SDABC -vol-12-Handbook of SDA Theology (SDA သီဩလော်ဂျီ လက်စွဲစာအုပ်) (Part 2)

မာတိကာ (Table of Contents)
အခန်းကြီး - ၁- Introductory Materials
အခန်းကြီး - ၂- Who Are Seventh-day Adventists?
အခန်းကြီး - ၃- Revelation and Inspiration
အခန်းကြီး  - ၄- Biblical Interpretion 

အခန်းကြီး - ၅- Doctrine of God

အခန်းကြီး - ၆- Christ; His Person and Work 

အခန်းကြီး - ၇- The Doctrine of Man 

အခန်းကြီး - ၈- Sin 

အခန်းကြီး - ၉- Salvation 

အခန်းကြီး - ၁၀- Death: Origin, Nature, and Final Eradication

အခန်းကြီး - ၁၁- Resurrection and Glorification 

အခန်းကြီး - ၂

Who Are Seventh-day Adventists?

Nancy J. Vyhmeister

 

 

အဖွင့်အပိုဒ်

Introduction

 

“သတ္တမနေ့အာဒမ်ဗန်တစ်ဆယ်မျိုးဆက်ဟာ ဘယ်သူတွေလဲ” ဆိုတဲ့မေးခွန်းကို ရိုးရှင်းစွာဖြေရလျှင် အောက်ပါအတိုင်းဖြစ်သည်။ သတ္တမနေ့အာဒမ်ဗန်တစ်ဆယ်မျိုးဆက်ချာ့ချ်ဆိုသည်မှာ ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်းလုံးတွင် အသင်းသား တစ်ဆယ်သန်းကျော်ရှိသော ခရစ်ယာန်များဖြစ်ပြီး စနေနေ့ကို အနားနေ့အဖြစ် ထိန်းသိမ်းကျင့်သုံးကြပြီး ယေရှုခရစ်တော်၏ ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်းကို မကြာမီတွင် မျှော်လင့်ကြသော ခရစ်ယာန်အသင်းတော်ဖြစ်သည်။ ပိုမိုအသေးစိတ်ဖော်ပြရလျှင်မူ သတ္တမနေ့အာဒမ်ဗန်တစ်ဆယ်မျိုးဆက်များသည် သမ္မာကျမ်းစာကို ယုံကြည်ခြင်း၏အခြေခံအဖြစ် လက်ခံကြပြီး ယေရှုခရစ်တော်ကို ဗဟိုပြုသော ရှေးရိုးစွဲပရိုတက်စတင့် ဧဝံဂေလိခရစ်ယာန်များဖြစ်ကြသည်။ သူတို့သည် ခရစ်တော်၏ လက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ်တွင် အသေခံတော်မူခြင်း၊ ကောင်းကင်ဗိမာန်တော်အတွင်း ဆက်လက်ဆောင်ရွက်နေသော အမှုတော်၊ နှင့် မိမိလူမျိုးကို ရွေးနုတ်ရန် မကြာမီ ကြွလာတော်မူမည့် ဒုတိယအကြိမ်လာခြင်းတို့ကို အထူးအလေးပေးကြသည်။ သူတို့သည် စနေနေ့ အနားနေ့ကို ထိန်းသိမ်းကျင့်သုံးခြင်း၊ ကျန်းမာရေးကို ဘာသာရေးတာဝန်၏ အစိတ်အပိုင်းတစ်ခုအဖြစ် ထိန်းသိမ်းခြင်း၊ နှင့် ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်းရှိ သာသနာပြုလုပ်ငန်းများအတွက် ကျော်ကြားသည်။

A simple answer to the question “Who are Seventh-day Adventists?” can be stated briefly: the Seventh-day Adventist Church is a worldwide body of more than 10 million Christians who observe Saturday as the Sabbath and expect Jesus’ second coming soon. In more detail, one might say that Seventh-day Adventists are a conservative Protestant body of evangelical Christians whose faith is grounded in the Bible and centered on Jesus, with stress on His atoning death on the cross, ministry in the heavenly sanctuary, and soon return to redeem His people. They are known for their Sabbath observance, for their emphasis on maintaining health as part of religious duty, and for their mission activities around the world.

 

ဤအဖွင့်အခန်းသည် အသင်းတော်၏ ရှေ့အဆက်ဆက်များမှစ၍ နှစ်ဆယ်ရာစုနှစ်အစပိုင်းအထိ အသင်းတော်၏သမိုင်းကို အရင်ဆုံး တင်ပြထားသည်။ ဒုတိယအပိုင်းတွင်မူ ယနေ့ခေတ်တွင် အသင်းတော်လည်ပတ်ပုံ၏ ခြုံငုံသုံးသပ်ချက်နှင့် သတ္တမနေ့အာဒမ်ဗန်တစ်ဆယ်မျိုးဆက်အသင်းတော်ကို ထိခိုက်နေသော အရေးကြီးကိစ္စအချို့ကို အမြင်ပေးထားသည်။ ဤစာမူ၏ ကိုးကားစာရင်းတွင် အသုံးပြုခဲ့သော ရင်းမြစ်များနှင့် သတ္တမနေ့အာဒမ်ဗန်တစ်ဆယ်မျိုးဆက်အသင်းတော်၏ သမိုင်းနှင့် လည်ပတ်မှုကို နောက်ထပ်ဖတ်ရှုနိုင်ရန် စာအုပ်များစာရင်းကို ထည့်သွင်းဖော်ပြထားသည်။

This introductory chapter seeks first to narrate the history of the church, from its forerunners until the early twentieth century. A second section contains an overview of the church as it operates today, as well as glimpses of important issues affecting the Seventh-day Adventist Church. The bibliography of this article contains a list of sources used, as well as books for further reading on the history and operation of the Seventh-day Adventist Church.

           

I. အစပျိုးမှုများနှင့် နှစ်ဆယ်ရာစု အဒ်ဗင်တစ်ဝါဒ
A. ဆယ့်ခုနစ်ရက်မြောက်နေ့ အဒ်ဗင်တစ်အသင်းတော်၏ ရှေ့ဆက်သူများ
B. မီလာဝါဒလှုပ်ရှားမှု
C. ကြီးမားသောစိတ်ပျက်မှု
D. အစောပိုင်း ဆယ့်ခုနစ်ရက်မြောက်နေ့ အဒ်ဗင်တစ်အယူဝါဒများ
E. အစောပိုင်း အဒ်ဗင်တစ်ခေါင်းဆောင်များ
၁. ဂျိုးဆက်ဘိတ် (၁၇၉၂–၁၈၇၂)
၂. ဂျိမ်းစ်စပရင်ဂါဝိုက် (၁၈၂၁–၁၈၈၁)
၃. အဲလင်ဂိုးလ်ဒ် (ဟာမွန်) ဝိုက် (၁၈၂၇–၁၉၁၅)
F. အစောပိုင်း အဒ်ဗင်တစ်သမိုင်း
၁. ၁၈၅၀ ခုနှစ်များ၊ ထုတ်ဝေရေး
၂. ၁၈၆၀ ခုနှစ်များ၊ အဖွဲ့အစည်းဖွဲ့စည်းခြင်း
၃. ၁၈၇၀ ခုနှစ်များ၊ ပညာရေးနှင့် သာသနာပြုရေး
G. ရာစုနှစ်အဆုံး
H. အသင်းတော်ပြန်လည်ဖွဲ့စည်းခြင်း
I. ကယ်လော့ဂ်နှင့် ပဋိပက္ခ

II. နှစ်ဆယ်ရာစု ဆယ့်ခုနစ်ရက်မြောက်နေ့ အဒ်ဗင်တစ်အသင်းတော်
A. အသင်းတော်၏ တိုးတက်ကြီးထွားမှု
၁. ထုတ်ဝေရေး
၂. ရေဒီယိုနှင့် ရုပ်မြင်သံကြား
၃. သာသနာပြုသင်္ဘောများနှင့် လေယာဉ်များ
၄. ရည်ရွယ်ချက်ရှိရှိ သာသနာပြုခြင်း
B. လူပြောင်းအသင်းသားများ၏ သာသနာပြုရေးတွင် ပါဝင်မှု
C. ပညာရေးစနစ်
D. ဆေးပညာလုပ်ငန်း
E. ကယ်ဆယ်ရေးနှင့် ဖွံ့ဖြိုးရေး
F. အသင်းတော်အဖွဲ့အစည်း
G. ဓမ္မသီအိုရီဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်မှု

III. စာပေ

I.          Antecedents and Nineteenth-Century Adventism

A.         Forerunners of the Seventh-day Adventist Church

B.         The Millerite Movement

C.         The Great Disappointment

D.         Early Seventh-day Adventist Teachings

E.         Early Adventist Leaders

1.         Joseph Bates (1792–1872)

2.         James Springer White (1821–1881)

3.         Ellen Gould (Harmon) White (1827–1915)

F.          Early Adventist History

1.         The 1850s: Publishing

2.         The 1860s: Organization

3.         The 1870s: Education and Mission

G.        The End of the Century

H.         Church Reorganization

I.          Conflict With Kellogg

            II.         The Twentieth-Century Seventh-day Adventist Church

A.         The Growth of the Church

1.         Publishing

2.         Radio and Television

3.         Missionary Ships and Airplanes

4.         Intentional Mission

B.         Lay Involvement in Mission

C.         Educational System

D.         Medical Work

E.         Welfare and Development

F.          Church Organization

G.        Theological Developments

            III.        Literature

 

အဋ္ဌမနေ့ အဒ်ဗင်တစ်ဘုရားကျောင်း၏ မူလဇစ်မြစ်နှင့် တစ်ဆယ့်ကိုးရာစု အဒ်ဗင်တစ်ဝါဒ

I. Antecedents and Nineteenth-Century Adventism

 

“အဋ္ဌမနေ့ အဒ်ဗင်တစ်” ဟူသော အမည်ကို ၁၈၆၀ ခုနှစ်တွင် လက်ခံခဲ့သည်။ ထိုအမည်ကို ရွေးချယ်ခဲ့ကြသူများသည် သူတို့၏ ထူးခြားသော ယုံကြည်ချက်နှစ်ခုဖြင့် ကိုယ်ကိုကိုယ် ရှင်းပြရန် ဆုံးဖြတ်ခဲ့ကြသည်—တစ်ပတ်လျှင် သတ္တမနေ့တွင် ဘုရားသခင်၏ သန့်ရှင်းသောနေ့ကို စောင့်ထိန်းခြင်းနှင့် ယေရှု၏ ဒုတိယအကြိမ် ကြွလာခြင်းကို မကြာမီ ဖြစ်လတ္တံ့ဟု ယုံကြည်ခြင်း။ အဋ္ဌမနေ့ အဒ်ဗင်တစ် ထုတ်ဝေရေးအသင်းကို ၁၈၆၁ ခုနှစ်တွင် တရားဝင် မှတ်ပုံတင်ခဲ့သည်။ အဋ္ဌမနေ့ အဒ်ဗင်တစ်များ အထွေထွေ ညီလာခံကို ၁၈၆၃ ခုနှစ်တွင် တရားဝင် ဖွဲ့စည်းခဲ့သည်။

The name “Seventh-day Adventist” was adopted in 1860. Those who chose this name decided to explain themselves in terms of their distinctive beliefs—the observance of God’s holy day on the seventh day of the week and confidence in Jesus’ imminent second advent. The Seventh-day Adventist Publishing Association was incorporated in 1861. Formal organization of the General Conference of Seventh-day Adventists came in 1863.

 

တရားဝင် ဘုရားကျောင်း မွေးဖွားခြင်းကို ၁၈၆၀ ခုနှစ်များ အစောပိုင်းတွင် စတင်ခဲ့သည်။ သို့သော် ထိုဘုရားကျောင်း၏ ကိုယ်ဝန်ဆောင်ကာလမှာ ဆယ်စုနှစ်များစွာ ကြာမြင့်ခဲ့သည်။ ၎င်း၏ အမြစ်များမှာ တမန်တော်ခေတ်အထိ ဆုတ်နစ်နေသည်။ အကြောင်းမှာ ရှေ့ဆောင်များက သူတို့သည် ကျမ်းစာသစ်ကျမ်း ဓလေ့ထုံးတမ်းကို ဆက်လက်ထိန်းသိမ်းသူများ ဖြစ်သည်ဟု ယူဆခဲ့ကြသောကြောင့် ဖြစ်သည်။

The birth of the official church dates to the early 1860s. Its gestation period covers decades. Its roots reach back to apostolic times, since the pioneers saw themselves as continuing the New Testament tradition.

 

၁. အဋ္ဌမနေ့ အဒ်ဗင်တစ်ဘုရားကျောင်း၏ ရှေ့ဆောင်များ

A. Forerunners of the Seventh-day Adventist Church

 

တစ်ဆယ့်ကိုးရာစု အစောပိုင်းတွင် ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်းရှိ သမ္မာကျမ်းစာ စကားပြန်များသည် ယေရှု၏ ဒုတိယအကြိမ် ကြွလာခြင်းသည် နီးကပ်လာပြီ ဟူ၍ ရေးသားပြောဆိုခဲ့ကြသည်။ ဒံယေလနှင့် ဗျာဒိတ်ကျမ်းများရှိ ပရောဖက်ပြုချက်များကို အနုစိတ် လေ့လာခြင်းကြောင့် ပရောဖက်ပြုထားသော ကာလများ မကြာမီ ပြည့်စုံတော့မည်ဟု များစွာသော သူတို့ ယုံကြည်လာခဲ့ကြသည်။ ချီလီတွင် မွေးဖွားခဲ့သော ယေရှုစွယ်တော်ဘုန်းကြီး ဘုန်းတွတ်တွတ် ခရစ်ယာန်ဘာသာ ယေရှုအဖွဲ့ဝင် မာနူယယ် ဒီ လာကွန်ဇာ (Manuel de Lacunza) သည် သမ္မာကျမ်းစာကို နှစ် ၂၀ ကျော် လေ့လာပြီးနောက် “ခရစ်တော်၏ ဘုန်းတန်ခိုးနှင့် ဘုန်းအာနုဘော်ဖြင့် ကြွလာခြင်း” (La venida del Mesías en gloria y magestad) စာအုပ်ကို ရေးသားခဲ့သည်။ လာကွန်ဇာ၏ လက်ရာကို လန်ဒန်မြို့မှ တရားဟောဆရာ အက်ဒ်ဝပ် အာဗင်း (Edward Irving) က အင်္ဂလိပ်ဘာသာသို့ ဘာသာပြန်ဆိုခဲ့ပြီး ပထမဆုံး အော်ဘူရီ ပရောဖက်ပြုချက် ညီလာခံ၏ အစီရင်ခံစာကို ထည့်သွင်းဖြည့်စွက်ခဲ့သည်။ ၁၈၂၆ ခုနှစ်မှ ၁၈၃၀ ခုနှစ်အထိ နှစ်စဉ် ကျင်းပခဲ့သော အော်ဘူရီ ညီလာခံများသို့ အမျိုးမျိုးသော ဘုရားကျောင်းများမှ ဘုန်းတော်ကြီးများ လာရောက်ခဲ့ကြပြီး ခရစ်တော်၏ ဒုတိယအကြိမ် ကြွလာခြင်း နီးကပ်လာပုံ၊ ဒံယေလနှင့် ဗျာဒိတ်ကျမ်း၏ ပရောဖက်ပြုချက်များနှင့် “ဤမေးခွန်းများမှ ဘုရားကျောင်း၏ တာဝန်ဝတ္တရားများ” ကို လေ့လာခဲ့ကြသည် (PFOF ၃:၂၇၆)။ ၁၈၂၆ ခုနှစ် ညီလာခံသို့ တက်ရောက်ခဲ့သူ ၂၀ ဦးအနက် တစ်ဦးဖြစ်သော ဂျိုးဆက် ဝုဖ် (Joseph Wolff) သည် အနောက်အာရှနှင့် အလယ်အာရှတစ်ဝိုက် ကျယ်ကျယ်ပြန့်ပြန့် ခရီးထွက်ကာ ခရစ်တော်သည် ၁၈၄၇ ခန့်တွင် ယေရုရှလင်မြို့၌ ထောင်စုနှစ်နိုင်ငံတော် တည်ထောင်ရန် ကြွလာမည်ဟု ဟောပြောခဲ့သည်။ ဆွစ်ဇာလန်တွင် ဖရန်ဆွာ ဂေါ်ဆင် (François Gaussen) သည် ၁၈၃၇ ခုနှစ်မှ စတင်၍ ဒံယေလကျမ်း၏ ပရောဖက်ပြုချက်များဆိုင်ရာ တနင်္ဂနွေကျောင်း ဟောပြောပွဲများ ပြုလုပ်ခဲ့ပြီး ဒံယေလနှင့် ဗျာဒိတ်ကျမ်းတို့သည် ကမ္ဘာ့သမိုင်းကို ပုံဖော်ထားပြီး မကြာမီ အဆုံးသတ်တော့မည်ဟု ပြသခဲ့သည်။

Early in the nineteenth century, Bible interpreters around the world wrote and spoke of the nearness of the second coming of Jesus. Intense study of the prophecies of Daniel and Revelation led many to the conclusion that the prophetic time periods were about to end. Manuel de Lacunza, a Jesuit born in Chile, studied the Bible for 20 years before writing La venida del Mesías en gloria y magestad (The Coming of the Messiah in Glory and Majesty). Lacunza’s work was translated into English by the London preacher Edward Irving, who appended to it a report of the first Albury Prophetic Conference. To the Albury Conferences, held yearly from 1826 to 1830, came clergy from different churches and communions to study the nearness of the Second Advent, the prophecies of Daniel and Revelation, and “the duties of the church arising from these questions” (PFOF 3:276). Joseph Wolff, one of the 20 who attended the 1826 conference, traveled extensively throughout Western and Central Asia, teaching that Christ would come about 1847 to establish a millennial rule in Jerusalem. In Switzerland, François Gaussen presented, beginning in 1837, a series of Sunday school lectures on the prophecies of Daniel; in these he showed that Daniel and Revelation portrayed the history of the world, which would soon come to a close.

 

မြောက်အမေရိကတွင် တစ်ဆယ့်ကိုးရာစု အစောပိုင်းသည် ဘာသာရေး စိတ်အားထက်သန်မှု ကြီးမားသော ကာလ ဖြစ်သည်။ “မဟာနိုးကြားခြင်း” (Great Revival) ဟုခေါ်သော ထိုကာလမှ နိုင်ငံခြား သာသနာပြုလှုပ်ရှားမှု၊ စခန်းချ အစည်းအဝေးနှင့် ၎င်း၏ ထူးခြားသော ဓမ္မသီချင်းများ၊ တနင်္ဂနွေကျောင်း လှုပ်ရှားမှုနှင့် အမေရိကန် သမ္မာကျမ်းစာ အသင်းတို့ ပေါ်ထွန်းလာခဲ့သည်။ “ပရောဖက်ပြုချက်သည် ထိုကာလ၏ ဘာသာရေး တွေးခေါ်မှုနှင့် လှုပ်ရှားမှု အများစု၏ လှုံ့ဆော်အား ဖြစ်ခဲ့သည်” (PFOF ၄:၈၅)။ တရားဟောပွဲများ၊ စာစောင်များနှင့် စာအုပ်များက ကမ္ဘာ့ဖြစ်ရပ်များသည် ထောင်စုနှစ်နိုင်ငံတော်၏ အဦးအဖော်သာ ဖြစ်သည်ဟု ကြေညာခဲ့ကြသည်။ ဒံယေလနှင့် ဗျာဒိတ်ကျမ်း၏ ပရောဖက်ကာလများ ပြည့်စုံတော့မည်ဟု ယူဆခဲ့ကြသည်။ ဤအခြေအနေအတွင်း၌ အဋ္ဌမနေ့ အဒ်ဗင်တစ်ဘုရားကျောင်း၏ ရှေ့ဆောင်များ ပေါ်ထွက်လာခဲ့သည်။

In North America, the early nineteenth century was a time of great religious fervor. From this period of the “Great Revival” came a strong foreign missionary movement, the camp meeting with its unique hymnody, the Sunday school movement, and the American Bible Society. “Prophecy was the motivating force in much of the religious thought and activity” of the period (PFOF 4:85). Sermons, pamphlets, and books proclaimed that events occurring in the world could only be a prelude to the millennium. The prophetic periods of Daniel and Revelation were seen as coming to a close. Within this setting, the precursors of the Seventh-day Adventist Church arose.

 

အခြားတစ်ဖက်တွင် အဒ်ဗင်တစ်ဝါဒ၏ အမြစ်များသည် အလွန်ဝေးကွာသည်။ တစ်ဆယ့်ခြောက်ရာစုတွင် မာတင် လူသာ (Martin Luther) က တရားစီရင်ခြင်းနေ့သည် နှစ် ၃၀၀ ထက် ကြာကြာမနေတော့ဟု ယုံကြည်ကြောင်း ရေးသားခဲ့သည်။ မူလ “အဒ်ဗင်တစ်” များ သို့မဟုတ် ခရစ်တော်၏ ဒုတိယအကြိမ် ကြွလာခြင်းကို ယုံကြည်သူများမှာ တမန်တော်များပင် ဖြစ်သည်။ ရှင်ပေါလုသည် ယေရှု၏ ပြန်ကြွလာခြင်းကို များစွာ မျှော်လင့်ခဲ့သည် (၁ သက် ၄:၁၆)။ ဤယုံကြည်ခြင်း အားလုံးသည် ယေရှု၏ ကိုယ်တိုင် ကတိတော်—“ငါ တဖန် လာမည်” (ယောဟန် ၁၄:၃) ကို အခြေခံထားခြင်း ဖြစ်သည်။

On the other hand, Adventist roots go back much farther. In the sixteenth century Martin Luther had written that he was convinced the day of judgment would not delay more than 300 years. The original “Adventists,” or believers in the second coming of Christ, were the apostles themselves. Paul looked forward to Jesus’ return with great expectation (1 Thess. 4:16). All of these expressions of faith were ultimately based on Jesus’ own promise: “I will come again” (John 14:3).

 

၂. မီလာ လှုပ်ရှားမှု

B. The Millerite Movement

 

နယူးယောက်ပြည်နယ် လိုဟမ်တန်မြို့တွင် လယ်သမား ဝီလျံ မီလာ (William Miller) သည် ၁၈၁၆ ခုနှစ်တွင် ကြွလာခြင်းခံရပြီးနောက် သမ္မာကျမ်းစာကို ဂရုတစိုက် လေ့လာခဲ့သည်။ နှစ်နှစ်ကြာ စူးစမ်းလေ့လာပြီးနောက် ဒံယေလ ၈:၁၄ ၏ ပရောဖက်ပြုချက်အရ “ယခုအခါ ကျွန်ုပ်တို့၏ ဤလောကီအခြေအနေ အားလုံးသည် နှစ် ၂၅ ခန့်အတွင်း အဆုံးသတ်တော့မည်” ဟူသော နိဂုံးသို့ ရောက်ရှိခဲ့သည် (Miller ၁၂)။ မီလာသည် ထိုယုံကြည်ချက်ကို ဆန့်ကျင်ဖြေရှင်းချက်များကို နောက်ထပ် ငါးနှစ်ကြာ စစ်ဆေးပြန်လည် သုတေသနပြုခဲ့သည်။ ထို့နောက် ခရစ်တော်၏ ကြွလာခြင်း နီးကပ်လာပြီဟူသော အချက်တစ်ခုတည်းသာမက သမ္မာကျမ်းစာတွင် တွေ့ရှိခဲ့သမျှကို မျှဝေရမည့် တာဝန်လည်း ရှိသည်ဟု ယုံကြည်လာခဲ့သည်။ ကိုယ်တိုင် ပညာသင်ကြားထားသူ၊ သဘာဝအလျောက် ရှက်တတ်သူ ဖြစ်သောကြောင့် မီလာသည် သူတွေ့ရှိခဲ့သည်များကို ထင်ရှားစွာ ဟောပြောရန် ကြောက်ရွံ့နေခဲ့သည်။

In Low Hampton, New York, farmer William Miller began a careful study of his Bible at the time of his conversion in 1816. After two years of investigation he came to the conclusion that, according to the prophecy of Daniel 8:14, “in about twenty-five years … all the affairs of our present state would be wound up” (Miller 12). Miller spent another five years examining and reexamining the arguments for and against his beliefs. By then he was convinced, not only of the nearness of Christ’s coming, but also of his obligation to share what he believed. Being self-educated and shy by nature, Miller was afraid to stand up and proclaim what he had found from his study of prophecy.

 

၁၈၃၁ ခုနှစ်တွင် ဝီလျံ မီလာသည် ဘုရားသခင်နှင့် ပဋိညာဉ်တစ်ခု ချုပ်ဆိုခဲ့သည်—တရားဟောရန် ဖိတ်ခေါ်ခံရပါက “သခင်ဘုရား၏ ကြွလာခြင်းနှင့် ပတ်သက်၍ သမ္မာကျမ်းစာတွင် တွေ့ရှိခဲ့သမျှကို သွားရောက် ဟောပြောမည်” ဟူ၍ ဖြစ်သည် (ibid. ၁၇)။ မီလာ ဆုတောင်းနေစဉ်မှာပင် လူငယ်တစ်ဦး သမ္မာကျမ်းစာ လေ့လာနေသော ထိုလယ်သမားကို နိုးကြားရေး အစည်းအဝေးတွင် ဦးဆောင်ရန် ဖိတ်ခေါ်ရန် လာရောက်နေပြီ ဖြစ်သည်။ အလျင်အမြန် ဖြေကြားခြင်းကို အံ့သြသဖြင့် မီလာသည် ဖိတ်ခေါ်မှုကို လက်ခံရန် အသင့်ဖြစ်သည်အထိ တစ်နာရီကြာ ဆုတောင်းခဲ့ရသည်။

In 1831 William Miller covenanted with God that if he were asked to preach he would “go and tell them what I find in the Bible about the Lord’s coming” (ibid. 17). Even as Miller prayed, a young man was on his way to invite the Bible-studying farmer to lead out in a revival. Surprised at the rapid answer, Miller struggled in prayer for an hour until he was ready to accept the invitation to speak in nearby Dresden.

 

၁၈၃၂ ခုနှစ်တွင် မီလာသည် ဗားမော့ သတင်းစာတစ်စောင်တွင် ဆောင်းပါး ရှစ်ပုဒ်ကို ထုတ်ဝေခဲ့သည်။ ၁၈၃၄ ခုနှစ်တွင် သူသည် တရားဟောခြင်းနှင့် စာရေးခြင်းကို အချိန်ပြည့် လုပ်ကိုင်ခဲ့သည်။ ၁၈၃၆ ခုနှစ်တွင် စာအုပ်တစ်အုပ် ထုတ်ဝေခဲ့ပြီး နောက်ပိုင်းတွင် အချိန်ဇယားနှင့် ပရောဖက်ပြုချက် ဇယားများ ထည့်သွင်းကာ ပိုမိုကြီးမားအောင် ချဲ့ထွင်ခဲ့သည်။ ၁၈၃၄ ခုနှစ် အောက်တိုဘာလမှ ၁၈၃၉ ခုနှစ် ဇွန်လအထိ မီလာ၏ မှတ်တမ်းအရ ဖိတ်ကြားချက်အတိုင်း ဟောပြောပွဲ ၈၀၀ ကျော် ပြုလုပ်ခဲ့သည်။

In 1832 Miller published a series of eight articles in a Vermont newspaper. By 1834 he was devoting all his time to preaching and writing. In 1836 he brought out a book, later enlarged to contain a chronology and prophetic charts. From October 1834 to June 1839 Miller’s log records 800 lectures given in response to direct invitations.

 

အခြားဘာသာဝင်များမှ တရားဟောဆရာများ မီလာနှင့် ပူးပေါင်းလာသဖြင့် ယုံကြည်သူ အရေအတွက် တိုးပွားလာခဲ့သည်။ ထိုလှုပ်ရှားမှုတွင် ပါဝင်သူများကို “မီလာဝါဒီများ” သို့မဟုတ် “အဒ်ဗင်တစ်များ” ဟု ခေါ်ဝေါ်ခဲ့သည်။ ၁၈၄၀ ခုနှစ်တွင် ဂျိုရှွာ ဟိုင်းမ်း (Joshua Himes) က “ခေတ်လက္ခဏာများ” (Signs of the Times) ဟူသော မီလာဝါဒီ ထုတ်ဝေမှု ပထမဆုံးစောင်ကို ထုတ်ဝေခဲ့သည်။ ထိုနှစ်တွင်ပင် ဘော်စတွန်မြို့တွင် “ခရစ်တော်၏ ကြွလာခြင်းကို မျှော်လင့်သော ခရစ်ယာန်များ၏ အထွေထွေ ညီလာခံ” ပထမဆုံးအကြိမ် တက်ရောက်ရန် ဖိတ်ခေါ်ခဲ့သည်။ ၁၈၄၁ ခုနှစ်တွင် ဒုတိယအကြိမ် ကျင်းပခဲ့သည်။ တက်ရောက်လာသူ ၂၀၀ ဦးသည် သူတို့ ကိုယ်စားပြုသော အမျိုးမျိုးသော ဘာသာဝင်များအကြား စာပေဖြန့်ဝေရေးနှင့် အဒ်ဗင်တစ် သတင်းစကားကို ဟောပြောရေး မဟာဗျူဟာကို ချမှတ်ခဲ့ကြသည်။

As preachers from other denominations joined Miller, the number of believers grew. Those who participated in the movement were called “Millerites” or “Adventists.” In 1840 Joshua Himes launched the Signs of the Times, the first of a large corpus of Millerite publications. That same year a call was issued to attend the first “General Conference of Christians Expecting the Advent” in Boston. This meeting was followed by a second in 1841. The 200 persons present laid down a strategy for the distribution of literature and the preaching of the Advent message among the various denominations they represented.

 

၁၈၄၂ ခုနှစ်မှ စတင်၍ မီလာဝါဒီ စခန်းချ အစည်းအဝေးများကို “အပြစ်သားများကို နိုးကြားစေရန်နှင့် ခရစ်ယာန်များကို သန့်ရှင်းစေရန် အတွက် သန်းခေါင်ယံ အော်ဟစ်ခြင်း၊ ဆိုလိုသည်မှာ ခရစ်တော်သည် ကမ္ဘာကို တရားစီရင်ရန် ချက်ချင်း ကြွလာတော့မည်ဟု ဟောပြောခြင်း” အတွက် ကျင်းပခဲ့သည် (Hale, Plumer, and Cole ၈၈)။ မီလာက နောက်ပိုင်းတွင် အခြားဘာသာဝင်များမှ ဝန်ကြီး ၂၀၀၊ အများပြည်သူ ဟောပြောသူ ၅၀၀ နှင့် ယုံကြည်သူ ၅၀,၀၀၀ ခန့် ထိုလှုပ်ရှားမှုတွင် ပါဝင်ခဲ့သည်ဟု ခန့်မှန်းခဲ့သည်။ ဇယားများ၊ စာအုပ်များ၊ သတင်းစောင်များနှင့် ကြီးမားသော တဲများဖြင့် မီလာဝါဒီများသည် အရှေ့မြောက်ပြည်နယ်များရှိ ခေတ်ပြိုင်များအပေါ် ကြီးမားသော အကျိုးသက်ရောက်မှု ဖြစ်ပေါ်စေခဲ့သည်။ သို့သော် သူတို့သည် ပင်မဘာသာရေး အသင်းအဖွဲ့များထံမှ ဆန့်ကျင်မှုများကိုလည်း စတင် ခံရခဲ့ရသည်။

Beginning in 1842 Millerite camp meetings were held “to awake sinners and purify Christians by giving the Midnight Cry, namely, to hold up the immediate coming of Christ to judge the world” (Hale, Plumer, and Cole 88). Miller later estimated that 200 ministers, 500 public lecturers, A.D. 50,000 believers from many different churches and communions were involved in the movement. With their charts, books, periodicals, and large tent meetings, the Millerites made a great impression on their contemporaries in the northeastern states. They also began to arouse opposition from the mainstream churches.

 

မီလာဝါဒီများ၏ အတွေးအခေါ် အစွန်းရောက်သည်ဟု ကောလာဟလများ ပျံ့နှံ့ခဲ့သည်။ သတင်းစာများတွင် အမှန်ထက် စိတ်ကူးယဉ်မှု ပိုမိုပါဝင်သော ဆောင်းပါးများ ထည့်သွင်းရေးသားခဲ့သည်—တစ်ခုက အဒ်ဗင်တစ်များသည် ကောင်းကင်သို့ တက်ရန် ဝတ်ရုံများ ပြင်ဆင်နေသည်ဟု ဆိုသည်။ မီလာဝါဒီများ ခံခဲ့ရသော ပြစ်တင်ရှုတ်ချမှုကြောင့် သူတို့အများစုသည် ၁၈၄၃ ခုနှစ်တွင် သူတို့ ယခင်ပါဝင်ခဲ့သော ဘုရားကျောင်းများမှ ခွဲထွက်ခဲ့ကြသည်။

Rumors about the fanatical beliefs of the Millerites were rife. Newspapers carried articles containing more fancy than truth: one stated that the Adventists were preparing ascension robes. The public ridicule to which Millerites were subjected led most of them to separate in 1843 from the churches to which they had belonged.

 

၃. မဟာစိတ်ပျက်ခြင်း

C. The Great Disappointment

 

မီလာသည် ကမ္ဘာပျက်မည့်အချိန်ကို ၁၈၄၃ ခုနှစ်တွင် ဟောပြောခဲ့သည်။ ထိုနှစ် နွေရာသီတွင် ခရစ်တော် မကြွလာသေးသဖြင့် စိတ်ပျက်ကြောင်း ဖော်ပြခဲ့သော်လည်း ယုံကြည်သူများကို သခင်ဘုရား၏ မကြာမီ ကြွလာခြင်းကို ဆက်လက် စောင့်ကြည့်ရန် တိုက်တွန်းခဲ့သည်။ ၁၈၄၄ ခုနှစ် ဖေဖော်ဝါရီလတွင် မီလာမပါဝင်သော အဒ်ဗင်တစ် တရားဟောဆရာများ အဖွဲ့တစ်ဖွဲ့သည် ဒံယေလ ၈:၁၄ ၏ နှစ် ၂၃၀၀ ပရောဖက်ပြုချက်သည် ၁၈၄၄ ခုနှစ် ဆောင်းဦးရာသီအထိ မပြည့်စုံသေးဟု နားလည်ခဲ့ကြသည်။ တိကျသော နေ့ဖြစ်သော အောက်တိုဘာ ၂၂ ရက်ကို မကြာမီ ဆုံးဖြတ်ခဲ့ကြသည်။

Miller had taught that the world would end sometime in 1843. By the summer of that year he expressed disappointment that Christ had not yet come, but urged believers to continue watching for the soon coming of the Lord. In February of 1844 a group of Adventist preachers, which did not include Miller, came to the understanding that the 2300-day prophecy of Daniel 8:14 would not end until the autumn of 1844. The specific day, October 22, was determined shortly afterward.

 

ဒုတိယအကြိမ် ကြွလာခြင်းအတွက် နေ့သစ်ကို ကာရိတ် ဂျူးပြက္ခဒိန်၏ သတ္တမလ ပရောဆနာနေ့နှင့် ကိုက်ညီမှုအရ တွက်ချက်ခဲ့သည်။ ကျွန်ုပ်တို့၏ ပသခါခရစ်တော်သည် ပသခါသိုးသငယ် လည်ပင်းညှပ်ခံရသည့်နေ့တွင် လက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ် အသေခံခဲ့ပြီး လှိုင်းလှိုင်း ပူဇော်သက္ကာ နေ့တွင် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခဲ့သည်ဖြစ်ရာ သန့်ရှင်းရာဌာနခွင် အဦးဆုံး အခန်းမှ ပရောဆနာနေ့တွင် ဂျူဗလီအနှစ်၏ အစကို ကြေညာရန် ကြွလာမည်ဟု ယုံကြည်ရန် အကြောင်းပြချက် ရှိခဲ့သည်။

The new date for the Second Coming was calculated on the basis of the date for the Jewish Day of Atonement in the seventh month of the Karaite Jewish calendar. Since Christ our Passover was crucified on the day the Passover lamb was slain and came to life on the day of the wave sheaf, it was logical to expect that He would come from the heavenly Holy of Holies to announce the beginning of the year of jubilee on the Day of Atonement.

 

အောက်တိုဘာ ၂၂ ရက်နေ့ကို လက်ခံရန် နှေးကွေးခဲ့သည်။ သို့သော် အချိန်နီးကပ်လာသဖြင့် စိတ်အားထက်သန်မှု မြင့်တက်လာခဲ့သည်။ သို့ရာတွင် လူတိုင်းက “သတ္တမလ လှုပ်ရှားမှု” ကို ပါဝင်ခဲ့ကြခြင်း မဟုတ်ပေ။ မီလာကိုယ်တိုင်သည် ထိုအချိန်မတိုင်မီ နှစ်ပတ်မျှသာ အောက်တိုဘာ ၂၂၊ ၁၈၄၄ သည် မှန်ကန်သော နေ့ဖြစ်သည်ဟု ဆုံးဖြတ်ခဲ့သည်။

The October 22 date was slow to be accepted. But as the time approached, enthusiasm mounted. However, not everyone joined the “seventh-month movement.” Miller himself decided that October 22, 1844, was the correct date a mere two weeks before the fateful day.

 

မီလာဝါဒီများသည် အောက်တိုဘာ ၂၂၊ ၁၈၄၄ တွင် အိမ်များနှင့် ဘုရားကျောင်းများတွင် သန့်ရှင်းသော ဝမ်းမြောက်မှုနှင့် များစွာသော မျှော်လင့်ချက်ဖြင့် ပြန်လည်ကြွလာမည့် ခရစ်တော်ကို စောင့်ဆိုင်းခဲ့ကြသည်။ သို့သော် သူတို့၏ မျှော်လင့်ချက်များ ပြိုကွဲခဲ့ရသည်။ စိတ်ပျက်ခြင်းအပြင် ပြက်ယယ်ပြောဆိုသူများ၏ ရှုတ်ချမှုကိုလည်း ခံခဲ့ရသည်—ကြောက်ရွံ့မှုကြောင့် အဒ်ဗင်တစ်ဝါဒကို ယုံကြည်ကြောင်း ဟန်ဆောင်ခဲ့ဖူးသူများပါ ပါဝင်ခဲ့သည်။ သူတို့၏ လှုပ်ရှားမှုကို ဘုရားသခင်က ဦးဆောင်ခဲ့သည်ဟု သေချာသော သစ္စာရှိသူများသည် ဘယ်နေရာတွင် မှားခဲ့သည်ကို နားလည်ရန် ကြိုးစားခဲ့ကြသည်။

With solemn joy and great expectation the Millerites met in homes and churches on October 22, 1844, to await the returning Christ. Alas! Their hopes were dashed. To their disappointment was added the ridicule of scoffers, joined by some who, out of fear, had claimed faith in the Advent. The faithful, sure that their movement had been led by God, tried to understand where they had gone wrong.

 

မဟာစိတ်ပျက်ခြင်းအပြီး အဒ်ဗင်တစ်ကို မျှော်လင့်ခဲ့သူများသည် ခရစ်တော် အဘယ်ကြောင့် မကြွလာခဲ့သည်ဆိုသော အမြင်များ ကွဲပြားသဖြင့် အုပ်စုများ ခွဲထွက်ခဲ့ကြသည်။ အများစုသည် နှစ် ၂၃၀၀ ပရောဖက်ပြုချက်ကို ဒုတိယအကြိမ် ကြွလာခြင်းနှင့် သက်ဆိုင်သည်ဟု မှန်ကန်စွာ အသုံးချခဲ့သော်လည်း ခရစ်တော် မကြွလာသဖြင့် အချိန်ဇယား မှားခဲ့သည်ဟု ယုံကြည်ခဲ့ကြသည်။ လူနည်းစုအုပ်စုက ဖြစ်ရပ်နှင့် အချိန်ဇယား နှစ်ခုစလုံး မှန်ကန်ခဲ့သည်၊ ခရစ်တော်၏ ကြွလာခြင်းသည် ယုံကြည်သူများ၏ ဘဝတွင် “ဝိညာဉ်ရေးရာ ဖြစ်ရပ်” ဖြစ်ခဲ့သည်ဟု အခိုင်အမာ ဆိုခဲ့သည်။ သူတို့ကို “ဝိညာဉ်ရေးရာ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုသူများ” (spiritualizers) ဟု ခေါ်ဆိုခဲ့ပြီး သူတို့အများစုသည် ရှေကာ (Shakers) အုပ်စုသို့ ပြောင်းသွားခဲ့ကြသည်။ အချို့က ဒုတိယအကြိမ် ကြွလာခြင်းအတွက် နေ့သစ်များ ထပ်မံသတ်မှတ်ခဲ့ရာ ထပ်မံ စိတ်ပျက်ခဲ့ကြရသည်။ နောက်ထပ် အုပ်စုတစ်ခုက အချိန်ဇယားမှာ မှန်ကန်သော်လည်း မျှော်လင့်ခဲ့သော ဖြစ်ရပ် မှားခဲ့သည်ဟု ဆိုခဲ့သည်။ ထိုအုပ်စုတွင် အဋ္ဌမနေ့ အဒ်ဗင်တစ်ဘုရားကျောင်း၏ တည်ထောင်သူများ ပါဝင်ခဲ့သည်။

After the Great Disappointment those who had expected the Advent split into groups differing in their opinions on why Christ had not come. The majority were sure they had been right in applying the 2300-day prophecy to the Second Coming; since Christ had not come, they must have been wrong in their chronology. A minority group affirmed they had been right about the event and the chronology; Christ’s coming had been a “spiritual” event in the life of the believers. They became known as   “spiritualizers” and many of them went over to the Shakers. Some set further dates for the Second Coming, only to be disappointed again. Another group maintained that the chronology was correct but that they had expecected the wrong event; among these were the founders of the Seventh-day Adventist Church.

 

ဝီလျံ မီလာသည် ယေရှု၏ ပြန်ကြွလာခြင်းကို ဆက်လက် မျှော်လင့်ခဲ့သော်လည်း တွက်ချက်မှုများ အခြေခံခဲ့သော သမိုင်းနှင့် အချိန်ဇယား အရင်းအမြစ်များ မှားယွင်းနိုင်ကြောင်း ဝန်ခံခဲ့သည်။ ယေရှု မကြာမီ ကြွလာမည်ဟု မျှော်လင့်ရာတွင် ဖြစ်ရပ်မှာ မဟုတ်ဘဲ အချိန်ဇယား မှားခဲ့သည်ဟု ယုံကြည်သူများနှင့် ခွဲထွက်ခဲ့သော်လည်း သူတို့ကို ခရစ်ယာန် ညီအစ်ကိုများအဖြစ် ဆက်ဆံခဲ့သည်။ သူသည် ကောင်းကင်သန့်ရှင်းရာဌာန၊ သေခြင်းအိပ်စက်မှု၊ သို့မဟုတ် အဋ္ဌမနေ့ စပါယ်အားနှင့် အတူ ရှေ့ဆောင်များ၏ နားလည်မှုသစ်ကို လက်ခံခဲ့ခြင်း မရှိပေ။ ၁၈၄၉ ခုနှစ်တွင် မကြာမီ ကြွလာမည့် ကယ်တင်ရှင်ကို မျှော်လင့်ရင်း မီလာ ကွယ်လွန်ခဲ့သည်။

William Miller continued to expect the return of Jesus, though admitting that the historical and chronological sources on which the calculations had been based might have been in error. In his expectation of the soon coming of Jesus he disassociated himself from those who believed that the error had been in the event expected rather than the time, all the while treating them as Christian brethren. He did not accept the new understanding of the heavenly sanctuary, death sleep, or Sabbath observance, along with the pioneers of the Seventh-day Adventist Church. In 1849 Miller died in the hope of a soon-coming Saviour.

 

၁၈၄၄ ခုနှစ် အောက်တိုဘာ ၂၃ ရက်နေ့တွင် ဟိုင်ရမ် အဲဒ်ဆန် (Hiram Edson) နှင့် မီလာဝါဒီ သူငယ်ချင်းတစ်ဦးတို့သည် သူတို့နှင့်အတူ စိတ်ပျက်ခဲ့ရသူများကို အားပေးရန် ထွက်လာခဲ့ကြသည်။ အဲဒ်ဆန်၏ ပြောင်းဖူးခြံအတွင်း ဆုတောင်းပြီးနောက် ဖြတ်ကျော်သွားစဉ် အဲဒ်ဆန်သည် ရုတ်တရက် ထိုးထွင်းသိမြင်မှု ရရှိခဲ့သည်။ မီလာဝါဒီများသည် သန့်ရှင်းရမည့် သန့်ရှင်းရာဌာန (ဒံ ၈:၁၄) ကို ခရစ်တော်၏ ဒုတိယအကြိမ် ကြွလာချိန်တွင် အပြစ်မှ သန့်ရှင်းစေရမည့် ကမ္ဘာပေါ်ရှိ ဘုရားကျောင်းဟု ထင်မှတ်ခဲ့ကြသည်။ အဲဒ်ဆန်သည် သန့်ရှင်းရမည့် သန့်ရှင်းရာဌာနသည် ကမ္ဘာပေါ်တွင် မဟုတ်ဘဲ ကောင်းကင်တွင် ရှိသည်ဟု နားလည်ခဲ့သည်။ အောက်တိုဘာ ၂၂ ရက်သည် ပုံစံအတိုင်း ပရောဆနာနေ့၏ အဆုံးမဟုတ်ဘဲ အစ ဖြစ်သည်။ ယေရှုသည် ဤလောကသို့ ကြွလာမည့် အလို့ငှာ အထူး အမှုတော်တစ်ခု ဆောင်ရွက်ရန် ကောင်းကင်သန့်ရှင်းရာဌာန၏ အဦးဆုံးအခန်းသို့ ဝင်ရောက်ခဲ့သည်။

On October 23, 1844, Hiram Edson and a Millerite friend set out to encourage those who, with them, had suffered disappointment. As they crossed Edson’s cornfield after praying together, Edson had a sudden flash of insight. Millerites had thought that the sanctuary to be cleansed (Dan. 8:14) was the church on earth, to be purified from sin at Christ’s second coming. Edson comprehended that the sanctuary to be cleansed was not on earth but in heaven; October 22 marked the beginning, not the end, of the antitypical day of atonement. Jesus had entered the Most Holy Place of the heavenly sanctuary to perform a special work before coming to this earth.

 

အက်ဒ်ဆန်နှင့်သူ၏ မီလာရစ်မိတ်ဆွေများသည် ဤအလင်းအရ ကျမ်းစာကို ပြန်လည်စစ်ဆေးခဲ့ကြသည်။ ၁၈၄၅ ခုနှစ်တွင် အိုဝင်အာအေ ခရိုးဇီယာသည် အက်ဒ်ဆန်၏အမြင်ကို ရှင်းလင်းတင်ပြခဲ့ပြီး နောက်ပိုင်းတွင် အဋ္ဌမနေ့ခရစ်ဝင်အာဒဗင်တစ်များမှ လက်ခံယူခဲ့သည့် အယူအဆကို ချဲ့ထွင်ဖော်ပြခဲ့သည်။ အောက်တိုဘာ ၂၂၊ ၁၈၄၄ သည် ကောင်းကင်ဗိမာန်ကို သန့်ရှင်းစေခြင်း စတင်သည့်နေ့နှင့် ခရစ်တော်ပဌမကြွလာခြင်းမတိုင်မီ စုံစမ်းစစ်ဆေးတရားစီရင်ခြင်း ဖွင့်လှစ်သည့်နေ့ဖြစ်သည်။ ခရစ်တော်၏ ဤလောကသို့ ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်းသည် အနာဂတ်တွင်ဖြစ်သည်။ တိကျသောရက်စွဲကို မသတ်မှတ်ခဲ့သော်လည်း ယေရှုခရစ်၏ မြင်နိုင်သော ပြန်ကြွလာခြင်းသည် မကြာမီဖြစ်လာမည်ဟု သဘောတူညီခဲ့ကြသည်။ ထိုနောက်တွင် ခရစ်တော်နှင့်သန့်ရှင်းသူများ ကောင်းကင်ပြည်တွင် အုပ်ချုပ်မည့် တစ်ထောင်နှစ်ကာလ လိုက်ပါလာမည်။ တစ်ထောင်နှစ်ပြီးဆုံးချိန်တွင် ကမ္ဘာမြေသစ်ကို ပြုပြင်တည်ဆောက်ခြင်းနှင့် နိုင်ငံတော်ကို တည်ထောင်ခြင်း ဖြစ်ပေါ်လာမည်။

Edson and his Millerite friends reexamined the Scriptures in this light. In 1845 Owen R. L. Crosier elaborated Edson’s view, articulating the position later adopted by Seventh-day Adventists. October 22, 1844, marked the beginning of the cleansing of the heavenly sanctuary and the opening of the investigative, pre-Advent judgment; the second coming of Christ to earth was future. No date was fixed, but the agreement was that the visible return of Jesus would be soon. After it would follow the millennium, during which Christ and the saints would reign in heaven. At the end of the 1,000 years the renewal of the earth and the establishment of the kingdom would take place.

 

D. အစောပိုင်း အဋ္ဌမနေ့ခရစ်ဝင်အာဒဗင်တစ်အယူများ

D. Early Seventh-day Adventist Teachings

 

၁၈၄၄ ခုနှစ်မတိုင်မီကပင် အဋ္ဌမနေ့ဥပုသ်နေ့ (စနေနေ့) ကို ကိုးကွယ်ရာနေ့အဖြစ် ဆက်လက်တည်တံ့ခြင်း၏ တရားမျှတမှုသည် အချို့သော မီလာရစ်များအတွက် စိုးရိမ်စရာဖြစ်ခဲ့သည်။ ထိုအချိန်တွင်ပင် အဋ္ဌမနေ့ဗတ္တိဇင်ဘုရားကျောင်းဝင် ရီခယ်အိုးကေ့စ် ပရက်စတန်သည် သူမ၏ဘုရားကျောင်း၏ စာစောင်အချို့ကို နယူးဟမ်ရှိုင်းယားပြည်နယ်၊ ဝါရှင်တန်မြို့ရှိ ခရစ်ယာန်များထံ မျှဝေပေးခဲ့သည်။ ထိုသူများသည် အခြားအာဒဗင်တစ်များနှင့်အတူ “သူတို့၏ကယ်တင်ခြင်း” ကို မျှော်လင့်နေကြသူများဖြစ်သည်။ သူတို့၏သင်းအုပ်ဆရာ ဖရက်ဒရစ်ဝီလာသည် မကြာမီဥပုသ်နေ့ကို စတင်စောင့်ထိန်းခဲ့ပြီး ၁၈၄၄ ခုနှစ်နှောင်းပိုင်းတွင် ထိုအသင်းတော်သည် အာဒဗင်တစ်ဥပုသ်နေ့စောင့်ထိန်းသူများ၏ ပထမဆုံးအဖွဲ့ ဖြစ်လာခဲ့သည်။ ဥပုသ်နေ့သည် ကောင်းကင်ဗိမာန်နှင့်အတူ ဤယုံကြည်သူများအတွက် “လက်ရှိအမှန်တရား” ဖြစ်လာခဲ့သည်။

Already before 1844 the continuing validity of the seventh-day Sabbath (Saturday) as the day of worship was a concern for certain Millerites. At the same time, Rachel Oakes Preston, a Seventh Day Baptist, shared some of her church’s publications with Christians in Washington, New Hampshire, who were expecting “their redemption” along with other Adventists. Their preacher, Frederick Wheeler, soon began to observe the Sabbath and some time late in 1844 that congregation became the first group of Adventist Sabbathkeepers. The Sabbath, along with the heavenly sanctuary, became “present truth” for these believers.

 

မီလာရစ်အများစုသည် လူသေများသည် သတိရှိရှိနေသည်ဟု ယုံကြည်ခဲ့ကြသော်လည်း အချို့ကမူ လူသေများသည် သတိလစ်နေပြီး ဘာမျှမသိကြောင်း သွန်သင်ချက်ကို လက်ခံယူခဲ့ကြသည်။ ၁၈၄၂ ခုနှစ်တွင် မက်သိုဒစ်သင်းအုပ်ဟောင်း ဂျော့ချ်စတိုးရပ်စ်သည် လူသေအခြေအနေနှင့်ပတ်သက်၍ သမ္မာကျမ်းစာက ဘာပြောသလဲဆိုသည်ကို လေ့လာပြီးနောက် စတိုးရပ်စ်၏ ခြောက်ပိုင်းတရားဟောစာအုပ်ဟု လူသိများသော စာအုပ်တစ်အုပ်ကို ရေးသားခဲ့သည်။ ထိုစာအုပ်တွင် သမ္မာကျမ်းစာက လူသေများ—ကောင်းသူများဖြစ်စေ ဆိုးသူများဖြစ်စေ—ဘာမျှမသိဘဲ ရှင်ပြန်ထမြောက်ချိန်အထိ ပုံဆောင်အိပ်စက်နေသည်ဟု သွန်သင်ထားကြောင်း အတည်ပြုခဲ့သည်။ ဝီလျံမီလာနှင့် အခြားခေါင်းဆောင်များက ဤသွန်သင်ချက်ကို ဆန့်ကျင်ခဲ့ကြသော်လည်း သူတို့၏အမြင်မှန်ကန်ကြောင်း နောက်လိုက်များကို ယုံကြည်စေနိုင်ခဲ့ခြင်းမရှိခဲ့ပေ။ ၁၈၄၅ ခုနှစ်တွင် လူသေအခြေအနေနှင့် မတရားသူများကို ထာဝရအပြစ်ဒဏ်ပေးခြင်းနှင့်ပတ်သက်၍ သဘောထားကွဲလွဲမှုကြောင့် အယ်လ်ဘနီညီလာခံသို့ တက်ရောက်လာကြသော မီလာရစ်များသည် ဖြောင့်မတ်သူများသည် ခရစ်တော်ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာချိန်တွင် ဆုလာဘ်ရရှိမည်ဟူ၍သာ ကန့်သတ်ဖော်ပြခဲ့ကြသည်။ ထိုအချိန်တွင် ဂျိုးဇက်ဘိတ်စ်၊ အဲလင်ဟာမွန်နှင့် ဂျိမ်းစ်ဝိုက် စသည့် အစောပိုင်းအာဒဗင်တစ်ခေါင်းဆောင်များသည် မကြာမီရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကို ယုံကြည်သည့်နည်းတူ သမ္မာကျမ်းစာ၏ အခြေအနေအရ မသေနိုင်သောအသက်ရှင်ခြင်းနှင့် သေခြင်းအိပ်စက်ခြင်းဆိုင်ရာ သွန်သင်ချက်ကို လက်ခံယူခဲ့ကြသည်။

Although most Millerites believed in the conscious state of the dead, a number espoused the teaching that the dead are unconscious and know nothing. In 1842, after studying what the Bible says about the condition of the dead, George Storrs, a former Methodist preacher, wrote a book popularly known as Storrs’ Six Sermons. In it he affirmed that the Bible teaches that the dead—good or bad—know nothing and figuratively sleep until the resurrection. William Miller and other leaders opposed this teaching but were not able to convince their followers that their own view was right. Unable to agree in 1845 on the state of the dead or the eternal punishment of the wicked, the Millerites in attendance at the 1845 Albany Conference limited themselves to stating that the righteous receive their reward at the time of the Second Coming. Meanwhile, early Adventist leaders such as Joseph Bates, Ellen Harmon, and James White accepted—in consonance with their belief in the soon-coming resurrection—the biblical teaching of conditional immortality and death sleep.

 

၁၈၄၅ ခုနှစ်မှစ၍ အစောပိုင်းအာဒဗင်တစ်များသည် သူတို့၏အမြင်များကို စာစောင်များ၊ သူတို့၏ကိုယ်ပိုင်ဂျာနယ်များနှင့် မိတ်ဆွေသတင်းစာများတွင် ထုတ်ဝေခဲ့ကြသည်။ ကောင်းကင်ဗိမာန်နှင့်ပတ်သက်သော နားလည်မှုသစ်နှင့် ဥပုသ်နေ့ကို ကြေညာသော စာမူများနှင့် ကြေညာစာများသည် အာဒဗင်တစ်ခေါင်းဆောင်များ၏ လက်ရာများမှ စီးဆင်းထွက်ပေါ်ခဲ့သည်။ Present Truth ပထမဆုံးနံပါတ်ကို ၁၈၄၉ ခုနှစ်တွင် ထုတ်ဝေခဲ့သည်။

Beginning in 1845, the early Adventists published their views in pamphlets, in their own periodicals, and in friendly newspapers. Tracts and broadsides proclaiming the new understanding of the heavenly sanctuary and the Sabbath flowed from the pen of Adventist leaders. The first issue of Present Truth appeared in 1849.

 

၁၈၄၈ ခုနှစ်မှ ၁၈၅၀ ခုနှစ်အတွင်း နယူးအင်္ဂလန်ဒေသအသီးသီးတွင် “ဥပုသ်နေ့ညီလာခံများ” ကျင်းပခဲ့သည်။ ဤအစည်းအဝေးများသည် ဥပုသ်နေ့သွန်သင်ချက်ကို ရှင်းလင်းပေးခဲ့ပြီး “တတိယကောင်းကင်တမန်၏သတင်းစကားနှင့် ဆက်စပ်သော ကြီးမားသောအမှန်တရားများ” တွင် ညီအစ်ကိုများကို စည်းလုံးညီညွတ်စေခဲ့သည် (ဂျေဝိုက် ၅)။ ဤညီလာခံများတွင် ယုံကြည်သူများသည် မှန်ကန်သောအယူဝါဒကို ရှင်းလင်းစွာနားလည်ရန် ကျမ်းစာကို လေ့လာကြပြီး ဆုတောင်းကြသည်။ ထိုနှစ်များအတွင်း ဘာသာရေးအဖွဲ့အစည်းများမှ ကိုယ်စားလှယ်များသည် ဥပုသ်နေ့၊ ခရစ်တော်ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်းနှင့် လူသေအခြေအနေ စသည့် အာဒဗင်တစ်ယုံကြည်ခြင်း၏ မဏ္ဍပ်များကို တစ်ပြိုင်နက်နားလည်ခဲ့ကြသည်။ သူတို့၏ဘုံဓမ္မပညာသည် နောက်ပိုင်းဘုရားကျောင်းဖွဲ့စည်းရန် အခြေခံဖြစ်လာခဲ့သည်။

From 1848 through 1850 “Sabbath Conferences” were held in different places in New England. These meetings clarified the Sabbath teaching and served to unite “the brethren on the great truths connected with the message of the third angel” (J. White 5). In these conferences believers studied Scripture and prayed for a clear understanding of correct doctrine. During these years representatives of several religious groups came to a unified understanding of pillars of Adventist faith, such as the Sabbath, the Second Coming, and the state of the dead. Their common theology formed the basis for the later development of the church.

 

E. အစောပိုင်းအာဒဗင်တစ်ခေါင်းဆောင်များ

E. Early Adventist Leaders

 

မီလာရစ်လှုပ်ရှားမှုမှ ထွက်ပေါ်လာပြီး အဋ္ဌမနေ့ခရစ်ဝင်အာဒဗင်တစ်အသင်းတော်ကို တည်ထောင်ရာတွင် ဦးဆောင်ခဲ့သူများအနက် အထင်ရှားဆုံးမှာ ဂျိုးဇက်ဘိတ်စ်နှင့် ဂျိမ်းစ်နှင့် အဲလင်ဝိုက်တို့ ဖြစ်သည်။ သို့သော် ဤသူများနှင့် အခြားရှေ့ဆောင်များသည် ဘာသာရေးလှုပ်ရှားမှုသစ်တစ်ခု၏ တည်ထောင်သူများဟု ကိုယ်ကိုကိုယ်မယူဆခဲ့ကြချေ။ သူတို့သည် အမှန်တရား၏ ဝိညာဉ်ရေးအမွေဆက်ခံသူများနှင့် ပျက်စီးယိုယွင်းမှုကို ပြုပြင်သူများဟု ယူဆခဲ့ကြသည်။ အယူဝါဒကို တီထွင်ခြင်းမဟုတ်ဘဲ သမ္မာကျမ်းစာထဲတွင် ရှာဖွေတွေ့ရှိခြင်းဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် သူတို့၏မူလအမြစ်ကို ဓမ္မဟောင်းနှင့် ဓမ္မသစ်ကျမ်းများသို့ အဆုံးစွန်ပြန်လည်ဆက်စပ်ခဲ့ကြသည်။

Most prominent among those individuals who came out of the Millerite movement and led in founding the Seventh-day Adventist Church were Joseph Bates and James and Ellen White. Yet these, as well as other pioneers, would not have thought of themselves as founders of a new religious movement. They rather considered themselves to be spiritual heirs of truth and repairers of the breach; not innovators but reformers. They were not inventing doctrine; they were finding it in the Bible. Thus they traced their roots ultimately to the Old and New Testaments.

 

၁. ဂျိုးဇက်ဘိတ်စ် (၁၇၉၂–၁၈၇၂)

1. Joseph Bates (1792–1872)

 

တည်ထောင်သူသုံးဦးအနက် အရေးပါသူ ဂျိုးဇက်ဘိတ်စ်သည် ရေကြောင်းသမား၊ ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးသမားနှင့် တရားဟောဆရာဖြစ်ပြီး ၁၇၉၂ ခုနှစ်တွင် နယူးအင်္ဂလန်တွင် မွေးဖွားခဲ့သည်။ ဘိတ်စ်သည် အသက် ၁၅ နှစ်တွင် ပင်လယ်ပြင်သို့ ထွက်ခဲ့ပြီး ၁၈၂၀ ခုနှစ်တွင် သင်္ဘောသားမှ သင်္ဘောမှူးအဆင့်သို့ တက်လှမ်းခဲ့သည်။ သူ၏ကိုယ်တိုင်ရေးအတ္ထုပ္ပတ္တတွင် သူ၏ပင်လယ်ခရီးစဉ်များနှင့် ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်းရှိ ဆိပ်ကမ်းများကို ဖော်ပြထားသည်။ ၁၈၂၄ ခန့်တွင် ကယ်တင်ခြင်းရရှိပြီးနောက် သူသည် အရက်သောက်ခွင့်မပြု၊ ကျိန်ဆိုခွင့်မပြု၊ “တနင်္ဂနွေနေ့တွင် အဝတ်လျှော်ခြင်းနှင့် ချုပ်ခြင်းမပြုရ” သော သင်္ဘောကို ကွပ်ကဲခဲ့သည်။ သူ၏ပင်လယ်ဘဝသည် ၁၈၂၇ ခုနှစ်တွင် ပြီးဆုံးခဲ့ပြီး မက်ဆာချူးဆက်ပြည်နယ်၊ ဖဲယ်ဟေဗင်ရှိ ခရစ်ယာန်အသင်းတော်တွင် ဗတ္တိဇံခံယူခဲ့သည်။ သူ၏ဇနီး ပရုဒင့်စ်သည် ထိုအသင်းတော်၏ အဖွဲ့ဝင်ဖြစ်နေပြီးသားဖြစ်သည်။ အတော်အသင့်ချမ်းသာသူ ဘိတ်စ်သည် စီးပွားရေးသမားအဖြစ် အခြေချနေထိုင်ခဲ့ပြီး အရက်ဖြတ်ရေး၊ ကျွန်စနစ်ဆန့်ကျင်ရေးနှင့် ပညာရေးကဲ့သို့ ပြည်သူ့အကျိုးပြုလုပ်ငန်းများတွင် စိတ်ဝင်စားခဲ့သည်။

An important member of the founding trio, Joseph Bates—mariner, reformer, and preacher—was born in New England in 1792. Bates went to sea at 15, working his way up to ship captain in 1820. His autobiography describes his sailing adventures and ports of call around the world. After his conversion, around 1824, he commanded a ship on which he allowed no alcoholic beverages, no swearing and “no washing and mending of clothes on Sunday.” His life at sea ended in 1827, soon after he was baptized into the Fairhaven, Massachusetts, Christian Church, where his wife, Prudence, was already a member. A moderately wealthy man, Bates settled down as a businessman with great interest in civic matters, including temperance, antislavery, and education.

 

၁၈၃၉ ခုနှစ်တွင် ဘိတ်စ်သည် မီလာ၏ ခရစ်တော်ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်းဆိုင်ရာ အမြင်များကို လက်ခံခဲ့သည်။ ထိုအချိန်မှစ၍ သူသည် မီလာရစ်လှုပ်ရှားမှုကို အပြည့်အဝအာရုံစိုက်ခဲ့သည်။ ၁၈၄၄ ခုနှစ်တွင် သူ၏အိမ်ကို ရောင်းချပြီး အကြွေးများရှင်းလင်းကာ တရားဟောဆရာဖြစ်လာခဲ့သည်။ ၁၈၄၅ ခုနှစ်အစောပိုင်းတွင် ဘိတ်စ်သည် မကြာမီထုတ်ဝေခဲ့သော T. M. Preble ၏ ဥပုသ်နေ့ဆိုင်ရာ ဆောင်းပါးကို ဖတ်ရှုခဲ့သည်။ ထို့နောက် သူသည် ဝါရှင်တန်၊ နယူးဟမ်ရှိုင်းယားသို့ ခရီးထွက်ပြီး ဖရက်ဒရစ်ဝီလာနှင့် တစ်ညလုံးလေ့လာပြီးမှ စနေနေ့ကို စောင့်ထိန်းရန် ဆုံးဖြတ်ခဲ့သည်။ နောက်နှစ်တွင် ဘိတ်စ်သည် “အဋ္ဌမနေ့ဥပုသ်နေ့၊ ထာဝရလက္ခဏာ” အမည်ရှိ စာမူ ၄၈ မျက်နှာကို ရေးသားခဲ့သည်။ ထိုစာမူတွင် ဆယ်ပညတ်တော်ကို ခရစ်ယာန်များ၏ ကိုယ်ကျင့်တရားလမ်းညွှန်နှင့် စည်းမျဉ်းအဖြစ် အခြေခံ၍ ဥပုသ်နေ့ကို တင်ပြခဲ့သည်။ နောက်နှစ်ထုတ်ဝေခဲ့သော ဒုတိယအကြိမ်ထုတ်ဝေမှုတွင် ဘိတ်စ်သည် ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၁၄ ရှိ တတိယကောင်းကင်တမန်၏သတင်းစကားနှင့် ဆက်စပ်၍ ဥပုသ်နေ့ကို ထားရှိခဲ့သည်။ သားရဲကို ရောမကက်သလစ်ဘုရားကျောင်းဟု ခွဲခြားသတ်မှတ်ခြင်းကို လက်ခံသည့်အနေဖြင့် ဘိတ်စ်သည် အပတ်စဉ်ကိုးကွယ်ရာနေ့ကို စနေနေ့မှ တနင်္ဂနွေနေ့သို့ ပြောင်းလဲခြင်းသည် ရောမကက်သလစ်အာဏာ၏ အမှတ်အသားဖြစ်သည်ဟု ယုံကြည်ခဲ့သည်။

In 1839 Bates accepted Miller’s views on the Second Coming. From then on he devoted his whole attention to the Millerite movement. In 1844 he sold his home, settled his accounts, and became a preacher. In early 1845 Bates read T. M. Preble’s article on the Sabbath, recently published in The Hope of Israel. He then traveled to Washington, New Hampshire, where he studied a whole night through with Frederick Wheeler before deciding to keep Saturday. The following year Bates wrote a 48-page tract entitled “The Seventh-day Sabbath, a Perpetual Sign.” In it he presented the Sabbath on the basis of the Ten Commandments as the moral guide and rule for Christians. In the second edition, the following year, Bates placed the Sabbath in the context of the third angel’s message in Revelation 14. Accepting the identification of the beast with the Papacy, Bates believed that the change of the weekly day of worship from Saturday to Sunday was the badge of papal authority.

 

ခရစ်တော်ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်း၊ ဥပုသ်နေ့၊ ကောင်းကင်ဗိမာန်နှင့် သေခြင်းအိပ်စက်ခြင်းကို ဟောပြောလျက် ဘိတ်စ်သည် ၁၈၄၉ ခုနှစ်တွင် အနောက်ဘက်သို့ မစ်ရှီဂန်ပြည်နယ်သို့ ခရီးထွက်ခဲ့သည်။ ဂျက်ဆန်မြို့တွင် ကယ်တင်ခြင်းရရှိသူအုပ်စုတစ်စုကို စုစည်းပြီးနောက် ၁၈၅၂ ခုနှစ်တွင် ဘက်တယ်ကရီးယားမြို့သို့ ဆက်လက်ခရီးနှင်ခဲ့သည်။ ၁၈၅၅ ခုနှစ်မှစ၍ အာဒဗင်တစ်လုပ်ငန်းများသည် မစ်ရှီဂန်ပြည်နယ်၊ ဘက်တယ်ကရီးယားတွင် ဗဟိုပြုခဲ့သည်။ အသင်းတော်ဖွဲ့စည်းနေစဉ်ကာလတွင် ဘိတ်စ်ကို ညီလာခံများ၏ ဥက္ကဋ္ဌအဖြစ် များသောအားဖြင့် တာဝန်ပေးခဲ့သည်။ သူသည် စာအုပ်ထုတ်ဝေရေးအသင်းအတွက် Seventh-day Adventist အမည်ကို လက်ခံခဲ့သည့် ၁၈၆၀ ခုနှစ်အစည်းအဝေးကို ဥက္ကဋ္ဌအဖြစ် ဦးဆောင်ခဲ့သည်။ ထို့အပြင် ၁၈၆၁ ခုနှစ်တွင် မစ်ရှီဂန်ညီလာခံကို ဖွဲ့စည်းရာတွင်လည်း ဥက္ကဋ္ဌအဖြစ် ဆောင်ရွက်ခဲ့သည်။

Preaching the Second Coming, the Sabbath, the heavenly sanctuary, and death sleep, Bates traveled west to Michigan in 1849. After gathering a group of converts in Jackson, he moved on to Battle Creek in 1852. From 1855 onward, Adventist work centered in Battle Creek, Michigan. During the church’s formative years, Bates was usually asked to assume the chairmanship of its conferences. He presided at the 1860 meeting that adopted the name Seventh-day Adventist for the fledgling publishing house. He also chaired the organization of the Michigan Conference in 1861.

 

ဘိတ်စ်သည် ကျန်းမာရေးနှင့်ညီညွတ်သော နေထိုင်မှုကို ထောက်ခံကျင့်သုံးခဲ့သည်။ ရလဒ်အနေဖြင့် သူ၏ဘဝသည် ရှည်ကြာပြီး ကျန်းမာခဲ့သည်။ အသက် ၇၆ နှစ်အရွယ်တွင် ဘိတ်စ်သည် ၁၈၆၈ ခုနှစ်တွင် မစ်ရှီဂန်ပြည်နယ်၊ ရိုက်မြို့တွင် ကျင်းပခဲ့သော ပထမဆုံးအာဒဗင်တစ်စခန်းအစည်းအဝေးတွင် အထင်ကရဟောပြောသူတစ်ဦးဖြစ်ခဲ့သည်။ ၁၈၇၁ ခုနှစ်တွင် အသက် ၇၉ နှစ်ရှိပြီးသားဖြစ်သော်လည်း ဘိတ်စ်သည် ဒေသခံအသင်းတော်ဝတ်ပြုပွဲများအပြင် အနည်းဆုံး တစ်ရာကြိမ် ဟောပြောခဲ့သည်။ သူသည် မစ်ရှီဂန်ပြည်နယ်၊ ဘက်တယ်ကရီးယားရှိ ကျန်းမာရေးဌာနတွင် ၁၈၇၂ ခုနှစ် မတ်လတွင် ကွယ်လွန်ခဲ့သည်။

Bates advocated and practiced healthful living. As a result, his was a long and healthy life. At age 76, Bates was one of the featured speakers at the first Adventist camp meeting, held in Wright, Michigan, in 1868. During 1871, already 79 years old, Bates held at least 100 meetings, besides the services of his local church. He died at the Health Institute in Battle Creek in March of 1872.

 

၂. ဂျိမ်းစ်စပရင်ဂါဝိုက် (၁၈၂၁–၁၈၈၁) ၁၈၂၁ ခုနှစ်တွင် မဲန်းပြည်နယ်၊ ပါလ်မိုင်ရာမြို့တွင် မွေးဖွားခဲ့သော ဂျိမ်းစ်ဝိုက်သည် ငယ်ရွယ်စဉ်ကပင် ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ မကျန်းမာမှုများကြောင့် ခံစားခဲ့ရသည်။ သူ၏ကျန်းမာမကောင်းမှုကြောင့် အသက် ၁၉ နှစ်အထိ ကျောင်းမတက်နိုင်ခဲ့ပေ။ ထို့နောက် ဆုံးရှုံးခဲ့ရသောအချိန်ကို ပြန်လည်ဖြည့်ဆည်းရန် သူသည် ၁၂ ပတ်အတွင်း တစ်နေ့ ၁၈ နာရီစီ လေ့လာပြီး ဆရာအဖြစ်ခန့်အပ်ခွင့်လက်မှတ် ရရှိခဲ့သည်။ တစ်နှစ်သင်ကြားပြီးနောက် ဝိုက်သည် နောက်ထပ် ၁၇ ပတ်ကျောင်းတက်ခဲ့သည်။ ဤသည်မှာ သူ၏တရားဝင်ပညာရေးတစ်ခုလုံး ဖြစ်ခဲ့သည်။

2. James Springer White (1821–1881)

Born in Palmyra, Maine, in 1821, James White suffered as a lad from physical ailments. His poor health kept him from attending school until he was 19. Then, to make up for lost time, he studied 18 hours a day for 12 weeks to earn his teaching certificate. After teaching one year White attended school for another 17 weeks. This constituted the whole of his formal education.

 

ဂျိမ်းစ်သည် အသက် ၁၅ နှစ်တွင် ခရစ်ယာန်ကွန်နက်ရှင်အသင်းတော်တွင် ဗတ္တိဇံခံယူခဲ့သည်။ ဒုတိယနှစ်သင်ကြားပြီးနောက် သူသည် မိခင်ထံမှ မီလာရစ်သွန်သင်ချက်များကို သင်ယူခဲ့သည်။ ၁၈၄၂ ခုနှစ်တွင် ဝိုက်သည် မီလာကိုယ်တိုင် ဟောပြောသည်ကို ပထမဆုံးအကြိမ်နားထောင်ခဲ့သည်။ မကြာမီတွင် သူကိုယ်ပိုင် ပရောဖက်ပြုချက်ဇယားများရရှိပြီး မြင်းတစ်စီးငှားကာ အာဒဗင်တစ်သတင်းစကားကို ကြေညာရန် စတင်ထွက်ခဲ့သည်။ ၁၈၄၃ ခုနှစ်တွင် ခရစ်ယာန်ကွန်နက်ရှင်အသင်းတော်မှ သင်းအုပ်အဖြစ် ခန့်အပ်ခံရသည်။

James was baptized into the Christian Connection at 15. After his second year of teaching he learned the Millerite teachings from his mother. In 1842 White first heard Miller preach. Soon after he acquired his own prophetic charts, borrowed a horse, and ventured out to proclaim the Advent message. He was ordained to the ministry of the Christian Connection in 1843.

 

စိတ်ပျက်အားငယ်ခြင်းမတိုင်မီကပင် ဝိုက်သည် အဲလင်ဟာမွန်နှင့် တွေ့ဆုံခဲ့သည်။ သို့သော် သူတို့၏ဆက်ဆံရေးသည် ၁၈၄၅ ခုနှစ်တွင် အရှေ့မဲန်းဒေသရှိ လွန်ကဲမှုများကို ဆန့်ကျင်ရန် အတူတကွလုပ်ဆောင်ပြီးနောက်မှ ဖွံ့ဖြိုးလာခဲ့သည်။ သူတို့နှစ်ဦးသည် ၁၈၄၆ ခုနှစ် ဩဂုတ် ၃၀ ရက်တွင် မဲန်းပြည်နယ်၊ ပို့တလန်မြို့တွင် တရားသူကြီးမှ လက်ထပ်ခဲ့ကြသည်။ မကြာမီတွင် သူတို့သည် ဥပုသ်နေ့ကို စတင်စောင့်ထိန်းခဲ့ကြသည်။

Even before the Disappointment, White met Ellen Harmon. Their relationship, however, developed later, after they had worked together combating fanaticism in eastern Maine in 1845. The two were married by the justice of the peace in Portland, Maine, on August 30, 1846. Shortly afterward they began to observe the Sabbath.

 

၁၈၄၈ ခုနှစ်မှစ၍ ဂျိမ်းစ်သည် ဝန်ကြီးအမှုကို အပြည့်အဝပေးအပ်ခဲ့သည်။ ၁၈၄၈ ခုနှစ်နှောင်းပိုင်းတွင် မက်ဆာချူးဆက်ပြည်နယ်၊ ဒေါချက်စတာညီလာခံတွင် အဲလင်သည် ဂျိမ်းစ်သည် ကျဲပါးစွာဖြန့်ကျက်နေထိုင်ကြသော ဥပုသ်နေ့စောင့်ထိန်းသူဆင်းရဲသောအဖွဲ့အစည်းကို ရှင်းပြရန် စာစောင်တစ်စောင်ထုတ်ဝေသင့်သည်ဟု ရူပါရုံတွင် မြင်ခဲ့သည်။ တုံ့ပြန်သည့်အနေဖြင့် ဂျိမ်းစ်သည် ၁၈၄၉ ခုနှစ် ဇူလိုင်လတွင် Present Truth ကို စတင်ထုတ်ဝေခဲ့သည်။ ထိုစာစောင်၏ အဓိကအကြောင်းအရာများမှာ ဥပုသ်နေ့သတင်းစကားနှင့် ဗိမာန်ဆိုင်ရာ အာဒဗင်တစ်အမြင်များ ဖြစ်သည်။ ၁၈၅၀ ခုနှစ်တွင် အာဒဗင်တစ်များသည် “ယခင်ဘုရားသခင်၏ အံ့ဖွယ်လုပ်ဆောင်မှုတွင် ပရောဖက်ပြုချက်ပြည့်စုံခြင်းကို ပြသခြင်းဖြင့် စစ်မှန်သောယုံကြည်သူကို ရွှင်လန်းစေရန်” Advent Review ကို ပထမဆုံးထုတ်ဝေခဲ့သည် (ဟိုင်းမ်စ်၊ ဘလစ်စ်နှင့် ဟေးလ် ၁)။ ဂျိမ်းစ်ဝိုက်သည် စာစောင်နှစ်စောင်လုံး၏ အယ်ဒီတာဖြစ်ခဲ့သည်။ ၁၈၅၀ ခုနှစ် နိုဝင်ဘာလတွင် ထိုစာစောင်နှစ်စောင်ကို တစ်ခုတည်းပေါင်းစည်းပြီး Second Advent Review and Sabbath Herald အမည်ဖြင့် ထုတ်ဝေခဲ့သည်။ ယနေ့ခေတ် Adventist Review ၏ ရှေ့ပြေးဖြစ်သည်။

From 1848 onward, James gave himself entirely to ministry. During the Dorchester, Massachusetts, conference late in 1848, Ellen saw in vision that James should publish a paper explaining the truths held by the poor and widely scattered group of Sabbathkeepers. In response James began to publish the Present Truth in July 1849. The main emphases of the paper were the Sabbath message and the Adventist view of the sanctuary. In 1850 the Adventists first published the Advent Review “to cheer and refresh the true believer, by showing the fulfillment of prophecy in the past wonderful work of God” (Himes, Bliss, and Hale 1). James White was editor of both papers. In November of that year, the two publications were combined into one: Second Advent Review and Sabbath Herald, the precursor of today’s Adventist Review.

 

ဝိုက်မောင်နှံသည် ၁၈၅၅ ခုနှစ်တွင် မစ်ရှီဂန်ပြည်နယ်၊ ဘက်တယ်ကရီးယားသို့ ပြောင်းရွှေ့ခဲ့ကြသည်။ ၁၈၆၀ ခုနှစ်တွင် ဂျိမ်းစ်သည် ဘာသာရေးအမည်ရွေးချယ်ရာတွင် ပါဝင်ခဲ့သည်။ မစ်ရှီဂန်ဥပဒေအရ ၁၈၆၁ ခုနှစ် မေလတွင် ဖွဲ့စည်းခဲ့သော အဋ္ဌမနေ့ခရစ်ဝင်အာဒဗင်တစ်စာအုပ်ထုတ်ဝေရေးအသင်းတွင် ဂျိမ်းစ်ဝိုက်သည် ဥက္ကဋ္ဌနှင့် Review and Herald ၏ အယ်ဒီတာဖြစ်ခဲ့သည်။

The Whites moved to Battle Creek, Michigan, in 1855. In 1860 James participated in the choosing of the denomination’s name. When the newly formed Seventh-day Adventist Publishing Association of Battle Creek was incorporated under Michigan laws in May of 1861, James White was its president, as well as editor of the Review and Herald.

 

ဂျိမ်းစ်ဝိုက်သည် ၁၈၆၅ မှ ၁၈၆၇၊ ၁၈၆၉ မှ ၁၈၇၁ နှင့် ၁၈၇၄ မှ ၁၈၈၀ ခုနှစ်အထိ အထွေထွေညီလာခံဥက္ကဋ္ဌအဖြစ် ဆောင်ရွက်ခဲ့သည်။ ၁၈၇၄ ခုနှစ် ဇွန်လတွင် သူသည် ကယ်လီဖိုးနီးယားပြည်နယ်၊ အိုက်ကလန်တွင် Signs of the Times ဂျာနယ်ကို စတင်ထုတ်ဝေခဲ့သည်။

James White was president of the General Conference from 1865 to 1867, from 1869 to 1871, and again from 1874 to 1880. In June of 1874 he began the journal Signs of the Times in Oakland, California.

 

ခေါင်းဆောင်မှု၊ အုပ်ချုပ်ရေးနှင့် အယ်ဒီတာလုပ်ငန်းများတွင် အဆက်မပြတ်ပါဝင်ခြင်းနှင့် ခရီးထွက်ခြင်းများကြောင့် ဝိုက်၏စွမ်းအင်သည် ကုန်ခမ်းခဲ့သည်။ ၁၈၈၁ ခုနှစ် ဩဂုတ်လတွင် ငှက်ဖျားရောဂါဖြင့် ဘက်တယ်ကရီးယား ကျန်းမာရေးဌာနသို့ ရောက်ရှိခဲ့ပြီး ဩဂုတ် ၆ ရက်တွင် ကွယ်လွန်ခဲ့သည်။ သူ့ကို ဘက်တယ်ကရီးယားရှိ အိုက်ဟီးလ်သုသာန်တွင် ဝိုက်မိသားစုသင်္ချိုင်းတွင် သင်္ဂြိုဟ်ခဲ့သည်။

Constant involvement in leadership and administration, as well as editorial work and travel, sapped White’s energy. A malaria attack in August of 1881 put him in the Battle Creek Sanitarium, where he died on August 6. He was buried in the White family plot at Oak Hill Cemetery in Battle Creek.

 

၃. အဲလင်ဂိုးလ်ဒ် (ဟာမွန်) ဝိုက် (၁၈၂၇–၁၉၁၅) ၃၅ နှစ်ကြာ အဲလင်ဟာမွန်၏ဘဝသည် ဂျိမ်းစ်ဝိုက်နှင့် ဆက်နွယ်နေခဲ့သည်။ သူတို့နှစ်ဦးသည် မိသားစုနှင့် အသင်းတော်ကို တည်ဆောက်ခဲ့ကြသည်။ အဋ္ဌမနေ့ခရစ်ဝင်အာဒဗင်တစ်အသင်းတော်သည် အဲလင်ဝိုက်ကို ဘုရားသခင်၏တမန်တော်အဖြစ် အသိအမှတ်ပြုပြီး ထူးခြားပြီး အကျိုးသစ္စာရှိသော ပရောဖက်ပြုခြင်းလက်ဆောင်ကို ခံစားရသူအဖြစ် အသိအမှတ်ပြုသည်။

3. Ellen Gould (Harmon) White (1827–1915)

For 35 years the life of Ellen Harmon was entwined with that of James White. Together they built a family and a church. The Seventh-day Adventist Church recognizes Ellen White as a messenger of the Lord, the recipient of a unique and fruitful gift of prophecy.

 

အဲလင်သည် မဲန်းပြည်နယ်၊ ဂေါဟမ်မြို့မြောက်ဘက်ရှိ လယ်ယာအိမ်တွင် မွေးဖွားခဲ့သည်။ သူမနှင့် အမြွှာညီနောင် အဲလိဇဘက်တို့သည် ကလေး ရှစ်ဦးအနက် အငယ်ဆုံးဖြစ်သည်။ ငယ်စဉ်ကာလတွင် မိသားစုသည် မဲန်းပြည်နယ်၊ ပို့တလန်မြို့သို့ ပြောင်းရွှေ့ခဲ့ပြီး ဖခင်ဖြစ်သူသည် ဦးထုပ်လုပ်ငန်းရှင်ဖြစ်ခဲ့သည်။

Ellen was born in a farm home north of Gorham, Maine. She and her twin, Elizabeth, were the youngest of eight children. During her childhood the family moved to Portland, Maine, where her father was a hatmaker.

 

အသက် ၉ နှစ်အရွယ်တွင် ကျောင်းမှပြန်လာစဉ် အတန်းဖော်တစ်ဦးပစ်ပေါက်သော ကျောက်ခဲဖြင့် အဲလင်၏မျက်နှာကို ထိမှန်ခဲ့သည်။ သူမသည် သုံးပတ်ကြာ သတိလစ်နေခဲ့ပြီး နှာခေါင်းကျိုးပြီး ဦးနှောက်ထိခိုက်မှုဖြစ်နိုင်ချေ ရှိခဲ့သည်။ အသက် ၁၂ နှစ်အရွယ်တွင် သူမသည် ကျောင်းပြန်တက်ရန် လုံလောက်စွာအားပြန်ရခဲ့သော်လည်း မကြာမီတွင် ဖိအားကို မခံနိုင်တော့ချေ။ ထို့ကြောင့် သူမ၏တရားဝင်ပညာသင်ကြားမှု ပြီးဆုံးခဲ့သည်။ မိဘများက အိမ်တွင် လက်တွေ့ကျသော ကျွမ်းကျင်မှုများကို သင်ကြားပေးခဲ့သည်။ သူမ၏နောက်ပိုင်းပညာရေးသည် စာဖတ်ခြင်းမှ အဓိကရရှိခဲ့သည်။

At the age of 9, when returning from school one afternoon, Ellen was hit in the face by a stone thrown by a classmate. She lay unconscious for three weeks. Her broken nose and probable concussion made breathing difficult. By the age of 12 she felt sufficiently strong to return to school, but was not long able to endure the stress; her formal schooling thus came to an end. Ellen’s parents taught her practical skills at home. Her later education came largely from reading.

 

အဲလင်၏မိသားစုသည် ဘာသာရေးကို အလေးအနက်ထားခဲ့သည်။ ဖခင်ဖြစ်သူသည် ဒေသခံ မက်သိုဒစ်အသင်းတော်တွင် ဧည့်ဝတ်ကျေးမှုတာဝန်ခံဖြစ်ခဲ့သည်။ ၁၈၄၀ ခုနှစ်တွင် အဲလင်နှင့် မိသားစုဝင်အချို့သည် ဝီလျံမီလာ၏ဟောပြောချက်ကို နားထောင်ပြီး ယေရှုသည် ၁၈၄၃ ခန့်တွင် ကမ္ဘာမြေသို့ ပြန်ကြွလာမည်ဟု ယုံကြည်ခဲ့ကြသည်။ အဲလင်သည် ၁၈၄၂ ခုနှစ် ဇွန် ၂၆ ရက်တွင် ရေနှစ်ခြင်းဗတ္တိဇံခံယူပြီး မက်သိုဒစ်အသင်းတော်သို့ ဝင်ရောက်ခဲ့သည်။

Ellen’s family took religion seriously. Her father was a deacon at the local Methodist church. In 1840 Ellen and other members of her family heard William Miller lecture and accepted the belief that Jesus would return to earth about the year 1843. Ellen was baptized by immersion on June 26, 1842, and received into the Methodist Church.

 

၁၈၄၄ ခုနှစ် ဒီဇင်ဘာလတွင် စိတ်ပျက်အားငယ်နေကြသော မီလာရစ်များမှာ ယုံကြည်ခြင်းတွင် လှုပ်ခတ်နေချိန်တွင် အသက် ၁၇ နှစ်အရွယ် အဲလင်သည် မိတ်ဆွေအိမ်တွင် အမျိုးသမီးငါးဦးနှင့် ဆုတောင်းနေစဉ် ပထမဆုံးရူပါရုံကို ခံစားခဲ့သည်။ ထိုရူပါရုံတွင် အာဒဗင်တစ်လူမျိုးတို့၏ ကောင်းကင်မြို့သို့ ခရီးကို မြင်ခဲ့သည်။ သူတို့သည် ကမ္ဘာပေါ်တွင် မြင့်မားစွာတည်ရှိသော ကောင်းကင်မြို့သို့ မျက်စိကို ယေရှုပေါ်တွင် မှတ်ထားလျက် ကျဉ်းမြောင်းသောလမ်းပေါ်တွင် လျှောက်လှမ်းနေကြသည်ကို မြင်ခဲ့သည်။ အဲလင်သည် ခရစ်တော်ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်းနှင့် နယူးဂျေရူဆလင်၏ ဘုန်းအသရေကို မြင်ခဲ့သည် (EW ၁၃–၂၀)။

In December of 1844, at a time when many disappointed Millerites were faltering in their faith, Ellen met in worship with four other women at the home of a friend. While they were praying, 17-year-old Ellen experienced her first vision, in which she saw a representation of the journey of the Adventist people to heaven: they walked a narrow path toward the heavenly city, high above the world, their eyes fixed on Jesus. Ellen also saw the Second Advent and the glories of the New Jerusalem (EW 13–20).

 

အဲလင်သည် အခြားယုံကြည်သူများကို သူမမြင်ခဲ့ရသော ရူပါရုံများကို ပြောပြသည့်အခါ အာဒဗင်တစ်အဖွဲ့သည် အားတက်သရောရှိလာခဲ့သည်။ သူမကို ပထမဆုံးရူပါရုံနှင့် နောက်ဆက်တွဲရူပါရုံများကို ပြောပြရန် တိုက်တွန်းခဲ့ကြသည်။ မရည်ရွယ်ဘဲ အဲလင်သည် နေရာအနှံ့သို့ သွားရောက်ပြီး သူမ၏သက်သေခံချက်ကို ပေးခဲ့သည်။ ထိုခရီးများထဲမှ တစ်ခုတွင် လူငယ်အာဒဗင်တစ်တရားဟောဆရာ ဂျိမ်းစ်ဝိုက်နှင့် အတူတကွ လုပ်ဆောင်ခဲ့သည်။ သူတို့သည် ၁၈၄၆ ခုနှစ် ဩဂုတ် ၃၀ ရက်တွင် လက်ထပ်ခဲ့ကြသည်။

As Ellen told other believers her vision, the Adventist group felt encouraged. They urged her to tell what she had seen in that first vision as well as subsequent ones. Reluctantly she began to go from place to place, giving her testimony. On one of these trips she worked with a young Adventist preacher, James White. They were married on August 30, 1846.

 

ဟင်နရီနစ်ချိုလက်စ်ဝိုက်သည် ၁၈၄၇ ခုနှစ် ဩဂုတ် ၂၆ ရက်တွင် မွေးဖွားပြီး အဲလင်ကို မိခင်ဖြစ်ခြင်း၏ ပျော်ရွှင်မှုနှင့် ဝမ်းနည်းမှုများသို့ မိတ်ဆက်ပေးခဲ့သည်။ ဒုတိယသားဖြစ်သူ ဂျိမ်းစ်အက်ဒ်ဆန်သည် ၁၈၄၉ ခုနှစ် ဇူလိုင်လတွင် ကွန်နက်တီကပ်ပြည်နယ်၊ ရော့ကီဟီးလ်တွင် မွေးဖွားခဲ့သည်။ ဝီလျံကလဲရန့်စ်သည် ၁၈၅၄ ခုနှစ်တွင် မိသားစုထဲသို့ ပါဝင်လာခဲ့သည်။ ၁၈၆၀ ခုနှစ်တွင် မွေးဖွားခဲ့သော ဂျွန်ဟားဘတ်သည် လအနည်းငယ်သာ အသက်ရှင်ခဲ့သည်။ ပထမဆုံးသားဖြစ်သူသည် ၁၈၆၃ ခုနှစ်တွင် အဆုတ်ရောဂါဖြင့် ကွယ်လွန်ခဲ့သည်။ အဲလင်၏ အကြီးမားဆုံးစိုးရိမ်မှုမှာ ခင်ပွန်းနှင့်အတူ ခရီးထွက်နေစဉ် သားများကို အခြားသူများထံ ထားခဲ့ရခြင်းဖြစ်သည်။ သူမ၏သားများထံ စာများတွင် မိခင်ဆန်သော ဂရုစိုက်မှုနှင့် သင်းအုပ်ဆရာဆန်သော ဂရုစိုက်မှု၏ ရှားပါးသောပေါင်းစပ်မှုကို တွေ့ရသည်။

Henry Nichols White, born August 26, 1847, initiated Ellen into the joys and sorrows of motherhood. Her second son, James Edson, was born at Rocky Hill, Connecticut, in July 1849. William Clarence joined the family in 1854. John Herbert, born in 1860, lived only a few months. Their firstborn died of pneumonia in 1863. Ellen’s greatest concern was to have to leave her boys with others while she traveled with her husband. Extant letters to her sons show a rare mixture of motherly concern and pastoral care.

 

၁၈၄၀ နှောင်းပိုင်းများတွင် အဲလင်နှင့် ဂျိမ်းစ်ဝိုက်တို့သည် ကျမ်းစာညီလာခံများစွာကို တက်ရောက်ခဲ့ကြသည်။ ဤအစည်းအဝေးများတွင် ကျမ်းစာလေ့လာမှုမှ ရရှိလာသော အယူဝါဒဆုံးဖြတ်ချက်များကို အဲလင်၏ရူပါရုံများဖြင့် အတည်ပြုခဲ့ပြီး လက်ခံခဲ့သော အမြင်များအပေါ် ယုံကြည်မှုကို ဖြစ်ပေါ်စေခဲ့သည်။

In the late 1840s Ellen and James White attended several Bible conferences. At these meetings doctrinal conclusions reached by studying the Bible were corroborated by Ellen’s visions, leading to confidence in the positions taken.

 

၁၈၄၈ ခုနှစ်တွင် အဲလင်သည် ခင်ပွန်းအား စာစောင်တစ်စောင်ထုတ်ဝေရန် ညွှန်ကြားသော ရူပါရုံခံစားခဲ့သည်။ Present Truth ပထမနံပါတ်ကို ထိုနောက်တွင် ထုတ်ဝေခဲ့သည်။ ထိုအချိန်မှစ၍ ဝိုက်မောင်နှံသည် စာမူများနှင့် စာစောင်များ ပြင်ဆင်ထုတ်ဝေရန် အချိန်နှင့်အားအင်များစွာ ကုန်ဆုံးခဲ့ကြသည်။

In 1848 Ellen had a vision instructing her husband to begin to print a little paper. The first issue of the Present Truth followed. From then on, the Whites spent much time and effort in the preparation and publication of pamphlets and papers.

 

၁၈၅၅ ခုနှစ်တွင် ဝိုက်မောင်နှံ ဘက်တယ်ကရီးယားသို့ ပြောင်းရွှေ့ပြီးမကြာမီတွင် အဲလင်သည် ဘက်တယ်ကရီးယားအသင်းတော်နှင့်ပတ်သက်သော အရေးကြီးကိစ္စများကို ရူပါရုံတွင် မြင်ခဲ့သည်။ သူမသည် မြင်ခဲ့ရသည်များကို ရေးမှတ်ပြီး နောက်ဥပုသ်နေ့တွင် အသင်းတော်တွင် ဖတ်ရှုခဲ့သည်။ အသင်းဝင်များသည် ထိုသက်သေခံချက်သည် အခြားယုံကြည်သူများကို အကျိုးပြုမည်ဟု ဆုံးဖြတ်ခဲ့ကြသည်။ ထိုနေရာတွင်ပင် နောက်ဆုံးတွင် စုစုပေါင်း ကိုးအုပ်ထုတ်ဝေရမည့် Testimonies for the Church ၏ ပထမဆုံး ၁၆ မျက်နှာတွဲ စာအုပ်လေးကို ထုတ်ဝေရန် ဆုံးဖြတ်ခဲ့ကြသည်။

Shortly after the Whites moved to Battle Creek in 1855, Ellen had a vision in which she was shown matters important to the Battle Creek church. She wrote out what she had seen and read it in church the following Sabbath. The members decided that the testimony would benefit other believers. Then and there they voted to publish the first of the Testimonies for the Church, a 16-page pamphlet of what would eventually become a nine-volume set.

 

၁၈၅၈ ခုနှစ် မတ်လ ၁၄ ရက်တွင် အဲလင်သည် ကောင်းမှုနှင့်ဆိုးမှု၏ ကြီးမားသောစစ်ပွဲတွင် ကျရှုံးခြင်းမှ ကမ္ဘာမြေသစ်အထိ ဖြစ်ပွားခဲ့သော အဖြစ်အပျက်များကို နှစ်နာရီကြာ ရူပါရုံခံစားခဲ့သည်။ ဤရူပါရုံသည် Spiritual Gifts ၏ ပထမအုပ်နှင့် နောက်ပိုင်း The Great Controversy ၏ အခြေခံဖြစ်ခဲ့သည်။ ဘက်တယ်ကရီးယားတွင် ဤစာအုပ်အတွက် အများအပြားရေးသားခဲ့သည့် ဘောင်ခတ်အိမ်လေးသည် ယနေ့ခေတ်မျိုးဆက်အား အဲလင်ဝိုက်၏ ဘုရားသခင်ပေးသန ားတော်မူသော အမှုတော်ကို ဤမျိုးဆက်အား သတိပေးနေသည်။

 

On March 14, 1858, Ellen had a two-hour vision of events in the great conflict between good and evil, spanning the centuries from the Fall to the new earth. This vision was the basis for the first volume of Spiritual Gifts, precursor of The Great Controversy. The frame house in Battle Creek where she did much of the writing for this book stands today to remind this generation of the God-given work of Ellen White.

 

အဲလင်ဝိုက်၏ အချိန်အားလုံးကို စာရေးခြင်း၊ တရားဟောခြင်း သို့မဟုတ် ခရီးထွက်ခြင်းအတွက်သာ မဖြစ်မနေ အသုံးပြုခဲ့ခြင်းမဟုတ်ပါ။ အစောပိုင်း Battle Creek ကာလ၏ သူမ၏ နေ့စဉ်မှတ်တမ်းများနှင့် စာများတွင် မိခင်နှင့် အိမ်ထောင်ရှင်မအဖြစ် ဥယျာဉ်လုပ်ခြင်း၊ အဝတ်ချုပ်ခြင်း သို့မဟုတ် အိမ်နီးချင်းများထံ သွားရောက်ခြင်းများကို တွေ့ရသည်။ သူမ၏ အိမ်သည် ခရီးသွားတရားဟောဆရာများ၊ ပညာသင်ကြားလိုသော လူငယ်များနှင့် ဒုက္ခရောက်နေသူများအတွက် ခိုလှုံရာနေရာဖြစ်သည်။

Not all of Ellen White’s time was devoted to writing, preaching, or traveling. Her diaries and letters of the early Battle Creek period show her as mother and homemaker, making a garden, sewing clothes, or visiting neighbors. Her home was a haven to traveling preachers, young people desirous of obtaining an education, and persons in distress.

 

၁၈၆၃ ခုနှစ်တွင် Otsego ကျန်းမာရေးရူပါရုံရရှိပြီးနောက် အဲလင်ဝိုက်သည် ကျန်းမာစွာနေထိုင်ခြင်းနှင့် ဝိညာဉ်ရေးကျန်းမာခြင်းကြား အရေးကြီးသော ဆက်နွယ်မှုကို နားလည်ခဲ့သည်။ နောက်ပိုင်းတွင် ချာချ်သည် နေမကောင်းသူများကို ကုသပေးရန်နှင့် ကျန်းမာစွာနေထိုင်ခြင်းကို သင်ကြားပေးရန် အဖွဲ့အစည်းတစ်ခု စတင်သင့်ကြောင်း သူမအား ပြသတော်မူခဲ့သည်။ ဤအရာက အနောက်တိုင်းကျန်းမာရေးပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးအဖွဲ့ (Western Health Reform Institute) ကို ၁၈၆၆ ခုနှစ်တွင် ဖွင့်လှစ်ရန် ဦးတည်ခဲ့ပြီး နောက်ပိုင်းတွင် Battle Creek Sanitarium ဟု လူသိများလာခဲ့သည်။

After the Otsego health vision in 1863, Ellen White understood the important relation between healthful living and spiritual health. Later she was shown that the church should begin an institution to care for the sick and teach healthful living. This led to the 1866 opening of the Western Health Reform Institute, later known as Battle Creek Sanitarium.

 

၁၈၇၀ ပြည့်လွန်နှစ်များအတွင်း အဲလင်သည် ခင်ပွန်းဖြစ်သူ၏ ကျန်းမာရေးအတွက်နှင့် ချာချ်အမှုတော်ကို တိုးတက်စေရန် ရည်ရွယ်၍ ခင်ပွန်းနှင့်အတူ ခရီးထွက်ခဲ့သည်။ စခန်းအစည်းအဝေးများတွင် သူမသည် ထောင်ပေါင်းများစွာက ကြားနိုင်သော ကြည်လင်သောအသံဖြင့် လူထောင်ပေါင်းများစွာကို ဟောပြောခဲ့သည်။ ခရစ်ယာန်သစ္စာရှိမှုအကြောင်း သူမ၏ ဟောပြောချက်များသည် မတူညီသော ခရစ်ယာန်များအကြား လိုအပ်ချက်များစွာ ရှိခဲ့သည်။ ၁၈၈၁ ခုနှစ်တွင် ဂျိမ်းစ်ကွယ်လွန်သွားသောအခါ အဲလင်သည် ၁၈၈၃ ခုနှစ်အထိ အများပြည်သူမြင်ကွင်းမှ အများစု အနားယူခဲ့သည်။ သူမ၏ ကျန်းမာရေး ပြန်ကောင်းလာသောအခါ သူတို့နှစ်ဦးစလုံး ချစ်မြတ်နိုးခဲ့သော အမှုတော်ကို ဆက်လက်လုပ်ဆောင်ရန် ကတိကဝတ်ပြုခဲ့သည်။

During the 1870s Ellen traveled with her husband, both in search of health for him and to further the work of the church. At camp meetings she would address large audiences in a clear voice that could be heard by thousands. Her talks on Christian temperance were in great demand among Christians of all persuasions. When James passed away in 1881, Ellen largely retired from the public scene until 1883. When her health returned, she vowed to press on with the work they had both loved.

 

၁၈၈၅ ခုနှစ်တွင် အဲလင်ဝိုက်နှင့် သူမ၏ သားဖြစ်သူ ဝီလျံတို့သည် ဥရောပသို့ ခရီးထွက်ခဲ့သည်။ ဆွစ်ဇာလန်နိုင်ငံ Basel မှ သူမသည် စကင်ဒီနေးဗီးယား၊ ဂျာမနီ၊ ပြင်သစ်နှင့် အီတလီသို့ ခရီးထွက်၍ ဥရောပတွင် ဧဝံဂေလိတရားဟောရန် အခြားသူများကို အားပေးခဲ့ပြီး ဤနိုင်ငံများရှိ အက်ဒဗင်တစ်များကို စည်းလုံးညီညွတ်စေရန် ကြိုးပမ်းခဲ့သည်။ ခရီးထွက်နေစဉ်ပင် သူမသည် စာရေးသားခြင်းကို ဆက်လက်လုပ်ဆောင်ခဲ့သည်။

In 1885 Ellen White and her son William traveled to Europe. From Basel, Switzerland, Ellen made trips to Scandinavia, Germany, France, and Italy encouraging others to evangelize Europe and attempting to unify the Adventists in these countries. Even as she traveled, she continued writing.

 

အမေရိကန်ပြည်ထောင်စုသို့ ပြန်ရောက်ပြီးနောက် အဲလင်သည် ကယ်လီဖိုးနီးယားတွင် နေထိုင်၍ စာရေးသားခြင်းကို ဆက်လက်လုပ်ဆောင်ခဲ့သည်။ ၁၈၉၁ ခုနှစ်တွင် ချာချ်ခေါင်းဆောင်များက သြစတြေးလျသို့ သွားရန် တောင်းဆိုခဲ့သည်။ ဤနေရာတွင် သူမသည် Avondale ကောလိပ်၏ တည်ထောင်သူများနှင့်အတူ အက်ဒဗင်တစ်ပညာရေး၏ ပုံစံဖြစ်လာမည့် ကျောင်းတစ်ခု ဖွင့်လှစ်ရန် လုပ်ဆောင်ခဲ့သည်။

After returning to the United States, Ellen settled in California to continue her writing. In 1891 she was asked by church leaders to go to Australia. Here she worked with the founders of Avondale College to open a school that was to be a pattern in Adventist education.

 

၁၉၀၀ ခုနှစ်တွင် ဝိုက်မမသည် ကယ်လီဖိုးနီးယားသို့ ပြန်လည်ရောက်ရှိခဲ့ပြီး ခရီးထွက်ခြင်းနှင့် ချာချ်အစည်းအဝေးများတွင် ဟောပြောခြင်းမပြုသမျှ စာရေးသားခြင်းကို ဆက်လက်လုပ်ဆောင်ခဲ့သည်။ ရာစုသစ်အစောပိုင်းနှစ်များတွင် သူမသည် မြို့ကြီးများတွင် ဧဝံဂေလိဟောရန်နှင့် တောင်ပိုင်းရှိ အာဖရိကန်-အမေရိကန်များထံ ရောက်ရှိရန် လိုအပ်ကြောင်း အကျယ်တဝင့် ရေးသားခဲ့သည်။ အသက် ၈၁ နှစ်အရွယ်တွင် သူမသည် ဝါရှင်တန်ဒီစီတွင် ၁၉၀၉ ခုနှစ် အထွေထွေညီလာခံသို့ တက်ရောက်ခဲ့သည်။ ဤငါးလတိတိ ခရီးစဉ်တွင် အဲလင်ဝိုက်သည် နေရာ ၂၇ နေရာတွင် ၇၂ ကြိမ် ဟောပြောခဲ့ပြီး Elmshaven အိမ်သို့ ပြန်ရောက်ခဲ့သည် (St. Helena အနီး)။

In 1900 Mrs. White returned to California, where she continued writing whenever she was not traveling and speaking at church meetings. In the early years of the new century she wrote extensively about the need for evangelizing cities and reaching the African- Americans in the South. At the age of 81 she attended the 1909 General Conference session in Washington, D.C. On this five-month trip Ellen White spoke 72 times in 27 places before returning to her home at Elmshaven, near St. Hellena.

 

သူမသည် ၁၉၁၅ ခုနှစ်တွင် တင်ပဆစ်ရိုးကျိုးပြီး ငါးလအကြာတွင် ကွယ်လွန်ခဲ့သည်။ ဈာပနအခမ်းအနားကို Battle Creek တဘားနက်ကယ်တွင် ကျင်းပခဲ့ပြီး ခင်ပွန်းဘေးတွင် Oak Hill သုသာန်တွင် သင်္ဂြိုဟ်ခဲ့သည်။

Her death came in 1915, five months after she fell and broke her hip. The funeral was held in the Battle Creek Tabernacle. She was buried beside her husband in the Oak Hill Cemetery.

 

F. အစောပိုင်း အက်ဒဗင်တစ်သမိုင်း

F. Early Adventist History

 

၁၈၄၀ ပြည့်လွန်နှစ်များ နှောင်းပိုင်းတွင် ဥပုသ်နေ့ သို့မဟုတ် သမ္မာကျမ်းစာညီလာခံများတွင် တွေ့ဆုံခဲ့သော ရှေ့ဆောင်များသည် မှန်ကန်သော အယူဝါဒများကို ဆုံးဖြတ်ရန် သမ္မာကျမ်းစာကို အချိန်ကြာရှည်စွာ ဆုတောင်းပဌနာပြု၍ လေ့လာခဲ့ကြသည်။ သမ္မာကျမ်းစာနှင့် ကိုက်ညီရမည်ဟု သူတို့ခံစားခဲ့ကြသည်။ တစ်ချိန်တည်းတွင် ကယ်တင်ခြင်းတံခါးပိတ်သွားပြီဟု ယူဆ၍ အခြားသူများကို ပါဝင်ရန် တိုက်တွန်းရန် ကြောက်ရွံ့ခဲ့ကြသည်။ သို့သော် ရှေ့ဆောင်များ၏ ကယ်တင်ခြင်းဖြစ်နိုင်ခြေအပေါ် သဘောထားသည် သမ္မာကျမ်းစာကို ဂရုတစိုက်လေ့လာခြင်း၊ ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်းသို့ သတင်းစကားသွားနေသည်ကို အဲလင်ဝိုက်၏ ရူပါရုံများနှင့် ၁၈၄၄ လှုပ်ရှားမှုတွင် ပါဝင်ခြင်းမရှိခဲ့သော လူများ ကယ်တင်ခြင်းခံရခြင်းတို့ကြောင့် ပြောင်းလဲခဲ့သည်။ ၁၈၅၂ ခုနှစ်တွင် “ပိတ်ထားသောတံခါး” သည် “ဖွင့်ထားသောတံခါး” ဖြစ်လာခဲ့ပြီး အသေးစားအဖွဲ့၏ သာသနာပြုစိတ်အားထက်သန်မှုက အရှေ့ပြည်နယ်များတစ်လျှောက် ဟောပြောသင်ကြားရန် ဦးတည်ခဲ့သည်။

The pioneers who met at the Sabbath or Bible conferences in the late 1840s studied their Bibles long and prayerfully to determine correct doctrines. They felt they had to be in harmony with Scripture. At the same time, they were afraid to urge others to join them, considering that the door to salvation was shut. The pioneers’ attitude on the possibility of others’ being saved changed, however, because of their careful study of the Bible, Ellen White’s visions of a message going around the world, and the conversion of people who had not been part of the 1844 movement. By 1852 the “shut door” had become the “open door” and the missionary zeal of the little band led them to preach and teach throughout the Eastern states.

 

၁. ၁၈၅၀ ပြည့်လွန်နှစ်များ၊ ထုတ်ဝေရေး

1. The 1850s: Publishing

 

Rochester၊ နယူးယောက်တွင် စတင်ခဲ့ပြီး နောက်ပိုင်း Battle Creek၊ မီရှီဂန်တွင် ဆက်လက်လုပ်ဆောင်ခဲ့သော ထုတ်ဝေရေးလုပ်ငန်းသည် ၁၈၅၀ ပြည့်လွန်နှစ်များတွင် အက်ဒဗင်တစ်ကြိုးပမ်းမှုများတွင် ထင်ရှားသောနေရာတွင် ရှိခဲ့သည်။ ယနေ့ခေတ် အပတ်စဉ် Adventist Review ၏ ရှေ့ပြေးစာစောင်ကို ၁၈၅၀ ခုနှစ်တွင် စတင်ထုတ်ဝေခဲ့သည်။ Youth’s Instructor ကို ၁၈၅၂ ခုနှစ်တွင် ထုတ်ဝေခဲ့သည်။ ၁၈၄၉ မှ ၁၈၅၄ ခုနှစ်အတွင်း အက်ဒဗင်တစ်စာစောင်များတွင် စာအုပ်ငယ် ၃၉ အုပ် ထုတ်ဝေကြောင်း ကြေညာခဲ့သည်။ ၁၈၅၂ မှ ၁၈၆၀ ခုနှစ်အတွင်း စာအုပ် ၂၆ အုပ် ကြေညာခဲ့သည်။

The publishing work, first in Rochester, New York, and later in Battle Creek, Michigan, occupied a prominent place in Adventist endeavors in the 1850s. The precursor of today’s weekly Adventist Review began to be published in 1850. The Youth’s Instructor came out in 1852. From 1849 to 1854, Adventist periodicals announced the publication of 39 pamphlets. From 1852 to 1860, 26 books were announced.

 

အင်္ဂလိပ်မဟုတ်သော ပထမဆုံးစာပေသည် ဤဆယ်စုနှစ်နှောင်းပိုင်းတွင် ပေါ်ပေါက်လာခဲ့သည်။ ဂျာမန်၊ ပြင်သစ်နှင့် ဒတ်ချ်ဘာသာစကားများသို့ စာစောင်ငယ်များ ဘာသာပြန်ဆိုခဲ့ပြီး အင်္ဂလိပ်မပြောသော ရွှေ့ပြောင်းနေထိုင်သူများထံ ရောက်ရှိရန် ရည်ရွယ်ခဲ့သည်။ သူတို့၏ မူလနိုင်ငံများရှိ ဆွေမျိုးများထံ ဤစာပေများကို ပို့ဆောင်နိုင်မည်ဟုလည်း မျှော်လင့်ခဲ့ကြသည်။

The first literature in a language other than English appeared late in the decade. Translations of tracts into German, French, and Dutch were made to reach the non-English-speaking immigrants. It was hoped that they might also send these materials to their relatives in the homelands from which they had come to America.

 

၁၈၅၅ ခုနှစ်မှ ၁၉၀၃ ခုနှစ်တွင် ကွယ်လွန်သည်အထိ Uriah Smith ၏ နာမည်သည် ဆယ့်ခုနစ်ရက်မြောက်အက်ဒဗင်တစ်ထုတ်ဝေရေးနှင့် တူညီခဲ့သည်။ ထိုကာလအတွင်း အနည်းငယ်သောနှစ်မျှသာ ချွင်းချက်ရှိခဲ့ပြီး Smith သည် Review ၏ အယ်ဒီတာဖြစ်ခဲ့သည်။ တစ်ခါတစ်ရံ စာတည်းမှန်သူ၊ စီးပွားရေးမန်နေဂျာ၊ စာရင်းကိုင်လည်း ဖြစ်ခဲ့သည်။ စာရေးတတ်သူဖြစ်ပြီး စက်မှုပညာတွင်လည်း အရည်အချင်းရှိသူ Smith သည် ကဲ့ရဲ့ရွဲ့တွန်ကျောကတွန်းနှင့် ခြေကျင်းဝတ်ပါသော အတုခြေထောက်နှင့် ခုံပြောင်းသိမ်းနိုင်သော ကျောင်းခုံကို တီထွင်ခဲ့ပြီး မူပိုင်ခွင့်ရခဲ့သည်။ သူ၏ ဗျာဒိတ်ကျမ်း (၁၈၆၇) နှင့် ဒံယေလကျမ်း (၁၈၇၃) စာအုပ်များကို တစ်တွဲတည်း ပေါင်းစပ်၍ The Prophecies of Daniel and the Revelation ဟု ခေါ်ဆိုခဲ့ပြီး အက်ဒဗင်တစ်စာအုပ်ရောင်းချသူများ ပထမဆုံး ရောင်းချခဲ့သော အယူဝါဒဆိုင်ရာ စာအုပ်ဖြစ်သည်။

From 1855 until his death in 1903, the name of Uriah Smith was synonymous with Seventh-day Adventist publishing. With the exception of a few years during that period, Smith was editor of the Review. At times he was also proofreader, business manager, and bookkeeper. Talented in writing, Smith was also gifted with mechanical aptitude; he invented and patented an artificial leg with flexible knee and ankle joints and a school desk with a folding seat. His books on Revelation (1867) and Daniel (1873) were combined into one volume, The Prophecies of Daniel and the Revelation, the first doctrinal book sold by Adventist colporteurs.

 

၂. ၁၈၆၀ ပြည့်လွန်နှစ်များ၊ အဖွဲ့အစည်းဖွဲ့စည်းခြင်း

ချာချ်သည် ၁၈၆၀ ခုနှစ်တွင် အမည်ကို လက်ခံခဲ့ပြီး ၁၈၆၁ တွင် ဒေသန္တရညီလာခံများ ဖွဲ့စည်းခဲ့ပြီး ၁၈၆၃ တွင် အထွေထွေညီလာခံကို တည်ထောင်ခဲ့သည်။ ဦးဆောင်ညီအစ်ကိုများအချို့က အဖွဲ့အစည်းဖွဲ့စည်းခြင်းကို “ဗာဗုလုန်” ဟု ဆိုကာ ကန့်ကွက်ခဲ့ကြသည်။ ပိုမိုလက်တွေ့ကျသော သူများက စာနယ်ဇင်းနှင့် ချာချ်အဆောက်အဦများကို ပိုင်ဆိုင်ရန် ဥပဒေရေးရာ အဖွဲ့အစည်းတစ်ခု မရှိမဖြစ်လိုအပ်ကြောင်း မြင်ပြီး အောင်ပွဲရခဲ့သည်။

2. The 1860s: Organization

The church adopted its name in 1860, organized local conferences in 1861, and finally established the General Conference in 1863. Several of the leading brethren had opposed such a move, affirming that organization was “Babylon.” The more pragmatic, who saw that it was indispensable to have a legal body to own the press and the church buildings, won the day.

 

၁၈၆၀ ပြည့်လွန်နှစ်များတွင် ကျန်းမာရေးသတင်းစကားကို အလေးပေးခဲ့သည်။ အဲလင်ဝိုက်သည် Otsego၊ မီရှီဂန်တွင် ကျန်းမာရေးရူပါရုံရရှိပြီးနောက် ထိုအကြောင်းအရာကို အကျယ်တဝင့် ရေးသားခဲ့သည်။ သူမ၏ ခင်ပွန်းသည် ကျန်းမာရေးဥပဒေများနှင့် ကိုက်ညီစွာ နေထိုင်နည်းကို သင်ကြားရန် စာပေများ ထုတ်ဝေရာတွင် သူမနှင့် ပူးပေါင်းခဲ့သည်။ ၁၈၆၆ ခုနှစ်တွင် ပထမဆုံး အက်ဒဗင်တစ်ကျန်းမာရေးအဖွဲ့အစည်းကို Battle Creek တွင် စတင်ခဲ့သည်။ Western Health Reform Institute တွင် လူနာများသည် နေမကောင်းခြင်းမှ ပြန်လည်ကောင်းမွန်လာချိန်တွင် ကျန်းမာစွာနေထိုင်ခြင်း နိယာမများကို သင်ယူနိုင်ခဲ့သည်။ ဆရာဝန်များသည် ကျော်ကြားသော ဆေးကျောင်းများမှ ဘွဲ့မရရှိခဲ့သောကြောင့် ပထမနှစ်များတွင် ငွေကြေးအခက်အခဲများ ရှိခဲ့သည်။ John Harvey Kellogg သည် နယူးယောက်ရှိ Bellevue Hospital Medical College တွင် ဆေးပညာသင်ကြားပြီးစီးပြီး ၁၈၇၅ တွင် ဝန်ထမ်းအဖြစ် ပါဝင်လာသောအခါ အခြေအနေပြောင်းလဲခဲ့သည်။ ၁၈၇၇ တွင် ပထမဆုံး အဆောက်အဦးတိုးချဲ့မှုကို ဆောက်လုပ်ခဲ့သည်။ ရာစုနှောင်းပိုင်းတွင် Battle Creek Sanitarium တွင် ဝန်ထမ်း ၉၀၀ ကျော် ရှိခဲ့သည်။

In the 1860s the health message was emphasized. After Ellen White had her Otsego, Michigan, health vision, she wrote extensively on the subject. Her husband joined her in putting out materials to teach people how to live in harmony with the laws of health. In 1866 the first Adventist health institution began in Battle Creek. At the Western Health Reform Institute patients could learn the principles of healthful living, even as they recovered from illness. Financial struggles marked the first few years, as the physicians were not graduates of well-known medical schools. When John Harvey Kellogg completed his medical course at Bellevue Hospital Medical College in New York and joined the staff in 1875, the situation changed. In 1877 the first of several additions was put up. By the turn of the century the Battle Creek Sanitarium had more than 900 staff members.

 

၃. ၁၈၇၀ ပြည့်လွန်နှစ်များ၊ ပညာရေးနှင့် သာသနာပြုခြင်း

၁၈၇၀ ပြည့်လွန်နှစ်များတွင် အထင်ကရ ဖြစ်ရပ်နှစ်ခု ဖြစ်ပေါ်ခဲ့သည်။ Battle Creek ကောလိပ်ကို ၁၈၇၄ တွင် တည်ထောင်ခဲ့သည်။ ထိုနှစ်တွင်ပင် ပထမဆုံး တရားဝင် ဆယ့်ခုနစ်ရက်မြောက်အက်ဒဗင်တစ် သာသနာပြုသမားသည် ဥရောပတွင် အမှုတော်ဆောင်ရန် အမေရိကန်ပြည်ထောင်စုမှ ထွက်ခွာခဲ့သည်။

3. The 1870s: Education and Mission

Two landmark events occurred in the 1870s. Battle Creek College was founded in 1874. In the same year, the first official Seventh-day Adventist missionary left the United States for service in Europe.

 

၁၈၇၂ တွင် ချာချ်သည် Battle Creek ရှိ G. H. Bell ၏ “Select School” ကို တာဝန်ယူခဲ့သောအခါ အက်ဒဗင်တစ်ကျောင်းစနစ် စတင်ဖြစ်ပေါ်လာခဲ့သည်။ ၁၈၇၄ တွင် Battle Creek ကောလိပ်ကို ကျောင်းသား ၁၀၀ ဖြင့် ဖွင့်လှစ်ခဲ့သည်။ အစပိုင်းတွင် သင်ရိုးညွှန်းတမ်းသည် ထိုခေတ်က လက်ရှိရှိသော ဂန္ထဝင်ပုံစံကို အနီးကပ်လိုက်နာခဲ့ပြီး အဲလင်ဝိုက်၏ လက်တွေ့နှင့် စက်မှုလေ့ကျင့်ရေးကို တောင်းဆိုမှုကို မမျှော်မှန်းခဲ့ပါ။ ရာစုနှောင်းပိုင်းတွင် ဂန္ထဝင်သင်တန်းနှင့် ဘွဲ့နှင်းသဘင်များကို ဖျက်သိမ်းခဲ့သည်။ Battle Creek ကောလိပ်ကို ၁၉၀၁ တွင် ပိတ်သိမ်းခဲ့ပြီး မီရှီဂန်ပြည်နယ် Berrien Springs တွင် Emmanuel Missionary College အဖြစ် ပြန်လည်ဖွင့်လှစ်ခဲ့သည်။ ကျောင်းသစ်သည် ဆရာ၊ ဆရာမများနှင့် သာသနာပြုဆရာများ လေ့ကျင့်ရေးကို အထူးပြုခဲ့သည်။

When in 1872 the church took responsibility for G. H. Bell’s “Select School” in Battle Creek, the Adventist school system was born. In 1874 Battle Creek College opened with 100 students. At first the curriculum closely followed the classical model current at that time, in spite of Ellen White’s insistence on practical and industrial training. By the end of the century, the classical course and the granting of degrees were abolished. Battle Creek College closed in 1901 to reopen as Emmanuel Missionary College in Berrien Springs, Michigan. The new school specialized in the training of teachers and ministers.

 

ဂျွန် နီဗင်း အန်ဒရူး (John Nevins Andrews) (၁၈၂၉–၁၈၈၃) သည် သတ္တမနေ့အဒ်ဗင်တစ်ချာ့ခ်ျ၏ ပထမဆုံးတရားဝင်စေလွှတ်ခံရသော ပြည်ပမစ်ရှင်နာရီဖြစ်သည်။ ၁၈၇၄ ခုနှစ်တွင် အန်ဒရူးနှင့် မိခင်မရှိတော့သော သူ၏သားသမီး နှစ်ဦးသည် လီဗာပူးသို့ ထွက်ခွာခဲ့ပြီး ဆွစ်ဇာလန်သို့ ဆက်လက်သွားရောက်ခဲ့သည်။ ထိုနေရာတွင် အဒ်ဗင်တစ်ယုံကြည်သူများကို သွားရောက်တွေ့ဆုံခဲ့ပြီး လူထုဧဝံဂေလိတရားဟောပြောခဲ့သည်။ သို့သော် သူ၏အကြီးမြတ်ဆုံးစိတ်ပါဝင်စားမှုမှာ စာရေးသားခြင်းဖြစ်သည်။ သူကိုယ်တိုင် ဝန်ခံချက်အရ သူသည် ပညာရှင်တစ်ဦးဖြစ်ပြီး ကိုယ်ခန္ဓာအားနည်းခဲ့သည်။ ၁၈၇၆ ခုနှစ်တွင် ဆွစ်ဇာလန်၊ ဘေ့ဆယ်မြို့တွင် ထုတ်ဝေရေးလုပ်ငန်းတစ်ခု တည်ထောင်ခဲ့သည်။ အန်ဒရူးသည် အဒ်ဗင်တစ်အယူဝါဒများကို အင်္ဂလိပ်၊ ဂျာမန်နှင့် ပြင်သစ်ဘာသာဖြင့် ကျယ်ကျယ်ပြန့်ပြန့် ရေးသားခဲ့သည်။

John Nevins Andrews (1829–1883) was the first missionary officially sent overseas by the Seventh-day Adventist Church. In 1874 Andrews and his two motherless children embarked for Liverpool, en route to Switzerland. There he visited Adventist believers and carried out public evangelism. However, his greatest devotion was to writing, since, by his own admission, he was a scholar with a weak physical constitution. In 1876 a publishing house was founded in Basel, Switzerland. Andrews wrote extensively on Adventist doctrines, in English as well as in German and French.

 

၁၈၆၀ ခုနှစ်များတွင် အမေရိကန်ပြည်တွင်းစစ်အတွင်း အန်ဒရူးသည် ဝါရှင်တန်ဒီစီတွင် ချာ့ခ်ျကို ကိုယ်စားပြုပြီး သတ္တမနေ့အဒ်ဗင်တစ်တို့သည် စစ်မတိုက်ခြင်း (noncombatancy) ကို အဘယ်ကြောင့်ယုံကြည်ကြောင်း ရှင်းပြခဲ့သည်။ သူသည် နားနေ့သမိုင်း နှင့် ပဌမနေ့ စနေနေ့ စာအုပ်ကို ရေးသားခဲ့ပြီး နောက်ဆုံးထုတ်ဝေချက်တွင် စာမျက်နှာ ၈၀၀ ကျော် ပါဝင်ခဲ့သည်။

In the 1860s, during the U.S. Civil War, Andrews had represented the church in Washington, D.C., to explain why Seventh-day Adventists believed in noncombatancy. He also wrote the History of the Sabbath and the First Day of the Week, which in its last edition contained more than 800 pages.

 

၁၈၇၀ ခုနှစ်များ၏ နောက်ထပ်အရေးကြီးဖြစ်ထွန်းမှုတစ်ခုမှာ ဆယ်ဘူးတစ်ဘူးစနစ် (tithing system) ကို စတင်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ အဖွဲ့ဝင်တိုင်းကို ဝင်ငွေ၏ ဆယ်ဘူးတစ်ဘူးကို ပြန်လည်ပေးဆပ်ရန် တိုက်တွန်းခဲ့သည်။ ၁၈၅၀ ခုနှစ်များတွင် ရှေ့ဆောင်များသည် ဘုရားသခင်ပေးအပ်သည်ဟု ယူဆသော လုပ်ငန်းများကို ငွေကြေးထောက်ပံ့ရန် ရုန်းကန်ခဲ့ရသည်။ ၁၈၆၃ ခုနှစ်တွင် ဂျိမ်းစ် ဝိုက်သည် ရီဗျူးနှင့် ဟဲရက် (Review and Herald) တွင် ဘုရားသခင်သည် ဣသရေလလူမျိုးများကို တောင်းဆိုခဲ့သည့်အတိုင်း တိုးပွားမှု၏ ဆယ်ဘူးတစ်ဘူးထက် လျော့နည်းအောင် တောင်းဆိုရန် မဖြစ်နိုင်ဟု ရေးသားခဲ့သည်။ ထိုအချိန်မှစ၍ ဝင်ငွေ၏ ဆယ်ဘူးတစ်ဘူးပေးဆပ်ခြင်းအကြံသည် ပို၍ပို၍ ထင်ရှားလာခဲ့သည်။ ၁၈၇၆ ခုနှစ် အထွေထွေညီလာခံတွင် ချာ့ခ်ျအဖွဲ့ဝင်အားလုံးသည် “မည်သည့်အရင်းအမြစ်မှမဆို ဝင်ငွေ၏ ဆယ်ဘူးတစ်ဘူးကို ဘုရားသခင်၏အမှုတော်အတွက် မြှောက်စွမ်းရန်” ဆုံးဖြတ်ခဲ့သည်။ ထို့ပြင် သင်းအုပ်ဆရာများသည် အသင်းတော်များတွင် ဤအလေ့အကျင့်ကို သင်ကြားပေးရမည်ဖြစ်သည်။ ၁၈၇၉ ခုနှစ် ဧပြီလ ၁၇ ရက်နေ့ အထွေထွေညီလာခံတွင် အောက်ပါဆုံးဖြတ်ချက်ကို အတည်ပြုခဲ့သည်။ “ညီအစ်ကိုတို့အားလုံးကို ဤစနစ် [ဆယ်ဘူးတစ်ဘူး] ကို စိတ်နှလုံးအကြွင်းမဲ့ ရပ်တည်ရန် အလေးအနက် တောင်းဆိုပါသည်။ ၎င်းသည် အမှုတော်၏ ငွေကြေးအခြေအနေကို ပြုပြင်ပေးရုံမျှမက သူတို့ကိုယ်တိုင် ကြီးမားသောကောင်းချီးကို ယူဆောင်လာမည်ဟု ယုံကြည်ပါသည်” (“Business Proceedings” ၁၈၇၉၊ ၁၃၃)။ ဆယ်ဘူးတစ်ဘူးသည် ထာဝရဘုရား၏ဥစ္စာ (ဝတ်ပြုရာကျမ်း ၂၇:၃၀) ဖြစ်ပြီး အမှုတော်ဆောင်ရွက်သူများကို ထောက်ပံ့ရန်အတွက် အသုံးပြုရမည်ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် ချာ့ခ်ျ၏ ပြည်ပချဲ့ထွင်မှုအတွက် ခိုင်မာသော ငွေကြေးအခြေခံကို ဖန်တီးပေးခဲ့သည်။

Another development of the 1870s was important to the Seventh-day Adventist Church: the tithing system was instituted, with each member urged to return one tenth of his or her income. In the 1850s the pioneers had struggled to finance the work they felt God had given them to do. In 1863 James White had written in the Review and Herald that God could hardly demand less than the tenth of the increase, just as He had asked of the Israelites. From then on the idea of tithing income became more and more common. The General Conference session of 1876 voted that all church members should “devote one tenth of their income from whatever source, to the cause of God.” Furthermore, ministers were to instruct their congregations in this practice. In 1879 at the General Conference session, April 17, the following resolution was passed: “Resolved, That we earnestly request our brethren everywhere to take their stand fully and heartily upon this system [tithing], believing that it will not only improve the financial condition of the cause, but bring a great blessing to themselves personally” (“Business Proceedings” 1879, 133). The tithe was the Lord’s (Lev. 27:30), to be used for the support of the ministry. Thus a solid financial basis was created for the overseas expansion of the church.

 

ဂ။ ရာစုနှစ်ကုန်ခါနီး ၁၈၈၀ ခုနှစ်များတွင် ပြည်ပမစ်ရှင်များ—အဓိကအားဖြင့် ခရစ်ယာန်များဖြစ်ပြီးသားသူများကို ရည်ရွယ်၍—သည် အဲလင် ဝိုက်၏ ဥရောပရှိရောက်ရှိနေမှုနှင့် သူမရေးသားသော ဥရောပဆိုင်ရာဆောင်းပါးများကြောင့် လှုံ့နှိုးခံရသည်။ တစ်ချိန်တည်းတွင် အခြားတိုက်များသို့ စာပေဧဝံဂေလိဆရာများမှတဆင့် ဝင်ရောက်ခဲ့သည်။ အက်စ်၊ အန်၊ ဟက်စကယ် (S. N. Haskell) ဦးဆောင်သော မစ်ရှင်နာရီအဖွဲ့တစ်ဖွဲ့သည် ၁၈၈၅ ခုနှစ်တွင် သြစတြေးလျသို့ ရွက်လွှင့်ခဲ့သည်။ ၁၈၈၆ ခုနှစ်တွင် တောင်ပိုင်းကမ္ဘာခြမ်းရှိ ပထမဆုံး သတ္တမနေ့အဒ်ဗင်တစ်ချာ့ခ်ျကို မဲလဘုန်းမြို့တွင် ဖွဲ့စည်းခဲ့သည်။ ပထမဆုံး အဒ်ဗင်တစ်စာစောင်များသည် ၁၈၇၉ ခုနှစ်တွင် ဘရာဇီးသို့ ရောက်ရှိခဲ့ပြီး ဂျာမန်ရွှေ့ပြောင်းနေထိုင်သူများထံ ပို့ဆောင်ခဲ့သည်။ ၁၀ နှစ်အတွင်း မိသားစုအတော်များများသည် နားနေ့ကို စောင့်ထိန်းခဲ့ကြသည်။ ၁၈၈၈ ခုနှစ်တွင် အဘရာဟံ လာ ရူး (Abram La Rue) ဟု အမည်ရှိ ကိုယ်တိုင်ထောက်ပံ့သူ ယခင်ပင်လယ်သင်းခရီးသည်တစ်ဦးသည် ကယ်လီဖိုးနီးယားတွင် သိုးထိန်းအလုပ်မှ အငြိမ်းစားယူပြီး ဟောင်ကောင်ဆိပ်ကမ်းရှိ အင်္ဂလိပ်စကားပြောသည့် သင်းခရီးသည်များထံတွင် လုပ်ကိုင်ခဲ့သည်။ နီဗားဒါးမှ သတ္တုတူးဖော်သူတစ်ဦးသည် သတ္တမနေ့အဒ်ဗင်တစ်စာအုပ်များကို တောင်အာဖရိကသို့ ယူဆောင်သွားခဲ့ပြီး စိန်ရှာဖွေရန် သွားရောက်ခဲ့သည်။ ၁၈၈၅ ခန့်တွင် ပထမဆုံးပြောင်းလဲသူသည် နားနေ့ကို စောင့်ထိန်းခဲ့သည်။ မကြာမီ တောင်အာဖရိကသားတစ်ဦးဖြစ်သော ပီတာ ဝက်ဆယ် (Pieter Wessels) သည် သမ္မာတက္ကသိုလ်မှ သတ္တမနေ့နားနေ့သည် မှန်ကန်သောနေ့ဖြစ်ကြောင်း ယုံကြည်လာခဲ့သည်။

G. The End of the Century

In the 1880s foreign missions—directed mainly to those who were already Christians—were stimulated by Ellen White’s presence in Europe and her writings about Europe in the homeland church papers. At the same time, other continents were entered, usually by literature evangelists. A group of missionaries, led by S. N. Haskell, sailed to Australia in 1885; in 1886 the first Seventh-day Adventist church in the Southern Hemisphere was organized in Melbourne. The first Seventh-day Adventist tracts arrived in Brazil in 1879, addressed to German immigrants. Within 10 years several families were keeping the Sabbath. In 1888 Abram La Rue, a self-supporting former seaman, retired from sheepherding in California, began to work among English-speaking sailors in the port of Hong Kong. A miner from Nevada took Seventh-day Adventist publications with him to South Africa where he went to seek diamonds. About 1885, the first convert began to keep the Sabbath. He was shortly joined by another South African, Pieter Wessels, who had become convinced from the Bible that the seventh-day Sabbath was the right day to observe.

 

၁၈၈၀ ခုနှစ်များတွင် ချာ့ခ်ျအဖွဲ့ဝင်ဦးရေသည် နှစ်ဆတိုးလာခဲ့သည် (၁၅,၅၇၀ မှ ၂၉,၇၁၁)။ သို့သော် ထိုဆယ်စုနှစ်၏ အကြီးမြတ်ဆုံးဖြစ်ရပ်မှာ ၁၈၈၈ ခုနှစ် မင်နီဆိုတက်စ် အထွေထွေညီလာခံ ဖြစ်နိုင်သည်။ ထိုအစည်းအဝေးတွင် လူငယ်အယ်ဒီတာများဖြစ်သော အလွန်ဇို တီ၊ ဂျုံးစ် (Alonzo T. Jones) နှင့် အဲလက် ဂျေ၊ ဝါဂ်ဂိုနာ (Ellet J. Waggoner) တို့သည် ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် ဖြောင့်မတ်ခြင်း အကြောင်း သတင်းစကားများကို တင်ပြခဲ့သည်။ အဲလင် ဝိုက်သည် ခရစ်တော်၏ဖြောင့်မတ်ခြင်းကို အလေးပေးသည့် သူတို့၏အဓိကအချက်ကို ထောက်ခံခဲ့သည်။ ချာ့ခ်ျခေါင်းဆောင်အချို့က ဂျုံးစ်နှင့် ဝါဂ်ဂိုနာ၏ အဆုံးအမများသည် နားနေ့ကို ဟောပြောခြင်းနှင့် ဘုရားသခင်၏ပညတ်တော်ကို ချီးမြှောက်ခြင်းဟု သူတို့ယူဆသော ချာ့ခ်ျ၏တာဝန်ကို လျော့နည်းစေမည်ဟု စိုးရိမ်ခဲ့ကြသည်။ နားလည်မှုလွဲမှားခြင်းနှင့် ခွဲထွက်ခြင်းများသည် အစည်းအဝေးကို မှိုင်းညစ်စေခဲ့သည်။ အစည်းအဝေးပြီးနောက် အဲလင် ဝိုက်နှင့် လူငယ်ဟောပြောသူနှစ်ဦးသည် ကမ်းခြေမှ ကမ်းခြေသို့ ခရီးထွက်ပြီး ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် ဖြောင့်မတ်ခြင်းသတင်းစကားကို ဟောပြောခဲ့သည်။ အဖွဲ့ဝင်အများအပြားသည် ဤအလေးပေးမှုအသစ်ကို ကြိုဆိုခဲ့ကြသည်။ အချို့ကမူ ပညတ်တော်ကို ဗဟိုပြုပြီး လိုက်နာရန်သာ အလေးပေးသော တရားစွဲဆိုမှုကို ဆက်လက်ထားရှိခဲ့ကြသည်။ ထိုညီလာခံပြီးနောက် အဲလင် ဝိုက်၏ စာများတွင် ခရစ်တော်၌ရှိသော ဧဝံဂေလိကို ပို၍ထင်ရှားစွာ အလေးပေးထားသည်။ ဥပမာ၊ “ကျွန်ုပ်တို့၏ တစ်ခုတည်းသော မျှော်လင့်ချက်အခြေခံမှာ ကျွန်ုပ်တို့အား သွတ်သွင်းပေးသော ခရစ်တော်၏ဖြောင့်မတ်ခြင်းနှင့် ကျွန်ုပ်တို့အထဲမှတဆင့် အလုပ်လုပ်သော ကိုယ်တော်၏ဝိညာဉ်တော်အားဖြင့် ဖန်တီးပေးသော ဖြောင့်မတ်ခြင်းဖြစ်သည်” (SC ၆၃)။ မင်နီဆိုတက်စ်သည် “ယေရှုခရစ်ကို ဗဟိုပြုသော သတင်းစကားကို အသစ်ပြန်လည်အလေးပေးခြင်း” ကို အမှတ်အသားပြုခဲ့သည်။

The 1880s saw the doubling of church membership (15,570 to 29,711). However, the outstanding event of the decade was probably the 1888 Minneapolis General Conference session. At that meeting, young editors Alonzo T. Jones and Ellet J. Waggoner presented a series of messages on righteousness by faith. Ellen White approved their emphasis on Christ’s righteousness. Some church leaders feared that the teaching of Jones and Waggoner might detract from what they perceived as the church’s task, to preach the Sabbath and exalt God’s law. Misunderstanding and division clouded the meeting. After the session Ellen White and the two young preachers traveled from coast to coast, preaching the message of righteousness by faith. Many members welcomed the new emphasis; others insisted on retaining a legalistic stance that viewed the law, rather than the cross, as the center of Adventism. Ellen White’s writings after that conference show an even stronger emphasis on the gospel in Christ. For example, “Our only ground of hope is in the righteousness of Christ imputed to us, and in that wrought by His Spirit working in and through us” (SC 63). Minneapolis marked a “renewed emphasis on a message centered on Jesus Christ.”

 

၁၈၉၀ ခုနှစ်နှောင်းပိုင်းတွင် အမေရိကန်ပြည်ထောင်စုရှိ အဒ်ဗင်တစ်ချာ့ခ်ျများ၏ နားနေ့ကျောင်းပူဇော်သက္ကာများဖြင့် တည်ဆောက်ထားသော မစ်ရှင်နာရီသင်္ဘော ပစ်ကိန်း (Pitcairn) သည် ပစိဖိတ်သမုဒ္ဒရာရှိ ပစ်ကိန်းကျွန်းသို့ ရောက်ရှိခဲ့သည်။ ဘောင်တီမယ်တော် ပုန်ကန်မှုသတင်းကြောင့် ဆွဲဆောင်ခံရပြီး ဂျိမ်းစ် ဝိုက်သည် ၁၈၇၆ ခုနှစ်တွင် ထိုကျွန်းသို့ စာပေများ ပို့ဆောင်ခဲ့သည်။ အဒ်ဗင်တစ်သင်္ဘောဆောက်လုပ်သူ ဂျွန် တေး (John Tay) သည် ၁၈၈၆ ခုနှစ်တွင် ပစ်ကိန်းကျွန်းတွင် ငါးပတ်နေထိုင်ပြီး ကျွန်းသားများကို နားနေ့ဆိုင်ရာ သမ္မာတက္ကသိုလ်အဆုံးအမများကို လက်ခံစေခဲ့သည်။

Late in 1890 the missionary ship Pitcairn, built with Sabbath School offerings from the Adventist churches in the United States, arrived at Pitcairn Island in the Pacific Ocean. Attracted by the report of the mutiny of the Bounty, James White had sent literature there in 1876. An Adventist ship’s carpenter, John Tay, spent five weeks on Pitcairn in 1886 and led the inhabitants to accept the Bible teachings on the Sabbath.

 

ပစ်ကိန်းသင်္ဘောနှင့်အတူ အဒ်ဗင်တစ်မစ်ရှင်များသည် အရွယ်ရောက်လာခဲ့သည်။ ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်းရှိ ချာ့ခ်ျအဖွဲ့ဝင်များ၏ ထောက်ပံ့မှုဖြင့် မစ်ရှင်စီမံကိန်းများ များပြားလာခဲ့သည်။ စာအုပ်ရောင်းသူနှစ်ဦးသည် ၁၈၉၃ ခုနှစ်တွင် အိန္ဒိယနိုင်ငံ၊ မဒရက်စ်မြို့တွင် စာအုပ်ရောင်းချခဲ့သည်။ ချာ့ခ်ျ၏ ပထမဆုံးတရားဝင်စေလွှတ်သော မစ်ရှင်နာရီဖြစ်သည့် ဂျော်ဂျီယာ ဘူးရပ်စ် (Georgia Burrus) သည် ၁၈၉၅ ခုနှစ်တွင် ကယ်လကတ္တာသို့ ရောက်ရှိခဲ့ပြီး နောက်နှစ်တွင် မိန်းကလေးများအတွက် ကျောင်းတစ်ခု တည်ထောင်ခဲ့သည်။ ထုတ်ဝေရေးလုပ်ငန်းသည် ဆယ်စုနှစ်ကုန်တွင် ခိုင်မာစွာ တည်ရှိနေခဲ့သည်။ ၁၈၉၄ ခုနှစ်တွင် ကိတ်ပ်ကိုလိုနီဝန်ကြီးချုပ် ဆီစီလ် ရိုဒစ် (Cecil Rhodes) မှ ဇင်ဘာဘွေနိုင်ငံ၊ ဘူလာဝယိုအနီးတွင် ဧက ၁၂,၀၀၀ ပေးအပ်ခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် ဆိုလူစီမစ်ရှင် (Solusi Mission) စတင်ခဲ့ပြီး ယခု ဆိုလူစီကောလိပ် ဖြစ်လာခဲ့သည်။ သြစတြေးလျရှိ အေဗုန်ဒေးကောလိပ်၊ အာဂျင်တီးနားရှိ ရီဗာပလိတ်ကောလိပ်၊ ဂျာမနီရှိ ဖရီးဒင်စရောင် ဆီမီနာရီ တို့ကို ရာစုနှစ်မပြောင်းမီ တည်ထောင်ခဲ့သည်။

With the Pitcairn Adventist missions came of age. Supported by church members worldwide, mission projects multiplied. Two colporteurs began selling books in Madras, India, in 1893. Georgia Burrus, the first missionary officially sent by the church to India, arrived in Calcutta in 1895; the following year she established a school for girls. The publishing work was well established by the end of the decade. A 1894 land grant from Cecil Rhodes, prime minister of the Cape Colony, provided 12,000 acres near Bulawayo, Zimbabwe. Thus began the Solusi Mission, now Solusi College. Avondale College in Australia, River Plate College in Argentina, and Friedensau Seminary in Germany were established before the turn of the century.

 

ဆ။ ချာ့ခ်ျပြန်လည်ဖွဲ့စည်းခြင်း ၁၉၀၀ ခုနှစ်တွင် သတ္တမနေ့အဒ်ဗင်တစ်ချာ့ခ်ျတွင် အလုပ်သမား ၁,၅၀၀ နှင့် အဖွဲ့ဝင် ၇၅,၇၆၇ ဦး ရှိခဲ့သည်။ ၎င်း၏အုပ်ချုပ်ရေးသည် ၁၈၆၃ ခုနှစ်တွင် ချာ့ခ်ျဖွဲ့စည်းစဉ်ကထက် များစွာကွဲပြားသွားခဲ့သည်။ ရုံးချုပ်သည် မီချီဂန်ပြည်နယ်၊ ဘက်တယ်ခရီးခ်မြို့တွင် ရှိနေဆဲဖြစ်ပြီး ထုတ်ဝေရေးလုပ်ငန်း၊ ကောလိပ်နှင့် ဆေးရုံကြီးတို့လည်း ထိုနေရာတွင်ပင် ရှိသည်။ ဘက်တယ်ခရီးခ်ရှိ ဆုံးဖြတ်ချက်ချသူများသည် သူတို့၏ဆုံးဖြတ်ချက်များကို ထိခိုက်စေသော နေရာများအခြေအနေကို များသောအားဖြင့် အနည်းငယ်သာ သိရှိခဲ့သည်။ ဆက်သွယ်ရေးသည် နှေးကွေးပြီး ခက်ခဲခဲ့သည်။ အာဏာသည် အထွေထွေညီလာခံဥက္ကဋ္ဌတွင် ဗဟိုပြုခဲ့သည်။ ဤခက်ခဲသောအုပ်ချုပ်ရေးအခြေအနေကို ပိုမိုဆိုးရွားစေရန် ပြည်ပမစ်ရှင်နာရီများကို နည်းလမ်းသုံးမျိုးဖြင့် စေလွှတ်ခဲ့သည်။ ပြည်ပမစ်ရှင်ဘုတ်အဖွဲ့၊ အထွေထွေညီလာခံ၊ ဆေးဘက်ဆိုင်ရာနှင့် ကရုဏာအသင်း တို့ဖြစ်သည်။

H. Church Reorganization

By 1900 the Seventh-day Adventist Church had 1,500 workers and a membership of 75,767. Its administration was vastly different from what it had been when the church was organized in 1863. The headquarters remained in Battle Creek, Michigan, along with the publishing house, the college, and the sanitarium. Decision makers in Battle Creek often had little information about situations in the places affected by their decisions. Communications were slow and difficult. Power was centered in the General Conference president. To add to this difficult administrative situation, foreign missionaries were sent out by three different entities: the Foreign Mission Board, the General Conference, and the Medical Missionary and Benevolent Association.

 

၁၉၀၁ မတိုင်မီ ချာ့ခ်ျလုပ်ငန်းများကို လွယ်ကူချောမွေ့စေရန် အဆင့်အချို့ လုပ်ဆောင်ပြီးဖြစ်သည်။ ၁၈၈၂ ခုနှစ်မှစ၍ ဥရောပရှိ ချာ့ခ်ျသည် ဒေသန္တရအစပျိုးမှုများကို ခွင့်ပြုရန် အစီအမံမျိုးစုံ ပြုလုပ်ခဲ့သည်။ ၁၈၈၈ ခုနှစ် အထွေထွေညီလာခံတွင် ဥရောပပုံစံအတိုင်း မြောက်အမေရိကကို အပိုင်းများစွာခွဲရန် အဆိုပြုခဲ့သည်။ ၁၈၉၄ ခုနှစ်တွင် သြစတြေးလျနှင့် နယူးဇီလန်ညီလာခံများသည် သြစတြေးလျယူနီယံညီလာခံ (Australasian Union Conference) အဖြစ် ဖွဲ့စည်းခဲ့သည်။

Before 1901 some steps had already been taken to facilitate church operations. From 1882 onward the church in Europe took various measures to allow for local initiative. The 1888 General Conference session proposed that North America be divided into several sections, following the European model. In 1894 the conferences of Australia and New Zealand organized themselves into the Australasian Union Conference.

 

အဲလင် ဝိုက်သည် ဗဟိုချုပ်ကိုင်မှုလျှော့ချရန် ပို၍ပို၍ အသံထွက်လာခဲ့သည်။ “ညီလာခံအသစ်များ ဖွဲ့စည်းရမည် … ဣသရေလ၏ ထာဝရဘုရားသခင်သည် ကျွန်ုပ်တို့ကို တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး ချည်နှောင်ပေးမည်။ ညီလာခံအသစ်များ ဖွဲ့စည်းခြင်းသည် ကျွန်ုပ်တို့ကို ခွဲထုတ်ရန် မဟုတ်ပါ။ ကျွန်ုပ်တို့ကို ပိုမိုချည်နှောင်ရန်ဖြစ်သည်” (GCB ၁၉၀၁၊ ၆၉)။ တစ်ချိန်တည်းတွင် သူမသည် လုပ်ငန်းအဆင့်ဆင့်အားလုံးကို ကိုယ်စားပြုသော အထွေထွေညီလာခံကော်မတီနှင့် ပြည့်စုံသော ပြန်လည်ဖွဲ့စည်းမှုကို အဆိုပြုခဲ့သည်။

Ellen White was increasingly vocal in urging decentralization: “New conferences must be formed … . The Lord God of Israel will link us all together. The organizing of new conferences is not to separate us. It is to bind us together” (GCB 1901, 69). At the same time she proposed a thorough reorganization, with a General Conference Committee representing all phases of the work.

Six major changes were set in operation as a result of the 1901 meeting: (1) organization of union conferences; (2) the transfer of ownership and management of all institutions to the organizations where they were located; (3) creation of departments—such as Sabbath School, education, and publishing—in the General Conference; (4) strengthening of committees by placing on them representatives of the different areas; (5) placing of responsibility for the details of church work on those located where the work was done; (6) creation of a representative General Conference Committee.

 

၁၉၀၁ အစည်းအဝေးကြောင့် အဓိကပြောင်းလဲမှု ခြောက်ခုကို အကောင်အထည်ဖော်ခဲ့သည်။ (၁) ယူနီယံညီလာခံများ ဖွဲ့စည်းခြင်း၊ (၂) အဖွဲ့အစည်းအားလုံးကို တည်ရှိရာနေရာများရှိ အဖွဲ့အစည်းများသို့ ပိုင်ဆိုင်မှုနှင့် စီမံခန့်ခွဲမှု လွှဲပြောင်းပေးခြင်း၊ (၃) နားနေ့ကျောင်း၊ ပညာရေး၊ ထုတ်ဝေရေး စသည့် ဌာနများကို အထွေထွေညီလာခံတွင် ဖန်တီးခြင်း၊ (၄) ဌာနအသီးသီးမှ ကိုယ်စားလှယ်များဖြင့် ကော်မတီများကို အားဖြည့်ခြင်း၊ (၅) ချာ့ခ်ျလုပ်ငန်းအသေးစိတ်တာဝန်များကို လုပ်ငန်းတည်နေရာရှိသူများထံ ပေးအပ်ခြင်း၊ (၆) ကိုယ်စားပြုအထွေထွေညီလာခံကော်မတီ ဖန်တီးခြင်း။

After the 1901 reorganization, the General Conference Committee consisted of 25 members. These included six union presidents from North America, one president from Europe, and one from Australia. In addition, the chairmen of the departments—later called secretaries and more recently, directors—were members of the committee. Greater authority was invested in this body, which represented the church around the world. The chairman of this committee was to be elected annually from among the officers.

 

အာသာ ဂျီ၊ ဒန်နီယယ်လ် (Arthur G. Daniells) သည် ပထမဆုံးဥက္ကဋ္ဌဖြစ်လာခဲ့ပြီး ၁၉၂၂ ခုနှစ်အထိ ဆက်လက်တာဝန်ထမ်းဆောင်ခဲ့သည်။ ဒန်နီယယ်လ်သည် ရာထူးသက်တမ်းရှည်ကြောင်းသာမက ထိုက်တန်စွာ အမှတ်ရနေသည်။ ၁၉၀၂ ခုနှစ်တွင် ချာ့ခ်ျရုံးချုပ်ကို ဘက်တယ်ခရီးခ်မှ ဝါရှင်တန်ဒီစီသို့ ပြောင်းရွှေ့ရန် ကြီးကြပ်ခဲ့သည်။ ၁၉၀၁ တွင် စတင်ခဲ့သော ပြန်လည်ဖွဲ့စည်းမှုကို အကောင်အထည်ဖော်ခဲ့သည်။ ချာ့ခ်ျကို ဦးဆောင်ရန် မစ်ရှင်နယ်များထံမှ ကိုယ်တိုင်အချက်အလက်များ လိုအပ်သည်ဟု ယုံကြည်၍ ကျယ်ကျယ်ပြန့်ပြန့် ခရီးထွက်ခဲ့သည်။ ဒန်နီယယ်လ်၏ ရာထူးသက်တမ်းအတွင်း ပြည်ပသို့ စေလွှတ်သော မစ်ရှင်နာရီဦးရေ သိသိသာသာ မြင့်တက်လာခဲ့သည်။ ထို့ပြင် အမှုတော်ဆောင်အသင်းဖွဲ့စည်းခြင်းနှင့် အမှုတော်ဂျာနယ် (The Ministry) ကို ထုတ်ဝေခြင်းကို ဦးဆောင်ခဲ့သည်။ သူ၏စာအုပ်များထဲတွင် ခရစ်တော်သည် ကျွန်ုပ်တို့၏ဖြောင့်မတ်ခြင်း နှင့် ပရောဖက်ပြုခြင်း၏ ထာဝရလက်ဆောင် (အဲလင် ဝိုက်၏ အလုပ်နှင့် ပုဂ္ဂိုလ်အကြောင်း) ဟူ၍ နှစ်အုပ် ထင်ရှားသည်။

Arthur G. Daniells became the first chairman; he remained as president until 1922. Daniells deserves mention for more than his long tenure. In 1902 he oversaw the transfer of church headquarters from Battle Creek to Washington, D.C. He carried out the reorganization begun in 1901. He traveled extensively, convinced that to lead the church he needed firsthand information from the mission fields. The number of missionaries sent abroad soared during Daniells’ presidency. In addition he led in the formation of the ministerial association and the launching of the journal The Ministry. Among his writings, two books stand out: Christ Our Righteousness and The Abiding Gift of Prophecy, on the work and person of Ellen G. White.

 

သတ္တမနေ့အဒ်ဗင်တစ်ချာ့ခ်ျအဖွဲ့အစည်းဖွဲ့စည်းမှု၏ နောက်ထပ်ဖြစ်ထွန်းမှုတစ်ခုမှာ “ဒီဗီးရှင်း” များ ဖွဲ့စည်းခြင်းဖြစ်သည်။ ပထမဦးစွာ ကမ္ဘာ့နေရာအသီးသီးရှိ လုပ်ငန်းများကို အထွေထွေညီလာခံ၏ ဒုတိယဥက္ကဋ္ဌများ ကြီးကြပ်ခဲ့သည်။ ၁၉၁၃ ခုနှစ်တွင် ဥရောပဒီဗီးရှင်းညီလာခံ၏ ဖွဲ့စည်းပုံနှင့် စည်းမျဉ်းများကို အတည်ပြုခဲ့သည်။ အခြားဒီဗီးရှင်းများ ထပ်မံဖြည့်စွက်ခဲ့သည်။ ၁၉၂၂ ခုနှစ်တွင် ဒီဗီးရှင်းများကို အထွေထွေညီလာခံအမှုဆောင်ကော်မတီ၏ အပိုင်းများအဖြစ် လက်ရှိပုံစံ ပေါ်ပေါက်လာခဲ့သည် (II. F ကိုကြည့်ပါ)။

A further development in Seventh-day Adventist Church organization was the formation of “divisions.” At first the work in the different sections of the world field was under the supervision of a vice president of the General Conference. In 1913 the constitution and bylaws for a European Division Conference were approved. Other divisions were added. By 1922 the current pattern of divisions as sections of the General Conference Executive Committee had evolved (see II. F).

 

I. ကယ်လော့ဂ်နှင့် ပဋိပက္ခ

၁၉၀၀ ပြည့်လွန်နှစ်များ ပထမဆယ်စုနှစ်သည် အဒ်ဗင်တစ်ဘုရားကျောင်း အတွက် အထူးခက်ခဲသော ကာလဖြစ်ခဲ့သည်။ အဲလင် ဂျီ၊ ဝှိုက် သည် ဘတ်တယ်ကရစ်ခ်မြို့တွင် ဘုရားကျောင်းအဖွဲ့အစည်းများ စုစည်းထားခြင်းကို အကြိမ်ကြိမ် ဆန့်ကျင်ခဲ့သည်။ ၁၉၀၂ ခုနှစ်တွင် ဆေးရုံကြီးနှင့် စာအုပ်ထုတ်ဝေရေးဌာန မီးလောင်ကျွမ်းခြင်းကို သူမရဲ့ အကြံပေးချက်ကို လျစ်လျူရှုခဲ့ခြင်းအတွက် အချို့က တမင်ပြစ်ဒဏ်ပေးခြင်းဟု ယူဆခဲ့ကြသည်။ မီးဘေးကြောင့် အထွေထွေညီလာခံနှင့် ရီဗျူးနှင့် ဟဲရက်လ်ကို ဝါရှင်တန် ဒီစီ သို့ ပြောင်းရွှေ့စေခဲ့ရသည်ထက် ပိုခက်ခဲခဲ့သည်မှာ ဘုရားကျောင်းခေါင်းဆောင်များနှင့် ဒေါက်တာ ဂျွန် အိတ်ချ် ကယ်လော့ဂ် တို့ကြား ပဋိပက္ခဖြစ်သည်။

I. Conflict With Kellogg

The first decade of the twentieth century was particularly difficult for the Adventist Church. Ellen White repeatedly advised against the concentration of church institutions in Battle Creek. The burning of the sanitarium and the publishing house in 1902 were seen by some as retribution for disregarding her advice. Perhaps more difficult than the fires that pushed the General Conference and the Review and Herald to Washington, D.C., was the conflict between church leaders and Dr. John H. Kellogg.

 

အရည်အချင်းရှိသော ဆရာဝန်တစ်ဦးနှင့် နာမည်ကြီးခွဲစိတ်ဆရာဝန်ဖြစ်သည့် ဂျွန် ဟားဗီ ကယ်လော့ဂ် သည် ဆေးပညာဆိုင်ရာ စာအုပ် ၅၀ ကျော် ရေးသားခဲ့သည်။ သူသည် ၁၈၇၆ ခုနှစ်မှ ၁၉၄၃ ခုနှစ်တွင် ကွယ်လွန်ချိန်အထိ ဘတ်တယ်ကရစ်ခ် ဆေးရုံကြီးကို ဦးဆောင်ခဲ့သည်။ ကျန်းမာရေးပြုပြင်ပြောင်းလဲမှုကို စိတ်အားထက်သန်စွာ ထောက်ခံသူတစ်ဦးအနေဖြင့် ကယ်လော့ဂ် သည် ရေကုထုံး၊ လေ့ကျင့်ခန်း၊ သက်သတ်လွတ်စားသောက်မှုကို ထောက်ခံအားပေးခဲ့သည်။ တီထွင်သူတစ်ဦးအနေဖြင့် သူသည် ကာယကုထုံးစက်များ ဖန်တီးခဲ့ပြီး အသားအစားထိုးပစ္စည်းများ အစောပိုင်းပုံစံများ ဖန်တီးကာ ပထမဆုံး ပြောင်းလှော်ကောက်နှံများ ဖန်တီးခဲ့သည်။ ထို့နောက် သူ့ညီ ဒဗလျူ ကေ ကယ်လော့ဂ် က စီးပွားဖြစ်ထုတ်လုပ်ခဲ့သည်။ ၁၈၉၅ မှ ၁၉၁၀ ခုနှစ်အတွင်း သူသည် ချီကာဂိုမြို့ရှိ အမေရိကန် ဆေးဘက်ဆိုင်ရာ မစ်ရှင်နရီကောလိပ်ကို ဦးဆောင်ခဲ့သည်။ ချီကာဂိုရှိ သူ၏ ဆေးဘက်ဆိုင်ရာ မစ်ရှင်တွင် ဈေးနှုန်းသက်သာသော စားသောက်နှင့် နေထိုင်ရန် အလုပ်သမားများအိမ်၊ အိမ်ထောင်မပြုရသေး သို့မဟုတ် ဆင်းရဲနွမ်းပါးသော မိခင်များအတွက် အိမ်၊ ဆေးခန်းအမျိုးမျိုး၊ ထောင်မှ လွတ်မြောက်လာသူများအတွက် အလုပ်အကိုင်အေဂျင်စီ၊ စာပို့မှာယူရေး ကတ်တလောက်စတိုးတို့ ပါဝင်ခဲ့သည်။

An able physician and famous surgeon, John Harvey Kellogg wrote more than 50 books, mostly on medical topics. He directed the Battle Creek Sanitarium from 1876 until his death in 1943. As an ardent proponent of health reform, Kellogg advocated hydrotherapy, exercise, and a vegetarian diet. As an inventor, he devised machines for physical therapy, formulated early meat analogs, and concocted the first corn flakes, which his brother W. K. Kellogg later commercialized. From 1895 to 1910 he directed the American Medical Missionary College in Chicago. His medical mission in Chicago included a workingmen’s home, with inexpensive food and lodging; a home for unwed or destitute mothers; various clinics; an employment agency for released prisoners; and a mail-order catalog store.

 

၁၈၉၄ ခုနှစ်တွင် ဘတ်တယ်ကရစ်ခ် ဝန်ထမ်းများသည် မက္ကဆီကိုနိုင်ငံ ဂွါဒါလာဟာရာတွင် ကလင်နစ်ကို ဖွင့်လှစ်ခဲ့ပြီး အဒ်ဗင်တစ်ဆေးဘက်ဆိုင်ရာ ပထမဆုံး နိုင်ငံခြားရေးရာ လုပ်ငန်းဖြစ်လာခဲ့သည်။ အစောပိုင်းကြိုးပမ်းမှုများသည် မစ်ရှင်ကျောင်းနှင့် ဆေးရုံအဖြစ် ကြီးထွားလာခဲ့သည်။ ထိုအဖွဲ့အစည်းများနှင့် ဘတ်တယ်ကရစ်ခ်နှင့် ချီကာဂိုရှိ အဖွဲ့အစည်းများသည် ကယ်လော့ဂ် ၏ အပြည်ပြည်ဆိုင်ရာ ဆေးဘက်ဆိုင်ရာ မစ်ရှင်နရီနှင့် ကုသိုလ်ဖြစ်အသင်းပိုင်ဖြစ်ပြီး ဆဲဗင့်ဒေး အဒ်ဗင်တစ်ဘုရားကျောင်းပိုင် မဟုတ်ခဲ့ပေ။

In 1894 Battle Creek personnel opened the Guadalajara Clinic in Mexico, the first of Adventist medical ventures outside the United States. The early endeavors grew into a mission school and sanitarium. This institution, as well as those in Battle Creek and Chicago belonged to Kellogg’s International Medical Missionary and Benevolent Society and not to the Seventh-day Adventist Church.

 

ကယ်လော့ဂ် သည် ဘုရားကျောင်းခေါင်းဆောင်များ၏ အကြံပေးချက်ကို သီးခြားလွတ်လပ်စွာ လုပ်ဆောင်ခဲ့သည်။ အဲလင် ဝှိုက် သည် ညွှန်ကြားချက်များကို လိုက်နာရန် အကြိမ်ကြိမ် တိုက်တွန်းခဲ့သည်။ ဘတ်တယ်ကရစ်ခ် ဆေးရုံကြီး မီးလောင်သောအခါ ဘုရားကျောင်းခေါင်းဆောင်များက အဆောက်အအုံတစ်ခုတည်းသာ ပြန်တည်ဆောက်ရန်၊ အမြင့် အထပ် ၅ ထပ်ထက် မကျော်လွန်စေရန်၊ အရှည် ပေ ၄၅၀ ထက် မကျော်လွန်စေရန် တိုက်တွန်းခဲ့သည်။ ဆောက်လုပ်ရေးစတင်သောအခါ ကယ်လော့ဂ် သည် သဘောတူညီထားသည်ထက် များစွာကြီးမားပြီး အလှဆင်ထားသော အဆောက်အအုံအတွက် သူ့ကိုယ်ပိုင်အစီအစဉ်ကို လိုက်နာခဲ့ကြောင်း ထင်ရှားလာခဲ့သည်။ ၁၉၀၃ ခုနှစ်တွင် ထုတ်ဝေသော ကယ်လော့ဂ် ၏ စာအုပ် “အသက်ရှင်သော ဗိမာန်တော်” တွင် ဘုရားတစ်ဆူတည်းတရားကို ပါဝင်သည်။ အဲလင် ဝှိုက် က သမ္မာကျမ်းစာနှင့် မကိုက်ညီသော စာရေးသားမှုအတွက် ဆုံးမသောအခါ ကယ်လော့ဂ် သည် ဘုရားကျောင်းမှ ခွဲထွက်ခဲ့သည်။ သူ၏ အပြည်ပြည်ဆိုင်ရာ ဆေးဘက်ဆိုင်ရာ မစ်ရှင်နရီနှင့် ကုသိုလ်ဖြစ်အသင်းလက်အောက်ရှိ အဖွဲ့အစည်းများလည်း သူနှင့်အတူ လိုက်ပါခဲ့သည်။

Kellogg acted independently of the advice of church leaders. Repeatedly, Ellen White implored him to follow instructions. When the Battle Creek Sanitarium burned, church leaders urged him to rebuild only one building, not to exceed five stories in height A.D. 450 feet in length. When the construction commenced, it became evident that Kellogg had followed his own plan for a much larger, more ornate structure than the one agreed upon. Kellogg’s book, The Living Temple, published in 1903, contained elements of pantheism. When reprimanded by Ellen White for his unorthodox writing, Kellogg separated from the church. The institutions under his International Medical Missionary and Benevolent Society went with him.

 

II. နှစ်ဆယ်ရာစု ဆဲဗင့်ဒေး အဒ်ဗင်တစ်ဘုရားကျောင်း

၁၉၁၅ ခုနှစ်တွင် အဲလင် ဝှိုက် ကွယ်လွန်ချိန်တွင် ဆဲဗင့်ဒေး အဒ်ဗင်တစ်ဘုရားကျောင်း၏ ဖွဲ့စည်းပုံသည် ပြည့်စုံစွာ တည်ရှိနေပြီဖြစ်သည်။ ကျောင်းများနှင့် ကောလိပ်များသည် ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်းတွင် လည်ပတ်နေခဲ့သည်။ ဆေးရုံများနှင့် ဆေးခန်းများသည် ကုသမှုနှင့် ကျန်းမာရေးပညာပေးမှုကို လူထောင်ပေါင်းများစွာသို့ ယူဆောင်လာခဲ့သည်။ ဝေးလံခေါင်သီသော ဒေသများတွင် နှစ်ခြင်းခံယူမှုများ များပြားခဲ့သည်။ ဘုရားကျောင်းသည် အရွယ်ရောက်ပြည့်စုံသော အဆင့်သို့ ဝင်ရောက်လာခဲ့သည်။ သို့သော် ဘုရားကျောင်းပြင်ပမှလည်းကောင်း၊ အတွင်းမှလည်းကောင်း စိန်ခေါ်မှုများ ရင်ဆိုင်ရဦးမည်ဖြစ်သည်။

II. The Twentieth-Century Seventh-day Adventist Church

By the time of Ellen White’s death in 1915, the organization of the Seventh-day Adventist Church was in place. Schools and colleges were operational around the world. Hospitals and clinics brought healing as well as health education to multitudes. Baptisms in faraway places were numerous. The church was entering its adult phase. There were, however, challenges to be faced, from outside the church as well as within.

 

စစ်ပွဲများက အဒ်ဗင်တစ်ဘုရားကျောင်းကို အနှောင့်အယှက်ဖြစ်စေခဲ့သည်။ ပထမကမ္ဘာစစ်ကြီးသည် ဥရောပရှိ အဒ်ဗင်တစ်သမားများနှင့် အာဖရိကနှင့် တောင်အမေရိကတို့တွင် ထောက်ပံ့ထားသော မစ်ရှင်များအတွက် အထူးခက်ခဲခဲ့သည်။ ပြန်လည်တည်ဆောက်ရေးနှင့် ပြန်လည်ဖွဲ့စည်းရေးသည် ဖြည်းဖြည်းချင်း ပြုလုပ်ခဲ့ရသည်။ ဘုရားကျောင်းသည် စစ်ပွဲမှ အပြည့်အဝ ပြန်လည်နာလန်ထူလာသည်နှင့် တပြိုင်နက် ဥရောပအထက်တွင် စစ်မီးတောက်များ ထပ်မံလင်းလက်လာခဲ့ပြန်သည်။ ဒုတိယကမ္ဘာစစ်ကြီးက မစ်ရှင်များစွာကို ပိတ်သိမ်းစေခဲ့ပြီး ဥရောပတွင် ကယ်ဆယ်ရေးနှင့် ပြန်လည်တည်ဆောက်ရေးအတွက် ငွေကုန်ကြေးကျ များပြားစွာ လိုအပ်ခဲ့သည်။ ထိုအရာအားလုံးရှိနေသော်လည်း အဒ်ဗင်တစ်ဘုရားကျောင်းသည် ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်းတွင် ကြီးထွားလာခဲ့သည်။

Wars caused disruption to the Adventist Church. World War I was especially hard on European Adventists and the missions they sustained in Africa and South America. Reconstruction and reorganization came slowly. No sooner, it seemed, had the church fully recovered from war than war clouds were again brewing over Europe. World War II forced the closing of many missions and required an enormous outlay of funds for relief and reconstruction in Europe. In spite of it all, the Adventist Church grew throughout the world.

 

A. ဘုရားကျောင်း၏ ကြီးထွားမှု

ကြီးထွားမှုနှင့်အတူ ကြီးထွားရာတွင် နာကျင်မှုများသည် ရင့်ကျက်မှုလုပ်ငန်းစဉ်ကို အမှတ်အသားပြုခဲ့သည်။ ဆဲဗင့်ဒေး အဒ်ဗင်တစ်ဘုရားကျောင်း၏ အသင်းဝင်ဦးရေသည် ၁၈၇၀ ခုနှစ်တွင် ၅,၄၄၀ ဦးမှ ၁၉၉၈ ခုနှစ်တွင် ၁၀,၁၆၃,၄၁၄ ဦးအထိ တိုးတက်ခဲ့သည်။ ၁၉၀၀ ခုနှစ်တွင် ဘုရားကျောင်းအသင်းဝင်စုစုပေါင်း၏ ၁၇ ရာခိုင်နှုန်းသာ မြောက်အမေရိကပြင်ပတွင် နေထိုင်ခဲ့သည်။ ၁၉၉၈ ခုနှစ်တွင် စုစုပေါင်းအသင်းဝင်၏ ၉၁.၂၃ ရာခိုင်နှုန်းသည် မြောက်အမေရိကပြင်ပရှိ နိုင်ငံများတွင် နေထိုင်ခဲ့သည်။ ထို့အတူ ဆဲဗင့်ဒေး အဒ်ဗင်တစ် ဧဝံဂေလိတရားပြန့်ပွားရေးအလုပ်သမားများ၏ ၈၁.၈၂ ရာခိုင်နှုန်းသည် မြောက်အမေရိကပြင်ပရှိ ဌာနခွဲများတွင် အမှုတြုံဆောင်နေခဲ့သည်။

A. The Growth of the Church

Growth, together with growing pains, has marked the process of maturation. The membership of the Seventh-day Adventist Church grew from 5,440 members in 1870 to 10,163,414 in 1998. In 1900, only 17 percent of the membership of the church lived outside of North America. As of 1998, 91.23 percent of the total membership lived in countries outside of North America. At the same time, 81.82 percent of all Seventh-day Adventist evangelistic workers were laboring in divisions other than North America.

 

၁၈၇၄ ခုနှစ်တွင် ဂျေ အန် အန်ဒရူးစ်ကို ဆွစ်ဇာလန်သို့ စေလွှတ်ခြင်းဖြင့် စတင်ခဲ့သော ဆဲဗင့်ဒေး အဒ်ဗင်တစ် မစ်ရှင်အစီအစဉ်သည် အေ ဂျီ ဒန်နီယယ်လ် (၁၉၀၁–၁၉၂၂) ဥက္ကဋ္ဌလက်ထက်တွင် ကြီးမားသော အားမာန်အဟုန်ရရှိခဲ့သည်။ သူသည် မြောက်အမေရိကတွင် စာပေများဖြင့် လုံလောက်စွာ ပေးထားသော လူဝီလူသားများသည် မွေးရပ်မြေတွင် မစ်ရှင်တာဝန်ကို ထမ်းဆောင်နိုင်သည်ဟု ယုံကြည်ခဲ့သည်။ သင်းအုပ်ဆရာများနှင့် သူတို့ကို ထောက်ပံ့ရန် ဆယ်ဘို့တစ်ဘို့ကို နိုင်ငံခြားသို့ စေလွှတ်သင့်သည်ဟု ယူဆခဲ့သည်။ ၁၉၀၂ ခုနှစ်တစ်နှစ်တည်းတွင်—အမေရိကန်ပြည်ထောင်စုတွင် အသင်းဝင် ၆၀,၀၀၀ အောက်သာ ရှိချိန်တွင်—မစ်ရှင်နရီ ၆၀ ဦးနှင့် သူတို့မိသားစုများ နိုင်ငံခြားသို့ ထွက်ခွာခဲ့သည်။ ကြိုးပမ်းမှုများကို ပထမဦးစွာ အင်္ဂလန်၊ ဂျာမနီနှင့် ဩစတြေးလျတို့တွင် အာရုံစိုက်ခဲ့ပြီး ထိုနိုင်ငံများက အလှည့်ကျ မစ်ရှင်နရီများ စေလွှတ်နိုင်ခဲ့သည်။ နေ့သစ်ကျောင်းသား မစ်ရှင်အစီအစဉ်များမှတစ်ဆင့် ဘုရားကျောင်းသည် ဝေးလံခေါင်သီသော ဒေသများတွင် တိုးတက်မှုများကို အမြဲသိရှိနေခဲ့သည်။

The Seventh-day Adventist mission program, begun in 1874 with the sending of J. N. Andrews to Switzerland, received a great impetus under the presidency of A. G. Daniells (1901–1922), who believed that in North America laypersons, well supplied with literature, could accomplish their missionary task in the homeland. Ministers and tithe to support them should be sent overseas. In 1902 alone—when there were fewer than 60,000 members in the United States—60 missionaries and their families left the country. Efforts were concentrated first on England, Germany, and Australia, countries which could, in turn, send out missionaries. Through the Sabbath School mission reports, the church kept abreast of advances in far-flung lands.

 

ယနေ့ မစ်ရှင်သည် ဦးတည်ချက်မျိုးစုံသို့ စီးဆင်းနေသည်။ မစ်ရှင်နရီများကို မြောက်အမေရိက၊ ဥရောပနှင့် ဩစတြေးလျမှသာ စေလွှတ်တော့ခြင်း မဟုတ်တော့ပေ။ ဥပမာ၊ ၁၉၆၀ ခုနှစ်တွင် မြောက်အမေရိကမှ မစ်ရှင်နရီ အသစ် ၁၅၆ ဦး စေလွှတ်ခဲ့ပြီး မြောက်အမေရိကပြင်ပဌာနခွဲများမှ ၁၁၄ ဦး ထွက်ခွာခဲ့သည်။ ၁၉၉၈ ခုနှစ်တွင် ဌာနခွဲပေါင်း ၁,၀၇၁ ဦးသည် သူတို့၏ ကိုယ်ပိုင်ဌာနခွဲပြင်ပတွင် အမှုတြုံဆောင်နေခဲ့သည်။ ဆဲဗင့်ဒေး အဒ်ဗင်တစ် မစ်ရှင်နရီများသည် နေရာတိုင်းမှ နေရာတိုင်းသို့ သွားလာနေကြသည်။ ဖိလစ်ပိုင်လူမျိုးများသည် အာဖရိကတွင် ဘုရားကျောင်းအဖွဲ့အစည်းများကို စီမံခန့်ခွဲသည် သို့မဟုတ် လူနာများကို ကျန်းမာရေးစောင့်ရှောက်ပေးသည်။ အာဂျင်တီးနားလူမျိုးများသည် နီပေါနိုင်ငံတွင် မစ်ရှင်ဆေးပညာကို လေ့ကျင့်သည်။ အိန္ဒိယလူမျိုးတစ်ဦးသည် အမေရိကန်ပြည်ထောင်စုတွင် ဆဲဗင့်ဒေး အဒ်ဗင်တစ်ဂျာနယ်ကို တည်းဖြတ်သည်။ ဂါနာလူမျိုးတစ်ဦးသည် အထွေထွေညီလာခံတွင် တာဝန်ထမ်းဆောင်သည်။ နိုင်ငံပေါင်း ၂၀ နီးပါးမှ ပါမောက္ခများသည် အန်ဒရူးတက္ကသိုလ်ရှိ ဓမ္မပညာဆေးကျောင်းတွင် သင်ကြားပေးနေကြသည်။ ဤဌာနခွဲပေါင်းစုံ အလုပ်သမားများအပြင် အခြားများစွာသည် အိမ်နီးချင်းနိုင်ငံများ သို့မဟုတ် သူတို့၏ ကိုယ်ပိုင်နိုင်ငံ၏ မတူညီသော နေရာများတွင် အမှုတြုံဆောင်နေကြသည်။

Mission today flows in many directions. No longer are all the missionaries sent from North America, Europe, and Australia. For example, in 1960, 156 new missionaries were sent from North America, while 114 left their homes in divisions other than the North American. In 1998 1,071 workers served the church in divisions other than their own. Seventh-day Adventist missionaries go from everywhere to everywhere. Filipinos administer church institutions or nurse the sick in Africa; Argentinians practice missionary medicine in Nepal; an Indian edits a Seventh-day Adventist journal in the United States; a Ghanaian serves at the General Conference; professors from nearly 20 nations teach at the Theological Seminary at Andrews University. In addition to these interdivision workers, many others serve in neighboring nations or even in different parts of their own country.

 

ဘုရားကျောင်းသည် ဧဝံဂေလိသတင်းစကားကို လူများထံ ရောက်ရှိစေရန် နည်းလမ်းမျိုးစုံကို အသုံးပြုသည်။ ထိုနည်းလမ်းများသည် အိမ်နီးချင်းတစ်ဦးနှင့် ဖော်ရွေစွာ လည်ပတ်ခြင်းလောက် တိတ်ဆိတ်နိုင်သလို လူထောင်ပေါင်းများစွာ တက်ရောက်သော ဧဝံဂေလိဟောပြောပွဲကြီးလောက် လူသိများနိုင်သည်။ အောက်ပါတို့သည် ပိုမိုထူးခြားသော နည်းလမ်းများ သို့မဟုတ် လှုပ်ရှားမှုများဖြစ်သည်။

The church uses many and varied methods to reach people with the gospel message. These may be as quiet as a neighborly visit or as public as an evangelistic crusade with thousands attending. Some of the more spectacular methods or movements are described below.

 

၁. ထုတ်ဝေရေး

အစောပိုင်း အဒ်ဗင်တစ်သမားများ၏ ထုတ်ဝေရေးလုပ်ငန်း၏ အရေးပါမှုကို အထက်တွင် ဖော်ပြပြီးဖြစ်သည်။ စာစောင်များ၊ စာရွက်စာတမ်းများနှင့် သတင်းစာများသည် ရှေ့ဆောင်များက ရှာဖွေတွေ့ရှိခဲ့သော “လက်ရှိအမှန်တရား” ၏ ယာဉ်ဖြစ်ခဲ့သည်။

1. Publishing

The importance of the publishing work of early Adventists has already been noted. Tracts, pamphlets, and periodicals were the vehicle of “present truth” as discovered by the pioneers (see I. F. 1).

 

ပုံနှိပ်စာမျက်နှာ၏ အရေးပါမှုကို ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်းတွင် အဒ်ဗင်တစ်ဝါဒ ပျံ့နှံ့မှုတွင်လည်း မှတ်သားရမည်။ ပထမဆုံး နိုင်ငံခြားထုတ်ဝေမှုမှာ ၁၈၇၆ ခုနှစ်တွင် ဆွစ်ဇာလန် ဘေ့ဆယ်မြို့တွင် ထုတ်ဝေခဲ့သော ပြင်သစ်ဘာသာ Les Signes des Temps ဖြစ်သည်။ နိုင်ငံများစွာတွင် စာအုပ်များ သို့မဟုတ် သတင်းစာများက အဒ်ဗင်တစ်သတင်းကို ပထမဆုံး ယူဆောင်လာခဲ့သည်။ ထိုစာအုပ်အချို့ကို ယုံကြည်သူများက ဖော်ရွေသော ပင်လယ်သမားတစ်ဦးအား ဝေးလံသော ဆိပ်ကမ်းသို့ ပို့ဆောင်ပေးရန် ပေးအပ်ခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ အချို့ကိုမူ သတ်မှတ်ထားသူများထံ စာပို့ခဲ့သည်။ ဥပမာ၊ ၁၈၇၉ ခုနှစ်တွင် ဘရာဇီးနိုင်ငံ ဆန်တာကတာရီနာရှိ ဂျာမန်အခြေချသူများထံ ဘတ်တယ်ကရစ်ခ်မှ စာပို့ပေးခဲ့သော Die Stimme der Wahrheit မဂ္ဂဇင်းများမှတစ်ဆင့် သတင်းစကားရောက်ရှိခဲ့သည်။ စာအုပ်ရောင်းသမား (ကောလ်ပိုတါ) များသည် စာအုပ်နှင့် သတင်းစာများကို ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်းသို့ ယူဆောင်သွားခဲ့သည်။ ဥပမာ၊ လာ ရူး သည် ဟောင်ကောင် (၁၈၈၈)၊ အာနိုးလ် သည် အန်တီဂွါ (၁၈၈၉ သို့မဟုတ် ၁၈၉၀)၊ လန်ကာနှင့် စထရော့ပ် တို့သည် အိန္ဒိယ မဒရက်စ် (၁၈၉၃)၊ ဒေးဗစ်နှင့် ဘိရှော့ပ် တို့သည် ချီလီ (၁၈၉၄)၊ ကယ်လ်ဒ်ဝဲလ် သည် ဖိလစ်ပိုင် (၁၉၀၅) သို့ သွားရောက်ခဲ့သည်။

The significance of the printed page in the spread of Adventism around the world must likewise be noted. The first overseas publication was the French Les Signes des Temps, which came off the press in Basel, Switzerland, in 1876. In many lands books or periodicals brought the first news of Adventism. Some of these were simply given by believers to a friendly sea captain to deliver in a faraway port; others were mailed to specific persons. For example, in 1879 the message came to the German settlers of Santa Catarina, Brazil, in copies of Die Stimme der Wahrheit mailed from Battle Creek. Colporteurs took books and periodicals around the world; for example: La Rue to Hong Kong (1888); Arnold to Antigua (1889 or 1890); Lenker and Stroup to Madras, India (1893); Davis and Bishop to Chile (1894); Caldwell to the Philippines (1905).

 

၁၉၉၈ ခုနှစ်တွင် ဆဲဗင့်ဒေး အဒ်ဗင်တစ် ထုတ်ဝေမှုများ—စာအုပ်၊ မဂ္ဂဇင်း၊ စာရွက်စာတမ်းများ (အသင်းဝင်များအတွက်နှင့် ဧဝံဂေလိအတွက်)—ကို ဘာသာစကား ၂၇၂ မျိုးဖြင့် ပုံနှိပ်ထုတ်ဝေခဲ့သည်။ ထိုနှစ်တွင် ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်းရှိ ထုတ်ဝေရေးအိမ် ၅၇ ခုက သတင်းစာ ၂၈၅ ခုကို ထုတ်လုပ်ခဲ့ပြီး စာပေရောင်းချမှု စုစုပေါင်းမှာ အမေရိကန်ဒေါ်လာ ၁၁၄ သန်းနီးပါး ရှိခဲ့သည်။ ၁၉၉၈ ခုနှစ်ကုန်တွင် အဒ်ဗင်တစ်စာပေရောင်းချသူ ၂၄,၄၀၀ ကျော်ရှိရာတွင် ၄,၆၈၀ ဦးမှာ ကျောင်းစရိတ်ရှာဖွေနေသော ကျောင်းသားများဖြစ်သည်။

As of 1998 Seventh-day Adventist publications—including books, magazines, and pamphlets both for church members and for evangelism—were printed in 272 languages and dialects. That same year 57 publishing houses around the world produced 285 periodicals, and the total sale of literature was nearly US$114 million. Of the more than 24,400 literature evangelists selling Adventist literature at the end of 1998, 4,680 were students earning their way through school.

 

၂. ရေဒီယိုနှင့် ရုပ်မြင်သံကြား

၁၉၂၆ ခုနှစ်တွင် အဒ်ဗင်တစ် ဧဝံဂေလိဟောပြောသမား အိတ်ချ် အမ် အက်စ် ရစ်ချဒ်စ် သည် ကယ်လီဖိုးနီယာအလယ်ပိုင်းရှိ ဒေသတွင်း ရေဒီယိုလှိုင်းများတွင် တစ်ခါတစ်ရံ ထုတ်လွှင့်ခဲ့သည်။ ရေဒီယိုမှတစ်ဆင့် လူသန်းပေါင်းများစွာကို ရောက်ရှိနိုင်သည်ဟု ယုံကြည်သဖြင့် ရစ်ချဒ်စ် သည် ၁၉၃၀ ခုနှစ်တွင် လော့စ်အိန်ဂျယ်လိစ်တွင် အပတ်စဉ် ထုတ်လွှင့်မှုကို စတင်ခဲ့သည်။ ၁၉၃၆ ခုနှစ်တွင် အမျိုးသားလေးယောက်သီချင်းအဖွဲ့ ပါဝင်လာခဲ့သည်။ ၁၉၃၇ ခုနှစ်တွင် သူတို့ကို ကင်းဂ်(စ်) ဟဲရတ်ဒ် ဟု ခေါ်တွင်ခဲ့ပြီး အစီအစဉ်ကို ဗောက်စ် အွဖ် ပရောဖက်စီ (ပရောဖက်ပြုချက်၏ အသံ) ဟု အမည်ပေးခဲ့သည်။ ၁၉၄၂ ခုနှစ် ဇန်နဝါရီ ၄ ရက်တွင် အစီအစဉ်ကို ကမ်းခြေမှ ကမ်းခြေသို့ ပထမဆုံး ထုတ်လွှင့်ခဲ့သည်။ ထိုနှစ်တွင်ပင် ဗောက်စ် အွဖ် ပရောဖက်စီ သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ စာပေးစာယူကျောင်းကို ဖွင့်လှစ်ခဲ့ပြီး ပထမလတွင် နားထောင်သူ ၂,၀၀၀ ကျော် စာရင်းသွင်းခဲ့သည်။

2. Radio and Television

In 1926 Adventist evangelist H. M. S. Richards made his debut on radio, broadcasting occasionally on local radio stations in central California. Convinced that he could reach millions by radio, Richards began in 1930 a weekly broadcast in Los Angeles. In 1936 a male quartet joined him. In 1937 they were called the King’s Heralds; the program became the Voice of Prophecy. On January 4, 1942, the program was first heard coast to coast. That same year the Voice of Prophecy Bible Correspondence School opened, enrolling more than 2,000 listeners in the first month.

 

ဒုတိယကမ္ဘာစစ်အတွင်းပင် အဒ်ဗင်တစ် ရေဒီယိုအစီအစဉ်များကို အခြားနိုင်ငံများ (ဩစတြေးလျ၊ ၁၉၄၃) နှင့် အခြားဘာသာစကားများ (စပိန်နှင့် ပေါ်တူဂီ၊ ၁၉၄၃) ဖြင့် စတင်ထုတ်လွှင့်ခဲ့သည်။ ဒေသခံစပီကာများက သူတို့၏ ကိုယ်ပိုင်ဘာသာစကားဖြင့် ဧဝံဂေလိသတင်းစကားကို ပြောဆိုခဲ့ကြသည်။ အချို့ထုတ်လွှင့်မှုများက ဗောက်စ် အွဖ် ဟုပ် (မျှော်လင့်ခြင်း၏ အသံ) ဟု အမည်ပေးခဲ့သည်။ အချို့နေရာများတွင် ဒေသခံဂီတပညာရှင်များက သူတို့၏ စွမ်းရည်ကို ထည့်သွင်းခဲ့ကြသည်။ ကင်းဂ်(စ်) ဟဲရတ်ဒ် သည် ဘာသာစကား ၂၀ မျိုးဖြင့် သီဆိုခဲ့သည်။ အင်္ဂလိပ်နှင့် အခြားဘာသာစကားများဖြင့် သမ္မာကျမ်းစာသင်တန်းများ အသစ်များ ပြင်ဆင်ခဲ့သည်။

Even during World War II Adventist radio programs were launched in other countries (Australia, 1943) and in other languages (Spanish and Portuguese, 1943). Native speakers conveyed the gospel message in their own tongues. Some broadcasts chose the name Voice of Hope. In some places, local musicians added their talents to the programming. The King’s Heralds sang in some 20 languages. New correspondence courses were prepared in English and other languages.

 

၁၉၉၂ ခုနှစ်တွင် ဗောက်စ် အွဖ် ပရောဖက်စီ ကမ်းခြေမှ ကမ်းခြေသို့ ပထမဆုံးထုတ်လွှင့်မှု ၅၀ နှစ်ပြည့်တွင် ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်းရှိ သမ္မာကျမ်းစာကျောင်း ၁၃၃ ခုက ဘာသာစကား ၆၆ မျိုးဖြင့် သင်တန်းများ ပေးအပ်ခဲ့သည်။ ရေဒီယိုလှိုင်း ၂,၀၀၀ ခန့်က ဘာသာစကား ၃၆ မျိုးဖြင့် အစီအစဉ်များ ထုတ်လွှင့်ခဲ့သည်။

In 1992, on the fiftieth anniversary of the first coast-to-coast Voice of Prophecy broadcast, 133 Bible schools around the world offered courses in 66 different languages and dialects. Some 2,000 radio stations aired programs in 36 languages.

 

အဒ်ဗင်တစ် ဝေါလ်(ဒ်) ရေဒီယို သည် ၁၉၇၁ ခုနှစ်တွင် ပေါ်တူဂီတွင် ငှားရမ်းထားသော အဆောက်အအုံများဖြင့် ပထမဆုံး ထုတ်လွှင့်ခဲ့သည်။ ပထမအပတ်တွင် အပတ်စဉ် ထုတ်လွှင့်မှု ၂၂ ခုကို ဘာသာစကား ၁၃ မျိုးဖြင့် ပြုလုပ်ခဲ့သည်။ အခြားရေဒီယိုစခန်းများ ထပ်မံထည့်သွင်းခဲ့သည်။ မော်လ်တာ (၁၉၇၅)၊ သီရိလင်္ကာ (၁၉၇၆)၊ အန်ဒိုရာ (၁၉၈၀)၊ ဂါဘွန်၊ အာဖရိက (၁၉၈၃)။ ၁၉၈၇ ခုနှစ်မှစ၍ ဂူအမ်ရှိ အဒ်ဗင်တစ် ဝေါလ်(ဒ်) ရေဒီယို ကေအက်စ်ဒီအေ သည် အာရှနှင့် ပစိဖိတ်ဒေသသို့ ထုတ်လွှင့်နေခဲ့သည်။ အစီအစဉ်များတွင် ဗောက်စ် အွဖ် ပရောဖက်စီထက် များစွာပါဝင်သည်။ တရုတ်နိုင်ငံ အမျိုးမျိုးမှ တုံ့ပြန်မှုများအရ “နိုင်ငံတော်နယ်နိမိတ်များကို မချည်းကပ်ဘဲ” ဧဝံဂေလိသတင်းကို ကြားနေရကြောင်း သိရသည်။

Adventist World Radio first went on the air in 1971, using facilities leased in Portugal. Twenty-two weekly broadcasts used 13 languages in the first week of broadcasting. Other stations were added: Malta, 1975; Sri Lanka, 1976; Andorra, 1980; Gabon, Africa, 1983. Since 1987 Adventist World Radio’s KSDA on Guam has been broadcasting to Asia and the Pacific. The programming includes much more than the Voice of Prophecy. Responses from different parts of China indicate that the gospel is being heard, “regardless of national barriers.”

 

၁၉၅၀ ခုနှစ်တွင် ဝီလျံ ဖာဂယ်နှင့် သူ၏အဖွဲ့သည် နယူးယောက်စခန်းတစ်ခုတွင် တိုက်ရိုက်ထုတ်လွှင့်ခဲ့သော အမေရိကန်တွင် ပထမဆုံး တကယ့်အမျိုးသားရေး ဘာသာရေးရုပ်မြင်သံကြားအစီအစဉ် ဖေ့သ် ဖော် တူးဒေး ကို ထုတ်လုပ်ခဲ့သည်။ ၁၉၆၃ ခုနှစ်တွင် ဖေ့သ် ဖော် တူးဒေး သည် ဘာသာရေးရုပ်မြင်သံကြားအစီအစဉ်များတွင် ပထမဆုံး အရောင်ဖြင့် ထုတ်လွှင့်ခဲ့သည်။ ၁၉၈၅ ခုနှစ်တွင် အစီအစဉ်သည် လိုက်ဖ်(စ်)စတိုင်း မဂ္ဂဇင်း ဖြစ်လာခဲ့ပြီး တင်ဆက်သူမှာ ဒန် မက်သီးယူစ်ဖြစ်သည်။ နှစ်များတစ်လျှောက် ဖေ့သ် ဖော် တူးဒေး သည် ပရိသတ်များအား သမ္မာကျမ်းစာသင်တန်းများ၊ စာဖတ်ပစ္စည်းများနှင့် ဒေသခံဘုရားကျောင်းသင်းအုပ်ဆရာများနှင့် ဆက်သွယ်ပေးခဲ့သည်။

In 1950 William Fagal and his team put Faith for Today, the first truly national religious telecast in the United States, live, on one New York Station. In 1963 Faith for Today was the first religious television program to be broadcast in color. In 1985 the program became Lifestyle Magazine, with host Dan Matthews. Through the years Faith for Today has offered its viewers Bible courses, reading materials, and contact with local church pastors.

 

နောက်ပိုင်း ဆဲဗင့်ဒေး အဒ်ဗင်တစ် ရုပ်မြင်သံကြားအစီအစဉ်နှစ်ခုကို ဖော်ပြရန် ထိုက်တန်သည်။ ဂျော့ချ် ဗန်ဒီမန် သည် ၁၉၅၆ ခုနှစ်တွင် အစီအစဉ် အစ်(စ်) အစ် ရစ်တန် ကို စတင်ခဲ့သည်။ ဗန်ဒီမန်နှင့် သူ၏အဖွဲ့သည် ဗျာဒိတ်ကျမ်းအုပ်စာအား အထူးသဖြင့် ဆီမီနာရာပေါင်းများစွာ ပေးအပ်ခဲ့သည်။ ၁၉၇၃ ခုနှစ်တွင် စီ ဒီ ဘရုခ်စ် သည် ဘရက်(စ်) အွဖ် လိုက်ဖ် အစီအစဉ်ကို စတင်ခဲ့ပြီး အာဖရိကန်-အမေရိကန်များကို အထူးရည်ရွယ်ခဲ့သည်။ ဂီတနှင့် တရားဟောပြောခြင်းသည် ဤအစီအစဉ်၏ ထူးခြားချက်ဖြစ်သည်။

Two later Seventh-day Adventist telecasts deserve mention. George Vandeman began his telecast, It Is Written, in 1956. Vandeman and his team have offered hundreds of seminars, especially on the book of Revelation, to viewers who wish further study. In 1973 C. D. Brooks initiated the program Breath of Life, a telecast especially directed toward African-Americans. Music and preaching characterize this program.

 

၃. မစ်ရှင်သင်္ဘောများနှင့် လေယာဉ်များ

၁၉၂၁ ခုနှစ်တွင် လီယိုနှင့် ဂျက်စီ ဟယ်လီဝဲလ် တို့အား ဘရာဇီးတွင် မစ်ရှင်နရီအဖြစ် တာဝန်ပေးခဲ့သည်။ အမေဇုန်မြစ်ခရီးတွင် ဟယ်လီဝဲလ် သည် မြစ်ကမ်းနားတစ်လျှောက် အထီးကျန်မှု၊ ဆင်းရဲမှုနှင့် ဖျားနာမှုများကို အံ့ဩခဲ့သည်။ အမေဇုန်မြစ်ဝှမ်းတွင် ရေလမ်းပေါင်း ၄၀,၀၀၀ မိုင်ရှိရာ သေးငယ်သော သင်္ဘောတစ်စီးသည် လူများထံ ရောက်ရှိရန် အထိရောက်ဆုံးနည်းလမ်းဖြစ်လိမ့်မည်ဟု ယုံကြည်လာခဲ့သည်။ မြောက်နှင့် တောင်အမေရိကရှိ အဒ်ဗင်တစ်လူငယ်များက မစ်ရှင်သင်္ဘောအတွက် ငွေကြေးထောက်ပံ့ခဲ့ကြသည်။ ၁၉၃၀ ခုနှစ်တွင် အနားယူချိန်တွင် ဟယ်လီဝဲလ် သည် အပူပိုင်းဆေးပညာသင်တန်းကိVacc တက်ခဲ့သည်။ ဘရာဇီးသို့ ပြန်ရောက်သောအခါ သူ၏သင်္ဘောဒီဇိုင်းကို ရေးဆွဲခဲ့ပြီး တည်ဆောက်ရာတွင်လည်း ကူညီခဲ့သည်။ နောက်ထပ် ၂၈ နှစ်အတွင်း ဟယ်လီဝဲလ် ဇနီးမောင်နှံသည် လူဇီယာရို (အလင်းရောင်သယ်ဆောင်သူ) ဖြင့် အမေဇုန်နှင့် ၎င်း၏မြစ်ခွဲများကို ခရီးနှင်ခဲ့ပြီး တစ်နှစ်လျှင် မိုင် ၁၂,၀၀၀ ခန့် ဖြတ်ကျော်ကာ မြစ်ကမ်းနားနေထိုင်သူများအား မျှော်လင့်ခြင်းနှင့် ကုသမှု ယူဆောင်လာခဲ့သည်။ အမေဇုန်မြစ်ဝှမ်းတွင် သင်္ဘော ၇ စီးအထိ တစ်ပြိုင်နက် ပြေးဆွဲခဲ့ဖူးသည်။ နှစ်များတစ်လျှောက် သင်္ဘောများသည် အမည်တူကို ဆက်လက်ထားရှိခဲ့သည်။ ၁၉၉၂ ခုနှစ်တွင် အရေအတွက်မှာ ၂၃ စီးအထိ ရောက်ရှိခဲ့ပြီး လူဇီယာရို XXIII သည် မာနော့စ်မှ ပြေးဆွဲန နေခဲ့သည်။

3. Missionary Ships and Airplanes

In 1921 Leo and Jessie Halliwell were asked to serve as missionaries in Brazil. On a boat trip on the Amazon, Halliwell was amazed at the isolation, the poverty, and the illness along the river. He became convinced that a small ship or launch would be the most effective means of reaching people along the 40,000 miles of navigable rivers in the Amazon basin. The Adventist young people of North and South America responded with funds for the mission launch. On his furlough in 1930 Halliwell took a course in tropical medicine. When he returned to Brazil he sketched the design for his boat; he also helped to build it. For the next 28 years the Halliwells traveled the Amazon and its tributaries, covering some 12,000 miles each year in the Luzeiro (Lightbearer), bringing hope and healing to riverbank dwellers. As many as seven boats plied rivers in the Amazon basin at one time. Through the years, the boats have kept the same name. By 1992 the count was up to 23: Luzeiro XXIII was operating out of Manaus.

 

မစ်ရှင်လေယာဉ်များသည် ရက်ပေါင်းများစွာ လမ်းလျှောက်ရသော ရက်စက်ကြမ်းတမ်းသော ဒေသများကို မိနစ်ပိုင်းအတွင်း ဖြတ်ကျော်နိုင်ပြီး ဒုတိယကမ္ဘာစစ်အပြီးတွင် စတင်ပေါ်ပေါက်လာခဲ့သည်။ ဘော်နီယိုနှင့် အာဖရိကသည် ဤဝန်ဆောင်မှုမှ ပထမဆုံး အကျိုးရရှိခဲ့သော နေရာများဖြစ်သည်။ ၁၉၆၀ ခုနှစ်တွင် အထွေထွေညီလာခံက လေကြောင်းမူဝါဒကို အတည်ပြုခဲ့သည်။ ပထမဆုံး တရားဝင်အသင်းပိုင် လေယာဉ် ဖာနန်ဒို စတီးလ် သည် ၁၉၆၃ ခုနှစ်တွင် ပီရူး၏ အမေဇုန်ဒေသတွင် ဝန်ဆောင်မှုစတင်ခဲ့သည်။ အခြားလေယာဉ်များကို တောင်အမေရိက၊ အာဖရိကနှင့် ဩစတြေးလျရှိ လေယာဉ်တပ်ဖွဲ့တွင် ထည့်သွင်းခဲ့သည်။ သတ္တိရှိပြီး စွန့်စားဝံ့သော မစ်ရှင်နရီများက မောင်းနှင်သော ဤသေးငယ်သော လေယာဉ်များသည် ဝန်ထမ်းများနှင့် ပစ္စည်းများကို သယ်ဆောင်ကာ မြို့များ သို့မဟုတ် ရွာများမှ ခြေလျှင်ရက်ပေါင်းများစွာ ဝေးကွာသော သေးငယ်သော လေဆိပ်များတွင် ဆင်းသက်ခဲ့သည်။

Missionary airplanes, covering miles of inhospitable terrain in minutes, came on the scene after World War II. Borneo and Africa were the first areas to benefit from this service. The General Conference voted an aviation policy in 1960. The first official denominational plane, the Fernando Stahl, went into service in 1963 in the Amazon region of Peru. Other planes were added to the fleet, in South America, Africa, and Australasia. Ferrying personnel and supplies, these small planes, piloted by courageous and adventuresome missionaries, land on tiny airstrips, days by foot from cities or towns.

 

မစ်ရှင်လေကြောင်းအစီအစဉ်သည် ၁၉၈၁ ခုနှစ်တွင် လေယာဉ် ၃၂ စီးဖြင့် အထွန့်ရောက်ခဲ့သည်။ ၁၉၉၈ ခုနှစ်တွင် အစီအစဉ်သည် မတိုးတက်တော့ဘဲ သိသိသာသာ ကျဆင်းသွားခဲ့သည်။ အကြောင်းမှာ အထီးကျန်ဒေသများသို့ လမ်းများ ဖောက်လုပ်လာခြင်း၊ လည်ပတ်ရေးကုန်ကျစရိတ် တိုးမြင့်လာခြင်းနှင့် လည်ပတ်ရေးအတွက် ငွေကြေးတာဝန်ကို ဒေသခံလုပ်ငန်းခွင်များလက်သို့ လွှဲပြောင်းပေးလိုက်ခြင်း—ထိုဒေသများသည် နိုင်ငံခြားမစ်ရှင်နရီများထက် ငွေကြေးအရင်းအမြ နည်းပါးသည်။

The missionary aviation program peaked in 1981, with 32 airplanes reported in use. By 1998 the program had declined noticeably, mainly because of the development of roads into isolated regions, increases in operation costs, and the placing of financial responsibility for operation in the hands of the local fields—which have access to fewer financial resources than overseas missionaries.

 

၄. ရည်ရွယ်ချက်ရှိရှိ မစ်ရှင်

၁၉၀၁ ခုနှစ် ပြန်လည်ဖွဲ့စည်းမှုနှင့်အတူ ခရစ်ယာန်နိုင်ငံများနှင့် ခရစ်ယာန်မဟုတ်သော နိုင်ငံများပါမကျန် ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်းသို့ မစ်ရှင်ကို ဦးစားပေးလုပ်ငန်းဖြစ်လာခဲ့သည်။ ၁၉၅၀ ခုနှစ်မှစ၍ ဘုရားကျောင်းသည် ကမ္ဘာ့နေရာအားလုံးသို့ စနစ်တကျ မစ်ရှင်လုပ်ငန်းအတွက် တိကျသော ခြေလှမ်းများ လှမ်းခဲ့သည်။ ခရစ်ယာန်မဟုတ်သော ဘာသာတရားများကို အထူးအာရုံစိုက်ခဲ့သည်။ မရောက်ရှိသေးသူများထံ ရောက်ရှိရန် ရည်ရွယ်ချက်ရှိသော မစ်ရှင်ဗျူဟာများ ဖန်တီးခဲ့သည်။

4. Intentional Mission

With the 1901 reorganization, mission to the whole world, Christian as well as non-Christian, became a priority. Since 1950, the church has taken definite steps toward systematic mission to all parts of the world. Special attention has been given to non-Christian religions. To reach the unreached, intentional strategies of mission have been developed.

 

မွတ်စလင်များထံ ဧဝံဂေလိပြန့်ပွားရေးနည်းလမ်းများကို လေ့လာခြင်းသည် ၁၉၅၀ ခုနှစ်တွင် ထုတ်ဝေခဲ့သော အဲရစ် ဘက်သမန် ၏ Bridge to Islam စာအုပ်မှ စတင်ခဲ့သည်။ ၁၉၆၀ ခုနှစ်များတွင် အစ္စလာမ်ဆိုင်ရာ ညီလာခံများ ပြုလုပ်ခဲ့သည်။ အင်္ဂလန်နယူးဘိုးကောလိပ်တွင် အစ္စလာမ်ဆိုင်ရာ အဒ်ဗင်တစ် ကမ္ဘာ့ဗဟိုဌာနကို ၁၉၈၉ ခုနှစ်တွင် ဖွင့်လှစ်ခဲ့ပြီး မွတ်စလင်များထံ ခရစ်တော်ကို ရောက်ရှိရန် သင့်လျော်သော နည်းလမ်းများ လေ့လာရန်၊ အလုပ်သမားများကို ဤနည်းလမ်းများဖြင့် သင်တန်းပေးရန်နှင့် နိုင်ငံတကာ အရင်းအမြးဗဟိုဌာနအဖြစ် ဆောင်ရွက်ရန် ဖြစ်သည်။ ဖိလစ်ပိုင်ရှိ အဒ်ဗင် တစ် အပြည်ပြည်ဆိုင်ရာ အဆင့်မြင့်လေ့လာရေး အင်စတီကျု တွင် အရှေ့ဖျားဒေသ တိုင်းအတွက် ဘာသာရေးလေ့လာရေး စင်တာ ကို ၁၉၉၀ နှစ်များ အစောပိုင်းတွင် စတင်လည်ပတ်ခဲ့သည်။

 

Study and research on ways to reach Muslims with the gospel began with Erich Bethman’s Bridge to Islam, published in 1950. In the 1960s several conferences on Islam were held. The SDA Global Centre for Islamic Studies, at Newbold College in England, was opened in 1989 to study appropriate methods for reaching Muslims with Christ, training workers in these methods, and serving as an international resource center. The Center for Religious Studies of the Far Eastern Division began functioning at the Adventist International Institute of Advanced Studies in the Philippines in the early 1990s.

 

ဟိန္ဒူများထံ ရောက်ရှိစေရန် နည်းလမ်းများကို လေ့လာရန်အတွက် အထူး အင်စတီကျု တစ်ခုကို အိန္ဒိယနိုင်ငံတွင် ၁၉၉၂ ခုနှစ်တွင် တည်ထောင်ခဲ့သည်။ ဗုဒ္ဓဘာသာ လေ့လာရေးနှင့် ဗုဒ္ဓဘာသာဝင်များကို ဧဝံဂေလိ တရားဟောရန် ရည်ရွယ်သော အလားတူ အဖွဲ့အစည်း တစ်ခုကို ထိုင်းနိုင်ငံတွင် ၁၉၉၂ ခုနှစ်တွင် စတင်လည်ပတ်ခဲ့သည်။

A special institute to study ways of reaching Hindus was established in India in 1992. A similar organization, dedicated to the study of Buddhism and evangelism of Buddhists, began to function in Thailand in 1992.

 

ဟေဗြဲ ကျမ်းစာအသင်း ကို ၁၉၅၅ ခုနှစ်တွင် ဖန်တီးခဲ့သည်။ ၎င်း၏ ရည်ရွယ်ချက်မှာ ဂျူးများအတွက် ဆွဲဆောင်မှုရှိမည့် နည်းလမ်းများဖြင့် ဧဝံဂေလိတရားကို တင်ပြရန် ဖြစ်သည်။ ၁၉၅၉ ခုနှစ်တွင် ဂျူးများအတွက် ဧဝံဂေလိ တရားဟောရေး စင်တာ တစ်ခုကို နယူးယောက်မြို့တွင် ဖွင့်လှစ်ခဲ့သည်။ ဂျူးစာဖတ်သူများအတွက် ရှဘတ် ရှလုမ် ဂျာနယ် ကို ပုံမှန်ထုတ်ဝေသည်။

The Hebrew Scripture Association was created in 1955. Its purpose was to present the gospel in ways that would be attractive to Jews. In 1959 an evangelistic center for Jews opened in New York City. The journal Shabbat Shalom is published regularly for Jewish readers.

 

၁၉၆၆ ခုနှစ်တွင် ကမ္ဘာ့မစ်ရှင် ဌာန သည် အန်ဒရူး တက္ကသိုလ် (ဘဲရီယန်စပရင်း၊ မီချီဂန်) ရှိ အက်စ်ဒီအေ ဘုရားမဲ့ ဆီမီနာရီ ၏ ဆဋ္ဌမမြောက် ဌာန ဖြစ်လာခဲ့သည်။ ၎င်း၏ ရည်ရွယ်ချက်မှာ ဆီမီနာရီ ကျောင်းသားများအတွက် မစ်ရှင် အတန်းများ ကမ်းလှမ်းရန်သာမက မစ်ရှင်နရီ များအတွက် တာဝန်မကျွေးမီ ပြင်းထန်သော သင်တန်းများ ကျင်းပရန်လည်း ဖြစ်သည်။ ဤ ဒုတိယ အလုပ်ကို နောက်ပိုင်းတွင် ဂျန်နရယ် ကွန်ဖရင့် မှ အန်ဒရူး တက္ကသိုလ် ကမ်းပတ်စ်တွင် လည်ပတ်သော ကမ္ဘာ့မစ်ရှင် အင်စတီကျု မှ လက်ခံခဲ့သည်။

In 1966 the Department of World Mission became the sixth department of the SDA Theological Seminary at Andrews University (Berrien Springs, Michigan). Its purpose was not only to offer mission classes to seminary students but also to conduct intensive courses for missionaries about to leave on assignment. This second task was later taken over by the Institute of World Mission, operated by the General Conference on the campus of Andrews University.

 

ပထမဆုံး ကျောင်းသား မစ်ရှင်နရီ သည် ဝါရှင်တန် ဒီစီ ရှိ ကိုလမ်ဘီယာ ယူနီယံ ကောလိပ် မှ မက္ကဆီကိုသို့ ၁၉၅၉ ခုနှစ်တွင် ထွက်ခွာခဲ့သည်။ ၁၉၉၈ ခုနှစ်တွင် မြောက်အမေရိက လူငယ် သုံးရာ တစ်ဆယ့်ခုနစ်ဦး သည် ကမ္ဘာ တိုင်း ဆယ်ခုတွင် စေတနာ့ဝန်ထမ်း များအဖြစ် ဆောင်ရွက်ခဲ့သည်။ ကမ္ဘာတစ်ဝန်း တွင် ကိန်းဂဏန်း သည် တစ်ထောင့်နှစ်ရာ ကျော် ဖြစ်သည်။ သေးငယ်သော လစာ နှင့် ကြီးမြတ်သော စိတ်ကျေနပ်မှု အတွက် အလဲအလှယ်အဖြစ် ကျောင်းသား မစ်ရှင်နရီ များသည် သူတို့၏ ကောလိပ် ပညာရေးကို တစ်နှစ်အထိ ရွှေ့ဆိုင်း ကာ သူတို့၏ နိုင်ငံ မှ ဝေးရာ မစ်ရှင် ပုံစံ အချို့တွင် ပါဝင်သည်။ များစွာ သော သူတို့ သည် အာရှ မြို့ များ တွင် စကားပြော အင်္ဂလိပ် သင်ကြားရေး တွင် ပါဝင်ခဲ့ကြသည်။ သူတို့၏ အစီရင်ခံစာ များ သည် အခြား လူ များ ၏ မစ်ရှင် တွင် စိတ်ဝင်စားမှု ကို နိုးကြားစေခဲ့သည်။ ယခင် ကျောင်းသား မစ်ရှင်နရီ များစွာ သည် နောက်ပိုင်း တွင် အချိန်ပြည့် မစ်ရှင်နရီ များ အဖြစ် ပြည်ပသို့ သွားခဲ့ကြသည်။

The first student missionary left Columbia Union College, in Washington, D.C., to Mexico in 1959. In 1998, 317 North American young people served as volunteers in 10 world divisions; worldwide, the figure was more than 1,200. In exchange for a small stipend and great satisfaction, student missionaries delay their college education for as much as one year to participate in some form of mission away from their country. Many have been involved in teaching conversational English in cities of Asia. Their reports have awakened the interest of other laypersons in mission. Many former student missionaries have later gone overseas as full-time missionaries.

 

ရည်ရွယ်ချက်ရှိ မစ်ရှင် တွန်းအား နှင့် လိုက်လျောညီထွေ ရှိ စွာ ဘုရားကျောင်း ခေါင်းဆောင် များ သည် ဧဝံဂေလိ တရားဟောရေး နှင့် ဘုရားကျောင်း တိုးတက်မှု အတွက် စနစ်တကျ ငါးနှစ် တစ်ကြိမ် အစီအစဉ် များ ကို စတင် တီထွင် ခဲ့ သည်။ ရိတ်သိမ်းမှု တစ်ထောင် ရက် သည် ဂျန်နရယ် ကွန်ဖရင့် ၏ ၁၉၈၅ ခုနှစ် အစည်းအဝေး တွင် မစ်ရှင် ပျော်ပွဲ တွင် အစီရင်ခံ ခဲ့ သော စုစုပေါင်း တစ်သန်း တစ်ရာ ခုနစ်ဆယ့်တစ်ထောင် သုံးရာ ကိုးဆယ် နှစ်မျှ ဆက်ခံ မှု များ ဖြင့် ရလဒ် ဖြစ်ခဲ့ သည်။ ထို အစည်းအဝေး တွင် ရိတ်သိမ်း ၉၀ ကို စတင် ခဲ့ သည်။ ၎င်း၏ ရည်မှန်းချက် များ မှာ ရိတ်သိမ်းမှု တစ်ထောင် ရက် အတွင်း ရရှိ ခဲ့ သော ဆက်ခံ မှု အရေအတွက် ကို နှစ်ဆ တိုး ရန် နှင့် “ဝိညာဉ်ရေး လက်ဆောင် များ အရ ဝိညာဉ် အနိုင်ရရေး လှုပ်ရှားမှု များ တွင် ပါဝင် ရန် တတ်မြောက် သော အဖွဲ့ဝင် အရေအတွက် ကို နှစ်ဆ တိုး ရန်၊ ခုနစ်ရက်မြောက်နေ့ အက်ဒဗင်တစ် ဘုရားကျောင်း တိုင်း ကို ဝန်ဆောင်မှု အတွက် လေ့ကျင့်ရေး စင်တာ တစ်ခု ဖြစ်စေ ရန်” (“ရိတ်သိမ်း ၉၀ ရည်မှန်းချက် များ” ၁၈) ဖြစ်သည်။ ငါးနှစ် ကုန်ဆုံး ချိန် တွင် နှစ်သန်း လေးရာ ကိုးဆယ် ထောင် တစ်ရာ ငါး ဆက်ခံ မှု များ ကို အစီရင်ခံ ခဲ့ သည်။ ကိန်းဂဏန်း များ ကို မှတ်တမ်း တင် ခဲ့ သော ကမ္ဘာ ဒေသ များ တွင် ဝိညာဉ် အနိုင်ရရေး လှုပ်ရှားမှု များ တွင် ပါဝင် သော ဘုရားကျောင်း အဖွဲ့ဝင် အရေအတွက် သည် ရာခိုင်နှုန်း ခုနစ်ဆယ့်ခြောက်ဒသမ လေး တိုး တက် ခဲ့ သည်။

In keeping with the intentional mission thrust, church leaders began devising organized quinquennial programs for evangelism and church growth. The One Thousand Days of Reaping resulted in a grand total of 1,171,390 baptisms, reported in a mission pageant at the 1985 session of the General Conference. At that same meeting Harvest 90 was launched. Its goals were to double the number of accessions reached during the One Thousand Days of Reaping and “double the number of members equipped for soul-winning activities according to their spiritual gifts, making every Seventh-day Adventist church a center of training for service” (“Harvest 90 Objectives” 18). At the end of the quinquennium, 2,490,105 accessions were reported. In areas of the world where figures were kept, the number of church members involved in soul-winning activities had risen by 76.4 percent.

 

၁၉၉၀ ဂျန်နရယ် ကွန်ဖရင့် အစည်းအဝေး တွင် ကျန်ရှိ နေ ဆဲ သော အလုပ် အလွန် ကြီးမားမှု ကို အသိ ပေး ရန် ကမ္ဘာ့ မစ်ရှင် မဟာဗျူဟာ ကို စတင် ခဲ့ သည်။ ကမ္ဘာ့ မစ်ရှင် သည် ကမ္ဘာ လူဦးရေ ကို တစ်သန်း နီးပါး နေ ထိုင် သူ များ ရှိ သော ပထဝီ ယူနစ် ငါးထောင် ခွဲ ခဲ့ သည်။ ထို အချိန် တွင် အက်ဒဗင်တစ် ရှိ နေ မှု မရှိ သော လူ အုပ်စု နှစ်ထောင် သုံးရာ ရှိ ခဲ့ သည်။ ၁၉၉၉ ခုနှစ် ဩဂုတ် လ အထိ မဝင် ရောက် ရသေး သော လူ အုပ်စု အရေအတွက် သည် တစ်ထောင့်ခုနစ်ရာ သို့ လျော့ ချ ခဲ့ ပြီ ဖြစ်ပြီး အများစု သည် အာရှ တွင် ရှိ သည်။ တစ်ချိန် တည်း တွင် ကမ္ဘာ့ မစ်ရှင် သည် တစ်ရက် လျှင် အက်ဒဗင်တစ် အသင်းတော် အသစ် လေး ဒသမ ငါး ခု တည်ထောင် နေ ကြောင်း အစီရင်ခံ ခဲ့ သည်။

At the 1990 General Conference session the Global Mission strategy was launched in order to create an awareness of the enormity of the task still remaining. Global Mission divided the world’s population into 5,000 geographical units of approximately “1 million inhabitants. At the time, there were some 2,300 people groups without any Adventist presence. As of August 1999 the number of unentered people groups has decreased to 1,700, most of them in Asia. At the same time the Global Mission reported that each day 4.5 new Adventist congregations were being established.

 

ခ။ မစ်ရှင် တွင် လူ ပါဝင်မှု တရားဝင် ဘုရားကျောင်း မစ်ရှင် ကြိုးပမ်း မှု များ နှင့် အပြိုင် အရေးပါ သော လူ အစပြု မှု များ သည် ဝန်ဆောင်မှု များ နှင့် ဧဝံဂေလိ တရားဟောရေး ကို ပံ့ပိုး ခဲ့ သည်။ ဤ များ စွာ သော အရာ များ သည် ယနေ့ အက်ဒဗင်တစ်-လူ ဝန်ဆောင်မှု နှင့် စက်မှု များ ထီး အောက် တွင် လည်ပတ် နေ ပြီး ဘုရားကျောင်း အုပ်ချုပ်ရေး နှင့် နီးကပ် စွာ သဟဇာတ ရှိ စွာ အလုပ် လုပ် သည်။

B. Lay Involvement in Mission

Parallel to official church mission efforts, significant lay initiatives have provided services and evangelism. Many of these function today under the umbrella of the Adventist-Laymen’s Services and Industries, working in close harmony with the church administration.

 

အစောဆုံး အဓိက ကိုယ်ပိုင် ထောက်ပံ့ သော အဖွဲ့အစည်း ကို တင်နက်ဆီ နိုင်ငံ နက်ရှ်ဗီးလ် အနီး တွင် ၁၉၀၄ ခုနှစ်တွင် တည်ထောင် ခဲ့ သည်။ မဒီဆန် အဖွဲ့အစည်း များ တွင် ကျောင်း၊ လယ်ယာ၊ ကျန်းမာရေး စောင့်ရှောက်မှု အဆောက်အအုံ၊ ကျန်းမာရေး အစားအစာ စက်ရုံ နှင့် ပုံနှိပ်စက် ပါဝင် သည်။ မဒီဆန် တွင် လေ့ကျင့် ခဲ့ သော အလုပ်သမား များ သည် ကျေးလက် ဒေသ များ တွင် ကိုယ်ပိုင် ကျောင်း များ သို့မဟုတ် မြို့ များ တွင် ကုသရေး အခန်း များ တည်ဆောက် လေ့ ရှိ သည်။ တောင်ပိုင်း တစ်လျှောက် တည်ရှိ သော ကိုယ်ပိုင် ထောက်ပံ့ သော ဆေးဘက်ဆိုင်ရာ အဖွဲ့အစည်း များစွာ သည် မဒီဆန် လုပ်ငန်း မှ ပေါက်ဖွား ခဲ့ သည်။ အခြား နိုင်ငံ များ တွင် အက်ဒဗင်တစ် လူ များ သည် ရေကုထုံး နှင့် နှိပ်နယ်ရေး အတွက် ကုသရေး အခန်း များ ဖွင့်လှစ် ခဲ့ သည်။ ယနေ့ ကိုယ်ပိုင် ထောက်ပံ့ သော အလယ်တန်း ကျောင်း နှင့် ကောလိပ် များစွာ သည် လူငယ် များ ကို လက်တွေ့ နှင့် ပညာရပ် ဆိုင်ရာ ဘာသာရပ် များ တွင် လေ့ကျင့် သည်။ အလေးပေး မှု မှာ အခြား သူ များ ကို ဝန်ဆောင် ရန် အတွက် လက်တွေ့ လေ့ကျင့်ရေး ပေါ် တွင် ဖြစ်သည်။

The earliest major self-supporting institution was founded near Nashville, Tennessee, in 1904. The Madison institutions included a school, a farm, a health care facility, a health food factory, and a printing press. Workers trained at Madison often set up their own schools in rural areas or treatment rooms in towns or cities. Several self-supporting medical institutions, located throughout the South, grew out of the Madison enterprise. In other countries Adventist laypersons opened treatment rooms for hydrotherapy and massage. Today several self-supporting secondary schools and colleges train young people in practical and academic disciplines. The emphasis, however, is on practical training for ministering to others.

 

နောက်ထပ် ဝန်ဆောင်မှု လမ်းကြောင်း တစ်ခု ကို ကိုယ်ပိုင် ထောက်ပံ့ သော သက်သတ်လွတ် စားသောက်ဆိုင် များ မှ ပံ့ပိုး သည်။ ဤ နေရာ တွင် ကျန်းမာရေး နှင့် ညီညွတ် သော အစားအစာ ကို အသက်မုန့် ကို မျှဝေ ခြင်း နှင့် အတူ ပါ သည်။ အက်ဒဗင်တစ် လူ များ မှ လည်ပတ် သော ဤ စားသောက်ဆိုင် များ ကို မြောက်အမေရိက၊ ဥရောပ၊ တောင်အမေရိက၊ ဩစတြေးလျ နှင့် အာရှ တစ်လျှောက် တွေ့ ရှိ နိုင် သည်။

Another avenue for service is provided by self-supporting vegetarian restaurants. Here wholesome food is accompanied by the sharing of the Bread of Life. These restaurants, operated by Adventist laypersons, are to be found across North America, in Europe, South America, Australia, and Asia.

 

အက်လ်ဒါ ဂျေ အယ်လ် တက်ကာ သည် ပို့တလန်၊ အိုရီဂွန် တွင် တိတ်ဆိတ် နာရီ ရေဒီယို အသံလွှင့် ကို ၁၉၃၇ ခုနှစ်တွင် စတင် ခဲ့ သည်။ ရေဒီယို ပရိုဂရမ် များ အပြင် တိတ်ဆိတ် နာရီ သည် ယခု ကျန်းမာရေး ဆိုင်ရာ ရုပ်မြင်သံကြား စီးရီး ရှာဖွေရေး ကို တင်ပြ သည်။ ထို့အပြင် တိတ်ဆိတ် နာရီ ဟောပြော သူ များ သည် ကမ္ဘာ ပတ်ပတ်လည် တွင် ဧဝံဂေလိ တရားဟော အစည်းအဝေး များ တွင် ဟော ပြော သည်။ တိတ်ဆိတ် နာရီ မှ စုဆောင်း ခဲ့ သော ရန်ပုံငွေ များ သည် မစ်ရှင်နရီ လေယာဉ်၊ ဗန်ကား နှင့် ဂျစ်ကား များ၊ သမ္မာကျမ်း များ၊ တောထဲ ချပ်ပဲလ် များ နှင့် ထိုက်တန် သော ကျောင်းသား များ အတွက် ပညာသင်ဆု များ ကို ပေး ရန် သွား ခဲ့ သည်။

Elder J. L. Tucker initiated the Quiet Hour broadcast in Portland, Oregon, in 1937. Besides radio programming, the Quiet Hour now presents Search, a television series on health. In addition, Quiet Hour speakers preach in evangelistic meetings around the globe. Funds gathered by the Quiet Hour have gone to pay for missionary airplanes, vans, and jeeps; Bibles; jungle chapels; and scholarships for worthy students.

 

၁၉၈၆ ခုနှစ်တွင် Three Angels Broadcasting Network (3ABN) သည် ပထမဆုံး လူပုဂ္ဂိုလ်များလည်ပတ်သော အက်ဒ်ဗင်တစ်ရုပ်မြင်သံကြားအချက်ပြပို့လွှတ်ရေးဌာန ဖြစ်လာခဲ့သည်။ ၁၉၈၇ ခုနှစ်မှစ၍ 3ABN သည် တစ်နေ့ ၂၄ နာရီ ထုတ်လွှင့်နေပြီး ကမ္ဘာမြေပြင်မှ မိုင် ၂၂,၃၀၀ အကွာရှိ ဂြိုဟ်တုသို့ အချက်ပြများ ပေးပို့သည်။ ထိုဂြိုဟ်တုမှ အချက်ပြများကို ဂြိုဟ်တုပန်းကန်များသို့ ပြန်လည်ထင်ဟပ်ပေးသည်။ အစီအစဉ်များမှာ အဓိကအားဖြင့် ဘာသာရေးဆိုင်ရာများဖြစ်ပြီး အက်ဒ်ဗင်တစ်မဟုတ်သော အကြောင်းအရာများလည်း အနည်းငယ်ပါဝင်သည်။

In 1986 the Three Angels Broadcasting Network became the first lay-operated Seventh-day Adventist television uplink station. Since 1987, 3ABN has been broadcasting 24 hours a day to a satellite 22,300 miles from earth, from which the signal is reflected back to satellite dishes. The programming is basically religious and includes some non-Seventh-day Adventist materials.

 

လူပုဂ္ဂိုလ်များ၏ ဓမ္မအမှုတော်စိတ်ဝင်စားမှု၏ နောက်ထပ်ပုံစံတစ်ခုမှာ Maranatha Volunteers International ဖြစ်သည်။ Maranatha သည် အဆောက်လုပ်ရေးလိုအပ်သည့်နေရာတိုင်းသို့ ပျံသန်းပေးသော ပုဂ္ဂလိကလေယာဉ်မှူးအုပ်စုတစ်စုနှင့် စတင်ခဲ့သည်။ ယနေ့တွင် စေတနာ့ဝန်ထမ်းများသည် ခရီးနည်းလမ်းအမျိုးမျိုးဖြင့် ရောက်ရှိလာကြသော်လည်း အသင်းတော်အတွက် အဆောက်အဦများ ဆောက်လုပ်ရန်သာ ဖြစ်သည်။ ၁၉၆၉ ခုနှစ်မှစ၍ Maranatha သည် နိုင်ငံပေါင်း ၅၃၉ တွင် ဆောက်လုပ်ရေးစီမံကိန်း ၁,၇၈၂ ခု ပြီးစီးခဲ့ပြီး တန်ဖိုးမှာ ဒေါ်လာ ၉၉ သန်းကျော် ရှိသည်။ ၁၉၉၈ ခုနှစ်တစ်နှစ်တည်းတွင်ပင် စေတနာ့ဝန်ထမ်းပေါင်း ၃,၀၀၀ နီးပါး Maranatha စီမံကိန်းများတွင် ပါဝင်ခဲ့သည်။ စေတနာ့ဝန်ထမ်းများတည်ဆောက်သော အဆောက်အဦများတွင် ဘုရားကျောင်းများ၊ ဆေးရုံများ၊ ဆေးခန်းများ၊ မိဘမဲ့ဂေဟာများ၊ ကျောင်းများနှင့် အသင်းတော်အမှုတော်သည်များအတွက် နေအိမ်များ ပါဝင်သည်။ ဆောက်လုပ်ရေးနေရာသို့ ကိုယ်တိုင်ခရီးစရိတ်ပေးနိုင်သူတိုင်း ပါဝင်ခွင့်ရှိသည်။ စေတနာ့ဝန်ထမ်းများတွင် ယခင်ဆောက်လုပ်ရေးအတွေ့အကြုံ လိုအပ်ခြင်းမရှိပေ။

Another manifestation of lay interest in mission is Maranatha Volunteers International. Maranatha began with a group of private pilots who would fly wherever a building needed to be put up. Today volunteers arrive by various modes of travel, but always to construct a facility for the church. Since 1969 Maranatha has completed 1,782 building projects in 539 countries, valued at more than $99 million. In 1998 alone nearly 3,000 volunteers joined Maranatha projects. The buildings put up by volunteers include churches, hospitals, clinics, orphanages, schools, and housing for church workers. All those who are willing to pay their own transportation to the building site are welcome. Volunteers need not have any previous experience in construction.

 

၁၉၈၅ ခုနှစ်တွင် Adventist Frontier Missions ကို အမေရိကန်လူပုဂ္ဂိုလ်များကို ဝေးလံခေါင်သီသောဒေသများတွင် အက်ဒ်ဗင်တစ်အသင်းတော်များ စိုက်ပျိုးရန် ဓမ္မအမှုသည်အဖြစ် စေလွှတ်ရန် ဖွဲ့စည်းခဲ့သည်။ ထိုသို့ပြုလုပ်ခြင်းဖြင့် အမေရိကန်အက်ဒ်ဗင်တစ်များကို ကမ္ဘာလုံးဆိုင်ရာ ဓမ္မအမှုတော်နှင့် ပိုမိုနီးကပ်စေလိုခဲ့သည်။ ၁၉၉၈ ခုနှစ်တွင် မိသားစု ၁၈ စု သည် တိုက်ကြီးမျိုးစုံရှိ စီမံကိန်း ၁၅ ခုတွင် အမှုတော်ထမ်းဆောင်နေသည်။

In 1985 Adventist Frontier Missions was formed to send American lay missionaries to plant Seventh-day Adventist churches in remote areas. In so doing, Adventist Frontier Missions wanted to bring American Adventists into closer contact with worldwide mission. In 1998 18 families were serving in 15 different projects on several continents.

 

C. ပညာရေးစနစ် Battle Creek College ကို ၁၈၇၄ ခုနှစ်တွင် တည်ထောင်ခဲ့ပြီး အက်ဒ်ဗင်တစ်တက္ကသိုလ်အဆင့် ပထမဆုံးအဖွဲ့အစည်းဖြစ်သည်။ ၎င်း၏နောက်ဆက်တွဲဖြစ်သော Emmanuel Missionary College ကို ၁၉၀၁ ခုနှစ်မှစ၍ မစ်ရှီဂန်ပြည်နယ်၊ Berrien Springs တွင် ဓမ္မအမှုသည်လေ့ကျင့်ရေးကျောင်းအဖြစ် ဖွံ့ဖြိုးစေခဲ့သည်။ အလုပ်နှင့်သင်ယူရေးအစီအစဉ်များ၏ သဘောသဘာဝကြောင့် ၁၉၁၀ ခုနှစ်မတိုင်မီ ဘွဲ့များ မပေးအပ်ခဲ့ပေ။

C. Educational System

Battle Creek College, founded in 1874, was the first Seventh-day Adventist tertiary level institution. Its successor, Emmanuel Missionary College, was developed, beginning in 1901, as a missionary training school in Berrien Springs, Michigan. Because of the nature of the work-study programs conducted there, no degrees were granted until 1910.

 

အက်ဒ်ဗင်တစ်များသည် အသိအမှတ်ပြုလက်မှတ် (accreditation) ကို သတိကြီးစွာရှောင်ကြဉ်ခဲ့သည်။ ထိုသို့ပြုလုပ်ပါက ပညာရေးအဖွဲ့အစည်းများ၏ အက်ဒ်ဗင်တစ်ဦးတည်းဦးတည်မှု ပျောက်ဆုံးသွားနိုင်သည်ဟု ယူဆခဲ့သည်။ ဒေါက်တာဘွဲ့များကို မလိုအပ်ဘဲ အန္တရာယ်ရှိသည်ဟုပင် ယူဆခဲ့သည်။ ဥပမာ၊ ကယ်လီဖိုးနီးယားပြည်နယ်ရှိ Pacific Union College သည် ၁၉၂၈ ခုနှစ်တွင်မှ ကျောင်းတွင်းတွင် ပထမဆုံး Ph.D. ဘွဲ့ရှိသူကို ရရှိခဲ့သည်။ ၎င်းသည် အသိအမှတ်ပြုလက်မှတ်ရရှိခဲ့သော ပထမဆုံးအက်ဒ်ဗင်တစ်ကောလိပ်ဖြစ်သည်။ အမေရိကန်ပြည်ထောင်စုအတွင်းရှိ အခြားအက်ဒ်ဗင်တစ်ကောလိပ်များသည် နောက်ဆယ်စုနှစ်အတွင်း အလားတူလိုက်ပါခဲ့သည်။ အမေရိကန်ပြည်ထောင်စုမှလွဲ၍ အခြားနိုင်ငံများရှိ ပညာရေးအဖွဲ့အစည်းများသည် အစိုးရများထံမှ အသိအမှတ်ပြုမှုကို ပိုမိုလွယ်ကူစွာ ရယူခဲ့ကြသည်။

Adventists were wary of accreditation, which they felt might deprive educational institutions of their Adventist orientation. Doctoral degrees were considered unnecessary or even dangerous. Thus, for example, Pacific Union College in California received its first Ph.D. on campus only in 1928. It was the first Adventist college to qualify for accreditation. Other Adventist colleges in the United States followed suit over the next decade. Educational institutions in countries other than the United States have more readily sought and received recognition, mostly from their respective governments.

 

ပထမဆုံး ဘွဲ့လွန်သင်တန်းများ—အမှုတော်သည်များအတွက်—ကို Pacific Union College မှ ၁၉၃၃ ခုနှစ် နွေရာသီတွင် စတင်ဖွင့်လှစ်ခဲ့သည်။ Advanced Bible School သည် နွေရာသီသုံးကြိမ် လည်ပတ်ပြီးနောက် ဝါရှင်တန်ဒီစီသို့ ပြောင်းရွှေ့ကာ SDA Theological Seminary ၏ အစောဆုံးအစ ဖြစ်လာခဲ့သည်။

The first graduate courses—for ministers—were organized by Pacific Union College in the summer of 1933. The Advanced Bible School functioned for three summers before being transferred to Washington, D.C., as the very early beginning of the SDA Theological Seminary.

 

မြောက်အမေရိကရှိ အက်ဒ်ဗင်တစ်တက္ကသိုလ်အဆင့်စနစ်၏ အဓိကအဖွဲ့အစည်းများမှာ Andrews University (မစ်ရှီဂန်ပြည်နယ်၊ Berrien Springs) ဖြစ်ပြီး ပညာရေး၊ လစ်ဘရယ်အနုပညာနှင့် ဓမ္မပညာကို အလေးပေးသည်၊ နှင့် Loma Linda University (ကယ်လီဖိုးနီးယား၊ Loma Linda) ဖြစ်ပြီး ကျန်းမာရေးသိပ္ပံကို အလေးပေးသည်။ ၁၉၉၈ ခုနှစ်တွင် မြောက်အမေရိကတွင် တက္ကသိုလ်အဆင့် အက်ဒ်ဗင်တစ်အဖွဲ့အစည်း ၁၅ ခု လည်ပတ်နေပြီး ကျောင်းသားပေါင်း ၂၀,၉၃၉ ဦး တက်ရောက်ခဲ့သည်။

Flagship institutions of the Adventist tertiary system in North America are Andrews University (Berrien Springs, Michigan), with emphasis on education, liberal arts, and theology, and Loma Linda University (Loma Linda, California), with emphasis on health sciences. In 1998 15 tertiary level Adventist institutions functioned in North America. The combined enrollment of these institutions was 20,939.

 

၁၉၉၈ ခုနှစ်တွင် မြောက်အမေရိကပြင်ပရှိ အက်ဒ်ဗင်တစ်အဆင့်မြင့်ပညာရေးကို တက္ကသိုလ်အဆင့်အဖွဲ့အစည်း ၇၅ ခုတွင် ဆောင်ရွက်ခဲ့သည်။ အနည်းဆုံး အဖွဲ့အစည်း ၂၀ ခန့်သည် တက္ကသိုလ်အဆင့်သို့ ရောက်ရှိခဲ့ပြီး။ ဒေါက်တာဘွဲ့အစီအစဉ်များကို အမေရိကန်ပြည်ထောင်စုတွင် သုံးခု၊ အာရှတွင် တစ်ခု၊ အင်တာအမေရိကတွင် တစ်ခု၊ တောင်အမေရိကတွင် သုံးခု ပေးအပ်နေသည်။

As of 1998 Seventh-day Adventist higher education outside of North America was carried out in 75 tertiary institutions. At least a score of these have achieved university status. Doctoral programs are offered in three institutions in the United States, one in Asia, one in Inter-America, and three in South America.

 

ပညာရေးစနစ်၏ အခြားအဆုံးတွင် ၁၉၉၈ ခုနှစ်တွင် အသင်းတော်သည် မူလတန်းကျောင်း ၄,၄၅၀ ခု (ကျောင်းသား ၇၂၃,၄၇၃ ဦး) နှင့် အလယ်တန်းကျောင်း ၁,၀၁၄ ခု (ကျောင်းသား ၂၀၈,၄၈၆ ဦး) ကို လည်ပတ်ခဲ့သည်။ ဤကျောင်းသားများ၏ အတော်များများမှာ အသင်းတော်ဝင်များ၏ သားသမီးများ မဟုတ်ကြပေ။ အက်ဒ်ဗင်တစ်ပညာရေး၏ ကောင်းမွန်သောဂုဏ်သတင်းကြောင့် တက်ရောက်ကြခြင်းဖြစ်သည်။

At the other end of the educational spectrum, in 1998 the church operated 4,450 elementary schools with 723,473 pupils A.D. 1,014 secondary schools with 208,486 pupils. A large percentage of these students are not children of church members; they attend Adventist schools because of the good reputation of Seventh-day Adventist education.

 

D. ဆေးပညာအမှုတော် ၁၈၆၆ ခုနှစ်တွင် Western Health Institute (နောက်ပိုင်း Battle Creek Sanitarium ၏ ရှေ့ပြေးဖြစ်သည်) တည်ထောင်ခဲ့စဉ်ကတည်းက ကျန်းမာရေးအမှုတော်သည် အက်ဒ်ဗင်တစ်များအတွက် ထင်ရှားခဲ့သည်။ ဤအလေးပေးမှု၏ ဓမ္မပညာဆိုင်ရာ နောက်ခံမှာ ဘုရားသခင်ကို ဖန်ဆင်းရှင်အဖြစ်နှင့် လူ့ခန္ဓာကိုယ်ကို သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ ဗိမာန်တော်အဖြစ် အသိအမှတ်ပြုခြင်း (၁ ကော ရိန်သု ၆:၁၉) ဖြစ်သည်။ ကျန်းမာရေးသည် ဝိညာဉ်ရေးနှင့် နီးကပ်စွာဆက်စပ်နေသည်။ ကျန်းမာသောခန္ဓာကိုယ်သည် ဝိညာဉ်ရေးတိုးတက်မှုကို အထောက်အကူပြုသည်။ ထို့ကြောင့် ကျန်းမာရေးထိန်းသိမ်းမှု၊ ကျန်းမာရေးပညာပေးမှုနှင့် ကြိုတင်ကာကွယ်မှုများသည် ဘာသာရေး၏ အစိတ်အပိုင်းတစ်ခုဖြစ်သည်။ ထို့အပြင် အက်ဒ်ဗင်တစ်များသည် အသင်းတော်နှင့် လူ့အဖွဲ့အစည်းအတွက် ကျန်းမာရေးစောင့်ရှောက်မှုကို ဝန်ဆောင်မှုအဖြစ် ပေးအပ်သည်။

D. Medical Work

Since the founding in 1866 of the Western Health Institute, precursor of Battle Creek Sanitarium, health work has been prominent among Seventh-day Adventists. The theological background to this emphasis is the recognition of God as Creator and the human person as the temple of the Holy Spirit (1 Cor. 6:19). Health is closely related to spirituality; a healthy body facilitates spiritual growth. Hence, the maintenance of health, as well as health education and prevention, are part of religion. In addition, Adventists offer health care as a service to the church and the community.

