and falsehood, to worship the Creator and accept His everlasting gospel. In face of the final threat of the antichrist, God requires a twofold fidelity: faithfulness to Jesus’ testimony and obedience to God’s commandments (Rev. 14:12).

 

ဤကောင်းကင်တမန်များသည် ခရစ်ယာန်ဘာသာရေးလှုပ်ရှားမှုများကို သင်္ကေတပြုသည်။ သူတို့၏အချိန်တည်နေရာသည် အတိအကျထင်ရှားသည်– ပထမကောင်းကင်တမန်က နောက်ဆုံးတရားစီရင်ခြင်းရောက်ပြီဟု ကြေညာသည် (အခန်းကြီး ၆၊ ၇)၊ ဤသတင်းစကားသည် ဒံယေလ ၇:၉-၁၄; ၈:၁၄ နှင့်ဆက်စပ်ပြီး ထိုတရားစီရင်ခြင်းသည် ၁၈၄၄ ခုနှစ်တွင် စတင်ခဲ့သည် (ကြည့်ပါ Judgment III. B. ၁)။ တတိယကောင်းကင်တမန်ကို ချက်ချင်းလိုက်၍ သခင်ဘုရား၏ကြွလာခြင်းဖြစ်သည် (ဗျာဒိတ် ၁၄:၁၄-၁၆)။ ထို့ကြောင့် ဤသတင်းစကားသုံးခုစလုံးကို ၁၈၄၄ ခုနှစ်မှ ယေရှု၏ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်းအထိ ဟောကြားရမည်ဖြစ်သည်။ ၎င်းတို့သည် လူသားမျိုးနွယ်အတွက် ဘုရားသခင်၏နောက်ဆုံးတောင်းဆိုချက်ဖြစ်သည်။

These angels are symbolic of Christian religious movements. Their location in time is quite obvious: The first angel announces that the final judgment has come (verses 6, 7), a message that ties in with Daniel 7:9–14; 8:14; this judgment started in 1844. (See Judgment III. B. 1.) The third one is immediately followed by the Lord’s return (Rev. 14:14–16). Hence all are proclaimed between 1844 and Jesus’ second coming. They constitute God’s last appeal to humankind.

 

ဤသတင်းစကားသုံးခုသည် နောက်ဆုံးတွင် သုံးဆတစ်ခုတည်းသော သတင်းစကားအဖြစ် ပေါင်းစည်းသွားသည်။ ပထမသတင်းစကားသည် သတ်မှတ်အချိန်တစ်ခုတွင် စတင်ပြီး ထာဝရဧဝံဂေလိတရားကို ကမ္ဘာဦးကျမ်းအဆုံးတိုင် ဟောပြောရမည် (မဿဲ ၂၈:၁၈-၂၀)။ နောက်ပိုင်းတွင် ဒုတိယကောင်းကင်တမန် (ဗျာဒိတ် ၁၄:၈) က ဗာဗုလုန်ဆိုင်ရာ သတ်မှတ်သတင်းစကားကို ကြေညာသည်။ ဤသတင်းစကားသည် ဗာဗုလုန်တဖန်ပိုဆိုးလာသဖြင့်နှင့် ခုနစ်ပါးသောနောက်ဆုံးကပ်ဘေးများကျရောက်ချိန်အထိ ထပ်ခါထပ်ခါကြေညာရသဖြင့် အဆုံးတိုင်အောင် ဆက်လက်ရှိမည် (ဗျာဒိတ် ၁၇:၁-၆; ၁၈:၂၊ ၄၊ ၈)။ ဒုတိယသတင်းစကားသည် ပထမသတင်းစကားနှင့် ပေါင်းစည်းသွားသည်။ နောက်ထပ်အချိန်တွင် တတိယကောင်းကင်တမန်သည် “သူတို့” ကို လိုက်၍ သားရဲကိုကိုးကွယ်သူများနှင့် အမှတ်အသားခံသူများ၏ နောက်ဆုံးဖျက်ဆီးခံရမှုနှင့်ပတ်သက်သော သတိပေးချက်ကို ဟောပြောသည် (ဗျာဒိတ် ၁၄:၉)။ ဘုရားသခင်၏ဒေါသသည် (အခန်း ၁၀) ခုနစ်ပါးသောနောက်ဆုံးကပ်ဘေးများတွင်လည်း ပေါ်လာသဖြင့် ဤသတင်းစကားသည် အချိန်ကုန်ဆုံးချိန်အထိ ဆက်လက်ရှိမည် ဖြစ်သည် (ဗျာဒိတ် ၁၆:၁-၁၇)။ ၎င်းသည် အခြားနှစ်ခုနှင့်ပေါင်းစည်းသဖြင့် သုံးဆသတင်းစကားသည် အတိုင်းအတာတစ်ခုအထိ တစ်ခုတည်းသော ကြေညာချက်ဖြစ်လာသည်– နောက်ဆုံးခေတ်အာရုံစိုက်မှုပါဝင်သော ထာဝရဧဝံဂေလိတရား။ နောက်ဆုံးခေတ်ဘုရားသခင်၏လူမျိုးတို့၏တာဝန်မှာ ဤနောက်ဆုံးခေတ်သုံးဆသတင်းစကားကို ဟောပြောရန်ဖြစ်သည် (ဗျာဒိတ် ၁၄:၁၂)။ သူတို့သည် ထိုအခန်းတွင်ဖော်ပြထားသော “ဘုရားသခင်၏ပညတ်တို့ကို စောင့်ရှောက်၍ ယေရှု၏ယုံကြည်ခြင်းကို ဆုပ်ကိုင်ထားသူများ” ဖြစ်ပြီး ဗျာဒိတ် ၁၂:၁၇ တွင် “ဘုရားသခင်၏ပညတ်တို့ကို စောင့်ရှောက်၍ ယေရှုနှင့်စပ်ဆိုင်သော သက်သေခံချက်ရှိသူများ” သို့မဟုတ် ပိုမိုတိကျစွာဘာသာပြန်ဆိုရလျှင် “ယေရှု၏သက်သေခံချက်ကို ဆုပ်ကိုင်ထားသူများ” ဖြစ်သည်။

 

These three messages eventually merge into one threefold message. The first, which begins at a specific point in time, proclaims the everlasting gospel, which will be preached until the end of time (Matt. 28:18–20). At some point later the second angel (Rev. 14:8) proclaims a specific message about Babylon, a message that evidently will continue to the end, since Babylon is described as growing progressively worse and the same message is repeated until the seven last plagues come down upon her (Rev. 17:1–6; 18:2, 4, 8). In effect, the second message merges with the first. At a still later time the third angel follows “them” with the warning regarding the mark of the beast and the ultimate destruction of those who worship it and receive its mark (Rev. 14:9). Since the wrath of God (verse 10) likewise appears in the last seven plagues (Rev. 16:1–17), it is evident that this message continues to the end of time. Since it joins the other two, it is likewise obvious that to a certain degree the three messages coalesce to form one proclamation: the everlasting gospel with a certain end-time emphasis.

It is the role of the end-time people of God to preach this end-time threefold message (Rev. 14:12). They are the people described in the same chapter as keeping “the commandments of God and the faith of Jesus” (verse 12) and in Revelation 12:17 as a remnant that “keep the commandments of God and bear testimony to Jesus,” or, more accurately translated, “who have the testimony of Jesus.”

 

က. ဗျာဒိတ် ၁၀ ၏ အဆုံးသတ်ကာလ ပြင်းထန်သောအခြေအနေ

ဗျာဒိတ် ၁၄ ၏ ကောင်းကင်တမန်သုံးပါး၏သတင်းစကားများ၏ အဓိပ္ပာယ်ကို ပိုမိုနားလည်ရန် ထိုပရောဖက်ပြုချက်အပိုင်းကို ဗျာဒိတ် ၁၀ ၏ “တန်ခိုးကြီးသောကောင်းကင်တမန်” ၏ရူပါရုံနှင့် ဆက်စပ်ရမည်ဖြစ်သည်။ သတ္တမတံပိုးမမှုတ်မီ ပေါ်လာသော ကောင်းကင်တမန်သည် “တိမ်တိုက်ဖြင့်ဖုံးအုပ်ထားပြီး ခြုံးတစ်ခုသည် သူ၏ခေါင်းပေါ်တွင်ရှိပြီး သူ၏မျက်နှာသည် နေလကဲ့သို့ဖြစ်ကာ သူ၏ခြေထောက်များသည် မီးတိုင်များကဲ့သို့ဖြစ်သည်” (အခန်း ၁)။ ဤပုံရိပ်သည် ဗျာဒိတ် ၁:၁၂–၁၆ ရှိ လူသားသားတော်၏ရူပါရုံနှင့် ဒံယေလ ၁၀:၅၊ ၆ နှင့် ၁၂:၅–၇ ရှိ တန်ခိုးကြီးသောပုဂ္ဂိုလ်၏ဖော်ပြချက်ကို ပြန်လည်သတိတရစေသည်။ ဗျာဒိတ် ၁၀ သည် ဒံယေလ၏ပရောဖက်ပြုချက်များကို အဆုံးသတ်ကာလအတွက် ဖွင့်ပြခင်းကို ခရစ်တော်၏အာဏာပိုင်အဆုံးသတ်ကာလသတင်းစကားအဖြစ် မိတ်ဆက်သည် (ဒံယေလ ၈–၁၂)။ ဗျာဒိတ် ၁၀ ၏အကြောင်းအရာမှာ ဧဇရကျေ ၃:၁–၃ တွင် ဧဇရကျေလ်ပရောဖက်ဖြစ်လာချိန်တွင် လက်ခံရရှိခဲ့သော ပရောဖက်တာဝန်ဝတ္တရားသစ်တစ်ခုကို ဖန်တီးခြင်းဖြစ်သည်။ ၎င်းသည် ကောင်းကင်တမန်၏လက်တွင် ဖွင့်ထားသော “စာလိပ်ငယ်” အပေါ်အခြေခံသည် (ဗျာဒိတ် ၁၀:၂)။ သူသည် ပင်လယ်နှင့်ကုန်းပေါ်တွင် ခြေနှစ်ချောင်းစလုံး ရပ်နေပြီး အဆုံးသတ်ကာလအတွက် တစ်ကမ္ဘာလုံးဆိုင်ရာသတင်းစကားကို ယူဆောင်လာသည်။ လက်ျာလက်မြှောက်၍ ဖန်ဆင်းရှင်အား ကျိန်ဆိုလျက် “နောက်ထပ်နှောင့်နှေးခြင်း [ခရိုနိုး၊ အချိန်] မရှိတော့ပါ” (အခန်း ၆) ဟု ကျမ်းစာကျိန်ဆိုသည်။ သတ္တမတံပိုးသည် မကြာမီ မှုတ်တော့မည်ဖြစ်ပြီး “ဘုရားသခင်၏နက်နဲသောအရာ” သည် ပရောဖက်ပြုချက်အတိုင်း ပြည့်စုံတော့မည်ဖြစ်သည် (အခန်း ၇)။

A. The Dramatic End-time Setting of Revelation 10

The meaning of the three angels’ messages in Revelation 14 can be better understood if that segment of the prophecy is related to the vision of the “mighty angel” of Revelation 10. The angel who appears before the seventh trumpet sounds (verse 7) is “wrapped in a cloud, with a rainbow over his head, and his face was like the sun, and his legs like pillars of fire” (verse 1). This picture recalls the vision of the Son of man in Revelation 1:12–16 and Daniel’s description of a majestic being in Daniel 10:5, 6 and 12:5–7. Revelation 10 introduces Christ’s authoritative end-time message as the unsealing of Daniel’s prophecies for the time of the end (Dan. 8–12). The subject of Revelation 10 is the creation of a new prophetic commission, similar to the one Ezekiel received when he became a prophet (Eze. 3:1–3). It is based on the “little scroll,” open in the angel’s hand (Rev. 10:2). He stands with both feet on sea and land, bringing a universal message for the end-time. With an uplifted right hand he swears with a solemn oath to the Creator that there will “be no more delay [chronos, time]” (verse 6), and that the seventh trumpet will soon sound and “the mystery of God” will be accomplished in fulfillment of prophecy (verse 7).

 

သတ္တမတံပိုးကောင်းကင်တမန်သည် ကယ်တင်ခြင်းသမိုင်းတစ်ခုလုံး၏ ဖန်ဆင်းရှင်၏ရည်ရွယ်ချက် ပျော်ရွှင်စွာပြည့်စုံခြင်းကို ကြေညာသည်- “ကမ္ဘာ့နိုင်ငံတော်သည် ကျွန်ုပ်တို့၏သခင်နှင့် သူ၏ခရစ်တော်၏နိုင်ငံတော်ဖြစ်လာပြီး ထာဝရအုပ်ချုပ်တော်မူလိမ့်မည်” (ဗျာဒိတ် ၁၁:၁၅)။ သို့သော် ကောင်းကင်ကျိန်ဆိုချက်တွင် “အချိန်” မရှိတော့ဟူသော ပိုမိုတိကျသောအဓိပ္ပာယ်ပါရှိသည်။ အကယ်၍ ဒံယေလ၏ပရောဖက်ပြုချက်များနှင့် အမြစ်တွယ်နေသောဆက်စပ်မှုကို လက်ခံပါက ဖြစ်သည်။ ဒံယေလက ခရစ်တော်ဆန့်ကျင်သူအား သုံးချိန်ခွဲအုပ်ချုပ်ခွင့်ပေးထားသည်ဟု ဟောကိန်းထုတ်ခဲ့သည် (ဒံယေလ ၇:၂၅၊ ၁၂:၇)။ ဗျာဒိတ် ၁၀ ၏ တန်ခိုးကြီးသောကောင်းကင်တမန်သည် ဒံယေလ ၈:၁၄၊ ၁၂:၁၁၊ ၁၂ အပါအဝင် ပရောဖက်ပြုချက်အချိန်ကာလအားလုံး ကုန်ဆုံးသွားပြီဖြစ်ကြောင်း ကြေညာသောအခါ၊ ဘုရားသခင်၏ရည်ရွယ်ချက်ကို နှောင့်နှေးခြင်းမရှိတော့ပါ (MS ၅၉၊ ၁၉၀၀၊ ၇BC ၉၇၁၊ Shea ၁၉၉၂၊ ၃၀၂–၃၁၆)။

The angel of the seventh trumpet announces the joyful fulfillment of the Creator’s purpose of all salvation history: “The kingdom of the world has become the kingdom of our Lord and of his Christ, and he shall reign for ever and ever” (Rev. 11:15). However, a more specific meaning is implied in the heavenly oath that “time” shall be no more, if one is willing to consider its root connection with Daniel’s prophecies. Daniel predicted that the antichrist would be allowed to rule for three and a half times (Dan. 7:25; 12:7). When the mighty angel of Revelation 10 announces that all prophetic time periods (including those of Daniel 8:14; 12:11, 12) have expired, there will be no more delay in the accomplishment of God’s purpose (MS 59, 1900, in 7BC 971; Shea 1992, 302–316).

 

တန်ခိုးကြီးသောကောင်းကင်တမန်၏အမိန့်တော်သည် အရေးကြီးသည်။ ၎င်းသည် သတ္တမတံပိုးမမှုတ်မီ အဆုံးသတ်ကာလဘုရားသခင်၏လူမျိုးကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း ခေါ်ဆိုထားသည် (ဗျာဒိတ် ၁၀:၇)။ “ပင်လယ်နှင့်ကုန်းပေါ်တွင် ရပ်နေသောကောင်းကင်တမန်၏လက်တွင် ဖွင့်ထားသောစာလိပ်ကို ယူလော့” ပြီး “၎င်းကို စားလော့” ဟု အမိန့်ပေးသည် (အခန်း ၈၊ ၉)။ ဤပုံရိပ်ကို ဓမ္မဟောင်းပရောဖက်များက ဘုရားသခင်ထံမှ ပရောဖက်သတင်းစကားကို စုပ်ယူရန် ခေါ်ဆိုခံရချိန်တွင် သုံးစွဲခဲ့သည် (ယေရမိ ၁၅:၁၆၊ ဧဇရကျေ ၃:၁–၃)။ အဆုံးသတ်ကာလအသင်းတော်—အကြွင်းအကျန်—သည် စာလိပ်၏ဗျာဒိတ်ဆန်ဆန်သတင်းစကားကို သူ၏ကိုယ်ပိုင်တာဝန်ဝတ္တရားနှင့် တာဝန်အဖြစ် ပြုလုပ်ရမည်ဖြစ်သည်။

The command of the mighty angel is significant; it clearly calls on the end-time people of God (before the seventh trumpet sounds, Rev. 10:7), to “take the scroll which is open in the hand of the angel who is standing on the sea and on the land” and to “eat” it (verses 8, 9). This imagery was used by the OT prophets when they were called to assimilate a prophetic message from God (Jer. 15:16; Eze. 3:1–3). The end-time church—the remnant—must make the apocalyptic message of the scroll its own mission and mandate.

 

ဒံယေလက အဆုံးသတ်ကာလပရောဖက်ပြုချက်များကို တံဆိပ်ခတ်ထားသည်ဟု ရှင်းရှင်းလင်းလင်းဖော်ပြထားသည် (ဒံယေလ ၁၂:၄)။ သို့သော် ဗျာဒိတ် ၁၀:၈၊ ၂၂:၁၀ အရ ဘုရားသခင်က နောက်ဆုံးတွင် “ဖွင့်လှစ်” တော်မူမည်ဖြစ်သည်။ ဗျာဒိတ် ၁၀ ၏ ဘုရားသခင်၏ကောင်းကင်တမန်၏သန့်ရှင်းသောကတိတော်သည် ဒံယေလ ၁၂:၇ ရှိ ပရောဖက်ပြုချက်အချိန်များနှင့်ပတ်သက်သော အလားတူကျမ်းစာကျိန်ဆိုချက်ကို ထင်ဟပ်စေပြီး ပရောဖက်ပြုချက်အချိန်ကာလများ ကုန်ဆုံးသွားပြီဖြစ်ကြောင်း၊ လူသေများကို တရားစီရင်ရန်နှင့် သန့်ရှင်းသူများကို ဆုချရန် အချိန်ရောက်ပြီဟူသော ပျော်ရွှင်ဖွယ်သတင်းကို အာမခံသည် (ဗျာဒိတ် ၁၁:၁၈)။ William H. Shea (၁၉၉၂၊ ၂၉၉) ၏နိဂုံးချုပ်ချက်အတိုင်း- “တစ်ခုတွင် (ဒံယေလ ၁၂:၄) အဆုံးသတ်ကာလတိုင်အောင် တံဆိပ်ခတ်ထားသောစာလိပ်ရှိသည်။ အခြားတစ်ခုတွင် (ဗျာဒိတ် ၁၀:၂၊ ၅–၇) အဆုံးသတ်ကာလလတွင် ဖွင့်လှစ်ထားသောစာလိပ်ရှိသည်။”

Daniel states explicitly that the end-time prophecies had been sealed up (Dan. 12:4). But that message would finally be unsealed or “opened” by God, according to Revelation 10:8; 22:10. The sacred promise of the divine angel of Revelation 10 reflects the same oath regarding prophetic times in Daniel 12:7 and assures of the joyful tiding that the prophetic time periods have expired and that the time is at hand for the dead to be judged and for the saints to be rewarded (Rev. 11:18). As William H. Shea (1992, 299) concludes: “In one case (Dan. 12:4), we have a scroll that is sealed until ‘the time of the end.’ In the other case (Rev. 10:2, 5–7), we have a scroll that has been opened in the end of time.”

 

ကောင်းကင်တမန်၏ကျမ်းစာကျိန်ဆိုချက်ကို ကောင်းကင်၊ မြေ၊ ပင်လယ်နှင့် ရေတံခွန်များကို ဖန်ဆင်းတော်မူသောသူအား ကျိန်ဆိုထားခြင်းသည် ထူးခြားသည်။ ၎င်းသည် ဗျာဒိတ် ၁၄:၆၊ ၇ ရှိ ပထမကောင်းကင်တမန်၏သတင်းစကားနှင့် တိကျစွာဆက်စပ်နေသည်။ နှစ်ခုစလုံးသည် ကောင်းကင်၊ မြေ၊ ပင်လယ်နှင့် ရေတံခွန်များကို ဖန်ဆင်းတော်မူသောသူကို ကိုးကွယ်ရန် ခေါ်ဆိုထားသည်။ နှစ်ခုစလုံး၏အကြောင်းအရာနှင့် စကားလုံးများသည် ဓမ္မဟောင်းဆယ်ခုပညတ်တော်၏ စတုတ္ထပညတ်တော်မှ တိုက်ရိုက်လာခြင်းဖြစ်သည် (ထွက်မြောက်ရေး ၂၀:၈–၁၁)။ သို့သော် ဘုရားသခင်၏စကားတော်၏ ချိုမြိန်သောမျှော်လင့်ချက် (ဆာလံ ၁၁၉:၁၀၃) ကို ဘုရားသခင်၏ကျေးကျွန်များက မမျှော်လင့်ထားသော ခါးသောအရသာဖြင့် ခံစားရလိမ့်မည် (ဗျာဒိတ် ၁၀:၉၊ ၁၀)။ ခရစ်တော်၏ချဉ်းကပ်လာခြင်းကို ကြေညာသောအခါ သူတို့မျှော်လင့်ထားသည်အတိုင်း မဖြစ်ပေါ်သောအခါ ခါးသောစိတ်ပျက်အားငယ်မှုကို ခံစားရလိမ့်မည်။ ဆိုရိုးစကားအတိုင်း “မျှော်လင့်ချက်နှောင့်နှေးလျှင် နှလုံးကိုနာကျင်စေသည်” (သုတ္တံ ၁၃:၁၂)။

The emphatic elaboration of the angel’s oath by the Creator of heaven, earth, and sea (Rev. 10:6) is remarkable. It forms a specific link with the first angel’s message in Revelation 14:6, 7, which also calls for worship of God as the Creator. Both the theme and wording come directly from the fourth commandment of the Decalogue (Ex. 20:8–11). But the sweet hope of God’s words (Ps. 119:103) will be experienced by God’s servants with an unexpected bitterness (Rev. 10:9, 10). When the people of God announce the imminent advent of Christ, they will experience a bitter disappointment when their expectation is not realized as they had hoped.

As the proverb says: “Hope deferred makes the heart sick” (Prov. 13:12).

 

ခရစ်တော်ဆန့်ကျင်သူ၏ ပြန်လည်ထမြောက်ခြင်း၊ ယုံကြည်ခြင်း၏နောက်ဆုံးစမ်းသပ်မှုနှင့် ဘုရားသခင်၏ဒေါသအမျက်တော်သွန်းလောင်းခြင်းတို့သည် ပြည့်စုံရဦးမည်ဖြစ်သည် (ဗျာဒိတ် ၁၅–၁၈)။ သို့သော် ခါးသောစိတ်ပျက်အားငယ်မှုအတွေ့အကြုံသည် အချည်းနှီးမဟုတ်ပါ။ ၎င်းသည် ဘုရားသခင်၏ပြုပြင်ပေးမှုတွင် ရည်ရွယ်ချက်တစ်ခုကို ထမ်းဆောင်ခဲ့သည်- သူတို့၏ဘုရားသခင်ကို ဆီးကြိုရန် လူမျိုးတစ်မျိုးကို ပြင်ဆင်ရန် (အာမုတ် ၄:၁၂)၊ ခရစ်တော်နှင့် ခရစ်တော်ဆန့်ကျင်သူကြားတွင် ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်းကို နောက်ဆုံးဆုံးဖြတ်ချက်ချစေမည့် နောက်ဆုံးဧလိယလှုပ်ရှားမှုကို ပြင်ဆင်ရန် (မာလခိ ၄:၅၊ ၆၊ ဗျာဒိတ် ၁၄:၆–၁၂)။ ဤတာဝန်ဝတ္တရားသည် ကောင်းကင်အမိန့်တော် “လူမျိုးများ၊ နိုင်ငံများ၊ ဘာသာစကားများ၊ ဘုရင်များအကြောင်း ထပ်မံပရောဖက်ပြုရမည်” တွင် ပါဝင်သည် (ဗျာဒိတ် ၁၀:၁၁)။ ဤတန်ခိုးကြီးသောကောင်းကင်တမန်၏တာဝန်ဝတ္တရား (အခန်း ၁၁) သည် ဗျာဒိတ် ၁၄ ၏ ကောင်းကင်တမန်သုံးပါး၏သတင်းစကားတွင် ပိုမိုဖွင့်ဟထားသည်။ ဗျာဒိတ် ၁၀ နှင့် ၁၄ ၏ကောင်းကင်တမန်များသည် နီးကပ်စွာဆက်စပ်နေပြီး ဒံယေလစာအုပ်နှင့်၏ပရောဖက်ပြုချက်အချိန်များအပေါ်အခြေခံသော တရားစီရင်ခြင်းသတင်းစကားကို ကမ္ဘာလုံးဆိုင်ရာတာဝန်ဝတ္တရားနှင့် ဘုရားသခင်၏ယုံကြည်ကိုးစားမှုရှိသော အဆုံးသတ်ကာလအကြွင်းအကျန်လူမျိုး၏ ပြင်းထန်သောမူလအစကို ကိုယ်စားပြုသည်။

The resurgence of the antichrist, accompanied by the final test of faith and the outpouring of God’s wrath still had to be accomplished (Rev. 15–18). However, the bitter disappointment experience was not in vain. It served a purpose in divine providence: to prepare a people to meet their God (Amos 4:12); to prepare the final Elijah movement that would bring the whole world to the final decision between Christ and the antichrist (Mal. 4:5, 6; Rev. 14:6–12). This commission is embedded in the heavenly command “You must again prophesy about many peoples and nations and tongues and kings” (Rev. 10:11). This mandate of the mighty angel (verse 11) is unfolded still further in the threefold angels’ message of Revelation 14. The angels of Revelation 10 and 14 are intimately related, both representing thee dramatic origin of the end-time remnant of God’s people, who have a universal mission and divine credentials to proclaim a message of judgment based on the book of Daniel and its prophetic times.

 

ခ. ပထမကောင်းကင်တမန်၏သတင်းစကား (ဗျာဒိတ် ၁၄:၆၊ ၇)

“ထိုအခါ အခြားသောကောင်းကင်တမန်တစ်ပါးကို အလယ်ကောင်းကင်တွင် ပျံသန်းလာသည်ကို ငါမြင်၏။ သူ့တွင် မြေကြီးပေါ်နေထိုင်သူတိုင်း၊ လူမျိုးအပေါင်းတို့၊ အနွယ်အမျိုးများ၊ ဘာသာစကားများ၊ လူမျိုးတစ်မျိုးတိုင်းသို့ ကြေညာရန် ထာဝရဧဝံဂေလိတရားရှိသည်။ သူသည် ကျယ်လောင်သောအသံနှင့် ‘ဘုရားသခင်ကို ကြောက်ရွံ့လော့၊ ဂုဏ်ပြုလော့။ အကြောင်းမှာ သူ၏တရားစီရင်ခြင်းအချိန်ရောက်ပြီဖြစ်သည်။ ကောင်းကင်၊ မြေကြီး၊ ပင်လယ်နှင့် ရေတံခွန်များကို ဖန်ဆင်းတော်မူသောသူကို ကိုးကွယ်လော့’ ဟု ဟောပြောသည်” (ဗျာဒိတ် ၁၄:၆၊ ၇)။

B. The First Angel’s Message (Rev. 14:6, 7)

“Then I saw another angel flying in midheaven, with an eternal gospel to proclaim to those who dwell on earth, to every nation and tribe and tongue and people; and he said with a loud voice, ‘Fear God and give him glory, for the hour of his judgment has come; and worship him who made heaven and earth, the sea and the fountains of water’” (Rev. 14:6, 7).

 

ဗျာဒိတ်စာအုပ်၏ တရားဝင်နှင့်အနှစ်သာရဆိုင်ရာဗဟိုချက်မှာ အခန်းကြီး ၁၄ ဖြစ်သည်။ ၎င်းသညး ဘုရားသခင်၏တရားစီရင်ခြင်း (အခန်း ၇၊ ၁၄–၂၀) ကို တိကျစွာကိုင်တွယ်ထားသောအခန်းဖြစ်သည်။ ၎င်းသည် ခရစ်တော်ဆန့်ကျင်သူ (ပင်လယ်တိရစ္ဆာန်) နှင့် သူ၏မဟာမိတ် (ကုန်းပေါ်တိရစ္ဆာန်) တို့သည် သူတ်မှတ်ခြင်းနှင့် သန့်ရှင်းသူများကို ညှဉ်းဆဲခြင်းများကို ပြီးစီးပြီးနောက် လိုက်ပါလာသည် (ဗျာဒိတ် ၁၃)။ ဤအခန်းများ (ဗျာဒိတ် ၁၃၊ ၁၄) သည် ဒံယေလ ၇ ၏ အသေးစိတ်ဖွင့်ဟချဲ့ထွင်မှုဖြစ်သည်။

The focal point of the book of Revelation is formally and substantially chapter 14. It is the specific chapter that deals with God’s judgment (verses 7, 14–20). It follows after the antichrist (the sea beast) and his ally (the land beast) have accomplished their apostasy and persecution of the saints (Rev. 13). These chapters (Rev. 13; 14) constitute the detailed outworking of Daniel 7.

 

ဒံယေလ ၇ နှင့် ဗျာဒိတ် ၁၃၊ ၁၄ တွင် ကောင်းကင်နှင့်မြေကြီးကြားတွင် အလှည့်ကျလှုပ်ရှားနေသော ပရောဖက်ပြုချက်အလင်းတန်းများ၏ အပြိုင်အဆိုင်သည် အထူးအရေးကြီးသည်။ ဒံယေလ ၇:၂–၈ သည် လောကီအင်ပါယာများနှင့် “ဦးချိုငယ်” အာဏာ၏ သမိုင်းဆိုင်ရာအကြမ်းဖျင်းကို ပေးထားသည်။ ဤအကြမ်းဖျင်းသည် မြေကြီးပေါ်ရှိမြင်ကွင်းကို ကိုယ်စားပြုပြီး ကောင်းကင်ရှိတရားစီရင်ခြင်းမြင်ကွင်းဖြင့် သမိုင်းအရ အစားထိုးခံရသည် (ဒံယေလ ၇:၉၊ ၁၀)။ ဒံယေလ ၇:၁၁၊ ၁၂ တွင်မူ ဦးချိုငယ်အာဏာ၏လှုပ်ရှားမှုနှင့် ကံကြမ္မာကို ဆက်လက်လိုက်လံရန် မြေကြီးပေါ်သို့ ပြန်လည်ပြောင်းသည်။ အခန်း ၁၃ နှင့် ၁၄ သည် ကောင်းကင်ရှိ ခရစ်တော်၏တရားစီရင်ခြင်းလာရောက်ခြင်းမြင်ကွင်းကို အာရုံစိုက်သည်။ ဒံယေလ ၇ ရှိ ဤဖြစ်ရပ်အစဉ်အလာကို ဗျာဒိတ် ၁၃၊ ၁၄ တွင် လိုက်ပါပြီး ချဲ့ထွင်ထားသည်- မြေကြီးပေါ် (ဗျာဒိတ် ၁၃၊ ဒံယေလ ၇:၂–၈ နှင့်နှိုင်းယှဉ်ပါ)၊ ကောင်းကင် (ဗျာဒိတ် ၁၄:၁–၅၊ ဒံယေလ ၇:၉၊ ၁၀ နှင့်နှိုင်းယှဉ်ပါ)၊ မြေကြီးပေါ် (ဗျာဒိတ် ၁၄:၆–၁၃၊ ဒံယေလ ၇:၁၁၊ ၁၂ နှင့်နှိုင်းယှဉ်ပါ)၊ ကောင်းကင် (ဗျာဒိတ် ၁၄:၁၄–၂၀၊ ဒံယေလ ၇:၁၃၊ ၁၄ နှင့်နှိုင်းယှဉ်ပါ)။ ဤဆက်စပ်မှုတွင် ဒံယေလ၏ “လူသားကဲ့သို့သောသူ” (ဒံယေလ ၇:၁၃) ဟူသော စကားစုကို ဗျာဒိတ် ၁၄:၁၄ တွင် ထပ်ခါတလဲလဲသုံးစွဲထားသည်ကို သတိပြုရန်အရေးကြီးသည်။ ဤအချက်က Jacques B. Doukhan ၏နိဂုံးချုပ်ချက် (၁၃၃)- “ဒံယေလ ၇ ၏ကျမ်းချက်သည် ဗျာဒိတ် ၁၄ ၏စာရေးသူ၏စိတ်ထဲတွင် အခြားမည်သည့်ကျမ်းချက်ထက်မဆို ပိုမိုရှိနေသည်” ဟူသောအချက်ကို ထောက်ခံသည်။ ဒံယေလ ၇ နှင့် ဗျာဒိတ် ၁၃၊ ၁၄ ရှိ ပရောဖက်ပြုချက်ဖြစ်ရပ်များ၏တိုးတက်မှုကို နှိုင်းယှဉ်ရာတွင် Doukhan က “ဒံယေလ ၇ တွင် ဟောကိန်းထုတ်ထားသော ကောင်းကင်တရားစီရင်ခြင်းနှင့် ဗျာဒိတ် ၁၄ ၏ ကောင်းကင်တမန်သုံးပါး၏အော်ဟစ်သံသည် တိုက်ဆိုင်နေသည်” ဟု သတိပြုတွေ့ရှိသည် (၆၀)။

The parallelism of the alternate movements of the prophetic beacon light between heaven and earth in both Daniel 7 and Revelation 13, 14 is particularly important. Daniel 7:2–8 provides a historic outline of worldly empires, followed by the “little horn” power. This outline represents an earthly scene that is succeeded historically by a judgment scene in heaven (Dan. 7:9, 10). Daniel 7:11, 12, however, reverts to the earth to pursue the action of the little horn, as well as its destiny. Verses 13 and 14 focus on the heavenly scene of the coming of Christ in judgment. This sequence of events in Daniel 7 is followed and expanded in Revelation 13; 14: on earth (Rev. 13; cf. Dan. 7:2–8), in heaven (Rev. 14:1–5; cf. Dan. 7:9, 10), on earth (Rev. 14:6–13; cf. Dan. 7:11, 12), in heaven (Rev. 14:14–20; cf. Dan. 7:13, 14). In this connection it is significant that Daniel’s phrase “one like a son of man” (Dan. 7:13) is repeated in Revelation 14:14. This supports Jacques B. Doukhan’s conclusion (133): “The text of Daniel 7 seems, therefore, to be more than any other text in the mind of the author of Revelation 14.” Comparing the progression of prophetic events in both Daniel 7 and Revelation 13; 14, Doukhan observes, “The judgment of heaven predicted in Daniel 7 and the shout of the three messengers of Revelation 14 coincide” (60).

 

ဒံယေလ ၇ တွင်ဖော်ပြထားသော ကောင်းကင်တရားရုံးအစည်းအဝေး (“တရားရုံးသည် တရားစီရင်ရန်ထိုင်လေ၏၊ စာအုပ်များကိုဖွင့်လေ၏” [အပိုဒ် ၁၀]) နှင့် ပဌမကောင်းကင်တမန်၏သတင်းစကား၊ “ဘုရားသခင်ကို ကြောက်ရွံ့ပြီး ဘုရာသက္ကရာဇ်ပေးလော့။ အကြောင်းမူကား၊ ကိုယ်တော်၏တရားစီရင်ချိန်ခါရောက်ပြီ” (ဗျာဒိတ် ၁၄:၇) ဟူသော အပြိုင်အဆိုင်အခြေအနေနှစ်ခု၏ ဓမ္မသီအကျိုးသက်ရောက်မှုသည် ထင်ရှားလှသည်။ ကောင်းကင်တမန်၏ကြေညာချက်သည် ဒံယေလ ၇:၉-၁၀ တွင်ဖော်ပြထားသော ကောင်းကင်တရားရုံးအစည်းအဝေး၏အစပြုခြင်းကို တိုက်ရိုက်ရည်ညွှန်းခြင်းဖြစ်သည်။ ထိုကောင်းကင်တရားရုံးသည် မြေကြီးတစ်ဝှမ်းလုံးရှိ လူမျိုးတစ်စုလုံးအား ကောင်းကင်ဘုံ၌ နောက်ဆုံးတရားစီရင်ခြင်းစတင်ပြီဖြစ်ကြောင်း ကြေညာခြင်းဖြစ်သည်။

The theological implication of this parallel situation of the heavenly court session in Daniel 7 (“the court sat in judgment, and the books were opened” [verse 10]) and the first angel’s message, “Fear God and give him glory, for the hour of his judgment has come” (Rev. 14:7), is clear. The angel’s announcement refers directly to the beginning of the heavenly court session of Daniel 7:9, 10. It announces to the whole family of earth that the final judgment in heaven has begun.

 

ထိုကောင်းကင်တရားခွင်သည် ခရစ်တော်ဆီးကြောင်းသမ္မာစဉ်းလဲသူ (“ဒံယေလ ၇ တွင်ဖော်ပြထားသော အချို့ဦးချိုင့်ငယ်”) ထလာပြီး နိုင်ငံများကို ပရောဖက်ပြုချိန်သုံးချိန်ခွဲ၊ ပရောဖက်ပြုရက် ၁၂၆၀ (ဒံယေလ ၇:၂၅; ဗျာဒိတ် ၁၂:၆၊ ၁၄) အုပ်ချုပ်ပြီးမှသာ စတင်သည်။ ဤသည်မှာ ကောင်းကင်ဘုံ၌ ဘုရားသခင်၏စုံစမ်းစစ်ဆေးတရားစီရင်ချိန်ခါသည် ဘာသာရေးသည်းမခံမှုနှင့် ညှဉ်းဆဲမှုနှစ် ၁၂၆၀ ပြီးဆုံးသော ခရစ်နှစ် ၁၇၉၈ ခုနှစ်နောက်ပိုင်းတွင် စတင်ရမည်ဖြစ်ကြောင်း ဆိုလိုသည်။

This heavenly tribunal begins only after the antichrist (“the little horn” of Daniel 7) has risen and ruled over the nations for three and a half prophetic times, or 1260 prophetic days (Dan. 7:25; Rev. 12:6, 14). This implies that the hour of God’s investigative judgment in heaven would begin sometime after the 1260 years of religious intolerance and persecution had ended in A.D. 1798.

 

ပဌမကောင်းကင်တမန်၏ “ဘုရားသခင်ကိုကြောက်ရွံ့လော့” နှင့် ကောင်းကင်ယော်နှင့်မြေကြီး၊ ပင်လယ်နှင့် စမ်းရေတွင်းများကို ဖန်ဆင်းတော်မူသောအရှင်ကို “ကိုးကွယ်လော့” ဟူသော တောင်းဆိုချက်သည် ကောင်းကင်တရားစီရင်ချိန်ခါနှင့် ဖန်ဆင်းခြင်းကို ဆက်စပ်ထားသည်။ “ကောင်းကင်ယော်၊ မြေကြီး၊ ပင်လယ်နှင့် စမ်းရေတွင်းများကို ဖန်ဆင်းတော်မူသောအရှင်ကို ကိုးကွယ်ကြလော့” (ဗျာဒိတ် ၁၄:၇)။

The first angel’s appeal to “fear God” and to “worship Him” as the Creator of heaven and earth in the hour of heavenly judgment associates judgment with Creation: “And worship him who made heaven and earth, the sea and the fountains of water” (Rev. 14:7).

 

ဖန်ဆင်းရှင်ဖြစ်တော်မူသောအရှင်သည် ကိုယ်တော်၏ပဋိညာဉ်လူမျိုးအတွက် တရားသူကြီးနှင့် ကယ်တင်ရှင်အဖြစ် မောရှေ၊ ပထမကျမ်းနှင့် ဆာလံများစွာတွင် ထပ်ခါတလဲလဲ ပေါ်ထွက်လာသည်။ အထူးသဖြင့် ဣသရေလလူမျိုး၏ နှစ်စဉ်အတိုင်ပင်ခံနေ့ထုံးတမ်းများ (ဝတ်ပြုရာကျမ်း ၁၆) သည် ထိုနေ့၌ စစ်မှန်စွာနောင်တရသော ဖန်ဆင်းရှင်ကိုးကွယ်သူများကို နောင်တမရသောသူများနှင့် ခွဲခြားသော ယေဟောဝါ၏ တရားစီရင်ခြင်းအမှုကို မီးမောင်းထိုးပြထားသည်။ ထိုနေ့ကို “အလွန်အနားယူရန်ဥပုသ်နေ့” ဟု ခေါ်သည် (ဝတ်ပြုရာကျမ်း ၂၃:၂၇-၃၂)။ အတိုင်ပင်ခံနေ့၏ သန့်ရှင်းရေးထုံးတမ်းများသည် ဣသရေလလူမျိုးကို ဘုရားသခင်၏ ပဋိညာဉ်အရ ကိုးကွယ်သူများအဖြစ် တရားစီရင်ခြင်းနှင့် ထာဝရအရှင်၏ ကြီးမားသောနေ့ကို ညွှန်ပြထားသည်။

The Creator as the judge and Saviour of His own covenant people appears repeatedly in the writings of Moses, the prophets, and a number of psalms. Specifically, Israel’s annual rituals of the Day of Atonement (Lev. 16) highlighted the judgment work of Yahweh as one who separates the truly repentant worshipers of the Creator from the impenitent worshipers on that annual “sabbath of solemn rest” (Lev. 23:27–32). The cleansing rituals of the Day of Atonement thus pointed to God’s judgment of Israel as His professed covenant people, the great day of the Lord.

 

ဒံယေလကျမ်းတွင် “ကာလကုန်ချိန်အဘို့” (ဒံယေလ ၈:၁၇) သို့မဟုတ် “ကာလကုန်ချိန်၏ ခန့်အချိန်” (အပိုဒ် ၁၉) အတွက် ရူပါရုံသည် “နှစ်ထောင်သုံးရာညနှင့်နံနက်ပါမျှဖြစ်လျှင် တန်ဆောင်းတော်သည် ကိုယ်တိုင်မူလအတိုင်းပြန်ရလိမ့်မည်” (ဒံယေလ ၈:၁၄) ဟူ၍ အဆုံးသတ်သည်။ (အဓိပ္ပာယ်မှာ “သန့်ရှင်းစင်ကြယ်ခြင်း” သို့မဟုတ် “တရားဓမ္မရှိခြင်း” ဟူ၍လည်းဖြစ်သည်။) ဂရိဘာသာပြန်ကျမ်း (LXX) တွင် “သန့်ရှင်းစင်ကြယ်လိမ့်မည်” ဟု ဘာသာပြန်ထားသည်။ ဒံယေလ ၇ နှင့် ၈ ၏ အပြိုင်အဆိုင်အပေါ်အခြေခံ၍ ကာလကုန်ချိန်၌ ဘုရားသခင်၏တန်ဆောင်းတော်ကို “တရားဓမ္မရှိခြင်း” ဟူသော ဒံယေလ ၈:၁၄ ပဋိညာဉ်သည် ဒံယေလ ၇:၉-၁၀ ကောင်းကင်တရားရုံးအစည်းအဝေးနှင့် အတူတူပင်ဖြစ်သည်။ ဤတရားစီရင်ခြင်းစတင်ရန် ခန့်အချိန်မှာ နှစ်စဉ်ရက်နှစ်ထောင်သုံးရာပရောဖက်ပြုရက်များ၊ အမှန်တကယ်နှစ်များ၏အဆုံးဖြစ်သည် (နှစ်ရက်တရက်နိယာမအရ)။ ဤကာလသည် ခရစ်မပေါ်မီ ၄၅၇ ခုနှစ်တွင် စတင်သည်။ ကောင်းကင်တမန်ကိုယ်တိုင် ဒံယေလ ၈ ရူပါရုံကို ရှင်းပြချက်အရ (ဒံယေလ ၉:၂၄-၂၇) ဤနှစ်ပေါင်း ၂၃၀၀ သည် ခရစ်နှစ် ၁၈၄၄ ခုနှစ်တွင် ပြည့်စုံသည်။ (Sanctuary III. C. 2. a. [2] ကိုကြည့်ပါ။) ဤနှစ်သည် ကောင်းကင်တန်ဆောင်းတော်၌ ဘုရားသခင်၏တရားစီရင်ခြင်းအစည်းအဝေး စတင်သည့်နှစ်ဖြစ်သည် (ဒံယေလ ၇:၉-၁၀; ၈:၁၄၊ ၁၇၊ ၁၉)။ ပဌမကောင်းကင်တမန်သည် ဤအချက်ကို ကြေညာသည်။ ဘုရားသခင်၏တရားစီရင်ခြင်းရောက်လာပြီ။ ဤအသိသည် ပဌမကောင်းကင်တမန်၏သတင်းစကား၏ အရေးတကြီးဖြစ်သော “ဘုရားသခင်ကိုကြောက်ရွံ့ပြီး ဘုရာသက္ကရာဇ်ပေးလော့… ကိုးကွယ်ကြလော့” (ဗျာဒိတ် ၁၄:၇) နှင့် ပေါင်းစပ်မှသာ သန့်ရှင်းစေနိုင်သောတန်ဖိုးရှိသည်။

 

In the book of Daniel the vision “for the time of the end” (Dan. 8:17), or for “the appointed time of the end” (verse 19), culminates in the prediction “For two thousand and three hundred evenings and mornings; then the sanctuary shall be restored to its rightful state [literally, “shall be justified” or “vindicated”]” (Dan. 8:14). The LXX translates, “shall be cleansed.”

On the basis of the parallelism between Daniel 7 and 8, the event of the end-time “vindication” of the sanctuary of God of Daniel 8:14 equals the heavenly court session of Daniel 7:9, 10. The appointed time for this judgment to begin is the end of the 2300 prophetic days or literal years according to the year-day principle. This period is initiated in 457 B.C., according to the angel’s own elaboration of the Daniel 8 vision (Dan. 9:24–27). The period of 2300 literal years expires in A.D. 1844. (See Sanctuary III. C. 2. a. [2].) This year marks the beginning of God’s judgment session in the heavenly sanctuary (Dan. 7:9, 10; 8:14, 17, 19). This fact the first angel announces: God’s judgment has come. In itself such knowledge has no sanctifying value unless it is integrated in the urgency of the first angel’s message: “Fear God and give him glory, … and worship him” (Rev. 14:7).

 

ဤကောင်းကင်တောင်းဆိုချက်များကို ဓမ္မဟောင်းကျမ်းပုံစံအတိုင်း ဖော်ပြထားသည်။ ထို့ကြောင့် ရှေးဣသရေလလူမျိုးနှင့် ဘုရားသခင်၏ကျေးဇူးပဋိညာဉ်အခြေအနေတွင် နားလည်ရမည်။ မောရှေသည် “ဘုရားသခင်ကိုကြောက်ရွံ့ခြင်း” ကို ဘုရားသခင်၏ပညတ်တော်များကို ချစ်ခြင်းမေတ္တာပြည့်ဝသောနှလုံးသားနှင့် နာခံခြင်းနှင့် ချီးမွမ်းခြင်းကယ်တင်ခြင်းအမှုတော်နှင့် ဆက်စပ်ပြီး မကြာခဏသုံးသည် (တရားဟောရာကျမ်း ၅:၂၉; ၆:၂; ၈:၆; ၁၃:၄)။ ဟေဗြဲစကား “ဘုရားသခင်ကိုကြောက်ရွံ့ခြင်း” ဆိုသည်မှာ လွန်ကဲစွာလေးမြတ်ခြင်းကို ဆိုလိုပြီး ချစ်ခြင်းမေတ္တာနှင့် နာခံခြင်းဖြင့် ထင်ရှားသည် (တရားဟောရာကျမ်း ၁၀:၁၂-၁၃; ဒေသနာ ၁၂:၁၃ ကိုကြည့်ပါ)။ ဘုရားသခင်၏ ဧဂုတ္တူမှကယ်တင်ခြင်းကျေးဇူးကြောင့် မောရှေ၏ဣသရေလလူမျိုးအတွက် တောင်းဆိုချက်မှာ “သင်တို့သည် ထာဝရဘုရားကိုကြောက်ရွံ့၍ ကိုယ်တော်ကို ကိုးကွယ်ရ၍ ကိုယ်တော်နှင့်စပ်ယှက်၍ ကိုယ်တော်၏နာမတော်အားဖြင့် ကျိန်ဆိုရမည်။” “ထာဝရဘုရားကို ချစ်မြတ်နိုးရ၍ ကိုယ်တော်၏ပညတ်တော်၊ တရားစီရင်ခြင်း၊ စီရင်ချက်များနှင့် ပညတ်တော်များကို အစဉ်အမြဲစောင့်ရမည်” (တရားဟောရာကျမ်း ၁၀:၂၀; ၁၁:၁) ဟူ၍ဖြစ်သည်။

These heavenly appeals are expressed in terms typical of the OT, which must be understood, therefore, in their setting in God’s covenant of grace with ancient Israel. Moses often used the verb “to fear God” in connection with obeying God’s commandments from a heart full of love for God and His work of deliverance (Deut. 5:29; 6:2; 8:6; 13:4). The Hebrew phrase “fear God” refers to a trembling reverence for God, expressed in loving obedience (see Deut. 10:12, 13; Eccl. 12:13). On the basis of God’s gracious Exodus deliverance, Moses’ appeal to Israel was: “You shall fear the Lord your God; you shall serve him and cleave to him, and by his name you shall swear.” “You shall therefore love the Lord your God, and keep his charge, his statutes, his ordinances, and his commandments always” (Deut. 10:20; 11:1).

 

ဤအလင်းအရ ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၁၄ ပဌမကောင်းကင်တမန်၏ “ဘုရားသခင်ကိုကြောက်ရွံ့ပြီး ဘုရာသက္ကရာဇ်ပေးလော့” ဟူသော ခေါ်သံသည် ခရစ်ယာန်အသင်းတော်အား ခရစ်တော်၏ပွဲတော်ယဇ်ကို ချစ်ခြင်းမေတ္တာနှင့် ဘုရားသခင်၏ပညတ်တော်များကို နာခံခြင်းဖြင့် တုံ့ပြန်ရန် တိုက်တွန်းခြင်းဖြစ်သည်။ ကောင်းကင်ယော်နှင့်မြေကြီးကို ဖန်ဆင်းတော်မူသောအရှင်ကို ကိုးကွယ်ရန် ကောင်းကင်တမန်၏အလေးပေးချက်သည် ဘုရားသခင်၏ပညတ်တော်တွင် လျစ်လျူရှုခံရသော စတုတ္ထပညတ်တော်၊ သတ္တမနေ့ဥပုသ်နေ့ပညတ်ကို တိကျစွာညွှန်ပြသည် (ထွက်မြောက်ရာကျမ်း ၂၀:၈-၁၁)။ စစ်မှန်သောကိုးကွယ်မှုကို ပြန်လည်ထူထောင်ရန် ကောင်းကင်တမန်၏ခေါ်သံသည် မြေကြီးသားများကို ခရစ်တော်၏ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်းအတွက် ပြင်ဆင်ရန်ရည်ရွယ်ခြင်းဖြစ်သည်။ (Sabbath III. E. ကိုကြည့်ပါ။)

In this light the call of the first angel of Revelation 14 to “fear God and give him glory” is also an appeal to the Christian church to respond to Christ’s atoning sacrifice with loving obedience to God’s commandments. The angel’s stress on worshiping God as the Creator of heaven and earth (verse 7) points unmistakably to the neglected fourth commandment of the law of God, the seventh-day Sabbath precept (Ex. 20:8–11). The purpose of the angel’s call for the restoration of true worship is to prepare the inhabitants of the earth for the second coming of Christ. (See Sabbath III. E.)

 

C. ဒုတိယကောင်းကင်တမန်၏ သတင်းစကား (ဗျာဒိတ် ၁၄း၈)

“တစ်ဖန် ဒုတိယကောင်းကင်တမန်သည် လိုက်၍၊ ဘာဗုလုန်မြို့ကြီးသည် ပြိုလဲပြီ၊ ပြိုလဲပြီ။ သူသည် လူမျိုးတကာတို့ကို မိမိ၏ အနုညံ့စီးမှုများ၏ စပျစ်ရည်ကို တိုက်စေခဲ့သည်” ဟု ကြွေးကြော်သည် (ဗျာဒိတ် ၁၄း၈)။ “ဘာဗုလုန်” နှင့် သူမ၏ ပြိုလဲခြင်း၏ အဓိပ္ပာယ်ကို နားလည်ရန် အဆုံးသတ်ခေတ်ဘာဗုလုန်နှင့် အဇေယသမိုင်းတွင် ရှေးဘာဗုလုန်တို့၏ ပုံဖော်မှုဆက်နွယ်မှုကို ခွဲခြားသိမြင်ရမည်။ ဒုတိယကောင်းကင်တမန်သုံးသော စကားစုများသည် ရှေးဘာဗုလုန်အပေါ် ဣဇာယနှင့် ယေရမိ၏ ပျက်စီးခြင်းပရောဖက်ပြုချက်များကို ပေါင်းစပ်ထားခြင်းဖြစ်သည်။ “ဘာဗုလုန်သည် ပြိုလဲပြီ၊ ပြိုလဲပြီ။ သူမ၏ နတ်ဘုရားရုပ်တု အားလုံးကို မြေပေါ်သို့ ချိုးဖျက်တော်မူပြီ” (ဣဇာ ၂၁း၉)။ “ဘာထဲက ထွက်ပြေးကြလော့၊ လူတိုင်း အသက်ရှင်လျှင် ကိုယ့်ကိုယ်ကို ကယ်တင်လော့။ သူမ၏ အပြစ်ဒဏ်တွင် ဖြတ်တောက်ခြင်းမခံရကြနှင့်။ ဤသည်မှာ ထာဝရဘုရား၏ လက်စားချေခြင်းချိန်၊ သူမအား ပြန်ပေးတော်မူခြင်းဖြစ်သည်။ ဘာဗုလုန်သည် ထာဝရဘုရား၏ လက်တော်၌ ရွှေခွက်ဖြစ်၍ မြေကြီးတခုလုံးကို မူးယစ်စေခဲ့သည်။ လူမျိုးများသည် သူမ၏ စပျစ်ရည်ကို သောက်သုံးခဲ့ကြသဖြင့် လူမျိုးများ ရူးသွပ်သွားကြသည်” (ယေရမိ ၅၁း၆၊ ၇)။

C. The Second Angel’s Message (Rev. 14:8)

“Another angel, a second, followed, saying, ‘Fallen, fallen is Babylon the great, she who made all nations drink the wine of her impure passion” (Rev. 14:8). To understand the meaning of “Babylon” and her fall, it is mandatory to discern the typological connection of end-time Babylon with ancient Babylon in the history of Israel. The phrases used by the second angel are a conflation of doom oracles against ancient Babylon by Isaiah and Jeremiah: “Fallen, fallen is Babylon; and all the images of her gods he has shattered to the ground” (Isa. 21:9). “Flee from the midst of Babylon, let every man save his life! Be not cut off in her punishment, for this is the time of the Lord’s vengeance, the requital he is rendering her. Babylon was a golden cup in the Lord’s hand, making all the earth drunken; the nations drank of her wine, therefore the nations went mad” (Jer. 51:6, 7).

 

ဗျာဒိတ် ၁၄း၈ (နှင့် ၁၈း၂-၅) နှင့် ဓမ္မဟောင်းပရောဖက်ပြုချက်တို့၏ စာပေနှင့် အကြောင်းအရာဆိုင်ရာ ကိုက်ညီမှုများသည် ခရစ်ယာန်ပုံဖော်မှု (typology) ၏ အခြေခံဖွဲ့စည်းပုံကို တည်ထောင်ပေးသည် (LaRondelle 1983, 35–59)။ ရှေးဘာဗုလုန်၏ ဘုရားသခင်ဆိုင်ရာလက္ခဏာသည် ဓမ္မဟောင်းတွင် ထင်ရှားသည်။ ထိုမြို့သည် အဇေယလူနှင့် ထိုလူ၏ ပဋိညာဉ်ဘုရားသခင်နှစ်ဦးနှစ်ဘက်ကို ရန်ဘက်ပြုခဲ့သည်။ ဘုရားသခင်၏ လူမျိုးကို ဖိနှိပ်၍ ဘာဗုလုန်သို့ နှင်ထုတ်ခဲ့သည်။ အဇေယဘုရားကို ကဲ့ရဲ့ပြစ်တင်ခဲ့သည်။ နဗုခဒ်နေဇာ မှ ဘေလရှာဇာ အထိ ဘုရားသခင်၏ ဗိမာန်တော်ကို နင်းချေခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် ဘာဗုလုန်သည် ယေဟောဝါဘုရားကို ဆန့်ကျင်၍ ဘုရားသခင်၏ အဇေယလူကို ဆန့်ကျင်သည့် နှစ်ဖက်စလုံးတွင် စစ်ဆင်နွှဲခဲ့သည်။ ဘုရားသခင်၏ လက်စားချေခြင်းစီရင်ချက်သည် ဘာဗုလုန်သည် ဇိအုန်အပေါ် (ယေရမိ ၅၁း၂၄) နှင့် ဘုရားသခင်၏ ဗိမာန်တော်အပေါ် (အပိုဒ် ၁၁) ပြုမူခဲ့သော ဆိုးယုတ်မှုကြောင့် ဖြစ်သည်။ ဘာဗုလုန်သည် ဘုရားသခင်၏ အဇေယလူဖြစ်သော ဇိအုန်၏ ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်သည်။ ရှေးအဇေယလူနှင့် အဆုံးသတ်ခေတ် ဘုရားသခင်၏ လူတို့၏ ဘုရားသခင်ဆိုင်ရာ ဆက်နွယ်မှုကို ထည့်စဉ်းစားလျှင် နောက်ဆုံးအကြွင်းအကျန်လူမျိုးသည် အဇေယ၏ ကယ်တင်ခြင်းသမိုင်း၏ ပြည့်စုံခြင်းကို ကိုယ်စားပြုသည်။ ထို့ကြောင့် ဝိညာဉ်ရေးဘာဗုလုန်နှင့် ပဋိညာဉ်သစ်အကြွင်းအကျန်လူမျိုးတို့ကြား တူညီသော ရန်တွေ့မှုရှိသည်။

The literary and thematic correspondences between Revelation 14:8 (and 18:2–5) and OT prophecy establish the underlying structure of a Christian typology (LaRondelle 1983, 35–59). The theological characteristic of ancient Babylon is apparent in the OT: It was the archenemy of both Israel and her covenant God. It oppressed the people of God, took them into captivity to Babylon, blasphemed the God of Israel, and trampled the Temple of God underfoot from Nebuchadnezzar until Belshazzar. Babylon thus was at war on two fronts: against Yahweh, the God of Israel, and against the Israel of God. God’s verdict of retribution was caused by the evil that Babylon had committed against Zion (Jer. 51:24) and against God’s Temple (verse 11). Babylon was thus the antithesis of Zion, the Israel of God. Given the theological relationship between the Israel of old and the end-time people of God, the final remnant people represent the consummation of Israel’s salvation history. Thus the same enmity exists between spiritual Babylon and the new covenant remnant.

 

အသင်းတော်ခေတ်တွင် အဇေယ (သို့မဟုတ် ဇိအုန်) နှင့် ဘာဗုလုန်တို့၏ နောက်ဆုံးစစ်ပွဲ၏ ပဋိညာဉ်သစ်ပြည့်စုံခြင်းတွင် လူမျိုးစုနှင့် ပထဝီဝင်ကန့်သတ်ချက်မရှိ။ ဗျာဒိတ်ကျမ်းတွင် အဇေယနှင့် ဘာဗုလုန်ကို ဘုရားသခင်ဆိုင်ရာနှင့် ခရစ်တော်ဆိုင်ရာ၊ မယ်ရှိယယေရှုနှင့် ဆက်နွယ်မှုအရ ကမ္ဘာလုံးဆိုင်ရာအတိုင်းအတာဖြင့် သတ်မှတ်ရမည်။ ဓမ္မဟောင်းအမျိုးသားစကားလုံးများကို ဗျာဒိတ်ကျမ်းတွင် ခရစ်တော်၏ ကမ္ဘာလုံးဆိုင်ရာအသင်းတော်နှင့် ဆက်စပ်၍ သုံးသည်။ ရှေးဘာဗုလုန်သည် အဇေယပြည်ကို ကျူးကျော်၍ ဗိမာန်တော်ကို ဖျက်ဆီး၍ လူများကို ဘာဗုလုန်သို့ နှင်ထုတ်ခဲ့သည်နှင့်အတူတူ၊ အဆုံးသတ်ခေတ်ဘာဗုလုန်သည် ခရစ်တော်၏ ကမ္ဘာလုံးဆိုင်ရာအသင်းတော်ကို တိုက်ခိုက်၍ ကျွန်ခံစေသည်၊ ကောင်းကင်ပဋိညာဉ်သစ်ဗိမာန်တော်ကို ကဲ့ရဲ့ပြစ်တင်သည်၊ ခရစ်တော်၏ ဘုရားသခင်ဆိုင်ရာ အတိတ်တောင်းဆိုမှုကို အတုအယောင်ဖြန်ဖြေမှုနှင့် ကိုးကွယ်မှုစနစ်ဖြင့် အစားထိုးသည် (ဗျာဒိတ် ၁၃ နှင့် ၁၇)။ ဘာဗုလုန်သည် ခရစ်တော်၏ သစ္စာရှိသူများ၏ ရန်သူဖြစ်သည် (ဗျာဒိတ် ၁၇း၆)။

The new covenant fulfillment of the final conflict between Israel (or Zion) and Babylon during the church age has no ethnic or geographic restrictions. Israel and Babylon in the Apocalypse must be defined theologically and Christologically, that is, in their relation to Messiah Jesus. The OT national terms are applied in Revelation on a universal scale, in relation to the worldwide church of Christ. As ancient Babylon invaded the land of Israel, destroyed its Temple, and carried away its people into captivity, so end-time Babylon attacks and enslaves the universal church of Christ, blasphemes the new covenant temple in heaven, and replaces Christ’s divine intercession with a counterfeit system of mediation and worship (Rev. 13 and 17). Babylon is the archenemy of Christ’s faithful followers (Rev. 17:6).

 

ဗျာဒိတ် ၁၇ တွင် ဘာဗုလုန်ကို “အလွန်ပြည့်တန်ဆာ” ဟု သင်္ကေတဖြင့် ပုံဖော်ထားခြင်းသည် ဓမ္မဟောင်းပရောဖက်များမှ ယူသော ပဋိညာဉ်စကားလုံးဖြစ်သည်။ အဇေယ၏ ပရောဖက်များသည် ပဋိညာဉ်ဖောက်ပြန်သော လူမျိုးကို ယေဟောဝါ၏ “ဇနီး” ဖြစ်ရုံမျှမက မြေကြီးပေါ်တွင် အကြီးဆုံးပြည့်တန်ဆာဖြစ်သည်ဟု ထပ်ခါတလဲလဲ ပုံဖော်ခဲ့သည် (ဣဇာ ၁း၂၁; ယေရမိ ၃း၁-၃၊ ၈၊ ၉; ယေဇကျေလ ၁၆း၁၅-၃၄; ဟောရှေ ၂း၂၊ ၄)။ ထို့ကြောင့် အဇေယသည် ဘုရားသခင်၏ ပဋိညာဉ်ဒေါသကို လွတ်မြောက်မည်မဟုတ်။ ဗျာဒိတ်ကျမ်းတွင် အထူးသဖြင့် မိဖုရားယေဇဗေလနှင့် သူမ၏ ရက်စက်သော ဘာသာရေးအုပ်စိုးမှုသည် ခရစ်ယာန်အသင်းတော်တွင် ဖြစ်ပေါ်လာမည့် ပဋိညာဉ်ဖောက်ပြန်မှု၏ ရွေးချယ်ထားသော ပုံစံဖြစ်သည်။ ဤသည်မှာ ပေါလုသည် ၂ သက်သာလောနိတ် တွင် ပရောဖက်ပြုခဲ့သော ပဋိညာဉ်ဖောက်ပြန်မှုနှင့် အတူတူဖြစ်သည်။ အထူးသဖြင့် သုတိဒါ အသင်းတော်ကို “ယေဇဗေလအမျိုးသမီး” နှင့် သူမ၏ လှည့်ဖြားသောအယူဝါဒနှင့် မတော်မတရားကိုးကွယ်မှုကို သည်းခံသည်ဟု စွပ်စွဲခဲ့သည် (ဗျာဒိတ် ၂း၂၀-၂၃)။ ဗျာဒိတ် ၁၇ တွင် ဘာဗုလုန်သစ်ကို လူသတ်ပြည့်တန်ဆာမိဖုရားအဖြစ် ပုံဖော်ထားပြီး ဘုရားသခင်၏ သန့်ရှင်းသောအမျိုးသမီးနှင့် တိကျစွာ ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်သည်။ ထိုသန့်ရှင်းသောအမျိုးသမီး၏ သားသမီးများကို ညှဉ်းဆဲသတ်ဖြတ်ခံရသည် (ဗျာဒိတ် ၁၂)။ ဗျာဒိတ်ကျမ်းတွင် ခရစ်တော်သည် ဘာဗုလုန်ကို ရောမအင်ပါယာမဟုတ်ဘဲ၊ မယုံကြည်ဖောက်ပြန်သော အသင်းတော်အဖြစ် ဆက်စပ်ဖော်ပြသည်။

The symbolic portrayal of Babylon in Revelation 17 as the great “prostitute” is covenantal language borrowed from the OT prophets. Israel’s prophets had portrayed the apostate covenant people repeatedly as the “wife” of Yahweh who had become in their time the greatest “prostitute” on earth (Isa. 1:21; Jer. 3:1–3, 8, 9; Eze. 16:15–34; Hosea 2:2, 4). Israel would not, therefore, escape its judgment, the covenant wrath of God. The OT story of Queen Jezebel and her cruel religious rule over the northern kingdom of Israel constitutes, in particular, the chosen model or type of the apostasy that would develop within the Christian church in the book of Revelation. This is the same apostasy that Paul foretold in 2

ဗျာဒိတ် ၁၂ ရှိ အမျိုးသမီးကို ကယ်တင်သော်လည်း၊ ဗျာဒိတ် ၁၇ ရှိ အမျိုးသမီးကို သူမ၏ ယခင်ချစ်သူများက ဖျက်ဆီးသည် (အပိုဒ် ၁၆)။ ဗျာဒိတ် ၁၂ နှင့် ၁၇ ရှိ ပရောဖက်ပြဇာတ်သည် ပဋိညာဉ်သစ်လူမျိုးအတွက် ယေဇဗေလသမိုင်း ပြန်လည်ထပ်မံဖြစ်ပေါ်ခြင်းကို ညွှန်ပြသည်။ (LaRondelle 1992, 157–163 ကိုကြည့်ပါ)။ ပြည့်တန်ဆာသည် ခရစ်တော်၏ နောက်လိုက်များကို စစ်ဆင်ရေးဆင်နွှဲရာတွင် “နီမြန်းသောသားရဲ” ပေါ်တွင် ထိုင်နေသည် (ဗျာဒိတ် ၁၇း၃) ဟူသောကြောင့် ပိုမိုကျယ်ပြန့်စွာ ဘာဗုလုန်တွင် ကမ္ဘာ့အတိုင်းအတာဖြင့် အသင်းတော်နှင့် နိုင်ငံတို့ပါဝင်ပုံရသည်။ “မြေကြီးဘုရင်များသည် ထိုအလွန်ပြည့်တန်ဆာနှင့် အိမ်ထောင်ပြုကြသည်” ဟု ဆိုသည် (အပိုဒ် ၁၊ ၂)။ ဗျာဒိတ်ကျမ်းဆိုင်ရာ ဘာဗုလုန်သည် ဘာသာရေးထိန်းချုပ်မှုကို အများပြည်သူဆိုင်ရာမူဝါဒတွင် ခိုင်မာစေရန် အသင်းတော်နှင့် နိုင်ငံရေးအာဏာများ ပေါင်းစည်းမှုတွင် အဆုံးသတ်သည် (7BC 851)။ ရလဒ်မှာ သန့်ရှင်းသူများ အများအပြား သေဆုံးခြင်းဖြစ်သည် (ဗျာဒိတ် ၁၇း၆)။

Thessalonians. Specifically, the church of Thyatira is charged with tolerating “the woman Jezebel” and her deceptive teachings and false worship (Rev. 2:20–23). Revelation 17 pictures the new Babylon as a murderous prostitute queen (verses 3–6) in exact antithesis to the pure woman of God whose children are persecuted and murdered (Rev. 12). In the Apocalypse Christ thus correlates Babylon with an unfaithful, fallen church rather than with the Roman Empire.

While the woman of Revelation 12 is rescued, the woman of Revelation 17 is destroyed by her former lovers (verse 16). The prophetic drama in Revelation 12 and 17 suggests a basic repetition of the history of Jezebel for the new covenant people of God. (See LaRondelle 1992, 157–163.) Since the prostitute was “sitting on a scarlet beast” (Rev. 17:3) in her war against the followers of Christ (verse 6), in its wider sense Babylon seems to include church and state on a world scale. It is said that “the kings of the earth have committed fornication” with the great harlot Babylon (verses 1, 2). Apocalyptic Babylon as apostate Christianity culminates in an alliance of ecclesiastical and civil-political powers, “in order to consolidate religious control over public policy” (7BC 851). The result will be the death of many saints (Rev. 17:6).

 

ဘုရားသခင်၏ ကမ္ဘာသို့ နောက်ဆုံးသတိပေးသတင်းစကားတွင် ပဌမကောင်းကင်တမန်သည် စစ်မှန်သော တမန်တော်ကိုးကွယ်မှုကို ပြန်လည်ထူထောင်ရန် တောင်းဆိုသည် (ဗျာဒိတ် ၁၄း၆၊ ၇)။ ဤတောင်းဆိုချက်သည် အဆုံးသတ်ခေတ်တွင် ဘုရားသခင်၏ ဝိညာဉ်ရေးအဇေယလူသစ်ကို ဖန်ဆင်းသည်။ အတုအယောင်ဧဝံဂေလိတရားနှင့် ဘာသာရေးကိုးကွယ်မှုကို ဟောပြောခြင်းဖြင့် ထာဝရဧဝံဂေလိတရားကို ပြန်လည်နိုးကြားလာခြင်းကို ငြင်းပယ်ဆန့်ကျင်သူများကို ဒုတိယကောင်းကင်တမန်က “ပြိုလဲသော ဘာဗုလုန်” ဟု ခေါ်ဆိုသည် (အပိုဒ် ၈)။ ဘာဗုလုန်အပေါ် ဘုရားသခင်၏ ဤစီရင်ချက်သည် အဆုံးသတ်ခေတ်တွင် စစ်မှန်သော အဇေယလူကို ဖန်ဆင်းသော ကောင်းကင်တမန်၏ ကြေညာချက်ကို လိုက်၍ ဖြစ်ပေါ်လာသည်။

In God’s last warning message to the world, the first angel calls for a restoration of pure, apostolic worship (Rev. 14:6, 7). This appeal creates a new spiritual Israel of God in the end-time. Those who reject and oppose the revival of the eternal gospel by promulgating a counterfeit gospel and religious cultus are addressed by the second angel as fallen Babylon (verse 8). This divine sentence on Babylon thus follows the proclamation of the angel who creates the true Israel of the end-time.

 

ကောင်းကင်တမန်၏ “ဘာဗုလုန်မြို့ကြီးသည် ပြိုလဲပြီ၊ ပြိုလဲပြီ” ဟူသော စီရင်ချက်သည် ဘုရားသခင်၏ တရားရုံးစီရင်ချက်ဖြစ်ပြီး ဘာဗုလုန်၏ အကျင့်ပျက်ခြစားမှုကို အဓိကထား ကြေညာခြင်းဖြစ်သည်။ ဤစီရင်ချက်ကို ရှေးဘာဗုလုန်နန်းတော်နံရံတွင် ကောင်းကင်တမန်ရေးသားခဲ့သော စာတန်းနှင့် နှိုင်းယှဉ်နိုင်သည်။ ဒံယေလမှသာ နားလည်နိုင်ခဲ့ပြီး ဘေလရှာဇာအား “သင်သည် ချိန်ခွင်တင်ခံရ၍ ချို့တဲ့သည်ဟု တွေ့ရှိခဲ့သည် … သင်၏ နိုင်ငံကို ခွဲ၍ မီဒီယနှင့် ပါရှန်တို့အား ပေးလိုက်ပြီ” ဟု ရှင်းပြခဲ့သည် (ဒံယေလ ၅း၂၇၊ ၂၈)။

The angel’s verdict, “Fallen, fallen is Babylon the great” (verse 8), pronounces a divine court sentence and relates, therefore, primarily to the moral fall of Babylon. This verdict can be compared to the angel’s writing on the palace wall of ancient Babylon, which only Daniel could understand. His explanation to Belshazzar was “You have been weighed in the balances and found wanting; … your kingdom is divided and given to the Medes and Persians” (Dan. 5:27, 28).

 

ဘာဗုလုန်၏ သမိုင်းဝင်ပျက်စီးခြင်းသည် အကျင့်ပျက်ခြစားမှုကို ကြေညာပြီးမကြာမီ ဖြစ်ပေါ်ခဲ့သည် (ဒံယေလ ၅း၃၀၊ ၃၁)။ ဗျာဒိတ်ကျမ်းသည်လည်း အဆုံးသတ်ခေတ်ဘာဗုလုန်၏ စီရင်ချက် (ဗျာဒိတ် ၁၄း၈; ၁၈း၂-၈) နှင့် အမှန်တကယ် ပျက်စီးခြင်း (သတ်မှတ်ကာလပြီးဆုံးပြီးနောက် သတ္တမဘေးအောက်တွင် ဗျာဒိတ် ၁၆း၁၇-၂၁; ၁၈း၂၀; ၁၉း၂) ကို ခွဲခြားထားသည်။ ဒုတိယကောင်းကင်တမန်သည် ဘုရားသခင်၏ လူတို့ကို ပြိုလဲသော ဘာဗုလုန်မှ ထွက်လာရန် ခေါ်ဆိုသည်။ သို့မှသာ သူမ၏ အပြစ်နှင့် စီရင်ချက်တွင် ပါဝင်ခြင်းမှ လွတ်မြောက်နိုင်မည် (ဗျာဒိတ် ၁၈း၁-၅)။

The historical fall of Babylon took place shortly after its moral fall was announced (Dan. 5:30, 31). Revelation likewise distinguishes between the end-time verdict of the fall of Babylon (Rev. 14:8; 18:2–8) and the actual destruction of Babylon under the seventh plague when probationary time has closed (Rev. 16:17–21; 18:20; 19:2). The second angel calls God’s people to come out of fallen Babylon so they can escape participation in her culpability and judgment (Rev. 18:1–5).

 

D. တတိယကောင်းကင်တမန်၏ သတင်းစကား (ဗျာဒိတ် ၁၄း၉-၁၁)

တတိယကောင်းကင်တမန်သည် ပဌမ၊ ဒုတိယ ကောင်းကင်တမန်နှစ်ပါးကို “လိုက်၍” ဟု ဆိုသည်။ ထို့ပြင် သူ၏ သတင်းစကားသည် ပဌမ၊ ဒုတိယ ကောင်းကင်တမန်များ၏ သတင်းစကားနှင့် ခွဲမရသော တစ်ခုတည်းသော ယူနစ်ဖြစ်သည်။ ဤနေရာတွင် ပြောင်းပြန်လှန်၍မရနိုင်သော အစဉ်လိုက်ရှိသော်လည်း၊ ကောင်းကင်တမန်သုံးပါးသည် တစ်ခုတည်းသော ပေါင်းစပ်သုံးဆသတင်းစကားအဖြစ် ပျံသန်းနေဆဲဖြစ်သည် (V. A. ကိုကြည့်ပါ)။

D. The Third Angel’s Message (Rev. 14:9–11)

The third angel is said to “follow” the first two. At the same time, his message forms an unbreakable unit with the first and second angels’ messages. While we have here an irreversible sequential order, all three continue in flight as one unified threefold message (see V. A).

 

“တစ်ဖန် တတိယကောင်းကင်တမန်သည် သူတို့နောက်သို့ လိုက်၍၊ အကြင်သူသည် သားရဲနှင့် သူ၏ရုပ်တုကို ကိုးကွယ်၍၊ နဖူးပြင် သို့မဟုတ် လက်ပေါ်တွင် အမှတ်အသားကို ခံယူလျှင်၊ ထိုသူသည် ဘုရားသခင်၏ ဒေါသတော်ခွက်ထဲသို့ ရောနှောခြင်းမရှိဘဲ သွန်းလောင်းထားသော ဒေါသတော်စပျစ်ရည်ကို သောက်ရလိမ့်မည်။ သန့်ရှင်းသော ကောင်းကင်တမန်များရှေ့တော်၌၊ သိုးသငယ်ရှေ့တော်၌ မီးနှင့် ကနဦးမီးလျှို ဖြင့် ညှဉ်းဆဲခြင်းကို ခံရလိမ့်မည်။ ထိုသူတို့၏ ညှဉ်းဆဲခြင်းမီးခိုးသည် အစဉ်အမြဲ တက်နေလိမ့်မည်။ သားရဲနှင့် သူ၏ရုပ်တုကို ကိုးကွယ်သူ၊ သူ၏နာမတော်၏ အမှတ်အသားကို ခံယူသူများသည် ညအခါ နေ့အခါ အနားရသည်မရှိ” ဟု ကြီးသောအသံနှင့် ကြွေးကြော်သည် (ဗျာဒိတ် ၁၄း၉-၁၁)။

“And another angel, a third, followed them, saying with a loud voice, ‘If any one worships the beast and its image, and receives a mark on his forehead or on his hand, he also shall drink the wine of God’s wrath, poured unmixed into the cup of his anger, and he shall be tormented with fire and sulphur in the presence of the holy angels and in the presence of the Lamb. And the smoke of their torment goes up for ever and ever; and they have no rest, day or night, these worshipers of the beast and its image, and whoever receives the mark of its name’” (Rev. 14:9–11).

 

ဗျာဒိတ် ၁၄ ရှိ တတိယကောင်းကင်တမန်၏ သတိပေးချက်သည် အဆုံးသတ်ခေတ်အသင်းတော်အတွက် အထူးတာဝန်ဖြစ်သည်။ ၎င်းသည် ခရစ်ဝိညာဉ်ဆန့်ကျင်ရေးသမား (ဗျာဒိတ် ၁၃ ရှိ “သားရဲ”) ၏ အာဏာရှင်ဆန်သော တောင်းဆိုချက်များကို ရင်ဆိုင်နိုင်စေပြီး မြေကြီးသားအားလုံးအား “သားရဲ၏ အမှတ်အသား” တပ်ဆောင်ခြင်းကို ဆန့်ကျင်သတိပေးနိုင်စေသည်။ ဤသတိပေးသတင်းစကားသည် ဘာဗုလုန်၏ “စပျစ်ရည်” ကို သောက်သုံးသူများ၏ မလွှဲမရှောင်သာ အကျိုးဆက်ကို သတိပေးသည်။ မည်သူမဆို ထိုစပျစ်ရည်ကို သောက်သုံးလျှင် “ဘုရားသခင်၏ ဒေါသတော်ခွက်ထဲသို့ ရောနှောခြင်းမရှိဘဲ သွန်းလောင်းထားသော ဒေါသတော်ကို သောက်ရလိမ့်မည်” ဟု ဆိုသည် (ဗျာဒိတ် ၁၄း၁၀)။ “ရောနှောခြင်းမရှိသော” ဘုရားသခင်၏ ဒေါသတော် (အပိုဒ် ၁၀) ဆိုသည်မှာ ယခင်ကဲ့သို့ ဘုရားသခင်၏ သနားကရုဏာတော်ဖြင့် လျော့ပါးစေတော့မည်မဟုတ်ကြောင်း ညွှန်ပြသည် (ဟဗက္ကုတ် ၃း၂; ဒံယေလ ၉း၁၁၊ ၁၂၊ ၁၆-၁၈)။ တတိယကောင်းကင်တမန်သည် ဘုရားသခင်၏ ဒေါသတော်ကို ဘာဗုလုန်အပေါ် သွန်းလောင်းသော နောက်ဆုံးဘေးခုနစ်ပါးကို ကြေညာသည် (ဗျာဒိတ် ၁၅း၁; ၁၆)။

The solemn warning of the third angel in Revelation 14 constitutes a specific mandate for the end-time church. It allows the church to face the totalitarian claims of the antichrist (the “beast” of Rev. 13) and to warn against the imposition of the mark of the “beast” on all the inhabitants of the earth. The warning message alerts true believers to the inescapable consequences of drinking the “wine” of Babylon. Whoever does, it says, “shall drink the wine of God’s wrath, poured unmixed into the cup of his anger” (Rev. 14:10). The warning concerning the “unmixed” wrath of God (verse 10) suggests that God’s judgment shall no longer contain His mitigating mercy, as in the past (Hab. 3:2; Dan. 9:11, 12, 16–18). The third angel announces the judgment, the seven last plagues, as the outpouring of God’s wrath on Babylon (Rev. 15:1; 16).

 

တတိယကောင်းကင်တမန်သည် လူသားများအား တွေ့ကြုံခံစားရဖူးသော အကြောက်ရွံ့ဆုံး ခြိမ်းခြောက်ချက်ကို ထုတ်ဖော်သည်။ ဗျာဒိတ် ၁၄း၆-၁၂ ရှိ သုံးဆသတိပေးချက်၏ ရှင်းလင်းသော ရည်ရွယ်ချက်မှာ မြေကြီးသားများကို ခရစ်တော်၏ ဒုတိယတမူထမ်းပိုးလာခြင်းအတွက် ပြင်ဆင်စေရန်ဖြစ်သည် (အပိုဒ် ၁၄-၂၀ ကိုကြည့်ပါ)။ သတင်းစကား၏ ဗဟိုအကြောင်းအရာကို ဗျာဒိတ် ၁၄း၁၂ တွင် ဖော်ပြထားသည်။ “ဤနေရာတွင် ဘုရားသခင်၏ ပညတ်တော်များကို စောင့်ရှောက်၍ ယေရှု၏ ယုံကြည်ခြင်းတရားကို စွဲကိုင်ထားသော သန့်ရှင်းသူများ၏ သည်းခံခြင်းရှိသည်” ဟူ၍ ဖြစ်သည်။ ဤကျမ်းချက်သည် သုံးဆသတိပေးသတင်းစကား (အပိုဒ် ၆-၁၁) ၏ ရလဒ်ကို ဖော်ပြသည်။ သားရဲနှင့် သူ၏ရုပ်တု၏ ခရစ်ဝိညာဉ်ဆန့်ကျင်ရေးအာဏာများ၏ ပြင်းထန်စွာ ဆန့်ကျင်တိုက်ခိုက်မှုရှိသော်လည်း၊ သားရဲ၏ အမှတ်အသားကို ငြင်းပယ်သူများကို ခြိမ်းခြောက်သော်လည်း၊ ဘုရားသခင်၏ သန့်ရှင်းသူများသည် “ထာဝရဘုရားကို ကြောက်ရွံ့ခြင်း” ဖြင့် ကိုးကွယ်မှုတွင် သည်းခံခြင်း သို့မဟုတ် ဇွဲရှိကြသည်။ “ဘုရားသခင်ကို ကြောက်ရွံ့လော့၊ ဂုဏ်ကျေးဇူးပေးလော့” ဟူသော ဘုရားသခင်၏ တောင်းဆိုချက် (အပိုဒ် ၇) သည် ကမ္ဘာအနှံ့တွင် သစ္စာရှိကိုးကွယ်သူ အကြွင်းအကျန်ကို ထိရောက်စွာ ဖြစ်ထွန်းစေလိမ့်မည် (အပိုဒ် ၁၂)။ “ဘုရားသခင်ကို ကြောက်ရွံ့ခြင်း” ဆိုသည်မှာ ဘုရားသခင်၏ သန့်ရှင်းသော ပညတ်တော်များကို စောင့်ရှောက်ခြင်းကို ပြန်သတိရစေသည် (တရားဟော ၅း၂၉; ၈း၆; ၁၀း၁၂၊ ၁၃; ဒေသနာ ၁၂း၁၃)။ ထိုပညတ်တော်များသည် ဘုရားသခင်၏ အလိုတော်နှင့် ဇာတိရုပ်ကို ဖော်ပြသည်။

The third angel sounds the most fearful threat ever addressed to mortals. As an indissolubly united message, the clear purpose of the threefold warning of Revelation 14:6–12 is to prepare the inhabitants of the earth for the second advent of Christ (see verses 14–20). The central theme of the message is expressed in Revelation 14:12: “Here is a call for the endurance of the saints, those who keep the commandments of God and the faith of Jesus.” This text describes the result of the threefold warning message (verses 6–11). In spite of fierce opposition by the anti-Christian powers of the beast and its image, in spite of their threat against those who refuse to accept the mark of the beast, the saints of God persevere or endure in worshiping Him in “the fear of the Lord.” The divine appeal to “fear God and give him glory” (verse 7) will be effective in that all over the world a faithful remnant of true worshipers endures (verse 12). The “fear of God” recalls the keeping of God’s sacred commandments (Deut. 5:29; 8:6; 10:12, 13; Eccl. 12:13), which present a revelation of God’s will and character.

 

ကောင်းကင်တမန်၏ ကောင်းကင်၊ မြေ၊ ပင်လယ်နှင့် စမ်းရေတွင်းများကို ဖန်ဆင်းတော်မူသော ဘုရားသခင်ကို ကိုးကွယ်ရန် တောင်းဆိုချက်သည် ဖန်ဆင်းခြင်းအမှုတော်၏ အမှတ်အသားဖြစ်သော ဥပုသ်နေ့ကို တိကျစွာ ညွှန်ပြသည် (ကမ္ဘာဦး ၂း၁-၃)။ ဘုရားသခင်၏ အကြွင်းအကျန်လူမျိုးကို ဘုရားသခင်၏ ပဋိညာဉ်ပညတ်တော်ကို နာခံရုံမျှမက ယေရှု၏ ယုံကြည်ခြင်းတရားကို စွဲကိုင်ထားခြင်းဖြင့်လည်း သွင်ပြင်လက္ခဏာရှိသည် (ဗျာဒိတ် ၁၄း၁၂)။ ထိုသို့သော ယုံကြည်ခြင်းသည် တရားဓမ္မမျှတမှုကို အားထုတ်ခြင်း သို့မဟုတ် ကိုယ်ကျင့်တရားဖြင့် ဖြောင့်မတ်ခြင်းကို ငြင်းပယ်သည်။ “ယေရှု၏ ယုံကြည်ခြင်းတရား” ဆိုသည်မှာ ဓမ္မသစ်တွင် ယေရှုနှင့် သူ၏ အဆုံးအမများကို ရည်ရွယ်ချက်အဖြစ် ယူသော ယုံကြည်ခြင်းဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်၏ သားတော်နှင့် မယ်ရှိယအဖြစ် ယေရှုကို ယုံကြည်ခြင်းဖြစ်သည် (ယောဟန် ၆း၂၉; ယာကုပ် ၂း၁)။ ဤအဓိပ္ပာယ်ဖြင့် ခရစ်တော်သည် ပေါဂမုံအသင်းတော်ကို သူ၏ နာမတော်နှင့် အဆုံးအမများကို အသေခံခြင်း အထိ စွဲကိုင်ထားသည်ဟု ချီးကျူးခဲ့သည်။ “သင်သည် ငါ့နာမတော်ကို တင်းတင်းကျပ်ကျပ် စွဲကိုင်ထား၍ ငါ့ယုံကြည်ခြင်းတရားကို မငြင်းပယ်ခဲ့” ဟု ဆိုခဲ့သည် (ဗျာဒိတ် ၂း၁၃)။ ဗျာဒိတ် ၁၄း၁၃ တွင် ကောင်းကင်မှ အသံတစ်သံက “ယခုမှစ၍ ထာဝရဘုရားထဲတွင် သေသူများသည် မင်္ဂလာရှိကြသည်” ဟု ကောင်းချီးပေးသည်။ ဆိုလိုသည်မှာ သားရဲ၏ အုပ်စိုးမှုနှင့် နောက်ဆုံးစစ်ပွဲကာလအတွင်း သေဆုံးသူများဖြစ်သည်။ သူတို့၏ အမှုအရာများသည် သူတို့နှင့်အတူ လိုက်ပါသည်ဟု အာမခံချက်ရှိသည်။ ဆိုလိုသည်မှာ အဆုံးသတ်ခေတ် ညှဉ်းဆဲခြင်းတွင် ဘုရားသခင်၏ ပညတ်တော်များအပေါ် သစ္စာရှိမှုနှင့် ယေရှုအပေါ် အသက်ရှင်သော ယုံကြည်ခြင်းသည် သန့်ရှင်းသူများကို တရားစီရင်ခြင်းသို့ လိုက်ပါသွားပြီး ဘုရားသခင်၏ ခွင့်မပြုခြင်း ဆုလာဘ်ကို ယူဆောင်လာသည်။ ခရစ်တော်နှင့် ခရစ်ဝိညာဉ်ဆန့်ကျင်ရေးသမား၊ ယုံကြည်ခြင်း၏ နောက်ဆုံးကြီးမားသော စမ်းသပ်ခြင်းတွင် ထာဝရဘုရားသခင်၏ ကံကြမ္မာများ ဆုံးဖြတ်ခံရသည်။

 

The angel’s appeal to worship God as the Creator of heaven and earth (Rev. 14:7) points directly to the Sabbath as the memorial of God’s work of creation (Gen. 2:1–3). The remnant people of God are characterized not only by their obedience to God’s covenant law, but also by keeping the “faith of Jesus” (Rev. 14:12). Such faith excludes the attitude of legalism or works-righteousness. This “faith of Jesus” means in the NT the faith that has Jesus and His teachings as its object: exercising faith in Jesus as God’s Son and Messiah (John 6:29; James 2:1). In this sense Christ commended the church of Pergamum for keeping faith in His name and teachings to the point of martyrdom: “You hold fast my name and you did not deny my faith” (Rev. 2:13).

In Revelation 14:13 a voice from heaven blesses those “who die in the Lord henceforth,” that is, during the final conflict with the rule of the beast. They are assured that “their deeds follow them!” which means that their fidelity to God’s commandments and their living faith in Jesus in the end-time persecutions accompany the saints to the judgment and bring them the reward of divine approval. Eternal destinies are at stake in the final clash between Christ and the antichrist, the last great test of faith in Jesus.

 

ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၁၄:၁၂ တွင် ဖော်ပြထားသော သစ္စာရှိသူများသည် ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၁၂:၁၇ တွင် မိန်းမတို့၏သားစဉ်မြေးဆက်၏ “ကျန်ကြွင်းသောသူ” ဟူသော ယုံကြည်သူအပေါင်းနှင့် တူညီသောအဖွဲ့အစည်းဖြစ်သည် (ကီးဗီ)။ ဤကျမ်းချက်နှစ်ခုစလုံးသည် ကာလဆုံးချိန်၌ ယေရှုခရစ်၏လူမျိုးတို့သည် ယေရှုခရစ်အား အသက်ရှင်သောယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့်လည်းကောင်း၊ ထိုသူတို့အား ထားရှိတော်မူသော ယေရှု၏သက်သေခံချက်အားဖြင့်လည်းကောင်း၊ ဘုရားသခင်၏ပညတ်တော်များကို စောင့်ထိန်းကြောင်းကို အလေးပေး၍ ဖော်ပြထားသည် (ဗျာ ၁၉:၁၀)။ ထိုသူတို့သည် ဘုရားသခင်၏ကယ်တင်ခြင်းကျေးဇူးတော်ကို ထိုဘုရားသခင်၏သန့်ရှင်းသောပညတ်တော်နှင့် တရားစီရင်ခြင်း၌ ကိုယ်ကျင့်တရား၏စံနှုန်းအဖြစ် ပေါင်းစည်းထားသော တမန်တော်များ၏ဧဝံဂေလိတရားမကို ဆုပ်ကိုင်ထားကြသည် (ရောမ ၂:၁၂–၁၆)။ ဤယေရှု၏သန့်ရှင်းသောသက်သေခံချက် သို့မဟုတ် “ပရောဖက်ပြုခြင်း၏ဝိညာဉ်” ကြောင့် တမန်တော်များနှင့် သူတို့၏နောက်လိုက်များသည် ညှဉ်းဆီးခြင်းကို ခံကြရသည် (ဗျာ ၁:၉; ၆:၉; ၁၉:၁၀)။ ကာလဆုံးချိန်၌ ခရစ်တော်၏အသင်းတော်သည် ဘုရားသခင်၏ပညတ်တော်များကိုလည်းကောင်း၊ ယေရှု၏သက်သေခံချက်ကိုလည်းကောင်း သစ္စာရှိစွာ ဆက်လက်ထားရှိမည်ဖြစ်သည် (ဗျာ ၁၂:၁၇)။ တတိယမြောက်ကောင်းကင်တမန်သည် သားရဲနှင့်တကွ ထိုသားရဲ၏ပုံတော်ကို ကိုးကွယ်ခြင်းနှင့် သားရဲ၏အမှတ်အသားကို နဖူးပြင် သို့မဟုတ် လက်ျာလက်ပေါ်၌ ခံယူခြင်း၏ ကြောက်မက်ဖွယ်အကျိုးဆက်များကို သတိပေးထားသည် (ဗျာ ၁၄:၉၊ ၁၀)။ ဤပဋိပက္ခသည် ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၁၃:၁၅–၁၇ တွင် ဖော်ပြထားသော သားရဲ၏အမှတ်အသားကို လူအပေါင်းတို့အား ကမ္ဘာလုံးဆိုင်ရာအတင်းအကျပ်ချမှတ်ခြင်းကို သတိတရဖြစ်စေသည်။ ကာလဆုံးချိန်၏အကျပ်အတည်းသည် အမှန်တကယ် ကမ္ဘာလုံးဆိုင်ရာအရေးကြီးမှုရှိသည်မှာ နောက်ဆုံးတွင် အမှန်တရားကိုးကွယ်ခြင်း သို့မဟုတ် ရုပ်တုကိုးကွယ်ခြင်းဆိုင်ရာ ကိစ္စဖြစ်သောကြောင့်ဖြစ်သည် (ဗျာ ၁၃:၁၅; ၁၄:၉၊ ၁၁; ၁၆:၂; ၁၉:၂၀)။ ထို့ကြောင့် အမှတ်အသားကို ဘာသာရေးကိုးကွယ်မှုနယ်ပယ်၌ ပေးသည်။ သိုးသငယ်ချွန်နှစ်ချွန်ရှိသော ဒုတိယသားရဲ၊ “လိမ်ညာသောပရောဖက်” ဟုလည်းခေါ်သည်၊ နိမိတ်လက္ခဏာများ၏လှည့်စားမှုအားဖြင့် လူအပေါင်းတို့ကို ပင်လယ်မှထွက်လာသော သားရဲကို ကိုးကွယ်ရန် အတင်းအကျပ်လုပ်နိုင်သည် (ဗျာ ၁၃:၁၃၊ ၁၄; ၁၉:၂၀)။

 

The faithful ones in Revelation 14:12 are the same group of believers as “the remnant” of the woman’s seed in Revelation 12:17 (KJV). Both Scripture passages stress the point that the end-time people of Jesus are keeping God’s commandments through a living faith in Jesus and in His testimony to them (Rev. 19:10). They hold on to or maintain the apostolic gospel message that unites God’s saving grace with His sacred law as the standard of character in the judgment (Rom. 2:12–16). For this sacred testimony of Jesus or “spirit of prophecy” the apostles and their followers had suffered persecution (Rev. 1:9; 6:9; 19:10). The end-time church of Christ will be loyal both to the commandments of God and to the testimony of Jesus (Rev. 12:17).

The third angel warns against the dreadful consequences of worshiping the beast and its image, and of receiving the mark of the beast either on the forehead or on the right hand (Rev. 14:9, 10). This conflict recalls Revelation 13:15–17, where the worldwide imposition of the mark of the beast on all peoples is portrayed. The end crisis is clearly of universal importance because ultimately it concerns the matter of true or idolatrous worship (verse 15; 14:9, 11; 16:2; 19:20). Therefore the mark is given in the context of religious cultus. A second beast, with two lamblike horns, also called the “false prophet,” is able to force all to worship the sea beast through the deception of miraculous signs (Rev. 13:13, 14; 19:20).

 

နောက်ဆုံးတွင် ပင်လယ်သားရဲ၏ကိုးကွယ်မှုကို ငြင်းပယ်သူတို့အပေါ် သေဒဏ်ချမှတ်ခြင်းဖြင့် နိုင်ငံရေးအရ အတင်းအကျပ်ချမှတ်သည် (ဗျာ ၁၃:၁၅)။ နောက်ဆုံးတွင် သားရဲ၏အမှတ်အသားကို မခံယူသူတို့အပေါ် စီးပွားရေးပိတ်ဆို့မှုကို အကောင်အထည်ဖော်သည် (ဗျာ ၁၃:၁၆၊ ၁၇)။ ရလဒ်အနေဖြင့် သားရဲ၏အမှတ်အသားကို ခံယူခြင်းသည် ဘုရားမဲ့အင်အားစုများ၏အာဏာကို လိုက်လျောညီထွေဖြစ်စေသော ယုံကြည်ခြင်းကို လူအများရှေ့တွင် ဖွင့်ဟဝန်ခံခြင်းဖြစ်သည်။ ဤသည်မှာ စိတ်နှလုံး (“နဖူးပြင်”) အားဖြင့်ဖြစ်စေ၊ လက်တွေ့လိုက်လျောမှုအားဖြင့်ဖြစ်စေ (“လက်ျာလက်”) ဖြစ်သည်။ တစ်ဖက်တွင်မူ တတိယမြောက်ကောင်းကင်တမန်၏သတိပေးချက်သည် သားရဲ၏အမှတ်အသားရရှိသူတို့သည် ခုနစ်ပါးသောနောက်ဆုံးဘေးဒဏ်များ၌ ဖောက်ပြီးသောဘုရားသခင်၏ဒေါသတော်ကို ခံရမည်ဟု ကြေညာသည်။ ဘုရားသခင်၏အတည်ပြုခြင်းနှင့် ကာကွယ်ခြင်း၏အမှတ်အသားကို “အသက်ရှင်တော်မူသောဘုရားသခင်၏တံဆိပ်” ဟုခေါ်ပြီး၊ ထိုတံဆိပ်ကို သားရဲ၏အမှတ်အသားကို ငြင်းပယ်သူတို့၏နဖူးပြင်၌ ကောင်းကင်တမန်များက တင်ထားသည် (ဗျာ ၇:၂၊ ၃)။

Eventually, obedience to the cult of the sea beast is forced by the political enactment of the death sentence on all who refuse to worship the beast’s image (Rev. 13:15). Finally, an economic boycott is implemented on those who have not received the mark of the beast (verses 16, 17). As a result, the acceptance of the mark signifies a public confession of faith in the allegiance to the authority of the anti-God forces, either by consent (“on the forehead”) or by the mere act of compliance (“on the right hand”). The third angel’s warning, on the other hand, announces that the possessors of the mark of the beast will incur the unmixed wrath of God, to be poured out in the seven last plagues. God’s sign of approval and protection is called “the seal of the living God,” which His angels place on the foreheads of all who reject the mark of the beast (Rev. 7:2, 3).

 

သားရဲ၏အမှတ်အသားသည် ခရစ်တော်ဆန့်ကျင်သူ၏ “နာမတော်” သို့မဟုတ် ကိုယ်ကျင့်တရားကို ထင်ဟပ်စေသည်နည်းတူ (ဗျာ ၁၃:၁၇)၊ ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၇ တွင် ဘုရားသခင်၏ကျေးကျွန်များကို တံဆိပ်ခတ်ခြင်းသည် ဘုရားသခင်နှယ်ကိုယ်ကျင့်တရားကို အတည်ပြုခြင်းကို ထင်ဟပ်စေသည်။ ဘုရားသခင်၏တံဆိပ်ကို သိုးသငယ်၏နာမတော်နှင့် ခမည်းတော်၏နာမတော်ဟုလည်း ခေါ်သည် (ဗျာ ၁၄:၁; ဗျာ ၂၂:၄ နှိုင်းယှဉ်ကြည့်ပါ)။ အမှတ်အသား သို့မဟုတ် တံဆိပ်သည် သိုးသငယ်ခရစ်တော်နှင့်ဆိုင်သော ပိုင်ဆိုင်မှုဆက်နွယ်မှု သို့မဟုတ် သားရဲခရစ်တော်ဆန့်ကျင်သူနှင့်ဆိုင်သော ပိုင်ဆိုင်မှုဆက်နွယ်မှုကို ဖော်ပြသည်။ ယောဟန်သည် ဤဆန့်ကျင်ဘက်ကို တမင်ဖော်ပြထားသည်။ ဘုရားသခင်သည် သားရဲ၏အမှတ်အသားကို ငြင်းပယ်ခြင်းကို အောင်မြင်သူများ၏ မရှိမဖြစ်အရည်အချင်းအဖြစ် သတ်မှတ်ထားသည် (ဗျာ ၁၅:၂; ၂၀:၄)။ သားရဲ၏အမှတ်အသားသည် သိုးသငယ်၏နောက်လိုက်များပေါ်၌ တင်ထားသော တံဆိပ်နှင့် လုံးဝဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်သည်။ ၎င်းသည် ခရစ်တော်ဆန့်ကျင်သူ၏စိတ်ထား၊ မာနမာနမြင့်မားခြင်းနှင့် ပုန်ကန်ခြင်း၏စိတ်နေစိတ်ထားကို ကိုယ်စားပြုသည်။ ကာလဆုံးချိန်၌ ဘုရားသခင်၏တံဆိပ်သည် ဘုရားသခင်၏ပညတ်တော်များကို ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် နာခံခြင်းကို ဘုရားသခင်အတည်ပြုခြင်းကို ကိုယ်စားပြုသောကြောင့် (ဗျာ ၁၂:၁၇; ၁၄:၁၂)၊ သားရဲ၏အမှတ်အသားသည် ဘုရားသခင်၏ပညတ်တော်တစ်ခု သို့မဟုတ် ထို့ထက်မကသော ပညတ်တော်များကို မနာခံခြင်း၏ ဘာသာရေးဆိုင်ရာအမှတ်အသားဖြစ်သည်။

Just as the mark of the beast reflects the “name” or character of the antichrist (Rev. 13:17), so the sealing of God’s servants in Revelation 7 reflects the confirmation of their Godlike moral character. This can be derived from the fact that God’s seal is also called the Lamb’s name and His Father’s name (Rev. 14:1; cf. 22:4). The mark or seal indicates a relationship of belonging either to Christ the Lamb or to antichrist the beast. John deliberately portrays this antithesis. God has made rejection of the mark of the beast an essential qualification of the conquerors (Rev. 15:2; 20:4). The mark is totally antithetical to the seal placed on the followers of the Lamb. It represents the mentality of the antichrist, the disposition of self-exaltation and rebellion. Because the end-time seal of God represents the divine recognition of the obedience of faith to God’s commandments (Rev. 12:17; 14:12), the mark of the beast represents a cultic sign of disobedience to one or more of God’s commandments (see VI. H. 3).

 

E. ကမ္ဘာလုံးဆိုင်ရာ ပင်တေကုတ္တေပွဲ၏ ကတိတော် (ဗျာ ၁၈:၁–၈)

“ထိုနောက် ကြီးစွာသောအာဏာရှိသော အခြားကောင်းကင်တမန်တစ်ပါးသည် ကောင်းကင်ဘုံမှ ဆင်းသက်လာသည်ကို ငါမြင်သည်။ ထိုကောင်းကင်တမန်၏ဘုန်းအသရေအားဖြင့် မြေကြီးသည် လင်းလက်တောက်ပလျက်ရှိ၏” (ဗျာ ၁၈:၁)။ ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၁၈ သည် ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၁၇ နှင့် နီးကပ်စွာဆက်နွယ်နေသည်။ အခန်းနှစ်ခုစလုံးသည် ကာလဆုံးချိန်၌ ဗိမာန်တော်ကြီးနှင့် မီးလောင်ခြင်းအားဖြင့် ပြီးဆုံးခြင်းကို ဖော်ပြထားသည် (ဗျာ ၁၇:၁၆၊ ၁၇; ၁၈:၈)။ ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၁၇ တွင် ဗိမာန်တော်ကို ပြုတ်ကျသောမိန်းမနှင့် “လုပ်ကြံမိသားမ ကြီး” အဖြစ် ဖော်ပြထားပြီး (အခန်း ၁၇:၁)၊ ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၁၈ တွင် ဗိမာန်တော်ကို စီးပွားရေးအင်ပါယာအဖြစ်၊ “မြို့ကြီး” အဖြစ် ပိုမိုဖော်ပြထားသည် (အခန်း ၁၈:၁၀၊ ၁၆၊ ၁၉)။ သို့ရာတွင် လုပ်ကြံမိသားမ နှင့် မြို့ကြီး၏ တစ်ခုတည်းဖြစ်ခြင်းကို ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၁၇:၁၈ တွင် ရှင်းလင်းစွာ ဖော်ပြထားသည်။ ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၁၈ တွင်လည်း ဗိမာန်တော်ကို လုပ်ကြံမိသားမဘုရင်မ အဖြစ်ဖော်ပြထားပြီး (အခန်း ၁၈:၃၊ ၇)၊ အဝတ်အစားနှင့် အလှဆင်ခြင်းများသည် အတူတူပင်ဖြစ်သည် (ဗျာ ၁၇:၄; ၁၈:၁၆)၊ အခန်းနှစ်ခုစလုံးတွင် ဗိမာန်တော်သည် ခွက်ကို ကိုင်ထားသည် (ဗျာ ၁၇:၄; ၁၈:၆)။ ပို၍အရေးကြီးသည်မှာ အခန်း ၁၇ နှင့် ၁၈ တွင် ဗိမာန်တော်၏လုပ်ရပ်များသည် အတူတူပင်ဖြစ်သည်။ မြေကြီးပေါ်ရှိဘုရင်များနှင့် အိမ်ထောင်ပြုဆက်ဆံခြင်း (ဗျာ ၁၇:၂; ၁၈:၃)၊ မြေကြီးသားအားလုံးကို ယစ်မူးစေခြင်း၊ ပို၍ဆိုးရွားသည်မှာ ဗိမာန်တော်ကို ဆန့်ကျင်သူ ဘုရားသခင်၏သစ္စာရှိကျန်ကြွင်းသောသူတို့ကို သေဒဏ်ပေးခြင်းဖြင့် ညှဉ်းဆီးခြင်းပင်ဖြစ်သည် (ဗျာ ၁၇:၆; ၁၈:၂၄)။

E. The Promise of a Universal Pentecost (Rev. 18:1–8)

“After this I saw another angel coming down from heaven, having great authority; and the earth was made bright with his splendor” (Rev. 18:1). Revelation 18 is intimately related to Revelation 17. Both chapters deal with the same end-time Babylon and her consummation by fire (17:16, 17; 18:8). Revelation 17 portrays Babylon as the fallen woman, “the great harlot” (verse 1), while Revelation 18 describes Babylon more as a commercial empire, as the “great city” (verses 10, 16, 19). However, the oneness of the harlot and the city is explicit in Revelation 17:18. Revelation 18 also speaks of Babylon as a harlot queen (verses 3, 7); the clothing and adornments are the same (Rev. 17:4; 18:16), and in both chapters Babylon holds a cup (17:4; 18:6). More important, the actions of Babylon in chapters 17 and 18 are identical: an immoral relationship with the kings of the earth (17:2; 18:3), causing the intoxication of all earth dwellers, and more serious yet, the persecution unto death of God’s faithful remnant who stand in opposition to Babylon (17:6; 18:24).

 

အခန်းနှစ်ခုစလုံးတွင် စာတန်၏နောက်ဆုံးကမ္ဘာကြီးကို အုပ်စိုးရန်ကြိုးပမ်းချက်အတွက် ဘုရားသခင်၏အချိန်မီတုံ့ပြန်မှုပါရှိသည်။ “ကောင်းကင်ဘုံမှဆင်းသက်လာသော” ကောင်းကင်တမန် (ဗျာ ၁၈:၁) ကို ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၁၇:၈ တွင် “အန္တရာယ်ကန်မှ တက်လာပြီး ပျက်စီးခြင်းသို့ သွားရမည်” ဟူသော သားရဲနှင့် တမင်ဆန့်ကျင်ဘက်ထားသည်။ L. F. Were (၁၅၁) က ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၁၇၊ ၁၈ တွင် အင်အားနှစ်ခုကို ခွဲခြားသတ်မှတ်ခဲ့သည်။ “တစ်ခုသည် အထူးသဖြင့် ဘာသာရေးညှဉ်းဆီးမှု၏အင်အားဆိုးကို ကိုယ်စားပြုပြီး ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်းလုံးကို ထောင်ခြောက်ထဲသို့ ဆွဲသွင်းနေသည်။ နောက်တစ်ခုသည် ဆိုးယုတ်သောအင်အားများ မြင့်တက်လာခြင်းကို ရင်ဆိုင်ရန် ကောင်းကင်ဘုံမှ ကျန်ကြွင်းသောအသင်းတော်ထဲသို့ သွန်းလောင်းပေးမည့် အထူးအင်အားကို ကိုယ်စားပြုသည်။”

Both chapters contain God’s timely response to Satan’s final grasp for world dominion. The angel who is “coming down from heaven” (Rev. 18:1) is placed in deliberate contrast with the beast that “is to ascend from the bottomless pit and go to perdition” (Rev. 17:8). L. F. Were (151) distinguished between the two powers in Revelation 17, 18: “One presents the power of evil, particularly of religious persecution, rising in strength until the whole world is taken in the snare; the other represents special power which heaven will pour upon the remnant church in order to meet the rising power of evil.”

 

ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၁၈ ရှိ အင်အားကြီးမားသော ကောင်းကင်တမန်သည် ဒုတိယမြောက်ကောင်းကင်တမန်၏သတင်းစကားကို အားဖြည့်ရန် “အသံကြီးဖြင့် အော်ဟစ်ခြင်း” နှင့် အပိုအင်အားဖြင့် ကာလဆုံးအကျပ်အတည်းကို ရင်ဆိုင်သည်။ ဗိမာန်တော်၏ပြုတ်ကျခြင်းသည် ယခုရှိမဖြစ် ကမ္ဘာလုံးဆိုင်ရာဖြစ်ပြီး ထာဝရဧဝံဂေလိတရားကို ပုန်ကန်ခြင်းလည်း ပြည့်စုံသည်။ “အင်အားကြီးစွာသော အသံဖြင့် အော်ဟစ်၍၊ ဗိမာန်တော်ကြီးသည် ပြုတ်ကျပြီ၊ ပြုတ်ကျပြီ။ နတ်ဆိုးများ၏ နေရာဖြစ်သည်၊ ညစ်ညမ်းသောဝိညာဉ်အပေါင်းတို့၏ နေရာဖြစ်သည်၊ ညစ်ညမ်းပြီး မုန်းတီးဖွယ်ငှက်အပေါင်းတို့၏ နေရာဖြစ်သည်” ဟု ကြွေးကြော်သည် (ဗျာ ၁၈:၂)။

The powerful angel of Revelation 18 meets the end crisis with a “loud cry” and added power to reinforce the second angel’s message. The fall of Babylon is now worldwide and its rebellion against the eternal gospel is complete. “And he called out with a mighty voice, ‘Fallen, fallen is Babylon the great! It has become a dwelling place of demons, a haunt of every foul spirit, a haunt of every foul and hateful bird’” (Rev. 18:2).

 

ဤ “အသံကြီးဖြင့်အော်ဟစ်ခြင်း” သည် ဗိမာန်တော်နှင့် ဆက်ဆံရေးမှ ခွဲခွာရန် ဘုရားသခင်၏လူမျိုးတို့အတွက် နောက်ဆုံးတိုက်တွန်းချက်ဖြစ်ပြီး၊ ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၁၇ တွင် ဖော်ပြထားသော အသင်းတော်နှင့်နိုင်ငံတို့၏ ပြန်လည်ပေါင်းစည်းမှုကို ဆန့်ကျင်သော နောက်ဆုံးသတိပေးချက်ဖြစ်သည်။ ၎င်းသည် ခုနစ်ပါးသောနောက်ဆုံးဘေးဒဏ်များ ဖောက်လှဲခြင်းမှ လွတ်မြောက်ရန် ကောင်းကင်ဘုံ၏ အဆုံးစွန်တောင်းဆိုချက်ဖြစ်သည်။ သိုးသငယ်၏နောက်လိုက်များနှင့် သားရဲ၏နောက်လိုက်များအကြား နောက်ဆုံးပဋိပက္ခ၌ ခရစ်တော်ကို ပြန်လည်သန့်ရှင်းသော ပင်တေကုတ္တေအင်အားနှင့် ဘုန်းတန်ခိုးဖြင့် ချီးမြှောက်ခြင်းခံရမည် (ဗျာ ၁၈:၁)။ လူတိုင်းသည် ဘက်တစ်ဘက်ကို ရွေးချယ်ရမည်။ ခရစ်တော်၏တောင်းဆိုချက်များကို ဘက်မလိုက်နေနိုင်သူ မရှိ။ နောက်ဆုံးတွင် အခြေအနေသည် ယေရှုခရစ်၏ယေရုရှလင်မြို့ဟောင်းကဲ့သို့ ဖြစ်လာမည်။ ယေရှုသည် ယေရုရှလင်မြို့သည် ဘုရင်မယ်ရှိယအဖြစ် ကိုယ်တော်ကို နိဂုံးချုပ်ငြင်းပယ်သောကြောင့် မြို့၏သတ်မှတ်ပျက်စီးခြင်းကာလရောက်လာသောအခါ၊ တပည့်တော်များကို မြို့ပျက်သုဉ်းခြင်းမဖြစ်မီ ထွက်ပြေးရန် သတိပေးခဲ့သည် (မဿဲ ၂၄:၁၅–၂၀; မာကု ၁၃:၁၄–၁၈; လု ၂၁:၂၀–၂၄)။ ကာလဆုံးချိန်၌လည်း ထိုနည်းတူဖြစ်လိမ့်မည်။ ခရစ်တော်၏နောက်ဆုံးထွက်ပြေးခြင်းတောင်းဆိုချက်သည် ကျန်ကြွင်းသောသူတို့အား ဗိမာန်တော်သစ်မှ ထွက်ခွာရန် ပြန်လည်ရှင်သန်လာသော ဧဝံဂေလိတရား၏ အစိတ်အပိုင်းတစ်ခုအဖြစ် ရောက်ရှိလာမည်။ “ငါ၏လူတို့၊ သူမနှင့်အတူ အပြစ်တွင် မပါဝင်စေနှင့်၊ သူမ၏ဘေးဒဏ်များတွင် မပါဝင်စေနှင့်။ အကြောင်းမူကား၊ သူမ၏အပြစ်များ ကောင်းကင်ဘုံတိုင်အောင် စုပုံလာပြီး၊ ဘုရားသခင်သည် သူမ၏ဒုစရိုက်အမှုများကို မှတ်တော်မူပြီ” (ဗျာ ၁၈:၄၊ ၅)။ ဗိမာန်တော်သည် ယေရှု၏ခေတ်က ပြုတ်ကျပြီး ပုန်ကန်သော ယေရုရှလင်မြို့အတိုင်း ဤနေရာ၌ အလုပ်လုပ်သည်။ သူမ၏အပြစ်များသည် ဖြောင့်မတ်သော အာဘေ၊ စသည်တို့၏အစဉ်အဆက်မှစ၍ အပြစ်ပြည့်စုံလာပြီ (မဿဲ ၂၃:၃၂၊ ၃၅)။ ယေရုရှလင်သည် ထမြောက်သောခရစ်တော်၏ ပင်တေကုတ္တေတောင်းဆိုချက်ကို ငြင်းပယ်ပြီးမှသာ တရားစီရင်ခြင်းခံရသည်နည်းတူ၊ ကာလဆုံးချိန် ဗိမာန်တော်သည်လည်း ခရစ်တော်၏နောက်ဆုံး ပင်တေကုတ္တေတောင်းဆိုချက်ကို ငြင်းပယ်ပြီးမှသာ တရားစီရင်ခြင်းခံရမည်။ ယိုယွင်းပျက်စီးသော ခရစ်ယာန်ဘောင်မှ ထွက်ခွာရန် နောက်ဆုံးတိုက်တွန်းချက်သည် ယခင်ထွက်ပြေးရန်အမိန့်များ၏ အဆုံးစွန်သော ပုံစံဖြစ်သည် (ကမ္ဘာ ၁၉:၁၄–၁၇; ယေရမိ ၅၁:၆၊ ၄၅; မဿဲ ၂၄:၁၅၊ ၁၆)။

 

This “loud cry” constitutes the final call for God’s people to separate from communion with Babylon and is the last warning against the renewed union of church and state as portrayed in Revelation 17. It is the ultimate plea of heaven to escape the impending outpouring of the seven last plagues. In the final conflict between the followers of the Lamb and the followers of the beast, Christ will be exalted with renewed Pentecostal power and glory (Rev. 18:1). Every individual will have to take sides. No one can remain neutral to the claims of Christ.

Ultimately the situation will become as in Jerusalem of old. As Jesus warned His disciples that when the time of Jerusalem’s decreed destruction would come because of her definitive rejection of Him as the King-Messiah, they should flee from the doomed city before her judgment would strike (Matt. 24:15–20; Mark 13:14–18; Luke 21:20–24), so it will be at the end of time. The apocalyptic summons of Christ to His remnant people for the final exodus from the new Babylon comes as an integral part of the revived gospel message: “Come out of her, my people, lest you take part in her sins, lest you share in her plagues; for her sins are heaped high “as heaven, and God has remembered her iniquities” (Rev. 18:4, 5). Babylon functions here precisely as the fallen and rebellious Jerusalem of Jesus’ days: her sins have finally “filled up” the measure of the guilt of her forebears, from the blood of the righteous Abel onward (Matt. 23:32, 35). As Jerusalem received her judgment only after rejecting the Pentecostal appeal of the risen Christ, so end-time Babylon will receive her judgment only after the last Pentecostal appeal of Christ. The final call to exit from degenerated Christendom forms the most dramatic antitype of all the previous commands to flee (Gen. 19:14–17; Jer. 51:6,)45; Matt. 24:15, 16).

 

VI. သမိုင်းဆိုင်ရာ အကျဉ်းချုပ်

ခရစ်ယာန်သမိုင်းတစ်လျှောက် ကျမ်းစာနှင့် ပိုမိုနီးကပ်သော ယုံကြည်ခြင်းသို့ ခရစ်ယာန်များကို ပြန်လည်ဆွဲဆောင်ရန် ဝန်ထုပ်ဝန်ပိုးရှိသော အုပ်စုအသီးသီးသည် တစ်နည်းအားဖြင့် ကျန်ကြွင်းသောအုပ်စုများအဖြစ် ပေါ်ထွက်လာခဲ့သည်။ အချို့သည် သူတို့၏ယုံကြည်ခြင်းသည် လုံးဝအသစ်မဟုတ်ကြောင်း အခိုင်အမာဆိုကြသော်လည်း၊ သမ္မာကျမ်းစာကို အဓိကအာဏာပိုင်အဖြစ် ဆုပ်ကိုင်ထားပြီး ယုံကြည်သူများကို ထိုကျမ်းစာသို့ ပြန်လည်ခေါ်ဆောင်လိုကြသည်။ ဆဋ္ဌမနေ့အာဒါမ်သည် ယုံကြည်ခြင်းနှင့် လေ့ကျင့်မှုအရ ဤအုပ်စုများနှင့် ကွဲပြားသော်လည်း၊ သူတို့၏ခေတ်ပိုင်းသူများကို ကျမ်းစာနှင့် ပိုမိုနီးကပ်သော ယုံကြည်ခြင်းသို့ ခေါ်ဆောင်ရာတွင် ကျန်ကြွင်းသောသူ၏ပုံသဏ္ဌာန်ကို တူညီစွာမျှဝေထားသည်။

VI. Historical Overview

Throughout Christian history different groups have arisen, in a sense remnant groups, with a burden to draw Christians of their day back to a more scriptural faith. While some have insisted that their faith was not entirely new, they held the Bible as their prime authority and longed to call the believers back to it. Although Seventh-day Adventists differ from these groups in various respects regarding doctrine and practice, they have in common with them the image of the remnant in the sense of bringing their contemporaries to a faith closer to the Scriptures.

 

A. ဝါလ်ဒင်စီယန်များနှင့် ဘုန်းကြီးများမတိုင်မီ ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးသမားများ

ဝါလ်ဒင်စီယန်လှုပ်ရှားမှုကို အများအားဖြင့် ၁၂ ရာစုတွင် ပီတာဝါလ်ဒိုနှင့် ခွဲခြားသတ်မှတ်ကြသော်လည်း၊ တရားမျှတမှုနှင့် ဧဝံဂေလိတရားဟောပြောခြင်းဖြင့် တမန်တော်များ၏ဘဝသို့ ပြန်လည်ရောက်ရှိရန် လိုအပ်ကြောင်း တရားဝင်အလေးပေးခဲ့သည်။ ဤလှုပ်ရှားမှုသည် ဝါလ်ဒိုကိုယ်တိုင်မတိုင်မီ ရှိခဲ့ဖွယ်ရှိကြောင်း ပညာရှင်များ၏ သက်သေအထောက်အထားများစွာ ရှိသည်။

A. Waldenses and Pre-Reformers

The Waldensian movement, commonly identified with Peter Waldo in the twelfth century, officially stressed the need for a return to the apostolic life of poverty and witnessing to the gospel. There is ample scholarly evidence to suggest that this movement may have predated Waldo himself.

 

ထိုနည်းတူစွာ ၁၄ နှင့် ၁၅ ရာစုများတွင် ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးသွန်သင်ချက်များအတွက် လမ်းခင်းပေးခဲ့သော အခြားသူများလည်း ရှိခဲ့သည်။ ထိုသူများထဲတွင် ဂျွန်ဝီကလိဖ် (ဘီစီ ၁၃၂၉–၁၃၈၄)၊ ဂျွန်ဟပ်စ် (၁၃၆၉–၁၄၁၅) နှင့် ယေရုနိမ် (ဘီစီ ၁၃၇၀–၁၄၁၆) တို့ပါဝင်သည်။ သူတို့သည် လွတ်လပ်စွာအလုပ်လုပ်ကြသော်လည်း၊ တည်ထောင်ထားသော အသင်းတော်၏ ဓလေ့ထုံးတမ်းနှင့် သွန်သင်ချက်များကို ပွင့်လင်းစွာ ဆန့်ကျင်ကန့်ကွက်ရာတွင် တစ်စိတ်တစ်ဝမ်းတည်းရှိကြသည်။ ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးမတိုင်မီ ဖွံ့ဖြိုးမှုတွင် ဦးဆောင်သူ ဂျွန်ဝီကလိဖ်သည် သူ၏တရားဟောချက်နှင့် စာအုပ်များတွင် ဘုန်းကြီးများနှင့် လူဝတ်ကြောင်များအတွက် သမ္မာကျမ်းစာ၏ အထွဋ်အထိပ်အာဏာကို ထောက်ခံခဲ့သည်။ ရောမကက်သလစ်အသင်းတော်နှင့် သဘောထားကွဲလွဲခဲ့သော အဓိကအချက် ၅ ချက်ကို အကျဉ်းချုပ်နိုင်သည်။ (၁) အသင်းတော်၏သဘောသဘာဝ၊ (၂) ရောမပုပ်ရဟန်းမင်း၏ အခန်းကဏ္ဍနှင့် အာဏာ၊ (၃) ယဇ်ပုရောဟိတ်များ၊ (၄) ပြန်လည်သင့်မြတ်ရေးသွန်သင်ချက်၊ (၅) ကျမ်းစာ၏အသုံးပြုမှုနှင့် အာဏာ။ ဤအချက်အားလုံးတွင် ဝီကလိဖ်၏သွန်သင်ချက်များသည် အသင်းတော်နှင့် သူ၏နိုင်ငံသားများကို ပြန်လည်ရောက်ရှိလိုသော ကျမ်းစာ၏ စာသားအဓိပ္ပာယ်နှင့် ရှင်းလင်းသောအဓိပ္ပာယ်အပေါ် အခြေခံသည်။ ဝီကလိဖ်၏အမြင်များကို နောက်ပိုင်းတွင် ဘိုဟီးမီးယားမှ ဟပ်စ်နှင့် သူ၏မိတ်ဆွေ ယေရုနိမ်တို့က လက်ခံယုံကြည်ခဲ့ပြီး နှစ်ဦးစလုံးသည် သူတို့၏ယုံကြည်ခြင်းအတွက် အသေခံခဲ့ကြရသည်။

 

Showing the same concern, others in the fourteenth and fifteenth centuries paved the way for the teachings of the Reformation. Among them were John Wycliffe (c. 1329–1384), John Huss (1369–1415), and Jerome (c. 1370–1416). While working independently, the three were united in open dissent from the established church’s ritual and doctrinal teachings.

Setting the pace in the pre-Reformation development, John Wycliffe, in his sermons and writings upheld the supreme authority of the Bible for both clergy and laypeople. The many issues on which he disagreed with the Roman Catholic Church may be summarized under five main points: (1) the nature of the church, (2) the role and authority of the Roman pontiff, (3) the priesthood, (4) the doctrine of reconciliation, and (5) the use and authority of Scripture. On all these issues, Wycliffe’s teachings were based on the literal sense and plain meaning of the Bible to which he wanted the church and his countrymen to return. Wycliffe’s views were subsequently espoused by Huss of Bohemia and the latter’s friend, Jerome, both of whom suffered martyrdom for their faith.

 

B. လူသာ၊ ကယ်လ်ဗင်နှင့် ဇွင်ဂလီ

၁၆ ရာစုတွင် လူသာ (၁၄၈၃–၁၅၄၆)၊ ဇွင်ဂလီ (၁၄၈၄–၁၅၃၁) နှင့် ကယ်လ်ဗင် (၁၅၀၉–၁၅၆၄) တို့သည် အသင်းတော်အရာရှိများ၏ ယိုယွင်းသောဘဝ သို့မဟုတ် အသင်းတော်အလေ့အကျင့်များ အလွဲသုံးစားမှုထက် ပိုမိုဆန့်ကျင်ကန့်ကွက်ခဲ့ကြသည်။ သူတို့သည် အသင်းတော်၏အနှစ်သာရ၊ ဖွဲ့စည်းပုံ၊ စည်းမျဉ်း၊ ကမ်းချုပ်များနှင့် ကယ်တင်ခြင်းသတင်းစကားတို့ကို အခြေခံကျကျ ပြုပြင်ပြောင်းလဲရန် ရည်ရွယ်ခဲ့ကြသည်။ သူတို့၏ကန့်ကွက်မှုသည် ဓမ္မသီအိုရီဆိုင်ရာဖြစ်သည်။ သူတို့ရှေ့မှ ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးသမားများကဲ့သို့ပင်၊ အသင်းတော်မူဝါဒနှင့် ကယ်တင်ခြင်းဆိုင်ရာ တမန်တော်များ၏သွန်သင်ချက်သို့ အခြေခံပြန်လည်ရောက်ရှိရန် ကျမ်းစာတစ်ခုတည်းကိုသာ (sola scriptura) အခြေခံ၍ တောင်းဆိုခဲ့ကြသည်။ မာတင်လူသာ၏ အသင်းတော်သီအိုရီတွင် ယုံကြည်သူအားလုံး၏ ယဇ်ပုရောဟိတ်အဖြစ်နှင့် ဘုရားသခင်၏နှုတ်ကပတ်တော်ကို ကိုယ်တိုင်ယုံကြည်နာခံရန် တာဝန်ကို ကျမ်းစာအရ ပြန်လည်ထူထောင်ခြင်းပါဝင်သည်။ ကျမ်းစာအပေါ်အခြေခံ၍ သူသည် အလယ်ခေတ်အသင်းတော်၏ ကျရှုံးမှုပုံစံများကို တိကျစွာဖော်ထုတ်ခဲ့သည်။ ထိုပုံစံများမှာ အရာဝတ္ထုပြောင်းလဲခြင်းသွန်သင်ချက်၊ ခရစ်တော်၏လက်ဝါးကပ်တိုင်အသေခံခြင်းကို ပြန်လည်ပြုလုပ်သော ယဇ်ပွဲခံယူခြင်း၊ အသင်းတော်၏အလယ်အလတ်အခန်းကဏ္ဍတို့ဖြစ်သည်။ ဤအရာများက ရောမကက်သလစ်အသင်းတော်နှင့် သူ၏နိဂုံးချုပ်ပြတ်စဲခြင်းကို ဖြစ်စေခဲ့သည်။ သူ၏အမြင်အရ ကျမ်းစာတွင်တွေ့ရှိရသော ဧဝံဂေလိတရားကို ဟောပြောသည့်နေရာတိုင်း၌ ခရစ်တော်နှင့် ကိုယ်တော်၏အသင်းတော်ရှိသည်၊ အားနည်းပြီး အပြစ်ရှိနေသည်ဖြစ်စေ။ သူသည် ယေရှုခရစ်၏ဧဝံဂေလိတရားကို ယုံကြည်သော သစ္စာရှိယုံကြည်သူများ၏ ကျန်ကြွင်းသောအဖွဲ့ကိုသာ တကယ့်အသင်းတော်အဖြစ် ကန့်သတ်ခဲ့သည်။ ဆွစ်ဇာလန်ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးသမား အူလ်ရစ်ဇွင်ဂလီသည် ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် ဖြောင့်မတ်ခြင်းသွန်သင်ချက်ကို လူသာနှင့် လွတ်လပ်စွာသဘောတူခဲ့ပြီး၊ ထိုသွန်သင်ချက်ကို ကျမ်းစာရေးသားသူများထံမှပင် ရရှိခဲ့ကြောင်း အခိုင်အမာဆိုခဲ့သည်။ ဇူးရစ်နှင့် ဘွန်းမြို့များ၏ အမည်ခံခရစ်ယာန်လူ့အဖွဲ့အစည်းအလယ်၌ ကျမ်းစာနှင့် ကျမ်းစာတစ်ခုတည်းကိုသာ အထွဋ်အထိပ်အာဏာအဖြစ် ပြန်လည်ထူထောင်ရန် သူ၏ကြိုးပမ်းမှုသည် တစ်ခါတစ်ရံ လူသာထက် ပိုမိုအဓိကပြုပြင်ပြောင်းလဲမှုကို ဖြစ်ပေါ်စေခဲ့သည်။ ဘုရားသခင်၏စစ်မှန်သောလူမျိုးကို ပြန်လည်ထူထောင်ရန် ကျမ်းစာဖြင့် သက်သေပြနိုင်သော အရာများမှလွဲ၍ အရာအားလုံးကို ငြင်းပယ်ခဲ့သည်။

 

 

B. Luther, Calvin, and Zwingli

In the sixteenth century Luther (1483–1546), Zwingli (1484–1531), and Calvin (1509–1564) directed their protests against more than the dissolute life of church officials or the abuse of church practices. They aimed to radically reform doctrine concerned with the essence of the church, its structure, order, sacraments, and its message of salvation. Their protest was theological. Like their predecessors, they called for a fundamental return to the apostles’ teachings on church policies and redemption, based on the Bible alone (sola scriptura).

Martin Luther’s ecclesiology included restoration of the biblical teaching of the priesthood of all believers and their responsibility to exercise personal faith in and obedience to the Word of God. On the basis of the Scriptures he identified as specific forms of the apostasy of the medieval church the dogma of transubstantiation, the sacrifice of the Mass as a renewal of Christ’s sacrifice on the cross, and the mediatorial function of the church. This made his break with the Roman Catholic Church final and definitive. In his view, where the gospel as found in the Bible is proclaimed, there are Christ and His church, however weak and sinful it may be. He clearly restricted the true church to a remnant of faithful believers in the gospel of Jesus Christ.

Ulrich Zwingli, the Swiss Reformer, freely agreed with Luther’s teaching on justification by faith, which he insisted that he also had received from the biblical authors themselves. His efforts to restore the Bible and the Bible alone as the supreme authority in the midst of the nominal Christian society of Zurich and Bern led in some ways to a more radical reformation than Luther attained. To restore a true people of God he rejected everything except that which could be proven by Scripture.

 

ပြင်သစ်ဓမ္မပညာရှင် ဂျွန်ကယ်လ်ဗင်သည် ကာဒီနယ်ဆဒိုလီတိုအား ဖြေကြားချက် (၁၅၃၉) ဖြင့် လူသာ၏လေးစားမှုကို ရရှိခဲ့သည်။ ထိုစာတွင် ကျမ်းစာအာဏာနှင့် အသင်းတော်ဖခင်များနှင့် ကောင်စီများ၏အာဏာကို ဆွေးနွေးခဲ့သည်။ ဂျာမန်ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးသမားနှင့်အတူ သူသည် ပရိုတက်စတင့်များသည် အသင်းတော်၏သဟဇာတဖြစ်မှုနှင့် ငြိမ်းချမ်းရေးကို ဖျက်ဆီးခြင်းမဟုတ်ဘဲ၊ အလယ်ခေတ်ရောမကက်သလစ်အသင်းတော်မှ နောက်ပိုင်းတီထွင်ခဲ့သော ဆန်းသစ်မှုများကို ဆန့်ကျင်၍ တမန်တော်များ၏ရှေးဟောင်းသွန်သင်ချက်ကို အစောပိုင်းအသင်းတော်ဖခင်များနားလည်သလို ပြန်လည်ထူထောင်နေခြင်းဖြစ်ကြောင်း ဝန်ခံခဲ့သည်။ လူသာနှင့် ဇွင်ဂလီတို့ကဲ့သို့ပင် ကယ်လ်ဗင်သည် အရေအတွက်အားဖြင့် အရေးမကြီးသော်လည်း၊ ကျမ်းစာနှုတ်ကပတ်တော်ကို သစ္စာရှိစွာ ဟောပြောသည့်နေရာတွင်သာ တမန်တော်များ၏စစ်မှန်သောအသင်းတော်ကို စုဝေးစေပြီး ဦးဆောင်သည်ဟု ဝန်ခံခဲ့သည်။ သူ၏ဓမ္မပညာဆိုင်ရာ ထိုးထွင်းသိမြင်မှု၊ ကျွမ်းကျင်သောအဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုမှု၊ ရှင်းလင်းတိကျသောဘာသာစကား၊ စနစ်တကျတင်ပြမှုများက ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးသမားများအနက် သူ့ကို အလွန်သြဇာကြီးမားသူတစ်ဦးအဖြစ် ဖြစ်စေခဲ့သည်။ ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးသမားများအားလုံးသည် ခရစ်ယာန်အသင်းတော်ကို ကျမ်းစာသန့်ရှင်းမှုသို့ ပြန်လည်ထူထောင်ရန် တာဝန်ပေးခြင်းခံရကြောင်း ယုံကြည်ခဲ့ကြသည်။

John Calvin, the French theologian, won Luther’s respect with his famous Reply to Cardinal Sadoleto (1539), in which he discussed the relation of the authority of Scripture to that of the Church Fathers and councils. Along with the German Reformer he agreed that, contrary to widespread accusations, Protestants were not disrupting the harmony and peace of the church but restoring the ancient teaching of the apostles as understood by the early Church Fathers, as against later innovations introduced by the medieval Roman Catholic Church. Like Luther and Zwingli, Calvin professed that, although insignificant in number, the true church of the apostles is gathered and led only where the biblical word is faithfully preached. His theological insights, his skillful exegesis, his clear and precise language, along with his systematic presentations, make him one of the most influential writers among the Reformers, all of whom believed they had received the mission to restore the Christian church to its biblical purity.

 

C. အနာဘက်တစ်များ

၁၆ ရာစုအနာဘက်တစ်များသည် ကလေးငယ်ဗတ္တိဇံကို ငြင်းပယ်ခြင်းကြောင့် ထိုအမည်ဖြင့် လူသိများခဲ့ပြီး၊ ယုံကြည်သူများ၏ဗတ္တိဇံကို ပြန်လည်တည်ထောင်ကာ ကျမ်းစာသွန်သင်ချက်အားလုံးကို သစ္စာရှိစွာ ပြန်လည်ရောက်ရှိရန် တောင်းဆိုခဲ့ကြသည်။ ဥရောပတိုက်ရှိ သူတို့၏အုပ်စုအသီးသီးဖြစ်သော ဆွစ်ညီအစ်ကိုများ၊ တောင်ဂျာမန်ညီအစ်ကိုများ၊ ဟပ်တရိုက်များ၊ ဒတ်ချ်မင်နိုက်များသည် ငြိမ်းချမ်းရေးဝါဒနှင့် မခုခံခြင်းကို သွန်သင်ခဲ့ကြသည်။ အသင်းတော်-နိုင်ငံပေါင်းစည်းမှုကို ဆန့်ကျင်ခြင်းနှင့် ဘာသာရေးသည်းခံမှုနှင့် လွတ်လပ်ခွင့်ကို ခိုင်မာစွာကာကွယ်ခြင်းကြောင့် ရောမကက်သလစ်နှင့် ပရိုတက်စတင့်နှစ်ဦးစလုံးထံမှ မကြာခဏ ညှဉ်းဆီးခြင်းခံခဲ့ရသည်။ အနာဘက်တစ်များသည် နယူးသုတ္တန်ကျမ်းတွင် တင်ပြထားသော မူလခရစ်ယာန်ဘောင်နှင့် တမန်တော်များ၏အသင်းတော်အယူအဆကို ပြန်လည်ထူထောင်ရန် ကြိုးပမ်းခဲ့ကြသည်။ စစ်မှန်သောခရစ်ယာန်အားလုံးကို ဗိမာန်တော်မှ ထွက်ခွာရန် တိုက်တွန်းခဲ့ကြသည်။ “တမန်တော်ဆန်သည်” ဆိုသည်မှာ ယေရှုခရစ်နှင့် တမန်တော်များ၏သွန်သင်ချက်များတွင် သတ်မှတ်ထားသမျှသာဖြစ်သည်။ သူတို့အများစုသည် တနင်္ဂနွေနေ့ကို ကိုးကွယ်ရာနေ့အဖြစ် စောင့်ထိန်းခဲ့ကြသော်လည်း၊ မိုရေးဗီးယားနှင့် ဆီလီးရှားရှိ အနာဘက်တစ်အုပ်စုအချို့သည် ဖန်ဆင်းခြင်းပညတ်အဖြစ် သတ္တမနေ့ဥပုသ်နေ့ကို သန့်ရှင်းစွာ စောင့်ထိန်းခဲ့ကြသည် (Hasel 1967, 101–121; 1968, 19–28; Müller 110–130)။

C. The Anabaptists

The sixteenth-century Anabaptists, whose refusal to accept infant baptism led to their descriptive title, reinstituted the biblical baptism of believers and insisted on a faithful return to all scriptural teachings. Their various groups on the European continent, including Swiss Brethren, South German Brethren, Hutterites, and Dutch Mennonites, also taught pacifism and nonresistance. Often persecuted by both Roman Catholics and Protestants for their opposition to church-state unions and their staunch defense of religious tolerance and liberty, Anabaptists sought restoration of primitive Christianity with its apostolic concept of the church as presented in the NT. They urged all true Christians to leave Babylon. “Apostolic” was only that which was laid down in the teachings of Jesus Christ and the apostles. While most of them observed Sunday as their day of worship, some Anabaptist groups in Moravia and Silesia kept the seventh-day Sabbath holy as a Creation ordinance (Hasel 1967, 101–121; 1968, 19–28; Müller 110–130).

 

D. ပူရီတန်များ ခရစ်ယာန်ဘုရားကျောင်းအင်္ဂလိကန်ကို သမ္မာကျမ်းစာနှင့်မကိုက်ညီသော အကျင့်ပျက်ခြစားမှုများမှ စင်ကြယ်စေလိုသောကြောင့်၊ ဆယ့်ခြောက်ရာစုရှိ ပူရီတန်များသည် ဘုရားကျောင်းအုပ်ချုပ်ရေးနှင့် အများပြည်သူဆိုင်ရာ ဘုရားဝတ်ပုံစံအားလုံးအတွက် သမ္မာကျမ်းစာထဲတွင် ရှင်းလင်းစွာဖော်ပြထားသည့် အထောက်အထားများကိုသာ တောင်းဆိုခဲ့ကြသည်။ T. Cartwright၊ R. Field နှင့် W. Travers တို့သည် ဘုန်းတန်ခိုးရှိသော ဆူပါဆရာများစနစ် (episcopacy) ကိုယ်တိုင်ကို ရှုတ်ချခဲ့ကြပြီး သင်းအုပ်ဆရာများစနစ် (Presbyterian polity) ကို ထောက်ခံအားပေးခဲ့ကြသည်။ ဆယ့်ခုနစ်ရာစုတွင် ပူရီတန်များအနွယ်ဝင် အများအပြားသည်၊ သင်းအုပ်ဆရာများစနစ်နှင့် အသင်းတော်အုပ်ချုပ်ရေးစနစ် (Congregationalists) ပါမကျန်၊ အယူဝါဒဆိုင်ရာ စင်ကြယ်မှုနှင့် သန့်ရှင်းသောဘဝနေထိုင်မှုကို ပိုမိုစိုးရိမ်လာခဲ့ကြသည်။

D. The Puritans

Eager to purify the Anglican Church from unscriptural and corrupt forms, sixteenth-century Puritans demanded express biblical warrant for all the details of church government and public worship. T. Cartwright, R. Field, and W. Travers denounced the institution of episcopacy itself, advocating a Presbyterian polity. In the seventeenth century, an increasing number of Puritans, even among Presbyterians and Congregationalists, expressed further concern for doctrinal purity and holiness of life.

 

ဗတ္တိဇံပူရီတန်များဖြစ်ကြသော သောမတ်စ်ဟဲလ်ဝစ် (Thomas Helwys) တို့သည် ကလေးငယ်များကို ဗတ္တိဇံပေးခြင်းကို ခရစ်ဝေါဟာရီ၏ သစ္စာဖောက်မှု (apostasy of the antichrist) နှင့် ဆက်စပ်ပြီး၊ ထိုအလေ့အကျင့်ကို ဆက်လက်ထိန်းသိမ်းထားသော ပရိုတက်စတင့်အသင်းတော်များတွင် ဘုရားပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးကို မပြီးပြတ်သေးခြင်း၏ အထောက်အထားအဖြစ် ရှုတ်ချခဲ့ကြသည်။ အချို့က အပတ်စဉ် သတ္တမနေ့ကို ခရစ်ယာန်ဘုရားဝတ်နေ့အဖြစ် ပြန်လည်ထားရှိရန် တောင်းဆိုခဲ့ကြပြီး၊ ဥပမာ အက်ဒ်ဝပ်စတန်နက် (Edward Stennett) ကဲ့သို့ နောက်ဆုံးကာလ၌ သတ္တမနေ့ဥပုသ်နေ့ကို ပြန်လည်ထားရှိရမည်ဟု အခိုင်အမာဆိုခဲ့သည် (Müller ၁၆၇)။ ၁၆၅၀ ခုနှစ်များလယ်ပိုင်းတွင် အင်္ဂလန်နိုင်ငံ၌ သတ္တမနေ့ဗတ္တိဇံအသင်းတော်များ အများအပြား တည်ထောင်ခဲ့သည်။

Baptist Puritans, such as Thomas Helwys, associated infant baptism with the apostasy of the antichrist and condemned its practice as evidence that the Reformation was incomplete among the Protestant churches that retained it. Others advocated a return to the Christian observance of the seventh day of the week, insisting, with Edward Stennett, for instance, that the seventh-day Sabbath should be restored in the last days (Müller 167). By the mid-1650s many Seventh Day Baptist churches were established in England.

 

ထိုနည်းတူပင် ပူရီတန်အချို့သည် သမ္မာကျမ်းစာပရောဖက်ပြုချက်များကို အထူးလေ့လာခဲ့ကြပြီး၊ အထူးသဖြင့် ဒံယေလအနာဂတ္တိကျမ်းနှင့် ဗျာဒိတ်ကျမ်းတို့ကို အာရုံစိုက်ခဲ့ကြသည်။ ဂျိုးဆက်မီးဒ် (Joseph Mede)၊ ဝီလျံဟစ်ခ် (William Hicks)၊ ဂျွန်နေပီယာ (John Napier) တို့အပါအဝင် အခြားသူများသည် ထိုကျမ်းနှစ်စောင်ကို အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခြင်း၏ အရေးကြီးပုံကို အလေးပေးခဲ့ကြပြီး၊ ထိုအမြင်များသည် အချိန်ကာလအစဉ်လိုက်တွင် အော်ဂဲနစ်ဆန်ပြီး ဆက်စပ်နေသော တစ်ခုတည်းသော အဓိပ္ပာယ်တစ်ခုလုံးကို ဖြစ်ပေါ်စေသည်ဟု အခိုင်အမာဆိုခဲ့ကြသည် (Ball ၁၉၃–၂၁၂)။

Equally noteworthy, some Puritans emphasized the study of biblical prophecy, especially the books of Daniel and Revelation. Joseph Mede, William Hicks, John Napier, and others stressed the crucial importance of interpreting these two books, maintaining that their visions form an organic and related whole in the chronological sequence (Ball 193–212).

 

ပူရီတန်များသည် ယုံကြည်ခြင်းနှင့် လက်တွေ့ဘဝဆိုင်ရာ အခွင့်အာဏာပြဿနာသည်သာ အနိမ့်ဆုံးပြဿနာဖြစ်သည်ဟု ယုံကြည်ခဲ့ကြသည်။ သူတို့သည် ပုပ်ရဟန်းမင်းစနစ်ကို ခရစ်ဝေါဟာရီ၏ အတုအယောင် (antichrist—in the sense of “counter-Christ”) ဟု သတ်မှတ်ခဲ့ကြပြီး၊ ရောမကက်သလစ်အသင်းတော်မှ ထွက်ခွာလာကြရန် ခေတ်ပြိုင်လူများကို တိုက်တွန်းခဲ့ကြသည်။ ဤသည်မှာ ဘုရားပြုပြင်ပြောင်းလဲရေး၏ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်ကို ဆက်လက်လုပ်ဆောင်ခြင်းပင် ဖြစ်သည်။

The Puritans were convinced that the ultimate issue was that of authority in matters of faith and practice. They identified the papal system with the antichrist—in the sense of “counter-Christ”—and exhorted their contemporaries to come out of the Roman Catholic Church, continuing the interpretation of the Reformation.

 

E. ဂျာမန်ပီယက်စ် လှုပ်ရှားမှု ဂျာမန်ပီယက်စ်ဝါဒ၏ တည်ထောင်သူတစ်ဦးဖြစ်သော ဆယ့်ခုနစ်ရာစုရှိ ဖိလိပ်ဂျေကပ်စပီနာ (Philipp Jacob Spener) သည် ထိုခေတ်က အသက်မဲ့နေသော တရားဝင်ပရိုတက်စတင့်ဘာသာတွင် အသက်သွင်းမှုသစ်ကို လှုံ့ဆော်ပေးလိုခဲ့သည်။ စပီနာနှင့် သူ၏တပည့် ဩဂုတ်ဟာမန်ဖရန်ကီ (August Hermann Francke) တို့သည် အယူဝါဒဆိုင်ရာ ဖြောင့်မတ်မှုကိုသာ အလွန်အလေးပေးခြင်းကြောင့် ဂျာမနီရှိ လူသင်ဘာသာသည် အသက်ရှင်သောယုံကြည်ခြင်းတစ်ခု မဟုတ်တော့ဟု ယုံကြည်ခဲ့ကြသည်။

E. The German Pietist Movement

One of the founders of German Pietism, seventeenth-century Philipp Jacob Spener, sought to inspire new vigor in the lifeless official Protestantism of his time. Spener and August Hermann Francke, his disciple, were convinced that by exclusive stress on dogmatic orthodoxy, Lutheranism in Germany had ceased to be a living faith.

 

အနာဘတ်တစ်များကဲ့သို့ပင်၊ စပီနာနှင့် ဖရန်ကီတို့သည် ဘုရားပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးကို ယုတ္တိနက်နက်နဲနဲ အဆုံးသတ်ရောက်အောင် လုပ်ဆောင်လိုခဲ့ကြသည်။ ဆိုလိုသည်မှာ သမ္မာကျမ်းစာတွင် ဖော်ပြထားသည့်အတိုင်း ပဌမခေတ်အသင်းတော်၏ အဆုံးအမများနှင့် ဘဝနေထိုင်ပုံကို ပြန်လည်ထူထောင်ရန်နှင့် ခရစ်တော်ကို အတုယူခြင်း၏ ကျင့်ဝတ်ဆိုင်ရာ ရည်ရွယ်ချက်ကို ပြန်လည်ရရှိရန်ပင် ဖြစ်သည်။ သူတို့၏ လွတ်လပ်သောအမြင်နှင့် အသင်းတော်ဘဝတွင် လူပြောင်းများကို စစ်မှန်စွာ ပါဝင်ခွင့်ပေးရန် ကြိုးပမ်းမှုသည် လူသင်ဘာသာ ဖြောင့်မတ်ရေးဝါဒီများထံမှ ပိုမိုဆန့်ကျင်မှုများ ရရှိခဲ့သည်။ စပီနာနှင့် ဖရန်ကီတို့၏ လူသင်အသင်းတော်ပြုပြင်ရေးအတွက် စိတ်အားထက်သန်မှုနှင့် တစ်ဦးချင်းယုံကြည်သူများ၏ အတွင်းစိတ်ဘာသာရေးဘဝကို အလေးပေးမှုသည် ဥရောပပရိုတက်စတင့်ဘာသာကို နက်နက်ရှိုင်းရှိုင်း လွှမ်းမိုးခဲ့သည်။

Like the Anabaptists, Spener and Francke desired to carry the Reformation to its logical conclusion, i.e., restoration of the teachings and lifestyle of the early church as described in the Scriptures, as well as recovery of the ethical motif of imitating Christ. Their independent outlook, along with an effort to give to the laity a genuine part “in church life, met with increasing opposition from Lutheran orthodoxy. Spener and Francke’s enthusiasm for reform of the Lutheran Church, together with their insistence on the inner religious life of individual believers, deeply influenced European Protestantism.

 

F. မက်သိုဒစ်လှုပ်ရှားမှု

အင်္ဂလန်ပြည်ရှိ ပူရီတန်ဝါဒ၏ ဝိညာဉ်ရေးမီးကို အားပျက်သွားပြီး အင်္ဂလန်နိုင်ငံသည် အသက်မဲ့သော ဒီအိဇင်ဝါဒ (deism) ၏ သားကောင်ဖြစ်သွားချိန်တွင် မက်သိုဒစ်များသည် အပြစ်မှ ကယ်တင်ခြင်းအတွေ့အကြုံကို အလေးပေးသော ဧဝံဂေလိတရားပြန်လည်နိုးကြားရေးကို စတင်ခဲ့သည်။ ဂျွန်ဝက်စလီနှင့် ချားလ်စ်ဝက်စလီ (John and Charles Wesley) တို့မှ စတင်ခဲ့သော အင်္ဂလီကန်အသင်းတော်အတွင်းရှိ ဤနိုးကြားရေးလှုပ်ရှားမှုသည် ၁၇၃၈ ခုနှစ်တွင် စတင်ခဲ့သည်။ အစပိုင်းတွင် ဝက်စလီညီအစ်ကိုတို့သည် အင်္ဂလီကန်အသင်းတော်မှ ခွဲထွက်ရန် ရည်ရွယ်ချက်မရှိခဲ့ပေ။ သူတို့၏ရည်မှန်းချက်မှာ စိတ်အနှောင့်အယှက်ဖြစ်နေသော လူထုအပေါင်းတို့၊ ဘုန်းကြီးများဖြစ်စေ လူဝတ်ကြောင်များဖြစ်စေ သူတို့၏ကိုယ်ပိုင်ပတ်ဝန်းကျင်တွင် ဆက်သွယ်ရန်ဖြစ်သည်။ အသင်းတော်သည် သူတို့ကို ပိုမိုပိတ်ပင်လာသဖြင့် လူဝတ်ကြောင်များကို တိုက်ရိုက်ပြောဆိုသော၊ ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့်သာ ဖြောင့်မတ်ခြင်းကို လက်ခံရန်နှင့် ကျမ်းစာအတိုင်း လူနေမှုပုံစံကို ပြုပြင်ရန် တိုက်တွန်းသော တရားဟောနည်းသစ်ကို လက်ခံကျင့်သုံးခဲ့သည်။ လူဝတ်ကြောင်တရားဟောခြင်း၊ လွင်ပြင်တရားပွဲများနှင့် ဖြောင့်မတ်ခြင်းနှင့် ကယ်တင်ခြင်း၏ ကိုယ်ပိုင်အတွေ့အကြုံသည် ဤပြုပြင်ရေးလှုပ်ရှားမှု၏ ထူးခြားချက်များဖြစ်သည်။

F. The Methodist Movement

As the spiritual fire of English Puritanism waned and the English nation fell prey to lifeless deism, the Methodists initiated a revival of the gospel stressing the experience of deliverance from sin. Launched by John and Charles Wesley, this revival movement in the Anglican Church started in 1738. At first the Wesleys had no thought of seceding from the Anglican Church. Their aim was to make contact with the indifferent masses, clergy, or laypersons, to meet them in their own environment. Finding the church increasingly closed to them, they adopted a new method of preaching that spoke directly to laypeople, called them to accept justification by faith alone, and to reform their lifestyles according to the Scriptures. Lay preaching, open-air services, and a personal experience of justification and salvation were the hallmarks of this reform movement.

 

G. မီလာရိုက်နိုးကြားရေးနှင့် လာမည့်မျှော်လင့်ချက်

ဝီလျံမီလာ (William Miller) (၁၇၈၂–၁၈၄၉) သည် လယ်သမားတစ်ဦးနှင့် ဘပ်တစ်လူဝတ်ကြောင်တရားဟောသူတစ်ဦးဖြစ်ပြီး ခရစ်တော်၏ ဘုန်းအသရေနှင့် မကြာမီပြန်ကြွလာခြင်းကို ကြေညာခဲ့သည်။ သူသည် ဒံယေလစာအုပ်ကို အခြေခံ၍ အစပိုင်းတွင် ခရစ်တော်ကြွလာခြင်းကို အနီးစပ်ဆုံး ၁၈၄၃ ခုနှစ်တွင် ဖြစ်မည်ဟု တွက်ချက်ခဲ့သည်။

G. The Millerite Revival of the Advent Hope

William Miller (1782–1849), a farmer and Baptist lay preacher, proclaimed the imminent return of Christ in glory. He based his message on the book of Daniel and at first calculated that Christ’s coming would take place about 1843.

 

ကျမ်းစာကို ၎င်း၏ကိုယ်ပိုင်အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုသူအဖြစ် ယူဆ၍ မီလာသည် ချားလ်စ်ဂျီ။ ဖင်နီ (Charles G. Finney) ကဲ့သို့ ခေတ်ပြိုင်နိုးကြားရေးသမားများ၏ လူကြိုက်များသော အမြင်များကို ငြင်းပယ်ခဲ့သည်။ ထိုအမြင်မှာ ခရစ်တော်သည် ကမ္ဘာပျက်ခြင်းမတိုင်မီ တစ်ထောင်စည်ပင်ခေတ်တွင် ဝိညာဉ်ရေးအရ ကြွလာမည်ဖြစ်ပြီး ဂျူးလူမျိုးများ ပါလက်စတိုင်းသို့ ပြန်လည်ရောက်ရှိ၍ ဘုရားအစိုးရရေးကို ပြန်လည်ထူထောင်မည်ဟူသော အယူဖြစ်သည်။ မီလာသည် ခရစ်တော်သည် တစ်ထောင်စည်ပင်ခေတ်မတိုင်မီ ဘုန်းအသရေနှင့် ကြွလာမည်ဟု သင်ကြားသော ပြင်းထန်သော ပရီမီလန်နီယယ်လစ်တစ်ဦးဖြစ်သည်။ သူသည် ခေတ်ပြိုင်များကို ခရစ်တော်၏ မကြာမီပြန်ကြွလာခြင်းအတွက် ပြင်ဆင်ရန် တိုက်တွန်းခဲ့သည်။ ၁၈၄၀ ပြည့်နှစ်တွင် မီလာ၏သတင်းစကားသည် သူ၏နိုးကြားရေးလှုပ်ရှားမှု နိုင်ငံတစ်ဝန်း ကျယ်ပြန့်လာသောအခါ တွန်းအားသစ်ရရှိခဲ့သည်။ တစ်ချိန်တည်းတွင် ၎င်းသည် မက်သိုဒစ်ဘုန်းကြီး ဂျိုဆိုင်ယာ လစ်ချ် (Josiah Litch)၊ ပရက်စ်ဘိုင်တီယန်-ကွန်ဂရီဂေးရှင်နယ် ဘုန်းကြီးများဖြစ်သော ချားလ်စ်ဖစ်ချ် (Charles Fitch) နှင့် ဟင်နရီဂျုန်းစ် (Henry Jones)၊ ခရစ်ယာန်ကွန်နက်ရှင်းမှ ဂျိုရှွာ ဗီ။ ဟိုင်းမ်စ် (Joshua V. Himes) နှင့် ဧပစ်ကိုပါလီယန် ဟင်နရီ ဒါနာ ဝါဒ် (Henry Dana Ward) တို့ပါဝင်သော ဘာသာပေါင်းစုံလှုပ်ရှားမှုတစ်ခု ဖြစ်လာခဲ့သည်။ သူတို့၏ လှုပ်ရှားမှု၏ ဘုံရည်မှန်းချက်မှာ အသင်းတော်သစ် သို့မဟုတ် ဂိုဏ်းခွဲသစ်တစ်ခု ဖန်တီးရန်မဟုတ်ဘဲ အပြစ်သမားများကို သေခြင်းမှ ကယ်တင်၍ သခင်ယေရှု၏ မကြာမီလာခြင်းအတွက် အဆင်သင့်ဖြစ်နေသော လူမျိုးတစ်မျိုးကို ပြင်ဆင်ရန်ဖြစ်သည်။ ၁၈၄၀ ပြည့်နှစ်များတွင် လာမည့်နေ့ကို တိကျစွာသတ်မှတ်လိုက်သောအခါ ပရိုတက်စတင့်အသင်းတော်အသီးသီးမှ ဆန့်ကျင်မှုများ ပေါ်ပေါက်လာခဲ့သည်။ သူတို့၏ ကန့်ကွက်ချက်မှာ ပရောဖက်ပြုချက်အချိန်တွက်ချက်မှုမျှသာမက ခရစ်တော်၏ ပရီမီလန်နီယယ်လ်လာခြင်းကိုပါ ဆန့်ကျင်ခြင်းဖြစ်သည်။

 

 

Taking the Bible as its own interpreter, Miller rejected the popular views of contemporary revivalists such as Charles G. Finney, that Christ would return spiritually in a temporal millennium prior to the end of the world and that the Jews would return to Palestine to restore a theocracy. Miller was a vigorous premillennialist who taught that Christ would come in glory before the millennium. He exhorted his contemporaries to prepare for Christ’s imminent return.

By 1840 Miller’s message received a new impetus when his revival broadened nationwide. At the same time, it became an interdenominational movement including the Methodist minister Josiah Litch, the Presbyterian-Congregationalist pastor/rectors Charles Fitch and Henry Jones, Joshua V. Himes from the Christian Connection, and Episcopalian Henry Dana Ward.

The common purpose of their crusade was not to create a new church or denomination but to save sinners from death and to prepare a people ready for the imminent coming of the Lord. In the 1840s, when a firm date was set for the Advent, opposition arose from various Protestant churches. Their objection was not only to the prophetic time calculations but also to the premillennial advent of Christ.

 

ထင်ရှားသော မီလာရိုက်ဟောပြောသူများကြားတွင်ပင် အချိန်သတ်မှတ်ခြင်းနှင့်ပတ်သက်၍ သဘောထားကွဲလွဲမှုများ ရှိခဲ့သည်။ ၁၈၄၂ ခုနှစ်အလယ်လောက်တွင် မီလာရိုက်များသည် အချိန် (၁၈၄၃ မတ်လ ၂၁ ရက်မှ ၁၈၄၄ မတ်လ ၂၁ ရက်အတွင်း)၊ ပရီမီလန်နီယယ်လစ်ဝါဒနှင့် ပါလက်စတိုင်းတွင် ဂျူးဘုရားအစိုးရရေးသစ် ပြန်လည်ထူထောင်ခြင်းကို ငြင်းပယ်ခြင်းတို့ကို ပိုမိုထက်မြက်စွာ ရပ်တည်ခဲ့သည်။ ဤဖြစ်ပေါ်တိုးတက်မှုကြောင့် ဟင်နရီ ဝါဒ်နှင့် ဟင်နရီဂျုန်းစ်တို့ ထွက်ခွာသွားခဲ့သည်။ တစ်ချိန်က ဖွင့်လှစ်ထားသော အသင်းတော်တံခါးများ ပိတ်သွားပြီး မီလာရိုက်ဝါဒနှင့် အသင်းတော်အသီးသီးတို့၏ ဆက်ဆံရေး အေးစက်သွားခဲ့သည်။

Even among prominent Millerite lecturers there was disagreement on the question of time setting. By mid-1842 the Millerites sharpened their position on the time (between March 21, 1843, and March 21, 1844), premillennialism, and on rejection of a new Jewish theocracy in Palestine. This development led Henry Waard and Henry Jones to leave them. Church doors once open now were closed and Millerism’s relationship with the various churches became cold.

 

မီလာကိုယ်တိုင်က အက်ဒဗင်တစ်များကို သူတို့၏ အသင်းတော်များမှ ခွဲထွက်ရန် ဘယ်တော့မှ အကြံပေးခဲ့ခြင်းမရှိသော်လည်း၊ ၁၈၄၃ ခုနှစ် ဇူလိုင်လတွင် ချားလ်စ်ဖစ်ချ်သည် ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၁၈ ကို အခြေခံ၍ ဘေဘီလုန်မှ ထွက်လာရန် ဟောပြောခဲ့သည်။ သူသည် ဗျာဒိတ်ကျမ်းပါ ဘေဘီလုန်၏ ပြိုလဲခြင်းကို ခရစ်ယာန်ဘောင်တစ်ခုလုံး၏ ပြိုလဲခြင်းဟု ယူဆခဲ့သည်။ သူနှင့် သူ့နောက်လိုက်များအတွက် ဘေဘီလုန်သည် ခရစ်ယာန်ဘောင်တစ်ခုလုံးရှိ ပရိုတက်စတင့်နှင့် ကက်သလစ်အသင်းတော်များကို ပါဝင်သော ခရစ်တော်ဆန့်ကျင်ရေးသမားဖြစ်သည်။ သူ၏ တိုက်တွန်းချက်မှာ ရှင်းလင်းသည်– “သင်သည် ခရစ်ယာန်ဖြစ်လျှင် ဘေဘီလုန်မှ ထွက်လာပါ။ ခရစ်တော်ပေါ်ထွန်းလာချိန်တွင် ခရစ်ယာန်အဖြစ် တွေ့ရှိခံလိုပါက ဘေဘီလုန်မှ ထွက်လာပါ၊ အခုချက်ချင်း ထွက်လာပါ။” (၁၉)။

Although Miller himself never advised Adventists to separate from their respective churches, in July 1843 Charles Fitch began to preach a call based on Revelation 18 to come out of Babylon. He equated the fall of apocalyptic Babylon with the fall of all Christendom. For him and those who followed him, Babylon as the antichrist included all the churches in Protestant and Catholic Christendom. His appeal was clear: “If you are a Christian, come out of Babylon! If you intend to be found a Christian when Christ appears, come out of Babylon, come out Now!” (19).

 

H. အက်ဒဗင်တစ်နားလည်မှု

၁၈၄၄ ခုနှစ်၏ ကြီးမားသောစိတ်ပျက်မှုကို မီလာရိုက်အက်ဒဗင်တစ်အများစုက အချိန်တွက်ချက်မှုမအောင်မြင်ခြင်းဟု အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခဲ့ကြသော်လည်း၊ အနည်းစုအုပ်စုတစ်ခုကမူ အမှားသည် အချိန်သတ်မှတ်ခြင်းနှင့် မသက်ဆိုင်ဘဲ ၁၈၄၄ ခုနှစ် အောက်တိုဘာ ၂၂ ရက်တွင် ဖြစ်ပွားခဲ့သော အဖြစ်အပျက်၏ သဘောသဘာဝကို နားမလည်ခြင်းသာဖြစ်သည်ဟု ယူဆခဲ့သည်။ ဟိုင်ရမ်အက်ဒ်ဆန် (Hiram Edson) သည် စိတ်ပျက်မှုကို ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၁၀:၈–၁၀ တွင် ယောဟန်၏ ချိုမြိန်ပြီး ခါးသီးသောအတွေ့အကြုံ၏ ပြည့်စုံခြင်းဟု အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခဲ့သည်။ သူသည် ဒံယေလ ၈:၁၄ တွင် သန့်ရှင်းရာဌာနကို သန့်ရှင်းစင်ကြယ်စေခြင်း၏ တကယ့်ပြည့်စုံခြင်းကို အထက်ကောင်းကင်သန့်ရှင်းရာဌာနတွင် ခရစ်တော်၏ နောက်ဆုံးအဆင့်ဝန်ကြီးချုပ်မှု စတင်ခြင်းဟု ရှင်းပြခဲ့သည်။ ဖရွန်း (PFOF ၄:၈၄၀၊ ၈၄၁) အဆိုအရ “ဤအုပ်စု” သည် “၁၈၄၄ လှုပ်ရှားမှုကို ပရောဖက်ပြုချက်ပြည့်စုံခြင်းအဖြစ် ဆက်လက်ယုံကြည်ထားပြီး၊ စိတ်ပျက်မှုတွင် သခင်ယေရှုကို ဆီးကြိုရန် အရာအားလုံးကို စတေးခဲ့သူများနှင့် ခါးသီးသောစိတ်ပျက်မှုကို ရင်ဆိုင်ရင်းလည်း ယုံကြည်ခြင်းကို ဆက်လက်ထိန်းသိမ်းသူများအတွက် စမ်းသပ်မှုတစ်ခုကို တွေ့မြင်ခဲ့သည်” ဟု ဆိုသည်။ သူတို့သည် တဖြည်းဖြည်း ခရစ်တော်၏ နောက်ဆုံးသန့်ရှင်းစင်ကြယ်ရေးဝန်ကြီးချုပ်မှုသည် ကမ္ဘာတစ်ဝန်းသို့ ထာဝရ ဧဝံဂေလိတရားကို ကြေညာရန် တံခါးသစ်ကို ဖွင့်လှစ်ပေးခဲ့သည်ဟု (ဗျာ ၃:၈; ၁၀:၉–၁၁; EW ၄၂၊ ၄၃; GC ၄၂၈၊ ၄၂၉) ယုံကြည်လာခဲ့ကြသည်။

H. The Adventist Understanding

While the majority of the Millerite Adventists interpreted the great disappointment of 1844 as a failure of their time calculation, a minority group held that the mistake was not related to the time-setting but to a misunderstanding of the nature of the event that took place on October 22, 1844. Hiram Edson interpreted the Disappointment as a fulfillment of John’s sweet and bitter experience in his prophetic vision of Revelation 10:8–10. He explained the actual fulfillment of the cleansing of the sanctuary of Daniel 8:14 as the beginning of the final phase of Christ’s heavenly ministry in the sanctuary above. “This group,” according to Froom (PFOF 4:840, 841), while “holding to the validity of the 1844 movement as a fulfillment of prophecy, saw in the Disappointment a test of those who were willing to make every sacrifice to be ready to meet their Lord, and then to hold their faith in the face of bitter disappointment.” They gradually came to believe that Christ’s final cleansing ministry had only opened a new door to a worldwide proclamation of the everlasting gospel (Rev. 3:8; 10:9–11; EW 42, 43; GC 428, 429).

 

၁၈၃၇ ခုနှစ်တွင် ယခင်မက်သိုဒစ်တစ်ဦးဖြစ်သော ရေချယ်လ်အိုခေ့စ် (Rachel Oakes) သည် နယူးယောက်ပြည်နယ်တွင် ဆဋ္ဌမနေ့ဘပ်တစ်ဖြစ်လာခဲ့သည်။ ၁၈၄၃ ခုနှစ်တွင် နယူးဟမ်ရှိုင်းယားတွင် မီလာရိုက်များနှင့် ပူးပေါင်းပြီး ၁၈၄၄ ခုနှစ် မတ်လတွင် ယခင်မက်သိုဒစ်ဘုန်းကြီး ဖရက်ဒရစ်ခ်ဝီလာ (Frederick Wheeler) ကို ကျမ်းစာပါ သမ္မာတရားနေ့ကို လက်ခံစေခဲ့သည်။ သူသည် နယူးဟမ်ရှိုင်းယားပြည်နယ် ဝါရှင်တန်တွင် ဆဋ္ဌမနေ့အက်ဒဗင်တစ်များ၏ ပထမဆုံးအစုအဝေးကို ဖန်တီးခဲ့သည်။ လအနည်းငယ်အကြာတွင် မီလာရိုက်တရားဟောသူ တီ။အမ်။ ပရီဘယ် (T. M. Preble) သည် ယခင်ဘပ်တစ်ဘုန်းကြီးတစ်ဦးဖြစ်ပြီး သမ္မာတရားနေ့ကို လက်ခံခဲ့ပြီး ၁၈၄၅ ခုနှစ်တွင် သူ၏စာစောင်မှတစ်ဆင့် ထင်ရှားသော မီလာရိုက် ဂျိုးဇက်ဘိတ်စ် (Joseph Bates) ကို သမ္မာတရားနေ့အကြောင်း ယုံကြည်လာစေခဲ့သည်။ ၁၈၄၆ ခုနှစ်တွင် ဘိတ်စ်သည် သမ္မာတရားနေ့နှင့်ပတ်သက်သော ပထမဆုံး အက်ဒဗင်တစ်ကျယ်ပြန့်သော စာအုပ်ဖြစ်သည့် The Seventh Day Sabbath; A Perpetual Sign From the Beginning to the Entering Into the Gates of the Holy City, According to the Commandment ကို ရေးသားခဲ့သည်။ ဤ ၄၈ မျက်နှာရှိ စာအုပ်ငယ်က ဂျိမ်းစ်နှင့် အဲလင်ဝိုက် (James and Ellen White) တို့ကို ၁၈၄၆ ခုနှစ် ဆောင်းရာသီတွင် သမ္မာတရားနေ့ အမှန်တရားကို လက်ခံစေခဲ့သည်။

In 1837 a former Methodist, Rachel Oakes, became a Seventh Day Baptist in the state of New York. Joining the Millerites in 1843 in New Hampshire, she led a former Methodist pastor, Frederick Wheeler, to accept the biblical Sabbath in March 1844. He created the first nucleus of Sabbatarian Adventists in Washington, New Hampshire. A few months later the Millerite preacher T. M. Preble, a former Baptist pastor, accepted the Sabbath and through his pamphlet (1845) a prominent Millerite, Joseph Bates, became convinced of the Sabbath. In 1846 Bates wrote the first comprehensive Adventist treatment of the Sabbath: The Seventh Day Sabbath; A Perpetual Sign From the Beginning to the Entering Into the Gates of the Holy City, According to the Commandment. This 48-page booklet led James and Ellen White to accept the Sabbath truth in the winter of 1846.

 

သီးခြားစီဖွံ့ဖြိုးလာသော အဓိကအဆုံးအမသုံးချက်တို့သည် ဆဋ္ဌမနေ့အက်ဒဗင်တစ်များ၏ လှုပ်ရှားမှုကို သွင်ပြင်လက္ခဏာဖြစ်စေသော တစ်ခုတည်းသောသတင်းစကားအဖြစ် ပေါင်းစည်းလာခဲ့သည်– သန့်ရှင်းရာဌာနတွင် ခရစ်တော်၏ နောက်ဆုံးဝန်ကြီးချုပ်မှု၊ ဘုရားသခင်၏ ပညတ်တို့ကို နာခံခြင်း၏ အမှတ်အသားဖြစ်သော သမ္မာတရားနေ့၊ နှင့် “ယေရှု၏သက်သေ” ဟူသော စကားစုကို အဲလင် ဂျီ။ ဝိုက် (Ellen G. White) (၁၈၂၇–၁၉၁၅) မှတစ်ဆင့် ပရောဖက်ပြုခြင်းလက်ဆောင်၏ ပြန်လည်ထင်ရှားလာခြင်းကို “နောက်ဆုံးကျန်ရစ်သော” အသင်းတော်တွင် အသုံးချခြင်း (ဗျာ ၁၂:၁၇; ၁၄:၁၂; ၁၉:၁၀) တို့ဖြစ်သည်။ ဤထူးခြားသောအယူအဆများကို ၁၈၄၈ ခုနှစ်တွင် အမေရိကန်အရှေ့မြောက်ပိုင်းတွင် ကျင်းပသော ကျမ်းစာညီလာခံ ၆ ခုအတွင်း တစ်ခုတည်းသော ယုံကြည်ချက်စုစည်းမှုအဖြစ် ပေါင်းစပ်လာခဲ့သည်။ ပါဝင်သူများသည် ၁၈၄၄ နောက်ပိုင်းကာလတ Midွင် ခရစ်တော်ဒုတိယလာခြင်းမတိုင်မီ ဘုရားသခင်၏ နောက်ဆုံးကျန်ရစ်သောလူများအကြား ကျမ်းစာအမှန်တရားအားလုံးကို ပြန်လည်ထူထောင်ရမည်ဟု ဘုံယုံကြည်ချက်ရှိခဲ့ကြသည်။ သူတို့သည် အဓိကအချက် ၇ ချက်ကို သဘောတူခဲ့ကြပြီး ယင်းတို့ကို “အထင်ကရနေရာများ” သို့မဟုတ် မူလအချက်များဟု ခေါ်ဝေးခဲ့သည်။ ဤအချက်များသည် ပေါ်ထွက်လာသော ဆဋ္ဌမနေ့အက်ဒဗင်တစ်အသင်းတော်တည်ဆောက်ရန် “ခိုင်မာသောအခြေခံပလက်ဖောင်း” ဖြစ်လာခဲ့သည်။ တိကျစွာဆိုရလျှင် ယင်းတို့မှာ (၁) မကြာမီဒုတိယလာခြင်း၊ (၂) ဒံယေလနှင့် ဗျာဒိတ်ကျမ်း၏ အဓိကအချိန်ပရောဖက်ပြုချက်များကို ဆက်လက်သမိုင်းဆိုင်ရာ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခြင်း၊ (၃) လူသားများ၏ ဆက်လက်ရှင်သန်မှုမရှိခြင်း၊ (၄) ၁၈၄၄ တွင် ကောင်းကင်သန့်ရှင်းရာဌာနတွင် ခရစ်တော်၏ နောက်ဆုံးဝန်ကြီးချုပ်မှု စတင်ခြင်း၊ (၅) သတ္တမနေ့သမ္မာတရားနေ့၊ (၆) ပရောဖက်ပြုခြင်းဝိညာဉ်၏ ပြန်လည်ထင်ရှားလာခြင်း၊ (၇) မီလာရိုက်နိုးကြားရေးနှင့် သမ္မာတရားနေ့ထိန်းသော အက်ဒဗင်တစ်လှုပ်ရှားမှုသစ်တွင် ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၁၄ ၏ ကောင်းကင်တမန်သုံးပါး၏ သတင်းစကားများ၏ သမိုင်းဆိုင်ရာ ပြည့်စုံခြင်း (PFOF ၄:၁၀၃၀၊ ၁၀၃၁; CW ၃၀၊ ၃၁; A. L. White ၃၈–၄၀) တို့ဖြစ်သည်။

Three key teachings, each developed independently, merged into one message that began to characterize the movement of the Sabbatarian Adventists: Christ’s final ministry in the sanctuary, the Sabbath as a sign of obedience to God’s commandments, and the application of the phrase “testimony of Jesus” to a new manifestation of the prophetic gift through Ellen G. White (1827–1915) in the “remnant” church (Rev. 12:17; 14:12; 19:10). These distinctive concepts began to be integrated into a unified body of belief during six Bible conferences held in the northeastern United States in 1848. The participants held in common a belief that in the post-1844 period all biblical truth had to be restored among God’s remnant people before the Second Advent would take place. They agreed on seven principal points, which came to be called the “landmarks” or fundamentals. These formed the “firm platform” of present truth on which the emerging Seventh-day Adventist Church was built. Specifically, they were (1) the imminent Second Advent, (2) the continuous historical interpretation of the major time prophecies of Daniel and Revelation, (3) the conditional immortality of human beings, (4) Christ’s beginning of His final ministry in the heavenly sanctuary in 1844, (5) the seventh-day Sabbath, (6) the renewed manifestation of the Spirit of Prophecy, and (7) the historical fulfillment of the three angels’ messages of Revelation 14 in the revivals of the Millerites and the new Sabbathkeeping Advent movement (PFOF 4:1030, 1031; CW 30, 31; A. L. White 38–40).

 

ဤ “လက်ရှိအမှန်တရား” ပလက်ဖောင်းသစ်မှ ထင်ရှားသည်မှာ ဆဋ္ဌမနေ့အက်ဒဗင်တစ်များသည် ခရစ်တော်၏ မကြာမီပြန်ကြွလာခြင်းကို ဆက်လက်ယုံကြည်ခြင်းဖြင့် ပေါင်းစည်းခံရခြင်းဖြစ်သည်။ သူတို့သည် ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၁၄:၉–၁၂ တွင် တတိယကောင်းကင်တမန်၏ သတင်းစကား၊ အထူးသဖြင့် ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၁၄:၁၂ “ဒီနေရာတွင် သန့်ရှင်းသူများ၏ သည်းခံခြင်းရှိသည်– ဘုရားသခင်၏ ပညတ်တို့ကို စောင့်ထိန်းသူများနှင့် ယေရှု၏ ယုံကြည်ခြင်းကို စွဲကိုင်ထားသူများ ဤနေရာတွင် ရှိကြသည်” (KJV) ကို သူတို့၏ မစ်ရှင်သစ်အတွက် အခြေခံထားခဲ့သည်။ သူတို့သည် ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၁၄:၁၂ ကို ၁၈၄၄ စိတ်ပျက်မှုနောက်ပိုင်း “စိတ်ရှည်စွာ စောင့်ဆိုင်းချိန်” အတွက် အသုံးချခဲ့သည်။ ဤနည်းဖြင့် သူတို့သည် သမ္မာတရားနေ့အဆုံးအမကို အက်ဒဗင်တစ်အတွေ့အကြုံနှင့် ပေါင်းစပ်ခဲ့ပြီး ကောင်းကင်သန့်ရှင်းရာဌာနတွင် စောင့်ထိန်းထားသော ကျင့်ဝတ်ဆိုင်ရာ ပညတ်တော်ကို ထောက်ခံခဲ့သည် (ဗျာ ၁၁:၁၉)။ သမ္မာတရားနေ့ထိန်းသော အက်ဒဗင်တစ်များ၏ စုဝေးခြင်းသည် ၁၈၄၄ တွင် ခရစ်တော်ကို စောင့်မျှော်ခဲ့ကြသော အက်ဒဗင်တစ်များကို ပြန်လည်စုစည်းခြင်းဖြစ်ပြီး ယခုအခါ “နောက်ဆုံးကျန်ရစ်သော” သူများဟု သတ်မှတ်ခံရသည် (EW ၃၈၊ ၆၆၊ ၇၀၊ ၇၄၊ ၈၆၊ ၁၁၄၊ ၂၅၅)။

1.  

It is apparent from this new platform of “present truth” that the Sabbatarian Adventists were bound together by their continuing confidence in the imminent return of Christ. They based their new mission on the third angel’s message of Revelation 14:9–12, specifically on Revelation 14:12: “Here is the patience of the saints: here are they that keep the commandments of God, and the faith of Jesus” (KJV). They applied Revelation 14:12 to the “patient waiting time” after the 1844 disappointment. In this way they integrated the Sabbath doctrine into their Advent experience, endorsing the moral law as kept in the heavenly sanctuary (Rev. 11:19). The gathering of Sabbathkeeping Adventists was the reunion of those Adventists who had been looking for Christ in 1844 and were now designated as the “remnant” (EW 38, 66, 70, 74, 86, 114, 255).

 

1. ပထမကောင်းကင်တမန်၏ သတင်းစကား ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၁၄:၆–၁၁ ရှိ ကောင်းကင်တမန်သုံးပါး၏ သတင်းစကားများတွင် ပထမဆုံးသည် ဝီလျံမီလာနှင့် သူ၏နောက်လိုက်များ (၁၈၃၁–၁၈၄၄) က ခရစ်တော်၏ ဒုတိယလာခြင်းအတွက် ဝတ်ပြုကိုးကွယ်မှုပြုပြင်ရန်နှင့် တကယ့်ပြင်ဆင်မှုအတွက် ဘုရားသခင်၏ နောက်ဆုံးကာလခေါ်ဆိုမှုဟု လက်ခံခဲ့ကြသည်။ သူသည် “သူ၏တရားစီရင်ခြင်းနာရီရောက်ပြီ” (ဗျာ ၁၄:၇) ဟူသော စကားစုကို ဒံယေလ ၇:၉၊ ၁၀ ရှိ တရားစီရင်ခြင်းမြင်ကွင်းနှင့် ချိတ်ဆက်ပြီး “သူ၏တရားစီရင်ခြင်းနာရီ” ကို ပြင်သစ်တော်လှန်ရေးအောက်ရှိ ပုပ်ရဟန်းမင်းကြီးအာဏာနှင့် အသုံးချခဲ့သည် (Damsteegt ၄၅)။ သို့သော် ၁၈၄၃ ခုနှစ်တွင် သူသည် ထိုစကားစုကို မကြာမီ ရောက်လာမည့် တရားစီရင်ခြင်းနေ့၊ ခရစ်တော်၏ ဒုတိယလာခြင်းနှင့် သတိပေးချက်အဖြစ် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခဲ့သည် (ထိုနည်း; GC ၃၇၅)။ အဲလင် ဂျီ။ ဝိုက်သည် ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၁၄:၇ ၏ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်ကို မှန်ကန်သောအချိန်တွင် မှန်ကန်သောသတင်းစကားဟု ထောက်ခံခဲ့ပြီး “ဗျာဒိတ်ကျမ်းပါ သတိပေးချက်များတွင် ပထမဆုံးသည် နီးကပ်လာသော တရားစီရင်ခြင်းကို ကြေညာသည်” (GC ၃၁၁; cf. 1SG ၁၃၃–၁၄၀; GC ၃၇၉) ဟု ပြောကြားခဲ့သည်။ သူမက “ပထမကောင်းကင်တမန်၏ သတင်းစကား၏ ပရောဖက်ပြုချက်သည် အမေရိကတွင် မီလာရိုက်လှုပ်ရှားမှုအတွင်း အတိုင်းအတာအများဆုံး ပြည့်စုံခဲ့သည်” (GC ၃၆၈) ဟု ကြေညာခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၁၄:၇ ရှိ ပထမကောင်းကင်တမန်၏ သတင်းစကားကို “မီလာရိုက်သာသနာပြုအတွေ့အကြုံ၏ သင်္ကေတအဖြစ်” ဆက်ဆံခဲ့သည် (Damsteegt ၄၆)။

1. The First Angel’s Message

The first of the three angels’ messages (Rev. 14:6–11) was accepted by William Miller and his followers (1831–1844) as God’s end-time call for reform in worship and true preparation for the second coming of Christ. He identified the phrase “the hour of his judgment has come” (Rev. 14:7) with the judgment scene of Daniel 7:9, 10 and applied “the hour” of God’s judgment to the Papacy under the French Revolution (Damsteegt 45). In 1843, however, he began to interpret the phrase as a warning of the day of judgment soon to come, the second coming of Christ (ibid.; GC 375). Ellen G. White endorsed this interpretation of Revelation 14:7 as the right message at the right time, stating, “The first of these warnings [in Revelation 14] announces the approaching judgment” (GC 311; cf. 1SG 133–140; GC 379). She declared, “It was here [in America during the Millerite movement] that the prophecy of the first angel’s message had its most direct fulfillment” (GC 368). The first angel’s message of Revelation 14:7 was thus treated “as a symbolic representation of the Millerite missionary experience” (Damsteegt 46).

 

၁၈၄၄ ခုနှစ် ကြီးမားသောစိတ်ပျက်မှုနောက်ပိုင်း မီလာရိုက်အနည်းစုသည် ဒံယေလနှင့် ဗျာဒိတ်ကျမ်း၏ ဗျာဒိတ်ရူပါရုံပရောဖက်ပြုချက်များကို ပြန်လည်လေ့လာခဲ့ကြသည်။ သူတို့သည် ဒံယေလ ၈:၁၄ ရှိ “သန့်ရှင်းရာဌာနကို သန့်ရှင်းစင်ကြယ်စေခြင်း” ကို ခရစ်တော်၏ ဒုတိယလာခြင်း၌ အသင်းတော် သို့မဟုတ် ကမ္ဘာကို သန့်ရှင်းစင်ကြယ်စေခြင်းမဟုတ်ဘဲ ကောင်းကင်သန့်ရှင်းရာဌာန၏ အလုံးစုံတော်ဆုံးအခန်းတွင် ခရစ်တော်၏ ဝန်ကြီးချုပ်မှု၏ နောက်ဆုံးတရားစီရင်ခြင်းအလုပ် စတင်ခြင်းဟု ပြန်လည်အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခဲ့သည်။ သူတို့သည် ပထမကောင်းကင်တမန်၏ “သူ၏တရားစီရင်ခြင်းနာရီရောက်ပြီ” (ဗျာ ၁၄:၇) ဟူသော စကားစုကို ခရစ်တော်၏ ကောင်းကင်တရားစီရင်ခြင်းအလုပ် စတင်ခြင်း အာ.ဒီ. ၁၈၄၄ (ဒံယေလ ၇:၉၊ ၁၀) နှင့် လူသားစမ်းသပ်ကာလ ပြီးဆုံးသည်အထိ ကြာရှည်မည့် အလုပ်ဟု အသုံးချခဲ့သည်။ ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၁၄:၇ ၏ ဤအဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်သည် နောက်ဆုံးတရားစီရင်ခြင်းအတွက် လူများကို ပြင်ဆင်ရန် တွန်းအားဖြစ်လာခဲ့သည်။ ၎င်း၏ဗဟိုချက်မှာ ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၁၄:၁၂ တွင် ဖော်ပြထားသော ဘုရားသခင်၏ ကျင့်ဝတ်ပညတ်တော်နှင့် ကိုက်ညီသော ကိုးကွယ်လေးမြတ်ပြီး သန့်ရှင်းသောဘဝဖြစ်သည်။ ပထမကောင်းကင်တမန်၏ သတင်းစကားကို ဤနည်းဖြင့် ပိုမိုရှင်းလင်းစွာ နားလည်ခြင်းသည် တာဝန်သစ်များကို ဖော်ထုတ်ပေးခဲ့ပြီး ဆဋ္ဌမနေ့အက်ဒဗင်တစ်အသင်းတော်ဖွဲ့စည်းရာတွင် အရေးကြီးသောအခန်းကဏ္ဍမှ ပါဝင်ခဲ့သည်။

2.  

Following the great disappointment of 1844, a small group of Millerites restudied the apocalyptic prophecies of Daniel and Revelation. They reinterpreted the “cleansing of the sanctuary” in Daniel 8:14 to indicate the closing judgment work of Christ’s ministry in the Most Holy Place of the heavenly sanctuary, not the cleansing of the church or the earth at Christ’s second coming. They applied the phrase of the first angel, “the hour of his judgment has come” (Rev. 14:7) to the beginning of the heavenly work of judgment by Christ in A.D. 1844 (Dan. 7:9, 10), which will last until the close of human probation. This interpretation of Revelation 14:7 became the impetus for preparing a people for the final judgment. At its center was a worshipful, sanctified life in harmony with the moral law of God, as described in Revelation 14:12. This clearer understanding of the first angel’s message of Revelation 14 revealed new duties and played an important role in the formation of the Seventh-day Adventist Church.

 

2. ဒုတိယကောင်းကင်တမန်၏ သတင်းစကား ပထမကောင်းကင်တမန်ကဲ့သို့ပင် မီလာရိုက်များသည် ဒုတိယကောင်းကင်တမန်၏ သတင်းစကားကို သူတို့၏ သမိုင်းဆိုင်ရာအခြေအနေတွင် အသုံးချခဲ့ကြသည်။ ၁၈၄၃ မတိုင်မီ သူတို့သည် ရောမကက်သလစ်အသင်းတော်ကို ဘေဘီလုန်ဟု ယူဆသော ပရိုတက်စတင့်အမြင်အယူအဆကို ကိုင်စွဲခဲ့ကြသည်။ ၎င်း၏ ပြိုလဲခြင်း (ဗျာ ၁၄:၈) ကို ၁၇၉၈ တွင် ရောမအား ပြင်သစ်အရပ်ဘက်အုပ်ချုပ်မှုအောက်သို့ ပြိုလဲခြင်းဟု ယူဆခဲ့သည် (Damsteegt ၄၇)။

2. The Second Angel’s Message

As with the first angel, the Millerites applied the second angel’s message to their own historical situation. Before 1843 they held the general Protestant viewpoint that the Roman Catholic Church was Babylon. Its fall (Rev. 14:8) was seen as the fall of Rome to French civil domination in 1798 (Damsteegt 47).

 

ထိပ်တန်းပရိုတက်စတင့်အသင်းတော်များသည် ၁၈၄၃ တွင် ခရစ်တော်၏ မကြာမီပြန်ကြွလာခြင်းနှင့်ပတ်သက်သော မီလာရိုက်စိတ်အားထက်သန်မှုကို ငြင်းပယ်လာသောအခါ မီလာသည် ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၃:၁၄–၂၂ ရှိ လာအိုဒိကိအသင်းတော်အတွက် ခရစ်တော်၏ သတင်းစကားကို ပရိုတက်စတင့်အသင်းတော်များတွင် အသုံးချခဲ့သည်။ ချားလ်စ်ဖစ်ချ်သည် ဂိုဏ်းခွဲဝါဒ၊ မှားယွင်းသောအဆုံးအမများနှင့် အာဏာအတွက် ငတ်မွတ်မှုကြောင့် ပရိုတက်စတင့်အသင်းတော်များကို ဘေဘီလုန်ဟု အသုံးချခဲ့သည် (ထိုနည်း ၇၉၊ ၈၀)။ ၁၈၄၄ နွေရာသီတွင် မီလာရိုက်ခေါင်းဆောင်အချို့သည် အသင်းတော်အားလုံးမှ ခွဲထွက်ရန် ခေါ်ဆိုခဲ့ကြသည်။ ခွဲထွက်ခြင်းကို ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၁၇:၅ အရ ဘေဘီလုန်သည် “မိခင်မ မိစ္ဆာမ၊ ကမ္ဘာ့စက်ဆုပ်ရွံရှာဖွယ်များ၏ မိခင်” ဖြစ်သည်ဟူသော ဓမ္မသီအိုရီဂျီအချက်ဖြင့် ထောက်ခံခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၁၈:၂၊ ၄ ရှိ “သူမထံမှ ထွက်လာကြလော့၊ ငါ၏လူမျိုးတို့” ဟူသော ကောင်းကင်ခေါ်ဆိုမှုကို ၁၈၄၄ တွင် အဖွဲ့အစည်းအားလုံးမှ ထွက်ခွာရန် ဘုရားသခင်၏ ခေါ်ဆိုမှုဟု အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခဲ့သည်။

When leading Protestant churches began to reject Millerite enthusiasm about the imminent return of Christ in 1843, Miller began to apply Christ’s message for the Laodicean church in Revelation 3:14–22 to the Protestant churches. Charles Fitch applied “Babylon” to the Protestant churches because of their sectarianism, heresies, and thirst for power (ibid. 79, 80). By the summer of 1844 some Millerite leaders began to call for separation from all churches. The separation was supported with the theological argument that Babylon was “the mother of harlots and abominations of the earth,” according to Revelation 17:5. The implied “daughters” were viewed as symbolizing the petrified Protestant denominations. Their different creeds were presented as the confusion of “Babylon” (ibid. 82, 83). Consequently, the heavenly call of Revelation 18:2, 4, to “come out of her, my people,” was interpreted as God’s call to leave all organized religion in 1844.

 

ဆဋ္ဌမနေ့အက်ဒဗင်တစ်အသင်းတော် ဖွံ့ဖြိုးလာသည်နှင့်အမျှ “ဘေဘီလုန်” ဟူသော စကားလုံးကို လောကီအစိုးရများနှင့် တရားမဲ့မဟာမိတ်ဖွဲ့ထားသော ပရိုတက်စတင့်နှင့် ကက်သလစ်အသင်းတော်နှစ်ခုလုံးတွင် အသုံးချလာခဲ့သည်။ ဘေဘီလုန်၏ “ပြိုလဲခြင်း” (ဗျာ ၁၄:၈) နှင့် “သူမထံမှ ထွက်လာကြလော့” (ဗျာ ၁၈:၄) ဟူသော ကောင်းကင်ခေါ်ဆိုမှုကို ပထမကောင်းကင်တမန်၏ အပြစ်ရှိသောလောကနှင့် ခွဲခွာရန် တောင်းဆိုမှုကို ငြင်းပယ်ပြီးနောက် ပရိုတက်စတင့်အသင်းတော်များ၏ ဝိညာဉ်ရေးရာ ပြိုလဲခြင်းတွင် အထူးအသုံးချခဲ့သည် (GC ၃၈၃)။ ဒုတိယကောင်းကင်တမန်မှ ဘေဘီလုန်အပေါ် စွပ်စွဲထားသော ကြီးမားသောအပြစ်မှာ သူမသည် “လူမျိုးအားလုံးကို သူမ၏ မစင်ကြယ်သောစိတ်အားထက်သန်မှု၏ စပျစ်ရည်ကို တိုက်ကျွေးခဲ့သည်” (ဗျာ ၁၄:၈) ဖြစ်သည်။ ဤမူးယစ်စေသော “စပျစ်ရည်” ကို “ကျမ်းစာရှင်းလင်းသော ထုတ်ဖော်ချက်များနှင့် ဆန့်ကျင်သော မှားယွင်းသောအဆုံးအမများ” ဟု အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခဲ့သည် (ထိုနည်း ၃၈၈)။ ဆဋ္ဌမနေ့အက်ဒဗင်တစ်များကို ကိုယ်စားပြုသူ ဂျေ။အန်။ အန်ဒရူး (J. N. Andrews) (၅၁–၅၃; ၆၈၊ ၆၉) သည် ခရစ်ယာန်ဘောင်အသီးသီးကို ဘေဘီလုန်အဖြစ် ပြောင်းလဲစေသော မရှိမဖြစ်အမှားများကို ညွှန်ပြခဲ့သည်– (၁) ကလေးငယ်နှစ်ခြင်းမင်္ဂလာ အဆုံးအမ၊ (၂) သန့်ရှင်းသောအသင်းတော်ကို ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၁၇ ရှိ မခံမရပ်နိုင်သော ညှဉ်းပန်းနှိပ်စက်သူ မိစ္ဆာမအဖြစ် ပြောင်းလဲစေသော အသင်းတော်နှင့် နိုင်ငံတော်အာဏာ၏ တရားမဲ့ရာဇဝတ်မှုဆိုင်ရာ ပေါင်းစည်းမှု၊ (၃) ခရစ်တော်လာခြင်းမတိုင်မီ ကမ္ဘာပေါ်တွင် ငြိမ်ချမ်းသာယာမှုနှင့် သာယာဝပြောသော တစ်ထောင်စည်ပင်ခေတ်အဆုံးအမ၊ (၄) စတုတ္ထပညတ်ကို တနင်္ဂနွေသမ္မာတရားနေ့ တောင်းဆိုမှုအဖြစ် ပြောင်းလဲခြင်း၊ (၅) လူသားများ၏ မွေးရာပါမသေနိုင်သော ဝိညာဉ်ရှိခြင်းအဆုံးအမ (အယူဝါဒမှ ဆင်းသက်လာ)၊ (၆) ခရစ်တော်၏ ဒုတိယလာခြင်းကို ဝိညာဉ်ရေးအရ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခြင်း။

 

As the Seventh-day Adventist Church developed, the word “Babylon” came to be applied to both the Protestant and Catholic churches who had formed unlawful alliances with secular governments. The “fall” of Babylon (Rev. 14:8) and the heavenly call to “come out of her” (Rev. 18:4) were now applied specifically to the spiritual fall of the Protestant churches after their rejection of the first angel’s appeal for severance from a sinful union with the world (GC 383). The great sin charged against Babylon by the second angel is that she “made all nations drink the wine of her impure passion” (Rev. 14:8). This intoxicating “wine” was interpreted as “the false doctrines” that are “opposed to the plainest statements of Holy Writ” (ibid. 388).

Representing the Sabbatarian Adventists, J. N. Andrews (51–53; 68, 69) pointed to several essential errors that had turned the various factions of Christendom into Babylon: (1) the doctrine of infant baptism; (2) the unlawful and criminal union of the church with the civil power of the state, causing the pure church to become the intolerant and persecuting prostitute of Revelation 17; (3) the doctrine of a millennium of peace and prosperity on earth before the advent of Christ; (4) the change of the fourth commandment into a demand for the Sunday-Sabbath; (5) the doctrine of the natural immortality of the soul, derived from pagan mythology; (6) the spiritualizing of the second advent of Christ.

 

အစပိုင်းတွင် “ဗာဗုလုန်” ဟူသော အမည်ကို အမေရိကန်ပြည/componentsထောင်စုရှိ ခရစ်ယာန်အသင်းတော်များအပေါ် “ပိုမိုတိုက်ရိုက်သက်ရောက်မှု” ရှိသည်ဟု ယူဆခဲ့ကြသည် (GC 389)။ အကြောင်းမှာ သူတို့သည် မီလာရစ်များ၏ တရားစီရင်ခြင်းသတင်းစကားကို ငြင်းပယ်ခဲ့ကြခြင်းကြောင့်ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် ဗာဗုလုန်၏ အကျင့်ပျက်ခြင်းသည် “၁၈၄၄ ခုနှစ်တွင် ပြည့်စုံစွာ ပြီးဆုံးခြင်းသို့ မရောက်သေးပါ” (အတူတူပင်)။ ဗာဗုလုန်သည် လူမျိုးတကာကို ယစ်မူးစေခြင်းသို့ မရောက်သေးပါ။ အသင်းတော်နှင့် လောကီအကျိုးစီးပွားတို့ ပေါင်းစည်းခြင်းသည်လည်း အထွတ်အထိပ်သို့ မရောက်သေးပါ။

At first the appellation “Babylon” was believed to have “a more direct application to the churches of the United States” (GC 389), because of their rejection of the judgment messages by the Millerites. Consequently, the moral fall of Babylon “did not reach its complete fulfillment in 1844” (ibid.). Babylon had not yet intoxicated all nations. The union of the church with the world had not yet reached its culmination.

 

ထို့ကြောင့် ဗာဗုလုန်၏ အကျင့်ပျက်ခြင်းကို ဆက်လက်ဖြစ်ပွားနေသော၊ တိုးပွားလာသော၊ ကမ္ဘာလုံးဆိုင်ရာ ဖြစ်စဉ်တစ်ခုအဖြစ် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခဲ့ကြသည်။ အဲလင် ဂျီ။ ဝိုက် က “ဤပြောင်းလဲမှုသည် တဖြည်းဖြည်း ဖြစ်ပွားလာသော ပြောင်းလဲမှုတစ်ခုဖြစ်ပြီး၊ ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၁၄:၈ ၏ ပြီးပြည့်စုံသော ပြည့်စုံခြင်းသည် အနာဂတ်တွင် ဖြစ်ပေါ်လာဦးမည်ဖြစ်သည်” ဟု ဖော်ပြခဲ့သည် (အတူတူပင် ၃၉၀)။ ဤသည်မှာ ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၁၄ ပါ သံဃာသတ်မှတ်ချက်သုံးရပ်ကို ငြင်းပယ်ခြင်း၏ ရလဒ်ဖြစ်ပြီး၊ ၂ သက်သာလောနိတ် ၂:၉–၁၂ တွင် ဟောကြားထားသည်။ ထိုသို့ ခုခံတွန်းလှန်ခြင်းသည် ပျက်စီးယိုယွင်းသွားသော အသင်းတော်များမှ ထွက်ခွာလာရန် နောက်ဆုံး အော်ဟစ်ခေါ်သံ၊ ဆိုလိုသည်မှာ ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၁၈:၁–၅ ပါ ကျယ်လောင်သော အော်ဟစ်သံကို တရားမျှတစေခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် အဒ်ဗင်တစ်ရှိန်းဦးဆောင်သူများသည် ဘုရားသခင်၏ လူများစွာ၊ ဧဝံဂေလိတရားဟောဆရာများပါမကျန်၊ ပျက်စီးယိုယွင်းသွားသော အသင်းတော်များတွင် ဆက်လက်ရှိနေသေးသည်ဟု အသိအမှတ်ပြုခဲ့ကြသည်။

Hence the moral fall of Babylon was interpreted as an ongoing, increasing, universal process. Ellen G. White stated, “The change is a progressive one, and the perfect fulfillment of Revelation 14:8 is yet future” (ibid. 390). This would be the result of rejecting the threefold warning of Revelation 14 and was foretold in 2 Thessalonians 2:9–12. Such resistance justified a final call to come out of the fallen churches, the final “loud cry” of Revelation 18:1–5. Consequently, the Adventist pioneers acknowledged that many of God’s people, including ministers of the gospel, still remained in the fallen churches.

 

ဒုတိယကောင်းကင်တမန်၏ သတင်းစကားသည် ပထမကောင်းကင်တမန် (ဗျာ ၁၄:၆၊ ၇) ၏ တမန်တော်များ၏ ဧဝံဂေလိတရားစစ်မှန်ကို ဟောပြောခြင်းကို လိုက်ပါလာပြီး လိုက်ပါလာမှသာ တရားဝင်သည်။ မှားယွင်းသော ကိုးကွယ်မှုကို အပြည့်အဝ ဖော်ထုတ်နိုင်ခြင်းမှာ စစ်မှန်သော ကိုးကွယ်မှု၏ ပြသမှုအားဖြင့်သာ ဖြစ်သည်။

The second angel’s message is valid only if it follows and accompanies the authentic proclamation of the apostolic gospel of the first angel (Rev. 14:6, 7). False worship is unmasked most fully by a demonstration of true worship.

 

၃. တတိယကောင်းကင်တမန်၏ သတင်းစကား

စဗက်သ်ဒေး အဒ်ဗင်တစ်များကြားတွင် တတိယကောင်းကင်တမန်၏ သတင်းစကားကို ဓမ္မသစ်ဆိုင်ရာ နားလည်မှုသည် ၁၈၄၈ ခုနှစ်တွင် ကျင်းပခဲ့သော သမ္မာကျမ်းစာညီလာခံများအတွင်း နောက်ဆုံးပေါ်ထွက်လာခဲ့သည်။ သူတို့၏ သန့်ရှင်းရာဌာန ဓမ္မသစ်ပညာဖွံ့ဖြိုးလာသည်နှင့်အမျှ ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် ခရစ်တော်ကို အအရင်းအမြစ်ဆုံးသော ဌာနသို့ လိုက်ပါခဲ့ကြသည်။ ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၁၁း၁၉ မှ ဘုရားသခင်၏ ပဋိညာဉ်တော်၏ ထာဝရ တရားဝင်မှုကို ရရှိခဲ့ကြပြီး၊ ထိုပဋိညာဉ်တော်တွင် ဆယ်ပညတ်တော်ပါဝင်သော ပဋိညာဉ်သေတ္တာတော်ရှိသည်။ ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၁၄း၁၂ ကို တတိယကောင်းကင်တမန်၏ သတင်းစကား၏ ဗဟိုအမှန်တရားအဖြစ် သတ်မှတ်ကာ၊ ဘုရားသခင်၏ ပညတ်တော်များကို ဆယ်ပညတ်တော်နှင့် ခွဲခြားသတ်မှတ်ခဲ့ကြသည်။ ၁၈၄၆ ခုနှစ်တွင် ဂျိုးဇက် ဘိတ်စ်က ဂျိမ်းစ်နှင့် အဲလင် ဝိုက်တို့ကို စတုတ္ထပညတ်တော်ကို ဘုရားသခင်ကို စစ်မှန်စွာ ကိုးကွယ်ရာတွင် ပြန်လည်ထားရှိရမည်ဟု ယုံကြည်စေခဲ့သည်။ အဲဂျီ ဝိုက်က သတ္တမနေ့ စနေနေ့ကို “ဘုရားသခင်၏ စစ်မှန်သော ဣသရေလနှင့် မယုံကြည်သူများကြား ခွဲခြားတံတိုင်း” ဟု ရှုမြင်ခဲ့သည် (EW ၃၃)၊ သို့သော် တပြုတည်းတွင် “စနေနေ့ကို မမြင်မသိ၊ မစောင့်ထိန်းသော ဘုရားသခင်၏ သားသမီးများလည်း ရှိသည်” ဟုလည်း အသိအမှတ်ပြုခဲ့သည် (ibid.)။ ဤအယူအဆသည် စနေနေ့ အမှန်တရားကို တံဆိပ်ခတ်ခြင်း သတင်းစကား (ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၇း၂) သို့မဟုတ် ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၁၄း၁၂ ရှိ ကျန်ကြွင်းသော အသင်းတော်နှင့် အတူရပ်တည်ရန် စမ်းသပ်အမှန်တရားအဖြစ် မြှင့်တင်ခဲ့သည်။ “ယေရှု၏ ယုံကြည်ခြင်း” (ကျမ်းပိုဒ် ၁၂) ကို “ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင် ယေရှု၏ အဆုံးအမများအားလုံး” (Damsteegt ၁၉၄) သို့မဟုတ် “ဧဝံဂေလိတရား၏ စည်းမျဉ်းများနှင့် အယူဝါဒများ” (Andrews ၁၃၅) ဟု အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခဲ့သည်။

 

3. The Third Angel’s Message

A theological understanding of the third angel’s message finally emerged among Sabbatarian Adventists during a series of Bible conferences in 1848. As their sanctuary theology developed, they followed Christ by faith into the Most Holy Place. From Revelation 11:19 they derived the abiding validity of God’s covenant, with its sacred ark containing the Decalogue. Considering Revelation 14:12 as the central truth of the third angel’s message, they identified the commandments of God with the Ten Commandments. In 1846 Joseph Bates convinced James and Ellen White that the fourth commandment should be restored in the true worship of God.

E. G. White viewed the seventh-day Sabbath as “the separating wall between the true Israel of God and unbelievers” (EW 33), although she acknowledged at the same time that “God had children who do not see and keep the Sabbath” (ibid.). This concept elevated the Sabbath truth to the status of a sealing message (Rev. 7:2) or testing truth for standing with the remnant church of Revelation 14:12. “The faith of Jesus” (verse 12) was interpreted as “all the teachings of Jesus in the New Testament” (Damsteegt 194) or “the precepts and doctrines of the gospel” (Andrews 135).

 

နှစ်အနည်းငယ်ကြာသည်အထိ “ယေရှု၏ သက်သေခံချက်” (ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၁၂း၁၇၊ KJV) ဟူသော စကားစုကို “ယေရှု၏ ယုံကြည်ခြင်း” နှင့် အဓိပ္ပာယ်တူအဖြစ် အသုံးပြုခဲ့သော်လည်း၊ ၁၈၅၀ ခုနှစ်များတွင် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်သစ်တစ်ခု ပေါ်ထွက်လာခဲ့သည်။ ယခုအခါ “ယေရှု၏ သက်သေခံချက်” ကို အဲလင် ဂျီ ဝိုက်၏ ဓမ္မအမှုနှင့် စာများတွင် ထင်ရှားသော ပရောဖက်ပြုခြင်း လက်ဆောင်နှင့် ချှတ်ခဲ့သည် (ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၁၉း၁၀ ကို ကြည့်ပါ)။ ဤအဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်သည် ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၁၂း၁၇ ရှိ ကျန်ကြွင်းသော အသင်းတော်၏ ခွဲခြားသတ်မှတ်ချက်တစ်ခု ဖြစ်လာခဲ့ပြီး၊ ဆယ့်ခုနစ်ရက်မြောက် အဒ်ဗင်တစ် အသင်းတော်၏ ဓမ္မသစ်ကြေညာချက်တွင် ပေါင်းစည်းခဲ့သည်။

Although for several years the phrase “the testimony of Jesus” (Rev. 12:17, KJV) was used as a synonym for “the faith of Jesus,” a new interpretation emerged in the 1850s. Now “the testimony of Jesus” was linked with the prophetic gift manifested in the ministry and writings of Ellen G. White (cf. Rev. 19:10). This interpretation became an identifying sign of the remnant church of Revelation 12:17 and was integrated into the missionary proclamation of the Seventh-day Adventist Church.

 

“သားရဲနှင့် ထိုသားရဲ၏ ပုံသဏ္ဍာန်” (ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၁၄း၉-၁၁) ကို အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခြင်းသည် တတိယကောင်းကင်တမန်၏ သတင်းစကားကို နားလည်ရန် အရေးကြီးလာခဲ့သည်။ ၁၈၅၁ ခုနှစ်တွင် ဂျေအန် အန်ဒရူးစ်က ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၁၄း၉-၁၁ ရှိ သားရဲကို ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၁၃း၁-၁၀ ရှိ သားရဲနှင့် ခွဲခြားသတ်မှတ်ခဲ့သည်။ ထိုသားရဲသည် ဒံယေလ ၇ ၏ စတုတ္ထသားရဲ၏ ပရောဖက်ပြုခြင်း ဖွံ့ဖြိုးမှုဖြစ်သည်။ သင်္ကေတနှစ်ခုလုံး (ဒံယေလ ၇ နှင့် ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၁၃) သည် ပင်လယ်မှ ထွက်လာသည်။ အခြားအချက်ငါးချက် တူညီမှုကို စာရင်းပြုစုပြီးနောက်၊ အန်ဒရူးစ်က “သားရဲသည် ဧကန်စင်စစ် စတုတ္ထနိုင်ငံတော်၏ ပုပ်ရဟန်းမင်းပုံစံဖြစ်သည်။ အကြောင်းမှာ ထိုသားရဲသည် နဂါးမင်း၊ ဧကန္နပရိုးရောမမှ အာဏာနှင့် နေရာကို လက်ခံရရှိသည်။ ကျမ်းချက် ၂” ဟု နိဂုံးချုပ်ခဲ့သည် (၇၆)။ အလယ်ခေတ် နိုင်ငံတော်အသင်းတော်အဖြစ်၊ သူတို့သည် သန့်ရှင်းသူများကို ၄၂ လ အုပ်ချုပ်မည် (ဒံယေလ ၇း၂၃-၂၆၊ ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၁၃း၅-၈)။ ဤကာလသည် ၁၇၉၈ ခုနှစ်တွင် “ဒဏ်ရာသေစေတမ်း” ဖြင့် ပြီးဆုံးခဲ့ပြီး၊ ထိုဒဏ်ရာမှ သားရဲသည် ပြန်လည်ကောင်းမွန်လာမည် (ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၁၃း၃)။ အန်ဒရူးစ်က “ထို့ကြောင့် သားရဲ၏ ပုံသဏ္ဍာန်ဆိုသည်မှာ သန့်ရှင်းသူများကို သတ်ဖြတ်ရန် အာဏာနှင့် အခွင့်အာဏာဖြင့် ဖုံးအုပ်ထားသော အခြားသော ဘာသာရေးအဖွဲ့အစည်းတစ်ခု ဖြစ်ရမည်။ ဤအရာသည် ပျက်စီးပြီး လဲလျားနေသော ပရိုတက်စတင့် အသင်းတော်ကို ရည်ညွှန်းခြင်းမှတစ်ပါး အခြားမဟုတ်ပေ” ဟု နိဂုံးချုပ်ခဲ့သည် (၁၀၅)။

The interpretation of “the beast and its image” (Rev. 14:9–11) came to be of vital importance for the understanding of the third angel’s message. In 1851 J. N. Andrews identified the beast of Revelation 14:9–11 with the beast of Revelation 13:1–10, which was a prophetic development of the fourth beast of Daniel 7. Both symbolic beasts (Dan. 7 and Rev. 13) ascend out of the sea. After listing five other points of similarity, Andrews concluded (76), “The beast is evidently the papal form of the fourth empire; for it receives its power and seat from the dragon, imperial Rome. Verse 2.” As the medieval state church, it would rule over the saints for 42 months (Dan. 7:23–26; Rev. 13:5–8). This period ended in 1798 with the “deadly wound” (Rev. 13:3), from which the beast was to recover. Andrews concluded that “an image to the beast, then, must be another ecclesiastical body clothed with power and authority to put the saints to death. This can refer to nothing else but the corrupt and fallen Protestant Church” (105).

 

အန်ဒရူးစ်နှင့် ဘိတ်စ်တို့ နှစ်ဦးစလုံးက သားရဲ၏ အမှတ်အသားကို “ပုပ်ရဟန်းမင်းအုပ်ချုပ်မှု၏ အဖွဲ့အစည်းကို ပရိုတက်စတင့်ဝါဒဖြင့် အတင်းအကြပ်ခိုင်းစေခြင်း” ဟု သဘောတူခဲ့ကြသည် (PFOF ၄:၁၁၀၁)။ အန်ဒရူးစ်က အမှတ်အသားကို တနင်္ဂနွေနေ့ အတင်းအကြပ်ခိုင်းစေမှုဟု အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခဲ့ပြီး၊ ဘုရားသခင်၏ ပညတ်တော်များကို စောင့်ထိန်းနေသော သန့်ရှင်းသူများနှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်သည်။ “စတုတ္ထပညတ်တော်သည် ထာဝရဘုရားသခင်၏ သန့်ရှင်းသော အနားနေ့ကို အလွန်ရှင်းလင်းစွာ စောင့်ထိန်းရန် ညွှန်ကြားထားသော်လည်း၊ ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်းလုံးနီးပါး ယခုအခါ သားရဲနောက်သို့ လိုက်ပြီး၊ မဟာကျဆုံးမှုက သန့်ရှင်းသော စနေနေ့အစား အစားထိုးထားသော တပါးအယူ တနင်္ဂနွေပွဲကို စောင့်ထိန်းနေကြသည်” (၁၀၈)။ သို့သော် သူက “တနင်္ဂနွေနေ့ စောင့်ထိန်းခြင်းသည် ယခုမှ သားရဲ၏ အမှတ်အသား မဟုတ်သေးပါ၊ ဤရုပ်တုစနေနေ့ကို ကိုးကွယ်ရန် အမိန့်ထုတ်ပြန်သည်အထိ မဟုတ်သေးပါ။ ဤနေ့သည် စမ်းသပ်မှုဖြစ်လာမည့်အချိန် ရောက်လာမည်၊ သို့သော် ထိုအချိန်သည် ယခုမဟုတ်သေးပါ” ဟု မှတ်ချက်ခဲ့သည် (MS ၁၁၈၊ ၁၈၉၉)။

Both Andrews and Bates agreed on the imposition of the mark of the beast as an “institution of the Papacy enforced by Protestantism” (PFOF 4:1101). Andrews interpreted the “mark” as Sunday enforcement, in opposition to the saints who are engaged in keeping the commandments of God: “Notwithstanding the fourth commandment in the plainest terms enjoins the observance of the sanctified rest day of the Lord, almost all the world now wonders after the beast, and observes the pagan festival of Sunday, which the great apostasy has substituted for the holy Sabbath” (108). He noted, however, that “Sundaykeeping is not yet the mark of the beast, and will not be until the decree goes forth causing men to worship this idol sabbath. The time will come when this day will be the test, but that time has not come yet” (MS 118, 1899).

 

ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၁၄ ရှိ သုံးပါးသော ကောင်းကင်တမန်များ၏ သတင်းစကားများကို နောက်ဆုံး သတိပေးသတင်းစကားအဖြစ် ဤနားလည်မှုဖြင့်၊ ဆယ့်ခုနစ်ရက်မြောက် အဒ်ဗင်တစ်များသည် သူတို့သည် “ခိုင်မာသော၊ မလှုပ်မယှက် ပလက်ဖောင်း” ပေါ်တွင် ရပ်တည်နေသည်ဟု ယုံကြည်လာခဲ့ကြသည် (1SG ၁၆၉)။ သန့်ရှင်းရာဌာန ဓမ္မသစ်ပညာနှင့် စနေနေ့ အမှန်တရားတို့ ပေါင်းစည်းပြီး “ယခုအချိန်၏ အမှန်တရား” ကို ဖွဲ့စည်းခဲ့သည်။ တမန်တော်ဆန်ဆန် ဧဝံဂေလိတရားနှင့် ကိုးကွယ်မှုကို ပြန်လည်ထူထောင်ရန် ခေါ်ဆိုသော တတိယကောင်းကင်တမန်၏ သတင်းစကား၏ အချိန်မီမှုသည် ခေတ်သစ် လစ်ဘရယ် ဓမ္မပညာနှင့် ဆင့်ကဲဝါဒ၏ ထွက်ပေါ်လာမှုနှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်တွင် ပို၍ ရှင်းလင်းစွာ ထင်ရှားလာသည်။ ထိုဓမ္မပညာများသည် ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၁ နှင့် ၂ ရှိ ဖန်ဆင်းခြင်းအကြောင်းကို ဝိညာဉ်ရေးရာ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုကြသည်။ ဆယ့်ခုနစ်ရက်မြောက် အဒ်ဗင်တစ် သတင်းစကား၏ အဓိက ထူးခြားချက်တစ်ခုမှာ ဤသတင်းစကားသည် “ခေတ်ကာလ၏ အဓိက လွဲမှားမှု၊ ဆင့်ကဲသီအိုရီကို တိုက်ရိုက်ရင်ဆိုင်ပြီး၊ ဗာဗုလုန်မှ၊ ကျဆုံးမှုမှ ထွက်လာလိုသူအားလုံးကို အသက်ရှင်သော ဘုရားသခင်၊ ဖန်ဆင်းရှင်ဘုရားထံ သစ္စာခံမှု၏ စစ်မှန်သော အမှတ်အသား၊ စနေနေ့ကို လက်ခံရန် ခေါ်ဆိုသည်” ဟူသော အချက်ဖြစ်သည် (Nichol ၇၀၉)။

With this understanding of the three angels’ messages as the last warning message, Seventh-day Adventists came to believe they stood on “a solid, immovable platform” (1SG 169); the sanctuary theology and the Sabbath truth united to comprise “present truth.” The timeliness of the third angel’s message, which calls for restoration of the apostolic gospel and worship, stands out more fully against the rise of modern liberal theology and evolutionism, which spiritualize away the Creation accounts of Genesis 1; 2. A major feature of the Seventh-day Adventist message lies in the fact that it “directly meets the key heresy of our age, the evolution theory, and calls on all who wish to come out of Babylon, out of apostasy, to accept the true sign of allegiance to the living God, the Creator” (Nichol 709).

 

အဲလင် ဝိုက်က စနေနေ့နှင့် သုံးပါးသော ကောင်းကင်တမန်များ၏ သတင်းစကားများ၏ ခွဲမရသော ပေါင်းစည်းမှုကို ဤသို့ အလေးပေးခဲ့သည်။ “စနေနေ့ကို သတင်းစကားများမှ ခွဲထုတ်လိုက်လျှင် အာဏာပျောက်သွားသည်။ သို့သော် တတိယကောင်းကင်တမန်၏ သတင်းစကားနှင့် ချိတ်ဆက်လိုက်သောအခါ၊ မယုံကြည်သူများနှင့် သံသယရှိသူများကို အပြစ်တင်ပြီး၊ ဘုရားရှင်ထဲတွင် အသက်ရှင်၍ ကြီးထွားဖို့၊ ရပ်တည်ဖို့၊ ထွန်းကားဖို့ ခွန်အားဖြင့် ထုတ်ဆောင်လာနိုင်သော အာဏာတစ်ခု လိုက်ပါလာသည်” (1T ၃၃၇)။

Ellen White stressed the inextricable union of the Sabbath and the messages of the three angels as follows: “Separate the Sabbath from the messages, and it loses its power; but when connected with the message of the third angel, a power attends it which convicts unbelievers and infidels, and brings them out with strength to stand, to live, grow, and flourish in the Lord” (1T 337).

 

ထို့ကြောင့် ဆယ့်ခုနစ်ရက်မြောက် အဒ်ဗင်တစ် ဓမ္မပညာအရ၊ သတ္တမနေ့ စနေနေ့ကို လက်ခံခြင်းသည် ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၁၄ ရှိ သုံးပါးသော သတင်းစကား၏ ကမ္ဘာပျက်ကာလ အဓိပ္ပာယ်ကို လက်ခံခြင်းကြစ်သည်။ သို့သော် ကိုးကွယ်မှု ပြုပြင်ပြောင်းလဲမှုတိုင်းထက်၊ သုံးကောင်းကင်တမန်တို့သည် ယေရှုခရစ်ကို ကိုယ်ပိုင်သခင်နှင့် ကယ်တင်ရှင်အဖြစ် ရွေးချယ်ရန်နှင့် နောက်ဆုံးအကျပ်အတည်းအတွင်း သူ့အပေါ် သစ္စာရှိရှိ ဆက်လက်ရှင်သန်ရန် အရေးတကြီး ခေါ်ဆိုနေသည် (ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၁၄း၁-၅)။

Hence, according to Seventh-day Adventist theology, accepting the seventh-day Sabbath implies acceptance of the eschatology of the threefold message of Revelation 14. Above every reform of worship, however, the three angels convey the urgent call to choose Jesus as personal Lord and Saviour and to remain loyal to Him through the final crisis (Rev. 14:1–5).

 

VII. ဆယ့်ခုနစ်ရက်မြောက် အဒ်ဗင်တစ်များနှင့် ကျန်ကြွင်းသော အသင်းတော်

၁၉၈၀ ခုနှစ် အခြေခံယုံကြည်ချက် အချက် ၁၂ အရ၊ ဆယ့်ခုနစ်ရက်မြောက် အဒ်ဗင်တစ်များက “ခရစ်တော်ကို အမှန်တကန်စွာ ယုံကြည်သူအားလုံးပါဝင်သော တစ်ကမ္ဘာလုံးဆိုင်ရာ အသင်းတော်ရှိသည်။ သို့သော် နောက်ဆုံးနေ့များတွင် ကျယ်ပြန့်သော ကျဆုံးမှုကာလတွင်၊ ဘုရားသခင်၏ ပညတ်တော်များကို စောင့်ထိန်းရန်နှင့် ယေရှု၏ ယုံကြည်ခြင်းကို ကိုင်စွဲရန် ကျန်ကြွင်းသော လူတစ်စုကို ခေါ်ထုတ်ခဲ့သည်။ ဤကျန်ကြွင်းသော လူစုသည် တရားစီရင်ခြင်း နာရီ၏ ရောက်ရှိလာခြင်းကို ကြေညာပြီး၊ ခရစ်တော်အားဖြင့် ကယ်တင်ခြင်းကို ကြေညာကာ၊ သူ၏ ဒုတိယအကြိမ် ကြွလာခြင်း နီးကပ်လာပြီဖြစ်ကြောင်း ဟောပြောသည်။ ဤကြေညာချက်ကို ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၁၄ ရှိ သုံးကောင်းကင်တမန်တို့ဖြင့် သင်္ကေတပြုထားသည်” ဟု ယုံကြည်ကြသည် (SDA Yearbook ၁၉၈၁၊ ၆)။

VII. Seventh-day Adventists and the Remnant Church

According to article 12 of their 1980 Statement of Fundamental Beliefs, Seventh-day Adventists believe that “the universal church is composed of all who truly believe in Christ, but in the last days, a time of widespread apostasy, a remnant has been called out to keep the commandments of God and the faith of Jesus. This remnant announces the arrival of the judgment hour, proclaims salvation through Christ, and heralds the approach of His second advent. This proclamation is symbolized by the three angels of Revelation 14” (SDA Yearbook 1981, 6).

 

အဒ်ဗင်တစ်များက သူတို့သည် ကမ္ဘာပျက်ကာလ ပရောဖက်ပြုချက်၏ ပြည့်စုံမှု၊ ခရစ်တော်၏ ပေါ်ထွက်လာခြင်းအတွက် ကမ္ဘာအနှံ့ရှိ လူမျိုးများကို အဆင်သင့်ပြုလုပ်ရန် ဘုရားသခင်ခေါ်ယူထားသော ပရောဖက်ပြုလှုပ်ရှားမှုတစ်ခုဟု ရှုမြင်ကြသည်။ သူတို့သည် မာလခိ ၄း၅၊ ၆ တွင် ကတိထားတော်မူသော ဧလိယ၏ ပြည့်စုံမှုဖြစ်ပြီး၊ “အရာအားလုံးကို ပြန်လည်ထူထောင်ရန်” ဘုရားသခင်စေလွှတ်တော်မူသော သူဖြစ်သည်ဟု ယူဆကြသည် (မဿဲ ၁၇း၁၁)။ ထို့ကြောင့် ပဋိညာဉ်သစ်၏ လျစ်လျူရှုခံရသော သမ္မာကျမ်းစာ အမှန်တရားအားလုံးကို ပြန်လည်ထူထောင်ရန် ကတိကဝတ်ပြုထားသည်။ သူတို့၏ သတင်းစကားကို ဟေရှာယ ၅၈း၁၂-၁၄ ၏ နောက်ဆုံး ပြည့်စုံမှုဟု ရှုမြင်ကြပြီး၊ ပြန်လည်ထူထောင်ခြင်းနှင့် ပြင်ဆင်ခြင်း အတွေးများကို ပေါင်းစည်းထားသည်။

Adventists see themselves as a fulfillment of apocalyptic prophecy, a prophetic movement called to prepare a people in all parts of the earth to be ready for Christ’s appearance. They consider themselves collectively to be the fulfillment of the promised Elijah in Malachi 4:5, 6, sent by God “to restore all things” (Matt. 17:11). Therefore, they are committed to restoring all the neglected Bible truths of the new covenant. They see their message as the ultimate fulfillment of Isaiah 58:12–14, combining ideas of restoration and preparation.

 

သူတို့သည် ကမ္ဘာပျက်ကာလ ပရောဖက်ပြုချက်များတွင် ဖော်ပြထားသော အချို့အမှန်တရားများကို စမ်းသပ်အမှန်တရားများအဖြစ် အလေးပေးကြပြီး၊ ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၁၄ ရှိ သုံးပါးသော ကောင်းကင်တမန်များ၏ သတင်းစကားများ၏ သမိုင်းဆိုင်ရာ အသုံးချမှုနှင့် နားလည်မှုကို ထင်ဟပ်သည်။ သူတို့သည် ခရစ်တော်ယေရှုတွင် ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် ဖြောင့်မတ်ခြင်းနှင့် ကယ်တင်ခြင်းခံရသော နှလုံးသားမှ ပဋိညာဉ်တရားကို နှစ်သက်စွာ နာခံခြင်းအားဖြင့် သန့်ရှင်းခြင်းဆိုင်ရာ ပြန်လည်ထူထောင်ထားသော ဧဝံဂေလိ အမှန်တရားများကို အလေးပေးကြသည်။ ဘုရားသခင်သည် သူ၏ ပဋိညာဉ်လူမျိုးကို တရားစီရင်မည့် တရားဖြစ်သော ထိုတရားအတိုင်း ဖြစ်သည် (ယာကုပ် ၂း၁၂၊ ရောမ ၂း၁၃၊ ၂ ကောရိန္သု ၅း၁၀)။ တမန်တော်ပြီးနောက်ပိုင်း အသင်းတော်က တနင်္ဂနွေနေ့အဖြစ် ပြောင်းလဲခဲ့သော စတုတ္ထပညတ်တော်၏ သတ္တမနေ့ စနေနေ့ကို ဖန်ဆင်းရှင်ကို အမှန်တကယ်နှင့် ဝိညာဉ်တော်အားဖြင့် ကိုးကွယ်ရန် ခန့်အပ်ထားသော အမှတ်အသားအဖြစ် ယခုပြန်လည်ထူထောင်ရမည်ဟု ယုံကြည်ကြသည် (ဟေရှာယ ၅၆၊ ၅၈၊ ဒံယေလ ၇း၂၅၊ မာလခိ ၄း၅၊ ၆)။ သူတို့သည် ပြန်လည်ထူထောင်ထားသော စနေနေ့ကို ခေတ်ကာလ၏ အဓိက လွဲမှားမှုတစ်ခုဖြစ်သော ဆင့်ကဲဝါဒကို တွန်းလှန်ရန် ဘုရားသခင်၏ စမ်းသပ်အမှန်တရားဟု ရှုမြင်ကြသည်။ သူတို့အတွက် စနေနေ့ အခမ်းအနားသည် မှန်ကန်သော နေ့ကို ရွေးချယ်ခြင်း၏ သီးခြားစမ်းသပ်မှု မဟုတ်ဘဲ၊ ကယ်တင်ခြင်းခံရပြီး သန့်ရှင်းသော လူမျိုးတို့၏ ဖန်ဆင်းရှင်ကို စစ်မှန်စွာ ကိုးကွယ်ခြင်း၏ ခန့်အပ်ထားသော အမှတ်အသားဖြစ်သည်။ သူတို့သည် ကိုယ်တော်ကို ကျေးဇူးတော်အားဖြင့် ကယ်တင်ခြင်းခံရပြီး၊ ခရစ်တော်နှင့် ဆက်ဆံရေးမှ ထုတ်ပေါ်လာသော အမှုများအားဖြင့် တရားစီရင်ခြင်းခံရမည်ဟူသော သမ္မာကျမ်းစာ အဆုံးအမကို ဂုဏ်ပြုကြသည်။

They emphasize certain truths revealed in the end-time prophecies as testing truths, which reflect their understanding and historical applications of the three angels’ messages. They emphasize the restored gospel truths of justification by faith in Christ Jesus and sanctification in willing obedience from a redeemed heart to the covenant law of God, the law by which God will judge His covenant people (James 2:12; Rom. 2:13; 2 Cor. 5:10). They believe that the seventh-day Sabbath of the fourth commandment, altered into the Sunday-Sabbath by the postapostolic church, now should be restored as the appointed sign of worshiping the Creator in truth and in the Spirit (Isa. 56; 58; Dan. 7:25; Mal. 4:5, 6). They view the restored Sabbath as a providential testing truth to counteract the modern dogma of evolution, one of the key heresies of the end-time. To them the Sabbath celebration is not an isolated test of the correct day of the week, but an appointed sign of true worship of the Creator by a redeemed and sanctified people. They honor the biblical teaching that professed believers are saved by grace and judged by the works produced by their relation with Christ.

 

ဆယ့်ခုနစ်ရက်မြောက် အဒ်ဗင်တစ်များက ကျန်ကြွင်းသော အသင်းတော်အဖြစ် သူတို့၏ ခန့်အပ်ထားသော အခန်းကဏ္ဍမှာ ဖန်ဆင်းရှင်-ကယ်တင်ရှင် ဘုရားသခင်ကို ကိုးကွယ်ရာတွင် ဖော်ထုတ်ထားသော အမှန်တရားကို ပြန်လည်ထူထောင်ရန်ဖြစ်ပြီး၊ သတ္တမနေ့ စနေနေ့ကို သူ၏ ဖန်ဆင်းခြင်း၏ အမှတ်တရအဖြစ်နှင့် သူ့အား ဂုဏ်ပြုခြင်း၏ အမှတ်အသားအဖြစ် ပြန်လည်ထူထောင်ခြင်းဖြင့် ဖြစ်သည်။ ဤသတင်းစကား၏ အရေးတကြီးမှုကို အခြေခံ၍၊ သူတို့သည် သမိုင်းဆိုင်ရာ ကျဆုံးမှုမှ လွတ်မြောက်ရန်နှင့် ခုနစ်ပါးသော နောက်ဆုံး ဘေးဒဏ်အောက်တွင် ဗာဗုလုန်၏ အပြစ်များအတွက် အပြစ်ဒဏ်မှ လွတ်မြောက်ရန် အသင်းတော်အားလုံးရှိ ဘုရားသခင်၏ သားသမီးများကို ထွက်ခွာလာရန် ခေါ်ဆိုကြသည်။ ယင်းအစား ဘုရားသခင်၏ ဝိညာဉ်တော်၏ ပြည့်စုံမှုကို ခံယူပြီး ခရစ်တော်၏ ဘုန်းတော်နှင့် တွေ့ဆုံရန် အဆင်သင့်ဖြစ်ရန် ခေါ်ဆိုသည် (ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၁၈း၁-၅)။

Seventh-day Adventists believe it their appointed role as the remnant church to restore revealed truth in worshiping God as Creator-Redeemer by restoring the seventh-day Sabbath as the memorial of His creation and the sign of giving Him glory. Based on the urgency of this message, they summon God’s children in all churches to flee from the historic apostasy to escape punishment for Babylon’s sins under the seven last plagues, and instead, to receive the fullness of God’s Spirit and be ready to meet Christ in His glory (Rev. 18:1–5).

 

ပထမကောင်းကင်တမန်၏ ဖန်ဆင်းရှင်ဘုရားသခင်အား “ဂုဏ်ပြုရန်” ခေါ်ဆိုမှု (ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၁၄း၇) က အဒ်ဗင်တစ်များကို လူ့ခန္ဓာကိုယ်နှင့် စိတ်ကိုယ်ကို ဘုရားသခင်၏ ဝိညာဉ်တော်၏ ဝိညာဉ်ဗိမာန်အဖြစ် ကောင်းစွာ ထိန်းသိမ်းရန် တာဝန်ခံမှုကို ပို၍ လေးနက်စွာ ယူဆောင်လာစေခဲ့သည် (၁ ကောရိန္သု ၆း၁၉၊ ၂၀)။ အစပိုင်းကတည်းက ဆယ့်ခုနစ်ရက်မြောက် အဒ်ဗင်တစ်များသည် ကျန်းမာသော အသက်ရှင်နေထိုင်မှုပုံစံနှင့် အန္တရာယ်ရှိသော အကျင့်အားလုံးမှ ရှောင်ကြဉ်ခြင်းကို လူများရှေ့တွင် သူူတို့၏ အလင်းကို ထွန်းလင်းစေရန် အစိတ်အပိုင်းတစ်ခုအဖြစ် မြှင့်တင်ခဲ့ကြသည် (၁ ကောရိန္သု ၁၀း၃၁၊ မဿဲ ၅း၁၄-၁၆)။

The summons of the first angel to give “glory” to God as the Creator (Rev. 14:7) led Adventists to take more seriously their accountability for the well-being of the human body and mind as the soul temple of God’s Spirit (1 Cor. 6:19, 20). From their beginnings Seventh-day Adventists have promoted a style of healthful living and abstinence from all harmful habits (1 Cor. 10:31) as part of letting their light shine before men (Matt. 5:14–16).

 

သမ္မာကျမ်းစာ ပရောဖက်ပြုချက်၏ နောက်ထပ် သီးခြားအသုံးချမှုတစ်ခုသည် ဆယ့်ခုနစ်ရက်မြောက် အဒ်ဗင်တစ် အသင်းတော်၏ ထင်ရှားသော လက္ခဏာတစ်ရပ် ဖြစ်လာခဲ့သည်။ ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၁၂း၁၇ တွင် ကျန်ကြွင်းသော အသိုင်းအဝိုင်းကို “ဘုရားသခင်၏ ပညတ်တော်များကို စောင့်ထိန်းပြီး ယေရှု၏ သက်သေခံချကို ကိုင်စွဲသူများ” ဟု ဖော်ပြထားသည် (စာသားအတိုင်း “ယေရှု၏ သက်သေခံချက်ရှိသူများ”)။

Another specific application of Bible prophecy became a prominent characteristic of the Seventh-day Adventist Church. In Revelation 12:17 the remnant community is described as “those who keep the commandments of God and bear testimony to Jesus” (lit. “have the testimony of Jesus”).

 

အဒ်ဗင်တစ် ရှေ့ဆောင်များက “ယေရှု၏ သက်သေခံချက်” ကို ခရစ်ယာန်များက သူတို့၏ ကယ်တင်ရှင်အတွက် သက်သေခံချက်သာမက၊ အထူးသဖြင့် ယေရှုသည် မြေကြီးပေါ်ရှိစဉ် သူ၏ ကိုယ်ပိုင်အသက်တာတွင် ပေးခဲ့သော သက်သေခံချက်နှင့် ရာစုနှစ်များတစ်လျှောက် သူ၏ ပရောဖက်များအားဖြင့် ဆက်လက်ပေးနေသော သက်သေခံချက်ဟု ခွဲခြားသတ်မှတ်ခဲ့ကြသည်။

Adventist pioneers identified “the testimony of Jesus” not only with the testimony that Christians bear when they witness for their Saviour but more specifically the testimony of Jesus Himself, the witness He bore in His own life while on earth and continues to bear through the centuries in and through His servants the prophets.

 

သူတို့သည် သူတို့၏ နားလည်မှုကို ယောဟန်က ကောင်းကင်တမန်၏ စကားကို ဆက်စပ်ဖော်ပြစဉ် ထောက်ခံချက်ရရှိခဲ့ကြသည်။ ကောင်းကင်တမန်က “င်တော့ “ငါသည် သင်နှင့် ယေရှု၏ သက်သေခံချက်ကို ကိုင်စွဲသော သင်၏ ညီအစ်ကိုများနှင့် အတူ အမှုတော်ဆောင်ဖြစ်သည်” ဟု ပြောခဲ့သည် (ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၁၉း၁၀)။ နောက်ပိုင်းတွင် အလားတူစကားကို ထပ်ကာထပ်ကား ပြောခဲ့သည်၊ “ငါသည် သင်နှင့် ပရောဖက်များဖြစ်သော သင်၏ ညီအစ်ကိုများနှင့် အတူ အမှုတော်ဆောင်ဖြစ်သည်” (ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၂၂း၉)။ ပထမတွင် “ယေရှု၏ သက်သေခံချက်ကို ကိုင်စွဲသော ညီအစ်ကိုများ” ဟု ရည်ညွှန်းပြီး၊ ဒုတိယတွင် “ပရောဖက်များ” ဟု ဖော်ပြထားသည်။ ထို့ကြောင့် ယေရှု၏ သက်သေခံချက်ရှိသူများမှာ ပရောဖက်များဖြစ်ပြီး၊ ကှာလွန်ခဲ့သော အချိန်အထိ အသင်းတော်အား ပေးအပ်ထားသော ဝိညာဉ်ရေးဆိုင်ရာ လက်ဆောင်ကို ထင်ရှားစေသူများ ဖြစ်သည်။

They found their understanding corroborated by John who, when relating the words of the angel, explains that “the testimony of Jesus is the spirit of prophecy.” The angel had just told him that he was “a fellow servant with you and your brethren who hold [lit. “have”] the testimony of Jesus” (Rev. 19:10). Later he repeated the expression in almost identical terms, “I am a fellow servant with you and your brethren the prophets” (Rev. 22:9). In the first instance he refers to “your brethren who hold [lit. “have”] the testimony of Jesus”; in the second, the text reads “your brethren the prophets.” Therefore, those who have the testimony of Jesus are the prophets, recipients of the spirit of prophecy, who manifest the spiritual gift granted to the church until the end of time.

 

ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၁၂း၁၇ တွင် သမ္မာကျမ်းစာက ကျန်ကြွင်းသော အသင်းတော်ကို ယေရှု၏ သက်သေခံချက်ရှိသည်ဟု ဖော်ပြစဉ်၊ ထိုအသင်းတော်သည် ပရောဖက်ပြုခြင်း၏ ဝိညာဉ်လက်ဆောင်ရှိသည်ဟု သဘောထားသည်။ ဤလက်ဆောင်သည် သမ္မာကျမ်းစာတွင် ပရောဖက်များအားဖြင့် ကျင့်သုံးခဲ့သည်။ နှစ်ပေါင်းများစွာ ဆယ့်ခုနစ်ရက်မြောက် အဒ်ဗင်တစ်များက အဲလင် ဂျီ ဝိုက်၏ အမှုနှင့် စာများတွင် ပရောဖက်ပြုခြင်း လက်ဆောင်ကို ထင်ရှားစွာ ပြသခဲ့သည်ဟု ယုံကြည်ခဲ့ကြသည်။ အ ဒ်ဗင်လူမျိုးများအား ဘုရားသခင်၏ တမန်တော်အဖြစ် ဆယ်စုနှစ်ခုနှစ်ခု ကြာအောင် သမိုင်းဝင် ပရောဖက်များ၏ သတင်းစကားများကဲ့သို့ အမှန်တကယ် ဘုရားသခင်ထံမှ လက်ခံရရှိသော သတိပေးချက်နှင့် အကြံပေးချက်များ ပေးခဲ့သည်။ သို့သော် ထိုသတင်းစကားများသည် ကျမ်းစာမဟုတ်ခဲ့ပေ (Gifts XI. XI. A-E ကို ကြည့်ပါ)။

When in Revelation 12:17 the Scriptures describe the remnant church as having the testimony of Jesus, they characterize it as having the gift of the spirit of prophecy, a gift that in the Bible is exercised through the prophets. Through the years Seventh-day Adventists have believed that the gift of prophecy has been manifest among them in the work of Ellen G. White. For seven decades, a s God’s messenger to the Advent people she gave messages of counsel and warning received as truly from God as messages of the prophets in days of old. These messages were, however, noncanonical. (See Gifts XI. A-E.)

 

ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၁၂း၁၇၊ ၁၄း၆-၁၂ ရှိ ပရောဖက်ပြုချက်အရ ကျန်ကြွင်းသော အသင်းတော်နှင့် ဤကဲ့သို့ ခွဲခြားသတ်မှတ်ခြင်းသည် သီးသန့်ဝါဒ သို့မဟုတ် အောင်ပွဲခံဝါဒ စိတ်ဓာတ်အတွက် အကြောင်းမထားပေး။ ယင်းအစား ဆယ့်ခုနစ်ရက်မြောက် အဒ်ဗင်တစ်များက သူတို့၏ အမှုတော်ကို ရှေးခေတ် ဣသရေလလူမျိုးတို့၏ အဲဂုတ္တုနှင့် ဗာဗုလုန်မှ ထွက်ခွာလာသော လှုပ်ရှားမှုများ၏ ပုံစံအဖြစ် နားလည်ကြသည်။ ဤနှိုင်းယှဉ်ချက်သည် တာဝန်ခံမှုနှင့် ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ဝေဖန်မှုကို မြှင့်တင်ပေးသည်။ ၁၈၆၇ ခုနှစ်တွင် အဲလင် ဂျီ ဝိုက်က “ခေတ်သစ် ဣသရေလလူမျိုးတို့သည် ဘုရားသခင်ကို မေ့လျော့ပြီး ရုပ်တုကိုးကွယ်မှုထဲ ကျရောက်ရန် ရှေးခေတ်လူမျိုးများထက် ပို၍ အန္တရာယ်များသည်။ စနေနေ့ကို စောင့်ထိန်းသူများပင်လျှင် ရုပ်တုများစွာကို ကိုးကွယ်ကြသည်” ဟု ရေးသားခဲ့သည် (1T ၆၀၉)။ ဤကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် အကဲဖြတ်မှုသည် ကျန်ကြွင်းသော အသင်းတော်ကို ခရစ်တော်အား အပြည့်အဝ တာဝန်ခံစေသည်။ သမိုင်းတွင် ဘုရားသခင်၏ နောက်ဆုံး ကျန်ကြွင်းသော လူမျိုးများသည် ဝိညာဉ်ရေးရာ လူမျိုးဖြစ်မည်ဖြစ်ပြီး “ခရစ်တော်၏ စစ်မှန်ပြီး သစ္စာရှိသော နောက်လိုက်တိုင်း” ပါဝင်မည် (QOD ၁၉၄ါး) ဖြစ်ပြီး အသင်းခွဲများစွာနှင့် ဘာသာများတွင် ရှိနေမည်။

Such an identification with the remnant church of prophecy (Rev. 12:17; 14:6–12) offers no ground for a spirit of exclusivism or triumphalism. Instead, Seventh-day Adventists understand their mission as the antitype of the ancient exodus movements of Israel from Egypt and Babylon. Such a comparison serves to heighten a sense of responsibility and self-criticism. In 1867 Ellen G. White wrote, “Modern Israel are in greater danger of forgetting God and being led into idolatry than were His ancient people. Many idols are worshiped, even by professed Sabbathkeepers” (1T 609). This self-evaluation holds the remnant church fully accountable to Christ. Those who are the final remnant people of God in history will be a spiritual people who “will include every true and faithful follower of Christ” (QOD 194) among many denominations and religions.

 

အနာဂတ်တွင် သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်သည် ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်းရှိ ကျန်ကြွင်းသော အသင်းတော်ပေါ်သို့ ပင်တေကုတ္တေနေ့အလား အာဏာဖြင့် ဆင်းသက်လာသောအခါ (ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၁၈း၁)၊ ခရစ်တော်နှင့် စာတန်ကြားး ပဋိပက္ခရှိ ပြဿနာများကို အားလုံးအား ရှင်းလင်းစွာ ပြသမည် (ကျမ်းချက် ၂-၈)။ သန့်စင်သော ကျန်ကြွင်းသော အသင်းတော်သည် စစ်မှန်သော ဘုရားသခင်၏ လူမျိုးအားလုံး စုဝေးရာ ဗဟိုချက်ဖြစ်လာမည်။ ဘုရားသခင်၏ ဝိညာဉ်တော်၏ နောက်ဆုံး သွန်းလောင်းမှုတွင်သာ ဧဝံဂေလိတရားသည် ပြည့်စုံစွာ ခွဲခြားပြီး လူအားလုံးကို “ဗာဗုလုန်” နှင့် “ဘုရားသခင်၏ ဣသရေလ” ဟူသော မြင်သာသော နှစ်စခန်းအဖြစ် ခွဲခြားမည်။ ဤကမ္ဘာပျက်ကာလ ရှုထောင့်သည် ခရစ်ယာန်ယုံကြည်သူများအား ယခုပင် ခရစ်တော်ကို သခင်နှင့် ကယ်တင်ရှင်အဖြစ် နှလုံးသွင်းစွာ ရွေးချယ်ရန်၊ ခရစ်တော်နှင့် သူ၏ ရွေးယူကယ်တင်မှုအမှုကို ကမ္ဘာ့ရှေ့မှောက်တွင် မြှင့်တင်ရန်၊ ခရစ်ယာန်ဘဝပုံစံဖြင့် ယေရှုသည် သူတို့၏ နှလုံးသားထဲတွင် နေထိုင်ပြီး သူ၏ သန့်ရှင်းမှု ပုံစံဖြစ်ကြောင်း ပြသရန် သက်ရောက်မှုရှိသည်။

When in the future the Holy Spirit descends with Pentecostal power on the remnant church all over the world (Rev. 18:1), the issues in the conflict between Christ and Satan will be made fully clear to all (verses 2–8). The purified remnant church then will become the nucleus around which all the genuine people of God will cluster. Only during the final outpouring of God’s Spirit will the gospel in its fullness separate all people into two visible camps as “Babylon” and “the Israel of God.” The impact of this apocalyptic perspective on Christian believers is to choose now wholeheartedly for Christ as Lord and Saviour, to uplift Christ and His redemptive work before the world, and to demonstrate by a Christian lifestyle that Jesus lives within their hearts and is their pattern of holiness.

 

VIII. အဲလင် ဂျီ ဝိုက် မှတ်ချက်များ

“ဗျာဒိတ်ကျမ်း အခန်း ၁၄ သည် အနက်ရှိုင်းဆုံးသော စိတ်ဝင်စားဖွယ်အကောင်းဆုံး အခန်းတစ်ခန်းဖြစ်သည်။ ဤကျမ်းချက်သည် မကြာမီ အဓိပ္ပါယ်အားလုံးနှင့်အတူ နားလည်ခံရလိမ့်မည်ဖြစ်ပြီး၊ ယောဟန်ဗျာဒိတ်ဆရာအား ပေးခဲ့သော သတင်းစကားများကို ရှင်းလင်းသောအသံဖြင့် ထပ်ကာထပ်ကာ ပြောကြားသွားလိမ့်မည်” (RH အောက်တိုဘာ ၁၃၊ ၁၉၀၄)။

VIII. Ellen G. White Comments

“The fourteenth chapter of Revelation is a chapter of the deepest interest. This scripture will soon be understood in all its bearings, and the messages given to John the revelator will be repeated with distinct utterance” (RH Oct. 13, 1904).

 

“ခရစ်တော်သည် ဒုတိယအကြိမ် ကယ်တင်ခြင်းတန်ခိုးနှင့်အတူ ကြွလာတော်မူမည်။ လူသားများကို ဤဖြစ်ရပ်အတွက် ပြင်ဆင်စေရန်၊ ထိုသူသည် ပထမ၊ ဒုတိယ၊ တတိယ ကောင်းကင်တမန်သတင်းစကားများကို စေလွှတ်တော်မူခဲ့သည်။ ဤကောင်းကင်တမန်များသည် သမ္မာတရားကို လက်ခံသူများကို ကိုယ်စားပြုပြီး၊ တန်ခိုးနှင့်အတူ ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်းသို့ ဧဝံဂေလိတရားကို ဖွင့်လှစ်ပေးကြသူများဖြစ်သည်” (၇ဘီစီ ၉၇၈၊ ၉၇၉)။

“Christ is coming the second time, with power unto salvation. To prepare human beings for this event, He has sent the first, second, and third angels’ messages. These angels represent those who receive the truth, and with power open the gospel to the world” (7BC 978, 979).

“It is for the interest of all to understand what the mark of the beast is, and how they may escape the dread threatenings of God. Why are men not interested to know what constitutes the mark of the beast and his image? It is in direct contrast with the mark of God. [Ex. 31:12–17 quoted.]

 

ဥပုသ်နေ့ပြဿနာသည် ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်းလုံး ပါဝင်ရမည့် ကြီးမားသောပဋိပက္ခတွင် အဓိကပြဿနာဖြစ်လာလိမ့်မည်။ [ဗျာဒိတ် ၁၃:၄–၈၊ ၁၀ ကိုးကားသည်။] ဤအခန်းတစ်ခန်းလုံးသည် ဧကန်အမှန်ဖြစ်ပျက်မည့်အရာများကို ဗျာဒိတ်ပြခြင်းဖြစ်သည် [ဗျာဒိတ် ၁၃:၁၁၊ ၁၅–၁၇ ကိုးကားသည်]” (ထိုနေရာတွင် ၉၇၉)။

“The Sabbath question will be the issue in the great conflict in which all the world will act a part. [Rev. 13:4–8, 10 quoted.] This entire chapter is a revelation of what will surely take place [Rev. 13:11, 15–17 quoted]” (ibid. 979).

 

“ယောဟန်သည် သားရဲနှင့်သူ၏ရုပ်တုကို ကိုးကွယ်၍ အပတ်တစ်ပတ်၏ပထမနေ့ကို စောင့်ထိန်းသူများနှင့် ကွဲပြားသောလူမျိုးတစ်မျိုးကို မြင်ရန် ခေါ်ဆောင်ခံရသည်။ ထိုနေ့ကို စောင့်ထိန်းခြင်းသည်ပင် သားရဲ၏အမှတ်အသားဖြစ်သည်” (ထိုနေရာတွင်)။

“John was called to behold a people distinct from those who worship the beast and his image by keeping the first day of the week. The observance of this day is the mark of the beast” (ibid.).

 

“တတိယကောင်းကင်တမန်၏သတင်းစကားကို ကမ္ဘာသို့ သတိပေးချက်အဖြစ် စေလွှတ်ထားပြီး၊ သားရဲ၏အမှတ်အသား သို့မဟုတ် သူ၏ရုပ်တုကို နဖူးပေါ်တွင် သို့မဟုတ် လက်ပေါ်တွင် လက်ခံခြင်းမပြုရန် သတိပေးထားသည်။ ဤအမှတ်အသားကို လက်ခံခြင်းဆိုသည်မှာ သားရဲပြုခဲ့သည့်ဆုံးဖြတ်ချက်နှင့် အတူတူပင်ဖြစ်ပြီး၊ ဘုရားသခင်၏နှုတ်ကပတ်တော်နှင့် တိုက်ရိုက်ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်သော အတွေးအခေါ်များကို ထောက်ခံအားပေးခြင်းဖြစ်သည်” (ထိုနေရာတွင်)။

“The third angel’s message has been sent forth to the world, warning men against receiving the mark of the beast or of his image in their foreheads or in their hands. To receive this mark means to come to the same decision as the beast has done, and to advocate the same ideas, in direct opposition to the Word of God” (ibid.).

 

“ကိုယ်တော်ကို ကိုးကွယ်သည်ဟု ကြွေးကြော်၍ ဘုရားသခင်၏လက္ခဏာများရှိသည်ဟု ဆိုသော ဘာသာရေးအာဏာများသည် အမှန်တကယ် နဂါးနှလုံးရှိပြီး စာတန်၏လှုံ့ဆော်မှုနှင့် ထိန်းချုပ်မှုအောက်တွင်ရှိကြောင်း သူတို့၏လုပ်ရပ်များဖြင့် ပြသလိမ့်မည်။ ဘုရားသခင်၏လူမျိုးသည် သတ်မှတ်ထားသော သတ္တမနေ့ကို ကိုးကွယ်သောကြောင့် ညှဉ်းပန်းနှိပ်စက်ခြင်းကို ခံရမည့်အချိန် ရောက်လာလိမ့်မည်။ စာတန်သည် ဥပုသ်နေ့ကို ပြောင်းလဲစေခဲ့ခြင်းဖြင့် ဘုရားသခင်၏အစီအစဉ်များကို ရှုံးနိမ့်စေလိုသော ရည်ရွယ်ချက်ကို အကောင်အထည်ဖော်ရန် ကြိုးပမ်းခဲ့သည်။ ဘုရားသခင်၏ပညတ်တို့သည် လူ့ဥပဒေများထက် အာနုဘော်နည်းပါးစေရန် ကြိုးစားသည်။

“Religious powers, allied to heaven by profession and claiming to have the characteristics of a lamb, will show by their acts that they have the heart of a dragon, and that they are instigated and controlled by Satan. The time is coming when God’s people will feel the hand of persecution because they keep holy the seventh day. Satan has caused the change of the Sabbath in the hope of carrying out his purpose for the defeat of God’s plans. He seeks to make the commands of God of less force in the world than human laws.

 

အချိန်နှင့်ဥပဒေများကို ပြောင်းလဲရန်ကြံစည်ခဲ့ပြီး ဘုရားသခင်၏လူမျိုးကို အမြဲညှဉ်းဆဲခဲ့သော ဒုစရိုက်လူသည် အပတ်တစ်ပတ်၏ပထမနေ့ကို စောင့်ထိန်းရန် ဥပဒေများပြုလုပ်စေလိမ့်မည်။ သို့ရာတွင် ဘုရားသခင်၏လူမျိုးသည် ထိုသူ့အတွက် ခိုင်မာစွာရပ်တည်ရလိမ့်မည်။ ထာဝရဘုရားသည် သူတို့ဘက်တွင် အမှန်ကန်စွာပြသလျက် အလုပ်လုပ်ပေးလိမ့်မည်” (ထိုနေရာတွင် ၉၇၅)။

“The man of sin, who thought to change times and laws, and who has always oppressed the people of God, will cause laws to be made enforcing the observance of the first day of the week. But God’s people are to stand firm for Him. And the Lord will work in their behalf, showing plainly that He is the God of gods” (ibid. 975).

 

“ဘုရားသခင်၏နှုတ်ကပတ်တော်သည် ကမ္ဘာက ထိုသူ၏တရားတော်ကို မထီမဲ့မြင်ပြုပြီး နင်းချေမည်ဟု ရှင်းလင်းစွာကြေညာထားသည်။ ဒုစရိုက်မှုသည် ထူးခြားစွာ ပျံ့နှံ့လာလိမ့်မည်။ ကိုယ်ကိုကြွေးကြော်သော ပရိုတက်စတင့်ကမ္ဘာသည် ဒုစရိုက်လူနှင့် မဟာမိတ်ဖွဲ့ပြီး ဘုရားနှင့်ကမ္ဘာသည် အကျင့်ပျက်ခြစားမှုတွင် သဟဇာတဖြစ်နေလိမ့်မည်။ဤနေရာတွင် ကမ္ဘာအပေါ် ကြီးမားသောအကျပ်အတည်းရောက်ရှိလာလိမ့်မည်။ ကျမ်းစာများက ပုပ်ရဟန်းမင်းအုပ်ချုပ်ရေးသည် ဆုံးရှုံးခဲ့သောအချုပ်အခြာအာဏာကို ပြန်လည်ရရှိမည်ဖြစ်ပြီး၊ ပရိုတက်စတင့်ဟု ခေါ်တွင်သောကမ္ဘာ၏ အချိန်မှန်မှန်အလျှော့အတင်းများကြောင့် ညှဉ်းပန်းနှိပ်စက်ခြင်း၏မီးတောက်များ ပြန်လည်လောင်စာရှိလာလိမ့်မည်ဟု သွန်သင်ထားသည်” (ထိုနေရာတွင် ၉၇၅)။

 

“The Word of God plainly declares that His law is to be scorned, trampled upon, by the world; there will be an extraordinary prevalence of iniquity. The professed Protestant world will form a confederacy with the man of sin, and the church and the world will be in corrupt harmony.

“Here the great crisis is coming upon the world. The Scriptures teach that popery is to regain its lost supremacy, and that the fires of persecution will be rekindled through the timeserving concessions of the so-called Protestant world” (ibid. 975).

 

“စာတန်သည် ကိုယ်တော်သည် ဘုရားသခင်ဖြစ်သည်ဟု စိတ်နှလုံးများကို ခိုင်မာစေရန် အံ့ဖွယ်အမှုများကို လုပ်ဆောင်မည့်အချိန် နီးကပ်လာပြီ။ ဘုရားသခင်၏လူမျိုးအားလုံးသည် တတိယကောင်းကင်တမန်သတင်းစကားတွင် ပေးထားသောသမ္မာတရားအပေါ် ယခုရပ်တည်ရလိမ့်မည်။ ရွေးကောက်ခံရသူများပင်လျှင် လှည့်စားခံရနိုင်သမျှ လှည့်စားနိုင်ရန် ပျော်ရွှင်ဖွယ်ပုံရိပ်များအားလုံး၊ ပြုပြသောအံ့ဖွယ်အမှုများအားလုံးကို တင်ပြလိမ့်မည်။ မည်သူမဆို တစ်ဦးတည်းသောမျှော်လင့်ချက်မှာ သမ္မာတရားကို ဖြောင့်မတ်မှုဖြင့် အတည်ပြုခဲ့သော သက်သေခံချက်များကို ခိုင်မြဲစွာဆုပ်ကိုင်ထားခြင်းဖြစ်သည်” (RH ဩဂုတ် ၉၊ ၁၉၀၆)။

“The time is at hand when Satan will work miracles to confirm minds in the belief that he is God. All the people of God are now to stand on the platform of truth as it has been given in the third angel’s message. All the pleasant pictures, all the miracles wrought, will be presented in order that, if possible, the very elect will be deceived. The only hope for anyone is to hold fast the evidences that have confirmed the truth in righteousness” (RH Aug. 9, 1906).

 

“ဘုရားသခင်၏ပညတ်တော်များကို ချစ်မြတ်နိုးပြီး စောင့်ထိန်းသူများသည် စာတန်၏အသင်းတော်အတွက် အလွန်မုန်းတီးဖွယ်အကောင်းဆုံးဖြစ်ပြီး၊ မကောင်းသောအာဏာများသည် သူတို့အပေါ် မုန်းတီးမှုကို တတ်နိုင်သမျှ အပြည့်အဝထင်ရှားစေလိမ့်မည်။ ယောဟန်သည် ကျန်ရစ်သောအသင်းတော်နှင့် မကောင်းသောအာဏာရာကြား ပဋိပက္ခကို ကြိုမြင်ခဲ့ပြီး၊ ‘နဂါးသည် မိန်းမကို ဒေါသထွကြီးစွာဖြစ်၍၊ ဘုရားသခင်၏ပညတ်တော်များကို စောင့်ထိန်း၍ ယေရှုခရစ်၏သက်သေခံချက်ကို ကိုင်စွဲထားသော သူ၏အမျိုးအနွယ်၏ကျန်ရစ်သူများနှင့် စစ်တိုက်ရန် သွားလေ၏’ ဟု ဆိုခဲ့သည်။

“Those who love and keep the commandments of God are most obnoxious to the synagogue of Satan, and the powers of evil will manifest their hatred toward them to the fullest extent possible. John foresaw the conflict between the remnant church and the power of evil, and said, ‘The dragon was wroth with the woman, and went to make war with the remnant of her seed, which keep the commandments of God, and have the testimony of Jesus Christ.’

 

မှောင်မိုက်အင်အားများသည် စာတန်၏ထိန်းချုပ်မှုအောက်သို့ ကိုယ်ကိုအပ်နှံထားသော လူ့အေးဂျင့်များနှင့် ပူးပေါင်းလိမ့်မည်ဖြစ်ပြီး၊ ခရစ်တော်အား တရားစီရင်ခြင်း၊ ငြင်းပယ်ခြင်း၊ လက်ဝါးကပ်တိုင်မှာ သတ်ခြင်းတွင် ပြသခဲ့သောမြင့်များပင် ပြန်လည်ထူထောင်လာလိမ့်မည်။ စာတန်၏လွှမ်းမိုးမှုများကို လက်ခံခြင်းဖြင့် လူများသည် နတ်ဆိုးများအဖြစ် ပြောင်းလဲသွားလိမ့်မည်။ ဘုရားသခင်၏ပုံသဏ္ဌာန်နှင့် ဖန်ဆင်းခံရပြီး ဖန်ဆင်းရှင်ကို ဂုဏ်ပြု ချီးမွမ်းရန် ဖန်ဆင်းခံရသူများသည် နဂါးများ၏နေရင်အိမ်ဖြစ်လာလိမ့်မည်။ စာတန်သည် ကိုယ်ပိုင်ပုံသဏ္ဌာန်ကို ထင်ဟပ်စေသော သူ၏မကောင်းမှု၏ အကောင်းဆုံးလက်ရာဖြစ်သည့် သွေဖည်သွေးဆောင်ခံရသောလူမျိုးတွင် မြင်တွေ့ရလိမ့်မည်” (RH ဧပြီ ၁၄၊ ၁၈၉၆)။

“The forces of darkness will unite with human agents who have given themselves into the control of Satan, and the same scenes that were exhibited at the trial, rejection, and crucifixion of Christ will be revived. Through yielding to satanic influences, men will be transformed into fiends; and those who were created in the image of God, who were formed to honor and glorify their Creator, will become the habitation of dragons, and Satan will see in an apostate race his masterpiece of evil—men who reflect his own image” (ibid. Apr. 14, 1896).

 

“ဤမြေကမ္ဘာပေါ်တွင် နှစ်ဖွဲ့သာရှိသည်။ ယေရှုခရစ်၏သွေးနှင့်စွန်းထင်းသောအလံအောက်တွင် ရပ်တည်သူများနှင့် ပုန်ကန်မှု၏မည်းမှောင်သောအလံအောက်တွင် ရပ်တည်သူများဖြစ်သည်။ ဗျာဒိတ်ကျမ်း အခန်း ၁၂ တွင် နာခံသူများနှင့် မနာခံသူများကြား ကြီးမားသောပဋိပက္ခကို ပြသထားသည် [ဗျာဒိတ် ၁၂:၁၇၊ ၁၃:၁၁–၁၇ ကိုးကားသည်]” (၇ဘီစီ ၉၇၄)။

“There are only two parties upon this earth—those who stand under the bloodstained banner of Jesus Christ and those who stand under the black banner of rebellion. In the twelfth chapter of Revelation is represented the great conflict between the obedient and the disobedient [Rev. 12:17; 13:11–17 quoted]” (7BC 974).

 

“ကျွန်ုပ်တို့သည် ဤမြေကမ္ဘာ၏သမိုင်းတွင် အရေးကြီးမားဆုံးသောကာလတွင် နေထိုင်နေကြသည်။ ကြီးမားသောပဋိပက္ခသည် ကျွန်ုပ်တို့ရှေ့တွင်ရှိနေပြီ။ ကမ္ဘာသည် နေထိုင်သူများအောက်တွင် အကျင့်ပျက်ခြစားနေသည်ကို ကျွန်ုပ်တို့မြင်နေရသည်။ ဒုစရိုက်လူသည် အတုအယောင်ဥပုသ်နေ့ကို မြှင့်တင်ရန် အံ့ဖွယ်ဇွဲဖြင့် လုပ်ဆောင်ခဲ့ပြီး၊ သစ္စာမရှိသော ပရိုတက်စတင့်ကမ္ဘာသည် သားရဲနောက်သို့ အံ့ဩစွာ လိုက်ခဲ့ပြီး၊ ယေဟောဝါတည်ထောင်ခဲ့သော ဥပုသ်နေ့ကို နာခံခြင်းကို နိုင်ငံတော်ဥပဒေများအပေါ် သစ္စာမရှိခြင်းဟု ခေါ်ဝေါ်ခဲ့သည်။ နိုင်ငံများသည် ဘုရားသခင်၏နှုတ်ကပတ်တော်တွင် အာဏာတစ်စက်မျှမရှိသော အတုအယောင်ဥပုသ်နေ့အဖွဲ့အစည်းကို ထောက်ပံ့ရန် မဟာမိတ်ဖွဲ့ခဲ့ကြသည်” (RH ဖေဖော်ဝါရီ ၆၊ ၁၉၀၀)။

“We are living in a momentous period of this earth’s history. The great conflict is just before us. We see the world corrupted under the inhabitants thereof. The man of sin has worked with a marvelous perseverance to exalt the spurious sabbath, and the disloyal Protestant world has wondered after the beast, and has called obedience to the Sabbath instituted by Jehovah disloyalty to the laws of the nations. Kingdoms have confederated to sustain a false sabbath institution, which has not a word of authority in the oracles of God” (RH Feb. 6, 1900).

 

“ဥပုသ်နေ့ပြဿနာသည် ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်းလုံး ပါဝင်ရမည့် နောက်ဆုံးကြီးမားသောပဋိပက္ခတွင် အဓိကပြဿနာဖြစ်လာလိမ့်မည်။ လူများသည် ကောင်းကင်ဘုံကို အုပ်ချုပ်သောမူများထက် စာတန်၏မူများကို ဂုဏ်ပြုခဲ့ကြသည်။ သူတို့သည် စာတန်က မြှင့်တင်ခဲ့သော အတုအယောင်ဥပုသ်နေ့ကို လက်ခံခဲ့ကြသည်။ သို့ရာတွင် ဘုရားသခင်သည် မိမိ၏တော်ဝင်လိုအပ်ချက်အပေါ် တံဆိပ်တော်ခတ်ထားတော်မူသည်။ စစ်မှန်သောဥပုသ်နေ့ရော၊ အတုအယောင်ဥပုသ်နေ့ရော တစ်ခုစီသည် မိမိရေးသားသူ၏နာမကို ဆောင်ပြီး၊ ထိုအာဏာကို ဖျက်မရနိုင်သော အမှတ်အသားကို ထင်ရှားစေသည်။

“The Sabbath question is to be the issue in the great final conflict, in which all the world will act a part. Men have honored Satan’s principles above the principles that rule in the heavens. They have accepted the spurious sabbath, which Satan has exalted as the sign of his authority. But God has set His seal upon His royal requirement. Each Sabbath institution, both true and false, bears the name of its author, an ineffaceable mark that shows the authority of each.

 

ယခုလူတိုင်းပြုရမည့် ကြီးမားသောဆုံးဖြတ်ချက်မှာ သားရဲ၏အမှတ်အသားနှင့် သူ၏ရုပ်တုကို လက်ခံမည်လော၊ အသက်ရှင်တော်မူသော စစ်မှန်သောဘုရားသခင်၏တံဆိပ်ကို လက်ခံမည်လောဆိုသည်ဖြစ်သည်” (ST မတ် ၂၂၊ ၁၉၁၀)။

“The great decision now to be made by every one is, whether he will receive the mark of the beast and his image, or the seal of the living and true God” (ST Mar. 22, 1910).

 

“တနင်္ဂနွေနေ့ကို စောင့်ထိန်းခြင်းသည် ယခုမှာ သားရဲ၏အမှတ်အသားမဟုတ်သေးပါ။ ဤရုပ်တုဥပုသ်နေ့ကို ကိုးကွယ်ရန် အမိန့်ထုတ်ပြန်သည်အထိလည်း ဖြစ်မလာသေးပါ။ ဤနေ့သည် စမ်းသပ်မှုဖြစ်လာမည့်အချိန် ရောက်လာလိမ့်မည်၊ သို့ရာတွင် ထိုအချိန်သည် ယခုမဟုတ်သေးပါ” (၇ဘီစီ ၉၇၇)။

“Sundaykeeping is not yet the mark of the beast, and will not be until the decree goes forth causing men to worship this idol sabbath. The time will come when this day will be the test, but that time has not come yet” (7BC 977).

 

“သားရဲ၏ရုပ်တုသည် စစ်မှန်သောကာလပြီးဆုံးမှီမီ ဖန်ဆင်းလိမ့်မည်ဟု ထာဝရဘုရားသည် ကျွန်ုပ်အား ရှင်းလင်းစွာပြသတော်မူခဲ့သည်။ အကြောင်းမှာ ထိုရုပ်တုသည် ဘုရားသခင်၏လူမျိုးအတွက် ကြီးမားသောစမ်းသပ်မှုဖြစ်ပြီး၊ ထိုစမ်းသပ်မှုဖြင့် သူတို့၏ ထာဝရဘဝကံကြမ္မာကို ဆုံးဖြတ်မည်ဖြစ်သည်။ [ဗျာဒိတ် ၁၃:၁၁–၁၇ ကိုးကားသည်။] …

“The Lord has shown me clearly that the image of the beast will be formed before probation closes; for it is to be the great test for the people of God, by which their eternal destiny will be decided. [Rev. 13:11–17 quoted.] …

 

ဤသည်မှာ ဘုရားသခင်၏လူမျိုးတို့ တံဆိပ်ခတ်ခံရမှီမီ ခံရမည့်စမ်းသပ်မှုဖြစ်သည်။ ကောင်းကင်မှဆင်းသက်လာသော သမ္မာတရားကို ဆုပ်ကိုင်ထားပြီး အတုအယောင်ဥပုသ်နေ့ကို ငြင်းပယ်ခြင်းဖြင့် ဘုရားသခင်အတွက် သစ္စာရှိကြောင်း သက်သေပြသူအားလုံးသည် ထာဝရဘုရား ယေဟောဝါ၏အလံအောက်တွင် အဆင့်အတန်းရရှိပြီး အသက်ရှင်တော်မူသောဘုရားသခင်၏တံဆိပ်ကို ခံရလိမ့်မည်။ ကောင်းကင်မှဆင်းသက်လာသောသမ္မာတရားကို စွန့်လွှတ်ပြီး တနင်္ဂနွေဥပုသ်နေ့ကို လက်ခံသူများသည် သားရဲ၏အမှတ်အသားကို ခံရလိမ့်မည်” (ထိုနေရာတွင် ၉၇၆)။

“This is the test that the people of God must have before they are sealed. All who prove their loyalty to God by observing His law, and refusing to accept a spurious sabbath, will rank under the banner of the Lord God Jehovah, and will receive the seal of the living God. Those who yield the truth of heavenly origin and accept the Sunday sabbath will receive the mark of the beast” (ibid. 976).

 

“ပရိုတက်စတင့်အသင်းတို့သည် မိမိတို့ဘိုးဘေးများ အပြင်းထန်ဆုံးညှဉ်းပန်းနှိပ်စက်ခြင်းကို ခံခဲ့ရသော အတုအယောင်ဘာသာကို ထောက်ပံ့ရန် လောကီအာဏာနှင့် ပူးပေါင်းသောအခါ၊ နိုင်ငံတော်သည် အသင်းတော်၏အမိန့်များနှင့် အဖွဲ့အစည်းများကို အကောင်အထည်ဖော်ရန်နှင့် ထောက်ပံ့ရန် မိမိအာဏာကို အသုံးပြုသောအခါ၊ ထိုအခါ ပရိုတက်စတင့်အမေရိကသည် ပုပ်ရဟန်းအုပ်ချုပ်ရေးသို့ ရုပ်တုဖန်တီးပြီးဖြစ်ပြီး၊ အမျိုးသားရေးသွေဖည်မှုတစ်ခု ဖြစ်ပေါ်လာမည်ဖြစ်ပြီး၊ ထိုသွေဖည်မှုသည် အမျိုးသားပျက်စီးခြင်းဖြင့်သာ အဆုံးသတ်မည်ဖြစ်သည်” (ST မတ် ၂၂၊ ၁၉၁၀)။

“When the Protestant churches shall unite with the secular power to sustain a false religion, for opposing which their ancestors endured the fiercest persecution; when the state shall use its power to enforce the decrees and sustain the institutions of the church—then will Protestant America have formed an image to the Papacy, and there will be a national apostasy which will end only in national ruin” (ST Mar. 22, 1910).

 

“အလင်းကို တစ်ခါမျှမရခဲ့ဖူးသော သူများမှာ များစွာရှိသည်။ သူတို့သည် ဆရာများများက လှည့်စားခံနေရပြီး၊ သားရဲ၏အမှတ်အသားကို ခံယူခြင်းမပြုရသေးပါ။ ထာဝရဘုရားသည် သူတို့နှင့်အတူ အလုပ်လုပ်နေတော်မူသည်။ သူတို့ကို မိမိတို့၏ကိုယ်ပိုင်လမ်းစဉ်အတိုင်း မထားခဲ့ပါ။ သမ္မာတရားကို သူတို့နားလည်သဘောပေါက်ပြီး အလင်းပေးရန် ပေးထားသောသက်သေခံချက်များကို နင်းချေသည်အထိ၊ ထာဝရဘုရားသည် သူတို့ထံမှ ကျေးဇူးတော်ကို ရုပ်သိမ်းမည်မဟုတ်ပါ” (၇ဘီစီ ၉၇၆)။

“There are many who have never had the light. They are deceived by their teachers, and they have not received the mark of the beast. The Lord is working with them; He has not left them to their own ways. Until they shall be convicted of the truth, and trample upon the evidence given to enlighten them, the Lord will not withdraw His grace from them” (7BC 976).

 

“နဖူးပေါ်တွင် အဆုံးမဲ့ဘုရားသခင်၏တံဆိပ်ရှိသူများသည် ကမ္ဘာနှင့်လောကီဆွဲဆောင်မှုများကို ထာဝရအကျိုးစီးပွားအောက်တွင် ခံယူကြလိမ့်မည်” (RH ဇူလိုင် ၁၃၊ ၁၈၉၇)။

“Those who have in their foreheads the seal of the infinite God will regard the world and its attractions as subordinate to eternal interests” (RH July 13, 1897).

 

“ခရစ်တော်က အသင်းတော်တွင် ဘုရားသခင်က အမြဲထားရှိသင့်သော မြင့်မြတ်၍ ချီးမြှောက်ဖွယ်၊ မြတ်နိုးဖွယ်သမ္မာတရားများကို ပေးထားတော်မူသော်လည်း၊ အချို့သူများက ပုံပြင်နှင့်ခန့်မှန်းချက်များကို တင်ပြလိမ့်မည်ဟု ဆိုသည်။ လူများသည် ဤသီအိုရီနှင့်ဟိုသီအိုရီကို ကောက်ယူသောအခါ၊ သိစရာမလိုအပ်သောအရာများကို သိလိုစိတ်ဖြင့် စူးစမ်းသောအခါ၊ ဘုရားသခင်သည် သူတို့ကို လမ်းပြခြင်းမဟုတ်ပါ။ ကျမ်းစာတွင် မသင်ကြားထားသော၊ သူတို့ခန့်မှန်းရသောအရာများကို တင်ပြရန် ဘုရားသခင်၏အလိုတော်မဟုတ်ပါ။ ဝိညာဉ်ရေးရာတွင် မကူညီသော မေးခွန်းများကို အငြင်းပွားရန် သူ၏လူမျိုးကို ထည့်သွင်းရန် သူ၏အလိုတော်မဟုတ်ပါ။ ဥပမာ၊ တစ်သိန်းလေးသောင်းလေးထောင်ကို မည်သူများဖြစ်မည်နည်း ဟူသောမေးခွန်းဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်၏ရွေးကောက်ခံရသူများသည် မကြာမီ မေးခွန်းမရှိဘဲ သိရှိလိမ့်မည်။ကျွန်ုပ်ညီအစ်ကိုမောင်နှမများရေ၊ သင်တို့နှင့်သင်တို့၏သားသမီးများအတွက် ဘုရားသခင်ပေးထားသော သမ္မာတရားများကို တန်ဖိုးထားလေ့လာကြလော့။ ဝိညာဉ်ရေးရာတွင် မကူညီသောအရာကို သိလိုခြင်းတွင် အချိန်မကုန်ကြလင့်။ ‘အသက်ထာဝရရရန် ငါဘာလုပ်ရမည်နည်း’ ဤသည်မှာ အရေးအကြီးဆုံးမေးခွန်းဖြစ်ပြီး ရှင်းလင်းစွာဖြေဆိုပြီးဖြစ်သည်။ ‘ပညတ်တရားတွင် အဘယ်သို့ရေးထားသနည်း၊ သင်မည်သို့ဖတ်သနည်း’” (၇ဘီစီ ၉၇၈)။

 

“Christ says that there will be those in the church who will present fables and suppositions, when God has given grand, elevating, ennobling truths, which should ever be kept in the treasure house of the mind. When men pick up this theory and that theory, when they are curious to know something it is not necessary for them to know, God is not leading them. It is not His plan that His people shall present something which they have to suppose, which is not taught in the Word. It is not His will that they shall get into controversy over questions which will not help them spiritually, such as, Who is to compose the hundred and forty-four thousand. This those who are the elect of God will in a short time know without question.

“My brethren and sisters, appreciate and study the truths God has given for you and your children. Spend not your time in seeking to know that which will be no spiritual help. ‘What shall I do to inherit eternal life?’ This is the all-important question, and it has been clearly answered. ‘What is written in the law? how readest thou?’” (7BC 978).

 

“ကျွန်ုပ်တို့သည် ဘာသာပြောင်းခံရမှီမီ ခရစ်တော်ကို လိုက်ရန် စောင့်စရာမလိုပါ။ ဘုရားသခင်၏လူမျိုးသည် ယခုကမ္ဘာပေါ်တွင်ပင် ထိုသို့လုပ်ဆောင်နိုင်သည်။ အပေါ်ကောင်းကင်ဘုံ၌ ဘဂုရားသိုးသငယ်ကို လိုက်ရန်မှာ ယခုဤနေရာတွင် ထိုသူ့ကို လိုက်မှသာ ဖြစ်နိုင်သည်။ ကောင်းကင်ဘုံ၌ ခရစ်တော်ကို လိုက်ခြင်းသည် ယခုပညတ်တော်များကို စောင့်ထိန်းခြင်းပေါ်တွင် မူတည်သည်။ ကျွန်ုပ်တို့သည် ခရစ်တော်ကို အခါခါလိုက်ခြင်း သို့မဟုတ် အကျိုးရှိသောအခါသာ လိုက်ခြင်းမပြုရ။

“We need not wait till we are translated to follow Christ. God’s people may do this here below. We shall follow the Lamb of God in the courts above only if we follow Him here. Following Him in heaven depends on our keeping His commandments now. We are not to follow Christ fitfully or capriciously, only when it is for our advantage.

 

ကျွန်ုပ်တို့သည် ထိုသူ့ကို လိုက်ရန် ရွေးချယ်ရမည်။ နေ့စဉ်ဘဝတွင် သိုးအုပ်သည် သိုးထိန်းကို ယုံကြည်စွာလိုက်သကဲ့သို့ ကျွန်ုပ်တို့သည် ထိုသူ့၏ဥပမာကို လိုက်ရမည်။ ထိုသူ့အတွက် ခံစားခြင်းဖြင့် ကျွန်ုပ်တို့သည် ထိုသူ့ကို လိုက်ရမည်။ အဆင့်တိုင်းတွင် ‘ထိုသူသတ်ခဲ့လျှင်တောင် ငါသည် ထိုသူ့ကို ယုံကြည်မည်’ ဟု ဆိုရမည်။ ထိုသူ၏ဘဝအလေ့အကျင့်သည် ကျွန်ုပ်တို့၏ဘဝအလေ့အကျင့်ဖြစ်ရမည်။ ထိုသို့ပြုလုပ်ပြီး ကျွန်ုပ်တို့၏အလိုတော်ကို ထိုသူ၏အလိုတော်နှင့် ကိုက်ညီအောင် ပြုလုပ်ခြင်းဖြင့် ကျွန်ုပ်တို့သည် ထိုသူ့ကို ထင်ရှားစေမည်” (RH ဧပြီ ၁၂၊ ၁၈၉၈)။

“We must choose to follow Him. In daily life we must follow His example, as a flock trustfully follows its shepherd. We are to follow Him by suffering for His sake, saying, at every step, ‘Though he slay me, yet will I trust in him.’ His life practice must be our life practice. And as we thus seek to be like Him, and to bring our wills into conformity to His will, we shall reveal Him” (RH Apr. 12, 1898).

 

၉. စာပေများ

Andrews, J. N. ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၁၄:၆–၁၂ ပါ တမန်တော်သုံးပါး၏ သတင်းစကား။ ပြန်လည်ပြင်ဆင်ထားသော ပဉ္စမအကြိမ်ထုတ်ဝေ။ Battle Creek, Mich.: Review and Herald, ၁၈၉၂။ Ball, Bryan W. အင်္ဂလိပ်ဆက်နွယ်မှု။ ဆယ့်ခုနစ်ရက်မြို့တွင် အဒ်ဗင်တစ်ယုံကြည်ချက်၏ ပူရီတန်အမြစ်များ။ Cambridge: James Clarke, ၁၉၈၁။ Beale, G. K. ဂျူးအဆုံးကျော်ကျော်စာပေနှင့် ယောဟန်ဗျာဒိတ်ကျမ်းတွင် ဒံယေလကျမ်း၏ အသုံးပြုပုံ။ Lanham, Md.: University Press of America, ၁၉၈၄။ Bruce, F. F. ဓမ္မဟောင်းအကြောင်းအရာများ၏ ဓမ္မသစ်ကျမ်းဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်မှု။ Grand Rapids: Eerdmans, ၁၉၇၀။ Charles, R. H. နောက်ဆုံးကာလဆိုင်ရာ အယူဝါဒ။ New York: Schocken, ၁၉၆၃။ ———. ယောဟန်ဗျာဒိတ်ကျမ်း အပေါ် ဝေဖန်ချက်နှင့် ကျမ်းချက်ရှင်းလင်းချက်။ ၂ အုပ်။ ICC။ Edinburgh: T. & T. Clark, ၁၉၂၀။ Damsteegt, P. G. ဆယ့်ခုနစ်ရက်မြို့တွင် အဒ်ဗင်တစ် သတင်းစကားနှင့် တာဝန်ပေးခြင်း၏ အခြေခံအုတ်မြစ်။ Grand Rapids: Eerdmans, ၁၉၇၇။ Daniels, A. G. ပရောဖက်ပြုခြင်း၏ ထာဝရလက်ဆောင်။ Mountain View, Calif.: Pacific Press, ၁၉၃၆။ Doukhan, J. B. ဒံယေလ။ အဆုံးကာလ၏ ရူပါရုံ။ Berrien Springs, Mich.: Andrews University Press, ၁၉၈၇။ Emmerson, W. L. ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးနှင့် အဒ်ဗင့်လှုပ်ရှားမှု။ Hagerstown, Md.: Review and Herald, ၁၉၈၃။ Fitch, Charles. ငါ့လူမျိုးတို့၊ သူမထံမှ ထွက်ခဲ့ကြလော့။ Rochester, N. Y.: J. V. Himes, ၁၈၄၃။ Forestell, J. T. “သက်သာလောနိတ်သို့ စာအုပ်များ”။ The Jerome Biblical Commentary။ တည်းဖြတ်သူ R. E. Brown စသည်တို့။ Englewood Cliffs, N. J.: Prentice Hall, ၁၉၆၈။ Froom, LeRoy. ငါတို့ဘိုးဘေးတို့၏ ပရောဖက်ယုံကြည်ခြင်း။ ၄ အုပ်။ Washington, D.C.: Review and Herald, ၁၉၅၀–၁၉၅၄။ Giblin, C. H. ယုံကြည်ခြင်းအပေါ် ခြိမ်းခြောက်မှု။ သက်သာလောနိတ်ချုပ် ၂ ၏ ကျမ်းချက်ရှင်းလင်းချက်နှင့် ဓမ္မပညာဆိုင်ရာ ပြန်လည်စစ်ဆေးချက်။ Analecta Biblica ၃၁။ Rome: Pontifical Biblical Institute, ၁၉၆၇။ Hasel, Gerhard F. “ဆယ့်ခြောက်ရာစုမှ သုတ်ပိုင်းအဒ်ဗင်တစ်ခေါ် အနဘတ်တစ်များ”။ Andrews University Seminary Studies ၅ (၁၉၆၇): ၁၀၁–၁၂၁; ၆ (၁၉၆၈): ၁၉–၂၈။ ———. ကျန်ကြွင်းသောသူ။ ကမ္ဘာဦးကျမ်းမှ ဟေရှာယအထိ ကျန်ကြွင်းသောသူ အကြံအစည်၏ သမိုင်းနှင့် ဓမ္မပညာ။ တတိယအကြိမ်ထုတ်ဝေ။ Berrien Springs, Mich.: Andrews University Press, ၁၉၈၀။ Ladd, G. E. နောက်ဆုံးအရာများ။ လူပုဂ္ဂိုလ်များအတွက် နောက်ဆုံးကာလဆိုင်ရာ အယူဝါဒ။ Grand Rapids: Eerdmans, ၁၉၇၈။ LaRondelle, H. K. ပရောဖက်ပြုချက်ထဲက ဘုရားသခင်၏ ဣသရေလ။ ပရောဖက်ပြုချက်ရှင်းလင်းနည်းစည်းကမ်းများ။ Berrien Springs, Mich.: Andrews University Press, ၁၉၈၃။ ———. ကယ်တင်ခြင်းရထားများ။ အာမာဂေဒုန်၏ သမ္မာကျမ်းဆိုင်ရာ ပြဇာတ်။ Washington, D.C.: Review and Herald, ၁၉၈၇။ ———. “ဗာဗုလုန်။ ခရစ်ယာန်ဆန့်ကျင်ရေး အင်ပါယာ”။ Symposium on Revelation တွင်။ တည်းဖြတ်သူ Frank B. Holbrook။ Silver Spring, Md.: Biblical Research Institute, ၁၉၉၂။ အတွဲ ၂၊ စာ ၁၅၁–၁၇၆။ Müller, Richard. အဒ်ဗင်တစ်များ၊ ဥပုသ်နေ့၊ ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေး။ Studia Theologica Lundensia။ Lund: CWK Gleerup, ၁၉၇၉။ စာ ၃၈။ Nichol, F. D. ကန့်ကွက်ချက်များကို ဖြေရှင်းခြင်း။ Washington, D.C.: Review and Herald, ၁၉၅၂။ Shea, W. H. ပရောဖက်ပြုချက်ရှင်းလင်းခြင်းဆိုင်ရာ ရွေးချယ်ထားသော လေ့လာချက်များ။ Silver Spring, Md.: Biblical Research Institute, Institute, ၁၉၈၂။ ———. “အင်အားကြီးသော ကောင်းကင်တမန်နှင့် သူ၏သတင်းစကား”။ Symposium on Revelation တွင်။ တည်းဖြတ်သူ Frank B. Holbrook။ Silver Spring, Md.: Biblical Research Institute, ၁၉၉၂။ အတွဲ ၁၊ စာ ၂၇၉–၃၂၆။ Smith, U. ဒံယေလနှင့် ဗျာဒိတ်ကျမ်း၏ ပရောဖက်ပြုချက်များ။ ၂ အုပ်။ ပြန်လည်ပြင်ဆင်ထားသော ထုတ်ဝေ။ Washington, D.C.: Review and Herald, ၁၉၄၄။ Strand, K. A. “ဗျာ ၁၁:၃–၁၂ မှ သက်သေနှစ်ပါး”၊ Andrews University Seminary Studies ၁၉ (၁၉၈၁): ၁၂၇–၁၃၅။ Walther, Daniel. “အယ်လ်ဘီဂန်စီများနှင့် ဝေါ်လ်ဒင်စီများသည် ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေး၏ ရှေ့ပြေးများဖြစ်ခဲ့သလော”။ Andrews University Seminary Studies ၆ (၁၉၆၈): ၁၇၈–၂၀၂။ Were, L. F. ယောဟန်ဗျာဒိတ်ကျမ်းထဲက မိန်းမနှင့် သားရဲ။ Berrien Springs, Mich.: First Impressions, ၁၉၈၃။ Wesley, John. ဂျွန်ဝက်စ်လီ၏ လက်ရာများ။ ၁၄ အုပ်။ London: Wesleyan Methodist Book Room, ၁၈၃၁။ White, Arthur L. အဲလင် ဂျီ။ ဝိုက်။ ကျန်ကြွင်းသောသူတို့အတွက် သတင်းပို့သူ။ Washington, D.C.: Ellen G. White Estate, ၁၉၅၄။ White, James. သမ္မာကျမ်းဆိုင်ရာ အဒ်ဗင်တစ်ဝါဒ။ Battle Creek, Mich.: Seventh-day Adventist Pub. Assn., ၁၈၇၇; ပြန်လည်ထုတ်ဝေ Nashville: Southern Pub. Assn., ၁၉၇၂။ Wilcox, F. M. ယေရှု၏ သက်သေခံချက်။ Washington, D.C.: Review and Herald, ၁၉၄၄။ Williams, George H. အစွန်းရောက်ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေး။ Philadelphia: Westminster, ၁၉၆၂။

IX. Literature

Andrews, J. N. The Three Messages of Revelation XIV, 6–12. 5th ed. rev. Battle Creek, Mich.: Review and Herald, 1892.

Ball, Bryan W. The English Connection. The Puritan Roots of Seventh-day Adventist Belief. Cambridge: James Clarke, 1981.

Beale, G. K. The Use of Daniel in Jewish Apocalyptic Literature and the Revelation of St. John. Lanham, Md.: University Press of America, 1984.

Bruce, F. F. New Testament Development of Old Testament Themes. Grand Rapids: Eerdmans, 1970.

Charles, R. H. Eschatology. New York: Schocken, 1963.

———. A Critical and Exegetical Commentary on the Revelation of St. John. 2 vols. ICC. Edinburgh: T. & T. Clark, 1920.

Damsteegt, P. G. Foundations of the Seventh-day Adventist Message and Mission. Grand Rapids: Eerdmans, 1977.

Daniels, A. G. The Abiding Gift of Prophecy. Mountain View, Calif.: Pacific Press, 1936.

Doukhan, J. B. Daniel: The Vision of the End. Berrien Springs, Mich.: Andrews University Press, 1987.

Emmerson, W. L. The Reformation and the Advent Movement. Hagerstown, Md.: Review and Herald, 1983.

Fitch, Charles. Come Out of Her, My People. Rochester, N. Y.: J. V. Hitmes, 1843.

Forestell, J. T. “The Letters to the Thessalonians.” The Jerome Biblical Commentary. Ed. R. E. Brown and others. Englewood Cliffs, N. J.: Prentice Hall, 1968.

Froom, LeRoy. The Prophetic Faith of Our Fathers. 4 vols. Washington, D.C.: Review and Herald, 1950–1954.

Giblin, C. H. The Threat to Faith: An Exegetical and Theological Re-examination of 2 Thessalonians 2. Analecta Biblica 31. Rome: Pontifical Biblical Institute, 1967.

Hasel, Gerhard F. “Sabbatarian Anabaptists of the Sixteenth Century.” Andrews University Seminary Studies 5 (1967): 101–121; 6 (1968): 19–28.

———. The Remnant: The History and Theology of the Remnant Idea From Genesis to Isaiah. 3rd ed. Berrien Springs, Mich.: Andrews University Press, 1980.

Ladd, G. E. The Last Things: An Eschatology for Laymen. Grand Rapids: Eerdmans, 1978.

LaRondelle, H. K. The Israel of God in Prophecy: Principles of Prophetic Interpretation. Berrien Springs, Mich.: Andrews University Press, 1983.

———. Chariots of Salvation: The Biblical Drama of Armageddon. Washington, D.C.: Review and Herald, 1987.

———. “Babylon: Anti-Christian Empire.” In Symposium on Revelation. Ed. FrankB. Holbrook. Silver Spring, Md.: Biblical Research Institute, 1992. Vol. 2, pp. 151–176.

Müller, Richard. Adventisten, Sabbat, Reformation. Studia Theologica Lundensia. Lund: CWK Gleerup, 1979. P. 38.

Nichol, F. D. Answers to Objections. Washington, D.C.: Review and Herald, 1952.

Shea, W. H. Selected Studies on Prophetic Interpretation. Silver Spring, Md.: Biblical Research Institute, 1982.

———. “The Mighty Angel and His Message.” In Symposium on Revelation. Ed. Frank B. Holbrook. Silver Spring, Md.: Biblical Research Institute, 1992. Vol. 1, pp. 279–326.

Smith, U. The Prophecies of Daniel and the Revelation. 2 vols. Rev. ed. Washington, D.C.: Review and Herald, 1944.

Strand, K. A. “The Two Witnesses of Rev. 11:3–12,” Andrews University Seminary Studies 19 (1981): 127–135.

Walther, Daniel. “Were the Albigenses and Waldenses Forerunners of the Reformation?” Andrews University Seminary Studies 6 (1968): 178–202.

Were, L. F. The Woman and the Beast in the Book of Revelation. Berrien Springs, Mich.: First Impressions, 1983.

Wesley, John. The Works of John Wesley. 14 vols. London: Wesleyan Methodist Book Room, 1831.

White, Arthur L. Ellen G. White: Messenger to the Remnant. Washington, D.C.: Ellen G. White Estate, 1954.

White, James. Bible Adventism. Battle Creek, Mich.: Seventh-day Adventist Pub. Assn., 1877; reprinted Nashville: Southern Pub. Assn., 1972.

Wilcox, F. M. The Testimony of Jesus. Washington, D.C.: Review and Herald, 1944.

Williams, George H. The Radical Reformation. Philadelphia: Westminster, 1962.

 

အခန်းကြီး - ၂၆

ယေရှုခရစ်၏ ဒုတိယအကြိမ် ကြွလာခြင်း

The Second Coming of Jesus

Richard P. Lehmann

 

နိဒါန်း

Introduction

 

ယေရှုခရစ်၏ ဒုတိယအကြိမ် ကြွလာခြင်းသည် သမ္မာကျမ်းစာ၏ အဓိက အယူဝါဒ တစ်ခု ဖြစ်ပြီး၊ ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင်ပင် ပါဝင်ပြီး ဖြစ်သည်။ “ထာဝရဘုရား၏ နေ့” သည် ဆိုးယုတ်သူများအတွက် မှောင်မိုက်သော နေ့ ဖြစ်မည်ဖြစ်သော်လည်း၊ ထိုအသှေးပေါ်မှု ကို ချစ်မြတ်နိုးသော သူများအတွက်မူ ဝမ်းမြောက်ခြင်း၏ နေ့ ဖြစ်လိမ့်မည် (ဟေရှာ ၃၅:၄)။ သို့သော် ဒုတိယ ကြွလာခြင်းနှင့် ပတ်သက်၍ ပြည့်စုံသော နားလည်မှုမှာ ခရစ်တော်၏ ပထမအကြိမ် ကြွလာခြင်း နောက်မှသာ ရရှိခဲ့သည်။

The second coming of Jesus is a cardinal doctrine of Scripture, appearing already in the OT. The “day of the Lord” was to be a dark day for the wicked, but a day of joy for those who love His appearing (Isa. 35:4). However, a full understanding of the Second Advent would only follow Christ’s first advent.

 

ယေရှုသခင်ပင်လျှင် မိမိ ပြန်ကြွလာမည်ကို ဟောကြားခဲ့သည် (လု ၂၁:၂၇; ယော ၁၄:၁-၄) နှင့် ထိုကတိတော်ကို ခရစ်တော် ကောင်းကင်သို့ တက်ကြွတော်မူချိန်၌ ဝမ်းနည်းပူဆွေးနေကြသော တပည့်တော်များကို ကူညီခဲ့သော ကောင်းကင်တမန်များက အတည်ပြုခဲ့သည် (တမန် ၁:၁၁)။ ခရစ်တော်သည် “ဒုတိယအကြိမ် ထင်ရှားစေခြင်းငှာ … မိမိကို တမ်းတမ်းစောင့်နေသောသူတို့ကို ကယ်တင်ခြင်းငှာ” ကြွလာမည် ဖြစ်သည် (ဟေဗြဲ ၉:၂၈) ဟူသော အချက်သည် ရှင်ပေါလုနှင့် အစောပိုင်း ခရစ်ယာန်တို့၏ “မင်္ဂလာရှိသော မျှော်လင့်ခြင်း” ဖြစ်ခဲ့သည် (တိ ၂:၁၃)။

Jesus Himself foretold His return (Luke 21:27; John 14:1–4) and this promise was confirmed by the angels who ministered to the sorrowing disciples as Christ ascended to heaven (Acts 1:11). That Christ would “appear a second time … to save those who are eagerly waiting for him” (Heb. 9:28) was the “blessed hope” of Paul and early Christian believers (Titus 2:13).

 

ထိုကြွလာခြင်း၏ အတိအကျ အချိန်ကာလကို မည်သူမျှ မသိရသော်လည်း (မ ၂၄:၃၆)၊ ခရစ်တော်သည် မိမိ ကြွလာခြင်း နိမိတ်လက္ခဏာများကို ဖော်ပြထားခဲ့သည် (အခန်း ၃-၃၃)။ ထိုအကြီးကြီးမားမား အဆုံးသတ် ဖြစ်ရပ်ကို ပြင်ဆင်ရန်၊ ခရစ်တော်သည် “လူတိုင်း ပြုခဲ့သမျှအတိုင်း ပြန်ဆပ်တော်မူမည်” (ဗျာ ၂၂:၁၂) ဖြစ်သောကြောင့် ခရစ်ယာန်တို့အား နိုးကြားနေရန်နှင့် ဆုတောင်းရန် အကြံပေးထားသည်။ ထိုနေ့၌ “လူသားရှေ့တော်၌ ရပ်တည်နိုင်ရန်” ဖြစ်သည် (လု ၂၁:၃၆)။

Although the precise moment of the Advent is not known (Matt. 24:36), Christ set forth signs that point to His coming (verses 3–33). In preparation for this climactic event, when Christ shall “repay every one for what he has done” (Rev. 22:12), Christians are advised to watch and pray that they may be able “to stand before the Son of man” in that day (Luke 21:36).

 

ဒုတိယ ကြွလာခြင်းသည် “သတ္တမနေ့ အာဒါဝင်တစ်” ဟူသော အမည်၌ ပါဝင်သည်။ ရှေ့ဆောင်များက ခရစ်တော်၏ ဒုတိယ ကြွလာခြင်းကို ယုံကြည်ခြင်းသည် ၁၈၆၀ ခုနှစ်တွင် အသင်းတော်အဖြစ် ဖွဲ့စည်းချိန်၌ “သိုးထိမ်းလေး” ၏ အမည်၌ ထည့်သွင်းရန် လုံလောက်အောင် အရေးကြီးသည်ဟု ခံယူခဲ့ကြသည်။ ယနေ့ ကမ္ဘာပေါ်ရှိ ဘုရားသခင်၏ လူမျိုးတို့သည် ပရောဖက်များ၊ တမန်တော်များနှင့် ရာစုနှစ်များစွာ သစ္စာရှိခဲ့သူများနှင့်အတူ ယေရှု ကမ္ဘာပေါ်သို့ ပြန်ကြွလာခြင်းကို တမ်းတမ်းစွာ စောင့်မျှော်နေကြသည်။

The Second Coming finds its place in the name “Seventh-day Adventist.” The pioneers felt that belief in Christ’s second coming was sufficiently important to warrant a place in the name of the “little flock” when it became a church in 1860. Today God’s people on earth eagerly await Jesus’ return to earth, along with prophets and apostles and many faithful throughout the centuries.

           

I. သမ္မာကျမ်းစာထဲရှိ ဒုတိယ ကြွလာခြင်း

A. ဓမ္မဟောင်း အသုံးအနှုန်းများ
၁. ထာဝရဘုရား၏ နေ့
၂. ကျန်ကြွင်းသော သူများကို ရွေးချယ်ခြင်း
၃. နိုင်ငံတော် တည်ထောင်ခြင်း
၄. ပရဒိသုသို့ ပြန်လည်ရောက်ရှိခြင်း
၅. ဗျာဒိတ်ဆန်သော အယူအဆ

B. ဓမ္မသစ် အသုံးအနှုန်းများ
၁. ပါရုဆီယာ (Parousia)
၂. ဧပီဖနီ (Epiphany)
၃. အပေါကလစ် (Apocalypse)

C. မျှော်လင့်ခြင်း၏ ဗဟိုချက်
၁. မျှော်လင့်ခြင်း
၂. မာရနထ (Maranatha)
၃. ကျေးဇူးတော်ချီးမွမ်းခြင်း
၄. လူသားခမည်းတော်

D. ဘုရားသခင်၏ နိုင်ငံတော်
၁. ကမ္ဘာကျော်လွန်သော နိုင်ငံတော်
၂. နက်နဲသော နိုင်ငံတော်
၃. ဝိညာဉ်ရေးရာ နိုင်ငံတော်
၄. အနာဂတ် နိုင်ငံတော်

E. ကြွလာပုံ ပုံစံ
၁. ပုဂ္ဂိုလ်ရေးဆန်ပြီး စာသားအတိုင်း
၂. မြင်နိုင်ပြီး ကြားနိုင်သော
၃. ဘုန်းတန်ခိုးနှင့် အောင်မြင်သော
၄. ကပ်ဘေးကြီးဖြစ်သော
၅. ရုတ်တရက်

F. ဒုတိယ ကြွလာခြင်း၏ နိမိတ်လက္ခဏာများ
၁. နားလည်ရခက်သော ကျမ်းချက်အချို့
၂. သဘာဝလောက၌ နိမိတ်များ
၃. အကျင့်သီလ လောက၌ နိမိတ်များ
၄. ဘာသာရေး လောက၌ နိမိတ်များ
၅. မှားယွင်းသော နိမိတ်များ
၆. အထင်မှားဖွယ် နိမိတ်တစ်ခု

G. ယေရှု ဒုတိယအကြိမ် ကြွလာရခြင်း အကြောင်းများ
၁. ရွေးကောက်ခံရသူများကို စုဝေးစေရန်
၂. လူသေများကို ရှင်ပြန်ထမြောက်စေရန်
၃. သန့်ရှင်းသူအားလုံးကို ပြောင်းလဲပြီး လက်ခံရန်
၄. ဆိုးယုတ်သော အင်အားစုများနှင့် ဆိုးသူများကို ဖျက်ဆီးရန်
၅. ဘုရားသခင်ကို တရားမျှတကြောင်း သက်သေပြရန်
၆. ကမ္ဘာမြေကို ပြန်လည် တည်ဆောက်ရန်
၇. ဘုရားသခင်နှင့် ဆက်ဆံရေး ပြန်လည်တည်ထောင်ရန်

II. အယူဝါဒ၏ သက်ရောက်မှုများ
III. သမိုင်းဆိုင်ရာ ခြုံငုံသုံးသပ်ချက်
IV. အယ်လင် ဇီ ဝှိုင့် ၏ မှတ်ချက်များ
V. ကိုးကားစာအုပ်များ

I.          The Second Coming in Scripture

A.         OT Terminology

1.         The Day of Yahweh

2.         The Choice of a Remnant

3.         The Establishment of a Kingdom

4.         The Return to Paradise

5.         Apocalypticism

B.         NT Terminology

1.         The Parousia

2.         The Epiphany

3.         The Apocalypse

C.         The Center of Hope

1.         The Hope

2.         Maranatha

3.         Thanksgivings

4.         The Son of Man

D.         The Kingdom of God

1.         A Transcendental Kingdom

2.         A Mysterious Kingdom

3.         A Spiritual Kingdom

4.         A Future Kingdom

E.         Manner of His Coming

1.         Personal and Literal

2.         Visible and Audible

3.         Glorious and Triumphant

4.         Cataclysmic

5.         Sudden

F.         The Signs of the Second Coming

1.         Some Difficult Texts

2.         Signs in the Natural World

3.         Signs in the Moral World

4.         Signs in the Religious World

5.         False Signs

6.         A Mistakenly Interpreted Sign

G.        The Reasons for Jesus’ Second Coming

1.         To Gather the Chosen

2.         To Resurrect the Dead

3.         To Transform and Receive All the Saints

4.         To Destroy the Evil Powers and the Wicked

5.         To Vindicate God

6.         To Restore the Earth

7.         To Reestablish Communion With God

            II.         Implications of the Doctrine

A.         Effects on the Believer’s Daily Life

1.         Hope

2.         Love

3.         Humility

4.         Holiness

B.         Motivation for Evangelization

1.         The Time of the Holy Spirit

2.         The Time of Grace

3.         The Time of Urgency

4.         The Time of the Spiritual Gifts

C.         Spiritual Preparation for His Return

D.         An Apparent Delay

E.         Conclusion

            III.        Historical Overview

A.         The Apostolic Period

B.         The Ante-Nicene Period

C.         The Post-Nicene Period to the Reformation

D.         Reformation

E.         From the Reformation to the Nineteenth Century

F.         The Modern Era

G.        Seventh-day Adventists

            IV.        Ellen G. White Comments

A.         The Second Coming in the Scriptures

1.         The Center of Hope

2.         The Kingdom of God

3.         Manner of Coming

4.         Signs of the Second Coming

5.         Reasons for Jesus’ Second Coming

B.         Implications of the Doctrine

1.         Effects on the Believer’s Daily Life

2.         Motivation for Evangelization

3.         Spiritual Preparation for His Return

4.         Apparent Delay

C.         Historical Overview

1.         The Apostolic Period

2.         The Post-Nicene Period Until the Reformation

3.         The Reformation

4.         From the Reformation to the Nineteenth Century

            V.         Literature

 

I. သမ္မာကျမ်းစာထဲရှိ ဒုတိယ ကြွလာခြင်း

ခရစ်တော်၏ ဒုတိယ ကြွလာခြင်း အကြောင်းအရာသည် ဓမ္မဟောင်းနှင့် ဓမ္မသစ် နှစ်ခုလုံးတွင် ထပ်ခါထပ်ခါ ပေါ်ထွက်လာသည်။

I. The Second Coming in Scripture

The theme of Christ’s second coming recurs in both the Old and New Testaments.

 

A. ဓမ္မဟောင်း အသုံးအနှုန်းများ

ဓမ္မဟောင်း စာရေးသူများအတွက်၊ ဘုရားသခင်သည် အဲဂုတ္တုမှ မိမိလူမျိုးကို ကယ်နှုတ်ခဲ့သည့်နည်းတူ၊ ဤလောက၏ ကျွန်ခံမှုမှ လွတ်မြောက်စေမည့် “ထာဝရဘုရား၏ နေ့” တွင် လွတ်မြောက်စေမည် ဖြစ်သည် (ဟေရှာ ၁၃:၆၊ ၉; ယေဇကျေလ ၁၃:၅)။

A. OT Terminology

For OT authors, just as God delivered His people from Egypt, He would set them free from this world’s bondage on the “day of the Lord” (Isa. 13:6, 9; Eze. 13:5).

 

၁. ထာဝရဘုရား၏ နေ့

ဓမ္မဟောင်း နောက်ဆုံးကာလ အယူဝါဒ (eschatology) ၏ ဗဟိုအကြောင်းအရာမှာ ယေဟောဝါ၏ ကြွလာခြင်း ဖြစ်သည် (Andreasen ၃၁-၄၅)။ ပရောဖက်များသည် “ထိုနေ့” (ယာကုပ် ၁၄:၉)၊ “ထိုနေ့ရက်များ” (ယောလ ၂:၂၉) သို့မဟုတ် ဒံယေလကဲ့သို့ “အချိန်ကာလ” တစ်ခုကို မကြာခဏ ပြောဆိုကြသည်။ ထိုအချိန်၌ ကယ်တင်ခြင်း ဖြစ်မည် (ဒံ ၁၂:၁)။ “ထာဝရဘုရား၏ နေ့” ကို သမိုင်း၏ ဆုံးဖြတ်ချက်ချမည့် ဖြစ်ရပ်တစ်ခုအဖြစ် စောင့်မျှော်ကြသည်။ လူမှုနိုင်ငံရေးနှင့် စကြဝဠာ အဆင့်နှစ်မျိုးလုံးတွင် ပြောင်းလဲမှုများ ဖြစ်ပေါ်မည်။ ယေဟောဝါ၏ ကြွလာခြင်းသည် အသစ်သော ဖန်ဆင်းခြင်းကို စတင်မည်။ ကိုယ်တော်သည် ဖန်ဆင်းရှင် ဖြစ်သောကြောင့် သမိုင်း၏ သခင်လည်းဖြစ်ပြီး၊ ထိုသမိုင်းကို အဆုံးသတ်စေမည့်သူ ဖြစ်သည် (အာမုတ် ၄:၁၃; ဗျာ ၁၄:၆၊ ၇ နှိုင်းယှဉ်ကြည့်ပါ)။

1. The Day of Yahweh

The central theme of OT eschatology (doctrine of the eschaton, “the end”) is the coming of Yahweh (Andreasen 31–45). The prophets frequently speak of “that day” (Zech. 14:9), about “those days” (Joel 2:29), or, like Daniel, about a “time” when salvation would take place (Dan. 12:1). The “day of Yahweh” is awaited as a decisive event of history, with changes on both the sociopolitical and cosmic level. The coming of Yahweh would initiate a new creation. Because He is the Creator, Yahweh is also the master of history, and the One who will bring it to its end (Amos 4:13; cf. Rev. 14:6, 7).

 

တစ်ဆက်တည်း ဖြစ်ပေါ်နေသော ဘေးဒုက္ခများနှင့် ဣသရေလနှင့် တပါးအမျိုးသားများ၏ ဆိုးယုတ်သော အကျင့်သီလ အခြေအနေက ဘုရားသခင်၏ ဝင်ရောက်စွက်ဖက်မှုကို တောင်းဆိုနေသည်။ သို့သော် အဆုံးသည် နိုင်ငံရေး၊ လူမှုရေး သို့မဟုတ် အကျင့်သီလ ဆိုးယုတ်မှု၏ အကျိုးဆက်အားဖြင့် မဖြစ်ပေါ်ပါ။ ဘုရားသခင် ကိုယ်တိုင် ကြွလာသောကြောင့် ဖြစ်ပေါ်သည်။ ဘေးဒုက္ခ မှာ နိုင်ငံများ၏ လျစ်လျူရှုမှုတွင် ရှိသည်။ ထိုနိုင်ငံများသည် ဤကြွလာခြင်းကို ထည့်သွင်း မစဉ်းစားဘဲ မိမိတို့ လမ်းခရီးကို ဆက်လက် လျှောက်လှမ်းနေကြသည်။ ပရောဖက်များသည် ဣသရေလနှင့် တပါးအမျိုးသားများကို “ထာဝရဘုရားကို ရှာကြလော့” ဟု တိုက်တွန်းကြသည် (ဇေဖနိ ၂:၁-၃)။ ပြင်ဆင်မှု မရှိလျှင် ယေဟောဝါ၏ သန့်ရှင်းခြင်း ရှေ့တော်၌ မတ်တပ်ရပ်နိုင်ကြမည် မဟုတ်ပေ။ အာမုတ်သည် ပရောဖက်များ၏ အော်ဟစ်သံကို “ဣသရေလအပေါင်းတို့၊ သင်တို့ ဘုရားသခင်ကို ဆီးကြိုပါလော့” ဟု အနှစ်ချုပ်ထားသည် (အာမုတ် ၄:၁၂)။

The disasters that follow one another and the deplorable moral condition of Israel and the nations call for God’s intervention. But the end does not come as a consequence of political, social, or moral evil. It occurs because God comes. The tragedy lies in the apathy of the nations, which continue in their ways, not taking this coming into account. The prophets urge Israel and the nations to “seek the Lord” (Zeph. 2:1–3), for without preparation they would not be able to stand in the presence of the holiness of Yahweh. Amos summarizes the prophets’ cry when he says, “prepare to meet your God, O Israel” (Amos 4:12).

 

a. သမိုင်းဆိုင်ရာ ဖြစ်ရပ်တစ်ခု။ ယေဟောဝါ၏ ကြွလာခြင်းကို သမိုင်းမှ ခွဲထုတ်၍ မရနိုင်ပါ။ အချိန်ကာလ ပြင်ပမှ ကြွလာခြင်း မဟုတ်ဘဲ၊ ဘုရားသခင်၏ သမိုင်းထဲသို့ ဝင်ရောက်လာခြင်း ဖြစ်သည်။ လက်ရှိ သမိုင်းဆိုင်ရာ ဖြစ်ရပ်များသည် ကြီးမားသော ဘုရားသခင် ထင်ရှားခြင်း (theophany) ကို ကြိုတင် အဓိပ္ပာယ်ဖော်ပြသည်။ ဤအရာကို ရန်သူများကို အနိုင်ယူပြီး နန်းတက်သော ဘုရင်တစ်ပါး၏ နန်းတက်ပွဲနှင့် နှိုင်းယှဉ်နိုင်သည်။

a. A historical event. The coming of Yahweh cannot be separated from history. It is not a coming beyond time, but an irruption of God in history. The present historical events convey meaning, announcing a great theophany (manifestation of God). This can be compared with the enthronement of a sovereign who has vanquished his enemies.

 

ဘုရားသခင်သည် မိမိလူမျိုးကို ကယ်နှုတ်ရန်နှင့် အပြစ်ပေးရန် သမိုင်းဆိုင်ရာ ဖြစ်ရပ်များထဲတွင်လည်း ကြွလာသည်။ ဤကြွလာခြင်းသည် ဝမ်းမြောက်ဖွယ်ရာလည်း ဖြစ်သည် (ဟေရှာ ၃၅:၄)၊ ကြောက်မက်ဖွယ်ရာလည်း ဖြစ်သည် (အာမုတ် ၅:၁၈-၂၀)။

This coming is already perceptible as God comes close to His children when they worship Him (Ex. 20:24). He enters His holy temple and His worshipers celebrate His presence (Ps. 24:7–10).

God also comes in the events of history in order to deliver or to punish His people. This coming is both happy (Isa. 35:4) and terrible (Amos 5:18–20).

 

ဘုရားသခင်သည် မိမိ အဆီးခံရသော ရှိလိုလူ (က ၄၉:၁၀၊ KJV)၊ “မြင့်မြတ်သော ငြိမ်သက်ခြင်း မင်းသား” (ဟေရှာ ၉:၆)၊ ဝိညာဉ်တော်ကို ပြည့်စုံစွာ ခံယူထားသူ (၁၁:၂)၊ ယေဟောဝါ၏ ဘုန်းတန်ခိုးနှင့် ခွန်အားဖြင့် အုပ်စိုးမည့်သူ (မိက္ခာ ၅:၁-၃) အားဖြင့်လည်း ကြွလာနိုင်သည်။

God can also come through His anointed Shiloh (Gen. 49:10, KJV), “the Prince of Peace” (Isa. 9:6), the One who bears the Spirit in His fullness (11:2), and who will rule with Yahweh’s majesty and strength (Micah 5:1–3).

 

 

နောက်ဆုံးတွင် ဘုရားသခင်သည် နောက်ဆုံးကာလ ကတိတော်ကို ပြည့်စုံစေရန် ကြွလာသည်။ အခြား ကြွလာခြင်းအားလုံးသည် အဆုံးစွန်သော ကြွလာခြင်း၏ အာမခံချက်များ ဖြစ်သည်။ ကိုယ်တော်သည် “နောက်ဆုံးနေ့ရက်များ” (b’aḥărît hayyāmîm) ၌ ကြွလာပြီး မိမိ၏ ဘုရင်အဖြစ် တန်ခိုးအာနုဘော်ဖြင့် ထင်ရှားစေမည်။ ကိုယ်တော်ကို စောင့်မျှော်ခဲ့သူများ၏ ပျော်ရွှင်မှုအတွက် အရာအားလုံးကို အသစ်ပြုပြင်မည် (ဟေရှာ ၂:၁-၄; ဟောရှေ ၃:၅; မိက္ခာ ၄:၁-၄)။

God comes finally to accomplish the promise of the eschaton. All the other comings are guarantees of the ultimate Advent. He comes at “the end of the days” (b’aḥ‡rît hayyāmîm) in order to show His royalty with power and to renew all things for the happiness of those who have expected Him (Isa. 2:1–4; Hosea 3:5; Micah 4:1–4).

 

 

b. အထွတ်အထိပ် ဖြစ်ရပ်တစ်ခု။ ယေဟောဝါ၏ အဆုံးစွန် ကြွလာခြင်းကို အထွတ်အထိပ်နှင့် အယူခံဝင်ခွင့် မရှိသော ဖြစ်ရပ်အဖြစ် ကြေညာထားသည်။ ပရောဖက်များက ထိုနေ့ကို “မှောင်မိုက်ခြင်းနှင့် အမှောင်ခြင်း နေ့” (ယောလ ၂:၂; အာမုတ် ၅:၁၈; ဇေဖနိ ၁:၁၅)၊ ဒေါသပြင်းထန်ခြင်းနှင့် ဒေါသအမျက် နေ့ (ဇေဖနိ ၁:၁၈; ၂:၂)၊ “ဒုက္ခဆင်းရဲခြင်း နေ့” (၁:၁၅)၊ “ကံပြန်ဆပ်ခြင်း နေ့” (ဟေရှာ ၃၄:၈; ယေရမိ ၄၆:၁၀)၊ တရားစီရင်ခြင်း နေ့ (ဟောရှေ ၉:၇) နှင့် အပြစ်ဒဏ်ပေးခြင်း နေ့ (ဟေရှာ ၁၀:၃) ဟု ဖော်ပြထားသည်။

b. A climactic event.—The ultimate coming of Yahweh is announced as climactic and without appeal. The prophets present it as “a day of darkness and gloom” (Joel 2:2; Amos 5:18; Zeph. 1:15), a day of anger and wrath (Zeph. 1:18; 2:2), “a day of distress and anguish” (1:15), a “day of vengeance” (Isa. 34:8; Jer. 46:10), of retribution (Hosea 9:7), and of punishment (Isa. 10:3).

 

ဣသရေလနှင့် တပါးအမျိုးသားများ ကြုံတွေ့ခဲ့ရသော ဘေးဒုက္ခများကို ယေရမိ၏ အမှန်သုံးပါး၊ ဓားနှင့် ငတ်မွတ်ခြင်းနှင့် ကာလနာ (ယေရမိ ၁၄:၁၂) ဟု အနှစ်ချုပ်ထားသည်။ ဤသည်များသည် နောက်ဆုံး တရားစီရင်ခြင်း၏ ယာယီ နိမိတ်များဖြစ်ပြီး၊ မီးဖိုလောင်သလို လောင်မည့် ထာဝရဘုရား၏ နောက်ဆုံး နေ့ကို ကြိုတင် ညွှန်ပြနေသည် (မာလခိ ၄:၁-၃)။ နောက်ဆုံး နေ့သည် လွတ်မြောက်နိုင်သော ဒေသန္တရ ဖြစ်ရပ် မဟုတ်ပါ။ ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်းလုံး ယေဟောဝါ၏ ကြွလာခြင်းကြောင့် ထိခိုက်ခံရမည် (ဟေရှာ ၂:၁၂-၁၉; ဇေဖနိ ၃:၈; မာလခိ ၄:၁)။ လူတိုင်းသည် ဘုရားသခင်၏ တရားစီရင်ခြင်းကို ရင်ဆိုင်ရမည် (အာမုတ် ၅:၁၈-၂၀)။

The disasters experienced by Israel and the nations are summarized in Jeremiah’s trilogy as sword, famine, and pestilence (Jer. 14:12), interim tokens of the final judgment, anticipating the final day of Yahweh, which will burn like an oven (Mal. 4:1–3). The final day is not a local event from which one may escape, because the whole earth is affected by the coming of Yahweh (Isa. 2:12–19; Zeph. 3:8; Mal. 4:1). Every person must face God’s judgment (Amos 5:18–20).

 

c. တရားစီရင်ခြင်း နေ့။ ပရောဖက်များသည် ယေဟောဝါ ကြွလာခြင်း၏ အကျင့်သီလ အကြောင်းအရာကို အလေးပေးသည်။ အနန္တတန်ခိုးရှင် ထာဝရဘုရားသည် မိမိလူမျိုးနှင့် တပါးအမျိုးသားများကို တရားစီရင်ရန် ကြွလာသည်။ ကိုယ်တော်သည် ဥပဒေတော်ကို မထီမဲ့မြင် ပြုခဲ့ခြင်းကို ရှုတ်ချရန်နှင့် တရားမျှတမှုကို ပြန်လည် တည်ထောင်ရန် ကြွလာသည်။ အိမ်ထောင်ဖောက်ခြင်း၊ မုဒိန်းကျင့်ခြင်း၊ ဖိနှိပ်ခြင်း၊ လိမ်ညာခြင်း၊ အကြမ်းဖက်ခြင်း တို့သည် အပြစ်ဒဏ် ခံရထိုက်သည် (အာမုတ် ၂:၇; မာလခိ ၃:၅)။ ဘာသာရေး ကျင့်သုံးမှုတွင်ပင် မထီမဲ့မြင်မှုနှင့် မာန်မာန ပေါ်ထွက်သည် (မာလခိ ၁:၆-၁၄; ၃:၇-၉)။ ဘုရားသခင်သည် လူတိုင်း၏ အပြုအမူအတိုင်း ပြန်ဆပ်မည် (ဟေရှာ ၅၉:၁၈)။ ဆိုးယုတ်သူအားလုံးသည် ကြွလာမည့် နေ့၌ မြက်ပုံလောင်သလို လောင်ကျွမ်းကြမည် (မာလခိ ၄:၁)။

c. A judgment day. The prophets stress the ethical content of Yahweh’s coming. The Lord Almighty comes to judge His people and the nations. He comes to condemn unfaithfulness toward His law, which has been treated with contempt, and to reestablish justice. Adultery, rape, oppression, lies, and violence deserve their penalty (Amos 2:7; Mal. 3:5). Even in the practice of religion, scorn and pride appear (Mal. 1:6–14; 3:7–9). God will repay all according to their deeds (Isa. 59:18), and all the evildoers will burn like stubble on the coming day (Mal. 4:1).

 

သို့သော် ယေဟောဝါသည် အပြစ်ကို အပြစ်ပေးသော သန့်ရှင်းသူ ဖြစ်သည့်တိုင်၊ ခွင့်လွှတ်ပြီး ကယ်တင်သော ကရုဏာရှင် ဘုရားသခင်လည်း ဖြစ်သည် (ထွက် ၂၀:၅၊ ၆; ဟေရှာ ၆:၆၊ ၇)။ နောင်တရပြီး ကိုယ်တော်၏ ပဋိညာဉ်ထဲသို့ ဝင်ရောက်သူများ (ယေရမိ ၃၁:၃၁-၃၄) သည် ကယ်တင်ခြင်း ခံရမည် (ဟေရှာ ၅၉:၂၀; ယေရမိ ၂၆:၁၃; ယေဇကျေလ ၁၈:၃၁၊ ၃၂)။ ကျန်ကြွင်းသော သူများ ကယ်တင်ခြင်း ခံရမည်။

But if Yahweh is the holy God who punishes sin, He is also the God of mercy who forgives and saves (Ex. 20:5, 6; Isa. 6:6, 7). Those who have repented and entered into His covenant (Jer. 31:31–34) will receive salvation (Isa. 59:20; Jer. 26:13; Eze. 18:31, 32). A remnant will be saved.

 

၂. ကျန်ကြွင်းသော သူများကို ရွေးချယ်ခြင်း

ကျန်ကြွင်းသော သူများ ဆိုသည်မှာ အရာအားလုံးကို ဖျက်ဆီးသော ကြောက်မက်ဖွယ် ဖြစ်ရပ်များပြီးနောက် ကျန်ရစ်သော အကြွင်း တစ်ခုကို ဆိုလိုသည်။ အာမုတ်က ကျန်ကြွင်းသူကို ခြင်္သေ့ ပါးစပ်မှ ကယ်ထုတ်ခံရသော “ခြေတစ်ချောင်းနှစ်ချောင်း” နှင့် “နားရွက်တစ်ခြမ်း” (၃:၁၂)၊ “မီးလောင်ရာမှ ဆွဲထုတ်သော မီးတုံး” (၄:၁၁) ဟု ဖော်ပြသည်။ ဟေရှာအတွက်မူ လှုပ်ပြီးနောက် သံလွင်ပင်ပေါ်တွင် ကျန်သော သစ်သီး နှစ်လုံး သုံးလုံး သာရှိသည် (၁၇:၅၊ ၆)။ Gerhard Hasel က ဤအကြောင်းအရာသည် ရေလွှမ်းမိုးခြင်း ဇာတ်လမ်းနှင့် ဆက်စပ်နေကြောင်း ပြသခဲ့သည် (၁၉၈၀: ၃၇၄၊ ၃၇၅)။ ကျန်ကြွင်းသော သူများ အကြောင်းကို ယေရှု၏ နောက်ဆုံးကာလ တရားဟောချက်တွင် ရေလွှမ်းမိုးခြင်းနှင့် ကမ္ဘာအဆုံး နှင့် ဆက်စပ်၍ ထပ်မံ တွေ့ရသည် (မ ၂၄:၃၇-၄၁)။

2. The Choice of a Remnant

The idea of a remnant suggests terrifying events that destroy everything, leaving only a residue. Amos describes the remnant as “two legs” and “a piece of an ear” rescued “from the mouth of the lion” (3:12), “a brand plucked out of the burning” (4:11). For Isaiah, there are only two or three berries on the “olive tree after it has been shaken (17:5, 6). Gerhard Hasel has shown that this theme is linked to the account of the Flood (1980: 374, 375). The remnant is found again in Jesus’ eschatological speech (Matt. 24:37–41) in connection with the Flood and with the end of the world.

 

ဤသေးငယ်သော ကျန်ကြွင်းမှ ခုတ်ထစ်ခံရသော သစ်ပင်၏ ပင်စည်မှ (ဟေရှာ ၆:၁၃) လူသားအသစ် ပေါ်ထွက်လာမည်။ ဟေရှာသည် မိမိသားကို ရှေယာယာရှုပ် ဟု နာမည်ပေးခြင်းအားဖြင့် ကျန်ကြွင်းသူသာ ကယ်တင်ခြင်း ခံရမည်၊ ယေဟောဝါ၏ ပဋိညာဉ်နှင့် သစ္စာရှိသူများသာ ဖြစ်မည် ဟူသော အယူအဆကို ဖော်ပြခဲ့သည် (၇:၃; ၁၀:၂၁)။ ပရောဖက်များက ကျန်ကြွင်းသူများသည် ဣသရေလ၏ တစ်စိတ်တစ်ဒေသသာ ဖြစ်မည်ဟု အလေးပေးသည် (အာမုတ် ၉:၁၂)။ အခြား လူမျိုးများလည်း ပါဝင်မည် (ဟေရှာ ၅၆:၆၊ ၇)။ ကျန်ကြွင်းသူများကို ရွေးချယ်ခြင်းသည် သူတို့၏ ဖြောင့်မတ်ခြင်းထက် ဘုရားသခင်၏ သစ္စာရှိခြင်းတွင် မူတည်သည်။ ဘုရားသခင်၏ ကျေးဇူးတော်သည် ပဋိညာဉ်အားဖြင့် အသိုင်းအဝိုင်းအသစ်ကို ဖန်ဆင်းသည်။ ဤသည်မှာ ရှည်ကြာသော သမိုင်းဆိုင်ရာ ရင့်ကျက်မှု၏ ရလဒ် မဟုတ်ဘဲ၊ ဘုရားသခင် သမိုင်းထဲသို့ ဝင်ရောက်လာခြင်း ဖြစ်သည် (Hasel ၁၉၈၀:၃၉၆; ကျန်ကြွင်းသူ/ကောင်းကင်တမန် သုံးပါး I-IV ကို ကြည့်ပါ)။

 

From this small remnant, from the stump of the felled tree (Isa. 6:13) a new humanity will appear. By giving his son the name of Shearjashub, Isaiah expresses the notion that only a remnant will be saved, those who remain faithful to Yahweh’s covenant (7:3; 10:21).

The prophets emphasize that the remnant will be formed only in part by Israel (Amos 9:12). It will also include other nations (Isa. 56:6, 7). The election of the remnant lies not so much in its own righteousness as in God’s faithfulness. God’s grace produces a new community through His covenant. It is not the result of a long historical ripening process, but of God’s breaking into history (Hasel 1980:396; see Remnant/Three Angels I-IV).

 

၃. နိုင်ငံတော်တည်ထောင်ခြင်း ဣသရေလ၏ နောက်ဆုံးကာလဆိုင်ရာ မျှော်လင့်ချက်သည် ဘယ်သောအခါမျှ မှဖျက်ဆီးခြင်းမခံရဘဲ အစဉ်အမြဲတည်ရှိနေမည့် နိုင်ငံတော်ကို ပြန်လည်ထူထောင်ခြင်းအပေါ် ဗဟိုပြုထားသည် (ဒံယေလ ၂:၄၄)။ ဤနိုင်ငငံတော်သည် ပဋိညာဉ်အတိုင်း ဒါဝိဒ်မျိုးနွယ်မှ ထွက်လာမည့် မယ်ရှိယ၏ နိုင်ငံတော်ဖြစ်သည် (၂ ဓမ္မရာဇဝင် ၇:၁၂–၁၆)။

3. The Establishment of a Kingdom

The eschatological hope of Israel focused upon the restoration of a kingdom which would stand forever and never be destroyed (Dan. 2:44). This would be the kingdom of the Davidic Messiah according to the promise (2 Sam. 7:12–16).

 

ဤနိုင်ငံတော်ကို ဆန့်ကျင်ဘက်နှစ်မျိုးဖြင့် တင်ပြထားသည်။ တစ်ဖက်တွင် ကာရိဇမာတစ်မင်းများကဲ့သို့ နှိမ့်ချစွာ စတင်တက်လာသည်။ သူတို့၏ ဘုံဝိသေသလက္ခဏာများမှာ မမျှော်လင့်ထားသော မွေးဖွားမှုရှိသော်လည်း ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် ကြီးမားသော အောင်ပွဲကို ရရှိကြသည်။ ဣဇာက်၊ ယာကုပ်၊ ယောသပ်၊ ရှံဆုန်နှင့် ရှမွေလတို့သည် ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် အားနည်းခြင်းကို အောင်မြင်ပြီး ယုံကြည်ခြင်း၏ အသီးကို ခံစားခဲ့ကြသည်။ ဂိဒေါင်၊ ယေဗတာ၊ ရှောလု၊ ဒါဝိဒ်တို့၏ ဇာတ်လမ်းများတွင် မှည့်မှိုင်းပြီး နှိမ့်ချသော မူလအစကို တွေ့ရသည် (မိက္ခာ ၅:၁၊ ၂)။ သူတို့အားလုံးသည် ဩဇာမရှိသော မိသားစုများမှ ဖြစ်သည်။ ဤသန့်ရှင်းသူများသည် ကိုယ်ပိုင်အင်အားကြောင့် မဟုတ်ဘဲ ဘုရားသခင်၏ ဝိညာဉ်တော်သည် သူတို့အပေါ်၌ တည်နေသောကြောင့် တန်ခိုးရရှိခဲ့ကြသည် (ဇာခရိ ၄:၆)။ ဤသည်မှာ ယေရှာယ ၁၁:၁၊ ၂ နှင့် ၅၃:၂ တွင် ကြေညာထားသည့် ခြောက်သွေ့သော ပင်စည်မှ ထွက်လာမည့် အညွန့်ငယ်၏ ကံကြမ္မာဖြစ်သည်။

This kingdom is presented in two contrasting ways. On one hand it rises modestly, as the charismatic kings whose common features are enhanced by an almost unexpected birth, but who then go on to obtain a great victory through faith. Isaac, Jacob, Joseph, Samson, and Samuel received the fruits of faith by experiencing victory over weakness through faith. Cases of obscure and modest origin appear in the stories of Gideon, Jephthah, Saul, and even David (Micah 5:1, 2) all born of families of little influence. Power came to these saints not because of their own personal might but because God’s spirit rested upon them (Zech. 4:6). This was to be the fate of the shoot that came forth from the dry stump, as announced in Isaiah 11:1, 2 and 53:2.

 

ဟောကိန်းထုတ်ထားသော နိုင်ငံတော်များကို ကျော်လွန်၍ လူသားရဲ့သားတော်၏ အုပ်စိုးမှုသို့ ရောက်သည်။ ဤနိုင်ငံတော်သည် အဆတ်ဆတ်ထိမခံသော သာလွန်သဘောရှိပြီး ဒံယေလ ၂:၄၄၊ ၄၅ တွင် အရိပ်အမြွက်ပြထားသော်လည်း ဒံယေလ ၇:၁၃ တွင် ရှင်းလင်းစွာ သတ်မှတ်ထားသည်။ ကောင်းကင်တိမ်များနှင့်အတူ လာမည့်သူသည် ဘုရားသခင်ပုံစံရှိသူပင်ဖြစ်သည် (ယေဇကျေလ ၁:၄၊ ၁၀:၃၊ ၄ နှိုင်းယှဉ်ကြည့်ပါ)။ ယုဒအမျိုးသားဝါဒကို ကျော်လွန်၍ စကြဝဠာနှင့် အလွန်ကင်္ဂဇာတ်ဆိုင်ရာ ရှုထောင့်သို့ ရောက်သည်။ နိုင်ငံတော်သည် အပေါ်မှ ကောင်းကင်တိမ်များပေါ်စီးသော သူနှင့်အတူ ဆင်းသက်လာသည်။

Beyond the kingdoms foretold we come to the reign of the Son of man. Of a radically superior nature, this kingdom already is suggested in Daniel 2:44, 45, but clearly defined in Daniel 7:13. The one coming with the clouds of heaven is none other than a divine figure (cf. Eze. 1:4; 10:3, 4). Jewish nationalism is surpassed by a universal and transcendental perspective. The kingdom comes from above, together with the one riding upon the clouds of heaven.

 

၄. အေဒန်ဥယျာဉ်သို့ ပြန်လည်ရောက်ရှိခြင်း ဘမြွေလုံးသားမျိုးနွယ်က ဖမ်းဆီးခေါ်ဆောင်ခံရမှု၊ ဆိုးရွားသော ပြင်ပရေးရာ ခွဲခွာခြင်း၏ အထွတ်အထိပ်ပြီးနောက်၊ ဘုရားသခင်နှင့် လူမျိုးတို့၏ ကြီးမားသော ပြန်လည်ရောက်ရှိခြင်း ရှိလာမည်။ ဤသည်မှာ ဘုရားသခင်နှင့် ပြီးပြည့်စုံသော ဆက်သွယ်မှုရှိသည့် အေဒန်ဥယျာဉ်နှင့် ဆင်တူသည်။

4. The Return to Paradise

After the Babylonian captivity, the culmination of alienation, would come a great return, both of God and of His people. It is presented as almost Paradise, when communion with God would be perfect.

 

ယေရှာယနှင့် ယေဇကျေလတို့က အေဒန်ဥယျာဉ်အခြေအနေများကို ပြန်လည်ထူထောင်မည်ဟု ရှင်းလင်းစွာ ဟောကိန်းထုတ်ထားသည် (ယေရှာယ ၅၁:၃၊ ယေဇကျေလ ၃၆:၃၅)။ မိုးရေသည် အချိန်အခါအလိုက် ရွာသွန်းမည် (ယေဇကျေလ ၃၄:၂၆၊ ယိုဝေလ ၂:၂၃)၊ လယ်ကွင်းများသည် ကြွယ်ဝစွာ သီးပွင့်မည် (ယေရှာယ ၃၀:၂၃၊ ယေဇကျေလ ၃၄:၂၇၊ ယိုဝေလ ၃:၁၈၊ အာမုတ် ၉:၁၃၊ ဇာခရိ ၈:၁၂)။ လူသက်တမ်းသည် အလွန်ရှည်ကြာမည် (ယေရှာယ ၆၅:၂၀)၊ တိရစ္ဆာန်များကြားတွင် (ယေရှာယ ၁၁:၆–၈) နှင့် လူများကြားတွင် (ယေရှာယ ၂:၄၊ မိက္ခာ ၄:၃၊ ၄) ငြိမ်းချမ်းရေးရှိမည်။ ဘုရားသခင်သည် သိုးထိန်းကဲ့သို့ မိမိသိုးအုပ်ကို ဂရုစိုက်မည် (ယေရှာယ ၄၀:၁၁) နှင့် ဇိအုန်တောင်ပေါ်တွင် အုပ်စိုးမည် (ယေရှာယ ၅၂:၇)။ ဒုစရိုက်သည် ပျောက်ကွယ်သွားမည်။ ဝိညာဉ်အသစ်ဖြင့် လှုံ့ဆော်ခြင်းခံရသော ဘုရားသခင်၏ လူမျိုးသည် ဘုရားသခင်၏ ညွှန်ကြားချက်ကို သစ္စာရှိရှိ လိုက်နာမည် (ယေဇကျေလ ၃၆:၂၅–၂၇)။ ပထမဆုံး ချစ်ခြင်းမေတ္တာကို ပြန်လည်ထူထောင်မည် (ဟောရှေ ၂:၁၆–၂၀)။

Isaiah and Ezekiel clearly announce a reestablishment of Edenic conditions (Isa. 51:3; Eze. 36:35). Showers will fall in season (Eze. 34:26; Joel 2:23), and the fields will produce abundantly (Isa. 30:23; Eze. 34:27; Joel 3:18; Amos 9:13; Zech. 8:12). Life expectancy will be uncommonly long (Isa. 65:20), and there will be peace among animals (Isa. 11:6–8) and humans (Isa. 2:4; Micah 4:3, 4). God Himself, like a shepherd, will care for His flock (Isa. 40:11) and reign over Zion (Isa. 52:7). Evil will disappear. Prompted by a new spirit, the people of God faithfully will follow divine instruction (Eze. 36:25–27). The first love will be reestablished (Hosea 2:16–20).

 

၅. ဗျာဒိတ်ဆိုင်ရာ အတွေးအခေါ် ဤခေတ်သစ်သည် အဟောင်းမှ တဖြည်းဖြည်း ပေါက်ဖွားလာခြင်း မဟုတ်ပေ။ ဤသည်မှာ ဖန်ဆင်းခြင်းအသစ်ဖြစ်သည်။ လက်ရှိခေတ်သည် ဒုစရိုက်၏ ထိန်းချုပ်မှုအောက်တွင် ရှိသည်။ ကယ်တင်ခြင်းသည် ပြင်ပမှ လာရမည်။

5. Apocalypticism

This new age does not grow out of the old. It is a new creation. The present age is under the control of evil; salvation must come from outside.

 

ထို့ကြောင့် ဒံယေလပရောဖက်သည် ဘုရားသခင်၏ ရှုထောင့်မှ သမိုင်းကို ဖော်ပြသည် (ဒံယေလ ၂)။ နေဗုခဒ်နေဇာ၏ သတ္တုရုပ်တုအိပ်မက်ကို အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ရာတွင် ကမ္ဘာ့အင်ပါယာများ၏ ဆကွင်းဆက်နှင့် အဆုံးသတ်ပုံ ပျက်စီးတတ်သော နည်းလမ်းကို ကြေညာသည်။ နယူးဘမြွေလုံးအင်ပါယာ (ဘီစီ ၆၀၅–၅၃၉) မှစ၍ မီဒီယ-ပါရှန်အင်ပါယာ (ဘီစီ ၅၃၉–၃၃၁)၊ ဟဲလင်နစ်အင်ပါယာ (ဘီစီ ၃၃၁–၁၆၈) နှင့် ရောမအင်ပါယာ (ဘီစီ ၁၆၈–အေဒီ ၄၇၆) တို့ကို ခန့်မှန်းသည်။ ရောမပြီးနောက် အခြားအင်ပါယာ မထွန်းကားတော့ဘဲ နိုင်ငံများစွာက ထိုနယ်မြေကို သိမ်းပိုက်ထားသည်။ နောက်ဆုံး ခွဲထွက်နေသော နိုင်ငံများကာလပြီးနောက် ဘုရားသခင်က တည်ထောင်သော ကျောက်တုံးဖြင့် ကိုယ်စားပြုသည့် နိုင်ငံတော်ပေါ်လာပြီး ယခင်အင်ပါယာများအားလုံးကို ချေမှုန်းကာ အစဉ်အမြဲ တည်တံ့သည် (ဒံယေလ ၂:၃၆–၄၅)။ ယေရှုခရစ်သည် ဤကျောက်တုံးကို ကိုယ်တော်ကိုယ်တိုင်ဟု ဖော်ပြခဲ့သည် (လုကာ ၂၀:၁၇၊ ၁၈)။

Thus, the prophet Daniel describes history from God’s point of view (Dan. 2). Interpreting Nebuchadnezzar’s dream of the metal image, he announces the succession of world empires and the cataclysmic manner in which the end will come. Beginning with the neo-Babylonian Empire (605–539 B.C.), he foresees the Medo-Persian (539–331 B.C.), the Hellenistic (331–168 B.C.), and the Roman Empires (168 B.C.–A.D. 476) that follow one another. No other empire succeeds Rome, but different nations occupy its territory. Finally, after the period of the divided nations, a kingdom represented by a stone is set up by God. It pulverizes all the former kingdoms, and stands forever (Dan. 2:36–45). Jesus Christ identified this stone with Himself (Luke 20:17, 18).

 

ဤဇာတ်ကြောင်း၏ ဝိညာဉ်ရေးဆိုင်ရာ အကျိုးသက်ရောက်မှုကို စိုးရိမ်သော ပရောဖက်အား ဒုစရိုက်များ ပိုမိုများပြားလာမ့်မည်ဟု အသိပေးခဲ့သည်။ ဒံယေလ ၇ နှင့် ၈ ရှိ ဆက်စပ်အိပ်မက်များတွင် ထိုကမ္ဘာ့အင်ပါယာများကို ကြောက်မက်ဖွယ် တိရစ္ဆာန်များဖြင့် ကိုယ်စားပြုထားပြီး ကိုက်စားခြင်း၊ ချိုးဖျက်ခြင်း၊ ကြီးမားသော စကားများပြောခြင်း ပြုကြသည် (ဒံယေလ ၇:၄–၈)။ နောက်ဆုံးတိရစ္ဆာန်မှ ထွက်ပေါ်လာသော ဦးချိုတစ်ခုသည် ဘာသာရေးလောကအပေါ် လွှမ်းမိုးပြီး သန့်ရှင်းသူများကို ညှင်းဆဲကာ အချိန်နှင့် ပညတ်တရားများကို ပြောင်းလဲရန် ကြံစည်သည် (အခန်း ၂၃–၂၅)။ သမ္မာတရားကို မြေပေါ်ချပစ်သည် (ဒံယေလ ၈:၉–၁၂)။ ဤတွင် ဒံယေလသည် ဝိညာဉ်ရေးရောမ ဖြစ်သော ပုပ်ရဟန်းမင်းကြီးအုပ်ချုပ်ရေးက နိုင်ငံရေးအာဏာကို ရယူပြီး ရာစုနှစ်များစွာ လုပ်ဆောင်ပုံကို ဟောကိန်းထုတ်ထားသည်။

Anxious about the spiritual implications of such a narrative, the prophet was informed that evil would abound. In related visions in Daniel 7 and 8, the same world empires are represented by terrible animals, which devour, break in pieces, and speak great things (Dan. 7:4–8). An ultimate outgrowth of the last animal, a horn, extends its action over the religious world, oppressing the saints and thinking to change times and laws (verses 23–25). It casts truth down to the ground (Dan. 8:9–12). Here Daniel foretells the way the Papacy, spiritual Rome, would take up political power and act through the centuries.

 

ဤညှင်းဆဲမှုက တရားစီရင်ခြင်းကို လိုအပ်စေသည် (ဒံယေလ ၇)။ ထိုတရားစီရင်ချက်ကို မာန်တက်သော ဦးချိုအပေါ် ချမှတ်သည်။ ထို့နောက် လူသားရဲ့သားတော်၏ စကြဝဠာအာဏာကို ထူထောင်သည်။

Such oppression calls for a judgment (Dan. 7), which is pronounced against the arrogant horn. So the universal authority of the Son of man is established.

 

ဤတရားစီရင်ခြင်း၏ စတင်ချိန်ကို ဖော်ပြထားသည်။ ရက်ပေါင်း ၂၃၀၀ ပြီးနောက်။ တစ်နှစ်တစ်ရက်နိယာမအရ နှစ်ပေါင်း ၂၃၀၀ ပြီးနောက်ဖြစ်သည် (Shea 56–88; Schwantes 462–474)။ အဆုံးချိန်သည် ဝေးကွာနေပုံရသော်လည်း အခန်း ၂ နှင့် ၇ ရှိ ရူပါရုံများနှင့် ကိုက်ညီပြီး နောက်ဆုံးအာဏာရှင်၏ ဒုစရိုက်လုပ်ရပ်များပြီးနောက် ဘုရားသခင်၏ ဝင်ရောက်စွက်ဖက်မှုကို ဖော်ပြသည်။ ဤဟောကိန်းနှင့် ဒံယေလ ၉ ၏ အပတ်ပေါင်း ၇၀ တို့၏ ဆက်စပ်မှုကို ဂရုတစိုက် လေ့လာရာတွင် ခရစ်တော်ပြန်ကြွလာမှုမတိုင်မီ တရားစီရင်ခြင်း၏ စတင်ရက်ကို အေဒီ ၁၈၄၄ ဟု သတ်မှတ်နိုင်သည် (Hasel 1986:378–461 ကြည့်ပါ။ Judgment III. B. 1. a; Sanctuary III. C. 2. a; Remnant/Three Angels V. B. ကြည့်ပါ)။

The starting point of this judgment is given: after 2300 days. According to the year-day principle, this would be after 2300 years (Shea 56–88; Schwantes 462–474). The terminal point seems far away, but it is in harmony with the visions of chapters 2 and 7, which locate God’s intervention as following the evil activities of the last power. A careful study of the links between this prophecy and the 70 weeks of Daniel 9 leads to the establishment of the date of 1844 as the starting point for the pre-Advent judgment. (See Hasel 1986:378–461; see Judgment III. B. 1. a; Sanctuary III. C. 2. a; Remnant/Three Angels V. B.)

 

ဤခရစ်တော်ပြန်ကြွလာမှုမတိုင်မီ တရားစီရင်ခြင်းသည် ကမ္ဘာပျက်ခြင်းအကြောင်း ယေရှု၏ ထုတ်ပြန်ချက်များတွင် ပါဝင်သည်။ အဆုံးရောက်သောအခါ သိုးများနှင့် ဆိတ်များကို ခွဲခြားပြီးဖြစ်သည် (မဿဲ ၂၅:၃၂၊ ၃၃)။ နှံစပါးနှင့် ပေါင်းပင်းများလည်း ခွဲခြားပြီးဖြစ်သည် (မဿဲ ၁၃:၃၀)။ ဓမ္မဟောင်းကျမ်းနှင့် ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင် ဂရုတစိုက် စုံစမ်းစစ်ဆေးခြင်းမရှိဘဲ နောက်ဆုံးဆုံးဖြတ်ချက် မရှိပေ (ယောဘ ၁၀:၆၊ ကမ္ဘာဦး ၆:၅၊ ၁၂၊ တရားဟောရာကျမ်း ၁၇:၄၊ ၁၉:၁၈ နှိုင်းယှဉ်ကြည့်ပါ)။)

This pre-Advent judgment is implicit in Jesus’ statements about the end of the world. When the end comes, the sheep and the goats already have been identified (Matt. 25:32, 33); so have the tares and the wheat (13:30). In the OT, as in the New, there is no final decision without careful inquiry (Job 10:6; cf. Gen. 6:5, 12; Deut. 17:4; 19:18).

 

ဤသည်များသည် ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် နောက်ဆုံးကာလဆိုင်ရာ မျှော်လင့်ချက်၏ အဓိကလမ်းကြောင်းများကို အကျဉ်းချုပ်ဖော်ပြခြင်းဖြစ်သည်။ ဤအရာများသည် ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင် မျှော်လင့်ချက်၏ မူဘောင်ကို ပုံဖော်ပေးသည်။

These are, in brief summary, the trends in OT thought about the eschatological expectation. They shape the framework for hope in the NT.

 

ခ. ဓမ္မသစ်ကျမ်းရှိ ဝေါဟာရများ ဓမ္မသစ်ကျမ်းသည် “ထာဝရဘုရား၏ နေ့” ဆိုင်ရာ ဓမ္မဟောင်းကျမ်း၏ ပုံစံအမျိုးမျိုးကို ထိန်းသိမ်းထားပြီး အထူးသဖြင့် ခရစ်တော်၏ ဒုတိယအကြိမ် ကြွလာခ်မှုနှင့် ဆက်စပ်ထားသည်။ ထို့ကြောင့် ယေရှုသည် ကိုယ်တော်ပြန်ကြွလာမှုကို “ထိုနေ့၌” (မဿဲ ၇:၂၂) နှင့် “ထိုနေ့ရက်များ” (မဿဲ ၂၄:၁၉) ဟူ၍ ရည်ညွှန်းသည်။ ထိုနေ့သည် “နောက်ဆုံးနေ့” (ယောဟန် ၆:၃၉) နှင့် “တရားစီရင်ခြင်း၏ နေ့” ဖြစ်သည် (မဿဲ ၁၀:၁၅)။ တမန်တော် ပေါလုက ထိုနေ့ကို “ဒေါသစီရင်ခြင်း၏ နေ့” (ရောမ ၂:၅) နှင့် “ကျွန်ုပ်တို့ထာဝရဘုရား ယေရှုခရစ်၏ နေ့” ဟု ခေါ်သည် (၁ ကောရိန် ၁:၈)။ တမန်တော် ပေတရုက “ဘုရားသခင်၏ နေ့” ဟု ခေါ်သည် (၂ ပေတရု ၃:၁၂)။

B. NT Terminology

The NT has retained various forms of OT statements concerning the “day of the Lord,” applied in particular to the second coming of Christ. For this reason Jesus refers to His return using terms such as “on that day” (Matt. 7:22) and “of those days” (24:19). It will be “the last day” (John 6:39) and a “day of judgment” (Matt. 10:15). The apostle Paul recognizes it as “the day of wrath” (Rom. 2:5) and “the day of our Lord Jesus Christ” (1 Cor. 1:8). The apostle Peter calls it “the day of God” (2 Peter 3:12).

 

ဓမ္မသစ်ကျမ်း၏ ဤအကြောင်းအရာဆိုင်ရာ ဝေါဟာရများသည် ဓမ္မဟောင်းထက် ပိုမိုကွဲပြားသည်။ သမိုင်း၏ နောက်ဆုံးနေ့၊ ခရစ်တော်ကြွလာမည့်နေ့ကို ဖော်ပြရန် ဓမ္မသစ်ကျမ်းက ဂရိစကားလုံး parousia၊ epiphaneia နှင့် apokalypsis တို့ကို အသုံးပြုသည်။ ဤစကားလုံးများသည် မယ်ရှိယ၏ ဒုတိယအကြိမ် ကြွလာမှု၏ အလွန်ကျော်လွန်သော သဘောကို အလေးပေးသည် (Fagal 46–64 ကြည့်ပါ)။

The vocabulary of the NT on this topic is more varied than that of the OT. In order to speak about the last day of history, the day when Christ will come, the NT employs the Greek words parousia, epiphaneia, and apokalypsis. These words underline the transcendental aspect of the Messiah’s second coming. (See Fagal 46–64.)

 

၁. ပရုသီယ (Parousia) ဟဲလင်နစ်ကမ္ဘာတွင် parousia သည် ရှိနေခြင်းနှင့် မရှိခြင်းကို ဖြည့်စွမ်းသော ရောက်ရှိလာခြင်း ဆိုသွေးနှစ်မျိုး ပါဝင်သည်။ ထိုစကားလုံးကို ဘုရားတစ်ပါး၏ epiphany အတွက်လည်း သုံးသည်။ ခရစ်ယာန်များက ဤစကားလုံးကို ယူပြီး အသစ်သော အဓိပ္ပါယ်ဖြင့် ဖြည့်စွမ်းခဲ့သည်။

1. The Parousia

In the Hellenistic world, parousia had a double connotation. It meant both a presence and an arrival which filled up an absence. The word was also used for the epiphany of a god. Christians appropriated the term and filled it with fresh meaning.

 

ဓမ္မသစ်ကျမ်းသည် ခရစ်တော်၏ ကြွလာမှုကို အမျိုးမျိုးဖြင့် သတ်မှတ်သည်။ ပေါလုက “ထာဝရဘုရား၏ နေ့” ကို parousia နှင့် တူညီသည်ဟု သုံးသည် (၁ သက်သာလောနိတ် ၄:၁၅၊ ၅:၂)။ ပေတရုက “ထာဝရဘုရား၏ နေ့၏ ပရုသီယ” ဟု နှစ်မျိုးလုံးကို တွဲသုံးသည် (၂ ပေတရု ၃:၁၂)။ ထို့ကြောင့် parousia သည် ဓမ္မဟောင်းရှိ “ယာဝေနေ့” နှင့် ဆက်စပ်သော နောက်ဆုံးကာလဆိုင်ရာ ဝေါဟာရဖြစ်လာသည်။

The NT characterizes the advent of Christ in various ways. Paul uses the expression “the day of the Lord” as equivalent to parousia (1 Thess. 4:15; 5:2). Peter uses both terms together when he speaks about “the parousia of the day of the Lord” (2 Peter 3:12). Thus, parousia becomes an eschatological term linked to the “day of Yahweh” in the OT.

 

Parousia သည် ဤဖြစ်ရပ်၏ တော်ဝင်သဘောကိုလည်း ဖော်ပြသည်။ Kyrios (သခင်) ဆိုသော ဂုဏ်ပုဒ်ကို အလေးပေး၍ သုံးခြင်းသည် ဧကရာဇ်ဓလေ့နှင့် သက်ဆိုင်သည် (၁ သက်သာလောနိတ် ၄:၁၆၊ ၁၇)။ ထိုနေရာတွင် သရဖူ၊ ဝမ်းမြောက်ခြင်း (၂:၁၉) နှင့် တော်ဝင်ခရီးလှည့်လည်ရန် ထွက်သွားသည့် ယုံကြည်သူများ စုဝေးခြင်း (၄:၁၇) ကို တွေ့ရသည်။ ဤစကားလုံး၏ တော်ဝင်အဓိပ္ပာယ်ကို ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင် ဆက်လက်ထားသည်။ ပရုသီယသည် အုပ်ချုပ်ရေးအားလုံး၊ ရန်ဘက်အင်အားစုများ၊ စာတန်၊ ဒုစရိုက်သမားနှင့် သေခြင်းတရားကိုပါ ဖျက်ဆီးမည်။ ရန်သူအားလုံး ပျက်စီးပြီးနောက ခပ်သိမ်းသော အရာတို့ကို ခရစ်တော်အောက်သို့ နှိမ့်ချမည် (၁ ကောရိန် ၁၅:၂၄–၂၆)။ ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင် ပရုသီယသည် ခရစ်တော်၏ ဘုန်းတန်ခိုးနှင့် တော်ဝင်ထင်ရှားမှုဖြစ်သည်။

Parousia also evokes the royal character of the event. The emphatic use of the title Kyrios (Lord), in connection with the Parousia, belongs to the imperial protocol (1 Thess. 4:16, 17). In that connection one finds references to the crown, to the joy (2:19), and to the gathering of the faithful, who go out to meet the royal procession (4:17). The royal connotation of this word continues in the NT: the Parousia will destroy all principalities and hostile powers, including Satan, the evil one, and death itself. After all enemies are annihilated, all things will be submitted to Christ (1 Cor. 15:24–26). In the NT the Parousia is a glorious and regal manifestation of Christ.

 

၂. ဧဖိဖနီယ (Epiphaneia) epiphainō (ပေါ်လွင်စေ၊ ပေါ်ထွန်းစေ) ကြိယာနှင့် epiphaneia (ပေါ်ထွန်းခြင်း၊ ဗျာဒိတ်ပေးခြင်း) နာမ်တို့ကို ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင် ရံဖန်ရံခါသာ သုံးသည်။ သို့သော် အဓိပ္ပာယ်ကြွယ်ဝပြီး ပထမခရစ်ယာန်များ ခရစ်တော်၏ ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာမှုကို မည်သို့မြင်ခဲ့သည်ကို နားလည်စေသည်။ ကြိယာ၏ အသုံးပြုမှု လေးခုအနက် နှစ်ခုသည် အမှောင်ထဲတွင် အလင်းထွက်ပေါ်ခြင်းကို ရည်ညွှန်းသည် (လုကာ ၁:၇၉၊ တမန် ၂၇:၂၀)။ ကျန်နှစ်ခုက ယေရှုခရစ်၏ ပထမအကြိမ်ကြွလာမှုတွင် ဘုရားသခင်၏ ကျေးဇူးတော်နှင့် ချစ်ခြင်းမေတ္တာ၏ မြင်သာထင်သာ သဘောကို အလေးပေးသည် (တိတု ၂:၁၁၊ ၃:၄)။

2. The Epiphany

The verb epiphainō (to show, to appear) and its related noun epiphaneia (appearance, revelation) occur infrequently in the NT. They have rich meanings, which help us to understand how the first Christians viewed the second coming of Christ. Two of the four uses of the verb refer to light shining in darkness (Luke 1:79; Acts 27:20). The other two underline the visible, perceptible character of God’s grace and love in the person of Jesus Christ at the time of His first coming (Titus 2:11; 3:4).

 

နာမ်ကို သင်းအုပ်ကျမ်းစောင်များတွင် ပင်တေကုတ္တေမတိုင်မီ ခရစ်တော်၏ ပေါ်ထွန်းမှုနှစ်မျိုးလုံး (၂ တိမောသေ ၁:၁၀) နှင့် အချိန်ကုန်ဆုံးခါနီးတွင် ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာမှု (၁ တိမောသေ ၆:၁၄) ကို သတ်မှတ်ရန် သုံးသည်။ ထို့ကြောင့် ဤစကားလုံးများသည် ခရစ်တော်၏ လူဖြစ်လာခြင်း၊ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းတွင် ပေါ်ထွန်းခြင်း၊ နှင့် ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်းတို့ကို ပြောသည်။ ဤသုံးမျိုးသုံးစားမှုက ပထမခရစ်ယာန်များ၏ ယုံကြည်ခြင်းကို ခရစ်တော်၏ ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာမှု၏ မြင်သာထင်သာသော သဘောအပေါ် ဗဟိုပြုစေခဲ့သည်။

The noun is employed in the Pastoral Epistles to characterize both the appearances of Christ before Pentecost (2 Tim. 1:10), and at His second coming at the end of time (1 Tim. 6:14). Thus, these words speak of Christ’s incarnation, of His appearance at the resurrection, and of the Second Coming. This threefold use focused the faith of the early church upon the visible nature of Christ’s second coming.

 

၂ တိမောသေ ၄:၁၊ ၈ တွင် epiphaneia အသုံးပြုမှု၏ အကြောင်းအရာက နောက်ဆုံးကာလဆိုင်ရာ မျှော်လင့်ချက်၏ နီးကပ်လာပုံကို အလေးပေးသည်။ ယုံကြည်ခြင်းဝန်ခံချက်ပုံစံဖြင့် ခရစ်တော်၏ ပေါ်ထွန်းမှုကို နောက်ဆုံးတရားစီရင်ခြင်းနှင့် တွဲဖက်ထားသည်။ တိတု ၂:၁၃ တွင် elpis (မျှော်လင့်ခြင်း)၊ epiphaneia (ထင်ရှားခြင်း) နှင့် doxa (ဘုန်းတော်) တို့၏ ပေါင်းစပ်မှုက မြင်နိုင်သော ဖြစ်ရပ်တစ်ခုကို မျှော်လင့်ထားကြောင်း အလေးပေးသည်။ ခရစ်တော်၏ ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာမှုမတိုင်မီ တရားမဲ့သူ၏ ပေါ်ထွန်းခြင်း (၂ သက်သာလောနိတ် ၂:၈) ကို ဤသက်သေများနှင့် ထည့်သွင်းသောအခါ epiphaneia သည် အချိန်ကုန်ဆုံးခါနီးတွင် ခရစ်တော်၏ မြင်သာထင်သာ ပေါ်ထွန်းခြင်းကို အလေးပေးသည်။

The context of the use of epiphaneia in 2 Timothy 4:1, 8, underlines the imminent eschatological character of the expectation. In the form of a confession of faith, Christ’s appearance is coupled with the last judgment. The associations of elpis (hope), epiphaneia (manifestation), and doxa (glory) in Titus 2:13 emphasizes the expectation of a visible event. When the announcement of the appearance of the lawless one just before Christ’s second coming (2 Thess. 2:8) is added to these testimonies, the word 3epiphaneia is seen as stressing the visible nature of the appearance of Christ at the end of time.

 

၃. အပေါကလစ် (Apokalypsis) apokalypsis (ဗျာဒိတ်ပေးခြင်း၊ ဗျာဒိတ်) ဆိုသည်မှာ ယခင်က ဖုံးကွယ်ထားရာမှ ယခု ထုတ်ဖော်ခြင်းဖြစ်သည်။ ဤစကားလုံးကို ကယ်တင်ခြင်ုး၏ နက်နဲသောအရာ (ရောမ ၁၆:၂၅)၊ ဧဝံဂေလိတရား (ဂလာတိ ၁:၁၂) နှင့် လိုက်နာရမည့် အစီအစဉ် (ဂလာတိ ၂:၂) အတွက် သုံးသည်။

3. The Apocalypse

The term apocalypsis (revelation, apocalypse) is employed in the NT to show that something that was previously hidden now is revealed. The word is used for the mystery of salvation (Rom. 16:25), the gospel (Gal. 1:12), and a plan to be followed (2:2).

 

ထိုစကားလုံးသည် ထင်ရှားခြင်းကိုလည်း ဆိုလိုသည်။ ယေရှုခရစ်၏ ကောင်းကင်မှ ဘုန်းနှင့်အတူ ဘုန်းကြီးစွာ ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာမှုကို သတ်မှတ်ရာတွင် ဤအဓိပ္ပာယ်ကို မြင်သာသည်။ ခရစ်တော်၏ ဘုန်းတော်သည် ယခုအခါ ဖုံးကွယ်နေသေးသည် (လုကာ ၁၇:၃၀)။ ယုံကြည်ခြင်းမျက်စိဖြင့်သာ မြင်ရသည် (ဧဖက် ၁:၁၇၊ ၁၉) သို့သော် တစ်နေ့တွင် ထင်ရှားမည် (တမန် ၃:၂၁)။ လာရမည့်သူသည် ပြန်ကြွလာမည်။ ကောင်းကင်မှ ဘုန်းနှင့်အတူ ဆင်းသက်မည် (၂ သက်သာလောနိတ် ၁:၇၊ ၁ ပေတရု ၄:၁၃)။ ယုံကြည်သူများသည် ထိုနေ့ကို မျှော်လင့်စွာနေကြသည် (၁ ကောရိန် ၁:၇၊ ၁ ပေတရု ၁:၇)။

The term refers also to a manifestation. This sense is evident wherever the word designates the glorious second advent of Jesus Christ from heaven. Christ’s glory is still hidden (Luke 17:30). It is perceived only by the eyes of faith (Eph. 1:17, 19), but it will be manifested one day (Acts 3:21). The One who is to come will return. He will descend from heaven in His glory (2 Thess. 1:7; 1 Peter 4:13). Believers live in expectation of that day (1Co. 1:7; 1 Peter 1:7).

 

ဂ. မျှော်လင့်ချက်၏ ဗဟိုချက် ကမ္ဘာပျက်ခြင်းဆိုင်ရာ ဓမ္မဟောင်းနှင့် ဓမ္မသစ်ကျမ်း၏ ဝေါဟာရများနှင့် အဓိကအကြောင်းအရာများကို စုံစမ်းစစ်ဆေးခြင်းက ဓမ္မဟောင်းတွင် ဘုရားသခင်ကြွလာခြင်းနှင့် ဓမ္မသစ်တွင် ယေရှုခရစ်၏ ပြန်ကြွလာခြင်းဆိုင်ရာ မျှော်လင့်ချက်သည် သမ္မာကျမ်းတစ်ခုလုံး၏ နောက်ဆုံးကာလဆိုင်ရာ အယူအဆ၏ အထွတ်အထိပ်ဖြစ်ကြောင်း ပြသသည်။

C. The Center of Hope

This examination of the vocabulary and major themes of the Old and New Testaments concerning the end of the world has shown that the hope of God’s coming in the OT and of Jesus Christ’s return in the NT represent the culmination of all biblical eschatology.

 

၁. မျှော်လင့်ချက် ယေရှုခရစ်၏ ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာမှုအတွက် နက်ရှိုင်းသော တောင့်တခြင်းသည် ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင် နေရာအနှံ့အပြားတွင် ရှိသည်။ ထိုမျှော်လင့်ချက်သည် ဖြောင့်မတ်ခြင်း (ဂလာတိ ၅:၅)၊ ဘုန်းတော် (ကောလောသဲ ၁:၂၇)၊ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း (တမန် ၂၄:၁၅)၊ ကယ်တင်ခြင်း (၁ သက်သာလောနိတ် ၅:၈) နှင့် ထာဝရအသက် (တိတု ၁:၂) အတွက် မျှော်လင့်ခြင်းနှင့် ဆက်စပ်သည်။ ထိုမျှော်လင့်ချက်သည် ဘုရားသခင်ကိုယ်တိုင်အပေါ် အခြေခံသည် (၁ တိမောသေ ၄:၁၀)။ ယေရှုက ကိုယ်တော်ပြန်လာမည်ဟု ကတိပြုသည် (ယောဟန် ၁၄:၃၊ ၂၈)။ ကိုယ်တော်၏ ဘုန်းတော်ကို ကြေညာသည် (မဿဲ ၂၄:၃၀) နှင့် ညဉ့့်ဦးယံ အော်ဟစ်သူများကို လျစ်လျူရှုသော မတရားသော တရားသူကြီးမဟုတ်ကြောင်း ကတိပေးသည် (လုကာ ၁၈:၆–၈)။ အဆုံးတိုင်အောင် ကိုယ်တော်ကို ယုံကြည်သူများ၏ သည်းခံခြင်းသည် အချည်းနှီးမဖြစ်ပေ (မဿဲ ၁၀:၂၂)။

1. The Hope

A deep yearning for the second coming of Jesus is present everywhere in the NT. It is related to hope for righteousness (Gal. 5:5), glory (Col. 1:27), resurrection (Acts 24:15), salvation (1 Thess. 5:8), and eternal life (Titus 1:2). It is based on God Himself (1 Tim. 4:10). Jesus promises to come again (John 14:3, 28). He announces His glory (Matt. 24:30) and pledges not to be the unrighteous judge who ignores those who cry to Him day and night (Luke 18:6–8). The endurance of those who trust Him to the end will not be in vain (Matt. 10:22).

 

သို့သော် “မင်္ဂလာရှိသော မျှော်လင့်ချက်၊ ကျွန်ုပ်တို့၏ ကြီးမြတ်သော ဘုရားသခင်နှင့် ကယ်တင်ရှင် ယေရှုခရစ်၏ ဘုန်းတော်၏ ထင်ရှားခြင်း” (တိတု ၂:၁၃) ကို သာမန်လူ့မျှော်လင့်ချက်နှင့် မရောထွေးရပေ။ သာမန်အဓိပ္ပာယ်ဖြင့် မျှော်လင့်ချက်ဆိုသည်မှာ အနာဂတ်အတွက် တောင့်တခြင်း၊ ဆန္ဒတစ်ခုဖြစ်ပြီး လက်ရှိမပိုင်ဆိုင်ရသေး၊ ပိုင်ဆိုင်နိုင်မှု မသေချာပေ။

However, the “blessed hope, the appearing of the glory of our great God and Savior Jesus Christ” (Titus 2:13) should not be confused with ordinary human hope. Hope, in the common sense of the word, is an aspiration, a wish for the future. It desires something not presently in hand, of uncertain possession.

 

သမ္မာကျမ်းဆိုင်ရာ မျှော်လင့်ချက်တွင်မူ ခိုင်မာသော ကျောက်ဆူးရှိသည် (ဟေဗြဲ ၆:၁၉)။ အတိတ်က ဘုရားသခင်၏ တန်ခိုးတော်အကျင့်များအပေါ် တည်သည်။ ဘုရားသခင်သည် မိမိလူမျိုးကို အဲဂုတ္တုမှ ကယ်တင်ခဲ့သည်။ ယေရှုခရစ်သည် “မိမိအမျိုးသားတို့ဆီသို့ လာတော်မူ၏” (ယောဟန် ၁:၁၁)၊ ကျွန်ုပ်တို့၏ အပြစ်အတွက် ကိုယ်တိုင်သေတော်မူပြီး ကျွန်ုပ်တို့၏ ဖြောင့်မတ်ခြင်းအတွက် ရှင်ပြန်ထမြောက်တော်မူသည် (ဟု ဖွင့်ဆိုသည် (ရောမ ၄:၂၅)။ သမ္မာကျမ်းဆိုင်ရာ မျှော်လင့်ချက်သည် ဤကျောက်ဆူးပေါ်တွင် တည်သည်။ ခရစ်တော်ကို သေရာမှ ထမြောက်စေပြီး မြင့်မြတ်ရာဌာန၌ လက်ျာတော်ဘက်၌ ထိုင်စေတော်မူသော ဘုရားသခင်၏ တန်ခိုးတော်ဖြင့် ပြည့်စုံခဲ့သည် (ဧဖက် ၁:၂၀၊ ၂၁)။ ဤသည်မှာ ယေရှုသခင်နှင့် ခရစ်တော်အဖြစ် ခန့်အပ်ခြင်းခံရသော (တမန် ၂:၃၆) လက်ရှိ အချုပ်အခြာအာဏာပေါ်တွင် အခြေခံသော အသက်ရှင်သော မျှော်လင့်ချက်ဖြစ်သည်။ ကိုယ်တော်သည် ကောင်းကင်ဗိမာန်တော်တွင် ကျွန်ုပ်တို့အတွက် ရှေ့ပြေးအဖြစ် ဝင်ရောက်တော်မူပြီ (ဟေဗြဲ ၆:၁၉၊ ၂၀)။

Biblical hope, on the other hand, has a sure anchor (Heb. 6:19). It lies in the mighty deeds of God in the past: God has delivered His people from Egypt; Jesus Christ “came to his own” (John 1:11), died for our sins and was resurrected for our justification (Rom. 4:25). Biblical hope stands on this rock, which is the power of God “accomplished in Christ when he raised him from the dead and made him sit at his right hand in the heavenly places,” above all earthly powers (Eph. 1:20, 21). This is a living hope based upon the present sovereignty of Jesus, who has been made Lord and Christ (Acts 2:36). He has become “a forerunner on our behalf” in the heavenly sanctuary (Heb. 6:19, 20).

 

ခရစ်ယာန်မျှော်လင့်ချက်သည် ပြီးစီးပြည့်စုံပြီးသော အရာတစ်ခုအပေါ် အခြေခံပြီး ခရစ်တော်ကိုယ်တိုင် သက်သေခံသည် (၁ ကောရိန် ၁၅:၁၉၊ ၂၀)။ သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်အားဖြင့် (ရောမ ၅:၅) မျှော်လင့်ခြင်း၏ ဘုရားသခင်သည် ရွေးကောက်သူများကို ခေါ်တော်မူပြီး သူတို့နှလုံးကို မျှော်လင့်ခြင်းဖြင့် ပြည့်စေသည် (ကောလောသဲ ၁:၂၇)။ ဘုရားသခင်မရှိလျှင် မျှော်လင့်စရာမရှိပေ (ဧဖက် ၂:၁၂)။ ဘုရားသခင်နှင့်အတူ မျှော်လင့်ခြင်းသည် ယုံကြည်ခြင်းကို အားပေးပြီး ချစ်ခြင်းမေတ္တာကို လှုံ့ဆော်သည် (ကောလောသဲ ၁:၄၊ ၅)။

Christian hope is based upon something already accomplished, to which Christ Himself witnesses (1 Cor. 15:19, 20). Through the Holy Spirit (Rom. 5:5) the God of hope calls the chosen (Eph. 1:18) and fills their hearts with hope (Col. 1:27). Without God there would be nothing for which to hope (Eph. 2:12); with God, hope strengthens faith and mobilizes love (Col. 1:4, 5).

 

၂. မာရနထ (Maranatha)

ခရစ်ယာန်များ၏ နှလုံးသားတွင် ခေတ်ဆုံးကာလဆိုင်ရာ မျှော်လင့်ချက်သည် အမြဲတမ်း အရေးကြီးခဲ့သည်။ ရှေးအာရမေယစကားဖြင့် “မာရနထ” (မာရနထာ၊ ၁ကော ၁၆:၂၂) ဟူသော ဆုတောင်းချက်ကို အသင်းတော်ဓလေ့ထုံးတမ်းတွင် ဆက်လက်ထိန်းသိမ်းထားခြင်းက ထိုအချက်ကို သက်သေပြနေသည်။ “ကျွန်ုပ်တို့သခင် ကြွလာပါစေ” ဟူသော ဤဆုတောင်းချက်ကို ယေရှုကိုယ်တိုင် အာရမေယစကားဖြင့် ဆုတောင်းခဲ့သော “အာဘါ” (ခမည်းတော်၊ မာ မာ ၁၄:၃၆) ကဲ့သို့ပင် မူလပုံစံအတိုင်း ထိန်းသိမ်းထားခဲ့သည်။ မာရနထ ဟူသောစကားကို ဗျာဒိတ် ၂၂:၂၀ တွင် ဂရိဘာသာသို့ ဘာသာပြန်ထားသည်။

2. Maranatha

Eschatological hope always has been dear to the heart of Christians. The persistence of the ancient Aramaic formula marana tha (1 Cor. 16:22) in church tradition testifies to this fact. This prayer that “our Lord will come” has been kept in its original form, like the prayer pronounced in Aramaic by Jesus (abba, “Father,” Mark 14:35). Marana tha is translated into Greek in Revelation 22:20.

 

ဤဆုတောင်းချက်သည် အစောပိုင်းအသင်းတော်၏ ဝတ်ပြုကိုးကွယ်မှုတွင် အရေးကြီးသောနေရာယူထားခြင်းက အသင်းတော်သည် ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်းကို မည်မျှပင့်မျှော်လင့်စွာနေထိုင်ခဲ့သည်ကို ပြသသည်။ ထိုကြွလာခြင်းကို ယုံကြည်ခြင်းပွဲတော် (ယူခါရစ်ပွဲ) တွင်လည်း မျှော်လင့်စွာစောင့်ဆိုင်းခဲ့ကြသည်။ တမန်တော်ပေါလုက ယုံကြည်ခြင်းပွဲတော်၌ မုန့်နှင့်ခွက်ကို စားသောက်ခြင်းသည် သခင်ဘုရား ကြွလာခြင်းကို ယုံကြည်ခြင်း၏ ကြေညာချက်ဖြစ်သည်ဟု ဆိုခဲ့သည် (၁ကော ၁၁:၂၆)။ မျှော်လင့်ခြင်းနှင့် ကြေညာခြင်းနှစ်မျိုးလုံးတွင် ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်းသည် အစောပိုင်းအသင်းတော်၏ ဝတ်ပြုကိုးကွယ်မှု၏ ဗဟိုချက်တွင်တွင် ရှိနေခဲ့သည်။

The importance of this prayer in the early church worship service shows how much the church lived in expectation of the Second Coming. That return was also anticipated in the Communion service: the apostle Paul said that partaking of the Communion bread and cup constituted a proclamation of faith in the coming of the Lord (1 Cor. 11:26). In both expectation and announcement the Second Advent found its place at the very heart of the early church liturgy.

 

၃. ကျေးဇူးတော်ချီးမွမ်းခြင်း

ကျေးဇူးတော်ချီးမွမ်းခြင်းသည်လည်း အစောပိုင်းအသင်းတော်၏ ဝတ်ပြုကိုးကွယ်မှုတွင်၊ အထူးသဖြင့် ယုံကြည်ခြင်းပွဲတော်၌ အရေးကြီးသောနေရာယူထားသည်။ တမန်တော်ပေါလုသည် အသင်းတော်များသို့ စာများကို ကျေးဇူးတော်ချီးမွမ်းခြင်းဖြင့် အဖွင့်လေ့ရှိသည်။ ကျေးဇူးတော်ချီးမွမ်းခြက်တွင် ထိုစကားကိုပြောသူအားလုံးတွင် တူညီသော ယုံကြည်ခြင်းအစိတ်အပိုင်းများ ပါဝင်သည်။ တမန်တော်က အသင်းတော်များကို တိုက်တွန်းသောအခါ၊ ကျေးဇူးတော်ချီးမွမ်းခြင်းကို ရေးသားပြီး စာဖတ်သူများက “အာမင်” ဟု ဆိုနားနိုင်သည်။

3. Thanksgivings

Thanksgiving also occupied an important place in the early church liturgy, particularly the Communion service. The apostle Paul used thanksgivings as introductions to his letters to the churches. A thanksgiving contained the elements of faith common to all those who pronounced it. When the apostle appealed to the churches, he wrote about the giving of thanks, to which his readers could say “Amen.”

 

ကျေးဇူးတော်ချီးမွမ်းခြင်းအများစုသည် ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်းကို ရည်ညွှန်းချက်ဖြင့် အဆုံးသတ်သည် (၁ကော ၁:၇; ဧဖ ၁:၁၀; ဖိ ၁:၆; ၁သက် ၁:၁၀; ၂သက် ၁:၇–၁၀; နှိုင်းယှှဉ်ကြည့်ပါ ၁ပေ ၁:၅)။ ကျေးဇူးတော်ချီးမွမ်းပုံစံတွင် ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်းကို ရည်ညွှန်းထားခြင်းက တမန်တော်ခေတ်အသင်းတော်၏ ယုံကြည်ခြင်းနှင့် ဝတ်ပြုကိုးကွယ်မှု၏ ဗဟိုချက်တွင် ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်းဆိုင်ရာ မျှော်လင့်ချက်ရှိနေကြောင်း သက်သေပြသည်။ အသင်းတော်အတွက်၊ ယေရှုသည် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်မှတစ်ဆင့် သူ၏သူများထံ ယခုလာရောက်ခြင်းသည် အနာဂတ်အမွေကို အာမခံချက်ဖြစ်သည် (ဧဖ ၁:၁၃၊ ၁၄)။ ဝိညာဉ်တော်၏ကြွလာခြင်းသည် နောက်ဆုံးကတိတော်မဟုတ်ပေ။ လူသားတို့၏သားတော်သည် ကောင်းကင်တိမ်တိုက်များပေါ်တွင် ကြွလာရဦးမည်ဖြစ်သည်။

Most thanksgivings end with a reference to the Second Advent (1 Cor. 1:7; Eph. 1:10; Phil. 1:6; 1 Thess. 1:10; 2 Thess. 1:7–10; cf. also 1 Peter 1:5). The reference to the Second Coming in the thanksgiving formula demonstrates how the hope of the Second Advent lay at the very heart of faith and worship in the apostolic church. For the church, the present “coming” of Jesus to His own through His Holy Spirit constituted the pledge of the heritage to come (Eph. 1:13, 14). The coming of the Spirit was not the final promise; the Son of man was still to come in the clouds of heaven.

 

၄. လူသားတို့၏သားတော်

ယေရှုသည် “လူသားတို့၏သားတော်” ဟူသော ဘွဲ့တော်ကို ကိုယ်တော်အတွက် မကြာခဏသုံးခဲ့သည်။ ဤစကားစုသည် ဒံယေလ ၇:၁၃ မှဆင်းသက်လာပြီး၊ လူသားတို့၏သားတော်သည် ခေတ်ဆုံးကာလဆိုင်ရာ သတ္တဝါတစ်ပါး၊ ဘုရားသခင်၏ဂုဏ်တော်များနှင့် ပြည့်စုံပြီး ဘုရင်ဆိုင်ရာရှိယအာဏာကို ထမ်းဆောင်သူအဖြစ် ပေါ်ထွန်းသည် (Ferch ၁၇၄)။ ထိုအချက်ကို သူကြွလာရာတိမ်တိုက်နှင့် သူ့အား ပေးအပ်ထားသော တရားစီရင်ပိုင်ခွင့်အာဏာက အတည်ပြုသည် (ဒံ ၇:၁၃၊ ၁၄)။

4. The Son of Man

Jesus often applied the title “Son of man” to Himself. The term is derived from Daniel 7:13, where the Son of man appears as an eschatological being, endowed with the divine attributes and fulfilling royal Messianic power (Ferch 174). This is confirmed by mention of the cloud upon which He travels and the power to judge attributed to Him (Dan. 7:13, 14).

 

ယေရှုကိုယ်တိုင်ရွေးချယ်သုံးစွဲခဲ့သော “လူသားတို့၏သားတော်” ဘွဲ့တော်သည် ပါရုရှိ (Parousia) ကို ရှင်းပြရာတွင် ကူညီသည်။ ဤဘွဲ့တော်ကို သုံးစွဲခြင်းဖြင့် ယေရှုသည် ကိုယ်တော်၏အမှတ်အသားကို ကြေညာခဲ့သည်။ ဤစကားစုသည် ကိုယ်တော်၏ လောကီအသက်တာ၏ အကြွင်းမဲ့အချက်တစ်ခုကို ဖော်ပြသည်။ ထိုနည်းတူစွာ ကိုယ်တော်သည် မည်သို့နည်းဖြင့်၊ အဘယ့်ကြောင့်နည်းဖြင့် ပြန်ကြွလာမည်ကိုလည်း ရှင်းလင်းစွာ ညွှန်ပြခဲ့သည်။ ပထမ၊ ကြွလာရမည့်သူသည် လာခဲ့ပြီးသားသူပင်ဖြစ်သည်။ ရှင်ပြန်ထမြောက်သော ခရစ်တော်ကို သူ၏လူ့ဂုဏ်တော်များဖြင့် အသိအမှတ်ပြုခံရသည် (လု ၂၄:၃၀၊ ၃၁၊ ၄၁–၄၃; ယော ၂၀:၂၀၊ ၂၇)။ ဒုတိယ၊ သူ့ကို တိမ်တိုက်တစ်ခုဖြင့် ဘုန်းတန်ခိုးထဲသို့ ယူဆောင်သွားခဲ့သည် (တမန် ၁:၉)၊ ဘုန်းတိမ်တိုက်ပေါ်တွင် ပြန်လည်ကြွလာမည် (ဗျာ ၁:၇)။ ဒံယေလ ၇ တွင် ဖော်ပြထားသော လုပ်ဆောင်ချက်များကို ပြည့်စုံစေရန် ကမ္ဘာကို တရားစီရင်ရန် ကြွလာမည် (မာ ၂၅:၃၁–၃၃)။ နောက်ဆုံး၊ ဒံယေလ ၂ နှင့် ၇ အကြား ကောင်းစွာအသိအမှတ်ပြုထားသော ဆက်စပ်မှုကြောင့်၊ သူ၏ကြွလာခြင်းသည် ဤကမ္ဘာ၏သမိုင်း၏အဆုံးတွင် ဖြစ်ရမည်။ ယေရှုသည် ဤကမ္ဘာ့နိုင်ငံများ၏ သင်္ကေတရုပ်တုကို ချိုးဖျက်စေသော ကျောက်တုံးအဖြစ် ကိုယ်တော်ကိုယ်ကို ဖော်ထုတ်ခဲ့သည် (ဒံ ၂:၃၄; လု ၂၀:၁၈)။ လူသားတို့၏သားတော်သည် ဘုန်းတန်ခိုးနှင့်ကြွလာသောအခါ ဘုရားသခင်၏နိုင်ငံတော်ကို နောက်ဆုံးနှင့် အမြဲတမ်း တည်ထောင်ပြီးစီးစေမည် (မာ ၂၅:၃၁)။

 

The title “Son of man,” which Jesus adopted for Himself, helps explain the Parousia. By employing this title, Jesus announced His identity; the formula expresses a concrete aspect of His earthly existence. In the same way He clearly indicated how and why He will return. First, the One who must come is the One who has come; the resurrected Christ is recognized by His human characteristics (Luke 24:30, 31, 41–43; John 20:20, 27). Second, He was carried up into glory by a cloud (Acts 1:9), and on a glorious cloud He will return (Rev. 1:7). Fulfilling the functions mentioned in Daniel 7, He is coming to judge the world (Matt. 25:31–33). Finally, because of well-recognized links between Daniel 2 and 7, His coming must occur at the end of this world’s history. Jesus identified Himself as the stone that causes the symbolic image of this world’s kingdoms to be shattered (Dan. 2:34; Luke 20:18). With the coming of the Son of man in glory the kingdom of God is finally and forever established (Matt. 25:31).

 

D. ဘုရားသခင်၏နိုင်ငံတော်

ဘုရားသခင်၏နိုင်ငံတော်ကို ကြေညာခြင်းသည် အထူးနေရာယူထိုက်သည်။ အကြောင်းမှာ နိုင်ငံတော်ဆိုင်ရာမျှော်လင့်ချက်သည် ဓမ္မဟောင်းကျမ်း၏ ခေတ်ဆုံးကာလဆိုင်ရာ အယူအဆ၌ ဗဟိုနေရာယူထားသောကြောင့်ဖြစ်သည်။ ထာဝရဘုရားသည် ကမ္ဘာမြေနှင့် လူမျို့များကို အုပ်စိုးတော်မူသည်ဆိုလျှင် (ဆာ ၂၉; ၄၇; ၇၄; ၈၉; ၉၃; ၉၆–၉၉)၊ သူ၏ထာဝရစိုးစံမှုကိုလည်း ျှော်လင့်ရသည် (ဒံ ၂:၃၄၊ ၄၄)၊ ထိုနိုင်ငံတော်သည် ထာဝရဘုရား၏ ကြီးမြတ်သောနေ့တွင် တည်ထောင်မည် (ဇာခရိ ၁၄:၉; ဩဗဒိ ၁၅၊ ၂၁; ဟေရှာ ၂:၁၂–၂၁; ၂၄:၂၁–၂၃)။ ဒါဝိဒ်ဘုရင်မင်းမျိုးနွယ်မတိုင်မီကပင် ဘုရားသခင်၏နိုင်ငံတော်ကို သီချင်းများဖြင့် ချီးမွမ်းခဲ့ကြသည် (ှ (ထွက် ၁၅:၁–၁၈; တောလည်ရာ ၂၃:၂၁၊ ၂၂; တရားဟောရာ ၃၃:၅)။ ယေရှု၏သွန်သင်ချက်တွင် ဓမ္မသစ်ကျမ်းက နိုင်ငံတော်ကို ပို၍ပင် အရေးကြီးသောအခန်းကဏ္ဍ ပေးထားသည်။

D. The Kingdom of God

The announcement of the kingdom of God deserves a special place, for the hope of the kingdom occupies a central place in OT eschatology. If Yahweh is the One who rules over the earth and the nations (Ps. 29; 47; 74; 89; 93; 96–99), His eternal kingdom is also expected (Dan. 2:34, 44), and it will be established on Yahweh’s great day (Zech. 14:9; Obadiah 15, 21; Isa. 2:12–21; 24:21–23). Long before the Davidic monarchy, the kingdom of God was celebrated in song (Ex. 15:1–18; Num. 23:21, 22; Deut. 33:5). In Jesus’ teaching the NT gives to the kingdom an even more important role.

 

၁. လွန်ကဲသောနိုင်ငံတော်

ဧဝံဂေလိတင်စာရေးသူများက ယေရှု၏သွန်သင်ချက်တွင် နိုင်ငံတော်ကို အကြိမ် ၁၀၀ ကျော် ဖော်ပြထားသည် (ဥပမာ မာ ၁:၁၅; လု ၉:၆၀; ၂၂:၁၈ ကြည့်ပါ)။ မဿဲဧဝံဂေလိတွင် ယေရှုသည် အထူးသဖြင့် “ကောင်းကင်နိုင်ငံတော်” ဟူ၍ အကြိမ် ၃၂ သုံးခဲ့သည် (နှိုင်းယှဉ်ကြည့်ပါ မာ ၃:၂; ၇:၂၁; ၈:၁၁)။ မဿဲ၏ ဤထူးခြားချက်ကို တခါတရံ သူ၏ဂျူးစာဖတ်သူများ၏ ဘုရားအမည်တော်ကို မကြားမကြားမသုံးလိုသော စိတ်ခံစားမှုကြောင့်ဟု ယူဆကြသည်။ သို့သော် မဿဲ၏ ဤစကားရွေးချယ်မှုသည် စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာထက် ဓမ္မသိဿဆိုင်ရာ အကြောင်းပြချက်များပေါ်တွင် ပို၍မှီတည်နေသည်။

1. A Transcendental Kingdom

The Gospel writers mention more than 100 references to the kingdom in Jesus’ teaching (see, for example, Mark 1:15; Luke 9:60; 22:18). In Matthew Jesus spoke especially about the kingdom of heaven (32 times; cf. Matt. 3:2; 7:21; 8:11). This special feature of Matthew has sometimes been ascribed to the writer’s concern for the sensitivities of his Jewish readers, who may have been shocked by the frequent use of God’s name. However, Matthew’s preference for the term seems to be based more upon theological than psychological concerns.

 

ယေရှု၏ခေတ်တွင် ဂျူးလူမျိုးများသည် မေရှိယနှင့် လောကီနိုင်ငံတော်ကို ျှော်လင့်နေကြသည်။ ရှင်ပြန်ထမြောက်ပြီးနောက်ပင် တပည့်တော်များသည် ဣသရေလလောကီနိုင်ငံကို ပြန်လည်ထူထောင်မည်ဟု စောင့်ဆိုင်းနေကြသေးသည် (တမန် ၁:၆)။ ဆန့်ကျင်ဘက်အားဖြင့် မဿဲ၏ “ကောင်းကင်နိုင်ငံတော်” ကို အလေးပေးခြင်းက ထိုနိုင်ငံတော်၏ လွန်ကဲသောသဘော၊ ကောင်းကင်မှဆင်းသက်လာခြင်းကို မီးမောင်းထိုးပြသည်။ ယောဟန်သည် မဿဲနှင့် မာကုထက် ပို၍ထပ်သွားပြီး ပီလတ်ရှေ့တွင် ယေရှု၏စကားကို ဖော်ပြသည်၊ “ငါ၏ဘုရင်အခွင့်သည် ဤလောကမှမဟုတ်” (ယော ၁၈:၃၆)။

In Jesus’ time the Jews were expecting a Messiah and an earthly kingdom. Even after the resurrection, the apostles were still waiting for the reestablishment of earthly Israel (Acts 1:6). By way of contrast, Matthew’s emphasis upon the kingdom of heaven stresses its transcendental nature, its heavenly—rather than earthly—origin. John goes even further than Matthew and Mark by giving an account of Jesus’ words before Pilate: “My kingship is not of this world” (John 18:36).

 

ယေရှုသည် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်ဖြင့်ပင် ဖြစ်စေ၊ လူ့အားထုတ်မှုဖြင့် တဖြည်းဖြည်း တည်ဆောက်မည့်နိုင်ငံတော်ကို မကြေညာပေ။ သူ၏နိုင်ငံတော်သည် ဤလောက၏နိုင်ငံများနှင့် ကွဲပြားသည်။ ထိုနိုင်ငံတော်သည် အနာဂတ်နိုင်ငံတော်ဖြစ်ပြီး လူသားတို့၏သားတော်သည် ပါရုရှိယတွင် တန်ခိုးနှင့်ဘုန်းတန်ခိုးတို့နှင့် ကြွလာသောအခါ တည်ထောင်မည် (၂တီ ၄:၁)။ ထိုအချက်ကို ယေရှုသညွှန်ပြရန် မျိုးစေ့ချသူပုံဥပမာကို ပြောခဲ့သည်။ ကောင်းကင်နိုင်ငံတော်ကို ထိုသူနှင့်တူသည်ဟု မိန့်တော်မူသည်။ ထိုမျိုးစေ့ချသူသည် လူသားတို့၏သားတော်ဖြစ်ပြီး ဤနိုင်ငံတော်သည် ဘုရားသခင်၏နိုင်ငံတော်ဖြစ်သည် (မာ ၁၃:၂၄–၃၀)။ လူသားတို့၏သားတော်သည် သူ၏နိုင်ငံတော်နှင့်အတူ ကောင်းကင်မှကြွလာရမည် (၁၆:၂၈)။ ထို့ကြောင့် ယေရှုက တပည့်တော်များကို “နိုင်ငံတော်ကြွလာပါစေ” ဟု ဆုတောင်းရန် ဖိတ်တ်တော်မူခဲ့သည် (၆:၁၀)။

Jesus does not announce a kingdom to be established progressively as a result of human efforts, even those sanctified by the Spirit. His kingdom is of a nature different from the kingdoms of this world: it is a future kingdom, to be established when the Son of man comes at the Parousia (2 Tim. 4:1). This is what Jesus teaches in the parable of the sower. The kingdom of heaven, He says, may be compared to a man who sowed good seed. This sower is the Son of man and this kingdom is the kingdom of God (Matt. 13:24–30). The Son of man must come from heaven with His kingdom (16:28). For this reason Jesus invited His disciples to pray, “Thy kingdom come” (6:10).

 

၂. နက်နဲသောနိုင်ငံတော်

ယေရှုက နိုင်ငံတော်သည် တပည့်တော်များအလယ်တွင် ရှိနှင့်ပြီးဖြစ်သည်ဟု ညွှန်ပြခဲ့သည် (လု ၁၇:၂၀၊ ၂၁)။ ယေရှုရှိရာတွင် သူ၏နိုင်ငံတော်လည်း ရှိသည် (မာ ၁၂:၂၈)။ ဝိညာဉ်တော်ဖြင့် ပြန်လည်မွေးဖွားသူများသာ ထိုနိုင်ငံတော်ကို မြင်နိုင်သည် (ယော ၃:၃)။ ထိုနိုင်ငံတော်သည် ယုံကြည်သူများသို့သာ ဖွင့်လှစ်ထားသော နက်နဲသောအရာဖြစ်သည် (မာ ၄:၁၁)။ ထိုနိုင်ငံတော်သည် ဘုန်းနိုင်ငံတော်မဟုတ်၊ ယုံကြည်ခြင်းဖြင့်သာ ယခုမြင်ရသော ကျေးဇူးတော်နိုင်ငံတော်ဖြစ်သည်။ မုန်ညှင်းစေ့ပုံဥပမာတွင် ကောင်းကင်နိုင်ငံတော်သည် မုန်ညှင်းစေ့တစ်စေ့ထက် မကြီးပေ (မာ ၁၃:၃၁၊ ၃၂)။

2. A Mysterious Kingdom

Jesus pointed out that the kingdom was already present in the midst of the disciples (Luke 17:20, 21). Where Jesus is, there His kingdom is as well (Matt. 12:28). Those who are born anew can see it (John 3:3). It is a mystery revealed only to believers (Mark 4:11). It is not the kingdom of glory, but the kingdom of grace, seen now only by faith. In the parable of the mustard seed

the kingdom of heaven is minute, no larger than a grain of mustard (Matt. 13:31, 32).

 

အချို့သူများသည် အသင်းတော်ဖခင်များကို လိုက်လျက် ဤပုံဥပမာကို ဘုရားသခင်၏နိုင်ငံတော်ဟု နားလည်ထားသော အသင်းတော်၏ ကြီးထွားမှုကို ဖော်ပြရန်အသုံးပြုကြသည်။ သို့သော် ယေရှုသည် ကြီးထွားမှုအကြောင်းကို မပြောပေ။ သူသည် နိုင်ငံတော်၏ အဆင့်နှစ်ခုကို ဆန့်ကျင်ဘက်ဖော်ပြခြင်းဖြစ်သည်။ ယခုခရစ်နိုင်ငံတော်သည် စေ့လောက်သာ သေးငယ်၊ အားနည်း၍ ပျက်စီးလွယ်သော်ပုံပေါ်သော်လည်း၊ တစ်နေ့တွင် တန်ခိုးကြီးမားပြီး ဘုန်းထင်ရှားလာမည်။ ဖြောင့်မတ်သူများ၏ ဘုန်းတော်သည် ခမည်းတော်၏နိုင်ငံတော်တွင် ထင်ရှားလာမည် (ကျမ်းချက် ၄၃)။

Some, following the Church Fathers, have used this parable to describe the growth of the church, understood as the kingdom of God. But Jesus is not speaking about growth here. He is contrasting two stages of the kingdom: the seed and the tree. Tiny, weak, and fragile as the kingdom of Christ appears now, one day it will be powerful and glorious. The glory of the righteous will appear then, in the kingdom of the Father (verse 43).

 

အခြားကျမ်းရေးသူများထက် တမန်တော်ပေါလုသည် လာမည့်ဘုန်းနိုင်ငံတော်ကို အလေးပေးခဲ့သည်။ ထိုနိုင်ငံတော်သို့ ဝင်ရောက်သူများသည် ဆင်းရဲဒုက္ခများကို ခံစားရသည် (ရော ၈:၁၇; ၂သက် ၁:၅; နှိုင်းယှဉ်ကြည့်ပါ ၂တီ ၄:၁၇၊ ၁၈)။ ပေါလုသည် ကိုရိန္သုများကို သူတို့၏ ဝိညာဉ်တော်ဆုကျေးဇူးများကြောင့် ဘုန်းနိုင်ငံတော်ထဲတွင် ရှိနှင့်ပြီဟု ထင်မှတ်နေသည်ကို သံတော်ဆင်ခြင်ဖြင့် ဆုံးမခဲ့သည်။ ယင်းအစား သူကိုယ်တိုင် ဤလောကတွင် ဆက်လက်ခံစားနေရသော ဆင်းရဲဒုက္ခများကို ညွှန်ပြခဲ့သည် (၁ကော ၄:၈၊ ၉)။

More than any other biblical writer, the apostle Paul emphasized the coming kingdom of glory. Those who enter it experience suffering (Rom. 8:17; 2 Thess. 1:5; see also 2 Tim. 4:17, 18). With irony Paul reproved the Corinthians who imagined that through their charismatic experiences they were already in the kingdom of glory, pointing out, instead, the difficulties he still suffered in this world (1 Cor. 4:8, 9).

 

ပေါလုအတွက် နိုင်ငံတော်သည် ပါရာဒေါက်စ်တစ်ခုဖြစ်သည်။ ထိုနိုင်ငံတော်သည် ဘုန်းထင်ရှားသော်လည်း ဒုက္ခဆင်းရဲမှတစ်ဆင့်သာ ဝင်ရောက်ရသည် (ကမ္ဘာ (တမန် ၁၄:၂၂; ၂သက် ၁:၄၊ ၅)။ ရွေးချယ်ခံရသူများသည် ထိုနိုင်ငံတော်ထဲသို့ ရွှေ့ပြောင်းပြီးဖြစ်ပြီး ယေရှုခရစ်နှင့်အတူ ကောင်းကင်နေရာများတွင် ထိုင်နေကြပြီ (ကော ၁:၁၃; ဧဖ ၂:၆)။ သို့သော် သူတို့၏အသက်တာများသည် နိုင်ငံတော်၏ဘုန်းတော်ကဲ့သို့ ယခုမထင်ရှားသေး။ ခရစ်တော်သည် ဘုန်းတန်ခိုးနှင့် ထင်ရှားသောအခါမှသာ ထင်ရှားလာမည် (၂သက် ၁:၇; ကော ၃:၃၊ ၄)။

For Paul the kingdom presents a paradox. It is a glorious kingdom (Eph. 1:20–22), but one enters it through tribulations (Acts 14:22; 2 Thess. 1:4, 5). The chosen already have been transferred into that kingdom and are sitting in heavenly places with Jesus Christ (Col. 1:13; Eph. 2:6). Their lives, however, like the glory of the kingdom, remain hidden. They will not be revealed until Christ appears in His glory (2 Thess. 1:7; Col. 3:3, 4).

 

ဤလောကအောက်တွင် နိုင်ငံတော်၏ နိုင်ငံသားများကို ဘုန်းတန်ခိုးဖုံးလွှမ်းခြင်း၊ စကားပြောကျွမ်းကျင်ခြင်း (၁ကော ၂:၁၊ ၄)၊ စားသောက်ပုံဖြင့် အသိအမှတ်မပြုပေ။ သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်မှ ထုတ်ပေးသော ဖြောင့်မတ်ခြင်း၊ ငြိမ်ခြင်း၊ ဝမ်းမြောက်ခြင်းဖြင့်သာ အသိအမှတ်ပြုခံရသည် (ရော ၁၄:၁၇)။ ဤသဘောအရ ဝိညာဉ်တော်အားဖြင့် လမ်းညွှန်ခံရသော ယုံကြည်သူတိုင်းတွင် ရှိနေသော ဝိညာဉ်ရေးနိုင်ငံတော်ဟု ဆိုနိုင်သည်။

Here below, the citizens of the kingdom are not recognized by their enfolding glory, by their oratorical gifts (1 Cor. 2:1, 4), or by the way they eat and drink, but by their righteousness, peace, and joy, all produced by the Spirit (Rom. 14:17). In this sense one may speak of a spiritual kingdom that exists when each believer is led by the Spirit.

 

၃. ဝိညာဉ်ရေးနိုင်ငံတော်

ပေါလုအတွက် နိုင်ငံတော်၏အမွေခံများသည် မတရားမှုကို မပြုကျင့်ကြပေ (၁ကော ၆:၉၊ ၁၀)။ ချစ်ခြင်းမေတ္တာသည် အကြီးဆုံးဖြစ်သော ဘုရားသခင်၏ပညတ်တော်ကို နာခံကြသည် (ဂလာ ၅:၁၆–၂၃)။

ယေရှုက နိုင်ငံတော်သို့ဝင်ရန် ဝိညာဉ်တော်ဖြင့် မွေးဖွားရမည်ဟု အတည်ပြုခဲ့သည် (ယော ၃:၅)။ ရေနှင့်ဝိညာဉ်တော်နှစ်ဖြာနှစ်ဖက် နှစ်ခြင်းခံပြီး ပြောင်းလဲခြင်းခံရသူများကို ဘုရားသခင်၏နိုင်ငံတော်တွင် ကြိုဆိုသည်။ ထို့ကြောင့် ဝိညာဉ်တော်အရ ဆင်းရဲသောသူများ (မာ ၅:၃)၊ ကလေးများကဲ့သို့ နိုင်ငံတော်အကြောင်းကို သင်ယူရန် အဆင်သင့်ဖြစ်သူများ (မာ ၁၀:၁၄) သည် နိုင်ငံတော်နှင့် နီးကပ်စွာရှိသည်။ အခွန်ခံများနှင့် ပြည့်တန်ဆာများကဲ့သို့ နောင်တရပြီး ယေရှုကို ယုံကြည်သူများလည်း ထိုနိုင်ငံတော်သို့ အရင်ဝင်ရောက်ကြသည် (မာ ၂၁:၃၁၊ ၃၂)။

3. A Spiritual Kingdom

For Paul, the heirs of the kingdom do not practice unrighteousness (1 Cor. 6:9, 10), but submit themselves to the law of God, of which love is the supreme expression (Gal. 5:16–23).

Jesus affirmed that in order to enter the kingdom one had to be born of the Spirit (John 3:5). Those who have been converted, who have received the baptism of water and the Spirit, are welcome in the kingdom of God. Hence the kingdom is within reach of the poor in Spirit (Matt. 5:3), those who, like children, are ready to be instructed about the kingdom (Mark 10:14). Like the tax collectors and the harlots, they have repented and believed in Jesus (Matt. 21:31, 32).

 

ယေရှုသခင်ဟု ခေါ်သူတိုင်းမဟုတ်၊ ခမည်းတော်၏အလိုတော်ကို ဆောင်ရွက်သူများသာ နိုင်ငံတော်ထဲသို့ ဝင်ရောက်မည် (မာ ၇:၂၁–၂၃)။ နိုင်ငံတော်ကို ဘုရားသခင်၏ပညတ်တော်က အုပ်ချုပ်ပြီး အသက်ထဲသို့ ဝင်ရန် ပညတ်တော်များကို စောင့်ထိန်းရသည် (ကျမ်းချက် ၂၁–၄၃; ၁၉:၁၇)။

Not all who call Jesus Lord will enter the kingdom of God, but only those who do the Father’s will (Matt. 7:21–23). The kingdom is ruled by God’s law (Matt. 5:17–20), and in order to enter life the observance of the commandments is indispensable (verses 21–43; 19:17).

 

နိုင်ငံတော်သို့ ဝင်ရောက်ခြင်းသည် အားလုံံးကို ပေးသနားတော်မူသော ကျေးဇူးတော်အားဖြင့်ဖြစ်သည် (ယော ၃:၁၆)၊ မင်္ဂလာဆောင်ဝတ်စုံကဲ့သို့ပင် (မာ ၂၂:၁၁)။ သို့သော် မင်္ဂလာဝတ်စုံကို ငြင်းပယ်သူများသည် နိုင်ငံတော်နှင့် မထိုက်တန်ကြောင်း ပြသသည် (ကျမ်းချက် ၁၃၊ ၁၄)။ ဆန့်ကျင်ဘက်အားဖြင့် ဘုရားသခင်၏ကျေးဇူးတော်ကို ခံစားရသူများသည် အခြားသူများကို ထိုကျေးဇူးတော်နှင့် ချစ်ခြင်းမေတ္တာကို ပြသရ၍မဖြစ်မနေ (မာ ၂၅:၃၁–၄၆; ၁၈:၂၁–၃၅)။ လူသားတို့၏သားတော်ကြွလာသောအခါ လူတိုင်း၏ပြုမူခဲ့သော အကျင့်များအလိုက် ဆုချီးမြှင့်မည် (မာ ၁၆:၂၇; ကယ်တင်ခြင်း III. C. ၁၊ ၂ ကြည့်ပါ)။

Access to the kingdom is by grace, which is accorded to all (John 3:16), as is the wedding garment (Matt. 22:11). But the guests who refuse the festal garment show that they do not deserve the kingdom (verses 13, 14). On the other hand, those who experience God’s grace cannot but show this same grace, this same love, toward others (Matt. 25:31–46; 18:21–35). When the Son of man comes, He will repay each one according to deeds committed (Matt. 16:27; see Salvation III. C. 1, 2).

 

၄. အနာဂတ်နိုင်ငံတော်

ယေရှုသည် ယေရုရှလင်မြို့သို့ ချဉ်းကပ်လာစဉ် နိုင်ငံတော်သည် မကြာမီ ကြွလာမည်ဟု ထင်မှတ်နေသော လူအချို့ကို ပုံဥပမာတစ်ခု ပြောပြခဲ့သည်။ မျိုးရိုးရှင်တစ်ပါးသည် ဘုရင်အခွင့်အရေးခံယူရန် ဝေးကွာသောနိုင်ငံသို့သွားပြီး နောက်မှ ပြန်လာမည်ဟု ဆိုသည် (လု ၁၉:၁၁၊ ၁၂)။ ဤပုံဥပမာဖြင့် ယေရှုက နိုင်ငံတော်သည် ချက်ချင်းမလာကြောင်း နားလည်စေခဲ့သည်။ ထိုဘုရင်ကဲ့သို့ပင် ကိုယ်တော်သည်လည်း ဝေးကွာရာသို့ သွားရပြီး နောက်မှ ပြန်ကြွလာရမည်ဖြစ်သည်။

4. A Future Kingdom

As Jesus approached Jerusalem one day He gave a parable to certain people who were expecting the soon coming of the kingdom of God. A nobleman had gone to a foreign country in order to receive royal authority, after which he would return (Luke 19:11, 12). With this story Jesus was leading them to understand that the kingdom was not to come immediately. Like this king, He also had to leave for a faraway place and come back afterward.

Certain theologians have concluded from this that Jesus’ appearances after the Resurrection constituted His second coming. When Jesus left for heaven, however, angels announced to the disciples that they should await His second coming (Acts 1:7–11). Thus the appearance of Christ after His resurrection could not be His second advent.

 

အချို့ဓမ္မပညာရှင်များက ရှင်ပြန်ထမြောက်ပြီးနောက် ယေရှု၏ပေါ်ထွန်းခြင်းများသည် သူ၏ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်းဟု နိဂုံးချုပ်ခဲ့ကြသည်။ သို့သော် ယေရှုသည် ကောင်းကင်သို့ ကြွတော်မူစဉ် ကောင်းကင်တမန်များက တပည့်တော်များကို သူ၏ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်းကို စောင့်ဆိုင်းရန် ကြေညာခဲ့သည် (တမန် ၁:၇–၁၁)။ ထို့ကြောင့် ရှင်ပြန်ထမြောက်ပြီးနောက် ခရစ်တော်၏ပေါ်ထွန်းခြင်းသည် သူ၏ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်းမဟုတ်ပေ။ ပထမရာစုနှစ်မှစ၍ အသင်းတော်သည် လာမည့်နိုင်ငံတော်ကို စောင့်ဆိုင်းခဲ့သည်။ သေခြင်းတည်ဟစ်ရှိနေသမျှ ခရစ်တော်၏အုပ်စိုးမှုသည် ပြည့်စုံစွာ မတည်ထောင်ရသေးပေ (၁ကော ၁၅:၂၄–၂၆)။ ပေတရုအဆိုအရ မယုံကြည်သူများသည် နိုင်ငံတော်ကြွလာခြင်း၏ကတိတော်သည် အချည်းနှီးဟု မှတ်ယူခြင်းမှားသည်။ ရေလွန်ခေတ်ကမ္ဘာကို ရေဖြင့် ဖျက်ဆီးခဲ့သည်နှင့်အမျှ ရေလွန်ခေတ်ကမ္ဘာကို မီးဖြင့် ဖျက်ဆီးမည်။ သခင်ဘုရားကြွလာသောအခါ ဖြောင့်မတ်ခြင်းတည်ရာ ကောင်းကင်အသစ်မြေအသစ်ကို တည်ထောင်မည် (၂ပေ ၃:၃–၁၃)။ ယောဟန်က ယေရှု၏လှပသောကတိတော်ကို မှတ်တမ်းတင်ထားသည်၊ “သင်တို့စိတ်နှလုံးမပူပန်ကြနှင့်။ ဘုရားသခင်ကို ယုံကြည်ကြလော့။ ငါ့ကိုလည်း ယုံကြည်ကြလော့ … ငါသွားပြီး သင်တို့အတွက် နေရာပြင်ဆင်၍ တဖန်လာမည်။ ငါရှိရာအရပ်၌ သင်တို့လည်း ရှိစေခြင်းငှာ သင်တို့ကို ငါ့ဆီသို့ ခေါ်ယူမည်” (ယော ၁၄:၁–၃)။ ဘုရားသခင်နှင့် အပြည့်အဝ ဆက်သွယ်ခြင်းသာ ဤကမ္ဘာ၏ဒုက္ခဆင်းရဲကို အဆုံးသတ်စေမည် (ဗျာ ၂၁:၁–၅)။

 

Since the first century the church has waited for a kingdom to come. As long as death continues to occur, Christ’s reign will not be completely established (1 Cor. 15:24–26). According to Peter, unbelievers are wrong in thinking that the promise of the advent of the kingdom is in vain. As certainly as the antediluvian world was annihilated by water, the postdiluvian world will be destroyed by fire when the Lord comes. Then will be established a new heaven and a new earth, where justice dwells (2 Peter 3:3–13). John recorded the beautiful promise of Jesus: “Let not your hearts be troubled; believe in God, believe also in me … And when I go and prepare a place for you, I will come again and will take you to myself, that where I am you may be also” (John 14:1–3). Only ultimate and total communion with God will put an end to the misery of this world (Rev. 21:1–5).

 

E. ကြွလာပုံသဏ္ဌာန်

ယေရှု၏သေခြင်းနှင့် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းက နောက်ဆုံးအောင်ပွဲကို အာမခံပေးသောကြောင့် ဓမ္မသစ်ကျမ်းရေးသူများက ကျွန်ုပ်တို့သည် အချိန်ကာလ၏အဆုံးတွင် နေထိုင်နေပြီဟု ကြေညာသည် (ဟေဗြဲ ၁:၂; ၉:၂၆; ၁ကော ၁၀:၁၁; ယာကုပ် ၅:၃; ၁ပေ ၁:၂၀)။ ဤထုတ်ပြန်ချက်များကြောင့် ပညာရှင်အချို့က ယေရှု၏ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်းသည် အသင်းတော်အတွင်း သူ၏ဝိညာဉ်တော်၏ရှိနေခြင်းအားဖြင့် စာသားအတိုင်းမဟုတ်ဘဲ ဖြစ်မည်ဟု ယူဆကြသည်။ ထို့နောက် ခရစ်တော်၏နိုင်ငံတော်သည် ခရစ်ယာန်ဘာသာ၏ အကျင့်သီလဆိုင်ရာနိယာမများ၏ အောင်ပွဲအားဖြင့် ပြည့်စုံမည်ဟု ယူဆကြသည်။

E. Manner of His Coming

Because the death and resurrection of Jesus guarantee final victory, the authors of the NT declare that we are living at the end of time (Heb. 1:2; 9:26; 1 Cor. 10:11; James 5:3; 1 Peter 1:20). Such statements have led certain scholars to believe that the second coming of Jesus would not take place literally but through the presence of His Spirit in the church. Then the coming of Christ’s kingdom would be accomplished through the victory of the moral principles of Christianity.

 

ခရစ်တော်၏ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းသည် ဤကမ္ဘာ၏နောက်ဆုံးကာလဖြစ်သော “နောက်ဆုံးသောနေ့ရက်များ” ကို ဖွင့်လှစ်ပေးခဲ့သည် (တမန် ၂:၁၇; ဟေဗြဲ ၁:၂)။ ခရစ်တော်သည် ဤကမ္ဘာ၏သမိုင်း၏ နောက်ဆုံးကာလကို စတင်ပေးခဲ့သောကြောင့် အဆုံးသည် နီးကပ်လာပြီ။ အချိန်သည် နောက်ကျခြင်းမဟုတ်တော့ဘဲ မျှော်လင့်စောင့်ဆိုင်းခြင်းဖြစ်သည် (၂ပေ ၃:၉)။ အချိန်သည် ပါရုရှိ၏ ဘုန်းတန်ခိုးတို့၏ ထွက်ပေါ်ခြင်းဆီသို့ ခရီးနှင်နေသည် (ရော ၁၃:၁၁၊ ၁၂)။ ထို့ကြောင့် ယုံကြည်သူသည် ကတိတော်ရထားသော ကောင်းကင်နေအိမ်သို့ ယုံမှားခြင်းမရှိဘဲ စောင့်ဆိုင်းနိုင်သည် (၂ကော ၅:၁–၅; ယော ၁၄:၁–၃)။

Christ’s resurrection introduces a new era—the “last days” (Acts 2:17; Heb. 1:2). The end has come near because Christ has inaugurated the last period of this world’s history. No longer does time signify delay, but anticipation (2 Peter 3:9); it journeys forward toward the glorious explosion of the Parousia (Rom. 13:11, 12). Therefore the believer can wait in confidence to be admitted to the promised heavenly dwelling (2 Cor. 5:1–5; John 14:1–3).

 

ဤနည်းအားဖြင့် ဓမ္မသစ်ကျမ်းသည် ယုံကြည်ခြင်းနှင့် ကိုက်ညီသော ဆက်စပ်တွေးခေါ်မှုဖြင့် ခရစ်တော်၏ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်းသည် အောက်ပါအတိုင်း ဖြစ်မည်ဟု အတည်ပြုနိုင်သည်။

In this way the NT can affirm in a logical and coherent chain of thought that the second coming of Christ will be:

 

၁. ကိုယ်ပုဂ္ဂိုလ်နှင့် စာသားအတိုင်းဖြစ်မည်

ဧဝံဂေလိများက လက်ဝါးကပ်တိုင်မှာအသေခံခဲ့ရသူကိုယ်တိုင်သည် ရှင်ပြန်ထမြောက်ပြီးနောက် တပည့်တော်များရှေ့တွင် ပေါ်ထွန်းခဲ့သည်ဟု အလေးပေးသည်။ နာဇရက်မြို့သား ယေရှုကိုယ်တိုင် သူတို့ရှေ့တွင် ရှင်ရှင်ရှိကြောင်း ပြသခဲ့သည် (မာ ၁၆:၉; လု ၂၄:၂၅–၄၃)။ သံသယရှိသော သောမကို သူ၏ဒဏ်ရာများကို တို့ထိရန် ဖိတ်ခေါ်ခဲ့သည် (ယော ၂၀:၂၆၊ ၂၇)။ ယေရှုသည် တပည့်တော်များအား ရက်ပေါင်း ၄၀ ကျော် ကာလပတ်လုံး ရှင်ရှင်ရှိကြောင်း သေသေချာချာ သက်သေပြပြီးမှ ဘုန်းတန်ခိုးထဲသို့ ကြွတော်မူခဲ့သည် (တမန် ၁:၃)။

1. Personal and Literal

The Gospels insist that the Crucified One Himself appeared to the disciples after the Resurrection. Jesus of Nazareth presented Himself to them (Mark 16:9; Luke 24:25–43). He invited Thomas, who doubted, to touch His wounds (John 20:26, 27). Jesus was taken into glory after having proved to His disciples over 40 days that He was actually alive (Acts 1:3).

 

ဤခွဲခွာခြင်းအသစ်ကြောင့် စိတ်ပျက်နေသော တပည့်တော်များကို ကောင်းကင်တမန်များက ဤယေရှုပင်လျှင် ကောင်းကင်သို့ ကြွသွားသည်နည်းတူ တူညီသောပုံစံဖြင့် ပြန်ကြွလာမည်ဟု ကြေညာခဲ့သည် (ကျမ်းချက် ၁၁)။ လူသားတို့၏သားတော်သည် တိမ်တိုက်ဖြင့် ကြွသွားခဲ့သည်။ ကောင်းကင်တိမ်တိုက်များပေါ်တွင် တန်ခိုးနှင့် ဘုန်းကြီးစွာနှင့် ပြန်ကြွလာမည်ဟု ကတိတော်ရှိသည် (မာ ၂၆:၆၄; မာ ၁၃:၂၆; ဗျာ ၁:၇)။

To the disciples, upset by this new separation, angels announced that this Jesus would come back in the same way He had gone to heaven (verse 11). The Son of man had left on a cloud; He would return on the clouds of heaven, with power and great glory, according to His promise (Matt. 26:64; Mark 13:26; Rev. 1:7).

 

တမန်တော်ပေါလုအဆိုအရ “သခင်ဘုရားသခင်ကိုယ်တိုင် ကောင်းကင်မှ ဆင်းသက်ကြွလာမည်” (၁သက် ၄:၁၆)။ “ကျွန်ုပ်တို့၏အသက်တာ” ဖြစ်တော်မူသော သခင်ဘုရားသည် ထင်ရှားလာမည် (ကော ၃:၄)။ ဖြောင့်မတ်ခြင်း၏သရဖူကို ပေးရန် (၂တီ ၄:၈)။ ကျွန်ုပ်တို့သည် ဘုရားသခင်၏သားတော် ယေရှု၊ သေခြင်းမှ ထမြောက်စေတော်မူသောသူကို ကောင်းကင်မှကြွလာရန် စောင့်ဆိုင်းနေသည် (၁သက် ၁:၁၀)။ တစ်ကြိမ်ကမ္ဘာသားများ၏အပြစ်ကို ထမ်းဆောင်ရန် ကိုယ်ကိုကိုယ် ပူဇော်ခဲ့တော်မူသောသူသည် သူ့ကို စောင့်ဆိုင်းနေသူများအတွက် ကယ်တင်ခြင်းကို ယူဆောင်လာမည် (ဟေဗြဲ ၉:၂၈)။

According to the apostle Paul, “the Lord himself will descend from heaven” (1 Thess. 4:16). The Lord, “who is our life,” will appear (Col. 3:4) in order to give us “the crown of righteouseness” (2 Tim. 4:8). We are waiting for Jesus, the Son of God, raised from the dead by His Father, to come from heaven (1 Thess. 1:10). He who offered Himself once “to bear the sins of many” will bring salvation to those who await His coming (Heb. 9:28).

 

၂. မြင်နိုင်ပြီး ကြားနိုင်သော ခရစ်တော်၏ ဒုတိယလာခြင်းသည် ကိုယ်တိုင်ဖြစ်သည်ဆိုလျှင် မြင်နိုင်ရမည်သာဖြစ်သည်။ ကျမ်းချက်သစ်ကျမ်းတွင် ကိုယ်တော်၏ပြန်လာခြင်းကို ဖော်ပြရန် သုံးစွဲထားသော အသုံးအနှုန်းများဖြစ်သည့် အပေါကလစ် (apokalypsis)၊ ဧပီဖနီယာ (epiphaneia) နှင့် ပါရုဆီယာ (parousia) တို့သည် ယေရှုကိုယ်တော်တိုင် ကြေညာခဲ့သည်ကို သက်သေခံထားသည်။ ကမ္ဘာ့လူမျိုးအားလုံးသည် ကိုယ်တော်ကို မြင်ရလိမ့်မည် (မသဲ ၂၄:၃၀)။ ယောဟန်က ပိုမိုတိကျစွာ ဖော်ပြထားသည်။ “မျက်စိရှိသမျှသည် ကိုယ်တော်ကို မြင်ရကြလိမ့်မည်” (ဗျာ ၁:၇)။ ကိုယ်တော်၏ပြန်လာခြင်းနှင့်အတူ မဖြစ်မနေ သတိပြုမိစရာ ကြောက်မက်ဖွယ် စကြဝဠာဆိုင်ရာ နိမိတ်လက္ခဏာများ ပါဝင်လိမ့်မည် (လု ၂၁:၂၅–၂၇)။ ယေရှုသည် တမန်တော်များကို ဒုတိယလာခြင်းသည် လျှို့ဝှက်၍ ဖုံးကွယ်ထား၍ နက်နဲသောပုံစံဖြစ်သည်ဟု ယုံကြည်စေရန် ကြိုးစားမည့် လိမ်ညာဟောပြောသူများအကြောင်း သတိပေးခဲ့သည်။ သို့ရာတွင် အမှန်မှာ မည်သည့်နေရာမှပင် မြင်နိုင်သော လာခြင်းဖြစ်သည်။ မိုးကြိုးပစ်သံကဲ့သို့ မိုဃ်းတိမ်ကို ဆုတ်ဖြဲ၍ လင်းသည်နှင့်တူလိမ့်မည် (မသဲ ၂၄:၂၆၊ ၂၇)။

2. Visible and Audible

If the Second Coming is personal, it cannot but be visible. The terms apokalypsis, epiphaneia, and parousia, employed by the NT to describe His return, testify to what Jesus Himself announced: All nations of the earth will see Him (Matt. 24:30). John is more specific: “Every eye will see him” (Rev. 1:7). His return will be accompanied by terrifying cosmic signs impossible to ignore (Luke 21:25–27). Jesus warned His disciples about false prophets who would try to lead them to believe that the Second Coming would be hidden, veiled, mysterious, whereas it will be visible from all points of view. It will be like a flash of lightning rending the clouds (Matt. 24:26, 27).

 

ယေရှုသည် ကိုယ်တော်၏ဘုန်းအသရေကို ထင်ရှားစေရန် လာတော်မူမည် (တိ ၂:၁၃)၊ ကိုယ်တော်၏သန့်ရှင်းသူများက ချီးမွမ်းကြည်ညိုရန် (၂သက် ၁:၁၀)။ မီးလျှံဖြင့် လာ၍ ဘုရားသခင်ကို မသိကျွမ်းသူများကို သတ်တော်မူလိမ့်မည် (၂သက် ၁:၇၊ ၈)။ ယေရှု၏ ဒုတိယလာခြင်းကို မမြင်နိုင်သော၊ နက်နဲသောအဖြစ်အပျက်အဖြစ် လျှော့ချရန် ကြိုးစားခြင်းသည် ကျမ်းချက်သစ်တစ်ခုလုံး၏ သက်သေခံချက်နှင့် ဆန့်ကျင်သည်။ ယေရှု၏လာခြင်းသည် လူသိရှင်ကြား၊ တံပိုးမကြီးသံဖြင့် ကြေညာခံရမည်ဖြစ်သည်။ ရှေးခေတ်ဘုရင်များ ရောက်ရှိလာချိန်၌လည်း ထိုနည်းတူဖြစ်ခဲ့သည် (၁သက် ၄:၁၆၊ မသဲ ၂၄:၃၁)။ ဤ၌ လျှို့ဝှက်ခြင်းဟူ၍ လုံးဝမရှိချေ။

Jesus is coming to manifest His glory (Titus 2:13), to be admired by His saints (2 Thess. 1:10). He will appear in a flaming fire, to slay those who do not know God (verses 7, 8). Any attempt to reduce the second advent of Jesus to an invisible and mysterious event is contrary to the testimony of the whole NT. Jesus’ coming will be public, announced by a loud trumpet, as was the arrival of ancient kings (1 Thess. 4:16; Matt. 24:31). There is no secrecy here.

 

၃. ဘုန်းတန်ခိုးနှင့် အောင်ပွဲခံခြင်း ပထမအကြိမ်လာခြင်းသည် နှိမ့်ချခြင်းဖြစ်ခဲ့လျှင် ဒုတိယလာခြင်းသည် ဆန့်ကျင်ဘက်အားဖြင့် ဘုန်းတန်ခိုးနှင့် ပြည့်စုံစွာ ဖြစ်လိမ့်မည်။ ခရစ်တော်သည် ကောင်းကင်တိမ်တိုက်များနှင့်အတူ တန်ခိုးနှင့် ဘုန်းအသရေအား ဆောင်လျက် လာတော်မူမည် (မသဲ ၂၄:၃၀)၊ ကောင်းကင်တမန်များနှင့်အတူ (၂သက် ၁:၇)။ ဘုရင်များတဘုရင်၊ သခင်များတသခင်အဖြစ် ပြန်လာတော်မူမည် (ဗျာ ၁၉:၁၆)၊ ရန်သူအားလုံးကို အောင်မြင်စွာ နှိမ့်ချထားသည် (၁ကော ၁၅:၂၅)။

3. Glorious and Triumphant

If the First Coming was one of humiliation, the Second Coming, on the contrary, will take place in glory. Christ will come in the clouds of heaven, with power and glory (Matt. 24:30), accompanied by angels (2 Thess. 1:7). He will return as King of kings and Lord of lords (Rev. 19:16), victorious over all His enemies (1 Cor. 15:25).

 

လောကီသားများသည် ပစ္စုပ္ပန်နှင့် အနာဂတ်ကို မသေချာမရေရာမှုကြောင့် စိုးရိမ်ပူဆွေးမှုထဲ၌ နေထိုင်ကြသည်။ ဓမ္မပညာသည် သေပြီးနောက် အသက်ရှင်ခြင်းသို့သာ လျှော့ချ၍ နောက်ဆုံးအရာများဆိုင်ရာ သွန်သင်ချက်ဖြင့် ဤစိုးရိမ်ပူဆွေးမှုကို ငြိမ်းအေးစေနိုင်မည် မဟုတ်ချေ။ တစ်ဦးချင်းစီ၏ အဆုံးသတ်ကို ကျော်လွန်၍ သမိုင်း၏အနာဂတ်နှင့်ပတ်သက်သော မေးခွန်းကို ကျမ်းစာသည် ခရစ်တော်၏ ဘုန်းတန်ခိုးနှင့် ဒုတိယလာခြင်းကို ကြေညာခြင်းဖြင့် ဖြေဆိုထားသည်။ ခရစ်ယာန်၏အနာဂတ်သည် ကယ်တင်ရှင်၏ ဘုန်းတန်ခိုးနှင့်ပြည့်စုံသော ဒုတိယလာခြင်း၏ မျှော်လင့်ချက်ဖြင့် ချီးမြှောက်ခံရသည်။ ဤသည်မှာ ခရစ်ယာန်အားလုံး၏ မျှော်လင့်ချက်ဖြစ်သည် (၁တိ ၁:၁)။

The world lives in anguish from uncertainty about the present and future. Theology cannot appease this uneasiness by reducing eschatology to survival after death. Beyond the end of each individual, Scripture has answered the question on the future of history by announcing the second advent of Christ in glory. The Christian’s future is enhanced by the glorious prospect of the Saviour’s second coming, the hope of all Christians (1 Tim. 1:1).

 

၄. ကပ်ဘေးဆိုးကြီးဖြစ်ခြင်း ဤကမ္ဘာ့အဆုံးသတ်ကို ကျမ်းဟောင်းတွင် ကြိုတင်ကြေညာထားပြီးဖြစ်သည်။ ကျမ်းချက်သစ်သည် ဤအဆုံးသတ်ကို ခရစ်တော်၏ ဒုတိယလာခြင်းနှင့် ဆက်စပ်ထားသည် (မသဲ ၁၃:၄၀၊ ၄၁)။ ဒံယေလအရ တောင်မှ ဖြတ်ယူထားသော ကျောက်တုံးသည် ဤကမ္ဘာ၏ နိုင်ငံအားလုံးကို အမှုန့်ဖြစ်အောင် လုပ်ပစ်လိမ့်မည် (ဒံ ၂:၄၄)။ ရေလွှမ်းမိုးခြင်းက ရေလွှမ်းမိုးမတိုင်မီ ကမ္ဘာကို ဖျက်ဆီးခဲ့သည်နှင့်အတူတူ၊ ခရစ်တော်၏လာခြင်းသည် ကောင်းကင်များကို “ဆူညံသံကြီးဖြင့် ပျက်စီးစေ၍” မြေကြီးကို မီးလောင်ကျွမ်းစေလိမ့်မည် (၂ပေ ၃:၁၀)။ ဘုရားသခင်သည် “ကောင်းကင်သစ်မြေသစ်” ကို တည်ထောင်လိုတော်မူသောကြောင့် (ဗျာ ၂၁:၁) ယခုကျွန်ုပ်တို့သိသော ဤကမ္ဘာ၏အဆုံးသတ်သည် ကမ္ဘာလုံးဆိုင်ရာ ဖြစ်ရုံမျှမက စကြဝဠာအတိုင်းအတာရှိသော ဖြစ်ရပ်ဖြစ်သည်။

4. Cataclysmic

The end of this world had already been announced in the OT. The NT associates this end with Christ’s second coming (Matt. 13:40, 41). According to Daniel, the stone cut from the mountain will reduce all the kingdoms of the world to nothing (Dan. 2:44). In the same way that the Flood annihilated the antediluvian world, so the coming of Christ will cause the heavens to “pass away with a loud noise” and the earth to be burned up (2 Peter 3:10). Because God wants to establish “a new heaven and a new earth” (Rev. 21:1), the end of this world as we now know it is not only a worldwide phenomenon, it has cosmic dimensions.

 

၅. ရုတ်တရက်ဖြစ်ခြင်း ဒုတိယလာခြင်း၏ လွန်ကဲသောသဘောကို ၎င်း၏ရုတ်တရက်ဖြစ်ခြင်းဖြင့် ထပ်မံအလေးပေးထားသည်။ လူများသည် မထင်မှတ်ဘဲ အံ့အားတသင့်ဖြစ်ကြလိမ့်မည်။ ယေရှုသည် တမန်တော်များကို သတိပေးရန် ဥပမာများစွာ သုံးစွဲခဲ့သည်။ ညအချိန် ခိုးသမားကဲ့သို့ (မသဲ ၂၄:၄၂–၄၄၊ လု ၁၂:၄၀၊ နှိုင်းယှဉ် ၁သက် ၅:၂၊ ၄၊ ၂ပေ ၃:၁၀)၊ မင်္ဂလာဆောင်သတို့သားနှင့် အပျိုများ ၁၀ ယောက် (မသဲ ၂၅:၁–၁၃)၊ ရေလွှမ်းမိုးခြင်းနှင့် ရေလွှမ်းမိုးမတိုင်မီ ကမ္ဘာ (မသဲ ၂၄:၃၈၊ ၃၉)။ တမန်တော်ပေါလုက ကိုယ်ဝန်ဆောင်မိန်းမကို ရုတ်တရက်ဝေဒနာဖြစ်ခြင်း ဥပမာကို ထည့်သွင်းဖော်ပြထားသည် (၁သက် ၅:၃)။

5. Sudden

The transcendental character of the Second Coming is underlined again by its suddenness. Men and women will be taken by surprise. Jesus employed several metaphors to warn the disciples about this: the thief in the night (Matt. 24:42–44; Luke 12:40; cf. 1 Thess. 5:2, 4; 2 Peter 3:10), the bridegroom and the 10 virgins (Matt. 25:1–13), the Flood and the pre-Flood world (24:38, 39). The apostle Paul adds to this the figure of labor pains coming upon a pregnant woman (1 Thess. 5:3).

 

ဤပုံဥပမာများသည် လျှို့ဝှက် သို့မဟုတ် မမြင်နိုင်သော ဒုတိယလာခြင်းကို ညွှန်ပြခြင်းမဟုတ်ဘဲ ရုတ်တရက်၊ မထင်မှတ်ဘဲ ဖြစ်ပွားလာမည်ကို ကြေညာထားခြင်းဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် တမန်တော်များကို နိုးကြားနေရန် ခေါ်ဆိုထားသည် (မသဲ ၂၅:၁၃၊ ၂၄:၄၂)။ “သင်တို့လည်း အသင့်ရှိကြလော့။ လူသားသည် သင်တို့မမျှော်လင့်သော အချိန်၌ လာလိမ့်မည်” ဟု ယေရှုမိန့်တော်မူသည် (မသဲ ၂၄:၄၄)။

Far from suggesting a secret or invisible Second Coming, these images announce it as breaking upon the scene of action in a sudden and unexpected way. For this reason the disciples were called upon to be watchful (Matt. 25:13; 24:42). “You also must be ready,” said Jesus, “for the Son of man is coming at an hour you do not expect” (24:44).

 

ယေရှုနှင့် ပေါလုတို့ သုံးစွဲခဲ့သော ပုံဥပမာများတွင် လာမည့်အချိန်ကို တစ်ခွန်းမျှ မဖော်ပြထားချေ။ အိမ်ရှင်သည် ခိုးသမားမည်သည့်အချိန် လာမည်ကို မသိ၊ အပျိုများသည် သတို့သားမည်သည့်အချိန် ရောက်မည်ကို မသိ၊ ကိုယ်ဝန်ဆောင်မိန်းမသည် ဝေဒနာမည်သည့်အချိန် စမည်ကို မသိချေ။ ထိုနေ့အချိန်ကို မည်သူမျှ မသိ၊ ကောင်းကင်တမန်များပင် မသိ၊ သားတော်ပင် မသိ၊ ခမည်းတော်သာလျှင် သိတော်မူသည် (မသဲ ၂၄:၃၆၊ မာ ၁၃:၃၂)။ တမန်တော်များကို အတိအကျအချိန်ကို မသိစေခဲ့ချေ (တမန် ၁:၆၊ ၇)။

The figures employed by Jesus and Paul do not even mention the time when the Advent will take place: The master of the house does not know when the thief will come; the virgins do not know when the bridegroom will arrive; the woman wonders when the pain will start. No one knows the moment, neither the angels, nor even the Son (Matt. 24:36), but only the Father (Mark 13:32). The disciples are not informed about the precise time (Acts 1:6, 7; RH Aug. 16, 1887; 1T 72).

 

သို့ရာတွင် ယေရှုသည် ကိုယ်တော်၏လာခြင်းကို ကြိုလျှံ၍ နိမိတ်လက္ခဏာများ ပေးထားသည်။ ရက်စွဲကို တွက်ချက်နိုင်ရန် မဟုတ်၊ တမန်တော်များ၏အာရုံကို ထိန်းသိမ်းရန်၊ နိုးကြားနေစေရန်သာ ဖြစ်သည် (၁သက် ၅:၄–၆)။ အိမ်ရှင်သည် ညနေ၊ သန်းခေါင်၊ ကြက်သီးချိန်၊ နံနက်စောစောတွင် လာမည်ကို မည်သူမျှ မသိ၊ သို့ရာတွင် ရုတ်တရက်လာသောအခါ အိပ်ပျော်နေခြင်း မဖြစ်ရန် (မာ ၁၃:၃၅၊ ၃၆)။ အရေးကြီးသော အဖြစ်အပျက်များသည် ကိုယ်တော်၏လာခြင်းကို ကြိုတင်ကြေညာပြီးဖြစ်သည် (မာ ၁၃:၂၈၊ ၂၉)။ ဤနိမိတ်လက္ခဏာများကို အာရုံစိုက်ရန် အရေးကြီးသည်။

However, Jesus has provided signs to herald His coming, not to allow a calculation of the date of the coming, but to sustain the disciples’ attention, to keep them awake (1Thess. 5:4–6). Nobody knows if the master will come in the evening, at midnight, at cockcrow, or in the morning; however, no one should be sleeping when He arrives suddenly (Mark 13:35, 36) because important events have already announced His coming (Mark 13:28, 29). It is important to be attentive to these signs.

 

ဃ။ ဒုတိယလာခြင်း၏ နိမိတ်လက္ခဏာများ ခရစ်တော်၏ လာခြင်းမျှော်လင့်ချက်နှင့်ပတ်သက်၍ လေ့လာရာတွင် ဆမ်မျူယဲ ဘက်ကီယော့ချီ (Samuele Bacchiocchi) သည် ဒုတိယလာခြင်း၏ နိမိတ်လက္ခဏာများကို စာမျက်နှာပေါင်းများစွာ အသုံးပြုရေးသားခဲ့သည် (၁၁၃–၂၆၂)။ ဤသည်မှာ ခရစ်တော်ကိုယ်တိုင် သံလွင်တောင်ပေါ်တွင် ဟောကြားခဲ့သော နိမိတ်လက္ခဏာများကို အလေးပေးခဲ့သည်နှင့် ကိုက်ညီသည် (မသဲ ၂၄၊ မာ ၁၃၊ လု ၂၁)။ ဒုတိယလာခြင်းကို စောင့်မျှော်နေသော ယုံကြည်သူသည် နိမိတ်လက္ခဏာများတွင် မျှော်လင့်ချက်ကို တွေ့ရှိသည်။ ပရောဖက်ပြုချက်များကို တမန်တော်များ၏ ယုံကြည်ခြင်းကို ခိုင်ခံ့စေရန် ပေးထားသည်နှင့်အညီ (ယော ၁၃:၁၉၊ ၁၄:၂၉)၊ နိမိတ်လက္ခဏာများသည် ယုံကြည်သူများကို အားဖြည့်ပေးသည်။ ပေါလုနှင့်အတူ “ကယ်တင်ခြင်းသည် ယခင်ကျွန်ုပ်တို့ ပဌမယုံကြည်စဉ်ကထက် ယခုပိုမိုနီးကပ်လာပြီ၊ ညဉ့်သည် ကုန်လွန်သွားပြီ၊ နေ့သည် နီးလုပြီ” ဟု အသိအမှတ်ပြုနိုင်ကြသည် (ရော ၁၃:၁၁၊ ၁၂)။ နိမိတ်လက္ခဏာများသည် သဘာဝတွင်၊ လူမျိုးများအကြား၊ လူသားများ၏ နှလုံးသားထဲ၌ ဖြစ်ပွားရမည်။ သို့ရာတွင် နိမိတ်လက္ခဏာများကို မဖော်ပြမီ ဒုတိယလာခြင်း၏အချိန်ကို သတ်မှတ်ရန် အသုံးပြုခဲ့သော ရှုပ်ထွေးဖွယ် ကျမ်းချက်များကို အရင်ဆုံး ဆန်းစစ်သင့်သည်။

F. The Signs of the Second Coming

In his study of the Advent hope, Samuele Bacchiocchi has dedicated many pages to the signs of the second coming of Christ (113–262). This is in harmony with the emphasis Christ Himself gave to the signs in His Olivet discourse (Matt. 24; Mark 13; Luke 21). The believer waiting for the Second Coming finds hope in the signs. As the prophecies were given to strengthen the faith of the disciples (John 13:19; 14:29), the signs energize the believers, who recognize with Paul that “salvation is nearer to us now than when we first believed; the night is far gone, the day is at hand” (Rom. 13:11, 12).

The signs were to take place in nature, among nations, and in the hearts of human beings. However, before addressing the signs, certain puzzling verses that have been used to set a time for the Second Coming should be examined.

 

၁. အချို့သော ခက်ခဲသော ကျမ်းချက်များ မဿဲကျမ်းမှ ကျမ်းပိုဒ်သုံးချက်ကို နားလည်မှားခြင်းကြောင့် ယေရှုသည် ဒုတိယလာခြင်းကို အလွန်မကြာမီ မျှော်လင့်ခဲ့သည်ဟု အချို့က အကြံပြုခဲ့ကြသည်။ ထိုလာခြင်း မဖြစ်ပွားခဲ့သဖြင့် ကျမ်းစာ၏ ယုံကြည်လောက်မှုကို ငြင်းပယ်ခဲ့ကြသည်။ ဤကျမ်းချက်များကို ဆန်းစစ်ခြင်းဖြင့် နိမိတ်လက္ခဏာများ၏ တကယ့်အဓိပ္ပာယ်ကို ရှင်းလင်းပေးနိုင်လိမ့်မည်။

1. Some Difficult Texts

The misunderstanding of three texts in Matthew has caused some to suggest that Jesus expected a very early time for the Second Coming. Since the Advent did not occur then, the reliability of Scripture is negated. An examination of these passages should clarify the true meaning of the signs in these verses.

 

က. မသဲ ၁၀:၂၃ “တစ်မြို့၌ သင်တို့ကို ညှဉ်းဆယ်လျှင် အခြားမြို့သို့ ပြေးလော့။ ငါအမှန်ဆိုသည်ကား၊ လူသားသည် လာမှီရောက်မှီ ဣသရေလအရပ်၌ရှိသမျှသော မြို့ရွာအားလုံးကို သင်တို့ မကံ့တရော့” ဤကျမ်းချက်သည် ခရစ်တော်ပြန်လာမည့်အချိန်သည် မကြာမီ ဖြစ်လိမ့်မည်ဟု ထင်ရှားစေသည်။ နှစ်ပေါင်း ၂၀၀၀ နီးပါး နှောင့်နှေးခြင်းကို ဆက်စပ်ရန် ကြိုးစားရာတွင် အချို့က လူသား၏လာခြင်းသည် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း သို့မဟုတ် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော် သွန်းလောင်းခြင်းကို ဆိုလိုသည်ဟု အကြံပြုခဲ့ကြသည်။ အချို့က မဿဲ၏ ခရစ်ယာန်အသိုင်းအဝိုင်း၏ ဆန္ဒကို ဖော်ပြခြင်းဟု ယူဆခဲ့ကြသည်။ မသဲ ၂၄ တွင် ခရစ်တော်သည် ယေရုရှလင်မြို့ ပျက်စီးခြင်းပရောဖက်ပြုချက်ကို ကမ္ဘာပျက်စီးခြင်းဟောင်းကြားချက်နှင့် ရောနှောထားသည်။ ဤသည်မှာ ပရောဖက်ပြုချက်များစွာ၏ ထူးခြားချက်ဖြစ်သည်။ ကျမ်းဟောင်းတွင် ကမ္ဘာ့တရားစီရင်ခြင်းကို ဧဒုံ (ဟေရှာ ၃၄:၅–၁၅၊ ယေရမ ၄၉:၇–၂၂) သို့မဟုတ် အာရှူရိ (နာဟုံ ၃:၁၈၊ ၁၉) အပေါ် ကျရောက်သော တရားစီရင်ခြင်းနောက်ကွယ်တွင် ထားရှိသည်နှင့်အတူတူ၊ ဤအခန်းတွင်လည်း ကမ္ဘာ့တရားစီရင်ခြင်းကို ယေရုရှလင်အပေါ် တရားစီရင်ခြင်းနှင့် ရောနှောထားပုံရသည်။ ဤနေရာ၌ ဣသရေလဟူသော စကားလုံးကို ပထဝီနှင့် နိုင်ငံရေးအဓိပ္ပာယ်ဖြင့် မသုံးဘဲ လူမျိုးဟူသော အဓိပ္ပာယ်ဖြင့် သုံးထားပုံရသည်။ ဤကျမ်းချက်ကို နှစ်ထပ်ပရောဖက်ပြုချက်အဖြစ် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုနိုင်သည်။ ဧဝံဂေလိတရားဟောပြောခြင်းသည် ကာလကုန်ဆုံးချိန်အထိ ဆက်လက်ဖြစ်ပွားမည်၊ တစ်ခါတစ်ရံ ဒုက္ခညှဉ်းဆီမှုများနှင့် လိုက်ပါလာမည်။ ထို့ကြောင့် ဣသရေလကို ကျယ်ပြန့်သော အဓိပ္ပာယ်ဖြင့် ယူဆပြီး တပည့်များကို ယုံကြည်သူအားလုံးဟု နားလည်ပါက၊ ဟောပြောခြင်းလုပ်ငန်းသည် ဒုတိယလာခြင်းအထိ ဆက်လက်ဖြစ်ပွားနေမည်ဖြစ်သည်။ ရက်စွဲမည်သို့ပင်ရှိစေကာမူ။

a.Matthew 10:23. “When they persecute you in one town, flee to the next; for truly, I say to you, you will not have gone through all of the towns of Israel, before the Son of man comes.”

This text would seem to indicate that only a short time would elapse before Christ’s return. In an attempt to relate this saying to the delay of nearly 2,000 years, some have suggested that the coming of the Son of man was in reality the resurrection or the outpouring of the Holy Spirit. Others have taken this as an expression of the wishes of Matthew’s Christian community.

In Matthew 24 Christ blends the prophecy of the destruction of Jerusalem with the prediction of the end of the world. This apparent merging of the particular with the general is characteristic of many eschatological prophecies. Just as the judgment of the world in the OT is considered against the background of judgments pronounced on Edom (Isa. 34:5–15; Jer. 49:7–22) or Assyria (Nahum 3:18, 19), so in this chapter, the judgment of this world is apparently merged with the judgment of Jerusalem.

In this passage the term Israel seems to have been used not in either a geographical or political sense but rather with reference to people. This passage can be interpreted as a double prediction: the spread of the gospel would take place until the very end of time, and it would be accompanied at times by trouble and persecution. Thus, if Israel is taken as a broad term and disciples are understood as all believers, the process of preaching goes on until the Second Coming, regardless of its date.

 

ခ. မသဲ ၁၆:၂၈ “ငါအမှန်ဆိုသည်ကား၊ ဤနေရာ၌ ရပ်နေကြသော သူအချို့သည် လူသားသည် မိမိနိုင်ငံတော်၌ လာသည်ကို မမြင်မီ လုံးဝမသေကြချေ” ခရစ်ယာန်အဖများနှင့် ခေတ်အဆက်ဆက် ပညာရှင်များအတွက် ယေရှုသည် ဤနေရာ၌ အသွင်ပြောင်းခြင်းကို ရည်ညွှန်းတော်မူခြင်းဖြစ်သည်။ မသဲ ၁၇:၁ တွင် ဖော်ပြထားသည်နှင့်အညီ။ မသဲ ၁၆:၂၁–၂၈ တွင် ယေရှုသည် ကိုယ်တော်၏သေခြင်းကို ကြိုတင်ဟောကြားပြီး တပည့်များအတွက် နောက်လိုက်ခြင်း၏တန်ဖိုးကို ဖော်ပြထားသည်။ ထို့နောက် ကိုယ်တော်၏ ဘုန်းအောင်ပွဲ၏ သေချာမှုကို အားပေး၍ သူတို့ဘဝတွင် အချို့သည် ကိုယ်တော်၏ဘုန်းကို မြင်ရလိမ့်မည်ဟု အတည်ပြုတော်မူသည်။ မသဲက ခြောက်ရက်အကြာတွင် အသွင်ပြောင်းခြင်း ဖြစ်ပွားခဲ့သည်ဟု ချက်ချင်းမှတ်တမ်းတင်ထားသည်။ တပည့်များသည် ကိုယ်တော်၏ ဘုန်းတန်ခိုးကို မျက်မြင်သက်သေခံခဲ့ကြသည်ကို ၂ပေ ၁:၁၆–၁၈ တွင် အတည်ပြုထားသည်။ အသွင်ပြောင်းခြင်းသည် ဒုတိယလာခြင်းနှင့် အချို့အင်္ဂါရပ်များ ဆင်တူသည်။ အမြင့်နေရာ၌ ဖြစ်ပွားပြီး တောက်ပသော တိမ်တိုက်နှင့် လိုက်ပါသည် (မသဲ ၁၇:၁၊ ၅၊ ၂၆:၆၄၊ နှိုင်းယှဉ် ဒံ ၇:၁၃)။

b.Matthew 16:28. “Truly, I say to you, there are some standing here who will not taste death before they see the Son of man coming in his kingdom.”

For the Church Fathers and many scholars through the centuries, Jesus was referring here to the Transfiguration, as indicated by Matthew 17:1. In Matthew 16:21–28, Jesus announces His death and sets forth the cost of discipleship for His followers. He then encourages them by affirming the certainty of His glorious victory: some would see His glory in their lifetime. Immediately Matthew notes that the Transfiguration took place only six days later.

That the disciples were eyewitnesses to His majesty is corroborated in 2 Peter 1:16–18. Certainly the Transfiguration shares certain features with the Second Coming: it occurs in a high place and is accompanied by a bright cloud (Matt. 17:1, 5; 26:64; cf. Dan. 7:13).

 

ဂ. မသဲ ၂၄:၃၄ “ငါအမှန်ဆိုသည်ကား၊ ဤအရာအားလုံး မပြည့်စုံမီ ဤမျိုးဆက်သည် လုံးဝမကွယ်ပျောက်ရ” ဒုတိယလာခြင်း၏အချိန်နှင့်ပတ်သက်၍ နားလည်မှားခြင်းသည် “မျိုးဆက်” (genea) ဟူသော စကားလုံး၏ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်မှ ဖြစ်ပေါ်လာခြင်းဖြစ်သည်။ genea ဟူသော စကားလုံးသည် သားစဉ်မြေးဆက် သို့မဟုတ် ဖခင်မွေးဖွားပြီးသား သားဖွားချိန်ကာလကို ဆိုနိုင်သည်။ ခေတ်ကာလ သို့မဟုတ် အချိန်ကာလကိုလည်း ဆိုနိုင်သည်။ ဤဂရိစကားလုံးသည် ဟေဗြဲစကား dôr နှင့် ကိုက်ညီပြီး လူတစ်စု သို့မဟုတ် လူတစ်မျိုးကို ဖော်ပြရာတွင် မကြာခဏ သုံးစွဲသည်။ “ခေါင်းမာပြီး ပုန်ကန်သော မျိုးဆက်” (ဆာ ၇၈:၈) သည် တစ်ခေတ်တည်းသာ မဟုတ်ချေ။ သုတ္တံကျမ်း ၃၀:၁၁–၁၄ (KJV) တွင် စာပိုဒ်တစ်ခုစီ၏ အစပိုင်းစကားလုံးသည် dôr “မျိုးဆက်” ဖြစ်ပြီး RSV က “ဤသို့လူမျိုးရှိသည်” ဟု ဘာသာပြန်ထားသည်။ ဤနေရာ၌ “မျိုးဆက်” သည် လူတစ်မျိုး၊ အသက်အရွယ်တစ်ခု မဟုတ်ချေ။ ကျမ်းဟောင်း အသုံးအနှုန်းနှင့် ကိုက်ညီစွာ ယေရှုသည် “ဤမျိုးဆက်” ဟူသော စကားလုံးကို အချိန်ဆိုင်ရာ အဓိပ္ပာယ်မပါဘဲ ဆိုးယုတ်သော လူတစ်မျိုးကို ရည်ညွှန်းရန် သုံးစွဲခဲ့သည်။ ဆိုးယုတ်သော မျိုးဆက်တွင် ဆိုးယုတ်သော အရည်အသွေးများ မျှဝေထားသူအားလုံး ပါဝင်သည် (မသဲ ၁၂:၃၉၊ ၁၆:၄၊ မာ ၈:၃၈)။ ဤကျမ်းချက်တွင် “မျိုးဆက်” ကို အချိန်ဆိုင်ရာ အဓိပ္ပာယ်ဖြင့် ယူဆပါက အကြောင်းအရာတွင် ပေးထားသော အချိန်ဘောင်ကို လေးစားရမည်။ မသဲ ၂၄:၃၄ တွင် ယေရှုသည် နောက်ဆုံးကာလ အဖြစ်အပျက်များကို ပြောနေသည်။ ထို့ကြောင့် အချိန်ဆိုင်ရာ မျိုးဆက်ဆိုလျှင် ကာလနောက်ဆုံးတွင် အသက်ရှင်နေကြသူများ၏ မျိုးဆက်ကို ဆိုလိုခြင်းဖြစ်ပြီး ယေရှုဟောပြောနေစဉ် မျိုးဆက်ကို မဟုတ်ချေ။ ယေရှုကိုယ်တိုင် ကိုယ်တော်၏စကားများကို ကိုယ်တော်၏လာခြင်းအချိန်သတ်မှတ်ရန် အသုံးမပြုရန် ရှင်းလင်းစေခဲ့သည်။ “ထိုနေ့အချိန်ကို ကောင်းကင်တမန်မျှမသိ၊ သားတော်မျှမသိ၊ ခမည်းတော်သာလျှင် သိတော်မူသည်” ဟု မိန့်တော်မူခဲ့သည် (မသဲ ၂၄:၃၆)။ ဤသည်မှာ နေ့သို့မဟုတ် နာရီမသိနိုင်သော်လည်း ခုနှစ်ကို သိနိုင်သည်ဟု အချို့က ပြောဆိုခြင်းနှင့် မကိုက်ညီချေ။ ယေရှုသည် ကိုယ်တော်၏လာခြင်းအချိန်ကို ကိုယ်တော်၏ခေတ်တွင်ဖြစ်စေ၊ ဝေးကွာသောအနာဂတ်တွင်ဖြစ်စေ ဘယ်နေရာတွင်မျှ ညွှန်ပြတော်မူခဲ့ခြင်း မရှိချေ။

c.Matthew 24:34. “Truly, I say to you, this generation will not pass away till all these things take place.”

The misunderstanding regarding the time of the Second Coming derives from the interpretation of the word “generation.” The word genea can refer to descent or the time between the birth of a father and his son. It also refers to an age, a time period. The Greek word corresponds to the Hebrew dôr, which is often used to designate a group or class of people: “a stubborn and rebellious generation” (Ps. 78:8) is not limited to one age group. In Proverbs 30:11–14 (KJV) the beginning word of each verse is dôr, “generation”; the RSV correctly translates “there are those who,” for here “generation” refers to a kind of people, not an age group.

In harmony with this OT usage, Jesus would have used the term “this generation” without a temporal meaning, to refer to a class of people. The evil generation would include all who share evil characteristics (Matt. 12:39; 16:4; Mark 8:38).

If the word “generation” is given a temporal meaning in this passage, care should be taken to respect the time frame given in the context. In Matthew 24:34 Jesus is speaking of final events. Thus, the temporal generation would be that of those living at the end-time, not the one to which Jesus was speaking.

Jesus Himself made it clear that His words were not to be taken as setting a time for His coming. He said, “But of that day and hour no one knows, not even the angels of heaven, nor the Son, but the Father only” (Matt. 24:36). This would not fit with the claim of some that although the day or the hour cannot be known, the year may be ascertained. Nowhere did Jesus suggest a time for His coming, either in His time or in the distant future.

 

မာကု၏ ယေရှု၏ ပရောဖက်ဟောကြားချက် (မာ ၁၃) တွင် ခရစ်တော်သည် တမန်တော်များ၏ခေတ်အတွင်း ပရောဖက်ပြုချက်အားလုံး ပြည့်စုံမည်ဟု မမျှော်လင့်ခဲ့သည်မှာ ရှင်းလင်းသည်။ ယေရှုမိန့်တော်မူသည်မှာ “အဆုံးမဟုတ်သေး” (အခြား ၇)၊ “ဤသည်မှာ ဝေဒနာစတင်ခြင်းသာ ဖြစ်သည်” (အခြား ၈)၊ “ဧဝံဂေလိတရားကို လူမျိုးတကာသို့ အရင်ဟောပြောရမည်” (အခြား ၁၀)၊ “နောက်ဆုံးထိ သည်းခံသူသည် ကယ်တင်ခြင်းရလိမ့်မည်” (အခြား ၁၃)။ နောက်ဆုံး၌ ရွေးကောက်ခံသူများကို “မြေကမ္ဘာစွန်းမှ ကောင်းကင်စွန်းအထိ” စုဝေးစေမည် (အခြား ၂၇) ဟူ၍ ကမ္ဘာလုံးဆိုင်ရာ ဧဝံဂေလိဟောပြောခြင်း၏ ရလဒ်ကို ညွှန်ပြထားသည်။

In Mark’s version of Jesus’ prophetic sermon (Mark 13) it is clear that Christ did not expect that all of the prophecy would be fulfilled during the time of the apostles. Jesus said: “The end is not yet” (verse 7); “This is but the beginning of the birth-pangs” (verse 8); “The gospel must first be preached to all nations” (verse 10); “He who endures to the end will be saved” (verse 13). Finally, the elect would be gathered “from the ends of the earth to the ends of heaven” (verse 27), suggesting the results of worldwide evangelism.

 

ဤကျမ်းချက်သုံးချက်ကို ဒုတိယလာခြင်း၏အချိန်သတ်မှတ်ရန် အခြေခံအဖြစ် အသုံးမပြုနိုင်ချေ။ ဒုတိယလာခြင်း၏ နိမိတ်လက္ခဏာများ တရားမဲ့ဟု သဘောမထားနိုင်ချေ။ နိမိတ်လက္ခဏာများသည် သမိုင်းလုပ်ငန်းစဉ်သည် ရည်ရွယ်ထားသော ရလဒ်သို့ ဦးတည်နေကြောင်း အာမခံချက်ပေးသော နိမိတ်တိုင်မျှော်များဖြစ်ပြီး အဆုံးသတ်အတွက် တိကျသော ပြက္ခဒိန်မဟုတ်ချေ။ နိမိတ်လက္ခဏာများ ပြည့်စုံလာသည်နှင့်အမျှ ယုံကြည်သူသည် မျှော်လင့်ချက်ဖြင့် ပြည့်စုံလာသည်။

None of these three texts can be used as a basis for setting the time of the second coming of Christ. Neither can they be considered as evidence that the signs of the Second Coming are not valid. The signs serve as landmarks, assuring us that the historical process is moving toward its intended goal, without a specific calendar for the end. The believer is filled with hope as the signs are fulfilled.

 

ပရောဖက်ပြုချက်နိမိတ်လက္ခဏာများကို တမန်တော်များ၏ ယုံကြည်ခြင်းကို ခိုင်ခံ့စေရန် (ယော ၁၃:၁၉၊ ၁၄:၂၉)၊ ခေတ်ကာလ၏ အရေးကြီးမှုကို နိုးကြားစေရန် ပေးထားသည်။ ထိုနည်းတူစွာ ကျွန်ုပ်တို့ကိုလည်း နိုးကြားစေပြီး “ယခင်ကျွန်ုပ်တို့ ပဌမယုံကြည်စဉ်ကထက် အဆုံးသည် ယခုပိုမိုနီးကပ်လာပြီ” ဟု နားလည်စေသည် (ရော ၁၃:၁၁)။

The prophetic signs were given to strengthen the faith of the disciples (John 13:19; 14:29), to keep them awake to the importance of the times. Likewise, they keep us alert and aid us in understanding that the end “is nearer to us now than when we first believed” (Rom. 13:11).

 

၂. သဘာဝလောကမ္ဘာအတွင်း နိမိတ်လက္ခဏာများ

“နေ၊ လ၊ ကြယ်များတွင် နိမိတ်လက္ခဏာများ ဖြစ်ပေါ်လာလိမ့်မည်” ဟု ယေရှုက ဟောကြားထားသည် (လုကာ ၂၁:၂၅)။ ထို့ပြင် နေမှောင်သွားလိမ့်မည်၊ လသည် အလင်းမပေးတော့ဘဲ၊ ကြယ်များ ကောင်းကင်မှ ကြွေကျလာလိမ့်မည်၊ ကောင်းကင်ဘုံ၌ရှိသော တန်ခိုးများလည်း လှုပ်ရှားခံရလိမ့်မည်ဟု သတ်မှတ်ပြောဆိုထားသည် (မာကု ၁၃:၂၄-၂၅)။

2. Signs in the Natural World

“And there will be signs in sun and moon and stars,” Jesus foretold (Luke 21:25); He further specified, “the sun will be darkened, and the moon will not give its light, and the stars will be falling from heaven, and the powers in the heavens will be shaken” (Mark 13:24, 25).

 

ယေရှုသည် နေကြတ်၊ လကြတ်မျှသာ ဟောကြားခြင်းမဟုတ်ပေ။ ထိုဖြစ်ရပ်မျိုးသည် ပုံမှန်ဖြစ်ပျက်တတ်သဖြင့် ထူးခြားသော နိမိတ်လက္ခဏာကောင်းတစ်ခု မဖြစ်နိုင်ချေ။ ထို့ပြင် ဤနိမိတ်များသည် အိုလိဗက်တောင်ပေါ်ဟောခဲ့သော တရားဟောချက်၌ အလွန်နက်ရှိုင်းသောနေရာတွင် ရှိသည်။ ကြီးစွာသောဒုက္ခ (မဟာဘေးဒုက္ခ) ပြီးနောက်၊ ခရစ်တော် ထင်ရှားစွာပေါ်ထွန်းတော်မမူမီ ချက်ချင်း ဖြစ်ပေါ်လာမည်ဟု ဆိုထားသည် (မာကု ၁၃:၂၄-၂၆၊ မဿဲ ၂၄:၂၉-၃၀)။ ဤနိမိတ်များသည် အထူးသဖြင့် ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၁၂:၁၃-၁၇ နှင့် ၁၃:၁-၁၀ တို့တွင် ဖော်ပြထားသော လူအများကို ညှဉ်းဆဲသတ်ဖြတ်မည့် လစဉ် ၄၂ လ (၃ နှစ်ခွဲ) ကာလပြီးဆုံးချိန်ကို အမှတ်အသားပြုသည်။

Jesus was not merely announcing future eclipses of the sun and moon. These would not have made good signs because they occur regularly and do not constitute exceptional phenomena. Furthermore, the place these signs occupy in the Olivet sermon should be considered: just after a great tribulation, and just before the appearing of Christ (Mark 13:24–26; Matt. 24:29, 30). These signs were specific, marking the end of the 42 months of persecution, as described in Revelation 12:13–17 and 13:1–10.

 

ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၁၂ နှင့် ၁၃ တို့တွင် ယောဟန်သည် ဒံယေလ ၇-၉ ကို ရည်ညွှန်းထားသည်။ ထိုနေရာ၌ တန်ခိုး၊ ရောမအင်ပါယာမှ ထွက်ပေါ်လာသော ဦးချိုတစ်ခု ဘုရားသခင်နှင့် သူ၏တမန်တော်များကို ဆန့်ကျင်စကားဆိုသည်ကို မြင်သည်။ သမိုင်းဆိုင်ရာ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုသူအများအပြားနှင့်အတူ ဆဋ္ဌမနေ့အဒ်ဗင်တစ်သည် ဤနိုင်ငံရေးနှင့် ဘာသာရေးတန်ခိုးကို ပုပ်ရဟန်းမင်းကြီးအာဏာ (Papacy) ဟု အသိအမှတ်ပြုသည်။ ဤတန်ခိုးသည် ရောမအင်ပါယာပြိုလဲရာမှ ဖြည်းဖြည်းချင်း ပေါ်ထွက်လာခဲ့ပြီး ခရစ်နှစ် ၅၃၈ တွင် ရောမမြို့ဝိုင်းရံခံရမှု ပြေလျော့သွားပြီး အော့စတြိုဂေါသ်မျိုးနွယ်ကို နောက်ပိုင်းတွင် အနိုင်ယူသောအခါ ကြီးစွာသော အားမာန်ရရှိခဲ့သည်။ ၁၂ ရာစုနှစ်ကာလပတ်လုံး ပုပ်ရဟန်းမင်းရောမအာဏာသည် မိမိနှင့် ကွဲလွဲသူများကို ညှဉ်းဆဲခဲ့သည်။ ဒံယေလ ၇:၂၅ ၏ ပရောဖက်ပြုချက်ကို ယောဟန်က ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၁၂:၆၊ ၁၄ တွင် နေ့တစ်နေ့ = နှစ်တစ်နှစ် နိယာမအတိုင်း ပရောဖက်ပြုနေ့ ၁၂၆၀ (နှစ် ၁၂၆၀) ဟု အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခဲ့သည်။ ထိုကာလသည် ခရစ်နှစ် ၁၇၉၈ တွင် ပြီးဆုံးသည်။ ထိုနှစ်တွင် ပြင်သစ်တော်လှန်ရေး၏ အကျိုးသက်ရောက်မှုကြောင့် ရောမကက်သလစ်ဘုရားကျောင်း၏ တန်ခိုးပျက်ပြားသွားခဲ့ပြီး ဗိုလ်ချုပ် L.A. Berthier က ပုပ်ရဟန်းမင်းကြီး Pius VI ကို နှင်ထုတ်ခဲ့သည်။

In Revelation 12 and 13 John is referring to Daniel 7–9, where the prophet sees a horn, a power, coming out from the Roman Empire and speaking against God and His saints. Following a large body of historicist interpreters, Seventh-day Adventists have recognized the Papacy in this political and religious power (4BC 49–54). This power grew slowly from the ruins of the Roman Empire, and received a great impetus about 538, when the siege of Rome was lifted, and the Ostrogoths were subsequently defeated (ibid. 834–838). During 12 centuries the pretensions of papal Rome were such that this power persecuted those who disagreed with it. The prophecy of Daniel 7:25, interpreted by John in Revelation 12:6, 14 as 1260 prophetic days or 1260 years according to the year-day principle (Shea 56–92), locates the end of the prophetic period in 1798. At that time the effects of the French Revolution resulted in a disruption of the power of the Roman Catholic Church, when General L. A. Berthier took Pope PiusVI into exile. (See PFOF 2:749–782.)

 

ထို့ကြောင့် ထိုဖြစ်ရပ်များသည် ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်းတွင် နောက်ဆုံးကာလဆိုင်ရာ မျှော်လင့်ချက်ကို ပြန်လည်နှိုးဆွခဲ့သည်။ ဒံယေလက သင်္ချိုင်းတရားစီရင်ခြင်းကို သားရဲ၏ ဆိုးယုတ်မှုပြီးနောက် ချက်ချင်းဖြစ်ပေါ်လာမည်ဟု သုံးကြိမ်တိုင်တိုင် ဖော်ပြထားသည် (၇:၁၃-၁၄၊ ၂၁-၂၂၊ ၂၆)။ ၁၈ ရာစုနှောင်းပိုင်း ဥရောပတွင် ဖြစ်ပွားခဲ့သော နိုင်ငံရေးနှင့် ဘာသာရေးမငြိမ်မသက်မှုများမှ ကြီးစွာသော နိုးကြားမှုတစ်ခု ပေါ်ပေါက်လာခဲ့ပြီး ယုံကြည်သူများ၏ အာရုံသည် ပရောဖက်ပြုချက်များတွင် ဟောထားသော ကာလနိမိတ်လက္ခဏာများဆီသို့ ရောက်ရှိခဲ့သည်။ ကမ္ဘာပျက်ခါနီးပြီဟု ထင်ရပြီး ထိုဖြစ်ရပ်မတိုင်မီ နိမိတ်လက္ခဏာများကို မှတ်မိလာကြသည်။

It is understandable, therefore, that those events revived eschatological hope around the world. Three times Daniel places the last judgment immediately after the evil doings of the beast (7:13, 14, 21, 22, 26). Out of the political and religious upheavals that shook Europe at the end of the eighteenth century, a great awakening arose, and the attention of believers was directed to the signs of the times prophesied. The end of the world seemed to be near, and the signs preceding that event were recognizable.

 

ယောဟန်အရ ကောင်းကင်ဖြစ်ရပ်များ မပေါ်ပေါက်မီ ကြီးစွာသော ငလျင်တစ်ခု ရှိလာလိမ့်မည် (ဗျာ ၆:၁၂)။ ဗျာဒိတ်ကျမ်းသည် ငလျင်များကို နောက်ဆုံးဖြစ်ရပ်များနှင့် ပုံမှန်ဆက်စပ်ဖော်ပြထားသည် (၈:၅၊ ၁၁:၁၃၊ ၁၉၊ ၁၆:၁၈)။ ကမ္ဘာမြေကိုယ်တိုင်လည်း လူသားများ၏ ကြောက်ရွံ့မှုနှင့် ဝေဒနာကို မျှဝေခံစားနေရသည်ဟု ဆိုလိုသည် (လုကာ ၂၁:၂၅-၂၆)။

The appearance of heavenly phenomena would be preceded, according to John, by a great earthquake (Rev. 6:12). The book of Revelation regularly associates earthquakes with the final events (8:5; 11:13, 19; 16:18), as if the earth itself were sharing in the anguish of human beings who face the fearful prospect of coming events (Luke 21:25, 26).