 

“Sanitarium” အယူအဆသည် Ellen White နှင့် Dr. J. H. Kellogg တို့၏ လမ်းညွှန်မှုအောက်တွင် Battle Creek တွင် စတင်ခဲ့သည်။ လူနာများသည် အစားအသောက်၊ လေ့ကျင့်ခန်း၊ နှိပ်နယ်မှုနှင့် ရေနွေးကုထုံးများမှ အကျိုးရရှိရန် လုံလောက်စွာ နေထိုင်ခဲ့ကြသည်။ ၎င်းတို့သည် အဖွဲ့အစည်း၏ ဝိညာဉ်ရေးလှုပ်ရှားမှုများတွင်လည်း ပါဝင်ခဲ့သည်။ Sanitarium အယူအဆကို ၁၈၉၇ တွင် ဩစတြေးလျ၊ ဆစ်ဒနီသို့နှင့် ၁၈၉၈ တွင် ဒိန်းမတ်နိုင်ငံ၊ Skodsborg Sanitarium သို့ သယ်ယူပို့ဆောင်ခဲ့သည်။ အစောပိုင်း “ဆေးဘက်ဆိုင်ရာဓမ္မအမှုသည်” များသည် ရေနွေးအုံအတွက် ကိရိယာများကို သမ္မာကျမ်းစောင်များနှင့်အတူ သယ်ဆောင်သွားခဲ့သည်။

The “sanitarium” idea began in Battle Creek, under the tutelage of Ellen White and Dr. J. H. Kellogg. Patients stayed long enough to profit from diet, exercise, massage, and hydrotherapy. They also participated in the spiritual activities of the institution. The sanitarium concept was transported in 1897 to Sydney, Australia, and in 1898 to the Skodsborg Sanitarium in Denmark. Early “medical missionaries” carried their equipment for hot fomentations along with their Bibles.

 

ခရစ်ယာန်မဟုတ်သောနိုင်ငံများတွင် အသင်းတော်ဝင်ရောက်ရန် ပထမဆုံးတံခါးဖွင့်နည်းအဖြစ် ဆေးခန်းနှင့် ဆေးရုံများကို မကြာခဏ တည်ထောင်ခဲ့သည်။ ဥပမာ၊ ဟိန္ဒူဘာသာဝင် နီပေါနိုင်ငံတွင် မည်သည့်ဧဝံဂေလိတရားဟောပြောမှုမျှ ခွင့်မပြုသည့်ကာလတွင် Scheer Memorial Hospital သည် ၁၉၅၇ ခုနှစ်မှစ၍ အစိုးရခွင့်ပြုချက်အပြည့်အဝဖြင့် လည်ပတ်ခဲ့သည်။ အသင်းတော်ဆိုင်ရာကန့်သတ်ချက်များ လျှော့ချလိုက်သည့်အခါ နီပေါတွင် အက်ဒ်ဗင်တစ်အသင်းတော်များ လည်ပတ်ခွင့်ရခဲ့သည်။

Clinics and hospitals were often set up as an entering wedge in non-Christian lands. For example, in Hindu Nepal, where no evangelism of any kind was permitted, the Scheer Memorial Hospital has operated since 1957 with full government approval. Since restrictions on church activities have been lessened, Adventist congregations function in Nepal.

 

Ellen White ကိုယ်တိုင် Loma Linda အပန်းဖြေနေရာဝယ်ယူမှုတွင် ပါဝင်ခဲ့သည်။ College of Medical Evangelists ကို ထိုမြေယာပေါ်တွင် ဓမ္မဆေးဘက်ဆိုင်ရာသမားများ ပြင်ဆင်ရန် တည်ထောင်ခဲ့သည်။ သူနာပြုသင်တန်းကို အရင်စတင်ခဲ့ပြီး ဆေးပညာသင်တန်းက နောက်မှလိုက်ခဲ့သည်။ ယနေ့တွင် ထိုအဖွဲ့အစည်းကို Loma Linda University ဟုခေါ်သည်။ Loma Linda University Medical Center သည် ကလေးငယ်များတွင် နှလုံးအစားထိုးကုသမှုတွင် ရှေ့ပြေးအဖြစ် လူသိများသည်။ ၁၉၉၁ တွင် စတင်လည်ပတ်သော ၎င်း၏ proton accelerator သည် ကင်ဆာအကျို တိုက်ဖျက်ရန် ပထမဆုံးအမျိုးအစားများထဲမှ တစ်ခုဖြစ်သည်။ ၎င်း၏ နှလုံးခွဲစိတ်ကုသအဖွဲ့သည် နိုင်ငံများစွာသို့ သွားရောက်ကာ ခွဲစိတ်မှုများ ပြုလုပ်ပေးပြီး ဒေသခံဝန်ထမ်းများကို လေ့ကျင့်ပေးခဲ့သည်။

Ellen White was herself involved in the purchase of the Loma Linda health resort. The College of Medical Evangelists was founded on that estate to prepare medical missionaries. The nursing course began first; the medical course followed. Today the institution is known as Loma Linda University. The Loma Linda University Medical Center is well known for its pioneering work in heart transplants in infants. Its proton accelerator, which began to function in 1991, is one of the first of its kind to combat the growth of cancerous tumors. Its open-heart surgery team has visited many countries to perform operations and train local staff.

 

ကြိုတင်ကာကွယ်ဆေးပညာနှင့် ကျန်းမာရေးပညာပေးမှုသည်လည်း အက်ဒ်ဗင်တစ်ဆေးဘက်စနစ်၏ အရေးကြီးသောအစိတ်အပိုင်းများ ဖြစ်သည်။ အများပြည်သူကျန်းမာရေးဘွဲ့များကို Loma Linda University မှ ကျောင်းတွင်းသာမက အဝေးသင်ဖြင့်လည်း ပေးအပ်သည်။ ကျန်းမာရေးမဟာဘွဲ့များကို ဖိလစ်ပိုင်နှင့် ချီလီတွင်လည်း ရရှိနိုင်သည်။ ကျန်းမာရေးပညာရှင်များနှင့် သင်းအုပ်ဆရာများသည် ကျန်းမာရေးထိန်းသိမ်းနည်း သို့မဟုတ် တိုးတက်စေနည်းများကို ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်းတွင် တက်ကြွစွာ သင်ကြားပေးနေသည်။ အက်ဒ်ဗင်တစ်ဆေးလိတ်တား အစီအစဉ်၊ ကိုယ်အလေးချိန်ထိန်းနည်း အစီအစဉ်နှင့် စိတ်ဖိစီးမှုလျှော့ချနည်း အစီအစဉ်များသည် ဤကမ္ဘာလုံးဆိုင်ရာ ပညာပေးရေးလှုပ်ရှားမှု၏ အစိတ်အပိုင်းများ ဖြစ်သည်။

Preventive medicine and health education are also important facets of the Seventh-day Adventist medical system. Degrees in public health are offered by Loma Linda University, on campus as well as by extension; master’s degrees in health are also available in the Philippines and in Chile. Health professionals as well as pastors take an active role in teaching ways to maintain or improve health. Adventist smoking cessation, weight control, and stress reduction programs are part of this worldwide educational thrust.

 

၁၉၉၈ ခုနှစ်တွင် ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်းရှိ အက်ဒ်ဗင်တစ်အသင်းတော်သည် ကုတင် ၁၉,၇၀၀ ရှိသော ဆနီတေရီယမ်နှင့် ဆေးရုံ ၁၆၂ ခု၊ အသက်ကြီးရေစောင့်ရှောက်ရေးနှင့် အငြိမ်းစားဌာန ၁၀၂ ခု၊ ဆေးခန်း၊ ဆေးပေးခန်းများ၊ မိဘမဲ့ဂေဟာနှင့် ကလေးဂေဟာများ ၃၆၁ ခု လည်ပတ်ခဲ့သည်။ ဤအဖွဲ့အစည်းများတွင် ဝန်ထမ်းပေါင်း ၇၅,၅၈၆ ဦး အမှုထမ်းဆောင်ခဲ့သည်။

Throughout the world in 1998 the Seventh-day Adventist Church operated 162 sanitariums and hospitals with 19,700 beds. In addition, there were 102 nursing homes or retirement centers, 361 clinics, and dispensaries, orphanages and children’s homes. A total of 75,586 employees served these institutions.

 

E. လူမှုဖူလုံရေးနှင့် ဖွံ့ဖြိုးရေးအမှုတော် အက်ဒ်ဗင်တစ်ဆေးဘက်ဝန်ဆောင်မှုများမှ ပေးအပ်သော အကူအညီနှင့် နီးကပ်စွာဆက်စပ်နေသမှာ လူမှုဖူလုံရေးနှင့် ဖွံ့ဖြိုးရေးအမှုတော် ဖြစ်သည်။ လိုအပ်နေသူများအား ဒေသခံအသင်းတော်အဆင့်နှင့် အထွေထွေကွန်ဖရင့်အစီအစဉ်အဖြစ် အကူအညီပေးသည်။

E. Welfare and Development

Closely related to the assistance provided by Seventh-day Adventist medical services is welfare and development work. Help is rendered to the needy both at the local church level and as part of a General Conference plan.

 

၁၈၇၄ ခုနှစ်တွင် Battle Creek အသင်းအုပ်အမျိုးသမီးများက “Dorcas and Benevolent Association” ကို ဖွဲ့စည်းခဲ့သည်။ ၎င်းတို့၏အမည်သည် ယုဒပြည်ယောပ္ပေမြို့ရှိ ဆင်းရဲသားများအတွက် အဝတ်အထည်ချုပ်ပေးခဲ့သော ခရစ်ယာန်အမျိုးသမီး Dorcas (တမန်တော် ၉:၃၆–၃၉) ကို သတိတရဖြစ်သည်။ Battle Creek အမျိုးသမီးများသည် လိုအပ်နေသော မိသားစုများအတွက် အဝတ်အထည်များ၊ အစားအသောက်များ ပေးဝေခဲ့ပြီး မိဘမဲ့ကလေးများကို ဂရုစိုက်ကာ နာမကျန်းသူများကို ကူညီခဲ့သည်။ ဤစိတ်ကူးသည် ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်းသို့ ပြန့်ပွားသွားခဲ့ပြီး Dorcas အသင်းများစွာ တည်ထောင်ခဲ့သည်။ Dorcas အသင်းများ၏ ပထမဆုံးဖက်ဒရေးရှင်းကို ၁၉၃၄ တွင် ရှီကာဂိုဧရိယာရှိ အသင်းတော်များက ဖွဲ့စည်းခဲ့သည်။ ၎င်းတို့၏ရည်မှန်းချက်မှာ—ယနေ့တိုင်—ဘာသာခြား၊ လူတန်းစား သို့မဟုတ် လူမျိုးမရွေး လိုအပ်နေသူများကို ကူညီရန် ဖြစ်သည်။

In 1874 women of the Battle Creek church formed the “Dorcas and Benevolent Association.” Their name remembered the Christian woman in Joppa who made garments for the poor (Acts 9:36–39). The Battle Creek women made clothes and supplied food for needy families, cared for orphans, and ministered to the sick. The idea spread and many Dorcas societies were established around the world. The first federation of Dorcas societies was formed in 1934 by churches in the Chicago area. Their objective was—and remains—to help people in need, regardless of creed, class, or ethnic origin.

 

ဒေသခံအသင်းတော်များစွာတွင် Community Services ဌာနများရှိပြီး ဆင်းရဲသားများနှင့် သဘာဝဘေးအန္တရာယ်သင့်သူများကို ကူညီသည်။ အကူအညီများမှာ အဝတ်အထည်၊ အိပ်ရာခင်း၊ အစားအသောက်၊ ပရိဘောဂနှင့် ငွေသားများ ဖြစ်သည်။ ဝန်ဆောင်မှုများတွင် မိသားစု၊ ကျန်းမာရေးနှင့် ဘဝရင်ဆိုင်နည်းပညာဆိုင်ရာ အရွယ်ရောက်ပြီးသူပညာရေးသင်တန်းများလည်း ပါဝင်နိုင်သည်။ အချို့အသင်းတော်များ သို့မဟုတ် ဖက်ဒရေးရှင်းများတွင် အဝတ်အထည်နှင့် အစားအသောက်များ ပြည့်နေသော ဗင်ကားများကို အရေးပေါ်အခြေအနေများအတွက် အသင့်ထားရှိသည်။

Many local churches maintain Community Services centers, from which they serve the indigent and victims of disasters. Assistance takes the form of clothing, bedding, food, furniture, and cash. The services also may include adult education classes in family, health, and coping skills. Some churches or federations maintain vans, filled with clothes and food, ready to meet emergencies.

 

Adventist Development and Relief Agency (ADRA) သည် အထွေထွေကွန်ဖရင့်ဌာနချုပ်မှ လည်ပတ်ပြီး ဌာနခွဲနှင့် ယူနီယံအဆင့်များတွင် ကိုယ်စားလှယ်များရှိသည်။ ADRA သည် ငလျင် သို့မဟုတ် ရေလွှမ်းမိုးမှုကဲ့သို့ ကြီးမားသော သဘာဝဘေးအန္တရာယ်သင့်သူများအား အကူအညီပေးရေး ညှိနှိုင်းဆောင်ရွက်သည်။ ထို့ပြင် ရေအရင်းအမြစ်ဖွံ့ဖြိုးရေး၊ ကျောင်း၊ ဆေးရုံ၊ ဆည်များတည်ဆောက်ရေး၊ မူလကျန်းမာရေးစောင့်ရှောက်မှု နှင့် ဥယျာဉ်စိုက်ပျိုးခြင်း သို့မဟုတ် လက်မှုပညာကဲ့သို့ ကိုယ်တိုင်ကူညီရေးအစီအစဉ်များ ပါဝင်သည်။ ADRA ရန်ပုံငွေ၏ အဓိကအစိတ်အပိုင်းမှာ ဖောင်ဒေးရှင်းများနှင့် အစိုးရများထံမှ ရရှိပြီး အသင်းတော်ပိုင်ငွေများမှ မဟုတ်ပေ။ ဝန်ဆောင်မှုများကို အဓိကအားဖြင့် အက်ဒ်ဗင်တစ်အသင်းတော်ပြင်ပရှိ လိုအပ်နေသောနိုင်ငံများတွင် ဆင်းရဲသားများအား ပေးအပ်ခဲ့သည်။

The Adventist Development and Relief Agency (ADRA) operates from General Conference headquarters, with representatives at division and union levels. ADRA coordinates relief for victims of large-scale disasters, such as earthquakes or floods. The agency also works in a variety of development projects. These include the development of water resources; construction of schools, hospitals, and dams; development of primary health care; and self-help programs, such as gardening or crafts. The major part of ADRA funds comes from foundations and governments, rather than from church monies. Services are rendered primarily to those outside the Seventh-day Adventist Church and largely in needy countries.

 

F. အသင်းတော်ဖွဲ့စည်းပုံ အက်ဒ်ဗင်တစ်အသင်းတော်သည် ကမ္ဘာ့တစ်ဝှမ်းလုံးအဖွဲ့အစည်းအဖြစ် လည်ပတ်သည်။ ဒေသခံအသင်းတော်များကို ကွန်ဖရင့် သို့မဟုတ် မစ်ရှင် များအဖြစ် အုပ်စုဖွဲ့သည်—ဤအမည်မှာ ဘဏ္ဍာရေးအရ အဆင့်မြင့်အဖွဲ့အစည်းပေါ်တွင် မှီခိုနေရသောကြောင့် ဖြစ်သည်။ ကွန်ဖရင့်နှင့် မစ်ရှင်များကို အမျိုးသား၊ လူမျိုးနှင့် ဘာသာစကားအလိုက် ဖွဲ့စည်းထားသော ယူနီယံများအဖြစ် အုပ်စုဖွဲ့သည်။ ယူနီယံများကို အမေရိကန်ပြည်ထောင်စု၊ မက်ရီလန်းပြည်နယ်၊ Silver Spring တွင် ဌာနချုပ်ရှိသော အက်ဒ်ဗင်တစ်အထွေထွေကွန်ဖရင့်၏ ဌာနခွဲများအဖြစ် လုပ်ဆောင်သော ဌာနခွဲ ၁၂ ခုအဖြစ် အုပ်စုဖွဲ့သည်။ ဌာနခွဲ ၁၂ ခုမှာ Africa-Indian Ocean၊ Eastern Africa၊ Euro-Africa၊ Euro-Asia၊ Inter-American၊ North American၊ Northern Asia-Pacific၊ South American၊ Southern Asia-Pacific၊ South Pacific၊ Southern Asia နှင့် Trans-European တို့ ဖြစ်သည်။

F. Church Organization

The Seventh-day Adventist Church functions as a worldwide body. Local churches are grouped into conferences or missions—so-called because they are financially dependent on the higher level of organization. In turn, the conferences and missions form unions, usually created along national, ethnic, or linguistic lines. The unions are grouped into divisions, which function as branches of the General Conference of Seventh-day Adventists, with headquarters in Silver Spring, Maryland, U.S.A. The 12 divisions are the Africa-Indian Ocean, Eastern Africa, Euro-Africa, Euro-Asia, Inter-American, North American, Northern Asia-Pacific, South American, Southern Asia-Pacific, South Pacific, Southern Asia, and the Trans-European.

 

အဆင့်တိုင်းတွင် အစိုးရအုပ်ချုပ်ရေးသည် ကိုယ်စားပြုမှုစနစ်ဖြစ်သည်။ ဒေသခံအသင်းတော်များက ကွန်ဖရင့် သို့မဟုတ် မစ်ရှင်အစည်းအဝေးများသို့ ကိုယ်စားလှယ်များ စေလွှတ်ကြသည်။ ကွန်ဖရင့်နှင့် မစ်ရှင်ကိုယ်စားလှယ်များက ယူနီယံအဆင့်တွင် ဆုံးဖြတ်ချက်ချမှုများကို ကူညီပေးကြသည်။ ဒီဗိဇံကော်မတီများတွင် ယူနီယံကိုယ်စားပြုမှု ပါဝင်သည်။ ဂျန်နရယ်ကွန်ဖရင့်ကော်မတီတွင် ဒီဗိဇံကိုယ်စားပြုမှု ပါဝင်သည်။

At each level, government is representative. The local churches send representatives to the conference or mission sessions. Conference and mission representatives assist in making decisions at the union level. The division committees have union representation on them. The General Conference Committee includes division representation.

 

အဆင့်တိုင်းတွင် ဆုံးဖြတ်ချက်များကို အရာရှိများ (ဥက္ကဋ္ဌ၊ အတွင်းရေးမှူး၊ ဘဏ္ဍာနှင့် ဆိုင်ရာတာဝန်ခံ)၊ အသင်းတော်ဌာနများနှင့် အဖွဲ့အစည်းများ၏ ကိုယ်စားလှယ်များနှင့် လူပြောင်းအဖွဲ့ဝင်များ ပါဝင်သည့် ကော်မတီများက ချမှတ်သည်။ ကမ္ဘာ့အသင်းတော်ကို ထိခိုက်စေသော အဓိကကိစ္စရပ်များကို ကမ္ဘာ့အသင်းတော်၏ နှစ်ပတ်လည်ကောင်စီတွင် စဉ်းစားဆွေးနွေးသည်။ အသင်းတော်မူဝါဒပြောင်းလဲမှုများကို SDA အသင်းတော်လက်စွဲစာအုပ်တွင် ထင်ဟပ်စေရန် ကမ္ဘာ့အသင်းတော်တစ်ခုလုံး၏ ကျယ်ပြန့်သော ကိုယ်စားပြုမှုဖြင့် ငါးနှစ်တစ်ကြိမ် ဂျန်နရယ်ကွန်ဖရင့်အစည်းအဝေးတွင်သာ ပြုလုပ်နိုင်သည်။

Decisions are made at each level by committees consisting of the officers (president, secretary, and treasurer), representatives of church departments and institutions, and lay members. Major issues affecting the world church are considered at the Annual Council of the world church. Changes in church policy, as reflected in the SDA Church Manual, may be made only at the quinquennial General Conference session, with a wide representation of the whole church.

 

ဒေသခံအသင်းတော်သည် ကိုယ်ပိုင် ရားကို ရွေးချယ်ခြင်းမပြုနိုင်သလို ကိုယ်ပိုင်လစာလည်း မပေးနိုင်ပါ။ အဖွဲ့ဝင်များ၏ ဆယ်ဘို့တစ်ဘို့ငွေကို ကွန်ဖရင့် သို့မဟုတ် မစ်ရှင်သို့ ပို့ဆောင်ပြီး ထိုနေရာမှ ဒေသခံအသင်းတော်နှင့် မကြာခါးဆွေးနွေးပြီး ဝန်ကြီးကို ခန့်အပ်ကာ လစာပေးသည်။ ဒေသခံအသင်းတော်သည် ၎င်း၏ကိုယ်ပိုင်ကုန်ကျစရိတ်အတွက် လှူဒါန်းငွေများ ကောက်ယူသည်။ ထို့ပြင် ကမ္ဘာ့မစ်ရှင်လုပ်ငန်းအတွက် အဆင့်မြင့်အဖွဲ့အစည်းများမှတစ်ဆင့် ပံ့ပိုးရန် ငွေကြေးများ စုဆောင်းသည်။

The local church does not choose its own pastor, nor does it pay the pastor’s salary. Instead, the members’ tithes are sent to the conference or mission, which then, often in consultation with the local church, appoints the minister and pays his or her salary. The local church takes up offerings for its own expenses. It also collects funds to contribute—through the higher organizations—to the worldwide mission endeavor.

 

အသင်းတော်လှုပ်ရှားမှုများကို ဌာနအလိုက် ခွဲခြားထားသည်။ ဒေသခံအသင်းတော်တွင်ရော အဆင့်မြင့်အဖွဲ့အစည်းများတွင်ပါ တူညီသည်။ ဌာနများမှာ ကလေးသူငယ်ဝန်ကြီးဌာန၊ မိသားစုဝန်ကြီးဌာန၊ ဥပုသ်ကျောင်း/ကိုယ်ပိုင်ဝန်ကြီးဌာန၊ စီမံခန့်ခွဲရေးဌာန၊ လူငယ်ဌာန တို့ဖြစ်သည်။ ပညာရေးဌာနက ကျောင်းများကို လမ်းညွှန်သည်။ အများအားဖြင့် ကွန်ဖရင့်က မိမိနယ်မြေအတွင်း မူလတန်းနှင့် အလယ်တန်းကျောင်းများကို ကိုင်တွယ်ပြီး တက္ကသိုလ်အဆင့်အဖွဲ့အစည်းများကို ယူနီယံ သို့မဟုတ် ဒီဗိဇံများက ကြီးကြပ်သည်။ ကျန်းမာရေးနှင့် အရက်သေစာရှောင်ရေးဌာနက အသင်းသားများနှင့် အသင်းမဟုတ်သူများ၏ ကျန်းမာရေးကို မြှင့်တင်ရန် အစီအစဉ်များရေးဆွဲ အကောင်အထည်ဖော်သည်။ အများပြည်သူဆိုင်ရာနှင့် ဘာသာရေးလွတ်လပ်ခွင့်ဌာနက နိုင်ငံတော်နှင့် လူ့အဖွဲ့အစည်းနှင့်ဆိုင်သော ကိစ္စများတွင် အသင်းသားများနှင့် အဖွဲ့အစည်းများကို အကြံပေးသည်။ ထုတ်ဝေရေးဌာနက ထုတ်ဝေရုံများနှင့် စာအုပ်ရောင်းချသူများ (အစဉ်အလာအရ ကောလ်ပို့တာ ဟုခေါ်သည်) ကို ကြီးကြပ်သည်။ ဝန်ကြီးအသင်းက ရားများ၏ စွမ်းဆောင်ရည်နှင့် သာယာဝပြောရေးကို မြှင့်တင်သည်။ နောက်ဆုံး ဆက်သွယ်ရေးဌာနက အသင်းတော်၏ လှုပ်ရှားမှုများကို လူသိရှင်ကြား ဖော်ပြသည်။

Church activities are departmentalized, both in the local church and at higher organizational levels. The departments are Children’s Ministries, Family Ministries, Sabbath School/Personal Ministries, Stewardship, and Youth. The Education Department guides schools; usually the conference deals with elementary and secondary schools in its territory, whereas the tertiary institutions fall under the jurisdiction of unions or divisions. The Health and Temperance Department develops and applies plans and programs to enhance the health of church members and nonmembers alike. The Department of Public Affairs and Religious Liberty advises members and institutions in matters pertaining to their relation with the state and society. The Publishing Department supervises the work of publishing houses and salespersons, traditionally called “colporteurs.” The Ministerial Association fosters the efficiency and well-being of pastors. Finally, the Communication Department is in charge of making known the activities of the church.

 

ဒုတိယကမ္ဘာစစ်မတိုင်မီ ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်းရှိ ခေါင်းဆောင်ရာထူးအများစုကို အနောက်တိုင်းသားများက လက်ဝါးကြီးအုပ်ထားခဲ့သည်။ ထိုနောက် မြောက်အမေရိကနှင့် ဥရောပပြင်ပရှိ နိုင်ငံများတွင် နိုင်ငံခြားသား အသင်းတော်အုပ်ချုပ်ရေးမှူ်များ အရေအတွက် များစွာလျော့ကျခဲ့ပြီး ဒေသခံပြည်သူများက ခေါင်းဆောင်ရာထူးများကို ရယူခဲ့သည်။ ဥပမာ၊ ၁၉၉၈ ခုနှစ်တွင် ကမ္ဘာ့ဒီဗိဇံ ၁၃ ခုအနက် နှစ်ခုသာလျှင် ထိုဒေသပြင်ပမှ ပုဂ္ဂိုလ်က ဦးဆောင်ခဲ့သည်။ ယူနီယံနှင့် ကွန်ဖရင့်ဥက္ကဋ္ဌအများစုမှာ ဒေသခံပြည်သူများဖြစ်သည်။ တစ်ချိန်တည်းမှာပင် ဂျန်နရယ်ကွန်ဖရင့်ခေါင်းဆောင်မှုတွင် တိုက်ကြီးအားလုံးနှင့် လူမျိုးအားလုံးမှ ကိုယ်စားလှယ်များ ပါဝင်ခဲ့သည်။

Until World War II most leadership positions throughout the world were in the hands of Westerners. Since then the number of foreign church administrators has decreased drastically in countries outside of North America and Europe as the nationals have occupied leadership positions. For example, in 1998 only two world divisions were led by a person from outside its territory. Almost all union and conference presidents are nationals. At the same time, General Conference leadership included representatives from all continents and races.

 

ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်းရှိ ဆဋ္ဌမနေ့အဒ်ဗင်တစ်အသင်းတော်သည် လူမျိုးမျိုး၊ ဘာသာစကားမျိုး၊ တိုင်းရင်းသားမျိုးစုံ ပေါင်းစည်းထားသော မျိုးစုံအသင်းတော်ဖြစ်သည်။ ၁၉၉၈ ခုနှစ်တွင် အသင်းတော်စာစောင်များကို ဘာသာစကား ၂၇၂ မျိုးဖြင့် ထုတ်ဝေခဲ့ပြီး ထုတ်ဝေရေးနှင့် နှုတ်တိုက်လုပ်ငန်းများတွင် ဘာသာစကားနှင့် ဒေသိယစကား ၇၄၈ မျိုးကို အသုံးပြုခဲ့သည်။ မျိုးစုံမှုဥပမာအနေဖြင့် ၁၉၉၈ ခုနှစ်တွင် မြောက်အမေရိကဒီဗိဇံရှိ ဆဋ္ဌမနေ့အဒ်ဗင်တစ်အသင်းတော်များသည် ဘာသာစကား ၂၆ မျိုးဖြင့် ဝတ်ပြုကြသည်။ ထိုအချိန်က အကြီးဆုံးနှင့် အလျင်ဆုံးကြီးထွားနေသော ဘာသာစကားအုပ်စုမှာ ဟစ်စပန်နစ်ဖြစ်ပြီး အဖွဲ့ဝင် ၉၉,၀၀၀ ကျော်၊ မြောက်အမေရိကအဖွဲ့ဝင်စုစုပေါင်း၏ ၁၁ ရာခိုင်နှုန်းရှိသည်။ အန်ဒရူးတက္ကသိုလ်ရှိ ဓမ္မကျောင်းက ဟစ်စပန်နစ်ဘာသာဖြင့် မဟာဘွဲ့နှင့် ပါရဂူဘွဲ့ အစီအစဉ်များ ပေးသည်။ ဟစ်စပန်နစ်အဒ်ဗင်တစ်အသိုက်အဝန်းမှ 목ရားများက ကွန်ဖရင့်၊ ယူနီယံနှင့် ဒီဗိဇံအဆင့်များတွင် ခေါင်းဆောင်ရာထူးများ ရရှိထားသည်။ မြောက်အမေရိကရှိ အာရှအဒ်ဗင်တစ်များသည် ဘာသာစကားမျိုးစုံရှိသည်။ တရုတ်၊ ကိုရီးယား၊ ဗီယက်နမ်၊ ဖိလစ်ပိုင်။ အကြီးဆုံးအာရှဆဋ္ဌမနေ့အဒ်ဗင်တစ်အသင်းတော်များမှာ တိုရွန်တို၊ ကယ်လီဖိုးနီးယား၊ ဟာဝိုင်ယီနှင့် နယူးယောက်တို့တွင် ရှိသည်။

Throughout the world the Seventh-day Adventist Church is a mosaic of races, languages, and ethnic groups. In 1998 church publications appeared in 272 languages, while 748 languages and dialects were used in publishing and oral work. As an example of diversity, in 1998 Seventh-day Adventist churches in North America held services in 26 languages. At that time the largest and fastest-growing language group was the Hispanic, over 99,000 members, 11 percent of the North American membership. The theological seminary at Andrews University offers programs in Spanish at the master’s and doctoral level. Pastors from the Hispanic Adventist community occupy leadership positions at the conference, union, and division levels. Asian Adventists in North America represent different languages: Chinese, Korean, Vietnamese, Filipino. The largest Asian Seventh-day Adventist churches are in Toronto, California, Hawaii, and New York.

 

၁၉၉၈ ခုနှစ် ဒီဇင်ဘာလတွင် မြောက်အမေရိကဒီဗိဇံ၏ အဖွဲ့ဝင် ၈၉၁,၁၇၆ ဦးးအနက် ၂၁၂,၅၃၈ ဦးမှာ ဒေသကြီးကွန်ဖရင့်များတွင် ပါဝင်သည်။ ထိုကွန်ဖရင့်များကို ၁၉၄၄ ခုနှစ်တွင် အာဖရိကန်-အမေရိကန်ခေါင်းဆောင်မှုအောက်ရှိ လူမည်းအသင်းတော်များကို စုစည်းရန် ဖွဲ့စည်းခဲ့သည်။ မြောက်အမေရိကဒီဗိဇံ၏ ယူနီယံ ၇ ခုတွင် ဒေသကြီးကွန်ဖရင့်များ ရှိသော်လည်း အချို့ကွန်ဖရင့်များတွင် အသင်းတော်အားလုံးမှာ လူမည်းများသာ မဟုတ်ပါ။ တစ်ချိန်တည်းမှာပင် အာဖရိကန်-အမေရိကန်များသည် ဒေသကြီးကွန်ဖရင့်များအတွင်းရော အသင်းတော်အဖွဲ့အစည်းတစ်ခုလုံးတွင်ပါ ခေါင်းဆောင်ရာထူးများ ရယူနိုင်ခွင့် ရှိလာသည်။ ဥပမာ၊ ချားလ်စ်ဘရက်ဒ်ဖို့ဒ်သည် ၁၉၇၉ မှ ၁၉၉၀ ခုနှစ်အတွင်း မြောက်အမေရိကဒီဗိဇံ ဥက္ကဋ္ဌအဖြစ် တာဝန်ထမ်းဆောင်ခဲ့သည်။ အဲလာဘားမား၊ ဟန့်စ်ဗီးလ်မြို့ရှိ အိုက်ဝုဒ်ကောလိပ်သည် ၁၈၉၆ ခုနှစ်မှစ၍ လူမည်းလူငယ်များကို ပညာသင်ကြားပေးခဲ့ပြီး ဘုရားသခင်နှင့် လူသားမျိုးနွယ်အတွက် ဝန်ထမ်းရန် ပြင်ဆင်ပေးခဲ့သည်။

Of the 891,176 members in the North American Division in December 1998, 212,538 were members of the regional conferences, organized in 1944 to group Black churches under African-American leadership. Seven unions of the North American Division currently have regional conferences, although in some of these conferences, not all churches are made up of Black members. At the same time, African-Americans now have access to leadership positions, both within the regional conferences and the general church organization. For example, Charles Bradford was president of the North American Division from 1979 to 1990. Oakwood College, in Huntsville, Alabama, has been educating Black young people since 1896, preparing them for service to God and the human race.

 

အမျိုးသမီးများသည် ဆဋ္ဌမနေ့အဒ်ဗင်တစ် ရားများတွင် ရာခိုင်နှုန်းအနည်းငယ်သာ ရှိသည်။ ဝန်ကြီးအဖြစ် အသိအမှတ်ပြုခန့်အပ်ခြင်း (ordination) မရှိသောကြောင့် အမျိုးသမီးများသည် ၎င်းတို့၏ကိုယ်ပိုင်အသင်းတော်အတွင်း 목ရားအဖြစ် လုပ်ဆောင်နိုင်သော်လည်း ကွန်ဖရင့်အဆင့်တွင် အချို့အုပ်ချုပ်ရေးလုပ်ငန်းများ လုပ်ပိုင်ခွင့် မရှိပါ။ အခြားတစ်ဖက်တွင် အမျိုးသမီးများသည် ၎င်းတို့၏အသင်းတော်များတွင် တက်ကြွသော လူပြောင်းခေါင်းဆောင်များ ဖြစ်လေ့ရှိသည်။ ထို့ပြင် ကွန်ဖရင့်၊ ယူနီယံ၊ ဒီဗိဇံနှင့် ဂျန်နရယ်ကွန်ဖရင့်အဆင့်များရှိ ဌာနများနှင့် ကော်မတီများတွင် လုပ်ကိုင်ကြသည်။

Women constitute only a small percentage of Seventh-day Adventist pastors. Without ministerial ordination, the women function as pastors within their own church, but lack authorization to carry out certain administrative tasks at the conference level. On the other hand, women are often dynamic lay leaders of their churches. They also function in the church’s departments and committees, at conference, union, division, and General Conference levels.

 

ဂ။ ဓမ္မကျမ်းဆိုင်ရာ ဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်မှု

ဆဋ္ဌမနေ့အဒ်ဗင်တစ်ရှေ့ဆောင်များသည် ယုံကြည်ခြင်းနှင့် အဆုံးအမများအတွက် သမ္မာကျမ်းစာကိုသာ အခြေခံသည်ဟု လက်ခံပြီး အဆုံးအမဆိုင်ရာ ထုတ်ပြန်ချက် သို့မဟုတ် ယုံကြည်ချက်စာချုပ်များကို ရှောင်ရှားခဲ့သည်။ ယူရိုင်ယာစမစ်သည် ၁၈၇၂ ခုနှစ်တွင် အဆုံးအမထုတ်ပြန်ချက်တစ်ခု ရေးသားခဲ့သော်လည်း ၁၈၈၈ ခုနှစ် မင်နီဆိုးပိုလစ်အစည်းအဝေးတွင် ခရစ်တော်၏ဗဟိုချက်ဆိုင်ရာ သတင်းစကားများနှင့်ပတ်သက်၍ အငြင်းပွားမှုအတွင်း ထိုစာတမ်းသည် အတိုင်းအတာတစ်ခုအထိ မေ့လျော့ခံခဲ့ရသည်။ ဆဋ္ဌမနေ့အဒ်ဗင်တစ်နှစ်ပတ်လည်စာအုပ်ကို အဆုံးအမထုတ်ပြန်ချက်မပါဘဲ ထုတ်ဝေခဲ့သည်။ အသင်းတော်ကြီးထွားလာသည်နှင့်အမျှ ဆဋ္ဌမနေ့အဒ်ဗင်တစ်ယုံကြည်ချက်များနှင့်ပတ်သက်၍ မေးခွန်းများ များပြားလာခဲ့သည်။ ၁၉၃၀ ခုနှစ်တွင် ဂျန်နရယ်ကွန်ဖရင့မှ လေးဦးပါဝင်သော ကော်မတီကို ထုတ်ပြန်ချက်ရေးဆွဲရန် တောင်းဆိုခဲ့သည်။ ထိုကော်မတီက လုပ်ငန်းပြီးစီးခဲ့ပြီး နောက်နှစ်ပတ်လည်စာအုပ်တွင် “ဆဋ္ဌမနေ့အဒ်ဗင်တစ်များ၏ အခြေခံယုံကြည်ချက်များ” ပါဝင်ခဲ့သည်။

G. Theological Developments

Seventh-day Adventist pioneers, adhering to the Bible as the only basis for faith and doctrine, eschewed doctrinal statements or creeds. Uriah Smith wrote a doctrinal statement in 1872, but in the controversy that followed the 1888 Minneapolis messages on the centrality of Christ, the document was to some extent forgotten. The Seventh-day Adventist Yearbook was published without any doctrinal statement. Questions regarding Seventh-day Adventist beliefs became numerous as the church grew. In 1930 the General Conference requested a committee of four to draw up a statement. They did their work; the next Yearbook included the “Fundamental Beliefs of Seventh-day Adventists.”

 

ဤထုတ်ပြန်ချက်သည် သုံးပါးတစ်ဆူဘုရားသခင်၊ ခရစ်တော်၏ပုဂ္ဂိုလ်နှင့်အမှုတော်၊ ပညတ်တော်နှင့် ကျေးဇူးတော်ဆိုင်ရာ ဆက်နွယ်မှုတို့ကို စမစ်၏ထုတ်ပြန်ချက်များထက် ပိုမိုရှင်းလင်းစွာ နားလည်မှုကို ထင်ဟပ်စေခဲ့သည်။ သို့သော် တရားဝင်အဖြစ် လက်ခံခြင်းမရှိခဲ့ဘဲ ၁၉၄၆ ခုနှစ်တွင်မှ ဂျန်နရယ်ကွန်ဖရင့်အစည်းအဝေးတွင်သာ မပြောင်းလဲနိုင်သော အဖြစ်ခံယူခဲ့သည်။ ပထမဆုံး တရားဝင်အဆုံးအမထုတ်ပြန်ချက်ကို ၁၉၈၀ ခုနှစ် ဂျန်နရယ်ကွန်ဖရင့်အစည်းအဝေးတွင် အတည်ပြုခဲ့သည်။ ဤအခြေခံယုံကြည်ချက် ၂၇ ချက်ကို ယခုအခါ ဆဋ္ဌမနေ့အဒ်ဗင်တစ်နှစ်ပတ်လည်စာအုပ်တွင် ပုံမှန်ထည့်သွင်းထားသည်။

This statement reflected a clearer understanding of the Trinity, the person and work of Christ, and the relation between law and grace than had Smith’s statements. It was not accepted as official, however, until 1946, when it was voted as unchangeable except by the General Conference in session. The first official statement of doctrines was voted at the 1980 General Conference session. These 27 fundamental beliefs now appear regularly in the Seventh-day Adventist Yearbook.

 

အသင်းတော်သည် အတိတ်ကာလတွင်ရော ယခုအခါတွင်ပါ မတူညီသော ဓမ္မကျမ်းဆိုင်ရာ အမြင်များနှင့် ရင်ဆိုင်ခဲ့ရသည်။ ၁၈၈၈ ခုနှစ် ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် ဖြောင့်မတ်ခြင်းအငြင်းပွားမှုသည် နှစ်ဆယ်ရာစုသို့ လွှဲပြောင်းခဲ့သည်။ ၁၉၀၀ ပြည့်လွန်နှစ်များအစောပိုင်းတွင် ကယ်လော့ဂ်နှင့် အသင်းတော်ဆက်နွယ်မှုက အသင်းတော်ဆိုင်ရာ အငြင်းပွားမှုများ ဖြစ်ပေါ်စေခဲ့သည်။ ၁၉၁၉၊ ၁၉၅၂၊ ၁၉၇၄ ခုနှစ်များတွင် ယုံကြည်ချက်များကို ဆွေးနွေးပြီး စည်းလုံးညီညွတ်ရန် သမ္မာကျမ်းစာကွန်ဖရင့်များ ကျင်းပခဲ့သည်။ ၁၉၈၀ ပြည့်လွန်နှစ်များတွင် ကောင်းကင်ဘုံဗိမာန်ဆိုင်ရာ အဒ်ဗင်တစ်နားလည်မှုက အသင်းတော်တွင် နာကျင်ဖွယ် သဘောထားကွဲလွဲမှုများ ဖြစ်ပေါ်စေခဲ့သည်။ ၁၉၉၀ ပြည့်လွန်နှစ်များတွင် ကျမ်းစာအဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုနည်းများနှင့် ဝတ်ပြုပုံစံများကွဲပြားမှုက ကမ္ဘာ့အသင်းတော်၏ အချို့နေရာများတွင် လူပြောင်းများရော အမှုတော်ထမ်းများပါ ကွဲပြားမှုများ ဖြစ်ပေါ်စေခဲ့သည်။

The church has grappled with different theological viewpoints, both in the past and the present. The 1888 conflict over righteousness by faith spilled over into the twentieth century. In the early 1900s the relation of Kellogg to the church caused disputes over ecclesiology. Bible conferences were held in 1919, 1952, A.D. 1974 to discuss beliefs and come to unity. In the 1980s controversy over the Adventist understanding of the heavenly sanctuary brought painful dissension to the church. In the 1990s differing views on hermeneutics and worship styles have caused polarization among laypersons as well as clergy in some parts of the world church.

 

သမ္မာကျမ်းစာပရောဖက်ပြုချက်များကို လက်ခံခြင်းအားဖြင့် ဆဋ္ဌမနေ့အဒ်ဗင်တစ်များသည် ရှေးဦးဣသရေလနှင့် တမန်တော်အသင်းတော်၏ ဝိညာဉ်ရေးဆက်ခံသူများအဖြစ်သည်ဟု မြင်ကြပြီး ထိုအမွေအနှစ်နှင့်အတူ ကောင်းချီးများနှင့် တာဝန်များကို လက်ခံကြသည်။ သမ္မာကျမ်းစာပရောဖက်ပြုချက်၏ ပိုမိုကျယ်ပြန့်သော နယ်ပယ်အတွင်း အယ်လင်ဂျီဝိုက်ဝန်ကြီးဌာနသည် သမ္မာကျမ်းစာ၏ ပရောဖက်ပြုချက်အားဖြင့် ခေတ်သစ်သို့ ဆက်လက်ထွန်းကားစေသည်။

Based on their acceptance of biblical prophecy, Seventh-day Adventists see themselves as spiritual heirs of ancient Israel and the apostolic church, with the blessings and obligations of that heritage. Within the broader confines of biblical prophecy the ministry of Ellen White has functioned as a modern extension of the prophetic impetus of the Bible.

 

ဆဋ္ဌမနေ့အဒ်ဗင်တစ်များ၏ ရည်ရွယ်ချက်မှာ သမ္မာကျမ်းစာတစ်အုပ်လုံး၏ ဧဝံဂေလိတရားကို ကမ္ဘာအဆုံးထိ ကြေညာရန် (မဿဲ ၂၈:၁၉၊ ၂၀) နှင့် လူမျိုးနွယ်အားလုံးထံ တမန်တော်သုံးပါး၏ သတင်းစကားကို ပို့ဆောင်ရန် (ဗျာဒိတ် ၁၄:၆–၁၂) ဖြစ်သည်။ သတ္တမနေ့ဥပုသ်နေ့ကို စောင့်ထိန်းခြင်းက ကမ္ဘာမြေကို ခြောက်ရက်ဖန်ဆင်းခြင်း (ကမ္ဘာဦး ၁:၁–၂၅၊ ထွက်မြောက်ရာ ၂၀:၁၁)၊ ဘုရားသခင်၏လူမျိုးဖြစ်ခြင်း၏ ပျော်ရွှင်မှု (ယေဇကျေလ ၂၀:၂၀) နှင့် ထာဝရအနားခြင်း၏ မျှော်လင့်ချက် (ဟေဗြဲ ၄:၉–၁၁) ကို အဒ်ဗင်တစ်များကို သတိပေးသည်။ ဖြောင့်မတ်ခြင်းနှင့်အတူ သန့်ရှင်းခြင်းလိုအပ်သည်ဟူသော ယုံကြည်ချက်က စိတ်၊ ကိုယ်၊ ဝိညာဉ်နှင့် လူမှုဆိုင်ရာ အဓိကဖြစ်သော ကျန်းမာသောဘဝနေထိုင်မှုကို ဆဋ္ဌမနေ့အဒ်ဗင်တစ်များ အလေးထားရခြင်း၏ အခြေခံဖြစ်သည်။

The mission of Seventh-day Adventists is to proclaim the gospel of a whole Bible to the ends of the earth (Matt. 28:19, 20), and to carry the message of the three angels (Rev. 14:6–12) to all peoples. The observance of the seventh-day Sabbath reminds Adventists of a six-day creation of the earth (Gen. 1:1–25; Ex. 20:11), the joy of being God’s people (Eze. 20:20), and the hope of eternal rest (Heb. 4:9–11). The conviction that sanctification must accompany justification provides a basis for the Seventh-day Adventist emphasis on a wholesome lifestyle in which there is wholeness—mental, physical, spiritual, and social.

 

နောက်ဆုံးအဆုံးအမထုတ်ပြန်ချက် (၁၉၈၀) ၏ နိဒါန်းတွင် အသင်းတော်သည် သမ္မာကျမ်းစာကို အသစ်အဆိုင်း အလင်းပေးခြင်းနှင့် ပိုမိုနားလည်ခြင်းအတွက် ပွင့်လင်းနေဆဲဖြစ်ကြောင်း ရှင်းရှင်းလင်းလင်း အတည်ပြုထားသည်။ ဤစာအုပ်တွင် နောက်ဆက်တွဲလေ့လာမှုများသည် အသင်းတော်တွင် ဆရာတာဝန်ထမ်းဆောင်သူများ၏ သမ္မာကျမ်းစာအဓိကအကြောင်းအရာများကို ယခုအခါ နက်နက်ရှိုင်းရှိုင်း နားလည်မှုကို ကိုယ်စားပြုသည်။ ဤစာအုပ်၏ အခန်းတိုင်းတွင် ဆဋ္ဌမနေ့အဒ်ဗင်တစ်ရပ်တည်မြဲချက်များ ဖြစ်ပေါ်လာပုံ သမိုင်းအကျဉ်းချုပ် ပါဝင်သည်။ ဓမ္မကျမ်းဆိုင်ရာ ဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်မှုနှင့်ပတ်သက်၍ နောက်ထပ်အချက်အလက်များကို ထိုနေရာများတွင် တွေ့နိုင်သည်။

The preamble of the most recent doctrinal statement of the Seventh-day Adventist Church (1980) clearly affirms that the church still remains open to new illumination and further understanding of the Bible. The studies that follow in this volume represent the current, in-depth understanding of major biblical topics as treated by those who exercise the teaching ministry in the church. Each chapter of this volume contains a brief history of the unfolding of the Seventh-day Adventist position considered. Further information on theological development will be found there.

III. ကိုးကားစာအုပ်များ Adventist Review။ ဆဋ္ဌမနေ့တော်စွန်အဒ်ဗင်တစ်ချာ့ချ်အဖွဲ့၏ အပတ်စဉ်ထုတ်သတင်းစာ၊ ဤဂျာနယ်ကို အမည်အမျိုးမျိုးဖြင့် ၁၈၅၀ ခုနှစ်မှစ၍ ဆက်လက်ထုတ်ဝေလျက်ရှိသည်။ “Business Proceedings of the Fourth Special Session of the General Conference of S. D. Adventists.” Review and Herald၊ ဧပြီလ ၂၄ ရက်၊ ၁၈၇၉။ Dabrowski, Rajmund L., အယ်ဒီတာ။ Michael Belina Czechowski: ၁၈၁၈–၁၈၇၆။ Warsaw: Znaki Czasu Publishing House၊ ၁၉၇၉။ Delafield, D. A. Ellen G. White in Europe။ Washington, D.C.: Review and Herald၊ ၁၉၇၅။ Fernandez, Gil, အယ်ဒီတာ။ Light Dawns Over Asia: Adventism’s Story in the Far Eastern Division, ၁၈၈၈–၁၉၈၈။ Silang, Cavite, Philippines: AIIAS Publications၊ ၁၉၉၀။ Froom, LeRoy။ The Prophetic Faith of Our Fathers။ အတွဲ ၄ တွဲ။ Washington, D.C.: Review and Herald၊ ၁၉၅၀–၁၉၅၄။ General Conference of Seventh-day Adventists။ Annual Statistical Report။ “General Conference Proceedings.” General Conference Bulletin၊ ဧပြီလ ၅ ရက်၊ ၁၉၀၁။ Gordon, Paul A. The Sanctuary, ၁၈၄၄, and the Pioneers။ Hagerstown, Md.: Review and Herald၊ ၁၉၈၃။ Graybill, Ronald။ Ellen G. White and Church Race Relations။ Washington, D.C.: Review and Herald၊ ၁၉၇၀။ ———. Mission to Black America။ Mountain View, Calif.: Pacific Press၊ ၁၉၇၁။ Hale, E., Jr., Henry Plumer, နှင့် Timothy Cole။ “Second Advent Conference and Campmeeting.” Signs of the Times၊ ဇွန်လ ၁၅ ရက်၊ ၁၈၄၂။ “Harvest ၉၀ Objectives.” Ministry၊ ဒီဇင်ဘာလ ၁၉၈၅။ Himes, Joshua V., S. Bliss, နှင့် A. Hale။ အယ်ဒီတိုရီယယ်။ Advent Review၊ သြဂုတ်လ ၁၈၅၀။ Knight, George။ From ၁၈၈၈ to Apostasy: The Case of A. T. Jones။ Hagerstown, Md.: Review and Herald၊ ၁၉၈၇။ ———၊ အယ်ဒီတာ။ The Early Adventist Educators။ Berrien Springs, Mich.: Andrews University Press၊ ၁၉၈၃။ Martin, Walter။ The Truth About Seventh-day Adventism။ Grand Rapids: Zondervan Publishing House၊ ၁၉၆၀။ Maxwell, C. Mervyn။ Tell It to the World။ Mountain View, Calif.: Pacific Press၊ ၁၉၇၆။ Miller, William။ Apology and Defence။ Boston: J. V. Himes၊ ၁၈၄၅။ Mitchell, David။ Seventh-day Adventists: Faith in Action။ New York: Vantage Press၊ ၁၉၅၈။ Neufeld, Don F., အယ်ဒီတာ။ Seventh-day Adventist Encyclopedia။ အတွဲ ၂ တွဲ။ ဒုတိယအကြိမ် ပြန်လည်ပြင်ဆင်ထုတ်ဝေခြင်း။ Commentary Reference Series။ Hagerstown, Md.: Review and Herald၊ ၁၉၉၆။ Olsen, V. Norskov, အယ်ဒီတာ။ The Advent Hope in Scripture and History။ Hagerstown, Md.: Review and Herald၊ ၁၉၈၇။ Robinson, Dores E. The Story of Our Health Message။ Nashville: Southern Pub. Assn.၊ ၁၉၄၃။ Schwarz, Richard W. John Harvey Kellogg, M. D.။ Nashville: Southern Pub. Assn.၊ ၁၉၇၀။ ———. Light Bearers to the Remnant။ Mountain View, Calif.: Pacific Press၊ ၁၉၇၉။ Seventh-day Adventist Encyclopedia။ အယ်ဒီတာ Don Neufeld။ ဒုတိယအကြိမ် ပြန်လည်ပြင်ဆင်ထုတ်ဝေခြင်း။ Hagerstown, Md.: Review and Herald၊ ၁၉၉၆။ Spalding, Arthur။ Origin and History of Seventh-day Adventists။ အတွဲ ၄ တွဲ။ Washington, D.C.: Review and Herald၊ ၁၉၆၁၊ ၁၉၆၂။ (ဤအဒ်ဗင်တစ်ချာ့ချ်သမိုင်းကို ၁၈၄၃ မှ ၁၉၄၇ ခုနှစ်အထိ ဖော်ပြထားသည်။) Spicer, William A. Our Story of Missions။ Mountain View, Calif.: Pacific Press၊ ၁၉၂၁။ Strand, Kenneth A., အယ်ဒီတာ။ The Sabbath in Scripture and History။ Washington, D.C.: Review and Herald၊ ၁၉၈၂။ Utt, Richard။ A Century of Miracles။ Mountain View, Calif.: Pacific Press၊ ၁၉၆၃။ Vyhmeister, Werner K. Mision de la iglesia adventista။ Brasilia: Seminario Adventista Latinoamericano de Teologia၊ ၁၉၈၀။ White, Arthur။ Ellen G. White။ အတွဲ ၆ တွဲ။ Washington, D.C.: Review and Herald၊ ၁၉၈၁–၁၉၈၆။

III. Literature

Adventist Review. General weekly paper of the Seventh-day Adventist Church, the magazine has been published continuously, under varying names, since 1850.

“Business Proceedings of the Fourth Special Session of the General Conference of S. D. Adventists.” Review and Herald, Apr. 24, 1879.

Dabrowski, Rajmund L., ed. Michael Belina Czechowski: 1818–1876. Warsaw: Znaki Czasu Publishing House, 1979.

Delafield, D. A. Ellen G. White in Europe. Washington, D.C.: Review and Herald, 1975.

Fernandez, Gil, ed. Light Dawns Over Asia: Adventism’s Story in the Far Eastern Division, 1888–1988. Silang, Cavite, Philippines: AIIAS Publications, 1990.

Froom, LeRoy. The Prophetic Faith of Our Fathers. 4 vols. Washington, D.C.: Review and Herald, 1950–1954.

General Conference of Seventh-day Adventists. Annual Statistical Report.

“General Conference Proceedings.” General Conference Bulletin, Apr. 5, 1901.

Gordon, Paul A. The Sanctuary, 1844, and the Pioneers. Hagerstown, Md.: Review and Herald, 1983.

Graybill, Ronald. Ellen G. White and Church Race Relations. Washington, D.C.: Review and Herald, 1970.

———. Mission to Black America. Mountain View, Calif.: Pacific Press, 1971.

Hale, E., Jr., Henry Plumer, and Timothy Cole. “Second Advent Conference and Campmeeting.” Signs of the Times, June 15, 1842.

“Harvest 90 Objectives.” Ministry, December 1985.

Himes, Joshua V., S. Bliss, and A. Hale. Editorial. Advent Review, August 1850.

Knight, George. From 1888 to Apostasy: The Case of A. T. Jones. Hagerstown, Md.: Review and Herald, 1987.

———, ed. The Early Adventist Educators. Berrien Springs, Mich.: Andrews University Press, 1983.

Martin, Walter. The Truth About Seventh-day Adventism. Grand Rapids: Zondervan Publishing House, 1960.

Maxwell, C. Mervyn. Tell It to the World. Mountain View, Calif.: Pacific Press, 1976.

Miller, William. Apology and Defence. Boston: J. V. Himes, 1845.

Mitchell, David. Seventh-day Adventists: Faith in Action. New York: Vantage Press, 1958.

Neufeld, Don F., ed. Seventh-day Adventist Encyclopedia. 2 vols. 2nd rev. ed. Commentary Reference Series. Hagerstown, Md.: Review and Herald, 1996.

Olsen, V. Norskov, ed. The Advent Hope in Scripture and History. Hagerstown, Md.: Review and Herald, 1987.

Robinson, Dores E. The Story of Our Health Message. Nashville: Southern Pub. Assn., 1943.

Schwarz, Richard W. John Harvey Kellogg, M. D. Nashville: Southern Pub. Assn., 1970.

———. Light Bearers to the Remnant. Mountain View, Calif.: Pacific Press, 1979.

Seventh-day Adventist Encyclopedia. Ed. Don Neufeld. 2nd. rev. ed. Hagerstown, Md.: Review and Herald, 1996.

Spalding, Arthur. Origin and History of Seventh-day Adventists. 4 vols. Washington, D.C.: Review and Herald, 1961, 1962. (This history of the Adventist Church goes from 1843 to 1947.)

Spicer, William A. Our Story of Missions. Mountain View, Calif.: Pacific Press, 1921.

Strand, Kenneth A., ed. The Sabbath in Scripture and History. Washington, D.C.: Review and Herald, 1982.

Utt, Richard. A Century of Miracles. Mountain View, Calif.: Pacific Press, 1963.

Vyhmeister, Werner K. Mision de la iglesia adventista. Brasilia: Seminario Adventista Latinoamericano de Teologia, 1980.

White, Arthur. Ellen G. White. 6 vols. Washington, D.C.: Review and Herald, 1981–1986.

အခန်းကြီး - ၃

ဝိညာဉ်တော်ပေးခြင်းနှင့် လှုံ့ဆော်ပေးခြင်း

ပီတာအမ် ဗန်ဘမ်မယ်လင်

နိဒါန်း

Revelation and Inspiration

Peter M. van Bemmelen

Introduction

 

အသက်ရှင်တော်မူသော ဘုရားသခင်သည် မိမိကိုယ်ကို လူသားမျိုးနွယ်အား ဖွင့်ဟဝေငှခဲ့ပြီး ဆက်လက်၍လည်း ဖွင့်ဟဝေငှလျက်ရှိကြောင်း သည်မှာ ခရစ်ယာန်ယုံကြည်ခြင်း၏ အခြေခံဖြစ်သည်။ သမ္မာကျမ်းစာ ပဌမကျမ်းနှင့် ဧဝံဂေလိတရားကျမ်းနှစ်ခုစလုံးသည် ဘုရားသခင်သည် လူသားသမိုင်းတွင် မိမိကိုယ်ကို ပြသတော်မူပုံကို မှတ်တမ်းတင်ထားသည်။ အထူးသဖြင့် ဣသရေလလူမျိုး၏ သမိုင်းနှင့် အကြီးကျယ်ဆုံးအားဖြင့် ယေရှုခရစ်တော်၏ ပုဂ္ဂိုလ်တွင် ဖြစ်သည်။ ဤဘုရားသခင်၏ ဗျာဒိတ်ရူပါရုံမရှိလျှင် လူသားမျိုးနွယ်သည် ဘုရားသခင်၏ စစ်မှန်သောစရိုက်လက္ခဏာနှင့် အလိုတော်ကို မသိဘဲ၊ အပြစ်နှင့် အပြစ်ရှိမှုကြောင့် ဘုရားသခင်နှင့် ကင်းကွာလျက် ပျက်စီးဆုံးရှုံးရမည်ဖြစ်သည်။

That the living God has revealed Himself and continues to reveal Himself to the human family is foundational to Christian faith. The Scriptures, both OT and NT, present a record of the way God manifested Himself in human history—especially the history of Israel, and supremely in the person of Jesus Christ. Without this divine revelation, humanity would perish, ignorant of God’s true character and will and estranged from Him through sin and guilt.

 

သမ္မာကျမ်းစာတွင် ကမ္ဘာမြေဖန်ဆင်းခြင်း၊ သဘာဝ၏ ဘုန်းတန်ခိုး၊ အလှတရား၊ ကြွယ်ဝသော ပေးကမ်းမှုများကို ဘုရားသခင်၏ ဘုန်းအသရေ၊ ဉာဏ်ပညာနှင့် ဖန်ဆင်းခံသတ္တဝါများအတွက် မေတ္တာဂရုဏာကို ထင်ရှားစေသည်ဟု မြင်သည်။ ဤထင်ရှားမှုများကို ဓမ္မကျမ်းပညာတွင် အထွေထွေဗျာဒိတ်ရူပါရုံဟု ခေါ်သည်။ သို့သော် လူသားမျိုးနွယ်နှင့် ဤကမ္ဘာမြေ၏ ယခုအခြေအနေသည် အပြစ်၊ မတည်မငြိမ်ဖြစ်မှု၊ ဘေးဒုက္ခနှင့် သေခြင်းတို့ဖြင့် ပြည့်နှက်နေသောကြောင့် သဘာဝကမ္ဘာမှ သို့မဟုတ် လူသားအတွေ့အကြုံမှတစ်ဆင့် ဘုရားသခင်ကို စစ်မှန်စွာ သိနိုင်ခြင်း ဖြစ်နိုင်သည်ဟူသော မေးခွန်းများ ပေါ်ပေါက်လာသည်။ သမ္မာကျမ်းစာသက်သေချာချက်အရ ဤနည်းဖြင့် ရရှိနိုင်သော ဉာဏ်ပညာနှင့် အသိပညာသည် ဘုရားသခင်၏ မေတ္တာစရိုက်နှင့် အပြစ်နှင့် သေခြင်းမှ ကယ်တင်လိုသော အလိုတော်ကို စစ်မှန်စွာ နားလည်ရန် မလုံလောက်ပါ။

In Scripture the creation of the world and the majesty, beauty, and bounteous provisions of nature are perceived as manifestations of God’s glory, wisdom, and loving care for His creatures. Such manifestations are referred to in theology as general revelation. However, the present condition of humanity and this world, filled with sin, disruption, disaster, and death, raises serious questions about the possibility of a true knowledge of God through the natural world or through human experience. Scriptural evidence suggests that such wisdom and knowledge as can be gained from these sources by themselves is inadequate to give us a true understanding of God’s character of love and His intention to save us from sin and death.

 

ဘုရားသခင်သည် ဤအခက်အခဲကို လူသားတစ်ဦးချင်းအဆင့်တွင် မိမိကိုယ်ကို သိစေခြင်းဖြင့် ဖြေရှင်းတော်မူသည်။ ဓမ္မကျမ်းပညာတွင် ဤအရာကို အထူးဗျာဒိတ်ရူပါရုံဟု ခေါ်သည်။ အထူးသဖြင့် သမ္မာကျမ်းစာတွင် ဖွင့်ဟမှတ်တမ်းတင်ထားသည်။ ကျမ်းစာ၏ ကျင့်ဝတ်၊ သမိုင်း၊ ဘာသာစကား၊ သိပ္ပံ၊ ဒဿနနှင့် ဓမ္မကျမ်းဆိုင်ရာ ဝေဖန်မှုမျိုးစုံကို သတိပြုမိသော်လည်း ကျွန်ုပ်တို့သည် ကျမ်းစာရေးသူများ၏ ကိုယ်ပိုင်ရေးသားချက်များနှင့် အချင်းချင်း ရေးသားချက်များအပေါ် တောင်းဆိုချက်များနှင့် အထူးသဖြင့် ယေရှုခရစ်တော်၏ ကျမ်းစာအပေါ် သဘောထားနှင့် အသုံးပြုပုံကို အာရုံစိုက်ရန် ရွေးချယ်ခဲ့သည်။ ပရောဖက်များ၊ တမန်တော်များနှင့် အကြီးကျယ်ဆုံးအားဖြင့် ယေရှုခရစ်တော်ကိုယ်တိုင် ကျမ်းစာကို ဝိညာဉ်တော်ပေးသော ယုံကြည်ထိုက်၍ အာဏာရှိသော ဘုရားသခင်၏ နှုတ်မြွက်တော်အဖြစ်သည်ဟု လက်ခံခဲ့သည်။ ဗျာဒိတ်ရူပါရုံနှင့် လှုံ့ဆော်ပေးခြင်းကို နောက်ဆုံး ဘုရားသခင်၏ နက်နဲသောအရာများအဖြစ်ဟု အသိအမှတ်ပြုသော်လည်း ဤအကြောင်းအရာများကို ကန့်သတ်ထားသော လူသားနားလည်မှုပင်လျှင် ရင့်ကျက်ပြီး ဉာဏ်ရည်ရှိသော ခရစ်ယာန်ယုံကြည်ခြင်းအတွက် အရေးကြီးသည်။

God has met this predicament by making Himself known to human beings on a personal level. In theological language this is called special revelation, particularly as it is revealed and recorded in the Scriptures. Fully aware of the various criticisms of the Bible—ethical, historical, linguistic, scientific, philosophical, and theological—we have chosen to focus on the claims made by the biblical writers regarding their own and each other’s writings, and especially on Jesus’ attitude toward and use of the Scriptures. The prophets, apostles, and supremely Jesus Himself accepted the Scriptures as the trustworthy and authoritative Word of God, given by the Holy Spirit in human language. Revelation and inspiration are ultimately acknowledged as divine mysteries; however, even our limited human understanding of these subjects is of crucial importance for a mature, intelligent Christian faith.

           

I. ဗျာဒိတ်ရရှိခြင်း

A. အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်

 B. သမ္မာကျမ်းဆိုင်ရာ အသုံးအနှုန်းများ

 ၁. ဓမ္မဟောင်းကျမ်း

 ၂. ဓမ္မသစ်ကျမ်း

II. အများသို့သော ဗျာဒိတ်ရရှိခြင်း

 A. နိဒါန်းနှင့် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်

 B. အများသို့သော ဗျာဒိတ်ရရှိခြင်း၏ နည်းလမ်းများ

 ၁. သဘာဝတရား

၂. လူသားများ

၃. သမိုင်း

 C. သဘာဝဓမ္မပညာနှင့် တပါးအမျိုးသားများ၏ ကယ်တင်ခြင်း

III. အထူးဗျာဒိတ်ရရှိခြင်း

 A. နိဒါန်းနှင့် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်

 B. အထူးဗျာဒိတ်ရရှိခြင်း၏ လက္ခဏာများ

၁. အထူးဗျာဒိတ်ရရှိခြင်းသည် ရွေးချယ်ထားခြင်းဖြစ်သည်

 ၂. အထူးဗျာဒိတ်ရရှိခြင်းသည် ရွေးနုတ်ခြင်းနှင့်ဆိုင်သည်

 ၃. အထူးဗျာဒိတ်ရရှိခြင်းသည် လိုက်လျောညီထွေဖြစ်စေခြင်းဖြစ်သည်

IV. သမ္မာကျမ်း၏ ဘုရားသခင်မှ နှိုးဆွခြင်း

 A. နိဒါန်း၊ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခြင်း၏ ပြဿနာ

B. သမ္မာကျမ်းဆိုင်ရာ နှိုးဆွခြင်းအမြင်

 ၁. နှိုးဆွခြင်း၊ စကားလုံးလား၊ သဘောတရားလား။

 ၂. ကျမ်းစာ၏ လူ့ပုံစံ

၃. ကျမ်းစာ၏ ဘုရားသခင်မှ အသက်ရှူပေးထားသော သဘော

 C. နှိုးဆွခြင်း၏ ပုံစံ၊ နေရာနှင့် အတိုင်းအတာ

၁. နှိုးဆွခြင်း၏ ပုံစံ

 ၂. နှိုးဆွခြင်း၏ နေရာ

၃. နှိုးဆွခြင်း၏ အတိုင်းအတာ

 D. နှိုးဆွခြင်း၏ အကျိုးသက်ရောက်မှုများ

 ၁. ကျမ်းစာ၊ ဘုရားသခင်၏ အသက်ရှင်သော အသံ

 ၂. ကျမ်းစာ၊ ၎င်း၏ အခွင့်အာဏာ

 ၃. ကျမ်းစာ၊ ၎င်း၏ သစ္စာတရား

 ၄. ကျမ်းစာ၊ ၎င်း၏ ထင်ရှားပြတ်သားမှုနှင့် လုံလောက်မှု

V. လက်တွေ့အသုံးချမှုများ

VI. သမိုင်းအကျဉ်း A. အစောပိုင်းခရစ်ယာန်ဘုရားကျောင်းနှင့် အလယ်ခေတ်ဘုရားကျောင်း B. ဘုရားကျောင်းပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးခေတ်နှင့် ဘုရားကျောင်းပြန်လည်ပြုပြင်ရေးခေတ် C. အဘူးကြီးခေတ်နှင့် ဉာဏ်အလင်းခေတ် D. ခေတ်သစ်ဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်မှု E. အဒ်ဗင်တစ်အမြင်

VII. အဲလင် ဇီဝှိုက်၏ မှတ်ချက်များ A. နိဒါန်း B. ဗျာဒိတ်ရရှိခြင်း C. ကျမ်းစာနှင့် နှိုးဆွခြင်း

VIII. ကိုးကားစာအုပ်များ

I.          Revelation

A.         Definition

B.         Biblical Terminology

1.         The OT

2.         The NT

            II.         General Revelation

A.         Introduction and Definition

B.         Modalities of General Revelation

1.         Nature

2.         Human Beings

3.         History

C.         Natural Theology and the Salvation of the Gentiles

            III.        Special Revelation

A.         Introduction and Definition

B.         Characteristics of Special Revelation

1.         Special Revelation as Selective

2.         Special Revelation as Redemptive

3.         Special Revelation as Accommodative

            IV.        Biblical Inspiration

A.         Introduction: The Problem of Definition

B.         A Biblical View of Inspiration

1.         Inspiration: Word or Concept?

2.         The Human Shape of Scripture

3.         The God-breathed Character of Scripture

C.         Mode, Locus, and Extent of Inspiration

1.         The Mode of Inspiration

2.         The Locus of Inspiration

3.         The Extent of Inspiration

D.         Effects of Inspiration

1.         Scripture: The Living Voice of God

2.         Scripture: Its Authority

3.         Scripture: Its Truthfulness

4.         Scripture: Its Clarity and Sufficiency

            V.         Practical Applications

            VI.        Historical Overview

A.         The Early and Medieval Church

B.         Reformation and Counter-Reformation

C.         The Age of Reason and the Enlightenment

D.         Contemporary Development

E.         Adventist Understanding

            VII.       Ellen G. White Comments

A.         Introduction

B.         Revelation

C.         Scripture and Inspiration

            VIII.      Literature

 

I. ဗျာဒိတ်ရရှိခြင်း

 A. အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်

I. Revelation

A. Definition

 

“ဗျာဒိတ်ရရှိခြင်း” ဟူသော နာမ်စွဲနှင့် “ဗျာဒိတ်ပေးသည်” ဟူသော ကြိယာတို့ကို ဘာသာရေးဆိုင်ရာဘာသာစကားတွင်သာမက လောကီဘာသာစကားတွင်လည်း အသုံးပြုကြသည်။ ကြိယာ၏ အခြေခံအဓိပ္ပာယ်မှာ လက်တီန်ဘာသာစကားမှ ဆင်းသက်လာသော revelare မှ ဖြစ်ပြီး၊ ဖုံးအုပ်ထားခြင်းကို ဖယ်ရှားခြင်း၊ ဖုံးကွယ်ထားသည်ကို ဖွင့်ဟခြင်း သို့မဟုတ် ဖယ်ထုတ်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် လျှို့ဝှက်ချက် သို့မဟုတ် မသိရှိသေးသော အရာကို ထင်ရှားစေခြင်း ဖြစ်သည်။ နာမ်စွဲသည် ဗျာဒိတ်ပေးသည့် လုပ်ရပ်ကို ဆိုလိုနိုင်သလို၊ ဗျာဒိတ်ပေးခြင်းခံရသော အရာကိုလည်း ဆိုလိုနိုင်သည်။ သာမန်ဘာသာစကားတွင် “ပြောပြသည်”၊ “သိရှိစေသည်”၊ “ထင်ရှားစေသည်”၊ “အလင်းထဲသို့ ဆောင်ကြဉ်းလာသည်” စသည့် စကားလုံးများစွာကို အလားတူ အဓိပ္ပာယ်ဖြင့် အသုံးပြုကြသည်။

The noun “revelation” and the verb “to reveal” are used in theological as well as in secular language. The basic meaning of the verb, which is derived from the Latin revelare, is to take away a covering, to uncover or unveil something that is hidden; therefore, to make known what is secret or unknown. The noun can refer to the act of revealing but also to that which has been revealed. In common language many other words—such as “tell,” “make known,” “bring out into the open,” “bring to light”—are used to express the same idea.

 

ဘုရားသခင်ကိုယ်တော်တိုင် ကိုယ်အထွေထွေ ထင်ရှားပြသခြင်းနှင့် လူသားမိသားစုအတွက် ကိုယ်တော်၏ အလိုတော်၊ ရည်ရွယ်ချက်ကို ဗျာဒိတ်ပေးခြင်းနှင့် ပတ်သက်၍ ဤစကားလုံးများသည် အဓိပ္ပာယ်အသစ် ပိုမိုနက်ရှိုင်းလာသည်။ ဘုရားသခင်၏ ဗျာဒိတ်ပေးခြင်း၏ အနှစ်သာရကို အနှစ်ချုပ်ရလျှင် ဘုရားသခင်သည် စကားနှင့် အမှုတို့ဖြင့်၊ ချန်နယ်မျိုးစုံမှတစ်ဆင့် ကိုယ်တော်ကိုယ်တိုင် ဗျာဒိတ်ပေးတော်မူသည် ဖြစ်ပြီး၊ ယေရှုခရစ်၏ ပုဂ္ဂိုလ်တွင် အပြည့်အဝဆုံး ဗျာဒိတ်ပေးတော်မူသည် ဟု ဆိုနိုင်သည်။ ဤဗျာဒိတ်ပေးခြင်းအားဖြင့် လူသားမျိုးနွယ်သည် ကိုယ်တော်ကို သိရှိနိုင်၍ ကယ်တင်ခြင်းဆိုင်ရာ ဆက်ဆံရေးထဲသို့ ဝင်ရောက်နိုင်၍ ထာဝရဘုရားသခင်နှင့် ဆက်ဆံရေးရရှိနိုင်ရန် ဘုရားသခင်၏ ရည်ရွယ်ချက် ထင်ရှားသည် (ယောဟန် ၁၇:၃)။

In reference to God’s act of revealing Himself and His will and purpose for the human family, these words acquire a new depth of meaning. The essence of divine revelation can be summed up by saying that God reveals Himself in words and acts, through many different channels, but most fully in the person of Jesus Christ. God’s explicit intention is that through this revelation human beings may come to know Him and enter into a saving relationship, which will result in eternal fellowship with Him (John 17:3).

 

B. သမ္မာကျမ်းဆိုင်ရာ အသုံးအနှုန်းများ

 ၁. ဓမ္မဟောင်းကျမ်း

B. Biblical Terminology

1. The OT

 

သမ္မာကျမ်းအင်္ဂလိပ်ဘာသာပြန်များတွင် “ဗျာဒိတ်ပေးသည်” (reveal) နှင့် “ဗျာဒိတ်ရရှိခြင်း” (revelation) ဟူသော စကားလုံးများကို အသုံးပြုထားသော်လည်း မျှော်လင့်ထားသလောက် မများပြားပါ။ RSV တွင် “reveal” ကြိယာသည် ၆၅ ကြိမ် ပါဝင်ပြီး၊ ထိုအထဲမှ ၂၈ ကြိမ်သည် ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် ဟေဗြဲ သို့မဟုတ် အာရှမာအိတ် ကြိယာ gālāh ကို ဘာသာပြန်ဆိုထားခြင်း ဖြစ်သည် (ကမ္ဘာဦး ၄၁:၂၅ တွင်မူ ဟေဗြဲကြိယာ nāgad ကို ဘာသာပြန်ဆိုထားသည်)။ gālāh ကြိယာသည် လက်တီန် revelare ကဲ့သို့ပင် ဖုံးအုပ်ထားသည်ကို ဖွင့်ဟခြင်း အဓိပ္ပာယ်ကို ဖော်ပြသည်။ ဤကြိယာကို လောကီအဓိပ္ပာယ်ဖြင့်လည်း မကြာခဏ အသုံးပြုသည် (ရုသ ၃:၄ တွင် ရုသက် ဘိုအာဇ်၏ ခြေထောက်ကို ဖွင့်ဟသည်)၊ ဘုရားသခင်၏ ဗျာဒိတ်ပေးခြင်းနှင့်လည်း ဆိုင်သည် (ဒံယေလ ၂:၁၉ တွင် ဘုရားသခင်သည် နေဗုခဒ်နေဇာ၏ အိပ်မက်ကို ဗျာဒိတ်ပေးသည်)။ “ဗျာဒိတ်ရရှိခြင်း” ဟူသော နာမ်စွဲသည် RSV ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် နှစ်ကြိမ်သာ ပါဝင်ပြီး၊ ကြိယာ yārāh နှင့် gālāh ၏ ပုံစံများကို ဘာသာပြန်ဆိုထားခြင်း ဖြစ်သည် (ဟဗကုက် ၂:၁၉; ၂ ဓမ္မရာဇဝင် ၇:၂၇)။

English translations of the Bible use the words “reveal” and “revelation,” but not as frequently as one might expect. In the RSV the verb “reveal” occurs 65 times, of which 28 are in the OT as a translation of the Hebrew or Aramaic verb gālāh (except in Genesis 41:25, where it is translated from the Hebrew verb nāgad). The verb gālāh, like the Latin revelare, expresses the idea of uncovering something that was covered or hidden. It occurs frequently with a merely secular meaning (Ruth uncovers the feet of Boaz, Ruth 3:4), as well as in reference to divine revelations (God reveals Nebuchadnezzar’s dream in Daniel 2:19). The noun “revelation” occurs twice in the RSV OT as a translation of forms of the verbs yārāh and gālāh (Hab. 2:19; 2 Sam. 7:27).

 

ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် ဘုရားသခင်၏ ဗျာဒိတ်ပေးခြင်းကို ဖော်ပြရန် အခြားစကားလုံးနှင့် စကားစုများလည်း အသုံးပြုသည်။ အချို့အသုံးအနှုန်းများသည် ၎င်းတို့၏ နားနှင့်ကြားရသည့် သဘောကို အလေးပေးသည်။ ဥပမာ- “ယေရမိအား ရောက်လာသော ထာဝရဘုရား၏ နှုတ်ကပတ်တော်” (ယေရမိ ၄၇:၁); “ထာဝရဘုရားသည် မောရှေအား မိန့်တော်မူသည်” (ဝတ်ပြုရာဇဝင် ၁၉:၁); သို့မဟုတ် မကြာခဏ ထပ်ခါတလဲလဲ ပါသော “ထာဝရဘုရားသည် ဤသို့ မိန့်တော်မူ၏” (အာမုတ် ၁:၃)။ ဤစကားစုမျိုးသည် ရာချီ ပါဝင်ပြီး ဗျာဒိတ်ပေးခြင်း၏ နားနှင့်ကြားရသည့် သဘောကို ထင်ရှားစေသည်။

Other words and phrases are used in the OT to describe divine revelations. Some expressions focus on their auditory aspect: “The word of the Lord that came to Jeremiah” (Jer. 47:1); “And the Lord said to Moses” (Lev. 19:1); or the oft-repeated “Thus says the Lord” (Amos 1:3). Such phrases occur hundreds of times and highlight the auditive aspect of revelation.

 

ဘုရားသခင်၏ ကိုယ်တော်တိုင် ဗျာဒိတ်ပေးခြင်းလုပ်ငန်းစဉ်တွင် မျက်စိနှင့်မြင်ရသည့် အရာများလည်း မရှိမဖြစ် အရေးကြီးသည်။ ကြိယာများဖြစ်သော rā’āh (မြင်သည်၊ မြင်ပြနိုင်သည်၊ ပေါ်ထွန်းသည်၊ မြင်စေသည်၊ ပြသည်) နှင့် ḥāzāh (မြင်သည်၊ ရူပါရုံ သို့မဟုတ် အိပ်မက်တွင် မြင်သည်၊ ရှုမွှေးသည်)၊ နာမ်စွဲများဖြစ်သော rō’eh (ရူပါရုံရှိသူ)၊ mar’eh (မြင်ကွင်း၊ ပေါ်ထွန်းပုံ၊ ရူပါရုံ)၊ ḥōzeh (ရူပါရုံရှိသူ)၊ ḥāzôn (ရူပါရုံ) တို့ကို အသုံးပြုသည်။ အခြားပိုမိုယေဘုယျ သိမှုဆိုင်ရာ စကားလုံးများမှာ ḥāwāh (သိရှိစေသည်၊ အသိပေးသည်)၊ yāda‘ (သိသည်၊ သိရှိစေသည်၊ ထုတ်ဖော်သည်)၊ နှင့် nāgad (သိရှိစေသည်၊ အစီရင်ခံသည်၊ ပြောပြသည်) တို့ ဖြစ်သည်။ ဤစာရင်းသည် အပြည့်အစုံ မဟုတ်သော်လည်း၊ ဘုရားသခင်သည် လူသားများနှင့် ဆက်သွယ်ပြောဆိုရာတွင် အသုံးပြုသော နည်းလမ်းအမျိုးမျိုး၏ ကွဲပြားမှုကို ပြသထားသည်။

The visual also is essential in the process of God’s self-revelation. Verbs such as rā’āh (see, be seen, appear, cause to see, show) and ḥāzāh (see, see in vision or dream, behold), and the nouns rō’eh (seer), mar’eh (sight, appearance, vision), ḥōzeh (seer), ḥāzôn (vision) are also used. Other more general cognitive words used are ḥāwāh (to make known, to inform), yāda‘ (to know, to make known, to publish), and nāgad (to make known, to report, to tell). This list is by no means exhaustive but shows the variety of words used to describe the different ways in which God communicates with people on earth.

 

သမ္မာကျမ်းတွင် ဗျာဒိတ်ပေးခြင်းဆိုင်ရာ အသုံးအနှုန်းအားလုံးကို လေ့လာကြည့်လျှင် ကျမ်းစာရေးသားသူများသည် ဘုရားသခင်၏ ဗျာဒိတ်ကို လက်ခံရရှိသူများနှင့် တမန်တော်များ ဖြစ်ကြသည်ဟူသော ယုံကြည်ချက်ကို တွေ့ရသည်။ ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် ဤသတိရှိမှုသည် ပရောဖက်ပြုသူများ၏ စာအုပ်များတွင် အထူးထင်ရှားသော်လည်း၊ အခြားနေရာများတွင်လည်း တွေ့ရသည်။ ဘုရင်ဒါဝိဒ်သည် “ယာကုပ်ဘုရားသခင်၏ တကောင်းခံရ သူ၊ ဣသရေလ၏ ချိုမြိန်သော ဆာလင်ရေးသူ” ဟု ခေါ်ဝေါ်ခံရပြီး၊ ဤယုံကြည်ချက်ကို ဖော်ပြသည်။ “ထာဝရဘုရား၏ ဝိညာဉ်တော်သည် ငါ့အားဖြင့် မိန့်တော်မူ၏၊ ကိုယ်တော်၏ နှုတ်ကပတ်တော်သည် ငါ့နှုတ်ခမ်းပေါ်တွင် ရှိ၏” (၂ ဓမ္မရာဇဝင် ၂၃:၁၊ ၂)။ ရှောလမုန်၏ ပညာသည် ဘုရားသခင်၏ ဗျာဒိတ်ပေးခြင်းဖြင့် ကတိပေးထားသော လက်ဆောင်အဖြစ် ရောက်ရှိလာပြီး၊ ၎င်းကိုယ်တိုင်လည်း ဘုရားသခင်၏ ပညာ၏ ထင်ရှားမှု ဖြစ်သည် (၁ ဘုရင်ခံ ၃:၅–၁၄)။

A study of all the revelatory expressions in the Bible shows the conviction of the biblical writers that they were the recipients and messengers of divine revelation. In the OT this consciousness is especially prominent in the writings of the prophets, but it is also found elsewhere. King David, who is referred to as “the anointed of the God of Jacob, the sweet psalmist of Israel,” expresses this conviction: “The Spirit of the Lord speaks by me, his word is upon my tongue” (2 Sam. 23:1, 2). Solomon’s wisdom comes as a gift promised by divine revelation and is itself a manifestation of God’s wisdom (1 Kings 3:5–14).

 

ဘုရားသခင်၏ အမှုတော် သို့မဟုတ် ဝင်ရောက်စွက်ဖက်ခြင်းဟု သတ်မှတ်ထားသော သီးခြားဖြစ်ရပ်များနှင့် ပတ်သက်၍လည်း ဘုရားသခင်၏ ဗျာဒိတ်ပေးခြင်းကို ဖော်ပြသော အသုံးအနှုန်းများ ရှိသည်။ နောဧအား ဘုရားသခင်က “ကြည့်လော့၊ ငါသည် မြေကြီးပေါ်သို့ ရေလွှမ်းမိုးခြင်းကို ဆောင်ကြဉ်းမည်” ဟု ကြေညာပြီး (ကမ္ဘာဦး ၆:၁၇)၊ သူနှင့် သူ့မိသားစု ကယ်တင်ခြင်းခံရရန် သင်္ဘောတစ်စင်း တည်ဆောက်ရန် ညွှန်ကြားသည်။ ဘုရားသခင်သည် မောရှေနှင့် အာရုန်အား နိမိတ်လက္ခဏာများ ပြုလုပ်နိုင်သော တန်ခိုးကို ပေးတော်မူသည်။ ထို့ကြောင့် ဣသရေလလူမျိုးသည် ဘုရားသခင်သည် မောရှေထံ ပေါ်ထွန်းပြီး အဲဂုတ္တုမှ ဣသရေလလူမျိုးကို နုတ်ဆောင်ရန် ညွှန်ကြားသည်ဟု ယုံကြည်နိုင်ရန် ဖြစ်သည် (ထွက်မြောက်ရာကျမ်း ၄:၁–၉၊ ၂၇–၃၁)။ အခြားတစ်ကြိမ်တွင် ဘုရားသခင်သည် ပြင်းထန်သော မုန်တိုင်းနှင့် ကြီးမားသော ငါးဗိုက်ထဲတွင် ပုန်းအောင်းနေသော ပရောဖက်တစ်ဦးကို ဘုရားသခင်ခန့်အပ်ထားသော တာဝန်ကို ပြန်လည်ထမ်းဆောင်ရန် တွန်းအားပေးသည် (ယောန ၁:၄–၃:၃)။ ထိုကဲ့သို့သော ဘုရားသခင်၏ အမှုတော် သို့မဟုတ် ဝင်ရောက်စွက်ဖက်ခြင်းများကို များသောအားဖြင့် “ရှင်းလင်းပြတ်သားသော ဗျာဒိတ်များ” ဖြင့် ယခင်က ကြိုတင်ပြုလုပ်သည် သို့မဟုတ် လိုက်ပါသည်။ အာမုတ်က “ထာဝရဘုရားသခင်သည် ကိုယ်တော်၏ လျှို့ဝှက်ချက်ကို ကိုယ်တော်၏ ကျေးကျွန်များဖြစ်သော ပရောဖက်များအား ဗျာဒိတ်ပေးမှီးမှတစ်ပါး အဘယ်အမှုကိုမျှ မပြုတော်မူ” ဟု ဆိုသည် (အာမုတ် ၃:၇)။ ဓမ္မဟောင်းကျမ်းအရ စကားနှင့် အမှုတို့သည် “ဘုရားသခင်၏ လူသားများနှင့် ဆက်ဆံရာတွင် အတူတကွ ပါဝင်သည်”။

Terms that indicate God’s revelation are also used in reference to specific events attributed to God’s action or intervention. To Noah God announced, “Behold, I will bring a flood of waters upon the earth” (Gen. 6:17) and instructed him to build an ark, so that he and his family might be saved. God gave Moses and Aaron power to perform signs so that Israel might believe that God had appeared to Moses and instructed him to lead them out of Egypt (Ex. 4:1–9, 27–31). On another occasion God employed a violent storm and the belly of a giant fish to nudge a runaway prophet into fulfilling his God-appointed task (Jonah 1:4–3:3). Such divine actions or interventions were usually preceded or accompanied by “explanatory revelations.” Amos states, “Surely the Lord God does nothing, without revealing his secret to his servants the prophets” (Amos 3:7). According to the OT, words and acts “belong together in God’s dealings with human beings.”

 

ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် ပရောဖက်များ၊ ရူပါရုံများ၊ အိပ်မက်များ၊ နိမိတ်လက္ခဏာများ၊ အံ့ဖွယ်အမှုများအကြောင်း မကြာခဏ ရည်ညွှန်းချက်များသည် ဘုရားသခင်သည် ကိုယ်တော်ရွေးချယ်ထားသော ချန်နယ်များမှတစ်ဆင့် ကိုယ်တော်ကိုယ်တိုင် ဗျာဒိတ်ပေးလိုသော ဆန္ဒကို ထင်ရှားစေသည်။ အာဇရိ၊ ဣဇာက်၊ ယာကုပ်၊ မောရှေတို့အား ဘုရားသခင်၏ ပုဂ္ဂိုလ်ဆိုင်ရာ ထင်ရှားပြသခြင်း (ဘုရားသခင်၏ ပေါ်ထွန်းခြင်း သို့မဟုတ် ဓေဝါဖနီ) နှင့် ထွက်မြောက်စဉ်အတွင်း တိမ်တိုက်ဖုံးအုပ်ထားသော ကိုယ်တော်၏ ရှိနေခြင်းတို့သည် အာဇရိနှင့် သူ့သားမြေးများနှင့် အထူးပဋိညာဉ်တစ်ခု ချုပ်ဆိုရန် ကိုယ်တော်၏ မေတ္တာရည်ရွယ်ချက်ကို ပြသရန် ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် ဣသရေလမှတစ်ဆင့် ဘုရားသခင်သည် ကိုယ်တော်ကိုယ်တိုင်၊ ကိုယ်တော်၏ အလိုတော်၊ ကယ်တင်ခြင်း၊ ကျေးဇူးတော်ရှိသော သဘောကို လူမျိုးတစ်မျိုးလုံးအား သိရှိစေရန် ဖြစ်သည် (ကမ္ဘာဦး ၁၂:၁–၃; ၂၂:၁၅–၁၈; ၂၆:၁–၅; ၂၈:၁၀–၁၅; ထွက်မြောက်ရာကျမ်း ၁၉:၁–၆)။

Frequent OT references to prophets, visions, dreams, signs, and wonders provide evidence of the persistent desire of God to reveal Himself through channels of His choice. The personal manifestations of God to Abraham, Isaac, Jacob, Moses—so-called theophanies, or appearances of God—and His cloud-concealed presence during the Exodus were intended to show His loving purpose to enter into a special covenant relationship with Abraham and his descendants, so that through Israel God might make Himself, His will, His salvation, and His gracious character known to all peoples (Gen. 12:1–3; 22:15–18; 26:1–5; 28:10–15; Ex. 19:1–6).

 

ဟေဗြဲစာတွင် ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် ဘုရားသခင်၏ ဗျာဒိတ်ပေးခြင်းလုပ်ငန်းစဉ်တစ်ခုလုံးကို ဤသို့ အနှစ်ချုပ်ထားသည်။ “ရှေးကာလ၌ ဘုရားသခင်သည် ပရောဖက်များအားဖြင့် အမျိုးမျိုးသော နည်းလမ်းမျိုးဖြင့် ငါတို့ဘိုးဘေးများအား မိန့်တော်မူသည်” (ဟေဗြဲ ၁:၁)။ ဤအဆိုသည် ဘုရားသခင်သည် ပရောဖက်များအားဖြင့် မိန့်ဆိုခြင်း၏ ဦးစားပေးမှုကို အလေးပေးသည်။ သို့သော် ဘုရားသခင်၏ ဗျာဒိတ်ပေးခြင်းကို ပရောဖက်များ၏ သက်သေခံချက်သို့သာ ကန့်သတ်ထားခြင်း မဟုတ်ပါ။

In the letter to the Hebrews the entire process of divine revelation in the OT is summed up in these words: “In many and various ways God spoke of old to our fathers by the prophets” (Heb. 1:1). This statement stresses the preeminence of God’s speaking through the prophets. It does not, however, limit the divine revelation to the prophetic witness.

 

ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် ပရောဖက်ဟူသော သာမန်စကားလုံးမှာ nābî’ ဖြစ်ပြီး ၃၀၀ ကျော် ပါဝင်သည်။ ၎င်း၏ မူလဇစ်မြစ်မှာ မသေချာသော်လည်း၊ “ခေါ်ဝေါ်ခြင်းခံရသူ” ဟူသော နာခံသဘောနှင့် “ခေါ်သူ၊ ပြောသူ” ဟူသော တက်ကြွသဘော ရှိသည်ဟု ယူဆကြသည်။ ပထမသဘောသည် ပရောဖက်အမှုတော်၏ ဘုရားသခင်မှ ဆင်းသက်လာခြင်းကို အလေးပေးပြီး၊ ဒုတိယသဘောသည် ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ဖြစ်သူ သို့မဟုတ် ကိုယ်စားပြုပြောဆိုသူအဖြစ် ပရောဖက်၏ တာဝန်ကို အာရုံစိုက်သည်။ နောက်ဆုံးအဓိပ္ပာယ်ကို မောရှေ၏ ကိုယ်စား ဣသရေလနှင့် ဖာရောဘုရင်အပေါ် အာရုန်ကို နှုတ်ဖြစ်သူအဖြစ် ခန့်အပ်ခြင်းတွင် ဥပမာပြထားသည်။ ဘုရားသခင်သည် မောရှေအား “ကြည့်လော့၊ ငါသည် သင့်ကို ဖာရောအတွက် ဘုရားသခင်ကဲ့သို့ ဖြစ်စေမည်။ သင်၏ညီ အာရုန်သည် သင်၏ ပရောဖက် ဖြစ်လိမ့်မည်။ ငါအမိန့်ပေးသမျှကို သင်ပြောရမည်။ သင်၏ညီ အာရုန်သည် ဖာရောအား ဣသရေလလူမျိုးကို အဲဂုတ္တုမှ လွှတ်ပေးရန် ပြောရမည်” ဟု မိန့်တော်မူသည် (ထွက်မြောက်ရာကျမ်း ၇:၁၊ ၂; နှိုင်းယှဉ် ၄:၁၀–၁၆)။

The common OT word for prophet is nābî’, which occurs more than 300 times. Its derivation is uncertain, but it is widely held to have a passive sense, “one who is called,” and an active sense, “caller, speaker.” The first stresses the divine origin of the prophetic ministry, while the second focuses on the task of the prophet as a spokesperson or mouth for God. The latter meaning is illustrated by the appointment of Aaron as spokesman on behalf of Moses to Israel and to Pharaoh. God told Moses, “See, I make you as God to Pharaoh; and Aaron your brother shall be your prophet. You shall speak all that I command you; and Aaron your brother shall tell Pharaoh to let the people of Israel go out of his land” (Ex. 7:1, 2; cf. 4:10–16).

 

ပရောဖက်များကို ရည်ညွှန်းရန် အခြားအသုံးအနှုန်းများလည်း ရှိသည်။ ရှောလုသည် ဖခင်၏ ပျောက်ဆုံးသော မြည်းများကို ရှာနေစဉ်၊ သူ၏လုလင်က “နီးစပ်ရာမြို့တွင် ဘုရားသခင်၏လူ” တစ်ဦးထံ သွားရောက်တိုင်ပင်ရန် အကြံပေးသည်။ ဤဘုရားသခင်၏လူကို “ရူပါရုံရှိသူ” (ro’eh) ဟုလည်း ခေါ်ဝေါ်ပြီး၊ ထိုစကားလုံးသည် “ပရောဖက်” နှင့် တူညီသည်ဟု မှတ်ချရေးထားသည် (၁ ဓမ္မရာဇဝင် ၉:၉)။ ဤတူညီမှုကို အခြားနေရာများတွင်လည်း တွေ့ရပြီး ḥozeh (ရူပါရုံရှိသူ) ဟူသော စကားလုံးဖြင့် ဖြစ်သည် (၂ ဓမ္မရာဇဝင် ၂၄:၁၁; ၂ ဘုရင်ခံ ၁၇:၁၃; ဟေရှာယ ၂၉:၁၀)။ လက်တွေ့အားဖြင့် ဤဟေဗြဲစကားလုံးနှစ်လုံးနှင့် nābî’ တို့သည် အဓိပ္ပာယ်တူသည်။

Other terms were used to refer to prophets. When Saul was seeking the lost asses of his father, his servant suggested that they consult “a man of God” in the nearby city. This man of God is also referred to as “the seer” (ro’eh), with the note that this word is equivalent to “prophet” (1 Sam. 9:9). This same parallelism appears elsewhere with the word ḥozeh (seer) in 2 Samuel 24:11; 2 Kings 17:13; Isaiah 29:10; for all practical purposes these two Hebrew words and nābî’ are synonyms.

 

ပရောဖက်များသည် ထာဝရဘုရား၏ နှုတ်ကပတ်တော်ကို နှုတ်ဖြင့်သာမက၊ ဘုရားသခင်၏ အမိန့်တော် သို့မဟုတ် ဝိညာဉ်တော်၏ တွန်းအားပေးမှုဖြင့် ဗျာဒိတ်ပေးခြင်းခံရသမျှကို စာဖြင့်လည်း မှတ်တမ်းတင်ခဲ့ကြသည်။ ပထမဆုံး စာရေးပရောဖက်မှာ မောရှေ ဖြစ်ပြီး၊ တောရတ် သို့မဟုတ် တရားဟု ခေါ်ဝေါ်ခံရသည်ကို ရေးသားခဲ့သည် (ယောရှု ၈:၃၁; လုကာ ၂၄:၄၄)။ နောက်ပိုင်းပရောဖက်များလည်း ဝိညာဉ်တော်ဖြင့် လှုံ့ဆော်ခြင်းခံရပြီး ၎င်းတို့၏ သတင်းစကားများကို စာဖြင့် မှတ်တမ်းတင်ခဲ့ကြသည်။ ထာဝရဘုရားသည် ယေရမိအား “စာလိပ်တစ်ခု ယူ၍ ငါသင်္ှေ့ပြောသော စကားအားလုံးကို ရေးမှတ်လော့” ဟု မိန့်တော်မူသည် (ယေရမိ ၃၆:၂)။ ဒံယေလသည် ဤအရာကို “ယေရမိပရောဖက်အား ထာဝရဘုရား၏ နှုတ်ကပတ်တော်” ဟု ရည်ညွှန်းသည် (ဒံယေလ ၉:၂)။

Not only did the prophets proclaim the word of the Lord by mouth, but they also wrote many of the things that had been revealed to them, either by divine command or by the prompting of God’s Spirit. The first known writing prophet was Moses, who wrote what came to be known as the Torah, or the law (Joshua 8:31; Luke 24:44). Later prophets also were moved by the Spirit to put their messages into writing. The Lord told Jeremiah, “Take a scroll and write on it all the words that I have spoken to you” (Jer. 36:2). Daniel referred to these as “the word of the Lord to Jeremiah the prophet” (Dan. 9:2).

 

မောရှေနှင့် ပရောဖက်များ ရေးသားထားသော ထာဝရဘုရား၏ နှုတ်ကပတ်တော်သည် ဘုရားသခင်သည် ဣသရေလနှင့် လူမျိုးများအတွက် ကိုယ်တော်၏ ရည်ရွယ်ချက်များကို ဗျာဒိတ်ပေးရာတွင် ထင်ရှားသော နည်းလမ်းဖြစ်လာသည်။ ဤစာအုပ်များကို နောင်လာနောက်သား မျိုးဆက်သစ်များက ဖတ်ရှုနာခံရန် ဘုရားသခင်၏ ရည်ရွယ်ချက် ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် လူမျိုးသည် ဘုရားသခင်ကို ၎င်းတို့၏ ကယ်တင်ရှင်နှင့် ဘုရင်အဖြစ် သိရှိနိုင်မည်။ ကိုယ်တော်၏ နှုတ်ကပတ်တော်ကို နာခံခြင်းဖြင့် ၎င်းတို့သည် ကောင်းချီးများ ခံစားရမည် (တရားဟော ၄:၅–၈; ယောရှု ၁:၈; ဆာလံ ၁:၁–၃) နှင့် ဘုရားသခင်မှ လှည့်သွားခြင်း၏ ကြောက်မက်ဖွယ် အကျိုးဆက်များကို သတိပေးခံရမည် (တရားဟော ၃၁:၂၆–၂၉; ဟေရှာယ ၃၀:၈–၁၄)။

The word of the Lord written down by Moses and the prophets became a prominent means by which God revealed Himself and His purposes for Israel and the nations. It was the divine intention that these books should be read and heard by future generations so that the people might know God as their Saviour and King. By obeying His word they would experience His blessings (Deut. 4:5–8; Josh. 1:8; Ps. 1:1–3) and be warned of the terrible consequences of turning away from God (Deut. 31:26–29; Isa. 30:8–14).

 

ပရောဖက်များ၏ တက်ကြွသော အသံသည် တိတ်ဆိတ်သွားပြီး ကြာမြင့်စွာကြာသော်လည်း၊ ဘုရားသခင်၏ အသက်ရှင်သော အသံသည် ၎င်းတို့၏ စာများမှတစ်ဆင့် ဆက်လက် မိန့်ဆိုနေဆဲ ဖြစ်သည်။ ဤစာများကို ယခင်က ရေးသားထားသော စကားများဖြင့် သေချာပေါက် အသုံးချနိုင်သည်။ “လျှို့ဝှက်အရာများသည် ငါတို့ထာဝရဘုရားသခင်နှင့် သက်ဆိုင်၏။ ထင်ရှားသော အရာများမူကား ငါတို့နှင့် ငါတို့သားမြေးများအတွက် အစဉ်အမြဲ ဖြစ်၍၊ ဤတရား၏ စကားအားလုံးကို ငါတို့ ကျင့်မည်အကြောင်း ဖြစ်သည်” (တရားဟော ၂၉:၂၉; ဝိညာဉ်ရေးလက်ဆောင် စတုတ္ထအုပ် ကိုလည်း ကြည့်ပါ)။

Long after the dynamic voice of the prophets had fallen silent, the living voice of God still spoke through their writings. Undoubtedly to these writings could be applied the words written earlier: “The secret things belong to the Lord our God; but the things that are revealed belong to us and to our children for ever, that we may do all the words of this law” (Deut. 29:29; see also Spiritual Gifts IV).

 

၂. ဓမ္မသစ်ကျမ်း ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင်လည်း ဘုရားသခင်၏ ဗျာဒိတ်ပေးခြင်းကို ဖော်ပြရန် စကားလုံးမျိုးစုံကို အသုံးပြုသည်။ ကြိယာ apokalyptō (ဗျာဒိတ်ပေးသည်) နှင့် နာမ်စွဲ apokalypsis တို့သည် အသုံးအများဆုံး ဖြစ်သည်။ ဤစကားလုံးများကို များသောအားဖြင့် ဘာသာရေးဆိုင်ရာ အခြေအနေတွင် အသုံးပြုပြီး၊ ဘုရားသခင်၏ ဖြောင့်မတ်ခြင်းနှင့် ဒေါသကို ဗျာဒိတ်ပေးခြင်း (ရောမ ၁:၁၇၊ ၁၈)၊ ယေရှု၏ ဒုတိယအကြိမ် ကြွလာခြင်း (၁ ကော ၁:၇; ၁ ပေ ၁:၁၃)၊ အန္တရိခရစ် ပေါ်ထွန်းခြင်း (၂ သက် ၂:၃)၊ လူတို့၏ အတွေးအခေါ်များ သိရှိခြင်း (လု ၁၂:၂)၊ သို့မဟုတ် ယောဟန်အား ယေရှု၏ ဗျာဒိတ်ပေးခြင်း (ဗျာဒိတ် ၁:၁) စသည်တို့ကို ရည်ညွှန်းသည်။ phaneroō “ထင်ရှားစေခြင်း သို့မဟုတ် ဗျာဒိတ်ပေးခြင်း” ဟူသော စကားလုံးကိုလည်း အသုံးပြုသည် (ရောမ ၁၆:၂၆)။ ဘုရားသခင်၏ ဗျာဒိတ်ပေးခြင်းနှင့် ဆိုင်သော အခြားစကားလုံးများမှာ gnōrizō (သိရှိစေခြင်း၊ ဧဖက် ၁:၉)၊ deiknymi (ညွှန်ပြခြင်း၊ ယော ၅:၂၀)၊ epiphainō (ပေါ်ထွန်းခြင်း၊ ပြသခြင်း၊ လု ၁:၇၉)၊ နှင့် chrēmatizō (ဗျာဒိတ်ပေးခြင်း၊ မ ၂:၁၂၊ ၂၂) တို့ ဖြစ်သည်။

2. The NT

The NT also uses various words to convey the idea of divine revelation. The verb apokalyptō (to reveal) and the noun apokalypsis are the most prevalent. These words are generally used in a religious context and refer to such revelations as that of the righteousness and wrath of God (Rom. 1:17, 18), the second coming of Jesus (1 Cor. 1:7; 1 Peter 1:13), the coming of antichrist (2 Thess. 2:3), the knowledge of human thoughts (Luke 12:2), or the Revelation of Jesus to John (Rev. 1:1). The word phaneroō, “to disclose or reveal,” is also used (Rom. 16:26). Other words used in the context of divine revelation are gnōrizō (to make known, Eph. 1:9), deiknymi (to point out, John 5:20), epiphainō (to appear, show itself, Luke 1:79), and chrēmatizō (to impart a revelation, Matt. 2:12, 22).

 

ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် ထင်ရှားသော စကားစုများဖြစ်သည့် “ထာဝရဘုရား၏ နှုတ်ကပတ်တော် ရောက်လာ၏” သို့မဟုတ် “ထာဝရဘုရားသည် ဤသို့ မိန့်တော်မူ၏” ဟူသော စကားစုမျိုး ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင် မပါဝင်သော်လည်း၊ ဓမ္မသစ်ကျမ်းသည် လူသားများအား ဘုရားသခင်၏ ဗျာဒိတ်ပေးခြင်း အမျိုးမျိုးကို ငြင်းပယ်ခြင်း မဟုတ်ပါ။ ဘုရားသခင်သည် ယောသပ်အား အိပ်မက်များဖြင့် ဆက်သွယ်ပြောဆိုသည် (မ ၁:၂၀; ၂:၁၂၊ ၁၃၊ ၁၉၊ ၂၂)။ ယဇ်ပုရောဟိတ် ဇာခရိ (လု ၁:၂၂)၊ ဒမာသက်မြို့သား အနနိ (တမန် ၉:၁၀)၊ ကွန်နေလိ (တမန် ၁၀:၃)၊ တမန်တော် ပေတရု (တမန် ၁၁:၅) တို့သည် ရူပါရုံများ ခံစားရသည်။ ပေါလုသည် “ဗျာဒိတ်များ များပြားလွန်းသဖြင့် မာန်မာန မဖြစ်ရန်” အန္တရာယ်ကို ပြောဆိုနိုင်သည် (၂ ကော ၁၂:၇)။ သူသည် အမှုတော်ကာလတွင် အကြိမ်များစွာ ဗျာဒိတ်ရရှိခဲ့သည်ဟု ဆိုရမည် (တမန် ၁၆:၉၊ ၁၀; ၁၈:၉၊ ၁၀; ၂၆:၁၉; ၂၇:၂၃၊ ၂၄; ၂ ကော ၁၂:၁–၄; ဂလာ ၂:၁၊ ၂)။

While significant OT phrases such as “the word of the Lord came” or “thus says the Lord” do not appear in the NT, the NT does not negate various types of divine revelation to human beings. God communicated with Joseph through dreams (Matt. 1:20; 2:12, 13, 19, 22). Zechariah the priest (Luke 1:22), Ananias of Damascus (Acts 9:10), the centurion Cornelius (Acts 10:3), and the apostle Peter (Acts 11:5) received visions. Paul could speak of the danger of “being too elated by the abundance of revelations” (2 Cor. 12:7), which he apparently received on many occasions during his ministry (Acts 16:9, 10; 18:9, 10; 26:19; 27:23, 24; 2 Cor. 12:1–4; Gal. 2:1, 2).

 

ဓမ္မသစ်ကျမ်း၏ ဗျာဒိတ်ပေးခြင်းဆိုင်ရာ အသုံးအနှုန်းများသည် ယေရှုခရစ်ကို ဗဟိုပြုသည်။ ယောဟန်နှစ်ခြင်းဆရာက “ငါသည် ခရစ်တော်ကို ဣသရေလအား ဗျာဒိတ်ပေးရန် ရေနှင့်နှစ်ခြင်း ပေးခဲ့သည်” ဟု သက်သေခံသည် (ယော ၁:၃၁)။ တမန်တော် ယောဟန်သည် ယေရှုကို “နှုတ်ကပတ်တော်”၊ ခမည်းတော်ထံမှ တစ်ပါးတည်းသော သားတော်ဟု တင်ပြပြီး၊ လူ့ဇာတိခံယူခဲ့သူ၊ ကိုယ်တော်ကို ဗျာဒိတ်ပေးခဲ့သူဟု ဖော်ပြသည် (ယော ၁:၁၊ ၁၄၊ ၁၈)။ မဿဲက “ခမည်းတော်ကို သားတော်မှတစ်ပါး အဘယ်သူမျှ မသိ၊ သားတော်သည် အဘယ်သူ့ကိုမဆို ဗျာဒိတ်ပေးလိုသည်ကို ရွေးချယ်သည်” ဟု ဆိုသည် (မ ၁၁:၂၇)။ ဓေဝါဖနီ၊ ရူပါရုံ၊ အိပ်မက်၊ ပရောဖက်ပြုခြင်း စသည်တို့ဖြင့် ဘုရားသခင်၏ ဗျာဒိတ်ပေးခြင်းသည် ယခု သားတော်၏ လူ့ဇာတိခံယူခြင်းတွင် အဆုံးသတ်နှင့် ပြည့်စုံခြင်း ရရှိခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် ဟေဗြဲစာသည် ဤသို့ ခမ်းနားစွာ အနှစ်ချုပ်ထားသည်။ “ရှေးကာလ၌ ဘုရားသခင်သည် ပရောဖက်များအားဖြင့် ငါတို့ဘိုးဘေးများအား မိန့်တော်မူသည်။ သို့ရာတွင် ဤနောက်ဆုံးကာလ၌ သားတော်အားဖြင့် ငါတို့အား မိန့်ဆိုတော်မူသည် …။ ကိုယ်တော်သည် ဘုရားသခင်၏ ဘုန်းတော်ကို ထင်ရှားစေပြီး၊ ကိုယ်တော်၏ သဘောတရားကို အတိအကျ ထင်ရှားစေသည်” (ဟေဗြဲ ၁:၁–၃)။ ခရစ်တော်သည် လူ့ဇာတိခံယူထားသော ဘုရားသခင် ဗျာဒိတ်ပေးခြင်း ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် အခြားလူသားနှုတ်ခမ်းမှ ထွက်မည်မဟုတ်သော စကားဖြင့် ကိုယ်တော်မိန့်ဆိုနိုင်သည်။ “ငါကို မြင်သောသူသည် ခမည်းတော်ကို မြင်ပြီ” (ယော ၁၄:၉)။

The revelational terminology of the NT focuses on Jesus Christ. John the Baptist testified, “I came baptizing with water, that he [the Christ] might be revealed to Israel” (John 1:31). John the apostle presents Jesus as “the Word,” the only Son from the Father, who “became flesh,” and who “has made him known” (John 1:1, 14, 18). Matthew tells us that “no one knows the Father except the Son and any one to whom the Son chooses to reveal him” (Matt. 11:27). The revelation of God in theophanies, visions, dreams, and prophetic utterances has now found its culmination and fulfillment in the incarnation of the Son. For this reason the Epistle to the Hebrews begins with a majestic summary: “In many and various ways God spoke of old to our fathers by the prophets; but in these last days He has spoken to us by a Son … . He reflects the glory of God and bears the very stamp of his nature” (Heb. 1:1–3). Christ is God revealed in human form; thus He could say in words that would fit no other human lips: “He who has seen me has seen the Father” (John 14:9).

 

‌‌ေပါလု သည် ဗျာဒိတ်ဆိုင်ရာ စကားလုံးများကို အမျိုးမျိုးသုံးသည်။ သူသည် အခြားမည်သူထက်မဆို ယေရှုခရစ်တော်ကို ဘုရားသခင်၏ အပြည့်အဝဆုံး ဗျာဒိတ်တော်အဖြစ် ပြသသူဖြစ်သည်။ ပလု သည် သူကြေညာသော ဧဝံဂေလိတရားကို လူများထံမှ မဟုတ်ဘဲ “ယေရှုခရစ်တော်၏ ဗျာဒိတ်တော်အားဖြင့်” ခံယူခဲ့သည် (ဂလာတိ ၁:၁၂)။ ခရစ်ယာန်များကို ညှဉ်းဆဲနေစဉ် ဒမာသက်လမ်းပေါ်တွင် အသေခံပြီး ရှင်ပြန်ထမြောက်တော်မူသော သခင်ယေရှုသည် သူ့အား ပေါ်ထွန်းတော်မူခဲ့သည် (တမန် ၉:၁-၉)။ ခရစ်တော်၏ နက်နဲသောအရာ ကို ဗျာဒိတ်တော်အားဖြင့် သူ့အား ထင်ရှားစေ တော်မူခဲ့သည်။ ဤနက်နဲသောအရာသည် “အခြားမျိုးဆက်များတွင် လူတို့အား မသိစေခဲ့ဘဲ ယခုမူကား ဝိညာဉ်တော်အားဖြင့် သူ၏သန့်ရှင်းသော တမန်တော်များနှင့် ပရောဖက်များအား ဗျာဒိတ်ပြုတော်မူသည်အတိုင်း” ဖြစ်သည် (ဧဖက် ၃:၅)။ ယေရှုခရစ်တော်၏ ဗျာဒိတ်တော်တွင် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ အခန်းကဏ္ဍသည် အရေးကြီးဆုံးဖြစ်သည်။ ဤအချက်၌ ပလု သည် ကျန်ဓမ္မသစ်ကျမ်းတစ်ခုလုံးနှင့် အပြည့်အဝ သဘောတူညီသည် (ယောဟန် ၁၄:၂၆; ၁၅:၂၆; ၁၆:၁၃-၁၄; ၁ပေတရု ၁:၁၀-၁၂)။

Paul also uses a wide range of revelational terms and he, perhaps more than any other, presents Christ as the fullest revelation of God. Paul received the gospel which he preaches not from man but “through a revelation of Jesus Christ” (Gal. 1:12). The crucified and risen Lord appeared to him on the road to Damascus while he was persecuting the Christians (Acts 9:1–9). The mystery of Christ was made known to him by revelation; this mystery “was not made known to the sons of men in other generations as it has now been revealed to his holy apostles and prophets by the Spirit” (Eph. 3:5). The role of the Holy Spirit is crucial to the revelation of Jesus Christ; in this Paul is in full agreement with the rest of the NT (John 14:26; 15:26; 16:13, 14; 1 Peter 1:10–12).

 

ပလု သည် ခရစ်တော်၏ လူအဖြစ်သိုးမွေးခြင်း၊ အသေခံခြင်း၊ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းဆိုင်ရာ ဧဝံဂေလိတရားကို နက်နဲသောအရာအဖြစ် ကြေညာသော်လည်း၊ ဗျာဒိတ်တော်နှင့် ၎င်း၏ကြေညာခြင်းကို ဓမ္မဟောင်းကျမ်းနှင့် အနီးကပ်ဆက်စပ်ထားသည် (ရောမ ၁:၁-၃; ၁၆:၂၅-၂၆; ၁ကော ၁၅:၃-၄; ၂တိ ၃:၁၄-၁၅)။ ဤအချက်သည် ယေရှုခရစ်တော်၏ ကိုယ်တိုင်နားလည်မှုနှင့် ကျမ်းစာအသုံးပြုမှုနှင့် အပြည့်အဝ သဟဇာတဖြစ်သည်။ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းမတိုင်မီနှင့် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းအပြီး နှစ်မျိုးလုံးတွင် ဖြစ်သည် (လု ၂၂:၃၇; ၂၄:၂၅-၂၇၊ ၄၄-၄၇; ယောဟန် ၅:၃၉-၄၇)။

While Paul proclaims the gospel of the incarnation, death, and resurrection of Christ as a mystery, he also closely ties both the revelation and its proclamation to the OT (Rom. 1:1–3; 16:25, 26; 1 Cor. 15:3, 4; 2 Tim. 3:14, 15). This again is in full harmony with Jesus’ own understanding and use of the Scriptures, both before and after His resurrection (Luke 22:37; 24:25–27, 44–47; John 5:39–47).

 

ကျမ်းစာများသည် ဘုရားသခင်၏ ကိုယ်တော်တိုင် ဗျာဒိတ်ပြုခြင်းတွင် မရှိမဖြစ်အခန်းကဏ္ဍမှ ပါဝင်သည်။ ခရစ်တော်သည် ကျမ်းစာများအတွင်းနှင့် ကျမ်းစာများအားဖြင့် ဗျာဒိတ်ပြုတော်မူသည်။ ရှေးပရောဖက်များကဲ့သို့ပင် တမန်တော်များ၏ တက်ကြွသောအသံသည် တိတ်ဆိတ်သွားနိုင်သော်လည်း၊ သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်သည် သူတို့၏ ရေးသားချက်များအားဖြင့် ဆက်လက်မိန့်ဆိုပြီး ယေရှုခရစ်တော်၏ နက်နဲသောအရာကို လူမျိုးအပေါင်းတို့အား၊ မျိုးဆက်အားလုံးတို့အား သူပြန်ကြွလာသည်အထိ ဖော်ထုတ်ပေးလိမ့်မည်။

The Scriptures play an essential role in divine self-disclosure: Christ is revealed in and through the Scriptures. The dynamic voice of the apostles, like that of the ancient prophets may fall silent, but the Holy Spirit will still speak through their writings and unfold the mystery of Jesus Christ to all nations and all generations until He comes again.

 

II. အထွေထွေ ဗျာဒိတ်တော်

 A. နိဒါန်းနှင့် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်

ဗျာဒိတ်ဆိုင်ရာ စကားလုံးများကို အများအားဖြင့် လူများနှင့်ဆက်စပ်၍ သုံးသည်။ သို့သော် သမ္မာကျမ်းစာသည် သဘာဝကမ္ဘာ၏ ဖြစ်စဉ်များနှင့်ပတ်သက်၍လည်း ထိုစကားလုံးများကို သုံးသည်။ “ကောင်းကင်ဗိုလ်များသည် ဘုရားသခင်၏ ဘုန်းတော်ကို ကြေညာတတ်၏” (ဆာလံ ၁၉:၁) ကဲ့သို့သော စကားစုများက ဘုရားသခင်သည် ဖန်ဆင်းထားသော အမှုတော်များအားဖြင့် ကိုယ်တော်ကိုယောင်းကို ဗျာဒိတ်ပြုတော်မူကြောင်း ပြသသည်။ ဤအယူအဆကို ရည်ညွှန်းရန် အမည်အမျိုးမျိုးသုံးခဲ့ကြသော်လည်း “အထွေထွေ ဗျာဒိတ်တော်” ဟူသော အသုံးအနှုန်းသည် အသုံးအများဆုံးဖြစ်သည်။

II. General Revelation

A. Introduction and Definition

Revelational language is mostly used in connection with people. But the Bible also uses such language in regard to phenomena of the natural world. Phrases such as “the heavens are telling the glory of God” (Ps. 19:1) show that God reveals Himself through His created works. Different terms have been used to refer to this concept; however, “general revelation” is probably the most common.

 

သမ္မာကျမ်းစာသည် သဘာဝတွင် ဗျာဒိတ်တော်ရှိကြောင်း မိန့်ဆိုရုံသာမက (ဆာလံ ၁၉:၁-၄; ရောမ ၁:၁၉-၂၃)၊ လူ့စိတ်အတွင်း၌ ဘုရားသခင်ကို သတိပြုံသိရှိနေခြင်းကိုလည်း ညွှန်ပြသည်။ ဒေသနာဆရာက “ဘုရားသခင်သည် ထာဝရအရာကို လူ၏စိတ်နှလုံးထဲတွင် ထည့်သွင်းထားတော်မူသည်” ဟု ဆိုသည် (ဒေ ၃:၁၁)။ တမန်တော်ပလုကမူ တပါးအမျိုးသားများသည် “ပညတ်တော်ကို လိုက်နာရန်လိုအပ်သောအရာကို သူတို့နှလုံးသားပေါ်တွင် ရေးထားကြောင်း ပြသသည်။ သူတို့၏အသိစိတ်လည်း သက်သေခံသည်” ဟု ဆိုသည် (ရောမ ၂:၁၅)။ ကောင်းမှုနှင့်ဆိုးမှု၊ မှန်ခြင်းနှင့်မှားခြင်းကို ခွဲခြားသိမြင်မှုသည် လူ့စိတ်အတွင်း၌ ဘုရားသခင်၏ ထင်ရှားခြင်းဟု ယူဆခဲ့ကြသည်။

Not only does the Bible speak about a revelation in nature (Ps. 19:1–4; Rom. 1:19–23), but it points to an inner awareness of God in the human consciousness. The author of Ecclesiastes asserts that God “has put eternity into man’s mind” (Eccl. 3:11), while the apostle Paul speaks of Gentiles who “show that what the law requires is written on their hearts, while their conscience also bears witness” (Rom. 2:15). The moral responsibility, the universal awareness of a distinction between good and evil, right and wrong, has been seen as a manifestation of God in the human consciousness.

 

အထွေထွေ ဗျာဒိတ်တော်ကို ဤသို့ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုနိုင်သည်– လူသားအားလုံး၊ နေရာအနှံ့အပြားရှိ လူတိုင်းအတွက် ရရှိနိုင်သော၊ ဘုရားသခင်သည် ဖန်ဆင်းရှင်၊ ထိန်းသိမ်းရှင်၊ စကြဝဠာတစ်ခုလုံး၏ သခင်အဖြစ် သိရှိခံရသော ဗျာဒိတ်တော်ဖြစ်သည်။ လူသားများနှင့်စပ်လျဉ်း၍ ဤအထွေထွေ ဗျာဒိတ်တော်သည် ပြင်ပရော အတွင်းရော နှစ်မျိုးလုံးဖြစ်သည်။ ၎င်းသည် ရှောင်လွှဲ၍မရသော ဗျာဒိတ်တော်ဖြစ်သည်။ မည်သည့်နေရာသို့ လှည့်သွားသည်ဖြစ်စေ ဘုရားသခင်၏ လက်ရာတော်နှင့် နောက်ဆုံးတွင် ဘုရားသခင်၏ ရှိတော်မူခြင်းနှင့် ရင်ဆိုငင်ရသည်။ ပလု သည် အေသင်ဒေသ ပညာရှင်များအား “သူ့အထဲတွင် ငါတို့သည် အသက်ရှင်၍ လှုပ်ရှားလျက် ရှိကြ၏” ဟု ကြေညာခဲ့သည် (တမန် ၁၇:၂၈)။

General revelation can be defined as that revelation of God that is universal, accessible to all human beings everywhere, by which God is known as Creator, Sustainer, and Lord of the entire universe. As far as humanity is concerned, this general revelation is both external and internal; it is also inescapable. No matter where we turn we are confronted with God’s handiwork and ultimately with the presence of God, for as Paul proclaimed to the Athenian philosophers, “In him we live and move and have our being” (Acts 17:28).

 

အထွေထွေ ဗျာဒိတ်တော်နှင့်ပတ်သက်၍ မေးခွန်းများစွာ ထွက်ပေါ်လာခဲ့သည်။ အရေးကြီးသောပြဿနာတစ်ခုမှာ အထွေထွေ ဗျာဒိတ်တော်သည် ဘုရားသခင်ကို ဆင်ခြင်တုံတရားနှင့် သိနိုင်သော ဗျာဒိတ်တော်၊ သဘာဝဓမ္မပညာကို ပေးနိုင်ခြင်းရှိမရှိ ဖြစ်သည်။ ဆိုးယုတ်မှု၊ ဒုက္ခဆင်းရဲ၊ ပျက်စီးယိုယွင်းမှု၊ ဖျက်ဆီးမှု၊ သေခြင်းတို့၏ ကျယ်ပြန့်စွာ ရှိနေမှုမှ ဘယ်လိုဘုရားသခင်အယူအဆကို ဆွဲထုတ်နိုင်မည်နည်း။ နောက်ထပ်အရေးကြီးသော မေးခွန်းတစ်ခုမှာ ယနေ့ခေတ် ဘာသာရေးအမျိုးမျိုး ပိုမိုထင်ရှားလာသည့်အခါ အထွေထွေ ဗျာဒိတ်တော်သည် ကယ်တင်ခြင်းဆိုင်ရာ ဘုရားသခင်ကို သိမြင်ခြင်းကို ပေးနိုင်ခြင်းရှိမရှိ ဖြစ်သည်။ ယုဒ-ခရစ်ယာန်ဓလေ့ထုံးတမ်းမှ အပ အခြားဘာသာများကို လိုက်သောသူများသည် ဘုရားသခင်ကို သိကြသလော။ အကယ်၍ သိကြသည်ဆိုပါက ခရစ်ယာန်သာသနာပြုခြင်းသည် လိုအပ်သေးသလော။ ဘုရားသခင်သည် လူတိုင်းအား ဗျာဒိတ်ပြုတော်မူသဖြင့် ဘာသာအားလုံးသည် ကယ်တင်ခြင်းဆိုင်ရာ ဘုရားသခင်ကို သိမြင်ခြင်းသို့ ဦးတည်စေသလော။

Various questions have been raised in regard to general revelation. A crucial issue is whether general revelation provides the necessary elements for a rational knowledge of God, a natural theology. What concept of God will be deduced from the pervasive presence of evil, suffering, deterioration, destruction, and death? Another vital question, especially in the context of an increasingly articulate religious pluralism, is whether general revelation provides a saving knowledge of God. Is God known by followers of any or all religions or worldviews apart from the Judaeo-Christian tradition and, if so, are Christian missions necessary? Has God revealed Himself universally, so that every religion leads to a saving knowledge of God?

 

ဤမေးခွန်းများကို ဖြေဆိုရန် လူသားမိသားစုသည် မည်သည့်အခြေအနေတွင် ရှိနေသည်ကို အသိအမှတ်ပြုရမည်။ သမ္မာကျမ်းစာအရ ဖန်ဆင်းခြင်းအဆုံးတွင် “ဘုရားသခင်သည် ကိုယ်တော်ဖန်ဆင်းတော်မူသမျှကို ကြည့်ရှုတော်မူလျှင် အလွန်ကောင်းလှပါသည်ဟု မြင်တော်မူ၏” (ကမ္ဘာ ၁:၃၁)။ ဤ “အလွန်ကောင်းလှသည်” တွင် ဘုရားသခင်၏ ပုံသဏ္ဍာန်နှင့်အညီ ဖန်ဆင်းထားသော ပထမလူဦးစုံလင်မီ ပါဝင်သည်။ သူတို့တွင် ဝိညာဉ်ရေး၊ အကျင့်စာရိတ္တရေး၊ ဉာဏ်ရေး၊ ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ မစင်ကြယ်မှု လုံးဝမရှိခဲ့ပါ။ ဒေသနာဆရာ၏ စကားအတိုင်း “ဘုရားသခင်သည် လလူကို ဖြောင့်မတ်စွာ ဖန်ဆင်းတော်မူသည်” (ဒေ ၇:၂၉)။ သို့သော် ဤပြီးပြည့်စုံမှုသည် ကြာရှည်မခံခဲ့ပါ။ ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၃ အရ အာဒံနှင့်ဧဝသည် ဘုရားသခင်ကို မယုံကြည်ဘဲ နားမထောင်ခဲ့ကြသည်။ အကျိုးဆက်များသည် အလွန်ဆိုးရွားခဲ့သည်။ အချစ်နှင့်လေးစားမှုအစား ရှက်ကြောက်မှုနှင့် ကြောက်ရွံ့မှု ဝင်လာသည်။ အပြစ်ရှိသည်ဟု ခံစားရသော ထိုဇနီးမောင်နှံသည် ဖန်ဆင်းရှင်ချဉ်းကပ်လာသည်ကို ပုန်းရှောင်ခဲ့သည်။ ထိုအချိန်မှစ၍ လူသားများတွင် ဆိုးယုတ်မှု၊ ဒုက္ခဆင်းရဲ၊ သေခြင်းတို့သည် ငြင်းပယ်၍မရ၊ ရှောင်လွှဲ၍မရသော လက်တွေ့ဖြစ်သည်။ ကမ္ဘာသည် မတိုင်မီကဲ့သို့ “အလွန်ကောင်းလှသည်” မဟုတ်တော့ပါ။ ပလု၏အတိုင်း “ဖန်ဆင်းခံအရာအားလုံး ညည်းတွားနေသည်” (ရောမ ၈:၂၂)။ လူသားများသည် “တသက်လုံး ကျွန်ခံနေရသည်” (ဟေဗြဲ ၂:၁၅)။ ဘုရားသခင်နှင့် ကင်းကွာနေသောကြောင့် လူသားများသည် ဘုရားသခင်၏ ဗျာဒိတ်တော်ကို လက်ခံရန်နှင့် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုရန် ခက်ခဲသည်။ ထိုဗျာဒိတ်တော်ကို ချစ်ခြင်းမေတ္တာနှင့် ယုံကြည်ခြင်းဖြင့် တုံ့ပြန်ရန် ပို၍ပင် ခက်ခဲသည်။ (အပြစ် III. B. ၁-၃; လူ II. A, B ကိုကြည့်ပါ။)

In order to address these questions, one must recognize the situation in which the human family finds itself. According to the Bible, at the end of Creation, “God saw everything that he had made, and behold, it was very good” (Gen. 1:31). This “very good” included the first human pair, whom God had created in His own image and likeness. In them was no imperfection—spiritual, moral, mental, or physical. In the words of Ecclesiastes 7:29, “God made man upright.” This perfection, unfortunately, did not last long. According to Genesis 3, Adam and Eve distrusted and disobeyed. The consequences were radical. Shame and fear replaced love and respect. Guilt-ridden, the pair hid at the approach of the Creator. Since then, evil, suffering, and death among human beings are stark realities that cannot be denied or escaped. The world is no longer “very good.” According to Paul, “the whole creation has been groaning” (Rom. 8:22). Human beings are “subject to lifelong bondage” (Heb. 2:15). In their alienation from God, human beings find it difficult to receive and interpret God’s revelation. They find it even harder to respond in love and faith to that revelation. (See Sin III. B. 1–3; Man II. A, B.)

 

B. အထွေထွေ ဗျာဒိတ်တော်၏ နည်းလမ်းများ

ယေဘုယျအားဖြင့် အထွေထွေ ဗျာဒိတ်တော်၏ အဓိကနည်းလမ်း သုံးမျိုးကို ခွဲခြားထားသည်– သဘာဝ၊ လူသားများ၊ သမိုင်း။ ကျမ်းစာသည် ဤခွဲခြားမှုကို ထောက်ခံသော်လည်း ခရစ်ယာန်များသည် ဤနည်းလမ်းတစ်ခုစီအားဖြင့် ဗျာဒိတ်တော် မည်မျှထိ ပေးအပ်သည်ကို သဘောမတူကြပါ။

1.  

B. Modalities of General Revelation

Generally speaking, three main modalities of general revelation have been distinguished: nature, human beings, and history. While Scriptures warrant this distinction, Christians disagree on the extent to which revelation is mediated through each.

 

1. သဘာဝ

ကျမ်းစာရေးသူများသည် သဘာဝ၏ ဖြစ်စဉ်များကို ဘုရားသခင်နှင့် ကိုယ်တော်၏ ဂုဏ်တော်များ၏ ဗျာဒိတ်တော်အဖြစ် မကြာခဏ ရည်ညွှန်းသည်။ ငါတို့နေထိုင်ရာ စကြဝဠာ၏ ရှုထောင့်အားလုံးသည် ဘုရားသခင်၏ ဘုန်းတော်နှင့် ဉာဏ်ပညာတော်၏ ထင်ရှားခြင်းများဖြစ်သည်။ ဆာလံကျမ်းများစွာသည် ကောင်းကင်နှင့်မြေကြီးကို ဖန်ဆင်းတော်မူသော ဘုရားသခင်အား ချီးမွမ်းကြပြီး ကိုယ်တော်သည် အရာအားလုံးကို အမြဲထောက်ပံ့ထားကာ သူ၏သားသမီးများအပါအဝင် သက်ရှိအားလုံး၏ လိုအပ်ချက်များကို ဖြည့်ဆည်းပေးတော်မူကြောင်း ဖော်ပြသည် (ဆာလံ ၈:၁-၄; ၁၉:၁-၆; ၃၃:၁-၉; ၁၀၄:၁-၃၅; ၁၃၆:၁-၉)။ ယုံကြည်ခြကွင်းအသိုင်းအဝိုင်းအတွက် ဤချီးမွမ်းဆာလံများသည် ဖန်ဆင်းခြင်းအမှုတော်များသည် ဘုရားသခင်၏ ဘုန်းအာနုဘော်နှင့် မေတ္တာဂရုဏာတော်၏ ဗျာဒိတ်တော်ဖြစ်ကြောင်း ပြသသည်။ ဓမ္မဟောင်းကျမ်း၏ အခြားနေရာများစွာ၊ အထူးခြားစွာ ယောဘနှင့် ဟေရှာယတို့တွင် အလားတူသတင်းစကားကို ဖော်ပြထားသည်။ ဟေရှာယ ၄၀:၁၂-၃၁ ၏ စိန်ခေါ်သော မေးခွန်းများသည် တန်ခိုးကြီးမားသော်လည်း နူးညံ့သိမ်မွေ့သော ဖန်ဆင်းရှင်နှင့် သခင်ကို ညွှန်ပြသည်။

1. Nature

Biblical writers often refer to the phenomena of nature as a revelation of God and His attributes. All aspects of the universe in which we live are manifestations of divine glory and wisdom. Several psalms ascribe praise to God as the Creator of heaven and earth, who constantly upholds all His works and provides for the needs of all living creatures, including His human children (Ps. 8:1–4; 19:1–6; 33:1–9; 104:1–35; 136:1–9). These psalms of praise for the community of faith show that the works of creation are a revelation of God’s majesty and loving care. Many other portions of the OT, especially in Job and Isaiah, convey the same message. The challenging questions of Isaiah 40:12–31 point to an omnipotent, yet tender-hearted, Creator and Lord.

 

ယေရှုသည် နားထောင်သူများ၏ အာရုံကို သဘာဝအရာများဆီသို့ မကြာခဏ ညွှန်ကြားတော်မူသည်။ ကောင်းကင်ငှက်များနှင့် လယ်ပြင်၏ နှင်းဆီပန်းများသည် အနိမ့်ဆုံးသော သတ္တဝါများအတွက်ပင် ဘုရားသခင်၏ ဂရုစိုက်မှုကို ပြသပြီး ယေရှုက “သင်တို့သည် ငှက်များထက် အဘယ်မျှ တန်ဖိုးရှိသနည်း” ဟု မေးတော်မူသည် (မဿဲ ၆:၂၆)။ ဘုရားသခင်သည် နေကို “ဆိုးသူအပေါ်သို့လည်းကောင်း၊ ကောင်းသူအပေါ်သို့လည်းကောင်း ထွန်းစေတော်မူသည်။ မတရားသူအပေါ်သို့လည်းကောင်း၊ တရားသဖြင့်နေသူအပေါ်သို့လည်းကောင်း မိုဃ်းမိုဃ်းကို ရွာသွန်းစေတော်မူသည်” (မဿဲ ၅:၄၄-၄၅)။ သဘာဝမှ အခြားသင်ခန်းစာများတွင် သစ်ပင်ကောင်းသည် သစ်သီးကောင်းသည်၊စ်သဖြင့်နေသော သစ်ပင်သည် သစ်သီးဆိုးသည်– လိမ်ညာပရောဖက်များ (မဿဲ ၇:၁၅-၂၀) တို့ဖြစ်သည်။ ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၃ နှင့်အညီ ယေရှုက သဘာဝသည် ကောင်းမှုနှင့်ဆိုးမှုဆိုင်ရာ အသိပညာကို ဗျာဒိတ်ပြုသည်ဟု သွန်သင်တော်မူသည်။

Jesus frequently directed the attention of His hearers to the things of nature to illustrate spiritual truths. The birds of the air and the lilies of the field show God’s care for the humblest creatures, and Jesus asks, “Are you not of more value than they?” (Matt. 6:26). God causes the sun to “rise on the evil and on the good, and sends rain on the just and on the unjust” (Matt. 5:44, 45). Other lessons from nature include the good tree that bears good fruit and the bad tree that bears evil fruit—the false prophets (Matt. 7:15–20). In harmony with Genesis 3, Jesus teaches that nature reveals the knowledge of good and evil.

 

သို့သော် သဘာဝ၏ ဖြစ်စဉ်များသည် ကောင်းမှုနှင့်ဆိုးမှုကို နှစ်မျိုးလုံး ပေးသော ပုံရိပ်ကို ပေးသည်။ ထို့ပြင် အပြစ်ကြောင့် သဘာဝသည် တစ်ခါတစ်ရံ ဘုရားသခင်၏ တရားစီရင်ခြင်း၏ ကိရိယာဖြစ်လာသည်။ ဤကမ္ဘာကို ထိမှန်ခဲ့သော အကြီးဆုံး “သဘာဝဘေး” မှာ နောဧခေတ်က ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်း ရေလွှမ်းမိုးခြင်းဖြစ်သည်။ ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၆-၈ အရ ထိုအရာသည် ရှေးခေတ်လူများ၏ ဆုံးဖြတ်ထားသော ဆိုးယုတ်မှုကြောင့် ဘုရားသခင်၏ တုံ့ပြန်မှုဖြစ်သည်။ သမ္မာကျမ်းစာသည် သဘာဝကမ္ဘာတွင် ဖျက်ဆီးတတ်သော အင်အားများကို လူ့အပြစ်အပေါ် ဘုရားသခင်၏ ဒေါသတော်၏ ထင်ရှားခြင်းအဖြစ် မကြာခဏ တင်ပြသည် (အဲဂုတ္တုပေါ်သို့ ကျရောက်သော ဘေးဒဏ် ၁၀ ပါး၊ ထွက် ၇:၁–၁၂:၃၂; အာဟပ်နှင့် ယေဇဘေလခေတ်က ပြင်းထန်သော မိုဃ်းခေါင်ရင်း၊ ၁ရာ ၁၇:၁; ယောနလွတ်ရန်ကြိုးစားရာ သင်္ဘောကို ခြိမ်းခြောက်သော မုန်တိုင်း၊စ်ညစ်၊ ယောန ၁:၁-၁၆)။ ဤအရာအားလုံးကို လူ၏ပုန်ကန်မှု၊ ကိုးကွယ်ရန်စွန့်ပစ်မှု၊ နားမထောင်မှုအတွက် ဘုရားသခင်၏ တုံ့ပြန်မှုအဖြစ် တင်ပြထားသည်။ ကျမ်းစာသည် ယောဘ ၁ နှင့် ၂ တွင် သဘာဝဘေးအန္တရာယ်များသည် စာတန်၏ လုပ်ရပ်ကြောင့် ဖြစ်နိုင်ကြောင်း ပြသေသော်လည်း ၎င်းတို့၏ နောက်ဆုံးထိန်းချုပ်မှုကို အမြဲဘုရားသခင်အား သွတ်သွင်းထားသည်။ ယောဘကို ကျရောက်သော ဘေးအန္တရာယ်များနှင့်ပတ်သက်၍ ဘုရားသခင်သည် စာတန်အား “အကြောင်းမဲ့ ငါ့ကို လှုံ့ဆော်၍ သူ့ကို ဖျက်ဆီးစေသည်” ဟု မိန့်တော်မူသည် (ယောဘ ၂:၃)။

The phenomena of nature, however, give us an ambivalent picture of good and evil. Further, as a consequence of evil, nature at times becomes the instrument of divine judgment. The greatest “natural disaster” to hit this world was the worldwide flood of Noah’s time. According to Genesis 6–8, it was God’s response to the determined wickedness of the antediluvians. The Bible frequently presents destructive forces in the natural world as manifestations of divine wrath upon human sin (the 10 plagues upon Egypt, Exodus 7:1–12:32; the devastating drought in the time of Ahab and Jezebel, 1 Kings 17:1; or the storm that threatened the ship in which Jonah tried to flee, Jonah 1:1–16). All are set forth as divine responses to human rebellion, apostasy, and disobedience. And although Scripture shows us in Job 1 and 2 that natural disasters may be the result of satanic activity, their ultimate control is always attributed to God. Concerning the disasters that befall Job, God said to Satan, “you moved me against him, to destroy him without cause” (Job 2:3).

 

ပလု သည် သဘာဝကို ဘုရားသခင်၏ ဗျာဒိတ်တော်၏ နည်းလမ်းအဖြစ် အတည်ပြုသည်။ ကိုယ်တော်က “ဖန်ဆင်းထားသောအရာများတွင် ဘုရားသခင်ကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မြင်တွေ့နိုင်သည်” ဟု ဆိုသည် (ရောမ ၁:၂၀)။ ကျမ်းစာအရ သဘာဝသည် ဘုရားသခင်၏ ဘုန်းတော်၊ ဉာဏ်ပညာတော်၊ ဂရုစိုက်မှုတော်ကို ပြသသည်။ သို့သော် ဤအပြစ်ကမ္ဘာတွင် ကျယ်ပြန့်စွာ ရှိနေသော ယိုယွင်းမှု၊ ရောဂါ၊ ဘေး၊ သေခြင်းတို့တွင် သဘာဝသည် လဲလျောင်ခြင်း၏ အကျိုးဆက်များကို ပြသသည်။ ဘုရားသခင်၏ ဂရုစိုက်မှုကို နေ့စဉ်ထင်ရှားစေသော်လည်း လူ့အပြစ်အပေါ် ဘုရားသခင်၏ တရားစီရင်ခြင်းကိုလည်း ရှင်းရှင်းလင်းလင်း ပြသသည်။ သဘာဝဓမ္မပညာကို နားလည်ရန် ဤနှစ်ဖက်လုံးကို မမေ့ထားရပါ။

2.  

Paul affirms nature as a modality of divine revelation. God, he said, is “clearly perceived in the things that have been made” (Rom. 1:20). According to Scripture, nature shows divine glory, wisdom, and care. However, in the decay, disease, disaster, and death so prevalent in this world of sin, nature also displays the consequences of the Fall. God’s care is daily manifested, but God’s judgment upon human sin is also clearly exhibited. Both aspects need to be kept in mind to understand the matter of natural theology.

 

2. လူသားများ

လူသားများသည် အထွေထွေ ဗျာဒိတ်တော်၏ နောက်ထပ်နည်းလမ်းတစ်ခု ဖြစ်သည်။ လဲလျောင်နေသော အခြေအနေတွင်ပင် သူတို့သည် ဘုရားသခင်မှ ဆင်းသက်လာချား အမှတ်အသားများကို ဆက်လက်ထားရှိသည် (ကမ္ဘာ ၁:၂၆-၂၇)။ ဒါဝိဒ်သည် ဘုရားသခင်၏ တန်ခိုးကြီးသော အမှုတော်များကို ကြည့်ရှုပြီး “လူသည် အဘယ်နည်း။ ကိုယ်တော်သည် သူ့ကို အောက်မေ့တော်မူသည်ကား အဘယ်နည်း” ဟု အော်ဟစ်ခဲ့သည်။ သူကိုယ်တိုင် ဖြေဆိုရာတွင် ဘုရားသခင်သည် သူ့ကို ဘုန်းနှင့်ဂုဏ်ဖြင့် သရဖူဆောင်းထားသည်ဟု အတည်ပြုခဲ့သည် (ဆာလံ ၈:၄-၅)။

2. Human Beings

Human beings constitute another modality of general revelation. Even in their fallen condition they bear the marks of their divine origin (Gen. 1:26, 27). When David beheld God’s mighty works, he cried out, “What is man that thou art mindful of him?” He answered his own question with the affirmation that God had crowned him with glory and honor (Ps. 8:4, 5).

 

ကျမ်းစာများသည် လူသားများတွင် ဘုရားသခင်ကို ပင်ကိုယ်သိမြင်မှု ရှိကြောင်း ပြင်းပြင်းထန်ထန် ညွှန်ပြသည်။ အစပြုချိန်မှစ၍ ကိုယ်တော်၏ တည်ရှိတော်မူခြင်းကို ယူဆထားသည်– “အစအဦးတွင် ဘုရားသခင်သည် ကောင်းကင်နှင့် မြေကြီးကို ဖန်ဆင်းတော်မူသည်” (ကမ္ဘာ ၁:၁)။ အေသင်မြို့၌ တမန်တော်ပလု က “ကိုယ်တော်သည် ငါတို့တစ်ဦးစီမှ ဝေးကွာတော်မူသည် မဟုတ်” ဟု အတည်ပြုပြီး ခရစ်တော်မပေါ်မီ ခရီတ်နယ်ကဗျာ ဧပီမဲနီဒက် (ဘီစီ ဆဋ္ဌမရာစု) ၏ စကားကို ကိုးကားသည်– “သူ့အထဲတွင် ငါတို့သည် အသက်ရှင်၍ လှုပ်ရှားလျက် ရှိကြ၏” (တမန် ၁၇:၂၇-၂၈)။ သို့သော် ဤပညာရှိသူများအတွက် ကမ္ဘာကို ဖန်ဆင်းတော်မူသော ဘုရားသခင်သည် မသိသောဘုရားဖြစ်နေဆဲဖြစ်သည် (အ ၂၃၊ ၂၄)။

The Scriptures strongly suggest that human beings have an intuitive knowledge of God. From the outset a knowledge of His existence is assumed: “In the beginning God created the heavens and the earth” (Gen. 1:1). At Athens the apostle Paul asserted that God “is not far from each one of us” and corroborated that assertion with a quotation from the Cretan poet Epimenides (sixth century B.C.): “In him we live and move and have our being” (Acts 17:27, 28). Still, despite this intuitive awareness, to these wise men “the God who made the world and everything in it,” was an unknown God (verses 23, 24).

 

သမ္မာကျမ်းစာသည် အသိစိတ်အသံကို ဘုရားသခင်၏ ထင်ရှားခြင်းအဖြစ် ညွှန်ပြသည်။ အသိစိတ်၏ အဓိကအလုပ်မှာ မှန်ကန်ရန် အားပေးပြခင်းနှင့် မှားယွင်းရန် တားမြစ်ခြင်းဖြစ်သည်။ ၎င်းသည် တရားစီရင်ခြင်းကိုလည်း ပြုသည်။ ဤစွမ်းရည်သည် လူတိုင်းတွင် ရှိသော ဖြစ်စဉ်တစ်ခုဖြစ်သည်။ သို့သော် ၎င်း၏ လုပ်ဆောင်မှုသည် လူချင်းမတူညီပါ။ ဓမ္မသစ်ကျမ်းအရ အသိစိတ်အသံကို ဆီးတားနိုင်သည်၊ နှိပ်နှောင့်နိုင်သည် (၁တိ ၄:၂; တိတု ၁:၁၅)။

The Bible also points to the voice of conscience as a manifestation of God. The main task of conscience is to encourage us to do the right and to avoid the wrong. It also pronounces judgment. This faculty is a universal phenomenon, even though its operation differs from person to person. According to the NT, the voice of conscience can be resisted and even suppressed (1 Tim. 4:2; Titus 1:15).

 

လူ့ဆင်ခြင်တုံတရားကို ဘုရားသခင်ကို မှန်ကန်စွာ သိမြင်ရန် နည်းလမ်းအဖြစ် တင်ပြခဲ့ကြသည်။ အထူးသဖြင့် ဆင်ခြင်တုံတရားဝါဒီများနှင့် ဒီအိုင်စ်ဝါဒီများသည် ဆင်ခြင်တုံတရား၏ အလင်းသည် ဘုရားသခင်၊ ကိုယ်တော်၏ ဂုဏ်တော်များ၊ ကိုယ်တော်၏ အလိုတော်ကို သိရန် လုံလောက်သည်ဟု ဆိုကာ သဘာဝအလွန်ဗျာဒိတ်တော်သည် မလိုအပ်ဟု ဆိုခဲ့ကြသည်။ ဆင်ခြင်တုံတရားသည် ဗျာဒိတ်တော်ကို လက်ခံရန်၊ နားလည်ရန်၊ ဘုရားသခင်၏ သမ္မာတရားကို ဆုပ်ကိုင်ရန် အရေးကြီးသော အခန်းကဏ္ဍမှ ပါဝင်သော်လည်း ၎င်းတို့ကို ဖန်တီးပေးသည် မဟုတ်ပါ။ ဤအချက်ကို ဇောဖာသည် ယောဘအား “ဘုရားသခင်၏ နက်နဲသောအရာများကို ရှာတွေ့နိုင်သလော။ အနန္တတန်ခိုးရှင်၏ အကန့်အသတ်ကို ရှာတွေ့နိုင်သလော။ ကောင်းကင်ထက် မြင့်သည်– သင်အဘယ်လုပ်နိုင်သနည်း” ဟု မေးခဲ့သည် (ယောဘ ၁၁:၇)။ ပလု က “လောကသည် ဉာဏ်ပညာအားဖြင့် ဘုရားသခင်ကို မသိခဲ့” ဟု မှတ်ချက်ချသည် (၁ကော ၁:၂၁)။ ကျမ်းစာသည် လွတ်လပ်သော လူ့ဆင်ခြင်တုံတရားကို ဘုရားသခင်ကို မှန်ကန်စွာ သိမြင်ခြင်း၏ အရင်းအမြစ်အဖြစ် တင်ပြခြင်း မရှိပါ။

3.  

Human reason has been presented as a means by which a true knowledge of God can be attained. Some, especially among rationalists and deists, went so far as to claim that the light of reason was fully adequate to know God, His attributes, and His will, and that supernatural revelation was not indispensable. Reason plays a crucial role in receiving and understanding revelation and in grasping divine truth, but it does not generate them. This fact was expressed long ago in Zophar’s question to Job: “Can you find out the deep things of God? Can you find out the limit of the Almighty? It is higher than heaven—what can you do?” (Job 11:7). Paul noted that through reason and wisdom the world did not know God (1 Cor. 1:21). The Bible does not present autonomous human reason as a source of a true knowledge of God.

 

3. သမိုင်း

သမိုင်းကိုလည်း များစွာသော သူများက အထွေထွေ ဗျာဒိတ်တော်၏ နည်းလမ်းတစ်ခုအဖြစ် ယူဆကြသည်။ ကျမ်းစာများသည် ဘုရားသခင်ကို သမိုင်း၏ သခင်အဖြစ်သာမက သဘာဝ၏ သခင်အဖြစ်လည်း တင်ပြသည်။ ပရောဖက်ဒါနိယေလ်၏ စကားအတိုင်း “ကာလနှင့် ရာသီဥတုများကို ပြောင်းလဲစေတော်မူသည်။ ရှင်ဘုရင်များကို ဖယ်ရှားပြီး ရှင်ဘုရင်များကို ခန့်အပ်တော်မူသည်” (ဒါနိ ၂:၂၁)။ ကျမ်းစာ၏ ပရောဖက်ပြုချက်နှင့် သမိုင်းဆိုင်ရာ ဇာတ်ကြောင်းများသည် ဘုရားသခင်သည် လူမျိုးများ၏ ကိစ္စများကို ညွှန်ကြားပြီး သူတို့နှင့် သူတို့၏ အုပ်စိုးသူများကို စီရင်တော်မူကြောင်း တသဝေမတိမ်း ပြသည် (ကမ္ဘာ ၆ံ့ ၆:၆-၇; ၁၁:၇-၉; ၁၈:၁၆–၁၉:၂၅; ယေရမိ ၁၈:၇-၁၁; အာမုတ် ၁:၃–၂:၁၆)။ ပလု သည် အေရပါဂိုစ်ပေါ်ရှိ ပညာရှင်များအား “လူမျိုးအားလုံးကို တစ်ယောက်တည်းမှ ဖန်ဆင်းပြီး မြေကြီးတစ်ပြင်လုံးပေါ်တွင် နေရန် ခွင့်ပြုတော်မူသည်။ သူတို့၏ သတ်မှတ်ထားသော ကာလနှင့် နေထိုင်ရာနယ်နိမိတ်ကို သတ်မှတ်တော်မူသည်” ဟု ကြေညာခဲ့သည် (တမန် ၁၇:၂၆)။

3. History

History is also considered by many as a modality of general revelation. The Scriptures present God as the Lord of history as well as the Lord of nature. In the words of the prophet Daniel, “He changes times and seasons; he removes kings and sets up kings” (Dan. 2:21). The prophetic and historical accounts of the Bible consistently portray God as directing the affairs of nations and judging them and their rulers (Gen. 6:6, 7; 11:7–9; 18:16–19:25; Jer. 18:7–11; Amos 1:3–2:16). Paul declared to the wise men on the Areopagus that God “made from one every nation of men to live on all the face of the earth, having determined allotted periods and the boundaries of their habitation” (Acts 17:26).

 

သို့သော် အမြဲပြောင်းလဲနေသော သမိုင်းစီးကြောင်းကို ဘုရားသခင်၏ အထူးဉာဏ်အလင်းမရှိဘဲ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုရန် တိုတိုတိုတိုနေသော လူသားများအတွက် ခက်ခဲသည်။ ကျမ်းစာအလင်းဖြင့်သာ အပြစ်သားများကို ကယ်တင်ရန် ဘုရားသခင်၏ ရည်ရွယ်ချက်ကို အစ္စရေးသမိုင်း၊ ယေရှုခရစ်တော်၏ အသက်တာ၊ အသေခံခြင်း၊ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း၊ တမန်တော်အသင်းတော်မှတစ်ဆင့် ဧဝံဂေလိတရား ကြေညာခြင်းတို့တွင် ခြေရာခံနိုင်သည် (မဿဲ ၂၄:၁-၁၄; တမန် ၇:၁-၅၃; ၁၀:၃၄-၄၃; ၁၃:၁၆-၄၁; ၁၇:၂၂-၃၁; ဧဖက် ၁:၃–၃:၁၃)။ ကျမ်းစာသည် လူ့သမိုင်းတစ်ခုလုံးအား အဓိပ္ပာယ်နှင့် ရည်ရွယ်ချက်ကို ပေးသည်။ သို့သော် ထိုအဓိပ္ပာယ်နှင့် ရည်ရွယ်ချက်ကို ကျမ်းစာမှလွဲ၍ ရှာမတွေ့နိုင်ပါ။ သမိုင်းသည် ဘုရားသခင်၏ ဗျာဒိတ်တော်၏ နည်းလမ်းဖြစ်သော်လည်း ထိုဗျာဒိတ်တော်ကို ဘုရားသခင်ကိုယ်တိုင် အဖြစ်အပျက်များ၏ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုမှုပေးမှသာ အသိအမှတ်ပြုနိုင်သည်။

Yet, without specific divine enlightenment to interpret the ever-changing flow of history, it is difficult for short-lived human beings to perceive the divine hand in the confusing panorama of historical events. Only in the light of the Scriptures are we able to trace the outworking of God’s purpose for the salvation of sinners, first in the history of Israel; in the life, death, and resurrection of Jesus Christ; and in the proclamation of the gospel through the apostolic church (Matt. 24:1–14; Acts 7:1–53; 10:34–43; 13:16–41; 17:22–31; Eph. 1:3–3:13). The Bible gives meaning and purpose to the whole of human history, but that meaning and purpose cannot be detected apart from the Scriptures. While history is a modality of divine revelation, that revelation can be recognized only when God Himself provides a divine “interpretation of its events.

 

သဘာဝ၊ လူသားများ၊ သမိုင်းတို့အား အထက်ပါ စစ်တမ်းကောက်ယူထားသော သက်သေများသည် တစ်ခုစီသည် ဘုရားသခင်၏ ဗျာဒိတ်တော်၏ ချန်နယ်ဖြစ်ကြောင်း ပြင်းပြင်းထန်ထန် အကြံပြုသည်။ သို့သော် ဤဗျာဒိတ်တော်တစ်ခုတည်းသည် သဘာဝဓမ္မပညာအတွက် လုံလောက်သော အရင်းအမြစ် မဟုတ်ပါ။ ၎င်းသည် ဘုရားသခင်နှင့် အာမခံချက်၊ ငြိမ်သက်ခြင်း၊ ပြန်လည်သင့်မြတ်ခြင်းကို ယူဆောင်လာနိုင်သော ဘုရားသခင်ကို သိမြင်ခြင်းကို မပေးပါ။ (ဘုရားသခင် I. B ကိုကြည့်ပါ။)

The evidence presented in the preceding survey of nature, human beings, and history strongly suggests that each constitutes a channel of divine revelation. But this revelation alone is not an adequate source for a natural theology. It does not give a knowledge of God that can bring assurance, peace, and reconciliation with God. (See God I. B.)

 

C. သဘာဝဓမ္မပညာနှင့် တပါးအမျိုးသားများ၏ ကယ်တင်ခြင်း

ရာစုနှစ်များစွာ ကျမ်းစာလေ့လာသူများသည် သဘာဝကမ္ဘာမှနှင့် ဆင်ခြင်တုံတရားအားဖြင့် ဘုရားသခင်ကို မှန်ကန်စွာ သိမြင်နိုင်ခြင်းရှိမရှိ ငြင်းခုန်ခဲ့ကြသည်။ ရှေးဂရိဒဿနပညာရှင်များသည် ဆင်ခြင်တုံတရားအားဖြင့် စကြဝဠာတစ်ခုလုံးရှိ အကြောင်းတရား (ဂရိ– လိုဂိုစ်) ရှိကြောင်း၊ ၎င်းကို ဘုရားသခင် (ဂရိ– သေအိုစ်) ဟု ခေါ်ကြောင်း နိဂုံးချုပ်ခဲ့ကြသည်။ ဤဒဿနဆိုင်ရာ ဘုရားသခင်ဆိုင်ရာ အသိပညာကို “ဓမ္မပညာ” (ဂရိ– သေအိုလိုဂီယာ) ဟု ခေါ်ပြီး ဘုရားသခင်ဆိုင်ရာ ဆင်ခြင်တုံတရားနှင့်သိမြင်သော အသိပညာဖြစ်သည်။ ၎င်းကို ဒဏ္ဍာရီဓမ္မပညာ (ဘုရားများဆိုင်ရာ အသိပညာ) နှင့် ခွဲခြားရန် သဘာဝဓမ္မပညာဟု ခေါ်ခဲ့သည်။ ဤသဘာဝဓမ္မပညာသည် ဂရိဒဿနပညာရှင်များကို သူတို့၏ ရှေးဟောင်းဒဏ္ဍာရီများကို ဝေဖန်စေခဲ့သော်လည်း ဘုရားများစွာကို ကိုးကွယ်ခြင်းမှ တစ်ဆူတည်းသော မှန်ကန်သော ဘုရားသခင်ကို ကိုးကွယ်ရန် မပြောင်းလဲစေခဲ့ပါ။

C. Natural Theology and the Salvation of the Gentiles

For centuries students of the Scriptures have debated whether a true knowledge of God can be derived from the natural world and through logical reasoning. Through rational reflection the ancient Greek philosophers came to the conclusion that there was a universal reason (Gr. logos) which they called God (Gr. theos). This philosophical knowledge about God was called “theology” (Gr. theologia), a reasoned knowledge concerning God. It also was called natural theology to distinguish it from mythical theology, the knowledge of the gods. Although this natural theology made the Greek philosophers critical of their ancient mythology, it did not turn them from worshiping many gods to worship the one true God.

 

လူမျိုးများ။

တမန်တော်ပလု သည် “ဓမ္မပညာ” ဟူသော စကားလုံးကို ဘဲသုံးခဲ့ခြင်း မရှိသော်လည်း သူ၏ရေးသားချက်များသည် ဂရိတို့၏ သဘာဝဓမ္မပညာကို သိကျွမ်းကျွမ်းကျွမ်းသာမက အပြစ်သားများကို ကယ်တင်ရန် ဘုရားသခင်ကို သိမြင်ရန် မလုံလောက်ကြောင်း ယုံကြည်ကြောင်း သက်သေပြသည်။ ပလု က “ဂရိလူမျိုးများသည် ဉာဏ်ပညာကို ရှာကြသည်” ဟု ဆိုသော်လည်း ၎င်းတို့၏ ဉာဏ်ပညာသည် မထိရောက်ကြောင်း၊ “လောကသည် ဉာဏ်ပညာအားဖြင့် ဘုရားသခင်ကို မသိခဲ့” ဟု အတည်ပြုသည် (၁ကော ၁:၂၂၊ ၂၁)။

The apostle Paul never uses the word “theology.” However, his writings give evidence not only that he was acquainted with the natural theology of the Greeks, but that he was convinced of its inadequacy to lead people to a saving knowledge of God. Paul states that “Greeks seek wisdom,” but asserts the ineffectiveness of their wisdom, for “the world did not know God through wisdom” (1 Cor. 1:22, 21).

 

ပါဝလုသည် ဖန်ဆင်းခြင်းအားဖြင့် ဘုရားသခင်ကို ထင်ရှားစေသည်ဟု ယုံကြည်ခဲ့သေ်လည်း၊ ထိုဖန်ဆင်းခြင်းတွင် ထင်ရှားသော ဘုရားသခင်ဆိုင်ရာ အသိသည် ယုံကြည်ခြင်းမရှိခြင်း၊ မယုံကြည်ခြင်း၊ အပြစ်ရှိခြင်း၊ မသိနားမလည်ခြင်းတို့ဖြင့် မှောင်မိုက်နေသော လူ့စိတ်နှလုံးများတွင် ဖိနှိပ်ခံရသည်ဟုလည်း ယူဆခဲ့သည် (ရောမ ၁:၁၉–၂၁)။ ဝိညာဉ်တော်အားဖြင့် အလင်းမရရှိသေးသူများသည် ဘုရားသခင်၏ လုပ်ဆောင်ချက်များမှ ရရှိသော ဉာဏ်ပညာကို စစ်မှန်သော ဘုရားသခင်ကို ကိုးကွယ်ခြင်းအစား ရုပ်တုကိုးကွယ်ခြင်းသို့ ဦးတည်စေသည်။ တမန်တော်က လူသားများသည် “ဘုရားသခင်နှင့်ပတ်သက်သော သမ္မာတရားကို မုသားနှင့် လဲလှယ်၍ ဖန်ဆင်းရှင်ကိုမဟုတ်၊ ဖန်ဆင်းခံရသူကို ကိုးကွယ်ခဲ့ကြသည်” ဟု ထောက်ပြခဲ့သည် (အပိုဒ် ၂၅)။ နောက်ဆုံးရလဒ်မှာ ယိုယွင်းသော ရုပ်တုကိုးကွယ်မှု၊ ကြမ်းတမ်းသော အကျင့်ယိုယွင်းမှုနှင့် ကြောက်မက်ဖွယ် ရာဇဝတ်မှုများ ဖြစ်ပေါ်လာခဲ့သည် (အပိုဒ် ၂၂–၃၂; ဧဖက် ၄:၁၇–၁၉ နှိုင်းယှဉ်ကြည့်ပါ)။

Paul believed that creation reveals God but also that the knowledge of God it manifests is suppressed by human minds darkened by unbelief, distrust, guilt, and ignorance (Rom. 1:19–21). The wisdom gained from God’s works by those who are unenlightened by the Spirit of God leads to idolatry rather than to the worship of the true God. The apostle pointed out that human beings “exchanged the truth about God for a lie and worshiped and served the creature rather than the Creator” (verse 25). The final result was base idolatry, gross immorality, and hideous criminality (verses 22–32; cf. Eph. 4:17–19).

 

အခြားသော အငြင်းပွားဖွယ်ရာ မေးခွန်းတစ်ခုမှာ တပါးအမျိုးသားများ (ဧဝံဂေလိတရားမကြားဖူးသူများ) သည် သဘာဝတွင်၊ ကိုယ်စိတ်နှလုံးတွင်၊ သမိုင်းတွင် ဘုရားသခင်ထင်ရှားစေတော်မူခြင်းအားဖြင့် ကယ်တင်ခြင်းရရှိနိုင်သလားဆိုသည့်အချက်ဖြစ်သည်။ သမ္မာကျမ်းစာအထောက်အထားများအရ ဘုရားသခင်ကို စစ်မှန်စွာ သိနိုင်ခြင်းသည် ဝိညာဉ်တော်၏ ကျေးဇူးတော်ဖြင့် လုပ်ဆောင်ပေးခြင်းကို လက်ခံသဖြင့် လူ့စိတ်နှလုံးများ ပြောင်းလဲခြင်းခံရပြီး ဝိညာဉ်ရေးရာ ခံစားသိမြင်နိုင်စွမ်းများ နိုးကြားလာချိန်တွင်သာ ဖန်ဆင်းခြင်းနှင့် ဘုရားသခင်၏ စီမံခန့်ခွဲတော်မူခြင်းမှ ရရှိနိုင်သည်ဟု ဖော်ပြထားသည်။ ကျမ်းစာသည် ဝိညာဉ်တော်၏ ပြောင်းလဲပေးခြင်းလုပ်ဆောင်ချက်ကို ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်၊ ယေရှုခရစ်အားဖြင့် ကယ်တင်ခြင်းဧဝံဂေလိတရား ဟောပြောခြင်းနှင့် နီးကပ်စွာ ချိတ်ဆက်ထားသည် (တမန် ၂:၃၈၊ ၃၉; ၁၀:၄၂–၄၄; ၁၁:၁၅–၁၈; ဂလာတိ ၃:၁–၅; ၁ ပေ ၁:၁၀–၁၂)။ ကယ်တင်ခြင်းသည် ခရစ်တော်အားဖြင့်သာ ရရှိနိုင်သည်။ ယေရှုခရစ်ကိုယ်တော်က “ငါသည် လမ်းခရီး၊ သမ္မာတရား၊ အသက်တော်ဖြစ်၏။ ငါ့အားဖြင့်မှတစ်ပါး အဘယ်သူမျှ ခမည်းတော်ထံသို့ လာနိုင်၍ မရချေ” ဟု သက်သေခံတော်မူခဲ့သည် (ယောဟန် ၁၄:၆)။ ထိုကြောင့် ယေရှုခရစ်က တပည့်တော်များအား “ဤလောကသို့ သွားကြလော့။ ခပ်သိမ်းသော ဖန်ဆင်းခံရသူတို့အား ဧဝံဂေလိတရားကို ဟောပြောကြလော့။ ယုံကြည်၍ ဗတ္တိဇံခံသူသည် ကယ်တင်ခြင်းသို့ ရောက်လိမ့်မည်။ မယုံကြည်သူမူကား အပြစ်ဒဏ်ခံရလိမ့်မည်” ဟု မှာထားတော်မူခဲ့သည် (မာကု ၁၆:၁၅၊ ၁၆; မဿဲ ၂၈:၁၈–၂၀; ရောမ ၁၀:၉–၁၇; ၁ တိ ၂:၃–၇ နှိုင်းယှဉ်ကြည့်ပါ)။

Another much-debated question is whether Gentiles can be saved through the revelation of God in nature, in conscience, and in history. The biblical evidence suggests that a true knowledge of God can be gained only from creation and providence when, in response to the gracious working of the Holy Spirit, human minds and hearts are transformed and the spiritual perceptions are aroused. Scripture closely connects the transforming action of the Spirit with the proclamation of the Word of God, the gospel of salvation through Jesus Christ (Acts 2:38, 39; 10:42–44; 11:15–18; Gal. 3:1–5l; 1 Peter 1:10–12). Salvation comes through Christ alone, as Jesus Himself witnessed: “I am the way, and the truth, and the life; no one comes to the Father, but by me” (John 14:6). For this reason Jesus told His disciples, “Go into all the world and preach the gospel to the whole creation. He who believes and is baptized will be saved; but he who does not believe will be condemned” (Mark 16:15, 16; cf. Matt. 28:18–20; Rom. 10:9–17; 1 Tim. 2:3–7).

 

ဧဝံဂေလိတရားကျမ်းစာမသိရှိသည့်နေရာများတွင်ပင် “လူတိုင်းကို လင်းစေသော စစ်မှန်သော အလင်း” (ယောဟန် ၁:၉) သည် ထိုးဖောက်ဝင်ရောက်နိုင်သည်မှာ ဧကန်အမှန်ဖြစ်သည်။ ထို့ပြင် ပါဝလုက “ပညတ်တော်မရှိသော တပါးအမျိုးသားတို့သည် သဘာဝအတိုင်း ပညတ်တော်အလိုတော်ကို ကျင့်ကြလျှင် ပညတ်တော်မရှိသော်လည်း ကိုယ်တိုင် ပညတ်တော်ဖြစ်နေကြသည်” ဟု ဆိုထားပြီး၊ “ပညတ်တော်အလိုတော်ကို သဘာဝအတိုင်း ကျင့်ကြသည်ဖြစ်၍ ထိုပညတ်တော်အလိုတော်သည် သူတို့နှလုံးသားထဲတွင် ရေးထားသည်ကို ပြသသည်” ဟု ဆိုသည် (ရောမ ၂:၁၄၊ ၁၅)။ ဤအဆိုများသည် ဧဝံဂေလိတရားကို လူ့အသံဖြင့် မဟောပြောရသေးသည့်နေရာများတွင်ပင် ဝိညာဉ်တော်သည် ပြောင်းလဲပေးနိုင်သည်ကို ဖော်ပြသေ်လည်း၊ ယေရှုခရစ်မှတစ်ပါး ကယ်တင်ခြင်းရှိသည်ဟု ဆိုလိုခြင်းမဟုတ်ပေ။ ခရစ်ယာန်မဟုတ်သော ဘာသာတရားများသည် ဘုရားသခင်ကို ကယ်တင်တတ်သော အသိသို့ ရောက်စေနိုင်သည့် အခြားနည်းလမ်းများဖြစ်သည်ဟုလည်း မဆိုလိုပေ။ (ဘုရားသခင် VII. C. ၅ ကို ကြည့်ပါ။)

Certainly “the true light that enlightens every man” (John 1:9) can penetrate even where Scripture is not known. Further, Paul speaks of “Gentiles who have not the law” yet “do by nature what the law requires,” so that “they show that what the law requires is written on their hearts” (Rom. 2:14, 15). These statements indicate that the Holy Spirit can work transformation even where the word of the gospel is not preached by the human voice, but they do not suggest that there is salvation apart from Jesus Christ. Neither do they imply that non-Christian religions are alternative ways to a saving knowledge of God. (See God VII. C. 5.)

 

III. အထူးထင်ရှားစေခြင်း

A. နိဒါန်းနှင့် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်

ဘုရားသခင်ထံမှ လှည့်ကွယ်သွားခြင်းသည် အမြဲတမ်း ဆိုးရွားသော အကျိုးဆက်များကို ယူဆောင်လာခဲ့သည်။ အပြစ်၊ အပြစ်ရှိခြင်း၊ ရှက်ကြောက်ခြင်း၊ ကြောက်ရွံ့ခြင်းတို့ဖြင့် ဘုရားသခင်နှင့် ကင်းကွာနေသော လူသားများသည် သဘာဝတွင်နှင့် လူ့စိတ်နှလုံးထဲတွင် ထင်ရှားသော ဘုရားသခင်ဆိုင်ရာ အသိကို ပြောင်းလဲပျက်စီးစေပြီး ဖိနှိပ်ထားခဲ့ကြသည်။ ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်းလုံး၊ အထူးသဖြင့် အသက်ရှင်သတ္တဝါအားလုံး—အပင်များ၊ တိရစ္ဆာန်များ၊ လူသားများ—သည် ပျက်စီးခြင်း၊ ရောဂါနှင့် နောက်ဆုံးတွင် သေခြင်းသို့ လွှမ်းမိုးခံရလာခဲ့သည်။ ဤအခြေအနေတွင် လူသားမျိုးနွယ်သည် ဘုရားသခင်နှင့် လူသားတို့အကြား ပျက်စီးသွားသော ဆက်ဆံရေးကို ပြန်လည်ပြုပြင်ရုံသာမက စကြဝဠာတစ်ခုလုံးကို ဘုရားသခင်နှင့် သဟဇာတဖြစ်စေမည့် ဘုရားသခင်၏ အသစ်သော ထင်ရှားစေခြင်းတစ်ခု အလွန်အမင်း လိုအပ်ခဲ့သည်။ ခရစ်ယာန်များက ဘုရားသခင်သည် ထိုသို့သော ထင်ရှားစေခြင်းကို ပေးတော်မူခဲ့သည်ဟု ယုံကြည်ကြသည်။ “ခရစ်တော်၌ ထင်ရှားစေတော်မူသော ကိုယ်တော်၏ အလိုတော်နက်နဲသော အရာကို ဉာဏ်ပညာနှင့် ဉာဏ်အမြင်အားလုံးဖြင့် ငါတို့အား သိစေတော်မူပြီ” ဟု ဆိုသည် (ဧဖက် ၁:၉၊ ၁၀)။

III. Special Revelation

A. Introduction and Definition

Turning away from God has always brought tragic consequences. Human beings, estranged from God by sin, guilt, shame, and fear have distorted and suppressed the knowledge of God as manifested in nature and in human consciousness. The whole earth, and especially all living beings—plants, animals, and humans—have become subject to decay, disease, and finally death. In this condition, humanity desperately needed a new revelation of God, a revelation that would not only restore the broken relationship between God and humanity but would ultimately bring the entire universe back into harmony with God. Christians hold that God has given such a revelation, that “he has made known to us in all wisdom and insight the mystery of his will, according to his purpose which he set forth in Christ” (Eph. 1:9, 10).

 

ဤထင်ရှားစေခြင်းကို အထူးထင်ရှားစေခြင်း (special revelation) ဟု ခေါ်ဆိုလေ့ရှိပြီး အထွေထွေထင်ရှားစေခြင်း (general revelation) နှင့် ကွဲပြားသည်။ အထွေထွေထင်ရှားစေခြင်းသည် လူတိုင်းနေရာတိုင်းတွင် လက်လှမ်းမီသည့် ကမ္ဘာလုံးဆိုင်ရာ ထင်ရှားစေခြင်းဖြစ်သော်လည်း၊ အထူးထင်ရှားစေခြင်းသည် သတ်မှတ်ထားသော လူပုဂ္ဂိုလ်များကို ဦးတည်၍ ချက်ချင်းလက်ငင်း လူတိုင်းလက်လှမ်းမမီနိုင်ပေ။ အထွေထွေထင်ရှားစေခြင်းအားဖြင့် ဘုရားသခင်ကို ဖန်ဆင်းရှင၊ ထိန်းသိမ်းစောင့်ရှောက်သူ၊ စကြဝဠာ၏ သခင်အဖြစ် သိရှိရသော်လည်း၊ အထူးထင်ရှားစေခြင်းတွင် လူသားများကို အပြစ်မှ ရွေးနုတ်ကယ်တင်၍ ကမ္ဘာကို ကိုယ်တော်နှင့် ပြန်လည်သင့်မြတ်စေရန် ကိုယ်တိုင်ကိုယ်ကျ ထင်ရှားစေတော်မူသည်။

This revelation is often referred to as special revelation in contrast with general revelation. Whereas general revelation is universal, accessible to all human beings everywhere, special revelation is addressed to specific human beings and is not immediately accessible to all. Whereas through general revelation God is known as Creator, Sustainer, and Lord of the universe, in special revelation He reveals Himself in a personal way to redeem humanity from sin and reconcile the world to Himself.

 

အထူးထင်ရှားစေခြင်း၏ ဗဟိုချက်နှင့် အနှစ်သာရမှာ လူ့ဇာတိခံယူတော်မူသော ဘုရားသခင် ယေရှုခရစ်ပုဂ္ဂိုလ်ပင် ဖြစ်တော်မူသည် (၁ တိ ၃:၁၆; ယောဟန် ၁:၁၄၊ ၁၈)။ လူ့ဇာတိပေါ်၌ ထင်ရှားတော်မူစဉ် ဘုရားသခင်၏ သားတော်သည် လူ့သဘာဝ၏ ကန့်သတ်ချက်များကို နာခံတော်မူခဲ့သည်။ “အချိန်ပြည့်စုံသောအခါ မိန်းမမှဖွားသော၊ ပညတ်တော်အောက်၌ ဖွားမြင်သော” သူဖြစ်တော်မူသည် (ဂလာတိ ၄:၄)။ အသားဖြစ်လာ၍ နာဇရက်မြို့မှ တန်ဆောင်ဆရာ ယေရှု၊ ပါလက်စတိုင်းတွင် အနှစ်သုံးဆယ့်သုံးနှစ်ခန့် နေထိုင်ခဲ့ပြီး၊ ဂေါလဂေါသာတောင်ပေါ်တွင် ယုဒပြည်နယ်မင်း ပုန္တိပိလတ်လက်ထက် လက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ်တွင် အသေခံခဲ့ပြီး၊ သင်္ချိုင်းမှ ရှင်ပြန်ထမြောက်၍ ခမည်းတော်ထံသို့ မွေ့လျေ်းတက်တော်မူခဲ့သည်။ ဘုရားသခင်သည် ဤထင်ရှားစေခြင်းကို ကောင်းကင်မှ လက်ပံတကဲ့သို့ ရုတ်တရက်ချပေးရန် ရည်ရွယ်တော်မူခြင်း မဟုတ်ခဲ့ပေ။ အပြစ်ထဲသို့ ပထမဆုံး လူသားများ ကျရောက်ခဲ့သည့်အချိန်မှစ၍ မိန်းမမျိုးမှ ထွက်လာမည့် သားစဉ်မြေးဆက်အားဖြင့် ကယ်တင်မည်ဟူသော ကတိဖြင့် ကိုယ်တော်၏ ကယ်တင်ခြင်းရည်ရွယ်ချက်ကို စတင်ထင်ရှားစေတော်မူခဲ့သည်။ ထိုသို့ သားတော်၏ လူ့ဇာတိခံယူခြင်း အမြင့်ဆုံးထင်ရှားစေခြင်းအတွက် လူသားမိသားစုကို ပြင်ဆင်ရန် ဘိုးဘေးကြီးများနှင့် ပရောဖက်များမှတစ်ဆင့် ထောင်စုနှစ်များစွာ ကိုယ်တော်ကိုယ်တိုင် ထင်ရှားစေတော်မူခဲ့သည်။ ဤပြင်ဆင်ထားသော ထင်ရှားစေခြင်းများ၏ သမိုင်းတစ်ခုလုံးသည် အထူးထင်ရှားစေခြင်း၏ နယ်ပယ်အတွင်း ပါဝင်သည်။ (ခရစ်တော် I-III ကို ကြည့်ပါ။)

The center and substance of special revelation is the person of Jesus Christ, God in human flesh (1 Tim. 3:16; John 1:14, 18). In His manifestation in human form on earth, the Son of God submitted Himself to the limitations of human nature: He was “born of woman, born under the law” (Gal. 4:4). He became flesh, Jesus, the carpenter of Nazareth, a Jew who lived for about thirty-three years in Palestine, who died on a cross outside Jerusalem under the governor Pontius Pilate, and who rose from the tomb and ascended to His Father. God never intended that this revelation would come to humanity as a thunderbolt from a blue sky. On the contrary, from the moment that our first ancestors fell into sin God began to reveal His purpose to save us through a promised seed or descendant of the woman. For thousands of years God revealed Himself through channels of His choice, especially through patriarchs and prophets, to prepare the human family for the supreme revelation, the incarnation of the Son of God. The entire history of preparatory revelations belongs “to the realm of special revelation. (See Christ I-III.)

 

ဘုရားသခင်သည် ကြိုတင်ထင်ရှားစေခြင်းများသာမက အတည်ပြုသော သက်သေခံချက်များကိုလည်း ပေးတော်မူခဲ့သည်။ ယေရှုခရစ်သည် ကိုယ်တော်၏ တပည့်များထဲမှ အသက်နှင့်အသေနှင့် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကို မျက်မြင်သက်သေခံရန် တမန်တော် ၁၂ ပါးကို ရွေးချယ်တော်မူခဲ့သည် (တမန် ၁:၂၁၊ ၂၂; ၁ ယောဟန် ၁:၁–၃)။ ဘုရားသခင်၏ ထင်ရှားစေခြင်းကို ကြေညာသူများအဖြစ် သူတို့၏ ထူးခြားသော ခေါ်တော်မူခြင်းနှင့် အခွင့်အာဏာကြောင့် ပါဝလုက “အသင်းတော်သည် တမန်တော်များနှင့် ပရောဖက်များ၏ အခြေခံပေါ်တွင် တည်ဆောက်ထားပြီး ခရစ်တော်ယေရှုသည် အမြို့ထောင့်ကျောက်တိုင်ဖြစ်တော်မူသည်” ဟု ဆိုနိုင်ခဲ့သည် (ဧဖက် ၂:၂၀)။

God provided not only anticipatory revelations but also confirmatory testimonies. From among His disciples Jesus chose 12 apostles to witness His life, death, and resurrection, to be eyewitnesses of the supreme revelation of God (Acts 1:21, 22; 1 John 1:1–3). In view of their unique calling and authority as heralds of divine revelation, Paul could say that the church was “built upon the foundation of the apostles and prophets, Christ Jesus himself being the cornerstone” (Eph. 2:20).

 

ဣသရေလသမိုင်း၊ ယေရှုခရစ်၏ အသက်ရှင်ခြင်း၊ အသေခံခြင်း၊ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းနှင့် ထိုအမြင့်ဆုံးဖြစ်ရပ်ကို တမန်တော်များ၏ သက်သေခံခြင်း—ဤရှုပ်ထွေးသော ဘဏ်တော်ထင်ရှားစေခြင်းလုပ်ငန်းစဉ်သည် နောက်မျိုးဆက်များအတွက် ယုံကြည်စိတ်ချရ၍ အခွင့်အာဏာရှိပြီး စည်းရုံးနိုင်သော နည်းဖြင့် မှတ်တမ်းတင်ပြီး ပြန်လည်ပေးအပ်ခြင်းမရှိလျှင် အသုံးမဝင်ပေ။ ဝိညာဉ်တော်၏ လှုံ့ဆော်မှုနှင့် လမ်းပြမှုအောက်တွင် ပရောဖက်များနှင့် တမန်တော်များသည် ဘ ဘုရားသခင်ထင်ရှားစေတော်မူသမျှကို ဟောပြောရုံသာမက မှတ်တမ်းတင်ခဲ့ကြသည်။ ဘုရားသခင်၏ စီမံခန့်ခွဲတော်မူခြင်းလက်အောက်တွင် သူတို့၏ စာအုပ်များကို နောက်ဆုံးတွင် အဟောင်းကျမ်းနှင့် အသစ်ကျမ်းအဖြစ် စုစည်းတည်ထားခဲ့သည်။

This complex dynamic process of divine revelation—in the history of Israel; in the life, death, and resurrection of Jesus Christ; and in the apostolic witness of that supreme event—would be of no use to later generations unless it were preserved and conveyed to them in a trustworthy, authoritative, and persuasive way. Under the impulse and guidance of the Holy Spirit, prophets and apostles not only proclaimed but also recorded what God revealed to them. Under the guiding hand of divine providence, their writings were eventually put together to form the OT and NT.

 

ကျမ်းစာများသည် အထူးထင်ရှားစေခြင်း၏ မှတ်တမ်းအဖြစ် ဘုရားသခင်၏ ထင်ရှားစေခြင်းလုပ်ငန်းစဉ်တွင် အဓိကကျသော အခန်းကဏ္ဍကို ထမ်းဆောင်လာခဲ့သည်။ အထူးထင်ရှားစေခြင်းကို ကျမ်းစာနှင့် တထပ်တည်းတူညီသည်ဟု ယူဆလျှင် ထင်ရှားစေခြင်းလုပ်ငန်းစဉ်၏ ရှုပ်ထွေးမှုကို တရားမျှတစွာ မဖော်ပြနိုင်သော်လည်း၊ ကျမ်းစာသည် ထိုလုပ်ငန်းစဉ်တွင် အရေးကြီးသော အခန်းကဏ္ဍကို ထမ်းဆောင်သည်။ ကျမ်းစာရေးသားသူများအဆိုအရ ကျမ်းစာသည် ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်အဖြစ် ငါတို့ထံ ရောက်ရှိလာသည်။ ထိုယုံကြည်ချက်သည် ပရောဖက်များ၊ တမန်တော်များနှင့် သခင်ယေရှုခရစ်ကိုယ်တော်တို့၏ ယုံကြည်ချက်ဖြစ်သည် (ဒံယေလ ၉:၂; မဿဲ ၄:၄; မာကု ၇:၁၃; ဟေဗြဲ ၄:၁၂ ကို ကြည့်ပါ)။ ယေရှုခရစ်၌ ထင်ရှားသော တစ်ပါးတည်းသော စစ်မှန်သော ဘုရားသခင်ကို သိရှိခြင်းသည် ဝိညာဉ်တော်၏ အလင်းပေးခြင်းအောက်တွင် ကျမ်းစာမှတစ်ဆင့် ပေးပို့ခြင်းခံရသည်။

The Scriptures as the record of special revelation have become an essential factor in the process of divine revelation. While an equation of special revelation with the Scriptures fails to do justice to the complexity of the process of revelation, the Scriptures do fulfill a crucial role in that process. According to the biblical writers the Scriptures come to us as the word of God. That was the conviction of prophets and apostles and of the Lord Jesus Himself (see Dan. 9:2; Matt. 4:4; Mark 7:13; Heb. 4:12). The knowledge of the only true God as revealed in Jesus Christ is conveyed through the Scriptures, under the illumination of the Holy Spirit.

 

အထူးထင်ရှားစေခြင်းဆိုသည်မှာ ဣသရေလ၊ ပရောဖက်များ၊ တမန်တော်များအား နှင့် အားဖြင့်၊ အထူးသဖြင့် ယေရှုခရစ်၌ ဘုရားသခင်ကိုယ်တိုင်နှင့် ကိုယ်တော်၏ ရွေးနုတ်ကယ်တင်ခြင်းရည်ရွယ်ချက်ကို ထင်ရှားစေသည့် လုပ်ငန်းစဉ်တစ်ခုလုံးဖြစ်သည်။ ထို့ပြင် ဝိညာဉ်တော်၏ အလင်းပေးခြင်းနှင့် အပြစ်ရှိကြောင်း သက်သေပြခြင်းစွမ်းအားအောက်တွင် ကျမ်းစာမှတစ်ဆင့်နှင့် အသင်းတော်၏ ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်းသို့ ဟောပြောခြင်းအားဖြင့် ဆက်လက်ထင်ရှားစေသည့် နည်းလမ်းလည်း ဖြစ်သည်။ ဤလုပ်ငန်းစဉ်၏ နှလုံးသားတွင် ဘုရားသခင်၏ သားတော်၏ လူ့ဇာတိခံယူခြင်း ကြီးမြတ်သော ရွေးနုတ်ကယ်တင်ခြင်းလုပ်ဆောင်ချက်ရှိပြီး၊ ကိုယ်တော်၏ အသက်ရှင်ခြင်း၊ အသေခံခြင်း၊ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း၊ ဆုတောင်းပေးခြင်းအားဖြင့် ယုံကြည်သူအားလုံးကို အပြစ်မှ ရွေးနုတ်၍ ဘုရားသခင်ကို စစ်မှန်စွာ သိရှိခြင်းကို ပြန်လည်ပေးသည်။

Special revelation is the entire process by which God has revealed Himself and His redemptive purpose for the human race to and through Israel, the prophets, apostles, but supremely in Jesus Christ. It is also the means by which He continues to reveal Himself through the Scriptures under the illuminating and convicting power of the Holy Spirit, and through the proclamation of the church to all nations on earth. At the heart of this process is the great redemptive act of the incarnation of the Son of God, who through His life, death, resurrection, and intercession, redeems from sin all who believe in Him and restores in them the true knowledge of God.

 

အနက်ဆုံးအဓိပ္ပာယ်တွင် ထင်ရှားစေခြင်းနှင့် ရွေးနုတ်ကယ်တင်ခြင်းလုပ်ငန်းစဉ်တို့သည် တစ်ခုတည်းဖြစ်သည်။ အကြောင်းမှာ နှစ်ခုစလုံးသည် ယေရှုခရစ်ပုဂ္ဂိုလ်ကို ဗဟိုချက်ပြုထားသောကြောင့်ဖြစ်သည်။ ခရစ်တော်သည် ကိုယ်တော်၏ ဘုန်းအသရေအားလုံးဖြင့် ပြန်လာသောအခါ ကိုယ်တော်၏ လူမျိုးတို့အား မသေနိုင်သော အသက်ကို ပေးအပ်၍ ခမည်းတော်ရှေ့တော်၌ ရပ်တည်စေရန် ထင်ရှားစေမည်ဖြစ်သည့်အခါ နှစ်ခုစလုံးသည် နောက်ဆုံးပြည့်စုံလာမည်။ ထိုအခါပင် ရွေးနုတ်ကယ်တင်ခြင်း၏ နက်နဲသောအရာများသည် ကယ်တင်ခြင်းရရှိသူများ၏ အနက်ဆုံးသော ကျေးဇူးတော်ချီးမွမ်းခြင်းနှင့် အတိမ်းအတိုင်းဆုံး လေ့လာခြင်းကို နိုးကြားစေလိမ့်မည်။ ပါဝလုဆိုသည်အတိုင်း “ယခုမူကား မှန်ထဲတွင် မှုန်ဝါးဝါးမြင်ရသေး၏။ ထိုအခါမူ မျက်နှာချင်းဆိုင် မြင်ရလိမ့်မည်။ ယခုငါသိသည်ကား တစ်စိတ်တစ်ဒေသသာဖြစ်၏။ ထိုအခါ ငါသိခြင်းခံရသည်နှင့်အညီ ငါပြည့်စုံစွာ သိလိမ့်မည်” (၁ ကော ၁၃:၁၂)။

In the deepest sense the process of revelation and redemption are one, for both center in the person of Jesus Christ. Both will come to final fruition when Christ returns to reveal Himself in the fullness of His glory to bestow immortality upon His people and to take them into the presence of the Father. Even then the mysteries of redemptive revelation will continue to arouse the deepest gratitude and the keenest study on the part of the redeemed. As Paul says, “For now we see in a mirror dimly, but then face to face. Now I know in part; then I shall understand fully, even as I have been fully understood” (1 Cor. 13:12).

 

B. အထူးထင်ရှားစေခြင်း၏ လက္ခဏာများ

အထူးထင်ရှားစေခြင်းကို အောက်ပါ သီးခြားလက္ခဏာများဖြင့် ခွဲခြားနိုင်သည်။

1. အထူးထင်ရှားစေခြင်းသည် ရွေးချယ်ခြင်းဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်သည် သတ်မှတ်ထားသော လူပုဂ္ဂိုလ်များနှင့် ပုဂ္ဂိုလ်ချင်းဆက်ဆံရေးအတိုင်း ကိုယ်တော်၏ ဇာတိအမှန်နှင့် အလိုတော်ကို ထုတ်ဖော်ပြောဆိုတော်မူသည်။
2. အထူးထင်ရှားစေခြင်းသည် ရွေးနုတ်ကယ်တင်ခြင်းဖြစ်သည်။ အဓိကဦးတည်ချက်မှာ ဘုရားသခင်က ကယ်တင်၍ ပြန်လည်ပြုပြင်လိုသော အပြစ်သားဖြစ်သည်။
3. အထူးထင်ရှားစေခြင်းသည် လိုက်လျောညီထွေဖြစ်စေခြင်းဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်၏ ကိုယ်တော်တိုင် လူသားအဆင့်သို့ ကျိန်းစံတော်မူခြင်း သို့မဟုတ် လိုက်လျောညီထွေဖြစ်စေခြင်းဖြင့် ထင်ရှားသည်။ ဤလက္ခဏာသည် အထက်ပါ လက္ခဏာနှစ်ခုနှင့် ခွဲမရအောင် ဆက်နွယ်နေပြီး ဘုရားသခင်၏ သားတော်၏ လူ့ဇာတိခံယူခြင်းတွင် အမြင့်ဆုံးသို့ ရောက်ရှိသည်။

B. Characteristics of Special Revelation

Special revelation is distinguished by its specific characteristics: 1. Special revelation is selective: God communicates with specific human beings on a Person-to-person basis with all that is involved in such communication. 2. Special revelation is redemptive: the primary focus of special revelation is the sinner, whom God wants to save and restore. 3. Special revelation is accommodative: it is marked by divine condescension, or accommodation, to the level of humanity. This characteristic is inextricably intertwined with the previous ones and culminates in the incarnation of the Son of God.

 

1. ရွေးချယ်ခြင်းအနေဖြင့် အထူးထင်ရှားစေခြင်း

လူသားများအား ကိုယ်တော်ကိုယ်တိုင် ထင်ရှားစေရာတွင် ဘုရားသခင်သည် ကိုယ်တော်၏ ဇာတိအမှန်နှင့် အလိုတော်ကို သိစေရန်နှင့် အားဖြင့် သတ်မှတ်ထားသော ပုဂ္ဂိုလ်များကို ရွေးချယ်တော်မူခဲ့သည်။ အာဗြဟံကို ရွေးချယ်၍ သားသဖွားများနှင့် ကောင်းကြီးမင်္ဂလာများ ကတိပေးတော်မူသော ပဋိညာဉ်တရားကို တည်ထောင်ခဲ့သည် (ကမ္ဘာဦး ၁၂:၁–၃; ၂၂:၁၅–၁၈)။ ထိုပဋိညာဉ်ကတိသည် ဣဇာက်မွေးဖွားခြင်းနှင့်အတူ စတင်ပြည့်စုံလာခဲ့သည်။ ဣဇာက်နှင့် သူ၏သား ယာကုပ်တို့အား အစပိုင်းကတိတော်ကို ထပ်မံအတည်ပြုပေးတော်မူခဲ့သည် (ကမ္ဘာဦး ၂၆:၁–၅; ၂၈:၁၂–၁၅)။

1. Special Revelation as Selection

In revealing Himself to humanity God chose specific persons to whom and through whom to make known His character and His will. He chose Abraham and made a covenant with him, promising him descendants and blessings (Gen. 12:1–3; 22:15–18). The covenant promise began to be fulfilled with the birth of Isaac. To him and to Jacob, his son, the initial promise was repeated and confirmed by God (Gen. 26:1–5; 28:12–15).

 

ဘုရားသခင်သည် ထိုဘိုးဘေးကြီးများအား ဘုရားသခင်ထင်ရှားခြင်း (theophany) ဟုခေါ်သော ပုံစံဖြင့် ပေါ်ထွန်းတော်မူခဲ့သည်။ ကမ္ဘာဦးကျမ်းဇာတ်လမ်းများအရ “ထာဝရဘုရားသည် အာဗြံအား ထင်ရှားတော်မူသည်” (ကမ္ဘာဦး ၁၂:၇; ၁၇:၁) နှင့် သူ၏သားမြေးများအား (ကမ္ဘာဦး ၂၆:၂; ၃၅:၉) ထင်ရှားတော်မူသည်ကို သိရှိရသည်။ အိပ်မက်နှင့် ရူပါရုံများအားဖြင့်လည်း ထင်ရှားစေတော်မူခဲ့သည် (ကမ္ဘာဦး ၁၅:၁; ၂၈:၁၂; ၃၁:၁၀၊ ၁၁; ၄၆:၂ ကို ကြည့်ပါ)။ အလွန်ထူးခြားသော ဘုရားထင်ရှားခြင်းတွင် ဣသရေလ ၁၂ လူမျိုးစု၏ ဘိုးဘေး ယာကုပ်သည် ဘုရားသခင်နှင့် နပန်းလုံးခဲ့ပြီး ဘုရားသခင်၏ ကောင်းချီးတော်ကို ခံရသည် (ကမ္ဘာဦး ၃၂:၂၄–၂၈)။

God appeared to these patriarchs in so-called theophanies. We learn from the Genesis narratives that “the Lord appeared to Abram” (Gen. 12:7; 17:1) and to his descendants (Gen. 26:2; 35:9). God also revealed Himself to them in visions and dreams (see Gen. 15:1; 28:12; 31:10, 11; 46:2). In a very special theophany, Jacob, the father of the 12 tribes, struggled with God and received the divine blessing (Gen. 32:24–28).

 

ဣသရေလလူမျိုးကို အထူးထင်ရှားစေခြင်း၏ လက်ခံသူနှင့် ချန်နယ်အဖြစ် ရွေးချယ်ခြင်းသည် နောက်မျိုးဆက်များတွင် ဆက်လက်ခဲ့သည်။ ဘုရားသခင်၏ ကိုယ်တော်ကိုယ်တိုင် ထင်ရှားစေခြင်း၏ အမြင့်ဆုံးအချက်တစ်ခုမှာ ထွက်မြောက်ခြင်းဖြစ်ရပ်ဖြစ်ပြီး၊ ဘုရားသခင်သည် ကြီးမြတ်သော ရွေးနုတ်ကယ်တင်ခြင်းလုပ်ဆောင်ချက်များအားဖြင့် ထင်ရှားတော်မူကာ ကရုဏာနှင့် ခွင့်လွှတ်ခြင်းရှိသော ဘုရားအဖြစ် ကိုယ်တော်၏ ဘုန်းတန်ခိုးကို ကြေညာတော်မူခဲ့သည်။ ကရုဏာရှင် ရွေးနုတ်သူ ယေဟောဝါနှင့် အမြင့်ဆုံး ပညတ်ပေးသူအဖြစ် ထင်ရှားစေခြင်း (ထွက်မြောက် ၃၊ ၂၀၊ ၂၄) တို့သည် ဣသရေလ၏ အသိဉာဏ်တွင် နက်နက်ရှိုင်းရှိုင်း ထွင်းထားခဲ့ပြီး နောက်ဆက်တွဲ ထင်ရှားစေခြင်းအားလုံးအတွက် ခိုင်မာသော အခြေခံဖြစ်ခဲ့သည်။

God’s election of Israel as the recipient and channel of His special revelation continued in succeeding generations. A high point of God’s self-revelation occurred at the Exodus, when God revealed Himself through mighty acts of redemption, and proclaimed His glory or character as a compassionate and forgiving God. The revelations of Yahweh as the merciful Redeemer and the supreme lawgiver (Ex. 3, 20, 24) were deeply engraved on the consciousness of Israel and provided a firm foundation for all subsequent revelations.

 

ထာဝရဘုရားသည် ရွေးချယ်ထားသော လူမျိုးအား အထူးနည်းဖြင့် ဆက်လက်ထင်ရှားစေတော်မူခဲ့ပြီး အဓိကအားဖြင့် ပရောဖက်ပြုခြင်းဆုကျေးဇူးကို ပေးသနားတော်မူသော အမျိုးသားနှင့် အမျိုးသမီးများအားဖြင့် ဖြစ်သည်။ ထိုသူများထဲတွင် ရှမွေလ (၁ ဓမ္မရာဇနှင့် ၃:၂၁)၊ ဟေရှာယ (ဟေရှာယ ၆)၊ ဟုလ္ဒါ (၂ ဓမ္မရာဇနှင့် ၂၂:၁၄–၁၆) စသည်တို့ ပါဝင်သည်။ ဘုရားသခင်ကိုယ်တိုင် ပရောဖက်အမှုတော်သို့ ခေါ်တော်မူသည်။ လူ့အစပွားခြင်း သို့မဟုတ် ကြိုးစားအားထုတ်ခြင်းကြောင့် ဤဆုကျေးဇူးကို ဘယ်သူမျှ မရရှိခဲ့ပေ။ ပေတရုဆိုသည်အတိုင်း “ပရောဖက်ပြုခြင်းဟူသော အရာတစ်ခုမျှ လူ၏အလိုအတိုင်း ဖြစ်လာခဲ့ခြင်း မရှိခဲ့။ လူတို့သည် ဝိညာဉ်တော်ဖြင့် လှုံ့ဆော်ခြင်းကို ခံရ၍ ဘုရားသခင်အထံတော်မှ ဟောပြောခဲ့ကြသည်” (၂ ပေ ၁:၂၁)။

The Lord continued to reveal Himself to the chosen nation in a special way, primarily through men and women on whom He bestowed the gift of prophecy. Among these were: Samuel (1Sam. 3:21), Isaiah (Isa. 6), Huldroah (2 Kings 22:14–16), and many others. God Himself called to the prophetic office; never was anybody endowed with this gift as a result of human initiative or effort. As Peter states it, “no prophecy ever came by the impulse of man, but men moved by the Holy Spirit spoke from God” (2 Peter 1:21).

 

ဘုရားသခင်၏ ရွေးကောက်ထားသော လူမျိုးနှင့် ဆက်ဆံရေးနှင့် ကရုဏာတော်ဖြင့် ဆက်ဆံပုံသည် ထူးခြားသည်။ အခြားမည်သည့်လူမျိုးကိုမျှ ဣသရေလလူမျိုးအား ထင်ရှားပြသတော်မူသည်အတိုင်း ဘုရားသခင်သည် ကိုယ်တော်ကိုယ်တိုင် ထင်ရှားပြသတော်မူခြင်း မရှိခဲ့ပေ။ ဆာလံကဗျာဆရာတစ်ဦးက ဘုရားသခင်သည် “အခြားမည်သည့်လူမျိုးကိုမျှ ဤသို့ မဆက်ဆံခဲ့၊ သူတို့သည် ကိုယ်တော်၏ တရားစီရင်ခြင်းများကို မသိကြဟု” ဆိုခဲ့သည် (ဆာလံ ၁၄၇:၂၀)။ ရာစုနှစ်များအကြာတွင် ရှင်ပေါလုက ယုဒလူမျိုးတို့၏ အကျိုးအရင်းသည် “အလွန်များပြားသည်” ဟု အတည်ပြုခဲ့ပြီး၊ သူတို့အား “ဘုရားသခင်၏ ဗျာဒိတ်တော်စကားများကို အပ်နှံထားခြင်း” ခံရသည်ဟု ဆိုခဲ့သည် (ရောမ ၃:၁-၂)။ ဣသရေလလူမျိုးအား ဘုရားသခင်ပေးသနားတော်မူသော အထူးဗျာဒိတ်တော်၏ ရလဒ်များသည် မယှဉ်နိုင်ဖွယ် ဖြစ်သည်။ သူတို့သာလျှင် တစ်ဆူတည်းသော အမှန်တရားသော ဘုရားသခင်ကို ကိုးကွယ်ခဲ့ကြသည်။ အခြားလူမျိုးတစ်ခုတွင်မျှ ဣတ္ထိယတရားတော် ဆယ်ပါးနှင့်တူသော ပညတ်တရားမျှ မရှိခဲ့ပေ။ ဖန်ဆင်းခြင်းကို အမှတ်ရ အနားယူရန် အပတ်စဉ် ဥပုသ်နေ့သည် ဣသရေလလူမျိုးတွင်သာ ထူးခြားသည်။ ထို့ပြင် လူမျိုးတစ်မျိုးတွင်မျှ နှစ်ပေါင်း တစ်ထောင်ကျော်ကာလအတွင်း နှိုးဆွပေးခြင်းခံရသော စာရေးဆရာများမှ ဖြစ်ပေါ်လာသော ကျမ်းစာမြတ်စွာဘွဲ့တစ်ခုကို ပိုင်ဆိုင်နိုင်ခြင်း မရှိခဲ့ပေ။

ယေဟောဝါဘုရားသခင် ဣသရေလလူမျိုးအား ပေးသနားတော်မူသော အထူးဗျာဒိတ်တော်၏ ထင်ရှားသော အချက်တစ်ခုမှာ ဒါဝိဒ်၏သားတော်၊ ဘုရင်မင်းမြတ်တစ်ပါးကို မကြာခဏ ထပ်ကြားစွာ ကတိပေးထားခြင်းပင် ဖြစ်သည်။ ထိုသားတော်သည် ဣသရေလတစ်မျိုးတည်းသာမက မြေကမ္ဘာအဆုံးထိ ရွေးနုတ်ခြင်းနှင့် ထာဝရငြိမ်သက်ခြင်းကို ယူဆောင်လာမည်ဟု ကတိပြုထားသည် (ကမ္ဘာဦး ၄၉:၈-၁၀၊ ၂ ဓမ္မရာဇဝင် ၇:၈-၁၆၊ ဆာလံ ၂:၁-၁၁၊ ဟေရှာယ ၉:၆-၇၊ ၁၁:၁-၁၀၊ ၄၉:၁-၆၊ ယေရမိ ၂၃:၅-၆၊ မိက္ခာ ၅:၂-၄၊ ဇာခရိ ၉:၉-၁၀)။

God’s relationship and providential dealing with the chosen nation were unique. To no other nation on earth did He reveal Himself as He did to Israel. One of the psalmists stated that God “has not dealt thus with any other nation; they do not know his ordinances” (Ps. 147:20). Centuries later Paul affirmed that the advantage of the Jews was “much in every way”; they had been “entrusted with the oracles of God” (Rom. 3:1, 2). The results of God’s special revelation to Israel were unparalleled. They alone worshiped the one true God. No other nation had a law like the Ten Commandments. The Sabbath as a weekly day of rest commemorating Creation was peculiar to Israel. And no nation could claim to have a body of sacred Scripture produced by inspired writers over a period of more than a thousand years. A prominent feature of Yahweh’s special revelation to Israel was the oft-repeated promise of a royal Son, the son of David, who would bring redemption and everlasting peace, not only to Israel but to the ends of the earth (Gen. 49:8–10; 2 Sam. 7:8–16; Ps. 2:1–11; Isa. 9:6, 7; 11:1–10; 49:1–6; Jer. 23:5, 6; Micah 5:2–4; Zech. 9:9, 10).

 

ယေဟောဝါဘုရားသခင် ဣသရေလလူမျိုးအား ပေးသနားတော်မူသော ဗျာဒိတ်တော်နှင့် ရွေးကောက်ထားသော လူမျိုးနှင့် ကရုဏာတော်ဖြင့် ဆက်ဆံပုံသည် မယှဉ်နိုင်ဖွယ်ရှိသော်လည်း၊ အစအဦးကပင် ဣသရေလအား ပေးသနားတော်မူသော ဗျာဒိတ်တော်သည် မြေကမ္ဘာပေါ်ရှိ လူမျိုးအားလုံး၏ အကျိုးအတွက်ဖြစ်သည်ဟု ဘုရားသခင်က ရှင်းလင်းစွာ ဖော်ပြထားသည်။ ဘုရားသခင်သည် အာဗြဟံအား “သင်နှင့် သင်၏သားမြေးမျိုးဆက်တွင် မြေကမ္ဘာပေါ်ရှိ လူမျိုးတစ်မျိုးလုံး ကောင်းကြီးမင်္ဂလာခံရလိမ့်မည်” ဟု မိန့်တော်မူခဲ့သည် (ကမ္ဘာဦး ၁၂:၃၊ ၂၂:၁၈)။ ဆီးနဲတောင်တွင် ဘုရားသခင်သည် ဣသရေလလူမျိုးကို အဲဂုတ္တုမှ ရွေးနုတ်တော်မူပုံကို သတိပေးပြီး “ငါ၏စကားကို နားထောင်လျှင် ငါ၏ပဋိညာဉ်ကို စောင့်ရှောက်လျှင် လူမျိုးအားလုံးတို့တွင် သင်တို့သည် ငါ၏ပိုင်ဆိုင်မှုဖြစ်လိမ့်မည်” ဟု မိန့်တော်မူခဲ့သည် (ထွက်မြောက်ရာ ၁၉:၅)။ ဤဗျာဒိတ်တော်သည် ရွေးချယ်မှုတစ်ခုဖြစ်သည်မှာ ဧကန်ပင်။ သို့သော် ချက်ချင်းပင် ဘုရားသခင်က “မြေကမ္ဘာတစ်ခုလုံးသည် ငါ့ပိုင်ဆိုင်မှုဖြစ်၍ သင်တို့သည် ငါ့အတွက် ယဇ်ပုရောဟိတ်နိုင်ငံနှင့် သန့်ရှင်းသောလူမျိုးဖြစ်ရလိမ့်မည်” ဟု ထပ်လောင်းမိန့်တော်မူခဲ့သည် (အပိုဒ် ၅-၆)။ ဘုရားသခင်သည် ကိုယ်တော်ကိုယ်တိုင်နှင့် ကိုယ်တော်၏ ရွေးနုတ်ခြင်းရည်ရွယ်ချက်ကို မြေကမ္ဘာတစ်ခုလုံးအား ထင်ရှားစေရန် ဣသရေလကို ရွေးချယ်တော်မူခဲ့ပြီး၊ လူမျိုးများအကြား ကိုယ်တော်၏ သက်သေများဖြစ်စေရန် ရည်ရွယ်တော်မူခဲ့သည် (ဟေရှာယ ၄၃:၉-၁၂)။

Although the revelations made by Yahweh to Israel and His providential dealing with the chosen nation were unparalleled, the Lord made it clear from the beginning that the revelation given to Israel was for the benefit of all nations on earth. God had said to Abraham that in him and his descendants all the families of the earth would be blessed (Gen. 12:3; 22:18). At Mount Sinai the Lord reminded Israel how He had redeemed them from Egypt and told them, “If you will obey my voice and keep my covenant, you shall be my own possession among all peoples” (Ex. 19:5). This revelation was certainly selective. But immediately the Lord added, “for all the earth is mine, and you shall be to me a kingdom of priests and a holy nation” (verses 5, 6). God chose Israel to reveal Himself and His redemptive purpose to the whole earth, to be His witnesses among the nations (Isa. 43:9–12).

 

၂. ရွေးနုတ်ခြင်းအနေဖြင့် အထူးဗျာဒိတ်တော်

အထူးဗျာဒိတ်တော်၏ ပုံစံအားလုံး သို့မဟုတ် နည်းလမ်းအားလုံး၏ အဓိကရည်ရွယ်ချက်မှာ အပြစ်သားများကို ရွေးနုတ်ခြင်းသို့ ဆောင်ကြဉ်းပေးရန်ပင် ဖြစ်သည်။ မောရှေနှင့် ပရောဖက်များအား၊ သူတို့မှတစ်ဆင့် ဣသရေလလူမျိုးအား ပေးသနားတော်မူသော ဗျာဒိတ်တော်များသည် “ထာဝရဘုရား၊ ကရုဏာရှင်၊ ကိုယ်တော်သည် နှေးကွေးစွာ ဒေါသထွက်တတ်သော၊ ကိုယ်ကျင့်တရားနှင့် သစ္စာရှိသော ချစ်ခြင်းမေတ္တာနှင့် ပြည့်စုံတော်မူသော၊ ထောင်ပေါင်းများစွာအတွက် ချစ်ခြင်းမေတ္တာကို ထိန်းသိမ်းပေးတတ်သော၊ အပြစ်နှင့် လွန်ကျူးလွန်ခြင်းနှင့် အပြစ်ကို ခွင့်လွှတ်တော်မူသော ဘုရားသခင်” ကို သိရှိနိုင်ရန် ရည်ရွယ်သည် (ထွက်မြောက်ရာ ၃၄:၆-၇)။

2. Special Revelation as Redemption

The supreme purpose of all forms or modalities of special revelation is to bring redemption to sinful human beings. The revelations given to Moses and the prophets, and through them to Israel, were intended to bring a knowledge of “the Lord, a God merciful and gracious, slow to anger, and abounding in steadfast love and faithfulness, keeping steadfast love for thousands, forgiving iniquity and transgression and sin” (Ex. 34:6, 7).

 

ရွေးနုတ်ခြင်းသည် ယေရှုခရစ်တော်ကို ဗဟိုပြုသည်။ ထို့ကြောင့် အထူးဗျာဒိတ်တော်လည်း ထိုနည်းတူပင် ဖြစ်သည်။ သို့သော် ရှေးကာလက ပေးသနားတော်မူသော ဗျာဒိတ်တော်များသည် အပိုင်းအစနှင့် တဖြည်းဖြည်း တိုးတက်လာသည်။ ထိုဗျာဒိတ်တော်များသည် “နည်းမျိုးစုံနှင့် ပုံစံမျိုးစုံဖြင့်” ရောက်ရှိလာခဲ့ပြီး၊ နောက်ဆုံးတွင် ဘုရားသခင်သည် ကိုယ်တော်၏သားတော်အားဖြင့် ကိုယ်တော်ကိုယ်တိုင် ထင်ရှားပြသတော်မူခဲ့သည်။ ထိုသားတော်သည် “ဘုရားသခင်၏ ဘုန်းအသရေကို ပြည့်စုံစွာ ထင်ရှားစေပြီး ကိုယ်တော်၏ သဘောတရားကို အတိအကျ ထင်ဟပ်စေသည်” (ဟေဗြဲ ၁:၁-၄)။ ထို့ကြောင့် ပရောဖက်များသည် “ဤကယ်တင်ခြင်းကို ရှာဖွေစုံစမ်းခဲ့ကြပြီး၊ ခရစ်တော်၏ ဆင်းရဲဒုက္ခနှင့် ထိုနောက် ဘုန်းတန်ခိုးကို ဟောကြားခဲ့သော ခရစ်တော်၏ ဝိညာဉ်တော်သည် မည်သူနှင့် မည်သည့်အချိန်ကို ညွှန်ပြသည်ကို စုံစမ်းခဲ့ကြသည်” ဟု မဆိုင်းမနှေး ဖြစ်ခဲ့ခြင်း မထူးဆန်းပေ (၁ ပေတရု ၁:၁၀-၁၁)။ ယေရှုခရစ်တော်က ကိုယ်တော်၏ တပည့်တော်များ၏ အခွင့်အရေးကို အတည်ပြုတော်မူသည်။ “သင်တို့သည် မြင်နေကြသောအရာကို ပရောဖက်များစွာနှင့် ဖြောင့်မတ်သူများစွာတို့သည် မြင်လိုကြသော်လည်း မမြင်ကြပေ၊ ကြားနေကြသောအရာကို ကြားလိုကြသော်လည်း မကြားကြဟု ငါအမှန်ဆိုသည်” (မဿဲ ၁၃:၁၇)။ ဤနှင့် အခြားကျမ်းချက်များစွာမှ အထူးဗျာဒိတ်တော်သည် တဖြည်းဖြည်း တိုးတက်လာသည်ဖြစ်ရာ ယုံကြည်သူ၏ ထိုဗျာဒိတ်တော်ကို နားလည်မှုလည်း ထိုနည်းတူ တိုးတက်လာသည်ဟု ထင်ရှားသည် (သုတ္တံကျမ်း ၄:၁၈၊ ယောဟန် ၁၆:၁၂-၁၃၊ ၁ ကောရိန္သု ၁၃:၉-၁၂)။

Redemption centers in Jesus Christ; therefore, so does special revelation. However, the revelations given of old were partial and progressive; they came “in many and various ways,” until at last God revealed Himself in His Son, who fully reflected “the glory of God” and bore “the very stamp of his nature” (Heb.1:1, 4). It is not surprising, therefore, that the prophets “searched and inquired about this salvation,” and “inquired what person or time was indicated by the Spirit of Christ within them when predicting the sufferings of Christ and the subsequent glory” (1 Peter 1:10, 11). Jesus affirmed the privilege of His disciples: “Truly, I say to you, many prophets and righteous men longed to see what you see, and did not see it, and to hear what you hear, and did not hear it” (Matt. 13:17). From these and many other passages it is evident that special revelation is progressive as is the believer’s understanding of that revelation (Prov. 4:18; John 16:12, 13; 1 Cor. 13:9–12).

 

အထူးဗျာဒိတ်တော်သည် ရွေးနုတ်ခြင်းဖြစ်သောကြောင့်၊ အထူးဗျာဒိတ်တော်၏ မတူညီသော ပုံစံအားလုံးကို မှတ်တမ်းတင်ထားသော သမ္မာကျမ်းစာသည် ခရစ်တော်နှင့် ကိုယ်တော်၏ ကယ်တင်ခြင်းကို ဗဟိုပြုသည်။ အသက်ကြီးရင့်သော တမန်တော် ရှင်ပေါလုသည် တိမောသေအား ခရစ်ယေရှုကို ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် ကယ်တင်ခြင်းအတွက် ဘုရားသခင်ပေးသနားတော်မူသော နည်းလမ်းအဖြစ် ကျမ်းစာမြတ်စွာဘို့ ညွှန်ပြခဲ့သည် (၂ တိမောသေ ၃:၁၅)။ ဤကယ်တင်ခြင်းဆိုင်ရာ အသိပညာသည် တိကျသော်လည်း အားလုံးအတွက် ရည်ရွယ်ချက်ရှိသည်။ ခရစ်တော်အထဲတွင် “ဉာဏ်ပညာနှင့် အသိပညာ၏ ဘဏ္ဍာအားလုံး လျှို့ဝှက်စွာ သိုဝှက်ထားသည်” ဖြစ်သောကြောင့် (ကောလောသီ ၂:၃) ကိုယ်တော်သည် လူအားလုံးကို ကိုယ်တော်ထံသို့နှင့် ခမည်းတော်ထံသို့ ဆောင်ကြဉ်းနိုင်တော်မူသည်။

Because special revelation is redemptive, the Bible as the written record of special revelation in all its diversity finds its common focal point in Christ and His salvation. The aged apostle Paul pointed Timothy to the Holy Scriptures as the God-given means to instruct him, “for salvation through faith in Christ Jesus” (2 Tim. 3:15). This saving knowledge is specific, yet universal in its intent. Because in Christ “are hid all the treasures of wisdom and knowledge” (Col. 2:3), He can bring all people to Himself and to the Father.

 

၃. လိုက်လျောညီထွေဖြစ်မှုအနေဖြင့် အထူးဗျာဒိတ်တော်

လူသားများ လက်ခံနိုင်ပြီး နားလည်နိုင်ခြင်း မပြုနိုင်လျှင် မည်သည့်ဗျာဒိတ်တော်မျှ ဘုရားသခင်၏ ရည်ရွယ်တော်မူသော ရည်မှန်းချက်ကို မပြည့်စုံနိုင်ပေ။ ကျရှုံးနေသော အခြေအနေတွင် ကျွန်ုပ်တို့ကို ရောက်ရှိစေရန် ဘုရားသခင်သည် ကိုယ်တော်၏ ဗျာဒိတ်တော်ကို လူသားစွမ်းရည်နှင့် လိုက်လျောညီထွေစေတော်မူသည်။ ဘုရားသခင်သည် ကျွန်ုပ်တို့၏ နားလည်မှုအဆင့်သို့ ကျိန်းစပ်ဆင်းသက်တော်မူပြီး၊ ကိုယ်တော်ကို သိရှိနိုင်ရန်နှင့် ကိုယ်တော်၏ သဘောတရားနှင့် ကျွန်ုပ်တို့နှင့် ဆက်ဆံပုံကို နားလည်နိုင်ရန် လူသားဘာသာစကား၊ လူသားများ သိရှိပြီးသား ပုံဆောင်ချက်များနှင့် သင်္ကေတများကို အသုံးပြုတော်မူသည်။ ဤလိုက်လျောညီထွေမှု သို့မဟုတ် ကျိန်းစပ်ဆင်းသက်မှုသည် လူသားမျိုးနွယ်နှင့် ကိုယ်တော်၏ ဆက်ဆံရေးအားလုံးတွင် တွေ့ရှိရသော်လည်း၊ ဘုရားသခင်၏ သားတော်သည် လူသားဖြစ်လာပြီး နာဇရက်မြို့သား ယေရှုဖြစ်လာခြင်းတွင် အထွတ်အထိပ်သို့ ရောက်ရှိခဲ့သည်။

3. Special Revelation as Accommodation

No revelation would accomplish its divinely intended purpose if it were beyond the possibility of humans to receive and grasp it. In order to reach us in our fallen condition, God accommodates His revelation to human capacity. The Lord condescends to our level of understanding, using human language, employing figures and symbols known to human beings to reveal Himself so that we may know Him and understand His character and His dealings with us. This accommodation, or condescension, is found in all His dealings with the human race, yet it reached its climax in the incarnation of the Son of God, who became a human being, Jesus of Nazareth.

 

ကျရှုံးနေသော လူသားများကို ရွေးချယ်ပြီး အခြားကျရှုံးနေသော လူသားများအား ကိုယ်တော်ကိုယ်တိုင်၏ ဗျာဒိတ်တော်ကို လူသားဘာသာစကားဖြင့်၊ ၎င်း၏ အားနည်းချက်နှင့် မစုံလင်မှုများနှင့်အတူ ပို့ဆောင်စေခြင်းသည် ကိုယ်တိုင် နားမလည်နိုင်သော ကျိန်းစပ်ဆင်းသက်မှု အကြီးဆုံးပင် ဖြစ်သည်။ ကျမ်းစာတွင် ဘုရားသခင်၏ လိုက်လျောညီထွေမှုကို အသိအမှတ်ပြုသော်လည်း၊ ကျမ်းစာ၏ အမှန်တရားကို ငြင်းပယ်ခြင်း သို့မဟုတ် ပြောင်းလဲခြင်းအထိ လိုက်လျောညီထွေမှု အယူအဆကို အလွန်အလွဲသုံးစားမပြုရန် သတိထားရမည်။

The very fact that God selects fallen beings to convey the revelation of Himself to other fallen beings, in human language, with all its foibles and imperfections, is by itself an unfathomable act of condescension. While we do recognize divine accommodation in the Scriptures, we must guard against pressing the concept of accommodation so far as to deny or distort the true meaning of Scripture.

 

ဘုရားသခင်၏ လိုက်လျောညီထွေမှု၏ မတူညီသော ပုံစံများစွာအနက် နမူနာအချို့ကိုသာ ဖော်ပြပါမည်။ ထင်ရှားသော ပုံစံတစ်ခုမှာ ဘုရားသခင်၏ ပုဂ္ဂိုလ်နှင့် လူသားများအပေါ် သဘောထားကို ရည်ညွှန်းရာတွင် လူသားဆန်ဆန် ဘာသာစကားကို အသုံးပြုခြင်း ဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်ကို ကျမ်းစာတွင် ခန္ဓာကိုယ်ပုံစံရှိသည်ဟု ဖော်ပြထားသည်။ မျက်နှာ (ထွက်မြောက်ရာ ၃၃:၂၀)၊ မျက်စိ (ဆာလံ ၁၁:၄)၊ နား (ဆာလံ ၁၈:၆)၊ နှာခေါင်းနှင့် ပါးစပ် (အပိုဒ် ၈)၊ လက်မောင်းနှင့် လက် (ဟေရှာယ ၆၂:၈)၊ ခြေထောက် (ထွက်မြောက်ရာ ၂၄:၁၀) ရှိသည်ဟု ဖော်ပြထားသည်။

Of the many different forms or manifestations of divine accommodation, we can only provide some samples. One prominent form is the use of anthropomorphic language in reference to God’s person and His attitude toward human beings. God is represented in the Bible as having a bodily form; He has a face (Ex. 33:20), eyes (Ps. 11:4), ears (Ps. 18:6), nostrils and mouth (verse 8), arms and hands (Isa. 62:8), and feet (Ex. 24:10).

 

ကျမ်းစာသည် ဘုရားသခင်အား လူသားဆန်သော ခံစားချက်နှင့် သဘောထားများကို သတ်မှတ်ပေးသည်။ ကိုယ်တော်သည် မှတ်မိတော်မူသည် (ထွက်မြောက်ရာ ၂:၂၄)၊ မုန်းတီးတော်မူသည် (ဆာလံ ၅:၅၊ ဟေရှာယ ၆၁:၈)၊ စက်ဆုပ်တော်မူသည် (ဆာလံ ၁၀၆:၄၀)၊ ရယ်မောတော်မူသည် (ဆာလံ ၂:၄)၊ ဒေါသထွက်တော်မူသည် (၁ ဓမ္မရာဇဝင်ဦး ၁၁:၉)၊ နှစ်သက်တော်မူသည် (မဿဲ ၃:၁၇၊ ကောလောသီ ၃:၂၀) ဟု ဆိုသည်။ ဤအသုံးအနှုန်းများကို အလွန်စကားလုံးလိုက် နားလည်ပါက ဘုရားသခင်အကြောင်း မှားယွင်းသော ပုံရိပ်ရရှိနိုင်သည်။ ကျမ်းစာကိုယ်တိုင်တွင် ဘုရားသခင်နှင့်ပတ်သက်သော လူသားဆန်သော အသုံးအနှုန်းများကို မှားယွင်းစွာ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခြင်းမှ သတိပေးချက်များ ပါရှိသည်။ ၁ ဓမ္မရာဇဝင်ဦး ၁၅:၁၁ တွင် ဘုရားသခင်က “ရှောလုကို ဘုရင်အရာ၌ ငါခန့်ထားခြင်းကို ငါနောင်တရပြီ” ဟု မိန့်ဆိုထားသော်လည်း၊ ထိုအခန်းကဏ္ဍတွင်ပင် ဘုရားသခင်သည် “လူသားမဟုတ်၍ နောင်တရရန် မဟုတ်” ဟု အတည်ပြုထားသည် (အပိုဒ် ၂၉)။ ကမ္ဘာဦး ၁၅ တွင် ဘုရားသခင်သည် ထိုခေတ်က ဓလေ့အတိုင်း ပဋိညာဉ်ကို အတည်ပြုရန် ကျိန်းစပ်ဆင်းသက်တော်မူသည်။ အခြားကျမ်းချက်များစွာတွင်လည်း နားလည်နိုင်ရန် လူသားဘာသာစကားဖြင့် မိန့်ဆိုတော်မူသည်။

Scripture also ascribes human feelings and attitudes to God. He remembers (Ex. 2:24), hates (Ps. 5:5; Isa. 61:8), abhors (Ps. 106:40), laughs (Ps. 2:4), is angry (1Kings 11:9), and is pleased (Matt. 3:17; Col. 3:20). If such expressions are understood in an extreme literal sense, we may have a distorted picture of God. The Bible itself contains corrective cautions against misinterpreting the human expressions used in reference to God. While 1 Samuel 15:11 reports God as saying “I repent that I have made Saul king,” the same chapter affirms that God “is not a man, that he should repent” (verse 29). In Genesis 15 we find God condescending to ratify His covenant, as was the custom of the day. In many other passages, He speaks in human language so that He might be understood.

 

IV. ကျမ်းစာနှိုးဆွခြင်း

A. နိဒါန်း။ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက် ပြဿနာ

ခရစ်ယာန်များသည် သမ္မာကျမ်းစာကို နှိုးဆွခြင်းခံရသော စာအုပ်၊ သန့်ရှင်းသော စာအုပ်၊ ဘုရားသခင်မှ ဆင်းသက်လာသော စာအုပ် သို့မဟုတ် ရိုးရိုး ကျမ်းစာဟု ခေါ်ဆိုကြသည်။ ယေရှုခရစ်တော်သည် ကျမ်းစာများကို မကြာခဏ ကိုးကွယ်တော်မူပြီး ဟေဗြဲကျမ်းစာများကို ဘုရားသခင်မှ အာဏာရှိသည်ဟု ယူဆတော်မူကြောင်း သံသယဖြစ်စရာ မရှိပေ (မဿဲ ၄:၄၊ ယောဟန် ၁၀:၃၅)။ တမန်တော် ရှင်ပေါလုသည်လည်း ကျမ်းစာများကို ဘုရားသခင်မှ ဆင်းသက်လာသည်ဟု လက်ခံခဲ့သည် (၂ တိမောသေ ၃:၁၆)။ သူသည် ထိုကျမ်းစာများကို “သန့်ရှင်းသော ကျမ်းစာများ” (ရောမ ၁:၂)၊ “ဘုရားသခင်၏ ဗျာဒိတ်စကားများ” (ရောမ ၃:၂) နှင့် “ကျမ်းစာမြတ်စွာဘွဲ့များ” (၂ တိမောသေ ၃:၁၅) ဟု ရည်ညွှန်းခဲ့သည်။

IV. Biblical Inspiration

A. Introduction: The Problem of Definition

Christians commonly refer to the Bible as an inspired Book, a holy Book, a divine Book, or simply as Scripture. Jesus often appealed to or quoted from the Scriptures, and there can be no question that He considered the Hebrew Scriptures as carrying divine authority (Matt. 4:4; John 10:35). The apostle Paul, likewise, accepted the Scriptures as being of divine origin (2 Tim. 3:16). He referred to them as “the holy scriptures” (Rom. 1:2), “the oracles of God” (Rom. 3:2), and “the sacred writings” (2 Tim. 3:15).

 

ဟေဗြဲကျမ်းစာများသည် ဘုရားသခင်၏ နှိုးဆွခြင်းကြောင့် ဖြစ်ပေါ်လာသည်ဟူသော ယုံကြည်ချက်သည် ယုဒလူမျိုးများနှင့် ခရစ်ယာန်များအကြား ကျယ်ပြန့်စွာ တည်တံ့ခဲ့သည်။ သို့သော် “နှိုးဆွခြင်း” ဟူသော အဓိပ္ပာယ်ကို တိကျစွာ သဘောတူညီမှု မရှိပေ။ ကျမ်းစာနှိုးဆွခြင်းဆိုင်ရာ အယူအဆများသည် သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်မှ စကားလုံးအလိုက် ညွှန်ကြားချက်မှသည် လူသားဆန်သော နှိုးဆွမှုအထိ ကွဲပြားသည်။ အချို့က နှိုးဆွခြင်း အယူအဆကို လုံးဝ စွန့်ပစ်သင့်သည်ဟု ထင်မှတ်ကြသည်။

Belief that the Hebrew Scriptures came into being as the result of divine inspiration has been widespread and persistent among Jews and Christians. However, there is no agreement as to exactly what “inspiration” means. Concepts on biblical inspiration range from verbal dictation by the Holy Spirit to merely human inspiration. Some think the concept of inspiration should be discarded altogether.

 

ကျမ်းစာနှိုးဆွခြင်းနှင့်ပတ်သက်၍ အမြင်များ ကွဲပြားမှုကို ဖြစ်စေသော အကြောင်းအရင်းများ ရှိသည်။ အယူအဆသည် ကျမ်းစာမှ ဆင်းသက်လာသော်လည်း “နှိုးဆွခြင်း” ဟူသော စကားလုံးကိုယ်တိုင်ကား မူရင်းဘာသာစကားတွင် မရှိပေ။ ထို့ပြင် နှိုးဆွခြင်းကို လေ့လာသူများသည် တူညီသော အခြေခံယူဆချက်များမှ မစတင်ကြပေ။ နောက်ဆုံး၊ ကျမ်းစာစာရေးဆရာတစ်ဦးမျှ ဤအကြောင်းအရာကို အသေးစိတ် ဆွေးနွေးထားခြင်း မရှိပေ။ ဤအကြောင်းအရင်းများကြောင့် ကျမ်းစာနှိုးဆွခြင်းဆိုင်ရာ ကျမ်းစာသက်သေများကို အသေးစိတ် လေ့လာရန် လိုအပ်သည်။

A number of factors have contributed to the diversity of opinions concerning biblical inspiration. While the concept is biblical, the word “inspiration” is not. In addition, those who study the issue of inspiration do not all start from the same presuppositions. Finally, no biblical author presents a detailed discussion of the topic. Because of these factors, a detailed study of the biblical evidence for inspiration is necessary.

 

B. ကျမ်းစာဆိုင်ရာ နှိုးဆွခြင်းအမြင်

၁. နှိုးဆွခြင်း။ စကားလုံးလား အယူအဆလား။

“နှိုးဆွခြင်း” နှင့် “နှိုးဆွခြင်းခံရ” ဟူသော စကားလုံးများသည် ကျမ်းစာ၏ မူရင်းဘာသာစကားတွင် ဤပုံစံအတိုင်း မရှိပေ။ ၎င်းတို့သည် လက်တင်ဘာသာမှ ဆင်းသက်လာပြီး ဗူးလ်ဂိတ်ဘာသာပြန်တွင် ၂ တိမောသေ ၃:၁၆ နှင့် ၂ ပေတရု ၁:၂၁ တွင် ပေါ်ထွက်လာခဲ့သည်။ ၎င်းတို့၏ အခြေခံအဓိပ္ပာယ်မှာ “အသက်ရှူသွင်းခြင်း” ဖြစ်သည်။

B. A Biblical View of Inspiration

1. Inspiration: Word or Concept?

The words “inspiration” and “inspired” do not appear as such in the original languages of the Bible. They are derived from the Latin and appeared in the Vulgate translation of 2 Timothy 3:16 and 2 Peter 1:21. Their basic meaning is to “breathe in.”

 

၂ တိမောသေ ၃:၁၆ တွင် ရှင်ပေါလုက ကျမ်းစာအားလုံးသည် သော့ပညတ္တိ (theopneustos) ဖြစ်သည် သို့မဟုတ် “ဘုရားသခင်မှ အသက်ရှူသွင်းခြင်း” ခံရသည်ဟု အတည်ပြုသည်။ ဘင်ဂျမင် ဝါးဖီးလ်က “ကျမ်းစာကို သော့ပညတ္တိ ဟု ခေါ်ဆိုရခြင်းမှာ ၎င်းကို ‘ဘုရားသခင်မှ အသက်ရှူသွင်းခြင်း’၊ ဘုရားသခင်၏ နှိုးဆွခြင်း၏ ရလဒ်ဖြစ်သည်ဟု သတ်မှတ်ရန် ဖြစ်သည်” ဟု နိဂုံးချုပ်သည်။ ထို့ကြောင့် “ကျမ်းစာများသည် သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်၏ လုပ်ဆောင်မှုကြောင့် ဖြစ်ပေါ်လာပြီး အမြင့်ဆုံးနှင့် အမှန်ဆုံးသော အဓိပ္ပာယ်တွင် ကိုယ်တော်၏ ဖန်ဆင်းမှုဖြစ်သည်” (စာမျက်နှာ ၂၉၆)။

In 2 Timothy 3:16 Paul affirms that all Scripture is theopneustos, or “breathed by God.” Benjamin Warfield concludes that “Scripture is called theopneustos in order to designate it as ‘God-breathed,’ the product of divine inspiration”; thus “the Scriptures owe their origin to an activity of God the Holy Ghost and are in the highest and truest sense His creation” (p296).

 

ပေတရုက “လူများသည် ... ဘုရားသခင်ထံမှ ဟောပြောခဲ့ကြသည်”၊ ဖရိုးမီနိုး (pheromenoi) ဖြစ်သည်။ ဆိုလိုသည်မှာ သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်အားဖြင့် “သယ်ဆောင်ခြင်း၊ မှုတ်ထုတ်ခြင်း သို့မဟုတ် တွန်းအားပေးခြင်း” ခံရသည်ဟု ညွှန်ပြသည် (၂ ပေတရု ၁:၂၁)။ ဗူးလ်ဂိတ်ကို လိုက်သော ဘာသာပြန်အချို့တွင် ဤနေရာတွင် “နှိုးဆွခြင်းခံရ” ဟူ၍ သုံးထားသော်လည်း အများစုက “သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်အားဖြင့် လှုပ်ရှားခြင်းခံရ” ဟူ၍ သုံးသည်။ မည်သို့ပင်ဆိုစေ၊ ကျမ်းပိုဒ်၏ အဓိပ္ပာယ်မှာ ကျမ်းစာပရောဖက်ပြုချက်သည် သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်မှ ဆင်းသက်လာသည်ဟု ဖြစ်သည်။

Peter points out that “men … spoke from God,” pheromenoi (carried, blown, or impulsed) “by the Holy Spirit” (2 Peter 1:21). Following the Vulgate, some translations have used the word “inspired” here, but most have used the phrase “moved by the Holy Spirit.” In any case, the sense of the text is that biblical prophecy has its origin in the Holy Spirit.

 

ထို့ကြောင့် “နှိုးဆွခြင်း” ဟူသော စကားလုံးသည် ကျမ်းစာသို့ လူသားစိတ်ထဲ ရောက်ရှိလာသော ဖြစ်စဉ်ကို ဖော်ပြရန် အသုံးပြုသော မည်သည့်ဂရိစကားလုံးကိုမျှ တိကျစွာ ဘာသာပြန်ဆိုခြင်း မဟုတ်သော်လည်း၊ သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်သည် ရွေးချယ်ထားသော လူသားများအား လုပ်ဆောင်ပြီး ဘုရားသခင်ထံမှ လက်ခံရရှိသော သတင်းစကားများကို ဟောပြောစေရန် လှုံ့ဆော်ပေးသော ဖြစ်စဉ်ကို ကိုယ်စားပြုရန် သင့်လျော်စွာ အသုံးပြုနိုင်သည်။ အချို့က စကားကို ဟောပြောခဲ့ကြသည်။ အချို့က ရေးသားခဲ့ကြသည်။ ရေးသားထားသော ပုံစံသည် ဘုရားသခင်မှ အသက်ရှူသွင်းထားသော ကျမ်းစာများ ဖြစ်သည် (၂ တိမောသေ ၃:၁၆)။ “နှိုးဆွခြင်း” ဆိုသည်မှာ ဤသတင်းစကားပို့သူများ သို့မဟုတ် ပရောဖက်များအပေါ် သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်၏ လုပ်ဆောင်မှုကို ရည်ညွှန်းသည်။ သူတို့သည် ဟောပြောသည်ဖြစ်စေ ရေးသားသည်ဖြစ်စေ။ ဤသူများသည် “နှိုးဆွခြင်းခံရ” သို့မဟုတ် “သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်အားဖြင့် လှုပ်ရှားခြင်းခံရ” သောကြောင့် (၂ ပေတရု ၁:၂၁)၊ ၎င်းတို့၏ ဟောပြောချက်နှင့် ရေးသားချက်များကို နှိုးဆွခြင်းခံရသည်ဟု ယူဆနိုင်သည် (၂ တိမောသေ ၃:၁၆)။

Thus, while the word “inspiration” is not a precise translation of any Greek word used in the Bible to describe the process by which Scripture comes to the human mind, it may be appropriately used to represent a process in which the Holy Spirit works on selected human beings, to move them to proclaim messages received from God. Some spoke the word; some wrote it. The written form constitutes the God-breathed Scriptures (2 Tim. 3:16). “Inspiration” refers to the Holy Spirit’s work on these messengers or prophets, whether they spoke or wrote. Because these people were “inspired” or “moved by the Holy Spirit” (2 Peter 1:21), their utterances and writings may be considered inspired as well (2 Tim. 3:16).

 

“နှိုးဆွခြင်း” ဟူသော စကားလုံးသည် အဓိကအားဖြင့် သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်၏ လုပ်ဆောင်မှုကို အာရုံစိုက်သော်လည်း၊ ကျမ်းစာအချက်အလက်များကို ဂရုတစိုက် လေ့လာခြင်းမှ ကျမ်းစာများ ရေးသားလာပုံ ဖြစ်စဉ်တွင် လူသားနှင့် ဘုရားသခင်ဆိုင်ရာ လုပ်ဆောင်မှု နှစ်မျိုးလုံး ပါဝင်ကြောင်း ရှင်းလင်းသည်။

While the word “inspiration” focuses primarily on the activity of the Holy Spirit, a careful study of the biblical data makes it clear that both human and divine activity are involved in the process by which the Scriptures came to be written.

 

၂. ကျမ်းစာ၏ လူသားပုံစံ

မျက်မြင်အားဖြင့် ကျမ်းစာသည် လူသားစာအုပ်တစ်အုပ် သို့မဟုတ် လူသားစာအုပ်များ စုစည်းမှုပင် ဖြစ်သည်။ ဤစာအုပ်များစွာတွင် လူသားအမည်များ ပါရှိသည်။ အားလုံးတွင် လူသားရေးသားမှု၏ အမှတ်အသားများ ရှိသည်။ ဤရေးသားမှုသည် အဖွင့်စကားများတွင် ပေါ်ထွက်သည်။ “ယေရမိ၏ စကားများ” (ယေရမိ ၁:၁)၊ “ရှောလမုန်၏ သုတ္တံများ” (သုတ္တံ ၁:၁)၊ “အမျိုးအကြီးမှ ချစ်လှစွာသော ဂါယုသ်အား” (၃ ယောဟန် ၁)၊ “ပေါလုနှင့် ညီအစ်ကို သော့သန်နဲမှ ဘုရားသခင်၏ အသင်းတော်သို့” (၁ ကောရိန္သု ၁:၁-၂)။ ဓမ္မဟောင်းကျမ်း ပထမစာအုပ်ငါးအုပ်ကို မောရှေမှ ရေးသားသည်ဟု သတ်မှတ်ထားသည်။ ဆာလံများစွာကို ဒါဝိဒ်နှင့် အာသက်။ ပရောဖက်ကျမ်းများကို ပရောဖက်တစ်ပါးစီအမည်ဖြင့် သတ်မှတ်ထားသည်။ ဧဝံဂေလိတကျမ်းများကို တမန်တော်များ သို့မဟုတ် တမန်တော်များနှင့် နီးကပ်စွာ ဆက်နွယ်သူများ၏ အမည်ဖြင့် သတ်မှတ်ထားသည်။ စာပေတစ်ဆယ့်သုံးစောင်တွင် ပေါလုကို ရေးသားသူအဖြစ် ရှင်းလင်းစွာ ဖော်ပြထားသည်။ ဗျာဒိတ်ကျမ်းကို ယောဟန်ရေးသားခဲ့သည်။ အစဉ်အလာအရ တမန်တော် ယောဟန်ဟု နားလည်သည်။

2. The Human Shape of Scripture

At face value the Scripture is a human book, or rather a collection of human books. Many of these have a human name attached to them; all bear the marks of human authorship. This authorship shows in their opening words: “the words of Jeremiah” (Jer. 1:1), “the proverbs of Solomon” (Prov. 1:1), “the elder to the beloved Gaius” (3 John 1), “Paul … and our brother Sosthenes, to the church of God which is at Corinth” (1 Cor. 1:1, 2). The first five books of the OT are attributed to Moses, many of the Psalms to David and Asaph. The prophetic books each bear the name of a prophet, the Gospels the name of an apostle or of a close associate of the apostles. Thirteen letters explicitly mention Paul as their author, and the book of Revelation was written by John, traditionally understood to be the apostle John.

 

စာရေးဆရာများသည် ကိုယ်တိုင်ကို ကိုယ်ပိုင်နာမ်စားဖြင့် မကြာခဏ ရည်ညွှန်းကြသည်။ ကိုယ်ပိုင်အတွေ့အကြုံများကို မှတ်တမ်းတင်ကြသည် (ဧဇရ ၈:၁၅-၃၀၊ နေဟမိ ၁:၁-၁၁၊ ဟေရှာယ ၆:၁-၈၊ ယေရမိ ၁:၁-၁၉၊ ဒံယေလ ၇:၁-၂၈၊ ဂလာတိ ၁:၁၂-၂:၁၀၊ ဗျာဒိတ် ၁:၉-၁၉)။ စတိုင်နှင့် ဘာသာစကား၏ ထူးခြားသော လက္ခဏာများသည် စာရေးဆရာတစ်ဦးစီ၏ တစ်ဦးချင်း ထူးခြားမှုကို ညွှန်ပြသည်။

Authors frequently refer to themselves with personal pronouns; they also record their own experiences (Ezra 8:15–30; Neh. 1:1–11; Isa. 6:1–8; Jer. 1:1–19; Dan. 7:1–28; Gal. 1:12–2:10; Rev. 1:9–19). Peculiar characteristics of style and language point to the distinct individuality of each writer.

 

သမိုင်းဆိုင်ရာ ကိုးကားချက်များနှင့် စာပေပုံစံများစွာသည် ကျမ်းစာရေးသားချက်များကို ၎င်းတို့၏ ခေတ်နှင့် နောက်ခံများနှင့် ချိတ်ဆက်ထားသည်။ မောရှေ၏ ပညတ်များစွာသည် ဟမ္မုရာဘီ၏ ပညတ်များကဲ့သို့ ရှေးကျသော ပညတ်များနှင့် ထူးခြားစွာ တူညီသည်။ ကမ္ဘာဦးကျမ်းတွင် ဘိုးဘေးခေတ် ဓလေ့ထုံးတမ်းနှင့် လူမှုအခြေအနေများသည် ဘီစီ ဒုတိယထောင်စုနှစ်တွင် မေဆိုပိုတေးမီးယားနှင့် အဲဂုတ္တုအခြေအနေများကို ထင်ရှားစွာ ထင်ဟပ်သည်။ ဆာလံအချို့နှင့် ကာနာန်ဘာသာရေးစာပေများ၊ ကျမ်းစာသုတ္တံအချို့နှင့် ခေတ်ပြိုင် အဲဂုတ္တုသုတ္တံများအကြား ထူးခြားသော တူညီမှုများ ရှိသည်။ ဤနှင့် အခြားကျမ်းစာနှင့် ကျမ်းပြင်စာပေများအကြား တူညီမှုများသည် ကျမ်းစာအား အလွန်လူသားဆန်သော မျက်နှာပေးသည်။

Numerous historical references and literary forms link the biblical writings with their times and backgrounds. Many of the laws of Moses show remarkable parallels with other ancient laws, such as those of Hammurabi. Patriarchal customs and social conditions in Genesis reflect in a notable way the conditions in Mesopotamia and Egypt in the second millennium B.C. Significant parallels exist between some psalms and Canaanite religious literature, and between some biblical proverbs and their contemporary Egyptian proverbs. These and other parallels between biblical and nonbiblical literature give the Bible a very human face.