 

က. လစ်စဘွန်းငလျင်။ ၁၇၅၅ ခုနှစ် နိုဝင်ဘာလ ၁ ရက်နေ့တွင် ဖြစ်ပွားခဲ့သော လစ်စဘွန်းငလျင်သည် သမိုင်းတွင် မှတ်တမ်းတင်ထားသည့်အနက် အကြီးဆုံးငလျင်များထဲမှ တစ်ခုဖြစ်သည်။ မြောက်အာဖရိကနှင့် ဥရောပအချို့ဒေသများတွင် ခံစားရသည်။ ဆူနာမီလှိုင်းနှင့်ပေါင်းစပ်ကာ လူထောင်ပေါင်းများစွာ သေဆုံးခဲ့သည်။ ထိုအချိန်က နောက်ဆုံးကာလ၏ နိမိတ်ဟု လူများက အသိအမှတ်ပြုခဲ့ကြသည်။

a. Lisbon earthquake. The Lisbon earthquake, which occurred on November 1, 1755, was one of the strongest in recorded history. It was felt in North Africa and several parts of Europe. Combined with a tidal wave, it caused the death of tens of thousands of people. It was recognized at the time as a portent of the end (Smith 439–441).

 

ခ. နေမှောင်ခြင်း။ ၁၇၈၀ ခုနှစ် မေလ ၁၉ ရက်နေ့တွင် အမေရိကပြည်ထောင်စု အရှေ့မြောက်ပိုင်းတစ်ဝှမ်းလုံး အထူအထူမှောင်မိုက်သွားခဲ့ပြီး နက်ဖြန်နံနက်တိုင် ဆက်လက်တည်ရှိခဲ့သည်။ လူများစွာက တရားစီရင်ချိန်ရောက်ပြီဟု ယူဆခဲ့ကြသည်။ မှောင်မိုက်နေ့ပြီးနောက် လသည် သွေးနီရောင်ဖြစ်နေသည်ကို တွေ့ရသည်။ ဤဖြစ်ရပ်များကို ယောဟန်၏ ငလျင်နှင့်အတူ လိုက်ပါလာမည့် ကောင်းကင်နိမိတ်များနှင့် ဆက်စပ်နိုင်သည်။ “နေသည် လှံကျည်ထည်ကဲ့သို့ မည်းမှောင်သွားသည်၊ လပြည့်သည် သွေးလဲ့လဲ့ဖြစ်သွားသည်” (ဗျာ ၆:၁၂)။

b. Darkening of the sun. On May 19, 1780, thick darkness covered the northeastern part of the North American continent, remaining until the next morning. Many people believed that the time of judgment had come. Following the dark day, the moon rose blood red. These phenomena can be associated with the celestial signs to accompany John’s earthquake: “The sun became black as sackcloth, the full moon became like blood” (Rev. 6:12; Smith 441–445).

 

ဂ. ကြယ်များကြွေကျခြင်း။ အထက်ဖော်ပြပါ နိမိတ်များအပြင် ယောဟန်က “ကောင်းကင်က ကြယ်များ မြေပေါ်သို့ လေပြင်းတိုက်ခတ်လျှင် သင်္ဘောသဖန်းပင်မှ ဆောင်းသီးများ ကြွေသလို ကြွေကျလာသည်” ဟု မှတ်တမ်းတင်ထားသည် (ဗျာ ၆:၁၃)။ ဤပရောဖက်ပြုချက်သည် ၁၈၃၃ ခုနှစ် နိုဝင်ဘာလ ၁၃ ရက်နေ့တွင် ပြည့်စုံခဲ့သည်။ ထိုညတွင် တစ်နာရီလျှင် ဧရာမကြယ်ပွင့် ၆၀,၀၀၀ ခန့် ကောင်းကင်ကို ဖြတ်ကျော်သွားခဲ့သည်။ ကနေဒါမှ မက္ကဆီကိုအထိ၊ အတ္တလန္တိတ်သမုဒ္ဒရာမှ ပစိဖိတ်သမုဒ္ဒရာအထိ မြောက်အမေရိကတစ်ခွင်လုံး ဤထူးဆန်းသော ဖြစ်ရပ်ကို မြင်တွေ့ခဲ့ရသည်။ လူများစွာက ဤဖြစ်ရပ်၏ အဓိပ္ပာယ်ကို တွေးတောခဲ့ကြသည်။

c. Falling of the stars. In addition to the signs just described, John notes that “the stars of the sky fell to the earth as the fig tree sheds its winter fruit when shaken by a gale” (Rev. 6:13). This part of John’s prophecy was fulfilled on November 13, 1833. That night the sky was crossed by an estimated 60,000 meteors an hour. From Canada to Mexico, from the Atlantic to the Pacific Ocean, the whole of North America was witness to this extraordinary demonstration. Many wondered about the meaning of such an event (PFOF 4:289–300; Smith 439–448).

 

ငလျင်တစ်ခု သို့မဟုတ် ကြယ်ပွင့်များ ကြွေကျခြင်းသည် ကိုယ်တိုင်ဆိုလျှင် မုန်တိုင်း သို့မဟုတ် နှင်းမုန်တိုင်းထက် ဘာသာရေးအရ အဓိပ္ပာယ်ပိုမရှိပေ။ သို့သော် ထိုဖြစ်ရပ်များ ထင်ရှားပြီး သမ္မာကျမ်းစာတွင် ဖော်ပြထားသည့် အစဉ်လိုက်အတိုင်း၊ ပရောဖက်ပြုချက်အရ ခန့်မှန်းထားသည့်အချိန်တွင် ဖြစ်ပေါ်လာသောအခါ ယေရှု၏ စကားကို နားထောင်သင့်သည်။ “ဤအရာများ စတင်ဖြစ်ပွားသောအခါ … သင်တို့၏ ရွေးနုတ်ခြင်းသည် နီးလုနီးပြီဟု သိမှတ်ကြလော့” (လုကာ ၂၁:၂၈)။

In and of itself an earthquake or meteor shower may have no more religious meaning than a storm or blizzard. But when these phenomena are notable and occur according to the biblical sequence, at the time foreseen by prophecy, one should heed Jesus’ words: “When these things begin to take place, … your redemption is drawing near” (Luke 21:28).

 

ဆဋ္ဌမနေ့အဒ်ဗင်တစ်သည် သမ္မာကျမ်းစာလေ့လာနေကြသော ဒေသများ၊ အထူးသဖြင့် ပရောဖက်ပြုချက်များကို လေ့လာနေကြသည့် နေရာများတွင် ပေါ်ထွန်းခဲ့သော ဤနိမိတ်များကို အထူးအရေးတကြီး ယူဆခဲ့သည်။ ထိုအချိန်ကပင် ဤနိမိတ်များကို ဘုရားသခင်၏ နိမိတ်လက္ခဏာများဟု ယူဆခဲ့ကြသည်။

Seventh-day Adventists have traditionally given particular importance to these signs which appeared in areas where people were studying the Scriptures, more particularly biblical prophecy. Already at that time these portents were taken as God’s signs.

 

ဃ. ငတ်မွတ်ခေါင်းပါးခြင်း။ အချိန်ကာလတိတိကျကျ မထည့်သွင်းဘဲ ယေရှုက မိမိလာရောက်တော်မမူမီ နေရာအနှံ့တွင် ငတ်မွတ်ခေါင်းပါးခြင်းများ ရှိလာလိမ့်မည်ဟု ဟောကြားခဲ့သည် (မဿဲ ၂၄:၇)။ ယနေ့ခေတ်တွင် ငတ်မွတ်ခြင်းသည် ကျယ်ပြန့်လွန်းသဖြင့် နိမိတ်တစ်ခုဟု အသိအမှတ်ပြုရန် ခက်ခဲနိုင်သည်။ ငတ်မွတ်ခေါင်းပါးခြင်းသည် အမြဲရှိခဲ့သည်။ သို့သော် ၂၀ ရာစုနှောင်းပိုင်းရှိ ငတ်မွတ်ခေါင်းပါးမှု၏ အတိုင်းအတာသည် ယခင်က မရှိခဲ့ဖူးသော အဆင့်သို့ ရောက်ရှိနေသည်။ ထို့ပြင် ငတ်မွတ်ခေါင်းပါးခြင်းသည် ကျွန်ုပ်တို့၏ ထူးကဲသော သိပ္ပံအောင်မြင်မှုများရှိသေးသော်လည်း ပြဿနာများကို ဖြေရှင်းနိုင်စွမ်းမရှိခြင်းကို သက်သေပြသည်။ ထို့ပြင် မကြာခဏ ငတ်မွတ်ခေါင်းပါးမှု၏ အမြစ်ဖြစ်သော တစ်ကိုယ်ကောင်းဆန်မှုနှင့် အကြမ်းဖက်မှုကို ထင်ရှားစေသည်။

d. Famines. Without including them in a precise chronological order, Jesus also announced that before His coming there would be famines in various places (Matt. 24:7). It may be difficult to recognize famine as a sign because today hunger is so widespread. Famines have always existed. However, the scale of hunger in the late twentieth century is unprecedented. Furthermore, famines are evidence of our inability to solve our problems in spite of our extraordinary scientific achievements. They also attest the egotism and violence that are the roots of most endemic famines.

 

ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် ငတ်မွတ်ခေါင်းပါးခြင်းကို ဘုရားသခင်၏ အမျက်တော်အရာ သို့မဟုတ် သူ၏လူမျိုးအပေါ် သို့မဟုတ် တပါးအမျိုးသားများအပေါ် ပုန်ကန်မှုကြောင့် တရားစီရင်ခြင်းဟု ယူဆခဲ့သည် (၂ ဓမ္မရာဇဝင် ၂၄:၁၃၊ ယေရမိ ၂၉:၁၇-၁၈၊ ယေဇကျေလ ၅:၁၁-၁၂)။ ယနေ့ခေတ်တွင် ငတ်မွတ်နေသော လူများကို အပြစ်ရှိသူများဟု မစီရင်တော့ပေ။ သို့သော် ငတ်မွတ်နေရသော လူထုကြီးသည် ကမ္ဘာကို စီရင်မည့်သူ၏ နေ့ရက်နီးလုနီးပြီဟု သက်သေထူသည်။

In the OT famines were considered as God’s judgments upon His people, or upon the heathen nations, because of their rebellion (2 Sam. 24:13; Jer. 29:17, 18; Eze. 5:11, 12). Today we do not judge as guilty the famished populations of the earth. But the hosts of starving people testify that the day of the One who will judge the world is near.

 

င. အခြားသဘာဝဘေးအန္တရာယ်များ။ ယေရှုသည် ငလျင်တစ်ခုတည်းကိုသာ မဟောကြားခဲ့ပေ။ ငလျင်များစွာ ရှိလာလိမ့်မည်ဟု ဟောကြားခဲ့သည် (မဿဲ ၂၄:၇)။ ငတ်မွတ်ခေါင်းပါးခြင်းနှင့် ငလျင်များသည် ကျွန်ုပ်တို့ ကမ္ဘာဂြိုဟ်၏ မညီမျှမှုတစ်စိတ်တစ်ဒေသသာဖြစ်သည်။ ယနေ့ ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်းရှိ ဂေဟစနစ်လှုပ်ရှားမှုသည် လူသားတို့၏ ပေါ့ဆမှုနှင့် လောဘကြောင့် ဖြစ်ပေါ်လာသော ပြဿနာများ တိုးပွားလာခြင်းကို အလေးပေးဖော်ပြသည်။ “မြေကြီးကို ဖျက်ဆီးသူများကို” တရားစီရင်ရန် အချိန်တန်ပြီဟု ဆိုရမည် (ဗျာ ၁၁:၁၈)။

e. Other natural disasters. Jesus did not announce only one earthquake; He foretold many (Matt. 24:7). Famines and earthquakes are only one aspect of the imbalance of our planet. The ecological movement around the world today emphasizes the increasing problems created by human carelessness and greed. It is time for God to judge “the destroyers of the earth” (Rev. 11:18).

 

၃. အကျင့်စာရိတ္တလောက၏ နိမိတ်လက္ခဏာများ

ဤကမ္ဘာကြီး၏ ဆိုးယုတ်မှုများသည် သဘာဝဖြစ်ရပ်များကြောင့်သာ မဟုတ်ပေ။ လူသားများသည်လည်း အရေးကြီးစွာ ပါဝင်ပတ်သက်နေသည်။ ယေရှုသည် အိုလိဗက်တောင်ပေါ်ဟောခဲ့သော တရားတော်တွင် လူသားမျိုး၏ အကျင့်စာရိတ္တပျက်စီးခြင်းကို ဟောကြားခဲ့ပြီး နောက်ဆုံးကာလကို ရေလွှမ်းမိုးခြင်းမတိုင်မီ အခြေအနေနှင့် နှိုင်းယှဉ်ခဲ့သည် (မဿဲ ၂၄:၃၇-၃၉)။ ထိုအချိန်က “လူ၏ ဆိုးယုတ်ခြင်းသည် မြေကြီးပေါ်တွင် ကြီးစွာသော” ဟု ဆိုသည် (ကမ္ဘာဦး ၆:၅)။ ဆိုဒုံမြို့ ဖျက်ဆီးခံရမည့်အချိန်က အခြေအနေနှင့်လည်း နှိုင်းယှဉ်ခဲ့သည် (လုကာ ၁၇:၂၈-၃၀)။ ရှင်ပေါလုက နောက်ဆုံးကာလ၌ လောက၏ အကျင့်စာရိတ္တညစ်ညမ်းမှုကို အသေးစိတ် ဖော်ပြထားသည် (၂ တိမောသေ ၃:၁-၅)။ ရာဇဝတ်မှုများ များပြားလာခြင်းဆိုင်ရာ စာရင်းဇယားများက သူ၏ ဟောကြားချက်များကို အတည်ပြုသည်။

3. Signs in the Moral World

The evils of this world are not simply a consequence of natural phenomena. People share an important part in them. Jesus foretold the moral debasement of the human race in His sermon on Olivet, comparing the time of the end with the situation preceding the Flood (Matt. 24:37–39), when “the wickedness of man was great in the earth” (Gen. 6:5). He also compared the end-time with the condition of Sodom prior to its destruction (Luke 17:28–30). Paul describes in detail the moral pollution of the world at the time of the end (2 Tim. 3:1–5). Statistics on the abundance of crime confirm his predictions.

 

ယေရှုသည် မိမိ ဒုတိယအကြိမ် ကြွလာတော်မူမည့်အခါ လောက၏ အကျင့်စာရိတ္တအခြေအနေကို ဖော်ပြရန် အဓိကစကားလုံးနှစ်ခု သုံးခဲ့သည်။ “တရားမဲ့ခြင်းသည် များပြားလာသောကြောင့် လူအများ၏ ချစ်ခြင်းမေတ္တာသည် အေးစက်သွားလိမ့်မည်” ဟု မိန့်ဆိုခဲ့သည် (မဿဲ ၂၄:၁၂)။ “တရားမဲ့ခြင်း” ဟူသော ဂရိစကားလုံး anomia သည် ဥပဒေမရှိခြင်း၊ မည်သည့်ဥပဒေအာဏာကိုမျှ အသိအမှတ်မပြုဘဲ ကိုယ်အလိုအတိုင်း နေထိုင်ခြင်းကို ပိုမိုတိကျစွာ ဆိုလိုသည်။ ဤတရားမဲ့မှုမှ လိင်စိတ်ဆိုင်ရာ၊ စားသောက်ဆိုင်ရာ၊ ဖျော်ဖြေရေး၊ အပန်းဖြေရေးတွင် လွတ်လပ်မှုဟူသော နာမည်နှင့် ပြုမူကျင့်ကြံသော အမှားအယွင်းများ အားလုံး ပေါက်ဖွားလာသည်။ ဆန့်ကျင်ဘက်အနေဖြင့် ဗျာဒိတ်ကျမ်းက နောက်ဆုံးကာလ၌ “ဘုရားသခင်၏ ပညတ်တော်များကို စောင့်ထိန်းသူများ” ကို ချီးကျူးထားသည် (ဗျာ ၁၂:၁၇၊ ၁၄:၁၂)။

Jesus used two key words to describe the moral state of the world at the eve of His second coming. He said that “because wickedness is multiplied, most men’s love will grow cold” (Matt. 24:12). “Wickedness” comes from the Greek anomia, which more specifically refers to the absence of law, the refusal to recognize the authority of any law and thus to live by one’s own desires and passions. From this lawlessness spring all the deviations in matters of sexuality, food, entertainment, or leisure, which modern people practice in the name of freedom. In contrast, Revelation praises those who in the end-time “keep the commandments of God” (Rev. 12:17; 14:12).

 

ယေရှုသုံးသော ဒုတိယစကားလုံးမှာ မဿဲ ၂၄:၁၂ တွင် ရှိသော agapē “ချစ်ခြင်းမေတ္တာ” ဖြစ်သည်။ ရှင်ပေါလုက ဤစကားကို ၁ ကောရိန္သု ၁၃ တွင် ပိုမိုကျယ်ပြန့်စွာ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုထားသည်။ Agapē သည် အခြားသူများနှင့် ဆက်ဆံရေးကို အုပ်ချုပ်သည်။ ၎င်း မရှိတော့ခြင်းကြောင့် ကွာရှင်းခြင်းကဲ့သို့ မိသားစုအတွင်း ပဋိပက္ခများ၊ နိုင်ငံများအကြား ပဋိပက္ခများ (မဿဲ ၂၄:၇)၊ လူ့အဖွဲ့အစည်းများ အမြတ်ထုတ်ခြင်း၊ တော်လှန်ရေး၊ သပိတ်မှောက်ခြင်းများဖြင့် ပျက်စီးခြင်း၊ လူသားများအပေါ် လေးစားမှု ဆုံးရှုံးခြင်း (လုကာ ၁၀:၂၁) တို့ ဖြစ်ပေါ်လာသည်။ ချစ်ခြင်းမေတ္တာ ကင်းမဲ့ခြင်းသည် မုဒိန်းမှု၊ လူသတ်မှု၊ ခိုးမှု၊ မူးယစ်ဆေးဝါးသုံးစွဲခြင်းကဲ့သို့ ရာဇဝတ်မှုပုံစံများ ဖြစ်ပေါ်စေသည်။ ထို့ပြင် လူသားချင်း အချင်းချင်း အမြတ်ထုတ်သော နည်းလမ်းမျိုးစုံကိုလည်း ဖြစ်ပေါ်စေသည်။

The second term used by Jesus in Matthew 24:12 is agapē, “love.” Paul gives this word an extended definition in 1 Corinthians 13. Agapē presides over relations with others. Its absence results in family conflicts such as divorce, conflicts between nations (Matt. 24:7), the disruption of societies through exploitation, revolutions, and strikes, as well as the loss of respect for human beings (10:21). A lack of love can take on criminal forms, such as rape, murder, theft, or use of drugs; it also leads to the various ways in which humans exploit one another (cf. James 5:1–6; 2T 252; FE 101).

 

၄. ဘာသာရေးလောက၏ နိမိတ်လက္ခဏာများ

ဘာသာရေးအရ နောက်ဆုံးကာလသည် ဆန့်ကျင်ဘက်နှစ်ခုရှိသည်။ တစ်ဖက်တွင် ဧဝံဂေလိတရားကို ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်းသို့ ကြေညာသည် (မဿဲ ၂၄:၁၄)။ တမန်တော်များခေတ်ကပင် ထိုရည်မှန်းချက်ဆီသို့ တွန်းအားပေးခဲ့ကြသည် (ကောလောသဲ ၁:၆)။ ယခုနောက်ဆုံးကာလတွင် ဧဝံဂေလိတရားကြေညာခြင်းကို ကိုယ်တော်က “ဘုရားသခင်ကို ကြောက်ရွံ့လော့၊ ဂုဏ်ကျေးဇူးပြုလော့၊ အကြောင်းမူကား တရားစီရင်ချိန်ရောက်ပြီဟု” အော်ဟစ်သော ကောင်းကင်တမန်ဖြင့် ကိုယ်စားပြုထားသည် (ဗျာ ၁၄:၆-၇)။ တစ်ဖက်တွင် လူများသည် ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်ကို ရေချိုးရန်အတွက် ကျိုးပဲ့နေသော ရေကန်များမှ ငတ်မွတ်စွာ သောက်ရန် ကြိုးစားကြလိမ့်မည် (အာမုတ် ၈:၁၃-၁၄၊ ယေရမိ ၂:၁၃)။ ယေရှုက နောက်ဆုံးကာလ၌ လိမ်ညာသော ခရစ်တော်များနှင့် လိမ်ညာသော ပရောဖက်များ ပေါ်ထွန်းလာလိမ့်မည်ဟု သတိပေးခဲ့သည် (မဿဲ ၂၄:၅၊ ၁၁)။ ယောဟန်က အထူးသဖြင့် ခရစ်တော်ဆန့်ကျင်သူ (antichrist) ဟု ခေါ်သော သူကို ရှုတ်ချထားသည် (၁ ယောဟန် ၂:၁၈၊ ၄:၃၊ ၂ ယောဟန် ၇)။ ဆိုလိုသည်မှာ ခရစ်တော်ကို ဆန့်ကျင်သူ သို့မဟုတ် ခရစ်တော်၏ နေရာတွင် ကိုယ်ထင်ပြသူ ဖြစ်သည်။ ယောဟန်ခေတ်ကပင် ခရစ်တော်ဆန့်ကျင်သူ၏ စိတ်ဓာတ်သည် ယေရှု၏ လူဖြစ်လာခြင်းနှင့် ဘုရားဖြစ်ခြင်းကို ငြင်းပယ်ခြင်းအားဖြင့် သိသာထင်ရှားခဲ့သည် (၁ ယောဟန် ၂:၂၂)။ ထိုလိမ်ညာသော စိတ်ဓာတ်သည် ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၁၃:၁၁-၁၇ တွင် သားရဲအဖြစ် ပြန်လည်ပေါ်ထွန်းလာလိမ့်မည်။ ထိုနှင့်အတူ ဘာသာရေးဖိနှိပ်မှုနှင့် အစွန်းရောက်ဝါဒ၏ ပြင်းထန်သော ပုံစံတစ်ခု ဖြစ်ပေါ်လာမည်ဖြစ်ပြီး ဘာသာရေးလွတ်လပ်ခွင့်ကို အဆုံးသတ်ကာ ဘုရားကိုးကွယ်မှုအသစ်ကို အတင်းအကြပ် ပြုလုပ်စေလိမ့်မည် (ဗျာ ၁၃:၁၄-၁၇)။ ထိုသို့သော ဘုရားကိုးကွယ်မှုသည် ဗာဗုလုန်ဘုရင် နေဗုခဒ်နေဇာ အတင်းအကြပ်ပြုစေခဲ့သော ပုံစံနှင့် ဆင်တူသည် (ဒံယေလ ၃)။

4. Signs in the Religious World

From a religious perspective the time of the end is paradoxical. On one hand the gospel is announced to the whole world (Matt. 24:14). Already in their time, the apostles had pressed toward this goal (Col. 1:6). Now, in the end-time, the gospel proclamation is symbolized by an angel who cries with a loud voice, “Fear God and give him glory, for the hour of his judgment has come” (Rev. 14:6, 7; see Remnant/Three Angels V. A-E). On the other hand, people will attempt to quench their thirst for God’s Word from broken cisterns (Amos 8:13, 14; Jer. 2:13). Jesus pointed out that false christs and false prophets would appear in the end-time (Matt. 24:5, 11; 1SM 15). Among those whom John denounces in special terms is the one called antichrist (1 John 2:18; 4:3; 2 John 7); that is to say, the one who is opposed to Christ or who takes Christ’s place. In John’s time the antichrist spirit already was recognizable by its rejection of Jesus’ incarnation and divinity (1 John 2:22). This same spirit of falsehood will reappear in the beast of Revelation 13:11–17. With it, an extreme form of religious oppression and fanaticism will develop, which will put an end to religious freedom by imposing a new idolatry (Rev. 13:14–17) akin to that mandated by Nebuchadnezzar, king of Babylon (Dan. 3).

 

ဤဒုက္ခရောက်ချိန်နှင့် လှည့်စားချိန်တွင် အဆုံးတိုင်အောင် ဇွဲရှိရှိ ဆက်လက်ရပ်တည်ရန် အရေးကြီးသည် (မဿဲ ၁၀:၂၂၊ ဗျာ ၁၃:၁၀၊ ၁၄:၁၂)။ ထို့ကြောင့် ယုံကြည်သူအားလုံးသည် ခရစ်တော် ကြွလာတော်မူခြင်း၏ စစ်မှန်သော နိမိတ်လက္ခဏာနှင့် မှားယွင်းသော နိမိတ်လက္ခဏာနှစ်မျိုးလုံးကို သိရှိနားလည်ထားရန် လိုအပ်သည်။

The challenge during this period of trouble and delusion is to persevere until the end in order to be saved (Matt. 10:22; Rev. 13:10; 14:12). For this reason it is important for all believers to be acquainted with both the true and false signs of Christ’s coming. (See Great Controversy V. A-C.)

 

၅. မှားယွင်းသော နိမိတ်လက္ခဏာများ

ယေရှုသည် မိမိနာမတော်ဖြင့် နိမိတ်လက္ခဏာပြုသူများရှိသော်လည်း မိမိမသိသူများကို သတိပေးခဲ့သည် (မဿဲ ၇:၂၁-၂၃)။ အိုလိဗက်တောင်ပေါ် ဟောကြားချက်တွင် ထိုနိမိတ်များ၏ မှားယွင်းမှုနှင့် ရည်ရွယ်ချက်ကို သတိပေးခဲ့သည်။ “ရွေးကောက်ခံရသူများကိုပင် လှည့်ဖြားနိုင်လျှင် လှည့်ဖြားရန်” ဖြစ်သည် (မဿဲ ၂၄:၂၄)။ တမန်တော်ရှင်ပေါလုက “တရားမဲ့သမား” သည် “တန်ခိုးအာနုဘော်၊ ဟန်လုပ်ထားသော နိမိတ်လက္ခဏာနှင့် အံ့ဖွယ်များ” နှင့်အတူ ပေါ်ထွန်းလာလိမ့်မည်ဟု ညွှန်ပြခဲ့သည် (၂ သက်သာလောနိတ် ၂:၃-၉)။ ရှင်ပေါလုသည် တရားမဲ့သမား၏ လာရောက်ခြင်းကို ယေရှု၏ လာရောက်ခြင်းကို ဖော်ပြရာတွင် သုံးသော စကားများဖြစ်သည့် apokalypsis (အပိုဒ် ၃၊ ၆၊ ၈) နှင့် parousia (အပိုဒ် ၈၊ ၉) တို့ဖြင့် ဖော်ပြထားသည်။

5. False Signs

Jesus cautioned His disciples that some would perform miracles in His name even though He did not recognize or accept them (Matt. 7:21–23). In His eschatological speech, He warned about the false nature of those miracles and their purpose: “to lead astray, if possible, even the elect” (Matt. 24:24). The apostle Paul indicated that the “man of lawlessness” would appear with “all power, and with pretended signs and wonders” (2 Thess. 2:3–9). Paul describes the coming of the “lawless one” in the same terms used to describe Jesus’ advent: apokalypsis (verses 3, 6, 8) and parousia (verses 8, 9).

 

ပရောဖက်ဧလိယသည် ကံမေလ်တောင်ပေါ်တွင် မီးကို ယဇ်ပလ္လင်ပေါ်သို့ ကောင်းကင်မှ ခေါ်ခဲ့ပြီး မည်သူသည် စစ်မှန်သော ဘုရားဖြစ်ကြောင်း သက်သေပြခဲ့သည် (၁ ဘုရင် ၁၈:၂၄၊ ၃၈)။ နောက်ဆုံးကာလတွင် သိုးသငယ်ချိုနှယ် ရှိသော်လည်း နဂါးလိုပြောသော ဦးချိုနှစ်ချောင်းရှိသော တန်ခိုးသည် ထိုအံ့ဖွယ်အမှုကို ပြုလုပ်လိမ့်မည် (ဗျာ ၁၃:၁၁၊ ၁၃)။ ထိုလှည့်စားမှုမှ လွတ်မြောက်ရန် တစ်ခုတည်းသော နည်းလမ်းမှာ သမ္မာတရားကို ချစ်ခြင်းဖြစ်သည် (၂ သက်သာလောနိတ် ၂:၁၀)။

The prophet Elijah called fire from the Lord down upon the altar at Mount Carmel to demonstrate the identity of the true God (1 Kings 18:24, 38). In the end-time the same miracle will be performed by the power with two horns that look like those of a lamb, but that speaks like a dragon (Rev. 13:11, 13; GC 624). The only means by which to escape such seduction is the love of truth (2 Thess. 2:10; RH Sept. 5, 1899).

 

၆. အလွဲဖြင့် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခံရသော နိမိတ်တစ်ခု

ဒစ်စပင်ဆေးရှင်နယ်ဝါဒ အယူအဆသည် ယေဇကျေလ ၃၇ ၏ ရူပါရုံကို အစ္စရေးနိုင်ငံနှင့် ဆက်စပ်သည်။ ထို့ကြောင့် အစ္စရေးလူမျိုး ပါလက်စတိုင်းသို့ ပြန်လည်ရောက်ရှိခြင်း၊ ယေရှုခရစ်တော်ကို ယုံကြည်လက်ခံခြင်း၊ ဒါဝိဒ်ဘုရင်မင်းဆက် ပြန်လည်တည်ထောင်ခြင်း၊ ဗိမာန်တော်ကို ပြန်လည်တည်ဆောက်ခြင်းတို့ကို နောက်ဆုံးကာလ၏ နိမိတ်လက္ခဏာများဟု ယူဆသည်။ အသင်းတော်၏ လျှို့ဝှက်စွာ ရွှေ့ပြောင်းခံရခြင်း (secret rapture) သည် ထိုအစီအစဉ်၏ အရေးကြီးသော အစိတ်အပိုင်းတစ်ခု ဖြစ်လာသည်။

6. A Mistakenly Interpreted Sign

The dispensationalist school of thought applies the vision of Ezekiel 37 to the state of Israel. Accordingly, the return of Israel to Palestine, its conversion to Jesus Christ, the reestablishment of the Davidic monarchy, and the rebuilding of the Temple serve as signs of the end for this school of thought (Pache 317–350). The secret rapture of the church becomes an important part of this scheme.

 

အစ္စရေးလူမျိုးတစ်မျိုးလုံး အစုလိုက်အပြုံလိုက် ကယ်တင်ခြင်းခံရမည်ဟူသော သမ္မာကျမ်းနှင့် မကိုက်ညီသော ဤအယူအဆကို အများအားဖြင့် ရောမ ၁၁:၁၂၊ ၂၆ ကို အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခြင်းဖြင့် ထောက်ခံလေ့ရှိသည်။ သို့သော် ဤအရေးကြီးသော အခန်းကြီးသည် နောက်ဆုံးကာလနှင့် ပတ်သက်သော ပရောဖက်ပြုချက် မဟုတ်ပေ။ ဂျူးလူမျိုးနှင့် တပါးအမျိုးသားများအကြား ကယ်တင်ခြင်းနှင့်ပတ်သက်၍ ကွဲပြားခြင်း မရှိကြောင်း၊ အားလုံးသည် အပြစ်၏တန်ခိုးအောက်တွင် ရှိကြောင်း ပြသပြီးနောက် (ရောမ ၃:၉) ရှင်ပေါလုက အစ္စရေးတစ်မျိုးလုံး ကယ်တင်ခြင်းခံရပါစေဟု ဆုတောင်းသည်။ ဂျူးလူမျိုးနှင့် တပါးအမျိုးသားများ အားလုံး နာခံမှုမရှိခြင်းသို့ အပ်နှံခံရသော်လည်း အားလုံးသည် ဘုရားသခင်၏ ကရုဏာတော်ကို တန်းတူအခွင့်ရှိကြောင်း (ရောမ ၁၁:၃၂) ဖော်ပြသည်။ ရှင်ပေါလုသည် အစ္စရေးလူမျိုး ကယ်တင်ခြင်းခံရမည့် အချိန်ကို ဆွေးနွေးခြင်း မဟုတ်ပေ။ သူတို့ စုဝေးလာပုံကိုသာ သွန်သင်သည်။ တပါးအမျိုးသားများသည် ကယ်တင်ခြင်းခံရသော ဂျူးလူများနှင့်အတူ ဘုရားသခင်၏ အစ္စရေးဟု ခေါ်သော အသင်းတော်တွင် စုဝေးလာကြမည် (အပိုဒ် ၂၆)။

This unscriptural teaching about the massive conversion of the people of Israel is most frequently supported by an interpretation of Romans 11:12, 26. However, this important chapter is not a prophecy regarding the end-time. Having shown that there is no difference between Jews and Greeks concerning salvation, for all are under the power of sin (Rom. 3:9), Paul expresses his wish for all Israel to be saved. While all, Jews and Greeks alike, are consigned to disobedience, all have equal access to God’s mercy (Rom. 11:32). Paul does not discuss the time of the conversion of the people of Israel; he teaches rather the manner of their gathering: the heathen will come together with the converted Jews, the Israel of God (verse 26; cf. Berkouwer 323–358).

 

ယေရှု၏ ထွက်ဆိုချက်များ (မဿဲ ၂၄:၆-၁၃) နှင့် ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၁၂-၁၄ တို့တွင် ဒုတိယအကြိမ် ကြွလာတော်မူမည့်အချိန်မတိုင်မီ ကာလသည် ရွှေရောင်ခေတ် မဟုတ်မည်မှာ ထင်ရှားသည်။ ဆန့်ကျင်ဘက်အားဖြင့် ဒုက္ခရောက်ပြီး ဝေဒနာကြီးသော ကာလ ဖြစ်လိမ့်မည် (လုကာ ၂၁:၂၅-၂၆)။ လူသားတို့၏ ဆိုးယုတ်မှုကြောင့် စစ်မှန်သော ယုံကြည်ခြင်းသည် ရှားပါးလာလိမ့်မည် (လုကာ ၁၈:၈)။ ထို့ပြင် ယေရှုသည် အကြိမ်ကြိမ် ကြွလာခြင်း သို့မဟုတ် အကြိမ်ကြိမ် ကယ်တင်ခြင်းခံရခြင်းများကို မပြောခဲ့ပေ။ တစ်ကြိမ်တည်း၊ ထင်ရှားစွာ၊ ဘုန်းတန်ခိုးနှင့် ပြည့်စုံစွာ ကြွလာတော်မူခြင်းကိုသာ ဖော်ပြခဲ့သည်။ ထိုအချိန်တွင် အသက်ရှင်နေသော သန့်ရှင်းသူများသည် ရှင်ပြန်ထမြောက်သူများနှင့်အတူ တိမ်တိုက်များပေါ်သို့ မခံမရပ်ခံရပ်ဖြင့် မိမိတို့၏ ကယ်တင်ရှင်ကို လာကြိုဆိုကြလိမ့်မည် (၁ သက်သာလောနိတ် ၄:၁၆-၁၇)။

It is clear, both in Jesus’ statements (Matt. 24:6–13) and in Revelation 12–14, that the time preceding the Second Coming will not be a golden age. Rather, it will be a period of trouble and anguish (Luke 21:25, 26). Because of the wickedness of human beings, true faith will become uncommon (18:8). Moreover, Jesus did not talk about several returns or of several occasions of conversion. He described only one visible, glorious, and mighty coming. At that time the living saints, together with those resurrected, will be taken up in the clouds of heaven to receive their Saviour (1 Thess. 4:16, 17).s

 

G. ယေရှုဒုတိယအကြိမ် ကြွလာတော်မူရသော အကြောင်းခြောက်ပါး

“ဘုရားသခင်၏ နောက်ဆုံးအောင်မြင်ခြင်းသည် ဓမ္မသီအိုရီအရ မလွှဲမရှောင်သာ လိုအပ်ချက်ဖြစ်သည်”။ ကိုယ်တော်သည် အနန္တတန်ခိုးရှင်၊ သမိုင်း၏ သခင်ဖြစ်တော်မူသည်။ ယေရှုခရစ်တော်အားဖြင့် ဤအရာကို အပြည့်အဝ ပြသခဲ့ပြီးဖြစ်သည်။ အသက်ရှင်သူများနှင့် သေလွန်သူများအား ကိုယ်တော်၏ ဘုန်းတန်ခိုးကို ထင်ရှားစေမည်ဟု ဂတိတော်ကို မဆောင်ရွက်ခြင်းသည် ကိုယ်တော်၏ သဘာဝနှင့် ဆန့်ကျင်လိမ့်မည်။ ထို့ကြောင့် ကိုယ်တော်သခင် ယေရှုသည် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းအားဖြင့် အာမခံချက်ရှိခဲ့သော ရွေးနုတ်ခြင်းအမှုကို ပြီးစီးစေရန် ကြွလာတော်မူသည်။

G. The Reasons for Jesus’ Second Coming

“The final triumph of God is a theological necessity” (Pidoux 53). He is the Almighty, the master of history. He has demonstrated this fully through Jesus Christ. It would be contrary to His very nature not to accomplish His promise to manifest His glory both to the living and to the dead. Our Lord Jesus comes, therefore, in order to finish the work of redemption of which His resurrection was a guarantee.

 

ကိုယ်တော်၏ ဒုတိယအကြိမ် ကြွလာတော်မူခြင်းသည် ကြီးမားသော ရည်ရွယ်ချက် ခုနစ်ပါးကို ပြည့်စုံစေသည်။

His second coming accomplishes seven great purposes:

 

၁. ရွေးချယ်ခံရသူများကို စုဝေးစေခြင်း ကြီးမားသော အခမ်းအနားများတွင် ယဇ်ပုရောဟိတ်များက တံပိုးမှုတ်သည်နည်းတူ (တောလည်စဉ် ၁၀:၂)၊ အားကြီးသော ကောင်းကင်တမန်များသည် လေးမျက်နှာလေညှင်းမှ ရွေးချယ်ခံရသူများကို ကျယ်လောင်စွာ တံပိုးမှုတ်သံနှင့် စုဝေးစေကြလိမ့်မည် (မဿဲ ၂၄:၃၁၊ မာကု ၁၃:၂၇)။ ဤ “စုဝေးစေခြင်း” သည် ဣသရေလလူမျိုး၏ မျှော်လင့်ချက်ကို ထင်ဟပ်စေသည်၊ နယ်ပယ်အသီးသီးသို့ ပြန့်ကြဲနေသော ယုဒလူမျိုးများကို ဘုရားသခင်က ကတိတော်အတိုင်း ပြန်လည်စုဝေးစေမည်ဟု မျှော်လင့်ခြင်းဖြစ်သည် (တရားဟော ၃၀:၃၊ ဟေရှာယ ၄၃:၃-၅၊ ယေဇကျေလ ၃၉:၂၇)။ ကမ္ဘာအနှံ့သို့ ယေရှုခရစ်ကို သက်သေခံရန် ပြန့်ကြဲခံရပြီးနောက် (တမန်တော် ၁:၈)၊ တပည့်တော်များကို ထပ်မံစုဝေးစေတော်မူလိမ့်မည်။

1. To Gather the Chosen

As the priests blew the trumpet at the time of the great convocations (Num. 10:2), so “with a loud trumpet call” powerful angels assemble the elect from the four winds (Matt. 24:31; Mark 13:27). The “gathering” reflects Israelite hope of seeing the Jews of the diaspora gathered again by God, according to His promises (e.g., Deut. 30:3; Isa. 43:3–5; Eze. 39:27). Having been scattered all over the world in order to witness to Jesus Christ (Acts 1:8), the disciples are once more gathered together.

 

၂. သေသူများကို ရှင်ပြန်ထမြောက်စေခြင်း ယုံကြည်သူများအနေဖြင့် အသက်ဆုံးရှုံးခဲ့ရသော်လည်း၊ ယေရှု၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းတွင် ပါဝင်ခွင့်ရှိသည့် ဘုန်းကြီးသော အခွင့်အရေးရှိသည် (ရောမ ၆:၅၊ ဖိလိပ္ပိ ၃:၁၀)။ သူ၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းသည် ကျွန်ုပ်တို့၏ မျှော်လင့်ချက်၏ အခြေခံဖြစ်သည် (၁ပေ ၁:၃၊ ၁သက် ၄:၁၄)၊ ကတိတော်ကို အာမခံချက်ပေးသည် (ယော ၆:၄၀)။ ယေရှုသည် သေသူများကို ရှင်ပြန်ထမြောက်စေတော်မမူပါက ဧဝံဂေလိတရားသည် အဓိပ္ပာယ်မရှိ၊ ကျွန်ုပ်တို့၏ မျှော်လင့်ချက်လည်း အချည်းနှီးဖြစ်လိမ့်မည် (၁ကော ၁၅:၁၄-၁၉)။ သေပြီးနောက် ဝိညာဉ်ဘဝဆိုသည့် လူကြိုက်များသော အတွေးအခေါ်နှင့် ဆန့်နွယ်၍၊ ခရစ်တော်ထဲတွင် သေသွားသူများအတွက် ဘုရားသခင်၏ အစီအစဉ်သည် ဘုန်းတန်ခိုးရှိသော ရှင်ပြန်ထမြောက်ရာနေ့ရောက်မှသာ ပြည့်စုံလိမ့်မည်။ ထိုနေ့မတိုင်မီ ယုံကြည်သူများသည် သတိလစ်နေသော အိပ်စက်ခြင်းနှင့်တူသော အနားယူမှုတွင် ရှိနေပြီး၊ ရှင်ပြန်ထမြောက်ရာအခါ ဆုလာဘ်ကို ခံစားရမည့်နေ့ကို စောင့်ဆိုင်းနေကြသည်။ ထို့ကြောင့် အော့စကာ ကူးလ်မန်း (Oscar Cullmann) က “သမ္မာကျမ်းစာတွင် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းဆိုင်ရာ မျှော်လင့်ချက်သည် တစ်ဦးချင်းစီ၏ ကံကြမ္မာကို ခရစ်တော်၏ စုစုပေါင်းအမှုတော်၏ ရလဒ်အဖြစ်သာ မြင်သည်။ ထို့ကြောင့် ကျွန်ုပ်တို့၏ ‘သေတတ်သော ကိုယ်ခန္ဓာ’ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း (ရောမ ၈:၁၁) သည် နောက်ဆုံးသောကာလမှသာ ဖြစ်ပေါ်မည်” ဟု ရေးသားခဲ့သည် (၁၉၄၅၊ ၂၀)။

2. To Resurrect the Dead

Believers who have lost their lives have the glorious privilege of becoming partakers in Jesus’ resurrection (Rom. 6:5; Phil. 3:10). His resurrection provides the basis for our hope (1 Peter 1:3; 1 Thess. 4:14), it guarantees His promise (John 6:40). If Jesus does not bring the dead to life, the gospel is meaningless and our hope is in vain (1 Cor. 15:14–19). Contrary to popular thinking about spirit-life after death, God’s plan for those who have died in Christ is not complete until the glorious day of the resurrection. Until then, believers rest in unconscious sleep, waiting for the resurrection when they will receive their reward. So Oscar Cullmann could write that “the biblical hope of resurrection does not see the individual’s destiny except as a result of the total work of Christ. That is why the resurrection of our ‘mortal bodies’ (Rom. 8:11) will take place only at the end,” not at each individual’s death (1945, 20).

 

ရွေးချယ်ခံရသူများကို စုဝေးစေသော တံပိုးသံသည် သေသူများကိုလည်း နှိုးဆွမည် (၁သက် ၄:၁၆)။ သူတို့သည် သင်္ချိုင်းများမှ ဘုန်းတန်ခိုး၊ အင်အားပြည့်ဝ၍ မပျက်စီးနိုင်သော အခြေအနေနှင့် ထွက်လာကြလိမ့်မည် (၁ကော ၁၅:၄၂-၄၄၊ ၅၃)။ ထိုအခါ တမန်တော်နှင့်အတူ “အိုသေခြင်း၊ သင်၏အောင်ပွဲသည် အဘယ်မှာနည်း။ အိုသေခြင်း၊ သင်၏လှံချွန်သည် အဘယ်မှာနည်း” ဟု အော်ဟစ်ကြလိမ့်မည် (အပိုဒ် ၅၅)။ ဖြောင့်မတ်သော သေသူများသည် ဘုရားသခင်၏ တန်ခိုးတော်ကို သက်သေခံသူများအဖြစ် အသက်ရှင်လာကြလိမ့်မည် (၆:၁၄၊ ကြည့် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း I၊ II)။

The trumpet that assembles the elect also wakes the dead (1 Thess. 4:16). They will come out of their graves in a glorious, energized, imperishable condition (1 Cor. 15:42–44, 53). Then they will exclaim with the apostle, “O death, where is thy victory? O death, where is +thy sting?” (verse 55). The righteous dead will come to life as witnesses of God’s might (6:14; see Resurrection I, II).

 

၃. သန့်ရှင်းသူအားလုံးကို ပြောင်းလဲ၍ လက်ခံတော်မူခြင်း အသက်ရှင်နေသော ဖြောင့်မတ်သူများသည် လက်ရှိအတိုင်း မဟုတ်ဘဲ လူ့ခန္ဓာကိုယ်ကို ဆက်လက်ထားရှိကြမည်။ သူတို့သည် မျက်စပစ်ခတ်အတွင်း ပြောင်းလဲခြင်းခံရလိမ့်မည် (၁ကော ၁၅:၅၁၊ ၅၂၊ ဖိလိပ္ပိ ၃:၂၁)။ ပျက်စီးတတ်သောအရာသည် မပျက်စီးနိုင်သောအရာကို အမွေမခံနိုင်သောကြောင့်ဖြစ်သည် (အပိုဒ် ၅၀)။ ဘုရားသခင်သည် ခေတ်အဆက်ဆက်က သစ္စာရှိသော လူများကို ကယ်တင်လိုတော်မူသည်။ အသက်ရှင်နေသူများနှင့်အတူ ရှင်ပြန်ထမြောက်လာသော သန့်ရှင်းသူများသည် လေထဲသို့ ဆွဲယူခံရပြီး၊ သခင်ယေရှုကို ဝမ်းမြောက်စွာ ကြိုဆိုသော ပျော်ရွှင်ဖွယ် လှိုင်းတန်းဖြစ်လာကြလိမ့်မည် (၁သက် ၄:၁၇)။

3. To Transform and Receive All the Saints

The living righteous will retain a physical human body, although not in its present state. They will be transformed (Phil. 3:21), in the twinkling of an eye (1 Cor. 15:51, 52), because the perishable cannot inherit the imperishable (verse 50). God wants to save His faithful people of all time. Together with those who are alive, the resurrected saints will be caught up in the air to form a joyous procession to acclaim their Lord (1 Thess. 4:17).

 

၄. ဆိုးညစ်သော အင်အားစုများနှင့် မတရားသူများကို ဖျက်ဆီးခြင်း ယေရှုသည် ဤလောက၏ ဆင်းရဲဒုက္ခများကို အဆုံးသတ်ရန်နှင့် ထိုဆင်းရဲဒုက္ခကို ဖြစ်စေသော သူများကို ဖျက်ဆီးရန်အတွက်လည်း ကြွလာတော်မူမည်။ ထို့ကြောင့် အာဇာနည်များက “အိုအရှင်သခင်၊ သန့်ရှင်းပြီး သစ္စာရှိတော်မူသောအရှင်၊ ကျွန်ုပ်တို့၏အသွေးကို မည်သည့်အခါ တရားစီရင်၍ လက်စားချေတော်မူပါမည်နည်း” ဟု အော်ဟစ်ခဲ့သော ဆုတောင်းကို ဖြေကြားပေးတော်မူခြင်းဖြစ်သည် (ဗျာ ၆:၁၀)။ မတရားသူများသည် သူ၏ မျက်နှာသာအလင်းကို ခံနိုင်ရည်မရှိကြ။ သူတို့ကိုယ်တိုင် ကိုယ့်ကိုယ်ကို အပြစ်စီရင်ကြသည် (အပိုဒ် ၁၆)။ ဆိုးယုတ်သော အင်အားစုအားလုံး ဖျက်ဆီးခံရသည်။ မတရားသူများ (၂သက် ၂:၈)၊ ဗာဗုလုန်ဟု သင်္ကေတအမည်ပေးထားသူများ (ဗျာ ၁၈:၈၊ ၁၉:၂)၊ သားရဲနှင့် လိမ်ညွှန်ဟောသော ပရောဖက် (အပိုဒ် ၂၀)၊ သူတို့နှင့်အတူရှိသူအားလုံး (အပိုဒ် ၂၁) တို့ ဖျက်ဆီးခံရသည်။ ထောင်နှစ်ပြီးနောက် စာတန်ကိုယ်တိုင်လည်း မီးထဲတွင် ပျက်စီးသွားလိမ့်မည် (ဗျာ ၂၀:၁၀၊ ကြည့် ထောင်နှစ်ကာလ I. C. ၁၊ ၃)။

4. To Destroy the Evil Powers and the Wicked

Jesus will also come to put an end to this world’s suffering by destroying those who cause it. Thus, He answers the prayer of the martyrs who exclaimed, “O Sovereign Lord, holy and true, how long before thou wilt judge and avenge our blood?” (Rev. 6:10).

The wicked will not be able to endure His dazzling presence. They pronounce their own condemnation (verse 16). All the evil powers are destroyed: the wicked (2 Thess. 2:8), those symbolically called Babylon (Rev. 18:8; 19:2), the beast and the false prophet (verse 20), and all those who accompany them (verse 21). Following the millennium Satan himself will be consumed (Rev. 20:10; see Millennium I. C. 1, 3).

 

၅. ဘုရားသခင်ကို ဖြောင့်မတ်ကြောင်း သက်သေပြခြင်း ဆိုးယုတ်မှု၏ အရင်းအမြစ်ကို ဖျက်ဆီးခြင်းဖြင့် ဆိုးယုတ်မှု၏ ပြဿနာသည် လုံးဝမပြီးဆုံးသေး။ သမိုင်းတစ်လျှောက် ဘုရားသခင်၏ မေတ္တာတော်ကို မေးခွန်းထုတ်ခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် သူ့ကို ဖြောင့်မတ်ကြောင်း သက်သေပြရန် လိုအပ်သည်။ သို့သော် ခရစ်တော်၏ ဒုတိယအကြိမ် ကြွလာတော်မူချိန်တွင် မတရားသူများသည် သူ၏ တန်ခိုးတော်အလင်းကြောင့် ဖျက်ဆီးခံရသည်။ ထို့ကြောင့် ထောင်နှစ်ပြီးနောက် တရားစီရင်ခြင်း (ဗျာ ၂၀:၄-၆၊ ၁၁-၁၅) သည် တစ်ဦးချင်းစီ၏ အပြစ်ရှိမရှိကို ဆုံးဖြတ်ရန် မဟုတ်တော့။ ဘုရားသခင်နှင့် လူသားများကို ကိုင်တွယ်ပုံကို ဖြောင့်မတ်ကြောင်း သက်သေပြရန်သာ ဖြစ်သည် (ဧဖက် ၃:၁၀၊ ၁၁)။ ဤဖြောင့်မတ်ကြောင်း သက်သေပြခြင်းသည် ခရစ်တော်အားဖြင့် ကမ္ဘာကို ဘုရားသခင်နှင့် ပြန်လည်သင့်မြတ်စေခြင်းဖြစ်သည် (၂ကော ၅:၁၉)။ ခပ်သိမ်းသောအရာတို့သည် သူ့ထံမှ ထွက်လာသောကြောင့် ဘုန်းတန်ခိုးသည် သူ့ထံသို့ ပြန်လည်ရောက်ရှိသည်။ ဘုရားသခင်၏ မေတ္တာ၊ ကရုဏာ၊ တရားမျှတမှုနှင့် ဖြောင့်မတ်ကြောင်း သက်သေပြခြင်းကို စကြဝဠာတစ်ခုလုံးသို့ နောက်ဆုံးသောအကြိမ် ပြသရန်အတွက် မတရားသူများကို ထောင်နှစ်ပြီးနောက် ရှင်ပြန်ထမြောက်စေခြင်း ဖြစ်သည်။ (ကြည့် တရားစီရင်ခြင်း III. B. ၃)။

5. To Vindicate God

The problem of evil is not completely resolved with the destruction of its author. Throughout history, God’s love has been questioned, hence the need for His vindication. At Christ’s second coming, however, the wicked were destroyed by the brightness of His presence. This suggests that the post-millennial judgment does not aim at establishing the innocence of some and the guilt of others (Rev. 20:4–6, 11–15). Rather it vindicates God and His dealings with humanity (Eph. 3:10, 11). This vindication consists in God’s reconciling the world to Himself through Christ (2 Cor. 5:19). Because all things proceed from Him, the glory belongs to Him. It is to demonstrate finally God’s love, mercy, justice, and vindication to the whole universe that the wicked are resurrected after the millennium. (See Judgment III. B. 3.)

 

၆. ကမ္ဘာမြေကို ပြန်လည်တည်ဆောက်ခြင်း သဘာဝတရားသည် အပြစ်၏ ကျိန်ခြင်းကို ခံရ၍ အသစ်ပြုပြင်ခြင်းကို တောင့်တနေသည် (ရောမ ၈:၁၉-၂၁)။ ရွေးချယ်ခံရသူများသည် ပျက်စီးယိုယွင်းနေသော အရာများကို ပြန်လည်တည်ဆောက်ရန် သို့မဟုတ် အကျင့်ပျက်ယိုယွင်းသော ယဉ်ကျေးမှု၏ အမှတ်အသားများကို ဖယ်ရှားရန် မလိုအပ်။ ကတိတော်အတိုင်း ဘုရားသခင်သည် ကောင်းကင်သစ်မြေသစ်ကို ဖန်ဆင်းတော်မူမည် (ဟေရှာယ ၆၅:၁၇၊ ၆၆:၂၂၊ ၂ပေ ၃:၁၃၊ ဗျာ ၂၁:၁)။ ထိုအကောင်းဆုံး ပတ်ဝန်းကျင်တွင် ကယ်တင်ခြင်းခံရသူများသည် ကယ်တင်ခြင်းအစီအစဉ်၏ ကြီးမားသော အောင်မြင်မှုများကို ဝန်ခံကြလိမ့်မည်။ (ကြည့် မြေသစ် I-III)။

6. To Restore the Earth

Nature has been subjected to the curse of sin and longs for renewal (Rom. 8:19–21). The elect will not need to restore the ruins or erase the traces of a corrupt civilization. According to His promises, God will create a new heaven and a new earth (Isa. 65:17; 66:22; 2 Peter 3:13; Rev. 21:1). In that ideal setting the redeemed will acknowledge the grand accomplishments of the entire plan of salvation. (See New Earth I-III.)

 

၇. ဘုရားသခင်နှင့် ဆက်ဆံရေးကို ပြန်လည်တည်ဆောက်ခြင်း ယေရှုခရစ်အားဖြင့် ခပ်သိမ်းသောအရာတို့ကို ကိုယ်တော်နှင့် ပြန်လည်သင့်မြတ်စေခြင်းသည် ဘုရားသခင်၏ နှလုံးသားထဲတွင် အချစ်ဆုံးအရာဖြစ်သည် (ကောလောသဲ ၁:၁၉၊ ၂၀၊ ၂ကော ၅:၂၀၊ ဧဖက် ၁:၉၊ ၁၀)။ ယခုအခါ အပြစ်ကြောင့် ဘုရားသခင်နှင့် လူသားတို့၏ ဆက်ဆံရေးသည် ပြတ်တောက်နေသည် (ဟေရှာယ ၅၉:၂)။ ထိုအခါ ဘုရားသခင်သည် ကိုယ်တော်၏လူများနှင့်အတူ နေထိုင်တော်မူမည် (ဗျာ ၂၁:၃)၊ ကယ်တင်ခြင်းခံရသူများသည် သခင်နှင့်အတူ အစဉ်အမြဲ ရှိနေကြလိမ့်မည် (၁သက် ၄:၁၇)။

7. To Reestablish Communion With God

Nothing is dearer to the heart of God than to reconcile all things to Himself through Jesus Christ (Col. 1:19, 20; 2 Cor. 5:20; Eph. 1:9, 10). Now communion between God and man has been interrupted by sin (Isa. 59:2). Then God will be able to dwell with His own (Rev. 21:3), and the redeemed will be with the Lord forever (1 Thess. 4:17).

 

ယေရှု၏ ဒုတိယအကြိမ် ကြွလာခြင်း၏ အကြောင်းရင်းအားလုံးသည် ထိုကြွလာခြင်းမတိုင်မီ ကြိုတင်တရားစီရင်ခြင်း ရှိခဲ့ပြီးဖြစ်ကြောင်း ညွှန်ပြသည် (ဒံယေလ ၇:၉-၁၄)။ ခေတ်အဆုံးကာလနှင့်ပတ်သက်သော ကျမ်းချက်များစွာတွင် ယေရှုသည် တရားစီရင်ရန်မဟုတ်ဘဲ အမိန့်ချမှတ်ရန်သာ ကြွလာတော်မူမည်ဟု ရှင်းလင်းစွာ ဖော်ပြထားသည် (မဿဲ ၃:၁၂၊ ၈:၁၁၊ ၁၂၊ ၁၃:၃၀၊ ၂၄:၃၇-၄၁)။ မဿဲခရစ်ဝင် ၂၅ ခုတွင် ပါသော ဥပမာများတွင် စောင့်ဆိုင်းချိန်ကို မည်သို့အသုံးပြုခဲ့သည်ကို ကြိုတင်စစ်ဆေးချိန်ရှိခဲ့ကြောင်း ယူဆထားသည်။ ယေရှု ဒုတိယအကြိမ် ကြွလာတော်မူချိန်တွင် တမန်တော်ပေါလုသည် ကိုယ်ပိုင်အမှုကို စစ်ဆေးခံရမည်မဟုတ်ဘဲ ဆုလာဘ်ကို မျှော်လင့်ထားသည်။ ထိုအချိန်တွင် သူသည် “ဖြောင့်မတ်ခြင်း သရဖူ” ကို ခံရလိမ့်မည် (၂တိ ၄:၈)။ “ကြည့်ပါ၊ ငါချမ်းသာပေးခြင်းကို ယူ၍ မကြာမီ ငါလာတော့မည်၊ လူတိုင်းကို သူပြုခဲ့သည်အတိုင်း ငါပြန်ပေးမည်” ဟု ယေရှုမိန့်တော်မူသည် (ဗျာ ၂၂:၁၂၊ ကြည့် တရားစီရင်ခြင်း III. B. ၁)။

All these reasons for Jesus’ second coming imply a preliminary judgment that has taken place before that coming (Dan. 7:9–14). Many NT references concerning the end of time indicate that Jesus will return to pass sentence, not to initiate court hearings (Matt. 3:12; 8:11, 12; 13:30; 24:37–41). This is particularly clear in the parables of Matthew 25, which presuppose a time of preliminary inquiry into the way human beings have employed their waiting time. At Jesus’ second coming the apostle Paul expects his reward, not an examination of his case. At that time he will receive “the crown of righteousness” (2 Tim. 4:8). “Behold, I am coming soon, bringing my recompense, to repay every one for what he has done” says Jesus (Rev. 22:12; see Judgment III. B. 1).

 

II. အယူဝါဒ၏ အကျိုးသက်ရောက်မှု ဒုတိယအကြိမ် ကြွလာခြင်းကို ယုံကြည်ခြင်းသည် ခရစ်ယာန်များ၏ ဘဝကို နည်းအမျိုးမျိုးဖြင့် သက်ရောက်မှုရှိသည်။ နေ့စဉ်ဘဝပုံစံသည် ယုံကြည်ချက်ကို ထင်ဟပ်စေရုံသာမက၊ ထင်ရှားစွာ နှောင့်နှေးနေပုံရသော်လည်း၊ သက်သေခံရန်နှင့် ထိုနေ့အတွက် ဝိညာဉ်ရေးရာ ပြင်ဆင်ရန် လှုံ့ဆော်မှုလည်း ဖြစ်သည်။

II. Implications of the Doctrine

Belief in the Second Coming influences Christians’ lives in many ways. Not only does one’s way of daily life reflect a belief, but motivation for witnessing and making spiritual preparation for that day, regardless of the apparent delay.

 

A. ယုံကြည်သူ၏ နေ့စဉ်ဘဝအပေါ် သက်ရောက်မှု နောက်ဆုံးကာလ မျှော်လင့်ချက်ကို ဝေဖန်သူများက ခရစ်ယာန်များကို လောကီအရေးကိစ္စများတွင် စိတ်မဝင်စားစေဘဲ၊ ကမ္ဘာကို အဆိုးမြင်စိတ်ဖြင့် ကြည့်စေသည်ဟု မကြာခဏ စွပ်စွဲကြသည်။ ဒုတိယအကြိမျှော်လင့်ချက်ကို ရက်စွဲသတ်မှတ်ခဲ့ခြင်းသည် လွန်ကဲသော သဘောထားများကို ဖြစ်ပေါ်စေခဲ့သည်မှာ မှန်သည်။ တမန်တော်ပေါလု ခေတ်ကပင် အချို့သူများသည် ထိုအကြောင်းကြောင့် အလုပ်ကို စွန့်လွှတ်ခဲ့ကြသည် (၁သက် ၄:၁၁၊ ၂သက် ၃:၁၀-၁၂)။ အချို့သည် ဆုတောင်းရန်အတွက် အိမ်ထောင်ရေးဆက်ဆံမှုကို ရပ်တန့်ခဲ့ကြသည် (၁ကော ၇:၃-၅) သို့မဟုတ် ပါရုသိအတွက် ပိုမိုပြင်ဆင်ရန် အိမ်ထောင်ဖက်ကို ကွာရှင်းခဲ့ကြသည် (အပိုဒ် ၁၀)။

A. Effects on the Believer’s Daily Life

Eschatological expectation often is considered by its detractors as immobilizing, leading Christians to pessimism about the world, uninterested in the affairs of life. It is true that setting a date for the Second Coming has led to extreme attitudes. Apparently, in the time of the apostle Paul, certain people had given up work because of this (1 Thess. 4:11; 2 Thess. 3:10–12). Others had given up conjugal relations to devote themselves to prayer (1 Cor. 7:3–5) or thought of divorcing a spouse, better to prepare for the Parousia (verse 10).

 

သို့သော် ဒုတိယအကြိမ် ကြွလာခြင်းဆိုင်ရာ မျှော်လင့်ချက်သည် ခရစ်ယာန်များကို အထီးကျန်ကျွန်းများအဖြစ် လျှော့ချမည့်အစား၊ ကမ္ဘာ့ဆားနှင့် လောကီအလင်းဖြစ်ရန် တာဝန်ကို သတိပေးသည် (မဿဲ ၅:၁၃-၁၆)။ သခင်ပြန်ကြွလာသောအခါ သစ္စာရှိသော ကျွန်များကို ကိုယ်တော်၏ လူမျိုးအတွက် လိုအပ်သော အစာကျွေးမွေးနေသည်ကို တွေ့ရှိရလိမ့်မည် (မဿဲ ၂၄:၄၅၊ ၄၆)။ ဥစ္စာပစ္စည်းစီမံခန့်ခွဲမှုတွင်ပင် သူတို့၏ သခင်ကို ချီးမွမ်းကြလိမ့်မည် (လု ၁၆:၁၁)။ နေ့ရက်တိုင်းသည် ကျေးဇူးတော်ချိန်ဖြစ်၍ သခင်သည် အသီးသီးကို မျှော်လင့်တော်မူသည် (လု ၁၃:၆-၉)။ ဤအဓိပ္ပာယ်ကို အထူးသဖြင့် တာလန်ဥပမာ (မဿဲ ၂၅:၁၄-၃၀၊ လု ၁၉:၁၃-၂၆) တွင် ပြသထားသည်။ သခင်ကို စောင့်ဆိုင်းနေချိန်တွင် ဘုရားသခင်၏ ကျွန်တိုင်းသည် ပေးထားသော အရည်အချင်းများဖြင့် အသီးသီးရလိမ့်မည်။ ပေါလုသည် ယုံကြည်သူများကို ရရှိခဲ့သော ခေါ်တော်မူခြင်းအတိုင်း သစ္စာရှိစွာ လျှောက်လှမ်းရန် တိုက်တွန်းခဲ့သည်ကို နားလည်ခဲ့သည် (၁ကော ၇:၁၇-၂၄)။ ထို့ပြင် ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်းကို ရည်မှန်း၍ ယုံကြည်သူ၏ ဘဝတွင် သီးခြားကျင့်ဝတ်ဆိုင်ရာ လက္ခဏာများ ပေါ်လွင်သည်။ ထိုအထဲတွင် မျှော်လင့်ချက်၊ မေတ္တာ၊ နှိမ့်ချမှု၊ သန့်ရှင်းမှု ပါဝင်သည်။

However, far from reducing Christians to isolated islands, the hope of the Second Advent actually reminds them of their mission as salt of the earth and light of the world (Matt. 5:13–16). When the Master returns, He will find His faithful servants giving His people their needed nourishment (Matt. 24:45, 46). Even in the management of wealth they will glorify their Lord (Luke 16:11). Each passing day is a time of grace from which the Lord expects fruit (13:6–9). This teaching is especially illustrated by the parable of the talents (19:13–26; Matt. 25:14–30). While waiting for his or her Master, each servant of God is called to bear fruit through the gifts given. Paul understood this well, as shown by his urging the believers to walk faithfully according to the call they had received (1 Cor. 7:17–24). Furthermore, in view of the Second Coming, a believer’s life shows specific ethical characteristics. Among these are hope, love, humility, and holiness.

 

၁. မျှော်လင့်ချက် မျှော်လင့်ခြင်းဘုရားကို ကိုးကွယ်ခြင်းသည် ဝမ်းမြောက်ခြင်း၊ ငြိမ်သက်ခြင်း၊ ယုံကြည်ခြင်းတို့ဖြင့် ပြည့်စုံသော တွေးခေါ်ပုံကို ဝင်ရောက်စေသည် (ရောမ ၁၅:၁၃)။ သန့်ရှင်းရာဌာနတော်သို့ ယုံကြည်ခြင်းသင်္ဘောကို ခိုင်မြဲစွာ ချိတ်ထားသော ဝိညာဉ်၏ ကျောက်ဆူးဖြစ်သည် (ဟေဗြဲ ၆:၁၉၊ ၂၀)။ မျှော်လင့်ချက်သည် စိုးရိမ်ခြင်း၊ ကြောက်ရွံ့ခြင်း၊ စိတ်ပျက်အားငယ်ခြင်းကို ဖယ်ရှားပေးပြီး လူများကို ခေါင်းမော့စေသည် (လု ၂၁:၂၈)။ ဤအလင်းဖြင့် ကမ္ဘာ့အရာအားလုံးကို တကယ့်တန်ဖိုးအတိုင်း အကဲဖြတ်နိုင်သည်။

1. Hope

To serve the God of hope means to enter a way of thought filled with joy, peace, and faith in the future reign (Rom. 15:13). No situation appears desperate, since the presence of the Holy Spirit guarantees the promise of the future. Hope is an anchor of the soul that keeps the ship of faith solidly anchored to the very sanctuary of God (Heb. 6:19, 20). Hope banishes worry, fear, and anguish, allowing people to lift up their heads (Luke 21:28). All things in the world can be evaluated at their true worth in this light.

 

၂. မေတ္တာ ယေရှုသည် ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်း နီးကပ်လာသောကြောင့် ပို၍ချစ်ရန် ခေါ်တော်မူခြင်း မဟုတ်၊ ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်းသည် မေတ္တာကို ခိုင်မာစေသည်။ တမန်တော်ပေါလုသည် ယုံကြည်ခြင်းနှင့် မျှော်လင့်ခြင်းကြားတွင် မေတ္တာကို ထားခဲ့သည်၊ ယေရှုကျွန်ုပ်တို့အတွက် ပြုခဲ့သမျှ၏ သေချာမှုနှင့် ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာချိန်တွင် ကျွန်ုပ်တို့အတွက် ဆက်လက်ပြုပေးမည့်အရာကြားတွင် ထားခဲ့သည် (ဂလာတိ ၅:၅၊ ၆)။ ခရစ်ယာန်များသည် သူတို့၏ ယုံကြည်ခြင်းကို ဆန့်ကျင်သော ကမ္ဘာတွင် နေထိုင်ကြရသည်။ မတရားသူများ၏ အောင်ပွဲ၊ ရန်လိုသောအင်အားစုများ ပေါ်ပေါက်လာခြင်း၊ ခရစ်ယာန်များ၏ ကိုယ်ပိုင်အားနည်းချက်များသည် သံသယဖြစ်စေနိုင်သည်။ သို့သော် ယုံကြည်ခြင်းသည် မျှော်လင့်ချက်၏ တောင်ပံများဖြင့် ဤကမ္ဘာတွင် မေတ္တာသည် ဘယ်တော့မှ မပျက်စီးကြောင်း သက်သေခံခွင့်ရှိသည် (၁ကော ၁၃:၈)။ ဘုရားသခင်သည် ကိုယ်တိုင်ကြွလာ၍ ဆင်းရဲဒုက္ခအားလုံးကို အဆုံးသတ်တော်မူမည် (ဗျာ ၂၁:၄)။ ထို့ကြောင့် ယုံကြည်သူ၏ ဆင်းရဲဒုက္ခသည် ခရစ်တော်၏ ဆင်းရဲဒုက္ခနှင့် ပါဝင်ခြင်းနှင့် လာမည့် နှစ်သိမ့်ခြင်း၏ အာမခံဖြစ်လာသည် (၂ကော ၁:၅-၇)။ ဆင်းရဲဒုက္ခမည်မျှလေးသည်ဖြစ်စေ လာမည့်ဘုန်းတန်ခိုးနှင့် မယှဉ်နိုင် (ရောမ ၈:၁၈)။ ခရစ်ယာန်များသည် လက်ရှိအခြေအနေကို ယုံကြည်စိတ်ဖြင့် ကြည့်ရှုနိုင်သည်၊ အကြောင်းမှာ မေတ္တာဘုရားသည် မကြာမီ သူ၏အောင်ပွဲကို ထင်ရှားစေတော်မူမည်ဖြစ်သောကြောင့်ဖြစ်သည်။ ယုံကြည်ခြင်းသည် မေတ္တာအားဖြင့် လုပ်ဆောင်၍ မျှော်လင့်ချက်၏ အမှန်တရားကို သက်သေခံသည်။

2. Love

Jesus has not called His people to love more earnestly because of the nearness of His second coming, but the Second Advent gives love consistency. The apostle Paul placed love between faith and hope, between the certainty of what Jesus has done for us and what He will still do for us at His second coming (Gal. 5:5, 6). Christians are called to live in a world that opposes their faith. The victory of the wicked, the outburst of hostile powers, and Christians’ own weaknesses could lead to doubt; but faith, carried by the wings of hope, allows the Christian to testify in this world that love will never perish (1 Cor. 13:8).

In person, God will come to put an end to all suffering (Rev. 21:4). For this reason the believer’s sufferings become a participation in the suffering of Christ and a pledge of the comfort to come (2Cor. 1:5–7). Whatever the weight of suffering, it cannot compare with the glory to come (Rom. 8:18). Christians may look at their present situation with confidence because the God of love will soon make His victory manifest. Faith, acting through love, testifies to the reality of hope.

 

၃. နှိမ့်ချမှု လက်ရှိခေတ်သည် အဆုံးသတ်မည်ကို သိခြင်းသည် ဤလောက၏ စည်းစိမ်ဥစ္စာကို သင့်တင့်စွာ အကဲဖြတ်စေသည်။ စည်းစိမ်ဥစ္စာကိုယ်တိုင်ကို ရှုတ်ချခြင်း မဟုတ်၊ လောကီအရာကိုသာ စဉ်းစားခြင်းသည် လက်ဝါးကပ်တိုင်နှင့် ရန်တွေ့ခြင်းဖြစ်သည် (ဖိလိပ္ပိ ၃:၁၈၊ ၁၉)။ သခင်ယေရှုကို ကယ်တင်ရှင်အဖြစ် စောင့်ဆိုင်းသူသည် ကောင်းကင်နိုင်ငံသားဖြစ်သည် (အပိုဒ် ၁၈-၂၀၊ ယော ၁၄:၂၊ ၃)။ ခရစ်ယာန်၏ လောကနှင့် ဆက်ဆံပုံသည် ဤလောကသည် ဖြတ်သန်းသွားမည်ကို သိခြင်းပေါ်တွင် အခြေခံသည် (၁ကော ၇:၃၀၊ ၃၁)။ စည်းစိမ်ဥစ္စာကို အနာဂတ်စံနှုန်းဖြင့် တိုင်းတာရမည် (၁တိ ၆:၁၇-၁၉)၊ ဤလောက၏ ပစ္စည်းများကို ဘုရားသခင်၏ နိုင်ငံတော်စံနှုန်းဖြင့် တိုင်းတာရမည် (မဿဲ ၁၃:၄၄-၄၆)။ နိုင်ငံတော်နှင့် ဖြောင့်မတ်ခြင်းကို အဦးစီးရှာမှ ကောင်းကင်တွင် ဘဏ္ဍာစုနိုင်မည် (မဿဲ ၆:၁၉၊ ၂၀၊ ၃၃)။

3. Humility

To know that the present time will end leads to a proper evaluation of this world’s riches. Wealth in itself is not to be condemned, but to think only of earthly matters is enmity to the cross (Phil. 3:18, 19). The one who awaits the Lord Jesus as Redeemer is a citizen of heaven (verses 18–20; John 14:2, 3). The Christian’s manner of dealing with the world is predicated upon the knowledge that it is passing away (1 Cor. 7:30, 31). Riches are to be measured by the standard of the future (1 Tim. 6:17–19), and the goods of this world by the norm of God’s kingdom (Matt. 13:44–46). By seeking first the kingdom and God’s righteousness, the believer lays up treasures in heaven (6:19, 20, 33).

 

ခရစ်ယာန်သည် ဘုရားသခင်၏ အမွေခံသူ၊ ခရစ်တော်နှင့် တွဲဖက်အမွေခံသူဖြစ်သည် (ရောမ ၈:၁၇)။ သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်ဖြင့် ဉာဏ်အလင်းရရှိ၍ ခေါ်တော်မူခြင်းနှင့် ဆက်စပ်သော မျှော်လင့်ချက်နှင့် သန့်ရှင်းသူများအတွက် ဘုရားသခင်၏ အမွေတော်၏ ဘုန်းတန်ခိုးကြွယ်ဝမှုကို ရှာဖွေတွေ့ရှိသည် (ဧဖက် ၁:၁၈)။ အခြားအရာအားလုံးသည် ယာယီဖြစ်ပြီး ဆက်စပ်မှုရှိသည်။ အသစ်ပြုပြင်ထားသော စိတ်နှလုံးဖြင့် ကောင်းမြတ်၍ လက်ခံနိုင်ဖွယ်၊ ပြည့်စုံသောအရာကို ခွဲခြားနိုင်ပြီး ယာယီရွေးချယ်မှုများကို ထာဝရအတိုင်းအတာဖြင့် ယူဆောင်လာနိုင်သည် (ရောမ ၁၂:၂)။

The Christian is an heir of God and a fellow heir with Christ (Rom. 8:17). Enlightened by the Spirit, the believer discovers the hope that is linked to one’s call and the riches of the glory of God’s inheritance reserved for the saints (Eph. 1:18). All other matters and objects are transitory and relative. With a renewed mind, one can discern what is good, acceptable, and perfect, bringing eternal dimensions to temporal choices (Rom. 12:2).

 

၄. သန့်ရှင်းမှု ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်း၏ ကျင့်ဝတ်ဆိုင်ရာ သက်ရောက်မှုကို အလွန်အမင်း မဖော်ပြလောက်။ နောက်ဆုံးတရားစီရင်ခြင်းကို စောင့်ဆိုင်းခြင်းသည် ဘုရားသခင်နှင့် ထိုက်တန်သော ဘဝနေထိုင်မှုကို တောင်းဆိုသည် (၂ပေ ၃:၁၁)။ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကို ယုံကြည်ခြင်းသည် လူသားအားလုံးကို လေးစားမှုနှင့် အချိန်၏ တန်ဖိုးကို နားလည်စေသည် (၁ကော ၁၅:၃၂-၃၄)။ ခရစ်ယာန်များသည် တရားစီရင်ခြင်းကို ကြောက်ရွံ့စွာ နေထိုင်ခြင်း မဟုတ်၊ ခရစ်တော်ထဲတွင် အပြစ်စီရင်ခြင်းမှ လွတ်ကြောင်း သိထားသောကြောင့်ဖြစ်သည် (ရောမ ၈:၁)။ သို့သော် ကယ်တင်ခြင်းခံရသူများအဖြစ် နေထိုင်ရမည်၊ ယုံကြည်ခြင်းအတိုင်း ဘဝကို စီမံရမည် (ဖိလိပ္ပိ ၂:၁၂၊ ၁၃)။ သန့်ရှင်းခြင်း သို့မဟုတ် ကိုယ်ကျင့်တရားမရှိလျှင် သခင်ကို မမြင်ရ (ဟေဗြဲ ၁၂:၁၄)။

4. Holiness

The ethical implications of the Second Coming cannot be overemphasized. To await the last judgment calls for godly living (2 Peter 3:11). To believe in the resurrection brings with it a respect for all mankind and leads to an appreciation of the value of time (1 Cor. 15:32–34). Christians do not live in terror of the judgment, for they know that they are free from condemnation in Jesus Christ (Rom. 8:1). But they must live as redeemed persons, ordering their lives according to faith (Phil. 2:12, 13). Without sanctification or holiness, no one will see the Lord (Heb. 12:14).

 

သန့်ရှင်းမှုတွင် တိုးတက်ခြင်းသည် ကိုယ်ကိုကိုယ် ပြန်လည်ဆုတ်ခွာခြင်း၊ အခြားသူများနှင့် ခွဲထွက်၍ ကိုယ်ကယ်တင်ခြင်းကို ရှာဖွေခြင်း မဟုတ်။ ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်း၏ မျှော်လင့်ချက်သည် လူမှုတန်ဖိုးများကို လှုံ့ဆော်ပေးသည် (ဟေဗြဲ ၁၀:၂၅)။ တရား၊ ကောင်းမြတ်ခြင်း၊ လှပခြင်း၊ အမှန်တရားကို ခံစားတတ်စေသည် (ဖိလိပ္ပိ ၄:၈)။ ယုံကြည်သူများ၏ ကိုယ်ကျင့်တရားကို တိုးတက်စေသည် (AH ၁၆)။ ခရစ်ယာန်များသည် ဒေါသနှင့် မဟုတ်ဘဲ (ယာကျုပ် ၁:၂၀) ဘုရားသခင်ပေးထားသော ဝိညာဉ်ရေးလက်နက်များဖြင့် (ဧဖက် ၆:၁၀-၁၈) မတရားမှုကို တိုက်ခိုက်နိုင်စွမ်းရှိသည်။ ဘုရားသခင်၏ ကျွန်များသည် ဤလောကီအရေးကိစ္စများကို အာရုမခံနိုင် (၁ကော ၆:၂၊ ၃)၊ သူ့ထံအော်ဟစ်သူများကို မကြာမီ တရားစီရင်ပေးမည်ဟု ယုံကြည်စိတ်ဖြင့် နေထိုင်ရသည် (လု ၁၈:၇၊ ၈၊ ကြည့် နေ့စဉ်ဘဝနေထိုင်ပုံ II. C. ၄)။

Growth in holiness does not entail a retreat into oneself, a search for one’s own salvation apart from others. The hope of the Second Advent mobilizes social values (Heb. 10:25); it develops the sense of justice, goodness, beauty, and truth (Phil. 4:8); it improves the moral character of believers (AH 16). Christians are particularly capable of fighting injustice, not by anger (James 1:20) but with the spiritual weapons God has given them (Eph. 6:10–18). God’s servants cannot be insensitive to this world’s matters (1 Cor. 6:2, 3), while being confident that He will soon vindicate those who cry out to Him (Luke 18:7, 8; see Lifestyle II. C. 4).

 

B. ဧဝံဂေလိတရားဟောပြောရန် လှုံ့ဆော်မှု ယေရှုမကြာမီ ပြန်ကြွလာမည်ဟူသော ယုံကြည်ချက်သည် ယုံကြည်သူ၏ နေ့စဉ်ဘဝ calပ်ပုံကို သက်ရောက်ရုံသာမက၊ ဧဝံဂေလိဟောပြောရန် အားကြီးသော လှုံ့ဆော်မှုလည်း ဖြစ်သည်။ စောင့်ဆိုင်းချိန်သည် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်ကို ယုံကြည်သူများအပေါ် လုပ်ဆောင်ရန် အခွင့်အရေးပေးပြီး၊ ကျေးဇူးတော်သတင်းကို မျှဝေရန် အရည်အချင်းများကို အရေးတကြီး အသုံးချရန် ခံစားချက်ကို ပေးသည်။

B. Motivation for Evangelization

Not only does the conviction of a soon-coming return of Jesus affect the quality of the believer’s daily life, but it also provides strong motivation for evangelization. The waiting time provides opportunity for the Holy Spirit to act on believers, imbuing them with a sense of urgency to employ their gifts in sharing the message of grace.

 

၁. သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ ကာလ တပည့်တော်များက ကြွလာတော်မူမည့်နေ့စွဲကို မေးခွန်းထုတ်ရာတွင် ယေရှုသည် ကမ္ဘာအဆုံးထိ သက်သေဖြစ်စေရန် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်ကို စေလွှတ်မည်ဟု ကတိပြုတော်မူခဲ့သည် (တမန် ၁:၈)။ ဧဝံဂေလိတရားကို ကမ္ဘာအနှံ့ ဟောပြောမှသာ အဆုံးသို့ ရောက်မည် (မဿဲ ၂၄:၁၄)၊ သို့သော် ယေရှုသည် ဧဝံဂေလိဟောပြောမှုပေါ်တွင် ကြွလာခြင်းကို မမှီခိုတော်မူ။ သို့ပေမည့် ကမ္ဘာကယ်တင်ခြင်းအစီအစဉ်တွင် ပါဝင်စေလိုတော်မူသည် (မဿဲ ၉:၃၆-၃၈)။ ယေရှုကို လှုံ့ဆော်ခဲ့သော ကရုဏာခံစားချက်ပင် ခရစ်တော်ထဲတွင် နေထိုင်သူအားလုံးကို လှုံ့ဆော်မည်။

1. The Time of the Holy Spirit

As an answer to the question of the disciples regarding the date of His advent, Jesus promised to send them the Holy Spirit to make them witnesses to the ends of the earth (Acts 1:8). The good news must be preached in the whole world before the end comes (Matt. 24:14), but Jesus does not make His return dependent upon the proclamation of the gospel. Still, He does want His followers to take part in His plan for the salvation of the world (Matt. 9:36–38). The same feelings of compassion that motivated Jesus will move all those who live in Christ.

 

စောင့်ဆိုင်းချိန်သည် ကုန်ဆုံးရန် အမြန်ဖြတ်ကျော်ရမည့် ဗလာနေသော အလယ်ကာလ မဟုတ်။ စောင့်ဆိုင်းချိန်သည် နောက်ဆုံးကာလအသိုင်းအဝိုင်းကို တည်ထောင်ရန် ယုံကြည်သူများကို စုဝေးစေသော သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ ကာလဖြစ်သည်။ အသက်ရှင်တော်မူသော ခရစ်တော်နှင့် ဆက်ဆံရေးသို့ ရောက်စေပြီး လူတိုင်းအတွက် တူညီသော ကျေးဇူးတော်ကို ကမ္ဘာသို့ ကြေညာစေလိုတော်မူသည် (ST Sept. 15, 1887; RH Aug. 16, 1887)။

The time of expectation is not, therefore, an intermediate time, an emptiness through which one must try to pass as quickly as possible with eyes fixed on the end. The waiting time belongs to the Holy Spirit, who gathers the believers to establish the eschatological community. He desires them to come into communion with the living Christ and announce to the world that the same grace is offered to all (ST Sept. 15, 1887; RH Aug. 16, 1887).

 

၂. ကျေးဇူးတော်၏ ကာလ “ယခုအချိန်သည် နောင်တရပြီး ယုံကြည်ရန် အခွင့်အရေးဖြစ်သည် (မာကု ၁:၁၅၊ တမန် ၃:၁၉၊ ၂၀ နှင့် နှိုင်းယှဉ်)၊ အဆုံးသည် ထိုရည်ရွယ်ချက်အတွက်သာ နှောင့်နှေးနေခြင်းဖြစ်ပြီး အဆုံးမဲ့ မဟုတ်” ဟု အဲလ်မိုး (A. L. Moore) က ရေးသားခဲ့သည် (၂၀၉)။ တမန်တော်ပေတရုက ကျွန်ုပ်တို့၏ ကာလကို ဘုရားသခင်၏ စိတ ကျေးဇူးတော်ကာလဟု ခေါ်သည် (၁ပေ ၃:၉၊ ၁၅)။

2. The Time of Grace

“The NT is clear that the present (‘now’) is the opportunity which men have to repent and believe (Mark 1:15; cf. Acts 3:19, 20) and that the End delays only for this purpose—and not indefinitely.” “It is man’s final chance,” writes A. L. Moore (209). The apostle Peter calls our time the time of God’s patience (1 Peter 3:9, 15).

 

ကမ္ဘာအဆုံးသည် နက်ဖြန်အတွက် မေးခွန်း မဟုတ်၊ ယနေ့အတွက် ခေါ်သံဖြစ်သည် (ဟေဗြဲ ၄:၇)။ ယေရှုပြန်ကြွလာသောအခါ “တစ်ယောက်ကို ယူ၍ တစ်ယောက်ကို ချန်ထားခဲ့သည်” (မဿဲ ၂၄:၄၀၊ ၄၁)။ ကမ္ဘာကို သတိပေးခြင်း မပြုလျှင် အန္တရာယ်ရှိသူများကို ကယ်တင်ရန် ပျက်ကွက်သူဖြစ်သည်။ ကျေးဇူးတော်ကာလ မကြာမီ ပြီးဆုံးတော့မည်၊ အဆုံးနီးလာသည်နှင့်အမျှ ဘုရားသခင်ဘက်သို့ ရပ်တည်ရန် ပို၍အရေးတကြီးဖြစ်လာသည်။ ဟေဗြဲ ၄:၁ တွင် ဤသို့ဆိုသည်။ “ထို့ကြောင့် သူ၏အနားယူရာသို့ ဝင်ရောက်ရန် ကတိတော်ရှိနေသေးသည်ဖြစ်၍၊ သင်တို့တွင် တစ်ဦးဦးသည် ထိုသို့ဝင်ရောက်ခြင်းမှ လွဲချော်သွားသည်ဟု စီရင်ခြင်းခံရမည်ကို ကြောက်ရွံ့ကြလော့။”

The end of the world is not a question for tomorrow but a call for today (Heb. 4:7). At Jesus’ return “one is taken and one is left” (Matt. 24:40, 41). Not to warn the world means to be guilty of nonassistance to people in danger. The time of grace will soon be over, and the closer the end comes, the more urgent it is to take a stand for God. As Hebrews 4:1 states: “Therefore, while the promise of entering his rest remains, let us fear lest any of you be judged to have failed to reach it.”

 

၃. အရေးတကြီးဖြစ်သောအချိန် ယေရှု၏ပြန်ကြွလာခြင်းကို မျှော်လင့်စောင့်ဆိုင်းနေခြင်းသည် အရေးတကြီးခံစားချက်ကို ဖြစ်ပေါ်စေသည် (YI Apr. 28, 1908)။ ယေရှုသည် ကိုယ်တော်အချိန်တိုတောင်းနေပြီဟူသော ယုံကြည်ချက်နှင့်အတူ ပါလက်စတိုင်းပြည်၏ လမ်းမကြီးလမ်းငယ်များကို သွားလာတော်မူခဲ့သည် (ယောဟန် ၉:၄)။ တမန်တော်ပေါလုသည်လည်း ထိုယုံကြည်ချက်ကြောင့် လှုံ့ဆော်ခံရသည် (၁ကော ၇:၂၉)။ ထို့ကြောင့် ယုံကြည်သူများကို အချိန်ကို အကောင်းဆုံးအသုံးချရန် တိုက်တွန်းခဲ့သည် (ဧဖက် ၅:၁၆၊ ကောလောသဲ ၄:၅)။ အချိန်ကြာလာသည်နှင့်အမျှ နားထောင်လိုသူ၊ စာနာညှာတာသူများ ရှာရခက်ခဲလာမည်ဖြစ်သောကြောင့် အခွင့်တိုင်းကို အသုံးချ၍ ရိုးသားစွာ သက်သေခံကြရန် (၂တိ ၄:၂-၄)။

3. The Time of Urgency

Living in the expectation of Jesus’ return conveys a sense of urgency (YI Apr. 28, 1908). Jesus Himself traveled the highways and byways of Palestine with the conviction that His time was short (John 9:4). The apostle Paul was inspired by this conviction (1 Cor. 7:29); for this reason he urged believers to make the best possible use of their time (Eph. 5:16; Col. 4:5). They were to take every opportunity to testify honestly, because as time went by it would become increasingly difficult to find sympathetic and attentive listeners (2 Tim. 4:2–4).

 

မာရ်နတ်သည် မိမိအချိန်တိုတောင်းနေပြီဟု သိသောကြောင့် အထူးကြီးစွာ ဇွဲရှိနေလျှင် (ဗျာဒိတ် ၁၂:၁၂)၊ ယုံကြည်သူများသည် အဘယ်မျှလောက် နိုးကြားနေသင့်သနည်း။ အထူးသဖြင့် “ကယ်တင်ခြင်းသည် ကျွန်ုပ်တို့ ပထမယုံကြည်စဉ်ကထက် ယခုအခါ ပို၍နီးကပ်လာပြီ” ဟူသော အကြောင်းကြောင့်ဖြစ်သည် (ရောမ ၁၃:၁၁၊ နှိုင်းယှဉ် ST Sept. 15, 1887၊ RH Aug. 16, 1887)။

If the devil is particularly zealous “because he knows that his time is short” (Rev. 12:12), how much more should the believers be awake, especially because “salvation is nearer to us now than when we first believed” (Rom. 13:11; cf. ST Sept. 15, 1887; RH Aug. 16, 1887).

 

၄. ဝိညာဉ်ရေးရာဆုကျေးဇူးများ၏အချိန် တမန်တော်ဝတ္ထုကျမ်းတွင် စောင့်ဆိုင်းရသောအချိန်သည် ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်းသို့ ဧဝံဂေလိတရားဟောပြောရန် အခွင့်အရေးပေးထားကြောင်း ပြသထားသည်။ သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်သည် လူများကို ထိုအမှုတော်ဆောင်ရန် ခေါ်တော်မူသည် (တမန် ၁၃:၁-၂)။ အသင်းတော်၏ တည်ဆောက်ခြင်းနှင့် ကြီးထွားခြင်းအတွက် ဆုကျေးဇူးများကို ချီးမြှင့်တော်မူသည် (ဧဖက် ၄:၁၁-၁၃)။ ဆုကျေးဇူးများအနက် ပရောဖက်ပြုခြင်းဆုကျေးဇူးကို ခရစ်တော်၏ကိုယ်ခန္ဓာကို တည်ဆောက်ခြင်းနှင့် မယုံကြည်သူများကို ကယ်တင်ခြင်းအတွက် အထူးသင့်လျော်သောကြောင့် ဦးစားပေးခဲ့သည် (၁ကော ၁၄:၁၊ ၃၊ ၂၄-၂၅)။ ဝိညာဉ်ရေးဆုကျေးဇူးများကို တပည့်တော်များ ကမ္ဘာမြေ၏ ဆားနှင့်အလင်းဖြစ်စေရန်၊ ကမ္ဘာကို အရသာရှိစေပြီး အလင်းပေးရန် ချီးမြှင့်ထားခြင်းဖြစ်သည် (မဿဲ ၅:၁၃-၁၆)။ အထူးသဖြင့် ထိုနေ့နီးလာသည်နှင့်အမျှ ခရစ်ယာန်များသည် သက်သေခံရမည့်တာဝန်ကို ရှောင်ပြေးလို့မဖြစ်ပေ။ (နှိုင်းယှဉ် Spiritual Gifts II)။

4. The Time of Spiritual Gifts

The book of Acts shows that the waiting time gives opportunity for the evangelization of the world. The Holy Spirit calls people to this work (Acts 13:1, 2). He imparts His gifts for the edification and the growth of the church (Eph. 4:11–13). Among the gifts, prophecy was particularly favored as best suited for the building up of the body of Christ and the conversion of unbelievers (1 Cor. 14:1, 3, 24, 25).

Spiritual gifts are bestowed so that the disciples may be the salt and light of the earth, to flavor and illumine the world (Matt. 5:13–16). Christians cannot shirk the duty of testifying, especially as that day approaches. (See Spiritual Gifts II.)

 

C. ကိုယ်တော်ပြန်ကြွလာခြင်းအတွက် ဝိညာဉ်ရေးရာပြင်ဆင်ခြင်း ယေရှု၏ ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်းကို ယုံကြည်ခြင်းသည် ကျွန်ုပ်တို့၏တန်ဖိုးစနစ်ကို ထိခိုက်စေပြီး သက်သေခံခြင်းနှင့် ဧဝံဂေလိဟောပြောခြင်းအတွက် လှုံ့ဆော်မှုဖြစ်လာသည်။ မလွဲမသွေ ဝိညာဉ်ရေးရာပြင်ဆင်မှုလည်း လိုအပ်သည်။ ယေရှုသည် လူသားတို့၏သားရှင်ကြွလာခြင်းအတွက် အသင့်ရှိကြရန် တပည့်တော်များကို သွန်သင်ပြီးနောက် (မဿဲ ၂၄:၄၄) အပျိုစင် ၁၀ ယောက်၏ ဉာဏ်ကြီးရှင်ဉာဏ်နုဉပမာကို ဟောပြောတော်မူခဲ့သည် (မဿဲ ၂၅:၁-၁၃)။ ငါးယောက်ကို ဉာဏ်နုဟု သရုပ်ဖော်ထားသည်မှာ မင်္ဂလာဆောင်လာမည်ကို ယုံကြည်ထားသော်လည်း အနာဂတ်အတွက် ဘာမျှပြင်ဆင်ထားခြင်းမရှိသောကြောင့်ဖြစ်သည်။ ကျန်ငါးယောက်ကို ဉာဏ်ကြီးရှင်ဟု ခေါ်သည်မှာ ဆီအပို သိုလှောင်ထားသဖြင့် မင်္ဂလာဆောင် နှောင့်နှေးနိုင်သည်ဟု တွေးထားသောကြောင့်ဖြစ်သည်။ နှစ်ဖွဲ့စလုံး မင်္ဂလာဆောင်ရောက်လာပြီဟု ကြေညာချက်ကြောင့် အံ့အားသင့်ကြသော်လည်း ဉာဏ်ကြီးရှင်များသာ မင်္ဂလာဆောင်က ကြေညာပြီးမှ ရောက်လာသည့် စောင့်ဆိုင်းချိန်၏ စမ်းသပ်မှုကို အောင်မြင်စွာ ကျော်ဖြတ်နိုင်ခဲ့သည်။ ယေရှုနှင့် ကိုယ်ပိုင်ဆက်ဆံရေးရှိသူများသာ အခက်အခဲတိုင်းကို ရင်ဆိုင်နိုင်မည်ဖြစ်သည်။ မဿဲ ၂၅:၁-၁၃ ဉာဏ်ကြီးရှင်ဉာဏ်နုဉပမာသည် အလျင်ပြန်လာမည့် ကျွန်နှစ်ယောက်အကြောင်း ဉပမာ (မဿဲ ၂၄:၄၅-၅၁) ကဲ့သို့ပင် ယေရှု၏ ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်းနှင့်ပတ်သက်၍ ဝိညာဉ်ရေးဘဝနှင့် သစ္စာရှိစွာ အမှုတော်ဆောင်ခြင်း၏ အရေးကြီးမှုကို အလေးပေးထားသည်။ ခရစ်ယာန်များသည် နေ့စဉ်နေ့တိုင်း နောင်တရရန်နှင့် သန့်ရှင်းခြင်းတွင် ကြီးထွားရန် ပေးထားသော အခွင့်အရေးများအတွက် ကျေးဇူးတင်ရမည် (ဟေဗြဲ ၁၂:၁၄)။ သူတို့သည် နှစ်ခြင်းမင်္ဂလာနှင့် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ ဆုကျေးဇူးဖြင့် စတင်ခဲ့သော လုပ်ငန်းစဉ်၏ အဆုံးသတ်အနေဖြင့် ချီးမြှောက်ခံရမည့် ဘုန်းတန်ခိုးရှိသော အသစ်ပြန်လည်ခြင်းကို မကြာမီ ခံစားရတော့မည်ကို သိကြသည် (ယောဟန် ၃:၅)။ ဘုရားသခင်၏ အာဏာအောက်တွင် အစဉ်အမြဲနေထိုင်ရန်အတွက် ယခုအခါ ကျွန်ုပ်တို့သည် ကိုယ်တော်၏ပညတ်တော်များကို နာခံရန် လိုအပ်သည်။ ထို့ကြောင့် တမန်တော်ပေါလုသည် ပျက်စီးဆုံးရှုံးမည့်သူများ၏ ထုံးစံအပြစ်များကို အပြစ်တင်ရှုတ်ချခဲ့သည် (၁ကော ၆:၉-၁၀)။ ယောဟန်လည်း ထိုအချက်ကို အားဖြည့်ထားသည် (ဗျာဒိတ် ၂၁:၈၊ ၂၂:၁၅)။ ပရောဖက်အာမုတ်ရေးသားခဲ့သည့်အတိုင်း “ထာဝရဘုရား၏နေ့ကို တောင့်တသောသူတို့အား ဘေးလဲလတံ့” သို့သော် တရားသဖြင့် ရေများစီးဆင်းသလို၊ ဖြောင့်မတ်ခြင်းသည် ဘယ်သောအခါမျှ မခန်းခြောက်သောမြစ်ကဲ့သို့ စီးဆင်းစေခြင်းမရှိခဲ့ပါလား (အာမုတ် ၅:၁၈၊ ၂၄)။ ဆန့်ကျင်ဘက်အနေဖြင့် ဘုရားသခင်၏ပညတ်တော်ကို စောင့်ရှောက်၍ ယေရှု၏သက်သေကို ထိန်းသိမ်းသူများကို ချီးမွမ်းထားသည် (ဗျာဒိတ် ၁၂:၁၇၊ ၁၄:၁၂)။ ကိုယ်ကျင့်တရားသန့်ရှင်းခြင်းနှင့် ဘုရားကိုကြောက်ရွံ့ရိုသေခြင်းသည် ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်းကို စောင့်ဆိုင်းခြင်း၏ သဘာဝအကျိုးသက်ရောက်မှုများဖြစ်သည် (၂ပေ ၃:၁၁၊ နှိုင်းယှဉ် 4T 309၊ ကြီးမားသောအငြင်းပွားမှု VI. E)။

C. Spiritual Preparation for His Return

Faith in the second coming of Jesus affects our value system, creating a motivation for witnessing and evangelization. Of necessity it also presupposes a spiritual preparation. After exhorting His disciples to be ready for the coming of the Son of man (Matt. 24:44), Jesus presented the parable of the 10 virgins (Matt. 25:1–13). Five were depicted as foolish because, even though they were convinced that the bridegroom would arrive in a short time, they did not make any provision for the future. The other five were called wise because they kept on hand a supply of oil, suggesting that they thought the bridegroom might be delayed. Both groups were surprised at the announcement of the bridegroom’s arrival, but only the wise ones were able successfully to pass the test of the waiting time between the announcement and the arrival of the bridegroom. Only those who have a personal relationship with Jesus will be able to face every difficulty.

The parable of Matthew 25:1–13, like the preceding one about the two servants (Matt. 24:45–51), emphasizes the importance of spiritual life and faithful service in relation to Jesus’ second coming. Christians should be thankful for the opportunities given every day to repent and grow in sanctification (Heb. 12:14). They know that they will soon experience glorious renewal as the culmination of a process begun with baptism and the gift of the Holy Spirit (John 3:5).

To live forever under God’s authority we must first live now in submission to His laws. For this reason the apostle Paul denounced those sins typical of people who will be lost (1 Cor. 6:9, 10). John reinforces this point (Rev. 21:8; 22:15). As the prophet Amos writes: “Woe to you who desire the day of the Lord!” but do not “let justice roll down like waters, and righteousness like an everflowing stream” (Amos 5:18, 24). In contrast, all those who keep the commandments of God and bear the testimony of Jesus are praised (Rev. 12:17; 14:12). Holiness of behavior and piety are the natural effects of awaiting the Second Coming (2 Peter 3:11; cf. 4T 309; see Great Controversy VI. E).

 

D. ထင်ရှားသောနှောင့်နှေးခြင်း ခရစ်တော်သည် ယနေ့တိုင် မကြွလာသေးပါ။ နှစ်ပေါင်း ၂၀၀၀ ကြာ မျှော်လင့်စောင့်ဆိုင်းပြီးနောက် ခရစ်ယာန်များသည် လာရောက်ခြင်းကို တောင့်တကြသည်။ ယေရှု၏ ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်းကို ရွှေ့ဆိုင်းထားခြင်း၊ နှောင့်နှေးထားခြင်း၊ သို့မဟုတ် ပိုဆိုးသည်မှာ ပယ်ဖျက်လိုက်ခြင်းဖြစ်နိုင်သလော။ ယုံကြည်သူအများအပြားသည် ထိုဖြစ်နိုင်ခြေများကို တွေးတောမိကြသည်။ အသစ်သောကျမ်းစာအုပ်တွင် ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်း၏ နီးကပ်မှုနှင့် ဝေးကွာမှုကြား တင်းမာမှုတစ်ခုရှိသည်။ ပေါလု၊ ယာကုပ်နှင့် ပေတရုတို့အတွက် ထိုနေ့သည် “နီးလု၏” (ရောမ ၁၃:၁၂၊ ယာကုပ် ၅:၈၊ ၁ပေ ၄:၇)။ ယေရှုကိုယ်တော်တိုင်လည်း “ငါသည် မကြာမီ ကြွလာတော်မူမည်” ဟု အတည်ပြုတော်မူသည် (ဗျာဒိတ် ၂၂:၂၀)။ သို့သော် အခြားကျမ်းချက်များကမူ ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်းကို အနာဂတ်ဝေးကွာရာတွင် ထားရှိသည်။ ဘုရားအပိုင်ကို ချက်ချင်းထင်ရှားလာမည်ဟု ထင်မှတ်မှုကို ဖယ်ရှားရန် ယေရှုသည် ဝေးသောပြည်သို့သွားသော ပြည့်ရှင်အကြောင်း ဉပမာကို ဟောပြောတော်မူခဲ့သည် (လု ၁၉:၁၁-၂၇)။ မဿဲအတွက်မူ သခင်သည် “အချိန်အကြာကြီးကြာပြီးမှ” ပြန်ကြွလာမည် (မဿဲ ၂၅:၁၉)။ အခြားဉပမာများတွင်လည်း ယေရှုသည် ထင်ရှားသောနှောင့်နှေးခြင်းကို ရည်ညွှန်းတော်မူသည် (၂၄:၄၈၊ ၂၅:၅)။ ထိုတင်းမာမှုကို ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင်လည်း တွေ့နိုင်သည်။ ထာဝရဘုရား၏နေ့သည် ဝေးသည်လည်းဝေး၊ နီးသည်လည်းနီး (ဟဗက္ကုတ် ၂:၃၊ ဟေရှာယ ၂:၂၊ ၂၀၊ ၁၃:၆၊ ဇေဖနိ ၁:၁၄၊ ၃:၈)။ “ယခုပင်” နှင့် “ယခုမဟုတ်သေး” ကြာကြားတင်းမာမှုသည် ယေရှုပြန်ကြွလာမည့်နှစ်ကို တိတိကျကျ သတ်မှတ်နိုင်ခြင်းကို ဖယ်ထုတ်ထားသည် (10MR 270)။ တပည့်တော်များသည် ဘယ်အချိန်မဆို အသင့်ရှိနေရမည် (မဿဲ ၂၄:၃၆-၅၁)။ ပေတရုအဆိုအရ ထိုနှောင့်နှေးခြင်းသည် လူများ ပျက်စီးဆုံးရှုံးခြင်းမှ ကယ်တင်လိုသော ထာဝရဘုရား၏ သည်းခံခြင်း၏ ထင်ရှားချက်ဖြစ်သည် (၂ပေ ၃:၉)။ ဘုရားသခင်သည် ကတိတော်ကို နှောင့်နှေးတော်မူသည်မဟုတ်။ G. C. Berkouwer က မှန်ကန်စစွာပြောခဲ့သည့်အတိုင်း “ယခုမှ ခရစ်တော်၏ပြန်ကြွလာခြင်းကို ပယ်ဖျက်လိုက်ပါက စိတ်ပျက်ခြင်း သို့မဟုတ် စိတ်ကူးယဉ်မှုပျက်ပြားခြင်းသာမက ဘုရားသခင်၏သစ္စာတရားနှင့် ယုံကြည်စိတ်ချရမှုအပေါ် ယုံကြည်ခြင်းအကျပ်အတည်းတစ်ခု ဖြစ်လာလိမ့်မည်” (၆၆၊ ၆၇)။ သမ္မာကျမ်းတွင် ကတိတော်ကို မတည်စေခြင်းဖြစ်နိုင်ခြေကို ဘယ်နေရာတွင်မျှ အကြံပြုထားခြင်းမရှိပါ (၂ပေ ၃:၉၊ ဟေဗြဲ ၁၀:၃၉)။ ဆန့်ကျင်ဘက်အနေဖြင့် ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်း၏ သေချာမှုကို ကျမ်းစာက အကြိမ်ကြိမ် အတည်ပြုထားသည်။ ဘုရားသခင်ကိုယ်တော်တိုင် ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်း၏ ကတိတော်ကို အတည်ပြုတော်မူသည်။ ကိုယ်တော်၏နှုတ်ထွက်ကတိတော်သည် သေချာသည်။ နှုတ်ထွက်သမျှကို ပြောင်းလဲခြင်းသည် ကိုယ်တော်၏ပဋိညာဉ်တော်ကို ချိုးဖောက်ရာရောက်လိမ့်မည် (ဆာလံ ၈၉:၃၅)။ ဘုရားသခင်သည် လိမ်ညာတော်မမူ (တောလည်ရာ ၂၃:၁၉၊ ၁ရာမု ၁၅:၂၉၊ ဟေဗြဲ ၆:၁၃၊ ၁၈)။ ကျွန်ုပ်တို့၏ သစ္စာမရှိမှုရှိသော်လည်း ကိုယ်တော်သည် သစ္စာရှိတော်မူသည် (၂တိ ၂:၁၃)။ ထို့ကြောင့် ကျွန်ုပ်တို့သည် မျှော်လင့်ချက်၏ ဝန်ခံချက်ကို ခိုင်မြဲစွာ ဆုပ်ကိုင်ထားနိုင်သည် (ဟေဗြဲ ၁၀:၂၃)။ ကိုယ်တော်၏ပထမအကြိမ်ကြွလာခြင်းအားဖြင့် ခရစ်တော်သည် ဒုတိယအကြိမ်လာရောက်ခြင်း၏ သေချာမှုကို အတည်ပြုတော်မူခဲ့သည်။ တရားဓမ္မနှင့် ကယ်တင်ခြင်းကို ပေးတော်မူခဲ့သော လက်ဝါးကပ်တိုင်သည် ယုံကြည်သူများ၏ ကယ်တင်ခြင်းကို ပြီးမြောက်စေလိုသော ကိုယ်တော်၏ရည်ရွယ်ချက်ကို သက်သေပြခဲ့သည် (ရောမ ၅:၈-၁၀)။ “ကိုယ်တော်၏ကိုယ်တိုင်သားတော်ကို မချမ်းသာဘဲ ငါတို့အတွက် အပ်နှံတော်မူသောအရှင်သည် အရာခပ်သိမ်းတို့ကို ငါတို့နှင့်အတူ မပေးတော်မူမည်လော” ဟူသော စကားသည် ထိုသေချာမှုကို ထင်ဟပ်စေသည် (၈:၃၂)။ ခရစ်တော်၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းနှင့် ကောင်းကင်တက်တော်မူခြင်းသည် ကိုယ်တော်ပြန်ကြွလာခြင်းကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း ညွှန်ပြထားသည် (ယောဟန် ၁၄:၁-၃)။ သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်သည်လည်း ယေရှုပြန်ကြွလာခြင်း၏ အာမခံချက်ကို အတည်ပြုတော်မူသည်။ ယုံကြည်သူ၏နှလုံးထဲတွင် ကိုယ်တော်၏ရှိနေခြင်းနှင့် ပေးသနားတော်မူသော ဆုကျေးဇူးများသည် ကတိတော်ကို သက်သေခံသည် (၂ကော ၁:၁၈-၂၂၊ ဟေဗြဲ ၂:၄)။ ခရစ်တော်က အပ်နှံတော်မူသော ဧဝံဂေလိတရားဟောပြောခြင်းသည် လာမည့်ဘဝ၏မျှော်လင့်ချက်တွင် အဓိပ္ပာယ်နှင့် ခွန်အားကို ရရှိသည်။ ဘုရားသခင်သည် သတင်းစကားတစ်ခုကို ဟောပြောသူများကို နှိုးဆွကြပြီး ထိုသတင်းစကားကို သစ္စာမရှိတော်မူမည်မဟုတ် (တိ ၁:၂-၃၊ ဟေဗြဲ ၂:၁-၃)။ နှောင့်နှေးခြင်းအပေါ် လူသားတို့၏တုံ့ပြန်မှုကို မဿဲ ၂၄ တွင် သစ္စာရှိကျွန်နှင့် သစ္စာမဲ့ကျွန်ဉပမာတွင် ဥပမာပြထားသည်။ သစ္စာမဲ့ကျွန်သည် သခင်နှောင့်နှေးသည်ဟု ထင်မိသည်မှာ သူအား အပ်နှံထားသော တာဝန်ကို စိတ်မဝင်စားသောကြောင့်ဖြစ်သည် (အခန်း ၄၈)။ သစ္စာရှိကျွန်မူကား သခင်က အပ်နှံထားသော ယုံကြည်မှုကို အပြည်းဖြင့် လုပ်ဆောင်နေသည် (အခန်း ၄၅-၄၆)။ သူသည် သခင်၏ကြွလာခြင်းကို စောင့်မျှော်သော်လည်း သူ့ကို ခွင့်ပြုထားသော ကျေးဇူးတော်ကာလအတွက် ကျေးဇူးတင်သည် (၂ပေ ၃:၉)။ ခရစ်တော်၏ကြွလာခြင်းကို ကြေညာထားပြီး ဧဝံဂေလိတရားသည် ကမ္ဘာအနှံ့ ကြီးထွားလာသည်ကို မြင်င်တွေ့ရသည့်အတွက် ဝမ်းမြောက်သည် (ဖိ ၁:၈၊ ကောလောသဲ ၁:၆)။ ကမ္ဘာတွင်ဖြစ်စေ၊ သူ၏နှလုံးထဲတွင်ဖြစ်စေ လုပ်ဆောင်ရမည့်တာဝန်၏ ကီးမားမှုကို ရှုမြင်လျှင် အချိန်သည် တိုတောင်းနေပြီဟု ထင်ရသည် (၂ကော ၇:၁၊ မဿဲ ၉:၃၆-၃၈)။ ယေရှု၏ “နှောင့်နှေးခြင်း” သည် ယုံကြည်သူအတွက် ပြဿနာမဟုတ်ပေ။ ယုံကြည်သူတိုင်း ခံစားရသော ဒုက္ခများကှးကို အဓိပ္ပာယ်ပေးသည်။ နေ့တိုင်းသည် ဘုရားသခင်၏လူများထဲသို့ ဝိညာဉ်တို့ ထပ်မံဝင်ရောက်လာသည်ကို မြင်တွေ့ရခြင်း၏ ဝမ်းမြောက်ခြင်းကို ယူဆောင်လာသည် (ဗျာဒိတ် ၆:၁၁)။

D. An Apparent Delay

Christ has not yet come. After 2,000 years of expectation, Christians long for the Advent. Could the second coming of Jesus be deferred, delayed, or even worse, cancelled? Many a believer wonders about these possibilities.

In the NT there is a tension between the nearness and the distance of the Second Coming. For Paul, James, and Peter, the day is “at hand” (Rom. 13:12; James 5:8; 1 Peter 4:7). Jesus Himself assures, “Surely I am coming soon” (Rev. 22:20). But other passages place the Second Coming well into the future. To dispell the notion that the kingdom of God was to appear immediately, Jesus taught the parable about the nobleman who went into a far country (Luke 19:11–27). For Matthew the Master will come back “after a long time” (Matt. 25:19). In other parables Jesus also alludes to an apparent delay (24:48; 25:5).

The same tension can be found in the OT. The day of the Lord is both far and near (Hab. 2:3; Isa. 2:2, 20; 13:6; Zeph. 1:14; 3:8).

The tension between “now” and “not yet” excludes any possibility to establish even the year of Jesus’ return (10MR 270). The disciples were to be ready at any time (Matt. 24:36–51). The delay, according to Peter, is an expression of the forbearance of the Lord, who is not willing that any should perish (2 Peter 3:9).

God is not slow about His promise. As G. C. Berkouwer rightly states: “Were, now, the return of Christ to be cancelled, the result would not merely be disappointment or disillusionment but a crisis of faith in the veracity and dependability of God” (66, 67). The Bible never suggests any possibility of default on the promise (2 Peter 3:9; Heb. 10:39). To the contrary, the surety of the Second Coming is amply confirmed.

God Himself confirms the promise of the Second Coming. His Word is sure. To change what has come out of His mouth would violate His covenant (Ps. 89:35); God does not lie (Num. 23:19; 1 Sam. 15:29; Heb. 6:13, 18). In spite of our unfaithfulness, He remains faithful (2 Tim. 2:13); thus we may hold fast the confession of our hope (Heb. 10:23).

Through His first coming Christ confirmed the surety of the Second Advent. The cross, through which justification was provided, was evidence of His intention to complete the salvation of the believers (Rom. 5:8–10). “He who did not spare his own Son, but gave him up for us all, will he not also give us all things with him?” (8:32) echoes this certainty. Christ’s resurrection and ascension clearly point toward His return (John 14:1–3).

The Holy Spirit also confirms the assurance of Jesus’ return. His very presence in the heart of the believer and the gifts He gives certify the promise (2 Cor. 1:18–22; Heb. 2:4).

The preaching of the gospel, commissioned by Christ, finds its meaning and strength in the hope of life to come. God would not raise up preachers of a message and then not be faithful to that message (Titus 1:2, 3; Heb. 2:1–3).

Human reactions to the delay are exemplified in the parable of the faithful and unfaithful servants of Matthew 24. The unfaithful servant thinks his master delays, for he is not interested in the task he has been given (verse 48). The faithful servant, on the other hand, is totally absorbed by the trust his master has put in him (verses 45, 46). He looks for the coming of his Lord, but he is thankful for the time of grace he is allowed to live and serve (2 Peter 3:9). He rejoices that the coming of Christ is announced and that the gospel is growing all over the world (Phil. 1:8; Col. 1:6). Time seems to be short in view of the magnitude of the task still to be performed, both in the world and in his own heart (2 Cor. 7:1; Matt. 9:36–3p8).

The “delay” of Jesus is not a problem for the believer. It gives meaning to the suffering each believer experiences. Each day brings the joy of seeing more souls added to God’s people (Rev. 6:11).

 

E. နိဂုံး ခရစ်တော်၏ ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်းသည် လူမျိုးများနှင့် တစ်ဦးချင်းသမိုင်းကို နက်ရှိုင်းသော အဓိပ္ပာယ်ပေးသည်။ ရည်ရွယ်ချက်မရှိဘဲ အချည်းနှီးသာ စုပုံနေသော သမိုင်းဆိုလျှင် အဓိပ္ပာယ်နှင့် စည်းစနစ်မရှိတော့ပေ။ အဆုံးသတ်မရှိသော သမိုင်းသည် အဓိပ္ပာယ်မရှိတော့ချေ။ သမ္မာကျမ်းစာသည် သမိုင်းကို လွန်ကဲသောသဘောရှိစေသည်။ အစရှိသည်လည်းရှိ၊ အဆုံးသတ်လည်းရှိမည်။ သို့သော် မည်သည့်အဆုံးသတ်မျှ မဟုတ်။ လူ့အတ္တကြီးမှုနှင့် မာနကြောင့် ဖြစ်ပေါ်လာသော ဘေးဒုက္ခဖြင့် မဆုံးရှုံးစေရ။ လူသားဝါဒီအိပ်မက်များတွင် ကတိပြုထားသော ဘုန်းတန်ခိုးရှိအဆုံးသတ်ဖြင့်လည်း မဖြစ်ရ။ ဘုရားသခင်ကိုယ်တော်တိုင် ရပ်တန့်စေတော်မူမည် (ဆာလံ ၄၆:၉-၁၁)။ ထိုနည်းတူစွာ ဝိညာဉ်တော်နှင့်အတူ အသက်ရှင်ခြင်းသည် ကံကြမ္မာနှင့် ဆက်စပ်နေသည်။ ထိုသို့သောဘဝသည် မျက်ရည်များဖြင့် ကြဲခဲ့သော်လည်း ဝမ်းမြောက်ခြင်းဖြင့် ရိတ်ရလိမ့်မည် (ဆာလံ ၁၂၆:၄-၆)။ ခရစ်ယာန်များ၏ ကိုယ်ကျင့်တရားရွေးချယ်မှုများသည် အဓိပ္ပာယ်ရှိသည်။ သူတို့သည် ချစ်ခြင်းမေတ္တာကို ဖြန့်ဝေကြသည်။ ဘုရားသခင်၏ကတိတော်ကို ယုံကြည်ကြသည်။ ယေရှုသည် ကြွလာတော်မူမည်။ ယုဒယပြည်သို့ ကရုဏာနှင့် ခွင့်လွှတ်ခြင်းကို သွန်သင်ရန် လာခဲ့သောအရှင်သည် ချစ်ခြင်းမေတ္တာ၏နိုင်ငံတော်ကို တည်ထောင်ရန် ကြွလာတော်မူမည်။ “အနည်းငယ်မျှသာကြာလျှင် လာမည့်သူသည် ကြွလာတော်မူမည်၊ မနှောင့်နှေးတော်မူ” (ဟေဗြဲ ၁၀:၃၇)။ မကြာမီ ဘုရားသခင်နှင့် စာတန်ကြားး ကြီးမားသောအငြင်းပွားမှု ပြီးဆုံးတော့မည်။ ဘုရားသခင်၏တရားစီရင်ခြင်းကို ယေရှုခရစ်အားဖြင့် ဤကမ္ဘာပေါ်တွင်သာမက စစ်ပွဲစတင်ရာဖြစ်သော ကောင်းကင်ဘုံတွင်ပါ တည်ထောင်တော်မူမည်။ စကြဝဠာတစ်ခုလုံး ဘုရားသခင်နှင့် ပြန်လည်သင့်မြတ်လာလိမ့်မည် (ကောလောသဲ ၁:၂၀၊ ၁ကော ၁၅:၂၈)။ ယေရှုသည် မကြာမီ ကြွလာတော်မူမည်။ အဘယ်မျှသာ နှစ်သိမ့်မှု၊ သေချာမှု၊ ငြိမ်သက်မှု ရှိလိုက်သနည်း။ သမ္မာကျမ်းစာ၏နောက်ဆုံးစောင်သည် ယေရှု၏ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်းအပေါ် ယုံကြည်ခြင်းကို အလေးပေးလျက် ပြီးစီးထားသည်။ “ကြည့်လော့၊ ငါသည် မကြာမီ ကြွလာတော်မူ၍ ငါ၏အကျိုးကို ယူဆောင်၍ လူတိုင်း၏ပြုမူရာအတိုင်း ဆပ်ပေးရန် လာမည်” (ဗျာဒိတ် ၂၂:၁၂)။ တုံ့ပြန်မှုအနေဖြင့် “ဝိညာဉ်တော်နှင့် မင်္ဂလာဆောင်မယ်တော်တို့က လာပါလော့ဟု ဆိုကြသည်။ ကြားသောသူမည်သည်ကား လာပါလော့ဟု ဆိုပါစေ” (အခန်း ၁၇)။ ယုံကြည်သူတိုင်း ဝိညာဉ်တော်နှင့် မင်္ဂလာဆောင်မယ်တော်၏ ဖိတ်ခေါ်ခြင်းကို တုံ့ပြန်၍ “အာမင်၊ သခင်ယေရှု ကြွလာတော်မူပါစေသော” ဟု မဆီးတားနိုင်ချေ (အခန်း ၂၀)။

E. Conclusion

The second coming of Christ gives deep meaning to the history of nations and individuals. A history that consists only of the aimless piling up of facts would lack meaning and order. History without an end or goal becomes senseless.

The Bible invests history with a transcendental character. It has a beginning, and it will have an end, but not just any end. It will not end with a catastrophe produced by human selfishness and pride, nor with that glorious end promised in all humanist utopias. It will be brought to a full stop by God Himself (Ps. 46:9–11).

In a similar manner, life in the Spirit is linked to a destiny. Such a life may be sown in tears, but it will harvest in joy (Ps. 126:4–6). The ethical choices of Christians have meaning. They spread love, trusting in the promise of God. Jesus is coming. The One who came to Judea to teach mercy and forgiveness is coming to establish His kingdom of love. “For yet a little while, and the coming one shall come and shall not tarry” (Heb. 10:37).

Soon the great controversy between God and Satan will come to an end. God’s justice will be established over the world through Jesus Christ: not only on the earth, but also in heaven, where the battle began. The whole universe will be reconciled with God (Col. 1:20; 1 Cor. 15:28).

Jesus is coming back soon. What a comfort, what certainty, what peace! The last book of the Bible closes emphasizing confidence in the second coming of Jesus. “Behold, I am coming soon, bringing my recompense, to repay every one for what he has done” (Rev. 22:12). In response, “the Spirit and the Bride say, ‘Come.’ And let him who hears say, ‘Come’” (verse 17). No believer can help but respond to the invitation of the Spirit and the Bride saying, “Amen, Come Lord Jesus!” (verse 20).

 

III. သမိုင်းဆိုင်ရာ အကျဉ်းချုပ် A. တမန်တော်များခေတ် သမိုင်းပညာရှင်များသည် ယေရှု၏ပြန်ကြွလာခြင်းဆိုင်ရာ မျှော်လင့်ချက်သည် “အစောဆုံးအသင်းတော်” တွင် အသက်ရှင်နေခဲ့သည်ကို တညီတညွတ်တည်း အသိအမှတ်ပြုကြသည်။ အသစ်သောကျမ်းစာအုပ်များအနက် အစောဆုံးစာအုပ်တစ်အုပ်ဖြစ်သော ၁ သက်သာလောနိတ် ၄:၁၆-၁၇ သည် ထိုသက်သေဖြစ်သည်။ ပေါလု၏ကျမ်းစောင်များအစတွင် ကျေးဇူးတော်ချီးမွမ်းချက်များက ပါရုသိယအကြောင်း ယုံကြည်ခြင်းသည် အစောဆုံးအသင်းတော်၏ အခြေခံယုံကြည်ချက်ဖြစ်ကြောင်း ဖော်ပြထားသည်။ နောက်ပိုင်းကျမ်းစောင်များတွင်ပင် အားကြီးသော အဆုံးသတ်ခေတ်ဆိုင်ရာ မျှော်လင့်ချက် ရှိနေဆဲဖြစ်သည် (၂ပေ ၃:၈-၁၃)။ ပထမရာစုနှောင်းပိုင်းတွင် အကျပ်အတည်းကာလ၌ ရေးသားခဲ့သော ယောဟန်၏ဗျာဒိတ်ကျမ်းသည် နောက်ဆုံးတရားစီရင်ခြင်း၏ ဘုန်းတန်ခိုးရှိမြင်ကွင်းများဖြင့် ယုံကြည်သူများ၏ယုံကြည်ခြင်းကို ထောက်မတော်မူသည်။

III. Historical Overview

A. The Apostolic Period

Historians are unanimous in recognizing that the hope of Jesus’ return remained alive in “the early church. The very terms of one of the earliest NT documents testify to that effect: “1 Thessalonians 4:16, 17. The thanksgivings that introduce Paul’s Epistles demonstrate that faith in the Parousia constituted a fundamental belief of the early church. Later Epistles still retain a strong eschatological expectation (2 Peter 3:8–13). The Revelation of John, written in a period of crisis at the end of the first century, sustains the believers’ faith through to the glorious visions of the last judgment.

 

သို့သော် ပထမရာစုတွင်ပင် မှားယွင်းသောအယူများ အသင်းတော်ထဲသို့ ဝင်ရောက်လာပြီး ယုံကြည်ခြင်းကို ခြိမ်းခြောက်ခဲ့သည်။ အချို့သည် လူသေများ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကို စွန့်လွှတ်ခဲ့ကြသည် (၁ကော ၁၅:၁၂)။ ခရစ်တော်၏ ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်းသေချာမှုကို အချို့က မေးခွန်းထုတ်ခဲ့ကြသည် (၂ပေ ၃:၄)၊ ကိုယ်တော်၏ လူဇာတိယူခြင်းကိုလည်း မေးခွန်းထုတ်ခဲ့ကြသည် (၁ယော ၄:၁-၃)။ အသစ်သောကျမ်းစာရေးသားသူများသည် ထိုလမ်းကြောင်းများကို ဆန့်ကျင်ရုန်းကန်ခဲ့ကြပြီး အဆုံးချိန်နီးလာပြီဟု မြင်ခဲ့ကြသည် (၁ယော ၂:၁၈၊ ၂၈၊ ၂ပေ ၃:၃)။

But even in the first century false teachings infiltrated the church, threatening its faith. Some gave up their belief in the resurrection of the dead (1 Cor. 15:12). The certainty of the second advent of Christ was questioned by others (2 Peter 3:4), along with His incarnation (1 John 4:1–3). NT writers wrestled against such tendencies, seeing in them a sign of the approaching end (2:18, 28; 2 Peter 3:3).

 

B. နိကယအရင်ခေတ် အချို့ပညာရှင်များက ပါရုသိယအပေါ် အသင်းတော်၏စိတ်အားထက်သန်မှု ကျဆင်းလာခြင်းသည် အသစ်သောကျမ်းစာခေတ်မှပင် စတင်ခဲ့သည်ဟု ယူဆကြသည်။ သက်သေအဖြစ် အသစ်သောကျမ်းစောင်အချို့တွင် အဆုံးသတ်ခေတ်ဆိုင်ရာ ကိုးကားချက်နည်းပါးမှုကို ဖော်ပြကြသည်။ သို့သော် ဒုတိယရာစုစာရေးဆရာများ၏ သက်သေချက်များက ထိုအမြင်ကို မှားကြောင်း သက်သေပြသည် (Landa 65–95)။ ပါရုသိယမျှော်လင့်ချက်သည် အားကြီးစွာရှိနေဆဲဖြစ်သည်။ ရောမမြို့သားကလီမန်သည် ကိုရိန္သုမြို့သားများကို သခင်သည် မကြာမီ ပြန်ကြွလာရမည်ဟု သတိပေးခဲ့သည် (၁ကလီ ၂၃)။ ဒိဒချီကျမ်းသည် ပေါလု၏ပထမသက်သာလောနိတ်ကျမ်းမှ ပါရုသိယဆိုင်ရာ စကားလုံးများဖြင့် ပြည့်နှက်နေသည် (၁၆:၃-၈)။ အန္တိအုတ်ပြည့်ရှင်အိဂနာတိယုက “နောက်ဆုံးသောကာလများ ငါတို့အပေါ်သို့ ရောက်လာပြီ” ဟု ရေးသားခဲ့သည် (ဧဖက် ၁၁)။ ထို့ကြောင့် ခရစ်ယာန်များသည် “ကာလကို ဂရုတစိုက်ဆုံးဖြတ်ရ” ဟု ရေးသားခဲ့သည် (ပိုလိကပ် ၃)။ ဗာနဗပ်ကျမ်းစောင်က “ဒုက္ခရောက်သူနှင့်အတူ အရာခပ်သိမ်းတို့ ပျက်စီးရမည့်နေ့ နီးပြီ။ သခင်သည် နီးသည်၊ ကိုယ်တော်၏အကျိုးကို ယူဆောင်လာတော်မူမည်” ဟု ထောက်ပြထားသည် (။ ဟာမာရဲ့သိုးထိန်းကျမ်းက ကိုယ်တော်ကြွလာခြင်းကတိတော်ကို ယုံကြည်သည် (အမြင် ၃.၈၊ ၉)။ စမာနာမြို့သား ပိုလိကပ်သည် လူသေများ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းနှင့် ခရစ်တော် ကိုယ်တိုင်ဤမြေကြီးပေါ်သို့ ပြန်ကြွလာခြင်းကို ရေးသားခဲ့သည် (ဖိလိပ္ပိ ၅၊ နှင့် ယူဆီးဘီယပ်ခရစ်ဝင်သမိုင်း ၃.၃၉ တွင် ကိုးကားထားသော ပါပီယ)။

B. The Ante-Nicene Period

Some scholars hold that the decline in the church’s fervor toward the Parousia began in the NT period. The evidence cited is the scarcity of eschatological references in several NT Epistles.

Such opinions, however, are disproved by the testimony of second-century writers (Landa 65–95). The expectation of the Parousia remained strong. Thus, Clement of Rome reminded the Corinthians that the Lord must come back soon (1 Clement 4 23); the Didache is rich with the eschatological vocabulary of Paul’s First Epistle to the Thessalonians (16:3–8); and Ignatius of Antioch wrote that “the last times are come upon us” (Ephesians 11), because of which Christians were to “weigh carefully the times” (Polycarp 3). The Epistle of Barnabas points out that “the day is at hand on which all things shall perish with the evil [one]. The Lord is near, and His reward” (21. 3). The Shepherd of Hermas trusts in the promise of His coming (Vision 3. 8, 9). Polycarp of Smyrna (Philippians 5) and Papias (as quoted in Eusebius Ecclesiastical History 3. 39) wrote of the resurrection of the dead and Christ’s personal return to earth.

 

အကြံပေးပညာရှင်များသည် ရှေ့လူများ၏ လမ်းစဉ်ကို လိုက်ခဲ့ကြသည်။ ဂျက်စတင်မာတာ က ပရောဖက်များသည် နှစ်ကြိမ်ကြွလာခြင်းကို ဟောကြားခဲ့ကြသည်ဟု မှတ်ချက်ပြုခဲ့သည်။ ဒုတိယအကြိမ်တွင် ခရစ်တော်သည် “ကောင်းကင်မှ ဘုန်းတန်ခိုးနှင့်ကြွလာမည်၊ ကောင်းကင်တမန်တပ်တော်နှင့်အတူ၊ ရှင်ခဲ့ဖူးသမျှလူတို့၏ ကိုယ်ခန္ဓာကို ရှင်ပြန်ထမြောက်စေမည်” ဟု ရေးသားခဲ့သည် (အပေါလော်ဂျီ ၁.၅၂)။ ဂနော့စတစ်ဝါဒကို ဆန့်ကျင်ရာတွင် အိုင်ရီနီယုက ဒါနိယေလ ၂ ၏ ပရောဖက်ပြုချက်ကို ကျောက်တုံးသည် ယေရှု၏နိုင်ငံတော်ကို ကိုယ်စားပြုသည်ဟု သူ၏ခေတ်သို့ အသုံးချခဲ့သည် (ဟေရီစီးစ် ၅.၂၆)။ တတိယရာစုအစတွင် တာတူလီယန်က ခရစ်တော်၏နောက်ဆုံးကြွလာခြင်းကို မျှော်လင့်ခဲ့သည် (လူ့ခန္ဓာရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းအကြောင်း ၂၂)။ ခရစ်တော်နှင့်ခရစ်တော်ဆန့်ကျင်ရေးအကြောင်းစာတမ်းတွင် ဟစ်ပိုလိုက်က ဒါနိယေလနှင့်ဗျာဒိတ်ကျမ်း၏ ပရောဖက်ပြုချက်များကို သုံးသပ်ပြီး ၁ သက်သာလောနိတ် ၄:၁၃-၁၇ တွင် ဖော်ပြထားသော ခရစ်တော်၏ ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်းဖြင့် နိဂုံးချုပ်ခဲ့သည်။

The apologists followed the lead of their predecessors. Justin Martyr noted that the prophets proclaimed two advents. In the second, Christ would “come from heaven with glory, accompanied by His angelic host, when also He shall raise the bodies of all men who have lived” (Apology 1. 52). In his refutation of Gnosticism, Irenaeus applied the prophecy of Daniel 2, including the stone signifying the reign of Jesus, to his day (Against Heresies 5. 26). At the beginning of the third century Tertullian anticipated the final coming of Christ (On the Resurrection of the Flesh 22). In his Treatise on Christ and Antichrist, Hippolytus reviewed the prophecies of Daniel and Revelation, concluding with the Second Coming as described in the words of Paul in 1 Thessalonians 4:13–17.

 

ထိုခေတ်စာအုပ်များအချို့တွင် ဝိညာဉ်သည် မသေနိုင်ဟူသော ယုံကြည်ချက်က အဆုံးသတ်ခေတ်ဆိုင်ရာအရေးကို နောက်တန်းသို့ တွန်းပို့လိုက်ပြီဖြစ်သည်။ ဂရိဒဿနိကအတွေးအခေါ်ကို လက်ခံလိုက်သဖြင့် ခရစ်ယာန်စာရေးဆရာများသည် ခရစ်တော်၏ ဘုန်းတန်ခိုးနှင့် ကြွလာခြင်းကို သိပ်မလိုအပ်တော့ဟု ခံစားခဲ့ကြသည်။ အန္တိအုတ်ပြည့်ရှင်အိဂနာတိယုက မှတ်ချက်ပြုခဲ့သည့်အတိုင်း သေခြင်းအားဖြင့် ခရစ်ယာန်များ ဘုရားသခင်ထံသို့ ရောက်ကြသည်ဟု ယူဆခဲ့ကြသည် (ရောမ ၁၊ ၂၊ ၆)။

In a number of writings of that period, however, belief in the immortality of the soul already was relegating eschatology to a secondary role. With their adoption of Greek philosophical thinking, Christian writers no longer felt a great need for Christ’s return in glory because, as noted by Ignatius of Antioch, through death Christians attain to God (Romans 1, 2, 6).

 

အိုရီဂျင်က သမ္မာကျမ်းစာကို ဥပစာသင်္ကေတနည်းဖြင့် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုကာ အဆုံးသတ်ဖြစ်ရပ်များကို ဝိညာဉ်ရေးရာအဖြစ်သို့ ပြောင်းလဲပစ်ခဲ့သည်။ သခင်၏ တိမ်တိုက်ပေါ်ကြွလာသော ပါရုသိယသည် ယုံကြည်သူများ၏ဝိညာဉ်ထဲတွင် နေ့တိုင်း ဖြစ်ပျက်သည်ဟု အတည်ပြုခဲ့သည် (မဿဲအပေါ်စီးရီးမှတ်ချက် ၅၀၊ နှိုင်းယှဉ် PFOF ၁:၃၁၇-၃၂၀)။ တတိယရာစုအစတွင် ကမ္ဘာပျက်ခြင်းအကြောင်း ခရစ်ယာန်များအကြား အထူးသဖြင့် ရောမမြို့တွင် အရေးကြီးသောမေးခွန်းဖြစ်လာခဲ့သည်။ နိုင်ငံရေးနှင့်စီးပွားရေးမတည်ငြိမ်မှုနှင့် ညှင်းပန်းနှိပ်စက်မှုများက ပရောဖက်ပြုချက်ဆိုင်ရာ တွေးခေါ်မှုကို ခရစ်တော်ဆန့်ကျင်ရေး၏ လာရောက်ခြင်းဆီသို့ ဦးတည်စေခဲ့သည်။ ညှင်းပန်းနှိပ်စက်မှု၏ ဒဏ်ကို အများဆုံးခံခဲ့ရသော နိကယအသင်းတော်ကညီလာခံ (၃၂၅) က “ဘုရားသခင်၏လိုဂိုသည် … အသက်ရှင်သောသူနှင့် သေလူတို့ကို တရားစီရင်ရန် ကြွလာမည်” ဟုလည်းကောင်း၊ “သန့်ရှင်းသောကျမ်းစာက လူသေများ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းနှင့် အကျိုးပေးတရားစီရင်ခြင်းကို ယုံကြည်ရန် သွန်သင်သည်” ဟုလည်းကောင်း ထုတ်ပြန်ခဲ့သည် (ကယ်လီ ၂၁၀)။

 

Origen spiritualized away the events of the end through the allegorical method of interpretation of Scripture. He affirmed that the Parousia of the Lord on the clouds took place every day in the soul of believers (Series Commentary on Matthew 50; cf. PFOF 1:317–320).

At the beginning of the third century the problem of the end of the world was an important question among Christians, particularly at Rome. Political and economic instability, together with persecution, oriented speculation on prophecy toward the coming of the antichrist, believed to be near. Still much influenced by the ordeal of persecution, the Council of Nicea (325) held that “the divine Logos … will come to judge the living and the dead” and that “the Holy Scriptures teach us to believe also in … the resurrection of the dead and a judgment of requital” (Kelly 210).

 

ဂ။ နိကာယံ ကောင်စီလွန်ခေတ်မှ ဘာသာရေးပြုပြင်ရေးခေတ်အထိ

ကွန်စတန်တိုင်း ကွယ်လွန်ပြီးမကြာမီ “ယခုအခါ ကမ္ဘာမြေသည် ဟောကိန်းထုတ်ထားသော နိုင်ငံတော်၏ နယ်မြေဖြစ်သည်၊ ယခုခေတ်သည် ထိုနိုင်ငံတော် ပြည့်စုံလာမည့်ခေတ်ဖြစ်သည်၊ လူလက်ဖြင့် တည်ဆောက်ထားသော မြေကြီးပေါ်ရှိ အသင်းတော်သည် ထိုဟောကိန်းပြည့်စုံပုံ နည်းလမ်းဖြစ်သည်” ဟူသော အတွေးအခေါ် ပေါ်ပေါက်လာခဲ့သည် (PFOF ၁:၃၇၃)။

C. The Post-Nicene Period to the Reformation

Soon after Constantine’s death “the idea developed that the earth in its present state” was “the territory of the prophesied kingdom; that the present dispensation” was “the time of its realization; and that the establishment of the earthly church by human hands” was “the mode of fulfillment. Thus it came to be held that the hierarchical rule of the church was actually the predicted kingdom of Christ on earth” (PFOF 1:373).

 

ဤအတွေးအခေါ်အသစ် ပေါ်ပေါက်လာရခြင်းတွင် အဓိကအကြောင်းဆုံး အကြောင်းအရင်းမှာ အသင်းတော်၏ ဥပဒေရေးရာ အဆင့်အတန်းသစ်နှင့် အင်ပါယာ၏ ထောက်ပံ့မှုများပင် ဖြစ်သည်။ ဤစိတ်ဓာတ်နှင့်အညီ ကေဆရီယာ၏ ယူဆီဘီယပ် (ကွယ်လွန် ဘီစီ ၃၄၀ ခန့်) သည် အရင်က ခရစ်တော်၏ ဒုတိယအကြိမ် ကြွလာခြင်းသည် ဘုရားသခင်၏ နိုင်ငံတော်ကို ဖြစ်ပေါ်စေမည်ဟု သွန်သင်ခဲ့ဖူးသော်လည်း (Proof of the Gospel ၄.၁၆၊ ၉.၁၇)၊ ယခုအခါ ခရစ်ယာန်အင်ပါယာသည် ပဋိညာဉ်နှင့်ပတ်သက်သော ဓမ္မဟောင်းပညတ်တော် ဟောကိန်းများကို ပြည့်စုံစေသည်ဟု ပြသခဲ့သည် (Commentary on Isaiah ၁၉.၁၈)။ ထို့အတူ ကွန်စတန်တိုင်းကို ခရစ်ယာန်မျှော်လင့်ချက် ပြည့်စုံသူအဖြစ် ချီးကျူးခဲ့သည် (Life of Constantine ၂.၂၈၊ ၃.၁)။

Several factors contributed to this new trend of thought. Paramount was the church’s new legal status and the support brought to the church by the empire. In harmony with this spirit, Eusebius of Caesarea (d. c. 340), having formerly taught that the Second Coming would usher in the divine kingdom (Proof of the Gospel 4. 16; 9. 17), now demonstrated the extent to which the Christian empire fulfilled the OT prophecies concerning the covenant (Commentary on Isaiah 19. 18). At the same time he showered Constantine with praises, taking him to be the fulfillment of the Christian hope (Life of Constantine 2. 28; 3. 1).

 

သမိုင်းကယ်တင်ခြင်း၏ အနိမ့်ဆုံးရည်မှန်းချက်မှာ ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်း မျှော်လင့်ချက်ဖြစ်သည်ဟု မည်သူမျှ ငြင်းပယ်ခဲ့ကြသည်မဟုတ်။ အမှန်မှာ တရားဟောချက်များနှင့် စာတမ်းများတွင် ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်းကို ထပြားထပ်ခါ ဖော်ပြခဲ့ကြသည်။ ယေရုရှလင်မြို့၏ ဆီးရယ် ပင်လျှင် “ကမ္ဘာဦးကပ်ဘေး … နီးကပ်လာပြီ” ဟု ယုံကြည်ခဲ့သည် (Catechetical Lectures ၁၅.၁၂)။ သို့သော် ပါရုရှိယာ၏ အရေးတကြီးဖြစ်မှုသည် အခြားအယူဝါဒများဆိုင်ရာ ဓမ္မသီအိုလိုဂျီ အငြင်းပွားမှုများထက် ခရစ်ယာန်များအတွက် မအရေးကြစ်တော့ချေ။

No one denied that the ultimate goal of the history of salvation was the advent hope. In fact the Second Coming was mentioned repeatedly in sermons and treatises. Cyril of Jerusalem was even convinced that “the end of the world … [was] imminent” (Catechetical Lectures 15. 12). However, the urgency of the Parousia was no longer as important to Christians as theological disputes on other doctrines.

 

အလက်ဇန္ဒြီးယား အဓိပ္ပါယ်ဖွင့်ဆိုနည်း သြဇာလွှမ်းမိုးမှုဖြင့် တီကိုနီယပ် (စတုတ္ထရာစုနှစ်) က သတ္တမထောင်စုနှစ်ကို ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်းမှ မဟုတ်ဘဲ ခရစ်ယာန်ခေတ်မှ စတင်ရေတွက်ရမည်ဟု တင်ပြခဲ့သည် (Landa ၈၆)။ ဟစ်ပို၏ ဩဂတ်စတင် (၃၅၄–၄၃၀) သည် တီကိုနီယပ်ကို အခြေခံ၍ အသင်းတော်ကို ဘုရားသခင်၏ နိုင်ငံတော်နှင့် တူညီစေပြီး ခရစ်တော်သည် အသင်းတော်ထဲသို့ နေ့စဉ်ကြွလာသည်ဟုလည်းကောင်း၊ အသင်းတော်၏ မြေကြီးပေါ်တွင် အုပ်စိုးသော တစ်ထောင်နှစ်သည် ယေရှုကိုယ်တော်တိုင်းမှ စတင်ခဲ့ပြီဟုလည်းကောင်း အခိုင်အမာ ဆိုခဲ့သည် (City of God ၂၀.၅–၉)။ ထို့အတူ ဩဂတ်စတင်က “ဖြူစင်သော ဘုရားသခင်၏ အသင်းတော်တစ်ခုလုံးသည် ခရစ်တော်သည် ကောင်းကင်ဘုံမှ အသက်ရှင်သူနှင့် သေလွန်သူများကို တရားစီရင်ရန် ကြွလာမည်ဟူသော ယုံကြည်ချကို ကိုင်စွဲပြီး ကြေညာသည်။ ဤသည်မှာ နောက်ဆုံးနေ့၊ ဘုရားသခင်၏ တရားစီရင်ခြင်း၏ နောက်ဆုံးအချိန်ဟု ခေါ်ဆိုခြင်းဖြစ်သည်” ဟုလည်း အတည်ပြုခဲ့သည် (ထိုနေရာတည်း ၂၀.၁)။ အလယ်ခေတ်တစ်လျှောက် ခရစ်ယာန်ဓမ္မပညာရှင် အများစုသည် ဩဂတ်စတင်၏ အစီအစဉ်ကို လိုက်စားခဲ့ကြသည်။ သူတို့သည် နောက်ဆုံးတွင် ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်း ရှိမည်ဟု ယုံကြည်ခဲ့ကြသော်လည်း အသင်းတော်သည် ဘုရားသခင်၏ နိုင်ငံတော်ဖြစ်သည်ဟု အခိုင်အမာ ဆိုခဲ့ကြသည်။ ထို့အတူ ဗျာဒိတ်ကျမ်းကို မှတ်ချက်ရေးသားသူ များစွာလည်း ရှိခဲ့သည်။ အန်တီကရစ် ပေါ်ထွန်းလာခြင်းနှင့် ဘုရားသခင်၏ တရားစီရင်ခြင်းတို့သည် လူအများ၏ အတွေးထဲတွင် ထင်ရှားပြီး နာကျင်ဖွယ် အစိတ်အပိုင်းတစ်ခု ဖြစ်လာခဲ့သည်။ အီတလီနိုင်ငံရှိ ဖလက်ဂျယ်လန့် လှုပ်ရှားမှု (ဆယ့်သုံးရာစုနှစ်) နှင့် ဒန်တီ၏ ဘုရားသခင်၏ ဟာသတွဲတို့သည် ငရဲအပေါ် ကြောက်ရွံ့မှုက အလယ်ခေတ်အတွေးအခေါ်ကို မည်မျှ လွှမ်းမိုးထားသည်ကို ပြသသည်။ “ဒုစရိုက်၏လူ” သို့မဟုတ် အန်တီကရစ်သည် နောက်ဆုံးခေတ်၏ အရေးကြီးလက္ခဏာတစ်ခုဖြစ်ပြီး ဧကရာဇ်တစ်ပါး သို့မဟုတ် ပရောဖက်တစ်ပါး မဟုတ်ဘဲ ခရစ်ယာန်အသင်းတော်၏ မြင်နိုင်သော ခေါင်းဆောင်ဖြစ်သည်ဟူသော ယုံကြည်ချက် တိုးပွားလာခဲ့သည်။ ဤစိုးရိမ်ပူပန်မှုသည် ဘာသာရေးပြုပြင်ရေးအတွက် တဆေးဖြစ်လာခဲ့သည်။

 

Influenced by Alexandrian allegorical interpretation of the Bible, Tyconius (fourth century) propounded the idea that the seventh millennium should be counted, not from the Second Coming, but from the Christian Era (Landa 86). Augustine of Hippo (354–430), using Tyconius as his basis, identified the church with the kingdom of God and affirmed that Christ comes to it every day, and the thousand years of the church’s reign on earth had begun with Jesus Himself (City of God 20. 5–9). At the same time, Augustine could affirm that “the whole church of the true God holds and professes as its creed, that Christ shall come from heaven to judge quick and dead; this is what we call the last day, or last time, of the divine judgment” (ibid. 20.1).

Throughout the Middle Ages most Christian theologians followed Augustine’s scheme. They believed in an eventual Second Coming while affirming that the church was the kingdom of God. At the same time, many commentators wrote on the book of Revelation. The coming of the antichrist and divine judgment became a prominent yet painful, part of common thought. The flagellants in Italy (thirteenth century) and The Divine Comedy of Dante demonstrate to what extent the fear of hell dominated medieval thinking. The belief grew that “the man of sin,” or the antichrist, whose coming was an important sign of the end, was not an emperor or a prophet, but rather the visible head of the Christian church. This preoccupation provided leaven for reformation.

 

ဃ။ ဘာသာရေးပြုပြင်ရေးခေတ်

ဩဂတ်စတင် (ပဉ္စမရာစုနှစ်) ကတည်းက နောက်ဆုံးခေတ်ဆိုင်ရာ မျှော်လင့်ချက်ကို အသင်းတော်၏ ကမ္ဘာကို အောင်မြင်ခြင်းတွင် အသုံးချခဲ့သည်။ သို့သော် အသင်းတော်၏ ပျက်စီးခြင်းနှင့် ဩဂတ်စတင်၏ အယူအဆသည် ဘာသာရေးပြုပြင်ရေးကို တောင်းဆိုခဲ့သည်။

D. Reformation

Since Augustine (fifth century), eschatological expectation had been applied to the victory of the church over the world. However, the failure of the church and the Augustinian thesis called for a reformation.

 

လူသာ အတွက်၊ ကမ္ဘာပျက်ကပ်မတိုင်မီ ပေါ်ထွန်းရမည့် အန်တီကရစ်သည် ပုပ်ရဟန်းမင်းကြီး အုပ်ချုပ်ရေးတွင် တကယ်ဖြစ်ပေါ်လာပြီဖြစ်သည်။ “ခရစ်တော်၏ နှုတ်ကပတ်တော်များနှင့် လက္ခဏာများ” ကို ကြည့်ရာတွင် သူသည် ၁၅၂၂ ခုနှစ်တွင် ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်း မဝေးတော့ဟု ဆိုခဲ့သည် (Weimar Ausgabe ၁၀/၁, ၂:၉၅)။ ၁၅၃၂ ခုနှစ် စားပွဲပြောစကားတွင် ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်းသည် “တံခါးဝ၌ရှိပြီဟု အတည်ပြုခဲ့သည် (Tischreden ၁၂၉၁)။ ဤမျှော်လင့်ချက်သည် သူ၏ယုံကြည်ခြင်း၏ နက်ရှိုင်းပြီး တည်မြဲသော အစိတ်အပိုင်းဖြစ်သည်။ ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်းကို ဘုရားသခင်၏ ဒေါသထွက်ခြင်း၏ ထင်ရှားမှုအဖြစ် မမြင်ဘဲ၊ ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် ဖြောင့်မတ်ခြင်းဆိုင်ရာ အယူဝါဒက ၎င်းကို အဓိပ္ပါယ်သစ်ပေးသောကြောင့် ယုံကြည်စိတ်ချစွာ မျှော်လင့်နိုင်သော ပျော်ရွှင်ဖွယ်အခါတစ်ခုဟု လူသာက ယူဆခဲ့သည်။ ထိုနေ့ ရောက်လာရန် ဆုတောင်းခဲ့ပြီး ခရစ်ယာန်များ ဆင်းရဲဒုက္ခမှ ကယ်တင်ခံရကာ ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ဒုက္ခမှ လွတ်မြောက်သော ခန္ဓာကိုယ်များ ရရှိရန် ဆုတောင်းခဲ့သည် (WA ၄၁:၃၇)။ ၁၅၃၇ ခုနှစ်တွင် မဿဲ ၂၅ အပေါ် တရားဟောရာတွင် အောက်ပါပုံရိပ်ကို ပေးခဲ့သည်- “ထိုသခင်သည် နောက်ဆုံးနေ့တွင် တန်ခိုးကြီးစွာနှင့် ဘုန်းတန်ခိုးတော်နှင့်အတူ ကြွလာမည်။ ကောင်းကင်တမန်များ၏ တပ်များနှင့်အတူ ဘုန်းတန်ခိုးတော် ထင်ရှားစွာ တရားစီရင်ခြင်း ဖြစ်လာမည်။ ကောင်းကင်တမန်များ အားလုံံးနှင့်အတူ ထိုသခင်သည် အလယ်ဗဟိုတွင် ရှိတော်မူမည်” (ထိုနေရာတည်း ၄၅:၃၂၅)။

For Luther, the antichrist, whose coming was to precede the end of the world, had already become reality in the Papacy. In view of the “words and signs of Christ,” he stated in 1522 that the Second Coming was not far away (Weimar Ausgabe 10/1, 2:95); in a 1532 Table Talk, he affirmed that it was “at the door” (Tischreden 1291). This expectation was a deep and abiding part of his faith. Far from seeing the Second Coming as a manifestation of God’s wrath, Luther considered it a happy occasion, one that could be expected with confidence, for the doctrine of justification by faith gave it new meaning. He prayed for that day to come so that Christians might be delivered from suffering and obtain bodies freed from physical distress (WA 41:37). In a 1537 sermon on Matthew 25 Luther gave the following picture: “He will return on the last day with great power, and glorious majesty, and with him the full army of angels … It will be a glorious judgment and an unspeakable majesty with all the angels present and he in their midst” (ibid. 45:325).

 

လူသာ၏ မျှော်လင့်ချက်သည် ဂျာမန်ဘာသာရေးပြုပြင်ရေးတွင် အသက်ဝင်နေခဲ့သည်။ သူ၏နောက်လိုက်များဖြစ်သော မဲလန်ခွန်နှင့် နီကိုလပ် ဟာမန် တို့သည် ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်းကို ပြင်းပြစွာ ယုံကြည်ခဲ့ကြသည်။ အသင်းတော်များတွင် သီချင်းဆိုသော သူ၏ ဓမ္မသီချင်းများသည် ဘုန်းတန်ခိုးရှိ မျှော်လင့်ချက်ကို ပြောဆိုခဲ့သည်။

Luther’s hope was kept alive in the German reformation. His followers, among them Melanchthon and Nikolaus Herman, believed ardently in the Second Coming. His hymns, sung in the congregations, spoke of the glorious expectation.

 

ထို့အတူ ဂျွန် ကယ်လ်ဗင် က သူ၏နောက်လိုက်များကို “သခင်၏ ကြွလာခြင်းကို ဆန္ဒပြုကြလော့” ဟု တိုက်တွန်းခဲ့သည်။ ၎င်းသည် “အကောင်းဆုံးဖြစ်ရပ်” ဖြစ်ပြီး ခရစ်တော်သည် “ကယ်တင်ရှင်အဖြစ် ကြွလာကာ ဆိုးညစ်မှုနှင့် ဆင်းရဲဒုက္ခမှ ကယ်တင်ပြီး ကိုယ်တော်၏ ဘဝနှင့် ဘုန်းတန်ခိုးတော်၏ ကောင်းချီးရရှိသော အမွေသို့ ပို့ဆောင်မည်” ဟု ဆိုသည် (Institutes ၃.၉.၅)။ ၁၅၄၅ ခုနှစ်တွင် ကယ်လ်ဗင်က ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်းနှင့် တွဲဖက်လာသော တရားစီရင်ခြင်း၏ မျှော်လင့်ချက်သည် ယုံကြည်သူအား ပျော်ရွှင်မှု ယူဆောင်လာသည်ဟု အတည်ပြုခဲ့သည် (Catechism of the Church of Geneva)။ ၁၅၆၀ ခုနှစ်တွင် သူ၏ Institutes တွင် ကိုယ်တော် ကြွလာချိန်တွင် ကိုယ်တော်၏ လူများအပေါ် ကောင်းချီးမင်္ဂလာရှိသော တရားစီရင်ခြင်းကို ရည်စူး၍ စာပိုဒ် နှစ်ပိုဒ် ရေးသားခဲ့သည် (၂.၁၆.၁၈)။ ကယ်လ်ဗင်က ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း ကတိကို ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်းနှင့် ချိတ်ဆက်ခဲ့သည် (၃.၂၅.၁–၄)။

Similarly, John Calvin admonished his followers to “desire the advent of the Lord” as the “most propitious of all events,” when Christ should come “as a Redeemer to deliver” from “evil and misery, and lead us to the blessed inheritance of his life and glory” (Institutes 3. 9. 5). In 1545 Calvin affirmed that the hope of the Second Coming and its accompanying judgment brought happiness to the believer (Catechism of the Church of Geneva). In 1560 he dedicated two paragraphs of his Institutes to the favorable judgment that Christ would pronounce over His people at His coming (2. 16. 18). Calvin linked the promise of the resurrection to the Second Coming (3. 25. 1–4).

 

လူသာနှင့် ကယ်လ်ဗင် နှစ်ဦးစလုံးသည်  Protestant ဘာသာရေးပြုပြင်ရေးကို မဿဲ ၂၄:၁၄ တွင် ခရစ်တော်၏ နှုတ်ကပတ်တော် ပြည့်စုံခြင်းဟု မြင်ခဲ့ကြသည်။ ကျမ်းစာလေ့လာခြင်းနှင့် ဩဂတ်စတင်နှင့် ဂျီရုမ်ခေတ်ထက် သန့်ရှင်းသော ဧဝံဂေလိတရားဟောခြင်းသည် ဘုရားသခင်၏ ကောင်းကင်နိုင်ငံတော် ကြွလာခြင်းအတွက် လမ်းခင်းပေးမည်ဖြစ်သည်။ ကမ္ဘာတစ်ခုလုံး ကယ်တင်ခြင်းခံရမည်ဟု မမျှော်လင့်ခဲ့ကြသော်လည်း လူသာက “နောက်ဆုံးနေ့ မဝေးတော့ဟု ယုံကြည်သည်။ အကြောင်းမှာ ဧဝံဂေလိတရားသည် ယခု ၎င်း၏ နောက်ဆုံးအားထုတ်မှုကို လုပ်ဆောင်နေပြီ” ဟု ဆိုခဲ့သည် (Tischreden ၅၄၈၈)။

Both Luther and Calvin saw the Protestant Reformation as a fulfillment of Christ’s words in Matthew 24:14. The study of the Bible and the preaching of a gospel purer than that of the times of Augustine and Jerome would make way for the coming of God’s heavenly kingdom. Neither expected the conversion of the whole world, but Luther affirmed, “I believe that the last day is not far off, for the gospel is now making its last effort” (Tischreden 5488).

 

င။ ဘာသာရေးပြုပြင်ရေးမှ ဆယ့်ကိုးရာစုနှစ်အထိ

ဘာသာရေးပြုပြင်ရေးပြီးနောက် ဥရောပတိုက်တွင် နောက်ဆုံးခေတ်ဆိုင်ရာ နားလည်မှု နှစ်မျိုး ပေါ်ပေါက်လာခဲ့သည်။ အစွန်းရောက် ဘာသာရေးပြုပြင်ရေးသမားများသည် မြေကြီးပေါ်တွင် ထောင်စုနှစ်အုပ်ချုပ်ရေး အယူအဆများဖြင့် တခါတရံ အလွန်အမင်း အမြင်များဖြင့် နောက်ဆုံးခေတ်ကို စိတ်ဝင်စားခဲ့ကြသည်။ မဲနိုဆိုင်မန်နှင့် နောက်ပိုင်း မဲနိုနိုက် ယုံကြည်ချက်များသည် မကြာမီ ကြွလာမည့် ကယ်တင်ရှင်ကို ယုံကြည်ခဲ့ကြသည်။ အခြားတစ်ဖက်တွင် ဂျာမန် လူသာရေးတွင် ပီယတ်သမားများက ယုံကြည်သူအတွက် အကြီးမားဆုံး စိန်ခေါ်မှုမှာ ကိုယ်ပိုင်ကယ်တင်ခြင်း သေချာမှုဖြစ်ခြင်းဟု အလေးပေးခဲ့သည်။ ပြင်းထန်သော ကိုယ်ပိုင်ဘာသာရေး အတွေ့အကြုံသည် သူတို့၏ ထူးခြားချက်ဖြစ်သည်။

E. From the Reformation to the Nineteenth Century

Following the Reformation, two different eschatological understandings developed on the continent. The radical reformation maintained a live interest in eschatology, sometimes with extreme views regarding an earthly millennium. Menno Simons, as well as later Mennonite confessions, sustained belief in a soon-to-return Saviour. On the other hand, in German Lutheranism, Pietists insisted that for the believer, the greatest challenge was being certain of one’s own salvation. Intense personal religious experience was the hallmark of their experience.

 

ဗြိတိသျှကျွန်းများတွင် ခရစ်တော်၏ ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်း မျှော်လင့်ချက်သည် “ပူရီတန်ဝါဒ၏ ကျမ်းစာအဓိကသတင်းစကားကို ပြန်လည်ရှာဖွေတွေ့ရှိခြင်း၏ အရေးကြီးဆုံး ရလဒ်တစ်ခု” အဖြစ် ပေါ်ထွက်လာခဲ့သည် (Ball, Advent Hope ၁၃၂)။ ထောင်စုနှစ်အုပ်ချုပ်ရေးကို ကွဲပြားစွာ အဓိပ္ပါယ်ဖွင့်ဆိုခဲ့ကြသော်လည်း အင်္ဂလီကန်၊ ပရီးစ်ဘိုင်တီးရီးယန်း နှင့် ကွန်ဂရီဂေးရှင်နယ် ဓမ္မပညာရှင်များသည် ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်း နီးကပ်လာပြီဟု ရေးသားဟောပြောခဲ့ကြသည်။ ထိုမျှော်လင့်ချက်၏ ယုံကြည်သူများအပေါ် သက်ရောက်မှုမှာ ထိုကြီးမြတ်သောနေ့အတွက် အသင့်ရှိနေခြင်းဖြစ်သည်ဟု ကြေညာခဲ့ကြသည် (ထိုနေရာတည်း ၁၄၆–၁၄၉)။

In the British Isles, the hope of Christ’s second coming “appears as one of the most important outcomes of Puritanism’s rediscovery of the essential Biblical message” (Ball, Advent Hope 132). Although they held variant interpretations of the millennium, Anglican, Presbyterian, and Congregationalist theologians wrote and preached that the Second Coming was at hand. The effect of this hope on the believers should be, they proclaimed, to live in readiness for that great day (ibid. 146–149).

 

ပြင်သစ်တော်လှန်ရေးနှင့် နောက်ဆက်တွဲစစ်ပွဲများက လူမှုရေး၊ နိုင်ငံရေးနှင့် ဘာသာရေး အကျိုးဆက်များ ဖြစ်ပေါ်စေခဲ့ပြီး၊ ထိုအရာများက နောက်ဆုံးခေတ်ဆိုင်ရာ မျှော်လင့်ချက်များ တိုးပွားလာစေခဲ့သည်။ ဟောကိန်းလေ့လာမှု ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်း ပြန်လည်ရှင်သန်လာခဲ့သည်။ ဥပမာ၊ ချီလီနိုင်ငံသား ယေရှုအသင်းသား မန်နွယ် လကူန်ဇာ သည် ၁၇၉၀ ခုနှစ်တွင် စစပိန်ဘာသာဖြင့် ရေးသားခဲ့သော The Coming of the Messiah in Glory and Majesty ကို အမည်မဖော်ဘဲ ထုတ်ဝေခဲ့ပြီး ကျယ်ကျယ်ပြန့်ပြန့် ဘာသာပြန်ဆိုခံခဲ့ရသည်။ လန်ဒန်တွင် အက်ဒွပ် အာဗင်း (၁၇၉၂–၁၈၃၄) သည် ၁၈၂၆ ခုနှစ်တွင် ပထမဆုံး အယ်လ်ဘူရီ ဟောကိန်းဆိုင်ရာ ညီလာခံ၏ အစီရင်ခံစာတွင် ၎င်းကို ထည့်သွင်းခဲ့သည်။ ၁၈၂၆ မှ ၁၈၃၀ ခုနှစ်အထိ နှစ်စဉ်ကျင်းပသော ထိုညီလာခံများသို့ အသင်းတော်အသီးသီးမှ သိက္ခာတော်ရှင်များ လာရောက်ကြပြီး ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်း၏ နီးကပ်မှု၊ ဒံယေလနှင့် ဗျာဒိတ်ကျမ်း၏ ဟောကိန်းများနှင့် “ဤမေးခွန်းများမှ ပေါ်ပေါက်လာသော အသင်းတော်၏ တာဝန်များ” ကို လေ့လာခဲ့ကြသည် (PFOF ၃:၂၇၆)။ ၁ုနှစ်ပါးသော ပထမညီလာခံသို့ တက်ရောက်သူ ၂၀ ဦးအနက် တစ်ဦးဖြစ်သော ဂျိုးဆက် ဝေါ့ဖ် သည် အနောက်နှင့် အလယ်အာရှတစ်ဝှမ်း ခရီးထွက်ကာ ခရစ်တော်သည် ၁၈၄၇ ခန့်တွင် ယေရုရှလင်တွင် ထောင်စုနှစ်အုပ်ချုပ်ရေး တည်ထောင်ရန် ကြွလာမည်ဟု သွန်သင်ခဲ့သည်။ ဆွစ်ဇာလန်တွင် ဖရန်စွာ ဂေါဆန် သည် ၁၈၃၇ ခုနှစ်မှစ၍ ဒံယေလ၏ ဟောကိန်းများဆိုင်ရာ တနင်္ဂနွေကျောင်း သင်ကြားဟောပြောပွဲများ စီးရီးကို ပို့ချခဲ့သည်။ ထိုသင်ကြားမှုများတွင် ဒံယေလနှင့် ဗျာဒိတ်ကျမ်းသည် ကမ္ဘာ့သမိုင်းကို ဖော်ပြပြီး မကြာမီ ပြီးဆုံးတော့မည်ဟု ပြသခဲ့သည်။ ဆယ့်ကိုးရာစုနှစ် အစောပိုင်းတွင် ခရစ်တော်၏ ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်းကို အင်္ဂလန်ပညာရှင်များမှ ဆွီဒင်နိုင်ငံရှိ ကလေးငယ်များအထိ အသံမျိုးစုံက ကြေညာခဲ့ကြသည်။ လကူန်ဇာအပါအဝင် များစွာသောသူများက ဒံယေလနှင့် ဗျာဒိတ်ကျမ်း၏ ဟောကိန်းများသည် ၁၉၀၀ ပြည့်နှစ်များအလယ်တွင် ကမ္ဘာပျက်ကပ် ရောက်ရှိလာမည်ဟု ရှင်းလင်းစွာ ညွှန်ပြသည်ဟု ပြသခဲ့ကြသည်။ အမေရိကန်ပြည်ထောင်စုတွင် “ဟောကိန်းသည် ထိုကာလှုပ်ရှားမှုနှင့် ဘာသာရေးအတွေးအခေါ် အများစု၏ လှုံ့ဆော်အားဖြစ်သည်” (ထိုနေရာတည်း ၄:၈၅)။ တရားဟောချက်၊ လက်ကမ်းစာစောင်နှင့် စာအုပ်များက ကမ္ဘာ့ဖြစ်ရပ်များသည် ထောင်စုနှစ်အုပ်ချုပ်ရေး၏ နိဒါန်းသာဖြစ်သည်ဟု ကြေညာခဲ့သည်။ အမေရိကန် တရားဟောဆရာများတွင် အကျော်ကြားဆုံးမှာ ၁၈၃၁ ခုနှစ်မှစ၍ ယေရှုသည် ၁၈၄၃ တွင် ကြွလာမည်ဟု ရေးသားသွန်သင်ခဲ့သော ဝီလျံ မီလာ ဖြစ်သည်။ (ဝီလျံ မီလာနှင့် မီလာရိုက် လှုပ်ရှားမှုနှင့်ပတ်သက်၍ Adventists I. A-C; Remnant/Three Angels VI. G ကို ကြည့်ပါ။)

 

The French Revolution and the wars that followed it produced social, political, and religious consequences, which, in turn, fostered increased eschatological expectations. A widespread revival of the study of prophecy developed throughout the world. For example, Chilean-born Jesuit Manuel Lacunza published anonymously in 1790 a work entitled The Coming of the Messiah in Glory and Majesty, widely translated from its original Spanish. In London, Edward Irving (1792–1834) appended it to the report of the first Albury Prophetic Conference in 1826. To these conferences, held yearly from 1826 to 1830, came clergy from different churches and communions to study the nearness of the Second Advent, the prophecies of Daniel and Revelation, and “the duties of the church arising from these questions” (PFOF 3:276). Joseph Wolff, one of the 20 who attended the 1826 conference, traveled extensively throughout Western and Central Asia, teaching that Christ would come about 1847 to establish a millennial rule in Jerusalem. In Switzerland, François Gaussen presented, beginning in 1837, a series of Sunday school lectures on the prophecies of Daniel. In these he showed that Daniel and Revelation portrayed the history of the world, which would soon come to a close.

Early in the nineteenth century, Christ’s second coming was proclaimed by numerous voices, from scholars in England to young children in Sweden. Many, including Lacunza, showed how the prophecies of Daniel and Revelation clearly pointed to the end of the world by the mid-1900s. In the United States “prophecy was the motivating force in much of the religious thought and activity” of the period (ibid. 4:85). Sermons, pamphlets, and books proclaimed that events occurring in the world could only be a prelude to the millennium. Best known of the American preachers was William Miller, who in 1831 began writing and teaching that Jesus would come in 1843. (On William Miller and the Millerite movement, see Adventists I. A-C; Remnant/Three Angels VI. G.)

 

ဤလှုပ်ရှားမှုများကို ရိုးရာဓမ္မပညာရှင်များထံမှ တစ်သမတ်တည်း ကြိုဆိုခြင်း မခံရခဲ့ချေ။ ကက်သလစ် ဓမ္မပညာသည် စကိုလက်စတစ်ဝါဒမှ မွေးဖွားလာပြီး အချိန်မရွေး သေခြင်း၊ တရားစီရင်ခြင်း၊ ကောင်းကင်နှင့် ငရဲတို့ကို စိတ်ဝင်စားသော အချိန်မကျော်လွန်သော နောက်ဆုံးခေတ်အယူဝါဒကို ပေးခဲ့သည် (Rast ၅၀၁–၅၀၃)။ ပရိုတက်စတင့် ဓမ္မပညာသည် ဆင်ခြင်တုံတရားဝါဒ ဖွံ့ဖြိုးမှု၏ လွှမ်းမိုးမှုနက်ရှိုင်းစွာ ခံခဲ့ရပြီး ဘုရားသခင်၏ နိုင်ငံတော်ကို သိပ္ပံနှင့် ဆင်ခြင်တုံတရားဖြင့် အောင်မြင်စွာ တည်ထောင်ခြင်းကို မြင်ခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် ဆယ့်ကိုးရာစုနှစ် နောက်ဆုံးနှစ်ဝက်တွင် ခရစ်တော်၏ ကြွလာခြင်း နီးကပ်လာပြီဟူသော မျှော်လင့်ချက်သည် နီးပါး ပျောက်ကွယ်သွားခဲ့သည်။

These movements did not receive a universal welcome from traditional theologians. Catholic theology, born of scholasticism, offered a nontemporal eschatology, mostly interested in death and judgment, heaven and hell (Rast 501–503). Protestant theology was deeply influenced by the development of rationalism and saw the kingdom of God being established on earth by means of the conquest of science and reason. Thus, in the last half of the nineteenth century, the expectation of the nearness of Christ’s coming very nearly disappeared.

 

စ။ ခေတ်သစ်ခေတ်

၁၈၄၄ ခုနှစ် ကြီးစွာသော စိတ်ပျက်မှုပြီးနောက်၊ ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်း ယုံကြည်သူများသည် ပါရုရှိယာ နှောင့်နှေးခြင်း ပြဿနာကို ရင်ဆိုင်ရခဲ့ရသည်။ ဤပြဿနာသည် ယနေ့ ဓမ္မပညာအတွက် ဗဟိုချက်ဖြစ်လာခဲ့သည်။ ကျမ်းစာတွင် ရှင်းလင်းစွာ ကြေညာထားသော ခရစ်တော်၏ ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်း ဘာကြောင့် မဖြစ်ပေါ်သေးသည်ကို ရှင်းပြရန် လိုအပ်လာခဲ့သည်။

F. The Modern Era

After the great disappointment in 1844, believers in the Second Advent had to confront the problem of the delay of the Parousia. This problem has become central to theology today. It has become necessary to explain why the second coming of Christ, so clearly announced in Scripture, has not taken place.

 

ဤမေးခွန်းကို အထင်ရှားဆုံး ဖြေဆိုခဲ့သူမှာ အယ်လ်ဘတ် ရှဝိုက်ဇာ ဖြစ်ပြီး၊ သူသည် ကမ္ဘာလွန် ခေတ်တစ်ခုသို့ ဝင်ရောက်ပြီးပြီလားဟု တွေးတောသော တွေးခေါ်ယုံကြည်ခြင်းနှင့် မယ်ရှိယ နိုင်ငံတော်ကို မျှော်လင့်စွာ နေသော ရိုးရှင်းသော ယုံကြည်ခြင်းကို ခွဲခြားခဲ့သည် (၇၅၊ ၉၀၊ ၉၉)။ ရှဝိုက်ဇာ အတွက် လက်ဝါးကပ်တိုင်ဖြစ်ရပ်သည် နောက်ဆုံးခေတ်ဆိုင်ရာ ဘေးဒုက္ခတစ်ခု ဖြစ်ပြီး မည်သည့် ဗျာဒိတ်ဆိုင်ရာ မျှော်လင့်ချက်ကိုမဆို အဆုံးသတ်စေသည်ဟု ဆိုသည်။

The most prominent scholar to address this question was Albert Schweitzer, who made a distinction between the thinking faith that wonders if one has already entered a supernatural era and the simple faith that lives in the expectation of the Messianic kingdom (75, 90, 99). For Schweitzer the event of the cross is already an eschatological catastrophe, which puts to an end any apocalyptic expectation.

 

ကာလ် ဘာသ် နှင့် ပေါလ် အယ်လ်ထောက်၏ ဒိုင်လလက်တစ် ဓမ္မပညာ၊ အီး ဘရူနာ က ပြန်လည်ရယူခဲ့သော ထိုအယူဝါဒသည် ကျော်လွန်သော နောက်ဆုံးခေတ်အယူဝါဒတွင် အဆုံးသတ်သည်။ ဤစာရေးဆရာများတွင် ကွန်ကရစ် သမိုင်းကို တစ်ကမ္ဘာလုံးဆိုင်ရာ ပြဇာတ်တွင် ပြည့်စုံစေခြင်း နေရာမရှိခဲ့ချေ။ ဘုရားသခင်သည် အချိန်ကို ကျော်လွန်တော်မူပြီး ကိုယ်တော်၏ “ကြွလာခြင်း” သည် အချိန်တိုင်းတွင် ဖြစ်ပေါ်သည်။ ရူဒေါ့ဖ် ဘူလ်တမန်သည် နောက်ဆုံးခေတ်နှင့် သမိုင်းကို ဒဏ္ဍာရီဖျက်ခြင်း တစ်ဆင့်ပိုမို လှမ်းခဲ့သည်။ သူသည် ခရစ်တော်၏ ပြန်ကြွလာခြင်းသည် ဧဝံဂေလိတရား၏ အနှစ်သာရ ကြေညာချက်တွင် ဖြစ်ပေါ်ပြီး နားထောင်သူကို ယုံကြည်ခြင်း ဆုံးဖြတ်ချက် ချမှတ်ရန် ဖိအားပေးသည်ဟူသော တည်ရှိမှုဆိုင်ရာ နောက်ဆုံးခေတ်အယူဝါဒကို တီထွင်ခဲ့သည်။ စီ အိတ် ချ် ဒေါ့ဒ် ၏ ပြည့်စုံပြီးသော နောက်ဆုံးခေတ်အယူဝါဒတွင် နောက်ဆုံးဖြစ်ရပ်သည် ယေရှု၏ ဘဝနှင့် တရားဟောခြင်းတွင် ဖြစ်ပေါ်ပြီးဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် ဘုရားသခင်၏ နောက်ဆုံးခေတ်ဆိုင်ရာ ဝင်ရောက်စွက်ဖက်ခြင်းသည် ပြီးစီးပြီဖြစ်သည်။

 

 

Karl Barth and Paul Althaus’ dialectic theology, recaptured by E. Brunner, ends in transcendental eschatology. These authors had no place for the consummation of concrete history in a universal drama. God transcends time, and His “coming” takes place at all times.

Rudolph Bultmann took yet another step in demythologizing eschatology and history. He elaborated an existential eschatology, according to which the return of Christ takes place in the proclamation of the essence of the gospel, which forces the listener to make a decision of faith.

In the realized eschatology of C. H. Dodd, the final event already has taken place in Jesus’ life and preaching. Thus God’s eschatological intervention already has been accomplished.

On a differing note, Jürgen Moltmann offers a theology of hope. The future rests upon God’s promises, the fulfillment of which we can see in the political, social, and ecological involvement of believers in the world. Thus Moltmann proposes a new humanistic perspective of history.

 

မတူညီသော အသံဖြင့် ယာဂန် မို့လ်တမန်က မျှော်လင့်ချက် ဓမ္မပညာကို ပေးခဲ့သည်။ အနာဂတ်သည် ဘုရားသခင်၏ ကတိတော်များပေါ်တွင် မူတည်ပြီး ၎င်းတို့၏ ပြည့်စုံမှုကို ယုံကြည်သူများ၏ နိုင်ငံရေး၊ လူမှုရေးနှင့် ဂေဟစနစ်ဆိုင်ရာ ပါဝင်ပတ်သက်မှုတွင် မြင်နိုင်သည်။ ထို့ကြောင့် မို့လ်တမန်က သမိုင်း၏ လူသားဆန်သော အမြင်သစ်ကို အဆိုပြုခဲ့သည်။ နှောင်းပိုင်း နှစ်ဆယ်ရာစုနှစ်တွင် “မျှော်လင့်ချက် ဓမ္မပညာ” ၏ အဓိက ထောက်ခံသူမှာ ဝေါ့ဖတ် ပန်နန်ဘတ် ဖြစ်ပြီး သူ၏ နောက်ဆုံးခေတ်အယူဝါဒသည် “နောက်ဆုံးအနာဂတ်” ပေါ်တွင် အခြေခံထားပြီး ထိုအနာဂတ်သည် သမိုင်းတစ်ခုလုံးနှင့် လူတစ်ဦးချင်း ဘဝတိုင်း၏ နောက်ဆုံးအဓိပ္ပါယ်ကို ဆုံးဖြတ်သည်။ သို့သော် ထို “နောက်ဆုံးအနာဂတ်” ၏ တိကျသော အကြောင်းအရာကို ဥပစာအားဖြင့်သာ ရည်ညွှန်းနိုင်ပြီး ဟောကိန်းမထုတ်နိုင်ချေ။ လက်ရှိနှင့် အနာဂတ်ကြား ခွဲခြားမှုသည် အရာခပ်သိမ်း၏ ထာဝရတပြိုင်နက်တည်ရှိမှုတွင် ပျက်ပြားသွားပုံရပြီး ပန်နန်ဘတ်သည် တစ်စိတ်တစ်ပိုင်း မို့လ်တမန်၏ အမြင်ကို မျှဝေသည်ဟု အကြံပြုသည် (Pannenberg ၈၁)။

The foremost proponent of the “theology of hope” in the late twentieth century is Wolfhart

Pannenberg, whose eschatology is based on the “final future,” which determines the ultimate significance of history as a whole and of every individual life. However, the specific content of this “final future” can be referred to only metaphorically and cannot be predicted. The distinction between present and future seems to collapse in the eternal concurrence of all events (Pannenberg 81) and suggests that to some extent Pannenberg shares Moltmann’s perspective.

 

အော့စကာ ကူလ်တမန်သည် ကျမ်းစာ၏ ကယ်တင်ခြင်းသမိုင်း၏ ဗဟိုအချက်ကို ပြန်လည်ထားရှိပေးခဲ့သည်။ သမိုင်းသည် အတိတ်၊ လက်ရှိနှင့် အနာဂတ်တွင် ရည်ရွယ်ချက်ရှိရှိ ဖွံ့ဖြိုးသည်။ အသင်းတော်သည် “ပြီးပြည့်စုံပြီး” နှင့် “မပြည့်စုံသေး” ကြားအချိန်ကာလကြားတွင် ရှိသည်။ ဤသည်မှာ ဧဝံဂေလိတရား မျှော်လင့်ခြင်းနှင့် ကြေညာချိန်ဖြစ်သည်။ ကူလ်တမန် အတွက် ခရစ်တော်၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းသည် စောင့်ဆိုင်းခြင်းလုပ်ငန်း၏ အခြေခံဖြစ်သည်။ ယုံကြည်သူသည် “မပြည့်စုံသေး” တွင် နေရမည်။ ရောက်ရှိလာရမည့်အရာကို မျှော်လင့်ရမည်။ နောက်ဆုံးခေတ်ကို ကိုယ်ပိုင်ယုံကြည်ခြင်း တွေ့ဆုံမှုသို့ လျှော့ချခြင်းသည် ယုံကြည်ခြင်း၏ ဆင်းရဲတွင်းချခြင်းဖြစ်သည်။ ကျမ်းစာနောက်ဆုံးခေတ်သည် ခန္ဓာရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းသာမက အရာခပ်သိမ်း အသစ်ဖြစ်လာခြင်းပေါ်တွင်လည်း မူတည်သည်။

Oscar Cullmann has restored to the history of salvation the central focus of Scripture. History develops objectively in past, present, and future. The church is between the “already” and the “not yet”; this is the time of expectation and proclamation of the gospel. For Cullmann the resurrection of Christ is the foundation of the waiting process. The “believer is to live in the “not yet,” expecting something that must come. To reduce eschatology to a personal encounter of faith is an impoverishment of faith. Bible eschatology rests not only upon the resurrection of the body but also on the renewal of all things.

 

ဂါရွှေ့ခြင်း။ ရှမ်းကြီးသုတ်သင်ခြင်း (၁၈၄၄) နောက်ပိုင်း မကြာမီတွင် ကောင်းကင်တမန်ယုံကြည်သူများသည် ရက်စွဲ၏ မှန်ကန်မှုကို ဆက်လက်အတည်ပြုခဲ့ကြသော်လည်း၊ အဖြစ်အပျက်ကို မှားယွင်းစွာ ခွဲခြားသတ်မှတ်ခဲ့သည်ကို အသိအမှတ်ပြုခဲ့ကြသည်။ ခရစ်တော်၏လာခြင်းသည် အနာဂတ်တွင်ရှိနေဆဲဖြစ်သည်။ သူတို့သည် နှောင့်နှေးချိန် (tarrying time) ထဲတွင် ရှိနေကြပြီး ထိုနေ့အတွက် “နိုးကြားနေရမည်” (လုကာ ၁၂:၃၆၊ ၃၇ ကိုကြည့်ပါ)။ အယူဝါဒဆိုင်ရာ အငြင်းပွားမှုများကြောင့် အုပ်စုခွဲများ ဖြစ်ပေါ်ခဲ့သော်လည်း၊ မကြာမီ ပြန်လာတော်မူမည့် ကယ်တင်ရှင်အပေါ် ယုံကြည်မှု ခိုင်မာမှတွင် ကြီးကြီးမားမား ခွဲထွက်မှု မရှိခဲ့ပါ။

G. Seventh-day Adventists

Shortly after the great disappointment of 1844, believers in the Advent still affirmed the correctness of the date, but recognized their mistaken identification of the event. Christ’s coming was still future; they were in the tarrying time and must be found “watching” for that day (see Luke 12:36, 37). Although doctrinal disputes on several issues created factions, there was no serious division on the certainty of a soon-to-return Saviour.

 

၁၈၅၀ ခုနှစ်တွင် ဂျေးမ်စ်ဝိုက် (James White) သည် ကောင်းကင်တမန်ပြန်တမ်း (Advent Review) ဂျာနယ်ကို အတိအားအဆက်လေးကြိမ် ထုတ်ဝေခဲ့သည်။ နောက်နှစ်တွင် ဂျာနယ်အသစ်တစ်ခု စတင်ခဲ့သည်။ ဒုတိယကောင်းကင်တမန်ပြန်တမ်းနှင့် ဥပုသ်နေ့ သတင်းလွှာ (Second Advent Review and Sabbath Herald)။ ခေါင်းစဉ်များသည် ရှေ့ဆောင်များ၏ မျှော်လင့်ချက်နှင့် ယုံကြည်ချက်ကို သက်သေပြနေသည်။ ၁၈၅၁ ခုနှစ်တွင် အဲလင်ဝိုက် (Ellen White) က “အချိန်သည် အနည်းငယ်သာ ကြာနိုင်တော့သည်” ဟု ရေးသားခဲ့သည် (EW ၅၈)။

In 1850 James White published four issues of the Advent Review. The next year a new journal was begun: Second Advent Review and Sabbath Herald. The titles gave evidence of the hope and conviction of the pioneers. In 1851 Ellen White wrote that time could “last but a very little longer” (EW 58).

 

ဖွဲ့စည်းဆဲ ခရစ်ယာန်အသင်းတော်သည် ၁၈၆၀ ခုနှစ်တွင် အမည်တစ်ခု ခံယူခဲ့စဉ်၊ ထိုရွေးချယ်မှုသည် ယုံကြည်သူများ၏ ယုံကြည်ချက်ကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း ထင်ရှားစေခဲ့သည်။ “ရှမ်းကြီးဥပုသ်နေ့ ကောင်းကင်တမန်ဝါဒီ” (Seventh-day Adventist) ဟူသော အမည်ကို အဲလင်ဝိုက်က “ကျွန်ုပ်တို့ယုံကြည်ခြင်း၏ စစ်မှန်သော အချက်အလက်များကို ရှေ့တွင် သယ်ဆောင်ထားသည်” ဟု ရေးသားခဲ့သည် (1T ၂၂၄)။ ရှမ်းကြီးဥပုသ်နေ့ ကောင်းကင်တမန်ဝါဒီများအလယ် အစောပိုင်းခေါင်းဆောင်များသည် ဒုတိယကောင်းကင်တမန်လာခြင်းသည် သူတို့၏ သတင်းစကား၏ နှလုံးသားနှလုံးနီးပါး ရှိနေသည်ဟူသော ခိုင်မာသော ယုံကြည်ချက်တွင် စည်းစည်းလုံးလုံး ရှိခဲ့ကြသည်။

When the fledgling church adopted a name in 1860, the choice clearly reflected the believers’ confidence. “The name Seventh-day Adventist,” wrote Ellen White, “carries the true features of our faith in front” (1T 224). Early leaders among Seventh-day Adventists were united in the strong conviction that the Second Coming stood near the heart of their message.

 

၁၈၈၉ ခုနှစ် ရှမ်းကြီးဥပုသ်နေ့ ကောင်းကင်တမန်ဝါဒီ နှစ်ချုပ်စာအုပ် (Yearbook) တွင် “ခရစ်တော်၏ ဒုတိယလာခြင်းသည် ထောင်စုနှစ်ကို လိုက်၍ မဟုတ်ဘဲ ယခင်က လာရမည်” ဟု ဖော်ပြထားသည်။ ထို့ပြင် ဒံယေလ ၈:၁၄ တွင်ရှိသော ရက်ပေါင်း ၂၃၀၀ ပရောဖက်ပြုချက်ကာလသည် ၁၈၄၄ တွင် ပြီးဆုံးခဲ့ပြီး၊ ဒုတိယကောင်းကင်တမန်လာခြင်းသို့ ရောက်ရှိရန် အခြားသော “ပရောဖက်ပြုချက်ကာလ” တစ်ခုမျှ မပေးထားပေ (၁၄၈–၁၅၀)။ ထို့အပြင် “ဒုတိယကောင်းကင်တမန်လာခြင်း နီးကပ်လာပြီဖြစ်သည်” ဟူသော တရားဟောခြင်းအမှုကို ဗျာဒိတ် ၁၄ ရှိ သတင်းစကားသုံးပါးဖြင့် သင်္ကေတပြုထားသည်။

The Seventh-day Adventist Yearbook of 1889 stated that “the second coming of Christ is to precede, not follow, the millennium.” Furthermore, the prophetic period of 2300 days of Daniel 8:14 terminated in 1844, and no other “prophetic period is given to reach to the second advent.” In addition, the work of preaching the “approach of the second advent” was symbolized by the three messages of Revelation 14 (148–150).

 

ရှမ်းကြီးဥပုသ်နေ့ ကောင်းကင်တမန်ဝါဒီများ၏ ဒုတိယကောင်းကင်တမန်လာခြင်းဆိုင်ရာ အခြေခံနားလည်မှုသည် ဆယ်စုနှစ်များအတွင်း အနည်းငယ်သာ ကွဲပြားခဲ့သည်။ ၁၉၃၂ ခုနှစ်မှစ၍ ရှမ်းကြီးဥပုသ်နေ့ ကောင်းကင်တမန်ဝါဒီ နှစ်ချုပ်စာအုပ်တွင် ထည့်သွင်းခဲ့သော ယုံကြည်ချက်ကြေညာချက်သည် ဒုတိယကောင်းကင်တမန်လာခြင်းကို “အသင်းတော်၏ ကြီးမားသော မျှော်လင့်ချက်၊ ဧဝံဂေလိတရားနှင့် ကယ်တင်ခြင်းအစီအစဉ်၏ အကြီးကျယ်ဆုံး အဆုံးသတ်” အဖြစ် ထပ်မံအတည်ပြုခဲ့သည် (SDA Yearbook ၁၉၃၂:၃၈၂)။

The basic Adventist understanding of the Second Coming has varied little through the decades. The statement of beliefs that appeared from 1932 onward in the Seventh-day Adventist Yearbook clearly reaffirmed the importance of the Second Coming as “the great hope of the church and the grand climax of the gospel and plan of salvation” (SDA Yearbook 1932:382).

On the other hand, discussion has occurred on some issues related to the Advent. For example, among Adventists as late as 1874, the “generation” of Matthew 24:34 was held to be the generation of those who had seen the darkening of the sun and the falling of the stars.

 

အခြားတစ်ဖက်တွင် ကောင်းကင်တမန်လာခြင်းနှင့်ဆိုင်သော အချို့အကြောင်းအရာများနှင့် ပတ်သက်၍ ဆွေးနွေးမှုများ ရှိခဲ့သည်။ ဥပမာ၊ ၁၈၇၄ ခုနှစ်အထိ ကောင်းကင်တမန်ဝါဒီများအလယ်တွင် မ၂၄:၃၄ ရှိ “ဤမျိုးဆက်” ကို နေမှောင်ခြင်းနှင့် ကြယ်ကျခြင်းကို မြင်ခဲ့သူများ၏ မျိုးဆက်ဟု ယူဆခဲ့ကြသည်။ ထို့ကြောင့် ယေရှု၏ လာခြင်းသည် မကြာမီ ဖြစ်ရမည်။ နိမိတ်လက္ခဏာများကို တန်ဖိုးထားမှုလည်း ကွဲပြားခဲ့သည်။ ဆယ်ကျော်နှစ်ရာစု (၁၉ ရာစု) နှောင်းပိုင်းတွင် တုရုကစ်အင်ပါယာ၏ ကံကြမ္မာကို အရေးကြီးသော နိမိတ်ဟု အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ခဲ့သည်။ နှစ်ဆယ်ရာစု (၂၀ ရာစု) နှောင်းပိုင်းသို့ ရောက်သောအခါ ခရစ်တော်၏ လာခြင်း နီးကပ်လာပြီဖြစ်ကြောင်း လက္ခဏာအဖြစ် ကမ္ဘာမြေ၏ အသက်ရှင်နေထိုင်နိုင်စွမ်းမရှိတော့ခြင်းကို ပိုမိုအလေးပေးခဲ့သည်။

Therefore, Jesus’ coming had to occur soon. The importance attached to the signs has also varied. In the late nineteenth century the fate of the Turkish empire was interpreted as a critical sign. Toward the end of the twentieth century, more emphasis has been placed on the earth’s inability to sustain life as an indication of the imminence of Christ’s coming.

 

၁၈၈၃ ခုနှစ်တွင် အဲလင်ဝိုက်၏ အစောပိုင်း မကြာမီ ကယ်တင်ရှင်လာမည်ဟူသော အယူအဆကို စိန်ခေါ်ခံရပြီးနောက်၊ ရှမ်းကြီးဥပုသ်နေ့ ကောင်းကင်တမန်ဝါဒီများသည် နှောင့်နှေးခြင်းအကြောင်း - ခရစ်တော် အဘယ်ကြောင့် မလာသေးသနည်း - ဟူသော မေးခွန်းကို စိတ်ဝင်စားခဲ့ကြသည်။ လီအီးဖရွန်း (L. E. Froom)၊ ဟားဘတ်ဒေါဂလပ်စ် (Herbert Douglass) နှင့် ဂျက်ပရိုဗွန်ရှာ (Jack Provonsha) စသည့် စာရေးဆရာများက ဖြေဆိုရန် ကြိုးပမ်းခဲ့ကြသည်။ “အခြေအနေပေါ်မူတည်သော ပရောဖက်ပြုချက်” (conditional prophecy) ကို ဤနေရာတွင် များစွာထောက်ပြခဲ့သည် (Pease ၁၇၇–၁၈၂)။ သို့သော် ကောင်းကင်တမန်လာခြင်း၏ သေချာမှုကို ထပ်ခါတလဲလဲ အတည်ပြုခဲ့သည်။ ၁၉၇၈ တွင် ဆာကေးကူဘို (Sakae Kubo) က “လက်ဝါးကပ်တိုင်၊ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းနှင့် ယေရှု၏ ကောင်းကင်သို့ တက်ကြွခြင်းတို့က ခရစ်တော်၏ လာခြင်းကို လုံးဝသေချာစေသည်” ဟု ဆိုခဲ့သည် (၉၉)။

Since 1883, when Ellen White’s earlier expressions of belief in a soon-coming Saviour were challenged, Seventh-day Adventists have displayed interest in the question of the delay: Why has Christ not returned? Authors such as L. E. Froom, Herbert Douglass, and Jack Provonsha have attempted to respond. Much has been made of “conditional prophecy” in this respect (Pease 177–182). However, the certainty of the Coming has been repeatedly affirmed, as by Sakae Kubo in 1978: “The cross, the resurrection, and the ascension of Jesus make the coming of Christ an absolute certainty” (99).

 

၁၉၈၇ ခုနှစ်တွင် ရီဗျူးနှင့် ဟဲရယ်လ် ထုတ်ဝေရေးအဖွဲ့ (Review and Herald Publishing Association) သည် ရှမ်းကြီးဥပုသ်နေ့ ကောင်းကင်တမန်ဝါဒီ ပညာရှင်များအဖွဲ့က ရေးသားသော စာအုပ်တစ်အုပ်ကို ထုတ်ဝေခဲ့သည်။ ကျမ်းစာနှင့် သမိုင်းတွင် ကောင်းကင်တမန်မျှော်လင့်ချက် (The Advent Hope in Scripture and History)။ အခန်း ၁၁ ခန်းပါဝင်ပြီး ဓမ္မဟောင်းကျမ်းမှ နှစ်ဆယ်ရာစုအထိ ဒုတိယကောင်းကင်တမန်လာခြင်း၏ သမိုင်းနှင့် ဓမ္မပညာကို ခြေရာခံဖော်ပြထားပြီး၊ ခရစ်ယာန်များအတွက်၊ အထူးသဖြင့် ရှမ်းကြီးဥပုသ်နေ့ ကောင်းကင်တမန်ဝါဒီများအတွက် ဤအယူဝါဒ၏ ဗဟိုချက်ကို ပြသထားသည်။

In 1987 the Review and Herald Publishing Association published a book written by a group of Seventh-day Adventist scholars: The Advent Hope in Scripture and History. In 11 chapters the history and theology of the Second Coming are traced from the OT through the twentieth century, showing the centrality of this teaching for Christians, and especially for Seventh-day Adventists.

 

၁၉၈၀ ခုနှစ် အထွေထွေ ကွန်ဖရင့်အစည်းအဝေး (General Conference session) တွင် ရှမ်းကြီးဥပုသ်နေ့ ကောင်းကင်တမန်ဝါဒီများသည် အခြေခံယုံကြည်ချက် ၂၇ ချက်ကို အတည်ပြုခဲ့သည်။ အချက် ၂၄ သည် အသင်းတော်၏ ယုံကြည်ချက်ကို ဖော်ပြထားပြီး အစောပိုင်း ကောင်းကင်တမန်ဝါဒီများ၏ ယုံကြည်ချက်နှင့် ဆက်လက်တူညီမှုကို ပြသထားသည်။

The 1980 General Conference session of Seventh-day Adventists adopted 27 “fundamental beliefs.” Number 24 expresses the conviction held by the church and shows continuity with the belief of early Adventists.

 

“ခရစ်တော်၏ ဒုတိယလာခြင်းသည် အသင်းတော်၏ ကောင်းကြီးမင်္ဂလာရှိသော မျှော်လင့်ချက်၊ ဧဝံဂေလိတရား၏ အကြီးကျယ်ဆုံး အဆုံးသတ်ဖြစ်သည်။ ကယ်တင်ရှင်၏ လာခြင်းသည် စာသားအတိုင်း၊ ကိုယ်တိုင်၊ မြင်နိုင်သော၊ ကမ္ဘာလုံးဆိုင်ရာ ဖြစ်လိမ့်မည်။ ထိုအခါ ဖြောင့်မတ်သော သေလူများကို ရှင်ပြန်ထမြောက်စေမည်။ ရှင်သန်နေသော ဖြောင့်မတ်သူများနှင့်အတူ ဘုန်းအသရေနှင့် ပြည့်စုံစေပြီး ကောင်းကင်သို့ ယူဆောင်ခံရမည်။ မဖြောင့်မတ်သူများမူ သေကြလိမ့်မည်။ ပရောဖက်ပြုချက်အများစု၏ နီးပါး ပြည့်စုံသွားပြီဖြစ်ခြင်းနှင့် လက်ရှိကမ္ဘာ့အခြေအနေတို့က ခရစ်တော်၏ လာခြင်း နီးကပ်လာပြီဖြစ်ကြောင်း ညွှန်ပြနေသည်။ ထိုအဖြစ်အပျက်၏ အချိန်ကို ဖော်ပြမထားသောကြောင့် ကျွန်ုပ်တို့သည် အချိန်မရွေး အသင့်ရှိနေရန် တိုက်တွန်းခြင်းခံရသည်” (SDA Yearbook ၁၉၈၁:၈)။

“The second coming of Christ is the blessed hope of the church, the grand climax of the gospel. The Saviour’s coming will be literal, personal, visible, and worldwide. When He returns, the righteous dead will be resurrected, and together with the righteous living will be glorified and taken to heaven, but the unrighteous will die. The almost complete fulfillment of most lines of prophecy, together with the present condition of the world, indicates that Christ’s coming is imminent. The time of that event has not been revealed, and we are therefore exhorted to be ready at all times” (SDA Yearbook 1981:8).

 

ဤအမြင်သည် အထက်ပါ ရှင်းလင်းချက်တွင် ပြသထားသည့်အတိုင်း ကျမ်းစာများဖြင့် ခိုင်မာစွာ ထောက်ခံထားသည်။

Such a view is strongly supported by the Scriptures, as the preceding exposition demonstrates.

 

IV. အဲလင် ဂျီ ဝိုက်၏ မှတ်ချက်များ “ဒုတိယကောင်းကင်တမန်လာခြင်း အယူဝါဒသည် ကျမ်းစာများ၏ အဓိက သံစဉ်ဖြစ်သည်” (GC ၂၉၉)။

IV. Ellen G. White Comments

“The doctrine of the second advent is the very keynote of the Sacred Scriptures” (GC 299).

 

A. ကျမ်းစာများထဲတွင် ဒုတိယကောင်းကင်တမန်လာခြင်း ၁. မျှော်လင့်ချက်၏ ဗဟိုချက် “ညစာစားပွဲအခမ်းအနားသည် ခရစ်တော်၏ ဒုတိယလာခြင်းကို ညွှန်ပြသည်။ ဤမျှော်လင့်ချက်ကို တပည့်တော်များ၏ စိတ်ထဲတွင် ရှင်သန်နေစေရန် ရည်ရွယ်ချက်ရှိသည်။ သူတို့သည် သူ၏သေခြင်းကို အစဉ်အမြဲ အမှတ်ရရန် စုဝေးတိုင်း၊ ‘ခွက်ကို ယူ၍ ကျေးဇူးတော်ချီးမွမ်းပြီး သူတို့အား ပေးတော်မူ၏။ သင်တို့အားလုံး ဤမှသောက်ကြလော့။ ဤသည်ကား လူအများတို့၏ အပြစ်များကို လွှတ်ခြင်းငှာ သွန်းလောင်းသော ငါ၏ အသွေးတော်ဖြစ်သည်။ သို့သော် ငါအဘ၏ နိုင်ငံတော်တွင် သင်တို့နှင့်အတူ အသစ်သောက်မည့်နေ့တိုင်အောင် ဤစပျစ်သီးတည်းဟူသော အသီးအနှံကို ငါ နောက်တစ်ဖန် မသောက်တော့ဟု ငါဆိုသည်’ ဟု မှတ်တမ်းတင်ခဲ့ကြသည်။ သူတို့၏ ဆင်းရဲဒုက္ခ၌ သခင်ဘုရား ပြန်လာတော်မူမည့် မျှော်လင့်ချက်တွင် နှစ်သိမ့်မှုကို တွေ့ခဲ့ကြသည်။ ‘ဤမုန့်ကို သင်တို့စားတိုင်း၊ ဤခွက်ကို သင်တို့သောက်တိုင်း၊ ထိုအခါ သခင်ဘုရား ကြွလာတော်မူမည်အထိ သခင်ဘုရား၏ သေခြင်းကို ဟောပြောကြလော့’ ဟူသော စကားသည် သူတို့အတွက် မည်မျှ အဖိုးတန်ခဲ့သနည်း” (DA ၆၅၉; ၁ကော ၁၁:၂၆)။

A. The Second Coming in the Scriptures

1. The Center of Hope

“The communion service points to Christ’s second coming. It was designed to keep this hope vivid in the minds of the disciples. Whenever they met together to commemorate His death, they recounted how ‘He took the cup, and gave thanks, and gave it to them, saying, Drink ye all of it; for this is my blood of the new testament, which is shed for many for the remission of sins. But I say unto you, I will not drink henceforth of this fruit of the vine, until that day when I drink it new with you in my Father’s kingdom.’ In their tribulation they found comfort in the hope of their Lord’s return. Unspeakably precious to them was the thought, ‘As often as ye eat this bread, and drink this cup, ye do show the Lord’s death till He come’ (1 Cor. 11:26)” (DA 659).

 

၂. ဘုရားသခင်၏ နိုင်ငံတော် “သူတို့ လက်ထဲတွင် ရှိတော့မည်ဟု ကြေညာခဲ့သော ‘ဘုရားသခင်၏ နိုင်ငံတော်’ သည် ခရစ်တော်၏ သေခြင်းဖြင့် တည်ထောင်ခဲ့သည်။ သူတို့ သင်ယူခဲ့သည်အတိုင်း ဤနိုင်ငံတော်သည် လောကီအင်ပါယာ မဟုတ်ပါ။ ထို့ပြင် ‘ကောင်းကင်အောက်ရှိ နိုင်ငံတော်၏ အကြီးအမင်္ဂလာနှင့် အာဏာကို ဘုရားသခင်၏ သန့်ရှင်းသူများထံ ပေးမည်’ ဟူသော အနာဂတ် မသေမတရ နိုင်ငံတော်လည်း မဟုတ်ပါ။ ထိုနိုင်ငံတော်တွင် ‘အုပ်စိုးသူအားလုံး ကိုးကွယ်ဆည်းကပ်ကြမည်’ (ဒံ ၇:၂၇)။ ကျမ်းစာတွင် သုံးစွဲထားသော ‘ဘုရားသခင်၏ နိုင်ငံတော်’ ဟူသော စကားစုသည် ကျေးဇူးတော်နိုင်ငံတော်နှင့် ဘုန်းနိုင်ငံတော် နှစ်ခုလုံးကို ရည်ညွှန်းသည်။ ကျေးဇူးတော်နိုင်ငံတော်ကို ပါဝလုက ဟေဗြဲဩဝါဒစာတွင် ဖော်ပြထားသည်။ ကရုဏာရှိသော အတာခံအဖြစ် ခရစ်တော်ကို ညွှန်ပြပြီးနောက်၊ တပည့်တော်က ‘ထိုကြောင့် ငါတို့သည် ကျေးဇူးတော်နှင့် ကရုဏာကို ရရှိရန် ကျေးဇူးတော်ပလ္လင်ဆီသို့ ရဲဝံ့စွာ ချဉ်းကပ်ကြလော့’ ဟု ဆိုသည် (ဟေဗြ ၄:၁၅၊ ၁၆)။ ကျေးဇူးတော်ပလ္လင်သည် ကျေးဇူးတော်နိုင်ငံတော်ကို ကိုယ်စားပြုသည်။ ပလ္လင်ရှိခြင်းသည် နိုင်ငံတော်ရှိခြင်းကို ဆိုလိုသည်။ ခရစ်တော်၏ ဥပမာများစွာတွင် ‘ကောင်းကင်နိုင်ငံတော်’ ဟူသော စကားစုကို လူသားတို့၏ နှလုံးသားထဲတွင် ဘုရားသခင်၏ ကျေးဇူးတော်အမှုကို ရည်ညွှန်းရန် သုံးသည်။

2. The Kingdom of God

“And the ‘kingdom of God’ which they had declared to be at hand was established by the death of Christ. This kingdom was not, as they had been taught to believe, an earthly empire. Nor was it that future, immortal kingdom which shall be set up when ‘the kingdom and dominion, and the greatness of the kingdom under the whole heaven, shall be given to the people of the saints of the Most High’; that everlasting kingdom, in which ‘all dominions shall serve and obey him’ (Dan. 7:27). As used in the Bible, the expression ‘kingdom of God’ is employed to designate both the kingdom of grace and the kingdom of glory. The kingdom of grace is brought to view by Paul in the Epistle to the Hebrews. After pointing to Christ, the compassionate intercessor who is ‘touched with the feeling of our infirmities,’ the apostle says: ‘Let us therefore come boldly unto the throne of grace, that we may obtain mercy, and find grace’ (Heb. 4:15, 16). The throne of grace represents the kingdom of grace; for the existence of a throne implies the existence of a kingdom. In many of His parables Christ uses the expression ‘the kingdom of heaven’ to designate the work of divine grace upon the hearts of men.

 

ထို့အတူ ဘုန်းပလ္လင်သည် ဘုန်းနိုင်ငံတော်ကို ကိုယ်စားပြုသည်။ ကယ်တင်ရှင်၏ စကားတွင် ‘လူသားသည် မိမိဘုန်းနှင့် သန့်ရှင်းသော ကောင်းကင်တမန်များနှင့်အတူ ကြွလာသောအခါ၊ ထိုအခါ မိမိဘုန်းပလ္လင်ပေါ်တွင် ထိုင်မည်။ လူမျိုးများအားလုံးကို ရှေ့မှောက်တွင် စုဝေးစေမည်’ ဟု ဖော်ပြထားသည် (မ၂၅:၃၁၊ ၃၂)။ ဤနိုင်ငံတော်သည် အနာဂတ်ဖြစ်သည်။ ခရစ်တော်၏ ဒုတိယလာခြင်းမတိုင်မီ တည်ထောင်မည် မဟုတ်ပါ” (GC ၃၄၇)။

“So the throne of glory represents the kingdom of glory; and this kingdom is referred to in the Saviour’s words: ‘When the Son of man shall come in his glory, and all the holy angels with him, then shall he sit upon the throne of his glory: and before Him shall be gathered all nations’ (Matt. 25:31, 32). This kingdom is yet future. It is not to be set up until the second advent of Christ” (GC 347).

 

၃. လာပုံပုံစံ “ခရစ်တော်၏ ပထမလာခြင်းနှင့် ဒုတိယလာခြင်းကြားတွင် အံ့ဖွယ်ကွာခြားမှု ရှိလိမ့်မည်။ ကောင်းကင်တိမ်တိုက်များထဲတွင် လူသားရဲ့သားတော်၏ ဒုတိယလာခြင်း မြင်ကွင်းများကို လူ့ဘာသာစကားဖြင့် ဖော်ပြရန် မဖြစ်နိုင်ပါ။ သူသည် မိမိဘုန်းနှင့် ခမည်းတော်ဘုန်းနှင့် သန့်ရှင်းသော ကောင်းကင်တမန်များ၏ ဘုန်းတို့နှင့် ကြွလာမည်။ သူသည် ထာဝရအချိန်ကတည်းက ဝတ်ဆင်ခဲ့သော အလင်းဝတ်ရုံကို ဝတ်ဆင်လျက် ကြွလာမည်။ ကောင်းကင်တမန်များ လိုက်ပါမည်။ သောင်းသောင်းထောင်ထောင် လိုက်ပါမည်။ လမ်းတစ်လျှောက် တံပိုးမှုတ်သံ မြည်ဟိန်းလိမ့်မည်။ အိပ်ပျော်နေသော သေလူများကို သုသာန်မှ နှိုးခေါ်မည်” (RH စက်တင်ဘာ ၅၊ ၁၈၉၉)။

3. Manner of His Coming

“Between the first and the second advent of Christ a wonderful contrast will be seen. No human language can portray the scenes of the second coming of the Son of man in the clouds of heaven. He is to come with His own glory, and with the glory of the Father and of the holy angels. He will come clad in the robe of light, which He has worn from the days of eternity. Angels will accompany Him. Ten thousand times ten thousand will escort Him on His way. The sound of the trumpet will be heard, calling the sleeping dead from the grave” (RH Sept. 5, 1899).

 

“လှည့်စားခြင်း ဇာတ်လမ်းကြီး၏ အဆုံးသတ်အကြီးဆုံးအမှုအဖြစ်၊ စာတန်ကိုယ်တိုင် ခရစ်တော်ဟန်ဆောင်မည်။ အသင်းတော်သည် ကယ်တင်ရှင်၏ ကောင်းကင်တမန်လာခြင်းကို သူမ၏ မျှော်လင့်ချက်များ၏ ပြီးဆုံးခြင်းအဖြစ် ကြာရှည်စွာ ထောက်ပြခဲ့သည်။ ယခု ကြီးစွာသော လှည့်စားသူသည် ခရစ်တော် လာပြီဟု ထင်ရအောင် လုပ်မည်။ ကမ္ဘာ့နေရာအမျိုးမျိုးတွင် စာတန်သည် မျက်စိပသာဒ်ဖွယ် တောက်ပလျက် ကြီးကျယ်ခမ်းနားသော ပုံသဏ္ဌာန်ဖြင့် လူများအလယ် ထင်ရှားမည်။ ဗျာဒိတ်ကျမ်းတွင် ယောဟန်က ခရစ်တော်ကို ဖော်ပြထားသည်နှင့် ဆင်တူသည် (ဗျာ ၁:၁၃–၁၅)။ သူ့ကို ဝန်းရံထားသော ဘုန်းအသရေသည် လူသေမျက်စိဖြင့် မြင်ဖူးသမျှထက် သာလွန်သည်။ ‘ခရစ်တော် လာပြီ၊ ခရစ်တော် လာပြီ’ ဟူသော အောင်ပွဲခံသံ လေထဲတွင် မြည်ဟိန်းလိမ့်မည်။ လူများသည် သူ့ရှေ့တွင် ရှိခိုးကန်တော့ကြမည်။ သူသည် လက်ကို မြှောက်၍ ခရစ်တော်က လောက၌ရှိစဉ် တပည့်တော်များကို ကောင်းကြီးပေးသည်နှင့်အညီ ကောင်းကြီးပေးမည်။ သူ၏ အသံသည် နူးညံ့၍ တိုးဖျော့သော်လည်း သံစဉ်ပြည့်စုံသည်။ ကရုဏာနှင့် ကိုယ်ကျင့်တရားရှိသော အသံဖြင့် ကယ်တင်ရှင်က ဟောပြောခဲ့သော ကောင်းကင်တရားအချို့ကို တင်ပြမည်။ လူများ၏ ရောဂါများကို ပျောက်ကင်းစေမည်။ ထို့နောက် ခရစ်တော်ဟန်ဆောင်ထားသော သူသည် ဥပုသ်နေ့ကို တနင်္ဂနွေသို့ ပြောင်းလဲခဲ့သည်ဟု ကြွေးကြော်၍ သူ ကောင်းကြီးပေးသော နေ့ကို သန့်ရှင်းစွာ ထိန်းသိမ်းရန် လူအားလုံးကို အမိန့်ပေးမည်။ သတ်ရာတ်နေ့ကို ဆက်လက်ထိန်းသိမ်းသူများသည် သူ့နာမတော်ကို ဆဲဆိုရာရောက်သည်ဟု ကြေညာမည်။ အလင်းနှင့် သစ္စာကို ယူဆောင်လာသော သူ့ကောင်းကင်တမန်များကို နားမထောင်ခြင်းဖြစ်သည်ဟု ဆိုမည်။ ဤသည်မှာ အင်အားကြီးမားလှသော၊ နီးပါး မခံနိုင်သော လှည့်စားမှု ဖြစ်သည်” (GC ၆၂၄)။

“As the crowning act in the great drama of deception, Satan himself will personate Christ. The church has long professed to look to the Saviour’s advent as the consummation of her hopes. Now the great deceiver will make it appear that Christ has come. In different parts of the earth, Satan will manifest himself among men as a majestic being of dazzling brightness, resembling the description of the Son of God given by John in the Revelation (Rev. 1:13–15). The glory that surrounds him is unsurpassed by anything that mortal eyes have yet beheld. The shout of triumph rings out upon the air: ‘Christ has come! Christ has come!’ The people prostrate themselves in adoration before him, while he lifts up his hands and pronounces a blessing upon them, as Christ blessed His disciples when He was upon the earth. His voice is soft and subdued, yet full of melody. In gentle, compassionate tones he presents some of the same gracious, heavenly truths which the Saviour uttered; he heals the diseases of the people, and then, in his assumed character of Christ, he claims to have changed the Sabbath to Sunday, and commands all to hallow the day which he has blessed. He declares that those who persist in keeping holy the seventh day are blaspheming his name by refusing to listen to his angels sent to them with light and truth. This is the strong, almost overmastering delusion” (GC 624).

 

“စာတန်သည် ပျက်စီးမည့်သူများကို မတရားမှုအားလုံးဖြင့် လှည့်စားလျက် ကြီးစွာသော တန်ခိုးနှင့် ဆင်းသက်လာသည်။ သို့သော် မည်သူမျှ လှည့်စားခံရန် မလိုအပ်ပါ။ ကျွန်ုပ်တို့သည် ခရစ်တော်နှင့်အတူ ရပ်တည်၍ ဆိုးရွားချိန်ရော ကောင်းချိန်ရော လိုက်လျှောက်ပါက လှည့်စားခံရမည် မဟုတ်ပါ။ မြွေ၏ ဦးခေါင်းကို မကြာမီ နင်းချေပစ်တော်မူလိမ့်မည်” (RH စက်တင်ဘာ ၅၊ ၁၈၉၉)။

“Satan has come down with great power, working with all deceivableness of unrighteousness in them that perish; but it is not necessary for any to be deceived; and we shall not be if we have fully taken our stand with Christ to follow Him through evil as well as through good report. The serpent’s head will soon be bruised and crushed” (RH Sept. 5, 1899).

 

၄. ဒုတိယကောင်းကင်တမန်လာခြင်း၏ နိမိတ်လက္ခဏာများ “ဒုတိယကောင်းကင်တမန်လာခြင်းမတိုင်မီ ပထမနိမိတ်ကို ဗျာဒိတ်ရှုသည် ဤသို့ ဖော်ပြသည်။ ‘ကြီးစွာသော ငလျင်လှုပ်ခြင်း ရှိ၍၊ နေသည် သိုးမွှေးအိတ်ကဲ့သို့ မည်းမှောင်၍၊ လသည် သွေးနှင့်တူလာသည်’ (ဗျာ ၆:၁၂)။

4. Signs of the Second Coming

“The revelator thus describes the first of the signs to precede the second advent: ‘There was a great earthquake; and the sun became black as sackcloth of hair, and the moon became as blood’ (Rev. 6:12).

 

ဤနိမိတ်များကို နှစ်ဆယ်ရာစုမဖွင့်မီ မြင်တွေ့ခဲ့သည်။ ဤပရောဖက်ပြုချက်အတိုင်း ၁၇၅၅ ခုနှစ်တွင် မှတ်တမ်းတင်ထားသမျှ အပြင်းထန်ဆုံး ငလျင်ကြီး ဖြစ်ပွားခဲ့သည်။ လစ်စဘွန်ငလျင်ဟု လူသိများသော်လည်း ဥရောပ၊ အာဖရိကနှင့် အမေရိကတို့၏ အများစုသို့ ပျံ့နှံ့ခဲ့သည်” (GC ၃၀၄)။

“These signs were witnessed before the opening of the nineteenth century. In fulfillment of this prophecy there occurred, in the year 1755, the most terrible earthquake that has ever been recorded. Though commonly known as the earthquake of Lisbon, it extended to the greater part of Europe, Africa, and America” (GC 304).

 

“အိမ်ထောင်ရေးဆက်ဆံရေးသည် သန့်ရှင်းသော်လည်း၊ ဤယိုယွင်းနေသော ခေတ်တွင် အညစ်အကြေးမျိုးစုံကို ဖုံးကွယ်ထားသည်။ ဤသည်မှာ ယခု နောက်ဆုံးနေ့များ၏ နိမိတ်တစ်ခု ဖြစ်လာသော ရာဇဝတ်မှု ဖြစ်သည်” (2T ၂၅၂)။

“The marriage relation is holy, but in this degenerate age it covers vileness of every description. It is abused, and has become a crime which now constitutes one of the signs of the last days” (2T 252).

 

“နောက်ဆုံးနေ့များတွင် ရှိနေကြောင်း နိမိတ်တစ်ခုမှာ သားသမီးများ မိဘများကို မနာခံခြင်း၊ ကျေးဇူးမသိခြင်း၊ မသန့်ရှင်းခြင်း ဖြစ်သည်” (FE ၁၀၁)။

“One of the signs that we are living in the last days is that children are disobedient to parents, unthankful, unholy” (FE 101).

 

“လောကီအမှောင်သည် ကမ္ဘာကို ဖုံးလွှမ်းထားပြီး ကြီးစွာသော အမှောင်သည် လူများကို ဖုံးလွှမ်းထားသည်။ အသင်းတော်များစွာတွင် ကျမ်းစာကို သံသယဝင်ခြင်းနှင့် မယုံကြည်ခြင်း ရှိနေသည်။ လူအများက ကျမ်းစာ၏ စစ်မှန်မှုနှင့် သစ္စာကို မေးခွန်းထုတ်နေကြသည်။ လူ့အကြံအစည်နှင့် လူ့နှလုံးသားစိတ်ကူးများက ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်၏ နှိုးဆွမှုကို အောက်သို့ ဆွဲချနေသည်။ လက်ခံရမည်ဖြစ်သော အရာကို ဆန်းကြယ်မှုဖြင့် ဝန်းရံထားသည်။ ကျောက်ဆူးပေါ်တွင် ရှင်းလင်းပြတ်သားစွာ မထင်ရှားပါ။ ဤသည်မှာ နောက်ဆုံးနေ့များ၏ ထင်ရှားသော နိမိတ်တစ်ခု ဖြစ်သည်” (1SM ၁၅)။

“Spiritual darkness has covered the earth and gross darkness the people. There are in many churches skepticism and infidelity in the interpretation of the Scriptures. Many, very many, are questioning the verity and truth of the Scriptures. Human reasoning and the imaginings of the human heart are undermining the inspiration of the Word of God, and that which should be received as granted, is surrounded with a cloud of mysticism. Nothing stands out in clear and distinct lines, upon rock bottom. This is one of the marked signs of the last days” (1SM 15).

 

“ယခုရှိနေသော ပြင်းထန်သော လောကီစိတ်ဓာတ်၊ ကိုယ်ကျိုးစီးပွားကိုသာ အသိအမှတ်ပြုလိုသော စိတ်သဘောထားသည် နောက်ဆုံးနေ့များ၏ နိမိတ်တစ်ခု ဖြစ်သည်” (5T ၃၆၅)။

“The spirit of intense worldliness that now exists, the disposition to acknowledge no higher claim than that of self-gratification, constitutes one of the signs of the last days” (5T 365).

 

၅. ယေရှုဒုတိယအကြိမ် ကြွလာရခြင်း အကြောင်းအရင်းများ “ခရစ်တော်သည် မိမိသစ္စာရှိသူများကို မိမိနှင့်အတူ စုစည်းရန် ဒုတိယအကြိမ် ကြွလာမည်ဟု ကြေညာထားသည်” (GC ၃၇)။

5. Reasons for Jesus’ Second Coming

“Christ has declared that He will come the second time to gather His faithful ones to Himself” (GC 37).

 

“စာတန်တစ်ကောင် မရှိခြင်း၊ ခရစ်တော် ကြွလာပြီးနောက် စမ်းသပ်ကာလ ရှိခြင်းတို့သည် လျင်မြန်စွာ လူကြိုက်များသော ဒဏ္ဍာရီများ ဖြစ်လာသည်။ ကျမ်းစာများက လူတိုင်း၏ ကံကြမ္မာသည် သခင်ဘုရား ကြွလာချိန်တွင် အတွက် ပြီးဆုံးသည်ဟု ရှင်းလင်းစွာ ကြေညာထားသည် (ဗျာ ၂၂:၁၁)” (1T ၃၄၂၊ ၃၄၃)။

“No literal devil, and probation after the coming of Christ, are fast becoming popular fables. The Scriptures plainly declare that every person’s destiny is forever fixed at the coming of the Lord (Rev. 22:11)” (1T 342, 343).

 

“စုံစမ်းစစ်ဆေးခြင်း တရားစီရင်ခြင်းနှင့် အပြစ်များ ဖျက်ပစ်ခြင်း အမှုကို သခင်ဘုရား၏ ဒုတိယကောင်းကင်တမန်လာခြင်းမတိုင်မီ ပြီးစီးရမည်။ သေလူများကို စာအုပ်များတွင် ရေးမှတ်ထားသည်များအတိုင်း စစ်ဆေးမည်ဖြစ်သောကြောင့်၊ သူတို့၏ အမှုများကို စုံစမ်းစစ်ဆေးမည့် တရားစီရင်ခြင်းမပြီးမီ အပြစ်များကို ဖျက်ပစ်၍ မရနိုင်ပါ။ သို့သော် တမန်တော် ပေတရုက ယုံကြည်သူများ၏ အပြစ်များကို ‘သခင်ဘုရား၏ ရှေ့တော်၌ လန်းဆန်းမှုချိန်ရောက်လာသောအခါ’ ဖျက်ပစ်မည်ဟု ရှင်းလင်းစွာ ဖော်ပြထားသည်။ ထိုအခါ ယေရှုခရစ်ကို စေလွှတ်တော်မူမည် (တမန် ၃:၁၉၊ ၂၀)။ စုံစမ်းစစ်ဆေးခြင်း တရားစီရင်ခြင်း ပြီးဆုံးသောအခါ၊ ခရစ်တော် ကြွလာမည်။ လူတိုင်း၏ အမှုအရာအတိုင်း ဆုချီးမြှင့်ရန် ဆုလာဘ်ကို ယူဆောင်လာမည်” (GC ၄၈၅)။

“The work of the investigative judgment and the blotting out of sins is to be accomplished before the second advent of the Lord. Since the dead are to be judged out of the things written in the books, it is impossible that the sins of men should be blotted out until after the judgment at which their cases are to be investigated. But the apostle Peter distinctly states that the sins of believers will be blotted out ‘when the time of refreshing shall come from the presence of the Lord; and he shall send Jesus Christ’ (Acts 3:19, 20). When the investigative judgment closes, Christ will come, and His reward will be with Him to give to every man as his work shall be” (GC 485).

 

“စုံစမ်းစစ်ဆေးခြင်း တရားစီရင်ခြင်း ပြီးဆုံးသောအခါ၊ လူအားလုံး၏ ကံကြမ္မာကို အသက် သို့မဟုတ် သေခြင်းအတွက် ဆုံးဖြတ်ပြီးသည်။ ကောင်းကင်တိမ်တိုက်များတွင် သခင်ဘုရား ထင်ရှားခြင်းမတိုင်မီ မကြာမီ စမ်းသပ်ကာလ ပြီးဆုံးသည်” (အတူတူစာအုပ် ၄၉၀)။

“When the work of the investigative judgment closes, the destiny of all will have been decided for life or death. Probation is ended a short time before the appearing of the Lord in the clouds of heaven” (ibid. 490).

 

“‘ယေရှု၌ အိပ်ပျော်နေသူများကိုလည်း ဘုရားသခင် ယူဆောင်လာမည်’ ဟု ပါဝလုရေးသားခဲ့သည်။ ဤအပိုဒ်ကို အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်သူ အများအသိမှာ အိပ်ပျော်နေသူများကို ကောင်းကင်မှ ခရစ်တော်နှင့်အတူ ယူဆောင်လာမည်ဟု ဆိုကြသည်။ သို့သော် ပါဝလု၏ အဓိပ္ပာယ်မှာ ခရစ်တော်သည် သေခြင်းမှ ထမြောက်ခဲ့သည်နှင့်အညီ၊ ဘုရားသခင်သည် အိပ်ပျော်နေသော သန့်ရှင်းသူများကို သုသာန်မှ နှိုးခေါ်၍ ကောင်းကင်သို့ ယူဆောင်မည်ဟု ဆိုလိုခြင်း ဖြစ်သည်” (AA ၂၅၉)။

“ ‘Even so them also which sleep in Jesus will God bring with him,’ Paul wrote. Many interpret this passage to mean that the sleeping ones will be brought with Christ from heaven; but Paul meant that as Christ was raised from the dead, so God will call the sleeping saints from their graves, and take them with Him to heaven” (AA 259).

 

“ထိုမိန်းမကို သူမ၏ ယုံကြည်ခြင်းအတွက် ဆုချီးမြှင့်ခဲ့သည်။ ခရစ်တော်၊ ကြီးစွာသော အသက်ပေးသူသည် သူမ၏ သားကို ပြန်ပေးခဲ့သည်။ ထိုနည်းတူ သူ၏ သစ္စာရှိသူများကို သူ ကြွလာသောအခါ၊ သေခြင်းသည် အောင်မြင်ခြင်း ဆုံးရှုံးပြီး သုသာန်သည် အောင်ပွဲကို ဆုံးရှုံးသောအခါ ဆုချီးမြှင့်မည်။ ထိုအခါ သေခြင်းဖြင့် ဆုံးရှုံးခဲ့ရသော သားသမီးများကို သူ၏ ကျေးကျွန်များထံ ပြန်ပေးမည်” (PK ၂၃၉)။

“So was the faith of this woman rewarded. Christ, the great Life-giver, restored her son to her. In like manner will His faithful ones be rewarded, when, at His coming, death loses its sting and the grave is robbed of the victory it has claimed. Then will He restore to His servants the children that have been taken from them by death” (PK 239).

 

B. အယူဝါဒ၏ အကျိုးသက်ရောက်မှုများ ၁. ယုံကြည်သူ၏ နေ့စဉ်ဘဝအပေါ် သက်ရောက်မှု «သင်တို့သည် ကွဲကွာသွားပြီး သမ္မာကျမ်းစာခရစ်ယာန်များ မဖြစ်နိုင်ခဲ့လျှင် နောင်တရပြီး ပြောင်းလဲလော့။ စမ်းသပ်ခံရချိန်၌ သင်တို့ဆောင်ထားသော အကျင့်စရိုက်သည် ခရစ်တော် ကြွလာချိန်၌ သင်တို့ရှိမည့် အကျင့်စရိုက်ပင် ဖြစ်လိမ့်မည်။ ကောင်းကင်၌ သန့်ရှင်းသူ ဖြစ်လိုပါက ပထမဦးစွာ ဤလောက၌ သန့်ရှင်းသူ ဖြစ်ရမည်။ ဘဝ၌ သင်တို့ ချစ်ခင်ထားသော အကျင့်စရိုက်များကို သေခြင်းတရားဖြင့်လည်းကောင်း၊ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းဖြင့်လည်းကောင်း၊ ပြောင်းလဲမည် မဟုတ်ချေ။ သင်တို့သည် အိမ်၌နှင့် လူ့အဖွဲ့အစည်း၌ ပြသခဲ့သော စိတ်သဘောထားအတိုင်း သင်္ချိုင်း၌မှ ထလာကြလိမ့်မည်။ ယေရှုသည် ကြွလာတော်မူချိန်၌ အကျင့်စရိုက်ကို ပြောင်းလဲပေးတော် မမူချေ။ ပြောင်းလဲခြင်းအမှုကို ယခုပင် ပြီးစီးရမည်။ ကျွန်ုပ်တို့၏ နေ့စဉ်ဘဝသည် ကျွန်ုပ်တို့၏ ကံကြမ္မာကို ဆုံးဖြတ်နေပေသည်» (AH ၁၆)။ «လူသားရဲ့သားတော်သည် ကောင်းကင်တိမ်တိုက်များနှင့်အတူ မကြာမီ ကြွလာတော်မူမည်ဟု ယုံကြည်ခြင်းသည် စစ်မှန်သော ခရစ်ယာန်ကို လောကီအလုပ်များတွင် ပျင်းရိစွာ ဂရုမစိုက်သူ ဖြစ်စေမည် မဟုတ်ချေ။ ခရစ်တော် မကြာမီ ပေါ်ထွန်းလာခြင်းကို စောင့်မျှော်နေသူများသည် အလုပ်မဲ့နေမည် မဟုတ်၊ အလုပ်၌ ကြိုးစားအားထုတ်သူများ ဖြစ်ကြလိမ့်မည်။ သူတို့အလုပ်ကို ဂရုမစိုက်ဘဲ ရိုးသားမှု မရှိဘဲ မလုပ်ကြချေ။ သစ္စာရှိမှု၊ အချိန်ကိုက်မှု၊ စေ့စပ်မှုတို့ဖြင့် လုပ်ဆောင်ကြလိမ့်မည်။ ဤဘဝ၏ အရာများကို ဂရုမစိုက်ခြင်းသည် သူတို့၏ ဝိညာဉ်ရေးရာနှင့် လောကီအရာများမှ ခွဲခွာခြင်း၏ သက်သေဟု ကိုယ်ကိုကိုယ် လိမ်ညာနေသူများသည် ကြီးစွာသော လှည့်စားခြင်းအောက်တွင် ရှိနေကြသည်။ သူတို့၏ ဖြောင့်မတ်မှု၊ သစ္စာရှိမှု၊ ဖြူစင်မှုတို့ကို ဤလောကီအရာများတွင် စမ်းသပ်ခံရ၏။ အနည်းဆုံးအရာ၌ သစ္စာရှိလျှင် များစွာသော အရာ၌လည်း သစ္စာရှိလိမ့်မည်» (၄T ၃၀၉)။

B. Implications of the Doctrine

1. Effects on the Believer’s Daily Life

“If you have become estranged and have failed to be Bible Christians, be converted; for the character you bear in probationary time will be the character you will have at the coming of Christ. If you would be a saint in heaven, you must first be a saint on earth. The traits of character you cherish in life will not be changed by death or by the resurrection. You will come up from the grave with the same disposition you manifested in your home and in society. Jesus does not change the character at His coming. The work of transformation must be done now. Our daily lives are determining our destiny” (AH 16).

“Belief in the near coming of the Son of man in the clouds of heaven will not cause the true Christian to become neglectful and careless of the ordinary business of life. The waiting ones who look for the soon appearing of Christ will not be idle, but diligent in business. Their work will not be done carelessly and dishonestly, but with fidelity, promptness, and thoroughness. Those who flatter themselves that careless inattention to the things of this life is an evidence of their spirituality and of their separation from the world are under a great deception. Their veracity, faithfulness, and integrity are tested and proved in temporal things. If they are faithful in that which is least they will be faithful in much” (4T 309).

 

၂. ဧဝံဂေလိတရားဟောပြောရန် တွန်းအားပေးမှု «ဘုရားသခင်သည် ကြီးမားသော အလင်းပေးထားသူများအပေါ်၌ မူးယစ်ခြင်းနှင့် ရာဇဝတ်မှုများ တိုးပွားလာခြင်း၏ အဓိပ္ပာယ်ကို အခြားသူများအား သတိပေးရန် သန့်ရှင်းသော တာဝန်ရှိသည်။ ခရစ်တော်၏ ဒုတိယအကြိမ် ကြွလာခြင်းမတိုင်မီ ရှိလိမ့်မည့် အခြေအနေများကို ရှင်းလင်းစွာ ဖော်ပြထားသော ကျမ်းချက်များကိုလည်း အခြားသူများ စိတ်ထဲသို့ ယူဆောင်လာရမည်» (Te ၂၇)။ «သင်တို့တွင် တစ်ဦးတစ်ယောက်မျှ မြို့တံခါးများမှတစ်ဆင့် တစ်ယောက်တည်း ဝင်ရောက်မည် မဟုတ်ချေ။ ဘုရားသခင် ပေးထားသော စွမ်းအားများကို နှစ်သက်စွာ ဝန်ဆောင်မှုဖြင့် ပြန်လည်ပေးဆပ်ပါက ကိုယ်ကျင့်တရားကို ကယ်တင်ရုံသာမက သင်၏ ဩဇာသည် အခြားသူများကို အတူတကွ ဆုံးဖြတ်ချက်ချစေပြီး ကောင်းကင်သို့ ဆွဲယူလာလိမ့်မည်။ သမ္မာတရားအတွက် ခိုင်ခိုင်မာမာ ရပ်တည်သူ တစ်ဦးချင်းစီသည် အခြားဝိညာဉ်များကို ကောင်းကင်သို့ ဆွဲယူနေခြင်း ဖြစ်သည်» (ST စက်တင်ဘာ ၁၅၊ ၁၈၈၇)။ «ဤသည်မှာ ဘုရားသခင်၏ အစီအစဉ်ဖြစ်သည်။ ယေရှုခရစ်အားဖြင့် ဤကြီးမားသော ကယ်တင်ခြင်း၏ အစိတ်အပိုင်းဖြစ်သူ ယောက်ျားမိန်းမများသည် ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်းလုံး၌ အလင်းတိုင်များ၊ လူများအတွက် နိမိတ်လက္ခဏာများ၊ လူတိုင်းဖတ်ရှုသိရှိသော အသက်ရှင်နေသော စာတမ်းများ ဖြစ်ရမည်။ သူတို့၏ ယုံကြည်ခြင်းနှင့် အမှုတို့သည် ကယ်တင်ရှင် မကြာမီ ကြွလာတော်မူခြင်းကို သက်သေခံပြီး ဘုရားသခင်၏ ကျေးဇူးတော်ကို အချည်းနှီးအဖြစ် မခံယူရကြောင်း သက်သေပြနေရမည်။ လူများကို ကြွလာတော့မည့် တရားစီရင်ခြင်းအတွက် ပြင်ဆင်ရန် သတိပေးရမည်» (RH ဩဂုတ် ၁၆၊ ၁၈၈၇)။

2. Motivation for Evangelization

“Upon those to whom God has given great light, rests the solemn responsibility of calling the attention of others to the significance of the increase of drunkenness and crime. They should also bring before the minds of others the Scriptures that plainly portray the conditions which will exist just prior to the second coming of Christ” (Te 27).

“There is not one of you that will enter in through the gates into the city alone. If you give back to God in willing service the powers He has given you, not only will you save your own soul, but your influence will be to gather others. Everyone who takes his position steadfastly for the truth is bringing other souls to the same decision and to Heaven” (ST Sept. 15, 1887).

“This is God’s plan: that men and women who are partakers of this great salvation through Jesus Christ should be His missionaries, bodies of light throughout the world, to be as signs to the people—living epistles, known and read of all men; their faith and works testifying to the near approach of the coming Saviour, and that they have not received the grace of God in vain. The people must be warned to prepare for the coming judgment” (RH Aug. 16, 1887).

 

၃. ကြွလာခြင်းအတွက် ဝိညာဉ်ရေးရာ ပြင်ဆင်မှု «ဘုရားသခင်၏ တရားစီရင်ခြင်းများ ကမ္ဘာပေါ်သို့ ကျရောက်တော့မည် ဖြစ်ရာ ထိုကြီးမားသော နေ့အတွက် ကျွန်ုပ်တို့ ပြင်ဆင်နေရန် လိုအပ်သည်။ ကျွန်ုပ်တို့၏ အချိန်သည် အဖိုးတန်သည်။ အနာဂတ် မသေနိုင်သော ဘဝအတွက် အဆင်သင့်ဖြစ်ရန် စမ်းသပ်ခံရသော နေ့ရက်အနည်းငယ်သာ ကျန်တော့သည်။ ကျပန်းလှုပ်ရှားမှုများတွင် အချိန်ကုန်ခံရန် အချိန် မရှိချေ။ ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်ကို မျက်နှာပြင်ပေါ်မှ လျင်မြန်စွာ ဖတ်ရှုခြင်းကို ကြောက်ရွံ့ရမည်» (၆T ၄၀၇)။ «ထိုနိုင်ငံတော် ကြွလာခြင်းကို အနာဂတ်ဖြစ်ရပ်တစ်ခုအဖြစ် ဆုတောင်းရန် ညွှန်ကြားခဲ့သည်။ သို့သော် ထိုဆုတောင်းချက်သည် သူတို့အတွက် အာမခံချက်လည်း ဖြစ်သည်။ သူတို့၏ ခေတ်ကာလ၌ နိုင်ငံတော် ကြွလာခြင်းကို မမြင်ရသော်လည်း၊ ယေရှုက ထိုနိုင်ငံတော်အတွက် ဆုတောင်းရန် ညွှန်ကြားခဲ့ခြင်းသည် ဘုရားသခင်၏ ကိုယ်တိုင်အချိန်၌ ဧကန်စင်စစ် ကြွလာမည်ဟူသော သက်သေဖြစ်သည်» (MB ၁၀၈)။

3. Spiritual Preparation for His Return

“The judgments of God are about to fall upon the world, and we need to be preparing for that great day.

“Our time is precious. We have but few, very few, days of probation in which to make ready for the future, immortal life. We have no time to spend in haphazard movements. We should fear to skim the surface of the word of God” (6T 407).

“They were to pray for its coming as an event yet future. But this petition was also an assurance to them. While they were not to behold the coming of the kingdom in their day, the fact that Jesus bade them pray for it is evidence that in God’s own time it will surely come” (MB 108).

 

၄. ထင်ရှားသော နှောင့်နှေးခြင်း «အဒ်ဗင်တစ်ဟု ကိုယ်ကိုခေါ်သူ များစွာတို့သည် အချိန်သတ်မှတ်သူများ ဖြစ်ခဲ့ကြသည်။ ခရစ်တော် ကြွလာမည့်အချိန်ကို အကြိမ်ကြိမ် သတ်မှတ်ခဲ့ကြသော်လည်း ထပ်ခါတလဲလဲ ကျရှုံးခဲ့သည်။ ကျွန်ုပ်တို့သခင် ကြွလာမည့် တိကျသော အချိန်သည် လူသေမျိုးတို့ သိပြီးသား ဖြစ်သည်ဟု ကြေညာထားသည်» (RH ဩဂုတ် ၁၆၊ ၁၈၈၇)။

4. Apparent Delay

“Many who have called themselves Adventists have been time-setters. Time after time has been set for Christ to come, but repeated failures have been the result. The definite time of our Lord’s coming is declared to be beyond the ken of mortals” (RH Aug. 16, 1887).

 

«သခင်ဘုရား ကြွလာရန် အချိန်များကို သတ်မှတ်ပြီး ညီအစ်ကိုများအား တိုက်တွန်းခဲ့ကြသည်။ သို့သော် သခင်ဘုရားက ခရစ်တော် ကြွလာခြင်းမတိုင်မီ ဒုက္ခအချိန်ကာလ ဖြစ်ရမည်ဟု ငါ့အား ပြသတော်မူသည်။ သတ်မှတ်ထားသော အချိန်တိုင်းသည် ကျော်လွန်သွားပြီး ဘုရားသခင်၏ လူများ၏ ယုံကြည်ခြင်းကို အားနည်းစေသည်» (၁T ၇၂)။

“Different times were set for the Lord to come, and were urged upon the brethren. But the Lord showed me that they would pass by, for the time of trouble must take place before the coming of Christ, and that every time that was set, and passed, would weaken the faith of God’s people” (1T 72).

 

«ကျွန်ုပ်တို့၏ ရပ်တည်ချက်သည် စောင့်ဆိုင်းခြင်းနှင့် သတိထားကြည့်ရှုခြင်း ဖြစ်သည်။ ၁၈၄၄ ခုနှစ်တွင် ပရောဖက်ပြုချက်ကာလများ ပြီးဆုံးပြီးနောက် ကျွန်ုပ်တို့သခင် ကြွလာချိန်အထိ အချိန်ကြေညာချက် တစ်ခုမျှ မရှိချေ။ နေ့ရောနာရီရော ကျွန်ုပ်တို့ မသိသော်လည်း ပရောဖက်ပြုချက် တွက်ချက်မှုအရ ခရစ်တော်သည် တံခါးဝတွင် ရှိတော်မူပြီ ဖြစ်သည်» (၁၀MR ၂၇၀)။

“Our position has been one of waiting and watching, with no time-proclamation to intervene between the close of the prophetic periods in 1844 and the time of our Lord’s coming. We do not know the day nor the hour, or when the definite time is, and yet the prophetic reckoning shows us that Christ is at the door” (10MR 270).

 

«လူများအပေါ် အထင်အမြင်ဖြစ်စေရန် တိကျသော အချိန်ကို ဟောပြောရမည်ဟု ထင်မှတ်သူများသည် မှန်ကန်သော ရပ်ဝန်းမှ လုပ်ဆောင်ခြင်း မဟုတ်ချေ။ လူများ၏ ခံစားချက်များကို လှုပ်နှိုးနိုင်ပြီး ကြောက်ရွံ့မှုကို နှိုးဆွနိုင်သော်လည်း မူအရ လှုပ်ရှားခြင်း မဟုတ်ချေ။ စိတ်လှုပ်ရှားမှု ဖြစ်ပေါ်စေသော်လည်း အချိန်ကျော်သွားသောအခါ အချိန်အပေါ် လှုပ်ရှားခဲ့သူများ အေးစက်မှု၊ အမှောင်နှင့် အပြစ်ထဲ ပြန်ကျသွားတတ်သည်။ ကြီးမားသော စိတ်လှုပ်ရှားမှု တစ်ခုခု မရှိဘဲ သူတို့၏ ကိုယ်ကျင့်တရားကို နှိုးဆွရန် မဖြစ်နိုင်တော့ချေ» (RH ဩဂုတ် ၁၆၊ ၁၈၈၇)။

“Those who think they must preach definite time in order to make an impression upon the people, do not work from the right standpoint. The feelings of the people may be stirred, and their fears aroused; but they do not move from principle. An excitement is created, but when the time passes, as it has done repeatedly, those who moved out upon time fall back into coldness and darkness and sin, and it is almost impossible to arouse their consciences without some great excitement” (RH Aug. 16, 1887).

 

«အချိန်တိုတောင်းခြင်းကို ထောက်ထားလျှင် လူမျိုးတစ်မျိုးလုံးအနေဖြင့် ကျွန်ုပ်တို့သည် သတိထားဆုတောင်းပြီး ကျွန်ုပ်တို့ရှေ့ရှိ ကြီးမားသော ဖြစ်ရပ်အတွက် ပြင်ဆင်ခြင်း၏ သန့်ရှင်းသော အမှုမှ လုံးဝ လွှဲမခံရ။ အချိန် ထင်ရှားစွာ ရှည်ကြာလာသောကြောင့် များစွာသော သူများ ဂရုမစိုက်ခြင်းနှင့် စကားနှင့်အပြုအမူတွင် ပေါ့ဆမှု ဖြစ်သွားကြသည်။ သူတို့ အန္တရာယ်ကို မသိရှိကြပြီး အနာဂတ် မသေနိုင်သော ဘဝအတွက် အကျင့်စရိုက် ဖန်တီးရန် စမ်းသပ်ခံရချိန်ကို ဘုရားသခင်က ရှည်ကြာစေတော်မူသော ကရုဏာတော်ကို နားလည်ကြခြင်း မရှိချေ» (ထိုနေရာတည်း)။

“In consideration to the shortness of time, we as a people should watch and pray, and in no case allow ourselves to be diverted from the solemn work of preparation for the great event before us. Because the time is apparently extended, many have become careless and indifferent in regard to their words and actions. They do not realize their danger, and do not see and understand the mercy of our God in lengthening their probation, that they may have time to form characters for the future immortal life” (ibid.).

 

C. သမိုင်းကြောင်း အကျဉ်း ၁. တမန်တော်များ ခေတ် «သခင်ဘုရား ကြွလာခြင်းသည် ခေတ်အဆက်ဆက်၌ သူ၏ စစ်မှန်သော နောက်လိုက်များ၏ မျှော်လင့်ချက် ဖြစ်ခဲ့သည်။ သခင်ဘုရား၏ အိုလစ်တောင်ပေါ်မှ နောက်ဆုံး ကတိတော်၊ ထပ်မံ ကြွလာမည်ဟူသော ကတိသည် တပည့်တော်များအတွက် အနာဂတ်ကို အလင်းပေးခဲ့ပြီး ဝမ်းနည်းခြင်းဖြင့် ငြိမ်းအေးနိုင်ခြင်း မရှိသော၊ စမ်းသပ်ခြင်းဖြင့် မှေးမှိန်နိုင်ခြင်း မရှိသော ဝမ်းမြောက်ခြင်းနှင့် မျှော်လင့်ချက်တို့ကို ဖြည့်ဆည်းပေးခဲ့သည်။ ဆင်းရဲဒုက္ခနှင့် ညှဉ်းဆီးခြင်းအလယ်၌ ‹ကြီးမားသော ဘုရားသခင်နှင့် ကယ်တင်ရှင် ယေရှုခရစ်၏ ပေါ်ထွန်းခြင်း› သည် ‹မင်္ဂလာရှိသော မျှော်လင့်ချက်› ဖြစ်ခဲ့သည်» (GC ၃၀၂)။

C. Historical Overview

1. The Apostolic Period

“The coming of the Lord has been in all ages the hope of His true followers. The Saviour’s parting promise upon Olivet, that He would come again, lighted up the future for His disciples, filling their hearts with joy and hope that sorrow could not quench nor trials dim. Amid suffering and persecution, the ‘appearing of the great God and our Saviour Jesus Christ’ was the ‘blessed hope’” (GC 302).

 

၂. နီးဆီယာနောက်ပိုင်း ခေတ်မှ ဘာသာရေးပြုပြင်ခေတ်အထိ «ဝါလ်ဒင်စီယန်များသည်လည်း အတူတူပင် ယုံကြည်ခြင်းကို ချစ်မြတ်နိုးခဲ့ကြသည်» (ထိုနေရာတည်း ၃၀၃)။

 «ဝစ်ကလိဖ်သည် အသင်းတော်၏ မျှော်လင့်ချက်အဖြစ် ကယ်တင်ရှင်၏ ပေါ်ထွန်းခြင်းကို ရှုမြင်ခဲ့သည်» (ထိုနေရာတည်း)။

 

 

 

 

2. The Post-Nicene Period Until Reformation

“The Waldenses cherished the same faith” (ibid. 303).

“Wycliffe looked forward to the Redeemer’s appearing as the hope of the church” (ibid.).

 

၃. ဘာသာရေးပြုပြင်ခေတ်

3. The Reformation

 

«လူသာ၊ ‹တရားစီရင်ခြင်းနေ့သည် နှစ်ပေါင်း သုံးရာပြည့်မည် မဟုတ်ဟု ငါ အမှန်ပင် ယုံကြည်သည်။ ဘုရားသခင်သည် ဤဆိုးယုတ်သော ကမ္ဘာကို ထပ်မံ ခံစားနိုင်တော့မည် မဟုတ်ချေ› ဟု ကြေညာခဲ့သည်» (ထိုနေရာတည်း)။

“Luther declared: ‘I persuade myself verily, that the day of judgment will not be absent full three hundred years. God will not, cannot, suffer this wicked world much longer’” (ibid.).

 

«‹ဤအသက်ကြီးသော ကမ္ဘာသည် အဆုံးမှ မဝေးတော့ချေ› ဟု မယ်လန်ခွန်က ဆိုသည်» (ထိုနေရာတည်း)။

“ ‘This aged world is not far from its end,’ said Melanchthon” (ibid.).

 

«ကယ်လ်ဗင်က ခရစ်ယာန်များကို ‹ခရစ်တော် ကြွလာခြင်းနေ့ကို အလိုအလျောက် အလွန်တွန့်ဆုတ်ခြင်း မပြုဘဲ အဖြစ်အပျက်အားလုံးတွင် အကောင်းဆုံး အဖြစ်အပျက်အဖြစ် စိတ်နှလုံးအကြွင်းမဲ့ တမ်းတမ်းတတ တောင့်တတောင့်တနေရန်› တိုက်တွန်းပြီး ‹ယုံကြည်သူ မိသားစုတစ်စုလုံးသည် ထိုနေ့ကို စိတ်ထဲတွင် ထားရှိနေရမည်› ဟု ကြေညာသည်» (ထိုနေရာတည်း)။

“Calvin bids Christians ‘not to hesitate, ardently desiring the day of Christ’s coming as of all events most auspicious’; and declares that ‘the whole family of the faithful will keep in view that day’” (ibid.).

 

«‹သခင်ယေရှုသည် ကျွန်ုပ်တို့၏ ကိုယ်ခန္ဓာကို ကောင်းကင်သို့ ယူဆောင်သွားခဲ့ပြီး မဟုတ်လော။ ထို့ကြောင့် သူ ပြန်လာမည် မဟုတ်လော။ သူ အလျင်အမြန် ပြန်လာမည်ကို ကျွန်ုပ်တို့ သိကြသည်› ဟု စကော့တလန် ပြုပြင်သူ နောက်စ်က ဆိုသည်» (ထိုနေရာတည်း)။

“ ‘Has not the Lord Jesus carried up our flesh into heaven?’ said Knox, the Scotch Reformer, ‘and shall He not return? We know that He shall return, and that with expedition’” (ibid.).

 

«သမ္မာတရားအတွက် အသက်ကို စွန့်လွှတ်ခဲ့သူ ရစ်ဒလီနှင့် လက်တီမာတို့သည် သခင်ဘုရား ကြွလာခြင်းကို ယုံကြည်ခြင်းဖြင့် ရှုမြင်ခဲ့ကြသည်» (ထိုနေရာတည်း)။

“Ridley and Latimer, who laid down their lives for the truth, looked in faith for the Lord’s coming” (ibid.).

 

«‹သခင်ဘုရား ကြွလာခြင်းတွေးခေါ်မှုသည် ကျွန်ုပ်အတွက် အချို့ဆုံးနှင့် ဝမ်းမြောက်ဖွယ်ဖြစ်သည်› ဟု ဘက်စတာက ဆိုသည်» (ထိုနေရာတည်း)။

“ ‘The thoughts of the coming of the Lord,’ said Baxter, ‘are most sweet and joyful to me’” (ibid.).

 

«ဤသို့ပင် တမန်တော်အသင်းတော်၊ တောအရပ်အသင်းတော်နှင့် ပြုပြင်သူများ၏ မျှော်လင့်ချက် ဖြစ်ခဲ့သည်» (ထိုနေရာတည်း ၃၀၄)။

“Such was the hope of the apostolic church, of the ‘church in the wilderness,’ and of the Reformers” (ibid. 304).

 

၄. ဘာသာရေးပြုပြင်ခေတ်မှ တစ်ဆယ့်ကိုးရာစုအထိ «သို့သော် အသင်းတော်၌ နှိမ့်ချခြင်းနှင့် ဘုရားဝတ်ပြုခြင်း စိတ်ဓာတ်သည် မာနနှင့် ပုံစံတူခြင်းဖြင့် အစားထိုးခံရသောအခါ ခရစ်တော်ကို ချစ်ခြင်းနှင့် ကြွလာခြင်းကို ယုံကြည်ခြင်းသည် အေးစက်သွားခဲ့သည် … ဒုတိယအကြိမ် ကြွလာခြင်းဆိုင်ရာ အယူဝါဒကို လျစ်လျူရှုခဲ့ပြီး ထိုအကြောင်းနှင့် ပတ်သက်သော ကျမ်းချက်များကို မှားယွင်းသော အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုမှုဖြင့် ဖုံးကွယ်ခဲ့ရာ အတိုင်းအတာတစ်ခုအထိ လုံးဝ လျစ်လျူရှုခံခဲ့ရပြီး မေ့လျော့ခံခဲ့ရသည်။ အထူးသဖြင့် အမေရိက အသင်းတော်များတွင် ဤသို့ ဖြစ်ခဲ့သည်» (ထိုနေရာတည်း ၃၀၉)။

4. From the Reformation to the Nineteenth Century

“But as the spirit of humility and devotion in the church had given place to pride and formalism, love for Christ and faith in His coming had grown cold … The doctrine of the second advent had been neglected; the scriptures relating to it were obscured by misinterpretation, until it was, to a great extent, ignored and forgotten. Especially was this the case in the churches of America” (ibid. 309).

 

«ဤသမ္မာတရားကို နားလည်ပြီး ကြေညာခဲ့သူများသည် ပညာတတ် ဓမ္မပညာရှင်များ မဟုတ်ခဲ့ချေ။ သူတို့သည် သစ္စာရှိ စောင့်ကြပ်သူများ ဖြစ်ခဲ့ပါမူ ကျမ်းစာကို အလွန်အမင်း ဆုတောင်းခြင်းဖြင့် ရှာဖွေခဲ့ပါမူ ညအချိန်ကို သိမည် ဖြစ်သည်။ ပရောဖက်ပြုချက်များသည် ဖြစ်ပျက်တော့မည့် အဖြစ်အပျက်များကို ဖွင့်ပြမည် ဖြစ်သည်။ သို့သော် သူတို့သည် ထိုနေရာကို မယူခဲ့ကြချေ။ ထို့ကြောင့် သတင်းစကားကို နှိမ့်ချသော သူများက ပေးခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်» (ထိုနေရာတည်း ၃၁၂)။

“It was not the scholarly theologians who had an understanding of this truth, and engaged in its proclamation. Had these been faithful watchmen, diligently and prayerfully searching the Scriptures, they would have known the time of night; the prophecies would have opened to them the events about to take place. But they did not occupy this position, and the message was given by humbler men” (ibid. 312).

 

«ဆယ့်ခြောက်ရာစု၏ ကြီးမားသော ပြုပြင်ခြင်းကဲ့သို့ပင် အဒ်ဗင့် လှုပ်ရှားမှုသည် ခရစ်ဝင်ကမ္ဘာ၏ နိုင်ငံအသီးသီးတွင် တစ်ပြိုင်နက် ပေါ်ပေါက်ခဲ့သည်။ ဥရောပနှင့် အမေရိကတို့၌ ယုံကြည်ခြင်းနှင့် ဆုတောင်းခြင်း ရှိသူများသည် ပရောဖက်ပြုချက်များကို လေ့လာရန် လှုံ့ဆော်ခံရပြီး အဆုံးသတ်အရာအားလုံး နီးကပ်လာပြီဟု ယုံကြည်ဖွယ် သက်သေများကို တွေ့ရှိခဲ့ကြသည်» (ထိုနေရာတည်း ၃၅၇)။

“Like the great Reformation of the sixteenth century, the advent movement appeared in different countries of Christendom at the same time. In both Europe and America men of faith and prayer were led to the study of the prophecies, and, tracing down the inspired record, they saw convincing evidence that the end of all things was at hand” (ibid. 357).

 

«တောင်အမေရိကတွင် … စပိန်လူမျိုး ယေရှုအဖွဲ့သား လာကွန်ဇာသည် ကျမ်းစာသို့ ရောက်ရှိပြီး ခရစ်တော် မကြာမီ ပြန်ကြွလာခြင်း သမ္မာတရားကို လက်ခံခဲ့သည် … လာကွန်ဇာသည် ဆယ့်ရှစ်ရာစုတွင် နေထိုင်ခဲ့သော်လည်း သူ၏ စာအုပ်သည် လန်ဒန်သို့ ရောက်ရှိပြီး ၁၈၂၅ ခုနှစ်တွင် အင်္ဂလိပ်ဘာသာသို့ ပြန်ဆိုခဲ့သည်။ ထိုစာအုပ် ထုတ်ဝေခြင်းသည် အင်္ဂလန်တွင် ဒုတိယအကြိမ် ကြွလာခြင်းအကြောင်း နိုးကြားလာနေသော စိတ်ဝင်စားမှုကို ပိုမို နက်ရှိုင်းစေခဲ့သည်» (ထိုနေရာတည်း ၃၆၃)။

“In South America, … Lacunza, a Spaniard and a Jesuit, found his way to the Scriptures and thus received the truth of Christ’s speedy return … Lacunza lived in the eighteenth century, but it was about 1825 that his book, having found its way to London, was translated into the English language. Its publication served to deepen the interest already awakening in England in the subject of the second advent” (ibid. 363).

 

«ဂျာမဏီတွင် အယူဝါဒကို ဆယ့်ရှစ်ရာစုတွင် လူသာရင်အသင်းတော် ဓမ္မဆရာ နှင့် ကျမ်းစာ ပညာရှင်ကျော် ဘင်ဂယ်က သွန်သင်ခဲ့သည်» (ထိုနေရာတည်း ၃၆၃)။

“In Germany the doctrine had been taught in the eighteenth century by Bengel, a minister in the Lutheran Church and a celebrated Biblical scholar and critic” (ibid. 363).

 

«ဘင်ဂယ်၏ စာများသည် ခရစ်ဝင်ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်းလုံး ပျံ့နှံ့ခဲ့သည်။ သူ၏ ပရောဖက်ပြုချက်အမြင်များကို သူ၏ ပြည်နယ် ဗူတန်ဘတ်တွင် အများစု လက်ခံခဲ့ကြပြီး ဂျာမဏီအချို့နေရာများတွင်လည်း လက်ခံခဲ့ကြသည်» (ထိုနေရာတည်း ၃၆၄)။

“Bengel’s writings have been spread throughout Christendom. His views of prophecy were quite generally received in his own state of Württemberg, and to some extent in other parts of Germany” (ibid. 364).

 

«အလင်းသည် ပြင်သစ်နှင့် ဆွစ်ဇာလန်တွင်လည်း တောက်ပခဲ့သည်။ ဖာရေးလ်နှင့် ကယ်လ်ဗင်တို့က ပြုပြင်ခြင်း သမ္မာတရားကို ဖြန့်ဝေခဲ့သော ဂျနီဗာတွင် ဂေါ်ဆင်က ဒုတိယအကြိမ် ကြွလာခြင်း သတင်းစကားကို ဟောပြောခဲ့သည်» (ထိုနေရာတည်း ၃၆၄)။

“The light shone also in France and Switzerland. At Geneva where Farel and Calvin had spread the truth of the Reformation, Gaussen preached the message of the second advent” (ibid. 364).

 

«စကင်ဒီနေးဗီးယားတွင်လည်း အဒ်ဗင့် သတင်းစကားကို ကြေညာခဲ့ပြီး ကျယ်ပြန့်သော စိတ်ဝင်စားမှု နှိုးဆွခဲ့သည် … သို့သော် နိုင်ငံတော် အသင်းတော် ဘုန်းကြီးများက လှုပ်ရှားမှုကို ဆန့်ကျင်ခဲ့ကြသည် … သခင်ဘုရား မကြာမီ ကြွလာခြင်း တရားဟောသူများ နှုတ်ပိတ်ခံရသည့် နေရာများစွာတွင် ဘုရားသခင်သည် ကလေးငယ်များအားဖြင့် အံ့ဖွယ်နည်းဖြင့် သတင်းစကားကို ပို့ဆောင်ပေးတော်မူခဲ့သည်» (ထိုနေရာတည်း ၃၆၆)။

“In Scandinavia also the advent message was proclaimed, and a widespread interest was kindled … But the clergy of the state church opposed the movement … In many places where the preachers of the Lord’s soon coming were thus silenced, God was pleased to send the message, in a miraculous manner, through little children” (ibid. 366).

 

«၁၈၂၁ ခုနှစ်တွင် မီလာ၏ တရားစီရင်ခြင်းကို ညွှန်ပြသော ပရောဖက်ပြုချက်များ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက် ရောက်ရှိပြီး နှစ်အနည်းငယ်အကြာတွင် ‹ကမ္ဘာသို့ သာသနာပြုသူ› ဂျိုးဇက် ဝုဖ်က သခင်ဘုရား မကြာမီ ကြွလာခြင်းကို စတင် ကြေညာခဲ့သည်» (ထိုနေရာတည်း ၃၅၇)။

“In 1821, three years after Miller had arrived at his exposition of the prophecies pointing to the time of the judgment, Dr. Joseph Wolff, ‘the missionary to the world,’ began to proclaim the Lord’s soon coming” (ibid. 357).

 

«၁၈၂၆ ခုနှစ်မတိုင်မီ အင်္ဂလန်တွင် အဒ်ဗင့် သတင်းစကား စတင် ဟောပြောခဲ့သည်» (ထိုနေရာတည်း ၃၆၂)။

“As early as 1826 the advent message began to be preached in England” (ibid. 362).

 

V. စာပေများ အယ်လ်ထော့စ်၊ ပေါလ်။ မာတင်လူသာရဲ့ ဓမ္မဗေဒ။ ဘာသာပြန်သူ ရောဘတ် စီ။ ရှူးလ်ဇ်။ ဖိလာဒဲလ်ဖီးယား၊ ဖော့ထရက်စ်၊ ၁၉၆၆။ အန်ဒရီယာဆန်၊ နီးယယ်လ်-အဲရစ်။ “ဓမ္မဟောင်းကျမ်းရှိ လာရောက်ခြင်းမျှော်လင့်ချက်”။ ကျမ်းစာနှင့်သမိုင်းတွင် လာရောက်ခြင်းမျှော်လင့်ချက်။ တည်းဖြတ်သူ ဗီ။ နော်စကော့ဗ် အိုလ်ဆန်။ ဟေဂါစ်တောင်း၊ မေရီလန်း၊ ရီဗျူးနှင့်ဟဲရက်လ်၊ ၁၉၈၇။ စာမျက်နှာ ၁၅-၃၀။ ဘက်ကီအော့ကီ၊ ဆမ်မျူးယယ်။ လူသားမျှော်လင့်ချက်မဲ့ခြင်းအတွက် လာရောက်ခြင်းမျှော်လင့်ချက်။ ဘဲရီယန်စပရင်းစ်၊ မီချီဂန်၊ သမ္မာကျမ်းဆိုင်ရာ ရှုထောင့်များ၊ ၁၉၈၆။ ဘေးလ်၊ ဘရိုင်ယန် ဒဗလျူ။ “ပူရီတန်အင်္ဂလန်ရှိ နောက်ဆုံးကာလဆိုင်ရာ မျှော်လင့်ချက်”။ ကျမ်းစာနှင့်သမိုင်းတွင် လာရောက်ခြင်းမျှော်လင့်ချက်။ တည်းဖြတ်သူ ဗီ။ နော်စကော့ဗ် အိုလ်ဆန်။ ဝါရှင်တန် ဒီစီ၊ ရီဗျူးနှင့်ဟဲရက်လ်၊ ၁၉၈၇။ စာမျက်နှာ ၁၃၂-၁၅၁။ ———။ ကြီးမားသောမျှော်လင့်ချက်တစ်ခု။ အင်္ဂလိပ်ပရိုတက်စတင့်ဝါဒတွင် နောက်ဆုံးကာလဆိုင်ရာ အတွေးအခေါ် ခရစ်နှစ် ၁၆၆၀ အထိ။ လိုင်ဒန်၊ ဘရီးလ်၊ ၁၉၇၅။ ဘတ်ခေါ့ဖ်၊ လူးဝစ်။ ခရစ်တော်၏ ဒုတိယအကြိမ် ကြွလာခြင်း။ ဂရန်းရက်ပစ်၊ အီးဒါမန်း၊ ၁၉၅၃။ ဘတ်ကိုဝါး၊ ဂျဲရစ်ကော်နယ်လီယပ်စ်။ ခရစ်တော်၏ ပြန်လာခြင်း။ ဓမ္မဗေဒဆိုင်ရာ လေ့လာချက်များ။ ဂရန်းရက်ပစ်၊ အီးဒါမန်း၊ ၁၉၇၂။ ကော့စ်၊ အန်တိုနင်။ ခရစ်ယာန်ဘာသာအစောပိုင်းတွင် မယ်ရှိယမျှော်လင့်ချက်၏ ပြောင်းလဲဖြစ်ပေါ်လာပုံ။ ပဲရစ်၊ ဖစ်ချ်ဘာချာ၊ ၁၉၀၈။ ကိုးန်၊ နော်မန် အာတင် စီ။ ထောင်စုနှစ်ရှာဖွေခြင်း။ အလယ်ခေတ်ရဲ့ တော်လှန်ရေးသမား ထောင်စုနှစ်ဝါဒီများနှင့် နက်နဲသော အာနာကစ်ဝါဒီများ။ နယူးယောက်၊ အောက်စဖို့ဒ်တက္ကသိုလ်စာအုပ်တိုက်၊ ၁၉၇၀။ ကူးလ်မန်း၊ အော်စကာ။ ခရစ်တော်နှင့်အချိန်။ ခရစ်ယာန်ဘာသာအစောပိုင်းတွင် အချိန်နှင့်သမိုင်း။ နူးရှာတယ်၊ ဒဲလာချောက်နှင့် နီးစတလီ၊ ၁၉၅၇။ ———။ ခရစ်တော်၏ ပြန်လာခြင်း။ ကျမ်းသစ်ကျမ်းအရ ချာ့ချ်ရဲ့ မျှော်လင့်ချက်။ ပရိုတက်စတင့်လက်ရှိအဖြစ်အပျက်ဆိုင်ရာ ဓမ္မဗေဒစာစောင်များ၊ ၁။ နူးရှာတယ်၊ ဒဲလာချောက်နှင့် နီးစတလီ၊ ၁၉၄၅။ အမ်မာဆန်၊ ရစ်ချတ် ကေ။ အလယ်ခေတ်တွင် ခရစ်တော်ဆန့်ကျင်သူ။ အလယ်ခေတ် ကမ္ဘာပျက်ကပ်ဆိုင်ရာဝါဒ၊ အနုပညာနှင့် စာပေလေ့လာချက်။ ဆီယက်တဲလ်၊ ဝါရှင်တန်တက္ကသိုလ်စာအုပ်တိုက်၊ ၁၉၈၁။ ဖာဂယ်၊ ဟေရော့ဒ် အီး။ “ကျမ်းသစ်ကျမ်းရှိ လာရောက်ခြင်းမျှော်လင့်ချက်”။ ကျမ်းစာနှင့်သမိုင်းတွင် လာရောက်ခြင်းမျှော်လင့်ချက်။ တည်းဖြတ်သူ ဗီ။ နော်စကော့ဗ် အိုလ်ဆန်။ ဟေဂါစ်တောင်း၊ မေရီလန်း၊ ရီဗျူးနှင့်ဟဲရက်လ်၊ ၁၉၈၇။ စာမျက်နှာ ၄၆-၆၄။ ဖတ်ချ်၊ အာသာ ဂျေ။ ဒံယေလခုနစ်ပတ်ရှိ လူသားရဲ့သား။ အန်ဒရူးတက္ကသိုလ် ဓမ္မကျင်တင်ဒေါက်တာစာစဉ်။ အမှတ် ၆။ ဘဲရီယန်စပရင်းစ်၊ မီချီဂန်၊ အန်ဒရူးတက္ကသိုလ်စာအုပ်တိုက်၊ ၁၉၇၉။ ဖရွန်း၊ လီရိုး။ ငါတို့ဘိုးဘေးများ၏ ပရောဖက်ပြုချက်ဆိုင်ရာ ယုံကြည်ခြင်း။ အတွဲ ၄ အုပ်။ ဝါရှင်တန် ဒီစီ၊ ရီဗျူးနှင့်ဟဲရက်လ်၊ ၁၉၅၀-၁၉၅၄။ ဟေးဆယ်၊ ဂျယ်ဟားဒ် အက်ဖ်။ “သေးငယ်သောဦးချိုငယ်၊ ကောင်းကင်ဗိမာန်နှင့် အဆုံးသတ်ချိန်။ ဒံယေလ ၈း၉-၁၄ ၏ လေ့လာချက်”။ ဒံယေလဆိုင်ရာ ဆွေးနွေးပွဲ။ တည်းဖြတ်သူ ဖရန့် ဘီ။ ဟော်လ်ဘရုခ်။ ဝါရှင်တန် ဒီစီ၊ သမ္မာကျမ်းဆိုင်ရာ သုတေသနဌာန၊ ၁၉၈၆။ စာမျက်နှာ ၃၇၈-၄၆၁။ ———။ ကျန်ရစ်သူ။ ကမ္ဘာဦးကျမ်းမှ ဟေရှာယအထိ ကျန်ရစ်သူအယူအဆ၏ သမိုင်းနှင့်ဓမ္မဗေဒ။ ဘဲရီယန်စပရင်းစ်၊ မီချီဂန်၊ အန်ဒရူးတက္ကသိုလ်စာအုပ်တိုက်၊ ၁၉၈၀။ ဟော်လ်ဘရုခ်၊ ဖရန့် ဘီ၊ တည်းဖြတ်သူ။ ခုနစ်ဆယ်ပတ်၊ လေဝိအနာဂတ္တိနှင့် ပရောဖက်ပြုချက်၏သဘာဝ။ ဒံယေလနှင့်ဗျာဒိတ်ကော်မတီစီးရီး။ အတွဲ ၂။ ဝါရှင်တန် ဒီစီ၊ သမ္မာကျမ်းဆိုင်ရာ သုတေသနဌာန၊ ၁၉၈၆။ ———။ ဒံယေလဆိုင်ရာ ဆွေးနွေးပွဲ။ ဒံယေလနှင့်ဗျာဒိတ်ကော်မတီစီးရီး။ အတွဲ ၂။ ဝါရှင်တန် ဒီစီ၊ သမ္မာကျမ်းဆိုင်ရာ သုတေသနဌာန၊ ၁၉၈၆။ ကယ်လီ၊ ဂျေ။ အန်။ ဒီ။ ခရစ်ယာန်ဘာသာအစောပိုင်း ယုံကြည်ချက်များ။ လန်ဒန်၊ လောင်းမန်း၊ ၁၉၅၀။ ကူဘို၊ ဆာကေး။ ဘုရားသခင်သည် လူသားကို တွေ့ဆုံသည်။ ဥပုသ်နေ့နှင့် ဒုတိယအကြိမ်လာရောက်ခြင်း၏ ဓမ္မဗေဒ။ နက်ရှ်ဗီးလ်၊ တောင်ပိုင်းထုတ်ဝေရေး၊ ၁၉၇၈။ လန်ဒါ၊ ပေါလ်။ “ခရစ်ယာန်ဘာသာအစောပိုင်းတွင် လာရောက်ခြင်းမျှော်လင့်ချက်”။ ကျမ်းစာနှင့်သမိုင်းတွင် လာရောက်ခြင်းမျှော်လင့်ချက်။ တည်းဖြတ်သူ ဗီ။ နော်စကော့ဗ် အိုလ်ဆန်။ ဟေဂါစ်တောင်း၊ မေရီလန်း၊ ရီဗျူးနှင့်ဟဲရက်လ်၊ ၁၉၈၇။ စာမျက်နှာ ၆၅-၉၄။ လီမန်း၊ ရစ်ချတ်။ “ရေခဲပေါ်တွင် လာရောက်ခြင်း”။ မဂ္ဂဇင်း ဝန်ကြီးဌာန၊ နိုဝင်ဘာ ၁၉၈၄။ မီလာ၊ ဝီလျံ။ ခရစ်တော်၏ ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်းဆိုင်ရာ ကျမ်းစာနှင့်သမိုင်းမှ သက်သေ။ နှစ်ခုံးနှစ်ခြောက်ဆယ်လောက်တွင်။ ဘော့စတွန်၊ ဂျေ။ ဗီ။ ဟိုင်းမ်စ်၊ ၁၈၄၂။ ပြန်လည်ထုတ်ဝေ၊ ပေဆန်၊ အရီဇိုးနား၊ ဆောင်းဦးရွက်များ၊ ၁၉၈၅။ မွန်း၊ အာသာ အယ်လ်။ ကျမ်းသစ်ကျမ်းရှိ ပါရူးဆီယာ။ နိုဗမ်တက်စ်တာမန်တမ်အတွက် အညွှန်း။ အမှတ် ၁၃။ လိုင်ဒန်၊ ဘရီးလ်၊ ၁၉၆၆။ အိုလ်ဆန်၊ ဗီ။ နော်စကော့ဗ်၊ တည်းဖြတ်သူ။ ကျမ်းစာနှင့်သမိုင်းတွင် လာရောက်ခြင်းမျှော်လင့်ချက်။ ဝါရှင်တန် ဒီစီ၊ ရီဗျူးနှင့်ဟဲရက်လ်၊ ၁၉၈၇။ ပါချီ၊ ရီနေး။ ယေရှုခရစ်၏ ပြန်လာခြင်း။ ဘာသာပြန်သူ ဝီလျံ အက်စ်။ လာဆော်။ ချီကာဂို၊ မူဒီ၊ ၁၉၅၅။ ပန်နန်ဘတ်၊ ဝုဖ်ဟတ်။ လူသားဆိုသည်မှာ အဘယ်နည်း။ ဖိလာဒဲလ်ဖီးယား၊ ဖော့ထရက်စ်၊ ၁၉၇၀။ ပီးစ်၊ နော်ဗယ် အက်ဖ်။ “သတ္တမနေ့ အဒ်ဗင်တစ်သမိုင်းနှင့် ဓမ္မဗေဒတွင် ဒုတိယအကြိမ်လာရောက်ခြင်း”။ ကျမ်းစာနှင့်သမိုင်းတွင် လာရောက်ခြင်းမျှော်လင့်ချက်။ တည်းဖြတ်သူ ဗီ။ နော်စကော့ဗ် အိုလ်ဆန်။ ဝါရှင်တန် ဒီစီ၊ ရီဗျူးနှင့်ဟဲရက်လ်၊ ၁၉၈၇။ စာမျက်နှာ ၁၇၃-၁၉၀။ ပဲလီကန်၊ ဂျာရိုစလက်ဗ်။ ခရစ်ယာန်ဓလေ့ထုံးတမ်း။ အယူဝါဒဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်မှု၏ သမိုင်း။ အတွဲ ၄၊ ချာ့ချ်နှင့် အယူဝါဒ၏ ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေး (၁၃၀၀-၁၇၀၀)။ ချီကာဂို၊ ချီကာဂိုတက္ကသိုလ်စာအုပ်တိုက်၊ ၁၉၈၄။ ပီဒေါက်စ်၊ ဂျော့ဂျ်။ လာတော့မည့်ဘုရားသခင်။ ဣသရေလ၏ မျှော်လင့်ချက်။ ပရိုတက်စတင့်လက်ရှိအဖြစ်အပျက်ဆိုင်ရာ ဓမ္မဗေဒစာစောင်များ၊ ၁၇။ နူးရှာတယ်၊ ဒဲလာချောက်နှင့် နီးစတလီ၊ ၁၉၄၇။ ရက်စ်၊ သီမိုတီယပ်စ်။ “နောက်ဆုံးကာလဗေဒ”။ နှစ်ဆယ်ရာစုဓမ္မဗေဒ၏ ရလဒ်များ။ တည်းဖြတ်သူ ရောဘတ် ဗန်ဒါ ဂတ်ချ်နှင့် ဟဲဘတ် ဗော်ဂရမ်လာ။ ပဲရစ်၊ ကက်စတာမန်း၊ ၁၉၇၀။ အတွဲ ၂။ စာမျက်နှာ ၅၀၁-၅၁၅။ ရှဝန်တက်စ်၊ ဆီးဂ်ဖရစ် ဂျေ။ “ဒံယေလ ၈း၁၄ ရှိ ‘အဲရက်ဘိုကာ’ ကို ပြန်လည်စစ်ဆေးခြင်း”။ ဒံယေလဆိုင်ရာ ဆွေးနွေးပွဲ။ တည်းဖြတ်သူ ဖရန့် ဘီ။ ဟော်လ်ဘရုခ်။ ဝါရှင်တန် ဒီစီ၊ သမ္မာကျမ်းဆိုင်ရာ သုတေသနဌာန၊ ၁၉၈၆။ စာမျက်နှာ ၄၆၂-၄၇၄။ ရှဝိုက်ဇာ၊ အယ်လ်ဘတ်။ တမန်တော်ပေါလု၏ နက်နဲမှု။ နယူးယောက်၊ ဆီဘူရီ၊ ၁၉၆၈။ ရှီးယား၊ ဝီလျံ။ ပရောဖက်ပြုချက်အနက်ဖွင့်ဆိုရေး ရွေးချယ်ထားသော လေ့လာချက်များ။ ဒံယေလနှင့်ဗျာဒိတ်ကော်မတီစီးရီး။ အတွဲ ၁။ ဝါရှင်တန် ဒီစီ၊ သတ္တမနေ့အဒ်ဗင်တစ်ကမ္ဘာ့ညီလာခံ၊ ၁၉၈၂။ စမစ်၊ ယူရိုင်ယာ။ ဒံယေလနှင့်ဗျာဒိတ်ကျမ်း၏ ပရောဖက်ပြုချက်များ။ ဝါရှင်တန် ဒီစီ၊ ရီဗျူးနှင့်ဟဲရက်လ်၊ ၁၉၄၄။ ပထမဆုံးထုတ်ဝေခဲ့သည် ၁၈၆၇။ တိုရန်စ်၊ သောမတ်စ် အက်ဖ်။ ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးသမားများနှင့် အဆုံးသတ်ချိန်များ။ ဓမ္မဗေဒစာစောင်များ၊ ၃၅။ နူးရှာတယ်၊ ဒဲလာချောက်နှင့် နီးစတလီ၊ ၁၉၅၅။

V. Literature

Althaus, Paul. The Theology of Martin Luther. Trans. Robert C. Schultz. Philadelphia: Fortress, 1966.

Andreasen, Niels-Erik. “The Advent Hope in the Old Testament.” In The Advent Hope in Scripture and History. Ed. V. Norskov Olsen. Hagerstown, Md.: Review and Herald, 1987. Pp. 15–30.

Bacchiocchi, Samuele. The Advent Hope for Human Hopelessness. Berrien Springs, Mich.: Biblical Perspectives, 1986.

Ball, Bryan W. “Eschatological Hope in Puritan England.” In The Advent Hope in Scripture and History. Ed. V. Norskov Olsen. Washington, D.C.: Review and Herald, 1987. Pp. 132–151.

———. A Great Expectation: Eschatological Thought in English Protestantism to 1660. Leiden: Brill, 1975.

Berkhof, Louis. The Second Coming of Christ. Grand Rapids: Eerdmans, 1953.

Berkouwer, Gerrit Cornelius. The Return of Christ. Studies in Dogmatics. Grand Rapids: Eerdmans, 1972.

Causse, Antonin. L’évolution de l’espérance messianique dans le christianisme primitif. Paris: Fichtbacher, 1908.

Cohn, Norman R. C. The Pursuit of the Millennium: Revolutionary Millenarians and Mystical Anarchists of the Middle Ages. New York: Oxford University Press, 1970.

Cullmann, Oscar. Christ et le temps: temps et histoire dans le christianisme primitif. Neuchâtel: Delachaux et Niestlé, 1957.

———. Le retour du Christ: espérance de l’église selon le Nouveau Testament. Cahiers théologiques de l’actualité protestante, 1. Neuchâtel: Delachaux et Niestlé, 1945.

Emmerson, Richard K. Antichrist in the Middle Ages: A Study of Medieval Apocalypticism, Art, and Literature. Seattle: University of Washington Press, 1981.

Fagal, Harold E. “The Advent Hope in the New Testament.” In The Advent Hope in Scripture and History. Ed. V. Norskov Olsen. Hagerstown, Md.: Review and Herald, 1987. Pp. 46–64.

Ferch, Arthur J. The Son of Man in Daniel Seven. Andrews University Seminary Doctoral Dissertation Series. No. 6. Berrien Springs, Mich.: Andrews University Press, 1979.

Froom, LeRoy. The Prophetic Faith of Our Fathers. 4 vols. Washington, D.C.: Review and Herald, 1950–1954.

Hasel, Gerhard F. “The ‘Little Horn,’ the Heavenly Sanctuary, and the Time of the End: A Study of Daniel 8:9–14.” In Symposium on Daniel. Ed. Frank B. Holbrook. Washington, D.C.: Biblical Research Institute, 1986. Pp. 378–461.

———. The Remnant: The History and Theology of the Remnant Idea From Genesis to Isaiah. Berrien Springs, Mich.: Andrews University Press, 1980.

Holbrook, Frank B., ed. Seventy Weeks, Leviticus, and the Nature of Prophecy. Daniel and Revelation Committee Series. Vol. 2. Washington, D.C.: Biblical Research Institute, 1986.

———. Symposium on Daniel. Daniel and Revelation Committee Series. Vol. 2. Washington, D.C.: Biblical Research Institute, 1986.

Kelly, J. N.D. Early Christian Creeds. London: Longmans, 1950.

Kubo, Sakae. God Meets Man: A Theology of the Sabbath and Second Advent. Nashville: Southern Publishing, 1978.

Landa, Paul. “The Advent Hope in Early Christianity.” In The Advent Hope in Scripture and History. Ed. V. Norskov Olsen. Hagerstown, Md.: Review and Herald, 1987. Pp. 65–94.

Lehmann, Richard. “Advent on Ice.” Ministry, November 1984.

Miller, William. Evidence From Scripture and History of the Second Coming of Christ About the Year 1843. Boston: J. V. Himes, 1842; reprinted, Payson, Ariz.: Leaves of Autumn, 1985.

Moore, Arthur L. The Parousia in the New Testament. Supplements to Novum Testamentum. No. 13. Leiden: Brill, 1966.

Olsen, V. Norskov, ed. The Advent Hope in Scripture and History. Washington, D.C.: Review and Herald, 1987.

Pache, René. The Return of Jesus Christ. Trans. William S. LaSor. Chicago: Moody, 1955.

Pannenberg, Wolfhart. What Is Man? Philadelphia: Fortress, 1970.

Pease, Norval F. “The Second Advent in Seventh-day Adventist History and Theology.” In The Advent Hope in Scripture and History. Ed. V. Norskov Olsen. Washington, D.C.: Review and Herald, 1987. Pp. 173–190.

Pelikan, Jaroslav. The Christian Tradition: A History of the Development of Doctrine. Vol. 4, Reformation of Church and Dogma (1300–1700). Chicago: University of Chicago Press, 1984.

Pidoux, Georges. Le Dieu qui vient: espérance d’Israël. Cahiers théologiques de l’actualité protestante, 17. Neuchâtel: Delachaux et Niestlé, 1947.

Rast, Thimoteus. “L’eschatologi

e.” Bilan de la théologie du XXle siècle. Ed. Robert Vander Gucht et Herbert Vorgrimler. Paris: Casterman, 1970. Vol. 2. Pp. 501–515.

Schwantes, Siegfried J. “‘Ereb Bōqer’ of Daniel 8:14 Re-examined.” In Symposium on Daniel. Ed. Frank B. Holbrook. Washington, D.C.: Biblical Research Institute, 1986. Pp. 462–474.

Schweitzer, Albert. The Mysticism of Paul the Apostle. New York: Seabury, 1968.

Shea, William. Selected Studies on Prophetic Interpretation. Daniel and Revelation Committee Series. Vol. 1. Washington, D.C.: General Conference of Seventh-day Adventists, 1982.

Smith, Uriah. The Prophecies of Daniel and the Revelation. Washington, D.C.: Review and Herald, 1944. First published in 1867.

Torrance, Thomas F. Les rıformateurs et la fin des temps. Cahiers théologiques, 35. Neuchâtel: Delachaux et Niestlé, 1955.

 

 

 

အခန်းကြီး - ၂၇

ထောင်စုနှစ်

The Millennium

 

အေရစ် ကလော့ဒ် ဝက်ဘ်စတာ

Eric Claude Webster

 

နိဒါန်း

Introduction

 

ထောင်စုနှစ်ဟုခေါ်သော တစ်ထောင်နှစ်ကာလကို သမ္မာကျမ်းတွင် ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၂၀ တွင်သာ တိကျစွာဖော်ပြထားသည်။ ဗျာဒိတ်ကျမ်းကို ဘုရားသခင်၏ နှုတ်တော်အဖြစ် လက်ခံပါက ထောင်စုနှစ်ဆိုသော အယူအဆကို ကျမ်းစာ၏ နောက်ဆုံးကာလဆိုင်ရာ အစီအမံတွင် ထည့်သွင်းစဉ်းစားရမည်ဖြစ်သည်။ အစောပိုင်း ခရစ်ယာန်ဘုရားကျောင်းဖခင်အချို့က ထောင်စုနှစ်ကို ဤလောကီဆန်လွန်းသော ပုံစံဖြင့် ဖော်ပြခဲ့သဖြင့် ထိုအကြောင်းအရာကို များစွာလျစ်လျူရှုခဲ့ကြပြီး အချို့က ထောင်စုနှစ်ကိုပင် ငြင်းပယ်ခဲ့ကြသည်။

Only in Revelation 20 is there biblical reference to the period known as the 1,000 years, commonly called the millennium. Accepting the Apocalypse as an inspired biblical book, we must integrate the concept of the millennium into its general scheme of eschatology. Because some early Church Fathers developed a picture of the millennium that resulted in extreme views of earthliness, many have neglected this issue. In fact, the millennium has been rejected by many.

 

ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၂၀:၁–၁၄ တွင် ဖော်ပြထားသည့်အတိုင်း ထောင်စုနှစ်သည် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းနှစ်ခုကြားရှိ တစ်ထောင်နှစ်ကာလဖြစ်သည်။ ပထမရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းသည် ခရစ်တော်၏ ဒုတိယလာတော်မူချိန်တွင် ဖြောင့်မတ်သူများ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းဖြစ်ပြီး၊ ဒုတိယရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းသည် ထိုကာလ၏အဆုံးတွင် ဆိုးသူများ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းဖြစ်သည်။ စာတန်သည် ထောင်စုနှစ်အစတွင် ချည်နှောင်ခံရပြီး လူမျိုးများကို လှည့်စားရန် အခွင့်အရေးမရှိတော့ပေ။ ဖြောင့်မတ်သူအားလုံး၊ အသက်ရှင်နေသောသူများနှင့် ရှင်ပြန်ထမြောက်သူများသည် သေမင်းကင်းသော ဘဝကို ခံစားရပြီး ကောင်းကင်သို့ ယူဆောင်ခံရကာ ခရစ်တော်နှင့်အတူ ထောင်စုနှစ်တစ်လျှောက် နေထိုင်အုပ်ချုပ်ကြရမည်။ ဆိုးသူများမှာ ခရစ်တော်လာတော်မူချိန်၌ ထိုတောက်ပမှုကြောင့် ပျက်စီးကြပြီး ကမ္ဘာမြေသည် လူမရှိသည့်အခြေအနေသို့ ရောက်ရှိသွားသည်။ ထိုသို့ဖြစ်သွားသော ကမ္ဘာမြေသည် “အောက်ခြေမရှိသော တွင်း” ဖြစ်လာပြီး စာတန်နှင့် သူ၏ကောင်းကင်တမန်များကို ထောင်စုနှစ်တစ်လျှောက် ထိုနေရာ၌ ချုပ်နှောင်ထားခြင်းခံရသည်။

As described in Revelation 20:1–14, the millennium is a period of 1,000 years bounded by two resurrections; the first is that of the righteous at the second advent of Christ and the second is that of the wicked at the conclusion of the period. Satan is bound at the beginning of the millennium—his opportunity for deception comes to an end. All the righteous, living and resurrected, are given immortality and taken to heaven to live and reign with Christ for the duration of the millennium. The wicked are destroyed by the brightness of Christ’s coming, leading to the depopulation of the earth. In this condition the earth becomes a “bottomless pit,” to which Satan and his angels are confined for the 1,000 years.

 

ကောင်းကင်ဘုံ၌ ဖြောင့်မတ်သူများသည် ခရစ်တော်နှင့်အတူ အုပ်ချုပ်ကြပြီး ဆိုးသူများအပေါ် တရားစီရင်ခြင်း၏ ဆွေးနွေးအဆင့်တွင် ပါဝင်ကြသည်။ ထိုအမှုပြီးဆုံးသောအခါ ခရစ်တော်နှင့် သန့်ရှင်းသူများသည် ယေရုရှလင်မြို့သစ်နှင့်အတူ ဤကမ္ဘာမြေသို့ ပြန်လာကြသည်။ ခရစ်တော်နှင့် မြို့တော်ဆင်းသက်လာချိန်တွင် ဆိုးသူများ ရှင်ပြန်ထမြောက်ကြပြီး စာတန်သည် ထပ်မံလှုပ်ရှားခွင့်ရသည်။ သူသည် ဆိုးသူများကို ယေရုရှလင်မြို့သစ်ကို တိုက်ခိုက်ရန် နောက်ဆုံးလှည့်စားမှုကို ပြုလုပ်သည်။

In heaven the righteous reign with Christ and take part in the deliberative phase of the judgment upon the wicked. Upon the completion of this work Christ and the saints return to this earth accompanied by the New Jerusalem. With the descent of Christ and the city the wicked are raised, resulting in another opportunity for Satan to become active. He performs his last act of deception in persuading the wicked to attack the New Jerusalem.

 

ထိုအချိန်တွင် ဆိုးသူများအပေါ် နောက်ဆုံးတရားစီရင်ခြင်းပြုသည်။ ဘုရားသခင်၏ ကရုဏာတော်ကို ငြင်းပယ်သူအားလုံးသည် တရားစီရင်ခြင်းခံကြရပြီး ကယ်တင်ခြင်းအတွက် အကျိုးဆောင်ပေးမည့်သူ မရှိတော့ချေ။ နောက်ဆုံးအပြစ်ဒဏ်သည် သူတို့အပေါ်သို့ ကျရောက်သည်။ စာတန်နှင့် သူ၏နောက်လိုက်များကို ဖျက်ဆီးသော မီးသည် အပြစ်၏အရာအားလုံးကို ဖျက်ဆီးပစ်သည်။ ထိုတရားစီရင်ခြင်း၏ ဖုန်မှုန့်နှင့် ပြာမှ ဘုရားသခင်၏ ဖန်ဆင်းပြန်လည်မွေးဖွားသော ကမ္ဘာသစ်သည် ထွန်းကားလာပြီး ဘုရားသခင်၏လူမျိုးအတွက် ထာဝရအိုးအိမ်ဖြစ်လာသည်။

At this time the final judgment of the wicked takes place, and all who have rejected God’s mercy and grace face the tribunal. There is no advocate to plead mercy, and final retribution falls upon them. The fires that destroy Satan and his followers also destroy all vestiges of sin. Out of the dust and ashes of this judgment will emerge God’s re-created world, the eternal home for the people of God.

           

I. ကျမ်းစာအပေါ် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်

A. အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခြင်း၏ နည်းစဉ်များ
B. ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၂၀ ၏ နောက်ခံ
C. ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၂၀ ရှိ ထောင်စုနှစ်
၁. ထောင်စုနှစ်အစတွင် ဖြစ်ပွားမည့်အဖြစ်အပျက်များ
၂. ထောင်စုနှစ်အတွင်း ဖြစ်ပွားမည့်အဖြစ်အပျက်များ
၃. ထောင်စုနှစ်အဆုံးတွင် ဖြစ်ပွားမည့်အဖြစ်အပျက်များ

II. ထောင်စုနှစ်၏ ဓမ္မဗေဒဆိုင်ရာ အရေးပါမှု

A. အပြစ်၏သဘောကို ဖော်ပြသော သင်ခန်းစာ
B. ဘုရားသခင်၏ စရိုးကို အတည်ပြုခြင်း
C. အုပ်ချုပ်သူအသစ်သို့ လွှဲပြောင်းခြင်း
D. အချင်းချင်း ရင်းနှီးကျွမ်းဝင်ရန် ကာလ

III. သမိုင်းကြောင်း အကျဉ်း

A. အသုံးအနှုန်းများ၏ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်
၁. ထောင်စုနှစ်ဝါဒ (Millenarianism/Millennialism)
၂. ထောင်စုနှစ်မရှိဝါဒ (Amillennialism)
၃. ထောင်စုနှစ်အလိုက်ဝါဒ (Premillennialism)
၄. ထောင်စုနှစ်နောက်က်ဝါဒ (Postmillennialism)
B. သမိုင်းတွင် ထောင်စုနှစ်
၁. ဂျူးအဆုံးကျော်ကာလ စာပေများတွင် အမြစ်တွယ်ခြင်း
၂. အစောပိုင်းခရစ်ယာန်အသင်းတော်
၃. ဩဂုတ်စတင်
၄. ယောအာကိမ်နှင့် ဘုရားသခင့်ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးခေတ်
၅. ထောင်စုနှစ်နောက်က်ဝါဒ၏ ထွန်းကားလာခြင်း
၆. ထောင်စုနှစ်မရှိဝါဒ ပြန်လည်စဉ်းစားခြင်း
၇. ထောင်စုနှစ်အလိုက်ဝါဒ၏ ပြန်လည်နိုးကြားလာခြင်း
၈. အဒ်ဗင်တစ်အမြင်

IV. အီး၊ ဂျီ၊ ဝှိုင့်၏ မှတ်ချက်များ

A. ထောင်စုနှစ်
B. တစ်ထောင်နှစ်
၁. ထောင်စုနှစ်မတိုင်မီ
၂. ထောင်စုနှစ်အတွင်း
၃. ထောင်စုနှစ်နောက်

I.          A Biblical Exposition

A.         Principles of Interpretation

B.         The Setting of Revelation 20

C.         The Millennium in Revelation 20

1.         Events at the Beginning of the Millennium

2.         Events During the Millennium

3.         Events at the End of the Millennium

            II.         Theological Significance of the Millennium

A.         Object Lesson Revealing the Nature of Sin

B.         Confirmation of God’s Character

C.         The Changing of the Guard

D.         A Getting-acquainted Period

            III.        Historical Overview

A.         Definition of Terms

1.         Millenarianism or Millennialism

2.         Amillennialism

3.         Premillennialism

4.         Postmillennialism

B.         The Millennium in History

1.         Its Roots in Jewish Apocalyptic

2.         The Early Church

3.         Augustine

4.         Joachim of Floris and the Reformation

5.         The Rise of Postmillennialism

6.         Amillennialism Revisited

7.         The Revival of Premillennialism

8.         Adventist Understanding

            IV.        E. G. White Comments

A.         Millennium

B.         The 1,000 Years

1.         Before the Millennium

2.         During the Millennium

3.         After the Millennium

            V.         Literature

 

V. ကိုးကားစာအုပ်များ

I. ကျမ်းစာအပေါ် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်

A. အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခြင်း၏ နည်းစဉ်များ ဗျာဒိတ်ကျမ်းကို အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုရာတွင် ရလဒ်သည် အသုံးပြုသော ကျမ်းစာအဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုနည်းစဉ်များပေါ်တွင် မူတည်သည်။ ထို့ကြောင့် ထောင်စုနှစ်အလိုက်ဝါဒနှင့် ထောင်စုနှစ်မရှိဝါဒတို့၏ ကွဲပြားခြင်းသည် အဓိကအားဖြင့် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုနည်းကွဲပြားခြင်းကြောင့်ဖြစ်သည်။

I. A Biblical Exposition

A. Principles of Interpretation

The results of an exegesis of Revelation depend on the general hermeneutical principles followed. Thus, the difference between premillennialism and amillennialism is mostly a matter of interpretation.

 

အရေးကြီးသော ကျမ်းစာအဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုနည်းစဉ်တစ်ခုမှာ ခရစ်တော်ဗဟိုပြုနည်းစဉ်ဖြစ်သည်။ ဤနည်းစဉ်သည် ခရစ်တော်ကို ဓမ္မဟောင်း၊ ဓမ္မသစ်ပရောဖက်ပြုချက်များကို နားလည်ရန် သော့ချက်အဖြစ် သတ်မှတ်သည်။ ဤနည်းစဉ်သည် ဒစ်စပန်ဆေးရှင်နယ်ထောင်စုနှစ်အလိုက်ဝါဒီများ၏ စကားလုံးလိုက်လျှောက်အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုမှုကို ကာကွယ်ပေးသည်။ ထိုသို့သော စကားလုံးလိုက်လျှောက်အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုမှုက ဓမ္မဟောင်းပရောဖက်ပြုချက်အားလုံးကို စကားလုံးလိုက်လျှောက် ပြည့်စုံစေရန်ရှာဖွေပြီး မတူညီသောခေတ်ကာစနစ်များကို ဖန်တီးကာ ထောင်စုနှစ်အတွင်း နိုင်ငံတော်ခေတ်ကာလဖြင့် အဆုံးသတ်စေခဲ့သည်။

A prominent and important hermeneutical principle in biblical interpretation is the Christocentric principle. This regards Christ as the key to the unlocking of prophetic Scripture in both the OT and NT. This principle is a safeguard against excessive literalism, such as that followed by dispensational premillennialists. This literalism has led dispensationalists to seek a literal fulfillment for all OT prophecies and to develop different dispensations that culminate in the kingdom dispensation during the millennium.

 

နောက်ထပ်အရေးကြီးသော ကျမ်းစာအဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုနည်းစဉ်တစ်ခုမှာ ဘုရားသခင်၏ကယ်တင်ခြင်းအစီအမံသည် ဓမ္မဟောင်း၊ ဓမ္မသစ်တွင် တစ်ခုတည်းသာဖြစ်ပြီး ဣသရေလနှင့် အသင်းတော်ကြားတွင် တူညီခြင်းရှိသည်ဟူသော အယူအဆဖြစ်သည်။ ဤအချက်သည်လည်း ဒစ်စပန်ဆေးရှင်နယ်ဝါဒ၏ ကယ်တင်ခြင်းသမိုင်းတွင် အစီအမံနှစ်ခုကွဲပြားစွာရှိသည်ဟူသော အမြင်နှင့် ကွဲလွဲသည်။ ဒစ်စပန်ဆေးရှင်နယ်ဝါဒနှင့်ဆန့်ကျင်ဘက်အနေဖြင့် ဖန်ဆင်းခြင်းမှ ဒုတိယလာတော်မူခြင်းအထိ ခရစ်တော်ဗဟိုပြုသော ကယ်တင်ခြင်းအစီအမံတစ်ခုတည်းကိုသာ ကျမ်းစာ၏အခြေခံအမြင်အဖြစ် မြင်ရမည်။ ဤအယူအဆကို ဖြည့်စွမ်းပေးသောအချက်မှာ ခေတ်အဆက်ဆက် ဘုရားသခင်၏ပဋိညာဉ်သည် အခြေခံအားဖြင့် တစ်ခုတည်းဖြစ်သည်ဟူသော အယူအဆဖစ်သည်။

Another important hermeneutical principle is the unity in God’s plan of salvation, in the OT and NT, between Israel and the church. This again differs from dispensationalist interpretation, which sees two distinct plans in salvation history. In contrast with dispensationalism, one essential Christocentric plan of salvation from Creation to the Second Advent should be seen as the foundation of the biblical view. Augmenting this concept is that of the basic unity of God’s covenant through the ages.

 

နောက်ထပ်အရေးကြီးသော ကျမ်းစာအဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုနည်းစဉ်တစ်ခုမှာ ကျမ်းစာသည် ကိုယ်တိုင်အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုသူဖြစ်သည်ဟူသော နည်းစဉ်ဖြစ်သည်။ ဤနည်းစဉ်သည် ဓမ္မဟောင်းပရောဖက်ပြုချက်များကို သင်္ကေတနှင့် ဝိညာဉ်အနက်ဖြင့် အဓိပ္ပာယ်ဖွ်ဆိုရန် ဦးတည်စေသည်။ စကားလုံးလိုက်လျှောက်အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုမှုက ဤပရောဖက်ပြုချက်များကို အလယ်ပိုင်းအရှေ့ပိုင်းရှိ စကားလုံးလိုက်လျှောက် ဣသရေလတွင် အနာဂတ်တွင် ပြည့်စုံစေရမည်ဟု တောင်းဆိုသော်လည်း၊ ဝိညာဉ်အနက်သော့ချက်က ထိုပရောဖက်ပြုချက်များကို လူမျိုးတစ်မျိုးတည်းမဟုတ်ဘဲ ဘုရားသခင်၏ဖြောင့်မတ်သောလူမျိုးအားလုံးတွင် ပြည့်စုံစေသည်ဟု အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုသည်။ ဤနည်းစဉ်ကို ဘုရားသခင့်ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးခေတ်မှစ၍ ပရိုတက်စတင့်အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုသူအများစုက လက်ခံကျားကျင့်သုံးခဲ့သည်။

An additional important hermeneutical principle is that Scripture is its own interpreter. This principle often leads to a symbolic and spiritual application of OT prophecies. Where literalism would call for these prophecies to be fulfilled in the future in literal Israel of the Middle East, the spiritual key applies them to the true people of God from all nations. This principle has been adopted by many Protestant interpreters since the Reformation.

 

B. ဗျာဒိတ်ကျမ်း၏ နောက်ခံ “ထောင်စုနှစ်” ဟူသော စကားလုံးသည် လက်တင်စကားလုံး mille (တစ်ထောင်) နှင့် annus (နှစ်) ဟူသော စကားလုံးနှစ်ခုမှ ဆင်းသက်လာပြီး “တစ်ထောင်နှစ်” ဟု အဓိပ္ပာယ်ရသည်။ ဤအယူအဆသည် ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၂၀ မှသာ ဆင်းသက်လာပြီး “တစ်ထောင်နှစ်” ဟူသော စကားစုကို ခြောက်ကြိမ်တိုင်တိုင် သုံးစွဲထားသည် (ကျမ်းချက် ၂၊ ၃၊ ၄၊ ၅၊ ၆၊ ၇)။ ကျမ်းစာတစ်စောင်လုံးတွင် ထောင်စုနှစ်အကြောင်း ဤနေရာတွင်သာ တိကျစွာဖော်ပြထားသည်။

B. The Setting of Revelation

The word “millennium” is derived from two Latin words, mille, meaning “one thousand,” and annus meaning “year”; hence, “a thousand years.” The concept comes from Revelation 20, where the phrase “a thousand years” is used six times (verses 2, 3, 4, 5, 6, 7). Only here in Scripture is the teaching of the millennium explicitly formulated.

 

အခန်း ၂၀ ကို ကျမ်းစာတစ်အုပ်လုံး၏ အဓိကအကြောင်းအရာနှင့် ဆက်စပ်မှုကို အစပိုင်းတွင် ဆုံးဖြတ်ရမည်။ ဗျာဒိတ်ကျမ်းသည် အချိန်တစ်ကြောင်းတည်း ဖြစ်စဉ်အတိုင်း မဟုတ်ဘဲ ထပ်ကျဲပြန်လည်ဖော်ပြသော (recapitulation) ပုံစံဖြစ်သည်ဟု အဆိုပြုထားသည်။ ဘားက “ထပ်ကျဲပြန်လည်ဖော်ပြခြင်း” ကို “ဗျာဒိတ်ကျမ်းတွင် တူညီသောသတင်းကို အကြိမ်ကြိမ်ထပ်မံပြောပြထားပြီး နောက်ပိုင်းစက်ကွဲများသည် အစောပိုင်းစက်ကွဲများ၏ အဓိပ္ပာယ်ကို ထပ်မံဖော်ပြခြင်း” ဟု အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခဲ့သည် (၄၃)။ “တဖန်တဖန်ပြန်လည်ထပ်ကျဲဖော်ပြခြင်း” သို့မဟုတ် “တဖန်ထပ်ကျဲပြန်လည်ဖော်ပြခြင်း” ဟူသော ဤအယူအဆသည် ဒံယေလနှင့် ဗျာဒိတ်ကျမ်း ပရောဖက်ပြုချက်များနှင့် ကိုက်ညီသော်လည်း ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၂၀ ၏ နေရာကို ဆုံးဖြတ်ရန် ကျန်ရှိနေသေးသည်။ ဗျာဒိတ်ကျမ်းတစ်အုပ်လုံးသည် ကိုက်ယက်ပုံစံ (chiastic/inverted parallel) ဖွဲ့စည်းပုံရှိသည်။ ဤပုံစံတွင် နိဒါန်း (၁:၁–၁၀) နှင့် နိဂုံး (၂၂:၆–၂၁) သည် တစ်ဖက်နှင့်တစ်ဖက် အညီအမျှဖြစ်ပြီး အလယ်ရှိ အမြင်ရူပါရှစ်ခုကို ကိုက်ယက်ပုံစံအတိုင်း စုံတွဲထားသည်။ ပထမအပိုင်း (အခန်း ၁–၁၄) သည် သမိုင်းခေတ်ကာလကို ဆိုလိုပြီး ဒုတိယအပိုင်းသည် လူသားများ၏ ကယ်တင်ခြင်းအခွင့်အရေးပြတ်သာပြီးနောက် “နောက်ဆုံးကာလ-တရားစီရင်ခြင်း” ခေတ်ကို ဆိုလိုသည်။ အပိုင်း ၇ (၁၉:၁–၂၁:၄) တွင် ဘုရားသခင်၏ နောက်ဆုံးတရားစီရင်ခြင်းကို တွေ့ရပြီး ဒုတိယလာတော်မူခြင်း၊ ထောင်စုနှစ်နှင့် လုံးဖြူရာဇပလ္လင်ရှေ့ တရားစီရင်ခြင်းတို့ ပါဝင်သည်။ ဤသုံးခုကို ခွဲခြားလို့မဖြစ်ပေ။ ထို့ကြောင့် တစ်ထောင်နှစ်ကာလသည် ဒုတိယလာတော်မူခြင်းမတိုင်မီ ဖြစ်ပွားနိုင်သည်မဟုတ်ပေ။

 

The context of chapter 20 in the general theme of the book must be determined at the outset. This task is complicated by the fact that Revelation does not follow a straight-line time progression. As an alternative, a recapitulationist order has been proposed. Barr has defined “recapitulation” as the theory that holds “that the same message is retold several times in the apocalypse, with later cycles duplicating the meaning of earlier cycles” (43). This idea of “progressive parallelism” or “recapitulation” fits the prophecies of both Daniel and Revelation well, but the location of Revelation 20 in this scheme still needs to be determined.

The book of Revelation has a chiastic (inverted parallel) structure. In this scheme the prologue (1:1–10) and the epilogue (22:6–21) are counterparts, while the eight intervening visions are paired in chiastic or inverse order. The first half (1–14) deals with the historical era, while the second half pertains to an “eschatological-judgment” era, after the close of human probation. Section 7 (19:1–21:4) presents God’s judgment finale, with the Second Advent, the millennium, and the white throne judgment. These three parts must not be separated. Thus, the period of 1,000 years cannot take place before the Second Coming.

 

ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၁၆:၁၃ တွင် နဂါး၊ သားရဲနှင့် လူမျိုးတို့ကို နောက်လှည့်သော ပရောဖက်အတု ဟူသော သုံးပါးတွဲသည် နောက်ဆုံးကာလတွင် ဘုရားသခင်ကို ဆန့်ကျင်သည်ကို တွေ့ရသည်။ ဤအာဏာနှစ်ခု၊ သားရဲနှင့် လူမျိုးတို့ကို နောက်လှည့်သော ပရောဖက်အတုတို့ကို ဗျာဒိတ် ၁၉:၂၀ တွင် ခရစ်တော်၏ ဒုတိယလာတော်မူချိန်တွင် ဖြေရှင်းပြီးဖြစ်သည်။ ဗျာဒိတ် ၂၀ သည် တတိယအာဏာ နဂါး၏ ကံကြမ္မာကို ထိုအချိန်တွင်ပင် ဖော်ပြထားသည်။ ထို့ကြောင့် ဗျာဒိတ် ၂၀ သည် ဗျာဒိတ် ၁၉:၁၁–၂၁ ကို ဖြည့်စွမ်းပြီး ခရစ်တော်သည် ဤသုံးပါးတွဲအာဏာများကို ရင်ဆိုင်တိုက်ခိုက်ပုံကို အပြည့်အစုံဖော်ပြထားသည်။ ဗျာဒိတ် ၂၀ ကို ဗျာဒိတ် ၁၉:၁၁–၂၁ နှင့် အချိန်ကာလဆက်စပ်မှုရှိစွာ နားလည်ရမည်။

Revelation 16:13 sees a triumvirate of the dragon, the beast, and the false prophet in opposition to God in the final days just before the Parousia. Two of these powers, the beast and the false prophet, are dealt with in Revelation 19:20, at the second advent of Christ. Revelation 20 follows logically by describing the fate of the third power, the dragon, at this same time. Revelation 20 completes the picture of Revelation 19:11–21 in depicting Christ’s confrontation with these three powers. Revelation 20 should be seen, therefore, in chronological sequence with Revelation 19:11–21.

 

C. ဗျာဒိတ်ကျမ်းရှိ ထောင်စုနှစ် ၁. ထောင်စုနှစ်အစတွင် ဖြစ်ပွားမည့်အဖြစ်အပျက်များ ထောင်စုနှစ်အစတွင် ဖြစ်ပွားမည့်အဖြစ်အပျက်များသည် ခရစ်တော်၏ ဒုတိယလာတော်မူချိန်နှင့် တစ်ပြိုင်နက် ဆိုးသူများကို ခရစ်တော်၏ ဘုန်းအသရေတောက်ပမှုဖြင့် သတ်ပစ်ပြီး ဖြောင့်မတ်သူများကို ကောင်းကင်ဘုံဆုလာဘ်သို့ ယူဆောင်သွားခြင်းတို့ ဖြစ်သည်။ (ဒုတိယလာတော်မူခြင်း I. E, G ကိုကြည့်ပါ။) ဤအဖြစ်အပျက်သုံးခုသည် ဗျာဒိတ် ၂၀ တွင်သာ တိကျစွာဖော်ပြထားသဖြင့် ထပ်မံစဉ်းစားရန် လိုအပ်သည်။

C. The Millennium in Revelation

1. Events at the Beginning of the Millennium

The events that take place at the beginning of the millennium are those that accompany the Second Coming, when the wicked are slain by the glory of Christ’s presence and the righteous are taken to their heavenly reward. (See Second Coming I. E, G.) Three of these are specific to Revelation 20 and deserve to be considered anew.

 

က. ပထမရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း။ ဗျာဒိတ် ၂၀:၄–၆ တွင် ဖော်ပြထားသော ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းသည် ခရစ်တော်၏ ဒုတိယလာတော်မူချိန်တွင် ဖြောင့်မတ်သူများ စကားလုံးလိုက်လျှောက် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းဖြစ်သည်။ ဤအဖြစ်အပျက်သည် ရှင်ပေါလုရေးသားခဲ့သော ၁ သက်သာလောနိတ် ၄:၁၆–၁၈ တွင် ဖော်ပြထားသည်။ ခရစ်တော်၌ ရှိသောသူသေများ ရှင်ပြန်ထမြောက်မည်ဟု ရှင်ပေါလုက အတည်ပြုခဲ့သည်။ ဤသူများတွင် ကမ္ဘာဦးကတည်းက ဘုရားသခင်၏ သစ္စာရှိလူများအားလုံး ပါဝင်သည်။ ဗျာဒိတ်ပြုသူ ရှင်ယောဟန်က သူတို့ကို “ကောင်းကြီးမင်္ဂလာရှိသူ၊ သန့်ရှင်းသူ” ဟု ဖော်ပြခဲ့သည်။ အကြောင်းမှာ သူတို့သည် ခရစ်တော်ကို ယုံကြည်ခဲ့ကြပြီး ယခုအခါ ကောင်းကင်ဘုံ၌ ခရစ်တော်နှင့်အတူ အုပ်ချုပ်ကြပြီး ဒုတိယသေခြင်းသည် သူတို့အပေါ်တွင် အာဏာမရှိတော့ပေ (ဗျာဒိတ် ၂၀:၆; ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း I. A; သေခြင်း I. F. ၅ ကိုကြည့်ပါ)။

a. The first resurrection. The resurrection of Revelation 20:4–6 should be seen as the literal resurrection of the righteous in conjunction with the second coming of Christ. This is the event of which Paul wrote in 1 Thessalonians 4:16–18. Paul affirmed that the dead in Christ would be raised; these include all of God’s faithful people since the beginning of earth’s history. John the Revelator describes them as “blessed and holy” because they believed in Christ, now participate in His heavenly reign, and will never see death, because the second death has no power over them (Rev. 20:6; see Resurrection I. A; Death I. F. 5).

 

ဤကျမ်းပိုဒ်တွင် “ပထမရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း” နှင့် တစ်ထောင်နှစ်ပြီးသောအခါ “ကျန်ရှိသောသူသေများ” ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း ပါရှိသည်။ ထိုနည်းတူ ရှင်ယောဟန် ၅:၂၉ တွင် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းနှစ်မျိုးကို “အသက်ရှင်ခြင်းအတွက် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း” နှင့် “တရားစီရင်ခြင်းအတွက် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း” ဟု ဖော်ပြထားသည်။ ထင်ရှားစွာ “ပထမရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း” သည် “အသက်ရှင်ခြင်းအတွက် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း” ဖြစ်သည်။

This passage has a “first resurrection” and the one in which the “rest of the dead” come to life after the 1,000 years. Similarly, in John 5:29 the two resurrections are the “resurrection of life” and the “resurrection of judgment.” Evidently, the “first resurrection” is the “resurrection of life.”

 

ခ. စာတန်ကို ချည်နှောင်ခြင်း။ ဗျာဒိတ် ၂၀:၁–၃ တွင် သင်္ကေတဘာသာစကားဖြင့် စာတန်ကို ချည်နှောင်ခြင်းကို ဖော်ပြထားသည်။ ဤသတ္တဝါကို နဂါး၊ ရှေးဦးသားရဲ၊ နဂိုကတည်းက ရှိသောမြွေ၊ စာတန် ဟူ၍ နာမည်လေးမျိုးဖြင့် ခေါ်ဆိုထားသည်။ ဤသတ္တဝါသည် ဗျာဒိတ် ၁၂:၇–၉ တွင် အလားတူနာမည်များဖြင့် ဖော်ပြထားသော ဘုရားသခင်၏လူမျိုးများအပေါ် ရန်ဘက်ပြုသူဖြစ်သည်။

b. Satan bound. In symbolic language Revelation 20:1–3 describes the binding of Satan. Four names are given to this being: the dragon, that old serpent, the devil, and Satan. This is undoubtedly the same being mentioned in Revelation 12:7–9 by the same names, the archenemy of God’s people throughout the ages.

 

စာတန်နှင့် သူ၏ကောင်းကင်တမန်များသည် ဝိညာဉ်သတ္တဝါများဖြစ်သည် (ဧဖက် ၆:၁၁၊ ၁၂ တွင် ရှင်ပေါလုက ဖော်ပြခဲ့သည်) ဖြစ်သဖြင့် သူ့ကို ချည်နှောင်ရန် သုံးစွဲသော “သော့” နှင့် “သံကြိုး” တို့ကိုလည်း ဝိညာဉ်အနက်ဖြင့် နားလည်ရမည်။ ၎င်းတို့သည် တစ်ထောင်နှစ်အစတွင် စာတန်၏ အစွမ်းကို ပိတ်ပင်တားဆီးပြီး လူမျိုးများကို လှည့်စားနိုင်ခြင်းမရှိစေရန် ဖြစ်ပေါ်စေသော အခြေအနေများကို ကိုယ်စားပြုသည်။

Since Satan and his angels are spiritual beings (as noted by Paul in Ephesians 6:11, 12), the “key” and the “chain” that bind him should likewise be considered as spiritual. They symbolize those circumstances that immobilize his powers at the beginning of the 1,000 years, making it impossible for him to deceive the nations.

 

ဓမ္မသစ်ကျမ်းပိုဒ်များစွာတွင် စာတန်၏အမှုကို တဖန်တဖန်ကန့်သတ်ထားကြောင်း တွေ့ရသည်။ ယေရှုက “အင်အားကြီးသူကို ချည်နှောင်” ခြင်းအကြောင်း ပြောခဲ့သည် (မဿဲ ၁၂:၂၉)။ ထို့ပြင် “စာတန်သည် ကောင်းကင်မှ လျှပ်စီးကဲ့သို့ ပြုတ်ကျသည်ကို ငါမြင်သည်” ဟု မိန့်ဆိုခဲ့သည် (လုကာ ၁၀:၁၈)။ အသေခံတော်မူခါနီးတွင် “ယခုဤလောက၏တရားစီရင်ခြင်းချိန်ရောက်ပြီ၊ ယခုဤလောကအရှင်ကို နှင်ထုတ်ခြင်းခံရလိမ့်မည်” ဟု အတည်ပြုခဲ့သည် (ယောဟန် ၁၂:၃၁)။ ဗျာဒိတ် ၁၂:၇–၁၂ နှင့်အတူ ဤကျမ်းချက်များက စာတန်ကို “နှင်ထုတ်ခြင်း” သည် အဆင့်ဆင့်ဖြစ်ပွားပြီး ခရစ်တော်၏ ဒုတိယလာတော်မူချိန်တွင် နောက်ဆုံးနှင့် အပြည့်အဝ ချည်နှောင်ခြင်းဖြင့် အဆုံးသတ်သည်ကို ညွှန်ပြသည်။ စာတန်ကို “ချည်နှောင်” ပြီး တွင်းကို ပိတ်၍ “တံဆိပ်ခတ်” ထားသဖြင့် တစ်ထောင်နှစ်ပြည့်သည်အထိ ဤပရမ်းပတာနှင့် လူမရှိသောကမ္ဘာမြေပေါ်တွင် နေရမည်။ “ထိုနောက် ခဏမျှ လွှတ်ချခြင်းခံရမည်” (ဗျာဒိတ် ၂၀:၃၊ ၇) ပြီးမှ နောက်ဆုံးဖျက်ဆီးခြင်းခံရမည်။

Various NT texts indicate that progressive limitations have been put on Satan’s work. Jesus spoke about binding the strong man (Matt. 12:29). He also “saw Satan fall like lightning from heaven” (Luke 10:18). Nearing His crucifixion, He affirmed, “Now is the judgment of this world, now shall the ruler of this world be cast out” (John 12:31). Together with Revelation 12:7–12, these passages indicate that the “casting out” of Satan is a progressive work, taking place in stages and reaching its climax at the second advent of Christ with the final and full binding of Satan. As he is “bound,” with the pit shut and “sealed … over him,” Satan must remain on this chaotic and empty earth until the end of the 1,000 years. “After that he must be loosed for a little while” (Rev. 20:3, 7) before his final destruction.

 

စာတန်ကို “တွင်း” (RSV)၊ “အောက်ခြေမရှိသောတွင်း” (KJV)၊ သို့မဟုတ် “အာဘုန်” (NASB, NIV) ထဲသို့ ပစ်ချထားသည်။ ဂရိစကား abyssos (အာဘုန်) ကို ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင် မကောင်းသောနတ်များ၏နေရာ (လုကာ ၈:၃၁) သို့မဟုတ် သေသူများ၏ နေရာ (ရောမ ၁၀:၇) အဖြစ် သုံးစွဲထားသည်။ ကျမ်းချိန်မတိုင်မီ ဂျူးစာပေများတွင်လည်း အပြစ်ဒဏ်ခံရာနေရာအဖြစ် သုံးစွဲထားသည် (၁ ဧနောက် ၁၀:၄–၆; ယုဘိလီ ၅:၆–၁၀)။ ဗျာဒိတ် ၁၁:၇ နှင့် ၁၇:၈ တွင် သားရဲထွက်လာရာနေရာအဖြစ် abyssos ကို သုံးစွဲထားသည်။ ဤစကားလုံးသည် ကမ္ဘာဦးဖန်ဆင်းခြင်းတွင် ကမ္ဘာမြေသည် ပရမ်းပတာဖြစ်နေချိန်၌ “မှောင်မိုက်သည် နက်နဲသောအရပ်၏ မျက်နှာပေါ်တွင် ရှိ၍” ဟူသော အသုံးအနှုန်းတွင် အသုံးပြုခဲ့သော LXX ကျမ်း၏ စကားလုံးနှင့် အတူတူဖြစ်သည်။ ခရစ်တော်၏ ဒုတိယလာတော်မူချိန်နှင့် ထောင်စုနှစ်အစတွင် ကမ္ဘာမြေသည် ထပ်မံပရမ်းပတာအခြေအနေသို့ ရောက်ရှိသွားသည်။

The devil is cast into “the pit” (RSV), “the bottomless pit” (KJV), or the “abyss” (NASB, NIV). The Greek word abyssos, “abyss,” appears in other NT passages as a place for evil spirits (Luke 8:31) or the dwelling place of the dead (Rom. 10:7); it is also used in intertestamental Jewish literature for the place of punishment (1 Enoch 10:4–6; Jubilees 5:6–10). In Revelation 11:7 and 17:8 abyssos is the place from which the beast comes. The word used here is the same as that employed by the LXX in Genesis 1:2 to describe the chaotic situation of earth at Creation, when darkness was “upon the face of the deep.” The earth reverts to chaos at the second advent of Christ and the beginning of the 1,000 years.

 

ဂ. ကမ္ဘာမြေပျက်စီးခြင်း။ ခရစ်တော်၏ ဒုတိယလာတော်မူချိန်တွင် ဆိုးသူများကို ဖျက်ဆီးရာတွင် သဘာဝဘေးအန္တရာယ်များ ဖြစ်ပွားပြီး ကမ္ဘာမြေကို ပရမ်းပတာအခြေအနေသို့ ရောက်စေသည်။ နဝမကြွေးတော်ကို ကောင်းကင်တမန်လောင်းချသောအခါ “လူများကမ္ဘာမြေပေါ်တွင် ရှိစဉ်က မဖြစ်ဖူးသော ငလျင်ကြီး” ဖြစ်ပြီး “ကျွန်းတိုင်းပျောက်ကွယ်၍ တောင်တန်းများ မတွေ့ရတော့ပေ” (ဗျာဒိတ် ၁၆:၁၈၊ ၂၀)။ ဟေရှာယ၏ ဗျာဒိတ်ကျမ်းတွင်လည်း အလားတူအခြေအနေကို ဖော်ပြထားသည်။ “ကမ္ဘာမြေသည် အလုံးစုံပြိုလဲ၍ ကမ္ဘာမြေသည် အပိုင်းပိုင်းကွဲ၍ ကမ္ဘာမြေသည် ပြင်းစွာလှုပ်ခတ်သည်။ ကမ္ဘာမြေသည် မူးယစ်နေသူကဲ့သို့ တွန့်လိမ့်လှုပ်ရှား၍ တဲလိုလှုပ်ခါသည်” (ဟေရှာယ ၂၄:၁၉၊ ၂၀)။ ဤပရောဖက်ပြုချက်၏ အခြားအချက်များသည် ဗျာဒိတ်ကျမ်းနှင့် အပြိုင်ဖြစ်သည်။ “ထိုနေ့တွင် ထာဝရဘုရားသည် ကောင်းကင်ဘုံ၌ရှိသော ကောင်းကင်တမန်စစ်ကြောင်းကို ကောင်းကင်၌လည်းကောင်း၊ ကမ္ဘာမြေပေါ်ရှိ လူမင်းများကို ကမ္ဘာမြေပေါ်တွင်လည်းကောင်း အပြစ်ပေးတော်မူမည်။ သူတို့ကို အကျဉ်းသားများကဲ့သို့ စုဝေးစေပြီး ထောင်ထဲတွင် ပိတ်လှောင်ထားမည်” (ကျမ်းချက် ၂၁၊ ၂၂; ဗျာဒိတ် ၁၉:၁၉–၂၁ နှင့် နှိုင်းယှဉ်ပါ)။ ကမ္ဘာမြေသည် စာတန်နှင့် သူ၏ကောင်းကင်တမန်များကို ချုပ်နှောင်ထားရာ “တွင်း” သို့မဟုတ် “အာဘုန်” ဖြစ်သွားသည်။ စာတန်သည် ကမ္ဘာမြေကို ဖန်ဆင်း၍ စီမံခန့်ခွဲရန် အစွမ်းမရှိတော့ဘဲ ထောင်စုနှစ်တစ်လျှောက် ပရမ်းပတာအခြေအနေတွင်သာ ရှိနေရမည်။

c. The earth desolated. Convulsions of nature accompany the destruction of the wicked at the Second Advent, bringing the earth into a state of chaos. When the angel pours out the seventh plague, there is a “great earthquake such as had never been since men were on the earth” (Rev. 16:18) and “every island fled away, and no mountains were to be found” (verse 20). Isaiah’s apocalypse describes a similar condition: “The earth is utterly broken, the earth is rent asunder, the earth is violently shaken. The earth staggers like a drunken man, it sways like a hut” (Isa. 24:19, 20). Other aspects of this prophecy are parallel to Revelation: “On that day the Lord will punish the host of heaven, in heaven, and the kings of the earth, on the earth. They will be gathered together as prisoners in a pit; they will be shut up in a prison” (verses 21, 22; cf. Rev. 19:19–21). The world becomes the “pit” or “abyss” to which Satan and his angels are confined. Satan can exercise no creative or organizational power over the earth; it remains in a chaotic state for the entire millennium.

 

ထိုအချိန်တွင် ကမ္ဘာမြေသည် လူမရှိတော့ပြီ။ ယေရှုကိုယ်တော်တိုင် အဆင်သင့်မဖြစ်သောသူများကို လူသားရဲ့သားတော်ထင်ရှားပေါ်ထွန်းသောနေ့၌ ဖျက်ဆီးပစ်မည်ဟု အတည်ပြုခဲ့သည်။ နောဧနှင့် လောတခေတ်ကဲ့သို့ပင်ဖြစ်လိမ့်မည် (လုကာ ၁၇:၂၆-၃၀)။ ပလုတ်လည်း ဘုရားသခင်ကြွလာချိန်၌ ဆိုးသွမ်းသူများ ဖျက်ဆီးခံရမည်ကို အတည်ပြုခဲ့သည် (၂ သက်သာလောနိတ် ၁:၇-၈)။ ဆိုးသွမ်းသူများ ဖျက်ဆီးခံရစဉ် ဖြောင့်မတ်သူများကို ကမ္ဘာမြေမှ ဖယ်ရှားခေါ်ဆောင်သွားသည်။ ပလုက ဒုတိယအကြိမ်က ကြွလာချိန်၌ ခရစ်တော်ထဲက သေလွန်သူများ “အဦးဆုံး ထမြောက်ကြလိမ့်မည်”၊ ထို့နောက် အသက်ရှင်နေသော သန့်ရှင်းသူများသည် “သူတို့နှင့်အတူ တိမ်တိုက်များပေါ်သို့ ဆွဲငင်ယူခြင်းခံရ၍ လေထဲ၌ သခင်ဘုရားကို လာရောက်ဆုံကြမည်” ဟု ရှင်းလင်းစွာ ဟောကြားခဲ့သည် (၁ သက်သာလောနိတ် ၄:၁၆-၁၇)။ ထိုသို့ဖြင့် ယေရှုပေးထားသော ကတိတော်ပြည့်စုံလိမ့်မည်။ “ငါ့ခမည်းတော်၏ အိမ်တော်၌ နေရာထိုင်ခင်းများစွာ ရှိ၏။ အကယ်စင်စစ် မရှိလျှင် သင်တို့အတွက် ငါသွား၍ နေရာပြင်ဆင်မည်ဟု ငါဆိုပါမည်လော။ ငါသွား၍ သင်တို့အတွက် နေရာပြင်ဆင်ပြီးမှ ငါတဖန်လာ၍ ငါရှိရာအရပ်၌ သင်တို့လည်း ရှိစေခြင်းငှာ သင်တို့ကို ငါ့ထံသို့ ခေါ်ယူမည်” (ယောဟန် ၁၄:၂-၃)။ ဆိုးသွမ်းသူများရော ဖြောင့်မတ်သူများရော ဤကမ္ဘာမြေပေါ်၌ မကျန်ရစ်တော့သဖြင့် စာတန်သည် သူတို့ကို သွေးဆောင် ညှဉ်းဆဲစရာ လူမရှိတော့ချေ။

At the same time, the earth is depopulated. Jesus affirmed that those who were not prepared for the Second Coming would be destroyed “on the day when the Son of man is revealed,” as had happened in the days of Noah and Lot (Luke 17:26–30). Paul confirmed the destruction of the wicked at the Parousia (2 Thess. 1:7, 8). While the wicked are destroyed, the righteous are removed from the earth. Paul made it clear that at the Second Advent the “dead in Christ” would “rise first”; then the living saints would be “caught up together with them in the clouds to meet the Lord in the air” (1 Thess. 4:16, 17). Thus would be fulfilled Jesus’ promise: “In my Father’s house are many rooms; if it were not so, would I have told you that I go to prepare a place for you? And when I go and prepare a place for you, I will come again and will take you to myself, that where I am you may be also” (John 14:2, 3). Neither wicked nor righteous remain on this earth for Satan to tempt or harass.

 

၂. နှှစ်တစ်ထောင်အတွင်း ဖြစ်ပျက်မှုများ

ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၂၀:၁-၃ တွင် နှစ်တစ်ထောင် စတင်ချိန်၌ ဖြစ်ပျက်မှုကို ဖော်ပြထားသော်လည်း အခန်းငယ် ၄-၆ တွင်မူ ထိုနှစ်ပေါင်း တစ်ထောင်အတွင်း ဖြစ်ပျက်မှုကို ဆိုထားသည်။ အခန်းငယ် ၄ တွင် ဗျာဒိတ်ကျမ်းရေးသူသည် ဖြောင့်မတ်သူများ ခရစ်တော်နှင့်အတူ နှစ်ပေါင်း တစ်ထောင် အုပ်ချုပ်သော တရားစီရင်ခြင်း မြင်ကွင်းကို ဖော်ပြထားသည်။ ဤတရားစီရင်ရာ နေရာနှင့် တရားစီရင်ခြင်းကိုယ်တိုင်ကို ပိုမိုနီးကပ်စွာ ကြည့်ရှုသင့်သည်။

2. Events During the Millennium

While Revelation 20:1–3 describes what happens at the beginning of the millennium, verses 4–6 speak of what happens during the 1,000 years. In verse 4 the revelator describes a judgment scene in which the righteous reign with Christ for 1,000 years. A closer look at the location of this judgment and the judgment itself is in order.

 

က. တရားစီရင်ရာ နေရာ။ ဤမြင်ကွင်းသည် ကောင်းကင်ဘုံတွင် ဖြစ်သည်။ အခန်းငယ် ၄-၆ တွင် ကမ္ဘာမြေနှင့်ပတ်သက်၍ ဘာမျှ မပြောထားပါ။ ဗျာဒိတ်ကျမ်းတွင် “ပလ္လင်တော်” ဟူသော စကားလုံးကို အကြိမ်ပေါင်း ၄၇ ကြိမ် သုံးထားသည်။ ထိုအကြိမ်များအနက် သုံးကြိမ်မှအပ (၂:၁၃; ၁၃:၂; ၁၆:၁၀) ကျန်အားလုံးသည် ကောင်းကင်ဘုံရှိ ပလ္လင်တော်များပင် ဖြစ်သည်။ ဤကျမ်းချက်လည်း ကောင်းကင်ဘုံကို ရည်ညွှန်းခြင်းဖြစ်သည်။ ခရစ်တော်သည် သန့်ရှင်းသူများနှင့် သူတို့၏ကမ္ဘာမြေပေါ်တွင် အုပ်ချုပ်ခြင်းမဟုတ်၊ သန့်ရှင်းသူများသည် ခရစ်တော်၏ ကောင်းကင်ဘုံတွင် ခရစ်တော်နှင့်အတူ အုပ်ချုပ်ကြခြင်းဖြစ်သည်။

a. The location. The scene is set in heaven. In verses 4–6 nothing is said about the earth. In the book of Revelation the word “throne” is used 47 times. In all but three of these cases (2:13; 13:2; 16:10), the thrones are in heaven. This passage, likewise, refers to heaven. Instead of Christ’s reigning with the saints on their earth, we have the saints reigning with Christ in His heaven.

 

ဖြောင့်မတ်သူများ နှစ်တစ်ထောင်ကို မည်သည့်နေရာ၌ ကုန်ဆုံးမည်နည်းဆိုသော မေးခွန်းကို ဗျာဒိတ်ကျမ်း၏ အခြားကျမ်းချက်များဖြင့် ဖြေနိုင်သည်။ ထိုကျမ်းချက်များသည် နှစ်တစ်ထောင်ကို တိုက်ရိုက်မရည်ညွှန်းသော်လည်း ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်းပြီးနောက် သန့်ရှင်းသူများ မည်သည့်နေရာ၌ရှိမည်ကို ညွှန်ပြသည်။ ဗျာဒိတ် ၇ ၏ ပထမအပိုင်း၌ သန့်ရှင်းသူများကို တံဆိပ်ခတ်ထားသည်။ ဒုတိယအပိုင်း၌မူ ဘုရားသခင်၏ ပလ္လင်တော်ရှေ့၌ ရပ်နေပြီး သူ၏ ဗိမာန်တော်အတွင်း နေ့ညမပြတ် ကိုးကွယ်ကြသည် (အခန်းငယ် ၁၅)။ ထိုအရပ်၌ ဘုရားသခင်ကိုယ်တော်တိုင် သူတို့ကို နှစ်သိမ့်၍ ပြုစုပါးစေသဖြင့် ကမ္ဘာမြေပေါ်ကဲ့သို့ ဆင်းရဲဒုက္ခခံစားရခြင်း မရှိတော့ချေ (အခန်းငယ် ၁၆-၁၇)။ ထိုဘုရားသခင်၏ ပလ္လင်တော်၊ အသက်ရှင်သော သတ္တဝါများ၊ လူကြီးများနှင့် ဖန်ပင်လယ်တို့သည် ဗျာဒိတ် ၄:၁-၆ တွင်လည်း ထွက်ပေါ်လာသည်။ ထိုမြင်ကွင်းသည် ကောင်းကင်ဘုံတွင်သာ ဖြစ်သည်မှာ သံသယမရှိပါ။ ဗျာဒိတ် ၂၁:၂၂ အရ အသစ်သောကမ္ဘာမြေ၌ ဗိမာန်တော်မရှိတော့သဖြင့် ဗျာဒိတ် ၄ နှင့် ၇ တွင် ဖော်ပြသော ဘုရားသခင်၏ ပလ္လင်တော်သည် ကောင်းကင်ဘုံတွင်သာ ဖြစ်သည်။

The question of where the righteous will spend the millennium can be addressed by other passages in Revelation. While these do not refer to the 1,000 years, they do indicate where the saints will be immediately after the Second Coming. In the first half of Revelation 7, the saints are sealed; in the second half they are located before the throne of God, where they serve Him day and night within His temple (verse 15). There God Himself comforts them and provides for them so that they never have to suffer privation and persecution as they did on earth (verses 16, 17). The same throne of God—with its living beings, elders, and sea of glass—appears in Revelation 4:1–6. There is no doubt that this scene takes place in heaven. According to Revelation 21:22, there is no temple in the new earth; thus the place of God’s throne in Revelation 4 and 7 is in heaven.

 

ဗျာဒိတ် ၁၄:၁-၅ တွင် သိုးသငယ်တော်နှင့်အတူ ဇိအုန်တောက်ပေါ်၌ ရပ်နေသော လူပေါင်း တစ်သိန်းလေးသောင်း လေးထောင်ကို ဖော်ပြထားသည်။ ကမ္ဘာမြေမှ “ရွေးနုတ်ခြင်းခံရသူ” များဖြစ်သောကြောင့် ပလ္လင်တော်၊ အသက်ရှင်သော သတ္တဝါများနှင့် လူကြီးများ ရှေ့တွင် သီချင်းသစ်ကို ဆိုကြသည် (အခန်းငယ် ၃)။ သူတို့သည် ဗျာဒိတ် ၇ တွင် တံဆိပ်ခတ်ခြင်းခံရသူများ၊ ဗျာဒိတ် ၁၃ နှင့် ၁၄ ရှိ သားရဲကို အောင်မြင်သူများပင် ဖြစ်သည်။ အခန်းငယ် ၆-၁၃ တွင် ဖြစ်ပျက်မှုများသည် အဖြူရောင်တိမ်ပေါ်တွင် ထိုင်တော်မူသော လူသားရဲ့သားတော် ထင်ရှားမလာမီ ဖြစ်သဖြင့် ထိုနေရာကို ကမ္ဘာမြေပေါ်ဟု ထင်မှတ်နိုင်သည်။ သို့သော် “ဇိအုန်တောင်” ကို ဗျာဒိတ်ကျမ်းတွင် ဤနေရာတစ်ခုတည်းသာ ပါဝင်ပြီး ဟေဗြဲ ၁၂:၂၂ ရှိ “ဇိအုန်တောင်… အသက်ရှင်သော ဘုရားသခင်၏ မြို့၊ ကောင်းကင်ယေရုရှလင်” နှင့် တူညီသည်ဟု ယူဆနိုင်သည်။ ဤကျမ်းချက်များ၏ မြင်ကွင်းသည် နောက်ဆုံးရလဒ်ကို အရင်ပြထားခြင်းဖြစ်သည်။ ယေရုရှလင်မြို့သည် ဗျာဒိတ်ကျမ်းတွင် အရေးပါသော အခန်းကဏ္ဍ မရှိပါ။ ထိုမြို့သည် ကျမ်းစာရေးချိန်မတိုင်မီ ဖျက်ဆီးခံရပြီးဖြစ်သည်။ ထို့ပြင် ယောဟန်သည် သူတို့၏ သီချင်းကို “ရေသံများသော အသံကဲ့သို့” ကောင်းကင်ဘုံမှ ကြားရသည် (အခန်းငယ် ၂)။ ထို့ကြောင့် ဗျာဒိတ် ၁၄ တွင် ရည်ညွှန်းသော ဇိအုန်သည် ကောင်းကင်ဘုံဇိအုန်ပင် ဖြစ်သည်။

Revelation 14:1–5 locates the 144,000 on Mount Zion, with the Lamb. As individuals redeemed “from the earth” they sing a new song (verse 3) before the throne, the living beings, and the elders. They are the same ones who were sealed in Revelation 7, who have been victorious over the beast of Revelation 13 and 14. Because what follows in verses 6–13 occurs before the appearance of the Son of man seated on a white cloud, one might think that the place referred to is on earth. “Mount Zion” appears only here in Revelation, and may be considered parallel to the city of Hebrews 12:22: “Mount Zion … the city of the living God, the heavenly Jerusalem.” The scene of these verses is the result, shown first, before the events leading up to it. The earthly city of Jerusalem plays no significant role in Revelation. Certainly the city must have been destroyed before the book was written. In addition, John hears their song, as “the sound of many waters,” from heaven (verse 2). The Zion referred to in Revelation 14 must be the heavenly Zion.

 

ဗျာဒိတ် ၁၅:၂-၄ တွင် အောင်မြင်သူ သန့်ရှင်းသူများ လင်ပန်းများကိုင်ဆောင်၍ ဖန်ပင်လယ်ပေါ်တွင် ရပ်နေပြီး မောရှေနှင့် သိုးသငယ်တော်၏ သီချင်းကို ဆိုကြသည်။ ချက်ချင်း ဘုရားသခင်၏ ဗိမာန်တော် ဖွင့်လှစ်ခြင်းခံရသည် (အခန်းငယ် ၅-၇)။ ထို့ကြောင့် ဤမြင်ကွင်းသည် ကောင်းကင်ဘုံတွင် ဖြစ်သည်မှာ ထင်ရှားသည်။

In Revelation 15:2–4 the victorious saints stand on the sea of glass with harps in hand and sing the Song of Moses and the Lamb. Immediately the temple of God is opened (verses 5–7), showing that the scene takes place in heaven.

 

ဗျာဒိတ် ၄၊ ၇:၉-၁၇၊ ၁၄:၁-၅ နှင့် ၁၅:၂-၅ တို့သည် တူညီသော နေရာကို ရည်ညွှန်းကြသည်။ အားလုံးသည် ကောင်းကင်ဘုံ၌ ဘုရားသခင်၏ ပလ္လင်တော်ရှေ့က ရွေးနုတ်ခြင်းခံရသူများ၏ ဖော်ပြချက်များဖြစ်သည်။ ကျမ်းချက်တစ်ခုစီသည် စုစုပေါင်းပုံရိပ်ကို ဖြည့်စွမ်းပေးသည်။ ဗျာဒိတ် ၄ သည် ပလ္လင်တော်နှင့် ပတ်ဝန်းကျင်ကို အလေးပေးသည်။ ဗျာဒိတ် ၇ သည် ရွေးနုတ်ခြင်းခံရသူ လူအုပ်ကြီးကို ထိုပလ္လင်တော်ရှေ့တွင် ထားသည်။ ဗျာဒိတ် ၁၄ သည် အပြစ်ကင်းသော ရွေးနုတ်ခြင်းခံရသူများ၏ ပျော်ရွှင်မှုကို ဖော်ပြပြီး လင်ပန်းတီးကာ သီချင်းသစ်ဆိုကြသည်။ ဗျာဒိတ် ၁၅ တွင် ထိုသီချင်းသစ်၏ စာသားကို ဖော်ပြထားသည်။

The relations between Revelation 4; Revelation 7:9–17; 14:1–5; and 15:2–5 indicate that all refer to the same setting. The descriptions are of the redeemed before the throne of God in heaven. Each text contributes to the total picture. Revelation 4 emphasizes the throne and its surroundings. Revelation 7 places the throng of the redeemed before that throne. Revelation 14 describes the joy of the redeemed, the spotless ones, who play harps and sing a new song. In Revelation 15 we have the words of this new song.

 

ဗျာဒိတ် ၂၀:၄ တွင်လည်း အလားတူ နေရာကို တွေ့ရသည်။ သားရဲကို မကိုးကွယ်ဘဲ နဖူးနှင့် လက်ပေါ်၌ အမှတ်အသားမခံသော အောင်မြင်သူများသည် ခရစ်တော်နှင့်အတူ ကောင်းကင်ဘုံတွင် ရှိကြသည်။ ထိုနေရာ၌ သူတို့သည် ခရစ်တော်၏ အုပ်ချုပ်ခြင်းနှင့် တရားစီရင်ခြင်းကို ပါဝင်ကြသည်။

The same setting is seen in Revelation 20:4. Those who were victorious, those who had not worshiped the beast nor received its mark are with Christ in heaven. Here they share in His reign and in His judgment.

 

ခ. တရားစီရင်သူများ။ ဗျာဒိတ် ၂၀:၄ အရ ပလ္လင်တော်ပေါ်တွင် ထိုင်နေသူများ၊ ယေရှုအတွက် သက်သေခံချက်နှင့် ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်ကြောင့် လည်း လည်ပင်းဖြတ်ခံရသူများကို တရားစီရင်ခြင်း အခွင့်ပေးထားသည်။ သူတို့သည် အသက်ရှင်လာပြီး “ခရစ်တော်နှင့်အတူ နှစ်ပေါင်း တစ်ထောင် အုပ်ချုပ်ကြသည်”။ ချက်ချင်း “ပဌမအကြိမ် ထမြောက်ခြင်း” တွင် ပါဝင်သူများဖြစ်ကြောင်း ဖော်ပြပြီး ကောင်းချီးတော် ချီးမွမ်းထားသည်။ ပဌမအကြိမ် ထမြောက်ခြင်းသည် ခရစ်တော်နှင့်အတူ အသက်ရှင်၍ အုပ်ချုပ်ခြင်း၏ အခြေခံအကြောင်းဖြစ်ကြောင်း သုံးကြိမ် ရှင်းလင်းစွာ ဖော်ပြထားသည်။

b. The persons who judge. According to Revelation 20:4, judgment is committed to those who are seated on thrones, those who were “beheaded for their testimony to Jesus and for the word of God,” who have come to life to reign “with Christ a thousand years.” Immediately we are told that these are participants in the “first resurrection,” over whom a blessing is pronounced. Three times it is made clear that the first resurrection is a prerequisite to their living and reigning with Christ.

 

“လည်ပင်းဖြတ်ခံရသော သူများ၏ အသက်ဝိညာဉ်” ဟူသော စကားစုသည် အထူးအာရုံစိုက်သင့်သည်။ ဂရိစကားလုံး psychē (အသက်ဝိညာဉ်) သည် အဓိပ္ပာယ် ကျယ်ပြန့်သည်။ အဓိက အဓိပ္ပာယ် လေးမျိုးရှိသည်။ (၁) အသက်ရှင်သော သတ္တဝါ၊ (၂) လူတစ်ဦး သို့မဟုတ် ပုဂ္ဂိုလ်၊ (၃) လလူသား၏ ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ အသက်၊ (၄) လူတစ်ဦး၏ အတွင်းစိတ်ဘဝ။ ဤစကားလုံးသည် ဟေဗြဲ nep̱eš နှင့် အဓိပ္ပာယ်တူညီပြီး ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်တွင် ခန္ဓာမဲ့ဝိညာဉ်ဟု ဘယ်တော့မျှ အသုံးမပြုပါ။ psychē ကို ကျမ်းချစ်ကျမ်းသစ်တွင် အကြိမ်ပေါင်း ၁၀၃ ကြိမ် သုံးထားသည်။ KJV ဘာသာပြန်တွင် “အသက်ဝိညာဉ်” ဟု ၅၈ ကြိမ်၊ “အသက်” ဟု ၄၀ ကြိမ်၊ “စိတ်” ဟု ၃ ကြိမ် ဘာသာပြန်ထားသည်။ ခေတ်သစ်ဘာသာပြန်များတွင် “အသက်ဝိညာဉ်” ဟူ၍ အလွန်နည်းပါးစွာ သုံးတော့သည် (RSV ၄၀ ကြိမ်၊ NIV ၂၅ ကြိမ်၊ NEB ၁၉ ကြိမ်)။ အသစ်သော ဘာသာပြန်များသည် ကိုယ်အမျိုးအမည် နာမ်စားများ သို့မဟုတ် “အသက်” ဟူ၍သာ သုံးလေ့ရှိသည်။

The phrase “souls of those who had been beheaded” deserves special attention. The word psychē, “soul,” has a broad range of meanings. These fall into four basic categories: (1) a living organism, (2) a person or personality, (3) the physical life of a human being, (4) the inner life of a person. @The word is consistently used as a synonym for the Heb. nep̱eš, which has a similar range of meaning. Never is the word used in the Bible to refer to a disembodied soul. The word psychē occurs 103 times in the NT. In the KJV it is translated as “soul” 58 times, as “life” 40 times, as “mind” three times. In the RSV psychē is rendered “soul” only 40 times; in the NIV, only 25; and in the NEB, only 19 times. Newer translations often use personal pronouns or the word “life” rather than “soul.” (See Man I. E; Death I. A. 4.)

 

ဗျာဒိတ် ၂၀:၄ ရှိ psychē ကို “အသက်” သို့မဟုတ် “လူ” ဟု အဓိပ္ပာယ်ယူပါက ဗျာဒိတ်ကျမ်းရေးသူသည် ကောင်းကင်ဘုံ၌ သေလွန်ပြီး ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာချိန် ထမြောက်ခြင်းခံရပြီး ခရစ်တော်နှင့်အတူ နှစ်ပေါင်း တစ်ထောင် အသက်ရှင်၍ အုပ်ချုပ်နေသော လူပြည့်စုံသူများကို မြင်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ သူတို့သည် ခန္ဓာမဲ့ဝိညာဉ်များ မဟုတ်၊ ပြည့်စုံသော ထမြောက်ခြင်း အသက်တာကို ခံစားနေသူများ ဖြစ်သည်။

If psychē in Revelation 20:4 is taken to mean “life” or “person,” the revelator saw people in heaven who had been dead and who had participated in the resurrection at the Second Advent and were now living and reigning with Christ for 1,000 years. These are full persons, not disembodied spirits, enjoying full resurrection life.

 

RSV ဘာသာပြန်တွင် ဗျာဒိတ် ၂၀:၄ က ခရစ်တော်နှင့်အတူ အသက်ရှင်၍ အုပ်ချုပ်သူအားလုံးသည် အာဇာနည်များသာ ဖြစ်သည်ဟု ထင်ရသော်လည်း ဂရိစာသားအရ အုပ်စုနှစ်စု ရှိသည်။ ဒုတိယအုပ်စုမှာ သားရဲ သို့မဟုတ် သူ၏ပုံရိပ်ကို မကိုးကွယ်ဘဲ နဖူးနှင့် လက်ပေါ်တွင် အမှတ်အသား မခံသူများ ဖြစ်သည်။

While the RSV of Revelation 20:4 makes it appear that all those who were living and reigning with Christ were those who had been martyred and had come to life in the first resurrection, the Greek suggests two groups. The second is made up of those who had not worshiped the beast or its image and “had not received its mark on their foreheads or their hands.”

 

ဂ. တရားစီရင်ခြင်း။ တရားစီရင်ခြင်း အယူအဆကို ဂရုစိုက်ကြည့်ပါက အဓိပ္ပာယ်များစွာ ပါဝင်သည်။ အနည်းဆုံး တရားစီရင်ခြင်း ခြောက်မျိုး ရှိသည်။ လူဖြစ်လာခြင်းမှ ကမ္ဘာမြေ သမိုင်းပြီးဆုံးချိန်ထိ ဖြစ်သည်။ ပထမတရားစီရင်ခြင်းမှာ ခရစ်တော်၏ အသက်တာနှင့် အသေခံခြင်း ဖြစ်သည် (ယောဟန် ၁၂:၃၁-၃၂)။ ဒုတိယမှာ ခရစ်တော်ကို လက်ခံသည်ဖြစ်စေ ငြင်းပယ်သည်ဖြစ်စေ ကိုယ်ပိုင်ဆုံးဖြတ်ချက် ဖြစ်သည် (ယောဟန် ၃:၁၄-၁၈)။ တတိယမှာ ဒါနိယေလ ၇:၉-၁၃ တွင် ဖော်ပြထားသော ကောင်းကင်ဘုံ၌ ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာမှီ တရားစီရင်ခြင်း ဖြစ်သည်။ စတုတ္ထမှာ ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာချိန်၌ ဆိုးသွမ်းသူများ ကိုယ်တော်၏ ကြွလာခြင်း၏ ထွန်းလင်းတောက်ပမှုဖြင့် ဖျက်ဆီးခံရခြင်း ဖြစ်သည်။ ပဉ္စမမှာ ဗျာဒိတ် ၂၀:၄ တွင် ဖော်ပြထားသော တရားစီရင်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ဆဋ္ဌမ နှင့် နောက်ဆုံးမှာ နှစ်တစ်ထောင်ပြီးနောက် “ဖြူစင်သော ပလ္လင်တော်ကြီး” တရားစီရင်ခြင်း ဖြစ်သည် (အခန်းငယ် ၁၁-၁၄)။

c. The judgment. A careful look at the concept of judgment reveals a rich spectrum of events under this one heading. At least six judgments cover the period from the Incarnation to the close of the earth’s history. There is first the judgment of Christ’s life and death (John 12:31, 32). A second aspect of judgment is one’s personal decision for or against Christ (John 3:14–18). A third phase of judgment is the heavenly pre-Advent judgment depicted in Daniel 7:9–13. A fourth kind of judgment occurs at the Second Advent, when the wicked are destroyed by the brightness of His coming. The fifth aspect of judgment is the one depicted in Revelation 20:4, while the sixth and final is the “great white throne” judgment after the millennium (verses 11–14). (For the three major phases of the final judgment, see Judgment III. B.)

 

ဤဆောင်းပါးတွင် ကျွန်ုပ်တို့ အထူးစိတ်ဝင်စားသော အဆင့်မှာ နှစ်တစ်ထောင်အတွင်း ကောင်းကင်ဘုံ၌ ဖြစ်ပျက်သော နောက်ဆုံးတရားစီရင်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ခရစ်တော် ကြွလာချိန်၌ လူတိုင်း၏ ကံကြမ္မာ အဆုံးအဖြတ်ပေးပြီးဖြစ်သည်။ ခရစ်စ်တော်ထဲက သေလွန်သူများ ပဌမအကြိမ် ထမြောက်ခြင်းဖြင့် အသက်ရှင်လာကသည် (ဗျာဒိတ် ၂၀:၅-၆)။ သူတို့နှင့် အသက်ရှင်နေသော သန့်ရှင်းသူများသည် “တိမ်တိုက်များပေါ်သို့ ဆွဲငင်ယူခြင်းခံရ၍” သခင်ဘုရားနှင့်အတူ အသက်ရှင်၍ အုပ်ချုပ်ကြသည် (၁ သက်သာလောနိတ် ၄:၁၆-၁၇၊ ဗျာဒိတ် ၂၀:၄)။ “သခင်ယေရှု၏ ဧဝံဂေလိတရားကို နာခံခြင်းမပြုသော” သူများကို ဖျက်ဆီးပြီးဖြစ်သည် (၂ သက်သာလောနိတ် ၁:၇-၈၊ လုကာ ၁၇:၂၆-၃၀)။ ထို့နောက် ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာချိန်၌ ဆုလာဘ်များ ပေးပြီးဖြစ်လျှင် ဤတရားစီရင်ခြင်း၏ ရည်ရွယ်ချက် အဘယ်နည်း။

In this article we are specifically concerned with the phase of final judgment that takes place in heaven during the millennium. The fate of all has already been sealed at Christ’s return. The dead in Christ have come to life in the first resurrection (Rev. 20:5, 6); they and the living saints have been “caught up together … in the clouds” and are living and reigning with the Lord (1 Thess 4:16, 17; Rev. 20:4). Those who “do not obey the gospel “of our Lord Jesus” have been destroyed (2 Thess. 1:7, 8; Luke 17:26–30). What, then, is the purpose of this judgment if rewards have already been given at the Second Coming?

 

ဗျာဒိတ် ၂၀:၄ တွင် သန့်ရှင်းသူများအား ပေးထားသော တရားစီရင်ခြင်းသည် ပလုတ်ဟောထားသော ၁ ကောရိန္သု ၆:၂-၃ နှင့် ကိုက်ညီသည်။ “သန့်ရှင်းသူများသည် ဤလောကကို တရားစီရင်မည်ကို သင်တို့ မသိကြသလော… ငါတို့သည် ကောင်းကင်တမန်များကိုပင် တရားစီရင်ရမည်ကို သင်တို့ မသိကြသလော” ဟူ၍ ဖြစ်သည်။ နှစ်တစ်ထောင်အတွင်း သန့်ရှင်းသူများသည် ဤကမ္ဘာမြေ၏ ဆုံးရှုံးသူများနှင့် ကောင်းကင်တမန် ကျဆုံးသူများ၏ အမှုများကို ပြန်လည်စီစစ်သော ဆွေးနွေးတရားစီရင်ခြင်း တွင် ပါဝင်ကြသည်။ ဤတရားစီရင်ခြင်းသည် အပြစ်၏ ပြဿနာ၏ စကြဝဠာသဘောသဘာဝကြောင့် လိုအပ်သည်။ အပြစ်ပုန်ကန်မှု၏ လမ်းကြောင်းသည် အခြားကမ္ဘာများ၏ စိုးရိမ်မှုနှင့် စိတ်ဝင်စားမှု ဖြစ်ခဲ့သည် (ယောဘ ၁၊ ၂၊ ဧဖက် ၃:၁၀)။ အပြစ်၏ ကာလတစ်ခုလုံးကို ဘုရားသခင်၏ စကြဝဠာတစ်ခုလုံး စိတ်နှလုံးနှင့် စိတ်ချလက်ချ ဖြစ်စေရန် ကိုင်တွယ်ရမည်။ အထူးသဖြင့် ကမ္ဘာမြေမှ ရွေးနုတ်ခြင်းခံရသူများအတွက် “ပလ္လင်တော်ပေါ်တွင် ထိုင်တော်မူသောသူ၏ မျက်နှာတော်မှ လွတ်မြောက်ပါရန်” ကျောက်ဆောင်များ သူတို့ပေါ်သို့ ပြိုကျပါစေဟု အော်ဟစ်ခဲ့သူများနှင့် ပတ်သက်၍ ဘုရားသခင်၏ ဆက်ဆံပုံကို နားလည်ရန် အရေးကြီးသည် (ဗျာဒိတ် ၆:၁၆)။ ဆုံးရှုံးသူများနှင့် ပတ်သက်၍ ဘုရားသခင် တရားမျှတကြောင်း သူတို့ အပြည့်အဝ စိတ်ချရမည်။

The judgment given to the saints in Revelation 20:4 corresponds to the judgment Paul announced in 1 Corinthians 6:2, 3: “Do you not know that the saints will judge the world? … Do you not know that we are to judge angels?” During the millennium the saints participate in a deliberative judgment that reviews the cases of the lost of this earth and the fallen angels. This judgment is evidently necessary in view of the cosmic nature of the sin problem. The course of the rebellion of sin has been the object of concern and interest on the part of other worlds (Job 1; 2; Eph. 3:10). The whole interlude of sin must be handled in such a way that hearts and minds throughout God’s universe are satisfied with its treatment and conclusion, with particular reference to God’s character. It is especially important for the redeemed from earth to understand God’s dealings with those who called for the rocks to fall on them and deliver them from the “face of him who is seated on the throne” (Rev. 6:16). They must be totally satisfied that God was just in His decision regarding the lost.

 

ဃ. ကမ္ဘာမြေပေါ်က အခြေအနေ။ ကောင်းကင်ဘုံ၌ သန့်ရှင်းသူများ ခရစ်တော်နှင့်အတူ အုပ်ချုပ်၍ တရားစီရင်နေစဉ် ကမ္ဘာမြေသည် လူဆိတ်ညံသည်။ ဆိုးသွမ်းသူများ သေလွန်ပြီး စာတန်သည် ဤကမ္ဘာမြေသို့ ချည်နှောင်ခံထားရသည်။ သွေးဆောင်စရာ လူမရှိသဖြင့် စာတန်သည် အလုပ်မဖြစ် အားမရှိတော့ချေ။ သူ၏ ကောင်းကင်တမန်များသည် လူဆိတ်ညံ အလဟဿ ကမ္ဘာပေါ်တွင် ဆင်ခြင်တွေးတော ပုန်ကန်နေကြသည်။

d. Conditions on earth. While in heaven the saints reign and judge with Christ, the earth is desolate. The wicked are dead; Satan is bound to this earth (see I. C. 1. b, c). With no one to tempt or mislead, Satan is inoperative and powerless. His angels are in a contemplative and rebellious mood on a desolate and barren world.

 

ကမ္ဘာမြေသည် အစအဦးကဲ့သို့ ပျက်စီးဆုံးရှုံး၍ အထီးကျန်နေသည်။ ဗျာဒိတ် ၁၆:၁၈-၂၀ ရှိ ကြီးမားသော ငလျင်ကြောင့် မြို့များအားလုံး ပြိုလဲသွားသည်။ ဟေရှာယ၏ နှုတ်ကပတ်တော်များ ပြည့်စုံလိမ့်မည်။ “ကမ္ဘာမြေသည် အလွန်ကျိုးပဲ့၍ ကွဲအက်လျက် ပြင်းစွာလှုပ်ခါ၏။ ကမ္ဘာမြေသည် မူးယစ်သောသူကဲ့သို့ ယမ်းယမ်းလျက် တဲကဲ့သို့ ယိမ်းထိုးလျက်ရှိ၏။ အပြစ်ဒုစရိုက်သည် လေးလံစွာ ဖိစီးလျက် ပြိုလဲ၍ ထပ်မထမြောက်နိုင်တော့ချေ”။ ထိုအချိန်၌ ဘုရားသခင်သည် “အမြင့်ဆုံးသော သူများ၏ တပ်သားများကို” (KJV) နှင့် ကမ္ဘာ့မင်းများကို အပြစ်တင်၍ ထောင်ထဲတွင် ချုပ်နှောင်ထားမည် (ဟေရှာယ ၂၄:၁၉-၂၂)။

The earth is devastated and in chaos, as it was at the beginning. The great earthquake of Revelation 16:18–20 has leveled all the cities. The words of Isaiah find their fulfillment: “The earth is utterly broken, the earth is rent asunder, the earth is violently shaken. The earth staggers like a drunken man, it sways like a hut; its transgression lies heavy upon it, and it falls, and will not rise again.” At that time, God will punish “the host of the high ones” (KJV) and the kings of the earth, who are “gathered together as prisoners in a pit,” and shall be “shut up in a prison” (Isa. 24:19–22).

 

၃. နှစ်တစ်ထောင် ပြီးဆုံးချိန်က ဖြစ်ပျက်မှုများ

နှစ်တစ်ထောင် ပြီးဆုံးချိန်က ဖြစ်ပျက်မှုများကို ဗျာဒိတ် ၂၀:၅၊ ၇-၁၀ နှင့် အခန်းကြီး ၂၁ တွင် ဖော်ပြထားသည်။ အခန်းကြီး ၂၀ နှင့် ၂၁ တွင် အချိန်ကာလအတိအကျ မထားနိုင်ပါ။

3. Events at the End of the Millennium

The events that will take place at the end of the millennium are noted in Revelation 20:5, 7–10 and chapter 21. It is difficult to put them in exact chronological order since there is recapitulation in both chapters 20 and 21.

 

က. သန့်ရှင်သော မြို့တော် ဆင်းသက်လာခြင်း။ ထမြောက်ခြင်းဖြစ်ရန် အသက်ပေးတော်မူသူ ရှိနေရမည်။ ထို့ကြောင့် နှစ်တစ်ထောင်ပြီးနောက် ပထမဆုံးဖြစ်ပျက်မှုမှာ ခရစ်တော် ဤကမ္ဘာမြေသို့ ကြွလာခြင်း ဖြစ်သည်။ သန့်ရှင်သော မြို့တော်နှင့်အတူ သန့်ရှင်းသူများ ပါလာသဖြင့် အားလုံး ကောင်းကင်ဘုံမှ ကမ္ဘာမြေသို့ အတူလာကြသည်ဟု ယူဆနိုင်သည် (ဗျာဒိတ် ၂၁:၂)။ ထိုအချိန်၌ “သခင်ဘုရားသည် ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်းလုံး၌ မင်းအဖြစ် ဖြစ်တော်မူလိမ့်မည်” (ဇာခရိ ၁၄:၉၊ ဗျာဒိတ် ၂၁:၂-၃ နှင့် နှိုင်းယှဉ်ကြည့်ပါ)။

a. The Holy City descends. For a resurrection to occur, the Life-giver must be present. Thus one may assume that the first event after the millennium is the return of Christ to this earth. Given that He appears with the saints in the Holy City, one may also safely say that all come together from heaven to earth (Rev. 21:2). At this point, “the Lord will become king over all the earth” (Zech. 14:9; cf. Rev. 21:2, 3).

 

ခ. ဒုတိယအကြိမ် ထမြောက်ခြင်း။ ဗျာဒိတ် ၂၀:၅ တွင် “ကျန်ကြွင်းသော သေလွန်သူများသည် နှစ်တစ်ထောင် ပြည့်မှ အသက်ရှင်လာကြသည်” ဟု အတည်ပြုထားသည်။ ထို့ကြောင့် ဆိုးသွမ်းသူများ အသက်ရှင်လာကြပြန်သည်။ ဤသည်မှာ ယောဟန် ၅:၂၉ ရှိ တရားစီရင်ခြင်းအတွက် ထမြောက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ဗျာဒိတ် ၂၀:၁၃ တွင်လည်း ဖော်ပြထားသည်။ ဤထမြောက်ခြင်းသည် စာတန်အား လှည့်စားရန် အခွင့်အရေးသစ် ပေးသည် (အခန်းငယ် ၈)။

b. The second resurrection. Revelation 20:5 affirms that “the rest of the dead did not come to life until the thousand years were ended.” The wicked thus return to life; this is the resurrection of judgment of John 5:29. It is also the same resurrection described in Revelation 20:13. This resurrection gives Satan a new opportunity to deceive (verse 8).

 

ဂ. စာတန် ထောင်မှ လွတ်မြောက်ခြင်း။ ဒုတိယအကြိမ် ထမြောက်ခြင်း၌ စာတန်သည် “ထောင်မှ လွတ်မြောက်” လိမ့်မည် (အခန်းငယ် ၇) “အနည်းငယ်သောအချိန်အတွက်” (အခန်းငယ် ၃)။ ဘုရားသခင်သည် တကယ့်သံကြိုးကို ဖြည်တော် မမူသလို တကယ့်ထောင်တံခါးကို ဖွင့်တော်မမူပါ။ ဆိုးသွမ်းသူများ ထမြောက်လာသောကြောင့် စာတန်သည် လုပ်ဆောင်ရန် လူများ ရရှိပြန်သည်။

c. Satan loosed from his prison. At the second resurrection, Satan is “loosed from his prison” (verse 7) “for a little while” (verse 3). God does not unfasten a literal chain or open the door of a literal prison; rather, the resurrection of the wicked makes it again possible for Satan to have subjects with whom he can work.

 

အမြဲလိမ်ညာတတ်သော စာတန်သည် သူကျွမ်းကျင်ရာကို ဆက်လက်လုပ်ဆောင်သည်။ သူသည် “ကမ္ဘာမြေ၏ လေးထောင့်လေးချိုးရှိ လူမျိုးများကို လှည့်စားရန်” ထွက်သွားသည် (အခန်းငယ် ၈ KJV)။ သူ၏ လှည့်စားမှု၏ ကမ္ဘာလုံးဆိုင်ရာ အတိုင်းအတာကို သတိပြုပါ။ ဂေါဂနှင့် မာဂေါဂ်တို့သည် ဘုရားသခင်ကို ပုန်ကန်သော လူမျိုးများ၏ သင်္ကေတ ဖြစ်သည် (ယေဇကျေလ ၃၈:၂ ကိုကြည့်ပါ)။ ခေတ်အဆက်ဆက်က ဆိုးသွမ်းသူ အရေအတွက်ကို “ပင်လယ်သဲသောင်ပုံကဲ့သို့” ဟု နှိုင်းယှဉ်ထားသည် (ဗျာဒိတ် ၂၀:၈)။ စာတန်သည် ကောင်းကင်ဘုံမှ ဆင်းသက်လာသော ဘုရားသခင်၏ မြို့တော်ကို တိုက်ခိုက်ရန် ကမ္ဘာ့ဆိုးသွမ်းလူမျိုးများကို လှုံ့ဆော်သည် (ဗျာဒိတ် ၂၁:၂)။ ထိုမြို့ကို “သန့်ရှင်းသူများ၏ စခန်းနှင့် ချစ်မြတ်နိုးရာ မြို့တော်” ဟု ခေါ်သည် (ဗျာဒိတ် ၂၀:၉)။ ဆိုးသွမ်းတပ်များသည် မြို့ကို ဝိုင်းထားသည် (အခန်းငယ် ၉)။ သူတို့သည် ဘုရားသခင်ကို ဆန့်ကျင်နေဆဲဖြစ်ခြင်းက ဘုရားသခင်၏ ဆုံးဖြတ်ချက် မှန်ကန်ကြောင်း သက်သေပြသည်။

Ever the master deceiver, Satan now goes about doing what he knows best. He sets out to “deceive the nations which are in the four quarters of the earth” (verse 8 [KJV]). The global extent of his deception should be noted. Gog and Magog are symbols of universal rebellion against the God of heaven (see Eze. 38:2). The number of the wicked of all the ages involved is likened to “the sand of the sea” (Rev. 20:8). Satan now inspires the wicked nations of the world to overthrow the City of God, which has descended from heaven (Rev. 21:2). The city is called “the camp of the saints and the beloved city” (Rev. 20:9). The hosts of evil march up to the city and surround it (verse 9). The fact that they are still hostile to God indicates how right was the divine decision to deprive them of the reward of the saints.

 

ဃ. ဖြူစင်သော ပလ္လင်တော်ကြီး၏ တရားစီရင်ခြင်း။ ဗျာဒိတ် ၂၀:၁၁-၁၂ တွင် နောက်ဆုံး တရားစီရင်ခြင်း ပုံရိပ်ကို ဖော်ပြထားသည်။ တရားစီရင်တော်မူသောသူမှာ ခရစ်တော်ပင် ဖြစ်သည်။ ဆိုးသွမ်းသူများ ကြောက်ရွံ့ထိတ်လန့်၍ သဘာဝတရားလည်း လှုပ်ရှားသည်။ ဗျာဒိတ်ကျမ်းရေးသူက “ငါမြင်သည်ကား သေလွန်သူ ကြီးသူငယ်မရွေး ပလ္လင်တော်ရှေ့၌ ရပ်နေကြ၏။ စာအုပ်များဖွင့်လှစ်လိုက်၏။ အသက်စာအုပ်ဟူသော နောက်စာအုပ်တစ်အုပ်ကိုလည်း ဖွင့်လှစ်လိုက်၏။ သေလွန်သူများကို စာအုပ်များထဲတွင် ရေးထားသော အတိုင်း၊ သူတို့ပြုခဲ့သမျှအတိုင်း တရားစီရင်ခြင်းခံကြ၏” ဟု ဆိုသည် (အခန်းငယ် ၁၂)။ သေလွန်သူများကို စာအုပ်များထဲတွင် မှတ်တမ်းတင်ထားသော အမှုများအတိုင်း တရားစီရင်ခြင်းခံကြရသည်။ ရွေးနုတ်ခြင်းခံရသူများ၏ နာမည်များ ရေးထားသော အသက်စာအုပ်ကိုလည်း ဖော်ပြထားသည် (ဗျာဒိတ် ၃:၅၊ ၁၃:၈၊ ၁၇:၈၊ ၂၀:၁၅)။ ဤတရားစီရင်ခြင်း၌ ကျေးဇူးတော်နှင့် ပတ်သက်၍ တစ်စုံတစ်ရာ မပြောထားပါ။ ကိုယ်စားလှယ်တစ်ဦးတစ်ယောက်ကိုမျှ မဖော်ပြပါ။ ခရစ်တော်ကို ကိုယ်စားလှယ်အဖြစ် မရွေးချယ်ခဲ့သူများသည် အမှုအားဖြင့် တရားစီရင်ခြင်းကို မလွတ်မြောက်နိုင်သော သဘောကို ရင်ဆိုင်ရသည်။

d. The judgment of the “great white throne.” Revelation 20:11, 12 presents a picture of the great final assize. The one who judges is Christ; before Him, the wicked tremble and nature is convulsed. The revelator notes: “And I saw the dead, great and small, standing before the throne, and books were opened. Also another book was opened, which is the book of life. And the dead were judged by what was written in the books, by what they had done” (verse 12). Those who had been dead were judged by their actions recorded in “books.” The description also notes the book of life, in which the names of the redeemed are inscribed, mentioned also in Revelation 3:5; 13:8; 17:8; 20:15. In this judgment there is no reference to grace, no mention of an advocate. Those who failed to make Christ their advocate face the stark reality of a judgment according to works, from which there is no escape.

 

င. ဆိုးသွမ်းသူများ ဖျက်ဆီးခြင်း။ နှစ်တစ်ထောင်ပြီးနောက် ဖြူစင်သော ပလ္လင်တော်ကြီးရှေ့ နောက်ဆုံးတရားစီရင်ခြင်းပြီးနောက် ဆိုးသွမ်းသူများ ဖျက်ဆီးခံရသည်။ ဤဖျက်ဆီးခြင်းကို ဗျာဒိတ် ၂၀:၉ တွင် “ကောင်းကင်မှ မီးလာသက်၍ သူတို့ကို လောင်ကျွမ်းစေ၏” ဟု မိတ်ဆက်ထားသည်။ ထိုအကြောင်းကို အခန်းငယ် ၁၄-၁၅ တွင် ထပ်ကြားထားသည်။ “သေခြင်းနှင့် မရဏနိုင်ငံကို မီးအိုင်ထဲသို့ ပစ်ချ၏။ ဤမီးအိုင်သည် ဒုတိယသေခြင်း ဖြစ်၏။ အသက်စာအုပ်၌ အမည်မတွေ့သောသူမှန်သမျှ မီးအိုင်ထဲသို့ ပစ်ချခြင်းကို ခံရ၏” ဟူၤသည်။ ဗျာဒိတ်ကျမ်းတစ်အုပ်လုံးတွင် “ဒုတိယသေခြင်း” သည် ဆိုးသွမ်းသူများ၏ ကြောက်မက်ဖွယ် မလွတ်မြောက်နိုင်သော အဆုံးသတ်ဖြစ်သည် (ဗျာဒိတ် ၂:၁၁၊ ၂၀:၆၊ ၂၁:၈)။

e. The destruction of the wicked. After the final judgment before the “great white throne,” at the end of the 1,000 years, the destruction of the wicked takes place. This destruction is introduced in Revelation 20:9: “Fire came down from heaven and consumed them.” The thought is repeated in verses 14 and 15: “Then Death and Hades were thrown into the lake of fire. This is the second death, the lake of fire; and if any one’s name was not found written in the book of life, he was thrown into the lake of fire.” Throughout Revelation, the “second death” is seen as the terrible and inescapable end of the wicked (Rev. 2:11; 20:6; 21:8).

 

ဗျာဒိတ် ၂၀:၁၄ တွင် ဒုတိယသေခြင်းကို “မီးအိုင်” ဟု ဆိုသည်။ ဗျာဒိတ် ၁၉:၂၀ နှင့် ၂၀:၁၀ တွင် မီးနှင့် ကန္တာရဖြင့် လောင်ကျွမ်းသည်ဟု ဆိုသည်။ တတိယကောင်းကင်တမန်၏ သတင်းစကားအရ သားရဲ၏ အမှတ်အသားကို ခံယူသူများကို “သန့်ရှင်းသော ကောင်းကင်တမန်များနှင့် သိုးသငယ်တော် ရှေ့တော်၌ မီးနှင့် ကန္တာရဖြင့် ညှဉ်းဆဲခြင်းကို ခံရကြရ၏” (ဗျာဒိတ် ၁၄:၁၀)။

In Revelation 20:14, the second death is equated with the “lake of fire.” In Revelation 19:20 and 20:10, the lake burns with sulfur. According to the third angel’s message, those who receive the mark of the beast are “tormented with fire and sulphur in the presence of the holy angels and in the presence of the Lamb” (Rev. 14:10).

 

သမ္မာကျမ်းစာအရ ဘုရားသခင်၏ တရားစီရင်ခြင်း၏ မီးတောက်များကို ဥပစာနှင့် ပရောဖက်ပြုချက်များဖြင့် ယေရှုရှင်မိန့်ဆိုခဲ့သည်။ မဿဲ ၁၃:၄၀-၄၂ တွင် ဤသို့ဖတ်ရသည်– “ပေါင်းပင်များကို စုဆောင်းပြီး မီးရှို့သည်နှင့်အညီ၊ ဤခေတ်ကာလ၏အဆုံးတွင်လည်း ထိုနည်းတူဖြစ်လိမ့်မည်။ လူသားရဲ့သားတော်သည် ကောင်းကင်တမန်များကို စေလွှတ်တော်မူမည်။ သူတို့သည် သူ့နိုင်ငံတော်မှ အပြစ်ဖြစ်စေသောအရာအားလုံးနှင့် ဒုစရိုက်ကျူးလွန်သူအားလုံးကို စုဆောင်းပြီး မီးဖိုထဲသို့ ပစ်ချကြလိမ့်မည်။ ထိုနေရာ၌ လူများသည် ငိုကြွေးပြီး သွားတက်ကြိတ်ကြလိမ့်မည်။” နောက်ဆုံးတရားစီရင်ခြင်း၏ တရားဟောချက်တွင် ခရစ်တော်က ကရုဏါအမှုများမပြုခဲ့သူများသည် “ထာဝရအပြစ်ဒဏ်သို့ ချီသွားကြလိမ့်မည်၊ ဖြောင့်မတ်သူများမူကား ထာဝရအသက်ထဲသို့” ဝင်ရကြလိမ့်မည်ဟု အတည်ပြုမိန့်ဆိုခဲ့သည် (မဿဲ ၂၅:၄၆)။ မဿဲ ၃:၁၂ တွင် “မငြိမ်းနိုင်သောမီး” ကို ပုံဖော်ထားသည်။

In parable and prophecy Jesus described the fires of God’s retribution. In Matthew 13:40–42 we read: “Just as the weeds are gathered and burned with fire, so will it be at the close of the age. The Son of man will send his angels, and they will gather out of his kingdom all causes of sin and all evildoers, and throw them into the furnace of fire; there men will weep and gnash their teeth.” In the sermon on the final judgment, Christ affirmed that those who had not done works of mercy would “go away into eternal punishment, but the righteous into eternal life” (Matt. 25:46). Matthew 3:12 pictures an “unquenchable fire.”

 

ဗျာဒိတ် ၂၀ တွင် ကွဲလွဲချက်တစ်ခုရှိပုံရသည်။ အခန်း ၉ တွင် ဆိုးသူများကို “စားသုံးခြင်းခံရ” သည် (ဂရိစကား katesthiō၊ အဓိပ္ပာယ်မှာ “လုံးဝစားသုံးပျက်စီးခြင်း”) ဟူ၍ ဖော်ပြထားပြီး လုံးဝပျက်စီးခြင်းကို ညွှန်ပြသည်။ အခန်း ၁၄၊ ၁၅ တွင်မူ သူတို့ကို မီးအိုင်ထဲသို့ ပစ်ချသည်ဟု ဆိုထားပြီး၊ အခြားနေရာများတွင် ထိုမီးအိုင်ကို “ထာဝရ” သို့မဟုတ် “မငြိမ်းနိုင်သော” ဟု ဖော်ပြထားသည် (ဗျာဒိတ် ၁၄:၁၁)။ ခရစ်တော်၏ မဿဲ ၁၀:၂၈ တွင်မိန့်ဆိုချက်အရ ခန္ဓာကိုယ်နှင့် ဝိညာဉ်နှစ်ခုလုံးကို ဖျက်ဆီးနိုင်သော ငရဲသည် လုံးဝဖျက်ဆီးခြင်းကို ညွှန်ပြသည်။ လူသားများသည် မသေမတရားမရှိသဖြင့်၊ နောက်ဆုံးမီးဖြင့် စားသုံးပျက်စီးခြင်းခံကြရမည်။ (ကြည့်ပါ Man II. C. 2, 3; Death I. G. 1; Judgment II. E.)

In Revelation 20 there appears to be a discrepancy. In verse 9 the wicked are “consumed” (Gr. katesthiō, “eaten up”), pointing to total annihilation; in verses 14, 15 they are thrown into a lake of fire, which elsewhere is described as “eternal” or “unquenchable,” suggesting eternal torment (Rev. 14:11). Christ’s statement in Matthew 10:28, regarding hell that destroys both body and soul, points to total destruction. Since human beings are not immortal, they are consumed by the last fire. (See Man II. C. 2, 3; Death I. G. 1; Judgment II. E.)

 

ဗျာဒိတ် ၂၀:၁၀ အရ နဂါးမကြီးကို သားရဲနှင့် လူမှားညွှန်ပြသူနှင့်အတူ ကန္တာနှင့်ကျီးမီးအိုင်ထဲသို့ ပစ်ချခံရသည်။ ဤသည်မှာ ဗျာဒိတ် ၁၉:၂၀ တွင် သားရဲနှင့် လူမှားညွှန်ပြသူကို “အသက်ရှင်လျက် ကန္တာနှင့်ကျီးမီးအိုင်ထဲသို့ ပစ်ချခြင်း” ဟူ၍ ထပ်မံဖော်ပြထားသည်ကို ထပ်ဆင့်ဖော်ပြခြင်းဖြစ်သည်။ ဤနှစ်ပါးသည် နောက်ဆုံးကာလ၌ ခရစ်တော်ဆန့်ကျင်အင်အားများ၏ သင်္ကေတများဖြစ်ပြီး ပျက်စီးခြင်းခံကြရသည်။ ဘုရားသခင်၏လူများကို ညှဉ်းဆဲရန် သွေးဆောင်ခဲ့သော နဂါးမကြီးလည်း သူတို့နှင့်အတူ ပျက်စီးခြင်းခံရသည်။ ထို့အပြင် သေခြင်းနှင့် မရဏနိုင်ငံကိုလလည်း (ဗျာဒိတ် ၂၀:၁၄) အထူးဖော်ပြပြီး မီးအိုင်ထဲသို့ ပစ်ချခံရပြီး လုံးဝပျက်စီးခြင်းခံရသည်။

According to Revelation 20:10, the devil is thrown into the lake of fire together with the beast and the false prophet. This reiterates the idea of Revelation 19:20, where the beast and the false prophet are “thrown alive into the lake of fire that burns with sulphur.” These two, symbols of anti-Christian forces in the end-times, are destroyed. With them, the devil, who incited them to persecute God’s people, is also destroyed. In addition, death and Hades, the place of the dead, are specifically mentioned (Rev. 20:14) as being cast into the lake of fire, there to be totally destroyed.

 

ဤသည်မှာ ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် ကြိုတင်ဟောကြားပြီးသား နောက်ဆုံးပျက်စီးခြင်းဖြစ်သည်။ မာလခိ ၄:၁ တွင် “ကြည့်ရှုလော့၊ မီးဖိုလောင်သကဲ့သို့ လောင်ကျွမ်းသောနေ့ရက်သည် လာလိမ့်မည်။ မောက်မာသူအားလုံးနှင့် ဒုစရိုက်ပြုသူအားလုံးသည် ကောက်ရိုးမျှသာဖြစ်ကြလိမ့်မည်။ ထာဝရဘုရားမိန့်တော်မူသည်ကား၊ ထိုလာမည့်နေ့သည် သူတို့ကို လောင်ကျွမ်းစေပြီး အမြစ်လည်းမကျန်၊ အကိုင်းအခက်လည်းမကျန် ချန်ထားမည်မဟုတ်” ဟု ဆိုသည်။ ဤတွင် အလေးပေးချက်မှာ လုံးဝပျက်စီးခြင်းပင်ဖြစ်သည်။ အမြစ်—စာတန်—နှင့် အကိုင်းအခက်—သူ၏နောက်လိုက်များ—သည် မရှိတော့ချေ။

This is the final destruction predicted already in the OT. Malachi 4:1 states, “For behold, the day comes, burning like an oven, when all the arrogant and all evildoers will be stubble; the day that comes shall burn them up, says the Lord of hosts, so that it will leave them neither root nor branch.” Here the emphasis is on annihilation. The root—Satan—and the branches—his followers—will be no more.

 

များစွာသောသူများအတွက် ဤအပြစ်ဒဏ်၏ ကြာရှည်ချိန်သည် ပြဿနာတစ်ခုဖြစ်သည်။ ဗျာဒိတ် ၁၄:၁၁ တွင် “အစဉ်အမြဲ အစဉ်အဆက်” ဟု ဘာသာပြန်ထားသော ဂရိစကားစု eis aiōnas aiōnōn ဖြစ်သည်။ aiōn (ခေတ်ကာလ) ဆိုသည်မှာ တိုတိုတို၊ ရှည်ရှည်ရှည်၊ သို့မဟုတ် ဘယ်တော့မှမပြီးဆုံးနိုင်သော ဆက်လက်ဖြစ်ပွားနေသော ကာလကို ဆိုလိုသည်။ ထိုစကားလုံး၏ အဓိပ္ပာယ်သည် အဓိကအားဖြင့် ၎င်းနှင့်တွဲဖက်ထားသော နာမ်မှ ဆင်းသက်လာသည်။ ထို့ကြောင့် နာမဝိသေသန aiōnios ဆိုသည်မှာ ဖော်ပြထားသော နာမ်တည်မြဲသရွေ့ တည်မြဲသည်ဟု အဓိပ္ပာယ်ရသည်။ ထို့ကြောင့် နဂါးမကြီး၏ ထာဝရအပြစ်ဒဏ်သည် နဂါးမကြီး၏ အကန့်အသတ်ရှိသော တည်ရှိမှုနှင့်သာ ကန့်သတ်ထားရမည်။ သူသည် ဖန်ဆင်းခံရသော သတ္တဝါဖြစ်ပြီး သဘာဝအလျှင် မသေနိုင်သော ထာဝရအသက်ကို ပိုင်ဆိုင်ခြင်းမရှိပေ။ သူ၏အပြစ်ဒဏ်၏ ရလဒ်သည် နောက်ဆုံးဖြစ်ပြီး ထာဝရဖြစ်လိမ့်မည်။ နဂါးမကြီး၊ သားရဲ၊ လူမှားညွှန်ပြသူ၊ သေခြင်းနတရားနှင့် မရဏနိုင်ငံတို့ကို ပစ်ချသော မီးအိုင်သည် နောက်ဆုံးတွင် မိမိ၏တာဝန်ကို ပြီးဆုံးစေမည်။ အားလုံးအတွက် ဒုတိယသေခြင်းကို ယူဆောင်လာပြီး ကိုယ်တိုင်လည်း ပြီးဆုံးသွားမည်။ ဤပျက်စီးခြင်း၏ ပြာမှ ဘုရားသခင်သည် ဖြောင့်မတ်ခြင်းတရားသာ နေထိုင်ရာ ကမ္ဘာသစ်ကို ဖန်ဆင်းတော်မူမည် (၂ပေ ၃:၁၃)။

For many, the matter of the duration of this punishment is a problem. The Greek phrase translated “for ever and ever” in Revelation 14:11 is eis aiōnas aiōnōn. An aiōn (age) refers to a continuous time period, whether short, long, or never-ending. Its meaning is derived in part from the noun to which it is attached; thus the adjective aiōnios means that something lasts as long as the noun it describes. Thus, the devil’s eternal punishment must be limited to the finitude of the devil. He is a created being and does not possess inherent, natural immortality. The results of his punishment will be final and eternal. The lake of fire into which the devil, the beast, the false prophet, along with death and Hades, are cast will eventually fulfill its task. It brings the second death to all and comes to an end. Out of the ashes of this destruction God will create a new earth in which only the righteousness will dwell (2 Peter 3:13).

 

II. ထောင်စုနှစ်၏ ဓမ္မပညာအရ အရေးကြီးမှု

သမ္မာကျမ်းစာက ဆိုသည်မှာ ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်းသည် အထွတ်အထိပ်ဖြစ်ပြီး ဤကမ္ဘာပေါ်တွင် မကြုံစဖူးသော ဧဝံဂေလိတရားဟောခြင်းကာလ၏ နိဒါန်းမဟုတ်ပေ။ ထောင်စုနှစ်သည် ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်းအပြီး စစ်မှန်သောကာလတစ်ခုဖြစ်ပြီး စာတန်ကို ချည်နှောင်ထားပြီး သန့်ရှင်းသူများသည် ခရစ်တော်နှင့်အတူ အုပ်စိုးကြမည်။ ထိုကာလအတွင်း စာတန်သည် အသက်ရှင်သူမရှိတော့သော လူလွတ်မြေအဖြစ်သို့ ကန့်သတ်ခံရမည်ဖြစ်ပြီး သန့်ရှင်းသူများ၏ အုပ်စိုးမှုမှာ ကောင်းကင်တွင် ခရစ်တော်နှင့်အတူ ဖြစ်သည်။ ဤယေဘုယျနိဂုံးမှ ဓမ္မပညာဆိုင်ရာ သင်ခန်းစာအချို့ကို ထုတ်နုတ်နိုင်သည်။

II. Theological Significance of the Millennium

To summarize what the Bible says, the Second Advent is climactic and not an introduction to an unprecedented period of evangelism on earth. The 1,000 years are a real period of time after the Second Advent when Satan will be bound and the saints will reign with Christ. During this time Satan will be confined to a desolate earth, and the reign of the saints is in heaven with Christ. From this general conclusion some theological lessons may be elaborated.

 

A. အပြစ်၏သဘောကို ဖော်ပြသော သင်ခန်းစာ

ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်းနှင့် ဆက်စပ်ဖြစ်ရပ်များအပြီး လူလွတ်ကမ္ဘာတစ်ခု၏ ပြင်းထန်သောအဖြစ်မှန်သည် ကောင်းကင်ရှိ ယေရုရှလင်မြို့သစ်တွင် သန့်ရှင်းသူများ ခရစ်တော်နှင့်အတူ အုပ်စိုးရာနေရာ၏ ဘုန်းတန်ခိုးနှင့် ပြင်းထန်စွာ ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်လိမ့်မည်။ အစောပိုင်းတွင် ဖော်ပြခဲ့သည့်အတိုင်း ကမ္ဘာသည် ဖန်ဆင်းခြင်းမတိုင်မီ အခြေအနေ “ပုံသဏ္ဍာန်မရှိ၊ ဗလာဖြစ်” နေသော အခြေအနေသို့ ပြန်လည်ရောက်ရှိသွားသည် (ကမ္ဘာဦး ၁:၂)။ စာတန်နှင့် သူ၏လူများကို ဤလူလွတ်ဂြိုဟ်ပေါ်တွင် ကန့်သတ်ထားပြီး သွေးဆောင်ရန် သို့မဟုတ် လမ်းမှားပို့ရန် အသက်ရှင်သူတစ်ဦးမျှ မရှိတော့ချေ။

A. Object Lesson Revealing Nature of Sin

The stark reality of a desolate world following the Second Advent and its accompanying events will be in sharp contrast with the glory of the saints’ reign with Christ in the New Jerusalem in heaven. As noted earlier, the earth reverts to its state of chaos prior to Creation, when the world “was without form and void” (Gen. 1:2). Satan and his cohorts are confined to this desolate planet with no living beings to tempt or mislead.

 

ထောင်စုနှစ်အတွင်း စကြဝဠာသားများသည် စာတန်၏မူများကို လက်တွေ့အသုံးချခြင်း၏ ရလဒ်ကို ဆင်ခြ့စဉ်းဆင်ခြင်ရန် အချိန်ရရှိကြမည်။ အပြစ်၏ ဆိုးရွားသောအကျိုးဆက်များသည် အသက်ရှင်သမျှသော သတ္တဝါများ၏ စိတ်ထဲတွင် မဖယ်ရှားနိုင်အောင် စွဲမြဲစွာ ရေးထိုးထားလိမ့်မည်။ အပြစ်ထပ်မံဖြစ်ပွားလိုသော ဆန္ဒ မရှိတော့ချေ။

During the millennium the inhabitants of the universe will have time to reflect on the result of the application of Satan’s principles. The tragic consequences of sin will be indelibly inscribed in the minds of all living beings. There will be no desire for sin to arise again.

 

B. ဘုရားသခင်၏ အနှစ်သာရကို အတည်ပြုခြင်း

ဗျာဒိတ် ၂၀:၄ အရ ထောင်စုနှစ်အတွင်း သန့်ရှင်းသူများသည် တရားစီရင်ခြင်းကို ဆောင်ရွက်ကြမည်။ ဤတရားစီရင်ခြင်းသည် ခရစ်တော်၏ တရားစီရင်ချက်များကို သဘောတူရုံသာမက၊ သန့်ရှင်းသူများသည် ကမ္ဘာ့အကြောင်းအရာများနှင့်ပတ်သက်၍ ကိုယ်ပိုင်အမှီအခိုကင်းသော တရားစီရင်ချက်များ ချမှတ်ရန် အခွင့်အရေးရရှိကြပြီး၊ ထိုချချက်များသည် ဘုရားသခင်၏ ကြိုတင်ချမှတ်ပြီးသား ဆုံးဖြတ်ချက်များနှင့် ကိုက်ညီကြောင်း တွေ့ရှိကြရမည်။

B. Confirmation of God’s Character

According to Revelation 20:4 a judgment will be carried on by the saints during the millennium. This judgment involves more than agreeing with Christ’s judgments; the saints have opportunity to make their own independent judgments about earthly affairs and find that these agree with divine decisions already made.

 

အပြစ်သမားများကို နောက်ဆုံးပျက်စီးစေမီ၊ ကမ္ဘာသစ်ကို ဖန်ဆင်းမီ ဤအကြားကာလတွင် စကြဝဠာတစ်ခုလုံး၏ သားများ—ရွေးနုတ်ခြင်းခံရသူများ၊ ကောင်းကင်တမန်များ၊ မကျရောက်ခဲ့သော ကမ္ဘာများမှ သတ္တဝါများ—သည် ဘုရားသခင်၏ လူသားမျိုးနွယ်နှင့် ဆက်ဆံပုံကို အကဲဖြတ်ရန် အခွင့်အရေးရရှိကြမည်။ ဘုရားသခင်၏ အနှစ်သာရနှင့်ပတ်သက်၍ ကျန်ရှိနေသော သံသယအားလုံးကို ရှင်းလင်းပပျောက်စေရန် အခွင့်အရေးပြည့်စုပေးအပ်မည်။ အပြစ်သမားတိုင်းနှင့် စာတန်နှင့် သူ၏ကောင်းကင်တမန်များနှင့် ဆက်ဆံပုံသည် ပြတ်သားစွာ ထင်ရှားလာပြီး ဘုရားသခင်၏ ချစ်ခြင်းမးမေတ္တာ၏ အနှစ်သာရကို စကြဝဠာတစ်ခုလုံး တညီတညွတ်တည်း သဘောတူညီမှုရှိလာလိမ့်မည်။

During this interlude, before sinners are finally destroyed and before the new earth is brought forth, all beings of the universe—the redeemed, the angels, and those from unfallen worlds—will have an opportunity to evaluate God’s dealings with humanity. Every opportunity will be given to clear away any lingering doubts about God’s character. His dealings with every sinner and with Satan and his angels will become crystal-clear, and there will be universal agreement on the loving nature of God’s character.

 

ခရစ်တော်နှင့်အတူ တရားစီရင်ရာတွင် သန့်ရှင်းသူများ နက်နက်ရှိုင်းရှိုင်း ပါဝင်ကြမည်။ ကယ်တင်ခြင်းခံရသူများသည် ကောင်းကင်တွင် ရှိနေပြီဖြစ်သောကြောင့် ဤတရားစီရင်ခြင်းသည် ပျက်စီးခြင်းခံရမည့်သူများ၏ ထာဝရဘုံဘဝနှင့် သက်ဆိုင်သည်။ ကယ်တင်ခြင်းခံရသူများသည် သူတို့၏သူငယ်ချင်း၊ မိသားစုဝင်၊ သိကျွမ်းသူများ၏ ကံကြမ္မာနှင့်ပတ်သက်၍ ပြည့်စုံသော နားလည်မှုနှင့် ကျေနပ်မှုကို ရရှိရန် အခွင့်အရေးရလိမ့်မည်။ ထောင်စုနှစ်အတွင်း တရားစီရင်ခြင်းလုပ်ငန်းတွင် လူသားမျိုးနွယ်သည် ဘုရားသခင်၏ ရှုထောင့်မှ အပြစ်၏ ဆိုးကျိုးကို မြင်တွေ့ရလိမ့်မည်။ လူသားတို့၏ ကံကြမ္မာကို ရှင်းလင်း၍ နားလည်၍ အတည်ပြု၍ လက်ခံရန် ပြည့်စုံသော အခွင့အရေးကို ပေးအပ်မည်။

The saints will be deeply involved in this judgment with Christ. Since the saved are already in heaven, this judgment has reference to the eternal destiny of the lost. The saved will have an opportunity to complete their understanding and be satisfied concerning the fate of their friends, loved ones, and acquaintances. During the judging activity of the millennium humanity will see the tragedy of sin from the divine viewpoint. Full opportunity will be given for clarification, understanding, confirmation, and acceptance of human destiny.

 

C. အစောင့်အရှောက်ပြောင်းလဲခြင်း

ထောင်စုနှစ်ကို အစောင့်အရှောက်ပြောင်းလဲခြင်းနှင့် နှိုင်းယှဉ်ဖော်ပြခဲ့သည်။ ဤကမ္ဘာပေါ်တွင် ကြာရှည်စွာ လွှမ်းမိုးခဲ့သော ရှေးဟောင်းဆိုးယုတ်မှမှုစနစ်သည် နောက်ဆုံးတွင် အသစ်သောစနစ်သို့ လမ်းဖွင့်ပေးလိုက်ပြီဖြစ်သည်။ ထောင်စုနှစ်သည် ထိုအချိန်ကာလများကြားတွင် တည်ရှိသည်။ အပြစ်၏ ဆိုးကျိုးနှင့် ကမ္ဘာသစ်၏ အောင်ပွဲအကြား ဘုရားသခင်၏ လမ်းညွှန်မှုအဖြစ် ဆောင်ရွက်မည်။ “အစောင့်အရှောက်ပြောင်းလဲခြင်း” သည် သန့်ရှင်းသူများ၊ စကြဝဠာသားများ၊ ကောင်းကင်တမန်များအား အပြစ်ဗဟိုပြု ကမ္ဘာမှ အပြစ်၏ ပျက်စီးစေသော အကျိုးသက်ရောက်မှု မရှိတော့သော စကြဝဠာသို့ စိတ်ကူးပြောင်းလဲရန် အချိန်ပေးမည်။ ခရစ်တော်၏ ပထမအကြိမ်ကြွလာခြင်းနှင့် ဒုတိယအကြိမျကြွလာခြင်းကြား ကာလတစ်ခု ဘုရားသခင်၏ ဉာဏ်ပညာအရ လိုအပ်ခဲ့သည်နှင့်အတူတူ၊ ဒုတိယအကြိမျကြွလာခြင်းနှင့် ဤကမ္ဘာကို နောက်ဆုံးပြန်လည်ထူထောင်ခြင်းကြား ကာလတစ်ခု လိုအပ်သည်ဟု ဘုရားသခင်မြင်တော်မူသည်။

C. The Changing of the Guard

The millennium has been compared to the changing of the guard. The old evil order, so long dominant on the earth, has finally given way to the new order. The millennium lies between the times. It will serve as a divine orientation between the tragedy of sin and the triumph of the new world. The “changing of the guard” will afford time for the saints, the inhabitants of the universe, and the angels to adjust their thinking from a sin-oriented world to a universe in which its ruinous effects exist no longer. Just as God in His wisdom has seen that there should be a period of time between the first coming of Christ and His second coming, so He has also seen that there should be a period of time between His second coming and the final restoration of this world.

 

D. အချင်းချင်း သိကျွမ်းဝင်ရန် ကာလ

ထောင်စုနှစ်၏ ရည်ရွယ်ချက်တစ်ခုအနေဖြင့် ကောင်းကင်ရှိ ထောင်စုနှစ်ကာလသည် မတူညီသော ယဉ်ကျေးမှုနှင့် ခေတ်ကာလများမှ ဘုရားသခင်၏လူများအတွက် အချင်းချင်း သိကျွမ်းဝင်ရန် လိုအပ်သော စံပြနေရာတစ်ခု ဖြစ်နိုင်သည်။

D. A Getting-acquainted Period

 

ဤသည်မှာ ယဉ်ကျေးမှုနှင့် တစ်ဦးချင်းထူးခြားမှုတို့ကို ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းတွင် ပျက်ပြားစေမည်မဟုတ်ကြောင်း ညွှန်ပြသည်။ တစ်ဦးချင်းကွဲပြားမှုများကို ဆက်လက်မှတ်မိနိုင်ဦးမညမည်။ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းသည် ဘုန်းကြီးသော ဝိညာဉ်ရေးရာ ကိုယ်ခန္ဓာများကို ရရှိစေသော်လည်း (၁ကော ၁၅:၄၄)၊ ထိုကိုယ်ခန္ဓာများသည် စစ်မှန်ပြီး “သူ၏ဘုန်းတော်ရှိသော ကိုယ်ခန္ဓာနှင့်တူ” မည် (ဖိ ၃:၂၁)။ ထောင်စုနှစ်အတွင်း ရွေးနုတ်ခြင်းခံရသူများသည် အချင်းချင်းနှင့် ကောင်းကင်သတ္တဝါများကို သိကျွမ်းဝင်ရန် အခွင့်အရေးရရှိကြမည်။ (ကြည့်ပါ Man III. A-C.)

As a part of the purpose for the millennium, the millennial period in heaven might provide an ideal setting needed by God’s people from vastly different cultures and eras to become acquainted with one another.

This suggests that culture and individuality will not be obliterated in the resurrection. There will still be differences between individuals, and we will still be able to recognize those differences. Although the resurrection will result in glorious spiritual bodies (1 Cor. 15:44), they will be real and will be “like his glorious body” (Phil. 3:21). During the millennium the redeemed will have the opportunity of getting acquainted with each other and the heavenly beings. (See Man III. A-C.)

 

III. သမိုင်းကြောင်း အကျဉ်းချုပ်

ထောင်စုနှစ်နှင့်ပတ်သက်၍ ရာစုနှစ်များတစ်လျှောက် ခရစ်ယာန်များက ကိုင်စွဲခဲ့သော အယူအဆများကို အကျဉ်းချုပ်ဖော်ပြမီ၊ ဆက်စပ်ဝေါဟာရများကို အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခြင်းသည် သင့်လျော်သည်။ ထို့နောက် သမိုင်းအကျဉ်းကို အချိန်ကာလအလိုက် ဖော်ပြမည်။ (ကြည့်ပါ Apocalyptic IV. C. 2; D. 3.)

III. Historical Overview

Before we sketch the positions taken through the centuries by Christians on the millennium, a definition of terms related to the topic is appropriate. The overview will then follow a chronological sequence. (See Apocalyptic IV. C. 2; D. 3.)

 

A. ဝေါဟာရများ၏ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်

1. ထောင်စုနှစ်ဝါဒ (Millenarianism သို့မဟုတ် Millennialism) ဤဝေါဟာရများသည် လက်တင်စကားလုံး millennium (ထောင်စုနှစ်) မှ ဆင်းသက်လာပြီး နည်းပညာအရ ထောင်စုနှစ်တစ်ခုကို ယုံကြည်ခြင်းကို ဆိုလိုသင့်သော်လည်း၊ millenarianism ကို အလွန်ကျယ်ပြန့်စွာ အသုံးပြုလေ့ရှိသည်။ အလယ်ခေတ်ဥရောပ ခရစ်ယာန်များ၏ ကမ္ဘာပျက်ခြင်းနှင့် ဒုတိယအကြိမျကြွလာခြင်းကို မျှော်လင့်ခြင်းနှင့် ဆက်စပ်စွာ အသုံးပြုသည်။ ဂရိစကား chiliasm ကိုလည်း အလားတူ ကျယ်ပြန့်စွာ အသုံးပြုသည်။
2.  

A. Definition of Terms

1. Millenarianism or Millennialism

Although both millenarianism and millennialism, as well as their derivatives, are based on the word millennium (derived from the Latin), and technically should refer to a belief in a millennium, the term millenerianism often used in a different and much broader sense. Millenarianism may point to an expectation of the Second Coming and the end of all things. Specifically, it is employed in relation to different emphases on the end of the world by Christians in Europe in the Middle Ages. Chiliasm from the Greek is often used in the same broad sense.

 

၂. အာမီလင်နီယယ်လစ်ဇင် (Amillennialism) အာမီလင်နီယယ်လစ်ဇင်သည် နှစ်မျိုးရှိနိုင်သည်။ တစ်မျိုးကား အနာဂတ်တွင် ထောင်စုနှစ်အုပ်ချုပ်ရေးကာလသည် ဘုန်းတန်ခိုးတော်နှင့်ပြည့်စုံသော ခရစ်တော်ကြွလာခြင်းနှင့် အဆုံးစီရင်တော်မူခြင်းကြားတွင် မလိုအပ်သော အပိုပစ္စည်းတစ်ခုသာဖြစ်သည်ဟု ယူဆခြင်းဖြစ်သည်။ နောက်တစ်မျိုးကား ထောင်စုနှစ်ကာလကို ခရစ်တော်ကွယ်ကုန်းတော်မူခြင်းမှ ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာတော်မူခြင်းအထိ ထားရှိသည်။ ထိုကာလအတွင်း စာတန်သည် ချည်နှောင်ခံရသည်ဟူသော အဓိပ္ပာယ်မှာ ဧဝံဂေလိတရားကို လူမျိုးတကာသို့ ဟောပြောခြင်းကို မတားဆီးနိုင်တော့ခြင်းဖြစ်သည်။ အာမီလင်နီယယ်လစ်အများစုသည် ဗျာဒိတ်ကျမ်း အခန်း ၂၀ ကို ဤလောက၌ ခံစားရသော ဆင်းရဲဒုက္ခနှင့် အာဇာနည်ဖြစ်ခြင်းများကို နောက်ခံထားပြီး ခရစ်တော်၌ ရရှိသော ကယ်တင်ခြင်းတရား၏ အမှန်တရားကို ဖော်ထုတ်ပြသခြင်းဟု ယူဆကြသည်။

2. Amillennialism

Amillennialism may take two forms. One considers a future millennial reign as an unnecessary addendum to eschatology, a pointless interim between the glorious Advent and the climactic judgment. The other places the millennium between the death of Christ and His second coming; during this time Satan is bound in the sense that he cannot prevent the preaching of the gospel to all nations! To a great extent, amillennialists view Revelation 20 as describing an unveiling of the reality of salvation in Christ as a backdrop to the reality of the suffering and martyrdom on this earth.

 

၃. ပရီမီလင်နီယယ်လစ်ဇင် (Premillennialism) ဤအသုံးအနှုန်းသည် အခြေခံအားဖြင့် ခရစ်တော်ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာတော်မူခြင်းသည် ထောင်စုနှစ်ကာလမတိုင်မီ ဖြစ်သည်ဟု ယုံကြည်ခြင်းကို ဆိုလိုသည်။ သို့ရာတွင် ပရီမီလင်နီယယ်လစ်ဇင်တွင် အနည်းဆုံး ကွဲပြားသော အမျိုးအစား နှစ်မျိုးရှိသည်။

3. Premillennialism

Basically, this term refers to a belief in the second coming of Christ before the millennium. There are, however, at least two distinct types of premillennialism.

 

က. ဒစ်စပန်ဆေးရှင်နယ် ပရီမီလင်နီယယ်လစ်ဇင် (Dispensational premillennialism)။ ဒစ်စပန်ဆေးရှင်နယ်ဝါဒီများအမြင်တွင် သမိုင်း၏ရည်ရွယ်ချက်မှာ ခရစ်တော်၏ ဤမြေကြီးပေါ်တွင် ထောင်စုနှစ်အုပ်ချုပ်တော်မူခြင်းဖြစ်သည်။ ဤအစီအစဉ်တွင် ဣသရေလလူမျိုးနှင့်ပတ်သက်သော ဓမ္မဟောင်းပရောဖက်ပြုချက်များကို စာသားအတိုင်း ပြည့်စုံစေခြင်းသည် မရှိမဖြစ်လိုအပ်သည်။ ခရစ်တော်ကြွလာပြီးနောက် ထောင်စုနှစ်ကာလသည် ခရစ်တော်၏ ကိုယ်တိုင်အုပ်ချုပ်တော်မူရာတွင် ဧဝံဂေလိဟောပြောခြင်းနှင့် စမ်းသပ်ခြင်းကာလ ဖြစ်လိမ့်မည်။

a. Dispensational premillennialism. For dispensationalists, the goal of history is a millennial reign of Christ on earth. Indispensable to this scheme is the literal fulfillment of OT prophecies to Israel as a nation. After the coming of Christ, the millennium will be a period of evangelism and testing, under the personal reign of Christ on earth.

 

ခ. သမ္မာကျမ်းဆန်သော ပရီမီလင်နီယယ်လစ်ဇင် (Biblical premillennialism)။ ဤအမည်သည် ထောင်စုနှစ်အုပ်ချုပ်ရေးကာလသည် ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်းနောက်တွင် ရှိလိမ့်မည်ဟု ယုံကြည်သော ပရီမီလင်နီယယ်လစ်များကို ဆိုလိုသည်။ သို့ရာတွင် ထောင်စုနှစ်နိုင်ငံတော်သည် ကောင်းကင်ဘုံ၌ ရှိမည်ဖြစ်ပြီး မြေကြီးပေါ်တွင်မူ အလုံးစုံ ပျက်စီးခြင်းသာ ရှိလိမ့်မည်။ ဤဆောင်းပါး၏ အပိုင်း I ကို ကြည့်ပါ။

b. Biblical premillennialism. This name refers to premillennialists who believe that the millennium will follow the Second Coming. However, the millennial kingdom will be in heaven, while on earth all is desolation. See Section I of this article.

 

၄. ပို့စ်မီလင်နီယယ်လစ်ဇင် (Postmillennialism) ပို့စ်မီလင်နီယယ်လစ်ဇင်သည် ခရစ်တော်၏ ဧဝံဂေလိတရားသည် မြေကြီးပေါ်တွင် အောင်မြင်စွာ ထင်ရှားခြင်းကို အပြုသဘောဆောင်သော အမြင်ရှိသည်ဟု ဆိုသည်။ ၎င်း၏ ထောက်ခံသူများသည် ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာတော်မူခြင်းမတိုင်မီ ဧဝံဂေလိတရားသည် များစွာသော တန်ခိုးနှင့် ရှေ့သို့တိုးတက်ပြီး ဆိုးယုတ်သောအင်အားစုများကို အနိုင်ယူလိမ့်မည်ဟု မျှော်လင့်ကြသည်။ ထောင်စုနှစ်ကာလအတွင်း ဧဝံဂေလိတရား၏ တန်ခိုးသည် ထင်ရှားပေါ်လွင်မည်ဖြစ်ပြီး ခရစ်ယာန်ဘာသာ၏ ဩဇာလွှမ်းမိုးမှုသည် လူမျိုးများနှင့် လူ့အဖွဲ့အစည်းများတွင် ထိုးဖောက်ဝင်ရောက်လိမ့်မည်။ ဤထောင်စုနှစ်နိုင်ငံတော်သည် ဤမြေကြီးပေါ်တွင် တည်ထောင်ခံရမည်ဖြစ်ပြီး ခရစ်တော်၏ တန်ခိုးနှင့် အောင်ပွဲ၏ အထင်အရှားသက်သေဖြစ်လိမ့်မည်။ ဤသက်သေကို တင်ပြပြီးသောအခါ ခရစ်တော်သည် ကြွလာပြီး ထာဝရနိုင်ငံတော်ကို တည်ထောင်တော်မူလိမ့်မည်။

4. Postmillennialism

Postmillennialism claims to have a positive view of the triumph of the gospel of Christ upon the earth. Its proponents expect the gospel to go forward with great power to defeat the forces of evil before the Second Advent. During the millennium the power of the gospel will be evident and the influence of Christianity will permeate nations and societies. This millennial kingdom will be set up on this earth as convincing evidence of the power and triumph of Christ. Once this evidence has been presented, Christ will return to set up His eternal kingdom.

 

ခ. သမိုင်းတွင် ထောင်စုနှစ်ကာလ ၁. ဂျူးအဆူးခံဝါဒတွင် အမြစ်တွယ်ခြင်း ဗျာဒိတ်ကျမ်း အခန်း ၂၀ တွင် ထောင်စုနှစ်ကာလသည် ဂျူးအဆူးခံဝါဒမှ ချေးယူထားသော သင်္ကေတများဖြင့် ဖော်ပြထားသည်ဟု အကြံပြုခဲ့ကြသည်။ ဂျူးအဆူးခံစာပေများတွင် ထောင်စုနှစ်ကာလကို ရှင်းလင်းစွာ ဖော်ပြထားခြင်းမရှိသော်လည်း နောက်ပိုင်းခရစ်ယာန်များ၏ နားလည်မှုနောက်ကွယ်တွင် ဂျူးမျှော်လင့်ချက်များ၏ အစေ့အဆန်များ ရှိနေသည်။

B. The Millennium in History

1. Its Roots in Jewish Apocalyptic

It has been suggested that the millennium of Revelation 20 is expressed in symbolism borrowed from Jewish apocalyptic. While there may be no clear enunciation of a millennium in Jewish apocalyptic, the seeds of Jewish expectation are in the background of later Christian understandings.

 

အေနုတ်လျှို့ဝှက်ချက်များ (The Secrets of Enoch) သို့မဟုတ် စလာဗုန်အေနုတ် (Slavonic Enoch) သို့မဟုတ် ၂ အေနုတ် (2 Enoch) (ဘီစီ ပထမရာစုနှောင်းပိုင်း) တွင် ဖန်ဆင်းခြင်းတစ်ရက်သည် ဤလောကသမိုင်း၏ တစ်ထောင်နှစ်နှင့် ကိုက်ညီသည်ဟု ဖော်ပြထားသည် (၂ အေနုတ် ၃၂:၂၊ ၃၃:၁-၂)။ ဤစာအုပ်ဖြင့် ကမ္ဘာ့သီတင်းပတ်ခုနစ်ထောင်နှစ်၏ အယူအဆအတွက် အဆင့်သတ်မှတ်ပေးခဲ့သည်။ ဆယ့်ခြောက်ထောင်နှစ်မှာ အလုပ်ကြိုးစားခြင်းနှင့် ဒုက္ခရောက်ခြင်း၊ ဖန်ဆင်းခြင်းမှ တရားစီရင်ခြင်းအထိ၊ ထို့နောက် ထာဝရတံခါးဖွင့်မည့်အချိန်မတိုင်မီ အနားယူခြင်းနှင့် ကောင်းကြီးမင်္ဂလာရရှိသော ထောင်စုနှစ်ကာလတစ်ခု ရှိလိမ့်မည်။ ဤအယူအဆကို ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၂၀ တွင် ဖော်ပြထားခြင်းမရှိသော်လည်း ရာစုနှစ်များစွာအတွင်း ခရစ်ယာန်များကြားတွင် အသုံးများခဲ့သည်။ စတုတ္ထဧဇရာ (Fourth Ezra) ခေါ် ဘီစီ ၁၀၀ ခန့်က စာအုပ်တွင် မယ်ရှိယ၏ လေးရာနှစ်အုပ်ချုပ်ခြင်းကို ဖော်ပြထားပြီး ထိုနောက် မယ်ရှိယသေဆုံးပြီး မြေကြီးသည် ခုနစ်ရက်တိတ်ဆိတ်သွားကာ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းနှင့် နောက်ဆုံးတရားစီရင်ခြင်းသို့ ရောက်သည်ဟု ဆိုသည် (၄ ဧဇရာ ၇:၂၈-၃၂)။ မူလက ဂျူးစာအုပ်ဖြစ်သော်လည်း ခရစ်ယာန်များက စောစွာလက်ခံယူခဲ့သည်။

 

The Secrets of Enoch, known also as Slavonic Enoch or 2Enoch (late first century A.D.), suggests that one day of Creation corresponds to 1,000 years of the world’s history (2Enoch 32:2; 33:1, 2). With this work the “stage was set for speculation of a world-week of seven thousand years—six thousand of labor and toil from Creation to judgment, followed by a millennium of rest and blessedness before the gates of eternity will open” (PFOF 1:196). While this concept is not expressed in Revelation 20, it became common among Christians for centuries.

Fourth Ezra, from about A.D. 100, speaks of a 400-year Messianic reign, after which the Messiah dies and the earth returns to silence for seven days before the resurrection and the final judgment (4 Ezra7:28–32). While originally Jewish, this book was early taken over by Christians.

 

၂. အစောပိုင်းခရစ်ယာန်အသင်းတော် အစောပိုင်းခရစ်ယာန်စာရေးဆရာအချို့သည် ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၂၀ ၏ သမ္မာတရားကို ရှင်းလင်းစွာ နားလည်ခဲ့ကြသော်လည်း အများစုမှာ ခက်ခဲခဲ့ကြသည်။ အသင်းတော်ဖခင်များကို လေ့လာကြည့်ရာ ရှုပ်ထွေးမှုအချို့ကို တွေ့ရသည်။

2. The Early Church

While some early Christian writers understood clearly the biblical message of Revelation 20, most had difficulties. A survey of the Church Fathers shows some of the confusion.

 

ဘာနဘစ်စာစောင် (Epistle of Barnabas) (ဘီ၅၁၀၀ ခန့်) တွင် မြေကြီးကို ခြောက်ရက်ဖန်ဆင်းခဲ့သည်နည်းတူ သမိုင်းသည် ခြောက်ထောင်နှစ်ဖြင့် ပြီးဆုံးမည်ဟု ဖော်ပြထားသည်။ ဖန်ဆင်းခြင်းနောက်ခုနစ်ရက်မြောက်အနားယူခြင်းသည် ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်းနှင့် ဆိုးယုတ်သူများပျက်စီးခြင်းကို ကိုယ်စားပြုသည် (အခန်း ၁၅)။ ဤသီအိုရီကို နောက်ပိုင်းစာရေးဆရာများဖြစ်သည့် ဟစ်ပိုလိုတပ် (ဘီ၅၂၃၆ ခန့်သေဆုံး) နှင့် ဂျီရုန်း (ဘီ၅၃၄၂-၄၂၀) တို့က ထပ်မံဖော်ပြခဲ့သည်။ ဟစ်ပိုလိုတပ်မှာ ကမ္ဘာပျက်မည့်နေ့ကို ခန့်မှန်းခဲ့သည် (ဒံယေလအပေါ်မှတ်စု ၂:၄-၇)။

In the Epistle of Barnabas (c. A.D. 100) we find reference to the notion that, as the earth was created in six days, so history would be completed in 6,000 years. The seventh-day rest after Creation represented the Second Coming and the destruction of the wicked (verse 15). This theory is repeated by later writers; among them were Hippolytus (d. c. 236), who went so far as to predict the date of the end of the world (Commentary on Daniel 2. 4–7), and Jerome (c. 342–420; Letter 140 to Cyprian).

 

ပါပီယပ် (Papias) သည် ဒုတိယရာစုအစောပိုင်း ခရစ်ယာန်စာရေးဆရာတစ်ဦးဖြစ်ပြီး သူ၏လက်ရာများ အစိတ်အပိုင်းမျှသာ ကျန်ရှိသည်။ သူသည် ထောင်စုနှစ်ဝါဒ၏ အစောဆုံးသက်သေတစ်ဦးဖြစ်သည်။ သူသည် ထောင်စုနှစ်နိုင်ငံတော်ကို မြေကြီးပေါ်ရှိ ရုပ်ဝတ္ထုဆန်သော နိုင်ငံတော်ဟု နားလည်ခဲ့သည်။ အသင်းတော်သမိုင်းပညာရှင် ယူဆီဘီယပ် (ဘီ၅၂၆၀-၃၃၉ ခန့်) က သူ၏ “ထူးဆန်းသောအဆုံးအမများ” ကို ရည်ညွှန်းဖော်ပြခဲ့သည်။ ရှင်ပြန်ထမြောက်ပြီးနောက် ခရစ်တော်သည် မြေကြီးပေါ်တွင် ရုပ်ဝတ္ထုနိုင်ငံတော်ကို တည်ထောင်မည်ဟု ဆိုသည် (အသင်းတော်သမိုင်း ၃.၃၉.၁၁-၁၂)။

Papias, an early second-century Christian writer whose works have come down to us only in fragments, is one of the earliest witnesses to millenarianism. He appears to have understood the millennial kingdom as earthly and material. Church historian Eusebius (c. 260-c. 339) referred to his “strange teachings” on the 1,000 years when, after the resurrection, Christ would set up a material kingdom on earth (Church History 3. 39. 11, 12).

 

ဂျက်စတင်မာတာ (Justin Martyr) (ဘီ၅၁၆၅ သေဆုံး) သည် ခရစ်တော်ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်းနှင့် စာသားအတိုင်းရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကို စိတ်အားထက်သန်စွာ ယုံကြည်ခဲ့သည်။ ထိုရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းနောက် “ယေရုရှလင်မြို့တွင် တစ်ထောင်နှစ်ကာလ” ရှိမည်ဖြစ်ပြီး ထိုမြို့သည် ပြန်လည်တည်ဆောက်ခြင်း၊ ချဲ့ထွင်ခြင်း၊ အလှဆင်ခြင်း ခံရလိမ့်မည် (Trypho နှင့်ဆွေးနွေးချက် ၈၀)။ သူသည် ဟေရှာယ ၆၅:၁၇-၂၅ ကို ကိုးကားပြီး “ထောင်နှစ်ကာလ” နှင့်ဆိုင်သည်ဟု ဆိုသည်။ နောက်ဆုံး ဂျွန်ပရောဖက်ပြုချက်ကို တိကျစွာကိုးကားသည်။ သန့်ရှင်းသူများသည် ယေရုရှလင်တွင် တစ်ထောင်နှစ်နေထိုင်ကြမည်ဖြစ်ပြီး ထိုနောက် “တရားစီရင်ခြင်းရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း” ဖြစ်လိမ့်မည် (အလားတူ ၈၁)။

Justin Martyr (d. c. 165) was an ardent believer in the second coming of Christ and in a literal resurrection. After that resurrection there would be “a thousand years in Jerusalem, which will then be built, enlarged, and adorned” (Dialogue With Trypho 80). He quotes Isaiah 65:17–25 as applying to the “thousand years.” Finally Justin makes specific reference to John’s prophecy that the saints would “dwell a thousand years in Jerusalem,” after which the “resurrection of judgment” would take place (ibid. 81).

 

အိုင်ရီနီယပ် (Irenaeus) (ဘီ၅၁၃၀-၂၀၀ ခန့်) သည် ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာချိန်တွင် စာသားအတိုင်းရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကို အလေးပေးပြီး ပရီမီလင်နီယယ်အမြင်ကို သက်သေထူခဲ့သည်။ ထိုနောက် “နိုင်ငံတော်ခေတ်” ရှိလိမ့်မည်ဖြစ်ပြီး သူသည် အတိအကျကြာချိန်ကို မသတ်မှတ်ခဲ့ပေ။ ထိုနောက် “ပလ္လင်ဖြူကြီး” ၏ တရားစီရင်ခြင်း ရှိလိမ့်မည် (Against Heresies ၅.၃၅.၂)။ အိုင်ရီနီယပ်နောက် အိုလံပစ်မက်သိုဒီယပ် (Methodius of Olympus) က ရှင်ပြန်ထမြောက်ပြီးနောက် သန့်ရှင်းသူများသည် ခရစ်တော်နှင့်အတူ “အနားယူခြင်း၏ ထောင်စုနှစ်ကာလ” ကို ဂုဏ်ပြုကျင်းပကြမည်ဟု အတည်ပြုခဲ့သည်။ တစ်ထောင်နှစ်ပြီးနောက် သူတို့သည် “ပိုမိုကြီးမားပြီး ပိုကောင်းသောအရာများ” သို့ ကူးပြောင်းသွားကြမည် (Banquet of the Ten Virgins ၉.၅)။

Irenaeus (c. 130-c. 200) witnessed to the premillennial position by emphasizing a literal resurrection at the Second Advent. This was to be followed by “the times of the kingdom,” to which he assigned no specific length. After this would come the judgment of the “great white throne” (Against Heresies 5. 35. 2). After Irenaeus, Methodius of Olympus affirmed that after the resurrection the saints would “celebrate with Christ the millennium of rest.” After the 1,000 years, they would pass on “to greater and better things” (Banquet of the Ten Virgins 9. 5).

 

ဟေတရော့ဒေါ့စ် စီရင်သပ် (Cerinthus) (ဒုတိယရာစု) ကို ယူဆီဘီယပ်က ကိုးကားဖော်ပြရာ ရှင်ပြန်ထမြောက်ပြီးနောက် ခရစ်တော်၏နိုင်ငံတော်သည် မြေကြီးပေါ်တွင် ရှိမည်ဖြစ်ပြီး လူ့ခန္ဓာကိုယ်အားလုံးသည် တဏှာနှင့် အာသာများကို ထပ်မံခစားမည်ဟု ဆိုသည်။ တစ်ထောင်နှစ်ကာလကို စားသောက်ပွဲများနှင့် အကျင့်ပျက်ခြစားမှုဖြင့် ကုန်ဆုံးမည်ဖြစ်ပြီး တိရစ္ဆာန်ယဇ်ပွဲများလည်း ပြုလုပ်ရမည်ဟု ဆိုသည် (အသင်းတော်သမိုင်း ၃.၂၈.၂-၅)။

The heterodox writer Cerinthus (second century A.D.) is quoted by Eusebius as teaching that after the resurrection, the kingdom of Christ would take place on earth and that all flesh would once again serve lusts and pleasures. The period of 1,000 years would be spent in feasting and immorality. At the same time, animal sacrifices would be made (Church History 3. 28. 2–5).

Tertullian (c. 160-c. 230) was a great force for Christianity in Carthage. He firmly believed that the resurrection would take place at the second coming of Christ at the end of the world (On the Resurrection of the Flesh 22). He further affirmed that for 1,000 years after the Second

 

တာတူလီယန် (Tertullian) (ဘီ၅၁၆၀-၂၃၀ ခန့်) သည် ကတ်သေ့ဂျ်မြို့တွင် ခရစ်ယာန်ဘာသာအတွက် အင်အားကြီးသူဖြစ်သည်။ သူသည် ကမ္ဘာပျက်ချိန်တွင် ခရစ်တော်ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာချိန် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကို ခိုင်ခိုင်မာမာ ယုံကြည်ခဲ့သည် (On the Resurrection of the Flesh ၂၂)။ ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာပြီးနောက် တစ်ထောင်နှစ်ကာလအတွက် သန့်ရှင်းသူများသည် ဤမြေကြီးပေါ်တွင် နေထိုင်ပြီး “ဘုရားသခင်တည်ဆောက်ထားသော ယေရုရှလင်မြို့တော်” တွင် နေမည်ဟု အတည်ပြုခဲ့သည်။ ထိုအနားယူခြင်းကာလပြီးနောက် သန့်ရှင်းသူများသည် ချက်ခြင်းပြောင်းလဲခြင်းခံရပြီး ကောင်းကင်နိုင်ငံတော်သို့ ပို့ဆောင်ခံရမည် (Against Marcion ၃.၂၅)။

Advent the saints would live on this earth and inhabit “the divinely built city of Jerusalem.” After this period of rest, the saints would be changed in a moment and transported to the kingdom of heaven (Against Marcion 3. 25).

 

ဧမရာတာ ကွန်စတင်တိုင်း၏ သားတော်အား ဘာသာရေးသင်ကြားပေးရန် ရေးသားခဲ့သော လက်တန်တီယပ် (Lactantius) သည် ဆိုးယုတ်သူများ ပျက်စီးပြီးနောက်နှင့် သန့်ရှင်းသူများ ရှင်ပြန်ထမြောက်ပြီးနောက် တစ်ထောင်နှစ်ကာလကို ထားရှိခဲ့သည်။ ထိုကာလအတွင်း သန့်ရှင်းသူများသည် “အဆုံးမဲ့သော လူဦးရေများစွာ” ကို မွေးဖွားမည်၊ “နေထိုင်သူများကို တရားသူကြီးအဖြစ် အုပ်ချုပ်မည်” နှင့် “ကျန်ရှိသော လူမျိုးများကို ကျွန်အဖြစ် နှိမ့်ချမည်” ဟု ဆိုသည်။ ထိုငြိမ်းချမ်းရေးကာလ၏ ဖော်ပြချက်တွင် သမ္မာကျမ်းစိတ်ကူးများကို ဆီဘီလိုင်းပရောဖက်ပြုချက်များနှင့် လက်တင်ကဗျာများနှင့် ရောနှောဖော်ပြထားသည် (Divine Institutes ၂၄)။

Lactantius, who wrote for the religious instruction of Emperor Constantine’s son, put the 1,000 years after the destruction of the wicked and the resurrection of the saints. During the millennium the saints would “produce an infinite multitude,” “preside over the living as judges,” and “subject the remaining nations to slavery.” His description of the peace of that period intertwines biblical ideas with quotations from the Sibylline Oracles and Latin poetry (Divine Institutes 24).

 

တွင်ရှိသည်အတိုင်း သမ္မာကျမ်းဆိုင်ရာ ထောင်စုနှစ်အယူဝါဒသည် မကြာမီ ပုံပျက်သွားခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် ထိုအယူအဆသည် ဂုဏ်သတင်းပျက်စီးသွားခဲ့သည်။ ဂျီရုန်းက “သန့်ရှင်းသူများသည် မြေကြီးပေါ်တွင် နိုင်ငံတော်ကို ဘယ်တော့မှ မရရှိကြပါ။ ကောင်းကင်နိုင်ငံတော်သာ ရရှိကြမည်။ ထို့ကြောင့် တစ်ထောင်နှစ်ဇာတ်လမ်းကို ရပ်တန့်ပါစေ” ဟု ဒေါသတကြီး ဖော်ပြခဲ့သည် (ဒံယေလအပေါ်မှတ်စု ၇:၁၇)။

As can be seen, the biblical doctrine of the millennium was soon deformed. This brought the concept into disrepute. Jerome expressed his exasperation thus: “The saints will never have an earthly kingdom, but a heavenly. Then let the story of the thousand years cease” (Commentary on Daniel 7:17).

 

၃. ဩဂုတ်စတင်း (Augustine) အစောပိုင်းအသင်းတော်သည် ညှဉ်းပန်းနှိပ်စက်ခံရသော လူနည်းစုဖြစ်ခဲ့စဉ် ထောင်စုနှစ်မျှော်လင့်ချက်သည် နှစ်သိမ့်မှုနှင့် အားပေးမှုပေးခဲ့သည်။ သို့ရာတွင် အသင်းတော်သည် အသိအမှတ်ပြုခံရ၍ အုပ်ချုပ်သူဖြစ်လာပြီး တန်ခိုးကြီးမားလာသောအခါ လက်ရှိခေတ်ကာလကို ဧဝံဂေလိတရား အထူးကောင်းချီးပေးထားသော ခေတ်ဟု ရှုမြင်ရန် များစွာလွယ်ကူခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် ဩဂုတ်စတင်း၏ အသင်းတော်၏အခန်းကဏ္ဍကို အကြောင်းပြချက်နှင့်တကွ ဖော်ပြထားသော City of God (ဘီ၅၄၁၃) အတွက် လမ်းခင်းပေးခဲ့သည်။

3. Augustine

When the early church was a persecuted minority, the millennial hope offered comfort and solace. When the church became recognized, dominant, and powerful, however, it was far easier to look upon the present age as the time of God’s special blessing on the flourishing of the gospel. The way was thus prepared for Augustine’s reasoned exposition of the role of the church in his City of God (A.D. 413).

 

ဗျာဒိတ်ကျမ်းကို အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုရာတွင် ဩဂုတ်စတင်းသည် စတုတ္ထရာစုဒေါနေးတစ်သမား တိုင်ကိုနီယပ် (Tyconius) ၏ “စည်းမျဉ်းခုနစ်ချက်” နှင့် ယူဆချက်များကို များစွာမှီခိုခဲ့သည်။ တိုင်ကိုနီယပ်သည် ပထမရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကို ဝိညာဉ်ရေးရာ (လူပြောင်းလဲချိန်တွင် ဖြစ်ပျက်သော) နှင့် ဒုတိယရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကို စာသားအတိုင်း (ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာချိန်) ဟု ပြုလုပ်ခဲ့သည်။ ထောင်စုနှစ်ကာလသည် ခရစ်တော်၏ ပထမအကြိမ်ကြွလာခြင်းမှ စတင်ပြီး သန့်ရှင်းသူများ၏ မြေကြီးပေါ်တွင် အုပ်ချုပ်ခြင်း ဖြစ်လာသည်။ ထို့ပြင် တိုင်ကိုနီယပ်သည် တစ်ထောင်နှစ်ကို သုံးဆယ့်ငါးဆယ်နှစ်သို့ တိုတိုကျုံ့ခဲ့ပြီး အသင်းတော်သည် ဗျာဒိတ် ၂၁ ၏ ယေရုရှလင်အသစ်ဖြစ်သည်ဟု အတည်ပြုခဲ့သည်။

In his interpretation of Revelation, Augustine was heavily dependent on the “Seven Rules” and the presuppositions of Tyconius, a fourth-century Donatisto. Following the rules he had devised, Tyconius had made the first resurrection spiritual (happening at conversion) and the second literal (at the Second Coming). The millennium became a 1,000-year reign of the saints on earth, already begun with Christ’s first advent. Beyond that, Tyconius had shortened the 1,000 years to 350 (three and a half times) and affirmed that the church was the New Jerusalem of Revelation 21.

 

တိုင်ကိုနီယပ်ကို လိုက်နာပြီး ဩဂုတ်စတင်းသည် တစ်ထောင်နှစ်ကာလကို ခရစ်တော်၏ ပထမအကြိမ်ကြွလာခြင်းမှ ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်းအထိ ထားရှိခဲ့သည်။ စာတန်သည် လဲချခံရပြီး (ဗျာ ၁၂) ဖြစ်၍ “ဘုရားသခင်၏နိုင်ငံတော်” သည် လက်ရှိကာလတွင် အောင်ပွဲဆီသို့ ရှေ့သို့တိုးတက်နေသည်။ ဗျာဒိတ် ၂၀:၆ ၏ ပထမရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းသည် ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာချိန်တွင် စာသားအတိုင်းရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းမဟုတ်ဘဲ လူပြောင်းလဲချိန်တွင် ဝိညာဉ်၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းဖြစ်သည်။ ဗျာဒိတ် ၂၀ ၏ ထောင်စုနှစ်ကာလသည် မြေကြီးပေါ်တွင် ဖြစ်ပျက်နေသည်။ စာတန်သည် အသင်းတော်ကို လှည့်စားနိုင်ခြင်းမရှိအောင် ချည်နှောင်ခံထားရသည်။ ဩဂုတ်စတင်းက ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာပြီးနောက် ထောင်စုနှစ်ကာလရှိမည်ဟု ယခင်က ယုံကြည်ခဲ့ဖူးသော်လည်း နောက်ပိုင်းတွင် အမြင်ပြောင်းလဲခဲ့သည်။ တစ်စိတ်တစ်ဒေသ ထိုထောင်စုနှစ်ဝါဒီများ၏ လွန်ကဲသောအမြင်များကြောင့်ဖြစ်သည်။ ထိုသူများက “ထိုအချိန်တွင် ရှင်ပြန်ထမြောက်လာသူများသည် အသားစားပွဲများတွင် အလွန်အမင်း ပျော်ပျော်နေကြမည်၊ အသားနှင့်အရက်များကို အလွန်အကျွံစားသုံးကြမည်၊ ထိုသို့ဆိုခြင်းသည် သတ္တဝါများ၏ခံစားချက်ကို ထိခိုက်ရုံမျှမက ယုံကြည်မှုထက်ကျော်လွန်သည်” ဟု ဆိုခဲ့သည် (City of God ၂၀.၇)။

Following Tyconius, Augustine made the 1,000 years extend from the first advent to the second advent of Christ. Since Satan had been cast down (Rev. 12), the “kingdom of God” was moving on to victory in the present realm. The first resurrection of Revelation 20:6 became a spiritual resurrection of the soul at conversion rather than a literal resurrection at the Second Advent. The millennium of Revelation 20 was taking place on earth. Satan was bound so that he could not seduce the church. Augustine admitted having believed in a millennium after the Second Coming, but had then changed his mind, in part because of the extreme views of its advocates, who asserted that “those who then rise again shall enjoy the leisure of immoderate carnal banquets, furnished with an amount of meat and drink such as not only to shock the feeling of the temperate, but even to surpass the measure of credulity itself. Such assertions can be believed only by the carnal” (City of God 20. 7).

 

ခရစ်ယာန်ခေတ်သည် ထောင်စုနှစ်ကာလဖြစ်သည်ဟူသော ဩဂုတ်စတင်း၏အမြင်သည် အလယ်ခေတ်တစ်လျှောက် လွှမ်းမိုးခဲ့သည်။ ၎င်းသည် ပရိုတက်စတင့်ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးသမားများ၏ ဓမ္မွတ္တရားဘောင်တွင် ဆက်လက်တည်ရှိခဲ့ပြီး ခေတ်သစ်သမ္မာကျမ်းစာအဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်များအတွက် အခြေခံဖြစ်လာခဲ့သည်။

Augustine’s position, that the Christian Era constituted the millennium, became dominant, ruling throughout the Middle Ages. It remained embedded in the theological framework of the Protestant Reformers and has served as the basis for much modern biblical interpretation.

 

၄. ဂျိုအာချင်မ် အော့ဖ် ဖလိုရစ် (Joachim of Floris) နှင့် ပြုပြင်ရေးခေတ်

ပရိုတက်စတင့် ပြုပြင်ရေးခေတ်၏ ရှေ့ပြေးတစ်ဦးအဖြစ် ဂျိုအာချင်မ် အော့ဖ် ဖလိုရစ် (၁၁၃၀–၁၂၀၂) သည် ပရောဖက်ပြုချက်အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုမှုအပေါ် စိတ်ဝင်စားမှုကို ပြန်လည်နိုးကြားစေခဲ့သည်။ သူ၏ Exposition of the Apocalypse သည် ဧကနိယံဆိုင်ရာ အကြောင်းအရာအတွက် အထူးစိတ်ဝင်စားဖွယ်ဖြစ်သည်။ ထိုစာအုပ်တွင် ဂျိုအာချင်မ်သည် အသင်းတော်ကို လွှမ်းမိုးအားကြီးသူအဖြစ်ရှုမြင်ပြီး သမိုင်းဆိုင်ရာ အဖြစ်မှန်များကို အရေးမကြီးဟု ယူဆသော ဩဂုစတင်း၏ အခြေခံဒဿနိကမူဘောင်ကို စိန်ခေါ်ခဲ့သည်။ သူသည် ဘုရားသခင်၏ သမိုင်းအတွင်း ဗျာဒိတ်ပြုခြင်းကို အလေးပေးခဲ့သည်။

4. Joachim of Floris and the Reformation

As a forerunner to the Protestant Reformation, Joachim of Floris (1130–1202) revived interest in prophetic interpretation. His Exposition of the Apocalypse is of particular interest for the topic of the millennium. In it Joachim challenged the prevailing Augustinian philosophical framework, which saw the church as dominant and the interest in historical realities as insignificant. He shifted the emphasis to God’s revelation in history.

 

ဂျိုအာချင်မ်သည် ဗျာဒိတ် ၂၀ ကို ကမ္ဘာ့သတ္တမကာလ သို့မဟုတ် ဝိညာဉ်တော်၏ တတိယခေတ်အဖြစ် ရှုမြင်ခဲ့သည်။ ထိုကာလသည် ခရစ်တော်ဆန့်ကျင်သူ (antichrist) ပြိုလဲခြင်းမှ စတင်ပြီး အလွန်တိုတောင်းနိုင်သည်။ ဂျိုအာချင်မ်သည် ဩဂုစတင်း၏ အမြင်မှ လုံးဝခွဲထွက်ခြင်းမပြုခဲ့ပါ။ ဧကနိယံကို သမိုင်းဆိုင်ရာ ပြည့်စြမ်းသော ၁၀၀၀ နှစ်ဟု မယူဆခဲ့ပါ။ သူသည် ခရစ်တော်ဆန့်ကျင်သူ ပြိုလဲပြီးနောက် နောက်ဆုံးနိုင်ငံတော်မတိုင်မီ ကြားကာလကို ခွင့်ပြုခဲ့သော်လည်း၊ အနာဂတ် ၁၀၀၀ နှစ်နိုင်ငံတော်၏ ချီလီယပ်စ် (chiliastic) အယူကို လက်ခံခြင်းမပြုခဲ့ပါ။ ထိုကြားကာလတွင် စာတန်သည် အပြီးသတ်ချည်နှောင်ခံရမည်ဖြစ်သည်။ “ဝိညာဉ်တော်သည် နတ်ဆိုးကို အစိတ်တစ် division ချည်နှောင်ထားပြီးဖြစ်ပြီး၊ ထိုနေ့တွင် ပို၍ပြည့်စုံစွာ ချည်နှောင်မည် … ထိုအချိန်သည် သခင်ယေရှု ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းမှ သူ (စာတန်) လွှတ်ချခံရမည့်အချိန်အထိ တစ်ထောင်နှစ်ဟု အဓိပ္ပာယ်ရသည့် အချိန်ပြည့်စုံမည်အထိ” (Exposition on the Apocalypse, fol. 211 v)။

Joachim saw Revelation 20 as portraying the seventh period of the world or the third age of the Spirit. This period dated from the overthrow of antichrist and might be very short. Joachim did not completely depart from Augustine’s position, for he did not equate the millennium with a full 1,000 historical years. He made room for an interim period between the fall of antichrist and the final kingdom, but he did not accept the chiliastic idea of a future kingdom of a 1,000 years. During this interim period Satan would be finally bound. “The Holy Spirit has already bound the devil in part, and He will bind him more fully in that day, … until the time is fulfilled which is signified by the thousand years, from the time of the Lord’s resurrection to the time of his [Satan’s] loosing” (Exposition on the Apocalypse, fol. 211 v).

 

ဩဂုစတင်း အမျိုးအစား ၁၀၀၀ နှစ်အမြင်ကို ဆက်လက်ကိုင်စွဲထားဆဲဖြစ်သော်လည်း၊ ဂျိုအာချင်မ်သည် စာတန်၏ အနာဂတ်ချည်နှောင်ခြင်းအကြောင်း ပြောဆိုခဲ့ပြီး ရိုးရာအမြင်ကို စိန်ခေါ်မည့် အင်အားများကို လှုံ့ဆော်ခဲ့သည်။ ဂျိုအာချင်မ်သည် ပရိုတက်စတင့် ပြုပြင်ရေးခေတ်တွင် ပေါ်ထွက်လာမည့် ပရောဖက်ပြုချက် သမိုင်းဆိုင်ရာ ပြည့်စုံမှုအမြင်ဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်ရေး၏ နိဒါန်းကို ပေးခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် သူသည် ပရီမီလင်နီယယ်လစ်ဇင် (premillennialism) အပေါ် စိတ်ဝင်စားမှုသစ်ကို ကြိုတင်ဟောကိန်းထုတ်ခဲ့သည်။

While still clinging to an Augustinian type of view of the 1,000 years, Joachim spoke of the future binding of Satan and set in motion forces that would challenge the traditional position. Joachim provided the prologue to the development of the historical view of prophetic fulfillment that was to culminate in the Protestant Reformation. Thus he prefigured the new interest in premillennialism.

 

အခြားသူများ၊ ရိုမန်ကက်သလစ်များပင်လျှင် ဩဂုစတင်း၏ ဧကနိယံအမြင်ကို ကန့်ကွက်ခဲ့ကြသည်။ ၁၆ ရာစုနှောင်းပိုင်းတွင် စပိန်ဂျီဇူးပညာရှင် ဖရန်စစ္စကို ရီဘေရာ (Francisco Ribera) သည် ဧကနိယံကို ခရစ်တော်ကွယ်လွန်ချိန်တွင် စာတန်ချည်နှောင်ခံရခြင်းမှ ခရစ်တော်ဆန့်ကျင်သူ လာရောက်ခြင်းအထိ ထားရှိခဲ့သည်။ သို့သော် သူသည် လောကီပေါ်တွင် အသင်းတော်၏ အုပ်ချုပ်မှုဟူသော ဩဂုစတင်း၏ အမြင်ကို ငြင်းပယ်ခဲ့ပြီး၊ ထိုကာလတွင် သန့်ရှင်းသူများသည် ကောင်းကင်ဘုံ၌ အုပ်ချုပ်သည်ဟု ယူဆခဲ့သည်။ ထို့ပြင် ၁၀၀၀ နှစ်သည် “ဆန့်ကျင်နိုင်သော၊ သင်္ကေတဆန်သော” သို့မဟုတ် အနည်းဆုံး “မသေချာသော” ကာလဖြစ်နိုင်သည် (PFOF 2:492)။

Others, even Roman Catholics, took issue with Augustine’s view on the millennium. In the late sixteenth century, Francisco Ribera, a Spanish Jesuit scholar, placed the millennium between the binding of Satan at the death of Christ and the coming of the antichrist. However, he repudiated Augustine’s view of the reign of the church on earth, considering rather that during this period, the saints reigned in heaven. Furthermore, the 1000 years could be “elastic, figurative,” or at least “indefinite” (PFOF 2:492).

 

ဟင်နရစ် ဘူလင်ဂါ (Heinrich Bullinger) သည် ပရီမီလင်နီယယ်လစ်ဖြစ်ခဲ့သည့်အပြင်၊ ၁၆ ရာစုရှိ ပရိုတက်စတင့် ပညာရှင်အများစုသည် ဩဂုစတင်းနှင့်အတူ ဧကနိယံသည် ခရစ်တော်ကွယ်လွန်ခြင်းနှင့် စာတန်ချည်နှောင်ခံရခြင်းမှ စတင်ပြီးဖြစ်သည်ဟု ယူဆခဲ့ကြသည်။ ၁၇ ရာစုတွင်သာ ပရိုတက်စတင့်များ ဧကနိယံကို အနာဂတ်တွင် ထားရှိလာကြသည်။ ထို့ကြောင့် ဂျိုးဆက် မီးဒ် (Joseph Mede, ၁၅၈၆–၁၆၃၈) သည် Key of Revelation တွင် ဧကနိယံသည် ခရစ်တော်ဆန့်ကျင်သူ၏ တရားစီရင်ခြင်းမှ စတင်မည်ဖြစ်ပြီး (ရိုမန်ကက်သလစ်အသင်းတော်ကို ရှင်းလင်းစွာ နားလည်ထားသည်) ၁၀၀၀ နှစ်ကြာမည်ဟု ရေးသားခဲ့သည်။ ဂျေရုဆလင်မြို့သစ်သည် မကောင်းသောသူများ၏ တစ်ကမ္ဘာလုံးအတိုင်းအတာ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းနှင့် တရားစီရင်ခြင်းမတိုင်မီ ဤလောကီပေါ်တွင် ရှိမည်ဖြစ်သည်။ နယူးအင်္ဂလန်ရှိ ပြူရီတန်ဓမ္မဆရာ ဂျွန်ကော့တွန် (John Cotton, ၁၅၈၄–၁၆၅၂) သည် ၁၀၀၀ နှစ်သည် ခရစ်တော်ဆန့်ကျင်သူနှင့် ရောမမြို့ ပျက်စီးခြင်းနောက်ပိုင်းတွင် စတင်မည်ဖြစ်ပြီး၊ ကွန်စတန်တိုင်း သို့မဟုတ် သီအိုဒိုးရှပ်စ် ခေတ်မဟုတ်ကြောင်း အတည်ပြုခဲ့သည်။ ထိုနှင့်အတူ ကော့တွန်သည် ပထမရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကို ဝိညာဉ်ရေးရာဟု ယူဆခဲ့သည်။ နောက်ပိုင်းတွင် ဗြိတိသျှနှင့် ဂျာမန်စာရေးဆရာများစွာသည် ဧကနိယံ၏ အနာဂတ်သဘောကို အလေးပေးခဲ့ကြသည်။ သို့သော် အချို့သည် မှားယွင်းသော အမြင်များကို ကိုင်စွဲခဲ့ကြသည်။ ဥပမာ ဂျိုဟန် ဘင်ဂယ် (Johann Bengel, ၁၆၈၇–၁၇၅၂) က ဧကနိယံနှစ်ခုကို ထောက်ခံခဲ့သည်။ ပထမဧကနိယံသည် စာတန်ချည်နှောင်ခံရပြီး လောကီပေါ်တွင် ဖြစ်မည်၊ ဒုတိယဧကနိယံသည် ကောင်းကင်ဘုံတွင် သန့်ရှင်းသူများ အုပ်ချုပ်မည်ဟူ၍ ဖြစ်သည်။

With the exception of Heinrich Bullinger, who was a premillennialist, most Protestant scholars of the sixteenth century held—with Augustine—that the millennium had begun with Christ’s death and the binding of Satan. Only in the seventeenth century did Protestants begin to locate the millennium in the future. Thus Joseph Mede (1586–1638) wrote in the Key of Revelation that the millennium would begin with the judgment of antichrist—clearly understood to be the Roman Church—and would last 1,000 years. The New Jerusalem would be on this earth until the universal resurrection and judgment of the wicked. John Cotton, Puritan divine in New England (1584–1652) affirmed that the 1,000 years would begin after the destruction of antichrist and Rome, not with Constantine or Theodosius. At the same time, Cotton held that the first resurrection was to be a spiritual one. Later several British and German authors emphasized the future nature of the millennium. Nevertheless, some held erroneous positions, such as that maintained by Johann Bengel (1687–1752), who advocated two millenniums: the first on earth, with Satan bound, and the second in heaven, with the saints ruling.

 

၅. ပို့စ်မီလင်နီယယ်လစ်ဇင် (Postmillennialism) ၏ ပေါ်ထွက်လာခြင်း

ဒန်နီယယ် ဝှိုက်ဘီ (Daniel Whitby, ၁၆၃၈–၁၇၂၆) သည် အင်္ဂလန်တွင် မွေးဖွားခဲ့ပြီး အောက်စဖို့ဒ် ထရင်နတီကောလိပ်တွင် ပညာသင်ကြားခဲ့သည်။ သူသည် ဆေးလ်စ်ဘရီ စိန့်အဲဒ်မွန်ဘုရားကျောင်း၏ သင်းအုပ်ဆရာဖြစ်လာခဲ့ပြီး စာအုပ်များစွာ ရေးသားခဲ့သည်။ သူ၏ နှစ်အုပ်တွဲ Paraphrase and Commentary on the New Testament တွင် ဗျာဒိတ် ၂၀ ၏ ၁၀၀၀ နှစ်နှင့်ပတ်သက်၍ သူ၏အမြင်များကို ဖော်ပြခဲ့သည်။

5. The Rise of Postmillennialism

Daniel Whitby (1638–1726) was born in England and educated in Trinity College at Oxford. He became rector of St. Edmund’s in Salisbury and was a voluminous writer. In his two-volume Paraphrase and Commentary on the New Testament, Whitby set forth his views on the 1,000 years of Revelation 20.

 

ဝှိုက်ဘီသည် ဩဂုစတင်းလိုပဲ ပထမရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကို ဝိညာဉ်ရေးရာဟု ပြုလုပ်ခဲ့သော်လည်း၊ ထိုဖြစ်ရပ်သည် အနာဂတ်တွင် ဖြစ်မည်ဟု ဆိုခဲ့သည်။ “ပထမရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း” သည် ဝိညာဉ်တော်၏ ကြီးမားသော သွန်းလောင်းခြင်း၊ ဂျူးမျိုးနွယ်၏ အမျိုးသားရေးတည်ထောင်ခြင်း၊ ပုပ်ရဟန်းမင်းနှင့် တူရကီများ ပြိုလဲခြင်းတို့ကို အမှတ်အသားပြုမည်ဖြစ်သည်။ ထိုဖြစ်ရပ်များသည် ဧဝံဂေလိတရားသည် အပြစ်ပြစ်တင်နိုင်စွမ်းနှင့် ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်းသို့ ထွက်သွားမည့် ဧကနိယံ၏ အစကို အမှတ်အသားပြုမည်ဖြစ်သည်။ ဝိညာဉ်တော်၏ အမှုတော်အောက်တွင် ကယ်တင်ခြင်းခံရသော ဂျူးများနှင့် တပါးအမျိုးသားများပါဝင်သည့် အသင်းတော်သည် ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်းသို့ ချီတက်ပြီး လူမျိုးများအတွက် ကြီးမားသော အလင်းရောင်ကို ယူဆောင်လာမည်ဖြစ်သည်။ ထိုကာလတွင် စာတန်သည် ချည်နှောင်ခံရမည်ဖြစ်ပြီး ဧဝံဂေလိတရား၏ အောင်ပွဲများသည် ခရစ်တော်သည် ကမ္ဘာအဆုံးတိုင်အောင် တပည့်တော်များနှင့်အတူ ရှိနေမည်ဟူသော ကတိကို ယုံကြည်ဖွယ်ဖြစ်စေမည်။ ခရစ်တော်၏ ဒုတိယလာရောက်ခြင်းသည် ဤ� wonderful လောကီဧကနိယံ၏ အဆုံးတွင်သာ ဖြစ်ပျက်မည်ဖြစ်သည်။ ဤရွှေခေတ်ပြီးနောက် အဆုံးသတ်ရောက်လာပြီး ခရစ်တော်သည် လူအားလုံးကို တရားစီရင်ရန်နှင့် လူသေများကို ရှင်ပြန်ထမြောက်စေရန် ပြန်လည်လာရောက်မည်ဖြစ်သည်။

Whitby spiritualized the first resurrection as Augustine had done, but this event was still future. The “first resurrection” would be a great outpouring of the Holy Spirit, the national establishment of the Jews, the overthrow of the pope and the Turks. These events would mark the beginning of the millennium when the gospel would go forth with convincing power. Under the ministration of the Holy Spirit the church, with converted Jews and Gentiles, would march across the world and bring great light to the nations. During this time Satan would be bound and the victories of the gospel would lend credence to the promise of Christ to be with His disciples to the end of the world. Christ’s second advent would take place only at the end of this glorious earthly millennium. After this golden age, the end would come and Christ would return to judge all and raise the dead.

 

ပို့စ်မီလင်နီယယ်လစ်ဇင်သည် ၁၈ ရာစုနှင့် ၁၉ ရာစုတစ်လျှောက် လူကြိုက်များလာခဲ့သည်။ ၎င်းသည် လူသားအခြေအနေအပေါ် အလွန်အကောင်းမြင်သော အမြင်ဖြစ်ပြီး ခရစ်တော်၏ ဒုတိယလာရောက်ခြင်းကို အဝေးသို့ တွန်းပို့တတ်သည်။ ဤဧကနိယံပုံစံကို ကြီးမားသော နိုးကြားခြင်း (Great Awakening) ၏ ထိပ်တန်းဓမ္မပညာရှင် ဂျိုနသန် အက်ဒ်ဝပ် (Jonathan Edwards) မှ မြောက်အမေရိကသို့ မိတ်ဆက်ခဲ့သည်။ ဤအတွေးအခေါ်ကို သူ၏ နာမည်ကြီးမြေးဖြစ်သူ တီမိုသေး ဒွိုက် (Timothy Dwight, ၁၇၅၂–၁၈၁၇) ကလည်း လက်ခံခဲ့ပြီး၊ သူသည် ယေးလ် တက္ကသိုလ်အကြီးအကဲဖြစ်လာကာ တရားဟောဆရာ၊ စာရေးဆရာ၊ အုပ်ချုပ်ရေးမှူးအဖြစ် နာမည်ကြီးခဲ့သည်။ ပို့စ်မီလင်နီယယ်လစ်ဇင်သည် ၁၈ ရာစုနှင့် ၁၉ ရာစုတွင် အမေရိကနှင့် ဥရောပရှိ ဉာဏ်ရည်ထက်မြက်သော ခရစ်ယာန်များ၏ အမှတ်အသားဖြစ်လာခဲ့သည်။ ၎င်းသည် လူသားသည် ဘုရားသခင်နှင့် ပူးပေါင်း၍ ရွှေခေတ်ဧကနိယံကို လောကီပေါ်တွင် တည်ထောင်ရန် နေရာပေးခဲ့သည်။

Postmillennialism grew in popularity throughout the eighteenth and nineteenth centuries. It was a very optimistic view of the human situation and naturally tended to push Christ’s second advent into the distant future. This particular form of millennialism was introduced to North America by Jonathan Edwards, the foremost theologian of the Great Awakening. This line of thought was also adopted by his illustrious grandson, Timothy Dwight (1752–1817), who became president of Yale and famous as a preacher, writer, and administrator. Postmillennialism became a mark of intellectual Christians of the eighteenth and nineteenth centuries in America and Europe. It provided a place for man to cooperate with God in the establishment of the millennium upon earth in the golden age ahead.

 

ဤအယူဝါဒသည် ၁၉ ရာစုအလယ်ပိုင်းတွင် မြောက်အမေရိကတွင် ဆက်လက်တည်ရှိနေခဲ့ပြီး၊ ခရစ်တော်၏ ဒုတိယလာရောက်ခြင်းကို ရက်သတ်မှတ်ရုံသာမက၊ ရွှေခေတ်သည် အသင်းတော်ရှေ့တွင် ရှိနေသေးချိန်တွင် ခရစ်တော်သည် ရုတ်တရက်လာရောက်မည်ဟု အကြံပြုသောကြောင့် အဒ်ဗင်တစ် (Adventist) တို့၏ ပရီမီလင်နီယယ်အမြင်နှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်ခဲ့သည်။ အစောပိုင်း အဒ်ဗင်တစ်စာရေးဆရာ ဂျိမ်းစ် ဝှိုက် (James White) က ဤအမြင်ကို အောက်ပါအတိုင်း သရုပ်ဖော်ခဲ့သည်။ “ဤအကြောင်းအရာနှင့်ပတ်သက်၍ လူကြိုက်များသော အမြင်မှာ ကမ္ဘာသည် ကယ်တင်ခြင်းခံရမည်ဖြစ်ပြီး လူအားလုံး သန်သန့်ရှင်းသူများ ဖြစ်လာမည်ဟူ၍ ဖြစ်သည်။ ဤပျော်ရွှင်ဖွယ်အခြေအနေသည် တစ်ထောင်နှစ်ကြာမည်ဟု ဆိုကြပြီး၊ ထိုကာလတွင် ခရစ်တော်သည် သူ၏လူများနှင့် ဝိညာဉ်ရေးရာအားဖြင့် အုပ်ချုပ်မည်ဟု ဆိုကြသည်” (၁၇)။

This particular teaching was still prevalent in North America in the middle of the nineteenth century and stood in opposition to the premillennial view of Adventists, not simply for setting a date for the second coming of Christ, but for suggesting that Christ would come suddenly at this time when the golden age still lay ahead of the church on earth. Early Adventist writer James White characterized this view: “The popular view of this subject is that the world is to be converted, and that all men will become holy. This happy state of things, it is said, will continue one thousand years, during which time Christ will reign with His people spiritually” (17).

 

ပို့စ်မီလင်နီယယ်လစ်ဇင်သည် အဒ်ဗင်တစ်ဇင် ငယ်ရွယ်နေချိန်တွင် ထွန်းကားနေခဲ့သည်။ စကော့တလန် ပရက်စဘီတီရီယန်း ဓမ္မဆရာ ဒေးဗစ် ဘရောင်း (David Brown) ၏ ဩဇာကြီးသော စာအုပ် The Second Advent သည် ၁၈၄၆ ခုနှစ်တွင် ထွက်ရှိခဲ့ပြီး (၁၈၄၉ တွင် ပြန်လည်ပြုပြင်ထုတ်ဝေခဲ့သည်)။ နှစ်ပေါင်းများစွာ ဤစာအုပ်သည် ပို့စ်မီလင်နီယယ်အမြင်၏ စံပြစာအုပ်အဖြစ် အသိအမှတ်ပြုခံခဲ့ရသည်။ အခြားအရေးကြီးသော စာအုပ်တစ်အုပ်မှာ ပရင်စ်တန်တက္ကသိုလ်မှ ပါမောက္ခ ချားလ်စ် ဟော့ဂျ် (Charles Hodge) ၏ Systematic Theology (၁၈၇၁) ဖြစ်သည်။ ဤအမြင်ကို ထောက်ခံခဲ့သော ပရင်စ်တန်ရှိ အခြားဩဇာကြီးသော ဓမ္မပညာရှင်များမှာ W. G. T. Shedd၊ R. L. Dabney၊ B. H. Smith၊ A. H. Strong နှင့် B. B. Warfield တို့ ဖြစ်ကြသည် (Boettner ၁၀)။

Postmillennialism was in its heyday when Adventism was in its infancy. An influential book, The Second Advent, by David Brown, a Scottish Presbyterian minister, made its appearance in 1846 (revised in 1849). For many years this work was recognized as a standard work on the postmillennial position. Another important work advocating this view was the Systematic Theology of Charles Hodge (1871), a professor at Princeton. Other influential theologians at Princeton who advocated this view included W. G.T. Shedd, R. L. Dabney, “bB. H. Smith, A. H. Strong, and B. B. Warfield (Boettner 10).

 

၂၀ ရာစုနှောင်းပိုင်းတွင် ပို့စ်မီလင်နီယယ်အမြင်ကို ထောက်ခံမှုသည် လုံးဝပျောက်ကွယ်သွားခဲ့သည်။ ဤရာစုတွင် ကမ္ဘာစစ်နှစ်ခုကြီး၊ ဆက်တိုက်ဖြစ်ပွားနေသော အကြမ်းဖက်မှုနှင့် လူသားဆန်မှုမရှိသော ရက်စက်မှုများကြောင့် အနာဂတ်ရွှေခေတ်အမြင်၏ ဘုန်းအထွန်းကား မှေးမှိန်သွားခဲ့သည်။ ဧကနိယံဆိုင်ရာ အငြင်းပွားမှုသည် ယခုအခါ အေမီလင်နီယယ်လစ် (amillennialist) နှင့် ပရီမီလင်နီယယ်လစ် (premillennialist) တို့ကြား အဓိကဖြစ်နေတော့သည်။

The latter part of the twentieth century has seen support for the postmillennial position evaporate. The stark realities of this century with its two world wars, continuing violence, and base inhumanity have dimmed the glory of this vision of the future. The controversy over the millennium is now mainly between amillennialists and premillennialists.

 

၆. အေမီလင်နီယယ်လစ်ဇင် (Amillennialism) ကို ပြန်လည်ကြည့်ရှုခြင်း

ဖော်ပြပြီးသည့်အတိုင်း၊ ဩဂုစတင်းသည် အေမီလင်နီယယ်အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုမှု စနစ်ကို ပထမဆုံး စနစ်တကျဖော်ထုတ်ခဲ့သူဖြစ်သည်။ သူ၏အမြင်များသည် အလွန်ဩဇာကြီးခဲ့ပြီး “ကက်သလစ်ဘာသာနှင့် ပရိုတက်စတင့်ဘာသာနှစ်ခုစလုံးတွင် ရိုးရာအမြင်ဖြစ်လာခဲ့သည်”။ အတိုင်းအတာတစ်ခုအထိ ဩဂုစတင်း၏ အေမီလင်နီယယ်လစ်ဇင်သည် “ရှေးရိုးစွဲ ပြုပြင်ထိန်းသိမ်းရေးနှင့် ပရက်စဘီတီရီယန်း အသင်းတော်များ” တွင် ယနေ့တိုင် လွှမ်းမိုးနေဆဲဖြစ်သည် (LaRondelle စက်တင်ဘာ ၁၉၈၂)။

6. Amillennialism Revisited

As already described, Augustine first systematized the amillennial scheme of interpretation. His views were extremely influential and “became the traditional position in both Catholicism and Protestantism.” To a great extent, Augustinian amillennialism is still predominant in “conservative Reformed and Presbyterian churches” (LaRondelle September 1982).

 

အေမီလင်နီယယ်လစ်ဇင်သည် ပုံစံအမျိုးမျိုးရှိသည်။ ဥပမာ၊ ၁၉ ရာစု ဂျာမန်ဓမ္မပညာရှင် သီအိုဒေါ ကလီဖော့သ် (Theodor Kliefoth) သည် ၁၀၀၀ နှစ်ကို ကြားခံအခြေအနေ (intermediate state) အဖြစ် အသုံးချခဲ့သည်။ နှစ်ခုသော လာရောက်ခြင်းကြားရှိ လောကီပေါ်တွင် အသင်းတော်ကို အာရုံစိုက်မည့်အစား၊ သူ၏အမြင်သည် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းမတိုင်မီ သန့်ရှင်းသူများ၏ ကောင်းကင်ဘုံအုပ်ချုပ်မှုကို အာရုံစိုက်ခဲ့သည်။ နောက်ထပ်ဥပမာတစ်ခုမှာ H. Bietenhard ၏ “သမိုင်းအဆုံးသတ်” အမြင်ဖြစ်ပြီး၊ ဧကနိယံသည် “ခရစ်တော်၏ ဤခေတ်အပေါ် အုပ်ချုပ်မှု၏ နောက်ဆုံးကာလ” နှင့် “တစ်ခုတည်းသော မေရှိယနိုင်ငံတော်၏ နောက်ဆုံးအဆင့်နှင့် ပြည့်စုံသော ဗျာဒိတ်ပြခြင်း” သာဖြစ်သည်ဟု ဆိုသည်။ ထိုအချိန်တွင် “အသင်းတော်ကို ဧကနိယံအသင်းတော်အဖြစ် ဗျာဒိတ်ပြမည်ဖြစ်ပြီး စာတန်ကို ချည်နှောင်ခံရမည်” (Berkouwer ၂၉၉)။ အချို့ အေမီလင်နီယယ်လစ်များက ဗျာဒိတ် ၂၀ ၏ ၁၀၀၀ နှစ်သည် ယခုကာလနှင့် ကိုက်ညီသည်ဟု ဆိုကြပြီး၊ အချို့က ဤကာလတွင် အထူးအဓိပ္ပာယ်မရှိဟု ဆိုကြသည်။

Amillennialism takes different forms. For example, nineteenth-century German theologian Theodor Kliefoth saw the 1,000 years as applying to an intermediate state. Rather than focusing on the church on earth between the two advents, his view concentrated on the preresurrection reign of the saints in heaven. Another example is the “end-historical” view of H. Bietenhard, who contended that the millennium was to be “the last period of the dominion of Christ over this age” and “ ‘only the final phase and full revelation’ of the one messianic kingdom.” At this time, “the church will be revealed as the millennial church, and Satan will be bound” (Berkouwer 299). Some amillennialists say that the 1,000 years of Revelation 20 correspond to the present time. Others find no particular significance in this time period.

 

၇. ပရီမီလင်နီယယ်လစ်ဇင် (Premillennialism) ၏ ပြန်လည်နိုးကြားခြင်း

၁၉ ရာစုရောက်သောအခါ၊ ပရောဖက်ပြုချက်များနှင့် ခရစ်တော်၏ လာရောက်ခြင်းနီးကပ်လာပြီဟူသော စိတ်ဝင်စားမှုသည် အင်္ဂလန်နှင့် အမေရိကတွင် လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲ ပျံ့နှံ့လာခဲ့သည်။ လူများစွာသည် ပရောဖက်ပြုချက်နိုးကြားမှုတွင် ပါဝင်ခဲ့ကြပြီး ပရီမီလင်နီယယ်ခရစ်တော်လာရောက်ခြင်းကို ကြေညာခဲ့ကြပြီး၊ ပရောဖက်ပြုချက်အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုမှု၏ သမိုင်းဆိုင်ရာနည်းလမ်းကို ကိုင်စွဲခဲ့ကြသည်။

7. The Revival of Premillennialism

With the advent of the nineteenth century, a revival of interest in the prophecies and the imminence of the coming of Christ began to sweep over England and America. Many people became involved in the prophetic revival and proclaimed the premillennial coming of Christ, holding to the historical method of prophetic interpretation.

 

ဟင်နရီ ဒရမ်မွန်း (Henry Drummond) သည် ၁၈၂၆ မှ ၁၈၃၀ အထိ အော်လ်ဘူရီ ပက် (Albury Park) တွင် ပရောဖက်ညီလာခံများကို ကမကထပြုခဲ့ပြီး၊ ထိုညီလာခံများသည် ပရီမီလင်နီယယ်နှင့် သမိုင်းဆိုင်ရာ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုမှုများဖြင့် ထူးခြားခဲ့သည်။ အက်ဒ်ဝပ် အာဗင်း (Edward Irving) သည် ပရီမီလင်နီယယ်လှုပ်ရှားမှု တိုးတက်ရေးတွင် သူ၏အလေးချိန်ကို ထည့်ပေးခဲ့သည်။

Henry Drummond sponsored a series of prophetic conferences at Albury Park from 1826 to 1830; these were marked by a premillennial, historical interpretation. Edward Irving added his weight to the growth of the premillennial movement.

 

ပေါဝါစကော့ဟောက် (Powerscourt House) ရှိ သမ္မာကျမ်းစာညီလာခံများမှ ဖြစ်ထွက်လာသော အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုမှု နှစ်ခုမှာ ဖူးချူရစ်ဇင် (futurism) နှင့် ဒါဘီဇင် (Darbyism) ဖြစ်သည်။ ဖူးချူရစ်ဇင်သည် စပိန်ဂျီဇူး ရီဘေရာ (Ribera) ၏ ၁၅၉၀ တွင် ရေးသားခဲ့သော ပရောဖက်စနစ်ကို ပြန်လည်နိုးကြားခြင်းဖြစ်ပြီး၊ ပုပ်ရဟန်းမင်းကြီးကို ခရစ်တော်ဆန့်ကျင်သူဟု အလေးပေးခြင်းမှ အနာဂတ်တစ်ဦးချင်းလူပုဂ္ဂိုလ်တစ်ဦးသည် အသင်းတော်ကို စာသားအတိုင်း သုံးနှစ်ခွဲကြာ ညှဉ်းပန်းနှိပ်စက်မည်ဟု အလေးပေးခဲ့သည်။ ဤအမြင်ကို အင်္ဂလန်နှင့် အမေရိကရှိ ပရောဖက်ညီလာခံများတွင် ပြန်လည်နိုးကြားခဲ့ပြီး ပရီမီလင်နီယယ်လစ်ဇင်ကို ထပ်မံရှေ့တန်းတင်ခဲ့သည်။

Flowing out of further Bible conferences at Powerscourt House came two new interpretations: futurism and Darbyism. Futurism was really a revival of the prophetic system of the Spanish Jesuit Ribera, whose work in 1590 shifted the emphasis from the Papacy as the antichrist to a future individual person who would persecute the church for three and a half literal years. This view was revived in prophetic conferences throughout England and America and brought premillennialism to the fore again.

 

ပရီမီလင်နီယယ်လစ်ဇင်၏ နောက်ထပ်အတောင်ပံတစ်ခုကို ပလိုင်မက် ညီအစ်ကိုတို့ (Plymouth Brethren) မှ ဂျေ အန် ဒါဘီ (J. N. Darby, ၁၈၀၀–၁၈၈၂) မှ ဖန်တီးခဲ့သည်။ သူသည် ပေါဝါစကော့ညီလာခံများတွင် ဦးဆောင်ပုဂ္ဂိုလ်ဖြစ်ခဲ့သည်။ များပြားစွာ ရေးသားခဲ့သူဖြစ်ပြီး ခေတ်သစ် ဒစ်စပါးန်ရှင်နယ်လစ်ဇင် (dispensationalism) ၏ တည်ထောင်သူအဖြစ် လူသိများသည်။ ဒါဘီသည် အသင်းတော်၏ ဒုက္ခမတိုင်မီ လျှို့ဝှက်ခေါ်ယူခံရခြင်း (pretribulation rapture) ကို ထောက်ခံခဲ့ပြီး၊ ၎င်းသည် ဤစနစ်၏ ထူးခြားချက်ဖြစ်လာခဲ့သည်။ သူသည် ၁၈၅၉ မှ ၁၈၇၄ အထိ အမေရိကသို့ ခြောက်ကြိမ်လာရောက်ခဲ့ပြီး ဒစ်စပါးန်ရှင်နယ်လစ်ဇင်သည် ထိုနေရာတွင် အမြစ်တွယ်ခဲ့သည်။ မြောက်အမေရိကရှိ ပရောဖက်နှင့် သမ္မာကျမ်းစာညီလာခံလှုပ်ရှားမှုသည် ဤစိတ်ဝင်စားမှု၏ ရလဒ်ဖြစ်ပြီး၊ နိုင်ယာဂရာ ညီလာခံ (၁၈၈၃ မှ ၁၈၉၇) ကဲ့သို့ ညီလာခံများတွင် သမ္မာကျမ်းစာပညာရှင်များစွာ ပါဝင်ခဲ့ကြသည်။ အချိန်ကြာလာသည်နှင့်အမျှ ဤအုပ်စုသည် ဒုက္ခမတိုင်မီ လျှို့ဝှက်ခေါ်ယူခံရခြင်းကို လက်ခံသူများနှင့် အသင်းတော်သည် ဒုက္ခထဲမှ ဖြတ်ကျော်ရမည်ဟု ယုံကြည်သူများ (ပို့စ်ထရစ်ဘ်ယူလေးရှင်နစ်) ဟူ၍ ခွဲခြားလာခဲ့သည်။

Another wing of premillennialism was spawned by J. N. Darby (1800–1882) of the Plymouth Brethren. He became a leading figure at the Powerscourt meetings. A prolific writer, he is known as the modern founder of dispensationalism. Darby supported the pretribulation rapture of the church, which has become characteristic of this system. He visited the United States six times between 1859 A.D. 1874 and in this way dispensationalism took hold there. The prophetic and Bible conference movement in North America was the outgrowth of this interest and many Bible students became involved in conferences such as the ones at Niagara from 1883 to 1897. As time has continued, this group has become divided between those who accept the pretribulation secret rapture and those who believe the church will go through the tribulation. The latter group has become known as postribulationists.