 

ကျမ်းစာစာအုပ်အချို့သည် ကမ္ဘာ့ဂန္ထဝင်များထဲတွင် ပါဝင်ပြီး လူသားအနက်ရှိုင်းဆုံး ခံစားချက်များကို ဖော်ပြသည်။ ယောဘနှင့် ရူးသကျမ်းတွင် လူသားဒရာမာ၊ ရှောလမုန်၏ သီချင်းတွင် စိတ်အားထက်သန်သော်လည်း နူးညံ့သော ချစ်ခြင်း၊ ဧသတာကျမ်းတွင် ဆွဲဆောင်မှုရှိသော တင်းမာမှု၊ ငိုကြွေးချက်ကျမ်းတွင် အမြင့်ဆုံး ဝမ်းနည်းမှုကို မထိခိုက်နိုင်ပေ။ ဖိလမုန်သို့ စာတွင် ပေါလု၏ လမ်းမလျှောက်သော ကျွန်တစ်ဦးအတွက် တောင်းပန်ချက်ကို မထိခိုက်နိုင်ပေ။

Some books of the Bible belong to the world’s classics, as expressions of the deepest human emotions. Human drama is portrayed in Job and in Ruth, passionate yet delicate love in the Song of Solomon, gripping suspense in Esther, and supreme distress in Lamentations. And one cannot remain untouched by Paul’s plea for a wayward slave in the Epistle to Philemon.

 

ကျမ်းစာ၏ သမိုင်းကျမ်းများသည် သမိုင်းဆိုင်ရာ သုတေသန၏ သက်သေများ ပေးသည် (လုကာ ၁:၁-၄)။ တမန်တော် ပေါလုသည် တပါးအမျိုးသားစာရေးဆရာများကို ကိုးကားသည် (တမန်တော် ၁၇:၂၈၊ ၁ ကောရိန္သု ၁၅:၃၂-၃၃၊ တိတု ၁:၁၂)။ ယုဒက အနောက်ကျမ်း အေနက်ကျမ်းကို ကိုးကားသည် (ယုဒ ၁၄-၁၅)။

The historical books of the Bible provide evidence of historical research (Luke 1:1–4). The apostle Paul quotes pagan authors (Acts 17:28; 1 Cor. 15:32, 33; Titus 1:12). Jude cites the pseudepigraphical book of Enoch (Jude 14, 15).

 

ကျမ်းစာ၏ လူသားပုံစံသည် မှားယွင်းမှု မရှိပေ။ လူသားစာရေးဆရာများ၊ လူသားဘာသာစကား အသုံးပြုခြင်း၊ လူသားရင်းမြစ်များ ကိုးကားခြင်း၊ တိကျသော လူသားအခြေအနေများတွင် လုပ်ဆောင်ခြင်း၊ လူသားခံစားချက်များကို ဖော်ပြခြင်းသည် လူသားအားနည်းချက်နှင့် ကျရှုံးမှုအားလုံးကို ခံစားရသည်။ ပရောဖက်များနှင့် တမန်တော်များသည် အပြစ်မှ လွတ်ကင်းခြင်း မရှိခဲ့ပေ။ သူတို့သည် သံသယဝင်ခဲ့ကြသည်၊ ကြောက်ရွံ့ခဲ့ကြသည်၊ တစ်ခါတစ်ရံ သွေးဆောင်မှုကို ခံခဲ့ကြသည် (ထွက်မြောက်ရာ ၄:၁၀-၁၄၊ တောလည်ရာ ၂၀:၁၀-၁၂၊ ၂ ဓမ္မရာဇဝင် ၁၁:၁-၂၇၊ ၁ ဓမ္မရာဇဝင်ဦး ၁၉:၁-၃၊ လုကာ ၂၂:၅၄-၆၂)။ ဂျိုနသန်နှင့် ဧဝံဂေလိတကျမ်းများတွင် ထင်ရှားသည့်အတိုင်း မာနနှင့် ဘက်လိုက်မှုမှ လွတ်ကင်းခြင်း မရှိခဲ့ပေ (မဿဲ ၂၀:၂၀-၂၈)။

The human shape of Scripture is unmistakable. Human authors—using human language, quoting human sources, operating in specific human contexts, describing human emotions—are subject to all the weaknesses and failures of humanity. Prophets and apostles were not free from sin. They doubted, they were afraid, at times they succumbed to temptation (Ex. 4:10–14; Num. 20:10–12; 2 Sam. 11:1–27; 1 Kings 19:1–3; Luke 22:54–62). Neither were they free from pride and prejudice, as is quite evident from Jonah and the Gospel narratives (Matt. 20:20–28).

 

လူတစ်ဦးသည် သမိုင်းနှင့် ယဉ်ကျေးမှုနောက်ခံ ကွဲပြားခြားနားသူများ၊ အဆင့်အတန်းနှင့် အလုပ်အကိုင်အရ ကြီးစွာကွဲလွဲသူများ၊ ဉာဏ်ရည်ဉာဏ်သွေးနှင့် ဝိညာဉ်ရေးရာ အရည်အချင်းများတွင်လည်း ကွဲပြားခြားနားသူ စာရေးသူ လေးဆယ်ခန့်သည် မည်သို့ ထူးခြားစွာ တစ်သားတည်းရှိသော စာအုပ်များစုစည်းမှုကို ဖန်တီးနိုင်ခဲ့သည်ကို တအံ့တဩ စဉ်းစားမိပေမည်။ ထိုစာအုပ်များသည် အစမှအဆုံးတိုင် ကောင်းကင်နှင့်မြေကြီးကို ဖန်ဆင်းတော်မူသော တစ်ပါးတည်းသော ဘုရားသခင်ကို ဖော်ပြထားပြီး၊ ထိုဘုရားသခင်၏ ချစ်ခြင်းမေတ္တာသည် အရာအားလုံးကို လွှမ်းခြုံထားသည်။ ထို့အပြင် ထိုစာရေးသူများသည် နာဇရက်သားယေရှုဟူသော ပုဂ္ဂိုလ်ကို မည်သို့ ဖန်တီးတင်ပြခဲ့သည်ကိုလည်း တအံ့တဩ စဉ်းစားမိပေမည်။ ထိုသူသည် အမှန်တကယ် လူသားဆန်သူဖြစ်သော်လည်း၊ သမ္မာကျမ်းစာရေးသူများကိုယ်တိုင်ရှိသမျှ အားနည်းချက်နှင့် မစုံလင်မှုအားလုံးမှ လုံးဝကင်းလွတ်နေသူဖြစ်သည်။ ဤမေးခွန်းများအတွက် အဖြေမှာ ခရစ်ယာန်များ ခြောက်ရာစုနှစ်ပေါင်းများစွာက ယုံကြည်ခဲ့သည့်အတိုင်း၊ ကျမ်းစာများသည် လူသားဆန်သော ထူးခြားချက်တစ်ခုတည်းသာမက၊ ဘုရားသခင်ထံမှ အရင်းအမြစ်ရှိသည့် ဇာစ်မြစ်ကိုလည်း ပိုင်ဆိုင်ထားခြင်းပင် ဖြစ်သည်။

One may well wonder how some forty writers from divergent historical and cultural backgrounds, who differed widely in status and occupation, as well as in intellectual and spiritual endowments, produced a collection of books that manifests a remarkable unity and that from beginning to end reveals one God, Creator of heaven and earth, whose love embraces all things. Beyond this, one may wonder how such writers portrayed a person like Jesus of Nazareth, so truly human and yet so completely free from all the weakness and imperfection of the biblical writers themselves. The answer to these questions, as Christians through the ages have believed, lies in the fact that the Scriptures have not merely a distinct human character but also a divine origin.

 

၃. ကျမ်းစာ၏ ဘုရားသခင်မှ အသက်ရှူပေးထားသော သဘောသဘာဝ

ကျမ်းစာ၏ လူသားဆန်သော ပုံသဏ္ဌာန်ဟူသော အယူအဆသည် ရှင်းလင်းသည့်နည်းတူ၊ ၎င်း၏ လူသားစာရေးသူများက မိမိတို့ရေးသားချက်များသည် ဘုရားသခင်ထံမှ ဇာစ်မြစ်ရှိသည်ဟူသော ယုံကြည်ချက်လည်း အလွန်ရှင်းလင်းသည်။ ၂ တိမောသေ ၃း၁၆ တွင် ဆိုသည့်အတိုင်း ထိုကျမ်းချက်များသည် ဘုရားသခင်မှ အသက်ရှူပေးထားခြင်း ဖြစ်သည်။ ထိုယုံကြည်ချက်သည် နည်းမျိုးစုံဖြင့် ထင်ရှားစွာ ဖော်ပြထားသည်။

3. The God-breathed Character of Scripture

Just as plain as the idea of the human shape of Scripture is the conviction of its human authors that their writings owe their origin to God. In the words of 2 Timothy 3:16, they are God-breathed. That conviction comes to expression in many different ways.

 

ကျမ်းစာအတွင်း နေရာပေါင်းများစွာတွင် စာကြောင်းတစ်ကြောင်း၊ စာပိုဒ်ကြီးများ၊ သို့မဟုတ် အခန်းတစ်ခန်းလုံးကို ဘုရားသခင်ကိုယ်တိုင် ပြောဆိုသူအဖြစ် တိုက်ရိုက်သတ်မှတ်ထားသည်။ ဥပမာ၊ သမ္မာကျမ်းစာ၏ ပဌမအခန်းကြီး ဖြစ်သော ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၁ တွင် ဘုရားသခင်သည် စကားပြောတော်မူသော ဘုရားသခင်အဖြစ် တင်ပြထားသည်။ ဖန်ဆင်းခြင်းလုပ်ရပ်အသီးသီးကို “ဘုရားသခင်မိန့်တော်မူသည်ကား” ဟူ၍ စကားစဖြင့် မိတ်ဆက်ပြီး စတင်စေတော်မူသည် (ကမ္ဘာဦး ၁း၃၊ ၆၊ ၉၊ ၁၁၊ ၁၄၊ ၂၀၊ ၂၄၊ ၂၆)။ ပဌမလူသားများကို ဖန်ဆင်းပြီးနောက် ချက်ချင်း ဘုရားသခင်သည် သူတို့နှင့် စကားပြောတော်မူသည် (အပိုဒ် ၂၈၊ ၂၉)။ ကမ္ဓာဦးကျမ်းတစ်လျှောက်လုံးတွင် ဘုရားသခင်သည် လူသားများနှင့် စကားပြောတော်မူသည်ကို တွေ့ရသည်။ များသောအားဖြင့် ထိုဘုရားသခင်ကို ယုံကြည်သူများနှင့်ဖြစ်စေ၊ တစ်ခါတစ်ရံ ထိုဘုရားသခင်ကို အမှန်တကယ် ဝန်ခံခြင်းမရှိသူများနှင့်ပင် စကားပြောတော်မူသည် (ကမ္ဓာဦး ၄း၆-၁၆)။ ထွက်မြောက်ရာကျမ်း ၃း၄ တွင် ဘုရားသခင်သည် မောရှေကို ခေါ်တော်မူသည်မှစ၍ တောလည်ရာကျမ်းငါးအုပ်တစ်လျှောက် “ထာဝရဘုရားသည် မောရှေအား မိန့်တော်မူသည်ကား” သို့မဟုတ် ထိုနည်းတူ ရည်ရွယ်ချက်ရှိသော စကားလုံးများကို ထပ်ခါတလဲလဲ တွေ့ရသည် (ထွက်မြောက်ရာ ၂၀း၂၂၊ ၂၅း၁၊ ၃၄း၁၊ ၆၊ ဝတ်ပြုရာကျမ်း ၁း၁၊ တောလည်ရာ ၁း၁၊ တရားဟောရာ ၃၂း၄၈)။

Innumerable places in the Scriptures show single sentences, large paragraphs, or even entire chapters directly attributed to God as speaker. The very first chapter of the Bible, for instance, presents God as a speaking God. The different acts of Creation are introduced and initiated by the phrase “And God said” (Gen. 1:3, 6, 9, 11, 14, 20, 24, 26). As soon as God had created the first human beings He spoke to them (verses 28, 29). Throughout Genesis we find God speaking to human beings, usually to those who believe in Him, but at times also to those who do not acknowledge Him (Gen. 4:6–16). From Exodus 3:4, where God calls Moses, through the Pentateuch, we find the ever-recurring phrase “And the Lord said to Moses,” or words of similar intent (Ex. 20:22; 25:1; 34:1, 6; Lev. 1:1; Num. 1:1; Deut. 32:48).

 

မောရှေက ထာဝရဘုရားသည် အနာဂတ်ခေတ်များတွင် ရွေးကောက်တော်မူသော လူမျိုးနှင့် ပရောဖက်များမှတစ်ဆင့် ဆက်သွယ်ပြောဆိုတော်မူမည်ဟု ကြေညာခဲ့သည် (တရားဟောရာ ၁၃း၁-၅၊ ၁၈း၁၅-၁၉)။ အပိုဒ် ၁၈ ကဲ့သို့ ကတိတော်များ ပြည့်စုံခြင်းအားဖြင့် ရာစုနှစ်များတစ်လျှောက် ပရောဖက်များစွာ ပေါ်ထွက်လာခဲ့သည်။ သူတို့သည် ဘုရားသခင်က မိမိတို့နှုတ်ထဲ၊ နှလုံးထဲနှင့် စိတ်ထဲထည့်သွင်းပေးတော်မူသော စကားများကို ပြောဆိုရေးသားခဲ့ကြသည်။ ယေဇကျေလသည် ဤပညတ်တော်ကို ခံယူခဲ့သည်။ “လူသားရှင်၊ ငါသင့်အား ပြောမည့် ငါ၏စကားအားလုံးကို သင့်နှလုံးထဲတွင် ခံယူလော့။ နားထောင်လော့။ သွားလော့ … သင့်လူမျိုးထံသို့ သွားပြီး သူတို့အား ‘အရှင်ထာဝရဘုရား မိန့်တော်မူသည်ကား’ ဟု ဟောလော့” (ယေဇကျေလ ၃း၁၀-၁၁)။ ယေရမိအား ထာဝရဘုရားက “ငါသင့်ကို မွေးဖွားမီ ငါသိပြီးသား။ သင်မွေးဖွားမီ ငါသန့်ရှင်းစင်ကြယ်စေပြီး လူမျိုးများထံ ပရောဖက်အရာ၌ ငါခန့်အပ်ပြီးသား” ဟု မိန့်တော်မူသည် (ယေရမိ ၁း၅)။ “ကြည့်လော့၊ ငါ၏စကားကို သင့်နှုတ်ထဲတွင် ငါထည့်ပေးပြီ” (အပိုဒ် ၉)။ ဘုရားသခင်ခန့်အပ်တော်မူသော ပရောဖက်အားလုံးအပေါ်တွင် ဤသို့သော ပညတ်တော်များ သက်ရောက်သည်ဟု ယူဆရန် အကြောင်းပြည့်စုံသည်။ သူတို့သည် ထာဝရဘုရား၏ နှုတ်တော်ကို ဟောပြောရေးသားခဲ့ကြသည်။

Moses announced that the Lord would communicate in future times with His chosen people through prophets (Deut. 13:1–5; 18:15–19). In fulfillment of promises such as verse 18, many prophets arose through the centuries. They spoke and wrote the words that God put in their mouths and in their hearts and minds. Ezekiel received this command, “Son of man, all my words that I shall speak to you receive in your heart, and hear with your ears. And go … to your people, and say to them, ‘Thus says the Lord God’” (Eze. 3:10, 11). To Jeremiah the Lord declared, “Before I formed you in the womb I knew you, and before you were born I consecrated you; I appointed you a prophet to the nations” (Jer. 1:5). “Behold, I have put my words in your mouth” (verse 9). There is every reason to assume that such commands apply to all the prophets appointed by God. They spoke and wrote the word of the Lord.

 

ပြောဆိုသော နှုတ်တော်သည် ဘုရားသခင်၏ တွန်းအားပေးခြင်းနှင့် ပညတ်ချက်အားဖြင့် ရေးမှတ်ထားသော နှုတ်တော်ဖြစ်လာခဲ့သည်။ မောရှေ၏ ကျမ်းများနှင့် ပရောဖက်ကျမ်းများတွင် ဘုရားသခင်သည် သူတို့အား ပြောဆိုရန်နှင့် အပ်နှံထားတော်မူသောစကားများကို ရေးမှတ်ရန် ခေါ်တော်မူခဲ့သည်ကို ပြသောအထောက်အထားများ လုံလောက်စွာ ရှိသည် (ထွက်မြောက်ရာ ၁၇း၁၄၊ တရားဟောရာ ၃၁း၁၉၊ ၂၄၊ ယေရမိ ၃၆း၂၊ ဟဗက္ကုတ် ၂း၂)။ ရေးမှတ်ထားသော နှုတ်တော်အားဖြင့် နောင်မျိုးဆက်များထံ လူသားစာရေးသူများ ကွယ်လွန်ပြီးနောက် ကာလကြာရှည်စွာ ဘုရားသခင်သည် စကားပြောတော်မူမည် (တရားဟောရာ ၂၉း၂၉၊ ဟေရှာယ ၃၀း၈)။ မောရှေ၏ ပညတ်တရားစာအုပ်ကို နောက်မျိုးဆက်များဖြစ်သော ဣသရေလလူမျိုးများက လေ့လာယုံကြည်နာခံကြရမည်။ အကြောင်းမူကား၊ ထိုစာအုပ်သည် ထာဝရဘုရား၏ ပညတ်တော် ဖြစ်သည်။ ဣသရေလ၏ သာယာဝပြောရေးနှင့် ဘုရားသခင်နှင့် ပဋိညာဉ်လူမျိုးအဖြစ် ဆက်ဆံရေးသည် ထိုပညတ်တော်ကို စိတ်နှလုံးအကြွင်းမဲ့ လက်ခံခြင်းပေါ်တွင် မူတည်သည်။ ပညတ်တရားကို ငြင်းပယ်သောအခါ သူတို့သည် ထာဝရဘုရားကို ငြင်းပယ်ခြင်းဖြစ်ပြီး ရလဒ်မှာ ဘေးဒုက္ခများ ဖြစ်ခဲ့သည် (ယောရှု ၁း၇-၈၊ ၈း၃၄-၃၅၊ ၁ ဘုရင်များ ၂း၁-၃၊ ဟေရှာယ ၅း၂၄-၂၅၊ ဒံယေလ ၉း၁၁-၁၃)။

The spoken word became the Written Word by divine impulse and command. There is sufficient evidence in the books of Moses and the prophets to show that God called them to speak and to write the words He had entrusted to them (Ex. 17:14; Deut. 31:19, 24; Jer. 36:2; Hab. 2:2). Through the Written Word God would speak to later generations, long after its human authors had passed away (Deut. 29:29; Isa. 30:8). The book of the law of Moses was to be studied, believed, and obeyed by successive generations in Israel, for it was the law of the Lord. Israel’s prosperity and relationship with God as His covenant people depended on their wholehearted acceptance of His law. When they rejected the law, they actually rejected the Lord, and the results were disastrous (Joshua 1:7, 8; 8:34, 35; 1 Kings 2:1–3; Isa. 5:24, 25; Dan. 9:11–13).

 

နောက်ရာစုနှစ်များတွင် မောရှေ၏ ပညတ်တရားနှင့် ပရောဖက်ကျမ်းများ၊ ပညာရှိတို့၏ ကျမ်းများနှင့် ဆာလင်ကျမ်းများ ထပ်မံထည့်သွင်းခဲ့သည်။ ထိုကျမ်းအချို့တွင် လူသားစာရေးသူများက မိမိတို့ရေးသားချက်များ၏ အရင်းအမြစ်အဖြစ် ဘုရားသခင်ကို ညွှန်ပြသော ထုတ်ဖော်ချက်များ ရှိသည်။ လုံ့လစိုက်စား ပရောဖက်ငယ် ရှမွေလနှင့်ပတ်သက်၍ “ရှမွေလသည် ကြီးပြင်းလာရာ၊ ထာဝရဘုရားသည် သူနှင့်အတူရှိတော်မူ၍ သူ၏စကားတစ်ခွန်းမျှ မြေပေါ်သို့ မကျအောင် ထားတော်မူသည် … ထာဝရဘုရားသည် ရှိလိုတွင် ထပ်မံထင်ရှားတော်မူသည်။ အကြောင်းမူကား၊ ထာဝရဘုရားသည် ရှိလိုတွင် ရှမွေလအား ထာဝရဘုရား၏ နှုတ်တော်အားဖြင့် ကိုယ်တိုင်ဖော်ပြတော်မူသည်။ ရှမွေလ၏ နှုတ်တော်သည် ဣသရေလတစ်နိုင်ငံလုံးသို့ ရောက်သည်” ဟု ရေးထားသည် (၁ ရှမွေလ ၃း၁၉၊ ၂၁၊ ၄း၁)။ ဒါဝိဒ်က ကိုယ်တိုင်အကြောင်း သက်သေခံသည်။ “ထာဝရဘုရား၏ ဝိညာဉ်တော်သည် ငါ့အားဖြင့် စကားပြောတော်မူသည်။ ထိုနှုတ်တော်သည် ငါ့နှုတ်ခမ်းပေါ်တွင် ရှိသည်” (၂ ရှမွေလ ၂၃း၂)။ ယေရုရှလင်မြို့၌ ဘုရင်အဖြစ်နေသော ဒါဝိဒ်၏သား ရှောလမုန် “ဟောကြားသူ” (တရားဟောရာ ၁း၁) သည် “လူများကို ဉာဏ်ပညာသင်ကြားပေးခဲ့သည်။ သူသည် စကားပုံများကို အကဲဖြတ်၍ လေ့လာ၍ စီစဉ်ခဲ့သည်” (တရားဟောရာ ၁၂း၉)။ ထိုသည်မှာ သူ၏ရေးသားချက်များ၏ လူသားဆန်သော ရှုထောင့်ဖြစ်သည်။ သို့သော် ချက်ချင်း သူက “ပညာရှိတို့၏ စကားများသည် … တစ်ပါးတည်းသော သိုးထိန်းဆရာ ပေးသနားတော်မူခြင်း ဖြစ်သည်” ဟု ထပ်လောင်းဖြည့်စွက်သည် (အပိုဒ် ၁၁)။ ထိုသိုးထိန်းဆရာမှာ ဣသရေလ၏ ဘုရားသခင် ထာဝရဘုရား ဖြစ်တော်မူသည်။

Books by prophets, wise men, and psalmists were added to the law of Moses in subsequent centuries. In some of these we find statements by the human authors that point to God as the source of what they wrote. Of the young prophet Samuel it is written, “And Samuel grew, and the Lord was with him and let none of his words fall to the ground.” “The Lord appeared again at Shiloh, for the Lord revealed himself to Samuel at Shiloh by the word of the Lord. And the word of Samuel came to all Israel” (1 Sam. 3:19, 21; 4:1). David testified about himself, “The Spirit of the Lord speaks by me, his word is upon my tongue” (2 Sam. 23:2). Solomon, “the Preacher, the son of David, king in Jerusalem” (Eccl. 1:1), “taught the people knowledge, weighing and studying and arranging proverbs with great care” (Eccl. 12:9). That is the human aspect of his writings. Yet, immediately he adds that “the sayings of the wise … are given by one Shepherd” (verse 11), the Lord, the God of Israel.

 

လူ့ရေးသားသူများဖြင့် ရေးသားထားသော်လည်း၊ တရားကျမ်း၊ သမိုင်းကျမ်း၊ ပရောဖက်ကျမ်း၊ ဆာလံကျမ်း၊ သုတ္တံကျမ်းများအားလုံးကို ဘုရားသခင်ထံသို့ သတ်မှတ်ထားသည်။ လူသားများကို ကိုယ်တော်၏ တမန်တော်များဖြစ်ရန် ဘုရားသခင်က ခေါ်တတော်မူသည်။ ကိုယ်တော်ကိုယ်တိုင် ဗျာဒိတ်ပေးတော်မူသည်။ ဝိညာဉ်တော်အားဖြင့် ညွှန်ကြားတော်မူသည်။ ပညာကို ပေးသနားတော်မူသည်။ သူတို့၏ သုတေသနတွင် လမ်းညွှန်တော်မူသည်။ ဟောပြောရေးသားရန် လှုံ့ဆော်တော်မူသည်။ မှန်ပါသည်၊ ဓမ္မဟောင်းကျမ်းစာများ၏ ဘုရားသခင်ထံမှ အရင်းခံရှိသည်ဟူသော သတ်မှတ်ချက်၏ သက်သေသည် အချို့နေရာများတွင် အလွန်ထင်ရှားပြီး အချို့နေရာများတွင် နည်းပါးသည်။ အထူးသဖြင့် သမိုင်းဆိုင်ရာ အပိုင်းများတွင် အကန့်အသတ်ရှိသည်။ သို့ရာတွင် ဓမ္မဟောင်းတစ်ခုလုံးကို ဘုရားသခင်ထံမှ အရင်းခံရှိသည်ဟု မှတ်ယူကြောင်း ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင် ရှင်းလင်းစွာ ဖော်ပြထားသည်။

Though written by human authors, law, history, prophecy, psalms, and proverbs were all attributed to God. He was the One who called human beings to be His messengers, revealed Himself to them, instructed them through His Spirit, endowed them with wisdom, guided them in their research, and moved them to speak and write. True, the evidence for this attribution of the OT writings to God is much more prominent in some parts of them than in others; it is especially limited in the historical parts. Still, that all of the OT was regarded as of divine origin becomes explicit in the NT.

 

ဧဝံဂေလိတကျမ်းလေးစောင်တွင် ယေရှုခရစ်တော်သည် ဓမ္မဟောင်းကျမ်းစာများကို အဆုံးစွန်အာဏာရှိသည်ဟု အမြဲတမ်း ကိုးကားတော်မူကြောင်း ပြသထားသည်။ ထိုကိုးကားချက်များ၏ အခြေခံအကြောင်းမှာ ကျမ်းစာ၏ ဘုရားသခင်ထံမှ အရင်းခံရှိသည်ဟူသော အခြေခံယုံကြည်ချက်ဖြစ်သည်။ နတ်ဆိုးက ဗိုက်ဆာခြင်းကို ဖြေဖျောက်ရန် လှည့်ကွက်ဖြင့် စုံစမ်းသောအခါ ယေရှုခရစ်တော်သည် တရားဟောရာ ၈း၃ ကို ကိုးကား၍ “လူသည် မုန့်ဖြင့်သာ အသက်မရှင်၊ ဘုရားသခင်၏ ပါးစပ်မှ ထွက်သော စကားတိုင်းဖြင့် အသက်ရှင်ရမည်” ဟု တုံ့ပြန်တော်မူသည် (မဿဲ ၄း၄)။ သုံးကြိမ်လုံး နတ်ဆိုး၏ စုံစမ်းခြင်းကို “ရေးထားသည်အတိုင်း” ဟု ဖြေဆိုတော်မူသည်။ ထိုသို့ဖြေဆိုခြင်းသည် ကျမ်းစာအားလုံးသည် ဘုရားသခင်ထံမှ ထွက်သည်ဟု ရှင်းလင်းစွာ ဆိုလိုသည်။

The four Gospels show us that Jesus constantly appealed to the Scriptures of the OT as having ultimate authority. Underlying these appeals was the fundamental conviction of the divine origin of Scriptures. When tempted by the devil to relieve His hunger, Jesus resisted by quoting Deuteronomy 8:3: “Man shall not live by bread alone, but by every word that proceeds from the mouth of God” (Matt. 4:4). Three times He refuted Satan’s temptations with the answer “It is written,” clearly implying that all Scripture proceeds from God.

 

အခြားတစ်ကြိမ်တွင် ယေရှုခရစ်တော်သည် ဆာလံ ၁၁၀း၁ ကို ကိုးကား၍ “ဒါဝိဒ်သည် သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်ဖြင့် ရူးသွင်းခြင်းခံရပြီး ဤသို့ ကြေညာခဲ့သည်” ဟု မိတ်ဆက်တော်မူသည် (မာကု ၁၂း၃၆)။ ကမ္ဘာဦး ၂း၂၄ ၏ စကားများကို မောရှေ၏ မှတ်ချက်အဖြစ် မူရင်းတွင် ပေါ်နေသော်လည်း ဘုရားသခင်ပြောဆိုသည်ဟူ၍ ကိုးကားတော်မူသည် (မဿဲ ၁၉း၄-၅)။ ယေရှုခရစ်တော်သည် ဓမ္မဟောင်းမှ စကားများကို “ရေးထားသည်အတိုင်း” (မဿဲ ၂၁း၁၃)၊ “သင်တို့ ဘယ်နှစ်ခါမျှ မဖတ်ဖူးသေးသလော” (အနက် ၁၆)၊ သို့မဟုတ် “ဤကျမ်းစကားသည် ငါ့တွင် ပြည့်စုံရမည်” (လု ၂၂း၃၇) ဟူသော စကားစုများဖြင့် မိတ်ဆက်တော်မူသောအခါ ကျမ်းစာအား ဘုရားသခင်၏ ရူးသွင်းခြင်းနှင့် အာဏာတော်ကို သတ်မှတ်တော်မူသည်။ (ခရစ်တော် I. B. 1. b. ကိုကြည့်ပါ)။

On another occasion Jesus introduced the quotation of Psalm 110:1 with the words “David himself, inspired by the Holy Spirit, declared” (Mark 12:36). He quoted the words of Genesis 2:24 as if spoken by God, in spite of the fact that in the original they appear to be a comment by Moses (Matt. 19:4, 5). When Jesus introduced statements from the OT with expressions such as “It is written,” (Matt. 21:13) “have you never read” (verse 16), or “this scripture must be fulfilled in me” (Luke 22:37), He attributed to Scripture divine inspiration and authority. (See Christ I. B. 1. b.)

 

ဖာရိရှဲများနှင့် ကျမ်းတတ်ဆရာများနှင့် ရင်ဆိုင်ရာတွင် ကိုယ်တော်သည် လူ့ဓလေ့နှင့် “ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်” ကို ထင်ရှားစွာ ခွဲခြားတော်မူသည် (မဿဲ ၁၅း၆)။ ယေရှုခရစ်တော်သည် ဓမ္မဟောင်းကို ရည်ညွှန်း၍ “ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်” ဟူသော စကားကို သုံးတော်မူသည် (ယော ၁၀း၃၅၊ ၁၇း၁၇ ကိုကြည့်ပါ)။ ကိုယ်တော်ဟောကြားတော်မူသော နှုတ်ကပတ်တော်ကို ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်ဟု ရည်ညွှန်းသောအခါ (လု ၈း၂၁၊ ၁၁း၂၈)၊ ခမည်းတော်က ပေးသနားတော်မူသော စကားများကို ဟောကြားကြောင်း သိတော်မူ၍ ပြောဆိုတော်မူခြင်းဖြစ်သည် (ယော ၁၄း၂၄၊ ၁၇း၈)။ သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်သည် ထိုနှုတ်ကပတ်များကို တပည့်တော်များ၏ အောက်မေ့ခြင်းသို့ ပြန်လည်ယူဆောင်ပေးမည်ဖြစ်ပြီး၊ တပည့်တော်များသည် နှုတ်ဖြင့်လည်းကောင်း၊ ရေးသားဖြင့်လည်းကောင်း ထိုနှုတ်ကပတ်များကို ကြေညာကြမည်ဟု ကိုယ်တော်သိတော်မူသည် (ယော ၁၄း၂၅-၂၆၊ ၁၆း၁၃-၁၅)။

In a confrontation with the Pharisees and scribes, our Lord drew a sharp distinction between human tradition and “the Word of God” (Matt. 15:6), a phrase used by Jesus in reference to the OT (see John 10:35; 17:17). In referring to the word He preached as the word of God (Luke 8:21; 11:28), He did so in the awareness that He spoke the words which the Father had given Him to speak (John 14:24; 17:8). He also knew that the Holy Spirit would bring these words to the remembrance of His disciples who would proclaim the same words in oral and written form (John 14:25, 26; 16:13–15).

 

တမန်တော်များသည် ဓမ္မဟောင်းကို ဘုရားရူးသွင်းခြင်းခံရသည်ဟု လက်ခံခဲ့ကြသည်။ ပရောဖက်များနှင့် ဆာလံဆရာများ ရေးသားခဲ့သော စကားများကို သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်အား သတ်မှတ်ခဲ့ကြသည်။ ပေတရုသည် ဆာလံ ၆၉း၂၅ နှင့် ၁၀၉း၈ ကို အထက်အခန်းရှိ ယုံကြည်သူများအား “ကျမ်းစကားကို ပြည့်စုံရမည်။ သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်သည် ဒါဝိဒ်၏ ပါးစပ်အားဖြင့် ကြိုတင်ဟောကြားခဲ့သည်” ဟု မိတ်ဆက်ခဲ့သည် (တမန် ၁း၁၆၊ ၂၀)။ ဓမ္မဟောင်းမှ စကားများကို သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်၏ အရင်းအမြစ်အဖြစ် သတ်မှတ်သော ထပ်တူထပ်မျှ ဖော်ပြချက်များကို တမန်ကျမ်းနှင့် ကျမ်းစာများတွင် နေရာများစွာ တွေ့ရသည် (တမန် ၄း၂၅၊ ၂၈း၂၅၊ ဟေဗြဲ ၃း၇၊ ၁၀း၁၅)။ ဘုရားသခင်သည် ကိုယ်တော်ရွေးချယ်ထားသော ကျွန်များ၏ ပါးစပ်အားဖြင့် စကားပြောတော်မူသည် (တမန် ၃း၁၈၊ ၂၁၊ ရော ၁း၂၊ ဟေဗြဲ ၁း၁၊ ဗျာ ၁၀း၇)။

The apostles accepted the OT as divinely inspired. They attributed words written by prophets and psalmists to the Holy Spirit. Peter introduced Psalms 69:25 and 109:8 to his fellow believers in the upper room by saying, “The scripture had to be fulfilled, which the Holy Spirit spoke beforehand by the mouth of David” (Acts 1:16, 20). Similar statements crediting the Holy Spirit as the source of words from the OT can be found in several places in Acts and in the Epistles (Acts 4:25; 28:25; Heb. 3:7; 10:15). God was the One who spoke through the mouth of His chosen servants (Acts 3:18, 21; Rom. 1:2; Heb. 1:1; Rev. 10:7).

 

ပရောဖက်ကျမ်းများ ဘုရားသခင်ထံမှ အရင်းခံရှိသည်ဟူသော ယုံကြည်ချက်ကို ပေတရု၏ စကားဖြင့် အနှစ်ချုပ်ဖော်ပြထားသည်။ “ပရောဖက်ပြုခြင်းသည် လူ၏စိတ်အလိုဆန္ဒဖြင့် လာသည်မဟုတ်။ လူများသည် သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်ဖြင့် လှုံ့ဆော်ခြင်းခံရပြီး ဘုရားသခင်ထံမှ ဟောကြားခဲ့ကြသည်” (၂ ပေ ၁း၂၁)။ ပါဝလုသည် တိမောသေငယ်စဉ်ကတည်းက သိကျွမ်းဝင်ခဲ့သော “သန့်ရှင်းသော ကျမ်းစာများ” ကို ရည်ညွှန်း၍ “ကျမ်းစာအားလုံးသည် ဘုရားရူးသွင်းခြင်းခံရသည်” ဟု ကြေညာခဲ့သည် (၂ တိ ၃း၁၆)။ သခင်ယေရှုခရစ်တော်နှင့် တမန်တော်များအတွက် ကျမ်းစာအားလုံး၊ ဓမ္မဟောင်းတစ်ခုလုံးသည် ဘုရားသခင်ထံမှ အရင်းခံရှိပြီး အမှန်တကယ် ဘုရားရူးသွင်းခြင်းခံရသည်။

This conviction that the prophetic writings originated with God is summed up in the words of Peter: “No prophecy ever came by the impulse of man, but men moved by the Holy Spirit spoke from God” (2 Peter 1:21). Paul, with obvious reference to “the sacred writings,” with which Timothy had been acquainted from childhood, declared, “All Scripture is inspired by God” (2 Tim. 3:16). For the Lord Jesus and for the apostles, all Scripture, all of the OT, originated with God and was truly God-breathed.

 

ဓမ္မသစ်ကျမ်းသည် တမန်တော်ကျမ်းများကို ဓမ္မဟောင်းနှင့်အတူ သန့်ရှင်းသော ကျမ်းစာအဖြစ် လက်ခံခဲ့ကြောင်း ဖော်ပြထားသည်။ မျှော်လင့်သလို ထိုသို့သော ညွှန်ပြချက်များကို ဓမ္မသစ်ကျမ်း၏ နောက်ပိုင်းကျမ်းများတွင် အထူးတွေ့ရသည် (လု ၁၀း၇၊ နှိုင်းယှဉ် ၁ တိ ၅း၁၈)။ ၁ တိမောသေ ၅း၁၈ တွင် ပါဝလုသည် ယေရှု၏ စကား “အလုပ်သမားသည် မိမိလုပ်ခပင်ခံထိုက်သည်” ကို ဓမ္မဟောင်းကိုးကား (တရား ၂၅း၄) နှင့်အတူ တွဲ၍ “ကျမ်းစာက ဤသို့ဆိုသည်” ဟု မိတ်ဆက်ထားသည်။ ထိုမိတ်ဆက်စကားစုသည် တမန်တော်ပါဝလုသည် လုကာဧဝံဂေလိကို သိရှိပြီး ကျမ်းစာအဖြစ် အသိအမှတ်ပြုခဲ့ကြောင်း ဖော်ပြသည်။ အလားတူစွာ ပေတရုသည် ပါဝလု၏ ကျမ်းစာများကို “သူ့အား ပေးသနားတော်မူသော ပညာအတိုင်း” ကျမ်းစာအဖြစ် အသိအမှတ်ပြုပုံရသည် (၂ ပေ ၃း၁၅-၁၆)။

The NT suggests that the apostolic writings were accepted as being part of Holy Scripture, together with the OT. As one would expect, such indications are especially found in the later books of the NT (Luke 10:7; cf. 1 Tim. 5:18). In 1 Timothy 5:18 Paul juxtaposes a statement of Jesus, “The laborer deserves his wages” with a quotation from the OT (Deut. 25:4) and introduces both with the phrase “for the Scripture says.” The introductory phrase suggests that the apostle Paul was acquainted with the Gospel of Luke and recognized it as Scripture. In a similar manner, Peter appears to recognize Paul’s letters as Scripture, “according to the wisdom given him” (2 Peter 3:15, 16).

 

ပါဝလု၊ ပေတရု၊ ယောဟန်တို့သည် ရှေးပရောဖက်များကဲ့သို့ သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်ဖြင့် လှုံ့ဆော်ခြင်းခံရကြောင်း ရှင်းလင်းစွာ ဖော်ပြသော စကားစုများကို သုံးစွဲခဲ့ကြသည် (ဧဖက် ၃း၄-၅၊ ၁ ပေ ၁း၁၂၊ ဗျာ ၁း၁၀-၁၁)။ သူတို့သည် ဘုရားသခင်၏ အာဏာတော်နှင့် ဟောပြောရေးသားကြောင်း သိရှိခဲ့ကြသည်။

Paul, Peter, and John use expressions that clearly exhibit their consciousness of being moved, like the prophets of old, by the Holy Spirit (Eph. 3:4, 5; 1 Peter 1:12; Rev. 1:10, 11). They are conscious of speaking and writing with divine authority.

 

၂ တိမောသေ ၃း၁၆ ၏ ကျမ်းစာအားလုံးသည် ဘုရားရူးသွင်းခြင်းခံရသည်ဟူသော အသုံးချမှုကို ဓမ္မဟောင်းကျမ်းများသာမက ဓမ္မသစ်ကျမ်းများကိုပါ ပြုလုပ်ရမည်။ သူတို့၏ စာများကို ခရစ်ယာန်ရေးသားသူများက အေဒီ ဒုတိယရာစုနှစ်တွင် ရူးသွင်းခြင်းခံရသော ကျမ်းစာအဖြစ် အသိအမှတ်ပြုခဲ့ပြီးဖြစ်ကြောင်းသည် ထိုသို့ အသုံးချရန် အပိုအကြောင်းပြချက် ဖြစ်သည်။

The application of 2 Timothy 3:16, that all Scripture is God-breathed, should be made not only to the books of the OT but to those of the NT as well. That their writings were already recognized as inspired Scripture by Christian authors of the second century A.D. provides additional justification for such an application.

 

C. ရူးသွင်းခြင်း၏ နည်းလမ်း၊ နေရာဒေသနှင့် အတိုင်းအတာ

ကျမ်းစာ၏ လူ့ဘက်နှင့် ဘုရားဘက် သဏ္ဌာန်နှစ်ခုရှိသည်ကို ထည့်စဉ်းစားလျှင် ဤနှစ်ဘက်သည် အချင်းချင်း မည်သို့ဆက်စပ်သည်ဟု မေးခွန်းထုတ်ရမည်။ ကံမကောင်းစွာဖြင့်၊ ကျမ်းစာရေးသားသူများသည် ထိုမေးခွန်းကို တိုက်ရိုက်မဖြေကြချေ။ သို့ရာတွင် ကျမ်းစာတစ်အုပ်လုံးတွင် ရူးသွင်းခြင်း၏ ဖြစ်စဉ်နှင့် ရလဒ်များနှင့်စပ်လျဉ်း၍ ညွှန်ပြချက်နှင့် အကြံပြုချက်များ ပြန့်ကျဲစွာ တွေ့ရသည်။ ဤကျမ်းစာဆိုင်ရာ အချက်အလက်များအပေါ် အခြေခံ၍ ကျွန်ုပ်တို့သည် အချို့နိဂုံးများ ချမှတ်ရန် ကြိုးစားမည်။ ဤနေရာတွင် ရူးသွင်းခြင်း၏ နည်းလမ်း၊ နေရာဒေသနှင့် အတိုင်းအတာဟု ခေါင်းစဉ်ခွဲ၍ ဆွေးနွေးမည်။

C. Mode, Locus, and Extent of Inspiration

Given the human and divine aspects of Scripture, one must ask how these two aspects relate to each other. Unfortunately, biblical writers do not directly address the question. However, scattered throughout the books of the Bible one finds indications and suggestions concerning the process of inspiration and its results. On the basis of these biblical data we will try to reach some conclusions. The subject will be discussed here in terms of the mode, the locus, and the extent of inspiration.

 

၁. ရူးသွင်းခြင်း၏ နည်းလမ်း

ကျမ်းစာရေးသားသူများသည် သူတို့ကို ရေးသားရန် လှုံ့ဆော်ရာတွင် သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်၏ အရေးကြီးသော အခန်းကဏ္ဍကို သဘောတူကြသည်။ အစပျိုးမှုသည် ဝိညာဉ်တော်တစ်ဘက်တည်းမှ လုံးဝဖြစ်သည်။ ကိုယ်တော်သည် ခေါ်တော်မူသည်၊ ဗျာဒိတ်ပေးတော်မူသည်၊ လှုံ့ဆော်တော်မူသည်၊ သို့မဟုတ် ရူးသွင်းတော်မူသည်။ ပေတရုက ဤသို့ တိုတိုရှင်းရှင်း ဖော်ပြထားသည်။ “ပရောဖက်ပြုခြင်းသည် လူ၏ စိတ်အလိုဆန္ဒဖြင့် လာသည်မဟုတ်” (၂ ပေ ၁း၂၁)။ ဆန္ဒမရှိသော ပရောဖတ်တော် ဗာလံပင်လျှင် ထာဝရဘုရားခွင့်ပြုတော်မူသော စကားကိုသာ ထုတ်ဖော်နိုင်ခဲ့သည် (တောလည် ၂၄း၂-၉၊ ၁၃)။

1. The Mode of Inspiration

Biblical authors agree on the crucial role of the Holy Spirit in moving them to write. The initiative is wholly with the Spirit: He calls, gives revelations, moves, or inspires. Peter states it succinctly: “No prophecy ever came by the impulse of man” (2 Peter 1:21). Even the unwilling prophet Balaam could utter only what the Lord allowed him to say (Num. 24:2–9, 13).

 

ရူးသွင်းခြင်း၏ အချက်အလက်ကို အသိအမှတ်ပြုရင်း၊ ထိုရူးသွင်းခြင်းသည် မည်သည့်နည်းဖြင့် ဖြစ်ပွားသည်ကို စစ်ဆေးရမည်။ ထိုသည်မှာ ကျမ်းစာရေးသားသူများသည် ဗျာဒိတ်များကို လက်ခံရရှိပုံနှင့် ရေးမှတ်ပုံ ဖြစ်စဉ်ကို လေ့လာခြင်းဖြစ်သည်။

While recognizing the fact of inspiration, we must examine the mode in which it occurs. This entails studying the process by which biblical authors received revelations and wrote them down.

 

ဘုရားသခင်သည် ပရောဖက်များအား အမြင်နှင့် အိပ်မက်များဖြင့် ဗျာဒိတ်ပေးလေ့ရှိသည် (တောလည် ၁၂း၆)။ သူတို့သည် မြင်ကြားခဲ့သမျှကို ချက်ချင်းသော်လည်းကောင်း၊ နောက်မှသော်လည်းကောင်း ရေးမှတ်ခဲ့ကြသည်။ ပရောဖက်များသည် ကိုယ်တိုင်ရေးသားခဲ့ကြောလော၊ သို့မဟုတ် ဘုရားသခင်၏ လမ်းညွှန်မှုအောက်တွင်သာ အမြဲရေးသားခဲ့ကြသလောဟု မေးရမည်။ ဤမေးခွန်းကို ပရောဖက်များက ထိုအကြောင်းအရာကို အနည်းငယ်သာ ပြောထားသဖြင့် သွယ်ဝိုက်၍သာ ဖြေဆိုနိုင်သည်။

God commonly revealed Himself to prophets in visions and dreams (Num. 12:6). They then wrote down what they had seen and heard, either immediately or later. We ask, Did the prophets do the writing of themselves, or was it always under God’s guidance? This question must be answered indirectly, for the prophets say little about the matter.

 

ယေရမိ၏ အတွေ့အကြုံသည် ကျွန်ုပ်တို့၏ မေးခွန်းကို ဖြေဆိုရန် ကူညီသည်။ ထာဝရဘုရားက ပရောဖက်အား “စာလိပ်တစ်ခု ယူ၍ ငါသင့်အား ဣသရေလနှင့် ယုဒအမျိုးနှင့် လူမျိုးအားလုံးတဘက် ပြောခဲ့သော စကားအားလုံးကို ရေးမှတ်လော့” ဟု မိန့်တော်မူသည် (ယေရမီ ၃၆း၂)။ ယေရမိသည် ဘုရားသခင်၏ ဝိညာဉ်တော်အကူအညီမပါဘဲ နှစ်ပေါင်းများစွာ ဗျာဒိတ်ပေးတော်မူခဲ့သော စကားများကို အောက်မေ့နိုင်ပြီး ရေးမှတ်နိုင်သည်ဟု ယုံကြည်ရန် ခက်ခဲသည်။ ဇာတ်လမ်းဆက်လက်ဖြစ်သည်မှာ ယေရမိက ဗာရုတ်ကို ခေါ်၍ ဗာရုတ်သည် “ယေရမိ၏ နှုတ်ဖြင့် ထာဝရဘုရားပြောတော်မူသော စကားအားလုံးကို စာလိပ်ပေါ်တွင် ရေးမှတ်ခဲ့သည်” (အနက် ၄)။ ထို့နောက် “ဗာရုတ်သည် ယေရမိ၏ စာလိပ်မှ စကားများကို ဖတ်သည်” (အနက် ၁၀)။ သို့ရာတွင် ထိုစကားများသည် “ထာဝရဘုရား၏ စကားများ” ဖြစ်သည် (အနက် ၈၊ ၁၁)။

Jeremiah’s experience helps answer our question. The Lord tells the prophet, “Take a scroll and write on it all the words that I have spoken to you against Israel and Judah and all the nations” (Jer. 36:2). It is hard to believe that Jeremiah, unaided by the Spirit of God, could have remembered and written down what God had revealed to him over a period of many years. The story continues: Jeremiah called Baruch, who “wrote upon a scroll at the dictation of Jeremiah all the words of the Lord which he had spoken to him” (verse 4). Then “Baruch read the words of Jeremiah from the scroll” (verse 10), but these words were “the words of the Lord” (verses 8, 11).

 

ပရောဖက်၏ စကားများကို ထာဝရဘုရား၏ စကားများဟု ဤသို့ခွဲခြားသတ်မှတ်ခြင်းသည် ပရောဖက်သည် ထာဝရဘုရား၏ စကားများကို ရေးသားပုံစံတွင် ရူးသွင်းခြင်းခံရ၍ ဝိညာဉ်တော်အားဖြင့် လှုံ့ဆော်ညွှန်ကြားခြင်းခံရကြောင်း ပြင်းထန်စွာ ညွှန်ပြသည်။ ထိုနည်းတူ ပရောဖက် မိက္ခာသည် မဟုတ်မတရား ပရောဖက်များ၏ သတင်းစကားနှင့် ကိုယ်သတင်းစကားကို နှိုင်းယှဉ်၍ “ငါမူကား ထာဝရဘုရား၏ ဝိညာဉ်တော်နှင့် တန်ခိုးနှင့် ပြည့်စုံ၍ ယာကုပ်၏ အပြစ်ကို ဣသရေလ၏ ဒုစရိုက်ကို ကြေညာရန်” ဟု အော်ဟစ်သောအခါ (မိက္ခာ ၃း၈)၊ ရေးသားသော စကားမျှသာမက ဟောပြောသော စကားများပါ ပါဝင်သည်။

This identification of the words of the prophet as the words of the Lord suggests strongly that the prophet was inspired, i.e., was moved and directed by the Spirit of God, in putting the words of the Lord in written form. Likewise, when the prophet Micah, contrasting his message with that of false prophets, exclaimed, “But as for me, I am filled with power, with the Spirit of the Lord, … to declare to Jacob his transgression and to Israel his sin” (Micah 3:8), he included written as well as spoken words.

 

ယောယာကိမ်မင်းကြီးသည် စာလိပ်ကို ပုတ်သင်ညှိုးပိုင်း၍ မီးရှို့သောအခါ “ယေရမိသည် အခြားစာလိပ်တစ်ခု ယူ၍ စာဆိုဗာရုတ်အား ပေးသည်။ … ဗာရုတ်သည် ယုဒမင်း ယောယာကိမ်မီးရှို့ခဲ့သော စာလိပ်မှ စကားအားလုံးကို ယေရမိ၏ နှုတ်ဖြင့် ရေးမှတ်၍ ထို့ပြင် ထပ်ဆောင်းစကားများစွာ ထည့်သွင်းခဲ့သည်” (ယေရမီ ၃၆း၃၂)။ ဤသည်မှာ ယေရမိကျမ်း၏ ဒုတိယအကြိမ် ပြုပြင်ထုတ်ဝေချက် ဖြစ်သည်။

When King Jehoiakim defiantly burned the scroll, “Jeremiah took another scroll and gave it to Baruch the scribe, … who wrote on it at the dictation of Jeremiah all the words of the scroll which Jehoiakim king of Judah had burned in the fire; and many similar words were added to them” (Jer. 36:32). This was a second, enlarged edition of the book of Jeremiah.

 

ယေရမိ၏ အတွေ့အကြုံအရ ပရောဖက်များသည် ရေးစရာမလိုသော ကူးယူသူမျှသာ ရေးသားခဲ့ကြခြင်း မဟုတ်။ သူတို့သည် ဝိညာဉ်တော်အားဖြင့် လှုံ့ဆော်ညွှန်ကြားခြင်းခံရင်း ရေးသားမှုတွင် လုံးဝပါဝင်ခဲ့ကြသည်။ ပရောဖက်ဟု တိကျစွာ မဖော်ပြထားသော ကျမ်းစာရေးသားသူများအတွက်လည်း အတူတူပင် ဆိုနိုင်သည်။ သုတ္တံနှင့် သီချင်းများစွာ ရေးသားခဲ့သော ရှောလမုန်က “လူများကို ပညာကို သွန်သင်ခဲ့သည်။ သုတ္တံကျမ်းများကို ချိန်ဆ၍ လေ့လာ၍ စီစဉ်ခဲ့သည်။ နှစ်သက်ဖွယ် စကားများကို ရှာဖွေခဲ့သည်။ သမ္မာတရားစကားများကို ဖြောင့်မတ်စွာ ရေးသားခဲ့သည်” ဟု ကိုယ်တိုင်ပြောသည် (ဒေ ၁၂း၉-၁၀)။ ဧဝံဂေလိနှင့် တမန်ကျမ်းရေးသားသူ လုကာက “အရာအားလုံးကို အချိန်ကြာရဲ့စွာ ဂရုတစိုက် လိုက်နာလေ့လာပြီးနောက် စနစ်တကျ ရေးသားရန် ငါ့အား ကောင်းမွန်သည်ဟု ထင်မူ၍” ဟု ဆိုသည် (လု ၁း၃)။ ထို့ကြောင့် သမိုင်းဆိုင်ရာ သုတေသနနှင့် စာပေအကဲဖြတ်ခြင်းသည် ရှောလမုန်နှင့် လုကာ ရေးသားခဲ့သော ကျမ်းများ၏ ဖွဲ့စည်းမှုတွင် အရေးကြီးခဲ့သည်။ အခြားကျမ်းစာများ ဖွဲ့စည်းရာတွင်လည်း အလားတူ ဖြစ်စဉ်ပါဝင်ခဲ့သည်ဟု ယူဆရန် အကြောင်းပြချက် ကောင်းစွာရှိသည်။ ထိုအချက်ကို တိကျစွာ မဖော်ပြထားသော်လည်း ဖြစ်သည်။

The experience of Jeremiah indicates that the prophets did not write their books as if they were mere copyists. They were fully involved, while moved and guided by the Spirit, in their writing. The same can be said of biblical writers who are not specifically referred to as prophets. Solomon, the author of many proverbs and songs, tells us that he “taught the people knowledge, weighing and studying and arranging proverbs with great care.” He also “sought to find pleasing words, and uprightly he wrote words of truth” (Eccl. 12:9, 10). Luke, author of the Gospel and of Acts, tells us that it seemed good to him, “having followed all things closely [or accurately] for some time past, to write an orderly account” (Luke 1:3). Thus, careful historical research and literary assessment were important to the composition of the books written by Solomon and Luke. There is good reason to believe that a similar process was involved in the composition of other biblical books, even when that fact is not explicitly stated.

 

လူသားတမန်တို့သည် ပြောဆိုခြင်း သို့မဟုတ် ရေးသားခြင်းလုပ်ငန်းစဉ်တွင် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ လှုပ်ရှားမှုကို အမြဲတမ်း သတိရှိခဲ့ကြသလားဆိုသည်ကို လုံးဝရှင်းလင်းစွာ မသိရပါ။ သို့ရာတွင် ပရောဖက်များနှင့် တမန်တော်များ၏ နာမည်များနှင့်ဆက်စပ်၍ ထိုသတိရှိမှု၏ အရိပ်အမြွက်များကို မကြာခဏ တွေ့ရှိရသည်။ သမ္မာကျမ်းစာဒေတာကို ဂရုတစိုက်လေ့လာခြင်းက လှုံ့ဆော်ခံရသူများသည်လည်းကောင်း၊ သူတို့ကို နားထောင်သူ သို့မဟုတ် သူတို့၏စာများကို ဖတ်ရှုသူများသည်လည်းကောင်း၊ သူတို့၏ဆက်သွယ်ရေးတွင် ဘုရားသခင်၏ဝိညာဉ်တော်၏ အထူးလှုပ်ရှားမှုကို အသိအမှတ်ပြုခဲ့ကြသည်ဟု ဖော်ပြထားသည် (မောရှေ၊ တောလည်ရာ ၁၂:၇၊၈။ ယောရှု၊ တရားဟော ၃၄:၉။ ရှမွေလ၊ ၁ရှမွေလ ၃:၁၉။ ဒါဝိဒ်၊ ၂ရှမွေလ ၂၃:၂။ ယေဇကျေလ၊ ယေဇကျေလ ၂:၂။ ဒံယေလ၊ ဒံယေလ ၉:၂၂၊ ၁၀:၉-၁၁။ မိက္ခာ၊ မိက္ခာ ၃:၈။ ပေတရု၊ တမန်တော် ၁၁:၁၂။ ပါဝုလု၊ ၁ကောရိန်သု ၇:၄၀။ ယောဟန်၊ ဗျာဒိတ် ၁:၁၀)။

Whether the human messengers in the process of speaking or writing were always conscious of the moving of the Holy Spirit is not entirely clear. However, indications of such consciousness are found frequently in connection with the names of prophets and apostles. A careful study of the biblical data suggests that both the inspired persons themselves as well as others who heard them or read their writings recognized this special moving of the divine Spirit in their communications (Moses, Num. 12:7, 8; Joshua, Deut. 34:9; Samuel, 1 Sam. 3:19; David, 2 Sam. 23:2; Ezekiel, Eze. 2:2; Daniel, Dan. 9:22; 10:9–11; Micah, Micah 3:8; Peter, Acts 11:12; Paul, 1 Cor. 7:40; John, Rev. 1:10).

 

ပါဝုလု၏ ၁ကောရိန်သု ၇ တွင်ရှိသော မှတ်ချက်များကြောင့် အချို့လူများက ပါဝုလုသည် လှုံ့ဆော်မှုအောက်တွင် ပြောဆိုခဲ့သောအရာများနှင့် သူ၏ကိုယ်ပိုင်အမြင်သက်သက်သာဖြစ်သော အခြားအရာများကို ခွဲခြားထားသည်ဟု နိဂုံးချုံးခဲ့ကြသည်။ သူသည် အခန်းကြီး ၁၀ တွင် “အိမ်ထောင်သည်များအား ငါမဟုတ်၊ သခင်ဘုရားက ပညတ်တော်မူ၏” ဟု ရေးသားထားသည်။ အခန်းကြီး ၁၂ တွင် ထပ်မံ၍ “ကျန်ရှိသောသူများအား ငါဆိုသည်မှာ သခင်ဘုရားမဟုတ်၊ ငါပြောသည်” ဟု ဖြည့်စွက်ထားသည်။ ထို့ပြင် အခန်းကြီး ၂၅ တွင် “အပျိုများနှင့်စပ်လျဉ်း၍ သခင်ဘုရားထံမှ ပညတ်ချက်မရှိ၊ သို့ရာတွင် သခင်ဘုရား၏ကရုဏာတော်ဖြင့် ယုံကြည်ထိုက်သူတစ်ဦးအဖြစ် ငါ၏အမြင်ကို ငါပေးသည်” ဟု ဖော်ပြထားသည်။ ဤကျမ်းချက်များသည် အမှန်တကယ် လှုံ့ဆော်မှုဆိုင်ရာ ပြဿနာကို ကိုင်တွယ်ခြင်းမဟုတ်ပါ။ အခန်းကြီး ၁၀ နှင့် ၁၂ တွင် ပါဝုလုဆွဲထုတ်သော ကွဲပြားခြင်းမှာ တစ်မှုတွင် သခင်ဘုရား၏ ရှင်းလင်းသောပညတ်ကို ရည်ညွှန်းနိုင်သည် (မဿဲ ၅:၃၂၊ ၁၉:၁-၆)၊ နောက်တစ်မှုတွင်မူ ထိုသို့မရှိချေ။ သို့ရာတွင် အခန်းကြီး ၁၂ နှင့် အခြားနေရာများတွင်ရှိသော အကြံဉာဏ်များသည် လှုံ့ဆော်မှုအောက်တွင် ပေးထားခြင်းဖြစ်သည်။ အကြောင်းမှာ ပါဝုလုသည် အိမ်ထောင်ရေးဆိုင်ရာ မေးခွန်းများနှင့်ပတ်သက်၍ ဤဆွေးနွေးချက်ကို “ငါသည် ဘုရားသခင်၏ဝိညာဉ်တော်ရှိသည်ဟု ငါထင်၏” (၁ကောရိန်သု ၇:၄၀) ဟူသော ပြင်းထန်သောအတည်ပြုချက်ဖြင့် နိဂုံးချုပ်ထားသောကြောင့်ဖြစ်သည်။ သမ္မာကျမ်းစာသည် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်ဖြင့် ကျမ်းစာများ၏ မတူညီသောစာအုပ်များကို ရေးသားသူများကို မည်သို့လှုပ်ရှားပြီး လမ်းပြခဲ့သည်ကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း ရှင်းပြထားခြင်းမရှိသော်လည်း၊ တစ်ခုတည်းသော အချက်မှာ ရှင်းလင်းသည်- ဤစာရေးသူများသည် သူတို့၏ စုစုပေါင်းပုဂ္ဂိုလ်စွမ်းရည်ပါဝင်မှုနှင့်အတူ လူသားများအဖြစ် အပြည့်အဝ လုပ်ဆောင်ခဲ့ကြသည်။

Remarks by Paul in 1 Corinthians 7 have led some to conclude that Paul distinguishes between things he said under inspiration and other things which were merely his personal opinion. He writes in verse 10, “To the married I give charge, not I but the Lord”; in verse 12 he adds, “To the rest I say, not the Lord.” Again in verse 25 he states, “Now concerning the unmarried, I have no command of the Lord, but I give my opinion as one who by the Lord’s mercy is trustworthy.” These texts do not, in fact, deal with the issue of inspiration. The contrast Paul draws in verses 10 and 12 is that in one case he can refer to an explicit command of the Lord (Matt. 5:32; 19:1–6), whereas in the other he cannot. Yet the advice in verse 12 and elsewhere is given under inspiration, for Paul concludes this discourse on questions regarding marriage with the emphatic assertion, “I think that I have the Spirit of God” (1 Cor. 7:40). The Bible may not explain distinctly the process by which the Holy Spirit moved and guided the writers of the different books of Scripture, but one fact is clear: These writers functioned fully as human beings with the involvement of their total personality.

 

၂. လှုံ့ဆော်မှု၏ နေရာဌာန (Locus of Inspiration)

လှုံ့ဆော်မှု၏ နေရာဌာနဆိုသည်မှာ မည်သူ သို့မဟုတ် မည်သည်က လှုံ့ဆော်ခံရသနည်း ဟူသော မေးခွန်းကို ဆိုလိုသည်။ လှုံ့ဆော်မှုသည် ဘုရားသခင်ရွေးချယ်တော်မူသော ပရောဖက်များနှင့် တမန်တော်များကဲ့သို့ သီးခြားလူများနှင့် သက်ဆိုင်သလော၊ သို့မဟုတ် သူတို့ပြောဆိုခဲ့သော သို့မဟုတ် ရေးသားခဲ့သော သတင်းစကားများ—အထူးသဖြင့် သမ္မာကျမ်းစာများနှင့် သက်ဆိုင်သလော၊ သို့မဟုတ် သမ္မာကျမ်းစာများ ဖြစ်ပေါ်လာသော ယုံကြည်ခြင်းအသိုင်းအဝိုင်းနှင့် သက်ဆိုင်သလော။ ပထမနှစ်ခုမှာ ကြာရှည်စွာ ငြင်းခုံခဲ့ကြသော အကြောင်းအရာဖြစ်သည်။ တတိယရွေးချယ်မှုမှာ နောက်ပိုင်းနှစ်များတွင် အထူးထင်ရှားလာခဲ့သည်။

2. The Locus of Inspiration

The locus of inspiration concerns the question Who or what is inspired? Does inspiration pertain to specific individuals chosen by God, such as prophets and apostles, or to the messages they delivered in oral or written form—particularly to the Scriptures, or to the community of faith in which the Scriptures originated? The first two options have long been a matter of debate; the third option has especially come to the fore in recent years.

 

ဤဆောင်းပါးတွင် အစောပိုင်းတင်ပြထားသော သမ္မာကျမ်းစာအထောက်အထားများက ဘုရားသခင်ရွေးချယ်တော်မူသော သီးခြားလူများကို သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ အလုပ်လုပ်မှု၏ အဓိကနေရာဌာနအဖြစ် ညွှန်ပြထားသည်။ ကျမ်းချက်တွင် “သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်ဖြင့် လှုပ်ရှားခံရသော လူများသည် ဘုရားသခင်ထံမှ ပြောဆိုကြသည်” (၂ပေတရု ၁:၂၁)၊ “ငါနှင့်စပ်လျဉ်း၍ ထာဝရဘုရား၏ ဝိညာဉ်တော်သည် ငါ့အားဖြင့် မိန့်တော်မူ၏၊ ထိုဝိညာဉ်တော်၏ နှုတ်ကပတ်တော်သည် ငါ့နှုတ်ဖျားပေါ်တွင် ရှိ၏” (၂ရှမွေလ ၂၃:၂)၊ “ငါမူကား ထာဝရဘုရား၏ ဝိညာဉ်တော်နှင့် တန်ခိုးတော်ဖြင့် ပြည့်စုံ၏” (မိက္ခာ ၃:၈) ဟု ဆိုထားသည်။

The biblical evidence presented earlier in this article points to specific individuals, chosen by God, as the primary locus of the working of the Holy Spirit. Scripture says “Men moved by the Holy Spirit spoke from God” (2 Peter 1:21); “The Spirit of the Lord speaks by me, his word is upon my tongue” (2 Sam. 23:2); “As for me, I am filled with power, with the Spirit of the Lord” (Micah 3:8).

 

လှုံ့ဆော်ခံရသော စာရေးသူများအား သို့မဟုတ် သူတို့ရေးသားခဲ့သော သမ္မာကျမ်းစာများအား လှုံ့ဆော်မှုကို သတ်မှတ်သင့်သလားဆိုသည်မှာ အတော်များများတွင် မလိုအပ်သော ဒုက္ခတစ်ခုဖြစ်သည်။ လှုံ့ဆော်မှု၏ အဓိကနေရာဌာနမှာ လူများတွင် ရှိသည်မှာ ရှင်းလင်းသည်။ သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်သည် လူများကို ပြောဆိုရန် သို့မဟုတ် ရေးသားရန် လှုပ်ရှားစေသည်။ သို့ရာတွင် သူတို့ပြောဆိုခဲ့သော သို့မဟုတ် ရေးသားခဲ့သောအရာမှာ ဘုရားသခင်၏ လှုံ့ဆော်ခံရသော နှုတ်ကပတ်တော်ဖြစ်သည်။ ပါဝုလု၏ တိမောသေအား စကားမှာ “ခပ်သိမ်းသော ကျမ်းစာသည် ဘုရားသခင်ထံမှ ရူပါရုပ်နှင့် ထွက်သက်တော်မူသော နှုတ်ကပတ်တော်ဖြစ်သည်” (၂တိမောသေ ၃:၁၆)။ ပေတရုသည် ပါဝုလု၏ စာများကို “ဘုရားသခင်ပေးသနားတော်မူသော ဉာဏ်ပညာအတိုင်း” ရေးသားထားသော ကျမ်းစာအဖြစ် အသိအမှတ်ပြုခဲ့သည် (၂ပေတရု ၃:၁၅)။ သူ၏စာများကို ရေးသားရာတွင် ပါဝုလုသည် လှုံ့ဆော်ခံရသည် သို့မဟုတ် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်ဖြင့် လှုပ်ရှားခံရသည်။ သူထုတ်လုပ်ခဲ့သော စာများသည် ဘုရားသခင်ထံမှ ရူပါရုပ်နှင့် ထွက်သက်တော်မူသော ကျမ်းစာများ၏ အစိတ်အပိုင်းဖြစ်လာသည်။ လှုံ့ဆော်မှုသည် ပါဝုလုအပေါ်တွင် အလုပ်လုပ်ခဲ့သည်။ လှုံ့ဆော်မှုအောက်တွင် ပါဝုလုသည် လှုံ့ဆော်ခံရသော စာများကို ရေးသားခဲ့သည်။ လှုံ့ဆော်မှု၏ အဓိကနေရာဌာနမှာ တမန်တော်ဖြစ်သည်။ ထိုလှုံ့ဆော်မှု၏ ရလဒ်မှာ သန့်ရှင်းသော ကျမ်းစာဖြစ်သည်။

Whether inspiration should be attributed to the inspired writers or to the Scriptures written by them is to a large extent a needless dilemma. It is clear that the primary locus of inspiration is in people. The Holy Spirit moved upon people to speak or write; yet what they spoke or wrote was the inspired word of God. In the words of Paul to Timothy, “All Scripture is God-breathed” (2 Tim. 3:16, NIV). Peter recognized the letters of Paul as part of the Scriptures, written according to “the wisdom that God gave him” (2 Peter 3:15, NIV). In writing his Epistles, Paul was inspired or moved by the Holy Spirit, and the letters he produced became part of the God-breathed Scriptures. Inspiration worked on Paul, and under inspiration Paul wrote inspired letters. The primary locus of inspiration is the apostle; the result of that inspiration is Holy Scriptures.

 

လှုံ့ဆော်မှု၏ နေရာဌာနအဖြစ် တတိယရွေးချယ်မှုဖြစ်သော ကျမ်းစာဖြစ်ပေါ်လာရာနေရာ ယုံကြည်ခြင်းအသိုင်းအဝိုင်းသည် တရားမျှတသော အခြားရွေးချယ်မှုအဖြစ် ဖော်ပြရန် မထိုက်တန်ပါ။ ဤအယူအဆသည် သမ္မာကျမ်းစာလေ့လာနည်းတစ်ခုအပေါ် အများဆုံး အခြေခံထားသည်။ စာပေသမိုင်း-ဝေဖန်ရေးနည်းဖြင့် သမ္မာကျမ်းစာကို လေ့လာခြင်းအားဖြင့် ပညာရှင်များက ကျမ်းစာစာအုပ်များစွာသည် အမည်မသိသော စာရေးသူများ၊ တည်းဖြတ်သူများနှင့် ပြန်လည်တည်းဖြတ်သူများ ပါဝင်ခဲ့သော ရှည်လျားသောလုပ်ငန်းစဉ်၏ နောက်ဆုံးထုတ်ကုန်ဖြစ်သည်ဟု နိဂုံးချုံးခဲ့ကြသည်။ ထိုဖြစ်စဉ်များအပေါ်အခြေခံ၍ သမ္မာကျမ်းစာစာအုပ်များတွင် ရှင်းလင်းသော သမိုင်းဆိုင်ရာအကြောင်းအရာများတွင် နေထိုင်ပြီး လှုံ့ဆော်မှုအောက်တွင် ရေးသားခဲ့ကြသော သီးခြားစာရေးသူများရှိသည်ဟူသော နားလည်မှုကို ငြင်းပယ်ခဲ့ကြသည်။ ထိုစာရေးသူများ လှုံ့ဆော်ခံရခြင်းအစား၊ စာအုပ်သည် နောက်ဆုံးပုံစံရောက်ရှိခဲ့သော အသိုင်းအဝိုင်းက ကျမ်းစာသတင်းစကား၏ တရားဝင်မှုနှင့် အခွင့်အာဏာကို အသိအမှတ်ပြုရန် လှုံ့ဆော်ခံရသည်ဟု ဆိုသည်။

The third option for the locus of inspiration, the community of faith where Scripture had its origin, hardly deserves mention as a viable alternative. The concept is based, to a great extent, on a specific method of Bible study. By a literary-historico-critical study of the Bible, scholars have come to the conclusion that many biblical books are the end product of a long process, in which unknown writers, editors, and redactors were involved. On the basis of such phenomena, the understanding that books of the Bible had specific authors—who lived in well-defined historical contexts, and wrote under inspiration—is denied. Instead of these authors being inspired, the community among which the writing reached its final form is inspired to recognize the validity and authority of the Bible message. (See Interpretation IV. F, G.)

 

ပြန်လည်တည်းဖြတ်ခြင်းနှင့် တည်းဖြတ်ခြင်းအထောက်အထားများ ရှိသော်လည်း၊ ထိုအရာများစွာကို လှုံ့ဆော်ခံရသော စာရေးသူများကိုယ်တိုင်၊ သူတို့၏ ချက်ချင်းလက်ငင်း အဖွဲ့သားများ၊ သို့မဟုတ် နောက်ပိုင်းလှုံ့ဆော်ခံရသော စာရေးသူများကို သတ်မှတ်နိုင်သည်။ ဥပမာ၊ ယောရှုသည် ဘုရားသခင်၏ လှုံ့ဆော်မှုအောက်တွင် မောရှေ၏ စာအုပ်များကို တည်းဖြတ်ပြီး တရားဟောရာ၏ နောက်ဆုံးအခန်းကြီးများကဲ့သို့ အပိုများထည့်သွင်းခဲ့ဖြှယ်ရှိသည်။ မည်သို့ပင်ဆိုစေ၊ အသိုင်းအဝိုင်းတွင် လှုံ့ဆော်မှု၏ နေရာဌာနထက် ကျမ်းစာစာရေးသူတွင် ရှိသည်ဟူသော အထောက်အထားမရှိခြင်းကြောင့်၊ ကျမ်းစာ၏ ထုတ်ဖော်ချက်များကို ရပ်တည်ရမည်။ လှုံ့ဆော်မှု၏ နေရာဌာနမှာ လှုံ့ဆော်ခံရသော စာရေးသူတွင် ရှိသည်။

While there is evidence of redaction and editing, much of this can be attributed to the inspired authors themselves, to their immediate associates, or possibly even to later inspired writers. Joshua, for instance, may well have—under divine inspiration—edited the books of Moses and made additions to them, such as, for example, the last verses of Deuteronomy. In any case, given the absence of evidence for the locus of inspiration in a community rather than in a biblical author, the statements of Scripture must stand. The locus of inspiration is in the inspired author.

 

၃. လှုံ့ဆော်မှု၏ အတိုင်းအတာ (The Extent of Inspiration)

“လှုံ့ဆော်မှု၏ အတိုင်းအတာ” ဆိုသည်မှာ သမ္မာကျမ်းစာ၏ မည်မျှလောက်ကို လှုံ့ဆော်ခံရသနည်း ဟူသော အကြောင်းအရာကို ဆိုလိုသည်။ သမ္မာကျမ်းစာ၏ စကားလုံးများကိုယ်တိုင် လှုံ့ဆော်ခံရသောစကားလုံးများလော။ သို့မဟုတ် စကားလုံးများနောက်ကွယ်တွင်ရှိသော အတွေးအခေါ်များသာ လှုံ့ဆော်ခံရသနည်း။ သမ္မာကျမ်းစာ၏ အချို့အပိုင်းများသည် အချို့ထက် ပို၍လှုံ့ဆော်ခံရသနည်း။ အချို့အပိုင်းများသည် လုံးဝလှုံ့ဆော်မခံရသနည်း။ သမ္မာကျမ်းစာသည် အပြည့်အဝ လှုံ့ဆော်ခံရသနည်း၊ သို့မဟုတ် အဆင့်ဆင့်သာ လှုံ့ဆော်ခံရသနည်း။

3. The Extent of Inspiration

The “extent of inspiration” refers to the matter of how much of the Bible is inspired. Are the words of the Bible themselves inspired? Or are only the thoughts behind the words inspired? Are some parts of the Bible more inspired than others? Are some parts not inspired at all? Is the Bible inspired in its totality or is it inspired only in degrees?

 

အထူးဗျာဒိတ်နှင့် လှုံ့ဆော်မှု (III. B နှင့် IV. B) ဆွေးနွေးချက်မှ ဗျာဒိတ်-လှုံ့ဆော်မှု လုပ်ငန်းစဉ်တွင် ရှုထောင့်များစွာရှိပြီး ရရှိနိုင်သော အချက်အလက်များသည် ကျွန်ုပ်တို့၏ မေးခွန်းအားလုံးကို ဖြေဆီးမပေးကြောင်း ထင်ရှားသည်။ သို့ရာတွင် အတွေးအခေါ်များနှင့် စကားလုံးများ နှစ်မျိုးလုံး ဤလုပ်ငန်းစဉ်တွင် ပါဝင်ကြောင်း သံသယဖြစ်စရာ မရှိပါ။ ရူပါရုံများနှင့် အိပ်မက်များတွင် သို့မဟုတ် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ ထင်ရှားမှုများအားဖြင့် လှုံ့ဆော်ခံရသူများသည် အမြင်အာရုံ သို့မဟုတ် စကားလုံးပုံစံဖြင့် အတွေးအခေါ်များကို လက်ခံရရှိကြသည်။ ထို့နောက် သူတို့သည် လက်ခံရရှိသည်အတိုင်း သစ္စာရှိရှိနှင့် မှန်ကန်စွာ ဖော်ပြခဲ့ကြသည်။ တစ်ခါတစ်ရံတွင် ဝိညာဉ်တော်ပေးသနားတော်မူသော စကားလုံးများကို အတိအကျ အသုံးပြု၍ သတင်းစကားများကို ဖော်ပြခဲ့ကြပုံ ရှိသည်။

From discussion of special revelation and inspiration (III. B and IV. B) it is evident that the revelation-inspiration process has many aspects and that available information does not answer all our questions. However, there is little doubt that thoughts as well as words are involved in this process. In visions and dreams or by impressions of the Holy Spirit, inspired persons received thoughts in visual or verbal form. These they then conveyed faithfully and truthfully as they had received. At times they seem to express their messages in precisely the words given to them by the Spirit.

 

လက်ခံရရှိသော အတွေးအခေါ်များကို မည်သို့ပင်လက်ခံရရှိစေကာမူ၊ ကျမ်းစာစာရေးသူများသည် သူတို့၏ စကားလုံးများမှာ ဘုရားသခင်ထံမှ စကားလုံးများဖြစ်သည်ဟု အလေးပေးဖော်ပြခဲ့ကြသည်။ မောရှေက ဘုရားသခင်သည် ပရောဖက်များ၏ ပါးစပ်တွင် မိမိ၏ နှုတ်ကပတ်တော်များကို ထည့်သွင်းတော်မူမည်ဟု ကိုးကားထားသည် (တရားဟော ၁၈:၁၈၊ ယေရမိ ၁:၉ နှိုင်းယှဉ်)။ ကျမ်းစာနှင့်စပ်လျဉ်း၍ ယေရှုခရစ်တော်က တရားဟောရာ ၈:၃ မှ ကိုးကားကာ “လူသည် မုန့်တစ်ခုတည်းဖြင့် အသက်မရှင်ရ၊ ဘုရားသခင်၏ ပါးစပ်မှ ထွက်သော စကားတိုင်းဖြင့် အသက်ရှင်ရမည်” ဟု ကြေညာတော်မူခဲ့သည် (မဿဲ ၄:၄)။

Regardless of the way the thoughts were received, the biblical writers emphasize that their words are words from God. Moses quotes God as saying that He will put His words in the mouth of the prophets (Deut. 18:18; cf. Jer. 1:9). Referring to Scripture, Jesus declared, quoting from Deuteronomy 8:3, that “man shall not live by bread alone, but by every word that proceeds from the mouth of God” (Matt. 4:4).

 

ကျမ်းစာစာရေးသူများရေးသားခဲ့သော စကားလုံးများမှာ ထင်ရှားစွာ လူသားစကားလုံးများဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် သူတို့သည် သူတို့၏ စာအုပ်များကို “ယေရမိ၏ နှုတ်ကပတ်တော်” (ယေရမိ ၁:၁) သို့မဟုတ် “ရှောလမုန်၏ သုတ္တံကျမ်း” (သုတ္တံ ၁:၁) ဟူသော အသုံးအနှုန်းများဖြင့် မိတ်ဆက်နိုင်ကြသည်။ အတွေးအခေါ်များနှင့် တစ်ခါတစ်ရံ စကားလုံးများကို ဘုရားသခင်၏ ဗျာဒိတ်တော်ဖြင့် ပေးသနားတော်မူပြီး၊ လူသားစာရေးသူများက သူတို့နှင့် သူတို့၏ ချက်ချင်းစာဖတ်သူများအတွက် ရင်းနှီးကျွမ်းဝင်သော စကားလုံးများဖြင့် ဖော်ပြခဲ့ကြသည်။

The words written by the biblical authors are distinctly human words. For that reason they can introduce their books with such expressions as “the words of Jeremiah” (Jer. 1:1) or “the proverbs of Solomon” (Prov. 1:1). The thoughts, and at times the words, are given by revelation of God to be expressed by the human authors in words familiar to them and their immediate readers.

 

သမ္မာကျမ်းစာမှာ အမှန်တကယ် လူသားဆန်မှု အပြည့်အဝနှင့် ဘုရားသခင်ဆန်မှု အပြည့်အဝ ရှိသည်။ သမ္မာကျမ်းစာ၏ အချို့အပိုင်းများမှာ လူသားသက်သက်သာဖြစ်ပြီး အချို့အပိုင်းများမှာ ဘုရားသခင်ထံမှ လှုံ့ဆော်ခံရသည်ဟူသော အယူအဆတစ်စုံတစ်ရာသည် ကျမ်းစာစာရေးသူများ တင်ပြပုံနှင့် ဆန့်ကျင်သည်။ ပါဝုလု၏ စကား၊ “ခပ်သိမ်းသော ကျမ်းစာသည် ဘုရားသခင်ထံမှ ရူပါရုပ်နှင့် ထွက်သက်တော်မူသော နှုတ်ကပတ်တော်ဖြစ်သည်” ဟူသည်မှာ တစ်စိတ်တစ်ပိုင်း လှုံ့ဆော်မှုဆိုင်ရာ အယူအဆကို ခွင့်မပြုပါ။ ကျမ်းစာတွင် လှုံ့ဆော်မှုအဆင့်ဆင့်ရှိသည်ဟု အကြံပြုသော အရိပ်အမြွက်တစ်စုံတစ်ရာမျှ မရှိပါ။ သမ္မာကျမ်းစာ၏ အချို့အပိုင်းများသည် အချို့ထက် ပို၍အရေးကြီးနိုင်သည် (ယေရှုခရစ်တော်သည် မဿဲ ၂၃:၂၃ တွင် “ပညတ်တော်၏ ပို၍လေးလံသော အရာများ” ဟု မိန့်ဆိုတော်မူသည်)၊ သို့ရာတွင် ထိုအရာများသည် ပို၍လှုံ့ဆော်ခံရသည်ဟု မဆိုလိုပါ။ ခရစ်ယာန်တိုင်းသည် သေသာလောနိတ်မြို့သားယုံကြည်သူများ ပါဝုလု၏ နှုတ်ကပတ်တော်များကို လက်ခံသည့်နည်းတူ သန့်ရှင်းသော ကျမ်းစာ၏ နှုတ်ကပတ်တော်များကို လက်ခံရန် ကောင်းပါသည်၊ “လူတို့၏ နှုတ်ကပတ်တော်အဖြစ် မဟုတ်၊ အမှန်တကယ်ရှိသည်အတိုင်း ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်အဖြစ်” (၁သေသာလောနိတ် ၂:၁၃)။

Truly the Scriptures are fully human and fully divine. Any idea that some parts of the Bible are merely human while other parts are divinely inspired contradicts the way the biblical writers present the matter. Paul’s words, that “all Scripture is God-breathed,” do not allow for any concept of partial inspiration. Neither are there any hints in Scripture suggesting degrees of inspiration. Some portions of Scripture may be more important than other portions (Jesus speaks in Matthew 23:23 about “the weightier matters of the law”), but that does not mean that they are more inspired. Every Christian would do well to receive the words of Holy Scripture in the manner in which the believers in Thessalonica accepted the words of Paul, “not as the word of men but as what it really is, the word of God” (1 Thess. 2:13).

 

D. လှုံ့ဆော်မှု၏ အကျိုးသက်ရောက်မှုများ (Effects of Inspiration)

လှုံ့ဆော်မှုသည် အဘယ်ကို ပြီးစီးစေသနည်း။ သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်သည် လှုံ့ဆော်ခံရသော စာရေးသူများအပေါ် အထူးလွှမ်းမိုးမှုကို မည်သို့သော အကျိုးသက်ရောက်မှုများ ဖြစ်ပေါ်စေသနည်း။ ဝိညာဉ်တော်၏ လှုပ်ရှားမှုသည် သူတို့၏ စာများကို ဤကမ္ဘာပေါ်တွင် အခြားစာအုပ်တစ်အုပ်နှင့်မတူ ကွဲပြားသော ဂုဏ်သတ္တိများ ပေးသနားသလော။ ရာစုနှစ်များစွာတစ်လျှောက် ခရစ်ယာန်အများစုသည် နောက်ဆုံးမေးခွန်းကို အပြုသဘောဆောင်စွာ ဖြေဆိုခဲ့ကြသည်၊ သို့ရာတွင် လှုံ့ဆော်မှု၏ ထူးခြားသော ဂုဏ်သတ္တိများ၊ အရည်အသွေးများ သို့မဟုတ် အကျိုးသက်ရောက်မှုများနှင့်စပ်လျဉ်း၍ ကွဲလွဲခဲ့ကြသည်။ ထိုကွဲလွဲမှုအချို့နှင့် ဖြစ်ပေါ်လာသော ပဋိပက္ခများကို ဤဆောင်းပါး၏ နောက်ဆုံးတွင် သမိုင်းဆိုင်ရာ စစ်တမ်းတွင် ဆွေးနွေးမည်။

D. Effects of Inspiration

What does inspiration accomplish? What are the effects of the special influence exercised by the Holy Spirit on the inspired writers? Does the moving of the Spirit give to their writings qualities that make the Bible different from any other book in the world? The majority of Christians throughout the centuries have answered the last question in the affirmative, though they have differed as to the unique qualities, attributes, or effects of inspiration. Some of these differences and the conflicts engendered by them will be discussed in the historical survey at the end of this article.

 

ဤနေရာတွင် အဓိကရည်ရွယ်ချက်မှာ ကျမ်းစာ၏ ဂုဏ်သတ္တိ လေးပါးကို စဉ်းစားရန်ဖြစ်သည်- ကျမ်းစာသည် ဘုရားသခင်၏ အသက်ရှင်သော အသံတော်ဖြစ်သည်၊ ကျမ်းစာ၏ အခွင့်အာဏာ၊ ကျမ်းစာ၏ သစ္စာရှိမှု၊ နှင့် ကျမ်းစာ၏ လုံလောက်မှု။ ဤလှုံ့ဆော်မှု၏ အကျိုးသက်ရောက်မှုများကို ခွဲခြားစဉ်းစားရန် သင့်လျော်သော်လည်း၊ ကျမ်းစာ၏ ဂုဏ်သတ္တိများကို တစ်ခုနှင့်တစ်ခု ခွဲထုတ်၍ ဘယ်တော့မျှ မမြင်သင့်ပါ။ ထိုဂုဏ်သတ္တိများသည် ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်၏ တောက်ပသော အလင်းရောင်ဖြင့် ဖြစ်ပေါ်လာသော အရောင်အဆင်းမျိုးစုံ၏ အရောင်များကို ဖွဲ့စည်းထားသည်။

The primary purpose here is to consider four qualities of Scripture: Scripture is the living voice of God, the authority of Scripture, the truthfulness of Scripture, and the sufficiency of Scripture. While it is appropriate to look at each of these effects of inspiration separately, qualities of Scripture should never be seen in isolation from each other. They constitute the different hues of a spectrum of colors formed by the bright light of the Word of God.

 

၁. ကျမ်းစာ- ဘုရားသခင်၏ အသက်ရှင်သော အသံတော် (Scripture: The Living Voice of God)

ကျမ်းစာစာရေးသူများသည် ကျမ်းစာ၏ နှုတ်ကပတ်တော်များမှာ ဘုရားသခင်၏ အသံတော်သည် လူသားများအား အမြဲတည်ရှိနေသော တက်ကြွသော အဖြစ်မှန်အဖြစ် ပြောဆိုတော်မူသည်ဟု ကွဲပြားစွာ အလေးပေးဖော်ပြခဲ့ကြသည်။ ပရောဖက်များ၏ “ထာဝရဘုရားမိန့်တော်မူသည်ကား” သည် ဘီစီ ၈ ရာစု သို့မဟုတ် ၁၅ ရာစုတွင်ဖြစ်စေ၊ ခရစ်နှစ် ၂၀ ရာစုတွင်ဖြစ်စေ လူသားများအား တည့်တည့်မတ်မတ် ပြောဆိုတော်မူသည်။ ရှာဒုတ်လူမျိုးတို့သည် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းနှင့်စပ်လျဉ်း၍ ယေရှုခရစ်တော်ကို ထောင်ချောက်ဆင်ရန် ကြံစည်သောအခါ၊ ထိုအခါ ယေရှုခရစ်တော်က “သင်တို့သည် ကျမ်းစာကိုလည်းကောင်း၊ ဘုရားသခင်၏ တန်ခိုးတော်ကိုလည်းကောင်း မသိသောကြောင့် လွဲမှားကြသည်” ဟု တည့်တည့်မတ်မတ် မိန့်တော်မူခဲ့သည်။ ထို့နောက် “ဘုရားသခင်က သင်တို့အား မိန့်တော်မူသည်မှာ ‘ငါသည် အာဘရာဟံ၏ ဘုရားသခင်၊ ဣဇာက်၏ ဘုရားသခင်၊ ယာကုပ်၏ ဘုရားသခင်ဖြစ်၏’ ဟူ၍ မဟုတ်လော။ ထိုဘုရားသခင်သည် လူသေများ၏ ဘုရားသခင်မဟုတ်၊ အသက်ရှင်သူများ၏ ဘုရားသခင်ဖြစ်တော်မူ၏” ဟု မေးတော်မူခဲ့သည် (မဿဲ ၂၂:၂၉၊ ၃၁၊ ၃၂)။ ယေရှုခရစ်တော်သည် မောရှေအား ဘုရားသခင်မိန့်ဆိုတော်မူခဲ့သော နှုတ်ကပတ်တော်များကို နှစ်ပေါင်း ၁၀၀၀ ကျော်က မှတ်တမ်းတင်ထားသည်ကို မိမိ၏ မေးခွန်းမေးသူများအား သက်ဆိုင်သည်ဟု ကိုးကားတော်မူခဲ့သည်- “ဘုရားသခင်က သင်တို့အား မိန့်တော်မူသည်”။

1. Scripture: The Living Voice of God

In diverse ways the biblical writers stress that the words of Scripture are God’s voice speaking to human beings as an ever-present dynamic reality. The “thus says the Lord” of the prophets speaks as directly to human beings in the twentieth century A.D. as in the eighth or fifteenth century B.C. When the Sadducees tried to trap Jesus with a question about the resurrection, He straightforwardly told them, “You are wrong, because you know neither the scriptures nor the power of God.” He asked them, “Have you not read what was said to you by God, ‘I am the God of Abraham, and the God of Isaac, and the God of Jacob’? He is not God of the dead, but of the living” (Matt. 22:29, 31, 32). Jesus quoted here words spoken by God to Moses and recorded more than 1,000 years earlier as applicable to his questioners: “What was said to you by God.”

 

ကျမ်းစာတွင် ဘုရားသခင်သည် မျိုးဆက်အားလုံးအား ပြောဆိုတော်မူသည်။ ရှေးဣသရေလလူမျိုးတို့သည် သူတို့၏ မယုံကြည်ခြင်းကြောင့် ကျရောက်ခဲ့သော တရားစီရင်ခြင်းအချို့နှင့်စပ်လျဉ်း၍ ပါဝုလုက ကောရိန်သုမြို့ ခရစ်ယာန်ယုံကြည်သူများအား “ထိုအရာများသည် သူတို့အား သတိပေးချက်အဖြစ် ဖြစ်ပွားခဲ့သည်၊ သို့ရာတွင် ကျွန်ုပ်တို့၊ ခေတ်ကာလ၏ အဆုံးသို့ ရောက်ရှိလာသူများအတွက် ညွှန်ကြားချက်အဖြစ် ရေးမှတ်ထားခြင်းဖြစ်သည်” ဟု သတိပေးခဲ့သည် (၁ကောရိန်သု ၁၀:၁၁)။ ပေတရုသည် ခရစ်တော်၏ ဆင်းရဲခြင်းနှင့် ဘုန်းအသရေနှင့်စပ်လျဉ်း၍ ဝိညာဉ်တော်ပေးသနားတော်မူသော ဗျာဒိတ်များနှင့်ပတ်သက်၍ မိတ်ဆွေခရစ်ယာန်များအား “ထိုပရောဖက်များသည် သူတို့ကိုယ်တိုင်အတွက်မဟုတ်၊ သင်တို့အတွက် အမှုတာဝန်ထမ်းဆောင်ခဲ့ကြသည်” ဟု ပြောကြားခဲ့သည် (၁ပေတရု ၁:၁၂)။ ပရောဖက်များ၊ ဆာလံဆရာများ၊ သန့်ရှင်းသော သမိုင်းပညာရှင်များနှင့် တမန်တော်များမှတစ်ဆင့် ဘုရားသခင်ပေးသနားတော်မူသော နှုတ်ကပတ်တော်သည် ထိုနှုတ်ကပတ်တော်ကို ဖတ်ရှုသူ သို့မဟုတ် နားထောင်သူများအား တိုက်ရိုက်ပြောဆိုသော အသက်ရှင်သော နှုတ်ကပတ်တော်ဖြစ်သည်။ ဤအရာကို ဟေဗြဲ ၄:၁၂ တွင် အားကောင်းစွာ ဖော်ပြထားသည်- “ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်သည် အသက်ရှင်၍ တက်ကြွ၏၊ နှစ်ချွန်ထက်သန်သော ဓားတစ်လက်ထက် စူးသော၍ ဝိညာဉ်နှင့် ဝိညာဉ်၊ အဆစ်နှင့် ခြင်ဆစ်ကို ပိုင်းခြားနိုင်၏၊ နှလုံးသားထဲ၌ အတွေးအခေါ်များနှင့် ရည်ရွယ်ချက်များကို စစ်ဆေးတွေ့ရှိနိုင်၏။”

In Scripture God speaks to all generations. Referring to certain judgments that came upon Israel of old because of their unbelief, Paul reminds the Christian believers in Corinth that “these things happened to them as a warning, but they were written down for our instruction, upon whom the end of the ages has come” (1 Cor. 10:11). Peter, speaking about the revelations regarding the sufferings and the glory of Christ given by the Spirit to the prophets, told his fellow Christians that those prophets “were serving not themselves but you” (1 Peter 1:12). The word of God given through prophets, psalmists, sacred historians, and apostles is a living word that speaks directly to those who read or hear that word. This is forcefully expressed in Hebrews 4:12: “For the word of God is living and active, sharper than any two-edged sword, piercing to the division of soul and spirit, of joints and marrow, and discerning the thoughts and intentions of the heart.”

 

ကျမ်းစာကို ရေးသားရန် လူသားစာရေးသူများကို လှုပ်ရှားစေသော ဘုရားသခင်၏ ဝိညာဉ်တော်သည် သူတို့ရေးသားခဲ့သော စကားလုံးများမှတစ်ဆင့် မျိုးဆက်တိုင်းအား ပြောဆိုတော်မူသော အလားတူ ဝိညာဉ်တော်ပင်ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် ကျမ်းသစ်ကျမ်း စာရေးသူများသည် ဓမ္မဟောင်းကျမ်းမှ နှုတ်ကပတ်တော်များကို သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်မိန့်ဆိုတော်မူသည်ဟု ကိုးကားကြသည် (ဟေဗြဲ ၃:၇-၁၁၊ ၁၀:၁၅-၁၇)။ ထို့ကြောင့် ဗျာဒိတ်ရှုပ်ထွေးသူ ယောဟန်သည် အသင်းတော်ခုနစ်ခုသို့ စာများကို တစ်စောင်ချင်းစီ နိဂုံးချုပ်ရာတွင် “နားရှိသူသည် ဝိညာဉ်တော်သည် အသင်းတော်များအား မိန့်တော်မူသည်ကို နားထောင်ပါစေ” ဟူသော အရေးတကြီး ဆုံးမဩဝါဒဖြင့် နိဂုံးချုပ်ခဲ့သည် (ဗျာဒိတ် ၂:၇၊ ၁၁၊ ၁၇၊ ၂၉၊ ၃:၆၊ ၁၃၊ ၂၂)။ ထို့ကြောင့် “နှုတ်ကပတ်တော်” နှင့် “ဝိညာဉ်တော်” တို့သည် အတူတကွ ပါဝင်သည်။ တမန်တော် ပါဝုလုက ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်ကို “ဝိညာဉ်တော်၏ ဓား” ဟု ရည်ညွှန်းသည် (ဧဖက် ၆:၁၇)။ ဘုရားသခင်၏ ဝိညာဉ်တော်သည် ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်အား ထိရောက်မှုနှင့် တန်ခိုးကို ပေးသည်။ မွေးဖွားခြင်း သို့မဟုတ် ပြန်လည်ဖြစ်တည်ခြင်းကို ဝိညာဉ်တော်နှင့် နှုတ်ကပတ်တော် နှစ်ခုစလုံးကြောင့် သတ်မှတ်ထားသည်။ ယေရှုခရစ်တော်က နိကောဒင်မုအား ဝိညာဉ်တော်အားဖြင့် ပြန်လည်မွေးဖွားရမည်ဟု မိန့်တော်မူခဲ့သည် (ယောဟန် ၃:၅-၇) ဟူသော်လည်း ပေတရုက ကွဲပြားနေသော ယုံကြည်သူများအား “အသက်ရှင်၍ တည်မြဲသော ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်အားဖြင့် ပြန်လည်မွေးဖွားခြင်းသို့ ရောက်ကြပြီ” ဟု ရေးသားခဲ့သည် (၁ပေတရု ၁:၂၃)။

The Spirit of God who moved the human authors of the Bible to write is the same Spirit who addresses each generation in and through the words they wrote. For this reason NT writers quote words from the OT as being spoken by the Holy Spirit (Heb. 3:7–11; 10:15–17). Because of this, John the revelator concludes each of his letters to the seven churches with the urgent admonition: “He who has an ear, let him hear what the Spirit says to the churches” (Rev. 2:7, 11, 17, 29; 3:6, 13, 22). Thus “word” and “Spirit” belong together. The apostle Paul refers to the Word of God as “the sword of the Spirit” (Eph. 6:17). The Spirit of God gives efficacy and power to the Word of God. The new birth or regeneration is attributed both to the Spirit and to the Word. Jesus told Nicodemus that it was necessary to be born anew of the Spirit (John 3:5–7) while Peter wrote to the scattered believers, that they were “born anew, … through the living and abiding word of God” (1 Peter 1:23).

 

၂. ကျမ်းစာ- ၎င်း၏ အခွင့်အာဏာ (Scripture: Its Authority)

ကမ္ဘာဦးကျမ်းမှ ဗျာဒိတ်ကျမ်းအထိ ကောင်းကင်နှင့် မြေကြီးကို ဖန်ဆင်းတော်မူသော ဘုရားသခင်အား အမြင့်ဆုံးသော အခွင့်အာဏာကို သတ်မှတ်ထားသည်။ ထိုနည်းတူ ဘိုးဘေးများအား (ကမ္ဘာဦး ၁၇:၁၊ ၃၅:၁၁၊ ၄၈:၃) နှင့် မောရှေအား (ထွက်မြောက်ရာ ၃:၁၃-၁၅၊ ၆:၂၊ ၃) ဗျာဒိတ်ပေးတော်မူခဲ့သည်။ ဒါဝိဒ်က အားလုံးအထက် အုပ်စိုးရှင်ထာဝရဘုရားကို အသိအမှတ်ပြုကာ ကြီးမြတ်ခြင်း၊ တန်ခိုး၊ ဘုန်းအသရေတို့သည် ထာဝရဘုရားပိုင်ဆိုင်သည်ဟု ဝန်ချတောင်တင်ခဲ့သည် (၁နှစ်ဆက် ၂၉:၁၀-၁၃)။ ဒံယေလ၊ နေဗုခဒ်နေဇာ နှင့် ဒါရိယက်တို့သည် ကောင်းကင်ဘုရားသခင်အား အမြင့်ဆုံး ဉာဏ်ပညာနှင့် အစဉ်အမြဲ အုပ်စိုးမှုကို သတ်မှတ်ခဲ့ကြသည် (ဒံယေလ ၂:၂၀-၂၂၊ ၄:၃၄၊ ၃၅၊ ၆:၂၆၊ ၂၇)။

2. Scripture: Its Authority

From Genesis to Revelation supreme authority is ascribed to God, the Creator of heaven and earth. As such, He revealed Himself to the patriarchs (Gen. 17:1; 35:11; 48:3) and to Moses (Ex. 3:13–15; 6:2, 3). David acknowledged the Lord as ruler above all, to whom belong greatness, power, and majesty (1 Chron. 29:10–13). Daniel, as well as Nebuchadnezzar and Darius, ascribe supreme wisdom and everlasting dominion to the God of heaven (Dan. 2:20–22; 4:34, 35; 6:26, 27).

 

သို့ရာတွင် ဘုရားသခင်၏ အခွင့်အာဏာသည် ထိုဘုရားသခင်၏ အကန့်အသတ်မရှိသော တန်ခိုးတော်နှင့် အသိပညာတော်အပေါ် အခြေခံခြင်းမဟုတ်ပါ။ မောရှေအား ဘုရားသခင်ဗျာဒိတ်ပေးတော်မူသည်မှာ “ထာဝရဘုရား၊ ကရုဏာတော်ရှိ၍ ကျေးဇူးတော်ရှိသော ဘုရားသခင်၊ ဒေါသျကို နှေးကွေး၍ ကရုဏာနှင့် သစ္စာတော်တည်ကြည်ခြင်းတွင် ကြွယ်ဝတော်မူသော ဘုရားသခင်ဖြစ်တော်မူ၏” ဟူ၍ ဖြစ်သည် (ထွက်မြောက်ရာ ၃၄:၆)။ ထို့ကြောင့် ထာဝရဘုရား၏ အခွင့်အာဏာကို လူသားအုပ်စိုးရှင်များကဲ့သို့ မကျင့်သုံးပါ။ ဘုရားသခင်၏ အကန့်အသတ်မရှိသော အခွင့်အာဏာသည် ချစ်ခြင်းမေတ္တာနှင့် ငြိမ်သက်ခြင်း၏ အခွင့်အာဏာ၊ နှိမ့်ချခြင်း၊ အမှုတာဝန်ထမ်းဆောင်ခြင်းနှင့် ကိုယ်ကိုယ်စွန့်လွှတ်ခြင်းဖြင့် ထင်ရှားသော အခွင့်အာဏာဖြစ်သည်။ ဤအခွင့်အာဏာကို ကိုယ်တော်တိုင် အသက်ကို စွန့်လွှတ်တော်မူပြီး မိမိတန်ခိုးနှင့် အခွင့်အာဏာအားဖြင့် အသက်ကို ပြန်ယူတော်မူသော (ယောဟန် ၁၀:၁၇၊ ၁၈) ခရစ်တော်၏ လူဖြစ်ခြင်း၊ အသေခံခြင်းနှင့် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းတွင် အထူးထင်ရှားစွာ ပြသတော်မူခဲ့သည်။ “အုပ်စိုးခြင်းနှင့် အခွင့်အာဏာအားလုံး၏ အဓိပတိ” ဖြစ်တော်မူသော်လည်း (ကောလောသဲ ၂:၁၀)။

The authority of God is, however, primarily based not on His infinite power and knowledge but on His character. To Moses God revealed Himself as “the Lord, a God merciful and gracious, slow to anger, and abounding in steadfast love and faithfulness” (Ex. 34:6). Consequently the authority of the Lord is not exercised as it is by human rulers. God’s absolute authority is an authority of love and peace, expressed in humility, service, and self-sacrifice. This authority is supremely manifested in the incarnation, death, and resurrection of Jesus Christ, “who is the head of all rule and authority” (Col. 2:10), yet who laid down His life by His own power and authority (John 10:17, 18).

 

သမ္မာကျမ်းစာ၏ အာဏာသည် ဘုရားသခင်၏ ရေးထားတော်မူသော နှုတ်ကပတ်တော်အနေဖြင့် ဘုရားသခင်၏ အာဏာပိုင်ဆိုင်မှု၏ အလုံးစုံသော ဂုဏ်သတ္တိများကို ထင်ရှားစေသည်။ ထိုအာဏာသည် လုံးဝချမှတ်ထားသော နာခံမှုတောင်းဆိုချက်များ (ထွက် ၂၀:၁-၁၇)၊ ကရုဏာနှင့်ပြည့်သော ချစ်ခြင်းမေတ္တာဖြင့် တောင်းပန်ခြင်း (ဟေရှာ ၁:၁၈; မဿဲ ၁၁:၂၈)၊ ခွင့်လွှတ်ခြင်းနှင့် ကောင်းချီးပေးခြင်း ပါဝင်သော ကတိတော်များ (မဿဲ ၅:၃-၁၂; ၁ယောဟန် ၁:၉)၊ နှင့် တရားစီရင်ခြင်းကို အလေးအနက်ထား သတိပေးခြင်း (ယေရမိ ၆:၁-၈) တို့တွင် ဖော်ပြထားသည်။

The authority of Scripture as the Written Word of God manifests all the characteristics of the authority of God. Its authority is expressed in absolute demands of obedience (Ex. 20:1–17), in compassionate pleas of love (Isa. 1:18; Matt. 11:28), in promises of forgiveness and blessing (Matt. 5:3–12; 1 John 1:9), and in earnest warnings of judgment (Jer. 6:1–8).

 

ဘုရားသခင်သည် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ လှုံ့ဆော်မှုအောက်တွင် ပြောဆိုခြင်းနှင့် ရေးသားခြင်းပြုသောအခါ ကိုယ်တော်၏ ရွေးချယ်ထားသော တမန်တော်များကို ကိုယ်တော်၏ အာဏာနှင့် ပြည့်စုံစေတော်မူခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် ပရောဖက်များနှင့် တမန်တော်များ၏ စာများသည် လူသားရေးသားသူများ ကွယ်လွန်သွားပြီးနောက်ပင် မျိုးဆက်သစ်တိုင်းအတွက် ဘုရားသခင်၏ အာဏာနှင့်အတူ နှုတ်ထွက်ဆိုနေဆဲဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့်ပေါလုသည် အသင်းတော်သည် “တမန်တော်များနှင့် ပရောဖက်များ၏ အခြေခံပေါ်တွင် တည်ဆောက်ထားခြင်းဖြစ်ပြီး ယေရှုခရစ်သခင်သည် အဓိက ထောင့်ကျောက်တိုင်ဖြစ်တော်မူသည်” ဟု ဆိုနိုင်ခဲ့သည် (ဧဖက် ၂:၂၀)။ ထိုနည်းတူ ပေတရုသည် ယုံကြည်သူများကို “သန့်ရှင်းသော ပရောဖက်များ၏ ဟောကြားချက်များနှင့် သခင်ခရစ်ယေရှု၏ ပညတ်တော်ကို သင်တို့၏ တမန်တော်များမှတစ်ဆင့် သတိတရဖွယ်ရှိသည်” ဟု သတိပေးခဲ့သည် (၂ပေတရု ၃:၂)။ ပရောဖက်များနှင့် တမန်တော်များ၏ အာဏာသည် ဘုရားသခင်ကိုယ်တော်တိုင် ခေါ်တော်မူခြင်းနှင့် ဘုရားသခင်၏ ဗျာဒိတ်တော်ကို လက်ခံသူများနှင့် သက်သေခံသူများအဖြစ် ဖန်ဆင်းတော်မူခြင်းပေါ်တွင် အခြေခံထားသည် (ယောဟန် ၁၅:၁၆; တမန်ကျမ်း ၉:၁၅-၁၆; ၂ပေတရု ၁:၁၈; ၁ယောဟန် ၁:၁-၄)။

God endowed His chosen messengers with His own authority when they spoke or wrote under the impulse of the Holy Spirit. Therefore the writings of prophets and apostles speak with divine authority to every generation, even though the human authors of those writings have long since passed away. Thus Paul can say that the church is “built upon the foundation of the apostles and prophets, Christ Jesus himself being the cornerstone” (Eph. 2:20). Thus Peter admonishes believers to “remember the predictions of the holy prophets and the commandment of the Lord and Savior through your apostles” (2 Peter 3:2). The authority of prophets and apostles was based on God’s calling them and making them recipients and witnesses of divine revelation (John 15:16; Acts 9:15, 16; 2 Peter 1:18; 1 John 1:1–4).

 

ယေရှုခရစ်သည် သမ္မာကျမ်းစာ၏ အာဏာကို အကြိမ်ကြိမ် အတည်ပြုတော်မူခဲ့သည်။ မာရ်နတ်၏ သွေးဆောင်မှုကို ခံရချိန်တွင် “ရေးထားတော်မူသည်” ဟု အတိအလင်း ဖြေဆိုတော်မူခဲ့သည် (မဿဲ ၄:၄၊ ၇၊ ၁၀)။ ကိုယ်တော်၏ ရန်သူများ၏ စွပ်စွဲချက်များကို သမ္မာကျမ်းစာကိုးကွယ်ခြင်းဖြင့် တန်ပြန်ချေပတော်မူခဲ့ပြီး သူတို့၏ နားလည်မှုလွဲမှားခြင်းကို ဖော်ထုတ်တော်မူခဲ့သည် (မဿဲ ၁၂:၁-၇)။ ယုဒလူမျိုးများက ကိုယ်တော်ကို ဘုရားသခင်ကို ကဲ့ရဲ့သည်ဟု စွပ်စွဲသောအခါ ဆာလံ ၈၂:၆ ကို ကိုးကားပြီး “ကျမ်းစာသည် ဖျက်ဆီးမှုမရှိ” ဟု အတိအလင်း အတည်ပြုတော်မူခဲ့သည် (ယောဟန် ၁၀:၃၃-၃၅)။ နောက်ဆုံးတွင် မယ်ရှိယသည် ဒါဝိဒ်၏ သားဖြစ်ရုံသာမက legend သခင်ဖြစ်ပုံကို ကျမ်းစာအရ မေးခွန်းထုတ်၍ ကိုယ်တော်၏ မေးခွန်းထုတ်သူများကို အသံတိတ်သွားစေတော်မူခဲ့သည် (မဿဲ ၂၂:၄၁-၄၆)။

Jesus repeatedly confirmed the authority of the Scriptures. He resisted the temptations of the devil with a decisive “It is written” (Matt. 4:4, 7, 10). He refuted accusations of His opponents by quoting to them specific Scriptures which exposed their misunderstanding and misinterpretation of the word of God (Matt. 12:1–7). When the Jews accused Jesus of blasphemy, He quoted Psalm 82:6 and affirmed the authority of the word of God with the categorical assertion that “Scripture cannot be broken” (John 10:33–35). He finally silenced His questioners by asking how the Messiah could be both the son and Lord of David, according to the Scriptures (Matt. 22:41–46).

 

ယေရှုနှင့် တမန်တော်များသည် ကိုယ်တော်၌ သမ္မာကျမ်းစာ၏ ပုံသေနမူနာများနှင့် ပရောဖက်ပြုချက်များ ပြည့်စုံခဲ့ကြောင်း ပြသရန် ကျမ်းစာကို ကိုးကားခဲ့ကြသည်။ ကိုယ်တော်၏ ကိုယ်ဝန်ရှိလာခြင်းနှင့် မွေးဖွားခြင်းသည် “ပရောဖက်မှတစ်ဆင့် ထာဝရဘုရား မိန့်တော်မူခဲ့သည်” ဟူသောအတိုင်း ပြည့်စုံခဲ့သည် (မဿဲ ၁:၂၂-၂၃)။ ကိုယ်တော်မွေးဖွားရာနေရာသည် “ပရောဖက်မှ ရေးထားသည်” အတိုင်း ဖြစ်သည် (မဿဲ ၂:၅)။ ဟေရှာယ ၆၁:၁-၂ မှ မယ်ရှိယဆိုင်ရာ ပရောဖက်ပြုချက်ကို ဖတ်ရွတ်ပြီးနောက် ယေရှုသည် ပရိသတ်ကို “ယနေ့ ဤကျမ်းချက်သည် သင်တို့နားထောင်ရင်း ပြည့်စုံပြီ” ဟု တန်ခိုးရှိစွာ ကြေညာတော်မူခဲ့သည် (လု ၄:၂၁)။ ကိုယ်တော်၏ သေခြင်းနီးကပ်လာချိန်တွင် ဟေရှာယ ၅၃:၁၂ “ပြည့်စုံရမည်” ဟု ကိုယ်တော်၏ တပည့်များကို မိန့်တော်မူခဲ့သည် (လု ၂၂:၃၇)။ ရှင်ပြန်ထမြောက်ပြီးနောက် ကိုယ်တော်သည် “မောရှေ၏ ပညတ်တရားနှင့် ပရောဖက်များ၊ ဆာလံများတွင် ငါနှင့်ပတ်သက်သော ရေးထားသမျှသည် ပြည့်စုံရမည်” ဟု ပြသတော်မူခဲ့သည် (လု ၂၄:၄၄)။

Jesus and the apostles appealed to Scripture to show that in Him its types and prophecies had met their fulfillment. His conception and birth fulfilled “what the Lord had spoken by the prophet” (Matt. 1:22, 23); the place of His birth had been “written by the prophet” (Matt. 2:5). After reading a messianic prophecy from Isaiah 61:1, 2, Jesus solemnly declared to His audience, “Today this scripture has been fulfilled in your hearing” (Luke 4:21). Announcing His impending death, Jesus told His own that Isaiah 53:12 “must be fulfilled” (Luke 22:37). After His resurrection He showed them “that everything written about me in the law of Moses and the prophets and the psalms must be fulfilled” (Luke 24:44).

 

တမန်တော်ပေါလုသည် ဓမ္မဟောင်းကျမ်းကို “သန့်ရှင်းသော ကျမ်းစာများ” (ရောမ ၁:၂)၊ “ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်များ” (ရောမ ၃:၂)၊ နှင့် “သန့်ရှင်းသော စာများ” (၂တိ ၃:၁၅) ဟု ခေါ်ဆိုခဲ့ပြီး ထိုအမည်များသည် ၎င်းတို့၏ ဘုရားသခင်ဆိုင်ရာ ဇစ်မြစ်နှင့် အာဏာကို ဖော်ပြသည်။

The apostle Paul refers to the OT as “the holy scriptures” (Rom. 1:2), “the oracles of God” (Rom. 3:2), and “the sacred writings” (2 Tim. 3:15), titles that express their divine origin and authority.

 

ယေရှုနှင့် တမန်တော်များသည် “ကျမ်းစာ” သို့မဟုတ် “ကျမ်းစာများ” ဟူသော စကားကို ကောင်းစွာသိရှိပြီး ခိုင်မာစွာတည်ထောင်ထားသော စာအုပ်များကိုသာ ရည်ညွှန်းရာတွင် အသုံးပြုခဲ့ကြသည်။ ယေရှုသည် ယုဒခေါင်းဆောင်များကို “သင်တို့သည် ကျမ်းစာများကို ရှာဖွေကြသည်” ဟု မိန့်တော်မူသည့်အခါ (ယောဟန် ၅:၃၉)၊ သို့မဟုတ် ပေါလုသည် သက်သာလောနိတ်မြို့၌ ယုဒလူများနှင့် “ကျမ်းစာများမှ” ငြင်းခုန်သောအခါ (တမန် ၁၇:၂) တို့တွင် သူတို့သည် ဟေဗြဲကျမ်းစာ—ပညတ်တရား၊ ပရောဖက်များ၊ နှင့် ကဗျာစာများကို ကိုးကားခဲ့ကြခြင်းဖြစ်သည်။

Jesus and the apostles used the word “Scripture” or “Scriptures” only in reference to a well-known and firmly established body of writings. When Jesus said to the Jewish leaders, “You search the scriptures” (John 5:39), or when Paul argued with the Jews in Thessolonica “from the scriptures” (Acts 17:2), they appealed to the Hebrew Scriptures—the law, the prophets, and the writings.

 

ထိုနည်းတူ အာဏာသည် ဓမ္မသစ်ကျမ်း စာအုပ် ၂၇ အုပ်ကိုလည်း တွယ်ကပ်လာခဲ့သည်။ တမန်တော်ပေတရုသည် ပေါလု၏ စာများကို “ကျန်သော ကျမ်းစာများ” နှင့် တန်းတူထားခဲ့ပြီး (၂ပေတရု ၃:၁၆)၊ ထိုစကားဖြင့် သူရည်ညွှန်းခဲ့သည်မှာ ဓမ္မဟောင်းကျမ်းပင် ဖြစ်သည်။ ဓမ္မဟောင်းနှင့် ဓမ္မသစ်ကျမ်းတို့သည် အတူတကွ ယုံကြည်ခြင်းနှင့် အဆုံးအမတို့၏ စံနှုန်း (canon) ကို ဖြစ်စေသည်။ ခရစ်ယာန်အများစုက ဓမ္မသစ်ကျမ်း၏ canon သည် စာအုပ် ၂၇ အုပ်ပါဝင်ကြောင်း သဘောတူကြသည်။ ရိုမန်ကက်သလစ်နှင့် အော်သိုဒေါက်စ်အသင်းတော်များသည် ဓမ္မဟောင်းကျမ်း၌ အပိုကျမ်းများ (Apocrypha) သို့မဟုတ် ဒုတိယစံကျမ်းများ (deuterocanonical books) ကို ထည့်သွင်းထားသော်လည်း ပရိုတက်စတင့်များသည် ဟေဗြဲကျမ်းစာ၏ စာအုပ် ၃၉ အုပ်ကိုသာ လက်ခံကြသည်။ ပါလက်စတိုင်းရှိ ယုဒလူများ၊ ယေရှု၊ သို့မဟုတ် တမန်တော်များသည် အပိုကျမ်းများကို ကျမ်းစာအဖြစ် မယူဆခဲ့ကြကြောင်း သက်သေအထောက်အထား တစုံတခု မျှ မတွေ့ရှိရပါ။

The same authority came to be attached to the 27 books of the NT. The apostle Peter already placed the letters of Paul on a level with “the other scriptures” (2 Peter 3:16), by which he undoubtedly meant the OT. Together, OT and NT form the canon, or rule, of faith and doctrine. There is wide agreement among Christians that the canon of the NT consists of 27 books. The Roman Catholic and Orthodox churches have included in the OT canon the so-called Apocrypha, or deuterocanonical books, but Protestants have adhered to the 39 books of the Hebrew Scriptures. There is no evidence that the Jews in Palestine, or Jesus, or the apostles considered the Apocrypha to be a part of the Scriptures.

 

သမ္မာကျမ်းစာ၏ အထွဋ်အထိပ်အာဏာဆိုင်ရာ နိယာမကို လာတီ စကားလုံး “sola scriptura” ဖြင့် မကြာခဏ ဖော်ပြကြသည်။ ဆိုလိုသည်မှာ ဘုရားသခင်သည် ကိုယ်တော်ကိုယ်ကို နှင့် ကိုယ်တော်၏ အလိုတော်ကို လူသားမျိုးနွယ်အတွက် ရေးထားသော ပုံစံဖြင့် အထွဋ်အထိပ်နှင့် အာဏာရှိသော ဗျာဒိတ်တော်ကို သမ္မာကျမ်းစာတွင်သာ အပ်နှံထားတော်မူပြီး အခြားအရာအားလုံးကို ထိုကျမ်းစာဖြင့် စမ်းသပ်ရမည်ဖြစ်သည်။ အခြားသော သန့်ရှင်းသောစာအုပ်များ၊ သန့်ရှင်းသော သမိုင်းများ၊ ရှေးကျသော ဓလေ့ထုံးတမ်းများ၊ အသင်းတော်ကြေညာချက်များ၊ သို့မဟုတ် ယုံကြည်ကတိထိုက်တွယ်ချက်များကို သမ္မာကျမ်းစာနှင့် တန်းတူအာဏာ ပေးအပ်ခွင့်မရှိပါ။

The principle of the supreme authority of the Scriptures is often expressed in the Latin phrase sola scriptura, “by Scripture alone.” In other words, only in the Scriptures has God committed to the human race in written form the supreme and authoritative revelation of Himself and His will, by which everything else is to be tested. No other holy books, sacred histories, ancient traditions, ecclesiastical pronouncements, or creedal statements may be accorded authority equal to that of the Bible.

 

ထို့ပြင် ကိုယ်ပိုင်သိပ္ပံဉာဏ်၊ အခြေခံအကျဆုံး အကြောင်းပြချက်၊ ခံစားချက်များ၊ နှင့် ဘာသာရေးသို့မဟုတ် နက်နဲသော အတွေ့အကြုံများသည် သမ္မာကျမ်းစာ၏ အာဏာအောက်တွင် ရှိရမည်။ ထိုအရာများသည် တရားမျှတသော နယ်ပယ်ရှိနိုင်သော်လည်း ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်၏ စစ်ဆေးမှုအောက်တွင် အမြဲထားရှိရမည် (ဟေဗြဲ ၄:၁၂)။

This also means that conscience, reason, feelings, and religious or mystical experiences are subordinate to the authority of Scripture. These may have a legitimate sphere, but they should constantly be brought under the scrutiny of the Word of God (Heb. 4:12).

 

သမ္မာကျမ်းစာသည် ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်၏ အာဏာကို ဖျက်ဆီးရန် သို့မဟုတ် လုယူရန် ကြိုးစားသူတိုင်းကို ထပ်ခါတလဲလဲ သတိပေးထားသည်။ ဘုရားသခင်နာမတော်ဖြင့် ဟန်ဆောင်ပြောဆိုသော မှားသော ပရောဖက်များ (တရားဟော ၁၈:၂၀-၂၂; ယေရမိ ၂၇:၁၄-၁၅; မဿဲ ၇:၁၅)၊ တကယ့်တမန်တော်ဟု ဟန်ဆောင်သော မှားသော တမန်တော်များ (၂ကော ၁၁:၁၂-၁၃)၊ နှင့် များစွာကို လှည့်စားမည့် မှားသော ခရစ်တို့ကို (မဿဲ ၂၄:၂၄) သတိပေးထားသည်။ ထိုသူများအားလုံးသည် ဘုရားသခင်၏ အာဏာကို သူတို့၏ အာဏာဖြင့် အစားထိုးကြသည်။

The Bible warns repeatedly against anything or anybody that would undermine or usurp the authority of the Word of God. It warns against false prophets who pretend to speak words from God (Deut. 18:20–22; Jer. 27:14, 15; Matt. 7:15), against false apostles claiming to be true apostles (2 Cor. 11:12, 13), and false christs who will deceive many (Matt. 24:24), all of them substituting their own authority for that of God.

 

သမ္မာကျမ်းစာ၏ အာဏာသည် ထောင်စုနှစ်များစွာ ပွင့်လင်းစွာ ဆန့်ကျင်ခြင်း သို့မဟုတ် လျှို့ဝှက်စွာ အစားထိုးခြင်းကို ခံခဲ့ရသည်။ ယေရှု၏ ခေတ်တွင် ယုဒလူများသည် သူတို့၏ ဓလေ့ထုံးတမ်းဖြင့် ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်ကို “အချည်းနှီးဖြစ်စေခဲ့သည်”။ ယေရှုက သူတို့ကို “လူတို့၏ ပညတ်များကို အဆုံးအမအဖြစ် သွန်သင်ခြင်းဖြင့် ဘုရားသခင်ကို အချည်းနှီးကိုးကွယ်ကြသည်” ဟု စွပ်စွဲတော်မူခဲ့သည် (မဿဲ ၁၅:၆၊ ၉)။ ကျမ်းစာအာဏာကို ဖျက်ဆီးခဲ့သော အခြားနည်းလမ်းများမှာ လောကီဉာဏ်ပညာ၊ သိပ္ပံ၊ နှင့် ဒဿနိကဗေဒ (၁ကော ၁:၂၀-၂၅; ကောလောသီ ၂:၈)၊ ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်ကို ထပ်ပြောခြင်း သို့မဟုတ် လျှော့ချခြင်း (တရားဟော ၄:၂; ၁၂:၃၂; ဗျာဒိတ် ၂၂:၁၈-၁၉)၊ သို့မဟုတ် ကျမ်းစာအဓိပ္ပာယ်ကို လှည့်စားခြင်း (၂ပေတရု ၃:၁၆) တို့ဖြစ်သည်။

The authority of the Scriptures has been the target of blatant opposition or subtle substitution for thousands of years. In Jesus’ days the Jews had “made void the word of God” through their tradition; Jesus accused them of worshiping God in vain, “teaching as doctrines the precepts of men” (Matt. 15:6, 9). Other means by which biblical authority has been undermined are worldly wisdom, science, and philosophy (1 Cor. 1:20–25; Col. 2:8), adding to or taking away from the Word of God (Deut. 4:2; 12:32; Rev. 22:18, 19), or twisting the meaning of the Scriptures (2 Peter 3:16).

 

sola scriptura နိယာမသည် ယခုအခါတွင်လည်း အတိတ်ကာလများကဲ့သို့ပင် ဆန့်ကျင်မှုအန္တရာယ်ရှိနေဆဲဖြစ်သည်။ လူ့အကြောင်းပြချက်၊ ဓလေ့ထုံးတမ်း၊ နှင့် သိပ္ပံ၏ အာဏာကို ချီးမြှောက်ခြင်းဖြင့် များစွာသောသူများသည် ကျမ်းစာ၏ အာဏာကို ငြင်းပယ်ခြင်း သို့မဟုတ် ကန့်သတ်ခြင်း ပြုလာကြသည်။ နှိမ့်ချမှုနှင့် ယုံကြည်ခြင်းဖြင့် သမ္မာကျမ်းစာ၏ အာဏာကို အသက်ရှင်ပြီး အထွဋ်အထိပ်ရှိသော ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်အဖြစ် လက်ခံသော ခရစ်ယာန်များသည် သူတို့၏ ယုံကြည်ခြင်းအတွက် အကြောင်းပြရမည်ဖြစ်ပြီး တမန်တော်များနည်းတူ “လူထက် ဘုရားသခင်ကို နာခံရမည်” ဟု ဆိုရမည်ဖြစ်သည် (တမန် ၅:၂၉)။

The sola scriptura principle is as much in danger of opposition now as at any time in the past. Through exalting the authority of human reason, tradition, and science, many have come to deny or to limit the authority of Scripture. Christians who still submit in humility and faith to the authority of Scripture as the living and supreme Word of God must be prepared to give account of their faith and to say with the apostles, “We must obey God rather than men” (Acts 5:29).

 

၃. သမ္မာကျမ်းစာ၏ သစ္စာရှိမှု

ဘုရားသခင်၏ ဂုဏ်တော်တစ်ပါးမှာ သစ္စာရှိခြင်းဖြစ်သည်။ သမ္မာကျမ်းစာတစ်လျှောက်လုံး ဤဂုဏ်တော်ကို အမြဲကြေညာထားသည်။ ကိုယ်တော်ကို “သစ္စာတော်၏ ဘုရားသခင်” ဟု ခေါ်ဆိုသည် (ဟေရှာ ၆၅:၁၆)၊ သစ္စာကို မိန့်တော်မူသည် (ဟေရှာ ၄၅:၁၉)။ ကိုယ်တော်၏ ကတိတော်များ (၂ဓမ္မရာဇဝင် ၇:၂၈)၊ ပညတ်တရားများ (နေဟမီ ၉:၁၃)၊ စီရင်ချက်များ (ဆာလံ ၁၉:၉)၊ ပညတ်ချက်များ (ဆာလံ ၁၁၉:၁၅၁)၊ တရားစီရင်ချက်များ (ဗျာဒိတ် ၁၆:၇; ၁၉:၂) အားလုံးသည် သစ္စာရှိသည်။ ဘုရားသခင်မိန့်တော်မူသမျှသည် သစ္စာရှိပြီး ယုံကြည်စိတ်ချရသည် (ဗျာဒိတ် ၁၉:၉; ၂၁:၅; ၂၂:၆)။ သစ္စာရှိခြင်း ဂုဏ်တော်သည် သားတော်တွင်လည်း ရှိပြီး ကိုယ်တော်သည် “သစ္စာနှင့် ပြည့်စုံတော်မူသည်” (ယောဟန် ၁:၁၄)၊ နှင့် “သစ္စာဝိညာဉ်တော်” တွင်လည်း ရှိသည် (ယောဟန် ၁၄:၁၇; ၁ယောဟန် ၅:၇)။

3. Scripture: Its Truthfulness

One of the attributes of God is His truthfulness. Throughout the Scriptures this characteristic is constantly proclaimed. He is called “the God of truth” (Isa. 65:16), who speaks the truth (Isa. 45:19). All His words are true—promises (2 Sam. 7:28), laws (Neh. 9:13), ordinances (Ps. 19:9), commandments (Ps. 119:151), judgments (Rev. 16:7; 19:2). Whatever God says is true and trustworthy (chap. 19:9; 21:5; 22:6). The attribute of truthfulness also belongs to the Son, who was “full of … truth” (John 1:14), and to the “Spirit of truth” (chap. 14:17; 1 John 5:7).

 

ဘုရားသခင်သည် လူသားများကို တမန်တော်အဖြစ် ရွေးချယ်တော်မူသောအခါ ကိုယ်တော်၏ အာဏာကိုသာမက လှုံ့ဆော်မှုအောက်တွင် ပြောဆိုရေးသားသောအခါ သူတို့၏ စကားများကို ကိုယ်တော်၏ သစ္စာရှိမှုနှင့် ဖုံးလွှမ်းတော်မူခဲ့သည်။ လှုံ့ဆော်ခံရသော တမန်တော်များဘက်မှ သူတို့သည် သစ္စာကို ပြောဆိုကြောင်း အတည်ပြုချက်များစွာ ရှိသည်။ အချို့အခါတွင် အခြားသူများက ထိုအချက်ကို အသိအမှတ်ပြုကြသည်။ သိုမုန်သည် “သစ္စာစကားများကို ဖြောင့်မတ်စွာ ရေးသားခဲ့သည်” (ဒေသနာ ၁၂:၁၀)။ ယေရမိက “သစ္စာအားဖြင့် ထာဝရဘုရားသည် ဤစကားအားလုံးကို ငါ့ကို သင်တို့အား ဟောပြောစေတော်မူသည်” ဟု သက်သေခံခဲ့သည် (ယေရမိ ၂၆:၁၅)။ ယောဟန်က “သူ၏ သက်သေခံချက်သည် သစ္စာဖြစ်သည်” နှင့် “သစ္စာကို ငါပြောသည်” ဟု အတည်ပြုခဲ့သည် (ယောဟန် ၁၉:၃၅; ၂၁:၂၄)။ ပေါလုသည် သူရေးသားသမျှ၏ သစ္စာကို ထပ်ခါတလဲလဲ အတည်ပြုခဲ့သည် (ရောမ ၉:၁; ၂ကော ၁၁:၁၀)။ သူသည် “ယုံကြည်ခြင်းနှင့် သစ္စာအားဖြင့် တပါးအမျိုးသားများကို ဆရာအဖြစ် ခန့်အပ်ခြင်းခံရသည်” ဟု ဆိုခဲ့သည် (၁တိ ၂:၇)။

When God chose human beings as messengers, He not only endowed them with His authority but also clothed their words with His truthfulness when they spoke or wrote under inspiration. Numerous assertions on the part of the inspired messengers affirm that they speak the truth. At other times this fact is acknowledged by others. Solomon, the Preacher, uprightly “wrote words of truth” (Eccl. 12:10). Jeremiah testified, “In truth the Lord sent me to you to speak all these words” (Jer. 26:15). John affirms that “his testimony is true” and that he “tells the truth” (John 19:35; cf. 21:24). Paul repeatedly asserts the truth of what he writes (Rom. 9:1; 2 Cor. 11:10); he states that he has been appointed a “teacher of the Gentiles in faith and truth” (1 Tim. 2:7).

 

ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်၏ သစ္စာရှိမှုကို အထွေထွေ ကြေညာချက်များလည်း ရှိသည်။ ဆာလံဆရာက “သင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်၏ အနှစ်သာရသည် သစ္စာဖြစ်သည်” ဟု ကြေညာသည် (ဆာလံ ၁၁၉:၁၆၀)။ တမန်တော်များ ဟောပြောသော ဧဝံဂေလိတရားသည် “သစ္စာနှုတ်ကပတ်တော်” ဖြစ်သည် (ဧဖက် ၁:၁၃; ကောလောသီ ၁:၅ ကိုလည်းကြည့်)။ ယေရှုက “သင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်သည် သစ္စာဖြစ်သည်” ဟု အလေးအနက် အတည်ပြုတော်မူသည် (ယောဟန် ၁၇:၁၇)။

There are also general declarations of the truth of God’s Word. The psalmist declares, “The sum of thy word is truth” (Ps. 119:160). The gospel preached by the apostles is “the word of truth” (Eph. 1:13; see also Col. 1:5). Jesus emphatically affirms, “Thy word is truth” (John 17:17).

 

သမ္မာကျမ်းစာအားလုံးသည် ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်ဖြစ်ပြီး ဘုရားသခင်ထွက်သော စကားတိုင်းသည် သစ္စာရှိသောကြောင့် သမ္မာကျမ်းစာအားလုံးသည် သစ္စာဖြစ်သည်ဟူသော နိဂုံးကို ရှောင်လွှဲ၍ မရနိုင်ပါ။ ကျမ်းစာရေးသားသူများသည် သူတို့၏ စာများအတွက် ထိုသို့ တောင်းဆိုခဲ့ကြသည်မှာ ထင်ရှားသည်။ ထိုအရာသည် ကျွန်ုပ်တို့၏ သခင်ယေရှု အတည်ပြုတော်မူခဲ့သည်နှင့် ရာစုနှစ်များစွာလုံး ခရစ်ယာန်အများစုက ကတိကဝတ်ပြုခဲ့သည်ဖြစ်သည်။

Because all of Scripture is God’s word and every word that comes from God is true, it seems difficult to avoid the conclusion that all of Scripture is truth. That is evidently what the biblical authors claimed for their writings. This is what our Lord affirmed and what the majority of Christians through the centuries held and confessed.

 

သမ္မာကျမ်းစာ၏ လုံးဝသစ္စာရှိမှု၏ အကျိုးသက်ရောက်မှုများသည် ရှင်းလင်းသည်။ ၎င်း၏ ရေးသားသူများသည် ဘုရားသခင်နှင့် ကယ်တင်ခြင်းနှင့်ပတ်သက်၍သာမက အခြားကိစ္စများတွင်လည်း သစ္စာကို ပြောဆိုကြသည်။ သမ္မာကျမ်း၏ သမိုင်းဇာတ်ကြောင်းများကို ယုံကြည်စိတ်ချရပြီး သစ္စာရှိသည်ဟု လက်ခံရမည်။ ထိုစစ်မှန်သော အဖြစ်အပျက်များတွင် ကမ္ဘာကို နှင့် ပထမဆုံး လူသားများကို ခြောက်ရက်အတွင်း ဖန်ဆင်းခြင်း၊ အာဒံနှင့် ဧဝ ပြုတ်ကျခြင်း၊ ကမ္ဘာလုံးဆိုင်ရာ ရေလွှမ်းမိုးခြင်း၊ ဘိုးဘေးများ၏ ဘဝ၊ ဣသရေလသမိုင်း၊ ဧဝံဂေလိဇာတ်ကြောင်း၊ နှင့် ဝိညာဉ်တော်ဦးဆောင်သော တမန်တော်အသင်းတော်၏ ဇစ်မြစ်နှင့် ဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်မှု ဇာတ်ကြောင်းများ ပါဝင်သည်။

The implications of the complete veracity of Scripture are clear. Not only do its authors tell the truth in what they say about God and salvation but also in regard to other matters. The historical narratives of the Bible are to be accepted as reliable and true. Among these authentic accounts of real events are the creation of the world and the first human beings in six days, the fall of Adam and Eve, the universal flood, the lives of the patriarchs, the history of Israel, the Gospel narratives, and the story of the Spirit-led origin and development of the apostolic church.

 

သမ္မာကျမ်းစာသည် ၎င်းပြောဆိုသမျှတွင် သစ္စာရှိသည်ဟူသော တောင်းဆိုချက်သည် စိန်ခေါ်မှု တစ်ခါမျှ မရှိခဲ့ပါ။ ပထမဆုံး ခရစ်ယာန်ရာစုနှစ်များအတွင်းပင် ကျမ်းစာဇာတ်ကြောင်းများ၏ သမိုင်းဆိုင်ရာ ယုံကြည်စိတ်ချရမှုကို ခရစ်ယာန်ဘာသာကို ဆန့်ကျင်သော အယူမှားဒဿနပညာရှင်များက မေးခွန်းထုတ်ခဲ့ကြသည်။ သို့သော် အထူးသဖြင့် ခေတ်သစ်တွင် လူ့အကြောင်းပြချက်၏ ကိုယ်ပိုင်အာဏာကို အခြေခံခြင်းက ကျမ်းစာ၏ လှုံ့ဆော်မှု၊ အာဏာ၊ နှင့် သစ္စာရှိမှုကို ငြင်းပယ်ရုံသာမက သဘာဝလောကထဲသို့ အထူးအဆန်းဖြစ်ရပ်များ ဝင်ရောက်ခြင်း၊ အထူးသဖြင့် သားတော်၏ လူ့ဇာတိခံယူခြင်းနှင့် ခန္ဓာကိုယ်ဖြင့် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကို ငြင်းပယ်စေခဲ့သည်။ ရလဒ်အနေဖြင့် ကျမ်းစာဇာတ်ကြောင်းများကို ဒဏ္ဍာရီ သို့မဟုတ် အချည်းနှီးဇာတ်လမ်းများအဖြစ် ပြန်လည်အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခဲ့ကြသည်။ သို့သော် ထိုသို့သော အခြေခံချက်များသည် ပရောဖက်များနှင့် တမန်တော်များ၏ သူတို့၏ စကားများသည် ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်ကို ပို့ဆောင်သောကြောင့် သစ္စာရှိသည်ဟူသော ပြတ်သားသော အတည်ပြုချက်များနှင့် ဆန့်ကျင်နေသည်။

The claim that Scripture is true in everything it says has never gone unchallenged. Already during the first Christian centuries the historicity of many biblical narratives was questioned by pagan philosophers opposed to Christianity. But especially in modern times the assertion of the autonomy of human reason has led to a denial not only of the inspiration, authority, and truthfulness of Scripture, but of the intrusion of the supernatural in the natural world, especially in the incarnation and bodily resurrection of the Son of God. As a consequence the biblical narratives have been reinterpreted as myths or legends. Such assertions, however, run counter to explicit assertions of prophets and apostles that their words are truth because they transmit the Word of God.

 

ယနေ့ခေတ်တွင် များစွာသောသူများက သမ္မာကျမ်းစာတွင် အမှားများစွာ၊ ဆန့်ကျင်ဘက်များ၊ သမိုင်းမတိကျမှုများ၊ ခေတ်မမှီမှုများ၊ နှင့် အခြားချို့ယွင်းချက်များ ရှိသည်ဟု တောင်းဆိုကြသည်။ ဆိုးရွားသည်မှာ ကျမ်းစာသည် သမိုင်းဖြစ်ရပ်များကို တမင်ပြောင်းလှန်ဖန်တီးထားသည် (ဥပမာ၊ ထွက်မြောက်ရာဇာတ်ကြောင်း)၊ အမျိုးသားဂုဏ်ယူမှုနှင့် ဘက်လိုက်မှုဖြင့် ဆေးရောင်ထားသော ဇာတ်ကြောင်းများ (ဥပမာ၊ ဧသတာဇာတ်ကြောင်း)၊ နှင့် အတုအယောင်ရေးသားမှု (ဥပမာ၊ ဒံယေလစာအုပ်ကို ဆဌမရာစုပရောဖက်မဟုတ်ဘဲ ရေးသားခဲ့ခြင်း) တို့ ပါဝင်သည်ဟု စွပ်စွဲကြသည်။ ထိုသို့သော တောင်းဆိုချက်နှင့် စွပ်စွဲချက်များသည် သန့်ရှင်းသော ကျမ်းစာ၏ သစ္စာရှိမှုကို ပြင်းထန်စွာ စွပ်စွဲခြင်းဖြစ်သည်။ (Interpretation IV. F, G ကိုကြည့်ပါ။)

Many today claim that there are numerous errors, contradictions, historical inaccuracies, anachronisms, and other flaws in the Scriptures. Worse still, it is alleged, the Bible contains deliberate distortions of historical events (e.g., the Exodus), narratives colored by national pride and prejudice (e.g., the story of Esther), and pseudonymous authorship (e.g., that the book of Daniel was not written by a sixth-century prophet). Such claims and allegations constitute a serious indictment against the truthfulness of Holy Scripture. (See Interpretation IV. F, G.)

 

သမ္မာကျမ်းစာကို ဆန့်ကျင်သော ဝေဖန်ချက်အားလုံးကို ကျေနပ်ဖွယ် ဖြေဆိုနိုင်ခြင်း မဖြစ်နိုင်ကာမူ မကြာသေးမီက ရှာဖွေတွေ့ရှိသော သမိုင်းနှင့် ရှေးဟောင်းသုတေသန အထောက်အထားများသည် ကျမ်းစာဇာတ်ကြောင်းများ၏ သမိုင်းဆိုင်ရာ ယုံကြည်စိတ်ချရမှုနှင့် တိကျမှုကို အတည်ပြုခဲ့သည်။ သမိုင်းဆိုင်ရာ ရှေးဣသရေလ၊ ယေရှုနာဇရက်၏ ဘဝနှင့် အသေခံခြင်း၊ ခရစ်ယာန်အသင်းတော်၏ ဖြစ်ပေါ်တိုးတက်မှု၊ နှင့် ကျွန်ုပ်တို့ ခေတ်ကာလ၏ အဆုံးသတ်ဖြစ်ရပ်များတွင် ကျမ်းစာပရောဖက်ပြုချက်များ၏ တိကျစွာ ပြည့်စုံခြင်းသည် ကျမ်းစာ၏ သစ္စာရှိမှုကို ပေါများစွာ အတည်ပြုခဲ့သည်။ သို့သော် ပို၍အရေးကြီးသည်မှာ ကျမ်းစာတွင် ကိုယ်တော်ကိုယ်ကို ဗျာဒိတ်ပေးတော်မူသော ဘုရားသခင်၏ ထူးခြားမှု၊ ကျေးဇူးတော်၊ နှင့် ဘုန်းတန်ခိုးကြီးမှု၊ အထူးသဖြင့် အသက်ရှင်သော ခရစ်တော်ကို ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် ကယ်တင်ခြင်းအတွေ့အကြုံသည် သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်၏ လှုံ့ဆော်မှုအောက်တွင် အတိတ်နှင့် ပစ္စုပ္ပန်ရှိ သန်းနှင့်ချီသော သူများကို “သမ္မာကျမ်းစာသည် ၎င်းတောင်းဆိုသမျှအတိုင်း ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်၊ သစ္စာနှုတ်ကပတ်တော်ဖြစ်သည်” ဟု ယုံကြည်စေခဲ့သည်။

Although it may not be possible to find satisfactory answers to all the criticisms leveled against the Bible, much recently discovered historical and archaeological evidence has corroborated the historical reliability and accuracy of the scriptural narratives. The precise fulfillment of biblical prophecies in the history of ancient Israel, in the life and death of Jesus of Nazareth, in the unfolding drama of the Christian Church, as well as in the climactic events of our own age have provided abundant confirmation of the veracity of Scripture. But more important still, the recognition of the uniqueness, graciousness, and majesty of the God who reveals Himself in Scripture, and above all the experience of salvation through faith in the living Christ to which the Scriptures testify, has, under the prompting of the Holy Spirit, convinced “millions in past and present that Scripture is all it claims to be: the Word of God, the Word of truth.

 

၄. သမ္မာကျမ်းစာ၏ ရှင်းလင်းမှုနှင့် လုံလောက်မှု

အချို့က သမ္မာကျမ်းစာသည် မှုန်ဝါးသော စာအုပ်ဖြစ်ပြီး များစွာသော အပိုင်းများကို နားလည်ရန် ခက်ခဲသည်၊ မဖြစ်နိုင်ဟု ဆိုကြသည်။ အခြားတစ်ဖက်တွင် မရေမတွက်နိုင်သော သူများအတွက်မူ သမ္မာကျမ်းစာသည် အလင်းနှင့် နှစ်သိမ့်မှုနှင့် ပြည့်စုံသည်။ သမ္မာကျမ်းစာသည် သူတို့အတွက် ရှင်းလင်းပြီး လွယ်ကူစွာ နားလည်နိုင်သည်ဟု ထင်မှတ်ကြသည်။ အဘယ်ကြောင့် ဤခြားနားမှု ရှိရသနည်း။

4. Scripture: Its Clarity and Sufficiency

Some claim that the Bible is an obscure book, much of which is difficult, if not impossible, to understand. On the other hand, to countless others, Scripture is full of light and comfort. The Bible strikes them as clear and easy to grasp. Why this difference?

 

ကျမ်းစာရေးသားသူများအဆိုအရ ပြဿနာသည် သမ္မာကျမ်းစာတွင် မရှိပါ။ သူတို့သည် ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်သည် အလင်းနှင့် နားလည်မှု၏ အရင်းအမြစ်ဖြစ်ကြောင်း အမျိုးမျိုးသော နည်းဖြင့် အတည်ပြုကြသည်။ ဆာလံဆရာက “သင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်သည် ငါ့ခြေထောက်အတွက် မီးအိမ်ဖြစ်ပြီး ငါ့လမ်းအတွက် အလင်းဖြစ်သည်” နှင့် “သင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်များ ဖွင့်ပြသောအခါ အလင်းပေးသည်။ ရိုးရှင်းသောသူတို့အား နားလည်မှု ပေးသည်” ဟု ရေးသားခဲ့သည် (ဆာလံ ၁၁၉:၁၀၅၊ ၁၃၀)။ တမန်တော်ပေတရုက ပရောဖက်နှုတ်ကပတ်တော်ကို “မှောင်မိုက်ရာအရပ်၌ လင်းသော မီးအိမ်တစ်လုံးနှင့် နှိုင်းယှဉ်သည်” (၂ပေတရု ၁:၁၉)။ ပေါလုအဆိုအရ သန့်ရှင်းသော စာများသည် “ခရစ်ယေရှု၌ ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် ကယ်တင်ခြင်းအတွက် သင့်ကို ဆုံးမနိုင်သည်” (၂တိ ၃:၁၅)။

According to the biblical writers the problem is not in the Scriptures. They affirm in a variety of ways that God’s Word is a source of light and understanding. The psalmist wrote, “Thy word is a lamp to my feet and a light to my path” and, “The unfolding of thy words gives light; it imparts understanding to the simple” (Ps. 119:105, 130). The apostle Peter refers to the prophetic word as “a lamp shining in a dark place” (2 Peter 1:19). The sacred writings, according to Paul, “are able to instruct you for salvation through faith in Christ Jesus” (2 Tim. 3:15).

 

ပေါလုသည် ဤနေရာတွင် ပြင်းထန်သော ပြဿနာတစ်ခုကို ထိစပ်နေသည်။ ဆိုလိုသည်မှာ သမ္မာကျမ်းစာအပေါ် ကျွန်ုပ်တို့၏ သဘောထားဖြစ်သည်။ ပိုမိုတိကျစွာဆိုရလျှင် သမ္မာကျမ်းစာတွင် ကိုယ်တော်ကိုယ်ကို ဗျာဒိတ်ပေးတော်မူသော ဘုရားသခင်အပေါ် ကျွန်ုပ်တို့၏ သဘောထားဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်နှင့် ခရစ်တော်ကို ယုံကြည်ခြင်းသည် မရှိမဖြစ်လိုအပ်သည်။ ကျွန်ုပ်တို့သည် သမ္မာကျမ်းစာကို လေ့လာနိုင်သော်လည်း ၎င်း၏ တရားဟောချက်ကို မယုံကြည်သောကြောင့် ဘယ်တော့မျှ နားမလည်နိုင်ပါ။ ယေရှု၏ ခေတ်က ယုဒဆရာများနှင့် ခေါင်းဆောင်များသည် သမ္မာကျမ်းစာကို အလွန်အကျွံ ရှာဖွေခဲ့ကြသော်လည်း ၎င်း၏ စစ်မှန်သော အဓိပ္ပာယ်ကို နားမလည်ခဲ့ကြ။ ယေရှုအဆိုအရ သူတို့၏ ပြဿနာမှာ မယုံကြည်ခြင်းဖြစ်သည် (ယောဟန် ၅:၃၉-၄၀၊ ၄၆-၄၇)။

Paul touches here on a serious problem, namely our attitude toward Scriptures or, more precisely, our attitude toward God, who reveals Himself in the Scriptures. Faith in God and in Christ is essential. We may study the Scriptures and yet never understand them because we do not believe their message. The Jewish teachers and leaders in the days of Jesus searched the Scriptures diligently but did not understand their true meaning. According to Jesus, their problem was unbelief (John 5:39, 40, 46, 47).

 

သမ္မာကျမ်းစာကို စေ့စေ့လေ့လာသော မည်သူမျှ သမ္မာကျမ်းစာထဲတွင် ခက်ခဲသည်များ ရှိသည်ကို ငြင်းပယ်နိုင်မည် မဟုတ်ပါ။ ရှင်ပေတရုသည် ရှင်ပေါလု၏ စာများတွင် “နားမလည်ရန် ခက်ခဲသော အရာအချို့” ပါရှိသည်ဟု ဝန်ခံခဲ့သည် (၂ပေ ၃:၁၆)။ သို့ရာတွင် နားလည်၍ မရနိုင်ဟု မဆိုခဲ့ပါ။ သို့ဖြစ်၍ ထိုခက်ခဲမှုများသည် သမ္မာကျမ်းစာ၏ ရှင်းလင်းပြတ်သားမှုကို ထိခိုက်စေသည် မဟုတ်ပါ။ သမ္မာကျမ်းစာ၏ အများစုကို ကလေးငယ်များပင် နားလည်နိုင်ပါသည်။ ကယ်တင်ခြင်းဆိုင်ရာ သတင်းစကားကို ဉာဏ်ရည်နိမ့်ကျသူများပင် နားလည်နိုင်အောင် အလွန်ရှင်းလင်းစွာ တင်ပြထားပါသည်။ ဆာလံကျမ်းဆရာက “ထာဝရဘုရား၏ ပညတ်တော်သည် သေချာသည်၊ မစွမ်းမတောက်သောသူကို ပညာရှိစေတတ်၏” (ဆာ ၁၉:၇) ဟု ဆိုခဲ့သည်။ ယေရှုခရစ်က ထို့ထက် ဆက်လက်၍ ဉာဏ်ပညာရှိသူ၊ နားလည်သူတို့မှ ဖုံးကွယ်ထားပြီး ကလေးငယ်များအား ဖော်ပြတော်မူသည်ကို ခမည်းတော်အား ကျေးဇူးတော်ခတွေ့ခဲ့သည် (မဿဲ ၁၁:၂၅)။

No serious student of the Bible will deny that there are difficulties in Scripture. Peter admits that Paul’s letters contain “some things in them hard to understand” (2 Peter 3:16); he does not say that they are impossible to understand. However, these difficulties do not affect the clarity of Scripture, much of which can be understood by young children. The message of salvation is presented in such a plain manner that even people of limited intelligence can grasp it. “The testimony of the Lord is sure, making wise the simple” (Ps. 19:7), says the psalmist. Jesus went a step further and thanked His Father that the truth concerning His person and His works was hidden from the wise and understanding but revealed to babes (Matt. 11:25).

 

သမ္မာကျမ်းစာသည် သွန်သင်ချက်များတွင် ရှင်းလင်းရုံသာမက၊ ဘုရားသခင်ပေးတော်မူသည့် ရည်ရွယ်ချက်အတွက် လုံလောက်သည်လည်း ဖြစ်သည်။ ရှင်ပေါလုက သမ္မာကျမ်းစာသည် ခရစ်တော်ယေရှုကို ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် ကယ်တင်ခြင်းအတွက် ညွှန်ကြားနိုင်သည်ဟု ရေးသားရာ၌၊ ဘုရားသခင်၏ နှုတ်တော်မူချက်ဖြစ်သော သမ္မာကျမ်းစာအားလုံးသည် “ဆုံးမခြင်း၊ ကဲ့ရဲ့ခြင်း၊ ပြင်ဆင်ခြင်း၊ တရားဓမ္မနှင့်အညီ ဆုံးမတတ်မြတ်နိုးခြင်းအတွက် အကျိုးရှိ၍” ယုံကြည်သူတိုင်း “ပြည့်စုံ၍ ကောင်းမှုများကို ပြုလုပ်ရန် တပြေးညီ ပြင်ဆင်ထားနိုင်” စေရန် ဖြစ်သည်ဟု ဆိုခဲ့သည် (၂တိ ၃:၁၆-၁၇)။ အခြားမည်သည့် စာအုပ်၊ ဓလေ့ထုံးစံ၊ လူ့ဉာဏ်ပညာ၊ သို့မဟုတ် အတွေ့အကြုံကိုမျှ သမ္မာကျမ်းစာနှင့် တန်းတူထားအပ်မည် မဟုတ်ပါ။ ဘုရားသခင်ထင်ရှားစေတော်မူသော နှုတ်ကပတ်တော်ကို ထပ်မံမဖြည့်ရ၊ နုတ်ပယ်မရ ဟု သမ္မာကျမ်းစာကိုယ်တိုင် ထပ်ကာထပ်ကာ သတိပေးထားသည် (တရားဟော ၄:၂၊ ၁၂:၃၂၊ ဗျာ ၂၂:၁၈)။

Not only are the Scriptures clear in what they teach; they are also sufficient for the purpose for which God gave them. When Paul writes that the Scriptures are able to instruct us for salvation through faith in Christ Jesus, he further explains that all Scripture, being God-breathed, is “profitable for teaching, for reproof, for correction, and for training in righteousness,” so that every believer “may be complete, equipped for every good work” (2 Tim. 3:16, 17). No other writing, tradition, human wisdom, or experience is to be put on the same level as the Scriptures. Scripture itself repeatedly warns neither to add to nor to take away from what God has revealed in His Word (Deut. 4:2; 12:32; Rev. 22:18).

 

ဉာဏ်ရည်ရှိသမျှသော လူသားတိုင်းသည် သမ္မာကျမ်းစာကို ဖတ်ရှုလေ့လာသင့်သည်။ သမ္မာကျမ်းစာတွင် မှတ်တမ်းတင်ထားသော ထာဝရဧဝံဂေလိတရားသည် “လူမျိုးအပေါင်းတို့အား၊ လူမျိုးနွယ်တို့အား၊ ဘာသာစကားတို့အား၊ လူမျိုးတမျိုးတို့အား” ရည်ရွယ်ထားသည် (ဗျာ ၁၄:၆)။ သမ္မာကျမ်းစာသည် ဆင်းရဲသား၊ ချမ်းသာသား၊ ပညာမတတ်သူ၊ ပညာတတ်သူ၊ လူငယ်၊ လူကြီးတို့အား အကျိုးပြုနိုင်သည်။ သမ္မာကျမ်းစာကို မူလက ဟေဗြဲ၊ အာရံ၊ ဂရိဘာသာတို့ဖြင့် ရေးသားခဲ့သော်လည်း၊ ဘုရားသခင်သည် လူသားမိသားစုဝင်တိုင်း မိမိတို့ဘာသာစကားဖြင့် နားလည်နိုင်ရန် ရည်ရွယ်တော်မူခဲ့သည်။ ယခုအခါ သမ္မာကျမ်းစာကို ဘာသာစကားထောင်ပေါင်းများစွာသို့ ဘာသာပြန်ဆိုပြီးဖြစ်၍ ထိုရည်ရွယ်ချက်သည် လျင်မြန်စွာ တကယ့်အဖြစ်သို့ ရောက်ရှိလာနေပြီ ဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်သည် ကမ္ဘာသို့ စေလွှတ်တော်မူသည့် ရည်ရွယ်ချက်ကို ပြီးမြောက်စေမည် (ဟေရှာ ၅၅:၁၀-၁၁)။ မပျက်မယွင်း ဖြစ်လိမ့်မည်။ ထိုနှုတ်ကပတ်တော်ကို ယုံကြည်လက်ခံသူတို့အတွက် ထာဝရအသက်ကို ဆိုလိုသည်။ ငြင်းပယ်သူ၊ အဓိပ္ပာယ်ကို လှည့်ဖျက်သူတို့အတွက်မူ ပျက်စီးခြင်းနှင့် ထာဝရသေခြင်းကို ဆိုလိုသည် (မဿဲ ၇:၂၄-၂၇၊ ၂ပေ ၃:၁၆)။

The Bible should be read and studied by every human being endowed with intelligence. The eternal gospel, as recorded in the Scriptures, is intended for “every nation and tribe and tongue and people” (Rev. 14:6). The Bible can benefit poor and wealthy, unlearned and educated, young and old. Although the Scriptures were originally written in Hebrew, Aramaic, and Greek, God intended them to speak to all the members of the human family in their own tongues. That intention is fast becoming a reality now that the Bible has been translated into thousands of languages. The Word of God will accomplish the purpose for which He sent it into the world (Isa. 55:10, 11). It will not fail. To those who believe and accept that Word, it means eternal life; to those who reject it or twist its meaning, it means perdition and eternal death (Matt. 7:24–27; 2 Peter 3:16).

 

သမ္မာကျမ်းစာကို ဝေဖန်ခြင်းခံရန် မဟုတ်ဘဲ၊ ဘုရားသခင်နှင့် ယေရှုခရစ်အားဖြင့် ပေးတော်မူသော ကယ်တင်ခြင်းကို ဖော်ပြရန် လူသားတို့အား ပေးထားခြင်း ဖြစ်သည်။ လူတို့ဖြင့် လူ့ဘာသာစကားဖြင့် ရေးသားခဲ့သော်လည်း၊ ဘုရားသခင်ကို သိမှတ်ယုံကြည်နိုင်ရန် ဘုရားသခင်၏ အသက်ရှင်သော အသံအဖြစ် ပြောဆိုထားသည်။ ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်အနေဖြင့် လှည့်စားခြင်းမရှိသော သမ္မာတရား၏ နှုတ်ကပတ်တော် ဖြစ်သည်။ သမ္မာကျမ်းစာတွင် ပေးထားသော သမိုင်းသည် လုံးဝ ယုံကြည်စိတ်ချရပြီး ယုံကြည်ထိုက်သည်။ သမ္မာကျမ်းစာ၏ ကတိတော်များကို ယုံကြည်ခြင်းဖြင့် လက်ခံရမည်၊ ပညတ်တော်များကို ဘုရားသခင်၏ ကျေးဇူးတော်အားဖြင့် နာခံရမည်။ အထက်က အားလုံးထက် သမ္မာတန်သော ကျမ်းစာများသည် “ခရစ်တော်ယေရှုကို ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် ကယ်တင်ခြင်းအတွက် သင့်ကို ညွှန်ကြားနိုင်၏” (၂တိ ၃:၁၅)။

The Scriptures were given to humanity not to be subjected to criticism, but to reveal God and the salvation He offers in Jesus Christ. Though written by human beings in human language, they speak as the living voice of God in order that we may know Him and believe in Him. As the Word of God, they are the Word of truth, which does not deceive. The history given in the Bible is completely reliable and trustworthy. The promises of Scripture are to be received by faith, its commands to be obeyed by the grace of God. Above all the Holy Scriptures “are able to instruct you for salvation through faith in Christ Jesus” (2 Tim. 3:15).

 

၅။ လက်တွေ့အသုံးချမှုများ သမ္မာကျမ်းစာကို လေ့လာရာတွင် ဘုရားသခင်မှ ဆင်းသက်လာသော ဇစ်မြစ်နှင့် အခွင့်အာဏာ၊ လူ့သဘာဝရှိမှုကို နားလည်သဘောပေါက်ခြင်းသည် အလွန်အရေးကြီးသည်။ အကယ်၍ ကျွန်ုပ်တို့သည် အဲဒီမတိုင်မီ အဲဒီအထက်မှ အံဝင်ခွင်ကျဖြစ်သော ဗျာဒိတ်တော်ဖြစ်နိုင်ခြေကို ငြင်းပယ်ပါက၊ သမ္မာကျမ်းစာကို လူသား၏ ထုတ်ကုန်အဖြစ်သာ မြင်ပြီး အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုမှု အစမှပင် ဘက်လိုက်သွားမည်။ သို့ရာတွင် လူ့သဘာဝကို မမြင်ရလျှင် ကျမ်းချက်များကို ဝေဖန်မှုမရှိသော၊ အယူဝါဒီဆန်သော နည်းဖြင့် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုရန် အန္တရာယ်ရှိသည်။ ဘုရားသခင်-လူသား သဘောတရားကြောင့် သမ္မာကျမ်းစာလေ့လာမှုကို နှိမ့်ချမှုနှင့် ရိုးသားသော ရှာဖွေမှုစိတ်ဓာတ်ဖြင့်၊ သမ္မာတရားနှင့်ဆိုင်သော သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်သည် “သမ္မာတရားအားလုံးထဲသို့ လမ်းပြတော်မူပါစေ” ဟု ဆုတောင်းလျက် ပြုလုပ်သင့်သည် (ယောဟန် ၁၆:၁၃)။ သမ္မာကျမ်းစာမှတစ်ဆင့် ဘုရားသခင်ကို ကိုယ်တိုင်သိရှိရန် ရှာဖွေရာတွင် အောက်ပါ လက်တွေ့လမ်းညွှန်ချက်များကို အကြံပြုအပ်ပါသည်-

V. Practical Applications

When we study the Bible, a realization of its divine origin and authority as well as of its human character is of crucial importance. If we a priori reject the possibility of supernatural revelation, the Bible will be seen as a purely human product, and our interpretation will be biased from the outset. If, on the other hand, we lose sight of its human shape, we are in danger of interpreting its statements in an uncritical, dogmatic manner. In view of their divine-human character, our study of the Scriptures should be conducted in a spirit of humility as well as honest inquiry, with earnest prayers that the Holy Spirit, the Spirit of truth, may guide us “into all the truth” (John 16:13). Some practical guidelines in our search for a personal knowledge of God through the Scriptures are here suggested:

 

၁။ သမ္မာကျမ်းစာများသည် ဘုရားသခင်၏ အသက်ရှင်သော အသံအဖြစ် ကျွန်ုပ်တို့အား ကိုယ်တိုင်ပြောဆိုနေသည်ဟူသော ယုံကြည်ခြင်း ခိုင်မာသော ယုံကြည်ချက်ဖြင့် လေ့လာသင့်သည်။ “အသက်ရှင်၍ တည်မြဲသော ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်အားဖြင့် သင်တို့သည် တဖန်မွေးဖွားခြင်းသို့ ရောက်ကြပြီ” (၁ပေ ၁:၂၃)။ ဘုရားသခင်ကို တကယ်သိရှိခြင်းသည် နှုတ်ကပတ်တော်ကို နာခံစွာနားထောင်ခြင်းဖြင့်သာ ကြီးထွားရင့်ကျက်နိုင်သည် (ရော ၁၀:၁၄-၁၇၊ ၁၆:၂၅-၂၇)။

1. We should study the Scriptures with the deep conviction of faith that they are as the living voice of God speaking to us personally. It is through “the living and abiding word of God” that we “have been born anew” (1 Peter 1:23). A true knowledge of God can grow and mature only by an obedient listening to His Word (Rom. 10:14–17; 16:25–27).

 

၂။ သမ္မာကျမ်းစာ၏ အဓိကရည်ရွယ်ချက်မှာ ယေရှုခရစ်ကို အပြစ်မှ ကယ်တင်သော ကယ်တင်ရှင်နှင့် ကျွန်ုပ်တို့ဘဝ၏ သခင်အဖြစ် ယုံကြည်ခြင်းကို ခိုင်ခံ့စေရန် ဖြစ်သည်။ ရှင်ပေါလုက “သမ္မာတန်သော ကျမ်းစာများသည် … ခရစ်တော်ယေရှုကို ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် ကယ်တင်ခြင်းအတွက် သင့်ကို ညွှန်ကြားနိုင်၏” (၂တိ ၃:၁၅) ဟု ရေးသားခဲ့သည်။ သမ္မာကျမ်းစာကို ဖတ်ရှုလေ့လာရာတွင် “ကျွန်ုပ်တို့၏ ကယ်တင်ရှင်သခင် ယေရှုခရစ်၏ ကျေးဇူးတော်နှင့် အသိပညာတို့၌ တိုးပွားရန်” (၂ပေ ၃:၁၈) ရည်ရွယ်ချက်ဖြင့် ပြုလုပ်သင့်သည်။

2. The foremost purpose of the Bible is to strengthen our faith in Jesus Christ as our Saviour from sin and as Lord of our life. “The sacred writings,” wrote Paul, “… are able to instruct you for salvation through faith in Christ Jesus” (2 Tim. 3:15). One should always read and study the Bible with the definite aim to “grow in the grace and knowledge of our Lord and Savior Jesus Christ” (2 Peter 3:18).

 

၃။ သမ္မာကျမ်းစာဖတ်ရှုရာတွင် မရေမတွက်နိုင်သော ကတိတော်များကို အထူးအာရုံစိုက်သင့်သည်။ ထိုကတိတော်များအားဖြင့် ခွင့်လွှတ်ခြင်း၊ စိတ်နှလုံးငြိမ်သက်ခြင်း၊ ဆင်းရဲဒုက္ခရောက်ချိန်တွင် နှစ်သိမ့်ခြင် ဤဘဝနှင့် နောင်ဘဝအတွက် မျှော်လင့်ခြင်း၊ ခရစ်တော်ကို ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် ဘုရားသခင်၏ ချစ်ခြင်းမေတ္တာနှင့် ကရုဏာတော်ဖြင့် သားသမီးအဖြစ် မွေးစားခြင်းခံရသည်ကို သိရှိခြင်းတွင် တည်မြဲသော ဝမ်းမြောက်ခြင်းကို ရှာတွေ့နိုင်ရန် ဘုရားသခင် ရည်ရွယ်တော်မူသည် (ရော ၁၅:၄၊ ၂ပေ ၁:၃-၄)။

3. In reading the Bible we should pay special attention to its numerous promises. Through them God intends that we find the assurance of forgiveness, peace of heart and mind, comfort in times of suffering, hope for this life as well as for the life to come, and an abiding joy in the knowledge that God in His love and mercy has adopted us as His sons and daughters through faith in Christ (Rom. 15:4; 2 Peter 1:3, 4).

 

၄။ သမ္မာကျမ်းစာသည် လက်တွေ့ ခရစ်ယာန်ဘဝအသက်ရှင်ရန် လမ်းညွှန်ချက်အဖြစ်လည်း အလုပ်လုပ်သည်။ ဘုရားသခင်ကို ချစ်ခြင်း၊ လူသားချင်းစွမ်းချစ်ခြင်း သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ မူသည် ဝိညာဉ်ရေးရာနှင့် လူမှုဆက်ဆံရေး အားလုံး၏ ကောင်းကျိုးချမ်းသာအတွက် အခြေခံဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်၏ ကူညီမှုဖြင့် ဆယ်ပညတ်တော်နှင့် ထိုမှဆင်းသက်လာသော လက်တွေ့ဘဝဆိုင်ရာ သမ္မာကျမ်းစာမူများကို လေ့လာကျင့်သုံးသူတို့သည် ခန္ဓာ၊ စိတ်၊ ဝိညာဉ်အားဖြင့် ဟန်ချက်ညီသော ပြည့်စုံသူများ ဖြစ်လာကြမည်။ “ထာဝရဘုရား၏ တရားတော်ကို လိုက်လျှောက်၍ အပြစ်ကင်းစင်သောသူတို့သည် မင်္ဂလာရှိကြသတည်း” (ဆာ ၁၁၉:၁)။

4. The Scriptures also function as a guide for practical Christian living. The biblical principle of love for God and for our fellow humans lies at the foundation of the well-being of all our spiritual and social relationships. Those who, with God’s help, study and practice the Ten Commandments and the many Scripture principles for practical living derived from them will become truly balanced persons, sound in body, mind, and spirit. “Blessed [or happy] are those whose way is blameless, who walk in the law of the Lord” (Ps. 119:1).

 

၅။ သမ္မာကျမ်းစာသည် လူ့ဘာသာစကားဖြင့် ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်ဖြစ်သောကြောင့် အမြဲတရားကို ပြောဆိုသည်ဟု ယုံကြည်နိုင်သည်။ ယေရှုက ခမည်းတော်အား အသက်အရွယ်တိုင်း၏ တပည့်တော်များအတွက် “သင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်သည် သမ္မာတရားဖြစ်၏” ဟု ဆုတောင်းခဲ့သည် (ယောဟန် ၁၇:၁၇)။ ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်ကို ယုံကြည်စိတ်ချရသော နှုတ်ကပတ်တော်အဖြစ် ယုံကြည်သင့်သည်။ ဝိညာဉ်ရေးသွန်သင်ချက်များတင်မကဘဲ၊ ကမ္ဘာ့ဇစ်မြစ်နှင့် အစောပိုင်းသမိုင်း၊ ရေလွှမ်းမိုးခြင်း၊ ဘိုးဘေးများ၊ ထွက်မြောက်ခြင်း၊ ဣသရေလသမိုင်း၊ ခရစ်တော်၏ မွေးဖွားခြင်း၊ အမှုတော်ဆောင်ခြင်း၊ အသေခံခြင်း၊ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း ခရစ်ယာန်အသင်းတော်အစောပိုင်းသမိုင်းတို့ကိုပါ ယုံကြည်စိတ်ချရသော သမိုင်းမှတ်တမ်းများအဖြစ် လက္ခဏာရှိပြီး ထိုနည်းတူ လက်ခံသင့်သည် (လု ၁:၁-၄၊ ၂ပေ ၁:၁၆-၂၁)။ သမိုင်းဆိုင်ရာ အချက်အလက်များကို ငြင်းပယ်ခြင်းသည် နောက်ဆုံးတွင် ဝိညာဉ်ရေးနှင့် အကျင့်သီလဆိုင်ရာ သွန်သင်ချက်များကို ငြင်းပယ်ရာသို့ ဦးတည်စေမည်။ သမ္မာကျမ်းစာ၏ သမိုင်း၊ ဝိညာဉ်ရေး၊ အကျင့်သီလ သွန်သင်ချက်များသည် ခွဲမရနိုင်အောင် ဆက်နွယ်နေပြီး ခွဲထုတ်၍ မရနိုင်ပါ။

5. Because the Scriptures are the very words of God in human language, we may have confidence that they always speak the truth. Jesus prayed to the Father for His disciples in all ages, “Sanctify them in the truth; thy word is truth” (John 17:17). We should trust in God’s Word as a reliable word. This is true not only of its spiritual teachings but also of its records of the origin and early history of our world, the narratives of the Flood, the patriarchs, the Exodus, the history of Israel, as well as the Gospel records of Christ’s birth, ministry, death, and resurrection, and the history of the early church. These narratives are not myths but authentic historical records and should be accepted as such (Luke 1:1–4; 2 Peter 1:16–21). A denial of their historicity sooner or later will lead to a rejection of the spiritual and moral teachings of Scripture as well. The historical, spiritual, and moral teachings of the Bible are inextricably intertwined and cannot be separated from each other.

 

၆။ သမ္မာကျမ်းစာသည် လူ့ဘဝ၏ ကန့်သတ်ချက်၊ အားနည်းချက်၊ သမိုင်းဆိုင်ရာ အခြေအနေများနှင့် ခံယူထားသောကြောင့် မူလရေးသားခဲ့သော ဘာသာစကားများ၊ ဖြစ်ပေါ်လာခဲ့သော သမိုင်းနောက်ခံ၊ ဖြေရှင်းခဲ့သော လူ့အခြေအနေများကို လေ့လာခြင်းသည် အကျိုးရှိပြီး လိုအပ်သည်။ သို့ရာတွင် သမ္မာကျမ်းခေတ်နှင့် ကျွန်ုပ်တို့ခေတ်ကြား ကွာခြားချက်၊ အချိန်နှင့် နေရာအကွာအဝေးကို အလွန်အမင်း ချဲ့ကားခြင်းမှ သတိထားသင့်သည်။ လူ့သဘာဝရော၊ သမ္မာတရားဆိုင်ရာ သမ္မာကျမ်းစာမူများရော ပြောင်းလဲခြင်း မရှိပါ (ဒေသနာ ၁:၉-၁၀)။ ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်သည် အသက်အရွယ်တိုင်း၊ နေရာတိုင်းရှိ လူတို့အားလုံးအတွက် ရည်ရွယ်ထားသည် (မဿဲ ၂၄:၁၄၊ ၂၈:၁၈-၂၀၊ တမန် ၁:၆-၈၊ ဗျာ ၁၄:၆)။

6. Because the Scriptures are subject to the limitations, imperfections, and historical conditioning of human existence, it is useful and necessary to study the languages in which they were written, the historical background in which they originated, and the human conditions which they addressed. We should beware, however, of exaggerating the differences, the distances in time and space, between conditions in biblical times and in our own time. Neither human nature nor biblical principles of truth change (cf. Eccl. 1:9, 10). God’s Word is intended for all people in all ages everywhere (Matt. 24:14; 28:18–20; Acts 1:6–8; Rev. 14:6).

 

အားလုံးကို ရှင်ပေါလု၏ စကားဖြင့် အနှစ်ချုပ်ရလျှင်၊ သမ္မာကျမ်းစာကို “လူတို့၏ စကားဟု မယူမှတ်ဘဲ၊ အမှန်တကယ် ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်အဖြစ် လက်ခံကြလော့။ ထိုနှုတ်ကပတ်တော်သည် ယုံကြည်သူတို့၌ အလုပ်လုပ်နေသည်” (၁သက် ၂:၁၃)။ ထိုနှုတ်ကပတ်တော်သည် ကျွန်ုပ်တို့အား မျှော်လင့်ခြင်း၊ နှစ်သိမ့်ခြင်း၊ ယုံကြည်ခြင်း၊ ပညာ၊ ချစ်ခြင်း၊ နောက်ဆုံးတွင် ကျွန်ုပ်တို့သခင်၏ အံ့ဖွယ်ရှိရာနေရာတော်၌ ထာဝရအသက်ကို ပေးမည်။

To sum it all up in the words of Paul, let us receive the Scriptures, “not as the word of men but as what it really is, the word of God, which is at work in you believers” (1 Thess. 2:13). That Word will give us hope, comfort, faith, wisdom, love, and at last life eternal in the wonderful presence of our Lord.

 

၆။ သမိုင်းဆိုင်ရာ အကျဉ်းချုပ်

 က။ အစောပိုင်းနှင့် အလယ်ခေတ် အသင်းတော် အစောပိုင်း ခရစ်ယာန်စာရေးဆရာများသည် ဗျာဒိတ်တော်-နှိုးဆော်ခြင်းကို သီးခြားအကြောင်းအရာအဖြစ် မဆွေးနွေးခဲ့သော်လည်း၊ အသင်းတော်ဖခင်များသည် ထိုအကြောင်းအရာနှင့်ပတ်သက်၍ များစွာ ပြောဆိုခဲ့ကြသည်။ အစောပိုင်းကာလတွင် ယေရှုခရစ်အထဲ၌ အသစ်အဆန်း ပြည့်စုံသော ဗျာဒိတ်တော် ပေးတော်မူပြီးဖြစ်သည်ဟု ယေဘုယျ သဘောတူညီခဲ့ကြသည်။ ကျမ်းသစ်ကျမ်းစကားကို သုံးပြီး ခရစ်တော်ကို ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်၊ ခမည်းတော်၏ ပုံသဏ္ဍာန်၊ ဆရာတော်၊ လမ်းခရီး၊ လောကီအလင်းဟု ခေါ်ဆိုခဲ့ကြသည်။ အိုင်ရီနီယပ်စ် (အေဒီ ၁၃၀-၂၀၀ ခန့်) က ခရစ်တော်ကို “တကယ့်မှန်ကန်ပြီး ခိုင်မာသော ဆရာတော်၊ ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်၊ ကျွန်ုပ်တို့၏ သခင် ယေရှုခရစ်” ဟု ခေါ်ဆိုပြီး “ဘုရားသခင်၏ အရာများကို ကျွန်ုပ်တို့ သင်ယူနိုင်သည့် တစ်ခုတည်းသော နည်းလမ်းမှာ နှုတ်ကပတ်တော်အဖြစ် ရှိတော်မူသော ကျွန်ုပ်တို့၏ ဆရာတော်သည် လူသားဖြစ်လာခြင်းပင် ဖြစ်သည်။ ခမည်းတော်၏ အရာများကို ကျွန်ုပ်တို့အား ဖော်ပြရန် စွမ်းရည်ရှိသော အခြားမည်သူမျှ မရှိပါ။ ကိုယ်တော်၏ ကိုယ်ပိုင် နှုတ်ကပတ်တော်မှလွဲ၍” ဟု ဆိုခဲ့သည် (မတ်ခြေရာဇ်ဝါဒီများကို ဆန့်ကျင်ခြင်း ၅.၁.၁)။ အလက်ဇန္ဒြီးယား၏ ကလီမင့် (အေဒီ ၁၅၀-၂၁၅ ခန့်) က “ကျွန်ုပ်တို့၏ ဆရာတော်သည် သန့်ရှင်းသော ဘုရားသခင် ယေရှု၊ လူသားအားလုံး၏ လမ်းပြဖြစ်သော နှုတ်ကပတ်တော် ဖြစ်သည်။ ချစ်ခြင်းမေတ္တာရှိသော ဘုရားသခင်ပင် ကျွန်ုပ်တို့၏ ဆရာတော် ဖြစ်တော်မူသည်” ဟု အတည်ပြုခဲ့သည် (ဆရာ ၁.၇)။

VI. Historical Overview

A. The Early and Medieval Church

While early Christian writers did not discuss revelation-inspiration as a distinct issue, the Church Fathers had much to say on the subject. During the early period there was general agreement that in Jesus Christ a new and full revelation had been given. Using the NT terminology, Christ is referred to as the Word of God, the image of the Father, the Master, the Teacher, the Way, the Light of the world. Irenaeus (c. 130-c. 200) calls Christ “the only true and steadfast Teacher, the Word of God, our Lord Jesus Christ” (Against Heresies, pref. 5) and asserts that “in no other way could we have learned the things of God, unless our Master, existing as the Word, had become man. For no other being had the power of revealing to us the things of the Father, except His own proper Word” (Against Heresies 5. 1. 1). Clement of Alexandria (c. 150-c. 215) affirms that “our Instructor is the holy God Jesus, the Word, who is the guide of all humanity. The loving God Himself is our Instructor” (The Instructor 1. 7).

 

ခရစ်တော်ကို အထွဋ်အထိပ် ဘုရားသခင်၏ ဆရာနှင့် နှုတ်ကပတ်တော်အဖြစ် အလေးပေးခြင်းသည် ခရစ်မတိုင်ခေတ်က ပေးသော ဗျာဒိတ်တော်များကို ငြင်းပယ်ခြင်း သို့မဟုတ် အရေးမထားခြင်း မဟုတ်ပါ။ ထိုနည်းတူ ကလီမင့်က “နှုတ်ကပတ်တော်သည် ကျွန်ုပ်တို့၏ ဆရာအဖြစ် ထင်ရှားစွာ ပေါ်ထွန်းတော်မူခဲ့သည်။ အစမှစ၍ ပရောဖက်ပြုခြင်းအားဖြင့် ဗျာဒိတ်ပေးတော်မူသော သခင်ပင် ယခုမူ ကယ်တင်ခြင်းသို့ ရှင်းလင်းစွာ ခေါ်တော်မူသည်” ဟု ဆိုခဲ့သည် (တပါးအမျိုးသားတို့အား တိုက်တွန်းခြင်း ၁)။ ဂနော့စ်ဝါဒီများကို ဆန့်ကျင်ရာ၌ အိုင်ရီနီယပ်စ်သည် ဖန်ဆင်ခြင်းမှစ၍ ခရစ်တော်၏ လူသားဖြစ်လာခြင်းနှင့် တမန်တော်များ၏ နှုတ်ကပတ်တော်အား သက်သေခံခြင်းအထိ နှုတ်ကပတ်တော်အားဖြင့် ဗျာဒိတ်တော်၏ စည်းလုံးညီညွတ်မှုနှင့် တိုးတက်မှုကို အလေးပေးခဲ့သည်။

This emphasis on Christ as the supreme divine teacher and Word of God did not mean, however, a denial or disparagement of the revelations given in the pre-Christian Era. According to the same Clement, the Word “has appeared as our Teacher.” He is “the Lord, who from the beginning gave revelations by prophecy, but now plainly calls to salvation” (Exhortation to the Heathen 1). In opposition to Gnostic heresies, Irenaeus stressed the unity and the progress of revelation through the Word from Creation until its culmination in Christ’s incarnation and the subsequent witness of the apostles to the Word.

 

ရေးနီး လတို့ရဲလ် က အနှစ်ချုပ်ဆိုရာတွင် “အိုင်ရီနီယပ်စ်သည် ဗျာဒိတ်တော်၏ တက်ကြွမှုနှင့် သမိုင်းဆိုင်ရာ ရှုထောင့်ကို သိရှိသည်။ လှုပ်ရှားမှု၊ တိုးတက်မှု၊ နက်နဲသော စည်းလုံးညီညွတ်မှုကို အလေးပေးသည်။ အစမှစ၍ နှုတ်ကပတ်တော်သည် အလုပ်လုပ်နေသည်ကို မြင်သည် … တမန်တော်များ၊ အသင်းတော်—ဤအရာများအားလုံးသည် နှုတ်ကပတ်တော်၏ လှုပ်ရှားမှု၊ ခမည်းတော်ကို နှုတ်ကပတ်တော်အားဖြင့် တဖန်တဖန် ထင်ရှားစေခြင်း၏ တိုးတက်မှုဆိုင်ရာ အဆင့်များပင် ဖြစ်သည် … ထို့ကြောင့် ကျမ်းစာနှစ်ခုလုံး၏ ခွဲမရနိုင်သော စည်းလုံးညီညွတ်မှု” ဟု ဆိုခဲ့သည် (၁၀၅)။ ထိုအမြင်မျိုးသည် အစောပိုင်း ခရစ်ယာန်များ၏ ယေဘုယျနားလည်မှုကို ကိုယ်စားပြုသည်။

René Latourelle summarizes, “Irenaeus is aware of the dynamic and historical aspect of revelation. He stresses the movement, the progress, the profound unity. He sees the Word of God at work from the very beginning … the apostles, the church—these are all distinct moments in the activity of the Word, in the economy of the progressive manifestation of the Father through the Word … . Hence, the indivisible unity of the two Testaments” (105). Such views represent the general understanding of early Christians.

 

ကျမ်းသစ်ကျမ်းစာများကို သမ္မာကျမ်းစာအဖြစ် လက်ခံခြင်းသည် ကျမ်းသစ်ကျမ်းတွင်ပင်၊ ဒုတိယရာစုနှစ် ခရစ်ယာန်စာရေးဆရာများတွင် ပေါများစွာ တွေ့ရသည်။ အိုင်ရီနီယပ်စ်က သမ္မာကျမ်းစာများကို “ဗျာဒိတ်တော်၏ ကောင်းသော နှုတ်ကပတ်များ” ဟု ရည်ညွှန်းခဲ့သည် (မတ်ခြေရာဇ်ဝါဒီများကို ဆန့်ကျင်ခြင်း ၁.၃.၆)။ အခြားအစောပိုင်း ခရစ်ယာန်စာရေးဆရာများကလည်း ထိုနည်းတူ ခံစားချက်များ ဖော်ပြခဲ့ကြသည်။

Already in the NT, and abundantly in Christian writers of the second century, the acceptance of the NT writings as Scripture is evident. Irenaeus refers to the Scriptures as “the good words of revelation” (Against Heresies 1. 3. 6). Similar sentiments were expressed by other early Christian writers.

 

မွန်တန်နစ်ဝါဒ၊ ဂနော့စ်ဝါဒ၊ မာစီယွန်ဝါဒ စသည့် မတ်ခြေရာဇ်ဝါဒများနှင့် ရင်ဆိုင်ရာ၌ အသင်းတော်ဖခင်များသည် သမ္မာကျမ်းစာတစ်ခုလုံးကို အခြေခံ၍ တမန်တော်များ၏ စစ်မှန်သော ဓလေ့ထုံးစံကို အမှီပြု၍ ခရစ်ယာန်ယုံကြည်ခြင်းကို ကာကွယ်ခဲ့ကြသည်။ “အစောပိုင်း ခရစ်ယာန်ဖခင်များတွင် ဓလေ့ထုံးစံ (paradosis, traditio) ဆိုသည်မှာ ဘုရားသခင်ပေးသော ဗျာဒိတ်တော်ကို ပရောဖက်များနှင့် တမန်တော်များ၏ ပါးစပ်မှတစ်ဆင့် ကိုယ်တော်၏ ယုံကြည်သူများအား ပေးအပ်ခြင်းပင် ဖြစ်သည်” ဟူ၍ သံသယဖြစ်စရာ အနည်းငယ်သာ ရှိသည် (Oxford Dictionary of the Christian Church 1983, 1388)။ သို့ရာတွင် အချိန်ကြာလာသည်နှင့်အမျှ သမ္မာကျမ်းစာ၏ အထွဋ်အထိပ် အခွင့်အာဏာကို အားန wစေသော ဖြစ်ပေါ်တိုးတက်မှုများ ရှိလာခဲ့သည်။

In their confrontation with heresies such as Montanism, Gnosticism, or Marcionism, the Church Fathers defended the Christian faith on the basis of the entire Scriptures with an appeal to the true apostolic tradition. There can be little doubt that “in the early Christian Fathers, tradition (paradosis, traditio) means the revelation made by God and delivered by Him to His faithful people through the mouth of His prophets and apostles” (Oxford Dictionary of the Christian Church 1983, 1388). However, with the passing of time some developments tended to weaken the supreme authority of the Scriptures.

 

တမန်တော်များမှ ဆင်းသက်လာသော အသင်းတော်များ—အထူးသဖြင့် ရောမအသင်းတော်—တွင် ထိန်းသိမ်းထားသော ဓလေ့ထုံးစံကို အမှီပြုခြင်းသည် ဘုရားကျမ်းကို အသင်းတော်၏ အခွင့်အာဏာဖြင့်သာ လက်ခံရမည်ဟူသော တောင်းဆိုမှုအဖြစ် တဖန်ပြောင်းလဲသွားခဲ့သည်။ အသင်းတော်သည် မည်သည့်စာအုပ်များ ကျမ်းဂန်ထဲပါဝင်သည်ကို ဆုံးဖြတ်သည်ဟု ဆိုခဲ့သည်။ ထို့ပြင် ဘေးဆီလ်မဟာကြီး (အေဒီ ၃၃၀-၃၇၉ ခန့်) ၏ လွှမ်းမိုးမှုကြောင့် သမ္မာကျမ်းစာတွင် မပါဝင်သော်လည်း အသင်းတော်တွင် ထိန်းသိမ်းထားသော တမန်တော်များမှ ဆင်းသက်လာသော မရေးမထားသော ဓလေ့ထုံးစံများကို ဘုရားသခင်၏ အခွင့်အာဏာရှိသည်ဟု လက်ခံနိုင်သည်ဟု ယူဆလာခဲ့သည်။ အသင်းတော်ဖခင်များ၏ စာများကို အထူးအခွင့်အာဏာ ပေးခြင်းလည်း နောက်ထပ် လမ်းကြောင်းတစ်ခု ဖြစ်ခဲ့သည်။ ထိုဖြစ်ပေါ်တိုးတက်မှုများသည် ရုတ်တရက် မဖြစ်ပွားခဲ့ဘဲ တဖန်တဖန် ဖြစ်ပေါ်ခဲ့ပြီး အနောက်တိုင်းတွင် ရာစုနှစ်များတစ်လျှောက် ပုပ်ရဟန်းမင်းကြီး၏ အခွင့်အာဏာ တိုးပွားလာခြင်းက ထပ်မံ အားဖြည့်ပေးခဲ့သည်။

The appeal to tradition, as maintained in the churches of apostolic origin—especially that of Rome—was gradually changed into the claim that the Bible was to be accepted on the authority of the church. The church, it was claimed, determined which books belonged to the canon of the Bible. Furthermore, through the influence of Basil the Great (c. 330–379) it came to be held that unwritten traditions of apostolic origin, not found in the Scriptures but preserved in the church, could be accepted as having divine authority. Another tendency was to attribute special authority to the writings of the Church Fathers. These developments did not happen suddenly, but took place gradually, and in the West they were reinforced by the growth of papal authority over the centuries.

 

အလယ်ခေတ်တွင် သောမတ်စ် အကွီးနပ်စ် (၁၂၂၅-၁၂၇၄) ၏ သောမတ်စ် သိဒ္ဓိဂုဏ်တင်စာတွင် အကြောင်းအရာနှင့် ဗျာဒိတ်တော်ဆိုင်ရာ ဆက်နွှယ်မှုကို ရှေ့တန်းတင်ခဲ့သည်။ ပထမဆုံး မေးခွန်းမှာ ဒဿနိကပညာမှလွဲ၍ အခြားအသိပညာ လိုအပ်သလားဟူ၍ ဖြစ်သည်။ လူ့ကယ်တင်ခြင်းအတွက် လူ့ဉာဏ်ထက် ကျော်လွန်သော အမှန်တရားအချို့ကို ဘုရားသခင်၏ ဗျာဒိတ်အားဖြင့် သိရှိစေရန် လိုအပ်သည်ဟု အဖြေပေးခဲ့သည်။ လူ့ဉာဏ်ဖြင့် ရှာဖွေတွေ့ရှိနိုင်သော ဘုရားသခင်ဆိုင်ရာ အမှန်တရားများပင်လျှင် ဗျာဒိတ်အားဖြင့် သွန်သင်ပေးရန် လိုအပ်သည်။ အကြောင်းမှာ “ဘုရားသခင်နှင့်ပတ်သက်သော အမှန်တရားကို လူအနည်းငယ်သာသာ အချိန်ကြာမှ ရရှိနိုင်ပြီး အမှားများစွာ ရောနှောနေမည်” ဖြစ်သောကြောင့် ဖြစ်သည် (သောမတ်စ် သိဒ္ဓိဂုဏ်တင်စာ ၁a.၁.၁)။ အကွီးနပ်စ်သည် ဉာဏ်အမှန်တရားနှင့် ဗျာဒိတ်အမှန်တရားကို ရှင်းလင်းစွာ ခွဲခြားသတ်မှတ်ခဲ့သည်။ ခရစ်ယာန်ယုံကြည်ခြင်းသည် “ပရောဖက်များနှင့် တမန်တော်များအား ပေးသော ဗျာဒိတ်တော်ပေါ်တွင် တည်သည်။ သူတို့သည် ကျမ်းဂန်စာအုပ်များ ရေးသားခဲ့ကြသည်။ အခြားဆရာမည်သူမျှ ပေးသော ဗျာဒိတ်တော်ပေါ်တွင် မဟုတ်” (အထက်ပါ ၁a.၁.၈)။ သို့ရာတွင် ယုံကြည်သူသည် သမ္မာကျမ်းစာတွင် ဗျာဒိတ်ပေးထားသော အမှန်တရားမှ ဆင်းသက်လာသော အသင်းတော်၏ သွန်သင်ချက်ကို မှားယွင်းမှုကင်းပြီး ဘုရားသခင်၏ စည်းမျဉ်းအဖြစ် လိုက်နာရမည် (အထက်ပါ ၂a:၂ac.၃)။ အကွီးနပ်စ်သည် ဗျာဒိတ်အမှန်တရား၏ အဓိကရင်းမြစ်အဖြစ် သမ္မာကျမ်းစာကို ရှင်းလင်းစွာ လက်ခံသော်လည်း၊ သူ၏ သွန်သင်ချက်သည် တစ်ဖက်တွင် သင်္ချာပညာဆိုင်ရာ ချဉ်းကပ်မှုနှင့်၊ အခြားတစ်ဖက်တွင် အသင်းတော်၏ သွန်သင်ချက်၏ မှားယွင်းမှုကင်းခြင်းကို အလေးပေးမှုကြောင့် သမ္မာကျမ်းစာ၏ အခွင့်အာဏာကို အားနည်းစေခဲ့သည်။

During the Middle Ages Scholasticism brought the question of the relationship between reason and revelation to the forefront. The first question addressed by Thomas Aquinas (1225–1274) in his Summa Theologica asks whether we need any knowledge besides philosophical science. He answers in the affirmative, explaining that “it was necessary for the salvation of man that certain truths which exceed human reason should be made known to him by divine revelation.” He adds that even those truths about God that human reason could have discovered needed to be taught by divine revelation, because “the rational truth about God would have appeared to only a few, and even so after a time and mixed with many mistakes” (Summa Theologica 1a. 1. 1). Aquinas makes a clear distinction between truths of reason and truths of revelation. The faith of the Christian “rests on the revelation made to the Prophets and Apostles, who wrote the canonical books, not on a revelation, if such there be, made to any other teacher” (ibid. 1a. 1. 8). However, the believer needs to adhere to the teaching of the church, which proceeds from the truth as revealed in Holy Scripture, as an infallible and divine rule (ibid. 2a: 2ac. 3). Although Aquinas clearly accepts Scripture as the primary source of revealed truth, his teaching nevertheless tended to dilute its authority through his rationalistic approach to theology on the one hand, and through his emphasis on the infallibility of the teaching of the church on the other.

 

အလယ်ခေတ်နောက်ပိုငင်းတွင် သမ္မာကျမ်းစာနှင့် ဓလေ့ထုံးတမ်းတို့သည် ဗျာဒိတ်တော်၏ အရင်းအမြစ်များအဖြစ် မည်သို့ဆက်စပ်နေသည်ဆိုသည့် မေးခွန်းသည် ပို၍ပြင်ပြင်းထန်လာခဲ့သည်။ တစ်ဖက်တွင် ပညာရှင်အချို့က သမ္မာကျမ်းစာနှင့် ဓလေ့ထုံးတမ်းတို့သည် အခြေခံအားဖြင့် တူညီသည်ဟု ယူဆကြသည်။ ဓလေ့ထုံးတမ်းဆိုသည်မှာ ပရောဖက်များနှင့် တမန်တော်များမှတစ်ဆင့် ပေးသနားတော်မူခဲ့သည့် ဗျာဒိတ်တော်ကို သစ္စာရှိရှိ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခြင်းသာဖြစ်ပြီး နှစ်ခုစလုံးသည် တူညီသော ဘုရားသခင်၏ အရင်းအမြစ်မှ ဆင်းသက်လာကာ အသင်းတော်အတွင်း ယုံကြည်ခြင်း၏ စည်းလုံးညီညွတ်မှုဖင့် ထိန်းသိမ်းခံရသည်ဟု ဆိုကြသည်။ အခြားပညာရှင်များကမူ ဗျာဒိတ်တော်၏ အရင်းအမြစ်သည် စခု ကွဲပြားခြားနားသည်ဟု ယူဆကြသည်။ အရင်းအမြစ်တစ်ခုမှာ ရေးသားထားသော သမ္မာကျမ်းစာဖြစ်ပြီး နောက်တစ်ခုမှာ တမန်တော်များက သူတို့၏နောက်လိုက်များထံ လက်ဆင့်ကမ်းပေးခဲ့သည့် ရေးမထားသော ဓလေ့ထုံးတမ်းများဖြစ်သည်။ နှစ်ခုစလုံးကို ဘုရားသခင်၏ အခွင့်အာဏာအဖြစ် လက်ခံရမည်ဟု ဆိုကြသည်။

In the late Middle Ages the question of the relation between Scripture and tradition as sources of revelation became more acute. On one hand, some scholars held that Scripture and tradition were essentially identical, the tradition being a faithful interpretation of the revelation given through prophets and apostles; both came from the same divine source and were preserved in the unity of faith within the church. Others held that there were two distinct sources of revelation: the written tradition of the Scriptures and unwritten traditions transmitted by the apostles to their successors; both were to be accepted as a divine authority.

 

ခေါ်ပြုပြင်ရေးနှင့် ပြန်လည်ပြုပြင်ရေး (Reformation and Counter-Reformation)

မာတင်လူသာ (၁၄၈၃–၁၅၄၆) က လူသားများသည် အပြစ်နှင့်ပြည့်စုံပြီး အကျင့်ပျက်ခြစားနေသည့်အခြေအနေတွင် ဘုရားသခင်ကို မသိနိုင်၊ မသိကြဟု အခိုင်အမာ ဆိုခဲ့သည်။ ထိုလိုအပ်ချက်ကို ဖြည့်ဆည်းပေးရန် ဘုရားသခင်သည် သတ်မှတ်ထားသည့် နည်းလမ်းများဖြင့် ကိုယ်တော်ကိုယ်တိုင် ဗျာဒိတ်ပေးတော်မူခဲ့သည်။ ဘုရားသခင်သည် မရေရာသော အရာဝတ္ထုတစ်ခု မဟုတ်ဘဲ “ဗျာဒိတ်ပေးခြင်းခံရသော ဘုရားသခင်ဖြစ်ပြီး တစ်နည်းအားဖြင့် တံဆိပ်ခတ်ထားသည်ဟု ဆိုနိုင်သည်။ ကိုယ်တော်သည် သတ်မှတ်ထားသည့် နေရာ၊ နှုတ်ကပတ်တော်နှင့် နိမိတ်လက္ခဏာများဖြင့် ကိုယ်တော်ကို အသိအမှတ်ပြုနိုင်ရန်နှင့် ဆုပ်ကိုင်နိုင်ရန် ကန့်သတ်ထားတော်မူသည်” (ဆာလံ ၅၁:၆ အပေါ် အဋ္ဌုပ္ပတ်တိ)။ အထူးသဖြင့် ဘုရားသခင်သည် လူဇာတိခံယူတော်မူသော နှုတ်ကပတ်တော်ဖြစ်သည့် ယေရှုခရစ်တော်အထဲတွင် ဗျာဒိတ်ပေးတော်မူခဲ့သည်။ ခရစ်တော်ကို ရေးသားထားသော နှုတ်ကပတ်တော်ဖြစ်သည့် သမ္မာကျမ်းစာနှင့် ဧဝံဂေလိတရားကြေညာခြင်းတွင် ဗျာဒိတ်ပေးထားသည်။ လူသာ ခေါ်သည့် ဘုရားသခင်ကို သိခြင်း မှန်ကန်သောအသိပညာကို သမ္မာကျမ်းစာတွင်သာ ထူးခြားစွာ ပေးထားသည်။

B. Reformation and Counter-Reformation

Martin Luther (1483–1546) affirmed that in their sinful, corrupt condition, human beings do not and cannot know God. To meet their need, God has revealed Himself in certain specific ways. God is not a vague entity, rather “He is a God revealed and, so to speak sealed. He has circumscribed Himself with a certain place, Word, and signs, so that He might be acknowledged and grasped” (Commentary on Psalm 51:6). Supremely God has revealed Himself in Jesus Christ, the Word made flesh, and Christ is revealed in Scripture, the written Word, and in the proclamation of the gospel. The proper knowledge of God, as Luther called it, is uniquely given to us in Scripture.

 

သူ၏ဘဝအစောပိုင်းတွင် လူသာသည် စကိုလက်စတစ် (Scholastic) ဒဿနိကပညာနှင့် ဓမ္မပညာ၏ အသိဉာဏ်ဗဟိုပြု ချဉ်းကပ်မှုကို ဝေဖန်ခဲ့သည်။ ၎င်းကို ၁၅၁၇ ခုနှစ်တွင် ရေးသားခဲ့သည့် Disputation Against Scholastic Theology တွင် တွေ့နိုင်သည်။ လူသာသည် ယုံကြည်ခြင်းနှင့် အယူဝါဒအတွက် အဆုံးစွန်သော စံနှုတ်သည် သမ္မာကျမ်းစာတစ်ခုတည်းသာ (sola scriptura) ဖြစ်ရမည်ဟု ယုံကြည်လာခဲ့သည်။ “သမ္မာကျမ်းစာတစ်ခုတည်းသာ ကမ္ဘာပေါ်ရှိ စာအုပ်အားလုံးနှင့် အယူဝါဒအားလုံး၏ စစ်မှန်သော သခင်နှင့် ဆရာဖြစ်သည်” (Luther’s Works 32:11, 12)။ ဘုရားသခင်ကို သိခြင်းနှင့် ကယ်တင်ခြင်းအတွက် လိုအပ်သမျှ အမှန်တရားနှင့် အယူဝါဒအားလုံးကို နှုတ်ကပတ်တော်တွင် ဗျာဒိတ်ပေးထားသည်။

Early in his career Luther became critical of the rationalistic approach of Scholastic philosophy and theology as is evident from his Disputation Against Scholastic Theology written in 1517. Luther became convinced that the ultimate standard for faith and doctrine should be Scripture alone (sola scriptura): “Scripture alone is the true lord and master of all writings and doctrine on earth” (Luther’s Works 32:11, 12). All truth and doctrine essential for our knowledge of God and salvation is revealed to us in the Word.

 

စကိုလက်စတစ် ဓမ္မပညာရှင်များနှင့် မတူဘဲ လူသာသည် အသင်းတော်၏ အခွင့်အာဏာကို အသုံးပြု၍ ဘုရားနှုတ်ကပတ်တော်ကို အတည်ပြုရန် သို့မဟုတ် သမ္မာကျမ်းစာကို မှန်ကန်စွာ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုရန် လိုအပ်သည်ဟု လက်ခံရန် ဆန္ဒမရှိခဲ့ပါ။ ယင်းအစား ပြင်ပရှိ သမ္မာကျမ်းစာ၏ နှုတ်ကပတ်တော်ကို လူ့စိတ်နှလုံးထဲသို့ ယူဆောင်လာပြီး ဤနှုတ်ကပတ်တော်သည် ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်ဖြစ်ကြောင်း လလူ့ဝိညာဉ်ကို ယုံမှားခက်စေရန် သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်၏ အမှုဖြစ်သည်ဟု ဆိုခဲ့သည်။

In contrast with scholastic theologians, Luther was not willing to acknowledge that the authority of the church was needed to affirm what is God’s Word or to provide the right interpretation of the Scriptures. Rather, it was the work of the Holy Spirit to bring the external word of Scripture into the heart and to convince the human spirit that this is the Word of God.

 

ဂျွန်ကယ်ဗင် (၁၅၀၉–၁၅၆၄) ၏ ဗျာဒိတ်တော်နှင့် သမ္မာကျမ်းစာ၏ အခွင့်အာဏာဆိုင်ရာ အမြင်များသည် လူသာ၏ အမြင်များနှင့် ဆင်တူသည်။ သူ၏ လွှမ်းမိုးမှုကြီးမားသော စာအုပ် Institutes of the Christian Religion တွင် အပြစ်ကြောင့် မျက်စိကန်းသော လူသားသည် ဘုရားသခင်၏ “ထာဝရဘုရားရှင်၏ နိုင်ငံတော်ကို ကိုယ်တော်၏ အမှုတော်များထဲတွင် အလွန်ကြီးမြတ်စွာ ထင်ရှားစွာ မြင်နိုင်သော်လည်း” အကျိုးမရှိနိုင်ဟု ဆိုခဲ့သည် (ibid. 1.5.11)။ ကိုယ်တော်၏ ကရုဏာနှင့် ကောင်းမြတ်ခြင်းအားဖြင့် ဘုရားသခင်သည် “ကယ်တင်ခြင်းအတွက် ကိုယ်တော်ကို သိစေရန် နှုတ်ကပတ်တော်၏ အလင်းကို ထပ်မံပေးသနားတော်မူခဲ့သည်” (ibid. 1.6.1)။ လူသာကဲ့သို့ပင် ကယ်ဗင်သည် သမ္မာကျမ်းစာ၏ ယုံကြည်မှုသည် အသင်းတော်၏ ဆုံးဖြတ်ချက်ပေါ်တွင် မူတည်ရမည်ဟူသော စွပ်စွဲချက်ကို မကောင်းသော လိမ်ညာမှုဟု ငြင်းပယ်ခဲ့သည်။ ယင်းအစား အသင်းတော်ကိုယ်တိုင်သည် သမ္မာကျမ်းစာတွင် အမြစ်တွယ်ပြီး သမ္မာကျမ်းစာပေါ်တွင် မှီခိုနေရမည်ဟု ဆိုသည်။ ပြုပြင်ရေးသမား ကယ်ဗင်က “ထို့ကြောင့် ဤအချက်ကို ခိုင်မာစွာ ရပ်တည်စေရမည်။ သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်က အတွင်းစိတ်မှ သင်ကြားပေးထားသူများသည် သမ္မာကျမ်းစာပေါ်တွင်သာ မှန်စွာ အားကိုးကြပြီး သမ္မာကျမ်းစာသည် ကိုယ်တိုင် ကိုယ်ကျ စစ်မှန်ကြောင်း သက်သေပြထားသည်” ဟု ပြင်းထန်စွာ ပြောကြားခဲ့သည် (ibid. 1.7.5)။

The views of John Calvin (1509–1564) on revelation and the authority of Scripture were similar to those of Luther. In his influential work Institutes of the Christian Religion, he took the position that a man blinded by sin cannot benefit from the revelation of God’s “everlasting Kingdom in the mirror of his works with very great clarity” (ibid. 1. 5. 11). In His goodness and mercy, God “added the light of his Word by which to become known unto salvation” (ibid. 1. 6. 1). Like Luther before him, Calvin repudiated as a malicious falsehood the claim that the credibility of Scripture should depend on the judgment of the church. Rather the church should be itself rooted in and dependent on Scripture. The Reformer stated emphatically, “Let this point therefore stand: that those whom the Holy Spirit has inwardly taught truly rest upon Scripture, and that Scripture indeed is self-authenticated” (ibid. 1. 7. 5).

 

ကယ်ဗင်အတွက် ဗျာဒိတ်တော်၏ အနှစ်သာရမှာ ဧဝံဂေလိတရားဖြစ်ပြီး ၎င်းသည် “ခရစ်တော်၏ နက်နဲသောအရာကို ထင်ရှားစွာ ပြသခြင်းဖြစ်သည်”။ ၎င်းတွင် ရှေးခေတ်ဘိုးဘေးများအား ဘုရားသခင်ပေးသနားခဲ့သည့် ဓမ္မဟောင်း ကတိတော်များနှင့် သက်သေခံချက်များ ပါဝင်သော်လည်း ပိုမိုမြင့်မားသော အဓိပ္ပာယ်တွင် ထိုနှုတ်ကပတ်တော်သည် “ခရစ်တော်ထဲတွင် ထင်ရှားသော ကျေးဇူးတော်ကို ကြေညာခြင်း” ကို ရည်ညွှန်းသည် (ibid. 2.9.2)။ ကယ်ဗင်က “တရားဥပဒေတစ်ခုလုံးနှင့်ပတ်သက်၍ ဧဝံဂေလိတရားသည် ထင်ရှားစွာ ပြသခြင်း၏ ကြည်လင်မှုတွင်သာ ကတူညီခြင်း ကွဲပြားသည်” ဟု ထောက်ပြခဲ့သည် (ibid. 2.9.4)။ ထို့ကြောင့် ဓမ္မဟောင်းနှင့် ဓမ္မသစ်သည် ယေရှုခရစ်တော်၏ ဧဝံဂေလိတရား၏ ဗျာဒိတ်တော်အဖြစ် စည်းလုံးညီညွတ်မှုရှိသည်။ သို့သော် ဓမ္မသစ်သည် ဓမ္မဟောင်းထက် ခရစ်တော်ကို ပိုမိုကြည်လင်စွာ ကြေညာထားသည်။

The essence of revelation, according to Calvin, is the gospel, which is “the clear manifestation of the mystery of Christ.” This would include the OT promises and testimonies which God gave to the patriarchs of old, but in a higher sense the word refers to “the proclamation of the grace manifested in Christ” (ibid. 2. 9. 2). Calvin pointed out that “where the whole law is concerned, the gospel differs from it only in clarity of manifestation” (ibid. 2. 9. 4). In essence, therefore, the OT and NT constitute a unity, both being a revelation of the gospel of Jesus Christ. The New, however, gives clearer proclamation of Christ than the Old.

 

ပရိုတက်စတင့် ပြုပြင်ရေးကို တုံ့ပြန်သည့်အနေဖြင့် ရိုမန်ကက်သလစ်အသင်းတော်သည် ထရန့်ကောင်စီ (၁၅၄၅–၁၅၆၃) တွင် သူ၏အမြင်ကို ပြန်လည်သတ်မှတ်ခဲ့သည်။ တမန်တော်ဓလေ့ထုံးတမ်းတွင် သမ္မာကျမ်းစာနှင့် အသင်းတော်မှ လက်ဆင့်ကမ်းလာသော ဓလေ့ထုံးတမ်းနှစ်ခုစလုံး ပါဝင်သည်ဟု ကောင်စီက အခိုင်အမာ ဆိုခဲ့သည်။ ၁၅၄၆ ခုနှစ်တွင် ကောင်စီက “ဓမ္မကျမ်းစာမျ Screen ဆိုင်ရာ အမိန့်ထုတ်ပြန်ချက်” ကို ထုတ်ပြန်ခဲ့ပြီး ပရောဖက်များမှတစ်ဆင့် ဓမ္မကျမ်းစာထဲတွင် ကတိပေးထားသည့် ဧဝံဂေလိတရားကို သခင်ယေရှုခရစ်တော်က ကိုယ်တိုင် ဟောပြောခဲ့ပြီး ကိုယ်တော်၏ အမိန့်တော်အရ တမန်တော်များက သတ္တဝါအားလုံးထံ “ကယ်တင်ခြင်းဆိုင်ရာ အမှန်တရားအားလုံးနှင့် အကျင့်စာရိတ္တဆိုင်ရာ ညွှန်ကြားချက် အရင်းအမြစ်” အဖြစ် ဟောပြောခဲ့သည်ဟု အတည်ပြုခဲ့သည်။ သို့သော် “ဤအမှန်တရားနှင့် ညွှန်ကြားချက်ကို ရေးသားထားသော စာအုပ်များနှင့် ရေးမထားသော ဓလေ့ထုံးတမ်းများတွင် ပါဝင်သည်”။ ထို့ကြောင့် ဓမ္မဟောင်းနှင့် ဓမ္မသစ်၊ ယုံကြည်ခြင်းနှင့် အကျင့်စာရိတ္တဆိုင်ရာ ဓလေ့ထုံးတမ်းများကို “ခရစ်တော်၏ ကိုယ်တိုင်နှုတ်ထွက်စကား သို့မဟုတ် သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်မှ ရေးသားခြင်းခံရပြီး ကက်သလစ်အသင်းတော်တွင် ဆက်လက်ထိန်းသိမ်းခြင်းဖြင့် ကာလဆက်လက်ထိန်းသိမ်းခံရသည်” ဟူသော အကြောင်းကြောင့် တူညီသော ကိုင်းကွယ်မှုနှင့် ရိုသေမှုဖြင့် လက်ခံ ကိုင်းကွယ်ရမည်ဟု ကောင်စီက ဓမ္မကျမ်းစာများ၏ စာရင်းတွင် အပါခရစ်ဖာ (Apocrypha) ဟုခေါ်သော စာအုပ်များပါဝင်ပြီး ဤစာရင်းတစ်ခုလုံးကို လက်ခံရန် ငြင်းဆိုသူတိုင်းကို ကျိန်ဆဲခြင်း (anathema) ချမှတ်ခဲ့သည် (Denzinger 244)။

In reaction to the Protestant reformation the Roman Catholic Church redefined its position in the Council of Trent (1545–1563), claiming that the apostolic tradition included both Scripture and tradition handed down by the church. The Council promulgated in 1546 the “Decree Concerning the Canonical Scriptures,” which affirmed that the gospel of old promised through the prophets in the Holy Scriptures, was promulgated by the Lord Jesus Christ and by His command preached by His apostles to every creature “as the source of every saving truth and of instruction in morals.” However, “this truth and instruction is contained in the written books and in the unwritten traditions.” Therefore the OT and NT, as well as the traditions relating to faith and morals, are to be received and venerated with equal feelings of piety and reverence, “as having been dictated either by Christ’s own word of mouth, or by the Holy Spirit, and preserved in the Catholic Church by a continuous succession” (Denzinger 244). The council inserted in the decree a list of sacred and canonical books, which included the so-called Apocrypha, and pronounced an anathema on anyone who would not accept this list in its entirety.

 

ထရန့်ကောင်စီသည် တမန်တော်ဓလေ့ထုံးတမ်းကို တစ်စိတ်တစ်ဒေသသည် သမ္မာကျမ်းစာထဲတွင် တစ်စိတ်တစ်ဒေသသည် ရေးမထားသော ဓလေ့ထုံးတမ်းများတွင် ပါဝင်သည်ဟူသော အဆိုကို ငြင်းပယ်ခဲ့သော်လည်း နှစ်ပေါင်းများစွာ အငြင်းပွားမှုများ ဆက်လက်ဖြစ်ပေါ်ခဲ့သည်။ ဗျာဒိတ်တော်၏ အရင်းအမြစ်သည် သမ္မာကျမ်းစာနှင့် ဓလေ့ထုံးတမ်း ဟူ၍ နှစ်ခုရှိသလော သို့မဟုတ် ရေးသားထားသည်နှင့် ရေးမထားသည့် ဓလေ့ထုံးတမ်းတစ်ခုတည်း၏ စီးကြောင်းနှစ်သွယ်ဟု ယူဆရမည်လောဟူသော အငြင်းပွားမှုဖြစ်သည်။

Although the Tridentine Council rejected a proposal that the apostolic tradition be considered as partly contained in the Scriptures and partly in the unwritten traditions, a long debate ensued. The issue was whether there were two sources of revelation—Scripture and tradition—or whether the two should be considered as two streams of one tradition, one written and one unwritten.

 

အကြောင်းအရင်းခေတ်နှင့် ဉာဏ်အလင်းခေတ် (The Age of Reason and the Enlightenment)

ဗျာဒိတ်တော်နှင့် လှုံ့ဆော်ခြင်း (inspiration) ဆိုင်ရာ ခေတ်သစ်အငြင်းပွားမှုသည် အကြောင်းအရင်းခေတ်တွင် အသိဉာဏ်ဗဟိုပြုဝါဒ (rationalism)၊ ခေတ်သစ်သိပ္ပံပညာနှင့် သမ္မာကျမ်းစာဝေဖန်ရေး (biblical criticism) များ ပေါ်ပေါက်လာခြင်းနှင့်အတူ စတင်ခဲ့သည်။ ဒီအိဇင် (deism) နှင့် ဉာဏ်အလင်းခေတ် (Enlightenment) ကဲ့သို့သော ဉာဏ်ရည်လှုပ်ရှားမှုများက ဘုရားသခင်၏ ဗျာဒိတ်တော်၏ လိုအပ်မှု သို့မဟုတ် တည်ရှိမှုကိုပင် မေးခွန်းထုတ်စေခဲ့သည်။ ထိုမေးခွန်းထုတ်မှုများသည် ခရစ်ယာန်ယုံကြည်ခြင်း၏ အခြေခံများကို စိန်ခေါ်ခဲ့ပြီး အထူးသဖြင့် ဘုရားသခင်မှ လှုံ့ဆော်ပေးထားသော ဗျာဒိတ်တော်၏ မှတ်တမ်းနှင့် အရင်းအမြစ်အဖြစ် သမ္မာကျမ်းစာကို ပြင်းထန်စွာ ဝေဖန်ခြင်း သို့မဟုတ် လုံးဝငြင်းပယ်ခြင်းအဖြစ် ထင်ရှားခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် ခရစ်ယာန်အခြေခံယုံကြည်ချက်များကို ဆက်လက်ထိန်းသိမ်းသူများသည် ဗျာဒိတ်တော်၏ တည်ရှိမှုနှင့် သဘာဝကို ပိုမိုနက်ရှိုင်းစွာ တွေးတောရန် လိုအပ်လာခဲ့သည်။

C. The Age of Reason and the Enlightenment

The modern debate about revelation and inspiration originated in the Age of Reason, with the rise of rationalism, modern science, and biblical criticism. These and intellectual movements such as deism and the Enlightenment led many to question the necessity or even the existence of divine revelation. Such questioning challenged the very essentials of the Christian faith and especially manifested itself in incisive criticism or even wholesale denial of the Bible as an inspired source and record of revelation. This in turn called for deeper reflection on the reality and nature of revelation by those who maintained fundamental Christian convictions.

 

နီကိုလပ်စ် ကိုပါနီကပ်စ် (၁၄၇၃–၁၅၄၃)၊ ဂလီလီယို ဂလီလီ (၁၅၆၄–၁၆၄၂) နှင့် ဂျိုဟန်းနက်စ် ကက်ပလာ (၁၅၇၁–၁၆၃၀) တို့၏ ရှာဖွေတွေ့ရှိမှုများက ကမ္ဘာ့ဗဟိုပြု (geocentric) အမြင်မှ နေဗဟိုပြု (heliocentric) အမြင်သို့ ပြီးပြည့်စုံသော ပြောင်းလဲမှုကို ဖြစ်ပေါ်စေခဲ့သည်။ နေဗဟိုပြုအမြင်အတွက် သိပ္ပံဆိုင်ရာ သက်သေများ ငြင်းမရနိုင်အောင် သက်သေပြလာသောအခါ ကမ္ဘာ့ဗဟိုပြုအမြင်ကို သင်ကြားထားသည်ဟု နားလည်ထားသော သမ္မာကျမ်းစာ၏ ဘုရားသခင်မှ ဗျာဒိတ်ပေးခြင်းနှင့် မှားယွင်းမှုကင်းခြင်း (infallibility) ကို မေးခွန်းထုတ်လာခဲ့သည်။ ၁၇ ရာစုနှင့် ၁၈ ရာစုတွင် ပြုလုပ်ခဲ့သော အခြားသိပ္ပံရှာဖွေတွေ့ရှိမှုများ၊ အထူးသဖြင့် အိုင်ဇက် နယူတန် (၁၆၄၂–၁၇၂၇) ၏ ဆွဲငင်အားဥပဒေများက စကြဝဠာ၏ စက်မှုဆန်ဆန် (mechanistic) အယူအဆကို အားဖြည့်ပေးခဲ့သည်။ ထိုအမြင်အရဲ့ သဘာဝလွန် ဗျာဒိတ်တော်သည် မလိုအပ်ဘဲ သို့မဟုတ် လှည့်စားမှုရှိသော အရာအဖြစ်၊ ဘာသာရေးသမားများ၏ ဒဏ္ဍာရီ သို့မဟုတ် လှည့်ဖြားမှုအဖြစ် ရှုမြင်လာခဲ့သည်။

The discoveries of Nicolaus Copernicus (1473–1543), Galileo Galilei (1564–1642), and Johannes Kepler (1571–1630) brought about the definitive change from a geocentric to a heliocentric view of the solar system. When eventually the scientific evidence for the heliocentric view proved to be irrefutable, the divine revelation and infallibility of the Bible—which was understood to teach a geocentric view—were questioned. Other scientific discoveries made during the seventeenth and eighteenth centuries, especially Isaac Newton’s (1642–1727) laws of gravity, enhanced a mechanistic concept of the universe. From such a perspective, a supernatural revelation was perceived as unnecessary or even misleading, as a myth or deceptive concoction of religionists.

 

ခေတ်သစ်သိပ္ပံ၏ မွေးဖွားမှုနှင့်အတူ အသိဉာဏ်ဗဟိုပြုဝါဒ (rationalism) ပေါ်ပေါက်လာပြီး အမှန်တရားအတွက် စံနှုန်းအဖြစ် လူ့အသိဉာဏ်ကို သတ်မှတ်ခဲ့သည်။ ရနေး ဒက်ကတ် (၁၅၉၆–၁၆၅၀) သည် ၁၆၃၇ ခုနှစ်တွင် “ကျွန်ုပ်တွေးတောသည်၊ ထို့ကြောင့် ကျွန်ုပ်ရှိသည်” (Cogito, ergo sum) ဟူသော သူ၏ ဆောင်ပုဒ်ကို ထုတ်ဖော်ခဲ့ပြီး ဒဿနိကတော်လှန်ရေးကို စတင်ခဲ့သည်။ ရိုမန်ကက်သလစ်ဘာသာဝင် သစ္စာရှိသူ ဖြစ်သော်လည်း ဒက်ကတ်၏ ဒဿနသည် အသိဉာဏ်နှင့် ဗျာဒိတ်တော်၏ ဆက်နွယ်မှုကို မေးခွန်းထုတ်စေခဲ့သည်။ သူ၏ ငယ်ရွယ်သော တပည့်ဖြစ်သူ ဘာရပ်ခ် ဘန်နီဒစ် ဒီ စပိုနိုဇာ (၁၆၃၂–၁၆၇၇) သည် ဒက်ကတ်ထက် ပိုမိုဝေးကွာသွားပြီး အသိဉာဏ်နယ်ပယ်နှင့် ဗျာဒိတ်နယ်ပယ် (သမ္မာကျမ်းစာကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း ရည်ညွှန်းသည်) ကို ပြင်းထန်စွဲပြားခြားနားစွာ ခွဲခြားခဲ့သည်။ စပိုနိုဇာသည် သမ္မာကျမ်းစာထဲတွင် အသိဉာဏ်နှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်သော အရာများစွာရှိသည်ဟု ယူဆကာ ငြင်းမရနိုင်သော ဆန့်ကျင်ဘက်များကို ထောက်ပြခဲ့သည်။

The dawn of modern science was matched by the rise of rationalism, making human reason the criterion for truth. René Descartes (1596–1650) initiated a philosophical revolution when in 1637 he enunciated his axiom “Cogito, ergo sum” (“I think; therefore I am”) as the basic principle for attaining true knowledge. Descartes, a faithful Roman Catholic, never intended to deny the need for divine revelation, but his philosophy could not but bring into question the relationship between reason and revelation. His younger contemporary and admirer Baruch Benedict de Spinoza (1632–1677) went beyond Descartes by making a sharp distinction between the sphere of reason and the sphere of revelation (by which he clearly meant Scripture), making reason the ultimate arbiter of what could be accepted as truth in Scripture. Spinoza considered many things in Scripture to be repugnant to reason and pointed out what to him seemed to be undeniable contradictions.

 

ခေတ်သစ်သမ္မာကျမ်းစာဝေဖန်ရေး ပေါ်ပေါက်လာမှုသည် စပိုနိုဇာကဲ့သို့ အသိဉာဏ်ဗဟိုပြု ချဉ်းကပ်မှုနှင့် ဘုရားသခင်မှ ဗျာဒိတ်ပေးခြင်း၏ အခန်းကဏ္ဍကို လျော့ကျစေသော အမြင်နှင့် မကြာခဏ ဆက်စပ်နေတတ်သည်။ အခြားအကြောင်းများလည်း ပါဝင်ခဲ့သည်။ ပထမဆုံး ခေတ်သစ်ပြည့်စုံသော သမ္မာကျမ်းစာဝေဖန်ရေးစာအုပ်ဖြစ်သည့် Histoire critique du Vieux Testament ကို ၁၆၇၈ ခုနှစ်တွင် ထုတ်ဝေခဲ့ပြီး ထိုစာအုပ်၏ စာရေးသူ ပြင်သစ်ဘုန်းကြီး ရစ်ချတ် ဆိုင်မွန် (၁၆၃၈–၁၇၁၂) ကို “သမ္မာကျမ်းစာဝေဖန်ရေး၏ ဖခင်” ဟု ဂုဏ်ပြုခေါ်ဝေါ်ခဲ့သည်။ ဆိုင်မွန်သည် သမ္မာကျမ်းစာ၏ မလုံလောက်မှုကို သက်သေပြရန်နှင့် မှန်ကန်သော အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုမှုအတွက် အသင်းတော်အာဏာနှင့် ဓလေ့ထုံးတမ်း၏ လိုအပ်ချက်ကို ပြသရန် ရည်ရွယ်ခဲ့သည်။ သို့သော် ထိုအချိန်က ပရိုတက်စတင့်များရော ကက်သလစ်များရော သူ၏ သမ္မာကျမ်းစာကို ဝေဖန်စွာ ကိုင်တွယ်မှုကို လက်ခံနိုင်ခဲ့ခြင်း မရှိခဲ့ပါ။

The rise of modern biblical criticism was frequently, as in the case of Spinoza, correlated with a rationalistic approach to the Bible and a reduced view of the role of divine revelation. Other factors contributed to this development. Probably the first full-scale modern work on biblical criticism, Histoire critique du Vieux Testament, was published in 1678 and earned for its author, the French priest Richard Simon (1638–1712), the designation of “father of biblical criticism.” Simon wanted to demonstrate the insufficiency of Scripture and consequently the need for ecclesiastical authority and tradition for its correct interpretation. But at that time neither Protestants nor Roman Catholics could accept his critical handling of the Bible.

 

အင်္ဂလန်တွင် ဒီအိဇင်များ၏ ဝေဖန်မှုသည် သမ္မာကျမ်းစာ၏ အကျင့်စာရိတ်မပြည့်စုံမှုများ၊ အထူးသဖြင့် ဓမ္မဟောင်းတွင် အာရုံစိုက်ခဲ့သည်။ ၁၆၉၃ ခုနှစ်တွင် ချားလ်စ် ဘလောင့် (၁၆၅၄–၁၆၉၃) က The Oracles of Reason ဟူသော စာတမ်းများနှင့် စာများစုစည်းမှုကို ထုတ်ဝေခဲ့သည်။ ဘလောင့်သည် အထူးဗျာဒိတ်ပေးထားသော ဘာသာတရားတစ်ခု လိုအပ်မှုကို ငြင်းပယ်ခဲ့သည်။ ဒီအိဇင်များသည် အသိဉာဏ်သည် သဘာဝဘာသာတရား (natural religion) အတွက် လုံလောက်ပြီး စစ်မှန်သော ခရစ်ယာန်ဘာသာသည် အသိဉာဏ်ဘာသာတရားမျှသာဖြစ်သည်ဟု ယူဆကြသည်။ ခရစ်ယာန်ဘာသာ၏ နက်နဲသောအရာများ ဥပမာ တစ်ဆူတည်းသော ဘုရားသခင်၏ သဘောတရားနှင့် ခရစ်တော်၏ ကတ်ခြင်းသေခြင်းကို့သော နောက်ပိုင်းတွင် ထပ်မံဖြည့်စွက်ထားခြင်းမျှသာဖြစ်ပြီး မူလရိုးရှင်းသော ခရစ်ယာန်ယုံကြည်ခြင်း၏ အစိတ်အပိုင်း မဟုတ်ဟု ယူဆကြသည်။ ၁၆၉၂ ခုနှစ်မှ စတင်ခဲ့သည့် နာမည်ကျော် ဘိုင်ယာလ်ဟောပြောပွဲများစွာသည် ဗျာဒိတ်တော်ဆိုင်ရာ အကြောင်းအရာကို ကိုင်တွယ်ခဲ့သည်။္ဌ ဂျိုးဇက် ဘတ်လာ (၁၆၉၂–၁၇၅၂) ၏ ၁၇၃၆ ခုနှစ်တွင် ထုတ်ဝေသော The Analogy of Religion, Natural and Revealed, to the Constitution and Course of Nature စာအုပ်သည် သဘာဝလွန် ဗျာဒိတ်တော်ကို ဆန့်ကျင်သည့် ကန့်ကွက်မှုများစွာသည် သဘာဝဘာသာတရားကိုလည်း တူညီစွာ ကန့်ကွက်နိုင်ကြောင်း ပြင်းထန်စွာ ငြင်းခုံခဲ့သည်။ ဘတ်လာသည် နှစ်ခုစလုံးတွင် ရှင်းပြမရနိုင်သော နက်နဲသောအရာများ ရှိသည်ဟု ဆိုသည်။ ဘတ်လာသည် ဘုရားသခင်၏ ဗျာဒိတ်တော်ဆိုင်ရာ မေးခွန်းကို သုတေသနပြု (inductive) ချဉ်းကပ်မှုကို အလေးပေးခဲ့ပြီး ဘလောင့်နှင့် အခြားဒီအိဇင်များကဲ့သို့ ဘုရားသခင်၏ ဗျာဒိတ်တော်သည် ကြိုတင်သတ်မှတ်ထားသော အခြေအနေများနှင့် ကိုက်ညီရမည်ဟူသော အမြင်ကို ငြင်းပယ်ခဲ့သည်။

In England the criticism of the deists focused strongly on what were considered to be the moral imperfections of the Bible, especially in the OT. In 1693 Charles Blount (1654–1693) published a collection of papers and letters, The Oracles of Reason. Here Blount denied any need for a specially revealed religion. Deists generally agreed that reason was adequate for natural religion and that true Christianity was nothing but the religion of reason. The mysteries of the Christian religion, such as the Trinity and the atoning death of Christ, were considered later accretions, not part of the simple original Christian faith. Many of the famous Boyle Lectures, which started in 1692, treated the topic of revelation. Joseph Butler’s (1692–1752) The Analogy of Religion, Natural and Revealed, to the Constitution and Course of Nature, which appeared in 1736, argued incisively that many of the objections to supernatural revelation were equally valid against natural religion, as both presented unexplainable mysteries. Butler stressed an inductive approach to the question of divine revelation and, unlike Blount and other deists, rejected the imposition of any a priori conditions to which a divine revelation should conform.

 

သမ္မာကျမ်းစာ၏ အကျင့်စာရိတ်နှင့် သမိုင်းဆိုင်ရာ ဝေဖန်မှုများကို ရှောင်ရှားရန် ဗြိတိသျှ ပညာရှင်အတော်များများက သမ္မာကျမ်းစာ၏ လှုံ့ဆော်ခြင်းသည် တစ်စိတ်တစ်ဒေသ သို့မဟုတ် အဆင့်ဆင့်ရှိသည်ဟု အကြံပြုခဲ့ကြသည်။ လှုံ့ဆော်ခြင်း အဆင့်ဆင့်သီအိုရီကို သမိုင်းဆိုင်ရာ အမှားများနှင့် အကျင့်စာရိတ်မပြည့်စုံမှုများကို ခွင့်ပြုနိုင်ပြီး ယုံကြည်ခြင်းနှင့် အလေ့အကျင့်ဆိုင်ရာ ကိစ္စများတွင် သမ္မာကျမ်းစာ၏ လှုံ့ဆော်ခြင်းနှင့် အခွင့်အာဏာကို ထိန်းသိမ်းနိုင်သည်ဟု ယူဆခဲ့သည်။ သို့သော် ဂျွန် ဝက်စလီ (၁၇၀၃–၁၇၉၁) နှင့် ချားလ်စ် ဆိုင်မီယွန် (၁၇၅၉–၁၈၃၆) ကဲ့သို့သူများက ထိုသို့သော အသိဉာဏ်ဗဟိုပြု ဓမ္မပညာနှင့် အလျှော့အတင်းလုပ်ခြင်းကို ငြင်းပယ်ပြီး သမ္မာကျမ်းစာ၏ အပြည့်အဝ လှုံ့ဆော်ခြင်း (plenary inspiration) နှင့် မှားယွင်းမှုကင်းခြင်း (infallibility) ကို ခိုင်မာစွာ ထောက်ခံခဲ့သည်။

To circumvent moral and historical criticism of Scripture, a number of scholars in Britain suggested that the inspiration of the Bible was either partial or graded. The theory of degrees of inspiration was considered to allow for historical errors and moral imperfections in Scripture while maintaining its inspiration and authority in matters of faith and practice. Others, however, such as John Wesley (1703–1791) and Charles Simeon (1759–1836) rejected such a compromise with rationalistic theology and upheld the plenary inspiration and infallibility of the Bible.

 

၁၈ ရာစုတွင် ဉာဏ်အလင်းခေတ်အတွင်း အင်္ဂလန်ဒီအိဇင်စာပေများက ဖြစ်ပေါ်စေသော ဘုရားသခင်၏ ဗျာဒိတ်တော်၏ လိုအပ်မှုနှင့် သဘာဝ၊ သမ္မာကျမ်းစာ၏ အခွင့်အာဏာနှင့် လှုံ့ဆော်ခြင်းဆိုင်ရာ အငြင်းပွားမှုသည် အခြားနိုင်ငံများသို့လည်း ပျံ့နှံ့ခဲ့သည်။ ဖရန့်စွာ့းမာရီ ဗိုလ်တဲယာ (၁၆၉၄–၁၇၇၈) သည် အင်္ဂလိပ်ဒီအိဇင်များနှင့် သူတို့၏ စာအုပ်များကို ကောင်းစွာ သိရှိထားသူဖြစ်ပြီး ဘုရားသခင်၏ တည်ရှိမှုကို ဘယ်တော့မျှ ငြင်းပယ်ခြင်းမပြုသော်လည်း ဗျာဒိတ်ပေးထားသော ဘာသာတရားကို ပြင်းထန်စွာ ဝေဖန်ခဲ့သည်။ ဂျာမနီတွင် အင်္ဂလိပ်ဒီအိဇင်စာပေများသည် ၁၈ ရာစုနောက်ပိုင်းတွင် အဆင့်မြင့် ဝေဖန်ရေး (higher criticism) ပေါ်ပေါက်လာရာတွင် အရေးပါသော အခန်းကဏ္ဍမှ ပါဝင်ခဲ့သည်။ ဂေါ့ဟိုလ့် အက်ဖရိုင်မ် လက်စင်း (၁၇၂၉–၁၇၈၁) သည် ၁၇၇၄ မှ ၁၇၇၈ ခုနှစ်အတွင်း ယခင်က ထုတ်ဝေမထားသော ဟာမန် ဆာမူယယ် ရိုင်မားရပ်စ် (၁၆၉၄–၁၇၆၈) ၏ Apology for or Defense of the Rational Worshippers of God မှ အပိုင်းခုနစ်ပိုင်းကို ထုတ်ဝေခဲ့သည်။ ထိုအပိုင်းများသည် သဘာဝလွန် ဗျာဒိတ်တော်ကို ဆန့်ကျင်သော ရင်းနှီးသော ဒီအိဇင်ငြင်းခုံချက်များကို တင်ပြခဲ့သည်။ လက်စင်း ကိုယ်တိုင်က ဗျာဒိတ်တော်ကို လုံးဝငြင်းပယ်ခြင်း မပြုခဲ့သော်လည်း သူ၏ ၁၇၈၀ ခုနှစ်တွင် ထုတ်ဝေသော The Education of the Human Race တွင် ဗျာဒိတ်တော်ကို ပညာရေးနှင့် နှိုင်းယှဉ်ခဲ့သည်။ ပညာရေးသည် ကျွန်ုပ်တို့ကိုယ်တိုင် ရှာဖွေတွေ့ရှိမှုထက် ပိုမိုမြန်ဆန်စွာ အရာများကို နားလည်စေသည်နည်းတူ ဗျာဒိတ်တော်သည် ကျွန်ုပ်တို့၏ အသိဉာဏ်ဖြင့် ရှာဖွေနိုင်သည့် အမှန်တရားများကို သင်ကြားပေးသည်။ အသိဉာဏ်ပြည့်စုံလာသောအခါ ဗျာဒိတ်တော်သည် မလိုအပ်တော့ဟု ဆိုခဲ့သည်။

During the eighteenth century, the era of Enlightenment, the controversy over the necessity and nature of divine revelation and the authority and inspiration of the Bible, sparked by Deist literature in England, also affected other countries. François-Marie Voltaire (1694–1778), thoroughly acquainted with English deists and their writings, never denied God’s existence but was highly critical of any revealed religion. In Germany the works of English Deists played a significant role in the rise of higher criticism in the second half of the century. Gotthold Ephraim Lessing (1729–1781), German writer and dramatist, published between 1774 A.D. 1778 seven fragments from the previously unpublished Apology for or Defense of the Rational Worshippers of God, by Herman Samuel Reimarus (1694–1768). The fragments presented familiar Deist arguments against a supernatural revelation. Lessing argued that historical records, including biblical records of miracles, could have only relative certainty and that truths of reason could not be proved by history. Lessing himself did not completely deny revelation, but in his work, The Education of the Human Race, published in 1780, compared revelation to education. As education helps us to grasp things faster than we would on our own, revelation teaches us truths which we could discover by our reason. When reason has been perfected, revelation will become superfluous.

 

D. ခေတ်သစ်ဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်မှု

နောက်ဆုံးနှစ်ရာနှစ်ခုအတွင်း ဗျာဒိတ်ရှိခြင်းနှင့် နှိုးဆွခြင်းဆိုင်ရာ အယူဝါဒသည် ဓမ္မဗေဒဆိုင်ရာ ငြင်းခုန်မှုတွင် အဓိကကျသော ကိစ္စတစ်ရပ်အဖြစ် ပေါ်ထွက်လာခဲ့သည်။ ဤအကြောင်းအရာများနှင့်ပတ်သက်သော စာပေများသည် တစ်ခါတစ်ရံ တည်ငြိမ်ပြီး တစ်ခါတစ်ရံ မငြိမ်မသက်ဖြစ်နေသည့် စီးကြောင်းတစ်ခုအဖြစ် အဆုံးမဲ့စွာ ထွက်ပေါ်နေပြီး ခရစ်ယာန်များကို စိန်ခေါ်နေသည်။ ဘုရားသခင်၏ ဗျာဒိတ်ရှိခြင်း၊ ကျမ်းစာကို နှိုးဆွခြင်း၊ ယုံကြည်စိတ်ချရခြင်း၊ အာဏာပိုင်ဖြစ်ခြင်းတို့အပေါ် ယုံကြည်ခြင်းသည် နည်းအမျိုးမျိုးဖြင့် တဖြည်းဖြည်း ပျက်စီးလာနေသည်မှာ ထင်ရှားလှသည်။

D. Contemporary Development

The doctrine of revelation and inspiration has emerged as a crucial issue in the theological debate in the last two centuries. A never-ending stream of literature on these subjects, sometimes calm, sometimes turbulent, challenges Christians. It is evident that faith in divine revelation and in the inspiration, as well as in the trustworthiness and authority of Scripture, is being eroded in a variety of ways.

 

၁၈ ရာစုနှစ်၏ အမြင်အကဲဆဲဆန့်ကျင်ရေးဆန်သော ချဉ်းကပ်မှုကို တုံ့ပြန်သည့်အနေဖြင့် ဖရီးဒရစ်ရှ်လိုင်ယာမား (၁၇၆၈–၁၈၃၄) သည် ဘုရားသခင်အပေါ် လုံးဝမှီခိုရသော ခံစားချက်ကို ခရစ်ယာန်ယုံကြည်ခြင်း၏ အခြေခံအဖြစ် တင်ပြခဲ့သည်။ သူသည် ဗျာဒိတ်ရှိခြင်းဆိုသည်မှာ “ဘာသာရေးအသိုင်းအဝိုင်းတစ်ခု၏ အခြေခံဖြစ်သော အချက်အလက်၏ မူလဇစ်မြစ်ဖြစ်ခြင်း” ဟု အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခဲ့သော်လည်း ဗျာဒိတ်ရှိခြင်း၏ အသိဉာဏ်ဆိုင်ရာ လုပ်ဆောင်ချက်ကို လက်ခံရန် မဆန္ဒရှိခဲ့ပေ။ အကြောင်းမှာ “ထိုသို့ဆိုလျှင် ဗျာဒိတ်ရှိခြင်းသည် မူလကတည်းက အယူဝါဒဖြစ်သွားလိမ့်မည်” ဟု ဆိုခဲ့သည် (Schleiermacher ၅၀)။ သူ့အတွက် နှိုးဆွခြင်းသည် အရေးမကြီးသော အဆင့်တစ်ခုသာဖြစ်သည်။ သူသည် ကျမ်းစာအာဏာပိုင်ဖြစ်မှုကို အယူဝါဒရေးဆွဲရာတွင် ဓမ္မသစ်ကျမ်းသို့သာ ရှင်းရှင်းလင်းလင်း ကန့်သတ်ခဲ့သည်။ ဘာသာရေးအတွေ့အကြုံသည် ကျမ်းစာမဟုတ်ဘဲ ဝိညာဉ်ရေးရာ အမှန်တရားနှင့် တန်ဖိုးများကို အကဲဖြတ်ရန် စံနှုန်းဖြစ်လာခဲ့သည်။ ဓမ္မဗေဒ၏ အဓိကအချက်သည် အထက်ကောင်းကင်ဘုံမှ လူ့လောကအတွင်း ရှိသောအရာသို့ ပိုမိုပြောင်းလဲလာခဲ့သည်။

In reaction to the rationalistic approach of the eighteenth century, Friedrich Schleiermacher (1768–1834) postulated the feeling of absolute dependence on God as the basis of Christian faith. He defined the idea of revelation as “the originality of the fact which lies at the foundation of a religious communion” but was unwilling to accept its cognitive operation, for “that would make the revelation to be originally and essentially doctrine” (Schleiermacher 50). For him, inspiration had only a subordinate significance. He distinctly limited to the NT the authority of Scripture to formulate doctrine. Religious experience, rather than Scripture, became the criterion for judging spiritual truth and values. The focus of theology shifted increasingly from the transcendent to the immanent.

 

၁၉ ရာစုနှစ်ရှိ လစ်ဘရယ် (လွတ်လပ်သော) သို့မဟုတ် ခေတ်သစ်ဓမ္မဗေဒသည် လူ့ဗဟိုပြုအလေးပေးမှုနှင့်အတူ လူသားတိုးတက်မှုကို ပြင်းထန်စွာ ယုံကြည်ခြင်းကို မကြာခဏ ပေါင်းစပ်ထားပြီး အယူဝါဒမာနထုတ်မှုနှင့် ကျမ်းစာကိုးကွယ်မှု (bibliolatry) ဟုခေါ်သော အရာများကို ဝေဖန်သည့် သဘောထားနှင့် ပေါင်းစပ်ထားသည်။ ဤဓမ္မဗေဒအရ ကျမ်းစာကို ဘုရားသခင်၏နှုတ်မြွက်စကားနှင့် တူညီစွာ မယူဆနိုင်ပေ။ ကျမ်းစာသည် ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်များကို သာလျှင် ပါဝင်စေသည်ဟု ဆိုသည်။ ကျမ်းစာသည် ဘုရားသခင်၏ ဗျာဒိတ်တော်နှုတ်ကပတ်တော်ဟု မဟုတ်ဘဲ ယေရှုခရစ်တော်နှင့်အတူ ဘာသာရေးအတွေ့အကြုံများ၏ ထူးခြားသော မှတ်တမ်းတစ်ခုသာဖြစ်ပြီး ယေရှုခရစ်သည် ဘုရားသခင်-အသိဉာဏ်၏ အမြင့်ဆုံးထင်ရှားမှုသာမက အမြင့်ဆုံးသော ကိုယ်ကျင့်တရားဆိုင်ရာ စံနမူနာဖြစ်သည်ဟု ဆိုသည်။

Nineteenth-century liberal or modern theology, with its anthropocentric emphasis, often combined a strong belief in human progress with an attitude critical of so-called dogmatism and bibliolatry. According to this theology the Bible cannot be equated with the Word of God; it merely contains words of God. Scripture is not so much the revealed Word of God as a unique record of religious experiences with Jesus Christ as the supreme manifestation of God-consciousness or the highest moral example.

 

သိပ္ပံနှင့် နည်းပညာတို့၏ လျင်မြန်စွာ တိုးတက်မှုကြောင့် လူသားတိုးတက်မှုကို ယုံကြည်ခြင်းသည် ပိုမိုအားကောင်းလာခဲ့သည်။ ချားလ်စ်လိုင်ယယ် (၁၇၉၇–၁၈၇၅) နှင့် ချားလ်စ်ဒါဝင် (၁၈၀၉–၁၈၈၂) တို့၏ စာအုပ်များကြောင့် ဘူမိဗေဒတူညီမှုသီအိုရီ (geological uniformitarianism) နှင့် ဇီဝဆင့်ကဲပြောင်းလဲမှုသီအိုရီ (biological evolution) တို့သည် ဖန်ဆင်းခြင်း၊ လူသားအပြစ်သို့ပြုတ်ကျခြင်း၊ ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်းရေလွှမ်းမိုးခြင်းဆိုင်ရာ ကမ္ဘာဦးကျမ်း၏ ဖြစ်ရပ်မှန်များကို များစွာသောသူတို့၏ ယုံကြည်ခြင်းကို ပျက်ပြားစေခဲ့သည်။ ကျမ်းစာသမိုင်း၏ ယုံကြည်စိတ်ချရမှု၊ စာသား၏ တိကျမှု၊ စာအုပ်များစွာ၏ စစ်မှန်သော ရေးသားသူများကို သံသယဝင်စေခြင်းသည် သမိုင်းဆိုင်ရာနှင့် စာပေဝေဖန်ရေးဆိုင်ရာ ရလဒ်များဟု ဆိုကြသော အရာများကြောင့် ပိုမိုလျော့နည်းသွားခဲ့သည်။ အံ့ဖွယ်ဗျာဒိတ်ရှိခြင်း သို့မဟုတ် အံ့ဖွယ်ဝင်ရောက်စွက်ဖက်ခြင်းများ (ဥပမာ- ကြိုတင်ဟောကိန်းထုတ်ခြင်း သို့မဟုတ် အံ့ဖွယ်ရာများ) ကို ဖယ်ထုတ်ထားသော ယူဆချက်များရှိသော ဝေဖန်ရေးနည်းလမ်းကို ထောက်ခံသူများသည် ကျမ်းစာကို အခြားစာအုပ်များကဲ့သို့ လေ့လာခဲ့ကြပြီး ရှေးကျသော စာပေများနှင့် တန်းတူထားခဲ့သည်။

Belief in human progress was reinforced by rapid advances in science and technology. As a result of the writings of Charles Lyell (1797–1875) and Charles Darwin (1809–1882) the theories of geological uniformitarianism and biological evolution undermined the faith of many in the facticity of the Genesis accounts of Creation, the Fall, and a worldwide flood. Confidence in the reliability of the history of Scripture, the accuracy of its text, and the genuineness of the authorship of many of its books was further reduced by what were claimed to be the assured results of historical and literary criticism. Proponents of critical methodology, whose presuppositions excluded supernatural revelations or interventions such as predictive prophecies or miracles, studied the Bible as they would any other book, placing it on a par with other ancient literature.

 

ဗျာဒိတ်ရှိခြင်းနှင့် နှိုးဆွခြင်းဆိုင်ရာ အယူအဆများကို ခေတ်သစ်ဓမ္မဗေဒနှင့် ကိုက်ညီအောင် ပြန်လည်အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခဲ့သည်။ ဂျာမနီနိုင်ငံမှ အယ်လ်ဘရက်ရစ်ရှ်လ် (၁၈၂၂–၁၈၈၉) သည် ဗျာဒိတ်ရှိခြင်းကို နာဇရက်ယေရှုပုဂ္ဂိုလ်တွင် လူသားအတွက် ဘုရားသခင်၏ စံပြအကြံအစည်ကို ထင်ရှားစေခြင်းဟု အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခဲ့သည်။ အင်္ဂလန်နိုင်ငံမှ ဂျေ ဖရက်ဒရစ်ဒင်နီဆန်မောရစ် (၁၈၀၅–၁၈၇၂) သည် ဗျာဒိတ်ရှိခြင်းကို လူ့ဝိညာဉ်အတွင်း ဘုရားသခင်ကို ချက်ချင်းဖော်ထုတ်ပြသခြင်းဟု မြင်ခဲ့သည်။ ဘာသာရေးသမိုင်းကျောင်းနှင့် သမိုင်းဆိုင်ရာဝေဖန်ရေးနည်းလမ်း၏ ထိပ်တန်းကိုယ်စားလှယ် အာနက်စ်ထရိုလ်ချ် (၁၈၆၅–၁၉၂၃) အတွက် မည်သည့်ဘုရားသခင်၏ ဗျာဒိတ်ရှိခြင်းကိုမျှ အကြွင်းမဲ့ဟု မယူဆနိုင်ပေ။ အကြောင်းမှာ ဖြစ်ရပ်အားလုံး၏ သမိုင်းဆိုင်ရာ ဆက်စပ်မှုကြောင့်ဖြစ်သည်။ ထရိုလ်ချ်သည် သမိုင်းဆိုင်ရာအချက်အလက်များ (ကျမ်းစာဆိုင်ရာအချက်အလက်များအပါအဝင်) ကို ယနေ့ဖြစ်ရပ်များနှင့် တူညီမှုရှိမှသာ အတိတ်ဖြစ်ရပ်များကို ဖြစ်နိုင်ခြေရှိသည်ဟု လက်ခံနိုင်သည်ဟူသော တူညီမှုနိယာမ (principle of analogy) ဖြင့် အကဲဖြတ်ရမည်ဟု အလေးပေးခဲ့သည်။ ဤသမိုင်းဝေဖန်ရေးနိယာမဖြင့် တိုင်းတာရာတွင် ဘုရားသခင်လူဖြစ်ခြင်း၊ အပျိုစင်မှမွေးဖွားခြင်း၊ ခရစ်တော်၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကဲ့သို့ ကျမ်းစာဖြစ်ရပ်များစွာကို သမိုင်းဆိုင်ရာဟု မယူဆနိုင်ပေ။

Concepts of revelation and inspiration were reinterpreted to fit the new theology. Albrecht Ritschl (1822–1889) in Germany defined revelation as the manifestation of the divine ideal for man in the person of Jesus of Nazareth. J. Frederick Denison Maurice (1805–1872), in England, saw it as an immediate unveiling of God to the soul. To Ernest Troeltsch (1865–1923), leading representative of the history of religions school and the historical-critical method, no divine revelation could be considered absolute, because of the historical relativity of all events. Troeltsch stressed that historical data, including biblical data, must be evaluated by the principle of analogy which means that past events can be accepted as probable only if they are analogous to present events. Measured by this principle of historical criticism, many biblical events, such as the Incarnation, virgin birth, and resurrection of Christ could not be considered historical.

 

၂၀ ရာစုနှစ် ပထမနှစ်ဝက်တွင် ကမ္ဘာစစ်နှစ်ခုက လူသားတိုးတက်မှုဆိုင်ရာ အိပ်မက်အားလုံးကို ချိုးဖျက်ခဲ့ပြီး ဘုရားသခင်၏ အတွင်းရှိမှု (divine immanence) ကို အလေးပေးသော လက်ရှိဓမ္မဗေဒ၏ မလုံလောက်မှုကို ဖော်ထုတ်ခဲ့သည်။ ကားလ်ဘာသ် (၁၈၈၆–၁၉၆၈) သည် ဤဓမ္မဗေဒကို ဆန့်ကျင်သော ပုန်ကန်မှုကို စတင်ခဲ့သည်။ သူနှင့် ရူဒေါ့ဖ်ဘူလ့်တမန်း (၁၈၈၄–၁၉၇၆)၊ အီမီလ်ဘရွန်နာ (၁၈၈၉–၁၉၆၆) ကဲ့သို့ ဓမ္မဗေဒပညာရှင်များသည် လုံးဝမတူညီသော အခြားတစ်ပါးအဖြစ် အထက်ကောင်းကင်ဘုံဘုရားသခင်ကို အလေးပေးခဲ့ကြသည်။ ဘာသ်သည် နှုတ်ကပတ်တော်ဆိုင်ရာ ဓမ္မဗေဒကို ဖွံ့ဖြိုးစေခဲ့ပြီး ဘုရားသခင်သည် ယေရှုခရစ်တော်တွင် အဆုံးအဖြတ်ပေးသော နှုတ်ကပတ်တော်ကို ပြောဆိုသည်ဟု ဆိုသည်။ ယေရှုခရစ်တော်သည်သာ တကယ့်အဓိပ္ပာယ်တွင် ဗျာဒိတ်ရှိခြင်းဖြစ်သည်။ ကျမ်းစာနှင့် တရားဟောခြင်းသည် ဗျာဒိတ်ရှိခြင်းကို သက်သေခံရုံသာဖြစ်သော်လည်း ဘုရားသခင်သည် ကိုယ်တော်၏ ကျေးဇူးတော်ဖြင့် ထိုအရာများမှတစ်ဆင့် ကျွန်ုပ်တို့ကို မိန့်ဆိုတော်မူသည်။

Two world wars in the first half of the twentieth century shattered all dreams of human progress and exposed the inadequacy of the prevailing theology with its emphasis on divine immanence. Karl Barth (1886–1968) initiated a revolt against this theology. He and other theologians, such as Rudolf Bultmann (1884–1976) and Emil Brunner (1889–1966), stressed the transcendent God as the wholly other. Barth developed a theology of the Word, according to which God speaks His decisive word in Jesus Christ, who alone is revelation in the true sense. Scripture and the preached word are only witnesses to revelation, but God in His grace addresses us through them.

 

နီယိုအော်သိုဒေါ့စ် ဓမ္မဗေဒပညာရှင်များသည် ဗျာဒိတ်ရှိခြင်းကို သူတို့၏ ဓမ္မဗေဒ၏ ဗဟိုချက်အဖြစ် ထားခဲ့သော်လည်း ကျမ်းစာကို ထိုဗျာဒိတ်ရှိခြင်း၏ မမှားနိုင်သော လူ့သက်သေသာဖြစ်သည်ဟု ယူဆခဲ့ကြသည်။ သူတို့၏ လစ်ဘရယ်ရှေ့ဆက်သူများကဲ့သို့ သမိုင်းဆိုင်ရာဝေဖန်ရေးနည်းလမ်းကို ကျမ်းစာလေ့လာခြင်းနှင့် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခြင်းအတွက် မရှိမဖြစ်လိုအပ်သည်ဟု ထောက်ခံခဲ့ကြပြီး ကျမ်းစာအာဏာပိုင်ဖြစ်ခြင်း၊ နှိုးဆွခြင်း၊ အမှန်တရားစသည့် အယူအဆများကို ငြင်းပယ်ခဲ့သည် သို့မဟုတ် ပြန်လည်အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခဲ့သည်။ ဘရွန်နာက အမှန်တရားသည် ငါ-သင် ဆက်ဆံရေးတွင် ရှိသည်၊ အဆိုပြုချက်ဆိုင်ရာ ထုတ်ပြန်ချက်များတွင် မဟုတ်ဟု သင်ကြားခဲ့သည်။

Although the neoorthodox theologians made revelation central to their theology, they considered Scripture as only a fallible human witness to that revelation. Like their liberal predecessors, they upheld the historical-critical method as essential to the study and interpretation of Scripture and rejected or reinterpreted such concepts as biblical authority, inspiration, and truth. Brunner taught that truth consists in an I-Thou encounter, not in propositional statements.

 

ဗျာဒိတ်ရှိခြင်းနှင့် နှိုးဆွခြင်းကို နားလည်ရာတွင် အဓိကပြောင်းလဲမှုနှင့် အသစ်ပြုပြင်မှုများကို တောင်းဆိုမှုများကြားတွင် မတူညီသော ဂိုဏ်းခွဲများမှ ပညာရှင်များစွာသည် ကျမ်းစာ၏ ကိုယ်ပိုင်သင်ကြားချက်ကို အယူခံဝင်ခဲ့ကြပြီး ဗျာဒိတ်ရှိခြင်းဆိုသည်မှာ ကျမ်းစာတွင် တွေ့ရှိရသော အံ့ဖွယ်ထင်ရှားမှုနှင့် ဆက်သွယ်ရေးပုံစံအားလုံးကို ပါဝင်သည်ဟု ဆိုကာ ဘုရားသခင်၏ လုပ်ဆောင်ချက်များနှင့် နှုတ်ကပတ်တော်များပင်ဖြစ်သည်ဟု ထောက်ခံခဲ့ကြသည်။ ဤအမြင်ကို ကားလ် အက်ဖ်၊ အွတ်ချ် ဟင်နရီ (၁၉၁၃–) က သူ၏ ပြည့်စုံသော စာအုပ်ခြောက်အုပ်တွဲ God, Revelation, and Authority (၁၉၇၆–၁၉၈၃) တွင် ကျယ်ကျယ်ပြန့်ပြန့် တင်ပြခဲ့သည်။ ၂၀ ရာစုနှစ်ရှိ ဧဝံဂေလိ ဓမ္မဗေဒပညာရှင်များသည် ယေဘုယျအားဖြင့် ကျမ်းစာ၏ ပြည့်စုံသော၊ စကားလုံးအလိုက် နှိုးဆွခြင်းနှင့် မမှားနိုင်မှု (plenary, verbal inspiration and inerrancy) ကို ထောက်ခံခဲ့ကြသော်လည်း ဤဝေါဟာရများ၏ တိကျသော အဓိပ္ပာယ်နှင့်ပတ်သက်၍ တညီတညွတ်တည်း မရှိခဲ့ပေ။ သို့သော် ကလတ်ခ် ပီနော့ခ် (၁၉၃၇–) ကဲ့သို့ ဧဝံဂေလိ ပညာရှင်အချို့သည် ဤအယူအဆများနှင့်ပတ်သက်၍ မသက်မသာ ဖြစ်လာခဲ့ကြသည်။

In the face of calls for radical renewal and change in the understanding of revelation and inspiration, many scholars in different denominations have appealed to Scripture’s own teaching, maintaining that the concept of revelation includes all forms of supernatural manifestation and communication found in the Bible, even divine acts and words. This view has been set forth extensively by Carl F. H. Henry (1913–) in his comprehensive work God, Revelation, and Authority (six volumes, 1976–1983). Twentieth-century evangelical theologians generally have maintained the plenary, verbal inspiration and inerrancy of the Bible, though there is no unanimity among them about the precise meaning of these terms. However, a number of evangelical scholars, such as Clark H. Pinnock (1937–), have become uneasy with these concepts.

 

ခေတ်သစ်လစ်ဘရယ်ဓမ္မဗေဒ၊ ကျမ်းစာဝေဖန်ရေး၊ ဆင့်ကဲပြောင်းလဲမှုသီအိုရီများ၏ ဩဇာလွှမ်းမိုးမှုရှိနေသော်လည်း ၁၉ ရာစုနှစ်တွင် ရိုမန်ကက်သလစ်ချာ့ချ်သည် ဗျာဒိတ်ရှိခြင်းနှင့် နှိုးဆွခြင်းဆိုင်ရာ အယူဝါဒနှင့်ပတ်သက်၍ အလွန်အမင်း အမြင်ကျဉ်းသော ရပ်တည်ချက်ကို ယူခဲ့သည်။ ပုပ်ရဟန်းမင်းကြီးများ၏ စွယ်စုံကျမ်း (encyclicals) များသည် ခေတ်သစ်ဝါဒီရပ်တည်ချက်ကို ငြင်းပယ်ခဲ့ပြီး ထရန့်ကောင်စီတွင် ချမှတ်ထားသော ရိုမန်ကက်သလစ်ရိုးရာအမြင်များကို ထောက်ခံခဲ့သည်။ သို့သော် နောက်ဆုံး နှစ်ခုနှစ်ဝက်အတွင်း ဤရပ်တည်ချက်သည် မယုံကြည်နိုင်လောက်အောင် ပြောင်းလဲခဲ့သည်။ ပါယပ်စ် ၁၂ မှ Divino Afflante Spiritu စွယ်စုံကျမ်းကို ၁၉၄၃ ခုနှစ်တွင် ထုတ်ပြန်ပြီးနောက် ကက်သလစ်ပညာရှင်များသည် ကျမ်းစာဝေဖန်ရေးပညာရပ်၏ ရှေ့တန်းသို့ လျင်မြန်စွာ ရောက်ရှိလာခဲ့သည်။ ဤအရာသည် ဗျာဒိတ်ရှိခြင်းနှင့် နှိုးဆွခြင်းနှင့်ပတ်သက်သော သီအိုရီမျိုးစုံကို ဖြစ်ပေါ်စေခဲ့သည်။ အဗရီ ဒူလက်စ် ၏ Models of Revelation (၁၉၈၃) စာအုပ်တွင် ဤအရာကို သက်သေပြနိုင်သည်။ ဗာတီကန်ကောင်စီ ၂ ၏ စတုတ္ထနှင့် နောက်ဆုံးအစည်းအဝေးတွင် “ဘုရားသခင်၏ ဗျာဒိတ်ရှိခြင်းဆိုင်ရာ အယူဝါဒဖွဲ့စည်းပုံ” ကို ကြေညာခဲ့ပြီး ဘုရားသခင်ကိုယ်တော်တိုင်ကို ကိုယ်တော်၏ လုပ်ဆောင်ချက်များနှင့် နှုတ်ကပတ်တော်များတွင် ဗျာဒိတ်ရှိခြင်း၏ အရာဝတ္ထုအဖြစ် ယူဆရမည်၊ ထိုအရာများသည် အချင်းချင်း အတွင်းစည်းနှောင်ထားသည်ဟု အလေးပေးခဲ့သည်။ “ဤဗျာဒိတ်ရှိခြင်းမှ ဘုရားသခင်နှင့် လူသားကယ်တင်ခြင်းဆိုင်ရာ အတွင်းစည်းဆုံး အမှန်တရားသည် ခရစ်တော်တွင် ထင်ရှားစွာ ထွန်းလင်းတောက်ပသည်။ ခရစ်တော်သည် ဗျာဒိတ်ရှိခြင်း၏ ဖျန်ဖက်သူသာမက ဗျာဒိတ်ရှိခြင်း၏ အနှစ်သာရတစ်ခုလုံးဖြစ်တော်မူသည်” (Flannery ၇၅၁)။ ကောင်စီသည် ထရန့်ကောင်စီတွင် ယူထားသော ရပ်တည်ချက်ကို ထိန်းသိမ်းထားပြီး “ကျမ်းစာနှင့် ဓလေ့ထုံးတမ်းကို တူညီသော ရိုသေကိုင်းရှိုင်းမှုဖြင့် လက်ခံရမည်” ဟု ဆိုခဲ့သည် (ထိုနေရာ ၇၅၅)။

Despite the influence of modern liberal theology, biblical criticism, and evolutionary theories the Roman Catholic Church in the nineteenth century took a very conservative position in regard to the doctrine of revelation and inspiration. Papal encyclicals rejected the modernist position and upheld the traditional Catholic views as set forth by the Council of Trent. However, this position has changed dramatically over the last half century. Since Pius XII published the encyclical Divino Afflante Spiritu in 1943, Catholic scholars have moved rapidly into the vanguard of critical-biblical scholarship. This has led to a great diversity of theories in regard to revelation and inspiration, as is evidenced in the work of Avery Dulles, Models of Revelation (1983). During its fourth and final session Vatican Council II promulgated the “Dogmatic Constitution on Divine Revelation,” stressing that God Himself is to be considered the object of revelation in His deeds and words, which are intrinsically bound up with each other. “The most intimate truth which this revelation gives us about God and the salvation of man shines forth in Christ, who is himself both the mediator and the sum total of Revelation” (Flannery 751). The Constitution maintained the position taken at the Council of Trent that “both Scripture and Tradition must be accepted and honored with equal feelings of devotion and reverence” (ibid. 755).

 

ပရိုတက်စတင့်အချို့သည် ကက်သလစ်ရပ်တည်ချက်နှင့် ပိုမိုနီးကပ်လာနေသည်။ ဧဝံဂေလိပညာရှင်များပင်လျှင် ခရစ်ယာန်ဓလေ့ထုံးတမ်း၏ သဘောတူညီချက်နှင့် အာဏာပိုင်ဖြစ်မှုကို ပိုမိုအလေးပေးလာကြသည်။ ဤအရာသည် ရာစုနှစ်များစွာကြာ ပရိုတက်စတင့်အခြေခံနိယာမအဖြစ် ရှိခဲ့သော sola scriptura (ကျမ်းစာတစ်ခုတည်းသာ) နိယာမကို မလွဲမသွေ ကန့်သတ်ချက်ချမှုသို့ ဦးတည်စေလိမ့်မည်။

Some Protestants are moving closer to the Catholic position. Even evangelical scholars have begun to put greater emphasis on the consensus and authority of Christian tradition. It seems that this inevitably must lead to a curtailment of the sola scriptura principle, which for many centuries was held to be a fundamental principle of Protestantism.

 

E. အဒ်ဗင်တစ်နားလည်မှု

သတ္တမနေ့အဒ်ဗင်တစ်သမားများသည် သူတို့၏ ပထမဆုံးထုတ်ဝေမှုများမှစ၍ ကျမ်းစာကို ဘုရားသခင်၏ နှိုးဆွထားသော နှုတ်ကပတ်တော်အဖြစ် လက်ခံကြောင်း အတည်ပြုခဲ့ကြသည်။ ၁၈၄၇ ခုနှစ်တွင် ထုတ်ဝေသော စာအုပ်ငယ်တစ်အုပ်ဖြစ်သည့် A Word to the “Little Flock” တွင် ဂျိမ်းစ်ဝိုက် က “ကျမ်းစာသည် ပြည့်စုံပြီး ပြီးပြည့်စုံသော ဗျာဒိတ်ရှိခြင်းဖြစ်သည်။ ကျွန်ုပ်တို့၏ ယုံကြည်ခြင်းနှင့် လက်တွေ့လုပ်ဆောင်ခြင်း၏ တစ်ခုတည်းသော စည်းမျဉ်းဖြစ်သည်” ဟု တိုတိုရှင်းရှင်း ပြောကြားခဲ့သည် (စာမျက်နှာ ၁၃)။ သို့သော် နှစ်ပေါင်းများစွာ ဂိုဏ်းခွဲထုတ်ဝေမှုများတွင် ဗျာဒိတ်ရှိခြင်းနှင့် နှိုးဆွခြင်းကို ရှည်ရှည်ကျယ်ကျယ် ဆွေးနွေးခဲ့ခြင်း မရှိခဲ့ပေ။

E. Adventist Understanding

From their earliest publications, Seventh-day Adventists affirmed their acceptance of the Bible as the inspired Word of God. In a small pamphlet entitled A Word to the “Little Flock,” published in 1847, James White stated succinctly, “The Bible is a perfect and complete revelation. It is our only rule of faith and practice” (p. 13). However, for many years there was hardly any extended discussion of revelation and inspiration in denominational publications.

 

၁၈၇၄ ခုနှစ်တွင် အထွေထွေညီလာခံဥက္ကဋ္ဌအဖြစ် တာဝန်ထမ်းဆောင်နေသော ဂျော့ဂျ်အိုက်ဒီ ဘတ်လာ (၁၈၃၄–၁၉၁၈) သည် Advent Review and Sabbath Herald တွင် နှိုးဆွခြင်း၏ အဆင့်များ (degrees of inspiration) သီအိုရီကို ဆောင်းပါးများစွာဖြင့် အဆိုပြုခဲ့သည်။ ဤအယူအဆသည် ခဏတာလူကြိုက်များခဲ့သော်လည်း သတ္တမနေ့အဒ်ဗင်တစ်များကြားတွင် အမြဲတမ်းလက်ခံခြင်း မခံခဲ့ရ။ စကားလုံးအလိုက် သို့မဟုတ် စက်မှုဆန်သော နှိုးဆွခြင်း (verbal or mechanical inspiration) အယူအဆလည်း မတည်မြဲခဲ့ပေ။ ပြည့်စုံသော နှိုးဆွခြင်း (plenary) နှင့် အတွေးအခေါ်နှိုးဆွခြင်း (thought inspiration) အယူအဆများကို ကျယ်ကျယ်ပြန့်ပြန့် လက်ခံခဲ့သော်လည်း ချာ့ချ်သည် ဗျာဒိတ်ရှိခြင်း သို့မဟုတ် နှိုးဆွခြင်းနှင့်ပတ်သက်၍ တိကျသော အယူဝါဒကို တစ်ခါမျှ ချမှတ်ခဲ့ခြင်း မရှိခဲ့ပေ။ သို့သော် နှစ်ပေါင်း ၁၀၀ ကျော်ကာလတစ်လျှောက် အဒ်ဗင်တစ်များသည် သူတို့၏ ရှေ့ဆောင်များ၏ ယုံကြည်ချက်များကို မူလယုံကြည်ချက်များ၏ ထုတ်ပြန်ချက်မျိုးစုံတွင် ထပ်ခါထပ်ခါ အတည်ပြုပြီး ရှင်းလင်းခဲ့ကြသည်။

In 1874 George Ide Butler (1834–1918), then serving as General Conference president, proposed in a series of articles in the Advent Review and Sabbath Herald a theory of degrees of inspiration. This concept, though for a short time enjoying some popularity, did not find permanent acceptance among Seventh-day Adventists. Neither did the concept of verbal or mechanical inspiration. While concepts of plenary and thought inspiration have been widely favored, the church has never formulated a precise doctrine of inspiration nor of revelation. Through more than 100 years, however, Adventists have reiterated and elaborated the convictions held by their pioneers in various statements of fundamental beliefs.

 

တက္ကဆက်ပြည်နယ်၊ ဒါလတ်စ်မြို့တွင် ၁၉၈၀ ခုနှစ်တွင် ကျင်းပသော ငါးနှစ်တစ်ကြိမ် အထွေထွေညီလာခံတွင် အတည်ပြုခဲ့သော နောက်ဆုံးမူလယုံကြည်ချက်ထုတ်ပြန်ချက်တွင် တစ်ပါးတည်းသော ဘုရားသခင်—ခမည်းတော်၊ သားတော်၊ သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်—“အကန့်အသတ်မရှိ၍ လူ့ဉာဏ်ဖြင့် နားလည်နိုင်ခြင်းမရှိသော်လည်း ကိုယ်တော်၏ ကိုယ်တိုင်ဗျာဒိတ်ရှိခြင်းအားဖြင့် သိရှိခြင်းခံရသည်” ဟု ကြေညာထားသည် (အချက် ၂)။ ဘုရားသခင်၏ ကိုယ်တော်ဗျာဒိတ်ရှိခြင်းသည် သားတော်လူဖြစ်ခြင်းတွင် အပြည့်အဝထင်ရှားဆုံး ဖြစ်သည်။ “ကိုယ်တော်အားဖြင့် အရာခပ်သိမ်းကို ဖန်ဆင်းခြင်းခံရသည်၊ ဘုရားသခင်၏ စရိုက်ကို ဗျာဒိတ်ပြုသည်၊ လူသားတို့၏ ကယ်တင်ခြင်းကို ပြီးစီးစေသည်၊ လောကကို တရားစီရင်သည်” (အချက် ၄)။

The latest statement of fundamental beliefs, adopted by the General Conference of Seventh-day Adventists during its quinquennial session at Dallas, Texas, in 1980, declares that the one God—Father, Son, and Holy Spirit—“is infinite and beyond human comprehension, yet known through His self-revelation” (No. 2). This self-revelation of the Godhead found its fullest expression in the incarnation of the Son, the Word made flesh. “Through Him all things were created, the character of God is revealed, the salvation of humanity is accomplished, and the world is judged” (No. 4).

 

သို့သော် ဘုရားသခင်၏ ဗျာဒိတ်ရှိခြင်းကို သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ အလင်းပေးခြင်းအောက်တွင် ကျမ်းစာများမှတစ်ဆင့်နှင့် ချာ့ချ်၏ ကြေညာခြင်းအားဖြင့် လောကသို့ ပို့ဆောင်ပေးသည်။ ပထမဆုံး မူလယုံကြည်ချက်တွင် ဤသို့ အနှစ်ချုပ်ထားသည်။ “ဓမ္မဟောင်းနှင့် ဓမ္မသစ်ကျမ်းစာများသည် ဘုရားသခင်၏ ရေးမှတ်ထားသော နှုတ်ကပတ်တော်ဖြစ်သည်။ သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်အားဖြင့် လှုံ့ဆော်ခြင်းခံရသော ဘုရားသခင်၏ သန့်ရှင်းသောလူများအား ဘုရားသခင်၏ နှိုးဆွခြင်းအားဖြင့် ပေးသနားတော်မူခြင်းဖြစ်သည်။ ဤနှုတ်ကပတ်တော်တွင် ဘုရားသခင်သည် လူသားတို့အား ကယ်တင်ခြင်းအတွက် လိုအပ်သော အသိပညာကို အပ်နှံထားတော်မူသည်။ သန့်ရှင်းသောကျမ်းစာများသည် ကိုယ်တော်၏ အလိုတော်ကို မမှားနိုင်သော ဗျာဒိတ်ရှိခြင်းဖြစ်သည်။ ထိုကျမ်းစာများသည် စရိုက်လက္ခဏာ၏ စံနှုန်း၊ အတွေ့အကြုံ၏ စမ်းသပ်ချက်၊ အယူဝါဒများ၏ အာဏာပိုင်ဗျာဒိတ်ပြုသူ၊ ဘုရားသခင်၏ သမိုင်းတွင် လုပ်ဆောင်ချက်များ၏ ယုံကြည်စိတ်ချရသော မှတ်တမ်းဖြစ်သည်။”

It is through the Scriptures, however, under the illumination of the Holy Spirit and by the proclamation of the church, that the revelation of God is communicated to the world. The first of the fundamental beliefs sums it up in these words. “The Holy Scriptures, Old and New Testaments, are the written Word of God, given by divine inspiration through holy men of God who spoke and wrote as they were moved by the Holy Spirit. In this Word, God has committed to man the knowledge necessary for salvation. The Holy Scriptures are the infallible revelation of His will. They are the standard of character, the test of experience, the authoritative revealer of doctrines, and the trustworthy record of God’s acts in history.”

 

VII. အဲလင် ဂျီ ဝိုက်၏ မှတ်ချက်များ

A. နိဒါန်း

အဲလင်ဝိုက်သည် ဓမ္မဗေဒပညာရှင်ဟု ကိုယ်တိုင်မဆိုသော်လည်း သူမ၏ စာများတွင် နက်ရှိုင်းသော ဓမ္မဗေဒဉာဏ်ပညာကို ထင်ရှားစွာ ပြသထားသည်။ ဗျာဒိတ်ရှိခြင်း၊ နှိုးဆွခြင်းနှင့် ကျမ်းစာဆိုင်ရာ အကြောင်းအရာများတွင် အထူးသဖြင့် ဤသို့ဖြစ်သည်။ သူမသည် ဤအကြောင်းအရာများကို သူမ၏ စာများတစ်လျှောက် သင်ကြားထားသော်လည်း အဓိကဆွေးနွေးချက်များသည် ၁၈၈၀ မှ ၁၉၁၅ ခုနှစ်အထိ နောက်ပိုင်းတွင် တွေ့ရသည်။ သူမ၏ အကြီးမားဆုံးနှင့် အမြဲတစေစိုးရိမ်မှုမှာ ခရစ်တော်ကို ဘုရားသခင်၏ အမြင့်ဆုံးဗျာဒိတ်ရှိခြင်းအဖြစ် ချီးမြှောက်ရန်နှင့် စာဖတ်သူများကို ကျမ်းစာကို နှိုးဆွထားသော၊ မမှားနိုင်သော၊ အာဏာပိုင်ရှိသော ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်အဖြစ် လက်ခံရန် တိုက်တွန်းရန်ဖြစ်သည်။ သူမသည် ကျမ်းစာကို ဘုရားသခင်၏ စရိုက်ကို ဗျာဒိတ်ပြုခြင်း၊ ဘုရားသခင်၏ လူသားတို့နှင့် ဆက်ဆံရေး၏ ယုံကြည်စိတ်ချရသော မှတ်တမ်း၊ ယုံကြည်ခြင်းနှင့် အယူဝါဒ၏ မမှားနိုင်သော စံနှုန်းအဖြစ် ထောက်ခံထားသည်။

VII. Ellen G. White Comments

 A. Introduction

Although Ellen White does not claim to be a theologian, her writings give evidence of deep theological insight. This is very much the case in regard to the subjects of revelation, inspiration, and Scripture. She teaches on these subjects all through her writings, but her most extensive discussions are found in the latter half of them, from about 1880 till 1915. Her greatest and persistent concern is to uplift Christ as the supreme revelation of God and to urge her readers to accept the Scriptures as the inspired, infallible, and authoritative Word of God. She upholds the Bible as the revelation of God’s character, the reliable record of God’s dealings with humanity, and the unerring standard of faith and doctrine.

 

B. ဗျာဒိတ်ရှိခြင်း

အဲလင်ဝိုက်အရ ဘုရားသခင်ကို တကယ်သိရှိခြင်းသည် “ဤဘဝနှင့် လာမည့်ဘဝအတွက် စစ်မှန်သော ပညာရေးနှင့် စေ့ဆော်မှုအားလုံး၏ အခြေခံအုတ်မြစ်” ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် “ကိုယ်တော်ကိုယ်တိုင် ဗျာဒိတ်ပြုသည်အတိုင်း ကိုယ်တော်ကို သိရှိရမည်” (MH ၄၀၉)။ သူမသည် ဘုရားသခင်သည် နည်းအမျိုးမျိုးဖြင့် ကိုယ်တော်ကို ဗျာဒိတ်ပြုထားကြောင်း အသိအမှတ်ပြုသည်။ သူမက “ကိုယ်တော်၏ နှုတ်ကပတ်တော်တွင်၊ ခရစ်တော်တွင်၊ ဖန်ဆင်းခြင်းလက်ရာများတွင် ဗျာဒိတ်ပြုထားသော အသက်ရှင်တော်မူသော ဘုရားသခင်” ဟု ရေးသားသည် (GC ၅၈၃)။ ဤသည်မှာ ဗျာဒိတ်ရှိခြင်းအသီးသီးကို တူညီစွာ ရှင်းလင်းပြတ်သားမှု သို့မဟုတ် လုံလောက်မှုရှိသည်ဟု သူမမယူဆသည်ကို မဆိုလိုပေ။

B. Revelation

According to Ellen White a true knowledge of God is essential as “the foundation of all true education and of all true service,” “both for this life and for the life to come”; therefore “we must know Him as He reveals Himself” (MH 409). She recognizes that God has revealed Himself in a variety of ways. She speaks of “the living God, as He is revealed in His word, in Christ, and in the works of creation” (GC 583). This does not mean that she considers the different revelations to be of equal clarity or sufficiency.

 

အဲလင်ဝိုက်သည် ဘုရားသခင်၏ ဖန်ဆင်းခြင်းလက်ရာများတွင် ဗျာဒိတ်ပြုခြင်းကို မကြာခဏ ရေးသားသည်။ သူမသည် “ဘုရားသခင်တွင် သဘာဝ” ဟူသော အခန်းကို ဤအတည်ပြုချက်ဖြင့် စတင်သည်။ “ဖန်ဆင်းထားသော အရာအားလုံးပေါ်တွင် ဘုရားသခင်၏ အထိမ်းအမှတ်ကို မြင်ရသည်။ သဘာဝသည် ဘုရားသခင်ကို သက်သေခံသည်။ အာရုံခံနိုင်သော စိတ်သည် စကြဝဠာ၏ အံ့ဖွယ်နှင့် နက်နဲမှုကို ထိတွေ့သောအခါ အကန့်အသတ်မဲ့သော တန်ခိုးကို အလုပ်လုပ်နေသည်ကို မလွဲမသွေ အသိအမှတ်ပြုရမည်” (Ed ၉၉)။ အလားတူပင် သူမက “ဘုရားသခင်သည် ကောင်းကင်နှင့် မြေကြီးပေါ်ရှိ မရေမတွက်နိုင်သော အမှတ်လက္ခဏာများအားဖြင့် ကျွန်ုပ်တို့၏ နှလုံးသားကို ကိုယ်တော်ထံ ချည်နှောင်ထားသည်။ သဘာဝအရာများနှင့် လူ့နှလုံးသားသိနိုင်သော အတွင်းစည်းဆုံးနှင့် နူးညံ့ဆုံး မြေကြီးဆိုင်ရာ ဆက်ဆံရေးများအားဖြင့် ကိုယ်တော်သည် ကျွန်ုပ်တို့အား ကိုယ်တော်ကို ဗျာဒိတ်ပြုရန် ကြိုးစားတော်မူသည်” ဟု ရှင်းပြသည်။ သို့သော် သူမက “ဤအရာများသည် ကိုယ်တော်၏ မေတ္တာကို မပြည့်စုံစွာ ကိုယ်စားပြုနိုင်ပေ” ဟု သတိပေးချက်ထည့်သွင်းသည် (SC ၁၀)။

Frequently Ellen White writes about the revelation of God in His created works. She starts a chapter entitled “God in Nature” with this affirmation: “Upon all created things is seen the impress of the Deity. Nature testifies of God. The susceptible mind, brought in contact with the miracle and mystery of the universe, can not but recognize the working of infinite power” (Ed 99). In a similar vein she elaborates that “God has bound our hearts to Him by unnumbered tokens in heaven and in earth. Through the things of nature, and the deepest and tenderest earthly ties that human hearts can know, He has sought to reveal Himself to us.” But she adds the sobering thought “Yet these but imperfectly represent His love” (SC 10).

 

သူမသည် သဘာဝတွင် ဘုရားသခင်၏ မေတ္တာ၊ ဉာဏ်ပညာ၊ တန်ခိုးကို ဗျာဒိတ်ပြုခြင်းကို မကြာခဏ ခမ်းနားစွာ ရေးသားသော်လည်း ဤဗျာဒိတ်ရှိခြင်းတစ်ခုတည်းသည် လူသားများကို တစ်ပါးတည်းသော တကယ့်ဘုရားသခင်ကို သိရှိခြင်းနှင့် ကိုးကွယ်ခြင်းထက် ရုပ်တုကိုးကွယ်မှု သို့မဟုတ် သံသယဝင်မှုသို့ ဦးတည်စေတတ်သည်ဟု အလေးပေးသည်။ သူမသည် ဤအရာကို အပြစ်ကြောင့် လူသားနှင့် ဘုရားသခင်၏ ဆက်ဆံရေးတွင် အဓိကပြောင်းလဲမှုနှစ်ခုနှင့် သဘာဝတွင် ပြောင်းလဲမှုတစ်ခုကြောင့်ဟု ဆိုသည်။ တစ်ဖက်တွင် အပြစ်အားဖြင့် ဘုရားသခင်နှင့် ခွဲခွာခဲ့သော လူသားများသည် “ကိုယ်တော်၏ လက်ရာများတွင် ဘုရားသခင်၏ စရိုက်ကို မမြင်နိုင်တော့ပေ”။ အခြားတစ်ဖက်တွင် အပြစ်၏ ကျိန်ခြင်းဖြင့် ပျက်စီးခဲ့သော သဘာဝသည် “ဖန်ဆင်းရှင်ကို ပြည့်စုံစွာ သက်သေမခံနိုင်ပေ။ ဖန်ဆင်းရှင်၏ စရိုက်ကို ပြည့်စုံစွာ ဗျာဒိတ်မပြုနိုင်ပေ” (8T ၂၅၆)။ ထို့ကြောင့် လူ့ဉာဏ်ပညာဖြင့် “လူများသည် ကိုယ်တော်၏ ဖန်ဆင်းခြင်းလက်ရာများမှ မပြည့်စုံသော အသိပညာကို စုဆောင်းကြသည်။ ဤအသိပညာသည် လူများကို ရုပ်တုကိုးကွယ်သူများ ဖြစ်စေတတ်သည်။ သူတို့၏ မျက်ကန်းမှုတွင် သဘာဝနှင့် သဘာဝ၏ စည်းမျဉ်းများကို သဘာဝ၏ ဘုရားသခင်ထက် မြှင့်တင်ကြသည်” (ထိုနေရာ ၂၅၇)။

Although she often speaks in a lofty manner about the revelation of God’s love, wisdom, and power in nature, Ellen White points out that this revelation by itself tends to lead human beings to idolatry or skepticism rather than to the knowledge and worship of the only true God. She attributes this to the fact that sin caused two major changes, one in humanity’s relationship to God, the other in nature. On the one hand, human beings separated from God through sin can “no longer discern the character of God in the works of His hand”; on the other hand, nature, marred by the curse of sin, “can bear but an imperfect testimony regarding the Creator. It cannot reveal His character in its perfection” (8T 256). Consequently in their human wisdom “men gather an imperfect knowledge of Him from His created works; but this knowledge, … tends to make men idolaters. In their blindness they exalt nature and the laws of nature above nature’s God” (ibid. 257).

 

အပြစ်ဖြင့် စိတ်နှလုံးမှောင်မိုက်လာပြီး ဘုရားသခင်နှင့် ကင်းကွာနေသော လူသားများသည် ဘုရားသခင်၏ စရိုက်သဘောကို ကိုယ်တိုင်သိမြင်ရန် လိုအပ်နေကြသည်။ ထိုလိုအပ်ချက်ကို ဘုရားသခင်သည် ယေရှုခရစ်တော်၌ ဖြည့်ဆည်းပေးတော်မူခဲ့သည်။ “ကိုယ်တော်သည် ပုဂ္ဂိုလ်ဆန်သော ဘုရားဖြစ်တော်မူသောကြောင့် မိမိသားတော်၌ မိမိကိုယ်ကို ဗျာဒိတ်ပေးတော်မူခဲ့သည်” ဟုဆိုသည်။ အကြောင်းမူကား “သဘာဝတရားထက် ပိုမိုရှင်းလင်းသော ဗျာဒိတ်တော်တစ်ခု လိုအပ်ကြောင်း ဘုရားသခင်မြင်တော်မူခဲ့သည်။ ထိုဗျာဒိတ်သည် ကိုယ်တော်၏ ပုဂ္ဂိုလ်သဘောနှင့် စရိုက်သဘောကို ပြသရန်အတွက် ဖြစ်သည်” (အထက်ပါစာအုပ် စာမျက်နှာ ၂၆၅)။ ဤဗျာဒိတ်တော်သည် လုံလောက်သည်။ အကြောင်းမူကား “လူသားတို့သိရန် လိုအပ်သမျှ၊ သိနိုင်သမျှ ဘုရားသခင်အကြောင်းကို မိမိသားတော်၏ ဘဝနှင့် စရိုက်သဘောတို့၌ ဗျာဒိတ်ပေးတော်မူပြီးဖြစ်သည်” ဟု အယ်လင် ဂျီ ဝိုက် က ဆိုသည် (အထက်ပါစာအုပ် စာမျက်နှာ ၂၈၆)။ ထို့ပြင် ယောဟန် ၁:၁၈ ကို ကိုးကားထားသည်။ ခရစ်တော်သည် ဘုရားသခင်၏ စရိုက်သဘောနှင့် ပုဂ္ဂိုလ်သဘောကို အပြည့်အဝ လုံလောက်စွာ ဗျာဒိတ်ပေးတော်မူသူ ဖြစ်တော်မူကြောင်း သူမ၏ စာများတစ်လျှောက်လုံး တစိုက်ကပ်တည်း အလေးပေးထားသည်။ ယေရှုခရစ်တော်၌ လူသားတို့အား ဘုရားသခင်၏ ချစ်ခြင်းမေတ္တာကို ဗျာဒိတ်ပေးတော်မူခြင်းသည် “လက်ဝါးကပ်တိုင်တော်၌ ဗဟိုပြုထားသည်။ ထိုအဓိပ္ပာယ်အပြည့်အစုံကို လျှာဖြင့် မပြောနိုင်၊ မင်တိုင်ဖြင့် မရေးနိုင်၊ လူ့စိတ်နှလုံးဖြင့် မနားလည်နိုင်ချေ” (အထက်ပါစာအုပ် စာမျက်နှာ ၂၈၇၊ MH ၄၂၃)။

Human beings with minds darkened by sin and hearts estranged from God are in need of a personal revelation of God’s character. That need God has met in Jesus Christ. “As a personal being, God has revealed Himself in His Son,” for “God saw that a clearer revelation than nature was needed to portray both His personality and His character” (ibid. 265). This revelation is sufficient, for “all that man needs to know or can know of God has been revealed in the life and character of His Son” (ibid. 286), maintains Ellen White, quoting John 1:18. The emphasis on Christ as the all-sufficient revelation of God’s character and personality is consistent throughout her writings. This revelation of God’s love to man in Jesus Christ “centers in the cross. Its full significance tongue cannot utter; pen cannot portray; the mind of man cannot comprehend” (ibid. 287; MH 423).

 

အယ်လင် ဂျီ ဝိုက် ၏ စာများသည် ခရစ်တော်သည် ဘုရားသခင်ကို ဗျာဒိတ်ပေးတော်မူရာ၌ အထွဋ်အထိပ်ဖြစ်တော်မူကြောင်း ပြင်းထန်စွာ အလေးပေးထားသော်လည်း၊ ထိုနည်းတူစွာ ဘိုးဘေးကြီးများ၊ ပဲ့ကိုင်ရှင်များနှင့် တမန်တော်များအား ပေးသနားတော်မူခဲ့သော ဗျာဒိတ်တော်များကိုလည်း ထောက်ခံထားသည်။ သူမသည် ကျမ်းစာများကို ဘုရားသခင်၏ ဗျာဒိတ်တော်၏ မရှိမဖြစ် အစိတ်အပိုင်းတစ်ရပ်အဖြစ် ရှင်းလင်းစွာ အသိအမှတ်ပြုထားသည်။ “ခရစ်တော်သည် ခမည်းတော်ကို ဗျာဒိတ်ပေးတော်မူခဲ့သည်” ခေါင်းစဉ်ဖြင့် ရေးသားခဲ့သော ဆောင်းပါးတစ်ခု၌ သူမက ဤသို့ ရေးသည်။ “ယေရှုသည် ဘိုးဘေးကြီးများ၊ ပဲ့ကိုင်ရှင်များနှင့် တမန်တော်များအား ဘုရားသခင်အကြောင်း ဗျာဒိတ်ပေးတော်မူခဲ့သည်။ ဓမ္မဟောင်းကျမ်း၏ ဗျာဒိတ်တော်များသည် ဧဝံဂေလိတရားကို ဖော်ထုတ်ခြင်းပင် ဖြစ်သည်။ ထာဝရခမည်းတော်၏ ရည်ရွယ်ချက်နှင့် အလိုတော်ကို ဖွင့်ဟခြင်းပင် ဖြစ်သည်” (RH ဇန်နဝါရီ ၇၊ ၁၈၉၀)။ အယ်လင် ဝိုက် အတွက် ဘုရားသခင်၏ ဗျာဒိတ်တော်သည် အလွန်ကျယ်ပြန့်သော အယူအဆတစ်ခု ဖြစ်သည်။ ဥပမာ အားဖြင့် အောက်ပါ စာပိုဒ်တွင် ထင်ရှားသည်။

While Ellen White’s writings strongly emphasize Christ as the supreme revelation of God, at the same time she upholds revelations given to and through patriarchs, prophets, and apostles. She clearly recognizes the Scriptures as an essential part of divine revelation. In an article entitled “Christ Revealed the Father” she writes, “Jesus had imparted a knowledge of God to patriarchs, prophets, and apostles. The revelations of the Old Testament were emphatically the unfolding of the gospel, the unveiling of the purpose and will of the infinite Father” (RH Jan. 7, 1890). To Ellen White, divine revelation is a very comprehensive concept as is evident, for instance, from the following paragraph:

 

“ဓမ္မဟောင်းကျမ်းသည် ဓမ္မသစ်ကျမ်းကို အလင်းပေးသည်။ ဓမ္မသစ်ကျမ်းသည် ဓမ္မဟောင်းကျမ်းကို အလင်းပေးသည်။ တစ်ခုစီသည် ခရစ်တော်၌ ဘုရားသခင်၏ ဘုန်းတော်ကို ဗျာဒိတ်ပေးခြင်း ဖြစ်သည်။ ဘိုးဘေးကြီးများအား ပေါ်ထင်စေတော်မူသော ခရစ်တော်၊ ယဇ်ပူဇော်ရာဝန်ကြီးဌာန၌ သင်္ကေတအဖြစ် ရှိတော်မူသော ခရစ်တော်၊ ပညတ်တော်၌ ပုံဖော်ထားသော ခရစ်တော်၊ ပဲ့ကိုင်ရှင်များဖြင့် ဗျာဒိတ်ပေးတော်မူသော ခရစ်တော်တို့သည် ဓမ္မဟောင်းကျမ်း၏ စည်းစိမ်ဥစ္စာ ဖြစ်သည်။ မိမိဘဝ၊ မိမိအသေခံခြင်း၊ မိမိရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း၌ ရှိတော်မူသော ခရစ်တော်၊ သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်ဖြင့် ပေါ်ထင်စေတော်မူသော ခရစ်တော်သည် ဓမ္မသစ်ကျမ်း၏ ဘဏ္ဍာ ဖြစ်သည်။ ဓမ္မဟောင်းနှင့် ဓမ္မသစ်နှစ်ခုစလုံးသည် သမ္မာတရားများကို ဖော်ပြထားပြီး၊ သမ္မာတရားရှာသော သစ္စာရှင်အား အဓိပ္ပာယ်အသစ်များ အဆက်မပြတ် ဗျာဒိတ်ပေးနေမည် ဖြစ်သည်” (CT ၄၆၂)။

“The Old Testament sheds light upon the New, and the New upon the Old. Each is a revelation of the glory of God in Christ. Christ as manifested to the patriarchs, as symbolized in the sacrificial service, as portrayed in the law, and as revealed by the prophets, is the riches of the Old Testament. Christ in His life, His death, and His resurrection; Christ as He is manifested by the Holy Spirit, is the treasure of the New. Both Old and New present truths that will continually reveal new depths of meaning to the earnest seeker” (CT 462).

 

ကျမ်းစာမှတ်တမ်းကို ကိုးကား၍ အယ်လင် ဝိုက် သည် ဘိုးဘေးကြီးများနှင့် ပဲ့ကိုင်ရှင်များအား ပေးသနားတော်မူသော ပရောဖက်ပြုခြင်း ဆုကျေးဇူးကို ရူပါရုံနှင့် အိပ်မက်များနှင့် နီးကပ်စွာ ဆက်စပ်ထားသည်။ မောရှေကို မိရိယံနှင့် အာရုန်တို့က ပုန်ကန်စွန့်ကြဲစွာ ရင်ဆိုင်ခဲ့သည့် အဖြစ်အပျက်ကို မှတ်ချက်ပြု၍ သူမက ဤသို့ ရေးသည်။ “သူတို့၏ ပရောဖက်ပြုခြင်း ဆုကျေးဇူးရှိသည်ဟူသော တောင်းဆိုချက်ကို ဘုရားသခင်က ငြင်းပယ်တော်မူခြင်း မရှိခဲ့ချေ။ ဘုရားသခင်သည် ရူပါရုံနှင့် အိပ်မက်များဖြင့် သူတို့အား မိန့်ဆိုတော်မူနိုင်သည်။ သို့သော် ဘုရားသခင်ကိုယ်တိုင် ‘ငါ့အိမ်၌ သစ္စာရှိသည်’ ဟု ကြေညာတော်မူခဲ့သော မောရှေအား ပိုမိုနီးကပ်သော ဆက်သွယ်ရေးကို ချီးမြှင့်တော်မူခဲ့သည်” (PP ၃၈၅)။ သူမသည် အိပ်မက်နှင့် ရူပါရုံများဖြင့် ဘုရားသခင်၏ ဗျာဒိတ်ပေးခြင်း လုပ်ငန်းစဉ်ကို အသေးစိတ် ရှင်းပြရန် မကြိုးစားခဲ့ချေ။ သို့သော် ပရောဖက်အိပ်မက်များသည် သာမန်အိပ်မက်များနှင့်လည်းကောင်း၊ စာတန်မှ လှုံ့ဆော်ပေးသော အိပ်မက်နှင့် ရူပါရုံများနှင့်လည်းကောင်း ကွဲပြားကြောင်း အလေးပေးခဲ့သည်။ သူမက ဤသို့ ရေးသည်။ “ဘုရားသခင်ထံမှ အိပ်မက်များကို ကျမ်းစာတွင် ရူပါရုံများနှင့် အတူတူပင် အမျိုးခွဲထားပြီး၊ ပရောဖက်ပြုခြင်း ဝိညာဉ်တော်၏ အသီးအနှံများ ဖြစ်သည်။ ထိုအိပ်မက်များသည် အိပ်မက်မက်သူများနှင့် ပေးသနားခြင်းခံရသော အခြေအနေများကို ထည့်စဉ်းစားလျှင် မိမိတို့၏ စစ်မှန်ကြောင်း သက်သေများကို ကိုယ်တိုင် ဆောင်ထားသည်” (1T ၅၆၉၊ ၅၇၀)။

Appealing to the biblical record, Ellen White closely associated the prophetic gift bestowed upon patriarchs and prophets with visions and dreams. Commenting on the defiant confrontation of Moses by Miriam and Aaron, she wrote, “Their claim to the prophetic gift was not denied; God might have spoken to them in visions and dreams. But to Moses, whom the Lord Himself declared ‘faithful in all mine house,’ a nearer communion had been granted” (PP 385). She did not attempt to give a detailed explanation of the process of divine revelation through dreams and visions but stressed the fact that prophetic dreams were distinct from ordinary dreams as well as from Satan-inspired dreams and visions. She wrote that “dreams from the Lord are classed in the word of God with visions and are as truly the fruits of the spirit of prophecy as are visions. Such dreams, taking into the account the persons who have them and the circumstances under which they are given, contain their own proofs of their genuineness” (1T 569, 570).

 

ဂ။ ကျမ်းစာနှင့် ဗျာဒိတ်ရရှိခြင်း

ခရစ်တော်သည် ဘုရားသခင်၏ ဗျာဒိတ်တော်၏ အဓိကရင်းမြစ်နှင့် ပြီးပြည့်စုံမှု ဖြစ်တော်မူကြောင်း အလေးပေးခြင်းကြောင့် အယ်လင် ဝိုက် သည် သန့်ရှင်းသော ကျမ်းစာများ၏ ဘုရားသခင်ထံမှ ဗျာဒိတ်တော်အဖြစ် အရေးကြီးသော အခန်းကဏ္ဍကို ငြင်းပယ်ခြင်း သို့မဟုတ် လျှော့ချခြင်း မပြုခဲ့ချေ။ သူမအတွက် “သမ္မာကျမ်းစာတစ်စောင်လုံးသည် ခရစ်တော်၌ ဘုရားသခင်၏ ဘုန်းတော်ကို ဗျာဒိတ်ပေးခြင်း ဖြစ်သည်” (8T ၃၁၉)။ ခရစ်တော်၏ တန်ခိုးတော်ကို ကိုယ်တွေ့မြင်၊ ကြား၊ ခံစားခဲ့သူများသည် ဤသို့ သက်သေခံနိုင်သည်။ “ကျွန်ုပ်အား ကူညီမှု လိုအပ်ခဲ့သည်။ ယေရှု၌ ကျွန်ုပ် တွေ့ရှိခဲ့သည်။ လိုအပ်ချက်တိုင်းကို ဖြည့်ဆည်းပေးခဲ့သည်။ ကျွန်ုပ်၏ ဝိညာဉ်အတွက် ဆာလောင်မှုကို ပြည့်စုံစေခဲ့သည်။ ကျမ်းစာသည် ကျွန်ုပ်အတွက် ခရစ်တော်ကို ဗျာဒိတ်ပေးခြင်း ဖြစ်သည် …။ ကျမ်းစာသည် ကျွန်ုပ်၏ ဝိညာဉ်အား ဘုရားသခင်၏ အသံတော် ဖြစ်ကြောင်း ကျွန်ုပ် တွေ့ရှိခဲ့သောကြောင့် ကျမ်းစာကို ယုံကြည်သည်” (အထက်ပါစာအုပ် စာမျက်နှာ ၃၂၁၊ နှိုင်းယှဉ် SC ၁၁၂)။

C. Scripture and Inspiration

Her emphasis on the fact that Christ is the Author and culmination of divine revelation does not lead Ellen White to deny or downplay the crucial role of the Holy Scriptures as a revelation from God. To her “the whole Bible is a revelation of the glory of God in Christ” (8T 319). Those who through their own experience have seen and heard and felt the power of Christ can testify: “I needed help, and I found it in Jesus. Every want was supplied, the hunger of my soul was satisfied; the Bible is to me the revelation of Christ … . I believe the Bible because I have found it to be the voice of God to my soul” (ibid. 321; cf. SC 112).

 

သူမသည် ထာဝရဝေါဟာရဖြစ်တော်မူသော ခရစ်တော်၏ လူ့ဇာတိခံယူခြင်းနှင့် ဘုရားသခင်၏ ဝေါဟာရသည် ကျမ်းစာ၌ စာရေးချပြီး ဖြစ်လာခြင်း (inscripturation) တို့ကြား အရေးကြီးသော နှိုင်းယှဉ်ချက်တစ်ခု ရှိကြောင်း မြင်သည်။ သူမ၏ စာအုပ် The Great Controversy Between Christ and Satan ၏ အလွန်အရေးကြီးသော နိဒါန်းတွင် ဤသို့ ဖော်ပြထားသည်။ “လူတို့၏ ဘာသာစကားဖြင့် ဖော်ပြထားသော ဘုရားသခင်ပေးသနားတော်မူသော သမ္မာတရားများပါရှိသော ကျမ်းစာသည် ဘုရားသခင်နှင့် လူသား ပေါင်းစပ်မှုကို တင်ပြထားသည်။ ထိုနည်းတူ ပေါင်းစပ်မှုသည် ဘုရားသားတော်နှင့် လူ့သားတော် ဖြစ်တော်မူသော ခရစ်တော်၏ သဘာဝတရား၌ ရှိခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် ကျမ်းစာနှင့်ပတ်သက်၍လည်း ခရစ်တော်နှင့်ပတ်သက်၍ မှန်ကန်သည့်အတိုင်း ‘ဝေါဟာရသည် လူ့ဇာတိခံယူ၍ ငါတို့တွင် တဲထိုးနေတော်မူသည်’ (ယောဟန် ၁:၁၄) ဟု မှန်ကန်သည်” (GC vi၊ နှိုင်းယှဉ် “The Word Made Flesh” တွင် 5T ၇၄၆–၇၄၉)။

She sees a significant analogy between the incarnation of Christ, the eternal Word, and the inscripturation of the Word of God in the Bible. In the very informative introduction to her book The Great Controversy Between Christ and Satan she states, “The Bible, with its God-given truths expressed in the language of men, presents a union of the divine and the human. Such a union existed in the nature of Christ, who was the Son of God and the Son of man. Thus it is true of the Bible, as it was of Christ, that ‘the Word was made flesh, and dwelt among us’ (John 1:14)” (GC vi; cf. “The Word Made Flesh” in 5T 746–749).

 

ဤသို့ ကျမ်းစာများသည် လူ့ဘက်နှင့် ဘုရားဘက် နှစ်မျိုးလုံး ဖြစ်ကြောင်း အသိအမှတ်ပြုသော်လည်း၊ သူမသည် အစိတ်စိတ်အမွှာမွှာ ဗျာဒိတ်ရရှိခြင်း သို့မဟုတ် အဆင့်ဆင့် ဗျာဒိတ်ရရှိခြင်း သီအိုရီများကို ပြင်းထန်စွာ ငြင်းပယ်ခဲ့သည်။ ၁၈၈၀ ခုနှစ်များတွင် အသင်းတော်ခေါင်းဆောင်အချို့က ကျမ်းစာ၏ အချို့အပိုင်းများသည် ဘုရားသခင်ထံမှ ဗျာဒိတ်ရရှိခြင်း ဖြစ်ပြီး အချို့မှာ လူ့အတွေးမျှသာ ဖြစ်သည်ဟု အကြံပြုခဲ့ကြသည်။ အယ်လင် ဝိုက် သည် ထိုအယူအဆများကို ကိုယ်ရေးကိုယ်တာ စာများနှင့် ထုတ်ဝေခဲ့သော စာများဖြင့် တုံ့ပြန်ခဲ့သည်။ “ကျမ်းစာ၏ နက်နဲသောအရာများသည် ဗျာဒိတ်ရရှိခြင်း၏ သက်သေ ဖြစ်သည်” ခေါင်းစဉ်ဖြင့် နက်နဲသော အခန်းတစ်ခု (5T ၆၉၈–၇၁၁) တွင် သူမသည် ကျမ်းစာ၌ လူ့အကြောင်းပြချက်ဖြင့် အပြည့်အဝ မဖြေရှင်းနိုင်၊ မနားလည်နိုင်သော ခက်ခဲမှုများနှင့် နက်နဲသောအရာများကို အကျယ်တဝင့် ဆွေးနွေးထားသည်။ သူမသည် “ကျမ်းစာ၏ ခက်ခဲမှုများကို သံသယဖြစ်သူများက ကျမ်းစာကို ဆန့်ကျင်ရန် အကြောင်းပြချက်အဖြစ် အသုံးချခဲ့ကြသည်” ကို သိရှိသော်လည်း၊ အပြန်အလှန်အားဖြင့် “ထိုအရာများသည် ကျမ်းစာ၏ ဘုရားသခင်ထံမှ ဗျာဒိတ်ရရှိခြင်း၏ အားကောင်းသော သက်သေ ဖြစ်သည်” ဟု ငြင်းဆိုခဲ့သည်။ တစ်ဖက်တွင် ကျမ်းစာသည် “လူ့နှလုံးသားလိုအပ်ချက်နှင့် တောင့်တမှုများကို ရိုးရှင်းစွာနှင့် ပြီးပြည့်စုံစွာ ဖြည့်ဆည်းပေးသော သမ္မာတရားကို ဖွင့်ဟထားသည်” ဖြစ်သော်လည်း၊ အခြားတစ်ဖက်တွင် “အလွန်ရိုးရှင်းစွာ နားလည်နိုင်သော ထိုသမ္မာတရားများ၏ အောက်၌ ကိုယ်တော်၏ ဘုန်းတော်ကို ဖုံးကွယ်ထားသော နက်နဲသောအရာများ ရှိနေသည်။ ထိုနက်နဲသောအရာများသည် စူးစမ်းလေ့လာရာ၌ စိတ်နှလုံးကို အနိုင်ယူသော်လည်း၊ သမ္မာတရားကို သစ္စာရှိစွာ ရှာဖွေသူအား ရိုသေမှုနှင့် ယုံကြည်ခြင်းကို လှုံ့ဆော်ပေးသည်။ ကျမ်းစာကို ပိုမိုရှာဖွေလေလေ၊ ထိုကျမ်းစာသည် အသက်ရှင်တော်မူသော ဘုရားသခင်၏ နှုတ်မြွက်တော် ဖြစ်ကြောင်း ပိုမိုနက်ရှိုင်းစွာ ယုံကြည်လာလေလေ ဖြစ်သည်။ လူ့အကြောင်းပြချက်သည် ဘုရားသခင်၏ ဗျာဒိတ်တော်၏ မဟာအာဏာရှင်ဘုန်းတန်ခိုးရှေ့တွင် နှိမ့်ချလိုက်ရသည်” (အထက်ပါစာအုပ် စာမျက်နှာ ၇၀၀)။

While she thus recognizes that the Scriptures are both human and divine, she firmly rejects any theory of partial inspiration or degrees of inspiration. Some denominational leaders in the 1880s suggested that parts of the Bible were divinely inspired, while others presented merely human thoughts. Ellen White responded to these ideas both in personal letters and in publications. In a penetrating chapter, “The Mysteries of the Bible a Proof of Its Inspiration” (5T 698–711), she discusses at length the difficulties and mysteries in Scripture that cannot be fully resolved or comprehended by human reason. She is aware that “the difficulties of Scripture have been urged by skeptics as an argument against the Bible,” but argues that, to the contrary, “they constitute a strong evidence of its divine inspiration.” While on the one hand the Bible “unfolds truth with a simplicity and perfect adaptation to the needs and longings of the human heart,” on the other hand “beneath these truths, so easily understood, lie mysteries which are the hiding of His glory—mysteries which overpower the mind in its research, yet inspire the sincere seeker for truth with reverence and faith. The more he searches the Bible, the deeper is his conviction that it is the word of the living God, and human reason bows before the majesty of divine revelation” (ibid. 700).

 

ထိုအခန်းတူအပိုဒ်၏ နောက်ဆုံးစာမျက်နှာများတွင် သူမသည် “ဝိညာဉ်တော် သို့မဟုတ် ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်မှ ခွင့်ပြုချက် မရှိသော ကျမ်းစာဗျာဒိတ်ရရှိခြင်းနှင့်ပတ်သက်သော အမြင်များ” ကို သတိပေးခဲ့သည်။ သူမက “လူ့အားနည်းချက်များဖြင့် ဝန်းရံခံထားရသော လူသားများသည် … ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်ကို တရားစီရင်ရန်နှင့် ဘုရားသခင်ထံမှ ဖြစ်သည်ကို လူ့ဘက်မှ ဖြစ်သည်ကို ခွဲခြားရန် ကြိုးစားသောအခါ၊ ဘုရားသခင်၏ အကြံအတိုင်း မဟုတ်ဘဲ လုပ်ဆောင်နေကြခြင်း ဖြစ်သည်” ဟု အခိုင်အမာ ဆိုသည် (အထက်ပါစာအုပ် စာမျက်နှာ ၇၀၉)။ သူမသည် ယုံကြည်သူများအား “ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်ကို အတိုင်းအတာအတိုင်း ရပ်တည်စေပါ။ လူ့ဉာဏ်ပညာသည် ကျမ်းစာစကားတစ်ခွန်း၏ တန်ခိုးကို လျှော့ချရန် မကြိုးစားပါနှင့်” ဟု တိုက်တွန်းခဲ့သည် (အထက်ပါစာအုပ် စာမျက်နှာ ၇၁၁)။

In the last pages of the same chapter she warns against “views in regard to the inspiration of the Bible which have not the sanction of the Spirit or the word of God.” She asserts that “when men, compassed with human infirmities, … undertake to arraign the word of God, and to pass judgment upon what is divine and what is human, they are working without the counsel of God” (ibid. 709). She urges believers to “let the word of God stand just as it is. Let not human wisdom presume to lessen the force of one statement of the Scriptures” (ibid. 711).

 

ကျမ်းစာ၌ ဘုရားသခင်နှင့် လူသား ပေါင်းစပ်မှုသည် သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်သည် ရွေးချယ်ထားသော လူသားများအား လုပ်ဆောင်ပေးခြင်း၏ ရလဒ် ဖြစ်သည်။ အယ်လင် ဝိုက် အဆိုအရ “အဆုံးမဲ့တော်မူသော ဘုရားသခင်သည် မိမိသန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်အားဖြင့် မိမိကျေးကျွန်များ၏ စိတ်နှလုံးထဲသို့ အလင်းတော် သွန်းလောင်းပေးတော်မူခဲ့သည်။ အိပ်မက်များ၊ ရူပါရုံများ၊ သင်္ကေတများနှင့် ပုံသဏ္ဍာန်များ ပေးသနားတော်မူခဲ့သည်။ သမ္မာတရားကို ဤနည်းဖြင့် ဗျာဒိတ်ပေးခြင်းခံရသူများသည် ထိုအတွေးများကို လူ့ဘာသာစကားဖြင့် ကိုယ်တိုင် ရေးမှတ်ခဲ့ကြသည်” (GC v)။ အခြားနေရာ၌ သူမက ပိုမိုအသေးစိတ် ရှင်းပြသည်။ “ဗျာဒိတ်ရရှိခြင်းသည် ကျမ်းစာ၏ စကားလုံးများကို မဟုတ်ဘဲ၊ ဗျာဒိတ်ရရှိခဲ့သော လူသားများကို ဖြစ်သည်။ ဗျာဒိတ်ရရှိခြင်းသည် လူ၏ စကားလုံးများ သို့မဟုတ် ဖော်ပြပုံများကို လုပ်ဆောင်ခြင်း မဟုတ်ချေ။ သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်၏ ဩဇာသက်ရောက်မှုအောက်တွင် အတွေးများဖြင့် ပြည့်စုံလာသော လူသားကိုယ်တိုင်ကို လုပ်ဆောင်ခြင်း ဖြစ်သည်။ သို့သော် စကားလုံးများသည် တစ်ဦးချင်း စိတ်နှလုံး၏ ထင်ဟပ်ချက်ကို ခံရသည်။ ဘုရားသခင်၏ စိတ်နှလုံးသည် ပျံ့နှံ့သွားသည်။ ဘုရားသခင်၏ စိတ်နှလုံးနှင့် အလိုတော်သည် လူ့စိတ်နှလုံးနှင့် အလိုတော်နှင့် ပေါင်းစပ်ထားသည်။ ထို့ကြောင့် လူသား၏ ထုတ်ပြန်ချက်များသည် ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော် ဖြစ်လာသည်” (1SM ၂၁)။ သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်သည် စာရေးသူများ၏ တစ်ဦးချင်း ပုဂ္ဂိုလ်သဘောကို ဖယ်ရှားပစ်ခဲ့ခြင်း မဟုတ်ချေ။ အပြန်အလှန်အားဖြင့် “ကျမ်းစာစာအုပ်များသည် ပုံစံအမျိုးမျိုးတွင် ကြီးစွာသော ကွဲပြားမှုကို တင်ပြထားသည်။ ဖွင့်ဟထားသော အကြောင်းအရာများ၏ သဘောတရားတွင်လည်း ကွဲပြားမှု ရှိသည်။ စာရေးသူများအသီးသီးသည် ဖော်ပြပုံ အမျိုးမျိုးကို အသုံးပြုကြသည်။ တူညီသော သမ္မာတရားကို တစ်ဦးက ဖော်ပြရာ၌ အခြားတစ်ဦးထက် ပိုမိုထင်ရှားစွာ တင်ပြတတ်သည်” (GC vi)။ “ကျမ်းစာကို ကြီးကျယ်ခမ်းနားသော လူသားထက်ကြီးမားသော ဘာသာစကားဖြင့် မပေးခဲ့ချေ” သို့သော် “လူတို့၏ ဘာသာစကားဖြင့်” ပေးခဲ့သောကြောင့် ဘာသာစကားသည် လူ့မစူးစိုက်မှု၏ ချို့ယွင်းချက်ကို ခံရသည်။ သူမက ပြင်းထန်စွာ အလေးပေးသည်မှာ “ကျမ်းစာကို လက်တွေ့ကျကျ ရည်ရွယ်ချက်များအတွက် ပေးခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်” နှင့် “ဘုရားသခင်သည် ကျမ်းစာ၌ စကားလုံး၊ ယုတ္တိဗေဒ၊ စကားပြေစကားလုံးများဖြင့် တရားစီရင်ခံရန် မထားခဲ့ချေ” (1SM ၂၀၊ ၂၁) ဟူ၍ ဖြစ်သည်။ သူမသည် ကျမ်းစာကို ကူးယူခြင်းနှင့် ဘာသာပြန်ဆိုခြင်းမှ အမှားအယွင်းများ ဖြစ်ပေါ်လာနိုင်ခြေ သို့မဟုတ် ဖြစ်နိုင်ကြောင်း အသိအမှတ်ပြုခဲ့သည် (အထက်ပါစာအုပ် စာမျက်နှာ ၁၆)။

The union of the divine and the human in the Scriptures is the result of the working of the Holy Spirit upon chosen human beings. According to Ellen White, “The Infinite One by His Holy Spirit has shed light into the minds and hearts of His servants. He has given dreams and visions, symbols and figures; and those to whom the truth was thus revealed have themselves embodied the thought in human language” (GC v). Elsewhere she explains more fully, “It is not the words of the Bible that are inspired, but the men that were inspired. Inspiration acts not on the man’s words or his expressions but on the man himself, who, under the influence of the Holy Ghost, is imbued with thoughts. But the words receive the impress of the individual mind. The divine mind is diffused. The divine mind and will is combined with the human mind and will; thus the utterances of the man are the word of God” (1SM 21). The Holy Spirit did not override the individuality of the different writers. Rather, “the books of the Bible present a wide contrast in style, as well as a diversity in the nature of the subjects unfolded. Different forms of expression are employed by different writers; often the same truth is more strikingly presented by one than by another” (GC vi). Because “the Bible is not given to us in grand superhuman language,” but “in the language of men,” its language is subject to human imperfection. Emphatically she states that “the Bible was given for practical purposes” and that “God has not put Himself in words, in logic, in rhetoric, on trial in the Bible” (1SM 20, 21). She even admits the possibility or probability that some mistakes might have resulted from copying and translating the Bible (ibid. 16).

 

သို့သော် ဤအရာအားလုံးသည် မည်သူမျှ ကျမ်းစာကို တရားစီရင်ရန် အကြောင်းပြချက် မဖြစ်ချေ။ အယ်လင် ဝိုက် သည် ကျမ်းစာဝေဖန်ခြင်း၏ ဆိုးရွားသော အကျိုးသက်ရောက်မှုများကို ထပ်ခါတလဲလဲ ပြင်းထန်စွာ သတိပေးခဲ့သည်။ ဥပမာ ဤသတိပေးချက်တစ်ခု။ “ခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာ၍၊ ခန့်မှန်းတွက်ချက်၍၊ ပြန်လည်တည်ဆောက်ခြင်း ဟူသော ‘အဆင့်မြင့် ဝေဖန်ခြင်း’ လုပ်ငန်းသည် ကျမ်းစာကို ဘုရားသခင်၏ ဗျာဒိတ်တော် အဖြစ် ယုံကြည်ခြင်းကို ဖျက်ဆီးနေသည်။ လူ့ဘဝများကို ထိန်းချုပ်၊ မြှင့်တင်၊ လှုံ့ဆော်ပေးနိုင်သော ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်၏ တန်ခိုးကို လုယူနေသည်” (AA ၄၇၄)။

But all these things provide no pretext for anybody to sit in judgment on the Scriptures. Repeatedly Ellen White uttered strong warnings against the disastrous effects of criticism of the Bible such as this one: “The work of ‘higher criticism,’ in dissecting, conjecturing, reconstructing, is destroying faith in the Bible as a divine revelation. It is robbing God’s Word of power to control, uplift, and inspire human lives” (AA 474).

 

သူမမြင်သည်မှာ ဗျာဒိတ်ရရှိခြင်း၏ အအရေးကြီးဆုံး အကျိုးသက်ရောက်မှုတစ်ခုမှာ ဗျာဒိတ်ရရှိခဲ့သော စာရေးသူများသည် သူတို့ရေးသားခဲ့သမျှ အရာအားလုံး၌ လုံးဝသစ္စာရှိခဲ့ကြခြင်း ဖြစ်သည်။ ဤအချက်ကို အယ်လင် ဝိုက် သည် “ကျမ်းစာအတ္ထုပ္ပတ္တိများ” ခေါင်းစဉ်ဖြင့် ဆောင်းပါးတစ်ခု၌ (မူလက ၁၈၇၆ ခုနှစ်တွင် ST ဖေဖော်ဝါရီ ၂၄ တွင် ထုတ်ဝေခဲ့ပြီး နောက်ပိုင်းတွင် 4T ၉–၁၅ တွင် ပိုမိုတည်မြဲစွာ ထည့်သွင်းခဲ့သည်) အလေးပေးခဲ့သည်။ ကျမ်းစာဝေဖန်သူများက ကျမ်းစာ၌ သမိုင်းဆိုင်ရာ ဇာတ်ကြောင်းများစွာကို စာသားအတိုင်း သမိုင်းအဖြစ် လက်ခံ၍ မရဟု အခိုင်အမာ ဆိုခဲ့ကြသော်လည်း၊ အယ်လင် ဝိုက် သည် ပြင်းထန်စွာ အတည်ပြုခဲ့သည်။ “ကျမ်းစာ၌ မှတ်တမ်းတင်ထားသော ဘဝများသည် အမှန်တကယ် ရှိခဲ့သော ပုဂ္ဂိုလ်များ၏ စစ်မှန်သော သမိုင်းများ ဖြစ်သည်။ အာဒံမှစ၍ မျိုးဆက်ဆက်ဆက် တမန်တော်များ ခေတ်အထိ အမှန်တကယ် ဖြစ်ပျက်ခဲ့သမျှနှင့် စစ်မှန်သော ဇာတ်ကောင်များ၏ စစ်မှန်သော အတွေ့အကြုံများကို ရိုးရှင်း၍ မလိမ်ညွှတ်သော အကောင့်တစ်ခု ရှိသည်။” ကျမ်းစာသမိုင်း၏ စာမျက်နှာများသည် လူ့အားနည်းချက်နှင့် အမှားများဖြင့် မှုန်ဝါးနေကြောင်း မှတ်ချက်ပြု၍ သူမက ရှင်းပြသည်။ “ဘုရားသခင်၏ စာရေးကိရိယာများသည် သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်က ညွှန်ကြားသည့်အတိုင်း ရေးသားခဲ့ကြသည်။ သူတို့ကိုယ်တိုင် အလုပ်ကို ထိန်းချုပ်ခွင့် မရှိခဲ့ချေ။ စာသားအတိုင်း သမ္မာတရားကို ရေးသားခဲ့ကြသည်။ ကြမ်းတမ်းပြီး တားမြစ်ထားသော အချက်အလက်များကို ကျွန်ုပ်တို့၏ အကန့်အသတ်ရှိသော စိတ်နှလုံးများဖြင့် အပြည့်အဝ နားလည်နိုင်ခြင်း မရှိသော အကြောင်းများကြောင့် ဗျာဒိတ်ပေးထားခြင်း ဖြစ်သည်။” သူမအတွက် ဤသစ္စာရှိမှုသည် “ကျမ်းစာ၏ စစ်မှန်ကြောင်း၏ အကောင်းဆုံး သက်သေများထဲမှ တစ်ခု ဖြစ်သည်” (အထက်ပါစာအုပ် စာမျက်နှာ ၉)။

As she sees it, one of the most significant effects of inspiration is the fact that the inspired writers were completely truthful in what they wrote. This point was stressed by Ellen White in an article “Bible Biographies,” originally published in 1876 (ST Feb. 24) and later in a more permanent form (4T 9–15). While critics of the Bible asserted that many historical narratives in Scripture could not be accepted as literal history, Ellen White affirmed in emphatic terms: “The lives recorded in the Bible are authentic histories of actual individuals. From Adam down through successive generations to the times of the apostles we have a plain, unvarnished account of what actually occurred and the genuine experience of real characters.” Commenting on the fact that the pages of sacred history were clouded by the record of human frailties and faults, she explained, “The scribes of God wrote as they were dictated by the Holy Spirit, having no control of the work themselves. They penned the literal truth, and stern, forbidding facts are revealed for reasons that our finite minds cannot fully comprehend.” To her this truthfulness “is one of the best evidences of the authenticity of the Scriptures” (ibid. 9).

 

သို့သော် ကျမ်းစာ၏ ဗျာဒိတ်ရရှိခြင်းသည် လူ့အပြစ်နှင့် ပုန်ကန်မှုကို သစ္စာရှိစွာ မှတ်တမ်းတင်ခြင်း၌သာ ထင်ရှားခြင်း မဟုတ်ချေ။ ဘုရားသခင်၏ ကရုဏာတော်နှင့် ခွင့်လွှတ်ခြင်း၏ အံ့ဖွယ်ဗျာဒိတ်တော်များ၌လည်း ထင်ရှားသည်။ “ကျမ်းစာသမိုင်းသည် ဘုရားသခင်၏ ကရုဏာတော်ဖြင့် အားလျော့နေသော နှလုံးသားကို အားပေးသည် …။ ဗျာဒိတ်ရရှိသော နှုတ်ကပတ်တော်များသည် လမ်းမှားနေသော ဝိညာဉ်ကို နှစ်သိမ့်၍ အားပေးသည်” (အထက်ပါစာအုပ် စာမျက်နှာ ၁၅)။ အယ်လင် ဝိုက် အဆိုအရ “ကျမ်းစာ၏ ဘုရားသခင်ထံမှ စာရေးသူ ဖြစ်ကြောင်း၏ အမြင့်ဆုံး သက်သေ” မှာ “ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်၏ ကြီးမားသော အရာများကို ဆင်ခြင်သုံးသပ်သည့်အခါ” စိတ်နှလုံးတွင် အသက်တာပြောင်းလဲစေနိုင်သော တန်ခိုးဖြစ်သည်။ “ဤပြောင်းလဲမှုကိုယ်တိုင်သည် အံ့ဖွယ်များထဲမှ အံ့ဖွယ်တစ်ခု ဖြစ်သည်။ နှုတ်ကပတ်တော်ဖြင့် ဖြစ်ပေါ်လာသော ပြောင်းလဲမှုသည် နှုတ်ကပတ်တော်၏ နက်နဲမှုများထဲမှ တစ်ခု ဖြစ်သည်။ ကျွန်ုပ်တို့ နားလည်၍ မရနိုင်ချေ။ ကျမ်းစာတွင် ကြေညာထားသည့်အတိုင်း ‘သင်တို့တွင် ခရစ်တော်၊ ဘုန်းအသရေ၏ မျှော်လင့်ချက်’ ဟု ယုံကြည်ရုံသာ ရှိသည်။ ကောလောသံ ၁:၂၇” (Ed ၁၇၁၊ ၁၇၂)။

But the inspiration of Scripture is not only manifested in the truthful record of human sin and rebellion, but also in the marvelous revelations of divine mercy and forgiveness. “Bible history stays the fainting heart with the hope of God’s mercy … . The words of inspiration comfort and cheer the erring soul” (ibid. 15). “The highest evidence of the divine authorship of the Bible,” according to Ellen White, is its life-transforming power in mind and heart when “we contemplate the great things of God’s Word.” “This change is itself the miracle of miracles. A change wrought by the word, it is one of the deepest mysteries of the word. We cannot understand it; we can only believe, as declared by the Scriptures, it is ‘Christ in you, the hope of glory.’ Colossians 1:27” (Ed 171, 172).

 

သူမ၏ စာများတစ်လျှောက်လုံး အယ်လင် ဝိုက် သည် ကိုယ်တိုင် ကျမ်းစာလေ့လာခြင်း၏ အရေးကြီးမှုကို အလေးပေးခဲ့သည်။ “ကျမ်းစာသည် ဘုရားသခင်၏ အသံတော်ဖြစ်၍ ငါတို့အား မိန့်ဆိုနေခြင်း ဖြစ်သည်။ နားဖြင့် ကြားနိုင်သည်ထက် ပိုမိုသေချာစွာ ဖြစ်သည်” ဟုဆိုသည်။ ထို့ကြောင့် ကျမ်းစာဖတ်ရှုခြင်းနှင့် ဆင်ခြင်သုံးသပ်ခြင်းကို “အဆုံးမဲ့တော်မူသော ဘုရားသခင်နှင့် တွေ့ဆုံခြင်း” အဖြစ် မှတ်ယူရမည် (ST ဧပြီ ၄၊ ၁၉၀၆)။ “ကျမ်းစာသည် အကာအကွယ်” ခေါင်းစဉ်ဖြင့် အခန်းတစ်ခု၌ (GC ၅၉၃–၆၀၂) သူမက “ဉာဏ်ရည်ရှိသော သတ္တဝါတိုင်း၏ ပထမဆုံးနှင့် အမြင့်ဆုံး တာဝန်မှာ ကျမ်းစာမှ သမ္မာတရားကို သင်ယူရန် ဖြစ်သည်” ဟု ကြေညာခဲ့သည် (အထက်ပါစာအုပ် စာမျက်နှာ ၅၉၈)။ ခရစ်ယာန်များ မှားယွင်းသော အယူဝါဒများဖြင့် လှည့်စားခံရခြင်း မဖြစ်စေရန် သူမသည် အလွန်စိုးရိမ်ခဲ့သည်။ ကျမ်းစာလေ့လာခြင်းကို “ဝေဖန်ပိုင်းခြား၍ စေ့စေ့စပ်စပ် လေ့လာရမည်။ နှိမ့်ချမှုနှင့် ယေရှု၌ ရှိသော သမ္မာတရားကို သိလိုသော သစ္စာစိတ်ဖြင့် လုပ်ဆောင်ရမည်” ဟု တိုက်တွန်းခဲ့သည် (RH ဧပြီ ၂၄၊ ၁၈၈၈)။ ပရိုတက်စတင့် ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးသမားများကဲ့သို့ပင် ပညာတတ်ဖြစ်စေ၊ မတတ်ဖြစ်စေ ယုံကြည်သူတိုင်းသည် ကျမ်းစာကို ကိုယ်တိုင်လေ့လာရန် အခွင့်အရေးနှင့် တာဝန်ရှိကြောင်း သူမက ယုံကြည်ခဲ့သည်။ “ကျမ်းစာကို လူတိုင်းနားလည်နိုင်ရန်” ခေါင်းစဉ်ဖြင့် ဆောင်းပါးတစ်ခု၌ သူမက “ကျမ်းစာနှင့် ဝိညာဉ်သည် တစ်ခုနှင့်တစ်ခု ဖန်ဆင်းခံရခြင်း ဖြစ်သည်။ နှုတ်ကပတ်တော်နှင့် သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်၏ ကျေးဇူးဖြင့် ဘုရားသခင်သည် နှလုံးသားထဲသို့ လှုပ်ရှားတော်မူသည်” ဟု အခိုင်အမာ ဆိုသည်။ ထို့ပြင် “ကျမ်းစာသည် လူတိုင်း၊ လူမှုအသိုင်းအဝိုင်းတိုင်း၊ ဒေသနှင့် ခေတ်အသီးသီးအတွက် ပြောဆိုခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်” ဟု ဖြည့်စွက်ခဲ့သည် (ST သြဂုတ် ၂၀၊ ၁၈၉၄)။ လူတိုင်းသည် ကယ်တင်ခြင်းရရှိရန် အခြေအနေများကို ကိုယ်တိုင် သိရှိရမည် ဖြစ်သည်။

Throughout all her writings Ellen White stressed the importance of personal Bible study. “The Bible is God’s voice speaking to us, just as surely as if we could hear it with our ears,” and consequently the reading and contemplation of the Scriptures should “be regarded as an audience with the Infinite One” (ST Apr. 4, 1906). In a chapter entitled “The Scriptures a Safeguard” (GC 593–602) she enunciated that “it is the first and highest duty of every rational being to learn from the Scriptures what is truth” (ibid. 598). She was deeply concerned that Christians should not be deceived by erroneous doctrines undermining their confidence in the Scriptures. She urged that the study of the Scriptures “should be critical and thorough, and should be pursued with meekness, and with sincerity of purpose, to know the truth as it is in Jesus” (RH Apr. 24, 1888). Like the Protestant Reformers, she held that it was the privilege and duty of all believers, whether learned or unlearned, to study the Bible for themselves. In an article “The Bible to Be Understood by All” she asserted that “the Bible and the soul were made one for the other, and through the agency of the word and the Holy Spirit, God moves upon the heart,” adding that “the Bible has been addressed to everyone, to every class of society, to those of every clime and age” (ST Aug. 20, 1894). All should know for themselves the conditions upon which salvation is provided.

 

VIII. စာကိုးကားချက်များ Berkouwer, G. C. Holy Scripture. Studies in Dogmatics. Grand Rapids: Eerdmans, ၁၉၇၅။

VIII. Literature

Berkouwer, G. C. Holy Scripture. Studies in Dogmatics. Grand Rapids: Eerdmans, 1975.

 

ဘာ့ချဲလ်၊ ဂျိမ်းစ် တီ။ ကက်သလစ်ဘာသာတွင် သမ္မာကျမ်းစာအားထားခြင်းဆိုင်ရာ သီအိုရီများ ၁၈၁၀ ခုနှစ်မှစ၍။ ပြန်လည်သုံးသပ်ခြင်းနှင့် ဝေဖန်ခြင်း။ ကိန်းဘရစ်ဂျ်၊ ကိန်းဘရစ်ဂျ်တက္ကသိုလ်စာအုပ်တိုက်၊ ၁၉၆၉။

ကာဆန်၊ ဒီ။ အေ။ နှင့် ဂျွန် ဒီ။ ဝုဒ်ဘရစ်ဂျ် (တည်းဖြတ်သူများ)။ ကျမ်းစာနှင့် အမှန်တရား။ ဂရန်းရက်ပစ်၊ ဇွန်ဒါဗန်စာအုပ်တိုက်၊ ၁၉၈၃။

ဒီမာရက်စ်၊ ဘရု့စ် အေ။ အထွေထွေထုတ်ဖော်ခြင်း။ သမိုင်းဆိုင်ရာအမြင်များနှင့် ခေတ်ပြိုင်ပြဿနာများ။ ဂရန်းရက်ပစ်၊ ဇွန်ဒါဗန်စာအုပ်တိုက်၊ ၁၉၈၂။

ဒန်ဇင်ဂါ၊ ဟင်နရီ။ ကက်သလစ်ယုံကြည်ချက်များ၏ ရင်းမြစ်များ။ လန်ဒန်၊ ဟတ်ဒါစာအုပ်တိုက်၊ ၁၉၅၇။

ဒူးလက်စ်၊ အေဗရီ။ ထုတ်ဖော်ခြင်း၏ ပုံစံများ။ မေရီနောလ်၊ နယူးယောက်၊ အော်ဘစ်စာအုပ်များ၊ ၁၉၉၂။

———။ ထုတ်ဖော်ခြင်းဓမ္မပညာ။ သမိုင်း။ ကရော့စ်ရိုးဒ်စာအုပ်။ နယူးယောက်၊ ဆီဘူရီစာအုပ်တိုက်၊ ၁၉၆၉။

ဖလန်နရီ၊ အော်စတင် ပီ။ (တည်းဖြတ်သူ)။ ဗာတီကန်ဒုတိယအစည်းအဝေးစာတမ်းများ။ ဂရန်းရက်ပစ်၊ အားဒ်မန်းစာအုပ်တိုက်၊ ၁၉၇၅။

ဖော့စ်မန်း၊ အိပ်ချ်။ ဂျက်ဆန်။ နှုတ်ကပတ်တော်နှင့် ဝိညာဉ်တော်။ ကယ်လ်ဗင်၏ သမ္မာကျမ်းစာအာဏာဆိုင်ရာ အယူဝါဒ။ စတန်းဖို့ဒ်၊ ကယ်လီဖိုးနီးယား၊ စတန်းဖို့ဒ်တက္ကသိုလ်စာအုပ်တိုက်၊ ၁၉၆၂။

ဂရင်းစလိဒ်၊ အက်စ်။ အယ်လ်။ (တည်းဖြတ်သူ)။ ကိန်းဘရစ်ဂျ်သမ္မာကျမ်းစာသမိုင်း။ အနောက်တိုင်းမှ ဘာသာရေးပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးမှ ယနေ့ခေတ်အထိ။ ကိန်းဘရစ်ဂျ်၊ ကိန်းဘရစ်ဂျ်တက္ကသိုလ်စာအုပ်တိုက်၊ ၁၉၆၃။

ဟင်နရီ၊ ကားလ် အက်ဖ်။ အိပ်ချ်။ ဘုရားသခင်၊ ထုတ်ဖော်ခြင်းနှင့် အာဏာ။ အတွဲ ၆ တွဲ။ ဝေးကို၊ တက္ကဆက်၊ ဝေါ့ဒ်စာအုပ်တိုက်၊ ၁၉၇၆–၁၉၈၃။

——— (တည်းဖြတ်သူ)။ ထုတ်ဖော်ခြင်းနှင့် သမ္မာကျမ်းစာ။ ခေတ်ပြိုင်ဧဝံဂေလိကဲအတွေးအခေါ်။ ဂရန်းရက်ပစ်၊ ဘေကာစာအုပ်တိုက်၊ ၁၉၅၉။

ဟိုးလ်ဘရွတ်၊ ဖရန့်နှင့် လီယို ဗန်ဒေါလ်ဆန် (တည်းဖြတ်သူများ)။ ထုတ်ဖော်ခြင်းနှင့် အားထားခြင်းဆိုင်ရာ ပြဿနာများ။ အဒ်ဗင်တစ်ဓမ္မပညာအဖွဲ့ အပါအဝေးစာတမ်းများ။ အတွဲ ၁။ ဘဲရီယန်စပရင်းစ်၊ မစ်ချီဂန်၊ အဒ်ဗင်တစ်ဓမ္မပညာအဖွဲ့စာအုပ်ထုတ်ဝေရေး၊ ၁၉၉၂။

လတိုးလက်ထရ်၊ ရီနေး။ ထုတ်ဖော်ခြင်းဓမ္မပညာ။ နယူးယောက်၊ အယ်လ်ဘာဟောက်စ်၊ ၁၉၆၆။

မာရှယ်၊ အိုင်။ ဟောင်းဝါဒ်။ သမ္မာကျမ်းစာအားထားခြင်း။ ဂရန်းရက်ပစ်၊ အားဒ်မန်းစာအုပ်တိုက်၊ ၁၉၈၂။

မက်ဒေါနယ်၊ အိပ်ချ်။ ဒီ။ ထုတ်ဖော်ခြင်းဆိုင်ရာ အတွေးအခေါ်များ။ သမိုင်းဆိုင်ရာလေ့လာချက် ၁၇၀၀ မှ ၁၈၆၀ ခုနှစ်။ လန်ဒန်၊ မက်မီလန်စာအုပ်တိုက်၊ ၁၉၅၉။

———။ ထုတ်ဖော်ခြင်းသီအိုရီများ။ သမိုင်းဆိုင်ရာလေ့လာချက် ၁၈၆၀–၁၉၆၀။ လန်ဒန်၊ ဂျော့ဂျ်အယ်လင်နှင့် အန်ဝင်စာအုပ်တိုက်၊ ၁၉၆၃။

ပါချီ၊ ရီနေး။ သမ္မာကျမ်းစာ၏ အားထားခြင်းနှင့် အာဏာ။ ချီကာဂို၊ မူဒီစာအုပ်တိုက်၊ ၁၉၆၉။

ပိုလ်မန်း၊ အေ။ ဒီ။ အာ။ စိန့်အော်ဂတ်စတင်အရ ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်။ ဘာသာပြန်သူ အေ။ ဂျေ။ ပိုမီရန်း။ ဂရန်းရက်ပစ်၊ အားဒ်မန်းစာအုပ်တိုက်၊ ၁၉၆၁။

ရန်း၊ ဘာနတ်။ အထူးထုတ်ဖော်ခြင်းနှင့် ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်။ ဂရန်းရက်ပစ်၊ အားဒ်မန်းစာအုပ်တိုက်၊ ၁၉၆၁။

ဆန်ဒေး၊ ဝီလျံ။ အားထားခြင်း။ ၁၈၉၃ ခုနှစ် ဘန်တန်ဟောပြောပွဲများ။ လန်ဒန်၊ လောင်းမန်း၊ ဂရင်းနှင့် ကုမ္ပဏီ၊ ၁၈၉၃။

ရှလိုင်ယာမက်ခါ၊ ဖရက်ဒရစ်။ ခရစ်ယာန်ယုံကြည်ခြင်း။ တည်းဖြတ်သူ အိပ်ချ်။ အာ။ မက်ကင်တော့ရှ်နှင့် ဂျေ။ အက်စ်။ စတူးဝပ်။ အက်ဒင်ဘတ်၊ တီ နှင့် တီ ကလပ်၊ ၁၉၂၈။

သောမ့ဆန်၊ အော်လ်ဒင်။ အားထားခြင်း။ ခက်ခဲသောမေးခွန်းများ၊ ရိုးသားသောအဖြေများ။ ဟေဂါစ်တောင်း၊ မေရီလန်၊ ရီဗျူးနှင့် ဟဲရယ်လ်စာအုပ်တိုက်၊ ၁၉၉၁။

ထရန်ဘက်၊ ကွန်း အာ။ ဧဝံဂေလိကဲသမ္မာကျမ်းစာအားထားခြင်းသီအိုရီများ။ ပြန်လည်သုံးသပ်ခြင်းနှင့် အဆိုပြုချက်။ နယူးယောက်၊ အောက်စဖို့ဒ်တက္ကသိုလ်စာအုပ်တိုက်၊ ၁၉၈၇။

ဗန်ဘမ်မယ်လင်၊ ပီတာ အမ်။ သမ္မာကျမ်းစာအားထားခြင်းဆိုင်ရာ ပြဿနာများ။ ဆန်ဒေးနှင့် ဝါးဖီးလ်။ ဘဲရီယန်စပရင်းစ်၊ မစ်ချီဂန်၊ အန်ဒရူးတက္ကသိုလ်စာအုပ်တိုက်၊ ၁၉၈၈။

ဝါးဖီးလ်၊ ဘင်ဂျမင် ဘီ။ သမ္မာကျမ်းစာ၏ အားထားခြင်းနှင့် အာဏာ။ ဖိလာဒဲလ်ဖီးယား၊ ပရက်စ်ဘိုင်တီရီယန်နှင့် ပြုပြင်ထားသောစာအုပ်ထုတ်ဝေရေးကုမ္ပဏီ၊ ၁၉၄၈။

ဝီးခ်၊ နိုးအေး။ ကျမ်းစာ၏ လုံလောက်မှု။ အက်ဒင်ဘတ်၊ ဘန်နာအော့ဖ်ထရပ်စ်ထရပ်စ်၊ ၁၉၈၈။

ဝင်ဟမ်း၊ ဂျွန်။ ခရစ်တော်နှင့် သမ္မာကျမ်းစာ။ လန်ဒန်၊ တိုင်ဒေးလ်၊ ၁၉၇၂။ ဒေါင်းနားဂရို့ဗ်၊ အီလီနွိုက်၊ အင်တာဗာဆီတီ၊ ၁၉၇၃။

သမ္မာကျမ်းစာအဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခြင်း ရစ်ချတ် အမ်။ ဒေးဗစ်ဆန်

Burtchaell, James T. Catholic Theories of Biblical Inspiration Since 1810: A Review and Critique. Cambridge: Cambridge University Press, 1969.

Carson, D. A., and John D. Woodbridge, eds. Scripture and Truth. Grand Rapids: Zondervan, 1983.

Demarest, Bruce A. General Revelation: Historical Views and Contemporary Issues. Grand Rapids: Zondervan, 1982.

Denzinger, Henry. The Sources of Catholic Dogma. London: Harder, 1957.

Dulles, Avery. Models of Revelation. Mary-knoll, N. Y.: Orbis Books, 1992.

———. Revelation Theology: A History. A Crossroad Book. New York: Seabury Press, 1969.

Flannery, Austin P., ed. Documents of Vatican II. Grand Rapids: Eerdmans, 1975.

Forstman, H. Jackson. Word and Spirit: Calvin’s Doctrine of Biblical Authority. Stanford, Calif.: Stanford University Press, 1962.

Greenslade, S. L., ed. The Cambridge History of the Bible: The West From the Reformation to the Present Day. Cambridge: Cambridge University Press, 1963.

Henry, Carl F. H. God, Revelation, and Authority. 6 vols. Waco, Tex.: Word, 1976–1983.

———, ed. Revelation and the Bible: Contemporary Evangelical Thought. Grand Rapids: Baker, 1959.

Holbrook, Frank, and Leo Van Dolson, eds. Issues in Revelation and Inspiration. Adventist Theological Society Occasional Papers. Vol. 1. Berrien Springs, Mich.: Adventist Theological Society Publications, 1992.

Latourelle, René. Theology of Revelation. New York: Alba House, 1966.

Marshall, I. Howard. Biblical Inspiration. Grand Rapids: Eerdmans, 1982.

McDonald, H. D. Ideas of Revelation: An Historical Study 1700 to 1860. London: Macmillan, 1959.

———. Theories of Revelation: An Historical Study 1860–1960. London: George Allen and Unwin, 1963.

Pache, René. The Inspiration and Authority of Scripture. Chicago: Moody, 1969.

Polman, A.D.R. The Word of God According to St. Augustine. Trans. A. J. Pomerans. Grand Rapids: Eerdmans, 1961.

Ramm, Bernard. Special Revelation and the Word of God. Grand Rapids: Eerdmans, 1961.

Sanday, William. Inspiration. Bampton Lectures for 1893. London: Longmans, Green, and Co., 1893.

Schleiermacher, Friedrich. The Christian Faith. Ed. H. R. Mackintosh and J. S. Stewart. Edinburgh: T. & T. Clark, 1928.

Thompson, Alden. Inspiration: Hard Questions, Honest Answers. Hagerstown, Md.: Review and Herald, 1991.

Trembath, Kern R. Evangelical Theories of Biblical Inspiration: A Review and Proposal. New York: Oxford University Press, 1987.

Van Bemmelen, Peter M. Issues in Biblical Inspiration: Sanday and Warfield. Berrien Springs, Mich.: Andrews University Press, 1988.

Warfield, Benjamin B. The Inspiration and Authority of the Bible. Philadelphia: Presbyterian and Reformed Pub. Co., 1948.

Weeks, Noel. The Sufficiency of Scripture. Edinburgh: Banner of Truth Trust, 1988.

Wenham, John. Christ and the Bible. London: Tyndale, 1972; Downers Grove, Ill.: InterVarsity, 1973.

အခန်းကြီး - ၄

Biblical Interpretation

Richard M. Davidson

 

နိဒါန်း

ဘုရားသခင်သည် အချို့သောသမ္မာတရားစကားများဖြင့် ကိုယ်ကိုကိုယ်နှင့် ကိုယ်အလိုတော်ကို ပညတ်တရားရှိသူများအား ဗျာဒိတ်ပေးတော်မူခဲ့သည်။ ထို့ပြင် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်အားဖြင့် ကျမ်းစာရေးသားသူများအား ဘုရားသခင်၏ ယုံကြည်စိတ်ချရပြီး အာဏာရှိသော နှုတ်ကပတ်တော်အဖြစ် ဗျာဒိတ်တော်ကို မှတ်တမ်းတင်စေတော်မူခဲ့သည်။ ထိုဝိညာဉ်တော်သည် ဘုရားသခင်၏ ဗျာဒိတ်တော်၏ အဓိပ္ပာယ်ကို နားလည်လိုသူများ၏ စိတ်နှလုံးကို လင်းလက်တောက်ပစေတော်မူသည်။

Introduction

God has revealed Himself and His will to His prophets in specific statements of truth, and through His Spirit He has inspired the biblical writers to record the divine revelation as the trustworthy and authoritative Word of God. The Spirit also illuminates the minds of those who seek to understand and interpret the divine revelation.

 

ကျမ်းစာကို အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုရန် လိုအပ်ခြင်းမှာ အကန့်အသတ်ရှိသော လူ့စိတ်နှလုံးနှင့် အကန့်အသတ်မရှိသော ဗျာဒိတ်ပေးတော်မူသော ဘုရားသခင်တို့၏ ကွဲပြားခြားနားမှုကြောင့်ဖြစ်သည်။ ထို့ပြင် အပြစ်ကြောင့် လူ့စိတ်နှလုံးမှောင်မိုက်လာခြင်းကြောင့်လည်း ဖြစ်သည်။ ကျမ်းစာရေးသားခဲ့သော မူရင်းလက်ရေးမူများနှင့် ကျွန်ုပ်တို့သည် အချိန်၊ အကွာအဝေး၊ ဘာသာစကား၊ ယဉ်ကျေးမှုတို့တွင် ကွဲပြားနေသောကြောင့် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခြင်းလုပ်ငန်းစဉ်သည် ပို၍လိုအပ်လာသည်။

The need for interpreting Scripture arises because of the finite human mind in contrast with the infinite God who reveals Himself, and because of the darkening of the human mind through sin. The necessity for the interpretative process is further mandated by our separation in time, distance, language, and culture from the scriptural autographs.

 

ကျမ်းစာကို သစ္စာရှိစွာနှင့် တိကျစွာ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုရန် အခြေခံမူများနှင့် လုပ်ထုံးလုပ်နည်းများကို လေ့လာခြင်းကို ကျမ်းစာအနက်ဖွင့်နည်းပညာ (biblical hermeneutics) ဟုခေါ်သည်။ ဤပညာရပ်၏တာဝန်မှာ ကျမ်းစာရေးသားသူများနှင့် ကျမ်းစာ၏ဘုရားသခင်ရေးသားသူတို့ ဆိုလိုသည်ကို နားလည်ရုံသာမက ခေတ်သစ်လူသားများအား ကျမ်းစာသတင်းစကားကို မည်သို့ဆက်သွယ်ပြီး အသုံးချရမည်ကိုလည်း လေ့လာရန်ဖြစ်သည်။

The study of the basic principles and procedures for faithfully and accurately interpreting Scripture is called biblical hermeneutics. The task of this discipline is to understand what the human writers and the divine Author of Scripture intended to communicate and also how to communicate and apply the biblical message to modern humanity.

 

ကျမ်းစာအဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခြင်း၏ နောက်ဆုံးရည်ရွယ်ချက်မှာ ကျမ်းချက်တစ်ချက်ချင်းစီကို လူတစ်ဦးချင်းဘဝတွင် လက်တွေ့အသုံးချရန်ဖြစ်သည်။ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုသူသည် ကျမ်းချက်တစ်ခုချင်းစီက မိမိအား မည်သို့သက်ဆိုင်သည်ကို ရှာဖွေရမည်။ ကျမ်းစာကို နောက်ဆုံးတွင် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုသူအား တိုက်ရိုက်ပြောကြားထားသည်ဟု ယူဆ၍ ဖတ်ရှုပြီး လက်ခံရမည်။ ကျမ်းစာသည် ဝိညာဉ်အတွက် အသက်ရှင်ပြီး အကျိုးပြုသော ဘုရားသခင်၏နှုတ်ကပတ်တော်ဖြစ်သည်။

The final goal of interpreting Scripture is to make practical application of each passage to one’s individual life. The interpreter must seek to understand how each passage applies personally. The Scriptures should ultimately be read and accepted as if personally addressed to the interpreter. They are God’s living and active Word for the soul.

 

ဤအခန်းတွင် ကျမ်းစာအဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခြင်းအတွက် အခြေခံမူများနှင့် တိကျသောလမ်းညွှန်ချက်များကို ဦးစွာတင်ပြမည်။ ထို့နောက် ကျမ်းစာအနက်ဖွင့်နည်းပညာ၏ သမိုင်းအကျဉ်းကို တင်ပြမည်။

This chapter first presents foundational principles and specific guidelines for biblical interpretation, followed by a brief history of biblical hermeneutics.

           

I. ဘုရားသခင်၏နှုတ်ကပတ်တော်ကို အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခြင်း

A. ဗျာဒိတ်-စိတ်နှလုံးထဲသို့သွတ်သွင်းခြင်း-ဉာဏ်အလင်းပေးခြင်း B. အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုရန် လိုအပ်ခြင်း C. အနက်ဖွင့်နည်းပညာ- အဓိပ္ပာယ်သတ်မှတ်ချက်နှင့် အတိုင်းအတာ

II. ကျမ်းစာအဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခြင်းအတွက် အခြေခံမူများ

A. ကျမ်းစာနှင့် ကျမ်းစာသာလျှင်

1. ကျမ်းစာ၏ ဦးစားပေးမှု
2. ကျမ်းစာ၏ လုံလောက်မှု B. ကျမ်းစာတစ်ခုလုံး
3. ဘုရားသခင်နှင့် လူသားတို့၏ ခွဲမရနိုင်သော ပေါင်းစည်းမှု
4. ကျမ်းစာသည် ဘုရားနှုတ်ကပတ်တော်ကို ပါဝင်ရုံသာမဟုတ်၊ ဘုရားနှုတ်ကပတ်တော်ပင်ဖြစ်သည် C. ကျမ်းစာ၏ နှိုင်းယှဉ်ချက်
5. “ကျမ်းစာသည် ကိုယ်တိုင်အနက်ဖွင့်သူဖြစ်သည်”
6. ကျမ်းစာ၏ တစ်သမတ်တည်းရှိမှု
7. ကျမ်းစာ၏ ရှင်းလင်းပြတ်သားမှု D. “ဝိညာဉ်ရေးရာအရာများကို ဝိညာဉ်အားဖြင့်သာ ခွဲခြားနိုင်သည်”
8. သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ အခန်းကဏ္ဍ
9. အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုသူ၏ ဝိညာဉ်ဘဝ

III. ကျမ်းစာအဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခြင်းအတွက် တိကျသောလမ်းညွှန်ချက်များ

A. စာသားနှင့် ဘာသာပြန်ဆိုချက်

1. စာသားလေ့လာမှု
2. ဘာသာပြန်ဆိုချက်များနှင့် မူအဆင့်များ B. သမိုင်းဆိုင်ရာ နောက်ခံ
3. ကျမ်းစာသည် ယုံကြည်စိတ်ချရသော သမိုင်းဖြစ်သည်
4. နိဒါန်းဆိုင်ရာ မေးခွန်းများ
5. သမိုင်းဆိုင်ရာ နောက်ခံများ
6. လောကီသမိုင်းရလဒ်များနှင့် ထင်ရှားစွာ ကွဲလွဲမှုများ
7. ကျမ်းစာအပြိုင်မှတ်တမ်းများတွင် ထင်ရှားစွာ ကွဲလွဲမှုများ C. စာပေဆန်းစစ်ခြင်း
8. ကျမ်းပိုဒ်အနှောင့်အယှက်
9. စာပေအမျိုးအစားများ
10. စာပေဖွဲ့စည်းပုံ D. ကျမ်းချက်တစ်ချက်ချင်း ခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာခြင်း
11. သဒ္ဒါနှင့် ဝါကျဖွဲ့စည်းပုံ
12. စကားလုံးလေ့လာမှု E. ဓမ္မသီအိုရီခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာခြင်း
13. ဓမ္မသီအိုရီလေ့လာနည်းများ
14. ပြဿနာရှိသော ဓမ္မသီအိုရီကျမ်းချက်များ
15. ကိုယ်တိုင်ထက်ကျော်လွန်၍ ညွှန်ပြသော ကျမ်းချက်များ F. ခေတ်ပြိုင်အသုံးချခြင်း
16. ကျမ်းစာသည် ယဉ်ကျေးမှုနှင့် ခေတ်ကာလကျော်လွန်သည်
17. အမြဲတည်မြဲမှုကို ဆုံးဖြတ်ရန် ကျမ်းစာထိန်းချုပ်မှု
18. ကျမ်းစာကို ကိုယ်ပိုင်အဖြစ် ပြုလုပ်ခြင်း

IV. ကျမ်းစာအနက်ဖွင့်နည်းပညာ၏ သမိုင်း

A. ကျမ်းစာအတွင်းရှိ အနက်ဖွင့်နည်း B. ရှေးဦးဂျူးကျမ်းစာအနက်ဖွင့်နည်း

1. အဒေါင်း ၇၀ မတိုင်မီ ကျမ်းတတ်သူများ၏ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခြင်း
2. နောက်ပိုင်းရဗ္ဗိအနက်ဖွင့်ဆိုခြင်း
3. ကျမ်းတတ်သူမဟွယ်ဓလေ့များ- ကွမ်ရန်
4. ကျမ်းတတ်သူမဟွယ်ဓလေ့များ- အလက်ဇန္ဒြီးယားမှ ဖိုလို C. ရှေးဦးခရစ်ယာန်အနက်ဖွင့်နည်း
5. ရှေးဦးအသင်းတော်ဖခင်များ
6. အလက်ဇန္ဒြီးယားအနက်ဖွင့်နည်း
7. အန္တိအုတ်အနက်ဖွင့်နည်း D. အလယ်ခေတ်အနက်ဖွင့်နည်း E. ဘုရားသခင်ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးခေတ်အနက်ဖွင့်နည်းနှင့် သမိုင်း-သဒ္ဒါနည်းလမ်း F. ဉာဏ်အလင်းခေတ်အနက်ဖွင့်နည်းနှင့် သမိုင်းဝေဖန်နည်းလမ်း
8. သမိုင်းဆိုင်ရာဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်မှု
9. သမိုင်းဝေဖန်ရေး၏ ကြိုတင်ယူဆချက်များ
10. သမိုင်းဝေဖန်ရေး၏ လုပ်ထုံးလုပ်နည်းများ
11. အခြားဝေဖန်ရေးနည်းလမ်းများ G. အနက်ဖွင့်နည်းလမ်းနှစ်ခု နှိုင်းယှဉ်ချက် H. အဒ်ဗင်တစ်လှုပ်ရှားမှုတွင် ကျမ်းစာအခြေခံအနက်ဖွင့်နည်း

V. Ellen G. White ၏ မှတ်ချက်များ

A. ကျမ်းစာအဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခြင်း B. ကျမ်းစာအဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုရာတွင် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ အခန်းကဏ္ဍ C. ကျမ်းစာအဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခြင်းအတွက် တိကျသောလမ်းညွှန်ချက်များ

1. စာသားနှင့် ဘာသာပြန်ဆိုချက်
2. သမိုင်းဆိုင်ရာ နောက်ခံ
3. စာပေခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာခြင်း
4. ကျမ်းချက်တစ်ချက်ချင်း ခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာခြင်း
5. ဓမ္မသီအိုရီခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာခြင်း
6. ပုံစံအမှတ်အသား၊ သင်္ကေတများနှင့် ဉာဏ်ကဗျာများ
7. ခေတ်ပြိုင်အသုံးချခြင်း D. ကျမ်းစာအဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခြင်း၏ သမိုင်း
8. ရဗ္ဗိအနက်ဖွင့်နည်း
9. အလယ်ခေတ်အနက်ဖွင့်နည်း
10. ဘုရားသခင်ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးခေတ်အနက်ဖွင့်နည်း
11. အထက်တန်းဝေဖန်ရေး
12. မီလာရိုက်အနက်ဖွင့်နည်း

I.          Interpreting the Word of God

A.         Revelation-Inspiration-Illumination

B.         The Need for Interpretation

C.         Hermeneutics: Definition and Scope

            II.         Foundational Principles for Biblical Interpretation

A.         The Bible and the Bible Only

1.         The Primacy of Scripture

2.         The Sufficiency of Scripture

B.         The Totality of Scripture

1.         Inseparable Union of the Divine and Human

2.         The Bible Equals, Not Just Contains, the Word of God

C.         The Analogy of Scripture

1.         “Scripture Is Its Own Interpreter”

2.         The Consistency of Scripture

3.         The Clarity of Scripture

D.         “Spiritual Things Spiritually Discerned”

1.         The Role of the Holy Spirit

2.         The Spiritual Life of the Interpreter

            III.        Specific Guidelines for the Interpretation of Scripture

A.         Text and Translation

1.         Textual Studies

2.         Translations and Versions

B.         Historical Context

1.         The Bible as Reliable History

2.         Questions of Introduction

3.         Historical Backgrounds

4.         Seeming Discrepancies With the Findings of Secular History

5.         Seeming Discrepancies in Parallel Biblical Accounts

C.         Literary Analysis

1.         Limits of the Passage

2.         Literary Types

3.         Literary Structure

D.         Verse-by-Verse Analysis

1.         Grammar and Syntax

2.         Word Studies

E.         Theological Analysis

1.         Methods of Theological Study

2.         Problematic Theological Passages

3.         Scriptures Pointing Beyond Themselves

F.          Contemporary Application

1.         Scripture as Transcultural and Transtemporal

2.         Scriptural Controls for Determining Permanence

3.         Personalizing Scripture

            IV.        The History of Biblical Hermeneutics

A.         The Inner-Biblical Hermeneutic

B.         Early Jewish Biblical Hermeneutics

1.         Scribal Exegesis Before A.D. 70

2.         Later Rabbinic Interpretation

3.         Non-scribal Traditions: Qumran

4.         Non-scribal Traditions: Philo of Alexandria

C.         Early Christian Hermeneutics

1.         Early Church Fathers

2.         Alexandrian Hermeneutics

3.         Antiochene Hermeneutics

D.         Medieval Hermeneutics

E.         Reformation Hermeneutics and the Historical-Grammatical Method

F.          The Enlightenment Hermeneutic and the Historical-Critical Method

1.         Historical Development

2.         Presuppositions of Historical Criticism

3.         Procedures of Historical Criticism

4.         Other Critical Approaches

G.        Two Hermeneutical Methods Compared

H.         Bible-based Hermeneutics in the Advent Movement

            V.         Ellen G. White Comments

A.         Biblical Interpretation

B.         The Role of the Holy Spirit in Biblical Interpretation

C.         Specific Guidelines for Biblical Interpretation

1.         Text and Translation

2.         Historical Context

3.         Literary Analysis

4.         Verse-by-verse Analysis

5.         Theological Analysis

6.         Typology, Symbolism, and Parables

7.         Contemporary Application

D.         The History of Biblical Interpretation

1.         Rabbinical Hermeneutics

2.         Medieval Hermeneutics

3.         Reformation Hermeneutics

4.         Higher Criticism

5.         Millerite Hermeneutics

            VI.        Literature.

 

VI. ကိုးကားစာအုပ်များ

I. ဘုရားသခင်၏နှုတ်ကပတ်တော်ကို အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခြင်း

A. ဗျာဒိတ်-စိတ်နှလုံးထဲသို့သွတ်သွင်းခြင်း-ဉာဏ်အလင်းပေးခြင်း ကျမ်းစာအဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခြင်းတစ်ခုလုံးအတွက် ဗျာဒိတ်နှင့် စိတ်နှလုံးထဲသို့သွတ်သွင်းခြင်းဆိုင်ရာ အယူဝါဒသည် အခြေခံဖြစ်သည် (ဗျာဒိတ်/စိတ်နှလုံးထဲသို့သွတ်သွင်းခြင်း၊ အထူးသဖြင့် IV နှင့် V ကိုကြည့်ပါ)။ ကျမ်းစာမှတ်တမ်းအရ ဘုရားသခင်သည် ပညတ်တရားရှိသူများအား အချို့သောသမ္မာတရားစကားများဖြင့် ကိုယ်ကိုကိုယ်နှင့် ကိုယ်အလိုတော်ကို ဗျာဒိတ်ပေးတော်မူခဲ့သည် (ဟေဗြဲ ၁:၁)။ ဝိညာဉ်တော်၏ စိတ်နှလုံးထဲသို့သွတ်သွင်းခြင်းအားဖြင့် ပညတ်တရားရှိသူများအား ယုံကြည်စိတ်ချရပြီး အာဏာရှိသော ဘုရားသခင်၏နှုတ်ကပတ်တော်အဖြစ် ဗျာဒိတ်တော်ကို ဆက်သွယ်စေတော်မူခဲ့သည် (၂တီမောသေ ၃:၁၅၊ ၁၆၊ ၂ပေတရု ၁:၁၉–၂၁)။ ပညတ်တရားရှိသူများကို စိတ်နှလုံးထဲသို့သွတ်သွင်းခဲ့သော ထိုဝိညာဉ်တော်ပင်လျှင် ဗျာဒိတ်တော်၏အဓိပ္ပာယ်ကို နားလည်လိုသူများ၏စိတ်နှလုံးကို ဉာဏ်အလင်းပေးရန် ကတိပြုထားတော်မူသည် (ယောဟန် ၁၄:၂၆၊ ၁ကိုရိန်သု ၂:၁၀–၁၄)။

I. Interpreting the Word of God

A. Revelation-Inspiration-Illumination

The doctrine of revelation-inspiration is foundational to the whole enterprise of biblical interpretation (see Revelation/Inspiration, especially IV and V). According to the biblical record God has revealed Himself and His will in specific statements of truth to His prophets (Heb. 1:1). Through the inspiration of the Spirit He has enabled His prophets to communicate the divine revelation as the trustworthy and authoritative Word of God (2 Tim. 3:15, 16; 2 Peter 1:19–21). The same Spirit who has inspired the prophets has been promised to illumine the minds of those who seek to understand the meaning of the divine revelation (John 14:26; 1 Cor. 2:10–14).

 

B. အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုရန် လိုအပ်ခြင်း ကျမ်းစာ၏သတင်းစကားသည် လျှို့ဝှက်ထားခြင်း သို့မဟုတ် မှုန်ဝါးခြင်းမရှိပါ။ အချို့သောပြင်ပသော့ချက်ဖြင့်သာ ဖွင့်နိုင်သော နက်နဲသောအရာမျိုးမဟုတ်ပါ။ ကျမ်းစာကို ဘုရားသခင်သည် လူသားအားလုံးအတွက် ဗျာဒိတ်အဖြစ် ပေးထားတော်မူသည်။ သို့သော် အကန့်အသတ်ရှိသော လူသားများသည် အကန့်အသတ်မရှိသော ဘုရားသခင်၏စိတ်တော်ကို ကိုယ်တိုင်နားလည်နိုင်စွမ်းမရှိပါ (ယောဘ ၁၁:၇–၉၊ ဟေရှာယ ၅၅:၈၊ ၉၊ ဒေသနာ ၃:၁၁၊ ရောမ ၁၁:၃၃၊ ၃၄)။ ထို့ပြင် အပြစ်ကြောင့် လူ့စိတ်နှလုံးမှောင်မိုက်လာပြီး မျက်ကန်းသွားသည် (ရောမ ၁:၂၁၊ ဧဖက် ၄:၁၈၊ ယောဟန် ၉:၃၉–၄၁) ဖြစ်သောကြောင့် ဘုရားသခင်၏နှုတ်ကပတ်တော်ကို ကိုယ်တိုင်မှန်ကန်စွာ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုနိုင်စွမ်းမရှိပါ။ လူသားများ၏ နားလည်မှုပြဿနာကြောင့် ဘုရားသခင်သည် ကျမ်းစာအတွင်း၌ အဓိပ္ပာယ်ရှင်းပြရန် သော့ချက်များကို ထည့်သွင်းပေးထားပြီး ကျမ်းစာသမ္မာတရားထဲသို့ လမ်းပြရန် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်ကို ပေးထားတော်မူသည် (ယောဟန် ၁၆:၁၃)။ ထမြောက်ခြင်းအပြီး ဧမောက်လမ်းတွင် ယေရှုသည် ကိုယ်တိုင် “ကျမ်းစာအားလုံးတွင် ကိုယ်တော်နှင့်ဆိုင်သောအရာများကို သူတို့အား အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုပြသည်” (လု၂၄:၂၇)။

B. The Need for Interpretation

The Bible’s message is not hidden or obscure, requiring some esoteric external key to unlock its mysteries. Scripture was given by God as a revelation for all humankind. However, finite human beings are unable on their own to comprehend the mind of the Infinite One (Job 11:7–9; Isa. 55:8, 9; Eccl. 3:11; Rom. 11:33, 34). Furthermore, sin has darkened and even blinded the minds of human beings (Rom. 1:21; Eph. 4:18; John 9:39–41) so that they of themselves are not capable on their own to interpret God’s Word rightly. Because of the human problem of comprehension, God has provided in Scripture the keys to explain its meaning, and the Holy Spirit to guide into biblical truth (John 16:13). After His resurrection, on the road to Emmaus, Jesus Himself “interpreted [diermeneuō] to them in all the scriptures the things concerning himself” (Luke 24:27).

 

ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် ယဇ်ပုရောည့်တော်များနှင့် လေဝိလူမျိုးတို့သည် ဘုရားသခင်၏နှုတ်ကပတ်တော်ကို လူများအား သင်ကြားပို့ချရန် (ဝတ်ပြုရာကျမ်း ၁၀:၁၁၊ တရားဟော ၃၃:၁၀၊ မာလခိ ၂:၇) နှင့် အခြေအနေအမျိုးမျိုးတွင် ဘုရားသခင်၏ပညတ်တော်ကို အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုရန် (တရားဟော ၁၇:၈–၁၁၊ ယေဇကျေလ ၄၄:၂၃၊ ၂၄) တာဝန်ရှိသည်။ ဧဇရနှင့် နေဟမိခေတ်တွင် လေဝိလူများသည် “ဘုရားသခင်၏ပညတ်တော်စာအုပ်ကို ဖတ်ရှုပြီး ရှင်းလင်းစွာဖတ်ရှုသည်။ အဓိပ္ပာယ်ကို ပေးသဖြင့် လူများသည် ဖတ်ရှုချက်ကို နားလည်ကြသည်” (နေဟမိ ၈:၈)။ ဤသည်မှာ ဟေဗြဲဘာသာမှ ပိုမိုရင်းနှီးသော အာရံဘာသာသို့ ဘာသာပြန်ဆိုခြင်းနှင့် မကြာသေးမီက ပြန်လည်ပြောင်းရွှေ့လာသူများအား အဓိပ္ပာယ်ရှင်းပြခြင်းတို့ ပါဝင်သည်။

Already in the Old Testament the priests and Levites had the responsibility of teaching God’s Word to the people (Lev. 10:11; Deut. 33:10; Mal. 2:7) and interpreting the law of God in different situations (Deut. 17:8–11; Eze. 44:23, 24). In the days of Ezra and Nehemiah, the Levites “read from the book, from the law of God, clearly; and they gave the sense, so that the people understood the reading” (Neh. 8:8). This involved translating from Hebrew to the more familiar Aramaic and explaining the meaning to the recently returned exiles.

 

ဓမ္မသစ်ကျမ်းသက်သေခံချက်အရ ကျမ်းစာအဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခြင်းသည် အသင်းတော်တစ်ခုလုံး၏တာဝန်ဖြစ်ပြီး အထူးကျွမ်းကျင်သူအနည်းစုသို့သာ ကန့်သတ်ထားခြင်းမဟုတ်ပါ (တမန်တော် ၁၇:၁၁၊ ဧဖက် ၃:၁၈၊ ၁၉၊ ၅:၁၀၊ ၁၇)။ ဖိလိပ်သည် ဟေရှာယ ၅၃ ၏အဓိပ္ပာယ်ကို အီသီယိုပျာဂိုဏ်းချုပ်အား အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုပေးသည် (တမန်တော် ၈:၃၀၊ ၃၁)။ တမန်တော်ပေါလုသည် တိမောသေအား ဘုရားသခင်၏နှုတ်ကပတ်တော်ကို “ဖြောင့်မတ်စွာ ကိုင်တွယ်ရန်” (orthotomeō- “ဖြောင့်စင်းစွာဖြတ်တောက်ရန်” သို့မဟုတ် NASB တွင် “တိကျစွာကိုင်တွယ်ရန်”) သေချာစေရန် ညွှန်ကြားသည် (၂တိမောသေ ၂:၁၅)။ ၂ကိုရိန်သု ၂:၁၇မှတ်တော်တွင် ပေါလုက “ဘုရားသခင်၏နှုတ်ကပတ်တော်ကို ရောင်းဝယ်ဖောက်ကားသူများကဲ့သို့ မဟုတ်” ဟု အတည်ပြုသည်။ ဤနေရာတွင် ဂရိစကားလုံး kapēleuō သည် “ရောင်းဝယ်ဖောက်ကားသူ” ဟု အဓိပ္ပာယ်ရပြီး လိမ်လည်လှည့်စားသည့်နည်းများကို အသုံးပြုသော ရောင်းဝယ်သူများကို ရည်ညွှန်းသည်။ ထို့ကြောင့် ထိုစကားလုံးသည် “အဂတိလိုက်စားခြင်း” ဟု အဓိပ္ပာယ်ရောက်လာသည်။ ဘုရားသခင်၏နှုတ်ကပတ်တော်ကို အဂတိလိုက်စားသူ သို့မဟုတ် ပျက်စီးစေသူများရှိခြင်းသည် ဂရုတစိုက် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုရန် လိုအပ်ကြောင်း ဖော်ပြသည်။

The NT witness is clear that the interpretation of Scripture is the task of the entire church, not restricted to a few specialists (see Acts 17:11; Eph. 3:18, 19; 5:10, 17). Philip interprets the meaning of Isaiah 53 to the Ethiopian eunuch (Acts 8:30, 31). The apostle Paul instructs Timothy to be sure he is “rightly handling” (orthotomeō, “to cut straight”) or “handling accurately” (NASB) the Word of God (2 Tim. 2:15). In 2 Corinthians 2:17 Paul affirms that he is not like many who “adulterate” God’s word. The Greek word here is kapēleuō, “to peddle,” alluding to the peddlers who used such deceptive tricks that the term came to signify “adulterate.” The presence of those who adulterate or corrupt the Word implies the need for careful interpretation.

 

ကျမ်းစာမူလရင်းများနှင့် ယနေ့ခေတ်ကာလ၊ အကွာအဝေး၊ ယဉ်ကျေးမှုတို့ ကွဲကွာနေခြင်းကြောင့် ကျမ်းစာကို ယနေ့ခေတ်တွင် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုရန် လိုအပ်ကြောင်း ပိုမိုထင်ရှားစေသည်။ ကျမ်းစာကာ်နုန်သည် လွန်ခဲ့သော နှစ်ပေါင်း ၂၀၀၀ နီးပါးက ပြီးဆုံးခဲ့ပြီးဖြစ်သည်။ ကျွန်ုပ်တို့အများစုသည် ကျမ်းစာရေးသားခဲ့ရာ နေရာဒေသများနှင့်လည်း ပထဝီဝင်အနေအထားအရ ကွဲကွာနေကြသည်။ လက်ရှိ အလယ်ပိုင်းဒေသနေလူမျိုးများပင်လျှင် ကျမ်းစာခေတ်ကာလ၏ ယဉ်ကျေးမှုနှင့် လုံးဝကွဲပြားသော ယဉ်ကျေးမှုတွင် နေထိုင်ကြသည်။

The necessity for interpretation of the Scriptures today is further indicated by the separation in time, distance, and culture from the scriptural autographs. The biblical canon closed almost 2,000 years ago. Most of us are also separated geographically from the place where Scripture was written. Even the present inhabitants of the Middle East live in a very different culture from that of biblical times.

 

ဘာသာစကားမတူခြင်း၊ ရှေးဟေဗြဲ၊ အာရာမိ၊ ဂရိဘာသာစကားများကို ဘာသာပြန်ဆိုရန်နှင့် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုရန် လိုအပ်သည်။ လူမှုဓလေ့ထုံးတမ်းများ ကွဲပြားခြင်း၊ နိုင်ငံရေး၊ စစ်ရေး၊ အုပ်ချုပ်ရေးစနစ်များ မတူညီခြင်း၊ စီးပွားရေးနှင့် နည်းပညာအခြေအနေများ ကွဲပြားခြင်း၊ တွေးခေါ်ပုံစံများ မတူညီခြင်း၊ ဤအရာအားလုံးနှင့် အခြားအရာများက ကျမ်းစာအဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခြင်း (hermeneutical) လုပ်ငန်းစဉ်ကို မဖြစ်မနေ လိုအပ်စေသည်။

Different languages—biblical Hebrew, Aramaic, and Greek—require translation and interpretation. Different social customs; different civil, military, and political institutions; different economic and technological conditions; different patterns of thought—all these and more mandate the hermeneutical process.

 

C. ကျမ်းစာအဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခြင်း (Hermeneutics) - အဓိပ္ပာယ်သတ်မှတ်ချက်နှင့် အတိုင်းအတာ

လုကာ ၂၄:၂၇ တွင် “အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ပြသည်” ဟု ဘာသာပြန်ဆိုထားသော ဂရိစကား diermēneuō (dia + hermēneuō) သည် အင်္ဂလိပ်စကား “hermeneutics” နှင့် ဆက်စပ်နေသည်။ Hermeneutics ဆိုသည်မှာ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခြင်း ပညာရပ်ဖြစ်သည်။ သမ္မာကျမ်းစာ hermeneutics ဆိုသည်မှာ ဘုရားသခင်၏ နှုတ်မြွက်စကားတော်ကို သစ္စာရှိစွာနှင့် မှန်ကန်စွာ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုရန်အတွက် အခြေခံမူများနှင့် လုပ်ထုံးလုပ်နည်းများကို လေ့လာခြင်းဖြစ်သည်။ ကျမ်းစာအချက်အလက်များမှ ကျမ်းစာအဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခြင်း၏ အဓိကတာဝန် သုံးရပ်ကို ဆင်ခြင်နိုင်သည်။ (၁) ကျမ်းစာရေးသားသူများသည် သူတို့၏ နားထောင်သူများနှင့် ဖတ်ရှုသူများအား မည်သည်ကို ပြောဆိုလိုခဲ့သည်ကို နားလည်ရန် (ကိုယ်တော်သည် ကိုယ်တိုင်ကို ရည်မှတ်၍ မောရှေ၏ ပညတ်တရားနှင့် ပညတ်တရားအားလုံးတွင် ကိုယ်တော်ကို ရည်မှတ်၍ ရေးထားသည်ဟု အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ပြတော်မူသည် ဟူသော အချက်ကို ကြည့်ပါ၊ တမန်တော် ၂:၂၅-၃၁)။ (၂) ဘုရားသခင် အဓိကရေးသားသူသည် ကျမ်းစာစကားလုံးများမှတစ်ဆင့် မည်သည်ကို ဆက်သွယ်ပြောဆိုလိုသည်ကို နားလည်ရန် (ထိုကျမ်းစာရေးသားသူ သို့မဟုတ် သူ၏ခေတ်ပိုင်းလူများက အပြည့်အဝ နားမလည်ခဲ့ဖူးသည့်တိုင်) (၁ ပေတရု ၁:၁၀-၁၂)။ (၃) ယနေ့ခေတ် လူသားများအား ကျမ်းစာသတင်းစကား၏ ပုံစံနှင့် အကြောင်းအရာနှစ်မျိုးလုံးကို မည်သို့ ဆက်သွယ်ပြောဆိုပြီး အသုံးချရမည်ကို သင်ယူရန် (မဿဲ ၅:၁၇-၄၈၊ ၁ ပေတရု ၁:၁၅၊ ၁၆ ကိုကြည့်ပါ)။

C. Hermeneutics: Definition and Scope

The Greek word translated “interpret” in Luke 24:27 is diermēneuō (dia + hermēneuō), related to the English “hermeneutics.” Hermeneutics is the science of interpretation. Biblical hermeneutics is the study of the basic principles and procedures for faithfully and accurately interpreting God’s Word. From the biblical data we may deduce three major tasks of biblical hermeneutics: (1) to understand what the human writers of Scripture intended to convey to their hearers or readers (see Acts 2:25–31); (2) to grasp what the divine Author intends to communicate through the words of Scripture, which may not always have been fully understood by the human writer or his contemporaries (1 Peter 1:10–12); and (3) to learn how to communicate and apply both form and content of the biblical message to human beings today (see Matt. 5:17–48; 1 Peter 1:15, 16).

 

II. ကျမ်းစာအဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခြင်းအတွက် အခြေခံမူများ

A. ကျမ်းစာနှင့် ကျမ်းစာသာလျှင်

ကျမ်းစာကိုယ်တိုင် ကိုယ်ကိုရည်မှတ်၍ ချမှတ်ထားသော အခြေခံမူတစ်ခုမှာ ကျမ်းစာသာလျှင် (sola scriptura) သည် အမှန်တရား၏ နောက်ဆုံးစံပြဖြစ်သည်။ ဤအခြေခံအချက်ကို ဖော်ပြထားသော ဂန္ထဝင်ကျမ်းချက်မှာ ဟေရှာယ ၈:၂၀ ဖြစ်သည်။ “ပညတ်တရားနှင့် သက်သေခံချက်ကို လိုက်လော့။ ဤနှုတ်မြွက်စကားနှင့်အညီ မပြောကြလျှင် သူတို့၌ နံနက်အလင်းမရှိ” (NIV)။ ဟေဗြဲစကားလုံး နှစ်လုံး၊ tôrāh (ပညတ်တရား) နှင့် t˓ûdāh (သက်သေခံချက်) တို့သည် ဟေရှာယခေတ်ကာလ၌ အာဏာရှိရာ နေရာနှစ်ခုကို ညွှန်ပြသည်။ ယခုအခါ ထိုနှစ်ခုသည် ဓမ္မကျမ်းစာဖြစ်လာသည်။ တောင်ပတ်တိဉ္စများနှင့် ပထမဆုံး ဖော်ပြပြီးသား ဘုရားသခင်၏ အလိုတော်ကို ပရောဖက်များက သက်သေခံခြင်းဖြစ်သည်။ ယေရှုသည် ဓမ္မဟောင်းကျမ်း၏ အပိုင်းနှစ်ပိုင်းကို “ပညတ်တရားနှင့် ပရောဖက်များ” ဟု အလားတူ အနှစ်ချုပ်ပြောဆိုတော်မူခဲ့သည် (မဿဲ ၅:၁၇)။ ဓမ္မသစ်ကျမ်းသည် ယေရှုနှင့် သူ၏ တမန်တော်သက်သေများ ပေးသနားတော်မူသော အာဏာရှိသော ဗျာဒိတ်ကို ထပ်မံဖြည့်စွမ်းထားသည် (ဧဖက် ၂:၂၀၊ ၃:၅ ကိုကြည့်ပါ)။

II. Foundational Principles for Biblical Interpretation

A. The Bible and the Bible Only

A fundamental principle set forth by Scripture concerning itself is that the Bible alone (sola scriptura) is the final norm of truth. The classical text expressing this basic premise is Isaiah 8:20: “To the law and to the testimony! If they do not speak according to this word, they have no light of dawn” (NIV). The two Hebrew words tôrāh (law) and t˓ûdāh (testimony) point to the two loci of authority in Isaiah’s day. These now constitute holy Scripture: the Pentateuch and the testimony of the prophets to the previously revealed will of God in the Torah. Jesus summarized the two divisions of OT Scripture similarly when He referred to the “law and the prophets” (Matt. 5:17). The NT adds the authoritative revelation given by Jesus and His apostolic witnesses (see Eph. 2:20; 3:5).

 

၁. ကျမ်းစာ၏ ဦးစားပေးမှု

ဟေရှာယသည် ဣသရေလအမျိုးသားတို့ကို ပညတ်တရားနှင့် ပရောဖက်များ၏ အာဏာကို စွန့်ပစ်ကာ သရဲအတတ်ပညာရှင်များထံ အကြံဉာဏ်ရှာရန် သတိပေးခဲ့သည် (ဟေရှာယ ၈:၁၉)။ ဓမ္မသစ်ခေတ်တွင် အခြားအာဏာရင်းမြစ်များသည် ကျမ်းစာဗျာဒိတ်၏ နောက်ဆုံးအာဏာကို လုယူရန် ခြိမ်းခြောက်နေခဲ့သည်။ ထိုအရင်းအမြစ်များထဲမှ တစ်ခုမှာ ဓလေ့ထုံးတမ်းဖြစ်သည်။ သို့သော် ယေရှုက ကျမ်းစာသည် ဓလေ့ထုံးတမ်းထက် သာလွန်ကြောင်း ရှင်းလင်းစွာ ညွှန်ပြတော်မူခဲ့သည် (မဿဲ ၁၅:၃၊ ၆)။ ရှင်ပေါလုသည် ဓ and ဓလေ့ထုံးတမ်းနှင့် လူ့ဒဿနိကဗေဒကို ခရစ်ယာန်အတွက် အမှန်တရား၏ နောက်ဆုံးစံပြအဖြစ် လုံးဝပယ်ချခဲ့သည် (ကောလောသီ ၂:၈)။ ထို့အတူ လူ့အသိပညာ (ဂရိ - gnōsis) ကို နောက်ဆုံးအာဏာအဖြစ် ပယ်ချခဲ့သည် (၁ တိမောသေ ၆:၂၀)။

1. The Primacy of Scripture

Isaiah warned apostate Israel against turning from the authority of the law and the prophets to seek counsel from spiritist mediums (Isa. 8:19). In NT times other sources of authority were threatening to usurp the final authority of the biblical revelation. One of these was tradition. But Jesus clearly indicated that Scripture is over tradition (Matt. 15:3, 6). Paul emphatically rejected tradition and human philosophy as final norms of truth for the Christian (Col. 2:8). Likewise he rejected human “knowledge” (Gr. gnōsis) as the final authority (1 Tim. 6:20).

 

သဘာဝကို မှန်ကန်စွာ နားလည်ပါက ဘုရားသခင်၏ ကျမ်းစာတွင် ရေးမှတ်ထားသော ဗျာဒိတ်နှင့် လိုက်လျောညီထွေရှိသည် (ဆာလံ ၁၉:၁-၆ တွင် သဘာဝ၌ ဘုရားသခင်၏ ဗျာဒိတ်၊ အပိုဒ် ၇-၁၁ တွင် ကျမ်းစာ၌ ထာဝရဘုရား၏ ဗျာဒိတ်)။ သို့သော် ဘုရားသခင်နှင့် အမှန်တရားအကြောင်း ကန့်သတ်ခံရပြီး ပျက်စီးယိုယွင်းနေသော အသိပညာရင်းမြစ်တစ်ခုအနေဖြင့် ကျမ်းစာ၏ နောက်ဆုံးအာဏာအောက်တွင် ရှိနေရမည်ဖြစ်ပြီး ကျမ်းစာဖြင့် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခံရမည် (ရောမ ၂:၁၄-၁၆)။ ဓမ္မဟောင်း၊ ဓမ္မသစ် စာရေးသူများနှစ်ဦးစလုံးက လူသားပြုတ်ကျပြီးနောက် သဘာဝသည် ယိုယွင်းပျက်စီးသွားကြောင်း (ကမ္ဘာဦး ၃:၁၇၊ ၁၈၊ ရောမ ၈:၂၀၊ ၂၁) ထောက်ပြခဲ့သည်။ ယခုအခါ သဘာဝသည် အမှန်တရားကို ပြည့်စုံစွာ ထင်ဟပ်တော့မည် မဟုတ်ပေ။

Nature, rightly understood, is in harmony with God’s written revelation in Scripture (see Ps. 19:1–6, revelation of God in nature; and verses 7–11, revelation of the Lord in Scripture); but as a limited and broken source of knowledge about God and reality, it must be held subservient to, and interpreted by, the final authority of Scripture (Rom. 2:14–16). Both OT and NT writers point out that since the Fall nature has become depraved (Gen. 3:17, 18; Rom. 8:20, 21) and no longer perfectly “reflects truth.

 

လူသားတို့၏ စိတ်နှလုံးနှင့် ခံစားမှုစွမ်းရည်များသည်လည်း ပြုတ်ကျပြီးနောက် ယိုယွင်းပျက်စီးခဲ့သည်။ သို့သော် ပြုတ်ကျမှုမတိုင်မီကပင် လူ့အကြံအစည် သို့မဟုတ် အတွေ့အကြုံကို ဘုရားသခင်၏ နှုတ်မြွက်စကားတော်မရှိဘဲ ဘေးကင်းစွာ ယုံကြည်အားထားမှု မရှိခဲ့ပေ။ ဧဝသည် ဘုရားသခင်၏ နှုတ်မြွက်စကားတော်ထက် သူမ၏ ကိုယ်ပိုင်အကြံအစည်နှင့် ခံစားမှုကို ယုံကြည်ခဲ့သဖြင့် ပြုတ်ကျခဲ့သည် (ကမ္ဘာဦး ၃:၁-၆)။ သမိုင်းတွင် အပညာရှိဆုံးသောသူသည် “လူ၏မျက်စိတွင် မှန်သည်ဟု ထင်ရသော လမ်းရှိ၏။ သို့ရာတွင် ထိုလမ်း၏ အဆုံးသည် သေခြင်းလမ်းဖြစ်၏” ဟု ထက်မြက်စွာ သတိပေးခဲ့သည် (သုတ္တံ ၁၄:၁၂၊ အပြစ် V. A ကိုကြည့်ပါ)။

The mental and emotional faculties of human beings have also become depraved since the Fall; but even before the Fall, neither human reason nor experience could safely be trusted apart from God’s Word. Eve fell because she trusted her own reason and emotions above the word of God (Gen. 3:1–6). The wisest man in history perceptively observed, “There is a way which seems right to a man, but its end is the way to death” (Prov. 14:12; see Sin V. A).

 

၂. ကျမ်းစာ၏ လုံလောက်မှု

sola scriptura မူသည် ကျမ်းစာ၏ လုံလောက်မှု (sufficiency) ကို ဆိုလိုသည်။ ကျမ်းစာသည် အမှန်တရားသို့ လမ်းပြသော မမှားနိုင်သော လမ်းညွှန်တစ်ခုတည်း ဖြစ်သည်။ ကယ်တင်ခြင်းအတွက် ပညာရှိစေရန် လုံလောက်သည် (၂ တိမောသေ ၃:၁၅)။ အယူဝါဒအားလုံးနှင့် အတွေ့အကြုံအားလုံးကို စမ်းသပ်ရမည့် စံပြဖြစ်သည် (ဟေရှာယ ၈:၂၀၊ ယောဟန် ၁၇:၁၇၊ ၂ တိမောသေ ၃:၁၆၊ ၁၇၊ ဟေဗြဲ ၄:၁၂)။ ထို့ကြောင့် ကျမ်းစာသည် အသိပညာနှင့် အတွေ့အကြုံ ဘာသာရပ်အားလုံးအတွက် ဘောင်၊ ဘုရားသခင်၏ ရှုထောင့်၊ အခြေခံမူများကို ပေးသည်။ အပိုအသိပညာ၊ အတွေ့အကြုံ၊ သို့မဟုတ် ဗျာဒိတ်အားလုံးသည် ဤလုံလောက်သော အခြေခံပေါ်တွင် တည်ဆောက်ရမည်ဖြစ်ပြီး သစ္စာရှိရမည်။

2. The Sufficiency of Scripture

The principle of sola scriptura implies the corollary of the sufficiency of Scripture. The Bible stands alone as the unerring guide to truth; it is sufficient to make one wise unto salvation (2 Tim. 3:15). It is the standard by which all doctrine and experience must be tested (Isa. 8:20; John 17:17; 2 Tim. 3:16, 17; Heb. 4:12). Scripture thus provides the framework, the divine perspective, the foundational principles, for every branch of knowledge and experience. All additional knowledge, experience, or revelation must build upon and remain faithful to the all-sufficient foundation of Scripture.

 

ထို့ကြောင့် ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးခေတ်၏ တိုက်ပွဲဝါဒ - sola scriptura - ကျမ်းစာနှင့် ကျမ်းစာသာလျှင် အမှန်တရား၏ နောက်ဆုံးစံပြဖြစ်ကြောင်း အတည်ပြုသည်။ အခြားအသိပညာရင်းမြစ်အားလုံးကို ဤမမှားနိုင်သော စံပြနှင့် စမ်းသပ်ရမည်။ သင့်လျော်သော လူ့တုံ့ပြန်မှုမှာ ဘုရားသခင်၏ နှုတ်မြွက်စကားတော်၏ အဆုံးစွန်သော အာဏာအောက်သို့ လုံးဝလက်နက်ချခြင်း ဖြစ်ရမည် (ဟေရှာယ ၆၆:၂)။

Thus is confirmed the battle cry of the Reformation, sola scriptura—the Bible and the Bible only as the final norm for truth. All other sources of knowledge must be tested by this unerring standard. The appropriate human response must be one of total surrender to the ultimate authority of the Word of God (Isa. 66:2).

 

B. ကျမ်းစာ၏ အလုံးစုံတည်ရှိမှု

ဒုတိယအခြေခံမူမှာ ကျမ်းစာ၏ အလုံးစုံတည်ရှိမှု (tota scriptura) ဖြစ်သည်။ ကျမ်းစာ၏ ဦးစားပေးမှုကို အလွန်အမင်း အတည်ပြုရုံမျှမက။ မာတင်လူသာကဲ့သို့ sola scriptura ကို တောင်းဆိုခဲ့သော်လည်း ကျမ်းစာတစ်ခုလုံးကို အလုံးစုံ လက်ခံရန် ပျက်ကွက်ခဲ့သူများသည် “ကျမ်းစာအတွင်း ကျမ်းစာ” (canon within the canon) ဖြစ်သွားခဲ့သည်။ လူသာအတွက် ယာကုပ်စာအုပ်ကို “ကောက်ရိုးစာတစ်စောင်” ဟု လျှော့တွက်ခဲ့ပြီး အခြားကျမ်းချက်များကို ဥပဒေလမ်းဟု ခွဲခြားရှုမြင်ခဲ့သည်။

B. The Totality of Scripture

A second general principle of biblical interpretation is the totality of Scripture (tota scriptura). It is not enough to affirm the primacy of Scripture. Those who, like Martin Luther, called for sola scriptura but failed to accept the Scriptures fully in their totality have ended up with a “canon within the canon.” For Luther this meant depreciating the book of James (as an “epistle of straw”) and despising other portions of Scripture (as presenting the way of law and not the gospel).

 

ကျမ်းစာ၏ ကိုယ်ပိုင်သက်သေခံချက်သည် ၂ တိမောသေ ၃:၁၆၊ ၁၇ တွင် ရှင်းလင်းသည်။ “ကျမ်းစာအားလုံးသည် ဘုရားသခင်၏ နှိုးဆော်ခြင်းခံရပြီး သွန်သင်ခြင်း၊ ဆုံးမခြင်း၊ ပြင်ဆင်ခြင်း၊ ဖြောင့်မတ်ခြင်းတွင် သင်ယူမှုအလို့ငှာ အကျိုးရှိ၏။ ဘုရားသခင်၏ လူသည် စုံလင်ပြည့်စုံစေခြင်းငှာ၊ ကောင်းသောအမှုတိုင်း၌ အပြည့်အဝ တပ်ဆင်ခြင်းခံရစေခြင်းငှာ ဖြစ်သည်။”

The self-testimony of Scripture is clear in 2 Timothy 3:16, 17: “All scripture is inspired by God and profitable for teaching, for reproof, for correction, and for training in righteousness, that the man of God may be complete, equipped for every good work.”

 

ကျမ်းစာအားလုံး - တစ်စိတ်တစ်ဒေသမျှသာ မဟုတ် - ဘုရားသခင်နှိုးဆော်ခြင်းခံရသည်။ ဤသည်မှာ ဓမ္မဟောင်းတစ်ခုလုံးကို အမှန်တကယ် ဆိုလိုသည်။ တမန်တော်များ၏ အသင်းတော်ခေတ်၏ ကာ်နုန်ကျမ်းစာများ (လုကာ ၂၄:၄၄၊ ၄၅၊ ယောဟန် ၅:၃၉၊ ရောမ ၁:၂၊ ၃:၂၊ ၂ ပေတရု ၁:၂၁ ကိုကြည့်ပါ)။ သို့သော် ရှင်ပေါလုအတွက် ဓမ္မသစ်ကျမ်းစာများကိုလည်း ထည့်သွင်းသည်။ ရှင်ပေါလု၏ “ကျမ်းစာ” (graphē, “စာရေးချက်”) ဟူသော စကားလုံးကို ၁ တိမောသေ ၅:၁၈ တွင် သုံးစွဲထားပုံသည် ဤသို့ ညွှန်ပြသည်။ သူသည် ကိုးကားချက်နှစ်ခုကို “ကျမ်းစာဆိုသည်မှာ” ဟု မိတ်ဆက်ထားသည်။ တစ်ခုမှာ တရားဟောရေး ၂၅:၄ မှ ဖြစ်ပြီး နောက်တစ်ခုမှာ ယေရှု၏ စကားတော် လုကာ ၁၀:၇ မှ ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် “ကျမ်းစာ” ဟူသော စကားလုံးကို ဓမ္မဟောင်းနှင့် လုကာခရစ်ဝင်ကျမ်းကို ရည်မှတ်ရန် သုံးစွဲထားသည်။ ပေတရုက အယူမှားသူများသည် ပေါလု၏ စာများကို “အခြားကျမ်းစာများကဲ့သို့” လိမ်ညှှပ်ကြကြောင်း သတိပေးခဲ့သည် (၂ ပေတရု ၃:၁၅၊ ၁၆) ဖြင့် တမန်တော်ပေါလု၏ စာများကို ကျမ်းစာအမျိုးအစားတွင် ထည့်သွင်းခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် ခရစ်ဝင်ကျမ်းများနှင့် ရှင်ပေါလု၏ စာများကို ဓမ္မသစ်ခေတ်တွင်ပင် “ကျမ်းစာ” ဟု နားလည်ခဲ့သည်။

All Scripture—not just part—is inspired by God. This certainly includes the whole OT, the canonical Scriptures of the apostolic church (see Luke 24:44, 45; John 5:39; Rom. 1:2; 3:2; 2 Peter 1:21). But for Paul it also includes the NT sacred writings as well. Paul’s use of the word “scripture” (graphē, “writing”) in 1 Timothy 5:18 points in this direction. He introduces two quotations with the words “scripture says”: one from Deuteronomy 25:4 and one from the words of Jesus in Luke 10:7. The word “scripture” thus is used to refer to both the OT and the Gospel of Luke. Peter, by noting that some ignorant people “twist” Paul’s writings “as they do the other Scriptures” (2 Peter 3:15, 16), puts the apostle’s writings into the category of Scripture. Thus the Gospels and the Epistles of Paul are understood as “Scripture” already in NT times.

 

ဓမ္မသစ်ကျမ်းသည် ယေရှုအပေါ် တမန်တော်များ၏ သက်သေခံချက်ဖြစ်ပြီး ဓမ္မဟောင်း ပုံစံများနှင့် ပရောဖက်ပြုချက်များ ပြည့်စုံခြင်းကို သက်သေခံသည်။ ယေရှုသည် သူသွန်သင်တော်မူခဲ့သမျှကို အောက်မေ့စေရန် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်ကို စေလွှတ်မည်ဟု ကတိထားတော်မူသည် (ယောဟန် ၁၄:၂၆)။ ပေါလုက “ခရစ်တော်၏ နက်နဲသောအရာ” ကို ဝိညာဉ်တော်အားဖြင့် သူ၏ သန့်ရှင်းသော တမန်တော်များနှင့် ပရောဖက်များအား ဗျာဒိတ်ပေးခဲ့သည်ဟု ဆိုသည် (ဧဖက် ၃:၄၊ ၅)။ ပေါလုကိုယ်တိုင် တမန်တော်ဖြစ်ကြောင်း ဆိုသည် (ရောမ ၁:၁၊ ၁ ကောရိန္သု ၁:၁)။ သူသည် “ဘုရားသခင်၏ ဝိညာဉ်တော်ရှိသည်” (၁ ကောရိန္သု ၇:၄၀)၊ “ထာဝရဘုရား၏ ပညတ်တော်” များကို ရေးသားသည် (၁ ကောရိန္သု ၁၄:၃၇) ဟု ဆိုပြီး ခရစ်တော်ကိုယ်တိုင် ဗျာဒိတ်ပေးခဲ့သော ဧဝံဂေလိတရားကို ဟောပြောသည်ဟု ဆိုသည် (ဂလာတိ ၁:၁၁၊ ၁၂)။ ဓမ္မသစ်ကျမ်းသည် ယေရှု၏ ဘဝနှင့် အမှုတော်ကို တမန်တော်များ၏ သက်သေခံချက်ကို တိုက်ရိုက် (၂ ပေတရု ၁:၁၆၊ ၁ ယောဟန် ၁:၁-၃) သို့မဟုတ် သူတို့၏ နီးကပ်သောသူများ ဖြစ်သော မာကု သို့မဟုတ် လုကာ (တမန်တော် ၁၂:၁၂၊ ၂၅၊ ၁၅:၃၇၊ လုကာ ၁:၁-၃၊ ၂ တိမောသေ ၄:၁၁၊ ဖိလေမုန် ၂၄) မှတစ်ဆင့် သွယ်ဝိုက်၍ ထည့်သွင်းထားသည်။

The NT is the apostolic witness to Jesus and to His fulfillment of the OT types and prophecies. Jesus promised to send the Holy Spirit to bring to remembrance what He had taught (John 14:26). Paul states that “the mystery of Christ” was “revealed to his holy apostles and prophets by the Spirit” (Eph. 3:4, 5). Paul calls himself an apostle (Rom. 1:1; 1 Cor. 1:1). He also claims to “have the Spirit of God” (1 Cor. 7:40), to write “[commands] of the Lord” (1 Cor. 14:37), and to preach a gospel that is not human but was revealed to him by Jesus Christ Himself (Gal. 1:11, 12). The NT thus embodies the witness of the apostles, either directly (2 Peter 1:16; 1 John 1:1–3) or indirectly, through their close associates, such as Mark or Luke (Acts 12:12, 25; 15:37; Luke 1:1–3; 2 Tim. 4:11; Philemon 24), to the life and ministry of Jesus.

 

ဓမ္မဟောင်း၊ ဓမ္မသစ် ကျမ်းစာအားလုံးသည် “ဘုရားသခင်နှိုးဆော်ခြင်းခံရ” သည်၊ စကားလုံးအတိုင်း “ဘုရားသခင်မှ အသက်ရှူထုတ်သည်” (၂ တိမောသေ ၃:၁၆)။ ပုံသဏ္ဍာန်မှာ ဘုရားသခင်၏ “လေပြင်း” သို့မဟုတ် ဝိညာဉ်တော်သည် ပရောဖက်ပေါ်သို့ လာရောက်ခြင်းဖြစ်ပြီး ကျမ်းစာသည် ဘုရားသခင်၏ ဖန်ဆင်းမှု အသက်ရှူထုတ်ခြင်း၏ အသီးအပွင့်ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် အပြည့်အဝ အာဏာရှိပြီး “သွန်သင်ခြင်း၊ ဆုံးမခြင်း၊ ပြင်ဆင်ခြင်း၊ ဖြောင့်မတ်ခြင်းတွင် သင်ယူမှုအလို့ငှာ” အကျိုးရှိသည်။

All Scripture, both OT and NT, is “inspired by God,” literally “God-breathed” (2 Tim. 3:16). The picture is of the divine “wind,” or Spirit, coming upon the prophet, so that Scripture is a product of the divine creative breath. Thus it is fully authoritative, “profitable for teaching, for reproof, for correction, and for training in righteousness.”

 

၁. ဘုရားသခင်နှင့် လူ့သဘောသဘာဝ၏ ခွဲမရနိုင်သော ပေါင်းစည်းမှု

tota scriptura မူ၏ ဆက်နွယ်မှုတစ်ခုမှာ ကျမ်းစာအားလုံးသည် ဘုရားသခင်နှင့် လူ့သဘောသဘာဝ၏ ခွဲမရနိုင်၊ ခွဲခြားမရနိုင်သော ပေါင်းစည်းမှု ဖြစ်သည်။ ကျမ်းစာရေးသူများ၏ လူ့အတိုင်းအတာနှင့် ဆက်စပ်၍ ကျမ်းစာ၏ ဘုရားသခင်သဘောကို ရှင်းလင်းစေသော အဓိကကျမ်းချက်မှာ ၂ ပေတရု ၁:၁၉-၂၁ ဖြစ်သည်။ “ထို့ကြောင့် ပရောဖက်ပြုချက်နှုတ်မြွက်စကားကို ပို၍ခိုင်မာစေပြီး သင်တို့သည် မှောင်မိုက်ရာအရပ်၌ လင်းသောမီးခွက်ကဲ့သို့ နေ့အလင်းရောင်နှင့် နံနက်ကြယ်သည် သင်တို့နှလုံးထဲ၌ ထွန်းပေါ်လာသည်တိုင်အောင် ကောင်းစွာ အာရုံစိုက်ကြလော့။ အထက်ကာလ၌ သင်တို့ သိမှတ်ရမည့်အရာမှာ ကျမ်းစာ၏ ပရောဖက်ပြုချက် တစ်ခုမျှပင် ပရောဖက်၏ ကိုယ်ပိုင်အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခြင်းဖြင့် မဖြစ်လာခဲ့။ ပရောဖက်ပြုချက်သည် လူ့အလိုတော် (thelēma) မှ မဖြစ်ပေါ်လာခဲ့။ လူများသည် သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်အားဖြင့် ဆောင်ယူခြင်းခံရ၍ ဘုရားသခင်ထံမှ ပြောဆိုခဲ့ကြသည်” (NIV)။

1. Inseparable Union of the Divine and Human

A corollary of the tota scriptura principle is that all Scripture is an indivisible, indistinguishable union of the divine and the human. A key biblical passage that clarifies the divine nature of Scripture in relation to the human dimensions of the biblical writers is 2 Peter 1:19–21: “And we have the word of the prophets made more certain, and you will do well to pay attention to it, as to a light shining in a dark place, until the day dawns and the morning star rises in your hearts. Above all, you must understand that no prophecy of Scripture came about by the prophet’s own interpretation. For prophecy never had its origin in the will [thelēma] of man, but men spoke from God as they were carried along [pherō] by the Holy Spirit” (NIV).

 

ဤကျမ်းချက်များတွင် ဆက်စပ်အချက်များစွာ ဖော်ပြထားသည်။ အပိုဒ် ၁၉ တွင် ကျမ်းစာ၏ ယုံကြည်လောက်မှုကို အလေးပေးထားသည်။ “ပို၍ခိုင်မာသော ပရောဖက်ပြုချက်နှုတ်မြွက်စကား” ဖြစ်သည်။ အပိုဒ် ၂၀ တွင် အဘယ်ကြောင့် ထိုသို့ဖြစ်သည်ကို သိရှိရန်။ ပရောဖက်ပြုချက်သည် ပရောဖက်၏ ကိုယ်ပိုင်အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခြင်းမဟုတ်။ အဓိကအနေဖြင့် သတင်းစကားပေးသော ပရောဖက်သည် သူ၏ ကိုယ်ပိုင်စိတ်ကူးများကို သတင်းစကားထဲ မထည့်သွင်းရ။ သို့သော် ဤထုတ်ပြန်ချက်ကို ဝိညာဉ်တော်နှိုးဆော်ခြင်းမခံရသော အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုသူများလည်း လိုက်နာသင့်သည်။ အပိုဒ် ၂၁ တွင် ဤအချက်ကို ရှင်းပြထားသည်။ ပရောဖက်ပြုချက်သည် လူ့အလိုတော် - လူ့တွန်းအား၊ လှုံ့ဆော်မှု၊ အလိုဆန္ဒ - မှ မဖြစ်ပေါ်လာခဲ့။ ကျမ်းစာရေးသူများသည် ဘုရားသခင်ထံမှ ပြောဆိုရန် သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်အားဖြင့် ဆောင်ယူခြင်း (pherō) ခံရသူများ ဖြစ်သည်။

Several related points are developed in these verses. Verse 19 underscores the trustworthiness of Scripture: It is “the prophetic word made more sure.” In verse 20 we learn why this is so: Prophecy is not a matter of the prophet’s own interpretation. The context primarily points to the prophet giving the message, who does not intrude his own ideas into the message, although the statement may also be heeded by the noninspired interpreter of Scripture. Verse 21 elaborates on this point: Prophecy does not come by the thelēma—the initiative, the impulse, the will—of the human agent; the prophets are not communicating on their own. Rather, the Bible writers were prophets who spoke as they were moved, carried along, even driven [pherō] by the Holy Spirit.

 

ဤကျမ်းချက်က ကျမ်းစာသည် ကောင်းကင်မှ တိုက်ရိုက်မလာခဲ့ကြောင်း ရှင်းလင်းစေသည်။ ဘုရားသခင်သည် လူ့ကိရိယာများကို အသုံးပြုခဲ့သည်။ သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်သည် ကျမ်းစာရေးသူများ၏ လွတ်လပ်မှုကို ဖယ်ရှားမခဲ့၊ သူတို့၏ ထူးခြားသော ကိုယ်ရည်ကိုယ်သွေးကို နှိပ်ကွပ်မခဲ့၊ သူတို့၏ တစ်ဦးချင်းစီသဘောကို ဖျက်ဆီးမခဲ့။ သူတို့၏ ရေးသားချက်များတွင် လူ့သုတေသနပါဝင်ခဲ့သည် (လုကာ ၁:၁-၃)၊ သူတို့၏ ကိုယ်ပိုင်အတွေ့အကြုံများကို ဖော်ပြခဲ့သည် (မောရှေ တရားဟောရေးတွင်၊ လုကာ တမန်တော်ကျမ်းတွင်၊ ဆာလံဆရာများ)၊ စတိုင်ကျမ်းပုံစံ ကွဲပြားမှုရှိသည် (ဟေရှာယနှင့် ယေဇကျေလကို နှိုင်းယှဉ်ကြည့်ပါ၊ ယောဟန်နှင့် ပေါလု)၊ တူညီသော အမှန်တရား သို့မဟုတ် အဖြစ်အပျက်ကို ကွဲပြားသော ရှုထောင့်များမှ ဖော်ပြထားသည် (ခရစ်ဝင်ကျမ်း လေးခုကဲ့သို့)။ သို့သော် ဤအတွေးနှိုးဆော်ခြင်း လုပ်ငန်းစဉ်အားလုံးတွင် သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်သည် ကျမ်းစာရေးသူများကို ဆောင်ယူပြီး ဘာပြောရမည်၊ ဘာရေးရမည်ကို ရွေးချယ်ရာတွင် စိတ်နှလုံးကို လမ်းညွှန်ခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် သူတို့ တင်ပြသောအရာသည် သူတို့၏ ကိုယ်ပိုင်အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခြင်းသာမဟုတ်၊ လုံးဝယုံကြည်လောက်သော ဘုရားသခင်၏ နှုတ်မြွက်စကား၊ ပို၍ခိုင်မာသော ပရောဖက်ပြုချက်နှုတ်မြွက်စကား ဖြစ်သည်။ သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်သည် လူ့ကိရိယာများကို ဘုရားသခင်၏ အမှန်တရားဖြင့် ဖြည့်ဆည်းပေးခဲ့ပြီး စကားလုံးများဖြင့် ဖော်ပြရာတွင် ကူညီခဲ့သည်။ ဘုရားသခင်ဗျာဒိတ်ပေးသော အရာများကို သစ္စာရှိစွာ မှန်ကန်သော စကားလုံးများဖြင့် ရေးမှတ်နိုင်ခဲ့သည် (၁ ကောရိန္သု ၂:၁၀-၁၃)။

This passage makes clear that the Scriptures did not come directly from heaven, but that God utilized human instrumentalities. The Holy Spirit did not abridge the freedom of the biblical writers, did not suppress their unique personalities, did not destroy their individuality. Their writings sometimes involved human research (Luke 1:1–3); the writers sometimes gave their own experiences (Moses in Deuteronomy, Luke in Acts, the psalmists); they present differences in style (contrast Isaiah and Ezekiel, John and Paul); they offer different perspectives on the same truth or event (e.g., the four Gospels). And yet, through all this thought-inspiration, the Holy Spirit is carrying along the biblical writers, guiding their minds in selecting what to speak and write, so that what they present is not merely their own interpretation, but the utterly reliable word of God, the prophetic word made more certain. The Holy Spirit imbued human instruments with divine truth in thoughts and assisted them in writing so that they faithfully committed to apt words the things divinely revealed to them (1Cor. 2:10–13).

 

tota scriptura မူ၏ ပထမဆက်နွယ်မှု၊ ကျမ်းစာတွင် ဘုရားသခင်နှင့် လူ့အစိတ်အပိုင်းများ ခွဲမရနိုင်အောင် ချည်နှောင်ထားခြင်းကို ရေးမှတ်ထားသော နှုတ်မြွက်စကားတော်နှင့် လူဇာတိခံယူတော်မူသော နှုတ်မြွက်စကားတော်ကို နှိုင်းယှဉ်ခြင်းဖြင့် အားဖြည့်နိုင်သည်။ ယေရှုနှင့် ကျမ်းစာကို ဘုရားသခင်၏ “နှုတ်မြွက်စကားတော်” ဟု ခေါ်ဝေါ်ထားသည် (ဟေဗြဲ ၄:၁၂၊ ဗျာဒိတ် ၁၉:၁၃) ဖြစ်ရာ သူတို့၏ ဘုရားသခင်နှင့် လူ့သဘောသဘာဝကို နှိုင်းယှဉ်ရန် သင့်လျော်သည်။ လူဇာတိခံယူတော်မူသော ယေရှုသည် အပြည့်အဝ ဘုရားသခင်ဖြစ်ပြီး အပြည့်အဝ လူသားဖြစ်တော်မူသကဲ့သို့ (ယောဟန် ၁:၁-၃၊ ၁၄)၊ ရေးမှတ်ထားသော နှုတ်မြွက်စကားတော်သည်လည်း ဘုရားသခင်နှင့် လူ့သဘောသဘာဝ၏ ခွဲမရနိုင်သော ပေါင်းစည်းမှု ဖြစ်သည်။

This first corollary of the tota scriptura principle, that the human and divine elements in Scripture are inextricably bound together, is reinforced by comparing the written and incarnate Word of God. Since both Jesus and Scripture are called the “Word of God” (Heb. 4:12; Rev. 19:13), it is appropriate to compare their divine-human natures. Just as Jesus, the incarnate Word of God, was fully God and fully man (John 1:1–3, 14), so the written Word is an inseparable union of the human and the divine.

 

၂. ကျမ်းစာသည် ဘုရားသခင်၏ နှုတ်မြွက်စကားတော်ကို သာလျှင် ပါဝင်သည် မဟုတ်၊ ဘုရားသခင်၏ နှုတ်မြွက်စကားတော် နှင့် ညီမျှသည်

totality of Scripture မူ၏ ဒုတိယဆက်နွယ်မှုမှာ ကျမ်းစာသည် ဘုရားသခင်၏ နှုတ်မြွက်စကားတော်ကို သာလျှင် ပါဝင်သည် မဟုတ်၊ ညီမျှသည် ဟူ၍ဖြစ်သည်။ ကျမ်းစာ၏ သက်သေခံချက်သည် လွှမ်းမိုးနေသည်။ ဓမ္မဟောင်းတွင်သာ ဟေဗြဲစကားလုံး လေးလုံး (အနည်းငယ်ကွဲပြားသော စကားစုလေးမျိုးဖြင့်) အကြိမ်ပေါင်း ၁၆၀၀ ခန့် ဘုရားသခင်ပြောဆိုခဲ့ကြောင်း ရှိသည်။ (၁) “ထာဝရဘုရား၏ နှုတ်မြွက်စကား (n’um) Yahweh” အကြိမ် ၃၆၀၊ (၂) “ထာဝရဘုရားမြွက်တော်မူသည်ကား (’āmar) ဤသို့ဆိုသည်” အကြိမ် ၄၂၅၊ (၃) “ဘုရားသခင် မြွက်တော်မူသည် (dibber)” အကြိမ် ၄၂၀၊ (၄) “ထာဝရဘုရား၏ နှုတ်မြွက်စကား (dābār)” အကြိမ် ၃၉၅။ ပရောဖက်၏ သတင်းစကားနှင့် ဘုရားသခင်၏ သတင်းစကား ညီမျှကြောင်း အကြိမ်များစွာ မှတ်တမ်းတင်ထားသည်။ ပရောဖက်သည် ဘုရားသခင်အတွက် ပြောဆိုသည် (ထွက်မြောက်ရာ ၇:၁၊ ၂၊ ထွက်မြောက်ရာ ၄:၁၅၊ ၁၆ နှင့် နှိုင်းယှဉ်ပါ)၊ ဘုရားသခင်သည် သူ၏ စကားများကို ပရောဖက်၏ နှုတ်ထဲ ထည့်သွင်းသည် (တရားဟောရေး ၁၈:၁၈၊ ယေရမိ ၁:၉)၊ ထာဝရဘုရား၏ လက်တော်သည် ပရောဖက်ပေါ်တွင် အားကြီးသည် (ဟေရှာယ ၈:၁၁၊ ယေရမိ ၁၅:၁၇၊ ယေဇကျေလ ၁:၃)၊ သို့မဟုတ် ထာဝရဘုရား၏ နှုတ်မြွက်စကားသည် သူ့ဆီသို့ လာသည် (ဟောရှေ ၁:၁၊ ယောလ ၁:၁၊ မိက္ခာ ၁:၁)။ ယေရမိသည် ပရောဖက်များကို နားမထောင်ကြောင်းဖြင့် သူ၏ ပရိသတ်ကို ဆုံးမသည် (ယေရမိ ၂၅:၄)၊ ထိုအရာကို ထာဝရဘုရားကို နားမထောင်ခြင်းဟု ညီမျှသည် (အပိုဒ် ၇)။

2. The Bible Equals, Not Just Contains, the Word of God

A second corollary of the totality of Scripture principle is that the Bible equals, not merely contains, the Word of God. The testimony of Scripture is overwhelming. In the OT alone there are about 1,600 occurrences of four Hebrew words (in four different phrases with slight variations) that explicitly indicate that God has spoken: (1) “the utterance [n’um] of Yahweh,” some 360 times; (2) “thus says [’āmar] the Lord,” some 425 times; (3) “and God spoke [dibber],”  some 420 times, and (4) the “word [dābār] of the Lord,” some 395 times. Numerous times the equivalency between the prophet’s message and the divine message is recorded: the prophet speaks for God (Ex. 7:1, 2; cf. Ex. 4:15, 16); God puts His words in the prophet’s mouth (Deut. 18:18; Jer. 1:9); the hand of the Lord is strong upon the prophet (Isa. 8:11; Jer. 15:17; Eze. 1:3); or the word of the Lord comes to him (Hosea 1:1; Joel 1:1; Micah 1:1). Jeremiah rebukes his audience for not listening to the prophets (Jer. 25:4), which is equated with not listening to the Lord (verse 7).

 

ဣသရေလထံ ပရောဖက်ပြုချက်သတင်းစကားများ စေလွှတ်ခြင်းကို ၂ ဓမ္မရာဇဝင် ၂၁:၁၀ တွင် အနှစ်ချုပ်ထားသည်။ “ထာဝရဘုရားသည် သူ၏ ကျေးကျွန် ပရောဖက်များအားဖြင့် မြွက်တော်မူသည်။” ၂ ရာဇဝင်ချုပ် ၃၆:၁၅၊ ၁၆ တွင် “မိမိအဘများ၏ ဘုရားသခင် ထာဝရဘုရားသည် သူ၏ သတင်းစကားပို့သူများအားဖြင့် သူတို့ဆီသို့ မဆုတ်မနစ် စေလွှတ်တော်မူခဲ့သည် …၊ သို့ရာတွင် သူတို့သည် ဘုရားသခင်၏ သတင်းစကားပို့သူများကို ပြက်ယယ်ပြောဆိုကြပြီး သူ၏ နှုတ်မြွက်စကားများကို ရှုတ်ချကာ သူ၏ ပရောဖက်များကို ပြောင်လှောင်ကြသည်။” ပရောဖက်များ၏ သတင်းစကားသည် ဘုရားသခင်၏ သတင်းစကား ဖြစ်သည်။ ဤအကြောင်းကြောင့် ပရောဖက်များသည် ဘုရားသခင်ကို တတိယပုဂိလ (သူ) မှ ပထမပုဂိလ (ငါ) သို့ သဘာဝအတိုင်း ပြောင်းလဲပြောဆိုတတ်သည်၊ “ထာဝရဘုရား မြွက်တော်မူသည်ကား” ဟူ၍ မပါဘဲ (ဟေရှာယ ၃:၁-၄၊ ယေရမိ ၅:၃၊ ၄၊ ဟောရှေ ၆:၃၊ ၄၊ ယောလ ၂:၂၃၊ ၂၅၊ ဇာခရိ ၉:၄၊ ၇ ကိုကြည့်ပါ)။

The sending of prophetic messages to Israel is summarized in 2 Kings 21:10: “And the Lord said by his servants the prophets.” In 2 Chronicles 36:15, 16 we read, “The Lord, the God of their fathers, sent persistently to them by his messengers …; but they kept mocking the messengers of God, despising his words, and scoffing at his prophets.” The prophets’ message was God’s message. For this reason the prophets often naturally switched from a third-person reference to God (“He”) to the first person (“I”) of divine speech, without any “thus saith the Lord” (see Isa. 3:1–4; Jer. 5:3, 4; Hosea 6:3, 4; Joel 2:23, 25; Zech. 9:4, 7).

 

ဓမ္မသစ်တွင် “ရေးထားသည်အတိုင်း” ဟူသည်မှာ “ဘုရားသခင် မြွက်တော်မူသည်” နှင့် ညီမျှသည် အကြိမ်များစွာ။ ဥပမာ၊ ဟေဗြဲ ၁:၅-၁၃ တွင် ဓမ္မဟောင်း ကိုးကားချက် ခုနစ်ခုကို ဘုရားသခင်မြွက်ဆိုခဲ့သည်ဟု ဆိုထားသော်လည်း ကိုးကားထားသော ဓမ္မဟောင်းကျမ်းချက်များသည် ထိုထုတ်ပြန်ချက်ကို ဘုရားသခင်ဟု တိကျစွာ မဖော်ပြထားပေ (ဆာလံ ၄၅:၆၊ ၇၊ ၁၀၂:၂၅-၂၇၊ ၁၀၄:၄ ကိုကြည့်ပါ)။ ထပ်မံ၍ ရောမ ၉:၁၇ နှင့် ဂလာတိ ၃:၈ (ထွက်မြောက်ရာ ၉:၁၆ နှင့် ကမ္ဘာဦး ၂၂:၁၈ ကို ကိုးကားသည်) တို့တွင် ကျမ်းစာနှင့် ဘုရားသခင်၏ နှုတ်မြွက်စကားတော်ကို နီးကပ်စွာ သက်သေခံထားသည်။ ဓမ္မသစ်ကျမ်းချက်များသည် ကိုးကားချက်များကို “ကျမ်းစာဆိုသည်မှာ” ဟု မိတ်ဆက်ထားသော်လည်း ဓမ္မဟောင်းကျမ်းချက်များတွင် ဘုရားသခင်သည် ပြောဆိုသူ ဖြစ်သညတော်မူသည်။ ဓမ္မဟောင်းကျမ်းစာတစ်ခုလုံးကို “ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်” ဟု ရှုမြင်သည် (ရောမ ၃:၂)။

Numerous times in the NT “it is written” is equivalent to “God says.” For example, in Hebrews 1:5–13, seven OT citations are said to have been spoken by God, but the OT passages cited do not always specifically ascribe the statement to God (see Ps. 45:6, 7; 102:25–27; 104:4). Again, Romans 9:17 and Galatians 3:8 (citing Ex. 9:16 and Gen. 22:18, respectively) reveal a close identification between Scripture and the Word of God: the NT passages introduce the citations with “scripture says,” while the OT passages have God as the speaker. The OT Scriptures as a whole are viewed as the “oracles of God” (Rom. 3:2).

 

သမ္မာကျမ်းစာသည် ဘုရားသခင်က လူ့စာရေးသူ၏ တစ်ဦးချင်းပုံစံကို ကျော်လွန်၍ စကားလုံးလုံးစီလုံးကို တိုက်ရိုက်ညွှန်ကြားချထားခြင်း မဟုတ်သည့်တိုင်၊ လူ့အချက်နှင့် ဘုရား့အချက်တို့သည် ခွဲမရအောင် တစ်သားတည်းဖြစ်နေ၍၊ လူ့သတင်းစကားဆောင်သူသည် ဘုရား့အတွေးအခေါ်များကို ဖော်ပြရန် သင့်လျော်သော စကားလုံးများကို ရွေးချယ်ရာတွင် ဘုရား့လမ်းပြခြင်းကို အပြည့်အဝခံယူထားသဖြင့်၊ ပရောဖက်ပြုသူ၏ စကားလုံးများကို ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်ဟု ခေါ်ဆိုကြသည်။ သမ္မာကျမ်းစာ၏ တစ်လုံးချင်းစကားလုံးများကို ယုံကြည်ထိုက်သည်ဟု မှတ်ယူကြပြီး၊ ဘုရား့သတင်းစကားကို မှန်ကန်စွာ ကိုယ်စားပြုထားသည်ဟု ယူဆကြသည်။

Though the Bible was not verbally dictated by God so as to bypass the individuality of the human author, and thus the specific words are words chosen by the human writer, yet the human and divine elements are so inseparable, the human messenger so divinely guided in his selection of apt words to express the divine thoughts, that the words of the prophet are called the Word of God. The individual words of Scripture are regarded as trustworthy, accurately representing the divine message.

 

ဤအချက်ကို ကျမ်းသစ်ကျမ်းချက်များစွာဖြင့် သရုပ်ပြထားသည်။ ယေရှုခရစ်က တရားဟောရာကျမ်း ၈:၃ ကို ကိုးကား၍ “လူသည် မုန့်တစ်ခုတည်းဖြင့် အသက်မရှင်ရ၊ ဘုရားသခင်၏ နှုတ်မှ ထွက်သော စကားလုံးတိုင်း [ဂရိဘာသာ panti rhēmati၊ “စကားလုံးတိုင်း”၊ ဟေဗြဲ qōl ကို “အရာအားလုံး” ဟု ဘာသာပြန်ဆိုထားသည်] ဖြင့်သာ အသက်ရှင်ရမည်” ဟု မိန့်တော်မူသည် (မဿဲ ၄:၄)။ ရှင်ပေါလုက သူ၏ ဘုရား့လှုံ့ဆော်ခြင်းခံရသော သတင်းစကားနှင့်ပတ်သက်၍ “ငါတို့သည် ဤအရာများကို လူ့ဉာဏ်ပညာဖြင့် သင်ပေးသော စကားလုံးမျိုးဖြင့် မဟောပြောဘဲ၊ ဝိညာဉ်တော်သင်ပေးတော်မူသော စကားလုံးမျိုးဖြင့်သာ ဟောပြောသည်။ ဝိညာဉ်ရေးရာအရာများကို ဝိညာဉ်ရေးရာအရာများနှင့် နှိုင်းယှဉ်၍ ရှင်းပြသည်” ဟု ဆိုသည် (၁ကိုရိန်သု ၂:၁၃)။ ထိုရှင်ပေါလုပြန်တမ်းကျမ်းတွင် ဤသို့လည်း ရေးသားထားသည်။ “ငါတို့သည် သင်တို့ထံမှ ကြားသော ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်ကို လက်ခံသောအခါ၊ လူတို့၏ စကားဟု မယူမှတ်ဘဲ၊ အမှန်တကယ်ဖြစ်သည့်အတိုင်း ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်ဟု လက်ခံကြသည်ကို ငါတို့သည် ဘုရားသခင်ကို အစဉ်မပြတ် ကျေးဇူးတော်ချီးမွမ်းကြသည်။ ထိုနှုတ်ကပတ်တော်သည် ယုံကြည်သူတို့၌ အစဉ်အမြဲ အလုပ်လုပ်နေသည်” (၁သက်သာလောနိက ၂:၁၃)။

This is illustrated by a number of NT references. Jesus says, quoting Deuteronomy 8:3, “Man shall not live by bread alone, but by every word [Gr. panti rhēmati, “every word,” translating the Heb. qōl, “everything”] that proceeds from the mouth of God” (Matt. 4:4). Paul says of his own inspired message, “And we impart this in words not taught by human wisdom but taught by the Spirit, interpreting spiritual truths to those who possess the Spirit” (1 Cor. 2:13). The same apostle writes, “And we also thank God constantly for this, that when you received the word of God which you heard from us, you accepted it not as the word of men but as what it really is, the word of God, which is at work in you believers” (1 Thess. 2:13).

 

ကျမ်းသစ်တွင် ရှင်းလင်းစွာ ဖော်ပြထားသည်မှာ၊ ယေရှုနှင့် တမန်တော်များသည် ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် အရေးကြီးသော စကားလုံးတစ်လုံး သို့မဟုတ် သဒ္ဒါပုံစံတစ်ခုတည်းကို အခြေခံ၍ ဘုရားသခင်ဆိုင်ရာ အငြင်းအခုံတစ်ခုလုံးကို တည်ဆောက်ခဲ့ကြသည်ကို ကြည့်ခြင်းအားဖြင့်လည်း သိသာထင်ရှားသည်။ ဥပမာ၊ ယောဟန် ၁၀:၃၄ တွင် ယေရှုသည် ဆာလံ ၈၂:၆ မှ “နတ်ဘုရားများ” ဟူသော စကားလုံးကို ကိုးကား၍ သူ၏ ဘုရားဖြစ်ခြင်းကို သက်သေပြတော်မူသည်။ ထို့နှင့်အတူ “ကျမ်းစာကို ဖျက်ဆီးခြင်း [luō] မပြုနိုင်” ဟူသော အရေးကြီးသော အပြောကို ထည့်သွင်းတော်မူသည် (အပိုဒ် ၃၅)။ luō ဆိုသည်မှာ ဖြေလျှော့ခြင်း၊ ဖျက်ဆီးခြင်း၊ ပယ်ဖျက်ခြင်း၊ ပယ်ရှားခြင်း သို့မဟုတ် ဖျက်သိမ်းခြင်းဟု အဓိပ္ပာယ်ရသည်—စကားလုံးများပင်လျှင် ထိုသို့ဖြစ်စေခြင်း မပြုနိုင်ချေ။ မဿဲ ၂၂:၄၁–၄၆ တွင် ဆာလံ ၁၁၀:၁ မှ “ထာဝရဘုရား” ဟူသော စကားလုံးတစ်လုံးတည်း၏ ယုံကြည်စိတ်ချရခြင်းကို အခြေခံ၍ ဖာရိရှဲတို့အား အဖြေမရှိစေသော နောက်ဆုံးအငြင်းအခုံကို တည်ဆောက်တော်မူသည်။ ရှင်ပေါလုသည်လည်း (ဂလာတိ ၃:၁၆) ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၂၂:၁၇၊ ၁၈ တွင် “သားစဉ်မြေးဆက်” (KJV တွင် seed) ဟူသော စကားလုံး၏ တစ်ဦးတည်းနံပါတ်ကို အခြေခံ၍ မယ်ရှိယဆိုင်ရာ အငြင်းအခုံကို တည်ဆောက်သည်။ ရှင်ပေါလုသည် ဤကျမ်းပိုဒ်၏ ပိုမိုကို မယ်ရှိယဆိုင်ရာ အကျယ်ကြီးကို အသိအမှတ်ပြုပြီး၊ စုပေါင်းသားစဉ်မြေးဆက် (plural seed) မှ တစ်ဦးတည်းသော သားစဉ်မြေးဆက် (singular Seed) သို့ ပြောင်းလဲသွားသည်ကို မြင်သည်။ ယေရှုသည် ဓမ္မဟောင်းတောရတ်ကျမ်း၏ အပြည့်အဝအာဏာကို အဆုံးစွန်လေးစားခြင်းကို ဤသို့ အတည်ပြုတော်မူသည်။ “ကောင်းကင်နှင့်မြေကြီး မပျက်သုဉ်းမီ၊ အကုန်အစင် မပြည့်စုံမချင်း၊ ပညတ်တော်မှ တစ်ပေါက်လေးမျှ၊ အစက်တစ်စက်မျှ ပျက်မသွားရ” (မဿဲ ၅:၁၈)။

What is stated explicitly in the NT is also indicated by the instances when Jesus and the apostles based an entire theological argument upon a crucial word or even grammatical form in the OT. So in John 10:34 Jesus appeals to Psalm 82:6 and the specific word “gods” to substantiate His divinity. Accompanying His usage is the telling remark, “And scripture cannot be broken [luō]” (verse 35). It cannot be luō—loosed, broken, repealed, annulled, or abolished—even to the specific words. In Matthew 22:41–46 He grounds His final, unanswerable argument to the Pharisees upon the reliability of the single word “Lord” in Psalm 110:1. The apostle Paul (Gal. 3:16) likewise bases his Messianic argument upon the singular number of the word “seed” (KJV) in Genesis 22:17, 18. Paul is recognizing the larger Messianic context of this passage, as it moves from a collective plural seed to a singular Seed. Jesus shows His ultimate respect for the full authority of the OT Torah when He affirms its totality: “For truly, I say to you, till heaven and earth pass away, not an iota, not a dot, will pass from the law until all is accomplished” (Matt. 5:18).

 

ဂ။ သမ္မာကျမ်းစာ၏ အချင်းချင်းညီညွတ်မှု (Analogy of Scripture)

သမ္မာကျမ်းစာကို အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုရာတွင် တတိယမြောက် အခြေခံမူတစ်ခုကို “သမ္မာကျမ်းစာ၏ အချင်းချင်းညီညွတ်မှု” (analogia scripturae) ဟု ခေါ်ဆိုနိုင်သည်။ သမ္မာကျမ်းစာအားလုံးကို တူညီသော ဝိညာဉ်တော်က လှုံ့ဆော်ထားသည်ဖြစ်၍၊ အားလုံးသည် ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်ဖြစ်သဖြင့်၊ ၎င်း၏ အစိတ်အပိုင်းများအကြား အခြေခံညီညွတ်မှုနှင့် သဟဇာတဖြစ်မှု ရှိသည်။ ဓမ္မဟောင်းကျမ်း၏ အစိတ်အပိုင်းအမျိုးမျိုးကို ကျမ်းသစ်စာရေးသူများက သဟဇာတရှိပြီး ညီတူညံ့ဖျပ်ဘုရား့အာဏာရှိသည်ဟု ယူဆကြသည်။ ထို့ကြောင့် ကျမ်းသစ်စာရေးသူများသည် ဓမ္မဟောင်းကျမ်းပိုဒ်များစွာကို ညီတူညံ့ဖျပ်ယုံကြည်စိတ်ချရပြီး သဟဇာတရှိသည်ဟု ကိုးကား၍ သူတို့၏အချက်ကို ထောက်ခံနိုင်သည်။ ဥပမာ၊ ရောမ ၃:၁၀–၁၈ တွင် ဒေသနာ ၇:၂၀၊ ဆာလံ ၁၄:၂၊ ၃၊ ၅:၁၀၊ ၁၀:၇၊ ဟေရှာယ ၅၉:၇၊ ၈ တို့မှ ကျမ်းချက်များကို တွဲ၍ ကိုးကားထားသည်။ သမ္မာကျမ်းစာကို ခွဲမရသော၊ သဟဇာတရှိသော တစ်ခုလုံးတည်းဟု ယူဆသည်။ ဓမ္မဟောင်း၏ အဓိကအကြောင်းအရာများကို ကျမ်းသစ်စာရေးသူများက ယူဆပြီး ပိုမိုဖွံ့ဖြိုးစေသည်။

C. The Analogy of Scripture

A third general foundational principle of biblical interpretation may be termed “the analogy (or harmony) of Scripture” (analogia scripturae). Since all Scripture is inspired by the same Spirit and all of it is the Word of God, there is a fundamental unity and harmony among its various parts. The various parts of OT Scripture are considered by the NT writers as harmonious and of equal divine authority. NT writers may thus support their point by citing several OT sources as of equal and harmonious weight. For example, in Romans 3:10–18 we have scriptural citations from Ecclesiastes (7:20), Psalms (14:2, 3; 5:10; 10:7), and Isaiah (59:7, 8). Scripture is regarded as an inseparable, coherent whole. Major OT themes are assumed by the NT writers and further developed (see III. E. 1).

 

ကျမ်းစာနှစ်ခုလုံးတွင် အပြန်အလှန်ဆက်နွယ်မှုရှိပြီး၊ တစ်ခုကိုတစ်ခု အပြန်အလှန်အလင်းပေးသည်။ ယေရှုက ဓမ္မဟောင်းသည် ကျမ်းသစ် (နှင့် အထူးသဖြင့် သူ့ကိုယ်တော်ကိုယ်) ကို အလင်းပေးပုံကို ဤသို့ ဖော်ပြတော်မူသည်။ “သင်တို့သည် ကျမ်းစာများကို ရှာဖွေကြသည်မှာ၊ ထိုကျမ်းစာများ၌ ထာဝရအသက်ကို ရမည်ဟု ထင်မှတ်ကြသောကြောင့်ဖြစ်သည်။ ငါ့ကို သက်သေခံသော ကျမ်းစာများပင် ဖြစ်သည်” (ယောဟန် ၅:၃၉)။ အခြားနေရာတွင် ယေရှုက သူ့ကိုယ်တော်သည် ဓမ္မဟောင်းကို အလင်းပေးသူ၊ ပြည့်စုံစေသူဖြစ်ကြောင်း ဤသို့ ဖော်ပြတော်မူသည်။ “ပညတ်တရားနှင့် ပရောဖက်ကျမ်းများကို ဖျက်ဆီးရန် ငါလာသည်ဟု မထင်ကြနှင့်။ ဖျက်ဆီးရန် မဟုတ်၊ ပြည့်စုံစေရန်သာ ငါလာသည်” (မဿဲ ၅:၁၇)။

The two Testaments have a reciprocal relationship in which they mutually illuminate each other. Jesus described how the OT illuminates the NT (and Himself in particular) in John 5:39: “You search the scriptures, because you think that in them you have eternal life; and it is they that bear witness to me.” Elsewhere Jesus describes how He is the illuminator, even the fulfillment, of the OT: “Think not that I have come to abolish the law and the prophets; I have come not to abolish them but to fulfill them” (Matt. 5:17).

 

ကျမ်းစာတစ်ခုကို အခြားတစ်ခုက အစားထိုးပယ်ရှားခြင်း မရှိသော်လည်း၊ နောက်ကျသော ဗျာဒိတ်ကို အရင်ကျသော ကျမ်းစာဖြင့် စစ်ဆေးရသည်။ ဥပမာ၊ ဗေရဲမြို့သားများသည် “သက်သာလောနိကမြို့သားများထက် ပို၍ မြင့်မြတ်ကြသည်။ သတင်းစကားကို စိတ်အားထက်သန်စွာ လက်ခံကြပြီး၊ ဤအရာများ မှန်၊ မမှန်ကို နေ့စဉ် ကျမ်းစာကို စစ်ဆေးကြသည်” (တမန်တော် ၁၇:၁၁)။ ယေရှုပင်လျှင် တပည့်တော်များ၏ ယုံကြည်ခြင်းသည် အာရုံခံဖြစ်စဉ်များတစ်ခုတည်းကို အဓိကမမူဘဲ၊ ဓမ္မဟောင်းကျမ်းစာ၏ သက်သေခံချက်ကြောင့် ယုံကြည်ကြရန် တောင်းဆိုတော်မူသည် (လု ၂၄:၂၅–၂၇)။

Neither Testament is superseded by the other, although the later revelation is tested by the former, as illustrated by the example of the Bereans, who “were more noble than those in Thessalonica, for they received the word with all eagerness, examining the scriptures daily to see if these things were so” (Acts 17:11). Even Jesus insisted that the conviction of His disciples not be based primarily upon sensory phenomena alone, but that they believe in Him because of the testimony of OT Scripture (Luke 24:25–27).

 

“သမ္မာကျမ်းစာ၏ အချင်းချင်းညီညွတ်မှု” မူတွင် အဓိကရှုထောင့် သုံးချက်ရှိသည်။ (၁) ကျမ်းစာသည် ကိုယ်တိုင်အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုသူ ဖြစ်သည် (scriptura sui ipsius interpres)၊ (၂) ကျမ်းစာ၏ တည်ကြည်မှု၊ (၃) ကျမ်းစာ၏ ရှင်းလင်းမှု။

The “analogy of Scripture” principle has three main aspects: (1) Scripture as its own expositor (scriptura sui ipsius interpres), (2) the consistency of Scripture, and (3) the clarity of Scripture.

 

၁. “ကျမ်းစာသည် ကိုယ်တိုင်အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုသူ ဖြစ်သည်”

မာတင်လူသာက “ကျမ်းစာသည် ကိုယ်တိုင်အလင်းဖြစ်သည်” ဟု ဆိုခဲ့သည်။ ကျမ်းစာ၏ အစိတ်အပိုင်းများအကြား အခြေခံညီညွတ်မှု ရှိသဖြင့်၊ ကျမ်းစာအပိုဒ်တစ်ခုသည် အခြားအပိုဒ်ကို အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုပေးပြီး၊ ဆက်စပ်ကျမ်းပိုဒ်များကို နားလည်ရန် သော့ချပ်ဖြစ်လာသည်။

1.“Scripture Is Its Own Interpreter”

As Martin Luther put it, “Scripture is its own light.” Because there is an underlying unity among the various parts of Scripture, one portion of Scripture interprets another, becoming the key for understanding related passages.

 

ယေရှုသည် ဧမောက်လမ်းတွင် ဤမူကို ပြသတော်မူသည်။ “မောရှေနှင့် ပရောဖက်များအားလုံးမှ စ၍ ကျမ်းစာအားလုံးတွင် သူနှင့်ပတ်သက်သော အရာများကို သူတို့အား အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုပြသတော်မူသည်” (လု ၂၄:၂၇)။ ထိုညနေခင်းတွင် အထပ်ထပ်ခန်းတွင်၊ “‘မောရှေ၏ ပညတ်တရား၊ ပရောဖက်ကျမ်းများနှင့် ဆာလံကျမ်းများတွင် ငါနှင့်ပတ်သက်၍ ရေးထားသမျှအားလုံး ပြည့်စုံရမည်’ ဟူ၍၊ ထိုအခါ ကျမ်းစာကို နားလည်နိုင်ရန် သူတို့၏ စိတ်နှလုံးကို ဖွင့်ပေးတော်မူသည်” (အပိုဒ် ၄၄၊ ၄၅)။

Jesus demonstrated this principle on the way to Emmaus when, “beginning with Moses and all the prophets, he interpreted to them in all the scriptures the things concerning himself” (Luke 24:27). Later that night in the upper room, He pointed out
“ ‘that everything written about me in the law of Moses and the prophets and the psalms must be fulfilled.’ Then he opened their minds to understand the scriptures” (verses 44, 45).

 

ရှင်ပေါလုက ဤမူကို ဤသို့ ဖော်ပြသည်။ “ငါတို့သည် ဤအရာများကို လူ့ဉာဏ်ပညာဖြင့် သင်ပေးသော စကားဖြင့် မဟောပြောဘဲ၊ သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်သင်ပေးတော်မူသော စကားဖြင့် ဟောပြောသည်။ ဝိညာဉ်ရေးရာအရာများကို ဝိညာဉ်ရေးရာအရာများနှင့် နှိုင်းယှဉ်သည်” (၁ကိုရိန်သု ၂:၁၃ NKJV)။ ဤကျမ်းချက်ကို အမျိုးမျိုးဘာသာပြန်ဆိုကြသော်လည်း၊ ရှင်ပေါလု၏ ကျမ်းစာအသုံးပြုပုံက ဤမူကို လက်ခံကျင့်သုံးကြောင်း ပြသသည်။ ရောမ ၃:၁၀–၁၈ တွင် ဓမ္မဟောင်းကျမ်းချက်များ ဆက်တိုက်ကိုးကားထားသည်ကို ဖော်ပြပြီးသားဖြစ်သည်။ ဟမြဲ ၁:၅–၁၃၊ ၂:၆၊ ၈၊ ၁၂၊ ၁၃ တွင်လည်း အလားတူဖြစ်သည်။

Paul expresses this same principle in 1 Corinthians 2:13: “These things we also speak, not—in words which man’s wisdom teaches but which the Holy Spirit teaches, comparing spiritual things with spiritual” (NKJV). This text has been translated in different ways, but certainly the apostle’s own use of Scripture indicates his adoption of the principle. We have already noted the whole catena of OT quotations cited in Romans 3:10–18. The same phenomenon may be observed in Hebrews 1:5–13; 2:6, 8, 12, 13.

 

သမ္မာကျမ်းစာသည် ကိုယ်တိုင်အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုသူ ဖြစ်သည်ဟူသော ဤမူကို အသုံးချ၍၊ ဧမောက်လမ်းတွင် ယေရှုသည် အကြောင်းအရာတစ်ခုနှင့်ပတ်သက်၍ ကျမ်းစာတစ်ခုလုံးက ဘာပြောသမျှကို စုစည်း၍ ထိုအကြောင်းအရာကို နားလည်ရန် ပြသတော်မူသည် (လု ၂၄:၂၇၊ ၄၄၊ ၄၅)။ ဤနည်းသည် ကျမ်းပိုဒ်တစ်ခုချင်းစီ၏ အကြောင်းအရာကို လျစ်လျူရှုပြီး သက်သေကျမ်းချက်များကို ကြိုးတစ်ချောင်းလို ချည်နှောင်ခြင်း မဟုတ်ပေ။ သို့သော် သမ္မာကျမ်းစာတွင် ဘုရား့စာရေးသူတစ်ပါးတည်းသာ ရှိသဖြင့်၊ အကြောင်းအရာတစ်ခုနှင့်ပတ်သက်၍ ရေးထားသမျှ အားလုံးကို စုစည်းစဉ်းစား၍ ထိုအကြောင်းအရာ၏ အသွင်အပြင်အားလုံးကို ကြည့်ရှုနိုင်ရန် အရေးကြီးသည်။

Applying this principle that the Bible is its own expositor, Jesus, on the way to Emmaus, showed how all that Scripture says about a given topic should be brought to bear upon the interpretation of the subject (Luke 24:27, 44, 45). This does not mean the indiscriminate stringing together of passages in “proof-text” fashion without regard for the context of each text. But since the Scriptures ultimately have a single divine Author, it is crucial to gather all that is written on a particular topic in order to be able to consider all the contours of the topic.

 

၂. သမ္မာကျမ်းစာ၏ တည်ကြည်မှု

ယေရှုက သမ္မာကျမ်းစာ၏ အချင်းချင်းညီညွတ်မှု၏ ဤရှုထောင့်ကို အကျဉ်းချုံး၍ “ကျမ်းစာကို ဖျက်ဆီးခြင်း မပြုနိုင်” ဟု မိန့်တော်မူသည် (ယောဟန် ၁၀:၃၅)။ ကျမ်းစာတွင် ဘုရား့စာရေးသူတစ်ပါးတည်းသာ ရှိသဖြင့်၊ ကျမ်းစာ၏ အစိတ်အပိုင်းများသည် အချင်းချင်း တည်ကြည်စွာ သဟဇာတဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် ကျမ်းစာကို ကျမ်းစာနှင့် ဆန့်ကျင်၍ မထားနိုင်ပေ။ ကျမ်းစာ၏ ယူဆချက်အားလုံးသည် အချင်းချင်း သဟဇာတဖြစ်မည်။ တစ်ခုချင်းကျမ်းပိုဒ်များ၏ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်များသည် ထိုအကြောင်းအရာနှင့်ပတ်သက်၍ ကျမ်းစာတစ်ခုလုံးသင်ပြသမျှနှင့် သဟဇာတဖြစ်ရမည်။

2. The Consistency of Scripture

Jesus succinctly stated this aspect of the analogy of Scripture: “Scripture cannot be broken” (John 10:35). Since Scripture has a single divine Author, the various parts of Scripture are consistent with each other. Thus scripture cannot be set against scripture. All the doctrines of the Bible will cohere with each other; interpretations of individual passages will harmonize with the totality of what Scripture teaches on a given subject.

 

ကျမ်းစာရေးသူများသည် တူညီသောဖြစ်ရပ် သို့မဟုတ် အကြောင်းအရာကို မတူညီသော အလေးပေးမှုမျိုး ပေးနိုင်သော်လည်း၊ ဆန့်ကျင်ဘက် သို့မဟုတ် မှားယွင်းသော အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုမှု မရှိပေ။ ဤအချက်ကို ဧဝံဂေလိတကျမ်းလေးခုတွင် အပြိုင်ကျမ်းပိုဒ်များဖြင့် အထူးသဖြင့် သက်သေပြနိုင်သည်။ စာရေးသူတစ်ဦးစီသည် ဝိညာဉ်တော်၏ လှုံ့ဆော်ခြင်းအောက်တွင် သူ့ကို အထင်အရှားဆုံး ထင်ဟပ်စေသော အရာကို မှတ်တမ်းတင်ခဲ့ပြီး၊ တစ်ခုချင်းစီ၏ အသွင်အပြင်အားလုံးသည် ပြည့်စုံပြီး မျှတသော ပုံရိပ်ကြီးကို ရရှိရန် လိုအပ်သည်။

While the different Bible writers may provide different emphases on the same event or topic, this will be without contradiction or misinterpretation. This is evidenced especially with parallel passages such as in the four Gospels. Each writer recorded what impressed him most under the inspiration of the Spirit, and each facet of the whole is needed to obtain the full and balanced picture.

 

၃. သမ္မာကျမ်းစာ၏ ရှင်းလင်းမှု

သမ္မာကျမ်းစာ၏ အချင်းချင်းညီညွတ်မှု မူတွင် ကျမ်းစာ၏ ရှင်းလင်းမှု (clarity of Scripture) လည်း ပါဝင်သည်။ သမ္မာကျမ်းစာ၏ မူအရ၊ ကျမ်းစာသည် ရှင်းလင်းပြတ်သားပြီး၊ ၎င်း၏ အဓိပ္ပာယ်ကို ရှင်းလင်းရန် ဘာသာရေးအဖွဲ့အစည်း သို့မဟုတ် အထူးပညာရှင်အဖွဲ့ (ecclesiological magisterium) တစ်ခုကို လိုအပ်ခြင်း မရှိပေ။ ကျမ်းစာပါ သက်သေခံချက်များက စာဖတ်သူများအား ဘုရားသခင်၏ သတင်းစကားကို နားလည်ရန် ကျမ်းစာကို ကိုယ်တိုင်လေ့လာကြရန် အားပေးထားသည် (ဥပမာ၊ တရားဟောရာကျမ်း ၃၀:၁၁–၁၄၊ လု ၁:၃၊ ၄၊ ယောဟန် ၂၀:၃၀၊ ၃၁၊ တမန်တော် ၁၇:၁၁၊ ရောမ ၁၀:၁၇၊ ဗျာဒိတ် ၁:၃)။

3. The Clarity of Scripture

The principle of the analogy of Scripture also involves the clarity of Scripture. The biblical principle is that the Bible is perspicuous and does not require any ecclesiological magisterium to clarify its meaning. The biblical testimony encourages readers to study the Bible for themselves in order to understand God’s message to them (e.g., Deut. 30:11–14; Luke 1:3, 4; John 20:30, 31; Acts 17:11; Rom. 10:17; Rev. 1:3).

 

ကျမ်းစာ၏ အဓိပ္ပာယ်သည် ရှင်းလင်းပြတ်သားပြီး၊ စိတ်ထဲထားသူများအတွက် နားလည်နိုင်သည်။ ယေရှုသည် ပညတ်ပါရဂူနှင့် ဆွေးနွေးရာတွင် ဤအချက်ကို သရုပ်ပြတော်မူသည်။ “ပညတ်တရားတွင် အဘယ်သို့ ရေးထားသေသော၊ သင်သည် အဘယ်သို့ ဖတ်ရှုသနည်း” ဟု မေးတော်မူသည် (လု ၁၀:၂၆)။ အခြားနည်းအားဖြင့် ကျမ်းစာကို နားလည်နိုင်သည်ဟု ယေရှုက မျှော်လင့်တော်မူသည်။ ထိုပညတ်ပါရဂူက တရားဟောရာကျမ်း ၆:၅ နှင့် ဝတ်ပြုရာကျမ်း ၁၉:၁၈ ကို ကိုးကား၍ ဖြေဆိုသောအခါ၊ ယေရှုက မှန်ကန်စွာ ဖြေဆိုသည်ဟု ချီးကျူးတော်မူသည် (လု ၁၀:၂၈)။ ယေရှုသည် အကြိမ်ကြိမ် ဤအချက်ကို ပြုတော်မူသည်။ “ကျမ်းစာတွင် တစ်ခါမျှ မဖတ်ရှုဖူးသေးသလော” (မဿဲ ၂၁:၄၂)၊ “မဖတ်ရှုဖူးသေးသလော” (မဿဲ ၁၂:၃၊ ၅၊ ၁၉:၄၊ ၂၂:၃၁၊ မာ ၁၂:၁၀၊ ၂၆၊ လု ၆:၃)၊ “ဖတ်ရှုသောသူ နားလည်ပါစေ” (မဿဲ ၂၄:၁၅၊ မာ ၁၃:၁၄)။

The meaning of Scripture is clear and straightforward, able to be grasped by the diligent student. Jesus illustrates this in His dealing with the lawyer, whom He asked, “What is written in the law? How do you read?” (Luke 10:26). In other words, He expected that the Bible could be understood. When the lawyer cited Deuteronomy 6:5 and Leviticus 19:18, Jesus commended him for having answered correctly (Luke 10:28). Numerous times Jesus made the same point: “Have you never read in the scriptures?” (Matt. 21:42); “Have you not read?” (Matt. 12:3, 5; 19:4; 22:31; Mark 12:10, 26; Luke 6:3); “Let the reader understand” (Matt. 24:15; Mark 13:14).

 

ကျမ်းစာရေးသူများ၏ တစ်သမတ်တည်း ဥပမာများအရ၊ ကျမ်းစာကို ရှင်းလင်းသော စာသားအတိုင်း၊ တကယ့်အဓိပ္ပာယ် (literal sense) ဖြင့် ယူဆရမညပြီး၊ ရှင်းလင်းသော ဥပစာပုံစံရှိလျှင်သာ ဥပစာအဖြစ် ယူဆရမည်။ ယေရှုကိုယ်တော်က စာသားအတိုင်း (literal) နှင့် ဥပစာ (figurative) ဘာသာစကားကို ခွဲခြားပြသပုံ၊ တပည့်တော်များ၏ အသိအမှတ်ပြုပုံကို သတိပြုပါ (ယောဟန် ၁၆:၂၅၊ ၂၉)။ စာသားအတိုင်း အဓိပ္ပာယ်ကို ခွံဖယ်ထုတ်၍ သိကြားများသာ သိနိုင်သော လျှို့ဝှက်နက်နဲသော ဥပစာအဓိပ္ပာယ် (allegorical meaning) ကို ရှာဖွေခြင်း မရှိပေ။

The consistent example of the Bible writers shows that the Scriptures are to be taken in their plain, literal sense, unless a clear and obvious figure is intended. Note especially Jesus’ own distinction, and the disciples’ recognition, of the difference between literal and figurative language (John 16:25, 29). There is no stripping away of the “husk” of the literal sense in order to arrive at the “kernel” of a mystical, hidden, allegorical meaning, that only the initiated can uncover.

 

ကျမ်းစာသည် စာရေးသူများ၏ တိကျသော အမှန်တရားရည်ရွယ်ချက် ရှိသည်ဟုလည်း ဆိုသည်။ ဘာသာစကားအလွှာမျိုးစုံ ပေါ်မူတည်၍ အဓိပ္ပာယ်မျိုးစုံ ရှိခြင်း မဟုတ်ပေ။ ယေရှုနှင့် တမန်တော်များသည် အာဏာနှင့် ပြောဆိုကြပြီး၊ ကျမ်းပိုဒ်တစ်ခု၏ ဖြစ်နိုင်ခြေရှိသော အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်များအနက်မှ တစ်ခုကို မပေးဘဲ၊ လူ့စာရေးသူနှင့် ဘုရား့စာရေးသူ ရည်ရွယ်တော်မူသော အမှန်တရားကို ပေးတော်မူသည် (ဥပမာ၊ တမန်တော် ၃:၁၇၊ ၁၈၊ ၂၂–၂၄)။ ထိုနည်းတူ၊ ကျမ်းသစ်၏ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်သည် ဓမ္မဟောင်းကျမ်းပိုဒ်တစ်ခု၏ အဓိပ္ပာယ်အားလုံးကို ကုန်ခန်းစေသည်ဟု မဆိုလိုပေ။ ဂရုတစိုက် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခြင်း (exegesis) အတွက် နေရာဓမ္မတာ ရှိသေးသည်။ ကျမ်းစာရေးသူများသည် ချက်ချင်းအကြောင်းအရာအရ အဓိပ္ပာယ်မျိုးစုံ ပါဝင်နိုင်သော စကားလုံး သို့မဟုတ် စကားစုမျိုးကို တမင်သုံးထားသည့် ဥပမာများလည်း ရှိသည် (ယောဟန် ၃:၃ ကိုကြည့်ပါ)။

Scripture also maintains that there is a definite truth-intention of the biblical writers, and not a subjective, uncontrolled multiplicity of meanings. Jesus and the apostles spoke with authority, not giving one of many possible interpretations of a passage, but its true meaning as intended by the human writer and the divine Author (see, e.g., Acts 3:17, 18, 22–24). At the same time, the NT interpretation does not claim to exhaust the meaning of a given OT passage; there is still room for careful exegesis. There are also instances in which the biblical writer intentionally used terminology or phraseology with a breadth of meaning that encompasses several different nuances indicated by the immediate context of the passage (see John 3:3).

 

သမ္မာကျမ်းစာအနက်ဖွင့်ခြင်း၏ အထူးသဖြင့် ဗျာဒိတ်ကျမ်းများနှင့်ပတ်သက်၍ တိကျသောအဓိပ္ပာယ်ရည်ရွယ်ချက်ကို ထင်ရှားစွာပြသထားသည်။ ကောင်းကင်တမန်အနက်ဖွင့်သူသည် သင်္ကေတတစ်ခုချင်းစီတိုင်းကို အတိအကျ အနက်ဖွင့်ပေးလေ့ရှိသည် (ဒံယေလ ၇:၁၆-၂၇၊ ၈:၁၅-၂၆ နှင့် ဗျာဒိတ်ကျမ်း II. E ကိုကြည့်ပါ)။ ယေရှုခရစ်တော်ကိုယ်တော်တိုင် အပိုင်းတစ်ခုချင်းစီအား အနက်ဖွင့်ပေးခဲ့သော ဥပမာကျမ်းပိုဒ်များသည်လည်း နောက်ထပ်နမူနာတစ်ခုဖြစ်သည် (မသှ်ယ် ၁၃:၁၈-၂၃၊ ၃၆-၄၃ ကိုကြည့်ပါ)။

The specific truth-intention is vividly illustrated with regard to apocalyptic prophecy: the angel interpreter consistently gives a definite interpretation of each symbol (see Dan. 7:16–27; 8:15–26; Apocalyptic II. E). Another illustration involves those of Jesus’ parables in which Jesus Himself interpreted the meaning of each part (see Matt. 13:18–23, 36–43).

 

သို့ရာတွင် သမ္မာကျမ်းစာအချို့အပိုင်းအခြားများသည် ကိုယ်တိုင်ထက်ကျော်လွန်၍ အဓိပ္ပာယ်ပိုမြင့်မားခြင်း သို့မဟုတ် အနာဂတ်ပြည့်စုံခြင်းကို ညွှန်ပြထားသည်ကို ငြင်းပယ်ခြင်းမဟုတ်ပါ (ဥပမာ၊ ပုံသေနမူနာ၊ ဟောကိန်းထုတ်ခြင်း၊ သင်္ကေတများနှင့် ဥပမာကျမ်းများ)။ ဤကိစ္စများတွင်ပင် ပိုမြင့်သောအဓိပ္ပာယ် သို့မဟုတ် ပြည့်စုံခြင်းသည် ကျမ်းချက်၏ တိကျသောအဓိပ္ပာယ်ရည်ရွယ်ချက်မှ ပေါက်ဖွားလာခြင်း၊ လိုက်လျောညီထွေရှိခြင်း၊ အမှန်အားဖြင့် အဆိုပါကျမ်းချက်၏ မရှိမဖြစ်အစိတ်အပိုင်းတစ်ခုဖြစ်သည်။ သမ္မာကျမ်းစာကိုယ်တိုင်က ဤကဲ့သို့သော ပိုမြင့်သောအဓိပ္ပာယ် သို့မဟုတ် ပြည့်စုံခြင်း၏ ရှိနေခြင်းကို ညွှန်ပြထားသည် (III. E. ၃ ကိုကြည့်ပါ)။

This is not to deny that some parts of Scripture point beyond themselves (e.g., typology, predictive prophecy, symbols, and parables) to an extended meaning or future fulfillment. Even in these cases the extended meaning or fulfillment arises from, is consistent with, and in fact is an integral part of the specific truth-intention of the text; Scripture itself indicates the presence of such extended meaning or fulfillment (see III. E. 3).

 

သမ္မာကျမ်းစာ၏ အချို့အပိုင်းများကို မူလနားထောင်သူများသာမက ဓမ္မသစ်ရေးသားသူများပင် အပြည့်အဝနားလည်ခဲ့ခြင်းမရှိခဲ့ဟူ၍လည်း မှန်ပါသည်။ ၁ ပေတရု ၁:၁၀-၁၂ တွင် တမန်တော်ပေတရုက ဓမ္မဟောင်းပညာရှိများသည် မေရှိယဆိုင်ရာ သူတို့၏ ဟောကိန်းများ၏ အဓိပ္ပာယ်အားလုံးကို အမြဲတမ်းရှင်းလင်းစွာ နားလည်ခဲ့သည်မဟုတ်ဟု ဖော်ပြထားသည်။ ထို့ကြောင့် ပေတရုသည် သမ္မာကျမ်းစာ၏ ရှင်းလင်းပြတ်သားခြင်းနိယာမ၏ နောက်ထပ်ရှုထောင့်တစ်ခုကို အကြံပြုထားသည်။ ဆိုလိုသည်မှာ နောက်ပိုင်းပိုမိုရှင်းလင်းသော ဗျာဒိတ်တော်သည် ပိုမိုမရှင်းလင်းသော ကျမ်းချက်များကို ပိုမိုပြည့်စုံစွာ နားလည်ရန် သော့ချပ်ဖြစ်လာသည်ဟူသော အချက်ဖြစ်သည်။ ဤအချက်အလာကို ၂ ပေတရု ၃:၁၆ တွင်လည်း ညွှန်ပြထားပုံရသည်။ ထိုနေရာတွင် ပေတရုက ရှင်ပေါလုရေးသားခဲ့သော အရာအချို့သည် “နားလည်ရန်ခက်ခဲသည်” ဟု ရေးသားထားသည်။ ဤခက်ခဲသောကျမ်းချက်များကို စတင်အမှတ်အဖြစ် မယူသင့်ပါ။ ထိုကျမ်းချက်များကို “ပညာမရှိသူနှင့် မတည်ကြည်သူများ” သည် သူတို့ကိုယ်သူတို့ ပျက်စီးရာသို့ လွဲမှားစွာ အသုံးချတတ်ကြသည်။ သို့ရာတွင် ထိုကျမ်းချက်များကို ပိုမိုရှင်းလင်းသော သမ္မာကျမ်းစာအမှန်တရားများ၏ ကျယ်ပြန့်သော နောက်ခံအကြောင်းအရာတွင် ကြည့်ရှုရမည် (အခန်း ၁၈၊ အခန်း ၂ နှင့် နှိုင်းယှဉ်ပါ)။

It is also true that not every portion of Scripture was fully understood by the original hearers or even by the inspired writers. In 1 Peter 1:10–12 the apostle indicates that the OT prophets may not have always clearly understood all the Messianic implications of their prophecies. Thus Peter suggests another facet of the principle of the clarity of Scripture, i.e., that additional clearer revelation becomes a key to fuller understanding of the less clear passages. This same point seems implied also in 2 Peter 3:16, where Peter writes that some of the things Paul has written are “hard to understand.” These difficult passages are not to be the starting point, which “the ignorant and unstable twist to their own destruction,” but are to be viewed in the larger context of clearer scriptural statements of truth (verse 18; cf. verse 2).

 

သမ္မာကျမ်းစာ၏ ရှင်းလင်းပြတ်သားခြင်းဆိုင်ရာ နောက်ဆက်တွဲသဘောတရားတွင် “တဖြည်းဖြည်းတိုးတက်သော ဗျာဒိတ်တော်” (progressive revelation) ဆိုသော အယူအဆပါဝင်သည်။ ဟေဗြဲ ၁:၁-၃ သည် ဓမ္မဟောင်းပညာရှိများမှ ဘုရားသခင်၏ ကိုယ်တော်တိုင်သားတော်ထံသို့ ဗျာဒိတ်တော်၏ တိုးတက်မှုကို ဖော်ပြထားသည် (ယောဟန် ၁:၁၆-၁၈၊ ကောလောသဲ ၁:၂၅-၂၆ စသည်တို့ကိုလည်း ကြည့်ပါ)။ ဤသည်မှာ နောက်ပိုင်းကျမ်းစာသည် ယခင်ဗျာဒိတ်တော်ကို ဆန့်ကျင်ခြင်း သို့မဟုတ် ပယ်ဖျက်ခြင်းဟူသော အဓိပ္ပာယ်ဖြင့် တဖြည်းဖြည်းတိုးတက်သော ဗျာဒိတ်တော်မဟုတ်ပါ။ ယခင်ကတင်ပြခဲ့သော အမှန်တရားများကို နောက်ပိုင်းဗျာဒိတ်တော်သည် အလင်းပေးခြင်း၊ ရှင်းလင်းပြတ်သားစေခြင်း သို့မဟုတ် ပိုမိုကျယ်ပြန့်စေခြင်းဟူသော အဓိပ္ပာယ်ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် တောင်ပေါ်တရားဟောခြင်း (မသှ်ယ် ၅) တွင် ယေရှုခရစ်တော်သည် ဆယ်ပညတ်တော်များကို ပယ်ဖျက်ခြင်းမဟုတ်ပါ။ မှားယွင်းသော ဓလေ့ထုံးတမ်းများကို ဖယ်ရှားပြီး ပညတ်တော်များ၏ စစ်မှန်သောနက်နဲမှုနှင့် အသုံးချမှုကို ဖော်ပြတော်မူခြင်းဖြစ်သည်။ ဤပညတ်တော်၏ ပိုမိုပြည့်စုံသော အဓိပ္ပာယ်ဆိုင်ရာ အခြေခံထိုးထွင်းသိမြင်မှုများသည် ဓမ္မဟောင်းတွင်ပင် ရှိပြီးသားဖြစ်သည်။ ယေရှုခရစ်တော်သည် ကျမ်းတတ်ပညာရှင်နှင့် ဖာရိရှအချို့၏ လွဲမှားသော အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်များမှ လွတ်မြောက်လာသောအခါ ဤအမှန်တရားရတနာများကို ပိုမိုထက်မြက်စွာ တောက်ပစေတော်မူသည်။ တဖြည်းဖြည်းတိုးတက်သော ဗျာဒိတ်တော်သည် ယေရှုခရစ်တော်သည် ဓမ္မဟောင်း၏ ပုံသေနမူနာများနှင့် ဟောကိန်းများ၏ ပြည့်စုံခြင်းဖြစ်သည်ဟူသော အဓိပ္ပာယ်ဖြင့်လည်း ဖြစ်ပေါ်သည်။

The clarity of Scripture corollary also involves the concept of “progressive revelation.” Hebrews 1:1–3 indicates this progress in revelation from OT prophets to God’s own Son (see also John 1:16–18; Col. 1:25, 26; etc.). This is not progressive revelation in the sense that later Scripture contradicts or nullifies previous revelation, but in the sense that later revelation illuminates, clarifies, or amplifies the truths presented previously. So Jesus, in the Sermon on the Mount (Matt. 5), does not nullify the precepts of the Decalogue, but strips away from them the accretions of erroneous tradition and reveals their true depth of meaning and application. The basic insights into this fuller import of the law were already in the OT, and Jesus enables these gems of truth to shine with even greater brilliance as they are freed from the distorted interpretations of some of the scribes and Pharisees. Progressive revelation also occurs in the sense that Jesus is the fulfillment of the various types and prophecies of the OT.

 

ဤနိယာမ၏ နောက်ဆုံးလက်တွေ့အသုံးချမှုမှာ ကျမ်းချက်တစ်ခုသည် အခြားကျမ်းချက်ကို အလင်းပေးသည်ဟူသော နားလည်မှု၏ တဖြည်းဖြည်းတိုးပွားလာသော ခရာလည်ပုံစံကို အသိအမှတ်ပြုရန်ဖြစ်သည်။ တစ်ဖက်တွင် နောက်ပိုင်းသမ္မာကျမ်းစာရေးသားသူများသည် ယခင်ကရေးသားခဲ့ပြီးသားအရာများကို သတိရှိရှိ သိနားလည်မှုဖြင့် ရေးသားကြပြီး ယခင်ကျမ်းချက်များကို ယူဆလေ့ရှိပြီး အထက်တွင်တည်ဆောက်လေ့ရှိသည် (တစ်ခါတစ်ရံ ယခင်ကျမ်းချက်များ၏ နှိုင်းယှဉ်နိယာမ သို့မဟုတ် ရှေ့ပြေးကျမ်းချက်နှိုင်းယှဉ်နိယာမ ဟုခေါ်သည်)။ နောက်ပိုင်းကျမ်းချက်ကို အနီးကပ်ဖတ်ရှုခြင်းသည် ယခင်ကျမ်းချက်များသို့ ပဲ့တင်ထပ်ခြင်း သို့မဟုတ် ရည်ညွှန်းခြင်းများကို ဖော်ပြတတ်သည်။ ထို့ကြောင့် ယခင်ကျမ်းချက်များသည် နောက်ပိုင်းကျမ်းချက်၏ ပိုမိုပြည့်စုံသောအဓိပ္ပာယ်ကို အနက်ဖွင့်ရန် သော့ချပ်ဖြစ်လာသည်။ ဤအချက်သည် ဗျာဒိတ်ကျမ်းတွင် အထူးထင်ရှားသည်။ အခြားတစ်ဖက်တွင် ယခင်ကျမ်းချက်များကို နောက်ပိုင်းဗျာဒိတ်တော်၏ အလင်းအရောင်တွင် မကြည့်မချင်း အပြည့်အဝနားလည်ခြင်းမရှိခဲ့ပေ။ ဤအချက်သည် အထူးသဖြင့် ပုံသေနမူနာနှင့် ဟောကိန်းဆိုင်ရာများတွင် မှန်ကန်သည် (မသှ်ယ် ၁၂:၆၊ ၄၂၊ ၄၃၊ ၁ ပေတရု ၁:၁၀-၁၂ ကိုကြည့်ပါ)။ ထို့ကြောင့် နောက်ပိုင်းက ယခင်ကို အလင်းပေးပြီး ယခင်က နောက်ပိုင်းကို အလင်းပေးသော နားလည်မှု၏ ခရာလည်ပုံစံသည် တဖြည်းဖြည်းတိုးပွားလာသည်။

A final practical application of this principle of clarity is to recognize the increasing spiral of understanding as one passage illuminates another. On one hand, later biblical authors write with conscious awareness of what has been written before and often assume and build upon what comes earlier (sometimes called the epigenetic principle or analogy of antecedent Scripture). A close reading of a later passage may indicate echoes of, or allusions to, earlier passages, which thus become the key to interpreting the fuller meaning of the later. This is especially evident in the book of Revelation. On the other hand, earlier passages may not be fully understood until seen in the light of the later revelation. This is true in particular with typology and prophecy (see Matt. 12:6, 42, 43; 1 Peter 1:10–12). Thus the spiral of understanding grows as later illuminates earlier, and earlier illuminates later.

 

D. “ဝိညာဉ်ရေးရာအရာများကို ဝိညာဉ်အားဖြင့် ခွဲခြားသိမြင်ခြင်း”

သမ္မာကျမ်းစာအနက်ဖွင့်ခြင်း၏ စတုတ္ထအထွေထွေနိယာမသည် ကြိုတင်နားလည်မှု သို့မဟုတ် ဘက်မလိုက်မှုဆိုင်ရာ ပြဿနာကို သက်ဆိုင်သည်။ ခေတ်သစ်အနက်ဖွင့်နည်းလမ်းများတွင် ကျမ်းစာရေးသားသူ၏ မူလရည်ရွယ်ချက်ကို အနက်ဖွင့်နိယာမများနှင့် ကျမ်းစာခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာကိရိယာများကို တင်းကြပ်စွာအသုံးချခြင်းဖြင့် အလွန်သဘာဝလွန်ဝိညာဉ်ရေးရာအကူအညီမပါဘဲ ဆုံးဖြတ်နိုင်သည်ဟု မကြာခဏယူဆလေ့ရှိသည်။ ထို့ကြောင့် ခရစ်ယာန်မဟုတ်သူများသည် ကိရိယာများကို မှန်ကန်စွာအသုံးပြုပြီး နိယာမများကို မှန်ကန်စွာလိုက်နာပါက ခရစ်ယာန်များနှင့်အတူတူပင် သမ္မာကျမ်းစာ၏ အဓိပ္ပာယ်ကို ဆုံးဖြတ်နိုင်သည်ဟု ယူဆသည်။

D.“Spiritual Things Spiritually Discerned”

A fourth general principle of biblical interpretation concerns the issue of preunderstanding or objectivity. In modern hermeneutical approaches to the Bible, it is often assumed that the original intent of the Bible writer can be ascertained by the rigorous application of hermeneutical principles and exegetical tools, quite apart from any supernatural spiritual assistance. Thus non-Christians can determine the meaning of Scripture as well as Christians, if they use the tools and apply the principles correctly.

 

သို့ရာတွင် ကျမ်းစာအချက်အလက်များက ကွဲပြားခြားနားသော နိဂုံးချုပ်ချက်သို့ ဦးတည်သည်။ အထူးသဖြင့် ၁ ကောရိန္သု ၂:၁၁၊ ၁၄ ကို သတိပြုပါ။ “လူ၏အတွင်းစိတ်ကို လူ၌ရှိသော ဝိညာဉ်မှတစ်ပါး အဘယ်သူသိသနည်း။ ထိုနည်းတူစွာ ဘုရားသခင်၏အတွင်းစိတ်ကို ဘုရားသခင်၏ ဝိညာဉ်မှတစ်ပါး အဘယ်သူမျှ နားလည်နိုင်သည်မဟုတ်။” “သဘာဝလူသည် ဘုရားသခင်၏ ဝိညာဉ်တော်၏ ဆုကျေးဇူးများကို လက်ခံသည်မဟုတ်။ အကြောင်းမူကား ထိုအရာများသည် သူ့အတွက် မိုက်မဲခြင်းဖြစ်၍ ဝိညာဉ်အားဖြင့် ခွဲခြားသိမြင်ရသောကြောင့် သူသည် နားလည်နိုင်ခြင်းမရှိပေ။”

However, scriptural data leads to a different conclusion. We note in particular 1 Corinthians 2:11, 14: “For what person knows a man’s thoughts except the spirit of the man which is in him? So also no one comprehends the thoughts of God except the Spirit of God.” “The unspiritual man does not receive the gifts of the Spirit of God, for they are folly to him, and he is not able to understand them because they are spiritually discerned.”

 

၁. သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ အခန်းကဏ္ဍ

သမ္မာကျမ်းစာသည် အဆုံးစွန်အားဖြင့် လူရေးသားသူ၏ စိတ်ထွက်လာခြင်းမဟုတ်ဘဲ ဝိညာဉ်တော်အားဖြင့် ဘုရားသခင်၏ စိတ်တော်မှ ဗျာဒိတ်ပေးခြင်းဖြစ်သောကြောင့် (၁ ကောရိန္သု ၂:၁၂-၁၃ ကိုကြည့်ပါ)၊ မူလအဓိပ္ပာယ်နှင့် ယနေ့အသုံးချမှုနှစ်ခုစလုံးသည် ဘုရားသခင်၏ အတွေးအခေါ်များကို ပါဝင်စေသည်။ ရှင်ပေါလုအဆိုအရ ဘုရားသခင်၏ ဝိညာဉ်တော်၏ အကူအညီမရှိပါက လုံလောက်စွာ နားလည်နိုင်ခြင်းမရှိပေ (၁ ကောရိန္သု ၂:၁၃-၁၄၊ ၂ ကောရိန္သု ၃:၁၄-၁၈၊ ယောဟန် ၆:၄၅၊ ၁၆:၁၃ နှင့် နှိုင်းယှဉ်ပါ)။

1. The Role of the Holy Spirit

Since the Bible ultimately is not the product of the human writer’s mind but of the mind of God revealed through the Spirit (see 1 Cor. 2:12, 13), both the original meaning and its present application involve the thoughts of God, which according to Paul can be adequately comprehended only if we have the aid of the Spirit of God (1 Cor. 2:13, 14; 2 Cor. 3:14–18; cf. John 6:45; 16:13).

 

ဝိညာဉ်တော်ကို အနက်ဖွင့်ခရာလည်တွင် နေရာပေးခြင်းကို အချို့က ဆန့်ကျင်ကြသည်။ အကြောင်းမူကား ၎င်းသည် ခိုင်မာသော ကျမ်းစာခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာမှု၊ အနက်ဖွင့်သုတေသနကို ကျော်လွန်၍ ပုဂ္ဂိုလ်ရေးဆန်မှုကို လွှမ်းမိုးစေသည်ဟု ထင်မြင်ကြသောကြောင့်ဖြစ်သည်။ သမ္မာကျမ်းစာမှ ပေါက်ဖွားလာသော ကျမ်းစာခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာနိယာမများနှင့် အနက်ဖွင့်နည်းလမ်းများကို စိတ်အားထက်သန်စွာ မအသုံးမချဘဲ ဝိညာဉ်တော်ကိုသာ လုံးလုံးအားကိုးသော “ဝိညာဉ်ရေးရာအနက်ဖွင့်ခြင်း” သည် ပုဂ္ဂိုလ်ရေးဆန်မှုသို့ ဦးတည်စေနိုင်သည်မှာ မှန်ပါသည်။ သို့ရာတွင် ဝိညာဉ်တော်ပေါ်တွင် မှီခိုခြင်းနှင့် သမ္မာကျမ်းစာမှ ပေါက်ဖွားလာသော ခိုင်မာသော အနက်ဖွင့်လုပ်ထုံးလုပ်နည်းများကို မှန်ကန်စွာပေါင်းစပ်ခြင်းသည် ပုဂ္ဂိုလ်ရေးဆန်မှုသို့ ဦးတည်စေခြင်းမဟုတ်ဘဲ တစ်ခုတည်းသော လွတ်မြောက်ရာလမ်းဖြစ်သည်။

Some have resisted letting the Spirit have a place in the hermeneutical spiral because it seems to allow the subjective element to overcome solid exegetical/hermeneutical research. It is true that “spiritual exegesis” alone, attempting to rely totally on the Spirit without conscientiously applying principles of exegesis and hermeneutics arising from Scripture, is likely to lead to subjectivism. But the proper combination of dependence upon the Spirit with rigorous exegesis based upon sound hermeneutical procedures, far from leading to subjectivity, constitutes the only way of escape.

 

ခေတ်သစ်ပညာရှင်များသည် လူတိုင်းသည် သမ္မာကျမ်းစာထံ ကိုယ်ပိုင်ကြိုတင်နားလည်မှု၊ ကြိုယူဆချက်များနှင့် ဘက်လိုက်မှုများဖြင့် ချဉ်းကပ်လာကြသည်ဟု တဖြည်းဖြည်းဝန်ခံလာကြသည်။ ဤအရာကို “သိပ္ပံနည်းကျ” ချဉ်းကပ်ခြင်းဖြင့် “ယုံကြည်ခြင်းဘက်လိုက်မှု” မရှိဘဲ ဖြေရှင်းနိုင်မည်မဟုတ်ပါ။ အမှန်အားဖြင့် သမ္မာကျမ်းစာသည် ယုံကြည်ခြင်းဖြင့် တုံ့ပြန်ရန် တောင်းဆိုထားသောကြောင့် ကြားနေဟန်ဆောင်ခြင်းသည် သမ္မာကျမ်းစာ၏ ရည်ရွယ်ချက်နှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်နေပြီးသားဖြစ်သည် (မသှ်ယ် ၁၃:၁၁-၁၇၊ ယောဟန် ၆:၆၉ နှင့် နှိုင်းယှဉ်ပါ)။

Increasingly, modern scholars concede that all come to the Scriptures with their own preunderstandings, presuppositions, and biases. This cannot be remedied by approaching the text “scientifically,” without a “faith bias.” In fact, since the Scriptures call for a response of faith, an attempted “neutral” stance is already at crosscurrents with the intent of Scripture (cf. Matt. 13:11–17; John 6:69).

 

ယုံကြည်သူနှင့် ဝိညာဉ်တော်ဦးဆောင်သော အနက်ဖွင့်သူများသည်လည်း ကိုယ်ပိုင်ဘက်လိုက်မှုနှင့် ကြိုတင်နားလည်မှုများရှိကြပြီး အမှားမှ ကင်းလွတ်သူများမဟုတ်ပါ (တမန်ကျမ်း ၁၁:၂-၁၈ ကိုကြည့်ပါ)။ သို့ရာတွင် သမ္မာကျမ်းစာ၏ ကတိတော်များကို ယုံကြည်သော ခရစ်ယာန်များသည် ဘုရားသခင်အား သူတို့၏စိတ်နှလုံးကို ပြုပြင်ပြောင်းလဲပေးရန် တောင်းလျှောက်နိုင်ပြီး သူတို့ကိုယ်ပိုင်ယူဆချက်များမဟုတ်ဘဲ သမ္မာကျမ်းစာ၏ ယူဆချက်များကို တဖြည်းဖြည်း လက်ခံကျင့်သုံးနိုင်ကြသည် (ရောမ ၁၂:၁-၂ ကိုကြည့်ပါ)။ အမှန်တရား၏ ဝိညာဉ်တော်ကို တပည့်တော်များနှင့် ကျွန်ုပ်တို့အား ကတိပေးထားသည်။ “အမှန်တရား၏ ဝိညာဉ်တော်သခင် ကြွလာသောအခါ သင်တို့ကို အမှန်အားလုံးသို့ လမ်းပြတော်မူလိမ့်မည်” (ယောဟန် ၁၆:၁၃)။ ဤနေရာတွင် “သင်တို့” ဟူသော စကားလုံးသည် ဗဟုဝုစ်ဖြစ်သည်ကို သတိပြုရမည်။ ဝိညာဉ်တော်သည် အသင်းတော်အဖွဲ့အစည်းအတွင်း အနက်ဖွင့်သူများကို အတူတကွ လမ်းပြတော်မူသည် (ဆာလံ ၁၁၉:၆၃၊ တမန်ကျမ်း ၂:၄၂၊ ၄:၃၂၊ ရောမ ၁၂:၄-၈၊ ၁ ကောရိန္သု ၁၂၊ ဧဖက် ၄:၃-၆)။ ထိုနေရာတွင် အခြားယုံကြည်သူများနှင့် ဖလှယ်ခြင်းနှင့် ပြင်ဆင်ခြင်းဖြင့် အကျိုးခံစားနိုင်သည်။

Believing and Spirit-led interpreters also come with their own biases and preunderstandings and are not impervious to error (cf. Acts 11:2–18). But Christians who believe the promises of Scripture can ask God to transform their minds so that they increasingly adopt and incorporate the presuppositions of Scripture and not their own (see Rom. 12:1, 2). The Spirit of truth was promised to the disciples and to us: “When the Spirit of truth comes, he will guide you into all the truth” (John 16:13). It must be noted that the “you” here is plural; the Spirit directs interpreters together within the fellowship of the church body (Ps. 119:63; Acts 2:42; 4:32; Rom. 12:4–8; 1 Cor. 12; Eph. 4:3–6), where they may be benefited by exchange with and the correction of other believers.

 

အနက်ဖွင့်သူများသည် သူတို့၏ ကြိုတင်နားလည်မှုများကို သမ္မာကျမ်းစာမှ ဆင်းသက်လာပြီး သမ္မာကျမ်းစာအောက်တွင် အမြဲထားရှိရန် ဆုံးဖြတ်ရမည်။ သမ္မာကျမ်းစာအပေါ် အမြဲတမ်းဖွင့်လှစ်ထားပြီး သူတို့၏အတွေးအခေါ်များကို သမ္မာကျမ်းစာအပေါ်အခြေခံ၍ ပြင်ဆင်ခြင်းနှင့် ချဲ့ထွင်ခြင်းကို လက်ခံရမည်။ သူတို့သည် ပြင်ပမှ အတွင်းသို့ သမ္မာကျမ်းစာပေါ် ချမှတ်ရန် မည်သည့်သော့ချပ် သို့မဟုတ် စနစ်ကိုမဆို သတိရှိရှိ ငြင်းပယ်ရမည်။ ဥပမာ၊ သဘာဝလွန်အရာများအတွက် နေရာမရှိသော သဘာဝဝါဒစနစ်၊ တိုးတက်ရေးဝါဒ၊ လူသားကိုယ်တိုင်ကို နောက်ဆုံးစံနှုန်းအဖြစ် ယူဆသော လူသားဝါဒ၊ သို့မဟုတ် အနံအရပ်မရှိဟု ငြင်းပယ်သော ဆည်းကပ်ဝါဒ စသည်တို့ဖြစ်သည်။ သမ္မာကျမ်းစာအနက်ဖွင့်သူများသည် ကျမ်းစာကို ဗျာဒိတ်ပေးသော ဝိညာဉ်တော်အား သူတို့၏ ကြိုတင်နားလည်မှုများကို ကျမ်းစာနှင့်အညီ အလင်းပေး၊ ပုံဖော်၊ ပြင်ဆင်ပေးရန်နှင့် သူတို့၏ နားလည်မှုများကို ကျမ်းစာနှင့် သစ္စာရှိစေရန် တောင်းလျှောက်ရမည်။

Interpreters must make a decision that their preunderstandings will derive from and be under the control of the Bible, constantly open to modification and enlargement of their ideas on the basis of Scripture. They must consciously reject any external keys or systems to impose on Scripture from without, whether naturalistic (closed system of cause and effect without any room for the supernatural), evolutionary (the developmental axiom), humanistic (human beings the final norm), or relativistic (rejection of absolutes). Bible interpreters must ask the Spirit, who inspired the Word, to illuminate, shape, and modify their preunderstandings according to the Word, and to keep their understandings faithful to the Word.

 

၂. အနက်ဖွင့်သူ၏ ဝိညာဉ်ရေးရာဘဝ

“ဝိညာဉ်ရေးရာအရာများကို ဝိညာဉ်အားဖြင့် ခွဲခြားသိမြင်ရသည်” ဟူသော စကားသည် နားလည်ရန် ဝိညာဉ်တော်၏ အကူအညီလိုအပ်ခြင်းသာမက အနက်ဖွင့်သူသည် ဝိညာဉ်ရေးရာအရ လူဖြစ်ရမည်ဟူသော အဓိပ္ပာယ်လည်း ပါဝင်သည်။ ဝိညာဉ်တော်သည် စိတ်ကို အလင်းပေးရုံသာမက အနက်ဖွင့်သူ၏ နှလုံးသားကို ပြုပြင်ပြောင်းလဲပေးရမည်။ အနက်ဖွင့်သူ၏ ချဉ်းကပ်ပုံသည် သမ္မာကျမ်းစာတောင်းဆိုထားသော သဘောထားဖြစ်ရမည်။ ဆိုလိုသည်မှာ သမ္မာကျမ်းစာပြောသည်ကို လိုက်လျောလိုစိတ်ရှိသော သဘောထားဖြစ်သည်။ ယေရှုခရစ်တော်မိန့်တော်မူသည်မှာ “အကြင်သူ၏စိတ်သဘောသည် ဘုရားသခင်၏အလိုတော်ကို ပြုလုပ်လိုပါသည်ဆိုလျှင် ဤတရားသည် ဘုရားသခင်ထံမှလာသော တရားဖြစ်သည်ကို သို့မဟုတ် ငါသည် ကိုယ်အလိုအတိုင်း ဟောပြောသည်ကို သိလိမ့်မည်” (ယောဟန် ၇:၁၇)။

2. The Spiritual Life of the Interpreter

“Spiritual things are spiritually discerned” implies not only the need of the Spirit to aid in understanding, but also that the interpreter be spiritual. The Spirit must not only illumine the mind, but also must have transformed the interpreter’s heart. The approach of the interpreter must be that called for by Scripture, an attitude of consent or willingness to follow what Scripture says. Jesus stated, “If any man’s will is to do his [God’s] will, he shall know whether the teaching is from God or whether I am speaking on my own authority” (John 7:17).

 

ဒါဝိဒ်လက်ထက်ကဲ့သို့ နားလည်ရန် စိတ်အားထက်သန်စွာ ဆုတောင်းရမည်။ “ထာဝရဘုရား၊ ကိုယ်တော်၏နိယာမတို့၏လမ်းကို ကျွန်ုပ်အား သွန်သင်တော်မူပါ။ အဆုံးတိုင်အောင် ကျွန်ုပ် စောင့်ထိန်းပါမည်” (ဆာလံ ၁၁၉:၃၃၊ အခန်းငယ် ၃၄-၄၀၊ သုတ္တံ ၂:၃-၇ နှင့် နှိုင်းယှဉ်ပါ)။ ပညာရှိများပြောသည်ကို ယုံကြည်ခြင်းဖြင့် လက်ခံရမည် (၂ ဧဇရာ ၂၀:၂၀၊ ယောဟန် ၅:၄၆-၄၇ နှင့် နှိုင်းယှဉ်ပါ)။

There must be diligent, earnest prayer for understanding, after the example of David: “Teach me, O Lord, the way of thy statutes; and I will keep it to the end” (Ps. 119:33; cf. verses 34–40; Prov. 2:3–7). There must be an acceptance by faith of what the prophets say (2 Chron. 20:20; cf. John 5:46, 47).