 

ဒါဘီ၏ ဒုက္ခမတိုင်မီ ခေါ်ယူခံရခြင်းကို ထောက်ခံသူများအနက် ဩဇာကြီးသူတစ်ဦးမှာ စီ အိုင် စကိုးဖီးလ် (C. I. Scofield, ၁၈၄၃–၁၉၂၁) ဖြစ်ပြီး၊ သူ၏ ဩဇာကြီးသော Scofield Reference Bible သည် ဒစ်စပါးန်ရှင်နယ်အယူဝါဒများကို ပျံ့ပွားစေရန် ကြီးစွးသောဩဇာရှိခဲ့သည်။ ပရီမီလင်နီယယ်လစ်ဇင်သည် ဒစ်စပါးန်ရှင်နယ်လစ်ဇင်၏ အရေးကြီးသော အစိတ်အပိုင်းတစ်ခုဖြစ်ပြီး၊ ခရစ်တော်ပြန်လာရောက်ပြီးနောက် လောကီဧကနိယံကို ထင်ရှားစွာ အလေးပေးထားသည်။ ဤကျောင်းအတွင်း အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုသူများတွင် အမြင်ကွဲပြားမှုများလည်း ရှိသည်။

Among the influential followers of Darby’s pretribulation rapture was C. I. Scofield (1843–1921), who produced the influential Scofield Reference Bible. The latter has had great influence in propagating dispensational teachings. Premillennialism has been a very important aspect of dispensationalism, and the earthly millennium following Christ’s return is featured prominently in its teachings. There are also differences in viewpoint among the interpreters in this school.

 

ယနေ့ ဧဝံဂေလိတစ်ထောင်စုနှစ်ဆိုင်ရာ အယူဝါဒီများ (premillennialists) သည် အဓိက အုပ်စုနှစ်စုအဖြစ် ခွဲခြားထားကြသည်။ သမိုင်းဝင် ဧဝံဂေလိတစ်ထောင်စုနှစ်ဆိုင်ရာ အယူထားသူများ (historic premillennialists) နှင့် ခေတ်သစ်ခွဲခြားရေးဝါဒီများ (dispensational premillennialists) ဖြစ်သည်။ ဤအုပ်စုနှစ်စုလုံးသည် ထာဝရအသက်ရှင်ခြင်း နှစ်ကြိမ်ကြားတွင် တစ်ထောင်စုနှစ်ကို ထားရှိကြသည်။ ယုဒလူမျိုးများ ညှဉ်းပန်းနှိပ်စက်ခံရချိန်နောက်ပိုင်းတွင် ခရစ်တော်၏ ဘုန်းအသရေနှင့်ပြည့်စုံသော ဒုတိယလာရောက်ခြင်းဖြင့် နိုင်ငံတော်ကို စတင်တည်ထောင်မည်ဟု ယုံကြည်ကြသည်။ တစ်ထောင်စုနှစ်နိုင်ငံတော်သည် ဤပထမကမ္ဘာမြေပေါ်တွင် ဖြစ်ပေါ်လာမည်ဟုလည်း ယုံကြည်ကြသည်။ သို့သော် သမိုင်းဝင် ဧဝံဂေလိတစ်ထောင်စုနှစ်ဆိုင်ရာ အယူထားသူများက အဲဒီဘုရားသခင်၏ တကယ့်ဣသရေလတိုင်းရင်းသားဟူသည် ခရစ်ယာန်အသင်းတော်ဖြစ်သည်ဟု ယူဆကြသော်လည်း၊ ခေတ်သစ်ခွဲခြားရေးဝါဒီများ (dispensational premillennialists) ကမူ ဓမ္မဟောင်းပညတ်တရားက ဣသရေလနိုင်ငံနှင့်ပတ်သက်သော ပရောဖက်ပြုချက်များသည် ယေရှုရှလင်မြို့၌ ဣသရေလလူမျိုးစစ်စစ်ကို ပြန်လည်တည်ထောင်ခြင်းနှင့် ဗိမာန်တော်ကို တကယ်ပြန်လည်ဆောက်လုပ်ခြင်းဖြင့် ပြည့်စုံမည်ဟု မျှော်လင့်ကြသည်။

 

Today premillennialists are divided into two basic groups: historic premillennialists and dispensational premillennialists. Both locate the millennium between two literal resurrections; both believe that the kingdom will be inaugurated by the glorious Second Coming, shortly after a time of persecution of the believers. Both see the millennial kingdom as taking place on this earth. However, while historic premillennialists see the church as the true Israel of God, dispensational premillennialists expect that the OT prophecies about Israel will be fulfilled with the literal restoration of the nation and its temple in Jerusalem.

 

၈. ဆဋ္ဌမနေ့အာဒါဒစ်သမားများ၏ နားလည်မှု

ဆဋ္ဌမနေ့အာဒါဒစ်သမားများ (Seventh-day Adventists) သည် ၁၈၄၀ ခုနှစ်များအတွင်း မီလာဝါဒီ နိုးကြားလာရေးသတင်းစကားမှ အမြစ်တွယ်ခဲ့ကြသည်။ ဝီလျံမီလာ (William Miller) သည် ထိုခေတ်က လူများစွာက ကိုးကွယ်နေသော ဧဝံဂေလိတစ်ထောင်စုနှစ်ပြီးမှ လာမည့်အယူ (postmillennialism) ကို ဆန့်ကျင်၍ ဧဝံဂေလိတစ်ထောင်စုနှစ်မတိုင်မီ လာမည့်အယူ (premillennialism) ကို လက်ခံယူခဲ့သည်။ ဧဝံဂေလိတစ်ထောင်စုနှစ်ပြီးမှ လာမည့်အယူဝါဒသည် ဧဝံဂေလိတရားအားဖြင့် ခရစ်တော်ဒုတိယလာရောက်ခြင်းမတိုင်မီ ကမ္ဘာကြီးသည် ရွှေခေတ်သို့ ရောက်ရှိတော့မည်ဟူသော အလွန်အကောင်းမြင်သော အမြင်ရှိခဲ့သည်။ ဝီလျံမီလာက ခရစ်တော်၏ ဒုတိယလာရောက်ခြင်းသည် မကြာမီဖြစ်ပေါ်တော့မည်ဟု အလေးအနက်ထားပြောဆိုခဲ့ပြီး ၁၈၄၃ ခုနှစ်တွင် ဖြစ်နိုင်သည်ဟုပင် သတ်မှတ်ပြောဆိုခဲ့သည်။

8. Adventist Understanding

Seventh-day Adventists have their roots in the Millerite Advent awakening message of the 1840s. William Miller adopted a premillennial view as opposed to the postmillennial view current
in many circles at the time. Postmillennialism had a very optimistic view of the world and its golden age, which was soon to be inaugurated by the power of the gospel prior to Christ’s second advent. William Miller diametrically opposed this view by his insistence on the imminence of the second coming of Christ, even suggesting the possible date of 1843.

 

မီလာသည် ဧဝံဂေလိတစ်ထောင်စုနှစ်မတိုင်မီ လာမည့်အယူဝါဒီ ဖြစ်ခဲ့သော်လည်း၊ ထိုအယူဝါဒ၏ အားလုံးသောသူများနှင့် အမြင်တူညီခဲ့ခြင်း မဟုတ်ပေ။ မီလာနှင့် စာသားအတိုင်းယူဆသူများ (literalists) နှစ်ဦးစလုံးသည် ခရစ်တော်၏ ဒုတိယလာရောက်ခြင်းသည် တစ်ထောင်စုနှစ်မတိုင်မီ ဖြစ်မည်ဖြစ်ပြီး ထာဝရအသက်ရှင်ခြင်း နှစ်ကြိမ်ကို တစ်ထောင်နှစ်ခြားထားမည်ဟု ယုံကြည်ခဲ့ကြသည်။ သို့သော် မီလာသည် စာသားအတိုင်းယူဆသူများ၏ ဓမ္မဟောင်းပရောဖက်ပြုချက်အားလုံးသည် တစ်ထောင်စုနှစ်အတွင်း ယုဒလူမျိုးများနှင့် တကယ်ပြည့်စုံရမည်ဟူသော အမြင်ကို လိုက်နာခဲ့ခြင်း မရှိပေ။

While Miller was a premillennialist, he was not in harmony with all the proponents of this view. Both Miller and the literalists believed in a second coming of Christ prior to the millennium and in two resurrections separated by 1,000 years. Miller did not follow the literalists, however, in their insistence on the Jewish fulfillment of all the OT prophecies during the millennium.

 

၁၈၄၁ ခုနှစ်တွင် ထုတ်ဝေခဲ့သော “ခရစ်တော်၏ လာရောက်ခြင်းကို မျှော်လင့်နေကြသော ခရစ်ယာန်များ၏ ပထမဆုံး အထွေထွေ ညီလာခံအစီရင်ခံစာ” တွင် တစ်ထောင်စုနှစ်နှင့်ပတ်သက်၍ အောက်ပါအတိုင်း ဖော်ပြထားသည်-

The First Report of the General Conference of Christians Expecting the Advent, published in 1841, contained the following statements on the millennium:

 

“We are also agreed and firmly persuaded, that the popular theory of a thousand years, or more, of the spiritual and invisible reign of Christ ‘in this present evil world,’ … is altogether unscriptural. ...

 

“ကျွန်ုပ်တို့သည် လည်း သဘောတူညီကြပြီး ခိုင်မာစွာ ယုံကြည်ကြသည်မှာ၊ ခရစ်တော်၏ ဝိညာဉ်ရေးနှင့် မမြင်ရသော အုပ်ချုပ်မှု တစ်ထောင်နှစ် သို့မဟုတ် ထို့ထက်ပိုသော ကာလကို ဤလက်ရှိဆိုးယုတ်သောကမ္ဘာတွင် ရှိမည်ဟူသော လူကြိုက်များသော သီအိုရီသည် သမ္မာတရားကျမ်းနှင့် လုံးဝမကိုက်ညီပါ။ ... ကျွန်ုပ်တို့သည် တစ်ထောင်စုနှစ်၏ အစပိုင်းတွင်ပင် ခရစ်တော်သည် ခမည်းတော်၏ ဘုန်းတန်ခိုးတော်နှင့်အတူ သန့်ရှင်းသူအားလုံးကို ခေါ်ဆောင်၍ လာရောက်မည်ဖြစ်ပြီး၊ ထိုအချိန်က အသက်ရှင်နေသေးသော ဆိုးယုတ်သူများနှင့် ဘုရားမဲ့သူများကို ထာဝရဘုရား၏ ဓားဖြင့် သတ်ပစ်မည်ဖြစ်သည်။ သူတို့အားလုံး ဧဝံဂေလိတရားကို နာခံသူများ ဖြစ်သွားစေရန် မဟုတ်ပါ” (PFOF ၄:၅၆၃၊ ၅၆၄)။

“We are also agreed, that at the very commencement of the millennium the Lord will come in the glory of his Father and all the saints with him, and that the sinners then remaining alive and ungodly will be slain by the sword of the Lord, … instead of being all converted to the obedience of the gospel” (PFOF 4:563, 564).

 

၁၈၄၄ ခုနှစ်ရှိ ကြီးစွာသော စိတ်ပျက်မှု (Great Disappointment) ပြီးနောက် အာဒါဒစ်သမားများ၏ တစ်ထောင်စုနှစ်ဆိုင်ရာ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်တွင် အရေးကြီးသော ပြောင်းလဲမှုတစ်ခု ဖြစ်ပေါ်ခဲ့သည်။ “၁၈၄၄ ခုနှစ်တွင် မီလာဝါဒီလှုပ်ရှားမှု ပြိုကွဲသွားပြီးနောက် အဓိကဆက်ခံသူမှာ ဆဋ္ဌမနေ့အာဒါဒစ်သမားများ ဖြစ်လာခဲ့ပြီး၊ သူတို့သည် ဧဝံဂေလိတစ်ထောင်စုနှစ်မတိုင်မီ လာမည့်အယူကို ဆက်လက်ထားရှိခဲ့ကြသည်။ သို့သော် တစ်ခုတည်းသော အသစ်အဆန်းမှာ ဘုန်းတန်ခိုးရရှိထားသော သန့်ရှင်းသူများ၏ တစ်ထောင်စုနှစ်နိုင်ငံတော် သို့မဟုတ် အုပ်ချုပ်မှုသည် ကောင်းကင်တွင် ရှိမည်ဖြစ်ပြီး ဤကမ္ဘာမြေပေါ်တွင် မဟုတ်ပါ။ တစ်ထောင်စုနှစ်ပြီးမှသာ နယူးယေရုရှလင်မြို့သစ်သည် သန့်ရှင်းသူများနှင့်အတူ ကောင်းကင်မှ ဤမြေကြီးသို့ ဆင်းသက်လာမည်ဖြစ်ပြီး ထာဝရအဆုံးမဲ့နေရာအဖြစ် ဤမြေကြီးကို အသစ်ဖန်ဆင်းမည်” (LaRondelle၊ စက်တင်ဘာ ၁၉၈၂)။

Following the great disappointment of 1844 an important change took place in the Adventist interpretation of the millennium: “After the dissolution of the Millerite movement in 1844, its main successor became the Seventh-day Adventists, who continued their premillennialism with one new facet: the millennial kingdom or reign of the glorified saints would be in heaven and not on earth. Only after the millennium would the New Jerusalem—together with the saints—descend to the earth to be made new as its eternal abode” (LaRondelle September 1982).

 

ဂျိမ်းစ်ဝိုက် (James White) သည် မီလာရိုက်အဖွဲ့ (Millerite movement) နှင့် ဆက်နွယ်ခဲ့ဖူးသော အစောပိုင်း အဒ်ဗင်တစ်ခေါင်းဆောင်တစ်ဦးဖြစ်ပြီး၊ ၁၈၄၉ ခုနှစ်တွင် ထုတ်ဝေခဲ့သည့် A Word to the Little Flock စာအုပ်ငယ်တွင် ထောင်စုနှစ် (millennium) အကြောင်းကို ကိုင်တွယ်ဖော်ပြခဲ့သည်။ အခြားအရာများထဲတွင် သူ၏ဇနီး အဲလင်ဝိုက် (Ellen White) ၏စာတစ်စောင်ကို ကူးယူဖော်ပြထားရာ ဤသို့ဆိုထားသည်။ “သင်နှင့် ကျွန်ုပ် အပြည့်အဝ သဘောတူပါသည်။ တကယ့်အမှန်တကယ် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း နှစ်ကြိမ်ရှိမည်ဖြစ်ပြီး၊ ထောင်နှစ်ပတ်လည် ကွာခြားမည်ဖြစ်သည်။ ထို့ပြင် ကျွန်ုပ်လည်း သင်နှင့်အတူ သဘောတူပါသည် … ကမ္ဘာသစ် … သည် ဆိုးယုတ်သောသူသေများ ရှင်ပြန်ထမြောက်ပြီး ထောင်စုနှစ်ပြီးဆုံးချိန်တွင် ဖျက်ဆီးခံရပြီးမှ ပေါ်ထွန်းလာမည်ဖြစ်သည်။”

၁၈၇၆ ခုနှစ်တွင် Signs of the Times ဂျာနယ်တွင် ဆောင်းပါးနှစ်ပုဒ် (ဇန်နဝါရီ ၆ နှင့် ၁၃) ဖြင့် ဝိုက်သည် ယာယီထောင်စုနှစ် (temporal millennium) နှင့် ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်း ကယ်တင်ခြင်းခံရမည့်အယူ (universal conversion) တို့ကို တုံ့ပြန်ချေပခဲ့ပြီး၊ အဲဒီအစား သမ္မာကျမ်းစာအရ စကားလုံးအတိုင်း ထောင်နှစ်ပတ်လည် (၁,၀၀၀ နှစ်) ကို အလေးပေးခဲ့သည်။ ထိုအချိန်တူတွင် ထုတ်ဝေခဲ့သည့် Bible Adventism စာအုပ်တွင် ဝိုက်က ထောင်စုနှစ်ဘုရင်ခံခြင်းသည် ကောင်းကင်တွင်ဖြစ်မည်ဟု ရှင်းလင်းစွာဖော်ပြခဲ့သည်။ “မသေမတည့်သောဘုရင်ခံခြင်း၏ လူမျိုးများသည် ၎င်းတို့၏သခင်နှင့်အတူ ထာဝရနေရာမြို့တော်သို့ တက်သွားပြီး၊ ဆိုးယုတ်သူများကို တရားစီရင်ရာတွင် ထောင်နှစ်ပတ်လည် အတူအုပ်ချုပ်မည်ဖြစ်သည်။ ထိုကာလအတွင်း ကမ္ဘာမြေသည် လူမရှိဘဲ လုံးဝလွတ်ကျန်နေမည်ဖြစ်သည်” (စာမျက်နှာ ၈၄)။

James White, an early Adventist leader who had been associated with the Millerite movement, dealt with the millennium in his booklet A Word to the Little Flock, published in 1849. Among other things, he transcribed a letter from his wife Ellen: “I fully agree with you, that there will be two literal resurrections, one thousand years apart. I also agree with you that … the new earth … will not appear till after the wicked dead are raised, and destroyed, at the end of the thousand years.” In two 1876 articles in the Signs of the Times, White refuted the temporal millennium and universal conversion teachings, asserting instead the biblical and literal understanding of the 1,000 years (ST Jan. 6, 13, 1876). In his book Bible Adventism, published around the same time, White clearly pointed out that the millennial kingdom would be in heaven: “The immortal subjects of the kingdom will ascend with their Lord to the eternal city, and reign with Him in the judgment of the wicked a thousand years, during which time the earth will be desolate” (84).

 

၁၈၈၁ ခုနှစ်တွင် ယူရိုင်ယာစမစ် (Uriah Smith) ၏ Daniel and the Revelation စာအုပ် (အကြိမ်ပေါင်းများစွာ ပြန်လည်ထုတ်ဝေခဲ့သည်) သည် အဲလင်ဝိုက်နှင့် ဂျိမ်းစ်ဝိုက်တို့၏ အယူအဆနှင့် အတူတူပင် ထောင်စုနှစ်ကို တင်ပြခဲ့သည်။ ၁၉၁၇ ခုနှစ်တွင် W. A. Spicer ၏ Our Day in the Light of Prophecy နှင့် ၁၉၅၇ ခုနှစ်တွင် Questions on Doctrine တို့သည်လည်း အလားတူပင် လိုက်နာခဲ့သည်။ ၁၉၈၀ ခုနှစ်တွင် အသင်းတော်သည် အောက်ပါအတိုင်း အခြေခံယုံကြည်ချက် အမှတ်စဉ် ၂၆ ကို လက်ခံခဲ့သည်။

In 1881 Uriah Smith’s Daniel and the Revelation (which has been reprinted a number of times) presented the millennium in much the same way as was done by Ellen and James White. Our Day in the Light of Prophecy (1917), by W. A. Spicer, followed the same lines, as did Questions on Doctrine (1957). In 1980 the church adopted the following statement as Fundamental Belief No. 26.

 

“ထောင်စုနှစ်သည် ပထမရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းနှင့် ဒုတိယရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကြားတွင် ခရစ်တော်သည် ကိုယ်တော်၏သန့်ရှင်းသူများနှင့်အတူ ကောင်းကင်တွင် ထောင်နှစ်ပတ်လည် အုပ်ချုပ်တော်မူသည့်ကာလဖြစ်သည်။ ထိုကာလအတွင်း ဆိုးယုတ်သောသူသေများကို တရားစီရင်ခံရမည်ဖြစ်သည်။ ကမ္ဘာမြေသည် လူသားနေထိုင်သူ လုံးဝမရှိဘဲ လုံးဝလွတ်ကျန်နေပြီး စာတန်နှင့်သူ၏ကောင်းကင်တမန်များသာ ရှိနေမည်ဖြစ်သည်။ ထိုကာလပြီးဆုံးချိန်တွင် ခရစ်တော်သည် ကိုယ်တော်၏သန့်ရှင်းသူများနှင့် သန့်ရှင်းမြို့တော်ပါမကျန် ကောင်းကင်မှ ကမ္ဘာမြေသို့ ဆင်းသက်လာတော်မူမည်။ မတရားသောသူသေများ ရှင်ပြန်ထမြောက်လာပြီး စာတန်နှင့်သူ၏ကောင်းကင်တမန်များနှင့်အတူ မြို့တော်ကို ဝိုင်းရံမည်ဖြစ်သည်။ သို့သော် ဘုရားသခင်ထံမှ ကောင်းကင်မှ မီးရှူးမီးတိုင်ဆင်းလာပြီး ၎င်းတို့ကို လုံးဝဖျက်ဆီးမည်ဖြစ်သည်။ ကမ္ဘာမြေကို သန့်ရှင်းစင်ကြယ်စေမည်ဖြစ်သည်။ ဤနည်းဖြင့် စကြဝဠာတစ်ခုလုံးသည် အပြစ်နှင့်အပြစ်သားများမှ ထာဝရလွတ်မြောက်သွားမည်ဖြစ်သည်” (SDA Yearbook ၁၉၈၁၊ စာမျက်နှာ ၈)။

“The millennium is the thousand-year reign of Christ with His saints in heaven between the first and second resurrections. During this time the wicked dead will be judged; the earth will be utterly desolate, without living human inhabitants, but occupied by Satan and his angels. At its close Christ with His saints and the Holy City will descend from heaven to earth. The unrighteous dead will then be resurrected, and with Satan and his angels will surround the city; but fire from God will consume them and cleanse the earth. The universe will thus “be freed of sin and sinners forever” (SDA Yearbook 1981, 8).

 

IV. အဲလင် ဂျီ ဝိုက် ၏ မှတ်ချက်များ

စိတ်ဝင်စားစရာမှာ အဲလင်ဝိုက်သည် “ထောင်စုနှစ်” (millennium) ဟူသော စကားလုံးနှင့် “ထောင်နှစ်ပတ်လည်” (thousand years) ဟူသော စကားစုကို ကွဲပြားစွာ ခွဲခြားအသုံးပြုခဲ့သည်။ ပထမစကားလုံးကို မှားယွင်းသော နောက်ထောင်စုနှစ်အယူ (postmillenarian) ဖြစ်သည့် “ယာယီထောင်စုနှစ်” (temporal millennium) အတွက် သုံးသည်။ ဒုတိယစကားစုကို သမ္မာကျမ်းစာအရ သန့်ရှင်းသူများ ကောင်းကင်တွင်ရှိပြီး နတ်ဆိုးကို ဤလောကတွင် ချည်နှောင်ထားသည့် ထောင်နှစ်ပတ်လည်ကာလကို ဖော်ပြရန် သုံးသည်။

IV. Ellen G. White Comments

Interestingly, Ellen White makes a neat distinction between the word “millennium” and the phrase “thousand years.” She applies the first to the erroneous, postmillenarian idea of a “temporal millennium”; the second, she uses to describe the biblical 1,000-year period, with the saints in heaven and the devil chained to this earth.

 

A. ထောင်စုနှစ် (Millennium)

၁၈၄၀ ခုနှစ်တွင် မီလာ (Miller) ဟောပြောချက်ကို မကြားမီ အဲလင်ဝိုက်သည် “ခရစ်တော်သည် ကောင်းကင်တိမ်တိုက်ပေါ်တွင် ကြွလာတော်မူခြင်းမတိုင်မီ ယာယီထောင်စုနှစ်ဖြစ်ပေါ်မည်” ဟု သင်ကြားခံခဲ့ရသည် (LS ၂၁)။ ခရစ်တော်သည် ၁၈၄၃ တွင် ကြွလာမည်ဟု ကြားသောအခါ သူမသည် ကြီးစွာသောကြောက်ရွံ့ခြင်းသို့ ရောက်သွားခဲ့သည်။ အကြောင်းမှာ “ကမ္ဘာကို ကယ်တင်ပြီး ဘုန်းကြီးရန် အချိန်အလွန်တိုတောင်းနေပြီ” ဟု ထင်ခဲ့သောကြောင့်ဖြစ်သည် (အဲဒီနေရာ ၂၀)။ မီလာ၏ ဟောပြောချက်ကို လက်ခံပြီးနောက် ထောင်စုနှစ်နှင့်ပတ်သက်သော သူမ၏နားလည်မှုသည် မက်သိုဒစ်အသင်းတော်မှ ခွဲထွက်ရခြင်း၏ အကြောင်းတစ်ခုဖြစ်လာခဲ့သည်။ အတန်းအစည်းအဝေးတစ်ခုတွင် အဲလင်သည် ဒုတိယကြွလာခြင်းကို မျှော်လင့်ရာတွင် ရွှင်လန်းဝမ်းမြောက်ခြင်းအကြောင်း ပြောကြားခဲ့သည်။ “အစည်းအဝေးဥက္ကဋ္ဌသည် အတန်းထဲရှိ အခြားသူများကို မိန့်ဆိုရာတွင် ယာယီထောင်စုနှစ်ကာလ၌ ကမ္ဘာမြေသည် ပင်လယ်ကို ရေများဖုံးလွှမ်းသကဲ့သို့ ထာဝရဘုရား၏ အသိပညာနှင့် ပြည့်စုံလာမည်ကို အလွန်ဝမ်းမြောက်ကြောင်း ဖော်ပြခဲ့သည်။ ထိုခမ်းနားသောကာလ ရောက်ရှိလာရန် သူ အလိုရှိခဲ့သည်။” အစည်းအဝေးပြီးနောက် သူမနှင့် သူမ၏ညီ ရောဘတ်တို့သည် ယခင်က ကြင်နာဖော်ရွေခဲ့သော သူများထံမှ ထင်ရှားစွာ အေးစက်မှုကို ခံခဲ့ရသည် (အဲဒီနေရာ ၄၄)။

A. Millennium

Until she heard Miller preach in 1840, Ellen White had been taught that “a temporal millennium would take place prior to the coming of Christ in the clouds of heaven” (LS 21). When she heard that Christ would come in 1843 she was seized by a great “terror,” for the “time seemed so short for the conversion and salvation of the world” (ibid. 20). After she accepted Miller’s preaching, her understanding of the millennium contributed to her separation from the Methodist Church. At a class meeting Ellen spoke of her joyful hope in the Second Coming. “When the presiding elder addressed others in the class, he expressed great joy in anticipating the temporal millennium, when the earth should be filled with the knowledge of the Lord as the waters cover the sea. He longed to see this glorious period ushered in.” After the meeting she and her brother Robert were “conscious of being treated with marked coldness by those who had formerly been kind and friendly” (ibid. 44). Some of her comments on the “temporal millennium” follow.

 

ယာယီထောင်စုနှစ်နှင့်ပတ်သက်သော သူမ၏ အချို့မှတ်ချက်များမှာ အောက်ပါအတိုင်းဖြစ်သည်။

“ယနေ့ခေတ် ဟောပြောချက်အများစုသည် လူများကို ဝိညာဉ်ရေးအိပ်စက်မှုသို့ ဆွဲခေါ်သွားစေသည့် သဘောရှိသည်။ ထောင်စုနှစ်အယူသည် အပြစ်မှ မခွာချင်သော အပြစ်သားအတွက် နှစ်သိမ့်ဆေးရည်ဖြစ်သည်။ သိုးထိမ်းများသည် အမှန်တရားကို အမှားနှင့် ရောနှောပြီး ဟောပြောသောအခါ စာတန်သည် ပြောင်ပြောင်တင်းတင်း မယုံကြည်သူထက် ပိုမိုကျေနပ်သည်” (ST ဇူလိုင် ၄၊ ၁၉၀၀)။

“Much of the preaching of the present day is of a character to lull the people into a spiritual sleep. The doctrine of the millennium is a soothing potion to the sinner who does not desire to cease from sin. And Satan is better pleased with the help which the shepherds of the flock give him when they present truth mingled with error, than with the help given by the boldest unbeliever” (ST July 4, 1900).

 

“ယနေ့အသင်းတော်များသည် လောကီခမ်းနားမှုကို ရှာဖွေနေကြပြီး၊ ခရစ်တော်မကြာမီ ကြွလာတော်မူမည်ကို ပြသသော ပရောဖက်ပြုချက်များ၏ အလင်းနှင့် အထောက်အထားများကို မြင်လိုခြင်းမရှိကြတော့ပေ။ ယုဒလူမျိုးများသည် ခရစ်တော်ပထမအကြိမ် ကြွလာခြင်းကို ငြင်းပယ်ခဲ့သကဲ့သို့ပင် ဖြစ်သည်။ သူတို့သည် ယေရုရှလင်တွင် ယာယီအောင်မြင်မှုနှင့် ဘုရင်ခံခြင်းကို မျှော်လင့်ခဲ့ကြသည်။ ယနေ့ယုံကြည်သူများသည် ကမ္ဘာကယ်တင်ခံရပြီး အသင်းတော်၏ ယာယီချမ်းသာမှုနှင့် ယာယီထောင်စုနှစ်ကို မျှော်လင့်နေကြသည်” (Mar ၁၁)။

“The churches of our time are seeking worldly aggrandizement, and are as unwilling to see the light of the prophecies, and receive the evidences of their fulfillment which show that Christ is soon to come, as were the Jews in reference to His first appearing. They were looking for the temporal and triumphant reign of Messiah in Jerusalem. Professed Christians of our time are expecting the temporal prosperity of the church, in the conversion of the world, and the enjoyment of the temporal millennium” (Mar 11).

 

“ပညတ်တော်ပေးသူ မကြွလာမီ မနာခံသူများကို အပြစ်ပေးရန် လာမည်ဖြစ်သည်။ အပြစ်သားများကို နောင်တရပြီး သစ္စာခံရန် သတိပေးထားသည်။ သို့သော် အများစုအတွက် ထိုသတိပေးချက်များသည် အချည်းနှီးဖြစ်မည်။ တမန်တော် ပေတရုက ဤသို့ဆိုသည်။ ‘နောက်ဆုံးနေ့ရက်များတွင် ကဲ့ရဲ့သူများ ရောက်လာမည်။ သူတို့သည် ကိုယ်အလိုအတိုင်း လျှောက်လှမ်းပြီး ခရစ်တော်ကြွလာခြင်း၏ ကတိသည် ဘယ်မှာရှိသေးသေးသနည်း ဟု မေးမည်’ (၂ ပေ ၃:၃-၄)။ ဤစကားများကို ပွင့်လင်းစွာ ဘုရားမယုံသူများသာမက ကျွန်ုပ်တို့နိုင်ငံ၏ တရားပလ္ပံများပေါ်တွင် ရပ်တည်နေသူများကပါ ထပ်ခါတလဲလဲ ပြောနေသည်ကို မကြားရပါသေးသေးသနည်း။ ‘စိုးရိမ်စရာမရှိပါ။ ခရစ်တော်ကြွလာမီ ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်း ကယ်တင်ခံရပြီး ဖြောင့်မတ်ခြင်းသည် ထောင်နှစ်ပတ်လည် အုပ်ချုပ်မည်။ ငြိမ်သက်ခြင်း၊ ငြိမ်သက်ခြင်း။ အရာအားလုံး အစကတည်းက ဆက်လက်ဖြစ်ပွားနေသည်သာ ဖြစ်သည်။ ဤသတိပေးသူများ၏ စိတ်လှုပ်ရှားဖွယ် သတင်းစကားကြောင့် မထိခိုက်ပါနှင့်’ ဟု အော်ဟစ်ကြသည်။ သို့သော် ဤထောင်စုနှစ်အယူသည် ခရစ်တော်နှင့် တမန်တော်များ၏ သွန်သင်ချက်နှင့် မကိုက်ညီပေ။ ယေရှုက ဤသို့မေးခဲ့သည်။ ‘လူသားသည် ကြွလာသောအခါ ကမ္ဘာမြေပေါ်တွင် ယုံကြည်ခြင်းကို တွေ့ရပါမည်လော’ (လု ၁၈:၈)။ ကျွန်ုပ်တို့မြင်ခဲ့သည့်အတိုင်း ကမ္ဘာ့အခြေအနေသည် နောဧခေတ်ကဲ့သို့ ဖြစ်လာမည်ဟု ကိုယ်တော်က ကြေညာထားသည်။ ပေါလုက အဆုံးချိန်နီးလာသည်နှင့်အမျှ ဆိုးယုတ်ခြင်းများ တိုးပွားလာမည်ဟု သတိပေးသည်။ ‘နောက်ဆုံးကာလများတွင် အန္တရာယ်များသောကာလ ရောက်လာမည်’ (၂ တိ ၃:၁) ဟု ဆိုသည်” (PP ၁၀၂-၁၀၃)။

“Before the Lawgiver shall come to punish the disobedient, transgressors are warned to repent, and return to their allegiance; but with the majority these warnings will be in vain. Says the apostle Peter, ‘there shall come in the last days scoffers, walking after their own lusts, and saying, Where is the promise of his coming? for since the fathers fell asleep, all things continue as they were from the beginning’ (2 Peter 3:3, 4). Do we not hear these very words repeated, not merely by the openly ungodly, but by many who occupy the pulpits of our land? ‘There is neo cause for alarm,’ they cry. ‘Before Christ shall come, all the world is to be converted, and righteousness is to reign for a thousand years. Peace, peace! all things continue as they were from the beginning. Let none be disturbed by the exciting message of these alarmists.’ But this doctrine of the millennium does not harmonize with the teachings of Christ and His apostles. Jesus asked the significant question, ‘When the Son of man cometh, shall he find faith on the earth?’ (Luke 18:8). And, as we have seen, He declares that the state of the world will be as in the days of Noah. Paul warns us that we may look for wickedness to increase as the end draws near: ‘The Spirit speaketh expressly, that in the latter times some shall depart from the faith, giving heed to seducing spirits, and doctrines of devils’ (1 Tim. 4:1). The apostle says that ‘in the last days perilous times shall come’ (2 Tim. 3:1). And he gives a startling list of sins that will be found among those who have a form of godliness” (PP 102, 103).

 

အဲလင်ဝိုက်သည် ဘုရားသခင်၏အမှုတော်တွင် လုပ်ဆောင်သူများကို ပျင်းရိခြင်းကြောင့် ဆုံးမခဲ့သည်။ သူမက ဤသို့ရေးသားခဲ့သည်။ “သူတို့သည် ယာယီထောင်စုနှစ်ကာလ ရရှိထားသည်ဟု ထင်မှတ်သလို အားမထုတ်ဘဲ လှုပ်ရှားနေကြသည်” (2T ၃၃၅)။ ၁၈၈၅ ခုနှစ် Review and Herald တွင် သူမက ဤသို့ရေးခဲ့သည်။ “ဤလောကတွင် ကျွန်ုပ်တို့သည် မကြာမီ ကျရောက်လာမည့် ကြီးမားသောစုံစမ်းခြင်းများအတွက် ပြင်ဆင်ရမည်ဖြစ်သည်။ သို့သော် ကျွန်ုပ်တို့အချို့သည် ထောင်စုနှစ်တစ်ခုလုံး အချိန်ရှိသည်ဟု ထင်မှတ်သလို လုပ်ဆောင်နေကြသည်။ သို့သော် ကျမ်းချက်က ဤသို့ဆိုသည်။ ‘နိုးကြ၍ ဆုတောင်းကြလော့။ အချိန်ကို သင်တို့မသိကြသောကြောင့် ဖြစ်သည်’” (RH ဩဂုတ် ၁၈၊ ၁၈၈၅)။ Gospel Workers တွင် သူမက ဤသို့ရေးခဲ့သည်။ “အောင်မြင်နိုင်ခဲ့သည့်နေရာတွင် အများအပြား သိသာစွာ ကျရှုံးခဲ့ကြသည်။ သူတို့သည် အမှုတော်၏ ဝန်ကို မခံစားခဲ့ကြပေ။ ယာယီထောင်စုနှစ်ကာလရှိသည်ဟု ထင်မှတ်သလို အေးအေးနှေးနှေး လုပ်ဆောင်ခဲ့ကြသည်” (GW ၂၇၉)။

Ellen White chided the workers in God’s cause for their lethargy. She wrote, “They move as listlessly as though a temporal millennium were allowed them in which to work for souls” (2T 335). In a Review and Herald article in 1885, she penned: “Here in this world we are to fit up for these great trials that are soon coming upon us. And yet some of us act as though we had a whole millennium before us in which to accomplish the work. But, says the text, ‘Watch and pray; for ye know not when the time is’” (RH Aug. 18, 1885). In Gospel Workers she wrote, “Many have failed, signally failed, where they might have made a success. They have not felt the burden of the work; they have taken things as leisurely as if they had a temporal millennium in which to work for the salvation of souls” (GW 279).

 

B. ထောင်နှစ်ပတ်လည် (The 1,000 Years)

အဲလင်ဝိုက်၏ ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၂၀ ရှိ ထောင်နှစ်ပတ်လည်နှင့်ပတ်သက်သော ကိုးကားချက်အများစုသည် ထောင်စုနှစ်မတိုင်မီ၊ အတွင်းနှင့် နောက်ပိုင်းဖြစ်ပွားမည့် အဖြစ်အပျက်များကို ဖော်ပြထားသည်။ ပထမကိုးကားချက်မှာ သမ္မာကျမ်းစာအရ ထောင်နှစ်ပတ်လည်အယူကို လက်ခံခြင်း၏ ကောင်းကျိုးအကြောင်းဖြစ်သည်။

B. The 1,000 Years

Most of Ellen White’s passages on the 1,000 years of Revelation 20 describe the events taking place before, during, and after the millennium. The first one transcribed here, however, has to do with the positive results of accepting the biblical doctrine.

 

“အဒ်ဗင်သတင်းကောင်းကို လက်ခံသူများသည် ဤကဲ့သို့ ကောင်းချီးများ ခံစားခဲ့ကြရသည်။ သူတို့သည် မတူညီသော ဂိုဏ်းခွဲများမှ လာကြသည်။ ဂိုဏ်းခွဲအတားအဆီးများ ပြိုလဲသွားခဲ့သည်။ ကျမ်းစာနှင့် မကိုက်ညီသော ယာယီထောင်စုနှစ်အယူကို စွန့်လွှတ်ခဲ့ကြသည်။ ဒုတိယကြွလာခြင်းနှင့်ပတ်သက်သော မှားယွင်းသောအမြင်များ ပြင်ဆင်ခံခဲ့ရသည်။ မာနနှင့် လောကီအညီအမျှ လိုက်လျောခြင်းများ ပျောက်ကွယ်သွားခဲ့သည်။ မတရားမှုများ ပြန်လည်ပြင်ဆင်ခဲ့ကြသည်။ နှလုံးသားများ အချို့သော ချစ်ကြည်ရေးတွင် ပေါင်းစည်းခဲ့ကြပြီး ချစ်ခြင်းမေတ္တာနှင့် ဝမ်းမြောက်ခြင်း အုပ်စိုးခဲ့သည်။ ဤအယူသည် လက်ခံသူ အနည်းစုအတွက် ဤသို့လုပ်ဆောင်ခဲ့လျှင် အားလုံးလက်ခံခဲ့လျှင် အားလုံးအတွက်လည်း အတူတူပင် လုပ်ဆောင်ပေးနိုင်ခဲ့မည်ဖြစ်သည်” (GC ၃၇၉-၃၈၀)။

1.  

“Such were the blessed results experienced by those who accepted the advent message. They came from different denominations, and their denominational barriers were hurled to the ground; conflicting creeds were shivered to atoms; the unscriptural hope of a temporal millennium was abandoned, false views of the second advent were corrected, pride and conformity to the world were swept away; wrongs were made right; hearts were united in the sweetest fellowship, and love and joy reigned supreme. If this doctrine did this for the few who did receive it, it would have done the same for all if all had received it” (GC 379, 380).

 

1. ထောင်စုနှစ်မတိုင်မီ

“ဗျာဒိတ်ပေးသူသည် စာတန်နှိပ်ကွပ်ခြင်းနှင့် ကမ္ဘာမြေသည် ပျက်စီးယိုယွင်းခြင်းသို့ ရောက်ရှိသွားမည့် အခြေအနေကို ဟောကြားထားသည်။ ထိုအခြေအနေသည် ထောင်နှစ်ပတ်လည် ကြာမြင့်မည်ဟု ကြေညာထားသည်။ သခင်ဘုရား၏ ဒုတိယကြွလာခြင်းနှင့် ဆိုးယုတ်သူများ ဖျက်ဆီးခံရခြင်းကို တင်ပြပြီးနောက် ပရောဖက်ပြုချက်သည် ဆက်လက်ဖော်ပြထားသည်။ ‘ကောင်းကင်မှ ကောင်းကင်တမန်တစ်ပါး ဆင်းသက်လာသည်ကို ငါမြင်သည်။ သူ၏လက်ထဲတွင် အန္တရာယ်ကင်းရာ၏ သော့နှင့် ကြီးမားသောသံကြိုးရှိသည်။ ထိုကောင်းကင်တမန်သည် နဂါးကို ဖမ်းဆီးပြီး ထောင်နှစ်ပတ်လည် ချည်နှောင်ထားခဲ့သည်။ အန္တရာယ်ကင်းရာထဲသို့ ပစ်ချပြီး တံဆိပ်ခတ်ခဲ့သည်။ ထို့နောက် ထောင်နှစ်ပြည့်မှ လူမျိုးများကို ထပ်မံလှည့်စားနိုင်ရန် လွှတ်ခံရမည်’ (ဗျာ ၂၀:၁-၃)” (GC ၆၅၈)။

1. Before the Millennium

“The revelator foretells the banishment of Satan and the condition of chaos and desolation to which the earth is to be reduced, and he declares that this condition will exist for a thousand years. After presenting the scenes of the Lord’s second coming and the destruction of the wicked, the prophecy continues: ‘I saw an angel come down from heaven, having the key of the bottomless pit and a great chain in his hand. And he laid hold on the dragon, that old serpent, which is the devil, and Satan, and bound him a thousand years, and cast him into the bottomless pit, and shut him up, and set a seal upon him, that he should deceive the nations no more, till the thousand years should be fulfilled: and after that he must be loosed a little season’ (Rev. 20:1–3)” (ibid. 658).

 

“ဓမ္မသစ်ကျမ်းပွဲအမှုတော်တွင် ယဇ်ပုရောဟိတ်မင်းသည် ဣသရေလအတွက် အပြစ်ဖြေရာအမှုကို ပြီးဆုံးပြီးနောက် အသင်းတော်ကို ကောင်းချီးပေးခဲ့သည်။ ခရစ်တော်သည်လည်း အလယ်တော်အမှုကို ပြီးဆုံးပြီးနောက် ‘အပြစ်မရှိဘဲ ကယ်တင်ခြင်းအတွက်’ ပေါ်ထွန်းလာမည် (ဟေဗြ ၉:၂၈)။ ယဇ်ပုရောဟိတ်သည် သန့်ရှင်းရာဌာနမှ အပြစ်များကို ဖယ်ရှားပြီး အပြစ်ရှိသော ဆိတ်ဦးပေါ်တင်ခဲ့သည်နှင့်အညီ၊ ခရစ်တော်သည် အပြစ်အားလုံးကို စာတန်ပေါ်တွင် တင်တော်မူမည်။ အပြစ်ရှိသောဆိတ်ကို ‘လူမနေထိုင်သောပြည်’ သို့ ပို့ခဲ့သည်နှင့်အညီ၊ စာတန်သည် ဘုရားသခင်၏လူများကို အပြစ်ပြုစေခဲ့သော အပြစ်အားလုံး၏ ဝန်ကို ထမ်းပြီး၊ လူမရှိဘဲ လွတ်ကျန်နေသော ကမ္ဘာမြေတွင် ထောင်နှစ်ပတ်လည် ချုပ်နှောင်ခံရမည်ဖြစ်သည်။ နောက်ဆုံးတွင် အပြစ်၏ အပြည့်အဝပြစ်ဒဏ်ကို ခံရမည်။ ဤနည်းဖြင့် ကယ်တင်ခြင်းမဟာအစီအစဉ်သည် အပြစ်ကို နောက်ဆုံးဖယ်ရှားပြီး အပြစ်ကို စွန့်လွှတ်လိုသူအားလုံးကို ကယ်တင်ခြင်းဖြင့် ပြီးဆုံးမည်ဖြစ်သည်” (GC ၄၈၅-၄၈၆)။

2.  

“In the typical service the high priest, having made the atonement for Israel, came forth and blessed the congregation. So Christ, at the close of His work as a mediator, will appear, ‘without sin unto salvation’ (Heb. 9:28), to bless His waiting people with eternal life. As the priest, in removing the sins from the sanctuary, confessed them upon the head of the scapegoat, so Christ will place all these sins upon Satan, the originator and instigator of sin. The scapegoat, bearing the sins of Israel, was sent away ‘unto a land not inhabited’ (Lev. 16:22); so Satan, bearing the guilt of all the sins which he has caused God’s people to commit, will be for a thousand years confined to the earth, which will then be desolate, without inhabitant, and he will at last suffer the full penalty of sin in the fires that shall destroy all the wicked. Thus the great plan of redemption will reach its accomplishment in the final eradication of sin, and the deliverance of all who have been willing to renounce evil” (ibid. 485, 486).

 

၂. ထောင်စုနှစ်အတွင်း “သန့်ရှင်းသူများသည် မသေနိုင်သောသဘောသို့ ပြောင်းလဲခြင်းခံရပြီး ယေရှုနှင့်အတူ လေထဲသို့ ဆွဲငင်တက်ကြပြီးနောက်၊ စောင်းများ၊ ဝတ်ရုံများ၊ သရဖူများကို ခံယူကြပြီး မြို့ထဲသို့ ဝင်ကြပြီးနောက်၊ ယေရှုနှင့် သန့်ရှင်းသူများသည် တရားစီရင်ခြင်းတွင် ထိုင်ကြလေသည်။ စာအုပ်များကို ဖွင့်လိုက်သည်—အသက်စာအုပ်နှင့် မရဏာစာအုပ်။ အသက်စာအုပ်တွင် သန့်ရှင်းသူများ၏ ကောင်းမှုများပါရှိပြီး၊ မရဏာစာအုပ်တွင် မတရားသူများ၏ ဆိုးမှုများပါရှိ၏။ ဤစာအုပ်များကို ပညတ်တရားစာအုပ်ဖြစ်သော သမ္မာကျမ်းစာနှင့် နှိုင်းယှဉ်ပြီး လူများကို စီရင်ကြသည်။ သန့်ရှင်းသူများသည် ယေရှုနှင့်အတူ တညီတညွတ်တည်း မတရားသောသူသေများကို တရားစီရင်ကြသည်။ ‘ကြည့်လော့၊ သန့်ရှင်းသူများသည် ယေရှုနှင့်အတူ တရားစီရင်ရာတွင် ထိုင်နေကြပြီး၊ ခန္ဓာကိုယ်ထဲတွင် ပြုခဲ့သောအမှုအရ မတရားသူများကို အပြစ်ဒဏ်ချမှတ်ကြပြီး၊ တရားစီရင်ခြင်းကို လက်ခံရမည့်အရာကို သူတို့နာမည်နှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်ရေးထားသည်’ ဟု ကောင်းကင်တမန်က ပြောသည်။ ဤအရာသည် သန့်ရှင်းသူများနှင့် ယေရှုတို့ သန့်ရှင်းသောမြို့တော်တွင် ကမ္ဘာမြေပေါ်သို့ မဆင်းမီ တထောင်နှစ်ပတ်လုံး လုပ်ဆောင်ရသောအမှုဖြစ်သည်ကို ငါမြင်ခဲ့၏” (EW ၅၂, ၅၃)။

2. During the Millennium

“After the saints are changed to immortality and caught up together with Jesus, after they receive their harps, their robes, and their crowns, and enter the city, Jesus and the saints sit in judgment. The books are opened—the book of life and the book of death. The book of life contains the good deeds of the saints; and the book of death contains the evil deeds of the wicked. These books are compared with the statute book, the Bible, and according to that men are judged. The saints, in unison with Jesus, pass their judgment upon the wicked dead. ‘Behold ye,’ said the angel, ‘the saints, in unison with Jesus, sit in judgment, and mete out to the wicked according to the deeds done in the body, and that which they must receive at the execution of the judgment is set off against their names.’ This, I saw, was the work of the saints with Jesus through the one thousand years in the Holy City before it descends to the earth” (EW 52, 53).

 

“အခြားကောင်းကင်တမန်တစ်ပါးက ဖြေသည်ကို ငါကြားခဲ့၏ … ‘သန့်ရှင်းသူများသည် သန့်ရှင်းသောမြို့တော်တွင် အနားယူကြပြီး ရှင်ဘုရင်များနှင့် ယဇ်ပုရောဟိတ်များကဲ့သို့ တထောင်နှစ်ပတ်လုံး အုပ်စိုးကြမည်။ ထို့နောက် ယေရှုသည် သန့်ရှင်းသူများနှင့်အတူ သံလွင်တောင်ပေါ်သို့ ဆင်းသက်လာမည်။ တောင်သည် ကွဲကြောင်းဖြစ်ပြီး ဘုရားသခင်၏ ပရဒိသုဥယျာဉ်တည်နေရာဖြစ်သော မြို့တော်ကို တည်ရန် ကြီးမားသောလွင်ပြင်ဖြစ်လာမည်။ ကျန်ကမ္ဘာမြေသည် မတရားသောသူသေများ ထမြောက်ပြီး မြို့ပတ်လည်တွင် စုဝေးလာသည်အထိ တထောင်နှစ်ပြီးဆုံးခါနီးမှ သန့်စင်ခြင်းမခံရသေး။ မတရားသူများ၏ခြေထောက်သည် အသစ်ဖြစ်လာသော ကမ္ဘာမြေကို ဘယ်တော့မှ ညစ်ညမ်းစေမည်မဟုတ်။ ကောင်းကင်ဘုံမှ ဘုရားသခင်ထံမှ မီးသည် ဆင်းသက်လာပြီး သူတို့ကို လုယူဖျက်ဆီးမည်—အမြစ်နှင့်အကိုင်းအခက်ပါ မီးလောင်ပစ်မည်။ စာတန်သည် အမြစ်ဖြစ်ပြီး သူ၏သားသမီးများသည် အကိုင်းအခက်များဖြစ်၏။ မတရားသူများကို ဖျက်ဆီးမည့် ထိုမီးသည်ပင် ကမ္ဘာမြေကို သန့်စင်စေမည်’” (ibid. ၅၁, ၅၂)။

“I heard another angel answer … . ‘The saints will rest in the Holy City and reign as kings and priests one thousand years; then Jesus will descend with the saints upon the Mount of Olives, and the mount will part asunder and become a mighty plain for the Paradise of God to rest upon. The rest of the earth will not be cleansed until the end of the one thousand years, when the wicked dead are raised, and gather up around the city. The feet of the wicked will never desecrate the earth made new. Fire will come down from God out of heaven and devour them—burn them up root and branch. Satan is the root, and his children are the branches. The same fire that will devour the wicked will purify the earth’” (ibid. 51, 52).

 

“ပဌမထမြောက်ခြင်းနှင့် ဒုတိယထမြောက်ခြင်းကြားရှိ တထောင်နှစ်အတွင်း မတရားသူများ၏ တရားစီရင်ခြင်းကို ပြုသည်။ တမန်တော်ပေါလုသည် ဤတရားစီရင်ခြင်းကို ဒုတိယလာခြင်းနောက်တွင် ဖြစ်ပျက်မည့်အဖြစ်အပျက်အဖြစ် ညွှန်ပြထား၏။ ‘အချိန်မရောက်မီ ဘာမျှမစီရင်နှင့်၊ ထာဝရဘုရားလာသည်အထိ စောင့်လော့။ ထိုအခါ မှောင်မိုက်ထဲက လျှို့ဝှက်ချက်များကို ထင်ရှားစေမည်၊ နှလုံးသားထဲက အကြံအစည်များကို ထင်ရှားစေမည်’ (၁ကော ၄:၅)။ ဒံယေလကလည်း ရှေးဦးသောသူလာသောအခါ ‘အမြင့်ဆုံးသောသူ၏ သန့်ရှင်းသူများသည် တရားစီရင်ခြင်းကို ခံရကြ၏’ (ဒံ ၇:၂၂) ဟု ကြေညာထား၏။ ဤအချိန်တွင် ဖြောင့်မတ်သူများသည် ဘုရားသခင်အား ရှင်ဘုရင်များနှင့် ယဇ်ပုရောဟိတ်များကဲ့သို့ အုပ်စိုးကြ၏။ ယောဟန်သည် ဗျာဒိတ်ကျမ်းတွင် ‘ငါသည် ပလ္လင်များကို မြင်၏။ ထိုပလ္လင်ပေါ်တွင် သူတို့ထိုင်ကြ၏။ တရားစီရင်ခြင်းကို သူတို့အား အပ်နှင်း၏’၊ ‘သူတို့သည် ဘုရားသခင်နှင့် ခရစ်တော်၏ ယဇ်ပုရောဟိတ်များဖြစ်ကြပြီး ထိုအရှင်နှင့်အတူ တထောင်နှစ်ပတ်လုံး အုပ်စိုးကြ၏’ (ဗျာ ၂၀:၄, ၆) ဟု ဆိုထား၏။ ဤအချိန်တွင်ပင် ပေါလုက ဟောကြားခဲ့သည်နည်းတူ ‘သန့်ရှင်းသူများသည် ဤလောကကို စီရင်ကြလိမ့်မည်’ (၁ကော ၆:၂)။ ခရစ်တော်နှင့်အတူ တညီတညွတ်တည်း သူတို့သည် မတရားသူများကို စီရင်၍ သူတို့၏အပြုအမူများကို သမ္မာကျမ်းစာနှင့် နှိုင်းယှဉ်ပြီး ခန္ဓာကိုယ်ထဲတွင် ပြုခဲ့သောအမှုအရ အမှုတခုစီကို ဆုံးဖြတ်ကြ၏။ ထို့နောက် မတရားသူများခံစားရမည့် အပြစ်ဒဏ်ကို သူတို့အမှုအရ ချမှတ်ပြီး မရဏာစာအုပ်တွင် သူတို့နာမည်နှင့် ရေးမှတ်ထား၏” (GC ၆၆၀, ၆၆၁)။

“During the thousand years between the first and the second resurrection the judgment of the wicked takes place. The apostle Paul points to this judgment as an event that follows the second advent. ‘Judge nothing before the time, until the Lord come, who both will bring to light the hidden things of darkness, and will make manifest the counsels of the hearts’ (1 Cor. 4:5). Daniel declares that when the Ancient of Days came, ‘judgment was given to the saints of the Most High’ (Dan. 7:22). At this time the righteous reign as kings and priests unto God. John in the Revelation says: ‘I saw thrones, and they sat upon them, and judgment was given unto them.’ ‘They shall be priests of God and of Christ, and shall reign with Him a thousand years’ (Rev. 20:4, 6). It is at this time that, as foretold by Paul, ‘the saints shall judge the world’ (1 Cor. 6:2). In union with Christ they judge the wicked, comparing their acts with the statute book, the Bible, and deciding every case according to the deeds done in the body. Then the portion which the wicked must suffer is meted out, according to their works; and it is recorded against their names in the book of death” (GC 660, 661).

 

“ကမ္ဘာမြေသည် ပြဝေးပျက်စီးသော တောအတွင်းနှယ် ဖြစ်နေ၏။ ငလျင်ကြောင့် ပြိုလဲပျက်စီးသွားသော မြို့များနှင့် ရွာများသည် အမှိုက်ပုံကြီးများနှယ် ဖြစ်နေ၏။ တောင်များသည် နေရာမှ ရွှေ့ပြောင်းသွားပြီး ကြီးမားသော လိုဏ်ဂူများကို ချန်ထားခဲ့၏။ ပင်လယ်မှ ပစ်ထုတ်ခံရသော သို့မဟုတ် မြေကြီးထဲမှ ဆွဲထုတ်ခံရသော ကြမ်းတမ်းသော ကျောက်ဆောင်များသည် မြေမျက်နှာပြင်တစ်ခုလုံးတွင် ပြန့်ကျဲနေ၏။ ကြီးမားသော သစ်ပင်များသည် အမြစ်မှ ဆွဲဖြတ်ခံရပြီး မြေပေါ်တွင် ပြန့်ကျဲနေ၏။ ဤနေရာသည် စာတန်နှင့် သူ၏မကောင်းသောကောင်းကင်တမန်များ တထောင်နှစ်ပတ်လုံး နေထိုင်ရမည့်နေရာဖြစ်၏။ ဤနေရာတွင် သူသည် ချုပ်နှောင်ခံရပြီး ကမ္ဘာမြေပေါ်တွင်သာ လှည့်လည်သွားလာရ၍ ဘုရားသခင်၏ပညတ်တရားကို ဆီးတားပုန်ကန်ခဲ့သော အကျိုးဆက်များကို ကြည့်ရှုရမည်။ တထောင်နှစ်ပတ်လုံး သူသည် သူဖြစ်ပေါ်စေခဲ့သော ကျိန်ခြင်း၏အသီးကို ခံစားရ၏။ ကမ္ဘာမြေပေါ်တွင်သာ ကန့်သတ်ခံရပြီး အခြားဂြိုဟ်များသို့ သွားရောက်၍ မကျရောက်သေးသူများကို သွေးဆောင်နှောင့်ယှက်ပိုင်ခွင့် မရှိ။ ဤအချိန်တွင် စာတန်သည် အလွန်ဆင်းရဲဒုက္ခရောက်၏။ သူပြုတ်ကျခဲ့သည့်နောက် သူ၏မကောင်းသောစရိုက်များကို အဆက်မပြတ် လေ့ကျင့်ခဲ့၏။ သို့သော် ထိုအချိန်တွင် သူ၏တန်ခိုးကို လုယူခံရပြီး သူပြုတ်ကျခဲ့သည့်နောက် သူပြုခဲ့သောအခန်းကဏ္ဍကို ဆင်ခြင်တွေးတောရန်နှင့် သူပြုခဲ့သော မကောင်းမှုအားလုံးနှင့် သူဖြစ်ပေါ်စေခဲ့သော အပြစ်အားလုံးအတွက် ခံစားရမည့် ကြောက်မက်ဖွယ်အနာဂတ်ကို တုန်လှုပ်ခြင်းနှင့် ကြောက်ရွံ့ခြင်းဖြင့် မျှော်ကြည့်ရမည်ဖြစ်၏” (EW ၂၉၀)။

“The earth looked like a desolate wilderness. Cities and villages, shaken down by the earthquake, lay in heaps. Mountains had been moved out of their places, leaving large caverns. Ragged rocks, thrown out by the sea, or torn out of the earth itself, were scattered all over its surface. Large trees had been uprooted and were strewn over the land. Here is to be the home of Satan with his evil angels for a thousand years. Here he will be confined, to wander up and down over the broken surface of the earth and see the effects of his rebellion against God’s law. For a thousand years he can enjoy the fruit of the curse which he has caused. Limited alone to the earth, he will not have the privilege of ranging to other planets, to tempt and annoy those who have not fallen. During this time, Satan suffers extremely. Since his fall his evil traits have been in constant exercise. But he is then to be deprived of his power, and left to reflect upon the part which he has acted since his fall, and to look forward with trembling and terror to the dreadful future, when he must suffer for all the evil that he has done and be punished for all the sins that he has caused to be committed” (EW 290).

 

၃. ထောင်စုနှစ်ပြီးနောက် “တထောင်နှစ်ပြီးဆုံးခါနီးတွင် ခရစ်တော်သည် ကယ်တင်ခြင်းခံရသူများ၏ တပ်များနှင့်အတူ ကမ္ဘာမြေပေါ်သို့ ထပ်မံဆင်းသက်လာ၏။ ကောင်းကင်တမန်များ၏ အဖွဲ့အစည်းဖြင့် လိုက်ပါလာ၏။ ကြောက်မက်ဖွယ်ဘုန်းတန်ခိုးနှင့် ဆင်းသက်လာရင်း မတရားသောသူသေများကို သူတို့၏အပြစ်ဒဏ်ကို ခံစေရန် ထမြောက်လာကြလော့ဟု မိန့်တော်မူ၏။ သူတို့သည် သဲသဲကမ်းကုန်အောင် မရေတွက်နိုင်သော ကြီးမားသောတပ်ဖြစ်၍ ထွက်လာကြ၏။ ပဌမထမြောက်ခြင်းတွင် ထမြောက်လာကြသူများနှင့် မည်မျှ ကွာခြားလိုက်သနည်း။ ဖြောင့်မတ်သူများသည် မသေနိုင်သော လူငယ်အလှနှင့် အလှတရားဖြင့် ဝတ်ဆင်ထားကြ၏။ မတရားသူများမူကား ရောဂါနှင့် သေခြင်း၏ အမှတ်အသားများကို ထင်ရှားစွာ သယ်ဆောင်ထား၏” (FLB ၃၅၅)။

3. After the Millennium

“At the close of the thousand years, Christ again returns to the earth. He is accompanied by the host of the redeemed, and attended by a retinue of angels. As He descends in terrific majesty, He bids the wicked dead arise to receive their doom. They come forth, a mighty host, numberless as the sands of the sea. What a contrast to those who were raised at the first resurrection! The righteous were clothed with immortal youth and beauty. The wicked bear the traces of disease and death” (FLB 355).

 

“တထောင်နှစ်ပြီးဆုံးခါနီးတွင် ဘုန်းအသရေရှင် ယေရှုသည် သန့်ရှင်းသောမြို့တော်မှ လျှပ်စီးနှယ် တောက်ပလျက် သံလွင်တောင်ပေါ်သို့ ဆင်းသက်လာ၏—ထိုတောင်သည် သူထမြောက်ပြီးနောက် တက်သွားခဲ့သော တောင်ပင်ဖြစ်၏။ သူ၏ခြေတော်များ တောင်ကို ထိသည်နှင့် တောင်သည် ကွဲကြောင်းဖြစ်ပြီး ဘုရားသခင်၏ မြို့တော်တည်ရန် ကြီးမားလှသော လွင်ပြင်ဖြစ်လာ၏။ လူပြစ်မှားပြီးနောက် ကောင်းကင်သို့ ယူဆောင်ခံခဲ့ရသော ဧဒင်ဥယျာဉ်ပါဝင်သော ဘုရားသခင်၏မြို့တော်သည် ယခုအခါ ကမ္ဘာမြေမှ ဖယ်ရှားခံရစဉ်ကထက် ပို၍ လှပထည်ဝါစွာ အလှဆင်ထားပြီး ဆင်းသက်လာ၏။ ဘုရားသခင်၏မြို့တော်သည် ဆင်းသက်လာပြီး ပြင်ဆင်ထားသော ကြီးမားသောလွင်ပြင်ပေါ်တွင် တည်နေ၏။ ထို့နောက် ယေရှုသည် ကယ်တင်ခြင်းခံရသူများဖြင့် ဝိုင်းရံထားသော မြို့တော်မှ ထွက်ခွာလာ၍ ကောင်းကင်တမန်များ၏ အဖွဲ့အစည်းဖြင့် လိုက်ပါလာ၏။ ကြောက်မက်ဖွယ်ဘုန်းတန်ခိုးနှင့် မတရားသောသူသေများကို နှိုးဆွတော်မူ၏။ သူတို့သည် အလွန်ကြာမြင့်စွာ အိပ်ပျော်နေရာမှ နိုးထကြ၏။ မည်မျှ ကြောက်မက်ဖွယ်နိုးကြားခြင်းနည်း။ သူတို့သည် ဘုန်းတန်ခိုးကြီးမားပြီး ထွန်းလင်းတော်မူသော ဘုရားသခင်၏သားတော်ကို မြင်ကြ၏။ သူတို့အားလုံးသည် သူ့ကို မြင်သည်နှင့် လက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ်တွင် အသေခံခဲ့ပြီး ကယ်တင်ရန် ကြိုးစားခဲ့သော်လည်း သူတို့က မယုံကြည်ဘဲ ငြင်းပယ်ခဲ့သော သူခရစ်တော်ဖြစ်ကြောင်း သိကြ၏။ သူတို့သည် သဲသဲကမ်းကုန်အောင် မရေတွက်နိုင်သော လူဦးရေရှိ၏။ ပဌမထမြောက်ခြင်းတွင် မသေနိုင်သော အလှတရားဖြင့် ထွက်လာကြသော်လည်း ဒုတိယထမြောက်ခြင်းတွင်မူ ကျိန်ခြင်း၏အမှတ်အသားများ ထင်ရှားစွာ ပါလာ၏။ သူတို့အားလုံးသည် သင်္ချိုင်းထဲသို့ ဆင်းသွားသည်နှင့်အညီ ထွက်လာကြ၏။ ရေလွှမ်းမိုးခြင်းမတိုင်မီ နေထိုင်ခဲ့သူများသည် ယခုလက်ရှိ လူများထက် နှစ်ဆထက်မက အရပ်ရှည်ပြီး ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက် ကောင်းမွန်သော  Gaint မျိုးနွယ်နှင့် ထွက်လာ၏။ ရေလွှမ်းမိုးပြီးနောက် မျိုးဆက်များသည် အရပ်အမောင်း တဖြည်းဖြည်း လျော့နည်းလာပြီး ကမ္ဘာပေါ်တွင် နောက်ဆုံးနေထိုင်ခဲ့သူများအထိ ဆက်လက်လျော့ကျခဲ့၏။ ကမ္ဘာမြေပေါ်တွင် ပထမဆုံး မတရားသူများနှင့် နောက်ဆုံးမျိုးဆက်တို့အကြား ကွာခြားမှုသည် အလွန်ကြီးမား၏။ ပထမဆုံးသူများသည် အရပ်အမောင်းမြင့်မားပြီး ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက် ကောင်းမွန်ကြ၏—နောက်ဆုံးမျိုးဆက်မူ ပုပုလေးနှင့် အားနည်းပြီး ပုံစံမမှန်သော လူမျိုးဖြစ်၍ ထွက်လာ၏။ ရှင်ဘုရင်များ၊ စစ်သည်များ၊ နိုင်ငံရေးသမားများ၊ မှူးမတ်များမှသည် အယုတ်ဆုံးသူများအထိ ကြီးမားသောတပ်ဖြင့် ပြဝေးပျက်စီးသော ကမ္ဘာမြေပေါ်တွင် တကွဲတပြားစီ ထွက်လာကြ၏။ သူတို့သည် ဘုန်းတန်ခိုးနှင့် ထွန်းလင်းတော်မူသော ယေရှုကို မြင်သောအခါ ကြောက်ရွံ့ထိတ်လန့်ကြပြီး သူ၏ကြောက်မက်ဖွယ်တည်ရှိတော်မူခြင်းကို ဖုံးကွယ်ရန် ကြိုးစားကြ၏။ သူ၏အလွန်ကြီးမားသော ဘုန်းတန်ခိုးကြောင့် နှိပ်စက်ခံရကြပြီး တညီတညွတ်တည်း ဝမ်းနည်းပူဆွေးစွာ ‘ထာဝရဘုရား၏နာမတော်ဖြင့် လာသောသူသည် ကောင်းချီးပေးခံရသူဖြစ်၏’ ဟု အော်ဟစ်ကြ၏” (3SG ၈၃–၈၅)။

“At the end of one thousand years, Jesus, the king of glory, descends from the holy city, clothed with brightness like the lightning, upon the mount of olives—the same mount from whence He ascended after His resurrection. As His feet touch the mountain, it parts asunder, and becomes a very great plain, and is prepared for the reception of the holy city in which is the paradise of God, the garden of Eden, which was taken up after man’s transgression. Now it descends with the city, more beautiful, and gloriously adorned than when removed from the earth. The city of God comes down and settles upon the mighty plain prepared for it. Then Jesus leaves the city surrounded by the redeemed host, and is escorted on His way by the angelic throng. In fearful majesty He calls forth the wicked dead. They are wakened from their long sleep. What a dreadful waking! They behold the Son of God in His stern majesty and resplendent glory. All, as soon as they behold Him, know that He is the crucified one who died to save them, whom they had despised and rejected. They are in number like the sand upon the seashore. At the first resurrection all come forth in immortal bloom, but at the second, the marks of the curse are visible upon all. All come up as they went down into their graves. Those who lived before the flood come forth with their giant-like stature, more than twice as tall as men now living upon the earth, and well proportioned. The generations after the flood were less in stature. There was a continual decrease through successive generations, down to the last that lived upon the earth. The contrast between the first wicked men who lived upon the earth, and those of the last generation, was very great. The first were of lofty height and well proportioned—the last came up as they went down, a dwarfed, feeble, deformed race. A mighty host of kings, warriors, statesmen and nobles, down to the most degraded, came up together upon the desolate earth. When they behold Jesus in His glory they are affrighted, and seek to hide from His terrible presence. They are overwhelmed with His exceeding glory, and with one accord are compelled to exclaim in anguish, ‘Blessed is he who cometh in the name of the Lord’” (3SG 83–85).

 

“ချစ်လှစွာသော ကျွန်ုပ်တို့ဘုရားသခင်၏ အံ့ဖွယ်တန်ခိုးကို စဉ်းစားကြည့်ပါ။ ထို့နောက် ပြုတ်ကျသောလူသားအတွက် ချစ်ခြင်းမေတ္တာကို သတိတရဖြစ်ပါ။ သူသည် ‘ဤလောကကို အလွန်ချစ်တော်မူသဖြင့် တပါးတည်းသော သားတော်ကို ပေးသနား၍ သားတော်ကို ယုံကြည်သူတိုင်း ပျက်စီးခြင်းမရှိဘဲ ထာဝရအသက်ကို ရစေခြင်းငှာ ပေးသနားတော်မူ၏’ ဟု ဆိုထား၏။ ဘုရားသခင်သည် ဤမျှလောက် ပြုတော်မူခဲ့ပြီး ခရစ်တော်သည် သူ၏အသက်ကို ပေးခဲ့သော်လည်း လူသည် ဆက်လက်၍ ပုန်ကန်မှုတွင် နေနေရသည်မှာ မည်သို့နည်း။ တထောင်နှစ်ပြီးဆုံးခါနီးတွင် သူ့ကို လက်ခံရန် ငြင်းဆန်ခဲ့သော သူအားလုံးသည် ဘုရားသခင်၏မြို့တော်ပြင်ပတွင် ကောင်းကင်မှ မီးဖြင့် ဖျက်ဆီးခံရမည်ကို အံ့သြစရာမရှိ။ ဘုရားသခင်က ‘ကြည့်လော့၊ ထာဝရဘုရား၏နေ့ရက်ကား ရက်စက်ကြမ်းကြုတ်ပြီး ဒေါသအမျက်နှင့် ပြင်းထန်စွာ ဒေါသထွက်ခြင်းဖြင့် ပြည်ကို ပြဝေးစေမည်။ ထိုပြည်၌ အပြစ်ရှိသူများကို ဖျက်ဆီးမည် … ငါသည် ကမ္ဘာကို သူတို့မကောင်းမှုကြောင့် အပြစ်ပေးမည်၊ မတရားသူများကို သူတို့အပြစ်ကြောင့် အပြစ်ပေးမည်၊ မာနကြီးသူများ၏ မာနကို လျှော့ချမည်၊ ကြမ်းကြုတ်သူများ၏ မာနကို နှိမ့်ချမည်’ ဟု မိန့်ဆိုထား၏” (GCB 1897, 80)။

“Consider the wondrous power of our God, and then call to mind His love for fallen man. He ‘so loved the world, that he gave his only begotten Son, that whosoever believeth in him should not perish, but have everlasting life.’ How can man, for whom God has done so much, for whom Christ has given his life, continue in his perversity? Can we wonder that at the close of the thousand years, all who have refused to accept him shall be destroyed with fire from heaven outside of the city of God? God declares that this shall be so. He says, ‘Behold, the day of the Lord cometh, cruel both with wrath and fierce anger, to lay the land desolate: and he shall destroy the sinners thereof out of it … And I will punish the world for their evil, and the wicked for their iniquity; and I will cause the arrogancy of the proud to cease, and will lay low the haughtiness of the terrible’” (GCB 1897, 80).

 

V. ကိုးကားစာအုပ်များ

Badina, Joel။ “ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၂၀:၄-၆ ရှိ ထောင်စုနှစ်အကြောင်း - လက်ရှိအခြေအနေ၊ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်တစ်ခုအဆိုပြုခြင်း”။ ဘွဲ့လွန်မဟာတန်း သုတေသနစာတမ်း၊ Faculté Adventiste de Théologie၊ ၁၉၈၃။

Barr, David L.။ “ကမ္ဘာကြီးကို သင်္ကေတအဖြစ် ပြောင်းလဲပုံအနေဖြင့် ဗျာဒိတ်ကျမ်း”။ Interpretation ဂျာနယ် ၃၈ (ဇန်နဝါရီ ၁၉၈၄): ၃၉-၅၀။

Berkouwer, G. C.။ ခရစ်တော်၏ ပြန်ကြွလာခြင်း။ Grand Rapids: Eerdmans၊ ၁၉၇၂။

Boettner, Loraine။ ထောင်စုနှစ်အကြောင်း။ Philadelphia: Presbyterian and Reformed Pub. Co.၊ ၁၉၅၇။

Caird, G. B.။ သန့်ရှင်းသူ ယောဟန်ထံသို့ ဗျာဒိတ်ချပေးခြင်းကျမ်းအပေါ် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်။ Peabody, Mass.: Hendrickson၊ ၁၉၈၇။

Clouse, Robert G. တည်းဖြတ်သူ။ ထောင်စုနှစ်၏ အဓိပ္ပာယ် - အမြင်လေးမျိုး။ Downers Grove, Ill.: InterVarsity၊ ၁၉၇၇။

Daniélou, Jean။ ဂျူးခရစ်ယာန်ဘာသာ၏ ဓမ္မဗေဒ။ John A Baker မှ ဘာသာပြန်ဆိုပြီး တည်းဖြတ်။ A History of the Early Christian Doctrine Before the Council of Nicaea၊ အတွဲ ၁။ London: Barton, Longman and Todd၊ ၁၉၆၄။

Erickson, Millard J.။ ခေတ်သစ်အဆုံးသတ်ကာလအမြင်များ - ထောင်စုနှစ်ကို လေ့လာချက်။ Grand Rapids: Baker၊ ၁၉၇၇။

Feinberg, Charles L.။ ထောင်စုနှစ်ဝါဒ - အဓိကအမြင်နှစ်မျိုး (ခရစ်တော်ပြန်ကြွလာမှ ထောင်စုနှစ်စတင်မည့်အမြင်နှင့် ထောင်စုနှောင်းခေတ်ဝါဒီမဟုတ်သည့်အမြင်) ကို ခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာနှိုင်းယှဉ်ခြင်း။ တတိယအကြိမ်ထုတ်ဝေ။ Chicago: Moody၊ ၁၉၈၀။

Froom, LeRoy။ ငါတို့ဘိုးဘေးများ၏ ပရောဖက်ပြုချက်ဆိုင်ရာ ယုံကြည်ခြင်း။ အတွဲ ၄ တွဲ။ Washington, D.C.: Review and Herald၊ ၁၉၅၀-၁၉၅၄။

Gladson, Jerry။ “ထောင်စုနှစ်၏ အရေးပါပုံ”။ Adventist Review၊ နိုဝင်ဘာ ၁၆၊ ၁၉၈၉။

———. “ဝီလျံမီလာနှင့် ခရစ်တော်ပြန်ကြွလာမှ ထောင်စုနှစ်စတင်မည့်အမြင်၏ အောင်ပွဲ”။ Adventist Review၊ နိုဝင်ဘာ ၉၊ ၁၉၈၉။

Gullón, David P.။ “အချိန်ကာလခွဲခြားဝါဒီဆိုင်ရာ ခရစ်တော်ပြန်ကြွလာမှ ထောင်စုနှစ်စတင်မည့်အမြင်ကို စုံစမ်းစစ်ဆေးခြင်း - John F. Walvoord ၏ အဆုံးသတ်ကာလဆိုင်ရာ အယူအဆကို ခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာခြင်းနှင့် အကဲဖြတ်ခြင်း”။ ပါရဂူဘွဲ့ သုတေသနစာတမ်း၊ Andrews University၊ ၁၉၉၂။

Hoekema, Anthony A.။ သမ္မာကျမ်းနှင့် အနာဂတ်။ Grand Rapids: Eerdmans၊ ၁၉၇၉။

Ladd, George Eldon။ ဓမ္မသစ်ကျမ်း၏ ဓမ္မဗေဒ။ ပြန်လည်ပြင်ဆင်ထုတ်ဝေချက်။ Grand Rapids: Eerdmans၊ ၁၉၉၃။

———. ကောင်းကြီးမင်္ဂလာရှိသော မျှော်လင့်ချက်။ Grand Rapids: Eerdmans၊ ၁၉၅၆။

LaRondelle, Hans K.။ ပရောဖက်ပြုချက်ထဲရှိ ဘုရားသခင်၏ ဣသရေလလူမျိုး။ Berrien Springs, Mich.: Andrews University Press၊ ၁၉၈၃။

———. “ထောင်စုနှစ်၏ ဓမ္မဟောင်းကျမ်းအမြစ်များ”။ Ministry ဂျာနယ်၊ နိုဝင်ဘာ ၁၉၈၂။

———. “ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၂၀ ရှိ တစ်ထောင်နှစ်”။ Ministry ဂျာနယ်၊ စက်တင်ဘာ ၁၉၈၂။

Mealy, J. Webb။ ထောင်စုနှစ်ပြီးနောက် - ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၂၀ တွင် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းနှင့် တရားစီရင်ခြင်း။ Journal for the Study of the New Testament Supplement Series၊ အမှတ် ၇၀။ Sheffield, England: JSOT၊ ၁၉၉၂။

Nichol, Francis D.။ သန်းခေါင်ယံအော်ဟစ်ခြင်း။ Washington, D.C.: Review and Herald၊ ၁၉၄၄။

———. ငါတို့ယုံကြည်ခြင်း၏ အကြောင်းပြချက်များ။ Washington, D.C.: Review and Herald၊ ၁၉၄၇။

Rice, Richard။ “အသင်းတော်၏ တာဝန်ပေးခြင်း၊ အဆုံးသတ်ကာလဆိုင်ရာ အယူအဆနှင့် ဥပုသ်နေ့”။ Journal of Adventist Education ၅၁ (ဖေဖော်ဝါရီ-မတ် ၁၉၈၉): ၁၇-၃၀။

Ryrie, Charles C.။ ယနေ့ခေတ် အချိန်ကာလခွဲခြားဝါဒ။ Chicago: Moody၊ ၁၉၆၅။

Smith, Uriah။ ဒံယေလနှင့် ဗျာဒိတ်ကျမ်း။ Battle Creek, Mich.: Review and Herald၊ ၁၈၉၇။ (နောက်ပိုင်းတွင် အကြိမ်ကြိမ် ပြန်လည်ထုတ်ဝေခဲ့သည်။)

Strand, Kenneth A.။ ဗျာဒိတ်ကျမ်းကို အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခြင်း။ Naples, Fla.: Ann Arbor၊ ၁၉၇၉။

———. “ထောင်စုနှစ်သည် ကျွန်ုပ်အတွက် ဘာကိုဆိုလိုသနည်း”။ Adventist Review၊ မတ် ၁၂၊ ၁၉၈၇။

Tenney, Merrill C.။ ဗျာဒိတ်ကျမ်းကို အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခြင်း။ Grand Rapids: Eerdmans၊ ၁၉၅၉။

Torrance, T. F.။ ယနေ့ခေတ်ဗျာဒိတ်ကျမ်း။ Grand Rapids: Eerdmans၊ ၁၉၅၉။

V. Literature

Badina, Joel. “Le Millénium d’Apocalypse 20:4–6: État de la question: proposition d’interprétation.” M. Th. thesis, Faculté Adventiste de lThéologie, 1983.

Barr, David L. “The Apocalypse as a Symbolic Transformation of the World.” Interpretation 38 (January 1984): 39–50.

Berkouwer, G. C. The Return of Christ. Grand Rapids: Eerdmans, 1972.

Boettner, Loraine. The Millennium. Philadelphia: Presbyterian and Reformed Pub. Co., 1957.

Caird, G. B. A Commentary on the Revelation of Saint John the Divine. Peabody, Mass.: Hendrickson, 1987.

Clouse, Robert G., ed. The Meaning of the Millennium: Four Views. Downers Grove, Ill.: InterVarsity, 1977.

Daniélou, Jean. The Theology of Jewish Christianity. Translated and edited by John A Baker. A History of the Early Christian Doctrine Before the Council of Nicaea, 1. London: Barton, Longman and Todd, 1964.

Erickson, Millard J. Contemporary Options in Eschatology: A Study of the Millennium. Grand Rapids: Baker, 1977.

Feinberg, Charles L. Millennialism: the Two Major Views: The Premillennial and Amillennial Systems of Biblical Interpretation Analyzed and Compared. 3rd ed. Chicago: Moody, 1980.

Froom, LeRoy. The Prophetic Faith of Our Fathers. 4 vols. Washington, D.C.: Review and Herald, 1950–1954.

Gladson, Jerry. “The Significance of the Millennium.” Adventist Review, Nov. 16, 1989.

———. “William Miller and the Triumph “of Premillennialism,” Adventist Review, Nov. 9, 1989.

Gullón, David P. “An Investigation of Dispensational Premillennialism: Analysis and Evaluation of the Eschatology of JohnF. Walvoord.” Ph.D. dissertation, Andrews University, 1992.

Hoekema, Anthony A. The Bible and the Future. Grand Rapids: Eerdmans, 1979.

Ladd, George Eldon. A Theology of the New Testament. Rev. ed. Grand Rapids: Eerdmans, 1993.

———. The Blessed Hope. Grand Rapids: Eerdmans, 1956.

LaRondelle, Hans K. The Israel of God in Prophecy. Berrien Springs, Mich.: Andrews University Press, 1983.

———. “The Millennium: Its Old Testament Roots.” Ministry, November 1982.

———. “The One Thousand Years of Revelation 20.” Ministry, September 1982.

Mealy, J. Webb. After the Thousand Years: Resurrection and Judgment in Revelation 20. Journal for the Study of the New Testament Supplement Series, 70. Sheffield, England: JSOT, 1992.

Nichol, Francis D. The Midnight Cry. Washington, D.C.: Review and Herald, 1944.

———. Reasons for Our Faith. Washington, D.C.: Review and Herald, 1947.

Rice, Richard. “The Mission of the Church, Eschatology, and the Sabbath.” Journal of Adventist Education 51 (February-March 1989): 17–30.

Ryrie, Charles C. Dispensationalism Today. Chicago: Moody, 1965.

Smith, Uriah. Daniel and the Revelation. Battle Creek, Mich.: Review and Herald, 1897. (Repeatedly reprinted since then.)

Strand, Kenneth A. Interpreting the Book of Revelation. Naples, Fla.: Ann Arbor, 1979.

———. “What the Millennium Means to Me.” Adventist Review, Mar. 12, 1987.

Tenney, Merrill C. Interpreting Revelation. Grand Rapids: Eerdmans, 1959.

Torrance, T. F. The Apocalypse Today. Grand Rapids, Eerdmans, 1959.

 

အခန်းကြီး - ၂၈

ကမ္ဘာသစ်နှင့် ထာဝရနိုင်ငံတော်

The New Earth and the Eternal Kingdom

Daegeuk Nam

 

နိဒါန်း

Introduction

 

လူသားမျိုးနွယ်တစ်ခုလုံး၏ ယဉ်ကျေးမှုအားလုံးနီးပါးတွင် လောက၌ကောင်းမှုပြုသူများအတွက် ဘုရားသခင်ထံမှ ဆုလာဘ်မျှော်လင့်ချက်ရှိကြသည်။ သမ္မာကျမ်းစာသည် ဤမေးခွန်းနှင့်ပတ်သက်၍ ရှင်းလင်းပြတ်သားသော အဆုံးအမကို ပေးထားသည်။ ကမ္ဘာသစ်တစ်ခုရှိလာမည်ဖြစ်ပြီး၊ ယခုရှိရင်းစွဲကမ္ဘာနှင့် ကွဲပြားသော အချိန်နှင့် ပုံသဏ္ဌာန်အရ လုံးဝအသစ်ဖြစ်လာမည်။ ထိုကမ္ဘာသစ်ပေါ်တွင် ဘုရင်အပေါင်းတို့၏ဘုရင်က အုပ်ချုပ်သော အသစ်ဖြစ်ပြီး ထာဝရတည်တံ့မည့်နိုင်ငံတော်ကို တည်ထောင်မည်ဖြစ်သည်။ ထိုနိုင်ငံတော်၏ လူမျိုးမှာ ဘုရားသခင်၏ကယ်တင်ခြင်းအစီအစဉ်အားဖြင့် အပြစ်မှ ကယ်နှုတ်ခြင်းခံရသူများဖြစ်သည်။

Expectations of divine rewards for those who do good on earth exist in almost all cultures and all peoples of the human race. The Bible presents an unequivocal teaching on this question. There will be a new earth, new in terms of both time and form, different from the present one. Upon that new earth will be established a new and eternal kingdom ruled by the King of kings. The subjects of that kingdom will be those rescued from sin by God’s plan of salvation.

 

ဤနိုင်ငံတော်ကို တည်ထောင်ခြင်းသည် လူသားများနှင့် ဘုရားသခင်ပြုထားသော ထာဝရပဋိညာဉ်ကို ပြည့်စုံစေမည်ဖြစ်သည်။ ဤထာဝရတည်တံ့သောနိုင်ငံတော်သည် တကယ့်နေရာတစ်ခုဖြစ်ပြီး၊ ကယ်တင်ခြင်းခံရသူများ၏ ဆုလာဘ်နှင့် နောက်ဆုံးအိမ်ဖြစ်သည်။ ဤနေရာသည် ဧဝံဂေလိတရားနှင့် ကယ်တင်ခြင်းသမိုင်း၏ အဆုံးစွန်သောရည်ရွယ်ချက်ဖြစ်သည်။ ထိုနေရာ၌ ကမ္ဘာကိုပေးထားသော ဘုရားသခင်၏ကတိတော်များနှင့် ခရစ်တော်ဤလောကသို့ ကြွလာခြင်း၏ရည်ရွယ်ချက်တို့ ပြည့်စုံလာမည်ဖြစ်သည်။

The establishment of this kingdom will fulfill the everlasting covenant of God with human beings. This eternal kingdom is an actual place; it is both the reward and final home of the redeemed. It is the ultimate objective of the gospel and salvation history. In it the divine promises to the world and the purpose of Christ’s coming to this world will be accomplished.

           

I. သမ္မာကျမ်းစာထဲက ကောင်းကင်
II. ကယ်တင်ခြင်းခံရသူများ၏ နေထိုင်ရာနေရာ
A. ဓမ္မဟောင်းကျမ်းထဲက ကယ်တင်ခြင်းခံရသူများ၏ နေထိုင်ရာနေရာ

1.     နိုင်ငံတော်အသစ်

2.     မယ်ရှိယအုပ်ချုပ်သောနိုင်ငံတော်

3.     ယေရှုရှလင်မြို့ကို မြို့တော်အဖြစ်ပြုခြင်း

4.     ပတ်ဝတ်ကိုးကွယ်ရာနိုင်ငံတော်

5.     သန့်ရှင်းသောနိုင်ငံတော်

6.     ဝမ်းမြောက်ခြင်းရှိသောနိုင်ငံတော်

7.     ငြိမ်သက်ခြင်းရှိသောနိုင်ငံတော်

8.     အသီးအနှံများသောနိုင်ငံတော်

9.     ထာဝရတည်တံ့သောနိုင်ငံတော် B. ဓမ္မသစ်ကျမ်းထဲက ကယ်တင်ခြင်းခံရသူများ၏ နေထိုင်ရာနေရာ

10.  ဧဝံဂေလိများထဲတွင်

11.  တမန်တော်စာများထဲတွင်

12.  ဗျာဒိတ်ကျမ်းထဲတွင် III. ဤအဆုံးအမ၏ အရေးကြီးပုံ A. ဖန်ဆင်းခြင်း၌ ဘုရားသခင်၏ရည်ရွယ်ချက် ပြည့်စုံခြင်း B. ဘုရားသခင်၏ပဋိညာဉ်နှင့် ကတိတော်များ ပြည့်စုံခြင်း C. ခရစ်တော်၏သတင်းစကားနှင့် အမှုတော် ပြီးဆုံးခြင်း D. ခရစ်ယာန်ဘဝအပေါ် ဝိညာဉ်ရေးရာ သက်ရောက်မှု IV. သမိုင်းဆိုင်ရာ အကျဉ်းချုပ် A. ရှေးကမ္ဘာ B. ဂျူးဘာသာ C. အစ္စလာမ်ဘာသာ D. အရှေ့တိုင်းဘာသာများ E. အစောပိုင်းခရစ်ယာန်ဘာသာ F. ရိုမန်ကက်သလစ်ဘာသာ G. ပရိုတက်စတင့်ဘာသာ H. အဒ်ဗင်တစ်အမြင် V. Ellen G. White ၏ မှတ်ချက်များ A. ကောင်းကင်နေရာ—တကယ့်နေရာတစ်ခု B. ကယ်တင်ခြင်းခံရသူများ၏ အခွင့်အရေးများ C. ညမရှိခြင်း၊ ပင်ပန်းခြင်းမရှိခြင်း D. ကောင်းကင်ကို ကျောင်းအဖြစ်ပြုခြင်း E. စကြဝဠာ၏ဘဏ္ဍာများ ဖွင့်ပြခြင်း F. အနာဂတ်ဘဝ၌ အဆင့်မြင့်ပညာရေး G. သဟဇာတဖြစ်သော လူမှုဘဝနှင့် အဆုံးမရှိသော အသိပညာတိုးပွားခြင်း H. ဥယျာဉ်နှင့် လယ်ယာဘဝ I. အိမ်ထောင်မရှိခြင်း၊ သားသမီးမဖွားခြင်း J. အနာဂတ်ဘဝ၌ ခရီးသွားခြင်း K. အားထုတ်မှု၏ဆုလာဘ် L. ပျော်ရွှင်ပြီး စည်းစည်းစုစုရှိသော မိသားစု M. သန့်ရှင်းသူများ၏ ကောင်းကင်အိမ် N. ပညတ်တော်စောင့်ထိန်းသူများအတွက် ဘုရားသခင်၏မြို့ O. နာခံသူများ၏ ထာဝရအိမ် VI. ကိုးကားစာအုပ်များ

I.          Heaven in the Bible

            II.         The Dwelling Place of the Redeemed

A.         The Dwelling Place of the Redeemed in the OT

1.         A New Kingdom

2.         A Messianic Kingdom

3.         Jerusalem the Capital

4.         A Worshiping Kingdom

5.         A Holy Kingdom

6.         A Joyful Kingdom

7.         A Peaceable Kingdom

8.         A Fruitful Kingdom

9.         A Permanent Kingdom

B.         The Dwelling Place of the Redeemed in the NT

1.         In the Gospels

2.         In the Epistles

3.         In Revelation

            III.        The Significance of the Doctrine

A.         Fulfillment of God’s Purpose in Creation

B.         Accomplishment of God’s Covenant and Promises

C.         Consummation of Christ’s Message and Ministry

D.         Spiritual Impact on the Christian Life

            IV.        Historical Overview

A.         Ancient World

B.         Judaism

C.         Islam

D.         Eastern Religions

E.         Early Christianity

F.         Roman Catholicism

G.        Protestantism

H.         Adventist Understanding

            V.         Ellen G. White Comments

A.         Heavenly Abode—Real Place

B.         Privileges of the Redeemed

C.         No Night and No Weariness

D.         Heaven as a School

E.         Treasures of the Universe Opened

F.         Higher Education in the Future Life

G.        Harmonious Social Life and Endless Increasing of Knowledge

H.         The Life in Garden and Field

I.          No Marriage and No Birth

J.          Travel in the Future Life

K.         The Reward of Earnest Effort

L.         A Happy, United Family

M.        The Bright Home of the Saints

N.        City of God for Commandment Keepers

O.        The Eternal Abode of the Obedient

            VI.        Literature

 

 

I. သမ္မာကျမ်းစာထဲက ကောင်းကင်

အင်္ဂလိပ်ဘာသာပြန်သမ္မာကျမ်းစာများတွင် “ကောင်းကင်” (heaven(s)) ဟူသောစကားလုံးကို ဟေဗြဲဘာသာစကား šāmayim နှင့် ဂရိဘာသာစကား ouranos တို့မှ ဘာသာပြန်ဆိုလေ့ရှိသည်။ ဤစကားလုံးနှစ်ခုလုံး၏ အဓိပ္ပာယ်မှာ “အထက်၌ရှိသော” သို့မဟုတ် “မြင့်သော” ဟူ၍ဖြစ်သည်။

သမ္မာကျမ်းစာတွင် “ကောင်းကင်” ဟူသောစကားလုံးကို အဓိကနေရာသုံးခုကို ရည်ညွှန်းရာတွင် သုံးသည်။ (၁) ကျွန်ုပ်တို့အောက်ရှိ လေထုကောင်းကင်၊ (၂) ကြယ်စင်ကောင်းကင် သို့မဟုတ် အာကာသထဲက ကြယ်များ၊ (၃) ဘုရားသခင်နေထိုင်ရာနေရာ။ လေထုကောင်းကင်ဆိုသည်မှာ ငှက်များပျံသန်းရာ ကမ္ဘာမြေကို ချက်ချင်းဝန်းရံထားသော နေရာ (ဓမ္မဟောင်း ၁:၂၀; ယေရမိ ၄:၂၅) ကို ဆိုလိုသည်။ ဤနေရာ၌ မိုးရွာသည်၊ နှင်းကျသည် (ဓမ္မဟောင်း ၇:၁၁; တရားဟောရာကျမ်း ၁၁:၁၁; ဟေရှာယ ၅၅:၁၀)၊ လေတိုက်သည်၊ တိမ်များလှုပ်ရှားသည် (ဆာလံ ၇၈:၂၆; ၁၄၇:၈)။ ကြယ်စင်ကောင်းကင်ဆိုသည်မှာ နေနှင့်လ၊ ကြယ်များလှည့်ပတ်ရာနေရာ (ဓမ္မဟောင်း ၁:၁၄၊ ၁၆၊ ၁၇; ၂၂:၁၇; ဟေရှာယ ၁၃:၁၀; မဿဲ ၂၄:၂၉) ဖြစ်သည်။

 

I. Heaven in the Bible

The word “heaven(s)” in English versions of the Bible is commonly translated from the Hebrew šāmayim and the Greek ouranos. The meaning of both words is “that which is high or above.”

The word “heaven(s)” in Scripture is used to refer to one of three major realms: (1) the atmospheric heavens immediately above us; (2) the astronomic or stellar heavens; and (3) the dwelling place of God. The atmospheric heavens refer to the space that immediately surrounds the earth, technically known as the troposphere, in which the birds fly (Gen. 1:20; Jer. 4:25). In this realm the rain and snow fall (Gen. 7:11; Deut. 11:11; Isa. 55:10) and the winds and clouds move (Ps. 78:26; 147:8). The astronomic or stellar heavens are the space where the sun, moon, and stars have their orbits (Gen. 1:14, 16, 17; 22:17; Isa. 13:10; Matt. 24:29).

 

ဗိမာန်တော်ကို အပ်နှံသည့်အခါ ရှောလမုန်က ဤသို့ဆုတောင်းခဲ့သည်။ “အိုဣသရေလအမျိုး၏ ဘုရားသခင် ထာဝရဘုရား၊ ကောင်းကင်အထက်၌ဖြစ်စေ၊ မြေကြီးအောက်၌ဖြစ်စေ၊ ကိုယ်တော်နှင့်တူသော ဘုရားမရှိပါ။ … သို့ရာတွင် ဘုရားသခင်သည် မြေကြီးပေါ်တွင် တကယ်နေတော်မူပါမည်လော။ ကြည့်ပါ၊ ကောင်းကင်နှင့် အမြင့်ဆုံးကောင်းကင်ပင်လျှင် ကိုယ်တော်ကို မဆံ့ပါ။ ကိုယ်ကျွန်တည်ဆောက်သော ဤအိမ်တော်ကား မည်မျှလောက်နည်း” (၁ ဓမ္မရာဇဝင် ၈:၂၃–၂၇; နှိုင်းယှဉ် ၂ ရာဇဝင်ချုပ် ၂:၆; ၆:၁၈)။ သို့ရာတွင် သမ္မာကျမ်းစာသည် ဘုရားသခင်သည် ကောင်းကင်၌ နေတော်မူသည်ဟု ရှင်းလင်းစွာထပ်ခါတလဲလဲ အတည်ပြုထားသည်။ ကိုယ်တော်သည် ကောင်းကင်မှ ကြည့်တော်မူပြီး ကိုယ်တော်၏လူမျိုးကို ကောင်းချီးပေးတော်မူသည် (တရားဟောရာကျမ်း ၂၆:၁၅; ဆာလံ ၅၃:၂; ဟေရှာယ ၆၃:၁၅)။ ကိုယ်တော်၏လူမျိုးသည် ဗိမာန်တော်ဘက်သို့ ဆုတောင်းသောအခါ၊ ကောင်းကင်၌ရှိတော်မူသော ကိုယ်တော်၏နေရာ၌ နားထောင်တော်မူပြီး ခွင့်လွှတ်တော်မူသည် (၁ ဓမ္မရာဇဝင် ၈:၃၀၊ ၃၉၊ ၄၃၊ ၄၉)။ ဟေဇကိမင်း ခေတ်တွင် “ယဇ်ပုရောဟိတ်များနှင့် လေဝိမျိုးနွယ်သည် ထလာကာ လူမျိုးကို ကောင်းချီးပေးကြသည်။ သူတို့အသံကို နားထောင်တော်မူပြီး သူတို့ဆုတောင်းချက်သည် ကောင်းကင်၌ရှိတော်မူသော ကိုယ်တော်၏သန့်ရှင်းရာနေရာတော်သို့ ရောက်သည်” (၂ ရာဇဝင်ချုပ် ၃၀:၂၇)။ ဆာလံကျမ်းရေးသူက “ထာဝရဘုရားသည် ကိုယ်တော်၏သန့်ရှင်းသောဗိမာန်တော်၌ရှိတော်မူ၏၊ ထာဝရဘုရား၏ပလ္လင်တော်သည် ကောင်းကင်၌ရှိတော်မူ၏” (ဆာလံ ၁၁:၄); “ထာဝရဘုရားသည် ကောင်းကင်များ၌ ပလ္လင်တော်ကို တည်ထားတော်မူ၏၊ ကိုယ်တော်၏နိုင်ငံတော်သည် အရာအားလုံးကို အုပ်စိုးတော်မူ၏” (၁၀၃:၁၉) ဟု ရေးသားခဲ့သည်။ ယေရှုသည် “ကောင်းကင်၌ရှိတော်မူသော ခမည်းတော်” ကို မကြာခဏရည်ညွှန်းတော်မူသည် (မဿဲ ၅:၁၆၊ ၄၅; မာကု ၁၁:၂၅)။ ဤကျမ်းချက်များအားလုံးက “ကောင်းကင်” သည် ဘုရားသခင်၏နေရာ၊ ပလ္လင်တော်ရှိရာနေရာဖြစ်ကြောင်း ညွှန်ပြသည်။ တမန်တော်ပေါလုက ဤနေရာကို “တတိယကောင်းကင်” သို့မဟုတ် “ပရဒိသု” ဟု သမုတ်ခဲ့သည် (၂ ကိုရိန်သု ၁၂:၂၊ ၃)။

At the dedication of the Temple, Solomon prayed to God: “O Lord, God of Israel, there is no God like thee, in heaven above or on earth beneath … . But will God indeed dwell on the earth? Behold, heaven and the highest heaven cannot contain thee; how much less this house which I have built!” (1 Kings 8:23–27; cf. 2 Chron. 2:6; 6:18). Nevertheless, the Scriptures clearly and repeatedly affirm that God dwells in heaven. He looks down from His holy habitation, from heaven, and blesses His people (Deut. 26:15; Ps. 53:2; Isa. 63:15). When His people pray toward the Temple, He hears in heaven, His dwelling place, and forgives them (1 Kings 8:30, 39, 43, 49). During the time of Hezekiah, “the priests and the Levites arose and blessed the people, and their voice was heard, and their prayer came to his holy habitation in heaven” (2 Chron. 30:27). The psalmist states, “The Lord is in his holy temple, the Lord’s throne is in heaven” (Ps. 11:4);

“ကောင်းကင်” ဟူသောစကားလုံးသည် ဘုရားသခင်နေထိုင်ရာနေရာ၊ ပလ္လင်တော်ရှိရာကို ဆိုလိုရုံသာမက၊ ကောင်းကင်သည် ကိုယ်တော်၏ပလ္လင်တော်ဖြစ်သည် (ဟေရှာယ ၆၆:၁)၊ ကိုယ်တော်၏အာဏာကို ကိုယ်စားပြုသည်။ ထို့ကြောင့် “ကောင်းကင်” ကို ဘုရားသခင်အတွက် အစားထိုးသုံးသော စကားလုံးအဖြစ် သုံးသည်။ အထူးသဖြင့် ဘွန်းပေါက်ပြီးနောက် ဂျူးဘာသာတွင် ဤစကားလုံးကို ဘုရားသခင်၏နာမတော် “ယေဟောဝါ” ကို တိုက်ရိုက်မပြောဘဲ အစားထိုးသုံးလေ့ရှိသည်။ ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင်လည်း ဤပုံစံကို မကြာခဏတွေ့ရသည်။ သားရဲတော်ပုံဥပမာတွင် ပြန်လာသောသားက “ကောင်းကင်ကို ငါပြစ်မှားမိပြီ” ဟု ဖခမည်းတော်အား ပြောသည် (လုကာ ၁၅:၁၈၊ ၂၁)၊ ဆိုလိုသည်မှာ ဘုရားသခင်ကို ပြစ်မှားမိသည်ဟု ဆိုလိုခြင်းဖြစ်သည်။ ယေရှုက “ကောင်းကင်ကို ကျိန်ဆိုသူသည် ဘုရားသခင်၏ပလ္လင်တော်ကို၎င်း၊ ထိုပလ္လင်ပေါ်တွင် ထိုင်တော်မူသောသူကို၎င်း ကျိန်ဆိုခြင်းဖြစ်သည်” ဟု မိန့်တော်မူသည် (မဿဲ ၂၃:၂၂)။ ဤနေရာ၌ ဘုရားသခင်ကို ကိုယ်တော်၏နေရာဖြစ်သော ကောင်းကင်ဖြင့် ကိုယ်စားပြုထားသည်။

“The Lord has established his throne in the heavens, and his kingdom rules over all” (103:19). Jesus constantly referred to the “Father who is in heaven” (Matt. 5:16, 45; Mark 11:25). All these references indicate that “heaven” is the abode or habitation of God, which the apostle Paul designated as “the third heaven” or “Paradise” (2 Cor. 12:2, 3).

 

Not only does the word “heaven” stand for the place where God dwells, where His throne is, heaven is His throne (Isa. 66:1), the symbol of His authority. Thus “heaven” is used as a metonymy for God. Especially in postexilic Judaism this term came to be used as a circumlocution for the divine name “Yahweh” or as a synonym for “God,” reflecting the Jews’ reluctance to pronounce God’s name. In the NT this phenomenon is found with some frequency. In the parable of the prodigal, the returning son said to his father: “I have sinned against heaven” (Luke 15:18, 21), meaning that he had sinned against God. Jesus used “heaven” as a synonym for God when He said, “He who swears by heaven, swears by the throne of God and by him who sits upon it” (Matt. 23:22). Here God is represented by His dwelling place.

In modern parlance, “heaven” is used in the same ways as in the Bible. In addition, however,

 

ခေတ်သစ်စကားပြောတွင် “ကောင်းကင်” ကို သမ္မာကျမ်းစာနှင့်အတူတူပင် သုံးသည်။ သို့ရာတွင် သေပြီးနောက် ကယ်တင်ခြင်းခံရသူများ ချက်ချင်းဆုလာဘ်ရရှိရာနေရာအဖြစ် “ကောင်းကင်” ကို နားလည်လေ့ရှိသည်။ ကယ်တင်ခြင်းခံရသူများ ဘုရားသခင်နှင့်အတူနေရှင်မည့် တကယ့်နေရာကို “ကောင်းကင်” ဟု ခေါ်ခြင်းသည် သမ္မာကျမ်းစာနှင့် ကိုက်ညီခြင်းမရှိပေ။ သို့သော် ကယ်တင်ခြင်းခံရသူများ ဘုရားသခင်နှင့်အတူ ထာဝရလူနေမည့် တကယ့်နေရာ—များသောအားဖြင့် ကမ္ဘာသစ်ဟု ခေါ်သည်—သည် သမ္မာကျမ်းစာအရ မှန်ကန်ပြီး၊ ဤဆောင်းပါး၏နောက်အပိုင်းများတွင် ဆက်လက်ရှင်းပြမည်ဖြစ်သည်။

“heaven” is often understood as the place where the redeemed will receive their reward immediately after death. While this use of the word “heaven” for the abode of the blessed is not biblical, the concept of a real place where the redeemed will live with God—often called a new earth—is indeed scriptural and will be explored in the following sections of this article.

 

II. ကယ်တင်ခြင်းခံရသူများ၏ နေထိုင်ရာနေရာ

ဓမ္မဟောင်းနှင့် ဓမ္မသစ်ကျမ်းများသည် ဖြောင့်မတ်သူများ၏ဆုလာဘ်ကို ထပ်ခါတလဲလဲ ပြောထားသည်။ ထို့ကြောင့် ပေါလုသည် ရောမလူမျိုးတို့အား “ကောင်းမှုကို စိတ်ရှည်စွာ ပြုလုပ်ရင်း ဂုဏ်အသရေနှင့် ထာဝရအသက်ကို ရှာဖွေသူများကို ဘုရားသခင်သည် ထာဝရအသက်ကို ပေးတော်မူမည်” ဟု ရေးသားခဲ့သည် (ရောမ ၂:၇)။ သို့ရာတွင် သမ္မာကျမ်းစာ၏အဆုံးအမများကို စစ်ဆေးမည်ဆိုပါက၊ ဖြောင့်မတ်သူများ ဤဘုန်းတန်ခိုးရှိသောနေရာ၌ နေမည့်အချိန်ကို အရင်သိရှိရန်လိုအပ်သည်။ သမ္မာကျမ်းစာသည် လူသားများ သေလွန်သောအခါ သတိလစ်မေ့မြောနေသော အိပ်စက်ခြင်းသို့ ဝင်သည်ဟု ရှင်းလင်းစွာသွန်သင်ထားသည် (သေခြင်း I. C. 4 ကိုကြည့်ပါ)။ ဤအခြေအနေသည် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းတိုင်အောင် ဆက်လက်တည်ရှိသည် (ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း I. A ကိုကြည့်ပါ)။ သေသူများသည် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းတံပိုးမှ အသက်ရှင်လာသည်အထိ ဘာမျှမဖြစ်တော့ပေ။ ထို့ကြောင့် ဖြောင့်မတ်သူရောမတရားသူပါ ဆုလာဘ်များကို အသီးသီးရှင်ပြန်ထမြောက်ချိန်တွင်သာ ခံစားရမည်ဖြစ်သည် (ဒုတိယလာခြင်း I. G. 2; ထောင်စုနှစ် I. C. 1, 3 ကိုကြည့်ပါ)။ သေသူများ ချက်ချင်းဆုလာဘ်ရသည်ဟု စိတ်ကူးခြင်းသည် ခရစ်တော်ဒုတိယလာတော်မူချိန်၌ ဖြောင့်မတ်သူများ ရရှိမည့်ဆုလာဘ်ဆိုင်ရာ သမ္မာကျမ်းစာအဆုံးအမနှင့် ဆန့်ကျင်သည်။

 

II. The Dwelling Place of the Redeemed

The OT and NT speak repeatedly of the reward of the righteous. Thus Paul wrote to the Romans that God would give eternal life “to those who by patience in well-doing seek for glory and honor and immortality” (Rom. 2:7). However, before the Bible teachings on the topic are examined, the time when the righteous will live in this glorious place needs to be ascertained.

The Bible clearly teaches that at death human beings sleep an unconscious sleep (see Death I. C. 4). This state continues until the resurrection (see Resurrection I. A). The dead are no more until brought to life by the resurrection trumpet. Thus the rewards of all, righteous and wicked, are received only at their respective resurrections (see Second Coming I. G. 2; Millennium I. C. 1, 3). To imagine that the dead immediately receive their reward goes against the biblical teaching of the reward of the righteous, to be received at the Second Coming.

 

သမ္မာကျမ်းစာအရ ကယ်တင်ခြင်းခံရသူများသည် ထောင်စုနှစ်ကာလတွင် ကောင်းကင်၌နေရမည် (ထောင်စုနှစ် I. C. 2 ကိုကြည့်ပါ)။ ထို့နောက် သူတို့သည် ကောင်းကင်မြို့နှင့်အတူ ဤမြေကြီးသို့ ပြန်လာပြီး ထာဝရထိုမြေကြီးပေါ်တွင် နေရှင်မည်ဖြစ်သည်။ ဤအသစ်ဖြစ်လာသော မြေကြီးသည် ဤဆောင်းပါး၏ကျန်အပိုင်း၏ အကြောင်းအရာဖြစ်သည်။

According to the Bible, the redeemed will spend the millennium in heaven (see Millennium I. C. 2). After that they, together with the heavenly city, will return to this earth, where they will live eternally. This earth made new is the topic of the rest of this article.

 

A. ဓမ္မဟောင်းကျမ်းထဲက ကယ်တင်ခြင်းခံရသူများ၏ နေထိုင်ရာနေရာ ဣသရေလလူမျိုးအား ပေးထားသော ကတိများထဲတွင် ကတိထားတော်မူသော မယ်ရှိယ၏အုပ်ချုပ်မှုအောက်ရှိ အသစ်ဖြစ်လာသော မြေကြီးနှင့်ပတ်သက်သော ကတိများလည်း ပါဝင်သည်။ ဤကတိများသည် လှပသောပြည်၌ ပျော်ရွှင်သောလူမျိုးနှင့် ငြိမ်သက်ခြင်း၊ ကောင်းခြင်းအားလုံးရှိသော ဘဝကို ဖော်ပြထားသည်။ ဣသရေလသည် ပဋိညာဉ်တာဝန်ကို ဖြည့်ဆည်းခဲ့လျှင် ဖြစ်လာနိုင်သောအရာများကို ဖော်ပြခြင်းဖြစ်သည် (တရားဟောရာကျမ်း ၂၈:၁၊ ၂၊ ၁၃၊ ၁၄ ကိုကြည့်ပါ)။ တကယ်တမ်းတွင် ဣသရေလသည် ရာစုနှစ်များစွာကြာ ကျူးလွန်သော သူတော်စဉ်မှုနှင့် ပုန်ကန်မှုကြောင့်၊ အထူးသဖြင့် ယေရှုကို မယ်ရှိယအဖြစ် ငြင်းပယ်ခဲ့ခြင်းကြောင့်၊ ဤဘုန်းတန်ခိုးရှိသော ကတိတော်များ ပြည့်စုံရန် အခွင့်အရေးကို ဆုံးရှုံးခဲ့သည်။ ခရစ်ယာန်အသင်းတော်သည် ဝိညာဉ်ရေးရာဣသရေလအဖြစ် ဣသရေလ၏နေရာကို အစားထိုးခဲ့သည်။ ဣသရေလအား ပေးထားသော သတိပေးချက်များနှင့် ပရောဖက်ပြုချက်များသည် ယခုအခါ ခရစ်ယာန်အသင်းတော်အပေါ်သို့ သက်ဆိုင်လာသည် (ဗျာဒိတ်ပဌမ II. B. 1; ကျန်ကြွင်းသုံးပါးနှင့် ကောင်းကင်တမန်များ I; 4BC 25–38 ကိုကြည့်ပါ)။ ထို့ကြောင့် ဓမ္မဟောင်းကျမ်းထဲက ကမ္ဘာသစ်နှင့်ပတ်သက်သော ပရောဖက်ပြုချက်များ၏ အဓိကအကျိုးသက်ရောက်မှုမှာ ဣသရေလပြည်အသစ်ဖြစ်လာရန်ဖြစ်သော်လည်း၊ ဓမ္မသစ်ကျမ်း၏အလင်းဖြင့် ဒုတိယအကျိုးသက်ရောက်မှုမှာ ခရစ်ယာန်တို့ မျှော်လင့်နေသော ကမ္ဘာသစ်ဖြစ်သည်။

A. The Dwelling Place of the Redeemed in the OT

Among the promises given to Israel, several deal extensively with a renewed earth under the rulership of the promised Messiah. These promises describe a happy people in a beautiful land, where all things are peaceful and good. They describe what might have been if Israel had fulfilled its covenant obligations (see Deut. 28:1, 2, 13, 14). In reality, because of its apostasy and rebellion over the centuries, culminating in the rejection of Jesus as Messiah, Israel lost its right to the fulfillment of these conditional prophecies of glorious well-being. The Christian church has come to occupy the place of Israel, as a spiritual nation. The warnings and prophecies given to Israel are now applicable to the Christian church. (See Apocalyptic II. B. 1; Remnant/Three Angels I; 4BC 25–38.) Thus while the primary application of OT prophecies regarding a renewed earth was to a renewed land of Israel, the secondary application, made in the light of NT writings, is to the earth made new expected by Christian believers.

 

ဤပရောဖက်ပြုချက်များသည် အခြေအနေပေါ်မူတည်သောကတိများဖြစ်သောကြောင့် အသေးစိတ်အားလုံးကို ဗျာဒိတ် ၂၁ နှင့် ၂၂ တွင် ဖော်ပြထားသော ကမ္ဘာသစ်သို့ တိုက်ရိုက်သက်ရောက်နိုင်သည်မဟုတ်ပေ။ သို့သော် ဓမ္မဟောင်းကျမ်း၏ “ကမ္ဘာသစ်” အမြင်သည် ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင် ပေးထားသောအမြင်နှင့် အလွန်ဆင်တူပြီး၊ ကယ်တင်ခြင်းခံရသူများ၏ ထာဝရအိမ်အဖြစ် လုံခြုံစွာသက်ရောက်နိုင်သည်မှာ သံသယဖြစ်စရာမရှိပေ။ ဓမ္မဟောင်းကျမ်း၏ “ကမ္ဘာသစ်” ဆိုင်ရာ အဆုံးအမများကို အောက်ပါအတိုင်း စဉ်းစားရမည်။

Because of the conditional nature of these prophecies, not all details can be applied to the earth made new described in Revelation 21 and 22; however, there is little doubt that the OT view of the “new earth” is very similar to that given in the NT and can be safely applied to the eternal home of the redeemed. Several aspects of the OT teaching on the “new earth” must be considered.

 

၁. နိုင်ငံသစ် ဟေရှာယသည် ဘုရားသခင်၏ ဆုံးဖြတ်ချက်ကို ကြေညာသည်။ “ငါသည် ကောင်းကင်အသစ်များကို ဖန်ဆင်းမည်၊ မြေကြီးအသစ်ကို ဖန်ဆင်းမည်။ အရင်အရာများကို မမှတ်မိရုံမက စိတ်ထဲသို့ပင် မတက်တော့ချေ” (ဟေရှာ ၆၅:၁၇၊ နှိုင်းယှဉ် ၄၂:၉၊ ၄၃:၁၉၊ ၆၆:၂၂)။ မူလရည်ရွယ်ချက်အရ ကနာန်ပြည်ကို အံ့ဖွယ်နည်းဖြင့် အသစ်ပြုပြင်မည်ဖြစ်သည်။ “အရင်အရာများ” ဆိုသည်မှာ နှိပ်စက်ခံရခြင်းနှင့် ကျွန်ခံရခြင်း၏ ဝမ်းနည်းဖွယ်အမှတ်တရများကို မေ့သွားစေမည်ဖြစ်သည်။ F. Delitzsch အဆိုအရ “ထာဝရဘုရားသည် ကောင်းကင်အသစ်နှင့် မြေကြီးအသစ်ကို ဖန်ဆင်းတော်မူ၏။ ထိုအရာတို့၏ ဘုန်းအသရေဖြင့် လူတို့ကို စွဲမက်စေပြီး ဆန္ဒအားလုံးကို အပြည့်အဝ ပြည့်စုံစေသဖြင့် အရင်အရာများကို မည်သူမျှ မမှတ်မိတော့ဘဲ ပြန်လိုချင်ခြင်းလည်း မရှိတော့ချေ” (၂:၄၆၄)။

1. A New Kingdom

Isaiah announces God’s determination: “Behold, I create new heavens and a new earth; and the former things shall not be remembered or come into mind” (Isa. 65:17; cf. 42:9; 43:19; 66:22). In the original intention, Canaan was to be miraculously renewed. The “former things,” the sad memories of captivity and domination, were to be forgotten. According to F. Delitzsch, “Jahve creates a new heaven and a new earth which so charm men by their glory, so thoroughly satisfy all desires, that no one recalls the former ones or wishes them back again” (2:464).

 

ကောင်းကင်မြေကြီးကို အသစ်ပြုပြင်ရုံသာမက မြေကြီးအသစ်၌ နေထိုင်သူတို့၏ စိတ်ဝိညာဉ်လည်း အသစ်ဖြစ်လာမည်။ ဘုရားသခင်သည် သူတို့အား ကျောက်ခဲနှလုံးဟောင်းအစား နှလုံးသစ်နှင့် ဝိညာဉ်သစ်ကို ပေးမည် (ယေဇကျေလ ၁၁:၁၉၊ ၁၈:၃၁၊ ၃၆:၂၆)။ ထိုနှလုံးသစ်ပေါ်တွင် ဘုရားသခင်၏ ပဋိညာဉ်သစ်၏ ပညတ်တော်ကို ရေးထိုးမည် (ယေရမီ ၃၁:၃၁–၃၄)။

Not only would the heavens and earth be made new; the spirit in the dwellers of the new earth would be new. God would give them a new heart and a new spirit (Eze. 11:19; 18:31; 36:26) in place of their old and stony heart. On this new heart would be written the law of God’s new covenant (Jer. 31:31–34).

 

၂. မယ်ရှိယ နိုင်ငံတော် မြေကြီးအသစ်၏ ဘုရင်မှာ ဒါဝိဒ်၏ သားမြေးဖြစ်သော မယ်ရှိယဖြစ်သည် (ဟေရှာ ၁၁:၁၊ နှိုင်းယှဉ် ယေရမီ ၃၃:၁၇)။ ထိုသူသည် ဒါဝိဒ်၏ ထီးနန်းပေါ်တွင် ထိုင်ပြီး ယေဟောဝါ၏ ဝိညာဉ်တော်ဖြင့် တန်ခိုးရရှိမည် (ဟေရှာ ၁၁:၁–၃)။ သူ၏ နိုင်ငံတော်၊ ဆိုလိုသည်မှာ သူ၏ အုပ်ချုပ်မှုနှင့် တရားစီရင်မှုကို “ဖြောင့်မတ်ခြင်း” နှင့် “သစ္စာရှိခြင်း” ဖြင့် ထူထောင်မည် (အပိုဒ် ၅)။

2. A Messianic Kingdom

The King of the new earth would be the Messiah, the descendant of David (Isa. 11:1; cf. Jer. 33:17). He would sit on the Davidic throne and be empowered with the Spirit of Yahweh (Isa. 11:1–3). His kingdom, that is, His government and judgment, would be characterized by “righteousness” and “faithfulness” (verse 5).

 

မယ်ရှိယ ဘုရင်သည် လောကီဘုရင်များနှင့် ယာယီအုပ်ချုပ်သူအားလုံးနှင့် လုံးဝကွဲပြားသည်။ ဖြောင့်မတ်ခြင်း (ṣedeq) ၏ အဓိကအဓိပ္ပာယ်ကို (၁) အသိုင်းအဝိုင်းအတွင်း သစ္စာစောင့်သိမှု၊ (၂) မှန်ကန်ခြင်း၊ ဥပဒေနှင့်ကိုက်ညီခြင်း၊ ဤနေရာတွင် ဘုရားသခင်၏ ကိုယ်တော်တိုင်ဥပဒေအတိုင်း ဟူ၍ အနှစ်ချုပ်နိုင်သည်။ ယေဟောဝါသည် ကမ္ဘာကြီးကို “ဖြောင့်မတ်ခြင်း” ဖြင့် တရားစီရင်သောအခါ (ဆာလံ ၉:၄၊ ၈၊ ဟေရှာ ၁၁:၄၊ ၅) ကမ္ဘာကြီးကို ဘုရားသခင်၏ စံနှုန်းနှင့်အညီ ကိုင်တွယ်ထိန်းသိမ်းတော်မူသည်။ ဖြောင့်မတ်ခြင်းတွင် ဘုရားသခင်သည် သူ၏ လူမျိုးတို့နှင့် ကတိတော်နှင့်အညီ ကောင်းချီးပေးသော ပဋိညာဉ်ဆက်ဆံရေးပါဝင်သည်။ ဖြောင့်မတ်ခြင်းနှင့် သစ္စာရှိခြင်းသည် မြေကြီးအသစ်တွင် ဘုရားသခင်၏ အုပ်ချုပ်မှု၏ အခြေခံမူများဖြစ်သည်။

The Messianic King is totally different from all earthly and temporal kings and rulers. The essential meanings of righteousness (ṣedeq) may be summarized as (1) loyalty or faithfulness to the community and (2) rightness, as in what is correct and according to law, here God’s own law. When Yahweh judges the world “with righteousness” (Ps. 9:4, 8; Isa. 11:4, 5), He directs and sustains the world in the divine order, which is morally correct and right in nature. Righteousness includes the covenant relation that characterizes God’s dealings with His people as always being for their good and corresponding to what He has promised. Righteousness and faithfulness are the foundation principles upon which God’s reign in the renewed earth will be based.

 

ဇာကာရီ ၁၂–၁၄ တွင် မယ်ရှိယ၏ လူ့သမိုင်းထဲသို့ အောင်နိုင်စွာ ဝင်ရောက်လာခြင်းကို ဖော်ပြထားသည်။ ထာဝရဘုရား၏ နေ့ရက်၊ လူမျိုးတကာတို့ ယေရုရှလင်ကို တိုက်ခိုက်သော နောက်ဆုံးစစ်ပွဲကို ၁၄:၁–၈ တွင် ဖော်ပြထားပြီး အခန်း ၉–၂၁ တွင် မယ်ရှိယ နိုင်ငံတော်တည်ထောင်ခြင်းကို ဖော်ပြသည်။ “ထာဝရဘုရားသည် မြေကြီးတစ်ပြင်လုံးကို အုပ်စိုးသော ဘုရင်ဖြစ်လိမ့်မည်။ ထိုနေ့တွင် ထာဝရဘုရားတစ်ပါးတည်းသာရှိပြီး သူ၏ နာမတော်လည်း တစ်ခုတည်းဖြစ်လိမ့်မည်” (အပိုဒ် ၉)။ ဤနေရာတွင် မယ်ရှိယ ဘုရင်၏ အတိမ်းအလျှော့မရှိ အချုပ်အခြာနှင့် တစ်ကမ္ဘာလုံးဆိုင်ရာ နိုင်ငံတော်ကို ကြေညာထားသည်။

Zechariah 12–14 describes the Messiah’s triumphant intervention in human history. The day of the Lord, the last battle of all nations against Jerusalem, is described in 14:1–8, while verses 9–21 delineate the establishment of the Messianic kingdom: “And the Lord will become king over all the earth; on that day the Lord will be one and his name one” (verse 9). Here is proclaimed the absolute lordship and universal kingdom of the Messianic King.

 

၃. ယေရုရှလင်မြို့တော် “မြေကြီးအသစ်” ၏ မြို့တော်မှာ ယေရုရှလင်ဖြစ်သည်။ ဇာကာရီ ၁၄ အရ သံလွင်တောင်ကွဲခြင်း (အပိုဒ် ၄) အပါအဝင် မြေမျက်နှာသွင်ပြင် ပြောင်းလဲမှုများက ယေရုရှလင်ကို ချဲ့ထွင်နိုင်၊ ခိုင်ခံ့စေနိုင်၊ ဘုန်းတန်ခိုးတိုးမြှင့်စေနိုင်သည် (အပိုဒ် ၁၀)။ ထိုမြို့တွင် လူများ နေထိုင်ကြမည်၊ ကျိန်ခြင်းကို ပယ်ရှားမည်၊ “ယေရုရှလင်သည် လုံခြုံစွာ နေရလိမ့်မည်” (အပိုဒ် ၁၁)။

3. Jerusalem the Capital

The capital of the “new earth” is Jerusalem. According to Zechariah 14, topographical changes, including the splitting of the Mount of Olives (verse 4), make possible the enlargement, fortification, and glorification of Jerusalem (verse 10). The city will be inhabited, the curse will be lifted, and “Jerusalem shall dwell in security” (verse 11).

 

“ထာဝရဘုရား၏ အိမ်တော်တောင်” ကို တောင်တန်းအားလုံးထက် အမြင့်ဆုံးအဖြစ် တည်ထားမည် (ဟေရှာ ၂:၂)။ “စစ်သံတော်အရှင်” သည် ဇိအုန်တောင်ပေါ်တွင် အုပ်စိုးမည် (ဟေရှာ ၂၄:၂၃)၊ မြို့သားများကို ဝမ်းမြောက်တော်မူမည် (ဟေရှာ ၆၅:၁၉)။ ထာဝရဘုရား ရှိနေသောကြောင့် ထိုတောင်သည် သန့်ရှင်းမည်၊ မြို့သည် သစ္စာရှိမည် (ဇာကာရီ ၈:၃)။ ဘုရားသခင် ဗိမာန်တော်မှ “ဟိန်းသံ” ထုတ်ပြီး နေထိုင်ရာ ထိုသန့်ရှင်းသောမြို့ထဲသို့ တစ်ပါးအမျိုးသားများ သို့မဟုတ် ညစ်ညမ်းသူများ ဝင်ခွင့်မရှိ (ဟေရှာ ၅၂:၁၊ ယိုဝေလ ၃:၁၆၊ ၁၇)။ သို့ရာတွင် လူမျိုးတကာတို့သည် သူတို့၏ စည်းစိမ်ဥစ္စာများကို ယူဆောင်လျက် ထာဝရဘုရား၏ ရှေ့တော်သို့ လာရောက်လို၍ ယေရုရှလင်သို့ လာကြမည် (ဟေရှာ ၆၀:၁၁၊ ယေရမီ ၃:၁၇)။

The “mountain of the house of the Lord” would be established as “the highest of the mountains” (Isa. 2:2). The “Lord of hosts” would reign on Mount Zion (Isa. 24:23); He would rejoice in the city’s inhabitants (Isa. 65:19). Because of the Lord’s presence in the city, the “mountain” would be holy and the city, faithful (Zech. 8:3). In this holy city, where God “roars” from the temple and dwells, no strangers or unclean persons would enter (Isa. 52:1; Joel 3:16, 17), but all nations would come to Jerusalem, bringing with them their wealth (Isa. 60:11) and the desire to seek the presence of the Lord (Jer. 3:17).

 

၄. ပသခါ ပြုသော နိုင်ငံတော် ယေရုရှလင်အသစ်သည် နိုင်ငံတော်၏ ဘာသာရေးဗဟိုချက်ဖြစ်လိမ့်မည်။ ဇိအုန်တောင်သို့ “လူမျိုးများ” နှင့် “လူအမျိုးမျိုး” တို့သည် ထာဝရဘုရား၏ လမ်းစဉ်ကို သင်ယူရန်၊ သူ၏ လမ်းခရီးများတွင် လျှောက်လှမ်းရန် လာကြမည် (ဟေရှာ ၂:၂၊ ၃၊ မိက္ခာ ၄:၁)။ ဣသရေလလူမျိုး ကျန်ရစ်သူများသည် ထာဝရဘုရား၏ သန့်ရှင်းတောင်တွင် ပသခါပြုရန် ပြန်လာကြမည် (ဟေရှာ ၂၇:၁၃)။ ထာဝရဘုရားကို ချစ်မြတ်နိုးပြီး သူ၏ ဗိမာန်တော်တွင် ပသခါပြုသူများကို လက်ခံမည် (ဟေရှာ ၅၆:၆–၈)။ တစ်ပါးအမျိုးသားများလည်း ကြိုဆိုခြင်းခံရမည် (ဟေရှာ ၆၆:၂၀)။

4. A Worshiping Kingdom

The New Jerusalem would be the religious center of the kingdom. To Mount Zion would come “the nations” and “peoples” to learn of the Lord’s ways, to walk in His paths (Isa. 2:2, 3; Micah 4:1). The remnant of Israel would return to worship at the Lord’s holy mountain (Isa. 27:13). Those who loved the Lord and kept His Sabbaths would come to the “house of prayer for all peoples” (Isa. 56:6–8). Foreigners would be welcome (Isa. 66:20).

 

ဤဖော်ပြချက်များတွင် ထာဝရဘုရားကို ပသခါပြုခြင်းသည် ပွဲနှစ်ခုအဓိက ဗဟိုပြုထားသည်။ ဟေရှာ ၆၆:၂၃ တွင် ရွေးနုတ်ခံရသူများသည် “လဆန်းမှ လဆန်း၊ ဗိမာန်တော်မှ ဗိမာန်တော်” လာကြမည်ဟု အတည်ပြုထားသည်။ ဤအပိုဒ်၏ တည်ဆောက်ပုံကို နှစ်နည်းဖြင့် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုနိုင်သည်။ ရွေးနုတ်ခံရသူများသည် လဆန်းပွဲတိုင်းနှင့် ဗိမာန်တော်ပွဲတိုင်းတွင် လာမည် သို့မဟုတ် အဆက်မပြတ် လာနေမည်ဟု ဆိုနိုင်သည်။ ပထမအဓိပ္ပာယ်သည် သတ်မှတ်ရက်များကို ပိုမိုအလေးပေးပြီး ဒုတိယအဓိပ္ပာယ်သည် ပသခါပြုခြင်း၏ အဆက်မပြတ်မှုကို အလေးပေးသည်။ မူရင်းဘာသာစကားအရ ပထမအဓိပ္ပာယ်က ပိုမိုကိုက်ညီသော်လည်း ဒုတိယအဓိပ္ပာယ်၏ ဝိညာဉ်ရေးရာ ကြွယ်ဝမှုကို ဖယ်ထုတ်ရန် မလိုအပ်ပေ။

In these descriptions, worship of the Lord centers on three different festivals. Isaiah 66:23 affirms that the redeemed will come “from new moon to new moon, and from sabbath to sabbath.” The construction of this verse may be interpreted in two ways. The redeemed will come on every new moon festival and on every Sabbath or they may come constantly, from one feast to another. Thus the redeemed would be worshiping daily at the throne of God. The first interpretation puts more emphasis on the particular days of worship, while the second stresses the perpetuity of worship. While the first interpretation is probably more in harmony with the meaning of the original language, the spiritual richness of the second interpretation need not be excluded.

 

မောရှေ ပညတ်တော်အောက်တွင် လဆန်းပွဲ (တောလည်ရာ ၁၀:၁၀၊ ၂၈:၁၁–၁၄) သည် လသစ်၏ အစကို ဂုဏ်ပြုသည်။ ဗိမာန်တော်သည် ဖန်ဆင်းခြင်းကို အမှတ်ရစေပြီး (ကမ္ဘာဦး ၂:၂၊ ၃၊ ထွက်မြောက်ရာ ၂၀:၈–၁၁) ဣသရေလကို အဲဂုတ္တုမှ လွတ်မြောက်စေခြင်းကို အမှတ်ရစေသည် (တရားဟော ၅:၁၂–၁၅)။ ကောင်းကင်မြေကြီးအသစ်ရှိမည်ဖြစ်သောကြောင့် ဤနှစ်ပွဲကို ဖော်ပြခြင်းသည် သင့်လျော်သည်။ အရေးအကြီးဆုံးမှာ “လူခပ်သိမ်း” ဆိုသည်မှာ လူတိုင်းသည် ဘုရားသခင်ကို ဖန်ဆင်းရှင်၊ ကယ်တင်ရှင်၊ ရွေးနုတ်ရှင်အဖြစ် ပုံမှန်နှင့် အဆက်မပြတ် ပသခါပြုကြမည်ဖြစ်သည်။

Under the Mosaic law the new moon festival (Num. 10:10; 28:11–14) celebrated the beginning of the new month. The Sabbath was kept as a memorial of Creation (Gen. 2:2, 3; Ex. 20:8–11) and of Israel’s liberation from Egypt (Deut. 5:12–15). Since there would be new heavens and earth in the new creation, mention of these two special days seems appropriate. Most significant is the idea that “all flesh,” meaning everyone, would come to worship God as Creator, Saviour, and Redeemer, both regularly and unceasingly.

 

ဇာကာရီ ၁၄:၁၆ အရ ရွေးနုတ်ခံရသူများသည် နှစ်စဉ တဲထောင်ပွဲကို ဂုဏ်ပြုရန် ယေရုရှလင်သို့ လာကြမည်။ ဤဝမ်းမြောက်ဖွယ် ရိတ်သိမ်းပွဲ (တရားဟော ၁၆:၁၃–၁၅) သည် တောတွင်း လှည့်လည်စဉ် ဘုရားသခင်၏ ကာကွယ်စောင့်ရှောက်ခြင်းကို အမှတ်ရစေသည် (လေဝီ ၂၃:၄၃)။ ၎င်းသည် ကယ်တင်ခြင်းခံရသူများ၏ နောက်ဆုံး ဝမ်းမြောက်ဖွယ် ပြန်လည်စုဝေးခြင်းနှင့် ဣသရေလ၏ ပြန်လည်ထူထောင်ခြင်းကို ရှေ့သို့ ညွှန်ပြသည်။

According to Zechariah 14:16, the redeemed would come to Jerusalem to celebrate the yearly feast of Tabernacles. This joyful harvest festival (Deut. 16:13–15) reminded the Jews of God’s protection during their wilderness wandering (Lev. 23:43). It also pointed forward to the gathering of the saved and their celebration of salvation in the new earth. The feast spoke of the final joyful reunion and restoration of Israel.

 

၅. သန့်ရှင်းသော နိုင်ငံတော် ထိုအနာဂတိနိုင်ငံတော်တွင် အလယ်ရှိ ဘုရင်သည် သန့်ရှင်းမည် (ဟေရှာ ၁၂:၆)။ ထိုနည်းတူ မြို့နှင့် ပြည်သည် သန့်ရှင်းမည် (ဇာကာရီ ၂:၁၂)၊ တောင်သည် သန့်ရှင်းမည် (ဟေရှာ ၂၇:၁၃)။ ယေရုရှလင်သားများသည် ညစ်ညမ်းခြင်းအားလုံးမှ ဆေးကြောသန့်စင်ခြင်းခံရပြီး သန့်ရှင်းမည် (ဟေရှာ ၄:၃၊ ၄၊ ၃၃:၂၄)။ “ညစ်ညမ်းသောသူသည် ထိုလမ်းပေါ်မှ မဖြတ်သန်းရ” (ဟေရှာ ၃၅:၈)။ “သူတို့ကို ထာဝရဘုရား၏ သန့်ရှင်းသော လူမျိုး၊ ရွေးနုတ်တော်မူခံရသူများ ဟူ၍ ခေါ်ဝေါ်မည်” (ဟေရှာ ၆၂:၁၂)။ သန့်ရှင်းခြင်းသည် နိုင်ငံတော်တစ်ခုလုံးကို ထိုးဖောက်ဝင်ရောက်မည်။ မြင်းများ၏ ခေါင်းလောင်းများတွင် “ထာဝရဘုရားအဘို့ သန့်ရှင်း၍ မြဲ” ဟု ရေးထိုးထားမည်။ ထာဝရဘုရား၏ အိမ်တော်ရှိ အိုးများနှင့် ချက်ပြုတ်အိုးများသည် သန့်ရှင်းမည် (ဇာကာရီ ၁၄:၂၀၊ ၂၁)။ အတိတ်ကာလက အာရုန်၏ ဦးခေါင်းစည်းပေါ်တွင် “ထာဝရဘုရားအဘို့ သန့်ရှင်း၍ မြဲ” ဟု ရေးထိုးထားသော ရွှေပြားရှိခဲ့သည် (ထွက်မြောက်ရာ ၂၈:၃၆)။ ယခုမူ ယခင်က ယဇ်ပုရောဟိတ်မင်းအတွက်သာ သီးသန့်ထားသော အမှတ်အသားကို လူတိုင်း၊ အရာတိုင်းတွင် သုံးနိုင်ပြီ။ အများပြည်သူ့ဘဝ၊ ဘာသာရေးဘဝ၊ ပုဂ္ဂိုလ်ဘဝ အားလုံးပါဝင်သည်။

5. A Holy Kingdom

In that future realm, the King in the midst of it would be holy (Isa. 12:6). Likewise, the city and the land would be holy (Zech. 2:12); the mountain would be holy (Isa. 27:13). The inhabitants of Jerusalem would be holy, cleansed from all filth (4:3, 4; 33:24); “the unclean shall not pass over” the way to that land (Isa. 35:8). “They shall be called The holy people, the redeemed of the Lord” (Isa. 62:12).

Holiness permeates the kingdom. The bells of the horses bear the inscription “Holy to the Lord.” The pots in the house of the Lord are holy and the cooking pots are sacred (Zech. 14:20, 21). In former times Aaron’s turban had been adorned with a gold plate engraved with the words “Holy to the Lord” (Ex. 28:36). Now the designation once reserved for the high priest can be applied to everyone and everything; public life, religious life, and private life are included.

 

၆. ဝမ်းမြောက်ဖွယ် နိုင်ငံတော် ဘုရားသခင်၏ လူမျိုးသည် ဘုရားသခင်၏ ဖန်ဆင်းခြင်းတွင် “အစဉ်အမြဲ ဝမ်းမြောက် ရွှင်လန်းကြလိမ့်မည်”။ ယေဟောဝါကိုယ်တိုင်လည်း “ယေရုရှလင်တွင် ဝမ်းမြောက်၍ သူ၏ လူမျိုးနှင့်အတူ ရွှင်လန်းတော်မူမည်”။ “ငိုကြွေးသံ” သို့မဟုတ် “ဒုက္ခရောက်သံ” မရှိတော့ချေ (ဟေရှာ ၆၅:၁၇–၁၉)။ မျက်စိကန်းသူများ မြင်ရ၊ ဒူးများ ခုန်နိုင်၊ နားပင်းသူများ ကြား၊ နှုတ်ဆိတ်သူများ သီချင်းဆိုနိုင်မည် (ဟေရှာ ၃၅:၅၊ ၆)။ မြို့သားများကို ထပ်၍ “စွန့်ပစ်ခံရ” သို့မဟုတ် “အထီးကျန်” ဟု မခေါ်တော့ချေ (ဟေရှာ ၆၂:၅)။ အမှိုက်အမှောင်နှင့် စိတ်ဓာတ်ကျခြင်းကို ဘုန်းတန်ခိုးရှိသော ယေရုရှလင်အသစ်မှ နှင်ထုတ်မည်။ ဤအရာသည် ဟေရှာယ ပရောဖက်ပြုချက်ချချိန်တွင် ယေရုရှလင်၏ အခြေအနေနှင့် လုံးဝဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်သည်။ ထိုအချိန်က အာရှုရိ စစ်တပ်များက မြို့ကို ဝိုင်းထားပြီး ဟိဇကိမင်းကို လေးလံသော အခွန်ကောက်ခဲ့သည် (ဟေရှာ ၃၆၊ ၃၇)။ ထို့ပြင် ဘဘယ်လုန် စစ်တပ်များသည် ယေရုရှလင်ကို ဝင်ရောက်စီးနင်းပြီး ဘဏ္ဍာများနှင့် လူများကို ဖမ်းဆီးခေါ်ဆောင်မည်ဟု ဟေရှာယက ပရောဖက်ပြုခဲ့သည် (ဟေရှာ ၃၉:၆၊ ၇)။ သို့ရာတွင် ဘုရားသခင်သည် ထိုမြို့အတွက် ဘုန်းကျက်သရေရှိသော အနာဂတ်ကို စီစဉ်ထားတော်မူသည်။ ထိုမြို့သည် “ထာဝရဘုရား၏ လက်တော်၌ လှပသော သရဖူ” ဖြစ်လိမ့်မည် (ဟေရှာ ၅၂:၉၊ ၆၂:၁–၇ ကိုကြည့်)။ ဤဝမ်းမြောက်ခြင်း၏ အကြောင်းတစ်ခုမှာ ဘုရားသခင်၏ လူမျိုး၏ တရားမျှတမှုနှင့် ကယ်တင်ခြင်းဖြစ်သည် (ဟေရှာ ၆၂:၁၊ ၂)။ သို့သော် ဝမ်းမြောက်ခြင်း၏ အကြီးဆုံးအကြောင်းမှာ ထာဝရဘုရား သူ၏ လူမျိုးနှင့်အတူ ရှိနေခြင်းဖြစ်သည်။

6. A Joyful Kingdom

Not only would God’s people “be glad and rejoice for ever” in God’s creation; Yahweh Himself would “rejoice in Jerusalem and be glad” with His people. There would be no more “sound of weeping” or “cry of distress” (Isa. 65:17–19). The blind would see, the lame jump, the deaf hear, the dumb sing (Isa. 35:5, 6). The city’s inhabitants would no longer be called “forsaken” or “desolate” (Isa. 62:5). Gloom and depression would be banished from the glorious New Jerusalem. This was in stark contrast with the situation in Jerusalem when Isaiah pronounced this prophecy. At that time the Assyrian armies had besieged the city and required a heavy tribute of Hezekiah (Isa. 36; 37). In addition Isaiah had prophesied that Babylonian armies would invade Jerusalem and carry off its treasures and people (Isa. 39:6, 7). Yet God was planning a glorious future for the city, which would be “a crown of beauty in the hand of the Lord” (see Isa. 52:9; 62:1–7). One reason for this joy would be the vindication and salvation of God’s people (Isa. 62:1, 2). But the greatest source of joy would be the presence of the Lord among His people.

 

ဟေရှာယမှတစ်ဆင့် ဘုရားသခင်က “ထာဝရဘုရား၏ ကောင်းကြီးမင်္ဂလာရရှိသော သားမြေးတို့” (ဟေရှာ ၆၅:၂၃) သည် သူတို့၏ ဖန်ဆင်းရှင်နှင့် အထူးဆက်ဆံရေးရှိမည်ဟု ကတိပေးထားသည်။ “သူတို့ မတောင်းမီ ငါဖြေမည်” (အပိုဒ် ၂၄)။ အပြစ်က ဘုရားသခင်နှင့် ဆက်သွယ်ရန် အတားအဆီးဖြစ်ခဲ့သည် (ဟေရှာ ၅၉:၂)။ ထိုအတားအဆီးကို ဖယ်ရှားမည်။ ဘုရားသခင်နှင့် သူ၏ လူမျိုးတို့ကြား ရင်းနှီးသော ဆက်ဆံရေးနှင့် ပြီးပြည့်စုံသော ဆက်သွယ်ရေး ရှိလာမည်။ တောင်းဆိုချက်တစ်ခုမျှ လျစ်လျူရှုခံရမည် မဟုတ်၊ ဖြေကြားရန် နှောင့်နှေးမည် မဟုတ်။ ဘုရားသခင်သည် လူမျိုး၏ ကောင်းကျိုးချမ်းသာနှင့် ပျော်ရွှင်မှုအတွက် လိုအပ်သမျှကို ပေးမည်။ ထာဝရဘုရားသည် ဣသရေလအလယ်တွင် အစဉ်အမြဲ ဗိမာန်တော်ကို ထားမည် (ယေဇကျေလ ၃၇:၂၈)။ ဤကောင်းကင်နိုင်ငံတော်၏ ကြွယ်ဝမှုကို သင်္ကေတအဖြစ် ဟေရှာယက ကောင်းသော အရာများဖြင့် ပွဲလမ်းစားစရာကို ဖော်ပြထားသည် (ဟေရှာ ၂၅:၆)။

Through Isaiah God promised that the “offspring of the blessed of the Lord” (Isa. 65:23) would have a special relation with their Maker: “Before they call I will answer” (verse 24). The barrier of sin that had hindered communication with God (Isa. 59:2) would be removed. There would exist an intimate relationship and perfect communication between God and His people. No request would go unnoticed; no delay in response would exist. God would provide everything necessary for the people’s well-being and happiness. The Lord would place His sanctuary in the midst of Israel for evermore (Eze. 37:28). As a symbol of the richness of this heavenly kingdom, Isaiah describes a banquet of good things (Isa. 25:6).

 

၇. ငြိမ်သက်ခြင်း နိုင်ငံတော် ဤဝမ်းမြောက်ဖွယ် နိုင်ငံတော်တွင် ရန်ငြိုးဖွဲ့မှုနှင့် ရန်တွေ့မှု အားလုံး ပျောက်ကွယ်မည်။ လူသားများကြားတင်မက တိရစ္ဆာန်များကြားတွင်ပါ သဟဇာတဖြစ်မှုနှင့် ငြိမ်သက်ခြင်း ရှိလာမည် (ဟေရှာ ၁၁:၆–၉၊ ၆၅:၂၅)။ ယခင်က သိုးသငယ်၏ ရန်သူဖြစ်သော ဝံပုလွေသည် ဧည့်သဖွယ် ဖြစ်လာမည်။ ယခင်က အမဲလိုက်သော ကျားသစ်သည် ဆိတ်သငယ်နှင့် ငြိမ်သက်စွာ လျောင်းနေမည်။ တိရစ္ဆာန်မင်းကြီး ခြင်္သေ့သည် ယခင်က ဆုတ်ဖြဲခဲ့သော နွားနှင့် ကျွဲတို့နှင့် ကောက်နှံကို အတူစားမည်။ ဝက်ဝံသည် နွားနှင့် ငြိမ်သက်စွာ ရှိနေပြီး သူတို့၏ သားငယ်များသည် ရန်ငြိုးမရှိဘဲ အတူလျောင်းနေမည်။ ယခင်က တိရစ္ဆာန်အားလုံး စိမ်းလန်းသော အပင်များကိုသာ စားခဲ့သော မကျရောက်မီ ကမ္ဘာအခြေအနေသို့ ပြန်လည်ရောက်ရှိသွားပြီဖြစ်သည် (ကမ္ဘာဦး ၁:၃၀)။ ပို၍ အံ့ဖွယ်မှာ ကလေးငယ်တစ်ယောက်သည် ကြောက်ရွံ့ခြင်းမရှိဘဲ လုံခြုံစွာ ဦးဆောင်မည် (ဟေရှာ ၁၁:၆)။

7. A Peaceable Kingdom

In this joyful kingdom, every kind of enmity and hostility will disappear. Harmony and peace will exist, not merely among humans, but also among animals (Isa. 11:6–9; 65:25). The wolf, formerly the lamb’s major enemy, will be its guest. The formerly rapacious leopard will lie down with the kid in peaceful rest. The lion, king of beasts, in the past cruel and fierce, now shares his meal of straw with the calf and fatling he would have torn to pieces. The bear is at peace with the cow; their young lie down together with no sign of animosity. Undoubtedly the world has been restored to its unfallen situation, when all animals ate green plants (Gen. 1:30). More remarkable yet, a little child leads them without fear and in perfect safety (Isa. 11:6).

 

ဟေရှာ ၁၁:၈ တွင် ထပ်မံဆန့်ကျင်ဘက်ကို ဖော်ပြထားသည်။ “နို့စို့အရွယ် ကလေးသည် မြွေဟောက်အပေါက်ပေါ်တွင် ကစားမည်၊ နို့ဖြတ်ပြီးသော ကလေးသည် မြွေဟောက်တွင်းထဲသို့ လက်ထည့်မည်”။ မြွေနှင့် လူသားတို့ကြား အခြေခံ ရန်ငြိုးဖွဲ့မှု—“လူသားနှင့် တိရစ္ဆာန်ကမ္ဘာတစ်ခုလုံး၏ ဆက်ဆံရေးကို ပျက်စီးစေသော ပထမဆုံး ရန်ငြိုးဖွဲ့မှု” (Young ၃၈၉)—ကို ပယ်ရှားမည်။ “အားနည်းဆုံး လူသားဖြစ်သော နို့ဖြတ်ပြီးသော ကလေးသည် လူသား၏ အသေခံရန်သူထံမှ အန္တရာယ်မရှိတော့ချေ” (ထိုနေရာတူ)။ စာတန်၏ ကိုယ်စားဖြစ်သော မြွေသည် အန္တရာယ်မရှိတော့ချေ။ ထိုအချိန်တွင် ဘုရားသခင်သည် နောက်ဆုံးရန်သူ သေခြင်းကို ဖျက်ဆီးမည်။ “သေခြင်းကို အစဉ်အမြဲ မြိုသိပ်မည်၊ အရှင်ထာဝရဘုရားသည် လူခပ်သိမ်း၏ မျက်နှာမှ မျက်ရည်ကို သုတ်တော်မူမည်” (ဟေရှာ ၂၅:၈)။

Isaiah 11:8 notes a further contrast. “The suckling child shall play over the hole of the asp, and the weaned child shall put his hand on the adder’s den.” The fundamental enmity between the serpent and human beings—“the first of all enmities, whereby man’s relationship with all the animal world was really thrown out of joint” (Young 389)—will be wiped out. “The most helpless of human beings, the child that has just been weaned, will be unharmed by mankind’s deadliest enemy” (ibid.). The serpent, representative of Satan, will become harmless. At the same time, God will destroy the ultimate enemy: death. “He will swallow up death for ever, and the Lord God will wipe away tears from all faces” (Isa. 25:8).

 

ထိုလှပသော ပြည်၏ ငြိမ်သက်ခြင်းကို ဟေရှာ ၁၁:၉ တွင် အနှစ်ချုပ်ထားသည် (နှိုင်းယှဉ် ၆၅:၂၅)။ “ငါ၏ သန့်ရှင်းတောင်တစ်ခုလုံးတွင် နာကျင်စေခြင်း ဖျက်ဆီးခြင်း မရှိရ။ မြေကြီးသည် ထာဝရဘုရားကို သိကျွမ်းခြင်းဖြင့် ပြည့်စုံလိမ့်မည်၊ ရေသည် ပင်လယ်ကို ဖုံးလွှမ်းသည်နှင့်အမျှ”။ အန္တရာယ်မရှိ၊ ကြောက်ရွံ့ခြင်းမရှိ။ စစ်ပွဲမရှိ၊ စစ်ကြိုတွင်းပြင်ဆင်ခြင်းပင် မရှိ (ဟေရှာ ၂:၄၊ ဟောရှေ ၂:၁၈၊ မိက္ခာ ၄:၃)။ မယ်ရှိယ၏ အုပ်ချုပ်မှုအောက်တွင် သတ္တဝါအားလုံးနှင့် လူမျိုးအားလုံးကြား ချစ်ခြင်းမေတ္တာ၏ ငြိမ်သက်သော အတူယှဉ်တွဲနေထိုင်မှုသာ ရှိမည်။ ဤငြိမ်သက်ခြင်း၏ အကြောင်းရင်းမှာ “ထာဝရဘုရားကို သိကျွမ်းခြင်း” ဖြစ်သည်။ သီအိုရီအရ ဖြစ်စေ အတွေ့အကြုံအရ ဖြစ်စေ ဤဘုရားသခင်ကို သိကျွမ်းခြင်းသည် မြေကြီးကို ပြည့်စုံစေလောက်အောင် ကျယ်ပြန့်မည်။ “ငြိမ်သက်ခြင်း၏ မင်းသား” (ဟေရှာ ၉:၆) ဖြစ်တော်မူသော ထာဝရဘုရားကို စစ်မှန်စွာ သိကျွမ်းခြင်းသည် မြေကြီးအသစ်တွင် စစ်မှန်သော ငြိမ်သက်ခြင်းနှင့် လုံခြုံခြင်းကို ခံစားရန် လိုအပ်ချက်ဖြစ်သည်။

A summary of the peacefulness of that beautiful land is given in Isaiah 11:9 (cf. 65:25): “They shall not hurt or destroy in all my holy mountain; for the earth shall be full of the knowledge of the Lord as the waters cover the sea.” There is no harm, no fear. There is no war or even preparation for war (Isa. 2:4; Hosea 2:18; Micah 4:3). There is only a peaceful fellowship of love among all creatures and all nations under the Messiah’s government. The cause of this peace is “the knowledge of the Lord.” Both theoretical and experiential, this knowledge of God will be so extensive as to fill the earth. The true knowledge of the Lord who is the “Prince of Peace” (Isa. 9:6), the one who makes and brings peace (John 14:27; 16:33; Rom. 5:1; Col. 1:20), the God of peace (1 Cor. 14:33) is the prerequisite for enjoying genuine peace and safety in the earth made new.

 

၈. အသီးအနှံ ဖြစ်ထွန်းသော နိုင်ငံတော် မယ်ရှိယ နိုင်ငံတော်သည် ပျင်းရိခြင်း နေရာမဟုတ်။ ထိုနေရာ၌ နေထိုင်သူများသည် အိမ်များကို ဆောက်ပြီး နေကြမည် (ဟေရှာ ၆၅:၂၁၊ ၂၂)။ ရွေးနုတ်ခံရသူများသည် အိမ်ဆောက်ရုံသာမက ဒီဇိုင်းရေးဆွဲခြင်း၊ တည်ဆောက်ခြင်း၊ ပရိဘောဂထည့်ခြင်း၊ စီစဉ်ခြင်း၊ အလှဆင်ခြင်းတို့ပါ ပြုလုပ်ပြီး သူတို့ စီစဉ်တည်ဆောက်ထားသော အိမ်တွင် နေထိုင်ခြင်း၏ ပျော်ရွှင်မှုကို ခံစားရမည်။ အကြွေးရှင်များ သို့မဟုတ် အောင်နိုင်သူများက သူတို့၏ တရားမျှတသော အမွေကို လုယူသွားမည် မဟုတ်။ ပြည်နေသူများသည် စိုက်ပျိုးပြီး ရိတ်သိမ်းကြမည်၊ သူတို့ လက်ဖြင့် ပြုလုပ်သော အလုပ်၏ အကျိုးကို ခံစားကြမည် (ဟေရှာ ၆၂:၉၊ ၆၅:၂၂)။ စိုက်ပျိုးမည့် သီးနှံများမှာ ကနာန်၏ ရိုးရာ စပျစ်နွယ်ပင်နှင့် သင်္ဘောသဖန်းပင် (ဟေရှာ ၆၅:၂၁၊ မိက္ခာ ၄:၄) နှင့် စပါးမျိုးဖြစ်သည် (ဟေရှာ ၆၂:၈၊ ၉)။ မြေယာ၏ မျိုးပွားမှုတိုးတက်ခြင်းသည် စိုက်ခင်းများသာမက သဲကန္တာရများကိုပါ ထိရောက်မည် (ဟေရှာ ၄၃:၁၉–၂၁)၊ သစ်ပင်များ ပြည့်စုံမည် (ဟေရှာ ၄၁:၁၈၊ ၁၉)၊ တောသည် “ဝမ်းမြောက်၍ ပန်းပွင့်မည်” (ဟေရှာ ၃၅:၁၊ ၆၊ ၇)၊ တောင်များသည် “ချိုမြိန်သော စပျစ်ရည်ကို စီးကျမည်”၊ တောင်ကုန်းများသည် “နို့ရည်ဖြင့် စီးဆင်းမည်” (ယိုဝေလ ၃:၁၈၊ အာမုတ် ၉:၁၃)။

8. A Fruitful Kingdom

The Messianic kingdom was not to be a place of idleness. Its inhabitants would build houses and inhabit them (Isa. 65:21, 22). Not only would the redeemed build houses—undoubtedly including designing, constructing, furnishing, arranging, and even adorning them—they would also enjoy the satisfaction of living in the houses they had planned and built. There would be no creditors or victors to push them out of their rightful heritage.

The inhabitants of the land would plant and harvest; they would enjoy the work of their hands (Isa. 62:9; 65:22). The crops to be planted were the traditional ones of Canaan: vines and fig trees (Isa. 65:21; Micah 4:4) and grain (Isa. 62:8, 9). The increased fertility of the land would go beyond the planted fields. Deserts would become productive (Isa. 43:19–21) and full of trees (Isa. 41:18, 19); the wilderness would “rejoice and blossom” (Isa. 35:1, 6, 7); the mountains would “drip sweet wine” and the hills would “flow with milk” (Joel 3:18; Amos 9:13).

 

အာဒံနှင့် ဧဝ တို့အား ဥယျာဉ်တွင် “လုပ်ကိုင်စောင့်ရှောက်ရန်” (ကမ္ဘာဦး ၂:၁၅) ပေးထားသော ဝမ်းမြောက်ဖွယ် အလုပ်ကို ပြန်လည်ရရှိမည်။ မြေကြီးအသစ်၌ နေထိုင်သူများသည် “လူတိုင်း သူ၏ စပျစ်နွယ်အောက်နှင့် သူ၏ သင်္ဘောသဖန်းအောက်တွင် ထိုင်ကြမည်” (မိက္ခာ ၄:၄)။ ထိုနေရာ၌ အလုပ်သည် နှစ်သိမ့်မှုနှင့် ပျော်ရွှင်မှု၏ ရင်းမြစ်ဖြစ်လာမည်။

The joyful work given to Adam and Eve in the garden, “to till it and keep it” (Gen. 2:15), would be restored. The inhabitants of the earth restored would “sit every man under his vine and under his fig tree” (Micah 4:4). Work there would be a comfort and source of delight.

 

၉. အစဉ်အမြဲ တည်တံ့သော နိုင်ငံတော် ဟေရှာ ၆၅:၂၃ တွင် ဘုရားသခင်သည် သူ၏ ဖန်ဆင်းခြင်းအသစ်နှင့် ထိုနေရာ၌ နေထိုင်မည့် လူများ၏ အစဉ်အမြဲ တည်တံ့ခြင်းကို ကြေညာထားသည်။ ကောင်းကင်အသစ်နှင့် မြေကြီးအသစ်သည် အစဉ်အမြဲ တည်ရှိသလို ထိုနေရာ၌ နေထိုင်သူများလည်း အစဉ်အမြဲ တည်ရှိကြမည်။ ထိုကတိပေးထားသော ပြည်တွင် နေထိုင်သူများသည် အသက်ရှည်ကြမည်။ လူအိုများနှင့် လူအိုမ တို့သည် လမ်းမများပေါ်တွင် ထိုင်နေပြီး ကလေးများ သူတို့ပတ်လည်တွင် ကစားနေကြမည် (ဇာကာရီ ၈:၄၊ ၅)။ ရှေးခေတ်က အဖြစ်များသော ကလေးငယ် အသေနှုန်းသည် ပျောက်ကွယ်မည်။ အသက် ၁၀၀ တွင် သေဆုံးသူသည် ကလေးငယ်ဟု ယူဆခံရဦးမည် (ဟေရှာ ၆၅:၂၀)။

9. A Permanent Kingdom

In Isaiah 65:23 God declares the permanence of His new creation and the people who will live there. As the new heavens and earth will remain forever, so will those who dwell there. Those who live in this Promised Land will have long life: Old men and women sit in the streets with the children playing around them (Zech. 8:4, 5). Infant mortality—a common problem in the ancient world—disappears; one who dies at 100 years is still a child (Isa. 65:20).

 

သန့်ရှင်းပြီး သန့်စင်သော မြေကြီးအသစ်တွင် အသုံးချသောအခါ ဟေရှာ ၆၅:၂၀ နှင့် ၆၆:၂၄ တို့တွင် သေခြင်းဒြပ်စင်သည် မကိုက်ညီတော့ချေ။ အကြောင်းမူကား သေခြင်းကို ရွေးနုတ်ခံရသူတို့၏ နေရာမှ နှင်ထုတ်ပြီးဖြစ်သည် (ကျမ်းချက် ဗျာဒိတ် ၂၁:၄)။ ဤအပိုဒ်နှစ်ခုစလုံးသည် ဖြစ်နိုင်ခဲ့သော်လည်း မဖြစ်ခဲ့သော အရာများကို ရည်ညွှန်းသည်။

When applied to the purified and holy earth made new, the death element in Isaiah 65:20 and 66:24 does not fit, for death is banned from the abode of the redeemed (Rev. 21:4). Both verses refer to what might have been but never was.

 

ခ. ကယ်တင်ခြင်းခံရသူတို့၏ နေထိုင်ရာနေရာ (သစ်ကမတ်ကျမ်း)

၁. ဧဝံဂေလိတကျမ်းများတွင် ယေရှုခရစ်၏ ကယ်တင်ခြင်းခံရသူတို့၏ ဆုလာဘ်နှင့်စပ်လျဉ်း၍ သွန်သင်ချက်အများစုသည် ယခင်ဖော်ပြခဲ့သော ဓမ္မဟောင်းကျမ်းသွန်သင်ချက်ကို သဘာဝအတိုင်း ဆက်လက်ဖြစ်သည်။ သို့ရာတွင် “နိုင်ငံတော်” ဟူသော အချက်ကို အလေးပေးဖော်ပြထားသည်။ ဧဝံဂေလိဆရာများက ထိုနိုင်ငံတော်ကို “ကောင်းကင်နိုင်ငံတော်” (မဿဲ ၃၂ ကြိမ်၊ လုကာ၌ မရှိ) သို့မဟုတ် “ဘုရားသခင်၏နိုင်ငံတော်” (လုကာ ၃၂ ကြိမ်၊ မဿဲ ၄ ကြိမ်) ဟု ခေါ်ဝေါ်ကြသည်။ ဤနှစ်မျိုးသောအမည်သည် အဓိပ္ပာယ်တူသည်ကို အပြိုင်အဆိုင်သုံးထားပုံများဖြင့် သိသာသည် (မဿဲ ၁၃:၁၁ နှင့် လုကာ ၈:၁၀၊ မဿဲ ၁၀:၇ နှင့် လုကာ ၉:၂)။ နိုင်ငံတော်ကို တစ်ခါတစ်ရံ ဝိညာဉ်ရေးရာနယ်ပယ်အဖြစ် ဖော်ပြထားသော်လည်း (မဿဲ ၁၃ ရှိ နိုင်ငံတော်ဥပမာများကိုကြည့်)၊ ဘုရားသခင်၏လူမျိုးနေထိုင်ရာ ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာနေရာလည်း ဖြစ်သည်မှာ သေချာသည်။ ဥပမာ၊ နိုင်ငံတော်ထဲသို့ ဝင်ရောက်ရသည် (မဿဲ ၅:၂၀၊ ၁၈:၃၊ ၁၉:၂၃၊ မာကု ၉:၄၇၊ လုကာ ၁၈:၂၅)။ “ဘုရားသခင်၏နိုင်ငံတော်” သည် ယေရှုသည် တပည့်တော်များနှင့်အတူ ထပ်မံစားသောက်မည့် တကယ့်နေရာဖြစ်သည် (မာကု ၁၄:၂၅၊ လုကာ ၂၂:၁၆၊ ၁၈)။

B. The Dwelling Place of the Redeemed in the NT

1. In the Gospels

To a great extent, Jesus’ teaching regarding the reward of the redeemed was a natural continuation of the OT teaching just explored. However, great emphasis is laid on “the kingdom,” called either “kingdom of heaven” (32 times in Matthew, but none in Luke) or “kingdom of God” (32 times in Luke, four times in Matthew) by the Gospel writers. That the terms are equivalent is shown in their parallel use (Matt. 13:11 and Luke 8:10; Matt. 10:7 and Luke 9:2). While the kingdom at times appears to be a spiritual realm (see the parables of the kingdom in Matthew 13), undoubtedly it is also a physical place where God’s people live. For example, one enters the kingdom (Matt. 5:20; 18:3; 19:23; Mark 9:47; Luke 18:25). The “kingdom of God” is a real place where Jesus will again eat and drink with His disciples (Mark 14:25; Luke 22:16, 18).

 

ဧဝံဂေလိတကျမ်းများတစ်လျှောက် ယေရှုသည် “ကောင်းကင်” ကို ဘုရားသခင်နေထိုင်ရာနေရာ (မဿဲ ၆:၉)၊ ကိုယ်တော်လာရောက်ခဲ့ရာ နေရာ (ယောဟန် ၆:၅၁) သာမက၊ ဖြောင့်မတ်သူတို့ ဆုလာဘ်ရရှိမည့်နေရာအဖြစ်လည်း မိန့်တော်မူသည်။ “ရွှင်လန်းကြလော့၊ ဝမ်းမြောက်ကြလော့။ သင်တို့၏ဆုသည် ကောင်းကင်ဘုံ၌ ကြီးမားသည်” (မဿဲ ၅:၁၂၊ လုကာ ၆:၂၃)။ ဤဆုလာဘ်ကို ကောင်းကင်ပွဲခံပွဲဟူသော ပုံဆောင်ချက်ဖြင့် ဖော်ပြထားပြီး၊ ကယ်တင်ခြင်းခံရသော တပါးအမျိုးသားများသည် “အာဗြဟံ၊ ဣဇာက်၊ ယာကုပ်တို့နှင့်အတူ ကောင်းကင်နိုင်ငံတော်၌ စားပွဲဝိုင်းတွင် ထိုင်ကြလိမ့်မည်” (မဿဲ ၈:၁၁၊ လုကာ ၁၃:၂၈၊ ၁၄:၁၅ နှို့ယှဉ်)။ “မယ်ရှိယပွဲခံပွဲ” သည် ဓမ္မဟောင်းသင်္ကေတဖြစ်သည် (ဟေရှာယ ၂၅:၆)၊ ကျမ်းချင်းကာလ စာပေများတွင်လည်း ပါရှိသည် (၃ ဧနောက် ၄၈:၁၀)။ ကယ်တင်ခြင်းခံရသူများ (တပါးအမျိုးသားများပါဝင်) ခံစားရမည့် ပြည့်စုံမှုကို ကိုယ်စားပြုသည်။ ယေရှုက “နူးညံ့သိမ်မွေ့သောသူတို့သည် မြေကြီးကို အမွေခံရကြလိမ့်မည်” ဟုလည်း ကတိပြုတော်မူသည် (မဿဲ ၅:၅)။

Throughout the Gospels, Jesus speaks of “heaven” not only as the dwelling place of God (Matt. 6:9) or the place from whence He had come (John 6:51), but as the place where the righteous will be rewarded: “Rejoice and be glad, for your reward is great in heaven” (Matt. 5:12; Luke 6:23). In speaking of this reward, Jesus uses the figure of the heavenly banquet, at which the saved Gentiles will sit “at table with Abraham, Isaac, and Jacob in the kingdom of heaven” (Matt. 8:11; cf. Luke 13:28; 14:15). The “messianic banquet” is an OT symbol (Isa. 25:6) that appears in the intertestamental literature (3 Enoch 48:10), and represents the fullness of satisfaction the redeemed—including the Gentiles—would enjoy. Jesus also promised that the “meek” would “inherit the earth” (Matt. 5:5).

 

“ထာဝရအသက်” သည် ထာဝရအပြစ်ဒဏ်၏ ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်ပြီး ခရစ်တော်၏ သွန်သင်ချက်တွင် ထင်ရှားသည် (မဿဲ ၂၅:၄၆)။ ကိုယ်တော်၏အကြောင်းအရာအတွက် မိသားစုကို စွန့်လွှတ်ခဲ့သူများသည် “လာမည့်ခေတ်တွင် ထာဝရအသက်ကို ခံစားရကြလိမ့်မည်” (မာကု ၁၀:၃၀၊ လုကာ ၁၈:၃၀)။ အကျော်ကြားဆုံး ကျမ်းချက်တွင် “ဘုရားသခင်သည် လောကီသားတို့ကို အလွန်ချစ်တော်မူသောကြောင့်၊ ကိုယ်တော်၏တစ်ပါးတည်းသော သားတော်ကို ပေးသနားတော်မူ၏။ အကြင်သူသည် ယုံကြည်လျှင် ပျက်စီးခြင်းမရှိ၊ ထာဝရအသက်ကို ရစေခြင်းငှာ ဖြစ်သတည်း” (ယောဟန် ၃:၁၆)။ “ထာဝရအသက်” သည် ယခုဘဝ၌ပင် စတင်သည်ဟု ငြင်းခုန်နိုင်သော်လည်း၊ ယေရှု၏အသုံးအနှုန်းသည် “လာမည့်ခေတ်”၊ ကယ်တင်ခြင်းခံရသူများ ကောင်းကင်နိုင်ငံတော်၏ ဘုန်းအသရေတွင် ပါဝင်မည့်အချိန်ကို ညွှန်ပြသည်။

“Eternal life,” the opposite of eternal damnation, was prominent in Christ’s teaching (Matt. 25:46). Those who had sacrificed family for His cause would receive “in the age to come eternal life” (Mark 10:30; Luke 18:30). It appears in that favorite of verses, “For God so loved the world that he gave his only Son, that whoever believes in him should not perish but have eternal life” (John 3:16). Although one may rightly contend that “eternal life” begins in the here and now, Jesus’ use of the term points to “the age to come,” to a time when the saved will participate in the glory of the heavenly kingdom.

 

ယောဟန် ၁၄:၂၊ ၃ တွင် ယေရှုသည် ဘုရားသခင်နေထိုင်ရာ ကောင်းကင်ကို တပည့်တော်များ ဧည့်ခံမည့်နေရာနှင့် တူညီစေတော်မူသည်။ ထိုနေရာတွင် ကိုယ်တော်ကိုယ်တိုင် နေအိမ်များကို ပြင်ဆင်ထားပြီး သူတို့ကို ကိုယ်တော်နှင့်အတူ နေထိုင်စေရန် ဖြစ်သည်။

In John 14:2, 3 Jesus equates heaven, the dwelling place of God, with the place where His disciples will be welcomed. Here He Himself will prepare them dwelling places so that they may live with Him.

 

၂. တမန်တော်ကျမ်းများတွင် ပေါလု၏ကျမ်းများတွင် ကယ်တင်ခြင်းခံရသူတို့ နေထိုင်မည့်နေရာကို တိကျစွာ ဖော်ပြထားခြင်းမရှိပါ။ သို့သော် သူတို့၏ဆုလာဘ်နှင့်စပ်လျဉ်း၍ သံသယမရှိပါ။ “ကောင်းမှုပြုရာတွင် စိတ်ရှည်သည်းခံ၍ ဘုန်းအသရေ၊ ဂုဏ်အသရေ၊ မသေနိုင်မှုကို ရှာသောသူတို့အား ထာဝရအသက်ကို ပေးတော်မူလိမ့်မည်” (ရောမ ၂:၇)။ တကယ်တော့ “ယခုအချိန်၌ ကျွန်ုပ်တို့ခံစားနေရသော ဆင်းရဲဒုက္ခများသည် ကျွန်ုပ်တို့၌ ဖော်ပြခံရမည့် ဘုန်းအသရေနှင့် နှိုင်းယှဉ်၍ တန်ဖိုးမရှိပါ” (ရောမ ၈:၁၈)။ ထို့ပြင် ထိုဘုန်းအသရေဆုလာဘ်သည် ထာဝရဖြစ်သည် (ရောမ ၆:၂၃၊ ၂ ကောရိန္သု ၄:၁၈၊ ၂ တိမောသေ ၂:၁၀)။ ဤထာဝရဘုန်းအသရေသည် “သင်တို့အတွက် ကောင်းကင်ဘုံ၌ သိုထားသော မျှော်လင့်ချက်” ဖြစ်သည် (ကောလောသီ ၁:၅)၊ “ကတိပြုထားသော ထာဝရအမွေခံခြင်း” ဖြစ်သည် (ဟေဗြဲ ၉:၁၅)။

2. In the Epistles

In the Pauline Epistles, no precise description is made of the place where the redeemed will live. There is, however, no doubt regarding their reward: “To those who by patience in well-doing seek for glory and honor and immortality, he will give eternal life” (Rom. 2:7). In fact, the “sufferings of this present time are not worth comparing with the glory that is to be revealed to us” (Rom. 8:18). Furthermore, the glorious reward is eternal. (Rom. 6:23; 2 Cor. 4:18; 2 Tim. 2:10). This eternal glory is the “hope laid up for you in heaven” (Col. 1:5), the “promised eternal inheritance” (Heb. 9:15).

 

၁ ကောရိန္သု ၂:၉ တွင် ပေါလုသည် ဘုရားသခင်၏ကယ်တင်ခြင်းအစီအစဉ်၏ ကြီးမြတ်မှုကို ဖော်ပြနေသော်လည်း၊ ဤချီးမွမ်းခြင်းသီချင်းသည် ဘုရားသခင်၏သားသမီးများ စောင့်ကြိုနေသော ထာဝရဘုန်းအသရေအတွက် ပေါလု၏နားလည်မှုကို သက်ရောက်မည်မှာ သံသယမရှိပါ။ “မျက်စိမမြင်၊ နားမကြား၊ လူစိတ်နှလုံးမတွေးတောနိုင်သော အရာများ၊ ဘုရားသခင်ချစ်သောသူတို့အတွက် အဘယ်အရာကို ပြင်ဆင်ထားတော်မူသည်ကို” ဟူ၍ဖြစ်သည်။ ပေါလုသည် ဘုရားသခင်၏ “ကောင်းကင်နိုင်ငံတော်” တွင် ရှိမည်ဟု ယုံမှားခြင်းမရှိပါ (၂ တိမောသေ ၄:၁၈)။

While in 1 Corinthians 2:9 Paul is describing the greatness of God’s plan of salvation, there is little doubt that the paean of praise would apply to Paul’s understanding of the eternal glory awaiting God’s children: “What no eye has seen, nor ear heard, nor the heart of man conceived, what God has prepared for those who love him.” Paul himself was confident of being in this place, saved for God’s “heavenly kingdom” (2 Tim. 4:18).

 

ပေတရုသည် ပေါလု၏ယုံမှားခြင်းကို ထပ်တူထပ်မျှ ပြောဆိုသည်။ “ယုံကြည်သူတို့အတွက် ကောင်းကင်ဘုံ၌ သိုထားသော၊ ပျက်စီးခြင်းမရှိ၊ ညစ်ညမ်းခြင်းမရှိ၊ ညှိုးနွမ်းခြင်းမရှိသော အမွေခံခြင်း” ဟူ၍ဖြစ်သည် (၁ ပေတရု ၁:၄)။ သူ၏စာဖတ်သူများသည် ယေရှုခရစ်ထင်ရှားခြင်းအခါ လာမည့် “ကျေးဇူးတော်” ကို အပြည့်အဝ မျှော်လင့်ရကြမည် (ကျမ်းချက် ၁၃)။ သူ၏ဒုတိယကျမ်းတွင် နောက်ဆုံးနေ့၏ ပြင်းထန်သောဖော်ပြချက်ကို နိဂုံးချုပ်ရာတွင် “ဖြောင့်မတ်ခြင်းတရား နေထိုင်ရာ ကောင်းကင်သစ်၊ မြေကြီးသစ်” ကို ကတိပြုထားသည်။ ထိုနေရာသည် ဖြောင့်မတ်သူများ နေထိုင်မည့်နေရာပင် ဖြစ်သည် (၂ ပေတရု ၃:၁၁–၁၃)။

Peter echoes Paul’s certainty regarding the “inheritance which is imperishable, undefiled, and unfading, kept in heaven” for the believers (1 Peter 1:4). His readers were to set their “hope fully upon the grace” that would be coming to them “at the revelation of Jesus Christ” (verse 13). In his Second Epistle the apostle climaxes his fiery description of the last day with the promise of “new heavens and a new earth in which righteousness dwells,” obviously where the righteous will live (2 Peter 3:11–13).

 

၃. ဗျာဒိတ်ကျမ်းတွင် ယောဟန်၏ ပရောဖက်ပြုချက်ကျမ်းတွင် မြေကြီးသစ်နှင့်စပ်လျဉ်း၍ အချက်အလက်များစွာ ပါရှိသည်။ ထိုကျမ်းမှ တထောင်စုနှစ်နှင့် မြေကြီးသစ်ကို အမွေခံသူတို့၏ လက္ခဏာများကိုလည်း သိရှိနိုင်သည်။

3. In Revelation

The prophetic book of John contains a great deal of information regarding the new earth. From it we learn also about the millennium and the characteristics of those who inherit the new earth.

 

က. တထောင်စုနှစ် တထောင်စုနှစ်နှင့်စပ်လျဉ်း၍ အသေးစိတ်လေ့လာချက်ကို သီးခြားဆောင်းပါးတွင် ဖော်ပြထားသည်။ ဤနေရာတွင် ဤတထောင်နှစ်ကာလအတွင်း မြေကြီးမှ ကယ်တင်ခြင်းခံရသူများ (ဖြောင့်မတ်သေလွန်သူများနှင့် ဒုတိယတန်ဖိုးတော်ကြွလာချိန်၌ အသက်ရှင်နေသောသူများ) သည် ကောင်းကင်၌ သခင်ဘုရားနှင့်အတူ ရှိကြမည်ဟု ထောက်ပြရုံသာ လုံလောက်သည် (၁ သက်သာလောနိတ် ၄:၁၆၊ ၁၇)။ ကိုယ်တော်၏ ဒုတိယတန်ဖိုးတော်ကြွလာချိန်တွင် ကောင်းကင်တမန်များကို “တံပိုးမကြီးနှင့် လွှတ်လိုက်၍” လေးမျက်နှာမှ “ရွေးချယ်ထားသူများကို စုဝေးစေသည်” (မဿဲ ၂၄:၃၁)။ ထို့နောက် ကယ်တင်ခြင်းခံရသူများကို ကိုယ်တော်ကိုယ်တိုင် ပြင်ဆင်ထားသော “ခမည်းတော်၏အိမ်တော်” သို့ ခေါ်ဆောင်သွားသည် (ယောဟန် ၁၄:၂၊ ၃)။ ကောင်းကင်နိုင်ငံတော်၌ ပဌမသေခြင်းမှ ထမြောက်ခြင်းကို ခံစားရသူများသည် “ဘုရားသခင်နှင့် ခရစ်တော်၏ ယဇ်ပုရောဟိတ်များဖြစ်၍ ခရစ်တော်နှင့်အတူ တထောင်နှစ်ပတ်လုံး အုပ်စိုးကြလိမ့်မည်” (ဗျာဒိတ် ၂၀:၄၊ ၆)။

a. The millennium. A detailed study of the millennium appears in a separate article. Here it is enough to point out that during this 1,000-year period the redeemed of the earth, both the righteous dead and those who were alive at the Second Coming, will be with the Lord in heaven (1 Thess. 4:16, 17). At His second advent Christ sends “out his angels with a loud trumpet call” to “gather his elect from the four winds” (Matt. 24:31). He then takes the redeemed to the “Father’s house,” which He has prepared for His own (John 14:2, 3). In the heavenly kingdom those who shared in the first resurrection are “priests of God and of Christ” and “reign with him a thousand years” (Rev. 20:4, 6).

 

ခ. မြေကြီးသစ်ထဲသို့ ဝင်ခွင့်ရရန် အရည်အချင်း ဗျာဒိတ်ကျမ်းတွင် မြေကြီးသစ်၌ နေထိုင်ခွင့်ရှိသူများ၏ လက္ခဏာများနှင့် ကိုယ်တိုင်ချန်ထားခဲ့သူများအကြောင်း အချက်အလက်များ ပါရှိသည်။

b. Qualifications for entry into the new earth.  In Revelation we find information on the characteristics of those who qualify to live on the earth made new and of those who have excluded themselves from it.

 

နေထိုင်သူများသည် အောင်မြင်သူ၊ အောင်ပွဲခံသူ၊ အနိုင်ရသူများဖြစ်သည်။ “အောင်မြင်သောသူအား ဘုရားသခင်၏ ပရဒိသု၌ရှိသော အသက်ပင်မှ စားခွင့်ပေးမည်” (ဗျာဒိတ် ၂:၇)။ အောင်မြင်သူသည် ဒုတိယသေခြင်းဖြင့် အနာမခံရ (ကျမ်းချက် ၁၁)၊ နာမတော်သစ်ကို ခံစားရ (ကျမ်းချက် ၁၇)။ အောင်ပွဲခံသူများသည် ဖြူသောအဝတ်ကို ဝတ်ဆင်၍ ခရစ်တော်နှင့်အတူ လျှောက်လှမ်းကြသည် (ဗျာဒိတ် ၃:၅)။ တကယ်တော့ ခရစ်တော်နှင့်အတူ ပလ္လင်ကို ခံစားကြသည် (ကျမ်းချက် ၂၁)။ သားရဲနှင့် သားရဲရုပ်တုကို အောင်မြင်သူများသည် ဖန်ပင်လယ်ဘေးတွင် ရပ်နေပြီး မောရှေ၏သီချင်းကို ဆိုကြသည် (ဗျာဒိတ် ၁၅:၂၊ ၃)။ မြေကြီးသစ်၏ ပတ်ဝန်းကျင်ကို ဖော်ပြပြီးနောက် ယောဟန်သည် ခရစ်တော်၏ စကားကို ကိုးကားသည်။ “အောင်မြင်သောသူသည် ဤအမွေကို ခံစားရလိမ့်မည်။ ငါသည် သူ့ဘုရားဖြစ်မည်၊ သူသည် ငါ့သားဖြစ်လိမ့်မည်” (ဗျာဒိတ် ၂၁:၇)။

The inhabitants are overcomers, victors, conquerors. “To him who conquers I will grant to eat of the tree of life, which is in the paradise of God” (Rev. 2:7). The overcomer is not hurt by the second death (verse 11) and receives a new name (verse 17). The conquerors are dressed in white and walk with Christ (Rev. 3:5); in fact they share the throne with Christ (verse 21). Those who have been victors over the beast and its image stand beside the sea of glass, singing the song of Moses (Rev. 15:2, 3). After describing the atmosphere of the new earth, John quotes Christ’s identification of its inhabitants: “He who conquers shall have this heritage, and I will be his God and he shall be my son” (Rev. 21:7).

 

မြေကြီးသစ်၌ နေထိုင်သူအားလုံးသည် “သိုးသငယ်အသက်စာအုပ်” တွင် ရေးထားသူများဖြစ်သည် (ကျမ်းချက် ၂၇)။ ဤစာအုပ်သည် ပေါလု၌ တစ်ကြိမ် (ဖိလိပ္ပိ ၄:၃) နှင့် ဗျာဒိတ်တွင် ခြောက်ကြိမ် ပါရှိသည်။ ဤစာအုပ်သည် တရားစီရင်ခြင်း၏ အခြေခံစာအုပ်တစ်အုပ်ဖြစ်သည် (ဗျာဒိတ် ၂၀:၁၂)။ ခရစ်တော်အား သစ္စာရှိသူများ၊ သားရဲနှင့် မပတ်သက်သူများ၏ နာမည်များ ရေးထားသည် (ဗျာဒိတ် ၁၃:၈၊ ၁၇:၈)။ အောင်မြင်သူ၏ နာမည်ကို ဤစာအုပ်မှ မဖျက်ပစ်ပါ (ဗျာဒိတ် ၃:၅)။ အသက်စာအုပ်တွင် ရေးထားခြင်းနှင့် ဆက်စပ်သော အယူအဆမှာ ဗျာဒိတ် ၂၂:၁၄ တွင် ဖော်ပြထားသည်။ “မိမိအဝတ်ကို ဆေးကြောသောသူတို့သည် မင်္ဂလာရှိကြသည်။ အသက်ပင်သို့ ချဉ်းကပ်ခွင့်ရှိရန်နှင့် တံခါးများမှတစ်ဆင့် မြို့ထဲသို့ ဝင်ခွင့်ရရန် ဖြစ်သည်။” ဗျာဒိတ် ၇:၁၄ တွင် အဝတ်ဆေးကြောခြင်းနှင့်စပ်လျဉ်း၍ နောက်ထပ်အချက်ရှိသည်။ “သူတို့သည် သိုးသငယ်၏အသွေးတော်ဖြင့် အဝတ်ကို ဆေးကြောပြီး ဖြူစင်စေကြသည်။” ကျမ်းချက်အခြားနေရာများတွင် ယုံကြည်သူများသည် ခရစ်တော်၏ ကာလဗရီတောင်ပေါ်တွင် သွန်းလောင်းသော အသွေးတော်ဖြင့် “ဖြောင့်မတ်ခြင်းခံရ” (ရောမ ၅:၉)၊ ကယ်တင်ခြင်းခံရ (ဧဖက် ၁:၇)၊ “နီးကပ်စေခြင်းခံရ” (ဧဖက် ၂:၁၃)၊ ပြန်လည်သင့်မြတ်ခြင်းခံရ (ကောလောသီ ၁:၂၀) သည်။ ဟေဗြဲကျမ်းတွင် ဘုရားသခင်၏လူမျိုးသည် ယေရှု၏အသွေးတော်ဖြင့် စင်ကြယ်ခြင်း (ဟေဗြဲ ၉:၁၄) နှင့် ခွင့်လွှတ်ခြင်း (ကျမ်းချက် ၂၂) ခံရသည်။ ခရစ်တော်၏ ဖြောင့်မတ်ခြင်းအဝတ်ကို ဝတ်ဆင်ခြင်းသည် ကောင်းကင်နိုင်ငံတော်ထဲသို့ ဝင်ခွင့်ရရန် အဓိကအရည်အချင်းဖြစ်သည် (ယေရှု၏ မင်္ဂလာဆောင်အဝတ်ဥပမာ၊ မဿဲ ၂၂:၁–၁၄ ကိုကြည့်)။

All those who live in the new earth are written in the “Lamb’s book of life” (verse 27). This book appears once in Paul (Phil. 4:3) and six times in Revelation. It is one of the books on which judgment is based (Rev. 20:12). In it are written the names of those who have given allegiance to Christ, who have no part with the beast (Rev. 13:8; 17:8). The conqueror’s name is not blotted out of this book (Rev. 3:5). Closely related to the idea of being inscribed in the book of life is the concept expressed in Revelation 22:14: “Blessed are those who wash their robes, that they may have the right to the tree of life and that they may enter the city by the gates.” In Revelation 7:14 more information on the washing of robes is given: “They have washed their robes and made them white in the blood of the Lamb.” Elsewhere in the NT, believers are “justified” (Rom. 5:9), redeemed (Eph. 1:7), “brought near” (Eph. 2:13), and reconciled (Col. 1:20) by Christ’s blood shed on Calvary. Hebrews indicates that God’s people are purified (Heb. 9:14) and forgiven (verse 22) through the blood of Jesus. Being clothed in Christ’s righteousness is the paramount qualification for entrance into the heavenly kingdom (cf. Jesus’ parable of the wedding garment in Matthew 22:1–14).

 

KJV နှင့် အခြားဘာသာပြန်များတွင် ရှေးဟောင်းလက်ရေးမူအချို့ကို အခြေခံ၍ ဗျာဒိတ် ၂၂:၁၄ ကို ကွဲပြားစွာ ဘာသာပြန်ထားသည်။ “သူ၏ပညတ်တော်များကို ကျင့်သောသူတို့သည် မင်္ဂလာရှိကြသည်။” လက်ရေးမူအထောက်အထားများအရ “အဝတ်ကို ဆေးကြောသောသူတို့” ဟူသော ဘာသာပြန်ကို ပိုမိုဦးစားပေးသော်လည်း၊ ဂရိလက်ရေးမူများ ကူးယူရာတွင် “အဝတ်ဆေးကြောခြင်း” မှ “ပညတ်တော်ကျင့်ခြင်း” သို့ ပြောင်းလဲသွားခြင်းကို နားလည်နိုင်သည်။ သို့သော် ဤအယူအဆနှစ်ခုသည် တစ်ခုနှင့်တစ်ခု ဆန့်ကျင်ဘက်မဟုတ်ပါ။ ပညတ်တော်ကျင့်ခြင်းသည် သခင်ဘုရားကို သိခြင်း၊ လိုက်ခြင်း (၁ ယောဟန် ၂:၃–၆) နှင့် ချစ်ခြင်း (ယောဟန် ၁၄:၁၅) ၏ လက္ခဏာဖြစ်သည်။

The KJV and other versions, reflecting some ancient manuscripts, translate Revelation 22:14 differently: “Blessed are they that do his commandments.” While the manuscript evidence favors the translation “wash their robes,” and the modification of “washing robes” to “doing commandments” in the process of copying Greek manuscripts is easily understandable, one must accept that the two ideas are not mutually exclusive. Keeping the commandments is a sign of knowing, following (1 John 2:3–6), and loving the Master (John 14:15).

 

မြေကြီးသစ်မှ ကိုယ်တိုင်ချန်ထားပြီး မီးအိုင်ထဲသို့ ကျရောက်သူများမှာ သတ္တိမရှိသူ၊ ယုံကြည်ခြင်းမရှိသူ၊ ညစ်ညမ်းသူ၊ လူသတ်သမား၊ ပြစ်မှားကျူးလွန်သူ၊ နတ်ပညာရှင်၊ ရုပ်တုကိုးကွယ်သူ၊ လိမ်ညာသူများ ဖြစ်သည် (ဗျာဒိတ် ၂၁:၈)။ ဤသူများအပြင် ဗျာဒိတ် ၂၂:၁၅ တွင် “ခွေး” (ရှက်မနေတတ်သော ယုတ်မာသူ) နှင့် “မှားယွင်းခြင်းကို ချစ်၍ ကျင့်သုံးသူတိုင်း” ကို ထပ်မံဖြည့်စွက်ထားသည်။ ချန်ထားခံရခြင်း၏ အခြေခံမှာ ဗျာဒိတ် ၂၁:၂၇ တွင် ဖော်ပြထားသည်။ “ညစ်ညမ်းသောအရာမျှ ထိုမြို့ထဲသို့ ဝင်ရောက်ခွင့်မရှိ။”

Those who specifically exclude themselves from the new earth and condemn themselves to the lake of fire are the cowardly, the faithless, the polluted, the murderers, the fornicators, the sorcerers, the idolaters, and the liars (Rev. 21:8). To these, Revelation 22:15 adds “dogs” (vile, shameless persons) and “every one who loves and practices falsehood.” The basis for exclusion is given in Revelation 21:27: “But nothing unclean shall enter it.”

 

ဗျာဒိတ်ကျမ်းတွင် မည်သူဝင်ခွင့်ရှိ၍ မည်သူမရှိဟူသော ပုံရိပ်သည် ကျမ်းစာတစ်စုလုံးတွင် တွေ့ရသောအရာနှင့် ကိုက်ညီသည်။ ဒါဝိဒ်က “ဘုရားသခင်၏ သန့်ရှင်းရာတောင်ပေါ်တွင် မည်သူနေထိုင်နိုင်သနည်း” ဟု ဖော်ပြသည်။ “အပြစ်ကင်းစင်စွာ လျှောက်လှမ်းသူ၊ တရားတော်ကို ကျင့်သူ၊ နှလုံးသားထဲမှ သမ္မာတရားကို ပြောဆိုသူ၊ လျှာဖြင့် ကဲ့ရဲ့ခြင်းမပြုသူ၊ သူငယ်ချင်းကို ဆိုးယုတ်ခြင်းမပြုသူ၊ အိမ်နီးချင်းကို အပြစ်တင်ခြင်းမပြုသူ” (ဆာလံ ၁၅:၂၊ ၃)။ ဟေရှာယကလည်း “အမြင့်ပိုင်းတွင် မည်သူနေထိုင်နိုင်သနည်း” ဟု ဖော်ပြသည်။ “ဖြောင့်မတ်စွာ လျှောက်လှမ်းသူ၊ တရားတော်ကို ပြောဆိုသူ၊ မတရားရရှိသော အကျိုးအမြတ်ကို ရွံရှာသူ၊ လာဘ်မယူရန် လက်ကို လှုပ်ရှားသူ၊ လူသတ်ခြင်းအကြောင်းကို နားမထောင်သူ၊ ဆိုးယုတ်ခြင်းကို မကြည့်သူ” (ဟေရှာယ ၃၃:၁၅)။ ဣသရေလအတွက် ဖြစ်နိုင်ခဲ့သော ဘုန်းအသရေကို ခြွင်းချက်ပရောဖက်ပြုချက်တစ်ခုတွင်၊ မြေကြီးသစ်တွင် ပြည့်စုံမည့်အရာကို ဟေရှာယက အတည်ပြုသည်။ “ညစ်ညမ်းသောသူ မရှိရ” (ဟေရှာယ ၃၅:၈)။ ကောင်းကင်နိုင်ငံတော်ထဲသို့ ဝင်ခွင့်အတွက် ယေရှု၏ အရည်အချင်းများသည် ဗျာဒိတ်နှင့် နီးကပ်စွာ ဆက်စပ်နေသည်။ လူ၏ဖြောင့်မတ်ခြင်းသည် “ကျမ်းတတ်များနှင့် ဖာရိရှဲတို့၏ ဖြောင့်မတ်ခြင်းထက် သာလွန်ရမည်” (မဿဲ ၅:၂၀)၊ စကားသက်သက်ဖြင့် နိုင်ငံတော်ထဲသို့ ဝင်ခွင့်မရပါ (မဿဲ ၇:၂၁)၊ ကလေးနှယ်ဝိညာဉ်ရှိမှ ဝင်ခွင့်ရမည် (မဿဲ ၁၈:၃)။

The picture given in Revelation of who may and who may not enter the kingdom agrees with what is found elsewhere in the Bible. David describes the one who can dwell on God’s “holy hill”: “He who walks blamelessly, and does what is right, and speaks truth from his heart; who does not slander with his tongue, and does no evil to his friend, nor takes up a reproach against his neighbor” (Ps. 15:2, 3). Isaiah likewise identifies the one who can dwell “on the heights”: “He who walks righteously and speaks uprightly; he who despises the gain of oppressions, who shakes his hands, lest they hold a bribe, who stops his ears from hearing of bloodshed, and shuts his eyes from looking upon evil” (Isa. 33:15). In one of his conditional prophecies of the glory that might have been Israel’s, and which await their fulfillment in the earth made new, Isaiah affirmed that the “unclean” would be absent (Isa. 35:8). While expressed in a somewhat different way, the qualifications given by Jesus for entry into the kingdom of heaven are closely related to those in Revelation. One’s righteousness should exceed “that of the scribes and Pharisees” (Matt. 5:20); words alone do not gain a person’s access into the kingdom (Matt. 7:21); and a childlike spirit is requisite for entry (Matt. 18:3).

 

ဂ. မြေကြီးသစ်၏ ဖော်ပြချက် ဗျာဒိတ်ကျမ်း၏ နောက်ဆုံးအခန်း နှစ်ခန်းတွင် မြေကြီးသစ်နှင့်စပ်လျဉ်း၍ အချက်အလက်များစွာ ပါရှိသည်။ ကျမ်း၏ အခြားအပိုင်းများမှလည်း နောက်ထပ်အချက်များ ရရှိနိုင်သည် (ဗျာဒိတ် ၃:၅၊ ၁၂၊ ၂၁၊ ၁၄:၃၊ ၁၅:၂–၄)။

c. A description of the new earth. The last two chapters of Revelation contain a great deal of information on the new earth. Additional information can be gleaned from other sections of the book (Rev. 3:5, 12, 21; 14:3; 15:2–4).

 

ဗျာဒိတ်ဆရာအဆိုအရ မြေကြီးသစ်သည် တထောင်စုနှစ်ပြီးနောက်၊ ယနေ့မြေကြီးကို မီးဖြင့် စင်ကြယ်စေပြီးနောက် ဖြစ်ပေါ်လာသည် (ဗျာဒိတ် ၂၁:၁)။ ထိုအခါ “သန့်ရှင်းသောမြို့၊ ယေရုရှလင်သစ်” သည် ဘုရားသခင်ထံမှ ကောင်းကင်ဘုံမှ ဆင်းသက်လာသည်။ ဤမြို့သည် ဘုရားသခင်၏နိုင်ငံတော်၏ မြို့တော်၊ ဘုရားသခင်နေထိုင်ရာနေရာ ဖြစ်သည်ဟု ယူဆနိုင်သည်။ မြို့ဆင်းသက်ပြီးနောက် ဘုရားသခင်သည် ကယ်တင်ခြင်းခံရသူများနှင့်အတူ မြေကြီးသစ်တွင် နေထိုင်တော်မူသည် (ကျမ်းချက် ၂၊ ၃၊ ၉)။

According to the revelator, the new earth comes into being after the millennium, after the purification by fire of the earth we know today (Rev. 21:1). At that time the “holy city, New Jerusalem,” comes “down out of heaven from God.” It is safe to assume that this is the capital of God’s kingdom, God’s dwelling place. After its descent to earth, God makes His dwelling on the new earth, among the redeemed (verses 2, 3, 9).

 

“ယေရုရှလင်သစ်” (ဗျာဒိတ် ၃:၁၂၊ ၂၁:၂) ကို “ငါ့ဘုရား၏မြို့” (ဗျာဒိတ် ၃:၁၂) နှင့် “သန့်ရှင်းသောမြို့” (ဗျာဒိတ် ၂၁:၂၊ ၁၀) ဟုလည်း ခေါ်သည်။ ဟေဗြဲ ၁၂:၂၂ တွင် ဤမြို့သည် “ရှင်သန်သောဘုရား၏ မြို့၊ ကောင်းကင်ယေရုရှလင်” ဖြစ်သည်။ မြို့သည် လှပသည်၊ “မင်္ဂလာဆောင်ဝတ်စုံနှင့် အလှဆင်ထားသော သတို့သမီးနှယ်” (ဗျာဒိတ် ၂၁:၂)။ ထွန်းလင်းတောက်ပသည်၊ “အလွန်ရှားပါးသော ကျောက်မျက်နှယ်၊ ဖန်ရည်လင်းသော မြစဝါကျောက်နှယ်” (ကျမ်းချက် ၁၁)။ ဤနေရာတွင် လူ့နားလည်မှု၏ ကန့်သတ်ချက်ကို အသိအမှတ်ပြုရသည်။ မမြင်ဖူးသောအရာကို နားမလည်နိုင်ပါ။ သို့သော် ယုံကြည်ခြင်းဖြင့် ဤမြို့သည် နှိုင်းမယှဉ်နိုင်လောက်အောင် လှပသည်ဟု လက်ခံသည်။

The “New Jerusalem” (Rev. 3:12; 21:2), also called “the city of my God” (Rev. 3:12) and “the holy city” (Rev. 21:2, 10), is the “Mount Zion … the city of the living God, the heavenly Jerusalem” in Hebrews 12:22. The city is beautiful, “as a bride adorned for her husband” (Rev. 21:2). It is radiant, “like a most rare jewel, like a jasper, clear as crystal” (verse 11). At this point we recognize the limitations of our human understanding; we cannot comprehend that which we have not seen. Yet in faith we accept that this city is lovely beyond compare.

 

မြို့သည် စတုဂံပုံဖြစ်ပြီး အလွန်ကြီးမားသည်။ မြို့၏အတိုင်းအတာကို စတေဒိယံ ၁၂,၀၀၀ ဟု ပေးထားသည်။ တစ်ဖက်တစ်ချက်ကို တိုင်းခြင်းလား၊ ပတ်လည်လား မရှင်းလင်းပါ။ စတေဒိယံတစ်ခုလျှင် ၁၈၅ မီတာ (၂၀၂ ကျက်) ဆိုလျှင် တစ်ဖက်လျှင် ၂,၂၂၀ ကီလိုမီတာ သို့မဟုတ် မိုင် ၁,၃၈၀ ခန့် ရှိမည်။ ရှေးခေတ်တွင် များသောအားဖြင့် ပတ်လည်ကို တိုင်းသည်ဖြစ်၍ ပတ်လည် ၁,၃၈၀ မိုင်ဆိုလျှင်လည်း အလွန်ကြီးမားသော မြို့ဖြစ်သည်။ ထို့ပြင် “အလျား၊ အနံ၊ အမြင့်သည် တူညီသည်” (ဗျာဒိတ် ၂၁:၁၆)။ ဤအတိုင်းအတာများကို ရှင်းပြရန် ကြိုးပမ်းချက်များစွာ ရှိခဲ့သည်။ အချို့က “ကောင်းကင်တမန်၏တိုင်းတာချက်” (ကျမ်းချက် ၁၇) ဟု ဆိုကြသည်။ သို့သော် ထိုသို့ဆိုခြင်းဖြင့် ပြဿနာမဖြေရှင်းနိုင်ပါ။ အချို့က “တူညီ” (isos) ကို “အချိုးကျ” ဟု ဘာသာပြန်သင့်သည်ဟု ဆိုကြသည်။ အချို့က နံရံအောက်ခြေပတ်လည်နှင့် နံရံထိပ်ပတ်လည်တူသည်ဟု ဆိုကြသည်။ နောက်ဆုံးတွင် လူ့နားလည်မှု မလုံလောက်ပါ။ I. T. Beckwith ဆိုသည်ကား၊ “ဗျာဒိတ်ဆရာသည် ဗိသုကာဆိုင်ရာ လက်တွေ့ဘောင်ကို မမှတ်ယူဘဲ၊ ယေရုရှလင်သစ်၏ ကြီးမားမှု၊ ပြီးပြည့်စုံသော အချိုးညီမှု၊ ဘုန်းတန်ခိုးကို သင်္ကေတများဖြင့် ဖော်ပြရန် ကြိုးစားနေခြင်းဖြစ်သည်” (၇၆၀)။

The city is square and very large. The measurement of the city is given as 12,000 stadia. Whether that is one side or the perimeter is not clear. At 185 meters (202 yards) per stadion, the length of each side would be 2,220 kilometers, or approximately 1,380 miles. Even if the measure were that of the perimeter, as was often given in antiquity, a contour of 1,380 miles would make for a very large city. To further complicate the picture, “its length and breadth and height are equal” (Rev. 21:16). Many attempts have been made to explain these dimensions. Some have suggested that one must recognize them as “angel’s” measures (verse 17), but this would not solve the puzzle. Others have posited that “equal” (isos) should be translated “proportionate.” Yet others suggest that John meant that the perimeter of the base of the wall was equal to the perimeter of the crown of the wall. Ultimately, human understanding fails. As I. T. Beckwith states, “the Apocalypticist, regardless of architectural reality, is struggling to express by symbols the vastness, the perfect symmetry, and the splendor of the new Jerusalem” (760).

 

မြို့ရိုးကို မြစဝါကျောက်ဖြင့် တည်ဆောက်ထားပြီး ကျူးဘစ် ၁၄၄၊ တံခါး ၁၂ ချပ် (တစ်ဖက်သုံးချပ်စီ) ရှိသည် (ဗျာဒိတ် ၂၁:၁၃၊ ၁၇၊ ၁၈)။ ဂရိစကား iaspis သည် ပထမရာစုသဘာဝပညာရှင် ပလင်နီဖော်ပြချက်အတိုင်း စိမ်းလန်းသော ဖန်ရည်လင်းကျောက်ကို ရည်ညွှန်းသည်။ သို့သော် ဤနေရာတွင် ဖန်ရည်ကဲ့သို့ ဖောက်ထွင်းမြင်ရသော ကျောက်ကို ရည်ရွယ်ပုံရသည် (ယေရုရှလင်ကျမ်းတွင် “စိန်” ဟု ဘာသာပြန်သည်)။ မည်သို့ပင်ဖြစ်စေ ဗျာဒိတ် ၄:၃ ကဲ့သို့ “မြစဝါကျောက်” သည် တောက်ပလင်းလက်မှုကို ဖော်ပြရန် သုံးထားသည်။ ကျူးဘစ်တစ်ခုလျှင် ၀.၄၅ မီတာ (၁၈ လက်မ) ဆိုလျှင် ၁၄၄ ကျူးဘစ်သည် မီတာ ၆၅ (ပေ ၂၁၃) ခန့် ရှိမည်။ ဤအတိုင်းအတာသည် နံရံ၏အမြင့် သို့မဟုတ် အထူ ဖြစ်နိုင်သည်။ တံခါး ၁၂ ချပ်စီသည် “ပုလဲတစ်လုံးတည်းဖြင့် ပြုလုပ်ထားသည်” (ဗျာဒိတ် ၂၁:၂၁) ဖြစ်ပြီး ညအချိန်မရှိသောကြောင့် အမြဲဖွင့်ထားသည် (ကျမ်းချက် ၂၅)။ အချို့က ပုလဲသည် ဆင်းရဲဒုက္ခဖြင့်သာ ဖြစ်ပေါ်လာသည်ဟု ဆိုကြသည်။ ကယ်တင်ခြင်းသည် ခရစ်တော်ခံစားရသော ဆင်းရဲဒုက္ခနှင့် သေခြင်းအားဖြင့်သာ ဖြစ်နိုင်သည်ဟု ဆိုကြသည်။ ဤအတိုင်းအတာနှင့် ဖော်ပြချက်များသည် လူ့နားလည်မှုထက် ကျော်လွန်နေပြန်သည်။

The wall of the city is built of jasper, measures 144 cubits, and has 12 gates—three on each side (Rev. 21:13, 17, 18). The Greek iaspis appears to refer to a translucent green stone, as described by first-century naturalist Pliny; however, here a transparent stone may be intended (as suggested by the translation “diamond” in The Jerusalem Bible). In any case, as in Revelation 4:3, “jasper” is used to describe shining brilliance. At 0.45 meters (18 inches) a cubit, the 144 cubits would be equivalent to some 65 meters (213 feet). “This measure may represent the height or the thickness of the walls. Each of the 12 gates “is a single pearl (Rev. 21:21) and remains open all the time, since there is no night (verse 25). Some have suggested that as pearls are “formed only by suffering, salvation is made possible only by the anguish and death Christ suffered for us. Again the measurements and descriptions defy human comprehension.

The city is made of gold and its foundations are gemstones. The gold is described as pure and

မြို့သည် ရွှေဖြင့် ပြုလုပ်ထားပြီး အုတ်မြစ်များသည် ကျောက်မျက်ရတနာများဖြစ်သည်။ ရွှေသည် စင်ကြယ်၍ “ဖန်ရည်လင်းသကဲ့သို့ ဖောက်ထွင်းမြင်ရသည်” (ကျမ်းချက် ၂၁)။ ယနေ့နားလည်မှုအရ အလွန်ထူးဆန်းသော ပေါင်းစပ်မှုဖြစ်သော်လည်း တောက်ပမှုနှင့် အလင်းရောင်ကို အမှန်တကယ် ဖော်ပြသည်။ အုတ်မြစ်၏ ကျောက်မျက် ၁၂ မျိုးကို RSV တွင် မြစဝါကျောက်၊ နီလာကျောက်၊ စိန်ကျောက်၊ မြက်နီကျောက်၊ စိန်ကျောက်၊ ပတ္တမြားကျောက်၊ ဇီဇာကျောက်၊ ပြည်ကျောက်၊ ပယင်းကျောက်၊ စိမ်းစိုကျောက်၊ ခရမ်းကျောက်၊ ခရမ်းချဉ်ကျောက် ဟု ဖော်ပြထားသည် (ကျမ်းချက် ၁၉၊ ၂၀)။ ဂရိအမည်များအနက် ခုနစ်မျိုးသည် ယဇ်ပုရောဟိတ်၏ ရင်သားချပ်ပေါ်ရှိ ကျောက်များ၏ LXX အမည်များနှင့် ကိုက်ညီသည် (ထွက်မြောက်ရာ ၂၈:၁၇–၂၀၊ ၃၉:၁၀–၁၃)။ RSV ဘာသာပြန်တွင် ထွက်မြောက်ရာနှင့် ဗျာဒိတ်တို့၌ ကိုးမျိုးတူသည်။ ဤနှစ်စုသော ကျောက်မျက်များကြား သင်္ကေတဆက်နွယ်မှုကား မရှင်းလင်းပါ။ ယောဟန်၏ ဖော်ပြချက်သည် ရူပါရုံတွင် မြင်ခဲ့သော မြို့၏ ဘုန်းတန်ခိုးနှင့် အလှတရားကို ဖော်ပြရန် ကြိုးပမ်းခြင်းဖြစ်သည်။

“transparent as glass” (verse 21), a most unusual combination to modern understanding, but which certainly suggests brilliance and light. The 12 stones of the foundations are listed in the RSV as jasper, sapphire, agate, emerald, onyx, carnelian, chrysolite, beryl, topaz, chrysoprase, jacinth, and amethyst (verses 19, 20). Of the names of these gemstones in Greek, seven correspond to LXX names of stones on the priest’s breastplate (Ex. 28:17–20; 39:10–13). In the RSV translation of the same lists, nine are the same in Exodus and Revelation. What the symbolic relation between the two sets of gemstones may be is not clear. John’s description attempts to portray the glory and beauty of the city he saw in vision.

 

“မြို့လမ်းမကြီးအလယ်မှ” “အသက်ရေတောင်ပို့” စီးဆင်းနေပြီး ဘုရားသခင်နှင့် သိုးသငယ်၏ ပလ္လင်မှ ထွက်ပေါ်လာသည် (ဗျာဒိတ် ၂၂:၁)။ အသက်ပင်သည် မြစ်နှစ်ဘက်တွင် ပင်စည်ရှိပြီး လစဉ် အသီး ၁၂ မျိုးထွက်ရှိသည်။ ၎င်း၏အရွက်များသည် “လူမျိုးများ၏ အနာကင်းစင်ရန်” အတွက် ဖြစ်သည် (ကျမ်းချက် ၂)။ အသက်ရေတောင်ပို့သည် ကယ်တင်ခြင်းခံရသူတို့၏ ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာနှင့် ဝိညာဉ်ရေးရာ ငတ်မွတ်ခြင်းကို ငြိမ်းအေးစေသည် (ဗျာဒိတ် ၂၁:၆)။ အသက်ပင်၏အသီးများတွင် အာဒံနှင့်ဧဝ ဥယျာဉ်မှ ထွက်ခွာခဲ့ရသည့်အချိန်မှစ၍ လူသားမျိုးနွယ်မရရှိခဲ့သော မရှိမဖြစ်ဒြပ်စင်—အိုမင်းခြင်း၊ ပင်ပန်းခြင်း၊ ရိုးရှင်းသော ပင်ပန်းနွမ်းနယ်ခြင်းအတွက် ဆေးဖက်ဝင်သည် (Seventh-day Adventists Believe ၃၇၇၊ ကိုးကား ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၃:၂၂)။

“Through the middle of the street of the city” flows the “river of the water of life,” issuing from the “throne of God and of the Lamb” (Rev. 22:1). The tree of life, with a trunk on each side of the river, produces each month one of 12 kinds of fruit; its leaves are “for the healing of the nations” (verse 2). The water of life quenches the physical and spiritual thirst of the redeemed (Rev. 21:6). The fruits of the tree “contain the vital element the human race has gone without since Adam and Eve had to leave Eden—the antidote for aging, burnout, and simple fatigue” (Seventh-day Adventists Believe 377; cf. Gen. 3:22).

 

ယောဟန်သည် “မြို့ထဲတွင် ဗိမာန်တော်ကို မတွေ့ရပါ။ အကြောင်းမူကား၊ အနန္တတန်ခိုးရှင် ဘုရားသခင်နှင့် သိုးသငယ်သည် ၎င်း၏ဗိမာန်တော် ဖြစ်တော်မူသည်” ဟု မြင်သည် (ဗျာဒိတ် ၂၁:၂၂)။ ဤသည်မှာ ဗျာဒိတ် ၁၅:၅ တွင် ဗိမာန်တော်ကို ရှင်းလင်းစွာ မြင်ရခြင်းနှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်သည်။ အပြစ်ပြဿနာ ဖြေရှင်းပြီးသောအခါ လူသားနှင့် ဘုရားသခင်ကို သဟဇာတဖြစ်စေရန် ထုံးတမ်းစဉ်လာများ မလိုအပ်တော့ပါ။ ဗိမာန်တော်လိုအပ်ခြင်း ကုန်ဆုံးပြီ။ ဘုရားသခင်နှင့် သိုးသငယ်၏ ပလ္လင်သည် လူတိုင်းအတွက် ပွင့်လင်းနေသည် (ဗျာဒိတ် ၂၂:၃)။

John saw “no temple in the city, for its temple is the Lord God the Almighty and the Lamb” (Rev. 21:22). This is in contrast with Revelation 15:5, where a temple is clearly in view. With the sin problem solved, there is no longer any need for ceremonies to bring humanity and Deity into agreement. The need for a temple is past; the throne of God and the Lamb is open to all (Rev. 22:3).

 

ဖော်ပြချက်တစ်လျှောက်လုံးတွင် အလင်းရောင်သည် အရေးကြီးသော အချက်တစ်ရပ်ဖြစ်သည်။ မြို့တော်ကိုယ်တိုင်ကား ရွှေချည်နှင့် ကျောက်မျက်ရတနာများဖြင့် တောက်ပလျက်ရှိ၍ ဘုရားသခင်၏ ဘုန်းအသရေနှင့် ပြည့်စုံသည် (ဗျာ ၂၁း၁၁)။ အသက်မြစ်ရေသည် “ပုံဆောင်ခဲလောက် ကြည်လင်တောက်ပသည်” (ဗျာ ၂၂း၁)။ “ထိုနေရာ၌ ညဉ့်မရှိရုံမျှမက တံခါးများကိုပင် မပိတ်ရ” (ဗျာ ၂၁း၂၅၊ ၂၂း၅)။ နေရောင်နှင့် လရောင်မလိုအပ်၊ အကြောင်းမူကား ခရစ်တော်နှင့် ခမည်းတော်သည်ပင် လိုအပ်သမျှအလင်းရောင်ကို ပေးတော်မူသည် (ဗျာ ၂၁း၂၃)။

Throughout the description, light is an important feature. The city itself is brilliant gold and gems, with the “glory of God” (Rev. 21:11). The water of the river of life is “bright as crystal” (Rev. 22:1). “There shall be no night there” (Rev. 21:25; 22:5). There is no need for sun or moon, for Christ and the Father provide all the illumination needed (Rev. 21:23).

 

ဃ။ ကမ္ဘာသစ်၌ပြုမူဆောင်ရွက်ချက်များ။ ဟေရှာယသည် ကမ္ဘာသစ်၌ စိုက်ပျိုးရေးနှင့် စီးပွားရေးလုပ်ငန်းများကို အလေးပေးဖော်ပြထားသော်လည်း (ဟေရှာ ၆၀း၄-၇) ယောဟန်ကမူ ဘုရားဝတ်ပြုခြင်းနှင့် အပေါင်းအသင်းဆက်ဆံရေးကို ရေးသားထားသည်။ ထိုနှစ်ဦးစလုံးသည် တစ်ဖက်ကို ဖယ်ထုတ်ခြင်းမရှိချေ။

d. Activities in the new earth. While Isaiah stresses the agricultural and even commercial pursuits of the renewed earth (Isa. 60:4–7), John writes about the worship and fellowship activities. Neither excludes the other.

 

ဗျာဒိတ်ကျမ်းအရ ရွေးနုတ်ခြင်းခံရသူတို့၏ အဓိကလုပ်ဆောင်ချက်မှာ သိုးသငယ်တော်ကို ဝတ်ပြုကိုးကွယ်ခြင်းဖြစ်သည်။ “အမင်္ဂလာရှိသမျှ မရှိတော့” (ဗျာ ၂၂း၃)၊ သေခြင်း၏လက်ချက်မှ လွတ်ကင်းပြီး (ဗျာ ၂၁း၄)၊ သူတို့နှင့်အတူ ကိုယ်တိုင်နေတော်မူသော ဘုရားသခင်၏ နီးကပ်သောအဖော်အချွတ်တွင် (အပိုဒ် ၃) ရွေးနုတ်ခြင်းခံရသူတို့သည် ကောင်းကင်ဘုံကို ဖြစ်ပေါ်စေတော်မူသောသူကို ဝမ်းမြောက်စွာ ဦးချဝတ်ပြုကြသည်။ ဤသည်မှာ ဟေရှာယ ၆၆း၂၂၊ ၂၃ တွင် ဟောကြားထားသော ဝတ်ပြုခြင်းနှင့် ကိုက်ညီသည်။

According to Revelation, the principal activity of the redeemed is the worship of the Lamb. Free from “anything accursed” (Rev. 22:3), outside of the grasp of death (Rev. 21:4), in the close company of God, who dwells with them (verse 3), the redeemed prostrate themselves in joyous worship of the One who has made heaven possible. This agrees with the worship predicted in Isaiah 66:22, 23.

 

ဗျာဒိတ် ၂၂း၃ တွင် “ဝတ်ပြု” ဟု ဘာသာပြန်ထားသော ဂရိစကားလုံး latreuō သည် ဘုရားသခင်၏ အိမ်တော်၌ ဝတ်ပြုခြင်း သို့မဟုတ် ဝါဒါရိတ်ဆောင်ရွက်ခြင်းကို ရည်ညွှန်းလေ့ရှိသည် (မဿဲ ၄း၁၀၊ လု ၂း၃၇၊ ဖိ ၃း၃၊ ၂တိ ၁း၃၊ ဟေဗြဲ ၈း၅၊ ၉း၁၄၊ ၁၃း၁၀ နှင့် နှိုင်းယှဉ်ပါ)။ ဗျာဒိတ် ၇း၁၅ တွင်လည်း ဤစကားလုံးကို သိုးသငယ်တော်၏ သွေးတော်ဖြင့် အဝတ်ကို ဆေးကြောဖြူစင်သူတို့၏ ဝတ်ပြုခြင်းနှင့် ဝါဒါရိတ်ကို ဖော်ပြရာတွင် သုံးထားသည် (အပိုဒ် ၁၄)။

The Greek verb translated “worship” in Revelation 22:3 is latreuō, generally used in reference to service or worship in the house of God (cf. Matt. 4:10; Luke 2:37; Phil. 3:3; 2 Tim. 1:3; Heb. 8:5; 9:14; 13:10). It is also used in Revelation 7:15 to describe the worship and service of those who “have washed their robes and made them white in the blood of the Lamb” (verse 14).

 

သီချင်းဆိုခြင်းသည် ကောင်းကင်ဘုံ၌ ဝတ်ပြုခြင်း၏ အရေးကြီးသောအစိတ်အပိုင်းတစ်ရပ်ဖြစ်သည်။ လူဦးရေ တစ်သိန်းလေးသောင်းလေးထောင်တို့သည် ပလ္လင်တော်ရှေ့၊ သက်ရှိလေးပါးရှေ့၊ လူကြီးများရှေ့တွင် “သီချင်းအသစ်ကို ဆိုကြ၏”။ ဤသီချင်းသည် သူတို့၏ ကိုယ်တွေ့အတွေ့အကြုံမှ ထွက်ပေါ်လာသော သီချင်းဖြစ်၍ သူတို့သာလျှင် သင်ယူနိုင်သည် (ဗျာ ၁၄း၃)။ အောင်မြင်သူတို့သည် မောရှေသီချင်းနှင့် သိုးသငယ်တော်၏ သီချင်းကို ဆိုကြ၏။ ထိုသီချင်း၌ ဘုရားသခင်၏ တရားမျှတခြင်းနှင့် သန့်ရှင်းခြင်းကို ချီးမွမ်းကြသည် (ဗျာ ၁၅း၂-၄)။

Singing makes up an important part of heavenly worship. The 144,000 “sing a new song before the throne and before the four living creatures and before the elders”; this is a song of experience that only they can learn (Rev. 14:3). Those who conquer sing the Song of Moses and the Song of the Lamb; in it they praise God for His justice and holiness (Rev. 15:2–4).

 

နှစ်ထောင်စုနှစ်အတွင်း ကောင်းကင်ဘုံ၌ဖြစ်စေ၊ နောက်ပိုင်း၌ ကမ္ဘာသစ်၌ဖြစ်စေ၊ ဖြောင့်မတ်သူတို့သည် ဘုရားသခင်၏ အုပ်စိုးခြင်းကို ပါဝင်ကြသည်။ သူတို့သည် ခရစ်တော်နှင့်အတူ “အုပ်စိုးကြ၏” (ဗျာ ၂၀း၄) “အစဉ်အမြဲ” (ဗျာ ၂၂း၅)။ သူတို့သည် ကိုယ်ပိုင်အာဏာကို ထုတ်ဖော်ခြင်းမပြုဘဲ ခရစ်တော်၏ ဘုရင်အခွင့်အာဏာကို ပါဝင်ခံစားကြသည်။

Both during the millennium in heaven and later on the earth made new, the righteous share God’s rule. They reign “with Christ” (Rev. 20:4) “for ever and ever” (Rev. 22:5). They do not assert their own authority but share in Christ’s royal rule.

 

ကမ္ဘာသစ်သည် ရွေးနုတ်ခြင်းခံရသူများအချင်းချင်း၊ ထိုသူများနှင့် ကောင်းကင်သတ္တဝါများအကြား အဆုံးစွန်သော အပေါင်းအသင်းဆက်ဆံရာနေရာဖြစ်လိမ့်မည်။ ဘုရားသခင်သည် လူတို့နှင့်အတူ ကိုယ်တိုင်နေတော်မူမည်။ “သူတို့သည် ဘုရားသခင်၏ မျက်နှာတော်ကို မြင်ရကြလိမ့်မည်။ သူ၏ နာမတော်သည် သူတို့နဖူးပေါ်၌ ရှိရကြလိမ့်မည်” (ဗျာ ၂၂း၃၊ ၄)။ ချိုမြိန်သော နီးကပ်စွာ ဆက်ဆံရေး၌ ရွေးနုတ်ခြင်းခံရသော အပြစ်သားတို့သည် အတိတ်က ခွဲခွာခြင်းမရှိဘဲ ဘုရားသခင်ကို သိကျွမ်းလာကြလိမ့်မည်။ ဤဆက်ဆံရေး၌ သူတို့သည် ဘုရားသခင်၏ နည်းလမ်းများကို (မိက္ခာ ၄း၁၊ ၂)၊ ဖန်ဆင်းခြင်းနှင့် ဖန်ဆင်းပြန်ခြင်း၌ ပြသထားသော သူ၏ တန်ခိုးတော်ကို သင်ယူကြလိမ့်မည်။ ထိုအခါ သူတို့သည် လူကြီးများနှင့်အတူ ဤသို့သီချင်းဆိုနိုင်ကြလိမ့်မည်။ “အိုကျွန်ုပ်တို့၏ သခင်ဘုရားသခင်၊ ဘုန်းအသရေ၊ ဂုဏ်အသရေ၊ တန်ခိုးတော်ကို ခံယူတော်မူရန် ထိုက်တန်ပါ၏။ အကြောင်းမူကား၊ ကိုယ်တော်သည် အရာအားလုံးကို ဖန်ဆင်းတော်မူခဲ့ပြီး၊ ကိုယ်တော်၏ အလိုတော်အားဖြင့် ထိုအရာများ ရှိခဲ့ပြီး ဖန်ဆင်းခြင်းခံရခြင်းဖြစ်ပါ၏” (ဗျာ ၄း၁၁)။ ထို့ပြင် သူတို့သည် ခရစ်တော်၏ ထိုက်တန်ခြင်းကို ချီးမွမ်းကြလိမ့်မည်။ “ကိုယ်တော်သည် အသေခံတော်မူခဲ့ပြီး၊ ကိုယ်တော်၏ သွေးတော်ဖြင့် လူမျိုးတစ်မျိုးစီ၊ ဘာသာစကားတစ်မျိုးစီ၊ လူမျိုးတစ်မျိုးစီ၊ တိုင်းနိုင်ငံတစ်ခုစီမှ လူတို့ကို ဘုရားသခင်အတွက် ရွေးနုတ်တော်မူခဲ့ပြီး၊ သူတို့ကို နိုင်ငံတော်တစ်ခုနှင့် ယဇ်ပုရောဟိတ်များအဖြစ် ဖန်ဆင်းတော်မူခဲ့သည်။ သူတို့သည် ကမ္ဘာပေါ်၌ အုပ်စိုးကြလိမ့်မည်” (ဗျာ ၅း၉၊ ၁၀)။

The new earth will be a place of ultimate fellowship, among the redeemed and of these with heavenly beings. God will dwell among His people; “they shall see his face, and his name shall be on their foreheads” (Rev. 22:3, 4). In close and sweet communion, ransomed sinners will learn to know God, with none of the past separation. In this relation, they will learn of God’s ways (Micah 4:1, 2), of His power displayed in Creation and re-creation. Then they will be able to join the elders in singing: “Worthy art thou, our Lord and God, to receive glory and honor and power, for thou didst create all things, and by thy will they existed and were created” (Rev. 4:11). In addition, they will praise Christ’s worthiness, “for thou wast slain and by thy blood didst ransom men for God from every tribe and tongue and people and nation, and hast made them a kingdom and priests to our God, and they shalt reign on earth” (Rev. 5:9, 10).

 

တတိယ၊ ဤအယူဝါဒ၏ အရေးကြီးပုံ

ကမ္ဘာသစ်နှင့် ထာဝရနိုင်ငံတော်ဆိုင်ရာ အယူဝါဒသည် နောက်ဆုံးကာလဆိုင်ရာကိစ္စမျှသာမက၊ ကယ်တင်ခြင်းသမိုင်း၏ နောက်ဆုံးအဆင့်နှင့် ရွေးနုတ်ခြင်း၏ ရည်ရွယ်ချက်တို့နှင့် ဆက်စပ်နေသောကြောင့် အလွန်အရေးကြီးသည်။ ဤအယူဝါဒသည် ဘုရားသခင်၏ ဖန်ဆင်းခြင်းရည်ရွယ်ချက်၊ သူ၏ ပဋိညာဉ်နှင့် ကတိတော်များ၊ ခရစ်တော်၏ သတင်းစကားနှင့် အမှုတော်တို့နှင့် သက်ဆိုင်သည်။ ထို့ပြင် ဤကမ္ဘာပေါ်ရှိ ကျွန်ုပ်တို့၏ ခရစ်ယာန်ဘဝကိုလည်း သက်ရောက်မှုရှိသည်။

III. The Significance of the Doctrine

The doctrine of the new earth and the eternal kingdom is of great importance, not simply because it involves the last things, but because it is related to the final stage of salvation history and the goal of redemption. It concerns God’s purpose in Creation, His covenant and promises, and Christ’s message and ministry. It also impacts our Christian life in this world.

 

က။ ဘုရားသခင်၏ ဖန်ဆင်းခြင်းရည်ရွယ်ချက် ပြည့်စုံခြင်း

အစအဦးက ဘုရားသခင်သည် လူသားများကို ဖန်ဆင်းတော်မူစဉ် သူတို့အတွက် ရည်ရွယ်ချက်မှာ “သားသမီးများ များပြားစေခြင်း၊ ကမ္ဘာကို ဖြည့်ခြင်း၊ ကမ္ဘာကို အောင်ခြင်း၊ ငါးမျိုး၊ ငှက်မျိုး၊ တွားသွားသတ္တဝါအားလုံးကို အုပ်စိုးခြင်း” ဖြစ်သည် (က ၁း၂၈)။ ဖန်ဆင်းခြင်း၌ သူ၏ ရည်ရွယ်ချက်မှာ သူ၏ ပုံသဏ္ဌာန်အတိုင်း ဖန်ဆင်းခြင်းခံရသော လူသားများသည် ပျော်ရွှင်သော ထာဝရအသက်ကို ရှင်သန်ပြီး ကမ္ဘာလုံးနှင့် သတ္တဝါအားလုံးကို ကြင်နာစွာ အုပ်စိုးခြင်းဖြစ်သည် (အပိုဒ် ၂၆၊ ၂၇)။ သို့ရာတွင် အာဒံဟေဗန်တို့၏ ပြုတ်ကျခြင်းကြောင့် ဤမူလရည်ရွယ်ချက်သည် နှောင့်ယှက်ခံရသည်။ သို့သော် ဘုရားသခင်၏ ဖန်ဆင်းခြင်းဆိုင်ရာ အလိုတော်သည် လုံးဝ ပျက်ပြားနှိပ်စက်ခြင်းမခံရန်။ သူသည် အပြစ်ကြောင့် ဖြစ်ပေါ်လာသော သေခြင်းမှ လူသားတို့ကို ရွေးနုတ်ရန် ကယ်တင်ခြင်းအစီအစဉ်ကို ကြေညာတော်မူခဲ့သည် (က ၃း၁၅၊ ရော ၆း၂၃၊ ဧဖက် ၂း၁)။ ထို့ကြောင့် ကယ်တင်ခြင်းသမိုင်းတစ်လျှောက်သည် ယခုသေတတ်သောအခြေအနေမှ ဘုရားသခင်၏ မူလရည်ရွယ်တော်မူသော အခြေအနသို့ ဖန်ဆင်းခြင်းကို ပြန်လည်တည်ဆောက်ခြင်း ဇာတ်လမ်းဖြစ်သည်။

A. Fulfillment of God’s Purpose in Creation

When God created human beings in the beginning, His plan for them was to “be fruitful and multiply, and fill the earth and subdue it; and have dominion over” everything in the world (Gen. 1:28). His purpose in Creation was that human beings made in His image would lead a blissful eternal life and exercise kind dominion over the whole world and all its creatures (verses 26, 27). However, this original purpose was thwarted by the fall of Adam and Eve. But God’s will in Creation could not be entirely frustrated and nullified. He announced the plan of redemption in order to redeem fallen humanity from death, which resulted from their sin (Gen. 3:15; Rom. 6:23; Eph. 2:1). Thus the course of the history of redemption is the story of the restoration of His creation from its present mortal state to God’s originally intended state.

 

ထို့ကြောင့် ကမ္ဘာသစ်ပေါ်တွင် တည်ထောင်မည့် ထာဝရနိုင်ငံတော်သည် ဘုရားသခင်၏ ဖန်ဆင်းခြင်းရည်ရွယ်ချက်၏ နောက်ဆုံးပြည့်စုံခြင်းဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်သည် သူ၏ သားသမီးများ သူ၏ အဆုံးမဲ့ဉာဏ်ပညာဖြင့် ပေးထားသော ကောင်းချီးအားလုံးကို လွတ်လပ်စွာ အပြည့်အဝ ခံစားနိုင်မည့် နိုင်ငံတော်တည်ထောင်ခြင်းကို အချိန်ကြာရှည်စွာ စောင့်ဆိုင်းတော်မူခဲ့သည်။ ပါဝုလုပေါလု ဆိုသည်အတိုင်း “ဖန်ဆင်းခံရသမျှသည် ယိုယွင်းခြင်း၏ ကျွန်ခံရာမှ လွတ်မြောက်၍ ဘုရားသခင်၏ သားသမီးတို့၏ ဘုန်းအသရေရှိသော လွတ်လပ်ခြင်းကို ရရှိကြလိမ့်မည်” (ရော ၈း၂၁)။ ဖန်ဆင်းခံရသမျှတစ်ခုလုံးသာမက လူသားမျိုးနွယ်တစ်ခုလုံးသည်လည်း “သားခံယူခြင်း၊ ကိုယ်ခန္ဓာရွေးနုတ်ခြင်း” ကို စောင့်ဆိုင်းရင်း အတွင်း၌ ညည်းတွားနေကြသည် (အပိုဒ် ၂၂၊ ၂၃)။

Therefore, the eternal kingdom that will be established on the new earth is the final fulfillment of the divine purpose of Creation. God has waited long for the establishment of His kingdom, in which His children will freely and fully enjoy all the blessings provided by His infinite wisdom. As Paul states, “creation itself will be set free from its bondage to decay and obtain the glorious liberty of the children of God” (Rom. 8:21). Not only has the whole creation been awaiting this development, but the human race as a whole groans inwardly as its members wait for the “adoption of sons, the redemption of our bodies” (verses 22, 23).

 

ဘုရားသခင်သည် ကောင်းကင်နှင့် ကမ္ဘာကို အသစ်ဖန်ဆင်းတော်မူမည် (ဟေရှာ ၆၅း၁၇)။ သို့ရာတွင် ဤသည်မှာ အလျှင်းမရှိမှ ထပ်မံဖန်ဆင်းခြင်း (ex nihilo) ကို မဆိုလိုပါ။ ၂ပေ ၃း၇-၁၃ တွင် သုံးထားသော စကားလုံးများသည် ရှေးဟောင်းမှ သန့်ရှင်းသော စကြဝဠာအသစ်ကို ထုတ်ပေးမည့် ပြန်လည်သန့်စင်ခြင်းနှင့် ပြန်လည်တည်ဆောက်ခြင်းကို ညွှန်ပြသည်။ မဿဲ ၁၉း၂၈ တွင် palingenesia ဟူသော စကားလုံးသည် ကမ္ဘာကို ပြန်လည်သန့်စင်ခြင်းကို ဆိုလိုပြီး လုံးဝအသစ်ဖန်ဆင်းခြင်းကို မဆိုလိုပါ။ ဤစကားလုံးကို “ကမ္ဘာအသစ်” (RSV)၊ “ခေတ်သစ်” (TEV)၊ သို့မဟုတ် “ပြန်လည်မွေးဖွားခြင်း” (KJV) ဟု ဘာသာပြန်ထားသည်။ ဤပြန်လည်ဖန်ဆင်းခြင်းအားဖြင့် ဖန်ဆင်းရှင်ဘုရားသခင်သည် “ပဌမကောင်းကင်နှင့် ပဌမကမ္ဘာ” ကို ဖန်ဆင်းတော်မူခဲ့သော မူလရည်ရွယ်ချက်ကို နောက်ဆုံးပြည့်စုံစေတော်မူမည် (ဗျာ ၂၁း၁)။ ပေတရုက ဤဖြစ်မည့်အချိန်ကို “အရာအားလုံး ပြန်လည်တည်ဆောက်ရာကာလ” ဟု ခေါ်သည် (တမန် ၃း၂၁၊ KJV၊ “ပြန်လည်တည်ဆောက်” NIV)။

God will make the heavens and the earth new (Isa. 65:17), but this does not necessarily involve another creation ex nihilo. The terms employed in 2 Peter 3:7–13 imply renewal and restoration that will produce a purified universe out of the old. In Matthew 19:28 the term palingenesia signals the renewal of the world, not a totally new creation; the word is translated “new world” (RSV), “New Age” (TEV), or “regeneration” (KJV). Through this re-creation God the Creator ultimately will fulfill His original purpose for creating “the first heaven and the first earth” (Rev. 21:1). Peter calls the time when this will take place “the times of restitution of all things” (Acts 3:21, KJV; “restore,” NIV).