 

အနှစ်ချုပ်ရလျှင် သမ္မာကျမ်းစာကို အခြားစာအုပ်များကဲ့သို့ ချွန်ထက်သော ကျမ်းစာခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာကိရိယာများနှင့် ပြည့်စုံသော အနက်ဖွင့်နိယာမများဖြင့် လေ့လာနိုင်သည်မဟုတ်ပါ။ အနက်ဖွင့်လုပ်ငန်းစဉ်၏ အဆင့်တိုင်းတွင် ဝိညာဉ်တော်ဖြင့် ဗျာဒိတ်ပေးထားသော စာအုပ်ကို “အထက်မှ” ဝိညာဉ်တော်၏ အလင်းပေးခြင်းနှင့် ပြုပြင်ပြောင်းလဲခြင်းအားဖြင့်သာ မှန်ကန်စွာ နားလည်နိုင်သည်။ ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်ကို ရိုသေခြင်းဖြင့် ချဉ်းကပ်ရမည်။ သမ္မာကျမ်းစာရှေ့တွင် အနက်ဖွင့်သူ၏ သင့်လျော်သော ရပ်တည်ချက်ကို အကောင်းဆုံး ဖော်ပြထားခြင်းမှာ ဟေရှာယ၏ စကားဖြစ်သည်။ “ဤလူကိုမူကား ငါမြင်မည်။ နှိမ့်ချသောစိတ်၊ နှလုံးကြေမွသောစိတ်ရှိ၍ ငါ့နှုတ်ကပတ်တော်ကို ကြောက်ရွံ့သောသူကို ငါမြင်မည်” (ဟေရှာယ ၆၆:၂)။

In summary, the Bible cannot be studied as any other book, with sharpened tools of exegesis and honed principles of interpretation. At every stage of the interpretative process, the book inspired by the Spirit can be correctly understood only “from above,” by the illumination and transformation of the Spirit. God’s Word must be approached with reverence. Perhaps the best encapsulation of the interpreter’s appropriate stance before Scripture is recorded by Isaiah: “But this is the man to whom I will look, he that is humble and contrite in spirit, and trembles at my word” (Isa. 66:2).

 

III. သမ္မာကျမ်းစာအနက်ဖွင့်ခြင်းအတွက် အထူးလမ်းညွှန်ချက်များ

သမ္မာကျမ်းစာကျမ်းချက်များကို အနက်ဖွင့်ရန် အထူးလမ်းညွှန်ချက်များသည် ဤမတိုင်မီ ဖော်ပြခဲ့သော အခြေခံနိယာမများမှ ပေါက်ဖွားလာပြီး အထက်တွင် တည်ဆောက်ထားသည်။ ဤလမ်းညွှန်ချက်များသည် မည်သည့်စာရေးသားမှုကိုမဆို အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုရန် အသုံးများသော အသိဉာဏ်နှင့် ဘာသာစကားဥပဒေများမှ ညွှန်ကြားထားသော သဒ္ဒါ-သမိုင်းနည်းလမ်း (grammatico-historical method) ကို အဓိကအားဖြင့် လွှမ်းခြုံထားသည်။ သို့ရာတွင် အသုံးများသော အနက်ဖွင့်အသိဉာဏ်ထက် ပိုမိုသည်မှာ ဤလမ်းညွှန်ချက်အားလုံးသည် သမ္မာကျမ်းစာမှ အတိအလင်း သို့မဟုတ် ငုပ်လျှိုးစွာ ပေါက်ဖွားလာခြင်းဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် အောက်တွင်ဆွေးနွေးမည့် လမ်းညွှန်ချက်တစ်ခုချင်းစီအတွက် ပထမဦးစွာ သမ္မာကျမ်းစာမှ မည်သို့ပေါက်ဖွားလာသည်ကို ဖော်ပြမည်။ သမ္မာကျမ်းစာအနက်ဖွင့်ခြင်းတွင် ၎င်း၏ အသုံးချမှုကို သရုပ်ပြသော ကျမ်းချက်တစ်ခု သို့မဟုတ် တစ်ခုထက်ပိုသော နမူနာများကိုလည်း ပေးမည်။

III. Specific Guidelines for the Interpretation of Scripture

The specific guidelines for interpreting biblical passages arise from and build upon the foundational principles thus far described. These guidelines encompass essentially the grammatico-historical method that is dictated by common sense and the laws of language to ascertain the meaning of any writing. But more than from the common interpretative sense, all these guidelines also either explicitly or implicitly arise from Scripture itself. Thus for each guideline discussed below, we will first note how it arises from Scripture. We will also provide one or more biblical examples illustrating its application in biblical interpretation.

 

A. ကျမ်းစာစာသားနှင့် ဘာသာပြန်ဆိုခြင်း

သမ္မာကျမ်းစာကို အနက်ဖွင့်ရာတွင် ပထမဆုံးနှင့် အခြေခံဆုံးအလုပ်မှာ မူလဘာသာစကားများဖြင့်ဖြစ်စေ ခေတ်သစ်ဘာသာပြန်ဆိုချက်များဖြင့်ဖြစ်စေ အမှန်တကယ် သန့်ရှင်းသောကျမ်းစာဖြစ်ကြောင်း သေချာစေရန်ဖြစ်သည်။ ဤအရာသည် ကျမ်းစာစာသားလေ့လာမှုနှင့် ဘာသာပြန်ဆိုနိယာမများကို အာရုံစိုက်ရန် လိုအပ်သည်။

A. Text and Translation

The first and most basic task in interpreting Scripture is to ensure that one has access to what is indeed the Holy Scriptures—both in the original languages and in modern translation. This requires attention to textual studies and to principles of translation.

 

၁. ကျမ်းစာစာသားလေ့လာမှု

က. သမ္မာကျမ်းစာစာသား၏ ထိန်းသိမ်းစောင့်ရှောက်ခြင်း။ အနက်ဖွင့်လုပ်ငန်းသည် ရေးသားထားသော နှုတ်ကပတ်တော်ကို အာရုံစိုက်သောကြောင့် သမ္မာကျမ်းစာ၏ မူလစာသားကို တတ်နိုင်သမျှ ဆုံးဖြတ်ရမည်။ သမ္မာကျမ်းစာကိုယ်တိုင်က သန့်ရှင်းသောကျမ်းစာနှုတ်ကပတ်တော်များကို ထိန်းသိမ်းရန် လိုအပ်ကြောင်း အလေးပေးထားသည်။ မောရှေသည် တောရတ်နှင့်ပတ်သက်၍ “ငါမှာထားသော နှုတ်ကပတ်တော်ကို သင်တို့သည် ထပ်မပေါင်းရ၊ နုတ်မယူရ” ဟု ရေးသားခဲ့သည် (တရားဟော ၄:၂၊ ၁၂:၃၂ နှင့် နှိုင်းယှဉ်ပါ)။ သုတ္တံကျမ်းစာအုပ်သည် ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်တစ်ခုလုံးအတွက် ဤနိယာမ်ကို ချဲ့ထွင်ထားသည်။ “ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တိုင်းသည် အမှန်ဖြစ်သည် … ထိုနှုတ်ကပတ်တော်များကို မထပ်ပေါင်းနှင့်။ မှို၍ သင်သည် မုသားဆိုသူဖြစ်မည်ကို သူအပြစ်တင်လိမ့်မည်” (သုတ္တံ ၃၀:၅-၆)။ သမ္မာကျမ်းစာကျမ်းဂန်ပြီးဆုံးချိန်တွင် အလားတူသတိပေးချက်ကို တွေ့ရသည်။ “အကြင်သူသည် ဤကျမ်းစာများကို ထပ်ပေါင်းလျှင် ဘုရားသခင်သည် ဤကျမ်းစာတွင် ရေးထားသော ဘေးဒုက္ခများကို သူ့အပေါ်သို့ ထပ်ပေါင်းမည်။ အကြင်သူသည် ဤဗျာဒိတ်ကျမ်း၏ နှုတ်ကပတ်တော်များကို နုတ်ယူလျှင် ဘုရားသခင်သည် သူ၏ အသက်ပင်တိုင်နှင့် သန့်ရှင်းသောမြို့တော်တွင် ရှိသော အခွင့်အရေးကို နုတ်ယူမည်” (ဗျာဒိတ် ၂၂:၁၈-၁၉)။

1. Textual Studies

a. The preservation of the biblical text. Since the hermeneutical enterprise focuses on the written Word, the original text of the Bible must be ascertained as far as possible. The Bible itself underscores the necessity of preserving the words of sacred Scripture. Moses wrote with regard to the Torah, “You shall not add to the word which I command you, nor take from it” (Deut. 4:2; cf. 12:32). The book of Proverbs expands this principle to the whole Word of God: “Every word of God proves true … . Do not add to his words, lest he rebuke you, and you be found a liar” (Prov. 30:5, 6). At the close of the biblical canon, a similar warning is found: “If anyone adds to them, God will add to him the plagues described in this book, and if any one takes away from the words of the book of this prophecy, God will take away his share in the tree of life and in the holy city” (Rev. 22:18, 19).

 

ဓမ္မဟောင်း ဣသြေလလူမျိုးတွင် တောရတ်ကို သန့်ရှင်းရာဌာန၌ ပဋိညာဉ်သေတ္တာဘေးတွင် ထားရှိခြင်းဖြင့် တောရတ်ကို ထိန်းသိမ်းရန် ပြင်ဆင်ထားခဲ့သည် (တရားဟော ၃၁:၂၆)။ တောရတ်ကို နှစ်ခုနစ်တစ်ကြိမ် ဗလာချဲ့ပွဲတော်တွင် လူအများရှေ့တွင် ဖတ်ရှုရမည် (အခန်းငယ် ၉-၁၃)။

In OT Israel, provision was made for preserving the Torah by depositing “the book of the law” in the Most Holy Place of the sanctuary beside the ark of the covenant (Deut. 31:26). There was to be public reading of the Torah every seven years at the Feast of Tabernacles (verses 9–13).

 

ကံမကောင်းစွာဖြင့် ဓမ္မဟောင်း သို့မဟုတ် ဓမ္မသစ်ကျမ်းစာများ၏ မူလလက်ရေးမူများ တစ်စုံတစ်ရာ မကျန်ရှိတော့ပါ။ သို့ရာတွင် ကျမ်းစာစာသားလွှဲပြောင်းမှု သမိုင်းသည် သမ္မာကျမ်းစာစာသားကို ရာစုနှစ်များတစ်လျှောက် ယနေ့တိုင်အောင် မည်မျှဂရုတစိုက်၊ နှမြောစွာ ထိန်းသိမ်းခဲ့သည်ကို ဖော်ပြထားသည်။ ဒုတိယကမ္ဘာစစ်မတိုင်မီ ဝေဖန်ရေးပညာရှင်များသည် လက်ခံထားသော (မာသိုရက်) ဟေဗြဲစာသား၏ တိကျမှုကို အလွန်နိမ့်ကျစွာ ခန့်မှန်းခဲ့ကြသည်။ အကြောင်းမူကား ၎င်း၏ အစောဆုံးလက်ရေးမူသည် ခရစ်နှစ် ၉၀၀ ခန့်သို့ ပြန်တွက်နိုင်သောကြောင့်ဖြစ်ပြီး ဟေဗြဲကျမ်းစာ၏ ဝေဖန်ရေးထုတ်ဝေမှုများတွင် ထောင်ပေါင်းများစွာ ခန့်မှန်းပြင်ဆင်ချက်များ အဆိုပြုခဲ့ကြသည်။ သို့ရာတွင် ၁၉၄၇ ခုနှစ်မှစ၍ သေဆုံးပင်လယ်လိပ်များ ရှာဖွေတွေ့ရှိခဲ့ပြီးနောက် အေသေတရကျမ်းစာမှလွဲ၍ ဓမ္မဟောင်းကျမ်းစာအားလုံး၏ လက်ရေးမူများ သို့မဟုတ် အပိုင်းအစများ ပါဝင်ခဲ့သည်။ ပညာရှင်များသည် မာသိုရက်များသည် တစ်ထောင်စုနှစ်ခန့်ကြာခဲ့သော စာသားဓလေ့ကို မပြောင်းလဲဘဲ လက်ဆင့်ကမ်းပေးခဲ့ကြောင်း အံ့အားတသင်္ဘော တွေ့ရှိခဲ့ကြသည်။

Unfortunately, no autograph copies of either OT or NT Scriptures remain. But the history of textual transmission reveals how carefully and painstakingly the biblical text has been preserved down through the centuries to the present day. Before the end of World War II critical scholars had a very low estimate of the accuracy of the received (Masoretic) Hebrew text, since its earliest manuscript dated back only to about A.D. 900 and critical editions of the Hebrew Bible proposed thousands of conjectured emendments to the text. But since 1947 and the discovery of the Dead Sea scrolls, which contained manuscripts or fragments of every OT book except Esther, scholars have been amazed to discover how the Masoretes had handed down virtually without change the textual tradition from a thousand years earlier.

 

ဓမ္မသစ်ကျမ်းစာ ဂရိစာသားအတွက် လက်ရေးမူအထောက်အထားပမာဏသည် ရှေးခေတ်ကမ္ဘာ့ အခြားစာရွက်စာတမ်းများထက် များစွာပိုမိုကြွယ်ဝသည်။ ဓမ္မသစ်ကျမ်းစာအပိုင်းအစ သို့မဟုတ် အပြည့်အစုံပါဝင်သော ဂရိလက်ရေးမူ သုံးထောင်ကျော် (၃၀၀၀) ရှိပြီး ရှေးဟောင်းဂရိ ဓမ္မသစ်ကျမ်းစာဖတ်စရာများ (ဓမ္မသစ်ကျမ်းစာကို ဘုရားကျောင်းအခမ်းအကျင်းအစဉ်အတိုင်း စီစဉ်ထားသော စာဖတ်စရာများ) နှစ်ထောင်ခန့်၊ လက်တင်လက်ရေးမူ ရှစ်ထောင်ခန့်၊ ရှေးဟောင်းဘာသာစကားများဖြစ်သော ရှီးရီးယား နှင့် ကော့ပတစ်စသည့် လက်ရေးမူ နှစ်ထောင်ကျော်၊ ဓမ္မသစ်ကျမ်းစာတစ်ခုလုံးနီးပါးကို ရှေးဦးအသင်းတော်ဖခမည်းတော်များ၏ ကိုးကားချက်များတွင် ထည့်သွင်းထားသည်ကို တွေ့ရှိရသည် (Greenlee ၆၉၇၊ ၇၀၇)။ ဤများပြားလှစွာသော လက်ရေးမူများကြားတွင် တကယ့်အနှစ်သာရဆိုင်ရာ ကွဲပြားမှုပမာဏသည် အလွန်နည်းပါးသည်။ F. F. Bruce က “ဓမ္မသစ်ကျမ်းစာစာသားဝေဖန်ပညာရှင်များကြားတွင် သံသယရှိနေသေးသော ကွဲပြားသောဖတ်ရှုနည်းများသည် သမိုင်းဆိုင်ရာ အချက်အလက် သို့မဟုတ် ခရစ်ယာန်ယုံကြည်ခြင်းနှင့် ကျင့်ကြံမှု၏ မည်သည့်မှုန့်မှုန့်မဆို သက်ရောက်မှုမရှိပါ” ဟု အတည်ပြုထားသည် (၁၉၊ ၂၀)။

The amount of MS evidence for the Greek text of the NT is far more abundant than for any other document of the ancient world. There are more than 3,000 Greek MSS of part or all of the NT text, in addition some 2,000 ancient Greek lectionaries (NT readings arranged in order of liturgical usage), about 8,000 Latin MSS, more than 2,000 MSS in other ancient versions such as Syriac and Coptic, and thousands of quotations—virtually the whole NT—in citations by the various early Church Fathers (Greenlee 697, 707). The actual amount of substantive variation among these many manuscripts is very small. F. F. Bruce affirms, “The variant readings about which any doubt remains among textual critics of the New Testament affect no material question of historic fact or of Christian faith and practice” (19, 20).

 

ခ. ကျမ်းစာစာသားလေ့လာမှု၏ လိုအပ်ချက်။ လွန်ခဲ့သော ၁၅၀ နှစ်ကာလအတွင်း ကြိုးစားအားထုတ်ခဲ့သော ကျမ်းစာစာသားလေ့လာမှုများကြောင့် သမ္မာကျမ်းစာများသည် မူလရေးသားခဲ့သည့်အတိုင်း အနှစ်သာရအားဖြင့် ကျွန်ုပ်တို့ထံသို့ ရောက်ရှိလာခဲ့ကြောင်း စိတ်ချယုံကြည်နိုင်ပါသည်။ သို့သော် ရှေးခေတ်ကျမ်းပြွန်များစွာတွင် အနည်းငယ်ကွဲလွဲမှုများလည်း ရှိပါသည်။ ဓမ္မဟောင်းနှင့် ဓမ္မသစ်ကျမ်းတို့၏ မူလစာသားနှင့် အလွန်နီးကပ်စွာ ရောက်ရှိနိုင်ရန် သိပ္ပံနည်းကျ (သို့မဟုတ် အနုပညာ) နည်းဖြင့် လေ့လာခြင်းကို ကျမ်းစာစာသားလေ့လာမှု (textual study) ဟုခေါ်ပြီး၊ မကြာခဏ “ကျမ်းစာစာသားဝေဖန်ရေး” (textual criticism) ဟုလည်း ခေါ်ပါသည်။ သမ္မာကျမ်းစာ၏ အပြည့်အဝအာဏာတရားကို လက်ခံသူတစ်ဦးက ကျင့်သုံးသော ဤလေ့လာမှုသည် သမိုင်းဝေဖန်နည်း (historical-critical method) ၏ ကြိုတင်ယူဆချက်များကို ငြင်းပယ်ပြီး၊ သမ္မာကျမ်းစာ၏ စစ်မှန်သောစာသားကို ဆုံးဖြတ်ရန် နောက်ဆုံးစံနှုန်းသည် သမ္မာကျမ်းစာကိုယ်တိုင်အတွင်း၌သာ တည်ရှိကြောင်း အခိုင်အမာဆိုပါသည်။

b. The need for textual studies. Although the past 150 years of diligent textual study assure us that the Scriptures have come down to us substantially as they were written, there are small variations among the many ancient biblical MSS. The science (or art) of coming as close as possible to the original text of the Old and New Testaments is textual study, often called “textual criticism.” This study, as practiced by one who accepts the full authority of Scripture, rejects the presuppositions of the historical-critical method (see IV. F, G) and insists that the final norm for determining the authentic text of Scripture is found within Scripture itself.

 

ကျမ်းစာစာသားလေ့လာမှုဆိုင်ရာ အခြေခံဆောင်းပါးများကို The Seventh-day Adventist Bible Commentary တွင် တွေ့ရှိနိုင်ပြီး ဤနေရာတွင် ထပ်မံဖော်ပြရန် မလိုအပ်ပါ။ စံပြ ဟေဗြဲနှင့် ဂရိသမ္မာကျမ်းစာများတွင် အဓိက စာသားကွဲလွဲချက်များကို စာမျက်နှာတစ်ခုချင်း၏ အောက်ခြေရှိ apparatus တွင် အသေးစိတ်ဖော်ပြထားပါသည်။

Basic articles on textual study are found in The Seventh-day Adventist Bible Commentary and need not be reproduced here. The standard Hebrew and Greek Bibles give detailed information on major textual variants in the apparatus at the bottom of each page of text.

 

၂. ဘာသာပြန်ဆိုခြင်းနှင့် ကျမ်းမူများ သမ္မာကျမ်းစာကိုယ်တိုင်တွင် အဓိပ္ပာယ်ရှင်းလင်းစေရန် ဘာသာပြန်ဆိုထားသည့် ဥပမာများစွာ ရှိပါသည်။ ထိုဥပမာများထဲတွင် နေဟမိ ၈:၈၊ မဿဲ ၁:၂၃၊ မာကု ၅:၄၁၊ ၁၅:၂၂၊ ၃၄၊ ယောဟန် ၁:၄၂၊ ၉:၇၊ တမန်တော် ၉:၃၆၊ ၁၃:၈၊ ဟေဗြဲ ၇:၂ တို့ ပါဝင်ပါသည်။ သမ္မာကျမ်းစာကို နားလည်ရန် လိုအပ်ကြောင်း အလေးပေးထားသည်ကို (တမန်တော် ၈:၃၀-၃၅ ကိုကြည့်ပါ) ယုံကြည်စိတ်ချရသော ဘာသာပြန်ဆိုမှု၏ အရေးကြီးပုံကို ဖော်ပြပါသည်။

2. Translations and Versions

The Scriptures themselves give numerous examples of translation to make meaning clear. Among these are Nehemiah 8:8; Matthew 1:23; Mark 5:41; 15:22, 34; John 1:42; 9:7; Acts 9:36; 13:8; Hebrews 7:2. The emphasis given to the need for understanding Scripture (see Acts 8:30–35) suggests the importance of faithful translation.

 

က. ဘာသာပြန်ဆိုခြင်းတွင် ပါဝင်သော စိန်ခေါ်မှုများ။ သမ္မာကျမ်း၏ မူလဘာသာစကားများဖြစ်သော ဟေဗြဲ၊ အာရံအာ၊ ဂရိဘာသာတို့၏ ပုံစံနှင့် အကြောင်းအရာကို ခေတ်သစ်ပစ်မှတ်ဘာသာစကားများတွင် တိကျစွာ ဖော်ပြရန် ခက်ခဲပါသည်။ ဘာသာပြန်သူသည် အချိန်ကာလ၊ ယဉ်ကျေးမှု၊ ပထဝီအနေအထား ကွာခြားမှု၊ လူမှုစီးပွားနိုင်ငံရေးအခြေအနေ ပြောင်းလဲမှု၊ အတွေးအခေါ်ပုံစံ ကွဲပြားမှုစသည့် အတားအဆီးများကို ကျော်ဖြတ်ရပါသည်။

a. The challenges involved in translation. It is difficult to represent accurately the form and content of the original languages of the Bible in the modern target languages because in the process the translator must seek to bridge various barriers, such as gaps of time, culture, and geography; changed socioeconomic-political situations; and different thought patterns.

 

ဘာသာပြန်ဆိုခြင်းလုပ်ငန်းစဉ်တွင် အဓိကစိန်ခေါ်မှုမှာ ဘာသာစကားများကိုယ်တိုင်၏ ကွဲပြားမှုဖြစ်ပါသည်။ မူလဘာသာစကားရှိ စကားလုံးတစ်လုံး၏ အဓိပ္ပာယ်အတိုင်းအတာသည် ပစ်မှတ်ဘာသာစကားရှိ ညီမျှသောစကားလုံးထက် ပိုကြီး သို့မဟုတ် ပိုသေးနိုင်ပါသည်။ ထို့ကြောင့် မူလစကားလုံး၏ အဓိပ္ပာယ်သက်ရောက်မှု (connotations) သည် ခေတ်သစ်ညီမျှစကားလုံးနှင့် ဆက်စပ်မှုမရှိသော အဓိပ္ပာယ်များကြောင့် ပြောင်းလဲသွားနိုင်ပါသည်။

The most significant challenge to the translation process lies in the differences in the languages themselves. The range of meaning of a word in the original language may be larger or smaller than its equivalent in the target language. Thereby the connotations of the original word are distorted by the unrelated meanings associated with the closest modern equivalent.

 

မူလဘာသာစကားများ၏ သဒ္ဒါနှင့် ဝါကျဖွဲ့စည်းပုံဆိုင်ရာ အချက်များကို ခေတ်သစ်ဘာသာပြန်တွင် လုံလောက်စွာ ဖော်ပြရန် မဖြစ်နိုင်ပါ။ ဥပမာ၊ ဟေဗြဲကြိယာသည် အခြေအနေကို အလေးပေးပြီး၊ ဂရိကြိယာသည် လုပ်ဆောင်ချက်၏ အမျိုးအစားကို အလေးပေးကာ၊ အင်္ဂလိပ်ကြိယာသည် အချိန်ကို အလေးပေးပါသည်။

Grammatical and syntactical features of the original languages are not always possible to adequately represent in the modern translation. For example, the Hebrew verb stresses state, the Greek verb stresses kind of action, while the English verb emphasizes time.

 

တစ်ခါတစ်ရံ မူလစာသား၏ အဓိပ္ပာယ်သည် မရေရာပါ။ ဘာသာပြန်သူသည် ဘာသာပြန်ကို မရေရာအောင်ထားမည်လော သို့မဟုတ် မရေရာမှုကို ဖယ်ရှားရန်ကြိုးစားမည်လော (မှားယွင်းသော အဓိပ္ပာယ်ရွေးချယ်မိပါက လမ်းလွဲသွားနိုင်သည်) ဆုံးဖြတ်ရပါသည်။

At times the meaning of the original is ambiguous. The translator must decide whether to leave the translation ambiguous or attempt to remove the ambiguity—which could be potentially misleading if the incorrect meaning is chosen.

 

ခ. ဘာသာပြန်ဆိုမှုအမျိုးအစားများ။ အကောင်းဆုံးဘာသာပြန်ဆိုမှုဟူသည် အဘယ်နည်းဆိုသော အခြေခံဒဿနိကသုံးမျိုးကြောင့် အလွန်ကွဲပြားသော ဘာသာပြန်မှုသုံးမျိုး ဖြစ်ပေါ်လာပါသည်။

တင်းကျပ်သောဘာသာပြန်မှု (Formal translations) သည် စကားလုံးတစ်လုံးချင်း ညီမျှမှုကို အလေးပေးပါသည်။ ဤနည်းသည် မူလဟေဗြဲ/အာရံအာ နှင့် ဂရိဘာသာကို ပိုမိုတိကျစွာ စာသားအတိုင်းဘာသာပြန်ပေးပါသည်။ ရလဒ်အနေဖြင့် ကောင်းမွန်သော လေ့လာရေးကျမ်းစာ ဖြစ်လာပါသည်။ သို့သော် စာဖတ်ရသည်မှာ တောင့်တင်းပြီး သဘာဝမကျတတ်ပါ။ မူလစာသား၏ အလှတရားနှင့် သံစဉ်များ ပျောက်ဆုံးသွားတတ်ပါသည်။

တက်ကြွသောဘာသာပြန်မှု (Dynamic translations) သည် စကားလုံးတစ်လုံးချင်း အစား အဓိပ္ပာယ်တစ်ခုချင်း ညီမျှမှုကို အလေးပေးပါသည်။ ဘာသာပြန်သူသည် ညီမျှသော အတွေးအခေါ် သို့မဟုတ် အဓိပ္ပာယ်ကို ခေတ်သစ်စကားအသုံးအနှုန်းနှင့် ပြန်လည်ဖွဲ့စည်းပါသည်။ အားသာချက်မှာ ခေတ်နှင့်လျော်ညီစွာ စာဖတ်ရလွယ်ကူပြီး ရှင်းလင်းပါသည်။ အားနည်းချက်မှာ ဘာသာပြန်သူ၏ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက် မှန်ကန်မှုပေါ်မူတည်၍ လမ်းမှားနိုင်ပါသည်။

ပြန်လည်ရေးသားခြင်း (Paraphrase) သည် တက်ကြွသောဘာသာပြန်ထက် မူလစာသားနှင့် ပိုမိုလွတ်လပ်ပါသည်။ များသောအားဖြင့် ဆွမ်းချစားဖွယ်သုံးရန်ထက် နက်နဲသော အယူဝါဒလေ့လာမှုအတွက် မဟုတ်ပါ။ ပြန်လည်ရေးသားခြင်းသည် ဘာသာပြန်ဆိုခြင်းထက် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်ဖြစ်နေတတ်သောကြောင့် စာဖတ်သူများ အသုံးပြုရာတွင် သတိထားရပါမည်။

b. Translation types. Three major philosophies or theories concerning what makes the best translation result in three very different kinds of translations. Formal translations emphasize word-for-word equivalency in the translation process. This process gives a more exact and literal rendering of the original Hebrew/Aramaic and Greek. The result is an excellent study Bible. However, its readings are often rather wooden and stilted, and the aesthetic quality and cadences of the original may be lost. Dynamic translations emphasize meaning-for-meaning instead of word-for-word equivalence. The translator restructures the translation into idiomatic usage that represents the equivalent thought or meaning. The advantage of the dynamic translation is its idiomatic contemporaneity, its readability and clarity. Its drawback is that the interpretation may be misleading or erroneous—depending upon the correctness or incorrectness of the translator’s interpretation. A paraphrase is far more free with the original than the dynamic translations. It is often intended more for devotional use than serious doctrinal study. Because a paraphrase is often more interpretation than translation, readers need to be careful how they use it.

 

ဘာသာပြန်ဆိုခြင်း၏ ခက်ခဲမှုများနှင့် နည်းလမ်းကွဲပြားမှုများကြောင့် ကျမ်းစာလေ့လာသူများ ဘာသာပြန်ကျမ်းများရွေးချယ်ရာတွင် သတိထားရပါမည်။ တစ်ခုတည်းသော ဂိုဏ်းခွဲက ပြုစုထားသော ဘာသာပြန်ကျမ်းသည် အချို့အယူဝါဒများကို ထောက်ခံရန် ဘက်လိုက် သို့မဟုတ် လွဲချော်နိုင်ပါသည်။ တစ်ဦးတည်းသာ ဘာသာပြန်ထားသော ကျမ်းမူတွင်လည်း အလားတူအားနည်းချက် ရှိပါသည်။ မှတ်စုများ သို့မဟုတ် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်စနစ်ပါသော ကျမ်းမူများတွင်လည်း သတိထားရပါမည်။ ကလေးများအတွက် ရိုးရှင်းသော ခေတ်သစ်ဘာသာစကားဖြင့် ဘာသာပြန်ထားသည်များသည် အရေးကြီးသော ကျမ်းစာအဓိကအကြောင်းအရာများကို ပြောင်းလဲသွားစေနိုင်သည့် အန္တရာယ်ရှိပါသည်။ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုမှု ပိုများသော ကျမ်းမူများကို တင်းကျပ်စွာ စကားလုံးအတိုင်းဘာသာပြန်ထားသည့် ကျမ်းမူနှင့် သို့မဟုတ် မူလဟေဗြဲ/အာရံအာ နှင့် ဂရိစာသားနှင့် စေ့စေ့စပ်စပ် နှိုင်းယှဉ်ရပါမည်။

Given the difficulties in translation and the different ways translation can be done, Bible students should be cautious in their choice of translations. A Bible translation prepared by a single denomination may be slanted or even skewed to support certain doctrines. A similar weakness also exists in a one-translator Bible, without the balance and input of many minds. Caution is also in order with regard to Bibles with systems of notes or interpretation. Likewise, translations into simplified modern language for children run the risk of distorting crucial biblical themes. The more interpretative versions should be diligently compared with a formal word-for-word translation, if not with the original Hebrew/Aramaic and Greek.

 

ခ. သမိုင်းဆိုင်ရာ နောက်ခံ သမ္မာကျမ်းစာကို နားလည်ရန်အတွက် ပထမဆုံး မူလအခြေအနေတွင် အဘယ်အဓိပ္ပာယ်ရှိခဲ့သည်ကို ရှာဖွေရပါမည်။ အဆုံးအမများကို မည်သည့်အခြေအနေတွင် စတင်ခဲ့သည်၊ မည်သူက မည်သူ့ကို မည်သည့်အချိန်တွင် ပြောခဲ့သည်ကို သိရှိရပါမည်။ ဤအရာများကို နားလည်သောအခါ ကျမ်းစာသတင်းစကားကို လက်ရှိအခြေအနေသို့ အသုံးချရန် ပိုမိုလွယ်ကူပါလိမ့်မည်။

B. Historical Context

In order to understand the Scriptures, we must first seek to determine what they meant in their original setting. We must see in what situation each teaching was launched—the historical background; who said what, to whom, and under what circumstances. When we grasp these things, it will be easier to apply the Bible message to current situations.

 

၁. ယုံကြည်စိတ်ချရသော သမိုင်းအဖြစ် သမ္မာကျမ်း ဓမ္မဟောင်းနှင့် ဓမ္မသစ်ကျမ်းတို့တွင် ပါဝင်သော လူပုဂ္ဂိုလ်များ၊ ဖြစ်ရပ်များ၊ အဖွဲ့အစည်းများအားလုံးကို စစ်မှန်ပြီး ယုံကြည်စိတ်ချရသော သမိုင်းမှတ်တမ်းတစ်ခုအဖြစ် တင်ပြထားပါသည်။ နောက်ပိုင်းဓမ္မဟောင်းပရောဖက်များ၊ ယေရှုနှင့် ဓမ္မသစ်စာရေးသူများသည် ဖန်ဆင်းခြင်းနှင့် ရေလွှမ်းမိုးခြင်းအကြောင်းကို ထပ်ခါတလဲလဲ ရည်ညွှန်းပါသည်။ အမှန်မှာ ဓမ္မသစ်စာရေးသူတိုင်းသည် ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၁-၁၁ ၏ သမိုင်းမှန်ကန်မှုကို ရှင်းလင်းစွာ သို့မဟုတ် သွယ်ဝိုက်၍ အတည်ပြုပါသည် (မဿဲ ၁၉:၄၊ ၅၊ ၂၄:၃၇-၃၉၊ မာကု ၁၀:၆၊ လု ၃:၃၈၊ ၁၇:၂၆၊ ၂၇၊ ရောမ ၅:၁၂၊ ၁ကော ၆:၁၆၊ ၂ကော ၁၁:၃၊ ဧဖက် ၅:၃၁၊ ၁တိ ၂:၁၃၊ ၁၄၊ ဟေဗြဲ ၁၁:၇၊ ၁ပေ ၃:၂၀၊ ၂ပေ ၂:၅၊ ယာကုပ် ၃:၉၊ ၁ယော ၃:၁၂၊ ယုဒ ၁၁၊ ၁၄၊ ဗျာ ၁၄:၇ ကိုကြည့်ပါ)။ နောက်ပိုင်းကျမ်းစာရေးသူများသည် ဘိုးဘေးခေတ်၊ အဲဂုတ္တုမှ ထွက်ခွာခြင်း၊ ဓမ္မဟောင်းနှင့် ဓမ္မသစ်သမိုင်းရှိ အခြားဖြစ်ရပ်များကို ရည်ညွှန်းပြီး ဘုရားသခင်၏ လူသားများနှင့် တကယ့်နေရာနှင့်အချိန်အတွင်း ဆက်ဆံရေးကို ယုံကြည်စိတ်ချရသော ဖော်ပြချက်များအဖြစ် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုပါသည်။

1. The Bible as Reliable History

All the persons, events, and institutions in the flow of the OT and NT are presented as part of a record of authentic and reliable history. The later OT prophets, Jesus, and the NT writers repeatedly refer back to the accounts of Creation and the Flood. In fact, every NT writer explicitly or implicitly affirms the historicity of Genesis 1–11 (see Matt. 19:4, 5; 24:37–39; Mark 10:6; Luke 3:38; 17:26, 27; Rom. 5:12; 1 Cor. 6:16; 2 Cor. 11:3; Eph. 5:31; 1 Tim. 2:13, 14; Heb. 11:7; 1 Peter 3:20; 2 Peter 2:5; James 3:9; 1 John 3:12; Jude 11, 14; Rev. 14:7). Later biblical writers also refer to the time of the patriarchs, the Exodus, and other events of OT and NT history, interpreting these as reliable descriptions of God’s real space-time interrelationships with His people.

 

ကျမ်းစာဖော်ပြချက်များ၏ သမိုင်းဆိုင်ရာ နောက်ခံကို စစ်မှန်သည်ဟု လက်ခံပြီး၊ ကျမ်းစာမှတ်တမ်းတွင် ဖော်ပြထားသည့်နည်းအတိုင်း သမိုင်းကို ပြန်လည်တည်ဆောက်ရန် ကြိုးစားခြင်း မပြုပါ။ ဓမ္မသစ်စာရေးသူများသည် ဓမ္မဟောင်းကို အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုရာတွင် ဓမ္မဟောင်းသမိုင်း၏ အဓိကစီးကြောင်းနှင့် အသေးစိတ်အချက်များကို အတော်လေး ရှင်းလင်းစွာ သိရှိကြောင်း ပြသပါသည် (တမန်တော် ၇၊ ၁ကော ၁၀ ကိုကြည့်ပါ)။ ဓမ္မသစ်စာရေးသူများ၏ ပုံသက်သေဆောင်ရေးဆွဲဆိုချက်များသည် ထိုသမိုင်းဆိုင်ရာ အဖြစ်အပျက်များ၊ လူပုဂ္ဂိုလ်များနှင့် အဖွဲ့အစည်းများ၏ သမိုင်းမှန်ကန်မှုကို ယူဆထားပါသည် (၁ကော ၁၀:၁-၁၁၊ ရောမ ၅:၁၂-၂၁၊ ၁ပေ ၃:၁၈-၂၂ ကိုကြည့်ပါ)။

The historical context of biblical accounts is accepted as true, with no attempt to reconstruct history in a different way from that presented in the biblical record. The NT writers, in their interpretation of the OT, show a remarkably clear acquaintance with the general flow and specific details of OT history (see Acts 7; 1 Cor. 10). The typological arguments of the NT writers assume the historical veracity of the persons, events, and institutions that were types of these historical realities (see 1 Cor. 10:1–11; Rom. 5:12–21; 1 Peter 3:18–22).

 

ထို့အတူ လက်ရှိ ဝေဖန်ရေးပညာရှင်အများစု၏ အမြင်နှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်သော်လည်း၊ ဓမ္မသစ်စာရေးသူများ၏ ဓမ္မဟောင်းအဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုမှုနှင့် လိုက်လျောညီထွေရှိစွာ၊ ကျမ်းစာအခြေပြု ကျမ်းချက်အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုနည်း (hermeneutic) သည် ဤကမ္ဘာကို ဆက်တိုက်ဆယ့်နှစ်ရက်၊ တစ်ရက်လျှင် နာရီပေါင်း ၂၄ နာရီ စစ်မှန်သောနေ့များဖြင့် ဖန်ဆင်းခဲ့ခြင်း (ကမ္ဘာဦး ၁၊ ၂) နှင့် တစ်ကမ္ဘာလုံးအတိုင်းအတာရှိ ရေလွှမ်းမိုးခြင်း (ကမ္ဘာဦး ၆-၉) ကို စာသားအတိုင်း လက်ခံပါသည်။ ဘိုးဘေးခေတ်ဇာတ်လမ်းများ (ကမ္ဘာဦး ၁၂-၅၀)၊ ခရစ်မပေါ်မီ ၁၅ ရာစုတွင် အဲဂုတ္တုမှ ထွက်ခွာခြင်း (ထွက်မြောက်ရေး-တရားဟောရေး၊ ၁ရာဇဝင် ၆:၁)၊ ကနာန်ပြည်သိမ်းပိုက်ခြင်း (ယောရှု ၁-၁၂) နှင့် သမ္မာကျမ်းစာ၏ အခြားသမိုင်းဆိုင်ရာ အခိုင်အမာဆိုချက်များ၊ အထူးသဖြင့် ဓမ္မဟောင်းနှင့် ဓမ္မသစ်ရှိ အံ့ဖွယ်အမှုများပါ အံ့ဖွယ်ဖြစ်ရပ်များကို လက်ခံပါသည်။

Likewise, in contrast with most current critical scholarship, but in harmony with the precedent of the NT writers in their interpretation of the OT, a Bible-based hermeneutic accepts at face value the biblical accounts of the creation of this world occurring in six literal, consecutive, 24-hour days (Gen. 1, 2), and a literal, worldwide Flood (Gen. 6–9). It accepts also the historicity of the patriarchal narratives (Gen. 12–50), the fifteenth-century B.C. Exodus from Egypt (Exodus-Deuteronomy; 1 Kings 6:1), the conquest of Canaan (Joshua 1–12), and the other historical assertions of Scripture, including the supernatural, miraculous events of both OT and NT.

 

၂. နိဒါန်းဆိုင်ရာ မေးခွန်းများ ကျမ်းစာရေးသူများ၏ ကျမ်းတွင်းအဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုနည်းတွင် ကျမ်းစာစာအုပ်များ၏ “နိဒါန်းဆိုင်ရာ မေးခွန်းများ” (ရေးသားသည့်ခုနှစ်၊ စာရေးသူ၊ ဘဝနေထိုင်မှုအခြေအနေ) ကို အာရုံစိုက်ထားပြီး၊ ဤမေးခွန်းများသည် မှတ်ကျတင်းပြီးသော စာရေးသူ၏ အငြင်းအခုံအတွက် အရေးကြီးလာတတ်ပါသည်။ ဖော်ပြထားသည်များကို စာသားက တိကျစွာ ဖော်ပြထားသည့်အတိုင်း စာရေးသူ၊ ရေးသားချိန်၊ ဘဝနေထိုင်မှုအခြေအနေကို လက်ခံပါသည်။ ဥပမာ၊ ဆာလံ ၁၁၀ ၏ ဒါဝိဒ်ရေးသားမှု (ဆာလံ၏ ခေါင်းစဉ်တွင် ဖော်ပြထားသည်) သည် ယေရှု၏ ကိုယ်တော်သည် မယ်ရှိယဖြစ်ကြောင်း အငြင်းအခုံအတွက် အရေးကြီးပါသည် (မဿဲ ၂၂:၄၁-၄၆)။ ဒါဝိဒ်ရေးသားမှုသည် ပင်တေကုတ္တေပွဲတွင် ပေတရု၏ တရားဟောချက်တွင်လည်း မယ်ရှိယ၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကို ပရောဖက်ပြုထားကြောင်း ယုဒလူများကို ဆွဲဆောင်ရန် အရေးကြီးပါသည် (တမန်တော် ၂:၂၅-၃၅)။ အာဗြဟံ၏ ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် ဖြောင့်မတ်ခြင်းခံရသည့် ဘဝနေထိုင်မှုအခြေအနေ (ကမ္ဘာဦးကျမ်းတွင်) သည် ရောမလူမျိုးများသို့ ပေါလု၏ အငြင်းအခုံတွင် အရေးကြီးပြီး၊ အာဗြဟံသည် အရေဖျားလှီးခြင်းမခံမီ ဖြစ်ပျက်ခဲ့ကြောင်း ပြသပါသည် (ရောမ ၄:၁-၁၂)။

2. Questions of Introduction

In the inner-scriptural hermeneutic of biblical writers, attention is drawn to various “questions of introduction” (date, authorship, and life setting of biblical books), and these questions sometimes become crucial to the inspired writer’s argument. Where given, the declaration of the text is accepted as accurately portraying the authorship, chronology, and life setting for the text. For example, the Davidic authorship of Psalm 110 (as stated in the superscription of the psalm) is crucial to Jesus’ argument concerning His Messiahship (Matt. 22:41–46). Davidic authorship is also crucial to Peter’s Pentecost sermon to convince the Jews of the predicted resurrection of the Messiah (Acts 2:25–35). The “life setting” of Abraham’s justification by faith in the Genesis account is significant in Paul’s argument to the Romans, to show that this had happened before Abraham had been circumcised (Rom. 4:1–12).

 

ခေတ်သစ်ဝေဖန်ရေးပညာရှင်အများစု၏ အဆိုနှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်သော်လည်း၊ ကျမ်းစာအခြေပြု အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုနည်းသည် ပဉ္စမကျမ်း (Pentateuch) ကို မောရှေရေးသားခဲ့သည်ဟု လက်ခံပြီး၊ နောက်ကျသော အမျိုးမျိုးသော စာတမ်းများ၏ ပြန်လည်စီစဉ်မှု မဟုတ်ပါ (ထွက်မြောက်ရေး ၂၄:၄၊ ၇၊ ၃၄:၂၇၊ တရားဟောရေး ၃၁:၉-၁၁၊ ယောရှု ၁:၇၊ ၈၊ ၁ရာဇဝင် ၂:၃ ကိုကြည့်ပါ)။ ဟေဗြဲစာအုပ်တစ်အုပ်လုံးကို ဟေဗြဲရေးသားခဲ့သည်ဟု လက်ခံပါသည် (ဟေဗြဲ ၁:၁၊ မဿဲ ၃:၃၊ ၈:၁၇၊ ၁၂:၁၇-၂၁ ကိုကြည့်ပါ)။ ဒါဝိဒ်ကို ကိုယ်တိုင်ခေါင်းစဉ်တွင် သို့မဟုတ် ဓမ္မသစ်စာရေးသူများက ဒါဝိဒ်ဟု ရည်ညွှန်းထားသော ဆာလံများ (ဆာလံ ၇၃ ပုဒ်၊ မဿဲ ၂၂:၄၁-၄၆၊ တမန်တော် ၂:၂၅-၃၅ စသည်) ကို ဒါဝိဒ်ရေးသားခဲ့သည်ဟု လက်ခံပါသည်။ ဆိုလိုမွန်သည် သုတ္တံကျမ်းအများစု၊ ရှောလမုန်သီချင်း၊ ဒေသနာကျမ်းကို ရေးသားခဲ့သူဖြစ်သည် (သုတ္တံ ၁:၁၊ ၁၀:၁၊ ၂၅:၁၊ ရှောလမုန်သီချင်း ၁:၁၊ ဒေသနာ ၁:၁၊ ၁၂၊ ၁၃)။ ဒံယေလသည် ဘီစီ ၆ ရာစုတွင် ဘမ်ဘီလုန်တွင် ဖမ်းဆီးခံရသူနှင့် နိုင်ငံရေးသမားဖြစ်ပြီး သူ၏အမည်ရှိ ကျမ်းစာကို ရေးသားခဲ့သူဖြစ်သည် (ဒံယေလ ၈:၁၊ ၉:၂၊ မဿဲ ၂၄:၁၅ ကိုကြည့်ပါ)။ ဇာခရိသည် သူ၏အမည်ရှိ ကျမ်းစာတစ်အုပ်လုံးကို ရေးသားခဲ့သည် (ဇာခရိ ၁:၁)။ တမန်တော်ပေတရုသည် ၂ပေတရုကျမ်းကို ရေးသားခဲ့သည် (၂ပေ ၁:၁)။ ဧဝံဂေလိစာရေးသူ ယောဟန်သည် ဗျာဒိတ်ကျမ်းကို ရေးသားခဲ့သည် (ဗျာ ၁:၁-၄)။

Contrary to the assertions of much of modern critical scholarship, a Bible-based hermeneutic accepts the Pentateuch as written by Moses, not a late redaction of various source documents (see Ex. 24:4, 7; 34:27; Deut. 31:9–11; Joshua 1:7, 8; 1 Kings 2:3). Isaiah is accepted as the writer of the entire book (Isa. 1:1; see Matt. 3:3; 8:17; 12:17–21). David is the writer of the psalms that are attributed to him in their superscriptions or referred to as Davidic by NT writers (73 psalms; Matt. 22:41–46; Acts 2:25–35; etc.). Solomon is the writer of the majority of the Proverbs, of the Song of Solomon, and Ecclesiastes (Prov. 1:1; 10:1; 25:1; S. of Sol. 1:1; Eccl. 1:1, 12, 13). Daniel, the sixth-century captive and statesman in Babylon, authored the book that bears his name (Dan. 8:1; 9:2; see Matt. 24:15). Zechariah wrote the entire book that bears his name (Zech. 1:1). Peter the apostle was the writer of 2 Peter (2 Peter 1:1), and John the Gospel writer authored the Apocalypse (Rev. 1:1–4).

 

သမ္မာကျမ်းစာစာအုပ်အချို့တွင် စာရေးသူ၊ ရေးသားချိန်၊ သမိုင်းအခြေအနေများကို ရှင်းလင်းစွာ မဖော်ပြထားကြောင်း အသိအမှတ်ပြုရပါမည်။ ဤစာအုပ်များ၏ နိဒါန်းဆိုင်ရာ မေးခွန်းများအတွက် အကောင်းဆုံးဖြေရှင်းနည်းများသည် ကျမ်းစာဆိုင်ရာ သက်ဆိုင်ရာအချက်အလက်အားလုံးနှင့် ကိုက်ညီရမည်ဖြစ်ပြီး၊ ကျမ်းပြင်ပရရှိနိုင်သော သက်သေများနှင့် အညီဖြစ်ရပါမည်။

It must be recognized that some of the books of the Bible do not explicitly indicate the writer, time, or historical circumstances of writing. The best solutions to the questions of introduction for these books must be based upon, and in harmony with, all relevant biblical data, seen in the light of available extrabiblical evidence.

 

၃. သမိုင်းနောက်ခံများ မည်သည့်ကျမ်းချက်အတွက်မဆို သမိုင်းနောက်ခံသည် ကျမ်းစာကိုယ်တိုင်ပေးထားသော အချက်အလက်များနှင့် ကျမ်းပြင်ပရင်းမြစ်များမှ အလင်းပေးမှုဖြင့် ဖြစ်ပေါ်လာပါသည်။ ထို့ကြောင့် ဓမ္မာကျမ်းတစ်ခုလုံး၏ သမိုင်းနှင့် တစ်ခုချင်းဖြစ်ရပ်များ၏ နောက်ခံကို သိရှိရန် အရေးကြီးပါသည်။ ဤအသိပညာသည် ယခင်ဖြစ်ရပ်များကို နောက်ပိုင်းတွင် ရည်ညွှန်းရာတွင် အရေးကြီးပါသည်။ ဥပမာ၊ ယေရှုသည် “တောတွင်းမှ မြွေကို မြှောက်ပင့်ခြင်း” အကြောင်း ပြောဆိုသောအခါ (ယောဟန် ၃:၁၄) သည် တောတွင်းရှိ မြွေကို မောရှေမြှောက်ပင့်ခဲ့သည့် ဖြစ်ရပ်ကို ရှင်းလင်းစွာ ရည်ညွှန်းခြင်းဖြစ်သည် (တောလည်ရာ ၂၁:၄-၉)။ ယူဖရေးမြစ်ခန်းခြောက်သွေ့ခြင်း (ဗျာ ၁၆:၁၂) ကိုလည်း ယေရမိ ၅၁ တွင် ပရောဖက်ပြုထားပြီး၊ မေဒီ-ပါရှန်တို့ ဝင်ရောက်နိုင်ရန် မြစ်ကို လမ်းကြောင်းပြောင်းခဲ့သည့် ဘမ်ဘီလုန်ပြိုလဲခြင်းနှင့် အတူ နားလည်ရပါမည်။

3. Historical Backgrounds

The historical background for any given passage is given by the data presented by Scripture and the illumination provided by extrabiblical sources. Thus, an acquaintance with the whole of sacred history, as well as the setting of each individual event, is crucial to unfolding the historical setting of Scriptures. This knowledge is vital to understanding later allusions to prior events. For example, when Jesus speaks of Moses’ lifting “up the serpent in the wilderness” (John 3:14) He was clearly referring to Numbers 21:4–9. Likewise, the drying up of the Euphrates River (Rev. 16:12) must be seen in the light of the fall of Babylon, predicted in Jeremiah 51 and accomplished by diverting the river Euphrates to make way for the Medo-Persians.

 

ကျမ်းစာရှိ သမိုင်းနောက်ခံအချက်အလက်များကို ရှေးခေတ်စာပေများက ဖြည့်စွမ်းပေးပါသည်။ အထူးသဖြင့် အပိုကျမ်းများ (Apocrypha)၊  pseudepigrapha၊ Targum များနှင့် နောက်ပိုင်း ရဗ္ဗိစာပေများ အသုံးဝင်ပါသည်။ ဖိလိုနှင့် ယောသပ်ကဲ့သို့ တစ်ဦးချင်းစာရေးသူများသည်လည်း ကျမ်းစာနားလည်မှုကို ပိုမိုကောင်းမွန်စေပါသည်။

The historical background material in Scripture is augmented by the wealth of literature from antiquity. Especially useful are the Apocrypha and Pseudepigrapha, as well as the Targums and later rabbinic materials. Individual authors, such as Philo and Josephus, also contribute to a better understanding of Scripture.

 

လွန်ခဲ့သော ၂၀၀ နှစ်အတွင်း အရှေ့အလယ်ပိုင်းရှိ ရှေးဟောင်းသုတေသန တူးဖော်မှုများသည် လူပုဂ္ဂိုလ်များ၊ ဖြစ်ရပ်များနှင့် ကျမ်းစာခေတ်ဘဝနေထိုင်မှုကို အလင်းပေးခဲ့ပါသည်။ မာရီ၊ နုဇီ၊ ဧဗလာတွင် တွေ့ရှိခဲ့သော စာသားများက ဘိုးဘေးခေတ်ဓလေ့ထုံးတမ်းများကို အလင်းပေးပါသည်။ မောရှေ၏ ဥပဒေများတွင် မြင့်မြတ်သော ကိုယ်ကျင့်တရားစံနှုန်းနှင့် ဘုရားသခင်၏ ဇာတိပကတိတွင် အခြေခံထားသော ဥပဒေများသည် အခြားခေတ်ပြိုင်ဥပဒေများနှင့် ကွဲပြားသော်လည်း၊ ဟမ္မုရဘီကဲ့သို့ ဒုတိယထောင်စုနှစ် ဘီစီ ဥပဒေများနှင့် အချို့ဆင်တူမှုရှိပါသည်။ ကျမ်းစာရှိ ဘုရားသခင်နှင့် လူသားတို့ကြား ပဋိညာဉ်များ၏ ဖွဲ့စည်းပုံသည် ဒုတိယထောင်စုနှစ် ဘီစီ ဟီတိုင်မင်းကြီးများနှင့် သူတို့၏ ကျွန်မင်းများကြား စာချုပ်များနှင့် ဆင်တူပါသည်။ ဘီဘီလုန်ကူးနီးဖောင်းစာသားများက ဘေလရှာဇာမင်းက ဒံယေလကို နိုင်ငံတော်တွင် တတိယအဆင့်သာ ပေးနိုင်သည့် အကြောင်းကို ရှင်းပြပါသည် (ဒံယေလ ၅:၂၉)။ သူ၏ဖခင် နဘုနိဒုသည် တရားဝင်မင်းအဖြစ် ရှိနေဆဲဖြစ်သောကြောင့်ဖြစ်သည်။

In the past 200 years, archaeological discoveries throughout the Near East have shed light on persons, events, and lifestyles of Bible times. Various customs of the patriarchal period are illuminated by texts found at Mari, Nuzi, and Ebla. While the high standard of morality and the grounding of law in the character of the divine lawgiver in the laws of Moses are different from other codes of the time, the laws of Moses show some similarities with second-millennium-B.C. codes such as that of Hammurabi. Even though their content is unique, the structure of the covenants of Scripture between God and human beings resembles that of second-millennium-B.C. suzerain treaties between Hittite overlords and their vassal kings. Babylonian cuneiform documents show why “king” Belshazzar could offer Daniel only the third place in the kingdom (Dan. 5:29): his father, Nabonidus, was still the legitimate, though absent, king of Babylon.

 

ထို့အတူ ပထမရာစုယုဒဘာသာနှင့် ရောမကမ္ဘာ့ ဘာသာရေး-လူမှုနိုင်ငံရေး အခြေအနေကို သိရှိခြင်းဖြင့် ဓမ္မသစ်ကို နားလည်မှု များစွာအထောက်အကူပြုပါသည်။ ဥပမာ၊ ယေရှုနှင့် ဖာရိရှဲတို့၏ အငြင်းပွားမှုများကို ယုဒဂိုဏ်းခွဲများလေ့လာခြင်းဖြင့် အလင်းရရှိပါသည်။ ၂တိ ၄:၆-၈ ရှိ အားကစားပွဲများနှင့် ၂ကော ၂:၁၄ ရှိ ဧကရာဇ်နိုင်ငံတော်သို့ ချီတက်ဝင်ရောက်ခြင်းသည် ထိုခေတ်ဓလေ့ထုံးတမ်းများနှင့် ဆက်စပ်သောအခါ အဓိပ္ပာယ်ရှိလာပါသည်။

Likewise, the understanding of the NT is greatly aided by a knowledge of the religiosociopolitical matrix of first-century Judaism and of the Roman world in which the NT was written. For example, the disputes between Jesus and the Pharisees are illuminated by the study of the Jewish factions. The athletic games of 2 Timothy 4:6–8 and the triumphal entry of the emperor in 2 Corinthians 2:14 make sense when seen against the background of period customs.

 

သမိုင်းနောက်ခံတွင် အခြားအချက်များစွာ ထည့်သွင်းရပါမည်။ အချိန်ကာလ (ဘယ်အချိန်ဖြစ်ပျက်ခဲ့သည်) နှင့် ပထဝီ (ဘယ်နေရာတွင် ဖြစ်ပျက်ခဲ့သည်) သည် ကျမ်းစာနားလည်မှုကို အထောက်အကူပြုပါသည်။ ထို့အပြင် အလေးချိန်၊ အတိုင်းအတာ၊ ငွေကြေးစနစ်များကို ဂရုစိုက်ရပါမည်။ ဟေဗြဲပြက္ခဒိန်၊ ပွဲတော်စက်ဝန်းများ၊ အပင်နှင့် တိရစ္ဆာန်များ၊ မြို့ပြဖွံ့ဖြိုးမှု၊ စစ်ရေးနည်းဗျူဟာ၊ ရာသီဥတု၊ လယ်ယာစိုက်ပျိုးရေးစသည်တို့ကို ထည့်သွင်းစဉ်းစားရပါမည်။

Many other factors must be included in the historical background. Chronology—when things happened—and geography—where events took place—contribute to an understanding of Scripture. In addition, weights, measures, and monetary systems deserve attention. Among others, the following should be taken into account: the Hebrew calendar and cycle of festivals; plant and animal life; urbanization, military tactics, climate, and agriculture.

 

၄. လောကီသမိုင်းတွေ့ရှိချက်များနှင့် ထင်ရှားစွာ ကွဲလွဲပုံများ ရာစုနှစ်များစွာကြာအောင် အချို့ကျမ်းစာပညာရှင်များသည် ထွက်မြောက်ခြင်းနှင့် ကနာန်သိမ်းပိုက်ခြင်း၏ သမိုင်းမှန်ကန်မှု၊ ဒံယေလကျမ်းတွင် ဖော်ပြထားသော မေဒီမင်းဒါရိယံစသည့် ကျမ်းစာမှတ်တမ်းရှိ သမိုင်းအသေးစိတ်များ၏ တိကျမှု သို့မဟုတ် ယုံကြည်စိတ်ချရမှုကို မေးခွန်းထုတ်ခဲ့ကြပါသည်။ ပထမဦးစွာ ဤသမိုင်းမမှန်ကန်ဟု ယူဆခဲ့သော အချက်များစွာသည် နောက်ထပ်လေ့လာမှုများကြောင့် ပျောက်ကွယ်သွားခဲ့ကြောင်း အသိအမှတ်ပြုရပါမည်။ ဥပမာ၊ ၁၉ ရာစုနှောင်းပိုင်းအထိ ပညာရှင်များက ကျမ်းစာတွင် ဖော်ပြထားသော ဟီတိုင်လူမျိုး (ကမ္ဘာဦး ၁၅:၂၀ စသည်) မရှိခဲ့ဟု ငြင်းဆိုခဲ့ကြပါသည်။ သို့သော် ၂၀ ရာစုအစောပိုင်းတွင် တူးဖော်မှုများက ဟီတိုင်ယဉ်ကျေးမှုတစ်ခုလုံး တည်ရှိခဲ့ကြောင်း သက်သေပြခဲ့ပါသည်။ ထို့အတူ ၁၉ ရာစုပညာရှင်များက ဘိုးဘေးခေတ်ဓလေ့ထုံးတမ်းများသည် အချိန်မကိုက်ဟု ငြင်းဆိုခဲ့ကြသော်လည်း၊ နုဇီ၊ မာရီ၊ ဧဗလာနှင့် အခြားနေရာများမှ ဘိုးဘေးခေတ်သက်သေများက ဘိုးဘေးဇာတ်လမ်းများတွင် ဖော်ပြထားသည့် ဓလေ့ထုံးတမ်းအားလုံးနီးပါးနှင့် ဆင်တူကြောင်း သက်သေပြခဲ့ပါသည်။

4. Seeming Discrepancies With the Findings of Secular History

For centuries some biblical scholars have questioned the accuracy or veracity of numerous historical details in the biblical record, such as the historicity of the Exodus and conquest of Canaan, and the existence of Darius the Mede mentioned in Daniel. It is important to recognize, first of all, that many of these supposed historical inaccuracies of Scripture have evaporated in the light of further study. For example, until late in the nineteenth-century scholars pointed out that the Hittites mentioned in the Bible (Gen. 15:20, etc.) never existed. Then in the early decades of the-twentieth-century excavations uncovered evidence for an entire Hittite civilization. Again, many nineteenth-century scholars insisted that the customs of the patriarchal period were anachronistic; but discoveries at Nuzi, Mari, Ebla, and elsewhere from the patriarchal times have provided parallels to virtually all the customs portrayed in the patriarchal narratives.

 

ယခုအခါ ထွက်မြောက်ရာကျမ်းပိုင်းဆိုင်ရာ ဇာတ်ကြောင်းသည် အဲဂုတ္တုပြည် ဆယ့်ရှစ်ခုမြောက်မင်းဆက်၏ သမိုင်းနှင့် ကောင်းစွာလိုက်ဖက်ညီသည်ကို ပြသပြီးဖြစ်သည်။ ရှေးဟောင်းယေရှုမြို့၏ တူးဖော်တွေ့ရှိချက်များကို မကြာသေးမီက ပြန်လည်ခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာခဲ့ရာတွင် (ယခင်က နိဂုံးချုပ်ချက်များနှင့် ထိုအလုပ်ပေါ်တွင် တည်ဆောက်ထားသော ခေတ်သစ်ပညာရှင်များ၏ သဘောတူညီချက်နှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်စွာ) ထိုမြို့သည် ဘီစီ ၁၄၁၀ ခန့်တွင် ဖျက်ဆီးခံရသည်ကို တွေ့ရှိရပြီး၊ ဖျက်ဆီးခံရမှုနှင့်ပတ်သက်သော အသေးစိတ်အချက်များသည် သမ္မာကျမ်းစာတွင် ဖော်ပြထားသည်နှင့် အတိအကျကိုက်ညီသည်။ ထိုနည်းတူစွာ မီဒီယန်နှင့် ပါရှန်မှတ်တမ်းများကို ခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာရာတွင် ဒါရိယမီဒီယအတွက် သမိုင်းမှတ်တမ်းတွင် နေရာရှိသည်ကို တွေ့ရှိရသည်။

It has now been shown that the Exodus narrative can fit well within the history of the eighteenth Egyptian dynasty. Recent reanalysis of the excavation data from ancient Jericho has shown that (contrary to earlier conclusions and the modern scholarly consensus built on that work) the city was destroyed about 1410 B.C., and the details involved in the destruction fit precisely the biblical account. Likewise, the analysis of Medo-Persian records has shown room for Darius the Mede in the historical record.

 

သမ္မာကျမ်းစာ၏ မှတ်တမ်းနှင့် လောကီသမိုင်းတွေ့ရှိချက်များကြား ထင်ရှားသော ကွဲလွဲချက်အားလုံးကို ယခုအချိန်တွင် မဖြေရှင်းရသေးပါ။ သမ္မာကျမ်းစာအခြေခံ ကျမ်းပိုဒ်ဖွင့်ဆိုနည်းသည် ကျမ်းစာ၏ သမိုင်းဆိုင်ရာ ယုံကြည်စိတ်ချရမှုကို ယုံကြည်ခြင်းနှင့် ဤနေရာများတွင်လည်း အခြားများစွာသောနေရာများကဲ့သို့ နောက်ထပ်ရှေးဟောင်းသုတေသန သို့မဟုတ် သမိုင်းလေ့လာမှုများဖြင့် ဤတင်းမာမှုများကို ညှိနှိုင်းဖြေရှင်းနိုင်မည်ဟု ယုံကြည်ခြင်းတို့ကို ပါဝင်စေသည်။ တစ်ချိန်တည်းတွင် ကျမ်းစာကို လောကီသိပ္ပံပညာ၏ တွေ့ရှိချက်များကြောင့် ဓားစာခံအဖြစ် မထားရှိရန် အရေးကြီးသည်။ ကျမ်းစာတွင် ပါဝင်သော အကြောင်းအရာများစွာကို လောကီသမိုင်းဖြင့် ဘယ်တော့မျှ အတည်ပြုနိုင်မည် မဟုတ်ပါ—အထူးသဖြင့် အထောက်အထားမကျန်ရစ်ခဲ့သော အံ့ဖွယ်ဖြစ်ရပ်များ။ ကျမ်းစာ၏ ဖြစ်ရပ်များကို လက်ခံခြင်းသည် လောကီသမိုင်းသိပ္ပံက အတည်ပြုသောကြောင့် မဟုတ်ဘဲ၊ ယုံကြည်စိတ်ချရသော ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်တွင် မှတ်တမ်းတင်ထားသောကြောင့်ဖြစ်သည်။

Not all the apparent discrepancies between the biblical record and the findings of secular history have yet been resolved. A Bible-based hermeneutic involves faith in the historical reliability of Scripture and confidence that in these points, as in so many others, additional archaeological or historical study may reconcile these tensions. At the same time, it is important that Scripture not be held hostage to the findings of secular science. Many accounts in Scripture will never be corroborated by secular history—especially the miraculous events that have left no prints. The events of Scripture ultimately are accepted not because secular historical science confirms them, but because they are recorded in the trustworthy Word of God.

 

၅. သမ္မာကျမ်းစာတွင် အပြိုင်ဖော်ပြထားသော အကြောင်းအရာများတွင် ထင်ရှားသော ကွဲလွဲချက်များ

ကျမ်းစာ၏ သမိုင်းဆိုင်ရာ အချက်အလက်များတွင်၊ အထူးသဖြင့် ဓမ္မဟောင်းကျမ်း ရှမွေလ/ဘုရင်များနှင့် ရာဇဝင်ချုပ်များ၊ ဓမ္မသစ်ကျမ်း ဧဝံဂေလိတကျမ်းလေးစောင်တို့တွင် အပြိုင်အကြောင်းအရာများသည် အသေးစိတ်အချက်များ သို့မဟုတ် အလေးပေးမှုများတွင် ကွဲပြားမှုများ ရှိတတ်သည် (ဥပမာ၊ မသဲ ၂၁:၃၃–၄၄၊ မာကု ၁၂:၁–၁၁၊ လုကာ ၂၀:၉–၁၈)။ ဤထင်ရှားသော ကွဲလွဲချက်များကို ကိုင်တွယ်ရာတွင် အောက်ပါနည်းတူများက ကူညီပေးနိုင်သည်။

5. Seeming Discrepancies in Parallel Biblical Accounts

In the historical material of Scripture, especially the OT books of Samuel/Kings and Chronicles and the NT Gospels, parallel accounts at times provide differences in details or emphases (e.g., Matt. 21:33–44; Mark 12:1–11; and Luke 20:9–18). Several principles help us with these apparent discrepancies.

 

က။ မတူညီသော စာရေးသူများ၏ မတူညီသော ရည်ရွယ်ချက်များကို အသိအမှတ်ပြုပါ။ ဧဝံဂေလိတကျမ်းလေးစောင်ကို အနည်းငယ်ကွဲပြားသော ရည်ရွယ်ချက်များနှင့် အစီအစဉ်များဖြင့် ရေးသားခဲ့သည်။ မသဲသည် သူ၏အချက်အလက်များကို အချိန်ကာလအစဉ်လိုက်မဟုတ်ဘဲ၊ အကြောင်းအရာအလိုက် စီစဉ်တတ်သည်။ မာကုသည် ယေရှု၏ လှုပ်ရှားမှုများကို အလျင်အမြန်ဆန်ဆန် ဖော်ပြထားသည်။ လုကာသည် ယေရှုကို တပါးအမျိုးသားများထံ မိတ်ဆက်ပေးနေပုံရသည်။ ယောဟန်၏ ဧဝံဂေလိတကျမ်းမှာ ထူးခြားသည်—ယုံကြည်ခြင်းကို ဖြစ်ပေါ်စေရန် ရေးသားခဲ့သည်ဟု သူကိုယ်တိုင် ဝန်ခံထားသည်။

a. Recognize the different purposes in the different writers. The four Gospels were written with slightly different overall purposes and plan. Matthew often arranges his material in topical, not chronological, order. Mark gives an almost breathless account of the activities of Jesus. Luke seems to be introducing Jesus to the Gentiles. And John’s Gospel is unique—written, he admits, to foster faith.

 

ခ။ စာရေးသူတစ်ဦးချင်းစီသည် ဖြစ်ရပ်တစ်ခု၏ အစိတ်အပိုင်းများကိုသာ ဖော်ပြနေပြီး၊ အခြားအကြောင်းအရာများနှင့် ပေါင်းစပ်မှသာ ပြည့်စုံသော ပုံရိပ်ကို ရရှိနိုင်ကြောင်း အသိအမှတ်ပြုပါ။ ဒါဝိဒ်သည် မောရိယတောင်ပေါ်ရှိ နယ်မြေကို ဝယ်ယူခြင်းနှင့်ပတ်သက်သော အပြိုင်အကြောင်းအရာများ (၂ ရှမွေလ ၂၄:၂၄၊ ၁ ရာဇဝင်ချုပ် ၂၁:၂၅) တွင် ပေးချေသော ငွေပမာဏ ကွဲပြားခြားနားပြီး ပိုင်ရှင်အမည်လည်း မတူညီပါ။ သို့သော် ဤဖော်ပြချက်နှစ်ခုသည် မဖြစ်မနေ ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်နေရန် မလိုပါ။ ငွေရှေကလ် ၅၀ သည် နွားနှစ်ကောင်နှင့် သစ်သားနယ်ကားကို (နှင့် ဖြစ်နိုင်ရင် နယ်မြေအသေးစိတ်ကိုပါ) ဝယ်ယူရန်ဖြစ်ပြီး၊ ရွှေရှေကလ် ၆၀၀ သည် “နေရာတစ်ခုလုံး” အတွက် ပေးချေမှုဖြစ်သည်။ အာရောနနှင့် အောနန်ဟူသော အမည်နှစ်ခုသည် တူညီသော အမည်၏ အခြားရေးထုံးများသာဖြစ်သည်။

b. Recognize that each writer may be relating the parts of the incident that must be combined with other accounts to form a whole. The parallel accounts of David’s purchase of the threshing floor on Mount Moriah (2 Sam. 24:24; 1 Chron. 21:25) give different amounts of money paid and a different name for the owner. But the two descriptions are not necessarily in contradiction. The 50 shekels of silver were paid for the two oxen and the wooden threshing cart (and possibly the small plot of the actual threshing floor), while the 600 shekels of gold were the payment “for the place,” which involved the entire site. Araunah and Ornan are simply alternative spellings of the same name.

 

ထိုနည်းတူစွာ တောင်ပေါ်တွင် ယေရှု၏ တရားဟောခြင်းကို မဿဲနှင့် လုကာ ဖော်ပြထားပုံသည် မျက်မြင်အားဖြင့် ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်နေပုံရသည်။ မဿဲက ယေရှု “တောင်ပေါ်တက်သည်” ဟု ဆိုပြီး (မဿဲ ၅:၁)၊ လုကာက သူ “သူတို့နှင့်အတူ ဆင်းလာပြီး ပြားချပ်သောနေရာတွင် ရပ်နေသည်” ဟု ဆိုသည် (လုကာ ၆:၁၇)။ အဲလင်ဝိုက်သည် ဤအမြင်နှစ်မျိုးလုံးကို ပေါင်းစပ်ဖော်ပြခဲ့ပြီး၊ မာကု၏ ထိုးထွင်းသိမြင်မှုကိုပါ ထည့်သွင်းကာ ပိုမိုကြီးမားသော မြင်ကွင်းတစ်ခုအဖြစ် ဖော်ပြထားသည်။ “တမန်တော်များကို ခန့်အပ်ပြီးနောက် (တောင်ပေါ်တွင်၊ မာကု ၃:၁၃) ယေရှုသည် သူတို့နှင့်အတူ ပင်လယ်ကမ်းစပ်သို့ သွားသည်။ နံနက်စောစော လူများ စုဝေးလာကြသည် …။ ကမ်းနှီးကျဉ်းမြောင်းသောကြောင့် သူ၏အသံကို ကြားချင်သူအားလုံးအတွက် ရပ်တည်ရန်နေရာမလုံလောက်သောကြောင့် ယေရှုသည် တောင်စောင်းသို့ ပြန်လည်ဦးတည်သွားသည်။ ကျယ်ဝန်းသော လူအုပ်ကြီးအတွက် သာယာသောစုဝေးရာနေရာဖြစ်သော ပြားချပ်သောနေရာသို့ ရောက်သောအခါ သူသည် မြက်ပင်ပေါ်တွင် ထိုင်တော်မူသည်။ တပည့်များနှင့် လူအုပ်ကြီးသည်လည်း သူ့နောက်လိုက်၍ မြက်ပင်ပေါ်တွင် ထိုင်ကြသည်” (DA ၂၉၈)။ ဧဝံဂေလိတကျမ်းများ၏ သင့်လျော်ပြီး ယုတ္တိရှိသော ညှိနှိုင်းဖော်ပြမှုများ၏ အခြားဥပမာများမှာ ချမ်းသာသော လူငယ်အကြောင်း (မဿဲ ၁၉:၁၆–၃၀၊ မာကု ၁၀:၁၇–၃၁၊ လုကာ ၁၈:၁၈–၃၀)၊ မျက်ကန်းဆည်းကပ်သူ (မဿဲ ၂၀:၂၉–၃၄၊ မာကု ၁၀:၄၆–၅၂၊ လုကာ ၁၈:၃၅–၄၃)၊ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းပတ်ဝန်းကျင် (မဿဲ ၂၈:၁–၁၅၊ မာကု ၁၆:၁–၈၊ လုကာ ၂၄:၁–၁၁၊ ယောဟန် ၂၀:၁–၁၀) စသည်တို့ဖြစ်သည်။

Again, the parallel introductions to Jesus’ sermon on the mount as recorded by Matthew and Luke seem on the surface to be in contradiction: Matthew says Jesus “went up on the mountain” (Matt. 5:1), while Luke says “he came down with them and stood on a level place” (Luke 6:17). Ellen White combines both of these perspectives and also the insight of Mark, as part of a larger scene: “After the ordination of the apostles [on a mountain, Mark 3:13], Jesus went with them to the seaside. Here in the early morning the people had begun to assemble … . The narrow beach did not afford even standing room within reach of His voice for all who desired to hear Him, and Jesus led the way back to the mountainside. Reaching a level space that offered a pleasant gathering place for the vast assembly, He seated Himself on the grass, and the disciples and the multitude followed His example” (DA 298). Other examples of appropriate and plausible harmonization of the Gospel narratives include the parallel accounts of the rich young ruler (Matt. 19:16–30; Mark 10:17–31; Luke 18:18–30), the blind beggar (Matt. 20:29–34; Mark 10:46–52; Luke 18:35–43), and the surrounding Resurrection (Matt. 28:1–15; Mark 16:1–8; Luke 24:1–11; John 20:1–10).

 

ဂ။ သမိုင်းဆိုင်ရာ ယုံကြည်စိတ်ချရမှုအတွက် မတူညီသော ဖော်ပြချက်များ အတူတူပင်ဖြစ်နေရန် မလိုအပ်ကြောင်း အသိအမှတ်ပြုပါ။ ဧဝံဂေလိတကျမ်းရေးသူများ၏ ဘာသာစကားကွဲပြားမှုကို တွေ့ရှိရခြင်းသည် သူတို့၏ လွတ်လပ်သော စစ်မှန်မှုနှင့် ဖြူစင်မှုကို သက်သေပြသည်။ မဿဲသည် ဂေသရှေမန်ဥယျာဉ်တွင် ယေရှု၏ ပဌမဆုံးနှင့် ဒုတိယအကြိမ် ဆုတောင်းချက်များကို ဖော်ပြထားပြီး၊ အတွေးအခေါ်တူညီသော်လည်း စကားလုံးအနည်းငယ်ကွဲပြားသည်ကို တွေ့ရှိရသည်။ ထို့နောက် မဿဲ ၂၆:၄၄ တွင် ယေရှု “တတိယအကြိမ် ဆုတောင်းပြန်သည်၊ အရင်စကားများကိုပင် ပြန်ပြောသည်” ဟု မှတ်တမ်းတင်ထားသည်။

c. Recognize that historical reliability does not require that the different reports be identical. That we find different language used by the Gospel writers is evidence of their independent authenticity and integrity. Matthew cites the first two prayers of Jesus in the Garden of Gethsemane, which contained the same thought but slightly different words, and then in Matthew 26:44 records that Jesus “prayed for the third time, saying the same words.”

 

ဃ။ ပထမရာစုနှစ်တွင် သမိုင်းရေးသားရာတွင် လက်ခံထားသော စည်းမျဉ်းများ ကွဲပြားခဲ့သည်ကို အသိအမှတ်ပြုပါ။ မကြာခဏ “ဖြစ်စဉ်ဆန်” သို့မဟုတ် “မျက်မြင်အတိုင်း” ဘာသာစကားကို အသုံးပြုခဲ့သည်။ ဥပမာ “နေဝင်သည်”၊ “ကမ္ဘာမြေ၏ လေးထောင့်” သို့မဟုတ် “ကမ္ဘာ့အစွန်” စသည့် စကားလုံးမျိုးကို အသုံးပြုခဲ့ပြီး၊ နေဗဟ်ဗုံကြည့်စနစ် သို့မဟုတ် ကမ္ဘာမြေပြားသီအိုရီကို ဆိုလိုခြင်းမဟုတ်ပါ။ မကြာခဏ ခန့်မှန်းဂဏန်းများကို အသုံးပြုခဲ့သည်။ ဥပမာ ဆီးနဲတောင်တွင် သေဆုံးသူဦးရေ (၁ ကောရိန်သု ၁၀:၈၊ ကိုယတိုင် တောလည်ရာ ၂၅:၁–၁၈ နှင့် နှိုင်းယှဉ်ပါ)။ ကျမ်းစာခေတ်တွင် ဓလေ့ထုံးတမ်းအတိုင်း တိုင်းတာမှု တိကျမှုကို ပိုမိုမျှော်လင့်ရန် မသင့်တော်ပါ။

d. Recognize that the accepted conventions for writing history were different in the first century. There was often a use of “phenomenological” or “observational” language, illustrated by such terms of ordinary language as “the sun set,” or “the four corners” or “the ends” of the earth, without implying a geocentric cosmology or a flat earth. Often approximate numbers were used, such as the number who died at Mount Sinai (1 Cor. 10:8; cf. Num. 25:1–18). We must not expect greater levels of precision for measuring than were customary in biblical times.

 

င။ ဧဝံဂေလိတကျမ်းများတွင် အလားတူအံ့ဖွယ်တော်များနှင့် ယေရှု၏ ဆုံးမစကားများကို မတူညီသောအချိန်များတွင် ဖြစ်ပွားခဲ့ခြင်းဖြစ်နိုင်ကြောင်း အသိအမှတ်ပြုပါ။ ယေရှု၏ သုံးနှစ်ခွဲကြာ ဓမ္မအမှုတော်ဆောင်ရွက်ချိန်တွင် အဆုံးအမများကို ထပ်ခါတလဲလဲ ဟောပြောခြင်းနှင့် အံ့ဖွယ်တော်များ ထပ်မံပြုလုပ်ခြင်း ရှိခဲ့သည်။ ဥပမာတစ်ခုမှာ လူ ၅၀၀၀ ကို ကျွေးမွေးခြင်းနှင့် လူ ၄၀၀၀ ကို ကျွေးမွေးခြင်းဖြစ်သည်။ ယေရှုကိုယ်တိုင် ဤဖြစ်ရပ်နှစ်ခုကို သီးခြားအခါများအဖြစ် ရည်ညွှန်းပြောဆိုခဲ့ခြင်းမရှိလျှင် (မဿဲ ၁၆:၉၊ ၁၀) ဤနှစ်ခုသည် တူညီသောဖြစ်ရပ်၏ ကွဲပြားသော ဖော်ပြချက်များဟု ဆိုရန် လွယ်ကူသည်။

e. Recognize that some similar miracles and sayings of Jesus recorded in the parallel Gospels may have occurred at different times. Jesus’ ministry of three and one-half years no doubt involved repetition of teachings and duplication of miracles. One example is the feeding of the 5,000 and of the 4,000. One would be tempted to say that these are divergent accounts of the same event had not Jesus Himself referred to them as two separate occasions (Matt. 16:9, 10).

 

စ။ ကျမ်းစာတွင် အသေးစိတ် စာရွက်စာတမ်းမှားယွင်းမှုများ ရှိနိုင်သည်ကို အသိအမှတ်ပြုပါ။ အထူးသဖြင့် ရှမွေလ/ဘုရင်များနှင့် ရာဇဝင်ချုပ်များတွင် ဂဏန်းများ ကူးယူရာတွင် ထင်ရှားသည်။ စာသားလေ့လာမှုသည် အကောင်းဆုံးဖတ်ရှုပုံကို ဆုံးဖြတ်ရန် ကူညီပေးနိုင်သည်။

f. Recognize that there are some minor transcriptional errors in Scripture. This is particularly evident in the transcription of numbers in the parallel accounts of Samuel/Kings and Chronicles. Textual study can assist in determining the best reading.

 

ဆ။ အချို့သော ထင်ရှားသော ကွဲလွဲချက်များနှင့်ပတ်သက်၍ အချက်အလက်ပိုမိုရရှိလာသည်အထိ ဆုံးဖြတ်ချက်ကို ဆိုင်းငံ့ထားရန် လိုအပ်နိုင်သည်ကို ဝန်ခံပါ။ ဥပမာတစ်ခုမှာ ဘုရင်များနှင့် ရာဇဝင်ချုပ်များတွင် ဣသရေလနှင့် ယုဒဘုရင်များ၏ ချိန်းကာလဆိုင်ရာ အချက်အလက်များဖြစ်သည်။ ဤသည်မှာ မျှော်လင့်ချက်မရှိသော ရှုပ်ထွေးမှုဟု ထင်ရှားခဲ့သော်လည်း၊ အက်ဒွင်သီးလ်၏ ပါရဂူဘွဲ့စာစောင်၊ ထုတ်ဝေခဲ့သော The Mysterious Numbers of the Hebrew Kings (၁၉၅၁၊ ပြန်လည်ပြင်ဆင်ထုတ်ဝေခဲ့သည် ၁၉၈၃) တွင် အခြေခံချိန်းကာလတွက်ချက်နည်း လေးခုကို အသုံးပြု၍ ကျမ်းစာဂဏန်းများနှင့် ကျမ်းပြင်ပအချက်အလက်များကို လုံးဝညှိနှိုင်းနိုင်ခဲ့သည်။

g. Acknowledge that it may sometimes be necessary to suspend judgment on some seeming discrepancies until more information is available. An example is the chronological data regarding the kings of Israel and Judah in Kings and Chronicles. There seemed to be hopeless confusion until Edwin Thiele’s doctoral dissertation, published as The Mysterious Numbers of the Hebrew Kings (1951; revised 1983), showed how the application of four basic principles of chronological reckoning completely synchronizes biblical figures and extrabiblical data.

 

ဆယ့်ခုနစ်ရက်မြန်မာစွန်တစ်တ်စီးခရစ်ယာန် ကျမ်းစာအဋ္ဌကထာသည် နိဒါန်းနှင့် သမိုင်းနောက်ခံဆိုင်ရာ ပြဿနာများကို ကိုင်တွယ်ရာတွင် အဖိုးတန်အရင်းအမြစ်ဖြစ်သည်။ အတွဲတိုင်း၏ နိဒါန်းသမိုင်းဆိုင်ရာ ဆောင်းပါးများနှင့် ကျမ်းစာစောင်တိုင်း၏ နိဒါန်းတွင်၊ ရေးသားသူ၊ ရေးသားချိန်၊ ဘဝနောက်ခံဆိုင်ရာ သက်သေများကို ကျမ်းစာ၏ ကိုယ်ပိုင်အဆိုနှင့် အချက်အလက်များကို မျက်ကပ်မတိုက်ရိုက် လက်ခံရင်း၊ ရှေးဟောင်းသုတေသန၊ ပထဝီဝင်၊ ချိန်းကာလ၊ ယဉ်ကျေးမှုနောက်ခံများကို ပေးထားပြီး ကျမ်းစာမှတ်တမ်းကို ထွန်းလင်းစေသည်။

The Seventh-day Adventist Bible Commentary is an invaluable resource when dealing with issues concerning the questions of introduction and historical backgrounds. In the introductory historical articles to each volume and in the introduction to each biblical book, there are excellent treatments of evidence for authorship, date, and life setting of the biblical material, consistently accepting at face value the Scripture’s own claims and data about these issues, while at the same time providing archaeological, geographical, chronological, and cultural backgrounds to illuminate the biblical record.

 

ဂ။ စာပေဆိုင်ရာ ခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာ

ကျမ်းစာကို သင့်လျော်စွာ ကျမ်းပိုဒ်ဖွင့်ဆိုရန်အတွက်၊ ကျမ်းစာ၏ စာပေဆိုင်ရာ အကြောင်းအရာသည် သမိုင်းဆိုင်ရာ အကြောင်းအရာနှင့် မနည်းမနောအရေးကြီးကြောင်း အသိအမှတ်ပြုရမည်။ ကျမ်းစာသည် သမိုင်းစာအုပ်တစ်အုပ်သာမက၊ စာပေအနုပညာလက်ရာတစ်ခုလည်းဖြစ်သည်။ ကျမ်းစာပညာရှင်များကြား မကြာသေးမီက လေ့လာမှုများသည် ကျမ်းစာ၏ စာပေဆိုင်ရာ လက္ခဏာများနှင့် စည်းမျဉ်းများကို ပို၍အာရုံစိုက်လာခဲ့သည်။

C. Literary Analysis

To interpret the Bible properly, one must recognize that the literary context of the Scriptures is no less important than the historical context. Scripture is not only a history book, but a literary work of art. Recent study among biblical scholars has given increasing attention to the literary characteristics and conventions of Scripture.

 

ကျမ်းစာကိုယ်တိုင်က ကျမ်းစာ၏ စာပေဆိုင်ရာ အရည်အသွေးများနှင့် ကျမ်းပိုဒ်ဖွင့်ဆိုရာတွင် ဤအရာများကို အသိအမှတ်ပြုရန် အရေးကြီးကြောင်း အတိအလင်းနှင့် သွယ်ဝိုက်သော ညွှန်ပြချက်များစွာ ပေးထားသည်။

Scripture itself gives us numerous explicit and implicit indicators of its literary qualities and the importance of recognizing these as part of the hermeneutical task.

 

၁. ကျမ်းပိုဒ်၏ နယ်နိမိတ်

ပေးထားသော ကျမ်းပိုဒ်ကို ၎င်း၏ ချက်ချင်းစာပေဆိုင်ရာ အကြောင်းအရာတွင် ကျမ်းပိုဒ်ဖွင့်ဆိုရာတွင် ပထမဆုံးလုပ်ဆောင်ချက်တစ်ခုမှာ ကျမ်းပိုဒ်၏ နယ်နိမိတ်ကို အသိအမှတ်ပြုရန်ဖြစ်သည်။ ဤသည်မှာ ကျမ်းပိုဒ်ပါဝင်သော စုစုပေါင်းအတွေးယူနစ်ကို နားလည်ရန် အရေးကြီးသည်။ ထို့နောက် အဘယ်အရာက ရှေ့တွင်ရှိပြီး အဘယ်အရာက နောက်တွင်ရှိသည်ကို ဆုံးဖြတ်နိုင်ပြီး၊ ဤအပိုင်းသည် နှိုးဆော်ခံရသော စာရွက်စာတမ်း၏ စီးဆင်းမှုတွင် မည်သို့လိုက်ဖက်ညီသည်ကို ပိုမိုနားလည်နိုင်သည်။

1. Limits of the Passage

One of the first tasks in interpreting a given passage in its immediate literary context is to recognize the limits of the passage. This is important in order to grasp the total thought unit of which the passage is a part. One can then determine what comes before and what comes after, and better understand how this segment fits into the flow of the inspired document.

 

ကျမ်းစာတွင် ကျမ်းခွဲနှင့် အခန်းခွဲများသည် ကျမ်းစာခေတ်မှ မဟုတ်သော်လည်း၊ ကျမ်းစာရေးသူများသည် မကြာခဏ ကျမ်းပိုဒ်နယ်နိမိတ်ညွှန်ပြချက်များကို ပေးထားပြီး၊ ယခင်ကျမ်းပိုဒ်များကို ကျမ်းပိုဒ်ဖွင့်ဆိုရာတွင် ကျမ်းစာ၏ သီးခြားယူနစ်များကို သတိပြုမိကြောင်း ပြသထားသည်။ ဥပမာ၊ ကမ္ဘာဦးကျမ်းကို “မျိုးဆက်များ” ဟူသော စကားစုဖြင့် အပိုင်း ၁၀ ပိုင်းခွဲထားသည် (ကမ္ဘာဦး ၂:၄ နှင့် ကမ္ဘာဦးတစ်လျှောက် ၁၄ ကြိမ်)။ ဆာလံကျမ်းများတွင် တစ်ဦးချင်းဆာလံများအပြင်၊ အချို့ဆာလံများတွင် အပိုင်းခွဲညွှန်ပြချက်များပါရှိသည်။ (က) ပြန်လည်ထင်ရှားသော အပိုဒ်ငယ်များပါသော အပိုင်းများ (ဆာလံ ၄၂:၅၊ ၁၁၊ ၄၃:၅)၊ (ခ) ဆလာ (selah) စကားလုံး (ဆာလံတွင် ၇၁ ကြိမ်၊ ဆာလံ ၄၆:၃၊ ၇၊ ၁၁)၊ (ဂ) အက္ခရာစဉ်လာကဗျာ (ဆာလံ ၁၁၉ ကဲ့သို့ နောက်ဆက်တွဲအခန်းငယ်များသည် ဟေဗြဲအက္ခရာ၏ နောက်လာသောအက္ခရာဖြင့် စတင်သည်)။

While the verse and chapter divisions of the Bible do not come from biblical times, the Bible writers often provided indicators of passage limits and in their interpretation of antecedent scripture show awareness of the discrete units of Scripture. In the book of Genesis, for example, the book is divided neatly into 10 sections, each identified by the phrase “the generations of …” In the Psalms, along with the division into individual psalms, a number of psalms contain indicators of section divisions: (a) stanzas with refrains (Ps. 42:5, 11; 43:5), or (b) the word selah (71 times in Psalms; Ps. 46:3, 7, 11), or (c) an acrostic (such as Psalm 119, with succeeding verses starting with the next letter of the Hebrew alphabet).

 

ဓမ္မသစ်ခေတ်တွင် ငါးလမ်းစာအုပ် (နှင့် ဖြစ်နိုင်ရင် ပရောဖက်ကျမ်းများ) ကို အသင်းတော်တွင် စနေနေ့တိုင်း ဖတ်ရှုရန် အပိုင်းသေးများအဖြစ် ခွဲထားသည် (တမန် ၁၃:၁၅၊ ၂၇၊ ၁၅:၂၁ ကိုးကားပါ)။ ယေရှုသည် တိုရာကျမ်း၏ ဤခွဲခြမ်းမှုများကို “ချုံပုတ်နှင့်ပတ်သက်သော ကျမ်းချက်” ဟု ရည်ညွှန်းခြင်းဖြင့် အသိအမှတ်ပြုခဲ့သည် (လုကာ ၂၀:၃၇၊ ထွက်မြောက်ရာ ၃:၃–၆ ကိုးကားပါ)။

By NT times the Pentateuch (and probably also the Prophets) was divided into small sections to be read in the synagogue every Sabbath (cf. Acts 13:15, 27; 15:21). Jesus recognized these divisions of the Torah by referring to “the passage about the bush” (Luke 20:37; cf. Ex. 3:3–6).

 

ကျမ်းစာရေးသူများ၏ အတိအလင်းကိုးကားချက်များကို လိုက်နာပြီး၊ သူတို့၏ ရေးသားချက်များကို ဂရုတစိုက်စစ်ဆေးခြင်းဖြင့်၊ လေ့လာနေသော ကျမ်းပိုဒ်၏ စာပေနှင့် ယုတ္တိဗေဒဆိုင်ရာ နယ်နိမိတ်များကို သတ်မှတ်နိုင်သည်။ ဥပမာ၊ ယေရှု၏ ဆုံးမစကားနှင့် လှုပ်ရှားမှုများ၏ ဖော်ပြချက်သည် အပိုင်းများ သို့မဟုတ် ပါရာစီပို (pericopae) အဖြစ် သဘာဝအတိုင်း ခွဲခြားနိုင်သည်။ မကြာသေးမီက ထုတ်ဝေခဲ့သော လက်ရာများသည် ကျမ်းစာစောင် သို့မဟုတ် အပိုင်းတစ်ခုကို သဘာဝအတိုင်း ခွဲခြမ်းမှုများအဖြစ် “ဇယားကွက်ရေးဆွဲ” ရန်နှင့် တစ်ဦးချင်းစာပိုဒ်များကို နယ်နိမိတ်သတ်မှတ်ပြီး ခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာရန် ကူညီပေးသည်။

Following the explicit references of biblical writers, and carefully examining their writings, we may establish the literary and logical limits of the passage under consideration. For example, the narration of Jesus’ sayings and activities naturally separates into sections or pericopae. Recent works provide help for “charting” a book or portion of the Bible into natural divisions, and then delimiting and analyzing the individual paragraphs.

 

၂. စာပေအမျိုးအစား

စာပေနမူနာတစ်ခုခုကို လေ့လာရာတွင်—ကျမ်းစာနှင့်ပတ်သက်၍လည်း မခြောက်မျှ—စစ်ဆေးနေသော စာပေအမျိုးအစားကို နားလည်ရန် အရေးကြီးသည်။ ဤသည်မှာ ကဗျာနှင့် ဂဒ်စာပေ ဟူသော ပိုမိုယေဘုယျအမျိုးအစားများနှင့် ဥပဒေစာရွက်စာတမ်း၊ စာများ၊ သီချင်းများ၊ အချစ်ကဗျာများ၊ အတ္ထုပ္ပတ္တိများ စသည့် သီးခြားစာပေအမျိုးအစား (သို့မဟုတ် ဂျန်နာ) များပါဝင်သည်။ စာပေပုံစံအမျိုးမျိုးသည် မတူညီသော လုပ်ဆောင်ချက်များကို ဆောင်ရွက်ပြီး၊ ထိုပုံစံတစ်ခုချင်းစီတွင် အခြေခံစည်းမျဉ်းများကို အများအားဖြင့် အသုံးပြုသည်။ တူညီသော ဂျန်နာစာပေနမူနာများကို နှိုင်းယှဉ်ခြင်းဖြင့် ဘုံစည်းမျဉ်းများနှင့် ထူးခြားသော အင်္ဂါရပ်များနှင့် အလေးပေးမှုများကို ဖော်ထုတ်နိုင်သည်။ ထို့ကြောင့် အသုံးပြုထားသော စာပေပုံစံကို အသိအမှတ်ပြုခြင်းဖြင့် သင့်လျော်သော ကျမ်းပိုဒ်ဖွင့်ဆိုမှု ပိုမိုကောင်းမွန်လာသည်။

2. Literary Types

In studying any sample of written work—and this is no less true regarding the Bible—it is crucial to understand what type of literature is being examined. This involves the more general categories of poetry and prose, and specific literary types (or genres) such as legal documents, letters, hymns, love poems, biographies, and the like. Various literary forms serve different functions, and certain basic conventions are commonly used in each of these forms of literature. Comparison of different examples of the same genre of literature reveals the common conventions and also the unique features and emphases of each. Proper interpretation is thus enhanced by the recognition of the literary form being employed.

 

ကျမ်းစာရေးသူများသည် ၎င်းတို့၏ ရေးသားမှုများကို သီးခြားစာပေအမျိုးအစား သို့မဟုတ် ဂျန်နာများအဖြစ် မကြာခဏ အတိအလင်း ဖော်ပြတတ်သည်။ ကျမ်းစာတွင် ဖော်ပြထားသော အဓိကစာပေအမျိုးအစားများမှာ။ “မျိုးဆက်”/“မျိုးရိုး”/“သမိုင်း”/“အကြောင်းအရာ” (ဟေဗြဲ tôlēdôṯ၊ ကမ္ဘာဦး ၂:၄ နှင့် ကမ္ဘာဦးတစ်လျှောက် ၁၄ ကြိမ်)၊ သေခါနီးအခါ ကောင်းချီးပေးခြင်း (ကမ္ဘာဦး ၄၉၊ တရားဟောရာ ၃၃)၊ ဥပဒေများ (ပညတ်တရားများ၊ စီရင်ထုံးများ၊ တရားစီရင်ချက်များ၊ ထွက်မြောက်ရာ ၂၁:၁၊ တရားဟောရာ ၄:၄၄၊ ၄၅)၊ ဥပဒေစာချုပ်များ (ကမ္ဘာဦး ၂၁:၂၂–၃၂၊ ၂၆:၂၆–၃၁၊ ယောရှု ၉:၁၅၊ ၁ ဘုရင် ၅:၆–၁၂)၊ ပဋိညာဉ်တည်ထောင်ခြင်းနှင့် ပြန်လည်သက်တမ်းတိုးခြင်း (ဥပမာ၊ ထွက်မြောက်ရာ ၂၄၊ တရားဟောရာကျမ်းတစ်အုပ်လုံး၊ တရားဟောရာ ၂၉:၁၊ ၁၄၊ ၁၅ ကိုးကားပါ၊ ယောရှု ၂၄)၊ ဉာဏ်စမ်းမေးခွန်း (တရားသူကြီး ၁၄:၁၀–၁၈)၊ ဘုရင်အမိန့်တော် (ဧဇရ ၆:၃–၁၂၊ ၇:၁၁–၂၆)၊ စာများ (၂ ရှမွေလ ၁၁:၁၅၊ ၁ ဘုရင် ၂၁:၈–၁၀၊ ၂ ဘုရင် ၅:၅၊ ၆၊ ၁၀:၁–၃)၊ ဆာလံ (အမျိုးအစားမျိုးစုံသော ဆာလံများ၊ ခေါင်းစီးများတွင် ဖော်ပြထားသည်) သို့မဟုတ် သီချင်းများ (ရှောလမုန်၏ သီချင်းကြီး ၁:၁)၊ ဆုတောင်းချက်များ (ဆာလံ ၇၂:၂၀၊ ဒံယေလ ၉:၄–၁၉)၊ သုတ္တံများ (သုတ္တံ ၁:၁၊ ၁၀:၁၊ ၂၅:၁)၊ ပရောဖက်နှုတ်ကပတ်တော် သို့မဟုတ် “ဝန်ထုပ်ဝန်ပိုး” (ဟေဗြဲ massā’၊ နာဟုံ ၁:၁၊ ဟဗက္ကုတ် ၁:၁၊ မလာခီ ၁:၁)၊ ရူပါရုံများ (ဒံယေလ ၈:၁၊ ၂၊ ဩဗဒိ ၁)၊ ပဋိညာဉ်တရားစွဲဆိုမှု (ဟေဗြဲ rîb၊ ဟေရှာယ ၃:၁၃၊ ဟောရှေ ၄:၁၊ မိက္ခာ ၆:၁)၊ အသံုးချပ်နှင့် ဈာပနသီချင်း (ဟေဗြဲ qînāh၊ ယေဇကျေလ ၂၇:၃၂၊ အာမုတ် ၅:၁၊ ငိုကြွေးစာအုပ်)၊ ဧဝံဂေလိတကျမ်းများ (မာကု ၁:၁)၊ ဥပမာပုံဆောင်ချက်များ (မာကု ၄:၂)၊ “ပုံဆောင်ချက်များ” (ဂရိ paroimia၊ ယောဟန် ၁၀:၆၊ ၁၆:၂၅)၊ စာသားများ (ရောမ ၁၆:၂၂၊ ၁ ကောရိန်သု ၅:၉၊ ၂ ပေတရု ၃:၁၊ ၁၆)၊ နှင့် ဗျာဒိတ်ကျမ်း (ယောဟန်၏ ဗျာဒိတ်ရူပါရုံ၊ ဗျာဒိတ် ၁:၁) တို့ဖြစ်သည်။

The Bible writers frequently explicitly identify their written materials in terms of specific literary types or genres. Major literary types identified in Scripture include: “generation”/“genealogy”/“history”/“account” (Heb. tôlēdôṯ, Gen. 2:4, plus 14 times throughout Genesis), deathbed blessings (Gen. 49; Deut. 33), laws (statutes, ordinances, judgments; Ex. 21:1; Deut. 4:44, 45), legal contracts (Gen. 21:22–32; 26:26–31; Joshua 9:15; 1 Kings 5:6–12), covenant making and renewal (e.g., Ex. 24; the whole book of Deuteronomy; see Deut. 29:1, 14, 15; Joshua 24), riddles (Judges 14:10–18), royal decrees (Ezra 6:3–12; 7:11–26), letters (2 Sam. 11:15; 1 Kings 21:8–10; 2 Kings 5:5, 6; 10:1–3), psalms (with various psalm types, indicated in the superscriptions) or songs (S. of Sol. 1:1), prayers (Ps. 72:20; Dan. 9:4–19), proverbs (Prov. 1:1; 10:1; 25:1), prophetic oracles or “burdens” (Heb. massā’, Nahum 1:1; Hab. 1:1; Mal. 1:1), visions (Dan. 8:1, 2; Obadiah 1), covenant lawsuits (Heb. rîb, Isa. 3:13; Hosea 4:1; Micah 6:1), lamentation or funeral dirge (Heb. qînāh, Eze. 27:32; Amos 5:1; Lamentations), gospels (Mark 1:1), parables (Mark 4:2), “figures” (Gr. paroimia; John 10:6; 16:25), epistles (Rom. 16:22; 1 Cor. 5:9; 2 Peter 3:1, 16), and apocalyptic (the apokalypsis or Revelation of John; Rev. 1:1).

 

a. စကားပုံပြောစာပေ။ သမ္မာကျမ်းစာရေးသူများက စကားပုံပြောစာပေအမျိုးအစားများစွားကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း သတ်မှတ်ဖော်ပြထားကြသည်။ ခေတ်သစ်လေ့လာမှုများတွင် ထပ်မံခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာထားသော အမျိုးအစားများတွင် ဟောပြောချက် သို့မဟုတ် တရားဒေသနာများ (ယောရှု ၂၃၊ ၂၄၊ ၁ ဓမ္မရာဇာ၊ ၁၂၊ ၁ ဓမ္မရာဇာ၊ ၂:၁-၉၊ ယေရမိ ၇)၊ စာရင်းများ (ကမ္ဘာဦး ၁၀၊ ယောရှု ၁၅-၁၉၊ တောလည်ခရီး ၃၃၊ ၁ ဓမ္မရာဇာ၊ ၄:၇-၁၉) နှင့် ယဇ်ပူဇော်ရေးပညတ်များ (ဝတ်ပြုရာကျမ်း ၁-၇) တို့ ပါဝင်သည်။ အထူးသဖြင့် အရေးကြီးသော သမ္မာကျမ်းတွင်းဇာတ်လမ်းပြောပုံများတွင် သမိုင်းဇာတ်လမ်း (ယောရှုမှ ၂ ရာဇဝင်အထိ၊ တမန်တော်ဝတ္ထု)၊ အစီရင်ခံစာ သို့မဟုတ် သိတင်းမှတ်တမ်းများ (၁ ဓမ္မရာဇာ၊ ၁၁:၄၁၊ ၁၄:၁၉၊ ၂၀)၊ ကိုယ်တိုင်ရေးအတ္ထုပ္ပတ္တိ (ဧဇရ၊ နေဟမိ)၊ အိပ်မက်နှင့် ရူပါရုံများ၏ ဇာတ်ကြောင်းများ (ကမ္ဘာဦး ၃၇:၅-၁၀၊ ၄၀:၉-၁၉၊ ၄၁:၁-၇၊ ဇာခရိ ၁-၆) နှင့် ပရောဖက်ပုဂ္ဂိုလ်ကိုယ်တိုင်ရေးအတ္ထုပ္ပတ္တိ (ဟေရှာယ ၈:၁-၃၊ ယေရမိ ၃၆၊ ဒံယေလ ၁-၆) တို့ ပါဝင်သည်။

a. Prose. Many of the prose literary types have been explicitly identified and labeled by the biblical writers, as listed above. Others analyzed in modern study include such forms as speeches or sermons (Joshua 23, 24; 1 Sam. 12; 1 Kings 2:1–9; Jer. 7), lists (Gen. 10; Joshua 15–19; Num. 33; 1 Kings 4:7–19), and cultic ordinances (Lev. 1–7). Of special significance is biblical narrative, which includes such genres as history (Joshua through 2 Chronicles, Acts), reports or annals (1 Kings 11:41; 14:19, 20), autobiography (Ezra and Nehemiah), accounts of dreams and visions (Gen. 37:5–10; 40:9–19; 41:1–7; Zech. 1–6), and prophetic autobiography (Isa. 8:1–3; Jer. 36; Dan. 1–6).

 

ခေတ်သစ်လေ့လာမှုများသည် ဇာတ်လမ်းပြောပုံကို အနုပညာရှင်ဆန်ဆန် ရှုပ်ထွေးစွာ တည်ဆောက်ထားသည့် စာပေအမျိုးအစားအဖြစ် အထူးအာရုံစိုက်လေ့လာခဲ့ကြသည်။ ခေတ်သစ်ဝေဖန်ရေးလေ့လာမှုအများစုက ဇာတ်လမ်းများကို စိတ်ကူးယဉ်အဖြစ် ယူဆတတ်သော်လည်း၊ အဆိုပါဇာတ်ကြောင်းကို အမှန်တကယ်သမိုင်းအဖြစ် လက်ခံသူ သမ္မာကျမ်းစာပညာရှင်သည် ဓမ္မသစ်စာရေးသူက အဓိကအချက်များကို မည်သို့ထင်ရှားစေရန် ဇာတ်လမ်းကို ဖွဲ့နွှဲထားသည်ကို ဂရုတစိုက်စစ်ဆေးခြင်းဖြင့် အကျိုးရရှိနိုင်သည်။ ဇာတ်လမ်း၏ “စီးဆင်းမှု” ကို နားလည်ရန် လိုအပ်သော အခြေခံအချက်များမှာ- ပါဝင်နေသော စာရေးသူ (သို့မဟုတ် မမြင်ရသော စကားပြောသူ) နှင့် ပါဝင်နေသော စာဖတ်သူ၊ အလုံးစုံရှုထောင့် သို့မဟုတ် အမြင်၊ အဖြစ်အပျက်များ၏ အစဉ်လိုက်နှင့် အချင်းချင်းဆက်နွယ်မှု (“ဇာတ်လမ်းအချိန်”)၊ ဇာတ်ကွက်၊ ဇာတ်ကောင်များနှင့် ဇာတ်ကောင်ဖော်ပြပုံ၊ နောက်ခံအခြေအနေ၊ နှင့် ဇာတ်လမ်းပြောပုံတွင် အသုံးပြုထားသော ပါဝင်နေသော မှတ်ချက် သို့မဟုတ် စကားအသုံးချနည်းများ ဖြစ်သည်။

Recent study has focused particularly upon the narrative as a literary type involving intricate artistry. While much of modern critical study tends to regard the narrative as fictional, the Bible student who accepts the account as factual history can benefit by examining carefully how the inspired writer has set forth the narrative to emphasize crucial points. Basic elements of narrative required to understand the “flow” of the account include: the implied author (or invisible speaker) and the implied reader, the overall point of view or perspective, the order of events and their interrelationship (“story time”), the plot, the characters and their characterization, the setting, and the implicit commentary or rhetorical techniques used in relating the narrative.

 

b. ကဗျာ။ သမ္မာကျမ်းစာထဲရှိ ကဗျာအပိုင်းများ (ဓမ္မဟောင်းကျမ်း၏ ခန့်မှန်းခြေ ၄၀ ရာခိုင်နှုန်းနှင့် ဓမ္မသစ်ကျမ်းထဲတွင် ကွဲပြားစွာပါဝင်သော အပိုင်းများ) ကို ခေတ်သစ်သမ္မာကျမ်းစာများစွာတွင် ကဗျာပုံစံအတိုင်း စီစဉ်ထားသည်။ ဟေဗြဲကဗျာတွင် အထူးသဖြင့် အာရုံစိုက်ရမည့် ထူးခြားချက်များ ရှိသည်။

b. Poetry. The poetic sections of Scripture (approximately 40 percent of the OT and scattered sections of the NT) are arranged in verse in many modern Bible versions. Biblical poetry has special features that call for brief attention here.

 

ဟေဗြဲကဗျာ၏ အဓိကထူးခြားချက်ကို “အပြိုင်အဆို” (parallelism) သို့မဟုတ် “အတွေးသံပြိုင်” (thought rhyme) ဟုခေါ်သည် (အသံသံပြိုင်နှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်သည်)။ ကဗျာအပြိုင်အဆိုကို အဓိက အမျိုးသုံးမျိုးခွဲထားသည်- (က) တူညီသောအပြိုင် (synonymous) - ကဗျာစာကြောင်းနှစ်ကြောင်းဆက်တိုက် အတူတူပင်အတွေးကို ထပ်မံဖော်ပြခြင်း (ဆာလံ ၁:၂၊ ၅၊ ၁၀၃:၁၀)၊ (ခ) ဆန့်ကျင်ဘက်အပြိုင် (antithetical) - ကဗျာစာကြောင်းနှစ်ကြောင်းဆက်တိုက် ဆန့်ကျင်ဘက်အတွေးများကို တင်ပြခြင်း (ဆာလံ ၁:၆၊ ၃၇:၂၁ နှင့် သုတ္တံကျမ်းများစွာ)၊ (ဂ) ပေါင်းစပ်အပြိုင် (synthetic) - ဒုတိယစာကြောင်းက ပထမစာကြောင်းကို ပြီးပြည့်စုံစေခြင်း၊ ချဲ့ထွင်ခြင်း သို့မဟုတ် ပိုမိုအားဖြည့်ခြင်းဖြင့် ထပ်လောင်းဖြည့်စွမ်းခြင်း (ဆာလံ ၂:၆၊ ၁၀၃:၁၁) တို့ဖြစ်သည်။ ဟေဗြဲကဗျာ၏ ဤအခြေခံအင်္ဂါရပ်ကို မူရင်းဘာသာစကားတွင်ရော ခေတ်သစ်ဘာသာပြန်များတွင်ပါ အလွယ်တကူ တွေ့ရှိနိုင်သည်။

The main characterizing element of Hebrew poetry is called “parallelism,” or “thought rhyme” (as opposed to “sound rhyme”). Poetic parallelism traditionally has been subdivided into three major kinds: (a) synonymous, in which two succeeding lines of poetry repeat a similar thought (Ps. 1:2, 5; 103:10); (b) antithetical, in which two succeeding poetic lines present contrasting ideas (Ps. 1:6; 37:21; and many proverbs); and (c) synthetic, in which the second poetic line adds to the first by completion, enlargement, or intensification (Ps. 2:6; 103:11). This fundamental aspect of Hebrew poetry is readily apparent in modern translations as well as in the original language.

 

ဟေဗြဲကဗျာတွင် အသံတိုင်းတာ (meter) လည်း ရှိသော်လည်း ဂရိကဗျာကဲ့သို့ တင်းကျပ်စွာ မသတ်မှတ်ထားပါ။ အသံတိုင်းတာကို စကားလုံးအလေးပေးအသံများဖြင့် သတ်မှတ်သည်- အလေးပေးထားသော ဟေဗြဲစကားလုံးတစ်လုံးချင်းစီကို တစ်ချက်အဖြစ် ရေတွက်သည်။ အထူးအမျိုးအစားတစ်ခုမှာ ကီးနာ (qînāh) သို့မဟုတ် “ငိုကြွေးခြင်း” ဖြစ်ပြီး အလေးပေးအသံ သုံးချက်ပါသော စာကြောင်းတစ်ကြောင်းပြီးလျှင် နှစ်ချက်ပါသော စာကြောင်းတစ်ကြောင်း (၃:၂) ဖြစ်သည်။ “ငိုကြွေးခြင်း” ဆာလံများစွာတွင် စာရေးသူက ဝမ်းနည်းပူဆွေးစွာ ဘုရားသခင်ကို ကယ်တင်ပါဟု တောင်းပန်ရာ၌ ဤ “ရှည်-တို” အသံတိုင်းတာကို အသုံးပြုထားပြီး ငိုကြွေးခြင်းကျမ်းတစ်အုပ်လုံးလုံးနီးပါးလည်း ဤပုံစံဖြစ်သည်။ အချို့က ဤပုံစံသည် ငိုကြွေးသူ၏ “ရှည်ရှည်ဝမ်းနည်းစွာ အသက်ရှူသွင်းပြီး တိုတိုမောစွာ အသက်ရှူထုတ်ခြင်း” ကို နှိုင်းယှဉ်ဖော်ပြသည်ဟု မြင်ကြသည်။ ကဗျာ၏ အသံတိုင်းတာအင်္ဂါရပ်ကို ဘာသာပြန်ဆိုချက်များတွင် သိပ်မထင်ရှားသော်လည်း ရှည်-တို အသံတိုင်းတာသည် မကြာခဏ ကဗျာစာကြောင်းရှည်နှင့်တိုအဖြစ် ပြန်ဆိုလေ့ရှိသည်။

Hebrew poetry also contains meter (“measured lines”), although these are not as rigidly defined as in Greek poetry. The meter is defined by stress accents: each accented Hebrew word gets one count. One special type of meter is the qînāh, or “lament,” which has a line of three stress accents followed by a line with two (3:2). Many of the “lament” psalms, where the writer agonizingly petitions God for help, and virtually the whole book of Lamentations, have this “long-short” meter, which some see as approximating the “long-breath-in and short-breath-out” in the sighing of the lamenter. The metrical element of poetry is not so apparent in translation, although the long-short meter often translates into long and short lines of verse.

 

သမ္မာကျမ်းစာရေးသူများသည် အထူးသဖြင့် ကဗျာအပိုင်းများတွင် အခြားစာပေနည်းစနစ်နှင့် စတိုင်အင်္ဂါရပ်များစွာကို အသုံးပြုထားသည်။ ဥပမာ- ပါဝင်ဖွဲ့စည်းပုံ သို့မဟုတ် “စာအိတ်ပုံစံ” (အစွန်းနှစ်ဖက်တွင် တူညီသောစကားစု- ဆာလံ ၈၊ ၁၀၃)၊ အက္ခရာစဉ်ကဗျာ (acrostic- ကဗျာစာကြောင်း သို့မဟုတ် အပိုဒ်အုပ်များက ဟေဗြဲအက္ခရာစဉ်အတိုင်း စတင်သည်- ဆာလံ ၉၊ ၁၀၊ ၂၅၊ ၃၄၊ ၃၇၊ ၁၁၉၊ ၁၄၅)၊ ဥပမာနှိုင်းယှဉ်ချက် (simile- ကဲ့သို့ သို့မဟုတ် နှိုင်းရသည် ဟုသုံးသည်- ဟောရှေ ၇:၁၁)၊ နှိုင်းယှဉ်စကား (metaphor- တစ်ခုကို အခြားတစ်ခုနှင့် နှိုင်းယှဉ်ဖော်ပြခြင်း- ဆာလံ ၂၃:၁၊ ဟောရှေ ၁၀:၁၊ ယောဟန် ၁၀:၇၊ ၉၊ ၁၁)၊ အစိတ်အပိုင်းဖြင့် အလုံးအရင်းကို ဖော်ပြခြင်း (synecdoche- ဟေရှာယ ၅၂:၁၊ ၂)၊ အသံအတိုင်းစကားလုံး (onomatopoeia- ယေရမိ ၁၉:၁၊ ၁၀၊ ဟေရှာယ ၁၇:၁၂၊ ၁၃၊ ဆာလံ ၉၃:၄)၊ သရာစဉ်ထပ်ခြင်း (assonance- ဟေရှာယ ၅:၇)၊ စကားလုံးအသံဆော့ခြင်း (paronomasia- အာမုတ် ၈:၂၊ ၃၊ မိက္ခာ ၁) နှင့် အရာဝတ္ထုကို လူအဖြစ်ဖော်ပြခြင်း (personification- သုတ္တံ ၈) တို့ကို တွေ့ရသည်။ ဤစာပေအင်္ဂါရပ်အားလုံးသည် သတင်းစကားကို ဖွဲ့စည်းတည်ဆောက်ရာတွင် အထောက်အကူပြုသည်။

Many other literary devices and stylistic elements are utilized by the biblical writers, especially in poetic sections of Scripture. We find the employment of inclusio or “envelope construction” (the same expression at the beginning and at the end: Psalms 8, 103), acrostic (verses or groups of verses start with successive letters of the alphabet: Psalms 9, 10, 25, 34, 37, 119, 145), simile (comparison using like or as: Hosea 7:11), metaphor (one reality standing for another: Ps. 23:1; Hosea 10:1; John 10:7, 9, 11), synecdoche (the part standing for the whole: Isa. 52:1, 2), onomatopoeia (words sounding like what they describe: Jer. 19:1, 10; Isa. 17:12, 13; Ps. 93:4), assonance (repetition of vowels: Isa. 5:7), paronomasia (pun/play on words: Amos 8:2, 3; Micah 1), and personification (Prov. 8). All of these literary elements contribute to the framing and forming of the message.

 

ဤစာပေအမျိုးအစားတစ်ခုချင်းစီတွင် ထူးခြားသော ဂုဏ်သတ္တိများရှိပြီး ၎င်းတို့သည် ပေးပို့သည့် သတင်းစကားကို အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုရာတွင် မကြာခဏ အရေးကြီးသည်။ စာပေပုံစံနှင့် ဓမ္မသိကြောင်းအဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခြင်းသည် တစ်ခုနှင့်တစ်ခု လက်တွဲလျှောက်လှမ်းရသည်- စာပေအမျိုးအစားကို ဖော်ထုတ်နားလည်ခြင်းဖြင့် ရည်ရွယ်ထားသော ဓမ္မသိကြောင်းအရေးပါမှုကို ရှင်းလင်းစေနိုင်သည်။

Each of these specific literary types has special characteristics, which are often significant in interpreting the message transmitted. Literary form and theological interpretation go hand in hand: identifying and understanding the literary type will make it possible to clarify the intended theological significance.

 

အချို့စာပေပုံစံများ (ဉပမာ၊ ဥပမာပုံအတိုင်းပြောခြင်း၊ ပရောဖက်ပြုခြင်း၊ နိမိတ်ပြသခြင်း) တွင် နောက်ထပ်အဓိပ္ပာယ် သို့မဟုတ် ပြည့်စုံခြင်းပါဝင်ပြီး ၎င်းကို အောက်ပါ ဓမ္မသိကြောင်းအခြေအနေနှင့် ခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာခြင်း အပိုင်း (III. E. 3) တွင် ဆွေးနွေးထားသည်။

Several literary forms (parable, prophecy, and apocalyptic) involve an extended meaning or fulfillment that will be discussed below in the section on theological context and analysis (see III. E. 3).

 

၃. စာပေဖွဲ့စည်းပုံ အပိုဒ်နှင့် ၎င်း၏ ပိုကြီးသော စာပေဘောင်တစ်ခုလုံး၏ စာပေဖွဲ့စည်းပုံသည် ခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာရာတွင် အရေးကြီးသည်။ ၎င်းသည် မကြာခဏ အတွေးစီးဆင်းမှု သို့မဟုတ် အဓိကဓမ္မသိကြောင်းဆိုင်ရာ အကြောင်းအရာများအတွက် သော့ချပ်ဖြစ်လေ့ရှိသည်။

3. Literary Structure

The literary structure, both of the passage and its larger literary frame, is important to the analysis. It often provides a key to the flow of thought or central theological themes.

 

ဓမ္မသစ်ကျမ်းစာများ ကဲ့သို့သော စကားပုံပြောအပိုင်းများတွင် အပိုဒ်ကို အကြောင်းအရာနှင့် အကြောင်းခွဲများအောက်တွင် အဓိကအချက်အလက်များကို စီစဉ်ကာ အနှစ်ချုပ်ရေးဆွဲခြင်းသည် အထောက်အကူဖြစ်သည်။ ဤအနှစ်ချုပ်မှ အဓိပ္ပာယ်ရှိသော အတွေးပုံစံများ ထွက်ပေါ်လာသည်။ အပိုဒ်၏ နယ်နိမိတ်ကို သတ်မှတ်ရန် အသုံးပြုသော အဆင့်များစွာ (III. C. 1 ကိုကြည့်ပါ) သည် စာပိုဒ်အတွင်းရှိ ပိုသေးငယ်သော ပုံစံများကို ဖော်ထုတ်ရန်လည်း အသုံးဝင်သည်။

In prose portions of Scripture, such as the NT Epistles, it is helpful to outline the passage, organizing the major units of information under topics and subtopics. From this outline meaningful thought patterns emerge. Many of the same steps employed to establish the limits of the passage (see III. C. 1) are also useful in identifying smaller patterns within the paragraph.

 

သမ္မာကျမ်းပစ္စည်းကို အနီးကပ်ခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာခြင်းက သမ္မာကျမ်းစာရေးသူများသည် စာကြောင်း၊ အခန်း၊ ကျမ်းစာအုပ် သို့မဟုတ် ကျမ်းစာအုပ်များအုပ်စုကို အနုပညာဆန်ဆန် စာပေပုံစံဖြင့် ဂရုတစိုက် ဖွဲ့စည်းထားကြသည်ကို ဖော်ပြသည်။ စာပေဖွဲ့စည်းပုံသည် မကြာခဏ အပိုဒ်၏ စာပေပုံစံ၏ အခြေခံအင်္ဂါရပ်များကို လိုက်နာသည်။ ဥပမာ၊ ပရောဖက်ပြုသော ပဋိညာဉ်တရားစွဲဆိုမှု (ဟေဗြဲ- rîb) သည် အချို့အချက်များ ပါဝင်လေ့ရှိပြီး မိက္ခာ ၆ ၏ စာပေဖွဲ့စည်းပုံ (ပရောဖက်က မိက္ခာ ၆:၁၊ ၂ တွင် rîb ဟု ရှင်းရှင်းဖော်ပြထားသည်) သည် ဤအခြေခံတရားစွဲဆိုမှုပုံစံကို လိုက်နာသည်။

Close analysis of the biblical material reveals that biblical writers often carefully structured verses, chapters, books, or even blocks of books into an artistic literary pattern. Often the literary structure follows the basic elements of the literary form of the passage. So, for example, the prophetic covenant lawsuit (Heb. rîb) typically contains certain elements; the literary structure of Micah 6 (which the prophet specifically identifies as a rîb, Micah 6:1, 2) follows this basic lawsuit pattern.

 

ကဗျာအပြိုင်အဆိုပေါ်တွင် တည်ထောင်ထားသော စာပေဖွဲ့စည်းပုံ အမျိုးနှစ်မျိုးကို အထူးအာရုံစိုက်ရမည်။ အသုံးများသော စာပေဖွဲ့စည်းနည်းတစ်ခုမှာ “အပိုင်းအပြိုင်ဖွဲ့စည်းပုံ” (block parallelism) သို့မဟုတ် “အကန့်ရေးသားပုံ” ဖြစ်ပြီး ကဗျာတစ်ကြောင်းချင်းစီတွင် တူညီသောအပြိုင်ပုံစံကို လိုက်နာသည်။ ယောရှုနှင့် ယောနကျမ်းစာအုပ်များတွင် ဤ “အပိုင်းအပြိုင်ဖွဲ့စည်းပုံ” သို့မဟုတ် “အကန့်ရေးသားပုံ” ကို အသုံးပြုထားပြီး ကျမ်းစာအုပ်၏ ပထမနှစ်ပိုင်းအစဉ်ကို ဒုတိယနှစ်ပိုင်းတွင် ထပ်မံလိုက်နာထားသည်။ သမ္မာကျမ်းစာတွင် အ another အသုံးများသော စာပေဖွဲ့စည်းနည်းမှာ ပြောင်းပြန်အပြိုင်ဖွဲ့စည်းပုံ (reverse parallelism) သို့မဟုတ် ချိုင်ယာဆမ် (chiasm- ဂရိအက္ခရာ chi သည် X ပုံစံဖြစ်သည်) ဖြစ်ပြီး ကဗျာစာကြောင်းနှစ်ကြောင်းဆက်တိုက်၏ ဆန့်ကျင်ဘက်အပြိုင်ပုံစံကို လိုက်နာသည်။ အာမုတ် ၅:၅ တွင် မြို့များကို ရည်ညွှန်းထားသော “မှန်ပုံသဏ္ဍာန်” ဖြင့် စာကြောင်းတစ်ကြောင်းတည်း၏ ABCB′A′ ချိုင်ယာဆမ်ပုံစံကို တွေ့ရသည်-

Two kinds of literary structure that build upon poetic parallelism call for special attention. One common literary structuring device is “block parallelism” or “panel writing,” which follows the pattern of synonymous parallelism in individual verses of poetry. We find “block parallelism” or “panel writing” as the structuring technique for such biblical books as Joshua and Jonah: the order of the first half of the book is repeated in the second half. Another common literary structuring device in Scripture is reverse parallelism (or chiasm, named after the Greek letter chi, which is shaped like an X), which follows the pattern of antithetical parallelism in the smaller unit of two succeeding lines of poetry. An example of the ABCB′A′ pattern of chiasm in an individual verse is evident in the “mirror image” reference to cities in Amos 5:5:

 

A. ဘေသလကို မရှာကြနှင့်၊

 B. ဂိလဂါလ်သို့ မဝင်ကြနှင့်

 C. ဘေရရှေဘါသို့ မဖြတ်ကျော်ကြနှင့်၊

 B′. ဂိလဂါလ်သည် ဧကန်စွာ နှင်ထုတ်ခံရလိမ့်မည်၊

 A′. ဘေသလသည် ပျက်စီးခြင်းသို့ ရောက်လိမ့်မည်။

A. Do not seek Bethel;

B. and do not enter Gilgal

C. or cross over to Beersheba;

B´. for Gilgal shall surely go into exile,

A´. and Bethel shall come to nought.

 

ဤစာကြောင်းကို အာမုတ် ၅:၁-၁၇ ပါဝင်သော ပိုကြီးမားသော ချိုင်ယာဆမ်ဖွဲ့စည်းပုံ၏ အစိတ်အပိုင်းအဖြစ် ခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာထားပြီး ၎င်းသည် အာမုတ်ကျမ်းတစ်အုပ်လုံး၏ ပိုကြီးမားသော ချိုင်ယာဆမ်တစ်ခုလည်း ဖြစ်သည်။ ချိုင်ယာဆမ်ဖွဲ့စည်းပုံကို ဆာလံ ၅၀ ကျော်တွင်နှင့် အခန်းများစွာပါဝင်သော သမ္မာကျမ်းအပိုင်းများတွင် (ကမ္ဘာဦး ၆-၉ ရေလွှမ်းမိုးခြင်းဇာတ်လမ်း၊ တောင်ပေါ်တရားဟောခြင်း မဿဲ ၅-၇၊ ဟေဗြဲ ၆-၁၀) ထောက်ပြထားသည်။ ခေတ်သစ်လေ့လာမှုများက ကျမ်းစာအုပ်တစ်အုပ်လုံး သို့မဟုတ် ကျမ်းစာအုပ်များအုပ်စုများ၏ ချိုင်ယာဆမ်စီစဉ်ပုံကို အသိအမှတ်ပြုထားသည်။

This verse has been analyzed as part of a larger chiastic structure including Amos 5:1–17, which in turn is part of an even larger chiasm, the whole book of Amos. Chiastic structures have been pointed out in more than 50 individual psalms, as well as in sections of Scripture involving several chapters (the Flood narrative of Gen. 6–9; the Sermon on the Mount, Matt. 5–7, and Heb. 6–10). Recent studies have also recognized the chiastic arrangement of various entire biblical books and blocks of books.

 

သမ္မာကျမ်းစာရေးသူ၏ ချိုင်ယာဆမ်စီစဉ်ပုံအသုံးပြုခြင်းသည် မကြာခဏ ဓမ္မသစ်စာရေးသူ၏ အဓိကအလေးပေးချက်ကို ပြသတတ်သည်။ အကြောင်းမှာ အဓိကအလေးပေးချက်ကို ချိုင်ယာဆမ်၏ အလယ်ဗဟိုတွင် ထားလေ့ရှိသောကြောင့် ဖြစ်သည်။ ဥပမာ၊ ဆာလံ ၉၂ တွင် (ဥပုသ်နေ့သီချင်း) ဗဟိုစာကြောင်း၏ နှစ်ဖက်တွင် စာကြောင်း ခုနစ်ကြောင်းစီ ရှိပြီး တစ်ကြောင်းချင်းစီတွင် ကဗျာအပြိုင်စာကြောင်းနှစ်ကြောင်း ပါဝင်သည်။ သို့သော် ဆာလံ၏ ဗဟိုအတည်ပြုချက် “သို့ရာတွင် ထာဝရဘုရား၊ ကိုယ်တော်သည် အမြဲတမ်း မြင့်မြတ်တော်မူ၏” (စာကြောင်း ၈) ကို ချိုင်ယာဆမ်၏ အလယ်ဗဟိုတွင် တစ်ကြောင်းတည်း ထားရှိပြီး ကဗျာအပြိုင်စာကြောင်းနှင့် မတွဲထားပါ။ ထို့ကြောင့် ဆာလံ၏ အထွတ်အထိပ်ကို စာပေဖွဲ့စည်းပုံနှင့် ဓမ္မသိကြောင်းအဓိပ္ပာယ်နှစ်မျိုးလုံးတွင် ထင်ရှားစေသည်။

A biblical writer’s use of a chiastic arrangement often shows the major emphasis of the inspired writer, since frequently this climactic emphasis is placed at the midpoint or heart of the chiasm. For example, in Psalm 92, the Song for the Sabbath, there are seven verses on either side of the central verse, each containing a pair of lines in poetic parallelism; but the central affirmation of the psalm, “But thou, O Lord, art on high forever” (verse 8), is placed alone at the heart of the chiasm with no matching parallel line of poetry. Thus is highlighted the climax of the psalm, both in literary structure and theological meaning.

 

သမ္မာကျမ်းစာတွင် အပြိုင်ဖွဲ့စည်းပုံများသည် တူညီသော သို့မဟုတ် ထပ်ခါတလဲလဲ အစိတ်အပိုင်းများကြောင့် မကြာခဏ အလင်းပေးတတ်သည်။ ဖွဲ့စည်းပုံ၏ ပထမနှစ်ပိုင်းတွင် ရှင်းလင်းသောအရာသည် ဒုတိယနှစ်ပိုင်း၏ တူညီသောအစိတ်အပိုင်းကို အလင်းပေးနိုင်သည်။ ဥပမာ၊ ဇာခရိကျမ်းတွင် ချိုင်ယာဆမ်စီစဉ်ပုံကြောင့် အဓိကကျသော အပိုဒ်များ၏ မယ်ရှိယသဘာဝကို အတည်ပြုနိုင်သည်။ အကြောင်းမှာ ၎င်းတို့၏ တူညီသောဖွဲ့စည်းပုံအစိတ်အပိုင်းများသည် ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မယ်ရှိယဆိုင်ရာ ဖြစ်နေသောကြောင့် ဖြစ်သည်။ ထပ်မံ၍ ဟေဗြဲ ၆:၁၇-၂၀ တွင် ယေရှု၏ “နောက်ကန့်လန့်ကာနောက်” ဝင်ရောက်ခြင်းကို ဟေဗြဲ ၁၀:၁၉၊ ၂၀ တွင် ယေရှု၏ “ကန့်လန့်ကာဖြတ်၍” ဝင်ရောက်ခြင်းနှင့် နှိုင်းယှဉ်ခြင်းဖြင့် ရှင်းလင်းနိုင်ပြီး နှစ်ခုစလုံး၏ နောက်ခံအခြေအနေမှာ ကောင်းကင်ဗိမာန်ကို စတင်ဖွင့်လှစ်ခြင်းဖြစ်ကြောင်း ပြသသည်။

Parallel structures in Scripture are also often illuminating because of the matching or repeating parts of the structure. What is clear in the first half of the structure may help to illuminate the matching structural element in the second half. So, for example, the chiastic arrangement in Zechariah makes it possible to affirm the Messianic character of crucial passages because their matching structural elements are clearly Messianic. Again, in Hebrews 6:17–20 the reference to Jesus’ entry “behind the curtain” is clarified by comparing it with the matching structural element of Jesus’ entry “through the curtain” in Hebrews 10:19, 20, which clearly shows the setting of both passages to be the inauguration of the heavenly sanctuary.

 

အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုသူသည် စာသားထဲတွင် အမှန်တကယ်မရှိသော ဖွဲ့စည်းပုံများကို စာသားထဲသို့ မတင်သွင်းရပါ။ သမ္မာကျမ်းစာပညာရှင်က သမ္မာကျမ်းပစ္စည်းထဲသို့ အတုအယောင် အနှစ်ချုပ် သို့မဟုတ် ဖွဲ့စည်းပုံကို မတင်သွင်းကြောင်း သေချာစေရန် စာသားအတွင်းမှ တင်းကြပ်သော ထိန်းချုပ်မှုများ ရှိရမည်။ ဤအတွင်းထိန်းချုပ်မှုများတွင် တူညီသော အကြောင်းအရာ၊ အယူအဆ သို့မဟုတ် ပုံစံများ၊ ပို၍အရေးကြီးသည်မှာ တူညီသော အဓိကစကားလုံးများနှင့် စကားလုံးအုပ်စုများ ပါဝင်သည်။ စကားလုံးနှင့် ဖွဲ့စည်းပုံအပြိုင်မှု ပို၍ရှင်းလင်းလေလေ ဖွဲ့စည်းပုံသည် အပိုဒ်ထဲတွင် မွေးရာပါရှိသည်ဟု ပို၍သေချာလေလေ ဖြစ်သည်။ သို့သော် လူသားစာရေးသူက ဖွဲ့စည်းပုံကို သတိရှိရှိ ဖန်တီးနေခြင်းလား၊ ၎င်းသည် ၎င်းတို့၏ စာပေနည်းလမ်းတွင် အလွန်အမင်း ပါဝင်နေသဖြင့် ဖွဲ့စည်းပုံ သဘာဝအတိုင်းထွက်ပေါ်လာခြင်းလား၊ သို့မဟုတ် ဘုရားသခင်၏ တိုက်ရိုက်နှိုးဆွခြင်းဖြင့် ဖြစ်ပေါ်လာခြင်းလား ဟူ၍ အမြဲတမ်း ဆုံးဖြတ်နိုင်စရာ မရှိပါ။

The interpreter must not import structures into the text that are not really present. There must be rigorous controls from within the text to ensure that the Bible student is not artificially imposing an outline or structure upon the biblical material. These internal controls include similar matching themes, concepts, or motifs, and more important, matching key words and clusters of words. The more explicit the verbal and structural parallels, the more certain we can be that the structure is inherent within the passage. It is not always possible, however, to determine whether the human writer was consciously crafting the structure, or whether it was so much a part of their literary approach that the structure emerged spontaneously, or whether it came by direct inspiration of God.

 

D. စာကြောင်းတစ်ကြောင်းချင်း ခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာခြင်း

 သမ္မာကျမ်းစာပညာရှင်၏ အဆုံးစွန်ပန်းတိုင်မှာ သမ္မာကျမ်း၏ ရိုးရှင်းသော၊ တည့်တည့်မတ်မတ် အဓိပ္ပာယ်ကို ရရှိရန်ဖြစ်သည်။ သမ္မာကျမ်း၏ ရှင်းလင်းပြတ်သားမှု နိယာမ (II. C. 3 ကိုကြည့်ပါ) အပေါ်အခြေခံ၍ စာသားတွင် စာရေးသူက နှိုင်းယှဉ်ဘာသာစကားကို အသုံးပြုထားကြောင်း ရှင်းလင်းသော အထောက်အထားမရှိလျှင် စာသားကို ၎င်း၏ သဘာဝအတိုင်း ယူဆရမည်။ ဥပမာ၊ ဗျာဒိတ် ၁:၇ တွင် ယောဟန်က ယေရှုသည် “တိမ်တိုက်နှင့်အတူ ကြွလာတော်မူမည်၊ မျက်စိရှိသမျှသည် ကိုယ်တော်ကို မြင်ရကြလိမ့်မည်” ဟု ရေးသားထားရာ အခြေအနေက တကယ့်တိမ်တိုက်များကို ဆိုလိုကြောင်း ဖော်ပြထားပြီး “ဒုက္ခ” သို့မဟုတ် အခြားသင်္ကေတအဓိပ္ပာယ်မျိုး မဟုတ်ပါ။ (သင်္ကေတများကို အသိအမှတ်ပြုခြင်းနှင့် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခြင်းနှင့်စပ်လျဉ်း၍ III. E. 3. a ကိုကြည့်ပါ။)

D. Verse-by-Verse Analysis

The ultimate goal of the Bible student is to arrive at the plain, straightforward meaning of Scripture. Based on the principle of the clarity of Scripture (see II. C. 3) one should take the text in its natural sense unless there is clear evidence that figurative language is employed by the biblical writer. For example, in Revelation 1:7, where John writes that Jesus is “coming with the clouds, and every eye will see him,” the context indicates literal clouds, not figurative representations of “trouble” or some other symbolic meaning. (On recognizing and interpreting symbols, see III. E. 3. a.)

 

သမ္မာကျမ်းအပိုဒ်၏ သဘာဝအဓိပ္ပာယ်ကို နားလည်ရန် ကြိုးပမ်းရာတွင် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုသူသည် စာကြောင်းတစ်ကြောင်းချင်းစီကို ဂရုတစိုက် ခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာရမည်ဖြစ်ပြီး အရေးကြီးသော သဒ္ဒါနှင့် ဝါကျဖွဲ့စည်းပုံ (ဝါကျတည်ဆောက်ပုံ) နှင့် အခြေအနေအရ အဓိကစကားလုံးများ၏ အဓိပ္ပာယ်ကို အာရုံစိုက်ရမည်။

In seeking to grasp the natural sense of a biblical passage, the interpreter must carefully analyze each verse, giving attention to important points of grammar and syntax (sentence construction), and to the meaning of key words in context.

 

၁. သဒ္ဒါနှင့် ဝါကျဖွဲ့စည်းပုံ ဓမ္မသစ်စာရေးသူများသည် ဓမ္မဟောင်းကျမ်း၏ မူရင်းသဒ္ဒါ-ဝါကျဖွဲ့စည်းပုံကို သစ္စာရှိရှိ ကိုယ်စားပြုရန်နှင့် ဓမ္မသစ်စာဖတ်ရှုသူများအတွက် ဓမ္မဟောင်းကျမ်း၏ ရိုးရှင်းသောအဓိပ္ပာယ်ကို ဖော်ပြရန် စိုးရိမ်ကြောင်း ၎င်းတို့၏ ဥပမာများပေးထားသည်။ ဓမ္မသစ်စာရေးသူ၏ သဒ္ဒါ-ဝါကျဖွဲ့စည်းပုံအပေါ် အာရုံခံနိုင်ရည်ရှိမှု၏ ထင်ရှားသောဥပမာတစ်ခုမှာ ဆာလံ ၄၅:၆၊ ၇ ကို ဟေဗြဲ ၁:၈၊ ၉ တွင် ကိုးကားထားခြင်း ဖြစ်သည်။ တမန်တော်က ဟေဗြဲမူရင်းသည် ဘုရားသခင်ဖြစ်တော်မူသောသူနှင့် ဘုရားသခင်က ဘိသိက်ခံရသူကို ညွှန်ပြပြီး ခမည်းတော်နှင့် သားတော်၏ ဘုရားအဖြစ်ဆိုင်ရာ ဆက်နွယ်မှုကို ဆိုလိုကြောင်း အသိအမှတ်ပြုသည် (“အိုဘုရားသခင်၊ ကိုယ်တော်၏ ထာဝရပလ္လင်တော် … ထို့ကြောင့် ကိုယ်တော်၏ ဘုရားသခင်က ကိုယ်တော်ကို ဘိသိက်ပေးတော်မူ၏”)။ နောက်ထပ်ဥပမာတစ်ခုမှာ ဆာလံ ၁၁၀:၁ ကို ယေရှုနှင့် ဓမ္မသစ်စာရေးသူများက ကိုးကားထားခြင်း (မဿဲ ၂၂:၄၄ နှင့် သငတိုငယ်တူများ၊ တမန် ၂:၃၄၊ ၃၅၊ ဟေဗြဲ ၁:၁၃) ဖြစ်သည်။ ဓမ္မသစ်အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုသူများသည် ဒါဝိဒ်၏ စကားများ၏ ဝါကျဖွဲ့စည်းပုံမှ မယ်ရှိယဆိုင်ရာ အကျိုးသက်ရောက်မှုကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း နားလည်ခဲ့ကြသည်၊ “ထာဝရဘုရား [ခမည်းတော်] က ငါ့သခင် [မယ်ရှိယ] အား မိန့်တော်မူသည်မှာ၊ ငါသည် သင့်ရန်သူများကို သင့်ခြေတင်ခုံအဖြစ် ငါပြုလုပ်သည်အထိ ငါ့လက်ျာတော်ဘက်၌ ထိုင်လော့” (KJV)။

1. Grammar and Syntax

The NT writers give examples of their concern to represent faithfully the grammatical-syntactical constructions of the OT original and thus set forth the plain meaning of the OT texts for the NT readers. A vivid example of grammatical-syntactical sensitivity on the part of a NT writer is the citation of Psalm 45:6, 7 in Hebrews 1:8, 9. The apostle recognizes that the Hebrew original points to One who is God and at the same time is anointed by God, thus implying the relationship between the Father and the Son in the Godhead (“Thy throne, O God … . Therefore God, thy God, has anointed thee”). Another example is the citation of Psalm 110:1 by Jesus and NT writers (Matt. 22:44 and Synoptic parallels; Acts 2:34, 35; Heb. 1:13). The inspired interpreters clearly grasped the Messianic implications from the syntax of David’s words, “The Lord [the Father] said unto my Lord [the Messiah], Sit thou at my right hand” (KJV).

 

သမ္မာကျမ်းစာဓလေ့အတိုင်း၊ ခေတ်သစ်အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုသူသည် ရည်ရွယ်ထားသော အဓိပ္ပာယ်ကို နားလည်ရန် စစ်ဆေးနေသော အပိုဒ်၏ သဒ္ဒါနှင့် ဝါကျဖွဲ့စည်းပုံကို အနီးကပ်အာရုံစိုက်ရမည်။ ထို့အတွက် ဝါကျတည်ဆောက်ပုံကို ခံစားရန်နှင့် ထူးခြားသော သို့မဟုတ် ခက်ခဲသော သဒ္ဒါ သို့မဟုတ် ဝါကျဖွဲ့စည်းပုံအချက်များကို မှတ်သားရန် တစ်လုံးချင်းစကားလုံးပြန်ဆိုချက်များ (formal translations) ကို တိုင်ပင်ခြင်းသည် အထောက်အကူဖြစ်သည်။

Following scriptural precedent, the modern interpreter should pay close attention to the grammar and syntax of the passage under consideration in order to grasp the intended meaning. For this it is helpful to consult formal (word-for-word) translations of the passage to get a feel for the sentence construction and note any unusual or difficult elements of grammar or syntax.

 

ဟေဗြဲ/အာရံု နှင့် ဂရိ သဒ္ဒါနှင့် ဝါကျဖွဲ့စည်းပုံတို့နှင့် ကောင်းစွာရင်းနှီးခြင်းသည် အကောင်းဆုံးဖြစ်သော်လည်း၊ ယခုရရှိနိုင်သော လေ့လာရေးကိရိယာများစွာသည် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုသူကို ဟေဗြဲနှင့် ဂရိ ကြိယာစနစ်၏ အခြေခံအင်္ဂါရပ်များနှင့် ဘာသာစကားတစ်ခုချင်း၏ ထူးခြားသော သဒ္ဒါအင်္ဂါရပ်များကို မိတ်ဆက်ပေးပြီး ဓမ္မဟောင်းနှင့် ဓမ္မသစ်တစ်ခုလုံးအတွက် စကားလုံးတစ်လုံးချင်း သဒ္ဒါ၊ ဝေါဟာရဆိုင်ရာ အချက်အလက်နှင့် အင်္ဂလိပ်ဘာသာပြန်ပါသော ခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာချက်သော့ကို ပေးသည်။ မူရင်းဘာသာစကား သို့မဟုတ် ခေတ်သစ်ဗားရှင်းများအပေါ်အခြေခံ၍ သဒ္ဒါပုံစံ (grammatical diagram) သို့မဟုတ် ဝါကျဖွဲ့စည်းပုံပြသမှု (syntactical display) ပြင်ဆင်ခြင်းသည် အပိုဒ်တွင်း အတွေးစီးဆင်းမှုကို နားလည်ရန် အထောက်အကူဖြစ်သည်။ ဤစက်ပိုင်းဆိုင်ရာ အစီအစဉ်များသည် ဥပမာ ဓမ္မသစ်ကျမ်းစာများတွင် ဝါကျတည်ဆောက်ပုံများ မကြာခဏ အလွန်ရှုပ်ထွေးသဖြင့် အထူးအကျိုးရှိနိုင်သည်။

A thorough acquaintance with Hebrew/Aramaic and Greek grammar and syntax is, of course, ideal, but a number of study tools now available introduce the interpreter to the basic features of the Hebrew and Greek verbal system and other unique grammatical features of each language and provide an analytical key for the whole OT and NT with word-for-word grammatical and lexical information and English translation. Preparing a grammatical diagram or syntactical display based on the original language or modern versions is helpful in order to grasp the flow of thought in the passage. Such mechanical layouts may be especially beneficial for the NT Epistles, for example, where the sentence constructions are often quite complex.

 

၂. စကားလုံးလေ့လာခြင်း

ကျမ်းစာထဲတွင် ဓမ္မသစ်စာရေးသူများသည် ဓမ္ကျန်းကျမ်းကဏ္ဍတစ်ခုထဲက အရေးကြီးသောစကားလုံးများ၏ အဓိပ္ပာယ်ကို သစ္စာရှိရှိ ကိုယ်စားပြုရန် အလွန်ဂရုစိုက်ခဲ့ကြသည်ကို ဥပမာများစွာတွေ့ရသည်။ ဥပမာ၊ ရှင်ပေါလု၏ “တရားသောသူသည် ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် အသက်ရှင်ရမည်” ဟူသော စကား (ရောမ ၁:၁၇ [KJV]၊ ဟဗက္ကုတ် ၂:၄ ကိုကိုးကား)၊ ရှင်မဿဲ၏ ဟေဗြအသုံးအနှုန်း အာလ်မာ (‘almāh) ကို အကောင်းဆုံးကိုယ်စားပြုရန် ဂရိဘာသာပြန် (LXX) မှ ပါသေနော့စ် “ကညာမ” ကို ရွေးချယ်အသုံးပြုခြင်း (မဿဲ ၁:၂၃၊ ဟေရှာယ ၇:၁၄ ကိုကိုးကား) နှင့် ယေရှုခရစ်၏ “ဘုရားများ” ဟူသောစကား (ယောဟန် ၁၀:၃၄၊ ဆာလံ ၈၂:၆ ကိုကိုးကား) စသည်တို့ဖြစ်သည်။

 

 

 

2. Word Studies

Numerous examples in Scripture give evidence of the NT writers’ care to represent faithfully the meaning of crucial words in an OT passage. See Paul’s use of “the just shall live by faith” (Rom. 1:17 [KJV], citing Hab. 2:4); Matthew’s selection of the LXX parthenos, “virgin” (Matt. 1:23), to best represent the Heb. ‘almāh of Isa. 7:14 and Christ’s use of the word “gods” (John 10:34, citing Ps. 82:6).

 

ဓမ္မသစ်ကျမ်း၏ ဓလေ့ထုံးတမ်းအတိုင်း၊ ယနေ့ခေတ်ကျမ်းပြန်သူသည် လေ့လာနေသော ကဏ္ဍထဲက အရေးကြီးသောစကားလုံးများကို ဂရုတစိုက် လေ့လာရမည်ဖြစ်သည်။ ယနေ့ခေတ်တွင် စကားလုံးလေ့လာခြင်းလုပ်ငန်းစဉ်သည် ပိုမိုရှုပ်ထွေးသော်လည်း၊ သမ္မာကျမ်းစာ ဟေဗြဘာသာ၊ အာရမေဘာသာ၊ ကိုအိန်း ဂရိဘာသာတို့သည် ယခုမရှိတော့သော ဘာသာစကားများဖြစ်သောကြောင့် ပိုမိုအရေးကြီးလာသည်။ ကဏ္ဍတစ်ခုထဲက စကားလုံးတစ်လုံးကို စေ့စေ့စပ်စပ်လေ့လာရာတွင် အောက်ပါအချက်များပါဝင်သည်– ထိုစကားလုံး၏ မူလဇစ်မြစ်၊ အမြစ်အဓိပ္ပာယ်၊ ကျမ်းစာတစ်ခုလုံးတွင် ပေါ်ပေါက်လာသောအကြိမ်အရေအတွက်နှင့် ဖြန့်ကျက်မှု၊ အဓိပ္ပာယ်နယ်ပယ်၊ အခြေခံအဓိပ္ပာယ်များ၊ ဆက်စပ်စကားလုံးများနှင့် ကျမ်းပြင်ပအသုံးပြုမှုများ။ ထိုစကားလုံးကို ယဉ်ကျေးမှု၊ ဘာသာစကား၊ အကြောင်းအရာ၊ ကျမ်းစာတစ်ခုလုံး၏ အခြေအနေများအလိုက် ဘက်ပေါင်းစုံမှ လေ့လာရမည်။

Following NT precedent, the modern interpreter must engage in careful study of crucial words in the passage under consideration. The word-study process today is more involved, yet even more crucial, for biblical Hebrew, Aramaic, and Koine Greek are no longer living languages. A thorough study of a given word in a passage involves examining its etymology, root meaning, number and distribution of occurrences throughout Scripture, its semantic range, basic meanings, derivatives, and extrabiblical usage. The word must be studied in its multifaceted context: cultural, linguistic, thematic, canonical setting.

 

ကံကောင်းစွာဖြင့်၊ ဤသုတေသနပစ္စည်းအများစုကို ဓမ္မသစ်နှင့် ဓမ္ကျန်းကျမ်း၏ အခြေခံဝေါဟာရများကို လွှမ်းခြုံထားသော ဓမ္မဗေဒအဘိဓာန်များနှင့် စကားလုံးစာအုပ်များတွင် အကျဉ်းချုပ်ထားသည်။ ခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာထားသော ညီမျှစာရင်း (analytical concordance) ကို အသုံးပြုခြင်းဖြင့် မူရင်းဘာသာစကားဖြင့် စကားလုံးတစ်လုံး၏ အားလုံးပေါ်ပေါက်မှုများကို ရှာဖွေနိုင်ပြီး အသုံးပြုပုံအမျိုးမျိုးကို လေ့လာနိုင်သည်။

Fortunately, much of this research material is summarized in theological dictionaries and wordbooks that cover the basic vocabulary of the OT and NT. An analytical concordance makes it possible to look up all the occurrences of a word in the original language and thereby to study its varied uses.

 

ထို့ပြင်၊ စကားလုံးတစ်လုံး သို့မဟုတ် စကားစုတစ်ခု၏ အဓိပ္ပာယ်ကို နောက်ဆုံးဆုံးဖြတ်ပေးသည်မှာ ထိုစကားလုံးရှိရာ ချက်ချင်းအကြောင်းအရာ (immediate context) ဖြစ်သည်ကို မမေ့သင့်ပါ။ ဥပမာ၊ ဓမ္ကျန်းကျမ်းထဲက “ထာဝရဘုရား၏ ကောင်းကင်တမန်” ဟူသောအသုံးအနှုန်းသည် တစ်ခါတစ်ရံ ဖန်ဆင်းခံ ကောင်းကင်တမန်ကို ဆိုလိုနိုင်သော်လည်း၊ အကြိမ်များစွာတွင် ချက်ချင်းအကြောင်းအရာက ဘုရားသခင်တစ်ပါးတည်းဖြစ်ကြောင်း ညွှန်ပြသည်၊ ဆိုလိုသည်မှာ လူဖြစ်မလာမီ ခရစ်တော်ဖြစ်သည် (က ၁၆:၇-၁၃၊ ၂၂:၁၁-၁၈၊ ထွက် ၃:၂၊ ၄၊ ၆၊ တရား ၁၃:၃-၂၂)။ ထပ်မံ၍ ဟေဗြစကား အဲလက်ဖ် (’elep) သည် “ထောင်” သို့မဟုတ် “မျိုးနွယ်/အဖွဲ့” ဟု အဓိပ္ပာယ်ရသည်။ အချို့က ထွက်မြောက်ရာ ၁၂:၃၇ ၏ အဓိပ္ပာယ်မှာ အဲလက်ဖ် ၆၀၀ သည် အစ္စရေးလူ ၆၀၀,၀၀၀ မဟုတ်ဘဲ မျိုးနွယ် ၆၀၀ သာဖြစ်သည်ဟု ဆိုကြသည်။ ဤသို့ဘာသာပြန်ခြင်းသည် သီအိုရီအရ ဖြစ်နိုင်သော်လည်း၊ ထွက်မြောက်ရာ ၃၈:၂၅၊ ၂၆ တွင် ယောက်ယူတစ်ယောက်လျှင် တစ်ဝက်ရှေကလ်နှုန်းဖြင့် စုစုပေါင်း အစ္စရေးလူ ၆၀၃,၅၅၀ မှ ငွေစုဆောင်းရရှိမှုကို မှတ်တမ်းတင်ထားပြီး၊ တွက်ချက်မှုသည် အဲလက်ဖ် ဆိုသည်မှာ “ထောင်” ဟု အဓိပ္ပာယ်ယူမှသာ ကိုက်ညီသည်၊ “မျိုးနွယ်” ဟု မဟုတ်ချေ။

At the same time, it is crucial to remember that the final determiner of the meaning of a word is the immediate context in which the word or phrase is found. For example, the term “angel of the Lord” in the OT can sometimes refer to a created angelic being, but in numerous instances the immediate context indicates that the reference must be to a divine being, i.e., the preincarnate Son of God (Gen. 16:7–13; 22:11–18; Ex. 3:2, 4, 6; Judges 13:3–22). Again, the Hebrew term ’elep can mean “thousand” or “clan.” Some have suggested that Exodus 12:37 means that 600 clans rather than 600,000 Israelites left Egypt. Even though this is theoretically a possible translation, Exodus 38:25, 26 reports the total amount of silver collected from 603,550 Israelites for building the tabernacle, a half shekel from each man; the calculation works only if ’elep means thousand, not clan.

 

ကျမ်းစာပညာအရ အရေးကြီးသောကွဲပြားခြားနားမှုဖြစ်စေသော စကားလုံးလေ့လာမှုဥပမာအချို့မှာ အောက်ပါအတိုင်းဖြစ်သည်– “အစဉ်အမြဲ” (ဟေဗြ အိုလမ် ‘ôlām၊ ဂရိ အိုနီယော့စ် aiōnios) သည် ငရဲမီးထဲတွင် ဆိုးယုတ်သူများ၏ ဒုက္ခခံစားမှုနှင့်ဆိုင်သော အကြောင်းအရာတွင် “အဆုံးမရှိ” ဟု မဆိုလိုပါ။ ဘုရားသခင်၏ “နောင်တရခြင်း” (နာခမ် nāḥam “ဝမ်းနည်းခြင်း၊ သနားကြင်နာခြင်း၊ စိတ်ပြောင်းခြင်း”) သည် လူ၏ “နောင်တရခြင်း” (ရှုဗ် šûb “လှည့်ပြန်ခြင်း၊ နောင်တရခြင်း”) နှင့် ကွဲပြားသည်။ ဟေဗြ ၉:၈ တွင် တ ဟာဂီယာ (ta hagia “သန့်ရှင်းရာဌာနများ”) သည် LXX ၏ ပုံမှန်အသုံးအနှုန်းအတိုင်း အလုံးစုံသော တဲတော်သန့်ရှင်းရာဌာနကို ဆိုလိုပြီး အထွန်းကျော်ဆုံးသောအခန်းတစ်ခုတည်းကို မဟုတ်ပါ။ နောက်ဆုံး၊ ဟေဗြ ၁၀:၂၀ တွင် အန်ကိုင်နိဇွို (enkainizō) ကြိယာသည် သန့်ရှင်းရာဌာနကို “ဖွင့်လှစ်ခြင်း/အခမ်းအနားပြုလုပ်ခြင်း” အတွက် LXX ၏ နည်းပညာဆိုင်ရာအသုံးအနှုန်းဖြစ်ပြီး (တောလည်ရာ ၇:၁၀၊ ၁၁၊ ၈၄၊ ၈၈) ခရစ်တော်သည် ကောင်းကင်သန့်ရှင်းရာဌာနသို့ တက်သွားတော်မူချိန်တွင် ထိုဌာန၏ အမှုတော်များကို စတင်ဖွင့်လှစ်ရန် ဝင်ရောက်တော်မူခြင်းဖြစ်ပြီး၊ ကုသိုလ်ဖြစ်စေရာနေ့အမှုတော်ကို စတင်ရန် မဟုတ်ကြောင်း ညွှန်ပြသည်။

Some examples of word studies that make a crucial difference in biblical doctrine include such words as “forever” (Heb. ‘ôlām, Gr. aiopnios), which does not mean “without end” in the context of the suffering of the wicked in hellfire; “repentance” on the part of God (nāḥam “to be sorry, moved to pity, relent”), which is different from man’s “repentance” (šûb, “to turn about, repent”) and ta hagia, “the holies” in Hebrews 9:8, following the regular usage of the LXX and referring to the whole sanctuary, not just the Most Holy Place. Finally, the verb enkainizō in Hebrews 10:20, which is the LXX technical term for the “inauguration” of the sanctuary (Num. 7:10, 11, 84, 88), implies that Christ at His ascension entered the heavenly sanctuary to inaugurate its services, not to commence His day of atonement ministry.

 

အီး။ ဓမ္မဗေဒခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာခြင်း ကျမ်းစာရေးသူများသည် ကျမ်းပြန်ဆိုရာတွင် ကဏ္ဍတစ်ခု၏ ဓမ္မဗေဒသတင်းစကားကို ဆုံးဖြတ်ရန် လိုအပ်ကြောင်း ပေါများသောသက်သေများ ပေးထားသည်။ ဥပမာ၊ ယေရှုသည် တောင်ပေါ်တရားဟောရာတွင် ပညတ်တော်ဆယ်ပါး၏ ကျယ်ပြန့်သော ဓမ္မဗေဒအကျိုးသက်ရောက်မှုကို ဖော်ပြတော်မူသည် (မဿဲ ၅:၁၇-၂၈)။ ယေရုရှလင်ကောင်စီက အာမုတ် ၉:၁၁၊ ၁၂ ၏ ဓမ္မဗေဒအဓိပ္ပာယ်ကို ဖော်ပြသည်– တပါးအမျိုးသားများ ခရစ်ယာန်ဖြစ်ရန် ဂျူးလူမျိုးဖြစ်ရန် မလိုကြောင်း (တမန် ၁၅:၁၃-၂၁)။ ရှင်ပေါလုသည် ဓမ္ကျန်းကျမ်းကဏ္ဍများမှ အပြစ်၏ ဓမ္မဗေဒအနှစ်သာရကို ဖမ်းစားတင်ပြသည် (ရောမ ၃:၈-၂၀) နှင့် ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် တရားမျှတခြင်း၏ အနှစ်သာရကို ကမ္ဘာဦး ၁၅:၆ နှင့် ဆာလံ ၃၂:၁၊ ၂ ကို ရှင်းပြရာတွင် ဖမ်းစားသည် (ရောမ ၄)။ ရှင်ပေတရု၏ ပင်တကုတ်နေ့ တရားဟောချက် (တမန် ၂) သည် ယိုဝေလ ၂ ထဲက စတင်ပြီးသား နောက်ဆုံးကာလဆိုင်ရာ ဓမ္မဗေဒကို ဖော်ပြသည်။ သူ၏ ပဌမကျမ်းတွင် ဟေရှာယ ၅၃ ထဲက မေရှိယ၏ ကုသိုလ်ဖြစ်စေရာအမှုတော်ဆိုင်ရာ ဓမ္မဗေဒအတိုင်းအတာများကို စူးစမ်းသည် (၁ ပေ ၂:၂၁-၂၅)။

E. Theological Analysis

The biblical writers provide abundant evidence for the need to ascertain the theological message of a passage as part of the hermeneutical enterprise. For example, Jesus lays bare the far-reaching theological implications of the Decalogue in His sermon on the mount (Matt. 5:17–28). The Jerusalem Council sets forth the theological import of Amos 9:11, 12—that Gentiles need not become Jews in order to become Christians (Acts 15:13–21). Paul captures the theological essence of sin in various OT passages (Rom. 3:8–20) and of righteousness by faith in his exposition of Genesis 15:6 and Psalm 32:1, 2 (Rom. 4). Peter’s sermon at Pentecost (Acts 2) delineates the theology of inaugurated eschatology found in Joel 2, and his Epistle explores the theological dimensions of the Messiah’s atoning work as set forth in Isaiah 53 (1 Peter 2:21–25).

 

၁. ဓမ္မဗေဒလေ့လာနည်းများ ယေရှုနှင့် ဓမ္မသစ်စာရေးသူများ၏ ဓမ္ကျန်းကျမ်းပြန်ဆိုပုံနှင့် လိုက်လျောညီထွေဖြစ်စေရန်၊ ကျမ်းစာ၏ ဓမ္မဗေဒသတင်းစကားကို နားလည်ရန် အကျိုးရှိသော နည်းလမ်းများစွာ ရှိသည်။

1. Methods of Theological Study

In harmony with what Jesus and NT writers did in their interpretation of OT Scripture, a number of fruitful methods are available for apprehending the theological message of Scripture.

 

က. ကျမ်းချပ်တစ်အုပ်ချင်းစီ လေ့လာနည်း။ ဗျာဒိတ်ကျမ်းရေးသူ ရှင်ယောဟန်ကဲ့သို့ နှုတ်တော်ခံစာရေးသူများသည် ကျမ်းစာချပ်တစ်အုပ်လုံးကို လေ့လာရန် တိုက်တွန်းထားသည် (ဗျာ ၂၂:၁၈၊ ၁၉)။ ကျမ်းစာရေးသူတစ်ဦးချင်းစီသည် ကျမ်းစာတစ်ခုလုံး၏ သဟဇာတဖြစ်မှုအတွင်း ထူးခြားသော ရှုထောင့်ကို ပေးထားသည်။ ထို့ကြောင့် ကျမ်းစာချပ်တစ်အုပ်လုံးကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး အဓိက ဓမ္မဗေဒအနှစ်သာရကို နားလည်ခြင်းသည် အလွန်အကျိုးရှိသည်။ စာရေးသူ၏ သတင်းစကားက သုတေသီကို ဆုပ်ကိုင်သွားစေရန် ထိုကျမ်းချပ်ကို ထပ်ခါထပ်ခါ ဖတ်ရှုရတတ်သည်။ အမျိုးမျိုးသော အကြောင်းအရာ၊ အယူအဆ၊ ပုံစံများ ရှင်းလင်းစွာ ပေါ်ထွက်လာတတ်သည်။ တစ်ခါတစ်ရံ တစ်ခုတည်းသော အဓိကအကြောင်းအရာတဖြည်းဖြည်း အဆင့်ဆင့်အကြောင်းအရာများနှင့် ပုံစံများပါဝင်နိုင်သည်။ တစ်ခါတစ်ရံ အပြိုင်အကြောင်းအရာများ အများအပြားရှိနိုင်သည်။ ကျမ်းစာရေးသူ၏ အတွေးအခေါ်စီးဆင်းမှုကို ဇယားဆွဲ၍ ကျမ်းချပ်ကို အကျဉ်းချုပ်ရေးသားခြင်းသည် အထောက်အကူဖြစ်သည်။ ကျမ်းချပ်၏ စာပေဖွဲ့စည်းပုံကို နားလည်ခြင်းဖြင့် ဤလုပ်ငန်းစဉ်ကို ကူညီပေးတတ်သည် (III. E. 1. e ကိုကြည့်ပါ)။

a. The book-by-book approach. Such inspired writers as John the revelator call for readers to study a complete biblical book (Rev. 22:18, 19). Each biblical writer has provided a unique perspective within the overall harmony of scriptural truth. Therefore, to grapple with an entire book and grasp its essential theological thrust is extremely rewarding. It is often necessary to read and reread the book until the message of the writer grips the researcher and the various themes, concepts, and motifs emerge clearly. Sometimes the message will be a single overriding theme, with various subthemes and motifs; other times there will be several parallel themes. It is helpful to outline the book, charting the flow of thought by the biblical writer. Often a grasp of the literary structure of the book will aid in this process (see III. E. 1. e).

 

ခ. ကျမ်းချပ်တစ်ပိုဒ်ချင်းစီ ရှင်းလင်းတင်ပြခြင်း။ ရှင်ပေတရုနှင့် ရှင်ပေါလု၏ တရားဟောချက်များ (တမန် ၂၊ ၃၊ ၁၃) သည် ကျမ်းပိုဒ်တစ်ပိုဒ်ချင်းစီ ရှင်းလင်းတင်ပြခြင်းနည်းကို ပြသထားသည်။ ဤလေ့လာမှုတွင် ကဏ္ဍမှ ပေါ်ထွက်လာသော အခြေခံဓမ္မဗေဒသီအိုရီများနှင့် အမှန်တရားများကို အာရုံစိုက်ပြီး ယနေ့ခေတ်တွင် လက်တွေ့အသုံးချနိုင်ရန် အလေးပေးသည်။ သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ လမ်းပြမှုအောက်တွင် စေ့စေ့စပ်စပ်လေ့လာပြီး ဆင်ခြင်သုံးသပ်မှ အဓိပ္ပာယ်ရှင်းလင်းလာသည်အထိ ကျမ်းချပ်တစ်ပိုဒ်ကို တစ်ကြိမ်တစ်ခါသာ အာရုံစိုက်ရန် အရေးကြီးသည်။

b. Verse-by-verse exposition. The sermons of Peter and Paul (Acts 2; 3; 13) illustrate the method of verse-by-verse exposition of biblical passages. The emphasis in this study is on the basic theological principles and truths that emerge from the passage and that have practical application today. It is important to focus on one verse of Scripture at a time, until diligent study and reflection, under the guidance of the Holy Spirit, have made the meaning clear.

 

ဂ. အကြောင်းအရာ/ခေါင်းစဉ်အလိုက် လေ့လာခြင်း။ ဤနည်းကို ယေရှု၏ ကိုယ်တော်တိုင် တရားဟောရာတွင် ရှင်းလင်းစွာပြသထားသည် (လု ၂၄:၂၅-၂၇)။ ဤနည်းသည် ကျမ်းစာထဲတွင် ရှင်းလင်းစွာဖော်ပြထားသော အကြောင်းအရာများကို ယူပြီး ကျမ်းစာကိုယ်တိုင် ကျမ်းစာဖြင့် ရှင်းပြစေခြင်း (II. C ကိုကြည့်ပါ) ဖြစ်သည်။ ထိုအကြောင်းအရာကို ဖော်ပြထားသော ကျမ်းစာဒေတာအားလုံးကို စုစည်းနှိုင်းယှဉ်သည်။ အဓိကစကားလုံးများနှင့် အယူအဆများကို ရှာဖွေရန် ညီမျှစာရင်းနှင့် ကျမ်းချပ်အစွန်းက ကိုးကားချက်များကို အသုံးပြုရန် အရေးကြီးသည်။ အဓိကကျသော ကျမ်းစာအကြောင်းအရားများ ဥပမာမှာ ဥပုသ်နေ့၊ ဒုတိယလာခြင်း၊ သေခြင်းနှင့် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း၊ ကယ်တင်ခြင်း၊ သန့်ရှင်းရာဌာန၊ နောင်တရခြင်း၊ တရားစီရင်ခြင်း စသည်တို့ဖြစ်သည်။

c. Thematic/topical study. The thematic approach is clearly illustrated in Jesus’ own preaching (Luke 24:25–27). This approach takes explicit biblical themes and lets Scripture interpret Scripture (see II. C), as all the biblical data setting forth a given theme are assembled and compared. The use of concordance and cross-references to trace key words and concepts is crucial. Examples of major biblical themes to be researched are Sabbath, Second Coming, death and resurrection, salvation, sanctuary, repentance, and judgment.

 

တစ်ခါတစ်ရံ ဤနည်းသည် ခေတ်သစ်ဘဝပြဿနာ၊ လက်ရှိလိုအပ်ချက်၊ ခေတ်သစ်မေးခွန်းတစ်ခုကို ယူပြီး ကျမ်းစာတစ်ခုလုံးက ထိုအကြောင်းနှင့်ပတ်သက်၍ ပြောထားသမျှကို ဆောင်ကြဉ်းပေးတတ်သည်။ ဤလေ့လာမှုအမျိုးအစားတွင် စကားလုံးလေ့လာခြင်း၊ ကျမ်းစာအစွန်းက ကိုးကားချက်များ အသုံးပြုခြင်း၊ သို့မဟုတ် ကျမ်းပိုဒ်တစ်ခုတည်းကို နီးကပ်စွာစစ်ဆေးခြင်း ပါဝင်နိုင်သည်။

Sometimes this approach may take some contemporary life problem, some specific present need, some contemporary question, and seek to bring to bear all that Scripture has to say about that topic or issue. This kind of study may involve word study, use of cross-references in the Bible margins, or close examination of a single passage.

 

မည်သည့် အကြောင်းအရာ သို့မဟုတ် ခေါင်းစဉ်အလိုက် လေ့လာမှုတွင်မဆို အဆင့်မြင့်ဖော်ပြထားသော နိယာမ လေးချက် (II. A-D) ကို လေးစားရမည်။ ကျမ်းစာတစ်ခုလုံးက ထိုအကြောင်းအရာနှင့်ပတ်သက်၍ ပြောထားသမျှကို စုစည်းရန် အရေးကြီးသည်။ ကျမ်းစာ၏ သတင်းစကားကို မပျက်ပြားစေရန်ဖြစ်သည်။ ကျမ်းပိုဒ်တစ်ခုကို အခြားတစ်ခုကို ပယ်ဖျက်ရန် အသုံးမပြုရပါ။ ကျမ်းစာ၏ တသမတ်တည်းမှုနိယာမက ကျမ်းစာအစိတ်အပိုင်းအားလုံးကို သဟဇာတဖြစ်ပြီး ညီညွတ်သည်ဟု ရှုမြင်သောကြောင့်ဖြစ်သည်။ ထို့အတူ ကျမ်းစာ၏ ရှင်းလင်းမှုနိယာမကို လိုက်နာရမည်။ ဤနိယာမများဖြင့် အကြောင်းအရာလေ့လာမှုကို လုပ်ဆောင်သောအခါ၊ မူရင်းအကြောင်းအရာကို ဂရုမစိုက်ဘဲ ကျမ်းစာအမျိုးမျိုးမှ ကျမ်းပိုဒ်များကို စုစည်းပြီး ၎င်းတို့ မသင်ကြားထားသည်များကို “သက်သေပြရန်” အသုံးပြုသော တရားမဲ့ “ကျမ်းချပ်စုစည်းနည်း” နေရာမရှိတော့ချေ။

In any thematic or topical study, the four principles previously presented (II. A-D) must be respected. It is crucial to bring together all that Scriptures say about a given topic, in order not to distort their message. One passage cannot be used to set aside another, since the principle of the consistency of Scripture views all parts of Scripture as coherent and harmonious. Likewise, the principle of clarity of Scripture is to be followed. When these principles undergird the thematic study, there is no place for the illegitimate “proof-texting” method that assembles passages from various parts of Scripture without regard for their original context, and uses them to “prove” what they do not teach.

 

ဃ. “အဓိကဗဟိုအကြောင်းအရာ” ရှုထောင့်။ ဓမ္မသစ်စာရေးသူများသည် သီးခြားကဏ္ဍများ၏ ဓမ္မဗေဒခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာမှုကို ကျမ်းစာအဖွင့်နှင့်အပိတ်စာမျက်နှာများတွင် ဖော်ပြထားသော ဘက်ပေါင်းစုံသော “အဓိကဗဟိုအကြောင်းအရာ” ၏ ပိုကြီးသောအကြောင်းအရာအတွင်း ထားရှိကြသည် (ကမ္ဘာဦး ၁-၃၊ ဗျာဒိတ် ၂၀-၂၂)။ ထိုအကြောင်းအရာများမှာ– ဖန်ဆင်းခြင်းနှင့် ဤကမ္ဘာအတွက် ဘုရားသခင်၏ မူလဒီဇိုင်း၊ ဘုရားသခင်၏ စရိုက်လက္ခဏာ၊ ကမ္ဘာလုံးဆိုင်ရာ ကိုယ်ကျင့်တရားပဋိပက္ခ ပေါ်ပေါက်လာခြင်း၊ ခရစ်တော်နှင့် ကိုယ်တော်၏ ကုသိုလ်ဖြစ်စေရာအမှုတော်ကို ဗဟိုပြုသော ကယ်တင်ခြင်း-ပြန်လည်ထူထောင်ခြင်းအစီအစဉ်၊ သမိုင်း၏အဆုံးသတ်တွင် အပြစ်၏အဆုံးသတ်ခြင်းနှင့် နောက်ဆုံးကာလတရားစီရင်ခြင်း စသည်တို့ဖြစ်သည်။

d. The “grand central theme” perspective.

The NT writers place their theological analyses of specific passages within the larger context of the multifaceted “grand central theme” of Scripture, as set forth in the opening and closing pages of the Bible (Gen. 1–3; Rev. 20–22). These include: Creation and the original divine design for this world, the character of God, the rise of the cosmic moral conflict, the plan of redemption-restoration centering in Christ and His atoning work, and the eschatological judgment and end of sin at the climax of history.

 

ဓမ္မသစ်ကဏ္ဍများစွာသည် ဤအကြောင်းအရာများကို ဗဟိုချက်အဖြစ် ညွှန်ပြသည်။ ယေရှုသည် ဓမ္ကျန်းကျမ်းများက ကိုယ်တော်အကြောင်းကို သက်သေခံသည်ဟု မြင်သည် (ယောဟန် ၅:၃၉-၄၇)။ ရှင်ပေါလုလည်း ကျမ်းစာ၏ ခရစ်တော်ဗဟိုပြုမှုကို နားလည်ပြီး “ယေရှုခရစ်နှင့် လက်ဝါးကပ်တိုင်မှာ အသေခံတော်မူခြင်းကိုသာ” ဟောပြောရန် ဆုံးဖြတ်သည် (၁ ကော ၂:၂) နှင့် ကျမ်းစာများ၏ ကယ်တင်ခြင်းဆိုင်ရာ ဗဟိုချက်– ၎င်းတို့သည် “ကယ်တင်ခြင်းအတွက် သင်ကို ညွှန်ကြားနိုင်သည်” (၂ တိ ၃:၁၅)။ ထို့ပြင် ကျမ်းစာမှ ရရှိသော ဧဝံဂေလိတရား၏ ကမ္ဘာလုံးဆိုင်ရာ အတိုင်းအတာနှင့် အကျိုးသက်ရောက်မှုကို အသိအမှတ်ပြုသည် (ကောလောသဲ ၃:၁၁)။ ကျမ်းစာမှ ပုံဖော်ထားသော သူ၏ တစ်သောင်းတည်း ဘဝရည်မှန်းချက်သည် နောက်ဆုံးကာလဆိုင်ရာ ဗဟိုချက်ရှိသည် (ဖိလိပ္ပိ ၃:၁၃၊ ၁၄)။

Various NT passages point to these themes as central. Jesus sees the OT Scriptures as testifying of Him (John 5:39–47). Paul likewise understands the Christological focus of Scripture, as he determines to preach only “Jesus Christ and him crucified” (1 Cor. 2:2) and the soteriological focus of the Scriptures: they “are able to instruct you for salvation” (2 Tim. 3:15). He further recognizes the cosmic scope and implications of the gospel of salvation that he expounds from Scripture (Col. 3:11). His single-minded life quest, formed from Scripture, has a decided eschatological focus (Phil. 3:13, 14).

 

ကျမ်းစာ၏ အလှတရားနှင့် စည်းလုံးညီညွတ်မှုကို ကြည့်ရှုရန် အစွမ်းထက်သောနည်းမှာ လေ့လာနေသော ကဏ္ဍတိုင်းကို မေးခွန်းထုတ်ခြင်းဖြစ်သည်– ဤကဏ္ဍသည် ကျမ်းစာ၏ အဓိကဗဟိုအကြောင်းအရာကို နားလည်ရန် အဘယ်အရာကို ပံ့ပိုးပေးသနည်း။ ထို့ကြောင့် “အဓိကဗဟိုအကြောင်းအရာ” သည် ကျမ်းစာ၏ အခြားအကြောင်းအရာများကို အခြေခံညီညွတ်မှု၊ သဟဇာတဖြစ်မှုနှင့် နောက်ဆုံးအဓိပ္ပာယ်ကို ပေးသော ဦးတည်ချက်တစ်ခုဖြစ်သည်။

A powerful way to observe the beauty and unity of Scripture is to ask about every passage that one studies, What does this passage contribute to the understanding of the grand central theme of Scripture? The “grand central theme” is thus an orientation point that gives underlying unity and harmony and ultimate meaning to the various other themes of Scripture.

 

င. စာပေဖွဲ့စည်းပုံ ခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာခြင်း။ ကျမ်းချပ်၏ စာပေဖွဲ့စည်းပုံသည် ထိုကျမ်းချပ်၏ ဓမ္မဗေဒသတင်းစကားကို ပိုမိုရှင်းလင်းစွာ နားလည်ရန် သို့မဟုတ် ဗဟိုဓမ္မဗေဒအနှစ်သာရကို ဆုံးဖြတ်ရန် သော့ချက်ဖြစ်တတ်သည် (III. C. 3 ကိုကြည့်ပါ)။ ဥပမာ၊ တရားဟောရာကျမ်းကို ဓမ္ကျန်းပညာရှင်များစွာက ထိုခေတ်က နိုင်ငံတကာဆူဇရိန်း-ဗဿလ် စာချုပ်ပုံစံအတိုင်း ဖွဲ့စည်းထားသည်ဟု ခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာကြသည်– (က) ဆူဇရိန်း၏ နိဒါန်း သို့မဟုတ် မိတ်ဆက် (တရား ၁:၁-၅)၊ (ခ) သမိုင်းနိဒါန်း သို့မဟုတ် ဆူဇရိန်းက ဗဿလ်အတွက် ယခင်ကျေးဇူးတော်များဖော်ပြချက် (တရား ၁:၆-၄:၄၉)၊ (ဂ) အထွေထွေစည်းမျဉ်းများ (တရား ၅-၁၁)၊ (ဃ) အသေးစိတ်စည်းမျဉ်းများ (တရား ၁၂-၂၆)၊ (င) ကောင်းကြီးမင်္ဂလာနှင့် ကျိန်ခြင်းများ (တရား ၂၇၊ ၂၈)၊ (စ) သက်သေများ (တရား ၃၀:၁၉၊ ၃၁:၁၉၊ ၃၂:၁-၄၃)။

e. Literary structural analysis. The literary structure of a book often becomes a key to understanding its theological message more clearly or determining the central theological thrust of a book (see III. C. 3). For example, the book of Deuteronomy has been analyzed by many OT scholars as structured after the pattern of the international suzerainty treaties of the day: (a) preamble or introduction of suzerain (Deut. 1:1–5); (b) historical prologue or statement of past benefactions of the suzerain to the vassal (Deut. 1:6–4:49); (c) general stipulations (Deut. 5–11); (d) specific stipulations (Deut. 12–26); (e) blessings and curses (Deut. 27; 28); (f) witnesses (Deut. 30:19; 31:19; 32:1–43).

 

ဤကျမ်းချပ်အတွက် စာချုပ်ဆိုင်ရာ စာပေဖွဲ့စည်းပုံကို အသိအမှတ်ပြုခြင်းဖြင့် ဘုရားသခင်-လူသားစာချုပ်ဆက်ဆံရေး၏ မရှိမဖြစ်ဓမ္မဗေဒအချက်များကို မီးမောင်းထိုးပြသည်။ ဟိတ္တိစာချုပ်များတွင် နာခံခြင်းဟူသည် ဆူဇရိန်းက ဗဿလ်အတွက် ယခင်ပြုခဲ့ပြီးသား ကျေးဇူးတော်များအတွက် ကျေးဇူးတင်ရှိမှုကြောင့် ဖြစ်ရသည်နှင့်အညီ၊ ဘုရားသခင်၏ ပညတ်တော်များကို ဣတ္ထိယထွက်မြောက်ရာ၌ ကယ်တင်ပြီးမှ ဖော်ပြထားသည်။ ထို့ကြောင့် လူများကို ကယ်တင်ခြင်းရရန် နာခံခြင်းမဟုတ်ဘဲ၊ ကယ်တင်ခြင်းရပြီးသောကြောင့် ဘုရားသခင်ပြုပြီးသား ကျေးဇူးတော်အတွက် ကျေးဇူးတင်စွာဖြင့် နာခံရန် ခေါ်ဝေါ်ထားသည်။ တရားဟောရာကျမ်းသည် အလုပ်အားဖြင့် တရားမျှတခြင်းကို ငြင်းပယ်ပြီး ဘုရားသခင်၏ ကယ်တင်ခြင်းကျေးဇူးတော်၏ ဦးစားပေးမှုကို ထောက်မတ်ထားသည်။

Recognizing a literary covenant structure for this book highlights essential theological points about the divine-human covenant relationship. Just as in the Hittite covenants the call to obedience was based upon a motive of gratitude for what the suzerain had already done for the vassal, God’s commandments are set forth after reviewing how He had redeemed Israel at the Exodus. Thus the people are called to obey God, not in order to be redeemed, but because they are already redeemed and now can respond in gratitude for what God has already done. Deuteronomy thus rejects righteousness by works and upholds the priority of divine redeeming grace.

 

ဒုတိယဥပမာအနေဖြင့်၊ ငါးကျမ်းချပ်၏ ချိုင်ယာစတစ် ဖွဲ့စည်းပုံသည် ဝတ်ပုံကျမ်းကို ဘုရားသခင်၏ ဗျာဒိတ်တော်၏ အထွန်းကျော်ဆုံးနေရာအဖြစ် ညွှန်ပြသည်။ ဝတ်ပုံကျမ်းအတွင်း၊ ဝတ်ပုံ ၁၆ တွင် ဖော်ပြထားသော ကုသိုလ်ဖြစ်စေရာနေ့သည် ချိုင်ယာစတစ် ဖွဲ့စည်းပုံ၏ အထွန်းကျော်ဆုံးနေရာဖြစ်သည်။ ဂျူးနှစ်အတွက် အသန့်ရှင်းဆုံးနေ့၊ ကမ္ဘာပေါ်တွင် အသန့်ရှင်းဆုံးလူ (ယဇ်ပုရောဟိတ်မင်း) က အသန့်ရှင်းဆုံးနေရာ (အထွန်းကျော်ဆုံးသောအခန်း) သို့ဝင်၍ တစ်နှစ်လုံးအတွက် အသန့်ရှင်းဆုံးအမှုကို ပြုရသောနေ့– ဤနေ့ကို တောရာကျမ်း၏ ဗဟိုအခန်းတွင် ထားရှိသည်။ ဝတ်ပုံကျမ်းတွင် ၎င်း၏နေရာထားပုံ– တစ်ဖက်တွင် သွေးနှင့်ယဇ်ပူဇော်ခြင်းကို အဆက်မပြတ်ဖော်ပြထားသည့် ဝတ်ပုံ ၁-၁၅ နှင့် အခြားတစ်ဖက်တွင် သန့်ရှင်းခြင်းသို့ ထပ်ခါထပ်ခါ ခေါ်ဝေါ်ထားသည့် ဝတ်ပုံ ၁၇-၂၃ ကြားတွင် ညှပ်ထားသည်– သည် ကုသိုလ်ဖြစ်စေရာနေ့အတွက် မျှတသော ဓမ္မဗေဒရှုထောင့်ကို ပေးစွမ်းသည်။

As a second example, the chiastic structure of the Pentateuch points to Leviticus as the apex of God’s revelation. Within Leviticus, the Day of Atonement described in Leviticus 16 is the apex of the chiastic structure. The holiest day of the Jewish year, in which the holiest person on earth (the high priest) goes into the holiest place on earth (the Most Holy Place) to perform the holiest work of all the year—this is reserved for the central chapter of the Torah. Its placement within Leviticus—flanked on one side (Lev. 1–15) by constant mention of blood and sacrifice and flanked on the opposite side (Lev. 17–23) by repeated calls to holiness—provides a balanced theological perspective on the Day of Atonement.

 

၂. ဓမ္မဗေဒအရ ပြဿနာရှိပုံရသော ကဏ္ဍများ အထူးသဖြင့် ဘုရားသခင်၏ စရိုက်လက္ခဏာနှင့်ပတ်သက်၍ သို့မဟုတ် အမှန်တရားကို ပြောင်းလှယ်ပုံရသော ကဏ္ဍများကို ကိုင်တွယ်ရာတွင် အောက်ပါမေးခွန်းများသည် အထောက်အကူဖြစ်နိုင်သည်–

2. Problematic Theological Passages

In dealing with apparently problematic theological passages, particularly in regard to questions about the character of God or seeming distortions of the truth, the following questions may prove helpful:

 

က. ကျမ်းစာတစ်ခုလုံးတွင် ဘုရားသခင်၏ စရိုက်လက္ခဏာ၏ အလုံးစုံပုံရိပ်ကား အဘယ်နည်း၊ အထူးသဖြင့် ကိုယ်တိုင်လက်ဝါးကပ်တိုင်တော်တွင် ဗျာဒိတ်ပေးထားသည့်အတိုင်း ဖြစ်သည်။ ခမည်းတော်နှင့် သားတော်တို့၌ တူညီသော စရိုက်လက္ခဏာရှိကြောင်း (ယောဟန် ၁၄:၉) နှင့် ဓမ္ကျန်းကျမ်း၏ ဘုရားသခင်သည် ဓမ္မသစ်ကျမ်း၏ ဘုရားသခင်နှင့် အတူတူပင်ဖြစ်ကြောင်း (ယောဟန် ၈:၅၈) မမေ့ရပါ။ မဟာပဋိပက္ခ၏ အလုံးစုံအကြောင်းအရာတွင် မှန်ကန်စွာ နားလည်ပါက၊ ကျမ်းစာကဏ္ဍအားလုံးသည် ဘုရားသခင်၏ စရိုက်လက္ခဏာကို သဟဇာတဖြစ်ပြီး တသမတ်တည်း တင်ပြလိမ့်မည်။ (မဟာပဋိပက္ခ I-V ကိုကြည့်ပါ။)

a. What is the overall picture of the character of God in Scripture, especially as it is revealed at Calvary? It must be remembered that the Father and the Son have the same character (John 14:9) and the God of the OT is the same God as in the NT (John 8:58). Rightly understood in the overarching context of the great controversy, all passages of Scripture will present a coherent and consistent portrayal of God’s character. (See Great Controversy I-V.)

 

b. သမ္မာကျမ်းစာထဲတွင် အခြားနေရာများတွင် သို့မဟုတ် သမ္မာကျမ်းစာပြင်ပအချက်အလက်များတွင် ပြဿနာဖြစ်စေသော ကျမ်းချက်နှင့်ဆိုင်သော အပိုသီးခြားအချက်အလက်များ ရှိပါသလား။ သမ္မာကျမ်းစာထဲတွင် ထင်ရှားစွာခက်ခဲနေပုံရသော အရာများသည် သမ္မာကျမ်းစာတစ်ခုလုံးရှိ အချက်အလက်အားလုံးကို ထည့်သွင်းစဉ်းစားသောအခါ ရှင်းလင်းလာတတ်ပါသည်။ ဥပမာအားဖြင့် အုဇာကို သတ်ခြင်းဖြစ်ရပ်ကို ကြည့်ပါ။ ပထမတစ်ချက်အနေနှင့် အုဇာသည် တဲတော်သေတ္တာ အပြုတ်ကျမည်ကို ကာကွယ်ရန် လက်လှမ်းထိမိရုံမျှဖြင့် အပြစ်ကင်းစင်စွာ လုပ်ဆောင်ခဲ့သည်ဟု ထင်ရသော်လည်း (၂ ဓမ္မရာဇဝင် ၆:၃-၇)၊ သေတ္တာတော်သည် သူ၏ဖခင်အာဘိနဒပ်ထံတွင် ကိရယတ်ယာရိမ်မြို့၌ အုဇာ၏အိမ်တွင်ပင် အနှစ် ၂၀ ခန့်နေခဲ့ကြောင်း (၁ ဓမ္မရာဇဝင် ၇:၁-၂; ၂ ဓမ္မရာဇဝင် ၆:၃) သိရှိလာသောအခါ ပိုမိုရှင်းလင်းလာပါသည်။ ထိုကာလအတွင်း အုဇာသည် သန့်ရှင်းသောသေတ္တာတော်၏ သန့်ရှင်းခြင်းကို လေးစားမှုဆုံးရှုံးခဲ့ပုံရပြီး၊ ရင်းနှီးကျွမ်းဝင်မှုက လေးစားမှုမရှိခြင်းကို ဖြစ်ပေါ်စေခဲ့သည်။ ဤသန့်ရှင်းသောအရာကို မလေးစားမှုကို သေတ္တာတော်ကို ရွေ့ပြောင်းရာတွင် ဘုရားသခင်ပေးထားသော တိကျသောပညတ်တော်များကို ချိုးဖောက်ခြင်းဖြင့် ပိုမိုဖော်ပြထားသည်။ ယဇ်ပုရောဟိတ်များသာလျှင် သေတ္တာတော်ကို ထိခွင့်ရှိပြီး (တောလည်ရာ ၄:၁၅)၊ လေဝိမျိုးနွယ်သားများသည် လှည်းပေါ်တင်၍မဟုတ်ဘဲ ပခုံးပေါ်ထမ်းရမည်ဖြစ်သည် (တောလည်ရာ ၇:၉)။ သမ္မာကျမ်းစာတစ်ခုလုံးတွင် ဘုရားသခင်သည် မလေးစားမှုအပြစ်ကို အလေးအနက်ထားဆက်ဆံသည် (ထပ်ဆင့်ကြည့်ပါ၊ ၂ ဘုရင်ခံ ၂:၂၃-၂၄; ဝတ်ပြုရာ ၁၀:၁-၃)။ အကြောင်းမှာ ဘုရားသခင်ကို လေးစားခြင်းသည် လူသားများနှင့် ဘုရားသခင်အကြား ဆက်ဆံရေး၏ အခြေခံအုတ်မြစ်ဖြစ်သောကြောင့်ဖြစ်သည်။

b. What additional specific information relevant to the problematic passage is available elsewhere in Scripture or in extrabiblical material? Often a seeming difficulty in Scripture is clarified when all the biblical facts are taken into account. An example is the slaying of Uzzah. At first glance it seems that he innocently reached out to steady the ark from “falling (2 Sam. 6:3–7), but the picture becomes clearer as one realizes that the ark had been “in Uzzah’s own house in Kiriathjearim for about 20 years under the care of his father, Abinadab (1 Sam. 7:1, 2; 2 Sam. 6:3). During this time Uzzah had apparently lost his sense of the sacredness of the holy ark: familiarity had bred irreverence. This disrespect for the sacred “is further revealed in the violation of specific divine commands concerning the transport of the ark: only the priests were to touch the ark (Num. 4:15) and the Levites were to carry “the ark on their shoulders, not upon a cart (Num. 7:9). Throughout Scripture God takes the sin of irreverence seriously (cf. 2 Kings 2:23, 24; Lev. 10:1–3), because respect for God is basic to the relation between human beings and God.

 

သမ္မာကျမ်းစာထဲရှိ အခြားအချက်အလက်များက ဓမ္မကျင့်ဝတ်ဆိုင်ရာ ပြဿနာကို ရှင်းလင်းပေးသည့် နောက်ထပ်ဥပမာတစ်ခုမှာ ကျိန်ဆဲခြင်း (သို့မဟုတ် “ပြစ်တင်ရှုတ်ချခြင်း”) ဆာလံများဖြစ်သည် (ဆာလံ ၃၅; ၅၈; ၆၉; ၁၀၉; ၁၃၉)။ ဒါဝိဒ်သည် ဘုရားသခင်၏ အဆီးခံထားသော ကိုယ်စားလှယ်အနေဖြင့် လူ့ဒေါသကို ရိုးရိုးဖောက်ပြီးပြောဆိုခြင်းမျှသာမဟုတ်ဘဲ၊ ဓမ္မဟောင်းပဋိညာဉ်ကျိန်ဆိုမှုများဖြစ်သော တရားဟောရာ ၂၈ နှင့် ဝတ်ပြုရာ ၂၆ ပါ ကျိန်ဆဲမှုများကို တိကျစွာ ဆုတောင်းမြဲမြံစွာ ဆင့်ခေါ်နေခြင်းဖြစ်သည်။ သူသည် ဘုရားသခင်အပေါ် ပုန်ကန်သူများအပေါ် ပဋိညာဉ်တော်အတိုင်း ကျိန်ဆဲမှုများကို ဆောင်ကြဉ်းပေးရန် ဘုရားသခင်သည် သစ္စာရှိတော်မူပါစေဟု ဆုတောင်းနေခြင်းဖြစ်သည်။

Another example of further biblical data illuminating a theological problem is seen in the imprecatory (or “cursing”) psalms (Ps. 35; 58; 69; 109; 139). David, the anointed representative of God, is not merely exhibiting a human outburst of anger, but specifically and consistently invoking the covenant curses of Deuteronomy 28 and Leviticus 26. He is praying for God to be faithful to His covenant by bringing the promised curses upon those who have rebelled against Him.

 

သမ္မာကျမ်းစာပြင်ပအချက်အလက်များက ဓမ္မကျင့်ဝတ်ဆိုင်ရာ ပြဿနာကို ရှင်းလင်းပေးသည့် ဥပမာတစ်ခုအနေဖြင့် အာမောရိလူမျိုး၏ ဆိုးယုတ်မှုကို အောင်ပွဲခံချိန်တွင် ခေတ်ပြိုင်သက်သေအထောက်အထားများကို ကြည့်ပါ (ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၁၅:၁၆; ထွက်မြောက်ရာ ၁၃:၅)။ ရာ့စ်ရှမ်ရာ (ယူဂါရိတ်) ကျောက်ပြားများသည် ခါနာန်ဘာသာတရားအခမ်းအနားများတွင် လိင်စိတ်အကျည်းတန်မှုနှင့် အကြမ်းဖက်မှုကို ထိန်းချုပ်မှုမရှိအောင် လုပ်ဆောင်ခဲ့ကြောင်း ထိုးထွင်းသိမြင်စေပါသည်။ သူတို့၏ အကျင့်ပျက်ခြစားမှုကြောင့် ခါနာန်လူမျိုးများသည် ဘုရားသခင်၏နာမ်တော်ဝိညာဉ်ကို တုံ့ပြန်နိုင်စွမ်းမရှိတော့ခဲ့ပေ။ ဘုရားသခင်သည် သူ၏ကရုဏာတော်နှင့် တရားမျှတမှုတို့အတိုင်း တရားစီရင်ခြင်းကို လုပ်ဆောင်ရန်သာ ကျန်တော့ကြောင်း ကြေညာတော်မူခဲ့သည်။

As an example of extrabiblical material illuminating a theological problem, we note the contemporary evidence for the wickedness of the Amorites at the time of the conquest (Gen. 15:16; Ex. 13:5). The Ras Shamra (Ugaritic) Tablets give us insight into the gross licentiousness and unbridled violence of the Canaanite religious ritual. Their debauchery had left the Canaanites incapable of responding to the Spirit of God. God in His mercy, as much as His justice, declared that there was nothing left but to execute judgment.

 

c. ဘုရားသခင်သည် ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံးကို ကယ်တင်ရန် ရောဂါပျောက်ကုဆရာဝန်ကြီးတစ်ဦးကဲ့သို့ ရောဂါပိုးရှိသောအစိတ်အပိုင်းကို ဖြတ်ထုတ်နေတော်မူသလား။ ဘုရားသခင်သည် သားသမီးများသည် မလေးစားမှုနှင့် ပုန်ကန်မှုသို့ လုံးဝအ, လုံးဝအပ်နှံသွားသောအခါ သေဒဏ်ပေးရခြင်း၏ အကြောင်းရင်းအဖြစ် ဤနိယာမကို တိကျစွာပေးထားသည်။ “ဣသရေလအမျိုးသားအကုန်လုံး ကြားရပြီး ကြောက်ရွံ့လာစေရန်” (တရားဟ("_"ဟောရာ ၂၁:၂၁)။ ကိုရဟ်၊ ဒါသန်နှင့် အဘိရံတို့၏ ပုန်ကန်မှုတွင်လည်း အတူတူပင်ဖြစ်သည် (တောလည်ရာ ၁၆)။ ဤနိယာမသည် အချန် (ယောရှု ၇) နှင့် အနနိနှင့် သါဖိရ (တမန်တော် ၅) စသည့် အခြားသူများအပေါ် ဘုရားသခင်၏ လုပ်ဆောင်ချက်များကို ထပ်မံရှင်းပြထားသည်။ တစ်ဦးတစ်ယောက် သို့မဟုတ် လူနည်းစုအပေါ် တရားစီရင်ခြင်းက အခြားသူများကို နောင်တရစေပြီး ဘုရားသခင်ကို လေးစားစေကာ လူများစွာကို အပြစ်ဒဏ်ပေးရမည့် လိုအပ်ချက်ကို ကာကွယ်ပေးခဲ့သည်။

c. Is God acting as a divine surgeon, cutting out the infected part to save the whole body? God specifically gives this principle as the reason for the death penalty when children are totally given over to irreverence and rebellion: “And all Israel shall hear, and fear” (Deut. 21:21). The same was true with the rebellion of Korah, Dathan, and Abiram (Num. 16). This principle also further explains God’s actions against those mentioned under the previous principle and others such as Achan (Joshua 7) and Ananias and Sapphira (Acts 5). The judgment upon one or a few led others to repentance and respect for God and prevented the necessity of punishing the many.

 

d. ဟေဗြဲအတွေးအခေါ်ကို နားလည်ခြင်းဖြင့် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုရာတွင် ခက်ခဲမှုကို ဖြေရှင်းနိုင်ပါသလား။ ဓမ္မဟောင်းရေးသားသူများသည် သူတို့၏ အနီးနားရှိ ရှေးနီးယားဒေသခံများ၏ ဒဏ္ဍာရီဆန်ဆန်၊ ဘုရားများစွာကိုးကွယ်သော ဓမ္မကျင့်ဝတ်ကို လက်ခံကြခြင်းမဟုတ်ဘဲ၊ မကြာခဏ ထိုအရာများကို ရှင်းလင်းစွာ ဆန့်ကျင်ဖြေရှင်းထားသည်။ ဓမ္မသစ်ရေးသားသူများ၏ ဓမ္မကျင့်ဝတ်အတွေးအခေါ်များသည် ဂရိဘာသာဖြင့် ဖော်ပြထားသော်လည်း၊ သမ္မာကျမ်းစာဟေဗြဲအတွေးအခေါ်လမ်းကြောင်းအတိုင်း ရှိနေဆဲဖြစ်ပြီး ပတ်ဝန်းကျင်ယဉ်ကျေးမှုတွင် လွှမ်းမိုးထားသော ဂနော့စတစ်ဝါဒ နှင့် ပလေတိုနှစ်မျိုးတူဝါဒ စသည့် အခြားသော အတွေးပုံစံများကို စုပ်ယူခြင်းမရှိခဲ့ပါ။ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုသူသည် ရှေးနီးယားဒေသ၊ ဂရိ သို့မဟုတ် ခေတ်သစ်အတွေးအခေါ်များကို သမ္မာကျမ်းစာဟေဗြဲအတွေးထဲသို့ မဖတ်မိရန် ကြိုးစားအားထုတ်ရမည်ဖြစ်သည်။ ဟေဗြဲအတွေးပုံစံများကို အသိအမှတ်ပြုခြင်းဖြင့် ကျမ်းချက်ထဲတွင် ထင်ရှားစွာ ပြဿနာရှိနေပုံရသော အရာများစွာကို ဖြေရှင်းနိုင်သည်။ ဥပမာ၊ ဟေဗြဲအတွေးအခေါ်တွင် အကြောင်းတရားနှင့် လုပ်ဆောင်ချက်ကို ခွဲခြားမထားတတ်ပါ။ ဘုရားသခင်၏ အချုပ်အခြာအာဏာကို ပြင်းထပ်စွာ အတည်ပြုရာတွင် သမ္မာကျမ်းစာရေးသားသူများသည် ဘုရားသခင်ကိုယ်တော်တိုင် တိုက်ရိုက်မလုပ်ဆောင်သော်လည်း ဖြစ်ပွားခွင့်ပြုထားသော အရာများအတွက် တာဝန်ကို ဘုရားသခင်ထံ တင်ပြတတ်သည်။ ထို့ကြောင့် ဘုရားသခင်သည် “ဖာရိုဘုရင်၏ နှလုံးကို မာကျောစေတော်မူသည်” ဟု ဆိုထားသော ကျမ်းချက်များ (ထွက်မြောက်ရာ ၉:၁၂) ကို အလားတူပင်အကြောင်းအရာတွင် “ဖာရိုဘုရင်သည် ကိုယ်တိုင် နှလုံးမာကျောခဲ့သည်” ဟု ဆိုထားသော ကျမ်းချက်များ (ထွက်မြောက်ရာ ၈:၁၅၊ ၃၂; ၉:၃၄) နှင့် အတူ ကြည့်ရှုရမည်။ ဖာရိုဘုရင်သည် ဣသရေလလူမျိုးကို လွှတ်ခွင့်ပြုရန် ထပ်ခါတလဲလဲ တောင်းဆိုမှုများကို ငြင်းဆန်ခဲ့သောကြောင့် ဘုရားသခင်သည် ဖာရိုဘုရင်၏ နှလုံးမာကျောစေခဲ့သည်ဟု ဆိုနိုင်သည်။ ဘုရားသခင်သည် အခြေအနေများ (တောင်းဆိုမှုများနှင့် ဘေးဒဏ်များ) ကို စတင်ဖန်တီးပေးခဲ့ပြီး ဖာရိုဘုရင်အား ဆုံးဖြတ်ချက်ချရန် (နှလုံးမာကျောရန်) ဦးတည်စေခဲ့သည်။ နောက်ထပ်ဥပမာအနေဖြင့် ၂ ဓမ္မရာဇဝင် ၂၄:၁ တွင် ထာဝရဘုရားသခင်က ဒါဝိဒ်အား ဣသရေလလူဦးရေစာရင်းကောက်ရန် လှုံ့ဆော်ခဲ့သည်ဟု ဆိုထားပြီး၊ ၁ ရာဇဝင်ချုပ် ၂၁:၁ တွင်မူ စာတန်က လှုံ့ဆော်ခဲ့သည်ဟု ဆိုထားသည်။ ဘုရားသခင်သည် ယောဘ၏ ဘေးဒုက္ခများနှင့် ဆင်းရဲဒုက္ခများကို တိုက်ရိုက်ဖြစ်စေခဲ့ခြင်းမဟုတ်ဘဲ၊ စာတန်အား အချို့သောနယ်နိမိတ်အတွင်း လုပ်ဆောင်ခွင့်ပြုခဲ့ခြင်းသာဖြစ်သည် (ယောဘ ၁:၆-၁၂; ၂:၆)။ သို့သော် ထာဝရဘုရားသခင်ကိုယ်တော်တိုင် စာတန်အား “သင်သည် အကြောင်းမဲ့ ငါ့ကို သွေးဆောင်၍ သူ့ကို ပျက်စီးစေခဲ့သည်” ဟု မိန့်တော်မူခဲ့သည် (ယောဘ ၂:၃)။ ဟေဗြဲအတွေးအခေါ်တွင် ပဋိပက္ခမရှိပါ။ ဘုရားသခင်သည် သူ၏အချုပ်အခြာအာဏာတော်အရ ခွင့်ပြုထားသော အရာများကို ဖြစ်စေသည်ဟု ဆိုနိုင်သည်။

d. Does an understanding of Hebrew thought resolve the difficulty in interpretation? OT writers do not accept—and often explicitly counteract—the mythological, polytheistic theology held by their Near Eastern neighbors. Likewise, the theological thought patterns of NT writers, though expressed in Greek, stay within the trajectory of biblical Hebrew thought and do not imbibe alien thought forms of the prevailing surrounding culture such as gnosticism and platonic dualism. It must be the studied aim of the interpreter not to read ancient Near Eastern, Greek, or modern thinking into the Hebrew thought of Scripture. Recognizing the patterns of Hebrew thought resolves many apparent problems in the text. For example, Hebrew thought often does not separate causality and function. In the strong affirmation of the sovereignty of God, biblical writers at times attribute responsibility to God for acts He does not directly perform but permits to happen. Thus the passages that state that God “hardened the heart of Pharaoh” (Ex. 9:12) must be seen in light of passages in the same context that state that “Pharaoh hardened his [own] heart” (Ex. 8:15, 32; 9:34). God “caused” Pharaoh to harden his heart because Pharaoh refused to respond to repeated appeals to allow Israel to go free. God initiated the circumstances (appeals and plagues) that brought Pharaoh to a decision (hardening his heart). As another example, 2 Samuel 24:1 indicates that the Lord incited David to number Israel; 1 Chronicles 21:1 states that Satan did the inciting. God clearly does not directly cause Job’s misfortunes and affliction, but rather allows Satan to act within certain bounds (Job 1:6–12; 2:6); yet the Lord Himself said to Satan, “You moved me against him, to destroy him without cause” (Job 2:3). There is no conflict in Hebrew thinking: God is said to cause that which in His sovereignty He allows.

 

e. ဖော်ပြထားသော အခြေအနေတွင် ဘုရားသခင်၏ စံနမူနာအကောင်းဆုံးမှာ အဘယ်နည်း။ ဘုရားသခင်သည် ခါနာန်လူမျိုးအား နောင်တရရန် စမ်းသပ်ကာလ ၄၀၀ နှစ်ပေးထားခဲ့သည် (ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၁၅:၁၆)။ ထို့ပြင် ဣသရေလလူမျိုးကိုယ်တိုင် လက်နှင့်ဖျက်ဆီးရန်မလိုဘဲ ပျားရံ့နှင့် ကောင်းကင်တမန်တို့ဖြင့် နှင်ထုတ်ရန် ရည်ရွယ်ထားခဲ့သည် (ထွက်မြောက်ရာ ၂၃:၂၃၊ ၂၈)။ သို့သော် ဣသရေလ၏ ယုံကြည်ခြင်းမရှိမှုကြောင့် ဘုရားသခင်သည် အကောင်းဆုံးမဟုတ်သော အခြေအနေမျိုးအောက်တွင် အလုပ်လုပ်ပေးခဲ့ပြီး၊ သူတို့ကို စံနမူနာအကောင်းဆုံးသို့ ပြန်လည်ဆောင်ကြဉ်းရန် ကြိုးစားနေခဲ့သည် (ထွက်မြောက်ရာ ၁၄; ၁၅; ၂ ဘုရင်ခံ ၁၉; ၂ ရာဇဝင်ချုပ် ၃၂; ဟေရှာယ ၃၇ တို့တွင် ဘုရားသခင်၏ စံနမူနာအကောင်းဆုံး လုပ်ဆောင်ပုံကို တစ်ချက်မြင်ရသည်)။

e. What is God’s ideal in the situation being described? God had given the Canaanites 400 years of probation to come to repentance (Gen. 15:16). Furthermore, He had intended to drive them out by the hornet and the Angel so that Israel need not destroy them by their own hands (Ex. 23:23, 28). But God condescended to Israel’s lack of faith and worked under less than ideal conditions, all the while seeking to bring them back to the ideal (see Ex. 14; 15; 2 Kings 19; 2 Chron. 32; Isa. 37, for glimpses of God’s ideal way of working).

 

ဤနိယာမတူညီစွာ မောရှေပညတ်တွင် ကွာရှင်းခွင့်ပြုခြင်းကို ရှင်းပြပေးသည်။ ယေရှုက “သင်တို့၏ နှလုံးမာကျောခြင်းကြောင့် ခွင့်ပြုခဲပေးခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ အစကတည်းက ဤသို့မဟုတ်ခဲ့” ဟု ထောက်ပြခဲ့သည် (မဿဲ ၁၉:၈; ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၂:၂၄)။

The same principle helps to explain the divine permission for divorce in the Mosaic law. Jesus pointed out that God allowed divorce because of the hardness of their hearts, but “from the beginning it was not so” (Matt. 19:8; Gen. 2:24).

 

f. ဘုရားသခင်၏ လုပ်ဆောင်ချက်သည် သူ၏လူမျိုးကို နိုးကြားလာစေရန်၊ သူ့ကို နားထောင်လာစေရန် အာရုံစိုက်ဆွဲယူသည့်နည်းလမ်းဖြစ်ပါသလား။ တစ်ခါတစ်ရံ ဘုရားသခင်သည် သူ၏လူမျိုးကို ပျင်းရိမှုနှင့် အပြစ်များမှ နိုးကြားလာစေရန် လွန်ကဲပုံရသော နည်းလမ်းမျိုးကို အသုံးပြုရတတ်သည်။ ဘတ်ဘီလုံသို့ နှင်ထုတ်ခံရမည့် နောက်ဆုံးနေ့ရက်များတွင် ယေဇကျေလ၏ အမှတ်လက္ခဏာအဖြစ်သော လုပ်ရပ်မျိုး (ယေဇကျေလ ၄; ၅) နှင့် ဣသရေလနိုင်ငံမြောက်ပိုင်း၏ စမ်းသပ်ကာလ နောက်ဆုံးရက်များတွင် ဟောရှေအား “ပြည့်တန်ဆာမ ဇနီးကို ထိမ်းမယူရန်” မှာထားခြင်း (ဟောရှေ ၁:၂) တို့သည် ထိုသို့သောအရာများဖြစ်သည်။

f. Is God’s activity an attention-getting device, to wake up His people so that they will listen to Him? Sometimes God has to take what seem to be extreme measures to arouse His people from their lethargy and sins. Such were the various sign-actions of Ezekiel in the final days before the Babylonian captivity (Eze. 4; 5), and God’s command to Hosea to marry a “wife of harlotry” in the final days of the northern kingdom’s probation (Hosea 1:2).

 

ဤနိယာမသည် ဆီနဲတောင်ပေါ်တွင် လူအားလုံးကို ကြောက်ရွံ့ထိတ်လန့်စေခဲ့သော ပြင်းထန်သော ပြသမှုကို တစ်စိတ်တစ်ပိုင်း ရှင်းပြနိုင်သည် (ထွက်မြောက်ရာ ၁၉:၁၆-၁၉)။ ထွက်မြောက်ရာ ၂၀:၂၀ တွင် မောရှေသည် ကြောက်ရွံ့ခြင်း ဟေဗြဲစကားလုံးကို နှစ်မျိုးတူအနက်ဖြင့် အသုံးပြုသည်။ “ကြောက်ရွံ့ခြင်းမရှိကြလင့်။ ဘုရားသခင်သည် သင်တို့ကို စမ်းသပ်ရန်နှင့် သူ့ကို ကြောက်ရွံ့လေးစားခြင်း (ရိုသေခြင်း) သင်တို့မျက်စောင်းထဲတွင် အမြဲရှိနေစေရန်နှင့် သင်တို့ မအပြစ်မလုပ်ကြစေရန် လာတော်မူခြင်းဖြစ်သည်။” တစ်ချိန်တည်းတွင် ဆီနဲတောင်ပေါ်တွင် ပြသထားသော တန်ခိုးနှင့် ဘုန်းအသရေသည် ဘုရားသခင်၏ စရိုက်နှင့် မကိုက်ညီသည်မဟုတ်ပါ။ သူသည် မီးစားသော မီးတောက်ဖြစ်တော်မူသည် (တရားဟောရာ ၄:၂၄; ဟေဗြဲ ၁၂:၂၉) ဖြစ်ပြီး ဆီနဲတောင်ပေါ်တွင် ထင်ရှားပေါ်ထွန်းခြင်းသည် သူ၏ ကြီးကျယ်ခမ်းနားသော သန့်ရှင်းခြင်း၏ အနည်းငယ်သာ ရောင်ပြန်ဟပ်ခြင်းဖြစ်သည်။

This principle is perhaps a partial explanation of the dramatic display at Mount Sinai that caused all the people to tremble in terror (Ex. 19:16–19). In Exodus 20:20 Moses plays upon the Hebrew word for fear, which has a double connotation: “Do not fear [be in terror]; for God has come to prove you, and that the fear [reverence] of him may be before your eyes, that you may not sin.” At the same time, the power and majesty displayed on Sinai are not out of character for God. He is a consuming fire (Deut. 4:24; Heb.12:29) and the theophany at Sinai was only a faint reflection of His awesome holiness.

 

g. အချို့အချက်များသည် ဤဘဝတွင် အပြည့်အဝ ရှင်းပြ၍မရ သို့မဟုတ် နားလည်၍မရနိုင်သေးပါသလား။ ဤဘဝတွင် ဘုရားသခင်သည် အဘယ်ကြောင့် ဤနည်းဖြင့် လုပ်ဆောင်ခဲ့ရသည်ကို အမြဲတမ်း နားလည်နိုင်မည် မဟုတ်ပါ။ ကလေးများနှင့် အာဇာနည်သူများ၏ အပြစ်ကင်းစင်သော ဆင်းရဲဒုက္ခခံစားမှုနှင့် သေဆုံးခြင်း၊ ဆိုးယုတ်သူများ၏ ဒုစရိုက်မှုကို ဤဘဝတွင် အပြစ်ဒဏ်မခံရခြင်းစသည့် ပြဿနာများသည် ခရစ်တော်ကြွလာသည်အထိ မဖြေရှင်းနိုင်သေးပါ။ အချို့ပြဿနာများနှင့် ဘုရားသခင်၏ လုပ်ဆောင်ချက်များကို နောင်အခါတွင် ဘုရားသခင်ကိုယ်တော်တိုင် ကြီးမားသော အငြင်းပွားမှုအလင်းရောင်တွင် အဘယ်ကြောင့် ဤနည်းဖြင့် လုပ်ဆောင်ခဲ့ရ သို့မဟုတ် မလုပ်ဆောင်ခဲ့ရကြောင်း ဖော်ပြတော်မူမှသာ အပြည့်အဝ နားလည်နိုင်မည်ဖြစ်သည်။ သို့သော် သမ္မာကျမ်းစာတွင် လုံလောက်သော သက်သေအထောက်အထားနှင့် အဖြေရှာချက်များ ပေးထားပြီးဖြစ်သောကြောင့် သမ္မာကျမ်းစာလေ့လာသူသည် မောရှေနှင့် သိုးကျောင်းသောသီချင်းကို ထပ်ဆိုနိုင်သည်။ “အိုခေတ်အဆက်ဆက် ဘုရင်သခင်၊ သဗ္ဗုဒ်ကျော်တော်၊ ကိုယ်တော်၏ လမ်းခရီးများသည် တရားမျှတပြီး သစ္စာရှိပါသည်။” (ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၁၅:၃)။

g. Are there still some points that are not fully explainable or understandable? It will not always be possible in this life to understand why God did certain things the way He did. Some issues, such as the innocent suffering and death of children and martyrs, and the unpunished cruelty of the wicked in this life, will remain unresolved until Christ comes and makes all things right. Some issues and divine actions will be understood fully only when in the hereafter God Himself reveals why He had to act, or refrain from acting, as He did in the light of the great controversy. But enough evidence and answers are given in Scripture so that the Bible student can echo the Song of Moses and the Lamb: “Just and true are thy ways, O King of the ages!” (Rev. 15:3).

 

၃. သမ္မာကျမ်းစာသည် ကိုယ်တိုင်ကျော်လွန်၍ ညွှန်ပြထားသော အပိုင်းများ ဤအပိုင်းတွင် ပရောဖက်ပြုချက်နှင့် ပုံသက်သေအရာများကဲ့သို့ ကိုယ်တိုင်ကျော်လွန်၍ ပြည့်စုံမှုကို ညွှန်ပြထားသော သမ္မာကျမ်းစာအပိုင်းများကို ရည်မှတ်ထားပြီး၊ သင်္ကေတများနှင့် ဥပမာပုံပြင်များကဲ့သို့ ကိုယ်တိုင်ကျော်လွန်၍ တိုးချဲ့အဓိပ္ပာယ်ကို ရည်မှတ်ထားသည်။

3. Scriptures Pointing Beyond Themselves

In this section we have in view those parts of Scripture that inherently point to a fulfillment beyond themselves, as in prophecy and typology, or to an extended meaning beyond themselves, as in symbolism and parables.

 

a. ပရောဖက်ပြုချက်။ သမ္မာကျမ်းစာ၏ ကိုယ်တော်တိုင်သက်သေချက်များမှ ထွက်ပေါ်လာသော အခြေခံအချက်များစွာကို ပရောဖက်ဆိုင်ရာ အကြောင်းအရာများအတွက် အခြေခံအဖြစ်သည်။ ပထမဦးစွာ၊ သမ္မာကျမ်းစာသည် ဘုရားသခင်သည် အနီးကပ်နှင့် ဝေးကွာသော အနာဂတ်ကို ဟောကြားနိုင်သည်ဟု တိကျစွာ တောင်းဆိုထားသည် (ဟေရှာယ ၄၆:၁၀; ဒံယေလ ၂:၄၅; ၈:၁၇-၁၉; ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၁:၁၉)။ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုသူသည် ခေတ်သစ်အနာဂတ်ဟောကြားခြင်းနှင့် ဘုရားသခင်၏ ကြိုတင်သိတော်မူခြင်းကို ငြင်းပယ်ခြင်းကြောင့် လွှမ်းမိုးခံရခြင်း မဖြစ်ရပါ။ ဒုတိယ၊ အနာဂတ်ဖြစ်ရပ်များအကြောင်း ရိုးရိုးစူးစမ်းချင်စိတ်ကို ဖြည့်ဆည်းရန်သာမဟုတ်ဘဲ ယုံကြည်ခြင်းကို တည်ထောင်ရန် (ယောဟန် ၁၄:၂၉) နှင့် ခရစ်တော်ကြွလာခြင်းအတွက် ကိုယ်ကျင့်တရားသန့်ရှင်းခြင်းကို မြှတ်နှံရန် (မဿဲ ၂၄:၄၄; ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၂၂:၇၊ ၁၀၊ ၁၁) စသည့် ကိုယ်ကျင့်တရားရည်ရွယ်ချက်များအတွက် ဟောကြားချက်ပရောဖက်ပြုချက်ကို ပေးထားခြင်းဖြစ်သည်။ တတိယ၊ ဟောကြားချက်ပရောဖက်ပြုချက်အတွက် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုရာတွင် ထိန်းချုပ်မှုများကို သမ္မာကျမ်းစာထဲတွင်ပင် ရှာရမည်။ ပရောဖက်ပြုချက်၏ ပြည့်စုံမှုသည် ပရောဖက်အချက်အလက်များနှင့် အပြည့်အဝ ကိုက်ညီမှသာ မှန်ကန်သည်ဟု ယူဆိုရမည်။

a. Prophecy. Several general observations arising from the biblical self-testimony are foundational to the prophetic material. First, the Bible specifically claims that God is able to predict the near and distant future (Isa. 46:10; Dan. 2:45; 8:17–19; Rev. 1:19); the interpreter must not be influenced by modern rejection of future prediction and divine foreknowledge. Second, predictive prophecy was not given simply to satisfy curiosity about future events, but for moral purposes such as the establishment of faith (John 14:29) and the promotion of personal holiness in preparation for Christ’s coming (Matt. 24:44; Rev. 22:7, 10, 11). Third, the controls for the interpretation of predictive prophecy must be found within Scripture itself; the fulfillment of prophecy must find complete correspondence with the prophetic data in order to be considered correct.

 

စတုတ္ထ၊ ပရောဖက်စာအုပ်၏ စာပေဖွဲ့စည်းပုံကို နားလည်ခြင်းသည် မှန်ကန်သော အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုမှုအတွက် အထောက်အကူပြုသည်။ ဥပမာ၊ ဗျာဒိတ်ကျမ်းစာ၏ ချိုင်ယာစ်တစ်ဖွဲ့စည်းပုံတွင် သမိုင်းဆိုင်ရာနှင့် နောက်ဆုံးကာလ ကြီးမားသော အငြင်းပွားမှု ဖြစ်ပွားပုံကို အသီးသီးဖော်ပြထားသော အပိုင်းနှစ်ပိုင်းပါရှိသည်။ ထို့ပြင် စာအုပ်တစ်အုပ်လုံးကို ဖွဲ့စည်းထားသော နိဒါန်းအနေနှင့် တဲတော်သန့်ရှင်းရာဌာနမြင်ကွင်းများသည် သမိုင်းစီးကြောင်းတွင် အပိုင်းတစ်ခုစီ မည်သည့်နေရာတွင် စတင်သည်ကို ဖော်ပြထားသည်။ နောက်ထပ်ဥပမာအနေဖြင့် အာမုတ်စာအုပ်၏ စာပေဖွဲ့စည်းပုံတွင် ချိုင်ယာစ်တစ်၏ အထွတ်အထိပ်မှာ အခန်း ၅ ဖြစ်ပြီး ပရောဖက်သည် ဣသရေလနောင်တရရန် စိတ်အားထက်သန်စွာ တိုက်တွန်းထားရာ အာမုတ်၏ ပရောဖက်ပြုချက်သည် အခြေအနေပေါ်မူတည်ကြောင်း ရှင်းလင်းစွာ ပြသထားသည်။

Fourth, understanding the literary structure of a prophetic book provides helpful corroborating support for the correct interpretation. For example, the chiastic arrangement of Revelation contains two halves that portray respectively the historical and eschatological unfolding of the great controversy. Furthermore, the introductory sanctuary scenes that structure the whole book of Revelation reveal where in the flow of history each section begins. As another example, in the literary structure of Amos, the apex of the chiasm is chapter 5, where the prophet presents his impassioned calls for Israel’s repentance, showing the clear conditional nature of Amos’ prophecy.

 

ပဉ္စမ၊ မပြည့်စုံသေးသော ပရောဖက်ပြုချက်နှင့်ပတ်သက်၍ အထူးသတိထားရမည်။ ယေရှု၏ အနှံ့အပြားပရောဖက်ပြုချက်၏ အဓိကကိုယ်ကျင့်တရားရည်ရွယ်ချက်နှင့်ပတ်သက်သော တိုက်တွန်းချက်သည် သင့်လျော်သည်။ ပရောဖက်ပြုချက်သည် ဖြစ်ပွားလာသောအခါ ငါတို့ယုံကြည်စေရန် ပေးထားခြင်းဖြစ်သည် (ယောဟန် ၁၄:၂၉)။ ဖြစ်ပွားမလာမီ ဟောကြားချက်များ၏ အသေးစိတ်အားလုံးကို နားမလည်နိုင်ကောင်းနိုင်သော်လည်း ဖြစ်ရပ်များနှင့် အကြောင်းအရာများ၏ အခြေခံအကြမ်းဖျက်မှာ ရှင်းလင်းသည်။

Fifth, one should be especially cautious with regard to unfulfilled prophecy. Jesus’ counsel regarding a primary moral purpose of all prophecy is pertinent: it is given so that when it comes to pass, we may believe (John 14:29). Before it comes to pass, we may not understand every detail of the predictions, even though the basic outline of events and issues is clear.

 

သမ္မာကျမ်းစာအတွင်းတွင် ပရောဖက်ပြုချက်အမျိုးအစား နှစ်မျိုးရှိသည်။ “ဂန္တဝင်ပရောဖက်ပြုချက်” နှင့် “နောက်ဆုံးကာလဆိုင်ရာ ပရောဖက်ပြုချက်”။ ဤအမျိုးအစားနှစ်ခုအတွက် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုမှု စည်းမျဉ်းများ ကွဲပြားသည်။ ထို့ကြောင့် တစ်ခုနှင့်တစ်ခု ခွဲခြားသိရှိရန် အရေးကြီးသည်။ ကွဲပြားချက်များကို သမ္မာကျမ်းစာ နောက်ဆုံးကာလဆိုင်ရာ ဆောင်းပါးတွင် ဆွေးနွေးထားသည်။ (နောက်ဆုံးကာလဆိုင်ရာ II. A-F ကို ကြည့်ပါ။)

Within Scripture there are two different genres of prophecy: “classical” and “apocalyptic.” The hermeneutical rules for these genres are different; therefore, it is important to distinguish one from the other. The distinctions are discussed in the article on biblical apocalyptic. (See Apocalyptic II. A-F.)

 

b. ပုံသက်သေ ဓမ္မဆိုင်ရာ။ သမ္မာကျမ်းစာပုံသက်သေ၏ အခြေခံသဘောသဘာဝများသည် ဓမ္မသစ်ရေးသားသူများက ဓမ္မဟောင်းကို အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုရာတွင် တိုးပိုး (type) သို့မဟုတ် အန်တိတိုးပိုး (antitype) ဟု တိကျစွာ တံဆိပ်တပ်ထားသော ကျမ်းချက်များမှ ထွက်ပေါ်လာသည် (ရောမ ၅:၁၄; ၁ ကောရိန်သု ၁၀:၆၊ ၁၁; ဟေဗြဲ ၈:၅; ၉:၂၄; ၁ ပေတရု ၃:၂၁ ကို ကြည့်ပါ)။ ပုံသက်သေဓမ္မဆိုင်ရာကို အောက်ပါအတိုင်း အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုနိုင်သည်။ ကယ်တင်ခြင်းသမိုင်းတွင် ဘုရားသခင်က ခရစ်တော်နှင့် ခရစ်တော်ဖြစ်စေသော ဧဝံဂေလိတရားအမှန်တရားများကို နောက်ဆုံးကာလတွင် ပြည့်စုံစေရန် အထူးရည်ရွယ်ချက်ဖြင့် ဒီဇိုင်းထုတ်ထားသော ပုဂ္ဂိုလ်၊ ဖြစ်ရပ် သို့မဟုတ် အဖွဲ့အစည်းများကို လေ့လာခြင်းဖြစ်သည်။

b. Typology. The basic characteristics of biblical typology emerge from within Scripture in passages where the NT writers explicitly label their interpretation of the OT with the word typos, “type,” or the NT fulfillment as antitypos, “antitype” (see Rom. 5:14; 1 Cor. 10:6, 11; Heb. 8:5; 9:24; 1 Peter 3:21). Typology can be defined as the study of persons, events, or institutions in salvation history that God specifically designed to predictively prefigure their antitypical eschatological fulfillment in Christ and the gospel realities brought about by Christ.

 

သမ္မာကျမ်းစာပုံသက်သေကို အခြားနည်းလမ်းများနှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်ပြုခြင်းဖြင့် ရှင်းလင်းနိုင်သည်။ ပုံသက်သေ၏ ခွဲခြားထူးခြားသော လက္ခဏာ ငါးပါးမှာ အောက်ပါအတိုင်းဖြစ်သည်။

Biblical typology may be clarified by contrasting it with other approaches to Scripture. Five distinguishing characteristics of typology are the following:

 

(၁) ပုံသက်သေသည် သမိုင်းတွင် အမြစ်တွယ်နေသည်။ ၎င်းသည် ကိုင်တွယ်ဆောင်ရွက်နေသော ပုဂ္ဂိုလ်၊ ဖြစ်ရပ် သို့မဟုတ် အဖွဲ့အစည်းများ၏ တကယ့်သမိုင်းသဘောသဘာဝကို မမေ့မလျော့ပါ။ ဤသည်မှာ သာမန်သမိုင်းဆိုင်ရာ အဓိပ္ပာယ်ကို လျှော့ချ သို့မဟုတ် ငြင်းပယ်သော အဓိပ္ပာယ်ကို သတ်မှတ်ပေးသော ဥပစာနှိုက်နှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်သည်။

(1) Typology is rooted in history. It does not lose sight of the actual historical character of the persons, events, or institutions with which it deals. This is in contradistinction to allegory, which assigns meaning that denigrates or even rejects the plain historical sense.

 

(၂) ပုံသက်သေသည် ရှေ့သို့ ညွှန်ပြသည် သို့မဟုတ် ဟောကြားချက်အနေဖြင့် ကြိုတင်ပုံဖော်သည်။ ဤသည်မှာ အချိန်မရွေး အမှန်တရားကို ကိုယ်စားပြုသော သင်္ကေတနှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်သည်။ သို့သော် သင်္ကေတများသည် တိကျသော ပုံသက်သေအခြေအနေတွင် အသုံးပြုပါက ပုံသက်သေဖြစ်လာနိုင်သည်။ ဥပမာ၊ သမ္မာကျမ်းစာတွင် သိုးသငယ်သည် နူးညံ့ခြင်းနှင့် အပြစ်ကင်းခြင်းကို သင်္ကေတပြုသည်။ တဲတော်သန့်ရှင်းရာဌာနနှင့် ဆက်စပ်ပါက သိုးသငယ်သည် ဘုရားသခင်၏ သိုးသငယ်၊ မေရှိယကို သင်္ကေတပုံသက်သေဖြစ်လာသည်။

(2) A type points forward or predictively prefigures. This is in contrast with a symbol, which is in itself a timeless representation of truth. Symbols may, however, also become types if used in a specific typological context. For example, a lamb in Scripture symbolizes gentleness and innocence; connected with the sanctuary, the lamb becomes a symbolic type of the Lamb of God, the Messiah.

 

(၃) ပုံသက်သေသည် တိကျစွာ သို့မဟုတ် စကားလုံးဖြင့် မဟုတ်ဘဲ ကြိုတင်ပုံဖော်သည်။ ဤသည်မှာ စကားလုံးဖြင့် ဟောကြားချက်ပရောဖက်ပြုချက်နှင့် ကွဲပြားသည်။ ပုံသက်သေနှင့် စကားလုံးဖြင့် ဟောကြားချက်ပရောဖက်ပြုချက် နှစ်ခုစလုံးသည် အနာဂတ်ကို ရည်ညွှန်းသည်။ ပုံသက်သေသည် အသံတိတ်စွာ (ပုဂ္ဂိုလ်၊ ဖြစ်ရပ် သို့မဟုတ် အဖွဲ့အစည်းအနေဖြင့်) ဖြစ်ပြီး ဟောကြားချက်သည် စကားလုံးဖြင့်ဖြစ်သည်။ ပုံသက်သေနှင့် စကားလုံးဖြင့် ဟောကြားချက်သည် လက်တွဲလုပ်ဆောင်တတ်ပြီး ပုံသက်သေတစ်ခုစီသည် သမ္မာကျမ်းစာတွင် စကားလုံးဖြင့် ညွှန်ပြချက်တစ်ခုခုဖြင့် ခွဲခြားသတ်မှတ်ခံရသည်။

(3) A type prefigures, but not explicitly or verbally. This is in distinction to predictive prophecy. Both typology and predictive prophecy refer to the future: a type, mutely (as a person, event, or institution) and a prediction, verbally. Typology and verbal prediction go hand in hand, since each type is identified as such by some verbal indicator in Scripture.

 

(၄) ပုံသက်သေတွင် မြင့်မြတ်သော ကိုက်ညီမှုပါဝင်သည်။ အန်တိတိုးပိုးသည် တိုးပိုးထက် ပိုမြင့်မြတ်သည် (ယေရှုက ဗိမာန်တော်၊ ပရောဖက်နှင့် ဘုရင်ထက် “ကြီးမြတ်သော အရာ” ကိုယ်တော်တိုင် ကြေညာခဲ့သည်ကို ကြည့်ပါ [မဿဲ ၁၂:၆၊ ၄၁၊ ၄၂])။ ဤသည်မှာ ပေတရုက အမျိုးသမီးများ ဆာရာကဲ့သို့ သတိထားပြီး နှိမ့်ချစွာ နေရန် တိုက်တွန်းခဲ့သော ဝိညာဉ်ရေးသရာမှတ်ဖြစ်စေ နှိုင်းယှဉ်ချက်နှင့် ကွဲပြားသည် (၁ ပေတရု ၃:၁-၆)။ ဆာရာသည် အပြုအမူပုံစံဖြစ်သော်လည်း ပုံသက်သေမဟုတ်ပါ။

(4) Typology involves a heightened correspondence—the antitype is greater than the type (see Jesus’ announcing of Himself as “something greater than” the temple, the prophet, and the king [Matt. 12:6, 41, 42]). This is to be distinguished from a spiritual illustration or comparison, such as Peter’s exhortation for women to be sober and modest as was Sarah (1 Peter 3:1–6). Sarah is an example, a model of behavior, but not a type.

 

(၅) ပုံသက်သေသည် အန်တိတိုးပိုးကို ကြိုတင်ပုံဖော်ရန် ဘုရားသခင်က အမိန့်ပေးထားခြင်းဖြစ်သည်။ ဤသည်မှာ ခေတ်သစ်ဝေဖန်ပီကျမ်းပညာရှင်များ ပုံသက်သေဟု ခေါ်ဆိုခဲ့သော သဘာဝနှိုင်းယှဉ်ချက်နှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်သည်။ သမ္မာကျမ်းစာတွင် ဆင်တူသော အခြေအနေများစွာ ရှိသော်လည်း ဓမ္မသစ်ရေးသားများသည် ဘုရားသခင်က အန်တိတိုးပိုး ပြည့်စုံမှုကို ကြိုတင်ပုံဖော်ရန် ရည်ရွယ်ချက်ဖြင့် ဒီဇိုင်းထုတ်ထားသော သမိုင်းဆိုင်ရာ အမှန်တရားများအတွက်သာ “တိုးပိုး” ဟူသော စကားလုံးကို အသုံးပြုထားသည်။

(5) A type is divinely ordained to function as a prefiguration of the antitype. This is in contradistinction to a natural analogy, which many modern critical scholars have called typology. There are many analogous or similar situations in Scripture, but the NT writers reserve the word “type” for historical realities that God has divinely designed to foreshadow their antitypical fulfillment.

 

ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် လူများ၊ အဖြစ်အပျက်များ၊ အဖွဲ့အစည်းများကို ပုံစံ (type) အဖြစ် ပြည့်စုံစေခြင်း (typological fulfillment) ကို ရှာဖွေရာတွင် ဓမ္မသစ်ကျမ်းရေးသားသူများသည် ဓမ္မဟောင်းကျမ်းထဲတွင် မရှိသောအရာကို ပြန်လည်ဖတ်ရှုခြင်း မပြုကြပါ။ ယင်းအစား သူတို့သည် ဓမ္မဟောင်းကျမ်းစာများကို သစ္စာရှိစွာ လိုက်နာကြပြီး၊ ဘုရားသခင်သည် မည်သည့်လူများ၊ မည်သည့်အဖြစ်အပျက်များ၊ မည်သည့်အဖွဲ့အစည်းများကို ပုံစံများ (types) အဖြစ် ဘုရားသခင်ကိုယ်တော်တိုင် ဒီဇိုင်းထုတ်ထားသည်ကို ဓမ္မဟောင်းကျမ်းက ကြိုတင်ညွှန်ပြထားပြီးဖြစ်သည်။ ဓမ္မသစ်ကျမ်းရေးသားသူများသည် ဓမ္မဟောင်းပရောဖက်များက ကြိုတင်ညွှန်ပြထားသည့်အတိုင်း ပုံစံဆန်သော ပြည့်စုံခြင်း (antitypical fulfillment) ကို ကြေညာရုံသာ ကြေညာကြသည်။ ဥပမာ၊ ယောဟန်သည် ယေရှုသည် ပုံစံဆန်သော မောရှေ (antitypical Moses) ဖြစ်သည်ဟု ကြေညာပြီး၊ တရားဟောရာကျမ်း ၁၈:၁၅-၁၉ ကို ရည်ညွှန်းသည်။ ထိုကျမ်းချက်သည် မဿီယသည် မောရှေအသစ် ဖြစ်လိမ့်မည်ဟု ဟောကြားထားသည် (ယောဟန် ၁:၂၁; ၆:၁၄ ကိုကြည့်ပါ)။ ထပ်မံ၍ ဟေဗြဲ ၈:၅ တွင် ကမ္ဘာပေါ်ရှိ တဲတော်နှင့် ကောင်းကင်ရှိ တဲတော်ကြားရှိ ပုံစံဆန်သော ဆက်နွယ်မှုကို ကြေညာပြီး၊ ထွက်မြောက်ရာကျမ်း ၂၅:၄၀ ကို ကိုးကားဖြင့် တဲတော်ပုံစံညွှန်ပြချက်ကို သက်သေပြသည်။

In their exploration of the typological fulfillment of OT persons, events, and institutions, the NT writers do not read back into the OT what is not there. Rather they remain faithful to the OT Scriptures, which have already indicated which persons, events, and institutions God has divinely designed to serve as types. The NT writers simply announce the antitypical fulfillment of what has already been indicated by the OT prophets. For example, John announces that Jesus is the antitypical Moses and refers to Deuteronomy 18:15–19, which predicts that the Messiah would be a new Moses (see John 1:21; 6:14). Again, Hebrews 8:5 announces the typological relationship between the earthly and heavenly sanctuaries, and substantiates the point by citing the OT indicator of sanctuary typology, Exodus 25:40.

 

ဓမ္မသစ်ကျမ်းရေးသားသူများသည် ဓမ္မဟောင်းပုံစံများ၏ စာရင်းအပြည့်အစုံကို မပေးကြပါ။ သို့သော် ဓမ္မဟောင်းညွှန်ပြချက်များဖြင့် ထိန်းချုပ်ထားသော သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ ပုံစံများကို ခွဲခြားသတ်မှတ်ခြင်း၏ ကျမ်းချက်ဆိုင်ရာ နည်းလမ်း (hermeneutical procedure) ကို ပြသကြသည်။ ထို့ပြင် ယေရှုနှင့် ဓမ္မသစ်ကျမ်းရေးသားသူများသည် နောင်လာမည့် ကယ်တင်ခြင်းအစီအစဉ်ရှိ အဖြစ်အပျက်များအတွက် ဘုရားသခင်ကိုယ်တော်တိုင် ဒီဇိုင်းထုတ်ထားသော ဓမ္မသစ်အဖြစ်အပျက်များကို ဝိညာဉ်တော်အားဖြင့် ညွှန်ပြသည် (ဥပမာ၊ ယေရှုလမ်းမြို့ ပျက်စီးခြင်းသည် ဤလောက၏ အဆုံးကို ပုံစံအဖြစ် ဖော်ပြသည် [မဿဲ ၂၄])။

The NT writers do not give an exhaustive list of OT types, but show the hermeneutical procedure, controlled by the OT indicators, of identifying biblical types. Furthermore, Jesus and the NT writers under inspiration point out NT events that God has divinely designed to be types of later events in the plan of salvation (for example, the destruction of Jerusalem as a type of the end of the world [Matt. 24]).

 

ဓမ္မသစ်ကျမ်းရေးသားသူအားလုံးသည် ဓမ္မဟောင်းပုံစံများ၏ ပြည့်စုံခြင်းသဘောကို ကြေညာရာတွင် တူညီသော ကမ္ဘာပျက်ခြင်းဆိုင်ရာ မူဘောင် (eschatological framework) အတွင်း လုပ်ဆောင်ကြသည်။ ဓမ္မဟောင်းပုံစံများ၏ တစ်ခုတည်းသော ကမ္ဘာပျက်ခြင်းဆိုင်ရာ ပြည့်စုံခြင်းတွင် ရှုထောင့် သုံးမျိုး ရှိသည်။ (၁) ခရစ်တော်၏ ပဌမကြွလာချိန်တွင် အခြေခံအားဖြင့် ပြည့်စုံခြင်း၊ (၂) ခရစ်ယာန်အသင်းတော်တွင် တစ်ဦးချင်းနှင့် အလုံးစုံအနေဖြင့် ဝိညာဉ်ရေးရာ ဆင်းသက်လာသော ပြည့်စုံခြင်း၊ (၃) ခရစ်တော်၏ ဒုတိယအကြိမ် ကြွလာချိန်နှင့် ထို့နောက်ပိုင်းတွင် နောက်ဆုံးနှင့် ဘုန်းကျက်သရေရှိသော ပြည့်စုံခြင်း။ ဥပမာ၊ ယေရှုသည် ပုံစံဆန်သော ဣသရေလ (antitypical Israel) ဖြစ်သည် (မဿဲ ၂:၁၅)၊ ခရစ်တော်၏ ကိုယ်ခန္ဓာဖြစ်သော အသင်းတော်သည် “ဘုရားသခင်၏ ဣသရေလ” ဖြစ်သည် (ဂလာတိ ၆:၁၆)၊ ကမ္ဘာပျက်ခါနီးအချိန်ရှိ ဗျာဒိတ်ကျမ်းပါ ၁၄၄,၀၀၀ သည် ပုံစံဆန်သော ဣသရေလ၏ အမျိုးအနွယ် ၁၂ မျိုး ဖြစ်သည် (ဗျာဒိတ် ၇; ၁၄:၁-၅; ၁၅:၁-၄)။

The NT writers all work within the same eschatological framework in announcing the nature of typological fulfillment. There are three aspects of the one eschatological fulfillment of the OT types: (1) a basic fulfillment in Christ at His first advent; (2) the derived spiritual aspect of fulfillment in the church, both individually and corporately; and (3) the final, glorious fulfillment at the second coming of Christ and beyond. So, for example, Jesus is the antitypical Israel (Matt. 2:15); the church as Christ’s body is the “Israel of God” (Gal. 6:16); and the apocalyptic 144,000 at the end of time are the antitypical 12 tribes of Israel (Rev. 7; 14:1–5; 15:1–4).

 

သမိုင်းဆိုင်ရာ (သို့မဟုတ် အလျားလိုက်) ပုံစံဖြစ်မှုတွင် မှန်ကန်သောအရာသည် ဒေါင်လိုက်အတိုင်းအတာ (vertical dimension) ပါဝင်သော တဲတော်ပုံစံဖြစ်မှုတွင်လည်း မှန်ကန်သည်။ yaတိယံ၊ တဲတော်ပုံစံဖြစ်မှုတွင် တစ်ခုတည်းသော ကမ္ဘာပျက်ခြင်းဆိုင်ရာ ပြည့်စုံခြင်း၏ ရှုထောင့် သုံးမျိုး ရှိသည်။ ထို့ကြောင့် ယေရှုသည် ပုံစံဆန်သော ဗိမာန်တော် (antitypical temple) ဖြစ်သည် (ယောဟန် ၁:၁၄; ၂:၂၁; မဿဲ ၁၂:၆)၊ သူ၏ကိုယ်ခန္ဓာဖြစ်သော အသင်းတော်သည် ဘုရားသခင်၏ ဗိမာန်တော် ဖြစ်သည်၊ တစ်ဦးချင်းနှင့် အလုံးစုံအနေဖြင့် (၁ကောရိန်သု ၃:၁၆၊ ၁၇; ၂ကောရိန်သု ၆:၁၆)၊ ဗျာဒိတ်ကျမ်းတွင် ဘုရားသခင်နှင့်အတူ လူများနှင့်အတူ နေထိုင်သော ဗျာဒိတ်ကျမ်းပါ “ဘုရားသခင်၏ နေရာတော်” ကို ဖော်ပြထားသည် (ဗျာဒိတ် ၂၁:၃)။ သို့သော် တဲတော်ပုံစံဖြစ်မှုတွင် ထပ်မံရှိသော ရှုထောင့်တစ်ခု ရှိသည်။ ကောင်းကင်ရှိ တဲတော်သည် ကမ္ဘာပေါ်ရှိ တဲတော်မတိုင်မီ ရှိပြီးသားဖြစ်သည် (ထွက်မြောက်ရာကျမ်း ၂၅:၄၀; ဟေဗြဲ ၈:၅)။ ထို့ကြောင့် ဓမ္မဟောင်းနှင့် ဓမ္မသစ်သမိုင်းတစ်လျှောက် အမြင့်ဆုံးသော ဒေါင်လိုက်အတိုင်းအတာ ရှိသည်။ ဓမ္မဟောင်းကမ္ဘာပေါ်ရှိ တဲတော်သည် ကောင်းကင်ရှိ မူလဗိမာန်တော်ကို အပေါ်သို့ ညွှန်ပြသည့်အပြင်၊ ခရစ်တော်၊ အသင်းတော်၊ နှင့် ဗျာဒိတ်ကျမ်းပါ ဗိမာန်တော်ကို ရှေ့သို့ ညွှန်ပြသည်။

What is true of historical (or horizontal) typology is also true of typology involving a vertical dimension, namely, sanctuary typology: there are three aspects of the one eschatological fulfillment. Thus Jesus is the antitypical temple (John 1:14; 2:21; Matt. 12:6); the church as His body is the temple of God, both individually and corporately (1 Cor. 3:16, 17; 2 Cor. 6:16); and Revelation portrays the apocalyptic “dwelling of God” that is with men (Rev. 21:3). But there is an additional aspect in sanctuary typology: the heavenly sanctuary existed even before the earthly sanctuary (Ex. 25:40; Heb.8:5), and thus there is the overarching vertical dimension throughout both OT and NT history. The OT earthly sanctuary pointed upward to the heavenly original, as well as forward to Christ, to the church, and to the apocalyptic temple.

 

ပုံစံ၏ အသေးစိတ်အချက်တိုင်းသည် အရေးကြီးသည် မဟုတ်ပါ။ ဥပမာ၊ ဓမ္မဟောင်းတွင် ကောင်းကင်ဗိမာန်တော်နှင့် ပုံစံဆန်စွာ ကိုက်ညီသော ကမ္ဘာပေါ်ရှိ ဗိမာန်တော်/တဲတော် သုံးမျိုး ဖော်ပြထားသည် (မောရှေ၏ ခရီးတဲတော်၊ ရှောလမုန်၏ ဗိမာန်တော်၊ နှင့် ဧဇရကျမ်း ၄၀-၄၈ ပါ ကမ္ဘာပျက်ခါနီးဗိမာန်တော်)။ ထိုဗိမာန်တော်များသည် ကွဲပြားသည် (အသုံးပြုသော ပစ္စည်း၊ ပရိဘောဂအရေအတွက်၊ အတိုင်းအတာ စသည်)။ သို့သော် အခြေခံပုံစံများသည် တသမတ်တည်း ရှိသည် (အခန်းအရေအတွက်၊ ပရိဘောဂအမျိုးအစား၊ နေရာအချိုးအစား၊ ထုံးတမ်းနှင့် ပါဝင်သူများ၊ သန့်ရှင်းသောအချိန်များ စသည်)။ ဤတူညီသော အချက်များသည် တဲတော်ပုံစံဖြစ်မှု၏ အခြေခံပုံစံများကို ထင်ရှားစေပြီး၊ ဟေဗြဲ ၉:၁-၇ တွင် အနှစ်ချုပ်ဖော်ပြထားသည်။

Not every minute detail of the type is significant. For example, there are descriptions of three different earthly sanctuaries/temples in the OT that corresponded typologically to the heavenly temple (the tabernacle of Moses, Solomon’s Temple, and the eschatological temple of Ezekiel 40–48). Each was different (materials used, number of articles of furniture, dimensions, etc.), but certain basic contours were constant (number of apartments, kinds of furniture, spatial proportions, rituals and participants, sacred times, etc.). These common elements point up the basic contours of sanctuary typology, which are summarized in Hebrews 9:1–7.

 

c. သင်္ကေတ။ သင်္ကေတဆိုသည်မှာ အချိန်မကုန်နိုင်သော သမ္မာတရား၏ ကိုယ်စားပြုမှု ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် သိုးသငယ်သည် အပြစ်ကင်းခြင်းကို ကိုယ်စားပြုသည်၊ ဦးချိုသည် ခွန်အားကို ကိုယ်စားပြုသည်။ သို့သော် ကျမ်းစာထဲရှိ သင်္ကေတများသည် မကြာခဏ ပရောဖက်ပြုချက်နှင့် ပုံစံဖြစ်မှု၏ အဆောက်အဦးများ ဖြစ်လာတတ်သည်။ ထို့ကြောင့် တဲတော်သိုးသငယ်သည် ဘုရားသခင်၏ သိုးသငယ်တော် ခရစ်တော်ကို ကိုယ်စားပြုသည် (ယောဟန် ၁:၂၉)၊ ဒံယေလကျမ်းပါ ဦးချို လေးချောင်းနှင့် ဦးချိုငယ်သည် သီးခြားနိုင်ငံရေး သို့မဟုတ် ဘာသာရေးနှင့်နိုင်ငံရေး အာဏာများကို ကိုယ်စားပြုသည်။ (ဗျာဒိတ်ကျမ်း II. E. ကိုကြည့်ပါ။)

c. Symbolism. A symbol is in itself a timeless representation of truth. Thus a lamb symbolizes innocence; a horn, strength. But symbols in Scripture often become the building blocks of prophecy and typology. Thus the sanctuary lamb symbolizes Christ the Lamb of God (John 1:29); the four horns and the little horn of Daniel represent specific political or religiopolitical powers. (See Apocalyptic II. E.)

 

ကျမ်းစာထဲရှိ သင်္ကေတများကို အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုရာတွင် ကျမ်းစာကိုယ်တိုင်၏ သင်္ကေတအသုံးပြုပုံမှ အခြေခံမူများကို ရယူနိုင်သည်။

In interpreting the symbols of Scripture, basic principles may be derived from Scripture’s own use of symbolism.

 

d. ဥပမာပုံပြင်များ။ မဿဲ၊ မာကု၊ လုကာကျမ်းများတွင် မှတ်တမ်းတင်ထားသည့်အတိုင်း ယေရှု၏ အဆုံးအမများ၏ သုံးပုံတစ်ပုံသည် ဥပမာပုံပြင်ပုံစံ ဖြစ်သည် (မတူညီသော ဥပမာပုံပြင် လေးဆယ်ခန့်)။ ဓမ္မဟောင်းတွင်လည်း ဥပမာပုံပြင်များ ရှိသည်။ ဥပမာ၊ နာသန်၏ သို့မဟုတ် သိုးမတစ်ကောင်အကြောင်း ဥပမာပုံပြင် (၂ဓမ္မရာဇဝင် ၁၂:၁-၄) နှင့် ဟေရှာယ၏ စပျစ်ဥယျာဉ်အကြောင်း ဥပမာပုံပြင် (ဟေရှာယ ၅:၁-၇)။ ဓမ္မဟောင်းတွင် “ဥပမာ” ဟူသော ဟေဗြဲစကားလုံး māšal သည် သုတ္တံကျမ်းတွင် “စကားပုံ” အတွက် အသုံးများသော စကားလုံးလည်း ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် ယေရှု၏ ဥပမာပုံပြင်များ၏ ပညာကျမ်းနောက်ခံကို ဖော်ပြသည်။ ဓမ္မသစ်တွင် “ဥပမာ” ဟူသော စကားလုံးမှာ parabolē ဖြစ်ပြီး နှိုင်းယှဉ်ရန်အတွက် “ဘေးချင်းယှဉ်ထားခြင်း” ဟူသော အဓိပ္ပာယ်ရှိသည်။

d. Parables. Fully one third of Jesus’ teachings, as recorded in Matthew, Mark, and Luke, are in parable form (some 40 different parables). We also find parables in the OT, such as Nathan’s parable of the ewe lamb (2 Sam. 12:1–4) and Isaiah’s parable of the vineyard (Isa. 5:1–7). The OT word for “parable,” māšal, is also a common word for “proverb” in the book of Proverbs, thus revealing the Wisdom background of Jesus’ parables. The NT word for “parable” is parabolē, with an etymological meaning of “placing alongside of” for the purpose of comparison.

 

ဥပမာပုံပြင်အမျိုးအစားတွင် ပုံစံမျိုးစုံ ရှိသည်။ စကားပုံများ (“ဆရာဝန်၊ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ကုသလော့” [လုကာ ၄:၂၃])၊ နှိုင်းယှဉ်ချက်များ (အပင်ကို နှုတ်ပစ်ခြင်း [မဿဲ ၁၅:၁၃])၊ ပုံဆောင်စကားများ (စပါးအိတ်ဟောင်းနှင့် စပျစ်ရည်အကြောင်း ဥပမာ [လုကာ ၅:၃၆-၃၈])၊ တူညီမှုများ သို့မဟုတ် နှိုင်းယှဉ်ချက်များ (မုန်ညင်းစေ့အကြောင်း ဥပမာ [မာကု ၄:၃၀-၃၂])၊ ဇာတ်လမ်းဥပမာများ (ကညာကတ်ဆယ်ယောက်အကြောင်း [မဿဲ ၂၅:၁-၁၃]၊ ကောင်းသောလူ ရှမာရီအကြောင်း [လုကာ ၁၀:၂၉-၃၇])၊ နှင့် ပုံဆောင်ဥပမာများ (မျိုးစေ့ချသူအကြောင်း ဥပမာ [မာကု ၄:၁-၉၊ ၁၃-၂၀])။ ယေရှုသုံးသော ပုံစံအားလုံးတွင် တူညီသော အချက်တစ်ခု ရှိသည်။ နေ့စဉ်ဘဝအတွေ့အကြုံများကို အသုံးပြု၍ သူ၏နိုင်ငံတော်၏ သမ္မာတရားများနှင့် နှိုင်းယှဉ်ပြခြင်း ဖြစ်သည်။

The parable genre has a number of different forms: proverbs (“Physician, heal yourself” [Luke 4:23]), metaphors (uprooting the plant [Matt. 15:13]), figurative sayings (parable of the wineskins [Luke 5:36–38]), similitudes or similes (the parable of the mustard seed [Mark 4:30–32]), story parables (the ten virgins [Matt. 25:1–13]; the good Samaritan [Luke 10:29–37]), and allegorical parables (the parable of the sower [Mark 4:1–9, 13–20]). All the forms used by Jesus have one common element: the use of everyday experiences to draw comparisons with the truths of His kingdom.

 

ယေရှု၏ ဥပမာပုံပြင်များစွာသည် အဓိကအချက် တစ်ခုတည်းသာ ရှိပြီး၊ ယေရှုကိုယ်တိုင် သို့မဟုတ် ဧဝံဂေလိတရေးသားသူများက ထပ်ခါတလဲလဲ ဖော်ပြသည် (မဿဲ ၁၈:၃၅; ၂၀:၁၆; လုကာ ၁၅:၇၊ ၁၀; ၁၆:၃၁)။ သို့သော် အချက်များစွာ ရှိသော ဥပမာများလည်း ရှိသည် (ဥပမာ၊ မျိုးစေ့ချသူအကြောင်း ဥပမာ၊ မဿဲ ၁၃:၁-၂၃)။ ဇာတ်လမ်းအစိတ်အပိုင်းများကို အဓိပ္ပာယ်သတ်မှတ်ခြင်းသည် ဤကိစ္စများတွင် တရားမျှတသည်။ အကြောင်းမှာ ယေရှုသည် ပိုမိုနက်ရှိုင်းသော အဓိပ္ပာယ်ကို ရည်ရွယ်ခဲ့ပြီး ၎င်း၏ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်ကို ညွှန်ပြခဲ့သောကြောင့် ဖြစ်သည်။ ဤသည်မှာ နောက်ပိုင်းအဓိပ္ပာယ်ဖွင့်သူက မူလရေးသားသူ ရည်ရွယ်ထားခြင်း သို့မဟုတ် ညွှန်ပြထားခြင်း မရှိသော ပိုမိုနက်ရှိုင်းသော အဓိပ္ပာယ်ကို စာသားထဲသို့ ဖတ်ရှုထည့်သွင်းသော ပုံဆောင်အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခြင်း (allegorizing) နှင့် ကွဲပြားသည်။

Many of Jesus’ parables have only one main point, stated by Jesus or reiterated by the Gospel writers (Matt. 18:35; 20:16; Luke 15:7, 10; 16:31). But there are also those that have several points (e.g., the parable of the sower, Matt. 13:1–23). The assigning of meaning to the parts of the story obviously is justified in these instances, because Jesus intended the deeper level of meaning and indicated its interpretation. This is different from allegorizing, in which the later interpreter reads into the text a deeper level of meaning that was never intended or indicated by the original writer.

 

F. ခေတ်ပြိုင်အသုံးချခြင်း

F. Contemporary Application

 

၁. ကျမ်းစာသည် ယဉ်ကျေးမှုနှင့် အချိန်ကာလကို ကျော်လွန်သည်

1. Scripture as Transcultural and Transtemporal

 

ယေရှုနှင့် ဓမ္မသစ်ကျမ်းရေးသားသူများအတွက်၊ “ခေတ်ပြိုင်အသုံးချခြင်း” သည် ဓမ္မဟောင်းကျမ်းချက်များကို သူတို့၏ ဓမ္မသိက္ခာဆိုင်ရာ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်မှ သဘာဝအတိုင်း ထွက်ပေါ်လာခြင်း ဖြစ်သည်။

For Jesus and the NT biblical writers, “the contemporary application arose naturally out of their theological interpretation of OT passages.

 

ကျမ်းစာရေးသားသူများသည် ကျမ်းစာ၏ ဓမ္မသိက္ခာဆိုင်ရာ သတင်းစကားသည် ယဉ်ကျေးမှုနှင့် ချည်နှောင်ခြင်း မရှိပါ၊ လူမျိုးတစ်မျိုးနှင့် အချိန်တစ်ခုတည်းအတွက်သာ သက်ဆိုင်သည် မဟုတ်ပါ၊ အမြဲတမ်းနှင့် လူတိုင်းအတွက် သက်ဆိုင်သည်ဟု အလေးပေး တောင်းဆိုကြသည်။ ပေတရုသည် ဟေရှာယ ၄၀:၆-၈ ကို ကိုးကား၍ ဤသမ္မာတရားကို အင်အားရှိစွာ ပြောကြားသည်။ “သင်တို့သည် ပျက်စီးတတ်သော မျိုးစေ့မှ မဟုတ်ပါ၊ မပျက်စီးနိုင်သော မျိုးစေ့မှ ပြန်လည်မွေးဖွားခြင်းခံရ၍၊ အသက်ရှင်ပြီး ထာဝရတည်သော ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်အားဖြင့် ဖြစ်သည်။ အကြောင်းမူကား၊ ‘လူခပ်သိမ်းတို့သည် မြက်ပင်နှင့်တူ၍၊ သူတို့၏ ဘုန်းအသရေရှိသမျှသည် မြက်ပင်၏ ပန်းနှင့်တူသည်။ မြက်ပင်သည် ညှိုးနွမ်းတတ်၏၊ ပန်းသည် ကြွေတတ်၏။ သို့ရာတွင် ထာဝရဘုရား၏ နှုတ်ကပတ်တော်သည် အစဉ်အမြဲ တည်သည်’ ဟူ၍ ရှိ၏။ သင်တို့အား ဟောပြောခဲ့သော ဝမ်းမြောက်စရာသတင်းကောင်းမှာ ဤသည်ပင် ဖြစ်သည်” (၁ပေတရု ၁:၂၃-၂၅)။

The biblical writers insist that the theological message of Scripture is not culture-bound, applicable for only a certain people and a certain time, but permanent and universally applicable. Peter, citing Isaiah 40:6–8, forcefully states this truth: “You have been born anew, not of perishable seed but of imperishable, through the living and abiding word of God; for ‘All flesh is like grass and all its glory like the flower of grass. The grass withers, and the flower falls, but the word of the Lord abides for ever.’ That is the good news which was preached to you” (1 Peter 1:23–25).

 

ဓမ္မသစ်ဧဝံဂေလိကျမ်းများနှင့် ကျမ်းပေးစာများတွင် ကိုယ်ကျင့်တရားဆိုင်ရာ ညွှန်ကြားချက်အများစုကို ဓမ္မဟောင်းကျမ်းချက်များ၏ လက်တွေ့အသုံးချမှုအဖြစ် မြင်နိုင်သည်။ ဥပမာ၊ ယေရှု၏ တောင်ပေါ်တရားဟောခြင်းသည် ပညတ်တော် ဆယ်ပါးမူများကို အသုံးချခြင်း၊ ယာကုပ်၏ လေဝိပုဒ်မ ၁၉ ၏ မူများကို အသုံးချခြင်း၊ ပေတရု၏ ကိုယ်ကျင့်တရားဆိုင်ရာ ညွှန်ကြားချက်သည် “ငါသည် သန့်ရှင်းသည်ဖြစ်၍ သင်တို့လည်း သန့်ရှင်းကြလော့” (၁ပေတရု ၁:၁၆၊ လေဝိ ၁၁:၄၄၊ ၄၅; ၁၉:၂; ၂၀:၇ ကို ကိုးကား) ကို အခြေခံထားသည်။

Most of the ethical instruction in the NT Gospels and Epistles may be seen as the practical application of OT passages: for example, Jesus’ sermon on the mount applying the principles of the Decalogue; James’ application of the principles of Leviticus 19; Peter’s ethical instruction building on “Be holy, for I am holy” (1 Peter 1:16, citing Lev. 11:44, 45; 19:2; 20:7).

 

၂. အမြဲတမ်းဖြစ်မှုကို ဆုံးဖြတ်ရန် ကျမ်းစာထိန်းချုပ်မှုများ ဓမ္မဟောင်း၏ အချို့အပိုင်းများ၊ အထူးသဖြင့် ထုံးတမ်းနှင့် ထိန်းသိမ်းရေးဥပဒေများ၊ ဣသရေလ၏ နိုင်ငံရေးနှင့် ဘုရားအရာ (theocratic) ဥပဒေများကို အတင်းအကြပ်ကျင့်သုံးခြင်းတို့သည် ခရစ်ယာန်များအတွက် ယခုအခါ ချည်နှောင်ချက် မရှိတော့ပါ။ သို့သော် ဓမ္မသစ်ကျမ်းရေးသားသူများသည် မည်သည့်ဥပဒေများ ဆက်လက်သက်ဆိုင်သည်ကို မသင့်မြတ်စွာ ဆုံးဖြတ်ခြင်း မပြုကြပါ။ ဓမ္မဟောင်းကိုယ်တိုင်တွင် မည်သည့်ဥပဒေများ လူတိုင်းအတွက် ချည်နှောင်ချက်ရှိပြီး မည်သည့်ဥပဒေများတွင် သက်တမ်းကန့်သတ်ချက် (statute of limitations) ပါဝင်သည်ကို ညွှန်ပြထားသော စံနှုန်းများကို တသမတ်တည်း အသိအမှတ်ပြုကြသည်။

2. Scriptural Controls for Determining Permanence

Certain parts of the OT, in particular the ceremonial and ritual laws and the enforcement of Israel’s civil and theocratic laws, are no longer binding upon Christians. However, the NT writers do not arbitrarily decide what laws are still relevant, but consistently recognize the criteria within the OT itself that indicate which laws are universally binding and which have a built-in “statute of limitations.”

 

ဓမ္မဟောင်း၏ mišpāṭîm သို့မဟုတ် နိုင်ငံရေးဥပဒေများသည် ပညတ်တော် ဆယ်ပါး၏ အသုံးချမှုများအနေဖြင့် အတည်မြဲသော်လည်း၊ ဤမူများကို ကျင့်သုံးခြင်းသည် ဘုရားအရာနိုင်ငံတော်နှင့် ချိတ်ဆက်ထားသည်။ ထို့ကြောင့် သက်တမ်းကန့်သတ်ချက် ပါဝင်သည်။ ဘုရားအရာနိုင်ငံတော်သည် အေဒီ ၃၄ တွင် အဆုံးသတ်သွားသောအခါ (ဒံယေလ ၉:၂၄ ၏ ပြည့်စုံခြင်းအရ၊ ရှတဖန်သား၏ ပဋိညာဉ်တရားစွဲဆိုမှုတွင် ကြေညာခဲ့သည်၊ တမန်တော် ၇)၊ ဤဥပဒေများကို နိုင်ငံရေးအရ ကျင့်သုံးခြင်းလည်း အဆုံးသတ်သွားသည်။

The OT mišpātîm, or civil laws, as applications of the Decalogue, are permanent in what they affirm, but the enforcement of these principles is tied to the theocratic government, and thus a built-in “statute of limitations” is involved. When the theocracy ended in A.D. 34 (in fulfillment of Daniel 9:24, and announced in the covenant lawsuit of Stephen in Acts 7), the end of the civil enforcement of these laws also arrived.

 

ထိုနည်းတူစွာ၊ ယဇ်ပူဇော်ခြင်း/ထုံးတမ်းဥပဒေများသည် ကာလဗုတ်တော်တွင် အမှန်တကယ် ပြည့်စုံခဲ့ပြီး ကောင်းကင်တဲတော်တွင် ဆက်လက်ပြည့်စုံနေသော ပုံစံစနစ်၏ အစိတ်အပိုင်း ဖြစ်သည်။ ဤဥပဒေများ၏ သက်တမ်းကန့်သတ်ချက်ကိုလည်း ဓမ္မဟောင်းတွင် ညွှန်ပြထားသည် (ထွက်မြောက်ရာကျမ်း ၂၅:၉၊ ၄၀ [ဟေဗြဲ ၈:၅ နှင့် နှိုင်းယှဉ်ပါ]၊ ဆာလံ ၄၀:၆-၈ [ဟေဗြဲ ၁၀:၁-၁၀ နှင့် နှိုင်းယှဉ်ပါ]၊ ဒံယေလ ၉:၂၇)။

Likewise, the sacrificial/ceremonial laws were part of the typical system that reached its fulfillment in the antitype Jesus, who carried out in reality on Calvary and is carrying out in the heavenly sanctuary what was typified in the OT rituals. The built-in “statute of limitations” of these laws was also indicated in the OT (Ex. 25:9, 40 [cf. Heb.8:5]; Ps. 40:6–8 [cf. Heb.10:1–10]; and Dan. 9:27).

 

အချို့ကိစ္စများတွင် ဘုရားသခင်သည် ဣသရေလ၏ နှလုံးမာကြောမှုကို ခွင့်လွှတ်၍ ခွင့်ပြုခဲ့သည်၊ ဥပမာ ကျွန်ပြုခြင်းနှင့် ကွာရှင်းခြင်းကို ခွင့်ပြုခဲ့ပြီး ချက်ချင်းဖျက်သိမ်းခြင်း မပြုခဲ့ပါ။ ကျမ်းစာသည် အစပိုင်းရှိ ဘုရားသခင်၏ စံနမူနာကို ရှင်းလင်းစွာ ညွှန်ပြသည် (ကမ္ဘာဦး ၁-၃)။ မောရှေ၏ ဥပဒေသည် ထိုခေတ်အတွက် တော်လှန်ရေးဆန်သော်လည်း၊ ဧဒင်ဥယျာဉ်စံနမူနာသို့ ပြန်လည်ဦးတည်စေသည်။ ဓမ္မသစ်သည် ဤ “အစပိုင်းကပင်” ဟူသော အမြဲတမ်းဖြစ်မှု၏ ကျမ်းချက်ဆိုင်ရာ စံနှုန်းကို အသိအမှတ်ပြု၍ အသုံးချသည် (မဿဲ ၁၉:၈ ကိုကြည့်ပါ)။

In other cases in which God condescended to bear with Israel’s hardness of heart—such as allowing slavery and divorce—and did not immediately abolish these practices, Scripture clearly indicates the divine ideal in the beginning (Gen. 1–3). The Mosaic legislation, which was revolutionary for its times, leads back toward the Edenic ideal. The NT recognizes and applies this “from the beginning” hermeneutical criterion of permanence (see Matt. 19:8).

 

အချို့ကိစ္စများတွင် ဘုရားသခင်၏ အမိန့်တော်တစ်ခုသည် အချိန်နှင့် ယဉ်ကျေးမှုကို ကျော်လွန်သည် မဟုတ်လားဟု မရှင်းလင်းသောအခါ၊ ကျမ်းစာသည် ထိုပစ္စည်း၏ လူတိုင်းနှင့် အမြဲတမ်းသက်ဆိုင်မှုကို ရှင်းလင်းစွာ ညွှန်ပြသည်။ ဥပမာ၊ စင်ကြယ်သော နှင့် မစင်ကြယ်သော အစာဥပဒေ (လေဝိ ၁၁) ကို ဓမ္မဟောင်းနှင့် ဓမ္မသစ်တွင် အဘိဓာန်၊ ဖွဲ့စည်းပုံ၊ နှင့် ဓမ္မသိက္ခာဆိုင်ရာ ညွှန်ပြချက်များစွာနှင့် အတူ ကြည့်ရှုရမည်။ တမန်တော် ၁၅ တွင် တပါးအမျိုးသားများအတွက် ချမှတ်ထားသော ဥပဒေများနှင့်လည်း အတူတူပင် ဖြစ်သည်။

In some instances where it might not be clear whether a particular divine command is transtemporal and transcultural, the Bible gives clear indicators of the universal and permanent nature of the material. So, for example, the law of clean and unclean foods (Lev. 11) must be seen in the context of numerous lexical, structural, and theological indicators (both in OT and NT) to make plain that this is part of a universally binding legislation; the same is true for the laws enjoined upon the Gentiles in Acts 15.

 

ထို့ကြောင့် ဓမ္မသစ်ကျမ်းရေးသားသူများက ကျမ်းစာကို အသုံးချရာတွင် ဖော်ပြပြီး သရုပ်ပြထားသော အခြေခံမူမှာ၊ ကျမ်းစာကိုယ်တိုင်က သက်ဆိုင်မှုကို ကန့်သတ်ထားသော စံနှုန်းများ မပေးမချင်း၊ ကျမ်းစာညွှန်ကြားချက်သည် ယဉ်ကျေးမှုနှင့် အချိန်ကာလကို ကျော်လွန်၍ သက်ဆိုင်သည်ဟု ယူဆရန် ဖြစ်သည်။ သို့သော် ကျမ်းစာအလေ့အကျင့်အားလုံးသည် ကျမ်းစာညွှန်ကြားချက် မဟုတ်ပါ။ ဘုရားသခင်၏ ဓမ္မဟောင်းနှင့် ဓမ္မသစ်သန့်ရှင်းသူများ၏ ဘဝများသည် နည်းအမျိုးမျိုးဖြင့် နမူနာကောင်းဖြစ်သော်လည်း၊ အမှားနှင့် အပြစ်လည်း ရှိခဲ့သည်။ ကျမ်းစာသည် ကျွန်ုပ်တို့၏ အားပေးမှုနှင့် သတိပေးမှုအတွက် သူတို့၏ ဘဝနှင့် အကျင့်သီလကို မှန်ကန်စွာ ဖော်ပြထားသည်။

The general principle, then, articulated and illustrated by the NT writers in their application of Scripture, is to assume the transcultural and transtemporal relevancy of biblical instruction unless Scripture itself gives criteria limiting this relevancy. However, not all biblical practice is necessarily biblical instruction. The lives of God’s OT and NT saints, exemplary in many ways, were also faulty and sinful: the Bible gives an accurate picture of their lives and characters for our encouragement and also for our admonition.

 

ကျမ်းစာညွှန်ကြားချက်သည် ယဉ်ကျေးမှုနှင့် အချိန်အားလုံးနှင့် သက်ဆိုင်သော်လည်း၊ သီးခြားယဉ်ကျေးမှုနှင့် အချိန်ကာလတွင် ပေးထားခြင်း ဖြစ်သည်။ အသုံးချရာတွင် အချိန်နှင့် နေရာကို ထည့်သွင်းစဉ်းစားရမည်။ ပထမရာစုနှစ်တွင် အဓိပ္ပာယ်တစ်ခုကို ဖော်ပြသော ပုံစံ သို့မဟုတ် အလေ့အကျင့်အချို့ကို ယနေ့ခေတ်တွင် ထိုအဓိပ္ပာယ်ကို ဖော်ပြရန် ကွဲပြားသော ပုံစံဖြင့် အစားထိုးရန် လိုအပ်နိုင်သည် (ဥပမာ၊ သန့်ရှင်းသော နမ်းရှုံ့ခြင်းဖြင့် နှုတ်ဆက်ခြင်း [ရောမ ၁၆:၁၆])။

Although the biblical instruction is relevant to all cultures and times, it was given to a particular culture and time. Time and place must be taken into account in application. Certain forms or practices expressing a given meaning or principle in the first century may require a different form to express the same meaning today (e.g., greeting with a holy kiss [Rom. 16:16]).

 

ကျမ်းစာအကြောင်းအရာတွင် မကြာခဏ၊ မူတစ်ခုကို ရှာဖွေပြီး ထိုမူကို ကျင့်သုံးရန် အခြားနည်းလမ်းဖြင့် အစားထိုးရန် သင့်လျော်သည့်အချိန်ကို သိရှိနိုင်ရန် ထိန်းချုပ်မှုများ ပေးထားသည်။ ဥပမာ၊ ကျွန်များနှင့် သူတို့၏သခင်များအတွက် ညွှန်ကြားချက်များ (ဧဖက် ၆:၅-၉) သည် ကျွန်စနစ် မရှိတော့သောနေရာတွင် သီးခြားစွာ သက်ဆိုင်ခြင်း မရှိတော့ပါ။ ဂျူးအသိုင်းအဝိုင်းတွင် ပါဝင်သည့် နိမိတ်လက္ခဏာအဖြစ် အရေဖျားလှီးခြင်းကို ခရစ်ယာန်အသင်းတော်တွင် နှစ်ခြင်းမင်္ဂလာဖြင့် အစားထိုးခဲ့သည်။ ဤကိစ္စများတွင် ပုံစံကို ပြောင်းလဲပြီး အဓိပ္ပာယ်ကို မပြောင်းလဲပါ။

Often in the context of a passage, the Bible provides controls for us to know when it is appropriate to seek for a principle and substitute another way of working out that same principle. For example, instructions for slaves and their owners (Eph. 6:5–9) are no longer specifically valid where slavery does not exist. Circumcision as a sign of belonging to the Jewish community has been replaced with baptism in the Christian church. In these cases the form, rather than the meaning, is modified.

 

ထို့ပြင် ကျမ်းစာသည် အချို့ပုံစံများသည် ၎င်းတို့၏ အဓိပ္ပာယ်နှင့် တွဲနွှယ်နေပြီး ခေတ်ပြိုင်အစားထိုးပုံစံဖြင့် အစားထိုးရန် မဖြစ်နိုင်ကြောင်း ရှင်းလင်းစွာ ဖော်ပြသည်။ ဥပမာ၊ ဖန်ဆင်ခြင်းတွင် အမြစ်တွယ်နေသော သတ္တမနေ့ ဥပုသ်နေ့ကို တနင်္ဂနွေနေ့ဖြင့် အစားထိုးရန် မဖြစ်နိုင်ပါ။ ယေရှု၏ ရှင်းလင်းသော နမူနာနှင့် အမိန့်တော်တွင် အမြစ်တွယ်နေသော ခြေဆေးခြင်း ထုံးတမ်းကို နှိမ့်ချမှု၏ အခြားနည်းဖြင့် အစားထိုးရန် မဖြစ်နိုင်ပါ။

Moreover, Scripture makes clear that certain forms are integrally bound up with their meaning and cannot be substituted by a compatible contemporary form. For example, the seventh-day Sabbath, rooted in Creation, cannot be replaced with Sunday; the ordinance of foot washing, rooted in Jesus’ explicit example and command, cannot be replaced with another expression of humility.

 

၃. ကျမ်းစာကို ကိုယ်ပိုင်ဘဝတွင် အသုံးချခြင်း ကျမ်းစာကို အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခြင်း၏ နောက်ဆုံးရည်ရွယ်ချက်မှာ ကျမ်းချက်တစ်ခုချင်းစီကို တစ်ဦးချင်းဘဝတွင် လက်တွေ့အသုံးချခြင်း ဖြစ်သည်။ ခရစ်တော်နှင့် ဓမ္မသစ်တမန်တော်များသည် ကျမ်းစာပါ ဧဝံဂေလိတရားကို နားထောင်သူ သို့မဟုတ် ဖတ်ရှုသူများ ကယ်တင်ခြင်းသို့ ရောက်စေရန်နှင့် ဘုရားသခင်နှင့် ပိုမိုနီးကပ်သော ကိုယ်ပိုင်ဆက်ဆံရေးရှိစေရန် ထပ်ခါတလဲလဲ တွန်းအားပေးခဲ့သည်။

3. Personalizing Scripture

The final goal of interpreting Scripture is to make practical application of each passage to the individual life. Christ and the NT apostles repeatedly drove home the message of the gospel contained in the Scriptures in order to bring the hearers or readers to salvation and an ever-closer personal relationship with God.

 

အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်သူအတွက် မရှိမဖြစ်လိုအပ်သည်မှာ ကျမ်းချက်ကို ဤသို့ မေးခွန်းထုတ်ရန် ဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်သည် ငါ့ကို ကိုယ်တိုင်အသုံးချစေလိုသော ဤကျမ်းချက်၏ သတင်းစကားနှင့် ရည်ရွယ်ချက်ကား အဘယ်နည်း။ ဤကျမ်းချက်သည် ငါ့၏ ဝိညာဉ်ရေးဘဝကို မည်သို့ သက်ရောက်သနည်း။ ငါတောင်းဆိုရန် ၎င်းတွင် မည်သည့်ကတိတော်များ ရှိသနည်း။ သူ့ကို ချီးမွမ်းရန် ယေရှု၏ မည်သည့်ပုံရိပ်ကို ဖော်ပြသနည်း။ မည်သည့်အောင်ပွဲကို ခံစားရနည်း။ မည်သည့်အပြစ် သို့မဟုတ် ကျရှုံးမှုကို ရှောင်ကြဉ်ရနည်း။ မည်သည့်လက်တွေ့ခြေလှမ်းများ လုပ်ဆောင်ရနည်း။ ကျေးဇူးတုံ့ပြန်မှုအနေဖြင့် မည်သည့်အမိန့်တော်ကို ကျင့်သုံးရနည်း။ ဒေသန္တရအခြေအနေများကို ဖော်ပြရာတွင် ယနေ့ငါနှင့် သက်ဆိုင်သော အချိန်မရွေးသက်ဆိုင်သော မူများကား အဘယ်နည်း။

It is essential for the interpreter to ask of the passage: What are the message and purpose of the passage that God wants me to apply personally? How does this passage impact upon my own spiritual life? What promises does it have for me to claim? What portrait of Jesus to praise Him for? What victory to experience? What sin or failure to avoid? What practical steps to take? What command to perform out of gratitude? In the description of local situations, what timeless principles are applicable to me today?

 

ထွက်မြောက်ရာကျမ်းတွင် ဘုရားသခင်သည် ဣသရေလလူမျိုးတိုင်း၏ နောက်ဆက်တွဲမျိုးဆက်သစ်တိုင်းသည် ကိုယ်တိုင် အဲဂုတ္တုပြည်မှ ထွက်လာခဲ့သည်ဟု ယူဆရမည်ဟု သတ်မှတ်ခဲ့သည် (ထွက်။ ၁၃:၈၊ ၉)။ ဤပုဂ္ဂိုလ်ရေးဆန်သော နိယာမကို ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် ဣသရေလလူမျိုးအတွက် (တရား။ ၅:၂–၄၊ ၆:၂၀၊ ၂၁) နှင့် ဝိညာဉ်ရေးရာ ဣသရေလအတွက် (ဂလာ။ ၃:၂၉၊ ဗျာ။ ၁၅:၁၊ ၂၊ ၂ကော။ ၅:၁၄၊ ၁၅၊ ၂၁၊ ရော။ ၆:၃–၆၊ ဧဖေ။ ၁:၂၀၊ ၂:၆၊ ဟေဗြ။ ၄:၃၊ ၁၆၊ ၆:၁၉၊ ၁၀:၁၉၊ ၂၀၊ ၁၂:၂၂–၂၄) အကြိမ်ပေါင်းများစွာ ထပ်ကာထပ်ကာ ဖော်ပြခဲ့သည်။ ငါသည် ကျမ်းစာကို ဘုရားသခင်၏ ကြီးမားသော ကယ်တင်ခြင်းအမှုတော်များတွင် ငါကိုယ်တိုင် ပါဝင်သူတစ်ဦးဖြစ်သည်ဟု၊ ဘုရားသခင်၏ သတင်းစကားများသည် ငါ့အား တစ်ဦးချင်းစီ တိုက်ရိုက်ပြောကြားထားသည်ဟု ယူဆ၍ နောက်ဆုံးတွင် ဖတ်ရှုပြီး လက်ခံရမည်—ဘုရားသခင်၏ အသက်ရှင်ပြီး အလုပ်လုပ်သော နှုတ်ကပတ်တော်သည် ငါ့ဝိညာဉ်အတွက် ဖြစ်သည်။

At the Exodus God established that each succeeding generation of Israelites should consider itself to have personally come out of Egypt (Ex. 13:8, 9). This principle of personalization was repeated many times, both to OT Israel (Deut. 5:2–4; 6:20, 21) and to spiritual Israel (Gal. 3:29; Rev. 15:1, 2; 2 Cor. 5:14, 15, 21; Rom. 6:3–6; Eph. 1:20; 2:6; Heb. 4:3, 16; 6:19; 10:19, 20; 12:22–24). I should ultimately read and accept the Scriptures as if I were a participant in the mighty saving acts of God, as if God’s messages were personally addressed to me—God’s living and active Word to my soul.

 

IV. ကျမ်းစာအဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခြင်း သမိုင်း A. ကျမ်းတွင်းရှိ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆဆိုနည်း (Inner-Biblical Hermeneutic) ကျမ်းစာအဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခြင်း သမိုင်းကို ကျမ်းစာရေးသားသူများကိုယ်တိုင် ယခင်ကျမ်းပိုဒ်များကို မည်သို့ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခဲ့သည်နှင့် စတင်ရမည်။ နောက်ပိုင်းဓမ္မဟောင်းကျမ်းရေးသားသူများသည် ဣသရေလလူမျိုးကို တောရတ်ကျမ်း၌ ဘုရားသခင်ထုတ်ပြန်တော်မူသော စံနှုန်းအတိုင်း နာခံမှုသို့ ပြန်လည်ခေါ်ယူခဲ့ကြသည်။ ဓမ္မသစ်ကျမ်းရေးသားသူများသည် ဓမ္မဟောင်းကျမ်းကို အကြောင်းအရင်းမဲ့ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခြင်း မပြုခဲ့ဘဲ၊ ယေရှုခရစ်တော်၏ ဥပမာအတိုင်း ဓမ္မဟောင်းကျမ်းပိုဒ်များကို ၎င်းတို့၏ ပိုမိုကျယ်ပြန့်သော ကျမ်းတစ်အုပ်လုံး အကြောင်းအရာအလင်းတွင် မြင်ခဲ့ကြသည်။ သူတို့သည် လိုက်နာရန် သင့်လျော်သော ကျန်းမာသော အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုနည်းပုံစံကို တင်ပြခဲ့ကြသည်။

IV. The History of Biblical Hermeneutics

A. The Inner-Biblical Hermeneutic

The history of biblical hermeneutics must begin with the way the Bible writers themselves interpreted antecedent Scripture. We have seen that the later OT writers called the people of Israel back to obedience to the standard of God’s revelation in the Torah. The NT writers did not take the OT out of context in their hermeneutic, but following the example of Jesus, saw OT passages in the light of their larger canonical context. They presented a sound hermeneutical pattern to emulate.

 

B. ရှေးဦးဂျူးကျမ်းစာအဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုနည်း

1. အေဒီ ၇၀ မတိုင်မီ ကျမ်းတတ်ပညာရှင်များ၏ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခြင်း David Instone Brewer သည် သူ၏ဒုက္ခရာဇစာတမ်းတွင် ရွတ်ဘီများခေတ်မတိုင်မီ (အေဒီ ၇၀ မတိုင်မီ) ကျမ်းတတ်ပညာရှင်များ၏ ရှင်ကျန်ရစ်သော စာမူအားလုံးကို ခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာခဲ့သည်။ သူ၏အဆုံးအဖတ်မှာ “အေဒီ ၇၀ မတိုင်မီ ရွတ်ဘီများ၏ ရှေ့ဆက်သူများသည် ကျမ်းစာကို အကြောင်းအရင်းမဲ့ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခြင်း မပြုခဲ့၊ ကျမ်းစာ၌ သာမန်အဓိပ္ပာယ်မှလွဲ၍ အခြားအဓိပ္ပာယ်ကို ရှာဖွေခြင်း မပြုခဲ့၊ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုရန် စာသားကို ပြောင်းလဲခြင်း မပြုခဲ့ချေ၊ နောက်ပိုင်းရွတ်ဘီများမူကား ထိုအရာအားလုံးကို ပြုလုပ်ခဲ့သည်” (Brewer ၁) ဟူ၍ ဖြစ်သည်။ ဤရှေးဦးကျမ်းတတ်ပညာရှင်များ၏ ကျမ်းစာအပေါ် သဘောထားကို အချက် ၅ ချက်ဖြင့် အနှစ်ချုပ်နိုင်သည်။ (က) ကျမ်းစာသည် ကိုယ်နှင့်ကိုယ် လုံးဝညီညွတ်သည်၊ (ခ) အသေးစိတ်တိုင်းသည် အရေးကြီးသည်၊ (ဂ) ကျမ်းစာကို ၎င်း၏ အကြောင်းအရာနှင့်အညီ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုရမည်၊ (ဃ) ကျမ်းစာ၌ အလယ်အလတ်အဓိပ္ပာယ်များ မရှိ၊ (င) ဟေဗြဲကျမ်းစာစာသား၏ တစ်မျိုးတည်းသော မှန်ကန်သောပုံစံသာ ရှိသည်။ ကျမ်းစာကို သစ္စာရှိစွာ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုရန်အတွက် ရှေးဦးကျမ်းတတ်ပညာရှင်အစဉ်အလာသည် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုနည်းစည်းမျဉ်းများကို တီထွင်ခဲ့ပြီး၊ ထိုစည်းမျဉ်းများကို ဟိလဲလ် (အေဒီ ၁၀ ခန့်တွင် ကွယ်လွန်) ၏ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုနည်း ၇ ပါးတွင် သပ်ရပ်စွာ ချမှတ်ထားသည်။ ထိုစည်းမျဉ်းအချို့ကို ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင် အသုံးပြုထားသည်။
2.  

B. Early Jewish Biblical Hermeneutics

1. Scribal Exegesis Before A.D. 70

In his dissertation David Instone Brewer analyzed all the extant writings of the scribes who preceded the Rabbinic period (A.D. 70). He concludes, “The predecessors of the rabbis before 70 C. E. did not interpret Scripture out of context, did not look for any meaning in Scripture other than the plain sense, and did not change the text to fit their interpretation, though the later rabbis did all these things” (Brewer 1). The attitude of these early scribes toward Scripture may be summarized under five points: (a) Scripture is entirely consistent with itself, (b) every detail is significant, (c) Scripture must be interpreted according to its context, (d) there are no secondary meanings in Scripture, and (e) there is only one valid form of the Hebrew text of Scripture.

In order to interpret Scripture faithfully, the early scribal tradition developed rules of interpretation, which are neatly formulated in the seven hermeneutical rules of Hillel (d. c. A.D. 10). A number of these rules are utilized in the NT.

 

·  နောက်ပိုင်းရွတ်ဘီများ၏ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခြင်း အေဒီ ၇၀ နောက်ပိုင်း ရွတ်ဘီများသည် ကျမ်းစာ၏ ပေရှတ် (သာမန်၊ စာသားအတိုင်း) အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခြင်းကို ဆက်လက်လုပ်ဆောင်ခဲ့သော်လည်း၊ ထိုနည်းကို ရှော့ဒ် (လျှို့ဝှက်၊ ပုံဆောင်ချက်) နည်းလမ်းနှင့် ရောထွေးလာခဲ့သည်။ ဒုတိယရာစုပထမနှစ်ဝက်ရှိ ရွတ်ဘီ အိရှမေလ် ဘင် အဲလိရှာ ၏ စည်းမျဉ်း ၁၃ ပါးသည် ဂျူးဟာလာခါ (ပြည်သူ့နှင့် ဘာသာရေးဥပဒေ) ကို ရှာဖွေဖော်ထုတ်ရန် မစ်ဒရှ် နည်းလမ်း (ဒရူရှ် “ရှာဖွေခြင်း” မှ) ဖွံ့ဖြိုးလာစေခဲ့သည်။ ထိုနည်းလမ်းတွင် စာသားအတိုင်းအဓိပ္ပာယ်မှ သွေဖည်သော စာသားထပ်ဆောင်းမှုများ ပါဝင်ခဲ့သည်။ ဒုတိယရာစုရှိ ရွတ်ဘီ အဲလိဇာ ဘင် ယိုဇေ ၏ စည်းမျဉ်း ၃၂ ပါးကို ဟဂါဒါ (လူကြိုက်များသော တရားဟောချက်များ) ကို အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုရာတွင် အသုံးပြုခဲ့သည်။ ထိုနောက်ပိုင်းစည်းမျဉ်းများတွင် ကျမ်းစာစာသားကို ထပ်ဆောင်းပြီး သာမန်အဓိပ္ပာယ်မှ သွေဖည်သော အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုနည်းများ ပါဝင်သည်။ နောက်ပိုင်းရွတ်ဘီများသည် တစ်ပိုဒ်တည်းတွင် အဓိပ္ပာယ်မျိုးစုံကို တွေ့ခဲ့သည်။ သာမန်အဓိပ္ပာယ်၊ လျှို့ဝှက်အဓိပ္ပာယ်ကို ညွှန်ပြသော အရိပ်အမြွက်၊ အလယ်အလတ် သို့မဟုတ် ပုံဆောင်အဓိပ္ပာယ်၊ စာလုံးများထဲတွင် လျှို့ဝှက်ထားသော နက်နဲသောအဓိပ္ပာယ်။

·  2. Later Rabbinic Interpretation

The later rabbis, after A.D. 70, continued the pešat or “plain, literal” interpretation of Scripture, but also began to mix this with a śôd or “secret, allegorical” approach. The 13 rules of Rabbi Ishmael ben Elisha (first half of second century A.D.) gave impetus to the development of the Midrashic method (from derûš, “searched”) to expound the Jewish Halakah (civil and religious law). This method included embellishments of the text that departed from its plain sense. The 32 rules of Rabbi Eliezer ben Yose (second century A.D.) were employed in the interpretation of Haggadah (popular homilies). These later rules included techniques of interpretation that involved embellishing the biblical text and departure from its plain sense. Later rabbis found multiple meanings in a single text: the plain meaning, the hint that points to a hidden meaning, the secondary or allegorical meaning, and a mystical meaning hidden in the letters.

 

·  ကျမ်းတတ်မဟုတ်သော အစဉ်အလာများ။ ကွမ်ရန် အေဒီ ၇၀ မတိုင်မီ ဂျူးအဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုမှု အားလုံးသည် စာသားအတိုင်းအဓိပ္ပာယ်ကို မကိုင်းရှိုင်းခဲ့ချေ။ ဧဆင်အသိုင်းအဝိုင်းဖြစ်သော ကွမ်ရန်တွင် အသိုင်းအဝိုင်းခေါင်းဆောင် ဖြစ်သူ ဖြောင့်မတ်ခြင်းဆရာကို ပရောဖက်ပြုချက်များကို နာခံချက်ရှိစွာ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုသူဟု ယူဆခဲ့သည်။ သူသည် ပရောဖက်ပြုချက်များ၏ “နက်နဲသောအရာ” များကို သူ၏ နောက်ဆုံးကာလ အသိုင်းအဝိုင်းနှင့် သက်ဆိုင်စွာ ရှင်းပြခဲ့သည်။ ထူထောင်ခဲ့သော ထူးခြားသော အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုနည်းကို ရာ့ဇ် ပေရှာ (“နက်နဲသောအဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခြင်း”) ဟု ခေါ်သည်။ ရှင်ကျန်ရစ်သော ကွမ်ရန် ရာ့ဇ် ပေရှာ နမူနာများတွင် ပုံမှန်နည်းလမ်းမှာ ကျမ်းစာပိုဒ်တစ်ပိုဒ်ကို ကိုးကားပြီး “ဤသည်မှာ ဆိုလိုသည်မှာ” သို့မဟုတ် “၎င်း၏ ပေရှာမှာ” ဟု ဆိုကာ ဧဆင်အသိုင်းအဝိုင်းကို ကျမ်းစာနှင့် တင်းကျပ်စွာ ခွဲခြားသတ်မှတ်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ပရောဖက်စာအုပ်များရှိ စကားစု၊ စကားလုံး၊ စကားလုံးအစိတ်အပိုင်းတိုင်းကို အပိုင်းပိုင်းခွဲ၍ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခြင်းဖြင့် အားလုံးကို ကွမ်ရန်အသိုင်းအဝိုင်းနှင့် သက်ဆိုင်အောင် ပြုလုပ်ခဲ့သည်။ ပရောဖက်များသည် ကွမ်ရန်လူများထင်မြင်သည့် နောက်ဆုံးကာလ ပြည့်စုံခြင်းအချိန်အတွက် နက်နဲသော စကားလျှို့ဝှက်စာများ ရေးခဲ့သည်ဟု မြင်ခဲ့ကြသည်။

·  3. Nonscribal Traditions: Qumran

Not all pre-A.D. 70 Jewish exegesis stayed with the plain meaning of the text. In the Essene community of Qumran, the community leader, the Teacher of Righteousness, was considered to be the inspired interpreter of the prophets; he explained the “mysteries” of the prophetic passages as they applied to his eschatological community. The characteristic hermeneutic developed was known as rāz pēšer, “mystery interpretation.” In the surviving samples of Qumran rāz pēšer, a typical approach would be to quote a biblical passage followed by the words “This means” or “Its pēšer is,” and a strict identification of the Essene community with the text of Scripture.

By means of an atomistic interpretation of each phrase, word, and even part of a word in the prophetic writings, all was made to refer to the Qumran community. The prophets were seen as having written riddles or cryptograms for the time of the eschatological fulfillment that the Qumran people thought was already in process.

 

ကျမ်းတတ်မဟုတ်သော အစဉ်အလာများ။ အလက်ဇန္ဒြီးယားမှ ဖိုလို ဂျူးပညာရှင် ဖိုလို (ပထမရာစု) သည် ကျမ်းစာကို ပုံဆောင်ချက်နည်းဖြင့် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခြင်းကို လူအများသိရှိအောင် လုပ်ဆောင်ခဲ့သည်။ သူ၏အလုပ်သည် အာရုံခံမှုကမ္ဘာ၏ ယာယီအောက်တန်းကမ္ဘာသည် ထာဝရစိတ်ကူးများ၏ အထက်တန်းကမ္ဘာကို ရောင်ပြန်ဟပ်ခြင်းဖြစ်သည်ဟူသော ပလေတို၏ လက်တွေ့ပုံစံကို အခြေခံသည်။ သူ၏ ပုံဆောင်ချက်နည်းတွင် ကျမ်းစာစာသားတွင် ခက်ခဲမှုများရှိလျှင် စာသားအတိုင်းအဓိပ္ပာယ်ကို စွန့်လွှတ်ကာ ပုံဆောင်အဓိပ္ပာယ်ကို ယူသည်။ စာသားအတိုင်းအဓိပ္ပာယ်သည် သမိုင်းကြောင်းခွံဖြစ်ပြီး၊ ထိုခွံကို ခွာဖယ်ရမည်ဖြစ်ကာ အချိုင်ဖြစ်သော လျှို့ဝှက်ဝိညာဉ်ရေးအဓိပ္ပာယ်ကို ရရှိရမည်။ ဖိုလို၏ အခြေခံအဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုမှု ယူဆချက်မှာ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုသူသည် ကျမ်းစာရေးသားသူနှင့် တူညီစွာ နာခံချက်ရှိ်သည်ဟူ၍ ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုသူသည် စာသား၏ ပုံဆောင်အဓိပ္ပာယ်၏ နောက်ဆုံးဆုံးဖြတ်သူ ဖြစ်သည်။ စာသားသည် လက်ရှိကမ္ဘာ့အမြင်နှင့် မကိုက်ညီလျှင် စာသားကို ပြန်လည်အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုရန် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုသူ၏ တာဝန်ဖြစ်သည်။ နောက်ဆုံးအာဏာသည် ကျမ်းစာ မဟုတ်ဘဲ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုသူ၏ ပုဂ္ဂိုလ်ရေးဆန်ပြီး နာခံချက်ရှိသော စိတ်ကူးဖြစ်သည်။

4. Nonscribal Traditions: Philo of Alexandria

The Jewish scholar Philo (first century A.D.) popularized the allegorical approach to Scripture. His work was based upon a Platonic model of reality in which the inferior, transitory world of the senses was a reflection of the superior world of eternal ideas. In his allegorical approach to Scripture, wherever there were difficulties in the biblical text, he gave up the literal sense for an allegorical interpretation. The literal sense was the historical husk which must be stripped away in order to arrive at the kernel, the hidden spiritual meaning.

The basic hermeneutical assumption of Philo was that the interpreter is as inspired as the biblical author. Thus, the interpreter is the final arbiter of the allegorical meaning of the text. If the text does not conform to the prevailing worldview, it is the interpreter’s responsibility to reinterpret the text. The final authority is not Scripture, but the interpreter’s subjective and inspired imagination.

 

C. ရှေးဦးခရစ်ယာန်အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုနည်း

1. ရှေးဦးအသင်းတော်ဖခင်များ ရှေးဦးအသင်းတော်ဖခင်အချို့သည် သီးခြားအဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုနည်းများကို မိတ်ဆက်ခြင်း သို့မဟုတ် ထောက်ခံခြင်းအတွက် ထင်ရှားသည်။ မက်ရှီယန်သည် ဒုတိယရာစုအစောပိုင်းတွင် ဓမ္မဟောင်းကျမ်းကို ခရစ်ယာန်များအတွက် ချည်နှောင်ထားသော ကျမ်းစာအဖြစ် ငြင်းပယ်ခဲ့သည်။ သူသည် ဥပဒေနှင့် ကျေးဇူးတော် နှစ်မျိုးကွဲပြားမှုကို တီထွင်ခဲ့ပြီး၊ ဓမ္မဟောင်းသည် ဥပဒေ၊ လက်စားချေခြင်း၊ မုန်းတီးခြင်း၊ ဒေါသတော်ကို တင်ပြပြီး ဓမ္မသစ်သည် ကျေးဇူးတော်နှင့် ချစ်ခြင်းကို ကိုယ်စားပြုသည်ဟု ဆိုသည်။ ဤအယူအဆကို ဓမ္မသစ်တွင်ပင် အသုံးချခဲ့သည်။ လုကာခရစ်ဝင်ကျမ်းကိုသာ စစ်မှန်သော ဧဝံဂေလိတရားဟု ယူဆပြီး ဓမ္မသစ်၏ အခြားအပိုင်းများကို ငြင်းပယ်ခဲ့သည်။ ရှေးဦးအသင်းတော်ဖခင်များစွာသည် မက်ရှီယန်၏ သွေဖည်မှုကို ဆန့်ကျင်ရေးသားခဲ့ကြသည်။ လီယွန်မြို့ ဘုန်းတော်ကြီး အိုင်ရီနီယပ်စ် (အေဒီ ၁၃၀–၂၀၀ ခန့်) သည် ဖြောင့်မတ်သော ခရစ်ယာန်အယူဝါဒကို ကာကွယ်ရန် “ယုံကြည်ခြင်းစည်းမျဉ်း” ကို အသုံးပြုခဲ့သည်။ သူ၏ ယုံကြည်ခြင်းစည်းမျဉ်းမှာ အသင်းတော်များတွင် ထိန်းသိမ်းထားသော အစဉ်အလာဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် သူသည် အာဏာရှင်ဆန်သော အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခြင်း၏ ဖခင်ဖြစ်လာခဲ့သည်။ နောက်ဆုံးစံသတ်မှတ်ချက်မှာ ကျမ်းစာတစ်ခုတည်းမဟုတ်ဘဲ၊ အသင်းတော်၏ အာဏာဖြင့် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုထားသော ကျမ်းစာဖြစ်သည်။ ခြောက်ခန့်တူညီသောအချိန်တွင် တာတီယန် (အေဒီ ၁၆၀–၂၄၀ ခန့်) သည် ကျမ်းစာ၏ စည်းလုံးညီညွတ်မှုကို ကာကွယ်ရန် ပုံစံခွက်ကို အသုံးပြုခဲ့သော်လည်း၊ တစ်ခါတစ်ရံ သူ၏ ပုံစံခွက်ဆိုင်ရာ ဆက်စပ်မှုများသည် ရိုးရိုး ပုံဆောင်ချက်သာဖြစ်သည်။
2.  

C. Early Christian Hermeneutics

1. Early Church Fathers

A few of the early Church Fathers are noted for introducing or propounding specific hermeneutical approaches. Marcion the heretic caused a hermeneutic to be developed during the early second century, when he rejected the OT as binding Scripture for Christians. He developed the law-grace dualism, in which the OT presented a picture of law, vengeance, hate, and wrath, while the NT represented grace and love. This concept was even applied to the NT: only Luke was regarded as a true Gospel, while other portions of the NT were rejected. Many of the early Church Fathers wrote against Marcion’s heresy.

Irenaeus, bishop of Lyons (c. 130-c. 200) utilized the principle of “rule of faith” to defend orthodox Christian doctrine. His rule of faith was the tradition preserved in the churches. Thus he became the father of authoritative exegesis. The final norm was not Scripture alone, but Scripture as interpreted by the authority of the church. About the same time Tertullian (c. 160-c. 240) used typology to defend the unity of Scripture, although at times his typological correspondences were mere allegory.

 

·  အလက်ဇန္ဒြီးယား အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုနည်း အလက်ဇန္ဒြီးယားရှိ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုကျောင်းတွင် ကလီမန့် (အေဒီ ၂၁၅ တွင် ကွယ်လွန်) မှစတင်၍ ဖိုလို၏ ပုံဆောင်ချက်ဝါဒကို “ခရစ်တော်ထဲသို့ နှစ်ခြင်းခံခဲ့သည်”။ ကလီမန့်သည် ကျမ်းစာ၏ အဓိပ္ပာယ် ၅ မျိုးကို တီထွင်ခဲ့သည်။ သမိုင်းကြောင်း၊ အယူဝါဒ၊ ပရောဖက်ပြုချက်၊ ဒဿနိက၊ နက်နဲသော အဓိပ္ပာယ်များ။ အလက်ဇန္ဒြီးယားမှ အိုရီဂျင် (အေဒီ ၁၈၅–၂၅၄) က ကျမ်းစာစာသားတွင် လူ၏ သုံးမျိုးတူညီသော သဘောသဘာဝနှင့် တူညီသော အဓိပ္ပာယ် ၃ မျိုးရှိသည်ဟု ဆိုသည်။ (က) ခန္ဓာကိုယ် သို့မဟုတ် စာသားအတိုင်း အဓိပ္ပာယ် (အနည်းဆုံး အရေးကြီး)၊ (ခ) စိတ်ဝိညာဉ် သို့မဟုတ် ကိုယ်ကျင့်တရား (အကျင့်သီလ) အဓိပ္ပာယ်၊ (ဂ) ဝိညာဉ်ရေးရာ သို့မဟုတ် ပုံဆောင်/နက်နဲ အဓိပ္ပာယ် (အရေးအကြီးဆုံး၊ ရင့်ကျက်သော အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုသူများသာ ရရှိနိုင်သည်)။ ဤသုံးမျိုးအဓိပ္ပာယ်သည် ပလေတို/ဖိုလို၏ နှစ်မျိုးကွဲပြားမှုကို အခြေခံ၍ သမိုင်းကြောင်းခွံကို ခွာဖယ်၍ ပုံဆောင်အချိုင်ကို ရယူရန် ဦးတည်သည်။

·  2. Alexandrian Hermeneutics

In the hermeneutical school of Alexandria, beginning with Clement (d. 215), the allegorism of Philo “was baptized into Christ.” Clement developed five senses of Scripture: the historical, the doctrinal, the prophetic, the philosophical, and the mystical. Origen of Alexandria (185–254) claimed that the text of Scripture has three meanings patterned after the analogy with the threefold nature of man: (a) the bodily or literal meaning, which is least important; (b) the psychic or the moral (ethical) meaning; and (c) the spiritual or allegorical/mystical, which is most important and accessible to only the most mature interpreters. This threefold sense, building upon Platonic/Philonic dualism, tended to strip away the historical husk to arrive at the allegorical kernel.

 

1. အန်တီအောက် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုနည်း အလက်ဇန္ဒြီးယား ပုံဆောင်ကျောင်းနှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်အားဖြင့် အန်တီအောက်ရှိ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုသူများသည် ကျမ်းစာ၏ သာမန်၊ စာသားအတိုင်း-သမိုင်းကြောင်း အဓိပ္ပာယ်ကို ထိန်းသိမ်းရန် ကြိုးပမ်းခဲ့ကြသည်။ သောဒိုး မွတ်စ်ဗက်စ်တီးယား (အေဒီ ၄၂၈ တွင် ကွယ်လွန်) ကိုယ်စားပြုပြီး တရားဟောဆရာ ခရစ်ဆော့စ်တွုန်း (အေဒီ ၃၄၇–၄၀၇) က လူသိများစေခဲ့သော အန်တီအောက် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုနည်းသည် ဤဆောင်းပါးတွင် ဖော်ပြထားသော အခြေခံယူဆချက်များကို အခြေခံသည်။ ၎င်း၏ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခြင်းသည် ကျမ်းစာရေးသားသူများ ယခင်ကျမ်းကို အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုရာတွင် အသုံးပြုခဲ့သော လမ်းညွှန်ချက်များနှင့် အဓိကအားဖြင့် တူညီသည်။

3. Antiochene Hermeneutics

In contrast with the Alexandrian allegorical school, the interpreters at Antioch sought to uphold the plain, literal-historical sense of Scripture. Represented by such exegetes as Theodore of Mopsuestia (d. 428) and popularized by the preacher Chrysostom (347–407), the Antiochene hermeneutic was founded upon the same basic presuppositions set forth in this article. Its exegesis followed essentially the same guidelines as those utilized by the biblical writers in their interpretation of antecedent Scripture.

 

D. အလယ်ခေတ် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုနည်း မတော်တဆ အန်တီအောက် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုနည်းသည် အလက်ဇန္ဒြီးယားကျောင်းမှ လူကြိုက်များသော ပုံဆောင်နည်းဖြင့် အရိပ်ထဲ ကျရောက်သွားပြီး နောက်ဆုံး တရားဝင် ဖယ်ရှားခံခဲ့ရသည်။ ဂျွန် ကာစီယန် (အေဒီ ၄၂၅ ခန့်) သည် အိုရီဂျင်၏ သုံးမျိုးအဓိပ္ပာယ်ကို လေးမျိုးအဖြစ် တိုးချဲ့ခဲ့သည်။ (က) သမိုင်းကြောင်း (စာသားအတိုင်း အဓိပ္ပာယ်)၊ (ခ) ထရိုပိုလိုဂျီကယ် (ကိုယ်ကျင့်တရား အဓိပ္ပာယ်၊ ထရိုပိုစ် “လူနေမှုပုံစံ” မှ)၊ (ဂ) အလီဂိုရီကယ် (နက်နဲ သို့မဟုတ် ခရစ်တော်ဆိုင်ရာ)၊ (ဃ) အနာဂိုဂျီကယ် (နောက်ဆုံးကာလ သို့မဟုတ် ကောင်းကင်ဘုံဆိုင်ရာ၊ အနာဂေါ့ “အထက်သို့ ဦးဆောင်ခြင်း” မှ)။ တစ်ထောင်စုနှစ်ကာလအတွင်း ကွါဒရီဂါ (“ပုံဆောင်နည်း လေးမြင်းရထား”) သည် ရိုမန်ကက်သလစ်အသင်းတော်တွင် လွှမ်းမိုးခဲ့သည်။ သို့သော် ညှဉ်းပန်းနှိပ်စက်မှုများရှိနေသော်လည်း ကျမ်းစာ၏ ပြည့်စုံပြီး တစ်ခုတည်းသော အာဏာကို သာမန်နှင့် စာသားအတိုင်း အဓိပ္ပာယ်ဖြင့် လက်ခံသူ အချို့ အမြဲရှိခဲ့သည်။

D. Medieval Hermeneutics

Unfortunately, the Antiochene hermeneutic was overshadowed and finally officially eliminated by the allegorical approach popularized by the Alexandrian school. John Cassian (c. 425) expanded Origen’s threefold sense of Scripture to four: (a) historical (the literal meaning), (b) tropological (the moral meaning, from tropos [way of life]), (c) allegorical (mystical or Christological), and (d) anagogical (eschatological or heavenly, from anagō, “to lead up”). For 1,000 years the quadriga (the “four-horse chariot” of the allegorical method) held sway in the Roman Catholic Church. However, there were always a few who, despite persecution, accepted the full and sole authority of the Scriptures in their plain and literal sense.

 

E. ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးခေတ် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုနည်းနှင့် သမိုင်း-သဒ္ဒါနည်း ဆယ့်ခြောက်ရာစု ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးသမားများသည် ကျမ်းစာ၏ ပုံဆောင်အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခြင်းကို ချိုးဖျက်ခဲ့ကြသည်။ မာတင် လူသာ သည် တဖန်တဖန် ကွါဒရီဂါကို ကျမ်းစာတွင် “မောင်းနှင်ခြင်း” ကို စွန့်လွှတ်ပြီး ၎င်း၏ သာမန်အဓိပ္ပာယ်ကို နားလည်ရန် တောင်းဆိုခဲ့သည်။ သူ၏ စားပွဲပြောစကား ၅၂၈၅ တွင် သူသည် ကျမ်းစာကို ပုံဆောင်အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုရာတွင် ကျွမ်းကျင်သူ ဖြစ်ခဲ့ဖူးသော်လည်း ယခုအခါ သူ၏ အကောင်းဆ Simplifiedွတ်ကျွမ်းကျင်မှုမှာ “ကျမ်းစာ၏ စာသားအတိုင်း၊ ရိုးရှင်းသော အဓိပ္ပာယ်ကို ပေးခြင်း၊ ထိုမှ တန်ခိုး၊ အသက်၊ နှစ်သိမ့်မှုနှင့် ညွှန်ကြားချက် ထွက်ပေါ်လာသည်” ဟူ၍ ဖြစ်သည်။ လူသာသည် ကျမ်းစာအဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုရန် နိယာမ ၄ ခုကို တီထွင်ခဲ့သည်။ ပထမမှာ ဆိုလာ စကရစ်ပျူရာ “ကျမ်းစာတစ်ခုတည်းသာ” ဖြစ်ပြီး အစဉ်အလာနှင့် လူ့ဒဿနိကထက် နောက်ဆုံးအာဏာဖြစ်သည်။ လူသာသည် ဤကျမ်းစာနိယာမကို မတီထွင်ခဲ့ဘဲ အားကောင်းစွာ အသုံးချခဲ့သည်။ ဆိုလာ စကရစ်ပျူရာ သည် ဆိုလာ ဖိုဒီ (ယုံကြည်ခြင်းဖြင့်သာ) နှင့် ဆိုလာ ဂရေးရှား (ကျေးဇူးတော်ဖြင့်သာ) တို့နှင့်အတူ ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေး၏ တိုက်ပွဲဝါဒ ဖြစ်လာခဲ့သည်။ လူသာ၏ ဒုတိယအဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုနိယာမမှာ “ကျမ်းစာသည် ကိုယ်တိုင်၏ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုသူ ဖြစ်သည်” (scriptura sui ipsius interpres) ဖြစ်ပြီး ခိုင်မာသော ကျမ်းစာအခြေခံ ရှိသည်။ လူသာသည် ဒဿနိက၊ အသင်းတော်ဖခင်များ၏ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုမှုနှင့် အသင်းတော်သင်ကြားပိုင်ခွင့်အာဏာကို ကျမ်းစာအဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုရန် ငြင်းပယ်ခဲ့သည်။ တတိယအနေဖြင့် လူသာသည် ခရစ်တော်ဗဟိုပြု နိယာမကို အသုံးချခဲ့သည်။ သူ၏ အဓိကစကားစုမှာ “ခရစ်တော်ကို တွန်းအားပေးသည်” (was Christum treibet) ဖြစ်သည်။ ကျမ်းစာသည် ခရစ်တော်ဆီသို့ မည်သို့ ညွှန်ပြ၊ တိုက်တွန်း၊ တွန်းအားပေးသည်ကို မြင်ရန် ချီးကျူးဖွယ်ကောင်းသော ရည်ရွယ်ချက်မှ စတင်ခဲ့သော်လည်း၊ ကျမ်းစာအားလုံးသည် ခရစ်တော်ဆီသို့ တွန်းအားမပေးဟု လူသာ နိဂုံးချုပ်လာခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် ကျမ်းစာအချို့ကို အချို့ထက် အရေးနည်းသည်ဟု ယူဆလာခဲ့သည်။ ခရစ်တော်ဗဟိုပြုနိယာမနှင့်အတူ စာတွင်းနှင့် ဝိညာဉ် (ဥပဒေနှင့် ဧဝံဂေလိ၊ အမှုပြုခြင်းနှင့် ကျေးဇူးတော်) ကြား နှစ်မျိုးကွဲပြားမှု ပါဝင်သည်။ ဓမ္မဟောင်းအများစုကို စာတွင်းဟု မြင်ပြီး ဓမ္မသစ်အများစုကို ဝိညာဉ်ဟု မြင်သည်။ သို့သော် ဓမ္မသစ်တွင် ဧဝံဂေလိမဟုတ်သည်များ၊ ဓမ္မဟောင်းတွင် ဥပဒေမဟုတ်သည်များ ရှိသည်။ ဤနောက်ဆုံးနိယာမ နှစ်ခုသည် ကျမ်းစာတစ်အုပ်လုံး (tota scriptura) ၏ နိယာမကို ငြင်းပယ်ပြီး ပုဂ္ဂိုလ်ရေးဆန်မှုသို့ ဦးတည်စေသည်။ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုသူ၏ ကိုယ်ပိုင်အတွေ့အကြုံသည် နောက်ဆုံး စံသတ်မှတ်ချက် ဖြစ်လာသည်။ ဇွင်ဂလီ၊ ကယ်လ်ဗင်နှင့် အနာဘတ်တစ်များအပါအဝင် အခြားပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးသမားအားလုံးသည် လူသာ၏ ပထမနိယာမ နှစ်ခုကို လက်ခံခဲ့ကြသည်။ ဤပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးသမားများသည် သမ္မာတရားစံအဖြစ် ကျမ်းစာနှင့် ကျမ်းစာတစ်ခုတည်းကို တစ်သမတ်တည်း ထောက်ခံခဲ့ကြပြီး အစဉ်အလာ သို့မဟုတ် ပညာရှင်ဆန်သော ဒဿနိကများအစား ကျမ်းစာကို အသုံးပြု၍ ကျမ်းစာကို အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုရန် ကြိုးပမ်းခဲ့ကြသည်။ ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးသမားများ ပြန်လည်ရရှိခဲ့သော ကျမ်းစာအဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုနိယာမများနှင့် ရီနေးဆန့် ခေတ် (အီရာစမတ်စ်နှင့် အခြားသူများ) ၏ စာသားနှင့် သမိုင်း-သဒ္ဒါ ခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာမှု တိုးတက်မှုများနှင့် ပေါင်းစပ်ခြင်းဖြင့် ယနေ့တိုင် ဆက်လက်တည်ရှိနေသော ခိုင်မာသော ပရိုတက်စတင့် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုနည်းကို ဖြစ်ပေါ်စေခဲ့သည်။ ၎င်းကို သမိုင်း-သဒ္ဒါ-စာပေ-ဓမ္မပညာနည်း သို့မဟုတ် အတိုကောက်အားဖြင့် သဒ္ဒါ-သမိုင်းနည်း သို့မဟုတ် သမိုင်း-ကျမ်းစာနည်း ဟု ခေါ်သည်။ ဤနည်းသည် ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးခေတ်မှစ၍ ထင်ရှားသော ထောက်ခံသူများ ရှိခဲ့ပြီး၊ တစ်ဆယ့်ကိုးရာစု အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုကျမ်းကြီးများဖြစ်သော အားန်စ် ဟန့်စ်တန်ဘာ့ဂ် နှင့် ဖရန့်ဇ် ဒဲလစ်ရှ် တို့ ပါဝင်သည်။ ယနေ့အခါ ရွေးကောက်ခံ ဣဝံဂေလိကယ် ပညာရှင်များ အသုံးပြုနေသော နည်းလမ်းဖြစ်သည်။

E. Reformation Hermeneutics and the Historical-Grammatical Method

The Reformation interpreters of the sixteenth century broke with the allegorical interpretation of Scripture. Gradually Martin Luther gave up “driving” the quadriga through the Bible and called for understanding its plain sense. In his Table Talk 5285 he recalled that he had been an expert at allegorizing Scripture, but now his best skill was “to give the literal, simple sense of Scripture, from which come power, life, comfort and instruction.”

Luther developed four principles of interpreting Scripture. The first was sola scriptura, “the Bible only,” as the final authority over tradition and human philosophy. Luther, of course, did not invent this biblical principle but powerfully applied it. Sola scriptura, along with sola fide (by faith alone) and sola gratia (by grace alone), became the battle cry of the Reformation.

Luther’s second hermeneutical principle was “Scripture is its own interpreter” (scriptura sui ipsius interpres), which also has solid biblical foundations. Luther rejected philosophy, as well as patristic interpretation and ecclesiastical teaching authority, as keys to interpret Scripture.

Third, Luther also applied what became known as the Christocentric principle. His key phrase was “what manifest Christ” (was Christum treibet). What began as a laudable enterprise to see how Scripture points, urges, drives to Christ became dangerous as Luther came to the conclusion that not all Scripture did drive to Christ. This led him to consider some parts of Scripture as less important than others. Accompanying the Christocentric principle was a fourth: dualism between letter and spirit (law and gospel, works and grace). Much of the OT was seen as letter and much of the NT as spirit, although not all in the NT was gospel nor all in the OT was law. Both of these last two principles deny the principle of the totality of Scripture (tota scriptura) and lead to subjectivism. The interpreter’s own experience ultimately becomes the norm.

All the other Reformers accepted the first two principles of Luther, including Zwingli, Calvin, and the Anabaptists. These Reformers consistently upheld the Bible and the Bible alone as the standard of truth and sought to utilize Scripture, instead of tradition or scholastic philosophy, to interpret Scripture.

The biblical principles of interpretation recovered by the Reformers, coupled with the advances in textual and historical-grammatical analysis of the Renaissance (Erasmus and others), led to a robust Protestant hermeneutic that has carried on until now and has become known as the historical-grammatical-literary-theological approach or (for short) the grammatico-historical method or historical-biblical method. This method has had able proponents since Reformation times, including nineteenth-century exegetical giants such as Ernst Hengstenberg and Franz Delitzsch. It is currently the approach utilized by conservative evangelical scholarship.

 

F. ဉာဏ်အလင်းခေတ် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုနည်းနှင့် သမိုင်း-ဝေဖန်ရေးနည်း

1. သမိုင်းဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်မှု ဆယ့်ခုနစ်ရာစုတွင် ပရိုတက်စတင့် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခြင်းသည် တင်းကျပ်သော ဖြောင့်မတ်မှုဝါဒအဖြစ် ကျောက်ဖြစ်သွားခဲ့ပြီး ဖွဲ့စည်းပုံအခြေခံဥပဒေများတွင် မှန်ကန်သော အယူဝါဒ၏ တိကျသော ဖော်ပြချက်များကို အလေးထားခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် အသင်းတော်၏ အာဏာရှင်ဆန်မှုမှ လွတ်မြောက်ရန် အများအပြား ရှာဖွေခဲ့ကြသည်။ အချို့သည1 ပိုင်တစ်စတိစ်ဝါဒ လမ်းကို လိုက်ခဲ့ကြပြီး တစ်ဦးချင်းဝိညာဉ်ရေးဘဝကို အလေးပေးခဲ့သော်လည်း၊ ကိုပါနီကပ်စ် တော်လှန်ရေးနှင့် သိပ္ပံနှင့် ဘာသာရေး တိုက်ပွဲအပြီး အများအပြားသည် ပြင်ပအာဏာအားလုံးကို စွန့်လွှတ်ရန် ဆုံးဖြတ်ခဲ့ကြသည်။ ထို့ကြောင့် အတွေ့အကြုံဝါဒ၊ ဒီးဝါဒနှင့် အခြေခံဝါဒ တိုးတက်လာခဲ့သည်။ ရစ်ချတ် ဆိုင်မွန် (၁၆၃၈–၁၇၁၂) သည် ပရိုတက်စတင့်မှ ကက်သလစ်ဘုန်းတော်ကြီး ဖြစ်လာသူဖြစ်ပြီး ကျမ်းစာဝေဖန်ရေး၏ တည်ထောင်သူ ဖြစ်သည်။ ပရိုတက်စတင့်ကို ငြင်းပယ်ရန် ကြိုးပမ်းရာတွင် ကျမ်းစာ၏ အာဏာတရားအပေါ် ယုံကြည်မှုကို ဖျက်ဆီးခဲ့သော ပြဿနာများကို ထုတ်ဖော်ခဲ့သည်။ ဒတ်ခ်ျ ဒဿနပညာရှင် စပီနိုဇာ ၏ နိယာမများကို အသုံးချ၍ ဆိုင်မွန်သည် ငါးကျမ်းကို မောရှေ ရေးသားခြင်းကို ငြင်းပယ်ပြီး ရှည်လျားသော ပြန်လည်တည်းဖြတ်ခြင်းနှင့် စုစည်းခြင်း လုပ်ငန်းစဉ်ကို ယူဆခဲ့သည်။ သူ၏ ၁၆၇၈ ခုနှစ် စာအုပ်သည် အလွန်အမင်း အစွန်းရောက်သဖြင့် ကက်သလစ်အသင်းတော်က တားမြစ်စာအုပ်စာရင်းတွင် ထည့်သွင်းခဲ့သည်။

F. The Enlightenment Hermeneutic and the Historical-Critical Method

1. Historical Development

In the seventeenth century Protestant interpretation fossilized into a rigid orthodoxy, with emphasis upon the precise formulations of right doctrine in creeds. This drove many to seek freedom from the stifling authoritarianism of the church. Some followed the path of pietism with its emphasis upon the individual spiritual life, but many others, in the wake of the Copernican revolution and the struggle between science and religion, decided to throw off all external authority. Thus empiricism, deism, and rationalism gained ground.

Richard Simon (1638–1712), a Protestant who became a Catholic priest, was the founder of biblical criticism. In his attempt to refute Protestantism, he raised issues that destroyed confidence in the authority of the Bible. Applying the principles of the Dutch philosopher Spinoza, Simon rejected the Mosaic authorship of the Pentateuch in favor of a long process of redaction and compilation. His 1678 book was so radical that the Catholic Church placed it on the index of forbidden works.

 

နှစ်အနည်းငယ်အတွင်း၊ လက်တွေ့ဆန်သောအတွေးအခေါ် (rationalism) ထွန်းကားလာပြီးနောက်၊ ပညာရှင်အတော်များများသည် ကျမ်းစာကို အခြားစာအုပ်များနှင့်အတူတူပင် အလားတူစွာ ရှုမြင်လာကြတော့သည်။ ဉာဏ်အလင်းခေတ် (Enlightenment) ၏ ရေဝေရေလဲအချိန်အခါသည် ယိုဟန်ဆမ်လာ (Johann Semler) (၁၇၂၅–၁၇၉၁) နှင့်အတူ ရောက်ရှိလာခဲ့သည်။ ထိုသူသည် ကျမ်းဂန်များကို လွတ်လပ်စွာစုံစမ်းစစ်ဆေးခြင်းဆိုင်ရာ ကျမ်းစာအုပ်ကြီး လေးအုပ်တွဲ (Treatise on the Free Investigation of the Canon) (၁၇၇၁–၁၇၇၅) ကို ရေးသားခဲ့သည်။ သူသည် ကျမ်းစာတစ်အုပ်လုံးသည် ဘုရားသခင်ထိမ်းမှတ်ခြင်း (inspiration) ခံရခြင်းမဟုတ်ကြောင်း ငြင်းခုံခဲ့ပြီး၊ ကျမ်းဂန၏ ဘုရားသခင်ဆိုင်ရာ အခွင့်အာဏာကိုလည်း စိန်ခေါ်ခဲ့သည်။ ကျမ်းစာကို သမိုင်းဆိုင်ရာ အမြင်ဖြင့်သာ ကြည့်ရှုခဲ့ကြပြီး၊ ရှေးကျသော စာပေများကဲ့သို့ပင် လေ့လာခဲ့ကြတော့သည်။

Within a few years, in the wake of the rise of rationalism, a number of scholars began to view Scripture in the same way as any other book. The watershed of the Enlightenment came with Johann Semler (1725–1791) and his four-volume Treatise on the Free Investigation of the Canon (1771–1775). He argued that the Bible was not entirely inspired and challenged the divine authority of the canon. The Bible was viewed from a purely historical perspective, to be studied like any other ancient document.

 

ထိုနောက်ဆယ်စုနှစ်များအတွင်း၊ ဂျာမန်ပညာရှင်များသည် ကျမ်းစာ၏ ဘုရားသခင်ဆိုင်ရာ အစိတ်အပိုင်းကို ရည်ညွှန်းခြင်းမရှိဘဲ “အောက်မှစ၍” ချဉ်းကပ်သော နည်းလမ်းတစ်ရပ်ကို တီထွင်ဖန်တီးခဲ့ကြသည်။ ဤနည်းလမ်းသည် အဋ္ဌမရာစုနှင့် တက္ကသိုလ်ရာစုများတစ်လျှောက် တဖြည်းဖြည်း လွှမ်းမိုးအားကောင်းလာခဲ့ပြီး၊ အထက်ဝေဖန်ချက် (higher criticism) သို့မဟုတ် သမိုင်းဝေဖန်နည်းလမ်း (historical-critical method) ဟု လူသိများလာခဲ့သည်။ ဤနည်းလမ်း၏ ရည်ရွယ်ချက်မှာ လောကီသမိုင်းသိပ္ပံ၏ နိယာမများနှင့် လုပ်ထုံးလုပ်နည်းများကို အသုံးပြု၍ ကျမ်းစာဒေတာများ၏ အမှန်တရားကို စစ်ဆေးအတည်ပြုရန် ဖြစ်သည်။

In the decades that followed, German scholars developed an approach to Scripture “from below,” without reference to its divine element. This approach steadily gained ground throughout the eighteenth and nineteenth centuries and became known as higher criticism or the historical-critical method. The goal of this method was to verify the truthfulness of the biblical data using the principles and procedures of secular historical science.

 

၂။ သမိုင်းဝေဖန်ရေးနည်း၏ ရှေ့ထားချက်များ သမိုင်းဝေဖန်ရေးနည်း၏ အခြေခံရှေ့ထားချက်များ၊ �yaယူဆချက်များမှာ ဝေဖန်ရေးနိယာမ၊ တူညီမှုနိယာမ၊ ဆက်စပ်မှုနိယာမ ဆိုသည့် သုံးချက်ဖြစ်ပြီး၊ ဤနိယာမများကို အန်နက်စ် ထရိုးလက်ချ် (Ernst Troeltsch) က ၁၉၁၃ ခုနှစ်တွင် ရှင်းလင်းစွာ ဖော်ပြခဲ့သည်။ ထိုနည်းလမ်း၏ အထူးထင်ရှား သည့်နိယာမမှာ ဝေဖန်ရေးနိယာမ (principle of criticism) ဖြစ်သည်။ “ဝေဖန်ရေး” ဟူသောစကားကို ဤနေရာတွင် ဒေးကတ် (Descartes) ၏ “နည်းစနစ်ကျသော သံသယဝင်ခြင်း” (methodological doubt) ဟူသည့် နည်းပညာဆိုင်ရာ အဓိပ္ပာယ်ဖြင့် သုံးထားခြင်းဖြစ်ပြီး၊ ကျမ်းစာထဲရှိ တိကျသော ထုတ်ဖော်ချက်များ၏ သမ္မာတရားမှန်ကန်မှု၊ လုံလောက်မှု၊ နားလည်နိုင်မှုတို့ကို စစ်ဆေးသူ၏ ကိုယ်ပိုင်အခွင့်အာဏာ (autonomy) ဖြင့် မေးခွန်းထုတ်၍ အကဲဖြတ်ခွင့်ရှိသည်ဟု ဆိုလိုသည်။

2. Presuppositions of Historical Criticism

The basic presuppositions of the historical-critical method—the principles of criticism, analogy, and correlation—were articulated by Ernst Troeltsch in 1913. The principle most characteristic of the method is the principle of criticism. The word “criticism” is used here in the technical sense of Descartes’ “methodological doubt” and refers to the autonomy of the investigator to interrogate and evaluate the scriptural witness, to judge the truthfulness, adequacy, and intelligibility of the specific declarations of the text.

 

ဝေဖန်ရေးနိယာမနှင့် နီးကပ်စွာ ဆက်စပ်နေသည်မှာ တူညီမှုနိယာမ (principle of analogy) ဖြစ်ပြီး၊ ယနေ့ခေတ်အတွေ့အကြုံကိုသာ ကျမ်းတွင် ဖော်ပြထားသော အဖြစ်အပျက်များကို အကဲဖြတ်ရန် စံချိန်အဖြစ် ယူဆထားသည်။ အားလုံးသော အဖြစ်အပျက်များသည် မူအရ တူညီသည်ဟု ယူဆသည်။ ဆိုလိုသည်မှာ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်သူသည် ကျမ်းခေတ်က ဖြစ်ပွားခဲ့သည်များကို ယနေ့ဖြစ်ပွားနေသည်များနှင့် နှိုင်းယှဉ်စစ်ဆေးရမည်။ ယနေ့ ထူးခြားသော ဖန်ဆင်းခြင်း သို့မဟုတ် ကမ္ဘာလုံးဆိုင်ရာ ရေလွှမ်းမိုးခြင်း မရှိသဖြင့် အတိတ်ကာလ၌လည်း ဖြစ်ခဲ့ဖူးခြင်း မရှိဟု ယူဆရမည်။ အံ့ဖွယ်အမှုများနှင့် သေခြင်းမှ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းတို့ကိုလည်း သမိုင်းမဲ့ဟု ရှင်းပြပစ်ရမည်။

In close relation to the principle of criticism is the principle of analogy, which assumes that present experience is the criterion for evaluating events narrated in Scripture, inasmuch as all events are, in principle, similar. In other words, the interpreter is to judge what happened in biblical times by what is happening today; if one does not see a given phenomenon happening today, in all probability it did not happen then. Since no special creation or worldwide flood occurs now, most probably neither happened then. The same is true with miracles and resurrection from the dead: these must be explained away as nonhistorical.

 

ဆက်စပ်မှုနိယာမ (principle of correlation) ကမူ သမိုင်းသည် ဇာတ်အဆင့်ဆင့် အကြောင်းတရားနှင့် အကျိုးတရားများဖြင့်သာ ပြည့်စုံသော ပိတ်ထားသည့်စနစ်ဖြစ်ပြီး အထက်မှ ဝင်ရောက်စွက်ဖက်ခြင်း (supernatural intervention) အတွက် နေရာမရှိဟု ဆိုသည်။ အဖြစ်အပျက်တိုင်းသည် အချင်းချင်း ဆက်စပ်နေသဖြင့် တစ်ခုပြောင်းလျှင် အကြောင်းအကျိုးဆက်လည်း ပြောင်းရမည်။ ထို့ကြောင့် သမိုင်းရှင်းပြချက်များသည် သဘာဝအကြောင်းအကျိုးဆက်တန်းများပေါ်တွင်သာ မူတည်သည်။ သမိုင်းဝေဖန်ရေးပညာရှင်အားလုံးက ဘုရားသခင် သို့မဟုတ် အထက်မှအရာများ မရှိဟု ငြင်းဆိုကြသည်မဟုတ်။ သို့သော် နည်းစနစ်အရ အထက်မှအရာများကို ချန်ထားခဲ့ပြီး သဘာဝအကြောင်းအကျိုးများကိုသာ ရှာဖွေသည်။

The principle of correlation states that history is a closed system of cause and effect with no room for supernatural intervention. Events are so correlated and interrelated that a change in any given phenomenon necessitates a change in its cause and effect. Historical explanations therefore rest on a chain of natural causes and effects. This is not to say that all historical critics deny the existence of God or the supernatural. But methodologically, historical criticism has no room for the supernatural; scholars using it bracket out the supernatural and look for natural causes and effects.

 

၃။ သမိုင်းဝေဖန်ရေးနည်း၏ လုပ်ထုံးလုပ်နည်းများ ၁၉ ရာစုနှောင်းပိုင်းတွင် ဂျူလီယက်စ် ဝဲလ်ဟောက်ဆန် (Julius Wellhausen, ၁၈၄၄–၁၉၁၈) ၏ သြဇာကြီးမားသော လက်ရာများဖြင့် သမိုင်းဝေဖန်ရေးနည်း၏ အောင်ပွဲ ခိုင်မြဲခဲ့သည်။ သူသည် အရင်းအမြစ်ဝေဖန်ရေး (source criticism) ဟုခေါ်သော သမိုင်းဝေဖန်ရေးနည်းတစ်ခုကို လူသိများစေခဲ့သည်။ ၂၀ ရာစုတွင် ပုံသဏ္ဌာန်ဝေဖန်ရေး (form criticism)၊ တည်းဖြတ်ရေးဝေဖန်ရေး (redaction criticism)၊ ဓလေ့သမိုင်း (tradition history) နှင့် မကြာမတင်က ကျမ်းကန်ဝေဖန်ရေး (canon criticism) စသည်တို့ ထပ်မံပေါ်ပေါက်လာခဲ့သည်။ ဤလုပ်ထုံးလုပ်နည်းတစ်ခုစီကို အကျဉ်းချုပ် တင်ပြရမည်။ အရင်းအမြစ်ဝေဖန်ရေး (source criticism) သည် ကျမ်းစာမူလစာအုပ်နောက်ကွယ်တွင် ရှိသည်ဟု ယူဆထားသော စာပေအရင်းအမြစ်များကို ပြန်လည်တည်ဆောက်၍ ခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာခြင်းဖြစ်သည်။ ဝဲလ်ဟောက်ဆန်သည် ပဉ္စမကျမ်း (Pentateuch) နှင့်ပတ်သက်၍ ဤနည်းကို လူသိများစေခဲ့ပြီး အသစ်သော စာရွက်စာတမ်းယူဆချက် (new documentary hypothesis) ဟုခေါ်သည်။ ပဉ္စမကျမ်းကို မောရှေ ရေးသည်ဟု ကျမ်းစာ၌ ဆိုထားသည်ကို (ယောဟန် ၁:၄၅) လက်မခံဘဲ၊ နောက်ကာလ၌ ပေါင်းစပ်ဖွဲ့စည်းထားသော စာရွက်စာတမ်း လေးခုမှ ဆင်းသက်လာသည်ဟု ယူဆခဲ့သည်။ ထိုစာရွက်စာတမ်းလေးခုမှာ— (၁) ယာဝေမှတ်တမ်း (Jahwist, J) – ဘုရားအမည် ယေဟောဝါ (Yahweh) ကို သုံးပြီး တောင်ပိုင်းယုဒပြည်၌ ဘီစီ ၈၈၀ ခန့်တွင် ရေးသည်။ (၂) ဧလိုဟိမ်မှတ်တမ်း (Elohist, E) – ဧလိုဟိမ် (Elohim) အမည်ကို သုံးပြီး မြောက်ပိုင်းဣသရေလပြည်၌ ဘီစီ ၇၇၀ ခန့်တွင် ရေးသည်။ (၃) တရားဟောရေးမှတ်တမ်း (Deuteronomist, D) – ယောရှိမင်း ခေတ် ဘီစီ ၆၂၁ တွင် ရေးသည်။ (၄) ယဇ်ပုရောဟိတမှတ်တမ်း (Priestly, P) – ဘီစီ ဘူးယုဒ်သုံ့ပန်းခေတ်မှ စတင်ရေး၍ ဘီစီ ၄၅၀ ခန့်တွင် နောက်ဆုံး တည်းဖြတ်ပြီးစီးသည်။ ဤယူဆချက်ကြောင့် ဣသရေလသမိုင်းကို လုံးဝ ပြန်လည်ဖန်တီးခဲ့ရသည်။

 

3. Procedures of Historical Criticism

The triumph of historical criticism was assured at the end of the nineteenth century in the influential works of Julius Wellhausen (1844–1918), who popularized an approach of the historical-critical method known as source criticism. In the twentieth century additional procedures were developed: form criticism, redaction criticism, tradition history, and most recently, canon criticism. Each of these procedures calls for brief attention.

Source criticism attempts to reconstruct and analyze the hypothetical literary sources that underlie the biblical text. Wellhausen popularized this approach to the Pentateuch, known as the new documentary hypothesis. The Pentateuch was not viewed as written by Moses, as Scripture claims (John 1:45), but rather was seen as a composite of four later documents or sources: (1) the Jahwist (J), using the divine name Yahweh, written in the southern kingdom of Judah about 880 B.C.; (2) the Elohist (E), using the divine name Elohim, written in the northern kingdom of Israel about 770 B.C.; (3) the Deuteronomist (D), written in the time of Josiah, 621 B.C.; and (4) the Priestly (P), which began to be drafted in the time of the Babylonian exile, and continued until the time of the final redaction (compiling and editing) about 450 B.C. This hypothesis brought about a totally reconstructed picture of Israel’s history.

 

ပဉ္စမကျမ်းနှင့်ပတ်သက်သော အရင်းအမြစ်ဝေဖန်ရေးကို အောက်ပါ တိကျသော ရှေ့ထားချက်များဖြင့် ထောက်ပံ့ထားသည်။ မှတ်တမ်းတင်ထားသော ဇာတ်ကြောင်းများ၏ သမိုင်းမှန်ကန်မှုကို သံသယဝင်ခြင်း၊ ဣသရေလ၏ ဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်မှုကို ရိုးရှင်းမှ အဆင့်မြင့်သို့ ဆင့်ကဲဖြစ်စဉ်အဖြစ် ယူဆခြင်း၊ ထိုဆင့်ကဲဖြစ်စဉ်တွင် အထက်မှ ဝင်ရောက်လှုပ်ရှားမှုကို ငြင်းပယ်ခြင်း၊ အရင်းအမြစ်များသည် ထုတ်လုပ်ခဲ့သော အသိုင်းအဝိုင်း၏ ဘဝအခြေအနေ (Sitz im Leben) မှ လူသားများ၏ ထုတ်ကုန်များသာဟု ယူဆခြင်း စသည်တို့ ဖြစ်သည်။

Source criticism of the Pentateuch was undergirded by several specific presuppositions: skepticism of the historicity of the recorded narratives, an evolutionary model of Israel’s development from primitive to advanced forms, the rejection of supernatural activity in this evolutionary development, and the assumption that the sources were human products of the life setting (Sitz im Leben) of the communities that produced them.

 

ပဉ္စမကျမ်းတွင် ပေါင်းစပ်အရင်းအမြစ်များရှိသည်ဟု အတွင်းပိုင်းအကြောင်းပြချက်များလည်း အသုံးပြုခဲ့သည်။ ဘုရားအမည်များ ကွဲပြားခြင်း၊ ဘာသာစကားနှင့် စတိုင်ကွဲပြားခြင်း၊ ဆန့်ကျင်ဘက်ဟု ယူဆရသည်များ၊ ခေတ်မမှီသော အသုံးအနှုန်းများ၊ ထပ်ခါတလဲလဲ ဖြစ်နေသည်ဟု ယူဆရသည်များ စသည်တို့ ဖြစ်သည်။ ဤအကြောင်းပြချက်အားလုံးကို အလေးအနက်ထားသော ပညာရှင်များက အသေးစိတ် ချေပပြီး မယုံကြည်ဖွယ်ရာများဟု တွေ့ရှိခဲ့သည်။ ယနေ့ ဝေဖန်ရေးပညာရှင်များပင် စာရွက်စာတမ်းယူဆချက်၏ အများအပြားကို သဘောမတူကြတော့သော်လည်း အခြေခံအုတ်မြစ် ပြိုလဲနေပြီဖြစ်သော်လည်း လုံးဝစွန့်လွှတ်ခြင်း မရှိသေးပါ။

Various internal arguments for composite sources in the Pentateuch were employed by source critics: the use of different divine names, variations in language and style, alleged contradictions and anachronisms, and supposed doublets and repetitions. All of these arguments have been analyzed in detail by conservative scholars and found to be unconvincing. Even critical scholars today are in disarray over many aspects of the documentary hypothesis, which despite the shaking of its foundations, still has not been abandoned.

 

ကျမ်းစာအခြားနေရာများတွင်လည်း အရင်းအမြစ်ဝေဖန်ရေးကို အသုံးပြုခဲ့ရာ ပဉ္စမကျမ်းကို ထောက်ပံ့ထားသော ရှေ့ထားချက်များအပြင် ဟောကိန်းတ ိုင်င်ဆိုခြင်းကို ထပ်မံငြင်းပယ်ခြင်းတို့ဖြင့် ယူဆချက်အရ အရင်းအမြစ်များကို ပြန်လည်ဖန်တီးခဲ့သည်။ ဥပမာ၊ ဟေရှာယအုပ်ကို အဓိက သုံးပိုင်းခွဲသည် (ယေရုရှလင်ဟေရှာယ [အခန်း ၁–၃၉]၊ ဒုတိယဟေရှာယ [၄၀–၅၅]၊ တတိယဟေရှာယ [၅၆–၆၆])၊ ဇာခရိအုပ်ကို နှစ်ပိုင်းခွဲသည် (အခန်း ၁–၈ နှင့် ၉–၁၄)။ သို့သော် ကျမ်းစာ၏ ကိုယ်ပိုင်ရေးသားသူဆိုသည့် အဆိုကို လက်ခံသူများ၏ လေ့လာချက်များက အရင်းအမြစ်ဝေဖန်ရေးပညာရှင်များ၏ အကြောင်းပြချက်များသည် ခိုင်မာမှု မရှိကြောင်း ပြသခဲ့သည်။

The same presuppositions undergirding Pentateuchal source criticism—plus the additional negation of predictive prophecy—have led to the hypothetical reconstruction of sources elsewhere in Scripture. For example, Isaiah has been divided into three major sources (Isaiah of Jerusalem [1–39], Deutero-Isaiah [40–55], and Trito-Isaiah [56–66]), and the book of Zechariah into two sections (1–8 A.D. 9–14). Again, studies from those accepting the Scripture’s own claims for the authorship of these books have shown the arguments of source critics to be ill-founded.

 

အသစ်သောကျမ်းစာ (NT) အရင်းအမြစ်ဝေဖန်ရေးသည် အဓိကအားဖြင့် “သင်ကြားချင်း ပြဿနာ” (Synoptic problem) ဆိုသည်မှာ ပထမသုံးဘုရားသခင့်ကျမ်း သုံးအုပ်၏ နောက်ကွယ်ရှိ အရင်းအမြစ်များနှင့် အချင်းချင်း ဆက်စပ်မှုကို အာရုံစိုက်ခဲ့သည်။ ခေတ်သစ်တွင် သင်ကြားချင်းပြဿနာအတွက် ဖြေရှင်းနည်းများ အတော်များများ ထွက်ပေါ်ခဲ့သည်။ ၁၈ ရာစုနှောင်းပိုင်းတွင် ဖြစ်ပေါ်လာသော ဂရီးဘက်ယူဆချက် (Griesbach hypothesis) သည် မာသီဦးစွာ ရေးသည်ဟု ယူဆပြီး၊ လုကာသည် မာသီကို အရင်းအမြစ်အဖြစ် သုံးသည်၊ မာကုသည် မာသီနှင့် လုကာနှစ်ခုလုံးကို သုံးသည်ဟု ဆိုသည်။ ၁၈၃၅ ခုနှစ်တွင် လက်မန်ယူဆချက် (Lachmann hypothesis) က မာကုဦးစွာ၊ မာသီ၊ လုကာ အစဉ်ဟု ဆိုသည်။ နှစ်အနည်းငယ်အကြာတွင် ဤယူဆချက်ကို ပြုပြင်၍ မူလတမန်တော်အရင်းအမြစ်နှစ်ခု ထည့်သည်။ မာကုနှင့် လိုဂီယာ (Logia) သို့မဟုတ် “Q” (Quelle ဂျာမန်စကားဖြင့် အရင်းအမြစ်)။

NT source criticism has focused largely on the “Synoptic problem”—the question of possible sources underlying the first three Gospels and the interrelationships among these. Several modern solutions have been suggested for the Synoptic problem. Developed in the late eighteenth century, the Griesbach hypothesis presupposed the priority of Matthew, with Luke utilizing Matthew as a source and Mark utilizing both Matthew and Luke. The Lachmann hypothesis, developed in 1835, argued for the priority of Mark, followed by Matthew and then Luke. This hypothesis was modified a few years later to include two primitive, apostolic sources: Mark and the Logia (also called “Q” for Quelle).

 

နှစ်ရင်းအမြစ်ယူဆချက် (two-source hypothesis) သည် ပြုပြင်မှုများ အမျိုးမျိုးနှင့်အတူ ယနေ့တိုင် လက်ခံမှုအများဆုံး အရင်းအမြစ်ဝေဖန်ရေးသီအိုရီဖြစ်သော်လည်း ၂၀ ရာစုနောက်ပိုင်းတွင် ထိုယူဆချက်ကို ဆန့်ကျင်သူ များပြားလာခဲ့သည်။ ထပ်မံဖွံ့ဖြိုးမှုများတွင် လေးရင်းအမြစ်ယူဆချက် (B. H. Streeter, ၁၉၂၄၊ မာကု၊ Q အပြင် L နှင့် M ထည့်သည်)၊ များပြားသော ရင်းအမြစ်ယူဆချက်များ၊ အာရမိအရင်းအမြစ်ယူဆချက်များ ပါဝင်သည်။

The two-source hypothesis, with various modifications, is still the most widely accepted source-critical theory, although there have been numerous reactions against it in the latter part of the twentieth century. Further developments include a four-source hypothesis (B. H. Streeter, 1924, who adds to Mark and Q an L source [material unique to Luke] and the M source [material unique to Matthew]), various multiple-source hypotheses, and the Aramaic source hypotheses.

 

မကြာသေးမီက ဘူလတမန်ပညာရှင်ဟောင်း ဧတာ လင်နီမန် (Eta Linnemann) သည် ဧဝံဂေလိအတွက် အရင်းအမြစ်ဝေဖန်ရေးတစ်ခုလုံးကို ပြင်းထန်စွာ ငြင်းပယ်ခဲ့သည်။ သူမက သင်ကြားချင်းပြဿနာ လုံးဝမရှိဟု ငြင်းဆိုပြီး၊ ဧဝံဂေလိအုပ်များသည် အချင်းချင်း မှီခိုခြင်း မရှိဘဲ ယေရှု၏ စကားနှင့် အမှုတို့ကို န Screenနှင့် မျက်မြင်သက်သေများထံမှ တိုက်ရိုက်ဆင်းသက်လာသည်ဟု ဆိုသည်။

Recently Eta Linnemann, eminent Bultmannian scholar turned evangelical, has forcefully rejected the entire source-critical endeavor on the Gospels. She has argued that there is no Synoptic problem after all, that none of the Gospels is dependent on another, but all go back directly to the ear- and eyewitnesses of the words and deeds of Jesus (185, 186).

 

၁၉၂၀ ခုနှစ်များတွင် သမိုင်းဝေဖန်ရေးနည်း၏ နောက်ထပ်နည်းလမ်းတစ်ခု ဖြစ်သော ပုံသဏ္ဌာန်ဝေဖန်ရေး (form criticism, ဂျာမန် Formgeschichte) ပေါ်ပေါက်လာခဲ့သည်။ ဟာမန် ဂန်ကယ် (Hermann Gunkel, ၁၈၆၂–၁၉၃၂) က ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် ရှေ့ဆောင်လုပ်ခဲ့ပြီး ရူဒေါ့ဖ် ဘူလတမန် (Rudolf Bultmann) က အသစ်သောကျမ်းတွင် ရှေ့ဆောင်လုပ်ခဲ့သည်။ ဤနည်းသည် အရင်းအမြစ်ဝေဖန်ရေးတွင် သုံးသော သဘာဝဝါဒီရှေ့ထားချက်များကို ထိန်းသိမ်းထားပြီး စာပေမူလမတိုင်မီ ပါးစပ်ဓလေ့အဆင့်ကို အာရုံစိုက်သည်။ ပုံသဏ္ဌာန်ဝေဖန်ရေးပညာရှင်များက ကျမ်းစာပစ္စည်းများသည် ယနေ့ခေတ် ရိုးရာပုံပြင်စာပေများနှင့် အတူတူပင် ဖြစ်ပေါ်လာသည်ဟု ယူဆပြီး ဂရမ်ညီအစ်ကိုများ ဂျာမန်ပုံပြင်များကို လေ့လာသည့် လောကီပုံသဏ္ဌာန်ဝေဖန်ရေးနိယာမများကို လက်ခံသုံးသည်။

In the 1920s another approach of the historical-critical method was developed: form criticism (German Formgeschichte, literally “form history”). This critical procedure, pioneered by Hermann Gunkel (1862–1932) in the OT and Rudolf Bultmann in the NT, retained many of the same naturalistic presuppositions used in source criticism, but focused upon the preliterary stage of oral traditions behind the written sources. Form critics assumed that the biblical material came into existence in much the same way as conventional folk literature of modern times and so adopted the basic principles of secular form critics like the Grimm brothers, who were studying German fairy tales.

 

အရင်းအမြစ်ဝေဖန်ရေး၏ ရှေ့ထားချက်များကို အခြေခံ၍ ပုံသဏ္ဌာန်ဝေဖန်ရေးပညာရှင်များက ခရစ်ယာန်ဓလေ့များကို အသိုင်းအဝိုင်း၏ လူမှုအင်အားများက ပုံသဏ္ဌာန်နှင့် အကြောင်းအရာကို ပုံဖော်ခဲ့သည်ဟု ယူဆသည်။ ထိုပစ္စည်းများသည် တိုတိုနှင့် ရိုးရှင်းသော ယူနစ်များမှ ရှည်လျားပြီး ရှုပ်ထွေးသည်အထိ တိုးတက်လာသည်ဟု ယူဆသည်။ ပုံသဏ္ဌာန်ဝေဖန်ရေး၏ တိကျသော လုပ်ငန်းမှာ ကျမ်းစာစာပေပုံစံအမျိုးအစားများ (ဥပမာ ဆာလံများတွင် ကွဲပြားသော စာပေပုံစံများ) ကို ခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာ၍ မူလပါးစပ်ယူနစ်ငယ်များအဖြစ် ခွဲထုတ်ပြီး ထိုပုံစံများကို ဖြစ်ပေါ်စေသော ဘဝအခြေအနေကို ယူဆချက်ဖြင့် ပြန်တည်ဆောက်ရသည်။

Building upon the presuppositions of source criticism, form critics assumed that the sociological forces of the community (in its life setting) shaped the form and content of the Christian traditions, and that this material developed from short and simple units to longer and more complex traditions. The specific form-critical task was to analyze the different forms or genres of biblical literature (e.g., the different literary forms in the Psalms), to divide them into their conjectured original smaller oral units, and then hypothetically reconstruct the life setting that brought forth these forms.

 

ဤပြန်တည်ဆောက်ရာတွင် ကျမ်းစာကိုယ်တိုင် ပစ္စည်းနောခံရှိ ဘဝအခြေအနေကို ရှင်းလင်းစွာ ဖော်ပြထားသည်များကို များသောအားဖြင့် ဂရုမစိုက်ခဲ့ပါ။ ဥပမာ၊ ဆာလံများ၏ ခေါင်းစဉ်များကို နောက်ကာလတွင် ထည့်သည်ဟု ယူဆ၍ သမိုင်းမှန်ကန်မှု မရှိဟု ယူဆခဲ့သည်။

In this process of reconstruction, the form critics often took little notice of the plain statements of Scripture regarding the life setting behind the material. For example, the superscriptions of the Psalms were seen as added much later and therefore not historically reliable.

 

၂၀ ရာစုအစောပိုင်း အရင်းအမြစ်ဝေဖန်ရေးပညာရှင်များရော ပုံသဏ္ဌာန်ဝေဖန်ရေးပညာရှင်များရော ရှိပြီးသား ပစ္စည်းများကို နောက်ဆုံးကျမ်းကန်ပုံစံအဖြစ် စုစည်းပေးသော တည်းဖြတ်သူများ၏ အခန်းကဏ္ဍကို သိပ်မဂရုစိုက်ခဲ့ကြပါ။ ထိုတည်းဖြတ်သူများကို စုစည်းသူမျှသာ ယူဆပြီး သူတို့ကိုယ်ပိုင် အမိန့်အမှတ် တစ်စုံတစ်ရာ မထည့်သွင်းခဲ့ဟု ယူဆခဲ့သည်။ သို့သော် ၂၀ ရာစုအလယ်ပိုင်းတွင် တည်းဖြတ်ရေးဝေဖန်ရေး (redaction criticism) ဟုခေါ်သော နည်းလမ်းသစ်တစ်ခု ပေါ်ပေါက်လာခဲ့သည်။

Neither early source critics nor form critics of the early twentieth century paid much attention to the role of the redactors or editors who put the preexisting material together into the final canonical form: these were viewed as compilers who left little or nothing of their own stamp upon the material. But this was to change by the mid-twentieth century, with the rise of a new procedure in historical criticism: redaction criticism (German Redaktionsgeschichte, literally “redaction history”).

 

သင်ကြားချင်းဧဝံဂေလိများကို လေ့လာရာတွင် ဂျီ ဘွန်ကမ်း (G. Bornkamm, ၁၉၄၈၊ မာသီ)၊ ဟန်စ် ကွန်ဇယ်မန်း (Hans Conzelmann, ၁၉၅၄၊ လုကာ)၊ ဝီ မာ့က်ဆန် (W. Marxsen, ၁၉၅၆၊ မာကု) တို့ သုံးဦးက ဤနည်းကို ရှေ့ဆောင်လုပ်ခဲ့သည်။ သူတို့သည် ဧဝံဂေလိဆရာများကို ပြည့်စုံသော ဓမ္မပညာရှင်များအဖြစ် အာရုံစိုက်ခဲ့သည်။ တည်းဖြတ်ရေးဝေဖန်ရေးပညာရှင်၏ ရည်ရွယ်ချက်မှာ ဧဝံဂေလိဆရာ/တည်းဖြတ်သူများ၏ ထူးခြားသော ဘဝအခြေအနေ (လူမှုနှင့် ဓမ္မကို လှုံ့ဆော်မှု) ကို ရှာဖွေဖော်ထုတ်ရန်ဖြစ်ပြီး ထိုအခြေအနေက သူတို့ကို နောက်ဆုံးထုတ်ကုန်အတွက် ပစ္စည်းများကို ပုံဖော်၊ ပြုပြင် သို့မဟုတ် ဖန်တီးစေခဲ့သည်ဟု ယူဆသည်။ ဤနည်းလမ်း၏ အခြေခံယူဆချက်မှာ ကျမ်းစာရေးသူတိုင်းတွင် ထူးခြားသော ဓမ္မပညာနှင့် ဘဝအခြေအနေ ရှိပြီး သူ၏ အရင်းအမြစ်များနှင့် အခြားတည်းဖြတ်သူများနှင့် ကွဲပြားနိုင်သည်၊ ဆန့်ကျင်နိုင်သည်ဟု ဆိုသည်။ ဤနည်းသည် ကျမ်းစာ၏ စည်းလုံးညီညွတ်မှုကို ကွဲအက်စေပြီး ကျမ်းစာတွင် ဓမ္မပညာတစ်ခုတည်းမဟုတ်ဘဲ ကွဲပြားပြီး ဆန့်ကျင်ဘက် ဓမ္မပညာများ ပါဝင်သည်ဟု ယူဆစေသည်။

Three NT scholars pioneered the approach of redaction criticism in their examination of the Synoptic Gospels: G. Bornkamm (1948, Matthew), Hans Conzelmann (1954, Luke), and W. Marxsen (1956, Mark). They began to focus upon the evangelists as full-fledged theologians. The aim of the redaction critic was to discover and describe the unique life settings (the sociological and theological motivations) of the biblical redactors/writers that caused them to shape, modify, or even create material for the final product that they wrote. The basic assumption underlying this approach is that each biblical writer has a unique theology and life setting that differs from, and may contradict, his sources as well as other redactors. This procedure tends to fracture the unity of Scripture, which is seen to contain not one but many differing, often contradictory, theologies.

 

သမိုင်းဝေဖန်ရေး၏ လုပ်ထုံးလုပ်နည်းလေးခုမြောက်မှာ ဓလေ့သမိုင်း (tradition history, ဂျာမန် Traditionsgeschichte) ဖြစ်သည်။ ၁၉၃၀ ခုနှစ်များတွင် ဂါဟတ် ဖွန်ရက် (Gerhard von Rad) က ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် ရှေ့ဆောင်လုပ်ခဲ့ပြီး အရင်းအမြစ်နှင့် ပုံသဏ္ဌာန်ဝေဖန်ရေးကို အခြေခံ၍ ပါးစပ်မှတစ်ဆင့် မျိုးဆက်တစ်ခုမှ တစ်ခုသို့ လွှဲပြောင်းခဲ့သော ဓလေ့များ၏ မူလမတိုင်မီ သမိုင်းကို အဆင့်ဆင့် ခြေရာခံရန် ကြိုးစားသည်။ တည်းဖြတ်ရေးဝေဖန်ရေး လူကြိုက်များလာသောအခါ ဓလေ့သမိုင်းသည် ပါးစပ်ဓလေ့မှ စာပေအရင်းအမြစ်များ၊ ဖန်တီးမှုရှိသော တည်းဖြတ်သူ၏ နောက်ဆုံးပုံဖော်မှုအထိ ဓလေ့တစ်ခုလုံး၏ သမိုင်းကို လွှမ်းခြုံလာခဲ့သည်။ ဤနည်းလမ်း၏ အခြေခံယူဆချက်မှာ မျိုးဆက်သစ်တိုင်းသည် ပစ္စည်းကို အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုပြီး ပြန်လည်ပုံဖော်ခဲ့သည်ဟု ဆိုသည်။

A fourth procedure in historical criticism is called tradition history (German Traditionsgeschichte-). Pioneered by Gerhard von Rad in the 1930s for the OT, it built upon source and form criticism, attempting to trace the precompositional history of traditions from stage to stage, as passed down by word of mouth from generation to generation, to the final written form. As redaction criticism became popular, tradition history came to encompass the entire history of the tradition, from oral traditions, to written sources, to final shaping by the creative redactor. The underlying assumption in this approach is that each new generation interpretively reshaped the material.

 

သမိုင်းဝေဖန်ရေးနည်း၏ နောက်ဆုံးလုပ်ထုံးလုပ်နည်းမှာ ကျမ်းကန်ဝေဖန်ရေး (canon criticism) ဖြစ်ပြီး ကျမ်းစာမူလ၏ သမိုင်းဆိုင်ရာ ဖွံ့ဖြိုးမှုကို ယူဆချက်ဖြင့် ပြန်တည်ဆောက်ရန် ကြိုးစားမှု၏ နက်နဲသော နိဂုံးဖြစ်သည်။ ၁၉၇၀–၁၉၈၀ ခုနှစ်များတွင် ဂျိမ်း ဆန်းဒါးစ် (James Sanders) က ရှေ့ဆောင်လုပ်ခဲ့ပြီး အခြားနည်းများကို အခြေခံ၍ သင်းတော်နှင့် ဂျူးဘုရားကျောင်းတို့တွင် မည်သည့်စာအုပ်များကို ကျမ်းကန်အဖြစ် ရွေးချယ်ခဲ့သည်ကို ဆုံးဖြတ်ပေးသော ဘဝအခြေအနေ (လူမှုနှင့် ဓမ္မအင်အား) ကို အာရုံစိုက်သည်။ အခြားသမိုင်းဝေဖန်ရေးနည်းများနှင့်အတူတူပင် ဤနည်းတွင်လည်း လူသားဆိုင်ရာ၊ ဤလောကီအင်အားများဖြင့်သာ ကျမ်းကန်ဖြစ်စဉ်ကို ရှင်းပြနိုင်ပြီး အထက်မှသတ္တဝါ၏ လမ်းညွှန်မှု မလိုအပ်ဟု ယူဆသည်။

A recent procedure of the historical-critical method, called canon criticism, represents the logical conclusion to the attempt to hypothetically reconstruct the historical development of the biblical text. Pioneered by James Sanders in the 1970s A.D. 1980s, this approach builds upon those that preceded it but focuses particularly upon the life setting (sociological and theological forces) in the synagogue and church that determined which documents were selected as canonical. As with the other historical-critical procedures, the assumption in this approach is that human, this-worldly forces can explain the process—in this case, that of canonization—without recourse to guidance by a supernatural Being.

 

၄။ အခြားဝေဖန်ရေးနည်းလမ်းများ မကြာသေးမီက ကျမ်းစာလေ့လာမှုတွင် စာပေဝေဖန်ရေးဆိုင်ရာ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုနည်းများ (literary-critical hermeneutical approaches) သို့ ပြောင်းလဲမှုများ ရှိလာခဲ့သည်။ ဤနည်းများသည် သမိုင်းဝေဖန်ရေး၏ ရလဒ်များကို ငြင်းပယ်ခြင်း မရှိသလို အဓိက ဝေဖန်ရေးနိယာမကိုလည်း စွန့်လွှတ်ခြင်း မရှိပါ။ သို့သော် ကျမ်းစာမူလ၏ သမိုင်းဆိုင်ရာ ဖွံ့ဖြိုးမှုဆိုင်ရာ မေးခွန်းများကို ချန်ထားပြီး နောက်ဆုံးကျမ်းကန်ပုံစံကို အာရုံစိုက်သည်။

4. Other Critical Approaches

Recently there has been a shift in critical biblical studies toward various new literary-critical hermeneutical approaches. These procedures usually do not deny the results of historical-criticism, nor do they abandon the central principle of criticism. Rather, they bracket out the historical questions concerning the historical development of the biblical text and concentrate on its final canonical shape.

 

ဤစာပေဝေဖန်ရေးနည်းများ အများစုသည် ကျမ်းစာမူလကို အနုပညာလက်ရာတစ်ခုအဖြစ် အာရုံစိုက်သည်။ ထိုနည်းများတွင် ပြောဆိုနည်းနှေးနည်း (rhetorical criticism, ဂျိမ်း မူလင်ဘတ်)၊ စာပေဝေဖန်ရေးသစ် (new literary criticism, ရောဘတ် အော်လတာ)၊ အနီးကပ်ဖတ်ရှုခြင်း (close reading, မေယာ ဝိစ်)၊ ဇာတ်ကြောင်းဝေဖန်ရေး (narrative criticism) စသည်တို့ ပါဝင်သည်။ ဤနည်းများအားလုံးတွင် မူလကို ပြီးစီးသော အနုပညာလက်ရာအဖြစ် အာရုံစိုက်ခြင်း တူညီသည်။ ကျမ်းစာစာပေထုတ်လုပ်မှုများကို များသောအားဖြင့် သမိုင်းမှ ခွဲထုတ်ပြီး စိတ်ကူးယဉ်ဇာတ်လမ်း သို့မဟုတ် ဒဏ္ဍာရီဟု ယူဆကာ ကိုယ်ပိုင် “သီးခြားစိတ်ကူးယဉ်ကမ္ဘာ” နှင့် “လက်တွေ့ကို အတုယူခြင်း” ရှိသည်ဟု ဆိုသည်။ စာရေးသူက ကျမ်းစာဇာတ်လမ်းကို အနုပညာလက်ရာအဖြစ် ဖန်တီးရာတွင် သိသာ သို့မဟုတ် မသိသာသော စာပေနည်းလမ်းများကို အလေးပေးသည်။

Many of these literary-critical hermeneutical approaches focus upon the final form of the biblical text as a literary work of art. These include such overlapping procedures as rhetorical criticism (James Muilenberg), new literary criticism (Robert Alter), close reading (Meir Weiss), and narrative criticism. Common to all of these is the concern for the text as a finished work of art. The literary productions of the Bible are usually divorced from history and regarded as works of fiction or myth, with their own “autonomous imaginative universe” and “imitation of reality.” Emphasis is placed upon the various literary conventions utilized consciously or unconsciously by the writer as he or she crafts the biblical story into a literary work of art.

 

နောက်ထပ် ခေတ်သစ်နှင့် တပြိုင်နက် နည်းလမ်း (synchronic approach) တစ်ခုမှာ ဖွဲ့စည်းတည်ဆောက်ပုံဝါဒ (structuralism) ဖြစ်သည်။ ကျမ်းစာဖွဲ့စည်းတည်ဆောက်ပုံဝါဒသည် ကလော့ဒ် လီဗီ-စထရော့စ် (Claude Lévi-Strauss) ၏ ခေတ်သစ်ဘာသာစကားသီအိုရီကို အခြေခံပြီး အမေရိကတွင် ဒန်နီယယ် ပတ်တ် (Daniel Patte) စသည့် ပညာရှင်များက ဖွံ့ဖြိုးစေခဲ့သည်။ ၎င်း၏ အဓိကရည်ရွယ်ချက်မှာ စာသားကို “ပုဒ်ဖြေခြင်း” ဖြစ်ပြီး ဘာသာစကားတွင် တစ်ကမ္ဘာလုံးအတိုင်းအတာနှင့် ရှိသော မသိစိတ်အတွင်း ဖွဲ့စည်းတည်ဆောက်ပုံများ (deep structures) ကို ဖော်ထုတ်ရန်ဖြစ်သည်။ ဤနည်းတွင် ဘုရားသခင့် အကြွင်းမဲ့အရာကို အောက်မှ အကြွင်းမဲ့အရာ၊ ဘာသာစကားဖွဲ့စည်းတည်ဆောက်ပုံများဖြင့် အစားထိုးသည်။ ဆက်စပ်သော စာပေနည်းတစ်ခုမှာ အမှတ်အသားသီအိုရီ (semiotics) ဖြစ်ပြီး ဖာဒီနန် ဒီ ဆို့ဆူး (Ferdinand de Saussure) နှင့် ချားလ်စ် ပီယာ့စ် (Charles S. Peirce) တို့က ဖခ ng်ခဲ့သည်။ ၎င်းသည် စာသားသတင်းစကားကို ပေးသော ဘာသာစကားကုဒ်များ (linguistic codes) ကို အာရုံစိုက်သည် (ဂီတတေးတွင် တေးသံများ ထည့်သွင်းရန် ငါးကြောင်းတန်း နှင့် အလားတူ)။ ဤနည်းများ၏ အဓိကစိတ်ဝင်စားမှုမှာ သတင်းစကားအောက်တွင် ရှိသော ဘာသာစကားဖွဲ့စည်းတည်ဆောက်ပုံ သို့မဟုတ် အမှတ်အသားစနစ်အလွှာများ ဖြစ်သည်။

Another recent synchronic approach (i.e., an approach that deals with the final form of the text) is structuralism. Biblical structuralism builds upon modern linguistic theory of Claude Levi-Strauss and has been developed in the United States by such scholars as Daniel Patte. Its main purpose is to “decode” the text in order to uncover the subconscious “deep structures” universally inherent in language. In this method the divine absolute is replaced by an absolute from below, the deep structures of language. A related literary approach is semiotics, or “sign theory,” fathered by Ferdinand de Saussure and Charles S. Pierce, which focuses upon the linguistic codes that form the framework within which the message of the text is given (much like the musical staff on which the specific notes may be placed). The major concerns of these approaches are with layers of linguistic structures or sign systems underlying the message.

 

ကျမ်းစာကို အခြားနည်းလမ်းများစွာဖြင့်လည်း ချဉ်းကပ်ကြပြီး သမိုင်းဝေဖန်ရေးနည်း၏ ဝေဖန်ရေးရှေ့ထားချက်များကို ထိန်းသိမ်းထားသော်လည်း ကျမ်းစာမူလ၏ သမိုင်းဆိုင်ရာ ဖွံ့ဖြိုးမှုကို ယူဆချက်ဖြင့် ပြန်တည်ဆောက်ခြင်းမှလွဲ၍ အခြားရည်ရွယ်ချက်များကို အာရုံစိုက်သည်။ ထိုနည်းများထဲတွင် အထက်တွင် ဖော်ပြခဲ့သော ခေတ်ရေစီးကို အခြေခံသည်များ ပါဝင်သည်။ ဥပမာအားဖြင့် ဒဿနိကအဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုနည်း (philosophical hermeneutics – ဂါဒါမာ၏ ဝေဖန်ရေးအဓိပ္ပာ ယ်ဖွင့်ဆိုသီအိုရီနှင့် ရီကွဲယာ၏ သံသယဝင်ပြီး ပြန်လည်ရယူသည့် နည်း)၊ လူမှုဝေဖန်ရေးသီိုရီ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုနည်း (sociocritical) ဥပမာ လူမှုဝေဖန်ရေး (ဂေါ့တဝပ်)၊ လွတ်မြောက်ရေးဝေဖန်ရေး (ဂူတီယာရက်စ်)၊ အမျိုးသမီးဝါဒီအဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုနည်း (ထရစ်ဘယ်)၊ စာဖတ်သူတုံ့ပြန်မှုဝေဖန်ရေး (မက်နိုက်)၊ ဖျက်ဆီးဝါဒ (deconstructionism, ဒဲရီဒါ) စသည်တို့ ဖြစ်သည်။

A number of other approaches to Scripture retain the critical presuppositions of the historical-critical method but focus upon goals other than hypothetically reconstructing the historical development of the biblical text. Some of these approaches build upon the (new trends mentioned in previous paragraphs. Major examples include philosophical hermeneutics (the metacritical hermeneutical theory of Gadamer and the hermeneutic of suspicion and retrieval of Ricoeur); hermeneutics of sociocritical theory, including sociological criticism (Gottwald), liberation (Gutierrez), and feminist hermeneutic (Trible); reader-response criticism (McKnight); and deconstructionism (Derrida).

 

ဤနည်းလမ်းအားလုံးသည် ပြင်ပစံနှုန်းတစ်ခုခု—ဒဿနိကဗေဒ၊ လူမှုဗေဒ၊ မက်ဆ်ဝါဒီအရင်းအမြစ်နိုင်ငံရေးသီအိုရီ၊ အမျိုးသမီးဝါဒ၊ ခေတ်ပြိုင်ဗဟုဝါဒ သို့မဟုတ် စာဖတ်သူ၏ ဘာသာခံယူမှုဝါဒ—ကို ယူဆောင်လာတတ်ကြပြီး၊ ထိုစံနှုန်းများသည် ကျမ်းစာတစ်ခုတည်းကိုသာ (sola scriptura) မူကို အစားထိုးကာ ကျမ်းစာကို ဆန့်ကျင်ဘက်အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခွင့်ပြုသည်။ ကျမ်းစာ၏ ရည်ရွယ်ချက်ရှိရှိ၊ ပြင်ပမှ စံသတ်မှတ်ထားသော အဓိပ္ပာယ်ဟူ၍ မရှိတော့ချေ။ ယခုအခါ အမျိုးသမီးဝါဒီအဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုမှု၊ လူမည်းမျိုးနွယ်အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုမှု၊ အာရှတိုက်သားအဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုမှု၊ လူသေရီယန်အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုမှု စသည်တို့သာ ရှိလာသည်။ ထိုအဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုမှုအားလုံးကို စာဖတ်သူ၏ အမြင်အကွာအဝေးသည် ကျမ်းစာစာသားရှိ အမြင်အကွာအဝေးနှင့် ပေါင်းစည်းသွားသည်ဟူသော အချက်ဖြင့် တရားဝင်သည်ဟု ယူဆကြတော့သည်။

All of these approaches tend to have some external norm—be it philosophy, sociology, Marxist political theory, feminism, postmodern pluralism, or the subjectivism of the reader—which replaces the sola scriptura principle and relativizes Scripture. No longer is there an objective, normative meaning of Scripture; rather there is a feminist reading, a Black reading, an Asian reading, a Lutheran reading. All are seen to have their own validity as the reader’s horizon merges with the horizon of the biblical text.

 

G. ကျမ်းစာအဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုနည်း နှစ်မျိုးကို နှိုင်းယှဉ်ခြင်း

အဓိက ကျမ်းစာအဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆုနည်းနှစ်မျိုး—သမိုင်းဝေဖန်ရေးနည်း (historical-critical method) နှင့် သမိုင်းဆိုင်ရာ-စာလုံးပေါင်းဆိုင်ရာ သို့မဟုတ် သမိုင်းဆိုင်ရာ-ကျမ်းစာနည်း (historico-grammatical or historical-biblical method)—ကို အောက်ပါဇယားဖြင့် အချင်းချင်း နှိုင်းယှဉ်တင်ပြနိုင်သည်။ အမှန်တကယ်တော့ နည်းလမ်းနှစ်ခုလုံးကို မကျေနပ်ကြသော ပညာရှင်အချို့သည် နှစ်မျိုးကြားတွင် တစ်နည်းနည်းဖြင့် လုပ်ဆောင်ရန် ကြိုးစားကြသည်။

G. Two Hermeneutical Methods Compared

The two major hermeneutical methods—the historical-critical method and the historico-grammatical or the historical-biblical—may be schematically compared by means of the following table. Admittedly, some scholars, who are dissatisfied with both methods, attempt to work somewhere between the two methodologies.

သမိုင်းဝေဖန်ရေးနည်း (Historical-Critical Method) သမိုင်းဆိုင်ရာ-ကျမ်းစာနည်း (Historical-Biblical Method) A. အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်။ လောကီသမိုင်းသိပ္ပံ၏ နည်းစနစ်များနှင့် လုပ်ထုံးလုပ်နည်းများကို အခြေခံ၍ ကျမ်းစာအချက်အလက်များ၏ အမှန်တရားကို စစ်ဆေးအတည်ပြုရန်နှင့် ၎င်းတို့၏ အဓိပ္ပာယ်ကို နားလည်ရန် ကြိုးပမ်းခြင်း။ A. အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်။ ကျမ်းစာတစ်ခုတည်းမှ ထွက်ပေါ်လာသော နည်းစနစ်ဆိုင်ရာ ထည့်သွင်းစဉ်းစားမှုများကို အသုံးပြု၍ ကျမ်းစာအချက်အလက်များ၏ အဓိပ္ပာယ်ကို နားလည်ရန် ကြိုးပမ်းခြင်း။ Historical-Critical Method	Historical-Biblical Method
A. Definition: The attempt to verify the truthfulness and understand the meaning of biblical data on the basis of the principles and procedures of secular historical science.	A. Definition: The attempt to understand the meaning of biblical data using methodological considerations arising from Scripture alone.
B. ရည်ရွယ်ချက်။ ကျမ်းစာ၏ မှန်ကန်သော အဓိပ္ပာယ်သို့ ရောက်ရှိရန်—ထိုအဓိပ္ပာယ်မှာ လူရေးသားသူ၏ ရည်ရွယ်ချက်ကို သူ၏ခေတ်ပြိုင်သူများနားလည်သလို နားလည်ခြင်းဖြစ်သည်။ B. ရည်ရွယ်ချက်။ ကျမ်းစာ၏ မှန်ကန်သော အဓိပ္ပာယ်သို့ ရောက်ရှိရန်—ထိုအဓိပ္ပာယ်မှာ ဘုရားသခင်ဆန္ဒတော်ရှိ၍ ဆက်သွယ်ပေးလိုသော အရာဖြစ်သည်။ လူရေးသားသူ သို့မဟုတ် သူ၏ခေတ်ပြိုင်သူများ အပြည့်အဝသိရှိသည်ဖြစ်စေ မသိရှိသည်ဖြစ်စေ (၁ ပေတရု ၁:၁၀–၁၂)။ B. Objective: To arrive at the correct meaning of Scripture, which is the human author’s intention as understood by his contemporaries.	B. Objective: To arrive at the correct meaning of Scripture, which is what God intended to communicate, whether or not it is fully known by the human author or his contemporaries (1 Peter 1:10–12).
C. အခြေခံ ယူဆချက်များ C. အခြေခံ ယူဆချက်များ ၁. လောကီစံနှုန်း။ လောကီသမိုင်းသိပ္ပံ၏ နည်းစဉ်များနှင့် လုပ်ထုံးလုပ်နည်းများသည် ကျမ်းစာအချက်အလက်များ၏ အမှန်တရားကို အကဲဖြတ်ရန်နှင့် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုရန် ပြင်ပစံနှုန်းနှင့် သင့်လျော်သောနည်းလမ်းဖြစ်သည်။ ၁. ကျမ်းစာတစ်ခုတည်းသာ (sola scriptura)။ ကျမ်းစာ၏ အခွင့်အာဏာနှင့် စည်းလုံးညီညွတ်မှုသည် အကြောင်းအရာနှင့် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုနည်းနှင့်ပတ်သက်၍ နောက်ဆုံးစံနှုန်းဖြစ်သည် (ဟေရှာယ ၈:၂၀)။ ၂. ဝေဖန်ရေးနည်း (နည်းစနစ်ဆိုင်ရာ သံသယဝါဒ)။ ကိုယ်ပိုင်အုပ်ချပ်ခွင့်ရှိသော လူ့စုံစမ်းစစ်ဆေးသူသည် ကျမ်းစာစာသား၏ တိကျသော ကြေညာချက်များကို ချန်ထားခဲ့ကာ မေးခွန်းထုတ်၍ အကဲဖြတ်နိုင်သည်။ ၂. ကျမ်းစာသည် အဆုံးစွန်အာဏာပိုင်ဖြစ်ပြီး ဝေဖန်ခြင်းကို ခံနိုင်ရည်မရှိ။ ကျမ်းစာအချက်အလက်များကို မျက်နှာဖုံးအတိုင်း လက်ခံပြီး ပြင်ပစံနှုန်းဖြင့် အမှန်၊ လုံလောက်မှု၊ တရားဝင်မှု၊ နားလည်နိုင်မှုကို ဆုံးဖြတ်ရန် မလုပ်ပေ (ဟေရှာယ ၆၆:၂)။ ၃. တူညီမှုနည်း။ လက်ရှိအတွေ့အကြုံသည် ကျမ်းစာဖြစ်ရပ်များ ဖြစ်ပွားခဲ့ခြင်း၏ ဖြစ်နိုင်ခြေကို အကဲဖြတ်ရန် စံနှုန်းဖြစ်သည်။ အကြောင်းမှာ ဖြစ်ရပ်အားလုံးသည် မူအရ ဆင်တူသည်ဟူသော ယူဆချက်ကြောင့်ဖြစ်သည်။ ၃. တူညီမှုနည်း၏ အတင်းအကျပ်ခိုင်းစေမှုကို ဆိုင်းငံ့ထားခြင်း။ ကျမ်းစာတွင် ဖော်ပြထားသော ဘုရားသခင်၏ ထူးခြားသော လုပ်ဆောင်မှုနှင့် ကျမ်းစာဖြစ်ပေါ်လာပုံလုပ်ငန်းစဉ်ကို ခွင့်ပြုရန် (၂ ပေတရု ၁:၁၉–၂၁)။ ၄. ဆက်စပ်မှုနည်း (သို့မဟုတ် အကြောင်းတရားနည်း)။ အကြောင်းတရားနှင့် အကျိုးတရားပိတ်ထားသော စနစ်တစ်ခုသည် ဘုရားသခင်၏ သမိုင်းထဲသို့ ကျူးကျော်ဝင်ရောက်မှုအတွက် နေရာမထားခဲ့ပေ။ ၄. ဆက်စပ်မှုနည်း (သို့မဟုတ် သဘာဝအကြောင်းတရာနှင့်အကျိုးတရား) ကို ဆိုင်းငံ့ထားခြင်း။ ကျမ်းစာတွင် ဖော်ပြထားသော သမိုင်းထဲသို့ ဘုရားသခင်၏ ဝင်ရောက်စွက်ဖက်မှုကို ခွင့်ပြုရန် (ဟေဗြဲ ၁:၁၊ ၂)။ ၅. ကျမ်းစာ၏ စည်းလုံးညီညွတ်မှု မရှိခြင်း။ ကျမ်းစာထုတ်လုပ်ရာတွင် လူရေးသားသူ သို့မဟုတ် တည်းဖြတ်သူများစွာ ပါဝင်သောကြောင့် ကျမ်းစာကို ကျမ်းစာနှင့် နှိုင်းယှဉ်၍ စည်းလုံးညီညွတ်သော ကျမ်းစာဆုံးမခြင်းသို့ ရောက်ရှိရန် မဖြစ်နိုင်ပေ။ ၅. ကျမ်းစာ၏ စည်းလုံးညီညွတ်မှု။ လူရေးသားသူများစွာကို ဘုရားသခင်တစ်ပါးတည်းသော ရေးသားသူကြီးက ကြီးကြပ်ထားသောကြောင့် ကျမ်းစာကို ကျမ်းစာနှင့် နှိုင်းယှဉ်၍ ကျမ်းစာဆုံးမခြင်းသို့ ရောက်ရှိနိုင်သည် (လုကာ ၂၄:၂၇၊ ၁ ကောရိန်သူ ၂:၁၃)။ ၆. ကျမ်းစာသည် “ခေတ်ကာလအလိုက်” သို့မဟုတ် “ယဉ်ကျေးမှုအလိုက်” ကန့်သတ်ခံရခြင်း။ သမိုင်းဆိုင်ရာ နောက်ခံအကြောင်းအရာသည် ကျမ်းစာထုတ်လုပ်မှု၏ အကြောင်းတရားဖြစ်သည်။ ၆. ကျမ်းစာ၏ ခေတ်မကျသော သဘာဝ။ ဘုရားသခင်သည် ပရောဖက်မှတစ်ဆင့် သတ်မှတ်ထားသော ယဉ်ကျေးမှုတစ်ခုသို့ မိန့်ဆိုသော်လည်း၊ ထိုသတင်းစကားသည် ယဉ်ကျေးမှုဆက်တင်များကို ကျော်လွန်၍ ခေတ်မကျသော အမှန်တရားဖြစ်သည် (ယောဟန် ၁၀:၃၅)။ ၇. ကျမ်းစာသည် ဘုရားသခင်၏ နှုတ်မြွက်စကားကို ပါဝင်စေသော်လည်း ဘုရားနှုတ်မြွက်စကားနှင့် တူညီခြင်း မဟုတ်။ ကျမ်းစာ၏ လူ့အစိတ်အပိုင်းနှင့် ဘုရား့အစိတ်အပိုင်းကို ခွဲခြားရမည်။ ၇. ကျမ်းစာသည် ဘုရားသခင်၏ နှုတ်မြွက်စကားနှင့် တူညီသည်။ လူ့အစိတ်အပိုင်းနှင့် ဘုရား့အစိတ်အပိုင်းကို ခွဲခြားနိုင်ခြင်း မရှိပေ (၂ တိမောသေ ၃:၁၆၊ ၁၇)။ D. အခြေခံ ကျမ်းစာအဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုနည်းလုပ်ထုံးလုပ်နည်းများ D. အခြေခံ ကျမ်းစာအဓိပ, စာပေဝေဖန်ရေး (ရင်းမြစ်ဝေဖန်ရေး)။ လက်ရှိစာသားပုံစံသို့ ရောက်ရှိလာသော စာပေဖွံ့ဖြိုးမှုလုပ်ငန်းစဉ်ကို ယူဆချက်ဖြင့် ပြန်လည်တည်ဆောက်နားလည်ရန် ကြိုးပမ်းခြင်း။ ကျမ်းစာများသည် ၎င်းတို့ကို ထုတ်လုပ်ခဲ့သော အသိုင်းအဝိုင်း၏ ဘဝနေထိုင်မှုအခြေအနေမှ ထွက်ပေါ်လာခြင်းဟူသော ယူဆချက်အပေါ် အခြေခံသည် (ရင်းမြစ်များ၏ မူလဇစ်မြစ်နှင့် သဘောသဘာဝဆိုင်ရာ ကျမ်းစာ၏ တိကျသော ကြေညာချက်များနှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်လေ့ရှိသည်)။ ၁. စာပေခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာခြင်း။ ကျမ်းစာ�物များ၏ စာပေလက္ခဏာများကို ၎င်းတို့၏ ကျမ်းဂန်ပုံစံအတိုင်း စစ်ဆေးခြင်း။ စည်းလုံးညီညွတ်သည်ဟု တင်ပြထားသော ကျမ်းစာအစိတ်အပိုင်းများကို စည်းလုံးညီညွတ်သည်ဟု လက်ခံပြီး၊ ကျမ်းစာအချက်အလက်များမှ ညွှန်ပြထားသော ကျမ်းစာအချက်အလက်များ၏ မူလဇစ်မြစ်နှင့် သဘောသဘာဝဆိုင်ရာ တိကျသော ကြေညာချက်များကို မျက်နှာဖုံးအတိုင်း လက်ခံခြင်း။ ၂. ပုံစံဝေဖန်ရေး။ စာပေပုံစံများအလွန် စာမတင်မီ (နှုတ်တိုက်) ဖွံ့ဖြိုးမှုကို ယူဆချက်ဖြင့် ပြန်လည်တည်ဆောက်ရန် ကြိုးပမ်းခြင်း။ ကျမ်းစာအချက်အလက်များသည် ရိုးရာပုံပြင်ပုံပြောစာပေမျိုးနှင့် ဆင်တူသော နှုတ်တိုက်မတိုင်မီ သမိုင်းရှိသည်ဟူသော ယူဆချက်နှင့် ရိုးရာဓလေ့ဖွံ့ဖြိုးမှု စည်းမျဉ်းများအတိုင်း ဖြစ်ပေါ်လာသော ဓလေ့များမှ ထွက်ပေါ်လာသည်ဟူသော ယူဆချက်အပေါ် အခြေခံသည်။ ၂. ပုံစံခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာခြင်း။ ကျမ်းဂန်ပုံစံအတိုင်း ကျမ်းစာတွင် တွေ့ရှိရသော စာပေအမျိုးအစားများကို ဖော်ပြပြီး ခွဲခြားရန် ကြိုးပမ်းခြင်း။ ပုံစံတစ်ခုစီအတွက် ကျမ်းစာအချက်အလက်များမှ ညွှန်ပြထားသော ဘဝနေထိုင်မှုအခြေအနေကို မျက်နှာဖုံးအတိုင်း လက်ခံခြင်း။ ၃. တည်းဖြတ်ဝေဖန်ရေး။ တည်းဖြတ်သူသည် ဓလေ့ပစ္စည်းများကို ရွေးချယ်၊ ပြုပြင်၊ ပြန်တည်ဆောက်၊ တည်းဖြတ်၊ ပြောင်းလဲ သို့မဟုတ် ထပ်ဖြည့်ရန် အခြေခံသော ဘဝနေထိုင်မှုအခြေအနေ၊ လူမှုဗေဒနှင့် ဓမ္မဗေဒအကြောင်းပြချက်များကို ရှာဖွေဖော်ထုတ်ရန် ကြိုးပမ်းခြင်း။ ထိုသို့ပြုလုပ်ရာတွင် သူ၏ကိုယ်ပိုင်ဘဝနေထိုင်မှုအခြေအနေအတွင်း သင့်လျော်သည်ဟု ဆိုရန်အတွက်ဖြစ်သည်။ တည်းဖြတ်သူတိုင်းသည် သူ၏ရင်းမြစ်များနှင့် အခြားတည်းဖြတ်သူများနှင့် ကွဲပြားပြီး (မကြာခဏ ဆန့်ကျျဘက်ဖြစ်) ထူးခြားသော ဓမ္မဗေဒနှင့် ဘဝနေထိုင်မှုအခြေအနေ ရှိသည်။ ၃. ကျမ်းစာစာအုပ်များ၏ ဓမ္မဗေဒခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာခြင်း။ ကျမ်းစာရေးသားတိုင်း၏ သီးခြားဓမ္မဗေဒအလေးပေးမှုကို လေ့လာခြင်း (သူ၏ကိုယ်ပိုင်စိတ်ထားနှင့် နားလည်နိုင်စွမ်းရည်အတိုင်း)။ ကျမ်းစာတစ်ခုလုံး၏ စည်းလုံးညီညွတ်မှု ပိုကြီးသော နောက်ခံအကြောင်းအရာအတွင်း မြင်ပြီး၊ ကျမ်းစာကိုယ်တိုင် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုသူဖြစ်စေကာ ဓမ္မဗေဒအလေးပေးမှုအမျိုးမျိုးကို အချင်းချင်း သဟဇာတဖြစ်စေခြင်း။ ၄. ဓလေ့သမိုင်း။ တစ်မျိုးဆက်မှ တစ်မျိုးဆက်သို့ နှုတ်တိုက်လွှဲပြောင်းပေးအပ်ခံရသည့် အဆင့်ဆင့်ဓလေ့များ၏ စာမတင်မီ သမိုင်းကို ခြေရာခံရန် ကြိုးပမ်းခြင်း။ မျိုးဆက်တိုင်းသည် အချက်အလက်များကို အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆို၍ ပြန်ပုံဖော်ခဲ့သည်ဟူသော ယူဆချက်အပေါ် အခြေခံသည်။ ၄. အချိန်အလိုက် (အကြောင်းအရာ) ခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာခြင်း။ ကျမ်းဂန်ပုံစံအတိုင်း ကျမ်းစာတွင် အကြောင်းအရာနှင့် ပုံစံမျိုးစုံကို အချိန်အလိုက် ခြေရာခံရန် ကြိုးပမ်းခြင်း။ နောက်မျိုးဆက်များသို့ ဘုရားသခင်ပေးသော တိုးတက်သော ဗျာဒိတ်ရူပါရုံသည် ယခင်ဗျာဒိတ်ရူပါရုံအားလုံးနှင့် အပြည့်အဝ သဟဇာတဖြစ်သည်ဟူသော ကျမ်းစာအမြင်အပေါ် အခြေခံသည်။ ၅. ကျမ်းဂန်ဝေဖန်ရေး။ ဂျူးဘုရားကျောင်းနှင့် အစောပိုင်းခရစ်ယာန်အသင်းတို့တွင် လက်ရှိကျမ်းဂန်၏ ပုံသဏ္ဌာန်နှင့် အကြောင်းအရာများကို ဆုံးဖြတ်ခဲ့သော ဘဝနေထိုင်မှုအခြေအနေ (လူမှုဗေဒနှင့် ဓမ္မဗေဒအင်အားများ) ကို ပြန်တည်ဆောက်ရန် ကြိုးပမ်းခြင်း။ လူ့အင်အားများက ကျမ်းဂန်ဖြစ်ပေါ်လာမှုလုပ်ငန်းစဉ်ကို ရှင်းပြနိုင်သည်ဟု ယူဆသည်။ ၅. ကျမ်းဂန်သမိုင်း။ ကျမ်းစာစာအုပ်များကို ဘုရားသခင်နှိုးကြဲ့စေတော်မူသည်အတိုင်း ကျမ်းဂန်ဖြစ်နိုင်မှုစံနှုန်းများသည် ကျမ်းစာအချက်အလက်များအတွင်း၌ အလိုအလျောက်ရှိသည်ဟု ယူဆ၍ ကျမ်းဂန်ဖြစ်ပေါ်လာမှုလုပ်ငန်းစဉ်ကို စစ်ဆေးခြင်း။ သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်သည် ဂျူးနှင့် ခရစ်ယာန်အသိုင်းအဝိုင်းများကို ဤကျမ်းဂန်စာအုပ်များကို အသိအမှတ်ပြုစေရန် လမ်းညွှန်ခဲ့သည်ဟု ယူဆသည်။ ၎င်းတို့သသည် ကျမ်းစာရေးသားများ၏ သက်သေခံချက်ကို ထိန်းသိမ်းထားသည်။ C. Basic Presuppositions	C. Basic Presuppositions
1. Secular norm The principles and procedures of secular historical science constitute the external norm and proper method for evaluating the truthfulness and interpreting the meaning of biblical data.	1.Sola scriptura: The authority and unity of Scripture are such that Scripture is the final norm with regard to content and method of interpretation (Isa. 8:20).
2. Principle of criticism (methodological doubt): The autonomous human investigator may interrogate and evaluate apart from the specific declarations of the biblical text.	2. The Bible is the ultimate authority and is not amenable to criticism: biblical data are accepted at face value and not subjected to an external norm to determine truthfulness, adequacy, validity, intelligibility (Isa. 66:2).
3. Principle of analogy: Present experience is the criterion for evaluating the probability of biblical events having occurred, since all events are similar in principle.	3. Suspension of the compelling principle of analogy to allow for the unique activity of God as described in Scripture and in the process of the formation of Scripture (2 Peter 1:19–21).
4. Principle of correlation (or causation): A closed system of cause and effect leaves no room for the supernatural intervention of God in history.	4. Supension of the principle of correlation (or natural cause and effect) to allow for the divine intervention in history as described in Scripture (Heb. 1:1, 2).
5. Disunity of Scripture: Since its production involved many human authors or redactors, Scripture cannot be compared with Scripture to arrive at a unified biblical teaching.	5. Unity of Scripture: Since the many human writers are superintended by one divine Author, Scripture can be compared with Scripture to arrive at biblical doctrine (Luke 24:27; 1 Cor. 2:13).
6.“Time-conditioned” or “culturally conditioned” nature of Scripture: The historical context is responsible for the production of Scripture.	6. Timeless nature of Scripture: God speaks through the prophet to a specific culture, yet the message transcends cultural settings as timeless truth (John 10:35).
7. The Bible contains but does not equal the Word of God: The human and divine elements of Scripture must be distinguished and separated.	7. The Bible equals the Word of God; the divine and human elements in Scripture cannot be distinguished and separated (2 Tim. 3:16, 17).
D. Basic Hermeneutical Procedures	D. Basic Hermeneutical Procedures
1. Literary (source) criticism: The attempt to hypothetically reconstruct and understand the process of literary development leading to the present form of the text, based on the assumption that Scriptures are a product of the life setting of the community that produced them (often in opposition to specific scriptural statements regarding the origin and nature of the sources).	1. Literary analysis: Examination of the literary characteristics of the biblical materials in their canonical form, accepting as a unity those parts of Scripture that are presented as such, and accepting at face value the specific scriptural statements regarding the origins and nature of the biblical materials.
2. Form criticism: The attempt to hypothetically reconstruct the preliterary (oral) development behind the various literary forms, based on the assumption that the biblical material has an oral prehistory like conventional folk literature and arises from traditions that are formed according to the laws that govern the development of folk traditions.	2. Form analysis: An attempt to describe and classify the various types of literature found in the canonical form of Scripture, accepting at face value the life setting for each form as indicated by the biblical data.
3. Redaction criticism: The attempt to discover and describe the life setting, sociological and theological motivations that determined the basis upon which the redactor selected, modified, reconstructed, edited, altered, or added to traditional materials in order to make them say what was appropriate within his own life setting, according to his own theological concerns; each redactor had a unique theology and life setting differing from (and often contradicting) his sources and other redactors.	3. Theological analysis of biblical books: A study of the particular theological emphasis of each Bible writer (according to his own mind-set and capacity to understand), seen within the larger context of the unity of the whole Scripture, that allows the Bible to be its own interpreter and the various theological emphases to be in harmony with each other.
4. Tradition history: The attempt to trace the precompositional history of traditions from stage to stage as passed down by word of mouth from generation to generation to the final written form; based upon the assumption that each generation interpretively reshaped the material.	4. Diachronic (thematic) analysis: The attempt to trace the development of various themes and motifs chronologically through the Bible in its canonical form; based on the scriptural position that God gives added (progressive) revelation to later generations, which, however, is in full harmony with all previous revelation.
5. Canon criticism: The attempt to reconstruct the life setting (sociological and theological forces) in the synagogue and the early church that determined the present shape and contents of the biblical canon; assumes that human forces explain the canonization process.	5. History of the canon: Examination of the process of canonization of Scripture, assuming that the criteria for canonicity are inherent in the biblical materials as inspired by God, and that the Holy Spirit guided the Jewish and Christian communities to recognize these canonical books, which preserved the witness of the Bible writers.

 

 

အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်၊ ရည်ရွယ်ချက်နှင့် အခြေခံယူဆချက်များတွင် ကွဲပြားမှုများကို သတိပြုပါ။ သမိုင်းဝေဖန်ရေးနည်း၏ ပထမယူဆချက် (“လောကီစံနှုန်း”) သည် ထိုနည်းလမ်း၏ အခြေခံဦးတည်ချက်ကို ကိုယ်စားပြုသည်။ လူ့အကျိုးဆောင်ဉာဏ် သည် အမှန်တရားအတွက် အဆုံးစွန်စံနှုန်းဖြစ်သည်။ ယူဆချက် ၂–၄ တို့သည် ထိုနည်းလမ်း၏ အဓိက အောက်ခံနည်းစဉ်များကို ညွှန်ပြသည် (Troeltsch ၏ ဂန္ထဝင်ဖော်ပြချက်ကို ကြည့်ပါ)။ နောက်ဆုံး ယူဆချက်သုံးခုသည် ထိုနည်းလမ်းက ကျမ်းစာ၏ စည်းလုံးညီညွတ်မှု၊ ခေတ်မကျသော သက်ဆိုင်မှုနှင့် အပြည့်အဝ အခွင့်အာဏာကို လျော့နည်းစေသည်ဟု ညွှန်ပြသည်။

Notice the differences in definition, objective, and basic presuppositions. The first presupposition of the historical-critical method (“secular norm”) represents the basic orientation of the method: human reason is the ultimate criterion for truth. Presuppositions 2–4 indicate the crucial underlying principles of the method (see the classic formulation of these by Troeltsch). The last three indicate that the method leads to the diminution of the unity, timeless relevance, and full authority of Scripture.

 

ကျမ်းစာအထောက်အထားများအပေါ် အခြေခံ၍ သမိုင်းဆိုင်ရာ-ကျမ်းစာနည်းသည် ဤယူဆချက်တိုင်းကို ငြင်းပယ်သည်။ အထူးသဖြင့် ဝေဖန်ရေးနည်းနှင့်ပတ်သက်၍ ဂျာမန်ပညာရှင်ကျော်ဖြစ်သော Gerhard Maier က သမိုင်းဝေဖန်ရေးနည်းမှ ခွဲထွက်ခဲ့သူတစ်ဦးက ဤသို့ရေးသားခဲ့သည်။ “ဝေဖန်ရေးနည်းတစ်ခုသည် ပျက်စီးရလိမ့်မည်။ အကြောင်းမှာ ၎င်းသည် အတွင်းစည်းမဲ့ကမ်းမဲ့ မဖြစ်နိုင်သော အရာဖြစ်သည်။ ဗျာဒိတ်ရူပါရုံ၏ ဆန့်ကျင်ဘက် သို့မဟုတ် တန်ပြန်အချက်မှာ ဝေဖန်ခြင်း မဟုတ်၊ နာခံခြင်းဖြစ်သည်။ ၎င်းသည် တစ်စိတ်တစ်ပိုင်း အသိအမှတ်ပြုပြီး အသုံးချထားသော ဗျာဒိတ်ရူပါရုံအပေါ် အခြေခံ၍ ပြင်ဆင်ခြင်း ဟုတ်ဘဲ၊ ‘ကျွန်ုပ်ကို ပြင်ဆင်ပေးပါ’ ဟု ဆိုရန် ဆန္ဒရှိခြင်းဖြစ်သည်။”

Based upon biblical evidence, the historical-biblical approach to hermeneutics rejects each of these presuppositions. With regard to the principle of criticism in particular, Gerhard Maier, a noted German scholar who broke with the historical-critical method, wrote, “A critical method must fail, because it represents an inner impossibility. For the correlative or counterpoint to revelation is not critique but obedience; it is not correction—not even on the basis of a partially recognized and applied revelation—but it is willingness to say, “let-me-be-corrected.”

 

နှစ်မျိုးလုံးသည် သမိုင်းဆိုင်ရာ နောက်ခံအကြောင်းအရာ၊ စာပေလက္ခဏာများ၊ စာပေအမျိုးအစား၊ ရေးသားသူ၏ ဓမ္မဗေဒ၊ အကြောင်းအရာများ ဖွံ့ဖြိုးမှု၊ ကျမ်းဂန်ဖြစ်ပေါ်လာမှု လုပ်ငန်းစဉ်တို့ကို ခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာကြသည်။ သို့သော် သမိုင်းဆိုင်ရာ-ကျမ်းစာနည်းသည် ဝေဖန်ရေးနည်းကို ငြင်းပယ်သည်။ ၎င်းသည် ခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာသော်လည်း ကျမ်းစားကို ဝေဖန်ရန် ငြင်းဆိုသည်။ ၎င်းသည် ကျမ်းစာစာသားကို မျက်နှာဖုံးအတိုင်း အမှန်ဟု လက်ခံပြီး သမိုင်းဝေဖန်ရေးခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာမှု၏ အခြေခံဖြစ်သော အဆင့်သုံးဆင့် လုပ်ငန်းစဉ်—ခွဲခြမ်းခြင်း၊ ယူဆခြင်း၊ ယူဆချက်ဖြင့် ပြန်တည်ဆောက်ခြင်း—ကို ပါဝင်ဆောင်ရွက်ရန် ငြင်းဆိုသည်။

Both methods analyze historical context, literary features, genre or literary type, theology of the writer, the development of themes, and the process of canonization. But the historical-biblical approach rejects the principle of criticism; it analyzes but refuses to critique the Bible; it accepts the text of Scripture at face value as true and refuses to engage in the threefold process of dissection, conjecture, and hypothetical reconstruction that is basic to historical-critical analysis.

 

လတ်တလောဆယ်စုနှစ်များအတွင်း ဧဝံဂေလိပညာရှင်အချို့သည် သမိုင်းဝေဖန်ရေးနည်း၏ အထိအတွေ့မရှိသော သဘောထားကို ဖယ်ရှားပြီး နည်းလမ်းကို ထိန်းသိမ်းကာ ထိုနည်းကို လက်ခံနိုင်ဖွယ်ဖြစ်အောင် လုပ်ရန် ကြိုးစားခဲ့ကြသည်။ သို့သော် ဤသည်မှာ တကယ်တမ်း မဖြစ်နိုင်ပေ။ အကြောင်းမှာ ယူဆချက်များနှင့် နည်းလမ်းတို့သည် ခွဲမရအောင် ဆက်နွယ်နေသောကြောင့်ဖြစ်သည်။ သမိုင်းဝေဖန်ရေးနည်း၏ အခြေခံမှာ လောကီသမိုင်းသိပ္ပံဖြစ်ပြီး၊ ၎င်း၏ သဘောသဘာဝအရ နည်းစနစ်ဆိုင်ရာတွင် အထိအတွေ့မရှိခြင်းကို ဖယ်ထုတ်ကာ သမိုင်းဖြစ်ရပ်များအတွက် သဘာဝအကြောင်းတရားများကိုသာ ရှာဖွေသည်။

Some evangelical scholars in recent decades have attempted to make the historical-critical method acceptable by removing its antisupernatural bias while retaining the method. However, this is not really possible, because presuppositions and method are inextricably interwoven. The basis of the historical-critical method is secular historical science, which by its very nature methodologically excludes the supernatural and instead seeks natural causes for historical events.

 

သမိုင်းဝေဖန်ရေးနည်းလမ်း (historical-critical method) ၏ အဓိကအချက်မှာ “ဝေဖန်ရေးနည်းစဉ်” (principle of criticism) ဖြစ်သည်။ ထိုနည်းစဉ်အရ မည်သည့်အရာကိုမျှ မျက်မြင်အတိုင်း လက်ခံခြင်းမပြုဘဲ၊ အရာအားလုံးကို သက်သေခံချက်များကို ပြန်လည်စစ်ဆေးခြင်းဖြင့် အတည်ပြုရမည် သို့မဟုတ် ပြင်ဆင်ရမည်ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် သမ္မာကျမ်းစာနှင့်ပတ်သက်၍ လူသားစကားပြန် (human interpreter) သည် အမှန်တရားကို နောက်ဆုံးဆုံးဖြတ်သူ ဖြစ်လာသည်။ အကြောင်းပြချက် (reason) သို့မဟုတ် အတွေ့အကြုံ (experience) သည် ကျမ်းပိုဒ်တစ်ခု၏ စစ်မှန်မှုကို စမ်းသပ်သည့် နောက်ဆုံးစံနှုန်း ဖြစ်လာသည်။ ဤအခြေခံနည်းစဉ်ကို ဆက်လက်ထိန်းသိမ်းထားသရွေ့၊ သမိုင်းဝေဖန်ရေးနည်းလမ်း၏ အန္တရာယ်ကို ရှောင်ရှားနိုင်ခြင်း မရှိသေးပေ။ ထို့ပြင် အဲဒီအခါ အဲဒီအခါ အဲဒီ သဘာဝလွန်အရာ (supernatural element) ကို လက်ခံသည်ဖြစ်စေ မလက်ခံသည်ဖြစ်စေ အရေးမကြီးပေ။ ဝေဖန်ရေးနည်းစဉ်ကို ဖယ်ရှားလိုက်လျှင် သမိုင်းဝေဖန်ရေးနည်းလမ်းသည် မရှိတော့ပေ။ ဤအခြေခံဝေဖန်ရေးနည်းစဉ် ရှိ၊ မရှိသည်ကား ဝေဖန်ရေးနည်းလမ်းကို အသုံးပြုနေခြင်း ရှိ၊ မရှိကို စမ်းသပ်သည့် အဓိကစံနှုန်း ဖြစ်သည်။

Central to the historical-critical method is the principle of criticism, according to which nothing is accepted at face value, but everything must be verified or corrected by reexamining the evidence. Thus regarding the Bible, the human interpreter is the final determiner of truth; reason or experience is the final test of the authenticity of a passage. As long as this basic principle is retained, the danger of the historical-critical method has not been averted, even though the supernatural element may be accepted. If the principle of criticism is removed, the historical-critical method ceases to be. The presence or absence of the fundamental principle of criticism is the litmus test of whether or not critical methodology is being employed.

 

သမိုင်းကျမ်းစာနည်းလမ်း (historical-biblical method) ကို လိုက်နာသူများသည် သမိုင်းဝေဖန်ရေးတွင် အသုံးပြုသည့် လေ့လာရေးကိရိယာများနှင့် ဆင်တူသည်များကို အသုံးပြုကြသည်။ သမိုင်း၊ စာပေ၊ ဘာသာစကား၊ သဒ္ဒါ-ဝါကျပိုဒ်၊ ဓမ္မပညာဆိုင်ရာ အသေးစိတ်အချက်များကို ဂရုတစိုက် အာရုံစိုက်သည်။ သို့သော် သမိုင်းဝေဖန်ရေးနည်းလမ်းက ကျမ်းစာစာသားကို ခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာရာတွင် ပိုမိုထက်မြက်လာစေသည့် အကျိုးကျေးဇူးများကို အသုံးချရင်း၊ ဘုရားစကားကို တရားစီရင်သူအဖြစ် ရပ်တည်နေသည့် ဝေဖန်ရေးအချက် (element of criticism) ကို အမြဲတမ်း ဖယ်ရှားရန် ရည်ရွယ်ချက် ခိုင်ခိုင်မာမာ ထားရှိသည်။

Those who follow the historical-biblical method apply similar study tools utilized in historical criticism. Careful attention is given to historical, literary and linguistic, grammatical-syntactical, and theological details, as outlined throughout this article. But while utilizing the gains brought about by the historical-critical method in sharpening various study tools for analysis of the biblical text, there is a consistent intent to eliminate the element of criticism that stands as judge upon the Word.

 

H. အက်ဒဗင်တစ်လှုပ်ရှားမှုအတွင်း ကျမ်းစာအခြေပြု စကားပြန်နည်း (Bible-based Hermeneutics)

H. Bible-based Hermeneutics in the Advent Movement

 

ဝီလျံမီလာသည် သမ္မာကျမ်းစာကို စကားပြန်ရန် ရိုးရှင်းသည့် စည်းမျဉ်းများ ချမှတ်ခဲ့သည်။ ထိုစည်းမျဉ်းများကို သူ၏ ကျမ်းစာနှင့်သမိုင်းမှ ခရစ်တော်၏ ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်းဆိုင်ရာ သက်သေခံချက်၊ အနှစ် ၁၈၄၃ ခန့်တွင် ဖြစ်ပေါ်မည်ဟု ခန့်မှန်းခြင်း (Evidence From Scripture and History of the Second Coming of Christ, About the Year 1843) စာအုပ်၏ နိဒါန်းတွင် ဖော်ပြထားသည် (Damsteegt ၂၉၉; Hyde ၁၁၂)။ ထိုစည်းမျဉ်းများကို အကျဉ်းချုံးလျှင် အောက်ပါအတိုင်း ဖြစ်သည်။

William Miller developed a simple set of rules for interpreting the Bible. These appeared in the introduction to his Evidence From Scripture and History of the Second Coming of Christ, About the Year 1843 (see Damsteegt 299; Hyde 112). These may be summarized as follows:

 

၁. သမ္မာကျမ်းစာအားလုံး လိုအပ်သည်။ ယုံကြည်ခြင်းရှိသူသည် စိတ်အားထက်သန်စွာ လေ့လာခြင်းဖြင့် နားလည်နိုင်သည်။

 ၂. သမ္မာကျမ်းစာသည် ကိုယ်တိုင်၏ စကားပြန် (expositor) ဖြစ်ရမည်။

 ၃. အယူဝါဒကို နားလည်ရန် ထိုအကြောင်းအရာနှင့်ပတ်သက်သည့် ကျမ်းချက်အားလုံးကို စုစည်းရမည်။

 ၄. ဘုရားသခင်သည် အနာဂတ်ကို ရူပါရုံများ၊ ပုံဆောင်ချက်များ၊ ဉာဏ်ကောင်းချက်များဖြင့် ဖော်ပြထားသည်။ ထိုအရာများကို အတူတကွ လေ့လာရမည်။ ပရောဖက်ပြုချက်တစ်ခုသည် အခြားတစ်ခုကို ဖြည့်စွမ်းပေးသည်။ စကားလုံးတစ်လုံးကို သဘောတူညီမှု ကောင်းမွန်လျှင် စာသားအတိုင်း နားလည်ရမည်။ မကောင်းလျှင် အခြားကျမ်းချက်များမှ ပုံဆောင်အဓိပ္ပာယ်ကို ရှာဖွေရမည်။ ၅. သမိုင်းဖြစ်ရပ်တစ်ခုသည် ပရောဖက်ပြုချက်၏ ပြည့်စုံခြင်း ဖြစ်ရန် အသေးစိတ်အားလုံးတွင် ပရောဖက်ပြုချက်နှင့် တိုက်ဆိုင်ရမည်။

1. All Scripture is necessary and may be understood by diligent study by one who has faith.

2. Scripture must be its own expositor.

3. To understand doctrine, all the Scripture passages on the topic must be brought together.

4. God has revealed things to come by visions, in figures, and in parables; these must be studied together since one prophecy complements another. A word should be understood literally if it makes good sense; otherwise, one must discover from other passages its figurative sense.

 

၅. သမိုင်းဖြစ်ရပ်တစ်ခုသည် ပရောဖက်ပြုချက်၏ ပြည့်စုံခြင်း ဖြစ်ရန် အသေးစိတ်အားလုံးတွင် ပရောဖက်ပြုချက်နှင့် တိုက်ဆိုင်ရမည်။

5. A historical event is the fulfillment of prophecy only when it matches the prophecy in all details.

 

ဤစကားပြန်နည်းစည်းမျဉ်းများအားလုံးသည် ပြုပြင်ရေးသမားများ (Reformers) က ထောက်ခံခဲ့သည့် သမိုင်း-သဒ္ဒါနည်းလမ်း (historico-grammatical method) ပေါ်တွင် တည်ထောင်ထားခြင်း ဖြစ်သည်။ အစောပိုင်း အက်ဒဗင်တစ်ရှေ့ဆောင်များသည် ဤနည်းစည်းမျဉ်းများကို အသုံးပြုခဲ့ကြသည်။ ၁၈၈၄ ခုနှစ်တွင် အဲလင် ဂျီ ဝှိုက်က ဤသို့ ရေးသားခဲ့သည်။ “တတိယကောင်းကင်တမန်၏ သတင်းစကားကို ကြေညာနေကြသူများသည် ဖခင်မီလာက ကျင့်သုံးခဲ့သည့် အစီအစဉ်အတိုင်း သမ္မာကျမ်းစာကို ရှာဖွေနေကြသည်” (RH နိုဝင်ဘာ ၂၅၊ ၁၈၈၄)။ မီလာ၏ စည်းမျဉ်း ငါးချက်ကို ကိုးကားပြီးနောက် သူမက ထပ်မံဖြည့်စွမ်းခဲ့သည်။ “ကျမ်းစာလေ့လာရာတွင် ဖော်ပြထားသည့် နည်းစည်းမျဉ်းများကို ကျွန်ုပ်တို့အားလုံး လိုက်နာသင့်သည်။”

These hermeneutical principles all built upon the historico-grammatical method of interpretation espoused by the Reformers. Early Adventist pioneers used these principles. In 1884 Ellen White wrote, “Those who are engaged in proclaiming the third angel’s message are searching the Scriptures upon the same plan that Father Miller adopted” (RH Nov. 25, 1884). After quoting five of Miller’s rules, she added, “In our study of the Bible we shall all do well to heed the principles set forth.”

 

အဲလင် ဂျီ ဝှိုက်၏ စာများသည် ဤဆောင်းပါးတွင် ဖော်ပြထားသည့် သမိုင်း-သဒ္ဒါနည်းလမ်း (historico-grammatical / historical-biblical method) ၏ အခြေခံယူဆချက်များနှင့် အတိအကျ လမ်းညွှန်ချက်များကို အားဖြည့်ထောက်ခံထားသည်။ (အပိုင်း V တွင် ရွေးချယ်ထားသော ကိုးကားချက်များကို ကြည့်ပါ။)

Ellen White’s writings strongly uphold all the basic presuppositions and specific guidelines for interpreting Scripture as advocated by the historico-grammatical (historical-biblical) method and as set forth in this article. (See the selected quotations in section V.)

 

သူမသည် ထိုခေတ်က “အထက်တန်းဝေဖန်ရေး” (higher criticism) ဟုခေါ်သည့် သမိုင်းဝေဖန်ရေးနည်းလမ်း၏ မရှိမဖြစ်အစိတ်အပိုင်းများနှင့် အန္တရာယ်များကို အလွန်ထက်မြက်စွာ သတိပြုမိခဲ့သည်။ “အထက်တန်းဝေဖန်ရေးသည် ခွဲခြမ်းခြင်း၊ ခန့်မှန်းခြင်း၊ ပြန်လည်တည်ဆောက်ခြင်းများဖြင့် သမ္မာကျမ်းစာကို ဘုရားသခင်၏ ဗျာဒိတ်တော်အဖြစ် ယုံကြည်ခြင်းကို ဖျက်ဆီးနေသည်။ ၎င်းသည် ဘုရားသခင်၏ နှုတ်မြွက်စကားကို လူသားတို့၏ ဘဝကို ထိန်းချုပ်ရန်၊ ချီးမြှောက်ရန်၊ လှုံ့ဆော်ရန် စွမ်းအားကို လုယူနေသည်” (AA ၄၇၄)။

She also demonstrated a keen sensitivity to the essential constitutive elements and the dangers involved in the use of the historical-critical method then known as “higher criticism”: “The work of higher criticism, in dissecting, conjecturing, reconstructing, is destroying faith in the Bible as a divine revelation. It is robbing God’s word of power to control, uplift, and inspire “human lives” (AA 474).

 

အက်ဒဗင်တစ်ပညာရှင် အများစုသည် သမိုင်း-သဒ္ဒါနည်းလမ်းကို လိုက်နာခဲ့ကြသော်လည်း၊ ၁၉၅၀ ခုနှစ်မှ စ၍ အချို့အသံများသည် သဘာဝလွန်အရာကို လက်ခံသော်လည်း ဝေဖန်ရေးနည်းစဉ်ကို ဆက်လက်ထိန်းသိမ်းသည့် ပြုပြင်ထားသော သမိုင်းဝေဖန်ရေးနည်းလမ်းသို့ ပြောင်းလဲရန် ထောက်ခံခဲ့ကြသည်။ ၁၉၈၆ ခုနှစ်တွင် ဆဋ္ဌမနေ့ အက်ဒဗင်တစ်အသင်းတော်၏ နှစ်ပတ်လည်ကောင်စီ (Annual Council) သည် ကျမ်းစာလေ့လာနည်းကော်မတီ၏ အစီရင်ခံစာကို အတည်ပြုခဲ့သည်။ ထိုအစီရင်ခံစာတွင် သမိုင်းဝေဖန်ရေးနည်းလမ်းကို ငြင်းပယ်ခဲ့သည်။ အစီရင်ခံစာအရ “သမ္မာကျမ်းစာကို လူ့အကြောင်းပြချက်အောက်သို့ ချထားသည့် ဝေဖန်ရေးနည်းစဉ်ကို ဆက်လက်ထိန်းသိမ်းထားသည့် ပြုပြင်ထားသော နည်းလမ်းပင်ဖြစ်စေ အက်ဒဗင်တစ်များအတွက် လက်ခံ၍မရနိုင်ပေ” (AR ဇန်နဝါရီ ၂၂၊ ၁၉၈၇)။

Although most Adventist scholars have adhered to the historico-grammatical (historical-biblical) method, since 1950 some voices within Adventism have advocated a shift toward a modified historical-critical method that accepts the supernatural but also retains the principle of criticism. In 1986 the Annual Council of SDAs voted to accept the report of the Methods of Bible Study Committee, which rejected the use of the historical-critical method. According to the report, “Even a modified use of this method that retains the principle of criticism which subordinates the Bible to human reason is unacceptable to Adventists” (AR Jan. 22, 1987).

 

ဆဋ္ဌမနေ့ အက်ဒဗင်တစ်အသင်းတော်သည် ကျမ်းစာရေးသားသူများ၊ အန်တိအုတ်ကျောင်း၊ ပြုပြင်ရေးခေတ် (Reformation) တို့၏ စကားပြန်နည်းကို အတည်ပြုသည်။ ၎င်းသည် အလက်ဇန္ဒြီးယားနှင့် အလယ်ခေတ်ကက်သလစ်တို့၏ ပုံဆောင်နည်းလမ်း၊ အလင်းရောင်ခေတ် (Enlightenment) နှင့် နောက်ပိုင်းဖြစ်ပေါ်တိုးတက်မှုများမှ သမိုင်းဝေဖန်ရေးနည်းလမ်းကို ငြင်းပယ်သည်။

The Seventh-day Adventist Church affirms the hermeneutic of the biblical writers, of Antioch, and of the Reformation. It rejects the allegorical method of Alexandria and medieval Catholicism, and the historical-critical method of the rationalistic Enlightenment and its later developments.

 

ထိုသို့ပြုလုပ်ခြင်းဖြင့် အက်ဒဗင်တစ်များသည် ယနေ့ခေတ် ခရစ်ယာန်အသင်းတော်အများစုက စွန့်ပစ်ထားပြီးဖြစ်သည့် ပြုပြင်ရေးသမားများ၏ သမိုင်းဝင်ပရောဖက်ပြုချက်စကားပြန်နည်း (historicist hermeneutic of prophecy) ကို ထိန်းသိမ်းထားသည်။

In so doing, Adventists maintain the Reformers’ historicist hermeneutic of prophecy, which has been abandoned by virtually all of Christendom today.

 

ဆဋ္ဌမနေ့ အက်ဒဗင်တစ်များသည် ပြုပြင်ရေးခေတ်၏ စကားပြန်နည်းဆိုင်ရာ အမွေဆက်ခံသူများ ဖြစ်သည်။ ဆယ့်ခြောက်ရာစုနှစ်ရှိ အစွန်းရောက်ပြုပြင်ရေးသမားများကဲ့သို့ပင် သူတို့သည် “မူလအမြစ်သို့ ပြန်သွားခြင်း” ကို အမြဲရှာဖွေကြပြီး၊ ဘုရားသခင်၏ မှားယွင်းမှုကင်းသော နှုတ်မြွက်စကား၏ အကြွင်းမဲ့အာဏာပေါ်တွင် သူတို့၏ ယူဆချက်များ၊ စကားပြန်နည်းစည်းမျဉ်းများ၊ ယုံကြည်ခြင်းနှင့် လက်တွေ့ဘဝကျင့်သုံးမှုအားလုံးကို အခြေခံကြသည်။

Seventh-day Adventists are the hermeneutical heirs of the Reformation. And as did the radical reformers of the sixteenth century, they continually seek to go “back to the roots,” to base all their presuppositions, their principles of interpretation, their faith, and their practice upon the absolute authority of God’s infallible Word.

 

V. အဲလင် ဂျီ ဝှိုက်၏ မှတ်ချက်များ

A. ကျမ်းစာစကားပြန်ဆိုခြင်း “ယနေ့ခေတ်တွင် သူတို့၏ [ကျမ်းစာ၏] အယူဝါဒများနှင့် ပညတ်တို့မှ ကျယ်ကျယ်ပြန့်ပြန့် သွေဖည်နေကြပြီ။ ထို့ကြောင့် မဟာပြုပြင်ရေးသမားများ၏ ကြီးမားသောနည်းစဉ်—ယုံကြည်ခြင်းနှင့် တာဝန်အတွက် သမ္မာကျမ်းစာနှင့် သမ္မာကျမ်းစာသာလျှင်—သို့ ပြန်လည်ရောက်ရှိရန် လိုအပ်လျက်ရှိသည်” (GC ၂၀၄၊ ၂၀၅; 1SM ၄၁၆ ကိုလည်းကြည့်ပါ)။

V. Ellen G. White Comments

A. Biblical Interpretation

“In our time there is a wide departure from their [the Scriptures’] doctrines and precepts, and there is need of a return to the great Protestant principle—the Bible, and the Bible only, as the rule of faith and duty” (GC 204, 205; see also 1SM 416).

 

“သန့်ရှင်းသောကျမ်းစာများကို သူ၏အလိုတော်၏ အာဏာပိုင်ဆန်ပြီး မှားယွင်းမှုကင်းသော ဗျာဒိတ်တော်အဖြစ် လက်ခံရမည်။ ၎င်းတို့သည် အကျင့်စံနှုန်း၊ အယူဝါဒများကို ဖော်ပြသူ၊ အတွေ့အကြုံများကို စမ်းသပ်သူ ဖြစ်သည် … ။

“The Holy Scriptures are to be accepted as an authoritative, infallible revelation of His will. They are the standard of character, the revealer of doctrines, and the test of experience … .

 

သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်ကို သမ္မာကျမ်းစာကို အစားထိုးရန် မပေးခဲ့ပေ။ ဘုရားသခင်၏ နှုတ်မြွက်စကားသည် အယူဝါဒအားလုံးနှင့် အတွေ့အကြုံများကို စမ်းသပ်ရမည့် စံနှုန်းဖြစ်ကြောင်း ကျမ်းစာက ရှင်းလင်းစွာ ဖော်ပြထားသည်” (GC vii)။

“The Spirit was not given—nor can it ever be bestowed—to supersede the Bible; for the Scriptures explicitly state that the word of God is the standard by which all teaching and experience must be tested” (GC vii).

 

“ဘုရားသခင်သည် ကမ္ဘာပေါ်တွင် သမ္မာကျမ်းစာနှင့် သမ္မာကျမ်းစာသာလျှင်ကို အယူဝါဒအားလုံးအတွက် စံနှုန်း၊ ပြုပြင်ရေးအားလုံးအတွက် အခြေခံအဖြစ် ထားရှိသည့် လူမျိုးတစ်မျိုးကို ရရှိလိမ့်မည်။ ပညာရှင်တို့၏ အမြင်များ၊ သိပ္ပံပညာ၏ နုတ်ယူချက်များ၊ အသင်းတော်ကောင်စီများ၏ အယူဝါဒများနှင့် ဆုံးဖြတ်ချက်များ—ထိုအသင်းတော်များအမျှ များပြားပြီး ကွဲလွဲနေသည့်တိုင်—အများစု၏ အသံ—ဤအရာတစ်ခုတည်းမျှ သို့မဟုတ် အားလုံးကိုမျှ ဘာသာရေးယုံကြည်ချက်တစ်ခုခုအတွက် သက်သေခံအဖြစ် မယူဆသင့်ပေ။ မည်သည့်အယူဝါဒ သို့မဟုတ် ပညတ်ကိုမဆို လက်ခံမည်ဆိုပါက ထိုအရာကို ထောက်ခံသည့် ရှင်းလင်းသော ‘ထာဝရဘုရားမိန့်တော်မူသည်ကား’ ဟူသော စကားကို တောင်းဆိုသင့်သည်” (ထိုနေရာတွင်ပင် ၅၉၅; Ev ၂၅၆; EW ၇၈; COL ၃၉; 5T ၇၀၀; MH ၄၆၂; COL ၁၁၀၊ ၁၁၁ ကိုလည်းကြည့်ပါ)။

“But God will have a people upon the earth to maintain the Bible, and the Bible only, as the standard of all doctrines and the basis of all reforms. The opinions of learned men, the deductions of science, the creeds or decisions of ecclesiastical councils, as numerous and discordant as are the churches which they represent, the voice of the majority—not one nor all of these should be regarded as evidence for or against any point of religious faith. Before accepting any doctrine or precept, we should demand a plain ‘Thus saith the Lord’ in its support” (ibid. 595; see also Ev 256; EW 78; COL 39; 5T 700; MH 462; COL 110, 111).

 

“ဘုရားသခင်၏ နှုတ်မြွက်စကားသည် အလွန်မှောင်မိုက်နေသော စိတ်ကို အလင်းပေးနိုင်သည်။ နားလည်လိုသူတိုင်း နားလည်နိုင်သည်” (5T ၆၆၃; GC vii ကိုလည်းကြည့်ပါ)။

“The word of God is sufficient to enlighten the most beclouded mind and may be understood by those who have any desire to understand it” (5T 663; see also GC vii).

 

“သမ္မာကျမ်းစာသည် လူသားတို့၏ ဘာသာစကားဖြင့် ဖော်ပြထားသော ဘုရားသခင်၏ အမှန်တရားများကို ပေးထားသည်။ ၎င်းသည် ဘုရားနှင့်လူသား၏ ပေါင်းစပ်မှုကို တင်ပြသည်။ ခရစ်တော်၏ သဘာဝတွင် ဘုရားသားနှင့် လူသားသား ပေါင်းစပ်မှု ရှိခဲ့သည်နှင့် အတူတူပင်။ ထို့ကြောင့် ခရစ်တော်အကြောင်း ‘နှုတ်ကပတ်တော်သည် လူခံယူပြီး ကျွန်ုပ်တို့အထဲတွင် နေတော်မူသည်’ (ယောဟန် ၁:၁၄) ဟူသော စကားသည် သမ္မာကျမ်းစာအတွက်လည်း မှန်ကန်သည်” (GC vi)။

“But the Bible, with its God-given truths expressed in the language of men, presents a union of the divine and the human. Such a union existed in the nature of Christ, who was the Son of God and the Son of man. Thus it is true of the Bible, as it was of Christ, that ‘the Word was made flesh, and dwelt among us’ (John 1:14)” (GC vi).

 

“သမ္မာကျမ်းစာသည် ကျွန်ုပ်တို့၏ နားဖြင့် ကြားနိုင်သလောက် အတိအကျ ဘုရားသခင်၏ အသံဖြင့် ကျွန်ုပ်တို့ထံ စကားပြောနေခြင်း ဖြစ်သည်။ ဤအချက်ကို ကျွန်ုပ်တို့ သဘောပေါက်ပါက ဘုရားသခင်၏ နှုတ်မြွက်စကားကို မည်မျှ ရိုသေမှုဖြင့် ဖွင့်မည်နည်း၊ မည်မျှ စိတ်အားထက်သန်စွာ ရှာဖွေမည်နည်း။ သမ္မာကျမ်းစာကို ဖတ်ရှုခြင်း၊ ဆင်ခြင်ခြင်းသည် အဆုံးမဲ့သခင်နှင့် တွေ့ဆုံခြင်းအဖြစ် မှတ်ယူခံရမည်” (6T ၃၉၃)။

“The Bible is God’s voice speaking to us, just as surely as though we could hear it with our ears. If we realized this, with what awe would we open God’s Word, and with what earnestness would we search its precepts! The reading and contemplation of the Scriptures would be regarded as an audience with the Infinite One” (6T 393).

 

“အချို့သူများက သူတို့၏ အကန့်အသတ်ရှိသော ဆုံးဖြတ်ချက်ဖြင့် ဘုရားသခင်၏ နှုတ်မြွက်စကားကို ခွဲခြမ်းနိုင်သည်၊ မည်သည်က ဗျာဒိတ်တော်ဖြစ်သည်၊ မည်သည်က ဗျာဒိတ်တော် မဟုတ်သည်ကို ဆုံးဖြတ်နိုင်သည်ဟု ထင်မှတ်ကြပေမည်။ ကျွန်ုပ်၏ ဓမ္မအမှုတော်ဆောင်ညီအစ်ကိုများအား ထိုနေရာမှ သတိပေးချင်ပါသည်။ ‘သင်ရပ်နေသော နေရာသည် သန့်ရှင်းသောမြေဖြစ်သည်၊ သင်၏ခြေနင်းဖိနပ်ကို ချွတ်လိုက်ပါ’။ ဤကမ္ဘာပေါ်တွင် မည်သူမဆို ဘုရားသခင်က ခွဲခြမ်းရွေးချယ်ခွင့် ပေးထားသည် မရှိပါ။ …

“There are some that may think they are fully capable with their finite judgment to take the Word of God, and to state what are the words of inspiration, and what are not the words of inspiration. I want to warn you off that ground, my brethren in the ministry. ‘Put off thy shoes from off thy feet, for the place whereon thou standest is holy ground.’ There is no finite man that lives, I care not who he is or whatever his position, that God has authorized to pick and choose in His Word … .

 

မည်သူမျှ သင့်ထံလာပြီး ဘုရားသခင်၏ နှုတ်မြွက်စကားကို ခွဲခြမ်းပြောပြခြင်း၊ မည်သည်က ဗျာဒိတ်တော်ဖြစ်သည်၊ မည်သည်က ဗျာဒိတ်တော်မဟုတ်သည်ကို မပြောင်းလဲစေနှင့်။ … ကျွန်ုပ်တို့သည် ‘ဤအရာကို ငါပယ်မည်၊ ဤအရာကို ငါလက်ခံမည်’ ဟု မပြောဘဲ၊ သမ္မာကျမ်းစာတစ်ခုလုံးကို အပြည့်အဝ ယုံကြည်ခြင်းရှိရမည်” (7BC ၉၁၉; COL ၃၉ ကိုလည်းကြည့်ပါ)။

“Do not let any living man come to you and begin to dissect God’s Word, telling what is revelation, what is inspiration and what is not, without a rebuke … . We want no one to say, ‘This I will reject, and this will I receive,’ but we want to have implicit faith in the Bible as a whole and as it is” (7BC 919; see also COL 39).

 

“သမ္မာကျမ်းစာသည် ကိုယ်တိုင်၏ စကားပြန်ဖြစ်သည်။ ကျမ်းချက်တစ်ခုသည် အခြားကျမ်းချက်များ၏ သော့ချပ်ဖြစ်ပြီး ထိုနည်းဖြင့် နှုတ်မြွက်စကား၏ လျှို့ဝှက်အဓိပ္ပာယ်ကို အလင်းပေးသည်” (FE ၁၈၇)။

“The Bible is its own expositor. One passage will prove to be a key that will unlock other passages, and in this way light will be shed upon the hidden meaning of the Word” (FE 187).

 

“သမ္မာကျမ်းစာသည် ကိုယ်တိုင် စကားပြန်ဖြစ်သည်။ လှပစွာ ရိုးရှင်းစွာ အပိုင်းတစ်ခုသည် အခြားအပိုင်း၏ အမှန်တရားနှင့် ဆက်စပ်နေပြီး သမ္မာကျမ်းစာတစ်ခုလုံး သဟဇာတဖြစ်သော အဓိပ္ပာယ်တစ်ခုတည်းသို့ ရောက်ရှိသည်။ ကျမ်းချက်တစ်ခုမှ အခြားမှောင်မိုက်နေသော အပိုင်းကို အလင်းပေးသည်” (OHC ၂၀၇; Ed ၁၉၀; COL ၁၂၈; TM ၁၀၆ ကိုလည်းကြည့်ပါ)။

“The Bible is its own interpreter. With beautiful simplicity one portion connects itself with the truth of another portion, until the whole Bible is blended in one harmonious whole. Light flashes forth from one text to illuminate some portion of the Word that has seemed more obscure” (OHC 207; see also Ed 190; COL 128; TM 106).

 

“ဘုရားသခင်၏ သန့်ရှင်းသော နှုတ်မြွက်စကား၏ ဘုရားသခင်အာဏာကို ခိုင်မြဲစွာ ယုံကြည်ရမည်။ သမ္မာကျမ်းစာကို သိပ္ပံပညာရှင်တို့၏ အတွေးအခေါ်ဖြင့် စမ်းသပ်ခြင်း မပြုရ။ လူ့အသိပညာသည် ယုံကြည်စရာ လမ်းညွှန်မဟုတ် … ။ သဘာဝတွင်ဖြစ်စေ၊ ဗျာဒိတ်တော်တွင်ဖြစ်စေ အမှန်တရားအားလုံးသည် ပေါ်လွင်ချက်အားလုံးတွင် ကိုယ်နှင့်ကိုယ် သဟဇာတဖြစ်သည်” (PP ၁၁၄; Ed ၁၂၃၊ ၁၂၄ ကိုလည်းကြည့်ပါ)။

“There should be a settled belief in the divine authority of God’s holy Word. The Bible is not to be tested by men’s ideas of science. Human knowledge is an unreliable guide … . All truth, whether in nature or in revelation, is consistent with itself in all its manifestations” (PP 114; see also Ed 123, 124).

 

“သမ္မာကျမ်းစာကို ပညာရှင်အတွက်သာ ရေးသားခြင်း မဟုတ်။ သာမန်လူများအတွက် ရည်ရွယ်သည်။ ကယ်တင်ခြင်းအတွက် လိုအပ်သော ကြီးမားသော အမှန်တရားများကို နေ့အလင်းလင်းသလောက် ရှင်းလင်းစွာ ဖော်ပြထားသည်။ ဘုရားသခင်၏ ရှင်းလင်းစွာ ဗျာဒိတ်ပြုထားသော အလိုတော်အစား ကိုယ်ပိုင်ဆုံးဖြတ်ချက်ကို လိုက်သူမှလွဲ၍ မည်သူမျှ မမှားနိုင်ပေ” (SC ၈၉)။

“The Bible was not written for the scholar alone; on the contrary, it was designed for the common people. The great truths necessary for salvation are made as clear as noonday; and none will mistake and lose their way except those who follow their own judgment instead of the plainly revealed will of God” (SC 89).

 

“သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ အထူးအလင်းပေးခြင်းကို ခံရသော ပရောဖက်များပင်လျှင် သူတို့အား အပ်နှံထားသော ဗျာဒိတ်တော်များ၏ အဓိပ္ပာယ်ကို အပြည့်အဝ နားမလည်ကြပေ။ ဘုရားသခင်၏ လူမျိုးသည် ထိုအထဲတွင် ပါဝင်သော ညွှန်ကြားချက်ကို လိုအပ်သည့်အခါ ခေတ်အဆက်ဆက် ဖော်ထုတ်ခံရမည်” (GC ၃၄၄; GC ၅၉၈၊ ၅၉၉; 7BC ၉၂၀ ကိုလည်းကြည့်ပါ)။

“Even the prophets who were favored with the special illumination of the Spirit did not fully comprehend the import of the revelations committed to them. The meaning was to be unfolded from age to age, as the people of God should need the instruction therein contained” (GC 344; see also GC 598, 599; 7BC 920).

 

B. ကျမ်းစာစကားပြန်ဆိုရာတွင် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ အခန်းကဏ္ဍ “သမ္မာကျမ်းစာ၏ စစ်မှန်သော အသိပညာကို နှုတ်မြွက်စကားကို ပေးသနားတော်မူသော ဝိညာဉ်တော်အားဖြင့်သာ ရရှိနိုင်သည်” (Ed ၁၈၉; 5T ၇၀၄; COL ၄၀၈ ကိုလည်းကြည့်ပါ)။

“သမ္မာကျမ်းစာကို ရိုသေမှုမရှိဘဲ၊ ဆုတောင်းခြင်းမရှိဘဲ စတင်လေ့လာပါက အလွန်ရိုးရှင်းပြီး ရှင်းလင်းသော ကျမ်းပိုဒ်များပင် မှန်ကန်သော အဓိပ္ပာယ်မှ လွဲချော်သွားတတ်သည်” (GC ၅၂၁)။

B. The Role of the Holy Spirit in Biblical Interpretation

“A true knowledge of the Bible can be gained only through the aid of that Spirit by whom the Word was given” (Ed 189; see also 5T 704; COL 408).

“Whenever the study of the Scriptures is entered upon without a prayerful, humble, teachable spirit, the plainest and simplest as well as the most difficult passages will be wrested from their true meaning” (GC 521).

 

“ဘုရားသခင်၏ နှုတ်မြွက်စကားကို ရိုသေမှုနှင့် ဆုတောင်းခြင်းမရှိဘဲ ဖွင့်ပါက၊ ဘုရားသခင်ပေါ်တွင် သို့မဟုတ် သူ၏အလိုတော်နှင့် သဟဇာတမဖြစ်ပါက စိတ်သည် သံသယများဖြင့် မှုန်ဝါးသွားသည်။ ကျမ်းစာလေ့လာရာတွင်ပင် သံသယဝါဒ ခိုင်မြဲလာသည်။ ရန်သူသည် အတွေးများကို ထိန်းချုပ်ပြီး မှန်ကန်သော စကားပြန်များကို အကြံပေးသည်။ ဘုရားသခင်နှင့် စကားနှင့်အပြုအမူတွင် သဟဇာတဖြစ်ရန် မကြိုးစားသူများသည် မည်မျှ ပညာတတ်ဖြစ်စေ ကျမ်းစာနားလည်မှုတွင် မှားယွင်းတတ်သည်။ သူတို့၏ ရှင်းလင်းချက်များကို ယုံကြည်ရန် မဘေးကင်းပေ။ ကျမ်းစာတွင် ကွဲလွဲချက်များကို ရှာဖွေသူများသည် ဝိညာဉ်ရေးရာ ဉာဏ်အလင်းမရှိပေ။ မှားယွင်းသော အမြင်ဖြင့် အမှန်တကယ် ရိုးရှင်းပြီး ရှင်းလင်းသော အရာများတွင်ပင် သံသယနှင့် မယုံကြည်မှု အကြောင်းများကို မြင်တတ်သည်” (SC ၁၁၀၊ ၁၁၁)။

“When the word of God is opened without reverence and without prayer; when the thoughts and affections are not fixed upon God, or in harmony with His will, the mind is clouded with doubts; and in the very study of the Bible, skepticism strengthens. The enemy takes control of the thoughts, and he suggests interpretations that are not correct. Whenever men are not in word and deed seeking to be in harmony with God, then, however learned they may be, they are liable to err in their understanding of Scripture, and it is not safe to trust to their explanations. Those who look to the Scriptures to find discrepancies have not spiritual insight. With distorted vision they will see many causes for doubt and unbelief in things that are really plain and simple” (SC 110, 111).

 

“ကျမ်းစာလေ့လာသူသည် မည်သည့် ဘက်လိုက်မှုမှ ကင်းရှင်းရမည်၊ ကိုယ်ပိုင်အတွေးအခေါ်များကို စုံစမ်းရေးတံခါးဝတွင် ချထားရမည်။ နှိမ့်ချပြီး သင်ယူလိုသော စိတ်နှင့်၊ ကိုယ်ကို ခရစ်တော်၌ ဖွက်ထားပြီး၊ စိတ်အားထက်သန်စွာ ဆုတောင်းကာ ဘုရားသခင်ထံမှ ဉာဏ်ပညာကို တောင်းခံရမည်” (CT ၄၆၃; GC ၅၉၉၊ ၆၀၀; TM ၁၀၈; CT ၄၆၃; 2SM ၁၁၄ ကိုလည်းကြည့်ပါ)။

“The Bible student must empty himself of every prejudice, lay his own ideas at the door of investigation, and with humble, subdued heart, with self hid in Christ, with earnest prayer, he should seek wisdom from God” (CT 463; see also GC 599, 600; TM 108; CT 463; 2SM 114).

 

C. ကျမ်းစာစကားပြန်ဆိုရန် သီးခြားလမ်းညွှန်ချက်များ

C. Specific Guidelines for Biblical Interpretation

 

၁. စာသားနှင့် ဘာသာပြန်ဆိုချက် “ကျွန်ုပ်သည် ဘုရားသခင်သည် သမ္မာကျမ်းစာကို အထူးသဖြင့် စောင့်ရှောက်ထားကြောင်း မြင်ခဲ့သည်။ သို့ရာတွင် ကျမ်းစာမိတ္တူများ နည်းပါးခဲ့သောအခါ ပညာရှင်တို့သည် အချို့ကိစ္စများတွင် စကားလုံးများကို ပြောင်းလဲခဲ့ကြသည်။ ထိုသို့ပြောင်းလဲခြင်းဖြင့် ပိုမိုရှင်းလင်းစေမည်ဟု ထင်မှတ်ခဲ့ကြသော်လည်း အမှန်မှာ ရှင်းလင်းနေသောအရာကို မရေရာမှုဖြစ်စေခဲ့ပြီး ဓလေ့ထုံးတမ်းများဖြင့် ထိန်းချုပ်ထားသော ၎င်းတို့၏ တည်ထောင်ထားပြီးသော အမြင်များနှင့် လိုက်လျောညီထွေဖြစ်အောင် ပြုလုပ်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်” (EW ၂၂၀၊ ၂၂၁)။

1. Text and Translation

“I saw that God had especially guarded the Bible; yet when copies of it were few, learned men had in some instances changed the words, thinking that they were making it more plain, when in reality they were mystifying that which was plain, by causing it to lean to their established views, which were governed by tradition” (EW 220, 221).

 

“အချို့သူများက ကျွန်ုပ်တို့ကို လေးနက်စွာ ကြည့်ပြီး ‘မိတ္တူကူးသူတို့တွင် သို့မဟုတ် ဘာသာပြန်သူတို့တွင် အမှားတစ်ခုခု ရှိနိုင်သည်ဟု သင်တို့ မထင်ကြပါလား’ ဟု မေးကြသည်။ ဤသည်မှာ ဖြစ်နိုင်ခြေရှိပြီး ဤဖြစ်နိုင်ခြေ သို့မဟုတ် ဖြစ်နိုင်ချေကို တွန့်ဆုတ်နေပြီး နှောင့်နှေးနေသော စိတ်နှလုံးသည် ဣန္ဒြေနှောင်ဖွဲ့ထားသော ခရစ်ဝင်ကျမ်း၏ နက်နဲသောအရာများကို နှောင့်နှေးစေမည်ဖြစ်သည်။ အကြောင်းမှာ ၎င်းတို့၏ အားနည်းသောစိတ်နှလုံးသည် ဘုရားသခင်၏ ရည်ရွယ်ချက်များကို မမြင်နိုင်သောကြောင့်ဖြစ်သည် … အမှားအားလုံးသည် ဝိညာဉ်တစ်ခုတည်းကိုမျှ ဒုက္ခမဖြစ်စေနိုင်သလို ခြေလှမ်းတစ်ခုမျှ နှောင့်နှေးစေမည် မဟုတ်ပါ။ ထိုသူတို့သည် အတိအလင်း ဖော်ပြထားသော အမှန်တရားများမှပင် အခက်အခဲများကို ဖန်တီးတတ်သူများဖြစ်သည်” (1SM ၁၆)။

“Some look to us gravely and say, ‘Don’t you think there might have been some mistake in the copyist or in the translators?’ This is all probable, and the mind that is so narrow that it will hesitate and stumble over this possibility or probability would be just as ready to stumble over the mysteries of the Inspired Word, because their feeble minds cannot see through the purposes of God … All the mistakes will not cause trouble to one soul, or cause any feet to stumble, that would not manufacture difficulties from the plainest revealed truth” (1SM 16).

 

၂. သမိုင်းဆိုင်ရာ နောက်ခံ “သမ္မာကျမ်းစာတွင် မှတ်တမ်းတင်ထားသော ဘဝများသည် အမှန်တကယ်ရှိခဲ့သော ပုဂ္ဂိုလ်များ၏ စစ်မှန်သော သမိုင်းများဖြစ်သည်။ အာဒံမှစ၍ မျိုးဆက်ဆက်ဆက်တစ်လျှောက် တမန်တော်များခေတ်အထိ အမှန်တကယ် ဖြစ်ပျက်ခဲ့သမျှနှင့် အမှန်တကယ်ပုဂ္ဂိုလ်များ၏ စစ်မှန်သော အတွေ့အကြုံများကို ရိုးရှင်းစွာ မှတ်တမ်းတင်ထားသည်” (4T ၉)။

“သမ္မာကျမ်းခေတ်တွင် နေထိုင်ခဲ့သူများ၏ ဓလေ့ထုံးတမ်းများ၊ ဖြစ်ရပ်များ၏ နေရာနှင့် အချိန်ကာလကို နားလည်ခြင်းသည် လက်တွေ့ကျသော အသိပညာဖြစ်သည်။ အကြောင်းမှာ ထိုအရာများသည် သမ္မာကျမ်း၏ ဥပစာများကို ရှင်းလင်းစေပြီး ခရစ်တော်၏ သွန်သင်ချက်များ၏ အင်အားကို ထင်ရှားစေသောကြောင့်ဖြစ်သည်” (CT ၅၁၈)။

2. Historical Context

“The lives recorded in the Bible are authentic histories of actual individuals. From Adam down through successive generations to the times of the apostles we have a plain, unvarnished account of what actually occurred and the genuine experience of real characters” (4T 9).

“An understanding of the customs of those who lived in Bible times, of the location and time of events, is practical knowledge; for it aids in making clear the figures of the Bible and in bringing out the force of Christ’s lessons” (CT 518).

 

၃. စာပေဆိုင်ရာ ခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာ “မတူညီသော ခေတ်များတွင် ရေးသားခဲ့ပြီး အဆင့်အတန်း၊ အလုပ်အကိုင်၊ စိတ်နှလုံးနှင့် ဝိညာဉ်ရေးရာ အရည်အသွေးများတွင် ကွဲပြားသော လူများဖြင့် ရေးသားခဲ့သော သမ္မာကျမ်းစာအုပ်များသည် စတိုင်အရ ကြီးစွာသော ကွဲပြားမှုကို ပြသသည်သာမက ဖော်ပြထားသော အကြောင်းအရာများ၏ သဘောသဘာဝတွင်လည်း ကွဲပြားမှုရှိသည်။ မတူညီသော စာရေးသူများသည် မတူညီသော ဖော်ပြပုံစံများကို အသုံးပြုကြသည်” (GC vi)။

3. Literary Analysis

“Written in different ages, by men who differed widely in rank and occupation, and in mental and spiritual endowments, the books of the Bible present a wide contrast in style, as well as a diversity in the nature of the subjects unfolded. Different forms of expression are employed by different writers” (GC vi).

 

“ထာဝရဘုရားသည် ကိုယ်တော်လိုချင်သောပုံစံအတိုင်း ကိုယ်တော်၏နှုတ်ကပတ်တော်ကို ပေးသနားခဲ့သည်။ ကိုယ်တော်သည် မတူညီသော စာရေးသူများမှတစ်ဆင့် ပေးသနားခဲ့ပြီး ထိုစာရေးသူများသည် ကိုယ်ပိုင်တစ်ဦးချင်း ကိုယ်ရည်ကိုယ်သွေးရှိကြသော်လည်း တူညီသော သမိုင်းကို ပြန်လည်ဖော်ပြခဲ့ကြသည်။ ၎င်းတို့၏ သက်သေခံချက်များကို စာအုပ်တစ်အုပ်တွင် စုစည်းထားပြီး လူမှုအစည်းအဝေးတွင် သက်သေခံချက်များနှင့် တူသည်။ ၎င်းတို့သည် အရာများကို အတူတူပင် စတိုင်ဖြင့် မဖော်ပြခဲ့ကြပါ။ လူတိုင်းသည် ကိုယ်ပိုင်အတွေ့အကြုံရှိကြပြီး ဤကွဲပြားမှုသည် မတူညီသော စိတ်နှလုံးများ၏ လိုအပ်ချက်များကို ဖြည့်ဆည်းရန် ထုတ်ဖော်ထားသော အသိပညာကို ပိုမိုကျယ်ပြန့်စေပြီး နက်ရှိုင်းစေသည်။ ဖော်ပြထားသော အတွေးများသည် သံမဏိပုံစံခွက်တွင် သွန်းလုပ်ထားသည်နှင့် မတူဘဲ တစ်ပုံစံတည်း တူညီမှု မရှိခဲ့ပါ။ ထိုသို့ တစ်ပုံစံတည်းဖြစ်နေလျှင် ကျေးဇူးတော်နှင့် ထူးခြားသော အလှတရားများ ဆုံးရှုံးသွားမည်ဖြစ်သည်” (1SM ၂၁၊ ၂၂)။

“The Lord gave His Word in just the way He wanted it to come. He gave it through different writers, each having his own individuality, though going over the same history. Their testimonies are brought together in one Book, and are like the testimonies in a social meeting. They do not represent things in just the same style. Each has an experience of his own, and this diversity broadens and deepens the knowledge that is brought out to meet the necessities of varied minds. The thoughts expressed have not a set uniformity, as if cast in an iron mold, making the very hearing monotonous. In such uniformity there would be a loss of grace and distinctive beauty” (1SM 21, 22).

 

“သမ္မာကျမ်း၏ ပြင်ပအလှအပ၊ ပုံဆောင်ချက်နှင့် ဖော်ပြပုံများ၏ အလှအပကား အမှန်တကယ် ဘဏ္ဍာဖြစ်သော သန့်ရှင်းမှု၏ အလှအပကို တင့်တယ်စေသော နောက်ခံသာဖြစ်သည်” (Ed ၁၉၂)။

“The outward beauty of the Bible, the beauty of imagery and expression, is but the setting, as it were, for its real treasure—the beauty of holiness” (Ed 192).

 

၄. ကျမ်းပိုဒ်တစ်ပိုဒ်ချင်း ခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာ “နေ့စဉ်လေ့လာရာတွင် ကျမ်းပိုဒ်တစ်ပိုဒ်ချင်းစီ နည်းလမ်းသည် မကြာခဦးလေ့လာသူအတွက် အကျိုးအမြတ်များသည်။ ကျောင်းသားသည် ကျမ်းချက်တစ်ချက်ကို ယူပြီး ထိုကျမ်းချက်တွင် ဘုရားသခင်ထည့်သွင်းထားသော အတွေးကို ရှာဖွေရန် စိတ်ကို အာရုံစိုက်ရမည်။ ထို့နောက် ထိုအတွေးသည် သူ့ကိုယ်ပိုင်အရာဖြစ်လာသည်အထိ ထိုအတွေးကို တွေးတောနေရမည်။ ဤနည်းဖြင့် အဓိပ္ပာယ်ရှင်းလင်းသည်အထိ လေ့လာထားသော ကျမ်းပိုဒ်တစ်ပိုဒ်သည် ရည်ရွယ်ချက်မရှိဘဲ အခန်းများစွာကို ဖတ်ရှုခြင်းထက် အများကြီး တန်ဖိုးရှိသည်” (ibid. ၁၈၉)။

4. Verse-by-Verse Analysis

“In daily study the verse-by-verse method is often most helpful. Let the student take one verse, and concentrate the mind on ascertaining the thought that God has put into that verse for him, and then dwell upon the thought until it becomes his own. One passage thus studied until its significance is clear is of more value than the perusal of many chapters with no definite purpose in view and no positive instruction gained” (ibid. 189).

 

“သမ္မာကျမ်းစာကို မှားယွင်းစွာ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခြင်းမှ သတိထားရမည်။ ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်၏ ရှင်းလင်းသော သွန်သင်ချက်များကို ဝိညာဉ်ရေးရာအလွန်အကျွံ ပြုလုပ်ပြီး အမှန်တရားကို မမြင်ရအောင် မလုပ်ရပါ။ စိတ်ကူးကို ကျေနပ်စေရန် ထူးဆန်းသောအရာများ ထုတ်ဖော်ရန် ကြိုးစားရာတွင် ကျမ်းစာစာကြောင်းများ၏ အဓိပ္ပာယ်ကို အတင်းအကြပ် ဆွဲဆန့်မထားပါနှင့်။ ကျမ်းစာကို ဖတ်ရှုသလိုပင် လက်ခံပါ” (1SM ၁၇၀)။

“We must be careful lest we misinterpret the Scriptures. The plain teachings of the Word of God are not to be so spiritualized that the reality is lost sight of. Do not overstrain the meaning of sentences in the Bible in an effort to bring forth something odd in order to please the fancy. Take the Scriptures as they read” (1SM 170).

 

“သမ္မာကျမ်းစာကို လူသားထက် မြင့်မြတ်သော ဘာသာစကားဖြင့် မပေးခဲ့ပါ။ ယေရှုသည် လူသားကို သူနေရာရောက်အောင် ရောက်စေရန် လူ့ဇာတိကို ယူခဲ့သည်။ သမ္မာကျမ်းစာကို လူသားဘာသာစကားဖြင့် ပေးရမည်။ လူသားဆန်သော အရာအားလုံးသည် မပြည့်စုံပါ။ တူညီသော စကားလုံးဖြင့် မတူညီသော အဓိပ္ပာယ်များ ဖော်ပြထားသည်။ ထူးခြားသော အတွေးတစ်ခုချင်းစီအတွက် စကားလုံးတစ်လုံးစီ မရှိပါ။ သမ္မာကျမ်းစာကို လက်တွေ့ကျသော ရည်ရွယ်ချက်များအတွက် ပေးခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်” (ibid. ၂၀)။

“The Bible is not given to us in grand superhuman language. Jesus, in order to reach man where he is, took humanity. The Bible must be given in the language of men. Everything that is human is imperfect. Different meanings are expressed by the same word; there is not one word for each distinct idea. The Bible was given for practical purposes” (ibid. 20).

 

၅. ဓမ္မပညာဆိုင်ရာ ခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာ “သမ္မာကျမ်းစာသည် ကိုယ်တိုင် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုသူ ဖြစ်သည်။ ကျမ်းချက်ကို ကျမ်းချက်နှင့် နှိုင်းယှဉ်ရမည်။ လေ့လာသူသည် နှုတ်ကပတ်တော်ကို တစ်ခုလုံးအနေဖြင့် ကြည့်ရန်နှင့် ၎င်း၏ အစိတ်အပိုင်းများ၏ ဆက်နွယ်မှုကို မြင်ရန် သင်ယူရမည်။ ကမ္ဘာအတွက် ဘုရားသခင်၏ မူလရည်ရွယ်ချက်၊ ကြီးမားသော အငြင်းပွားမှု ပေါ်ပေါက်လာခြင်း၊ ရွေးနုတ်ခြင်းလုပ်ငန်း စသည်တို့ဖြစ်သော ၎င်း၏ ဗဟိုချက်အကြောင်းအရာကို သိရှိရမည်။ အချုပ်အခြာအာဏာအတွက် ယှဉ်ပြိုင်နေသော နိယာမနှစ်ခု၏ သဘောသဘာဝကို နားလည်ရမည်ဖြစ်ပြီး သမိုင်းနှင့် ပရောဖက်ပြုချက်မှတ်တမ်းများတွင် ၎င်းတို့၏ လုပ်ဆောင်မှုကို ကြီးမားသော အဆုံးသတ်အထိ ခြေရာခံရန် သင်ယူရမည်” (Ed ၁၉၀)။ “သမ္မာကျမ်းစာ၏ ဗဟိုအကြောင်းအရာ၊ စာအုပ်တစ်အုပ်လုံးတွင် အခြားအကြောင်းအရာအားလုံး စုဝေးရာနေရာဖြစ်သော အကြောင်းအရာမှာ ရွေးနုတ်ခြင်းအစီအစဉ်၊ လူ့ဝိညာဉ်တွင် ဘုရားသခင်၏ ပုံသဏ္ဍာန်ကို ပြန်လည်ပြုပြင်ခြင်းဖြစ်သည်။ ဧဒင်ဥယျာဉ်တွင် ပထမဆုံး မျှော်လင့်ချက်သတင်းစကား ထုတ်ဖော်ခဲ့သည့်အချိန်မှစ၍ ဗျာဒိတ်ကျမ်း၏ နောက်ဆုံးဘုန်းတန်ခိုးတော် ဂတိတော်အထိ … သမ္မာကျမ်းစာတစ်အုပ်လုံးနှင့် ကျမ်းပိုဒ်တိုင်း၏ ဝန်ထုပ်ဝန်ပိုးမှာ ဤအံ့ဖွယ်အကြောင်းအရာ—လူသားကို ချီးမြှောက်ခြင်း—ကို ဖော်ထုတ်ခြင်းဖြစ်သည်” (ibid. ၁၂၅)။

5. Theological Analysis

“The Bible is its own expositor. Scripture is to be compared with scripture. The student should learn to view the Word as a whole, and to see the relation of its parts. He should gain a knowledge of its grand central theme, of God’s original purpose for the world, of the rise of the great controversy, and of the work of redemption. He should understand the nature of the two principles that are contending for supremacy, and should learn to trace their working through the records of history and prophecy, to the great consummation” (Ed 190).

“The central theme of the Bible, the theme about which every other in the whole book clusters, is the redemption plan, the restoration in the human soul of the image of God. From the first intimation of hope in the sentence pronounced in Eden to that last glorious promise of the Revelation, … the burden of every book and every passage of the Bible is the unfolding of this wondrous theme—man’s uplifting” (ibid. 125).

 

“ကျမ်းပိုဒ်အချို့သည် နားလည်ရန် အလွန်ရှင်းလင်းလွန်းသဖြင့် မှားယွင်းနိုင်ခြင်း မရှိသော်လည်း အချို့ကျမ်းပိုဒ်များ၏ အဓိပ္ပာယ်သည် မျက်နှာပြင်ပေါ်တွင် တစ်ချက်ကြည့်ရုံဖြင့် မမြင်ရပါ။ ကျမ်းချက်ကို ကျမ်းချက်နှင့် နှိုင်းယှဉ်ရမည်။ ဂရုတစိုက် ရှာဖွေခြင်းနှင့် ဆုတောင်းတွေးတောခြင်း ရှိရမည်” (SC ၉၀၊ ၉၁; see also Ed ၁၂၅၊ ၁၂၆; CG ၅၁၁; FE ၁၈၇)။

“Some portions of Scripture are indeed too plain to be misunderstood, but there are others whose meaning does not lie on the surface to be seen at a glance. Scripture must be compared with scripture. There must be careful research and prayerful reflection” (SC 90, 91; see also Ed 125, 126; CG 511; FE 187).

 

“သမ္မာကျမ်းစာလေ့လာရာတွင် အခက်အခဲများကို ဒဿနပညာပြဿနာများကို ကိုင်တွယ်ရာတွင် အသုံးပြုသော နည်းလမ်းမျိုးဖြင့် မကျွမ်းကျင်နိုင်ပါ။ သိပ္ပံနယ်ပယ်သို့ ဝင်ရောက်သူများ ကိုယ်တိုင်အားကိုးမှုဖြင့် မလေ့လာရပါ။ ဘုရားသခင်ပေါ်တွင် ဆုတောင်းစွဲချက်နှင့် ကိုယ်တော်၏အလိုတော်ကို သင်ယူလိုသော စိတ်ရင်းမှန်ဖြင့် လေ့လာရမည်။ နှိမ့်ချပြီး သင်ယူလိုစိတ်ရှိသော စိတ်နှလုံးဖြင့် ကြီးမားသော ငါအရှင်ထံမှ အသိပညာကို ရယူရမည်။ မဟုတ်ပါက မကောင်းသော ကောင်းကင်တမန်များသည် ကျွန်ုပ်တို့၏ စိတ်နှလုံးကို မျက်ကန်းစေပြီး နှလုံးကို မာကျောစေမည်ဖြစ်သည်” (GC ၅၉၉)။

“Scriptural difficulties can never be mastered by the same methods that are employed in grappling with philosophical problems. We should not engage in the study of the Bible with that self-reliance with which so many enter the domains of science, but with a prayerful dependence upon God, and a sincere desire to learn His will. We must come with a humble and teachable spirit to obtain knowledge from the great I AM. Otherwise, evil angels will so blind our minds and harden our hearts that we shall not be impressed by the truth” (GC 599).

 

“ဘုရားသခင်သည် လူသားများကို ယုံကြည်ခြင်းကို နှိုးဆွရန် နက်နဲသောအရာများကို ဘုရားသခင်၏ ဗျာဒိတ်တော်တွင်လည်းကောင်း၊ သဘာဝတွင်လည်းကောင်း ပေးထားသည်။ ဤသို့ဖြစ်ရမည်သာ ဖြစ်သည်။ ကျွန်ုပ်တို့သည် အမြဲရှာဖွေနေနိုင်သည်၊ အမြဲမေးခွန်းထုတ်နေနိုင်သည်၊ အမြဲသင်ယူနေနိုင်သည်၊ သို့သော် အဆုံးမဲ့အရာ ရှိနေသေးသည်” (8T ၂၆၁)။

“Both in divine revelation and in nature, God has given to men mysteries to command their faith. This must be so. We may be ever searching, ever inquiring, ever learning, and yet there is an infinity beyond” (8T 261).

 

“အရည်အချင်းရှိသော လူများသည် သမ္မာကျမ်းစာကို ရှာဖွေရန် တစ်သက်တာလုံး လေ့လာခြင်းနှင့် ဆုတောင်းခြင်းကို မြှုပ်နှံခဲ့ကြသော်လည်း သမ္မာကျမ်းစာ၏ အစိတ်အပိုင်းများစွာ မပြည့်စုံစွာ စူးစမ်းရသေးပါ။ ကျမ်းပိုဒ်အချို့ကို အနာဂတ်ဘဝတွင် ခရစ်တော်ရှင်းပြမှသာ ပြည့်စုံစွာ နားလည်နိုင်မည်ဖြစ်သည်။ ဖြေရှင်းရန် နက်နဲသောအရာများ၊ လူ့စိတ်နှလုံးများ မညှိနှိုင်းနိုင်သော ထုတ်ပြန်ချက်များ ရှိသည်” (GW ၃၁၂; see also 5T ၅၃၃; 1SM ၂၀)။

“Men of ability have devoted a lifetime of study and prayer to the searching of the Scriptures, and yet there are many portions of the Bible that have not been fully explored. Some passages of Scripture will never be perfectly comprehended until in the future life Christ shall explain them. There are mysteries to be unraveled, statements that human minds cannot harmonize” (GW 312; see also 5T 533; 1SM 20).

 

၆. ပုံစံအမျိုးအစား၊ သင်္ကေတနှင့် ဉာဏ်ကောင်းဇာတ်လမ်း “အခမ်းအနားစနစ်သည် ခရစ်တော်၊ ကိုယ်တော်၏ ယဇ်ပူဇော်ခြင်းနှင့် ယဇ်ပုရောဟိတ်တော်အရာကို ညွှန်ပြသော သင်္ကေတများဖြင့် ဖွဲ့စည်းထားသည်။ ဤထုံးတမ်းဥပဒေ၊ ယဇ်ပူဇော်ခြင်းနှင့် စည်းမျဉ်းများပါဝင်သည်ကို ဟေဗြဲလူမျိုးများသည် ခရစ်တော်၏ သေခြင်းတွင် ပုံစံနှင့် အမှန်တရားဆုံဆည်းသည်အထိ လိုက်နာရမည်ဖြစ်သည်။ ကိုယ်တော်သည် ကမ္ဘာ့အပြစ်ကို ပယ်ရှားသော ဘုရားသခင်၏ သိုးသငယ်ဖြစ်သည်” (PP ၃၆၅; see also 6BC ၁၀၉၅; 7BC ၉၃၃)။ “သမ္မာကျမ်းစာ၏ ဘာသာစကားကို သင်္ကေတ သို့မဟုတ် ပုံဆောင်ချက် အသုံးပြုထားခြင်းမရှိလျှင် ရှင်းလင်းသော အဓိပ္ပာယ်အတိုင်း ရှင်းပြရမည်” (GC ၅၉၉)။

6. Typology, Symbolism, and Parables

“The ceremonial system was made up of symbols pointing to Christ, to His sacrifice and His priesthood. This ritual law, with its sacrifices and ordinances, was to be performed by the Hebrews until type met antitype in the death of Christ, the Lamb of God that taketh away the sin of the world” (PP 365; see also 6BC 1095; 7BC 933).

“The language of the Bible should be explained according to its obvious meaning, unless a symbol or figure is employed” (GC 599).

 

“ယေရှုသည် သဘာဝမှလည်းကောင်း၊ နေ့စဉ်ဘဝ၏ ရင်းနှီးသော ဖြစ်ရပ်များမှလည်းကောင်း ဆွဲယူထားသော ဥပမာနှင့် ဉာဏ်ကောင်းဇာတ်လမ်းများဖြင့် သွန်သင်ခဲ့သည် … ဤနည်းဖြင့် ကိုယ်တော်သည် သဘာဝအရာများကို ဝိညာဉ်ရေးရာနှင့် ဆက်စပ်စေခဲ့ပြီး နားထောင်သူများ၏ သဘာဝအရာများနှင့် ဘဝအတွေ့အကြုံများကို ရေးထားသော နှုတ်ကပတ်တော်၏ မြင့်မြတ်သော အမှန်တရားများနှင့် ချိတ်ဆက်ခဲ့သည်။ ထို့နောက်တွင် ၎င်းတို့၏ မျက်စိသည် ကိုယ်တော်နှင့် ဆက်စပ်ထားသော အရာဝတ္ထုများပေါ် ကျရောက်တိုင်း ကိုယ်တော်၏ သွန်သင်ချက်များ ထပ်မံသတိရစေခဲ့သည်” (CT ၁၄၀)။

“Jesus taught by illustrations and parables drawn from nature and from the familiar events of everyday life … In this way He associated natural things with spiritual, linking the things of nature and the life experience of His hearers with the sublime truths of the written Word. And whenever afterward their eyes rested on the objects with which He has associated eternal truth, His lessons were repeated” (CT 140).

 

“သဘာဝအရာများသည် ဝိညာဉ်ရေးရာအတွက် ကြားခံဖြစ်သည်။ သဘာဝအရာများနှင့် နားထောင်သူများ၏ ဘဝအတွေ့အကြုံများကို ရေးထားသော နှုတ်ကပတ်တော်၏ အမှန်တရားများနှင့် ဆက်စပ်ခဲ့သည်။ ဤနည်းဖြင့် သဘာဝမှ ဝိညာဉ်ရေးရာသို့ ဦးဆောင်ခြင်းဖြင့် ခရစ်တော်၏ ဉာဏ်ကောင်းဇာတ်လမ်းများသည် လူသားကို ဘုရားသခင်နှင့် ကမ္ဘာကို ကောင်းကင်နှင့် ချိတ်ဆက်ပေးသော အမှန်တရား၏ ကွင်းဆက်တွင် အဆက်အစပ်များဖြစ်သည်” (COL ၁၇၊ ၁၈; see also ၂၁)။

“Natural things were the medium for the spiritual; the things of nature and the life-experience of His hearers were connected with the truths of the written Word. Leading thus from the natural to the spiritual kingdom, Christ’s parables are links in the chain of truth that unites man with God, and earth with heaven” (COL 17, 18; see also 21).

 

၇. ခေတ်ပြောင်းအသုံးချခြင်း

“ခရစ်တော်၏ နှုတ်ကပတ်တော်များကို ဖတ်ရှုခြင်းမှ အကျိုးရရှိရန် ကျွန်ုပ်တို့၏ တစ်ဦးချင်းအခြေအနေများတွင် မှန်ကန်စွာ အသုံးချရမည်” (MM ၃၇)။

 “ကိုယ်တော်၏ ဂတိတော်နှင့် သတိပေးချက်များတွင် ယေရှုသည် ကျွန်ုပ်ကို ဆိုလိုသည်။ ဘုရားသခင်သည် ကမ္ဘာကို ချစ်တော်မူသဖြင့် ကိုယ်တော်၏ တစ်ပါးတည်းသော သားတော်ကို ပေးသနားတော်မူခဲ့သည်။ ကျွန်ုပ်သည် ကိုယ်တော်ကို ယုံကြည်ခြင်းဖြင့် ပျက်စီးခြင်းမှ ကင်းလွတ်ပြီး ထာဝရအသက်ကို ရရှိမည်ဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်တွင် ဆိုထားသော အတွေ့အကြုံများသည် ကျွန်ုပ်၏ အတွေ့အကြုံများ ဖြစ်ရမည်။ ဆုတောင်းခြင်း၊ ဂတိတော်၊ ပညတ်တော်နှင့် သတိပေးချက်များသည် ကျွန်ုပ်အတွက်ဖြစ်သည် … ယုံကြည်ခြင်းသည် ဤနည်းဖြင့် အမှန်တရား၏ နိယာမများကို လက်ခံပြီး စုပ်ယူသောအခါ ၎င်းတို့သည် သူ့အသက်တာ၏ အစိတ်အပိုင်းနှင့် လှုံ့ဆော်အားဖြစ်လာသည်။ ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်ကို ဝိညာဉ်ထဲသို့ လက်ခံသောအခါ အတွေးများကို ပုံဖော်ပြီး ကိုယ်ရည်ကိုယ်သွေး ဖွံ့ဖြိုးမှုတွင် ပါဝင်သည်” (DA ၃၉၀၊ ၃၉၁)။

7. Contemporary Application

“In order to be benefited by the reading of the words of Christ, we must make a right application of them to our individual cases” (MM 37).

“In His promises and warnings, Jesus means me. God so loved the world, that He gave His only-begotten Son, that I by believing in Him, might not perish, but have everlasting life. The experiences related in God’s Word are to be my experiences. Prayer and promise, precept and warning, are mine … . As faith thus receives and assimilates the principles of truth, they become a part of the being and the motive power of the life. The Word of God, received into the soul, molds the thoughts, and enters into the development of character” (DA 390, 391).

 

“ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်တွင် ပေးထားသော ညွှန်ကြားချက်များကို ဖတ်ရှုရုံသာမက ကူညီပြီး ကောင်းချီးပေးရန် စိတ်အားထက်သန်စွာ တွေးတောဆုတောင်းခြင်းဖြင့် ဖတ်ရှုရမည်။ သင်ယူထားသော အမှန်တရားကို နေ့စဉ်အတွေ့အကြုံတွင် အသုံးချရမည်” (2MR ၉၅; see also 2MCP ၇၈၄; 1888 Materials ၁၆၈၀)။

“Merely to read the instruction given in the Word of God is not enough. We are to read with meditation and prayer, filled with an earnest desire to be helped and blessed. And the truth we learn must be applied to the daily experience” (2MR 95; see also 2MCP 784; 1888 Materials 1680).

 

D. သမ္မာကျမ်းစာအဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခြင်း သမိုင်း

 ၁. ရဗ္ဗိဆရာများ၏ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုနည်း

 “ရဗ္ဗိဆရာများသည် သံသယနှင့် တွန့်ဆုတ်စွာ ဟောပြောခဲ့ကြပြီး ကျမ်းစာကို တစ်မျိုးလည်းကောင်း၊ အတိအကျ ဆန့်ကျင်ဘက်လည်းကောင်း အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုနိုင်သည်ဟု ဆိုခဲ့ကြသည်။ နားထောင်သူများသည် နေ့စဉ် ပို၍မရေရာမှုထဲ နစ်မြုပ်ခဲ့ကြသည်။ သို့သော် ယေရှုသည် ကျမ်းစာကို မပြောင်းလဲနိုင်သော အာဏာတော်အဖြစ် သွန်သင်ခဲ့သည်” (DA ၂၅၃)။

D. The History of Biblical Interpretation

1. Rabbinical Hermeneutics

“The rabbis spoke with doubt and hesitancy, as if the Scriptures might be interpreted to mean one thing or exactly the opposite. The hearers were daily involved in greater uncertainty. But Jesus taught the Scriptures as of unquestionable authority” (DA 253).

 

“၎င်းတို့ [ယေရှုခေတ်က အစ္စရာအဲလ်ခေါင်းဆောင်များ] သည် ဓလေ့ထုံးတမ်းများကို ထောက်ခံရန်နှင့် လူလုပ်စည်းမျဉ်းများကို တင်းကြပ်စေရန်သာ ကျမ်းစာကို လေ့လာခဲ့ကြသည်။ ၎င်းတို့၏ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်ဖြင့် ဘုရားသခင် ဘယ်တော့မှ မပေးခဲ့သော စိတ်ထားများကို ဖော်ပြစေခဲ့သည်။ ၎င်းတို့၏ နက်နဲသော တည်ဆောက်မှုသည် ရှင်းလင်းခဲ့သည်များကို မရေရာစေခဲ့သည်။ ၎င်းတို့သည် အသေးအဖွဲများကို ငြင်းခုန်ခဲ့ကြပြီး အဓိကအမှန်တရားများကို လက်တွေ့တွင် ငြင်းပယ်ခဲ့ကြသည်။ ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်သည် တန်ခိုးတော်ကို လုယူခံခဲ့ရပြီး မကောင်းသော နတ်ဆိုးများသည် ၎င်းတို့၏ အလိုအတိုင်း လုပ်ဆောင်ခဲ့သည်” (CT ၄၃၈၊ ၄၃၉)။

“They [the leaders in Israel at the time of Jesus] studied the Scriptures only to sustain their traditions and enforce their man-made observances. By their interpretation they made them express sentiments that God had never given. Their mystical construction made indistinct that which He had made plain. They disputed over technicalities and practically denied the most essential truths. God’s Word was robbed of its power, and evil spirits worked their will” (CT 438, 439).

 

၂. အလယ်ခေတ် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုနည်း “မသိမသာ မယုံကြည်သူများ၏ ဓလေ့ထုံးတမ်းများ ခရစ်ယာန်အသင်းတော်ထဲသို့ ဝင်ရောက်လာခဲ့သည်။ အပေးအယူနှင့် လိုက်လျောညီထွေရှိမှု စိတ်ဓာတ်ကို ခရစ်ယာန်အသင်းတော်သည် မယုံကြည်သူများ၏ ပြင်းထန်သော ညှဉ်းပန်းနှိပ်စက်မှုအောက်တွင် ခဏတာ ထိန်းချုပ်ခံခဲ့ရသည်။ သို့သော် ညှဉ်းပန်းနှိပ်စက်မှု ရပ်တန့်သွားပြီး ခရစ်ယာန်ဘာသာသည် ဘုရင်များ၏ နန်းတွင်းနှင့် နန်းမြို့များထဲ ဝင်ရောက်လာသောအခါ ခရစ်တော်နှင့် တမန်တော်များ၏ နှိမ့်ချရိုးရှင်းမှုကို စွန့်လွှတ်ကာ မယုံကြည်သူ ယဇ်ပုရောဟိတ်များနှင့် အုပ်စိုးသူများ၏ ဂုဏ်တူးနှင့် မာန်မာနကို လက်ခံခဲ့သည်။ ဘုရားသခင်၏ တောင်းဆိုချက်များအစား လူလုပ်သီအိုရီများနှင့် ဓလေ့ထုံးတမ်းများကို အစားထိုးခဲ့သည်” (GC ၄၉)။

2. Medieval Hermeneutics

“Almost imperceptibly the customs of heathenism found their way into the Christian church. The spirit of compromise and conformity was restrained for a time by the fierce persecutions which the church endured under paganism. But as persecution ceased, and Christianity entered the courts and palaces of kings, she laid aside the humble simplicity of Christ and His apostles for the pomp and pride of pagan priests and rulers; and in place of the requirements of God, she substituted human theories and traditions” (GC 49).

 

“ရာစုနှစ်များစွာ သမ္မာကျမ်းစာ ဖြန့်ချိခြင်းကို တားမြစ်ခဲ့သည်။ လူများကို ဖတ်ရှုခြင်း သို့မဟုတ် အိမ်တွင်ထားရှိခြင်းကို တားမြစ်ခဲ့ပြီး မတရားသော ယဇ်ပုရောဟိတ်များနှင့် ဘုန်းတန်ခိုးကြီးသူများသည် ၎င်းတို့၏ ရည်မှန်းချက်များကို ထောက်ပံ့ရန် သွန်သင်ချက်များကို အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခဲ့ကြသည်” (GC ၅၁)။

“For hundreds of years the circulation of the Bible was prohibited. The people were forbidden to read it or to have it in their houses, and unprincipled priests and prelates interpreted its teachings to sustain their pretensions” (GC 51).

 

“ရောမနယ်မြေပြင်ပတွင် ရာစုနှစ်များစွာ ခရစ်ယာန်အဖွဲ့များ ရှိခဲ့ပြီး ရောမဘုန်းကြီးမှု၏ အကျင့်ပျက်ခြစားမှုမှ လုံးဝနီးပါး ကင်းလွတ်ခဲ့သည်။ ၎င်းတို့သည် မယုံကြည်သူဝါဒဖြင့် ဝန်းရံထားပြီး အချိန်ကြာရှည်စွာ အကျိုးသက်ရောက်မှု ခံခဲ့ရသော်လည်း ယုံကြည်ခြင်းဆိုင်ရာ တစ်ခုတည်းသော စည်းမျဉ်းအဖြစ် သမ္မာကျမ်းစာကို ဆက်လက်လက်ကိုင်ထားခဲ့ပြီး ၎င်း၏ အမှန်တရားများစွာကို လိုက်နာခဲ့သည်” (ibid. ၆၃; see also ၆၈)။

“In lands beyond the jurisdiction of Rome there existed for many centuries bodies of Christians who remained almost wholly free from papal corruption. They were surrounded by heathenism and in the lapse of ages were affected by its errors; but they continued to regard the Bible as the only rule of faith and adhered to many of its truths” (ibid. 63; see also 68).

 

၃. ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးခေတ် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုနည်း “ဝီကလိဖ်စ်တင်ခဲ့သော ကြီးမားသော လှုပ်ရှားမှု—သြဇာအာဏာနှင့် ဉာဏ်ရည်ကို လွတ်မြောက်စေပြီး ရောမအောင်နိုင်မှုရထားနှင့် ချည်နှောင်ထားခဲ့သော လူမျိုးများကို လွတ်မြောက်စေမည့် လှုပ်ရှားမှု—၏ အရင်းအမြစ်မှာ သမ္မာကျမ်းစာဖြစ်သည် … ဝီကလိဖ်သည် ဘုရားသခင်၏ အလိုတော်ဗျာဒိတ်တော်အနေဖြင့် ယုံကြည်ခြင်းနှင့် လေ့ကျင့်ခန်းအတွက် လုံလောက်သော စည်းမျဉ်းအဖြစ် သမ္မာကျမ်းစာကို ယုံကြည်ခဲ့သည်” (ibid. ၉၃)။

3. Reformation Hermeneutics

“The great movement that Wycliffe inaugurated, which was to liberate the conscience and the intellect, and set free the nations so long bound to the triumphal car of Rome, had its spring in the Bible … . Wycliffe accepted the Holy Scriptures with implicit faith as the inspired revelation of God’s will, a sufficient rule of faith and practice” (ibid. 93).

 

“ဇွင်ဂလီသည် ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်အဖြစ် တစ်ခုတည်းသော လုံလောက်ပြည့်စုံပြီး မမှားနိုင်သော စည်းမျဉ်းအဖြစ် ကျမ်းစာကို ကိုယ်တိုင်နှစ်ခြိုက်ခဲ့သည်။ ကျမ်းစာကိုယ်တိုင် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုသူ ဖြစ်ရမည်ကို မြင်ခဲ့သည်။ ကြိုတင်ထားသော သီအိုရီ သို့မဟုတ် အယူဝါဒကို ထောက်ပံ့ရန် ကျမ်းစာကို ရှင်းပြရန် မကြိုးစားခဲ့ဘဲ ရှင်းလင်းပြတ်သားသော သွန်သင်ချက်ကို သင်ယူရန် သူ၏တာဝန်ဟု ယူဆခဲ့သည်” (ibid. ၁၇၃)။

“He [Zwingli] submitted himself to the Bible as the Word of God, the only sufficient, infallible rule. He saw that it must be its own interpreter. He dared not attempt to explain Scripture to sustain a preconceived theory or doctrine, but held it his duty to learn what is its direct and obvious teaching” (ibid. 173).

 

“နောက်ပိုင်း အင်္ဂလိပ်ပြုပြင်သူများက ထိန်းသိမ်းခဲ့သော ကြီးမားသော နိယာမ—ဝေါလ်ဒင်စီများ၊ ဝီကလိဖ်၊ ဂျွန်ဟပ်စ်၊ လူသာ၊ ဇွင်ဂလီနှင့် ၎င်းတို့နှင့် ပူးပေါင်းခဲ့သူများက ထိန်းသိမ်းခဲ့သော နိယာမတူညီသည်မှာ—ယုံကြည်ခြင်းနှင့် လေ့ကျင့်ခန်းအတွက် မမှားနိုင်သော အာဏာပိုင်အဖြစ် သမ္မာကျမ်းစာကို လက်ခံခြင်းဖြစ်သည် … သမ္မာကျမ်းစာသည် ၎င်းတို့၏ အာဏာပိုင်ဖြစ်ပြီး ၎င်း၏ သွန်သင်ချက်ဖြင့် အယူဝါဒအားလုံးနှင့် တောင်းဆိုချက်အားလုံးကို စစ်ဆေးခဲ့ကြသည်” (ibid. ၂၄၉; see also ၁၃၂)။

“The grand principle maintained by these [later English] Reformers—the same that had been held by the Waldenses, by Wycliffe, by John Huss, by Luther, Zwingli, and those who united with them—was the infallible authority of the Holy Scriptures as a rule of faith and practice … . The Bible was their authority, and by its teaching they tested all doctrines and all claims” (ibid. 249; see also 132).

 

၄. အဆင့်မြင့်ဝေဖန်ရေး (Higher Criticism)

“လူတို့သည် အဆင့်မြင့်ဝေဖန်ရေးအကြောင်းကို ပြောဆိုကြသည့်အခါ၊ ဘုရားသခင်၏နှုတ်ကပတ်တော်ကို တရားစီရင်သည့်အခါ၊ ပထမဆုံးနှင့် အပညာအရှိဆုံး ဝေဖန်သူမှုကား မည်သူဖြစ်သည်ကို သူတို့ မေ့လျော့နေကြောင်း သတိပေးပါ။ သူသည် လက်တွေ့အတွေ့အကြုံ ထောင်ပေါင်းများစွာ ရှိခဲ့ပြီးဖြစ်သည်။ ယနေ့ကမ္ဘာပေါ်ရှိ အဆိုပါ အဆင့်မြင့်ဝေဖန်သူများကို သင်ကြားပေးနေသော်သူမှာ သူပင်ဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်သည် အဆင့်မြင့်ဝေဖန်သူများအဖြစ် မိမိကိုယ်ကို ချီးမြှောက်၍ ဘုရားသခင်၏ သန့်ရှင်းသောနှုတ်ကပတ်တော်ကို ဝေဖန်သူအားလုံးကို အပြစ်ပေးတော်မူလိမ့်မည်” (BE ဖေဖော်ဝါရီ ၁၊ ၁၈၉၇)။

4. Higher Criticism

“When men talk of higher criticism; when they pass their judgment upon the Word of God, call their attention to the fact that they have forgotten who was the first and wisest critic. He has had thousands of years of practical experience. He it is who teaches the so-called higher critics of the world today. God will punish all those who, as higher critics, exalt themselves, and criticise God’s Holy Word” (BE Feb. 1, 1897).

 

“တမန်တော်များခေတ်ကဲ့သို့ပင်၊ ဓလေ့ထုံးတမ်းနှင့် ဒဿနိကဗေဒဖြင့် ကျမ်းစာများအပေါ် ယုံကြည်ခြင်းကို ဖျက်ဆီးရန် ကြိုးစားခဲ့ကြသည့်နည်းတူ၊ ယနေ့တွင်လည်း နှစ်သက်ဖွယ်ကောင်းသော အဆင့်မြင့်ဝေဖန်ရေး၊ ဆင့်ကဲဖြစ်စဉ်၊ နာမ်ဝိညာဉ်ရေးရာ၊ အသိပညာနှင့် ဘုရားသခင်တစ်ပါးတည်းယုံကြည်ခြင်း (theosophy)၊ ဘုရားသခင်နှင့်သဘာဝတစ်ခုတည်းဟူသော ယုံကြည်ချက် (pantheism) စသောအရာများဖြင့် ဖြောင့်မတ်ခြင်း၏ရန်သူသည် လူအများကို တားမြစ်ထားသောလမ်းကြောင်းများသို့ လမ်းပြရန် ကြိုးစားနေသည်။ များစွာသောသူများအတွက် သမ္မာကျမ်းစာသည် ဆီမရှိသော မီးခွက်နဲ့သို့ ဖြစ်နေသည်၊ အကြောင်းမှာ သူတို့သည် သူတို့၏စိတ်နှလုံးကို ယုံမှားသံသယဖြစ်ဖွယ်ယုံကြည်ချက်များသို့ လွှဲပြောင်းထားသောကြောင့်ဖြစ်သည်။ အဆင့်မြင့်ဝေဖန်ရေး၏အလုပ်ဖြစ်သော ခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာ၍၊ ခန့်မှန်းတွက်ချက်၍၊ ပြန်လည်တည်ဆောက်ခြင်းသည် သမ္မာကျမ်းစာကို ဘုရားသခင်၏ ဗျာဒိတ်တော်အဖြစ် ယုံကြည်ခြင်းကို ဖျက်ဆီးနေသည်။ ၎င်းသည် ဘုရားသခင်၏နှုတ်ကပတ်တော်၏ လူ့ဘဝများကို ထိန်းချုပ်၍၊ ချီးမြှောက်၍၊ လှုံ့ဆော်ပေးနိုင်သော တန်ခိုးကို လုယူနေသည်” (AA ၄၇၄; ကြည့်ပါ Ed ၂၂၇; MH ၁၄၂; GC ၅၂၂)။

“As in the days of the apostles men tried by tradition and philosophy to destroy faith in the Scriptures, so today, by the pleasing sentiments of higher criticism, evolution, spiritualism, theosophy, and pantheism, the enemy of righteousness is seeking to lead souls into forbidden paths. To many the Bible is as a lamp without oil, because they have turned their minds into channels of speculative belief that bring misunderstanding and confusion. The work of higher criticism, in dissecting, conjecturing, reconstructing, is destroying faith in the Bible as a divine revelation. It is robbing God’s Word of power to control, uplift, and inspire human lives” (AA 474; see also Ed 227; MH 142; GC 522).