 

ခ။ ဘုရားသခင်၏ ပဋိညာဉ်နှင့် ကတိတော်များ ပြည့်စုံခြင်း

ထာဝရနိုင်ငံတော်ဆိုင်ရာ အယူဝါဒသည် ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတစ်လျှောက် ဘုရားသခင်သည် သူ၏ လူမျိုးတို့နှင့် ပြုထားသော ပဋိညာဉ်နှင့် ကတိတော်များ ပြည့်စုံခြင်းကို ကိုယ်စားပြုသည်။ ပရောဖက်ပြုချက်နှင့် ကတိတော်အားလုံးနှင့်တကွ သမ္မာကျမ်းတစ်စောင်လုံးသည် ဧသခွမိဿယ လာရောက်ခြင်းနှင့် သူ၏ နိုင်ငံတော်ဟူသော ကြီးမားသော နောက်ဆုံးကာလအဖြစ်အပျက်ကို ဦးတည်ထားသည်။

B. Accomplishment of God’s Covenant and Promises

The doctrine of the eternal kingdom also represents the accomplishment of the covenant and promises that God has made with His people throughout OT history. With all of its prophecies and promises, the whole Bible is focused upon a great eschatological event, i.e., the coming of the Messiah and His kingdom.

 

ဓမ္မဟောင်းကျမ်းရှိ ပရောဖက်ပြုချက်များစွာသည် မေရှိယသည် ကမ္ဘာသစ်ပေါ်တွင် အုပ်စိုးရန် လာမည့် အချိန်ကို ညွှန်ပြထားသည်။ ဓမ္မသစ်ကျမ်းရှိ ပရောဖက်ပြုချက်များစွာသည် ယေရှုခရစ်၏ ဒုတိယအကြိမ် ကြွလာခြင်းနှင့် ထိုမတိုင်မီ လက္ခဏာများကို ဆိုင်သည်။ ဤပရောဖက်ပြုချက်များသည် ဘုရားသခင်သည် သစ္စာရှိတော်မူပြီး ကတိတော်ကို ဘယ်တော့မျှ မဖောက်ဖျက်ဟူသော အချက်အပေါ် အခြေခံထားသည်။ ဘုရားသခင်သည် လျော်ကြေးပေးသော ဘုရားဖြစ်တော်မူ၍ ယခုကာလ၏ ဆင်းရဲဒုက္ခနှင့် နှိုင်းယှဉ်၍ မရေတွက်နိုင်သော ဘုန်းကျက်သရေရှိသော ဆုလာဘ်ကို ပြသတော်မူမည် (ရော ၈း၁၈)။

Many prophecies of the OT point to the end of time, when the Messiah will come to reign on the new earth. Many prophecies in the NT concern the second coming of Jesus Christ and the signs that precede it. These prophecies are grounded upon the fact that God is faithful and never fails to keep His promises. God is a God of recompense who will reveal to us the glorious reward that cannot be compared with the sufferings of this present time (Rom. 8:18).

 

ယေရှုသည် သူ၏ တပည့်တော်များကို “ပွဲခံပါလျှင် ဆင်းရဲသော သူများ၊ ခြေဆွံ့သူ၊ ဒူးဆွံ့သူ၊ မျက်ကန်းသူတို့ကို ဖိတ်ကြားလော့။ သူတို့သည် သင့်ကို ပြန်မဆပ်နိုင်၍ သင်သည် ကောင်းကြီးမင်္ဂလာရလိမ့်မည်” ဟု ဆုံးမတော်မူပြီး ဤသို့ အာမခံတော်မူသည်။ “ဖြောင့်မတ်သူတို့၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းအခါ သင်တို့သည် ဆုလာဘ်ခံရလိမ့်မည်” (လု ၁၄း၁၃၊ ၁၄)။ ပါဝုလုက “ထာဝရဘုရားထဲ၌ သင်တို့၏ အလုပ်သည် အချည်းနှီးမဖြစ်” ဟု အားပေးသည် (၁ကော ၁၅း၅၈)။ ခရစ်တော်၌သာမျှော်လင့်လျှင် ဤဘဝသာရှိသည်မဟုတ် (အပိုဒ် ၁၉)။ “ဖြောင့်မတ်ခြင်း သရဖူ” ကို “ထိုသခင်၏ ပေါ်ထွန်းခြင်းကို ချစ်မြတ်နိုးသူအားလုံး” အတွက် ချထားပေးထားသည် (၂တိ ၄း၈)။ “အသက်သရဖူ” ကို “သေခြင်းတရားတိုင်အောင် သစ္စာရှိသူတိုင်း” ရရှိမည် (ဗျာ ၂း၁၀)။ ဤကတိတော်အားလုံးသည် ထာဝရနိုင်ငံတော် တည်ထောင်ချိန်၌ အပြည့်အဝ ပြည့်စုံလိမ့်မည်။

Jesus counseled His followers, “When you give a feast, invite the poor, the maimed, the lame, the blind, and you will be blessed, because they cannot repay you,” and He concluded His counsel with a guarantee: “You will be repaid at the resurrection of the just” (Luke 14:13, 14). Paul encourages us to be steadfast and immovable in our faith, because in the Lord our labor is not in vain (1 Cor. 15:58) and the present life is not the only one if we hope in Christ (verse 19). The “crown of righteousness” is laid up as a reward for “all who have loved his appearing” (2 Tim. 4:8), and the “crown of life” will be given to every person who is “faithful unto death” (Rev. 2:10). All these promises will be fully accomplished when the eternal kingdom is established.

 

ဂ။ ခရစ်တော်၏ သတင်းစကားနှင့် အမှုတော် ပြည့်စုံခြင်း

ထာဝရနိုင်ငံတော်၏ နောက်ထပ်အရေးကြီးသော ရှုထောင့်တစ်ခုမှာ ယေရှုခရစ်၏ သွန်သင်ချက်နှင့် အမှုတော်ကို ပြည့်စုံစေခြင်းဖြစ်သည်။ ယေရှု၏ အမှုတော်နိဒါန်းတွင် မာကုသည် ဤအရေးကြီးသော အပိုဒ်ကို ဖော်ပြထားသည်။ “ယေရှုသည် ဂလိလဲပြည်၌ လာရောက်၍ ဘုရားသခင်၏ ဧဝံဂေလိတရားကို ဟောပြောတော်မူသည်မှာ၊ အချိန်ကာလ ပြည့်စုံပြီ၊ ဘုရားသခင်၏ နိုင်ငံတော် နီးကပ်လာပြီ၊ နောင်တရပြီး ဧဝံဂေလိတရားကို ယုံကြည်ကြလော့ ဟူ၍ ဖြစ်သည်” (မာ ၁း၁၄၊ ၁၅)။ G. R. Beasley-Murray ဆိုသည်အတိုင်း ဤအပိုဒ်သည် ယေရှုဟောကြားသော ဧဝံဂေလိတရား၏ အနှစ်ချုပ်ဖြစ်ပြီး ဧဝံဂေလိကျမ်းထဲရှိ ယေရှု၏ သွန်သင်ချက်များကို ရှင်းလင်းချက်အဖြစ် ရှုမြင်နိုင်သည် (၇၁)။ John Bright ဆိုသည်အတိုင်း မာကုသည် ယေရှု၏ ဟောကြားချက်၏ အဓိကအနှစ်သာရမှာ ဘုရားသခင်၏ နိုင်ငံတော်ကို ကြေညာခြင်းဖြစ်ကြောင်း ရှင်းလင်းစေသည်။ ဧဝံဂေလိကျမ်းများတွင် ယေရှု၏ သွန်သင်ချက်များကို ဖတ်ရှုရာ၌ ဘုရားသခင်၏ နိုင်ငံတော်သည် သူ၏ နှုတ်ထွက်စကားတိုင်း၌ ရှိနေပြီး အမြဲတမ်း အရေးတကြီးဖြစ်သည်ကို တွေ့ရသည် (၁၇)။

C. Consummation of Christ’s Message and Ministry

Another important aspect of the eternal kingdom is that it consummates the teaching and ministry of Jesus Christ. At the climax of his prologue to the ministry of Jesus, Mark sets forth this significant passage: “Jesus came into Galilee, preaching the gospel of God, and saying, ‘The time is fulfilled, and the kingdom of God is at hand; repent, and believe in the gospel’” (Mark 1:14, 15). As G. R. Beasley-Murray notes, this passage is intended “to supply a summary of the gospel preached by Jesus, of which the teaching of Jesus in the body of the gospel can be viewed as exposition” (71), or as John Bright has stated: “Mark thus makes it plain that the burden of Jesus’ preaching was to announce the Kingdom of God; that was the central thing with which he was concerned. A reading of the teachings of Jesus as they are found in the Gospels only serves to bear this statement out. Everywhere the Kingdom of God is on his lips, and it is always a matter of desperate importance” (17).

 

သင်္ချာကျမ်းများသည် ဧဝံဂေလိဆရာများက ယေရှု၏ အဓိကရည်ရွယ်ချက်မှာ နိုင်ငံတော်ကို ဟောပြောခြင်းဖြစ်ကြောင်း အနှစ်ချုပ်ပုံစံ အပိုဒ်များတွင် ရှင်းလင်းစွာ ဖော်ပြထားသည် (မဿဲ ၄း၁၂-၁၇၊ ၂၃၊ ၉း၃၅၊ မာ ၁း၁၄၊ ၁၅၊ လု ၄း၄၃၊ ၈း၁၊ ၉း၂)။ ယေရှု၏ ဆုံးမစကားနှင့် ဥပမာများစွာသည် ဘုရားသခင်၏ နိုင်ငံတော် လာရောက်ခြင်းကို ဆိုင်သည်။ အချို့သည် နိုင်ငံတော်၏ သဘောသဘာဝကို ဆိုင်သည် (မဿဲ ၁၃း၃-၉၊ ၃၁-၃၃၊ ၄၅-၅၀)။ အချို့သည် နိုင်ငံတော်ထဲသို့ ဝင်ရောက်နိုင်ပုံကို သွန်သင်သည်။ လူတွေ့ဆရာနှင့် ဖာရိရှလူတို့၏ ဖြောင့်မတ်ခြင်းထက် သာလွန်ရမည် (မဿဲ ၅း၂၀)၊ ကောင်းကင်ဘုံ၌ ရှိတော်မူသော ခမည်းတော်၏ အလိုတော်ကို ဆောင်ရွက်ရမည် (မဿဲ ၇း၂၁)။ အချို့သည် နိုင်ငံတော်၏ အရေးကြီးပုံကို ပြသည်။ ခန္ဓာကိုယ်ကို ဖြတ်ပစ်၍ တစ်ဖက်တည်းဖြင့် ဝင်ရုံမျှပင် ဝင်ရ၍ ကောင်းသည်ဟု ဆိုသည် (မဿဲ ၁၈း၈၊ ၉)။ လူဆက်ဆံရေးနှင့် လောကီပစ္စည်းဥစ္စာကို စွန့်လွှတ်၍ နိုင်ငံတော်အတွက် ထိုက်တန်သည် (၁၉း၂၉)။

The Synoptic Gospels make this clear in passages of a summary nature that indicate that the evangelists saw Jesus’ primary purpose in terms of preaching the kingdom (Matt. 4:12–17, 23; 9:35; Mark 1:14, 15; Luke 4:43; 8:1; 9:2). Many sayings and parables of Jesus concern the coming of the kingdom of God. Some of them relate to the nature of the kingdom of God (Matt. 13:3–9, 31–33, 45–50). Some teach how one can enter the kingdom of God: One’s righteousness must exceed that of the scribes and Pharisees (Matt. 5:20) and must do the will of the Father who is in heaven (Matt. 7:21). Others illustrate the importance of the kingdom of God: It would be better to mutilate oneself and enter maimed than not enter at all (Matt. 18:8, 9), and it is worthwhile to sacrifice any human relationship and earthly property for the kingdom of God (19:29).

 

ယေရှု၏ စကားနှင့် ဥပမာအချို့သည် လက်ရှိနိုင်ငံတော်ကို ဆိုင်ပြီး အချို့သည် အနာဂတ်နိုင်ငံတော်ကို ဆိုင်သည်။ ပထမကို “ကျေးဇူးတော်နိုင်ငံတော်” ဟု၊ ဒုတိယကို “ဘုန်းတန်ခိုးနိုင်ငံတော်” ဟု ခေါ်နိုင်သည်။ မည်သည့်ရှုထောင့်မှဆိုစေ၊ “ဘုရားသခင်၏ နိုင်ငံတော်” သည် ခရစ်တော်၏ သွန်သင်ချက်များ၏ အဓိကအနှစ်သာရဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် ဘုန်းတန်ခိုးရှိသော ဘုရားသခင်၏ နိုင်ငံတော်သည် ဤကမ္ဘာပေါ်သို့ အစဉ်အမြဲတည်ထောင်ရန် နောက်ဆုံးလာသောအခါ၊ ခရစ်တော်၏ သတင်းစကားနှင့် အမှုတော်၏ ကြီးမားသော ပြည့်စုံခြင်းဖြစ်လိမ့်မည်။

Some sayings and parables of Jesus concern the kingdom of God in the present, while others concern the kingdom of God in the future. The former may be called “the kingdom of grace” and the latter “the kingdom of glory.” From either point of view, “the kingdom of God” was the burden of Christ’s teachings. Therefore, when the glorious kingdom of God finally does come to this earth to be established forever, it will be a grand consummation of Christ’s message and ministry.

 

ဃ။ ခရစ်ယာန်ဘဝအပေါ် ဝိညာဉ်ရေးရာ သက်ရောက်မှု

ကမ္ဘာသစ်နှင့် ထာဝရနိုင်ငံတော်ဆိုင်ရာ အယူဝါဒသည် သမ္မာကျမ်းသွန်သင်ချက်၏ အစိတ်အပိုင်းတစ်ခုသာမက၊ ယုံကြည်သူ၏ ဝိညာဉ်ရေးဘဝအတွက် အားပေးခြင်းနှင့် လက်တွေ့ကျသော အကျိုးပေးသည်။ ဤကမ္ဘာ၏ သွေးဆောင်မှုများကို သည်းခံ၍ အောင်မြင်နိုင်ရန် ခွန်အားနှင့် သတ္တိကို ပေးသည်။ မောရှေသည် အတိတ်အသက်တာ၏ ခဏတာပျော်ရွှင်မှုထက် ဘုရားသခင်၏ လူမျိုးနှင့် ဆင်းရဲဒုက္ခ ခံစားခြင်းကို ရွေးချယ်ခဲ့သည် (ဟေဗြ ၁၁း၂၅)။ ခရစ်တော်အတွက် ခံရသော ညှဉ်းဆဲခြင်းကို အဲဂုတ္တုဘဏ္ဍာမျှော်လင့်ခြင်းထက် သာ၍ ကြီးမြတ်သော စည်းစိမ်ဟု မှတ်ယူခဲ့သည်။ အကြောင်းမူကား ဆုလာဘ်ကို မျှော်ကြည့်နေခဲ့သောကြောင့်ဖြစ်သည် (အပိုဒ် ၂၆)။ ယေရှုကိုယ်တော်တိုင်သည် ရှေ့မှာ ထားတော်မူသော ပျော်ရွှင်ခြင်းကို မြင်၍ အရှက်ကို မထီမဲ့မြင်ပြု၍ လက်ဝါးကပ်တိုင်ကို သည်းခံတော်မူခဲ့သည် (ဟေဗြ ၁၂း၂)။ ပါဝုလုသည် အနာဂတ်ဘုန်းကျက်သရေကို တွေးတောခြင်းဖြင့် သတ္တိကို ပြန်လည်ရရှိခဲ့သည်။ “ယခုကာလ၏ ဆင်းရဲဒုက္ခကို ငါတို့အား ပြသတော်မူမည့် ဘုန်းနှင့် နှိုင်းယှဉ်၍ တန်ဖိုးမရှိ” (ရော ၈း၁၈)။ “ထို့ကြောင့် ငါတို့သည် စိတ်ပျက်အားငယ်ခြင်း မရှိကြ။ … ဤခဏတာ အနည်းငယ်ဆင်းရဲခြင်းသည် ငါတို့အတွက် နှိုင်းယှဉ်၍ မရေတွက်နိုင်သော ထာဝရဘုန်းအလေးချိန်ကို ပြင်ဆင်ပေးနေသည်” (၂ကော ၄း၁၆၊ ၁၇)။

D. Spiritual Impact on the Christian Life

The doctrine of the new earth and the eternal kingdom is of great significance, not merely as an integral part of biblical teachings, but as an important factor that upholds the Christian’s faith and offers practical benefits for the believer’s spiritual life. It provides the believer with strength and courage to endure and overcome the temptations of this world. Moses chose rather “to share ill-treatment” with God’s people than “to enjoy the fleeting pleasures of sin” (Heb. 11:25); he considered “abuse suffered for the Christ greater wealth than the treasures of Egypt,” because “he looked to the reward” (verse 26). Jesus Himself “endured the cross, despising the shame,” because He could see “the joy that was set before him” (Heb. 12:2). Paul renewed his courage by contemplating the future glory: “I consider that the sufferings of this present time are not worth comparing with the glory that is to be revealed to us” (Rom. 8:18). “So we do not lose heart … . For this slight momentary affliction is preparing for us an eternal weight of glory beyond all comparison” (2 Cor. 4:16, 17).

 

ထာဝရနိုင်ငံတော်နှင့် ဆုလာဘ်ကို ယုံကြည်ခြင်းသည် ခရစ်ယာန်များအား ပျော်ရွှင်ခြင်းနှင့် မျှော်လင့်ခြင်းကို ပေးသည်။ ပါဝုလုက “အုတ်မြစ်ပေါ်တွင် တည်ဆောက်သော မည်သူ၏အလုပ်မဆို တည်ကြည်လျှင် ဆုလာဘ်ခံရလိမ့်မည်” ဟု ဆိုသည် (၁ကော ၃း၁၄)။ “ငါတို့သည် ဘုရားသခင်၏ ဘုန်းအသရေကို ပါဝင်ရမည့် မျှော်လင့်ခြင်း၌ ဝမ်းမြောက်ကြ၏” (ရော ၅း၂)။ ယုံကြည်သူများသည် သူတို့၏ ပစ္စည်းဥစ္စာများ လုယက်ခံရသည်ကို ဝမ်းမြောက်စွာ လက်ခံနိုင်ကြ၏။ အကြောင်းမူကား သူတို့တွင် “ပို၍ကောင်းသော တည်မြဲသော ဥစ္စာရှိသည်” ကို သိကြသောကြောင့်ဖြစ်သည် (ဟေဗြ ၁၀း၃၄)။ ပေတရုက “ခရစ်တော်၏ ဆင်းရဲခြင်းကို ပါဝင်သည်နှင့်အမျှ ဝမ်းမြောက်လော့။ သူ၏ ဘုန်းအသရေ ထင်ရှားသောအခါ သင်တို့သည်လည်း ဝမ်းမြောက်ဝမ်းသာ ဖြစ်ကြလိမ့်မည်” ဟု အားပေးသည် (၁ပေ ၄း၁၃)။ ယေရှုကိုယ်တော်က “ဝမ်းမြောက်ရွှင်လန်းကြလော့။ သင်တို့၏ ဆုလာဘ်သည် ကောင်းကင်ဘုံ၌ ကြီးမြတ်သည်” ဟု မိန့်တော်မူသည် (မဿဲ ၅း၁၂)။

Belief in the doctrine of the eternal kingdom and its reward brings joy and hope to Christians. Paul says, “If the work which any man has built on the foundation survives, he will receive a reward” (1 Cor. 3:14). “We rejoice in our hope of sharing• the glory of God” (Rom. 5:2). The believers may joyfully accept “the plundering” of their property, since they know that they have “a better possession and an abiding one” (Heb. 10:34). Peter encourages us, “Rejoice in so far as you share Christ’s sufferings, that you may also rejoice and be glad when his glory is revealed” (1 Peter 4:13). Jesus also says, “Rejoice and be glad, for your reward is great in heaven” (Matt. 5:12).

 

နောင်ဘဝကို ယုံကြည်ခြင်းသည် ဤကမ္ဘာပေါ်ရှိ ဘဝအတွက် ပို၍အပြုသဘောဆောင်ပြီး တည်ဆောက်မှုရှိသော ဦးတည်ချက်ကို ပေးသည်။ ထာဝရအသက်ရှင်ရန် စီစဉ်ပြင်ဆင်သော ခရစ်ယာန်သည် ဤပထမဘဝ၌ ရိုးသားဖြောင့်မတ်စွာ နေထိုင်လိမ့်မည်။ ထာဝရနိုင်ငံတော်ထဲသို့ ဝင်ရောက်မည့်သူများသည် ယေရှုခရစ်ကို သခင်နှင့် ဘုရင်အဖြစ် လက်ခံ၍ နှလုံးထဲ၌ ဘုရားသခင်၏ နိုင်ငံတော်ကို တည်ထားသူများဖြစ်သည်။ ဖာရိရှလူများက ဘုရားသခင်၏ နိုင်ငံတော် အဘယ်အခါ လာမည်နည်းဟု မေးသောအခါ ယေရှုက “ဘုရားသခင်၏ နိုင်ငံတော်သည် လက္ခဏာများနှင့် လာမည်မဟုတ် … ဘုရားသခင်၏ နိုင်ငံတော်သည် သင်တို့အလယ်၌ ရှိ၏” ဟု ဖြေတော်မူသည် (လု ၁၇း၂၀၊ ၂၁)။ “သင်တို့အလယ်၌” (entos hymōn) ဟူသော စကားကို KJV၊ NIV၊ TEV တွင် “သင်တို့အတွင်း၌” ဟုလည်း ဘာသာပြန်ထားသည်။ လက်ရှိဘဝ၌ “ကျေးဇူးတော်နိုင်ငံတော်” ကို ခံစားပြီးသူသာလျှင် နောင်ဘဝ၌ “ဘုန်းတန်ခိုးနိုင်ငံတော်” ကို အမွေခံ၍ ခံစားနိုင်လိမ့်မည်။

Belief in the hereafter provides a more positive and constructive thrust for life in this world. The Christian who plans and prepares to live eternally will lead a sincere and honest life on earth. Those who will enter the eternal kingdom are those who have established the kingdom of God in their hearts by accepting Jesus Christ as their Lord and King. When Jesus was asked by the Pharisees when the kingdom of God was going to come, He answered, “The kingdom of God is not coming with signs to be observed, … the kingdom of God is in the midst of you” (Luke 17:20, 21). The phrase “in the midst of you” (entos hymōn) may also be rendered as “within you” as in KJV, NIV, and TEV. Only those who have already experienced the “kingdom of grace” in the present life can inherit and enjoy the “kingdom of glory” in the afterlife.

 

နောက်ဆုံး၊ ပြန်လည်ရရှိလာသော ပရဒိသုဆိုင်ရာ သမ္မာတရားသည် ဘုရားသခင်၏ စစ်မှန်သော ဇာတိပကတိနှင့် လူသားကို ဖန်ဆင်းရန် မူလရည်ရွယ်ချက်နှင့် စံနှုန်းကို နားလည်စေသည်။ အပြစ်သည် ဤကမ္ဘာကို အလွန်အမင်း ဖျက်ဆီးပျက်စီးစေခဲ့သောကြောင့် ယခုကမ္ဘာသည် ဘုရားသခင်၏ ဇာတိပကတိနှင့် ဤကမ္ဘာလောကအတွက် မူလအစီအစဉ်ကို မှားယွင်းစွာ ကိုယ်စားပြုနေသည်။ ကျမ်းစာတွင် ဖော်ပြထားသော ကောင်းကင်အသစ်နှင့် ကမ္ဘာအသစ်၏ ပုံရိပ်သည် ဘုရားသခင်၏ ဇာတိပကတိကို ပို၍ရှင်းလင်းစွာ ထင်ရှားစေသည်။ အခြားစကားဖြင့်ဆိုရလျှင် “ရွေးနုတ်ခြင်းခံရသူများအတွက် ဘုရားသခင်ပြင်ဆင်ထားတော်မူသော အရာ—စာတန်၏ လွှမ်းမိုးမှု မရှိသော ကမ္ဘာ၊ ဘုရားသခင်၏ ရည်ရွယ်ချက်သာ အုပ်စိုးသော ကမ္ဘာ—တွင် သူ၏ ဇာတိပကတိ၏ ပို၍စစ်မှန်သော ကိုယ်စားပြုမှုကို ရှိသည်” (Seventh-day Adventists Believe ၃၈၂)။

Finally, the biblical truth about Paradise restored helps us understand God’s true character and His original purpose and ideal in creating humanity. Sin has so marred and damaged this earth that the present world grossly misrepresents God’s character and His original plan for this planet. The picture of the new heaven and new earth portrayed in Scripture reveals God’s character more clearly. In other words, “in what God has planned for the redeemed—a world untouched by Satan’s influence, a world in which God’s purpose rules alone—we have a truer representation of His character” (Seventh-day Adventists Believe 382).

 

ခရစ်ယာန်များသည် ကောင်းကင်အသစ်နှင့် ကမ္ဘာအသစ်၏ ပိုမိုရှင်းလင်းသော ပုံရိပ်ကို မြင်သောအခါ၊ ထိုပိုမိုကောင်းမွန်သော ကမ္ဘာကို လိုလားတောင့်တကြသည်။ ထာဝရနိုင်ငံတော်၏ သဘောသဘာဝနှင့် ရွေးနုတ်ခြင်းခံရသူများအတွက် ဘုရားသခင်၏ အလိုတော်ကို ပို၍ရှင်းလင်းစွာ နားလည်လေလေ၊ သခင်ဘုရား၏ ဆုတောင်းစကား “ကိုယ်တော်၏ နိုင်ငံတော် လာပါစေ၊ ကိုယ်တော်၏ အလိုတော် ကောင်းကင်ဘုံ၌ ပြည့်စုံသည်နှင့်အညီ ကမ္ဘာပေါ်၌လည်း ပြည့်စုံပါစေ” ဟူသော အဓိပ္ပာယ်သည် ပို၍ကြီးမားလေလေဖြစ်သည် (မဿဲ ၆း၁၀)။

As Christians glimpse a clearer picture of the new heaven and the new earth, they are attracted to desire that better world. The more clearly one understands the nature of the eternal kingdom and God’s will for the redeemed, the greater the meaning of the Lord’s Prayer: “Thy kingdom come, thy will be done, on earth as it is in heaven” (Matt. 6:10).

 

စတုတ္ထ၊ သမိုင်းဆိုင်ရာ အကျဉ်းချုပ်

ယဉ်ကျေးမှုအားလုံးနှင့် ခေတ်အားလုံးတွင် ဖြောင့်မတ်သူနှင့် ဆိုးယုတ်သူတို့၏ ဆုလာဘ်ဆိုင်ရာ အယူအဆသည် လူသေများ၏ အခြေအနေနှင့် နီးကပ်စွာ ဆက်စပ်နေသည်။ ဤနေရာ၌ ကျွန်ုပ်တို့ ဆွေးနွေးသည်မှာ မကြာခဏ “ရွေးနုတ်ခြင်းခံရသူများ၏ နေရာဒေသ” ဟု ခေါ်ဆိုခဲ့သော နောက်ဆုံးရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းအပြီး ဘုရားသခင်၏ လူမျိုးတို့ ဆုလာဘ်ခံရမည့် နေရာဖြစ်သည်။ ဆိုးယုတ်သူတို့၏ ဆုလာဘ်ကို ပို၍အလေးပေးခဲ့သော်လည်း၊ ဖြောင့်မတ်သူတို့အား ကတိပေးထားသော ထာဝရနိုင်ငံတော်သည် ခေတ်အဆက်ဆက် ခရစ်ယာန်မျှော်လင့်ချက်၏ အစိတ်အပိုင်းတစ်ရပ် ဖြစ်လာခဲ့သည်။

IV. Historical Overview

In all cultures and ages, the concept of the rewards of righteous and wicked is closely related to the understanding of the state of the dead. Here we deal only with what has often been called the “abode of the redeemed,” the place where God’s people are recompensed after the final resurrection. Although frequently more emphasis is placed on the reward of the wicked than that of the righteous, the eternal kingdom promised to the righteous has been through the ages an integral part of the Christian hope.

 

A. ရှေးခေတ်ကမ္ဘာ ရှေးဟောင်းမက်ဆိုပိုတေးမီးယားလူမျိုးတို့သည် သေပြီးနောက် လူသားများသည် နိမ့်ပါးသောနေရာများတွင် အရိပ်မျှသာဖြစ်လျက် ရှိရမည်ဟု ယုံကြံခဲ့ကြသည်။ ဤဘဝ၌ နောင်တမလွန်ဘ၀တွင် ပျော်ရွှင်မှုရရှိရန် မည်သည့်နည်းဖြင့်မျှ လုပ်ဆောင်၍မရနိုင်ခဲ့ပေ။

A. Ancient World

Ancient Mesopotamians thought that after death, human beings were doomed to exist as shades in the nether regions. Little could be done in life to assure any kind of blissful existence in the hereafter.

 

ရှေးဟောင်းအီဂျစ်လူမျိုးတို့အတွက်မူ သေခြင်းသည် ဤလောက၌ သိရှိခဲ့သော ဘဝ၏ ဆက်လက်ဖြစ်တည်မှုဖြစ်ပြီး၊ လူတစ်ဦးသည် အကောင်းဆုံးမျှော်လင့်ချက်ကို ပြည့်စုံစေခြင်းဖြစ်သည်။ အိုစီရစ်၏ တရားစီရင်ရာခန်းမကို အောင်မြင်စွာ ဖြတ်ကျော်နိုင်ခဲ့သူသည် ပရဒိသု ဖြစ်သော အာလူခြံများသို့ ရောက်ရှိသွားသည်။ ထိုနေရာ၌ အစားအသောက်၊ စပါးရည်၊ အနားယူမှုတို့၏ ပျော်ရွှင်မှုများကို ခံစားရသည်။ ပျော်ရွှင်သော ဖြတ်ကျော်မှုကို အာမခံရန်အတွက် ကုသိုလ်ကောင်းမှုများစွာကို ပြုလုပ်ခဲ့ခြင်းနှင့် မကောင်းမှုများကို ရှောင်ကြဉ်ခဲ့ခြင်း စာရင်းရှည်ကြီး—သေမျိုးစာအုပ် (Book of the Dead)—ကို ရုပ်အလောင်းနှင့်အတူ သင်္ချိုင်းတွင် ထည့်သွင်းထားလေ့ရှိသည်။

For the ancient Egyptians, death was a continuation of life as known on earth, with a fulfillment of the best one might expect. A person who succeeded in passing the judgment hall of Osiris entered paradise: the Fields of Aalu. There the pleasures of food, wine, and leisure were enjoyed. To ensure a happy passage, a long list of good deeds done and bad ones avoided—the Book of the Dead—routinely was placed in the tomb with the body.

 

ဂရိလူမျိုးတို့ကမူ ဘဝ၏အဆုံးတွင် ဝိညာဉ်သည် ဆုံးမခြင်း သို့မဟုတ် အပြစ်ဒဏ်ပေးခြင်းခံရမည်ဟု ယူဆခဲ့ကြသည်။ တရားသူကြီးများသည် လမ်းခွဲရာနေရာတွင် အမိန့်ချမှတ်ကြပြီး၊ ထိုလမ်းတစ်ခုသည် ကောင်းချီးပေးခံရသူများ၏ နေရာသို့ ဦးတည်သည်။ ထိုနေရာ၌ လှုပ်ရှားမှုများကို ရှင်းလင်းစွာ မဖော်ပြထားပေ။

The Greeks considered that at the end of life the soul was rewarded or punished. The judges pronounced sentence at the parting of the ways, one of which led to the abode of the blessed. No clear picture of the activities in such a place is available.

 

B. ဂျူးဘာသာ ဓမ္မဟောင်းနှင့် ဓမ္မသစ်ကြားကာလ၏ ဂျူးကျမ်းပြင်ပစာအုပ်များတွင် ဓမ္မဟောင်းကျမ်း၏ “မြေသစ်” ဆိုသည့် အကြောင်းအရာကို လိုက်နာထားသည် (၂ ဗာရုတ် ၃၂:၆; ၅၇:၂)။ ၄ ဧဇရ ၈:၅၂ တွင် ဤသို့ဖော်ပြထားသည်။ “သင်တို့အတွက် ပရဒိသုဖွင့်လှစ်ထားပြီ၊ အသက်ရှင်သောသစ်ပင်ကို စိုက်ပျိုးထားပြီ၊ လာမည့်ခေတ်ကို ပြင်ဆင်ထားပြီ၊ ကြွယ်ဝမှုကို ပေးထားပြီ၊ မြို့တော်ကို တည်ဆောက်ပြီးပြီ၊ အနားယူရာနေရာကို ချထားပြီ၊ ကောင်းမှုကို တည်ထားပြီ၊ ပညာကို ကြိုတင်၍ ပြီးပြည့်စုံစေပြီ။”

B. Judaism

Jewish pseudepigraphical writings of the intertestamental period follow the OT theme of a “new earth” (2 Baruch 32:6; 57:2). In 4 Ezra 8:52 we read, “It is for you that Paradise is opened, the tree of life is planted, the age to come is prepared, plenty is provided, a city is built, rest is appointed, goodness is established and wisdom perfected beforehand.”

 

ဘီစီ ဒုတိယရာစုနှစ်က ယုဒလီစာအုပ်တွင် ဤသို့ မှတ်တမ်းတင်ထားသည်။ “ကောင်းကင်နှင့်မြေကြီးနှင့် သူတို့၏ သတ္တဝါအားလုံးကို ကောင်းကင်၏တန်ခိုးအတိုင်း၊ မြေကြီး၏ သဘာဝတစ်ခုလုံးအတိုင်း အသစ်ပြုပြင်မည့် အသစ်ဖန်ဆင်းခြင်းနေ့တွင် ထာဝရဘုရား၏ ဗိမာန်တော်ကို ဂျေရုဆလင်မြို့၊ ဇိအုန်တောင်ပေါ်တွင် ဖန်ဆင်းတော်မူလိမ့်မည်” (၁:၂၉)။ ထပ်တူစိတ်ကူးမျိုးကို ၁ ဧနောက်တွင် တွေ့ရသည်။ “ထိုနေ့၌ ငါ့ရွေးချယ်တော်မူသောသူကို သူတို့အလယ်၌ နေစေမည်၊ ငါကောင်းကင်ကို ပြောင်းလဲ၍ အစဉ်အမြဲ အလင်းနှင့်ကောင်းချီးပေးမည်။ ငါသည် မြေကြီးကိုလည်း ပြောင်းလဲ၍ ကောင်းချီးပေးမည်၊ ငါ့ရွေးချယ်တော်မူသောသူကို ထိုမြေပေါ်တွင် နေစေမည်။ ထိုအခါ အပြစ်နှင့်ရာဇဝတ်မှုကျူးလွန်သူများသည် ထိုမြေပေါ်သို့ ခြေမချနိုင်ကြတော့ချေ” (၄၅:၄၊ ၅)။ ၂ ဧနောက်အရ ဖြောင့်မတ်သူများ၊ “မိမိဝိညာဉ်ကို ဆင်းရဲဒုက္ခပေးသူများ၊ မတရားမှုကို မျက်စိလွှဲသူများ၊ ဖြောင့်မတ်စွာ တရားစီရင်သူများ” (၉:၁) အတွက် ပြင်ဆင်ထားသော နေရာသည် “ဘယ်တော့မှ မမြင်ဖူးသော သာယာလှပမှု” ရှိသည် (၈:၁)။ အမျိုးမျိုးသော သစ်သီးများ၊ အစားအသောက်၊ ဥယျာဉ်များ၊ ရနံ့သာမျိုး အားလုံရှိသည် (၈:၃)။ ထိုနေရာတွင် “အသက်ရှင်သောသစ်ပင်” ရှိသည် (၈:၃; လေဝိ၏ပညတ်ချက် ၁၈:၁၁ နှင့် နှိုင်းယှဉ်)။

The second-century B.C. book of Jubilees notes, “The day of the new creation when the heaven and earth and all of their creatures shall be renewed according to the powers of heaven and according to the whole nature of earth, until the sanctuary of the Lord is created in Jerusalem upon Mount Zion” (1:29). Similar ideas appear in 1 Enoch: “On that day, I shall cause my Elect One to dwell among them, I shall transform heaven and make it a blessing of light forever. I shall (also) transform the earth and make it a blessing, and cause my Elect One to dwell in her. Then those who have committed sin and crime shall not set foot in her” (45:4, 5). According to 2 Enoch, the place prepared for the righteous, “who afflict their souls, and who avert their eyes from injustice, and who carry out righteous judgment” (9:1) “has an appearance of pleasantness that has never been seen” (8:1). Every kind of ripe fruit, food, gardens, and fragrance (8:3) are there; and “the tree of life is in that place” (8:3; cf. Testament of Levi 18:11).

 

ရာဗိုင်ဂျူးဘာသာအရ ဖြောင့်မတ်သူများသည် ပရဒိသု၊ ဧဒင်ဥယျာဉ်သို့ သွားကြသည်။ မယ်ရှိယအုပ်ချုပ်ရေးကာလသည် နိုင်ငံရေးနှင့် ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ယူတိုပီယာဖြစ်မည်။ ထိုနောက် လာမည့်ကမ္ဘာတွင် ဖြောင့်မတ်သူများသည် ဘုန်းအသရေနှင့် ထိုင်လျက် ဘုရားသခင်၏ တန်ခိုးတော်၏ ထွန်းလင်းမှုကို ခံစားရမည်ဖြစ်ပြီး စင်ကြယ်သော ဝိညာဉ်ရေးရာ ပျော်ရွှင်မှုရှိသော ကမ္ဘာဖြစ်သည် (ဘာဗုလုန်တယ်လ်မွတ် ဘရာကုတ် ၁၇က၊ ၃၄ခ)။ ထိုကမ္ဘာကို ရှင်ယေရှာယ ၆၄:၃ နှင့် ဆက်စပ်ဖော်ပြလေ့ရှိပြီး ဘုရားသခင်မှတစ်ပါး မည်သူမျှ ထိုအကြောင်းကို နားလည်နိုင်ခြင်းမရှိကြောင်း အသိအမှတ်ပြုထားသည်။

According to rabbinic Judaism, the righteous went to paradise, the Garden of Eden. The Messianic reign was to be political and physical Utopia; after it would be the world to come, when the righteous sit in glory and enjoy the splendor of the divine presence in a world of pure spiritual bliss (Babylonian Talmud Berakoth 17a, 34b). References to this world are tied to Isaiah 64:3, with the recognition that none but God can have a conception of the matter.

 

“မြေသစ်” ကို များသောအားဖြင့် အိုလမ်ဟာ-ဘါ (‘ôlām ha-bā’) ဟု ခေါ်ဆိုသည်။ ဤစကားစုကို ပထမဆုံးသုံးစွဲခဲ့ခြင်းမှာ ဘီစီ ဒုတိယရာစုသို့မဟုတ် ပထမရာစုက ၁ ဧနောက် ၇၁:၁၅ ဖြစ်သည်။ အိုလမ်ဟာ-ဘါသည် မယ်ရှိယခေတ်နောက်တွင် ရှိပြီး နောက်ဆုံးတရားစီရင်ခြင်းနှင့် စတင်သည်။ ဘာဗုလုန်တယ်လ်မွတ်အရ ဘီစီ တတိယရာစုက ရာဗိုင်တစ်ဦးက အိုလမ်ဟာ-ဘါကို ဤသို့ဖော်ပြခဲ့သည်။ “အနာဂတ်ကမ္ဘာတွင် စားသောက်ခြင်း၊ သောက်သုံးခြင်း၊ မျိုးပွားခြင်း၊ လုပ်ငန်းကိစ္စ၊ မနာလိုခြင်း၊ မုန်းတီးခြင်း၊ ယှဉ်ပြိုင်ခြင်း မရှိတော့ဘဲ ဖြောင့်မတ်သူများသည် သရဖူများကို ခေါင်းပေါ်တင်လျက် ထိုင်နေကြပြီး ဘုရားသခင်၏ တန်ခိုးတော်၏ ထွန်းလင်းမှုကို ခံစားကြလိမ့်မည်” (ဘရာကုတ် ၁၇က)။

The “new earth” is commonly called ‘ôlām ha-bā’, the “world to come.” This phrase is first used in 1 Enoch 71:15, dated in the second or first century B.C. The ‘ôlām ha-bā’ follows the age of the Messiah and begins with the last judgment. According to the Babylonian Talmud, a third-century-B.C. rabbi described the ‘ôlām ha-bā’ as follows: “In the future world there is no eating nor drinking nor propagation nor business nor jealousy nor hatred nor competition, but the righteous sit with their crowns on their heads feasting on the brightness of the divine presence” (Berakoth 17a).

 

ယနေ့ဂျူးလူမျိုးများသည် ရှေးဟောင်းအဆုံးအမများကို အမျိုးမျိုးသော အတိုင်းအတာဖြင့် လက်ခံကြသည်။ လောကီဆန်သူများတွင် လာမည့်ခေတ်ကို ယုံကြည်မှု အနည်းငယ်သာရှိပြီး အစဉ်အလာကိုင်းရှိုင်းသူများကမူ ထိုအယူဝါဒကို ဆက်လက်ထိန်းသိမ်းထားကြသည်။

Jews today accept the ancient teaching in varied degrees. The more secularized have little belief in the age to come. The orthodox still hold to the doctrine.

 

C. အစ္စလာမ်ဘာသာ နောက်ဆုံးတရားစီရင်ခြင်းတွင် သန့်ရှင်းမှုရရှိခဲ့သူများ၊ ဘုရားသခင်ကို သိရှိ၍ နီးကပ်စွာရှိနေသူများသည် အလ်-ဂျန္နဟ် (“ဥယျာဉ်”) သို့ ရောက်ရှိကြမည်။ ထိုဥယျာဉ်သည် အမြင့်မားသော အရိပ်ပေးသစ်ပင်များဖြင့် စိမ်းလန်းစိုပြည်သည်။ ကောင်းချီးပေးခံရသူများအတွက် ပြင်ဆင်ထားသော ပျော်ရွှင်မှုများသည် စိတ်ကူးပင် မယဉ်နိုင်အောင် ကြီးကျယ်သည်။ ထိုကောင်းကင်ဥယျာဉ်တွင် ဖြောင့်မတ်သူများသည် ထိုင်ခုံများပေါ်တွင် မှီလျက်၊ ပိုးထည်ဝတ်ရုံများကို ဝတ်ဆင်လျက်၊ အကောင်းဆုံး အစားအသောက်နှင့် အချိုရည်များကို ခံစားကြရသည် (ကုရ်အာန် ၇၆:၅–၂၂)။ “မညှိုးနွမ်းသော ရေချောင်းများ၊ အရသာမပြောင်းလဲသော နို့ချောင်းများ၊ သောက်သူများအတွက် အရသာရှိသော စပါးရည်ချောင်းများ၊ စင်ကြယ်သော ပျားရည်ချောင်းများ၊ ထိုနေရာ၌ အသီးအနှံအားလုံးနှင့် သူတို့အရှင်ထံမှ ခွင့်လွှတ်ခြင်းရှိသည်” (ကုရ်အာန် ၄၇:၁၅)။

C. Islam

At the final judgment, those who have achieved sanctification, who know God and are close to Him, will reach al-Jannah, “the garden,” luxuriant with tall shadowing trees. The delights prepared for the blessed are hardly imaginable. In that heavenly garden the righteous recline on couches, dressed in garments of silk, enjoying the best of food and drink (Qur’an 76:5–22). “Rivers of water unpolluted, and rivers of milk whereof the flavour changeth not, and rivers of wine delicious to the drinkers, and rivers of clear-run honey; therein for them is every kind of fruit with pardon from their Lord” (Qur’an 47:15).

 

D. အရှေ့တိုင်းဘာသာများ ဗုဒ္ဓဘာသာဝင်များအတွက်လည်းကောင်း၊ ဟိန္ဒူဘာသာဝင်များအတွက်လည်းကောင်း၊ လူတစ်ဦး၏ သေပြီးနောက်ကံသည် ကံ၏အကျိုးဖြင့် ဆုံးဖြတ်ခံရသည်။ သေခါနီးတွင် ဝိညာဉ်များသည် တံတားတစ်ခုကို ဖြတ်ကျော်၍ နတ်ဘုရားများ၏ နေရာသို့ သွားကြသည်။ ကောင်းသူများသည် အလင်းနှင့် တင့်တယ်မှုကို အဓိကထားသော ကောင်းကင်နယ်မြေသို့ လွယ်ကူစွာ ဖြတ်ကျော်သွားကြသည်။ ဤပျော်ရွှင်သော အခြေအနေသည် မတည်မြဲသောကြောင့် လိုချင်ထိုက်သည်မဟုတ်ပေ။ သာမန်လူထုအတွေးအခေါ်တွင်မူ ကောင်းမှုပြုသူများသည် ကြွယ်ဝမှုနှင့် ပျော်ရွှင်မှုရှိသော နေရာတစ်ခုသို့ သွားရောက်ရန် မျှော်လင့်ကြသည်။

D. Eastern Religions

For Buddhists, as for Hindus, a person’s fate after death is decided by one’s karma. At death, souls pass over a bridge into the abode of the gods; the good pass easily into the celestial realm, the most important feature of which is light and splendor. Because this blissful state is impermanent, it is not worthy of one’s desire. In popular thinking, however, those who do good look forward to going to a delightful place of abundance and happiness.

 

ဟိန္ဒူဘာသာတွင် သေသူများသည် မီးနှစ်ခုကို ဖြတ်ကျော်ရသည်။ ထိုမီးများသည် ဆိုးသူများကို မီးလောင်စေသော်လည်း ကောင်းသူများကို ပျော်ရွှင်မှုသို့ ဖြတ်ကျော်ခွင့်ပြုသည်။ ရစ်ဂ်ဗေဒါ ကိုးကွယ်သူများသည် နတ်ဘုရားများကို တတိယကောင်းကင်၊ မပျက်စီးနိုင်သော ကမ္ဘာတွင် ထာဝရအသက်ရှင်ခြင်းကို ပေးပါရန် တောင်းဆိုကြသည်။ ထိုနေရာ၌ သူတို့သည် ယခင်ယဇ်ပွဲများနှင့် ယဇ်ပုရောဟိတ်များသို့ ပေးလှူခဲ့သော လက်ဆောင်များကြောင့် ထာဝရအသက်ကို ခံစားကြရသည်။ အားနည်းသော လူ့ခန္ဓာကိုယ်အစား အပြစ်အနာအဆာမရှိ၊ အင်အားကြီးမားသော ခန္ဓာကိုယ်ကို ရရှိကြသည်။

In Hinduism the dead pass by two fires, which burn the wicked but let the good pass by to bliss. Rig-Veda devotees implore deities to grant them immortality in the third heaven, the undecaying world. The blessed there enjoy eternal life, as a result of their past sacrifices and gifts made to the priests. In place of the frail human body they receive a blemishless and vigorous body.

 

E. အစောပိုင်းခရစ်ယာန်ဘာသာ အစောပိုင်းခရစ်ယာန်အဆုံးအမများသည် သမ္မာကျမ်းစာအရ ကယ်တင်ခြင်းခံရသူများ၏ ဆုံးမခြင်းနှင့် ပတ်သက်၍ သိသာထင်ရှားစွာ ကွဲလွဲခြင်းမရှိပေ။ ပထမရာစုနှောင်းပိုင်း သို့မဟုတ် ဒုတိယရာစုအစောပိုင်းက ဒိဒချီ (Didache) တွင် ခရစ်ယာန်များအား ဤသို့ဆုတောင်းရန် ညွှန်ကြားထားသည်။ “သခင်ဘုရား၊ သင်၏အသင်းတော်ကို အောက်မေ့တော်မူပါ။ မကောင်းမှုအားလုံးမှ ကယ်တင်၍ သင်၏ချစ်ခြင်းမေတ္တာဖြင့် ပြီးပြည့်စုံစေပါ။ သန့်ရှင်းစေပြီး လေးလံးတွင်မှ စုရုံးစေ၍ သင်ပြင်ဆင်ထားတော်မူသော သင်၏နိုင်ငံတော်သို့ ဆောင်ခဲ့ပါ။ ကျေးဇူးတော် ရောက်လာပါစေပြီး ဤကမ္ဘာပျက်သုဉ်းပါစေ” (၁၀:၅၊ ၆)။

E. Early Christianity

Early Christian teaching on the reward of the saved deviates little from the biblical position. The Didache, from the late first or early second century, instructs Christians to pray: “Remember, Lord, your Church, to save it from all evil and to make it perfect by your love. Make it holy, and gather it together from the four winds into your Kingdom which you have made ready for it. Let Grace come and let this world pass away” (10:5, 6).

 

ရှောလမုန်ရေးသည်ဟု ဆိုထားသော်လည်း ပထမရာစု သို့မဟုတ် ဒုတိယရာစုက ခရစ်ယာန်သီချင်းစာအုပ် ရှောလမုန်၏ သီချင်းများ (Odes of Solomon) တွင် သစ္စာရှိသူများ၏ ဆုံးမခြင်းကို ဤသို့ဖော်ပြထားသည်။ “သခင်ဘုရား၊ သင်၏မြေတွင် စိုက်ပျိုးခံရသူများနှင့် သင်၏ပရဒိသု၌ နေရာရှိသူများ ကောင်းချီးပေးခံရပါစေ” (၁၁:၁၈)။ ထပ်မံ၍ “သင်၏ပရဒိသုတွင် နေရာများစွာ ရှိပါသည်။ ထိုနေရာ၌ အသီးမသီးသော အရာမရှိ၊ အားလုံးသစ်သီးမျှသာဖြစ်သည်” (အပိုဒ် ၂၃)။

Although purporting to have been written by Solomon, the Odes of Solomon represents a Christian hymnbook, from the first or second century A.D. They speak of the reward of the faithful: “Blessed, O Lord, are they who are planted in your land, and who have a place in your Paradise” (11:18). Further: “Indeed, there is much room in your Paradise. And there is nothing in it which is barren, but everything is filled with fruit” (verse 23).

 

အစောပိုင်းခရစ်ယာန်အတွေးအခေါ်တွင် ကောင်းကင်ကို သစ္စာရှိသူများ ပျော်ရွှင်မှုအပြည့်ဖြင့် နေထိုင်ရာ နေရာအဖြစ် စိတ်ကူးယဉ်ခဲ့ကြသည်။ ရောမမြို့အောက်ဂူများမှ ပန်းချီများတွင် ကောင်းကင်ဘဝကို ပွဲလမ်းသဘင် သို့မဟုတ် ဥယျာဉ်ရှုခင်းအဖြစ် ပုံဖော်ထားသည်။ သင်္ချိုင်းစာတမ်းများတွင် သေသူများကို “ကြယ်များအကြား လန်းဆန်းပျော်ရွှင်စွာ နေထိုင်သည်” ဟု ရေးသားထားပြီး ဖြောင့်မတ်သူများ၏ ဆုံးမခြင်းကို ယုံကြည်ရုံသာမက ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းမတိုင်မီ သတိရှိသော အခြေအနေကို ဖော်ပြထားသည်။ ဒုတိယရာစု သောမတ်ခရစ်ဝင်ကျမ်းတွင် ပရဒိသုကို ဤသို့ တိုတိုဖော်ပြထားသည်။ “ပရဒိသု၌ သစ်ပင်ငါးပင်ရှိသည်။ နွေရာသီရော ဆောင်းရာသီရော မလှုပ်ရှား၊ အရွက်လည်း မကြွေကြ။ ထိုသစ်ပင်များကို သိသူသည် သေခြင်းကို မမြည်းစမ်းရ” (၁၉)။

In early Christian thinking, heaven was conceived as a place where the faithful enjoyed a life full of joy. Scenes from the catacombs in Rome depict the heavenly life as a banquet or a garden landscape. Funerary inscriptions place the dead as “refreshed and joyful among the stars,” expressing not only a belief in a reward for the righteous but in a conscious state prior to the resurrection. In the second-century Gospel of Thomas, a brief description of Paradise appears: “For you have five trees in Paradise, which do not move in summer or in winter, and their leaves do not fall. He who knows them shall not taste death” (19).

 

နာဇီယန်ဇက်ဂရီဂိုရီ (ဘီစီ ၃၂၉–၃၉၀ ခန့်) အတွက် ယုံကြည်သူသည် ဤဘဝ၏ ဒုက္ခများမှ လွတ်မြောက်ရုံသာမက ဘုရားသခင်ကို အပြည့်အဝသိရှိခြင်းနှင့် ဘုရားသခင်၏ တန်ခိုးတော်နှင့် နီးကပ်မှုကို ခံစားရသည်။ ဆီးရီးယားဧဖရိမ် (စီ အဒီ တတိယရာစု) ၏ ကဗျာများတွင် ပရဒိသုသည် အပိုင်းသုံးပိုင်းရှိသည်။ ဥယျာဉ်ထဲရှိ ထီးနန်းအောက်မှ တစ်စီးတည်းသော မြစ်သည် မြစ်ခွဲလေးခုအဖြစ် ခွဲထွက်သည်။

For Gregory of Nazianzus (c. 329–390) the believer not only found release from the troubles of this life, but came to enjoy a full knowledge of God and nearness to the divine presence. In the poems of Ephraim the Syrian (fourth century), paradise had three divisions. Its one river flowed from under the throne in the garden, dividing itself into four streams.

 

အရှေ့ပိုင်းတွင် ပြည့်စုံသော ကယ်တင်ခြင်းကို ရှင်ပြန်ထမြောက်ရာနေ့အထိ စောင့်ဆိုင်းရသည်။ အနောက်ပိုင်းတွင် ဩဂုစ်တင်က သေသူ၏ဝိညာဉ်သည် ဘုရားသခင်၏ တန်ခိုးတော်ကို ခံစားရန် ခန္ဓာကိုယ်ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း မလိုအပ်သော်လည်း၊ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းသည် ကယ်တင်ခြင်း၏ ပျော်ရွှင်မှုကို ပိုမိုတိုးပွားစေမည်ဟု သွန်သင်ခဲ့သည်။ ဘုရားသခင်၏မြို့တော် (The City of God) စာအုပ်၏ နောက်ဆုံးအခန်းမှ အပိုဒ်အချို့သည် ဩဂုစ်တင်၏ ကောင်းကင်နှင့်ပတ်သက်သော ယုံကြည်ချက်ကို ဖော်ပြထားသည်။ “ကောင်းကင်၏ ပျော်ရွှင်မှုကို မည်သူတိုင်းနိုင်သနည်း။ ထိုနေရာ၌ မကောင်းမှုမှ ထိခိုက်နိုင်ခြင်းမရှိ၊ မည်သည့်ကောင်းမှုကိုမျှ လက်လွတ်မခံရ။ ဘုရားသခင်ကို ချီးမွမ်းခြင်းဖြင့် အသက်ရှင်ရမည်။ ထိုဘုရားသခင်သည် အရာအားလုံတွင် အရာအားလုံးဖြစ်တော်မူမည်။” “ကုသိုလ်၏ ကတိပေးထားသော ဆုံးမခြင်းသည် အကောင်းဆုံးနှင့် အကြီးကျယ်ဆုံး ဆုလာဘ်ဖြစ်မည်—ကုသိုလ်ကိုပေးသနားတော်မူသော ထိုအရှင်ကိုယ်တိုင်ပင်။” ထိုနေရာ၌ “အပြစ်သည် သွေးဆောင်နိုင်စွမ်းမရှိတော့။” ကောင်းကင်သည် “နောက်ဆုံး ဥပုသ်နေ့” ဖြစ်မည်။ အပတ်စဉ် ဥပုသ်နေ့က ဤလောကတွင် အရိပ်အယောင်ဖြစ်သည်။ ဤနောက်ဆုံး ဥပုသ်နေ့သည် ဩဂုစ်တင်ကိုယ်တိုင် ရှိနေသော ဆဋ္ဌမ ခေတ်နောက်တွင် သတ္တမမြောက် ခေတ်ဖြစ်မည်။ ထိုခေတ်သည် “အဆုံးမရှိသော နိုင်ငံတော်၊ ကျွန်ုပ်တို့၏ လက်ရှိဘဝ၏ တကယ့်ရည်မှန်းချက်” ဖြစ်သည် (မြို့တော် ၂၂.၃၀)။

In the East, complete salvation had to wait until the day of resurrection. In the West, Augustine taught that resurrection from the dead would enhance the joys of salvation already available to the departed soul, but was not indispensable to enjoyment of the presence of God. Some excerpts from the last chapter of The City of God show Augustine’s beliefs regarding heaven. “Who can measure the happiness of heaven, where no evil can touch us, no good will be out of reach; where life is to be one long laud extolling God, who will be all in all.” “The promised reward of virtue will be the best and the greatest of all possible prizes—the very Giver of virtue Himself.” There “sin will have no power to tempt.” Heaven will be “that ultimate Sabbath,” foreshadowed on earth by the weekly Sabbath. This final Sabbath was to be the seventh age, following the sixth, in which Augustine placed himself. It would be a “kingdom without end, the real goal of our present life” (City of God 22. 30).

 

F. ရိုမန်ကက်သလစ်ဘာသာ အလယ်ခေတ်ဘုန်းတော်ကြီးများသည် ကောင်းကင်၏ ပျော်ရွှင်မှုကို တွေးတောကြပြီး ကဗျာများ ရေးသားခဲ့ကြသည်။ တစ်ဆယ့်နှစ်ရာစုက ကလူနီဘုန်းတော်ကြီး ဘာနတ်သည် ယနေ့တိုင် သီဆိုနေဆဲ “ရွှေရောင်ဂျေရုဆလင်” ကဗျာကို ရေးသားခဲ့သည်။ ကောင်းကင်အကြောင်း သီချင်းများ ရေးသားခဲ့သူများတွင် ပီတာအေဘလတ် (၁၀၇၉–၁၁၄၂) နှင့် သောမတ်အာ ကမ်ပစ် (၁၃၈၀–၁၄၇၁) တို့ ပါဝင်သည်။

F. Roman Catholicism

Medieval monks contemplated the bliss of heaven and wrote poems about it. Bernard of Cluny (twelfth century) composed one of the most familiar: “Jerusalem the Golden,” still sung today. Others who wrote hymns about heaven were Peter Abélard (1079–1142) and Thomas à Kempis (1380–1471).

 

တစ်ဆယ့်လေးရာစုက ဘုန်းတော်ကြီး ဘန်နဒစ် ၁၂ မှ ထုတ်ပြန်သော ဘန်နဒစ်တပ်စ် ဒီယပ်စ် စာတမ်းသည် ကောင်းကင်၏ အဓိကအနှစ်သာရဖြစ်သော ဘုရားသခင်ကို တိုက်ရိုက်မြင်ရသော အသိဉာဏ်ရှိသော ရူပါရုံ (beatific vision) ရှိကြောင်း အတည်ပြုသည်။ ၎င်း၏ တိုက်ရိုက်ရည်ရွယ်ချက်မှာ နောက်ထပ်သန့်စင်ရန် မလိုအပ်သူများအတွက် သေပြီးနောက်ချက်ချင်း ဘုရားရူပါရုံကို ရရှိပြီး အစဉ်အမြဲ တည်တံ့စေရန်ဖြစ်သည်။ ဤအရာကို ဂျွန် ၂၂ က ကောင်းကင်၏ ပျော်ရွှင်မှုကို ခန္ဓာကိုယ်ရှင်ပြန်ထမြောက်မှသာ ခံစားရမည်ဟု သွန်သင်ခဲ့ခြင်းကို ဆန့်ကျင်သည့်အနေဖြင့် အတည်ပြုခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။

Benedict XII’s fourteenth-century papal constitution Benedictus Deus affirms the existence of the beatific vision and its essence as an intuitive vision of God. Its direct concern was to ensure that for those who need no further purification, the beatific vision follows immediately upon death and endures continuously forever. This was affirmed in reaction to the teaching of John XXII, who had held that the joys of heaven would be experienced only after the resurrection of the body.

 

ခေတ်သစ်ရိုမန်ကက်သလစ်အတွေးအခေါ်တွင် ကောင်းကင်ကို အဓိကအားဖြင့် အခြေအနေ (state) အဖြစ် အလေးပေးသော်လည်း၊ ဘုန်းတန်ခိုးရရှိသော ခန္ဓာကိုယ်များအတွက် နေရာလိုအပ်သောကြောင့် နေရာလည်း ဖြစ်သည်။ “သုံးပါးတစ်ဆူဘုရားသခင်၊ အပါယ်မာရီ၊ ကောင်းကင်တမန်များနှင့် ကောင်းချီးပေးခံရသူအားလုံးနှင့် အတူ အသက်ရှင်ခြင်းနှင့် ချစ်ခြင်းမေတ္တာ၏ အသိုင်းအဝိုင်းကို ‘ကောင်းကင်’ ဟု ခေါ်သည်။ ကောင်းကင်သည် လူသားတို့၏ အနက်ရှိုင်းဆုံး တောင့်တမှု၏ အဆုံးသတ်နှင့် ပြည့်စုံခြင်း၊ အမြင့်ဆုံး၊ အပြီးသတ် ပျော်ရွှင်မှု၏ အခြေအနေဖြစ်သည်” (ကက်သလစ်အသင်းတော် ကျမ်းကတ်ချက် ၁၀၂၄)။ “ကောင်းကင်သည် အဓိကအားဖြင့် နေရာမဟုတ်၊ ပုဂ္ဂိုလ်ရေးဆိုင်ရာ ဆက်ဆံရေးဖြစ်သည်” (ဓမ္မသစ်ကျမ်း အဘိဓာန် ၄၅၆)။ နောက်ဆုံးတွင် ကမ္ဘာသစ်ဖန်ဆင်းခြင်းနှင့် ခန္ဓာကိုယ်ပြန်လည်တည်ဆောက်ခြင်းသည် ဘုရားသခင်၏ ကယ်တင်ခြင်းအစီအစဉ်၏ နောက်ဆုံးပြည့်စုံခြင်းဖြစ်သည်။

In modern Roman Catholic thinking on heaven there is emphasis on heaven as a state, although it is also a place, given that glorified bodies require a place in which to dwell. “This community of life and love with the Trinity, with the Virgin Mary, the angels and all the blessed is called ‘heaven.’ Heaven is the ultimate end and fulfillment of the deepest human longings, the state of supreme, definitive happiness” (Catechism of the Catholic Church 1024). “Heaven is not primarily a place but a personal relationship” (The New Dictionary of Theology 456). Ultimately the renewal of the world, together with the restoration of the body, constitutes the final completion of God’s salvific plan.

 

သန့်ရှင်းသော အဆုံးအဖြတ်ပေးရေးဌာနမှ ၁၉၇၉ ခုနှစ်တွင် ထုတ်ပြန်သော “နောက်ဆုံးကာလဆိုင်ရာ အချို့မေးခွန်းများနှင့် ပတ်သက်၍ စာနာတဲ့စာ” သည် ကောင်းကင်နှင့်ပတ်သက်သော အသေးစိတ်အချက်များကို အလွန်သတိထားပြောဆိုထားသည်။ ခန္ဓာကိုယ်ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း၊ သေပြီးနောက် “လူ့ပုဂ္ဂိုလ်” ၏ ရှင်သန်မှု၊ “တစ်နေ့တွင် ခရစ်တော်နှင့်အတူ ရှိမည့် ဖြောင့်မတ်သူများ၏ ပျော်ရွှင်မှု” ကို အတည်ပြုသော်လည်း၊ သမ္မာကျမ်းစာရော ဓမ္မသီအိုရီပါ သေပြီးနောက်ဘဝ၏ သင့်လျော်သော ပုံရိပ်ကို လုံလောက်သော အလင်းရောင် မပေးနိုင်သောကြောင့် စိတ်ကူးယဉ်ဆန်ဆန် ပုံဖော်မှုများကို သတိပေးထားသည်။

The “Letter on Certain Questions Concerning Eschatology” issued by the Sacred Congregation for the Doctrine of the Faith (1979) is very reserved concerning details of doctrine on heaven. While affirming belief in the resurrection of the body, the survival of the “human self” after death, and “in the happiness of the just who will one day be with Christ,” it warns against arbitrary imaginative representations since “neither Scripture nor theology provides sufficient light for a proper picture of life after death.”

 

G. ပရိုတက်စတင့်အမြင်

ပြုပြင်ရေးဝါဒီများသည် ကောင်းကင်ကို သိပ်မပြောဘဲ ယုံကြည်ထားခဲ့ကြပုံရသည်။ သို့သော် သူတို့ရေးခဲ့သမျှ အနည်းငယ်မှ ကယ်တင်ခြင်းခံရသူများ၏ ဆုလာဘ်ကို ခိုင်ခိုင်မာမာ ယုံကြည်ကြသည်ကို သိရသည်။ ဥပမာ၊ မာတင်လူသာက နောက်ဆုံးနေ့တွင် ရှင်ပြန်ထမြောက်လာမည့်သူများ၏ “ကောင်းကင်ဘုံဆိုင်ရာ၊ ဝိညာဉ်ရေးရာ ခန္ဓာကိုယ်” ကို အောက်ပါအတိုင်း ဖော်ပြထားသည်။ “ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံး နေထက်ပင် စင်ကြယ်တောက်ပပြီး၊ လေထက်ပင် ပေါ့ပါးကာ၊ နောက်ဆုံးတွင် အလွန်ကျန်းမာပြီး၊ ပျော်ရွှင်ဖွယ်ဖြစ်ကာ၊ ဘုရားသခင်ထဲတွင် ကောင်းကင်ဘုံဆိုင်ရာ၊ ထာဝရ ပျော်ရွှင်မှုနှင့် ပြည့်စုံလျက် ဘယ်တော့မျှ ငတ်မွတ်ခြင်း၊ ရေငတ်ခြင်း၊ ပင်ပန်းခြင်း သို့မဟုတ် အားလျော့ခြင်း မရှိတော့ပေ” (Luther’s Works 28:196)။ ထိုနည်းတူ ဂျွန်ကယ်လဗင်ကလည်း ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းနှင့် ကယ်တင်ခြင်းခံရသူများ၏ ထာဝရ ပျော်ရွှင်မှုကို ခိုင်မာစွာ အတည်ပြုခဲ့သည်။ သူ၏ ကတိခံချက်စာအုပ်တွင် အောက်ပါအတိုင်း ရေးသားထားသည်။ “ထိုမင်္ဂလာရှိသော ပျော်ရွှင်မှုသည် ဘုရားသခင်၏ နိုင်ငံတော်ဖြစ်ပြီး၊ အလင်းရောင်၊ ပျော်ရွှင်မှု၊ တန်ခိုး၊ ပျော်ရွှင်မှုတို့ဖြင့် ပြည့်နှက်နေမည်ဖြစ်သည်။ ယခုအခါ လူသားတို့၏ အာရုံခံစားမှုနှင့် အလှမ်းဝေးနေသော အရာများဖြစ်ပြီး၊ ယခုအချိန်တွင် ကျွန်ုပ်တို့ မှုန်ဝါးစွာ မြင်နေရဆဲဖြစ်သည်။ ထိုနေ့ရောက်လာသည်အထိ ဖြစ်သည်။ ထိုနေ့တွင် သခင်ဘုရားသည် ကျွန်ုပ်တို့ မြင်တွေ့နိုင်ရန် မိမိ၏ ဘုန်းအသရေကို ပြသတော်မူမည်” (20.9)။

G. Protestantism

The Reformers appear to have taken heaven for granted. But from the little they wrote we learn of their firm belief in the reward of the redeemed. For example, Martin Luther describes the “celestial, spiritual body” of those who will be resurrected at the last day: “The entire body will be as pure and bright as the sun and as light as air, and, finally, so healthy, so blissful, and filled with such heavenly, eternal joy in God that it will never hunger, thirst, grow weary or decline” (Luther’s Works 28:196). Likewise John Calvin affirmed the certainty of the resurrection and the eternal happiness of the redeemed. In his Catechism he wrote, “That blessedness will be the Kingdom of God, crammed with all brightness, joy, power, happiness—things far removed now from human sense, and which we now see only darkly, until that day comes on which the Lord will show His glory for us to see” (20. 9).

 

ပရိုတက်စတင့် ဓမ္မသီချင်းများသည် ဖြောင့်မတ်သူများ၏ ဆုလာဘ်အကြောင်း ခိုင်မာစွာ ကြေညာခဲ့သည်။ အိုင်ဇက်ဝပ်စ် (၁၆၇၄–၁၇၄၈) သည် ကောင်းကင်ဘုံနှင့်ပတ်သက်သော ဓမ္မသီချင်းများစွာ ရေးသားခဲ့ပြီး၊ အောက်ပါသီချင်းသည် အထင်ရှားဆုံးတစ်ပုဒ်ဖြစ်သည်။ “စင်ကြယ်သော ပျော်ရွှင်ဖွယ် ပြည်တစ်ခုရှိသည်။/ နိမ့်မဲ့သူများ ထာဝရအုပ်စိုးရာ ပြည်။/ အဆုံးမဲ့သော နေ့သည် ညဉ့်ကို ဖယ်ရှားထားပြီး/ ပျော်ရွှင်မှုများက နာကျင်မှုကို ဖယ်ရှားပေးသည်။” တစ်ဆယ့်ကိုးရာစုနှစ် ပရိုတက်စတင့် ဓမ္မသီချင်းများတွင် ကောင်းကင်ဘုံ၏ အလှတရားများကို ချီးမွမ်းထားသော သီချင်းများစွာ ပါဝင်သည်။ ဖန်နီကရို့စ်ဘီးသည် ထိုသီချင်းများစွာကို ရေးသားခဲ့ပြီး၊ “ကျွန်ုပ်၏ ဘဝအလုပ် ပြီးဆုံးသွားသောအခါ” သီချင်းလည်း ပါဝင်သည်။

Protestant hymnody has proclaimed the certainty of the reward of the righteous. Isaac Watts (1674–1748) penned many hymns about heaven; of these, one of the best known reads as follows: “There is a land of pure delight,/Where saints immortal reign;/Infinite day excludes the night/And pleasures banish pain.” Nineteenth-century Protestant hymnody presents many songs extolling the beauties of heaven. Fanny Crosby wrote many of these, including “When My Life Work is Ended.”

 

ပရိုတက်စတင့်များသည် ကယ်တင်ခြင်းခံရသူများ ဘုရားသခင်နှင့် ကောင်းကင်တမန်များနှင့်အတူ ထာဝရတည်ရှိမည့် ကောင်းကင်ဘုံကို ယုံကြည်ကြသော်လည်း၊ ကောင်းကင်ဘုံဆိုင်ရာ အယူဝါဒကို စနစ်တကျ ဖော်ထုတ်ရန် ကြိုးပမ်းမှု မရှိခဲ့ပုံရသည်။ အသိဉာဏ်ဝါဒနှင့် လောကီပြုရေးဝါဒတို့၏ ထိုးဖောက်ဝင်ရောက်မှုကြောင့် ထောင်စုနှစ်မျှော်လင့်ချက်၏ ရှင်းလင်းပြတ်သားမှု အားနည်းလာခဲ့သည်။ ခရစ်တော်၏ နိုင်ငံတော်၏ “သင်္ကေတများ” ကို ယုံကြည်ကြောင်း ဖော်ပြရင်းနှင့် ရိန်ဟိုးလ် နီဘူးက အောက်ပါအတိုင်း ရေးသားခဲ့သည်။ “ခရစ်ယာန်များသည် ကောင်းကင်ဘုံ၏ ပရိဘောဂများ သို့မဟုတ် ငရဲ၏ အပူချိန်ကို မည်သည့်အရာကိုမျှ သိရှိကြောင်း ကြွားဝါခြင်းသည် ပညာမဲ့လုပ်ရပ်ဖြစ်သည်” (2:294)။

While Protestants generally believe in heaven as a place where the redeemed will spend eternity with God and the angelic hosts, there appears to have been no attempt to systematize a doctrine of heaven. The inroads of rationalism and secularization have resulted in an erosion of the clarity of the millennial hope. While expressing belief in the “symbols” of Christ’s kingdom, Reinhold Niebuhr wrote: “It is unwise for Christians to claim any knowledge of either the furniture of heaven or the temperature of hell” (2:294).

 

H. အက်ဒဗင်တစ်အမြင်

ခရစ်တော်၏ ဒုတိယအကြိမ် ကြွလာခြင်းကို မျှော်လင့်ချက်ကို အခြေခံသော အယူဝါဒစနစ်ဖြင့်၊ အက်ဒဗင်တစ်များသည် ခရစ်တော် ဒုတိယအကြိမ် ကြွလာပြီးနောက် အသစ်သော ကောင်းကင်နှင့် ကမ္ဘာသစ်ကို အမြဲတမ်း ခိုင်မာစွာ အတည်ပြုခဲ့ကြသည်။ ကယ်တင်ခြင်းခံရသူများသည် ထောင်စုနှစ်ကာလကို ကောင်းကင်ဘုံတွင် ကုန်ဆုံးမည်ဖြစ်ပြီး (II. B. 3 ကိုကြည့်ပါ)၊ ထို့နောက် ယေရုရှလင်မြို့သစ်နှင့်အတူ ဤကမ္ဘာသို့ ဆင်းသက်လာမည်ဖြစ်သည်။ ထိုအခါ ကမ္ဘာဂြိုဟ်ကို မီးဖြင့် သန့်စင်ပြီး ပြန်လည်ဖန်ဆင်းတော်မူမည်။ သန့်ရှင်းသူများသည် ထိုအခါ ဤကမ္ဘာသစ်တွင် သခင်ဘုရားနှင့်အတူ ထာဝရတည်ရှိကြမည်ဖြစ်သည်။

H. Adventist Understanding

With the expectation of the Second Advent as a foundation of their doctrinal system, Adventists constantly have affirmed their conviction of the reality of a new heaven and new earth following Christ’s second coming. The redeemed will spend the millennium in heaven (see II. B. 3) before descending to this earth with the New Jerusalem. At that time the planet will be renewed by fire and re-created. The saints will then spend eternity with the Lord on this earth made new.

 

အဲလင် ဂျီ ဝှိုက်၏ ကောင်းကင်ဘုံနေရာနှင့် ကမ္ဘာသစ်အကြောင်း ရူပါရုံများသည် ကယ်တင်ခြင်းခံရသူများ၏ အနာဂတ်ကို လက်တွေ့ကျစွာ မြင်တွေ့စေရန် အလွန်အထောက်အကူ ပြုခဲ့သည်။ Early Writings စာအုပ်တွင် သူမသည် ၁၈၄၀ ခုနှစ်များအတွင်း ရူပါရုံထဲတွင် မြင်ခဲ့ရသော ကောင်းကင်မြို့၏ ဘုန်းအသရေများကို ဖော်ပြထားသည် (EW 39, 40)။

Ellen White’s visions of the heavenly home and the renewed earth have contributed much to the realism with which the future of the blessed is viewed. In Early Writings she describes the glories of the heavenly city as she had seen them in vision in the 1840s (EW 39, 40).

 

အက်ဒဗင်တစ် အနုပညာများသည်လည်း ကမ္ဘာသစ်၏ အံ့ဖွယ်များကို ချီးမွမ်းထားသည်။ ပန်းချီဆရာ ဟယ်ရီ အန်ဒါဆန်နှင့် ရပ်ဆယ် ဟားလန် တို့၏ အနုပညာလက်ရာများသည် အက်ဒဗင်တစ် စာဖတ်သူများ၊ လူငယ်များနှင့် သက်ကြီးရွယ်အိုများ၏ စိတ်ကို နှိုင်းမဲ့စွာ ဆွဲဆောင်ခဲ့သည်။ ဝီလျံ မီလာမှစ၍ (“ကျွန်ုပ် အိမ်ပြန်တော့မည်”) အက်ဒဗင်တစ် သီချင်းရေးဆရာများသည် အနာဂတ်ပျော်ရွှင်မှု၏ ဘုန်းအသရေကို ဂီတဖြင့် ဖော်ပြခဲ့ကြသည်။ ဥပမာ၊ ဂျိမ်းစ် ဝှိုက် (“ကောင်းကင်ဂီတသံ”)၊ အန်နီ အာရ် စမစ် (“တောင်ပေါ်တွင် အချိန်ကြာရှည်စွာ”)၊ ဖရန့် ဘဲလ်ဒန် (“နောက်မှ ပျော်ရွှင်ခြင်း”) နှင့် ဟင်နရီ ဒီ ဖလူတာ (“အဝေးမှာ”) တို့ဖြစ်သည်။

Adventist art forms also extol the wonders of the earth made new. The artistic renderings of painters Harry Anderson and Russell Harlan have captured the imagination of generations of Adventist readers, young and old. Adventist songwriters since William Miller (“I’m Going Home”) have expressed in music the glorious hope for a future of bliss. These include, to name a few, James White (“What Heavenly Music”), Annie R. Smith (“Long Upon the Mountains”), Frank Belden (“Joy By and By”), and Henry de Fluiter (“Over Yonder”).

 

၁၉၈၀ ခုနှစ်တွင် ချမှတ်ခဲ့သော ဆဋ္ဌမနေ့ အက်ဒဗင်တစ်အသင်းတော်၏ မူလယုံကြည်ချက် ၂၇ ချက်အနက် နောက်ဆုံးချက်သည် ကမ္ဘာသစ်ဆိုင်ရာ အက်ဒဗင်တစ်အမြင်ကို အနှစ်ချုပ်တင်ပြထားသည် (SDA Yearbook 1981:8)။

The last of the 27 fundamental beliefs of Seventh-day Adventists, adopted in 1980, presents a synthesis of the Adventist understanding of the new earth (SDA Yearbook 1981:8).

 

“ဖြောင့်မတ်ခြင်းတရား နေထိုင်ရာ ကမ္ဘာသစ်တွင်၊ ဘုရားသခင်သည် ကယ်တင်ခြင်းခံရသူများအတွက် ထာဝရနေအိမ်ကို ပေးသနားတော်မူမည်ဖြစ်ပြီး၊ ချစ်ခြင်းမေတ္တာ၊ ပျော်ရွှင်မှု၊ သင်ယူမှုနှင့် မိမိရှေ့တော်၌ ထာဝရအသက်ရှင်နိုင်ရန် ပြီးပြည့်စုံသော ပတ်ဝန်းကျင်ကို ဖန်ဆင်းပေးတော်မူမည်။ ဘုရားသခင်သည် မိမိလူမျိုးနှင့်အတူ ကိုယ်တိုင် နေထိုင်တော်မူမည်ဖြစ်ပြီး၊ ဒုက္ခဆင်းရဲနှင့် သေခြင်းသည် ပျောက်ကွယ်သွားပြီဖြစ်သည်။ ကြီးမားသော စစ်ပွဲသည် အဆုံးသတ်ပြီး၊ အပြစ်သည် မရှိတော့ပေ။ သက်ရှိသက်မဲ့ အရာအားလုံးသည် ဘုရားသခင်သည် ချစ်ခြင်းမေတ္တာဖြစ်ကြောင်း ကြေညာကြမည်ဖြစ်ပြီး၊ ထာဝရအုပ်စိုးတော်မူမည်။ အာမင်။” (၂ ပေ ၃:၁၃၊ ဟေရှာ ၃၅၊ ၆၅:၁၇–၂၅၊ မသဲ ၅:၅၊ ဗျာ ၂၁:၁–၇၊ ၂၂:၁–၅၊ ၁၁:၁၅)။

“On the new earth, in which righteousness dwells, God will provide an eternal home for the redeemed and a perfect environment for everlasting life, love, joy, and learning in His presence. For here God Himself will dwell with His people, and suffering and death will have passed away. The great controversy will be ended, and sin will be no more. All things, animate and inanimate, will declare that God is love; and He shall reign forever. Amen. (2 Peter 3:13; Isa. 35; 65:17–25; Matt. 5:5; Rev. 21:1–7; 22:1–5; 11:15.)”

 

V. အဲလင် ဂျီ ဝှိုက်၏ မှတ်ချက်များ

A. ကောင်းကင်နေရာ—အမှန်တကယ်ရှိသော နေရာ

“အနာဂတ်အမွေကို အလွန်အလေးထားလွန်းသည်ဟု ထင်စေမည်ကို စိုးရိမ်သဖြင့် အများအပြားသည် ကျွန်ုပ်တို့ကို အိမ်ဟု ရှုမြင်စေသော အမှန်တရားများကို ဝိညာဉ်ရေးရာအဖြစ် ပြောင်းလဲပြီး ဖယ်ရှားပစ်ခဲ့ကြသည်။ ခရစ်တော်သည် မိမိတပည့်များကို ဖခင်၏ အိမ်တွင် နန်းအိမ်များ ပြင်ဆင်ရန် ကိုယ်တိုင် သွားတော်မူသည်ဟု အတည်ပြုခဲ့သည်။ ဘုရားသခင်၏ နှုတ်မြွက်ချက်များကို လက်ခံသူများသည် ကောင်းကင်နေရာနှင့်ပတ်သက်၍ လုံးဝမသိကြမည် မဟုတ်ပေ။ သို့သော် ‘မျက်စိမမြင်ဖူး၊ နားမကြားဖူး၊ လူ၏စိတ်နှလုံးထဲသို့ မဝင်ဖူးသော အရာများကို ဘုရားသခင်သည် မိမိကို ချစ်သူများအတွက် ပြင်ဆင်ထားတော်မူသည်’ (၁ ကော ၂:၉)။ ဖြောင့်မတ်သူများ၏ ဆုလာဘ်ကို ဖော်ပြရန် လူ့ဘာသာစကားသည် မလုံလောက်ပေ။ ထိုအရာကို မြင်တွေ့သူများသာ သိရှိကြမည်ဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်၏ ပရဒိသုတော်၏ ဘုန်းအသရေကို အကန့်အသတ်ရှိသော စိတ်ဖြင့် နားလည်နိုင်မည် မဟုတ်ပေ” (GC 674, 675)။

V. Ellen G. White Comments

A. Heavenly Abode—Real Place

“A fear of making the future inheritance seem too material has led many to spiritualize away the very truths which lead us to look upon it as our home. Christ assured His disciples that He went to prepare mansions for them in the Father’s house. Those who accept the teachings of God’s word will not be wholly ignorant concerning the heavenly abode. And yet, ‘eye hath not seen, nor ear heard, neither have entered into the heart of man, the things which God hath prepared for them that love Him’ (1 Cor. 2:9). Human language is inadequate to describe the reward of the righteous. It will be known only to those who behold it. No finite mind can comprehend the glory of the Paradise of God” (GC 674, 675).

 

B. ကယ်တင်ခြင်းခံရသူများ၏ အခွင့်အရေးများ

“ကောင်းကင်ဘုံသည် ကောင်းသောနေရာဖြစ်သည်။ ကျွန်ုပ်သည် ထိုနေရာတွင် ရှိနေလိုပြီး၊ ကျွန်ုပ်အတွက် အသက်ပေးခဲ့သော ချစ်စဖွယ် ယေရှုကို ကြည့်ရှုလိုပြီး၊ သူ၏ ဘုန်းအသရေရှိသော ပုံသဏ္ဌာန်သို့ ပြောင်းလဲခံလိုသည်။ အိုး၊ တောက်ပသော ကမ္ဘာသစ်ကို ဖော်ပြရန် စကားလုံးများ ရှိပါစေသောအခါ။ ကျွန်ုပ်သည် ကျွန်ုပ်တို့၏ ဘုရားသခင်၏ မြို့ကို ပျော်ရွှင်စေသော အသက်ရှင်သော ရေစီးကြောင်းများကို ငတ်မွတ်နေသည်။

B. Privileges of the Redeemed

“Heaven is a good place. I long to be there and behold my lovely Jesus, who gave His life for me, and be changed into His glorious image. Oh, for language to express the glory of the bright world to come! I thirst for the living streams that make glad the city of our God.

 

သခင်ဘုရားသည် ကျွန်ုပ်အား အခြားကမ္ဘာများကို ပြသခဲ့သည်။ အတောင်များ ပေးသနားခြင်းခံရပြီး၊ ကောင်းကင်တမန်တစ်ပါးသည် ကျွန်ုပ်အား မြို့မှ တောက်ပပြီး ဘုန်းကျက်သရေရှိသော နေရာသို့ လိုက်ပါလာခဲ့သည်။ ထိုနေရာ၏ မြက်ပင်များသည် အသက်ရှင်နေသော စိမ်းလန်းမှုရှိပြီး၊ ငှက်များသည် ချိုမြိန်သော သီချင်းများ ဆိုနေကြသည်။ ထိုနေရာ၏ နေထိုင်သူများသည် အရွယ်အစားမျိုးစုံရှိကြပြီး၊ မြင့်မြတ်၍ သာယာဝေဆာ၍ ချစ်ဖွယ်ကောင်းသည်။ သူတို့သည် ယေရှု၏ ပုံသဏ္ဌာန်ကို ထင်ရှားစွာ သယ်ဆောင်ထားပြီး၊ သူတို့၏ မျက်နှာမှာ သန့်ရှင်းသော ပျော်ရွှင်မှုဖြင့် တောက်ပလျက်ရှိပြီး၊ ထိုနေရာ၏ လွတ်လပ်မှုနှင့် ပျော်ရွှင်မှုကို ဖော်ပြနေသည်။ ကျွန်ုပ်သည် သူတို့ထဲမှ တစ်ဦးကို အဘယ်ကြောင့် ကမ္ဘာပေါ်ရှိသူများထက် ပို၍ လှပသနည်းဟု မေးခဲ့သည်။ အဖြေမှာ ‘ကျွန်ုပ်တို့သည် ဘုရားသခင်၏ ပညတ်တော်များကို တင်းကြပ်စွာ နာခံခဲ့ကြပြီး၊ ကမ္ဘာပေါ်ရှိသူများကဲ့သို့ မနာခံခြင်းဖြင့် မကျရှုံးခဲ့ပေ’ ဟူ၍ ဖြစ်သည်။ … ကျွန်ုပ်သည် ကောင်းကင်တမန်အား ထိုနေရာတွင် ကျန်ရစ်ခွင့်ပြုရန် တောင်းပန်ခဲ့သည်။ ဤမှောင်မိုက်သော ကမ္ဘာသို့ ပြန်လာရမည်ဟု စဉ်းစားရုံဖြင့် မခံစားနိုင်ပေ။ ထိုအခါ ကောင်းကင်တမန်က ‘သင်သည် ပြန်ရမည်။ သစ္စာရှိပါက၊ သင်သည် ၁၄၄,၀၀၀ နှင့်အတူ ကမ္ဘာအားလုံးသို့ သွားရောက်ပြီး ဘုရားသခင်၏ လက်ရာကို ကြည့်ရှုခွင့် ရရှိမည်’ ဟု ပြောသည်” (EW 39, 40)။

“The Lord has given me a view of other worlds. Wings were given me, and an angel attended me from the city to a place that was bright and glorious. The grass of the place was living green, and the birds there warbled a sweet song. The inhabitants of the place were of all sizes; they were noble, majestic, and lovely. They bore the express image of Jesus, and their countenances beamed with holy joy, expressive of the freedom and happiness of the place. I asked one of them why they were so much more lovely than those on the earth. The reply was, ‘We have lived in strict obedience to the commandments of God, and have not fallen by disobedience, like those on the earth.’ … I begged of my attending angel to let me remain in that place. I could not bear the thought of coming back to this dark world again. Then the angel said, ‘You must go back, and if you are faithful, you, with the 144,000, shall have the privilege of visiting all the worlds and viewing the handiwork of God’” (EW 39, 40).

 

C. ညဉ့်မရှိခြင်းနှင့် ပင်ပန်းခြင်းမရှိခြင်း

“ဘုရားသခင်၏ မြို့တော်တွင် ‘ညဉ့်မရှိတော့ပေ’။ ဘယ်သူမျှ အနားယူရန် လိုအပ်ခြင်း သို့မဟုတ် လိုလားခြင်း မရှိတော့ပေ။ ဘုရားသခင်၏ အလိုတော်ကို ဆောင်ရွက်ရာတွင်နှင့် နာမတော်ကို ချီးမွမ်းရာတွင် ပင်ပန်းခြင်း မရှိတော့ပေ။ ကျွန်ုပ်တို့သည် နံနက်၏ လတ်ဆတ်မှုကို အမြဲခံစားရပြီး၊ နေဝင်ခါနီးသော အချိန်နှင့် အမြဲဝေးကွာနေမည်ဖြစ်သည်။ ‘ဖယောင်းတိုင် သို့မဟုတ် နေရောင်ကို မလိုအပ်တော့ပေ။ အကြောင်းမူကား၊ သခင်ဘုရားသည် သူတို့အား အလင်းပေးတော်မူသည်’ (ဗျာ ၂၂:၅)။ နေရောင်၏ အလင်းသည် နာကျင်စရာ မတောက်ပသော်လည်း၊ ကျွန်ုပ်တို့၏ နေ့လယ်အချိန်ထက် မရေမတွက်နိုင်အောင် သာလွန်တောက်ပသော အလင်းရောင်ဖြင့် အစားထိုးခံရမည်ဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်နှင့် သိုးသငယ်တော်၏ ဘုန်းအသရေသည် မှိန်ပျယ်ခြင်းမရှိသော အလင်းဖြင့် သန့်ရှင်းသော မြို့ကို ဖုံးလွှမ်းထားသည်။ ကယ်တင်ခြင်းခံရသူများသည် ထာဝရနေ့၏ နေရောင်မရှိသော ဘုန်းအသရေထဲတွင် လျှောက်လှမ်းကြမည်” (GC 676)။

C. No Night and No Weariness

“In the City of God ‘there shall be no night.’ None will need or desire repose. There will be no weariness in doing the will of God and offering praise to His name. We shall ever feel the freshness of the morning and shall ever be far from its close. ‘And they need no candle, neither light of the sun; for the Lord God giveth them light’ (Rev. 22:5). The light of the sun will be superseded by a radiance which is not painfully dazzling, yet which immeasurably surpasses the brightness of our noontide. The glory of God and the Lamb floods the Holy City with unfading light. The redeemed walk in the sunless glory of perpetual day” (GC 676).

 

D. ကောင်းကင်ဘုံသည် ကျောင်း

“ကောင်းကင်ဘုံသည် ကျောင်းတစ်ခုဖြစ်သည်။ သင်ယူရမည့် နယ်ပယ်မှာ စကြဝဠာဖြစ်ပြီး၊ ဆရာမှာ အနန္တတန်ခိုးရှင် ဖြစ်တော်မူသည်။ ဤကျောင်း၏ ဌာနခွဲတစ်ခုကို ဧဒင်ဥယျာဉ်တွင် တည်ထောင်ခဲ့သည်။ ကယ်တင်ခြင်းအစီအစဉ် ပြီးဆုံးသောအခါ၊ ပညာသင်ကြားခြင်းကို ဧဒင်ကျောင်းတွင် ထပ်မံစတင်မည်ဖြစ်သည်။

D. Heaven as a School

“Heaven is a school; its field of study, the universe; its teacher, the Infinite One. A branch of this school was established in Eden; and, the plan of redemption accomplished, education will again be taken up in the Eden school.

 

‘မျက်စိမမြင်ဖူး၊ နားမကြားဖူး၊ လူ့စိတ်နှလုံးထဲသို့ မဝင်ဖူးသော အရာများကို ဘုရားသခင်သည် မိမိကို ချစ်သူများအတွက် ပြင်ဆင်ထားတော်မူသည်’ (၁ ကော ၂:၉)။ ဤအရာများကို နှုတ်မြွက်ချက်မှတစ်ဆင့်သာ သိရှိနိုင်ပြီး၊ ထိုသို့ပင်ဖြစ်စေ တစ်စိတ်တစ်ပိုင်းသာ ဖော်ပြထားသည်။

“ ‘Eye hath not seen, nor ear heard, neither have entered into the heart of man, the things which God hath prepared for them that love Him’ (1 Cor. 2:9). Only through His word can a knowledge of these things be gained; and even this affords but a partial revelation.

 

ပတ်မော့စ် ပရောဖက်သည် အနာဂတ်ကျောင်း၏ တည်နေရာကို အောက်ပါအတိုင်း ဖော်ပြထားသည်။

“The prophet of Patmos thus describes the location of the school of the hereafter:

 

‘ငါသည် ကောင်းကင်အသစ်နှင့် ကမ္ဘာအသစ်ကို မြင်ခဲ့ပြီ။ ပဌမကောင်းကင်နှင့် ပဌမကမ္ဘာသည် ပျောက်ကွယ်သွားပြီ …။ ငါယောဟ်သည် သန့်ရှင်းသော မြို့၊ ယေရုရှလင်မြို့သစ်ကို ဘုရားသခင်ထံမှ ကောင်းကင်ဘုံမှ ဆင်းသက်လာသည်ကို မြင်ခဲ့ပြီ။ မင်္ဂလာဆောင်အတွက် အလှဆင်ထားသော သတို့သမီးကဲ့သို့ ပြင်ဆင်ထားသည်’ (ဗျာ ၂၁:၁, ၂)။

“ ‘I saw a new heaven and a new earth: for the first heaven and the first earth were passed away … . And I John saw the Holy City, New Jerusalem, coming down from God out of heaven, prepared as a bride adorned for her husband’ (Rev. 21:1, 2).

 

‘မြို့သည် နေနှင့် လကို အလင်းပေးရန် မလိုအပ်ပေ။ ဘုရားသခင်၏ ဘုန်းအသရေသည် မြို့ကို အလင်းပေးပြီး၊ သိုးသငယ်တော်သည် မီးခွက်ဖြစ်တော်မူသည်’ (ဗျာ ၂၁:၂၃)။

“ ‘The city had no need of the sun, neither of the moon, to shine in it: for the glory of God did lighten it, and the Lamb is the light thereof’ (Rev. 21:23).

 

အစပိုင်းတွင် ဧဒင်တွင် တည်ထောင်ခဲ့သော ကျောင်းနှင့် အနာဂတ်ဘဝ၏ ကျောင်းကြားတွင် ဤကမ္ဘာ၏ သမိုင်းတစ်ခုလုံး—လူ့အပြစ်၊ ဆင်းရဲဒုက္ခ၊ ဘုရားသခင်၏ ယဇ်ပူဇော်ခြင်းနှင့် သေခြင်းနှင့် အပြစ်ကို အောင်နိုင်ခြင်း သမိုင်းတစ်ခုလုံး ရှိနေသည်။ ဧဒင်ကျောင်း၏ အခြေအနေအားလုံးကို အနာဂတ်ဘဝ၏ ကျောင်းတွင် မတွေ့ရတော့ပေ။ ကောင်းမကောင်း ဉာဏ်အပင်ပင်သည် သွေးဆောင်မှုဖြစ်စေရန် အခွင့်အရေး မပေးတော့ပေ။ သွေးဆောင်သူ မရှိတော့သလို မှားယွင်းနိုင်ခြင်းလည်း မရှိတော့ပေ။ ဇာတ်ကောင်တိုင်းသည် မကောင်းမှု၏ စုံစမ်းခြင်းကို ခံနိုင်ရည်ရှိခဲ့ပြီး၊ မည်သူမျှ ထိုတန်ခိုးကို ထပ်မံခံယူနိုင်တော့ပေ” (Ed 301, 302)။

“Between the school established in Eden at the beginning and the school of the hereafter there lies the whole compass of this world’s history—the history of human transgression and suffering, of divine sacrifice, and of victory over death and sin. Not all the conditions of that first school of Eden will be found in the school of the future life. No tree of knowledge of good and evil will afford opportunity for temptation. No tempter is there, no possibility of wrong. Every character has withstood the testing of evil, and none are longer susceptible to its power” (Ed 301, 302).

 

E. စကြဝဠာ၏ ဘဏ္ဍာများ ဖွင့်လှစ်ခြင်း

“စကြဝဠာ၏ ဘဏ္ဍာအားလုံးကို ဘုရားသခင်၏ သားသမီးများ လေ့လာခွင့် ရရှိမည်ဖြစ်သည်။ မဖော်ပြနိုင်သော ပျော်ရွှင်မှုဖြင့် ကျွန်ုပ်တို့သည် မကျရှုံးခဲ့သော သတ္တဝါများ၏ ပျော်ရွှင်မှုနှင့် ဉာဏ်ပညာထဲသို့ ဝင်ရောက်ကြမည်။ ခေတ်အဆက်ဆက် ဘုရားသခင်၏ လက်ရာကို ဆင်ခြင်သုံးသပ်ရင်း ရရှိခဲ့သော ဘဏ္ဍာများကို ကျွန်ုပ်တို့ မျှဝေခံစားကြမည်။ ထာဝရခေတ်များ လှိမ့်ဖြတ်သန်းလာသည်နှင့်အမျှ ပို၍ဘုန်းကျက်သရေရှိသော ဗျာဒိတ်များ ဆက်လက်ရရှိလာမည်။ ‘ကျွန်ုပ်တို့ တောင်းဆိုနိုင်သည် သို့မဟုတ် စိတ်ကူးနိုင်သည်ထက် အဆများစွာ သာလွန်သည်’ (ဧဖက် ၃:၂၀) ဟူ၍ ဘုရားသခင်၏ လက်ဆောင်များ ထာဝရပေးသနားခြင်းခံရမည်ဖြစ်သည်။

E. Treasures of the Universe Opened

“All the treasures of the universe will be open to the study of God’s children. With unutterable delight we shall enter into the joy and the wisdom of unfallen beings. We shall share the treasures gained through ages upon ages spent in contemplation of God’s handiwork. And the years of eternity, as they roll, will continue to bring more glorious revelations. ‘Exceeding abundantly above all that we ask or think’ (Eph. 3:20) will be, forever and forever, the impartation of the gifts of God.

 

‘သူ၏ ကျေးကျွန်များသည် သူ့ကို အမှုတော်ဆောင်ကြမည်’ (ဗျာ ၂၂:၃)။ ဤဘဝသည် ကောင်းကင်ဘုံဘဝ၏ အစဖြစ်သည်။ ဤဘဝတွင် ပညာသင်ကြားခြင်းသည် ကောင်းကင်ဘုံ၏ မူများကို နားလည်ခြင်း၏ အစဖြစ်သည်။ ဤဘဝတွင် အလုပ်သည် ထိုဘဝတွင် အလုပ်အတွက် လေ့ကျင့်ခြင်းဖြစ်သည်။ ယခုအခါ ဇာတ်ကောင်နှင့် သန့်ရှင်းသော အမှုတော်ဆောင်ခြင်းတွင် ကျွန်ုပ်တို့ ဖြစ်နေပုံသည် အနာဂတ်တွင် ကျွန်ုပ်တို့ ဖြစ်လာမည့်ပုံကို သေချာစွာ အရိပ်အမြွက်ပြသည်” (Ed 307)။

“ ‘His servants shall serve Him’ (Rev. 22:3). The life on earth is the beginning of the life in heaven; education on earth is an initiation into the principles of heaven; the lifework here is a training for the lifework there. What we now are, in character and holy service, is the sure foreshadowing of what we shall be” (Ed 307).

 

F. အနာဂတ်ဘဝတွင် အဆင့်မြင့် ပညာရေး

“ကောင်းကင်ဆရာ ခရစ်တော်သည် မိမိလူမျိုးကို အသက်ရေစီးကြောင်း၏ နှစ်ဖက်ကမ်းတွင် ပေါက်ရောက်နေသော အသက်ပင်ထံသို့ ခေါ်ဆောင်သွားပြီး၊ ဤဘဝတွင် နားမလည်နိုင်သော အမှန်တရားများကို ရှင်းပြတော်မူမည်။ ထိုအနာဂတ်ဘဝတွင် မိမိလူမျိုးသည် အဆင့်မြင့် ပညာရေးကို အပြည့်အဝ ရရှိမည်ဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်၏ မြို့ထဲသို့ ဝင်ရောက်သူများသည် သရဖူများကို ဦးခေါင်းပေါ်တွင် တင်ထားခံရမည်။ ထိုအချိန်သည် ကျွန်ုပ်တို့ တစ်ဦးမျှ လက်လွတ်မခံနိုင်သော ပျော်ရွှင်ဖွယ် မြင်ကွင်းဖြစ်သည်။ ကျွန်ုပ်တို့သည် သရဖူများကို ယေရှု၏ ခြေတော်ရင်းတွင် ချထားပြီး၊ ထပ်ခါထပ်ခါ သူ၏ သန့်ရှင်းသော နာမတော်ကို ဘုန်းကျက်သရေ ပေးကြမည်။ ကောင်းကင်တမန်များသည် အောင်ပွဲသီချင်းများတွင် ပါဝင်ဆိုကြမည်။ ရွှေတူများကို တီးခတ်ရင်း ကောင်းကင်တစ်ခုလုံးကို သိုးသငယ်တော်အတွက် ချီးမွမ်းသီချင်းများဖြင့် ပြည့်နှက်စေမည်” (MS 31, 1909 in 7BC 988)။

F. Higher Education in the Future Life

“Christ, the heavenly Teacher, will lead His people to the tree of life that grows on either side of the river of life, and He will explain to them the truths they could not in this life understand. In that future life His people will gain the higher education in its completeness. Those who enter the city of God will have the golden crowns placed upon their heads. That will be a joyful scene that none of us can afford to miss. We shall cast our crowns at the feet of Jesus, and again and again we will give Him the glory and praise His holy name. Angels will unite in the songs of triumph. Touching their golden harps, they will fill all heaven with rich music and songs to the Lamb” (MS 31, 1909 in 7BC 988).

 

G. သဟဇာတဖြစ်သော လူမှုဘဝနှင့် အသိပညာ အဆက်မပြတ် တိုးပွားခြင်း

“ထိုနေရာတွင် ကယ်တင်ခြင်းခံရသူများသည် သူတို့ သိခဲ့သလောက် သိရှိကြမည်။ ဘုရားသခင်ကိုယ်တိုင် စိုက်ပျိုးထားသော ချစ်ခြင်းမေတ္တာနှင့် စာနာမှုများသည် ထိုနေရာတွင် အမှန်တကယ် အချို့ဆုံး လေ့ကျင့်မှု ရရှိမည်။ သန့်ရှင်းသူများနှင့် သန့်ရှင်းသော ဆက်ဆံရေး၊ မင်္ဂလာရှိသော ကောင်းကင်တမန်များနှင့် သခင်ယေရှု၏ အသွေးတော်ဖြင့် သန့်ရှင်းသော ခေတ်အဆက်ဆက် သစ္စာရှိသူများနှင့် သဟဇာတဖြစ်သော လူမှုဘဝ၊ ‘ကောင်းကင်နှင့် ကမ္ဘာပေါ်ရှိ မိသားစုတစ်စုလုံး’ (ဧဖက် ၃:၁၅) ကို ချည်နှောင်ထားသော သန့်ရှင်းသော ဆက်နွယ်မှု—ဤအရာများသည် ကယ်တင်ခြင်းခံရသူများ၏ ပျော်ရွှင်မှုကို ဖြစ်ပေါ်စေသည်။

G. Harmonious Social Life and Endless Increasing of Knowledge

“There the redeemed shall know, even as also they are known. The loves and sympathies which God Himself has planted in the soul shall there find truest and sweetest exercise. The pure communion with holy beings, the harmonious social life with the blessed angels and with the faithful ones of all ages who have washed their robes and made them white in the blood of the Lamb, the sacred ties that bind together ‘the whole family in heaven and earth’ (Eph. 3:15)—these help to constitute the happiness of the redeemed.

 

ထိုနေရာတွင် မသေနိုင်သော စိတ်များသည် ဖန်ဆင်းခြင်း၏ အံ့ဖွယ်များနှင့် ကယ်တင်ခြင်းချစ်ခြင်း၏ နက်နဲသောအရာများကို ဘယ်တော့မျှ မပြတ်သော ပျော်ရွှင်မှုဖြင့် ဆင်ခြင်သုံးသပ်ကြမည်။ ဘုရားသခင်ကို မေ့လျော့စေရန် ရက်စက်ကြမ်းကြုတ်ပြီး လှည့်စားတတ်သော ရန်သူ မရှိတော့ပေ။ စွမ်းရည်တိုင်းကို ဖွံ့ဖြိုးစေပြီး၊ စွမ်းရည်တိုင်းကို တိုးပွားစေမည်။ အသိပညာရရှိခြင်းသည် စိတ်ကို ပင်ပန်းစေခြင်း သို့မဟုတ် အင်အားကို ကုန်ခမ်းစေခြင်း မရှိတော့ပေ။ အ grandest အကြီးကျယ်ဆုံး အနုပညာလုပ်ငန်းများကို ဆက်လက်ဆောင်ရွက်နိုင်ပြီး၊ အမြင့်ဆုံး ရည်မှန်းချက်များ ပြည့်စုံနိုင်ကာ၊ အမြင့်ဆုံး ရည်မှန်းချက်များ အကောင်အထည်ဖော်နိုင်မည်ဖြစ်သည်။ သို့သော် ထို့နောက်တွင်လည်း ကျော်လွှားရန် အမြင့်သစ်များ၊ လေးစားရန် အံ့ဖွယ်သစ်များ၊ နားလည်ရန် အမှန်တရားသစ်များ၊ စိတ်၊ နှလုံးနှင့် ခန္ဓာကိုယ်၏ စွမ်းအားများကို လှုံ့ဆော်ရန် အရာဝတ္ထုသစ်များ ဆက်လက်ပေါ်ထွက်လာမည်ဖြစ်သည်။

“There, immortal minds will contemplate with never-failing delight the wonders of creative power, the mysteries of redeeming love. There will be no cruel, deceiving foe to tempt to forgetfulness of God. Every faculty will be developed, every capacity increased. The acquirement of knowledge will not weary the mind or exhaust the energies. There the grandest enterprises may be carried forward, the loftiest aspirations reached, the highest ambitions realized; and still there will arise new heights to surmount, new wonders to admire, new truths to comprehend, fresh objects to call forth the powers of mind and soul and body.

 

ဘုရားသခင်၏ ကယ်တင်ခြင်းခံရသူများသည် စကြဝဠာ၏ ဘဏ္ဍာအားလုံးကို လေ့လာခွင့် ရရှိမည်။ သေခြင်းတရားမှ လွတ်မြောက်ပြီး၊ ပင်ပန်းခြင်းမရှိဘဲ အဝေးရှိ ကမ္ဘာများသို့ ပျံသန်းကြမည်။ လူ့ဒုက္ခမြင်ကွင်းကို မြင်တွေ့ရသည့်အတွက် ဝမ်းနည်းပူဆွေးခဲ့ရသော ကမ္ဘာများနှင့်၊ ကယ်တင်ခြင်းခံရသော ဝိညာဉ်တစ်ပါးအတွက် ပျော်ရွှင်သီချင်းများ ဆိုခဲ့ကြသော ကမ္ဘာများသို့ ဖြစ်သည်။ မဖော်ပြနိုင်သော ပျော်ရွှင်မှုဖြင့် ကမ္ဘာသားများသည် မကျရှုံးခဲ့သော သတ္တဝါများ၏ ပျော်ရွှင်မှုနှင့် အသိပညာထဲသို့ ဝင်ရောက်ကြမည်။ ခေတ်အဆက်ဆက် ဘုရားသခင်၏ လက်ရာကို ဆင်ခြင်သုံးသပ်ရင်း ရရှိခဲ့သော အသိပညာနှင့် နားလည်မှု ဘဏ္ဍာများကို မျှဝေခံစားကြမည်။ မှိန်ပျယ်ခြင်းမရှိသော မျက်စိဖြင့် ဖန်ဆင်းခြင်း၏ ဘုန်းအသရေကို ကြည့်ရှုကြမည်—နေ၊ ကြယ်များနှင့် စနစ်များ အားလုံးသည် ဘုရားနန်းတော်ကို ပတ်လည်ဝိုင်းရံလျက် သတ်မှတ်ထားသော အစဉ်အတိုင်း လှည့်ပတ်နေကြသည်။ အနည်းဆုံးမှ အကြီးဆုံးအထိ အရာအားလုံးပေါ်တွင် ဖန်ဆင်းရှင်၏ နာမတော်ကို ရေးထိုးထားပြီး၊ အားလုံးတွင် သူ၏ တန်ခိုးတော်၏ စည်းစိမ်များ ပေါ်လွင်နေသည်။”

“All the treasures of the universe will be open to the study of God’s redeemed. Unfettered by mortality, they wing their tireless flight to worlds afar—worlds that thrilled with sorrow at the spectacle of human woe and rang with songs of gladness at the tidings of a ransomed soul. With unutterable delight the children of earth enter into the joy and the wisdom of unfallen beings. They share the treasures of knowledge and understanding gained through ages upon ages in contemplation of God’s handiwork. With undimmed vision they gaze upon the glory of creation—suns and stars and systems, all in their appointed order circling the throne of Deity. Upon all things, from the least to the greatest, the Creator’s name is written, and in all are the riches of His power displayed.

 

ထာဝစဉ်နှစ်များ လှိမ့်ဆင်းလာသည်နှင့်အမျှ ဘုရားသခင်နှင့် ခရစ်တော်အကြောင်း ပို၍ ကြွယ်ဝပြီး ဘုန်းအသရေနှင့် ပြည့်စုံသော ဗျာဒိတ်ရူပါရုံများကို ယူဆောင်လာလိမ့်မည်။ အသိပညာသည် တဖြည်းဖြည်း တိုးပွားလာသည်နှင့်အမျှ ချစ်ခြင်းမေတ္တာ၊ ရိုသေခြင်းနှင့် ပျော်ရွှင်ခြင်းများလည်း တိုးပွားလာလိမ့်မည်။ လူတို့သည် ဘုရားသခင်အကြောင်း ပို၍သိလေလေ၊ သူ၏ စရိုက်သဘောတော်ကို ပို၍ လေးမြတ်လေလေဖြစ်လိမ့်မည်။ ယေရှုသည် ကယ်တင်ခြင်း၏ စည်းစိမ်ဥစ္စာများနှင့် စာတန်နှင့် ကြီးမားသော စစ်ပွဲ၌ အံ့ဖွယ်အောင်မြင်မှုများကို သူတို့ရှေ့၌ ဖွင့်ပြသောအခါ၊ ကယ်တင်ခြင်းခံရသူတို့၏ နှလုံးသားသည် ပို၍ပြင်းထန်သော ဘဝဝတ်ကိုးကွယ်ခြင်းဖြင့် တုန်လှုပ်သွားပြီး၊ ပို၍ ပီတိဖြာသော ဝမ်းမြောက်ခြင်းဖြင့် ရွှေတယောကို တီးခတ်ကြလိမ့်မည်။ ထိုအခါ သောင်းသောင်းဖြဖြ တသိန်းသိန်းနှင့် ထောင်သောင်းထောင်သောင်း အသံတို့သည် ကြီးမားသော ချီးမွမ်းသံပေါင်းစည်းကို မြှင့်တင်ရန် တညီတညွတ်တည်း ပါဝင်ကြလိမ့်မည်။

“And the years of eternity, as they roll, will bring richer and still more glorious revelations of God and of Christ. As knowledge is progressive, so will love, reverence, and happiness increase. The more men learn of God, the greater will be their admiration of His character. As Jesus opens before them the riches of redemption and the amazing achievements in the great controversy with Satan, the hearts of the ransomed thrill with more fervent devotion, and with more rapturous joy they sweep the harps of gold; and ten thousand times ten thousand and thousands of thousands of voices unite to swell the mighty chorus of praise.

 

“ကောင်းကင်ဘုံ၌ရှိသမျှ သတ္တဝါ၊ မြေကြီးပေါ်၌ရှိသမျှ၊ မြေကြီးအောက်၌ရှိသမျှ၊ ပင်လယ်၌ရှိသမျှနှင့် ထိုအရာအားလုံး၌ရှိသမျှ သတ္တဝါတို့အား ကောင်းကြီးမင်္ဂလာ၊ ဂုဏ်ကျေးဇူး၊ ဘုန်းအသရေ၊ တန်ခိုးတော်သည် ပလ္လင်တော်ပေါ်မှာ ထိုင်တော်မူသောသူနှင့် သိုးသငယ်တို့အား အစဉ်အမြဲ ရှိစေသတည်းဟု ငါကြားသော အသံသည် ထိုသတ္တဝါတို့၏ အသံဖြစ်သည်” (ဗျာဒိတ် ၅:၁၃)။

“ ‘And every creature which is in heaven, and on the earth, and under the earth, and such as are in the sea, and all that are in them, heard I saying, Blessing, and honor, and glory, and power, be unto Him that sitteth upon the throne, and unto the Lamb for ever and ever’ (Rev. 5:13).

 

ကြီးမားသော စစ်ပွဲသည် အဆုံးသတ်ပြီးဖြစ်သည်။ အပြစ်နှင့် အပြစ်သားများသည် မရှိတော့ချေ။ စကြဝဠာတစ်ခုလုံး သန့်ရှင်းပြီးဖြစ်သည်။ သဟဇာတဖြစ်မှုနှင့် ဝမ်းမြောက်ခြင်း၏ တစ်ခုတည်းသော နှလုံးခုန်သံသည် ကျယ်ပြောလှသော ဖန်ဆင်းခြင်းတစ်ခုလုံးကို ဖြတ်သန်းသွားသည်။ ခပ်သိမ်းသော အရာတို့ကို ဖန်ဆင်းတော်မူသောသူထံမှ အသက်၊ အလင်းနှင့် ဝမ်းမြောက်ခြင်းတို့သည် အကန့်အသတ်မရှိသော နေရာအနှံ့သို့ စီးဆင်းသွားသည်။ အနည်းဆုံး အက်တမ်မှ အကြီးဆုံး ကမ္ဘာအဆုံး အသက်ရှင်သည်ဖြစ်စေ၊ အသက်မရှင်သည်ဖြစ်စေ အရာအားလုံးသည် အရိပ်အယောင်မရှိသော အလှတရားနှင့် ပြီးပြည့်စုံသော ပျော်ရွှင်မှုဖြင့် ဘုရားသခင်သည် ချစ်ခြင်းမေတ္တာဖြစ်တော်မူသည်ဟု ကြေညာကြသည်။ (GC ၆၇၇၊ ၆၇၈)

“The great controversy is ended. Sin and sinners are no more. The entire universe is clean. One pulse of harmony and gladness beats through the vast creation. From Him who created all, flow life and light and gladness, throughout the realms of illimitable space. From the minutest atom to the greatest world, all things, animate and inanimate, in their unshadowed beauty and perfect joy, declare that God is love” (GC 677, 678).

 

H. ဥယျာဉ်နှင့် လယ်ကွင်းထဲက ဘဝ ထိုနေရာ၌ ကျွန်ုပ်တို့၏ အမြင်ကို မှောင်မိုက်စေသော ပဝါသည် ဖယ်ရှားခံရသောအခါ၊ ကျွန်ုပ်တို့၏ မျက်စိသည် ယခု အဏုကြည့်မှန်ပြောင်းဖြင့် တစ်ချက်တစ်ချက် မြင်ရသော အလှတရား၏ ကမ္ဘာကို ကြည့်ရှုနိုင်မည်။ ယခု တယ်လီစကုပ်ဖြင့် ဝေးကွာစွာ စူးစိုက်ကြည့်နေရသော ကောင်းကင်ဘုံ၏ ဘုန်းတန်ခိုးများကို ကြည့်ရှုနိုင်မည်။ အပြစ်၏ ညှိုးနွမ်းမှု ဖယ်ရှားခံရသောအခါ၊ မြေကြီးတစ်ခုလုံး ထာဝရဘုရား၏ အလှတရားဖြင့် ပေါ်ထွက်လာမည်။ ထိုနေရာ၌ ကျောင်းသားများအတွက် လေ့လာရန် ကွင်းပြင်တစ်ခု ဖွင့်လှစ်ထားမည်။ သိပ္ပံပညာရှင်သည် ဖန်ဆင်းခြင်း၏ မှတ်တမ်းများကို ဖတ်ရှုနိုင်ပြီး မကောင်းမှု၏ ဥပဒေကို သတိရစရာ တစ်စုံတစ်ရာ မတွေ့ရှိတော့ချေ။ သဘာဝ၏ အသံများကို နားထောင်နိုင်ပြီး ငိုကြွေးသံ သို့မဟုတ် ဝမ်းနည်းခြင်း၏ အသံချင်းမျှ မတွေ့ရှိတော့ချေ။ ဖန်ဆင်းထားသော အရာအားလုံးတွင် တစ်ခုတည်းသော လက်ရေးကို ရှာဖွေတွေ့ရှိနိုင်ပြီး ကျယ်ပြောလှသော စကြဝဠာတွင် “ဘုရားသခင်၏ နာမတော်ကို ကြီးကြီးရေးထားသည်” ဟု မြင်နိုင်မည်။ မြေကြီး၊ ပင်လယ် သို့မဟုတ် ကောင်းကင်ဘုံ၌ မကောင်းမှု၏ လက္ခဏာတစ်ခုမျှ မကျန်ရစ်တော့ချေ။

H. The Life in Garden and Field

“There, when the veil that darkens our vision shall be removed, and our eyes shall behold that world of beauty of which we now catch glimpses through the microscope; when we look on the glories of the heavens, now scanned afar through the telescope; when, the blight of sin removed, the whole earth shall appear in ‘the beauty of the Lord our God,’ what a field will be open to our study! There the student of science may read the records of creation and discern no reminders of the law of evil. He may listen to the music of nature’s voices and detect no note of wailing or undertone of sorrow. In all created things he may trace one handwriting—in the vast universe behold ‘God’s name writ large,’ and not in earth or sea or sky one sign of ill remaining.

 

ထိုနေရာ၌ ဧဒင်ဘဝကို ဖြတ်သန်းရမည်၊ ဥယျာဉ်နှင့် လယ်ကွင်းထဲက ဘဝကို ဖြတ်သန်းရမည်။ “သူတို့သည် အိမ်များကို ဆောက်လုပ်၍ နေကြလိမ့်မည်။ စပျစ်ဥယျာဉ်များကို စိုက်ပျိုးပြီး သီးနှံကို စားသုံးကြလိမ့်မည်။ သူတို့ဆောက်လုပ်သော်လည်း အခြားသူ မနေရ၊ သူတို့စိုက်ပျိုးသော်လည်း အခြားသူ မစားရ။ ငါ့လူတို့၏ နှစ်များသည် သစ်ပင်၏ နှစ်များနှင့်အမျှ ဖြစ်လိမ့်မည်။ ငါ့ရွေးချယ်ထားသော သူတို့သည် မိမိတို့ လက်ရုံးဖြင့် ပြုလုပ်သော အရာကို ကြာရှည်စွာ ခံစားကြလိမ့်မည်” (ဟေရှာယ ၆၅:၂၁၊ ၂၂)။

“There the Eden life will be lived, the life in garden and field. ‘They shall build houses, and inhabit them; and they shall plant vineyards, and eat the fruit of them. They shall not build, and another inhabit; they shall not plant, and another eat: for as the days of a tree are the days of my people, and mine elect shall long enjoy the work of their hands’ (Isa. 65:21, 22).

 

“ငါ့တောင်တော်အပေါင်းတို့၌ နာကျင်စေခြင်း သို့မဟုတ် ဖျက်ဆီးခြင်း တစ်စုံတစ်ရာ မရှိတော့ဟု ထာဝရဘုရား မိန့်တော်မူ၏” (ဟေရှာယ ၆၅:၂၅)။ ထိုနေရာ၌ လူသည် ဆုံးရှုံးခဲ့သော ဘုရင်အဖြစ်သို့ ပြန်လည်တည်ထောင်ခံရပြီး၊ အနိမ့်သော သတ္တဝါမျိုးနွယ်သည် သူ၏ အုပ်စိုးမှုကို ထပ်မံ အသိအမှတ်ပြုကြလိမ့်မည်။ ရက်စက်သော သတ္တဝါများ နူးညံ့သိမ်မွေ့လာပြီး ကြောက်ရွံ့သော သတ္တဝါများ ယုံကြည်မှုရှိလာကြလိမ့်မည်။

“There shall be nothing to ‘hurt nor destroy in all my holy mountain, saith the Lord’ (Isa. 65:25). There man will be restored to his lost kingship, and the lower order of beings will again recognize his sway; the fierce will become gentle, and the timid trustful.

 

ကျောင်းသားများအတွက် အကန့်အသတ်မရှိသော သမိုင်းနှင့် ဖော်ပြမရနိုင်သော စည်းစိမ်ဥစ္စာ ဖွင့်လှစ်ထားမည်။ ဘုရားသခင်၏ နှုတ်မြွက်တော်မူရာ အမြင့်နေရာမှ ကျောင်းသားသည် သမိုင်း၏ ကျယ်ပြောသော နယ်ပယ်ကို မြင်နိုင်ပြီး လူ့အဖြစ်အပျက်များကို အုပ်ချုပ်သော နိယာမများကို နားလည်နိုင်မည်။ သို့သော် သူ၏ အမြင်သည် ယခုတိုင် မှုန်ဝါးနေဆဲဖြစ်ပြီး သူ၏ အသိပညာသည် မပြည့်စုံသေးချေ။ ထာဝစဉ်အလင်းထဲ၌ သူရပ်တည်မှ သာ အရာအားလုံးကို ရှင်းလင်းစွာ မြင်နိုင်လိမ့်မည်။

“There will be open to the student, history of infinite scope and of wealth inexpressible. Here, from the vantage ground of God’s Word, the student is afforded a view of the vast field of history and may gain some knowledge of the principles that govern the course of human events. But his vision is still clouded, and his knowledge incomplete. Not until he stands in the light of eternity will he see all things clearly.

 

ထိုအခါ အချိန်မတိုင်မီ စတင်ခဲ့သော ကြီးမားသော စစ်ပွဲ၏ ခရီးလမ်းသည် သူ့ရှေ့၌ ဖွင့်လှစ်ခံရပြီး အချိန်ပြီးဆုံးမှသာ အဆုံးသတ်မည်။ အပြစ်၏ အစပိုင်းသမိုင်း၊ ကွေ့ကောက်သော လမ်းကြောင်းဖြင့် အသေအလွင်ဖြစ်စေသော မမှန်ကန်သော အယူဝါဒ၊ ကိုယ်ပိုင် ဖြောင့်မတ်သော လမ်းကြောင်းမှ မလွှဲဘဲ အမှားကို ရင်ဆိုင်ပြီး အောင်မြင်ခဲ့သော သမ္မာတရား—ဤအရာအားလုံး ထင်ရှားစွာ ပေါ်လွင်လာလိမ့်မည်။ မြင်နိုင်သော ကမ္ဘာနှင့် မမြင်နိုင်သော ကမ္ဘာကြား ကန့်သတ်ထားသော ပဝါသည် ဆွဲချခံရပြီး အံ့ဖွယ်အရာများ ဗျာဒိတ်ပေးခြင်း ခံရလိမ့်မည်။ (Ed ၃၀၃၊ ၃၀၄)

“Then will be opened before him the course of the great conflict that had its birth before time began, and that ends only when time shall cease. The history of the inception of sin; of fatal falsehood in its crooked working; of truth that, swerving not from its own straight lines, has met and conquered error—all will be made manifest. The veil that interposes between the visible and the invisible world will be drawn aside, and wonderful things will be revealed” (Ed 303, 304).

 

I. အိမ်ထောင်မရှိ၊ ကလေးမွေးဖွားခြင်း မရှိ ယနေ့ လူအချို့က နောင်မြေသစ်၌ အိမ်ထောင်များနှင့် ကလေးမွေးဖွားမှုများ ရှိလိမ့်မည်ဟု ယုံကြည်ကြောင်း ဖော်ပြကြသည်။ သို့သော် ကျမ်းစာကို ယုံကြည်သူများသည် ထိုသို့သော အယူဝါဒများကို လက်ခံနိုင်ကြမည် မဟုတ်ချေ။ နောင်မြေသစ်၌ ကလေးများ မွေးဖွားလာမည်ဟူသော အယူသည် “သေချာသော ပရောဖက်ပြုချက်နှုတ်မြွက်တော်” ၏ အစိတ်အပိုင်း မဟုတ်ချေ။ ခရစ်တော်၏ နှုတ်မြွက်တော်မူချက်များသည် နားလည်မှားရန် မဖြစ်နိုင်လောက်အောင် ရှင်းလင်းသည်။ ထိုနှုတ်မြွက်တော်မူချက်များသည် နောင်မြေသစ်၌ အိမ်ထောင်နှင့် ကလေးမွေးဖွားခြင်း ကိစ္စကို အပြီးတိုင် ဆုံးဖြတ်ပေးထားသည်။ သေရာမှ ထမြောက်ကြမည့်သူများ ဖြစ်စေ၊ သေခြင်းမမြင်ဘဲ အပြောင်းအလဲခံကြမည့်သူများ ဖြစ်စေ အိမ်ထောင်ပြုခြင်း သို့မဟုတ် အခြားသူအား ပေးစားခြင်း မပြုကြတော့ချေ။ သူတို့သည် ဘုရားသခင်၏ ကောင်းကင်တမန်များနှင့်အမျှ ဖြစ်ကြပြီး တော်ဝင်မိသားစု၏ အဖွဲ့ဝင်များ ဖြစ်ကြလိမ့်မည်။ (MM ၉၉၊ ၁၀၀)

I. No Marriage and No Birth

“There are men today who express their belief that there will be marriages and births in the new earth, but those who believe the Scriptures cannot accept such doctrines. The doctrine that children will be born in the new earth is not a part of the ‘sure word of prophecy.’ The words of Christ are too plain to be misunderstood. They should forever settle the question of marriages and births in the new earth. Neither those who shall be raised from the dead, nor those who shall be translated without seeing death, will marry or be given in marriage. They will be as the angels of God, members of the royal family” (MM 99, 100).

 

J. အနာဂတ်ဘဝ၌ ခရီးသွားခြင်း လူများစွာတို့သည် ဤကမ္ဘာနှင့် ကောင်းကင်နန်းတို့သည်သာ ဘုရားသခင်၏ စကြဝဠာဟု ထင်မှတ်ကြသည်။ မဟုတ်ချေ။ ကယ်တင်ခြင်းခံရသူများ သည် ကမ္ဘာမှ ကမ္ဘာသို့ လှည့်လည်ကြပြီး၊ သူတို့၏ အချိန်အများစုကို ကယ်တင်ခြင်း၏ နက်နဲသောအရာများကို ရှာဖွေရာတွင် အသုံးပြုကြလိမ့်မည်။ ထာဝစဉ်ကာလတစ်လျှောက်လုံး ဤအကြောင်းအရာသည် သူတို့၏ စိတ်နှလုံးထဲ၌ ဆက်လက် ဖွင့်လှစ်နေလိမ့်မည်။ သိုးသငယ်၏ အသွေးတော်နှင့် သူတို့၏ သက်သေခံချက်နှုတ်မြွက်တော်ဖြင့် အောင်မြင်သော သူတို့၏ အခရီးများသည် နားလည်ရန် မဖြစ်နိုင်လောက်အောင် ကြီးမြတ်သည်။ (RH မတ်လ ၉၊ ၁၈၈၆)

J. Travel in the Future Life

“Many seem to have the idea that this world and the heavenly mansions constitute the universe of God. Not so. The redeemed throng will range from world to world, and much of their time will be employed in searching out the mysteries of redemption. And throughout the whole stretch of eternity, this subject will be continually opening to their minds. The privileges of those who overcome by the blood of the Lamb and the word of their testimony are beyond comprehension” (RH Mar. 9, 1886).

 

A.     

3.     က. စိတ်အားထက်သန်စွာ ကြိုးပမ်းခြင်း၏ ဆုလာဘ် “အကြင်သူ၏အမှုသည် တည်တံ့လျှင် … ထိုသူသည် ဆုလာဘ်ကို ခံရလိမ့်မည်” (၁ ကောရိန်သု ၃:၁၄)။ သစ္စာရှိသော အလုပ်သမားများ ဘုရားသခင်နှင့် သိုးသငယ်တော်၏ ပလ္လင်တော်ပတ်လည်တွင် စုဝေးကြသည့်အခါ ပေးအပ်ခြင်းခံရမည့် ဆုလာဘ်သည် ဘုန်းအသရေနှင့် ပြည့်စုံလိမ့်မည်။ ယောဟန်သည် လူ့ဇာတိခံယူထားစဉ်အခါ ဘုရားသခင်၏ ဘုန်းတော်ကို မြင်သောအခါ လဲကျ၍ သေလူတစ်ယောက်ကဲ့သို့ ဖြစ်သွားခဲ့၏။ ထိုမြင်ကွင်းကို သည်းခံနိုင်စွမ်းမရှိခဲ့ပေ။ သို့ရာတွင် ဘုရားသခင်၏ သားသမီးများသည် မသေမတမ်းနှင့် ပြည့်စုံသွားသည့်အခါ ထိုအရှင်ကို “အရှင်ရှိသည်အတိုင်း မြင်ရကြလိမ့်မည်” (၁ ယောဟန် ၃:၂)။ သူတို့သည် ပလ္လင်တော်ရှေ့တွင် ချစ်ခင်ခြင်းခံရသူအဖြစ် ရပ်တည်ကြလိမ့်မည်။ သူတို့၏ အပြစ်အားလုံး ဖျက်ပြယ်ခြင်းခံရ၍ သူတို့၏ လွန်ကျူးမှုအားလုံးကို ဖယ်ရှားခြင်းခံရ၏။ ယခုမူကား ဘုရားသခင်၏ ပလ္လင်တော်၏ မှေးမှိန်ခြင်းမရှိသော ဘုန်းတော်ကို ငေးကြည့်နိုင်ကြပြီ။ သူတို့သည် ခရစ်တော်နှင့်အတူ ဆင်းရဲဒုက္ခခံစားခဲ့ကြသည်။ ကယ်တင်ခြင်းအစီအစဉ်၌ ထိုအရှင်နှင့်အတူ အလုပ်သမားများဖြစ်ခဲ့ကြသည်။ ထို့ကြောင့် ဘုရားသခင်၏နိုင်ငံတော်၌ ကယ်တင်ခြင်းခံရသော ဝိညာဉ်များကို မြင်တွေ့ရခြင်း၏ ဝမ်းမြောက်ခြင်းတွင်လည်း ခရစ်တော်နှင့်အတူ ပါဝင်သူများဖြစ်ကြပြီ။ ထိုဝိညာဉ်များသည် ထာဝရကာလပတ်လုံး ဘုရားသခင်ကို ချီးမွမ်းကြလိမ့်မည်။

K. The Reward of Earnest Effort

“ ‘If any man’s work abide, … he shall receive a reward’ (1 Cor. 3:14). Glorious will be the reward bestowed when the faithful workers gather about the throne of God and of the Lamb. When John in his mortal state beheld the glory of God, he fell as one dead; he was not able to endure the sight. But when the children of God shall have put on immortality, they will ‘see him as he is’ (1 John 3:2). They will stand before the throne, accepted in the Beloved. All their sins have been blotted out, all their transgressions borne away. Now they can look upon the undimmed glory of the throne of God. They have been partakers with Christ in His sufferings, they have been workers together with Him in the plan of redemption, and they are partakers with Him in the joy of seeing souls saved in the kingdom of God, there to praise God through all eternity.

 

ညီအစ်ကို၊ ညီအစ်မ၊ ကောင်းကင်မှောင်ထုများထဲ၌ ခရစ်တော် ကြွလာတော်မူရန် ပြင်ဆင်ကြပါဟု ကျွန်ုပ် တိုက်တွန်းပါ၏။ နေ့ရက်တိုင်း ဤလောက၏ချစ်ခြင်းမေတ္တာကို သင်တို့နှလုံးထဲမှ ပယ်ရှားလိုက်ကြပါ။ ခရစ်တော်နှင့် ဆက်ဆံရေးရှိခြင်းဟူသည် မည်သည်ကို ကိုယ်တွေ့သိမြင်ကြပါ။ တရားစီရင်ခြင်းအတွက် ပြင်ဆင်ကြပါ။ ထိုနေ့၌ ယုံကြည်သူအားလုံးတွင် ခရစ်တော်ကို ချီးမွမ်းခြင်းခံရတော်မူမည်။ ငြိမ်သောစိတ်နှင့် ထိုအရှင်ကို ကြိုဆိုနေသူများအနှောင်း သင်တို့ပါဝင်နေနိုင်ပါစေ။ ထိုနေ့၌ ကယ်တင်ခြင်းခံရသူများသည် ခမည်းတော်နှင့် သားတော်၏ ဘုန်းတော်၌ ထွန်းလင်းတောက်ပလိမ့်မည်။ ကောင်းကင်တမန်များသည် ရွှေတယောများကို တီးခတ်လျက် ဘုရင်အရှင်နှင့် အောင်ပွဲခံရသော ဆုဖလာများကို ကြိုဆိုကြလိမ့်မည်။ ထိုဆုဖလာများမှာ သိုးသငယ်တော်၏ အသွေးတော်ဖြင့် ဆေးကြောခြင်းခံရ၍ ဖြူစင်သွားကြသူများပေတည်း (၉တီ ၂၈၅)။

“My brother, my sister, I urge you to prepare for the coming of Christ in the clouds of heaven. Day by day cast the love of the world out of your hearts. Understand by experience what it means to have fellowship with Christ. Prepare for the judgment, that when Christ shall come, to be admired in all them that believe, you may be among those who will meet Him in peace. In that day the redeemed will shine forth in the glory of the Father and the Son. The angels, touching their golden harps, will welcome the King and His trophies of victory—those who have been washed and made white in the blood of the Lamb” (9T 285).

 

လ. ပျော်ရွှင်စည်းလုံးသော မိသားစု လူတိုင်းသည် ချီးမွမ်းခြင်းနှင့် ကျေးဇူးတော်ချီးမွမ်းခြင်း ဝတ်ရုံ၊ ခရစ်တော်၏ ဖြောင့်မတ်ခြင်းဝတ်ရုံကို ဝတ်ဆင်ထားသော ပျော်ရွှင်စည်းလုံးသော မိသားစုဖြစ်ကြလိမ့်မည်။ သဘာဝတရားအားလုံးသည် ထူးကဲလှပသော အလှတရားဖြင့် ဘုရားသခင်အား ချီးမွမ်းခြင်းနှင့် နာခံခြင်း ဆက်ကပ်အပ်နှံကြလိမ့်မည်။ ဤလောကသည် ကောင်းကင်အလင်းဖြင့် ရေမြုပ်နစ်မြုပ်နေလိမ့်မည်။ နှစ်များသည် ဝမ်းမြောက်ခြင်းဖြင့် ရှေ့သို့ လှည့်ပတ်သွားကြလိမ့်မည်။ လ၏အလင်းသည် နေအလင်းနှင့်တူလိမ့်မည်။ နေအလင်းသည်လည်း ယခုရှိသည်ထက် ခုနစ်ဆတိုးလိမ့်မည်။ ထိုမြင်ကွင်းအပေါ်တွင် နံနက်ကြယ်များ အတူတကွ သီချင်းဆိုကြလိမ့်မည်။ ဘုရားသခင်၏ သားများ ဝမ်းမြောက်အော်ဟစ်ကြလိမ့်မည်။ ဘုရားသခင်နှင့် ခရစ်တော်သည် အတူတကွ ကြေညာတော်မူကြလိမ့်မည်။ “အပြစ်နှင့် သေခြင်းသည် နောက်တဖန် မရှိတော့ချေ” ဟု (အာရ်အိပ်ချ် နိုဝင်ဘာ ၂၆၊ ၁၉၀၃)။

L. A Happy, United Family

“All will be a happy, united family, clothed with the garments of praise and thanksgiving—the robe of Christ’s righteousness. All nature, in its surpassing loveliness, will offer to God a constant tribute of praise and adoration. The world will be bathed in the light of heaven. The years will move on in gladness. The light of “the moon will be as the light of the sun, and “the light of the sun will be sevenfold greater than it is now. Over the scene the morning stars will sing together, and the sons of God will shout for joy, while God and Christ will unite “in proclaiming, ‘There shall be no more sin, neither shall there be any more death’” (RH Nov. 26, 1903).

 

မ. သန့်ရှင်းသူများ၏ တောက်ပသော အိမ်တော် ကောင်းကင်သည် ကျွန်ုပ်၏ တွေးတောခြင်း၏ အကြောင်းအရာဖြစ်သည်။ ကောင်းကင်၊ အလွန်တမ်းတမ်းတတ တောင့်တမိသော ကောင်းကင်။ ထိုနေရာ၌ ငြိမ်သက်ခြင်းသာရှိသည်။ ဤပထဝီမြေပေါ်ရှိ မုန်တိုင်းကဲ့သို့ ပဋိပက္ခများ လုံးဝမရှိ။ ကောင်းကင်၊ ဖြောင့်မတ်ခြင်း၏ နိုင်ငံတော်။ သန့်ရှင်၍ ကောင်းကြီးမင်္ဂလာရှိသူအားလုံး စုဝေးရာ နေရာ။ သောင်းနှင့်ချီသော သောင်းများနှင့် ထောင်နှင့်ချီသော ထောင်များ။ ပျော်ရွှင်၍ သန့်ရှင်းသော ရင်းနှီးခြင်းဖြင့် အသက်ရှင်လျက် လျှောက်လှမ်းကြ၏။ ဘုရားသခင်နှင့် ပလ္လင်တော်ပေါ်မှာ ထိုင်တော်မူသော သိုးသငယ်တော်ကို ချီးမွမ်းကြ၏။ သူတို့၏ အသံများသည် အပြည့်အဝ သဟဇာတဖြစ်၏။ အချင်းချင်း မမှားကြ။ ကောင်းကင်၏ မင်းသားများ၊ ဤအင်အားကြီးသော နိုင်ငံတော်၏ အာဏာပိုင်များသည် ကောင်းမှုတွင်သာ ယှဉ်ပြိုင်ကြ၏။ အချင်းချင်း၏ ပျော်ရွှင်မှုနှင့် ဝမ်းမြောက်မှုကို ရှာဖွေကြ၏။ အကြီးဆုံးသူသည် ကိုယ့်ကိုယ်ကို မောက်မာခြင်းအနည်းဆုံးဖြစ်၏။ အငယ်ဆုံးသူသည် ကျေးဇူးသိတတ်မှုနှင့် ချစ်ခြင်းမေတ္တာ ဥစ္စာတွင် အကြီးဆုံးဖြစ်၏။

M. The Bright Home of the Saints

“Heaven was the subject of my contemplation—heaven, the much-longed-for heaven. I seemed to be there, where all was peace, where no stormy conflicts of earth could ever come. Heaven, a kingdom of righteousness where all the holy and pure and blessed are congregated—ten thousand times ten thousand and thousands of thousands—living and walking in happy, pure intimacy, praising God and the Lamb who sitteth on the throne! Their voices were in perfect harmony. They never do each other wrong. Princes of heaven, the potentates of this mighty realm, are rivals only in good, seeking the happiness and joy of each other. The greatest there is least in self-esteem, and the least is greatest in his gratitude and wealth of love.

 

မှောင်မိုက်သော အမှားများဖြင့် ဉာဏ်အမြင်ကို မှုန်ဝါးစေခြင်း မရှိ။ အမှန်တရားနှင့် အသိပညာ၊ ရှင်းလင်း၍ ခိုင်မာပြီး ပြည့်စုံသော အရာများသည် သံသယတိုင်းကို နှင်ထုတ်ပြီးဖြစ်၏။ သံသယ၏ အန္တရာယ်ရှိသော အရိပ်သည် ထိုပျော်ရွှင်သော နေထိုင်သူများပေါ်သို့ မကျရောက်ချေ။ အငြင်းပွားသံများဖြင့် ကောင်းကင်၏ ချိုမြိန်ပြီး ပြည့်စုံသော ငြိမ်သက်ခြင်းကို မပျက်စီးစေချေ။ ထိုနေထိုင်သူများသည် ဝမ်းနည်းခြင်း၊ ဝေဒနာ၊ မျက်ရည်တို့ကို မသိကြ။ အားလုံးသည် ပြည့်စုံသော သဟဇာတဖြစ်မှု၊ ပြည့်စုံသော စည်းမျဉ်းနှင့် ပြည့်စုံသော ဆွတောင်းမှုတို့တွင် ရှိကြ၏ …။

“There are no dark errors to cloud the intellect. Truth and knowledge, clear, strong, and perfect, have chased every doubt away, and no gloom of doubt casts its baleful shadow upon its happy inhabitants. No voices of contention mar the sweet and perfect peace of heaven. Its inhabitants know no sorrow, no grief, no tears. All is in perfect harmony, in perfect order and perfect bliss … .

 

ကောင်းကင်၊ ချိုမြိန်သော ကောင်းကင်၊ သန့်ရှင်သူများ၏ ထာဝရအိမ်တော်၊ ပင်ပန်းနွမ်းနယ်သူများ၏ နားရာနေရာ၊ ဘဝတစ်လျှောက် လေးလံသော ဝန်ထုပ်များကို ထမ်းပိုးခဲ့ရသူများ အနားရ၊ ငြိမ်သက်၊ ဝမ်းမြောက်ခြင်းကို တွေ့ရာ နေရာ။ သူတို့သည် မျက်ရည်ဖြင့် မျိုးစေ့ချခဲ့ကြ၏။ ယခုမူကား ဝမ်းမြောက်ခြင်းနှင့် အောင်ပွဲဖြင့် ရိတ်သိမ်းကြ၏။ ကောင်းကင်သည် နှလုံးတိုင်း၌ သနားကြင်နာခြင်း အသက်ဝင်နေသော အိမ်ဖြစ်၏။ မျက်နှာအမူအရာတိုင်း၌ ထုတ်ဖော်ပြသ၏။ ချစ်ခြင်းမေတ္တာသည် ထိုနေရာ၌ အုပ်စိုးသည်။ မတည်မငြိမ်ဖြစ်စေသော အရာများ၊ မယှဉ်သော အရာများ၊ စကားများဖြင့် စစ်ချီခြင်း လုံးဝမရှိ (စာတစ်စောင် ၃၀၊ ၁၈၈၂၊ ၉အမ်အာ ၁၀၄၊ ၁၀၅)။

“Heaven, sweet heaven, the saints’ eternal home, the abode for the toilers, where the weary who have borne the heavy burdens through life find rest, peace, and joy! They sowed in tears, they reap with joy and triumph. Heaven is a home where sympathy is alive in every heart, expressed in every look. Love reigns there. There are no jarring elements, no discord or contentions or war of words” (letter 30, 1882; 9MR 104, 105).

 

အန်. ပညတ်တော်စောင့်ထိန်းသူများအတွက် ဘုရားသခင်၏ မြို့တော် အမှန်တရား၏ အလင်းကို ခံယူခဲ့သူအနှောင်း ပညတ်တော်ကို ချိုးဖောက်သူများသည် ဘုရားသခင်၏ မြို့တော်ထဲသို့ ဝင်ရောက်ခွင့် မရှိ။ ထိုပညတ်တော်သည် မြေကြီးပေါ်ရော ကောင်းကင်ပေါ်ရော ဘုရားသခင်၏ အုပ်ချုပ်ရေး၏ အခြေခံအုတ်မြစ်ဖြစ်၏။ အကြင်သူများသည် ဤမြေကြီးပေါ်တွင် ထိုပညတ်တော်ကို သိလျက်နဲ့ နင်းချိုးဖျက်ဆီးခဲ့လျှင် ထိုနည်းတူ အလုပ်ကို လုပ်ရန် ကောင်းကင်သို့ ခေါ်ဆောင်ခြင်း မခံကြရ။ ခရစ်တော် ကြွလာတော်မူသည့်အခါ စရိုလ်ပြောင်းလဲခြင်း မရှိချေ။ စရိုလ်တည်ဆောက်ခြင်းသည် စမ်းသပ်ခံရသော ကာလအတွင်း ဆက်လက်လုပ်ဆောင်ရမည်။ နေ့ရက်တိုင်း သူတို့၏ အပြုအမူများကို ကောင်းကင်၌ မှတ်တမ်းတင်ထား၏။ ဘုရားသခင်၏ ကြီးမားသော နေ့တော်ကြီး၌ သူတို့၏ အမှုအရာများအတိုင်း ဆုလာဘ်ခံရလိမ့်မည်။ မည်သူများ ကောင်းချီးခံရကြောင်း ထိုအခါ ထင်ရှားလာလိမ့်မည်။ “ထိုအရှင်၏ ပညတ်တော်များကို ကျင့်ကြံသောသူတို့သည် ကောင်းကြီးမင်္ဂလာရှိကြစေ၍ အသက်သစ်ပင်၏ အသီးကို စားခွင့်ရှိရ၍ တံခါးများမှတစ်ဆင့် မြို့ထဲသို့ ဝင်ခွင့်ရှိကြစေ” (အာရ်အိပ်ချ် ဩဂုတ် ၂၅၊ ၁၈၈၅)။

N. City of God for Commandment Keepers

“None who have had the light of truth will enter the city of God as commandment-breakers. His law lies at the foundation of His government in earth and in heaven. If they have knowingly trampled upon and despised His law on the earth, they will not be taken to heaven to do the same work there; there is no change of character when Christ comes. The character building is to go on during the hours of probation. Day by day their actions are registered in the books of heaven, and they will, in the great day of God, be rewarded as their works have been. It will then be seen who receives the blessing. ‘Blessed are they that do his commandments, that they may have right to the tree of life, and may enter in through the gates into the city’” (RH Aug. 25, 1885).

 

အို. နာခံသူများ၏ ထာဝရအိမ်ယာ ကြီးမားသော ကယ်တင်ခြင်းအစီအစဉ်သည် ဤလောကကို ဘုရားသခင်၏ ကျေးဇူးတော်ထဲသို့ အပြည့်အဝ ပြန်လည်ဆောင်ကြဉ်းပေး၏။ အပြစ်ကြောင့် ဆုံးရှုံးခဲ့သမျှ အားလုံးကို ပြန်လည်ရရှိ၏။ လူသာမက မြေကြီးပါ ကယ်တင်ခြင်းခံရ၍ နာခံသူများ၏ ထာဝရအိမ်ယာဖြစ်လာ၏။ ခြောက်ထောင်နှစ်တိုင်တိုင် စာတန်သည် ဤမြေကြီးကို ပိုင်ဆိုင်ရန် ကြိုးပမ်းခဲ့၏။ ယခုမူကား ဘုရားသခင်၏ မူလဖန်ဆင်းတော်မူသော ရည်ရွယ်ချက်သည် ပြည့်စုံပြီးဖြစ်၏။ “အမြင့်ဆုံးသောအရှင်၏ သန့်ရှင်းသူများသည် နိုင်ငံတော်ကို ခံယူ၍ ထာဝရထာဝရ နိုင်ငံတော်ကို ပိုင်ဆိုင်ကြလိမ့်မည်” (ဒံ ၇:၁၈) (ပီပီ ၃၄၂)။

O. The Eternal Abode of the Obedient

“The great plan of redemption results in fully bringing back the world into God’s favor. All that was lost by sin is restored. Not only man but the earth is redeemed, to be the eternal abode of the obedient. For six thousand years Satan has struggled to maintain possession of the earth. Now God’s original purpose in its creation is accomplished. ‘The saints of the Most High shall take the kingdom, and possess the kingdom forever, even forever and ever’ (Dan. 7:18)” (PP 342).

 

၆. စာအုပ်စာတမ်းများ ဩဂတ်စတင်။ ဘုရားသခင်၏ မြို့တော်။ ဘာသာပြန်သူ- ဂျီ ဂျီ ဝေါလ်ရှ်၊ ဒီ ဘီ ဇီမာ၊ ဂျီ မိုနဟန်၊ ဒီ ဂျေ ဟိုနန်။ အယ်ဒီတာ- ဗီ ဂျေ ဘောက်။ နယူးယောက်၊ ဒတ်ဘယ်၊ ၁၉၅၈။ ဘီးစလီ-မာရေ။ ဂျီ အာ။ ယေရှုနှင့် ဘုရားသခင်၏ နိုင်ငံတော်။ ဂရန်းရက်ပစ်၊ အီးမန်း၊ ၁၉၈၆။ ဘက်ဝစ်၊ အိုက်စဘွန် တီ။ ယောဟန်၏ ဗျာဒိတ်ကျမ်း။ ဂရန်းရက်ပစ်၊ ဘေကာ၊ ၁၉၁၉။ ဘာ့ခ်ဟော့ဖ်၊ အလ်။ ဘုရားသခင်၏ နိုင်ငံတော်။ ဂရန်းရက်ပစ်၊ အီးမန်း၊ ၁၉၅၁။ ဘရိုက်၊ ဂျွန်။ ဘုရားသခင်၏ နိုင်ငံတော်၊ သမ္မာကျမ်းဆိုင်ရာ အယူအဆနှင့် အသင်းတော်အတွက် အဓိပ္ပာယ်။ နက်ရှ်ဗီးလ်၊ အဘင်ဒွန်၊ ၁၉၅၃။ ကက်သလစ်အသင်းတော်၏ ကက်တကစ်။ စိန့်ပေါလ်၊ ဝန်ဒရါ၊ ၁၉၉၄။ ဒဲလစ်ချ်၊ ဖရန့်ဇ်။ ဟေရှာယ၏ ပရောဖက်ပြုချက်များဆိုင်ရာ သမ္မာကျမ်းဆိုင်ရာ အဋ္ဌကထာ။ အတွဲ ၂ တွဲ။ နယူးယောက်၊ ဖန့်ခ်နှင့် ဝါဂ်နယ်၊ ၁၈၇၂။ ဖရွန်း၊ လီရိုးအက်ဒ်ဝင်။ ကျွန်ုပ်တို့ဘိုးဘေးများ၏ အခြေအနေပေါ်မူတည်သော ယုံကြည်ခြင်း။ အတွဲ ၂ တွဲ။ ဝါရှင်တန်ဒီစီ၊ ရီဗျူးနှင့် ဟေရဲလ်၊ ၁၉၆၅–၁၉၆၆။ Komonchak, Joseph၊ Mary Collins နှင့် Dermot Lane တို့ တည်းဖြတ်။ သာသနာပညာအဘိဓာန်အသစ်။ Wilmington, Del.၊ Michael Glazier၊ ၁၉၈၇။ Ladd, George Eldon. ဘုရားသခင်၏နိုင်ငံတော်နှင့်ပတ်သက်သော အရေးကြီးမေးခွန်းများ။ Grand Rapids၊ Eerdmans၊ ၁၉၅၂။ ———. ယေရှုနှင့် နိုင်ငံတော်၊ သမ္မာကျမ်းဆိုင်ရာ လက်တွေ့ဝါဒ၏ နောက်ဆုံးကာလဆိုင်ရာ အယူအဆ။ နယူးယောက်၊ Harper and Row၊ ၁၉၆၄။ ———. အနာဂတ်၏ရှိနေခြင်း၊ သမ္မာကျမ်းဆိုင်ရာ လက်တွေ့ဝါဒ၏ နောက်ဆုံးကာလဆိုင်ရာ အယူအဆ။ Grand Rapids၊ Eerdmans၊ ၁၉၇၃။ Luther, M. လူသား့လက်ရာများ။ တည်းဖြတ်သူ Hilton C. Oswald။ အတွဲ ၂၈၊ ၁ ကောရိန်သု ၇ နှင့် ၁၅ အဋ္ထုပ္ပတ်တိများ။ Saint Louis၊ Concordia Pub. House၊ ၁၉၇၃။ Niebuhr, Reinhold. လူသားသဘာဝနှင့် ကံကြမ္မာ။ အတွဲနှစ်တွဲ။ နယူးယောက်၊ Scribner’s၊ ၁၉၆၄။ Smith, Wilbur M. ကောင်းကင်နိုင်ငံဆိုင်ရာ သမ္မာကျမ်းဆိုင်ရာ အဆုံးအမများ။ Chicago၊ Moody၊ ၁၉၈၀။ Strong, August Hopkins. စနစ်ကျသော သာသနာပညာ။ Philadelphia၊ Judson၊ ၁၉၀၇။ Vos, Geerhardus. ယေရှု၏ ဘုရားသခင်၏နိုင်ငံတော်နှင့် အသင်းတော်ဆိုင်ရာ အဆုံးအမများ။ Phillipsburg, N. J.၊ Presbyterian and Reformed၊ ၁၉၇၂။ Willis, Wendell တည်းဖြတ်။ နှစ်ဆယ်ရာစုအဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်များတွင် ဘုရားသခင်၏နိုင်ငံတော်။ Peabody, Mass.၊ Hendrickson၊ ၁၉၈၇။

 

VI. Literature

Augustine. The City of God. Trans. G. G. Walsh; D. B. Zema; G. Monahan; D. J. Honan. Ed. “V. J. Bourke. New York: Doubleday, 1958.

Beasley-Murray, G. R. Jesus and the Kingdom of God. Grand Rapids: Eerdmans, 1986.

Beckwith, Isbon T. The Apocalypse of John. Grand Rapids: Baker, 1919.

Berkhof, L. The Kingdom of God. Grand Rapids: Eerdmans, 1951.

Bright, John. The Kingdom of God: The Biblical Concept and Its Meaning for the Church. Nashville: Abingdon, 1953.

Catechism of the Catholic Church. St. Paul: Wanderer, 1994.

Delitzsch, Franz. Biblical Commentary on the Prophecies of Isaiah. 2 vols. New York: Funk and Wagnalls, 1872.

Froom, LeRoy Edwin. The Conditionalist Faith of Our Fathers. 2 vols. Washington, D.C.: Review and Herald, 1965–1966.

Komonchak, Joseph, Mary Collins, and Dermot Lane, eds. The New Dictionary of Theology. Wilmington, Del.: Michael Glazier, 1987.

Ladd, George Eldon. Crucial Questions About the Kingdom of God. Grand Rapids: Eerdmans, 1952.

———. Jesus and the Kingdom: The Eschatology of Biblical Realism. New York: Harper and Row, 1964.

———. The Presence of the Future: The Eschatology of Biblical Realismi. Grand Rapids: Eerdmans, 1973.

Luther, M. Luther’s Works. Ed. Hilton C. Oswald. Vol. 28, Commentaries on 1 Corinthians 7 and 15. Saint Louis: Concordia Pub. House, 1973.

Niebuhr, Reinhold. The Nature and Destiny of Man. 2 vols. New York: Scribner’s, 1964.

Smith, Wilbur M. The Biblical Doctrine of Heaven.` Chicago: Moody, 1980.

Strong, August Hopkins. Systematic Theology. Philadelphia: Judson, 1907.

Vos, Geerhardus. The Teaching of Jesus Concerning the Kingdom of God and the Church. Phillipsburg, N. J.: Presbyterian and Reformed, 1972.

Willis, Wendell, ed. The Kingdom of God in 20th-Century Interpretation. Peabody, Mass.: Hendrickson, 1987.

 

အခန်းကြီး - ၂၉

အကြီးစားအငြင်းပွားမှု

The Great Controversy

 

ဖရန့်ခ် ဘီ. ဟိုလ်ဘရွတ်

Frank B. Holbrook

 

နိဒါန်း Introduction

 

ဓမ္မဟောင်းနှင့် ဓမ္မသစ်ကျမ်းများ၏ စာမျက်နှာများတစ်လျှောက် တစ်ဦးတည်းသောဘုရားနှင့် စာတန်အကြား၊ ကောင်းမှုနှင့် မကောင်းမှုအကြား ကောင်းကင်နှင့် ပုဂ္ဂိုလ်ရေးအဆင့်များတွင် မပြတ်မတိမ်းဖြစ်ပေါ်နေသော စစ်ပွဲတစ်ခုကို ရည်ညွှန်းထားသည့် ကိုးကားချက်များနှင့် အရိပ်အမြွက်များစွာ ဖြန့်ကျက်ထားသည်။ ဤကျမ်းပိုဒ်များကို နှိုင်းယှဉ်ကြည့်ခြင်းဖြင့်၊ ၎င်းတို့၏ တစ်ဦးချင်းထိုးထွင်းသိမြင်မှုများကို စုစည်းပြီး ကျမ်းစာတစ်ခုလုံး၏ စုစုပေါင်းသတင်းစကားကို ပိုမိုရှင်းလင်းစွာ သိမြင်နိုင်သည့် အမှန်တရားပြတင်းပေါက်တစ်ခုကို ဖန်တီးပေးသည်။

Scattered across the pages of both the OT and NT lie many references and allusions to an unrelenting war between God and Satan, between good and evil on both cosmic and personal levels. Comparing these passages, we inlay their individual insights to form a mosaic window of truth through which we can perceive the total message “of Scripture with greater clarity than otherwise.

 

ဘုရားသခင်၏ ဖန်ဆင်းခြင်းစကြဝဠာကို ဒုက္ခပေးခဲ့သော အကျင့်စာရိတ္တဆိုင်ရာ အငြင်းပွားမှုသည် ကယ်တင်ခြင်းအစီအစဉ်နှင့် နီးကပ်စွာ ဆက်စပ်နေသည်။ ဤအစီအစဉ်သည် လူသားများအား အပြစ်၏ ကျွန်ခံမှုမှ လွတ်မြောက်ရုံသာမက၊ စာတန်၏ စွပ်စွဲချက်များကို ဆန့်ကျင်ပြီး ဘုရားသခင်တို့အား တရားမျှတမှုကို ပေးစွမ်းသည်။

The moral controversy, which has troubled the universe of God’s creation, is closely linked to the plan of salvation. The latter provides not only deliverance for humanity from the enslavement of sin, but also a theodicy for the Godhead against Satan’s accusations.

 

အောက်ပါလေ့လာမှုတွင်၊ စစ်ပွဲ၏ သဘောသဘာဝ၊ ၎င်း၏ ပေါ်ပေါက်ပုံ၊ ရာစုနှစ်များတစ်လျှောက် ၎င်း၏ လမ်းကြောင်း၊ စာတန်၏ ရှုံးနိမ့်မှုနှင့် ဘုရားသခင်၏ အောင်ပွဲနှင့် တရားမျှတမှုကို ပိုမိုထိရောက်စွာ ပြသရန် ကျမ်းစာဆိုင်ရာ အချက်အလက်များကို အချိန်စဉ်အတိုင်း စီစဉ်ထားသည်။ ဆောင်းပါးသည် ကျမ်းစာ၏ အခြေခံသွန်သင်ချက်ဖြင့် ပြသထားသော အရေးကြီးသော ဓမ္မဗေဒဆိုင်ရာ အမှန်တရားအချို့၏ အကျဉ်းချုပ်ဖြင့် နိဂုံးချုပ်သည်။

In the following study the biblical data have been arranged in chronological sequence in order to demonstrate more effectively the nature of the war, how it unfolded, its course through the centuries, the final struggle, which ends in Satan’s defeat and God’s triumph and vindication. The article concludes with a summary of some of the more important theological truths exhibited by this foundational teaching of Scripture.

           

၁။ အငြင်းပွားမှုကို ကြိုတင်မြင်သည်
က။ ဘုရားသခင်၏ လျှို့ဝှက်ချက်
၁။ ကျေးဇူးတော်သည် အစီအစဉ်ကို စတင်ခဲ့သည်
၂။ ခရစ်တော်၏ အပြစ်ဖြေရာသေခြင်း
၃။ ကယ်တင်ခြင်း၏ ပြဋ္ဌာန်းချက်များကို လက်ခံခြင်း
၄။ အကျင့်စာရိတ္တ ပြန်လည်ထူထောင်ခြင်း
၅။ ထာဝရဆုလာဘ်များ
ခ။ စိန်ခေါ်သူ

၂။ အငြင်းပွားမှု၏ မူလအစ
က။ ဘုရားသခင်နှင့် သူ၏ ဖန်ဆင်းခြင်း
ခ။ ကောင်းကင်၏ ဥပဒေများ
ဂ။ အငြင်းပွားမှုဆိုင်ရာ ပြဿနာများ
၁။ လူစီဖာ
၂။ ပြဿနာများ
၃။ မည်သူ၏ အာဏာသည် အကောင်းဆုံးဖြစ်သနည်း။
၄။ လူစီဖာ၏ ကောင်းကင်မှ ပြုတ်ကျခြင်း
၅။ လူသားများ၏ ပြုတ်ကျခြင်း
ဃ။ ကောင်းကင်၏ ထပ်လောင်းအတိုင်းအတာ
င။ ကောင်းကင်၏ ရည်မှန်းချက်များ

၃။ ကမ္ဘာပေါ်ရှိ အငြင်းပွားမှု—ဓမ္မဟောင်း
က။ ဘုရားသခင်၏ ဦးစီးမှု
၁။ ကတိတော်
၂။ ယဇ်ပူဇော်ခြင်းဆိုင်ရာ ထုံးတမ်းများ
၃။ ပရောဖက်ပုံဖော်ပြချက်များ
၄။ ကယ်တင်ခြင်းအမှန်တရားများကို ထိန်းသိမ်းခြင်းနှင့် ပြန့်ပွားစေခြင်း
ခ။ စာတန်၏ တန်ပြန်တိုက်ခိုက်မှု
၁။ ရေလွှမ်းမိုးမှုမတိုင်မီ ဆိုးယုတ်မှု
၂။ ပုဂံဝါဒနှင့် ရုပ်တုကိုးကွယ်မှု၏ ဖွံ့ဖြိုးမှု
၃။ စစ်မှန်သောဘာသာကို ဖျက်ဆီးခြင်း
၄။ စာတန်၏ စွပ်စွဲချက်များ
၅။ စာတန်၏ “တော်ရုံတန်ရုံ” အောင်မြင်မှု

၄။ ကမ္ဘာပေါ်ရှိ အငြင်းပွားမှု—ဓမ္မသစ်
က။ အထက်မှ အုပ်ချုပ်သော ဘုရားစီရင်မှု
၁။ ကျမ်းစာ၏ ဗဟိုအချက်အဖြစ် ကြီးထွားလာမှု
၂�। ကျေးရွာပြန့်ကျဲခြင်း (ဒိုင်ယာစပိုရာ၊ ယောဟန် ၇:၃၅)
၃။ ယုဒလူမျိုးမစ်ရှင်
ခ။ ခရစ်တော်၏ ပထမအကြိမ်ကြွလာခြင်း
၁။ ခရစ်တော်၏ အောင်ပွဲကို ပရောဖက်ပုံဖော်ပြခြင်း
၂။ ခရစ်တော်၏ သွေးဆောင်မှုများအပေါ် အောင်ပွဲ
၃။ ခရစ်တော်၏ နေ့စဉ်နတ်ဆိုးများအပေါ် အောင်ပွဲ
၄။ ခရစ်တော်၏ လက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ်ရှိ အောင်ပွဲများစွာ
ဂ။ အသင်းတော်အပေါ် စာတန်၏ တိုက်ခိုက်မှုများ
၁။ အယူဝါဒများကို ဖျက်ဆီးခြင်း
၂။ အသင်းတော်ကို ညှဉ်းပန်းနှိပ်စက်ခြင်း
ဃ။ အငြင်းပွားမှု၏ သေးငယ်သောပုံစံ

၅။ အငြင်းပွားမှု ပြီးစီးခြင်း
က။ နောက်ဆုံးတိုက်ပွဲ
၁။ ကျားသစ်ကဲ့သို့သော သားရဲ (ဗျာဒိတ် ၁၃:၁–၁၀)
၂။ ဦးခ

I.          The Controversy Foreseen

A.         The Divine Secret

1.         Grace Initiated the Plan

2.         Atoning Death of Christ

3.         Accepting the Provisions of Salvation

4.         Character Restoration

5.         The Eternal Rewards

B.         The Challenger

            II.         The Origin of the Controversy

A.         God and His Creation

B.         Heaven’s Laws

C.         Issues in the Controversy

1.         Lucifer

2.         The Issues

3.         Whose Authority Is Best?

4.         The Fall of Lucifer From Heaven

5.         The Fall of Humanity

D.         Heaven’s Added Dimension

E.         Heaven’s Objectives

            III.        The Controversy on Earth—OT

A.         God’s Initiative

1.         The Promise

2.         Sacrificial Rituals

3.         Prophetic Portrayals

4.         Preserving and Propagating Salvation Truths

B.         Satan’s Counterattack

1.         Antediluvian Wickedness

2.         Development of Paganism and Idolatry

3.         Corrupting the True Religion

4.         Satanic Accusations

5.         Satan’s “Almost” Success

            IV.        The Controversy on Earth—NT

A.         Overruling Providence

1.         Growing Centrality of Scripture

2.         The Dispersion (Diaspora, John 7:35)

3.         The Jewish Mission

B.         The First Advent of Christ

1.         Christ’s Victory Prophetically Portrayed

2.         Christ’s Victory Over Temptations

3.         Christ’s Daily Victory Over the Demons

4.         Christ’s Multiple Victories at the Cross

C.         Satanic Attacks on the Church

1.         Corrupting the Doctrines

2.         Persecuting the Church

D.         The Controversy in Microcosm

            V.         The Controversy Completed

A.         The Final Struggle

1.         Leopardlike Beast (Rev. 13:1–10)

2.         Two-horned Beast (Rev. 13:11–17)

B.         The Judgment-Hour Invitation

1.         Three Angels’ Messages (Rev. 14:6–13)

2.         Final Judgment (Rev. 14:7)

C.         The Central Issues

1.         Obedience: The Ten Commandments

2.         Worship: God or Satan?

D.         The Defeat and Destruction of Satan

1.         Satan Imprisoned

2.         The Millennium

3.         Final Judgment: Executive Phase

            VI.        Some Theological Implications

A.         Moral Harmony Secured

B.         Worldview

C.         Human Suffering

D.         Character of God

E.         Believer Preparedness

            VII.       Historical Overview

A.         Ante-Nicene and Post-Nicene Fathers

1.         Origen (185–254)

2.         Augustine of Hippo (354–430)

B.         Reformation and Post-Reformation Eras

1.         John Calvin (1509–1564)

2.         John Milton (1608–1674)

C.         Modern Era

D.         Seventh-day Adventist Understanding

            VIII.      Ellen G. White Comments

A.         An Appeal to Understand

B.         The Controversy Foreseen

C.         The Origin of the Controversy

1.         The Moral Law: Foundation of the Divine Government

2.         Why Lucifer Not Destroyed at Onset of the Controversy

3.         The Fall of Humanity: Pattern Similar to Satan’s Fall

D.         The Controversy on Earth—OT

1.         Satan Usurps Control of Earth

2.         Obedience to Moral Law: Underlies Prosperity

3.         Satan Subverts Israelite Obedience

E.         The Controversy on Earth—NT

1.         The Need to Reveal God’s True Character to Humanity

2.         Satan’s True Character Also Disclosed at the Cross

3.         The Cross: Divine Justice and Mercy Displayed

4.         The Controversy in Microcosm

F.         The Controversy Completed

1.         The Nature of the Last Conflict Over God’s Law

2.         The Sabbath: Test of Loyalty

 

G. ဓမ္မပညာဆိုင်ရာ အကျိုးသက်ရောက်မှုအချို့

1. ဘုရားသခင်၏ စရိုးကောင်းကင်ကို ထင်ရှားစေခြင်း
2. ပုန်ကန်မှု၊ စကြဝဠာတစ်ခုလုံးအတွက် သင်ခန်းစာ
3. စုံစမ်းခံရသော ဖန်ဆင်းခံသတ္တဝါများ၊ အတူတကွ သစ္စာရှိလိမ့်မည်
4. ဘုရားသခင်၏ တရားမျှတမှု IX. ကိုးကားစာအုပ်များ

G.        Some Theological Implications

1.         Vindication of God’s Character

2.         The Rebellion: A Lesson to the Universe

3.         A Tested Creation: Forever Loyal

4.         Divine Justice

IX.        Literature

 

I. အငြင်းပွားမှုကို ကြိုတင်မြင်ထားခြင်း A. ဘုရားသခင်၏ လျှို့ဝှက်ချက်

ဘုရားသခင်သည် ဉာဏ်ရည်ရှိသမျှ သတ္တဝါအားလုံးကို လွတ်လပ်စွာ ကိုယ်ပိုင်ရွေးချယ်ခွင့်ရှိသော အကျင့်စာရိတ္တရှိသူများအဖြစ် ဖန်ဆင်းတော်မူ၍ ဖန်ဆင်းရှင်ကို ချစ်ခြင်းမေတ္တာဖြင့် နာခံခြင်း သို့မဟုတ် ထိုအခွင့်အာဏာကို ငြင်းပယ်ခြင်း ပြုနိုင်စွမ်းရှိစေတော်မူ၏။ ကျမ်းချက်အသစ်အနည်းစုတွင် ဘုရားသခင်သည် ကောင်းကင်တမန်များတွင် ဖြစ်ပေါ်လာမည့် သစ္စာဖောက်မှုနှင့် ထိုနောက် လိုက်ပါလာမည့် ပုန်ကန်မှုကို ကြိုတင်မြင်တော်မူခဲ့ကြောင်း ဖော်ပြထားသည်။ လူသားမျိုးနွယ်သည် လှည့်စားခံရပြီး ထိုပုန်ကန်မှုတွင် ပါဝင်လာမည်ကို ကြိုတင်မြင်တော်မူ၏။ ဤမြေကမ္ဘာနှင့်စပ်လျဉ်း၍ အချိန်မတိုင်မီ (ထာဝရအတိတ်ကာလ၏ တစ်ချိန်ချိန်တွင်) ခများတို့၊ ထို့ပြင် ခများတို့၊ သားတော်နှင့် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တို့သည် ဤကြိုတင်မြင်ထားသော အကျပ်အတည်းကို ရင်ဆိုင်ရန် ကယ်တင်ခြင်းအစီအစဉ်ကို ချမှတ်တော်မူခဲ့သည်။ တမန်တော်ပေါလုသည် ထိုအစီအစဉ်ကို “ကာလကြာရှည်စွာ လျှို့ဝှက်ထားသော နက်နဲသောအရာ” ဟု ရည်ညွှန်းခဲ့သည် (ရောမ ၁၆:၂၅)။ ထို့ပြင် ထို “လျှို့ဝှက်ချက်” သို့မဟုတ် “လျှို့ဝှက်ထားသော ပညာ” ကို ဘုရားသခင်သည် “ကာလများမတိုင်မီ” ချမှတ်တော်မူခဲ့သည်ဟု သူဆိုသည် (၁ကော ၂:၇)။

 

I. The Controversy Foreseen

A. The Divine Secret

God created all intelligent beings as free moral agents with the ability to render loving allegiance to the Creator or to reject His authority. Several New Testament passages indicate God foresaw the defection that would take place among the angels and the insurrection that would follow. He foresaw that mankind would be deceived into joining the rebellion.

Before time began (as far as this earth is concerned)—at some point in eternity past—God, that is, Father, Son, and Holy Spirit, devised the plan of salvation to meet this foreseen crisis. The apostle Paul refers to that plan as “the mystery which was kept secret for long ages” (Rom. 16:25). This “secret,” or “hidden wisdom,” he asserts, “God decreed before the ages,” before earth time began (1 Cor. 2:7).

 

ထိုလျှို့ဝှက်ချက် သို့မဟုတ် နက်နဲသောအရာသည် “ဧဝံဂေလိတရား၏ နက်နဲသောအရာ” ဖြစ်သည်ဟု အခြားနေရာတွင် ရှင်းပြထားသည် (ဧဖေ ၆:၁၉)။ ထို့ကြောင့် စကြဝဠာတွင် ဖန်ဆင်းခံဉာဏ်ရည်ရှိသူအချို့ကြားတွင် နောက်ပိုင်းတွင် ပေါ်ပေါက်လာသော ပုန်ကန်မှုသည် ဘုရားသခင်ကို မမျှော်လင့်ဘဲ ဖြစ်ပွားစေခဲ့ခြင်း မဟုတ်ချေ။ ဘုရားသခင်၏ သုံးပါးတစ်ဆူသည် လှည့်စားခံရသော လူသားပုန်ကန်သူများအတွက် “ကယ်ဆယ်ရေးစစ်ဆင်ရေး” တစ်ခုကို ကြိုတင်ချမှတ်ထားပြီးဖြစ်သည်—ထိုအစီအစဉ်သည် ပုန်ကန်မှုကို အပြီးတိုင် နှိမ်နင်းရန် ထိရောက်သော လက်နက်တစ်ခုလည်း ဖြစ်လိမ့်မည်။

1.  

The secret or mystery is “the mystery of the gospel,” he explains elsewhere (Eph. 6:19). It is evident, then, that the rebellion, which eventually broke out among some of the created intelligences in the universe, did not take God by surprise. The Godhead had already devised a “rescue operation” for deceived human rebels—a plan that would also provide an effective weapon in putting down the rebellion permanently.

 

၁. ကျေးဇူးတော်မှ စတင်သော အစီအစဉ် “ကျေးဇူးတော်” ဆိုသည်မှာ ထိုက်တန်ခြင်းမရှိဘဲ ပုန်ကန်နေသော လူသားအပေါ် ကောင်းကင်ဘုံ၏ မေတ္တာနှင့် ကရုဏာရှိသော သဘောထားဖြစ်သည်။ ဤအခြေခံအရ ဘုရားသခင်သည် ကိုယ်တော်၏ ကကယ်တင်ခြင်းဆိုင်ရာ ပြင်ဆင်မှုများကို လက်ခံမည့် နောင်တရသော အပြစ်သားအားလုံးကို ကယ်တင်၍ ပြောင်းလဲပေးရန် ရွေးချယ်တော်မူခဲ့သည်။ တမန်တော်က ဤသို့ ဆိုသည်– သူတို့၏ လွတ်မြောက်ခြင်းသည် သူတို့ ပြုနိုင်သော ကုသိုလ်ကောင်းမှုများကြောင့် မဟုတ်ဘဲ “ကိုယ်တော်၏ ရည်ရွယ်ချက်နှင့် ကျေးဇူးတော်အားဖြင့် ဖြစ်သည်။ ဤကျေးဇူးတော်ကို ခရစ်တော်ယေရှုအထဲတွင် အချိန်မကုန်မီကပင် [စကြဝဠာမတည်မီကပင်] ငါတို့အား ပေးသနားတော်မူခဲ့သည်” (၂ တိမောသေ ၁:၉)။

1. Grace Initiated the Plan

“Grace” is heaven’s loving merciful attitude toward undeserving, rebellious, human sinners. On this basis God chose to save and transform all repentant sinners who would accept the provisions made for their salvation. The apostle observes that their deliverance would not be by virtue of some good works they might render, but would be by “virtue of his [God’s] own purpose and the grace which he gave us in Christ Jesus ages ago [lit. “before times eternal”]” (2 Tim. 1:9).

 

၂. ခရစ်တော်၏ ကိုယ်စားအသေခံခြင်း ဘုရားသခင်သည် ယေရှုခရစ်၏ ကိုယ်စားအသေခံခြင်းကို အစီအစဉ်၏ ဗဟာတွင် အဓိကနေရာအဖြစ် သတ်မှတ်တော်မူခဲ့သည်။ တမန်တော်ပေတရုက ယေရုရှလင်မြို့တွင် ကျင်းပသော ငါးဆယ်ပွဲတော်သို့ လာရောက်သူများအား ဤသို့ သက်သေခံခဲ့သည်– ခရစ်တော်သည် “ဘုရားသခင်၏ အတိအကျ ကြိုတင်စီစဉ်ထားသော အစီအမံနှင့် ကြိုသိတော်မူခြင်းအရ အပ်နှံခြင်းခံရပြီး” အသေခံရခြင်း ဖြစ်သည် (တမန် ၂:၂၃)။ နောက်ပိုင်းတွင် သူက ခရစ်ယာန်ညီအစ်ကိုတို့အား ဤသို့ ရေးသားခဲ့သည်– “သင်တို့သည် … ခရစ်တော်၏ အဖြူစင်ပြီး အပြစ်ကင်းသော သိုးသငယ်နှင့်တူသော အဖိုးတန်သွေးတော်ဖြင့ ရွေးနုတ်ခြင်းခံရသည်ကို သိကြသည်။ ခရစ်တော်သည် လောကီတည်မီကပင် ကြိုတင်ရွေးချယ်ခြင်းခံရသော်လည်း၊ ခေတ်ဆုံးခါနီးတွင် သင်တို့အတွက် ထင်ရှားစေတော်မူခြင်း ဖြစ်သည်” (၁ ပေ ၁:၁၈-၂၀)။

2. Atoning Death of Christ

God determined that the atoning death of Jesus Christ would stand at the heart of the plan. The apostle Peter testified to this decision when he told the crowds attending the Feast of Pentecost in Jerusalem that Christ had been “delivered up according to the definite plan and foreknowledge of God” to die (Acts 2:23). Later he wrote to fellow Christians, “You know that you were ransomed … with the precious blood of Christ, like that of a lamb without blemish or spot. He was destined before the foundation of the world but was made manifest at the end of the times for your sake” (1 Peter 1:18–20).

 

ဘုရားသခင်၏ သဘောသဘာဝတွင် တရားမျှတခြင်းနှင့် ကရုဏာရှိခြင်း၊ သန့်ရှင်းခြင်းနှင့် ကျေးဇူးပြုခြင်း တို့ ပါဝင်သည်။ ဘုရားသခင်သည် ပုန်ကန်နေသော အပြစ်သားများကို ချစ်တော်မူသည်နှင့် အမျှ၊ အပြစ်သားကို ရိုးရိုးလွှတ်ပစ်လျှင် တရားမျှတခြင်း မရှိတော့ပေ။ သို့သော် အပြစ်နမဝင်မီကပင် ဘုရားသခင်သည် နောင်တရသော ပုန်ကန်သူများအား ယေရှုခရစ်အားဖြင့် ကျေးဇူးတော် (ကရုဏာ) ပေးရန် စီစဉ်တော်မူခဲ့သည်။ ခရစ်တော်၏ ပြစ်ဒဏ်ခံ၍ ကိုယ်စားအသေခံခြင်းသည် ဘုရား၏ တရားစီရင်ခြင်းကို ပြည့်စုံစေပြီး၊ နောင်တရသော အပြစ်သားများအား ခွင့်လွှတ်ခြင်းနှင့် ပြန်လည်သင့်မြတ်ခြင်း ပေးနိုင်စေခဲ့သည် (ရော ၃:၂၁-၂၆ ကိုကြည့်ပါ)။

In character God is both just and merciful, holy and gracious. No matter how much God loved rebellious human sinners, He would not be just if He simply excused the sinner. But before the entrance of sin and rebellion into the universe, God planned to extend grace (mercy) to repentant rebels by means of Jesus Christ, that is, by means of Christ’s atoning death. The penal, substitutionary death of Christ would satisfy divine justice and would make it possible for forgiveness and reconciliation to be extended to penitent sinners (cf. Rom. 3:21–26).

 

 

၃. ကယ်တင်ခြင်း ပြင်ဆင်မှုများကို လက်ခံခြင်း ခမည်းတော်၊ သားတော်၊ သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော် ဘုရားသခင်သည် အာဒံ၏ အပြစ်စွဲလစ်သော လူမျိုးထဲမှ ခရစ်တော်ကို ကယ်တင်ရှင်နှင့် သခင်အဖြစ် လက်ခံပြီး ကိုယ်တော်နှင့် တစ်သားတည်းဖြစ်ရန် ဆန္ဒရှိသူအားလုံးကို ကိုယ်တော်၏ “မိသားစု” ထဲသို့ မွေးစားရန် ရွေးချယ်တော်မူခဲ့သည်။ တမန်တော်က ဤသို့ ရေးသားခဲ့သည်– “ငါတို့သခင် ယေရှုခရစ်၏ ခမည်းတော်ဘုရားသခင်သည် မင်္ဂလာရှိတော်မူစေသတည်း။ ကိုယ်တော်သည် ခရစ်တော်အထဲတွင် ဝိညာဉ်ရေးရာ မင်္ဂလာအားလုံးကို ငါတို့အား ပေးသနားတော်မူပြီး၊ လောကီတည်မီကပင် ငါတို့ကို ခရစ်တော်အထဲတွင် ရွေးချယ်တော်မူခဲ့သည် …။ ကိုယ်တော်သည် ငါတို့ကို ခရစ်တော်ယေရှုအားဖြင့် သားယောက်ျားအရင်းများဖြစ်စေရန် ချစ်ခြင်းမေတ္တာအားဖြင့် ကြိုတင်သတ်မှတ်တော်မူခဲ့သည်။ ဤသည်မှာ ကိုယ်တော်၏ အလိုတော်အတိုင်း ဖြစ်သည်။ ကိုယ်တော်သည် ချစ်လှပါသော သားတော်အထဲတွင် ငါတို့အား ကျေးဇူးတော်ကို အခမဲ့ပေးသနားတော်မူသည်” (ဧဖေ ၁:၃-၆)။ မည်သူမျှ ပျက်စီးရန် ကြိုတငင်းမထားခဲ့ချေ။ သို့သော် တမန်တော်ယောဟန်က နောက်ပိုင်းတွင် ရေးသားခဲ့သည်အတိုင်း “ခရစ်တော်ကို လက်ခံသူအားလုံး၊ ကိုယ်တော်၏နာမတော်ကို ယုံကြည်သူအားလုံးအား ဘုရားသခင်၏ သားသမီးများဖြစ်ခွင့်ကို ပေးတော်မူသည်” ဟူသော အစီအစဉ်ကို ချမှတ်တော်မူခဲ့သည် (ယော ၁:၁၂)။

3. Accepting the Provisions of Salvation

God—Father, Son, and Holy Spirit—chose to adopt into His “family” from Adam’s sinful race all who would receive Christ as their Saviour and Lord and would enter into a bond of union with them. The apostle wrote, “Blessed be the God and Father of our Lord Jesus Christ, who has blessed us in Christ with every spiritual blessing … even as he chose us in him [Christ] before the foundation of the world … . He destined us in love to be his sons through Jesus Christ, according to the purpose of his will, to the praise of his glorious grace which he freely bestowed on us in the Beloved” (Eph. 1:3–6). None was predetermined to be lost, but a plan was laid that, as the apostle John would later write, “to all who received him [Christ], who believed in his name, he gave power to become children of God” (John 1:12; see God IV. B.)

 

၄. အကျင့်သဘောပြန်လည်ပြုပြင်ခြင်း တမန်တော်ပေါလုက နောင်တရသော အပြစ်သားများ၏ အတွင်းစိတ်ပျက်စီးမှုမှ ပြန်လည်ကုစားရန် ဘုရားသခင်သည် ပြင်ဆင်မှုများ ပြုလုပ်ထားကြောင်း အရိပ်အမြွက်ပြသည်။ သူ၏တာဝန်မှာ “ခေတ်အဆက်ဆက် လျှို့ဝှက်ထားသော နက်နဲသောအရာ” ကို ထုတ်ဖော်ရန်ဖြစ်ပြီး၊ အထူးသဖြင့် “ဤနက်နဲသောအရာ၏ အနှစ်သာရမှာ သင်တို့အထဲတွင် ရှိတော်မူသော ခရစ်တော်၊ ဘုန်းအသရေရရှိရန် မျှော်လင့်ချက် ဖြစ်သည်” (ကော ၁:၂၆-၂၇)။ ခရစ်တော်သည် ယုံကြည်သူအထဲတွင် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်အားဖြင့် ကျိန်းစံတော်မူသည် (ဂလ ၂:၂၀၊ ယော ၁၄:၁၆-၁၈၊၂၃၊ ရော ၈:၉-၁၀)။ ထို့ကြောင့် ခရစ်တော် အထဲတွင် ကျိန်းစံခြင်းဆိုင်ရာ ပြင်ဆင်မှုသည် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ ယုံကြည်သူများကို ပြောင်းလဲပြီး ပြန်လည်ကုစားသော လုပ်ဆောင်ချက်ကို ရည်ညွှန်းခြင်း ဖြစ်နိုင်သည် (ယော ၃:၆-၈၊ ရော ၈:၁၄-၁၆ ကိုကြည့်ပါ)။

4. Character Restoration

The apostle Paul hints that God also made provision to restore penitent sinners from the internal ravages of sin. His task was to make known “the mystery hidden for ages and generations,” particularly a certain aspect of “this mystery, which is Christ in you, the hope of glory” (Col. 1:26, 27). Since Christ indwells the believer (Gal. 2:20) by means of the Holy Spirit (John 14:16–18, 23; Rom. 8:9, 10), provision for an indwelling Christ probably refers to the transforming and restoring operations of the Holy Spirit in the lives of believers (see John 3:6–8; Rom. 8:14–16; see God VII. C. 5. c).

 

ဤ ကောလောသဲဩဝါဒစာ အပိုဒ်ကို ဤသို့ နားလည်ပါက၊ ဘုရားသခင်ချမှတ်သော အစီအစဉ်သည် လူသားတို့၏ အကြီးဆုံး လိုအပ်ချက်နှစ်ခုကို ဖြည့်ဆည်းရန် ရည်ရွယ်သည်– (၁) အပြစ်၏ ပြစ်ဒဏ်ဖြစ်သော သေခြင်းကို ခရစ်တော်၏ ကိုယ်စားပြစ်ဒဏ်ခံအသေခံခြင်းဖြင့် ပယ်ရှားမည်။ (၂) လူ့စိတ်နှလုံးထဲတွင် အပြစ်၏ အာဏာကို သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်အားဖြင့် ကျိန်းစံတော်မူသော ခရစ်တော်ဖြင့် အစားထိုးမည်။

If this assessment of the Colossian passage is correct, the plan laid by God was designed to meet the two great needs of fallen humanity: (1) death, the penalty for sin, would be canceled by the atoning and penal substitutionary death of Christ; (2) the power of sin in the human heart would be displaced by the indwelling Christ through the operation of the Holy Spirit.

 

 

၅. ထာဝရဆုလာဘ်များ ကယ်တင်ခြင်းအစီအစဉ်ကို လက်ခံသူများအတွက် ဘုရားသခင်သတို့ သတ်မှတ်ထားသော ဆုလာဘ်များကို ကျမ်းပိုဒ်နှစ်ခုတွင် ဖော်ပြထားသည်။ တမန်တော်ပေါလုက တိတု ၁:၂ တွင် ယုံကြည်သူများ၏ “ဘုရားသခင်သည် လိမ်ညာခြင်းမရှိသဖြင့် ကတိပေးထားသော ထာဝရအသက်ကို မျှော်လင့်ချက်” အကြောင်း ဆိုထားသည်။ ယေရှု၏ နောက်ဆုံးတရားစီရင်ခြင်းနှိုင်းယှဉ်ချက်တွင် ဤကတိကို ပိုမိုကျယ်ပြန့်စွာ ဖော်ပြထားသည်– “ထိုအခါ ဘုရင်သည် လက်ျာဘက်၌ရှိသူတို့အား ‘ငါ့ခမည်းတော်၏ ကောင်းချီးခံရသူတို့၊ လာကြလော့။ လောကီတည်ကတည်းက သင်တို့အတွက် ပြင်ဆင်ထားသော နိုင်ငံတော်ကို အမွေခံကြလော့’ ဟု မိန့်တော်မူမည်” (မဿဲ ၂၅:၃၄)။ အမွေခံရမည့် နိုင်ငံတော်သည် ပြန်လည်ဖန်ဆင်းပြီး ပြန်လည်နာလန်ထူလာသော ကမ္ဘာသစ်ဖြစ်သည် (မဿဲ ၅:၅၊ ၂ ပေ ၃:၁၃ ကိုကြည့်ပါ)။ ထို့ “ပြင်ဆင်ထားပြီးဖြစ်သော” ဟူသော စကားသည် လောကီတည်မီက ဘုရားသခင်ချမှတ်ခဲ့သော ကယ်တင်ခြင်းအစီအစဉ်ကို ရည်ညွှန်းခြင်း ဖြစ်သည်။

5. The Eternal Rewards

Two passages refer to the rewards determined by God for those who accept the plan of salvation. The apostle Paul speaks in Titus 1:2 of the believer’s “hope of eternal life which God, who never lies, promised ages ago [lit. “before times eternal”].” Jesus’ parable of the final judgment widens this promise of eternal life: “Then the King will say to those at his right hand, ‘Come, O blessed of my Father, inherit the kingdom prepared [lit. “which has been prepared”] for you from the foundation of the world’” (Matt. 25:34). Since the inherited kingdom is the recreated and restored earth—a condition yet future (see Matt. 5:5; 2 Peter 3:13), the expression “which has been prepared” is an allusion to the decision “God made in eternity past in laying the plan “of salvation.

 

ထိုနှိုင်းယှဉ်ချက်ထဲတွင်ပင် ယေရှုက နောင်တမရှိသော ပုန်ကန်သူများအတွက်လည်း ကြိုတင်သတ်မှတ်ထားသော ကံကြမ္မာကို ဖော်ပြထားသည်– “ငါမှသွားကကြလော့၊ ကျိန်ခြင်းခံရသူတို့၊ မာရ်နတ်နှင့် သူ၏ ကောင်းကင်တမန်များအတွက် ပြင်ဆင်ထားသော ထာဝရမီးထဲသို့ သွားကြလော့” (မဿဲ ၂၅:၄၁)။ ထို့ကြောင့် လောကီတည်မီက ကျင်းပသော ကောင်းကင်အစည်းအဝေးတွင် လူသားတို့တွင် နောင်တရသူနှင့် နောင်တမရသူ နှစ်မျိုးလုံး၏ အဆုံးစွန်သော ကံကြမ္မာကို ကြေညာခဲ့သည်။ ဤအချက်တွင် ဘုရားသခင်သည် လူသားများ ပျက်စီးရန် ရည်ရွယ်ခြင်း လုံးဝမရှိခဲ့ကြောင်း သတိပြုရမည်။ ပျက်စီးခြင်းကို သတ်မှတ်ထားခြင်းမှာ “မာရ်နတ် နှင့် သူ၏ ကောင်းကင်တမန်များ” အတွက်သာ ဖြစ်သည်။

In the same parable Jesus refers to the decision also determined in regard to impenitent rebels: “Depart from me, you cursed, into the eternal fire prepared [lit. “which has been prepared”] for the devil [diabolos] and his “angels” (Matt. 25:41). Hence, in this heavenly council held before the creation of the world God announced the ultimate destiny of “both the penitent and impenitent from the human race. We note in this statement that He never intended humans to be lost. The “destruction determined was for “the devil and his angels.”

 

ဤ ထူးခြားသော ကျမ်းချက်များစုစည်းမှုသည် ဘုရားသခင်၏ ကယ်တင်ခြင်းအစီအစဉ်၏ အဓိက ပြင်ဆင်မှုများကို ဖော်ပြထားပြီး၊ စကြဝဠာကို ထောင်စုနှစ်ပေါင်းများစွာ လှုပ်ခတ်စေမည့် အကျင့်သဘောဆိုင်ရာ အငြင်းပွားမှု၏ “ရန်သူ” နှင့် လှုံ့ဆော်သူကို ဖော်ထုတ်သည်– အမှန်မှာ “မာရ်နတ်” နှင့် သူနှင့်အတူ ပူးပေါင်းသော ကောင်းကင်တမန်များ ဖြစ်သည်။ ခမည်းတော်၊ သားတော်၊ သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော် ဘုရားသခင်တို့ လူသားကယ်တင်ခြင်းအတွက် ချမှတ်ခဲ့သော ဆုံးဖြတ်ချက်များကို ကမ္ဘာမြေပေါ်တွင် ကြွလာသော ဧဝံဂေလိတမန်တော်၏ အဓိကတာဝန်တစ်ခုမှာ ထိုဆုံးဖြတ်ချက်များကို ကြေညာရန် ဖြစ်သည်။ “ငါသည် နှိုင်းယယှဉ်ချက်များဖြင့် ငါ့နှုတ်ကို ဖွင့်မည်။ လောကီတည်ကတည်းက လျှို့ဝှက်ထားသော အရာများကို ငါထုတ်ဖော်မည်” (မဿဲ ၁၃:၃၅)။

This group of remarkable passages, which sketches the major provisions of the divine plan of salvation, identifies the “enemy” and instigator of the moral controversy that would convulse the universe for millennia: “the devil” and the angels who confederate with him. One reason for the Messiah’s coming to earth was to announce the decisions which the Father, Son, and Holy Spirit had made for human salvation. “I will open my mouth in parables, I will utter what has been hidden since the foundation of the world” (Matt. 13:35; see Salvation II. A).

 

ခ. စိန်ခေါ်သူ နောက်ဆုံးတရားစီရင်ခြင်း နှိုင်းယှဉ်ချက်တွင် (မဿဲ ၂၅) ယေရှုသည် ဘုရားသခင်၏ အုပ်ချုပ်ရေးကို စိန်ခေါ်သူကို “မာရ်နတ်” ဟု သတ်မှတ်ခဲ့သည်။ ဤမကောင်းသော ပုဂ္ဂိုလ်အား အမည်များစွာနှင့် ခေါင်းစဉ်များစွာဖြင့် ဖော်ပြထားသည်။ သူ့ကို “စာတန်”၊ “သွေးဆောင်သူ” ဟုလည်း ခေါ်သည် (မဿဲ ၄:၁၊၃၊၁၀)။ ဗျာဒိတ်ကျမ်းတွင် သူ့ကို “ကြီးမားသော နဂါးမင်း”၊ “ရှေးရှေးအဆိပ်မြွေ” (ဧဝကို သွေးဆောင်ရာတွင် သုံးသော နည်းလမ်း)၊ “တစ်ကမ္ဘာလုံးကို လှည့်စားသောသူ” ဟု သတ်မှတ်ထားသည် (ဗျာ ၁၂:၉၊ ၂၀:၂ နှင့် နှိုင်းယှဉ်ပါ)။ သူ့ကို “မကောင်းသောသူ”၊ “ညစ်ညူးသောသူ” (မဿဲ ၁၃:၁၉)၊ “ညီအစ်ကိုတို့ကို စွပ်စွဲသောသူ” ဟုလည်း ခေါ်သည် (ဗျာ ၁၂:၁၀)။

B. The Challenger

In the parable of the judgment (Matt. 25) Jesus designated the challenger to God’s “order as “the devil,” one of several names and titles ascribed to this evil personality. He is also referred to as “Satan,” and as “the tempter” (Matt. 4:1, 3, 10). In the book of “Revelation he is identified as “the great dragon,” the “ancient serpent”—an allusion to the mode he used to tempt Eve—and as “the deceiver of the whole world” (Rev. 12:9; cf. 20:2). He is also depicted as “the evil one” or “wicked one” (Matt. 13:19; see also KJV), and as “the accuser of our brethren” (Rev. 12:10).

 

စာတန်သည် သူနှင့်ပူးပေါင်းသော ကောင်းကင်တမန်များ၏ ခေါင်းဆောင်ဖြစ်ပြီး ဘီဇလဘုလ်၊ “နတ်ဆိုးများ၏ မင်းသား” ဟူသော အမည်ဖြင့် ဖော်ပြထားသည် (မာ ၃:၂၂)။ နတ်ဆိုးများကို တစ်ခါတစ်ရံ “ဝိညာဉ်”၊ “ညစ်ညူးသော ဝိညာဉ်”၊ “မကောင်းသော ဝိညာဉ်” ဟု ခေါ်သည်။ စာတန်ကို “လေထဲ၌ အာဏာစက်ရှင်”၊ “ဤလောက၏ အုပ်စိုးရှင်”၊ “ဤလောက၏ ဘုရား” ဟုလည်း ကျမ်းစာက အသိအမှတ်ပြုထားသည် (ဧဖေ ၂:၂၊ ယော ၁၂:၃၁၊ ၁၄:၃၀၊ ၁၆:၁၁၊ ၂ ကော ၄:၄)။

Satan is viewed as the leader of the angels confederated with him (Matt. 25:41) under the title of Beelzebul, “the prince of demons” (Mark 3:22). At times the demons are designated spirits (Luke 9:39, 42), unclean spirits (Mark 7:25, 26), or “evil spirits” (Luke 8:2). Satan is also acknowledged in Scripture as “the prince of the power of the air” (Eph. 2:2), “the ruler of this world” (John 12:31; 14:30; 16:11), and “the god of this world” (2 Cor. 4:4; see Death I. B. 2. a-d).

 

၂. အငြင်းပွားမှု၏ ဇစ်မြစ်

က. ဘုရားသခင်နှင့် ကိုယ်တော်၏ ဖန်ဆင်းခြင်း သန့်ရှင်းသော ကျမ်းစာသည် ဘုရားသခင်ဖန်ဆင်းသော ကမ္ဘာမြေဖြင့် စတင်သည်။ “အစအဦးတွင် ဘုရားသခင်သည် ကောင်းကင်နှင့် မြေကြီးကို ဖန်ဆင်းတော်မူ၏” (က ၁:၁)။ ဖန်ဆင်းခြင်းဇာတ်လမ်းတွင် ခမည်းတော်၊ သားတော်၊ သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော် အားလုံး၏ လုပ်ဆောင်ချက်ကို ညွှန်ပြထားသော်လည်း၊ ဓမ္မသစ်ကျမ်းက ဘုရားသားတော်သည် ကမ္ဘာမြေနှင့် အသက်ရှင်သတ္တဝါများကို စကားတော်ဖြင့် ဖန်ဆင်းသော တက်ကြွသော ဖန်ဆင်းရှင် ဖြစ်တော်မူကြောင်း ရှင်းလင်းစွာ ဖော်ပြထားသည် (ဟေဗြဲ ၁:၁-၃၊ ယော ၁:၁-၃၊၁၀၊၁၄)။

II. The Origin of the Controversy

A. God and His Creation

Holy Scripture begins with the creation of the earth by God. “In the beginning God created the heavens and the earth” (Gen. 1:1). Although the Creation account implies the activity of all three, the Father, Son, and Holy Spirit (1:2, 26), the NT plainly describes God the Son as the active Creator who spoke the earth and its life-forms into existence (Heb. 1:1–3; John 1:1–3, 10, 14).

 

တမန်တော်ပေါလုက ပိုမိုဝေးဝေးထိ သွားပြီး စကြဝဠာတစ်ခုလုံး—ကောင်းကင်တမန်များနှင့် အခြားဉာဏ်ရည်ရှိသတ္တဝါများပါဝင်သော စကြဝဠာတစ်ခုလုံး—ကို ဘုရားသားတော်၏ ဖန်ဆင်းခြင်းနှင့် ထိန်းသိမ်းခြင်းအာဏာဖြင့် တည်ရှိကြောင်း သတ်မှတ်သည်။ “အကြောင်းမူကား၊ ထီးနန်းများ၊ အုပ်ချုပ်ရေး၊ မင်းမျိုးမင်းနွယ်၊ အာဏာများ ဖြစ်သည်ဖြစ်စေ ကောင်းကင်ပေါ်တွင်ဖြစ်စေ၊ မြေကြီးပေါ်တွင်ဖြစ်စေ၊ မြင်နိုင်သောအရာများ၊ မမြင်နိုင်သောအရာများ ဖြစ်သည်ဖြစ်စေ ခပ်သိမ်းသော အရာတို့သည် ကိုယ်တော်၌ ဖန်ဆင်းခြင်းကို ခံရ၊ ကိုယ်တော်အားဖြင့် ဖန်ဆင်းခြင်းကို ခံရ၏။ ခပ်သိမ်းသော အရာတို့သည် ကိုယ်တော်အတွက် ဖန်ဆင်းခြင်းကို ခံရ၏။ ကိုယ်တော်သည် ခပ်သိမ်းသော အရာတို့ထက် ရှေ့တော်မူ၏။ ခပ်သိမ်းသော အရာတို့ကို ကိုယ်တော်၌ စုစည်းထားတော်မူ၏” (ကော ၁:၁၆-၁၇)။

The apostle Paul goes even further, ascribing the existence of the total cosmos—populated by angels and other intelligent beings as well as humans—to the creative and sustaining power of God the Son. “For in him all things were created, in heaven and on earth, visible and invisible, whether thrones or dominions or principalities or authorities—all things were created through him and for him. He is before all things, and in him all things hold together” (Col. 1:16, 17).

 

ထို့ကြောင့် ထာဝရအတိတ်ကာလတွင် ဘုရားသခင်သည် လူသားမျိုး အပြစ်ပြုလျှင် ကယ်တင်ရန် အရေးပေါ်အစီအစဉ်ကို ချမှတ်ရာတွင် ကိုယ်တော်တိုင် လူသားမျိုးကို ကယ်တင်မည့် တက်ကြွသော ကယ်တင်ရှင် ဖြစ်လိမ့်မည်ဟု စီစဉ်ခဲ့သည်။ ဖန်ဆင်းရှင်ကိုယ်တော်တိုင် လူသားမျိုးကို ကယ်တင်ရန် လူမျိုးတော်အဖြစ် ကြွလာ၍ ကိုယ်စားပြစ်ဒဏ်ခံအသေခံရန် သဘောတူခဲ့သည်။

Thus, when in eternity past the Godhead laid an emergency plan to save the human family should they sin, He planned to be the active Saviour of the race, God the Son—who agreed to become incarnate and to die an atoning, substitutionary death to redeem the repentant. The Creator Himself would become humanity’s Saviour. (See Creation II. C.)

 

ခ. ကောင်းကင်၏ ပညတ်များ ပညာရှိသော ဘုရားသခင်သည် ဖန်ဆင်းထားသော စကြဝဠာ—အသက်ရှင်သတ္တဝါနှင့် အသက်မရှင်သတ္တဝါ အားလုံး—ကို ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ သို့မဟုတ် သဘာဝပညတ်အောက်တွင် ထားတော်မူသည်။ အရာအားလုံးသည် စကြဝဠာအတွင်း ၎င်းတို့၏ နေရာအလိုက် ဒီဇိုင်းထုတ်ထားသော ပညတ်များကို လိုက်နာရသည်။ သဘာဝပညတ်များ ပြိုကျပါက သဘာဝလောကသည် ပရမ်းပတာဖြစ်သွားမည်။

B. Heaven’s Laws

A wise God placed the created cosmos, animate and inanimate, under physical or natural law. Everything is subject to the laws designed for its place in the cosmos. No true science of the natural world could exist if the universe did not function in an orderly manner. Plants and animals grow and develop in their cycles in harmony with the laws governing their existence, just as suns and galaxies move in their ordained orbits. If physical law were to break down, the natural world would collapse in chaos.

 

ဉာဏ်ရည်ရှိသော သတ္တဝါများသည်လည်း ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ပညတ်များအောက်တွင် ရှိသော်လည်း၊ ဖန်ဆင်းရှင်သည် ၎င်းတို့ကို အကျင့်သဘောဆိုင်ရာ ပညတ်အုပ်ချုပ်မှုအောက်တွင်လည်း ထားတော်မူသည်။ ဘုရားသခင်သည် ဖန်ဆင်းထားသော ဉာဏ်ရည်ရှိသတ္တဝါအားလုံးကို လွတ်လပ်စွာ ရွေးချယ်ပိုင်ခွင့်ရှိသော အကျင့်သဘောဆိုင်ရာ ပြုမူခွင့်ရှိသူများအဖြစ် ဖန်ဆင်းတော်မူခဲ့သည်။ ဤအချက်ကို ဘုရားသခင်ကို နာခံရန်နှင့် အပြစ်နှင့် စာတန်မှ လှည့်သွားရန် ကျမ်းစာများစွာ၏ တိုက်တွန်းချက်များတွင် တွေ့ရသည် (တရာ ၃၀:၁၉-၂၀၊ အာမုတ် ၅:၁၄-၁၅၊ ယာကုပ် ၄:၇)။ ဘုရားသခင်၏ သဘောသဘာဝသည် အဆုံးမဲ့ မေတ္တာဖြစ်သည်ဖြစ်၍ (ထွက် ၃၄:၅-၇၊ ၁ ယော ၄:၈)၊ ကိုယ်တော်၏ ဉာဏ်ရည်ရှိသော လက်အောက်ခံအားလုံးထံမှ ကိုယ်တော်၏ အကျင့်သဘောကို စစ်မှန်စွာ ချစ်မြတ်နိုးခြင်းမှ ထွက်ပေါ်လာသော နာခံမှုနှင့် အမှုတော်ဆောင်မှုကိုသာ တောင်းဆိုတော်မူသည်။

Likewise, intelligent beings are subject “to physical laws that order their lives. But “the Creator also has placed them under “governance of moral law. God determined that all created, intelligent beings would exist as free moral agents—endowed with the right of choice. This is inherent in the many biblical appeals to obey God and to turn away “from sin and Satan (see Deut. 30:19, 20; Amos 5:14, 15; James 4:7). Since the divine character is described as one of infinite love (Ex. 34:5–7; 1 John 4:8), God requires only that the “allegiance and service rendered to Him “by all His intelligent subjects shall arise “from a genuine, loving appreciation of His character.

 

အကျင့်သဘောဆိုင်ရာ ပညတ်သည် ဖန်ဆင်းရှင်၏ အလိုတော်ကို ထုတ်ဖော်ပြသပြီး ဖိနှိပ်ခြင်း မဟုတ်ချေ။ ဘုရားသခင်၏ မေတ္တာသည် တရားမျှတပြီး ကောင်းမြတ်သော ပညတ်များကိုသာ ဒီဇိုင်းထုတ်နိုင်သည် (၁ ယော ၅:၃)။ ပညတ်ပေးသူကို ချစ်သူအတွက် နာခံခြင်းသည် ဝန်ထုပ်ဝန်ပိုး မဟုတ်ချေ။ “မေတ္တာသည် အိမ်နီးချင်းကို အပြစ်မပြုတတ်။ ထို့ကြောင့် မေတ္တာသည် ပညတ်တော်ကို ပြည့်စုံစေခြင်း ဖြစ်သည်” ဟု တမန်တော်ပေါလုက ဆိုသည် (ရော ၁၃:၁၀)။ ထို့ကြောင့် သဘာဝသဘာဝပင် ချစ်ခြင်းမေတ္တာရှိသော ဖန်ဆင်းရှင်က ဖန်ဆင်းထားသော ဉာဏ်ရှိသတ္တဝါများသည် ချစ်မြတ်နိုးသော စိတ်နှလုံးရှိကြပြီး ဘုရားသခင်၏ မည်သည့် ပညတ်တော် သို့မဟုတ် တောင်းဆိုချက်ကိုမဆို ဝမ်းမြောက်စွာ နာခံကြမည် ဖြစ်သည်။

Moral law expresses the will of the Creator and does not oppress. Divine love could design only just and good commands (cf. 1 John 5:3). Furthermore, obedience is not drudgery to one who loves the Lawgiver. Since “love does no wrong to a neighbor,” the apostle Paul avers, “love is the fulfilling of the law” (Rom. 13:10). It follows, then, that the moral beings brought into existence by a Creator whose very nature is love, would have possessed loving hearts themselves and would have delighted to obey any commands or requests of God.

 

ပညတ်တော်ဆယ်ပါးသည် ကောင်းကင်၏ အကျင့်သဘောဆိုင်ရာ ပညတ်ကို လူသားမျိုးအတွက် အဆိုပေးဆယ်ပါးအဖြစ် လိုက်လျောညီထွေဖြစ်အောင် ပြုလုပ်ထားခြင်း ဖြစ်သည်။ ပညတ်တော်နှစ်ချပ်ကို ယေရှုအနှစ်ချုပ်ပေးသော နှစ်ချက်တည်းတူးမူသည် အကျင့်သဘောဆိုင်ရာ ပညတ်၏ အဓိကမူဝါဒ ဖြစ်သည်။ ပထမချပ်ပြား (ပထမပညတ်လေးပါး) ၏ ရည်ရွယ်ချက်မှာ “နင်သည် နင့်ဘုရားသခင် ထာဝရဘုရားကို နင့်စိတ်နှလုံး၊ နင့်ဝိညာဉ်၊ နင့်ဉာဏ်ပညာအားလုံးတို့ဖြင့် ချစ်ရမည်။ ဤသည်မှာ ပဌမနှင့် အကြီးဆုံးသော ပညတ်တော် ဖြစ်သည်” (မဿဲ ၂၂:၃၇-၃၈)။ နောက်ဆုံးပညတ်ခြောက်ပါး၏ ရည်ရွယ်ချက်ကို “နင်သည် နင့်ကိုယ်နင် ချစ်သည်နည်းတူ နင့်အိမ်နီးချင်းကို ချစ်ရမည်” ဟု အလားတူ အနှစ်ချုပ်ထားသည် (မဿဲ ၂၂:၃၉-၄၀၊ ရော ၁၃:၈-၁၀ နှင့် နှိုင်းယှဉ်ပါ)။

The Ten Commandments are an adaptation of heaven’s moral law into 10 precepts for guidance of the human race. The dual principle of the moral law is stated in Jesus’ summarization of the two tables of the Ten Commandments. The intent of the first table (first four precepts) is as follows: “You shall love the Lord your God with all your heart, and with all your soul, and with all your mind. This is the great and first commandment” (Matt. 22:37, 38). The intent of the last six precepts is summarized in a similar manner: “And a second is like it, You shall love your neighbor as yourself. On these two commandments depend all the law and the prophets” (Matt. 22:39, 40; cf. Rom. 13:8–10).

 

မေတ္တာ၏ နှစ်ချက်တည်းတူးမူသည် ဉာဏ်ရည်ရှိသတ္တဝါ အဆင့်ဆင့်အားလုံးအတွက် ဘုရားသခင်၏ အလိုတော်ကို ထုတ်ဖော်ပြသပြီး သမ္မာကျမ်းစာဘာသာ၏ ဗဟိုချက် ဖြစ်သည်ဟု ယူဆနိုင်သည်– ဖန်ဆင်းခံရသူ၏ တစ်ဦးတည်းသော တာဝန်မှာ ကိုယ်တော်၏ ဖန်ဆင်းရှင်ကို အမြင့်ဆုံးသော မေတ္တာဖြင့် ချစ်ရန်နှင့် သူတပါးကို ဘက်မလိုက်ဘဲ ချစ်ရန် ဖြစ်သည်။ ကျမ်းစာတွင် လူသားအခြေအနေနှင့် လိုက်လျောညီထွေ ဖြစ်အောင် ပညတ်တော်ဆယ်ပါးဖြင့် ဖော်ပြထားသည်နည်းတူ ကောင်းကင်တမန်များအတွက် သင့်လျော်သော ပညတ်များဖြင့် လိုက်လျောညီထွေ ဖြစ်အောင် ပြုလုပ်ထားသည်ဟု ယူဆနိုင်သည်။ ကောင်းကင်တမန်များသည် လက်ထပ်ခြင်း မရှိသဖြင့် (မဿဲ ၂၂:၃၀) ပဉ္စမပညတ်နှင့် သတ္တမပညတ်သည် သူတို့အတွက် အဓိပ္ပာယ် နည်းပါးသည်။ သို့သော် စာတန်ကို လူသတ်မှုနှင့် လိမ်ညာမှု (ပဋိပက္ခ ပညတ်ခြောက်နှင့် နဝမပညတ်) တို့ဖြင့် စွပ်စွဲထားသည် (ယော ၈:၄၄)။

We may infer that love’s twofold principle expresses God’s will for all orders of the intelligent creation, just as it lies at the heart of biblical religion: The creature’s whole duty is to render supreme love to his Creator and impartial love to his fellow beings. We may also infer that this twofold principle is adapted in precepts suitable to each order of intelligent creation just as the Decalogue is an adaptation to the conditions of human beings. Therefore, since angels do not marry (see Matt. 22:30), the fifth and seventh precepts would have little meaning for them. On the other hand, Satan is accused of both murder and lying, violations of the sixth and ninth precepts (John 8:44).

 

ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် ပညတ်တော်ဆယ်ပါးကို “ဘုရားသခင်သည် ဆိနတ်တောင်ပေါ်တွင် ကြေညာတော်မူပြီး ကျောက်ပြားနှစ်ချပ်ပေါ်တွင် ရေးသားတော်မူသည်အထိ” စာဖြင့်မပေးသနားခဲ့ပေ (ထွက်မြောက်ရာ ၂၀:၂–၁၇၊ တရားဟောရာ ၁၀:၄)။ သို့သော် ကမ္ဘာဦးကျမ်းမှတ်တမ်းများအရ လူသားမျိုးနွယ်သည် အစဉ်တစိုက်ကပင် ထိုပညတ်များကို နှုတ်တိုင်းသိရှိခဲ့သည် (ပထမပြားပါပညတ်များ- ကမ္ဘာဦး ၂:၁–၃၊ ၃၅:၁–၄၊ ဒုတိယပြားပါပညတ်များ- ကမ္ဘာဦး ၄:၈–၁၁၊ ၁၂:၁၁–၁၉၊ ၁၈:၁၉၊ ၁၉:၁–၁၀၊ ၃၉:၇–၉၊ ၄၄:၈)။ တမန်တော်ပေါလုက တစ်ခွန်းတည်းဖြင့် ဆိုသည်မှာ ပညတ်တော်ဆယ်ပါးသည် ကမ္ဘာဦးမှ မောရှေခေတ်အထိ နှုတ်တိုင်းသိရှိခဲ့သည်ဟု ဆိုသည် (ရောမ ၅:၁၃၊ ၁၄)။ ရေလွှမ်းမိုးခေတ်မတိုင်မီ လူများတွင် တွေ့ရှိရသည့် အလွန်ဆိုးရွားသော ဒုစရိုက်သည် ဘုရားသခင်၏အလိုတော်ကို သူတို့သိရှိထားခြင်းပေါ်တွင် အခြေခံသည်။ သို့သော် သူတို့သည် လူသားတို့၏ ကျင့်သုံးမှုနှင့် ပျော်ရွှင်မှုအတွက် ဘုရားသခင်ပြဌာန်းထားသော လမ်းညွှန်ချက်များကို ရွေးချယ်စွာ ချိုးဖောက်ကာ လျစ်လျူရှုခဲ့ကြသည် (ကမ္ဘာဦး ၆:၅)။

Although the Decalogue was not given “in written form until God proclaimed it on Mount Sinai and wrote it on tables of stone (Ex. 20:2–17; Deut. 10:4), the records of Genesis reveal that the human family knew these precepts orally from the earliest times (see First Table: Genesis 2:1–3; 35:1–4; Second Table: Genesis 4:8–11; 12:11–19; 18:19; 19:1–10; “39:7–9; 44:8).The apostle Paul claims in “one inclusive statement that the Ten “Commandments were known orally in the “period from Creation to Moses (Rom. 5:13, 14). The extreme wickedness attributed to the antediluvians rests upon their knowledge “of God’s will; but they chose to violate “and ignore the divine guidelines for human behavior and happiness (Gen. 6:5).

 

သို့ရာတွင် ကိုယ်တော်ဖန်ဆင်းထားသော မတူညီသည့်အဆင့်ဆင့်သော သတ္တဝါများအား သီးခြားပညတ်များဖြင့် ထုတ်ဖော်ပြသထားသည့် အကျင့်သီလဆိုင်ရာ ပညတ်တရားသည် စကြဝဠာတွင် ဖြစ်ပွားခဲ့သော အငြင်းပွားမှု၏ ဗဟိုချက်ဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်၏ အခွင့်အာဏာ၊ အုပ်ချုပ်မှု၊ နှင့် ဉာဏ်ရည်ရှိသော ဖန်ဆင်းခံများအပေါ် ကိုယ်တော်၏အလိုတော် (အကျင့်သီလဆိုင်ရာ ပညတ်တရား) ကို ချမှတ်ခြင်းသည် အငြင်းပွားမှုဖြစ်ခဲ့သည့် အကြောင်းအရင်းဖြစ်ပြီး၊ ထိုအငြင်းပွားမှုက ဘုရားသခင်နှင့် ကောင်းကင်တမန်များ၏ အလုံးအရင်းနှင့် လူသားမျိုးနွယ်အသစ်ကြား ပြင်းထန်စွာ ကွဲကွာခြင်းသို့ ဦးတည်သွားခဲ့သည်။

The moral law, however, expressed to the different orders of created beings in specific precepts, is central to the controversy that arose in the universe. God’s authority, government, and the imposition of His will (the moral law) upon the intelligent creation became the matter of contention, a polemic “leading to a wrenching estrangement “between God and a large portion of the “angels as well as the newly created order of “humanity.

 

ဂ. အငြင်းပွားမှု၏ ကိစ္စများ

၁. လူစီဖာ ဘုရားသခင်၏ ရန်ဘက် စာတန်သည် ဘုရားသားတော်၏ လက်တော်မှ မကောင်းသော နတ်ဆိုးအဖြစ် ဖန်ဆင်းခံရခြင်း မဟုတ်ချေ။ ဆန့်ကျင်ဘက်အားဖြင့် ဖန်ဆင်းရှင်သည် သူ့ကို ပညာရှိပြီး ဘုန်းတန်ခိုးရှိသော ကောင်းကင်တမန်အဖြစ် ဖန်ဆင်းတော်မူခဲ့သည်။ ဓမ္မဟောင်းကျမ်းပိုဒ်နှစ်ပိုဒ် (ဟေရှာ ၁၄:၄-၂၁၊ ယေဇကျေလ ၂၈:၁၂-၁၉) သည် ဤအာဏာတကြီး သတ္တဝါ၏ ဇစ်မြစ်၊ ရာထူးနှင့် အကျင့်သဘောဆိုင်ရာ ကျဆုံးမှုကို သွယ်ဝိုက်စွာ ဖော်ပြထားသည်။ ဤနှစ်ပိုဒ်သည် ယေဇကျေလနှင့် ဟေရှာယခေတ်က တောင်းနှင့် ဗာဗုလုန်ဘုရင်များကို ပထမဆုံး ရည်ညွှန်းထားသော်လည်း အသေးစိတ်အချို့သည် ထိုအနီးအရှေ့ဘုရင်များထက် ပိုကြီးသော ပုဂ္ဂိုလ်ကို သာ ရည်ညွှန်းနိုင်သည်မှာ ရှင်းလင်းသည်။

C. Issues in the Controversy

To see more clearly the biblical perspective of the moral controversy that has embroiled the universe, we must understand the issues involved and how they came to be agitated among the angels.

 

1. Lucifer

Satan, the adversary of God, did not come from the creative hand of God the Son as an evil devil. On the contrary, the Creator brought him into existence as a wise and glorious angel. Two OT passages indirectly describe the origin, position, and moral fall of this mighty being (Isa. 14:4–21; Eze. 28:12–19). In their primary setting these prophecies are addressed to pagan kings of Tyre and Babylon who lived in the times of Ezekiel and Isaiah, respectively. Although liberal scholars reject this “long-standing Christian interpretation, it seems evident from even a casual reading that some of the details stated could be true “only of a personage greater than those Near Eastern rulers.

 

ဤဝှက်စီးချက်ကို သမ္မာကျမ်းစာရေးနည်းသဘောသဘာဝကို ပိုမို နားလည်ခြင်းဖြင့် ဖြေရှင်းနိုင်သည်။ ဣသရေလလူမျိုးသည် ပရောဖက်ရှမွေလအား ဘုရင်တစ်ပါး တောင်းဆိုခဲ့စဉ် ဘုရားသခင်ကို ငြင်းပယ်ခဲ့သော်လည်း (၁ ရှမု ၈:၇၊ ၁၂:၁၂)၊ ဘုရားသခင်သည် လူ့ဘုရင်မှတစ်ဆင့် အုပ်ချုပ်သော ဣသရေလ၏ ဓမ္မဓိဌာန်ကျကျ အုပ်စိုးရှင် အဖြစ် ဆက်လက် အသိအမှတ်ပြုခြင်း ခံရသည်။ ထိုနည်းတူ စာတန်သည် ထိုနတ်ဘုံနိုင်ငံများ၏ နောက်ကွယ်တွင် ရှိနေသည်။ ဒါဝိဒ်မင်းဆက်ဘုရင်များသည် စစ်မှန်သော ဘုရားသခင်၏ အကျင့်သဘောကို ထင်ရှားစေရမည်နည်းတူ ထိုနတ်ဘုံဘုရင်များသည် သူတို့၏ နတ်ဆိုးဘုရင်၏ အကျင့်သဘောကို ထင်ဟပ်စေခဲ့သည်။

The riddle is resolved through a better understanding of the nature of biblical writings. Although Israel, in a sense, rejected God as their king when the people asked the prophet Samuel to establish a monarchy (1 Sam. 8:7; 12:12), in fact God continued to be recognized as the nation’s theocratic ruler who reigned through His human representative on the national throne (see Isa. 41:21; Zeph. 3:15). Just as God stood behind the Davidic throne of Israel, so Satan stood behind the throne of these pagan kingdoms. Just as the Davidic kings were expected to reveal character traits and attributes of the true God, so these pagan princes mirrored characteristics of their demonic king.

 

ထို့အပြင် ဒါဝိဒ်ဆာလင်များတွင်လည်းကောင်း၊ အခါချင်းတွင် မဿီယ (ဒါဝိဒ်၏သားတော်ကြီး) ၏ ထူးခြားသော အသေးစိတ်အချက်အလက်တစ်ခုကို ဖော်ထုတ်တင်ပြလေ့ရှိသည် (ဒါဝိဒ်အပေါ်တွင် မမှန်ကန်သော်လည်း)။ ထိုနည်းတူစွာ တုရုမင်းနှင့် ဗာဗုလုန်မင်းတို့အား ရည်မှတ်ထားသော ပရောဖက်ပြုချက်များတွင်လည်း ခဏတာလေး ပျမထူးကျယ်လျက် စာတန်၏ မျက်နှာသွင်ပြင်ကို ဖော်ထုတ်ပြသလေ့ရှိသည်။ ဤကဲ့သို့သော ဖြစ်ရပ်မျိုးအတွက် ဥပမာတစ်ခုအနေနှင့် တမန်တော်ပေတရု၏ ဆာလင် ၁၆:၈-၁၁ သည် ဒါဝိဒ်ကိုယ်တိုင်မဟုတ်ဘဲ ခရစ်တော်ကို ရည်မှတ်ကြောင်း ငြင်းခုံချက်ကို ကြည့်ပါ (တမန်တော် ၂:၂၅-၃၆)။

Furthermore, just as in the Davidic psalms, from time to time a striking detail of the “Messiah (the greater Son of David) is “unveiled—although not true of David—so in these prophecies addressed to the kings of Tyre and Babylon, the veil drops away for a moment to expose the features of Satan. For an example of this kind of phenomenon, see the apostle Peter’s argument that Psalm 16:8–11 refers to Christ and not to David, although David wrote the passage in the first person (Acts 2:25–36).

 

ဤကျမ်းချက်များကို ပေါင်းစပ်ကြည့်သောအခါ စာတန်၏ မူလနာမည်မှာ “လူစီဖာ” (ဟေရှာ ၁၄:၁၂၊ NKJV) သို့မဟုတ် စာသားအတိုင်း “နံနက်ကြယ်” (RSV) ဖြစ်ကြောင်း၊ ကောင်းကင်တမန်တစ်ပါးအဖြစ် ဘုရားသခင်၏ ချက်ချင်းရှေ့တော်၌ ရပ်တည်ခဲ့ကြောင်း ကျွန်ုပ်တို့ သိရသည်။ “သင်သည် ဆီလိမ်းသုတ်လိမ်းခြင်းခံရသော ကာလဘုရင်ဖြစ်၍ ဖုံးအုပ်သူဖြစ်သည် … သင်သည် ဘုရားသခင်၏ သန့်ရှင်းသောတောင်ပေါ်၌ ရှိခဲ့သည်။ သင်သည် မီးကျောက်ခဲများအလယ်၌ လျှောက်လှမ်းခဲ့သည်” (ယေဇကျေလ ၂၈:၁၄၊ NASB)။ ထို့အပြင် လူစီဖာသည် အပြစ်မရှိသော သတ္တဝါအဖြစ် ဖန်ဆင်းခြင်းခံရသည်။ “သင်ဖန်ဆင်းခံရသောနေ့မှစ၍ သင်၏လမ်းခရီးများတွင် အပြစ်ကင်းစင်ခဲ့သည်။ သင်၌ မတရားမှုတွေ့ရှိခဲ့သည်အထိပင်” (အပိုဒ် ၁၅၊ NASB)။

From a combination of these passages “we learn that Satan’s original name was “Lucifer” (Isa. 14:12, NKJV) or, literally, “Day Star” (RSV), and that as an angel, he stood in the immediate presence of God. “You were the anointed cherub who covers … . You were “on the holy mountain of God; you walked “in the midst of the stones of fire” (Eze. 28:14, NASB). Furthermore, Lucifer was created “a sinless being. “You were blameless in “your ways from the day you were created, “until unrighteousness was found in you” “(verse 15, NASB).

 

ထို့နောက် ပရောဖက်များက ဤအဆင့်အတန်းမြင့်မားသော ကောင်းကင်တမန်သည် ကိုယ့်ကိုယ်ကို အရေးတကြီးထင်မှတ်သော အတွေးများကို စတင်ပြုစုပျိုးထောင်လာပုံကို ရှင်းပြသည်။ “သင်၏အလှအပကြောင့် သင်၏စိတ်နှလုံးသည် မောက်မာလာသည်။ သင်၏ဘုန်းအသရေကြောင့် သင်၏ဉာဏ်ပညာကို ပျက်စီးစနေစေသည်” (အပိုဒ် ၁၇၊ NASB)။ “သင်သည် မိမိစိတ်နှလုံးထဲ၌ ဤသို့ဆိုသည်။ ငါသည် ကောင်းကင်သို့ တက်မည်။ ဘုရားသခင်၏ ကြယ်များထက် ငါ၏ပလ္လင်ကို မြှင့်တင်မည်။ မြောက်အရပ်အဝေးဆုံးသော အစည်းအဝေးတောင်ပေါ်၌ ငါထိုင်မည်။ တိမ်တိုက်များ၏ အမြင့်ထက် ငါတက်မည်။ အမြင့်ဆုံးသောသူနှင့် ငါအမျှဖြစ်မည်” (ဟေရှာ ၁၄:၁၃-၁၄၊ NASB)။ တမန်တော်ပေါလုက ဤပရောဖက်ပြုချက်ကို အတည်ပြုသည်။ အသစ်ယုံကြည်သူကို အရာရှိခန့်အပ်ရာတွင် သတိပေးရင်း “မောက်မာမှုနှင့် နတ်ဆိုးမင်း၏ တရားစီရင်ခြင်းသို့ မကျရောက်စေရန်” (၁တိမောသေ ၃:၆၊ NIV)။

Then the prophets explain how this highly exalted angel began to cherish thoughts of self-importance. “Your heart was lifted up because of your beauty; you corrupted your wisdom by reason of your splendor” (verse 17, NASB). “You said in your heart, ‘I will ascend to heaven; I will raise my throne above the stars of God, and I will sit on the mount of assembly in the recesses of the north. I will ascend above the heights of the clouds; I will make myself like the Most High’” (Isa. 14:13, 14, NASB). The apostle Paul confirms this prophetic description when he warns against ordaining a new convert, lest he “become conceited and fall under the same judgment as the devil” (1 Tim. 3:6, NIV).

 

ဤကျမ်းချက်များက အငြင်းပွားမှု၏ အလေးအနက်ကို ခံစားသိမြင်စေသည်။ ထိုအငြင်းပွားမှုသည် ဘုရားသခင်၏ ဖန်ဆင်းထားသော အဆင့်အမြင့်ဆုံး ဉာဏ်ရည်သတ္တဝါများ—ကောင်းကင်တမန်များအကြား စတင်ခဲ့သည်။ ထို့ပြင် ဘုရားသခင်၏ ရှေ့တော်၌ ရပ်တည်ခဲ့သော မွန်မြတ်သော ကောင်းကင်တမန်—ကာလဘုရင်—မှ စတင်ခဲ့သည်။ စိန်ခေါ်မှုသည် ဘုရားသခင်၏ ပလ္လင်တော်ခန်းမထဲမှ စတင်ခဲ့သည်ဟု ဆိုရလောက်သည်။ (ကြည့် Sin III. A.)

These passages enable us to sense the seriousness of the controversy. It began among the highest order of God’s created intelligences—the angels of heaven. And it began with a noble angel—the covering cherub—who stood in the presence of God. The challenge originated in the throne “room, as it were, of God Himself. (See Sin III. A.)

 

 

၂. အငြင်းပွားမှု၏ အဓိကအချက်များ ပုန်ကန်မှုသည် ချက်ချင်းအပြည့်အဝ ပေါ်ပေါက်လာခြင်းမဟုတ်ပေ။ ဖြစ်ပေါ်လာရန် အချိန်ယူခဲ့ရမည်ဖြစ်သည်။ ထို့အပြင် ထင်ရှားသော အကြောင်းပြချက်တစ်ခုခုမရှိဘဲ ပဋိပက္ခဖြစ်ပေါ်လာခြင်းမဟုတ်ပေ။ သို့သော် ဘာမျှချို့တဲ့ခြင်းမရှိသော ပြီးပြည့်စုံသော စကြဝဠာတွင် ဖန်ဆင်းခံရသူ၊ မှီခိုနေရသူတစ်ဦးသည် ကိုယ်တိုင်ရှိတော်မူသော ဖန်ဆင်းရှင်၏ ပလ္လင်ကို လိုချင်တပ်မက်ခြင်းသည် သဘာဝအရ မဖြစ်နိုင်သော အရာဖြစ်သည်မှာ နက်နဲသော နက်နဲရာတစ်ခုပင် ဖြစ်နေဆဲဖြစ်သည်။

2. The Issues

It is not likely the rebellion appeared in full strength immediately. It would have taken time to develop. Nor would the conflict have arisen without an apparent rationale to justify it. However, in a perfect universe, which lacked nothing, it remains a mystery how a created, dependent being should aspire to the throne of the self-existent Creator—an impossibility in the very nature of things.

 

အငြင်းပွားမှု၏ အဓိကအချက်များမှာ အဘယ်နည်း။ လူစီဖာသည် မောက်မာမှုဖြင့် ဘုရားသခင်၏ အခွင့်အာဏာကို လုယူရန် ကြိုးပမ်းစဉ် သူမြှောက်ပင့်ခဲ့သော တိကျသော မေးခွန်းများကို ကျမ်းပိုဒ်တစ်ခုတည်းတွင် တိုက်ရိုက်ဖော်ပြထားခြင်း မရှိပေ။ သို့သော် ကျမ်းချက်များစွာမှ အနက်အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုနိုင်သည်။

What were the issues? No single passage directly states the specific questions Lucifer raised as, blinded by pride, he endeavored to usurp the divine prerogatives. However, we may safely infer from several biblical passages the nature of the issues involved.

 

 

က. ဘုရားသခင်၏ ပညတ်တော် တမန်တော်ယောဟ်က အပြစ်၏ သဘောကို အလွန်ရိုးရှင်းစွာ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုထားသည်။ “အပြစ်ပြုသောသူတိုင်း ပညတ်တော်ကို ချိုးဖောက်သည်။ အပြစ်ဟူသည် ပညတ်တော်ကို မနာခံခြင်းပင် ဖြစ်သည်” (၁ယောဟန် ၃:၄၊ NIV)။ ထိုကျမ်းစာအုပ်ကိုယ်တိုင်မှ တမန်တော်သည် ဖန်ဆင်းရှင်သည် ဉာဏ်ရည်ရှိသော ဖန်ဆင်းခံသတ္တဝါများအား ချမှတ်ထားသော အကျင့်ပညတ်တော်ကို ရည်မှတ်ပြောဆိုနေကြောင်း ထင်ရှားသည် (အပိုဒ် ၁၅၊ ၅:၂၁ နှင့် နှိုင်းယှဉ်ကြည့်ပါ)။

a. God’s law.” The apostle John provides the simplest definition of the nature of sin. “Everyone who sins breaks the law; in fact, sin is lawlessness” (1 John 3:4, NIV). It is evident from the Epistle itself that the apostle is speaking about the moral law, under which the Creator has placed the intelligent creation (cf. verse 15; 5:21).

 

သို့သော် အပြစ်သည် ရိုးရိုးပညတ်တော်ချိုးဖောက်ခြင်းထက် ပို၍ဆိုးရွားသည်။ ကျမ်းစာက အကျင့်ပညတ်တော်၏ နိယာမများနှင့် အမိန့်တော်များကို (ဉာဏ်ရည်အဆင့်အတန်းအလိုက် လိုက်လျောညီထွေဖြစ်စေသည်ဖြစ်စေ) ဖန်ဆင်းရှင်၏ ကိုယ်တော်တိုင်၏ အလိုတော်နှင့် တူညီသည်ဟု ရှုမြင်သည်။ ဆာလင်ဆရာက မဿီယဆာလင်တွင် ဤသို့သီချင်းဆိုထားသည်။ “အိုဘုရားသခင်၊ ကိုယ်တော်၏အလိုတော်ကို ပြုခြင်းကို ငါနှစ်သက်သည်။ ကိုယ်တော်၏ ပညတ်တော်သည် ငါ့နှလုံးထဲ၌ ရှိသည်” (ဆာလင် ၄၀:၈)။ ထို့ကြောင့် အပြစ်ကို ဖန်ဆင်းရှင်၏ အလိုတော် သို့မဟုတ် ကိုယ်တော်တိုင်ကို တမင်ချိုးဖောက်ခြင်း၊ ပုန်ကန်ခြင်းဟု ရှုမြင်သည်။ အပြစ်သားများသည် အကျင့်ပညတ်တော်ကို သိသိကြီးဖြင့် ချိုးဖောက်သောအခါ ဖန်ဆင်းရှင်ကိုယ်တိုင်ကို စော်ကားခြင်း၊ ပယ်ရှားခြင်း ဖြစ်သည်။

But sin is more serious than simple lawlessness. The Scriptures equate the principles and precepts of the moral law (however adapted to the intelligent orders of Creation) with the Creator’s personal will. The psalmist sings in a messianic passage, “I delight to do thy will, O my God; thy law is within my heart” (Ps. 40:8). Sin is thus viewed as a deliberate transgression or rebellion against the “will,” or Person, of the Creator. When sinners knowingly transgress the moral law, they flaunt and spurn the Creator Himself.

 

ထို့ကြောင့် “နတ်ဆိုးမင်း [စာတန်] သည် အစမှစ၍ အပြစ်ပြုခဲ့သည်” (၁ယောဟန် ၃:၈) ဟု ကျမ်းစာကဆိုသောအခါ လူစီဖာသည် ကောင်းကင်တမန်များကဲ့သို့ သန့်ရှင်းသူများအတွက် ဘုရားသခင်၏ အကျင့်ပညတ်တော်အောက်တွင် နေရမည့်အရာကို မေးခွန်းထုတ်ခဲ့ကြောင်း မှန်ကန်စွာ နားလည်နိုင်သည်။ သူသည် ဘုရားသခင်၏ ပညတ်တော်ကို ကောင်းကင်တမန်များ၏ “လွတ်လပ်မှု” ကို ကန့်သတ်သည်ဟု ယူဆခဲ့သည်။ တမန်တော်၏ အဆိုအရ လူစီဖာသည် နောက်ဆုံးတွင် ဘုရား၏ အာဏာကို ငြင်းပယ်ခဲ့ပြီး ဖန်ဆင်းရှင်၏ အုပ်ချုပ်မှုကို လက်အောက်ခံခြင်း လည်ပင်းကျိုးကို ချွတ်ချခဲ့ကာ ထင်ရှားစွာ ကိုယ်တော်၏ အမိန့်တော်များကို ချိုးဖောက်ရန် ရွေးချယ်ခဲ့သည်။

When the Scriptures say, therefore, that “the devil [Satan] has sinned from the beginning” (1 John 3:8), we may rightly infer that Lucifer questioned the necessity for holy beings like the angels to be subject to God’s moral commands. He would have considered the law of God as a restriction to angelic “liberty. The apostle’s statement indicates that Lucifer eventually rejected divine authority, threw off the yoke of submission to his Creator’s government, and openly chose “to violate the commands of His expressed “will.

 

ခ. ဘုရားသခင်၏ စရိုက်လက္ခဏာ။ ပညတ်ပြဋ္ဌာန်းသူ၏ ထင်ရှားသော အလိုတော်နောက်ကွယ်တွင် ကိုယ်တော်၏ စရိုက်လက္ခဏာရှိသည်။ ဘုရားသခင်၏ ပညတ်တော်ကို မေးခွန်းထုတ်ခြင်းဖြင့် လူစီဖာသည် ဖန်ဆင်းရှင်၏ စရိုက်လက္ခဏာကိုလည်း မေးခွန်းထုတ်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ အကယ်၍ လူစီဖာက ကောင်းကင်တမန်များအတွက် ထုတ်ပြန်ထားသော အကျင့်ပညတ်တော်သည် မလိုအပ်ဘဲ ကိုယ်ပိုင်လွတ်လပ်ခွင့်ကို ကန့်သတ်သည်ဟု ငြင်းဆိုခဲ့လျှင်၊ ဉာဏ်ရည်ရှိသော သတ္တဝါများကို ထိုလမ်းညွှန်ချက်များအောက်တွင် ချမှတ်ရာတွင် ဖန်ဆင်းရှင်တွင် လျှို့ဝှက်ရည်ရွယ်ချက်များ ရှိနေလိမ့်မည်ဟု ဆိုနိုင်သည်။ ထို့ကြောင့် သူသည် ကောင်းကင်တမန်များကြားတွင် ဖန်ဆင်းရှင်၏ ရည်ရွယ်ချက်များသည် မကောင်းကြောင်း၊ ဖန်ဆင်းခံများကို မျက်ကွယ်နာခံမှုအောက်တွင် စည်းကမ်းချခြင်းဖြင့် အာဏာရှိသည်ဟု ခံစားရခြင်းကို ရရှိသည်ဟု စွပ်စွဲနိုင်သည်။

b. God’s character. Behind the expressed will of the Lawgiver is His character. By calling God’s law into question, Lucifer called the Creator’s character into question. If—as Lucifer apparently argued—the moral law as expressed to angels was unnecessary and restrictive to personal liberty, then the Creator must have had ulterior motives in subjecting intelligent creatures to its guidelines. Thus, he may have reasonably argued among the angels that the Creator’s motives were bad. Perhaps God gained a sense of power by arbitrarily regimenting the creation under blind obedience.

 

ယေရှု၏ ထိုပုန်ကန်သူအကြီးအကဲကို ဖော်ပြချက်သည် ဤဆွေးနွေးချက်နှင့် သက်ဆိုင်သည်။ အကြောင်းမှာ ကိုယ်တော်သည် လူစီဖာ၏ ဘုရားသခင်၏ စရိုက်ကို မမှန်ကန်စွာ ဖော်ပြမှုကို ရည်ညွှန်းထားသောကြောင့်ဖြစ်သည်။ “ထိုသူသည် အစအဦးကပင် လူသတ်သမားဖြစ်၏။ သမ္မာတရားနှင့် လုံးဝမဆိုင်။ အကြောင်းမူကား၊ သူ၌ သမ္မာတရားမရှိ။ မုသာစကားကို ပြောသောအခါ မိမိသဘာဝအတိုင်း ပြောတတ်၏။ အကြောင်းမူကား၊ သူသည် မုသာကို ပြောတတ်သူ၊ မုသာ၏ အဘဖြစ်၏” (ယောဟန် ၈:၄၄)။ ခရစ်တော်သည် လူစီဖာကို လူသတ်မှုနှင့် မုသာပြောမှုတို့ဖြင့် တိုက်ရိုက်စွပ်စွဲထားသည်။ ထိုများသည် အကျင့်ပညတ်တော်ကို ချိုးဖောက်ခြင်းများဖြစ်သည်။ သို့သော် ကောင်းကင်ဘုံမှ နှင်ထုတ်ခံရမှီ ကောင်းကင်ဘုံ၌ သူသည် မည်သူ့ကို သတ်ခဲ့သနည်း၊ မည်သူ့ကိုနှင့်ပတ်သက်၍ မုသာပြောခဲ့သနည်း။

Jesus’ description of the archrebel is germane to this discussion, because He implies Lucifer’s misrepresentation of the divine character. “He [the devil] was a murderer from the beginning, and has nothing to do with the truth, because there is no truth in him. When he lies, he speaks according to his own nature, for he is a liar and the father of lies” (John 8:44). Christ plainly accuses Lucifer of murder and lying, violations of the moral law. But whom did he kill or lie about in heaven before his expulsion?

 

ယေရှုနှင့် တမန်တော်ယောဟ်တို့သည် “ဒေါသ” နှင့် “မုန်းတီးမှု” ကို လူသတ်မှု၏ နှလုံးသားအမြစ်ဟု သတ်မှတ်ထားသောကြောင့်၊ သခင်ယေရှုသည် လူစီဖာတွင် ဖြစ်ပေါ်လာသော ထူးဆန်းသော ခံစားချက်များကို ရည်ညွှန်းပြောဆိုနေခြင်းဖြစ်သည်။ ယေရှု၏ ထိုစကားအရ လူစီဖာသည် ဘုရားသခင်အပေါ် အတွင်းစိတ်မှ မုန်းတီးမှုကို မွေးမြူထားပြီး၊ ကောင်းကင်ဘုံတွင် အခြားကောင်းကင်တမန်များအား ဘုရားသခင်ကို မမှန်ကန်စွာ ဖော်ပြခဲ့သည်ဟု ခန့်မှန်းနိုင်သည်။ ကောင်းကင်တမန်များ၏ များပြားလှစွာသော အပိုင်းကို သူနှင့်အတူ ပါဝင်စေနိုင်ရန် ဘုရားသခင်၏ စရိုက်လက္ခဏာနှင့် အုပ်ချုပ်မှုကို အထူးလိမ္မာပါးနပ်စွာ မုသာဖြင့် ဖော်ပြခြင်းမှတစ်ပါး အခြားနည်းလမ်းမရှိခဲ့ပေ။

Since both Jesus and the apostle John “define “anger” and “hatred” as the heart roots of murder, the Master evidently is alluding “to the strange feelings that Lucifer came to cherish and that prompted his actions. In the light of Jesus’ statement we may infer that “Lucifer, nursing an inward hatred toward the Deity, went about heaven misrepresenting “God to the other angels. Only by subtle lying about the divine character and government could he ever have succeeded in persuading a large portion of the angels to cast their lot with him.

 

ဂ. ဖန်ဆင်းခံ၏ ကိုယ်ပိုင်အုပ်ချုပ်ခွင့်။ ပထမနှစ်ချက်သော ပြဿနာများသည် လူစီဖာ၏ စစ်မှန်သော လိုအင်ဆန္ဒကို ဖုံးကွယ်ထားခြင်းဖြစ်သည်။ ထိုဆန္ဒမှာ ဖန်ဆင်းရှင်ထံမှ လွတ်လပ်ရန်ဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်သည် အသက်၏ အရင်းအမြစ်နှင့် ထိန်းသိမ်းသူ ဖြစ်တော်မူသောကြောင့် ဖန်ဆင်းခံသတ္တဝါအားလုံးသည် ကိုယ်တော်ထံတွင် အသက်ရှင်နေခြင်းအတွက် မှီခိုနေရသည်။ ဘုရားသခင်ထံမှ လွတ်လပ်ရန် လိုအင်ဆန္ဒနှင့် ကြိုးပမ်းမှုသည် ဖန်ဆင်းခံ၏ အဓိကအပြစ်ဖြစ်ပြီး၊ ဘုရားသခင်၏ အုပ်ချုပ်မှုကို စိန်ခေါ်ရန်နှင့် နာခံမှု၏ ထမ်းဘိုးကို ချပစ်ရန် ပုန်ကန်မှု၏ နှလုံးသားတွင် ရှိသည်။

c. Autonomy of the creature. The first two issues concealed Lucifer’s real desire: to be independent of his Creator. Since God is “the source and sustainer of life, it follows that all created beings are dependent upon Him “for their existence. The desire and attempt “to be independent of God is the primary “sin of the creature and is at the heart of the rebellion to challenge the divine government and to throw off the yoke of submission and obedience.

 

ပထမဆုံး အပြစ်ရှိသူ လူစီဖာသည် ဘုရားသခင်၏ အာဏာမှ တ်လပ်ရန် ရှာဖွေခဲ့သည်။ ဟေရှာယပရောဖက်ပြုချက်တွင် ထိုအရာကို ထင်ဟပ်စေသည်။ “သင်သည် မိမိနှလုံးထဲ၌ ဤသို့ဆိုခဲ့၏။ ငါသည် ကောင်းကင်သို့ တက်မည်။ ဘုရားသခင်၏ ကြယ်များထက် ငါ၏ပလ္လင်ကို မြင့်မြတ်စွာ တင်မည်။ ဝေးကွာသော မြောက်ဘက်အရပ်၌ စည်းဝေးပွဲတောင်ပေါ်တွင် ငါထိုင်းမည်။ တိမ်တိုက်အမြင့်များထက် ငါတက်မည်။ အမြင့်ဆုံးသော ဘုရားနှင့် ငါတူအောင် ငါလုပ်မည်” (ဟေရှာယ ၁၄:၁၃၊ ၁၄)။ လူစီဖာသည် “ငါ” ဟူ၍ ငါးကြိမ်တိုင်တိုင် မိမိလုပ်မည့်အရာကို ကြွားဝါခဲ့သည်။ ကိုယ်ပိုင်အတ္တသည် သူ၏အတွေးများ၏ ဗဟိုချက်ဖြစ်လာပြီး၊ ဖန်ဆင်းခံရာတွင် ဖန်ဆင်းရှင်က စိုက်ထည့်ထားသော ကိုယ်ကျိုးစွန့်သော ချစ်ခြင်းမေတ္တာ သဘောထားကို နှင်ထုတ်ခဲ့သည်။ လူစီဖာသည် မိမိကိုယ်ကို ဘုရားဖြစ်လိုခဲ့သည်။ ဤသည်မှာ ကိုယ်ပိုင်အုပ်ချုပ်ခွင့်၏ ပြဿနာဖြစ်သည်။ ပုန်ကန်သော ဖန်ဆင်းခံက “အို ဘုရားသခင်၊ ကိုယ်တော်ကို ကျွန်ုပ် မလိုအပ်ပါ။ ကျွန်ုပ်ဘဝကို ကိုယ်တိုင်အုပ်ချုပ်နိုင်ပါသည်” ဟု ဆိုသည်။

Lucifer—the first sinner—sought to be “free from God’s authority. Isaiah’s prophecy reflects this: “You said in your heart, ‘I “will ascend to heaven; above the stars of God I will set my throne on high; I will sit on “the mount of assembly in the far north; I will ascend above the heights of the clouds, I “will make myself like the Most High’” (Isa. 14:13, 14). Five times Lucifer boasts what “I” (he) will do. Self became the center of his thoughts, expelling the natural attitude of “self-sacrificing love that the Creator implanted within him at Creation. Lucifer desired to “be his own god. This is the issue of autonomy. The rebelling creature says, “I don’t need “You, God; I am fully capable of running my own life.”

 

ဃ. ဘုရားသခင်၏ တရားမျှတခြင်းနှင့် ကရုဏာတော်။ လူစီဖာသည် ဘုရားသခင်၏ စရိုက်လက္ခဏာတွင် အတွင်းစိတ်ပဋိပက္ခ ရှိသည်ဟု ထင်မြင်ခဲ့ပုံရသည်။ သမ္မာကျမ်းစာတွင် စာတန ကို “ညီအစ်ကိုတို့ကို စွပ်စွဲသောသူ၊ ကျွန်ုပ်တို့ကို ညဉ့်နှင့်နေ့၌ ဘုရားသခင့်ရှေ့တော်၌ စွပ်စွဲသောသူ” ဟု ဖော်ပြထားသည် (ဗျာဒိတ် ၁၂:၁၀၊ ကိုးကားကျမ်းချက် ဇာခရိ ၃:၁–၅)။ စာတန်သည် ထိုသူများသည် သူကဲ့သို့ပင် ဘုရားသခင်၏ ပညတ်တော်ကို ဖောက်ပြန်သူများဖြစ်ကြောင်း စွပ်စွဲပြီး၊ ကောင်းကင်ဘုံ၌ ထိုသူများအတွက် ကျေးဇူးတော်နှင့် ခွင့်လွှတ်ခြင်းကို ပေးသင့်သည်ဟု ငြင်းဆိုသည်ဟု ခန့်မှန်းနိုင်သည်။ ပြဿနာမှာ ဖန်ဆင်းရှင်သည် တရားမျှတသူဖြစ်ရုံသာမက ကရုဏာရှင်လည်း ဖြစ်နိုင်ပါသလား ဆိုသည်။ ဘုရားသခင်၏ ထင်ရှားသော အလိုတော်ကို နာခံခြင်းသည် ဉာဏ်ရည်ရှိသော ဖန်ဆင်းခံများ၏ ပျော်ရွှင်မှုအတွက် အလွန်အရေးကြီးသည်ဆိုလျှင်၊ လူစီဖာက ဘုရားသခင်သည် ပညတ်တော်ကို ဖောက်ပြန်သူများအပေါ် တရားသဖြင့် အပြစ်ဒဏ်ပေးရုံသာ ပေးနိုင်သည်ဟု ငြင်းဆိုလိမ့်မည်။ ဖောက်ပြန်သူအား ကရုဏာပြခြင်းသည် မတရားဟု သူဆိုလိမ့်မည်။ တရားမျှတခြင်းနှင့် ကရုဏာတော်သည် အချင်းချင်း ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်သည်ဟု လူစီဖာက အခိုင်အမာ ဆိုလိမ့်မည်။

d. Divine justice and mercy. Lucifer apparently thought he saw an internal conflict in the divine character. The Scriptures describe Satan as “the accuser of our brethren …, who accuses them day and night before our God” (Rev. 12:10; cf. Zech. 3:1–5). We may infer that Satan claims they, like himself, are transgressors of God’s law, and he denies heaven’s right to extend grace and forgiveness to them. The issue is How can the Creator be both just and merciful? If obedience to God’s expressed will is so vital to the happiness of the intelligent creation, Lucifer would argue, then God can exercise justice only against sinners who violate it. It is unfair to show mercy to the violator. Justice and mercy are mutually exclusive attitudes, Lucifer would assert.

 

ဘုရားသခင်၏ တရားမျှတခြင်းနှင့် ကရုဏာတော်ဆိုင်ရာ ဂုဏ်တော်များကို ကျင့်သုံးခြင်းနှင့် ပတ်သက်သော မည်သည့်ပြဿနာမဆို ကယ်တင်ခြင်းအကြံအစည်၏ တရားမျှတမှုကို ချက်ချင်း မေးခွန်းထုတ်စေသည်ကို တွေ့ရလိမ့်မည်။ လူစီဖာ ပုန်ကန်ချိန်တွင် ထိုကယ်တင်ခြင်းအကြံအစည်သည် ဉာဏ်ရည်ရှိသော ဖန်ဆင်းခံများအတွက် မသိရှိသေးပါ။ ထိုအကြံအစည်သည် ဘုရားသခင်၏ နှလုံးသားထဲတွင် လျှို့ဝှက်ထားသော “လျှို့ဝှက်ချက်” ဖြစ်သည် (ကိုးကားကျမ်းချက် ရောမ ၁၆:၂၅၊ ၂၆၊ ၁ကော ၂:၇)။

It will be seen at once that any issue pertaining to the exercise of the divine attributes of justice and mercy immediately calls into question the validity of the plan of salvation. At the time of Lucifer’s rebellion the plan was unknown to the intelligent creation. It was a “secret” locked within the heart of God (cf. Rom. 16:25, 26; 1 Cor. 2:7).

 

ဤအချက်ကြောင့် အပြစ်နှင့် ပုန်ကန်မှုသည် ဘုရားသခင်အတွက် မည်မျှ အမှန်တကယ် ပြဿနာဖြစ်ကြောင်း ကျွန်ုပ်တို့ နားလည်နိုင်သည်။ ဘုရားသခင်၏ ဉာဏ်ရည်ရှိသော ဖန်ဆင်းခံများအပေါ် ချစ်ခြင်းမေတ္တာနှင့် ကရုဏာတော်သည် ပြောင်းလဲခြင်း သို့မဟုတ် လျော့နည်းခြင်း မရှိပါ။ သို့သော် သန့်ရှင်းသော ဘုရားသခင်သည် နောင်တရသော ပုန်ကန်သူအား ကရုဏာတော်ကို မည်သို့ ပေးနိုင်မည်နည်း၊ ထို့ပြင် ကိုယ်တော်၏ သဘာဝအတိုင်း တရားမျှတနေဦးမည်နည်း။ ကောင်းကင်ဘုံ၏ ကယ်တင်ခြင်းအကြံအစည်သည် အဖြေကို ပေးလိမ့်မည်။

This particular issue enables us to perceive how real a problem sin and rebellion pose to God. Divine love and compassion for the intelligences of His creating have not changed or abated. But how can a holy God extend mercy to the rebellious sinner—penitent though he or she may be—and yet be just and true to His own nature? Heaven’s plan of salvation would supply the answer.

 

၃. မည်သူ၏ အာဏာသည် အကောင်းဆုံးနည်း။ ဤကမ္ဘာဂြိုဟ်ပေါ်ရှိ အခြေအနေအရ ဆိုလျှင်၊ ဘုရားသခင်၏ ဖန်ဆင်းခံ စကြဝဠာတွင် ဉာဏ်ရည်ရှိသော သတ္တဝါတိုင်း အာဏာအောက်တွင် ရှိသည်။ လုံးဝလွတ်လပ်မှု သဘာဝအရ သို့မဟုတ် လူ့အဖွဲ့အစည်းတွင် မရှိပါ။ ထို့ကြောင့် ပြဿနာမှာ အာဏာမှ လွတ်မြောက်ရန် မဟုတ်ပါ။ မည်သည့်အာဏာအောက်တွင် အသက်ရှင်မှုသည် ယခုလောလောဆယ်နှင့် ထာဝရတွင် အဓိပ္ပာယ်အရှိဆုံး ဖြစ်မည်နည်း ဆိုသည်ပင် ဖြစ်သည်။

3. Whose Authority Is Best?

If we may judge by the situation on this planet, every intelligent being in God’s created universe is subject to authority. Absolute freedom does not exist in the natural order or in human society. The question then is not how to escape authority, but rather under what authority will life be made the most meaningful—now and eternally?

 

စကြဝဠာတွင် အသုံးဝင်ဆုံး ဝိညာဉ်ရေးအာဏာသည် အုပ်ချုပ်ခံရသူများ၏ စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ၊ ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ၊ ဝိညာဉ်ရေးဆိုင်ရာ စွမ်းအားများကို အပြည့်အဝ ဖွံ့ဖြိုးစေသော အာဏာဖြစ်ရမည်။ ထိုသို့သော အာဏာသည် အုပ်ချုပ်ခံရသူများအပေါ် စစ်မှန်သော ချစ်ခြင်းမေတ္တာဖြင့် လှုံ့ဆော်ခံရမည်။ အကြောင်းမူကား၊ လက်ခံမှုနှင့် တန်ဖိုးထားမှု လေထုထဲတွင်သာ အုပ်ချုပ်ခံရသူများ အပြည့်အဝ ဖွံ့ဖြိုးနိုင်မည်ဖြစ်သည်။ ဤသည်မှာ ဘုရားသခင်၏ ဖန်ဆင်းမှုစကြဝဠာကို အုပ်ချုပ်ခဲ့သော အာဏာအမျိုးအစားဖြစ်သည်။

The most useful spiritual authority in the universe would be one fostering the fullest development of the mental, physical, and spiritual powers of its subjects. Such an authority would be motivated by a genuine, loving concern for the governed, for only in an atmosphere of acceptance and appreciation could the governed develop to their full potential. This is the kind of authority that ruled the universe of God’s creation.

 

သို့သော် ဖန်ဆင်းမှု အစပိုင်းတွင် ဘုရားသခင်၏ အာဏာသည် အမှန်တကယ် အကောင်းဆုံးဟု မည်သို့ သိနိုင်မည်နည်း။ ထိုအာဏာသည် တစ်ခုတည်းသော သိရှိထားသော အာဏာဖြစ်သည်။ ဖန်ဆင်းခံ ဉာဏ်ရည်ရှိသူများတွင် တကယ်တမ်း ရွေးချယ်စရာ နှစ်ခုသာ ရှိသည်။ (၁) ဖန်ဆင်းရှင်၏ အုပ်ချုပ်မှုသည် ဖန်ဆင်းခံအတွက် အကောင်းဆုံးဟု ကိုယ်တော်၏ နှုတ်မြွက်စကားကို ယုံကြည်နိုင်သည်။ (၂) အခြားအာဏာတစ်ခုအောက်တွင် နာခံပြီး ဖန်ဆင်းရှင်ကို မှားကြောင်း သက်သေပြနိုင်သည်။

But in the dawn of the Creation how could it be known whether the authority of God was really best? It was the only authority known. The created intelligences of the universe actually had only two options: (1) they could trust their Creator’s word that His governance was best for the creation, or (2) they could submit to the rule of another authority and perhaps prove their Creator wrong.

 

လူစီဖာ၏ မေးခွန်းများနှင့် နောက်ဆုံး ပုန်ကန်မှုသည် ကောင်းကင်တမန်များကြားတွင် ဆုံးဖြတ်ချက်ချရန် အတွင်းစိတ်ပြဿနာများကို မီးမောင်းထိုးပြခဲ့သည်။ ကောင်းကင်ဘုံ၏ အမြင့်ဆုံးကောင်းကင်တမန်သည် ဖန်ဆင်းရှင်ကို တိုက်ရိုက်စိန်ခေါ်ခဲ့သည်။ ဘုရားသခင်၏ အကျင့်ပညတ်တော်နှင့် အုပ်ချုပ်မှုကို ငြင်းပယ်ခဲ့သည်။ ကိုယ်တော်၏ စရိုက်နှင့် ရည်ရွယ်ချက်များကို မေးခွန်းထုတ်ကာ အညစ်အကြေးဆိုးခဲ့သည်။ စာတန်သည် ဖန်ဆင်းခံ၏ ဘုရားသခင်၏ ထိန်းချုပ်မှုမှ လွတ်လပ်ပိုင်ခွင့်ရှိသည်ဟူသော အခွင့်အရေးကို အခိုင်အမာ ဆိုခဲ့သည်။ ထို့ပြင် ဘုရားသခင်၏ တရားမျှတခြင်းနှင့် ကရုဏာတော်ကို ကျင့်သုံးခြင်းသည် ကိုယ်တော်၏ မူလသန့်ရှင်းခြင်းနှင့် မကိုက်ညီဟု စိန်ခေါ်ခဲ့သည်။ ဘုရားသခင်သည် လူစီဖာနှင့် သူ၏အပေါင်းအပါများ၏ စိတ်ထားကို ပြောင်းလဲပေးနိုင်ခြင်း မရှိသောကြောင့် သူတို့ကို ကောင်းကင်ဘုံမှ နှင်ထုတ်ခဲ့ပြီး သူတို့၏ ရာထူးများမှ ဖယ်ရှားခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် ဘုရားသခင်နှင့် လူစီဖာ (စာတန်) ကြားက ကြီးမားသော အကျင့်ပညတ်ဆိုင်ရာ အငြင်းပွားမှု စတင်ခဲ့သည်။ ဤပြဿနာများကို နောက်ပိုင်း လူ့သမိုင်းတွင် ပိုမိုဖွံ့ဖြိုးစေခဲ့သည်။

Lucifer’s questions and eventual insurrection forced the issues to a decision among the angels. Heaven’s highest angel directly challenged the Creator. God’s moral law and government were rejected, His character and “motives questioned and besmirched. Satan “asserted the so-called right of the creature to be independent and free from the Creator’s control. Furthermore, the exercise of both “justice and mercy on the part of God was “challenged as incompatible with His essential holiness. God could not change the mind-set of Lucifer and associates, so they were “expelled from heaven and their positions. Thus, the great moral controversy between God and Lucifer (Satan) began. These issues would be further developed in the arena of later human history.

 

ဤပဋိပက္ခ၏ နောက်ဆက်တွဲ ရာစုနှစ်များတွင် ကမ္ဘာပေါ်တွင် အာဏာနှင့်ပတ်သက်သော မည်သည့်အာဏာသည် အကောင်းဆုံးနည်း ဆိုသည့် အမှန်တရားနှစ်ပါးကို ဘုရားသခင်၏ စကြဝဠာအတွင်း ဉာဏ်ရည်ရှိသူများ ရှေ့မှောက်တွင် စမ်းသပ်နေခြင်းဖြစ်သည်။ (၁) ချစ်ခြင်းမေတ္တာပေါ်တွင် အခြေခံသော အုပ်ချုပ်ရေးအာဏာသည် ကိုယ်ကျိုးမငဲ့ပါ။ အုပ်ချုပ်ခံရသူများ၏ အကျိုးကို အမြဲရှေးရှုပေးသည်။ ပညတ်တော်များ၊ လိုအပ်ချက်များ၊ သို့မဟုတ် ကန့်သတ်ချက်များသည် အစပိုင်းတွင် မသိသာသော်လည်း ဖန်ဆင်းခံ၏ အကျိုးကို အမြဲရှိသည်။ (၂) အခြားမည်သည့်အာဏာမဆို သဘာဝအရ ကိုယ်ကျိုးစီးပွားဖြင့် လှုံ့ဆော်ခံရသော အာဏာဖြစ်သည်။ ထိုသို့သော အာဏာသည် နောက်ဆုံးတွင် အုပ်ချုပ်ခံရသူများကို အမြတ်ထုတ်ပြီး ပျက်စီးစေသည်။ များစွာကတိပေးနိုင်သည်၊ အုပ်ချုပ်ခံရသူများကို ထင်ရှားစွာ လွတ်လပ်ခွင့်ပေးနိုင်သည်။ သို့သော် နောက်ဆုံးတွင် ထိုအာဏာ၏ သဘာဝသည် အုပ်ချုပ်ခံရသူများ၏ အကျိုးကို ပျက်စီးစေတတ်သည်။

In the ensuing centuries of this conflict “on earth, two great truths regarding authority are being tested before the intelligent beings of God’s universe: (1) A governing authority based on love is unselfish. It will always “govern in the best interests of the governed. Laws, requirements, or restraints will always have the interest of the creation at heart, “although at first that may not be perceived. (2) Any other authority, by the nature “of things, will be an authority motivated by selfishness. Such an authority will ultimately exploit and ruin its subjects. It might “promise much, might even permit its subjects apparent freedom, but ultimately its very “nature will be ruinous to the best interests of its peoples.

 

 

၄. လူစီဖာ ကောင်းကင်ဘုံမှ ပြုတ်ကျခြင်း လူစီဖာနှင့် သူ၏ ကောင်းကင်တမန်များ ကောင်းကင်ဘုံမှ နှင်ထုတ်ခံရခြင်းကို တိုက်ရိုက်ဖော်ပြထားသော ကျမ်းချက်လေးခုရှိသည်။

4. The Fall of Lucifer From Heaven

Four passages speak directly to the expulsion of Lucifer and his fellow angels from heaven:

 

 

က. လု ၁၀:၁၈။ ယေရှုက ရွေးချယ်သင်ကြားပေးထားသော တပည့် ခုနစ်ဆယ်ယောက် (တဆယ့်နှစ်ယောက်အပြင်) တို့သည် ပထမဆုံး ခရီးပို့မစ်ရှင်မှ ပြန်လာသောအခါ “သခင်၊ ကိုယ်တော်၏နာမ်တော်အားဖြင့် နတ်ဆိုးများပင် ကျွန်ုပ်တို့အား နာခံကြပါသည်” ဟု အော်ဟစ်ကြသည် (ကျမ်းချက် ၁၇)။ ယေရှုက “ငါသည် စာတန်သည် ကောင်းကင်မှ လက်ပျံလို ပြုတ်ကျသည်ကို မြင်ခဲ့၏” ဟု ဖြေကြားသည်။ စာသားအတိုင်း ဆိုလျှင် “ငါသည် စာတန်သည် … ပြုတ်ကျသည်ကို မြင်နေခဲ့၏” (ကျမ်းချက် ၁၈၊ ဂရိ အင်ပါဖက့် ကာလ) ဟု ဖြစ်သည်။

a. Luke 10:18. When the “seventy”—disciples Jesus trained to assist Him in addition to the twelve—returned after their first mission, they exclaimed, “Lord, even the demons are subject to us in your name!” (verse 17). Jesus replied, “I saw Satan fall like lightning from heaven.” Literally, the phrasing reads, “I was seeing [Gk. imperfect tense] Satan … fall” (verse 18).

 

ဂရိ အင်ပါဖက့် ကာလသည် လှုပ်ရှားနေသော ပုံရိပ်တစ်ခုကို ပေးသည်။ ယေရှုသည် ရူပါရုံဖြင့် လူစီဖာ ကောင်းကင်ဘုံမှ မူလနှင်ထုတ်ခံရခြင်း၊ ကိုယ်တော်နှင့် တပည့်များ၏ အမှုတော်ကြောင့် မှောင်မိုက်ဘုံပြည် ပြိုလဲခြင်း၊ နှင့် ကိုယ်တော်၏ လက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ်တွင် ကယ်တင်ရှင်အသေခံခြင်းဖြင့် စာတန်၏ နောက်ဆုံးပျက်စီးခြင်းကို မြင်နေခဲ့ခြင်း ဖြစ်နိုင်သည်။

The Greek imperfect tense provides a moving panorama. Jesus, perhaps in vision, beheld the original expulsion of Lucifer from heaven, the collapsing of his kingdom of “darkness as it was being shaken by His “ministry and that of His disciples, and the certainty of the devil’s ultimate ruin which would be accomplished by His atoning death on the cross.

 

ခ. ဗျာဒိတ် ၁၂:၇–၉။ “ကောင်းကင်ဘုံ၌ စစ်ချီပွဲ ဖြစ်ပေါ်လာသည်။ မိက္ခေလနှင့် သူ၏ကောင်းကင်တမန်များသည် နဂါးကို တိုက်ကြ၏။ နဂါးနှင့် သူ၏ကောင်းကင်တမန်များလည်း တိုက်ကြ၏။ သို့သော် ရှုံးနိမ့်ကြသဖြင့် ကောင်းကင်ဘုံ၌ သူတို့အတွက် နေရာမရှိတော့။ ထိုကြီးမားသော နဂါးကို ချပစ်လိုက်သည်။ ထိုရှေးနဂါး၊ နတ်ဆိုးဟု ခေါ်ဝေါ်ခံရ၍ စာတန်ဟု အမည်တွင်သော၊ လောကီတစ်ဝှမ်းလုံးကို လှည့်စားသောသူကို ကမ္ဘာပေါ်သို့ ချပစ်လိုက်သည်။ သူ၏ကောင်းကင်တမန်များကိုလည်း အတူချပစ်လိုက်သည်။”

b. Revelation 12:7–9. “Now war arose “in heaven, Michael and his angels fighting against the dragon; and the dragon and “his angels fought, but they were defeated “and there was no longer any place for them “in heaven. And the great dragon was thrown down, that ancient serpent, who is called “the Devil and Satan, the deceiver of the “whole world—he was thrown down to the earth, and his angels were thrown down “with him.”

 

သမ္မာကျမ်းစာ ရေးသားသူတစ်ဦးသည် ကွဲပြားခြားနားသော အဖြစ်အပျက်နှစ်ခုကို တစ်ခုတည်းအဖြစ် ရောနှောဖော်ပြခြင်း မထူးခြားပါ။ ဥပမာ၊ မဿဲသည် ယေရှု၏ ဒုတိယအကြိမ် ကြွလာခြင်းနှင့် နောက်ဆုံးတရားစီရင်ခြင်း၏ အပြစ်ဒဏ်ပေးရေးအဆင့်ကို တစ်ခုတည်းအဖြစ် မှတ်တမ်းတင်ထားသော်လည်း၊ နောက်ဆုံးအဆင့်သည် ထောင်စုနှစ်ပြီးမှ ဖြစ်သည် (မဿဲ ၂၅:၃၁၊ ၃၂၊ ဗျာဒိတ် ၂၀:၁၁–၁၅)။ တမန်တော်ပေတရုသည်လည်း “ထာဝရဘုရား၏ နေ့” ကို ဒုတိယအကြိမ် ကြွလာခြင်းအဖြစ် ဖော်ပြပြီး ကမ္ဘာသစ်ဖန်ဆင်းခြင်းအထိ ဆက်လက်ဖော်ပြထားသည် (၂ပေ ၃:၁၀–၁၃)။

It is not unusual for a Bible writer to blend two distinct events as though they were one. For example, Matthew records Jesus’ presentation of His second coming and the executive phase of the final judgment as a single event, although the latter takes place at the close of the Millennium—1,000 years later (Matt. 25:31, 32; Rev. 20:11–15). The apostle Peter also describes “the day of the Lord” as the Second Coming, extending it, however, to the re-creation of the earth (2 Peter 3:10–13).

 

ဗျာဒိတ် ၁၂ တွင် ဖော်ပြထားသော စာတန်နှင့် သူ၏ကောင်းကင်တမန်များ နှင်ထုတ်ခံရခြင်းသည်လည်း အလားတူ ရောနှောဖော်ပြခြင်းဖြစ်ပုံရသည်။ မူလ ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ နှင်ထုတ်ခံရခြင်းနှင့် လက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ်တွင် စာတန်၏ ဝိညာဉ်ရေးရာ ပြုတ်ကျခြင်း နှစ်ခုလုံး ပါဝင်ပြီး၊ နောက်ဆုံးတစ်ခုကို အဓိက အလေးပေးထားသည်။

It would appear that the expulsion of Satan and his angels described in Revelation 12 is a similar kind of blend, involving both the original expulsion from their positions in the heavenly courts and their later spiritual casting down of Satan at the cross, the latter being the primary emphasis of the passage.

 

ဤကျမ်းချက်တွင် မူလ ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ နှင်ထုတ်ခံရခြင်း ပါဝင်ကြောင်း သက်သေမှာ ဘုရားသခင်နှင့် သစ္စာရှိကောင်းကင်တမန်များနှင့်အတူ စိန်ခေါ်သူကို တိုက်ခိုက်သော မိက္ခေလဟူသော ပုဂ္ဂိုလ်ကို ရည်ညွှန်းထားခြင်းဖြစ်သည်။ မိက္ခေလဆိုသည်မှာ “ဘုရားသခင်နှင့် အဘယ်သူ တူသနည်း” ဟု အဓိပ္ပာယ်ရပြီး “အကြီးအကဲကောင်းကင်တမန်” ဟု ခေါ်ဝေါ်ခံရသည်။ သူသည် မောရှေ၏ အလောင်းကို စာတန်၏ တောင်းဆိုချက်ကို လျစ်လျူရှုကာ ရိုးရှင်းစွာ ဆုံးမပြီး သေသွားသော ဘိုးဘေးကို ရှင်ပြန်ထမြောက်စေခဲ့သည် (ယုဒ ၉)။ အသက်ပေးသူနှင့် နတ်ဆိုးကြား ဤရင်ဆိုင်မှုသည် မိက္ခေလသည် သာမန်သတ္တဝါ မဟုတ်ကြောင်း ပြသည်။

The evidence that the passage includes Satan’s original, physical expulsion lies in “the reference to the personage of Michael, who with the angels loyal to God, is depicted as fighting against the challenger. Michael, whose name means “Who is like God?” and “is referred to as “the archangel,” ignored the claims of Satan on the body of Moses “with a simple rebuke as he proceeded to “resurrect the deceased patriarch (Jude 9). This confrontation between the Lifegiver and “the devil indicates that Michael is no ordinary being.

 

သူသည် ကောင်းကင်တမန်များ၏ “အကြီးအကဲ” ဟု ဖော်ပြထားသော်လည်း၊ သမ္မာကျမ်းစာအရ ကောင်းကင်တမန်များကို ဦးဆောင်သူသည် ဘုရားသခင် ပုဂ္ဂိုလ်ဖြစ်သည်၊ ဖန်ဆင်းခံကောင်းကင်တမန် မဟုတ်ကြောင်း ညွှန်ပြသည်။ ယောရှုသည် “ထာဝရဘုရား၏ တပ်များ၏ စစ်သူကြီး” ရှေ့မှောက်တွင် ရှိစဉ် ပြပ်ဝပ်ကိုးကွယ်ခဲ့ပြီး “ခြေနင်းဖိနပ်ကို ချွတ်လိုက်ပါ၊ သင်ရပ်နေသောနေရာသည် သန့်ရှင်းသောကြောင့်” ဟူသော အမိန့်ကို နာခံခဲ့သည် (ယောရှု ၅:၁၃–၁၅)။ လူသားများသည် ကောင်းကင်တမန်များကို ကိုးကွယ်ခြင်းကို တားမြစ်ထားသောကြောင့်၊ ကောင်းကင်တမန်များ၏ အကြီးအကဲသည် ဘုရားသခင် ပုဂ္ဂိုလ်ပင် ဖြစ်ရမည် (ကိုးကား ဗျာဒိတ် ၁၉:၁၀၊ ၂၂:၈၊ ၉)။

Although he is described as “the” chief or head (arch) of the angels, Scripture indicates that the leader of the angels is a divine personage—not a created angel. When Joshua came into the presence of “the commander [Heb. śar] of the Lord’s army [the heavenly host of angels],” he fell down and worshiped, and he obeyed the order: “Put off your shoes from your feet; for the place where you stand is holy” (Joshua 5:13–15). Since humans are forbidden to worship angels, the chief leader of the angels must be a divine Being (cf. Rev. 19:10; 22:8, 9).

 

ဒံယေလစာအုပ်တွင် မိက္ခေလကို သုံးကြိမ်ဖော်ပြထားသည် (ဒံ ၁၀:၁၃၊ ၂၁၊ ၁၂:၁)။ နောက်ဆုံးကျမ်းချက်တွင် သူ့ကို “မင်းကြီး” ဟု ဖော်ပြထားပြီး “သင်တို့လူမျိုးအတွက် ရပ်တည်သူ” ဟု ဆိုသည် (ကျမ်းချက် ၁၊ ဟေဗြဲ)။ ဣသရေလအတွက် ရပ်တည်ခြင်းသည် အလယ်အလတ်ဆောင်ရွက်သူ၏ အခန်းကဏ္ဍကို ဖော်ပြသည်။ ထိုအခန်းကဏ္ဍကို ယေရှုခရစ်တော်တစ်ပါးတည်းကိုသာ သတ်မှတ်ထားသည် (၁တိ ၂:၅)။

In the book of Daniel, Michael is referred to three times (Dan. 10:13, 21; 12:1). In the latter passage He is described as “the great prince” who “stands” for “your people” (verse 1, Heb.). To “stand” for, or in behalf of, Israel describes a mediatorial role. Such a role is ascribed only to Jesus Christ (see 1 Tim. 2:5).

 

မိက္ခေလသည် ရှင်ပြန်ထမြောက်စေနိုင်သော အာဏာနှင့် အလယ်အလတ်ဆောင်ရွက်မှု ဂုဏ်တော်များ ရှိသောကြောင့် ခရစ်ယာန်များစွာတို့က သူ့ကို မဖန်ဆင်းမီ ယေရှုခရစ်တော်ဟု ယုံကြည်ကြသည်။ ဘုရားသခင်နှင့် သစ္စာရှိကောင်းကင်တမန်များနှင့်အတူ လူစီဖာနှင့် သူ၏လိုလားသူများနှင့် ဝိညာဉ်ရေးရာနှင့် အကျင့်ပညတ်ဆိုင်ရာ စစ်ပွဲတွင် တိုက်ခိုက်ပြီး၊ နောက်ဆုံး ကောင်းကင်ဘုံနှင့် သူတို့၏ ရာထူးများမှ နှင်ထုတ်ခဲ့သူပင် ဖြစ်သည်။ သူတို့ကို “ကမ္ဘာပေါ်သို့ ချပစ်လိုက်သည်” (ဗျာဒိတ် ၁၂:၉)။ ထို့ကြောင့် မိက္ခေလ၏ ရှိနေခြင်းသည် စာတန်၏ မူလ ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ နှင်ထုတ်ခံရခြင်းကို ခရစ်တော်၏ အသေခံခြင်းတွင် စာတန်သည် ဖြောင့်မတ်ခြင်း၏ ရန်သူအဖြစ် စကြဝဠာတစ်ခုလုံးက လုံးဝထင်ရှားစေခဲ့သော ဝိညာဉ်ရေးရာ ပြုတ်ကျခြင်းနှင့် ရောနှောဖော်ပြထားကြောင်း ညွှန်ပြသည်။

Because Michael, as a heavenly personage, appears to have resurrecting powers “and authority, as well as mediatorial functions, many Christians believe He is God the Son, “so described in His preexistent state, and that it was He, together with the angels loyal “to God, who fought in this spiritual and moral war with Lucifer and his followers, finally “expelling them from heaven and their former positions. They were “thrown down to the earth” (Rev. 12:9). Thus, the presence of Michael in the passage indicates that the “original, physical expulsion of Satan is being blended with the later spiritual fall he “experienced when at Christ’s death, he was fully exposed to the universe as the enemy “of all righteousness.

 

ဂ. ၂ပေ ၂:၄၊ ယုဒ ၆။ ဘုရားသခင်သည် ပဋိပက္ခ အစတွင် လူစီဖာနှင့် သူ၏လိုလားသူများကို အဘယ်ကြောင့် ချက်ချင်းဖျက်ဆီးခြင်း မပြုခဲ့သနည်း။ ဤကျမ်းချက်များသည် နှင်ထုတ်ခံရခြင်းကို ထိစပ်ပြီး ထိုမေးခွန်းကို ဖြေဆီးစပြုသည်။ “ဘုရားသခင်သည် အပြစ်ကျူးလွန်သော ကောင်းကင်တမန်များကို ချမ်းသာမပေး၊ တာတာရပ်သို့ ချပစ်၍ အမှောင်တွင်းထဲတွင် တရားစီရင်ချိန်တိုင်အောင် ထားတော်မူ၏” (၂ပေ ၂:၄)။ “မိမိရာထူးကို မစွဲကိုင်ဘဲ၊ မိမိနေရာကို စွန့်ပစ်ခဲ့သော ကောင်းကင်တမန်များကို ကြီးစွာသော နေ့၏ တရားစီရင်ခြင်းတိုင်အောင် အမှောင်ထဲတွင် ထာဝရချည်နှောင်ချက်ဖြင့် ထားတော်မူ၏” (ယုဒ ၆)။

c. 2 Peter 2:4; Jude 6. Why didn’t God destroy Lucifer and his followers at the outset of the conflict? These passages, which touch on the expulsion, begin to answer this question. “God did not spare the angels when they sinned, but cast them into hell [tartarus] and committed them to pits of nether gloom to be kept until the judgment” (2 Peter 2:4). “And the angels that did not keep their own position but left their proper dwelling have been kept by him in eternal chains in the nether gloom until the judgment of the great day” (Jude 6).

 

အင်္ဂလိပ်စကားလုံး “hell” (၂ ပေတရု ၂ါလာတိယာ ၂:၄) သည် ဂရိစာသားတွင် မပါဝင်ပါ။ ကျွန်ုပ်တို့၏ သာမန်အင်္ဂလိပ်သမ္မာကျမ်းစာများတွင် ဂရိစကားလုံး tartaroō ကို အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုဘာသာပြန်ဆိုရာတွင် ထည့်သွင်းအသုံးပြုထားခြင်းဖြစ်သည်။ tartaroō ဆိုသည်မှာ စာသားအတိုင်း “တာတာရုသ်သို့ ပစ်ချသည်” ဟု အဓိပ္ပာယ်ရသည်။ တာတာရုသ်ကို တပါးအမျိုးသားရေးဂရိလူမျိုးတို့က အောက်မြေအောက်ရှိ အကျဉ်းသားများကို အပြစ်ပေးရာနေရာဟု ယူဆကြသည်။ ဤစကားလုံးသည် ကျမ်းချက်သစ်တွင် တစ်ကြိမ်သာရှိသော်လည်း ခရစ်ယာန်တမန်တော်ပေတရုသည် တပါးအမျိုးသားရေးအယူအဆကို ထောက်ခံခြင်းမဟုတ်မှန်း ရှင်းလင်းပါသည်။ ခရစ်ယာန်အဓိပ္ပာယ်ဖြင့် ဤစကားလုံးကိုသုံးရာတွင် ပေတရုသည် ဤမြေကြီးကို ဆိုလိုခြင်းဖြစ်သည်။ စာတန်နှင့်သူ၏ကောင်းကင်တမန်များကို ဤမြေကြီးထဲသို့ ပစ်ချခံရခြင်းဖြစ်သည် (ဗျာဒိတ် ၁၂:၉)။

The English word “hell” (2 Peter 2:4) is “not in the Greek text. It appears in our “common English Bibles as an interpretive translation of the Greek verb tartaroō, “meaning literally, “to cast into Tartarus.” Tartarus was thought by the pagan Greeks “to be a subterranean place where punishment was meted out to its inmates. The verb occurs only once in the NT, but clearly the apostle Peter, as a Christian, did not endorse the pagan teaching. Using this verb with a Christian meaning, Peter simply meant this earth, into which Satan and his angels were cast (Rev. 12:9).

 

ယုဒအခန်းတွင် အလားတူစကားဖြင့် ကျရှုံးခဲ့သော ကောင်းကင်တမန်များကို ဘုရားသခင်၏ ရှေ့တော်၌ အလင်းမှ ခွဲချခံရပြီး ဤလောက၏ အကျင့်ပျက်မှောင်မိုက်ထဲတွင် ချုပ်နှောင်ခံထားရကြောင်း ဖော်ပြထားသည်။ “မှောင်မိုက်တွင်းနက်များ”၊ “မှောင်မိုက်သံကြိုးများ” နှင့် တာတာရုသ်ကိုယ်တိုင်ကို ဤစကားများသည် ဘုရားသခင်က ဤသဘာဝလွန်သတ္တဝါများအပေါ် ချမှတ်ထားသော ကန့်သတ်ချက်များနှင့် အကန့်အသတ်များကို ဥပစာအနေဖြင့်သာ ဖော်ပြခြင်းဖြစ်သည်။ ဤဆိုးယုတ်သော ကောင်းကင်တမန်များသည် မိမိတို့အလိုအတိုင်း လုံးဝလွတ်လပ်စွာ လှုပ်ရှားခွင့်ရှိလျှင် ကောင်းကင်နှင့်ဆန့်ကျင်သော သူတို့၏စစ်ပွဲတွင် လူသားမျိုးနွယ်နှင့် ဤမြေကြီးကို ချက်ချင်းဖျက်ဆီးပစ်လိုက်လိမ့်မည်။

The parallel passage in Jude asserts in “a similar manner that the fallen angels have been separated from the light of God’s “presence and are confined to the moral darkness of this world. “The pits of darkness,” “the chains of darkness,” and Tartarus itself are being used simply as figurative expressions indicating the restrictions and limits God has placed upon these supernatural beings. If these wicked angels were totally free to “function as they chose, they would destroy “humankind and this earth at once in their war against heaven.

 

စာတန်နှင့် နတ်ဆိုးများ လှုပ်ရှုပ်ရှားရှားလုပ်ကိုင်နေသော အကျင့်သီလဆိုင်ရာ နယ်ပယ်ကို မှောင်မိုက်နယ်မြေအဖြစ် တင်ပြထားသည်။ သူတို့သည် “ယခုမှောင်မိုက်လောက၏ အုပ်စိုးသူများ” ဖြစ်သည် (ဧဖက် ၆:၁၂)။ စာတန်၏ “နိုင်ငံတော်” (မဿဲ ၁၂:၂၆) သည် “မှောင်မိုက်၏ အုပ်စိုးမှု” ဖြစ်သည် (ကောလောသဲ ၁:၁၃)။ ဤမှောင်မိုက်သည် ဘုရားသခင်နှင့် သူ၏လူများကို ဆန့်ကျင်စစ်တိုက်နေသည်။ ယေရှုသည် ဂေသရှေမန်ဥယျာဉ်တွင် ဖမ်းဆီးခံရစဉ် ဤအမှန်တရားကို အသိအမှတ်ပြုခဲ့သည်။ သူသည် သူ့ကိုဖမ်းရန်လာသူများကို “ဤသည်မှာ သင်တို့၏အချိန်ကာလဖြစ်သည်” ဟုမိန့်တော်မူပြီး၊ သူ့ကိုဖျက်ဆီးလိုသော ပိုမြင့်သောအာဏာကို ဖော်ထုတ်ပြသတော်မူသည်။ “မှောင်မိုက်၏ အာဏာ [exousia၊ အာဏာ]” ဟု မိန့်တော်မူသည် (လုကာ ၂၂:၅၃)။

The moral sphere in which Satan and the devils function is presented as the realm of darkness. They are “the world rulers of this present darkness” (Eph. 6:12). Satan’s “kingdom” (Matt. 12:26) is “the dominion of darkness” (Col. 1:13), which wars against God and His people. Jesus acknowledged this when arrested in Gethsemane: “This is your hour,” He said to those who came to arrest Him. Then He exposed the higher power who sought to destroy Him: “and the power [exousia, “authority”] of darkness” (Luke 22:53).

 

ကျရှုံးခဲ့သော ကောင်းကင်တမန်များ၏ လှုပ်ရှားမှုများသည် “ကြီးသောနေ့၏ တရားစီရင်ခြင်း” အထိ ကန့်သတ်ခံထားရကြောင်း သတိပြုရမည် (ယုဒ ၆)၊ ဆိုလိုသည်မှာ နောက်ဆုံးတရားစီရင်ခြင်းဖြစ်သည်။ ဤအချက်က အရေးကြီးသောမေးခွန်းတစ်ခုကို ဖြစ်ပေါ်စေသည်။ အဘယ်ကြောင့် စောင့်ဆိုင်းကာလလိုအပ်သနည်း။ ထို့ပြင် ခမည်းတော်၊ သားတော်နှင့် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်တို့က နတ်ဆိုးနှင့် သူ၏ကောင်းကင်တမန်များကို ဖျက်ဆီးရန် ဆုံးဖြတ်ထားပြီး (မဿဲ ၂ါလာတိယာ ၂၅:၄၁)၊ ခရစ်တော်၏ ကတိတော်သေခြင်းသည် စာတန်ကို ရှုတ်ချခြင်းနှင့် ဖျက်ဆီးခြင်းကို ဖြစ်ပေါ်စေရန် ရည်ရွယ်ထားသည်ဖြစ်၍ (ယောဟန် ၁၂:၃၁၊ ၃၂၊ ဟေဗြဲ ၂:၁၄)၊ အဘယ်ကြောင့် သူတို့၏ ကွပ်မျက်ခြင်းကို နှောင့်နှေးထားရသနည်း။

It will be noted that the activities of the fallen angels are limited “until the judgment “of the great day” (Jude 6), that is the final judgment. That fact prompts an important “question: Why is a waiting period necessary? Furthermore, since the Father, Son, and “Holy Spirit have determined the destruction of “the devil and his angels” (Matt. 25:41), and the atoning death of Christ was planned to bring about the condemnation of Satan “and his destruction (John 12:31, 32; Heb. 2:14), we ask, Why is their execution delayed?

 

ကျမ်းစာအချက်အလက်များအရ ကျရှုံးခဲ့သော ကောင်းကင်တမန်များအတွက် စမ်းသပ်ကာလသည် ဘုရားသခင်၏ အနှစ်သာရကို ထင်ရှားစေသည်ဟု ယူဆနိုင်သည်။ ဉာဏ်ရည်ရှိသော ဖန်ဆင်းခံအားလုံးအတွက် တရားမျှတရန် ဖန်ဆင်းရှင်သည် ကိုယ်တိုင်ဗဟိုပြုမှု နှင့် သူ၏အလိုတော်ကို ဆန့်ကျင်ခြင်း မူများကို ဖွံ့ဖြိုးမှည့်မာလာခွင့်ပေးရသည်။ ထိုသို့ဖြင့် လွတ်လပ်သော အကျင့်သီလဆိုင်ရာ သတ္တဝါအားလုံးသည် မည်သူ့ကိုဆည်းကပ်မည်ကို ပြဿနာများကို အပြည့်အဝနားလည်ပြီး ဆုံးဖြတ်ခွင့်ရှိမည်။ ထို့ကြောင့် တမန်တော်ပေါလုက သူပ်ပ်ပ် ကိုယ်တိုင်နှင့် သူ၏အပေါင်းအဖော်များအကြောင်း မိန့်ဆိုခဲ့သည်နှင့်အညီ “ကျွန်ုပ်တို့သည် ဤလောကအတွက်၊ ကောင်းကင်တမန်များနှင့် လူသားများအတွက် ပြဇာတ် [ဂရိ- theatron၊ ပြဇာတ်ရုံ] ဖြစ်လာကြပြီ” (၁ ကော်ရိန်သု ၄:၉) ဟု ဆိုသည်။ အပြစ်၏မူများနှင့် ဖြောင့်မတ်ခြင်း၏မူများ၊ သူတို့၏ ကြီးမားလှသော အကျိုးဆက်များအားလုံးသည် ဤမြေကြီး၏ စင်မြင့်ပေါ်တွင် ဖျော်ဖြေပြသနေခြင်းဖြစ်သည်။ ဤနှစ်မူသည် အသေသတ်ရန်တိုက်ခိုက်နေကြသည်။ ကြည့်ရှုနေသော ဖန်ဆင်းခံတို့ဖြစ်သည့် ကျွန်ုပ်တို့သည် မည်သူသည် မှန်ကန်သည်ကို ရွေးချယ်ရမည်၊ မည်သူ့ကို နှလုံးသားအကြွင်းမဲ့ ဆည်းကပ်မည်ကို ဆုံးဖြတ်ရမည်ဖြစ်သည်။ ဤတွင် “ကောင်းကင်တမန်များ ငေးကြည့်လိုသော အရာများ” ကို ပြသနေခြင်းဖြစ်သည် (၁ ပေတရု ၁:၁၂)။

From the biblical data we may infer that the period of probation for the fallen angels manifests the character of God. In order to “be fair to the intelligent Creation the Creator must give time for the principles of self-centeredness and transgression against His will to develop and mature”so that all free moral beings may make their decisions about whom they will serve, with a full understanding of the issues. And so, as the apostle Paul said of himself and his associates, “we have become a spectacle”  [Gr. theatron, “theater”] to the world, to “angels and to men” (1 Cor. 4:9)—just so the principles of sin and of righteousness, with all their enormous, overwhelming consequences, are being played out on the stage of this earth. The two principles are locked in mortal combat. And we, the watching creation, must choose which antagonist is right—to whom we will give our wholehearted allegiance. Here, being displayed before us are “things into which angels long to look” (1 Peter 1:12).

 

 

၅. လူသားမျိုးနွယ်၏ ကျဆုံးခြင်း

ကောင်းကင်တမန်များကဲ့သို့ပင် အာဒံနှင့်ဧဝတို့ကိုလည်း လွတ်လပ်သော အကျင့်သီလဆိုင်ရာ ပြုမူခွင့်ရှိသူများအဖြစ် ဖန်ဆင်းခဲ့သည်။ ကောင်းမကောင်း ဉာဏ်အပင်၏အသီးကို မစားရန် တားမြစ်ချက်သည် ဘုရားသခင်ကို ချစ်သောကြောင့် နာခံရန် သို့မဟုတ် ကိုယ်ပိုင်အလိုကို အခိုင်အမာ ထုတ်ဖော်ပြီး သူ၏အမိန့်ကို ဆန့်ကျင်နိုင်ရန် ရိုးရှင်းသောစမ်းသပ်မှုတစ်ခု ချမှတ်ပေးထားခြင်းဖြစ်သည်။ စာတန်သည် သွေးဆောင်သူဖြစ်သော မြွေပုံစံဖြင့် အပင်အကိုင်းပေါ်တွင် လိမ်အိပ်နေရင်း ဧဝကို ရင်ဆိုင်လာသောအခါ (ဗျာဒိတ် ၁၂:၉ ကိုကြည့်) ဘုရားသခင်၏ ဖြူစင်မှုကို သံသယဝင်စေရန် သူမ၏စိတ်ထဲတွင် သံသယစေ့များ စိုက်ပျိုးလိုခဲ့သည်။ ဧဝက အပင်အားလုံးမှ စားနိုင်သော်လည်း ဤအပင်တစ်ပင်ကိုမူ မထိရ၊ မစားရကြောင်း ဝန်ခံသောအခါ စာတန်သည် လိမ္မာပါးနပ်စွာ အောက်ပါအတိုင်း အဆိပ်ထည့်သွတ်ခဲ့သည်။ “သင်တို့သည် ဧကန်မသေရ။ အကြောင်းမူကား၊ သင်တို့စားသောအခါ သင်တို့၏မျက်စိဖွင့်လှစ်ခြင်းကို ခံရလိမ့်မည်။ ကောင်းမကောင်း သိက်သက်သိသော ဘုရားသခင်ကဲ့သို့ ဖြစ်လာလိမ့်မည်ဟု ဘုရားသခင်သိတော်မူသောကြောင်း” (ကမ္ဘာဦး ၃:၄၊ ၅)။

5. The Fall of Humanity

Like the angels, Adam and Eve were created free moral agents. The prohibition against eating the fruit from the tree of the knowledge of good and evil placed a simple test before them, providing an option to obey God because they loved Him or to disobey by asserting their own wills in opposition to His. When Satan confronted Eve through the guise of a serpent lying on one of the tree’s branches (cf. Rev. 12:9), he intended to plant seeds of doubt about God’s integrity in her mind so that she would be deceived into disobeying Him. In response to Eve’s admission that they could eat from all the trees but were not to touch or eat the fruit of this particular tree, Satan injected his poison with clever assertion and reasoning: “You shall not die. For God knows that when you eat of it your eyes will be opened, and you will be like God, knowing good and evil” (Gen. 3:4, 5).

 

ဧဝသည် စာတန်၏ လိမ်ညာမှုနှင့် သံသယကို လက်ခံခဲ့ပြီး မိမိဖန်ဆင်းရှင်အကြောင်း သိထားသမျှကို ချက်ချင်းမေ့လျော့သွားခဲ့သည်။ တားမြစ်ချက်နောက်ကွယ်ရှိ ဘုရားသခင်၏ ရည်ရွယ်ချက်ကို သံသယဝင်နေလျှင် တားမြစ်ချက်နှင့် သေခြင်းခြိမ်းခြောက်မှုသည် မမှန်နိုင်ဟု သူမတွေးတောခဲ့ပေမည်။ ဤယူဆချက်များကို စိတ်ထဲတွင် ခိုင်မြဲစွာအမြစ်တွယ်နေစဉ် ဧဝသည် ကိုယ်ပိုင်အုပ်ချုပ်ခွင့်ကို အခိုင်အမာ ထုတ်ဖော်ခဲ့သည်။ မိမိအလိုကို ကျင့်သုံးပြီး ဘုရားသခင်၏အမိန့်ကို ဆန့်ကျင်ခဲ့သည်။ ဧဝသည် အသီးကို ကိုင်ယူစားသုံးခဲ့ပြီး နောက်ပိုင်းတွင် အာဒံကိုလည်း စားရန် ဆွဲဆောင်ခဲ့သည် (အခန်း ၆)။

Eve accepted Satan’s lie and doubt, quickly forgetting what she knew about her Creator. She may have reasoned that if God’s motives behind the prohibition were questionable, then the prohibition and death threat might not be true at all. With these supposed facts firmly embedded in her thinking, her final act was to assert her autonomy—to exercise her will and to disobey God’s command. Eve clutched the fruit and ate it, later persuading Adam to eat it also (verse 6).

 

စာတန်သည် ဧဝကို ထိုသို့တွေးတောစေရန် လှည့်စားခဲ့သော်လည်း အာဒံသည် ဧဝ၏ဆုံးဖြတ်ချက်ပြီးနောက် ဖွင့်ဟစွာ ဖန်ဆင်ဆင်းရှင်၏အလိုတော်ကို ချိုးဖောက်ခဲ့သည် (၁ တိမောသေ ၂:၁၄)။ သူသည် ဧဝ၏အမြင်ကို လက်ခံခဲ့ပြီး သူမကို ဆုံးရှုံးရမည်ကို မလိုလားခဲ့ပုံရသည်။ သို့သော် လူမျိုးနွယ်၏အကြီးအကဲအနေဖြင့် အာဒံသည် လူမျိုးနွယ်တစ်ခုလုံးကို အပြစ်ထဲ ပါဝင်စေမှုအတွက် တာဝန်ခံရသည် (ရောမ ၅:၁၂–၁၉)။

Satan deceived Eve into reasoning as she did, but Adam chose openly to violate the will of his Creator after Eve’s decision (1 Tim. 2:14). He evidently accepted Eve’s view of the matter and was reluctant to lose her as well. As the head of the race, however, Adam is held accountable for implicating the race in sin (Rom. 5:12–19).

 

ကောင်းကင်တမန်များ၏ ကျဆုံးခြင်းနှင့် အာဒံနှင့်ဧဝ၏ ကျဆုံးခြင်းကို နှိုင်းယှဉ်ကြည့်သော် သိသာထင်ရှားသော တူညီမှုကို တွေ့ရသည်။ အပြစ်ပြုခဲ့သော ဉာဏ်ရည်ဖန်ဆင်းခံများနှစ်စုစလုံးသည် (၁) ဖန်ဆင်းရှင်၏ အနှစ်သာရနှင့် (၂) သူ၏အမိန့်များကို သံသယဝင်ခဲ့ကြသည်။ ရလဒ်အနေဖြင့် (၃) ဖန်ဆင်းခံ၏အလိုကို သူ၏ ထင်ရှားစွာဖော်ပြထားသော အလိုတော်နှင့် ဆန့်ကျင်စွာ အခိုင်အမာ ထုတ်ဖော်ခဲ့ကြသည်။ အပြစ်၏ အဓိကအနှစ်သာရမှာ ဖန်ဆင်းခံ၏ ဘုရားသခင်မှ လွတ်လပ်ရေးကို ကြေညာခြင်းဖြစ်သည်။ အပြစ်သားသည် မိမိကိုယ်ကိုသာလျှင် ဘုရားအဖြစ် နာခံရန် ငြင်းဆန်ပြီး ဘုရားသခင်၏ အာဏာကို ငြင်းပယ်သည်။ ကောင်းကင်တမန်များဖြစ်စေ၊ လူဖြစ်စေ အပြစ်သည် အတူတူပင်ဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်မှလွဲ၍ အခြားဘုရားကို မနာခံရန် ခေါင်းမာသော စိတ်နှလုံးဖြစ်သည်။

When the fall of angels and the fall of Adam and Eve are compared, we see a marked similarity. Both sinning orders of the intelligent creation questioned (1) the Creator’s character and (2) His commands. As a result, (3) they asserted their creaturely will against His expressed will. Sin—at its core—is the assertion of creaturely independence from God. The sinner refuses to be submissive to the divine authority, whether the rebellion is on a cosmic scale or within a single heart. Sin is the same for angels or persons: a determined stubbornness to submit to no god but self.

 

လူသားမျိုးနွယ်၏ ကျဆုံးခြင်းသည် အောက်ပါနည်းများဖြင့် လူမျိုးနွယ်ကို ထိခိုက်စေခဲ့သည်။ ၁. သေခြင်းသည် သူတို့၏ အဆုံးသတ်ဖြစ်လာသည် (ကမ္ဘာဦး ၃:၁၉၊ ရောမ ၅:၁၂)။ ၂. မြေကြီး၏ အုပ်စိုးမှုသည် စာတန်ထံ လွှဲပြောင်းသွားသည်။ ယာယီအားဖြင့် ဘုရားသခင်က စာတန်အား ကန့်သတ်ထားသော အုပ်စိုးခွင့်ကို ခွင့်ပြုပေးထားသည်။ သူသည် “ဤလောက၏ ဘုရားသခင်” နှင့် “အုပ်စိုးသူ” ဟု ဖော်ပြခံရသည် (၂ ကော်ရိန်သု ၄:၄၊ ယောဟန် ၁၂:၃၁)။ ၃. ကျဆုံးခြင်းသည် လူ့သဘာဝကို ပျက်စီးစေခဲ့သည်။ ဉာဏ်ရည်၊ ခံစားမှု၊ အလိုဆန္ဒ အပါအဝင် အားလုံးကို ထိခိုက်စေခဲ့သည် (ယေရမိ ၁၇:၉၊ ဧဖက် ၄:၁၈ ကိုကြည့်)။ အနှစ်ချုပ်အားဖြင့် အာဒံ၏ ပုန်ကန်မှုသည် လူမျိုးနွယ်တစ်ခုလုံးကို ဘုရားသခင်နှင့် ကင်းကွာစေခဲ့သည်။ လူသားမျိုးသည် ဘုရားသခင်၏ “ရန်သူများ” (ရောမ ၅:၁၀) နှင့် “ဒေါသတော်၏ သားသမီးများ” (ဧဖက် ၂:၃) ဖြစ်လာသည်။ ဆိုလိုသည်မှာ ဘုရားသခင်၏ တရားစီရင်ခြင်းအောက်တွင် ရှိသည်ဟု ဆိုလိုသည်။ အပြစ်သား၏ ထူးခြားသောအရည်အသွေးမှာ ဖန်ဆင်းရှင်၏ တရားနှင့် အာဏာကို ဆန့်ကျင်သော စိတ်ထားဖြစ်သည် (ရောမ ၈:၇၊ အပြစ် III. B. ၁–၄ ကိုကြည့်)။

Humankind’s fall affected the race in several ways. 1. Death became their lot (Gen. 3:19; Rom. 5:12). 2. The rulership of earth passed to Satan. For the time being God allows Satan to exercise limited control; he is described as “the god of this world” and its “ruler” (2 Cor. 4:4, 5; John 12:31). 3. The Fall resulted in depraving human nature; every aspect—intellect, emotions, will—was affected (cf. Jer. 17:9; Eph. 4:18). In sum, Adam’s rebellion estranged the race from God. Humanity became God’s “enemies” (Rom. 5:10) and “children of wrath” (Eph. 2:3), that is, under divine judgment. The characteristic quality of the sinner is a mind-set opposed to the Creator’s law and authority (Rom. 8:7; see Sin III. B. 1–4).

 

 

D. ကောင်းကင်၏ အပိုအတိုင်းအတာ

ကျဆုံးခြင်းသည် လူသားမျိုးနွယ်အတွက် လွတ်လပ်မှုနှင့် ကိုယ်ပိုင်အုပ်ချုပ်ခွင့်ကို မဖြစ်ပေါ်စေခဲ့ပါ။ အာဒံနှင့်ဧဝတို့ကို အကျင့်သီလဆိုင်ရာ အောင်ပွဲခံခြင်းဖြင့် စာတန်သည် ဤမြေကြီးကို ဘုရားသခင်ကို ဆန့်ကျင်သော စစ်ပွဲတွင် ခြေကုပ်ယူရာနေရာအဖြစ် တည်ထောင်နိုင်ခဲ့သည်။ ကျရှုံးခဲ့သော ကောင်းကင်တမန်များနှင့် ကျရှုံးခဲ့သော လူသားမျိုးနွယ်သည် ယခု ဖန်ဆင်းရှင်၏ အာဏာကို ဆန့်ကျင်သော အကျင့်ပျက် မဟာမိတ်အဖွဲ့တွင် ပါဝင်လာခဲ့ကြသည်။ နှစ်ဖွဲ့စလုံးသည် ကိုယ်တိုင်ကျူးလွန်ခဲ့သော သူပုန်ကန်မှုကြောင့် ဆိုးယုတ်လာခဲ့ကြသည်။

D. Heaven’s Added Dimension

The Fall did not result in freedom and independence for the human race. Satan’s moral conquest of Adam and Eve enabled him to establish this earth as a beachhead in his war against God. Fallen angels and fallen humanity were now in league in a corrupt confederation opposed to the authority of the Creator. Both had become evil through apostasy.

 

သို့သော် စာတန် (မြွေ) အပေါ် ခံစားရသော ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ဖြင့် တရားစီရင်ချက်တွင် ဖန်ဆင်းရှင်သည် ကျဆုံးခဲ့သော လူမျိုးနွယ်အား စာတန်နှင့် သူ၏အပြစ်ချည်နှောင်မှုမှ လွတ်မြောက်နိုင်ရန် နည်းလမ်းတစ်ခု ထပ်မံထည့်သွင်းပေးခဲ့သည်။ အကယ်၍ ထိုလူမျိုးနွယ်က ရွေးချယ်လျှင် ဖြစ်နိုင်သည်။ ဘုရားသခင်သည် စာတန်အား “ငါသည် သင်နှင့် မိန်းမကြားတွင်၊ သင်၏သားစဉ်မြေးဆက်နှင့် ထိုမိန်းမ၏သားစဉ်မြေးဆက်ကြားတွင် ရန်ငြိုးထားမည်” ဟု မိန့်တော်မူသည် (ကမ္ဘာဦး ၃:၁၅)။

In His oral judgment on Satan (serpent), however, the Creator added a new dimension to the controversy by providing the means by which the fallen race could break from their sinful bond with Satan, if it chose to do so. God said to Satan, “I will put enmity between you and the woman, and between your seed and her seed” (Gen. 3:15).

 

ဟေဗြဲစကားလုံး “ရန်ငြိုး” (’êbāh) သည် လူများကြားရှိ ပုဂ္ဂိုလ်ရန်ငြိုး သို့မဟုတ် ရန်တွေ့မှုကို ဆိုလိုသည်။ စာတန်သည် ဖန်ဆင်းရှင်နှင့် သူ၏အုပ်ချုပ်မှုအားလုံးကို ပြင်းထန်စွာ မုန်းတီးလာခဲ့သည်။ အခြားတစ်ဖက်တွင် အပြစ်သားလူသားသည် စာတန်ကို သဘာဝအတိုင်း မုန်းတီးခြင်းမရှိခဲ့ပါ။ အထက်ပါ အမိန့်တော်တွင် ဖန်ဆင်းရှင်သည် စာတန်အား ကျဆုံးခဲ့သော လူသားမျိုးနွယ်ထဲတွင် ထိုသို့သော စိတ်ထားကို ထည့်သွင်းပေးမည်ဟု အသိပေးတော်မူသည်။

The Hebrew word for “enmity” (’êbāh) carries the meaning of personal hostility or hatred between persons. Satan, in his war against the Creator, has developed an intense hostility toward his Maker and every aspect of His rule. On the other hand, the sinful human entertained no natural hatred toward Satan. In His decree (cited above) the Creator informed Satan that He would now place such an attitude within fallen humanity.

 

ကျမ်းစာများအရ ဤအသစ်ထပ်ဖြည့်စွက်မှုသည် ဘုရားသခင်၏ ကျေးဇူးတော်၊ ဆိုလိုသည်မှာ သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ လူ့နှလုံးထဲတွင် အလုပ်လုပ်ဆောင်မှုဖြစ်သည်။ သူ၏ ရှေ့တော်ရှိမှုနှင့် လုပ်ဆောင်ချက်သည် အပြစ်သားများကို အပြစ်ကို မုန်းတီးစေပြီး စာတန်၏ ထိန်းချုပ်မှုမှ လှည့်သွားစေနိုင်သည်။ ယေရှုသည် နိကောဒင်နှင့် သွားရောက်လည်ပတ်စဉ် ဤအမှန်တရားကို ဆွေးနွေးတော်မူသည်။ “လူတစ်ယောက်သည် ရေနှင့်ဝိညာဉ်တော်အားဖြင့် မွေးဖွားခြင်းမခံရလျှင် ဘုရားသခင်၏နိုင်ငံတော်ထဲသို့ မဝင်နိုင်။ အသွေးအသားမှ မွေးဖွားသောအရာသည် အသွေးအသားဖြစ်၍၊ ဝိညာဉ်တော်မှ မွေးဖွားသောအရာသည် ဝိညာဉ်ဖြစ်သည်။ ငါဆိုသည်ကား သင်သည် အသစ်မွေးဖွားရမည်ဟု ငါဆိုသည်ကို မအံ့ဩနှင့်။ လေသည် မိမိအလိုအတိုင်း လှုပ်ရှားသွားသည်။ သင်သည် လေသံကို ကြားသော်လည်း အဘယ်မှလာသည်၊ အဘယ်သို့သွားသည်ကို မသိ။ ဝိညာဉ်တော်အားဖြင့် မွေးဖွားသူတိုင်းလည်း ထိုနည်းတူပင် ဖြစ်သည်” (ယောဟန် ၃:၅–၈)။

The Scriptures indicate that this new element is divine grace, that is, the operation of the Holy Spirit on the human heart. His presence and function would enable sinners to hate sin and to turn away from Satan’s control. Jesus discussed this truth in His visit with Nicodemus: “Unless one is born of water and the Spirit, he cannot enter the kingdom of God. That which is born of the flesh is flesh, and that which is born of the Spirit is spirit. Do not marvel that I said to you, ‘You must be born anew.’ The wind blows where it wills, and you hear the sound of it, but you do not know whence it comes or whither it goes; so it is with every one who is born of the Spirit” (John 3:5–8).

 

သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်သည် လူသားတို့၏ သြသဇာအာဏာကို ဖြတ်ကျော်၍ အပြစ်သားများကို ဘုရားသခင်ထံ ဆွဲယူရန် ကြိုးစားနေသည် (ရောမ ၉:၁ နှင့်အညီ)။ သူသည် အပြစ်သားများကို ရှုတ်ချပြီး ပြောင်းလဲစေကာ အပြစ်နှင့် မတရားမှုကို မုန်းတီးစေပြီး ဖြောင့်မတ်ခြင်းကို ချစ်မြတ်နိုးစေသည် (အာမုတ် ၅:၁၄၊ ၁၅၊ ဟေဗြဲ ၁:၉ ကိုကြည့်)။ သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ ဤမရှိမဖြစ် လုပ်ဆောင်ချက်—အပြစ်နှင့် မတရားမှုကို မုန်းတီးစေခြင်း—သည် စာတန်၏ ကျွန်ခံမှုမှ လွတ်မြောက်ခြင်းကို ဖြစ်နိုင်စေသည်။

Holy Spirit, working through the conscience (cf. Rom. 9:1), moves across the masses of humanity endeavoring to draw sinners to God. As He convicts and converts, He also engenders a hostility toward evil and a love for righteousness (cf. Amos 5:14, 15; Heb. 1:9). This essential function of the Holy Spirit—the creating of enmity against sin and unrighteousness—makes possible deliverance from enslavement to Satan.

 

 

E. ကောင်းကင်၏ ရည်မှန်းချက်များ

အာဒံနှင့်ဧဝ ကျဆုံးခြင်းနှင့်အတူ စာတန်သည် အငြင်းပွဲတွင် ထင်ရှားသော အောင်ပွဲတစ်ခု ရရှိခဲ့ပုံရသည်။ လူသားမျိုးနွယ်အပြင် ကောင်းကင်တမန်အများအပြားသည် ဘုရားသခင်၏ အာဏာကို ဖွင့်ဟစွာ ဆန့်ကျင်ခဲ့ကြသည်။ ကောင်းကင်တွင် စတင်ခဲ့သော ပုန်ကန်မှုသည် လူသားအဆင့်သို့ ပြန့်ပွားသွားခဲ့သည်။ မြေကြီးသည် ယခု ပုန်ကန်မှုတွင် ရှိနေပြီး ကောင်းကင်နှင့် ကင်းကွာနေသည်။ အခြားအဆင့်များလည်း ပုန်ကန်သူများနှင့် ပူးပေါင်းလာနိုင်ပေမည်။

E. Heaven’s Objectives

With the fall of Adam and Eve, Satan gained what appeared to be a signal victory in the controversy. Humankind, as well as a multitude of angels, openly flouted the divine authority.

သို့သော် ပြန့်ပွားလာသော ပုန်ကန်မှုသည် ဘုရားသခင်ကို ပြင်ဆင်မထားခဲ့ပါ။ အကျင့်သီလဆိုင်ရာ တိုက်ပွဲသည် ယခုအပြည့်အဝ စတင်ခဲ့ပြီး အချိန်မတိုင်မီ ထာဝရအတိတ်က ချမှတ်ခဲ့သော ကယ်တင်ခြင်းအစီအစဉ်ကို စတင်အကောင်အထည်ဖော်ခဲ့သည်။ သူ၏ အဓိကရှုထောင့်များကို ဆင်ခြင်သုံးသပ်ခြင်းဖြင့် (I. A ကိုကြည့်) သူ၏ လေးချက်ရည်မှန်းချက်ကို ခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာနိုင်သည်။

The rebellion, begun in heaven, had spread to the order of human beings. Earth was now in revolt and estranged from heaven. Perhaps other orders would join the insurgents.

But the widening insurrection did not find God unprepared. The moral battle was now joined, and the plan of salvation—laid in eternity past—was put into operation. Reflecting on its major aspects (see I. A), we may discern its four-point objective:

 

၁. ဘုရားသခင်၏ အနှစ်သာရ၊ တရားတော်နှင့် အုပ်ချုပ်ရေးကို စွပ်စွဲချက်အားလုံးမှ ရှင်းလင်းခြင်း (တရားမျှတစွာ ထောက်မပြခြင်း)။

 ၂. မကျရှုံးသေးသော ဉာဏ်ရည်ဖန်ဆင်းခံတို့၏ သစ္စာစောင့်သိမှုကို လုံခြုံစေပြီး ထပ်မံအတည်ပြုခြင်း။ ၃. ကောင်းကင်၏ ဖန်ဆင်းရှင်၏ ကျေးဇူးတော်ရှင် သခင်ခံယူရန် ဖိတ်ခေါ်ချက်ကို တုံ့ပြန်သော အပြစ်သားလူသားအားလုံးကို ကယ်တင်ခြင်း။

 ၄. စာတန်နှင့် သူ၏ ပုန်ကန်ကောင်းကင်တမန်များ၊ မနာခံသော လူသားအပြစ်သားများကို ဖျက်ဆီးပြီး အပြစ်၏ အကျိုးသက်ရောက်မှုများကို ဖယ်ရှားကာ မြေကြီးကို မူလအခြေအနေသို့ ပြန်လည်ပြုပြင်ပြီး စကြဝဠာကို မူလသဟဇာတဖြစ်မှုသို့ ပြန်လည်ယူဆောင်ခြင်း။

1. To clear (vindicate) the character, law, and government of God from all charges.

2. To secure and reaffirm the loyalty of the unfallen intelligent creation.

3. To effect the salvation of all human sinners who would respond to Heaven’s invitation to accept the Creator’s gracious lordship.

4. To destroy Satan and his rebel angels and impenitent human sinners, and to erase the effects of sin by restoring the earth to “its pristine condition and the universe to its original harmony.

 

 

III. မြေကြီးပေါ်တွင် အငြင်းပွဲ—ဓမ္မဟောင်းကျမ်း

A. ဘုရားသခင်၏ အစပျိုးမှု

ဧဒင်ဥယျာဉ်တွင် စာတန် (မြွေ) အပေါ် ခံစားရသော တရားစီရင်ချက်တွင် ဖန်ဆင်းရှင်သည် ပထမဆုံးအကြိမ် မေရှိယ—ကယ်တင်ရှင် လာရောက်မည်ကို ကြေညာတော်မူခဲ့သည်။ သူ၏ ကတိတော်သေခြင်းဖြင့် နောင်တရသော အပြစ်သားများကို ကယ်တင်နိုင်မည်ဖြစ်ပြီး စာတန်နှင့် သူ၏ဆိုးယုတ်သော တပ်သားများကို ဖျက်ဆီးနိုင်မည်ဖြစ်သည်။

III. The Controversy on Earth—OT

 

A. God’s Initiative

In His judgment on Satan (serpent) in Eden, the Creator announced for the first time the coming of the Messiah—the Redeemer who by His atoning death would make possible the salvation of repentant sinners and the destruction of Satan and his evil host.

 

 

၁. ကတိတော်

“ထိုသူသည် သင်၏ဦးခေါင်းကို နင်းနယ်လိမ့်မည် [မြွေ/စာတန်အား အသေသတ်သောဒဏ်ရာ]၊ သင်သည် ထိုသူ၏ခြေဖနောင့်ကို ကိုက်လိမ့်မည် [လက်ဝါးကပ်တိုင်ကို ရည်ညွှန်းချက်]” (ကမ္ဘာဦး ၃:၁၅)။ ပေါက်ဖွားလာသော အညွှန့်ကဲ့သို့ တဖြည်းဖြည်း ဖြည့်စွက်ဖွင့်လာသည်နှင့်အမျှ ဤလျှို့ဝှက်ချက်ရှိသော ဟောကိန်းသည် ရာစုနှစ်များတစ်လျှောက် အသေးစိတ်များကို ဟောကိန်းစကားများတွင် ထုတ်ဖော်ပြသခဲ့သည်။ ဘုရားသခင်၏ နောက်လိုက်များအား ကတိထားတော်မူသော မိန်းမမျိုးမှ ဆင်းသက်လာမည့် သားစဉ်မြေးဆက်သည် အာဗြဟံ၏မျိုးနွယ်မှဖြစ်မည် (ကမ္ဘာဦး ၁၂:၃၊ ၂၂:၁၈၊ ဂါလာတိ ၃:၁၆ နှင့်အညီ)၊ အာဗြဟံ၏ မြေးတော်ဖြစ်သော ယုဒ၏မျိုးနွယ် (ကမ္ဘာဦး ၄၉:၁၀)၊ ယုဒ၏သားမြေးဖြစ်သော ဒါဝိဒ်မျိုးနွယ်မှ ဆင်းသက်လာမည်ဟု ပြောကြားခဲ့သည် (ဆာလံ ၈၉:၂၀–၃၇၊ ယေရမိ ၂၃:၅၊ ၆)။ တမန်တော်ပေါလုက တိမောသေအား “သေခြင်းမှ ထမြောက်တော်မူသော၊ ဒါဝိဒ်မျိုးမှ ဆင်းသက်တော်မူသော ယေရှုခရစ်တော်ကို သတိရ၍ ငါကြေညာသော ဧဝံဂေလိတရားနှင့်အညီ” ဟု တိုက်တွန်းခဲ့သည် (၂ တိမောသေ ၂:၈)။

1. The Promise

“He shall bruise your head [a mortal blow to the serpent/Satan], and you shall bruise his heel [an allusion to the cross]” (Gen. 3:15). Just as a bud gradually unfolds, so this cryptic prediction slowly disclosed its meaning across the centuries as details were revealed in prophetic oracles. The followers of God were told that the promised Seed of the woman would descend through the line of Abraham (Gen. 12:3; 22:18; cf. Gal. 3:16), his great grandson Judah (Gen. 49:10); and through the latter’s descendant, David (Ps. 89:20–37; Jer. 23:5, 6). The apostle Paul charged Timothy, “Remember Jesus Christ, risen from the dead, descended from David, as preached in my gospel” (2 Tim. 2:8).

 

 

၂. ယဇ်ပူဇော်သောဓလေ့ထုံးတမ်းများ

အာဒံနှင့်ဧဝ ကျဆုံးပြီးနောက် ချက်ချင်းပင် ယဇ်ပူဇော်သောစနစ်ကို မိတ်ဆက်ခဲ့ပုံရသည်။ ထိုယဇ်များသည် သူတို့နှင့် သူတို့၏သားမြေးများတွင် ကတိထားတော်မူသော ကယ်တင်ရှင်အပေါ် ယုံကြည်ခြင်းဖြင့် အပြစ်ခွင့်လွှတ်ခြင်းကို သင်္ကေတနည်းဖြင့် ပေးအပ်နိုင်ရန် ရည်ရွယ်ခဲ့သည် (ကမ္ဘာဦး ၄:၄၊ ဟေဗြဲ ၁၁:၄၊ ၉:၂၂၊ ၁၀:၄၊ ယောဟန် ၁:၂၉ ကိုကြည့်)။

2. Sacrificial Rituals

Evidently the sacrificial system was introduced immediately after the fall of Adam and Eve to keep alive in them and their descendants the hope of the promised Saviour (cf. Gen. 4:4; Heb. 11:4). The sacrifices also provided a symbolic means by which sin could be forgiven on the basis of the offerer’s faith in God (Heb. 9:22) who would send the true Lamb to die an atoning death for human sin (cf. Heb. 10:4; John 1:29).

 

ရိုးရာဖခင်ခေတ် ယဇ်ပူဇော်မှုရိုးရိုး (ကမ္ဘာဦး ၈:၂၀၊ ယောဘ ၁:၅) သည် နောက်ပိုင်းတွင် အသိအမှတ်ပြုထားသော ယဇ်ပုရောဟိတ်များနှင့် သန့်ရှင်းရာဌာန (ပထမတဲတော်၊ နောက်ပိုင်းတွင် ပုံသေဗိမာန်တော်) ပါဝင်သော ပြည့်စုံသော ယဇ်စနစ်အဖြစ် တိုးချဲ့ခဲ့သည်။ ကျမ်းစာအချက်အလက်များအရ ဟေဗြဲသန့်ရှင်းရာဌာနဝတ်ပြုမှုစနစ် (ယခင်ရိုးရာဖခင်ခေတ်စနစ်ကဲ့သို့) သည် ဘုရားရှင်သုံးပါးတည်းဟူသော ဘုရားသခင်က မူလချမှတ်ခဲ့သော “ဧဝံဂေလိတရား” သို့မဟုတ် ကယ်တင်ခြင်းအစီအစဉ်ကို ပုံစံနှင့် သင်္ကေတအားဖြင့် သင်ကြားပေးရန် ရည်ရွယ်ခဲ့သည်။ ဟေဗြဲစာရေးသူက “ကျွန်ုပ်တို့လည်း သူတို့ကဲ့သို့ပင် ဧဝံဂေလိတရားကို ကြားသိရသည်” ဟု ဆိုသည် (ဟေဗြဲ ၄:၂၊ NIV၊ သန့်ရှင်းရာဌာန I ကိုကြည့်)။

The simple patriarchal sacrifices (Gen. 8:20; Job 1:5) eventually were expanded into a fully developed sacrificial system with certified priests and a sanctuary (first, a tabernacle; later, a permanent temple). The biblical data indicate that the Hebrew sanctuary worship system (like the simpler patriarchal system that preceded it) was designed to teach by type and symbol “the gospel,” or plan of salvation, as originally established by the Godhead. As the writer to the Hebrews observes, “we [Christians] also have had the gospel preached to us, just as they [the Israelites] did” (Heb. 4:2, NIV; see Sanctuary I).

 

 

၃. ပရောဖက်ပြုချက်ဆိုင်ရာ ပုံဖော်မှုများ ရာစုနှစ်များ ကြာမြင့်လာသည်နှင့်အမျှ၊ ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင် ဖော်ပြထားသော မယ်တော်ရွေးကောက်သူ၏ ကယ်တင်ခြင်းသေခြင်းနှင့် ယဇ်ပုရောဟိတ်အမှုတော်ကို ကြိုတင်အရိပ်အမြွက်ပြခဲ့သည့် ဓလေ့ထုံးတမ်းများကို ဗျာဒိတ်ရရှိထားသော ရေးသားထားသည့် ပုံဖော်မှုများဖြင့် ပိုမိုကျယ်ပြန့်စွာ ဖော်ပြခဲ့သည် (၁ပေ၊ ၁:၁၀၊ ၁၁ နှိုင်းယှဉ်ကြည့်ပါ)။ ဥပမာ၊ ခရစ်တော်မွေးဖွားရာနေရာ (မိက္ခာ ၅:၂)၊၊ ထင်ရှားလာချိန်နှင့် ကွယ်လွန်ချိန် (ဒံယေလ ၉:၂၄-၂၇)၊ ဆုံးမသြဝါဒပေးရေးအမှုတော် (ဟေရှာယ ၄၂:၁-၇; ၆၁:၁-၄)၊ အစားထိုးသေခြင်း သဘောရှိသော ကွယ်လွန်ခြင်း (ဟေရှာယ ၅၃) နှင့် ယဇ်ပုရောဟိတ်အဖြစ် (ဆာလံ ၁၁၀:၁၊ ၄) တို့ကို အတိအလင်း ဖော်ပြထားသည်။

3. Prophetic Portrayals

As the centuries rolled on, the rituals’ dim foreshadowings of the Messianic Redeemer’s atoning death and priestly ministry were enlarged by inspired, written portrayals (cf. 1 Peter 1:10, 11). For example, the place of His birth (Micah 5:2), the time of His appearing and death (Dan. 9:24–27), His teaching ministry (Isa. 42:1–7; 61:1–4), the substitutionary nature of His death (Isa. 53), and His priesthood (Ps. 110:1, 4) were specifically spelled out.

 

 

၄. ကယ်တင်ခြင်းအမှန်တရားများကို ထိန်းသိမ်းခြင်းနှင့် ဖြန့်ဝေခြင်း အစပိုင်းတွင် ဘုရားသခင်သည် သစ္စာရှိသော ဘိုးဘေးများနှင့် ၎င်းတို့၏မိသားစုများမှတစ်ဆင့် မိမိကိုယ်ကိုယ်သိကျွမ်းခြင်းကို ကမ္ဘာပေါ်တွင် ထိန်းသိမ်းထားခဲ့သည် (ကမ္ဘာဦး ၅; ၁၁:၁၀-၃၂ နှိုင်းယှဉ်ကြည့်ပါ)။ သို့သော် ရေလွှမ်းမိုးမှုအပြီး လူသားများ၏ သက်တမ်းတိုလာပြီး ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်းတွင် လူမျိုးစုများ ပေါပေါက်လာသည်နှင့်အမျှ၊ ဘုရားသခင်သည် အာဗြဟံ၏သားစဉ်မြေးဆက်များမှ လူမျိုးတစ်မျိုးကို ဖန်တီးရန် ဆုံးဖြတ်တော်မူခဲ့သည် (ကမ္ဘာဦး ၁၂:၁၊ ၂)။ ထိုလူမျိုးသည် ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်းလုံးအတွက် ဘုရားသခင်၏သက်သေအဖြစ် လုပ်ဆောင်ရမည်ဖြစ်သည်။

4. Preserving and Propagating Salvation Truths

At first God preserved on earth the knowledge of Himself through a line of faithful patriarchs and their families (cf. Gen. 5; 11:10–32). But as the human life span declined after the Flood and racial populations developed throughout the earth, God determined to form a nation from Abraham’s descendants (Gen. 12:1, 2), who would function as His witness to the entire world.

 

ဆီနဲတောင်တွင် ဘုရားသခင်သည် အာဗြဟံ၏သားစဉ်မြေးဆက်များကို လူမျိုးတစ်မျိုးအဖြစ် စည်းရုံးတော်မူခဲ့သည်။ ထိုရွေးချယ်ခံရသော ကိုယ်စားလှယ်ထံသို့ ကျမ်းစာများ—မိမိ၏အလိုတော်ကို ရေးသားထားသော ဗျာဒိတ်တော် (ရောမ ၃:၁၊ ၂)၊ ဆယ်ပညတ်တော်ပုံစံဖြင့် အကျင့်စာရိတ္တဆိုင်ရာ ပညတ်တရား၊ ပိုမိုကျယ်ပြန့်သော ယဇ်ပူဇော်သောဝတ်ပြုမှုစနစ်နှင့် မိမိ၏ကတိတော်များ (ရောမ ၉:၄၊ ၅) ကို အပ်နှံတော်မူခဲ့သည်။ အာဗြဟံနှင့်ပြုထားသော ပဋိညာဉ်ကို အသစ်ပြန်လည်ခြင်းဖြင့် ထိုလူမျိုးနှင့် ပဋိညာဉ်ဆက်ဆံရေးထဲသို့ ဝင်ရောက်တော်မူခဲ့ပြီး “ငါသည် … သင်တို့၏ဘုရားသခင်ဖြစ်မည်၊ သင်တို့သည် ငါ၏လူမျိုးဖြစ်ရမည်” ဟု ကတိပေးတော်မူခဲ့သည် (ဝတ်ပြုရာကျမ်း ၂၆:၁၂)။

At Mount Sinai God organized Abraham’s descendants into a nation. He entrusted this chosen agency with the Scriptures—the written revelation of His will (Rom. 3:1, 2), the moral law in the form of the Ten Commandments, an enlarged sacrificial system of worship, and His promises (Rom. 9:4, 5). He entered into a covenant relationship with the nation in a renewal of the Abrahamic covenant, promising, “I will … be your God, and you shall be my people” (Lev. 26:12).

 

သခင်ဘုရားသည် ဥရောပ၊ အာဖရိက၊ အာနှင့် အာရှ တိုက်သုံးခုကို ဆက်သွယ်ထားသော “တံတား” ဖြစ်သည့် ပါလက်စတိုင်းပြည်၌ ဣသရေလလူမျိုးကို စိုက်ပျိုးတော်မူခဲ့သည်။ “ငါသည် ယေရုရှလင်မြို့ကို လူမျိုးများအလယ်တွင် ထားထားသည်၊ ပတ်ဝန်းကျင်တွင် နိုင်ငံများရှိသည်” ဟု ပရောဖက်ဧဇရက်အား မိန့်တော်မူခဲ့သည် (ဧဇရ ၅:၅)။ ဣသရေလသည် ကမ္ဘာပေါ်ရှိလူမျိုးများကို ဘုရားသခင်ထံသို့ ဆွဲဆောင်ရန် အမှန်တရားမီးရှူးတန်ဖြစ်ရမည်ဟု ဘုရားသခင်၏ရည်ရွယ်ချက်ဖြစ်သည်။ “ငါ၏အိမ်သည် လူမျိုးအပေါင်းတို့အတွက် ဆုတောင်းရာအိမ်ဟု ခေါ်ဝေါ်ခြင်းခံရမည်” ဟု မိန့်တော်မူခဲ့သည် (ဟေရှာယ ၅၆:၇)။ ကမ္ဘာပေါ်ရှိလူမျိုးများသည် ဘုရားသခင်၏ သန့်ရှင်းရာဌာနတွင် ကယ်တင်ခြင်းအမှန်တရားကို ရှာဖွေရန်နှင့် အချင်းချင်း “ကြွပါ၊ ထာဝရဘုရား၏တောင်သို့၊ ယာကုပ်၏ဘုရားသခင်၏အိမ်တော်သို့ တက်ကြပါစို့။ ထိုသူသည် ငါတို့ကို မိမိလမ်းခရီးများကို သွန်သင်မည်၊ ငါတို့သည် မိမိလမ်းခရီးများတွင် လိုက်လျှောက်ကြမည်” ဟု ပြောဆိုရန် ဘုရားသခင်ရည်ရွယ်တော်မူခဲ့သည် (ဟေရှာယ ၂:၃)။

The Lord planted Israel in Palestine on “the connecting bridge of three continents (Europe, Africa, Asia). “I have set her [Jerusalem, the capital] in the center of the nations, with countries round about her,” He told the prophet Ezekiel (Eze. 5:5). It was God’s design that Israel should be a beacon of truth to draw the peoples of the world to Himself. “My house,” He declared, “shall be called a house of prayer for all peoples” (Isa. 56:7). The Lord intended for the nations of earth to seek saving truth at His sanctuary, and that they would say to one another, “Come, let us go up to the mountain of the Lord, to the house of the God of Jacob; that he may teach us his ways and that we may walk in his paths” (Isa. 2:3).

 

 

ခ. စာတန်၏ပြန်လည်တိုက်ခိုက်မှု ကျမ်းချက်သစ်တွင် စာတန်ကို “နာခံခြင်းမရှိသောသားများတွင် ယခုအလုပ်လုပ်နေသော ဝိညာဉ်” ဟု သတ်မှတ်ထားသည် (ဧဖက် ၂:၂)။ ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် သူ့နာမည်ကို ရှားရှားပါးပါး ဖော်ပြထားသော်လည်း၊ ဓမ္မဟောင်းတစ်လျှောက် အထပ်ထပ်ပေါ်လာသော ဆိုးယုတ်မှုများသည် သူ၏ရှိနေခြင်းနှင့် လှုပ်ရှားမှု၏ အသံတိတ်သက်သေဖြစ်သည်။ ယခုအခါ သူသည် အပြစ်ရှိသောလူသားများဖြစ်သည့် သူ၏မဟာမိတ်သစ်များမှတစ်ဆင့် ကောင်းကင်နှင့် စစ်ပွဲကို ဆက်လက်ဆင်နွဲနေသည်။

B. Satan’s Counterattack

In the NT Satan is designated “the spirit that is now at work in the sons of disobedience” (Eph. 2:2). Although he is rarely named in the OT, the wickedness that now appears everywhere in the OT is mute evidence of his presence and activity. He now carries on the conflict with Heaven by means of his new allies, sinful humanity.

 

 

၁. ရေလွှမ်းမိုးမှုမတိုင်မီ ဆိုးယုတ်မှု ပထမဆယ်ဦးသော ဘိုးဘေးများ၏ မှတ်တမ်းတင်ထားသော သက်တမ်းအတွင်း (ကမ္ဘာဦး ၅)၊ ကမ္ဘာ့လူဦးရေသည် အလွန်ဆိုးယုတ်လာသဖြင့် ဖန်ဆင်းရှင်သည် ဝင်ရောက်စွက်ဖက်တော်မူခဲ့သည်။ “ထာဝရှင်ဘုရားသည် လူ၏ဆိုးယုတ်မှုသည် ကမ္ဘာပေါ်တွင် ကြီးမားသည်ကို မြင်တော်မူသည်၊ သူ၏နှလုံးသားတွင်းရှိ အကြံအစည်တိုင်းသည် တစ်ချိန်လုံး ဆိုးယုတ်မှုသာဖြစ်သည် … ကမ္ဘာသည် ဘုရားသခင်၏ရှေ့တော်တွင် ပျက်စီးယိုယွင်းသွားသည်၊ ကမ္ဘာသည် အကြမ်းဖက်မှုနှင့် ပြည့်နှက်နေသည်။ ဘုရားသခင်သည် ကမ္ဘာကို ကြည့်ရှုတော်မူသည်၊ ကြည့်ပါ၊ ပျက်စီးယိုယွင်းသွားသည်၊ အကြောင်းမူကား၊ လူအပေါင်းတို့သည် ကမ္ဘာပေါ်တွင် မိမိတို့လမ်းကို ပျက်စီးစေခဲ့ကြသည်” (ကမ္ဘာဦး ၆:၅-၁၂)။ သခင်ဘုရားသည် ဤဆိုးရွားသောအခြေအနေကို ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်းလုံး ရေလွှမ်းမိုးခြင်းဖြင့် ရှင်းလင်းတော်မူခဲ့ပြီး၊ ထိုရှည်လျားသောသက်တမ်းရှိ ရဲရင့်သောသူပုန်မျိုးနွယ်ကို ဖယ်ရှားတော်မူခဲ့သည်။ ဖြောင့်မတ်သော နိုအာနှင့် သူ၏မိသားစုကို ချန်ထားခဲ့ပြီး (၂ပေ ၂:၅)၊ ကြီးထွားလာသော ကမ္ဘာ့လူဦးရေအတွက် ကျေးဇူးတော်နှင့် ကယ်တင်ခြင်းဆိုင်ရာ အမှန်တရားများကို အပ်နှံတော်မူခဲ့သည် (ဟေဗြဲ ၁၁:၇)။

1. Antediluvian Wickedness

Within the recorded life spans of the first 10 patriarchs (Gen. 5), the inhabitants of the earth became so wicked that the Creator intervened.

“The Lord saw that the wickedness of man was great in the earth, and that every imagination of the thoughts of his heart was only evil continually … . Now the earth was corrupt in God’s sight, and the earth was filled with violence. And God saw the earth, and behold, it was corrupt; for all flesh had corrupted their way upon the earth” (Gen. 6:5–12).

The Lord checked this terrible condition by causing a universal flood to cleanse the earth of that long-lived race of bold rebels. He spared righteous Noah and his family (2 Peter 2:5) and entrusted them with His truths of grace and salvation (Heb. 11:7) for the growing populations of the earth.

 

 

၂. ရိုးရာဘာသာနှင့် ရုပ်တုကိုးကွယ်မှု ဖွံ့ဖြိုးလာခြင်း ကောင်းကင်နှင့်စစ်ပွဲ၏ အစောဆုံးလှုပ်ရှားမှုတစ်ခုတွင်၊ စာတန်သည် ဖန်ဆင်းရှင်ကို မေ့ပျောက်စေရန်နှင့် အစစ်အမှန်ဘုရားကို ကိုးကွယ်ခြင်းကို ဆန့်ကျင်ရန် အတုအယောင်ကိုးကွယ်မှုစနစ်များ၊ အတုအယောင်ဘာသာတရားများကို ဖန်တီးခဲ့သည်။ ကျယ်ပြန့်စွာဆိုရလျှင် ဤအတုအယောင်ဘာသာများကို “ရိုးရာဘာသာ” ဟူသော အမည်ဖြင့် ဖော်ပြနိုင်သည်။ တမန်တော်ပေါလုသည် လူသားအကျိုးသက်ရောက်ပြီးနောက် အစောပိုင်းကာလတွင် ဤသို့ဖြစ်ပျက်ခဲ့ပုံကို ဖော်ပြထားသည်။

2. Development of Paganism and Idolatry

In an early move in the war against heaven, Satan developed systems of counterfeit worship, that is, counterfeit religions, to oppose the worship of the true God and to cause humanity to forget the Creator. In broad terms we may describe these counterfeit religions under the rubric of “paganism.” The apostle Paul describes how this occurred early after the Fall:

 

“ကမ္ဘာဖန်ဆင်းခြင်းမှစ၍ သူ၏ [ဘုရားသခင်၏] မမြင်ရသောသဘော၊ yaသည် ထာဝရတန်ခိုးနှင့် ဘုရားဖြစ်ခြင်းကို ဖန်ဆင်းခံရသည်များတွင် ရှင်းလင်းစွာ ခံစားမြင်နိုင်ခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် သူတို့သည် အကြောင်းပြချက်မရှိကြချေ။ အကြောင်းမူကား၊ ဘုရားသခင်ကို သိကြသော်လည်း၊ ဘုရားသခင်ကို ဘုန်းထင်ရှားစေခြင်း သို့မဟုတ် ကျေးဇူးတော်ချီးမွမ်းခြင်းမပြုကြ၊ သူတို့၏အကြံအစည်များ အချည်းနှီးဖြစ်သွားပြီး သူတို့၏ အသိဉာဏ်မဲ့သော စိတ်နှလုံးများ မှောင်မိုက်သွားသည်။ ပညာရှိဟု ကြွှေးကြော်ရင်း သူတို့သည် မိုက်မဲသူများဖြစ်သွားကြသည်၊ မသေနိုင်သောဘုရားသခင်၏ ဘုန်းတော်ကို လူ၊ ငှက်၊ တိရစ္ဆာန် သို့မဟုတ် တွားသွားသတ္တဝါများနှင့် တူသောပုံရုပ်များနှင့် လဲလှယ်ခဲ့ကြသည်။ ထို့ကြောင့် ဘုရားသခင်သည် သူတို့၏နှလုံးသားထဲက အလိုဆန္ဒများဖြင့် ညစ်ညမ်းမှုသို့ စွန့်လွှတ်တော်မူသည်၊ သူတို့၏ခန္ဓာကိုယ်ကို အချင်းချင်း အရှက်ခွဲခြင်းသို့ ရောက်စေသည်။ အကြောင်းမူကား၊ ဘုရားသခင်ဆိုင်ရာ အမှန်တရားကို လိမ်ညာခြင်းနှင့် လဲလှယ်ပြီး ဖန်ဆင်းရှင်အစား ဖန်ဆင်းခံရသူကို ကိုးကွယ်အမှုတော်ယူခဲ့ကြသည်။ ထိုသူသည် အစဉ်အမြဲ မင်္ဂလာရှိတော်မူစေသတည်း။ အာမင် … ဘုရားသခင်ကို အသိအမှတ်ပြုရန် မထိုက်တန်ဟု မှတ်ယူသောကြောင့်၊ ဘုရားသခင်သည် သူတို့ကို အခြေခံအားနည်းသော စိတ်နှလုံးနှင့် မဖြစ်မနေ ပြုသင့်သောအမှုများသို့ စွန့်လွှတ်တော်မူသည်” (ရောမ ၁:၂၀-၂၈)။

“Ever since the creation of the world his [God’s] invisible nature, namely, his eternal power and deity, has been clearly perceived in the things that have been made. So they [the wicked who turned away from the Creator] are without excuse; for although they knew God they did not honor him as God or give thanks to him, but they became futile in their thinking and their senseless minds were darkened. Claiming to be wise, they became fools, and exchanged the glory of the immortal God for images resembling mortal man or birds or animals or reptiles. Therefore God gave them up in the lusts of their hearts to impurity, to the dishonoring of their bodies among themselves, because they exchanged the truth about God for a lie and worshiped and served the creature rather than the Creator, who is blessed for ever! Amen … . And since they did not see fit to acknowledge God, God gave them up to a base mind and to improper conduct” (Rom. 1:20–28).

 

ရုပ်တုကိုးကွယ်မှု ဖွံ့ဖြိုးလာခြင်းနှင့်ဆက်စပ်၍၊ စာတန်သည် ဧဒင်ဥယျာဉ်အပြီး ဘုရားသခင်တည်ထောင်ခဲ့သော ကိုယ်စားပြုယဇ်ပူဇော်မှုများကို ပြောင်းလဲပျက်စီးစေခဲ့သည်။ ကျမ်းစာနှစ်ခုလုံးက နတ်ဆိုးများသည် ရိုးရာယဇ်ပူဇော်မှုများ၏နောက်ကွယ်တွင် တန်ခိုးရှိသည်ဟု အသိအမှတ်ပြုထားသည် (တရားဟောရာကျမ်း ၃၂:၁၇၊ ၁၈; ၁ကော ၁၀:၁၄-၂၂)။

In connection with developing idolatry, Satan perverted the typical, sacrificial rites God instituted after Eden. Both Testaments acknowledge that the devils or demons are the powers behind the pagan forms of sacrifice (Deut. 32:17, 18; 1 Cor. 10:14–22).

 

 

၃. အစစ်အမှန်ဘာသာကို ပျက်စီးစေခြင်း ဣသရေလလူမျိုးကို ပါလက်စတိုင်းတွင် အခြေချနေထိုင်ချိန် (ဘီစီ ၁၅ ရာစု) မှ ဘာဗုလုန်သိမ်းပိုက်မှုဖြင့် ပြိုလဲပြီး နှင်ထုတ်ခံရချိန် (ဘီစီ ၆ ရာစု) အထိ၊ စာတန်သည် ဣသရေလကို ရိုးရာရုပ်တုကိုးကွယ်မှုထဲသို့ လှည့်စားဆွဲဆောင်ခြင်းဖြင့် အစစ်အမှန်ယုံကြည်ခြင်းကို ဆက်လက်ပျက်စီးစေရန် ကြိုးပမ်းခဲ့သည် (ဆာလံ ၁၀၆:၃၄-၃၈ နှိုင်းယှဉ်ကြည့်ပါ)။ ဤကာလအတွင်း ဟေဗြဲဝိညာဉ်ရေးရာသမိုင်းသည် လူမျိုးတစ်မျိုးလုံး၏ သစ္စာမဲ့မှု၊ ပြန်လည်နိုးကြားမှု၊ နောင်တရမှုများနှင့် ပတ်ဝန်းကျင်ရိုးရာဘာသာ၏ အကျင့်ပျက်ခြစားမှုသို့ ထပ်မံကျရောက်မှုဟူသော အတက်အကျဖြစ်ခဲ့သည်။

3. Corrupting the True Religion

In the period between the settling of the nation of Israel in Palestine (fifteenth century B.C.) and its collapse and deportation by Babylonian conquest (sixth century B.C.), Satan persistently sought to corrupt the true faith by seducing Israel into pagan idolatry (cf. Ps. 106:34–38). During this period Hebrew spiritual history was an up-and-down experience of national apostasy, revival, and repentance, only to succumb once more to the morally degrading influences of surrounding paganism.

 

ဣသရေလ၏ စတုတ္ထမင်းဖြစ်သော ရှောလုမုန်၏သား ရှောဗောင်မင်း ထီးနန်းစံချိန် (ဘီစီ ၉၃၁ ခန့်) တွင် လူမျိုးသည် နိုင်ငံရေးအရ အပိုင်းနှစ်ပိုင်းခွဲခဲ့သည်။ အရှေ့မြောက်တွင် လူမျိုးစု ၁၀ စုပါဝင်သော မြောက်ပိုင်းနိုင်ငံနှင့် တောင်ပိုင်းတွင် လူမျိုးစု ၂ စုပါဝင်သော တောင်ပိုင်းနိုင်ငံဖြစ်သည်။ ဝိညာဉ်ရေးရာယိုယွင်းမှုကြောင့် မြောက်ပိုင်းနိုင်ငံသည် အာရှုရိတပ်များ၏ရှေ့တွင် ဘီစီ ၇၂၂ တွင် ပြိုလဲခဲ့ပြီး အခြားအနီးအရှေ့နိုင်ငံများသို့ နှင်ထုတ်ခံခဲ့ရသည် (၂ရာဇဝင် ၁၇:၅၊ ၆)။ တစ်ရာစုခွဲခန့်အကြာတွင် ဘုရားသခင်သည် တောင်ပိုင်းယုဒလူမျိုးကို နဗုခဒ်နေဇာ၏ ဘာဗုလုန်သိမ်းပိုက်မှုဖြင့် အလားတူစည်းကမ်းပေးတော်မူခဲ့သည်။ ဤပြင်းထန်သော စည်းကမ်း—၇၀ နှစ်ကြာ နှင်ထုတ်ခံရမှုနှင့် ပြန်လည်ထူထောင်ရေးကတိတော်များနှင့်တကွ—သည် ယုဒလူမျိုးကို ယခင်က အားနည်းစေပြီး သစ္စာခံမှုကို ညစ်ညမ်းစေခဲ့သော ရုပ်တုကိုးကွယ်မှုမှ အပြီးတိုင် ကုသပေးခဲ့သည် (၂ရာဇဝင်ချုပ် ၃၆:၁၁-၂၁ ကြည့်ပါ)။

At the ascension to the throne of Israel’s fourth king, Rehoboam (c. 931 B.C.) the nation was divided politically into two segments, a northern kingdom of 10 tribes and a southern kingdom of two. Because of spiritual decay, the northern kingdom collapsed before the armies of Assyria in 722 B.C. and was subsequently deported to other Near Eastern countries (2 Kings 17:5, 6). Approximately a century and a half later God disciplined the southern kingdom of Judah in a similar manner by permitting the Babylonian conquest under Nebuchadnezzar. This severe discipline—a 70-year period of captivity accompanied by promises of restoration—forever cured Judah of the idolatry that had weakened and marred her allegiance to the true God (see 2 Chron. 36:11–21).

 

စာတန်သည် ဟေဗြဲလူမျိုးကို လုံးဝပျက်စီးအောင် လုနီးပါးအောင်မြင်ခဲ့သော်လည်း၊ လူမျိုးတစုသမိုင်းတစ်လျှောက် အစဉ်အမြဲ သစ္စာရှိသော အကြွင်းအကျန်တစ်စုရှိခဲ့ပြီး အစစ်အမှန်ဘုရားသခင်အား သက်သေပြနေခဲ့သည် (ဥပမာ၊ ၁ရာဇဝင် ၁၉:၁၈ ကြည့်ပါ)။ ဒါဝိဒ်နှင့် ရှောလမုန်လက်ထက်ကဲ့သို့ လူမျိုးတစ်မျိုးလုံး ကြီးကျယ်ခမ်းနားချိန်များတွင် အစစ်အမှန်ဘုရားသခင်၏နာမတော်ကို နိုင်ငံနယ်နိမိတ်အပြင်ဘက် အထိ ဂုဏ်ပြုခဲ့သည် (၁ရာဇဝင် ၄:၂၉-၃၄; ၁၀:၁-၁၃၊ ၂၄ နှိုင်းယှဉ်ကြည့်ပါ)။ နောက်ပိုင်း ဟေဗြဲသမိုင်းတွင် ဆန့်ကျင်စိတ်ရှိသော ယောနအား တရားဟောရန် စေလွှတ်ခြင်းဖြင့် အာရှုရိလူမျိုးများ နိနေဝေမြို့သားများကို နောင်တရပြီး အစစ်အမှန်ဘုရားသခင်ကို ဝန်ခံစေခဲ့သည် (ယောန ၃:၁-၁၀)။ ဘာဗုလုန်နှင်ထုတ်ခံရမှု၏ ရှည်လျားသောနှစ်များနှင့် ပါရှန်နိုင်ငံ၏ အနီးအရှေ့ကို အုပ်စိုးချိန်အစောပိုင်းတွင်ပင် ဒံယေလနှင့်သူ၏အပေါင်းအဖော်များ (ဒံယေလ ၂:၄၇; ၃:၂၈၊ ၂၉; ၆:၂၅-၂၇)၊ မော်ဒကဲနှင့် ဧသတာ (ဧသတာ ၈:၁၇)၊ ဇေရဗ္ဗဗဲလနှင့် ယောရှွာ (ဧဇရ ၁:၁-၅၊ ၇-၁၁)၊ ဧဇရ (ဧဇရ ၇:၁၁-၁၆) နှင့် နေဟမိ (နေဟမိ ၂:၁-၈) တို့၏ သစ္စာရှိသော သက်သေခံမှုမှတစ်ဆင့် အစစ်အမှန်ဘုရားသခင်ကို လူအများက ဂုဏ်ပြုခဲ့ကြသည်။

Satan had nearly succeeded in bringing the Hebrew nation to total ruin, but throughout its national history a faithful remnant always existed to give witness to the true God (e.g., see 1 Kings 19:18). In times of national greatness, such as under David and Solomon, the name of the true God was honored and heralded far beyond the borders of the kingdom (cf. 1 Kings 4:29–34; 10:1–13, 24). Later in Hebrew history, under the preaching of a reluctant Jonah, the Assyrian inhabitants of Nineveh were brought to repentance and an acknowledgement of the true God (Jonah 3:1–10). Even during the long years of the Babylonian captivity and the early years of the reign of Persia over the Near East, the true God was universally honored through the loyal witness of Daniel and his companions (Dan. 2:47; 3:28, 29; 6:25–27), Mordecai and Esther (Esther 8:17), Zerubbabel and Joshua (Ezra 1:1–5, 7–11), and Ezra (Ezra 7:11–16) and Nehemiah (Neh. 2:1–8).

 

 

၄. စာတန်၏စွပ်စွဲချက်များ နတ်ဆိုးများ၏လှုပ်ရှားမှုကို ဓမ္မဟောင်းတွင် အတိုချုံးဖော်ပြထားသော်လည်း၊ စာတန်ဟူသောနာမည်ဖြင့် ဖော်ပြထားသည့် အဓိကကျမ်းချက်နှစ်ခုရှိသည်။ ဤကျမ်းချက်များသည် စစ်ပွဲ၏ နောက်ထပ်ဘက်တစ်ခုကို ညွှန်ပြထားသည်။

4. Satanic Accusations

Although the activity of the devils is mentioned only briefly in the OT, two major texts mention Satan by name. These indicate another side of his activity in the controversy.

 

 

က. ယောဘ ၁:၆-၁၂; ၂:၁-၈။ ယောဘ၏အတွေ့အကြုံသည် ဟေဗြဲယဉ်ကျေးမှုပြင်ပတွင် ဖြစ်ပွားခဲ့ပြီး ဘိုးဘေးခေတ်တွင် ဖြစ်ခဲ့ပုံရသည်။ ကောင်းကင်ရုံးတော်မှ နှင်ထုတ်ခံရပြီးနောက်၊ စာတန်သည် အာဒံအပြစ်ပြုချိန်တွင် ဤကမ္ဘာ့အုပ်စိုးမှုကို လုယူခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် ယောဘစာအုပ်တွင် စာတန်သည် ဤကမ္ဘာ့အုပ်စိုးသူအဖြစ် ကောင်းကင်အစည်းအဝေးများတွင် ပေါ်လာသည်။ “ဘုရားသခင်၏သားတို့သည် ထာဝရဘုရားရှေ့တော်သို့ လာရောက်တင်ပြရန် နေ့တစ်နေ့ရှိခဲ့သည်၊ စာတန်လည်း သူတို့အထဲတွင် လာရောက်ခဲ့သည်” (ယောဘ ၁:၆; အခန်း ၇ နှင့် ၂:၁ နှိုင်းယှဉ်ကြည့်ပါ)။

a. Job 1:6–12; 2:1–8. The experience of Job appears outside the Hebrew culture and apparently took place in patriarchal times. Expelled from his heavenly office, Satan usurped the dominion of the earth from Adam when the latter sinned. Thus, in the book of Job, Satan appears in heaven’s councils as the ruler of this earth. “There was a day when the sons of God came to present themselves before the Lord, and Satan also came among them” (Job 1:6; cf. verse 7; 2:1).

 

ဘုရားသခင်နှင့်စာတန်ကြားက အကျင့်စာရိတ္တဆိုင်ရာစစ်ပွဲနှင့်ပတ်သက်၍ ယောဘ၏ဆိုးရွားသောဒုက္ခအတွေ့အကြုံမှ အဓိကအချက်နှစ်ချက်ထင်ရှားသည်။ ၁. ဖန်ဆင်းရှင်၏ဉာဏ်ပညာအရ၊ စာတန်နှင့် ကျဆုံးသောကောင်းကင်တမန်များကို အသက်ရှင်ခွင့်ပေးထားပြီး ကိုယ်centred နှင့်အပြစ်၏နည်းစနစ်များ ရင့်ကျက်ခွင့်ပေးထားသောကြောင့်၊ ဘုရားသခင်၏နောက်လိုက်များသည် အခြားသူများကဲ့သို့ ကောင်းမှုအားလုံး၏ရန်သူများ၏ တိုက်ခိုက်မှုကို ခံရနိုင်သည် (အတိုင်းအတာတစ်ခုအထိ၊ ၁ကော ၁၀:၁၃)။ ၂. သို့သော် ကိုယ်ပိုင်ဒုက္ခသည် ကိုယ်ပိုငင်အပြစ်၏အကျိုးမဟုတ်ဘဲ၊ ယောဘ၏ကိစ္စကဲ့သို့ စာတန်၏ တိုက်ရိုက်တိုက်ခိုက်မှုဖြစ်နိုင်သည်။

With reference to the moral war between God and Satan, two main points stand out “from Job’s terrible experience of suffering: 1. Since in the Creator’s wisdom, Satan and the fallen angels are permitted to live and mature the principles of self-centeredness and sin, the followers of God, just as others, may expect to suffer the attacks of these enemies of all good (within limits, 1 Cor. 10:13). 2. However, personal suffering is not necessarily the consequence of personal sinning; it may well be a direct attack from Satan, as in the case of Job.

 

 

ခ. ဇာခရိ ၃:၁-၁၀။ ဘာဗုလုန်မှ နှင်ထုတ်ခံရသော ဟေဗြဲလူမျိုးများ နောင်တရပြီး ပါလက်စတိုင်းသို့ နိုင်ငံရေးခေါင်းဆောင် ဇေရဗ္ဗဗဲလနှင့် ယဇ်ပုရောဟိတ်မင်း ယောရှွာ၏ ဝိညာဉ်ရေးရာကြီးကြပ်မှုအောက်တွင် ဘီစီ ၅၃၆ နွေဦးတွင် ပြန်လည်ရောက်ရှိခဲ့သည်။ သူတို့သည် ဗိမာန်တော်ကို ပြန်လည်တည်ဆောက်ပြီး လူမျိုးကို ပြန်လည်ထူထောင်ရန် ကြိုးပမ်းခဲ့ကြသည်။ သို့သော် ပတ်ဝန်းကျင်ရိုးရာလူမျိုးများ၏ ဆန့်ကျင်မှုသည် လုနီးပါးမခံနိုင်ဖြစ်နေသည်။ ပရောဖက်ဇာခရိသည် အညစ်အကြေးဖြစ်သော အဝတ်အစားများ—လူမျိုးဟောင်း၏အပြစ်များ—ဖြင့် ဝတ်ဆင်ထားသော ယဇ်ပုရောဟိတ်မင်း ယောရှွာကို အမြင်တွင် မြင်ရသည်။ သူသည် လူမျိုးကို ပြန်လည်ထူထောင်နိုင်ရန် ဘုရားသခင်၏ခွင့်လွှတ်ခြင်းနှင့် ကျေးဇူးတော်ကို တောင်းခံနေစဉ် ထာဝရဘုရား၏ကောင်းကင်တမန်ရှေ့တွင် ရပ်နေသည်။

b. Zechariah 3:1–10. The penitent Hebrew exiles returned from Babylonian captivity “to Palestine under the political leadership “of Zerubbabel and the spiritual oversight of the high priest, Joshua, probably in the spring of 536 B.C. They sought to rebuild the Temple and to reestablish the nation. But opposition from the surrounding pagan nations “was nearly overwhelming. In vision the prophet Zechariah sees Joshua, the high priest, clothed in “filthy garments”—the former “sins of the nation—standing before “the “angel of the Lord” as he pleads for God’s “forgiveness and grace so that the nation “might be reestablished.

 

စာတန်သည်လည်း သူ၏ဘေးတွင် ရပ်နေပြီး လူမျိုး (ယဇ်ပုရောဟိတ်မင်းကိုယ်စား) ၏ ယခင်အပြစ်များကို စွပ်စွဲကာ ဘုရားသခင်၏ခွင့်လွှတ်ခြင်းကို ဆန့်ကျင်သည်ဟု ဆိုသည်။ သို့သော် ထာဝရဘုရား၏ကောင်းကင်တမန်သည် စာတန်ကို ဆုံးမတော်မူသည်။ ယဇ်ပုရောဟိတ် (လူမျိုးကိုယ်စား) ၏နောင်တရမှုကို လက်ခံပြီး၊ ညစ်ညမ်းသောအဝတ်များကို ဖယ်ရှားကာ ယဇ်ပုရောဟိတ်အဖြစ် လှပသောအဝတ်အစားများဖြင့် ဝတ်ဆင်စေသည်။ ဘုရားသခင်၏ကရုဏာတော်သည် စာတန်၏စွပ်စွဲချက်များကို အနိုင်ယူသည်။

Satan is depicted also as standing at his side accusing the nation (in the person of the high priest) of its former sins and protesting against God’s willingness to extend forgiveness. But the angel of the Lord rebukes Satan, and the repentance of the priest (on “behalf of the nation) is accepted. The filthy garments are removed, and he is clothed in the beautiful garments of his priesthood. “Divine mercy prevails over Satan’s accusations.

 

 

၅. စာတန်၏ “လုနီးပါး” အောင်မြင်မှု သခင်ဘုရားသည် ဘာဗုလုန်နှင်ထုတ်ခံရမှု၏ ပြင်းထန်သောစည်းကမ်းကို ခွင့်ပြုတော်မူခဲ့သည်။ ဤနည်းဖြင့် မယ်တော်ကြွလာခြင်းအတွက် ကမ္ဘာကို ပြင်ဆင်ရန် ပြည်တော်သို့ ပြန်လာမည့် အကြွင်းအကျန်တစ်စုကို ကယ်တင်ပြီး သန့်ရှင်းစေရန် ရည်ရွယ်တော်မူခဲ့သည် (ယေရမိ ၂၄ ကြည့်ပါ)။ တကယ်တော့ ဇေရဗ္ဗဗဲလလက်ထက်တွင် ၅၀,၀၀၀ မပြည့်သော လူဦးရေသာ ပြန်လာခဲ့သည် (ဧဇရ ၂:၆၄၊ ၆၅)။ ဘီစီ ၄၅၇ တွင် ဧဇရ၏ ဒုတိယပြန်လာမှုတွင် အချက်အလက်များအရ များစွာနည်းပါးသည် (ဧဇရ ၈ ကြည့်ပါ)။ ဂျူးလူများအများစုသည် သူတို့ကို နှင်ထုတ်ခဲ့သော နိုင်ငံများတွင် ဆက်လက်နေထိုင်ရန် ရွေးချယ်ခဲ့ကြသည်။ နှစ်အတော်ကြာတွင် ပါရှန်မင်း ဇက်ဇက် (ကျမ်းစာအရ အာဟဇွေရု၊ ဘီစီ ၄၈၆-၄၆၅) လက်ထက်တွင် မင်း၏အဓိကဝန်ကြီး ဟာမန်အာဂဂ်လူသည် အင်ပါယာအတွင်း ဂျူးလူမျိုးအားလုံးကို တစ်နေ့တည်းတွင် ဖျက်ဆီးရန် ကြံစည်ခဲ့သည် (ဧသတာ ၃:၈-၁၅)။ ဘုရားသခင်၏ပြုပြင်ခြင်းနှင့် ဂျူးမိဖုရား ဧသတာ၏ ဝင်ရောက်စွက်ဖက်ခြင်းအားဖြင့် ထိုအကြံအစည်ကို ဟန့်တားနိုင်ခဲ့သည်။ အစစ်အမှန်ဘုရားသခင်အား ဟေဗြဲသက်သေခံမှုကို တိတ်ဆိတ်စေရန် စာတန်၏ကြိုးပမ်းမှုကို ထပ်မံပြတ်သားစွာ နှောင့်ယှက်ခဲ့သည်။

5. Satan’s “Almost” Success

The Lord permitted the severe discipline of the Babylonian captivity. By this means He intended to save and purify a remnant of the nation who would return to their homeland to prepare the world for the advent of the Messiah (see Jer. 24). In fact fewer than 50,000 returned under Zerubbabel (Ezra 2:64, 65); no figures are given for the second recorded migration under Ezra in 457 B.C., but the data suggests a much smaller number (see Ezra 8). The greater proportion of the Jews chose to remain in lands outside Palestine where their captors had settled them.

Some years later, during the reign of the Persian king, Xerxes (the biblical Ahasuerus, 486–465 B.C.), the king’s chief courtier, Haman the Agagite, schemed to destroy all the “Jews in the empire on a single day (Esther “3:8–15). Through God’s providence and the “intervention of the Jewish queen Esther, the plot was averted. Satan’s attempt to silence the Hebrew witness to the true God was foiled once more.

 

 

IV. ကမ္ဘာပေါ်ရှိ အငြင်းပွားမှု—ကျမ်းချက်သစ်

A. ကျော်လွှားသော ဘုရားသခင်၏ ကြံစည်တော်မူခြင်း ဣသရေလလူမျိုးမှတစ်ဆင့် ကတိတော်အတိုင်း လာမည့်ရွေးနုတ်သူကို ကမ္ဘာကြီးအတွက် ပြင်ဆင်ပေးရန် ဘုရားသခင်၏ ရည်ရွယ်တော်မူသော သက်သေခံချက်သည် အများစုအားဖြင့် မအောင်မြင်ခဲ့သည်ဟု ထင်ရှားသည်။ သို့သော် ဘုရားသခင်၏ “ထာဝရ ရည်ရွယ်ချက်” (ဧဖက် ၃:၁၁) သည် ဘယ်တော့မျှ မအောင်မြင်ခြင်း မရှိခဲ့ပေ။ လူသားတို့၏ ရှုပ်ထွေးသော အတွေ့အကြုံများရှိနေသော်လည်း၊ ဘုရားသခင်သည် ကယ်တင်ခြင်းအစီအမံကို ပြီးမြောက်စေရန် အစီအစဉ်ကို ဆက်လက်အကောင်အထည်ဖော်တော်မူ၏။ နောက်ဆက်တွဲအနေဖြင့် ကောင်းကင်ဘုံသည် စာတန်နှင့် တိုက်ခိုက်ရာတွင် သမ္မာတရားကို မည်ကဲ့သို့ ရှေ့သို့ တွန်းပို့ခဲ့သည်ကို ကျွန်ုပ်တို့ တွေ့မြင်ရ၏။

IV. The Controversy on Earth—NT

 

A. Overruling Providence

God’s intended witness through the nation of Israel to prepare the world for the advent “of the promised Redeemer appeared to have largely failed. However, God’s “eternal “purpose” (Eph. 3:11) knows no failure. In spite of confused human experience, God carries forward His design to accomplish the plan of salvation. We observe how heaven next “advanced the cause of truth in its battle against Satan.

 

 

၁. ကျမ်းစာအား ပိုမိုဗဟိုချုပ်ကိုင်လာခြင်း ဘာဘုလုန်သို့ နှင်ထုတ်ခံရပြီးနောက် နိုင်ငံရေးအာဏာပိုင်ဆိုင်မှု၏ ဝန်ထုပ်ဝန်ပိုးများ မရှိတော့သဖြင့် ပြန်လည်တည်ထောင်ခဲ့သော ယုဒလူမျိုးနိုင်ငံသည် ကျမ်းစာတွင် ဖော်ပြထားသော ဘုရားသခင်၏ အလိုတော်ကို လေ့လာရန် ပိုမိုပွင့်လင်းလာခဲ့၏။ ပထ,ပထမဆုံး နှင်ထုတ်ခံရသူများ ပါလက်စတိုင်းသို့ ပြန်လာပြီး ခန့်မှန်းခြေ ၈၀ နှစ်အကြာတွင် “ကောင်းကင်ဘုရားသခင်၏ ပညတ်တရားဆရာ ယဇ်ပုရောဟိတ် ဧဇရ” (ဧဇရ ၇:၁၁၊ ၁၂) သည် ပါရှန်ဘုရင် အာတာဇတ်စ် (၁) ထံမှ ခွင့်ပြုချက်နှင့်အတူ ရောက်ရှိလာ၏ (အနက်ဖွင့်ချက် ၁၁-၂၆)။ “ဧဇရက ထာဝရဘုရားအပေါ် ပညတ်တရားကို လေ့လာရန်၊ ကျင့်ရန်နှင့် ဣသရေလအမျိုးသားတို့အား တရားနှင့် စီရင်ထုံးများကို သင်ကြားရန် စိတ်နှလုံးကို ပြင်ဆင်ထားသည်” (အပိုဒ် ၁၀)။ နောက်ပိုင်းတွင် ဘုရင်ခန့်အမှူးအမတ်အဖြစ် လာရောက်ခဲ့သော နေဟမိနှင့်အတူ ဧဇရက လူမျိုးတစ်မျိုးလုံးကို အမှန်တရားရှိသော ဘုရားသခင်ထံ ပြန်လည်ဆက်ကပ်ရန် ဦးဆောင်ခဲ့၏။ ဤသည်မှာ “ကျမ်းစာသို့ ပြန်သွားကြစို့” ဆိုသသော လှုပ်ရှားမှုတစ်ရပ်ဖြစ်သည် (နေဟမိ ၈-၁၀ နှင့် နှိုင်းယှဉ်ကြည့်ပါ)။

1. Growing Centrality of Scripture

No longer burdened with the cares of political autonomy, following the Babylonian captivity the reestablished nation of Judah was more open to the study of God’s will as revealed in the sacred Scriptures. Approximately 80 years after the first exiles returned to Palestine, “Ezra the priest, the scribe of the law of the God of heaven” (Ezra. 7:11, 12) arrived with a commission from the Persian king, Artaxerxes I (verses 11–26). “For Ezra had set his heart to study the law of the Lord, and to do it, and to teach his statutes and ordinances in Israel” (verse 10). Together with Nehemiah, who later joined him as the king’s appointed governor, Ezra led the nation in rededication to the true God through a kind of “back to the Bible” movement (cf. Neh. 8–10).

 

ဤအစပြုမှုသည် နောက်ပိုင်းတွင် ရဗ္ဗိဆရာများ၏ အဆုံးအမများဖြင့် ဝန်ထုပ်ဝန်ပိုးဖြစ်ခဲ့သော်လည်း၊ ဘုရားသခင်၏ ရေးထားသော နှုတ်ကပတ်တော်ကို ပိုင်ဆိုင်ခွင့်နှင့် ဝင်ရောက်ခွင့်ရှိခြင်းသည် ယုဒဘာသာတွင် အဖိုးတန်ဆုံး အခွင့်အရေးတစ်ခုအဖြစ် ရှိခဲ့၏။ တမန်တော် ပေါလုက “ယုဒလူမျိုးအား အဘယ်အကျိုးရှိသနည်း… အနည်းဆုံးအားဖြင့် အများအပြား။ ပထမဆုံးအနေဖြင့် ယုဒလူမျိုးတို့သည် ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်များကို အပ်နှံခြင်းခံရသည်” ဟု ဆိုသည် (ရောမ ၃:၁၊ ၂)။

Although this initiative later became cumbered with the teachings of the rabbis, the possession of and access to God’s Written Word was one of Judaism’s prized privileges. The apostle Paul remarks, “What advantage has the Jew?… Much in every way. To begin with, the Jews are entrusted with the oracles of God” (Rom. 3:1, 2).

 

 

၂. ကွဲပြားခြားနေထိုင်ခြင်း (ဒိုင်ယာစပိုရာ၊ ယောဟန် ၇:၃၅) ကျမ်းချက်ဟောင်း-ကျမ်းချက်သစ်ကြား ကာလအတွင်း ရာစုနှစ်များစွာအတွင်း မြေထဲပင်လယ်ကမ္ဘာတစ်ဝိုက်တွင် ယုဒလူမျိုးများ ကိုယ်တိုင်ဆန္ဒဖြင့် ကျယ်ကျယ်ပြန့်ပြန့် ပြန့်ကျဲနေထိုင်ခဲ့ကြသည်။ ပညာရှင်များ၏ အချိုးအင်္ဂါအရ ရောမဧကရာဇ်နိုင်ငံအတွင်း (ပါလက်စတိုင်းမှလွဲ၍) ယုဒလူဦးရေ လေးသန်း၊ ပါလက်စတိုင်းတွင် သုံးသန်း၊ ရောမဧကရာဇ်နိုင်ငံအရှေ့ပိုင်း ယခင်နှင်ထုတ်ခံရာဒေသများတွင် တစ်သန်း ရှိခဲ့သည်ဟု ခန့်မှန်းထားသည်။ ဒိုင်ယာစပိုရာဖြစ်စဉ်ကြောင့် ပါလက်စတိုင်းပြင်ပရှိ ယုဒလူမျိုးများတွင် အရေးကြီးသော ဖြစ်ပေါ်တိုးတက်မှု နှစ်ခုရှိခဲ့သည်။ (၁) ယုဒအမျိုးသား ဆယ်ယောက်စုဝေးနိုင်သည့်နေရာတိုင်းတွင် ဗိမာန်တော်များ တည်ထောင်ခြင်း၊ (၂) ဟေဗြဲကျမ်းစာကို ဂရိဘာသာသို့ ဘာသာပြန်ဆိုခြင်း (ဆက်ပတီယန်ကျမ်း၊ ဘီစီ တတိယနှင့် ဒုတိယရာစုနှစ်များ)။

2. The Dispersion (Diaspora, John 7:35)

During the several centuries of the Intertestament Period, a widespread, voluntary dispersion of the Jews occurred in “the Mediterranean world. Conservative “estimates place the Jewish population in the Roman Empire (excepting Palestine) at four “million with an additional three million in “Palestine itself and another million in the lands of their former exile east of the Roman Empire. The phenomenon of the Diaspora “led to two important developments among “the Jewish populations outside Palestine: “(1) the establishment of synagogues wherever 10 Jewish men could assemble, and (2) the translation of the Hebrew Bible into Greek (LXX, third and second centuries B.C.).

 

 

၃. ယုဒလူမျိုး၏ ဓမ္မသစ်ကြေညာခြင်း ဘီစီ ၅၀ မှ အေဒီ ၇၀ ကြားတွင် ဧကရာဇ်နိုင်ငံအတွင်း ယုဒလူမျိုး၏ ဓမ္မသစ်ကြေညာမှုတစ်ရပ် ပေါ်ပေါက်လာခဲ့သည်။ တပါးအမျိုးသားများ ထောင်ပေါင်းများစွာ ဗိမာန်တော်များသို့ လာရောက်ကြသည်။ ယုဒဘာသာ၏ တစ်ဆူတည်းသော ဘုရားသခင်ကို ယုံကြည်ခြင်းနှင့် ကိုယ်ကျင့်တရားဥပဒေ၏ မြင့်မားသော စံနှုန်းများက သူတို့ကို ဆွဲဆောင်ခဲ့သည်။ အများအပြားသည် ယုဒဘာသာဝင်များ ဖြစ်လာခဲ့ကြသော်လည်း၊ အများစုမှာ နဖူးစည်းဖြတ်ခြင်းနှင့် အခြားယုဒဓလေ့များကို လက်ခံရန် တုံ့ဆိုင်းနေကြသည်။ ဤတက်ရောက်သူများကို နည်းပညာဆိုင်ရာ အသုံးအနှုန်းနှစ်ခုဖြင့် သတ်မှတ်ခဲ့သည်။ “ဘုရားသခင်ကို ကြောက်ရွံ့သူများ” (ကဆ ၁၀:၁၊ ၂; ၁၃:၁၆၊ ၂၆ ကိုကြည့်ပါ) သို့မဟုတ် “ဘုရားသခင်ကို ကိုးကွယ်သူများ” (ကဆ ၁၆:၁၄; ၁၈:၇ ကိုကြည့်ပါ)။ ထို့ကြောင့် တမန်တော် ပေါလု သို့မဟုတ် အခြားခရစ်ယာန်ယုဒ်များ ဗိမာန်တော်တစ်ခုတွင် ဟောပြောခွင့်ရသောအခါ (ကဆ ၁၃:၁၅)၊ သူတို့သည် အဓိက နှစ်မျိုးသော ဝတ်ပြုသူများကို ဟောပြောရသည်။ “ဣသရေလလူမျိုးတို့၊ ဘုရားသခင်ကို ကြောက်ရွံ့သောသူတို့” (အပိုဒ် ၁၆)။ ဧကရာဇ်နိုင်ငံအတွင်း ခရစ်ယာန်ဘာသာ၏ လျင်မြန်စွာ ကြီးထွားလာခြင်းသည် ဂရိဘာသာပြန်ကျမ်းစာအားဖြင့် ဝိညာဉ်ရေးရာ သမ္မာတရားများကို ကြိုတင်ပြင်ဆင်ခံထားရသော ဤတပါးအမျိုးသား အုပ်စုကြီးကြောင့် တစ်စိတ်တစ်ဒေသ ဖြစ်ခဲ့သည်။ သူတို့သည် နာဇရက်သား ယေရှုတွင် ယုဒယုံကြည်ခြင်း၏ အဆုံးစွန်သော မျှော်လင့်ချက်ဖြစ်သော မရှိယ/ခရစ်တော်ကို တွေ့ရှိခဲ့ကြသည်။ ဤနည်းဖြင့်လည်းကောင်း၊ အခြားနည်းများဖြင့်လည်းကောင်း၊ ဘုရားသခင်သည် ယုဒလူမျိုး၏ ကျရှုံးမှုနှင့် တပါးအမျိုးသားတို့၏ မသိမှုကို ကျော်လွှားပြီး ကမ္ဘာမြေကြီးကို အကြီးကျယ်ဆုံးသော ဖြစ်ရပ်အတွက် ပြင်ဆင်တော်မူခဲ့၏။ ဘုရားသခင်၏ သားတော်သည် လူအဖြစ်လာခြင်းနှင့် အမှုတော်ဆောင်ခြင်း (၁တိ ၃:၁၆)။

3. The Jewish Mission

Between 50 B.C. and A.D. 70 a Jewish “mission developed in the empire. Thousands of Gentiles crowded into the synagogues. “Jewish emphasis on monotheism and the “high ethical standards of the moral law attracted them. Many became proselytes to the “Jewish faith, but the bulk hesitated to accept circumcision and other elements of Jewish “practice. These attendees were designated “by two technical expressions, “God fearers” (see Acts 10:1, 2; 13:16, 26) or “God worshipers” (see Acts 16:14; 18:7). Thus, when the apostle Paul or other Christian Jews were “permitted to speak in a given synagogue (Acts 13:15), they addressed two major classes of “serious worshipers: “Men of Israel [Jews], “and you that fear God [Gentile “God fearers”]” (verse 16). Christianity’s rapid growth in “the empire was a result, in part, of this large Gentile group—already cultivated in spiritual truths by the Greek translation of the “Scriptures—who found in Jesus of Nazareth the Messiah/Christ, the ultimate hope of “the Jewish faith. In these and other ways “God overruled Jewish failure and Gentile “ignorance to prepare earth for its greatest event: the incarnation and ministry of God the Son “(1 Tim. 3:16).

 

 

B. ခရစ်တော်၏ ပဌမကြွလာခြင်း ကျမ်းစာများသည် ခရစ်တော်၏ ပဌမကြွလာခြင်းနှင့် ဆက်စပ်ဖြစ်ရပ်များကို ကြီးမားသော အငြင်းပွားမှု၏ အထွတ်အထိပ်အဖြစ် သဘောထားသည်။ စာတန်သည် လက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ်တွင် ရှုံးနိမ့်ပြီး တရားစီရင်ခြင်းခံရသည်၊ အပြစ်ရှိသော လူသားမျိုးအတွက် ကယ်တင်ခြင်းအစီအမံ ခိုင်ခံ့လာသည်၊ အပြစ်ဖြေရာယဇ်ပွဲ ပြုပြီးသည်၊ ဘုရားသခင်၏ ကိုယ်ကျင့်တရားဥပဒေနှင့် ဇာတိရုပ်ကို ထောက်မတော်မူသည်။ ဘုရားသခင် အောင်ပွဲခံတော်မူ၏။ ဆက်လက်ဖြစ်ပွားနေသော “တိုက်ပွဲများ” သည် ပုန်ကန်မှု၏ အမှန်တကယ်သဘောကို ပိုမိုရှင်းလင်းစွာ ဖော်ထုတ်ရန်နှင့် ပဋိပက္ခဖြစ်နေသော မူများကို ပိုမိုဖွံ့ဖြိုးစေရန်သာ ဖြစ်သည်။ ကျမ်းချက်သစ်တွင် စာတန်သည် ခရစ်တော်၏ အမှုတော်ကို နှောင့်ယှက်ရန်၊ လူများနှင့် ထားသော ဩဇာကို အားနည်းစေရန်နှင့် ဖြစ်နိုင်လျှင် သတ်ဖြတ်ရန် မဆုတ်မတွန့် ကြိုးပမ်းနေသည်ကို ဖော်ပြထား၏။

B. The First Advent of Christ

The Scriptures treat the first advent “of Christ and related events as the climax “of the great controversy. Satan is defeated and judged at the cross, the plan of salvation “for sinful humanity is confirmed, atonement for sin made, and the moral law and character of God upheld. God is victorious. The “battles” that continue serve to expose in clearer detail the true nature of the rebellion and the “fuller development of the principles in “conflict. The NT depicts Satan’s incessant “attempts to hinder Christ’s ministry, weaken His influence with the people, and to kill Him if possible.

 

 

၁. ခရစ်တော်၏ အောင်ပွဲကို ပရောဖက်ပြုချက်ဖြင့် ပုံဖော်ခြင်း ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၁၂ တွင် စာတန်၏ ခရစ်တော်ကို အစပိုင်းတွင်ပင် ဖျက်ဆီးလိုသော ပြင်းထန်သော ရည်ရွယ်ချက်ကို သင်္ကေတဖြင့် ဖော်ပြထား၏။ တမန်တော်သည် အမြင်တွင် “နေနှင့်ဝတ်လစားသော မိန်းမတစ်ယောက်” (ဘုရားသခင်၏ လူမျိုးကို ကိုယ်စားပုံ၊ ဟေရှာယ ၅၄:၅၊ ၆; ယေရမိ ၆:၂ နှင့် နှိုင်းယှဉ်ကြည့်ပါ) ကို ကတိတော်အတိုင်း ကြာမြင့်စွာ စောင့်မျှော်ခဲ့သော ကယ်တင်ရှင်ကို မွေးဖွားတော့မည်ဖြစ်သည် (အပိုဒ် ၁ နှင့် ၂)။ ထိုမိန်းမရှေ့တွင် ခုနစ်ခေါင်းနှင့် ဆယ်ချွန်ပါသော ကြီးမားသော နဂါးနီကြီး ရပ်တည်နေသည်ကို သူ ကြောက်ရွံ့စွာ မြင်သည်။ ထိုနဂါးသည် မိန်းမမွေးဖွားသောအခါ ထိုကလေးကို မျိုချပစ်ရန် ရည်ရွယ်၏ (အပိုဒ် ၃ နှင့် ၄)။ နောက်ဆုံးတွင် မိန်းမသည် “တံခါးတိုင်ဖြင့် လူမျိုးတကာကို အုပ်စိုးမည့် ယောက်ျားကလေး” ကို မွေးဖွား၏ (ဤကလေးသည် ခရစ်တော်ဖြစ်ကြောင်း ဖော်ပြသည်၊ ဗျာဒိတ် ၁၉:၁၁-၁၆ နှင့် နှိုင်းယှဉ်ကြည့်ပါ)။ နဂါး (စာတန်၊ ဗျာဒိတ် ၁၂:၉) သည် ကလေးကို ဖမ်းဆီးနိုင်ခင်မှာပင် ထိုကလေးကို “ဘုရားသခင်ထံသို့နှင့် ထာဝရဘုရင်ထိုင်ခုံသို့ ဆွဲတင်ခြင်းခံရ” (အပိုဒ် ၅)။ ထို့ကြောင့် ကျယ်ပြန့်သော သင်္ကေတဖြင့် ခရစ်တော် မွေးဖွားစဉ် စာတန်ဖျက်ဆီးရန် ကြိုးပမ်းမှုကို ရည်ညွှန်းထား၏ (မဿဲ ၂:၁-၁၈ နှင့် နှိုင်းယှဉ်ကြည့်ပါ)။ ဤပရောဖက်ပြုချက်တွင် ခရစ်တော် ပုန္တနံသား ပီလတ်လက်ထက် ကွပ်မျက်ခံရခြင်းကို တိကျစွာ မဖော်ပြထားသော်လည်း၊ နောက်ပိုင်းတွင် ထိုရလဒ်ကို ရည်ညွှန်းထား၏။ ဤအမြင်သည် ခရစ်တော်၏ လူအဖြစ်လာခြင်းနှင့် စာတန်၏ နယ်မြေသို့ (ဤကမ္ဘာမြေကြီး) ဝင်ရောက်ခြင်းသည် နတ်ဆိုးကို အောင်မြင်သူ ဖြစ်လာစေခဲ့ပြီး သားကောင်မဖြစ်ခဲ့ဟူသော အချက်ကို အလေးပေးဖော်ပြနေ၏။

1. Christ’s Victory Prophetically Portrayed

In the multifaceted prophecy of Revelation 12 Satan’s intense purpose to destroy Christ at the outset is symbolized. In vision “the apostle sees “a woman clothed with the sun” (a symbol for God’s people, cf. Isa. 54:5, 6; Jer. 6:2) about to give birth to the “long-promised Saviour (verses 1, 2). In horror he watches as “a great red dragon, with seven heads and ten horns, and seven diadems “upon his heads” takes position before the woman “that he might devour her child “when she brought it forth” (verses 3, 4). The woman eventually gives birth to “a male “child … who is to rule all the nations with a rod of iron” (a reference which identifies the “child” as the Christ, cf. Rev. 19:11–16). “Before the dragon (Satan, Rev. 12:9) can “seize the child, however, the child “[is] caught up to God and to his throne” (verse 5).

Thus, in broad strokes the symbolism “alludes to Satan’s attempt to destroy Christ “at His birth (cf. Matt. 2:1–18). The prophecy does not specifically mention Christ’s death under the procurator Pilate, but later alludes “to its results. The vision is underscoring the fact that Christ’s incarnation and entrance into the domain of Satan (this earth) resulted in His being a victor over the devil, and not his victim.

 

 

၂. ခရစ်တော်၏ သွေးဆောင်ခံရခြင်းများအပေါ် အောင်ပွဲ အမှုတော်ဆောင်စဉ်အတွင် ယေရှုသည် နှစ်ခြင်းခံပြီး မရှိယ/ခရစ်တော်၊ ဘုတ်အသွန်းခံရသူအဖြစ်လာပြီး (မဿဲ ၃:၁၃-၁၇; ကဆ ၁၀:၃၈) မကြာမီတွင် စာတန်နှင့် ပထမဆုံး တိုက်ရိုက်ပဋိပက္ခ ဖြစ်ပွားခဲ့၏။ ရက်ပေါင်း လေးဆယ် အစာရှောင်နေစဉ် ခရစ်တော်သည် ခမည်းတော်နှင့် ဆက်ဆံရေးဖြင့် တိုတိုတုတ်တုတ်သာ ပြင်းထန်သော အမှုတော်ကို ပြင်ဆင်နေ၏။ ဤအချိန်တွင် စာတန်သည် ကိုယ်တော်ကို ရည်ရွယ်ချက်မှ လွှဲဖယ်စေရန် ဒီဇိုင်းထုတ်ထားသော ပြင်းထန်သော သွေးဆောင်မှု သုံးခုဖြင့် ရင်ဆိုင်ခဲ့၏ (မဿဲ ၄:၁-၁၁)။ သုံးခုစလုံးသည် အဓိကအားဖြင့် တူညီသော ရည်ရွယ်ချက်ရှိ၏။ ကောင်းကင်ခမည်းတော်နှင့် ကမ္ဘာကို ကယ်တင်ရန် အစီအမံတော်ကို ယုံကြည်မှုနှင့် ယုံကြည်အားထားမှု ဖြစ်ပေါ်စေရန် ဖြစ်သည်။ တစ်ခါက စာတန်သည် ရဲရင့်စွာ “ကမ္ဘာ့နိုင်ငံများနှင့် ဂုဏ်ကျက်သရေကို ငါပေးမည် (ကလဝရီ၏ ဆင်းရဲဒုက္ခမပါဘဲ ဆိုလိုသည်)၊ ငါ့ကို ဦးညွှတ်ကိုးကွယ်လျှင်” ဟု ပြောဆိုခဲ့၏ (အပိုဒ် ၈၊ ၉)။ သွေးဆောင်မှုတိုင်း၌ ခရစ်တော်သည် ကျမ်းစာသက်သေခံချက်ဖြင့် တုံ့ပြန်တော်မူ၏ (အပိုဒ် ၄၊ ၇၊ ၁၀ ကိုကြည့်ပါ)။ နောက်ဆုံးတွင် ခရစ်တော်သည် မယုံကြည်နိုင်လောက်အောင် ရဲရင့်သော နတ်ဆိုးကို “စာတန်၊ ငါ့ရှေ့မှ ရှောင်သွားလေ” ဟု နှင်ထုတ်တော်မူ၏ (အပိုဒ် ၁၀)။ စာတန်သည် ထွက်သွားသော်လည်း၊ ကိုယ်တော်၏ လောကီအမှုတော်တစ်လျှောက် ထပ်ခါထပ်ခါ ပြန်လာပြီး သွေးဆောင်ခဲ့သည် (လု ၄:၁၃ နှင့် နှိုင်းယှဉ်ကြည့်ပါ)။

2. Christ’s Victory Over Temptations

During His ministry, Jesus’ first direct “conflict with Satan occurred shortly after “His inauguration at His baptism as the “Messiah/Christ, the Anointed One (Matt. “3:13–17; Acts 10:38). During a 40-day fast, Christ sought by communion with His Father to prepare Himself for His brief, but intensive, mission. At this point Satan confronted the Saviour with three severe temptations “designed to divert Him from His purpose (Matt. 4:1–11). All three had essentially the same thrust: to create doubt and distrust in the heavenly Father and His plan for the salvation of the world. At one point Satan brazenly asserted he would give Christ “the kingdoms of the world and the glory of them” (without the sufferings of Calvary, implied) “if you will fall down and worship me” (verses 8, 9). To each seductive test Christ countered with the witness of Scripture (cf. verses 4, 7, 10). Finally, Christ dismissed the insolent devil: “Begone, Satan!” (verse 10). Although Satan left, he repeatedly returned to tempt the Saviour throughout His earthly ministry (cf. Luke 4:13).

 

 

၃. နတ်ဆိုးများအပေါ် ခရစ်တော်၏ နေ့စဉ်အောင်ပွဲ လုစီဖာ (စာတန်) နှင့်အတူ ကောင်းကင်မှ နှင်ထုတ်ခံရသော ကောင်းကင်တမန်များကို ကျမ်းချက်သစ်တွင် များသောအားဖြင့် နတ်ဆိုး၊ နတ်ဆိုးများ၊ သို့မဟုတ် မစင်ကြယ်သော နတ်ဝိညာဉ်များဟု သမုတ်သည်။ ခရစ်တော်သည် နတ်ဆိုးစွဲသူကို ကုသသောအခါ၊ နတ်ဆိုးသည် ကိုယ်တော်သည် ဘုရားသခင်၏ သားတော်ဖြစ်ကြောင်း အများအားဖြင့် ဝန်ခံတတ်သည် (မာကု ၃:၁၁၊ ၁၂; လု ၄:၃၃-၃၅၊ ၄၁ ကိုကြည့်ပါ)။ တစ်ခါက နတ်ဆိုးစွဲသူ နှစ်ယောက်မှတစ်ဆင့် နတ်ဆိုးများက “ဘုရားသခင်၏ သားတော်၊ ကျွန်ုပ်တို့နှင့် ဘာဆိုင်သေးသေး၊ အချိန်မရောက်မီ ကျွန်ုပ်တို့ကို ဒုက္ခပေးရန် ဤမှာ လာသေးသလော” ဟု မေးခွန်းထုတ်ခဲ့သည် (မဿဲ ၈:၂၉)။ နတ်ဆိုးများသည် သူတို့၏ ပျက်စီးခြင်း ဆုံးဖြတ်ချက်ချပြီးသည်ကို သိသည် (မဿဲ ၂၅:၄၁ ကိုကြည့်ပါ)။ ခရစ်တော်ကို စိတ်ပျက်အောင် မလုပ်နိုင်ခြင်းနှင့် လူများကို ကိုယ်တော်ထံမှ မလှည့်စားနိုင်ခြင်းသည် ကိုယ်တော်၏ အောင်ပွဲနှင့် သူတို့၏ နောက်ဆုံးပျက်စီးခြင်းကို ကြိုတင်ညွှန်ပြခဲ့သည်။

3. Christ’s Daily Victory Over the Demons

The angels expelled from heaven with Lucifer (Satan) usually are designated in the NT as demons, devils, or unclean spirits. When Christ healed a demon-possessed person, it was common for the demon to acknowledge His true identity as the Son of God (cf. Mark 3:11, 12; Luke 4:33–35, 41). On one occasion the demons, speaking through two possessed men, questioned Christ’s right to heal their victims: “And behold, they cried out, ‘What have you to do with us, O Son of God? Have you come here to torment us before the time?’” (Matt. 8:29). The demons knew their destruction already was determined (cf. Matt. 25:41). Their failure to discourage Christ and to turn people from Him foreshadowed His victory and their ultimate doom.

 

 

၄. လက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ်တွင် ခရစ်တော်၏ အောင်ပွဲများ ခရစ်တော်သည် အမှုတော်၏ ရည်မှန်းချက်များစွာ ကိုယ်တော်၏ အသေခံခြင်းအားဖြင့် ပြီးမြောက်မည်ကို ကြိုမြင်တော်မူ၏။ “လူသားသည် ဘုန်းအသရေရမည့် အချိန်ရောက်ပြီ။ ဧဝံဂေလိတရားကို ငါပြောသည်ကား၊ ဂျုံမျိုးစေ့တစ်စေ့ မြေကြီးထဲသို့ မကျမီ မသေပါက တစ်စေ့တည်းသာ ရှိ၏။ သေပါက အသီးအနှံ များစွာသီးသည်” (ယောဟန် ၁၂:၂၃၊ ၂၄)။ ကိုယ်တော်၏ အသေခံခြင်းမှ ရရှိသော အသီးအနှံအနက် အရေးကြီးဆုံး လေးခုကို ဖော်ပြအပ်ပါသည်။

4. Christ’s Multiple Victories at the Cross

Christ foresaw that several goals of His mission would be accomplished by His death. “The hour has come for the Son of man to be glorified. Truly, truly, I say to you, unless a grain of wheat falls into the earth and dies, it remains alone; but if it dies, it bears much fruit” (John 12:23, 24). We list four of the most important “fruits” resulting from His death.

 

 

က. စာတန်အပေါ် တရားစီရင်ခြင်း ရရှိပြီးခြင်း။ ရည်မှန်းချက်တစ်ခုမှာ စာတန်ကို ဖျက်ဆီးခြင်း ဖြစ်သည် (ဟေဗြဲ ၂:၁၄)။ ယေရှုသည် ဂရိလူမျိုးများအား ကိုယ်တော်၏ အသေခံခြင်းဖြင့် ဤပန်းတိုင်ကို မည်သို့အကောင်အထည်ဖော်မည်ကို ရှင်းပြတော်မူ၏။ “ယခုဤကမ္ဘာကို တရားစီရင်ချက် ရောက်ပြီ။ ယခုဤကမ္ဘာ့အုပ်စိုးရှင် [စာတန်] ကို နှင်ထုတ်ခြင်းခံရလိမ့်မည်။ ငါသည် မြေကြီးမှ ချီးမြှောက်ခြင်းခံရလျှင် (လက်ဝါးကပ်တိုင်ကို ရည်ညွှန်းသည်)၊ လူအပေါင်းတို့ကို ငါ့ထံသို့ ဆွဲသွင်းမည်” (ယောဟန် ၁၂:၃၁၊ ၃၂)။ နတ်ဆိုးများသည် လူသားများနှင့်အတူ လက်ဝါးကပ်တိုင်တွင် ပါဝင်ခဲ့သည်။ ယေရှုသည် ဂက်သမန်ဥယျာဉ်တွင် လူအုပ်ကြီးကို “ဤသည်မှာ သင်တို့၏ အချိန်နှင့် အမှောင့်အာဏာ” ဟု မိန့်တော်မူခဲ့သည် (လု ၂၂:၅၃)။ ဤသည်မှာ အမှုတော်တစ်လျှောက် လိုက်လံလိုက်စားခဲ့သော စာတန်နှင့် နတ်ဆိုးအုပ်စုကို တိုက်ရိုက်ရည်ညွှန်းခြင်း ဖြစ်ပြီး၊ ယခု အပြစ်ကျူးလွန်စေရန် သို့မဟုတ် ဘုရားသခင်၏ အစီအမံမှ နုတ်ထွက်စေရန် နောက်ဆုံး အရူးအမူး ကြိုးပမ်းချက်ဖြစ်သည်။ ခရစ်တော်သည် ကိုယ်တော်၏ အသေခံခြင်းတွင် စာတန်၏ အစိတ်အပိုင်းကို အပြည့်အဝ သိရှိတော်မူသော်လည်း၊ “သူသည် ငါ့အပေါ်တွင် အာဏာမရှိချေ” —အတိုချုပ်ဆိုရလျှင် “သူသည် ငါ့တွင် ဘာမျှမရှိချေ” ဟု ကြေညာတော်မူ၏ (ယောဟန် ၁၄:၃၀)။

 

a. Judgment secured against Satan. One objective was the destruction of Satan (Heb. 2:14). Jesus explained to the Greeks how His death would accomplish this end. “Now is the judgment [Gr. krisis, act of judging] of this world, now shall the ruler of this world [Satan] be cast out; and I, when I am lifted up from the earth [the cross], will draw all men to myself” (John 12:31, 32).

Demonic beings participated with “humans in the Crucifixion. Jesus recognized this when He said to the rabble in Gethsemane, “This is your hour, and the power [Gr. exousia, “authority, domain”] of darkness” (Luke 22:53). This is a direct reference to Satan and his host of demons who had pursued Him throughout His ministry and now sought in one more desperate attempt to cause Him to sin or to withdraw from the divine plan. Although Christ was fully aware of Satan’s part in His death, He declared, “He has no power over me”—literally, “he has nothing in me” (John 14:30).

 

လက်ဝါးကပ်တိုင်တွင် ဤဘုရားသခင်၏ ဆိုးယုတ်သော ရန်သူသည် သစ္စာရှိကောင်းကင်တမန်များနှင့် မကျရောက်သော ကမ္ဘာများ၏ မျက်စိရှေ့တွင် ဖော်ထုတ်ခံရပြီး အပြစ်တင်ခံရ၏။ ကလဝရီတွင် တရားစီရင်ခြင်း (ယောဟန် ၁၂:၃၁) နှင့် စာတန်ကို နှင်ထုတ်ခြင်းသည် ခေတ်အဆုံးတွင် နောက်ဆုံးတရားစီရင်ခြင်းကို ရည်ညွှန်းခြင်း မဟုတ် (ကဆ ၁၇:၃၁ နှင့် နှိုင်းယှဉ်ကြည့်ပါ)။ ဤတရားစီရင်ခြင်းသည် ခရစ်တော် အသေခံစဉ် သစ္စာရှိသတ္တဝါများနှင့် ဘုရားသခင်က စာတန်အပေါ် ချမှတ်သော တရားစီရင်ခြင်းကို ဆိုလိုသည်။ ကလဝရီတွင် စာတန် (အခြားကျဆုံးသော ကောင်းကင်တမန်များ ပါဝင်သည်) သည် ပုန်ကန်သူနှင့် လူသတ်သမားအဖြစ် အမှန်တကယ် အလင်းရောင်တွင် ရှင်းလင်းစွာ မြင်တွေ့ခဲ့ရသည်။ ကောင်းကင်သတ္တဝါများ၏ စိတ်ထဲတွင် လုစီဖာ၏ အကြံအစည်အတွက် ကရုဏာခံစားချက် အနည်းငယ်မျှ ကျန်ရှိနေသေးလျှင် ထာဝရခွင့်လွှတ်ခြင်း မရှိတော့ပေ။ စာတန်သည် တရားရင်ဆိုင်ရေးဘားတန်းရှေ့တွင် သူ၏ ယခင်အပေါင်းအသင်းများက အပြစ်တင်ခံရသူအဖြစ် ရပ်တည်ခဲ့သည်ဟု ဆိုနိုင်သည်။

At the cross this wicked adversary of God stood exposed and condemned in the eyes of loyal angels and inhabitants of unfallen worlds. The “judgment” at Calvary and the casting out of Satan (John 12:31) do not refer to the final, eschatological judgment at the end of the age (cf. Acts 17:31). Rather, this “judgment” refers to that passed on Satan at the time of Christ’s death by the universe of loyal beings as well as by God. At the cross, Satan (including the other fallen angels) was seen clearly in his true light as a rebel and murderer. We may infer that any link of sympathy still existing in the minds of heavenly beings for Lucifer’s cause was forever broken. Satan stood, as it were, “before the bar of justice, condemned by his former peers.

 

 

ခ. ကယ်တင်ခြင်းအစီအမံ ခိုင်ခံ့လာခြင်း။ ခရစ်တော်၏ ဖြေရာယဇ်သက်သေခံ အသေခံခြင်းသည် စာတန်၏ တောင်းဆိုချက်များကို ပြိုလဲစေခဲ့သော်လည်း၊ တစ်ချိန်တည်းတွင် ဘုရားသခင်၏ ကယ်တင်ခြင်းအစီအမံကို ခိုင်ခံ့စေခဲ့သည်။ အမြင်တွင် (ဗျာဒိတ် ၁၂) တမန်တော် ယောဟန်သည် ကောင်းကင်မှ “ကျယ်လောင်သော အသံကို ကြားရ၏။ ယခုကယ်တင်ခြင်း၊ တန်ခိုး၊ ငါတို့ဘုရားသခင်၏ နိုင်ငံတော်နှင့် ခရစ်တော်၏ အာဏာတော် ရောက်လာပြီ။ ငါတို့ညီအစ်ကိုများကို နေ့ညမပြတ် ဘုရားသခင့်ရှေ့တွင် စွပ်စွဲသော သူသည် ချခံပြီးပြီ…။ ကောင်းကင်နှင့် ထိုအတွင်းနေသူတို့၊ ရွှင်လန်းကြလော့။ သို့ရာတွင် မြေကြီးနှင့် ပင်လယာ၊ သင်တို့အဘို့ အမင်္ဂလာရှိ၏။ နတ်ဆိုးသည် မိမိအချိန်နည်းပါးကြောင်း သိသဖြင့် ဒေါသအမျက်ကြီးစွာဖြင့် သင်တို့ထံ ဆင်းသက်လာပြီ” (အပိုဒ် ၁၀-၁၂)။

b. Plan of salvation confirmed. Christ’s atoning death, while it collapsed Satan’s claims, at the same time confirmed God’s plan of salvation. In vision (Rev. 12) the apostle John heard “a loud voice in heaven, saying, ‘Now the salvation and the power and the kingdom of our God and the authority of his Christ have come, for the accuser of our brethren has been thrown down, who accuses them day and night before God … . Rejoice then, O heaven and you that dwell therein! But woe to you, O earth and sea, for the devil has come down to you in great wrath, because he knows that his time is short!’” (verses 10–12).

 

ကယ်တင်ရှင်သည် “ကမ္ဘာတစ်ခုလုံး၏ အပြစ်အတွက်” အသေခံသောအခါ (၁ယောဟန် ၂:၂)၊ ထိုအချိန်တွင် —ထိုမတိုင်မီ မဟုတ်— ကောင်းကင်ဘုံသည် “ယခုကယ်တင်ခြင်း ရောက်လာပြီ” ဟု ကြေညာနိုင်ခဲ့သည် (ဂရိစကား arti)။ ကလဝရီတွင် ဘုရားသခင်၏ ကတိတော်သည် အဖြစ်သို့ ရောက်လာခဲ့သည်။ ကယ်တင်ခြင်းအစီအမံ၊ ဘုရားသခင်၏ ကျေးဇူးတော်နိုင်ငံတော်၊ နောင်တရသော အပြစ်သားများအား ထာဝရအသက်ကို ပေးသနားတော်မူရန် ခရစ်တော်၏ အာဏာ (ယောဟန် ၁၇:၂) ယခု ခိုင်ခံ့စွာ အတည်ပြုခြင်း ခံရပြီ။

When the Saviour died “for the sins of the whole world” (1 John 2:2), then—and not until then—could heaven proclaim, “Salvation has just now come” (Gr. arti). At Calvary the divine promise became a reality. The plan of salvation, God’s kingdom of grace, and Christ’s authority to grant eternal life to repentant sinners (John 17:2) now stood confirmed.

 

c. လူသားတို့၏အပြစ်အတွက် ပြုတော်မူသော ပေးချေခြင်း။ ခရစ်တော်၏ ပေးချေသောသေခြင်းသည် ဘုရားသခင်နှင့် စာတန်တို့ကြားရှိ ကြီးမားသော အငြင်းပွားမှုတွင် ကောင်းကင်တစ်ခွင်လုံးနှင့်ဆိုင်သော အရေးကြီးမှုရှိသော်လည်း၊ တစ်ဦးချင်းအပြစ်သားအတွက်မူ ကိုယ်ပိုင်အဓိပ္ပာယ်လည်းရှိ၏ (ဂလာတိ ၂:၂၀ နှိုင်းယှဉ်ကြည့်ပါ)။ ခရစ်တော်၏သေခြင်းသည် အပြစ်သားအားလုံးအတွက် အစားထိုးပေးချေခြင်း၊ အပြစ်ဒဏ်ခံယူသော ပေးချေခြင်းကို ပေးခဲ့၏ (၁ယောဟန် ၂:၂)။ “အပြစ်ကို မသိတော်မူသော ထိုသူအား အကျွန်ုပ်တို့အတွက် ဘုရားသခင်သည် အပြစ်ဖြစ်စေတော်မူ၏။ အကျွန်ုပ်တို့သည် ထိုသူ၌ ဘုရားသခင်၏တရားမျှတခြင်း ဖြစ်ကြရန်အလိုငှာ ဖြစ်၏” (၂ကိုရိန်သု ၅:၂၁)။

c. Atonement made for human sin. While the atoning death of Christ has cosmic significance in meeting the issues in the great controversy between God and Satan, it also has personal meaning for the individual sinner (cf. Gal. 2:20). Christ’s death provided a substitutionary, penal atonement for all sinners (1 John 2:2). “For our sake he [God] made him [Christ] to be sin who knew no sin, so that in him we might become the righteousness of God” (2 Cor. 5:21).

 

ခရစ်တော်ကိုယ်တော်တိုင် အပြစ်မရှိတော်မူသော်လည်း၊ အစီအစဉ်အတိုင်း လူသားတို့၏အပြစ်များကို ထိုသူ၌ အပ်နှံတော်မူ၏။ ထိုသူသည် အကျွန်ုပ်တို့၏အပြစ်ကို ထမ်းရွက်သူအဖြစ် ဘုရားသခင်၏ တရားစီရင်ခြင်းအောက်၌ ကွယ်လွန်တော်မူ၏။ ဤ၌ပင် နောင်တရသော အပြစ်သားတို့ကို ဘုရားသခင်ထံဆွဲဆောင်သော ရှင်းပြမရသော ချစ်ခြင်းမေတ္တာရှိ၏ (၁ယောဟန် ၄:၁၀)။ ကျမ်းစာများတွင် အကျွန်ုပ်တို့အတွက် ခရစ်တော်၏ အစားထိုးကိုယ်စားခံယူသော ယဇ်ပူဇော်ခြင်းနှင့်ပတ်သက်၍ ပေါများပြီး ရှင်းလင်းစွာဖော်ပြထား၏။ “ထာဝရဘုရားသည် အိုးတို့အပေါင်းတို့၏ ဒုစရိုက်ကို ထိုသူအပေါ်၌ တင်တော်မူ၏”၊ “ထိုသူသည် သူတို့၏ဒုစရိုက်ကို ထမ်းရွက်လိမ့်မည်”၊ “ထိုသူသည် များစွာသောသူတို့၏အပြစ်ကို ထမ်းရွက်၏” (ဟေရှာယ ၅၃:၆၊ ၁၁၊ ၁၂)။ “ထိုသူသည် ကိုယ်တော်၏ကိုယ်ခန္ဓာ၌ အကျွန်ုပ်တို့၏အပြစ်များကို သစ်ပင်ပေါ်တွင် ထမ်းရွက်တော်မူ၏” (၁ပေတရု ၂:၂၄)။ “တရားသောသူသည် တရားမဲ့သောသူတို့အတွက် တစ်ကြိမ်တည်းသေတော်မူ၏” (၁ပေတရု ၃:၁၈)။ “ခရစ်တော်သည် အကျွန်ုပ်တို့ကို ပညတ်တော်၏အမင်္ဂလာမှ ရွေးနုတ်တော်မူ၏။ အကြောင်းမူကား၊ သစ်ပင်မှာဆွဲထားသော လူတိုင်းသည် အမင်္ဂလာရှိ၏ဟု ရေးထားသည်အတိုင်း၊ အကျွန်ုပ်တို့အတွက် အမင်္ဂလာဖြစ်လာ၏” (ဂလာတိ ၃:၁၃)။ ဤနောက်ဆုံးကျမ်းချက်၌ တမန်တော်၏အချက်သည် ရှင်းလင်း၏။ အပြစ်သားများအနေဖြင့် လူသားမိသားစုသည် ကောင်းကင်တရားရုံး၌ ဘုရားသခင်၏ပညတ်တော်၏ အမင်္ဂလာ/အပြစ်ဒဏ်စီရင်ခြင်းအောက်၌ ရှိကြ၏။ သို့ရာတွင် ခရစ်တော်သည် အကျွန်ုပ်တို့၏အပြစ်များ၏ ဥပဒေရေးရာတာဝန်ကို ကိုယ်တိုင်လက်ခံတော်မူကာ အကျွန်ုပ်တို့နေရာ၌ ဥပဒေရေးရာအကျိုးဆက်များကို ထမ်းရွက်တော်မူ၏။ ကယ်လဝါရီတောင်ပေါ်တွင် ထိုသူသည် အပြစ်အပေါ် ဘုရားသခင်၏တရားစီရင်ခြင်းကို ကိုယ်တော်အပေါ်၌ ခံယူတော်မူ၏။ (ခရစ်တော် II. A. ၉၊ D ကိုကြည့်ပါ။)

Christ Himself was sinless, but according to the plan, humanity’s sins were imputed to Him, and He died under divine judgment as our sin bearer. Here is the inexplicable love that draws repentant sinners to God (1 John 4:10). The Scriptures are abundant and clear regarding Christ’s vicarious sacrifice in our behalf: “the Lord has laid on him the iniquity of us all”; “he shall bear their iniquities”; “He bore the sin of many” (Isa. 53:6, 11, 12). “He himself bore our sins in his body on the tree” (1 Peter 2:24); “For Christ also died for sins once for all, the righteous for the unrighteous” (1 Peter 3:18); “Christ redeemed us from the curse of the law, having become a curse for us—for it is written, ‘Cursed be every one who hangs on a tree’” (Gal. 3:13). In this latter passage the apostle’s point is plain. As sinners, the human family is under the curse/condemnation of God’s law before the bar of heaven. But Christ voluntarily accepted the liability of our sins and bore the legal consequences in our stead. At Calvary He took God’s judgment on sin upon Himself. (See Christ II. A. 9; D.)

 

 

d. ဘုရားသခင်၏ အကျင့်ပညတ်တော်နှင့် ဇာတိတော်ကို ထောက်မတော်မူခြင်း။ မူလက လူစီဖာသည် အကျင့်ပညတ်တော်၏ လိုအပ်မှုကို မေးခွန်းထုတ်ကာ နာခံမှုကို တောင်းဆိုတော်မူခြင်း၏ ဘုရားသခင်၏ရည်ရွယ်ချက်ကို စွပ်စွဲ၏။ အကယ်၍ ထိုပညတ်တော်ကို ဖျက်သိမ်းနိုင်သည် (သို့) တစ်နည်းနည်းဖြင့် ပြောင်းလဲနိုင်ခဲ့လျှင် အပြစ် (ပညတ်တော်၏စည်းကမ်းများကို ချိုးဖောက်ခြင်း၊ ၁ယောဟန် ၃:၄) မရှိတော့ဘဲ၊ ထို့ကြောင့် လူသားတို့၏အပြစ်အတွက် ပေးချေရန် ခရစ်တော်သေရန် မလိုအပ်တော့ချေ။ သို့ရာတွင် အကျင့်ပညတ်တော်သည် ဘုရားသခင်၏ မပြောင်းလဲနိုင်သော ဇာတိတော်၏ ရောင်ပြန်ဟပ်မှုဖြစ်သဖြင့် ပြောင်းလဲ၍မရချေ။

d. The moral law and character of God upheld. Originally Lucifer questioned the necessity of the moral law and impugned God’s motives for requiring obedience to it. If the law could have been abolished or in some manner changed, then sin (the violation of its precepts, 1 John 3:4) would not have existed, and consequently Christ would not have needed to die to atone for human sin. However, the moral law itself was a reflection of the divine, unchangeable character and could not be altered.

 

စိန်ခေါ်မှုကို ဖြေရှင်းရန် ဘုရားသခင်အဖို့အလင်း ကိုယ်တော်တို့၏ အပြစ်အပေါ် ကိုယ်တော်တို့၏ တရားစီရင်ခြင်း (သို့မဟုတ် သေခြင်း) ကို ခံယူတော်မူ၏။ မွေးဖွားခြင်းကို အသုံးပြု၍ ဘုရားသခင်သားတော် (ဖန်ဆင်းရှင်) သည် အကျွန်ုပ်တို့၏ လူ့ဇာတိကို ခံယူတော်မူ၏။ ထို့ကြောင့် ထိုသူ၏အသက်—လူသားအားလုံး၏ သတ္တဝါအသက်များထက် သာလွန်သော အသက်—ကို စွန့်လွှူသောအခါ လူသားအားလုံး၏အပြစ်များကို ပေးချေနိုင်၏။ ဤနည်းဖြင့် ခရစ်တော်၏သေခြင်းသည် အကျင့်ပညတ်တော် (လူသားတို့အား ဆယ်ပညတ်တော်ပုံစံဖြင့် ဖော်ပြထားသော) ၏ တရားမျှတမှုကို ထောက်မတော်မူကာ ဘုရားသခင်သည် တရားမျှတသူဖြစ်ရုံသာမက ကရုဏာရှင်လည်းဖြစ်တော်မူကြောင်း ပြသတော်မူ၏။ တမန်တော်ပေါလုသည် လက်ဝါးကပ်တိုင်နှင့်ပတ်သက်သော ဤအချက်များ၏ အရေးကြီးမှုကို ရှင်းပြထား၏။ “ဘုရားသခင်သည် ထိုသူကို ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် သွေးတော်ဖြင့် ပေးချေသောယဇ်အဖြစ် တင်လျှောက်တော်မူ၏။ အတိတ်က ကျူးလွန်သောအပြစ်များကို သည်းခံတော်မူရာတွင် ထားရစ်ခဲ့သည်ဖြစ်၍ ထိုသူ၏တရားမျှတခြင်းကို ပြသရန် ပြုတော်မူ၏။ ယခုအခါတွင် တရားမျှတသူဖြစ်ရုံသာမက ယေရှုကိုယုံကြည်သောသူကို တရားမျှတသူအဖြစ် သတ်မှတ်ပေးသောသူလည်း ဖြစ်တော်မူရန်အလိုငှာ ဖြစ်၏” (ရောမ ၃:၂၅၊ ၂၆၊ NIV; ဟေဗြဲ ၉:၁၅ နှိုင်းယှဉ်ကြည့်ပါ)။

To meet the challenge, the Godhead assumed Their own judgment on sin (i.e., death). By means of the Incarnation, God the Son (the Creator) took upon Himself our humanity so that His life—more than equal to all human, creaturely lives—when laid down would atone for the sins of all humanity. In this manner the death of Christ upheld the validity of the moral law (expressed to humans in the form of the Ten Commandments), and demonstrated that God could be both just and merciful in character. The apostle Paul explains the significance of the cross on these points: “God [the Father] presented him [Christ] as a sacrifice of atonement, through faith in his blood. He did this to demonstrate his justice, because in his forbearance he had left the sins committed beforehand unpunished [that is, moral sin in OT times could not really be atoned by animal blood, Heb. 10:4]—he did it to demonstrate his justice at the present time, so as to be just and the one who justifies those who have faith in Jesus” (Rom. 3:25, 26, NIV; cf. Heb. 9:15).

 

C. အသင်းတော်အပေါ် စာတန်၏တိုက်ခိုက်မှု

စာတန်သည် ဣသရေလလူတို့၏ ဘာသာတရားကို ဖျက်ဆီးခဲ့သည်နှင့်အမျှ၊ ခရစ်ယာန်အသင်းတော်၏ ယုံကြည်ခြင်းကိုလည်း ဖျက်ဆီးရန် ကြိုးစား၏။ တမန်တော်ပေါလုက သတိပေး၏။ “နောက်ဆုံးကာလ၌ အချို့သောသူတို့သည် လှည့်စားသော နတ်ဆိုးများနှင့် နတ်ဆိုးတို့၏အယူဝါဒများကို နား ထောင်၍ ယုံကြည်ခြင်းမှ လှည့်သွားကြလိမ့်မည်ဟု ဝိညာဉ်တော်သည် ရှင်းလင်းစွာ မိန့်တော်မူ၏” (၁တိမောသေ ၄:၁)။

C. Satanic Attacks on the Church

Just as Satan corrupted the religious faith of Israel, so he sought to corrupt the faith of the Christian church. The apostle Paul “warned, “Now the Spirit expressly says that in later times some will depart from the faith by giving heed to deceitful spirits and doctrines of demons” (1 Tim. 4:1).

 

 

၁. အယူဝါဒများကို ဖျက်ဆီးခြင်း

အသင်းတော်ခေါင်းဆောင်အချို့ရှေ့တွင် တမန်တော်ပေါလုသည် ခရစ်ယာန်အသင်းတော်အတွင်းမှ သွေဖည်မှုဖြစ်ပေါ်ပုံကို ရှင်းပြ၏။ “ငါထွက်သွားပြီးနောက် အကြမ်းဖက်သော ဝံပုလွေများ အသင်းတော်ထဲသို့ ဝင်ရောက်လာပြီး သိုးအုပ်ကို မချန်မထားကြ။ သင်တို့ထဲမှပင် လူအချို့သည် တပည့်တို့ကို မိမိနောက်သို့ ဆွဲယူရန် မတိမ်ညွတ်သော စကားများကို ပြောကြလိမ့်မည်။ ထို့ကြောင့် သတိထားကြလော့” (တမန်တော် ၂၀:၂၉–၃၁)။ တမန်တော်ပေတရုကလည်း အလားတူအန္တရာယ်ကို သတိပေး၏။ “သင်တို့ထဲတွင် လျှို့ဝှက်စွာ ဖျက်ဆီးတတ်သော သွေဖည်ယူဆမှုများကို ယူဆောင်လာမည့် လိမ်ညာသောဆရာများ ရှိလာလိမ့်မည်” (၂ပေတရု ၂:၁)။ အနှစ်နှစ်ဆယ့်ငါးနှစ်ခန့်အကြာတွင် တမန်တော်ယောဟ်က ရေး၏။ “ခရစ်တော်ဆီးကြောင်း လာလိမ့်မည်ဟု ကြားဖူးကြပြီ။ ယခုတွင် ခရစ်တော်ဆီးကြောင်းများ များစွာရှိလာပြီ … သူတို့သည် အကျွန်ုပ်တို့ထံမှ ထွက်သွားကြ၏” (၁ယောဟန် ၂:၁၈၊ ၁၉)။

1. Corrupting the Doctrines

In the presence of some church leaders the apostle Paul explained how apostasy would occur from within the Christian church. “I know that after my departure fierce wolves will come in among you, not sparing the flock; and from among your own selves will arise men speaking perverse things, to draw away the disciples after them. Therefore be alert” (Acts 20:29–31). The apostle Peter warned of the same danger: “There will be false teachers among you, who will secretly bring in destructive heresies” (2 Peter 2:1). About a quarter of a century later the apostle John would write, “You have heard that antichrist is coming, so now many antichrists have come … . They went out from us” (1 John 2:18, 19).

 

စာတန်လွှမ်းမိုးသော ခရစ်ယာန်ဘာသာတရား၏ ဤဖျက်ဆီးမှုသည် နောက်ဆုံးတွင် ခွဲထွက်မှုများနှင့် မကြုံစဖူးသော ညှဉ်းဆဲမှုများကို ဖြစ်ပေါ်စေလိမ့်မည်။ တမန်တော်ပေါလုက ခရစ်တော်၏ ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်းမတိုင်မီ လာမည့်သွေဖည်မှု၏ အကျိုးဆက်များကို ထပ်မံသတိပေး၏။ “ညီအစ်ကိုတို့၊ အကျွန်ုပ်တို့၏သခင်ယေရှုခရစ်၏ ကြွလာခြင်းနှင့် ထိုသူ၌ စုဝေးခြင်းနှင့်စပ်လျဉ်း၍ … မည်သူမျှ သင်တို့ကို လှည့်စားမပြုကြနှင့်။ အကြောင်းမူကား၊ ထိုနေ့သည် သွေဖည်မှု (ဂရိဘာသာ apostasia၊ “သွေဖည်မှု”) မဖြစ်မီ မလာရ။ ပျက်စီးခြင်း၏လူ၊ အပြစ်၏သားကို ထင်ရှားစေမှသာ လာ၏။ ထိုသူသည် ဘုရားသခင် (သို့မဟုတ်) ကိုးကွယ်ခြင်းခံရသော အရာအားလုံးထက် ကိုယ်ကိုကိုယ် မြှောက်စားကာ ဆီးတားတတ်၏။ ဘုရားသခင်၏ဗိမာန်တော်၌ ဘုရားသခင်အဖြစ် ထိုင်ကာ ကိုယ်ကိုကိုယ် ဘုရားသခင်ဟု ပြသတတ်၏” (၂သက်သာလောနိတ် ၂:၁–၄၊ NKJV)။

This satanic-influenced corruption of the Christian religion would eventually lead to divisions and unprecedented persecutions. The apostle Paul again forewarned of the results of the coming apostasy before Christ’s second advent: “Now, brethren, concerning the coming of our Lord Jesus Christ and our gathering together to Him … . Let no one deceive you by any means; for that Day will not come unless the falling away [Gr. apostasia, “apostasy”] comes first, and the man of sin is revealed, the son of perdition, who opposes and exalts himself above all that is called God or that is worshiped, so that he sits as God in the temple of God, showing himself that he is God” (2 Thess. 2:1–4, NKJV).

 

တမန်တော်သည် ယနေ့ခေတ်တွင် အချို့ခရစ်ယာန်များ မှားယွင်းစွာ ယုံကြည်သကဲ့သို့ ယေရုရှလင်မြို့တွင် ပြန်လည်တည်ဆောက်မည့် ယုဒဗိမာန်တော်ကို ဆိုလိုခြင်းမဟုတ်။ ယင်းအစား ခရစ်ယာန်အသင်းတော်အတွင်း နောက်ဆုံးဖြစ်ပေါ်လာမည့် သွေဖည်မှုကို ဖော်ပြ၏။ ထိုသွေဖည်မှုသည် အခြားယုံကြည်သူများအပေါ် ဘုရားသခင်၏အာဏာကို ကျင့်သုံးရန် ကြိုးစား၏။ ကျမ်းချက်သစ်တွင် အသင်းတော်ကို ဘုရားသခင်၏ဗိမာန်တော်ဟု များစွာခေါ်ဝေါ်ထား၏ (၁ကိုရိန်သု ၃:၁၁၊ ၁၆၊ ၁၇၊ ၂ကိုရိန်သု ၆:၁၆၊ ဧဖက် ၂:၁၉–၂၂၊ ၁ပေတရု ၂:၄၊ ၅ နှိုင်းယှဉ်ကြည့်ပါ)။ ဤစည်းရုံးထားသော သွေဖည်မှုသည် ခရစ်တော်၏ ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်းအထိ ခရစ်ယာန်ဘာသာအတွင်း ဆက်လက်တည်ရှိနေ၏ (၂သက်သာလောနိတ် ၂:၅–၈)။ ခရစ်ယာန်တို့သည် “အပြစ်၏လူ” (အခန်း၃၊ ၄၊ NKJV) ကို ဒံယေလနှင့် ဗျာဒိတ်ကျမ်း၏ ဗျာဒိတ်ဟောကိန်းများတွင် အသီးသီး အသေးစိတ်ချွန်ထက်သော ဦးချို (ဒံယေလ ၇:၈) နှင့် ကျားသစ်နှင့်တူသော သားရဲ (ဗျာဒိတ် ၁၃:၁–၁၀) အဖြစ် ဖော်ပြထားသော အရာနှင့် အတူတူပင်ဟု ယေဘုယျအားဖြင့် ခွဲခြားသတ်မှတ်ကြ၏။

The apostle is not speaking of a Jewish temple which some Christians mistakenly think will be rebuilt in Jerusalem in this modern era. Rather, he is describing the apostasy that would eventually develop within the Christian church and attempt to exercise divine authority over other believers. In the NT the church is commonly referred to as God’s temple (cf. 1 Cor. 3:11, 16, 17; 2 Cor. 6:16; Eph. 2:19–22; 1 Peter 2:4, 5). This “organized apostasy would remain within Christendom until Christ’s second coming (2 Thess. 2:5–8). Christians have generally identified “the man of sin” (verses 3, 4, NKJV) with the same entity that the apocalyptic prophecies of Daniel and Revelation describe as a little horn (Dan. 7:8) and as a leopardlike beast (Rev. 13:1–10), respectively.

 

 

၂. အသင်းတော်ကို ညှဉ်းဆဲခြင်း

စာတန်သည် အစောပိုင်းအသင်းတော်ကို ပထမဦးစွာ ညှဉ်းဆဲ၍ ဖျက်ဆီးရန် ကြိုးစား၏။ ယုံကြည်ခြင်းကို ဖျက်ဆီးခြင်းမှာ နောက်မှဖြစ်၏။ ယုဒညှဉ်းဆဲမှုသည် ပင်တကုတ်နေ့မှစ၍ ယေရုရှလင်မြို့တွင် ခြိမ်းခြောက်မှုများဖြင့် စတင်၏ (တမန်တော် ၄:၂၁)။ သို့သော် တမန်တော်အချို့ကို ဖမ်းဆီးရိုက်ပ်ခြင်းသို့ ရောက်၏ (တမန်တော် ၅:၄၀)။ စတီဖန်ကို လူအုပ်ဖြင့် ကျောက်ခဲနှင့်ပစ်၍ သတ်ဖြတ်ခြင်း (တမန်တော် ၆:၈–၁၅၊ ၇) သည် တမန်တော်ပေါလု (ယခင်က တာဆုမြို့သား ရှောလု) ၏ စွမ်းအင်အပြည့်ဖြင့် ခရစ်ယာန်ယုံကြည်ခြင်းကို ပိုမိုရက်စက်စွာ နှိမ်နင်းရန် ကြိုးစားမှုသို့ ဦးတည်စေ၏ (တမန်တော် ၈:၁–၄၊ ၁တိမောသေ ၁:၁၂၊ ၁၃)။ ဟေရုဒ်အဂရိပ္ပလမင်းသည် တမန်တော်ယာကုပ်ကို ကွပ်မျက်ခဲ့ပြီး တမန်တော်ပေတရုကိုလည်း အလားတူပြုလိုခဲ့၏ (တမန်တော် ၁၂:၁–၄)။ သို့သော် ပါလက်စတိုင်းပြင်ပရှိ ရောမအစိုးရသည် အစောပိုင်းတွင် အသင်းတော်ကို ယေဘုယျအားဖြင့် ဆီးတားခြင်းမပြု။ ရောမအာဏာပိုင်များသည် ခရစ်ယာန်ဘာသာကို ခွင့်ပြုထားသော ယုဒဘာသာ၏ အမျိုးအစားတစ်ခုဟု ယူဆနိုင်၏။ ခရစ်ယာန်များနှင့်ပတ်သက်သော ပြည်သူ့မူဝါဒသည် ဧကရာဇ်နီရိုမင်း၏ ရောမ မြို့မီးလောင်မှု (အေဒီ ၆၄) အပြီး စွပ်စွဲချက်များနှင့်အတူ ပြောင်းလဲလာ၏။

2. Persecuting the Church

Satan first sought to stamp out the early church by persecuting it; the corrupting of beliefs came later. Jewish persecution began after Pentecost in Jerusalem with threats (Acts 4:21), but moved on to the arrest and beating of some of the apostles (Acts 5:40). The mob-stoning of Stephen (Acts 6:8–15; 7) led to a more ruthless and systematic attempt to put down the Christian faith by the energetic Saul of Tarsus (Acts 8:1–4; 1 Tim. 1:12, 13). Although Herod Agrippa I executed the apostle James a little later, and intended the same fate for the apostle Peter (Acts 12:1–4), initially the Roman government outside Palestine did not generally oppose the church. Roman authorities may have regarded Christianity as a variant of the Jewish faith, a licensed religion. Civil policy with regard to Christians began to change with the emperor Nero’s charges subsequent to the burning of Rome in A.D. 64.

 

သို့သော် ဒံယေလနှင့် ဗျာဒိတ်ကျမ်း၏ ဗျာဒိတ်ဟောကိန်းများနှင့် ယေရှုကိုယ်တော်တိုင် (မဿဲ ၂၄:၂၁၊ ၂၂) ၏ ဟောကိန်းများသည် ယုဒအာဏာပိုင်များ (သို့မဟုတ်) ရောမအာဏာပိုင်များ ပြုသကဲ့သို့ အသင်းတော်အပေါ် ပိုမိုကျယ်ပြန့်သော ညှဉ်းဆဲမှုလှိုင်းများကို ဟောကိန်းထုတ်ထား၏။ ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၁၂ ၏ အဓိကဟောကိန်းကို ထပ်မံသတိပြုကြလော့။ “နဂါးသည် မြေကြီးပေါ်သို့ ချခံရသည်ကို မြင်သောအခါ၊ ယောက်ျားကလေးကို မွေးဖွားသော မိန်းမကို လိုက်လံတိုက်ခိုက်၏။ သို့ရာတွင် မိန်းမအား ကြီးသောလင်းယုန်ငှက်၏ အတောင်နှစ်ဖက်ကို ပေးခဲ့သဖြင့် မြွေဆိုးထံမှ တောသို့ ပျံသန်းသွား၍ ဘုရားသခင်ပြင်ဆင်ထားသော နေရာ၌ အချိန်တစ်ချိန်၊ အချိန်များစွာ၊ အချိန်တစ်ဝက် ကျွေးမွေးခံရ၏။ မြွေဆိုးသည် မိန်းမကို ရေလှိုင်းဖြင့် လွှမ်းမိုးရန် ပါးစပ်မှ မြစ်ရေကဲ့သို့ ထုတ်လွှတ်၏။ သို့ရာတွင် မြေကြီးသည် မိန်းမကို ကူညီပြီး ပါးစပ်ဖွင့်၍ နဂါးထုတ်လွှတ်သော မြစ်ကို မျိုချ၏” (အခန်း၁၃–၁၆)။

But the prophecies of Daniel and Revelation—and of Jesus Himself (Matt. 24:21, 22)—predicted far more extensive waves “of persecution against the church than those carried out by either Jewish or “Roman authorities. Note again the pivotal prophecy of Revelation 12: “And when the dragon [Satan, verse 9] saw that he had been thrown down to the earth, he pursued the woman [symbol of God’s people] who had borne the male child. But the woman was given the two wings of the great eagle that she might fly from the serpent into the wilderness, to the place where she is to be nourished for a time, and times, and half a time. The serpent poured water like a river out of his mouth after the woman, to sweep her away with the flood. But the earth came to the help of the woman, and the earth opened its mouth and swallowed the river which the dragon poured from his mouth” (verses 13–16).

 

ဤဗျာဒိတ်ဟောကိန်းတစ်ခုတည်းတွင်ပင် အလားတူဖော်ပြချက်ရှိ၏။ “မိန်းမသည် တောသို့ ပြေးသွား၍ ဘုရားသခင်ပြင်ဆင်ထားသော နေရာ၌ တစ်ထောင့်နှစ်ရာ့ခြောက်ဆယ်ရက် ကျွေးမွေးခံရ၏” (အခန်း၆)။)

Earlier in this same prophecy is a similar statement: “And the woman fled into the wilderness, where she has a place prepared by God, in which to be nourished for one thousand two hundred and sixty days” (verse 6).

 

စာတန်သည် အသင်းတော်ကို ဖျက်ဆီးရန် ကြိုးစားသော ဤကာလသည် ခရစ်တော်နတ်ရွာစံတော်မူပြီးနောက် ရာစုနှစ်များစွာ ကြာမြင့်၏။ ၎င်းကို ဒံယေလနှင့် ဗျာဒိတ်ကျမ်း၏ ဗျာဒိတ်ဟောကိန်းများတွင် ခုနစ်ကြိမ်ဖော်ပြထား၏။ အသေးစိတ်ချွန်ထက်သော ဦးချိုနှင့် ကျားသစ်နှင့်တူသော သားရဲ၏ ညှဉ်းဆဲမှုလုပ်ငန်းများနှင့် ဆက်စပ်၍ ဤပုံစံသုံးမျိုးဖြင့် ဖော်ပြ၏။ (၁) “အချိန်တစ်ချိန်၊ အချိန်နှစ်နှင့် အချိန်တစ်ဝက်” သည် ဗျာဒိတ်နှစ် ၃ နှစ်ခွဲနှင့် ညီမျှ၏ (ဒံယေလ ၇:၂၅၊ ၁၂:၇၊ ဗျာဒိတ် ၁၂:၁၄)၊ (၂) “လပေါင်းလေးဆယ့်နှစ်လ” (ဗျာဒိတ် ၁၁:၂၊ ၁၃:၅)၊ (၃) “တစ်ထောင့်နှစ်ရာ့ခြောက်ဆယ်ရက်” (ဗျာဒိတ် ၁၁:၃၊ ၁၂:၆)။ ဤပုံစံသုံးမျိုး—ဗျာဒိတ်နှစ် ၃ နှစ်ခွဲ၊ လပေါင်း ၄၂ါးနှစ်လ၊ ၁၂၆၀ ရက်—သည် အချိန်တူညီလျှင်။ သမိုင်းဝါဒီဆန်သော ဗျာဒိတ်ကျမ်းချဉ်းကပ်နည်းအရ သင်္ကေတရက်တစ်ရက်သည် စာသားအရ တစ်နှစ်နှင့် ညီမျှ၏။ ထို့ကြောင့် ဤဟောကိန်းများသည် သန့်ရှင်းသူများအပေါ် ထပ်ခါတလဲလဲ စစ်ပွဲဆင်နွဲသော ၁၂၆၀ နှစ်ကာလကို ဆိုလို၏။ (ဗျာဒိတ်ဟောကိန်း II. D ကိုကြည့်ပါ။)

This period of time, during which Satan sought to destroy the church, occupied many centuries following Christ’s ascension. It is mentioned seven times in the prophecies of Daniel and Revelation in “connection with the persecuting careers “of the little horn and leopardlike beast and appears in three different forms: (1) “time, two times, and half a time” equals 3½ prophetic years (Dan. 7:25; 12:7; Rev. 12:14); (2) “forty-two months” (Rev. 11:2; 13:5); and (3) “one thousand two hundred and sixty days” (Rev. 11:3; 12:6). The three forms—3½ years, 42 months, 1260 days—equal the same amount of time. According to historicist principles of apocalyptic interpretation a symbolic day is equivalent to a literal year. Consequently, the prophecies are dealing with a period of 1260 years of recurrent “war on the saints.” (See Apocalyptic II. D.)

 

 

D. အငြင်းပွားမှုကို အသေးစိတ်ပုံစံဖြင့်

ကယ်တင်ခြင်းအယူဝါဒ (ပေါလု၏အသုံးအနှုန်းအရ ခရစ်တော်၏ ထိုက်တန်မှုနှင့် ပြောင်းလဲပေးသော ကျေးဇူးတော်အားဖြင့် ဖြောင့်မတ်ခြင်း၊ သန့်ရှင်းခြင်း၊ ဘုန်းတန်ခိုးရခြင်း) ကို ဘုရားသခင်နှင့် စာတန်တို့ကြားရှိ အကျင့်သီလဆိုင်ရာ ပဋိပက္ခအရ ဖော်ပြ၏ (ကယ်တင်ခြင်း III ကိုကြည့်ပါ)။ အာဒံ၏ပြုတ်ကျမှုသည် သူ၏ဇာတိနှင့် သူ၏သားမြေးတို့၏ဇာတိကို ဖျက်ဆီးစေ၏ (II. C. ၅ ကိုကြည့်ပါ)။ ဘုရားသခင်သည် စာတန်နှင့် လူသားမိသားစုကြားတွင် ထားတော်မူသော ရန်ငြိုးဖြစ်မှု (သို့မဟုတ် ရန်တွဲမှု) သည် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်သည် ကိုယ်တော်၏သြတ္တပ္ပစိတ်မှတစ်ဆင့် အလုပ်လုပ်ခြင်းဖြင့် ဖြစ်ပေါ်၏ (II. D ကိုကြည့်ပါ)။ ဤအခြေအနေသည် တစ်ဦးချင်းတွင် ကောင်းကင်အဆင့်တွင် ဆင်နွဲနေသော အကျင့်သီလဆိုင်ရာ အငြင်းပွားမှု၏ အသေးစိတ်ပုံံစံကို ဖန်တီးပေး၏။ အောက်ပါကျမ်းချက်များ၏ အဓိကအချက်ကို သတိပြုကြလော့။ “ဇာတိပကတိ၏အလိုဆန္ဒများသည် ဝိညာဉ်တော်နှင့်ဆီးတားပြီး ဝိညာဉ်တော်၏အလိုဆန္ဒများသည် ဇာတိပကတိနှင့် ဆီးတား၏။ ဤနသည်တို့သည် အချင်းချင်း ဆီးတားနေ၍ သင်တို့အလိုရှိရာကို မပြုနိုင်ကည်” (ဂလာတိ ၅:၁၇)။ “ဇာတိပကတိကို စိတ်ထားခြင်းသည် သေခြင်းဖြစ်၏။ ဝိညာဉ်တော်ကို စိတ်ထားခြင်းသည် အသက်နှင့် ငြိမ်သက်ခြင်းဖြစ်၏။ ဇာတိပကတိကို စိတ်ထားသောစိတ်သည် ဘုရားသခင်နှင့် ရန်ငြိုးထားတတ်၏။ ဘုရားသခင်၏ပညတ်တော်ကို မနာခံနိုင်၊ မတတ်နိုင်ချေ။ ဇာတိပကတိ၌ ရှိသောသူများသည် ဘုရားသခင်ကို နှစ်သက်စေနိုင်ကြချေ” (ရောမ ၈:၆–၈)။ “လူတိုင်းသည် မိမိ၏ကိုယ်ပိုင်ဆန္ဒဖြင့် လှည့်စားဆွဲဆောင်ခြင်းခံရ၏။ ထို့နောက် ဆန္ဒသည် ကိုယ်ဝန်ရသည်နှင့် အပြစ်ကို မွေးဖွား၏။ အပြစ်သည် ပြည့်စုံသောအခါ သေခြင်းကို ဖြစ်စေ၏” (ယာကုပ် ၁:၁၄၊ ၁၅)။

D. The Controversy in Microcosm

The doctrine of salvation (in Pauline terms, justification, sanctification, glorification) through faith in the merits of Christ and His transforming grace (see Salvation III) is also described in terms of the moral conflict between God and Satan. Adam’s fall resulted in the depraving of his nature and that of his posterity (see II. C. 5). The enmity, or hostility, that God placed between Satan and the human family is brought about by the function of the Holy Spirit working through the conscience (see II. D). This condition creates within each individual a microcosm of the same moral controversy that is being fought on the cosmic level. Note the thrust of the following passages: “For the desires of the flesh [the human carnal nature with its bent to sin] are against the Spirit, and the desires of the Spirit are against the flesh; for these are opposed to each other, to prevent you from doing what you would” (Gal. 5:17). “To set the mind on the flesh is death, but to set the mind on the Spirit is life and peace. For the mind that is set on the flesh is hostile to God; it does not submit to God’s law, indeed it cannot; and those who are in the flesh cannot please God” (Rom. 8:6–8). “Each person is tempted when he is lured and enticed by his own desire. Then desire when it has conceived gives birth to sin; and sin when it is full-grown brings forth death” (James 1:14, 15).

 

တမန်တော်ပေါလုသည် သူ၏ဇာတိပကတိဇာတိ၏ လွှမ်းမိုးမှုကို အသိအမှတ်ပြုကာ ကယ်တင်ခြင်းကို အော်ဟစ်၏။ “ငါသည် ဆင်းရဲဒုက္ခရောက်သော သူဖြစ်၏။ ဤသေဘံကိုယ်ခန္ဓာမှ အဘယ်သူ ငါ့ကို ကယ်မည်နည်း” ဟု မေးပြီး ဝမ်းမြောက်စွာ ဖြေဆို၏။ “အကျွန်ုပ်တို့၏သခင်ယေရှုခရစ်အားဖြင့် ဘုရားသခင်အား ကျေးဇူးတော်ချီး၏” (ရောမ ၇:၂၄၊ ၂၅)။

The apostle Paul recognized the dominant control his carnal nature exercised over him, and cried for deliverance. “Wretched man that I am! Who will deliver me from this body of death [his controlling carnality]?” He answers his own question with glad assurance: “Thanks be to God through Jesus Christ our Lord!” (Rom. 7:24, 25).

 

ကျမ်းချက်သစ်သည် တစ်ဦးချင်း၏ အတွင်းစိတ်ပဋိပက္ခအကြောင်းကို ကျမ်းချက်ဟောင်းထက် ပိုမိုပြောသော်လည်း ကျမ်းချက်ဟောင်းသည်လည်း တိတ်ဆိတ်မနေ။ ဒါဝိဒ်သည် ဆု၏။ “အိုဘုရားသခင်၊ ကိုယ်တော်၌ သန့်ရှင်းသောနှလုံးကို ဖန်ဆင်းပေးပါ။ ဖြောင့်မတ်သောဝိညာဉ်ကို အသစ်ပြုပေးပါ။ ကိုယ်တော်၏ရှေ့တော်မှ ကိုယ်တော်မပယ်ရှားပါနှင့်။ သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်ကို အကျွန်ုပ်မှ မယူသွားပါနှင့်” (ဆာလံ ၅၁:၁၀၊ ၁၁)။

Although the NT has more to say about the individual’s internal conflict than the OT, the latter is not silent. David prayed, “Create in me a clean heart, O God, and put a new and right spirit within me. Cast me not away from thy presence, and take not thy holy Spirit from me” (Ps. 51:10, 11).

 

ဘုရားသခင်သည် ဘာဗုလုန်သို့ ဖမ်းသွားသော နောင်တရသူများအား ကတိပေး၏။ “ငါသည် သင်တို့၌ နှလုံးအသစ်ကို ငါပေးမည်။ ဝိညာဉ်အသစ်ကို သင်တို့၌ ထည့်သွင်းမည်။ သင်တို့၌ရှိသော ကျောက်နှလုံးကို ဖယ်ရှားပြီး အသားနှလုံးကို ပေးမည်။ ငါ၏ဝိညာဉ်ကို သင်တို့၌ ထည့်သွင်းမည်။ ငါ၏စီရင်ထုံးဖွဲ့မှုများအတိုင်း လိုက်လံစေပြီး ငါ၏စီရင်ချက်များကို ဂရုစိုက်စေမည်” (ယေဇကျေလ ၃၆:၂၆၊ ၂၇)။

And God promised the repentant exiles in Babylonian captivity: “A new heart I will give you, and a new spirit I will put within you; and I will take out of your flesh the heart of stone and give you a heart of flesh. And I will put my spirit within you, and cause you to walk in my statutes and be careful to observe my “ordinances” (Eze. 36:26, 27).

 

ထိုနည်းတူစွာ ကျမ်းချက်သစ်သည် ခရစ်တော်ကို က ကယ်တင်ရှင်နှင့်သခင်အဖြစ် လက်ခံသောသူများအား (ယောဟန် ၁:၁၂) အပြစ်ခွင့်လွှတ်ခြင်း (၁ယောဟန် ၁:၉)၊ ဘုရားသခင်၏မိသားစုတွင် သားသမီးဖြစ်ခြင်း (၁ယောဟန် ၃:၁၊ ၂)၊ နှလုံးအသစ် (ယောဟန် ၃:၅–၈၊ ၂ကိုရိန်သု ၅:၁၇)၊ နိစ္စထွန်းသောအသက် (၁ယောဟန် ၅:၁၁၊ ၁၂) ကို ကတိပြု၏။ အသစ်သောပဋိညာဉ်ကတိသစ္စာတွင် ဘုရားသခင်သည် ယုံကြည်သူ၏စိတ်နှလုံးတွင် ကိုယ်တော်၏ပညတ်တော်ကို ရေးထားမည်ဟု ကတိပြု၏ (ဟေဗြဲ ၈:၁၀)။ ထို့ကြောင့် ယုံကြည်သူသည် နှလုံးအနက်မှ ခမည်းတော်၏အလိုတော်ကို ဝမ်းမြောက်စွာ ပြုလိမ့်မည် (ဆာလံ ၄၀:၈ နှိုင်းယှဉ်ကြည့်ပါ)။ ဤတစ်ခုလုံးသော အရောင်းအဝယ် (ဘုရားသခင်၏နောက်လိုက်ဖြစ်လာခြင်း) သည် ယုံကြည်သူကို “အမှောင်အုပ်စိုးမှု” (စာတန်၏ထိန်းချုပ်မှုနယ်မြေ) မှ ကယ်တင်၍ “ကိုယ်တော်၏ချစ်သော သားတော်၏နိုင်ငံတော်” သို့ ပို့ဆောင်ပေး၏ (ကောလောသဲ ၁:၁၃)။

In a similar manner the NT promises “those who receive Christ as Saviour and “Lord (John 1:12) the forgiveness of sin (1 John 1:9), sonship/daughtership in God’s family (1 John 3:1, 2), a changed heart (John 3:5–8; “2 Cor. 5:17), and eternal life (1 John 5:11, 12). And in the new covenant commitment God promises to write His law in each mind (Heb. 8:10) so that the believer will delight to do the Father’s will from the heart (cf. Ps. 40:8). This whole transaction (becoming a follower of God) results in the believer’s deliverance “from the dominion of darkness” (the realm of Satan’s control) and a transference “to the kingdom of his [God’s] beloved Son” (Col. 1:13).

 

သို့သော် နောင်တရသော အပြစ်သားသည် ခရစ်တော်ကို ကယ်တင်ရှင်နှင့်သခင်အဖြစ် လက်ခံခြင်းသည် “စစ်ပွဲ” ကို အဆုံးသတ်စေသည်မဟုတ်။ အချို့အရာများတွင် ကိုယ်ပိုင်အငြင်းပွားမှုသည် ပိုမိုပြင်းထန်လာ၏။ တမန်တော်က “အကျွန်ုပ်တို့အား အကျိုးယုတ်စေရန် စာတန်သည် အမြဲကြိုးစား၏။ အကျွန်ုပ်တို့သည် သူ၏ဒဿနများကို မသိကြချေ” ဟု ကြေညာ၏ (၂ကိုရိန်သု ၂:၁၁)။ ထို့ကြောင့် ယုံကြည်သူအား ဘုရားသခင်နှင့် နီးကပ်စွာဆက်နွယ်ခြင်းအားဖြင့် ဝိညာဉ်ရေးခွန်အားကို ဖွံ့ဖြိုးစေရန် အားပေး၏။ “နောက်ဆုံးတွင် သခင်၌နှင့် ကိုယ်တော်၏ခွန်အားတော်၌ ခွန်အားရှိကြလော့။ နတ်ဆိုးတို့၏ လှည့်ကွက်များကို ခံနိုင်ရန် ဘုရားသခင်၏ခါးပန်းတစ်ခုလုံးကို ဝတ်ဆင်ကြလော့။ အကျွန်ုပ်တို့သည် လူနှင့်အသားမဟုတ်၊ အုပ်ချုပ်ရေးများ၊ အာဏာပိုင်များ၊ ကောင်းကင်နေရာများတွင် ရှိသော အမှမှောင်၏ ဝိညာဉ်ရေးတပ်သားများနှင့် တိုက်ခိုက်နေ၏။ ထို့ကြောင့် ဆိုးရွားသောနေ့၌ ခံနိုင်ရည်ရှိရန်နှင့် အားလုံးပြီးသောအခါ မတ်တတ်ရပ်နိုင်ရန် ဘုရားသခင်၏ခါးပန်းတစ်ခုလုံးကို ယူကြလော့” (ဧဖက် ၆:၁၀–၁၃)။

But the acceptance of Christ as Saviour and Lord by the repentant sinner does not end the “war.” In some respects the personal controversy is intensified. Satan is always seeking to gain “the advantage over us,” declares the apostle, “for we are not ignorant of his designs” (2 Cor. 2:11). Consequently, the believer is encouraged to develop spiritual strength for the combat through a close bond of union with God: “Finally, be strong in the Lord and in the strength of his might. Put on the whole armor of God, that you may be able to stand against the wiles of the devil. For we are not contending against flesh and blood, but against principalities, … against the spiritual hosts of wickedness in the heavenly places. Therefore take the whole armor of God, that you may be able to withstand in the evil day, and having done all, to stand” (Eph. 6:10–13).

 

အခြားတမန်တော်များကလည်း အလားတူသတိပေး၏။ “သတိရှိကြလော့၊ သတိထားကြလော့။ သင်တို့၏ရန်သူ နတ်ဆိုးသည် အော်ဟစ်နေသော ခြင်္သေ့ကဲ့သို့ လှည့်လည်ကာ မျိုချရန် တစ်ယောက်ယောက်ကို ရှာဖွေ၏။ ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် ခိုင်ခံ့စွာ ဆီးတားကြလော့” (၁ပေတရု ၅:၈၊ ၉)။ “ထို့ကြောင့် ဘုရားသခင်အား ကိုယ်ကိုကိုယ် နှိမ့်ချကြလော့။ နတ်ဆိုးကို ဆီးတားလော့။ ထိုသူသည် သင်တို့မှ ထွက်ပြေးလိမ့်မည်” (ယာကုပ် ၄:၇)။ နောက်ဆုံးတွင် ယုံကြည်သူ၏ တစ်ဦးတည်းသောလုံခြုံမှုသည် နေ့စဉ်အပ်နှံခြင်း၊ ဘုရားသခင်အား နေ့စဉ်အလိုတော်ကို ခရစ်တော်၏အတ္ထုတ္တမှတစ်ဆင့် အလိုတော်ကို အပ်နှံခြင်း၌ တည်၏။ တမန်တော်ပေါလုက ယုံကြည်သူများအား “သင်တို့ကိုယ်ကို အပြစ်အတွက် သေပြီး ခရစ်ယေရှု၌ ဘုရားသခင်အတွက် အသက်ရှင်သူဟု ဆက်လက်ယူဆကြလော့” ဟု ဆုံးမထား၏ (ရောမ ၆:၁၁)။ မူလစကားတွင် ဖွဲ့စည်းပုံအရ “အပြစ်အတွက် သေပြီး ခရစ်ယေရှု၌ ဘုရားသခင်အတွက် အသက်ရှင်သူဟု ဆက်လက်ယူဆနေကြလော့” ဟု ဆိုလို၏။ ယုံကြည်သူ၏အသက်တာကို တစ်ခါတစ်ရံ “စစ်ပွဲနှင့် ခရီးတစ်ခု၊ စစ်ပွဲနှင့် ခရီးတစ်ခု” ဟု မှန်ကန်စွာ ဖော်ပြနိုင်၏။ သို့သော် လက်ဝါးကပ်တိုင်အပြီးတွင် “စစ်ပွဲ” သည် ရှုံးနိမ့်ပြီးသော ရန်သူတစ်ဦးကို ဆီးတားရုံသာ နှောင့်နှေးနည်းလမ်းများကို အသုံးပြုနိုင်သော ရန်သူကို ဆီးတားခြင်းဖြစ်၏။

The other apostles give similar warnings: “Be sober, be watchful. Your adversary the devil prowls around like a roaring lion, seeking some one to devour. Resist him, firm in your faith” (1 Peter 5:8, 9). “Submit yourselves therefore to God. Resist the devil and he will flee from you” (James 4:7). Ultimately, the only safety for the believer lies in a daily consecration, dedication to God—a daily surrender of the will to the heavenly Father through the mediation of Christ. The apostle Paul admonishes believers, “Consider yourselves dead to sin and alive to God in Christ Jesus” (Rom. 6:11), or rather, as the construction in the original language indicates, “Keep on considering yourselves dead to sin, and keep on considering yourselves alive to God in Christ.” The life of a believer can be rightfully described at times as a battle. Sometimes it may be termed “a battle and a march, a battle and a march.” But the “battle”—after the cross—is against a defeated foe who can only employ delaying tactics.

 

 

V. အငြင်းပွားမှု ပြီးဆုံးခြင်း ၁၂၆၀ နှစ်ကာလ ပြီးဆုံးသွားခြင်းနှင့်အတူ၊ ထိုကာလအတွင်း စာတန်သည် အဆက်မပြတ်၊ မနားတမ်းဖြင့် ဘုရားသခင်၏လူများကို ညှဉ်းဆီးခဲ့သည် (IV. C. ၂ ကိုကြည့်ပါ)။ ထို့နောက် ဒံယေလ၏ ပရောဖက်ပြုချက်တွင် “အဆုံးချိန်” ခေတ်ကာလ စတင်ခဲ့သည် (ဒံ ၁၁:၃၃-၃၅၊ ၁၂:၄)။ ဤဝေါဟာရသည် လူသားတို့၏ ကယ်တင်ခြင်းအခွင့်အရေး ပြီးဆုံးသည်အထိ ဆက်လက်တည်ရှိနေမည့် ခေတ်ကာလကို ညွှန်ပြသည်။ ဤကာလ၏ နောက်ဆုံးအပိုင်းတွင် စာတန်သည် ဘုရားသခင်၏လူများအပေါ် နောက်ဆုံးတိုက်ခိုက်မှုကို စတင်လိမ့်မည်။ “နဂါးသည် မိန်းမကို ဒေါသူပုန်ထ၍၊ ထိုမိန်းမ၏အမျိုးအနွယ်တွင် ကြွင်းကျန်သောသူ၊ ဘုရားသခင်၏ပညတ်တော်ကို စောင့်ရှောက်၍ ယေရှုခရစ်၏သက်သေခံချက်ကို ကိုင်စွဲသောသူတ31တို့နှင့် စစ်ခင်းလေ၏” (ဗျာ ၁၂:၁၇)။ ဤနောက်ဆုံးစစ်ပွဲ မည်သို့ဖြစ်ပျက်မည်ကို ဗျာဒိတ် ၁၃ နှင့် ၁၄ တွင် ဖော်ပြထားသည်။

V. The Controversy Completed

With the ending of the 1260 years, during which Satan intermittently but relentlessly persecuted the church (see IV. C. 2), Daniel’s forecast of “the time of the end” began (Dan. 11:33–35; 12:4). The terminology indicates an era extending to the close of human probation. Near the termination of this period Satan launches his final attack against God’s people. “Then the dragon was angry with the woman, and went off to make war on the rest of her offspring [the remnant of her seed,” KJV], on those who keep the commandments of God and bear testimony to Jesus” (Rev. 12:17). How this last conflict will occur is sketched in Revelation 13 and 14.

 

 

A. နောက်ဆုံးတိုက်ပွဲ ဗျာဒိတ်ကျမ်းပရောဖက်ပြုချက်သည် စာတန်၏ဘက်တွင် နောက်ဆုံးတိုက်ပွဲတွင် ပါဝင်မည့် ကမ္ဘာပေါ်ရှိ အာဏာနှစ်ခုကို အထူးဖော်ပြထားသည်။

A. The Final Struggle

The apocalyptic prophecy describes two earthly powers in particular that participate on Satan’s side in the final struggle.

 

 

၁. ကျားသစ်နှယ်တော့သား (ဗျာ ၁၃:၁-၁၀) ဤဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင် ပေါင်းစပ်သင်္ကေတသည် ဒံယေလ၏ရူပါရုံတွင် တောရိမ်းတိရစ္ဆာန်လေးခုမှ ခန္ဓာကိုယ်အစိတ်အပိုင်းများပါဝင်သည် (ဒံ ၇)။ ဤသင်္ကေတကို ဒံယေလ၏စတုတ္ထမြောက်တောရိမ်းတိရစ္ဆာန်ပေါ်တွင် လူ၏မျက်စိနှင့်ပါးစပ်ရှိသော ဦးချိုငယ်ဖြင့် ကိုယ်စားပြုထားသော ဘာသာရေးနှင့်နိုင်ငံရေးအာဏာနှင့် မှန်ကန်စွာခွဲခြားနိုင်သည် (ဒံ ၇:၈)။ နှစ်ခုစလုံးသည် ဘုရားသခင်၏လူများကို စစ်ခင်းသည်ဟု ဆိုသည် (ဒံ ၇:၂၁၊ ဗျာ ၁၃:၇) နှင့် အတိအကျသတ်မှတ်ထားသော အချိန်ကာလတူညီစွာ ဖြစ်သည်၊ နှစ်ပေါင်း ၁၂၆၀ (ဒံ ၇:၂၅၊ ဗျာ ၁၃:၅)။ သို့သော် ဓမ္မသစ်ကျမ်း၏ သင်္ကေတဆိုင်ရာဖော်ပြချက်တွင် အရေးကြီးသောအသေးစိတ်အချက်များ ထပ်မံဖြည့်စွက်ထားသည်။

1. Leopardlike Beast (Rev. 13:1–10)

This NT composite symbol, containing body parts of the four beasts in Daniel’s vision (Dan. 7), may be correctly identified with the religiopolitical power symbolized by the horn with the eyes and mouth of a man on Daniel’s fourth beast (verse 8). Both are said to make war on God’s people (verse 21; Rev. 13:7) for the same specified length of time, 1260 years (Dan. 7:25; Rev. 13:5). However, the NT’s symbolic account adds important details.

 

ပထမဦးစွာ၊ ဤတောရိမ်းတိရစ္ဆာန်၏ ဦးခေါင်းတစ်ခုတွင် “သေစေတတ်သောဒဏ်ရာ” ရရှိ၍ ၁၂၆၀ နှစ်ကာလပြီးဆုံးချိန်တွင် သေခြင်းနှင့်တူသော အခြေအနေကို ပရောဖက်ပြုချက်က ပြန်လည်သတိရစေသည် (ဗျာ ၁၃:၃)။ ဤဒဏ်ရာရခြင်းကို “ဖမ်းဆီးခံရခြင်း” နှင့် “ဓားဖြင့်လုပ်ကြံသတ်ဖြတ်ခြင်း” ဟုလည်း ဖော်ပြထားသည် (ဗျာ ၁၃:၁၀၊ ၁၄)။ ဒုတိယအချက်အနေဖြင့်၊ ဤတောရိမ်းတိရစ္ဆာန်၏ အသက်နှင့်အာဏာ ပြန်လည်ရှင်သန်လာခြင်းနှင့် အင်အားကြီးထွားလာခြင်းကို ပရောဖက်ပြုချက်က ကြိုတင်မြင်သည်။ “ထိုသေစေတတ်သောဒဏ်ရာသည် ပျောက်ကင်းလျက်၊ မြေကြီးတစ်ပြင်လုံးသည် အံ့ဩခြင်းနှင့်ပြည့်စုံ၍ ထိုတောရိမ်းတိရစ္ဆာန်ကို လိုက်ကြ၏။ လူတို့သည် … ထိုတောရိမ်းတိရစ္ဆာန်ကို ကိုးကွယ်ကြလျက်၊ ဤတောရိမ်းတိရစ္ဆာန်နှင့်တူသောသူ အဘယ်ရှိသနည်း၊ ဤတောရိမ်းတိရစ္ဆာန်နှင့် စစ်တိုက်နိုင်သောသူ အဘယ်သူနည်းဟု ဆိုကြ၏။ … မြေကြီးပေါ်တွင် နေသောသူအားလုံးသည် ထိုတောရိမ်းတိရစ္ဆာန်ကို ကိုးကွယ်ကြလိမ့်မည်” (ဗျာ ၁၃:၃၊ ၄၊ ၈)။ ထို့ကြောင့် ကျားသစ်နှယ်တော့သားသည် “အဆုံးချိန်” တွင် မိမိ၏အခန်းကဏ္ဍကို ထမ်းဆောင်ရန် အသင့်ဖြစ်နေပြီဖြစ်သည်။

First, the prophecy recalls the beast’s apparent death at the close of the 1260-year period from “a mortal wound” to one of its heads (Rev. 13:3). This wounding is also described as a “captivity” and as a slaying “by the sword” (verses 10, 14). Second, the prophecy foresees a revival and resurgence of the beast’s life and authority. “Its mortal wound was healed, and the whole earth followed the beast with wonder. Men worshiped … the beast saying, ‘Who is like the beast, and who can fight against it?’ … And all who dwell on earth will worship it” (verses 3, 4, 8). Thus, the leopardlike beast is prepared to carry out its role in “the time of the end.”

 

 

၂. ဦးနှစ်ချောင်းရှိသော တောရိမ်းတိရစ္ဆာန် (ဗျာ ၁၃:၁၁-၁၇) ကျားသစ်နှယ်တော့သားသည် ဒဏ်ရာရပြီး “ဖမ်းဆီးခံရခြင်း” သို့သွားနေချိန်တွင် (ဗျာ ၁၃:၃၊ ၁၀)၊ နောက်ထပ်တိရစ္ဆာန်တစ်ခု ပေါ်လာသည်။ “ထိုနောက် ကြည့်လျှင် နောက်ထပ်တောရိမ်းတိရစ္ဆာန်တစ်ခုသည် မြေမှထလာသည်ကို ငါမြင်၏။ ထိုတိရစ္ဆာန်သည် သိုးသငယ်နှယ် ဦးချိုနှစ်ချောင်းရှိ၍ နဂါးနှယ် စကားကိုပြောတတ်၏” (ဗျာ ၁၃:၁၁)။ ထိုအာဏာ၏ ပေါ်ထွက်လာချိန် (ပထမတောရိမ်းတိရစ္ဆာန် ဒဏ်ရာရချိန်နှင့် တိုက်ဆိုင်စွာ)၊ မူလဇစ်မြစ် (ပင်လယ်မှမဟုတ်၊ မြေမှထွက်လာ) နှင့် သိုးသငယ်နှယ် ဦးချိုနှစ်ချောင်းတို့သည် ခွဲခြားသိမြင်နိုင်သော အမှတ်လက္ခဏာများဖြစ်သည်။ ထို့ “နဂါးနှယ်စကား” သည် နောက်ဆုံးတွင် ညှဉ်းဆီးသည့်သဘောကို ဖော်ပြသည်။ နောက်ပိုင်းပရောဖက်ပြုချက်တွင် ဤအရာဝတ္ထုကိုပင် “လိမ်ညာသောပရောဖက်” ဟုခေါ်သည် (ဗျာ ၁၉:၂၀)။

2. Two-horned Beast (Rev. 13:11–17)

As the leopardlike beast is wounded “and going into captivity (Rev. 13:3, 10), “another animal appears. “Then I saw “another beast which rose out of the earth; it had two horns like a lamb and it spoke like a dragon” (verse 11). The time of its rise (around the time of the wounding of the “first beast”), the place of its origin (from the earth, rather than the sea), and its lamblike horns serve as identifying marks for this power. Its speech—“like a dragon”—indicates its eventual, persecuting nature. In a later prophecy this same entity is designated “the false prophet” (Rev. 19:20).

 

အနည်းငယ်သောကျမ်းချက်မျှဖြင့် စာတန်သည် ဤအာဏာနှစ်ခုကို အသုံးပြု၍ ဘုရားသခင်၏လူများအပေါ် ပြင်းထန်စွာ ဖိနှိပ်ညှဉ်းဆီးမှုများ ပြုလုပ်ပုံကို ပရောဖက်ပြုချက်က ဖော်ပြထားသည်။ ကျမ်းစာအချက်အလက်များကို အကျဉ်းချုံးဖော်ပြရလျှင်။

In a few verses the prophecy describes how Satan will use these two powers to bring heavy oppression and persecution upon God’s people. We summarize the biblical data:

 

က. ဒုတိယတောရိမ်းတိရစ္ဆာန် (ဦးနှစ်ချောင်းရှိသော တောရိမ်းတိရစ္ဆာန်) သည် ပထမအာဏာ၏ အာဏာအားလုံးကို ကျင့်သုံး၍ “မြေကြီးနှင့် ထိုမြေကြီးပေါ်တွင် နေသောသူတို့ကို ပထမတောရိမ်းတိရစ္ဆာန်ကို ကိုးကွယ်စေသည်” (ဗျာ ၁၃:၁၂)။

a. The second beast (the two-horned beast), exercising all the authority of the first power, “makes the earth and its inhabitants worship the first beast” (Rev. 13:12).

 

ခ. ဒုတိယတောရိမ်းတိရစ္ဆာန်သည် ထူးဆန်းသော အံ့ဖွယ်အမှုများဖြင့် လူများကို “လှည့်စားသည်” နှင့် သူတို့အား “ထိုတောရိမ်းတိရစ္ဆာန်အတွက် ရုပ်တုတစ်ခု လုပ်ရန်” ညွှန်ကြားသည် (ဗျာ ၁၃:၁၃၊ ၁၄) — ထိုရုပ်တုကို “တောရိမ်းတိရစ္ဆာန်၏ရုပ်တု” ဟုလည်း ခေါ်သည် (ဗျာ ၁၃:၁၅)။

b. The second beast, by means of unusual miracles, “deceives” the people and bids them to “make an image for the beast” (verses 13, 14)—also designated “the image of the beast” (verse 15).

 

ဂ. ဒုတိယတောရိမ်းတိရစ္ဆာန်သည် “တောရိမ်းတိရစ္ဆာန်၏ရုပ်တု” ကို အသက်ရှူပေးနိုင်စွမ်း သို့မဟုတ် အသက်ကို ပေးနိုင်သည် (ဗျာ ၁၃:၁၅)။

c. The second beast is able “to give breath,” or life, to “the image of the beast” (verse 15).

 

ဃ. ဤနည်းဖြင့် အာဏာရရှိသော တောရိမ်းတိရစ္ဆာန်၏ရုပ်တုသည် “ထိုရုပ်တုကို … မကိုးကွယ်သော” သူများကို “သတ်ဖြတ်စေသည်” (ဗျာ ၁၃:၁၅)။ ထို့ပြင် လူအားလုံးကို “လက်ျာလက်ပေါ်တွင် သို့မဟုတ် နဖူးပေါ်တွင် အမှတ်တံဆိပ်တပ်စေ” သည်။ ထိုအမှတ်တံဆိပ် သို့မဟုတ် တောရိမ်းတိရစ္ဆာန်၏နာမတော် သို့မဟုတ် ထိုနာမတော်၏အရေအတွက်ကို လက်ခံရန် ငြင်းဆိုသောသူများအပေါ် ဝယ်ရောင်းခွင့်ပိတ်ပင်းမှုကို ချမှတ်သည် (ဗျာ ၁၃:၁၆၊ ၁၇)။

d. Thus empowered, the image of the beast causes “those who … [will] not worship,” or obey it, “to be slain” (verse 15). Moreover, it causes all “to be marked on the right hand or the forehead.” A boycott on buying and selling is imposed upon those who refuse to accept “the mark, that is, the name of the beast or the number of its name” (verses 16, 17).

 

သမိုင်းဝင်နိယာမအရ သင်္ကေတများနှင့် လုပ်ရပ်များကို တိကျစွာခွဲခြားခြင်းမပြုလျှင်ပင်၊ ဗျာဒိတ်သင်္ကေတများ၏ ရည်ရွယ်ချက်သဘောတရားမှာ ရှင်းလင်းပါသည်။ ဘုရားသခင်နှင့် သူ၏အသင်းတော်ကို ဆန့်ကျင်သော နောက်ဆုံးတိုက်ပွဲတွင် စာတန်သည် စီးပွားရေးပိတ်ဆို့မှုနှင့် သေဒဏ်ဖြင့် ယုံကြည်သူများ၏ ယုံကြည်ခြင်းကို ဖြိုချရန်နှင့် သူတို့၏ခန္ဓာကိုယ်ကို ဖျက်ဆီးရန် ကြိုးပမ်းသည်။

Even apart from the identification of the specific symbols and acts on the basis of historicist principles, the overall intent of the apocalyptic symbolism is clear. In his last struggle against God and His church, Satan attempts by economic boycott and death to overthrow the faith of believers in Christ, even to the destruction of their persons.

 

 

B. တရားစီရင်ချိန်နာရီမှ ဖိတ်ခေါ်ချက် ဗျာဒိတ် ၁၂:၁၇–၁၃:၁၈ သည် “အဆုံးချိန်” တွင် စာတန်၏ ဘုရားသခင်၏လူများအပေါ် နောက်ဆုံးတိုက်ခိုက်မှုကို ဖော်ပြထားသည်ဖြစ်ရာ၊ ဗျာဒိတ် ၁၄ တွင်မူ ဘုရားသခင်၏ ကိုယ်တိုင်ပြန်လည်တုံ့ပြန်မှုများကို ဖော်ပြထားပြီး အကျိုးဆက်များကို အဆုံးသတ်စေသည်။ ဤကာjelmတွင် ဘုရားသခင်၏ အဓိကလုပ်ဆောင်ချက်နှစ်ခုရှိသည်။ (၁) ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်းသို့ နောက်ဆုံးသတိပေးချက်နှင့် ဧဝံဂေလိတရားကို လက်ခံရန် ဖိတ်ခေါ်ခြင်း (ဗျာ ၁၄:၆-၁၃)။ (၂) နောက်ဆုံးတရားစီရင်ခြင်း၏ အဆင့်သုံးဆင့်အနက် ပထမအဆင့် (ဗျာ ၁၄:၆၊ ၇၊ ဒံ ၇:၉၊ ၁၀၊ ၁၃၊ ၁၄)။

B. The Judgment-Hour Invitation

Whereas Revelation 12:17–13:18 describes Satan’s final assault on God’s people in “the time of the end,” Revelation 14 describes God’s countermoves to bring the moral conflict to an end. Two major actions on God’s part occur during this period: (1) the proclaiming of Heaven’s last worldwide warning and invitation to accept the gospel (Rev. 14:6–13); and (2) the first of three phases of the final judgment (verses 6, 7; Dan. 7:9, 10, 13, 14).

 

 

၁. ကောင်းကင်တမန်သုံးပါး၏ သတင်းစကား (ဗျာ ၁၄:၆-၁၃) ဤ “ကောင်းကင်တမန်များ” သည် ခရစ်တော်၏ ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်းမတိုင်မီ လွှတ်တမ်းကျင့်သုံးသည့် ခေတ်ကာလဖြစ်သော “အဆုံးချိန်” တွင် ပျံသန်းကြသည် (ဗျာ ၁၄:၁၄)။ ဧဝံဂေလိတရားကို ဟောပြောရန် လူသားများကိုသာ ခန့်အပ်ထားသည် (မဿဲ ၂၈:၁၈-၂၀) ဖြစ်ရာ၊ ဤကောင်းကင်တမန်များကို ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်းတွင် ကယ်တင်ခြင်းသတင်းကောင်းကို ဝေမျှရန် လှုပ်ရှားနေသော ခရစ်ယာန်များ၏ သင်္ကေတအဖြစ် မှတ်ယူနိုင်သည်။ ပထမကောင်းကင်တမန်သည် “နိစ္စထွန်းကားသော ဧဝံဂေလိတရား” ကို ကြေညာသည်ဖြစ်၍၊ ၎င်းသည် လူသားတို့၏ ကယ်တင်ခြင်းအခွင့်အရေး ပြီးဆုံးသည်အထိ ဆက်လက် “ပျံသန်း” နေမည်ဖြစ်ကြောင်း သက်သေပင်ဖြစ်သည်။ ကျန်ကောင်းကင်တမန်နှစ်ပါးသည် ပထမကောင်းကင်တမန်နှင့် တစ်ပြိုင်နက် ပါဝင်လာသဖြင့်၊ ဤသတင်းစကားသုံးခုသည် နောက်ဆုံးသော တစ်ခုတည်းသော သတင်းစကားဖြစ်လာသည်။ နိစ္စထွန်းကားသော ဧဝံဂေလိတရားနှင့် အဆုံးချိန်အလေးပေးချက်အချို့ — နောက်ဆုံးတရားစီရင်ခြင်း (ဗျာ ၁၄:၆၊ ၇)၊ “ဗာဗုလုန်” ၏ပြိုလဲခြင်း (ဗျာ ၁၄:၈) နှင့် “တောရိမ်းတိရစ္ဆာန်၏အမှတ်တံဆိပ်” ကို လက်ခံခြင်းကို ပြင်းထန်စွာ သတိပေးခြင်း (ဗျာ ၁၄:၉-၁၃) တို့ဖြစ်သည်။ ဤသုံးခုသည် တရားစီရင်ချိန်နာရီ၏ သတိပေးချက်နှင့် လူသားမျိုးနွယ်အတွက် ဘုရားသခင်၏ ကျေးဇူးတော်၏နောက်ဆုံးဖိတ်ခေါ်ချက်ဖြစ်သည်။ (ကြွင်းကျန်သောသူ/ကောင်းကင်တမန်သုံးပါး V. B-D ကိုကြည့်ပါ။)

1. Three Angels’ Messages (Rev. 14:6–13)

These “angels” fly in the era designated as “the time of the end,” because their ministry takes place prior to the second coming of Christ (Rev. 14:14). Since only human beings are commissioned to proclaim the gospel (Matt. 28:18–20), we may regard them as symbols of Christians moving throughout the world to share the good news of salvation. The first proclaims the “eternal gospel,” evidence in itself that he will continue to “fly” until the close of human probation. Since the other two angels, in their turn, join the first, the three pronouncements eventually form one final message: the eternal gospel with certain end-time emphases—the final judgment (Rev. 14:6, 7), the fall of “Babylon” (verse 8), and a severe warning against receiving “the mark of the beast” (verses 9–13). The three form a judgment-hour warning and God’s last invitation of grace to humanity. (See Remnant/Three Angels V. B-D.)