 

၅. မီလာ၏ ကျမ်းပြန်ဆိုနည်း (Millerite Hermeneutics)

“ကြိုတင်ထားသော အမြင်အားလုံးကို ဘေးချိတ်ထားရန် ကြိုးစား၍၊ အဋ္ဌကထာများကို မသုံးဘဲ၊ သူ [မီလာ] သည် အနားသတ်ကိုးကားချက်များနှင့် ကွန်ကော်ဒန့်စ်အကူအညီဖြင့် ကျမ်းချင်းကျမ်းချင်း နှိုင်းယှဉ်လေ့လာခဲ့သည်။ သူသည် ပုံမှန်နှင့် စနစ်တကျဖြင့် လေ့လာခဲ့သည်။ ကမ္ဘာဦးကျမ်းမှစ၍၊ အခန်းတစ်ခန်းချင်း ဖတ်ရင်း၊ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်များက သူ့ကို ရှုပ်ထွးမှုမရှိစေမှသာ ဆက်လက်ဖတ်ရှုခဲ့သည်။ မရှင်းလင်းသောအရာတစ်ခုခုတွေ့သည့်အခါ၊ ထိုအကြောင်းအရာနှင့်ဆိုင်ဟန်တူသော အခြားကျမ်းချက်အားလုံးနှင့် နှိုင်းယှဉ်ခဲ့သည်။ စကားလုံးတိုင်းကို ကျမ်းပိုဒ်အကြောင်းအရာအပေါ် သင့်လျော်စွာ သက်ရောက်ခွင့်ပေးခဲ့သည်။ သူ၏အမြင်သည် ဆက်စပ်ကျမ်းချက်အားလုံးနှင့် ကိုက်ညီပါက၊ ထိုကျမ်းပိုဒ်သည် အခက်အခဲမရှိတော့ပေ။ ဤနည်းဖြင့် နားလည်ရန်ခက်ခဲသော ကျမ်းပိုဒ်တစ်ခုတွေ့သည့်အခါ၊ သမ္မာကျမ်းစာ၏ အခြားအပိုင်းတစ်ခုခုတွင် ရှင်းလင်းချက်ကို တွေ့ရှိခဲ့သည်။ ဘုရားသခင်၏ ဉာဏ်အလင်းတောင်းခံသော စိတ်ရင်းမှန်သော ဆုတောင်းချက်နှင့်အတူ လေ့လာခဲ့ရာ၊ ယခင်က မှောင်မိုက်နေသော အရာများသည် ရှင်းလင်းလာခဲ့သည်။ သူသည် ဆာလံဆရာ၏စကား၊ ‘နှုတ်ကပတ်တော်၏ဝင်ရောက်ခြင်းသည် အလင်းပေးသည်။ ရိုးသားသူတို့အား နားလည်မှုပေးသည်’ (ဆာလံ ၁၁၉:၁၃၀) ဟူသော အမှန်တရားကို ခံစားခဲ့ရသည်” (GC ၃၂၀)။

5. Millerite Hermeneutics

“Endeavoring to lay aside all preconceived opinions, and dispensing with commentaries, he [Miller] compared scripture with scripture by the aid of the marginal references and the concordance. He pursued his study in a regular and methodical manner; beginning with Genesis, and reading verse by verse, he proceeded no faster than the meaning of the several passages so unfolded as to leave him free from all embarrassment. When he found anything obscure, it was his custom to compare it with every other text which seemed to have any reference to the matter under consideration. Every word was permitted to have its proper bearing upon the subject of the text, and if his view of it harmonized with every collateral passage, it ceased to be a difficulty. Thus whenever he met with a passage hard to be understood he found an explanation in some other portion of the Scriptures. As he studied with earnest prayer for divine enlightenment, that which had before appeared dark to his understanding was made clear. He experienced the truth of the psalmist’s words: ‘The entrance of Thy words giveth light; it giveth understanding unto the simple’ (Ps. 119:130)” (GC 320).

 

“တတိယမြောက်ကောင်းကင်တမန်၏သတင်းစကားကို ကြေညာနေကြသူများသည် ဖခင် မီလာ (Father Miller) ကျင့်သုံးခဲ့သော အစီအစဉ်အတိုင်း ကျမ်းစာကို ရှာဖွေလေ့လာနေကြသည်” (RH နိုဝင်ဘာလ ၂၅ ရက်၊ ၁၈၈၄; ထပ်မံကြည့်ရှုရန် GC ၃၂၀၊ ၃၂၁၊ ၃၅၄)။

“Those who are engaged in proclaiming the third angel’s message are searching the Scriptures upon the same plan that Father Miller adopted” (RH Nov. 25, 1884; see also GC 320, 321, 354).

 

“တတိယမြောက်ကောင်းကင်တမန်၏သတင်းစကားကို ကြေညာနေကြသူများသည် ဖခင် မီလာ (Father Miller) ကျင့်သုံးခဲ့သော အစီအစဉ်အတိုင်း ကျမ်းစာကို ရှာဖွေလေ့လာနေကြသည်” (RH နိုဝင်ဘာလ ၂၅ ရက်၊ ၁၈၈၄; ထပ်မံကြည့်ရှုရန် GC ၃၂၀၊ ၃၂၁၊ ၃၅၄)။

၆။ စာပေများ Alter, Robert. The Art of Biblical Narrative. နယူးယောက်၊ Basic စာအုပ်တိုက်၊ ၁၉၈၁။ ———. The Art of Biblical Poetry. နယူးယောက်၊ Basic စာအုပ်တိုက်၊ ၁၉၈၅။ Bailey, James L. Literary Forms in the New Testament. လူးဝစ်ဗီးလ်၊ Westminster/John Knox၊ ၁၉၉၂။ Barrett, C. K. (တည်းဖြတ်သူ)။ The New Testament Background: Selected Documents. ပြန်လည်ပြင်ဆင်ထုတ်ဝေချက်။ ဆန်ဖရန်စစ္စကို၊ Harper and Row၊ ၁၉၉၅။ Brewer, David I. Techniques and Assumptions in Jewish Exegesis Before 70 CE. တူဘင်ဂန်၊ J.C.B. Mohr၊ ၁၉၉၂။ Brown, Colin (တည်းဖြတ်သူ)။ New International Dictionary of New Testament Theology. အတွဲ ၄ တွဲ။ ဂရန်းရက်ပစ်၊ Zondervan၊ ၁၉၇၅–၁၉၇၈။ Bruce, F. F. The New Testament Documents: Are They Reliable? ပြန်လည်ပြင်ဆင်ထုတ်ဝေချက်။ ဂရန်းရက်ပစ်၊ Eerdmans၊ ၁၉၆၀။ Damsteegt, P. Gerard. Foundations of the Seventh-day Adventist Message and Mission. ဘဲရီယန်စပရင်းစ်၊ Andrews University Press၊ ၁၉၈၈။ Davidson, Richard M. “Sanctuary Typology.” Symposium on Revelation—Book I တွင်။ Frank B. Holbrook တည်းဖြတ်။ Daniel and Revelation Committee Series အတွဲ ၆။ ဆီလ်ဗာစပရင်း၊ မေရီလန်ပြည်နယ်၊ Biblical Research Institute၊ ၁၉၉၂။ စာမျက်နှာ ၉၉–၁၃၀။ Dyrness, William. Themes in Old Testament Theology. ဒေါင်းနားဂရို့ဗ်၊ အီလီနွိုင်းပြည်နယ်၊ InterVarsity၊ ၁၉၇၉။ Fee, Gordon D. New Testament Exegesis: A Handbook for Students and Pastors. ဖိလာဒဲလ်ဖီးယား၊ Westminster၊ ၁၉၈၃။ Ferguson, Everett. Backgrounds of Early Christianity. ဂရန်းရက်ပစ်၊ Eerdmans၊ ၁၉၈၇။ Grant, R. M. A Short History of the Interpretation of the Bible. ဒုတိယအကြိမ်ထုတ်ဝေချက်။ ဖိလာဒဲလ်ဖီးယား၊ Fortress၊ ၁၉၈၄။ Greenlee, J. H. “Text and Manuscripts of the New Testament,” The Zondervan Pictorial Encyclopedia of the Bible တွင်။ Merrill C. Tenney တည်းဖြတ်။ ဂရန်းရက်ပစ်၊ Zondervan၊ ၁၉၇၅။ အတွဲ ၄၊ စာမျက်နှာ ၆၉၇–၇၁၃။ Gugliotto, Lee. Handbook for Bible Study. ဟေဂါစ်တောင်း၊ မေရီလန်ပြည်နယ်၊ Review and Herald၊ ၁၉၉၅။ Guthrie, Donald. New Testament Theology. ဒေါင်းနားဂရို့ဗ်၊ အီလီနွိုင်း၊ InterVarsity Press၊ ၁၉၈၁။ Harris, R. Laird, Gleason L. Archer, နှင့် Bruce K. Waltke (တည်းဖြတ်သူများ)။ Theological Wordbook of the Old Testament. အတွဲ ၂ တွဲ။ ချီကာဂို၊ Moody၊ ၁၉၈၁။ Hasel, Gerhard F. Biblical Interpretation Today. ဝါရှင်တန်ဒီစီ၊ Biblical Research Institute၊ ၁၉၈၅။ ———. Old Testament Theology: Basic Issues in the Current Debate. တတိယအကြိမ်ထုတ်ဝေချက်။ ဂရန်းရက်ပစ်၊ Eerdmans၊ ၁၉၈၂။ Holbrook, Frank B. (တည်းဖြတ်သူ)။ The Seventy Weeks, Leviticus, and the Nature of Prophecy. Daniel and Revelation Committee Series အတွဲ ၃။ ဝါရှင်တန်ဒီစီ၊ Biblical Research Institute၊ ၁၉၈၆။ ———. Symposium on Daniel. Daniel and Revelation Committee Series အတွဲ ၂။ ဝါရှင်တန်ဒီစီ၊ Biblical Research Institute၊ ၁၉၈၆။ ———. Symposium on Revelation—Book I. Daniel and Revelation Committee Series အတွဲ ၆။ ဆီလ်ဗာစပရင်း၊ မေရီလန်ပြည်နယ်၊ Biblical Research Institute၊ ၁၉၉၂။ ———. Symposium on Revelation: Exegetical and General Studies—Book II. Daniel and Revelation Committee Series အတွဲ ၇။ ဆီလ်ဗာစပရင်း၊ မေရီလန်ပြည်နယ်၊ Biblical Research Institute၊ ၁၉၉၂။ Hyde, Gordon M. (တည်းဖြတ်သူ)။ A Symposium on Biblical Hermeneutics. ဝါရှင်တန်ဒီစီ၊ Biblical Research Institute၊ ၁၉၇၄။ Horn, Siegfried H. (တည်းဖြတ်သူ)။ Seventh-day Adventist Bible Dictionary. ပြန်လည်ပြင်ဆင်ထုတ်ဝေချက်။ ဝါရှင်တန်ဒီစီ၊ Review and Herald၊ ၁၉၇၉။ Kaiser, Walter C., Jr. Toward an Exegetical Theology. ဂရန်းရက်ပစ်၊ Baker၊ ၁၉၈၁။ ———. The Uses of the Old Testament in the New. ချီကာဂို၊ Moody၊ ၁၉၈၅။ Ladd, George Eldon. A Theology of the New Testament. ပြန်လည်ပြင်ဆင်ထုတ်ဝေချက်။ ဂရန်းရက်ပစ်၊ Eerdmans၊ ၁၉၉၃။ LaRondelle, Hans K. The Israel of God in Prophecy: Principles of Prophetic Interpretation. Andrews University Monographs. ဘဲရီယန်စပရင်းစ်၊ Andrews University Press၊ ၁၉၈၃။ Linnemann, Eta. Historical Criticism of the Bible: Methodology or Ideology? Reflections of a Bultmannian Turned Evangelical. Robert W. Yarbrough ဘာသာပြန်ဆို။ ဂရန်းရက်ပစ်၊ Baker၊ ၁၉၉၀။ Maier, Gerhard. Biblical Hermeneutics. ဝီတန်၊ Crossway၊ ၁၉၉၄။ ———. The End of the Historical-Critical Method. Edwin W. Leverenz နှင့် Rudolph F. Norden ဘာသာပြန်ဆို။ စိန့်လူးဝစ်၊ Concordia၊ ၁၉၇၇။ Nichol, F. D. (တည်းဖြတ်သူ)။ The Seventh-day Adventist Bible Commentary. အတွဲ ၇ တွဲ။ ဝါရှင်တန်ဒီစီ၊ Review and Herald၊ ၁၉၅၃–၁၉၅၇; ပြန်လည်ပြင်ဆ hospitalင်ထုတ်ဝေချက် ၁၉၇၆–၁၉၈၀။ Osborne, Grant R. The Hermeneutical Spiral: A Comprehensive Introduction to Biblical Interpretation. ဒေါင်းနားဂရို့ဗ်၊ InterVarsity၊ ၁၉၉၁။ Paulien, Jon. “Interpreting Revelation’s Symbols,” Symposium on Revelation—Book I တွင်။ Frank B. Holbrook တည်းဖြတ်။ Daniel and Revelation Committee Series အတွဲ ၆။ ဆီလ်ဗာစပရင်း၊ မေရီလန်ပြည်နယ်၊ Biblical Research Institute၊ ၁၉၉၂။ စာမျက်နှာ ၇၃–၉၇။ Petersen, D. L., နှင့် K. H. Richards. Interpreting Hebrew Poetry. ဖိလာဒဲလ်ဖီးယား၊ Fortress၊ ၁၉၉၂။ Pritchard, J. B. (တည်းဖြတ်သူ)။ Ancient Near Eastern Texts Relating to the Old Testament. တတိယအကြိမ်ထုတ်ဝေချက်။ ပရင်စ်တန်၊ Princeton University Press၊ ၁၉၆၉။ Reid, George. “Another Look at Adventist Hermeneutics.” Journal of the Adventist Theological Society ၂ (နွေဦးရာသီ ၁၉၉၁)၊ စာမျက်နှာ ၆၉–၇၆။ Ryken, L. Words of Delight: A Literary Introduction to the Bible. ဒုတိယအကြိမ်ထုတ်ဝေချက်။ ဂရန်းရက်ပစ်၊ Baker၊ ၁၉၉၂။ ———. Words of Life: A Literary Introduction to the New Testament. ဂရန်းရက်ပစ်၊ Baker၊ ၁၉၈၇။ Shea, William H. Selected Studies on Prophetic Interpretation. Daniel and Revelation Committee Series အတွဲ ၁။ ဝါရှင်တန်ဒီစီ၊ Biblical Research Institute၊ ၁၉၈၂။ Stuart, Douglas. Old Testament Exegesis: A Primer for Students and Pastors. ဒုတိယအကြိမ် ပြန်လည်ပြင်ဆင်တိုးချဲ့ထုတ်ဝေချက်။ ဖိလာဒဲလ်ဖီးယား၊ Westminster၊ ၁၉၈၄။

VI. Literature

Alter, Robert. The Art of Biblical Narrative. New York: Basic, 1981.

———. The Art of Biblical Poetry. New York: Basic, 1985.

Bailey, James L. Literary Forms in the New Testament. Louisville: Westminster/John Knox, 1992.

Barrett, C. K., ed. The New Testament Background: Selected Documents. Rev. ed. San Francisco: Harper and Row, 1995.

Brewer, David I. Techniques and Assumptions in Jewish Exegesis Before 70 CE. Tübingen: J. C.B. Mohr, 1992.

Brown, Colin, ed. New International Dictionary of New Testament Theology. 4 vols. Grand Rapids: Zondervan, 1975–1978.

Bruce, F. F. The New Testament Documents: Are They Reliable? Rev. ed. Grand Rapids: Eerdmans, 1960.

Damsteegt, P. Gerard. Foundations of the Seventh-day Adventist Message and Mission. Berrien Springs: Andrews University Press, 1988.

Davidson, Richard M. “Sanctuary Typology.” In Symposium on Revelation—Book I. Ed. Frank B. Holbrook. Daniel and Revelation Committee Series. Vol. 6. Silver Spring, Md.: Biblical Research Institute, 1992. Pp. 99–130.

Dyrness, William. Themes in Old Testament Theology. Downers Grove, Ill.: InterVarsity, 1979.

Fee, Gordon D. New Testament Exegesis: A Handbook for Students and Pastors. Philadelphia: Westminster, 1983.

Ferguson, Everett. Backgrounds of Early Christianity. Grand Rapids: Eerdmans, 1987.

Grant, R. M. A Short History of the Interpretation of the Bible. 2nd. ed. Philadelphia: Fortress, 1984.

Greenlee, J. H. “Text and Manuscripts of the New Testament,” The Zondervan Pictorial Encyclopedia of the Bible. Ed. Merrill C. Tenney. Grand Rapids: Zondervan, 1975. Vol. 4, pp. 697–713.

Gugliotto, Lee. Handbook for Bible Study. Hagerstown, Md.: Review and Herald, 1995.

Guthrie, Donald. New Testament Theology. Downers Grove, Ill: InterVarsity Press, 1981.

Harris, R. Laird, Gleason L. Archer, and Bruce K. Waltke, eds. Theological Wordbook of the Old Testament. 2 vols. Chicago: Moody, 1981.

Hasel, Gerhard F. Biblical Interpretation Today. Washington, D.C.: Biblical Research Institute, 1985.

———. Old Testament Theology: Basic Issues in the Current Debate. 3rd ed. Grand Rapids: Eerdmans, 1982.

Holbrook, Frank B., ed. The Seventy Weeks, Leviticus, and the Nature of Prophecy. Daniel and Revelation Committee Series. Vol. 3. Washington, D.C.: Biblical Research Institute, 1986.

———. Symposium on Daniel. Daniel and Revelation Committee Series. Vol. 2. Washington, D.C.: Biblical Research Institute, 1986.

———. Symposium on Revelation—Book I. Daniel and Revelation Committee Series. Vol. 6. Silver Spring, Md.: Biblical Research Institute, 1992.

———. Symposium on Revelation: Exegetical and General Studies—Book II. Daniel and Revelation Committee Series. Vol. 7. Silver Spring, Md.: Biblical Research Institute, 1992.

Hyde, Gordon M., ed. A Symposium on Biblical Hermeneutics. Washington, D.C.: Biblical Research Institute, 1974.

Horn, Siegfried H., ed. Seventh-day Adventist Bible Dictionary. Rev. ed. Washington, D.C.: Review and Herald, 1979.

Kaiser, Walter C., Jr. Toward an Exegetical Theology. Grand Rapids: Baker, 1981.

———. The Uses of the Old Testament in the New. Chicago: Moody, 1985.

Ladd, George Eldon. A Theology of the New Testament. Rev. ed. Grand Rapids: Eerdmans, 1993.

LaRondelle, Hans K. The Israel of God in Prophecy: Principles of Prophetic Interpretation. Andrews University Monographs. Berrien Springs: Andrews University Press, 1983.

Linnemann, Eta. Historical Criticism of the Bible: Methodology or Ideology? Reflections of a Bultmannian Turned Evangelical. Trans. Robert W. Yarbrough. Grand Rapids: Baker, 1990.

Maier, Gerhard. Biblical Hermeneutics. Wheaton: Crossway, 1994.

———. The End of the Historical-Critical Method. Trans. Edwin W. Leverenz and Rudolph F. Norden. St. Louis: Concordia, 1977.

Nichol, F. D., ed. The Seventh-day Adventist Bible Commentary. 7 vols. Washington, D.C.: Review and Herald, 1953–1957; revised 1976–1980.

Osborne, Grant R. The Hermeneutical Spiral: A Comprehensive Introduction to Biblical Interpretation. Downers Grove: InterVarsity, 1991.

Paulien, Jon. “Interpreting Revelation’s Symbols,” in Symposium on Revelation—Book I. Ed. Frank B. Holbrook. Daniel and Revelation Committee Series. Vol. 6. Silver Spring, Md.: Biblical Research Institute, 1992. Pp. 73–97.

Petersen, D. L., and K. H. Richards. Interpreting Hebrew Poetry. Philadelphia: Fortress, 1992.

Pritchard, J. B., ed. Ancient Near Eastern Texts Relating to the Old Testament. 3rd ed. Princeton Un iversity Press, 1969.

Reid, George. “Another Look at Adventist Hermeneutics.” Journal of the Adventist Theological Society 2 (Spring 1991): 69–76.

Ryken, L. Words of Delight: A Literary Introduction to the Bible. 2nd ed. Grand Rapids: Baker, 1992.

———. Words of Life: A Literary Introduction to the New Testament. Grand Rapids: Baker, 1987.

Shea, William H. Selected Studies on Prophetic Interpretation. Daniel and Revelation Committee Series. Vol. 1. Washington, D.C.: Biblical Research Institute, 1982.

Stuart, Douglas. Old Testament Exegesis: A Primer for Students and Pastors. 2nd ed., rev. and enl. Philadelphia: Westminster, 1984.

အခန်းကြီး - ၅

ဘုရားသခင်၏အဆုံးအမတာ

Doctrine of God

 

ဖာနန်ဒို အေလ် ကာနေးလီ

Fernando L. Canale

 

နိဒါန်း

Introduction

 

ဘုရားသခင်၏အဆုံးအမတာသည် ခရစ်ယာန်ဓမ္မပညာ၏အခြေခံအုတ်မြစ်ဖြစ်သည်။ အကြောင်းမူကား ဘုရားသခင်သည် အရာခပ်သိမ်းနှင့်ဆက်နွယ်နေပြီး အရာခပ်သိမ်းသည်လည်း ထိုဘုရားသခင်နှင့်ဆက်နွယ်နေသောကြောင့်ဖြစ်သည်။ ဤအဆုံးအမတာသည် ဓမ္မပညာရှင်များက ခရစ်ယာန်ယုံကြည်ချက်တစ်ခုလုံးကို နားလည်ပုံဖော်ပုံ၊ ချမှတ်ပုံတို့ကို ဆုံးဖြတ်ပေးသည်။ ခရစ်ယာန်များ opဘုရားသခင်ဆိုင်ရာအယူအဆကို များသောအားဖြင့် ဒဿနိကအတွေးအခေါ်များဖြင့် ပုံဖော်ခဲ့ကြသည်။ သမ္မာကျမ်းစကားများကား ထိုပုံဖော်မှုများကို လုံးဝလွှမ်းမိုးခဲ့ခြင်းမရှိခဲ့ပေ။ ထို့ကြောင့် ဂန္တဝင်၊ ခေတ်သစ်နှင့် ခေတ်ပြိုင်နောက်ခံတို့တွင် ခရစ်ယာန်ဘုရားသခင်ဆိုင်ရာအဆုံးအမတာများကို လူ့ဒဿနိကအယူအဆများ၏လွှမ်းမိုးမှုအောက်တွင် ဖန်တီးခဲ့ကြသည်။ ဤအခြေအနေကို သတိပြုမိသူ သမ္မာကျမ်းစာကို စေ့စေ့စပ်စပ်လေ့လာသူများသည် လူ့အကြံအစည်အားလုံးကို သမ္မာကျမ်းစာအောက်တွင် နှိမ့်ချ၍ နားလည်ခြင်းကို ရှာဖွေကြသည်။ လူ့ဒဿနိကကို သမ္မာကျမ်းစာအောက်တွင် နှိမ့်ချရမည်ဖြစ်ပြီး ဘုရားသခင်၏ဒဿနိကသည် သမ္မာကျမ်းစာထဲတွင် ရှိပြီးသားဖြစ်သောကြောင့် ဘုရားသခင်ကို နားလည်ခြင်းသည် လူ့စွဲချက်တွေးခေါ်မှုများမှ လွတ်ကင်းရမည်ဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်အကြောင်း ငါတို့သိနိုင်သမျှသည် သမ္မာကျမ်းစာမှ ဗျာဒိတ်ပေးခြင်းအားဖြင့်သာ ဖြစ်ရမည်။

The doctrine of God is foundational to Christian theology, since God relates to everything and everything is related to Him. The doctrine determines the way theologians understand and formulate the entire corpus of Christian beliefs. Philosophical ideas have commonly framed the Christian concept of God. Biblical statements have hardly shaped such formulations. Consequently, classical, modern, and postmodern interpretations of the Christian doctrine of God have been created under the influence of human philosophical concepts. Aware of this situation, careful students of the Scriptures pursue their search for understanding, determined to submit to the Bible all forms of human reasoning. Because human philosophy is called to be subject to the Bible, and since divine philosophy is already available in the Scriptures, our understanding of God must stand free from human speculations. What we can know about God must be revealed from the Scriptures.

         

I. ဘုရားသခင်ကို သိခြင်းအတွက် အရင်းအမြစ်များ
A. သမ္မာကျမ်းစာ
B. အထွေထွေဗျာဒိတ်

II. ဘုရားသခင်၏ တည်ရှိမှုအမှန်
A. ဘုရားသခင်၏ တည်ရှိခြင်း
B. ဘုရားသခင်သည် နက်နဲသောအရာဖြစ်ခြင်း

III. ဘုရားသခင်၏ ဂုဏ်တော်များ
A. ထာဝရကာလ
B. မပြောင်းလဲခြင်း
C. မေတ္တာနှင့် ဒေါသ
၁. ဘုရားသခင်၏ မေတ္တာ
၂. ဘုရားသခင်၏ ဒေါသ
D. လွန်ကဲခြင်း (လောကီအရာများထက် ကြီးမြင့်ခြင်း)

IV. ဘုရားသခင်၏ လုပ်ဆောင်ချက်များ
A. ကြိုသိခြင်း
B. ကြိုတည်ထားခြင်း
C. ဖန်ဆင်းခြင်း
D. သမိုင်းအတွင်း ရှိနေခြင်း
E. ကြီးကြပ်စီမံခြင်း
၁. သွယ်ဝိုက်သော ကြီးကြပ်စီမံခြင်း
၂. တိုက်ရိုက်သော ကြီးကြပ်စီမံခြင်း

V. ဘုရားသခင်၏ တစ်ဆူတည်းဖြစ်ခြင်း
A. ဓမ္မဟောင်းကျမ်းမှ သက်သေ
B. ဓမ္မသစ်ကျမ်းမှ သက်သေ

VI. ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် ဘုရားသခင်၏ သဘာဝတော်
A. ပြည့်စုံမှု၏ ဗဟုဝုစ်ကြိယာနှင့် ဘုရားသခင်၏ သဘာဝတော်
B. ထာဝရဘုရား၏ ကောင်းကင်တမန်
C. ထာဝရဘုရား၏ နှစ်မျိုးတစ်ပြိုင်နက် ဗျာဒိတ်ပေးခြင်း

VII. ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင် ဘုရားသခင်၏ သဘာဝတော်
A. ဘုရားသခင်သားတော်
၁. ဘုရားဖြစ်ခြင်း
၂. သားတော်ဖြစ်ခြင်း
၃. ခမည်းတော်ထံမှ ဖြစ်လာခြင်း
၄. သားတော်၏ နှိမ့်ချမှု၏ သဘာဝ
B. ဘုရားသခင်ခမည်းတော်
၁. ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် ဘုရားသခင်၏ ခမည်းတော်ဖြစ်ခြင်း
၂. ယေရှုခရစ်၏ ဘုရားသခင်
၃. သားတော်ကို စေလွှတ်ခြင်း
၄. သားတော်အား အခွင့်အရေးပေးခြင်း
၅. ကယ်တင်ခြင်းလုပ်ငန်း
၆. နှစ်ပါးတစ်ပြိုင်နက် ဖော်ပြချက်များ
C. ဘုရားသခင်သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်
၁. ခရစ်တော်၏ ကြေညာချက်
၂. ငါးဆယ်မြောက်နေ့တွင် ကြွလာခြင်း
၃. ဘုရားဖြစ်ခြင်း
၄. ပုဂ္ဂိုလ်ဖြစ်ခြင်း
၅. ကယ်တင်ခြင်းလုပ်ငန်း
၆. နောက်ဆုံးကာလ ပေးသနားခြင်း
D. ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင် သုံးပါးတစ်ဆူ ပုံစံများ

VIII. ဘုရားသခင်၏ သဘာဝတော်ဆိုင်ရာ အဆုံးအမတာ၏ သက်ရောက်မှု
IX. သမိုင်းဆိုင်ရာ အကျဉ်းချုပ်
A. ဒဿနိကအရ ရှေ့ပြေးများ
၁. နီယိုပလေတွန်ဝါဒ
၂. အဲရစ်စတိုတယ်ဝါဒ
B. ခရစ်ယာန်အစောပိုင်းခေတ်
၁. ဂျက်စတင်မာတီယာ
၂. အိုင်ရီနီယပ်စ်
၃. အိုရီဂျင်
၄. သုံးပါးတစ်ဆူဆိုင်ရာ သွေဖည်ယုံကြည်ချက်များ
၅. နိုင်စီယာကောင်စီ
၆. ဩဂတ်စတင်
၇. အေသနေးရှပ်စ် ယုံကြည်ခြင်းခွင့်ပြုချက်
C. အလယ်ခေတ်
D. ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးခေတ်
၁. မာတင်လူသာ
၂. ဂျွန်ကယ်ဗင်
၃. အနာဘတ်တစ်ဝါဒ
၄. ဂျေကိုဘပ်စ် အာမီနီယပ်စ်
E. ခေတ်သစ်ကာလ
၁. ဖရက်ဒရစ် ရှလိုင်ယာမာ
၂. ကာလ်ဘတ်
၃. အဲဖရပ် ဝိုက်ဟက်
၄. ဝုဖဟတ် ပန်နန်ဘတ်
၅. “ဘုရားသခင်၏ ပွင့်လင်းသောအမြင်”
F. ရှစ်ခြောက်နေ့ခရစ်ယာန်များ
၁. အချိန်အလိုက် နှိမ့်ချမှုဝါဒ
၂. ဂန္တဝင်အဆုံးအမကို ငြင်းပယ်ခြင်း
၃. သမ္မာကျမ်းစာအခြေပြု သုံးပါးတစ်ဆူကို အတည်ပြုခြင်း
၄. ခေတ်ပြိုင်လမ်းကြောင်းများ

X. အဲလင် ဇီဝိုက်၏ မှတ်ချက်များ
A. ဘုရားသခင်အကြောင်း စွဲချက်တွေးခေါ်လေ့လာခြင်း
B. အထွေထွေဗျာဒိတ်
C. ဘုရားသခင်၏ တည်ရှိမှုအမှန်
၁. ဘုရားသခင်၏ တည်ရှိခြင်း
၂. ဘုရားသခင်သည် နက်နဲသောအရာဖြစ်ခြင်း
D. ဘုရားသခင်၏ ဂုဏ်တော်များ
၁. ဘုရားသခင်၏ ထာဝရကာလ
၂. ဘုရားသခင်၏ မပြောင်းလဲခြင်း
၃. ဘုရားသခင်၏ မေတ္တာနှင့် ဒေါသ
၄. လွန်ကဲခြင်း
E. ဘုရားသခင်၏ လုပ်ဆောင်ချက်များ
၁. ကြိုတည်ထားခြင်း
၂. ဖန်ဆင်းခြင်း
၃. ကြီးကြပ်စီမံခြင်း
F. သုံးပါးတစ်ဆူ
G. ထာဝရခမည်းတော်
H. ထာဝရသားတော်နှင့် ထိုသားတော်၏ အမှုတော်
I. ထာဝရသန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်နှင့် ထိုဝိညာဉ်တော်၏ အမှုတော်

XI. ကိုးကားစာအုပ်များ

I. Sources for the Knowledge of God

A.   The Bible

B.   General Revelation

       II.  The Reality of God

A.   The Existence of God

B.   God as Mystery

      III.  Divine Attributes

A.   Eternity

B.   Immutability

C.   Love and Wrath

1.   God’s Love

2.   God’s Wrath

D.   Transcendence

      IV.  Divine Activities

A.   Foreknowledge

B.   Predestination

C.   Creation

D.   Historical Presence

E.   Providence

1.   Indirect Providential Activity

2.   Direct Providential Activity

       V.  Oneness of God

A.   Evidence From the OT

B.   Evidence From the NT

      VI.  The Godhead in the OT

A.   The Plural of Fullness and the Godhead

B.   The Angel of Yahweh

C.   The Dual Revelation of Yahweh

     VII.  The Godhead in the NT

A.   God the Son

1.   Divinity

2.   Sonship

3.   Born of the Father

4.   The Nature of the Son’s Subordination

B.   God the Father

1.   The Fatherhood of God in the OT

2.   The God of Jesus Christ

3.   The Sending of the Son

4.   The Delegation to the Son

5.   Salvific Work

6.   Binitarian Formulas

C.   God the Holy Spirit

1.   Christ’s Announcement

2.   Pentecostal Coming

3.   Divinity

4.   Personality

5.   Salvific Work

6.   Eschatological Endowments

D.   Trinitarian Patterns in the NT

    VIII.  Impact of the Doctrine of the Godhead

      IX.  Historical Overview

A.   Philosophical Antecedents

1.   Neoplatonism

2.   Aristotelianism

B.   Patristic Period

1.   Justin Martyr

2.   Irenaeus

3.   Origen

4.   Trinitarian Heresies

5.   Council of Nicea

6.   Augustine

7.   The Athanasian Creed

C.   Medieval Period

D.   The Reformation

1.   Martin Luther

2.   John Calvin

3.   Anabaptism

4.   Jacobus Arminius

E.   The Modern Period

1.   Friedrich Schleiermacher

2.   Karl Barth

3.   Alfred Whitehead

4.   Wolfhart Pannenberg

5.   The “Open View” of God

F.   Seventh-day Adventists

1.   Temporal Subordinationism

2.   Rejection of the Classical Doctrine

3.   Affirmation of the Biblical Trinity

4.   Contemporary Trends

       X.  Ellen G. White Comments

A.   Speculative Study of God

B.   General Revelation

C.   The Reality of God

1.   God’s Existence

2.   God as Mystery

D.   Divine Attributes

1.   God’s Eternity

2.   God’s Immutability

3.   God’s Love and Wrath

4.   Transcendence

E.   Divine Activities

1.   Predestination

2.   Creation

3.   Providence

F.   The Trinity

G.  The Eternal Father

H.   The Eternal Son and His Work

I.    The Eternal Holy Spirit and His Work

      XI.  Literature

 

I. ဘုရားသခင်ကို သိခြင်းအတွက် အရင်းအမြစ်များ

I. Sources for the Knowledge of God

 

A. သမ္မာကျမ်းစာ

A. The Bible

 

ခရစ်ယာန်ဘုရားသခင်ဆိုင်ရာအဆုံးအမကို အမျိုးမျိုးသောနည်းဖြင့် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခဲ့ကြသည်။ ချဉ်းကပ်ပုံနှင့် အကြောင်းအရာများ ကွဲပြားရခြင်း၏ အကြောင်းတစ်ခုမှာ ဘုရားသခင်ကို သိခြင်းအတွက် အရင်းအမြစ်အမျိုးမျိုးကို အသုံးပြုခဲ့ကြခြင်းပင်ဖြစ်သည်။ သို့ရာတွင် သမ္မာကျမ်းစာအရ ဘုရားသခင်ဆိုင်ရာအဆုံးအမအတွက် အချက်အလက်များ၏ အရင်းအမြစ်မှာ ထိုဘုရားသခင်ပိုင်း၏ ကိုယ်တိုင်ဗျာဒိတ်ပေးခြင်း (ဟေဗြဲ ၁:၁-၃) ကို သမ္မာကျမ်းစာတွင် သစ္စာရှိစွာ မှတ်တမ်းတင်ထားသည်ပင်ဖြစ်သည် (ရောမ ၁၆:၂၆)။ သဘာဝအမျိုးမျိုး၌လည်း ဘုရားသခင်ဆိုင်ရာအဆုံးအမအတွက် အရင်းအမြစ်အဖြစ် ယူဆခဲ့ကြသည်။ ဓမ္မပညာတွင် သဘာဝမှတစ်ဆင့် ဘုရားသခင်၏ ဗျာဒိတ်ပေးခြင်းဆိုင်ရာ သမ္မာကျမ်းစာသွန်သင်ချက် (ဆာလံ ၁၉:၁-၆; ရောမ ၁:၁၉၊၂၀) ကို သဘာဝအချက်အလက်များကိုသာ အခြေခံ၍ လူ့ဒဿနိကအရ ဘုရားသခင်ကို အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခြင်းနှင့် သမိုင်းအကြောင်းအရာတွင် သဘာဝဓမ္မပညာဟု ခေါ်ဆိုသည်။

The Christian doctrine of God has been interpreted in various ways. One reason for divergence in approach and content is found in the various sources from which a knowledge of God has been sought. According to the Bible, however, the source of data for the doctrine of God is His own personal revelation (Heb. 1:1–3) as faithfully recorded in Scriptures (Rom. 16:26). Nature, in its various forms, has also been considered as a source for the doctrine of God. Theology has traditionally identified the biblical teaching regarding God’s revelation through nature (Ps. 19:1–6; Rom. 1:19, 20) with the human philosophical interpretation of God built on the sole basis of natural data. The doctrines of God that result from the study of nature are philosophical interpretations of God, known in theological circles as natural theology.

 

သမ္မာကျမ်းစာတွင် အထွေထွေဗျာဒိတ်ရှိရေးဆိုင်ရာ သွန်သင်ချက်ကို လေ့လာခြင်းက ဘုရားသခင်၏ အထွေထွေဗျာဒိတ်ရှိသည့်အချက်ကို သဘာဝဓမ္မပညာ (natural theology) တည်ဆောက်ရန် အသုံးမပြုသင့်ကြောင်း ဖော်ပြသည်။ သို့ရာတွင် ဘုရားသခင်၏ ဖြစ်တည်မှုနှင့်ပတ်သက်၍ အတွေးအခေါ်ဆိုင်ရာ စူးစမ်းတွေ့ရှိချက်များမှ ရရှိလာသော အနည်းငယ်မျှသော ရလဒ်များကို ခရစ်ယာန်ဘုရားသခင်ဆိုင်ရာ အဆုံးအမများကို နားလည်ရုံသာမက ဓမ္မပညာတစ်ခုလုံးကိုပါ နားလည်ရန် ကြိုတင်ယူဆချက်များအဖြစ် အသုံးပြုလေ့ရှိသည်။ သို့သော် သဘာဝကို မှန်ကန်စွာ နားလည်ရန်အတွက် လိုအပ်သော မရှိမဖြစ်ကြိုတင်ယူဆချက်မှာ ဗျာဒိတ်တော်မှ ပေးထားသော ဘုရားသခင်ဆိုင်ရာ အသိပညာပင် ဖြစ်ပြီး အပြန်အလှန်မဟုတ်ပေ။ အတိုချုပ်ဆိုရသော် ဘုရားသခင်နှင့်ပတ်သက်သော စစ်မှန်သော အသိပညာကို သမ္မာကျမ်းစာဗျာဒိတ်တော်ကိုသာ အခြေခံ၍သာ ရရှိနိုင်သည်။ ခရစ်ယာန်ဘုရားသခင်ဆိုင်ရာ အဆုံးအမကို ဖော်ဆောင်ရာတွင် သဘာဝဓမ္မပညာ၏ စူးစမ်းတွေ့ရှိချက်များကို လုပ်ငန်းလည်ပတ်မည့် ကြိုတင်ယူဆချက်အဖြစ် ယူဆလေ့ရှိသည့်အတွက် သမ္မာကျမ်းစာတစ်ခုတည်းကိုသာ အခြေခံ၍ ဘုရားသခင်ကို နားလည်ရန် ရှာဖွေခြင်းသည် ရိုးရာအယူအဆများကို စိန်ခေါ်မည်ဖြစ်ပြီး ဘုရားသခင်နှင့်ပတ်သက်သော ကွဲပြားခြားနားသော ရှုမြင်မှုကို ဖြစ်ပေါ်စေမည်မှာ ဧကန်အမှန်ပေ။

A study of the biblical teaching on general revelation suggests that the fact of God’s general revelation should not be used to construct a natural theology. Nevertheless, the allegedly minor results produced by philosophical speculations on the being of God are utilized as presuppositions for the understanding not only of the Christian doctrine of God but also of the whole theological enterprise. However, a correct understanding of nature requires as its necessary presupposition the knowledge of God provided by revelation and not vice versa. In short, true knowledge about God can be attained only on the basis of biblical revelation. Since the Christian doctrine of God has generally been developed by assuming the speculative conclusions of natural theology as a working presupposition, the enterprise of searching for an understanding of God on the basis of the Bible alone is bound to challenge traditional ideas and render a different view of God.

 

B. အထွေထွေဗျာဒိတ်

B. General Revelation

 

သမ္မာကျမ်းစာအရ အပြစ်ဝင်ရောက်ပြီးနောက်ပင် ဘုရားသခင်၏ ဖန်ဆင်းတော်မူခြင်းသည် လူတို့အား ကိုယ်ကိုအဲသခင်ကို ဗျာဒိတ်ပြရန် ဘုရားသခင်အသုံးပြုသော ရည်ရွယ်ချက်ရှိရှိ ကိရိယာတစ်ခုပင် ဖြစ်သည်။ ဤနည်းကို သမ္မာကျမ်းစာ၏ “အထူးဗျာဒိတ်” နှင့် ခွဲခြားရန် “အထွေထွေဗျာဒိတ်” ဟူသော အမည်ကို ကျယ်ကျယ်ပြန့်ပြန့် သုံးစွဲသည်။ ရှင်ပေါလုသည် အသင်း၏လူများကို အာရှပ်ဂါတောင်ပေါ်တွင် ဟောပြောရာတွင် ဘုရားသခင်သည် “လူအပေါင်းတို့အား အသက်နှင့်အသက်ရှူခြင်းနှင့် အလုံးစုံတို့ကို ပေးတော်မူ၏”၊ “သူတို့သည် ဘုရားသခင်ကို ရှာဖွေကြလိမ့်မည်၊ လက်လှမ်းလှမ်းရှာ၍ တွေ့ကြလိမ့်မည်ဟု မျှော်လင့်၍” ဟု ရှင်းပြခဲ့သည် (တမန်တော် ၁၇:၂၅၊ ၂၆)။ ဤကျမ်းချက်သည် မည်သို့ဖြစ်ပျက်သည်ကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မဖော်ပြထားသော်လည်း အထွေထွေဗျာဒိတ်တွင် ကယ်တင်ခြင်းဆိုင်ရာ ရည်ရွယ်ချက်ရှိသည်ဟု အကြံပြုထင်ရှားသည်။

According to Scripture, God’s creation, even after the entrance of sin in the world, was an objective tool that God utilized to reveal Himself to men and women. In order to distinguish this means from the “special revelation” of Scripture, the designation “general revelation” is broadly utilized. Paul, addressing the men of Athens on the Areopagus, clearly referred to this when he explained that God “gives to all men life and breath and everything,” “that they should seek God, in the hope that they might feel after him and find him” (Acts 17:25, 26). The passage is not explicit on how this takes place but seems to suggest that general revelation has salvific intentions.

 

ဆာလံ ၁၉ တွင် ဘုရားသခင်၏ ဖန်ဆင်းတော်မူခြင်းကို လူအပေါင်းတို့အား ကိုယ်ကိုအဲသခင်ကို ဗျာဒိတ်ပြရန် ဘုရားသခင်အသုံးပြုသော ရည်ရွယ်ချက်ရှိရှိ ကိရိယာအဖြစ် တင်ပြထားသည် (ကိုယတို့ ဆာလံ ၆၅:၆–၁၃)။ ဤကျမ်းချက်တွင် “ကောင်းကင်ဗိုလ်ခြေအရှင်သည် ဘုရားသခင်၏ ဘုန်းတော်ကို ဟောပြောတတ်၏၊ ကောင်းကင်ကြီးသည် ကိုယ်တော်၏ လက်တော်အမှုကို ကြေညာတတ်၏” ဟု ရှင်းရှင်းလင်းလင်း ဖော်ပြထားပြီး သမိုင်းတစ်လျှောက် လူသားအားလုံးအား ဘုရားသခင်၏ ဘုန်းတော်ကို ဗျာဒိတ်ပြနိုင်သော ဖန်ဆင်းထားသော ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာကမ္ဘာ၏ မတူညီသော ရှုထောင့်များကို ထူးခြားစွာ ဖော်ပြထားသည် (ကိုယတို့ ထွက်မြောက် ၃၃:၁၈၊ ၁၉; ၃၄:၆၊ ၇)။ နောက်ကျမ်းပိုဒ်များတွင် ဤဗျာဒိတ်ကိရိယာများ၏ သိမှတ်ပုံစံကို ရှင်းပြထားသည်။ ထိုကိရိယာများသည် စကားလုံးများမရှိဘဲ (ဆာလံ ၁၉:၂) ကြားနိုင်သော အသံမရှိဘဲ (ကျမ်းချက် ၃) အသိပညာကို မျှဝေပေးသည်။ ဤနည်းဖြင့် အထူးဗျာဒိတ် (သမ္မာကျမ်းစာ) နှင့် ဖန်ဆင်းမှုတွင်ရှိသော အထွေထွေဗျာဒိတ်ကြား အခြေခံကွဲပြားမှုကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း ဆွဲဆိုထားသည်။ အထူးဗျာဒိတ်တွင် သိမှတ်နိုင်သော အကြောင်းအရာကို လူ့စကားလုံးများဖြင့် ပေးထားပြီး အထွေထွေဗျာဒိတ်တွင်မူ သိမှတ်နိုင်သော အကြောင်းအရာကို ဘုရားသခင်၏ အမှုတော်များ သို့မဟုတ် လူတိုင်းနားလည်နိုင်သော သမိုင်းဆိုင်ရာ အဖြစ်အပျက်များအားဖြင့် ပေးထားသည်။ အထူးဗျာဒိတ်တွင် ဘုရားသခင်သည် လူ့စကားလုံးများအားဖြင့် မိန့်ဆိုတော်မူပြီး အထွေထွေဗျာဒိတ်တွင်မူ ထိုဘုရားသခင်ပင် ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာနှင့် သမိုင်းဆိုင်ရာ အချက်အလက်များအားဖြင့် မိန့်ဆိုတော်မူသည်။ နောက်ဆုံးတွင် ဒါဝိဒ်သည် ဤဘုရားသခင်၏ ဗျာဒိတ်ပြနည်းများ၏ တစ်ကမ္ဘာလုံးသို့ ရောက်ရှိနိုင်မှုကို အလေးပေး၍ “သူတို့အသံသည် မြေကြီးတစ်ပြင်လုံးသို့ ထွက်သွား၏၊ သူတို့စကားသည် ကမ္ဘာအဆုံးသို့ ရောက်၏” ဟု ဖော်ပြထားသည် (ကျမ်းချက် ၄)။

Psalm 19 presents God’s creation as an objective instrument that God employs to reveal Himself to all people (cf. Ps. 65:6–13). This passage plainly states that “the heavens are telling the glory of God; and the firmament proclaims his handiwork” (Ps. 19:1), thus singling out the different aspects of the created physical world through which the glory of God can be revealed universally to all human beings throughout history (cf. Ex. 33:18, 19; 34:6, 7). The following verses explain the cognitive mode of these instruments of revelation. They share knowledge (Ps. 19:2) without words or audible voice (verse 3). In this way a foundational difference between special revelation (Scripture) and general revelation in creation is explicitly drawn. In special revelation the cognitive content is given through human words, while in general revelation the cognitive content is given through the mode of divine works or historical events accessible to all. In special revelation God talks by way of human words; in general revelation the same God speaks by way of physical and historical facts. Finally David states the universal reach of these means of divine revelation as he underlines that “their voice goes out through all the earth, and their words to the end of the world” (verse 4).

 

ရောမ ၁:၁၈–၂၁ တွင် ရှင်ပေါလုသည် ဓမ္မဟောင်းကျမ်းရှိ အထွေထွေဗျာဒိတ်အယူအဆကို လက်ခံယူ၍ ပိုမိုရှင်းလင်းစွာ ဖွံ့ဖြိုးစေခဲ့သည်။ ဤသို့လုပ်ဆောင်ရာတွင် အလွန်အရေးကြီးသော နယ်ပယ်သုံးခုတွင် အယူအဆကို ပိုမိုကျယ်ပြန့်စေခဲ့သည်– ဘုရားသခင်၏ အခန်းကဏ္ဍ၊ အကြောင်းအရာနှင့် နောက်ဆုံးရည်ရွယ်ချက်။ အထွေထွေဗျာဒိတ်တွင် ဘုရားသခင်၏ အခန်းကဏ္ဍနှင့်ပတ်သက်၍ ရှင်ပေါလုက “ဘုရားသခင်အကြောင်းကို သိနိုင်သောအရာသည် လူတို့အား ထင်ရှားသည်၊ အကြောင်းမူကား၊ ဘုရားသခင်သည် သူတို့အား ပြသ၍ ထားတော်မူပြီ” ဟု အလေးပေးသည် (ကျမ်းချက် ၁၉)။ အထူးဗျာဒိတ်တွင်လည်းကဲ့သို့ အထွေထွေဗျာဒိတ်တွင်လည်း ဘုရားသခင်သည် ဗျာဒိတ်ပြုခြင်းလုပ်ငန်းစဉ်တွင် ကိုယ်တိုင်ပါဝင်တော်မူသည်။ ယောဟန်ခရစ်ဝင်ကျမ်း နိဒါန်းတွင် သုံးပါးတစ်ဆူဘုရားသခင်၏ ဒုတိယပုဂ္ဂိုလ် နှုတ်ကပတ်တော်သည် “လူတိုင်းကို လင်းစေသော စစ်မှန်သော အလင်းဖြစ်တော်မူ၏” ဟု ရှင်းပြထားသည် (ယောဟန် ၁:၉)။ အထွေထွေဗျာဒိတ်သည် သမ္မာကျမ်းစာရရှိသူများသာမက လူသားအားလုံးကို ဘုရားသခင်ရောက်ရှိနိုင်သည့် သတင်းကောင်းပင် ဖြစ်သည်။ ရှင်ပေါလုက အထွေထွေဗျာဒိတ်၏ အကြောင်းအရာကို “ဖန်ဆင်းထားသော အရာများ [tois poiēmasin]” ဟု သတ်မှတ်သည် (ရောမ ၁:၂၀)။ ဤအသုံးအနှုန်းသည် အထွေထွေဗျာဒိတ်၏ အကြောင်းအရာတွင် ဖန်ဆင်းမှု (ကျွန်ုပ်တို့၏ ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာကမ္ဘာ) သာမက သမိုင်းဆိုင်ရာ အဖြစ်အပျက်အားလုံးကို လွှမ်းခြုံထားသော ဘုရားသခင်၏ ကြီးကြပ်မှုပါဝင်သည်ဟု ညွှန်ပြပုံရသည် (ကိုယတို့ တမန်တော် ၁၄:၁၇)။

In Romans 1:18–21 Paul takes over the OT concept of general revelation, clarifying and further developing it. In so doing he broadens the concept in three very important areas: the role of God, its content, and its final goal. Regarding the role of God in general revelation, Paul underlines that what can be known about God is plain to human beings “because God has shown it to them” (verse 19). In general revelation, as well as in special revelation, God is personally involved in the actual process of revelation. In the introduction to his Gospel John explains that the second person of the Trinity, the Word, is “the true light that enlightens every man” (1:9). General revelation is the good news that God manages to reach not only those who have access to the Scripture but also the full range of humankind. Paul identifies the content of general revelation as “the things that have been made [tois poiēmasin]” (Rom. 1:20). This expression seems to point to the fact that the contents of general revelation include not only Creation (our physical world) but also God’s providence, which embraces the whole range of historical events (cf. Acts 14:17).

 

ဘုရားသခင်၏ မမြင်နိုင်သော ဂုဏ်တော်များ၊ ကိုယ်တော်၏ ကိုယ်ပိုင်တန်ခိုးနှင့် ဘုရားသခင်၏သဘာဝကို ရှင်ပေါလုက ထပ်လောင်းဖော်ပြသည်။ ထိုဂုဏ်တော်များသည် ရှင်းလင်းစွာ မြင်နိုင်သည် (ရောမ ၁:၁၉၊ ၂၀)။ အပြစ်၏ မှောင်မိုက်စေသော အကျိုးသက်ရောက်မှုကြောင့် မပြည့်စုံသော်လည်း ဤရရှိသော အသိပညာသည် အရေးမပါဟု မဆိုနိုင်ပေ။ သို့ရာတွင် အပြစ်ရှိသော လူသားများသည် ထိုအသိပညာကို အမြဲတစေငြင်းပယ်၍ ပြောင်းပြန်လှန်လျက် ရှိကြသည် (ကျမ်းချက် ၁၈၊ ၂၁–၂၃)။ ထို့ကြောင့် ကိုယ်တော်၏ ကရုဏာတော်ဖြင့် ဘုရားသခင်သည် လူ၏ အပြစ်မှောင်မိုက်စေသော ဘဝထဲသို့ ခရစ်တော်ယေရှုတွင် အဆုံးသတ်သော အထူး၊ ကျော်လွန်သော ဗျာဒိတ်တော်ဖြင့် ဝင်ရောက်တော်မူခဲ့သည် (ဟေဗြဲ ၁:၂)။ (ကိုယတို့ ဗျာဒိတ်/နှိုးဆွခြင်း II ကို ကြည့်ပါ။)

God’s invisible qualities, His personal power and divine nature, adds Paul, have been clearly visible (Rom. 1:19, 20). Although imperfect because of the darkening effects of sin, this acquired knowledge is not insignificant. Yet sinful humans consistently repudiate and pervert it (verses 18, 21–23). Hence in His mercy, God broke into man’s sin-darkened existence by means of a special, supernatural revelation culminating in Christ Jesus (Heb. 1:2). (See Revelation/Inspiration II.)

 

၃။ ဘုရားသခင်၏ ဂုဏ်တော်များ

II. The Reality of God

 

က။ ထာဝရ ရှိတော်မူခြင်း

A. The Existence of God

 

ဘုရားသခင်၏ဖြစ်တည်တော်မူခြင်းကို အဓိကထားသော ဆင်ခြင်တုံတမှုဆိုင်ရာ သက်သေပြချက်များကို ဆွေးနွေးခြင်းသည် ခရစ်ယာန်ဘုရားသခင်ဆိုင်ရာ အယူဝါဒတွင် ဂန္တဝင်နေရာတစ်ခုဖြစ်လာခဲ့ပြီးဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်သည် အမြဲတစေတိုက်ရိုက်နှင့် မြင်နိုင်သောနည်းဖြင့် ကိုယ်တော်ကိုယ်တိုင် ဗျာဒိတ်ပြတော်မူခြင်းမရှိသောကြောင့်၊ ငါတို့ပြောသော “ဘုရားသခင်” ဟူသော စကားလုံးနှင့် ကိုက်ညီသော တည်ရှိတော်မူသော သတ္တဝါတစ်ပါးရှိမရှိ ဆိုသည့်မေးခွန်းသည် ယုတ္တိအရ ပေါ်ပေါက်လာခြင်းဖြစ်သည်။ ကျမ်းစာမှတ်ချက်တွင် ဘုရားသခင်၏ဖြစ်တည်တော်မူခြင်းကို ဆင်ခြင်တုံတမှုဆိုင်ရာ သက်သေပြချက်များ ဖော်ထုတ်ခြင်း သို့မဟုတ် အကြံပြုခြင်းဖြင့် မဖြေရှင်းထားပါ။ ယင်းအစား ကျမ်းစာက “ဘုရားသခင်ထံ ကပ်လျက်လာလိုသူမည်သည်ကား၊ ဘုရားသခင်ရှိတော်မူသည်ဟု ယုံကြည်ရမည်” (ဟေဗြဲ ၁၁:၆) ဟု ဆိုထားသည်။ ဘုရားသခင်အကြောင်း အသိပညာသည် လူ့စိတ်နှလုံးထဲတွင် ယုံကြည်ခြင်းပေါက်ဖွားလာရန် လိုအပ်သည် (ရောမ ၁၀:၁၇)။ သမ္မာကျမ်းစာတွင် မှတ်တမ်းတင်ထားသော သမိုင်းတွင် ဘုရားသခင်၏ကိုယ်တိုင်ဗျာဒိတ်ပြုခြင်းကို လက်ခံရရှိခြင်းနှင့် စိတ်နှလုံးထဲတွင် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ လှုံ့ဆော်မှုများ ပေါင်းစပ်ခြင်းမှသာလျှင် ဘုရားသခင်၏ဖြစ်တည်တော်မူခြင်းကို ယုံကြည်ခြင်းသည် ခရစ်ယာန်ဘဝအတွေ့အကြုံတွင် ခိုင်မာသောအချက်အလက်တစ်ရပ်အဖြစ် တည်ထောင်ပြီးဖြစ်သည်။ သဘာဝတွင် ငါတို့အား ပေးထားသော ဘုရားသခင်၏ဖြစ်တည်တော်မူခြင်းဆိုင်ရာ ဆင်ခြင်တုံတမှုဆိုင်ရာ သက်သေပြချက်များသည် ထိုသို့သော အဓိကကျသော ယုံကြည်ချက်ကို မဖြစ်ပေါ်စေပါ။ ဘုရားသခင်၏ဖြစ်တည်တော်မူခြင်းကို ယုံကြည်ခြင်းသည် ဆင်ခြင်တုံတမှုဆိုင်ရာ အငြင်းအခုံများမှ မဖြစ်ပေါ်လာဘဲ၊ ဘုရားသခင်နှင့် ပုဂ္ဂိုလ်ဆိုင်ရာ ဆက်ဆံရေးမှ ဖြစ်ပေါ်လာခြင်းဖြစ်သည်။ ထိုဆက်ဆံရေးကို ဘုရားသခင်ကိုယ်တိုင် စတင်တော်မူပြီး၊ သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ ပုဂ္ဂိုလ်ဆိုင်ရာ အမှုတော်ဖြင့် သမ္မာကျမ်းစာ၊ သဘာဝနှင့် သမိုင်းကို အသုံးပြု၍ လူတို့၏စိတ်နှလုံးထဲတွင် ကိုယ်တော်ကိုယ်တိုင် ဗျာဒိတ်ပြုတော်မူသည်။ ထို့ကြောင့် ငါတို့သည် ဘုရားသခင်၏ဖြစ်တည်တော်မူခြင်းကို ဆင်ခြင်တုံတမှုဆိုင်ရာ အငြင်းအခုံများအပေါ်မူတည်၍ မဟုတ်ဘဲ၊ သမ္မာကျမ်းစာတွင် ကိုယ်တော်၏ပုဂ္ဂိုလ်ဆိုင်ရာ ဗျာဒိတ်ပြုခြင်းအပေါ်မူတည်၍ သိရှိကြခြင်းဖြစ်သည် (ကိုယ်တိုင်ကြည့်ရှုရန် မဿဲ ၁၆:၁၅–၁၇)။ ဤအကြောင်းအရာအတွင်း၌ ဘုရားသခင်၏ဖြစ်တည်တော်မူခြင်းကို များသောအားဖြင့် နက်နဲသောအရာတစ်ခုအဖြစ် ခံယူကြသည်။

The discussion of the rational proofs of God’s existence has become a classical locus in the Christian doctrine of God. Since God does not reveal Himself continually in a direct and visible way, the question logically arises about whether there is in reality a Being that corresponds to our word “God.” The biblical record does not address the issue of the existence of God by developing or suggesting rational proofs. Instead Scripture holds that “whoever would draw near to God must believe that he exists” (Heb. 11:6). Knowledge about God is necessary for faith to arise in human minds and hearts (Rom. 10:17). It is from the combined reception of God’s self-revelation in history, as recorded in the Bible, and the promptings of the Holy Spirit in the mind that faith as conviction of God’s existence becomes an established fact in the experience of the Christian. Rational proofs of God’s existence given to us in nature do not produce such a radical conviction. The conviction of the existence of God is not produced by rational arguments but by a personal relationship with God. This relationship is initiated by God, who through the personal action of the Holy Spirit uses Scripture, nature, and history to reveal Himself to the minds and hearts of human beings. We are aware of the existence of God, then, on the basis of His personal revelation in Scripture rather than on the basis of rational arguments (cf. Matt. 16:15–17). Within this context the existence of God is usually perceived as mystery.

 

ခ။ မပြောင်းမလဲ ရှိတော်မူခြင်း

B. God as Mystery

 

ဘုရားသခင်၏အချင်းအရာနှင့်ဆိုင်သော အခြေခံအကြောင်းအရာတစ်ခုမှာ အသူတော်မြတ်၏သဘာဝပကတိဖြစ်သည်။ ဤနေရာတွင် သမ္မာကျမ်းစာမှတ်တမ်းသည် အလွန်များပြားလှသော အချက်အလက်များကို တင်ပြထားသည်။ သို့ရာတွင် သမ္မာကျမ်းစာထဲ၌ ဖော်ပြထားသည့် ဘုရားသခင်၏ ကြွယ်ဝသော ဗျာဒိတ်တော်အသွယ်သွယ်၏ အခြေခံအကြောင်းအရာအချို့ကို ငါတို့စဉ်းစားမည်မတိုင်မီ၊ ဘုရားသခင်ကို လေ့လာရန် ချဉ်းကပ်လာသည့်အခါ ငါတို့သည် “သန့်ရှင်းသောမြေ” ပေါ်သို့ ဝင်ရောက်လာခြင်းဖြစ်သည်ကို အသိအမှတ်ပြုရမည်ဖြစ်ရာ၊ ထိုနေရာ၌ ဆိတ်ဆိတ်နေခြင်းသည်သာ အဖိုးတန်သည်။ အခြားစကားဖြင့်ဆိုရလျှင် ဘုရားသခင်၏ ကိုယ်တော်တိုင်ဗျာဒိတ်ပေးတော်မူခြင်းကို နားလည်ရာတွင် လူ့တွေးခေါ်စွမ်းရည်များ၏ ကန့်သတ်ချက်များကို ငါတို့အသိအမှတ်ပြုရမည်ဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်ကို လေ့လာရမည့်အကြောင်းအရာအဖြစ် ငါတို့၏တွေးခေါ်စွမ်းရည်၏ ချို့တဲ့မှုသည် ကိုယ်တော်၏ ကိုယ်တော်တိုင်ဗျာဒိတ်ပေးခြင်းမရှိဘဲ ငါတို့ကိုယ်တိုင် ဘုရားသခင်ကို မသိနိုင်ကြောင်း (ယောဘ ၁၁:၇) ငါတို့တွေ့ရှိချိန်တွင်သာမက၊ ဗျာဒိတ်ပေးခံရသောအရာကို နားလည်ရာတွင်လည်း ကန့်သတ်ချက်များရှိကြောင်း ငါတို့သဘောပေါက်ချိန်တွင် ထင်ရှားပေါ်လွင်လာသည်။ ထိုကန့်သတ်ချက်များသည် ငါတို့၏အပြစ်သဘာဝကြောင့်သာမက၊ အဓိကအားဖြင့် “အသူတော်မြတ်၏ ကြီးမြတ်ခြင်းသည် ရှာမတွေ့နိုင်” (ဆာလံ ၁၄၅:၃) သော ဘုရားသခင်၏ သဘာဝပကတိကြောင့်ပင် ဖြစ်သည်။ ငါတို့၏ လူ့သဘာဝ၊ အကန့်အသတ်ရှိသော၊ ကန့်သတ်ခံရသော အကြောင်းပြချက်အတိုင်းအတာအတွင်း၌ ဘုရားသခင်၏ အမှန်တကယ်ပကတိကို ငါတို့ အပြည့်အဝနားမလည်နိုင်ပေ။ သမ္မာကျမ်းစာအယူအဆများပေါ်တွင် အခြေခံထားသည်ပင်ဖြစ်စေ၊ ဘုရားသခင်ကို ပြီးပြည့်စုံစွာ နားလည်ကြောင်း လူသားတို့၏ မည်သည့်အခြေအတည်ပြုချက်မဆို၊ နောက်ဆုံးခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာချက်တွင် အသက်ရှင်တော်မူသော၊ အကန့်အသတ်မရှိသော ဘုရားသခင်နှင့် မကိုက်ညီဘဲ၊ ငါတို့ကိုယ်ပိုင်စိတ်ကူးဖြင့် ဖန်တီးထားသော ဘုရားတစ်ပါးနှင့်သာ ကိုက်ညီတတ်သည်။ သမ္မာကျမ်းစာတွင် ဘုရားသခင်နှင့်ပတ်သက်သော ဗျာဒိတ်တော်သည် ဘုရားသခင်၏ ကိုယ်တော်တိုင်ဗျာဒိတ်ပေးရန် ရွေးချယ်တော်မူခဲ့သော ကြွယ်ဝသောနည်းလမ်းများတွင် ထင်ရှားသော ခရစ်တော်၏အချစ်တော်ကို “သိနိုင်သောအသိပညာကို လွန်ကဲသော” (ဧဖက် ၃:၁၉) အချစ်တော်ဟု ပေါလုဆုတောင်းနိုင်သည့်အတိုင်း၊ ဗျာဒိတ်ပေးခြင်းနှင့် ဆက်စပ်နေသော (ဒံယေလ ၂:၃၀၊ ၄၇; ရောမ ၁၆:၂၅; ၁ကောရိန္သု ၁၅:၅၁; ဧဖက် ၁:၉; ကောလောသီ ၂:၂) နက်နဲသောအရာ (mystery) အမျိုးအစားထဲသို့ သက်ဝင်သည်။ နက်နဲသောအရာဆိုသည်မှာ သမ္မာတူရိယာအဓိပ္ပာယ်အရ လူ့အသိပညာမှ လျှို့ဝှက်ထားသော်လည်း ဗျာဒိတ်တော်အားဖြင့် သိစေနိုင်သောအရာဖြစ်သည်။ ထို့ပြင် ထိုနက်နဲသောအရာသည် လူ့အသိပညာဖြင့် ရရှိနိုင်သော တိုက်ရိုက်ဗျာဒိတ်တော်ပါဝင်သည်ပင်ဖြစ်စေ၊ ဗျာဒိတ်ပေးပြီးသားအချက်များကို ကျော်လွန်၍ ဗျာဒိတ်ပေးပြီးသောပကတိနှင့် နက်နဲသောအရာကိုယ်တိုင်ကို တစ်ထပ်တည်းတူညီဟု မယူဆနိုင်အောင် လုပ်ထားသည်။ ထို့ကြောင့် သုံးပါးတစ်ဆူ၊ ကြိုသိတော်မူခြင်း၊ ထာဝရနေတော်မူခြင်းစသည့် အကြောင်းအရာများကို ဆွေးနွေးရာတွင် ဗျာဒိတ်ပေးပြီးသည့်ဘက်နှင့် လျှို့ဝှက်ထားဆဲဘက် (တရားဟော ၂၉:၂၉) ကြားရှိ နယ်နိမိတ်ကို မကျော်လွန်ရန် အထူးသတိထားရမည်ဖြစ်သည်။

Another basic aspect of the doctrine of God relates to His nature. In this regard the biblical record submits an almost overwhelming amount of information. However, before we consider some basic aspects of the manifold revelation of God being presented in the Bible, we must recognize that as we approach the study of God we enter “holy ground,” on which silence is golden. In other words, we should recognize the limitations of human thinking processes when dealing with the understanding of God’s self-revelation. The deficiency of our thinking process as it relates to God as subject matter of study manifests itself not only when we discover that it is impossible for us to know God by ourselves apart from His self-revelation (Job 11:7), but also when we realize the limitations in our understanding of that which is revealed. Such limitations are due not only to our sinful natures but mainly to the very nature of God, whose “greatness is unsearchable” (Ps. 145:3). We cannot fully understand the reality of God within the range of our human, finite, and limited reason. Even when grounded in biblical ideas, any human claim to perfect understanding of God tends to correspond, in the final analysis, not to the living, infinite God but rather to a god created by our own imagination. The biblical revelation about God falls within the category of mystery, understood not in its traditional meaning but rather in its biblical sense.

In its traditional sense a mystery is something that, by its very nature, cannot be known or put into words. On the contrary, the Bible closely associates mystery with revelation (Dan. 2:30, 47; Rom. 16:25; 1 Cor. 15:51; Eph. 1:9; Col. 2:2). A mystery is something that, even when hidden from human knowledge, can be made known through revelation. Furthermore, even when the mystery involves a direct revelation accessible to human knowledge, it surpasses its own revealed aspects so as to avoid any possible identification of the revealed reality with the mystery itself. Thus Paul can pray that the Ephesians may “know the love of Christ which surpasses knowledge” (Eph. 3:19). This love-surpassing knowledge belongs to the category of mystery manifest in the manifold ways in which God has chosen to reveal Himself as recorded in the Bible. Care must be taken to avoid crossing the limit between the revealed and hidden (Deut. 29:29) facets of the mystery, particularly in discussing issues like the Trinity, foreknowledge, and eternity.

 

III. ဘုရားသခင်၏ ဂုဏ်တော်များ

III. Divine Attributes

 

A. ထာဝရဖြစ်ခြင်း

A. Eternity

 

ခရစ်ယာန်ယုံကြည်ခြင်းသည် ဘုရားသခင်သည် ထာဝရဖြစ်တော်မူကြောင်းကို အမြဲတမ်း နားလည်ခဲ့သည် (ရောမ ၁၆:၂၆)။ ထာဝရဖြစ်ခြင်းဆိုသည်မှာ ဘုရားသခင်၏ သဘာဝတွင် ပါဝင်သော ဂုဏ်တော်တစ်ပါးဖြစ်ပြီး အချိန်နှင့် ဘုရားသခင်၏ ဆက်နွယ်မှုကို ကိုင်တွယ်ဖြေရှင်းသည်။ ထာဝရဖြစ်ခြင်းနှင့်ပတ်သက်၍ ရိုးရာအဓိပ္ပာယ်နှင့် သမ္မာကျမ်းစာအဓိပ္ပာယ်ကြား နက်ရှိုင်းပြီး ဆိုးရွားသော သဘောထားကွဲလွဲမှုတစ်ခု ရှိနေသည်။ ခရစ်ယာန်များအကြား ယေဘုယျထိန်းသိမ်းထားသော ရိုးရာအဓိပ္ပာယ်သည် ဂရိဒဿနိကဗေဒ၏ လွှမ်းမိုးမှုကို မဖြစ်မနေ ခံယူထားသည်။ ထိုအဓိပ္ပာယ်အရ ထာဝရဖြစ်ခြင်းနှင့် အချိန်ကြားတွင် မဖြတ်ကျော်နိုင်သော အရည်အသွေးကွဲပြားမှုတစ်ခု ရှိသည်ဟု ယူဆသည်။ ထာဝရဖြစ်ခြင်းဆိုသည်မှာ အချိန်နှင့် အချိန်နှင့်ဆိုင်သော အရာအားလုံးကို လုံးဝမရှိခြင်းဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် ဘုရားသခင်၏ ထာဝရဖြစ်ခြင်းကို ဘုရားသခင်၏ သဘာဝတွင် ယာယီဖြစ်ခြင်းနှင့် သမိုင်းဆိုင်ရာ အရာအားလုံနှင့် လုံးဝဆက်နွယ်မှုမရှိ၊ ကင်းရှင်းနေသည်ဟု နားလည်ကြသည်။ ထိုအယူအဆ၏ အကျိုးဆကျေးဇူးများသည် ဘုရားသခင်၏ သဘာဝနှင့် လုပ်ဆောင်ချက်များဆိုင်ရာ ဂန္တဝင်အယူအဆတစ်ခုလုံးကို လွှမ်းမိုးပြီး အခြေခံအုတ်မြစ်ဖြစ်စေသည်။

Christianity always has understood God to be eternal (Rom. 16:26). Eternity, as a characteristic of God’s being, deals with God’s relationship with time. There is a deep and fateful disagreement between the traditional and the biblical understandings of eternity. The traditional understanding of eternity maintained by Christians in general is unduly influenced by Greek philosophy. It conceives that between eternity and time there exists an unbridgeable qualitative difference. Eternity is the total absence of time and anything related to time. Consequently, the eternity of God is taken to mean that God’s being is totally and completely unrelated and alien to anything temporal and historical. The consequences of such an idea permeate and condition the whole classical conception of God’s nature and acts.

 

သို့သော် သမ္မာကျမ်းစာမှတ်တမ်းတွင် ထာဝရဖြစ်ခြင်းကို ရှာဖွေကြည့်သောအခါ ပထမဆုံး ထင်ရှားလာသည်မှာ များသောအားဖြင့် “ထာဝရ” ဟု ဘာသာပြန်ဆိုသော စကားလုံးများသည် ရှင်းလင်းသော အချိန်ဆိုင်ရာ အဓိပ္ပာယ်ရှိသည်။ ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် ဟေဗြဲစကား ‘ôlām’ နှင့် ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင် ဂရိစကား ‘aiōn’ တို့သည် အဓိကအားဖြင့် “ကာလရှည်ကြာ သို့မဟုတ် ကာလာချင်း” ဟု အဓိပ္ပာယ်ရပြီး ကန့်သတ်ထားသော သို့မဟုတ် ကန့်သတ်မထားသော အချိန်ကာလကို ရည်ညွှန်းသည်။ ထာဝရဖြစ်ခြင်းကို အချိန်ဆိုင်ရာ နည်းလမ်းဖြင့် စိတ်ကူးယဉ်ထားသည်ဆိုသော်လည်း သမ္မာကျမ်းစာသည် ထာဝရဖြစ်ခြင်းကို ကျွန်ုပ်တို့၏ အကန့်အသတ်ရှိသော သတ္တဝါများက ခံစားရသော ဖန်ဆင်းခံ အချိန်နှင့် တထပ်တည်း သတ်မှတ်သည်ဟု မဆိုလိုပါ။ သို့သော် ဘုရားသခင်၏ ထာဝရဖြစ်ခြင်းသည် ကျွန်ုပ်တို့၏ အချိန်နှင့် ကင်းရှင်းနေသည်မဟုတ်ကြောင်း ရိုးရှင်းစွာ ဖော်ပြခြင်းသာဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်၏ အချိန်သည် ကျွန်ုပ်တို့၏ အချိန်နှင့် အရည်အသွေးအရ ကွဲပြားသော်လည်း အချိန်ကို ငြင်းပယ်ခြင်းမဟုတ်ဘဲ အချိန်ကို ပေါင်းစည်းပြီး ကျော်လွန်ထားသည် (II. B ကိုကြည့်ပါ)။ ဥပမာ၊ ကျွန်ုပ်တို့သည် အချိန်ကို ကျွန်ုပ်တို့၏ ယာယီဖြစ်တည်မှု၏ တိုင်းတာမှုအဖြစ် ခံစားရသော်လည်း ဘုရားသခင်၏ ထာဝရဖြစ်ခြင်းသည် ထိုသို့သော ယာယီဖြစ်မှုမရှိဘဲ အချိန်ကို ခံစားရသည် (ဆာလံ ၁၀၃:၁၅–၁၇၊ ယောဘ ၃၆:၂၆)။

When the idea of eternity is searched in the biblical record, however, the first facet that comes into view is that the words usually translated “eternity” have a clear, temporal meaning. In the OT ‘ôlām and in the NT aiōn basically mean “a long time or duration,” referring to a limited or unlimited period of time. That eternity is conceived in a temporal mode does not mean that the Bible identifies eternity with the created time we experience as a limit of our finite beings, but simply that the eternity of God is not alien to our time. God’s time is, however, qualitatively different from our time, not in that it denies time but in that it both integrates and surpasses it (see II. B). For instance, we experience time as a measure of our transientness, while the eternity of God experiences time without such transitoriness, (Ps. 103:15–17; Job 36:26).

 

ဂရိဒဿနိကဗေဒလွှမ်းမိုးမှုခံရသော ဂန္တဝင်ခရစ်ယာန်ဓလေ့ထုံးတမ်းနှင့် မတူဘဲ သမ္မာကျမ်းစာသည် ဘုရားသခင်၏ ထာဝရဖြစ်ခြင်း၏ ယာယီ၊ သမိုင်းဆိုင်ရာ နည်းလမ်းကို ဘုရားသခင်၏ မပြောင်းလဲမှု (ဆာလံ ၁၀၂:၂၄–၂၇၊ ဟေဗြဲ ၁:၁၀–၁၂) နှင့် လိုက်လျောညီထွေဖြစ်စေသည်ဟု ယူဆသည်။ ပေါလုက “ကမ္ဘာအရင်း မတည်မီ” ကတည်းက ကယ်တင်ခြင်းအစီအစဉ်ကို ဆုံးဖြတ်ခဲ့သည်ဟု ဆိုသည် (ဧဖက် ၁:၄)။ “မတည်မီ” ဟူသော စကားသည် ဖန်ဆင်းခြင်းမတိုင်မီ အချိန်ရှိခဲ့ကြောင်း ရှင်းရှင်းလင်းလင်း ယူဆထားသည်။ ကယ်တင်ခြင်းအစီအစဉ်ကို “အရာခပ်သိမ်းကို ဖန်ဆင်းတော်မူသော ဘုရားသခင်၌ ခေတ်အဆက်ဆက် ဖုံးကွယ်ထားခဲ့သည်” ဟု ပေါလု၏ ထုတ်ဖော်ချက် (ဧဖက် ၃:၉) သည် အတိတ်ထာဝရဖြစ်ခြင်းတွင် အချိန်ပါဝင်ကြောင်း ညွှန်ပြသည်။ ကျွန်ုပ်တို့၏ အချိန်သည် စတင်ခဲ့သည် (၁ကိုရိန် ၂:၇ နှင့် နှိုင်းယှဉ်ကြည့်ပါ) ဖန်ဆင်းခံ အကန့်အသတ်ရှိသော စကြဝဠာနှင့် နေထိုင်သူများ ဖန်ဆင်းခံရချိန်တွင်ဖြစ်သည်။ ဖန်ဆင်းရှင်သည် ထိုကန့်သတ်ချက်များကို ကျော်လွန်တော်မူသည် – သူ၏ သဘာဝတွင်ရော၊ အချိန်နှင့် သမိုင်းကို ခံစားပုံတွင်ပါ ကျော်လွန်တော်မူသည်။ ကျွန်ုပ်တို့၏ အချိန်သည် ဘုရားသခင်၌ အပြည့်အဝပိုင်ဆိုင်ထားသော အသက်တာ၏ အလွန်အကန့်အသတ်ရှိသော၊ အကန့်အသတ်ရှိသော ပါဝင်မှုတစ်ခုသာဖြစ်ပြီး ကျွန်ုပ်တို့၏ အကောင်းဆုံး အကြောင်းပြချက်နှင့် စိတ်ကူးယဉ်အားထုတ်မှုများကို လုံးဝကျော်လွန်သည်။ ဘုရားသခင်၏ အချိန်ကို သတ်မှတ်ရန်ကြိုးစားခြင်းသည် သူ၏ သဘာဝ၏ နက်နဲရာသို့ ထိုးဖောက်ဝင်ရောက်သော စူးစမ်းတီထွင်မှုတစ်ခု ဖြစ်လာမည်မှာ ထင်ရှားသည်။ ဤနေရာတွင် တိတ်ဆိတ်မှုသည်ပင် အဓိပ္ပာယ်ပြည့်ဝသော ထုတ်ဖော်ချက်ဖြစ်သည်။

Unlike the classical Christian tradition influenced by Greek philosophy, the Bible conceives the temporal, historical mode of God’s eternity as compatible with His immutability (Ps. 102:24–27; Heb.1:10–12). Paul tells us that the plan of salvation was decided “before the foundation of the world” (Eph. 1:4). “Before” clearly assumes time previous to Creation. Paul’s statement that the plan of salvation was “hidden for ages in God who created all things” (Eph. 3:9) points to past eternity as involving time as a characteristic of God’s eternity. Our time had a beginning (cf. 1 Cor. 2:7) when our finite universe and its inhabitants were created. The Creator transcends such limitations in His being and in His experience of time and history. Our time is a very limited, finite sharing in life, which is the full possession of God in ways that completely surpass even our best rational and imaginative efforts. To try to define God’s time would clearly be a speculative attempt in which we would be penetrating the mystery of His being. Here silence is eloquence.

 

သို့သော် ကျွန်ုပ်တို့ နားလည်ခဲ့သည်မှာ အရေးကြီးသော အချက်တစ်ခုဖြစ်သည် – သမ္မာကျမ်းစာအရ ထာဝရဖြစ်တော်မူပြီး မပြောင်းလဲသော (III. B ကိုကြည့်ပါ) ဘုရားသခင်သည် လူသားသမိုင်းအတွင်း လူသားများနှင့် တိုက်ရိုက်နှင့် ကိုယ်တိုင်ဆက်နွယ်နိုင်သည် – ဘုရားသခင်နှင့် လူသားများ တူညီသော သမိုင်းကို မျှဝေခံစားနိုင်သည်။ ဘုရားသခင်၏ ထာဝရဖြစ်ခြင်းဆိုသည်မှာ ဘုရားသခင်၏ တက်ကြွပြီး အဆုံးမရှိသော အသက်တာနှင့် သမိုင်းကို ရည်ညွှန်းပြီး ထိုသမိုင်းသည် ကျွန်ုပ်တို့၏ ဖန်ဆင်းခံ သမိုင်းနယ်ပယ်ကို လွှမ်းခြုံထားရုံသာမက လုံးဝကျော်လွန်ထားသည်။ သမ္မာကျမ်းစာအရ ဘုရားသခင်နှင့် သူ၏ ဖန်ဆင်းခံတို့ကြား ယနေ့ တိုက်ရိုက် သမိုင်းဆိုင်ရာ ဆက်သွယ်မှုကို ဟန့်တားနေသော အကွာအဝေးသည် အချိန်မရှိသော၊ မပြောင်းလဲသော ဘုရားသခင်နှင့် သမိုင်းဆိုင်ရာ လူသားကြား ကွဲပြားမှု၏ အကျိုးဆက်မဟုတ်ဘဲ သန့်ရှင်းသော ဘုရားသခင်နှင့် အပြစ်ရှိသော လူသားမျိုးနွယ်ကြား ကွဲပြားမှု၏ အကျိုးဆက်သာဖြစ်သည် (ကမ္ဘာဦး ၃:၂၂–၂၄၊ ဟေရှာယ ၅၉:၂)။

We have understood, however, something important, namely, that according to the Bible, the eternal and immutable (see III. B). God can relate directly and personally with men and women within the plane of human history in such a way that both God and human beings share the same history. God’s eternity refers to the dynamic, unending life and history of God, which at the same time includes and totally surpasses the realm of our created history. According to the Bible, the distance between God and His creation that presently obstructs direct, historical communion with Him is not the consequence of the difference between a timeless, immutable God and a historical man, but rather of the difference between a holy God and a sinful humanity (Gen. 3:22–24; Isa. 59:2).

 

B. မပြောင်းလဲမှု

B. Immutability

 

မပြောင်းလဲမှုသည် ရာစုနှစ်များစွာကြာ ခရစ်ယာန်ဘုရားသခင်ဆိုင်ရာ အယူဝါဒ၏ အရေးကြီးသော အစိတ်အပိုင်းတစ်ခု ဖြစ်ခဲ့သည်။ မပြောင်းလဲမှုဆိုသည်မှာ ဘုရားသခင်တွင် ပြောင်းလဲမှု လုံးဝမရှိခြင်းကို ဆိုလိုသည်။ သမ္မာကျမ်းစာက “အကျွန်ုပ်သည် ထာဝရဘုရား၊ အကျွန်ုပ်မပြောင်းလဲ” ဟု ရိုးရှင်းစွာ ကြေညာသည် (မာလခိ ၃:၆၊ ယာကျုပ် ၁:၁၇)။ သို့သော် ကံမကောင်းစွာဖြင့် ရိုးရာဓမ္မပညာသည် မပြောင်းလဲမှုကို စိတ်ခံစားမှုမရှိခြင်း (impassibility) နှင့် တထပ်တည်း သတ်မှတ်ခဲ့သည်။ ထိုသို့ သတ်မှတ်ရန် အချိန်မရှိသော ထာဝရဖြစ်ခြင်း (III. A ကိုကြည့်ပါ) အဓိပ္ပာယ်ကြောင့် လိုအပ်ခဲ့သည်။ မပြောင်းလဲမှုကို စိတ်ခံစားမှုမရှိခြင်းဟု နားလည်သောအခါ ဘုရားသခင်၏ အသက်တာကို ဆက်နွယ်မှု၊ စိတ်ခံစားမှု၊ အသစ်သော အတွေ့အကြုံများ၊ အတွင်းစိတ်ဘဝတွင် ပြောင်းလဲမှုများ လုံးဝဖယ်ထုတ်ထားသော တည်ငြိမ်သော အသက်တာဟု ဆိုသည် – မှန်မှန်ကန်ကန် ဘုရားသခင်၏ ပြည့်စုံမှုကို ညစ်ညမ်းစေမည်ကို စိုးရိမ်သောကြောင့်ဖြစ်သည်။ အခြားစကားဖြင့် မပြောင်းလဲမှုသည် ဘုရားသခင်၏ အသက်တာကို လူသားအတွေ့အကြုံနှင့် သမိုင်းနှင့် ဆက်နွယ်မှုမရှိဟု ဖော်ပြသည်။ ထိုအယူအဆသည် ဘုရားသခင်နှင့် စာတန်ကြား ကြီးမားသော အငြင်းပွားမှု၏ သမိုင်းဆိုင်ရာ နားလည်မှု (ကြီးမားသော အငြင်းပွားမှု II-V ကိုကြည့်ပါ) သို့မဟုတ် ယေရှုခရစ်၏ အမှန်တကယ် သမိုင်းဆိုင်ရာ လူမျိုးအဖြစ်ဆင်းသက်လာခြင်း (ခရစ်တော် I. A. 2 ကိုကြည့်ပါ) အတွက် နေရာမရှိသလောက်ဖြစ်သည်။ ထိုသို့ သွန်သင်ရာတွင် ဂန္တဝင်ဓမ္မပညာသည် သမ္မာကျမ်းစာ၏ မပြောင်းလဲမှု အယူအဆကို လုံးဝမေ့လျော့ကာ ဂရိဒဿနိကဗေဒကို လိုက်စားခဲ့သည်။

Immutability is another characteristic of God’s being that has been an important component of the Christian doctrine of God through the centuries. Immutability refers to the absence of change in God. The Bible straightforwardly declares that God does not change (Mal. 3:6; James 1:17). Unfortunately, however, traditional theology identified immutability with impassibility. Such an identification was required by the timeless understanding of eternity (see III. A). When immutability is understood as impassibility, God is said to possess a static life in which relations, emotions, new experiences, and changes in His inner life are totally excluded, lest the perfection of God should be tainted. In other words, immutability would describe the life of God as unrelated to human experiences and history. Such a conception has hardly any place for either a historical understanding of the great controversy between God and Satan (see Great Controversy II-V), or a real historical incarnation of Jesus Christ (see Christ I. A. 2). In so teaching, classical theology has followed Greek philosophy in total forgetfulness of the biblical concept of immutability.

 

အခြားတစ်ဖက်တွင် သမ္မာကျမ်းစာတွင် “မပြောင်းလဲမှု” ဟု ဖော်ပြရန် စကားလုံးမရှိသော်လည်း “ဘုရားသခင်တွင် ပြောင်းလဲမှုမရှိ၊ ပြောင်းလဲခြင်း၏ အရိပ်အယောင်ပင် မရှိ” ဟု ရှင်းရှင်းလင်းလင်း အတည်ပြုသည် (ယာကျုပ် ၁:၁၇)။ ဘုရားသခင်၏ ထာဝရဖြစ်ခြင်း၏ သမ္မာကျမ်းစာအဓိပ္ပာယ် (III. A ကိုကြည့်ပါ) သည် ဘုရားသခင်၏ ပြည့်စုံမှုနှင့် တက်ကြွသော ပြောင်းလဲမှုများ – အမှန်တကယ် အသစ်ဖြစ်ခြင်း (ဟေရှာယ ၄၃:၁၉၊ ယေရမိ ၃၁:၃၁၊ ဗျာဒိတ် ၂၁:၅)၊ စိတ်ခံစားမှုများ (ထွက်မြောက်ရာ ၃၄:၁၄၊ တောလည်ရာ ၁၁:၃၃၊ တရားဟောရာ ၄:၂၄၊ ၆:၁၅)၊ ဆက်နွယ်မှုများ (ဝတ်ပြုရာကျမ်း ၂၆:၁၂၊ ဇာခရိ ၁၃:၉၊ ဗျာဒိတ် ၂၁:၃)၊ ဘုရားသခင်၏ နောင်တရခြင်း (ထွက်မြောက်ရာ ၃၂:၁၄၊ ယေရမိ ၁၈:၈၊ ၄၂:၁၀) တို့ပါဝင်သော အသက်တာအယူအဆကြား အခြေခံလိုက်လျောညီထွေမှုကို ခွင့်ပြုသည်။ ယောနအနာဂတ္တိကျမ်းတွင် နိနေဝေမြို့သားများ ယောန၏ တရားဟောခြင်းကို လက်ခံသောကြောင့် မြို့ကို ဖျက်ဆီးရန် ဆုံးဖြတ်ချက်ကို ပြောင်းလဲခဲ့သော (ယောန ၃:၄၊ ၁၀) သမ္မာကျမ်းစာ၏ ဘုရားသခင်၏ မပြောင်းလဲမှုကို စိတ်ခံစားမှုမရှိခြင်းဟု နားလည်၍ မရနိုင်မှာ ထင်ရှားသည်။ သို့သော် ဘုရားသခင်၏ စိတ်ပြောင်းခြင်း၊ နောင်တရခြင်းသည် လူသားများအတွက် သူ၏ ဘုရားသခင်ဆိုင်ရာ ရည်ရွယ်ချက်တွင် ပြောင်းလဲမှုကို မဆိုလိုဘဲ လူသားများ၏ စိတ်နပြောင်းလဲမှုနှင့် ရည်ရွယ်ချက်ပြောင်းလဲမှုနှင့် လိုက်လျောညီထွေဖြစ်အောင် ပြုလုပ်ခြင်းသာဖြစ်သည်။ ထို့ပြင် သမ္မာကျမ်းစာသည် ဘုရားသခင်၏ ပြောင်းလဲမှုကို သူ၏ တက်ကြွသော အသက်တာနှင့် ဆက်စပ်၍ ဖော်ပြပြီး သူ၏ သဘာဝဖွဲ့စည်းပုံတွင် မဟုတ်ပါ။ ဘုရားသခင်၏ အမှန်တကယ်ဖြစ်တည်မှု မပြောင်းလဲ၊ သူသည် ပိုမိုနိမ့်ကျသော အဆင့်မှ ပိုမိုမြင့်မားသော အဆင့်သို့ ဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်ခြင်း မရှိပါ။ ဘုရားသခင်သည်း အမြဲတမ်း အတူတူပင်ဖြစ်တော်မူသည် (ဆာလံ ၁၀၂:၂၆၊ ၂၇၊ ဟေဗြဲ ၁၃:၈)။

On the other hand, while the Bible has no word to express “immutability,” it clearly affirms that in God “there is no variation or shadow due to change” (James 1:17). The biblical understanding of God’s eternity (see III. A) allows for an undergirding compatibility between God’s perfection and a conception of His life that includes dynamic changes such as real newness (Isa. 43:19; Jer. 31:31; Rev. 21:5), emotions (Ex. 34:14; Num. 11:33; Deut. 4:24; 6:15), relations (Lev. 26:12; Zech. 13:9; Rev. 21:3), and even God’s repentance (Ex. 32:14; Jer. 18:8; 42:10). It seems clear that the immutability of the biblical God, who is capable of changing His decision to destroy Nineveh (Jonah 3:4) on account of the Ninevites’ positive response to Jonah’s preaching (verse 10), cannot be understood as impassibility. However, God’s change of mind, as His repenting, does not involve a change in His divine purpose for human beings, but rather an adjustment to human change of mind and purpose. In addition, the Bible conceives divine change in relation to God’s dynamic life, not in relation to the constitution of His being. In other words, the reality of God does not vary, nor does He change from a less perfect into a more perfect being. God is always the same (Ps. 102:26, 27; Heb.13:8).

 

သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ ဘုရားသခင်၏ အယူဝါဒအရ ဂန္တဝင်ဓမ္မပညာအရ မဖြစ်နိုင်ဟု ဆိုသော ဘုရားသခင်၏ အသက်တာတွင် လှုပ်ရှားမှုနှင့် ပြောင်းလဲမှုသည် ဘုရားသခင်၏ ပြည့်စုံသော အသက်တာနှင့် လုပ်ဆောင်ချက်၏ ပြီးပြည့်စုံမှုတွင် ဗဟိုအခန်းကဏ္ဍမှ ပါဝင်သည်။ ထို့ပြင် လူမျိုးအဖြစ်ဆင်းသက်လာခြင်းသည် ဘုရားသခင်သည် ဖန်ဆင်းခံ အချိန်ကန့်သတ်ချက်များအတွင်း ဆက်နွယ်နေထိုင်ရုံသာမက အသစ်သော၊ အမှန်တကယ် သမိုင်းဆိုင်ရာ ဖြစ်ရပ်များကို ကိုယ်တိုင်ခံစားနိုင်စွမ်းရှိကြောင်း ယူဆသည်။ လူမျိုးအဖြစ်ဆင်းသက်လာခြင်းသည် ဘုရားသခင်၏ ဘုရားသခင်ဆိုင်ရာ အသက်တာတွင် အမှန်တကယ် သမိုင်းဆိုင်ရာ လှုပ်ရှားမှုကို ပါဝင်စေပ်သော်လည်း ဘုရားသခင်၏ သဘာဝဖွဲ့စည်းပုံတွင် ပြောင်းလဲမှု သို့မဟုတ် ဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်မှု မလိုအပ်ပါ (ဖိလိပ္ပိ ၂:၆–၈)။ ဤအကြောင်အထဲတွင် ဘုရားသခင်၏ မပြောင်းလဲမှုကို သမ္မာကျမ်းစာတစ်လျှောက် သူ၏ “သစ္စာရှိမှု” သို့မဟုတ် သမိုင်းဆိုင်ရာ လုပ်ဆောင်ချက်များတွင် တည်ကြည်မှုအဖြစ် တသမတ်တည်း ပြသထားသည်။ ဘုရားသခင်သည် သမိုင်းတွင် အရာများလုပ်ဆောင်နိုင်သည်၊ စိတ်ပြောင်းနိုင်သည် (ယေရမိ ၁၈:၈၊ ၄၂:၁၀၊ ယောန ၃:၉၊ ၁၀) သို့သော် သူ၏ သဘာဝ၏ ပြည့်စုံမှုကို ချိုးဖောက်ခြင်း သို့မဟုတ် ပိုနိမ့်သောအဆင့်မှ ပိုမြင့်သောအဆင့်သို့ အတွင်းစိတ်ဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်ခြင်း မရှိပါ။ တစ်ချိန်တည်းတွင် သူ၏ ထာဝရ သစ္စာရှိမှု (ဆာလံ ၁၀၀:၅၊ ၁၁၇:၂) ကြောင့် လူသားရွေးချယ်မှုများနှင့် ဆက်စပ်၍ ဆုလာဘ် (ဟေရှာယ ၆၁:၈)၊ အကာအကွယ် (ဆာလံ ၉၁:၁၄) သို့မဟုတ် အပြစ်ဒဏ်ပေးခြင်း (ဆာလံ ၁၁၉:၇၅) ဆိုင်ရာ ကတိတော်များ၊ ကျိန်ဆိုချက်များ (ဟေဗြဲ ၇:၂၁)၊ အစီအစဉ်များ (ဟေရှာယ ၂၅:၁) ကို အမြဲတမ်း ပြည့်စုံစေမည်ဟု အာမခံသည်။ ထို့ကြောင့် သမိုင်းဆိုင်ရာ သစ္စာရှိမှုသည် ဘုရားသခင်ကို လူသားများနှင့် ကွဲပြားစေသော ဘုရားသခင်ဆိုင်ရာ ဂုဏ်တော်တစ်ပါးဖြစ်သည် (တောလည်ရာ ၂ဏန်း ၂၃:၁၉၊ ၁ဓမ္မရာဇဝင် ၁၅:၂၉)။ ဘုရားသခင်၏ မပြောင်းလဲမှု – စိတ်ခံစားမှုမရှိခြင်းမဟုတ်ဘဲ ဘုရားသခင်၏ သဘာဝသည် သူ့ကိုယ်သူနှင့် ထာဝရတူညီမှု၊ ကျွန်ုပ်တို့အပေါ် သမိုင်းဆိုင်ရာ သစ္စာရှိမှု၊ တည်ကြည်မှု၊ ဆက်နွယ်မှု၊ ရည်ရွယ်ချက်နှင့် လုပ်ဆောင်ချက်များ၏ တသမတ်တည်းမှုဟု နားလည်ခြင်းသည် သမ္မာကျမ်းစာတစ်လျှောက် တင်ပြထားသော ပုံစံအယူအဆ၊ လူမျိုးအဖြစ်ဆင်းသက်လာခြင်း၊ လက်ဝါးကပ်တိုင်၊ ဘုရားသခင်နှင့် စာတန်ကြား ကြီးမားသော အငြင်းပွားမှု စသော ဓမ္မပညာဆိုင်ရာ အယူအဆများအတွက် မရှိမဖြစ် အနှစ်ခံချက် ဖြစ်သည်။

According to the biblical doctrine of God, movement and change in the divine life, which according to classical theology are impossible, play a central role in the perfect nature of divine life and activity. Moreover, the Incarnation assumes that God has the capability not only of relating and living within the limits of created time but also of personally experiencing new, real historical events. The incarnation involves a real historical movement within God’s own divine life without requiring change or development in the structure of the divine being (Phil. 2:6–8). Within this context God’s immutability is consistently shown through the Bible as His “faithfulness,” or constancy, in His historical acts. God is able to do things in history and to change His mind (Jer. 18:8; 42:10; Jonah 3:9, 10) without infringing upon the perfection of His being or going through a process of inner development from a lower to a higher level of being. At the same time, His eternal faithfulness (Ps. 100:5; 117:2) warrants that He will never change His mind but rather will always fulfill His plans (Isa. 25:1), oaths (Heb.7:21), and promises of reward (Isa. 61:8), protection (Ps. 91:14), or, punishment (Ps. 119:75) in relation to human choices. Historical faithfulness is, therefore, a divine characteristic that distinguishes God from humans (Num. 23:19; 1 Sam. 15:29). The immutability of God—understood not as an impassibility but as the eternal identity of God’s being with itself and the historical faithfulness, constancy, and consistency of His relation, purposes, and actions toward us—is the necessary presupposition for theological ideas such as typology, incarnation, cross, and great controversy between God and Satan as presented throughout the Bible.

 

 

ဂ။ ချစ်ခြင်းမေတ္တာနှင့် ဒုက္ခရောက်စေခြင်း

C. Love and Wrath

 

ရွေးကောက်ခြင်း (IV. B)၊ ဖန်ဆင်းခြင်း (IV. C)၊ အထွေထွေ ဗျာဒိတ် (I. B)၊ သမိုင်းဆိုင်ရာ ရှိနေခြင်း (IV. D) နှင့် ကံကြမ္မာစိုင်းပြင်းခြင်း (IV. E) တို့က ဘုရားသခင်သည် ဆက်ဆံရေးရှိသော သတ္တဝါဖြစ်ပြီး သူ၏ အနှစ်သာရသည် ချစ်ခြင်းမေတ္တာဖြစ်သည်ကို ဖော်ပြသည် (၁ယောဟန် ၄:၈)။ ထို့ကြောင့် သူ၏ ဒုက္ခရောက်စေခြင်းသည် သူ၏ သဘာဝနှင့် ကင်းလွတ်သည် (ဟေရှာယ ၂၈:၂၁)။ ဘုရားသခင်၏ ချစ်ခြင်းမေတ္တာနှင့် ဒုက္ခရောက်စေခြင်း ကျမ်းစာအယူအဆများကို မှန်ကန်စွာ နားလည်ရန် နှစ်မျိုးလုံးသည် ဘုရားသခင်၌ ရှိပြီး ဆန့်ကျင်ဘက်မဖြစ်ကြောင်း အသိအမှတ်ပြုရမည်။ မောရှေအား ဘုရားသခင်သည် ကိုယ်တော်၏ ဘုန်းတော်ကို ဗျာဒိတ်ပေးရာတွင် မေတ္တာကရုဏာရှိသော၊ ကြင်နာသော၊ ဒုက္ခရောက်စေရန် နှေးကွေးသော၊ တည်ကြည်သော ချစ်ခြင်းမေတ္တာနှင့် သစ္စာရှိခြင်းတွင် ကြွယ်ဝသော၊ ထောင်ပေါင်းများစွာအတွက် တည်ကြည်သော ချစ်ခြင်းကို ထိန်းသိမ်းသော၊ အပြစ်၊ လွန်ကျူးမှုနှင့် အပြစ်ကို ခွင့်လွှတ်သော်လည်း အပြစ်ရှိသူကို လုံးဝ လွှတ်မထားဘဲ၊ အဘမျိုးတို့၏ အပြစ်ကို သားမြေးများအထိ တတိယ၊ စတုတ္ထမျိုးဆက်ထိ စစ်ကြောသော ဘုရားဖြစ်တော်မူကြောင်း ရှင်းပြသည် (ထွက်မြောက် ၃၄:၆-၇)။

In various ways predestination (IV. B), creation (IV. C), general revelation (I. B), historical presence (IV. D), and providence (IV. E) reveal God as a relational being, whose essence is love (1 John 4:8). Precisely because of this, His wrath is alien to His nature (Isa. 28:21). In order properly to understand the biblical concepts of divine love and wrath, it is necessary to recognize that both belong to God without contradiction. Revealing His glory to Moses, God explained that He is “a God merciful and gracious, slow to anger, and abounding in steadfast love and faithfulness, keeping steadfast love for thousands, forgiving iniquity and transgression and sin, but who will by no means clear the guilty, visiting the iniquity of the fathers upon the children and the children’s children, to the third and the fourth generation” (Ex. 34:6, 7).

 

၁. ဘုရားသခင်၏ ချစ်ခြင်းမေတ္တာ

1. God’s Love

 

ကျမ်းစာများက “ဘုရားသခင်သည် ချစ်ခြင်းမေတ္တာပင် ဖြစ်တော်မူသည်” ဟု ကြေညာသည် (၁ယောဟန် ၄:၈၊ ၁၆)။ ဖန်ဆင်းခံတို့အတွက် “ချစ်ခြင်းမေတ္တာဘုရား” (၂ကိုရိန် ၁၃:၁၁) နှင့် “ဘုရားသခင်၏ ချစ်ခြင်းမေတ္တာ” (၂ကိုရိန် ၁၃:၁၄၊ ဧဖက် ၂:၄) ကို ဗျာဒိတ်ပေးသည်။ ခမည်းတော် (၁ယောဟန် ၃:၁)၊ သားတော် (ဧဖက် ၃:၁၉) နှင့် သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော် (ရောမ ၁၅:၃၀) တို့သည် စကြဝဠာကို ဖန်ဆင်းခြင်းနှင့် ဆက်ဆံခြင်း၌သာမက အံ့ဩဖွယ်ဉာဏ်ပညာနှင့် ရှုပ်ထွေးသော ကယ်တင်ခြင်းအစီအစဉ်ကို စီစဉ်ကျင်းပခြင်း၌ သူတို့၏ ချစ်ခြင်းမေတ္တာသဘာဝကို ထင်ရှားစွာ ဖော်ပြသည်။ ဘုရားသခင်၏ ချစ်ခြင်းမေတ္တာ၏ အဓိပ္ပာယ်ကို လူသားအယူအဆ သို့မဟုတ် အတွေ့အကြုံများမှ ဆွဲယူ၍ မရနိုင်ပါ။ ချစ်ခြင်းမေတ္တာ၏ အဓိပ္ပာယ်ကို ဘုရားသခင်ကိုယ်တိုင် တိုက်ရိုက်ဗျာဒိတ်ပေးခြင်းဖြင့်သာ သတ်မှတ်နိုင်သည်။ ချစ်ခြင်းမေတ္တာသည် ဆက်ဆံရေးဆ တည်ရှိမှုဖြစ်သည်။ ယောဟန်က “ကျွန်ုပ်တို့သည် ဘုရားသခင်ရှိတော်မူကြောင်းကို ကျွန်ုပ်တို့သည် ချစ်ခြင်းမေတ္တာကို သိပြီး ယုံကြည်ကြသည်။ ဘုရားသခင်သည် ချစ်ခြင်းမေတ္တာဖြစ်တော်မူသည်။ ချစ်ခြင်းမေတ္တာ၌ တည်နေသူသည် ဘုရားသခင်၌ တည်နေပြီး ဘုရားသခင်သည် ထိုသူ၌ တည်တော်မူသည်” ဟု ဆိုသည် (၁ယောဟန် ၄:၁၆)။

The Scriptures state that “God is love” (1 John 4:8, 16). They reveal a “God of love” (2 Cor. 13:11) and the “love of God” (2 Cor. 13:14; cf. Eph. 2:4) for His creation. The Father (1 John 3:1), the Son (Eph. 3:19), and the Holy Spirit (Rom. 15:30) engage in expressing their inner loving nature not only in the acts of creating the universe and communing with it, but most notably by devising and implementing an amazingly wise and complex plan of salvation. The definition of God’s love cannot be derived analogically from human conceptions or experiences. The meaning of love can be defined only by God through an act of direct revelation. Love is a relational reality. John clearly uncovers the relational nature of love when he remarks that “we know and believe the love God has for us. God is love, and he who abides in love abides in God, and God abides in him” (1 John 4:16).

 

သို့သော် ဘုရားသခင်၏ ချစ်ခြင်းမေတ္တာတွင် ဆက်ဆံရေးဖွဲ့စည်းပုံထက် ပိုမိုရှိသည်။ ထာဝရရွေးကောက်ခြင်းအရ “ကျွန်ုပ်တို့ကယ်တင်ရှင် ဘုရားသခင်၏ ကောင်းမြတ်ခြင်းနှင့် ချစ်ကြင်နာခြင်း” ပေါ်ထွက်လာသည် (တိတု ၃:၄) နှင့် ခမည်းတော်နှင့် ယေရှုခရစ်တို့သည် “ကျေးဇူးတော်အားဖြင့် ထာဝရနှစ်သိမ့်ခြင်းနှင့် ကောင်းမြတ်သော မျှော်လင့်ခြင်းကို ပေးသနားတော်မူသည်” (၂သက်သာလောနိတ် ၂:၁၆)။ ဘုရားသခင်၏ ချစ်ခြင်းမေတ္တာသည် ယေရှုခရစ်၏ အသက်တာနှင့် အသေခံခြင်း၌ အံ့ဩဖွယ်ဆုံးနှင့် မမျှော်လင့်ရဆုံး ထင်ရှားသည် (ရောမ ၈:၃၉၊ ၁ယောဟန် ၄:၁၀၊ ရောမ ၅:၈)။ ဘုရားသခင်၏ ချစ်ခြင်းမေတ္တာသည် ဖန်ဆင်းခြင်း၏ အခြေခံသာမက ကယ်တင်ခြင်း၏ အခြေခံဖြစ်သည်။ လူဇာတိခံယူခြင်းနှင့် လက်ဝါးကပ်တိုင်သည် ဘုရားသခင်၏ ချစ်ခြင်းမေတ္တာသည် အခြားသူ၏ အကျိုးအတွက်၊ အထူးသဖြင့် နိမ့်ပါးသူ၊ ကဲ့ရဲ့ခံရသူ၊ မထိုက်တန်သူများအတွက် ကိုယ်ကိုငြင်းပယ်ခြင်းဖြစ်ကြောင်း အမှန်တကယ် ဗျာဒိတ်ပေးသည်။ ကျမ်းစာက ခမည်းတော်သည် သားတော်ကို စွန့်လွှတ်ခြင်း (ယောဟန် ၃:၁၆၊ ရောမ ၈:၃၂၊ ၂ကိုရိန် ၅:၂၁) နှင့် သားတော်သည် ကိုယ်တိုင်ကိုယ်ကျ စွန့်လွှတ်ခြင်း (ဂလာတိ ၂:၂၀၊ ဧဖက် ၅:၂၊ ဟေဗြဲ ၉:၁၄) ဟု ဘုရားသခင်၏ ချစ်ခြင်းမေတ္တာ၏ အနှစ်သာရကို ဖော်ပြသည်။ ပေါလုက ခရစ်တော်၏ ကမ္ဘာအတွက် ချစ်ခြင်းမေတ္တာကို ရှင်းပြရာတွင် ခရစ်ယေရှုသည် “ဘုရားသခင်နှင့် တန်တူညီမှုကို ဆုပ်ကိုင်ထားရန် မယူဆခဲ့ဘဲ ကိုယ်ကိုကိုယ် ချိုးနှိမ့်၍ ကျွန်ပုံစံကို ယူ၍ လူသားနှင့် တူသော သဏ္ဌာန်ဖြင့် ဖြစ်လာခဲ့သည်။ လူသားပုံစံဖြင့် တွေ့ရှိခံရပြီး ကိုယ်ကိုကိုယ် နှိမ့်ချကာ လက်ဝါးကပ်တိုင်မှာပင် အသေခံရန် နာခံခဲ့သည်” ဟု ဆိုသည် (ဖိလိပ္ပိ ၂:၆-၈)။ ထို့ကြောင့် ပေါလုက ခရစ်တော်၏ ချစ်ခြင်းမေတ္တာသည် “အသိပညာကို ကျော်လွန်သည်” ဟု အတည်ပြုခြင်းသည် အံ့ဩစရာမဟုတ်ပါ (ဧဖက် ၃:၁၉)။ ထို့ကြောင့် ဘုရားသခင်၏ ချစ်ခြင်းမေတ္တာသည် လူသားချစ်ခြင်း၏ ရင်းမြစ် (၁ယောဟန် ၄:၇) နှင့် ပုံသက်သေ (၁ကိုရိန် ၁၃) ဖြစ်သည်။

However, there is more to divine love than its relational structure might suggest. Divine love is spelled out when, according to the eternal predestination of God, “the goodness and loving kindness of God our Savior appeared” (Titus 3:4) and the Father and Jesus Christ “gave us eternal comfort and good hope through grace” (2 Thess. 2:16). The love of God receives its most astonishing and unexpected manifestation in the life and death of Jesus Christ (Rom. 8:39; 1 John 4:10; Rom. 5:8). God’s love is not only at the basis of Creation (IV. C) but also of salvation. The incarnation and cross of Christ actually reveal that divine love is an act of self-denial for the sake and benefit of another, even the lowly, despised, and undeserving. Scripture describes the essence of divine love as the Father is giving up the Son (John 3:16; Rom. 8:32; cf. 2 Cor. 5:21) and, simultaneously, the Son’s giving Himself up (Gal. 2:20; Eph. 5:2; Heb. 9:14). Paul explains the self-surrender of the Son’s love for the world by pointing out that Christ Jesus “did not count equality with God a thing to be grasped, but emptied himself, taking the form of a servant, being born in the likeness of men. And being found in human form he humbled himself and became obedient unto death, even death on a cross” (Phil. 2:6–8). On this basis, it is not surprising to hear Paul affirming that Christ’s affirming love “surpasses knowledge” (Eph. 3:19). It follows that divine love is the source (1 John 4:7) and model (1 Cor. 13) of human love.

 

၂. ဘုရားသခင်၏ ဒုက္ခရောက်စေခြင်း

2. God’s Wrath

 

အပြစ်သားများကို ထာဝရမီးဖြင့် ဖျက်ဆီးသော ကျမ်းစာဘုရားသခင်၏ ဒုက္ခရောက်စေခြင်းသည် သူ၏ သဘာဝနှင့် ကင်းလွတ်ဟု ထင်ရသည် (ဟေရှာယ ၂၈:၂၁)။ သို့သော် ကျမ်းစာဆိုင်ရာ ဘုရားသခင်၏ ဒုက္ခရောက်စေခြင်းအယူအဆသည် သူ၏ ချစ်ခြင်းမေတ္တာသဘာဝနှင့် ဆန့်ကျင်ဘက် မဟုတ်ပါ။ ဘုရားသခင်သည် ချစ်ခြင်းမေတ္တာဖြစ်သောကြောင့် လူသားအားလုံးကို ကယ်တင်ရန် ရည်ရွယ်ထားသည်။ ပေါလုက “ဘုရားသခင်သည် ကျွန်ုပ်တို့ကို ဒုက္ခရောက်စေရန် မသတ်မှတ်ထားဘဲ ကျွန်ုပ်တို့သခင် ယေရှုခရစ်အားဖြင့် ကယ်တင်ခြင်းရရှိရန် သတ်မှတ်ထားသည်” ဟု ခရစ်ယာန်ဓမ္မပညာ၏ အခြေခံအချက်ကို တိုတိုရှင်းရှင်း ဖော်ပြသည် (၁သက်သာလောနိတ် ၅:၉)။ လူသား၏ အပြစ်အတွက် ဘုရားသခင်၏ အဖြေသည် ယေရှုခရစ်၌ ကယ်တင်ခြင်းကို ပေးအပ်ခြင်းဖြစ်သည် (ကမ္ဘာဦး ၃:၁၅)။ ဘုရားသခင်သည် ချစ်ခြင်းမေတ္တာဖြစ်ပြီး အပြစ်သားများကို ကယ်တင်ရန် ရည်ရွယ်ထားလျှင် သူ၏ ဒုက္ခရောက်စေခြင်းကို ဘာက ဖြစ်ပေါ်စေသနည်း။ ကျမ်းစာအရ ဘုရားသခင်၏ ဒုက္ခရောက်စေခြင်းသည် အပြစ်ကို ဇွဲရှိရှိ ကျူးလွန်ခြင်း (တရားဟောရာ ၉:၇၊ ၂ရာဇဝင် ၃၆:၁၆၊ ယေရမိ ၇:၂၀-၃၄၊ ၃၂:၃၁-၃၃၊ ဟောရှေ ၁၂:၁၄၊ ရောမ ၂:၅၊ ကောလောသဲ ၃:၅-၆) က ယေရှုခရစ်၌ ချစ်ခြင်းမေတ္တာဖြင့် ပေးသနားထားသော ကယ်တင်ခြင်းကို ပြောင်းပြန်လှန်၍ မပြောင်းပြန်လှန်နိုင်သော ငြင်းပယ်ခြင်းသို့ ဦးတည်သွားသောအခါ ဖြစ်ပေါ်သည် (ယောဟန် ၃:၃၆၊ ဟေဗြဲ ၆:၄-၆)။ ဘုရားသခင်သည် ချစ်ခြင်းမေတ္တာဖြစ်သောကြောင့် “မည်သူမျှ ပျက်စီးခြင်းသို့ မရောက်ဘဲ အားလုံးနောင်တရရောက်ကြစေခြင်းငှာ” ဆန္ဒတော်ရှိသည် (၁ရာဇဝင် ၈:၄၆-၅၁၊ ၂ပေတရု ၃:၉)။ ဘုရားသခင်၏ ဒုက္ခရောက်စေခြင်းကို နောင်တရခြင်း (၁ရာဇဝင် ၈:၄၆-၅၁၊ ယိုဝေလ ၂:၁၂-၁၄)၊ ဝန်ချတောင်းပန်ခြင်း (ဒံယေလ ၉:၁၆-၁၉)၊ ပြန်လည်ပေးဆပ်ခြင်း (ဝတ်ပြုရာ ၅:၁၆၊ တောလည်ကျမ်း ၅:၇-၈) နှင့် ဆုတောင်းပေးခြင်း (ထွက်မြောက် ၃၂:၉-၁၄) တို့ဖြင့် ရှောင်လွှဲနိုင်သည်။

That the biblical God experiences and acts out His anger on sinners, destroying them by eternal fire appears to be foreign to His nature (Isa. 28:21). However, the biblical conception of God’s wrath is not contradictory to or incompatible with His loving nature. Because God is love, His purpose is to save all human beings. Paul formulated this basic fact of Christian theology in a concise statement: “God has not destined us for wrath, but to obtain salvation through our Lord Jesus Christ” (1 Thess. 5:9). God’s answer to man’s sin is the offer of salvation in Jesus Christ (Gen. 3:15). If God is love and His explicit purpose is to save sinners, the question arises as to what may cause His wrath. According to Scripture, divine wrath is caused when persistent sin (Deut. 9:7; 2 Chron. 36:16; Jer. 7:20–34; 32:31–33; Hosea 12:14; Rom. 2:5; Col. 3:5, 6) leads men and women to an unchangeable rejection of His loving offering of salvation in Jesus Christ (John 3:36; Heb. 6:4–6). Because God is love, He does not wish “that any should perish, but that all should reach repentance” (1 Kings 8:46–51; 2 Peter 3:9). God’s wrath can be averted by repentance (1 Kings 8:46–51; Joel 2:12–14), confession (Dan. 9:16–19), restitution (Lev. 5:16; Num. 5:7, 8), and intercession (Ex. 32:9–14).

 

အတိုချုပ်ဆိုရသော် ဘုရားသခင်၏ ဒုက္ခရောက်စေခြင်းကို လူသားများသည် ဘုရားသခင်၏ ဆန္ဒ (တရားဟောရာ) နှင့် ယေရှုခရစ်၌ အားလုံးအတွက် လွတ်လပ်စွာ ပေးသနားထားသော ခွင့်လွှတ်ခြင်းကို လက်ခံလျှင် ရှောင်လွှဲနိုင်သည်။ သို့သော် ဘုရားသခင်၏ ဆန since နှင့် ချစ်ခြင်းမေတ္တာဖြင့် ပေးသနားထားသော ကယ်တင်ခြင်းလက်ဆောင်ကို ဇွဲရှိရှိ ငြင်းပယ်ခြင်းဖြင့် အပြစ်သားများသည် ဘုရားသခင်၏ ရန်သူဖြစ်လာသည်။ နာဟုံက “ထာဝရဘုရားသည် မနာလိုသော ဘုရားဖြစ်တော်မူ၍ လက်စားချေတတ်သော ဘုရားဖြစ်တော်မူသည်။ ထာဝရဘုရားသည် လက်စားချေတတ်၍ ဒုက္ခရောက်စေတတ်သော ဘုရားဖြစ်တော်မူသည်။ ထာဝရဘုရားသည် သူ၏ ရန်သူတို့ကို လက်စားချေတတ်၍ သူ၏ ရန်သူတို့အတွက် ဒုက္ခရောက်စေခြင်းကို ထားတော်မူသည်” ဟု ရှင်းပြသည် (နာဟုံ ၁:၂)။ ကယ်တင်ခြင်းသမိုင်းတွင် ဘုရားသခင်၏ ဒုက္ခရောက်စေခြင်းကို ရံဖန်ရံခါသာ တစ်စိတ်တစ်ဒေသဖြင့် ပြည့်စုံစေခဲ့သည် (ငယ်ရှာချွတ် ၂:၁-၃၊ တမန်တော် ၁၇:၃၀)။ ဘုရားသခင်၏ ဒုက္ခရောက်စေခြင်းသည် နောဧရကာလတွင် “မကောင်းမှုပြုသော သူအားလုံးကို ဖုံးဖုံးဖုံးဖုံး ဖြစ်စေမည်။ ထာဝရဘုရားစစ်ကြောင်းတော်၏ နေ့သည် သူတို့ကို မီးလောင်စေမည်။ ထိုနေ့သည် သူတို့အား နှိုင်းမရှိ၊ အနှစ်မရှိ ဖြစ်စေမည်” ဟု ဆိုသည့်အတိုင်း အဆုံးသတ်ကာလတွင် ပြည့်စုံလာမည် (မာလခိ ၄:၁၊ ဗျာဒိတ် ၁၄:၁၀၊ ၁၉၊ ၁၉:၁၅-၂၁၊ ကိုးကား တရားစီရင်ခြင်း II. E.; III. B. 3)။

In short, the wrath of God can be deflected if humans accept the will of God (His law) and forgiveness, freely offered to all in Jesus Christ. However, by willfully and persistently rejecting God’s will and His loving gift of salvation in Jesus Christ, sinners grow stubborn in their opposition to God, thereby becoming God’s enemies. Nahum explains that the wrath of God is consummated on His enemies: “The Lord is a jealous God and avenging, the Lord is avenging and wrathful; the Lord takes vengeance on his adversaries and keeps wrath for his enemies” (Nahum 1:2). During salvation history God’s wrath has been consummated only occasionally and partially (Lam. 2:1–3; cf. Acts 17:30). The wrath of God will receive eschatological consummation in

the last day, when “all evildoers will be stubble; the day that comes shall burn them up, says the Lord of hosts, so that it will leave them neither root nor branch” (Mal. 4:1; cf. Rev. 14:10, 19; 19:15–21; see Judgment II. E.; III. B. 3).

 

ဃ။ ကျော်လွန်တော်မူခြင်း

D. Transcendence

 

ကျော်လွန်တော်မူခြင်းသည် ကျမ်းစာ၌ တိကျသော စကားလုံးမရှိဘဲ ပေါ်ထွက်လာသော ဓမ္မပညာဆိုင်ရာ အယူအဆတစ်ခုဖြစ်သည်။ ကျော်လွန်တော်မူခြင်းဆိုသည်မှာ အခြေခံအားဖြင့် စကြဝဠာနှင့် ဆက်ဆံရေးမှ လွတ်လပ်ခြင်းကို ဆိုလိုပြီး ဘုရားသခင်၏ သဘာဝလေ့လာရာတွင် စကြဝဠာနှင့် ဆက်ဆံရေးမှ သူ၏ လွတ်လပ်ခြင်းကို ရည်ညွှန်းသည်။

Transcendence is another theological concept that appears in the Bible without a specific word to express it. Transcendence basically means “independence” from, referring in the study of God’s nature to His independence from His relationships with the universe.

 

ဘုရားသခင်သည် ဖန်ဆင်းခံတို့နှင့် မည်သို့ကွဲပြားသည်ကို ရိုးရာအားဖြင့် အချိန်မရှိသော ထာဝရရှိတော်မူခြင်းနှင့် စိတ်ခံစားချက်မရှိသော မပြောင်းမလဲရှိတော်မူခြင်းအပေါ် အခြေခံ၍ နားလည်ခဲ့သည်။ ဘုရားသခင်သည် အချိန်မရှိ၍ သမိုင်းမရှိသောကြောင့် ဖန်ဆင်းခံတို့သည် အချိန်ရှိ၍ သမိုင်းရှိသောကြောင့် ကွဲပြားသည်ဟု ဆိုသည်။ ဤအခြေခံဖြင့် ရိုးရာဓမ္မပညာသည် ဘုရားသခင်၏ ကျော်လွန်သော တည်ရှိမှုနှင့် ဖန်ဆင်းခံတည်ရှိမှုကြား အခြေခံတူညီမှု သို့မဟုတ် တူညီမှုကို တွေ့ရှိပြီး ထိုတူညီမှုသည် လူ့အကြောင်းဉာဏ်ဖြင့် ဘုရားသခင်အကြောင်း ပြောဆိုနိုင်ရန်နှင့် သဘာဝဓမ္မပညာကို တည်ဆောက်နိုင်ရန် အခြေခံဖြစ်သည်။ အချို့က ဘုရားသခင်နှင့် ဖန်ဆင်းခံတို့ကြား လုံးဝကွဲပြားခြားနားမှု၊ “လုံးဝကျော်လွန်တော်မူခြင်း” ဟု သတ်မှတ်ကြသည်။ လုံးဝကျော်လွန်တော်မူခြင်းသည် ဘုရားသခင်၏ ထာဝရတည်ရှိမှုနှင့် သူ၏ သမိုင်းဆိုင်ရာ ဖန်ဆင်းခံတို့ကြား တူညီမှု လုံးဝမရှိကြောင်း အသိအမှတ်ပြုသည်။

The sense in which God is different from Creation has been understood traditionally on the basis of His timeless eternity and impassible immutability. In other words, God is different from Creation because He is timeless and nonhistorical, while Creation is temporal and historical. Working on this basis, classical theology finds a basic similitude, or analogy, between God’s transcendent reality and created reality. Such a similitude is the foundation that allows human reason to talk about God and to build a natural theology. Others have suggested that between God and creation there is an absolute and total difference, designated as “absolute transcendence.” Absolute transcendence recognizes no similitude between God’s eternal being and His historical creation.

 

ကျမ်းစာသည် ဘုရားသခင်ကို ကမ္ဘာနှင့် ကွဲပြားသည်ဟု ဖော်ပြသည်။ တည်ရှိမှုအရ (ဘုရားသခင်သည် ကမ္ဘာမဟုတ်၊ ကမ္ဘာကို သူ၏ တည်ရှိမှု၌ မပါဝင်) နှင့် သဘာဝအရ ကွဲပြားသည်။ သို့သော် ကွဲပြားမှုကို “လုံးဝကျော်လွန်တော်မူခြင်း” ဟု နားလည်လျှင် ဘုရားသခင်သည် လုံးဝမသိရှိနိုင်သော အခြားသူဖြစ်သွားသည်။ ရိုးရာနှင့် ခေတ်သစ်နည်းလမ်းများဖြင့် ဘုရားသခင်၏ ကျော်လွန်တော်မူခြင်းကို အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခြင်းသည် နောက်ဆုံးတွင် လွန်ခဲ့သော သုံးရာစုအတွင်း ဘုရားသခင်၏ နေရာချထားမှု (immanence) ကို ပန်သိယဇ်ဝါဒ (panentheism) အယူအဆသို့ လှည့်စေခဲ့သည်။ ဤအယူအဆအရ ဘုရားသခင်သည် ကမ္ဘာနှင့် လွတ်လပ်သော ပုဂ္ဂိုလ်မဟုတ်တော့ဘဲ ကမ္ဘာကိုယ်တိုင်ဖြစ်ပြီး နက်နဲသော တည်တံ့ခြင်းအကြောင်းရင်း သို့မဟုတ် စွမ်းအားဖြစ်သည်။

The Bible conceives God as different from the world, both in terms of His reality (God is not the world, neither is the world included in His being) and in terms of His nature. It is obvious, however, that when the difference is understood as “absolute transcendence,” God becomes the great unknown stranger. The consequences of traditional and modern approaches to the interpretation of God’s transcendence have been, in the final analysis, responsible for the turn to panentheistic conceptions of God’s immanence in the past three centuries. According to this conception, God is no longer a person independent from the world but rather the world itself, with its deep ontological cause or power to be.

 

သမ္မာကျမ်းစာတွင် ဘုရားသခင်၏ အထွန်းကားခြင်း (transcendence) ကို လုံးဝကွဲပြားခြားသော ပုံရိပ်ဖြင့် တင်ပြထားသည်။ အစပိုင်းမှာပင် ဖန်ဆင်းခြင်းဆိုင်ရာ အယူဝါဒသည် ဘုရားသခင်နှင့် ကိုယ်တော်၏ဖန်ဆင်းခံခဲ့ရသော သတ္တဝါများကြား အထွန်းကားခြင်းနှင့် ဆင်တူမှုနှစ်မျိုးလုံးအတွက် နောက်ခံအဖြစ် ခင်းကျင်းပေးထားသည်။ ဘုရားသခင်၏ ဖန်ဆင်းခြင်းကြောင့် စကြဝဠာ၏ တည်ရှိမှုနှင့် လုံးဝမသက်ဆိုင်သော ကိုယ်တော်၏ တည်ရှိမှုလွတ်လပ်ခြင်း (ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၁:၁; ဟေဗြဲ ၁၁:၃) နှင့် စကြဝဠာတစ်ခုလုံးသည် ဘုရားသခင်ကို မှီခိုနေရခြင်း (ဟေရှာယ ၄၂:၅) တို့ကို ထင်ရှားစေသည်။

The Holy Scriptures present a different picture of God’s transcendence. From the onset, the doctrine of Creation sets the stage for both transcendence and similitude between God and His creation. God’s creation establishes the independence of God’s reality from the reality of the universe (Gen. 1:1; Heb. 11:3), and consequently, the dependence of the universe on God (Isa. 42:5).

 

ထို့ကြောင့် သမ္မာတန်ဆောင်းတော်၌ ဘုရားသခင်၏ နီးကပ်စွာနေခြင်း (immanence) ကို အခြေခံရာမှပင် ကျမ်းစာသည် ဘုရားသခင်၏ အထွန်းကားခြင်းကို ရှင်းလင်းစွာ ဖော်ပြထားသည်။ ရှောလမုန်၏ ဗိမာန်တော်ကို အပ်နှံခြင်းအခမ်းအနား (၂ ရာဇဝင်ချုပ် ၅–၇) တွင် ဘုရားသခင်၏ တည်ရှိမှုသည် ဖန်ဆင်းခံရသော နယ်ပယ်ထက် အထွန်းကားကြောင်း ညွှန်ပြထားသည်။ ဘုရားသခင်၏ ပုဂ္ဂိုလ်ဆန်ပြီး သမိုင်းဝင်နီးကပ်စွာနေခြင်း (IV. D) ကို အခြေခံရာမှ ဤဇာတ်ကြောင်းသည် ဘုရားသခင်၏ နေရာနှစ်ခုကို ဖော်ပြထားသည်– ပထမအချက်မှာ ကိုယ်တော်၏ ဘုန်းတော်သည် လောကီဗိမာန်တော်၌ နေခြင်း (၂ ရာဇဝင်ချုပ် ၅:၁၃–၆:၂; ၆:၄၁; ၇:၁–၃; ထွက်မြောက်ရာ ၄၀:၃၄–၃၈ နှင့် နှိုင်းယှဉ်)၊ ဒုတိယအချက်မှာ ကောင်းကင်နေရာ (၂ ရာဇဝင်ချုပ် ၆:၂၁, ၂၅, ၂၇, ၃၀, ၃၃, ၃၉; ဟေဗြဲ ၈:၁, ၂; ဗျာဒိတ် ၇:၁၅ နှင့် နှိုင်းယှဉ်) ဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်၏ ကောင်းကင်နေရာသည် ကိုယ်တော်၏ အထွန်းကားခြင်းနယ်ပယ်ဟု မယူဆရပေ၊ အကြောင်းမှာ “ကောင်းကင်” သည် ဘုရားသခင်၏ ဖန်ဆင်းခံရသည်များထဲတွင် ပါဝင်သောကြောင့်ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် ကောင်းကင်၌ ဘုရားသခင်နေခြင်းကို အပြစ်မထား သတ္တဝါများနှင့် ဆက်ဆံရေးရှိသော ကိုယ်တော်၏ သမိုင်းဝင်နီးကပ်စွာနေခြင်း (historical immanence) အဖြစ် နားလည်ရမည်။ နေရာနှစ်ခုလိုအပ်ခြင်းမှာ ဘုရားသခင်၏ အထွန်းကားခြင်းကြောင့် မဟုတ်ဘဲ၊ လောက၌ အပြစ်ဝင်ရောက်လာခြင်းနှင့် ကိုယ်တော်၏ လူမျိုးနှင့်အတူ ပုဂ္ဂိုလ်ဆန်စွာ ရှိနေရန်လိုအပ်ခြင်းကြောင့်ဖြစ်သည်။

Thus Scripture speaks clearly of the transcendence of God from the starting point of His immanence in the sanctuary. The account of the dedication ceremony of Solomon’s Temple (2 Chron. 5–7) points out the transcendence of God’s being beyond the realm of Creation. Starting from the affirmation of God’s personal, historical immanence (IV. D) the narrative identifies the dwelling place of God in two locations: first, the dwelling of His personal glory in the earthly sanctuary-temple (2 Chron. 5:13–6:2; 6:41; 7:1–3; cf. Ex. 40:34–38), and second, His heavenly abode (2 Chron. 6:21, 25, 27, 30, 33, 39; cf. Heb. 8:1, 2; Rev. 7:15). God’s heavenly abode is not yet the realm of His transcendence, since “heaven” is part of God’s creation. God’s dwelling in heaven, then, is to be understood as belonging to His historical immanence, that is, to his relation with other creatures not affected by sin. The demand for two abodes is owing, not to God’s transcendence, but rather to the introduction of sin on earth and the need for God’s personal presence with His people.

 

ရှောလမုန်က “ဘုရားသခင်သည် လူနှင့်အတူ လောက၌ ဧကန်အမှန် ကျိန်းနေတော်မူမည်လော။ ကြည့်လော့၊ ကောင်းကင်နှင့် အမြင့်ဆုံးသော ကောင်းကင်ပင်လျှင် ကိုယ်တော်ကို မဆံ့မတ်နိုင်၊ ငါတည်ဆောက်သော ဤအိမ်တော်သည်ကား ပိုနှင့် မဆံ့နိုင်မှန်း သိသာလှပေသည်” ဟု မေးခွန်းထုတ်သောအခါ ဘုရားသခင်၏ အထွန်းကားခြင်းအတိုင်းအတာသည် ထပ်မံထင်ရှားလာသည် (၂ ရာဇဝင်ချုပ် ၆:၁၈; ၁ ဓမ္မရာဇဝင် ၈:၂၇)။ ဘုရားသခင်၏ တည်ရှိမှု၏ နက်နဲသောအရာကို ဤနေရာ၌ ခံစားမြင်နိုင်ပြီး ဖော်ပြထားသည်။ ဘုရားသခင်သည် လောက၌ပင် ဗိမာန်တော်၌ပင် နေတော်မူသည်၊ ကောင်းကင်၌လည်း နေတော်မူသည် (နီးကပ်စွာနေခြင်း)၊ သို့ရာတွင် ကိုယ်တော်၏ တည်ရှိမှုသည် ဖန်ဆင်းခံရသည်ကို လုံးဝကျော်လွန်သည် (အထွန်းကားခြင်း)။ ဘုရားသခင်၏ တည်ရှိမှု၏ နက်နဲမှု– ဖန်ဆင်းခံရသည်နှင့် လုံးဝလွတ်လပ်ပြီး လုံးဝကျော်လွန်နေသော်လည်း၊ တစ်ချိန်တည်းမှာပင် ကိုယ်တော်၏ ဖန်ဆင်းခံရသူများနှင့် ရင်းနှီးစွာ အတူနေရန် စွမ်းနိုင်ပြီး ဆန္ဒရှိတော်မူသော တည်ရှိမှု– ဤနက်နဲမှုကို ထုတ်ဖော်ပြသမှသာလျှင် ဘုရားသခင်၏ ဘုန်းတန်ခိုးတော်ကို ကိုးကွယ်နိုင်မည်ဖြစ်သည်။ လူ့ဉာဏ်ပညာ သို့မဟုတ် စိတ်ကူးယဉ်အားထုတ်မှုဖြင့် ဘုရားသခင်၏ ထုတ်ဖော်ပြသတော်မူရာထက် ကျော်လွန်၍ ကိုယ်တော်၏ ဘုရားဖြစ်တော်မူခြင်းသဘာဝကို ထိုးထွင်းနိုင်မည် မဟုတ်ပေ။

The dimension of God’s transcendence comes into focus again when Solomon asks, “But will God dwell indeed with man on the earth? Behold, heaven and the highest heaven cannot contain thee; how much less this house which I have built” (2 Chron. 6:18; 1 Kings 8:27). The mystery of God’s reality is perceived and expressed here. God does live on earth, even in a temple, and in heaven (immanence), yet His being completely surpasses Creation (transcendence). Only when the mystery of God’s being—as totally independent from and completely surpassing, yet at the same time able and willing to enter into an intimate, dwelling relationship with His creation—is revealed are we able to recognize and worship God in His divine majesty. No effort by human reason or imagination can pierce beyond God’s revelation into His divine being.

 

သို့ရာတွင် ကျမ်းစာသည် ဘုရားသခင်နှင့် ဖန်ဆင်းခံရသည်ကြား ဆင်တူမှုများကို ဖယ်ထုတ်သည့် “အကြွင်းမဲ့ အထွန်းကားခြင်း” အယူအဆကို လက်ခံခြင်း မရှိပေ။ ဆန့်ကျင်ဘက်အားဖြင့် ဖန်ဆင်းခြင်းဆိုင်ရာ ကျမ်းစာဇာတ်ကြောင်းအရ လူနှင့်မိန်းမကို “ဘုရားသခင်၏ ပုံသဏ္ဌာန်တော်နှင့်အညီ” ဖန်ဆင်းထားသည် (ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၁:၂၇) ဟု ရှင်းရှင်းလင်းလင်း ဖော်ပြထားရာ ဘုရားသခင်နှင့် လူသားတို့ကြား ဆင်တူမှုရှိကြောင်း အတည်ပြုထားသည်။ သို့သော် ထိုဆင်တူမှုရှိသည်ဟူသော အချက်က ဉာဏ်ပညာတစ်ခုတည်းဖြင့် ဘုရားသခင်ကို နားလည်ရန် ခန့်မှန်းတွက်ချက်ခြင်းကို တရားမျှတစေခြင်း မရှိပေ။ ဘုရားသခင်နှင့် ဖန်ဆင်းခံရသည်ကြား နှိုင်းယှဉ်မှု၏ နှစ်ဖက်စလုံးကို ပြီးပြည့်စုံစွာ သိတော်မူသော ဘုရားသခင်သာလျှင် ကိုယ်တော်၏ တည်ရှိမှုကို ဖန်ဆင်းခံရသော အစဉ်အဆက်၌ သိမှတ်နိုင်သော နှိုင်းယှဉ်ချက်များ ဆွဲဆိုနိုင်တော်မူသည်။ ဖန်ဆင်းခံရသူများဘက်ကိုသာ သိသူ လူသားများသည် ဘုရားသခင်၏ တည်ရှိမှုကို မှန်ကန်စွာ နှိုင်းယှဉ်ပုံဖော်နိုင်ခြင်း မရှိပေ။

However, the Bible does not adopt the idea of an “absolute” transcendence that rules out similitudes between God and Creation. On the contrary, according to the biblical account of Creation, man and woman are created “in the image of God” (Gen. 1:27), clearly asserting a similitude between God and humanity. Yet the existence of such a similitude does not justify the speculative use of reason alone to understand God. Only God, who perfectly knows both sides of the analogy between Himself and Creation can draw cognitive analogies or comparisons about His own being in our created order. Human beings, who know only their own side of Creation, cannot properly draw an analogical picture of God’s reality.

 

ဤအခြေခံအရ ဖန်ဆင်းခံရသည်မှ ဆွဲယူသော နှိုင်းယှဉ်ချက်တစ်ခုမျှ ဘုရားသခင်အား ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ သို့မဟုတ် အယူအဆဆိုင်ရာ ပုံသဏ္ဌာန်တစ်ခုခု သတ်မှတ်ရန် အခြေခံဖြစ်မလာနိုင်ပေ။ အခြားစကားဖြင့်ဆိုရလျှင် ဘုရားသခင်နှင့် ဖန်ဆင်းခံရသည်ကြား ရှိသော နှိုင်းယှဉ်မှုသည် သဘာဝဗေဒင်ပညာ (natural theology) တည်ဆောက်ရန် ဖြစ်နိုင်ခြေကို အခြေပြုပေးခြင်း မရှိပေ။ မအံ့သြစရာပင် ပညတ်တော်ဒုတိယအချက်တွင် “ကောင်းကင်ပေါ်မှာရှိသောအရာ၊ မြေကြီးပေါ်မှာရှိသောအရာ၊ မြေကြီးအောက်ရေထဲမှာရှိသောအရာ၏ ပုံသဏ္ဌာန်တစ်စုံတစ်ခုကိုမျှ ထွင်းထု၍ ရုပ်တုကိုမျှ မလုပ်ရ” ဟု တားမြစ်ထားသည် (ထွက်မြောက်ရာ ၂၀:၄)။ ဘုရားသခင်သာလျှင် အကျိုးမဲ့ခန့်မှန်းမှုများ မပါဘဲ ကိုယ်တော်ကိုယ်တိုင် ထုတ်ဖော်ရန် နှိုင်းယှဉ်မှုကို အသုံးပြုနိုင်တော်မူသည်။ ဘုရားသခင်ဆွဲဆိုတော်မူသော နှိုင်းယှဉ်ချက်အချို့ကို လူသားဆန်မှု (anthropomorphisms) ဟု ခေါ်ဆိုကြသည်။ ဆိုလိုသည်မှာ လူသားများပိုင်ဆိုင်သော ဂုဏ်ရည်များကို ဘုရားသခင်အား သတ်မှတ်ပေးခြင်းဖြစ်သည်။ ကျမ်းစာထဲရှိ လူသားဆန်မှုများတွင် ဘုရားသခင်သည် ကိုယ်တော်သည် အဘယ်နည်းဖြစ်သည်၊ အဘယ်သို့ ပြုလုပ်နိုင်သည်ကို လူသားဆိုင်ရာ အရာများအားဖြင့် ထုတ်ဖော်ပြသတော်မူသည်။ ဥပမာ၊ ဘုရားသခင်က ကိုယ်တော်တွင် လက်မောင်းတော်ရှိသည်ဟု မိန့်တော်မူသောအခါ (ထွက်မြောက်ရာ ၁၅:၁၆; ဆာလံ ၈၉:၁၃)၊ ကျွန်ုပ်တို့ လက်မောင်းဟုခေါ်သော အရာကို အတူတူပင်ပိုင်ဆိုင်သည်ဟု မဆိုလိုပါ။ ထိုစကားသည် ဘုရားသခင်၏ တည်ရှိမှုသည် လူ့လက်မောင်းဖြင့် ပြုနိုင်သမျှအားလုံးကို ပြုနိုင်ပြီး အဆုံးမဲ့လွန်ကဲစွာ ပိုမိုပြုနိုင်ကြောင်း အဓိပ္ပာယ်ဆောင်သည်။ ထိုအမှုများကို ပြုလုပ်နိုင်စေသော ဘုရားသခင်၏ တည်ရှိမှု၏ တကယ့်ဖွဲ့စည်းပုံကို ကျွန်ုပ်တို့ စိတ်ကူးယဉ်၍မရ၊ နားလည်၍မရနိုင်ပေ။ သို့သော် နှိုင်းယှဉ်ဘာသာစကားသည် ဘုရားသခင်၏ တည်ရှိမှုနှင့် ဘုရားဖြစ်တော်မူသော စွမ်းရည်များကို ကျွန်ုပ်တို့အား ထုတ်ဖော်ပြသပေးသည့်နည်းတူ၊ ကိုယ်တော်၏ ဘုရားဖြစ်တော်မူခြင်း သဘာဝ၏ နက်နဲမှုကိုလည်း ထိန်းသိမ်းပေးထားသည်။

On this basis no analogy drawn from Creation can provide a foundation for attributing any physical or conceptual form to God. In other words, the analogy that exists between God and Creation does not ground the possibility of developing a natural theology. Not surprisingly, the second commandment instructs us not to make “a graven image or any likeness of anything that is in heaven above, or that is in the earth beneath, or that is in the water under the earth” (Ex. 20:4). Only God can use analogy to reveal Himself without involving vain speculations. Some of the analogies God draws are called anthropomorphisms, that is, they attribute to God characteristics belonging to human beings. In biblical anthropomorphisms, God reveals what He is and what He can do in terms of human realities. For instance, when God says that He has an arm (Ex. 15:16; Ps. 89:13), He does not mean that He has exactly or univocally what we call an arm. The expression signifies that God’s reality is capable of performing all that can be performed by a human arm, and infinitely more. We cannot conceive or imagine the actual structure of God’s reality that allows Him to perform these acts. Yet the analogical language reveals to us aspects of God’s being and divine capabilities, while at the same time guarding the mystery of His divine nature.

 

ကိုယ်တော်အတွင်း၌ တကယ်တည်ရှိပြီး ပုံသဏ္ဌာန်ရှိတော်မူသော်လည်း၊ ထိုဘုရားဖြစ်တော်မူသော တည်ရှိမှုနှင့် ပုံသဏ္ဌာန်သည် အမြင့်ဆုံးသော ဖန်ဆင်းခံရသော ဉာဏ်ရည်များ၏ တည်ရှိမှုနှင့် နားလည်နိုင်စွမ်းကို လုံးဝကျော်လွန်နေသည်။ ကိုယ်တော်၏ တည်ရှိမှုကို ထုတ်ဖော်ပြသခြင်းထက်ကျော်လွန်၍ ဆိတ်ဆိတ်နေခြင်းသည်ပင် အမြဲတမ်း အဓိပ္ပာယ်ပြည့်ဝသော ထုတ်ဖော်ချက်ဖြစ်နေမည်။ ထုတ်ဖော်ပြသခြင်းကို ဘုရားသခင်ကိုယ်တိုင် ကျွန်ုပ်တို့၏ လူ့သမိုင်းနှင့် တိုက်ရိုက်ဆက်ဆံရာမှ ပေးသနားတော်မူသည်။ ကိုယ်တော်၏ ထုတ်ဖော်ပြသတော်မူရာမှ စတင်၍ ကိုယ်တော်၏ အထွန်းကားသော တည်ရှိမှု၏ နက်နဲမှုသည် ကျွန်ုပ်တို့၏ ကန့်သတ်ခံထားရသော ဉာဏ်ရည်ဖြင့် ထိုးထွင်းမရနိုင်သော အရာအဖြစ် ထင်ရှားလာသည်။

In Himself He is real and has a form, yet that divine reality and form completely surpass the reality and capability of comprehension of the highest created intelligences. Beyond the revelation of His being, silence is and always will be eloquence. Revelation is given as God Himself directly relates to our human history. From the starting point of His revelation the mystery of His transcendent being appears as that which cannot be pierced by our limited intelligence.

 

ဘုရားသခင်၏ အထွန်းကားခြင်းသည် ကျမ်းစာတွင် ထုတ်ဖော်ပြသထားသော ကိုယ်တော်၏ ဂုဏ်တော်အများအပြားနှင့် ဆက်စပ်နေသည်– ဥပမာ၊ ကြိုတင်သိတော်မူခြင်း၊ အရာအားလုံးကို သိတော်မူခြင်း၊ အနန္တတန်ခိုးရှင်ဖြစ်တော်မူခြင်း စသည့် ဂုဏ်တော်များ။ သို့ရာတွင် ဘုရားသခင်၏ အထွန်းကားခြင်းကို အနက်ဆုံးအဆင့်၌ ထုတ်ဖော်ပြသထားသည်မှာ တြိယတည်ရှိတော်မူခြင်း အယူဝါဒပင် ဖြစ်သည်။

God’s transcendence shows itself in connection with several of His attributes as revealed in the Bible: for instance, the attributes of foreknowledge, omniscience, and omnipotence. However, the transcendence of God is revealed at its deepest level in the doctrine of the Trinity.

 

IV. ဘုရားသခင်၏ အမှုတော်များ

IV. Divine Activities

 

A. ကြိုတင်သိတော်မူခြင်း

A. Foreknowledge

 

သမ္မာကျမ်းစာထဲက ထာဝရ၊ မပြောင်းလဲသော ဘုရားသခင်သည် အသိဉာဏ်ရှိတော်မူ၏ (ယောရှု ၂၂:၂၂)။ “ထာဝရဘုရားသည် အသိဉာဏ်ရှိသော ဘုရားဖြစ်တော်မူ၏” (၁ ဓမ္မရာဇနပုဒ် ၂:၃)။ ဘုရားသခင်သည် ကိုယ်တော်ကိုယ်ကို သိတော်မူရုံမျှမက ဖန်ဆင်းတော်မူသော စကြဝဠာကိုလည်း သိတော်မူ၏။ ဘုရားသခင်သည် ကိုယ်တော်ကိုယ်ကို သိတော်မူခြင်းကို ရှင်းလင်းစွာ သုံးပါးတစ်ဆူ သဘောနှင့်အညီ ဖော်ပြထားသည်။ ရှင်ပေါလုက “ဘုရားသခင်၏ အကြံအစည်ကို ဘုရားသခင်၏ ဝိညာဉ်တော်မှတစ်ပါး အဘယ်သူမျှ နားလည်နိုင်သည် မဟုတ်” ဟု ဆိုသည် (၁ ကောရိန်သု ၂:၁၁)။ ခရစ်တော်ကိုယ်တိုင်လည်း “ခမည်းတော်မှတစ်ပါး သားတော်ကို အဘယ်သူမျှ မသိ၊ သားတော်မှတစ်ပါး ခမည်းတော်ကို အဘယ်သူမျှ မသိ၊ သားတော်သည် အဘယ်သူ့ကိုမျှ ဖော်ပြလိုတော်မူသော သူမှတစ်ပါးမျှ မသိ” ဟု မိန့်တော်မူသည် (မဿဲ ၁၁:၂၇၊ လုကာ ၁၀:၂၂ နှိုင်းယှဉ်ကြည့်ပါ)။ ဤအသိဉာဏ်သည် ဘုရားသခင်၏ သဘာဝတွင် ပါဝင်ပြီး ဖန်ဆင်းခြင်းနှင့် ရွေးနုတ်ခြင်း အမှုတော်အားလုံး၏ အရင်းအမြစ်ဖြစ်သည်။ ဟေရှာယက “ထာဝရဘုရား၏ ဉာဏ်အမြိုးမျိုးတို့သည် စူးစမ်းမှုမရှိ” ဟု အသိအမှတ်ပြုသည် (ဟေရှာယ ၄၀:၂၈)။ ဤအသိဉာဏ်သည် သုံးပါးတစ်ဆူ ဘုရားသခင်၏ အတွင်းစိတ်အနှစ်သားနှင့် သက်ဆိုင်သောကြောင့် ဖန်ဆင်းခံသတ္တဝါများသည် ယခုအခါတွင်လည်းကောင်း၊ ရွေးနုတ်ခံရသူများသည် ထာဝရတစ်လျှောက်လုံးတွင်လည်းကောင်း ထိုအသိဉာဏ်ကို မရောက်နိုင်ကြချေ။

The eternal immutable God of the Bible is capable of knowledge (Joshua 22:22): “The Lord is a God of knowledge” (1 Sam. 2:3). God not only knows Himself but He also knows the created universe. God’s knowledge of Himself is described in clear trinitarian terms. Paul states that “no one comprehends the thoughts of God except the Spirit of God” (1 Cor. 2:11). Christ Himself remarked that “no one knows the Son except the Father, and no one knows the Father except the Son and any one to whom the Son chooses to reveal him” (Matt. 11:27; cf. Luke 10:22). This knowledge belongs to the nature of God and is at the source of all divine activity, both in creation and redemption. Isaiah’s recognition that the Lord’s “understanding is unsearchable” (Isa. 40:28) applies to this level of divine knowledge. Since this knowledge belongs to the inner essence of the Godhead, created beings cannot achieve it now, nor will the redeemed have access to it throughout eternity.

 

သမ္မာကျမ်းစာအရ ဘုရားသခင်၏ အသိဉာဏ်သည် ပြည့်စုံတော်မူ၏ (ယောဘ ၃၇:၁၆)။ သို့သော် ဘုရားသခင်၏ အသိဉာဏ်ကို ကိုယ်တော်၏ တန်ခိုးအာနုဘော်နှင့် တထပ်တည်း သတ်မှတ်အပ်သည် မဟုတ်။ သမ္မာကျမ်းစာတွင် ဘုရားသခင်၏ အသိဉာဏ် (အရာခပ်သိမ်းကို သိတော်မူခြင်းနှင့် ကြိုတင်သိတော်မူခြင်း အပါအဝင်) ကို ဖော်ပြရာတွင် အသိဉာဏ်၏ လက်ခံသဘောကို ဘုရားသခင်၏ အချုပ်အခြာအာဏာက ဖယ်ရှားပစ်သည် မဟုတ်။ လက်ခံမှုကို ဖယ်ရှားလျှင် အသိဉာဏ်လည်း မရှိတော့ချေ။ သမ္မာကျမ်းစာရေးသူများက ဖန်ဆင်းတော်မူသော စကြဝဠာကို သိတော်မူသော ဘုရားသခင်ဟု ဖော်ပြရာတွင် ကိုယ်တော်နှင့် ကွဲပြားသော ဖန်ဆင်းခံ အမှန်တရားက ဘုရားသခင်ကို ထိခိုက်စေနိုင်သည့် စွမ်းရည်ကို ဆိုလိုသည်။ သို့သော် ဘုရားသခင်၏ ဖန်ဆင်းမှုကို သိတော်မူခြင်းသည် လူ့အသိဉာဏ်ထက် သာလွန်၏။ လူ့အသိဉာဏ်သည် အမှန်တရားကို တစ်စိတ်တစ်ဒေသသာ သိနိုင်သော်လည်း ဘုရားသခင်၏ အသိဉာဏ်သည် ကန့်သတ်ချက် သို့မဟုတ် တစ်စိတ်တစ်ဒေသ မရှိချေ။ ဘုရားသခင်၏ အသိဉာဏ်၏ အကန့်အသတ်မရှိသဘောကို သမ္မာကျမ်းစာတွင် အရာခပ်သိမ်းကို သိတော်မူခြင်း (omniscience) နှင့် ကြိုတင်သိတော်မူခြင်း (foreknowledge) ဟု ဖော်ပြထားသည်။ အရာခပ်သိမ်းကို သိတော်မူခြင်းဆိုသည်မှာ ဘုရားသခင်သည် အလုံးစုံတို့ကို ကိုယ်တော်၏ အသိဉာဏ်ဖြင့် လွှမ်းခြုံထားခြင်း in ဖြစ်ပြီး၊ ကြိုတင်သိတော်မူခြင်းဆိုသည်မှာ အတိတ်နှင့် ပစ္စုပ္ပန်သာမက အနာဂတ်အမှန်တရားများ၊ လူသားတို့၏ လွတ်လပ်သော အမှုများပင်လျှင် ကိုယ်တော်၏ အရာခပ်သိမ်းကို သိတော်မူခြင်းတွင် ပါဝင်နိုင်စွမ်းရှိခြ position ဖြစ်သည်။

According to Scripture, God’s knowledge is perfect (Job 37:16). However, divine knowledge is not to be identified with God’s omnipotence. When Scripture speaks of divine knowledge, including omniscience and foreknowledge, the passive characteristic of knowledge is not eliminated by God’s divine sovereignty. If receptivity is eliminated, so is knowledge. When biblical authors depict God as one who knows the created universe, the divine capability to be affected by a created reality different from Himself is implied. However, God’s knowledge of Creation surpasses human knowledge, which can reach only partial and limited knowledge of reality, while God’s experiences no limitation or partiality whatsoever. The limitless characteristic of God’s knowledge is presented by Scripture as both omniscience and foreknowledge. Omniscience refers to God’s embracing everything in His knowledge; foreknowledge refers to God’s capability of including in His omniscience not only past and present realities but also future realities, even the free actions of men and women.

 

ဘုရားသခင်၏ အရာခပ်သိမ်းကို သိတော်မူခြင်းကို ရှင်ယောဟန်က ရှင်း၍ ကြေညာသည်။ “ဘုရားသခင်သည် အလုံးစုံတို့ကို သိတော်မူ၏” (၁ ယောဟန် ၃:၂၀)။ ရှင်ပေါလုကလည်း “မဖုံးကွယ်နိုင်သော သတ္တဝါတစ်စုံတစ်ယောက်မျှ မရှိ၊ ခပ်သိမ်းသော သတ္တဝါတို့သည် အဝတ်မရှိဘဲ လည်ပင်းကို ဆွဲထားသည်နှင့်တူ၍ ငါတို့သည် အကြောင်းကိစ္စရှိရသော သူ၏ မျက်မှောက်တော်၌ ထင်ရှားလျက် ရှိကြ၏” ဟု ရှင်းပြသည် (ဟေဗြဲ ၄:၁၃)။ ဘုရားသခင်၏ အရာခပ်သိမ်းကို သိတော်မူခြင်းသည် ကမ္ဘာကို (ယောဘ ၃၈:၃၃၊ ကမ္ဘာဦး ၁:၃၁) နှင့် လူသားများနှင့် သူတို့၏ လွတ်လပ်သော အမှုများကို (ဆာလံ ၄၄:၂၁၊ ၁၃၉:၁-၅၊ မဿဲ ၆:၈၊ ၃၂၊ လုကာ ၁၆:၁၅၊ တမန်တော် ၁၅:၈) ထင်ရှားစွာ လွှမ်းခြုံထားသည်။

The omniscience of God is clearly proclaimed by John, who specifically states that God “knows everything” (1 John 3:20). Paul articulates the same concept as he explains that before God “no creature is hidden, but all are open and laid bare to the eyes of him with whom we have to do” (Heb. 4:13). God’s omniscience obviously includes the world (Job 38:33; Gen. 1:31) and human beings and their free actions (Ps. 44:21; 139:1–5; Matt. 6:8, 32; Luke 16:15; Acts 15:8).

 

ဘုရားသခင်၏ ကြိုတင်သိတော်မူခြင်းကို ရှင်ပေတရုနှင့် ရှင်ပေါလုတို့က ရှင်းလင်းစွာ အတည်ပြုကြသည် (တမန်တော် ၂:၂၃၊ ရောမ ၈:၂၉၊ ၁၁:၂)။ အလွန်ကြာမြင့်စွာ ဘုရားသခင်ကိုယ်တိုင် ဟေရှာယ ပရောဖက်မှတစ်ဆင့် ကြိုတင်သိတော်မူခြင်း၏ ဓမ္မသစ်ဆိုင်ရာ အဓိပ္ပာယ်ကို ထင်ရှားစွာ ဖော်ပြတော်မူသည်။ “ငါသည် ဘုရားသခင်ဖြစ်၍ ငါ့နှင့် တူသူမရှိ၊ ငါသည် ဘုရားဖြစ်၍ ငါ့ကဲ့သို့ အဘယ်သူမျှ မရှိ၊ အစကတည်းက အဆုံးကို ကြေညာတတ်၍ ရှေးကာလ၌ မပြုဘူးသေးသော အရာတို့ကို ကြေညာတတ်၏” (ဟေရှာယ ၄၆:၉-၁၀၊ ၄၁:၂၁-၂၄၊ ၄၄:၆-၈ နှိုင်းယှဉ်ကြည့်ပါ)။ ထို့ကြောင့် ကြိုတင်သိတော်မူခြင်းဆိုသည်မှာ ဘုရားသခင်၏ အရာခပ်သိမ်းကို သိတော်မူခြင်းသည် အတိတ်နှင့် ပစ္စုပ္ပန်သာမက အနာဂတ်အမှန်တရားများကိုပါ လွှမ်းခြုံထားသည်ဟူသော အတည်ပြုချက်ဖြစ်သည်။ ထို့ပြင် သမ္မာကျမ်းစာတွင် ကြိုတင်သိတော်မူခြင်းသည် အဓိကအားဖြင့် ဘုရားသခင်ပြုတော်မူသော အနာဂတ်သမိုင်းဆိုင်ရာ အဖြစ်အပျက်များ (တမန်တော် ၁၅:၁၆-၁၈၊ ရောမ ၈:၂၉-၃၀)၊ လူသားများ၏ အမှုများ (ဆာလံ ၁၃၉:၁၆)၊ သို့မဟုတ် နှစ်ဖက်စလုံး (တမန်တော် ၂:၂၃) ကို ရည်ညွှန်းသည်။

The foreknowledge of God is clearly asserted by both Peter and Paul (Acts 2:23; Rom. 8:29; 11:2). Long before, God Himself, through the writing of Isaiah the prophet, explicitly revealed the theological meaning of foreknowledge as He proclaimed, “I am God, and there is no other; I am God, and there is none like me, declaring the end from the beginning and from ancient times things not yet done” (Isa. 46:9, 10; cf. 41:21–24; 44:6–8). Foreknowledge, then, is the affirmation that God’s omniscience includes not only past and present but also future realities. Moreover, in Scripture, foreknowledge mainly refers to future historical events performed by God (Acts 15:16–18; Rom. 8:29, 30), human beings (Ps. 139:16), or both (Acts 2:23).

 

သမ္မာကျမ်းစာသည် ဘုရားသခင်သည် သိတော်မူကြောင်းနှင့် ကိုယ်တော်၏ အသိဉာဏ်သည် အလုံးစုံတို့ကို လွှမ်းခြုံထားပြီး မရှိသေးသော လူသားတို့၏ အနာဂတ် လွတ်လပ်သော ဆုံးဖြတ်ချက်များကိုပင် သိတော်မူကြောင်း သွန်သင်ထားသည်။ သို့သော် ကိုယ်တော်သည် မည်သို့ သိတော်မူသည်ကား ဘုရားသခင်၏ သဘာဝ၏ လျှို့ဝှက်ထားသော အဆင့်တွင် ရှိသည်။ ဘုရားသခင်၏ ကြိုတင်သိတော်မူခြင်းကို အတည်ပြုခြင်းသည် လူ့လွတ်လပ်သော အလိုတော်နှင့် ဆန့်ကျင်ဘက် သို့မဟုတ် ဆီလျော်မှု မရှိဟု မဆိုလို။ မည်သူမဆို မဖြေရှင်းနိုင်သော ဆန့်ကျင်ဘက်ရှိသည်ဟု ယူဆ်သူများသည် ဘုရားသခင်၏ သိတော်မူပုံသည် ကျွန်ုပ်တို့၏ ကန့်သတ်ခံ လူ့သိမှုပုံနှင့် အတူတူပင်ဖြစ်ရမည်ဟု တိတိကျကျ ယူဆထားကြခြင်း ဖြစ်သည်။ သမ္မာကျမ်းစာတွင် တင်ပြထားသော ဘုရားသခင်၏ ကြိုတင်သိတော်မူခြင်းကို အလေးအနက်ထား ယူဆလျှင် ဘုရားသခင်၏ အသိဉာဏ်သည် ကျွန်ုပ်တို့ နှိုင်းယှဉ် သို့မဟုတ် စိတ်ကူးဖြင့် နားလည်နိုင်သော နည်းလမ်းမျိုးဖြင့် အလုပ်လုပ်သည် မဟုတ်ကြောင်း ထင်ရှားလာသည်။ ဤသည်က ကျွန်ုပ်တို့ကို ဘုရားသခင်၏ နက်နဲသော အရာသို့ ပြန်လည်ရောက်စေသည်။

Scripture teaches that God knows and that His knowledge includes everything, even future free decisions of human beings who do not yet exist. The way in which He knows, however, belongs to the concealed level of the divine nature. The affirmation of God’s foreknowledge is neither contradictory nor logically incompatible with human free will. Those who perceive an insurmountable contradiction implicitly assume that God’s way of knowing works exactly as does our limited human way of knowing. If divine foreknowledge as presented in Scripture is taken seriously, it becomes obvious that God’s knowledge works in ways we cannot figure out by analogy or imagination. This brings us back to the mystery of God.

 

ဘုရားသခင်၏ အရာခပ်သိမ်းကို သိတော်မူခြင်းကို နားလည်သိရှိပြီးနောက် ဒါဝိဒ်၏ တုံ့ပြန်မှုကို မေ့လျော့အပ်သည် မဟုတ်။ ဘုရားသခင်၏ အလုံးစုံလ underground ကို ဖော်ပြပြီးနောက် သူက “ထိုသို့သော အသိဉာဏ်သည် ငါ့အတွက် အံ့ဩဖွယ်ရာ ဖြစ်၏၊ အလွန်မြင့်မြတ်၍ ငါ မရောက်နိုင်” ဟု ရိုးရှင်းစွာ နိဂုံးချုပ်သည် (ဆာလံ ၁၃၉:၆)။ ဘုရားသခင်၏ သဘာဝသည် နက်နဲသော အရာဖြစ်သည် (II. B ကိုကြည့်ပါ) ဆိုသည်မှာ ကိုယ်တော်၏ အရာခပ်သိမ်းကို သိတော်မူခြင်းနှင့် ကြိုတင်သိတော်မူခြင်းကို ဆွေးနွေးရာတွင်လည်း ပါဝင်သည်။ တစ်ဖက်တွင် နက်နဲသော အရာ၏ ဖော်ပြထားသော အသွင်အားဖြင့် ကျွန်ုပ်တို့သည် ဘုရားသခင်၏ အရာခပ်သိမ်းကို သိတော်မူခြင်းနှင့် ကြိုတင်သိတော်မူခြင်း၏ အချက်အလက်ကို နားလည်နိုင်ကြသည်။ အခြားတစ်ဖက်တွင်မူ ဘုရားသခင်၏ သဘာဝ၏ လျှို့ဝှက်ထားသော အဖြောင့်အတိုင်း ဘုရားသခင်သည် အရာခပ်သိမ်းကို သိတော်မူခြင်းနှင့် ကြိုတင်သိတော်မူခြင်း နယ်ပယ်အတွင်း ကိုယ်တော်၏ သိမှုဆိုင်ရာ အမှုများကို မည်သို့ ပြုတော်မူသည်ကို လူသားတို့ နားလည်ရန် မဖြစ်နိုင်ချေ။ ထို့ကြောင့် ဘုရားသခင်၏ သိမှုဆိုင်ရာ စွမ်းရည်များကို ဓမ္မသစ်ဆိုင်ရာ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက် ဖော်ထုတ်ရန် မဖြစ်နိုင်ပေ။

David’s reaction to the realization of God’s omniscience should not be forgotten. After describing the all-encompassing knowledge of God, he simply concluded, “Such knowledge is too wonderful for me; it is high, I cannot attain it” (Ps. 139:6). God’s nature as mystery (see II. B) is also present as we deal with His omniscience and foreknowledge. On one hand, through the revealed aspect of the mystery, we are able to grasp the fact of God’s omniscience and foreknowledge. On the other hand, because of the concealed side of the divine nature, it is impossible for human beings to comprehend the way in which God is able to perform His cognitive activities within the realms of omniscience and foreknowledge. For this reason it is not possible to develop a theological interpretation of God’s cognitive capabilities.

 

ထို့ကြောင့် ဘုရားသခင်၏ အရာခပ်သိမ်းကို သိတော်မူခြင်းနှင့် ကြိုတင်သိတော်မူခြင်း၏ ဗျာဒိတ်ရူပါရုံသည် ဘုရားသခင်၏ သိမှုဆိုင်ရာ ဓမ္မသစ်ကို စတင်ရန် အချက်အလက် မပေးချေ။ ဆန့်ကျင်ဘက်အားဖြင့် ဘုရားသခင်သည် မည်သို့ သိတော်မူသည်ကို လူ့စိတ်နှင့် နားလည်ရန် မဖြစ်နိုင်ကြောင်း ပြသသည်။ ဖော်ပြထားသော အချက်အလက်များမှတစ်ပါး ဘုရားသခင်၏ သိမှုဆိုင်ရာ ဖွဲ့စည်းပုံကို အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုရန် ကြိုးစားခြင်းသည် သမ္မာကျမ်းစာနှင့် မကိုက်ညီရုံမျှမက လူ့စိတ်ကူးယဉ်၏ ရလဒ်သာ ဖြစ်သည်။ သမ္မာကျမ်းစာတွင် မြင်တွေ့ရသည့်အတိုင်း ဘုရားသခင်၏ အရာခပ်သိမ်းကို သိတော်မူခြင်းနှင့် ကြိုတင်သိတော်မူခြင်း၏ ဗျာဒိတ်ရူပါရုံ၏ နောက်ထပ်ရည်ရွယ်ချက်တစ်ခုမှာ ကြိုတင်ရွေးချယ်တော်မူခြင်း (ရောမ ၈:၂၉)၊ ရွေးကောက်တော်မူခြင်း (ရောမ ၁၁:၂၈)၊ နှင့် လက်ဝါးကပ်တိုင် (တမန်တော် ၂:၂၃) ကဲ့သို့သော ရွေးနုတ်ခြင်း အမှုများကို ရှင်းလင်းစွာ နားလည်ရန် လိုအပ်သော မူဘောင်ကို ပေးရန် ဖြစ်သည်။

The revelation of God’s omniscience and foreknowledge, therefore, does not provide a starting point for a theology of divine cognition. On the contrary, it shows that no human mind can comprehend the way God knows. Any attempt to interpret the structure of divine cognition aside from the revealed data is not only nonbiblical but the product of human imagination. Another purpose for the revelation of divine omniscience and foreknowledge, as seen in the Bible, is to provide the necessary framework for a clear understanding of redemptive activities such as predestination (Rom. 8:29), election (Rom. 11:28), and the cross (Acts 2:23).

 

B. ကြိုတင်ရွေးချယ်တော်မူခြင်း (Predestination)

B. Predestination

 

အရာခပ်သိမ်းကို သိတော်မူခြင်းနှင့် ကြိုတင်သိတော်မူခြင်းသည် ကမ္ဘာတစ်ခုလုံးနှင့် အထူးသဖြင့် လူသားတို့၏ လွတ်လပ်သော အမှုများနှင့် ပတ်သက်သော ဘုရားသခင်၏ သိမှုဆိုင်ရာ အမှုကို ရည်ညွှန်းသည်။ ဤအထွေထွေ နောက်ခံအခြေအနေတွင် ကြိုတင်ရွေးချယ်တော်မူခြင်းဆိုသည်မှာ လူသားမျိုးနွယ်ကို ရွေးနုတ်ရန် လိုအပ်သော အခြေခံအစိတ်အပိုင်းများနှင့် ဖွဲ့စည်းပုံကို ဆုံးဖြတ်ရာတွင် ဘုရားသခင်၏ အလိုတော် (volitive activity) ကို ဆိုလိုသည် (ဧဖက် ၁:၅၊ ၉၊ ၁၁၊ ၁ ကောရိန်သု ၂:၇)။ ယေဘုယျအားဖြင့် ဖန်ဆင်းခံ အမှန်တရား၏ သဘာဝနှင့် ဖွဲ့စည်းပုံကို ဆုံးဖြတ်သော ဘုရားသခင်၏ မည်သည့် ဆုံးဖြတ်ချက်မဆို ကြိုတင်ရွေးချယ်တော်မူခြင်းတွင် ပါဝင်သည်ဟု ယူဆနိုင်သည်။ ထို့ကြောင့် ကမ္ဘာဖန်ဆင်းခြင်းသည် သဘာဝအတွက် ဘုရားသခင်၏ အစီအမံပုံစံကို တကယ်အကောင်အထည်ဖော်ခြင်း ဖြစ်သည်။ သို့သော် သမ္မာကျမ်းစာအဓိပ္ပာယ်တွင် ကြိုတင်ရွေးချယ်တော်မူခြင်းဆိုသည်မှာ အပြစ်သားများကို ရွေးနုတ်ရန် ဘုရားသခင်၏ အစီအမံကို အထူးရည်ညွှန်းသည်။ ဖန်ဆင်းခြင်းသည် ဖန်ဆင်းခံ အမှန်တရားများအတွက် ဘုရားသခင်၏ အစီအမံပုံစံကို အကောင်အထည်ဖော်ခြင်း ဖြစ်သည့်နည်းတူ ကြိုတင်ရွေးချယ်တော်မူခြင်းသည် အဥပဒေဖောက်သူများကို ရွေးနုတ်ရန် ကိုယ်တော်၏ အစီအမံ ဖြစ်သည်။

Omniscience and foreknowledge refer to God’s cognitive activity regarding the world in general and free human actions in particular. Within this general context, predestination refers to God’s volitive activity (Eph. 1:5, 9, 11) in deciding the basic components and structure required to accomplish the redemption of humankind (1 Cor. 2:7). In a general sense any divine decision that determines the nature and structure of created reality could be regarded as belonging to predestination. Thus, the creation of the world is the actualization of God’s blueprint for nature. In the biblical sense predestination refers specifically to the divine plan for salvation. As Creation was the actualization of God’s blueprint for created realities, predestination was His plan for the salvation of sinners.

 

သမ္မာကျမ်းစာသည် လူသားမျိုးနွယ်ကို ရွေးနုတ်ရန် ဘုရားသခင်၏ အစီအမံပုံစံကို “ရည်ရွယ်ချက်” (prothesis - ကြိုတင် ရေးဆွဲထားသော အစီအမံ၊ ရောမ ၈:၂၈၊ ၉:၁၁၊ ဧဖက် ၁:၁၁၊ ၃:၁၁၊ ၂ တိမောသေ ၁:၉)၊ “နက်နဲသောအရာ” (ဧဖက် ၃:၉)၊ နှင့် “ဘုရားသခင်၏ လျှို့ဝှက်ထားသော ဉာဏ်ပညာ” (၁ ကောရိန်သု ၂:၇) ဟူ၍ ဖော်ပြသည်။ “ကြိုတင်ရွေးချယ်တော်မူခြင်း” ဟူသော စကားလုံးသည် သမ္မာကျမ်းစာတွင် ကြိုတင်ဆုံးဖြတ်တော်မူခြင်း (proōrizō) ဟူသော ကြိယာအနေဖြင့် ပါဝင်ပြီး ဘုရားသခင်၏ ရွေးနုတ်ရန် အစီအမံနှင့် ပတ်သက်၍ ကိုယ်တော်၏ ကြိုတင်၊ ထာဝရ ဆုံးဖြတ်ချက်ကို ရည်ညွှန်းရန် သမ္မာကျမ်းစာရေးသူများက အသုံးပြုကြသည် (တမန်တော် ၄:၂၈၊ ရောမ ၈:၂၉-၃၀၊ ၁ ကောရိန်သု ၂:၇၊ ဧဖက် ၁:၅၊ ၁၁)။

Scripture refers to the divine blueprint for the salvation of humankind with words such as “purpose” (prothesis, a “plan drawn in advance” [Rom. 8:28; 9:11; Eph. 1:11; 3:11; 2 Tim. 1:9]), “mystery” (Eph. 3:9), and “hidden wisdom of God” (1 Cor. 2:7). The word “predestination,” which occurs in the Bible as the verb proōrizō (“to decide beforehand”), is also utilized by biblical writers to refer to God’s prior, eternal decision regarding His plan of salvation (Acts 4:28; Rom. 8:29, 30; 1 Cor. 2:7; Eph. 1:5, 11).

 

ဘုရားသခင်သည် ရွေးနုတ်ရန် အစီအမံကို “ကမ္ဘာမတည်မီ” (ဧဖက် ၁:၄၊ ၁ ပေ ၁:၂၀)၊ “ခေတ်များမတည်မီ” (၁ ကောရိန်သု ၂:၇)၊ “အစကတည်းက” (၂ သက် ၂:၁၃၊ ယောဟန် ၁:၁ နှိုင်းယှဉ်ကြည့်ပါ) တွင် စိတ်ထဲတွင် ရည်ရန်တော်မူပြီး ဆုံးဖြတ်တော်မူသည်။ ဤသည်က “ကြိုတင်ရွေးချယ်တော်မူခြင်း” တွင် “ကြို” ဟူသော စကားလုံး၏ အကြောင်းရင်းဖြစ်သည်။ အပြစ်မကျရောက်မီ (ကမ္ဘာဦး ၃)၊ ကမ္ဘာမဖန်ဆင်းမီ (ကမ္ဘာဦး ၁-၂)၊ ဖန်ဆင်းခံ အချိန်၏ ခေတ်များမတိုင်မီ၊ ထာဝရအခါတွင် ဘုရားသခင်သည် လူသားမျိုးနွယ်ကို ရွေးနုတ်ရန် အစီအမံ၏ ဖွဲ့စည်းပုံကို ကိုယ်တော်အထဲတွင် စီမံတော်မူပြီး ဆုံးဖြတ်တော်မူသည် (ဧဖက် ၁:၉၊ Great Controversy I. A. ၁-၅ ကိုကြည့်ပါ)။

God conceived and determined the plan of salvation “before the foundation of the world” (Eph. 1:4; 1 Peter 1:20), prior to the existence of the “ages” (1 Cor. 2:7), “from the beginning” (2 Thess. 2:13; cf. John 1:1). This is the reason for the particle pre in “predestination.” Prior to the Fall (Gen. 3), before the creation of the world (Gen. 1; 2), even prior to the ages of created time, in eternity, God devised and decided in Himself the structure of the plan for the salvation of humanity (Eph. 1:9; see Great Controversy I. A. 1–5).

 

ဘုရားသခင်၏ ကြိုတင်ရွေးချယ်တော်မူခြင်းသည် လူသားတို့၏ ထာဝရ ကယ်တင်ခြင်း သို့မဟုတ် ပျက်စီးခြင်းကို ဆုံးဖြတ်သည် မဟုတ် (အချို့က ထိုသို့ ယုံကြည်စေလိုကြသည်)။ သမ္မာကျမ်းစာ အဆုံးအမသည် ကြိုတင်ရွေးချယ်တော်မူခြင်းကို ကြိုတင်သိတော်မူခြင်းနှင့် တထပ်တည်း သတ်မှတ်သည် မဟုတ်။ ဘုရားသခင်သည် ကြိုတင်သိတော်မူသမျှ အရာအားလုံံကို ကြိုတင်ရွေးချယ်တော်မူသည်ဟု ဆိုခြင်းလည်း မဟုတ်။ မှန်ပေ၏၊ သမ္မာကျမ်းစာတွင် ကြိုတင်သိတော်မူခြင်း၏ အယူအဆသည် ကျွန်ုပ်တို့၏ ထာဝရ ကံကြမ္မာကို ဘုရားသခင် ကြိုတင်သိတော်မူခြင်းကို ပါဝင်သည်။ သို့သော် သမ္မာကျမ်းစာသည် ဘုရားသခင်သည် လူသားတို့၏ ကံကြမ္မာကို ကြိုတင်ဆုံးဖြတ်တော်မူသည်ဟူသော အယူအဆကို နှစ်ချက်ဖြင့် ငြင်းပယ်သည်။ ပထမအချက်၊ ရှင်ပေါလုက ကြိုတင်သိတော်မူခြင်းနှင့် ကြိုတင်ရွေးချယ်တော်မူခြင်းကို ရှင်းလင်းစွာ ခွဲခြားထားသည် (ရောမ ၈:၂၉)။ ထို့ကြောင့် ထိုနှစ်ခုကို ရောထွေးအပ်သည် မဟုတ်။ ဒုတိယအချက်၊ သမ္မာကျမ်းစာအရ လူသားတို့၏ ကယ်တင်ခြင်းသည် ဘုရားသခင်၏ ကြိုတင်ရွေးချယ်တော်မူသော အစီအမံနှင့် ရွေးနုတ်ခြင်း အမှုများသာမက သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်၏ ခေါ်တော်မူခြင်းနှင့် လှုံ့ဆော်တော်မူခြင်းကို ယုံကြည်ခြင်းဖြင့် လွတ်လပ်စွာ တုံ့ပြန်ခြင်းကိုပါ ပါဝင်သည်။ ကျွန်ုပ်တို့၏ ထာဝရ ကံကြမ္မာကို ဆုံးဖြတ်ရာတွင် လွတ်လပ်သော ရွေးချယ်မှု၏ အခန်းကဏ္ဍသည် ဘုရားသခင်၏ ကြိုတင်ရွေးချယ်တော်မူသော အစီအမံတွင် ပါဝင်သော နောက်ဆုံး တရားစီရင်ခြင်း (တမန်တော် ၁၇:၃၁) အဆုံးအမတွင် တိတိလင်းလင်း ပါဝင်သည်။ ထိုတရားစီရင်ခြင်းတွင် ယေရှုခရစ်၏ လူဇာတိယူခြင်းနှင့် အသေခံခြင်း၊ ဘုရားသခင်၏ အစီအမံ၏ ပြဋ္ဌာန်းချက်အားလုံးကို လက်ခံရန် ခေါ်တေ ာ်မူခြင်းကို လူသားတို့၏ လွတ်လပ်စွာ တုံ့ပြန်ခြင်း၊ နှင့် ထိုတုံ့ပြန်မှုကို ဘုရားသခင်၏ တရားစီရင်ခြင်း ပါဝင်သည်။

 

God’s predestination does not determine the eternal salvation or damnation of human beings, as some would have us believe. The biblical teaching does not identify predestination with foreknowledge, whereby God is said to predestine everything He foreknows. It is true that the biblical idea of foreknowledge includes God’s knowledge of our eternal destiny. However, Scripture denies on two accounts the claim that God predetermines human destinies. First, Paul clearly differentiates between foreknowledge and predestination (Rom. 8:29). Thus the two notions should not be confused. Second, according to Scripture, the salvation of human beings involves not only God’s predestination plan and works of salvation but also the free response of faith to the call and prompting of the Holy Spirit. The role of free choice in the determination of our eternal destiny is implicitly present in the teaching of final judgment included in divine predestination (Acts 17:31), which entails, among other things, the incarnation and death of Jesus Christ, the free human response to the call to accept all the provisions of God’s plan, and God’s judgment of our response.

 

C. ဖန်ဆင်းခြင်း

C. Creation

 

ဘုရားသခင်၏ အရာခပ်သိမ်းကို သိတော်မူခြင်း၊ ကြိုတင်သိတော်မူခြင်း၊ ကြိုတင်ရွေးချယ်တော်မူခြင်း၊ နှင့် ရွေးကောက်တော်မူခြင်း၏ အထွေထွေ နောက်ခံအခြေအနေတွင် ဘုရားသခင်၏ ဖန်ဆင်းခြင်းဆိုသည်မှာ ကိုယ်တော်မှလွဲ၍ အခြား အသစ်သော အမှန်တရား၊ ယင်း စကြဝဠာ၏ တည်ရှိမှုကို ဖြစ်ပေါ်စေသော ကိုယ်တော်၏ တကယ့် အမှုကို ဆိုလိုသည်။ ထို့ကြောင့် ဖန်ဆင်းခြင်းသည် တစ်ဖက်တွင် ကမ္ဘာအတွက် ဘုရားသခင်၏ သီအိုရီဆိုင်ရာ အစီအမံပုံစံကို တကယ်အကောင်အထည်ဖော်ခြင်း (သုတ္တံ ၈:၂၂-၃၁၊ ယေရမိ ၁၀:၁၂ နှိုင်းယှဉ်ကြည့်ပါ) ဖြစ်ပြီး အခြားတစ်ဖက်တွင် သမိုင်းကို ဖြစ်ပေါ်စေပြီး ဘုရားသခင်၏ ကြီးကြပ်မှုကို လိုအပ်စေသည် (IV. E ကိုကြည့်ပါ)။

In the general context of divine omniscience, foreknowledge, predestination, and election, God’s creation refers to His concrete activity that generated the existence of a new reality other than Himself, namely, the universe. Creation, then, on one hand makes real God’s theoretical blueprint for the world (see Prov. 8:22–31; cf. Jer. 10:12) and, on the other, makes history possible and divine providence necessary (see IV. E).

 

အစကတည်းက (ကမ္ဘာဦး ၁-၂) အဆုံးတ အထိ (ဗျာဒိတ် ၁၄:၇) သမ္မာကျမ်းစာသည် ဘုရားသခင်သည် ကောင်းကင်နှင့် မြေကြီး၏ ဖန်ဆင်းရှင် ဖြစ်တော်မူကြောင်း သွန်သင်ထားသည်။ “ထာဝရဘုရား၏ နှုတ်တော်အားဖြင့် ကောင်းကင်များ ဖြစ်လာသည်၊ ကိုယ်တော်၏ နှုတ်ဖျားမှ အသက်ရှူသံအားဖြင့် ကောင်းကင်တန်ဆာအားလုံး ဖြစ်လာသည်” ဟု ကျွန်ုပ်တို့အား ပြောထားသည် (ဆာလံ ၃၃:၆)။ ထာဝရဘုရား၏ တိုက်ရိုက် အမိန့်တော်အားဖြင့် စကြဝဠာ ဖြစ်ပေါ်လာသည် (ဆာလံ ၁၄၈:၅-၆၊ ဟေဗြဲ ၃:၄)။ သမ္မာကျမ်းစာသည် ခမည်းတော်၊ သားတော်၊ သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော် သုံးပါးတစ်ဆူ ဘုရားသခင်အား ဖန်ဆင်းခြင်း အမှုကို ပြုတော်မူသည်ဟု အထူးဖော်ပြထားသည် (၁ ကောရိန်သု ၈:၆၊ ဟေဗြဲ ၁:၂၊ ဟေရှာယ ၃၇:၁၆၊ ယောဟန် ၁:၃၊ ကမ္ဘာဦး ၁:၂၊ ယောဘ ၃၃:၄)။

From beginning (Gen. 1; 2) to end (Rev. 14:7) Scripture teaches that God is Creator of heavens and earth. We are told that “by the word of the Lord the heavens were made, and all their host by the breath of his mouth” (Ps. 33:6). By direct command of the Lord the universe came into existence (Ps. 148:5, 6; Heb.3:4). Scripture specifically presents the Godhead—Father, Son, and Holy Spirit—as performing the act of Creation (1 Cor. 8:6; Heb. 1:2; Isa. 37:16; John 1:3; Gen. 1:2; Job 33:4).

 

ဖန်ဆင်းခြင်းသည် ဘုရားသခင်၏ ဉာဏ်ပညာနှင့် အမှုပေါ်တွင် လုံးဝ မှီတည်သည်။ အခြားနည်းဖြင့် ဆိုရလျှင် သမ္မာကျမ်းစာအရ ဖန်ဆင်းခြင်းသည် ဘုရားသခင်ပြင်ပတွင် ဘာမျှ မလိုအပ်၊ ဥပမာ ပစ္စည်း သို့မဟုတ် ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ စွမ်းအင်ကို ယူဆသည် မဟုတ်။ ရှင်ပေါလုက “မရှိသေးသော အရာတို့ကို တည်စေတော်မူ၏” ဟု ရှင်းပြသည် (ရောမ ၄:၁၇)။ ပိုမို ရှင်းလင်းစွာ နည်းပညာဆန်စွာ ဆိုရလျှင် “ကမ္ဘာသည် ဘုရားသခင်၏ နှုတ်တော်အားဖြင့် ဖန်ဆင်းခြင်းခံရ၍ မြင်ရသော အရာတို့သည် မမြင်ရသော အရာတို့မှ ဖြစ်လာသည်” ဟု ထင်ရှားစွာ ဖော်ပြသည် (ဟေဗြဲ ၁၁:၃)။ ဖန်ဆင်းခြင်းကို လူ့ဖန်တီးမှုနှင့် နှိုင်းယှဉ်နားလည်အပ်သည် မဟုတ်။ လူ့ဖန်တီးမှုသည် ရှိပြီးသား ပစ္စည်းတစ်ခုကို စီမံခန့်ခွဲရုံသာ ဖြစ်သော်လည်း သမ္မာကျမ်းစာ၏ အယူအဆအရ ဘုရားသခင်၏ ဖန်ဆင်းခြင်းသည် ကိုယ်တော်၏ တန်ခိုး (ယေရမိ ၁၀:၁၂) ပေါ်တွင် လုံးဝမှီတည်ပြီး ကြိုတင်ရှိပြီးသား သီးခြား ပစ္စည်း သို့မဟုတ် ကိုယ်တော်၏ သဘာဝ၏ ထပ်ဆင့်မှုကို လိုအပ်သည် မဟုတ်။ ထို့ကြောင့် ပလေတို နှစ်ခြမ်းသဘောတရား၊ နီယိုပလေတို ထုတ်လွှတ်မှုသဘောတရား၊ အရာခပ်သိမ်း ဘုရားသဘောတရား (pantheism)၊ အရာခပ်သိမ်း ဘုရားအတွင်း ပါဝင်သဘောတရား (panentheism)၊ နှင့် ခေတ်သစ် ဇီဝဖြစ်စဉ်သဘောတရား (evolutionism) တို့သည် သမ္မာကျမ်းစာ၏ အရင်းအမြစ်ဆိုင်ရာ အကြောင်းအရာတွင် အထောက်အထား မတွေ့ရချေ။

Creation rests totally on God’s wisdom and activity. In other words, according to Scripture, Creation does not require or assume the existence of any principle outside of God, such as matter or physical energy. Paul explains that God “calls into existence the things that do not exist” (Rom. 4:17); in a more explicit and technical way he makes plain “that the world was created by the word of God, so that what is seen was made out of things which do not appear” (Heb. 11:3). Creation is not to be understood in analogy to human creativity, for human creativity is the process of ordering a preexistent material reality. The scriptural conception, that God’s creation rests totally on His power (Jer. 10:12) and does not require preexistent independent matter or an extension of His own being, is properly captured in the traditional ex nihilo (out of nothingness) formulation. Consequently, notions such as platonic dualism, neoplatonic emanationism, pantheism, panentheism, and modern evolutionism do not find support in the biblical account of the origins of reality.

 

ဘုရားသခင်၏ ထာဝရ (III. A ကိုကြည့်ပါ)၊ မပြောင်းလဲသော (III. B ကိုကြည့်ပါ) သဘာဝသည် အချိန်မရှိဟု မဆိုလို၊ ဖန်ဆင်းခံ အချိန်နှင့် ကိုက်ညီသောကြောင့် ကမ္ဘာဦး ၁ နှင့် ၂ တွင် ဘုရားသခင်သည် ကျွန်ုပ်တို့၏ ကမ္ဘာကို ဆက်တိုက် ဖြည့်စွမ်းသော ဖန်ဆင်းခြင်း အမှုများဖြင့် စစ်မှန်သော သတ္တခုနစ်ရက် သမိုင်းဆိုင်ရာ ဖြစ်စဉ်အတွင်း ဖန်ဆင်းတော်မူသည်ဟု ဖော်ပြထားသည်။ ဘုရားသခင်၏ ကမ္ဘာဖန်ဆင်းခြင်း အမှု၏ အထွတ်အထိပ်သည် သတ္တမနေ့တွင် ဖြစ်ပေါ်သည် (ကမ္ဘာဦး ၂:၂၊ မာကု ၂:၂၇ နှိုင်းယှဉ်ကြည့်ပါ)။ ကောင်းကင်နှင့် မြေကြီး၏ ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ အမှန်တရားကို ဖန်ဆင်းခြင်းမှ ရပ်နားတော်မူခြင်းကြောင့် ဖန်ဆင်းခြင်း၏ ရည်ရွယ်ချက် ပြည့်စုံခြင်း၊ ဘုရားသခင်နှင့် လူသားတို့၏ ကိုယ်တိုင်ကိုယ်ကျ တိုက်ရိုက် ဆက်ဆံရေး ဖြစ်ပေါ်လာသည် (IV. D ကိုကြည့်ပါ)။ အလွန်စစ်မှန်သော အဓိပ္ပာယ်ဖြင့် ထိုဆက်ဆံရေးသည် လူသားတို့ preferring တည်ရှိမှု၏ အဓိက ဖွဲ့စည်းပုံ ဖြစ်သည်ဟု ဆိုနိုင်သည်။

Because God’s eternal (see III. A), immutable (see III. B) nature is not timeless but rather compatible with created time as we know it, Genesis 1 and 2 describe the historical process of seven literal days within which God, by a series of successive and complementary creative acts, brought our world into existence. The climax of God’s work of creating the world occurred on the seventh day (Gen. 2:2; cf. Mark 2:27). God’s rest from creating the physical reality of heavens and earth allows the purpose of Creation to be fulfilled—the personal direct communion of God with human beings (see IV. D). In a very real sense it can be argued that such communion is constitutive of the being of humankind.

 

ဖန်ဆင်းခြင်းသည် ကမ္ဘာကို မရှိခြင်းမှ တည်ရှိခြင်းသို့ ယူဆောင်လာသည်။ ကမ္ဘာသည် ဘုရားသခင်မှ “အခြား” ဖြစ်ပြီး ဘုရားသခင်နှင့် ကွဲပြားသော အမှန်တရား ဖြစ်သည်။ ဤသည်က ဘုရားသခင်သည် အမှန်တရား၏ စုစုပေါင်း မဟုတ်ကြောင်း ဆိုလိုသည်။ ဘုရားသခင်မှ “အခြား” ဖြစ်သော ဖန်ဆင်းခြင်းဆိုင်ရာ အယူအဆသည် အရာခပ်သိမ်း ဘုရားသဘောတရား သို့မဟုတ် အရာခပ်သိမ်း ဘုရားအတွင်း ပါဝင်သဘောတရား၏ အယူအဆ၊ ဘုရားသခင်ကို “အကန့်အသတ်မရှိ” နှင့် အကန့်အသတ်မရှိဟု ယူဆသောကြောင့် ကိုယ်တော်ပြင်ပတွင် “အခြား” မရှိနိုင်ဟူသော ငြင်းခုံချက်ကို ထင်ရှားစွာ ဆန့်ကျင်သည်။ သမ္မာကျမ်းစာအဓိပ္ပာယ်တွင် ဘုရားသခင်၏ ဉာဏ်ပညာနှင့် မေတ္တာကို ထင်ရှားစေသော ဖန်ဆင်းခြင်းသည် ကိုယ်တော်နှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်တွင် “အခြား” ကို ခွင့်ပြုခြင်းဖြင့် ဖန်ဆင်းမှုအတွက် ဘုရားသခင်၏ မေတ္တာကို ထင်ရှားစွာ ပြသသည်။ ဆက်ဆံရေးဆိုင်ရာ အဓိပ္ပာယ်ဖြင့် ဘုရားသခင်၏ ဖန်ဆင်းခြင်းသည် သတ္တဝါအတွက် “နေရာ” ခွင့်ပြုရန် ဘုရားသခင်ကို ကန့်သတ်သည်။ သို့သော် ကိုယ်တော်၏ ထာဝရ တည်ရှိမှုတွင်မူ ဘုရားသခင်သည် သတ္တဝါများကဲ့သို့ နေရာနှင့် အချိန်အားဖြင့် ကန့်သတ်ခံရသည် မဟုတ်။ ထို့ကြောင့် ဖန်ဆင်းခြင်းသည် သတ္တဝါများနှင့် ဘုရားသခင်၏ ဆက်ဆံရေးအတွက် လိုအပ်သော အခြေအနေ၊ ထို့ကြောင့် သမိုင်းအတွက် လိုအပ်သော အခြေအနေ ဖြစ်လာသည်။

Creation brought the world from nonexistence into existence. The world is the “other” than God, a reality apart from God. This implies that God is not the sum total of reality. The idea of Creation as the “other” than God explicitly contradicts the pantheistic-panentheistic argument that because God is to be conceived as “infinite” and limitless, there can be no “other” outside of Him. In the biblical sense, creation as the manifestation of the wisdom and love of God clearly shows God’s love for Creation in allowing the other over against Him. In a relational sense, God’s creation limits God in order to allow “space” for the creature. In His eternal being, however, God is not limited by space and time as the creatures are. Creation, thus, becomes the necessary condition for God’s relationship with creatures and, therefore, the necessary condition for history.

 

ဘုရားဘုရင်၏ ဖန်ဆင်းခြင်းအမှုတော်၏ အကျိုးပေးနိုင်မှုသည် စကြဝဠာတစ်ခုလုံးအတိုင်းအတာရှိပြီး ဘုရားမှအပ စကြဝဠာထဲရှိ အရာအားလုံးကို လွှမ်းခြုံထားသည် (က၊ ၁:၁၊ ဟေရှာ ၄၀:၂၆၊ ယောဟန် ၁:၁-၃၊ ကောလောသီ ၁:၁၆၊ ဗျာ ၄:၁၁၊ ၁၀:၆)။ ဘုရားသခင်ကိုယ်တိုင် စီမံဖန်တီးပြီး ပြုလုပ်တော်မူသော အမှုတော်ဖြစ်သည့်အလျောက် ဖန်ဆင်းခြင်းကို သဘာဝအလျောက် ဆိုးယုတ်သည်ဟု မယူဆရသလို၊ နောက်ပိုင်းရည်ရွယ်ချက်တစ်ခုကို ရရှိရန် ဘုရားသခင်စီမံထားသော အဆင့်တစ်ခုဟုလည်း မယူဆရချေ။ ကျမ်းစာတွင် ဖန်ဆင်းခြင်းအကြောင်း ရှင်းလင်းစွာဖော်ပြထားသည်မှာ “ဘုရားသခင်သည် ကိုယ်တော်ဖန်ဆင်းထားတော်မူသမျှတို့ကို ကြည့်ရှုတော်မူလျှင်၊ အလွန်ကောင်းလှပါသည်ဟု မြင်တော်မူ၏” (က၊ ၁:၃၁) ဖြစ်သည်။ ဖန်ဆင်းခြင်းတွင် ပါဝင်သော ဘုရားသခင်၏ တန်ခိုးတော်သည် ဖန်ဆင်းခြင်းပတ်လည်ပြီးနောက်တွင်လည်း ဆက်လက်လည်ပတ်နေသည်။ ရုပ်လောကကို ခြောက်ရက်အတွင်း ဖန်ဆင်းပြီးစီးခဲ့သည်။ သို့ရာတွင် ရုပ်လောက၏ တည်ရှိမှုပင်လျှင် ဘုရားသခင်၏ မပြတ်မစဲ ထိန်းသိမ်းတော်မူသော အမှုတော်မရှိလျှင် မတည်တံ့နိုင်ချေ။ ထိုထိန်းသိမ်းခြင်းကို ဘုရားသခင်၏ တန်ခိုးတော်အားဖြင့် အဆက်မပြတ် ပြုလုပ်တော်မူသည်။ ဧဇရက ဤအခြေခံအယူကို ထုတ်ဖော်ခဲ့သည်။ “အိုထာဝရဘုရား၊ ကိုယ်တော်သည်တကိုယ်တော်တည်းဟူသော ထာဝရဘုရားဖြစ်တော်မူ၏။ ကောင်းကင်နှင့် ကောင်းကင်ဗိုလ်ခြေအရှင် အားလုံးတို့ကို၊ မြေကြီးနှင့်တကွ မြေကြီးပေါ်မှာ ရှိသမျှတို့ကို၊ ပင်လယ်နှင့်တကွ ပင်လယ်ထဲမှာ ရှိသမျှတို့ကို ဖန်ဆင်းတော်မူသောသူ၊ ထိုအရာရှိသမျှတို့ကို ထိန်းသိမ်းတော်မူသောသူ ဖြစ်တော်မူ၏။ ကောင်းကင်ဗိုလ်ခြေအရှင်တို့သည် ကိုယ်တော်ကို ကိုးကွယ်ကြပါ၏” (နေဟမိ ၉:၆)။ ရှင်ပေါလုက အတိုချုံးဆိုသည်မှာ “ထိုသခင်သည် အရာရာတို့ထက် ရှေ့ဦးတော်မူ၏။ အရာရာတို့သည် ထိုသခင်ကြောင့် တည်တံ့သည်” (ကောလောသီ ၁:၁၇၊ ဟေဗြဲ ၁:၃ နှိုင်းယှဉ်ကြည့်၊ ဖန်ဆင်းခြင်း I. A, B; II. C ကိုကြည့်)။

The reach of God’s work of Creation is universal and includes everything in the universe other than God (Gen. 1:1; Isa. 40:26; John 1:1–3; Col. 1:16; Rev. 4:11; 10:6). As work designed and performed by God, Creation is not to be conceived as inherently evil or a step that God designed to attain a subsequent goal. Scripture’s account of creation clearly states that “God saw everything that he had made, and behold, it was very good” (Gen. 1:31). The divine power involved in Creation continued to operate after Creation week. The creation of the physical world was completed in six days. Yet, even the physical reality of the world cannot exist without God’s ceaseless work of preservation, which is continuously brought about by God’s power. Ezra enunciated this basic idea: “Thou art the Lord, thou alone; thou hast made heaven, the heaven of heavens, with all their host, the earth and all that is on it, the seas and all that is in them; and thou preservest all of them; and the host of heaven worships thee” (Neh. 9:6). Paul put it briefly: “He [Christ] is before all things, and in him all things hold together” (Col. 1:17; cf. Heb. 1:3; see Creation I. A, B; II. C).

 

ဒုစရိုက်ဝင်ရောက်ပြီးနောက် ဘုရားသခင်၏ ဖန်ဆင်းတတ်သော တန်ခိုးတော်၏ နောက်ထပ်အတိုင်းအတာတစ်ခုကို ဆိုးယုတ်သောသူများကို ပြောင်းလဲပေးခြင်းနှင့် လူတို့ကို မူလဖန်ဆင်းခံရသော ဘုရားသခင်၏ ပံဖန်ချီးမြှောက်မှုကို ပြန်လည်ပေးသနားတော်မူခြင်းတွင် ထင်ရှားစေခဲ့သည် (၂ကော ၅:၁၇၊ ဂလာတိ ၆:၁၅၊ ဧဖက် ၄:၂၄)။ ကယ်တင်ခြင်းအမှုတော်တွင် ဘုရားသခင်၏ ဖန်ဆင်းတတ်သော တန်ခိုးတော်သည် ဘာမျှမရှိရာမှ (ex nihilo) ကယ်တင်ခြင်းကို ဖန်ဆင်းပေးရုံသာမက၊ ဘုရားသခင်၏ အလိုတော်နှင့် တန်ခိုးတော်ကို ပြင်းထန်စွာ ဆန့်ကျင်နေသောအရာမှပင် ကယ်တင်ခြင်းကို ဖန်ဆင်းပေးရန် လိုအပ်သည်။ ကယ်တင်ခြင်းတွင် ဘုရားသခင်၏ ဖန်ဆင်းတတ်သော တန်ခိုးတော်သည် မူလက ရုပ်လောကကို ဖန်ဆင်းတော်မူစဉ်က လည်ပတ်ခဲ့သည့်နည်းတူ အလုပ်လုပ်သည် မဟုတ်ချေ။ ထိုသို့ တထပ်တည်း ခံယူလျှင် သမ္မာကျမ်းစာ၏ အောက်ပါ ဆက်စပ်နေသော အယူဝါဒနှစ်ခုကို ဖယ်ထုတ်ပစ်ရလိမ့်မည်။ တစ်ခုမှာ ဘုရားသခင်သည် လူ့သမိုင်းကို အုပ်ချုပ်တော်မူပုံ၏ သမိုင်းဆိုင်ရာ အယူအဆ (IV. E ကိုကြည့်) ဖြစ်ပြီး၊ နောက်တစ်ခုမှာ ကယ်တင်ခြင်းလုပ်ငန်းစဉ်တွင် လူပုဂ္ဂိုလ်၏ လွတ်လပ်သော ဆန္ဒရွေးချယ်မှု (IV. A ကိုကြည့်) ဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်၏ အုပ်ချုပ်မှုနှင့် လူ၏ လွတ်လပ်သောဆန္ဒကို သမ္မာကျမ်းစာအတိုင်း နားမလည်ပါက ဖြောင့်မတ်ခြင်း (justification) နှင့် သန့်ရှင်းခြင်း (sanctification) ဆိုင်ရာ အယူဝါဒများကို မှားယွင်းစွာ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခြင်းသို့ မလွှဲမရှောင် ရောက်ရှိသွားမည်။

After the entrance of sin another dimension of God’s creative power was revealed in the work of transforming sinners and restoring in them the image of God in which they were created (2 Cor. 5:17; Gal. 6:15; Eph. 4:24). The work of redemption requires God’s creative power in order to bring into existence salvation, not only ex nihilo but from that which explicitly opposes the will and power of God. God’s creative power in salvation does not behave in the same way in which His power operated in the original creation of the physical world. Such an identification would rule out two related biblical ideas: the historical conception of God’s governance of human affairs (see IV. E) and the free will of the individual from the process of salvation (see IV. A). Not following the biblical understanding of God’s governance and human free will would necessarily entail distortion in the interpretation of the doctrines of justification and sanctification.

 

ကမ္ဘာ့သမိုင်းနှင့် ကယ်တင်ခြင်းသမိုင်းသည် ဘုရားသခင်၏ ဖန်ဆင်းခြင်းအားဖြင့် စတင်ပြီး ဆက်လက်ဖြစ်ပေါ်နေရုံသာမက၊ “ကောင်းကင်သစ်မြေကြီးသစ်” ကို ဘုရားသခင်ဖန်ဆင်းတော်မူခြင်းအားဖြင့်လည်း အဆုံးသတ်သည် (ဟေရှာ ၆၅:၁၇၊ ဗျာ ၂၁:၁-၅ နှိုင်းယှဉ်ကြည့်)။

The history of the world and salvation not only begins and continues on the basis of God’s creation, but it also concludes with God’s creation of “new heavens and a new earth” (Isa. 65:17; cf. Rev. 21:1–5).

 

D. သမိုင်းဆိုင်ရာ ရှိနေတော်မူခြင်း

D. Historical Presence

 

သမ္မာကျမ်းစာသည် ဘုရားသခင်၏ ဤကမ္ဘာပေါ်တွင် ရှိနေတော်မူခြင်းကို အမှန်တကယ် မိမိလူတို့နှင့်အတူ သမိုင်းတစ်လျှောက် နေထိုင်တော်မူခြင်းဟု ယူဆသည်။ ဟေရှာယက “ထာဝရဘုရားသည် မြင့်မြတ်သောနေရာ၌သာမက၊ နှိမ့်ချ၍ နှလုံးကြေမွသောသူနှင့်အတူလည်း နေတော်မူ၏” ဟု မှတ်တမ်းတင်ထားသည် (ဟေရှာ ၅၇:၁၅)။ သမ္မာကျမ်းစာတွင် ဖော်ပြထားသော ဘုရားသခင်၏ သမိုင်းဆိုင်ရာ ရှိနေတော်မူခြင်းကို ဓမ္မသစ်ပညာတွင် “ဘုရားသခင်၏ အတွင်းဖြစ်တည်မှု” (immanence) ဟု ခေါ်သည်။ “အတွင်းဖြစ်တည်မှု” (immanent) ဟူသော စကားလုံးသည် အခြားအရာတစ်ခုထဲတွင် အလိုအလျောက် ရှိနေခြင်း၊ အတွင်း၌ နေထိုင်ခြင်း၊ သို့မဟုတ် တည်ရှိနေခြင်းကို အဓိက ဆိုလိုသည်။ ထို့ကြောင့် ဘုရားသခင်၏ အတွင်းဖြစ်တည်မှုကို အတည်ပြုခြင်းဆိုသည်မှာ ဘုရားသခင်သည် တစ်နည်းနည်းဖြင့် ဤကမ္ဘာထဲတွင် တည်ရှိနေသည်ဟု ယုံကြည်ခြင်းပင် ဖြစ်သည်။ အချို့သူများက ဘုရားသခင်၏ ဤကမ္ဘာထဲတွင် အတွင်းဖြစ်တည်မှုကို “အရာအားလုံးသည် ဘုရားဖြစ်သည်” ဟူသော ပန်သီအိဇံ (pantheism)၊ သို့မဟုတ် ခေတ်စားနေသော “အရာအားလုံးသည် ဘုရားအထဲတွင် ရှိသည်” ဟူသော ပန်အင်သီအိဇံ (panentheism) ဟု အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုကြသည်။ ပန်သီအိဇံနှင့် ပန်အင်သီအိဇံ နှစ်မျိုးလုံးသည် ဘုရားသခင်၏ သဘာဝနှင့် ဖန်ဆင်းခံရသော လောက၏ သဘာဝတို့ကြား လုံးဝကွဲပြားခြားနားမှုကို တည်ထောင်ထားသော ကျမ်းစာဆိုင်ရာ ဖန်ဆင်းခြင်းအယူဝါဒကို ကျော်လွန်သွားကြသည်။ ခရစ်ယာန်အယူဝါဒတွင် ဘုရားသခင်၏ အတွင်းဖြစ်တည်မှုကို များသောအားဖြင့် ဘုရားသခင်ကိုယ်တိုင် သဘာဝလောကအတွင်း ရှိနေတော်မူသည်ဟု နားလည်သည်။

The Bible conceives God’s presence in the world as His historical dwelling with His people. Isaiah noted that the Lord not only dwells in a “high and holy place” but also “with him who is of a contrite and humble spirit” (Isa. 57:15). The historical presence of God about which the Bible speaks becomes divine “immanence” in theology. The word “immanent” basically means something that is inherent, indwells, or exists within some other subject or substance. To affirm the immanence of God, then, means to believe that somehow God exists within the world. Some have interpreted God’s immanence in the world as “pantheism,” meaning that everything is God, or the more fashionable panentheism, that everything is “in” God. Both pantheism and panentheism bypass the biblical doctrine of Creation, which establishes a total difference between God’s being and the reality of His creation. Usually, the Christian teaching about the immanence of God is understood to mean that God Himself is present within nature.

 

သမ္မာကျမ်းစာအရ ဘုရားသခင်သည် ဤကမ္ဘာနှင့် ဆက်ဆံပုံမှာ အမျိုးမျိုးရှိသည်။ ဥပမာ၊ ဉာဏ်ပညာနှင့် တန်ခိုးတော်အားဖြင့် ဘုရားသခင်သည် သဘာဝလောကနှင့် လူသားမျိုးကို ဖန်ဆင်းသူ (က၊ ၁:၁–၂:၂၅၊ ဗျာ ၁၄:၇) နှင့် ထိန်းသိမ်းသူ (တမန် ၁၇:၂၅၊ ဟေဗြဲ ၁:၃) ဖြစ်တော်မူသည့်အလျောက် လူ့သမိုင်းကို ဖြစ်ပေါ်စေတော်မူ၏။ ဤအခြေအနေတွင် “ထိုသခင်၌သာလျှင် ငါတို့သည် အသက်ရှင်၍ လှုပ်ရှား၍ ရှိကြသည်” ဟူ၍ ရှိ၏ (တမန် ၁၇:၂၈)။ သို့ရာတွင် ဖန်ဆင်းခြင်းနှင့် ဖန်ဆင်းထားသမျှကို ထိန်းသိမ်းခြင်းအမှုတော်များသည် ဘုရားသခင်၏ တန်ခိုးတော်ကြီးမားမှု၏ အမှုများဖြစ်သည့်အတွက် ဤကမ္ဘာပေါ်တွင် ဘုရားသခင်၏ ကိုယ်တိုင်ကိုယ်ကျ နေထိုင်တော်မူခြင်း၊ ဆိုလိုသည်မှာ သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ အတွင်းဖြစ်တည်မှု (immanence) အယူအဆနှင့် ရောထွေးမှားယွင်းစရာ မရှိချေ။ ဖန်ဆင်းခြင်းနှင့် ထိန်းသိမ်းခြင်းတို့သည် ဘုရားသခင်၏ အတွင်းဖြစ်တည်မှုကို ဖြစ်နိုင်စေသော အခြေအနေမျှသာ ဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်၏ သမိုင်းဆိုင်ရာ နေထိုင်တော်မူခြင်းသည် မိမိကိုယ်တိုင်နှင့် ကွဲပြားခြားနားသော ဤကမ္ဘာနှင့် ဆက်ဆံပုံကို ညွှန်ပြသည်။

According to the Bible, God relates to the world in various ways. For instance, by His wisdom and power God is the Creator (Gen. 1:1–2:25; Rev. 14:7) and sustainer (Acts 17:25; Heb. 1:3) of nature and human beings, thus making human history possible. In this context, “in him we live and move and have our being” (Acts 17:28). But the works of Creation and sustenance of Creation are works of God’s mighty power, which must not be confused with His personal dwelling presence in the world, which is the biblical concept of immanence. Creation and sustenance are only the conditions that make God’s immanence possible. God’s historical dwelling points to His relation to the world as other than Himself.

 

ကျမ်းစာတွင် မှတ်တမ်းတင်ထားသော အဓိက သမိုင်းဆိုင်ရာ ဖြစ်ရပ်ကြီး သုံးခုတွင် ဘုရားသခင်၏ အတွင်းဖြစ်တည်မှု၏ ဖွဲ့စည်းပုံကို “အတူနေထိုင်ခြင်း” ဟူသော အဓိပ္ပာယ်ဖြင့် ဆက်ဆံရေး (communion) အောက်တွင် ဖော်ထုတ်ထားသည်။ ထိုဖြစ်ရပ်သုံးခုမှာ ဖန်ဆင်းခြင်းပတ်လည်ပြီးနောက် ပဌမဆုံး ဥပုသ်နေ့ (က၊ ၂:၁-၃)၊ ယဇ်ပုန်းကပ်တိုင် (ထွက် ၂၅:၈)၊ ထာဝរឞားတော်၏ လူ့ဇာတိခံယူခြင်း (ယောဟန် ၁:၁၄) တို့ ဖြစ်သည်။ ဖြစ်ရပ်တိုင်းတွင် ဆက်ဆံရေးဖွဲ့စည်းပုံမှာ အတူတူပင် ဖြစ်သည်။ သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ ဘုရားအယူအဆသည် ဘုရားသခင်သည် မိမိဖန်ဆင်းထားပြီး အဆက်မပြတ် ထိန်းသိမ်းထားတော်မူသော ကမ္ဘာထဲသို့ သဘာဝလောက၏ အတွင်းနက်နဲရာ၌ လျှို့ဝှက်နေသော တစ်စုံတစ်ခုသော အင်အားအဖြစ် မဟုတ်ဘဲ၊ လူ့သမိုင်းစီးကြောင်းအတွင်း၌ လူတို့နှင့်အတူ နေထိုင်တော်မူရင်း လူတို့နှင့် ကိုယ်တိုင်ကိုယ်ကျ ဆက်ဆံတော်မူသော ပုဂ္ဂိုလ်တစ်ပါးအဖြစ် ဝင်ရောက်ဆက်ဆံတော်မူသည်ဟု မြင်သည်။

In three key historical events recorded in Scripture, the structure of God’s immanence under the category of communion, in the specific sense of “dwelling with,” is unveiled. The three historical events are: the first Sabbath at the end of Creation week (Gen. 2:1–3), the sanctuary (Ex. 25:8), and the incarnation of the eternal Son (John 1:14). In each event the same relational structure is maintained. The biblical conception of God sees Him entering into relation with the world He has created and continuously sustains, not as a hidden force within the depths of nature but rather as a Person who relates with men and women as He dwells with them throughout and within the flow of human history.

 

ဘုရားသခင်၏ အတွင်းဖြစ်တည်မှုကို ဥပုသ်နေ့၊ ယဇ်ပုန်းကပ်တိုင်၊ လူ့ဇာတိခံယူခြင်းတို့တွင် တွေ့ရသည့်အတိုင်း “အတူနေထိုင်ခြင်း” ဟု နားလည်သောအခါ၊ “ခရစ်တော်၌” (ရော ၈:၁၊ ဖိလိပ္ပိ ၄:၇၊ ၂တိ ၃:၁၂၊ ဖိလေမုန် ၆) သို့မဟုတ် “သင်တို့အထဲတွင် ခရစ်တော်ရှိသည်” (ရော ၈:၁၀၊ ဧဖက် ၃:၁၇၊ ကောလောသီ ၁:၂၇) ဆိုင်ရာ ဆက်ဆံရေး၏ အဓိပ္ပာယ်သည် ရှင်းလင်းလာသည်။ နှစ်မျိုးလုံးတွင် ထိုဆက်ဆံရေးသည် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ အတွင်းနေထိုင်ခြင်းနှင့် တူညီသည် (၁ကော ၆:၁၉၊ ၂တိ ၁:၁၄၊ ဟေဗြဲ ၆:၄)။ အခြားစကားဖြင့် ဆိုရလျှင် ရိုးရာဓမ္မပညာတွင် ဘုရားသခင်၏ အတွင်းဖြစ်တည်မှု (immanence) ဟု ခေါ်သော သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ အယူအဆသည် ဘုရားသခင်၏ သဘာဝတရားနှင့် တန်ခိုးတော်ကို ရည်ညွှန်းခြင်း မဟုတ်ဘဲ၊ ဘုရားသခင်၏ ပုဂ္ဂိုလ်နှင့် ချစ်ခြင်းမေတ္တာကို ရည်ညွှန်းခြင်း ဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်၏ အတွင်းဖြစ်တည်မှုကို မိမိလူတို့နှင့် “အတူနေထိုင်ခြင်း” ဟု သမ္မာကျမ်းစာနားလည်ပုံသည် ခရစ်တော်နှင့် စာတန်ကြား ကြီးမားသော စစ်ပွဲအတွင်း ဘုရားသခင်၏ အမှုတော်များ ဖြစ်ပေါ်လာပုံကို မှန်ကန်စွာ နားလည်ရန် အလွန်အရေးကြီးသည်။ ထိုစစ်ပွဲသည် ကောင်းကင်ဘုံ၌ လူစီဖာ၏ ဘုရားသခင်နှင့် တရားတော်ကို ပုန်ကန်ခြင်းမှစ၍ (ဗျာ ၁၂:၇၊ ၈) နောက်ဆုံးကာလ ပြန်လည်တည်ဆောက်ခြင်းအထိ (ဗျာ ၂၁:၁-၄) ဖြစ်သည်။

When God’s immanence is understood as “dwelling with”—as seen in the Sabbath, the sanctuary, and the Incarnation—the meaning of the “in Christ” (Rom. 8:1; Phil. 4:7; 2 Tim. 3:12; Philemon 6) or “Christ-in-you” relation (Rom. 8:10; Eph. 3:17; Col. 1:27) becomes clear. In both aspects, the relation is equivalent to the indwelling of the Holy Spirit (1 Cor. 6:19; 2 Tim. 1:14; Heb. 6:4). In other words, the biblical conception of what traditional theology calls God’s immanence does not refer to His being and power but to His person and love. The biblical understanding of God’s immanence as His “dwelling with” His people is of paramount importance for a correct understanding of God’s acts and their unfolding in the great controversy between Christ and Satan, from Lucifer’s rebellion against God and His law in heaven (Rev. 12:7, 8) until the eschatological restoration (Rev. 21:1–4).

 

သမ္မာကျမ်းစာသည် ဘုရားသခင်၏ အတွင်းဖြစ်တည်မှုကို သဘာဝလောက်နှင့် (ဆာ ၆၈:၈၊ ၁၁၄:၇)၊ ယုံကြည်သူများနှင့် (ဆာ ၁၆:၁၁)၊ မယုံကြည်သူများနှင့် (က၊ ၄:၁၆၊ ဗျာ ၁၄:၁၀)၊ ကောင်းကင်ဘုံရှိ ကောင်းကင်တမန်များနှင့် (လု ၁:၁၉)၊ ဣသရေလလူမျိုးနှင့် (ထွက် ၃၃:၁၃-၂၃)၊ အသင်းတော်နှင့် (မဿဲ ၂၈:၂၀) သမိုင်းဆိုင်ရာ ကိုယ်တိုင်ကိုယ်ကျ ရှိနေတော်မူခြင်းဟု နားလည်သည်။ ထို့ပြင် သမ္မာကျမ်းစာသည် ဘုရားသခင်၏ သမိုင်းဆိုင်ရာ၊ ကိုယ်တိုင်ကိုယ်ကျ၊ တိုက်ရိုက် ရှိနေတော်မူခြင်းကို အလွန်ကျယ်ပြန့်ပြီး နေရာတိုင်း၌ ရှိနေသည်ဟု ဖော်ပြသည် (ယေရမိ ၂၃:၂၃၊ ၂၄၊ ဆာ ၁၃၉:၇-၁၂)။ သမ္မာကျမ်းစာထဲရှိ ဘုရားသခင်သည် အကန့်အသတ်ရှိသော လူသားများ မတတ်နိုင်သော နည်းဖြင့် နေရာနှင့် ဆက်ဆံနိုင်တော်မူသည်။ ဘုရားသခင်၏ ဤသဘာဝတရားကို ဓမ္မပညာတွင် ဘုရားသခင်၏ နေရာတိုင်း ရှိနေတော်မူခြင်း (omnipresence) ဟု ခေါ်သည်။

Scripture understands God’s immanence as His historical presence with nature (Ps. 68:8; 114:7), believers (Ps. 16:11), unbelievers (Gen. 4:16; Rev. 14:10), angels in heaven (Luke 1:19), Israel (Ex. 33:13–23), and the church (Matt. 28:20). Moreover, the Bible describes God’s historical, personal presence as pervasive and ubiquitous (Jer. 23:23, 24; Ps. 139:7–12). The biblical God is able to relate to space in a way that is impossible for limited human beings. God’s historical, personal, direct presence is real and simultaneous in all places of His vast universe. This capability of God’s being is known in theological language as God’s omnipresence.

 

ရိုးရာခရစ်ယာန် ဓမ္မပညာသည် ဘုရားသခင်၏ အတွင်းဖြစ်တည်မှု (immanence) ကို နားလည်ရာတွင် အချိန်မရွေ့လျားသော အဓိပ္ပာယ်ဖြင့် ထာဝရဖြစ်တော်မူခြင်း (III. A ကိုကြည့်) နှင့် မပြောင်းမလဲဖြစ်တော်မူခြင်း (III. B ကိုကြည့်) အပေါ် အခြေခံ၍ ဘုရားသခင်၏ အထွန်း (transcendence) (III. D ကိုကြည့်) ကို အရင်ဆုံး သတ်မှတ်ပြီးမှ နောက်မှ ဆွေးနွေးလေ့ရှိသည်။ ထိုနည်းလမ်းသည် ဘုရားသခင်၏ သမိုင်းဆိုင်ရာ ရှိနေတော်မူခြင်း အယူအဆအတွက် နေရာမရှိသဖြင့် ပန်သီအိဇံ သို့မဟုတ် ပန်အင်သီအိဇံဟု နားလည်ခံရခြင်းမှ ရှောင်ရှားရန် ရှည်လျားသော အငြင်းအခုံများ လုပ်ရသည်။ သမ္မာကျမ်းစာကား လုံးဝဆန့်ကျင်ဘက် လမ်းကြောင်းကို လိုက်သည်။ ထာဝရဖြစ်တော်မူခြင်းကို သမိုင်းဆိုင်ရာ အဓိပ္ပာယ်ဖြင့် နားလည်ပြီး ဘုရားသခင်၏ သမိုင်းတွင် ပြုမူတော်မူခြင်း၏ မပြောင်းမလဲ သစ္စာရှိမှုအပေါ် အခြေခံ၍ ဘုရားသခင်သည် မိမိလူတို့နှင့် “အတူနေထိုင်” တော်မူရင်း သမိုင်းဆိုင်ရာ ရှိနေတော်မူခြင်းအားဖြင့် အရင်ဆုံး ကိုယ်တိုင်ကို ဗျာဒိတ်ပြတော်မူသည်။ အထွန်းဖြစ်တော်မူခြင်း (transcendence) အယူအဆပင်လျှင် ဘုရားသခင်၏ သမိုင်းဆိုင်ရာ ရှိနေတော်မူခြင်းမှ စတင်၍ ဆွေးနွေးသည်။

Traditionally, Christian theology has addressed the understanding of God’s immanence only

after the concept of God’s transcendence (see III. D) is determined on the basis of the timeless interpretation of His eternity (see III. A) and immutability (see III. B). This position, having no room for the biblical concept of God’s historical presence, must go into lengthy arguments to avoid being understood as entailing pantheism or panentheism. The Bible follows the opposite route: Within the context provided by a historical interpretation of eternity and the immutable faithfulness of God’s actions in history, God reveals Himself first through His historical presence as He “dwells with” His people. Even the idea of transcendence is addressed from the starting point provided by the historical understanding of God’s presence.

 

E. ဘုရားသခင်၏ အစိုးရခြင်း (Providence)

E. Providence

 

“providence” ဟူသော စကားလုံးသည် လာတီ စကား providere မှ ဆင်းသက်လာပြီး ကြိုတင်မြင်ခြင်း ဟု အဓိပ္ပာယ်ရသည်။ ဤစကားလုံးသည် သမ္မာကျမ်းစာတွင် မပါရှိသော်လည်း၊ providence ဟူသော အယူအဆမှာ သမ္မာကျမ်းစာ၏ ဗဟိုချက်ဖြစ်ပြီး ဘုရားသခင်၏ ကမ္ဘာနှင့် စကြဝဠာကို အုပ်ချုပ်တော်မူခြင်းနှင့် ဆိုင်သည်။ ထို့ကြောင့် ဤနေရာတွင် ဤစကားလုံးကို ဘုရားသခင်၏ အုပ်ချုပ်ခြင်း ဟူ၍ အဓိပ္ပာယ်တူအဖြစ် သုံးစွဲထားသည်။

The word “providence” comes from the Latin providere, which means to foresee. Although the word is not biblical, the concept of providence is central to Scripture and refers to the revelation regarding God’s government of the world and the universe. Thus, the word is here used as a synonym for God’s government.

 

Providence တွင် ဘုရားသခင်၏ အမျိုးမျိုးသော လုပ်ဆောင်ချက်များ ပါဝင်ပြီး ယင်းအားလုံးသည် လူသားသမိုင်းနှင့် စကြဝဠာသမိုင်း ဖြစ်ပေါ်တိုးတက်ရေးနှင့် ဆက်စပ်နေသည်။ ရှင်ပေါလုသည် providence (ရောမ ၈:၂၈) ကို ကြိုသိခြင်း၊ ကြိုတင်ရွေးချယ်ခြင်း (ရောမ ၈:၂၉-၃၀) တို့နှင့် ခွဲခြားထားသည်။ သမ္မာကျမ်းစာအရ ကြိုသိခြင်း၊ ကြိုတင်ရွေးချယ်ခြင်း၊ ဖန်ဆင်းခြင်းတို့သည် ဘုရားသခင်၏ လူသားသမိုင်းနှင့် စကြဝဠာသမိုင်းကို အုပ်ချုပ်တော်မူရန် လိုအပ်သော အခြေခံအခြေအနေများ ဖြစ်သည်။ သမ္မာကျမ်းစာတွင် ဘုရားသခင်၏ providence ကို ကောင်းကင်ဘုံ၌ အပြစ်၏ ဇစ်မြစ် (ယောဘ ၁:၆-၁၂; ၂:၁-၆; ဟေရှာယ ၁၄:၁၂-၂၀; ယေဇကျေလ ၂၈:၁၁-၁၉; ဗျာဒိတ် ၁၂:၄၊ ၇-၈) နှင့် အာဒံနှင့်ဧဝ တို့၏ သမိုင်းဝင် ကျရှုံးခြင်းဖြင့် ကမ္ဘာမြေပေါ်သို့ အပြစ်ပျံ့နှံ့လာခြင်း (ကမ္ဘာဦး ၃:၁-၇) နှင့် ဆက်စပ်၍ ဖော်ပြထားသည်။ ဘုရားသခင်၏ အုပ်ချုပ်ခြင်း ဖြစ်သော providence သည် လူသားသဘာဝနှင့် သမိုင်း၏ ကန့်သတ်ချက်များနှင့် ရှုပ်ထွေးမှုများအတွင်း၌ ဘုရားသခင်၏ ထာဝရကယ်တင်ခြင်း အစီအမံကို အကောင်အထည်ဖော်ခြင်း ဖြစ်သည်။ သမ္မာကျမ်းစာအရ ကယ်တင်ခြင်းသည် ခရစ်တော်၏ အသေခံခြင်းနှင့် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း တစ်ခုတည်းသာ ဘုရားသခင်၏ လုပ်ဆောင်ချက် မဟုတ်ပေ။ ခရစ်တော်၏ အသေခံခြင်းနှင့် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းသည် အခြားသော ဘုရားသခင်၏ ကယ်တင်ခြင်း လုပ်ဆောင်ချက်အားလုံး၏ အခြေခံဖြစ်သော်လည်း၊ ယင်းတစ်ခုတည်းဖြင့် ဘုရားသခင်၏ ကယ်တင်ခြင်း အစီအမံ (ကြိုတင်ရွေးချယ်ခြင်း) ပြီးစီးမည် မဟုတ်ပေ။ ဘုရားသခင်၏ providence သည် ရှုပ်ထွေးမှုများစွာနှင့်အတူ လူသားမျိုးနွယ်နှင့် စကြဝဠာကို ကယ်တင်ရာတွင် မရှိမဖြစ် အခန်းကဏ္ဍမှ ပါဝင်သည် (ကောလောသီ ၁:၂၀ နှိုင်းယှဉ်ကြည့်ပါ)။

Providence involves a multiplicity of divine actions, all of them related to the development of human and universal history. Paul distinguishes providence (Rom. 8:28) from foreknowledge and predestination (verses 29, 30). In biblical thinking, foreknowledge, predestination, and creation are the necessary conditions for God’s government of human and universal history. The biblical record refers to God’s providence in the context of the origin and existence of sin in heaven (Job 1:6–12; 2:1–6; Isa. 14:12–20; Eze. 28:11–19; Rev. 12:4, 7, 8) and its spread to earth with the historical fall of Adam and Eve (Gen. 3:1–7). Providence, as divine government, deals with the enactment of God’s eternal plan of salvation in the contingencies and limitations proper to human nature and history. Providence, biblically conceived, belongs to the essence of God’s salvific activities. According to Scripture, salvation is not the result of a single divine activity, namely, Christ’s death and resurrection. Christ’s death and resurrection are the grounds for all other divine salvific actions, but they alone cannot bring about the accomplishment of God’s plan of salvation (predestination). God’s providence, with its manifold complexities, plays an essential role in the salvation of humankind and the universe (cf. Col. 1:20).

 

ယုံကြည်သူများနှင့် ဓမ္မပညာရှင်များသည် ဘုရားသခင်သမိုင်းကို အုပ်ချုပ်တော်မူပုံနှင့် ပတ်သက်သော သမ္မာကျမ်းစာအမြင်ကို နားလည်ရန် လိုအပ်သည်။ ကျယ်ပြန့်စွာ ဆိုရလျှင် ဘုရားသခင်သည် သမိုင်းကို သမိုင်းအတိုင်း အုပ်ချုပ်တော်မူသည်။ ဆိုလိုသည်မှာ ဘုရားသခင်သည် လူသားသမိုင်း၏ လမ်းကြောင်းကို ဆုံးဖြတ်သော ထာဝရ အမိန့်တော်များဖြင့် အုပ်ချုပ်တော်မူခြင်း မဟုတ်ပေ။ ဆန့်ကျင်ဘက်အားဖြင့် သမ္မာကျမ်းစာတွင် ဖော်ပြထားသော ဘုရားသခင်၏ providence ပုံရိပ်သည် ဘုရားသခင်သည် လူသားသမိုင်း၏ ကန့်သတ်ချက်များနှင့် ရှုပ်ထွေးမှုများအတွင်းမှ မိမိ၏ အစီအမံများကို အကောင်အထည်ဖော်တော်မူသည်ဟု ပြသထားသည်။ ဘုရားသခင်၏ providence လုပ်ဆောင်မှု၏ အဓိက အမျိုးအစား နှစ်ခုရှိသည်။ သွယ်ဝိုက်သော နှင့် တိုက်ရိုက်သော လုပ်ဆောင်မှု တို့ဖြစ်သည်။

Believers and theologians need to understand the biblical view of the way God governs history. Broadly speaking, God governs history historically. This means that God does not govern by eternal decrees that determine the course of human history. On the contrary, the biblical picture of God’s providence presents God as working out His plans from within the limitations and complexities of human history. Two major types of divine providential activity are in view: indirect and direct.

 

၁. သွယ်ဝိုက်သော ဘုရားသခင်၏ Providence လုပ်ဆောင်မှု

1. Indirect Providential Activity

 

သမ္မာကျမ်းစာတွင် ဖော်ပြထားသည့်အတိုင်း ဘုရားသခင်၏ သွယ်ဝိုက်သော providence လုပ်ဆောင်မှုတွင် အောက်ပါ ပုံစံများ ပါဝင်သည်။ (၁) အပြစ်ကို လူသားသမိုင်း၏ အလုံးစုံအဆင့်တွင် (ကမ္ဘာဦး ၃:၈-၁၅) နှင့် သီးခြားသမိုင်းအခြေအနေများတွင် (ဆာလံ ၈၁:၁၂-၁၃; မဿဲ ၁၉:၈; တမန်တော် ၁၄:၁၆; ရောမ ၁:၂၄၊ ၂၆၊ ၂၈) ၎င်း၏ သဘာဝလမ်းကြောင်းအတိုင်း လိုက်ခွင့်ပြုသော ဘုရားသခင်၏ ဆုံးဖြတ်ချက် အခြေခံဖြစ်သည်။ (၂) မည်သည့်အခြေအနေတွင်မဆို ဘုရားသခင်သည် မကောင်းမှု၏ လက်လှမ်းမီမှုကို တကယ်ကန့်သတ်ထားသည် (ယောဘ ၁:၁၂; ဆာလံ ၁၂၄:၁-၃; ၁ကိုရိန် ၁၀:၁၃; တမန်တော် ၁၇:၂၆ နှိုင်းယှဉ်ကြည့်ပါ)။ (၃) ဘုရားသခင်သည် မကောင်းသော လူ့လုပ်ရပ်များကြောင့် ဖြစ်ပေါ်လာသော အခြေအနေများကို ကယ်တင်ခြင်း ရည်ရွယ်ချက်ကို ဆောင်ကြဉ်းရန် အသုံးပြုနိုင်သည် (ကမ္ဘာဦး ၅၀:၂၀; တမန်တော် ၂:၃၆)။ (၄) တခါတရံ ဘုရားသခင်သည် လူသားတစ်ဦးကို အပြစ်မကျူးလွန်စေရန် ဝင်ရောက်စွက်ဖက်တော်မူသည် (ကမ္ဘာဦး ၂၀:၆; ဆာလံ ၁၉:၁၃; ယုဒ ၂၄)။ ဓမ္မပညာဘာသာစကားဖြင့် ဤပုံစံများကို ဘုရားသခင်၏ ခွင့်ပြုတော်မူသော အလိုတော်၊ ကန့်သတ်တော်မူသော အလိုတော်၊ ညွှန်ကြားတော်မူသော အလိုတော်၊ ကာကွယ်တော်မူသော အလိုတော် ဟု အသီးသီး ခေါ်ဆိုကြသည်။

As presented in Scripture, God’s indirect mode of providential activity includes the following patterns: (1) The divine decision to allow sin to follow its natural course in the general level of human history (Gen. 3:8–15) and also regarding more specific historical situations (Ps. 81:12, 13; Matt. 19:8; Acts 14:16; Rom. 1:24, 26, 28) is basic; (2) in any given situation God concretely limits evil’s actual reach (Job 1:12; Ps. 124:1–3; 1 Cor. 10:13; cf. Acts 17:26); (3) God is able to use situations caused by evil human acts to bring about His purpose of salvation (Gen. 50:20; Acts 2:36); (4) at times God intervenes in order to prevent a human being from sinning (Gen. 20:6; Ps. 19:13; Jude 24). In theological language these patterns of God’s providential activity are known, respectively, as the permissive, limitative, directive, and preventive wills of God.

 

သမ္မာကျမ်းစာအရ ဘုရားသခင်သည် ဖြစ်ပျက်သမျှအားလုံးကို အလိုတော်ရှိ၍ အကောင်အထည်ဖော်သည့်နည်းဖြင့် လူသားသမိုင်းကို ထိန်းချုပ်တော်မူခြင်း မဟုတ်ပေ။ ဘုရားသခင်သည် လူသားသမိုင်းကို ဘုရားသခင်ခန့်အပ်ထားသော (ကြိုတင်ရွေးချယ်ထားသော) ရည်မှန်းချက်သို့ ရောက်အောင် ကိုယ်တိုင်ပါဝင်၍ လမ်းပြတော်မူသည်။ ထိုရည်မှန်းချက်မှာ “ကောင်းကင်ဘုံ၌ရှိသော အရာများနှင့် မြေကြီးပေါ်၌ရှိသော အရာအားလုံးကို ခရစ်တော်၌ ပေါင်းစည်းစေခြင်း” ဖြစ်သည် (ဧဖက် ၁:၁၀)။ ဘုရားသခင်ဖန်ဆင်းတော်မူသော လူသားသဘာဝတွင် လွတ်လပ်မှု သို့မဟုတ် ကိုယ်ပိုင်ဆုံးဖြတ်ခွင့် ဟူသော မရှိမဖြစ် လက္ခဏာပါဝင်သောကြောင့် ဘုရားသခင်သည် လူသားများကို မဖိအားပေး၊ မထိန်းချုပ်တော်မူပေ။ သမိုင်းတစ်ခုလုံးကို ပိုမို၍ မထိန်းချုပ်တော်မူချေ။ အကြောင်းမှာ အင်အားသုံးခြင်းသည် လွတ်လပ်မှုနှင့်သာမက ချစ်ခြင်းမေတ္တာနှင့်လည်း မကိုက်ညီသောကြောင့် ဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်၏ သမိုင်းအတွင်း ရည်ရွယ်ချက်မှာ ဆန္ဒရှိသူအားလုံးကို မိမိနှင့်ဆွဲငင်ရန် ဖြစ်သည်ဖြစ်၍ လူသားလွတ်လပ်မှုကို အင်အားသုံး၍ သို့မဟုတ် ကျော်လွှား၍ မအောင်မြင်နိုင်ပေ။ လူသားသမိုင်းအတွင်း မိမိ၏ ပါဝင်မှုတွင် ဘုရားသခင်သည် တစ်ဦးချင်း၊ လူမှုအဆင့်၊ စကြဝဠာအဆင့်တို့၌ ကယ်တင်ခြင်းကို လုပ်ဆောင်တော်မူသည်။ ရလဒ်များကို ကြိုတင်မသတ်မှတ်ထားပေ။ သို့သော် သမိုင်း၏ အနာဂတ်ရလဒ်နှင့် ပတ်သက်၍ ကျွန်ုပ်တို့ကို မသေချာမရေရာမှုထဲ ထားမထားပေ။

According to Scripture, God does not control human history in the sense that He wills and executes everything that happens. God is, rather, personally involved in guiding human history to its God-appointed (predestined) goal: “to unite all things in him, things in heaven and things on earth” (Eph. 1:10). Because human nature as designed by God involves the essential characteristic of freedom or self-determination, God does not force or control human beings, much less the whole range of history. Since force is incompatible not only with freedom but also with love, God’s aim in history, which is to attract to Himself all willing human beings, cannot be accomplished by forcing or bypassing human freedom. In His involvement in human history, God is working out salvation at various levels: the individual, social, and cosmic. The results are not predetermined. Yet we are not left in uncertainty about the outcome of the future end of history.

 

ဘုရားသခင်၏ ကြိုသိခြင်းသည် အနာဂတ်နှင့် ပတ်သက်၍ သေချာမှု၏ အခြေခံဖြစ်သည်။ သို့သော် ထိုသို့ဖြစ်ခြင်းက ဘုရားသခင်၏ providence တာဝန်မှ အလုပ်၊ အန္တရာယ်၊ ပါဝင်မှု၊ ဆင်းရဲဒုက္ခ တို့ကို ဖယ်ရှားပေးသည် မဟုတ်ပေ။ အနာဂတ်သည် ဘုရားသခင်၏ ကြိုသိခြင်းတွင် ပြီးစီးသွားပြီ မဟုတ်ပေ။ ကြိုတင်မျှော်မှန်းထားခြင်းသာ ဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်၏ ကြိုသိခြင်း၏ အမှန်တကယ်နှင့် သေချာသော အကြောင်းအရာများသည် ဘုရားသခင်၏ ကိုယ်တိုင်ပါဝင်မှုနှင့် လူသားသမိုင်းအတွင်း လမ်းပြမှုဖြင့် အမှန်တကယ် ဖြစ်လာမည် ဖြစ်သည် (ယောဟန် ၁:၁၇ နှိုင်းယှဉ်ကြည့်ပါ)။ သမ္မာကျမ်းစာအရ ဘုရားသခင်သည် လူသားအမှန်တကယ်များနှင့် ရှုပ်ထွေးမှုများ၏ စီးဆင်းမှုအတွင်းမှ ကိုယ်တိုင် လူသားသမိုင်းကို လမ်းပြတော်မူပြီး ကောင်းကင်ဘုံမှ ထာဝရနှင့် မတွန်းလှန်နိုင်သော အမိန့်တော်များဖြင့် အုပ်ချုပ်တော်မူခြင်း မဟုတ်ပေ။

God’s foreknowledge is the ground for certainty about the future. Yet this does not take the work, risk, involvement, and even suffering out of the divine task of providence. The future is not already accomplished in God’s foreknowledge; it is only anticipated. Without the biblical teaching about the reality of God’s foreknowledge, both God and believers would live in uncertainty about the future. On the other hand, the contents of God’s true and certain foreknowledge will become a reality by way of God’s personal involvement and guidance in human history (cf. John 1:17). According to Scripture, God guides human history personally from within the flow and complexities of human realities and not from heaven by means of eternal and irresistible decrees.

 

၂. တိုက်ရိုက်သော ဘုရားသခင်၏ Providence လုပ်ဆောင်မှု

ဘုရားသခင်၏ တိုက်ရိုက် လမ်းပြတော်မူခြင်းကို သမ္မာကျမ်းစာတွင် မိမိလူမျိုးနှင့်အတူ နေထိုင်၍ လမ်းပြရန် ဘုရားသခင်ရွေးချယ်တော်မူခြင်းဖြင့် ရှင်းလင်းစွာ ပြသထားသည် (ထွက်မြောက်ရာ ၃:၁-၁၄; ၂၅:၈; ၄၀:၃၄-၃၈)။ မစ်ကာ လောကီဇာတိခံယူခြင်းကို လူသားသမိုင်းကို တိုက်ရိုက် လမ်းပြတော်မူသော ပုံစံ၏ ဆက်လက်ဖြစ်သည်ဟု ရှင်းလင်းစွာ ဖော်ပြထားသည် (ယောဟန် ၁:၁၄)။ ခရစ်တော် ကောင်းကင်သို့ မတက်ကြွမီ ဤဘုရားသခင်၏ တိုက်ရိုက် providence ပုံစံသည် ခရစ်တော်၏ ကိုယ်စားလှယ် ဖြစ်သော သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်၏ ရှိနေခြင်းနှင့် အလုပ်တော်ကို ဗဟိုပြု၍ ဖြစ်သည်။ လူသားသမိုင်းကို လမ်းပြရာတွင် ဘုရားသခင်၏ တိုက်ရိုက် ဝင်ရောက်စွက်ဖက်မှုများတွင် ပရောဖက်များမှတစ်ဆင့် မိမိအလိုတော်ကို ဗျာဒိတ်ပေးခြင်း၊ အံ့ဖွယ်လုပ်ရပ်များ၊ အသင်းတော်၏ ဓမ္မတာဝန် ပါဝင်သည်။ နောက်ဆုံး ဘုရားသခင်၏ တိုက်ရိုက် providence ဝင်ရောက်စွက်ဖက်မှုတွင် ဘုရားသခင်၏ “ထူးဆန်းသော အမှု” ဖြစ်သော ဘုရားသခင်၏ ဒေါသတော် ပါဝင်ပြီး လူသားသမိုင်းတစ်လျှောက်လုံး နှင့် အပြစ်ကို စကြဝဠာမှ နောက်ဆုံး ပလပ်ဖျက်ဆီးခြင်း (III. C ကြည့်ပါ) တို့တွင် ဖြစ်သည်။

2. Direct Providential Activity

God’s direct providential guidance is clearly shown in Scripture by God’s choice to dwell among His people, to live with them and direct them (Ex. 3:1–14; 25:8; 40:34–38). The Incarnation is clearly presented as a continuation of God’s direct pattern of providential guidance of human history (John 1:14). After Christ’s ascension this pattern of divine providence centered around the presence and work of Christ’s representative, namely, the Holy Spirit. God’s direct interventions in guiding human history also include the revelation of His will through the prophets, miraculous acts, and the mission of the church. Finally God’s direct providential intervention includes His “alien work,” divine wrath, both throughout the entire span of human history and in the eschatological eradication of sin from the universe (see III. C).