 

 

၂. နောက်ဆုံးတရားစီရင်ခြင်း (ဗျာ ၁၄:၇) “နိစ္စထွန်းကားသော ဧဝံဂေလိတရား” နှင့်ဆက်စပ်၍၊ ပထမသတင်းစကားသည် နောက်ဆုံးတရားစီရင်ခြင်း စတင်ပြီဖြစ်ကြောင်း ကြေညာပြီး မြေကြီးသားများကို ဖန်ဆင်းရှင်ဖြစ်တော်မူသော စစ်မှန်သောဘုရားသခင်ကို ကိုးကွယ်ရန် တိုက်တွန်းသည်။ “ဘုရားသခင်ကို ကြောက်ရွံ့၍ ဂုဏ်တော်ကို ချီးမွမ်းကြလော့။ အကြောင်းမူကား၊ တရားစီရင်တော်မူချိန်ရောက်လေပြီ။ ကောင်းကင်နှင့်မြေကြီး၊ ပင်လယ်နှင့် စမ်းရေတံခွန်များကို ဖန်ဆင်းတော်မူသောသူကို ကိုးကွယ်ကြလော့” (ဗျာ ၁၄:၇)။ ပုံမှန်အတိုင်း ဤကဲ့သို့ ကြေညာချက်သည် လူသားတို့၏ ကယ်တင်ခြင်းအခွင့်အရေး ပြီးဆုံးခြင်းနှင့် ဧဝံဂေလိလုပ်ငန်း ရပ်ဆိုင်းခြင်းကို ညွှန်ပြလေ့ရှိသည်။ သို့သော် ဤပရောဖက်ပြုချက်တွင်မူ နောက်ဆုံးတရားစီရင်ခြင်း စတင်လာချိန်နှင့် ဆက်လက်ဆောင်ရွက်နေချိန်တွင် ဧဝံဂေလိတရား ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်းပျံ့နှံ့လျက်ရှိကြောင်း ဖော်ပြထားသည်။ ဤဆန့်ကျင်ဘက်ပုံပေါက်မှုသည် အမှန်တကယ်မဟုတ်ပါ။ ပထမကောင်းကင်တမန်၏ ကြေညာချက်သည် ခရစ်တော်၏ ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်းမတိုင်မီ “အဆုံးချိန်” အတွင်း ကောင်းကင်ဘုံ၌ နောက်ဆုံးတရားစီရင်ခြင်း၏ အစပိုင်းကို ရည်ညွှန်းခြင်းဖြစ်သည်။ ဒံယေလ၏ ရူပါရုံအတိုင်း (ဒံ ၇:၉၊ ၁၀၊ ၁၃၊ ၁၄၊ ၂၆၊ ၂၇၊ တရားစီရင်ခြင်း III. B. ၁ ကိုကြည့်ပါ)။

2. Final Judgment (Rev. 14:7)

In connection with the “eternal gospel,” the first message announces the onset of the final judgment and appeals to earth’s inhabitants to worship the Creator, the true God. “Fear God and give him glory, for the hour of his judgment has come; and worship him who made heaven and earth, the sea and the fountains of waters” (verse 7). Normally such an announcement would indicate the end of human probation and the cessation of gospel activity. But the prophecy represents the gospel spreading worldwide as the final judgment begins and continues in session. The paradox is only apparent. The first angel’s announcement refers to the commencement of the final judgment in heaven during “the time of the end” prior to Christ’s second coming, according to Daniel (Dan. 7:9, 10, 13, 14, 26, 27; see Judgment III. B. 1).

 

ဒံယေလ၏ ရူပါရုံသည် နောက်ဆုံးတရားစီရင်ခြင်းနှင့် သက်ဆိုင်ကြောင်း ထင်ရှားသည်။ အကြောင်းမူကား၊ ထိုတရားစီရင်ခြင်း ပြီးဆုံးချိန်တွင် “လူသားနှယ်နှင့်တူသောသူ” (ခရစ်တော်) သည် ထာဝရနိုင်ငံတော်ကို ချီးမြှင့်ခြင်းခံရသည် (ဒံ ၇:၁၃၊ ၁၄)။ ဤတရားစီရင်ခြင်းသည် ကောင်းကင်တမန်များ ရှေ့မှောက်တွင် ကောင်းကင်ဘုံ၌ ဖြစ်ပျက်သည် (ဒံ ၇:၉၊ ၁၀) ဖြစ်ရာ၊ ခရစ်တော်ကြွလာမီ နောက်ဆုံးတရားစီရင်ခြင်း၏ အစပိုင်းအဆင့်ဟု မှန်ကန်စွာ ဖော်ပြနိုင်သည်။ ခရစ်တော် ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာတော်မူချိန်တွင် နိုင်ငံတော်၏ ဘုန်းတန်ခိုးတော်နှင့်အတူ “ရှင်ဘုရင်မင်းများ၏ ရှင်ဘုရင်နှင့် သခင်များ၏ သခင်” အဖြစ် ကြွလာတော်မူသည် (ဗျာ ၁၉:၁၆)။ ဒံယေလ၏ တရားစီရင်ခြင်းရူပါရုံသည် စာတန်၏ မှားယွင်းသောစွပ်စွဲချက်များကို ရှင်းလင်းပြီး ကြီးစွာသောပုန်ကန်သူအဖြစ် စာတန်ကို အပြစ်တင်သည့် အစပိုင်းအဆင့်ဖြစ်သည်ဟု ယူဆနိုင်သည်။ အကြောင်းမူကား၊ ခရစ်တော်ကြွလာတော်မူချိန်တွင် စာတန်သည် “ဖမ်းဆီးခံရ၍” ဤပရမ်းပတာ မြေကြီးတွင် ထောင်နှင့်ချခံရပြီး ထောင်နှစ်ပေါင်းတစ်ထောင်ပြီးဆုံးချိန်တွင် အပြစ်ဒဏ်ခံရပြီး ဖျက်ဆီးခြင်းခံရမည်ဖြစ်သည် (ဗျာ ၂၀:၁-၃၊ ၁၀)။ ဘုရားသခင်၏ စစ်မှန်သောနောက်လိုက်များကိုလည်း ဤအဆင့်တွင် အတည်ပြုပြီး ခရစ်တော်ကြွလာတော်မူချိန်တွင် ထာဝရနိုင်ငံတော်၌ ဆုလာဘ်ကို ခံစေသည် (ဒံ ၇:၁၈၊ ၂၇)။

It is evident from Daniel’s vision that it deals with the final judgment, because at its close “one like a son of man” (Christ) is awarded the eternal kingdom (verses 13, 14). Since this judgment takes place in heaven in the presence of the angels (verses 9, 10), it may be correctly described as a pre-Advent phase of the final judgment. When Christ returns the second time, He comes in the glory and majesty of His kingdom as “King of kings and Lord of lords” (Rev. 19:16). It may be inferred that Daniel’s scene of the judgment is its initial phase that clears God of Satan’s wrongful charges and condemns the fallen angel as an archrebel, for at Christ’s return Satan is “arrested” and imprisoned in this chaotic earth until sentenced and destroyed at the close of the millennium (Rev. 20:1–3, 10). God’s genuine followers are also attested in this phase of judgment (Dan. 7:22) and receive their reward in the eternal kingdom at Christ’s return (verses 18, 27).

 

ခရစ်တော်သည် “အသက်ရှင်သောသူနှင့် သေလွန်သောသူတို့၏ တရားသခင်အဖြစ် ဘုရားသခင်ထံမှ ခန့်အပ်ခြင်းခံရ” သည် (တ ၁၀:၄၂) ဖြစ်ရာ၊ အသက်ရှင်နေသေးသောသူများကို သူတို့၏တရားစီရင်ခြင်းကို သတိပေးနိုင်သည် (ဧဝံဂေလိတရားကို ပေးသနားရင်း) နှင့် အသက်စွန့်သွားပြီးသော မျိုးဆက်များ၏ အသက်စာအုပ်တွင် မှတ်တမ်းတင်ထားသူများကို နောက်ဆုံးတရားစီရင်ခြင်းကို စတင်ဆောင်ရွက်နိုင်သည် (ထွက် ၃၂:၃၂၊ ဗျာ ၃:၅ နှိုင်းယှဉ်ကြည့်ပါ)။ ထို့ကြောင့် “အဆုံးချိန်” တွင် ကောင်းကင်တမန်သုံးပါး၏ သတင်းစကားများ ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်းသို့ လူမျိုးအပေါင်းထံ ရောက်ရှိနေချိန်နှင့် ခရစ်တော်ကြွလာမီ နောက်ဆုံးတရားစီရင်ခြင်း၏ အစပိုင်းအဆင့် ဆောင်ရွက်နေချိန်တွင် စာတန်သည် အသင်းတော်အပေါ် နောက်ဆုံးတိုက်ခိုက်မှုကို စတင်သည် (ဗျာ ၁၂:၁၇)။

Christ’s appointment “by God to be the judge of … the dead” as well as “of the living” (Acts 10:42) enables heaven to warn the living of their impending judgment (while offering them the gospel) and yet to commence and carry on the final judgment of the generations of the dead recorded in the book of life (cf. Ex. 32:32; Rev. 3:5). Thus, in “the time of the end,” when the three angels’ messages are going worldwide to every people group on earth and the pre-Advent phase of the final judgment is in session, Satan launches his last attack on the church (Rev. 12:17).

 

 

C. ဗဟိုကျသော ကိစ္စများ စာတန်၏ နောက်ဆုံးတိုက်ပွဲတွင် ဘုရားသခင်ကို သစ္စာရှိစွာ နာခံရန် ရွေးချယ်သော ယုံကြည်သူများကို ဗျာဒိတ်ကျမ်းတွင် လူပေါင်း တစ်သိန်းလေးသောင်းလေးထောင် (၁၄၄,၀၀၀) ဟု သင်္ကေတအဖြစ် ဖော်ပြထားသည် (ဗျာ ၁၄:၁-၅)။ အမှန်မှာ သူတို့သည် လူမျိုးအသီးသီးမှ ရေတွက်၍မရနိုင်သော လူဦးရေဖြစ်သည် (ဗျာ ၇:၉-၁၇)။ ဤအဆုံးချိန်ယုံကြည်သူများသည် ဘုရားသခင်၏ ဝိညာဉ်ရေးရာ ဣသရေလလူမျိုးဖြစ်သည် (ဗျာ ၁၄:၁၊ ယာကုပ် ၁:၁၊ ၂:၁၊ ဂလာတိ ၆:၁၄-၁၆ နှိုင်းယှဉ်ကြည့်ပါ)။ ဘုရားသခင်သည် သူတို့အပေါ် နောက်ဆုံးအတည်ပြုခြင်းနှင့် ကာကွယ်ခြင်း၏ အမှတ်တံဆိပ်ကို တပ်ပေးတော်မူမည် (ဗျာ ၇:၁-၈၊ ၂ တိ ၂:၁၉ နှိုင်းယှဉ်ကြည့်ပါ)။ သူတို့သည် စာတန်၏ ဘုရားသခင်၏ပညတ်တော်များကို နာခံခြင်းမှ လှည့်စေရန် ကြိုးပမ်းမှုများကို အောင်မြင်စွာ ခုခံကြသည်။ ဖန်ဆင်းရှင်ကို စိတ်နှလုံးအကြွင်းမဲ့ ကိုးကွယ်ခြင်းမှလည်း လှည့်မသွားကြပါ။

C. The Central Issues

God’s followers, who choose to be loyal to Him during Satan’s final clash, are symbolized in Revelation by the number 144,000 (Rev. “14:1–5). Actually, they are an innumerable population from all nations of earth (Rev. 7:9–17). These end-time believers are God’s spiritual Israel (Rev. 14:1; James 1:1; 2:1; cf. Gal. 6:14–16) upon whom He will place His seal of ultimate approval and protection (Rev. 7:1–8; cf. 2 Tim. 2:19). They successfully resist Satan’s attempts to turn them from their obedience to God’s commandments and from their wholehearted worship of the Creator.

 

 

၁. နာခံခြင်း။ ပညတ်တော်ဆယ်ပါး စာတန်၏ တိုက်ခိုက်မှုကို ရင်ဆိုင်နေရသော ယုံကြည်သူများကို ပညတ်တော်ဆယ်ပါးကို စောင့်ရှောက်သူများအဖြစ် သတ်မှတ်ထားသည်။ “နဂါးသည် မိန်းမကို ဒေါသူပုန်ထ၍၊ ထိုမိန်းမ၏အမျိုးအနွယ်တွင် ကြွင်းကျန်သောသူ၊ ဘုရားသခင်၏ပညတ်တော်ကို စောင့်ရှောက်သောသူတို့နှင့် စစ်ခင်းလေ၏” (ဗျာ ၁၂:၁၇)။ “ဤအရပ်၌ ဘုရားသခင်၏ပညတ်တော်ကို စောင့်ရှောက်၍ ယေရှုခရစ်၏ယုံကြည်ခြင်းကို ကိုင်စွဲသော သန့်ရှင်းသူတို့၏ စိတ်ဓာတ်ခွန်အားကို လိုအပ်၏” (ဗျာ ၁၄:၁၂)။

1. Obedience: The Ten Commandments

The believers facing Satan’s onslaught are characterized as observers of the Ten Commandments. “Then the dragon was angry with the woman, and went to make war on the rest of her offspring, on those who keep the commandments of God” (Rev. 12:17). “Here is a call for the endurance of the saints, those who keep the commandments of God and the faith of Jesus” (Rev. 14:12).

 

ပထမကောင်းကင်တမန်၏ သတင်းစကားသည် “ဘုရားသခင်ကို ကြောက်ရွံ့၍ ဂုဏ်တော်ကို ချီးမွမ်းကြလော့” နှင့် ကောင်းကင်မြေကြီး၊ ပင်လယ်နှင့် စမ်းရေတံခွန်များကို ဖန်ဆင်းတော်မူသော ဖန်ဆင်းရှင်ကို အသိအမှတ်ပြုရန် တိုက်တွန်းထားသဖြင့်၊ သူတို့၏ ပညတ်တော်ဆယ်ပါးကို နာခံခြင်းတွင် စတုတ္ထပညတ်ဖြစ်သော သတ္တမနေ့ဥပုသ်နေ့ကို စောင့်ရှောက်ခြင်းလည်း ပါဝင်ကြောင်း ရှင်းလင်းသည်။ ဥပုသ်နေ့သည် ဖန်ဆင်းရှင်၏ ဖန်ဆင်းခြင်းတန်ခိုးတော်ကို အမှတ်ရစေသော သူ၏ကိုယ်တိုင်သတ်မှတ်ထားသော အထိမ်းအမှတ်ဖြစ်သည် (က ၂:၂၊ ၃)၊ ထို့ပြင် ထိုနေ့ကို စောင့်ရှောက်ရန် ပညတ်ထားတော်မူသည် (ထွက် ၂၀:၈-၁၁)။

Since the appeal of the first angel’s message is to “fear God and give him glory” and to acknowledge Him as the Creator “who made heaven and earth, the sea and the fountains of water,” it seems clear that their obedience to the Decalogue includes the observance “of the seventh-day Sabbath, its fourth “precept. The Sabbath is the Creator’s own “designed memorial of His creative power (Gen. 2:2, 3), and He commands its observance “(Ex. 20:8–11).

 

သို့သော် နောက်ဆုံးအကျဉ်းချိန်တွင် ဘုရားသခင်က အမှတ်တံဆိပ်တပ်ပေးမည့်သူများ (ဗျာ ၇:၁-၈) သည် စက်မှုနှယ် နာခံခြင်းကို ပြုကြမည် မဟုတ်ပါ။ သူတို့သည် “ခရစ်တော်၏နာမတော်နှင့် ခမည်းတော်၏နာမတော်ကို နဖူးပေါ်တွင် ရေးထားသည်” ဟု ဖော်ပြထားသည် (ဗျာ ၁၄:၁)။ သမ္မာကျမ်းစာအသုံးအနှုန်းတွင် ဘုရားသခင်၏နာမတော်သည် သူ၏စရိုက်လက္ခဏာကို ကိုယ်စားပြုသည် (ထွက် ၃၄:၅-၇)။ ဘုရားသခင်နှင့် ပဋိညာဉ်ပြုထားသည် — သူ၏ပညတ်တော်ကို နှလုံးသွင်းထားသည် (ဟေဗြ ၈:၁၀) — ဤအဆုံးချိန်ယုံကြည်သူများသည် သူတို့၏ ဖန်ဆင်းရှင်နှင့် ရွေးနုတ်သူ၏ စရိုက်သဘောတရားများကို ထင်ဟပ်စွာ ခိုင်မြဲစွာ နာခံကြသည်။

But those whom God seals in the final crisis (Rev. 7:1–8) will not render mere mechanical obedience. They are described as having “[Christ’s] name and his father’s name written on their foreheads” (Rev. 14:1). In biblical usage, God’s name stands for His character (Ex. 34:5–7). In covenant with God—with His law written in their hearts (Heb. 8:10)—these end-time believers reflect the character traits of their Creator and Redeemer as they render steadfast obedience.

 

 

၂. ကိုးကွယ်ခြင်း။ ဘုရားသခင်ကို လား၊ စာတန်ကို လား။ အစအဦးကတည်းက ဘုရားသခင်နှင့်စာတန်ကြားစစ်ပွဲသည် ဘာသာရေးစစ်ပွဲဖြစ်ခဲ့သည်နှင့်အညီ၊ နောက်ဆုံးစစ်ပွဲတွင်လည်း ဘာသာရေးစစ်ပွဲပင်ဖြစ်သည်။ ယခု ဒုတိယတောရိမ်းတိရစ္ဆာန်သည် မြေကြီးသားများကို “ပထမတောရိမ်းတိရစ္ဆာန်ကို ကိုးကွယ်ရန်” အမိန့်ပေးသည် (ဗျာ ၁၃:၁၂)။ ထို့ပြင် “တောရိမ်းတိရစ္ဆာန်၏ရုပ်တု” သည် စီးပွားရေးပိတ်ဆို့မှုနှင့် သေဒဏ်ပြစ်ဒဏ်ဖြင့် လူသားများကို ကိုယ်တိုင်ကိုးကွယ်စေပြီး ပထမတောရိမ်းတိရစ္ဆာန်၏ အမှတ်တံဆိပ်နှင့် နာမတော် — ထိုနာမတော်၏စရိုက်သဘောကို အတည်တကျပြုစေသည် (ဗျာ ၁၃:၁၅-၁၇)။

2. Worship: God or Satan?

As at its beginning, so in this last conflict, the war between God and Satan is a religious war. Now the second beast commands earth’s inhabitants to “worship the first beast” (Rev. 13:12); and “the image of the beast” causes mankind to “worship” itself under penalties of boycott and death, enforcing the first beast’s mark and its name—its characteristics (verses 15–17).

 

နောက်ဆုံးအကျဉ်းချိန်သည် စာတန် (တောရိမ်းတိရစ္ဆာန်နှစ်ခုအားဖြင့် လုပ်ဆောင်သည်) သည် ဖန်ဆင်းရှင်တစ်ပါးတည်းသာလျှင် ထိုက်တန်သော ကိုးကွယ်ခြင်းနှင့် သစ္စာခံခြင်းကို တောင်းဆိုသည့်အခါ ဖြစ်ပွားလာသည်။ ဘုရားသခင်သည် ဤအကျဉ်းချိန်ကို ကြိုတင်မြင်တော်မူသည်။ ပထမနှင့် တတိယကောင်းကင်တမန်၏ သတင်းစကားများအားဖြင့် မြေကြီးသားများကို ဖိတ်ခေါ်ချက်နှင့် ပြင်းထန်သောသတိပေးချက် နှစ်မျိုးလုံးကို ကြေညာတော်မူသည်။

The final crisis erupts when Satan (working through the two beast powers) demands worship and allegiance due only the Creator. God anticipates the crisis. Through the first and third angels’ messages He announces both an invitation and a severe warning to the inhabitants of earth.

 

ပထမကောင်းကင်တမန်။ “ဘုရားသခင်ကို ကြောက်ရွံ့၍ ဂုဏ်တော်ကို ချီးမွမ်းကြလော့။ အကြောင်းမူကား၊ တရားစီရင်တော်မူချိန်ရောက်လေပြီ။ ကောင်းကင်နှင့်မြေကြီး၊ ပင်လယ်နှင့် စမ်းရေတံခွန်များကို ဖန်ဆင်းတော်မူသောသူကို ကိုးကွယ်ကြလော့” (ဗျာ ၁၄:၇)။

First angel: “Fear God and give him glory, for the hour of his judgment has come; and worship him who made heaven and earth, the sea and the fountains of water” (Rev. 14:7).

 

 

တတိယကောင်းကင်တမန်။ “အကြင်သူသည် တောရိမ်းတိရစ္ဆာန်နှင့် ထိုတောရိမ်းတိရစ္ဆာန်၏ရုပ်တုကို ကိုးကွယ်၍ မိမိလက်ျာလက် သို့မဟုတ် နဖူးပေါ်တွင် အမှတ်တံဆိပ်ကို ခံယူလျှင်၊ ထိုသူသည် ဘုရားသခင်၏ဒေါသတော်၏စပါးရည်ကို ရောနှောခြင်းမရှိဘဲ လောင်းထည့်ထားသော ခွက်ထဲမှ သောက်ရလိမ့်မည်။ သန့်ရှင်းသော ကောင်းကင်တမန်များနှင့် သိုးသငယ်တော် ရှေ့မှောက်တော်၌ မီးနှင့်ကောင်းကင်မီးလျှင်ဖြင့် ညှဉ်းဆဲခြင်းကို ခံရလိမ့်မည်” (ဗျာ ၁၄:၉၊ ၁၀)။

Third angel: “If any one worships the beast and its image, and receives a mark on his forehead or on his hand, he also shall drink the wine of God’s wrath, poured unmixed into the cup of his anger, and he shall be tormented with fire and sulphur in the presence of the holy angels and in the presence of the Lamb” (verses 9, 10).

 

ဤသတင်းစကားများသည် ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်း ပျံ့နှံ့သွားမည် (ဗျာ ၁၄:၆) ဖြစ်ရာ၊ ပရောဖက်ပြုချက်သည် ကမ္ဘာလုံးဆိုင်ရာ ပဋိပက္ခတစ်ရပ်ကို ကြိုမြင်ထားသည်။ လူသားမျိုးနွယ်၏ နောက်ဆုံးမျိုးဆက်သည် “တောရိမ်းတိရစ္ဆာန်နှင့် ထိုတောရိမ်းတိရစ္ဆာန်၏ရုပ်တု” ကို ကိုးကွယ်နာခံခြင်း သို့မဟုတ် ဖန်ဆင်းရှင်ဘုရားသခင်ကို ကိုးကွယ်နာခံခြင်း ဟူ၍ ရွေးချယ်ရမည်ဖြစ်သည်။ ဆုံးဖြတ်ချက်များ ချမှတ်လာသည်နှင့်အမျှ၊ အသက်ရှင်နေသေးသောသူများသည် အမှန်တကယ် ကိုယ်တိုင်ကိုယ်ကျ ကံကြမ္မာကို ရွေးချယ်ကြသည်ဟု ယူဆနိုင်သည်။ ခရစ်တော်ကြွလာမီ တရားစီရင်ခြင်းအဆင့်သည် သူတို့၏ဘဝနှင့် ဆုံးဖြတ်ချက်များကို စစ်ဆေးရန် ရွေ့လျားလာမည်ဟု ယူဆနိုင်သည်။ လူသားတို့၏ ကယ်တင်ခြင်းအခွင့်အရေး ပြီးဆုံးသွားပြီး ဤသို့ ဂရုတစိုက် စကားပြောသံများ ထွက်ပေါ်လာသည်။ “မတရားသောသူသည် မတရားမှုကို ဆက်လက်ပြု၍၊ ညစ်ညမ်းသောသူသည် ညစ်ညမ်းမှုကို ဆက်လက်ပြုစေ၊ ဖြောင့်မတ်သောသူသည် ဖြောင့်မတ်မှုကို ဆက်လက်ပြု၍၊ သန့်ရှင်းသောသူသည် သန့်ရှင်းမှုကို ဆက်လက်ပြုစေ” ဟူ၍ဖြစ်သည်။ ထို့နောက် ခရစ်တော်သည် ကတိတော်ထပ်မံပေးတော်မူသည်။ “ကြည့်လော့၊ ငါသည် လျင်မြန်စွာ ကြွလာတော်မူ၏။ ငါ၏ဆုလာဘ်ကို ငါယူဆောင်လာပြီး၊ လူအဘယ်သို့ပြုသမျှအတိုင်း ပြန်ပေးရန်ဖြစ်၏” (ဗျာ ၂၂:၁၁၊ ၁၂)။

Since the messages extend worldwide (verse 6), the prophecy foresees a worldwide conflict. The last living generation of humanity will be required to choose between worshipful obedience to the “beast and its image” or worshipful obedience to God, the Creator. As decisions are made, the living—in a very real sense—decide their own destiny. We may infer that the pre-Advent judgment session moves to examine their lives and decisions. Human probation closes, and the solemn words are spoken: “Let the evildoer still do evil, and the filthy still be filthy, and the righteous still do right, and the holy still be holy,” to which Christ adds His promise: “Behold, I am coming soon, bringing my recompense, to repay every one for what he has done” (Rev. 22:11, 12).

 

 

D. စာတန်၏ ရှုံးနိမ့်ခြင်းနှင့် ပျက်စီးခြင်း

ဗျာဒိတ်ကျမ်းတွင် ခရစ်တော်၏ ပြန်ကြွလာခြင်းကို သင်္ကေတနှစ်မျိုးဖြင့် ဖော်ပြထားသည်။ (၁) ကောင်းကင်မှ လယ်သမားတစ်ပါးအဖြစ် လာရောက်၍ ကိုယ်တော်၏ ရွေးနုတ်ထားသော လူမျိုးကို ရိတ်သိမ်းခြင်း (ထို့ပြင် နောင်တမရှိသူများကို ရိတ်သိမ်းပြီး ဖျက်ဆီးခြင်းကိုလည်း ရည်ညွှန်းသည်) (ဗျာ ၁၄:၁၄-၂၀)။ (၂) ကောင်းကင်မှ စစ်သည်တော်တစ်ပါးအဖြစ် ကိုယ်တော်၏ တပ်များနှင့်အတူ ရှေ့သို့တိုးတက်၍ ရန်သူများကို အနိုင်ယူခြင်း။ နောက်ဆုံးအမှုတွင် ဘုရားသခင်၏ စာတန်ကို အနိုင်ယူခြင်းကို သင်္ကေတအားဖြင့် ဖော်ပြထားသည် (ဗျာ ၁၉:၁၁-၂၁)။

D. The Defeat and Destruction of Satan

Revelation depicts the return of Christ under two different symbols: (1) as a heavenly farmer who comes to reap the harvest of His redeemed people, alluding also to the reaping and destruction of the impenitent (Rev. 14:14–20); and (2) as a heavenly warrior advancing with His forces to conquer His enemies. The latter figuratively portrays God’s ultimate victory over Satan in the moral controversy (Rev. 19:11–21).

 

 

၁. စာတန်ကို ချုပ်နှောင်ခြင်း

Conခရစ်တော်သည် အဖြူရောင်မြင်းပေါ်တွင် စီးလျက်၊ “ကောင်းကင်တပ်များ” လိုက်ပါလျက်၊ “ရှင်ဘုရင်များတဲ့ရှင်ဘုရင်၊ သခင်များတဲ့သခင်” အဖြစ် ပေါ်ထွန်းသည်။ အဆုံးကာလနီးချိန်၌ ကိုယ်တော်၏ လူမျိုးကို ညှဉ်းဆီးနေသော ဘာသာရေးနှင့် နိုင်ငံရေးမဟာမိတ်အဖွဲ့နှင့် တိုက်ခိုက်တော်မူသည် (အပိုဒ် ၁၉)။ “သားရဲကို ဖမ်းဆီးခံရပြီး၊ ထိုသားရဲနှင့်အတူ အံ့ဖွယ်နိမိတ်များကို ပြုလုပ်၍ သားရဲ၏ အမှတ်အသားကို ခံယူသူများနှင့် သားရဲ၏ ပုံရိပာကို ကိုးကွယ်သူများကို လှည့်စားခဲ့သော တမန်တော်မဲ့သည်လည်း ဖမ်းဆီးခံရသည်” (အပိုဒ် ၂၀) (ချွန်နှစ်ချွန်ရှိသော သားရဲ၏ နောက်ထပ်သင်္ကေတ၊ ဗျာ ၁၃:၁၁-၁၇)။ ဤအဖွဲ့အစည်းများကို နောက်ဆုံးမီးထဲတွင် ဖျက်ဆီးခြင်းကို ကြိုတင်ဖော်ပြထားသည် (အပိုဒ် ၂၀)။

1. Satan Imprisoned

Seated on a white horse and followed by “the armies of heaven,” Christ, as “King of kings and Lord of lords,” is represented as engaging in battle with the religious and political confederation which has been fighting against Him in the person of His people near the close of the time of the end (verse 19). “And the beast was captured, and with it the false prophet who in its presence had worked the signs by which he deceived those who had received the mark of the beast and those who worshiped its image [a different symbol for the two-horned beast, Rev. 13:11–17]” (verse 20). Proleptically, these entities are destroyed in the final fires (verse 20).

 

စာတန်ကိုယ်တိုင်ကို ဖမ်းဆီးပြီး တစ်ထောင်နှစ်ပတ်လုံး ချုပ်နှောင်ထားသည်။ ဤကာလကို များသောအားဖြင့် ထောင်စုနှစ်ကာလ (millennium) ဟု ခေါ်သည်။ (Millennium I. C ကိုကြည့်ပါ)

Satan himself is arrested and imprisoned for a thousand years, a period commonly referred to as the millennium. (See Millennium I. C.)

 

“ထိုနောက် ကောင်းကင်ဘုံမှ ကောင်းကင်တမန်တစ်ပါး ဆင်းသက်လာသည်ကို ငါမြင်သည်။ သူ၏လက်ထဲတွင် အနက်ရှိုင်းဆုံးတွင်းသော့နှင့် ကြီးမားသောသံကြိုးရှိသည်။ ထိုကောင်းကင်တမန်သည် နဂါးကို၊ ရှေးဦးမူလ မွှေးနွှေးဖြစ်သော နဂါးကို၊ မာရ်နတ်၊ စာတန်ကို ဖမ်းဆီးပြီး တစ်ထောင်နှစ်ပတ်လုံး ချုပ်နှောင်သည်။ သူ့ကို တွင်းထဲသို့ ပစ်ချပြီး ပိတ်ဆို့၍ တံဆိပ်ခတ်ထားသည်။ တစ်ထောင်နှစ်ပြည့်သည်အထိ လူမျိုးများကို ထပ်မံလှည့်စားခြင်း မပြုနိုင်ရန်ဖြစ်သည်။ ထိုနောက် ခဏမျှ လွှတ်ချရမည်” (ဗျာ ၂၀:၁-၃)။

“Then I saw an angel coming down from heaven, holding in his hand the key of the bottomless pit and a great chain. And he seized the dragon, that ancient serpent, who is the Devil and Satan, and bound him for a thousand years, and threw him into the pit, and shut it and sealed it over him, that he should deceive the nations no more, till the thousand years were ended. After that he must be loosed for a little while” (Rev. 20:1–3).

 

 

၂. ထောင်စုနှစ်ကာလ

ကိုယ်တော်ကတိတော်အတိုင်း ခရစ်တော်သည် ရွေးနုတ်ထားသူများ—ခေတ်အဆက်ဆက်၏ ရွေးနုတ်ခံရသူများကို ကောင်းကင်ဘုံသို့ ဆောင်ယူတော်မူသည် (ယောဟန် ၁၄:၁-၃၊ မဿဲ ၂၄:၃၀-၃၁၊ ၁ သက် ၄:၁၆-၁၈)။ ထိုနေရာ၌ သူတို့သည် ကိုယ်တော်နှင့်အတူ အုပ်စိုးကြသည် (ဗျာ ၂၀:၆)။ အုပ်စိုးနေစဉ် ရွေးနုတ်ခံရသူများသည် နောက်ဆုံးတရားစီရင်ခြင်း၏ ဒုတိယအဆင့်တွင် ပါဝင်ကြသည် (အပိုဒ် ၄)။ တမန်တော်ပေါလုကလည်း ဤတရားစီရင်ခြင်းကို ဖော်ပြထားပြီး၊ ခရစ်တော်ပြန်ကြွလာမှီး ပထမအဆင့်ကဲ့သို့ပင် ကောင်းကင်ဘုံ၌ ပြုလုပ်သည်။ “သန့်ရှင်းသူများသည် ဤလောကကို တရားစီရင်မည်ကို သင်တို့မသိကြသလော… ငါတို့သည် ကောင်းကင်တမန်များကိုပင် တရားစီရင်ရမည်ကို သိကြသည်မဟုတ်လော” (၁ ကော ၆:၂-၃)။ ဤသို့ ဆိုလိုရင်း ဆုံးရှုံးသွားသူများနှင့် ကောင်းကင်တမန်များကို ပြန်လည်သုံးသပ်ခြင်းဖြင့် ရွေးနုတ်ခံရသူများသည် အပြစ်၏သဘာဝ၊ စာတန်နှင့် ဘုရားသခင်၏ တရားမျှတပြီး မေတ္တာရှိသော တုံ့ပြန်မှုကို အပြည့်အဝနားလည်နိုင်မည်ဖြစ်သည်။ (Judgment III. B. 2 ကိုကြည့်ပါ)

2. The Millennium

As He promised, Christ takes His followers—the redeemed of all the ages—to heaven (John 14:1–3; Matt. 24:30, 31; 1 Thess. 4:16–18). There they reign with Him (Rev. 20:6). During their reign the redeemed participate in the second phase of the final judgment (verse 4). The apostle Paul also mentions “this judgment, which, like the initial pre-Advent phase, takes place in heaven. “Do you not know that the saints will judge the world?… Do you not know that we are “to judge angels?” (1 Cor. 6:2, 3). We may “infer that such a “review” of lost humans and angels will allow the redeemed to understand as fully as possible the nature of sin and Satan and the response that a just and loving God made to the challenge. (See Judgment III. B. 2.)

 

ထောင်စုနှစ်ကာလ ပြီးဆုံးခါနီးတွင် ပရောဖက်သည် သန့်ရှင်းသောမြို့၊ ဓမ္မယေရုရှလင်မြို့သစ်ကို ခရစ်တော်နှင့် ရွေးနုတ်ခံရသူများနှင့်အတူ ကောင်းကင်ဘုံမှ ကမ္ဘာဂြိုဟ်သို့ ဆင်းသက်လာသည်ကို မြင်သည် (ဗျာ ၂၁:၂၊ ၁၀)။ ခရစ်တော်သည် ဆိုးညစ်သူသေများကို ရှင်ပြန်ထမြောက်စေတော်မူသည် (ယောဟန် ၅:၂၈-၂၉၊ ဗျာ ၂၀:၅)။ လူသားအားလုံး (ရွေးနုတ်ခံရသူများ မြို့ထဲတွင်၊ ဆုံးရှုံးသူများ မြို့ပြင်တွင်) ရှိနေခြင်းကြောင့် စာတန်သည် ချုပ်နှောင်ခြင်းမှ လွတ်မြောက်သွားသည်။ သူ၏သဘာဝအတိုင်း ဆက်လက်ဖြစ်နေသေးသည့်အတိုင်း ဆုံးရှုံးသူများ၏ တပ်များကို လှည့်စားပြီး သန့်ရှင်းသောမြို့ကို တိုက်ခိုက်ရန် လှုံ့ဆော်သည်။ ဤသည်မှာ စာတန်၏ နောက်ဆုံးရုန်းကန်ခြင်း၊ ဘုရားသခင်နှင့် ကိုယ်တော်၏ လူမျိုးကို ဆန့်ကျင်တိုက်ခိုက်ခြင်း ဖြစ်သည် (ဗျာ ၂၀:၇-၁၀)။

At the close of the millennium the prophet sees the Holy City, the New Jerusalem, descend from heaven to earth, together with Christ and the redeemed (Rev. 21:2, 10). Christ resurrects the wicked dead (John 5:28, 29; Rev. 20:5). The presence of all humanity (the redeemed within the city; the lost without) immediately looses Satan. Still true to his nature, he deceives and persuades the armies of the lost to attack the Holy City. This constitutes Satan’s dying struggle, as it were, to fight against God and His people (Rev. 20:7–10).

 

 

၃. နောက်ဆုံးတရားစီရင်ခြင်း - အကောင်အထည်ဖော်ဆောင်ရွက်သည့်အဆင့်

တိုက်ခိုက်မှု စတင်တော့မည့်အချိန်တွင် ဘုရားသခင်ကိုယ်တိုင် ဝင်ရောက်စွက်ဖက်တော်မူသည်။ လူသားအားလုံးကို ဘုရားသခင်၏ တရားစီရင်ရာ ပလ္လင်တော်ရှေ့သို့ ဆင့်ခေါ်သည် (အပိုဒ် ၁၁-၁၅)။ ဤနေရာ၌ ပလ္လင်တော်ရှေ့တွင် ရပ်နေသော သေသူများသည် “ထောင်စုနှစ်ပြည့်သည်အထိ အသက်မရှင်ခဲ့သူများ” ဖြစ်သည် (အပိုဒ် ၅)။ နောက်ဆုံးတရားစီရင်ခြင်း၏ အကောင်အထည်ဖော်ဆောင်သည့်အဆင့်သည် လူသားတစ်မျိုးလုံး (ဖြောင့်မတ်သူနှင့် မဖြောင့်မတ်သူ) အပြင် ကျရှုံးခဲ့သော ကောင်းကင်တမန်များကိုပါ သက်ဆိုင်သော်လည်း (မဿဲ ၂၅:၃၂-၄၆ နှိုင်းယှဉ်ပါ)၊ အချို့နည်းဖြင့် ဆုံးရှုံးသူများကို ဗဟိုပြုထားသည်။ တရားစီရင်ရာပလ္လင်ရှေ့တွင် ရပ်နေစဉ် သူတို့သည် ကြီးမားသော ပုန်ကန်မှု၏ အကြောင်းအရင်းများနှင့် စမ်းသပ်ကာလအတွင်း ဘုရားသခင်၏ ကျေးဇူးတော်နှင့် ကယ်တင်ခြင်းကို အဘယ်ကြောင့် ငြင်းပယ်ခဲ့ရသည်ကို နားလည်စေခြင်းခံရမည်ဟု ယူဆနိုင်သည်။ နောက်ဆုံးတရားစီရင်ခြင်း၏ အကောင်အထည်ဖော်သည့်အဆင့် (ကမ္ဘာပေါ်တွင် ပြုလုပ်သည်) တွင် ပထမနှစ်ဆင့်တွင် ဆုံးဖြတ်ထားသော အမိန့်များကို ကြေညာပြီး အကောင်အထည်ဖော်သည်။ နောင်တမရှိသူ—ကောင်းကင်တမန်များနှင့် လူသားများ—ကို အပြစ်ဒဏ်ပေးပြီး ဖျက်ဆီးသည်။ သူတို့သည် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းမရှိသော “ဒုတိယသေခြင်း” အမိန့်အောက်သို့ ရောက်သည် (ဗျာ ၂၀:၁၀၊ ၁၄-၁၅)။ ယေရှုခရစ်သည် ကယ်တင်ခြင်းခံရသူ၊ ဆုံးရှုံးသူ၊ စာတန်နှင့် သူ၏ကောင်းကင်တမန်များနှင့် ပတ်သက်သော အကောင်အထည်ဖော်တရားစီရင်ခြင်း၏ နောက်ဆုံးသဘောကို အကျဉ်းချုပ်တော်မူသည်။ “ထိုအခါ ရှင်ဘုရင်သည် လက်ျာဘက်၌ရှိသူတို့ကို ‘ငါ့ခမည်းတော်၏ ကောင်းကြီးမင်္ဂလာရှိသူတို့၊ လောကီတည်သောအခါမှစ၍ သင်တို့အဘို့ ပြင်ဆင်ထားသော နိုင်ငံကို လာကြလော့’ ဟု မိန့်တော်မူမည်… ထိုနောက် လက်ဝဲဘက်၌ရှိသူတို့ကို ‘ငါ့ထံမှ ကျိန်ခြင်းခံရသူတို့၊ မာရ်နတ်နှင့် သူ၏ကောင်းကင်တမန်များအဘို့ ပြင်ဆင်ထားသော ထာဝရမီးထဲသို့ သွားကြလော့’ ဟု မိန့်တော်မူမည်… သူတို့သည် ထာဝရအပြစ်ဒဏ်ထဲသို့ သွားကြလိမ့်မည်။ ဖြောင့်မတ်သူမူကား ထာဝရအသက်ထဲသို့ ဝင်ကြလိမ့်မည်” (မဿဲ ၂၅:၃၄-၄၆)။ အသစ်ကျမ်းစာတွင် “ထာဝရ”၊ “အစဉ်အမြဲ”၊ “ထာဝရအပြစ်ဒဏ်/အသက်” ဟူသော ဘာသာပြန်များသည် ဂရိစကား αἰών (aiōn) နှင့် αἰώνιος (aiōnios) များမှ ဆင်းသက်လာသည် (ဗျာ ၁၄:၁၁၊ ၂၀:၁၀၊ မဿဲ ၂၅:၄၁၊ ၄၆ ကိုကြည့်ပါ)။ ဤစကားလုံးများ၏ အဓိကအဓိပ္ပာယ်မှာ ကြာမြင့်ချိန်၊ မပြတ်မတောက်သော အချိန်ကာလဖြစ်သည်။ ကြာမြင့်ချိန် အဆုံးမရှိဖြစ်မဖြစ်ကား ဖော်ပြထားသော အရာ သို့မဟုတ် ပုဂ္ဂိုလ်၏ သဘာဝပေါ်မူတည်သည်။ ဘုရားသခင်သည် “တစ်ပါးတည်းသာ” မသေနိုင်သော သဘာဝရှိတော်မူသည် (၁ တိ ၆:၁၅-၁၆)။ ရွေးနုတ်ခံရသူများကို ခရစ်တော်ပြန်ကြွလာချိန်တွင် မသေနိုင်သော အသက်ကို ပေးတော်မူမည် (၁ ကော ၁၅:၅၁-၅၇)။ ထို့ကြောင့် ကျမ်းစာသည် ထာဝရဘုရားသခင် သို့မဟုတ် ရွေးနုတ်ခံရသူများ ထာဝရအသက်ထဲသို့ ဝင်ရောက်ခြင်းကို ပြောသည့်အခါ “အဆုံးမရှိခြင်း” ကို ဆိုလိုသည်။ ဘုရားသခင်၏ သဘာဝသည် မသေနိုင်ဖြစ်ပြီး ထိုအခြေအနေကို ရွေးနုတ်ခံရသူများအား ပေးထားသည်။ သို့သော် စာတန်နှင့် သူ၏ကောင်းကင်တမန်များ၊ ဆိုးညစ်သော လူသားများသည် သဘာဝအလျောက် မသေနိုင်ကြချေ။ နှစ်ဖွဲ့စလုံးကို သူတို့၏ အပြစ်အလိုက် အပြစ်ဒဏ်ပေးပြီးနောက် ပျက်စီးစေမည်။ “အပြစ်၏အခ” သည် သေခြင်းဖြစ်သည် (ရော ၆:၂၃)၊ “ဒုတိယသေခြင်း” ဖြစ်သည် (ဗျာ ၂၀:၁၄-၁၅၊ ၂၁:၈)။

 

 

3. Final Judgment: Executive Phase

As the attack is about to begin, God intervenes. All humanity is summoned to the judgment bar of God (verses 11–15). The dead, who stand (after their resurrection) before the throne in this passage (verse 12), are the great hosts of the lost who “did not come to life until the thousand years were ended” (verse 5). Although the executive phase of the final judgment involves the total human family (righteous and unrighteous) as well as the fallen angels (cf. Matt. 25:32–46), in some respects it centers on the lost. We may infer that as they stand before the bar of judgment, they are caused to understand the issues in the great rebellion as well as why they chose to reject God’s grace and salvation so freely offered during probationary time.

In the executive aspect of the final judgment (which takes place on earth) the sentences determined in the first two phases are pronounced and carried out. The impenitent—angelic and human—are punished and destroyed. They come under the sentence of “the second death” from which there is no resurrection (Rev. 20:10, 14, 15). Jesus summed up the finality of the executive judgment as it pertains to the saved, lost, and Satan and his angels: “Then the King will say to those at his right hand, ‘Come, O blessed of my Father, inherit the kingdom prepared for you from the foundation of the world.’ … Then he will say to those at his left hand, ‘Depart from me, you cursed, into the eternal fire prepared for the devil and his angels.’ … And they will go away into eternal punishment, but the righteous into eternal life” (Matt. 25:34–46).

In the NT the English translations “forever,” “for ever and ever,” and “everlasting/eternal” are renderings for the Greek noun aiōn and its adjective aiōnios respectively (see Rev. 14:11; 20:10; Matt. 25:41, 46). Their basic idea is one of duration, a period of uninterrupted time. The length of time may or may not be endless, but derives from the nature of the object or person described by these terms. God “alone” has inherent immortality (1 Tim. 6:15, 16), and He will bestow immortality upon the redeemed at Christ’s return (1 Cor. 15:51–57). Thus, when Scripture speaks of the eternal God or of the redeemed entering into eternal life, it speaks of “endlessness,” because God’s nature is immortal, and He has bestowed that condition upon the redeemed. On the other hand neither Satan and his angels nor wicked human beings are immortal by nature. Both classes will be punished according to their sinful deeds and will then perish. The “wages of sin is death” (Rom. 6:23), the “second death” (Rev. 20:14, 15; 21:8).

 

ကျရှုံးခဲ့သော ကောင်းကင်တမန်များနှင့် နောင်တမရှိသူ လူသားများကို အကောင်အထည်ဖော်ရာတွင် ကမ္ဘာဂြိုဟ်ကိုယ်တိုင်ကို မီးဖြင့် သုတ်သင်ရှင်းလင်းသည် (၂ ပေ ၃:၁၁-၁၃)။ အသစ်ဖန်ဆင်းပြီး ရွေးနုတ်ခံရသူများအား ထာဝရအိမ်အဖြစ် ပေးအပ်သည် (ဗျာ ၂၁:၁၊ ၅၊ မဿဲ ၅:၅)။ ဤပရဒိသုံးပြန်လည်ထူထောင်ရာတွင် ဘုရားသခင်သည် ကယ်တင်ခြင်းခံရသူများနှင့်အတူ နေထိုင်ရန် ရွေးချယ်တော်မူသည် (ဗျာ ၂၁:၃-၄၊ New Earth II ကိုကြည့်ပါ)။

In the execution of the fallen angels and impenitent humanity the earth itself is purified by the fires (2 Peter 3:11–13). Created anew, it is awarded to the redeemed as their eternal home (Rev. 21:1, 5; Matt. 5:5). In this restoration of Paradise God chooses to dwell with the saved (Rev. 21:3, 4; see New Earth II).

 

နောက်ဆုံး၊ ကောင်းကင်ဘုံ၌ စတင်ခဲ့သော စစ်ပွဲ (ဗျာ ၁၂:၇) ပြီးဆုံးသည်။ စကြဝဠာကို ကြာရှည်စိုးမိုးခဲ့သော ကြီးမားသော အကျင့်သီလဆိုင်ရာ အငြင်းပွားမှု ပြီးဆုံးသည်။ ကောင်းကင်နှင့် ကမ္ဘာကြားက ကွာဟချက်ကို ပြန်လည်ပြုပြင်ပြီးသည်။ ဘုရားသခင်၏ ရည်ရွယ်ချက်—“ခရစ်တော်အားဖြင့် ကောင်းကင်ဘုံ၌ရှိသမျှနှင့် ကမ္ဘာပေါ်တွင်ရှိသမျှကို တစ်စုတစ်ဝေးတည်း ပြုလုပ်တော်မူရန်”—ယခု ပြည့်စုံပြီးသည် (ဧဖက် ၁:၁၀)။

At last, the war, which began in heaven (Rev. 12:7), is ended. The great moral controversy, which troubled the universe for so long, is finished. The breach in the relationship between heaven and earth is healed. The divine purpose, “to unite all things in him [Christ], things in heaven and things on earth,” now is accomplished (Eph. 1:10).

 

 

VI. ဓမ္မဆိုင်ရာ အကျိုးသက်ရောက်မှုအချို့

A. အကျင့်သီလ ညီညွတ်မှု လုံခြုံစေခြင်း ကြီးမားသော စကြဝဠာအငြင်းပွားမှု၏ သမိုင်းကြောင်းအရ ဘုရားသခင်သည် ဉာဏ်ရည်ဉာဏ်သွေးရှိသည့် သတ္တဝါအမျိုးမျိုးကို ရွေးချယ်ခွင့်လွတ်လပ်မှု ပေးထားတော်မူသည်။ ဘုရားသခင်အား သစ္စာရှိစေရန် ရွေးချယ်နိုင်သည် သို့မဟုတ် ပုန်ကန်နိုင်သည်။ ထို့ကြောင့် ဘုရား၏ အုပ်ချုပ်ရေး၏ အကျင့်သီလ ညီညွတ်မှုသည် အမြဲတမ်း အန္တရာယ်ရှိနေသည်။

VI. Some Theological Implications

 

A. Moral Harmony Secured

The biblical record of the cosmic controversy indicates that God endowed the various orders of intelligent beings with the freedom of choice. They could choose to give God their allegiance or they could rebel. Consequently, the moral harmony of the divine government always lay at risk.

 

ဖန်ဆင်းရှင်သည် ပုန်ကန်မှုကို မိမိဖန်ဆင်းခြင်း မဟုတ်၊ ခွင့်ပြုထားခြင်းသာဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်၏ အလိုတော်ကို ချိုးဖောက်ခြင်းသည် လူသားမျိုးနွယ်နှင့် ဘုရားသခင်အတွက် များပြားလှစွာသော ဆင်းရဲဒုက္ခများ ယူဆောင်လာခဲ့သော်လည်း၊ အငြင်းပွားမှု၏ ရှည်ကြာသော ရာစုနှစ်များသည် နောက်ဆုံးတွင် စကြဝဠာ၏ အကျင့်သီလ လုံခြုံမှုကို ဖြစ်ပေါ်စေမည်။ ဤို့ချောက်ဖွယ် အတွေ့အကြုံမှ သစ္စာရှိသူနှင့် ကျရှုံးသူ ဉာဏ်ရည်ရှိသတ္တဝါအားလုံးသည် အပြစ်၏ နိယာမများကို လွတ်လပ်စွာ ငြင်းပယ်ပြီး ဖန်ဆင်းရှင်၏ ဖြောင့်မတ်မှုနှင့် ကောင်းမြတ်မှုကို အမှန်တကယ် ဝန်ခံကြမည်။ အကောင်အထည်ဖော်တရားစီရင်ရာတွင် “လူတိုင်းဒူးထောက်၍ ငါ့ကို ချီးမွမ်းကြလိမ့်မည်” ဟု ဘုရားသခင်မိန့်တော်မူသည် (ရော ၁၄:၁၁)။

The Creator did not introduce rebellion, but He permitted it to arise. In spite of the enormous tide of suffering and pain that transgression of the divine will has brought, both to humanity and to God, the long centuries of the conflict ultimately will bring about the moral security of the universe. Out of this terrible experience all orders of intelligent beings—loyal and fallen—will freely reject the principles of sin and acknowledge the rightness and goodness of the Creator. At the executive judgment, God says, “every knee shall bow to me, and every tongue shall give praise to God” (Rom. 14:11).

 

 

B. ကမ္ဘာ့အမြင် ကြီးမားသော အငြင်းပွားမှုကို နားလည်ခြင်းသည် ခရစ်ယာန်အား သမိုင်း၏ ကျိုးကြောင်းဆီလျော်ပြီး တစ်သမတ်တည်း ကမ္ဘာ့အမြင်ကို ပေးသည်။ “နိုင်ငံများ ထွန်းကားခြင်းနှင့် ပျက်စီးခြင်း၊ လူသားအကျိုးစီးပွားများ၏ ကစားခြင်းနှင့် တန်ပြန်ခြင်းတို့၏ နောက်ကွယ်တွင် ဘုရားသခင်နှင့် သစ္စာရှိကောင်းကင်တမန်များနှင့် စာတန်နှင့် သူ၏ကျရှုံးကောင်းကင်တမန်များကြားက မမြင်နိုင်သော ရုန်းကန်မှု ရှိနေသည်” (ဒံ ၁၀:၁-၃၊ ၁၂-၁၃ နှိုင်းယှဉ်ပါ)။ စာတန်ကို “ဤလောက၏ ဘုရားသခင်” ဟု ဖော်ပြထားသော်လည်း (၂ ကော ၄:၄)၊ ဖန်ဆင်းရှင်သည် “ကမ္ဘာနေထိုင်သူများကြားတွင် ကိုယ်တော်၏အလိုတော်အတိုင်း ပြုတော်မူသည်” (ဒံ ၄:၃၅) ကိုယ်တော်၏ “ထာဝရရည်ရွယ်ချက်” ကို ဆောင်ရွက်ရန်ဖြစ်သည် (ဧဖက် ၃:၁၁)။

B. Worldview

An understanding of the cosmic conflict provides the Christian with a worldview of history that is both rational and coherent. “Behind the rise and fall of nations and the play and counterplay of human interests lies the unseen struggle between the Godhead, “together with the hosts of loyal angels, and Satan with his host of fallen angels—“a struggle that directly impacts all human “activity (cf. Dan. 10:1–3, 12, 13). Although Satan is described as “the god of this world” “(2 Cor. 4:4), the Creator “does according to his will … among the inhabitants of the earth” (Dan. 4:35) to carry out His “eternal purpose” (Eph. 3:11).

 

ရှေးယခင်က အချိန်ကို စက်ဝိုင်းပုံစံ၊ ထပ်ခါတလဲလဲ ဖြစ်သည်ဟု ယူဆခဲ့သော်လည်း၊ ကျမ်းစာ၏ ကမ္ဘာ့အမြင်တွင် အချိန်သည် တစ်ကြောင်းတည်း ရှေ့သို့တိုးသည်။ ဘုရားသခင်၏ လက်တော်သည် စာတန်၏ လှုပ်ရှားမှုကို တွန်းလှန်ခံရသော်လည်း၊ လူသားသမိုင်းကို ခရစ်တော်၏ ဒုတိယအကြိမ် ကြွလာခြင်း၊ စာတန်နှင့် ဆိုးညစ်သော အင်အားစုအားလုံး ပျက်စီးခြင်း၊ ဘုရားသခင်၏ ထာဝရနိုင်ငံ တည်ထောင်ခြင်းဆီသို့ ရည်ရွယ်ချက်ရှိရှိ ရွေ့လျားစေတော်မူသည်။

Unlike the ancient concept of time as circular and repetitious, the scriptural worldview of time is linear. The divine hand, although countered by satanic activity, nevertheless is deliberately moving human history to its consummation: the second coming of Christ, the eradication of

Satan and all the forces of evil, and the establishment of God’s eternal kingdom.

 

ဤသို့သော ကမ္ဘာ့အမြင်သည် ယုံကြည်သူအား မျှော်လင့်ချက်ကို ပေးသည်။ လူ့အဖွဲ့အစည်း၏ ဆင်းရဲဒုက္ခများစွာကို ကုသရန် ဖြေရှင်းနည်းများသည် အပြစ်လွှမ်းမိုးထားသော ဂြိုဟ်ပေါ်တွင် အသက်ရှင်မှုကို သာ သက်သာစေနိုင်သည်။ သို့သော် ခရစ်ယာန်သည် လူ့အဖွဲ့အစည်း၏ အစိတ်အပိုင်းတစ်ခုအနေဖြင့် ခရစ်တော်ပြုခဲ့သည့်အတိုင်း လူ့အသိုင်းအဝိုင်းတွင် “ဆား” နှင့် “အလင်း” အဖြစ် လုပ်ဆောင်ရန် ကြိုးစားရမည် (မဿဲ ၅:၁၃-၁၄၊ တမန် ၁၀:၃၈)။

Such a worldview brings hope to the “believer. While solutions to cure the multiple woes of society can only ameliorate life on a planet dominated by sin, the Christian—“as part of the web of human society—seeks to function as “salt” and “light” in the community, as Christ did (Matt. 5:13, 14; Acts 10:38).

 

 

C. လူသားဆင်းရဲဒုက္ခ ကြီးမားသော အငြင်းပွားမှုသည် လူသားဆင်းရဲဒုက္ခ ပြဿနာကို အလင်းပေးသည်။ ယေရှုခရစ်တွင် ဖော်ပြထားသော ကောင်းမြတ်သော ဘုရားသခင်ကို ယုံကြည်ခြင်းနှင့် ဆိုးညစ်သော လောကကို ပေါင်းစပ်ရန် သမိုင်စဉ်အခြေခံကို ပေးသည်။ ပထမဦးစွာ၊ ဘုရားသခင်သည် ဆိုးညစ်ခြင်းအတွက် တာဝန်မရှိကြောင်း ထင်ရှားသည်။ ဖန်ဆင်းရှင်သည် အပြစ်ကင်းသော ကောင်းကင်တမန်နှင့် လူသားများကို ဖန်ဆင်းခဲ့ပြီး၊ အချို့သည် လွတ်လပ်သော အလိုတော်ကို အသုံးပြု၍ ကောင်းမြတ်ပြီး တရားမျှတသော ဖန်ဆင်းရှင်ကို ပုန်ကန်ခဲ့ကြသည်။ ရလဒ်အနေဖြင့် ကမ္ဘာကို ချိုးဖောက်ခြင်း၏ ကြောက်မက်ဖွယ် အကျိုးဆက်များဖြင့် ပြည့်စေခဲ့သည်။

C. Human Suffering

The cosmic controversy sheds light on the problem of human suffering. It provides the biblical basis for reconciling the Christian belief of a good God (as revealed in Jesus Christ) with an evil world. In the first place, it becomes evident that God is not responsible for evil. The Creator brought into existence sinless angels and human beings, some of whom—exercising their free will—chose to rebel against a good and just Creator. As a result they have filled the earth with the terrible consequences of transgression.

 

စာတန်၏ စိန်ခေါ်မှုများနှင့် အာဒံဟေဝါ၏ ကျရှုံးခြင်းကြောင့် ဖြောင့်မတ်သူနှင့် မဖြောင့်မတ်သူ နှစ်မျိုးစလုံးသည် အပြစ်၏ အုပ်စိုးမှု အကျိုးသက်ရောက်မှုကို ခံစားရကြသည်။ နှစ်မျိုးစလုံး ရောဂါ၊ ရာဇဝတ်မှု၊ စစ်ပွဲ၊ သဘာဝဘေးအန္တရာယ်စသည်တို့ကို ခံစားရကြသည်။ နှစ်မျိုးစလုံး သေကြရသည်။ သို့သော် ယုံကြည်သူသည် ဘုရားသခင်၏ ကယ်တင်သော ကျေးဇူးတော်နှင့် ထောက်မထားတော်မူသော ကတိတော်များ (ဧဖက် ၂:၈-၁၀၊ ၁ ကော ၁၀:၁၃၊ ၁ ပေ ၄:၁၂-၁၃) ကို ခံစားရပြီး၊ ခရစ်တော်ပြန်ကြွလာခြင်းနှင့် အငြင်းပွားမှု ပြီးဆုံးခြင်း၏ “မင်္ဂလာရှိသော မျှော်လင့်ချက်” ဖြင့် တည်ကြည်စေသည် (တိ ၂:၁၃)။ လူသားဆင်းရဲဒုက္ခ၏ အပြစ်သည် ဘုရားသခင်၏ ပလ္လင်တော်တွင် မရှိ၊ စာတန်နှင့် သူ၏ကောင်းကင်တမန်များ၊ ယိုယွင်းသော လူသားများ၏ ပုန်ကန်မှုနှင့် လှုပ်ရှားမှုမှ ထွက်ပေါ်လာခြင်း ဖြစ်သည်။

Because of the nature of Satan’s challenges and the fall of Adam and Eve, the righteous as well as the unrighteous suffer the effects of sin’s reign. Both classes experience disease, crime, war, natural disasters, etc. Both die. However, the believer is the recipient of God’s saving grace and sustaining promises (Eph. 2:8–10; 1 Cor. 10:13; 1 Peter 4:12, 13) and is steadied by the “blessed hope” of Christ’s return (Titus 2:13) and the end of the controversy. The blame for human suffering does not lie at the throne of God; rather, it issues from the rebellion and activity of Satan and his angels and depraved humanity.

 

 

D. ဘုရားသခင်၏ စရိုက်လက္ခဏာ အငြင်းပွားမှု၏ လမ်းကြောင်းသည် ယခင်က ဖန်ဆင်းခံရသတ္တဝါများ မသိခဲ့သော ဘုရားသခင်၏ စရိုက်နက်နဲမှုကို ဖော်ပြခဲ့သည်။ ကယ်တင်ခြင်းအစီအစဉ်ကို စီမံဆောင်ရွက်ရန် ဘုရားသခင်၏ ကိုယ်ကိုယ်စွန့်ကြဲမှု ကုန်ကျစရိတ်၏ ကြီးမားမှုကို ကောင်းကင်တမန်နှင့် လူသားများ နားလည်နိုင်ကြမည် မဟုတ်ချေ။ ဘုရားသခင် သားတော်၏ လူဖြစ်လာခြင်းနှင့် အပြစ်ဖြေရာယဇ်သေခြင်းသည် ဘုရား၏ ကျေးဇူးတော်နှင့် မေတ္တာတော်၏ ပေါများမှုကို သက်သေပြသည် (၂ တိ ၁:၉၊ ယောဟန် ၃:၁၆-၁၇)။ အငြင်းပွားမှုသည် ဘုရားသခင်၏ တရားမျှတမှုနှင့် တရားဓမ္မရှိမှုကို ဖော်ပြခဲ့သည်။ အပြစ်ကို ဖြေရာယဇ်ပေးပြီး မျက်ကွယ်ပြုခြင်း မဟုတ် (ရော ၃:၂၃-၂၆)။ အစီအစဉ်ပြီးဆုံးခြင်းသည် ဘုရားသခင်အား ပြုလုပ်ထားသော ချီးမွမ်းခြင်းများကို အပြည့်အဝ တရားမျှတစေသည်။ “အိုထာဝရဘုရား ဘုရားသခင်၊ ကိုယ်တော်၏ အမှုတော်များ ကြီးမားလှပါ၏၊ တန်ခိုးတော်ရှင်ဘုရား၊ ကိုယ်တော်၏ လမ်းခရီးများ တရားမျှတပြီး သမ္မာတရားရှိပါ၏” (ဗျာ ၁၅:၃)။

D. Character of God

The course of the controversy has disclosed depths of the divine character heretofore unknown to any of the created orders. Neither angel nor man can grasp the enormity of the cost of the self-sacrificing Godhead to devise and carry out the plan of salvation. The incarnation of God the Son and His atoning death testify to the lavishness of divine grace and love (2 Tim. 1:9; John 3:16, 17). The conflict has also revealed God’s attributes of justice and fairness. Sin is atoned, not winked at (Rom. 3:23–26). The plan completed fully justifies the ascriptions made to God: “Great and wonderful are “thy deeds, O Lord God the Almighty! Just and true are thy ways, O King of the ages!” (Rev. 15:3).

 

 

E. ယုံကြည်သူ ပြင်ဆင်မှု ဗျာဒိတ်ကျမ်းတွင် စာတန်၏ နောက်ဆုံးအဆင့်တွင် အသင်းတော်ကို တိုက်ခိုက်ခြင်း (ဗျာ ၁၂:၁၇–၁၄:၂၀) ကို ဖော်ပြခြင်းသည် ယုံကြည်သူများကို အန္တရာယ်ရှိကြောင်း နှိုးဆွရန် ရည်ရွယ်သည်။ အပျိုမကိုးပါးနှင့် အပျိုတစ်ပါး ဉပမာသည် အိပ်ပျော်နေသော အသင်းတော်၊ သခင်ဘုရား ပြန်ကြွလာခြင်းအတွက် တစ်စိတ်တစ်ပိုင်းသာ ပြင်ဆင်ထားသည်ကို ဖော်ပြသည် (မဿဲ ၂၅:၁-၁၃)။ သို့သော် “အဆုံးကာလ” အတွက် ကမ္ဘာကို အထူးသတင်းစကား—ကောင်းကင်တမန်သုံးပါး၏ သတင်းစကား (ဗျာ ၁၄:၆-၁၄)—ရှိသည့်နည်းတူ၊ ကိုယ်တော်၏ နောက်လိုက်များအတွက်လည်း အထူးသတင်းစကား ရှိသည်။ ထိုသတင်းစကားကို “လာအိုဒိကအသင်းတော်” ဖြင့် သင်္ကေတပြုထားသည် (ဗျာ ၃:၁၄-၂၂)။

E. Believer Preparedness

Revelation’s description of Satan’s attack against the church in the last phase of the cosmic controversy (Rev. 12:17–14:20) is intended to awaken believers to their peril. The parable of the 10 virgins portrays a sleeping church, only partially prepared for the Lord’s return (Matt. 25:1–13). However, just as God has a special message for the world in the “time of the end”—the three angels’ messages (Rev. 14:6–14)—so also He has a special message for His followers, symbolized by “the church in Laodicea” (Rev. 3:14–22).

 

“သင်သည် အေးစိမ့်လည်းမဟုတ်၊ ပူနွေးလည်းမဟုတ်၊ တရားလူးလူးဖြစ်နေသည်” ဟု ခရစ်တော်မိန့်တော်မူသည်။ “ငါ ချမ်းသာပြီး ဘာတစ်ခုမျှ မလိုတော့ဟု ဆိုသော်လည်း၊ အမှန်မှာ သင်သည် ဆင်းရဲ၊ မျက်စိကန်း၊ အဝတ်မရှိဖြစ်နေသည်” (အပိုဒ် ၁၆-၁၇)။ ခရစ်တော်သည် သူတို့၏ ဆိုးရွားသော အခြေအနေကို ပြင်ဆင်ပေးရန် ကမ်းလှမ်းတော်မူသည်။ ကိုယ်တော်သည် သူတို့နှလုံးတံခါးဝတွင် ရပ်နေပြီး ရွှေ၊ အဝတ်၊ မျက်စိဆေးကို ပေးရန် ဝင်ရောက်လိုတော်မူသည် (အပိုဒ် ၁၈-၂၀)။ ဤသင်္ကေတဖြင့် ခရစ်တော်သည် နောက်ဆုံးအသင်းတော် (တစ်ဦးချင်း) ကို ကိုယ်တော်၏ သခင်တရားအား အပြည့်အဝ လက်အောက်ခံရန် ခေါ်တော်မူသည်။ ခရစ်တော်သည် လူတစ်ဦး၏ ဘဝတွင် အုပ်စိုးသောအခါ၊ ယုံကြည်သူသည် ကိုယ်တော်၏ ယုံကြည်ခြင်းနှင့် မေတ္တာဖြင့် ချမ်းသာသည် (ဂလာ ၅:၆)၊ ကိုယ်တော်၏ ဖြောင့်မတ်ခြင်းတွင် အဝတ်နှင့်လက်ခံခြင်း ခံရသည် (ဂလာ ၃:၂၇)၊ သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ မျက်စိဆေးဖြင့် ကိုယ်တော်၏ အလိုတော်ကို မှန်ကန်စွာ သိမြင်နိုင်သည် (ယောဟန် ၁၆:၁၃)။

“You are lukewarm” and nauseous to Me, Christ declares, because you say “I am rich, … and I need nothing,” but in reality “you are … poor, blind, and naked” (verses 16, 17). Christ offers to rectify their abject condition. He stands at the door of their hearts, offering to enter and provide them with gold, clothing, and eyesalve (verses 18–20). Under this symbolism Christ is calling the last stage of His church (as individuals) to surrender fully to His Lordship. When Christ rules in the life, the believer is enriched by His faith and love (cf. Gal. 5:6), clothed and accepted in His righteousness (Gal. 3:27), and given accurate insight into His will by the healing salve of the Holy Spirit (John 16:13).

 

လာအိုဒိကသတင်းစကားကို နားထောင်၍ “စိတ်အားထက်သန်စွာ နောင်တရလော့” ဟု လက်ခံသူများ (ဗျာ ၃:၁၉) သည် အိပ်ပျော်မှုမှ နိုးထကြသည်။ သခင်ဘုရား၏ တန်ခိုးအားဖြင့် နောင်တရပြီး သိရှိထားသော အပြစ်များကို ဖယ်ရှားကြသည်။ အုပ်စိုးရန် ရုန်းကန်နေသော သွေးဆောင်မှုများကို တွန်းလှန်ကြသည်။ ကောင်းကင်တမန်သုံးပါး၏ သတင်းစကားကို ကြေညာသူများ၏ အဆင့်သို့ ဝင်ရောက်ကြသည်။ သန်မာသော ယုံကြည်ခြင်းဖြင့် ဘုရားသခင်ကို ခိုင်ခိုင်မာမာ မှီခိုပြီး၊ သားရဲနှင့် သားရဲ၏ ပုံရိပာ၏ အမှတ်အသားနှင့် ကိုးကွယ်ခြင်းကို ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်း အင်အားသုံး ဖိအားပေးချိန်တွင်ပင် အသက်ကုန်လျှင်တောင် သစ္စာရှိစွာ ရပ်တည်ကြသည်။

Believers who heed the Laodicean message to “be zealous and repent” (Rev. 3:19) arouse from their stupor. In the strength of the Lord they repent and put away their known sins, and they resist the temptations that struggle for the mastery. They join the ranks of those proclaiming the three angels’ messages. Holding fast to God by a strong faith, they stand loyal and true to God under immense pressures of the worldwide enforcement of the mark and worship of the beast and its image, even at the cost of life itself.

 

ပရောဖက်ပုံဖော်ချက်သည် အဆုံးကာလတွင် အောင်နိုင်သော ဘုရားသခင်၏ လူမျိုးကို အာမခံသည်။ “သူတို့နှုတ်ထဲတွင် မုသာစကား မတွေ့ရချေ၊ အပြစ်ကင်းစင်သည်” (ဗျာ ၁၄:၅)၊ “သိုးသငယ်တော်၏ အသွေးတော်ဖြင့် အဝတ်ကို ဆေးကြောပြီး ဖြူစင်စေသည်” (ဗျာ ၇:၁၄)။ စာတန်၏ အဆိုးရွားဆုံး တိုက်ခိုက်မှုကို အနိုင်ယူသူများအဖြစ် ဘုရားသခင်ရှေ့တွင် ရပ်တည်ပြီး သူတို့၏ အတွေ့အကြုံ၏ အောင်နိုင်ခြင်း သီချင်းကို ဆိုကြမည် (ဗျာ ၁၄:၂-၃၊ ၁၅:၂-၄)။

The prophetic vignette assures an end-time, victorious people of God in whose “mouth no lie … [is] found, for they are spotless” (Rev. 14:5), having “washed their robes and made them white in the blood of the Lamb” (Rev. 7:14). They stand before God, as conquerors over Satan’s most vicious onslaught, to sing the triumphant song of their experience (Rev. 14:2, 3; 15:2–4).

 

 

VII. သမိုင်းဆိုင်ရာ အကျဉ်း

စာတန်နှင့် ဆိုးညစ်သော အင်အားစုများ ရှိသည်ကို ပထမဆုံး ခရစ်ယာန်များ နားလည်ခဲ့သော်လည်း၊ နောက်ရာစုနှစ်များတွင် ဘုရားသခင်နှင့် စာတန်ကြား အကျင့်သီလ အငြင်းပွားမှုကို ခရစ်ယာန်နားလည်မှု မထင်ရှားတော့ဘဲ အခြားယုံကြည်ချက်များ၏ သက်ရောက်မှု ခံခဲ့ရသည်။ ရာစုနှစ်များတစ်လျှောက် ပေါ်ထွက်လာသော အမြင်အချို့ကို အောက်တွင် မီးမောင်းထိုးပြထားသည်။

VII. Historical Overview

Although the existence of Satan and the forces of evil were understood by the earliest Christians, in the succeeding centuries Christian understanding of the moral conflict between God and Satan became less clear, being impacted by other beliefs. A few of these perspectives as they appeared across the centuries are highlighted below.

 

 

A. နိကယမတိုင်မီ နှင့် နိကယပြီး ခမည်းတော်များ

၁. အော်ရီဂျင် (၁၈၅–၂၅၄) အစောဆုံး ဂရိအသင်းတော် ဓမ္မဆရာအကြီးဆုံးဟု သတ်မှတ်ခံရသူ အော်ရီဂျင်သည် သူ၏ အစောပိုင်းလက်ရာတွင် ခရစ်ယာန်ယုံကြည်ချက်ကို အကျဉ်းချုပ်ထားသည်။ “မာရ်နတ်နှင့် သူ၏ကောင်းကင်တမန်များ၊ ဆန့်ကျင်ဘက်အင်အားစုများနှင့် ပတ်သက်၍ အသင်းတော်၏ အဆုံးအမသည် ထိုသတ္တဝါများ ရှိသည်ဟု သတ်မှတ်ထားသော်လည်း၊ သူတို့သည် အဘယ်နည်း၊ မည်သို့ရှိသည်ကို လုံလောက်စွာ ရှင်းလင်းစွာ မဖော်ပြခဲ့ချေ။ သို့သော် အများစုက မာရ်နတ်သည် ကောင်းကင်တမန်တစ်ပါးဖြစ်ပြီး ကျရှုံးသွားကာ သူနှင့်အတူ ဖြစ်နိုင်သမျှ ကောင်းကင်တမန်များစွာကို ကျရှုံးစေခဲ့ပြီး ယနေ့တိုင် သူ၏ကောင်းကင်တမန်များဟု ခေါ်ဆိုကြသည်” (De principiis, preface, 6 [ANF 4:239, 240])။

A. Ante-Nicene and Post-Nicene Fathers

 

1. Origen (185–254)

Considered the greatest of the early Greek church theologians, Origen, in an early work, summarized the general Christian belief about Satan: “Regarding the devil and his angels, and the opposing influences, the teaching of the Church has laid down that these beings exist indeed; but what they are, or how they exist, it has not explained with sufficient clearness. This opinion, however, is held by most, that the devil was an angel, and that, having become an apostate, he induced as many of the angels as possible to fall away with himself, and these up to the present time are called his angels” (De principiis, preface, 6 [ANF 4:239, 240]).

 

အော်ရီဂျင်ကို တစ်ခါတစ်ရံ “ပထမဆုံး ခရစ်ယာန် တစ်လောကလုံးကယ်တင်ခြင်း ယုံကြည်သူ” ဟု သတ်မှတ်ကြသည်။ သူသည် “ခရစ်တော်အားဖြင့် ဘုရားသခင်၏ ကောင်းမြတ်မှုသည် သူ၏ရန်သူများပင် အနိုင်ယူပြီး လက်အောက်ခံစေကာ သူ၏ သတ္တဝါအားလုံးကို တစ်ခုတည်းသော အဆုံးသို့ ပြန်လည်ခေါ်ယူနိုင်သည်” ဟု တွေးတောခဲ့သည်။ “လက်အောက်ခံခြင်း” ဟူသော စကားဖြင့် ခရစ်တော်နှင့် ပိုင်ဆိုင်ခြင်းကို ဆိုလိုသည်။ “ခရစ်တော်အား လက်အောက်ခံခြင်းဟူသော အမည်သည် သူ၏ လက်အောက်ခံများအား သူ့ထံမှ ကယ်တင်ခြင်း ရရှိသည်ကို ညွှန်ပြသည်” (ibid. 1. 6. 1–3 [ANF 4:260])။

Origen is sometimes designated as “the first Christian universalist.” He speculated that “the goodness of God, through His Christ, may recall all His creatures to one end, even His enemies being conquered and subdued.” By the expression “subdued” he meant “subjection” in the sense of belonging to Christ. “For the name ‘subjection,’ by which we are subject to Christ, indicates that the salvation which proceeds from Him belongs to His subjects” (ibid. 1. 6. 1–3 [ANF 4:260]).

 

၎င်းကို အကျိုးဆက်အရ ဆက်လက်စဉ်းစားပါက အော်ရီဂျင်၏ ပြန်လည်ထူထောင်ရေး သီအိုရီသည် စာတန်နှင့် သူ၏ နတ်ဆိုးများပါ ပါဝင်သည်။ နောက်ပိုင်း ထုတ်ပြန်ချက်အချို့တွင် အော်ရီဂျင်သည် စာတန်အား ကယ်တင်ခြင်းကို ငြင်းပယ်ပုံရသော်လည်း၊ ဩဂုစတင်နှင့် အခြားသူများ၊ ခေတ်သစ်တိုင်အောင် သူ့ကို ထိုယုံကြည်ချက်ဖြင့် စွပ်စွဲကြသည် (Schaff; Gonzáles)။

Carried to its logical conclusion, Origen’s restoration theory included Satan and his demons. Although in a few later statements Origen appears to deny salvation to Satan, Augustine, and others, even in modern times, charge him with this belief (Schaff; Gonzáles).

 

၂. ဟစ်ပိုမြို့သား ဩဂုတ်စတင် (၃၅၄–၄၃၀)

မိုးကောင်းကင်မြို့ (ဘုရားသခင်၊ ကောင်းကင်တမန်များနှင့် လူတို့ဖြင့် ဖွဲ့စည်းထားသော) နှင့် လောကီမြို့ (စာတန်၊ သူ၏ကောင်းကင်တမန်များနှင့် ဆိုးယုတ်သောလူသားများဖြင့် ဖွဲ့စည်းထားသော) ဟူသော မြို့နှစ်မြို့၏ ပုံသဏ္ဍာန်များကို အသုံးပြု၍ ဩဂုတ်စတင်သည် ထိုမြို့နှစ်မြို့၏ မူလဇစ်မြစ်၊ တိုးတက်မှု—ဤလောက၌ ရောယှက်နှောင်ယှက်နေသည့်တိုင်—နှင့် နောက်ဆုံးရည်မှန်းချက်များကို ခြေရာခံခဲ့သည် (City of God ၁၁.၁ [NPNF-၁ ၂:၂၀၅])။ ကောင်းကင်တမန်များ ပြုတ်ကျခြင်းမှသည် ဆုံးရှုံးသွားသူများ၏ နောက်ဆုံးအပြစ်ဒဏ်နှင့် ကယ်တင်ခြင်းခံရသူများ၏ မင်္ဂလာရရှိခြင်းအထိ သမ္မာကျမ်းစာသမိုင်းအတိုင်း ဩဂုတ်စတင်က ရွေးချယ်ထားသော အဖြစ်အပျက်များနှင့် ပုဂ္ဂိုလ်များကို သူ၏အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်အတိုင်း ခြေရာခံခဲ့သည်။ ကာယိန်နှင့် အာဗေလ၏ အတွေ့အကြုံသည် “ဘုရားအမှုတော်မြို့နှင့် လူ့မြို့တို့ကြား ရှိနေသော ရန်ငြိုးကို” သရုပ်ဖော်သည် (ibid. ၁၅.၅ [NPNF-၁ ၂:၂၈၇])။

2. Augustine of Hippo (354–430)

Near the close of his life, Augustine—the chief of the Latin Fathers—developed an extensive reply to the pagans who blamed the Christian religion and the resulting abolition of pagan worship for the sack of Rome by the barbarian Goths (A.D. 410). Over a period of 13 years (413–426) he wrote a work consisting of 22 books, known in English as “The City of God” (De Civitate Dei). The first 10 books Augustine dedicated to refuting the charges, but in the last 12 he developed a philosophy of history, the first of its kind by a Christian.

 

သူ၏ဘဝနိဂုံးနီးချိန်တွင် လက်တင်ခမည်းတော်များအကြီးအကဲဖြစ်သူ ဩဂုတ်စတင်သည် ခရစ်ယာန်ဘာသာကို အပြစ်တင်ကာ ရောမမြို့အား ဘာဘရိယန်ဂေါ့သ်လူမျိုးတို့၏ ရောက်တိုင်အောင်ဖျက်ဆီးခြင်း (ခရစ်နှစ် ၄၁၀) သည် ရိုမန်ရိုးရာဘာသာကိုးကွယ်မှုကို ခရစ်ယာန်များက ဖျက်သိမ်းလိုက်ခြင်းကြောင့်ဖြစ်သည်ဟု စွပ်စွဲသော ရိုမန်ရိုးရာဘာသာဝင်များကို ကြီးကြီးကျယ်ကျယ် ချေပရန် စတင်ခဲ့သည်။ ထိုသို့ နှစ်ပေါင်း ၁၃ နှစ် (၄၁၃–၄၂၆) ကြာအောင် စာအုပ် ၂၂ အုပ်ပါဝင်သော ကြီးမားလှစွာသော စာအုပ်တစ်အုပ်ကို ရေးသားခဲ့ပြီး အင်္ဂလိပ်ဘာသာဖြင့် “ဘုရားအမှုတော်မြို့” (De Civitate Dei) ဟု လူသိများသည်။ စာအုပ်ဦးဆုံး ၁၀ အုပ်ကို ထိုစွပ်စွဲချက်များကို ချေပရန် အပ်နှံခဲ့သော်လည်း၊ နောက်ဆုံး ၁၂ အုပ်တွင် ခရစ်ယာန်တစ်ဦးမှ ပထမဆုံးအကြိမ် သမိုင်းဒဿနိကဗေဒကို ဖွဲ့နွဲ့တည်ဆောက်ခဲ့သည်။

Employing the figures of two cities—the heavenly (composed of God, His angels, and people) and the earthly (composed of the devil, his angels, and wicked humanity), Augustine traced their origin, progress—commingled and entangled as they are in this present world—and ultimate destinies (City of God 11. 1 [NPNF-1 2:205]). The tracking is done through biblical history from the fall of the angels to the final punishment of the lost and the bliss of the saved as Augustine interprets the several events and persons selected. The experience of Cain and Abel illustrates “the hatred that subsists between the two cities, that of God and that of men” (ibid. 15. 5 [NPNF-1 2:287]).

 

မြို့နှစ်မြို့၏ ဇစ်မြစ် သို့မဟုတ် “အခြေခံအုတ်မြစ်” သည် ကောင်းကင်တမန်များကြားတွင် ဖြစ်ပေါ်လာသော ကွဲပြားမှုမှ စတင်ခဲ့ပြီး ကောင်းသောတမန်နှင့် ဆိုးသောတမန်များကို ခွဲခြားစေခဲ့သည် (ibid. ၁၁.၁ [NPNF-၁ ၂:၂၀၅])။ စာတန်နှင့် သူ၏ကောင်းကင်တမန်များ ကောင်းကင်ဘုံမှ နှင်ထုတ်ခံရသော်လည်း၊ ထိုပြုတ်ကျခြင်းသည် ဘုရားသခင်က သူတို့ကို ဆိုးယုတ်သောသဘာဝဖြင့် ဖန်ဆင်းခဲ့သည်ကြောင့် မဟုတ်ခဲ့ပေ။ “ဘုရားသခင်က ဖန်ဆင်းတော်မူရာတွင် ကောင်းမြတ်ခဲ့သော်လည်း ကိုယ်ပိုင်အလိုတော်ဖြင့် ဆိုးယုတ်သွားသော စာတန်ကို သူ၏အထွဋ်အထိပ်ရာထူးမှ ချခဲ့တော်မူသည်” (ibid. ၁၁.၁၇ [NPNF-၁ ၂:၂၁၄])။ ဩဂုတ်စတင်က စာတန်နှင့် လူသားတို့၏ ပြုတ်ကျခြင်းကို ဘုရားသခင်သည် ကြိုတင်သိရှိတော်မူသည်ဟု ဆိုခဲ့သော်လည်း၊ “ဘုရားသခင်သည် ကောင်းကင်တမန်မျှသာမက လူသားပင်ဖြစ်စေ၊ အနာဂတ်တွင် ဆိုးယုတ်မည်ကို ကြိုတင်သိရှိတော်မူလျှင်ပင် ဖန်ဆင်းတော်မူမည်မဟုတ်ပေ။ သို့သော် ကောင်းမြတ်သူတို့အတွက် မည်သည့်အကျိုးကို ပြန်လည်အသုံးချနိုင်မည်ကို တန်းတူသိရှိတော်မူခဲ့သည်မှာ မှန်ပေ။ ထို့ကြောင့် ခေတ်သမိုင်း၏ စီးဆင်းမှုကို ဆန့်ကျင်ဘက်အဓိပ္ပာယ်များဖြင့် အလှဆင်ထားသော ထူးချွန်လှပါသော ကဗျာတစ်ပုဒ်ကဲ့သို့ ဖြစ်စေခဲ့သည်” ဟု ငြင်းခုံခဲ့သည် (ibid. ၁၁.၁၈ [NPNF-၁ ၂:၂၁၅])။

The origin, or “foundations,” of the two cities issued from “the difference that arose among the angels,” leading to a separation of the good and bad (ibid. 11. 1 [NPNF-1 2:205]). Although the devil and his angels were expelled from heaven, their fall was not because God created them wicked by nature. “He caused the devil (good by God’s creation, wicked by his own will) to be cast down from his high position” (ibid. 11. 17 [NPNF-1 2:214]). “Augustine held that God foreknew the fall of Satan and humanity, arguing, however, that “God would never have created any, I do not say angel, but even man, whose future wickedness He foreknew, unless He had equally known to what uses in behalf of the good He could turn him, thus embellishing the course of the ages, as it were, an exquisite poem set off with antitheses” (ibid. 11. 18 [NPNF-1 2:215]).

 

ဩဂုတ်စတင်သည် ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၂၀:၁–၃ တွင်ဖော်ပြထားသော နှစ်ပေါင်း ၁၀၀၀ နှင့် စာတန်ကို ချည်နှောင်ခြင်းကို ခရစ်ယာန်ခေတ်ကို သင်္ကေတအဖြစ် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခဲ့သည်။ သူက “ကောင်းကင်တမန်သည် စာတန်၏ တန်ခိုးကို ထိန်းချုပ်ချည်နှောင်ထားသည်” ဟု ဆိုသည် (ibid. ၂၀.၇ [NPNF-၁ ၂:၄၂၇])။ “ယခု စာတန်သည် အသင်းတော်စတင်ချိန်တွင်သာမက … ယခုအချိန်နှင့် ကမ္ဘာအဆုံးတိုင်အောင် ချည်နှောင်ခံထားရမည်ဖြစ်သည်” (ibid. ၂၀.၈ [NPNF-၁ ၂:၄၂၈])။ ထိုချည်နှောင်ခြင်းသည် စာတန်အား “သူ၏တန်ခိုးတစ်ခုလုံးကို အသုံးပြုခြင်း” မှ တားမြစ်ထားသည်ဟု ငြင်းခုံခဲ့သည်။ မဟုတ်ပါက ဤကာလရှည်ကြာစဉ်တွင် “ဘုရားသခင်က ထိုသို့သော စုံစမ်းနှောင့်ယှက်မှုနှင့် မထိတွေ့စေလိုသော လူများစွာ၏ ယုံကြည်ခြင်းသည် ပြိုလဲသွားနိုင်သည် သို့မဟုတ် ယုံကြည်ခြင်းမှ တားဆီးခံရနိုင်သည်။ ထိုသို့မဖြစ်စေရန် သူ့ကို ချည်နှောင်ထားခြင်းဖြစ်သည်” ဟု ဆိုခဲ့သည် (ibid.)။

Augustine interpreted the 1,000 years and the binding of Satan (Rev. 20:1–3) as symbolic of the Christian Era. He says the angel “bridled and restrained his power” (ibid. 20. 7 [NPNF-1 2:427]). “Now the devil was thus bound not only when the Church began …, but is now and shall be bound till the end of the world” (ibid. 20. 8 [NPNF-1 2:428]). He argued that the binding prevents the devil from exercising “his whole power.” Otherwise, during this long period “many persons, such as God would not wish to expose to such temptation, would have their faith overthrown, or would be prevented from believing; and that this might not happen, he is bound” (ibid.).

 

ထို့ပြင် အသင်းတော်သည် “ယခုပင် ခရစ်တော်၏နိုင်ငံတော်ဖြစ်သည် … ယခုပင် သူ၏သန့်ရှင်းသူများသည် သူနှင့်အတူ အုပ်စိုးကြသည်”။ အဆိုပါရူပါရုံတွင် ဖော်ပြထားသော ထိုင်ခုံများနှင့် တရားသူကြီးများကို “အုပ်စိုးသူများ၏ထိုင်ခုံများနှင့် ယခုအသင်းတော်ကို အုပ်ချုပ်နေသော အုပ်စိုးသူများကိုယ်တိုင်” ဟု အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုသည် (အလားတူ ၂၀.၉ [NPNF-၁ ၂:၄၃၀])။

Moreover, the church “even now is the kingdom of Christ … . Even now His saints reign with Him.” The seats and judges mentioned in the vision (Rev. 20:4) are interpreted to mean “the seats of the rulers and to the rulers themselves by whom the church is now governed” (ibid. 20. 9 [NPNF-1 2:430]).

 

ကမ္ဘာအဆုံးတွင် နတ်ဆိုးကို လွှတ်ပေးမည်ဖြစ်ပြီး “သူနှင့်သူ၏ကောင်းကင်တမန်များသည် နှစ်သုံးနှစ်ခြောက်လကြာ အမျက်ထွက်တိုက်ခိုက်ကြမည်” (အလားတူ ၂၀.၈ [NPNF-၁ ၂:၄၂၈])။ “သန့်ရှင်းသူများ၏တပ်စခန်းနှင့် ချစ်လှစွာသောမြို့” ကို တိုက်ခိုက်ခြင်း (အခန်း၉) ကို ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်းရှိ အသင်းတော်အပေါ် ရန်သူများအားလုံး၏ နောက်ဆုံးညှဉ်းဆဲခြင်းဟု အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုသည် (အလားတူ ၂၀.၁၁ [NPNF-၁ ၂:၄၃၂])။

At the end of the world the devil will be loosed and will “rage with the whole force of himself and his angels for three years and six months” (ibid. 20. 8 [NPNF-1 2:428]). Their attack on “the camp of the saints and the beloved city” (verse 9) is interpreted as the last persecution of the worldwide church by all its enemies (ibid. 20. 11 [NPNF-1 2:432]).

 

“ဘုရားသခင်၏မြို့နှင့် နတ်ဆိုး၏မြို့ နှစ်ခုစလုံး အသီးသီးယေရှုခရစ်တော်၊ အသက်ရှင်သူနှင့်သေသူများကို တရားစီရင်တော်မူသော သခင်အားဖြင့် သူတို့၏သင့်လျော်သောအဆုံးသို့ ရောက်ရှိသွားသောအခါ” (အလားတူ ၂၁.၁ [NPNF-၁ ၂:၄၅၂])၊ “လူများဖြစ်စေ နတ်ဆိုးများဖြစ်စေ အပြစ်ဒဏ်ခံရသူများ၏ခန္ဓာကိုယ်များသည် အစဉ်မပြတ်လောင်ကျွမ်းနေသော မီးအိုင်တွင် နိစ္စထာဝရ ညှဉ်းဆဲခြင်းခံရမည်” (အလားတူ ၂၁.၁၀၊ ၂၃ [NPNF-၁ ၂:၄၆၂၊ ၄၆၉])။ သို့ဖြင့် လောကီမြို့သည် သူ၏နောက်ဆုံးကံကြမ္မာနှင့် ရင်ဆိုင်ရတော့သည်။

“When the two cities, the one of God, the other of the devil, shall have reached their proper ends through Jesus Christ our Lord, the Judge of the quick and dead” (ibid. 21. 1 [NPNF-1 2:452]), “the bodies of the damned, whether men or devils” will suffer the torments of an eternally burning lake of fire (ibid. 21. 10, 23 [NPNF-1 2:462, 469]). Thus, the earthly city meets its ultimate destiny.

 

 

B. ဘာသာပြုပြင်ရေးခေတ်နှင့် နောက်ပိုင်းခေတ်

၁. ဂျွန်ကယ်ဗင် (၁၅၀၉–၁၅၆၄) ဒုတိယမျိုးဆက် ဘာသာပြုပြင်သူအဖြစ် ဂျွန်ကယ်ဗင်သည် ပြုပြင်ထားသော ယုံကြည်ချက်ဆိုင်ရာ အယူဝါဒများကို စနစ်တကျဖော်ထုတ်သူအဖြစ် ထင်ရှားသည်။ ကယ်ဗင်က လူသားဝါဒီများ၏ “နတ်ဆိုးများသည် ကျွန်ုပ်တို့၏ ဇာတိသဘာဝမှ အကြံပေးထားသော ဆိုးရွားသော စိတ်ခံစားမှုမျှသာ” ဟူသော အယူအဆကို ငြင်းပယ်ခဲ့သည်။ သူတို့သည် ကိုယ်ပိုင်ပုဂ္ဂိုလ်များအဖြစ် တည်ရှိပြီး နိစ္စထာဝရ အပြစ်ဒဏ်ခံရခြင်းသည် သူတို့တည်ရှိမှု၏ သက်သေတစ်ခုဖြစ်သည်ဟု အခိုင်အမာ ငင်ခဲ့သည် (Institutes ၁.၁၄.၁၉)။ သို့သော် စာတန်၏ ပြုတ်ကျမှုသဘောကို စုံစမ်းရန် အကျိုးမရှိဟု ယူဆခဲ့သည်။ “သမ္မာကျမ်းစာတွင် စာတန်၏ ပြုတ်ကျမှု၊ အကြောင်းရင်း၊ ပုံစံ၊ အချိန်နှင့် သဘောတရားကို ရှင်းလင်းစွာ စနစ်တကျ မဖော်ပြထားသဖြင့် အချို့သူများ မကျေနပ်ကြပေ။ သို့သော် ဤအရာများသည် ကျွန်ုပ်တို့နှင့် မသက်ဆိုင်သဖြင့် လုံးဝမျှလျစ်လျူရှုရန် မဖြစ်နိုင်လျှင်တောင် အနည်းငယ်သာ ထိထိမိမိ ထည့်သွင်းဖော်ပြထားခြင်းသည် ပိုမိုကောင်းမွန်သည်” (အလားတူ ၁.၁၄.၁၆)။

B. Reformation and Post-Reformation Eras

 

1. John Calvin (1509–1564)

As a second-generation Reformer, John Calvin is noted for his systematizing of the doctrines of the reformed faith. Calvin denied the humanist notion that the devils were nothing more than “bad affections or perturbations suggested by our carnal nature.” He asserted their reality as personal beings, their doom to eternal punishment being one evidence of their existence (Institutes 1. 14. 19). However, he did not think it useful to inquire into the nature of Satan’s fall. “Some murmur because the Scripture does not … give a distinct and regular exposition of

Satan’s fall, its cause, mode, date and nature. But as these things are of no consequence to us, it was better, if not entirely to pass them in silence, at least only to touch lightly upon them” (ibid. 1. 14. 16).

 

စာတန်၏ ယခုဆိုးယုတ်သောသဘောသည် “ဖန်တီးမှုမှ မဟုတ်ဘဲ ယိုယွင်းပျက်စီးခြင်းမှ” ဖြစ်သည်။ တစ်ချိန်က နတ်ဆိုးများသည် “ဘုရားသခင်၏ ကောင်းကင်တမန်များဖြစ်ခဲ့သည်။ သို့သော် ပုန်ကန်မှုကြောင့် သူတို့ကိုယ်တိုင် ပျက်စီးခဲ့ပြီး အခြားသူများကို ပျက်စီးစေသော တူရိဂံများဖြစ်လာခဲ့သည်” (အလားတူ)။

Satan’s present malicious nature was “not from creation, but from depravation.” At one time the devils “were the angels of God, but by revolting they both ruined themselves and became the instruments of perdition to others” (ibid.).

 

ကယ်ဗင်က စာတန်နှင့် ဘုရားသခင်ကြားတွင် ကောင်းကင်စစ်ပွဲတစ်ခု ရှိသည်ကို အသိအမှတ်ပြုသော်လည်း ဘုရားသခင်က စာတန်ကို ကန့်သတ်ထားပြီး တစ်ခါတစ်ရံ သူ့အား မိမိအလိုတော်ကို ပြုလုပ်စေတော်မူသည်ဟု ငင်ခဲ့သည်။

Calvin recognized a cosmic conflict between Satan and God, but argued that God restricts Satan, and at times He forces him to do His will.

 

“စာတန်သည် ဘုရားသခင်နှင့် စစစ်ပွဲဆင်နွှဲသည်ဟု ဆိုသော်လည်း ဤအချက်ကို အောက်ပါအတိုင်း နးပြီးမှ နားလည်ရမည်။ စာတန်သည် ဘုရားသခင်၏အလိုတော်နှင့် ခွင့်ပြုချက်မရှိဘဲ အဘယ်အရာကိုမျှ မလုပ်နိုင်ပေ … စာတန်သည် ဘုရားသခင်ကို ဆတော်လှန်ပြီး သူ၏အမှုများနှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်ပြုသည်ဟု ငါတို့ငင်သော်လည်း ထိုဆန့်ကျင်မှုနှင့် ဆီးတားမှုသည် ဘုရားသခင်၏ ခွင့်ပြုချက်ပေါ်တွင် မူတည်သည်ဟု ငါတို့ ထိန်းသိမ်းထားသည် … သို့သော် ဘုရားသခင်သည် သူ့ကို မိမိ၏အစွမ်းအားဖြင့် ချည်နှောင်ထားသဖြင့် ခွင့်ပြုချက်ရရှိထားသော အရာများကိုသာ လုပ်ဆောင်နိုင်ပြီး မလိုလားအပ်သော်လည်း ဖန်ဆင်းရှင်ကို နာခံရသည်။ လိုအပ်သည့်အခါ အစေခံရန် အတင်းအကျပ်ပြုခံရသည်” (အလားတူ ၁.၁၄.၁၇)။

“With regard to the strife and war which Satan is said to wage with God, it must be understood with this qualification, that Satan cannot possibly do anything against the will and consent of God … . Moreover, though we say that Satan resists God, and does work at variance with His works, we at the same time maintain that this contrariety and opposition depend on the permission of God … . But as God holds him bound and fettered by the curb of his power, he executes those things only for which permission has been given him, and thus, however unwilling, obeys his Creator, being forced, whenever he is required, to do Him service” (ibid. 1. 14. 17).

 

သူ၏ ကြိုတင်ရွေးချယ်ခြင်းအမြင်ဖြင့် လမ်းပြီး ကယ်ဗင်က ဘုရားသခင်သည် ယုံကြည်သူများကို “စမ်းသပ်ရန်” စာတန်နှင့် နတ်ဆိုးများကို အသုံးပြုသည်ဟု ခွင့်ပြုသော်လည်း သူတို့ “အောင်မြင်နိုင်သည်” ဟု မယူဆခဲ့ပေ။ တစ်ဖက်တွင် ဘုရားသခင်သည် “မိမိသိုးအုပ်ထဲတွင် မထည့်သွင်းလိုသော အယတ်နှင့် မယုံကြည်သူများကို သူ၏လွှမ်းမိုးမှုအောက်တွင် ထားရှိတော်မူသည်” (အလားတူ ၁.၁၄.၁၈)။

Guided by his predestinarian views, Calvin allowed that God employed Satan and the devils in “exercising believers,” but denied they could be “vanquished.” On the other hand, God “gives over to his [Satan’s] sway the impious and unbelieving, whom he designs not to number among his flock” (ibid. 1. 14. 18).

 

 

၂. ဂျွန်မီလ်တန် (၁၆၀၈–၁၆၇၄) ကယ်ဗင်သေဆုံးပြီး နှစ်တစ်ရာခန့်အကြာ ၁၆၆၇ ခုနှစ်တွင် အင်္ဂလိပ်ကဗျာဆရာ ဂျွန်မီလ်တန်သည် ရှည်လျားသော ကဗျာတစ်ပုဒ်ဖြစ်သော Paradise Lost ကို ထုတ်ဝေခဲ့ပြီး နှစ်အနည်းငယ်အကြာ ပိုမိုတိုးချဲ့ခဲ့သည်။ သမ္မာကျမ်းအချက်အလက်၊ လူသားပုံပြင်များနှင့် ကဗျာဆရာ၏ စိတ်ကူးများကို ရောနှောထားသော ဤကဗျာသည် လူသားတို့၏ ပြုတ်ကျမှုနှင့် ပရဒိသုဆုံးရှုံးမှုကို စာတန်၏ လှည့်စားမှုကြောင့်ဟု ဖော်ပြထားသည်။ မီလ်တန်က နတ်ဆိုး၏ ဇစ်မြစ်နှင့် ဆက်လက်ရန်ငြိုးထားရှိမှုကို “စစ်ပွဲ” အဖြစ် ဖော်ပြထားပြီး မာနနှင့် ဘုရားသခင်နှင့်တန်းတူရာကို ရည်မှန်းသော ရည်မက်မှုကြောင့်ဟု ငင်ခဲ့သည်။

2. John Milton (1608–1674)

In 1667, some 100 years after Calvin’s death, John Milton, the English poet, published an extended poem, Paradise Lost, enlarging it a few years later. The poem, a mixture of biblical data, human lore, and the poet’s imagination, ascribes man’s fall and loss of Paradise to Satan’s deceptions. Milton phrases the origin and ongoing animosity of the devil in terms of a “war.” The cause for his hatred is attributed to pride and ambition to place himself above his peers by making himself equal to God:

 

ထိုငရဲမြွေ၊ သူပင်တည်း။ သူ၏လှည့်စားမှုဖြင့်
မနာလိုမှုနှင့် လက်စားချေလိုမှုတို့ဖြင့် လှုံ့ဆော်ခံရ၍
လူသားမျိုးမိခင်ကို လှည့်စားခဲ့သည်။ သူ၏မာနကြောင့်
ကောင်းကင်ဘုံမှ သူနှင့်သူ၏ပုန်ကန်သောတပ်သားများအားလုံး
အတူချခံရသည်။ သူတို့၏အကူအညီဖြင့်
မိမိကိုယ်ကို အခြားသူများထက် ဘုန်းတန်ခိုးမြင့်မားစေလို၍
အနန္တတန်ခိုးရှင်နှင့် တန်းတူရာကို ယုံကြည်စွဲချက်ထား၍
ဘုရားသခင်၏ ပလ္လင်တော်နှင့် ဘုရင်ခံအုပ်ချုပ်ရေးကို
ဆန့်ကျင်၍ မတရားသောစစ်ပွဲနှင့် မာန်မာနဖြင့် တိုက်ခိုက်ခဲ့သည်။
အချည်းနှီးသော ကြိုးပမ်းမှုဖြစ်ခဲ့သည်။
အနန္တတန်ခိုးရှင်သည် သူ့ကို လက်နက်ကိုင်ဆီးတားရန် ရဲရင့်သူကို
ကောင်းကင်အမြင့်မှ မီးလျှံများနှင့် ခေါင်းပြောင်းလဲချခဲ့သည်။
အဆုံးမဲ့ပျက်စီးရာပဒုမ္မာငရဲထဲသို့ ပြိုလဲချခဲ့သည်။
ထိုနေရာတွင် သံကြိုးများနှင့် အပြစ်ဒဏ်မီးတောက်များအတွင်း နေရမည်။
အနန္တတန်ခိုးရှင်ကို လက်နက်ကိုင်ဆီးတားရန် ရဲရင့်သူအတွက် သူ၏ကံကြမ္မာဖြစ်သည်။
လူသားများအတွက် နေ့ညကို တိုင်းတာသော အချိန် ကိုးကြိမ်တိုင်တိုင်
သူသည် သူ၏ရွံရှာဖွယ်တပ်သားများနှင့်အတူ ရှုံးနိမ့်စွာ လဲလျောင်းနေခဲ့သည်။
မသေနိုင်သော်လည်း ရှုပ်ထွေးပွေလီစွာ မီးအိုင်ထဲတွင် လှိမ့်နေခဲ့သည်။
သို့သော် သူ၏ကံကြမ္မာသည် နောင်လာမည့် ပိုမိုကြီးလေးသော အမျက်တော်ကို သိမ်းဆည်းထားသည်။ (၁.၃၄–၅၄)

Th’ infernal Serpent; he it was, whose guile

Stirr’d up with Envy and Revenge, deceiv’d

The Mother of Mankinde, what time his Pride

Had cast him out from Heav’n, with all his Host

Of Rebel Angels, by whose aid aspiring

To set himself in Glory above his Peers,

He trusted to have equal’d the most High,

If he oppos’d; and with ambitious aim

Against the Throne and Monarchy of God

Rais’d impious War in Heav’n and Battle proud

With vain attempt. Him the Almighty Power

Hurl’d headlong flaming from th’Ethereal Sky

With hideous ruin and combustion down

To bottomless perdition, there to dwell

In Adamantine Chains and penal Fire,

Who durst defy th’Omnipotent to Arms.

Nine times the Space that measures Day and Night

To mortal men, he with his horrid crew

Lay vanquisht, rolling in the fiery Gulfe

Confounded though immortal: But his doom

Reserv’d him to more wrath. (1. 34–54).

 

မီလ်တန်သည် သမ္မာကျမ်း၏အကြောင်းကို တစ်စိတ်တစ်ပိုင်းသာ လိုက်စားခဲ့သည်။ စာတန်သည် မသေနိုင်ဟု သူယုံကြည်သဖြင့် စစ်ပွဲသည် ရပ်စဲမည်ဖြစ်သော်လည်း စာတန်၏ ညှဉ်းဆဲခံရမှုသည် အဆုံးမရှိ ဆက်လက်တည်ရှိမည်ဖြစ်သည်။

Milton follows the Bible’s account only in part. His belief that Satan is immortal means the war will cease, but Satan’s existence in torment is endless.

 

 

C. ခေတ်သစ်ခေတ် ၁၉၄၇ ခုနှစ်တွင် သေဆုံးပင်လယ်လိပ်ကွက်များ ရှာဖွေတွေ့မှုကြောင့် ဂျူးများ၏ စာတန်ဆိုင်ရာ စိတ်ဝင်စားမှုသည် ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် အနည်းငယ်သာ ပါဝင်ပြီး ကျမ်းချဲ့ခေတ် စာပေများ (အပိုကျမ်း၊ ကလောင်အတုစာပေများ) တွင် ပို၍များပြားလာခြင်းသည် ပါရှန်းဘာသာမှ ဆင်းသက်လာသည်ဟူသော ယူဆချက် လူကြိုက်များလာခဲ့သည်။ ကောင်းသော အဟူရာမဇ်ဒါနှင့် ဆိုးသော အန်ဂရာမေးန်ယု (ဇိုရိုအက်စ်ဇင်ဘာသာ) ကြားက ပဋိပက္ခသည် ဘုရားသခင်နှင့် စာတန်ကြားက ကောင်းကင်စစ်ပွဲအတွက် အခြေခံအုတ်မြစ်ဖြစ်သည်ဟု ငင်ကြသည်။ သို့သော် အရေးကြီးသော ကွဲပြားမှုများရှိပြီး ဆက်စပ်မှုများကို မေးခွန်းထုတ်ခံရသည် (LaSor ၁၂၀၂; Fuller ၄:၃၄၁)။

C. Modern Era

The discovery of the Dead Sea scrolls (1947) popularized the hypothesis that Jewish interest in Satan, as reflected in the OT and more so in the intertestamental literature (Apocrypha, Pseudepigrapha), developed from Persian dualism. It argues that the conflict between the good Ahura Mazda and the evil Angra Mainyu (Zoroastrianism) provides the underlying basis for Jewish understanding of a cosmic controversy between God and Satan. However, important differences exist, and the alleged parallels are questioned (LaSor 1202; Fuller 4:341).

 

ဉာဏ်ရည်ထက်မြက်သူများနှင့် လစ်ဘရယ်ပညာရှင်များကြားတွင် ပို၍အဖြစ်များသော အမြင်မှာ ကိုယ်ပိုင်စာတန်နှင့် ဆိုးသောကောင်းကင်တမန်များ တည်ရှိခြင်းကို လုံးဝငြင်းပယ်ခြင်းဖြစ်သည်။ လူသားဝါဒီတစ်မျိုးက “ခရစ်ယာန်ဘာသာ၏ ယှဉ်ပြိုင်မှုများကြား တိုက်ပွဲပုံပြင်များမှ စာတန်အယူအဆ ဖြစ်ပေါ်လာသည်” ဟု အခိုင်အမာ ငင်သည်။ “ယခုအခါ ခရစ်တော်ကို စာတန်ဆန့်ကျင်သည်ဟု မြင်သမျှကို သူ၏မူလဇစ်မြစ်ပုံပြင်ထဲသို့ နောက်ပြန်လှည့်၍ ထည့်သွင်းခဲ့သည်။ အကယ်၍ စာတန်မရှိခဲ့လျှင် အသင်းတော်သည် သူ့ကို ဖန်တီးရမည်ဖြစ်သည်” (Forsyth ၃၁၀၊ ၃၁၁၊ ၃၁၇)။ တစ်ဖက်တွင် ကျော်ကြားသော ခရစ်ယာန်အကာသမား စီ၊ အက်စ်၊ လူးဝစ်က စာတန်တည်ရှိမှုကို ငင်ခဲ့သည်။ “ဤအမှောင်တန်ခိုးသည် ဘုရားသခင်ဖန်ဆင်းခဲ့ပြီး ဖန်ဆင်းစဉ်က ကောင်းမြတ်ခဲ့သည်။ နောက်ပိုင်တွင် မှားယွင်းသွားခဲ့သည်။ ခရစ်ယာန်ဘာသာသည် ဤစကြဝဠာသည် စစ်ပွဲဖြစ်သည်ဟု နှစ်ခြမ်းသဘောထားနှင့် သဘောတူသည်။ သို့သော် ၎င်းသည် လွတ်လပ်သောတန်ခိုးနှစ်ခုကြားစစ်ပွဲဟု မထင်ပေ။ ၎င်းသည် ပြညတွယ်စစ်ပွဲ၊ ပုန်ကန်မှုတစ်ခုဖြစ်ပြီး ကျွန်ုပ်တို့သည် ပုန်ကန်သူလက်အောက်ခံ စကြဝဠာအပိုင်းတွင် နေထိုင်နေရသည်” (Lewis ၅၀၊ ၅၁)။

The more common view among intellectuals and liberal scholars simply denies the existence of a personal devil and evil angels. One humanist approach presses the premise that “competing versions of Christianity” developed the notion of Satan from ancient combat myths. “More than any other factor, the struggle about heresy produced the story of Satan’s original “rebellion … . What was seen as Satan’s opposition to Christ in the present was projected backward into the story of his origin.” “If Satan had not already existed, the church would have had to invent him” (Forsyth 310, 311, 317). On the other hand, the well-known Christian apologist, C. S. Lewis, argued for the existence of Satan. “This Dark Power was created by God, and was good when he was created, and went wrong. Christianity agrees with Dualism that this universe is at war. But it does not think this is a war between independent powers. It thinks it is a civil war, a rebellion, and that we are living in part of the universe occupied by the rebel” (Lewis 50, 51).

 

ယေဘုယျအားဖြင့် လစ်ဘရယ်ကျမ်းချဲ့ပညာရှင်များသည် မှတ်တမ်းတင်ထားသော ဧဝံဂေလိတရားများ၏ မူရင်းဂုဏ်သတ္တိကို အထူးသဖြင့် ယေရှု၏စကားများနှင့် အံ့ဖွယ်အမှုများကို မေးခွန်းထုတ်ကြသည်။ မြင့်မားသော ဝေဖန်ရေးနည်းလမ်းကို အသုံးချပြီးနောက် ဂျာမနီပါမောက္ခ ယိုအာခီမ် ယေရမီယက “ထို့ကြောင့် အံ့ဖွယ်ပုံပြင်များကို တင်းကြပ်စွာ ဝေဖန်စစ်ဆေးပြီးနောက်တွင်ပင် သမိုင်းဆိုင်ရာ သေချာသော အဓိကအချက်တစ်ခု ကျန်ရှိနေဆဲဖြစ်သည်” ဟု ဝန်ခံခဲ့သည် (Jeremias ၉၂)။ ထိုလက်ခံထားသော “အဓိကအချက်” ထဲတွင် ယေရှုနှင့် တပည့်တော်များပြုလုပ်သော နတ်ဆိုးနှင်ထုတ်ခြင်းများ သို့မဟုတ် သူဖော်ပြသည့်အတိုင်း “စာတန်နှင့် တိုက်ပွဲများ” ပါဝင်သည်။ တပည့်တော်များ၏ အောင်မြင်မှုအပေါ် ယေရှု၏တုံ့ပြန်မှု (လုကာ ၁၀:၁၈) ကို မှတ်ချက်ပြုရာတွင် “ထို့ကြောင့် ဤစကားသည် ‘ငါသည် စာတန်ကို မိုးကောင်းကင်မှ လျှပ်စီးလက်လက်ကဲ့သို့ ချခံရပုံကို မြင်ခဲ့သည်’ ဟု ဆိုလိုသည်။ စာတန်ကို ကောင်းကင်လောကမှ နှင်ထုတ်ခြင်းသည် ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၁၂:၇–၉ တွင်ဖော်ပြထားသော ယခင်ကောင်းကင်တိုက်ပွဲကို ယူဆထားသည်။ ယေရှု၏ ရူပါရုံဆိုင်ရာ ပျော်ရွှင်မှုအော်ဟစ်သံသည် နောက်ဆုံးအကျပ်အတည်းမတိုင်မီ အချိန်ကာလကို ခုန်ကျော်၍ တပည့်တော်များ၏ နတ်ဆိုးနှင်ထုတ်မှုများတွင် စာတန်၏ ပျက်စီးခြင်း၏ အရုဏ်ဦးကို မြင်သည်။ ဤအဆင့်သို့ ရောက်ရှိပြီးဖြစ်သည်။ နတ်ဆိုးများသည် အားမဲ့ကြပြီ၊ စာတန်ပျက်စီးနေပြီ (လုကာ ၁၀:၁၈)၊ ပရဒိသုဖွင့်လှစ်လိုက်ပြီ (အခန်း၁၉)၊ ရွေးနုတ်ခံရသူများ၏ နာမည်များသည် အသက်စာအုပ်ထဲတွင် ရှိပြီးဖြစ်သည် (အခန်း၂၀)။

In general, liberal NT scholars question the authenticity of various aspects of the recorded Gospels, especially Jesus’ sayings and miracles. After applying the literary canons of the higher critical method, Joachim Jeremias, the respected German professor, concedes, “Thus even when strict critical standards have been applied to the miracle stories, a demonstrably historical nucleus remains” (Jeremias 92). In that accepted “nucleus” are the exorcisms of the devils performed by Jesus and His disciples, or “battles” with Satan, as he describes them. Commenting on Jesus’ “response to His disciples’ success (Luke 10:18), he observes: “Thus the logion means ‘I watched Satan cast headlong from heaven like lightning.’ The casting of Satan out of the heavenly world presupposes an earlier battle in heaven, like that described in Revelation 12:7–9. Jesus’ visionary cry of joy leaps over the interval of time before the final crisis and sees in the exorcisms performed by the disciples the dawn of the annihilation of Satan. This stage has already been reached: the evil spirits are powerless, Satan is being destroyed (Luke 10:18), paradise is opening up (verse 19), the names of the redeemed stand in the book of life (verse 20).

 

“ခေတ်ပြိုင်ဂျူးဘာသာတွင် ဤထုတ်ပြန်ချက်များနှင့် တူညီသော အရာမရှိပေ။ တရားဇရပ်ရော ကွမ်ရန်ရော စာတန်ကို ယခုလက်ရှိတွင် စစချီစစပွဲစတင်နေပြီဟု မသိရှိကြပေ” (Jeremias ၉၅)။

“There is no analogy to these statements in contemporary Judaism; neither the synagogue nor Qumran knows anything of a vanquishing of Satan that is already beginning in the present” (Jeremias 95).

 

ဧဝံဂေလိကပညာရှင်များက ကိုယ်ပိုင်စာတန်နှင့် ဆိုးသောကောင်းကင်တမန်များ တည်ရှိမှုကို လက်ခံထားသည်။ စာတန်သည် “မြင့်မြတ်သော ကောင်းကင်တမန်တစ်ပါးဖြစ်ခဲ့ပြီး ဖန်ဆင်းရှင်ကို ပုန်ကန်ခဲ့သည်” ဟု နားလည်ကြသည်။ ပြုတ်ကျသော ကောင်းကင်တမန်များကို နှစ်မျိုးခွဲခြားသည်။ တစ်မျိုးသည် စာတန်နှင့်အတူ “ကောင်းကင်အထပ်များနှင့် ကမ္ဘာမြေပြင်” တွင် လွတ်လပ်စွာ သွားလာနေပြီး နောက်တစ်မျိုးကို “တာတာရုတ်တွင် ချုပ်နှောင်ထားသည်”။ စာတန်က လူသားတို့၏ အကျင့်သီလပြုတ်ကျမှုကို ဖြစ်စေခဲ့သည်။ သူသည် ဖန်ဆင်းရှင်တစ်ပါးအနေဖြင့် အကန့်အသတ်ရှိသော်လည်း သူ၏ဆိုးယုတ်မှုများကို ဆက်လက်လုပ်ဆောင်ခွင့်ပြုထားသည်။ အချိန်ကြာလာသည်နှင့် သူ့ကို ကောင်းကင်အထပ်များနှင့် ကမ္ဘာမှ ဖယ်ရှားပြီး “နှစ်တစ်ထောင်အတွင်း အနက်ရောင်ထဲတွင် ချုပ်နှောင်ခံရမည်”။ ထိုနှစ်များပြည့်သောအခါ စာတန်သည် ဘုရားသခင်ကို နောက်ဆုံးတစ်ကြိမ် တိုက်ခိုက်မည်ဖြစ်သော်လည်း မီးအိုငင်တွင် နောက်ဆုံးကံကြမ္မာနှင့် ရင်ဆိုင်ရမည်ဖြစ်သည် (ဗျာဒိတ် ၂၀:၁–၁၀)။ “ထိုနေရာသည် ဆိုးသောကောင်းကင်တမန်များနှင့် ကယ်တင်ခြင်းမခံရသော လူများကို ထားရှိပြီး ဘုရားသခင်၏ အပြစ်ကင်းသော စကြဝဠာ၏ကျန်အပိုင်းကို နိစ္စထာဝရတွင် မညစ်ညမ်းစေရန် သီးခြားခွဲထားမည့်နေရာဖြစ်သည်” (Unger ၉၇၂၊ ၉၇၃)။

Evangelical scholars hold to the reality of a personal devil and evil angels. Satan is understood to have been “a high angelic creature” who rebelled against the Creator. A distinction is made in the fallen angels: one class is free to “roam the heavenlies” and earth with Satan, while a second class is “incarcerated in Tartarus.” Satan caused the moral fall of humankind. Although limited as a creature, he is permitted to carry out his evil activities. In time he will be removed from the heavenlies and earth and confined in “the abyss for a thousand years.” At their close Satan will make one last attack against God, but will meet his final doom in the lake of fire (Rev. 20:1–10). “This will be the one place where evil angels and unsaved men will be kept and quarantined so that the rest of God’s sinless universe will not be corrupted in the eternal state” (Unger 972, 973).

 

ခေတ်သစ်လူ့အဖွဲ့အစည်းတွင် ဆိုးယုတ်မှုနှင့် အကြမ်းဖက်မှုများ မြင့်တက်လာမှုကို ကြည့်၍ ပိုမိုကောင်းမွန်သော ဘုရားသခင်၏တရားမျှတမှုရှင်းလင်းချက် (theodicy) ပေးရန် မကြာသေးမီက ဧဝံဂေလိကပညာရှင်တစ်ဦးက အပြည့်အဝ “စစ်ပွဲအမြင်” (warfare worldview) ကို အဆိုပြုခဲ့သည်။ ဂန္တဝင်ဒဿနဆိုင်ရာ ခရစ်ယာန်အမြင် (“အနည်းဆုံးအားဖြင့် ဆိုးရွားသောအရာများပင်လျှင် ဘုရားသခင်၏သီးခြားရည်ရွယ်ချက်ရှိသည်” ဟူသော အမြင်) ကို ဆန့်ကျင်ပြီး ဖန်ဆင်းရှင်နှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်အလိုရှိသော ဖန်ဆင်းခံသတ္တဝါများ (ပြုတ်ကျသောကောင်းကင်တမန်များနှင့် လူသားများ) ကြားက ကောင်းကင်ပဋိပက္ခအပေါ် အာရုံစိုက်ခဲ့သည်။ “အချုပ်အခြာအာဏာပိုင်ဘုရားသခင်သည် ကြောက်မက်ဖွယ်နတ်ဆိုးဆိုင်ရာဖြစ်ရပ်မှ ကောင်းတစ်ခုခုကို ရယူရန် ကြိုးစားနိုင်ပြီး ရယူမည်ဖြစ်သည် (ရောမ ၈:၂၈)။ သို့သော် ထိုဆိုးရွားသောဖြစ်ရပ်ကိုယ်တိုင်သည် ဘုရားသခင်ကို ဆန့်ကျင်သော လွတ်လပ်သောသတ္တဝါများက လိုလားခဲ့ခြင်းကြောင့်သာ တည်ရှိသည်” (Boyd ၃၅၊ ၂၉၁၊ ၂၉၂)။

To provide a more adequate theodicy in view of the upsurge of evil and violence in contemporary society, a recent evangelical scholar has proposed a thoroughgoing “warfare worldview.” Reacting against the classical-philosophical Christian approach to evil (“This view at the very least [holds] that all things, even bad things, have a specific divine purpose for their existence”), he calls attention to the cosmic conflict between the Creator and created beings (fallen angels and humankind) who have willed to rebel against Him and to cause what havoc they can in this world. “While the sovereign God can and will strive to bring some good out of the horrifying demonic event (Rom. 8:28), the evil event itself exists only because free beings who are against God have willed it” (Boyd 35, 291, 292).

 

ဃ. ဆဌမနေ့ အဒ္ဓမဝါဒီအမြင်

ဘုရားသခင်နှင့် စာတန်ကြားက ကြီးမားသော စကြဝဠာဆိုင်ရာ ပဋိပက္ခကို ထူးခြားချက်အဖြစ် ထားရှိသော ကမ္ဘာအမြင်တစ်ခုသည် အဒ္ဓမဝါဒီအတွေးအခေါ်၏ ထင်ရှားသော အမှတ်အသားဖြစ်သည်။ သမ္မာကျမ်းစာနှင့် ခရစ်ယာန်ဘုရားကျောင်းသမိုင်းကို ဤရှုထောင့်မှ ရေးသားထားသော အကျဉ်းချုပ်တစ်ခုကို ၁၈၅၈ ခုနှစ်တွင် အဒ္ဒမနေ့ထိန်းသိမ်းသူများထံ အဲလင် ဂျီ ဝိုက် (Ellen G. White) က စတင်တင်ပြခဲ့သည်။ ထိုစာအုပ်မှာ Spiritual Gifts: The Great Controversy Between Christ and His Angels, and Satan and His Angels (စာမျက်နှာ ၁၇–၂၁၉) ဟူ၍ ခေါင်းစဉ်တပ်ထားသည်။ စာတန်၏ ပြုတ်ကျခြင်းမှ စတင်၍ ခရစ်တော်၏ ပထမအကြိမ် ကြွလာခြင်း၊ အစောပိုင်းခရစ်ယာန်ဘုရားကျောင်း၊ အလယ်ခေတ်နှင့် ဆယ့်ခြောက်ရာစု ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးခေတ်အထိ ပဋိပက္ခကို အကျဉ်းချုပ် ဖော်ပြထားသည်။ နောက်တစ်ဝက်တွင်မူ ဗျာဒိတ်ကျမ်းတွင် ဟောကိန်းထုတ်ထားသော ဖြစ်ရပ်များကို အာရုံစိုက်ဖော်ပြထားပြီး အသစ်သောမြေကြီးအထိ ဆက်လက်ဖော်ပြထားသည်။ ဝိုက်၏ တစ်သက်တာလုံး ဤအကြောင်းအရာနှင့်ပတ်သက်၍ ရေးသားခဲ့သမျှသည် ကျော်ကြားသော Conflict of the Ages Series ကို ဖြစ်ပေါ်စေခဲ့သည်။ ထိုစီးရီးတွင် ပထမလေးအုပ်သည် ကမ္ဘာဦးကျမ်းမှ ဗျာဒိတ်ကျမ်းအထိ ပဋိပက္ခ၏ ဖြစ်ပေါ်ပုံများကို ခြေရာခံဖော်ပြထားသည်။ ငါးခုမြောက်အုပ်ကိုမူ မူလစာအုပ်၏ အတိုကောက်ခေါင်းစဉ်ဖြစ်သော The Great Controversy Between Christ and Satan ဟု အမည်ပေးထားပြီး ခရစ်ယာန်ခေတ်အတွင်း ပဋိပက္ခကို ဖော်ပြထားကာ “လာမည့်အနာဂတ်တိုက်ပွဲအတွက် အလင်းရောင်ပေးရန်” ရည်ရွယ်သည် (GC xi)။

D. Seventh-day Adventist Understanding

A worldview featuring a great cosmic controversy between God and Satan is a hallmark of Adventist thought. A brief survey of Bible and church history, written from this perspective, was first presented in 1858 to Sabbatarian Adventists by Ellen G. White under the title Spiritual Gifts: The Great Controversy Between Christ and His Angels, and Satan and His Angels (17–219). Beginning with the fall of Satan, the account sketched the conflict through Christ’s first advent, the early church, the medieval ages, and the sixteenth-century Reformation. The last half focused on events foretold in Revelation, extending to the new earth. White’s lifetime writing o n this theme developed the well-known Conflict of the Ages Series, in which the first four volumes trace the outworkings of the controversy from Genesis to Revelation. The fifth volume, bearing the shortened title of the original work, The Great Controversy Between Christ and Satan, directs the reader to the conflict in the Christian dispensation so as “to shed a light on the fast-approaching struggle of the future” (GC xi).

 

၁၉၈၀ ခုနှစ်တွင် ဆဌမနေ့အဒ္ဓမဝါဒီအသင်းတော် ကမ္ဘာလုံးဆိုင်ရာ အထွေထွေညီလာခံက ပြန်လည်ပြင်ဆင်တိုးချဲ့ထားသော “အခြေခံယုံကြည်ချက်များ” တွင် အချက် ၈ ကို “The Great Controversy” ဟု ခေါင်းစဉ်တပ်ကာ ထည့်သွင်းခဲ့သည်။

In 1980 the General Conference of Seventh-day Adventists included in its revised and enlarged “Fundamental Beliefs,” paragraph 8, entitled “The Great Controversy.”

 

“လူသားအားလုံးသည် ယခုအခါ ခရစ်တော်နှင့် စာတန်ကြားတွင် ဘုရားသခင်၏ စရိုက်လက္ခဏာ၊ နိယာမတရားနှင့် စကြဝဠာအပေါ် အချုပ်အခြာအာဏာနှင့်စပ်လျဉ်း၍ ကြီးမားသော ပဋိပက္ခ၌ ပါဝင်နေကြပြီ ဖြစ်သည်။ ဤပဋိပက္ခ၏ အစပိုင်းသည် ကောင်းကင်ဘုံ၌ ဖြစ်ပွားခဲ့ခြင်းဖြစ်ပြီး လွတ်လပ်စွာ ရွေးချယ်ခွင့်ပေးထားသော ဖန်ဆင်းခံသတ္တဝါတစ်ဦးသည် မာန်မာနဖြင့် ဘုရားသခင်၏ ရန်သူ ဖြစ်လာသော စာတန်ဖြစ်သွားကာ ကောင်းကင်တမန်အချို့ကို ပုန်ကန်ရန် ဦးဆောင်ခဲ့သည်။ သူသည် အာဒံနှင့် ဧဝကို အပြစ်ထဲသို့ ဆွဲခေါ်ခဲ့စဉ် ဤကမ္ဘာပေါ်သို့ ပုန်ကန်ရေးစိတ်ဓာတ်ကို သွင်းယူလာခဲ့သည်။ ဤလူသားအပြစ်ကြောင့် လူသားတို့၌ ဘုရားသခင်၏ ပုံသဏ္ဌာန် ပုံပျက်ယိုယွင်းသွားခဲ့ပြီး ဖန်ဆင်းခံကမ္ဘာသည် မတရားဖြစ်သွားကာ နောက်ဆုံးတွင် ကမ္ဘာလုံးဆိုင်ရာ ရေလွှမ်းမိုးခြင်းကာလ၌ ပျက်စီးဆုံးရှုံးခဲ့ရသည်။ ဖန်ဆင်းခံသတ္တဝါအားလုံး၏ စောင့်ကြည့်ခြင်းကို ခံရသော ဤကမ္ဘာသည် စကြဝဠာတစ်ခုလုံး၏ ပဋိပက္ခ၏ နယ်ပယ်ဖြစ်လာခဲ့ပြီး ထိုနယ်ပယ်မှ ချစ်ခြင်းမေတ္တာရှင် ဘုရားသခင်သည် နောက်ဆုံးတွင် ထင်ရှားစွာ တရားမျှတကြောင်း သက်သေပြမည်ဖြစ်သည်။ ဤပဋိပက္ခ၌ သူ၏လူမျိုးကို ကူညီရန် ခရစ်တော်သည် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်နှင့် သစ္စာရှိကောင်းကင်တမန်များကို စေလွှတ်တော်မူ၍ ကယ်တင်ခြင်းလမ်းကို လမ်းညွှန်၊ ကာကွယ်၊ ထောက်မပေးတော်မူသည်။” (ဗျာ ၁၂:၄–၉၊ ဟေရှာ ၁၄:၁၂–၁၄၊ ယေဇကျေလ ၂၈:၁၂–၁၈၊ ကမ္ဘာဦး ၃၊ ရောမ ၁:၁၉–၃၂၊ ၅:၁၂–၂၁၊ ၈:၁၉–၂၂၊ ကမ္ဘာဦး ၆–၈၊ ၂ပေ ၃:၆၊ ၁ကော ၄:၉၊ ဟေဗြ ၁:၁၄)။

“All humanity is now involved in a great controversy between Christ and Satan regarding the character of God, His law, and His sovereignty over the universe. This conflict originated in heaven when a created being, endowed with freedom of choice, in self-exaltation became Satan, God’s adversary, and led into rebellion a portion of the angels. He introduced the spirit of rebellion into this world when he led Adam and Eve into sin. This human sin resulted in the distortion of the image of God in humanity, the disordering of the created world, and its eventual devastation at the time of the worldwide flood. Observed by the whole creation, this world became the arena of the universal conflict, out of which the God of love will ultimately be vindicated. To assist His people in this controversy, Christ sends the Holy Spirit and the loyal angels to guide, protect, and sustain them in the way of salvation. (Rev. 12:4–9; Isa. 14:12–14; Eze. 28:12–18; Gen. 3; Rom. 1:19–32; 5:12–21; 8:19–22; Gen. 6–8; 2 Peter 3:6; 1 Cor. 4:9; Heb. 1:14.)”

 

ရှေ့ဆောင်အဒ္ဒမနေ့ထိန်းသိမ်းသူများနှင့် နောက်ပိုင်းစာရေးဆရာများသည် စကြဝဠာဆိုင်ရာ ရုန်းကန်တိုက်ခိုက်မှုကို ဟေဗြဲယဇ်ပုရောဟိတ်စနစ်နှင့် ဒံယေလ၊ ဗျာဒိတ်ကျမ်း ပရောဖက်ပြုချက်များကို လေ့လာခြင်းမှ အဓိကတီထွင်ခဲ့ကြသည်။ ယဇ်ပုရောဟိတ်ထုံးတမ်းစဉ်လာကို စူးစမ်းလေ့လာရာတွင် မီလာဝါဒီ Owen Crosier (Crosier 43) နှင့် သဘောတူညီခဲ့ကြပြီး ပျက်စီးခြင်းနေ့ထုံးတမ်းတွင် ပါဝင်သော အဇာဇဲလ်ဆိတ် (ဟေဗြဲ အဇာဇဲလ်) (ဝတ်ပြုရာကျမ်း ၁၆:၈၊ ၂၀–၂၂) သည် “စာတန်၏ ပုံသဏ္ဌာန်” ဖြစ်သည်ဟု ယူဆခဲ့ကြသည်။ ထိုဆိတ်ကို တောရအရပ်သို့ နှင်ထုတ်ခြင်းသည် ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၂၀ အရ စာတန်ကို ချည်နှောင်၍ အနက်မရှိသောကျင်းထဲသို့ ချထားခြင်းကို ကြိုတင်ဟောင်းရှားထားခြင်းဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် အဒ္ဒမနေ့ထိန်းသိမ်းသူများသည် ဘုရားသခင်သည် ပဋိပက္ခကို အဆုံးသတ်မည်ဖြစ်ကြောင်း အစောပိုင်းကတည်းက နားလည်ခဲ့ကြသည်။ အပြစ်၏ မူလဖြစ်တည်သူ စာတန်သည် သူ၏ ပုန်ကန်မှုအတွက် အပြစ်ဒဏ်ခံရပြီး ဖျက်ဆီးခံရမည်ဖြစ်သည် (4SP 266, 267; Gilbert 205)။

Pioneer Sabbatarian Adventists and their later writers developed their understanding of the cosmic struggle largely from their studies of the Hebrew sanctuary system and the prophecies of Daniel and Revelation. Examining the sanctuary ritual, they agreed with Millerite Owen Crosier (Crosier 43) that the scapegoat (Heb. Azāzel), which figured in the Day of Atonement rites (Lev. 16:8, 20–22), was “a type of Satan,” and that the goat’s banishment to the wilderness foreshadowed Satan’s binding and imprisonment in the bottomless pit, according to Revelation 20. Thus, the Sabbathkeepers early grasped the truth that God would bring an end to the controversy. Satan, the originator of sin, would be punished for his rebellion and destroyed (4SP 266, 267; Gilbert 205).

 

ဒံယေလနှင့် ဗျာဒိတ်ကျမ်းစွဲချက်ကျမ်းများသည် ကမ္ဘာပေါ်တွင် ဖြစ်ပွားနေသော စကြဝဠာဆိုင်ရာ ပဋိပက္ခ၏ အကျယ်ပြန့်ဆုံး နားလည်မှုကို ပေးခဲ့သည်။ “သူတို့သည် ပရောဖက်ပြုချက်ကို ကောင်းမှုနှင့် ဆိုးမှု၊ သမ္မာတရားနှင့် မှားယွင်းမှုတို့၏ ရာစုနှစ်များတစ်လျှောက် ကြီးမားသော ပဋိပက္ခ၏ ဘုရားသခင်မှ လှုံ့ဆော်ပေးထားသော ပုံဖော်မှုအဖြစ် ရှုမြင်ခဲ့ကြသည်။ ထို့နောက်တွင် ခရစ်တော်နှင့် စာတန်တို့၏ လူသားမျိုးနွယ်ကို အနိုင်ယူရန် ကိုယ်ပိုင်စစ်ပွဲဖြစ်သည်။ ပရောဖက်ပြုချက်သည် ရာစုနှစ်များတစ်လျှောက် သမ္မာတရားနှင့် မှားယွင်းမှုတို့၏ ကြီးမားသော ပဋိပက္ခ၏ မမှားနိုင်သော ပုံဖော်မှုဖြစ်သည်” (PFOF 4:1054)။

The prophetic books of Daniel and Revelation gave the emerging church its broadest understanding of the movements involved in the cosmic controversy as it transpired on earth. “They looked upon prophecy as the inspired portrayal of the age-old conflict between good and evil; and, back of that, of the personalized war between Christ and Satan for the winning of the human race. Prophecy was to them the inerrant depiction of the great controversy between truth and error throughout the centuries” (PFOF 4:1054).

 

၁၈၈၇ ခုနှစ်ထုတ် The Bible-Reading Gazette စာအုပ်ပုံစံတွင် သမ္မာကျမ်းစာဖတ်ချက် ၁၆၂ ခု ပါဝင်ပြီး အဲဒီထဲမှ နှစ်ခု (နံပါတ် ၉၀၊ ၁၃၈) သည် စာတန်နှင့် သူ၏အမှုကို ဆွေးနွေးထားသည်။ ထိုလေ့လာချက်များသည် ပရောဖက်ပြုချက်နှင့် အထွေထွေ သမ္မာကျမ်းစာထွက်ဆိုချက်များကို ရောနှောဖော်ပြထားပြီး နောက်ပိုင်း Bible Readings for the Home Circle ထုတ်ဝေမှုများ၏ အခြေခံဖြစ်လာခဲ့သည်။ ထိုစာအုပ်တွင် “Origin of Evil”၊ “Origin, History, and Destiny of Satan” နှင့် “Satan’s Warfare Against the Church” ခေါင်းစဉ်များအောက်တွင် တင်ပြထားသည် (၁၉၃၅၊ ၁၉၄၇ ထုတ်ဝေမှုများကို ကြည့်ပါ)။ ပရောဖက်ပြုချက်ဘက်မှ ပိုမိုချဉ်းကပ်ခဲ့သည်မှာ J. H. Waggoner ၏ From Eden to Eden ဖြစ်သည်။ ၁၉၀၅ ခုနှစ်တွင် S. N. Haskell သည် ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၁၂ ကို “The Great Controversy” ဟု ခေါင်းစဉ်တပ်၍ The Story of the Seer of Patmos (စာမျက်နှာ ၂၀၉–၂၂၃) တွင် လေ့လာတင်ပြခဲ့သည်။ ယနေ့တိုင် ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၁၁:၁၉ မှ ၁၄:၂၀ အထိ ကဏ္ဍကို “Great Controversy” ရူပါရုံဟု ခေါ်ဆိုဆဲဖြစ်ပြီး စာတန်၏ မူလဇစ်မြစ်၊ ခရစ်ယာန်ခေတ်တွင် ခရစ်တော်နှင့် သူ၏လူမျိုးကို ဆန့်ကျင်သော စစ်ပွဲနှင့် နောက်ဆုံးတိုက်ခိုက်မှုကို အကျဉ်းချုပ်ဖော်ပြထားသည် (Maxwell 2:60, chart)။

The 1887 edition of The Bible-Reading Gazette in book form contained 162 Bible readings in a question-and-Bible-answer format, two of which dealt with Satan and his work (Nos. 90, 138). The studies mixed both prophecy and general biblical statements and provided the basis for later editions of Bible Readings for the Home Circle, a denominational standard work, presenting the topic under the titles “Origin of Evil,” “Origin, History, and Destiny of Satan,” and “Satan’s Warfare Against the Church” (see 1935, 1947 editions). Approaching the conflict more from the prophetic side was J. H. Waggoner’s From Eden to Eden. In 1905 S. N. Haskell presented a study on Revelation 12 entitled “The Great Controversy” in his book The Story of the Seer of Patmos (209–223). Today the Scripture segment embracing Revelation 11:19 to 14:20 is still referred to as the “Great Controversy” vision, since it summarizes Satan’s origin, war against Christ and His people in the Christian Era, and final attack (Maxwecll 2:60, chart).

 

စာတန်၏ နောက်ဆုံးစစ်ပွဲ (ဗျာ ၁၂:၁၇) သည် အစောပိုင်း အဒ္ဒမနေ့ထိန်းသိမ်းသူများအတွက် အဓိက စိတ်ဝင်စားဖွယ်ဖြစ်ခဲ့သည်။ ပထမနှင့် ဒုတိယကောင်းကင်တမန်၏ သတင်းစကားများကို ကြေညာရာတွင် ပါဝင်ခဲ့သူများဖြစ်၍ တတိယနှင့် နောက်ဆုံးသတင်းစကား (၁၄:၉–၁၄) ၏ အဓိပ္ပာယ်ကို ရှာဖွေခဲ့ကြသည်။ ပရိုတက်စတင့်များဖြစ်သဖြင့် သမိုင်းဝင်ပရောဖက်ပြုချက်အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုနည်းကို ကျင့်သုံးသူများဖြစ်၍ ရှေ့ဆောင်များသည် အသေးစိတ်ဦးချိုင်းငယ် (ဒံ ၇:၈၊ ၂၁၊ ၂၅) နှင့် ခုနစ်ခေါင်းရှိ ကျားသစ်နှယ်သားရဲ (ဗျာ ၁၃:၁–၁၀) ကို ရောမကက်သလစ်ဘုန်းကြီးမင်းနှင့် အလယ်ခေတ်ကာလ “သန့်ရှင်းသူများကို စစ်တိုက်ခြင်း” (၁၂၆၀ နှစ်) ကာလကို ခရစ်နှစ် ၅၃၈ မှ ၁၇၉၈ အထိ ဖြစ်သည်ဟု ခွဲခြားသိရှိခဲ့ကြသည်။

Satan’s last “war” (Rev. 12:17) was of paramount interest to early Sabbathkeeping Adventists. Having participated in the sounding of the first and second angels’ messages, they searched for the meaning of the third and last one (14:9–14). As Protestants, employing historicist principles of prophetic interpretation, the pioneers of the movement were familiar with the identifications of the little horn (Dan. 7:8, 21, 25) and the seven-headed leopardlike beast (Rev. 13:1–10) with the Roman Papacy, and its medieval era of “war on the saints” (1260 years) extending from A.D. 538 to 1798.

 

တစ်ဆယ့်ကိုးရာစုတွင် နှစ်ချောင်းဦးချိုရှိသားရဲ (၁၃:၁၁–၁၇) ကို အမေရိကန်ပြည်ထောင်စုဟု ခွဲခြားသိရှိခဲ့ကြပြီး သိုးသငယ်နှယ်ဦးချိုနှစ်ချောင်းကို ရီပတ်ဘလစ်ကန်နှင့် ပရိုတက်စတင့်အာဏာကို ကိုယ်စားပြုသည်ဟု ယူဆခဲ့ကြသည်။ “သားရဲ၏အမှတ်” ကို ကက်သလစ်ဘုန်းကြီးမင်းက အဒ္ဒမနေ့ကို တနင်္ဂနွဲနေ့အဖြစ် ပြောင်းလဲခြင်းဟု ခွဲခြားသိရှိခဲ့ကြပြီး “သားရဲ၏ပုံသဏ္ဌာန်” ကို ဘုရားကျောင်းနှင့်နိုင်ငံတို့ ပေါင်းစည်းပြီး တနင်္ဂနွဲနေ့ထိန်းသိမ်းခြင်းကို ဝယ်ယူရောင်းချပိတ်ပင်ခြင်းနှင့် အသေဒဏ်ပေးခြင်းဖြင့် အတင်းအကျပ်ကျင့်သုံးမည့်အရာဟု ယူဆခဲ့ကြသည် (Remnant/Three Angels VI. H. 3; cf. PFOF 4:941–1173; Damsteegt 192–220)။

In the nineteenth century they identified the two-horned beast (13:11–17) as the United States of America, its lamblike horns—symbols of its power—as republicanism and Protestantism. The “mark of the beast” was identified as the papal change of the Sabbath to Sunday, and the “image of the beast” as a church-state union that would enforce Sunday observance under the penalty of boycott and death (see Remnant/Three Angels VI. H. 3; cf. PFOF 4:941–1173; Damsteegt 192–220).

 

ဤလေ့လာချက်များမှ ဆဌမနေ့အဒ္ဓမဝါဒီများသည် စာတန်၏ နောက်ဆုံးတိုက်ပွဲသည် ဘုရားသခင်၏ ကိုးပါးတရားတော်တွင် အထူးသဖြင့် အဒ္ဒမနေ့ပညတ်ကို နာခံခြင်းပြဿနာကို ဗဟိုပြုမည်ဟု နိဂုံးချုံးခဲ့ကြသည်။ တတိယကောင်းကင်တမန်၏ သတင်းစကား (ဗျာ ၁၄:၉–၁၃) တွင် သားရဲနှင့် သူ၏ပုံသဏ္ဌာန်ကို ကိုးကွယ်ခြင်းနှင့် အမှတ်ကို ခံယူခြင်းကို ကမ္ဘာလုံးဆိုင်ရာ ပြင်းထန်စွာ သတိပေးထားသဖြင့် ထိုနောက်ဆုံးပဋိပက္ခတွင် ဆုံးဖြတ်ချက်များသည် အသက်ရှင်ခြင်း သို့မဟုတ် သေခြင်းနှင့် သက်ဆိုင်မည်ဖြစ်သည်။ အသေးစိတ်အချို့ ပြုပြင်ပြောင်းလဲမှုများဖြင့် ဤအဆုံးသတ်တိုက်ပွဲအမြင်သည် စံသတ်မှတ်ထားသော အဒ္ဓမဝါဒီအမြင်ဖြစ်လာခဲ့သည်။

From these studies Seventh-day Adventists concluded that Satan’s last battle would center on the issue of obedience to God’s moral law of the Ten Commandments, especially the Sabbath precept. Inasmuch as the message of the third angel (Rev. 14:9–13) bears a severe, worldwide warning against the reception of the mark, and against the worship of the beast and image, decisions in that ultimate conflict will be matters of life and death. With some refinements this view of the closing “battle” of the cosmic war became standard Adventist understanding.

In recent times Seventh-day Adventists have come to see Revelation’s reference to the battle of

မကြာသေးမီကာလများတွင် ဆဌမနေ့အဒ္ဓမဝါဒီများသည် ဗျာဒိတ်ကျမ်းတွင် ဟေဗြာဂေဒုန်စစ်ပွဲ (ဗျာ ၁၆:၁၂–၁၆) ကို ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၁၂–၁၉ ၏ ဓမ္မသင်ကျမ်းဆိုင်ရာ ယူနစ်တစ်ခုလုံး၏ အစိတ်အပိုင်းတစ်ခုအဖြစ် မြင်လာခဲ့ကြသည်။ ထို့ကြောင့် ထိုရူပါရုံသည် ရှေ့ဆောင်နှစ်များအလွန်တွင် စတင်ဖျော်ဖြေခဲ့သော ကမ္ဘာ့နိုင်ငံများ၏ နောက်ဆုံးနိုင်ငံရေးပဋိပက္ခဟူ၍ ယုံကြည်ခဲ့သည့်အမြင်သို့ ကန့်သတ်ချက်မရှိတော့ပေ။ အခြားခရစ်ယာန်အုပ်စုများလည်း မျှဝေယုံကြည်ခဲ့သည်။ သို့ရာတွင် “ဟေဗြာဂေဒုန်ကို ကောင်းမှုနှင့် ဆိုးမှုတပ်များ၏ ကြီးမားသော ပဋိပက္ခ၏ အထွတ်အထိပ်တိုက်ပွဲအဖြစ် တင်ပြထားပြီး ကောင်းကင်ဘုံတွင် စတင်ကာ ကမ္ဘာပေါ်တွင် အဆုံးသတ်မည်ဖြစ်သည် (ဗျာ ၁၂:၇–၉၊ ၁၂)။ ဟေဗြာဂေဒုန်ကို ‘ဘုရားသခင် အနန္တတန်ခိုးရှင်၏ ကြီးမားသောနေ့’ ဟူ၍ သွင်ပြင်လက္ခဏာပေးထားသည် (ဗျာ ၁၆:၁၄)။ ထို့ကြောင့် ဘုရားသခင်၏ စကြဝဠာဆိုင်ရာ တရားစီရင်ခြင်းနေ့နှင့် တိုက်ဆိုင်သည်” (LaRondelle 7:374)။

Armageddon (Rev. 16:12–16) as an integral part of the theological unit of Revelation 12–19. Consequently, the vision is not limited to a great, end-time political clash of the nations, a belief that came to be entertained after the initial pioneer years—and shared by other Christian groups. Rather, “Armageddon is presented as the climactic battle of the great controversy between the forces of good and evil, which started in heaven and will end on earth (Rev. 12:7–9, 12). Armageddon is characterized as ‘the battle on the great day of God the “Almighty’ (Rev. 16:14). It coincides therefore with the universal judgment day of God” (LaRondelle 7:374).

 

အဒ္ဓမဝါဒီများ၏ စကြဝဠာဆိုင်ရာ ပဋိပက္ခ၏ ကျယ်ပြန့်သောရှုထောင့်များကို နားလည်လာခြင်းသည် ထိုပဋိပက္ခကို ပုဂ္ဂိုလ်ရေးအဆင့်တွင်လည်း ပြင်းထန်စွာ သတိပြုမိလာစေခဲ့သည်။

The Adventist grasp of the broad aspects of the cosmic conflict has led to a keen awareness of that same conflict on the personal level.

 

ယုံကြည်သူများသည် အထူးသဖြင့် အဆုံးသတ်ကာလတွင် စာတန်၏ လှည့်ဖြားမှုနှင့် သွေးဆောင်မှုကြီးများအောက်သို့ ရောက်ရှိလာမည်ဖြစ်သဖြင့် နေ့စဉ်ဆုံးဖြတ်ချက်များနှင့် နေထိုင်မှုပုံစံများကို ထိန်းချုပ်နိုင်သော ခရစ်တော်အပေါ် ကတိကဝတ်ကို ပြသရန် လိုအပ်သည်။ ဤအခြေအနေတွင် လာမည့်နိုင်ငံတော်အတွက် ပြင်ဆင်ခြင်းဆိုင်ရာ သမ္မာကျမ်းစာအကြောင်းအရာသည် အထူးအရေးကြီးလာသည်။ ပါဝုလက တိတုအား ဤသို့ရေးသားခဲ့သည်။ “လူအားလုံးကို ကယ်တင်ရန် ဘုရားသခင်၏ ကျေးဇူးတော်သည် ထင်ရှားလာပြီး ကျွန်ုပ်တို့ကို ဘုရားမဲ့ခြင်းနှင့် လောကီအလိုဆန္ဒများကို ငြင်းပယ်ရန်၊ ဤလောကတွင် သတိရှိစွာ၊ တရားမျှတစွာ၊ ဘုရားသခင်နှစ်သက်ရာ နေထိုင်ရန် သင်ကြားပေးသည်။ ကျွန်ုပ်တို့၏ မျှော်လင့်ချက်တော် ခရစ်တော်သည် ဘုရားသခင်နှင့် ကယ်တင်ရှင်ဖြစ်တော်မူသော ကြီးမြတ်သော ဘုန်းအသရေနှင့် ထင်ရှားစွာ ကြွလာခြင်းကို စောင့်မျှော်နေကြသည်” (တိ ၂:၁၁–၁၃)။

If believers are to come under severe satanic deception and temptation, especially in the end-time, they need to evidence a commitment to Christ that controls everyday decisions and ways of living. In this setting the biblical theme of preparation for the coming kingdom takes on special significance. As Paul wrote to Titus: “For the grace of God has appeared for the salvation of all men, training us to renounce irreligion and worldly passions, and to live sober, upright, and godly lives in this world, awaiting our blessed hope, the appearing of the glory of our great God and Savior Jesus Christ” (Titus 2:11–13).

 

ဤအကြောင်းကြောင့် ခရစ်ယာန်များသည် သမ္မာကျမ်းစာတွင် ရှင်းလင်းစွာဖော်ပြထားသော ခရစ်ယာန်နိယာမများနှင့် ဘုရားသခင်၏ သဘာဝနိယာမများနှင့် ကိုက်ညီသော နေ့စဉ်ဘဝနေထိုင်မှုကို နက်ရှိုင်းစွာ စိတ်ဝင်စားကျင့်သုံးသင့်သည်။ အကြောင်းမှာ ခရစ်တော်ပြန်ကြွလာခြင်းကို ဆီးကြိုရန် ပြင်ဆင်နေသူများအတွက် ထိုသို့သော ဘဝနေထိုင်မှုသည် သင့်လျော်သောကြောင့်ဖြစ်သည်။ တစ်ခါတစ်ရံတွင် ခရစ်ယာန်ဘဝနေထိုင်မှုကို အလေးပေးမှုကို ခရစ်တော်၏ တရားမျှတစေခြင်းတန်ခိုးကို လျော့နည်းစေအောင် မှားယွင်းစွာ အသုံးချခဲ့ကြသည်။ အဒ္ဓမဝါဒီများအကြား ဤလမ်းကြောင်းသည် ၁၈၈၈ ခုနှစ် အထွေထွေညီလာခံတွင် စတင်ခဲ့သော ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် တရားမျှတခြင်း ပြန်လည်နိုးကြားမှုဖြင့် ဓမ္မသင်ကျမ်းဆိုင်ရာ မျှတမှုရရှိခဲ့သည်။ အစပိုင်းတွင် အသင်းတော်၏ အဓိကခေါင်းဆောင်များအပါအဝင် များစွာသောသူများ ဆန့်ကျင်ခဲ့သော်လည်း ယနေ့ခေတ်တွင် ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် တရားမျှတခြင်းသည် မျှတသော သမ္မာကျမ်းစာဓမ္မသင်ကျမ်း၏ အဓိကအချက်ဖြစ်လာခဲ့သည်။

For this reason Christians should have a deep and genuine interest in practicing the ways of God in everyday life, for a life in harmony with Christian principles, both those explicit in the Scriptures and in God’s laws of nature, is appropriate for people preparing to meet the returning Christ. On occasion, some have misapplied this penchant to emphasize Christian living to the diminishing of the central gospel truth of Christ’s justifying power. Among Adventists, this tendency came to be theologically balanced in the revival of justification by faith begun with a meeting of the General Conference in 1888. At first resisted by many, including major leaders of the church, righteousness by faith is today a core element in a balanced biblical theology.

 

ဤလက်တွေ့ကျသော ဘဝနေထိုင်မှုအလေးပေးချက်သည် ဆဌမနေ့အဒ္ဓမဝါဒီလှုပ်ရှားမှုသည် ဧလိယနှင့် ယောဟန်ဗတ္တိဇံပေးသူနှယ် ခရစ်တော်ပြန်ကြွလာခြင်းအတွက် လူမျိုးတစ်မျိုးကို ပြင်ဆင်ပေးရန် အခန်းကဏ္ဍတွင် ရှိနေသည်ဟူသော နက်ရှိုင်းသောယုံကြည်ချက်မှ ထွက်ပေါ်လာခြင်းဖြစ်သည် (1SG 30, 31)။ ယောဟန်သည် လူများကို အပြစ်မှ နောင်တရရန်နှင့် စစ်မှန်သော နောင်တရခြင်းနှင့် ထိုက်တန်သော အသီးသစ်များ သီးရန် တိုက်တွန်းခဲ့သည် (မ ၃:၂၊ ၈)။ စာတန်သည် အဆုံးသတ်ကာလ ယုံကြည်သူများကို အသက်တောင် အန္တရာယ်ရှိစေမည့် ဖိအားများဖြင့် တိုက်ခိုက်မည်ဖြစ်သောကြောင့် (ဗျာ ၁၃) ဘုရားသခင်နှင့် ကိုက်ညီသော စရိုက်ရှိသူများသာ ဘုရားသခင်၏ အတည်ပြုခြင်းအလ္လာကို ခံယူပြီး မတ်တပ်ရပ်တည်နိုင်မည်ဖြစ်သည်။

This practical emphasis on a way of life is an outgrowth of a deep-seated conviction that the Seventh-day Adventist movement functions in a role similar to that of Elijah and John the Baptist: to prepare a people for Christ’s return (1SG 30, 31). John appealed to the people to repent of their sins and to “bear fruit” that befitted genuine repentance (Matt. 3:2, 8). In view of the tremendous pressures Satan will exert against end-time believers, when life itself will be at risk (Rev. 13), only those whose characters are in harmony “with God will receive His seal of approval and stand true.

 

“ညီအစ်ကိုတို့၊ ပြင်ဆင်ခြင်း၏ ကြီးမားသောအမှုတွင် သင်တို့သည် အဘယ်သို့ ပြုမူနေသနည်း။ လောကနှင့် ပူးပေါင်းနေသူများသည် လောကီမှိုကို ခံယူနေပြီး သားရဲ၏အမှတ်အတွက် ပြင်ဆင်နေကြသည်။ ကိုယ့်ကိုယ်ကို မယုံကြည်နိုင်သူများ၊ ဘုရားသခင်ရှေ့တွင် နှိမ့်ချသူများ၊ သမ္မာတရားကို နာခံခြင်းဖြင့် မိမိဝိညာဉ်ကို သန့်ရှင်းစေသူများ—ထိုသူများသည် ကောင်းကင်မှိုကို ခံယူနေပြီး နဖူးပေါ်တွင် ဘုရားသခင်၏ အလ္လာကို ခံယူရန် ပြင်ဆင်နေကြသည်။ အမိန့်ထုတ်ပြန်ပြီး တံဆိပ်နှိပ်သည့်အခါ သူတို့၏ စရိုက်သည် ထာဝစဉ် သန့်ရှင်းစင်ကြယ်နေမည်ဖြစ်သည်” (5T 216)။

“What are you doing, brethren, in the great work of preparation? Those who are uniting with the world are receiving the worldly mold and preparing for the mark of the beast. Those who are distrustful of self, who are humbling themselves before God and purifying their souls by obeying the truth—these are receiving the heavenly mold and preparing for the seal of God in their foreheads. When the decree goes forth and the stamp is impressed, their character will remain pure and spotless for eternity” (5T 216).

 

 

အနှစ်ချုပ်။ အဒ္ဓမဝါဒီများ၏ စကြဝဠာဆိုင်ရာ ပဋိပက္ခနားလည်မှုသည် အသင်းတော်အတွက် အကျိုးဆက်နှင့် ပေါင်းစည်းထားသော ကမ္ဘာအမြင်တစ်ခု ပေးခဲ့သည်။ သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ အဆုံးအမအားလုံးသည် ဤဓမ္မသင်ကျမ်းဆိုင်ရာ အတိုင်းအတာအတွင်း နေရာနှင့် အရေးပါမှုရှိသည်။ ဤအယူအဆသည် အချုပ်အခြာအာဏာပိုင် ဖန်ဆင်းရှင်ဘုရားသခင်—သူ၏ စရိုက်လက္ခဏာ၊ နိယာမတရားနှင့် အစိုးရအုပ်ချုပ်မှုကို ပြတင်းပေါက်တစ်ခုအဖြစ် ပေးသည်။ အပြစ်၏ နက်နဲသောအရာကို ဖော်ထုတ်ပြသည်—အဘယ်နည်း၊ မည်သို့စတင်ခဲ့သနည်း၊ အဘယ်ကြောင့် ဆက်လက်တည်ရှိနေသနည်း။ လူသားတို့၏ ဘေးဒုက္ခအတွက် ဘုရားသခင်၏ ကျေးဇူးတော်ကို ဟေဗြဲယဇ်ပုရောဟိတ်ပုံစံများတွင် ကျယ်ပြန့်စွာ ပုံဖော်ထားပြီး ပရောဖက်ပြုချက်ဖြင့် ဟောကိန်းထုတ်ထားကာ ဘုရားသခင်သားတော်၏ လူဇာတိယူ၍ အသေခံခြင်း၊ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းနှင့် ယဇ်ပုရောဟိတ်အမှုတော်ဖြင့် ပြည့်စုံစေခဲ့ပြီး သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ ခွန်အားဖြင့် အသင်းတော်မှ ကမ္ဘာလူဦးရေသို့ ပို့ဆောင်ရန် အပ်နှံထားသည်။

Summary. Adventist understanding of the cosmic controversy has provided the church with a rational, integrated worldview. Every biblical teaching has its place and significance within its theological scope. The concept provides a “window” on the Sovereign Creator-God—His character, law, and government. It exposes the mystery of sin—what it is, how it began, and why it continues. In response to humanity’s plight, God’s grace is seen as lavished on sinners through a plan of salvation—pictured in broad strokes in the Hebrew sanctuary types and foretold by prophecy; accomplished by the death, resurrection, and priestly mediation of the incarnate God the Son; and committed to the church for carrying to the world’s populations through the enabling of the Holy Spirit.

 

ပဋိပက္ခ၏ ကျယ်ပြန့်သောအကျိုးဆက်များသည် ဖန်ဆင်းခံသတ္တဝါများ၏ ရွေးချယ်မှုကို ထိန်းသိမ်းစောင့်ရှောက်ပြီး စာတန်၏ စွပ်စွဲချက်များကို ငြင်းပယ်ကာ စကြဝဠာ၏ စစ်မှန်သော အကျင့်စာရိတ္တအုပ်ချုပ်သူ ဘုရားသခင်ကို ရွေးချယ်သော တစ်သံတည်းဆုံးဖြတ်ချက်ကို ရရှိစေမည့် နောက်ဆုံးတရားစီရင်ခြင်းကို လိုအပ်စေသည်။ အပြစ်၏ အုပ်စိုးမှုကြောင့် ဖြစ်ပေါ်လာသော ပျက်စီးဆုံးရှုံးမှုသည် ခရစ်တော်ပြန်ကြွလာခြင်း၊ လူသေများ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း၊ စာတန်—ပြုတ်ကျသော ကောင်းကင်တမန်များနှင့် မနောင်တရသူများကို ဖျက်ဆီးခြင်း၊ ကယ်တင်ခြင်းခံရသူများ၏ ထာဝရအိမ်အဖြစ် ကမ္ဘာမြေကို ပြန်လည်ဖန်ဆင်းခြင်းကို လိုအပ်စေသည်။ ထို့ကြောင့် ဤစကြဝဠာဆိုင်ရာ ပဋိပက္ခ၏ ကြီးမားသော ဆုံးရှုံးမှုတွင် ဘုရားသခင်၏ ကြံစည်တော်သည် ဉာဏ်ရည်ရှိသော ဖန်ဆင်းခံသတ္တဝါများ၏ ထာဝရသဟဇာတဖြစ်မှုနှင့် ပျော်ရွှင်မှုကို ရရှိစေရန် အုပ်ချုပ်တော်မူသည်။

The far-reaching consequences of the controversy require a final judgment that maintains the integrity of creaturely choice and at the same time results in a united decision that rejects Satan’s assertions and accusations in favor of God, the true moral governor of the universe. The ruin wrought by the reign of sin makes necessary the return of Christ, the resurrection of the dead, the destruction of Satan—the fallen angels and impenitent human beings—and the re-creation of the earth as the eternal home of the redeemed. Thus, divine Providence overrules in the terrible loss of this cosmic controversy to secure the eternal harmony and happiness of the intelligent creation.

 

 

VIII. အဲလင် ဂျီ ဝိုက် မှတ်ချက်များ

A. နားလည်ရန် တိုက်တွန်းချက် “ကျမ်းစာသည် ကိုယ်တိုင် ကိုယ်ကို ရှင်းလင်းတတ်သည် … ။ ကျမ်းစာကို လေ့လာသူသည် ကျမ်းစာတစ်ခုလုံးကို အပြည့်အစုံ ရှုမြင်တတ်ရန်နှင့် အပိုဒ်များ၏ ဆက်စပ်မှုကို မြင်တတ်ရန် သင်ယူရမည်။ သူသည် ကျမ်းစာ၏ အဓိက ဗဟိုချက်ဖြစ်သော ဘုရားသခင်၏ ကမ္ဘာအတွက် မူလရည်ရွယ်ချက်၊ ကြီးမားသော အငြင်းပွားမှု ပေါ်ပေါက်လာပုံ၊ ရွေးနုတ်ခြင်းအမှုတော်အကြောင်း သိရှိရမည်။ အချုပ်အခြာအာဏာအတွက် ယှဉ်ပြိုင်နေသော နိယာမနှစ်ပါး၏ သဘောသဘာဝ်ကို နားလည်ရမည်။ ထိုနိယာမများ၏ လုပ်ဆောင်ပုံကို သမိုင်းမှတ်တမ်းများနှင့် ပရောဖက်ပြုချက်များမှတစ်ဆင့် ကြီးမားသော အဆုံးသတ်အထိ ခြေရာခံတတ်ရန် သင်ယူရမည်။ ဤအငြင်းပွားမှုသည် လူသားအတွေ့အကြုံတိုင်း၏ အဆင့်တိုင်းထဲသို့ ဝင်ရောက်ပုံကို မြင်ရမည်။ လူတစ်ယောက်ချင်းစီ၏ ဘဝအမှုတိုင်းတွင် ဆန့်ကျင်ဘက် ရည်ရွယ်ချက်နှစ်ခုအနက် တစ်ခုကို ထင်ရှားစေပုံ၊ သူသည် ဆန္ဒရှိသည်ဖြစ်စေ မရှိသည်ဖြစ်စေ ယခုပင် အငြင်းပွားမှု၏ မည်သည့်ဘက်တွင် ရပ်တည်မည်ကို ဆုံးဖြတ်နေပြီဖြစ်ကြောင်း မြင်ရမည်” (Ed ၁၉၀)။

VIII. Ellen G. White Comments

 

A. An Appeal to Understand

“The Bible is its own expositor … . The student should learn to view the word as a whole, and to see the relation of its parts. “He should gain a knowledge of its grand “central theme, of God’s original purpose for the world, of the rise of the great controversy, and of the work of redemption. He should “understand the nature of the two principles that are contending for supremacy, and should learn to trace their working through “the records of history and prophecy, to the great consummation. He should see how this controversy enters into every phase of “human experience; how in every act of life he himself reveals the one or the other of the two antagonistic motives; and how, whether he “will or not, he is even now deciding upon which side of the controversy he will be found” (Ed 190).

 

 

B. အငြင်းပွားမှုကို ကြိုတင်မြင်ခဲ့ခြင်း “ကျွန်ုပ်တို့ကို ရွေးနုတ်ရန် အစီအစဉ်သည် အဒန်လဲပြီးမှ နောက်မှစဉ်းစားဖန်တီးထားသော အစီအစဉ် မဟုတ်ပါ … ။ အစကတည်းက ဘုရားသခင်နှင့် ခရစ်တော်သည် စာတန်၏ သစ္စာဖောက်မှုနှင့် လူသားကို သစ္စာဖောက်သူ၏ လှည့်စားအားဖြင့် လဲစေမည့်အရာကို ကြိုတင်သိရှိခဲ့သည်။ ဘုရားသခင်သည် အပြစ်တည်ရှိရန် အမိန့်မပေးခဲ့ပါ။ သို့သော် အပြစ်တည်ရှိမှုကို ကြိုတင်မြင်ခဲ့ပြီး ကြီးလေးသော အရေးပေါ်အခြေအနေကို ကိုင်တွယ်ရန် ပြင်ဆင်ထားခဲ့သည်” (DA ၂၂)။

B. The Controversy Foreseen

“The plan for our redemption was not an afterthought, a plan formulated after the fall of Adam … . From the beginning, God and Christ knew of the apostasy of Satan, and of the fall of man through the deceptive power of the apostate. God did not ordain that sin should exist, but He foresaw its existence, and made provision to meet the terrible emergency” (DA 22).

 

“လူမျိုးအတွက် သနားကရုဏာဖြင့် ဘုရားအမှန်တရားသည် လှုပ်ရှားခဲ့ပြီး ခမည်းတော်၊ သားတော်နှင့် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်တို့သည် ရွေးနုတ်ခြင်းအစီအစဉ်ကို အကောင်အထည်ဖော်ရန် ကိုယ်တိုင်အပ်နှံခဲ့ကြသည်” (CH ၂၂၂)။

“The Godhead was stirred with pity for the race, and the Father, the Son, and the Holy Spirit gave Themselves to the working out of the plan of redemption” (CH 222).

 

“ကမ္ဘာမဖန်ဆင်းမီ ကောင်းကင်အတိုင်ပင်ခံအစည်းအဝေးများတွင် ခမည်းတော်နှင့် သားတော်တို့သည် လူသားသည် ဘုရားသခင်အပေါ် သစ္စာမဲ့ခဲ့လျှင် ခမည်းတော်နှင့် တစ်ထပ်တည်းဖြစ်သော ခရစ်တော်သည် အပြစ်ကျူးလွန်သူ၏နေရာတွင် ရပ်တည်ပြီး သူ့အပေါ်သို့ ကျရောက်ရမည့် တရားမျှတမှု၏ ဒဏ်ခတ်ခြင်းကို ခံယူမည်ဟု ပဋိညာဉ်တစ်ခု ချုပ်ဆိုခဲ့ကြသည်” (MS ၁၄၅, ၁၈၉၇; 6BC ၁၀၇၀)။

“In the councils of heaven, before the “world was created, the Father and the Son covenanted together that if man proved disloyal to God, Christ, one with the Father, would take the place of the transgressor, and suffer the penalty of justice that must fall upon him” (MS 145, 1897; 6BC 1070).

 

 

C. အငြင်းပွားမှု၏ ဇစ်မြစ်

၁. ကိုယ်ကျင့်တရားဥပဒေ၊ ဘုရားသခင်၏ အုပ်ချုပ်ရေး၏ အခြေခံ “သဘာဝတွင်ရှိသမျှ၊ နေရောင်အခိုးအငွေ့မှ အထက်ကောင်းကင်ကမ္ဘာများအထိ ဥပဒေအောက်တွင် ရှိသည်။ သဘာဝကမ္ဘာ၏ စည်းကမ်းနှင့် သဟဇာတဖြစ်မှုသည် ဤဥပဒေများကို နာခံခြင်းပေါ်တွင် မူတည်သည်။ ထိုနည်းတူ ဉာဏ်ရည်ရှိသတ္တဝါအားလုံး၏ ဘဝကို ထိန်းချုပ်ရန် ဖြောင့်မတ်ခြင်း၏ ကြီးမားသော နိယာမများလည်း ရှိသည်။ စကြဝဠာတစ်ခုလုံး၏ ကောင်းကျိုးချမ်းသာသည် ဤနိယာမများနှင့် ကိုက်ညီမှုပေါ်တွင် မူတည်သည်။ ဤပထဝီမြေကြီးမဖန်ဆင်းမီ ဘုရားသခင်၏ ဥပဒေသည် ရှိခဲ့ပြီးဖြစ်သည်။ ကောင်းကင်တမန်များကို ဤနိယာမများဖြင့် အုပ်ချုပ်သည်။ မြေကြီးသည် ကောင်းကင်နှင့် သဟဇာတဖြစ်ရန် လူသားသည်လည်း ဘုရားသခင်၏ စည်းမျဉ်းများကို နာခံရမည်” (MB ၄၈)။

C. The Origin of the Controversy

 

1. The Moral Law: Foundation of the Divine Government

“Everything in nature, from the mote in the sunbeam to the worlds on high, is under law. And upon obedience to these laws the order and harmony of the natural world depend. So there are great principles of righteousness to control the life of all intelligent beings, and upon conformity to these principles the well-being of the universe depends. Before this earth was called into being, God’s law existed. Angels are governed by its principles, and in order for earth to be in harmony with heaven, man also must obey the divine statutes” (MB 48).

 

“ချစ်ခြင်းမေတ္တာ၏ ဥပဒေသည် ဘုရားသခင်၏ အုပ်ချုပ်ရေး၏ အခြေခံဖြစ်သည်။ ဖန်ဆင်းခံသတ္တဝါအားလုံး၏ ပျော်ရွှင်မှုသည် ဖြောင့်မတ်ခြင်း၏ ကြီးမားသော နိယာမများနှင့် ပြည့်စုံစွာ သဟဇာတဖြစ်မှုပေါ်တွင် မူတည်သည်။ ဘုရားသခင်သည် သူ့သတ္တဝါအားလုံးထံမှ ချစ်ခြင်းဖြင့် ဆောင်ရွက်သော ဝတ်ပြုခြင်းကို တောင့်တသည်—သူ့ဇာတိရုပ်ကို ဉာဏ်ပညာဖြင့် တန်ဖိုးထားခြင်းမှ ပေါက်ဖွားလာသော လေးမြတ်ခြင်း။ အတင်းအကြပ် နာခံခြင်းတွင် ဘုရားသခင်သည် ဘယ်တော့မျှ ဝမ်းမြောက်ခြင်း မရှိပါ။ သူသည် အားလုံးကို လွတ်လပ်သော အလိုတော်ကို ပေးထားသည်။ ထို့ကြောင့် သူတို့သည် ကိုယ်တိုင်ဆန္ဒဖြင့် ဝတ်ပြုနိုင်ကြသည်” (GC ၄၉၃)။

“The law of love being the foundation of the government of God, the happiness of all created beings depended upon their perfect accord with its great principles of righteousness. God desires from all His creatures the service of love—homage that springs from an intelligent appreciation of His character. He takes no pleasure in a forced allegiance, and to all He grants freedom of will, that they may render Him voluntary service” (GC 493).

 

 

၂. အငြင်းပွားမှု စတင်ချိန်တွင် လူးဆီဖာ ဖျက်ဆီးခံရခြင်း မရှိရသည့် အကြောင်းရင်း “သူသည် ကောင်းကင်တွင် နောက်ထပ်နေခွင့် မရတော့ကြောင်း ဆုံးဖြတ်ချက်ချချိန်တွင်ပင် အဆုံးမဲ့ ဉာဏ်ပညာသည် စာတန်ကို ဖျက်ဆီးခြင်း မပြုခဲ့ပါ။ ချစ်ခြင်းဖြင့် ဆောင်ရွက်သော ဝတ်ပြုခြင်းကိုသာ ဘုရားသခင်က လက်ခံသည်။ သူ့သတ္တဝါများ၏ သစ္စာရှိမှုသည် သူ့၏ တရားမျှတမှုနှင့် ကြင်နာမှုကို ယုံကြည်ခြင်းပေါ်တွင် အခြေခံရမည်။ ကောင်းကင်နေထိုင်သူများနှင့် အခြားကမ္ဘာများသည် အပြစ်၏ သဘောသဘာဝနှင့် အကျိုးဆက်များကို နားလည်ရန် အဆင်သင့် မဖြစ်သေးပါ။ စာတန်ကို ချက်ချင်း ဖျက်ဆီးပစ်လျှင် ဘုရားသခင်၏ တရားမျှတမှုနှင့် ကရုဏာကို သူတို့ မမြင်နိုင်ကြပါ။ စာတန်ကို ချက်ချင်း ဖျက်ဆီးပစ်လျှင် သူတို့သည် ချစ်ခြင်းမျှော်လင့်ချက်ဖြင့် မဟုတ်ဘဲ ကြောက်ရွံ့ခြင်းဖြင့် ဘုရားသခင်ကို ဝတ်ပြုကြလိမ့်မည်။ လှည့်စားသူ၏ ဩဇာသည် လုံးဝ မပျောက်ပျက်နိုင်ပါ။ ပုန်ကန်မှု၏ စိတ်ဓာတ်ကိုလည်း အမြစ်ပြတ် မဖယ်ရှားနိုင်ပါ။ စကြဝဠာတစ်ခုလုံး၏ ကောင်းကျိုးအတွက် အချိန်ကာလများစွာ စာတန်သည် သူ့နိယာမများကို ပိုမို ဖွံ့ဖြိုးစေရမည်။ သူ၏ ဘုရားအုပ်ချုပ်ရေးအပေါ် စွပ်စွဲချက်များကို ဖန်ဆင်းခံသတ္တဝါအားလုံးက အမှန်တကယ် မြင်တွေ့နိုင်ရန်၊ ဘုရားသခင်၏ တရားမျှတမှု၊ ကရုဏာနှင့် ဥပဒေ၏ မပြောင်းလဲနိုင်မှုကို ထာဝရ သံသယဖြစ်စရာ မရှိအောင် ထားရှိနိုင်ရန်ဖြစ်သည်” (GC ၄၉၈, ၄၉၉)။

2. Why Lucifer Not Destroyed at Onset of the Controversy

“Even when it was decided that he could no longer remain in heaven, Infinite Wisdom did not destroy Satan. Since the service of love can alone be acceptable to God, the allegiance of His creatures must rest upon a conviction of His justice and benevolence. The inhabitants of heaven and of other worlds, being unprepared to comprehend the nature or consequences of sin, could not then have seen the justice and mercy of God in the destruction of Satan. Had he been immediately blotted from existence, they would have served God from fear rather than from love. The influence of the deceiver would not have been fully destroyed, nor would the spirit of rebellion have been utterly eradicated. Evil must be permitted to come to maturity. For the good of the entire universe through ceaseless ages Satan must more fully develop his principles, that his charges against the divine government might be seen in their true light by all created beings, that the justice and mercy of God and the immutability of His law might forever be placed beyond all question” (GC 498, 499).

 

 

၃. လူသားလဲစရာအကြောင်း၊ စာတန်လဲစရာနှင့် ဆင်တူသော ပုံစံ “သစ်သီးတွင် အဆိပ်မရှိပါ။ အပြစ်သည် အစာစားချင်စိတ်ကို လိုက်စားရုံသက်သက် မဟုတ်ပါ။ ဘုရားသခင်၏ ကောင်းမြတ်မှုကို သံသယဝင်ခြင်း၊ သူ့နှုတ်မြွက်စကားကို မယုံကြည်ခြင်း၊ သူ့အာဏာကို ငြင်းပယ်ခြင်းကြောင့် ကျွန်ုပ်တို့၏ ပထမဆုံး မိဘများသည် အပြစ်ကျူးလွန်သူများ ဖြစ်သွားပြီး ကမ္ဘာပေါ်သို့ အဆိုးအဓိပ္ပာယ်ကို ယူဆောင်လာခဲ့သည်” (Ed ၂၅)။

3. The Fall of Humanity: Pattern Similar to Satan’s Fall

“There was nothing poisonous in the fruit itself, and the sin was not merely in yielding to appetite. It was distrust of God’s goodness, disbelief of His Word, and rejection of His authority, that made our first parents transgressors, and that brought into the world a knowledge of evil” (Ed 25).

 

 

D. မြေကြီးပေါ်ရှိ အငြင်းပွားမှု—ဓမ္မဟောင်းကျမ်း

၁. စာတန်သည် မြေကြီးကို အဓမ္မသိမ်းပိုက်ခြင်း “လူသားကို အပြစ်ထဲ သွေးဆောင်ပြီးနောက် စာတန်သည် မြေကြီးကို သူ့ဟု ကြွေးကြော်ပြီး ဤကမ္ဘာ၏ မင်းသားဟု ကိုယ်ကိုခေါ်ဆိုခဲ့သည်။ ကျွန်ုပ်တို့မျိုးနွယ်၏ ဖခင်နှင့်မိခင်ကို သူ့သဘောသဘာဝနှင့် အညီဖန်တီးပြီး ဤနေရာတွင် သူ့အင်ပါယာကို တည်ထောင်မည်ဟု ထင်မှတ်ခဲ့သည်။ လူသားများသည် သူ့ကို အချုပ်အခြာအာဏာရှင်အဖြစ် ရွေးချယ်ခဲ့သည်ဟု ကြေညာခဲ့သည်။ လူသားများကို ထိန်းချုပ်ခြင်းအားဖြင့် သူသည် ကမ္ဘာကို အုပ်စိုးခဲ့သည်” (DA ၁၁၄, ၁၁၅)။

D. The Controversy on Earth—OT

 

1. Satan Usurps Control of Earth

“After tempting man to sin, Satan claimed the earth as his, and styled himself the prince of this world. Having conformed to his own nature the father and mother of our race, he thought to establish here his empire. He declared that men had chosen him as their sovereign. Through his control of men, he held dominion over the world” (DA l14, 115).

 

 

၂. ကိုယ်ကျင့်တရားဥပဒေကို နာခံခြင်း၊ သာယာဝပြောမှု၏ အခြေခံ “ဖန်ဆင်းခြင်းတွင် မြေကြီးကို သူတို့ကိုယ်တိုင်နှင့် အချင်းချင်း ကောင်းကျိုးဖြစ်စေပြီး ဖန်ဆင်းရှင်ကို ဂုဏ်ပြုသော သတ္တဝါများဖြင့် နေထိုင်စေရန် ဘုရားသခင်၏ ရည်ရွယ်ချက်ဖြစ်သည်။” “ဘုရားသခင်သည် သူ့ဥပဒေတွင် နိုင်ငံများနှင့် တစ်ဦးချင်းတို့၏ စစ်မှန်သော သာယာဝပြောမှု၏ အခြေခံဖြစ်သော နိယာမများကို ဖော်ပြခဲ့သည်။ ဣသရေလလူမျိုးများကို မောရှေက ဘုရားသခင်၏ ဥပဒေအကြောင်း ‘ဤသည်မှာ သင်တို့၏ ဉာဏ်ပညာနှင့် နားလည်မှုဖြစ်သည်’ ဟု ကြေညာခဲ့သည်။ ‘ဤသည်သည် သင်တို့အတွက် အချည်းနှီးမဟုတ်၊ သင်တို့၏ အသက်ဖြစ်သည်’ (တရားဟောရာ ၄:၆; ၃၂:၄၇)။ ဣသရေလလူမျိုးကို ဤနည်းဖြင့် အာမခံထားသော ကောင်းချီးများသည် အလားတူအခြေအနေများနှင့် အလားတူအတိုင်းအတာဖြင့် ကောင်းကင်အောက်ရှိ နိုင်ငံတိုင်းနှင့် တစ်ဦးချင်းတို့အား အာမခံထားသည်” (Ed ၁၇၄)။

2. Obedience to Moral Law: Underlies Prosperity

“In the creation it was His [God’s] purpose that the earth be inhabited by beings whose existence should be a blessing to themselves and to one another, and an honor to their Creator.”

“God has revealed in His law the principles that underlie all true prosperity both of nations and of individuals. “This is your wisdom and your understanding,” Moses declared to the Israelites of the law of God. “It is not a vain thing for you; because it is your life” (Deut. 4:6; 32:47). The blessings thus assured to Israel are, on the same conditions and in the same degree, assured to every nation and every individual under the broad heavens” (Ed 174).

 

 

၃. စာတန်သည် ဣသရေလလူမျိုး၏ နာခံမှုကို ဖျက်ဆီးခြင်း “စာတန်သည် ကနာန်ပြည်ကို သူ့လက်ထဲတွင် ဆုပ်ကိုင်ထားရန် ပြင်းပြင်းထန်ထန် ဆုံးဖြတ်ခဲ့သည်။ ထိုပြည်ကို ဣသရေလလူမျိုးတို့၏ နေထိုင်ရာနေရာဖြစ်စေပြီး ဘုရားသခင်၏ ဥပဒေကို ပြည်၏ ဥပဒေဖြစ်စေသောအခါ သူသည် ဣသရေလကို ရက်စက်ကြမ်းကြုတ်စွာ မုန်းတီးပြီး သူတို့ကို ဖျက်ဆီးရန် အကြံအစည်များ ကြံစည်ခဲ့သည်။ မကောင်းသော နတ်ဆိုးများအားဖြင့် ထူးဆန်းသော နတ်ဘုရားများကို မိတ်ဆက်ခဲ့သည်။ အပြစ်ကျူးလွန်ခြင်းကြောင့် ရွေးချယ်ခံလူမျိုးသည် နောက်ဆုံး ကတိထားရာပြည်မှ ပြန့်ကျဲသွားခဲ့ရသည်” (PP ၆၈၈, ၆၈၉)။

3. Satan Subverts Israelite Obedience

“Satan was determined to keep his hold on the land of Canaan, and when it was made the habitation of the children of Israel, and the law of God was made the law of the land, he hated Israel with a cruel and malignant hatred and plotted their destruction. Through the agency of evil spirits strange gods were introduced; and because of transgression, the chosen people were finally scattered from the Land of Promise” (PP 688, 689).

 

 

E. မြေကြီးပေါ်ရှိ အငြင်းပွားမှု—ဓမ္မသစ်ကျမ်း

၁. လူသားများအား ဘုရားသခင်၏ စစ်မှန်ဇာတိရုပ်ကို ဖော်ပြရန် လိုအပ်ခြင်း “မြေကြီးသည် ဘုရားသခင်ကို မှားယွင်းစွာ နားလည်ခြင်းကြောင့် မှောင်မိုက်ခဲ့သည်။ မှောင်မိုက်သော အရိပ်အယောင်များ တောက်ပလာစေရန်၊ ကမ္ဘာကို ဘုရားသခင်ထံ ပြန်လည်ဆောင်ကြဉ်းရန် စာတန်၏ လှည့်စားအားကို ဖြိုခွင်းရမည်။ ဤအရာကို အင်အားသုံးဖြင့် မလုပ်နိုင်ပါ။ အင်အားသုံးခြင်းသည် ဘုရားသခင်၏ အုပ်ချုပ်ရေးနိယာမများနှင့် ဆန့်ကျင်သည်။ သူသည် ချစ်ခြင်းဖြင့် ဆောင်ရွက်သော ဝတ်ပြုခြင်းကိုသာ တောင့်တသည်။ ချစ်ခြင်းကို အမိန့်ဖြင့် မရရှိနိုင်၊ အင်အားဖြင့် မနိုင်နိုင်၊ အာဏာဖြင့် မအနိုင်ရပါ။ ချစ်ခြင်းဖြင့်သာ ချစ်ခြင်းကို နိုးကြားစေနိုင်သည်။ ဘုရားသခင်ကို သိခြင်းသည် သူ့ကို ချစ်ခြင်းဖြစ်သည်။ သူ့ဇာတိရုပ်ကို စာတန်၏ ဇာတိရုပ်နှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်အနေဖြင့် ထင်ရှားစေရမည်။ စကြဝဠာတွင် ဤအမှုကို လုပ်ဆောင်နိုင်သော တစ်ဦးတည်းသော သူသည် ဘုရားသခင်၏ ချစ်ခြင်းမေတ္တာ၏ အမြင့်နှင့် အနက်ကို သိသောသူဖြစ်သည်။ ကမ္ဘာ၏ မှောင်မိုက်ညအပေါ်တွင် ဖြောင့်မတ်ခြင်း၏ နေသည် ထွက်ပေါ်ရမည်၊ ‘သူ၏တောင်ပံများတွင် အနာကင်းစင်ခြင်း ရှိလျက်’ (မလခိ ၄:၂)” (DA ၂၂)။

E. The Controversy on Earth—NT

 

1. The Need to Reveal God’s True Character to Humanity

“The earth was dark through misapprehension of God. That the gloomy shadows might be lightened, that the world might be brought back to God, Satan’s deceptive power was to be broken. This could not be done by force. The exercise of force is contrary to the principles of God’s government; He desires only the service of love; and love cannot be commanded; it cannot be won by force or authority. Only by love is love awakened. To know God is to love Him; His character must be manifested in contrast to the character of Satan. This work only one Being in all the universe could do. Only He who knew the height and depth of the love of God could make it known. Upon the world’s dark night the Sun of Righteousness must rise, ‘with healing in his wings’ (Mal. 4:2)” (DA 22).

 

 

၂. လက်ဝါးကပ်တိုင်တွင် စာတန်၏ စစ်မှန်ဇာတိရုပ် ဖော်ထုတ်ခံရခြင်း “စာတန်သည် … ခရစ်တော်ကို ကမ္ဘာက ငြင်းပယ်စေရန် လှုံ့ဆော်ခဲ့သည် … ။ မနာလိုခြင်း၊ ဒုက္ခ၊ မုန်းတီးခြင်း၊ လက်စားချေခြင်း၏ ထိန်းချုပ်မထားနိုင်သော မီးလျှံများသည် ကလဗရီတောင်ပေါ်တွင် ဘုရားသားတော်အပေါ် ပေါက်ကွဲထွက်ပေါ်ခဲ့သည်။ ကောင်းကင်တစ်ခုလုံးသည် တိတ်ဆိတ်စွာ ကြောက်မက်ဖွယ် မြင်တွေ့နေခဲ့သည်” (GC ၅၀၁)။

2. Satan’s True Character Also Disclosed at the Cross

“Satan … prompted the world’s rejection of Christ … . The pent-up fires of envy and malice, hatred and revenge, burst forth on Calvary against the Son of God, while all heaven gazed upon the scene in silent horror” (GC 501).

 

“ခရစ်တော် ကွယ်လွန်ချိန်အထိ စာတန်၏ ဇာတိရုပ်ကို ကောင်းကင်တမန်များနှင့် မလဲသေးသော ကမ္ဘာများက ရှင်းလင်းစွာ မမြင်ရပါ။ အကြီးဆုံး လှည့်စားသူသည် လှည့်စားမှုဖြင့် ကိုယ်ကို ဖုံးအုပ်ထားသဖြင့် သန့်ရှင်းသူများပင် သူ့နိယာမများကို နားလည်ခဲ့ကြခြင်း မရှိပါ။ သူ၏ ပုန်ကန်မှု၏ သဘောသဘာဝ်ကို ရှင်းလင်းစွာ မမြင်ရပါ” (DA ၇၅၈)။

“Not until the death of Christ was the character of Satan clearly revealed to the angels or to the unfallen worlds. The archapostate had so clothed himself with deception that even holy beings had not understood his principles. They had not clearly seen the nature of his rebellion” (DA 758).

 

“စာတန်သည် သူ့အဖုံးအကွယ် ဆုတ်ဖြူးသွားသည်ကို မြင်ခဲ့သည်။ သူ့အုပ်ချုပ်ရေးကို မလဲသေးသော ကောင်းကင်တမန်များနှင့် ကောင်းကင်စကြဝဠာရှေ့တွင် ဖွင့်ဟခဲ့သည်။ သူသည် လူသတ်သမားဖြစ်ကြောင်း ထင်ရှားစွာ ပြသခဲ့သည်။ ဘုရားသားတော်၏ အသွေးကို သွန်းလောင်းခြင်းဖြင့် သူသည် ကောင်းကင်သတ္တဝါများ၏ စာနာမှုမှ ကိုယ်တိုင် နုတ်ထွက်ခဲ့သည် … ။ စာတန်နှင့် ကောင်းကင်ကမ္ဘာကြား စာနာမှု၏ နောက်ဆုံးချည်နှောင်မှု ပြတ်တောက်သွားခဲ့သည်” (ထိုနည်းတူ ၇၆၁)။

“Satan saw that his disguise was torn away. His administration was laid open before the unfallen angels and before the heavenly universe. He had revealed himself as a murderer. By shedding the blood of the Son of God, he had uprooted himself from the sympathies of the heavenly beings … . The last link of sympathy between Satan and the heavenly world was broken” (ibid. 761).

 

 

၃. လက်ဝါးကပ်တိုင်၊ ဘုရားသခင်၏ တရားမျှတမှုနှင့် ကရုဏာ ထင်ရှားစေခြင်း “ဘုရားသခင်သည် သူ့ဥပဒေကို မပြောင်းလဲပါ။ သို့သော် ခရစ်တော်အတွင်း လူသားကို ရွေးနုတ်ရန် ကိုယ်တိုင် ယဇ်ပလ္လင်ခံခဲ့သည်။ ‘ဘုရားသခင်သည် ခရစ်တော်အတွင်း ရှိတော်မူ၍ ကမ္ဘာကို ကိုယ်တိုင်နှင့် ပြန်လည်သင့်မြတ်စေသည်’ (၂ ကောရိန္သု ၅:၁၉)” (ထိုနည်းတူ ၇၆၂)။ “ဘုရားသခင်သည် ပုန်ကန်မှု၏ နိယာမများကို ရွံရှာကြောင်း ထင်ရှားစွာ ပြသခဲ့သည်။ ကောင်းကင်တစ်ခုလုံးသည် စာတန်၏ အပြစ်ဒဏ်ပေးခြင်းနှင့် လူသားကို ရွေးနုတ်ခြင်းတွင် သူ့တရားမျှတမှုကို မြင်တွေ့ခဲ့သည်။ လူးဆီဖာက ဘုရားသခင်၏ ဥပဒေသည် မပြောင်းလဲနိုင်ပါက၊ ဒဏ်ခတ်ခြင်းကို လွှတ်ငြိမ်းခွင့် မပြုနိုင်ပါက အပြစ်ကျူးလွန်သူတိုင်း ဖန်ဆင်းရှင်၏ ကျေးဇူးတော်မှ ထာဝရ ပြတ်တောက်ရမည်ဟု ကြေညာခဲ့သည်။ အပြစ်ရှိသော လူမျိုးသည် ရွေးနုတ်ခြင်းမှ ကျော်လွန်နေပြီဖြစ်သဖြင့် သူ့အမဲဖြစ်သည်ဟု စွပ်စွဲခဲ့သည်။ သို့ပြန် ခရစ်တော်၏ ကွယ်လွန်ခြင်းသည် လူသားအတွက် မဖြေရှင်းနိုင်သော အကြောင်းပြချက်ဖြစ်ခဲ့သည်။ ဥပဒေ၏ ဒဏ်ခတ်ခြင်းသည် ဘုရားသခင်နှင့် တန်းတူသောသူအပေါ် ကျရောက်ခဲ့သည်။ လူသားသည် ခရစ်တော်၏ ဖြောင့်မတ်မှုကို လက်ခံပြီး နောင်တရခြင်းနှင့် နှိမ့်ချခြင်းဖြင့် အသက်ရှင်ခြင်းဖြင့် စာတန်၏ အာဏာကို အောင်မြင်နိုင်သည်။ ဘုရားသားတော်သည် အောင်မြင်ခဲ့သည်နည်းတူ။ ထို့ကြောင့် ဘုရားသခင်သည် တရားမျှတပြီး ယေရှုကို ယုံကြည်သူတိုင်းကို တရားဓိဋ္ဌာန်ကျစေသူ ဖြစ်တော်မူသည်” (GC ၅၀၂, ၅၀၃)။

3. The Cross: Divine Justice and Mercy Displayed

“God did not change His law, but He sacrificed Himself, in Christ, for man’s redemption. ‘God was in Christ, reconciling the world unto himself’ (2 Cor. 5:19)” (ibid. 762).

“God had manifested His abhorrence of the principles of rebellion. All heaven saw His justice revealed, both in the condemnation of Satan and in the redemption of man. Lucifer had declared that if the law of God was changeless, and its penalty could not be remitted, every transgressor must be forever debarred from the Creator’s favor. He had claimed that the sinful race were placed beyond redemption and were therefore his rightful prey. But the death of Christ was an argument in man’s behalf that could not be overthrown. The penalty of the law fell upon Him who was equal with God, and man was free to accept the righteousness of Christ and by a life of penitence and humiliation to triumph, as the Son of God had triumphed, over the power of Satan. Thus God is just and yet the justifier of all who believe in Jesus” (GC 502, 503).

 

 

၄. အငြင်းပွားမှု အသေးစား ပုံစံ “ခရစ်တော်နှင့် စာတန်ကြား ဤပဋိပက္ခကို အများအပြားသည် သူတို့ကိုယ်ပိုင် ဘဝနှင့် အထူးဆိုင်ရာ မရှိဟု ယူဆကြပြီး စိတ်ဝင်စားမှု နည်းပါးကြသည်။ သို့သော် လူသားတစ်ဦးချင်း၏ နှလုံးနယ်နိမိတ်အတွင်း၌ ဤအငြင်းပွားမှုကို ထပ်မံဖြစ်ပွားသည်။ မည်သူမျှ မကောင်းမှုအဆင့်မှ ဘုရားသခင်၏ ဝတ်ပြုခြင်းသို့ မပြောင်းလဲဘဲ စာတန်၏ တိုက်ခိုက်မှုကို မကြုံကြရပါ။ ခရစ်တော်သည် ခံနိုင်ရည်ပြုခဲ့သော သွေးဆောင်မှုများသည် ကျွန်ုပ်တို့ ခံနိုင်ရည်ရခက်ခဲသော အရာများဖြစ်သည်” (DA ၁၁၆)၊

4. The Controversy in Microcosm

“Many look on this conflict between Christ and Satan as having no special bearing on their own life; and for them it has little interest. But within the domain of every human heart this controversy is repeated. Never does one leave the ranks of evil for the service of God without encountering the assaults of Satan. The enticements which Christ resisted were those that we find so difficult to withstand” (DA 116).

 

“စာတန်သည် ခရစ်တော်ကို သူ့အကြမ်းရွှမ်းဆုံးနှင့် လိမ္မာယဉ်ကျေးဆုံး သွေးဆောင်မှုများဖြင့် တိုက်ခိုက်ခဲ့သော်လည်း ပဋိပက္ခတိုင်းတွင် နှိပ်ကွပ်ခံရသည်။ ထိုတိုက်ပွဲများသည် ကျွန်ုပ်တို့အတွက် တိုက်ခိုက်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ ထိုအောင်ပွဲများသည် ကျွန်ုပ်တို့ အောင်မြင်နိုင်စေသည်။ ခရစ်တော်သည် တောင်းခံသူတိုင်းကို ခွန်အားပေးမည်။ စာတန်သည် ကိုယ်တိုင်ခွင့်ပြုချက်မရှိဘဲ လူသားကို အနိုင်မရစေနိုင်ပါ။ သွေးဆောင်သူသည် အလိုကို ထိန်းချုပ်နိုင်ခြင်း သို့မဟုတ် အပြစ်ပြုရန် ဝိညာဉ်ကို အတင်းအကြပ် မလုပ်နိုင်ပါ။ သူသည် ဒုက္ခဖြစ်စေနိုင်သော်လည်း ညစ်ညမ်းစေနိုင်ခြင်း မရှိပါ။ သူသည် ဆင်းရဲဒုက္ခဖြစ်စေနိုင်သော်လည်း ညစ်ညမ်းမှု မဖြစ်စေပါ။ ခရစ်တော် အောင်မြင်ခဲ့သည်ဆိုသော အချက်သည် သူ့နောက်လိုက်များကို အပြစ်နှင့် စာတန်တို့ကို အောင်မြင်ရန် သတ္တိရှိစွာ တိုက်ပွဲဝင်ရန် လှုံ့ဆော်ပေးသင့်သည်” (GC ၅၁၀)။

“Satan assailed Christ with his fiercest and most subtle temptations, but he was repulsed in every conflict. Those battles were fought in our behalf; those victories make it possible for us to conquer. Christ will give strength to all who seek it. No man without his own consent can be overcome by Satan. The tempter has no power to control the will or to force the soul to sin. He may distress, but he cannot contaminate. He can cause agony, but not defilement. The fact that Christ has conquered should inspire His followers with courage to fight manfully the battle against sin and Satan” (GC 510).

 

“ဥပဒေသည် ဖြောင့်မတ်ခြင်း—ဖြောင့်မတ်သော အသက်တာ၊ ပြီးပြည့်စုံသော ဇာတိရုပ်ကို တောင်းဆိုသည်။ လူသားတွင် ထိုအရာ မရှိပါ။ ဘုရားသခင်၏ သန့်ရှင်းသော ဥပဒေ၏ တောင်းဆိုချက်များကို မဖြည့်ဆည်းနိုင်ပါ။ သို့သော် ခရစ်တော်သည် မြေကြီးပေါ်သို့ လူအဖြစ်ရောက်ရှိလာပြီး သန့်ရှင်းသော အသက်တာကို ရှင်သန်ခဲ့သည်။ ပြီးပြည့်စုံသော ဇာတိilereုပ်ကို ဖွံ့ဖြိုးစေခဲ့သည်။ ထိုအရာများကို လက်ခံလိုသူတိုင်းအား အခမဲ့ လက်ဆောင်အဖြစ် ပေးသည်။ သူ့အသက်တာသည် လူသားတို့၏ အသက်တာအတွက် အစားထိုးသည်။ ထို့ကြောင့် ဘုရားသခင်၏ သည်းခံခြင်းအားဖြင့် အတိတ်အပြစ်များကို ခွင့်လွှတ်ခြင်း ရရှိသည်။ ထို့ထက်ပို၍ ခရစ်တော်သည် လူသားများကို ဘုရားသခင်၏ ဂုဏ်တော်များဖြင့် ပြည့်စုံစေသည်။ ဘုရားသခင်၏ ဇာတိရုပ်နှင့် ဆင်တူအောင် လူသား ဇာတိရုပ်ကို တည်ဆောက်သည်။ ဝိညာဉ်ရေးခွန်အားနှင့် အလှတရား၏ ကောင်းမွန်သော အထည်အလိပ်ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် ဥပဒေ၏ ဖြောင့်မတ်ခြင်းပင် ခရစ်တော်ကို ယုံကြည်သူတွင် ပြည့်စုံသည်။ ဘုရားသခင်သည် ‘တရားမျှတပြီး ယေရှုကို ယုံကြည်သူကို တရားဓိဋ္ဌာန်ကျစေသူ’ ဖြစ်တော်မူနိုင်သည် (ရောမ ၃:၂၆)” (DA ၇၆၂)။

“The law requires righteousness—a “righteous life, a perfect character; and this man has not to give. He cannot meet the claims of God’s holy law. But Christ, coming to the earth as man, lived a holy life, and developed a perfect character. These He offers as a free gift to all who will receive them. His life stands for the life of men. Thus they have remission of sins that are past, through the forbearance of God. More than this, Christ imbues men with the attributes of God. He builds up the “human character after the similitude of the divine character, a goodly fabric of spiritual strength and beauty. Thus the very righteousness of the law is fulfilled in the believer in Christ. God can ‘be just, and the justifier of him which believeth in Jesus’ (Rom. 3:26)” (DA 762).

 

 

F. ကြီးမားသောအငြင်းပွားမှု ပြီးဆုံးခြင်း

၁. ဘုရားသခင်၏ပညတ်တော်နှင့်ပတ်သက်သော နောက်ဆုံးပဋိပက္ခ၏သဘောသဘာဝ “ကြီးမားသောအငြင်းပွားမှုသည် ကောင်းကင်ဘုံ၌ စတင်ခဲ့သည့်အချိန်မှစ၍ စာတန်၏ရည်ရွယ်ချက်မှာ ဘုရားသခင်၏ပညတ်တော်ကို ဖြုတ်ချရန်ဖြစ်သည်။ ဖန်ဆင်းရှင်ကို ပုန်ကန်ခြင်းကို စတင်ခဲ့ရခြင်းမှာ ထိုရည်ရွယ်ချက်ကို ပြီးမြောက်စေရန်ဖြစ်သည်။ သူသည် ကောင်းကင်ဘုံမှ နှင်ထုတ်ခံရသော်လည်း၊ ဤကမ္ဘာပေါ်တွင် ထိုစစ်ပွဲကို ဆက်လက်လုပ်ဆောင်ခဲ့သည်။ လူများကို လှည့်စားပြီး ဘုရားသခင်၏ပညတ်တော်ကို ချိုးဖောက်စေရန်သည် သူမဆုတ လိုက်စားနေသော ရည်မှန်းချက်ဖြစ်သည်။ ပညတ်တော်တစ်ခုလုံးကို လုံးဝပယ်ရှားခြင်းဖြင့်ဖြစ်စေ၊ သို့မဟုတ် ပညတ်တစ်ခုတည်းကို ငြင်းပယ်ခြင်းဖြင့်ဖြစ်စေ အကောင်အထည်ဖော်ပါစေ၊ ရလဒ်မှာ နောက်ဆုံးတွင် အတူတူပင်ဖြစ်သည်။ ‘တစ်ခုတည်းသောနေရာ၌ အပြစ်ကျူးလွန်သူ’ သည် ပညတ်တော်တစ်ခုလုံးကို မထီမဲ့မြင်ပြုသည်ဖြစ်သည်။ သူ၏ဩဇာနှင့် ဥပမာသည် ချိုးဖောက်မှုဘက်၌ ရှိနေသည်။ ထိုသူသည် ‘အားလုံးကို အပြစ်ရှိသူ’ ဖြစ်သွားသည် (ယာကုပ် ၂:၁၀)။ ဘုရားသခင်၏စည်းမျဉ်းများကို မထီမဲ့မြင်ပြုရန် ကြိုးစားရာတွင် စာတန်သည် သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ အယူဝါဒများကို လှည့်ဖြားခဲ့ပြီး၊ ထို့ကြောင့် အမှားများသည် သမ္မာကျမ်းစာကို ယုံကြည်ကြောင်း ကိုယ်တိုင်ဝန်ခံသော ထောင်ပေါင်းမဆူသော ယုံကြည်သူများ၏ ယုံကြည်ခြင်းထဲသို့ ထည့်သွင်းခံခဲ့ရသည်။ အမှန်နှင့်အမှားကြားရှိ နောက်ဆုံးကြီးမားသော ပဋိပက္ခကား ဘုရားသခင်၏ပညတ်တော်နှင့်ပတ်သက်သော ရှည်လျားစွာတည်ရှိနေသော အငြင်းပွားမှု၏ နောက်ဆုံးတိုက်ပွဲသာဖြစ်သည်။ ဤတိုက်ပွဲထဲသို့ ယခုကျွန်ုပ်တို့ ဝင်ရောက်နေပြီဖြစ်သည်—လူတို့၏ဥပဒေများနှင့် ယေဟောဝါ၏ပညတ်တော်များကြား၊ သမ္မာကျမ်းစာဘာသာတရားနှင့် ဒဏ္ဍာရီဆန်ဆန်နှင့် ဓလေ့ထုံးတမ်းဘာသာတရားကြားရှိ တိုက်ပွဲဖြစ်သည်” (GC ၅၈၂)။

F. The Controversy Completed

 

1. The Nature of the Last Conflict Over God’s Law

“From the very beginning of the great controversy in heaven it has been Satan’s purpose to overthrow the law of God. It was to accomplish this that he entered upon his rebellion against the Creator, and though he was cast out of heaven he has continued the same warfare upon the earth. To deceive men, and thus lead them to transgress God’s law, is the object which he has steadfastly pursued. Whether this be accomplished by casting aside the law altogether, or by rejecting one of its precepts, the result will be ultimately the same. He that offends ‘in one point,’ manifests contempt for the whole law; his influence and example are on the side of transgression; he becomes ‘guilty of all’ (James 2:10).

“In seeking to cast contempt upon the divine statutes, Satan has perverted the doctrines of the Bible, and errors have thus become incorporated into the faith of thousands who profess to believe the Scriptures. The last great conflict between truth and error is but the final struggle of the long-standing controversy concerning the law of God. Upon this battle we are now entering—a battle between the laws of men and the precepts of Jehovah, between the religion of the Bible and the religion of fable and tradition” (GC 582).

 

 

၂. အနားယူတာနေ့—သစ္စာစောင့်သိမှု၏စမ်းသပ်ချက် “သို့သော် အမှန်တရားကို သူ၏စိတ်နှလုံးနှင့် သြတ္တပ္ပစိယထဲသို့ ယူဆောင်လာပြီး ငြင်းပယ်ခံရသည်အထိ ဘုရားသခင်၏ဒေါသအမျက်ကို မည်သူမျှ ခံရမည်မဟုတ်ပေ။ … လူတိုင်းသည် ဉာဏ်ရည်ဉာဏ်သွေးနှင့် ဆုံးဖြတ်ချက်ချနိုင်ရန် လုံလောက်သောအလင်းရောင်ကို ရရှိရမည်ဖြစ်သည်။ အနားယူတာနေ့သည် သစ္စာစောင့်သိမှု၏ ကြီးမားသောစမ်းသပ်ချက်ဖြစ်လိမ့်မည်။ အကြောင်းမူကား အထူးသဖြင့် အငြင်းပွားခံနေရသော အမှန်တရား၏အချက်မှာ ထိုနေ့ဖြစ်သည်။ နောက်ဆုံးစမ်းသပ်ချက်ကို လူများပေါ်တွင် ချမှတ်ရမည့်အခါ၊ ဘုရားသခင်ကို ကိုးကွယ်သူများနှင့် ဘုရားသခင်ကို မကိုးကွယ်သူများကြားတွင် ခွဲခြားရေးမျဉ်းကို ဆွဲဆောင်လိမ့်မည်။ နိုင်ငံတော်၏ဥပဒေနှင့်အညီ တတိယပညတ်တော်နှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်သော မမှန်သောအနားယူတာနေ့ကို လိုက်နာခြင်းသည် ဘုရားသခင်ကို ဆန့်ကျင်သောအာဏာတစ်ခုသို့ သစ္စာခံကြောင်း ဝန်ခံခြင်းဖြစ်လိမ့်မည်။ ဘုရားသခင်၏ပညတ်တော်နှင့်အညီ စစ်မှန်သောအနားယူတာနေ့ကို စောင့်ထိန်းခြင်းသည် ဖန်ဆင်းရှင်အပေါ် သစ္စာစောင့်သိမှု၏ သက်သေဖြစ်သည်။ တစ်ဖွဲ့သည် လောကီအာဏာများအပေါ် လက်အောက်ခံခြင်း၏အမှတ်အသားကို လက်ခံခြင်းဖြင့် သားရဲ၏အမှတ်အသားကို ခံယူကြမည်။ ကျန်တစ်ဖွဲ့သည် ဘုရား၏အာဏာအပေါ် သစ္စာခံခြင်း၏သင်္ကေတကို ရွေးချယ်ခြင်းဖြင့် ဘုရားသခင်၏တံဆိပ်တော်ကို ခံယူကြမည်” (GC ၆၀၅)။ “ယခုအချိန်သည် ပြင်ဆင်ရန်အချိန်ဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်၏တံဆိပ်တော်ကို မစင်ကြယ်သော အမျိုးသားနှင့် အမျိုးသမီးတို့၏ နဖူးပေါ်တွင် ဘယ်တော့မျှ မတင်နိုင်ပေ။ ဤလောကကို ချစ်မြတ်နိုးသော၊ မက်မောတတ်သော အမျိုးသားနှင့် အမျိုးသမီးတို့၏ နဖူးပေါ်တွင် ဘယ်တော့မျှ မတင်နိုင်ပေ။ လိမ်ညာသောလျှာရှိသူ၊ လှည့်စားတတ်သောနှလုံးရှိသူတို့၏ နဖူးပေါ်တွင် ဘယ်တော့မျှ မတင်နိုင်ပေ။ တံဆိပ်တော်ခံယူသူအားလုံးသည် ဘုရားသခင်ရှေ့တွင် အပြစ်ကင်းရမည်—ကောင်းကင်ဘုံသို့ ဝင်ရောက်ရန် အရည်အချင်းပြည့်မီသူများဖြစ်ရမည်” (၅T ၂၁၆)။

2. The Sabbath: Test of Loyalty

“But not one is made to suffer the wrath of God until the truth has been brought home to his mind and conscience, and has been rejected … . Everyone is to have sufficient light to make his decision intelligently.

“The Sabbath will be the great test of loyalty, for it is the point of truth especially controverted. When the final test shall be brought to bear upon men, then the line of distinction will be drawn between those who serve God and those who serve Him not. While the observance of the false sabbath in compliance with the law of the state, contrary to the fourth commandment, will be an avowal of allegiance to a power that is in opposition to God, the keeping of the true Sabbath, in obedience to God’s law, is an evidence of loyalty to the Creator. While one class, by accepting the sign of submission to earthly powers, receive the mark of the beast, the other choosing the token of allegiance to divine authority, receive the seal of God” (GC 605).

“Now is the time to prepare. The seal of God will never be placed upon the forehead of an impure man or woman. It will never be placed upon the forehead of the ambitious, world-loving man or woman. It will never be placed upon the forehead of men or women of false tongues or deceitful hearts. All who receive the seal must be without spot before God—candidates for heaven” (5T 216).

 

 

G. ဓမ္မပညာဆိုင်ရာ အကျိုးသက်ရောက်မှုအချို့

၁. ဘုရားသခင်၏အကြွင်းမဲ့ဂုဏ်အသရေကို ထင်ရှားစေခြင်း “ရွေးနုတ်ကြောင်းအစီအမံတွင် လူသားကို ကယ်တင်ခြင်းထက် ပိုမိုကျယ်ပြန့်ပြီး ပိုမိုနက်ရှိုင်းသော ရည်ရွယ်ချက်ရှိသည်။ ခရစ်တော်သည် ဤကမ္ဘာသို့ လာရောက်တော်မူရခြင်းမှာ ဤကမ္ဘာငယ်လေး၏ နေထိုင်သူများသာ ဘုရားသခင်၏ပညတ်တော်ကို လေးစားသင့်သလို လေးစားကြရန်သာမက၊ စာတန်၏ပုန်ကန်မှုကို ဘုရားသခင်နှင့် ထိုဘုရားသားတော်တို့ ကိုင်တွယ်ပုံကို စကြဝဠာတစ်ခုလုံးအရှေ့တွင် တရားမျှတကြောင်း သက်သေပြရန်ဖြစ်သည်။ ခရစ်တော်သည် လက်ဝါးကပ်တိုင်မှတ်ခံတော်မူမည့်အချိန်မတိုင်မီ ‘ယခုဤလောက၏တရားစီရင်ခြင်းဖြစ်သည်။ ယခုဤလောက၏မင်းကို နှင်ထုတ်ခြင်းခံရလိမ့်မည်။ ငါသည် မြေကြီးမှ ချီးမြှောက်ခြင်းကို ခံရလျှင် လူအားလုံးကို ငါ့ထံသို့ ဆွဲငင်မည်’ ဟု မိန့်တော်မူခဲ့သည့်အခါ၊ သူ၏ကြီးမားသောယဇ်ပူဇော်ခြင်း၏အကျိုးသက်ရောက်မှု—ဤကမ္ဘာသားများသာမက အခြားကမ္ဘာများရှိ ဉာဏ်ရည်သတ္တဝါများအပေါ်သို့ပါ သက်ရောက်မှု—ကို မျှော်ကြည့်တော်မူခဲ့သည် (ယောဟန် ၁၂:၃၁၊ ၃၂)။ ခရစ်တော်၏ လူသားကိုကယ်တင်ရန် အသေခံတော်မူခြင်းသည် လူသားများအတွက် ကောင်းကင်ဘုံကို ဖွင့်ပေးရုံသာမက၊ စကြဝဠာတစ်ခုလုံးအရှေ့တွင် ဘုရားသခင်နှင့် ထိုသားတော်တို့၏ စာတန်၏ပုန်ကန်မှုကို ကိုင်တွယ်ပုံကို တရားမျှတကြောင်း သက်သေပြမည်ဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်၏ပညတ်တော်၏ ထာဝရတည်တံ့ခြင်းကို ခိုင်ခံ့စေမည်ဖြစ်ပြီး၊ အပြစ်၏သဘာဝနှင့် အကျိုးဆက်များကို ဖော်ပြမည်ဖြစ်သည်” (PP ၆၈၊ ၆၉)။

G. Some Theoloegical Implications

 

1. Vindication of God’s Character

“The plan of redemption had a yet broader and deeper purpose than the salvation of man. It was not for this alone that Christ came to the earth; it was not merely that the inhabitants of this little world might regard the law of God as it should be regarded; but it was to vindicate the character of God before the universe. To this result of His great sacrifice—its influence upon the intelligences of other worlds, as well as upon man—the Saviour looked forward when just before His crucifixion He said: ‘Now is the judgment of this world: now shall the prince of this world be cast out. And I, if I be lifted up from the earth, will draw all men unto me’ (John 12:31, 32). The act of Christ in dying for the salvation of man would not only make heaven accessible to men, but before all the universe it would justify God and His Son in their dealing with the rebellion of Satan. It would establish the perpetuity of the law of God and would reveal the nature and the results of sin” (PP 68, 69).

 

 

၂. ပုန်ကန်မှု—စကြဝဠာအတွက် သင်ခန်းစာ “စာတန်၏ပုန်ကန်မှုသည် လာမည့်ခေတ်များတစ်လျှောက် စကြဝဠာအတွက် သင်ခန်းစာဖြစ်လိမ့်မည်။ အပြစ်၏သဘာဝနှင့် ကြောက်မက်ဖွယ်အကျိုးဆက်များကို ထာဝရသက်သေခံချက်ဖြစ်လိမ့်မည်။ စာတန်၏အုပ်ချုပ်မှု၏ လုပ်ဆောင်ပုံ၊ လူသားများနှင့် ကောင်းကင်တမန်များအပေါ် သက်ရောက်မှုများသည် ဘုရားသခင်၏အာဏာကို ပယ်ရှားခြင်း၏ အကျိုးသစ္စာကို ပြသမည်ဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်၏အစိုးရမှုနှင့် ပညတ်တော်နှင့်အတူ ထိုဘုရားသခင်ဖန်ဆင်းထားသော သတ္တဝါအားလုံး၏ ကောင်းကျိုးချမ်းသာသည် ဆက်နွယ်နေကြောင်း သက်သေခံမည်ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် ဤကြောက်မက်ဖွယ်ပုန်ကန်မှု စမ်းသပ်ချက်၏သမိုင်းသည် သန့်ရှင်းသော ဉာဏ်ရည်သတ္တဝါအားလုံးကို အပြစ်ကျူးလွန်ခြင်းနှင့်ပတ်သက်၍ လှည့်စားခံရခြင်းမှ ကာကွယ်ရန်နှင့် အပြစ်ကျူးလွန်ခြင်းနှင့် အပြစ်ဒဏ်ခံရခြင်းမှ ကယ်တင်ရန် ထာဝရလုံခြုံမှုတစ်ရပ် ဖြစ်လိမ့်မည်” (GC ၄၉၉)။

2. The Rebellion: A Lesson to the Universe

“Satan’s rebellion was to be a lesson to the universe through all coming ages, a perpetual testimony to the nature and terrible results of sin. The working out of Satan’s rule, its effects upon both men and angels, would show what must be the fruit of setting aside the divine authority. It would testify that with the existence of God’s government and His law is bound up the well-being of all the creatures He has made. Thus the history of this terrible experiment of rebellion was to be a perpetual safeguard to all holy intelligences, to prevent them from being deceived as to the nature of transgression, to save them from committing sin and suffering its punishments” (GC 499).

 

 

၃. စမ်းသပ်ခံရပြီး ထာဝရသစ္စာစောင့်သိသော ဖန်ဆင်းခံများ “စကြဝဠာတစ်ခုလုံးသည် အပြစ်၏သဘာဝနှင့် အကျိုးဆက်များကို မျက်မြင်သက်သေများ ဖြစ်သွားကြပြီဖြစ်သည်။ အစပိုင်းတွင် ချေမှုန်းပစ်ပါက ကောင်းကင်တမန်များကို ကြောက်ရွံ့စေပြီး ဘုရားသခင်ကို ဂုဏ်အသရေပျက်စေမည်ဖြစ်သော ထိုအပြစ်ကို ယခုမူ အပြီးတိုင်ချေမှုန်းခြင်းသည် ထိုဘုရားသခင်၏မေတ္တာကို ထင်ရှားစေပြီး၊ ထိုဘုရားသခင်၏အလိုတော်ကို ဝမ်းမြောက်စွာ လိုက်လျှောက်သော သတ္တဝါများနှင့် ထိုဘုရားသခင်၏ပညတ်တော်ကို နှလုံးထဲတွင် ထားရှိသော သတ္တဝါများရှေ့တွင် ဂုဏ်အသရေကို တည်ထောင်ပေးမည်ဖြစ်သည်။ မကောင်းမှုသည် ထပ်မံထင်ရှားလာမည်မဟုတ်ပေ။ ဘုရားသခင်၏နှုတ်ကပတ်တော်က ဤသို့မိန့်ဆိုသည်။ ‘ဒုက္ခသည် ဒုတိယအကြိမ် ထပ်မံမဖြစ်ပေါ်လာနိုင်ပေ’ (နာဟုမ် ၁:၉)။ စာတန်က ကျွန်ခံရမှု၏ ထမ်းဘိုးဟု စွပ်စွဲခဲ့သော ဘုရားသခင်၏ပညတ်တော်ကို လွတ်လပ်ခြင်း၏ပညတ်တော်အဖြစ် ဂုဏ်ပြုခံရလိမ့်မည်။ စမ်းသပ်ခံရပြီး သက်သေပြပြီးသား ဖန်ဆင်းခံသတ္တဝါများသည် အကန့်အသတ်မရှိသော မေတ္တာတော်နှင့် အဆုံးမရှိသော ဉာဏ်ပညာတော်ရှိသည်ဟု ထင်ရှားစွာ ပြသခံရပြီးသား ထိုဘုရားသခင်အပေါ် သစ္စာခံမှုမှ ထပ်မံလှည့်ကွဲသွားကြတော့မည် မဟုတ်ပေ” (အဲဒီနေရာ၊ ၅၀၄)။

3. A Tested Creation: Forever Loyal

“The whole universe will have become witnesses to the nature and results of sin. And its utter extermination, which in the beginning would have brought fear to angels and dishonor to God, will now vindicate His love and establish His honor before the universe of beings who delight to do His will, and in whose heart is His law. Never will evil again be manifest. Says the word of God: ‘Affliction shall not rise up the second time’ (Nahum 1:9). The law of God, which Satan has reproached as the yoke of bondage, will be honored as the law of liberty. A tested and proved creation will never again be turned from allegiance to Him whose character has been fully manifested before them as fathomless love and infinite wisdom” (ibid. 504).

 

 

၄. ဘုရားသခင်၏တရားမျှတခြင်း “ဘုရားသခင်ကို ပုန်ကန်သောဘဝသည် သူတို့ [မတရားသူများ] ကို ကောင်းကင်ဘုံအတွက် မသင့်တော်အောင် ပြုလုပ်ခဲ့သည်။ ကောင်းကင်ဘုံ၏ စင်ကြယ်ခြင်း၊ သန့်ရှင်းခြင်းနှင့် ငြိမ်သက်ခြင်းသည် သူတို့အတွက် ညဉ်းဆဲခြင်းဖြစ်လိမ့်မည်။ ဘုရားသခင်၏ဘုန်းတော်သည် သူတို့ကို မီးလောင်စေသော မီးဖြစ်လိမ့်မည်။ သူတို့သည် ထိုသန့်ရှင်းသောနေရာမှ ထွက်ပြေးလွတ်မြောက်လိုကြမည်။ သူတို့ကို ရွေးနုတ်ရန် အသေခံခဲ့သော ထိုအရှင်ဘုရားမျက်နှာတော်မှ ပုန်းရှောင်နိုင်ရန် ဖျက်ဆီးခြင်းကို ကြိုဆိုကြမည်။ မတရားသူများ၏ ကံကြမ္မာကို သူတို့ကိုယ်တိုင် ရွေးချယ်ခြင်းဖြင့် သတ်မှတ်ထားခြင်းဖြစ်သည်။ ကောင်းကင်ဘုံမှ သူတို့ကို နှင်ထုတ်ခြင်းသည် သူတို့ကိုယ်တိုင်၏ ဆန္ဒအလျောက်ဖြစ်ပြီး ဘုရားသခင်ဘက်မှ တရားမျှတပြီး ကြင်နာသနားခြင်းဖြစ်သည်” (အဲဒီနေရာ၊ ၅၄၃)။

4. Divine Justice

“A life of rebellion against God has “unfitted them [the wicked] for heaven. Its “purity, holiness, and peace would be torture to them; the glory of God would be a consuming fire. They would long to flee from that holy place. They would welcome destruction, that they might be hidden from the face of Him who died to redeem them. The destiny of the wicked is fixed by their own choice. Their exclusion from heaven is voluntary with themselves, and just and merciful on the part of God” (ibid. 543).

 

 

၉. ကိုးကားစာအုပ်စာရင်း

ဩဂတ်စတင်း။ ဘုရားအပေါင်းတို့၏ မြို့တော်။ ဘာသာပြန်သူ Marcus Dods။ Nicene နှင့် Post-Nicene ဖခင်များ စီးရီး၊ ခရစ်ယာန်အသင်းတော်။ တည်းဖြတ်သူ Philip Schaff။ Grand Rapids: Eerdmans၊ ၁၉၇၉။ အတွဲ ၂။

ဘောင်ယာ၊ ဝေါ်လ်တာ။ ဓမ္မသစ်ကျမ်းဂရိ-အင်္ဂလိပ်အဘိဓာန်။ ဘာသာပြန်သူများ William F. Arndt နှင့် F. Wilbur Gingrich။ Chicago: University of Chicago Press၊ ၁၉၅၇။

သမ္မာကျမ်းစာဖတ်ရှုခြင်း သတင်းစာ။ Battle Creek၊ Mich.: Review and Herald၊ ၁၈၈၇။

အိမ်တွင်းစက်ဝိုင်းအတွက် သမ္မာကျမ်းစာဖတ်စာအုပ်။ Washington, D.C.: Review and Herald၊ ၁၉၁၄၊ ၁၉၃၅၊ ပြန်လည်ပြင်ဆင်ခဲ့သည် ၁၉၄၇။

ဘွိုက်၊ ဂရက်ဂိုရီ အေ။ စစ်ပွဲထဲက ဘုရားသခင်- သမ္မာကျမ်းစာနှင့် ဝိညာဉ်ရေးဆိုင်ရာ ပဋိပက္ခ။ Downers Grove၊ Ill: InterVarsity Press၊ ၁၉၉၇။

ကယ်ဗင်၊ ဂျွန်။ ခရစ်ယာန်ဘာသာ၏ အဖွဲ့အစည်းဆိုင်ရာ စာအုပ်။ ဘာသာပြန်သူ Henry Beveridge။ Grand Rapids: Eerdmans (တစ်တွဲတည်း ထပ်ဆင့်)၊ ၁၉၈၉၊ ၁၉၉၇။

ကရို့စ်ယာ၊ အို။ အာရ်။ လ်။ “မောရှေ၏ ပညတ်တရား။ The Day-Star Extra၊ ဖေဖော်ဝါရီ ၇၊ ၁၈၄၆။

ဒမ်စတီဂျ်၊ ပီ။ ဂျရက်။ သတ္တမနေ့ အာဒ်ဗင်တစ်အသင်းတော်၏ သတင်းစကားနှင့် တာဝန်ဝတ္တရား၏ အခြေခံအုတ်မြစ်။ Berrien Springs၊ Mich.: Andrews University Press၊ ၁၉၇၇။

ဒန်နီယယ်၊ အာသာ ဂျီ။ ခရစ်တော်သည် ကျွန်ုပ်တို့၏ ဖြောင့်မတ်ခြင်း။ Washington, D.C.: Review and Herald၊ ၁၉၄၁။

ဖော်စိုက်၊ နီးလ်။ ရှေးဟောင်းရန်သူ- စာတန်နှင့် တိုက်ပွဲဒဏ္ဍာရီ။ Princeton၊ N.J.: Princeton University Press၊ ၁၉၈၇။

ဖရွန်း၊ လီရော့အီ။ ကျွန်ုပ်တို့ဖခင်များ၏ ပရောဖက်ပြုချက်ယုံကြည်ခြင်း။ Washington, D.C.: Review and Herald၊ ၁၉၄၆–၁၉၅၄။ ၄ တွဲ။

ဖူလာ၊ ဒန်နီယယ် ပီ။ “စာတန်”။ နိုင်ငံတကာစံသတ်မှတ်ချက် သမ္မာကျမ်းစွယ်စုံကျမ်း၊ အပြည့်အဝပြန်လည်ပြင်ဆင်ထုတ်ဝေ။ တည်းဖြတ်သူ Geoffrey W. Bromiley။ Grand Rapids: Eerdmans၊ ၁၉၈၈။ အတွဲ ၄။

ဂျီလ်ဘတ်၊ အက်ဖ်။ စီ။ သူ၏သန့်ရှင်းရာဌာနရှိ ခရစ်တော်မယ်ရှိယာ။ Washington, D.C.: Review and Herald၊ ၁၉၃၇။

ဂွန်ဇယ်လက်စ်၊ ဂျူစတို အေလ်။ ခရစ်ယာန်အတွေးအခေါ်သမိုင်း။ Nashville/New York: Abingdon Press၊ ၁၉၇၀။ အတွဲ ၁။

ဟက်စကယ်၊ စတီဖန် အန်။ ပတ်မိုးမြင်သူ၏ ဇာတ်လမ်း။ Washington, D.C.: Review and Herald၊ ၁၉၀၅။

ဟော့လ်ဘရွတ်၊ ဖရန့် ဘီ။ ယေရှုခရစ်၏ ပြန်လည်သင့်မြတ်စေသော ယဇ်ပုရောဟိတ်တော်အမှုတော်။ Berrien Springs၊ Mich: Adventist Theological Society Publications၊ ၁၉၉၆။

ဂျီရီမီယာ၊ ယိုအာခမ်။ ဓမ္မသစ်ကျမ်းပညာရပ်။ New York: Charles Scribner’s Sons၊ ၁၉၇၁။

လာဆော၊ ဝီလျံ အက်စ်။ “ဇိုရိုအက်စ်ထရီယန်ဝါဒ”။ ချင်းရက်ဂျယ်လစ်ပညာရပ် စွယ်စုံကျမ်း။ တည်းဖြတ်သူ Walter A. Elwell။ Grand Rapids: Baker Book House၊ ၁၉၈၄။

လာရွန်ဒဲလ်၊ ဟန့်စ် ကေ။ “အာမဂေဒုန်- ဆဋ္ဌမနှင့် သတ္တမအနာရေစက်”။ ဗျာဒိတ်ကျမ်းဆိုင်ရာ ဆွေးနွေးပွဲ။ Daniel နှင့် Revelation Committee စီးရီး။ တည်းဖြတ်သူ Frank B. Holbrook။ Silver Spring၊ Md.: Biblical Research Institute၊ ၁၉၉၂။ ၂: ၃၇၃–၃၉၀။

လူဝစ်၊ စီ။ အက်စ်။ ရိုးရှင်းသော ခရစ်ယာန်ဘာသာ။ New York: Macmillan၊ ၁၉၅၂။

မက်စ်ဝဲလ်၊ စီ။ မာဗင်။ ဘုရားသခင်ဂရုစိုက်သည်။ Boise၊ Idaho: Pacific Press၊ ၁၉၈၅။ အတွဲ ၂။

မီလ်တန်၊ ဂျွန်။ ပရဒိသုဆုံးရှုံးခြင်းနှင့် ပရဒိသုပြန်လည်ရရှိခြင်း။ တည်းဖြတ်သူ Christopher Ricks။ The Signet Classic Poetry စီးရီး။ New York: Penguin Books U.S.A., Inc.၊ ၁၉၆၈။

အိုရီဂျင်။ မူလအခြေခံသဘောတရားများ။ Ante-Nicene ဖခင်များ။ တည်းဖြတ်သူများ Alexander Roberts၊ James Donaldson။ Grand Rapids: Eerdmans၊ ၁၉၇၉။ အတွဲ ၄။

ရှဖ်၊ ဖိလိပ်။ ခရစ်ယာန်အသင်းတော်သမိုင်း။ Grand Rapids: Eerdmans၊ ၁၉၅၉ ပြန်လည်ထုတ်ဝေ။ အတွဲ ၂။

သတ္တမနေ့ အာဒ်ဗင်တစ်များ ယုံကြည်ကြသည် … Washington, D.C.: Ministerial Association၊ General Conference of Seventh-day Adventists၊ ၁၉၈၈။

အန်ဂါ၊ မာရီယယ် အက်ဖ်။ “စာတန်”။ ချင်းရက်ဂျယ်လစ်ပညာရပ် စွယ်စုံကျမ်း။ တည်းဖြတ်သူ Walter A. Elwell။ Grand Rapids: Baker Book House၊ ၁၉၈၄။

ဗန်အယ်စတင်း၊ ဂျီ။ အေ။ “နှင်ထုတ်ခြင်း”။ နိုင်ငံတကာစံသတ်မှတ်ချက် သမ္မာကျမ်းစွယ်စုံကျမ်း၊ အပြည့်အဝပြန်လည်ပြင်ဆင်ထုတ်ဝေ။ တည်းဖြတ်သူ Geoffrey W. Bromiley။

IX. Literature

Augustine. The City of God. Trans. Marcus Dods. Nicene and Post-Nicene Fathers “of the Christian Church. Ed. Philip “Schaff. Grand Rapids: Eerdmans, 1979. “Vol. 2.

Bauer, Walter. A Greek-English Lexicon of the New Testament. Trans. William F. Arndt and F. Wilbur Gingrich. Chicago: University of Chicago Press, 1957.

Bible-Reading Gazette, The. Battle Creek, Mich.: Review and Herald, 1887.

Bible Readings for the Home Circle. Washington, D.C.: Review and Herald, 1914, 1935, rev. 1947.

Boyd, Gregory A. God at War: The Bible and Spiritual Conflict. Downers Grove, Ill: InterVarsity Press, 1997.

Calvin, John. Institutes of the Christian “Religion. Trans. Henry Beveridge. Grand Rapids: Eerdmans (one-vol. ed.), 1989, “1997.

Crosier, O. R.L. “The Law of Moses.” The Day-Star Extra, Feb. 7, 1846.

Damsteegt, P. Gerard. Foundations of the Seventh-day Adventist Message and Mission. Berrien Springs, Mich.: Andrews University Press, 1977.

Daniells, Arthur G. Christ Our Righteousness. Washington, D.C.: Review and Herald, 1941.

Forsyth, Neil. The Old Enemy: Satan and the Combat Myth. Princeton, N. J.: Princeton University Press, 1987.

Froom, LeRoy E. The Prophetic Faith of Our Fathers, Washington, D.C.: Review and Herald, 1946–1954. 4 vols.

Fuller, Daniel P. “Satan.” International Standard Bible Encyclopedia, fully rev. Geoffrey W. Bromiley, ed. Grand Rapids: Eerdmans, 1988. Vol. 4.

Gilbert, F. C. Messiah in His Sanctuary. Washington, D.C.: Review and Herald, 1937.

González, Justo L. A History of Christian Thought. Nashville/New York: Abingdon Press, 1970. Vol. 1.

Haskell, Stephen N. The Story of the Seer of Patmos. Washington, D.C.: Review and Herald, 1905.

Holbrook, Frank B. The Atoning Priesthood of Jesus Christ. Berrien Springs, Mich: Adventist Theological Society Publications, 1996.

Jeremias, Joachim. New Testament Theology. New York: Charles Scribner’s Sons, 1971.

LaSor, William S. “Zoroastrianism.” Evangelical Dictionary of Theology. Ed. Walter A. Elwell. Grand Rapids: Baker Book House, 1984.

LaRondelle, Hans K. “Armageddon: Sixth “and Seventh Plagues.” Symposium on Revelation. Daniel and Revelation Committee Series. Ed. Frank B. Holbrook. Silver Spring, Md.: Biblical Research Institute, 1992. 2: 373–390.

Lewis, C. S. Mere Christianity. New York: Macmillan, 1952.

Maxwell, C. Mervyn. God Cares. Boise, Idaho: Pacific Press, 1985. Vol. 2.

Milton, John. Paradise Lost and Paradise Regained. Ed. Christopher Ricks. The Signet Classic Poetry Series. New York: Penquin Books U.S.A., Inc., 1968.

Origen. De Principiis. Ante-Nicene Fathers. Ed. Alexander Roberts, James Donaldson. Grand Rapids: Eerdmans, 1979. Vol. 4.

Schaff, Philip. History of the Christian Church. Grand Rapids: Eerdmans, 1959 reprint. “Vol. 2.

Seventh-day Adventists Believe … Washington, D.C.: Ministerial Association, General Conference of Seventh-day Adventists, 1988.

Unger, Merrill F. “Satan.” Evangelical Dictionary of Theology. Ed. Walter A. Elwell. Grand Rapids: Baker Book House, 1984.

Van Alstine, G. A. “Dispersion.” The International Standard Bible Encyclopedia, fully rev. Ed. Geoffrey W. Bromiley. Grand Rapids: Eerdmans, 1979. Vol. 1.