 

ဘုရားသခင်၏ providence သည် သမ္မာကျမ်းစာတွင် ဗျာဒိတ်ပေးထားသော သွယ်ဝိုက်နှင့် တိုက်ရိုက် လုပ်ဆောင်ပုံအားလုံးကို အသုံးပြုပြီး ကျွန်ုပ်တို့ မသိရှိသော နောက်ထပ် နည်းလမ်းများစွာ ပါဝင်နိုင်သည်။ ဘုရားသခင်၏ providence ၏ လမ်းပြအင်အားသည် ပညာသင်ကြားရေး လုပ်ငန်းစဉ်ဖြစ်ပြီး အကြောင်းအရာမှာ သမ္မာကျမ်းစာတွင် ဘုရားသခင်၏ အလိုတော်ကို ဗျာဒိတ်ပေးခြင်း၊ ဆရာမှာ သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်အားဖြင့် ခရစ်တော်၊ ကျောင်းသားမှာ လူသားအားလုံး ဖြစ်သည်။ ဤလုပ်ငန်းစဉ်၏ ရည်ရွယ်ချက်မှာ လွတ်လပ်သော လူသားများ၏ စိတ်နှလုံးကို ပြောင်းလဲစေရန်ဖြစ်ပြီး ဘုရားသခင်၏ ဗျာဒိတ်ပေးထားသော အလိုတော်ကို နားလည်၍ လွတ်လပ်စွာ ရွေးချယ်စေရန် ဖြစ်သည်။ ဤနည်းဖြင့် ယုံကြည်သူများသည် “ခရစ်တော်၏ စိတ်နှလုံး” ရရှိကြသည် (၁ကိုရိန် ၂:၁၆; ဖိလိပ္ပိ ၂:၅; ၁ပေတရု ၄:၁; ၂ပေတရု ၁:၄ နှိုင်းယှဉ်ကြည့်ပါ)။ ဤပြောင်းလဲခြင်း (ဘုရားသခင်၏ တရားမျှတစေခြင်းနှင့် သန့်ရှင်းစေခြင်း တို့နှင့် တိုက်ရိုက်ဆက်စပ်နေသည်) ဖြစ်ပေါ်သောအခါ လူသားသမိုင်းသည် ဘုရားသခင်၏ အလိုတော်အတိုင်း လွတ်လပ်စွာ ဖြစ်ပေါ်တိုးတက်သည်။ ထိန်းချုပ်မှု မလိုအပ်တော့ပေ။ အကြောင်းမှာ ယုံကြည်သူသည် ဘုရားသခင်၏ ပညတ်တော်နှင့် အလိုတော်ကို ဉာဏ်ရည်နှင့် ဆန္ဒအလျောက် လက်အောက်ခံ ဖြစ်သွားသောကြောင့် ဖြစ်သည်။ ဤတပည့်အသိုင်းအဝိုင်း ဖြစ်ပေါ်လာသောအခါ (ဓမ္မဟောင်းခေတ်တွင် ဣသရေလ၊ ဓမ္မသစ်ခေတ်တွင် အသင်းတော်) ၎င်းသည် မိမိကို ဖြစ်ပေါ်စေခဲ့သော လုပ်ငန်းစဉ်တူညီသော ကိရိယာတစ်ခု ဖြစ်လာသည်။ ထိုရည်ရွယ်ချက်ကို အကောင်အထည်ဖော်ခြင်းသည် အသင်းတော်၏ ဓမ္မတာဝန်ဖြစ်ပြီး အသင်းတော်တစ်ခုလုံး အဖွဲ့အစည်းအဖြစ် ရှိရှိရန် အကြောင်းရင်း ဖြစ်သည်။

Divine providence utilizes all known indirect and direct manners of divine activity, those revealed in Scripture and probably many more, about which we have no idea. The guiding dynamics of God’s providence is a process of education where the contents are the revelation of God’s will in Scripture, the teacher is Christ through the Holy Spirit, and the students are all human beings. The purpose of this process is to change the mind of free human beings by allowing them to understand and freely choose God’s revealed will. In this way believers “have the mind of Christ” (1 Cor. 2:16; cf. Phil. 2:5; 1 Peter 4:1; 2 Peter 1:4). When this transformation, directly involving divine justification and sanctification, takes place, human history develops freely according to the will of God. No control is necessary because of the intelligent and willful surrender of the believer to the law and will of God. As this community of disciples is formed (Israel in OT times and the church in NT times), it becomes an instrument in the same process that brought it into existence. The accomplishment of that purpose is the mission of the church and the reason for its existence as a corporate entity.

 

ဘုရားသခင်၏ ရည်ရွယ်ချက်များ ပြီးမြောက်ခြင်းတွင် ဤဗဟိုချက် စကြဝဠာလောက်ဆိုင်ရာ ဆွဲဆောင်ရေး-ပညာသင်ကြားရေး တိုက်ရိုက်နှင့် သွယ်ဝိုက် လုပ်ဆောင်မှုထက် ပိုမိုပါဝင်သည်။ ၎င်းတွင် တရားစီရင်ခြင်း အလုပ် (တရားစီရင်ခြင်း II-IV ကြည့်ပါ) နှင့် ဘုရားသခင်၏ ဒေါသတော်၏ နောက်ဆုံး ထင်ရှားခြင်း ပါဝင်သည်။ တရားစီရင်ခြင်းသည် ချစ်ခြင်းမေတ္တာနှင့် ကရုဏာတော်ရှိသော ဘုရားသခင်အတွက် ထူးဆန်းသော အမှု ဖြစ်သော်လည်း (ဟေရှာယ ၂၈:၂၁)၊ ဘုရားသခင်၏ အုပ်ချုပ်ခြင်း၏ မပါမဖြစ် အစိတ်အပိုင်းဖြစ်ပြီး ဘုရားသခင်၏ လူသားဘဝနှင့် သမိုင်းအတွက် ပုံစံချထားမှုကို သိသိကြီးဖြင့် ဆန့်ကျင်ငြင်းပယ်သူများကိုသာ အကောင်အထည်ဖော်သည်။ ထို့ကြောင့် ဘုရားသခင်၏ ရည်ရွယ်ချက်၏ နောက်ဆုံး ပြီးမြောက်ခြင်းသည် “မြေကြီး၏ ဖျက်ဆီးသူများကို ဖျက်ဆီးခြင်း” ကို လိုအပ်သည် (ဗျာဒိတ် ၁၁:၁၈)။ ဤသည်မှာ ထိန်းချုပ်ခြင်း အလုပ် မဟုတ်ဘဲ ဘုရားသခင်၏ ပညတ်တော်နှင့် ယေရှုခရစ်၌ ပေးထားသော ကယ်တင်ခြင်း ပြင်ဆင်မှုများကို ဆန္ဒရှိရှိ ငြင်းပယ်သူများ၏ ဖျက်ဆီးမှုနှင့် ဆင်းရဲဒုက္ခ အတွက် လက်စားချေခြင်းသာ ဖြစ်သည်။ ဤလက်စားချေခြင်းတွင် အပြစ်၏ ဇစ်မြစ်ကို ဖျက်ဆီးခြင်း (မာလခိ ၄:၁; ဗျာဒိတ် ၂၀:၁၀) ပါဝင်ပြီး “ကောင်းကင်အသစ်နှင့် မြေကြီးအသစ်” (ဗျာဒိတ် ၂၁:၁) ကို ဖန်ဆင်းရန်နှင့် စကြဝဠာမှ အပြစ်ကို နော�က်ဆုံး ပလပ်ဖျက်ဆီးရန် လိုအပ်သည် (နာဟုံ ၁:၉)။

The achievement of God’s purposes involves more than this central, universal, persuasive-educational direct and indirect activity. It involves also a work of judgment (see Judgment II-IV) and the final manifestation of divine wrath. Judgment is a strange work for a God of love and mercy (Isa. 28:21), yet an integral part of God’s government, enacted only on those who knowingly and willfully reject God’s blueprint for human life and history. The final achievement of God’s purpose, then, requires “destroying the destroyers of the earth” (Rev. 11:18). This is not a work of control but only of retribution for the destruction and suffering caused by those who willfully reject God’s law and the provisions of salvation in Jesus Christ. This retribution, which also includes the destruction of the originator of sin (Mal. 4:1; Rev. 20:10), is necessary for the creation of “a new heaven and a new earth” (Rev. 21:1), and the final eradication of evil from the universe (Nahum 1:9).

 

သမိုင်းနှင့် ပရောဖက်ပြုချက်မှတစ်ဆင့် သမ္မာကျမ်းစာသည် ဘုရားသခင်သည် ယခုအချိန်၌ ရှိနေဆဲ၊ ဆက်လက်၍ ရှိနေမည်၊ နောင်တွင်လည်း ရှိနေဦးမည်ဖြစ်သော ကယ်တင်ခြင်း providence အလုပ်တော်တွင် ပါဝင်ပုံ အမျိုးမျိုးကို အသေးစိတ် ဆင်ခြင်တွေးတောမှုကို တင်ပြထားသည်။ ယင်းမှာ ခံယူချင်စိတ်ရှိသူ လူသားတိုင်းကို ယေရှုခရစ်၌ လက်ရှိနှင့် အနာဂတ် ကယ်တင်ခြင်းသို့ ကိုယ်တိုင် လမ်းပြတော်မူခြင်း ဖြစ်သည်။

Through history and prophecy Scripture presents detailed reflection on the manifold ways in which God has been, continues to be, and will yet be involved in the providential salvific work, personally guiding every receptive human being to the achievement of present and future salvation in Jesus Christ.

 

V. ဘုရားသခင်၏ တစ်ဆူတည်းဖြစ်ခြင်း

သမ္မာကျမ်းစာတွင် ဘုရားသခင်၏ အဆုံးအမတစ်ခုလုံးကို ဆွေးနွေးထားသော တိကျသော နေရာတစ်ခု မရှိပေ။ ဘုရားသခင်၏ အဆုံးအမသည် ဓမ္မကျမ်းစာတွင် ဘုရားသခင်၏ ကိုယ်တိုင်ဝင်ရောက်စွက်ဖက်မှုနှင့် ဗျာဒိတ်ပေးမှုများ၏ သမိုင်းဆိုင်ရာ မှတ်တမ်းကို လိုက်နာရင်း ဖွံ့ဖြိုးလာခြင်း ဖြစ်သည်။ ခရစ်ယာန် ဓမ္မပညာ၏ ဗဟိုချက်ဖြစ်သော ဘုရားသခင်၏ အဆုံးအမ အထူးသဖြင့် သုံးဆူတစ်ဆူ အဆုံးအမသည်လည်း ခြွင်းချန်းမရှိပေ။ သို့သော် ဘုရားသခင်သည် ယေရှုခရစ်၌ မိမိကိုယ်ကို ဗျာဒိတ်ပေးသောအခါ ခရစ်ယာန်အသင်းတော်အတွက် ဘုရားသခင်၏ သုံးဆူတစ်ဆူ သဘာဝကို သိရှိရန် လိုအပ်လာသည်။ ယေရှုခရစ်၏ မစ်ကာ လောကီဇာတိခံယူခြင်းသည် လူသားနှင့်အတူ နေထိုင်ခြင်းထက် ကျော်လွန်သည်။ ၎င်းသည် ယေရှုခရစ်၏ မစ်ကာ ဇာတိခံယူခြင်း၊ လက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ်တွင် အသေခံခြင်း၊ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း၊ ကောင်းကင်အမှုတော်ကို မှန်ကန်စွာ နားလည်ရန် လိုအပ်သော နောက်ခံအနေဖြင့် ခမည်းတော်နှင့် သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်အကြောင်း အသိပညာကို ယူဆောင်လာသည်။ ဘုရားသခင်၏ သုံးဆူတစ်ဆူ သဘာဝသည် မစ်ကာ ဇာတိခံယူခြင်းမှတစ်ဆင့် သိရှိလာခြင်းသည် အတိတ်က မရှိခဲ့သည် သို့မဟုတ် ကယ်တင်ခြင်း အလုပ်တော်တွင် တိုက်ရိုက်ပါဝင်ခြင်း မရှိခဲ့သည် ဟု မဆိုလိုပေ။ ဘုရားသခင်သည် ထာဝရဖြစ်ပြီး ပြောင်းလဲခြင်းမရှိသောကြောင့် မိမိ၏ သုံးဆူတစ်ဆူ သဘာဝသည် ဘယ်တော့မျှ ပြောင်းလဲခြင်း သို့မဟုတ် ဖြစ်ပေါ်လာခြင်း မရှိခဲ့ပေ။ ယခု ကျွန်ုပ်တို့သည် သုံးဆူတစ်ဆူ ဆိုင်ရာ သမ္မာကျမ်းစာ သွန်သင်ချက်ကို အာရုံစိုက်ကြမည်။ သမ္မာကျမ်းစာ အချက်အလက်များနှင့် ဒဿနပညာဆိုင်ရာ အယူအဆများ၏ မကောင်းသော ပေါင်းစပ်မှုမှ ဖြစ်ပေါ်လာသော သုံးဆူတစ်ဆူ ဆိုင်ရာ ဓမ္မပညာသီအိုရီများနှင့် အဆုံးအမများကို သမိုင်းအပိုင်းတွင် ဆွေးနွေးမည်။ မစ်ကာ ဇာတိခံယူခြင်းနှင့်အတူ ဗျာဒိတ်ပေးထားသော တိကျသော အချက်အလက်များကို စစ်ဆေးမည်မတိုင်မီ ဘုရားသခင်၏ တစ်ဆူတည်းဖြစ်ခြင်း သမ္မာကျမ်းစာ အယူအဆနှင့် ဘုရားသခင်၏ သဘာဝတွင် အများအပြားဖြစ်ခြင်း အကြောင်း ဓမ္မဟောင်း၌ အရိပ်အမြွက်များ (VI ကြည့်ပါ) ကို စဉ်းစားရန် လိုအပ်သည်။

V. Oneness of God

There is no specific place where the Bible discusses the whole doctrine of God. The biblical doctrine of God is developed in following the historical account of God’s personal interventions and revelations in the sacred text. The doctrine of the Trinity, at the very center of the doctrine of God in particular and of Christian theology in general, is no exception. When God revealed Himself in Jesus Christ, however, a knowledge of the trinitarian nature of God became necessary for the Christian church. The incarnation of Jesus Christ involved more than the dwelling of God with humanity; it brought with it knowledge about the Father and the Holy Spirit as a necessary context for a proper understanding of Jesus Christ’s incarnation, cross, resurrection, and heavenly ministry. That the Trinitarian nature of the Godhead became known through the Incarnation does not mean that it had not existed before or was not directly involved in the work of salvation. Since God is eternal and immutable, His trinitarian nature has never changed or come into being. We shall now turn our attention to the biblical teaching about the Trinity. Theological theories and doctrines about the Trinity generated by the fateful combination of biblical data and philosophical ideas will be considered in the historical section. Before the specific data revealed with the Incarnation are examined, it is necessary to consider the biblical concept of the oneness of God and OT hints regarding plurality in the divine being (see VI).

 

A. ဓမ္မဟောင်းမှ သက်သေ

ဘုရားသခင်၏ “တစ်ဆူတည်းဖြစ်ခြင်း” ဆိုသည်မှာ မိမိ၏ သဘာဝ၏ တစ်ခုတည်းဖြစ်ခြင်းကို ဆိုလိုသည်။ အခြားနည်းဖြင့် ဆိုရလျှင် ဘုရားသခင်၏ “တစ်ဆူတည်းဖြစ်ခြင်း” ဆိုသည်မှာ သမ္မာကျမ်းစာအရ ဘုရားသခင်သည် တစ်ဆူတည်းသာ ရှိသည်၊ တစ်ဆူထက်ပို၍ မရှိသည်ဟု ဆိုလိုသည်။ ဘုရားသခင်၏ တစ်ဆူတည်းဖြစ်ခြင်းနှင့် ပတ်သက်သော ဓမ္မဟောင်း၏ ဂန္ထဝင်ကျမ်းချက်သည် ဓမ္မသစ်တွင်လည်း လိုက်နာထားပြီး ဘုရားသခင်ကို တစ်ဆူတည်းဟု ကြေညာထားသည်။ “အိုဣသရေလအမျိုး၊ နားထောင်လော့။ ထာဝရဘုရား ကိုယ်တော်သည် ကျွန်ုပ်တို့၏ ဘုရားသခင်၊ ထာဝရဘုရားသည် တစ်ဆူတည်း ဖြစ်တော်မူသည်” (တရားဟော ၆:၄)။ သို့သော် မောရှေသည် ရှေးဦးစွာ “ထာဝရဘုရားသည် ဘုရားသခင် ဖြစ်တော်မူသည်။ အခြားဘုရားသခင် မရှိ” ဟု ရှင်းပြခဲ့ပြီး ဖြစ်သည် (တရားဟော ၄:၃၉)။ ဒါဝိဒ်သည် ဘုရားသခင်၏ ပဋိညာဉ်ကတိတော်ကို သူ့ထံ သက်တမ်းတိုးပေးသည်ကို ကြားသိရသောအခါ ဘုရားသခင်ကို ချီးမွမ်းပြီး “သင်တို့မှလွဲ၍ ဘုရားသခင် မရှိ” ဟု အသိအမှတ်ပြုခဲ့သည် (၂ဓမ္မဝင် ၇:၂၂; ၁နှစ် ၁၇:၂၀)။ ပရောဖက် ဟေရှာယမှတစ်ဆင့် ယေဟောဝါကိုယ်တိုင် ဣသရေလကို “ငါပြီးလျှင် ငါပင်ဖြစ်၏။ ငါ့မတိုင်မီ ဘုရားသခင် မဖြစ်ခဲ့၊ ငါ့နောက်လည်း ဘုရားသခင် မဖြစ်လိမ့်မည်” ဟု အသိအမှတ်ပြုစေခဲ့သည် (ဟေရှာယ ၄၃:၁၀; ၄၂:၈ နှိုင်းယှဉ်ကြည့်ပါ)။ ဤကျမ်းချက်များမှ ဓမ္မဟောင်းအရ ဣသရေလအတွက်ရော၊ ဖန်ဆင်းခြင်းတစ်ခုလုံးအတွက်ပါ တစ်ဆူတည်းသော အကြွင်းမဲ့ ဘုရားသခင် ရှိသည်ဟု ရှင်းလင်းစွာ လိုက်နာနိုင်သည်။ ဤထုတ်ဖော်ချက်များသည် တစ်ဆူတည်းသော အကြွင်းမဲ့ ဘုရားသခင်၏ အတွင်းစိတ် သဘာဝအကြောင်း မည်သည်ကိုမျှ မပြောပေ။

A. Evidence From the OT

The “oneness” of God refers to the singleness of His being. In other words, the “oneness” of God refers to the fact that according to the Bible there is only one God, as opposed to more than one. The classical OT statement about the oneness of God, which is also followed by some in the NT, pronounces God to be one: “Hear, O Israel: The Lord our God is one Lord” (Deut. 6:4). Moses, however, had already explained that “the Lord is God” and that “there is no other” (Deut. 4:39). As David heard God’s covenant promise renewed to Him, he praised God and recognized that “there is no God besides thee” (2 Sam. 7:22; 1 Chron. 17:20). Through the prophet Isaiah, Yahweh Himself called Israel to recognize that “I am He. Before me no god was formed, nor shall there be any after me” (Isa. 43:10; cf. 42:8). From these texts it clearly follows that according to the OT there is only one absolute God for Israel as well as for the whole Creation. These statements say nothing, however, about the inner nature of the one absolute God.

 

B. ဓမ္မသစ်မှ သက်သေ

ယေရှုခရစ်မှတစ်ဆင့် ဘုရားသခင်သည် မိမိ၏ သဘာဝ၏ အတွင်းရှုပ်ထွေးမှုကို အံ့ဖွယ်နည်းဖြင့် ဗျာဒိတ်ပေးခဲ့သော်လည်း၊ ဓမ္မဟောင်းခေတ်က ဖော်ပြပြီးသား ဘုရားသခင်၏ တစ်ဆူတည်းဖြစ်ခြင်း အခြေခံနားလည်မှုကို ဓမ္မသစ်တစ်လျှောက် ထိန်းသိမ်းထားသည်။ ယေရှုခရစ်ကိုယ်တိုင် ပဌမပညတ်ကား အဘယ်နည်းဟု မေးသောအခါ တရားဟော ၆:၄ ကို ကိုးကား၍ ဖြေခဲ့သည်။ “ပဌမဆုံးသော ပညတ်မှာ ဤသို့ဖြစ်၏။ အိုဣသရေလအမျိုး၊ နားထောင်လော့။ ထာဝရဘုရား ကိုယ်တော်သည် ကျွန်ုပ်တို့၏ ဘုရားသခင်၊ ထာဝရဘုရားသည် တစ်ဆူတည်း ဖြစ်တော်မူသည်” (မာကု ၁၂:၂၉)။ ရှင်ပေါလုသည် ဂလာတိဩဝါဒစာတွင် ပညတ်တော်၏ အခန်းကဏ္ဍကို ဆွေးနွေးရင်း “ဘုရားသခင်သည် တစ်ဆူတည်း ဖြစ်တော်မူသည်” ဟု ပြတ်သားစွာ ဖော်ပြခဲ့သည် (ဂလာတိ ၃:၂၀)။ နောက်ဆုံး ယာကုပ်သည်လည်း “ဘုရားသခင်သည် တစ်ဆူတည်း ဖြစ်တော်မူသည်” ဟု ပြောခဲ့သည် (ယာကုပ် ၂:၁၉)။ ဓမ္မဟောင်း၏ ဘုရားသခင် တစ်ဆူတည်းဖြစ်ခြင်း အယူအဆသည် ဓမ္မသစ်တွင် ပြောင်းလဲခြင်း မရှိပေ။ ဣသရေလ၏ ဘုရားသခင် ယေဟောဝါသည် ခရစ်ယာန်ဘုရားသခင် ဖြစ်တော်မူသည်။ ကိုယ်တော်သည် တစ်ဆူတည်းသော ဘုရားသခင် ဖြစ်တော်မူသည်။ အခြားဘုရားသခင် မရှိပေ။ တခါတရံ “တစ်ဆူတည်းဖြစ်ခြင်း” သည် စည်းလုံးညီညွတ်ခြင်း အဓိပ္ပာယ်ပါနိုင်သည် (ဥပမာ၊ ယောဟန် ၁၀:၃၀; ၁၇:၂၁၊ ၂၃)။ သို့သော် ဤကျမ်းချက်များတွင် ဖော်ပြထားသော “တစ်ဆူတည်းဖြစ်ခြင်း” ကို လွတ်လပ်သော “တစ်ဆူတည်းမှု” များ စုစည်း၍ စည်းလုံးညီညွတ်ခြင်း ဖြစ်လာသည်ဟု အဓိပ္ပာယ်ယူပါက၊ ၎င်းတို့ သက်သေခံထားသော တစ်ဆူတည်းသော ဘုရားသခင်အဖွဲ့၏ သီးခြား တစ်ခုတည်းဖြစ်ခြင်း လက္ခဏာသည် ဘုရားသခင်များစွာ ဖြစ်သွားသည်။ ဘုရားသခင်၏ တစ်ဆူတည်းဖြစ်ခြင်းသည် သမ္မာကျမ်းစာ၏ ဘုရားသခင်အကြောင်း ဗျာဒိတ်ပေးချက်များအတွက် ဆုံးဖြတ်ချက်ချမှတ် အခန်းကဏ္ဍမှ ပါဝင်သည်။ အခြားနည်းဖြင့် ဆိုရလျှင် သမ္မာကျမ်းစာ၏ ဘုရားသခင်သည် တစ်ဆူတည်းဖြစ်၍ များစွာ မဟုတ်သောကြောင့် သမ္မာကျမ်းစာတစ်ခုလုံးတွင် ဖော်ပြထားသော ဘုရားသခင်အကြောင်း အမျိုးမျိုးသော ဗျာဒိတ်ပေးချက်အားလုံးသည် တူညီသော တစ်ဆူတည်းသော ဘုရားသခင်အမှန်တကယ်ကို ရည်ညွှန်းခြင်း ဖြစ်ပြီး ဘုရားသခင်များစွာ မဟုတ်ပေ။

B. Evidence From the NT

In spite of the fact that God revealed the inner complexity of His being in a surprising way through Jesus Christ, the basic understanding of the oneness of God, already expressed in Old Testament times, is maintained throughout the NT. Jesus Himself, when asked which commandment was the first answered by referring to Deut. 6:4: “The first is, ‘Hear, O Israel: The Lord our God, the Lord is one’” (Mark 12:29). Discussing the function of the law in his letter to the Galatians, Paul categorically stated that “God is one” (Gal. 3:20). Finally, James also stated that “God is one” (James 2:19). The OT idea of God’s oneness remains unchanged in the NT. Yahweh, the God of Israel, is the God of Christianity. He is the only God. There is no other. At times “oneness” can involve the meaning of unity (i.e., John 10:30; 17:21, 23). However, if the “oneness” expressed in these texts is conceived only as a gathering of independent “onenesses” that come together in order to form a unity, the specific singleness characteristic of the one Godhead to which they testify is dissolved into a plurality of gods. The oneness of God plays a decisive, systematic role in determining the referent for the biblical revelations about God. In other words, since the God of the Bible is one and not many, all the various revelations about Him presented throughout the Bible refer to the same, one divine reality and not to a plurality of divine beings.

 

VI. ဓမ္မဟောင်း၌ ဘုရားသခင်အဖွဲ့

သမ္မာကျမ်းစာတွင် ဘုရားသခင်၏ တစ်ဆူတည်းဖြစ်ခြင်းကို အဓိက အတည်ပြုထားသော်လည်း မိမိ၏ သဘာဝ၏ အကြောင်းအရာကို မဆုံးဖြတ်ပေးပေ။ ဂန္ထဝင် ဓမ္မပညာသည် ဘုရားသခင်၏ တစ်ဆူတည်းဖြစ်ခြင်းကို ထာဝရဖြစ်ခြင်း၏ အဓိပ္ပာယ်နှင့် ပေါင်းစပ်၍ ဘုရားသခင်၏ သဘာဝသည် ရိုးရှင်းရမည် ဟု နိဂုံးချုပ်ခဲ့သည်။ ဆိုလိုသည်မှာ ဘုရားသခင်ကို အစိတ်အပိုင်းများ သို့မဟုတ် အစုအဝေးများ ရှိသည်ဟု မတွေးနိုင်ပေ။ ရိုးရှင်းခြင်းသည် အများအပြားဖြစ်ခြင်း သို့မဟုတ် ဖွဲ့စည်းမှု အမျိုးမျိုးကို ဖယ်ရှားမည် ဖြစ်သည်။ သို့သော် ဘုရားသခင်၏ တစ်ဆူတည်းဖြစ်ခြင်းကို ပြင်းထန်စွာ အတည်ပြုထားမှုအပေါ် အခြေခံ၍ သမ္မာကျမ်းစာ တွေးခေါ်မှုသည် မိမိ၏ သဘာဝကို ရိုးရှင်းခြင်းဖြင့် မဟုတ်ဘဲ ရှုပ်ထွေးသော အများအပြားဖြစ်ခြင်းဖြင့် စဉ်းစားသည်။ ဓမ္မသစ်တွင် ရှင်းလင်းစွာ ထုတ်ဖော်ထားသော တစ်ဆူတည်းသော ဘုရားသခင်၏ ကိုယ်ပိုင် ရှုပ်ထွေးမှုကို ဓမ္မဟောင်းတွင် သိပ်မတိကျသော နည်းဖြင့် ဖော်ပြပြီး ဖြစ်သည်။ ဓမ္မသစ်တွင် ပိုမို၍ တိကျပြီး အဆုံးအဖြတ်ပေးသော ဖော်ပြချက်ကို ရရှိသော တစ်ဆူတည်းသော ဘုရားသခင်အဖွဲ့၌ ကိုယ်ပိုင်အများအပြားဖြစ်ခြင်း အကြောင်း ဓမ္မဟောင်း၏ အရိပ်အမြွက်အချို့ကို စဉ်းစားကြည့်ကြရအောင်။

VI. The Godhead in the OT

In the Bible the radical affirmation of God’s oneness does not settle the content of His nature. By associating the oneness of God with the timeless interpretation of His eternity, classical theology concluded that God’s nature must be simple; that is, one cannot think of God as having parts or components. Simplicity would rule out any form of plurality or composition. On the basis of its strong affirmations of the oneness of God, however, biblical thinking conceives His nature not in terms of simplicity but rather in terms of complex plurality. The personal complexity of the one divine being that is clearly articulated in the NT is already expressed by the OT in a less specific way. Let us consider some of the OT hints regarding the personal plurality of the one Godhead that receive further and definitive expression in the NT.

 

A. ပြည့်စုံသော အများကိန်း နှင့် ဘုရားသခင်အဖွဲ့

A. The Plural of Fullness and the Godhead

ဖန်ဆင်းခြင်းအကြောင်းအရာတွင် ဘုရားသခင်သည် ကိုယ်တော်ကိုယ်ကို နာမ်စွန်းပုဒ်ဖြင့် ရည်ညွှန်းတော်မူ၏။ “ထိုအခါ ဘုရားသခင်က၊ လူကို ငါတို့ပုံတော်နှင့်တူအောင်၊ ငါတို့တူအောင် ဖန်ဆင်းကြစို့ဟု မိန့်တော်မူ၏” (ကမ္ဘာဦး ၁:၂၆)။ ကမ္ဘာဦးကျမ်းတွင် အခြားနေရာများတွင်လည်း ထပ်မံတွေ့ရှိရ၏။ “ကြည့်လော့၊ လူသည် ငါတို့တစ်ဦးတစ်ယောက်နှင့်အမျှ ဖြစ်သွားပြီ” (ကမ္ဘာဦး ၃:၂၂)။ “လာကြဦးအံ့၊ ငါတို့ဆင်းသွားကြပြီး သူတို့ဘာသာစကားကို ဤနေရာတွင် ရှုပ်ထွေးစေကြမည်” (ကမ္ဘာဦး ၁၁:၇)။ နောက်ဆုံးအနေဖြင့် ကောင်းကင်ဗိမာန်တော်၌ (အပိုဒ်ငယ် ၁-၄) “ပလ္လင်တော်ပေါ်တွင် ထိုင်တော်မူသော ထာဝရဘုရား၊ မြင့်မြတ်စွာ ချီးမြှောက်ခံရတော်မူသော” (ဟေရှာယ ၆:၁) သည် ဟေရှာယအား ကိုယ်တော်ကိုယ်တိုင် ဗျာဒိတ်ပေးတော်မူပြီး၊ ကိုယ်တော်၏သာသနာတော်ကို ထုတ်ဖော်တော်မူကာ “ငါ မည်သူ့ကိုစေလွှတ်ရမည်နည်း၊ ငါတို့အတွက် မည်သူ သွားမည်နည်း” ဟု မေးတော်မူ၏ (အပိုဒ်ငယ် ၈)။ အခြားအဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်များလည်း အကြံပြုခံရသော်လည်း၊ ဘုရားသခင်၏လုပ်ဆောင်ချက်များကို နာမ်စွန်းပုဒ်ဖြင့် ဖော်ပြထားသည်များကို “ပြည့်စုံခြင်း၏ နာမ်စွန်းပုဒ်” ဟု နားလည်ပါက၊ “ဘုရားသခင်၏အသှ်အတြင်း၌ ပုဂ္ဂိုလ်ပြားများ၏ များပြားခြင်းနှင့်ပတ်သက်၍ ကွဲပြားခြင်းတစ်ခုကို ဤနေရာတွင် မျိုးစေ့ပုံစံ အကြံအစည်တစ်ခုအဖြစ် ဖော်ပြထားသည်” ဟု မြင်နိုင်၏ (Hasel ၆၅)။ ထို့ကြောင့် ဘုရားသခင်နှင့်ဆိုင်သော နာမ်စွန်းပုဒ်အသုံးပြုခြင်းကိုယ်တိုင်သည် ဂန္တဝင်ဓမ္မသုတိယဗေဒတွင် လက်ခံထားသော ရိုးရှင်းခြင်းကို အစားထိုးကာ၊ များပြားခြင်းနှင့် ရှုပ်ထွေးခြင်းပါဝင်သော တစ်ဆူတည်းသော ဘုရားအသှ်ကြီး၏ အယူအဆတစ်ခုကို ညွှန်ပြလျက်ရှိ၏။

In the Creation account God refers to Himself in the plural form. “Then God said, ‘Let us make man in our image, after our likeness’” (Gen. 1:26). Other instances occur elsewhere in Genesis: “Behold, the man has become like one of us” (Gen. 3:22); “Come, let us go down and there confuse their language” (Gen. 11:7). Finally, “the Lord sitting upon a throne, high and lifted up” (Isa. 6:1) in the heavenly temple (verses 1–4), revealed Himself to Isaiah and disclosed His mission by asking, “Whom shall I send, and who will go for us?” (verse 8). Though other interpretations have been suggested, when these references to God’s actions in the plural are understood as “plural of fullness,” it is possible to see that “a distinction in the divine Being with regard to a plurality of persons is here represented as a germinal idea” (Hasel 65). Of itself, then, the usage of the plural form in relation to God points to a concept of the divinity in which the simplicity adopted by classical theology is replaced by a concept of the one Godhead that involves plurality and complexity.

 

B. ယေဟောဝါ၏ ကောင်းကင်တမန်

ဘုရားသခင်၏ အနှစ်သာရအတွင်း များပြားခြင်း (plurality) ဆိုင်ရာ ဓမ္မဟောင်းကျမ်းက အယူအဆကို ပိုမိုရှင်းလင်းစေသည့် အလွန်စိတ်ဝင်စားဖွယ်အထောက်အထား တစ်ခုမှာ ထာဝရဘုရား၏ ကောင်းကင်တမန် (mal’ak YHWH) နှင့်ဆိုင်သော ကျမ်းချက်များတွင် တွေ့ရသည်။ ကောင်းကင်တမန်ဟူသော အယူအဆသည် ကောင်းကင်တမန်များ၏ တာဝန်ပေးခြင်းခံရသော အခန်းကဏ္ဍနှင့် ဘုရားသခင်သည် ဖန်ဆင်းခံပုံစံကို ယူ၍ ကိုယ်တိုင်ကိုယ်ကျ တိုက်ရိုက်၊ မြင်သာထင်သာရှိသော နည်းဖြင့် ကိုယ်တော်ကိုယ်တိုင် ထင်ရှားပြသနိုင်စွမ်းကို ပေါင်းစပ်ထားသည်။ ဥပမာ၊ အာဘရာဟံအား ထင်ရှားပေါ်တော်မူချိန်တွင် လူပုံစံအတိုင်း ယူတော်မူခဲ့သည် (က၊ ၁၈:၁-၅)၊ ယာကုပ်အား ထင်ရှားတော်မူချိန်တွင်လည်း အလားတူပင် (က၊ ၃၂:၂၄-၃၀)။ သမ္မာကျမ်းတစ်စီခန်းတွင် ကောင်းကင်တမန်များသည် ဖန်ဆင်းခံသတ္တဝါများဖြစ်၍ ကိုးကွယ်ခြင်းခံထိုက်သူများ မဟုတ်ပေ (ကော၊ ၂:၁၈; ဗျာ၊ ၁၉:၁၀)။ ကောင်းကင်တမန်များသည် လူ့သမိုင်းနှင့်ဆိုင်သော ဘုရားသခင်၏ သီးခြားရည်ရွယ်ချက်များကို ဆောင်ရွက်ရန် တာဝန်ရှိသည် (ဟေဗြ၊ ၁:၁၄)။

B. The Angel of Yahweh

A most interesting line of evidence that moves toward clarifying the OT concept of plurality in relation to God’s essence is found in several passages that deal with the Angel of the Lord. The concept of mal’ak YHWH integrates the mission-oriented role of angels with God’s capability to reveal Himself in a personal, direct, visible, way by adopting a created form. For instance, He took on the form of a man when He revealed Himself to Abraham (Gen. 18:1–5) and Jacob (Gen. 32:24–30). Throughout the Bible angels are created beings, not to be worshiped (Col. 2:18; Rev. 19:10). Angelic beings have the specific task of carrying out God’s specific purposes relating to human history (Heb. 1:14).

 

“ထာဝရဘုရား၏ ကောင်းကင်တမန်” သို့မဟုတ် “ဘုရားသခင်၏ ကောင်းကင်တမန်” ဟူသော အမည်ကို ကောင်းကင်တမန်သတ္တဝါများနှင့် ဆက်စပ်၍ မကြာခမန် သုံးစွဲထားသည် (ဥပမာ၊ ၂ဓမ်၊ ၁၄:၁၇; ၂၄:၁၆; ၁ရာ၊ ၁၉:၇; ၂ရာ၊ ၁:၃၊ ၁၅; ၁ရာ၊ ၂၁:၁၂၊ ၁၅၊ ၁၆)။ သို့ရာတွင် အချို့သော အထူးအခြေအနေများတွင်မူ ထာဝရဘုရား၏ ကောင်းကင်တမန်ကို ယေဟောဝါနှင့် တိုက်ရိုက်အတူတူပင် ဖော်ပြထားသည်။ တရားသူကြီး ၂:၁-၅ တွင် ထာဝရဘုရား၏ ကောင်းကင်တမန်သည် ဣသရေလလူမျိုးကို အဲဂုတ္တုမှ နှုတ်ဆောင်လာသူ၊ သူတို့၏ ဘိုးဘေးများနှင့် ပဋိညာဉ်တည်သူအဖြစ် ထင်ရှားသည်။ သို့ရာတွင် ထိုအမှုတော်များကို အခြားကျမ်းချက်များက ယေဟောဝါကိုယ်တိုင်ပင် ပြုတော်မူသူဟု ဖော်ပြထားသည် (ထွက်၊ ၆:၆; ၁၃:၃; တရား၊ ၅:၁၂; ၇:၁၉; ယောရှု၊ ၂:၁၀; ၁ရာ၊ ၈:၉)။ မီးလျှံထဲမှ ဘုရားသခင်သည် မောရှေအား ကိုယ်တိုင်ထင်ရှားတော်မူခဲ့သည်။ ထိုအံ့ဖွယ်ဘုရားထင်ရှားခြင်း (ထွက်၊ ၃:၂-၁၅) တွင် ထာဝရဘုရား၏ ကောင်းကင်တမန်သည် “ချုံပုတ်အလယ်၌ မီးလျှံထဲမှ” မောရှေအား ထင်ရှားသည် (အပိုဒ် ၂)။ သို့ရာတွင် ချက်ချင်း ယေဟောဝါကိုယ်တိုင်ပင် မောရှေအား ကိုယ်တော်ကိုယ်တိုင် ထင်ရှားပေါ်တော်မူသည် (အပိုဒ် ၄၊ ၆)။ ထာဝရဘုရား၏ ကောင်းကင်တမန်ကို ယေဟောဝါနှင့် တိုက်ရိုက်တူညီစွာ ဖော်ပြထားခြင်းကို အခြားနေရာများတွင်လည်း တွေ့ရသည် (က၊ ၁၆:၇-၁၄; ၂၂:၉-၁၈; တရား၊ ၆:၁၁-၂၄)။ ထာဝရဘုရား၏ ကောင်းကင်တမန်ကို ယေဟောဝါနှင့် တိကျစွာ အတူတူဖြစ်ကြောင်း နားလည်ခြင်းကို သမ္မာကျမ်းဆိုင်ရာ ထာဝရဖြစ်ခြင်း (III. A ကိုကြည့်)၊ မပြောင်းမလဲဖြစ်ခြင်း (III. B ကိုကြည့်)၊ သမိုင်းအတွင်း ရှိနေခြင်း (IV. D ကိုကြည့်) စသော အယူအဆများအပေါ် အခြေခံလျှင် ဘုရားသခင်သည် လူ့သမိုင်း၏ အချိန်ကာလအစဉ်အလာအတွင်း ကိုယ်တိုင်ထင်ရှားပြသ၍ တိုက်ရိုက်လုပ်ဆောင်နိုင်စွမ်းကို အလေးပေးဖော်ပြသည်။ ထာဝရဘုရား၏ ကောင်းကင်တမန်ကို ယေဟောဝါနှင့် အတူတူဖြစ်ကြောင်း သိရှိခြင်းသည် ဘုရားသခင်၏ အနှစ်သာရတွင် များပြားခြင်း ရှိကြောင်းကို သက်သေမပြနိုင်သော်လည်း၊ သွယ်ဝိုက်၍ ယေဟောဝါ၏ နှစ်မျိုးသော ထင်ရှားခြင်းကို ခွဲခြားသိမြင်ရန် လိုအပ်သော အဆင့်ကို ပြင်ဆင်ပေးထားသည်။

The designation “angel of the Lord” or “Angel of God” is frequently used in relation to angelic beings (cf. 2 Sam. 14:17; 24:16; 1 Kings 19:7; 2 Kings 1:3, 15; 1 Chron. 21:12, 15, 16). On some specific occasions, however, the Angel of the Lord is identified with Yahweh. In Judges 2:1–5 the Angel of the Lord appears as the One who brought Israel out of Egypt and entered into covenant with their fathers, while other texts identify Yahweh as the agent of these very events (Ex. 6:6; 13:3; Deut. 5:12; 7:19; Joshua 2:10; 1 Kings 8:9). In the burning bush God appeared personally to Moses. In this momentous theophany (Ex. 3:2–15) the Angel of the Lord appeared to Moses “in a flame of fire out of the midst of a bush” (verse 2), but immediately Yahweh is the One revealing Himself to Moses (verses 4, 6). The same direct identification of the Angel of the Lord with Yahweh occurs elsewhere (Gen. 16:7–14; 22:9–18; Judges 6:11–24). When the specific identification of the Angel of the Lord with Yahweh is understood on the basis of the biblical concepts of eternity (see III. A), immutability (see III. B), and historical presence (see IV. D), God’s ability to present Himself and act directly within the realm of the temporal order of human history is underlined. Even though the identification of the Angel of the Lord with Yahweh does not prove the plurality of God’s essence, in an indirect way it sets the necessary stage for discerning the dual revelation of Yahweh.

 

C. ယေဟောဝါ၏ နှစ်မျိုးသော ထင်ရှားခြင်း

ကမ္ဘာဦး ၁၆ တွင် ထာဝရဘုရား၏ ကောင်းကင်တမန်ကို ဟာဂရက ယေဟောဝါဟု အမည်တပ်ရုံမျှမက (အပိုဒ် ၁၃)၊ ယေဟောဝါဖြစ်တော်မူသော ထိုကောင်းကင်တမန်သည် ယေဟောဝါကို တတိယလူဖြင့် ရည်ညွှန်းပြောဆိုသည် (အပိုဒ် ၁၁)။ ဤသည်မှာ ယေဟောဝါဖြစ်သော ထာဝရဘုရား၏ ကောင်းကင်တမန်နှင့် ယေဟောဝါအကြား ကွဲပြားမှု ရှိနိုင်ကြောင်း အရိပ်အမြွက်ပြထားသည်။ ထွက်မြောက်ရာ ၂၃ တွင် ယေဟောဝါက ဣသရေလလူမျိုးရှေ့တွင် “ကောင်းကင်တမန်တစ်ပါးကို စေလွှတ်မည်” ဟု ကတိပြုထားသည် (အပိုဒ် ၂၀)။ ဣသရေလလူမျိုးနှင့် ထိုကောင်းကင်တမန်တို့၏ ဆက်ဆံရေးသည် အလွန်ထူးခြားသည်။ ဣသရေလလူမျိုးသည် ထိုကောင်းကင်တမန်ကို နာခံရမည်။ ထိုကောင်းကင်တမန်ကို ယေဟောဝါနှင့် လူများကြားတွင် အလယ်အလတ်သဖွယ် မဟုတ်ဘဲ၊ ဗျာဒိတ်ကျမ်းထုတ်ပြန်သူ၊ ခွင့်လွှတ်သူအဖြစ် ပုံဖော်ထားသည် (အပိုဒ် ၂၁)။ နောက်ဆုံးတွင် ယေဟောဝါက “ငါ့နာမတော်သည် သူ့အထဲ၌ ရှိ၏” ဟု ကြေညာသည် (အပိုဒ် ၂၁)။ “နာမတော်” ဆိုသည်မှာ ဘုရားသခင်၏ သဘာဝတော်ကို ရည်ညွှန်းပြီး၊ ထိုသဘာဝတော်သည် ကိုယ်တော်၏ ပဋိညာဉ်နာမတော် ယေဟောဝါနှင့် တိုက်ရိုက်ဆက်စပ်နေသည် (ထွက်၊ ၃:၁၄၊ ၁၅)။ ဤနေရာတွင် ယေဟောဝါသည် အခြားယေဟောဝါတစ်ပါးကို ထာဝရဘုရားက စေလွှတ်သော ကောင်းကင်တမန်အဖြစ် ပြောဆိုထားသည်ဟု မြင်နိုင်သည်။

C. The Dual Revelation of Yahweh

In Genesis 16 the Angel of the Lord is not only identified by Hagar as Yahweh (verse 13) but the same Angel of the Lord, who is Yahweh, is presented as referring to Yahweh in the third person (verse 11), thus hinting the existence of a possible difference between the Angel of the Lord that is Yahweh, and Yahweh. In Exodus 23 Yahweh promises the Israelites to “send an angel before” them (verse 20). The relation of Israel with this angel is very special. Israel is required to obey the Angel of the Lord, who is portrayed not as an intermediary between Yahweh and the people but rather as the originator of revelation and forgiveness (verse 21). Finally, Yahweh declares that His “name is in him” (verse 21). The “name” refers to the nature of God, which is connected directly with His covenant name Yahweh (Ex. 3:14, 15). It is possible to see that in this passage Yahweh speaks of another Yahweh, who is the Angel sent by the Lord.

 

မဿဲဟိတ်သီချင်း ၁၁၀:၁ တွင် ဒါဝိဒ်က မဿဲယ၏ အုပ်ချုပ်ရေးအကြောင်း ပြောရာတွင် ယေဟောဝါက မဿဲယကို “ငါ့သခင်” ဟု ဟစ်ခေါ်တော်မူသည်ဟု ဖော်ပြထားသည်။ ယေရှုခရစ်သည် မဿဲယ၏ ဘုရားသခင်ဖြစ်ခြင်းဆိုင်ရာ ဓမ္မဟောင်းအထောက်အထားကို ဖာရိရှဲများအား ညွှန်ပြလိုသည့်အနေဖြင့် ဤကျမ်းချက်ကို ကိုးကားတော်မူခဲ့သည် (မတ်၊ ၂၂:၄၄)။ ထို့ကြောင့် မဿဲဟိတ်သီချင်း ၁၁၀ သည် မဿဲယ၏ ဘုရားသခင်ဖြစ်ခြင်းသဘောကို အရိပ်အမြွက်ပြရုံမျှမက “သခင်” ဟူသော နှစ်ပါးရှိကြောင်းကိုပါ ထုတ်ဖော်ပြသည်။ ဤနှစ်ပါးရှိခြင်းကို နောက်ပိုင်းတွင် ဇာခရိယ၌ ထပ်မံဖွံ့ဖြိုးစေသည်။ ထာဝရဘုရားကို မြင်သောအခါ “ယောရှုယမင်းကြီးသည် ထာဝရဘုရား၏ ကောင်းကင်တမန်ရှေ့၌ ရပ်နေ၍ စာတန်သည် သူ့လက်ျာဘက်၌ ရပ်၍ စွပ်စွဲနေ၏” (ဇာခရိ၊ ၃:၁)။ ထို့နောက် “ထာဝရဘုရား” ဟု အတူတူဖြစ်သော ထာဝရဘုရား၏ ကောင်းကင်တမန်က စာတန်ကို “ထာဝရဘုရား သင့်ကို ဆူပဲ့တော်မူစေသတည်း” ဟု ပြောသည် (အပိုဒ် ၂)။ ထို့ကြောင့် ဤကျမ်းချက်သည် ကိုယ်တိုင်ကိုယ်ကျ ယေဟောဝါနှစ်ပါး ရှိကြောင်းကို အကြံပြုထားသည်—တစ်ပါးမှာ လူမျိုးတို့နှင့်ဆိုင်သော ရွေးနုတ်ခြင်းလုပ်ငန်းများကို ဆောင်ရွက်သော ထာဝရဘုရား၏ ကောင်းကင်တမန်နှင့် အတူတူဖြစ်သူ (IV. D ကိုကြည့်)၊ နောက်တစ်ပါးမှာ အလွန်ကြီးမြတ်တော်မူသော ဘုရားသခင် (III. D ကိုကြည့်) ဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်နှင့်ဆိုင်သော များပြားခြင်း—ဘုရားသခင်ဟူသော ဓမ္မဟောင်းစကားလုံး၏ ဗဟုဝုစ်ပုံစံ (Elohim) နှင့် ယေဟောဝါဖြစ်သော ထာဝရဘုရား၏ ကောင်းကင်တမန်နှင့် ယေဟောဝါအကြား ကိုယ်ပိုင်နှစ်ပါးရှိခြင်းဟူသော အယူအဆတို့က အကြံပြုထားသည့် များပြားခြင်း—သည် ဘုရားသခင်၏ တစ်ဆူတည်းဖြစ်ခြင်းကို ဘာသာမျိုးစုံယုံကြည်ခြင်း (polytheism) အဖြစ် ပြိုကွဲသွားစေခြင်း မရှိပေ။ ဆန့်ကျင်ဘက်အားဖြင့် သမ္မာကျမ်းဆိုင်ရာ ဘုရားသခင်အယူအဆတွင် များပြားခြင်း ရှိကြောင်း အစပိုင်းထင်ရှားခြင်းကို တစ်ဆူတည်းဖြစ်ခြင်းဟူသော အခြေခံအပေါ်တွင် နားလည်ရမည်။

Speaking about the Messiah’s dominion, in Psalm 110:1 David presents Yahweh as addressing the Messiah as “my Lord.” Jesus, trying to lead the Pharisees to the OT evidence of the divine origin of the Messiah, quoted from this passage, referring to the Lord addressing the Messiah as “my Lord” (Matt. 22:44). It seems, then, that Psalm 110 not only hints the divine nature of the Messiah, but in so doing also discloses the existence of a duality of “Lords.” This duality is developed further years later when Zechariah, in a vision of the Lord, sees “Joshua the high priest standing before the angel of the Lord, and Satan standing at his right hand to accuse him” (Zech. 3:1). Next, the Angel of the Lord identified with the “Lord,” addresses Satan: “The Lord rebuke you, O Satan!” (verse 2). Thus the text seems to suggest the existence of two personal Yahwehs, one identified with the angel of the Lord who carries on specific redemptive activities in relation to the people (see IV. D), the other identified with the transcendent God (see III. D). The plurality regarding God—suggested by the plural form of the OT word for God (Elohim), as well as the specific idea of a personal duality between the Angel of the Lord who is Yahweh and Yahweh—does not dissolve the concept of God’s oneness into polytheism. On the contrary, the incipient revelation of the presence of plurality in the biblical idea of God is to be understood on the foundation provided by the idea of oneness.

 

သမ္မာကျမ်းဆိုင်ရာ တွေးခေါ်မှုသည် ဂရိလူမျိုးတို့၏ တစ်ဆူတည်းဖြစ်ခြင်းကို ရိုးရှင်းခြင်းနှင့် တူညီသည်ဟူသော အယူနှင့် အစပြုချိန်မှပင် သဘောမတူပေ။ သမိုင်းဆိုင်ရာ နီးကပ်စွာရှိနေခြင်း (IV. D ကိုကြည့်) ကို ကိုယ်တိုင်ကိုယ်ကျ ဆက်သွယ်ရေးအဖြစ် နားလည်ခြင်းအပေါ် အခြေခံ၍ ဓမ္မဟောင်းတွေးခေါ်မှုသည် ဘုရားသခင်၏ တစ်ဆူတည်းဖြစ်ခြင်းကို များပြားခြင်းနှင့် ဆန့်ကျင်ဘက် မဟုတ်ဘဲ၊ တကယ်တော့ တကယ်ရှိသော ကိုယ်ပိုင်ဆက်ဆံရေး များပြားခြင်းနှင့် လိုက်ဖက်ညီသည်ဟု နားလည်နိုင်ခဲ့သည်။

From the very outset biblical thinking does not agree with the Greek identification of oneness with simplicity as required by the timeless interpretation of God’s being. On the basis of the historical interpretation of immanence (see IV. D) as personal communion, OT thinking is able to understand God’s oneness as not contradictory to, but rather compatible with, a dynamic personal plurality in the Godhead.

 

ဓမ္မဟောင်းတွင် ဘုရားသခင်၏ သုံးပါးတစ်ဆူသဘောကို ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင် ရှိသည့်အတိုင်း တိကျစွာ၊ နက်နဲစွာ ထင်ရှားစွာ ဖော်ပြထားခြင်း မရှိပေ။ ခရစ်တော်အတွင်း ဘုရားသခင်၏ ဓမ္မသစ်ထင်ရှားခြင်းမှ ရရှိသော ရှုထောင့်အရ တစ်ဆူတည်းဖြစ်ခြင်းနှင့် များပြားခြင်းဟူသော ထပ်နေသော အယူအဆများကို သုံးပါးတစ်ဆူဆိုင်ရာ အဆုံးအမကို ဓမ္မဟောင်း၌ အရိပ်အမြွက်ပြထားသည်ဟု အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုနိုင်သည်။ မည်သို့ပင်ဆိုစေ၊ တစ်ဆူတည်းဖြစ်ခြင်းကို ထုတ်ဖော်သော ထင်ရှားခြင်းလမ်းကြောင်းနှင့် ဘုရားသခင်၏ တစ်ဆူတည်းဖြစ်ခြင်းနှင့် ဆက်စပ်သော များပြားခြင်းကို ထုတ်ဖော်သော လမ်းကြောင်းတို့သည် တစ်ခုနှင့်တစ်ခု ပယ်ဖျက်ခြင်း မရှိဘဲ၊ အသားဖြစ်ခြင်းကြောင့် ယေရှုခရစ်မှ ယူဆောင်လာသော ဘုရားသခင်နှင့်ပတ်သက်သော အံ့ဖွယ်ထင်ရှားခြင်းအတွက် သင့်လျော်သော နောက်ခံကို ပေးထားသည်။

In the OT the trinitarian nature of God is not expressly revealed in the specificity and depth that are present in the NT record. From the vantage point gained from the NT revelation of God in Christ, it is possible to interpret the overlapping concepts of oneness and plurality as OT hints of the trinitarian doctrine of God. In any case, the two lines of revelation, that which discloses the oneness of God and that which discloses plurality as related to God’s oneness, do not cancel out each other but rather provide the appropriate background for the surprising revelation regarding God brought by the Incarnation.

 

VII. ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင် ဘုရားသခင်၏ အနှစ်သာရ (သုံးပါးတစ်ဆူ)

 ယေရှုခရစ်အတွင်း ဘုရားသခင်၏ ကိုယ်တော်တိုင် ထင်ရှားခြင်းသည် တကယ်ရှိသော သမိုင်းဆိုင်ရာ အဖြစ်အပျက်အနေဖြင့် ဘုရားသခင်ကို နားလည်ရန် အလင်းသစ်ကို ယူဆောင်လာခဲ့သည်။ ယေရှုခရစ်အတွင်း ဘုရားသခင်၏ ထင်ရှားခြင်းသည် ဘုရားသခင်၏ အနှစ်သာရကို နားလည်ရာတွင် ဓမ္မဟောင်း၏ အခြေခံနည်းလမ်း—တစ်ဆူတည်းဖြစ်ခြင်း (V ကိုကြည့်) နှင့် ကိုယ်ပိုင်ခွဲခြားမှု (VI ကိုကြည့်) တို့ကို ပြောင်းလဲပစ်ခြင်း မရှိဘဲ ယူဆောင်လာခဲ့သည်။ ဆန့်ကျင်ဘက်အားဖြင့် ဓမ္မသစ်ကျမ်းသည် ဓမ္မဟောင်းတွင် ရှိပြီးသား ဘုရားသခင်၏ များပြားခြင်းဟူသော တကယ်ရှိသော အယူအဆကို ပိုမိုနက်ရှိုင်းစေပြီး ဘုရားသခင်၏ တစ်ဆူတည်းဖြစ်ခြင်းကို ထပ်မံအတည်ပြုသည်။ ရလဒ်မှာ ဘုရားသခင်ကို သုံးပါးတစ်ဆူအဖြစ် ထင်ရှားစေခြင်း ဖြစ်သည်။ ဓမ္မသစ်ကျမ်းသည် ဘုရားသခင်၏ တစ်ဆူတည်းဖြစ်ခြင်းကို ယူဆထားပြီး ထပ်မံရှင်းပြခြင်း မပြုတော့ဘဲ၊ ဘုရားသခင်၏ များပြားခြင်းနယ်ပယ်ကို တိုးချဲ့ထားသည်။ ယေရှုခရစ်အတွင်း ထာဝရဘုရားသခင်၏ ကိုယ်ပိုင်ပုဂ္ဂိုလ်ကို တကယ်ရှိသော သမိုင်းဆိုင်ရာ ထင်ရှားခြင်းသည် ဘုရားသခင်၏ “အခြား” ဟူသော နက်ရှိုင်းသော ထင်ရှားခြင်းအတွက် တံခါးကို ဖွင့်ပေးခဲ့သည်။ ခရစ်တော်၏ ကောင်းကင်သို့ မတက်မီ ဓမ္မဟောင်းယဇ်ပုရောဟိတ်နှင့် ဓမ္မသစ်အသားဖြစ်ခြင်းမှတစ်ဆင့် ဆက်လက်ထင်ရှားနေသော ဘုရားသခင်၏ သမိုင်းဆိုင်ရာ၊ ကိုယ်တိုင်ကိုယ်ကျ ရှိနေခြင်းကို ဆက်လက်တည်တံ့စေရန် ရှင်းပြရန် လိုအပ်ခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် ဘုရားသခင်၏ သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ ထာဝရပုဂ္ဂိုလ်ကို တိကျစွာ ထင်ရှားစေပြီး စေလွှတ်ခြင်းသည် ဘုရားသခင်၏ ကိုယ်တိုင်ကိုယ်ကျ၊ သမိုင်းဆိုင်ရာ နီးကပ်စွာရှိနေခြင်း၏ ဆက်လက်တည်တံ့မှုကို ရှင်းပြရန် လိုအပ်ခဲ့သည်။

VII. The Godhead in the NT

God’s self-revelation in Jesus as concrete, historical reality brought new light for understanding God. The revelation of God in Jesus Christ did not modify the basic OT approach to the understanding of the Godhead, which includes both the idea of oneness (see V) and of personal distinctions (see VI), but simply assumed it. On the contrary, the NT deepens the dynamic concept of divine plurality already present in the OT while at the same time affirming the oneness of God. The result is the revelation of God as Trinity. The NT assumes the idea of God’s oneness without further elaborating on it, while at the same time expanding the area of God’s plurality. The concrete revelation of the eternal person of God the Son in Jesus Christ opened the door for a more specific revelation of a divine “Other.” Christ’s ascension to heaven prompted an explanation of the continuation of God’s historical, personal presence, continuously manifested through the OT sanctuary and the NT Incarnation. The specific revelation and sending of the eternal person of God the Holy Spirit was necessary in order to explain the historical continuity of God’s personal, historical immanence.

 

A.    ဘုရားသခင်၏ သားတော်

B.     ယေရှုခရစ်သည် မာရိမှ မွေးဖွားသော လူသားဖြစ်သည် (မတ်၊ ၁:၁၆)။ ငယ်ရွယ်စဉ်ကတည်းက ကိုယ်တော်ကို သိကျွမ်းသူများသည် ပရောဖက်ပင်လျှင် လက်ခံရန် ခက်ခဲခဲ့ကြသည် (မာ၊ ၆:၃-၅)။ သို့ရာတွင် ဓမ္မသစ်ကျမ်းအရ ယေရှုခရစ်သည် လူသားမျိုးနွယ်အား ပေးသနားတော်မူသော ဘုရားသခင်၏ အတိုက်အခံဆုံး၊ အရှင်းလင်းဆုံး ထင်ရှားခြင်း ဖြစ်သည် (ယော၊ ၁:၁၈; ၁၄:၈၊ ၉; ဟေဗြ၊ ၁:၂၊ ၃)။ ကိုယ်တော်သည် အသားဖြစ်လာသော ဘုရားသခင် ဖြစ်တော်မူသည်။ အဓိကအားဖြင့် ကျွန်ုပ်တို့၏ သုံးပါးတစ်ဆူ ဘုရားသခင်ကို နားလည်ခြင်းသည် ခရစ်တော်အကြောင်းကျမ်းမှ ပေါက်ဖွားလာခြင်း ဖြစ်သည်။ ခရစ်တော်၏ ဘုရားဖြစ်ခြင်းကို ဓမ္မဟောင်း၏ ဘုရားသခင်၏ တစ်ဆူတည်းဖြစ်ခြင်းအတွင်း များပြားခြင်းဆိုင်ရာ ထင်ရှားခြင်းနှင့် တွဲ၍ မြင်သောအခါ၊ ခမည်းတော်နှင့် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ ပုဂ္ဂိုလ်များအကြောင်း နောက်ထပ်ထင်ရှားခြင်းအတွက် အဆင့်ကို ပြင်ဆင်ပေးသည်။ ဓမ္မဟောင်း၏ နောက်ခံနှင့် ဓမ္မသစ်စာရေးသူများက တင်ပြသော ယေရှုခရစ်အတွင်း ထာဝရသားတော်၏ တကယ်ရှိသော သမိုင်းဆိုင်ရာ ထင်ရှားခြင်း မရှိလျှင် ခမည်းတော်နှင့် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်အကြောင်း ပြောဆိုခြင်းသည် ဘုရားသခင်၏ အတွင်းစိတ် သုံးပါးတစ်ဆူသဘောကို ထင်ရှားစေရန် လုံလောက်မည် မဟုတ်ပေ။ ဤအဆင့်နှစ်ခုသည် လူသားမျိုးနွယ်ကို ဘုရားသခင်၏ ဖြစ်တည်မှုကို ပိုမိုနက်ရှိုင်းစွာ နားလည်စေရန် လိုအပ်ခဲ့သည်။

A. God the Son

Jesus Christ was a man born of Mary (Matt. 1:16). Those who knew Him as a child and a young adult found it difficult to accept Jesus even as a prophet (Mark 6:3–5). According to the NT, however, Jesus the man was the most direct and clear revelation of God given to humankind (John 1:18; 14:8, 9; Heb. 1:2, 3). He is God incarnate. In a very real sense, our understanding of God’s Trinity arises out of Christology. When the divinity of the person of Christ is seen within the context of the OT revelation about God’s plurality in oneness, the stage is set for the further revelation about the person of the Father and the person of the Holy Spirit. Without the OT background and the specific historical revelation of the eternal Son in Jesus Christ as presented by the NT writers, talk about the Father and the Holy Spirit would not have been enough to reveal the inner trinitarian being of God. These two steps were necessary if human beings were to be introduced to a deeper understanding of God’s being.

 

၁. ဘုရားဖြစ်ခြင်း

 ဓမ္မသစ်ကျမ်းချက်များစွာတွင် ခရစ်တော်ကို ဘုရားသခင်ဟု ရည်ညွှန်းထားသည် (ယော၊ ၁:၁၊ ၁၈; ၂၀:၂၈; ဟေဗြ၊ ၁:၈၊ ၉; ၂ပေ၊ ၁:၁; ၁ယော၊ ၅:၂၀)။ ယောဟန်သည် ခရစ်တော်၏ ရှေးကပင်ရှိခြင်းကို သင်ကြားရုံမျှမက ဘုရားသခင်အား သာလျှင် ပိုင်ဆိုင်သော အကြွင်းမဲ့နည်းဖြင့် ဖော်ပြထားသည် (ယော၊ ၁:၁၊ ၂; ၈:၅၈; ကော၊ ၁:၁၇ နှင့် နှိုင်းယှဉ်)။ ဘုရားသခင်၏ ဂုဏ်တော်များကို ခရစ်တော်အား သွတ်သွင်းထားသည်—ထာဝရဖြစ်ခြင်း (ဟေဗြ၊ ၁:၁၁၊ ၁၂)၊ ကိုယ်တော်အတွင်း မူလအတိုင်း အသက်ရှင်ခြင်း (ယော၊ ၁:၄; ၁၄:၆)၊ ဖန်ဆင်းခြင်းတန်ခိုး (ယော၊ ၁:၃; ဟေဗြ၊ ၁:၂၊ ၁၀; ကော၊ ၁:၁၆)။ ဟေဗြဲလူမျိုးတို့ထံ စာတမ်းအဖွင့်တွင် သားတော်သည် “ဘုရားသခင်၏ ဘုန်းတော်ကို ထင်ရှားစေပြီး ကိုယ်တော်၏ အနှစ်သာရကို အတိအကျ တူစေတော်မူ၏” ဟု ဖော်ပြထားသည် (ဟေဗြ၊ ၁:၃)။ ပါဝုက ခရစ်တော်သည် “ဘုရားသခင်၏ ပုံသဏ္ဌာန်နှင့် အညီ” ရှိသည်ဟု ဖော်ပြသည် (ဖိ၊ ၂:၆)။

1. Divinity

Several NT passages refer to Christ as God (John 1:1, 18; 20:28; Heb. 1:8, 9; 2 Peter 1:1; 1 John 5:20). John not only teaches the preexistence of Christ (John 17:5), but also expresses it in an absolute way that belongs only to God (John 1:1, 2; 8:58; cf. Col. 1:17). Divine characteristics are attributed to Christ: eternity (Heb. 1:11, 12), possession of underived life in Himself (John 1:4; 14:6), and the divine power to create (John 1:3; Heb. 1:2, 10; Col. 1:16). The introduction to the letter to the Hebrews states that the Son “reflects the glory of God and bears the very stamp of his nature” (Heb. 1:3). Paul describes Christ as being “in the form of God” (Phil. 2:6).

 

“ငါဖြစ်၍ ရှိသည်” (I AM) ဟူသော ထုတ်ဖော်ချက်များသည် ခရစ်တော်ကိုယ်တိုင် ကိုယ်တော်၏ ဘုရားဖြစ်ခြင်းကို ထောက်ပြသော နောက်နည်းတစ်ခု ဖြစ်သည်။ “ငါဖြစ်၍ ရှိသည်” ဟူသော အမည်ကို ကိုယ်တော်အတွက် တောင်းဆိုခြင်းအားဖြင့် ခရစ်တော်သည် မောရှေအား ဘုရားထင်ရှားခြင်းတွင် ကိုယ်တိုင်ကြေညာတော်မူသော ယေဟောဝါ၏ ကိုယ်ပိုင်နာမတော် “ငါသည် ငါဖြစ်၍ ရှိသည်” (’ehyeh ’āšer ’ehyeh) (ထွက်၊ ၃:၁၄) ကို အသုံးပြုတော်မူခြင်း ဖြစ်သည်။ ဤအသုံးပြုပုံသည် ဘုရားသခင်၏ ဂုဏ်တော်များကို အလေးပေးသော ထုတ်ဖော်ချက်များတွင် ပါဝင်သည်—အနန္တတန်ခိုး (ယော၊ ၆:၂၀၊ ၂၁)၊ ထာဝရဖြစ်ခြင်း (ယော၊ ၈:၅၈)၊ ကြိုသိခြင်း (ယော၊ ၁၃:၁၉)၊ ဘုရားသခင်၏ ဘုန်းတော်နှင့် တန်ခိုးထင်ရှားခြင်း (ယော၊ ၁၈:၅၊ ၆၊ ၈)၊ ကယ်တင်ခြင်း၏ အရင်းအမြစ်အဖြစ် ယေရှု (ယော၊ ၈:၂၄)။ နောက်ဆုံး၊ ဓမ္မသစ်ကျမ်းသည် ခရစ်တော်ကို ဓမ္မဟောင်း ယေဟောဝါနှင့် အတူတူဖြစ်ကြောင်း ဖော်ပြသည်။ ယေဟောဝါ၏ ရွေးနုတ်ခြင်းအတွက် ကောင်းကင်ဘုံမှ သီချင်းဆိုသော ချီးမွမ်းခြင်း (ဟေရှာ၊ ၄၄:၂၃) ကို ဖိလိပ္ပိ ၂:၁၀ တွင် ခရစ်တော်အား ကိုးကွယ်ခြင်းအဖြစ် အသုံးချထားသည်။ ယေဟောဝါ၏ ဖန်ဆင်းခြင်းတန်ခိုးနှင့် ထာဝရဖြစ်ခြင်းဆိုင်ရာ ထုတ်ဖော်ချက် (ဆာ၊ ၁၀၂:၂၅-၂၇) ကို ဟေဗြဲ ၁:၁၀-၁၂ တွင် ခရစ်တော်အား အသုံးချထားသည်။ ဤအငြင်းအခုံကို အားဖြည့်ရန် ဟေဗြဲ ၁:၈၊ ၉ သည် ဆာလံ ၄၅:၆၊ ၇ မှ ကိုးကား၍ ခရစ်တော်ကို ဘုရားသခင် (’elohîm) ဟု အတူတူဖြစ်ကြောင်း ဖော်ပြသည်။

The “I AM” statements appear to be another way Christ Himself pointed out His divine nature. By claiming for Himself the “I AM” designation, Christ used the same name that Yahweh, revealing Himself to Moses in a theophany, declared to be His own personal name: “I AM WHO I AM” (’ehyeh’āšer’ehyeh) (Ex. 3:14). This usage applies to pronouncements that underline divine attributes, such as omnipotence (John 6:20, 21), eternity (John 8:58), foreknowledge (John 13:19), the manifestation of divine glory and power (John 18:5, 6, 8), and Jesus as the source of salvation (John 8:24). Finally, the NT affirms Christ’s divinity by identifying Him with the OT Yahweh. The song of praise that heaven sings to Yahweh for His redemption (Isa. 44:23) is applied to the worship of Christ in Philippians 2:10. The statement about Yahweh’s creative power and eternity recorded in Psalm 102:25–27 is quoted in Hebrews 1:10–12, where it is applied to Christ. To reinforce this line of argument, Hebrews 1:8, 9 identifies Christ with God (’elohîm) by quoting from Psalm 45:6, 7.

 

ပါဝုက ခရစ်တော်၏ ဘုရားဖြစ်ခြင်းဆိုင်ရာ ဓမ္မသစ်သက်သေခံချက်ကို အနှစ်ချုပ်၍ “ဘုရားဖြစ်ခြင်း၏ ပြည့်စုံမှုအလုံးစုံသည် ကိုယ်ခန္ဓာနှင့်တကွ သူ့အထဲ၌ တည်နေ၏” ဟု ရှင်းလင်းစွာ ဖော်ပြသည် (ကော၊ ၂:၉)။ အစပိုင်းမှ “ဘုရားသခင် ကျွန်ုပ်တို့နှင့်အတူ ရှိတော်မူ၏” (မတ်၊ ၁:၂၃; ဟေရှာ၊ ၇:၁၄ နှင့်နှိုင်း) ဖြစ်သော နာဇရက်ယေရှု (ယော၊ ၁:၁၄) မှစ၍ ဓမ္မဟောင်း၏ ဘုရားသခင်၏ များပြားခြင်းဆိုင်ရာ အစပိုင်းအယူအဆသည် တိကျမှုနှင့် ရှုပ်ထွေးမှု တိုးလာပြီး ဘုရားသခင်၏ သုံးပါးတစ်ဆူ ဖြစ်တည်မှုကို ဖော်ထုတ်လာသည်။

Paul summarizes the NT testimony to Christ’s divinity by plainly stating the mystery of God’s incarnation in Jesus Christ: “In him the whole fulness of deity dwells bodily” (Col. 2:9). From the starting point, “God with us” (Matt. 1:23; cf. Isa. 7:14) as Jesus of Nazareth (John 1:14), the incipient OT conception of divine plurality grows in specificity and complexity, unfolding the trinitarian nature of God’s being.

 

၂. သားဖြစ်ခြင်း

 ဘုရားသခင်၏ သမိုင်းဆိုင်ရာ နီးကပ်စွာရှိနေခြင်း (IV. D ကိုကြည့်) ဟူသော အယူအဆသည် နာဇရက်ယေရှုအတွင်း ဘုရားသခင်၏ အံ့ဖွယ်ဓမ္မသစ်ထင်ရှားခြင်းကို နားလည်ရန် မရှိမဖြစ် နောက်ခံ ဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်၏ တစ်ဆူတည်းဖြစ်ခြင်းကို တင်းကြပ်စွာ နားလည်ခြင်းသည် ယေဟောဝါ၊ တစ်ဆူတည်းသော ဘုရားသခင်သည် ယခု ယေရှုခရစ်အတွင်း ရှိတော်မူသည်ဟု နိဂုံးချုပ်စေနိုင်သည်။ ထို့ကြောင့် အသားဖြစ်ခြင်းသည် ဘုရားသခင်၏ တစ်ခုလုံးကို လွှမ်းခြုံမည် ဖြစ်သည်။ သို့ရာတွင် ဓမ္မသစ်ကျမ်းသည် ယေရှုနာဇရက်အတွင်း ဘုရားဖြစ်ခြင်း၏ ပြည့်စုံမှု တည်ရှိသည်ဟု ပေါပေါ်စီးစီး ဖော်ပြသော်လည်း၊ ထိုပြည့်စုံမှုသည် ဘုရားသခင်၏ တစ်ခုလုံးကို လွှမ်းခြုံသည်ဟု နားလည်ခြင်း မဟုတ်ပေ။ ယေရှုနာဇရက်၏ ဘုရားဖြစ်ခြင်းသည် တစ်ဆူတည်းသော ဘုရားသခင်အတွင်း ဓမ္မဟောင်း၏ များပြားခြင်းအယူအဆကို ပိုမိုတိကျလာစေပြီး ဘုရားသခင်၏ သုံးပါးတစ်ဆူ ဖြစ်တည်မှုကို ထင်ရှားစေသည်။

2. Sonship

The historical concept of God’s immanence (see IV. D) is the necessary background to understand the astonishing NT revelation of God in Jesus of Nazareth. A strict understanding of God’s oneness could lead to the conclusion that Yahweh, the only God, is now in Jesus Christ; the Incarnation would, thus, encompass the whole being of God. The NT, however, abundantly shows that the fullness of divinity dwells in Jesus of Nazareth but that it is not to be understood as encompassing the whole being of God. The divinity of Jesus of Nazareth brings the OT idea of plurality in the one God to further specificity, leading to the revelation of the trinitarian nature of God’s reality.

 

ယောဟန်ခရစ်ဝင်နှင့် ဟေဗြဲစာတို့၏ အဖွင့်အပိုဒ်များသည် ယေရှုနာဇရက်ကို ဘုရားသခင်၏ အသားဖြစ်ခြင်းအဖြစ် တင်ပြထားသည်။ နှစ်ခုစလုံးသည် ဘုရားသခင်၏ အနှစ်သာရတွင် အနည်းဆုံး ဘုရားပုဂ္ဂိုလ်နှစ်ပါး—ခမည်းတော်နှင့် သားတော်—ပါဝင်ကြောင်း ဘုရားသခင်၏ နှစ်ပါးရှိခြင်းကို ထုတ်ဖော်သည်။ ယောဟန်က ယေရှုနာဇရက်၏ ဘုရားသဘောကို “စကားတော်သည် ဘုရားသခင်ဖြစ်သည်” ဟုသာမက “စကားတော်သည် ဘုရားသခင်နှင့်အတူ ရှိသည်” ဟုပါ တင်ပြသည် (ယော၊ ၁:၁)။ ဘုရားသခင်၏ “အခြား” မှာ “လိုဂိုး” (Logos) ဖြစ်သည်။ ဟေဗြဲစာအဖွင့်တွင် ဘုရားသခင်၏ “အခြား” ကို လိုဂိုးဟု မဟုတ်ဘဲ “သားတော်” ဟု တင်ပြထားပြီး “ဘုရားသခင်၏ ဘုန်းတော်ကို ထင်ရှားစေပြီး ကိုယ်တော်၏ အနှစ်သာရကို အတိအကျ တူစေတော်မူ၏” (ဟေဗြ၊ ၁:၃)။ “သားတော်” သည် ယေရှုနာဇရက်အတွင်း အသားဖြစ်လာသည် (ဟေဗြ၊ ၂:၉)။ “လိုဂိုး” သို့မဟုတ် “သားတော်” ဟူသော ဘုရားသခင်၏ “အခြား” သည် ယေရှုနာဇရက်အတွင်း အသားဖြစ်လာသောကြောင့် သူ့အထဲ၌ တည်ရှိသော “ဘုရားဖြစ်ခြင်း၏ ပြည့်စုံမှု” (ကော၊ ၂:၉) သည် ဘုရားဖြစ်ခြင်း၏ တစ်ခုလုံးကို လွှမ်းခြုံခြင်း မဟုတ်ပေ။

The prologues to the Gospel of John and to the Epistle to the Hebrews present Jesus of Nazareth as the incarnation of God. Both disclose a divine duality, that the Godhead includes at least two divine persons, the Father and the Son. John presents the divine nature of Jesus of Nazareth not only as the Word that “was God,” but also as the Word that “was with God” (John 1:1). The divine “Other” is the “Logos.” The introduction to the Epistle to the Hebrews presents the divine “Other” not as Logos but as the “Son” (Heb. 1:2) who “reflects the glory of God and bears the very stamp of his nature” (verse 3). The “Son” is incarnated in Jesus of Nazareth (Heb. 2:9). Since the divine “Other,” as “Logos” or “Son,” is incarnated in Jesus of Nazareth, the “fulness of the divinity” (Col. 2:9) that dwells in Him does not encompass the whole divine being.

 

အသားဖြစ်ခြင်းသည် ဘုရားသခင်၏ များပြားသဘောကို ပိုမိုနက်ရှိုင်းစွာ ထင်ရှားစေသည်။ ယောဟန်က သက်သေခံသည်။ “ငါတို့သည် ခမည်းတော်ထံမှ တစ်ပါးတည်းသော သားတော်၏ ဘုန်းကဲ့သို့သော ဘုန်းတော်ကို မြင်ခဲ့ကြပြီ” (ယော၊ ၁:၁၄)။ ခမည်း-သားဆက်ဆံရေးကို ပါဝင်သော ဘုရားပုဂ္ဂိုလ်နှစ်ပါးကို အမည်ပေးရုံမျှမက သူတို့ကြားရှိ ထူးခြားသော ဆက်ဆံရေးကို သရုပ်ဖော်ရန် ရွေးချယ်ထားခြင်း ဖြစ်သည်။

The Incarnation brings us a deeper revelation of God’s plural nature. John testifies: “We have beheld his glory, glory as of the only Son from the Father” (John 1:14). The father-son relationship is chosen not only to name the two divine persons involved but particularly to characterize the special relationship between them.

 

ယော၊ ၁:၁၈ တွင် အသားဖြစ်ခြင်းနှင့် လွတ်လပ်သော ခမည်း-သားဆက်ဆံရေးကို တင်ပြထားသည်။ “ဘုရားသခင်ကို လူတိုင်းမမြင်ဖူးပေ။ ခမည်းတော်၏ ရင်ခွင်ထဲ၌ ရှိတော်မူသော တစ်ပါးတည်းသော သားတော်သည် ကိုယ်တော်ကို ထင်ရှားစေတော်မူပြီ။” မဿဲကလည်း ဖန်ဆင်းခြင်းနှင့် ဘုရားသခင်၏ ထင်ရှားခြင်းဆက်ဆံရေးမတိုင်မီ ရှိပြီးသား ခမည်း-သားဆက်ဆံရေးကို ဖော်ပြသည်။ “သားတော်ကို ခမည်းတော်မှတစ်ပါး အဘယ်သူမျှ မသိ၊ ခမည်းတော်ကို သားတော်မှတစ်ပါး၊ သားတော်က မည်သူ့ကို ထင်ရှားစေလိုတော်မူသည်အတိုင်း ထိုသူမှတစ်ပါး အဘယ်သူမျှ မသိ” (မတ်၊ ၁၁:၂၇; လု၊ ၁၀:၂၂ နှင့်နှိုင်း)။

John 1:18 presents the same father-son relationship as independent from the Incarnation: “No one has ever seen God; the only Son, who is in the bosom of the Father, he has made him known.” Matthew also notes a father-son relationship that is prior to and independent of God’s revelatory relation to His creation: “No one knows the Son except the Father, and no one knows the Father except the Son and any one to whom the Son chooses to reveal him” (Matt. 11:27; cf. Luke 10:22).

 

ဤထုတ်ဖော်ချက်များသည် ခမည်း-သားဟူသော အမည်ဖြင့် ထင်ရှားသော များပြားခြင်းကို တစ်ဆူတည်းသော ဘုရားသခင်၏ သဘာဝထဲတွင်ပင် ထားရှိသည်။ ၎င်းတို့သည် ဘုရားသခင်၏ နီးကပ်စွာရှိနေခြင်းအဆင့်ကို ကျော်လွန်၍ ကိုယ်တော်၏ အလွန်ကြီးမြတ်ခြင်းအဆင့်သို့ ရောက်သည်။ ထို့ပြင် ဤကျမ်းချက်များသည် ဘုရားသခင်၏ အလွန်ကြီးမြတ်ခြင်းအဆင့်တွင် များပြားခြင်းသည် တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး ထူးခြားစွာ သိနိုင်သော အသိစိတ်ဗဟိုနှစ်ခု ပါဝင်ကြောင်း ထုတ်ဖော်သည်။ သုံးပါးတစ်ဆူ၏ များပြားခြင်းကို ဖော်ပြရန် ရွေးချယ်ထားသော ခမည်း-သားဘာသာစကားသည် လူ့အဆင့်မှ ယူထားသော်လည်း၊ ၎င်း၏ ရည်ညွှန်းချက်မှာ ဘုရားသခင်ကိုယ်တိုင် ဖြစ်သည်။ ဤဘာသာစကားသည် ကျွန်ုပ်တို့ “ပုဂ္ဂိုလ်” ဟုခေါ်သော အမျိုးအစား၏ နှစ်ပါးရှိခြင်းနှင့် သူတို့ကြားရှိ ဆက်လက်တည်ရှိသော ဆက်ဆံရေးသည် ဘုရားသခင်၏ သဘာဝတော်၏ အစိတ်အပိုင်းပင် ဖြစ်ကြောင်း ထုတ်ဖော်သည်။ ခမည်းတော်နှင့် သားတော်အကြား ဆက်ဆံရေးသည် အလွန်ကြီးမြတ်ခြင်းနှင့် နီးကပ်စွာရှိနေခြင်း နှစ်မျိုးလုံးတွင် ရှိသည်။ ဓမ္မသစ်တစ်စီခန်းတွင် ခမည်းတော်ဖြစ်ခြင်းနှင့် သားတော်ဖြစ်ခြင်းသည် တစ်ဆူတည်းသော ဘုရားသခင်၏ အမည်များ ဖြစ်လာသည်။ ထို့ကြောင့် “ဘုရားသခင်၏ သားတော်” ဟူသော ဘွဲ့တော်သည် ယေရှုနာဇရက်အတွင်း အသားဖြစ်လာသော ဘုရားပုဂ္ဂိုလ်ကို ရည်ညွှန်းသည် (မတ်၊ ၁၄:၃၃; မာ၊ ၃:၁၁; လု၊ ၄:၄၁; ၁ကော၊ ၁:၉; ဟေဗြ၊ ၄:၁၄ ကိုကြည့်)။

These statements place the plurality revealed by the father-son designation in the very nature of the one God. They move beyond the level of God’s immanence to His transcendence. Furthermore, these texts reveal that within the level of God’s transcendence, plurality involves two centers of consciousness that are able to know each other in a unique way. Even though the father-son language chosen to express the plurality of the Godhead is taken from the human level of existence, its referent is God Himself. This language discloses the existence of a duality of the kind of reality we call person and an ongoing relationship between them as constitutive of the very nature of God. The relationship between the Father and Son exists both at the level of transcendence and immanence. Throughout the NT Fatherhood and Sonship become designations of the one God. Thus, the title “Son of God” refers to the divine person incarnated in Jesus of Nazareth (see Matt. 14:33; Mark 3:11; Luke 4:41; 1 Cor. 1:9; Heb. 4:14).

 

အသားဖြစ်ခြင်းအပေါ် အခြေခံ၍ ဓမ္မသစ်က သုံးပါးတစ်ဆူ၏ များပြားခြင်းကို ဖော်ပြပုံသည် ခမည်းတော်၏ ပုဂ္ဂိုလ် (VII. B ကိုကြည့်) နှင့် သားတော်၏ ပုဂ္ဂိုလ် (ခရစ်တော် I ကိုကြည့်) အကြား သင့်လျော်စွာ နားလည်ခြင်းနှင့် အချင်းချင်း ခွဲခြားခြင်းဆိုင်ရာ မေးခွန်းများ ထွက်ပေါ်စေသည်။ ဘုရားပုဂ္ဂိုလ်နှစ်ပါးအကြား မည်သို့ဆက်ဆံကြောင်း မေးခွန်းလည်း ထွက်ပေါ်စေသည်။ ဘုရားသခင်၏ ဖြစ်တည်မှုတွင် များပြားခြင်းဟူသော သမ္မာကျမ်းဆိုင်ရာ အယူအဆသည် အချင်းချင်း ဘုရားသခင်၏ ဆက်ဆံရေးများ၏ တကယ်ရှိမှုကို ဆိုလိုသည်။ “ခမည်းတော်” နှင့် “သားတော်” ဟူသော စကားလုံးများ၏ ဥပစာသဘောသည် ခမည်းတော်သည် သားတော်ထက် ဦးစားပေးရှိသည်ဟု အကြံပြုသည်။ လူ့ခမည်း-သားဆက်ဆံရေးနှင့် နှိုင်းယှဉ်ခြင်းဖြင့် အကြံပြုထားသော ဘုရားခမည်းတော်သည် ဘုရားသားတော်ထက် ဦးစားပေးရှိ ခြင်းကို သားတော်ကို ခမည်းတော်က ဖြစ်တည်စေသည် (generated) ဟုဆိုသော ကျမ်းချက်အချို့နှင့် သားတော်သည် ခမည်းတော်အောက်တွင်ရှိသည် (subordinated) ဟုဆိုသော ကျမ်းချက်အချို့က ထောက်ခံထင်ရှားသည်။

 

The way the NT expresses the plurality in the Godhead on the basis of the Incarnation raises questions about the proper understanding and mutual distinction between the person of the Father (see VII. B) and the person of the Son (see Christ I). It raises questions also about the way the two divine persons relate to each other. The biblical idea of plurality in God’s being entails the reality of mutual, divine relationships. The analogical meaning of the words “Father” and “Son” seems to suggest that there is a preeminence of the Father over the Son. The preeminence of God the Father over God the Son suggested by the analogy to the human father-son relationship seems to be sustained by some passages that appear to teach that the Son is generated by the Father, and that the Son is subordinated to the Father.

 

၃. ခမည်းတော်ထံမှ မွေးဖွားခြင်း

 လူ့အခြေအနေတွင် ခမည်းသားဆက်ဆံရေးဆိုသည်မှာ သားကို ခမည်းနှင့်မိခင်ထံမှ မွေးဖွားလာခြင်းကို ဆိုလိုသည်။ အာရီယု (IX. B. ၄ ကိုကြည့်) က သားတော်ကို ခမည်းတော်က ဖန်ဆင်းသည်ဟု အခိုင်အမာ ဆိုခဲ့သည်။ ထိုအယူဝါဒကို တရားမဲ့သော သီအိုရီဟု ပယ်ချငင်းခဲ့သော်လည်း၊ ဖြောင့်မတ်သော ခရစ်ယာန်အယူဝါဒတွင် သားတော်၏ ထာဝရမွေးဖွားခြင်း (eternal generation of the Son) ဆိုင်ရာ အယူအဆအတွင်း၌ အောက်ငယ်မှုဆိုးဝါဒ (subordinationist emphasis) ကို ဆက်လက်ထားရှိခဲ့သည် (VII. B. ၄၊ ၅ ကိုကြည့်)။ သားတော်ကို ခမည်းတော်ထံမှ မွေးဖွားခြင်းဆိုသည်မှာ လူ့မွေးဖွားမှုဖြစ်စဉ်မှ ဥပစာယူ၍ မဆင်ခြင်နိုင်ချေ။ ထိုသို့ဆင်ခြင်ခြင်းသည် ဗျာဒိတ်တော်တွင် အခြေခံမရှိသော စေ့ဆော်မှုဆိုင်ရာ သီအိုရီကို ဖြစ်ပေါ်စေမည်ဖြစ်သည်။ သို့သော် ကျမ်းစာစကားအသုံးအနှုန်းအချို့က တစ်မျိုးမျိုးသော မွေးဖွားခြင်းကို အကြံပြုထင်ရှားသည်။ ဥပမာ၊ ဘုရားသားတော်ကို “ပထမဦးဆုံးသောသား” (πρωτότοκος, prōtotokos) (ကောလောသဲ ၁:၁၅; ရောမ ၈:၂၉; ဟေဗရု ၁:၆; ဗျာဒိတ် ၁:၅) နှင့် “တစ်ပါးတည်းသော မွေးသောသား” (μονογενής, monogenēs) (ယောဟန် ၁:၁၄၊ ၁၈; ၃:၁၆၊ ၁၈; ၁ယောဟန် ၄:၉ [KJV]) ဟု ခေါ်ဆိုထားသည်။ သို့ရာတွင် πρωτότοκος ကို ဥပစာအနေနှင့်လည်း သုံးစထားပြီး (LXX ထွက်မြောက်ရာ ၄:၂၂; ဆာလံ ၈၉:၂၇) ခရစ်တော်အား အသုံးပြုရာတွင် အကြီးမြတ်မှုနှင့် ဦးစားပေးခံရမှုကို ဖော်ပြသည်။ ထိုနည်းတူ monogenēs တွင် မွေးဖွားခြင်းဆိုင်ရာ အဓိပ္ပာယ်မပါဝင်ဘဲ ထူးခြားမှုကိုသာ ဆိုလိုပြီး ခရစ်တော်အား အသုံးပြုရာတွင် ခမည်းတော်နှင့် ထူးခြားသောဆက်ဆံရေးကို အလေးပေးသည်။ အခြားတစ်ဖက်တွင် ဟေဗြဲ ၁:၅ သည် ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာဖြစ်စေ၊ ဝိညာဉ်ရေးဆိုင်ရာဖြစ်စေ မွေးဖွားခြင်းကို လုံးဝမဖော်ပြထားချေ။ ထို့ကြောင့် ဘုရားသဘာဝဆိုင်ရာ သမ္မာကျမ်းစာနားလည်မှုတွင် သားတော်ကို ခမည်းတော်ထံမှ မွေးဖွားသည်ဟူသော အယူအဆအတွက် အခြေခံလုံးဝမရှိချေ။

3. Born of the Father

Within the human context the father-son relationship involves the generation of the son from the father and mother. Arius (see IX. B. 4) affirmed the creation of the Son by the Father. Even though this position was rejected as heretical, orthodox Christian teaching kept a subordinationist emphasis built into its concept about the eternal generation of the Son (see VII. B. 4, 5). The generation of the Son from the Father cannot be analogically deduced from the process of human generation. Such a deduction would produce a speculative theory without any ground in revelation. However, some biblical expressions seem to suggest some kind of generation; for instance, when God the Son is called the “first-born” (prōtotokos, Col. 1:15; Rom. 8:29; Heb. 1:6; Rev. 1:5) and “only begotten” (monogenēs, John 1:14, 18; 3:16, 18; 1 John 4:9 [KJV]). However, prōtotokos is also used in a metaphorical sense (LXX of Ex. 4:22; Ps. 89:27) and when applied to Christ expresses superiority and preeminence. In a similar vein, monogenēs does not contain the idea of begetting but rather of uniqueness and, when applied to Christ, emphasizes His unique relationship with the Father. On the other hand, Hebrews 1:5 gives no idea of physical or spiritual generation. There is, therefore, no ground within the biblical understanding of the Godhead for the idea of a generation of the Son from the Father.

 

၄. သားတော်၏ အောက်ငယ်မှု၏ သဘောတရား

ကျမ်းချက်များစွာတို့က သားတော်ကို ခမည်းတော်အောက်တွင် ရှင်းရှင်းလင်းလင်း အောက်ငယ်နေသည်ကို ပြသသည်။ ယေရှုသည် ကိုယ်တော်တိုင် “သားသည် ခမည်းတော်ပြုတော်မူသည်ကို မြင်မှသာ ကိုယ်တိုင်တစ်စုံတစ်ရာမျှ မတတ်နိုင်” ဟု ကြေညာတော်မူသည် (ယောဟန် ၅:၁၉; အပိုဒ် ၃၆ နှင့် နှိုင်းယှဉ်ကြည့်)။ ယေရှုက “ငါသည် ကိုယ်အခွင့်အာဏာနှင့် တစ်စုံတစ်ရာမျှ မပြုဘဲ ခမည်းတော်သွန်သင်တော်မူသည်ကိုသာ ငါဆိုသည်” ဟု အခိုင်အမာမိန့်တော်မူသည် (ယောဟန် ၈:၂၈; ၁၂:၅၀; ၁၅:၁၅ နှင့် နှိုင်းယှဉ်ကြည့်)။ ယေရှုသည် ခမည်းတော်မှာထားတော်မူသည်ကို ပြုတော်မူသည် (ယောဟန် ၁၄:၃၁; ၁၀:၁၈; ၁၂:၄၉၊ ၅၀ နှင့် နှိုင်းယှဉ်ကြည့်) နှင့် ခမည်းတော်အား ဆုတောင်းတော်မူသည် (ယောဟန် ၁၇:၁)။ ယေရှုက “ခမည်းတော်သည် ငါ့ထက်ကြီးသည်” ဟု ရဲဝံ့စွာ မိန့်တော်မူသည် (ယောဟန် ၁၄:၂၈)။ ဤမိန့်ဆိုချက်များသည် ဘုရားသားတော်နှင့် ဘုရားခမည်းတော်တို့အကြား အောက်ငယ်မှုဆိုင်ရာ ဆက်ဆံရေးရှိသည်ကို ရှင်းလင်းစွာ သက်သေခံသည်။ ဤကျမ်းချက်များတွင် ဖော်ပြထားသော အောက်ငယ်မှုကို တည်တံ့မှုဆိုင်ရာ (ontological) အနေနှင့် နားလည်ရမည်မဟုတ်၊ ဘုရားသားတော်၏ အမှန်တရားသည် ဘုရားခမည်းတော်၏ အမှန်တရားပေါ်တွင် မှီခိုနေရသည်ဟု ဆိုလိုခြင်းမဟုတ်ချေ။ ဘုရားသားတော်အား ဘုရားခမည်းတော်အောက်တွင်ရှိသည်ဆိုသော သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ အယူအဆသည် ဘုရားသဘာဝ၏ အတွင်းဖွဲ့စည်းပုံတွင် မဟုတ်ဘဲ ကယ်တင်ခြင်းအကြံအစည်ကို ပြီးမြောက်စေရန်နယ်ပယ်တွင် ပါဝင်သည်။

4. The Nature of the Son’s Subordination

Several passages show the Son in explicit subordination to the Father. Thus, Jesus Himself declares that “the Son can do nothing of his own accord, but only what he sees the Father doing” (John 5:19; cf. verse 36). Jesus affirmed that He did nothing of His own authority but spoke only what the Father had taught Him (John 8:28; cf. 12:50; 15:15). Jesus did what the Father commanded Him (John 14:31; cf. 10:18; 12:49, 50) and prayed to Him (John 17:1). Jesus boldly stated that “the Father is greater than I” (John 14:28). These statements clearly testify to the existence of a relation of subordination between God the Son and God the Father. The subordination expressed in these texts must not be understood in an ontological sense, as if the reality of God the Son were dependent on the reality of God the Father. The biblical idea of the subordination of God the Son to God the Father belongs, not to the inner structure of divine reality, but rather to the sphere of the accomplishment of the plan of salvation.

 

ကယ်တင်ခြင်းအကြံအစည်အတွက် ဘုရားသားတော်သည် လူ့ဇာတိခံယူပြီး “လက်ဝါးကပ်တိုင်မှာ အသေခံခြင်းတိုင်အောင် နာခံတော်မူသည်” (ဖိလိပ္ပိ ၂:၈)။ “သားဖြစ်လည်းဖြစ်စေ၊ ခံစားခြင်းအားဖြင့် နာခံခြင်းကို သင်ယူတော်မူ၏။ ပြည့်စုံသောသူ ဖြစ်လာပြီးနောက် အားလုံးကို ထာဝရကယ်တင်ခြင်း၏ အကြောင်းရင်းခံဖြစ်တော်မူသည်” (ဟေဗြဲ ၅:၈)။ ထို့ကြောင့် ဘုရားသားတော်အား ဘုရားခမည်းတော်အောက်တွင်ရှိသည်ဟု အကြံပြုသော မိန့်ဆိုချက်များကို လူဇာတိခံယူခြင်း၏ ရလဒ်အနေနှင့်၊ ခမည်းတော်အား နာခံခြင်း၏ ဖော်ပြချက်အဖြစ် နားလည်ရမည်။ ဤအောက်ငယ်မှုမရှိလျှင် လူမျိုးတို့အဖြစ်ကြွလာခြင်းသည် ကယ်တင်ခြင်းရည်ရွယ်ချက်ကို မရောက်နိုင်ခဲ့ချေ။

The plan of salvation called for God the Son to take human form, becoming “obedient unto death, even death on a cross” (Phil. 2:8). “Although he was a Son, he learned obedience through what he suffered; and being made perfect he became the source of eternal salvation” (Heb. 5:8). Thus, statements that imply the subordination of God the Son to God the Father are to be understood as a result of His incarnation, the expression of His obedience to the Father. Without this subordination the Incarnation itself would not have reached its salvific purpose.

 

သားတော်၏ ခမည်းတော်အောက်တွင်ရှိမှုသည် လူဇာတိခံယူခြင်းထက် ကျော်လွန်နေပုံရသည်။ ရှင်ပေါလုက “ခရစ်တော်သည် အုပ်စိုးမှုတိုင်း၊ အခွင့်အာဏာတိုင်း၊ တန်ခိုးတိုင်းကို ဖျက်ဆီးပြီးနောက် နိုင်ငံတော်ကို ဘုရားခမည်းတော်အား အပ်နှံတော်မူမည်” ဟု ရှင်းပြသည် (၁ကော်ရိန်သု ၁၅:၂၄)။ ဤအောက်ငယ်မှုသည် ဘုရားရှင်၏ အတွင်းနေထိုင်မှု (immanence) အဆင့်တွင် ဖြစ်ပေါ်ပြီး ခမည်းတော်နှင့် သားတော်တို့င် ဖန်ဆင်းခံသမိုင်းအတွင်း ကောင်းကင်စီမံအုပ်ချုပ်မှုကို ပူးတွဲလုပ်ဆောင်ကြသည်။ သို့ရာတွင် သားတော်၏ လုပ်ဆောင်ချက်ဆိုင်ရာ အောက်ငယ်မှုသည် တည်တံ့မှုဆိုင်ရာ မှီခိုမှု သို့မဟုတ် နိမ့်ပါးမှုကို မဆိုလိုချေ။ ကျယ်ပြန့်သော အဓိပ္ပာယ်ဖြင့် သားတော်၏ ခမည်းတော်အောက်တွင်ရှိမှုကို သုံးပါးတစ်ဆူဘုရား၏ အတွင်းဘဝ၏ တစ်သားတည်းဖြစ်မှုကို ဖော်ပြသည်ဟု မြင်နိုင်ပြီး ဘုရားရှင်သည် သမိုင်းတစ်လျှောက် ကြီးမားသော အငြင်းပွားမှု (great controversy) အတွင်း ကယ်တင်ခြင်းကို ပြီးမြောက်စေတော်မူသည်။ ထို့ကြောင့် သမ္မာကျမ်းစာတွင် သားတော်သည် တည်တံ့မှုဆိုင်ရာ ခမည်းတော်အောက်တွင်ရှိသည် သို့မဟုတ် ခမည်းတော်၏ ဘုရားသဘာဝတွင် မူလဇစ်မြစ်အားဖြင့် ဦးစားပေးခံရသည်ဟူသော အယူအဆအတွက် အခြေခံလုံးဝမတွေ့ရှိရချေ (IX. B. ၆၊ ၇ ကိုကြည့်)။

The subordination of the Son to the Father seems to go beyond the Incarnation. Paul explains that at the end Christ “delivers the kingdom to God the Father after destroying every rule and every authority and power” (1 Cor. 15:24). This subordination occurs within the level of God’s immanence, where both Father and Son administer their providential rule within created history. The functional subordination of the Son does not entail, however, an ontological dependence or inferiority of the Son. In a broad sense, the subordination of the Son to the Father can be seen as expressing the unity of the inner trinitarian life as the Godhead works out salvation in and throughout the history of the great controversy. In the Bible, therefore, no ground is found for the idea that there is an ontological subordination of the Son to the Father or that the divine reality of the Father has in any way a primacy of origin over the divine reality of the Son (see IX. B. 6, 7).

 

ခ. ဘုရားခမည်းတော်

 “ဘုရားဖြစ်ခြင်း၏ ပြည့်စုံမှုတစ်ခုလုံး” သည် ယေရှုခရစ်အထဲတွင် “ဇာတိအားဖြင့်” တည်ရှိသည်ဆိုလျှင် (ကောလောသီ ၂:၉)၊ ခမည်းတော်ကို မည်သို့စဉ်းစားရမည်နည်း။ ခမည်းတော်သည် ဘုရားသခင်ဖြစ်တော်မူသလော။ သားတော်နှင့် ဆက်ဆံရေးမှာ အဘယ်နည်း။

B. God the Father

If “the whole fulness of deity” dwelt “bodily” in Jesus Christ (Col. 2:9), what are we to think about the Father? Is He God? What is His relationship with God the Son?

 

၁. ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် ဘုရားသခင်၏ ခမည်းဖြစ်ခြင်း

 ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် ဘုရားသခင်ကို ခမည်းဟု ခေါ်ခြင်းသည် အံ့သြဖွယ်မဟုတ်ပါ။ ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် ဘုရားသခင်ကို ခမည်းဟု ခေါ်သောအခါ ရွေးကောက်ထားသော လူမျိုးအပေါ် နူးညံ့သိမ်မွေ့စွာ ဂရုစိုက်တော်မူခြင်းကို အလေးပေးသည်။ တောတွင်း၌ ဘုရားသခင်သည် ဣသရေလကို “လူသည် မိမိသားကို ထမ်းပိုးသည်နှင့်အညီ” ထမ်းပိုးတော်မူသည် (တရားဟော ၁:၃၁)။ မောရှေက ဣသရေလလူမျိုးအား “သင်တို့ကို ဖန်ဆင်း၍ ဖြစ်တည်စေပြီး တည်တံ့စေတော်မူသော ခမည်းမဟုတ်လော” ဟု သတိပေးသည် (တရားဟော ၃၂:၆)။ ခမည်းတစ်ပါးအနေဖြင့် ဘုရားသခင်သည် သနားတော်မူသည် (ဆာလံ ၁၀၃:၁၃) နှင့် ဆုံးမတော်မူသည် (သုတ္တံ ၃:၁၂)။ ဘုရားသခင်ကိုယ်တော်တိုင် ဣသရေလကို “ငါ့သား” ဟု ခေါ်ဆို၍ မိမိ၏ နက်နဲသော ကိုယ်တိုင်ပါဝင်မှုကို ဖွင့်ဟတော်မူသည် (ဟောရှေ ၁၁:၁၊ ၈)။ လူမျိုးကလည်း ယေဟောဝါကို ခမည်းဟု အသိအမှတ်ပြုသည် (ဟေရှာယ ၆၃:၁၆၊ ၆၄:၈၊ မာလခိ ၂:၁၀)။ ဘုရားသခင်သည် ဘုရင်၏ ခမည်းဖြစ်သည်ဟု ဆိုသည် (၂ဓမ္မဝင် ၇:၁၄၊ ဆာလံ ၂:၇)။ အင်အား၊ ဉာဏ်ပညာ၊ အာဏာတို့၏ ရင်းမြစ်ဖြစ်သော ဘုရားသခင်နှင့် မိမိကိုယ်စားပြုသူ ဘုရင်တို့၏ နီးကပ်သောဆက်ဆံရေးကို အလေးပေးသည်။ ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် တစ်ဆူတည်းသော ဘုရားသခင်၏ ဗဟုပုဂ္ဂိုလ်သဘောကို အနည်းငယ်တွေ့ရသော်လည်း၊ သီးခြားပုဂ္ဂိုလ်များ၏ ရှိနေမှုမှာ ထင်ရှားမနေပါ။ ထို့ကြောင့် ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် ခမည်းဟူသော အမည်ကို သုံးပါးတစ်ဆူ၏ ပုဂ္ဂိုလ်တစ်ပါးကို သတ်မှတ်ရန် အသုံးမပြုပါ။ ထိုသို့ သီးခြားအသုံးပြုခြင်းသည် ခရစ်တော်အထဲသို့ ဗျာဒိတ်ကျရောက်သော ဓမ္မသစ်ကျမ်းနှင့် သက်ဆိုင်သည်။

1. The Fatherhood of God in the OT

The idea of God as Father is not alien to the OT. When God is called Father in the OT, His tender care toward His chosen people is emphasized. In the wilderness God bore Israel “as a man bears his son” (Deut. 1:31). Moses called Israel’s attention to God’s tender providential care by asking, “Is not he your father, who created you, who made you and established you?” (Deut. 32:6). As a father, God pities (Ps. 103:13) and disciplines (Prov. 3:12) His children. God Himself uncovered His deep personal involvement by addressing Israel as “my son” (Hosea 11:1, 8). In turn, the people recognized Yahweh as their Father (Isa. 63:16; 64:8; Mal. 2:10). Yahweh is said to be the Father of the King (2 Sam. 7:14; Ps. 2:7); the close relationship between God—the source of strength, wisdom, and authority—and the King, His representative, is underlined. Even though glimpses of the plural nature of the one God are present in the OT, the presence of specific persons is not as obvious. In the OT, therefore, the Father appellation is not used to designate a person of the divine Trinity. Such distinctive usage is proper to the NT revelation in Christ.

 

၂. ယေရှုခရစ်၏ ဘုရားသခင် “ဘုရားဖြစ်ခြင်း၏ ပြည့်စုံမှုတစ်ခုလုံး” သည် ယေရှုခရစ်အထဲတွင် တည်ရှိသည် (ကောလောသီ ၂:၉၊ VII. A. 1 နှင့် ခရစ်တော် I ကိုကြည့်ပါ)။ ထိုယေရှုသည် ဘုရားသခင်ကို ခမည်းတော်ဟု တင်ပြတော်မူသည်။ ဆုတောင်းချိန်တွင် ဘုရားသခင်ကို “ငါ့ခမည်း” (မဿဲ ၂၆:၃၉၊ ၄၂၊ လုကာ ၁၀:၂၂) သို့မဟုတ် ရိုးရိုး “ခမည်း” ဟု ခေါ်တော်မူသည် (မာကု ၁၄:၃၆၊ လုကာ ၁၀:၂၁၊ ယောဟန် ၁၁:၄၁)။ အသက်မဲ့မုန့်အကြောင်း ဟောပြောချက်တွင် ဘုရားသခင်ကို ခမည်းဟု ခေါ်တော်မူသည် (ယောဟန် ၆:၂၇)။ ဓမ္မသစ်ကျမ်းသည် ဘုရားသခင်ကို ယေရှုခရစ်၏ ခမည်းတော်ဟု ထပ်လောင်းသက်သေထူသည်။ ပါဝလုက ဘုရားသခင်ကို “ငါတို့သခင်ယေရှုခရစ်၏ ခမည်းတော်” ဟု ခေါ်သည် (ကောလောသီ ၁:၃၊ ဧဖက် ၁:၁၇ နှင့်ကိုက်ညီသည်)။ လူ့ဇာတိယူထားသော ယေရှုသည် ဘုရားသခင်ကို “ခမည်း” ဟု ခေါ်ဆိုတော်မူသည်။ ထို့ကြောင့် ခမည်း-သားပုံသဏ္ဌာန်သည် ဘုရားသခင်၏ တစ်ဆူတည်းသော သဘောတရားအတွင်း ဗဟုပုဂ္ဂိုလ်ဆိုင်ရာ ကိုယ်ပိုင်ဆက်ဆံရေးသွင်ပြင်များကို ဖွင့်ဟပြသည်။

2. The God of Jesus Christ

Jesus of Nazareth, in whom dwelt “the whole fulness of deity” (Col. 2:9; see VII. A. 1; Christ I) presented God as His Father. In His prayers, God was “my father” (Matt. 26:39, 42; Luke 10:22) or simply “father” (Mark 14:36; Luke 10:21; John 11:41). In the discourse on the bread of life, Jesus called God Father (John 6:27). The NT further bears witness to God as the Father of Jesus Christ. Paul spoke of God as “the Father of our Lord Jesus Christ” (Col. 1:3; cf. Eph. 1:17); Jesus, God incarnated, used the word “father” to address God; thus, the father-son image reveals the personal and relational features of the divine plurality of God’s one being.

 

၃. သားတော်ကို စေလွှတ်ခြင်း

ယေရှုက ခမည်းတော်သည် မိမိကို လောကသို့ စေလွှတ်တော်မူသည်ဟု သွန်သင်တော်မူသည် (ယောဟန် ၅:၃၆-၃၇၊ ၆:၄၄၊ ၅၇၊ ၈:၁၆၊ ၁၈)။ ခမည်းတော်သည် ခရစ်တော်ကို ကမ္ဘာကြီးကို ကယ်တင်ရန် အချိန်နှင့်နေရာအတွင်း တိကျသောတာဝန်ဖြင့် စေလွှတ်တော်မူသည် (၁ယောဟန် ၄:၁၄)။ ပိုမိုတိကျစွာဆိုရလျှင် ထာဝရကယ်တင်ခြင်း၏ အကြောင်းရင်းခံ ဖြစ်လာရန်ဖြစ်သည် (ဟေဗြဲ ၅:၉)။ ခရစ်တော်က ကိုယ်တော်သည် ကောင်းကင်ဘုံမှ လာသည်ဟု ဖော်ပြတော်မူသည် (ယောဟန် ၆:၃၈)။ ဤသို့ဖြင့် ခရစ်တော်၏ တာဝန်၏ဇစ်မြစ်ကို သမိုင်းဆိုင်ရာ အတွင်းစည်းနယ်ပယ် (historical immanence) တွင် အလေးပေးသည်။

3. The Sending of the Son

Jesus taught that the Father had sent Him to the world (John 5:36, 37; 6:44, 57; 8:16, 18). The Father sent Christ to the world to fulfill a specific mission in time and space—to save the world (1 John 4:14). More specifically, He was to become the “source of eternal salvation” (Heb. 5:9). Christ described Himself as coming from heaven (John 6:38), thus emphasizing the origin of Christ’s mission at the level of historical immanence.

 

ယေရှုက “ငါ့ကို စေလွှတ်တော်မူသောသူသည် သစ္စာရှိသည်။ သင်တို့သည် ထိုသူကို မသိကြ။ ငါသည် ထိုသူထံမှ လာသည်၊ ထိုသူက ငါ့ကို စေလွှတ်သည်” ဟု အတည်ပြုတော်မူသည် (ယောဟန် ၇:၂၈-၂၉)။ သားတော်ကို စေလွှတ်ခြင်းသည် ဘုရားသခင်၏ ဖန်ဆင်းခြင်းနှင့် အတွင်းစည်းဆက်ဆံရေး (immanent relationship) နယ်ပယ်သို့ သက်ဆိုင်သော ဘုရားသခင်၏ လုပ်ရပ်ဖြစ်ပြီး၊ ဘုရားသခင်၏ အထက်မြင့်ဆုံး တည်ရှိမှုမှ ဆင်းသက်လာသည်။ သားတော်ကို စေလွှတ်ခြင်းသည် သမိုင်းဆိုင်ရာ လုပ်ရပ်အနေဖြင့် ဘုရားသခင်၏ တက်ကြွသော ဘဝ၏ အရေးကြီးသည့် ရှုထောင့်တစ်ခုကို သက်သေထူသည်။ ပါဝလုက “ဘုရားသခင်သည် ကိုယ်တော်၏ သားတော်ကို မချမ်းသာဘဲ၊ ငါတို့အားလုံးအတွက် စွန့်လွှတ်တော်မူခဲ့သည်” ဟု ဆိုသည် (ရောမ ၈:၃၂)။ ယေရှုက “ဘုရားသခင် [ခမည်းတော်] သည် လောကီသားတို့ကို ချစ်သောကြောင့် တစ်ပါးတည်းသော သားတော်ကို စွန့်လွှတ်တော်မူခဲ့သည်” ဟု ကြေညာတော်မူသည် (ယောဟန် ၃:၁၆)။ ဤဘုရားသခင်၏ စွန့်လွှတ်ခြင်းသည် သားတော်နှင့် ခမည်းတော်တို့၏ လုပ်ရပ်ဖြစ်ပြီး၊ ဘုရားသခင်တစ်ပါးတည်းက ဆောင်ရွက်သော ဆက်ဆံရေးဆိုင်ရာ လုပ်ရပ်ဖြစ်သည်။ လက်ဝါးကပ်တိုင်ကို ဘုရားသခင်၏ ရွေးနှုတ်ခြင်းလုပ်ရပ်အဖြစ် မှန်ကန်စွာ နားလည်ရန်မှာ ဘုရားသခင် (ခမည်းတော်နှင့် သားတော်) ၏ စွန့်ပစ်ခံရမှုပေါ်တွင် မူတည်သည်။ ဘုရားသခင်၏ ခွဲခွာခံရမှုဆိုသော အဖြစ်မှန်သည် တစ်ဆူတည်းသော ဘုရားသခင်ကို သမ္မာကျမ်းစာအတိုင်း သုံးပါးတစ်ဆူဖြစ်သည်ဟု နားလည်မှသာ ဖြစ်နိုင်သည်။ ထိုသုံးပါးတစ်ဆူတွင် ခမည်းတော်၊ သားတော်၊ သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်တို့သည် ဘုရားသခင်၊ ကိုယ်ပိုင်ပုဂ္ဂိုလ်၊ သတိရှိသော သတ္တဝါများဖြစ်ပြီး အချင်းချင်း ဆက်ဆံသည်နှင့် ဖန်ဆင်းခံစကြဝဠာနှင့် ဆက်ဆံသည်။

Jesus affirmed that “he who sent me is true, and him you do not know. I know him, for I come from him, and he sent me” (John 7:28, 29). The sending of the Son is a divine act that belongs to the level of God’s immanent relationship with Creation; it stems from the transcendent being of God. The sending of the Son as a historical act is a witness to an important aspect of God’s dynamic life. It helps us understand the divine reality of the one God’s real and ultimate “giving up.” Paul states that God “did not spare his own Son but gave him up for us all” (Rom. 8:32). Jesus declares that “God [the Father] so loved the world that he gave his only Son” (John 3:16). This divine giving up is an act as much of the Son as of the Father; it is a relational act performed by divinity itself. The proper understanding of the cross as a divine redemptive act stands on the basis of the forsakenness of God (Father and Son). The reality of divine forsakenness is possible only when the one God is understood in His biblical, trinitarian structure, which involves Father, Son, and Holy Spirit as divine, personal, conscious beings, mutually interacting among themselves and with the created universe.

 

လူ့ဇာတိယူခြင်းတွင် ဖြစ်ပေါ်သော ဘုရားသခင်၏ ခွဲခွာခံရမှုအတွေ့အကြုံသည် လက်ဝါးကပ်တိုင်တွင် အထွတ်အထိပ်သို့ ရောက်ရှိသည်။ ထိုနေရာ၌ ယေရှုက “ငါ့ဘုရားသခင်၊ ငါ့ဘုရားသခင်၊ အဘယ်ကြောင့် ငါ့ကို စွန့်ပစ်တော်မူသနည်း” ဟု ကြွေးကြော်တော်မူသည် (မာကု ၁၅:၃၄)။ ခမည်းတော်နှင့် သားတော်တို့ လက်ဝါးကပ်တိုင်တွင် နှစ်ပါးစလုံး ခံစားရသည်။ ဘုရားသခင်၏ သုံးပါးတစ်ဆူသဘောတရားသည် လူ့ဇာတိယူခြင်းနှင့် လက်ဝါးကပ်တိုင်ကို မှန်ကန်စွာ နားလည်ရန် မရှိမဖြစ် လိုအပ်သော အခြေခံဖြစ်သည်။ အခြားတစ်ဖက်တွင် ဤသမိုင်းဆိုင်ရာ အဖြစ်အပျက်များက ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင် ဘုရားသခင်၏ ဗဟုပုဂ္ဂိုလ်သဘောကို ပိုမိုရှင်းလင်းစွာ ဗျာဒိတ်ပေးနိုင်ခဲ့သည်။

The divine experience of separation that occurs at the Incarnation finds its dramatic climax at the cross. There Jesus exclaims, “My God, my God, why hast thou forsaken me?” (Mark 15:34). Both Father and Son suffer at the cross. The doctrine of the trinitarian being of God is the necessary presupposition for the proper understanding of the Incarnation and of the cross. On the other hand, these historical realities made possible a more explicit revelation of the plurality of the Godhead in the NT.

 

၄. သားတော်အား အပ်နှံခြင်း ယေရှုက “ခမည်းတော်သည် သားတော်ကို ချစ်တော်မူ၍ ခပ်သိမ်းသောအရာတို့ကို လက်ထဲသို့ အပ်နှံတော်မူပြီ” ဟု ဖွင့်ဟတော်မူသည် (ယောဟန် ၃:၃၅၊ ၁၃:၃ နှင့်ကိုက်ညီသည်)၊ တရားစီရင်ခြင်းပင်လျှင် အပ်နှံတော်မူသည် (ယောဟန် ၅:၂၂)။ ထို့ကြောင့် ယေရှုက “ခမည်းတော်ပိုင်ဆိုင်သမျှသည် ငါ၏ဥစ္စာဖြစ်သည်” ဟု မိန့်ဆိုနိုင်တော်မူသည် (ယောဟန် ၁၆:၁၅)။ ခမည်းတော်၏ သားတော်အား အပ်နှံခြင်းနှင့် အပြန်အလှန်အားဖြင့် သားတော်၏ ခမည်းတော်အား အောက်ခံဖြစ်ခြင်းသည် ဘုရားသခင်တစ်ပါးတည်း ကယ်တင်ခြင်းလုပ်ငန်းကို ဆောင်ရွက်ရာတွင် ပါဝင်မှုကို ပြသသည်။ ခမည်းတော်သည် သားတော်ကို ရွေးနှုတ်ခြင်းတာဝန်ဖြင့် စေလွှတ်သကဲ့သို့၊ ခမည်းတော်သည် အရာအားလုံးကို သားတော်လက်ထဲ အပ်နှံတော်မူပြီး၊ သားတော်သည် လူ့ဇာတိယူထားသော အခြေအနေတွင် နာခံခြင်းနှင့် အောက်ခံဖြစ်ခြင်းကို သင်ယူရသည် (ဟေဗြဲ ၅:၈)။

4. The Delegation to the Son

Jesus disclosed that “the Father loves the Son, and has given all things into his hand” (John 3:35; cf. 13:3), even judgment (John 5:22). Consequently, Jesus could say that “all that the Father has is mine” (John 16:15). The delegation of the Father to the Son and its counterpart, the subordination of the Son to the Father, shows the involvement of the Godhead in accomplishing the work of salvation. As the Father sends the Son on His redemptive mission, the Father surrenders everything into the hands of the Son who in turn, in His incarnate state has to learn obedience and subordination to His Father (Heb. 5:8).

 

ရွေးနှုတ်ခြင်းတာဝန်ကို သားတော်အား အပ်နှံရာတွင် ခမည်းတော်သည် ခရစ်တော်၏ တာဝန်၏ ဆုံးဖြတ်ချက်ချမှုသဘောကို အလေးပေးသည်။ အရာအားလုံးကို သားတော်အား အပ်နှံရာတွင် ခမည်းတော်သည် ခရစ်တော်၏ ကယ်တင်ခြင်းတာဝန်၏ ရလဒ်ကို ကိုယ်တော်ကိုယ်တိုင် ချည်နှောင်ထားခြင်းဖြစ်သည်။ ခမည်းတော်သည် ကယ်တင်ခြင်းစီမံကိန်းတွင် ကိုယ်တိုင်ပါဝင်သော်လည်း (VII. B. 5 ကိုကြည့်ပါ)၊ ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် နာခံသောဘဝ၌ ပါဝင်သော အန္တရာယ်ကို ဖယ်ရှားရန် ခရစ်တော်၏ တာဝန်ရလဒ်ကို ဘုရားသခင်၏ တန်ခိုးအားဖြင့် ကြိုတင်သတ်မှတ်မထားပါ။

In delegating the task of redemption to the Son, the Father is stressing the decisive nature of Christ’s task. In delegating everything to the Son, the Father is binding Himself to the results of Christ’s salvific mission. Even when the Father is personally involved in the plan of salvation (see VII. B. 5), He does not use His divine powers to predetermine the outcome of Christ’s mission so as to eliminate the risk involved in a life of obedience by faith.

 

ခရစ်တော် ကောင်းကင်ဘုံသို့ မတက်ကြွမီ အောက်ခံဖြစ်မှု မပြီးဆုံးပါ။ ခမည်းတော်၏ သားတော်အား အပ်နှံခြင်းနှင့် သားတော်၏ ခမည်းတော်အား အောက်ခံဖြစ်ခြင်း အပြန်အလှန်ဖြည့်စွမ်းမှုသည် ခရစ်တော် တက်ကြွပြီးနောက်တွင်လည်း ဆက်လက်ရှိသည်။ ထမြောက်ပြီးနောက် ခရစ်တော်က “ကောင်းကင်နှင့်မြေကြီးအောက်ရှိ အာဏာအားလုံးကို ငါ့အား အပ်နှံပြီးဖြစ်သည်” ဟု ကြေညာတော်မူသည် (မဿဲ ၂၈:၁၈)။ ပေတရုက ထမြောက်ပြီးနောက် ယေရှုခရစ်သည် “ကောင်းကင်ဘုံသို့ တက်ကြွပြီး ဘုရားသခင်၏ လက်ျာတော်ဘက်၌ ရှိတော်မူသည်။ ကောင်းကင်တမန်များ၊ အာဏာများ၊ တန်ခိုးများသည် သူ့အား လက်အောက်ခံဖြစ်သည်” ဟု ရေးသားသည် (၁ပေတရု ၃:၂၂)။ ဘုရားခမည်းတော်၏ လက်ျာတော်ဘက်၌ ခရစ်တော် ထိုင်တော်မူခြင်းကို “ရန်သူများကို ခြေတင်ခုံဖြစ်စေရန်” အထိ ကာလတစ်ခုအဖြစ် ဖော်ပြသည် (ဟေဗြဲ ၁၀:၁၃)။ ပါဝလုကပင် ဤတက်ကြွခြင်းမှ ဒုတိယအကြိမ် ကြွလာခြင်းကြားကာလတွင် ခရစ်တော်သည် အချိန်ကုန်ဆုံးရန် ငုတ်တုတ်ထိုင်နေခြင်းမျှသာ မဟုတ်ဘဲ၊ “ရန်သူအားလုံးကို ခြေအောက်ခံစေရန် အုပ်စိုးရမည်” ဟု ညွှန်ပြသည် (၁ကိုရိန်သု ၁၅:၂၅)။ “အရာအားလုံးကို သူ့အောက်ခံစေပြီးမှ သားတော်သည်လည်း အရာအားလုံးကို သူ့အောက်ခံစေတော်မူသောသူအား အောက်ခံဖြစ်လိမ့်မည်။ ထိုသို့ဖြစ်မှ ဘုရားသခင်သည် အရာအားလုံးအတွက် အရာအားလုံးဖြစ်တော်မူမည်” (အပိုဒ် ၂၈)။

Christ’s ascension to heaven did not end His subordination to the Father. The correlative and complementary delegation of the Father to the Son continued after Christ’s ascension to heaven. After His Resurrection Christ declared that “all authority in heaven and on earth has been given to me” (Matt. 28:18). Peter wrote that after the resurrection Jesus Christ had “gone into heaven and is at the right hand of God, with angels, authorities, and powers subject to him” (1 Peter 3:22). Christ’s sitting at the right hand of God the Father is described as a transitional period which will last “until his enemies should be made a stool for his feet” (Heb. 10:13). Paul even points out that in this transitional period between the ascension and the Second Coming, Christ is not merely waiting in a passive mood for time to elapse. On the contrary, in the transitional period Christ “must reign until he has put all his enemies under his feet” (1 Cor. 15:25). “When all things are subjected to him, then the Son himself will also be subjected to him who put all things under him, that God may be everything to every one” (verse 28).

 

ခရစ်တော်အား အပ်နှံထားသော ရွေးနှုတ်ခြင်းလုပ်ငန်း ပြီးစီးသောအခါ၊ ခမည်းတော်၏ သားတော်အား အပ်နှံခြင်းနှင့် သားတော်၏ ခမည်းတော်အား လုံးဝအောက်ခံဖြစ်ခြင်း အပြန်အလှန်ဆက်စပ်မှုသည် အဆုံးသတ်လိမ့်မည်။ သုံးပါးတစ်ဆူ၏ အတွင်းစည်းဘဝ၏ အပြန်အလှန်ဆက်စပ်သည့် ရှုထောင့်များအနေဖြင့် ခမည်းတော်၏ သားတော်အား အပ်နှံခြင်းနှင့် သားတော်၏ ခမည်းတော်အား အောက်ခံဖြစ်ခြင်း (VII. A. 4 ကိုကြည့်ပါ) တို့သည် သုံးပါးတစ်ဆူ၏ သဘောတရားကို ဖွဲ့စည်းခြင်း မဟုတ်ဘဲ၊ ထိုသဘောတရားကို ယူဆထားခြင်းသာ ဖြစ်သည်။

When the task of redemption entrusted to Christ is achieved, the delegation of the Father to the Son as the counterpart to the Son’s total subordination to the Father will end. As interrelated aspects of the intratrinitarian life, the delegation of the Father to the Son and the subordination of the Son to the Father (see VII. A. 4) do not constitute the trinitarian nature of God but rather assume it.

 

၅. ကယ်တင်ခြင်းလုပ်ငန်း

ခမည်းတော်သည် ရွေးနှုတ်ခြင်းကို ပြီးစီးစေရန် အာဏာအားလုံးကို သားတော်အား အပ်နှံထားသော်လည်း၊ ဓမ္မသစ်ကျမ်းသည် ခမည်းတော်၏ ကယ်တင်ခြင်းလုပ်ငန်းတွင် တိုက်ရိုက်၊ ကိုယ်တိုင်ပါဝင်မှုကို ရှင်းလင်းစွာ သွန်သင်သည်။ ခမည်းတော်သည် ကြိုတင်သိတော်မူသည် (မဿဲ ၂၄:၃၆၊ မာကု ၁၃:၃၂) နှင့် အရာအားလုံးကို သိတော်မူသည် (မဿဲ ၆:၃၂၊ လုကာ ၁၂:၃၀)။ ခမည်းတော်သည် သားသမီးများကို ချစ်တော်မူပြီး ချစ်ခြင်းမေတ္တာသည် သူတို့အထဲတွင် ရှိသည် (၁ယောဟန် ၂:၁၅၊ ၃:၁)။ ကယ်တင်ခြင်းဆိုင်ရာ အမှန်တရားများကို ဗျာဒိတ်ပေးတော်မူသည် (မဿဲ ၁၁:၂၅၊ ၁၆:၁၇)၊ သားသမီးများကို ကရုဏာဂရုစိုက်တော်မူသည် (မဿဲ ၆:၂၆၊ ၁၀:၂၉)၊ သမိုင်းဖြစ်စဉ်ကို ဦးဆောင်တော်မူသည် (မဿဲ ၂၀:၂၃)၊ လူများကို ခရစ်တော်ထံ ဆွဲခေါ်တော်မူသည် (ယောဟန် ၆:၄၅) ကယ်တင်ခြင်းရရှိရန်၊ သားသမီးများကို “အလင်းထဲ၌ သန့်ရှင်းသူများ၏ အမွေခံရန် အရည်အချင်းပေးတော်မူသည်” (ကောလောသီ ၁:၁၂)၊ အပြစ်များကို ခွင့်လွှတ်တော်မူသည် (မဿဲ ၆:၁၅၊ မာကု ၁၁:၂၅)၊ ဆုတောင်းချက်ကို ဖြေကြားတော်မူသည် (မဿဲ ၆:၆၊ ၁၈၊ ၇:၁၁၊ ၁၈:၁၉၊ ယောဟန် ၁၅:၁၆၊ ၁၆:၂၃)၊ “လူတိုင်း၏ အမှုအရာအလိုက် ဘက်မလိုက်ဘဲ တရားစီရင်တော်မူသည်” (၁ပေတရု ၁:၁၇၊ မဿဲ ၁၀:၃၂-၃၃ နှင့်ကိုက်ညီသည်)။ ဤလုပ်ငန်းများအားလုံးကို ခမည်းတော်၏ သားတော်အား အပ်နှံခြင်းဘောင်အတွင်း နားလည်ရမည်။

5. Salvific Work

In spite of the Father’s delegation to the Son of all authority for the accomplishing of redemption, the NT clearly teaches the Father’s direct, personal involvement in the work of salvation. The Father is said to possess foreknowledge (Matt. 24:36; Mark 13:32) and omniscience (Matt. 6:32; Luke 12:30). The Father loves His children, and His love is in them (1 John 2:15; 3:1). He reveals salvific truths (Matt. 11:25; 16:17), takes providential care of His children (Matt. 6:26; 10:29), leads the development of history (Matt. 20:23), draws people to Christ (John 6:45) for them to find salvation, qualifies His children “to share in the inheritance of the saints in light” (Col. 1:12), forgives sins (Matt. 6:15; Mark 11:25), answers prayer (Matt. 6:6, 18; 7:11; 18:19; John 15:16; 16:23), and “judges each one impartially according to his deeds” (1 Peter 1:17; cf. Matt. 10:32, 33). All these activities are to be understood within the framework of the Father’s delegation to the Son.

 

၆. နှစ်ပါးတစ်ဆူပုံစံများ (Binitarian Formulas)

ယေရှုခရစ်အထဲသို့ ဘုရားသခင် လူ့ဇာတိယူခြင်းသည် ဓမ္မဟောင်းကျမ်း၏ တစ်ဆူတည်းသော ထာဝရဘုရားသခင်၏ ဗဟုပုဂ္ဂိုလ်သဘောဆိုင်ရာ အရိပ်အမြွက်များကို ကြွေးကြော်စွာ ရှင်းလင်းပြသခဲ့သည်။ လူ့ဇာတိယူခြင်းသည် ယေရှုခရစ်သည် ငါတို့အနားတော်၌ တည်ရှိသော ဘုရားသခင် (ဧမာနုဝေလ) ဖြစ်ကြောင်းသာမက၊ တစ်ဆူတည်းသော ထာဝရဘုရားသခင်အတွင်း ပါဝင်သော ဗဟုပုဂ္ဂိုလ်သဘောသည် သားတော်နှင့် ခမည်းတော်ဟူသော ဘုရားပုဂ္ဂိုလ်နှစ်ပါးကို တိကျစွာ ထည့်သွင်းထားကြောင်း ဗျာဒိတ်ပေးခဲ့သည်။ ဤအခြေခံဖြင့် အချို့က ခရစ်ယာန်ဘုရားသခင်ကို သုံးပါးတစ်ဆူမဟုတ်ဘဲ နှစ်ပါးတစ်ဆူ (binitarian) ဟု နားလည်သင့်သည်ဟု အကြံပြုကြသည်။ ထို့ကြောင့် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်ကို ထည့်သွင်းဖော်ပြခြင်း မရှိသော ခမည်းတော်နှင့် သားတော်ဆိုင်ရာ ကျမ်းချက်များကို စဉ်းစားရန် လိုအပ်သည်။

6. Binitarian Formulas

The incarnation of God in Jesus of Nazareth dramatically clarified the OT hints regarding the plural nature of the one eternal God. The Incarnation revealed not only the fact that Jesus of Nazareth was God dwelling among us (Immanuel), but also that the plurality involved in the one eternal Godhead specifically included the reality of two divine persons, the Son and the Father. On this basis many have suggested that the Christian Godhead is to be understood as binitarian rather than trinitarian. Hence we need to consider Bible references to the Father and the Son that do not explicitly include the Holy Spirit.

 

ဘုရားသခင်အကြောင်း ငါတို့သိမှုသည် ဘုရားသခင်ကိုယ်တိုင် မိမိလူမျိုးနှင့် အတူ အတွင်းစည်းနယ်ပယ် (immanent) တွင် တည်ရှိခြင်းမှ ဖြစ်ပေါ်လာကြောင်း မှတ်သားရန် အရေးကြီးသည်။ သားတော်သည် ငါတို့အနားတွင် သမိုင်းဆိုင်ရာ ရှိနေခြင်းသည် ကောင်းကင်ဘုံ၌ ရှိတော်မူသော ဘုရားခမည်းတော်ကို သားတော်နှင့် ခွဲခြားသိမြင်ရမည့် ပုဂ္ဂိုလ်အဖြစ် ဗျာဒိတ်ပေးရန် ဖြစ်နိုင်စေပြီး လိုအပ်စေသည်။ ဓမ္မသစ်ကျမ်းတစ်လျှောက် ဤအမှန်တရားကို အကြိမ်ကြိမ် ဖော်ပြထားပြီး ပုံစံမျိုးစုံဖြင့် ပေါင်းစပ်ထားသည်။ ထိုပုံစံတစ်ခုမှာ “ဘုရားခမည်းတော်နှင့် သခင်ယေရှုခရစ်” ဟူသော ထပ်တလဲလဲ နှစ်ပါးတစ်ဆူပုံစံ ဖြစ်သည်။

It is important to bear in mind that our knowledge of God sprang from God’s immanent dwelling with His people. The historical presence of the Son among us makes both possible and necessary the revelation of God the Father as a person to be distinguished from God the Son as a person. Throughout the NT this truth is expressed and integrated in different ways; one is the recurrent binitarian formula: “God the Father and the Lord Jesus Christ.”

 

ပထမဆုံး တစ်ချက်ကြည့်လျှင် ဤဖော်မြူလာသည် ခမည်းတော်ကိုသာ ဘုရားဟု ခေါ်ဆို၍ ခမည်းတော်၏ ဘုန်းအသရေကိုသာ အသိအမှတ်ပြုပုံရပြီး သားတော်ကို အောက်ခံအဆင့်တွင် ထားပုံရသည်။ သို့ရာတွင် ယေရှုခရစ်တော်၏ ဘုရားဖြစ်တော်မူကြောင်း ကျမ်းစာသွန်သင်ချက် (VII. A. 1) ကို တွဲ၍ တွေးတောသောအခါ၊ ထို့ပြင် ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင် “သခင်” ဆိုသော ဘွဲ့သည် ဓမ္မဟောင်းကျမ်းရှိ “ယေဟောဝါ” နှင့် တူညီသော အဓိပ္ပာယ်ရှိကြောင်း သိရှိလာသောအခါ၊ ဤဖော်မြူလာသည် ဘုရားဖြစ်တော်မူခြင်း တူညီသော ဘုရားပုဂ္ဂိုလ်နှစ်ပါးကို ဘေးချင်းယှဉ်၍ ထားရှိကြောင်း နားလည်လာရသည်။ ဘုရားသားတော်ကို “သခင်” ဟု ဘွဲ့တပ်ခြင်းသည် ကယ်တင်ခြင်းအစီအမံကို သမိုင်းအစဉ်အလာအရ တိုက်ရိုက်ပြီးစီးစေရန် ခမည်းတော်သည် သားတော်အား အခွင့်အာဏာကို လွှဲအပ်တော်မူကြောင်း ထင်ရှားစေရန် ရည်ရွယ်ခြင်းဖြစ်သည် (VII. B. 4 ကိုကြည့်ပါ)။ ဤကျမ်းချက်သည် ခမည်းတော်နှင့် သခင်ယေရှုခရစ်တို့သည် ဖန်ဆင်းခြင်းနှင့် ဆက်စပ်ပုံကို လုပ်ငန်းဆိုင်ရာ အပြိုင်အဆိုင် ပြသထားသည်။ ခမည်းတော်ကို မူလဇစ်မြစ်နှင့် အဆုံးသတ်ပန်းတိုင်အဖြစ် ဖော်ပြထားပြီး သခင်ယေရှုခရစ်တော်ကို ဖန်ဆင်းခြင်းနှင့် ငါတို့ရှင်သန်မှု၏ အကောင်အထည်ဖော်သူအဖြစ် ဖော်ပြထားသည်။ ဤအပြိုင်အဆိုင်သည် ခမည်းတော်နှင့် သားတော်တို့၏ လုပ်ဆောင်ချက်များ အချင်းချင်း ဖြည့်စွမ်းပေးမှုကို ထင်ရှားစေပြီး ထိုဘုရားပုဂ္ဂိုလ်နှစ်ပါးတို့၏ ဘုရားဖြစ်တော်မူခြင်း တန်းတူညီမျှမှုကို ပေါ်လွင်စေသည်။ ထို့ကြောင့် ဤဖော်မြူလာသည် ခရစ်ယာန်ဘုရားကို ဘိုင်နီတေးရီးယန်း ပုံစံဖြင့် နာမည်ပေးထားခြင်းဖြစ်ပြီး ဘုရားပုဂ္ဂိုလ်ပေါင်းများစွာရှိမှုနှင့် ဘုရားဖြစ်တော်မူခြင်း တူညီသော ပုဂ္ဂိုလ်နှစ်ပါး၏ သီးခြားဆက်နွယ်မှုကို ပါဝင်စေသည်။

The binitarian formula is given its classical expression in 1 Corinthians 8:6: “Yet for us there is one God, the Father, from whom are all things and for whom we exist, and one Lord, Jesus Christ, through whom are all things and through whom we exist.” At first glance the formula appears to recognize only the divinity of the Father, who is called God, while seemingly placing the Son in a subordinate position. However, when the NT teaching on the divinity of Jesus Christ (VII. A. 1) is associated with the fact that the title “Lord” in the NT parallels the OT “Yahweh,” one realizes that the formula is actually setting side by side two equally divine persons. The choice of the title “Lord” for naming the person of God the Son is clearly designated to underline the Father’s delegation of His authority to the Son in matters pertaining to the direct, historical accomplishment of the plan of salvation (see VII. B. 4). This text draws a working parallelism between the way God the Father and the Lord Jesus relate to Creation. The Father is presented as the origin and ultimate end, while the Lord Jesus Christ is presented as the executor of Creation and our own existence. The parallelism discloses a mutual complementation of activities between the Father and the Son which accentuates their equal, divine standing. The formula, then, names the Christian God in a binitarian mode, which includes the personal plurality and specific relation of two equally divine persons.

 

အနည်းငယ် ကွဲပြားမှုများဖြင့် ဤဖော်မြူလာကို ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင် စာများစွာ၏ နိဒါန်းတွင် အသုံးပြုထားသည် (ရောမ ၁:၇၊ ၁ ကောရိန္သု ၁:၃၊ ၂ ကောရိန္သု ၁:၂-၃၊ ဂလာတိ ၁:၃၊ ဧဖက် ၁:၂-၃၊ ဖိလိပ္ပိ ၁:၂၊ ၁ သက် ၁:၁၊ ၁:၃၊ ၂ သက် ၁:၂၊ ၁ တိ ၁:၂၊ ၂ တိ ၁:၂၊ ဖိလေမုန် ၃၊ ၁ ပေ ၁:၃)။ ဤနည်းဖြင့် အသုံးပြုသောအခါ ဤဖော်မြူလာသည် နာဇရက်ယေရှု၌ ဘုရားသခင် ကိုယ်တော်တိုင် လူ့ဇာတိခံယူခြင်းနှင့် ယေရှုကိုယ်တော်တိုင် ကောင်းကင်ဘုံ၌ရှိတော်မူသော ခမည်းတော်အကြောင်း နှုတ်ထွက်သက်သေခံချက်တို့က ဖြစ်ပေါ်စေသော ဘုရားသခင်ဆိုင်ရာ အခြေခံအယူအဆကို အနှစ်ချုပ်ပုံရသည်။ သို့ရာတွင် တခါတရံ ဤဖော်မြူလာကို သူ့ဓမ္မကျမ်းဆိုင်ရာ အကြောင်းအရာနှင့် ပေါင်းစပ်ထားတတ်သည်။ ဥပမာ၊ ဧဖက်သားများထံ ပေါလု၏ နိဂုံးချုပ်စကားတွင် ချစ်ခြင်းမေတ္တာနှင့် ယုံကြည်ခြင်းကို ခမည်းတော်နှင့် သခင်ယေရှုခရစ်တို့ နှစ်ပါးလုံးမှ ယုံကြည်သူများအား ပေးသနားတော်မူကြောင်း ပြောဆိုခြင်းဖြင့် လုပ်ဆောင်ချက်တစ်ခုတည်းတူညီမှုကို ထင်ရှားစေသည် (ဧဖက် ၆:၂၃၊ နှိုင်းယှဉ်ကြည့်ပါ၊ ၁ သက် ၃:၁၁၊ ၂ သက် ၂:၁၆)။ ထို့အပြင် ဘုရားပုဂ္ဂိုလ်နှစ်ပါးတို့ ကယ်တင်ခြင်းအမှုကို တစ်ပါးတည်း လုပ်ဆောင်ကြောင်းကို မီးမောင်းထိုးပြသည် (၁ ယောဟန် ၁:၃၊ ၂:၂၄၊ ၂ ယောဟန် ၉ ကိုလည်းကြည့်ပါ)။ တခါတရံ ဤဖော်မြူလာကို ခမည်းတော်နှင့် သားတော်၏ ကယ်တင်ခြင်းဆိုင်ရာ ကွဲပြားသော အခန်းကဏ္ဍများကို ဖော်ပြရန်နှင့် ပေါင်းစပ်ရန် အသုံးပြုသည် (ဖိလိပ္ပိ ၂:၁၁၊ ကောလောသဲ ၃:၁၇၊ ၁ သက် ၁:၃၊ ၃:၁၃၊ ၁ ပေ ၁:၃)။

With minor variations this formula is used in the introduction to several NT Epistles (Rom. 1:7; 1 Cor. 1:3; 2 Cor. 1:2, 3; Gal. 1:3; Eph. 1:2, 3; Phil. 1:2; 1 Thess. 1:1, 3; 2 Thess. 1:2; 1 Tim. 1:2; 2 Tim. 1:2; Philemon 3; 1 Peter 1:3). When so used the formula seems to summarize the basic concept of God generated by the incarnation of God in Jesus of Nazareth and Jesus’ own testimony about God the Father in heaven. At times, however, the formula is integrated into its theological context. For example, Paul’s closing remarks to the Ephesians underline the unity of action by saying that love and faith are given to the believers by both God the Father and the Lord Jesus Christ (Eph. 6:23; cf. 1 Thess. 3:11; 2 Thess. 2:16), thus highlighting the commonality of action (see also 1 John 1:3; 2:24; 2 John 9) in which both divine persons execute the work of redemption. At other times the formula is used to express and integrate the different salvific roles of the Father and the Son (Phil. 2:11; Col. 3:17; 1 Thess. 1:3; 3:13; 1 Peter 1:3).

 

ဓမ္မသစ်ကျမ်းရေးသားသူများသည် သုံးပါးတစ်ဆူဘုရားအဖြစ် တတိယပုဂ္ဂိုလ်ရှိကြောင်း သိရှိပြီးဖြစ်သော်လည်း အဘယ်ကြောင့် သုံးပါးတစ်ဆူ ဖော်မြူလာအစား ဘိုင်နီတေးရီးယန်း ဖော်မြူလာကို အသုံးပြုရသနည်းဟု မေးခွန်းထုတ်နိုင်သည်။ ပထမဆုံး၊ ဘိုင်နီတေးရီးယန်းနှင့် သုံးပါးတစ်ဆူ ဖော်မြူလာတို့ကြားတွင် အရည်အသွေးဆိုင်ရာ ကွဲပြားမှုမဟုတ်ဘဲ ပမာဏဆိုင်ရာ ကွဲပြားမှုသာရှိသည်။ အခြားစကားဖြင့်ဆိုရလျှင် ကျမ်းစာတွင် ဘုရားသခင်၏ အယူအဆအသစ်မှာ ဘုရားသဘာဝတွင် ပုဂ္ဂိုလ်ပေါင်းများစွာရှိမှုနှင့် တစ်ပါးတည်းဖြစ်မှု တပြိုင်နက် တည်ရှိနိုင်ကြောင်း ပြောဆိုခြင်းဖြစ်သည်။ ထိုသို့ တည်ရှိနိုင်မှုကို ရှာဖွေတွေ့ရှိပြီးသည့်နောက် ဘိုင်နီတေးရီးယန်းနှင့် သုံးပါးတစ်ဆူ အယူအဆတို့၏ ကွာခြားချက်မှာ တစ်ပါးတည်းသော ဘုရားသခင်၏ ပုဂ္ဂိုလ်ပေါင်းများစွာရှိမှုကို ဖွဲ့စည်းရာတွင် တတိယဘုရားပုဂ္ဂိုလ်ကို ထည့်သွင်းခြင်း သို့မဟုတ် ထည့်သွင်းမထားခြင်းသာ ဖြစ်သည်။ ထို့ပြင် ဘိုင်နီတေးရီးယန်း ဖော်မြူလာသည် တတိယဘုရားပုဂ္ဂိုလ်၏ ရှိတည်မှု သို့မဟုတ် လုပ်ဆောင်ချက်ကို ငြင်းပယ်ခြင်းမဟုတ်ဘဲ လူ့ဇာတိခံယူခြင်း၏ အဓိပ္ပာယ်ကို နားလည်ရန် လိုအပ်သော သီးခြားဘောင်ကို အလေးပေးခြင်းသာဖြစ်သည်။ အခြားစကားဖြင့် ဓမ္မသစ်ကျမ်းသည် ပထမဦးစွာ နာဇရက်ယေရှု၌ ဘုရားသခင်၏ ကိုယ်တော်တိုင် ဗျာဒိတ်ပေးခြင်းကို နားလည်ရန် ကိုင်တွယ်ဖြေရှင်းသည်။

One may enquire why a binitarian formula was used rather than a trinitarian one, since NT writers were aware of the existence of the third person of the Trinity. To begin, between the binitarian and trinitarian formulas is a quantitative rather than qualitative difference. In other words, the newness of the biblical conception of God occurs when plurality and oneness are said to coexist in the divine being. Once such coexistence has been discovered, the difference between a binitarian and trinitarian concept amounts only to the exclusion or inclusion of a third divine person as constitutive of the personal plurality of the one God. Besides, the binitarian formula does not deny either the existence or activity of the third divine person but rather emphasizes the specific framework needed for grasping the meaning of the Incarnation. In other words, the NT deals first of all with the understanding of God’s self-revelation in Jesus of Nazareth.

 

ဘိုင်နီတေးရီးယန်း ဖော်မြူလာသည် လူ့ဇာတိခံယူခြင်း၏ မရှိမဖြစ် အခြေခံအုတ်မြစ်ဖြစ်သည်။ ဓမ္မသစ်ကျမ်းရေးသားသူများ၏ အဓိကတာဝန်မှာ ခရစ်တော်၌ ဘုရားသခင် လူ့ဇာတိခံယူခြင်းကို ရှင်းလင်းဖော်ပြခြင်းနှင့် ဓမ္မကျမ်းတစ်ခုလုံးအတွက် ထိုအချက်၏ သက်ရောက်မှုများကို ရှင်းပြခြင်းဖြစ်သောကြောင့် ဘိုင်နီတေးရီးယန်း ဖော်မြူလာကို နေရာအနှံ့တွေ့ရခြင်းသည် အံ့သြစရာမဟုတ်ပေ။ အပြန်အလှန်အားဖြင့် သုံးပါးတစ်ဆူ အယူအဆနှင့် ဖော်မြူလာသည် ခရစ်တော်၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ပြီးနောက် ကိုယ်တော်၏ ကိုယ်စားလှယ်ဖြစ်သော သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်အားဖြင့် လုပ်ဆောင်မှု၏ အဓိပ္ပာယ်ကို မှန်ကန်စွာ နားလည်ရန် မရှိမဖြစ် အခြေခံအုတ်မြစ်အဖြစ် ပေါ်ထွက်လာသည်။ ဓမ္မသစ်ကျမ်းရေးသားသူများ၏ သီးခြားလက်တွေ့စိုးရိမ်မှုကြောင့် သုံးပါးတစ်ဆူ ဖော်မြူလာကို အလွန်နည်းပါးစွာ အသုံးပြုရခြင်းကို ရှင်းပြနိုင်သည်။ ဘုရားသခင်၏ သဘာဝတရားကို အပြည့်အဝ ဗျာဒိတ်ပေးခြင်းသည် ယေရှုခရစ်တော်ကိုယ်တိုင် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်ဟူသော ဘုရားပုဂ္ဂိုလ်ကို မိတ်ဆက်ပြီးမှသာ လူသားများ ရရှိနိုင်ခဲ့သည်။

The binitarian formula is the necessary presupposition for the Incarnation. Since the main task that NT writers undertake is the clarification of the incarnation of God in Christ and its implications for the whole of theology, it is not surprising to find the binitarian formula used throughout. On the other hand, the trinitarian concept and formula appear as necessary presuppositions for properly grasping the meaning of Christ’s postresurrection activity through His representative, the Holy Spirit. The specific, practical concern of NT writers may explain why the trinitarian formula is less frequently utilized. A full revelation of God’s being was accessible only after Jesus Christ Himself introduced the divine person of the Holy Spirit.

 

ဂ။ သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်

 ဘုရားသခင် ကျမ်းစာရှိ တစ်ပါးတည်းသော ဘုရားသခင်၏ သုံးပါးတစ်ဆူသဘောတရားသည် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော် ဘုရားသခင်မပါဝင်လျှင် ပြည့်စုံခြင်းမရှိပေ။ သားတော်နှင့် ခမည်းတော်ကို ဗျာဒိတ်ပေးပြီးမှ သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်ကို တတိယဘုရားပုဂ္ဂိုလ်အဖြစ် ဗျာဒိတ်ပေးခြင်းသည် ထိုဝိညာဉ်တော်သည် အရေးကြီးမှုနည်းပါးသည် သို့မဟုတ် ဗျာဒိတ်ပေးခံရချိန်မှသာ ကယ်တင်ခြင်းလုပ်ဆောင်ချက်များတွင် ပါဝင်သည်ဟု ဆိုလိုခြင်းမဟုတ်ပေ။ ထို့ကြောင့် တစ်ပါးတည်းသော ခရစ်ယာန်ဘုရားသခင်နှင့် ကိုယ်တော်၏ ပုဂ္ဂိုလ်ပေါင်းများစွာရှိမှုကို မှန်ကန်စွာ နားလည်ရန်အတွက် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်အကြောင်း ကျမ်းစာသက်သေကို ဂရုတစိုက် စဉ်းစားရမည်။

C. God the Holy Spirit

The trinitarian nature of the one biblical God is not complete without God the Holy Spirit. That the revelation of the Holy Spirit as the third divine person of the Godhead comes after the revelation of the Son and the Father does not mean that He is either less important or that He has been involved in salvific activities only since the time of His revelation. A proper understanding of the one Christian God and His personal plurality requires, therefore, a careful consideration of the biblical witness to God the Holy Spirit.

 

၁။ ခရစ်တော်၏ ကြေညာချက်

 ဝိညာဉ်တော်ဘုရားသည် ကမ္ဘာဦးကျမ်း (၁:၂၊ ၆:၃) မှစ၍ ပေါ်ထွက်လာသော်လည်း၊ ဘုရားသခင်၏ ပုဂ္ဂိုလ်ပေါင်းများစွာရှိမှုတွင် ခမည်းတော်နှင့် သားတော်သာမက တတိယပုဂ္ဂိုလ်ဖြစ်သော သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်လည်း ပါဝင်ကြောင်း ရှင်းလင်းသော အယူအဆသည် ယေရှုခရစ်တော်ကိုယ်တိုင်မှ စတင်သည်။ တတိယဘုရားပုဂ္ဂိုလ်၏ ရှိတည်မှုနှင့် သီးခြားကယ်တင်ခြင်းအခန်းကဏ္ဍကို ယေရှုခရစ်တော်သည် ဤလောကမှ ထွက်ခွာတော်မူရန် တပည့်တော်များကို ပြင်ဆင်စဉ် ဗျာဒိတ်ပေးတော်မူသည် (ယောဟန် ၇:၃၃၊ ၁၄:၁-၃)။ ယောဟန်ရေးသားချက်အရ ခရစ်တော်သည် အသေခံတော်မူမည့်အချိန်မတိုင်မီ တဲတော်ပွဲတွင် ယုံကြည်သူများ၏ နှလုံးထဲမှ “အသက်ရှင်သောရေစီးကြောင်း” များ စီးထွက်လာမည်ဟု ကတိပေးတော်မူရာ ထိုအချက်သည် “ယုံကြည်သူများ ခံယူရမည့် ဝိညာဉ်တော်” ကို ရှင်းပြခြင်းဖြစ်သည် (ယောဟန် ၇:၃၈-၃၉)။ သို့ရာတွင် ခရစ်တော်သည် အသေခံတော်မူမည့် နာရီပိုင်းမတိုင်မီ သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ လာရောက်ခြင်းကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း ကြေညာတော်မူသည်။ “ငါသည် ခမည်းတော်ကို တောင်းပန်မည်။ ခမည်းတော်သည် အခြားသော နှစ်သိမ့်ပေးသူ တစ်ပါးကို သင်တို့အား ပေးသနားတော်မူမည်။ ထိုနှစ်သိမ့်ပေးသူသည် သင်တို့နှင့် အတူ အစဉ်အမြဲ ရှိနေတော်မူမည်။ ထိုသူမှာ သမ္မာတရားသောဝိညာဉ်တော်ဖြစ်တော်မူ၏” (ယောဟန် ၁၄:၁၆-၁၇၊ နှိုင်းယှဉ်ကြည့်ပါ၊ ၁၆:၄-၇၊ ၁၃)။

1. Christ’s Announcement

Even though God the Spirit appears from Genesis (1:2; 6:3) onward, the explicit concept that God’s plurality involves not only the persons of the Father and the Son but also a third person, the Holy Spirit, originates in Jesus Christ Himself. The revelation of the existence and specific salvific role of a third person of the one God was given by Jesus Christ as He tried to prepare the disciples for His departure from earth (John 7:33; 14:1–3). According to John, Christ hinted at the personhood and historical coming of the Holy Spirit at the Feast of Tabernacles before His death, when He promised “rivers of living water” flowing out of the believers’ hearts, to explain “the Spirit, which those who believe in him were to receive” (John 7:38, 39). However, Christ clearly announced the coming of the Holy Spirit only a few hours before His crucifixion: “I will pray the Father, and he will give you another Counselor, to be with you for ever, even the Spirit of truth” (John 14:16, 17; cf. 16:4–7, 13).

 

ရှင်ပြန်ထမြောက်ပြီးနောက် ယေရှုသည် တပည့်တော်များအား သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော် ကြွလာတော်မူမည်ကို ထပ်မံ သတိပေးတော်မူသည် (လု ၂၄:၄၉၊ တမန် ၁:၄-၅၊ ၈)။ သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်သည် ဘုရားပုဂ္ဂိုလ်ဖြစ်တော်မူကြောင်း ထိုအချိန်တွင် ဗျာဒိတ်ပေးခြင်းမှာ ကိုယ်တော် ကောင်းကင်သို့ မတက်ကြွတော်မမီ ခရစ်တော်၏ ကယ်တင်ခြင်းအမှုကို လောကီပေါ်တွင်လည်းကောင်း၊ ကောင်းကင်ဗိမာန်တော်တွင်လည်းကောင်း တပြိုင်နက် ဆက်လက်လုပ်ဆောင်ပုံကို ရှင်းပြရန်ဖြစ်သည် (ဟေဗြဲ ၈:၁-၂)။ ဘုရားသခင်၏ သုံးပါးတစ်ဆူ သဘောတရားကို ဗျာဒိတ်ပေးခြင်းသည် ဘုရားသဘာဝကို စူးစမ်းလေ့လာရန် ရည်ရွယ်ချက်ဖြင့် မဟုတ်ဘဲ သမိုင်းတွင်း ဘုရားသခင်၏ ကယ်တင်ခြင်းလုပ်ဆောင်ချက်များကို လူသားများ နားလည်နိုင်ရန်အတွက်သာ ဖြစ်သည်။

After His resurrection Jesus again brought to the attention of the disciples the coming of the Holy Spirit (Luke 24:49; Acts 1:4, 5, 8). The existence of the Holy Spirit as a divine person was revealed at this time, because the Holy Spirit had to be revealed as a divine person to explain how the redemptive work of Christ would continue after His ascension, simultaneously on earth and in the heavenly sanctuary (Heb. 8:1, 2). The revelation of God’s trinitarian nature is disclosed not with the speculative purpose of revealing the nature of God but rather so that human beings may understand God’s redemptive acts in history.

 

၂. ပင်တေကုတ္တေပွဲတွင် လာရောက်ခြင်း

သားတော်သည် ဤလောကသို့ သမိုင်းဝင်စွာ ကြွလာခဲ့သည်နှင့်အညီ၊ သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်သည်လည်း အသင်းတော်သို့ သမိုင်းဝင်စွာ ကြွလာခဲ့သည်။ ဝိညာဉ်တော်၏ သမိုင်းဝင်ရှိနေပုံသည် သားတော်၏ ရှိနေပုံနှင့် ကွဲပြားသည်။ သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ ကြွလာခြင်းတွင် ယေရှု၏ လူ့ဇာတိခံယူခြင်းကဲ့သို့ လူ့သဘာဝကို ခံယူခြင်း မပါဝင်ပါ။ ဘုရားရှင် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော် ရှိနေပုံသည် လူတိုင်းနှင့် ဆက်သွယ်နိုင်စေသော ပုံစံဖြစ်သည်။ သားတော်သည် လူ့ဇာတိခံယူ၍ ဘုရားဖြစ်နေခြင်းကို လူအနည်းငယ်သာ တွေ့မြင်ခွင့်ရခဲ့သည်။ ထိုသို့ ထူးခြားသော ကွဲပြားမှုကြောင့်ပင် ယေရှုက “ငါသည် သွားမှသာလျှင် သင်တို့အတွက် အကျိုးရှိမည်။ ငါမသွားလျှင် ကူညီတော်သည် သင်တို့ထံသို့ လာမည်မဟုတ်” ဟု မိန့်တော်မူခဲ့ခြင်း ဖြစ်နိုင်သည် (ယောဟန် ၁၆:၇)။

2. Pentecostal Coming

As there was a historical coming of the Son to the world, there was a historical coming of the Holy Spirit to the church. The mode of historical presence of the Spirit is different from the mode in which the Son was present. The Holy Spirit’s coming does not involve the taking on of human nature as did Jesus’ incarnation. The mode in which God the Holy Spirit is present is such that makes Him accessible to all, while the incarnated mode of God the Son in Jesus limited His divine presence to a few human beings. This remarkable difference may have been one of the reasons why Jesus said it would be to the disciples’ advantage that He should go away so that the Spirit could come to them (John 16:7).

 

သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ အသင်းတော်သို့ သမိုင်းဝင်ကြွလာခြင်းသည် ထမြောက်ခြင်းအပြီး ပင်တေကုတ္တေနေ့တွင် ဖြစ်ပွားခဲ့သည်။ ပင်တေကုတ္တေနေ့တွင်သာ ဖြစ်ပွားခဲ့ခြင်းကို ရိုးရိုးကံကောင်းခြင်းသက်သက်ဟု ယူဆနိုင်သော်လည်း၊ ထိုတိကျသော အချိန်ကာလသည် အထူးလေ့လာသင့်သော ဓမ္မသီအိုရီဆိုင်ရာ အရေးပါမှုရှိသည်။

The historical coming of the Holy Spirit to the church occurred at Pentecost, following the Resurrection. That the coming of the Holy Spirit to the church occurred on the day of Pentecost could be seen as a mere coincidence bearing little theological significance; however, the specific timing deserves special study.

 

က. ပုံစံအရ နမူနာပြချက်။ ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် ပသခါပွဲနှင့် ပင်တေကုတ္တေပွဲတို့သည် ဆက်စပ်နေသော ပွဲတော်များဖြစ်သည်။ နှစ်ပွဲစလုံးသည် ဘုရားရှင်၏ ကယ်တင်ခြင်းဆိုင်ရာ အမှုတော်များ၏ အရေးကြီးအချက်များကို အမှတ်ရစေရန်နှင့် ကြိုတင်ပုံဖော်ရန် ရည်ရွယ်ခဲ့သည်။ ပသခါပွဲ (ဝတ်ပြုရာဇာ ၂၃:၅; တောလည်ရာ ၂၈:၁၆; တရားဟော ၁၆:၁–၈) သည် အဲဂုတ္တုဘဏ္ဍာမှ လွတ်မြောက်ခြင်းနှင့်ဆိုင်သော ဘုရားရှင်က လွတ်မြောက်ခြင်း၏ အရင်းအမြစ်ဖြစ်ကြောင်း အမှတ်ရစေသည် (တရားဟော ၁၆:၁, ၃, ၆)။ ပင်တေကုတ္တေပွဲ သို့မဟုတ် အပတ်ပွဲတော် (ထွက်မြောက်ရာ ၂၃:၁၆; ၃၄:၂၂; ဝတ်ပြုရာဇာ ၂၃:၁၅–၂၂; တောလည်ရာ ၂၈:၂၆–၃၁; တရားဟော ၁၆:၉–၁၂) သည် ဘုရားရှင်က ကောင်းသောအရာအားလုံး၏ အရင်းအမြစ်ဖြစ်ကြောင်း အမှတ်ရစေသည်။ အပတ်ပွဲတော် သို့မဟုတ် ပင်တေကုတ္တေဟူသော အမည်ကိုယ်တိုင်က ပသခါနှင့် ပင်တေကုတ္တေကြား နေ့ ၅၀ ကို တိကျစွာ ဖော်ပြခြင်းဖြင့် နှစ်ပွဲ၏ ဆက်စပ်မှုကို ပြသသည် (ဝတ်ပြုရာဇာ ၂၃:၁၅, ၁၆; နှိုင်းယှဉ် ၆BC ၁၃၃, ၁၃၄)။ ပသခါပွဲနှင့် အဲဂုတ္တုမှ လွတ်မြောက်ခြင်းသည် ယေရှု၏ အမှုတော် (မဿဲ ၂:၁၅; နှိုင်းယှဉ် ဟောရှေ ၁၁:၁) နှင့် လက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ်တွင် အသေခံခြင်း (၁ကော်ရိန်သု ၅:၇) ၏ ပုံစံဖြစ်သည်နှင့်အညီ၊ ပင်တေကုတ္တေပွဲနှင့် ဆိနတ်တောင်တွင် ပဋိညာဉ်ချုပ်ဆိုခြင်းကို သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ သမိုင်းဝင်ကြွလာခြင်း၏ ပုံစံအဖြစ် မြင်နိုင်သည်။ ထို့ကြောင့် ပင်တေကုတ္တေတွင် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ သမိုင်းဝင်ကြွလာခြင်းသည် ဆိနတ်ပဋိညာဉ်ကို ဘုရားရှင်၏ ကောင်းသောလက်ဆောင်အဖြစ် နားလည်ခြင်း၏ ပြည့်စုံခြင်း (ပကတိဖြစ်ခြင်း) ဖြစ်သည်။ ဆိနတ်ပဋိညာဉ်၏ ထူးခြားသော ရည်ရွယ်ချက်မှာ ဘုရားရှင်၏ လူ့အတွက် အလိုတော်ကို တိကျစွာ နားလည်ခြင်းဖြင့် ဣသရေလကို ကယ်တင်ခြင်းသို့ ဦးဆောင်ရန်ဖြစ်သည်ဖြစ်၍၊ သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ ကြွလာခြင်းသည် ထိုရည်ရွယ်ချက်ကို အံ့သြဖွယ် ပိုမိုတိကျပြီး နီးကပ်သော အဆင့်သို့ ယူဆောင်လာရန် ရည်ရွယ်သည်။ ယေရှုသည် တပည့်တော်များအား သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ သမိုင်းဝင်ကြွလာခြင်းအကြောင်း မိန့်ဆိုတော်မူစဉ် “ခမည်းတော်သည် ငါ့နာမတော်အားဖြင့် စေလွှတ်တော်မူမည့် ကူညီတော်၊ သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်သည် သင်တို့ကို အရာရာတိုင်းကို သွန်သင်မည်၊ ငါဆိုခဲ့သမျှကို သင်တို့အား သတိတရားပေးမည်” ဟု ထူးခြားစွာ မိန့်တော်မူခဲ့သည် (ယောဟန် ၁၄:၂၆)။ ဆိနတ်တွင် ဘုရားရှင်၏ ကယ်တင်ခြင်းအမှုတော်နှင့် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ ထင်ရှားခြင်းနှင့် သမိုင်းဝင်ကြွလာခြင်းကြားတွင် အဆက်အစပ်ပြတ်တောက်ခြင်းမရှိဘဲ ရှင်းလင်းသော ပုံစံအရ ဆက်လက်ဖြစ်ခြင်း ရှိသည်။ သို့ရာတွင် အတိအကျ ထပ်ခါတလဲလဲ ဖြစ်ခြင်းမဟုတ်ဘဲ၊ ယခင်ထင်ရှားချက်များတွင် မပါဝင်ခဲ့သော သမ္မာတရား၏ အသစ်သော ရှုထောင့်များကို ဖော်ပြခြင်းဖြစ်သည်။ ထိုအရာများသည် ဘုရားရှင်၏ ကယ်တင်ခြင်းဆိုင်ရာ အလိုတော်နှင့် အမှုတော်များကို ကျွန်ုပ်တို့၏ အသိပညာနှင့် အတွေ့အကြုံကို ပိုမိုနက်ရှိုင်းသော အဆင့်သို့ ယူဆောင်သွားသည်။

a. Typological setting. In the OT, Passover and Pentecost were closely related festivals. Both were memorials and prefigurations of important aspects of God’s acts of salvation. Passover (Lev. 23:5; Num. 28:16; Deut. 16:1–8) was a memorial of God as a source of freedom in connection with Israel’s liberation from under Egyptian bondage (Deut. 16:1, 3, 6). Pentecost, or the Feast of Weeks (Ex. 23:16; 34:22; Lev. 23:15–22; Num. 28:26–31; Deut. 16:9–12), was a memorial of God as the source of all good gifts. The very name, Feast of Weeks, or Pentecost, pointed to the close connection between the Passover and Pentecost by making explicit reference to the 50 days between them (Lev. 23:15, 16; cf. 6BC 133, 134). As the Passover and the deliverance from Egypt were types of Jesus’ mission (Matt. 2:15; cf. Hosea 11:1) and death at the cross (1 Cor. 5:7), it is possible to see Pentecost and the covenant at Sinai as types of the historical coming of the Holy Spirit. The historical coming of the Holy Spirit at Pentecost, then, would be the antitype of the Sinaitic covenant understood as the good gift of God to His people. As a distinctive function of the Sinaitic covenant was to lead Israel to redemption through a concrete understanding of God’s will for man, the coming of the Holy Spirit appears designed to bring that purpose to new, surprising levels of specificity and closeness. When Jesus talked to the disciples about the historical coming of the Holy Spirit, He underscored that “the Counselor, the Holy Spirit, whom the Father will send in my name, he will teach you all things, and bring to your remembrance all that I have said to you” (John 14:26). Between God’s redemptive work at Sinai and the revelation and historical coming of the Holy Spirit there is no discontinuity but rather a clear typologically conceived continuity. This does not mean, however, repetition of the same but rather the disclosure of new aspects of truth not present in past revelations. These bring our knowledge and experience of God’s salvific will and acts to deeper levels.

 

ခ. ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် ဘုရားရှင်၏ ဝိညာဉ်တော်။ ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်ကို ဘုရားအဖြစ် ပုဂ္ဂိုလ်တစ်ပါးအဖြစ် ရှင်းလင်းစွာ မဖော်ပြထားခြင်း (ကမ္ဘာဦး ၁:၂) သည် ထိုဝိညာဉ်တော် မရှိခဲ့သည် သို့မဟုတ် ပင်တေကုတ္တေတွင် သမိုင်းဝင်စွာ ထင်ရှားစွာ မိတ်ဆက်ခံရမှသာ ပုဂ္ဂိုလ်အဖြစ် လုပ်ဆောင်ခဲ့သည်ဟု ဆိုလိုခြင်းမဟုတ်ပါ။ ဘုရားအဖြစ် သားတော်ယေရှုခရစ်ကို သမိုင်းဝင်စွာ ထင်ရှားစွာ ဖော်ပြပြီးမှသာ သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်ကို ဘုရားအဖြစ် ပုဂ္ဂိုလ်တစ်ပါးအဖြစ် ထင်ရှားစွာ ဖော်ပြနိုင်ခြင်းနှင့် လိုအပ်လာခြင်း ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် ဓမ္မဟောင်းကျမ်းသည် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်ကို အခြားဘုရားပုဂ္ဂိုလ်များနှင့် ကွဲပြားသော ပုဂ္ဂိုလ်အဖြစ် မဖော်ပြပါ။ သို့ရာတွင် ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် “ဘုရားရှင်၏ ဝိညာဉ်တော်” ဟူသော ယေဘုယျအသုံးအနှုန်းကို သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ သင့်တော်သော လုပ်ဆောင်ချက်များအဖြစ် နားလည်နိုင်သည့် အချို့သော ကိုးကားချက်များ ရှိသည်။ သီးခြားတာဝန်များကို ထမ်းဆောင်ရန်အတွက် အထူးပုဂ္ဂိုလ်များကို ဝိညာဉ်တော်ဆုလက်ဆောင်များ ပေးခြင်းသည် ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် ဘုရားရှင်၏ ဝိညာဉ်တော်နှင့် အများဆုံး ဆက်စပ်ဖော်ပြထားသော လုပ်ဆောင်ချက်ဖြစ်သည် (ထွက်မြောက်ရာ ၃၁:၃; ၃၅:၃၁; တောလည်ရာ ၁၁:၂၅, ၂၉; ၂၄:၂; ၂၇:၁၈; တရားသူကြီး ၃:၁၀; ၆:၃၄; ၁၁:၂၉; ၁၃:၂၅; ၁၄:၆, ၁၉; ၁၅:၁၄; ၁ဓမ္မရာဇာ ၁၀:၆, ၁၀; ၁၆:၁၃; ၁၉:၂၀, ၂၃; ၂ရာဇဝင် ၁၅:၁; ၂၀:၁၄; ၂၄:၂၀)။ ယုံကြည်သူ၏ နှလုံးထဲတွင် နေထိုင်တော်မူခြင်းကို ဘုရားရှင်၏ ဝိညာဉ်တော်နှင့် မကြာခါး ဆက်စပ်ဖော်ပြထားသော်လည်း ထိုအကြောင်းအရာသည် ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် ရှိနေသည်။ ဆိနတ်ပဋိညာဉ်အရ ဘာသာတရားသည် ဘုရားရှင်ကို နှလုံးအကြွင်းမဲ့ ချစ်ခြင်းအဖြစ် နက်ရှိုင်းသော အတွေ့အကြုံဖြစ်ရမည်။ “ဣသရေလအမျိုး၊ သင့်ဘုရားသခင် ထာဝရ ဘုရားသည် သင့်အား အဘယ်သို့ တောင်းဆိုတော်မူသနည်း။ ထာဝရဘုရားကို ကြောက်ရွံ့ခြင်း၊ သူ့လမ်းခပ်သိမ်းတို့၌ လိုက်ခြင်း၊ သူ့ကို ချစ်ခြင်း၊ နှလုံးအကြွင်းမဲ့ စိတ်ဝိညာဉ်အကြွင်းမဲ့ ထာဝရဘုရားကို ကိုးကွယ်ခြင်းသာ ဖြစ်သည်” (တရားဟော ၁၀:၁၂)။ ထို့ကြောင့် ပေါလုသည် တကယ့်ဂျူးသူ၊ ဂျူးယုဒဖြစ်သူသည် ပြင်ပထုံးတမ်းစဉ်လာများကို လိုက်စားခြင်းဖြင့် မဟုတ်ဘဲ၊ တရားဟောရာဇာ ၁၀:၁၆ အရ နှလုံးသားတွင် အမှန်တကယ် နှလုံးဖြတ်ခြင်း ရရှိသူဟု ဖော်ပြသည် (ရောမ ၂:၂၈, ၂၉)။ ဒါဝိဒ်သည် နှလုံးသားအတွင်း ပြောင်းလဲခြင်းသည် ဘုရားရှင်သာ လုပ်ဆောင်နိုင်သော အသစ်ဖန်ဆင်းခြင်းဖြစ်ကြောင်း သိခဲ့သည် (ဆာလံ ၅၁:၁၀)။ ရှောလုသည် ဝိညာဉ်တော်ဆုလက်ဆောင်များသာ လက်ခံရရှိခြင်းမဟုတ်ဘဲ၊ ထာဝရဘုရား၏ ဝိညာဉ်တော်က သူ့ကို လူအသစ်ဖြစ်အောင် ပြောင်းလဲပေးခဲ့သည် (၁ဓမ္မရာဇာ ၁၀:၆, ၉)။ နှိပ်စက်ခြင်းခံရသော ဣသရေလသည် ဘုရားရှင်က သူတို့အထဲသို့ ဝိညာဉ်တော်ထည့်သွင်းပေးမည်ဖြစ်၍ ဝိညာဉ်ရေးရာ အသက်သွင်းခြင်းကို မျှော်လင့်ခဲ့သည် (ယေဇကျေလ ၃၆:၂၆, ၂၇; ၃၇:၁–၁၄)။

b. The Spirit of God in the OT. The fact that the Holy Spirit is not explicitly revealed as a divine person in the OT (Gen. 1:2) does not mean that He did not exist or act as a person before His historical introduction at Pentecost. The revelation of the Holy Spirit as a person of the Godhead became possible and necessary after the historical revelation of Jesus Christ as God the Son. The OT, consequently, does not refer to the Holy Spirit as a person different from other divine persons. However, at times it is possible to understand some OT references to the rather general designation “Spirit of God” as allusions to divine activities that properly belong to the Holy Spirit. The giving of spiritual gifts to special individuals for the execution of definite tasks is the activity most commonly associated in the OT with the Spirit of God (Ex. 31:3; 35:31; Num. 11:25, 29; 24:2; 27:18; Judges 3:10; 6:34; 11:29; 13:25; 14:6, 19; 15:14; 1 Sam. 10:6, 10; 16:13; 19:20, 23; 2 Chron. 15:1; 20:14; 24:20). The Spirit of God is not so frequently presented as indwelling the heart of the believer, although the idea is, nonetheless, present in the OT. According to the Sinaitic covenant, religion was to be a deep experience of love to God: “And now, Israel, what does the Lord your God require of you, but to hear the Lord your God, to walk in all his ways, to love him, to serve the Lord your God with all your heart and with all your soul?” (Deut. 10:12). Thus Paul can describe a “real Jew” as one who is so, not by adhering to external rituals, but rather, according to Deuteronomy 10:16, he who has the real circumcision of the heart (Rom. 2:28, 29). David knew that the inner change of the heart amounts to a new creation that can be accomplished only by God Himself (Ps. 51:10). Saul not only received gifts from the Spirit, but the Spirit of the Lord changed him into another man (1 Sam. 10:6, 9). Israel in exile anticipated a spiritual revival as a result of God’s putting His Spirit in them (Eze. 36:26, 27; 37:1–14).

 

ထို့ကြောင့် ဘုရားရှင်၏ ဝိညာဉ်တော်ကို လူ့အတွင်းစိတ်ထဲတွင် နေထိုင်တော်မူခြင်းနှင့်လည်း ဆက်စပ်ဖော်ပြထားသည် (နှိုင်းယှဉ် ဟေရှာယ ၅၇:၁၅; ယေဇကျေလ ၁၁:၁၉; ၁၈:၃၁)။ ထိုအခြေခံဖြင့် ယေရှုခရစ်တော်သည် ပင်တေကုတ္တေမတိုင်မီ တပည့်တော်များကို သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်ကို သူတို့ သိပြီးသားဟု မိန့်ဆိုနိုင်ခဲ့သည် (ယောဟန် ၁၄:၁၇)။ သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်သည် ဆုလက်ဆောင်များ ပေးခြင်း၊ ယုံကြည်သူများ၏ နှလုံးထဲတွင် နေထိုင်ခြင်း စသည်တို့ကို လုပ်ဆောင်နေပြီးဖြစ်၍၊ ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင် ဝိညာဉ်တော်၏ အမှုတော်၏ အသစ်အဆန်းကို ဆန်းစစ်ရန် လိုအပ်သည်။

The Spirit of God, then, is also associated in the OT with the divine indwelling in the inner being of man (cf. Isa. 57:15; Eze. 11:19; 18:31). On this basis, Jesus Christ could speak to the disciples as if they already knew the Holy Spirit before His historical personal coming at Pentecost (John 14:17). If the Holy Spirit was already acting, giving gifts, and indwelling the hearts of the believers, the newness of the NT ministry of the Spirit needs examination.

 

ဂ. ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင် ဝိညာဉ်တော်၏ အသစ်အဆန်း။ ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင် ထင်ရှားသော အသစ်အဆန်းတစ်ခုမှာ ယခုအခါ ဝိညာဉ်တော်ကို ခမည်းတော်နှင့် သားတော်နှင့် ကွဲပြားသော ဘုရားပုဂ္ဂိုလ်တစ်ပါးအဖြစ် ရှင်းလင်းစွာ တင်ပြထားခြင်း ဖြစ်သည် (ကြည့် VII. C. ၄)။ သို့ရာတွင် ထိုပြောင်းလဲမှုသည် ဝိညာဉ်တော်၏ ပုဂ္ဂိုလ်ဖြစ်မှုကို ကျွန်ုပ်တို့ နားလည်ပုံကိုသာ ထိခိုက်စေပြီး ကယ်တင်ခြင်းဆိုင်ရာ အမှုတော်ကို မထိခိုက်ပါ။ ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ အမှုတော်သည် ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် ဘုရားရှင် သို့မဟုတ် ဘုရားရှင်၏ ဝိညာဉ်တော်ဖြင့် လုပ်ဆောင်ခဲ့သော နယ်ပယ်များကို ဆက်လက်လွှမ်းခြုံထားသည်။ ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ အသစ်အဆန်းကို ခရစ်တော်၏ ကိုယ်စားလှယ်အဖြစ် အခန်းကဏ္ဍသစ်တွင် ရှာတွေ့ရမည်။ ယောဟန်၏ ယေရှု၏ ဝိညာဉ်တော်နှင့်ပတ်သက်သော ပုံစံအရ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်အရ (ယောဟန် ၇:၃၇–၃၉)၊ ဘုရားရှင် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ ထင်ရှားခြင်း၊ သမိုင်းဝင်ကြွလာခြင်းနှင့် ကယ်တင်ခြင်းဆိုင်ရာ တာဝန်သည် ယေရှုခရစ်တော်၏ လက်ဝါးကပ်တိုင်နှင့် ဘုန်းတန်ခိုးတော် ခံယူခြင်းနှင့် အဓိကဆက်စပ်နေသည်။ ယောဟန်သည် ယေရှု၏ ပုံစံကို “ယေရှု၏ ဘုန်းတန်ခိုးတော် မခံယူရသေးသဖြင့် ဝိညာဉ်တော်ကို မပေးရသေးပါ” ဟု မှတ်ချက်ပေးခြင်းဖြင့် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုသည် (ယောဟန် ၇:၃၉)။ ထို့ကြောင့် ယောဟန်အရ သားတော်၏ အသေခံခြင်းနှင့် ဘုန်းတန်ခိုးတော် ခံယူခြင်းသည် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်ကို သမိုင်းဝင်စွာ သွန်းလောင်းခြင်း၏ လိုအပ်သော အခြေအနေများ ဖြစ်သည်။

c. The newness of the Spirit in the NT. One obviously new aspect of NT revelation on the Spirit of God is that now He is clearly presented as a divine person, distinct from Father and Son (see VII. C. 4). This change, however, affects only our understanding of His personhood and not His redemptive activity. The work of the Holy Spirit in the NT appears to involve the same areas covered either by God or the Spirit of God in the OT. The newness of the Holy Spirit in the NT has to be found in His new role as representative of Christ. According to John’s interpretation of Jesus’ typological reference to the Spirit (John 7:37–39), the revelation, historical coming, and redemptive task of God the Holy Spirit is essentially connected to the cross and ascension of Jesus Christ. John interprets Jesus’ typology by remarking that He spoke “about the Spirit, which those who believed in him were to receive; for as yet the Spirit had not been given, because Jesus was not yet glorified” (John 7:39). Consequently, according to John, the death and glorification of the Son were necessary conditions for the historical outpouring of the Holy Spirit.

 

ပင်တေကုတ္တေနေ့တွင် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော် ကြွလာသောအခါ၊ ယုံကြည်သူများထံ သွန်းလောင်းသော အဲဒီကျမ်းချဲ့ကျမ်းလက်ဆောင်များကြောင့် လူတိုင်းမြင်တွေ့ခဲ့ရသည် (တမန်တော် ၂:၂–၁၁)။ ထိုဖြစ်ရပ်၏ ဓမ္မသီအိုရီဆိုင်ရာ အဓိပ္ပာယ်ကို မေးခွန်းထုတ်သောအခါ “သူတို့သည် စပါးရည်အသစ်ဖြင့် ယစ်မူးနေကြသည်” ဟူသော အလွန်မျက်ကပ်မဆန့် မလုံလောက်သော ရှင်းပြချက်ကို ပေးခဲ့သည် (အပိုဒ် ၁၃)။ တမန်တော်များကို ကာကွယ်ရင်း ပေတရုသည် လူထုကို ဟောပြောခဲ့သည် (အပိုဒ် ၁၄–၃၆)။ ထိုထူးဆန်းဟန်ရှိသော ဖြစ်ရပ်ကို သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော် သွန်းလောင်းခြင်း၏ အံ့ဖွယ်လက်ဝင်ပြ ထင်ရှားခြင်းဟု ခွဲခြားပြီးနောက် (အပိုဒ် ၁၅–၂၁)၊ ပေတရုသည် ထိုဖြစ်ရပ်ကို ဘုရားရှင်၏ ကယ်တင်ခြင်းအစီအစဉ်၏ သမိုင်းဝင်အောင်မြင်မှု၏ လိုအပ်သော အဆင့်ဟု ရှင်းပြခဲ့သည် (အပိုဒ် ၂၃, ၂၄)။ ပေတရုက “ဤယေရှုကို ဘုရားရှင်သည် ထမြောက်စေတော်မူ၍ ကျွန်ုပ်တို့အားလုံး သက်သေဖြစ်ကြသည်။ ထို့ကြောင့် ဘုရားရှင်၏ လက်ျာတော်ဘက်၌ ချီးမြှောက်ခြင်းခံရ၍၊ ခမည်းတော်ထံမှ သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ ကတိတော်ကို ခံယူ၍၊ သင်တို့ မြင်တွေ့သည်နှင့် ကြားနေရသည်ကို သွန်းလောင်းတော်မူခဲ့သည်” ဟု ကြေညာခဲ့သည် (အပိုဒ် ၃၂, ၃၃)။ ပေတရုသည် ခရစ်တော်၏ ကောင်းကင်တွင် ထီးနန်းစံတော်မူခြင်း (ကြည့် VII. B. ၄) ကို ရည်ညွှန်းခဲ့ပြီး၊ ထိုအရာသည် လက်ဝါးကပ်တိုင်တွင် အောင်မြင်ခြင်းအပြီး ခရစ်တော်အား “ကောင်းကင်နှင့် မြေကြီးပေါ်တွင် အခွင့်အာဏာအားလုံး” ပေးအပ်ခြင်း ဖြစ်သည် (မဿဲ ၂၈:၁၈; နှိုင်းယှဉ် ၁ပေတရု ၃:၂၂)။

When the Holy Spirit came on the day of Pentecost, His coming was witnessed by all because of the external manifestation of supernatural gifts poured out on the believers (Acts 2:2–11). In response to questions on the theological meaning of the event, a very superficial and inadequate explanation was forwarded: “They are filled with new wine” (verse 13). In defense of the apostles, Peter addressed the multitude (verses 14–36). After identifying the seemingly strange event as a miraculous manifestation of the outpouring of the Holy Spirit (verses 15–21), Peter explained the event as a necessary step in the historical achievement of God’s plan of salvation (verses 23, 24). Peter affirmed that “this Jesus God raised up, and of that we all are witnesses. Being therefore exalted at the right hand of God, and having received from the Father the promise of the Holy Spirit, he has poured out this which you see and hear” (verses 32, 33). Peter referred to Christ’s heavenly enthronement (see VII. B. 4), which followed His victory at the cross and conferred on Christ “all authority in heaven and on earth” (Matt. 28:18; cf. 1 Peter 3:22).

 

ယေရှုခရစ်တော်သည် ကောင်းကင်ဗိမာန်တော်တွင် အတိတ်ကျေအမှုတော်၌ ပုဂ္ဂိုလ်ရေးအရ ပါဝင်ရမည်ဖြစ်၍ (ဟေဗြဲ ၈:၁, ၂; ကြည့် ဗိမာန်တော် II, III)၊ မြေကြီးပေါ်တွင် ဘုရားရှင်၏ ဆက်လက်ရှိနေသော ပုဂ္ဂိုလ်ရေးဆိုင်ရာ ရှိနေခြင်းအတွက် တြိနတ်၏ တတိယပုဂ္ဂိုလ်၊ ဘုရားရှင် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်ကို ထင်ရှားစွာ ဖော်ပြရန် လိုအပ်ခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ သမိုင်းဝင်ကြွလာခြင်းမှ ယူဆောင်လာသော အသစ်အဆန်းကို ဝိညာဉ်တော်သည် ဓမ္မဟောင်းကျမ်းကာလကဲ့သို့ ဆက်လက်လုပ်ဆောင်နေသော သီးခြားကယ်တင်ခြင်းဆိုင်ရာ တာဝန်များနှင့် ဆက်စပ်၍ ရှုမြင်ရမည် မဟုတ်ဘဲ၊ ယေရှုခရစ်တော်၏ လက်ဝါးကပ်တိုင်တွင် အောင်ပွဲ၊ ကောင်းကင်တွင် အတိတ်ကျေအမှုတော်နှင့် သခင်ဘုရားအဖြစ် အမှုတော်ကို ကိုယ်စားပြုသော အခြေအနေသစ်နှင့် ဆက်စပ်၍ ရှုမြင်ရမည် ဖြစ်သည်။ ယေရှုခရစ်တော်ကိုယ်တိုင် ကယ်တင်ခြင်းဆိုင်ရာ အမှုတော်များကို တြိနတ်သည် သဟဇာတဖြစ်စွာ စည်းလုံးစွာ လုပ်ဆောင်ကြောင်း ထူးခြားစွာ မိန့်ဆိုခဲ့သည်မှာ၊ သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်သည် မိမိ၏ ကိုယ်စားလှယ်သာမက (ယောဟန် ၁၆:၁၃, ၁၄)၊ ခမည်းတော်မှ သားတော်သို့ အပ်နှံခြင်းကြောင့် (ကြည့် VII. B. ၄) ခမည်းတော်၏ ကိုယ်စားလှယ်လည်း ဖြစ်သည် (ယောဟန် ၁၄:၁၆, ၁၇)။ ထို့ကြောင့် “ခရစ်တော်၌” (ရောမ ၆:၁၁, ၂၃; ၈:၁, ၃၉; ၉:၁; ၁ကော်ရိန်သု ၁:၄; ၃:၁; ၂ကော်ရိန်သု ၂:၁၇) နှင့် “သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၌” (ရောမ ၉:၁; ၁၄:၁၇; နှိုင်းယှဉ် ကောလောသဲ ၁:၈) ဟူသော နည်းပညာဆိုင်ရာ အသုံးအနှုန်းများသည် တကယ်တူညီသည်။

Since Jesus Christ was to be personally involved in the task of intercession in the heavenly sanctuary (Heb. 8:1, 2; see Sanctuary II, III) the necessary, continuous, personal presence of God on earth required the revelation of the third person of the Godhead, God the Holy Spirit. The specific newness brought about by the historical coming of the Holy Spirit in the NT, then, is not to be seen in relation to the specific salvific tasks which the Spirit continues to perform as He did in OT times, but rather it is related to the new status of the Spirit as representative of Jesus Christ’s triumph on the cross and His work of intercession and lordship in heaven. Jesus Christ Himself underlined the characteristic harmony and unity in which the Trinity performs the activities pertaining to salvation by pointing out that the Holy Spirit not only was His representative (John 16:13, 14) but also, because of the delegation of the Father to the Son (see VII. B. 4), the representative of the Father (John 14:16, 17). For this reason the technical expressions “in Christ” (Rom. 6:11, 23; 8:1, 39; 9:1; 1 Cor. 1:4; 3:1; 2 Cor. 2:17) and “in the Holy Spirit” (Rom. 9:1; 14:17; cf. Col. 1:8) are, in fact, equivalent.

 

ဃ. ခမည်းတော်နှင့် သားတော်ထံမှ ဆင်းသက်လာခြင်း။ ဝိညာဉ်တော်သည် ခမည်းတော်နှင့် သားတော်ထံမှ ဆင်းသက်လာသည် (ယောဟန် ၁၅:၂၆; ၁၄:၁၆, ၂၆; တမန်တော် ၂:၃၃) ဆိုသည်မှာ တရားဓမ္မသီအိုရီအရ မဟုတ်ဘဲ၊ ပင်တေကုတ္တေတွင် ခရစ်တော်၏ ရှိနေခြင်း၊ ယဇ်ပူဇော်ခြင်းနှင့် အမှုတော်ကို ကိုယ်စားပြုသော ကိုယ်စားလှယ်အဖြစ် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်ကို စေလွှတ်ရာတွင် ပါဝင်သော ဘုရားအတွင်း သမိုင်းဝင်လုပ်ဆောင်ချက်အဖြစ် နားလည်ရမည်။ အခြားနည်းဖြင့်ဆိုရသော် ဝိညာဉ်တော်၏ ဆင်းသက်ခြင်းသည် တြိနတ်၏ ဖြစ်တည်မှုကို ဖွဲ့စည်းသော အတွင်းစိတ်လုပ်ငန်းစဉ်ကို ရည်ညွှန်းခြင်း မဟုတ်ဘဲ၊ ဂန္ထဝင်ဓမ္မသီအိုရီအရ ယုံကြည်လာခဲ့သည့်အတိုင်း မဟုတ်ပါ။ သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်သည် ခမည်းတော်ထံမှ ဆင်းသက်သည်၊ ခမည်းတော်နှင့် သားတော်ထံမှ ဆင်းသက်သည်၊ သို့မဟုတ် ခမည်းတော်ထံမှ သားတော်အားဖြင့် ဆင်းသက်သည် ဟူသော မေးခွန်းသည် သမ္မာကျမ်းစာတွင် တွေ့ရသော “ခမည်းတော်မှ မွေးဖွားခြင်း” နှင့် “ဆင်းသက်ခြင်း” ဟူသော ဘာသာစကားကို တြိနတ်၏ ဖြစ်တည်မှုကို ဖွဲ့စည်းသော အတွင်းစိတ်လုပ်ငန်းစဉ်ဟု နားလည်မှားခြင်းကြောင့် သက်ဆိုင်လာခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ သို့ရာတွင် သမ္မာကျမ်းစာအရ သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ ဆင်းသက်ခြင်းသည် တြိနတ်၏ ဖွဲ့စည်းပုံမဟုတ်ဘဲ၊ ဘုရားပုဂ္ဂိုလ်သုံးပါး၏ သမိုင်းဝင်လုပ်ဆောင်ချက်ဖြင့် ကယ်တင်ခြင်းအမှုတော်ကို ဆောင်ရွက်ရာတွင် ပါဝင်သော တြိနတ်၏ အသက်တာနှင့် သက်ဆိုင်သည်။

d. Procession from the Father and the Son. The procession of the Spirit from the Father and the Son (John 15:26; 14:16, 26; Acts 2:33) is to be understood not in an ontological sense, but rather, in a historical sense as the inner divine activity involved in sending the Holy Spirit at Pentecost as the representative of Christ’s presence, sacrifice, and ministry. In other words, the procession of the Spirit does not refer to an inner process in the makeup of the trinitarian being, as classical theology came to believe. The question regarding whether the Holy Spirit proceeds from the Father, from the Father and the Son, or from the Father through the Son became relevant as the “born-of-the-Father” and “procession” language we find in the Bible was misunderstood as referring to an inner, divine process that constitutes the very being of the Godhead. Biblically, however, the procession of the Holy Spirit belongs not to the constitution of the Trinity but rather to its life as the work of salvation is carried out by the historical activity of the three divine persons.

 

ခမည်းတော်နှင့် သားတော်၏ လက်ဆောင်အဖြစ် အသင်းတော်သို့ ပင်တေကုတ္တေတွင် ဝိညာဉ်တော်၏ သမိုင်းဝင်ကြွလာခြင်းနှင့် လူတို့၏ နှလုံးထဲသို့ ဝိညာဉ်တော်၏ ပုဂ္ဂိုလ်ရေးဆိုင်ရာ ကြွလာခြင်းကို ခွဲခြားရန် အရေးကြီးသည်။ တမန်တော်စွမ်းပုတ်ကျမ်းသည် ပင်တေကုတ္တေနေ့တွင် အသင်းတော်သို့ ဝိညာဉ်တော်၏ သမိုင်းဝင်ကြွလာခြင်းကို အထူးထောက်ပြထားသည်။ ထိုနေ့တွင်နှင့် အသင်းတော်၏ အထူးအပိုင်းများသို့ ဝိညာဉ်တော် ကြွလာသော အခြားအချိန်များတွင် လက်ဝင်ပြချက်များနှင့် အံ့ဖွယ်များ လိုက်ပါခဲ့သည်။ သို့ရာတွင် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်သည် အသင်းတော်သို့ အမြဲတမ်း ထိုနည်းအတိုင်း ကြွလာရန် မလိုအပ်ပါ။ ပင်တေကုတ္တေသည် ထူးခြားသည်။ ပင်တေကုတ္တေတွင် ခရစ်တော်၏ သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်ကို အသင်းတော်သို့ စေလွှတ်မည့် ကတိတော် ပြည့်စုံခဲ့သည်။ ထိုအချိန်မှစ၍ ဘုရားတြိနတ်၏ တတိယပုဂ္ဂိုလ်သည် ခရစ်တော်၌ ဘုရားရှင်၏ လက်ဆောင်အဖြစ် (တမန်တော် ၂:၃၈) ခရစ်ယာန်အသင်းတော်တွင် ရှိနေတော်မူသည်။ ထို့ကြောင့် အသင်းတော်သည် အထက်အခန်းထဲရှိ တပည့်တော်များကဲ့သို့ (တမန်တော် ၁:၁၃, ၁၄) ဝိညာဉ်တော်၏ သမိုင်းဝင်ကြွလာခြင်းအတွက် ဆုတောင်းရန် မလိုတော့ဘဲ၊ ဝိညာဉ်တော်၏ ကတိတော်အတိုင်း ရှိနေခြင်းနှင့် တန်ခိုးတော် (ကြည့် VII. C. ၆) သည် အသင်းတော်၏ အသက်တာနှင့် သာသနာပြုမှုတွင် ထင်ရှားစေရန် နှလုံးသားကို လက်ခံဖွင့်ဟပြီး အပ်နှံခြင်းအတွက် ဆုတောင်းရမည် ဖြစ်သည်။

The distinction between the historical coming of the Spirit at Pentecost, as the Father’s and Son’s gift to the church, and the personal coming of the Spirit to the hearts of men and women is important. The book of Acts particularly underlines the historical coming of the Spirit to the church at a specific time, the day of Pentecost. Signs and miracles accompanied the outpouring of the Holy Spirit on that day and at other specific times when the Spirit came to special segments of the church. However, the Holy Spirit need not always come to the church in the same way; Pentecost was unique. At Pentecost, Christ’s promise to send the Holy Spirit to the church was fulfilled; since then, the third person of the divine Trinity is present in the Christian church as the gift (Acts 2:38) of God in Christ. Therefore, the church does not need to pray for the historical coming of the Spirit as did the disciples in the upper room (Acts 1:13, 14), but rather for surrender and openness of heart to the promptings of the Spirit so that His promised presence and power (see VII. C. 6) might be manifested in the life and mission of the church.

 

၃. ဘုရားဖြစ်တော်မူခြင်း

သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ ဘုရားဖြစ်တော်မူခြင်းကို နေရာအမျိုးမျိုးတွင် သက်သေထူထားသည်။ သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်ကို ဘုရားဂုဏ်တော်များ ပိုင်ဆိုင်သည်ဟု ဖော်ပြထားပြီး “သန့်ရှင်သော” (မဿဲ ၁:၂၀)၊ “ကျွန်ုပ်တို့ဘုရား၏ ဝိညာဉ်တော်” (၁ကော်ရိန်သု ၆:၁၁)၊ “ယေရှု၏ ဝိညာဉ်တော်” (တမန်တော် ၁၆:၇) ဟု ခေါ်ဝေါ်ထားသည်။ အနနိယနှင့် သဖိရကို ရင်ဆိုင်စဉ် ပေတရုသည် ဝိညာဉ်တော်၏ ဘုရားဖြစ်တော်မူခြင်းနှင့် ပုဂ္ဂိုလ်ဖြစ်မှုကို ထောက်ပြခဲ့သည်။ အနနိယသည် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်ကို လိမ်ညာခဲ့ပြီး တစ်ချိန်တည်းတွင် ဘုရားရှင်ကို လိမ်ညာခဲ့သည် (တမန်တော် ၅:၃)။ ယေရှုသည် တပည့်တော်များကို ဝိညာဉ်တော်ကို “အခြားသော ကူညီတော်” ဟု မိတ်ဆက်ခဲ့သည် (ယောဟန် ၁၄:၁၆)။ ဂရိစကားတွင် allos ဆိုသည်မှာ “တူညီသော အမျိုးအစားမှ အခြား” ဟု အဓိပ္ပာယ်ရသဖြင့်၊ သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်သည် ခရစ်တော်နှင့် အတူတူပင် ဘုရားပုဂ္ဂိုလ်ဖြစ်ကြောင်း သက်သေပြသည်။

3. Divinity

The divinity of the Holy Spirit is attested in various contexts. The Holy Spirit is described as possessing divine characteristics; He is called “Holy” (Matt. 1:20), “the Spirit of our God” (1 Cor. 6:11), and “Spirit of Jesus” (Acts 16:7). When confronting Ananias and Sapphira, Peter pointed to the divinity and personality of the Spirit. Ananias had lied to the Holy Spirit (Acts 5:3) and at the same time to God. Jesus introduced the Spirit to the disciples as “another Counselor” (John 14:16). Since the Greek allos means “another of the same kind,” it follows that the Holy Spirit was of the same kind as Christ, namely, a divine person.

 

သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ ဘုရားဖြစ်ခြင်း (သုံးပါးတစ်ဆူတွင် တတိယပုဂ္ဂိုလ်အဖြစ်) ကို နောက်ထပ်အတည်ပြုထားသည်မှာ အောက်ပါဘုရားဆန်သောဂုဏ်တော်များကို ပိုင်ဆိုင်ထားသည်ဟု ဖော်ပြထားခြင်းကြောင့်ဖြစ်သည်။ ဉာဏ်အလုံးစုံရှိခြင်း (၁ကော ၂:၁၀၊ ၁၁)၊ သမ္မာတရားဖြစ်ခြင်း (၁ယော ၅:၇)၊ အသက်ရှင်ခြင်း (ရော ၈:၂)၊ ဉာဏ်ပညာရှိခြင်း (၁ကော ၂:၁၁)၊ တန်ခိုးတော်ရှိခြင်း (လု ၁:၃၅၊ ရော ၁၅:၁၉)၊ ထာဝရတည်တံ့ခြင်း (ဟေဗြ ၉:၁၄)။ ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်အား ဘုရားဆန်သောအမှုတော်များကို ပြုတော်မူသည်ဟု ဖော်ပြထားခြင်းဖြင့် ထိုဝိညာဉ်တော်၏ ဘုရားဖြစ်ခြင်းကို ထင်ရှားစေသည်။ ဥပမာ- ပညတ်တရားပေးသူများအား ပရောဖက်များမှတစ်ဆင့် မိန့်တော်မူခြင်း (တမန် ၂၈:၂၅)၊ ကျမ်းစာများကို လှုံ့ဆော်ပေးခြင်း (၂ပေ ၁:၂၁၊ အကိုးကား VII. C. 5. a)၊ အလင်းပေးခြင်း (ယော ၁၅:၂၆၊ အကိုးကား VII. C. 5. b)၊ ပြန်လည်ဖြစ်တည်စေခြင်း (ယော ၃:၇၊ ၈၊ ရော ၈:၁၁၊ တိ ၃:၅)၊ သန့်ရှင်းစေခြင်း (၂သက် ၂:၁၃၊ ၁ပေ ၁:၂) စသည်တို့ဖြစ်သည်။ ထို့ပြင် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်အား ဓမ္မဟောင်းကျမ်းပါ ယေဟောဝါနှင့် ခရစ်တော်နှင့်အတူတူပင် တူညီစွာဖော်ပြထားသည်။ တမန်ကျမ်း ၂၈:၂၅-၂၇ နှင့် ဟေဗြဲ ၃:၇-၉ တို့တွင် ဓမ္မဟောင်းကျမ်းပါ ယေဟောဝါ၏ တိုက်ရိုက်မိန့်ဆိုချက်များဖြစ်သော ဟေရှာယ ၆:၈-၁၀ နှင့် ဆာလံ ၉၅:၇-၁၁ (အကိုးကား ထွက် ၁၆:၁-၈၊ တရား ၁:၃၄-၃၆) တို့ကို သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ တိုက်ရိုက်လုပ်ဆောင်ချက်အဖြစ် သတ်မှတ်ထားသည်။ ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင် ရှင်ပေါလုက ထိုအရာကို အတည်ပြုထားသည်။ “ကိုယ်တော်သည် ဝိညာဉ်တော်ဖြစ်တော်မူ၏” (၂ကော ၃:၁၇)။ ဓမ္မသစ်ကျမ်းရေးသူများသည် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်ကို ဘုရားသခင်အဖြစ် နားလည်ခဲ့ကြသည်မှာ သံသယဖြစ်စရာမရှိချေ။

The divinity of the Holy Spirit as third person of the Trinity is further affirmed as He is described as possessing other divine attributes: omniscience (1 Cor. 2:10, 11), truth (1 John 5:7), life (Rom. 8:2), wisdom (1 Cor. 2:11), power (Luke 1:35; Rom. 15:19), and eternity (Heb. 9:14). The NT underlines the divinity of the Holy Spirit by referring to Him as performing specific divine actions, such as speaking to the fathers through the prophets (Acts 28:25), inspiration of Scriptures (2 Peter 1:21; cf. VII. C. 5. a), illumination (John 15:26; cf. VII. C. 5. b), regeneration (John 3:7, 8; Rom. 8:11; Titus 3:5), and sanctification (2 Thess. 2:13; 1 Peter 1:2). Furthermore, the divinity of the Holy Spirit is strongly affirmed as He is identified with the OT Yahweh as is Christ. Acts 28:25–27 and Hebrews 3:7–9 attribute to the direct activity of the Holy Spirit statements that in the OT are explicitly reported as Yahweh’s utterances (Isa. 6:8–10 and Ps. 95:7–11; cf. Ex. 16:1–8; Deut. 1:34–36). In the NT Paul affirms the same identification: “The Lord is the Spirit” (2 Cor. 3:17). There seems to be no doubt that the NT writers understood the Holy Spirit to be God.

 

၄. ပုဂ္ဂိုလ်ဖြစ်ခြင်း

 ခရစ်ယာန်ဓမ္မပညာတွင် သန့်ရှင်းသောဝိည13တော်၏ သဘာဝနှင့် ကယ်တင်ခြင်းဆိုင်ရာ လုပ်ဆောင်ချက်များကို ကျမ်းစာအရ လေ့လာခြင်းကို မကြာခဏ လျစ်လျူရှုခဲ့ကြသည်။ ဤအခြေအနေတွင် ဝိညာဉ်တော်ကို ခမည်းတော်၏ ပုဂ္ဂိုလ်နှင့်သက်ဆိုင်သော ဘုရားဆန်သော စွမ်းအင်နှင့် တန်ခိုးတော်အဖြစ်သာ နားလည်ခဲ့ကြသည်။ ထို့ကြောင့် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်သည် တစ်ဦးချင်းပုဂ္ဂိုလ်ဖြစ်မှုနှင့် ပုဂ္ဂိုလ်ဆန်မှုနှစ်ရပ်စလုံးကို ဆုံးရှုံးထားသည်ဟု ယူဆခဲ့ကြသည်။ ဤအဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်သည် ကျမ်းစာအချို့တွင် ထောက်ခံချက်ရှိသည်ဟု ထင်ရသည်။ ဥပမာ- ခမည်းတော်နှင့် သားတော်ဟူသော နာမည်များသည် ပုဂ္ဂိုလ်ဆန်သော အဓိပ္ပာယ်ကို နှိုးဆွပေးသော်လည်း “ဝိညာဉ်” ဟူသော နာမည်ကား မလိုအပ်ဘဲ ပုဂ္ဂိုလ်မဟုတ်သည်ကို ညွှန်ပြဟန်တူသည်။ ဂရိဘာသာစကား၌ “ဝိညာဉ်” (pneuma) ဟူသော စကားလုံးသည် ကြားနာလိင် (neuter) ဖြစ်နေခြင်းကလည်း ပုဂ္ဂိုလ်မဟုတ်သော အရာတစ်ခုကို ညွှန်ပြဟန်တူသည်။ ထို့ပြင် ကျမ်းစာတွင် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်အား လင်ပိုင်းပုံစံဖြင့် ယူဆောင်လာသည်ဟု (လု ၃:၂၂)၊ လေတိုက်နှင့်တူသည်ဟု (ယော ၃:၈)၊ ရေနှင့်တူသည်ဟု (ယော ၇:၃၇-၃၉)၊ မီးနှင့်တူသည်ဟု (တမန် ၂:၃) နှိုင်းယှဉ်ဖော်ပြထားခြင်းကလည်း သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်သည် ခမည်းတော်နှင့် သားတော်ကဲ့သို့ ပုဂ္ဂိုလ်မဟုတ်သည်ဟူသော မှားယွင်းသော အထင်အမြင်ကို ဖြစ်ပေါ်စေသည်။ နောက်ဆုံးအနေဖြင့် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်အား လက်ဆောင်အဖြစ် (တမန် ၂:၃၈၊ ၁၀:၄၅) နှင့် လက်ဆောင်များပေးသောအရှင်အဖြစ် (၁ကော ၁၂:၄-၁၁၊ ဧဖက် ၄:၁၁၊ အကိုးကား VII. C. 5. e) အလွန်အလေးပေးဖော်ပြထားခြင်းကလည်း ဝိညာဉ်တော်ကို “ဘုရားဆန်သော စွမ်းအင်” အဖြစ်သာ မှားယွင်းစွာ တွေးတောမိစေသည်။ ဤကျမ်းချက်များသည် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်သည် ပုဂ္ဂိုလ်မဟုတ်ဟု သွန်သင်ခြင်းမဟုတ်၊ သာဓကအားဖြင့် ပုဂ္ဂိုလ်မဟုတ်သော ဘုရားစွမ်းအင်အဖြစ် နားလည်နိုင်ခြေကိုသာ ဖွင့်ထားခြင်းဖြစ်သည်။ သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်သည် ပုဂ္ဂိုလ်ဖြစ်သည်၊ မဖြစ်သည်ကို ဆုံးဖြတ်ရန် ပိုမိုထင်ရှားသော သက်သေများ လိုအပ်သည်။

4. Personality

Christian theology has often neglected the study of biblical information regarding the nature and salvific activities of the Holy Spirit. Within this context the Spirit has been understood in terms of divine energy and power belonging properly to the Father’s person. Thus, the Holy Spirit is understood as divested of both individuality and personality. This interpretation seems to find support in some biblical passages. For instance, while the names Father and Son evoke personal realities, the name Spirit does not necessarily do so. The gender of the Greek pneuma (spirit) is neuter, seemingly suggesting a nonpersonal reality. Besides, the fact that Scripture talks about the Holy Spirit as taking the bodily “form” of a “dove” (Luke 3:22), and likens Him to wind (John 3:8), water (John 7:37–39), and fire (Acts 2:3) also contributes to the superficial and mistaken idea that the Holy Spirit is not a personal being like the Father and the Son. Finally, overemphasis on the biblical description of the Holy Spirit as a gift (Acts 2:38; 10:45) that grants gifts (1 Cor. 12:4–11; Eph. 4:11; cf. VII. C. 5. e) to men and women may also be responsible for incorrectly thinking of the Holy Spirit as a “divine energy” rather than as a divine person. These biblical passages do not teach that the Holy Spirit is a nonpersonal being; they merely leave open the possibility that the Holy Spirit may be understood as a nonpersonal divine energy. Further explicit evidence is necessary to decide whether the Holy Spirit is a personal or nonpersonal being.

 

ဓမ္မသစ်ကျမ်းသည် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ ပုဂ္ဂိုလ်ဆန်သော သဘာဝကို အမျိုးမျိုးသောနည်းဖြင့် ဖော်ပြထားသည်။ ဓမ္မသစ်ကျမ်းရေးသူများသည် ဂရိစကားလုံး “ဝိညာဉ်” ၏ ကြားနာလိင်ကို ပြောင်းလဲ၍မရသော်လည်း၊ သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်ကို ရည်ညွှန်းရာတွင် ကြားနာလိင်အစား ယောကျာ်းလိင်နာမ်စားကို သုံးစွဲခဲ့ကြသည် (ယော ၁၄:၂၆၊ ၁၅:၂၆၊ ၁၆:၁၃)၊ သဒ္ဒါဗေဒပုံမမှန်ကန်ခြင်းကို စတေးပင် လက်ခံခဲ့သည်။ ထို့ပြင် ဓမ္မသစ်ကျမ်းသည် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်အား ပုဂ္ဂိုလ်ဆန်မှုကို ထင်ရှားစွာ ဖော်ပြသော ဂုဏ်ရည်များကို သတ်မှတ်ပေးထားသည်။ ဥပမာ- ဉာဏ်ရည်နှင့် အသိပညာ (ယော ၁၄:၂၆၊ ၁ကော ၁၂:၁၁)၊ ခံစားချက်များ (ဧဖက် ၄:၃၀)၊ ဆုံးဖြတ်ချက်ချခြင်း (တမန် ၁၅:၂၈)။ ဝိညာဉ်တော်အား လိမ်ညာနိုင်သည် (တမန် ၅:၃၊ ၄)၊ ခုခံနိုင်သည် (တမန် ၇:၅၁)၊ ဒုစရိုက်ပြုနိုင်သည် (မဿဲ ၁၂:၃၁၊ မာကု ၃:၂၉)။ ထို့ပြင် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်သည် ပုဂ္ဂိုလ်တစ်ဦးသာ လုပ်ဆောင်နိုင်သော အမှုများကို ပြုတော်မူသည်။ မိန့်တော်မူသည် (တမန် ၈:၂၉)၊ သွန်သင်ဆုံးမသည် (လု ၁၂:၁၂)၊ ဗျာဒိတ်ပေးသည် (လု ၂:၂၆)၊ သက်သေခံသည် (တမန် ၂၀:၂၃)၊ ရှာဖွေသည် (၁ကော ၂:၁၀၊ ၁၁)၊ စေလွှတ်သည် (တမန် ၁၃:၂)၊ လမ်းပြသည် (တမန် ၈:၂၉၊ ၁၁:၁၂)၊ လာမည့်အရာများကို ကြိုတင်ဟောပြောသည် (ယော ၁၆:၁၃)၊ ကျွန်ုပ်တို့၏ဝိညာဉ်နှင့်အတူ သက်သေခံသည် (ရော ၈:၁၅၊ ၁၆)။ ထို့ပြင် ယေရှုခရစ်တော်က သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်အား “နောက်တစ်ပါးသော နှစ်သိမ့်ဆူးပေးသူ” ဟု ခေါ်ဝေါ်ခဲ့ခြင်း (ယော ၁၄:၁၆) သည် ဝိညာဉ်တော်သည် ဘုရားဖြစ်ရုံသာမက ခမည်းတော်နှင့် သားတော်တို့ကဲ့သို့ပင် ပုဂ္ဂိုလ်ဖြစ်ကြောင်းကို ညွှန်ပြသည်။ ထိုနည်းတူ ယုံကြည်သူများ၏ ကယ်တင်ခြင်းတွင် ဝိညာဉ်တော်ထမ်းဆောင်သော ဆုတောင်းပတ္ထနာပြုခြင်းအမှုတော် (ရော ၈:၂၆) ကိုလည်း ပုဂ္ဂိုလ်တစ်ဦးသာ လုပ်ဆောင်နိုင်သည်။ နောက်ဆုံး သားတော်အား ဂုဏ်တင်ခြင်း (ယော ၁၆:၁၄) သည် စွမ်းအင်တစ်ခုဖြင့် မပြုနိုင်၊ ပုဂ္ဂိုလ်တစ်ဦးသာလျှင် ပြုနိုင်သည်။ ဓမ္မသစ်ကျမ်းရေးသူများသည် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်ကို ဘုရားဖြစ်သော ပုဂ္ဂိုလ်အဖြစ် နားလည်ခဲ့ကြသည်မှာ သံသယဖြစ်စရာမရှိချေ။

The NT uncovers the personal nature of the Holy Spirit in a variety of ways. While the NT writers could not change the gender of the Greek word for “spirit,” when speaking of the Holy Spirit they sometimes utilized masculine pronouns to replace the neuter form Spirit (John 14:26; 15:26; 16:13), even at the cost of syntactical inconsistency. Additionally, the NT adjudicates to the Holy Spirit a variety of characteristics that explicitly reveal His personal nature. Among these the following can be mentioned: intelligence and knowledge (John 14:26; 1 Cor. 12:11), emotions (Eph. 4:30), and judgment (Acts 15:28). Also, the Spirit can be lied to (Acts 5:3, 4), resisted (Acts 7:51), and sinned against (Matt. 12:31; Mark 3:29). Furthermore, the NT presents the Holy Spirit as doing what can be done by a personal being: He speaks (Acts 8:29), teaches (Luke 12:12), reveals (Luke 2:26), testifies (Acts 20:23), searches (1 Cor. 2:10, 11), sends (Acts 13:2), guides (Acts 8:29; 11:12), declares things to come (John 16:13), and bears witness with our spirit (Rom. 8:15, 16). Moreover, the Greek expression “another Counselor” that Jesus used regarding the Holy Spirit (John 14:16) suggests not only that the Holy Spirit is a divine being but also that He is a personal being in the same way as the Father and the Son are personal beings. Likewise, the intercessory role (Rom. 8:26) that the Holy Spirit plays in the salvation of the believers can be performed only by a personal being. Finally, the glorification of the Son by the Holy Spirit (John 16:14) cannot be accomplished by a power or energy, but only by a person. Without doubt the NT writers understood the Holy Spirit as a divine personal being.

 

ကျမ်းစာပါ သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်သည် ဘုရားဖြစ်သော ပုဂ္ဂိုလ်ဖြစ်ကြောင်း ရှင်းလင်းစွာ နားလည်မှသာလျှင် ဓမ္မဟောင်းကျမ်းပါ တစ်ဆူတည်သော ဘုရားသခင်၌ များပြားခြင်း (သုံးပါးတစ်ဆူ) ဟူသော အယူအဆကို ဓမ္မသစ်ကျမ်းက ရှင်းလင်းစွာ တင်ပြထားခြင်းကို အပြည့်အဝ မြင်နိုင်မည်ဖြစ်သည်။ အထက်ပါ ကျမ်းစာသက်သေများအပေါ်အခြေခံ၍ သုံးပါးတစ်ဆူဆိုင်ရာ အဆုံးအမသည် ခရစ်ယာန်ဓမ္မပညာအတွက် မလွှဲမရှောင်နိုင်သော အရာတစ်ခုဖြစ်သည်။ သို့သော် ကျမ်းစာအရ သုံးပါးတစ်ဆူဆိုင်ရာ ချဉ်းကပ်နည်းကို ဆွေးနွေးမည်ဆိုပါက အရင်ဆုံး သုံးပါးတစ်ဆူ၏ တတိယပုဂ္ဂိုလ်၏ အမှုတော်ကို စစ်ဆေးရန် လိုအပ်သည်။

Only when we clearly grasp the biblical understanding of the Holy Spirit as a divine person does the NT specification about the OT concept of the plurality of the one God come into full view. On the basis of the biblical evidence presented above, a doctrine of the Trinity becomes both unavoidable and necessary for Christian theology. Before the biblical approach to the Trinity is considered, it is necessary, however, to examine the work of the third person of the Trinity.

 

၅. ကယ်တင်ခြင်းဆိုင်ရာ အမှုတော်

 ဓမ္မသစ်ကျမ်းသည် ထာဝရသုံးပါးတစ်ဆူ၏ တတိယပုဂ္ဂိုလ်ဖြစ်တော်မူသော သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်နှင့်ပတ်သက်သော သတင်းအချက်အလက်များစွာကို ထပ်မံတင်ပြထားသည်။ ခရစ်တော်၏ လက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ်နှင့် ကောင်းကင်ဗိမာန်တော်တွင်း အမှုတော်ကို ကိုယ်စားပြုသူအဖြစ် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ နားလည်မှုကို သမိုင်းဆိုင်ရာ ကယ်တင်ခြင်းဆိုင်ရာ အမြင်အရ ပေါင်းစပ်တင်ပြထားခြင်းဖြစ်ပြီး သူ၏ ဘုရားသဘာဝဆိုင်ရာ စိုက်ကြည့်မှုမျှသာ မဟုတ်ချေ။

5. Salvific Work

The NT presents a wealth of additional information regarding the third person of the eternal Trinity. The understanding of the Holy Spirit as a representative of the person and work of Christ on the cross and in the heavenly sanctuary is set forth and integrated, not as speculative insights into His divine nature but rather from the perspective of His salvific task.

 

a. ဗျာဒိတ်ပေးခြင်း-လှုံ့ဆော်ခြင်း။ ကျမ်းစာကို “ဝိညာဉ်တော်၏ ဓားတော်” ဟု ဆိုထားသောကြောင့် (ဧဖက် ၆:၁၇)၊ သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်သည် ကျမ်းစာများ ဖြစ်တည်လာပုံဆိုင်ရာ ဖြစ်စဉ်များနှင့် နီးကပ်စွာ ဆက်နွှယ်နေသည်မှာ အံ့သြစရာမဟုတ်ချေ။ ဝိညာဉ်တော်သည် ဗျာဒိတ်ပေးခြင်း (ကျမ်းစာထဲတွင် ပါဝင်သော သမ္မာတရားများ၊ အယူအဆများနှင့် သတင်းအချက်အလက်များ ဖြစ်တည်လာပုံ) တွင် တက်ကြွစွာ ပါဝင်ခဲ့သည် (ယေဇ ၈:၃၊ ၁၁:၁၊ ၂၄၊ ၃၇:၁၊ ၄၃:၅၊ မာကု ၁၂:၃၆၊ ၁ကော ၂:၁၁၊ ဗျာ ၂၁:၁၀)။ ထို့ပြင် ပရောဖက်များမှတစ်ဆင့် ထိုဆက်သွယ်မှုများကို မျှဝေပေးရာဖြစ်သော လှုံ့ဆော်ခြင်း (inspiration) တွင်လည်း ပါဝင်ခဲ့သည် (၂ရှမွေ ၂၃:၂၊ ၂ရာ ၂၄:၂၀၊ ယေဇ ၁၁:၅၊ ဇာခရိ ၇:၁၂၊ မဿဲ ၂၂:၄၃၊ ၂ပေ ၁:၂၁)။ ပင်တေကုတ္တနေ့မှစ၍ ဝိညာဉ်တော်၏ ဗျာဒိတ်ပေးခြင်း-လှုံ့ဆော်ခြင်း အမှုတော်သည် ယေရှုခရစ်တော်၏ သမိုင်းဆိုင်ရာ ပုဂ္ဂိုလ်နှင့် အမှုတော်တွင် ဗျာဒိတ်ပေးထားသော သမ္မာတရားကို တပည့်တော်များ သင့်တင့်လျောက်ပတ်စွာ နားလည်စေရန် လမ်းပြပေးခြင်းအပေါ် အာရုံစိုက်ခဲ့သည် (ယော ၁၆:၁၂-၁၅)၊ ထိုအရာများကို စာဖြင့်ရေးမှတ်ရာ ဓမ္မသစ်ကျမ်း ဖြစ်လာခဲ့သည်။ ခရစ်ယာန်ယုံကြည်သူ၏ နှလုံးသို့ သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်ကို လက်ခံခြင်း (ကြည့် VII. C. 5. c) ကို ကျမ်းစာတစ်ခုလုံး၏ ဗျာဒိတ်ပေးထားသော သမ္မာတရားများနှင့် လွတ်လပ်စွာ သို့မဟုတ် ဆန့်ကျင်ဘက်အနေဖြင့် မယူဆနိုင်ချေ (ကြည့် Revelation/Inspiration III, IV)။

a. Revelation-inspiration. Since the Bible is said to be the “sword of the Spirit” (Eph. 6:17), it is not surprising to find that the Holy Spirit is closely related to the processes through which the Holy Scriptures originated. The Spirit was actively involved in revelation, the process through which the truths, concepts, and information found in the Bible originated (Eze. 8:3; 11:1, 24; 37:1; 43:5; Mark 12:36; 1 Cor. 2:11; Rev. 21:10). He also took part in inspiration, the process through which these communications were shared by the prophets (2 Sam. 23:2; 2 Chron. 24:20; Eze. 11:5; Zech. 7:12; Matt. 22:43; 2 Peter 1:21). After Pentecost the revelatory-inspirational task of the Holy Spirit concentrated on guiding the disciples to a proper understanding of the truth as revealed in the historical person and work of Jesus Christ (John 16:12–15), which, when put into writing, became the NT. The reception of the Holy Spirit into the heart of the Christian believer (see VII. C. 5. c) cannot be conceived in independence from or contradiction with the truths revealed in Scriptures as a whole (see Revelation/Inspiration III, IV).

 

b. အလင်းပေးခြင်း။ ယေရှုခရစ်တော်အဆိုအရ သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်သည် ကျမ်းစာများကို ဗျာဒိတ်ပေးခြင်း၊ လှုံ့ဆော်ခြင်းတွင်သာမက “လောကီသားများကို အပြစ်၊ ဖြောင့်မတ်ခြင်း၊ တရားစီရင်ခြင်းတို့နှင့် စပ်လျဉ်း၍ အပြစ်တင်ဟောပြောခြင်း” တွင်လည်း ပါဝင်သည် (ယော ၁၆:၈)။ သမ္မာတရားကို စကားလုံးဖြင့် (ပါတ်ဝန်းကျင် သို့မဟုတ် စာဖြင့်) သီအိုရီအရ ဖော်ပြရုံမျှမက၊ လူသားများ၏ စိတ်နှလုံးထဲတွင် ရေးထည့်ရမည် (ယေရ ၃၁:၃၃၊ ဟေဗြ ၈:၁၀)။ လူသားတို့၏ စိတ်နှလုံးထဲတွင် သမ္မာတရားကို ရေးထည့်ခြင်းသည် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ အမှုတော်ဖြစ်သည် (၂ကော ၃:၃)၊ ထိုအရာတွင် ဗျာဒိတ်ပေးခြင်း-လှုံ့ဆော်ခြင်း (ကြည့် VII. C. 5. a)၊ အလင်းပေးခြင်း၊ နေထိုင်ခြင်း (VII. C. 5. c) တို့ ပါဝင်သည်။ ဘုရားသခင်သည် အပြစ်သားများ ကယ်တင်ခြင်းနှင့် ကမ္ဘာကို ရွေးနုတ်ရန် လိုအပ်သော ဘုရားအလင်းရောင် (အသိပညာ) ကို လူသားမျိုးနွယ်အတွက် ရရှိနိုင်စေရန် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်အားဖြင့် ကျမ်းစာကို ဖန်ဆင်းတော်မူခဲ့သည် (ဆာ ၁၁၉:၁၀၅)။ သို့သော် ကျမ်းစာသည် အလင်းရောင်ဖြစ်ရန် သို့မဟုတ် သေသောစာလုံးမျှသာ မဖြစ်ရန်၊ လူသားများသည် ထိုအလင်းကို နားလည်ရမည် (ကျမ်းချက် ၁၃၀)။ သို့သော် အလင်းကို နားလည်ခြင်းသည် အလင်းကို ပိုင်ဆိုင်ခြင်းကို လိုအပ်သည်။ “သင်၏အလင်းရောင်၌ ကျွန်ုပ်တို့သည် အလင်းကို မြင်ရ၏” (ဆာ ၃၆:၉)။ စကားလုံးများကို ဘုရားသခင်က ဖန်ဆင်းသူအဖြစ် အသိအမှတ်မပြုပါက အလွှာတစ်ခု (၂ကော ၃:၁၃၊ ၁၄၊ အကိုးကား ဟေရှာ ၆:၉၊ ၁၀၊ တမန် ၂၈:၂၆၊ ၂၇) သည် စိတ်နှလုံးကို ဘုရားသခင်ကို မြင်ခြင်းနှင့် သူ၏နှုတ်ကပတ်တော်ကို နားလည်ခြင်းမှ ဟန့်တားထားသည် (လု ၁၁:၃၄၊ ၃၅)။ လူသားအပေါ် အပြစ်ကျရောက်ပြီးနောက် လူသားများတွင် အလင်းရောင်မရှိတော့ချေ (တမန် ၂၆:၁၈၊ ၂ကော ၄:၃၊ ၄၊ အကိုးကား ယော ၁:၅)။ ဝိညာဉ်တော်သည် မှောင်မိုက်အလွှာကို ဖယ်ရှားပေးရမည် (၂ကော ၃:၁၇၊ ၁၈) မှ အလင်းကို မြင်နိုင်မည်။ ဣတ္ထိယမင်းကို အထူးပေးသနားတော်မူသော နားလည်ခြင်းနှင့် အသိပညာဝိညာဉ် (ဟေရှာ ၁၁:၂) သည် လူသားများကို ကျမ်းစာဖတ်ရှုနားလည်ရာတွင် လမ်းပြပေးသည် (ဧဖက် ၁:၁၇-၂၃) နှင့် “ဘုရားသခင်ပေးသနားတော်မူသော လက်ဆောင်များအနက် တစ်ခု” ဖြစ်သည် (၁ကော ၂:၁၂)။ နှလုံးထဲတွင် ပညတ်တော်ကို ရေးထည့်ခြင်းသည် အလင်းပေးခြင်းကို လိုအပ်သော်လည်း ထိုထက်ကျော်လွန်၍ ယုံကြည်သူများ၏ စိတ်နှလုံးထဲတွင် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော် နေထိုင်ခြင်းကို လိုအပ်သည်။

b. Illumination. According to Jesus the Holy Spirit not only takes part in the task of revealing and inspiring Scriptures, but He is also involved in convincing “the world concerning sin and righteousness and judgment” (John 16:8). It is not enough that truth be theoretically expressed in words, oral or written; it is necessary that it be written in the mind and heart of men and women (Jer. 31:33; Heb.8:10). The writing of truth in the human mind is the work of the Holy Spirit (2 Cor. 3:3), which involves revelation-inspiration (see VII. C. 5. a), illumination, and indwelling (VII. C. 5. c). God originated Scripture through the agency of the Holy Spirit in order that divine light (knowledge), necessary for the salvation of sinners and the redemption of the world, would be available to the human race (Ps. 119:105). Yet, for the Bible to be a light and not merely a dead letter, men and women must understand it (verse 130). However, understanding the light presupposes the possessing of light: “In thy light do we see light” (Ps. 36:9). Unless God is recognized as the author of the words, a veil (2 Cor. 3:13, 14; cf. Isa. 6:9, 10; Acts 28:26, 27) hinders both mind and heart from seeing God and understanding His Word (Luke 11:34, 35). Since the Fall men and women have no light in themselves (Acts 26:18; 2 Cor. 4:3, 4; cf. John 1:5). The Spirit must remove the veil of darkness (2 Cor. 3:17, 18) from the mind so that the light may be seen. The Spirit of understanding and knowledge, given in a special way to the Messiah (Isa. 11:2), also leads human beings in the process of reading and understanding Scriptures (Eph. 1:17–23) and is one of “the gifts bestowed on us by God” (1 Cor. 2:12). The writing of the law in the heart assumes illumination but goes beyond it, requiring the indwelling of the Holy Spirit in the mind and heart of believers.

 

c. နေထိုင်ခြင်း။ သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ လှုံ့ဆော်မှုများကို လက်ခံပြီး အပြစ်သားများသည် ယုံကြည်ခြင်း၊ ဝန်ချတောင်းပန်ခြင်း၊ နောင်တရခြင်းဖြင့် ဘုရားသခင်အတွက် မိမိကိုယ်ကို ဖွင့်ဟသောအခါ၊ ဘုရားနှင့်လူသား ဆက်ဆံရေး စတင်သည် (ဗျာ ၃:၂၀)။ ဘုရားသခင်ကို စိတ်နှလုံးထဲသို့ လက်ခံခြင်း၏ အစပိုင်းအမှုဖြင့် ယုံကြည်သူကို လူသစ်ဖြစ်စေသော ဤပြောင်းလဲမှုသည် အလွန်သိသာထင်ရှားသောကြောင့် ယေရှုခရစ်တော်က သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်မှ အသစ်တစ်ဖန် မွေးဖွားခြင်းဟု ရည်ညွှန်းတော်မူသည် (ယော ၃:၃-၈)။ အသစ်မွေးဖွားခြင်းအတွေ့အကြုံမှတစ်ဆင့် တည်ထောင်သော ဘုရားနှင့်လူသား ဆက်ဆံရေးကို ဘုရားနေထိုင်ခြင်း၊ ပြည့်ဝခြင်း (လု ၁:၆၇၊ တမန် ၂:၄၊ ၄:၃၁၊ ၉:၁၇၊ ၁၃:၅၂)၊ သို့မဟုတ် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ နှစ်ခြင်းခံခြင်း ဟု ခေါ်ဆိုသည် (မဿဲ ၃:၁၁၊ မာကု ၁:၈၊ လု ၃:၁၆၊ တမန် ၁:၅၊ ၁၁:၁၆)။ ရှင်ပေါလုက ဤနီးကပ်သော ဘုရားနှင့်လူသား ဆက်ဆံရေးကို နှလုံးဖြတ်ခြင်း (ရော ၂:၂၉) ဟုသာမက “ဘုရားသခင်၏ ဝိညာဉ်တော်သည် သင်တို့တွင် နေတော်မူ၏” ဟု ပိုမိုတိကျစွာ ဖော်ပြသည် (ရော ၈:၉၊ အကိုးကား ဧဖက် ၂:၂၂)။ ထို့ကြောင့် ခန္ဓာကိုယ်သည် “သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ ဗိမာန်တော်” ဖြစ်သည် (၁ကော ၆:၁၉)။ လူသားများအတွင်း ဘုရားနေထိုင်ခြင်း၏ ကျမ်းစာအမြင်ကို အောက်ပါအချက်နှစ်ရပ်ဖြင့် ပေးထားသော အခြေအနေအရ နားလည်နိုင်သည်။ (၁) သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ သမိုင်းဆိုင်ရာ (ကြည့် IV. D နှင့် VII. C. 2) နှင့် ပုဂ္ဂိုလ်ဆန်သော သဘာဝ (ကြည့် VII. C. 4) နှင့် ခရစ်တော်၏ ကိုယ်စားလှယ်အဖြစ် (ကြည့် VII. C. 2. c နှင့် VII. C. 5. d)၊ (၂) လူသားနှင့် မိန်းမတို့၏ ကျမ်းစာအမြင်တွင် လူသားပုဂ္ဂိုလ်တွင် အချိန်မရွေး ထာဝရတည်ရှိသော ဝိညာဉ်မရှိကြောင်း (ကြည့် Man I. E) ကို နားလည်သောအခါ။ ထို့ကြောင့် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်ကို “ဝိညာဉ်၏ ထာဝရအရာထဲသို့ ထိုးဖောက်၍ လူသားသဘာဝကို ဘုရားဖြစ်စေသော ဘုရားစွမ်းအင်” ဟု မယူဆနိုင်ချေ။ ဆန့်ကျင်ဘက်အားဖြင့် နေထိုင်ခြင်းကို ပုဂ္ဂိုလ်ဆန်သော၊ သမိုင်းဆိုင်ရာ ဆက်ဆံရေးပုံစံအရ နားလည်ရမည် (၁ယော ၄:၁၃)။ ထိုဆက်ဆံရေးပုံစံတွင် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်သည် လူသားများအတွင်း “နေ” တော်မူသည်။ ထို့ကြောင့် လူသားသဘာဝသည် ဝိညာဉ်တော်၏ နေထိုင်ခြင်းဖြင့် ဘုရားဖြစ်သွားခြင်းမဟုတ်၊ ယေရှုခရစ်တော်၏ ပုံသဏ္ဌာန်သို့ ပြောင်းလဲခြင်းဖြစ်သည် (ရော ၈:၂၉)။ သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်သည် ခရစ်တော်၏ ကိုယ်စားလှယ်ဖြစ်သောကြောင့် နေထိုင်ခြင်းသည် ယုံကြည်သူ၏ စိတ်နှလုံးထဲသို့ ခရစ်တော်၏ ရှိနေခြင်းကို ယူဆောင်လာသည်။ ထို့ကြောင့် ဝိညာဉ်တော်၏ နေထိုင်ခြင်းသည် ယုံကြည်သူတွင် ခရစ်တော်၏ နေထိုင်ခြင်းဖြစ်သည်။

c. Indwelling. When the promptings of the Holy Spirit are accepted and sinners open themselves to God in faith, confession, and repentance, a divine-human relationship begins (Rev. 3:20). The initial act by which God is accepted into the mind and heart, thereby turning the believer into a new person, is so dramatic that Jesus refers to it as a new birth from the Holy Spirit (John 3:3–8). The divine-human relationship established through the new-birth experience is known as divine indwelling, filling (Luke 1:67; Acts 2:4; 4:31; 9:17; 13:52), or baptism of the Holy Spirit (Matt. 3:11; Mark 1:8; Luke 3:16; Acts 1:5; 11:16). Paul describes this intimate divine-human relationship not only as the circumcision of the heart (Rom. 2:29) but more specifically, as the Spirit of God dwelling “in you” (Rom. 8:9; cf. Eph. 2:22). Consequently, the body is “a temple of the Holy Spirit” (1 Cor. 6:19). The biblical view of divine indwelling in human beings can be perceived only when it is seen within the context provided by (1) the historical (see IV. D and VII. C. 2) and personal nature (see VII. C. 4) of the Holy Spirit as Christ’s representative (see VII. C. 2. c and VII. C. 5. d); and (2) when one realizes that the biblical understanding of man and woman does not recognize the existence of a timeless eternal soul in the human person (see Man I. E). Consequently, the Holy Spirit cannot be conceived as a “divine energy” that penetrates the eternal substance of the soul and divinizes human nature. On the contrary, the indwelling is to be conceived within the mode of personal, historical relations (1 John 4:13). Within the relational mode the Holy Spirit dwells “in” human beings. Thus, human nature is not divinized by the Spirit’s indwelling but is rather transformed into the likeness of Jesus Christ (Rom. 8:29). Since the Holy Spirit as a divine person is the representative of Christ, the indwelling brings Christ’s presence to the mind and heart of the believer. Hence, the indwelling of the Spirit in the believer is the indwelling of Christ.

 

သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်သည် အောင်မြင်တော်မူသော ခရစ်တော်ကို ကိုယ်စားပြုသောကြောင့် ယုံကြည်သူ၏ နှလုံးထဲတွင် သူ၏ ရှိနေခြင်းသည် ဘုရားသခင်၏ ရွေးနုတ်ခြင်း၏ အရင်းအမြစ်ငွေနှင့် ကတိတော်များ၏ အာမခံချက်ဖြစ်သည် (၂ကော ၁:၂၀-၂၂)၊ အထူးသဖြင့် ခရစ်တော်၏ ဘုန်းအသရေနှင့် ဒုတိယအကြိမ် ကြွလာခြင်း၏ အာမခံချက်ဖြစ်သည် (၂ကော ၅:၄၊ ၅၊ ဧဖက် ၁:၁၃၊ ၁၄၊ အကိုးကား ရော ၈:၁၁)။ ဝိညာဉ်တော်၏ နေထိုင်ခြင်းသည် “အတွင်းလူ” တွင် ဖြစ်ပေါ်သည် (ဧဖက် ၃:၁၆)၊ နှလုံး (ရော ၅:၅)၊ စိတ် (ရော ၈:၆၊ ၇) နှင့် ဝိညာဉ် (ကျမ်းချက် ၁၆) တို့ကို သက်ဆိုင်သည်။ အသစ်မွေးဖွားခြင်းအတွေ့အကြုံမှ စတင်သော ဝိညာဉ်တော်၏ နေထိုင်ခြင်းသည် အတွင်းလူထဲသို့ ခရစ်တော်ကို ယူဆောင်လာပြီး ယုံကြည်သူများကို ယေရှုခရစ်တော်၏ ပုံသဏ္ဌာန်သို့ ဆက်လက်ပြောင်းလဲပေးသော ဘုရားနှင့်လူသား ဆက်ဆံရေးကို တည်ထောင်သည် (ကျမ်းချက်များ ၄-၁၇၊ အကိုးကား ကျမ်းချက် ၂၉)။ ရောမ ၈ တွင် ရှင်ပေါလုက ဘုရားသခင်၏ ပညတ်တော်အား ယုံကြည်သူ၏ နာခံခြင်း (ကျမ်းချက်များ ၄-၇)၊ ဝိညာဉ်တော်၏ နေထိုင်ခြင်း၏ ရလဒ်များကို အထူးရှင်းပြထားသည်။ အပြစ်ပြုမှုများအပေါ် အောင်မြင်ခြင်း (ကျမ်းချက် ၁၃)၊ ယုံကြည်သူအတွက် ဘုရားသခင်၏ ဂရုစိုက်ခြင်း (ကျမ်းချက် ၁၄)၊ သားချင်းဖြစ်ခြင်း (ကျမ်းချက် ၁၅)၊ ဘုရားသားသမီးအဖြစ် လက်ခံခြင်း၏ အာမခံချက် (ကျမ်းချက် ၁၆)၊ ခရစ်တော်နှင့်အတူ ဆင်းရဲဒုက္ခခံခြင်း (ကျမ်းချက် ၁၇)၊ အနာဂတ်တွင် သေခြင်းမှ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း။ ဘုရားသခင်၏ အလိုတော်နာခံခြင်းသည်လည်း ဝိညာဉ်တော်၏ နေထိုင်ခြင်း၏ တကယ့်ရလဒ်ဖြစ်ပြီး ဘုရားသခင်၏ ပညတ်တော်၏ ထာဝရမူများကို ယုံကြည်သူများ၏ နှလုံးနှင့် စိတ်ထဲတွင် ရေးထည့်ပေးသည် (ယေရ ၃၁:၃၃၊ ယေဇ ၃၆:၂၇၊ ရော ၂:၁၅၊ ဟေဗြ ၈:၁၀၊ ၁၀:၁၆၊ အကိုးကား ဆာ ၃၇:၃၁၊ ၄၀:၈၊ ၁၁၉:၃၄၊ ဟေရှာ ၅၁:၇)။ ခရစ်တော်၏ နေထိုင်ခြင်း၏ ဆက်ဆံရေးဆိုင်ရာ အခြေအနေအပေါ်အခြေခံ၍ ယုံကြည်သူများသည် “ခရစ်တော်၏ စိတ်နှလုံး” ကို ပိုင်ဆိုင်သည်ဟု ဆိုသည် (၁ကော ၂:၁၆၊ အကိုးကား ၁၂:၃) နှင့် “ဘုရားသဘာဝ၌ ပါဝင်သူများ ဖြစ်ကြသည်” (၂ပေ ၁:၄)။ ထို့ကြောင့် သူတို့၏ နေ့စဉ်ဘဝတွင် “ဝိညာဉ်တော်၏ အသီးကို” သီးသည် (ဂလာ ၅:၂၂၊ ၂၃)။

Because the Holy Spirit represents the victorious Christ His presence in the heart of the believer becomes a down payment of God’s redemption and the guarantee of His promises (2 Cor. 1:20–22), notably of Christ’s glorious second coming (2 Cor. 5:4, 5; Eph. 1:13, 14; cf. Rom. 8:11). The indwelling of the Spirit occurs “in the inner man” (Eph. 3:16), which involves heart (Rom. 5:5), mind (Rom. 8:6, 7), and spirit (verse 16). The indwelling of the Spirit that commences with the new-birth experience brings Christ to the inner man, establishing an ongoing divine-human relation that changes believers into the likeness of Jesus Christ (verses 4–17; cf. verse 29). In Romans 8 Paul specifically explains the submission of the believer to the law of God (verses 4–7), the results of the Spirit’s indwelling: victory over sinful acts (verse 13), God’s providential care for the believer (verse 14), sonship (verse 15), assurance of acceptance as children of God (verse 16), cosuffering with Christ (verse 17), and the future resurrection from death. Obedience to God’s will is also a concrete result of the Spirit’s indwelling, by which the eternal principles of the law of God are written in the heart and mind of believers (Jer. 31:33; Eze. 36:27; Rom. 2:15; Heb. 8:10; 10:16; cf. Ps. 37:31; 40:8; 119:34; Isa. 51:7). On the basis of the relational reality of Christ’s indwelling the believers through the Spirit, they are said to possess “the mind of Christ” (1 Cor. 2:16; cf. 12:3) and, to “become partakers of the divine nature” (2 Peter 1:4). Hence in their daily lives the “fruit of the Spirit” (Gal. 5:22, 23) is produced.

 

သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်သည် ဝိညာဉ်ထဲသို့ ထိုးဖောက်သော စွမ်းအင်အဖြစ် ယုံကြည်သူကို နေထိုင်ခြင်းမဟုတ်၊ ပုဂ္ဂိုလ်အဖြစ် နေထိုင်သောကြောင့် သူသည် လူသားများအတွင်း မည်သို့နေထိုင်သည်ဟူသော မေးခွန်း ပေါ်ပေါက်လာသည်။ ရှင်ပေါလုက ဝိညာဉ်တော်၏ နေထိုင်ခြင်း၏ ဆက်ဆံရေးဖွဲ့စည်းပုံနှင့် အပြည့်အဝ သဘောတူညီစွာ ရှင်းပြသည်။ “ကျွန်ုပ်တို့အားလုံး မျက်နှာဖုံးမရှိဘဲ ကိုယ်တော်၏ ဘုန်းတော်ကို ကြည့်ရှုလျက် ကိုယ်တော်၏ ပုံသဏ္ဌာန်သို့ ဘုန်းတစ်ပါးမှ နောက်ဘုန်းတစ်ပါးသို့ ပြောင်းလဲခြင်းခံကြရ၏။ ဤအရာသည် ဝိညာဉ်တော်ဖြစ်တော်မူသော ကိုယ်တော်ထံမှ လာသည်” (၂ကော ၃:၁၇၊ ၁၈)။ ရှင်ပေါလုက အပြစ်ရှိသော လူသားများသည် ဧဝံဂေလိတရားဟောပြောခြင်းနှင့် သွန်သင်ခြင်းအားဖြင့် ကိုယ်တော်၏ ဘုန်းတော်ကို မြင်နိုင်သည်ဟု ကြေညာသည် (၂ကော ၄:၄၊ ၅)၊ “မှောင်မိုက်ထဲမှ အလင်းရောင်ထွက်ပေါ်လာစေဟု မိန့်တော်မူသော ဘုရားသခင်သည် ခရစ်တော်၏ မျက်နှာတော်၌ ဘုရားသခင်၏ ဘုန်းတော်၏ အသိပညာအလင်းကို ပေးရန် ကျွန်ုပ်တို့ နှလုံးထဲတွင် လင်းလက်တော်မူခဲ့သည်” (ကျမ်းချက် ၆)။ ထို့ကြောင့် နေထိုင်ခြင်းသည် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ တိကျသော အမှုတော်ကြောင့် ဖြစ်ပေါ်သည်။ ကျမ်းစာ၏ လှုံ့ဆော်ခြင်းနှင့် အကြောင်းအရာများ၏ အလင်းပေးခြင်းအားဖြင့် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်သည် ခရစ်တော်၏ ရှိနေခြင်းကို ယုံကြည်သူများ၏ သတိဉာဏ်ထဲသို့ ယူဆောင်လာပြီး ထိုသူများသည် “ခရစ်တော်၏ မျက်နှာတော်၌ ဘုရားသခင်၏ ဘုန်းတော်” ကို ကြည့်ရှုနိုင်ကြသည်။

Since the Holy Spirit does not indwell the believer as an energy that penetrates the soul, but rather as a person, the question about how He indwells human beings arises. Paul, in full agreement with the relational structure of the Spirit’s indwelling, explains that “we all, with unveiled face, beholding the glory of the Lord, are being changed into his likeness from one degree of glory to another, for this comes from the Lord who is the Spirit” (2 Cor. 3:17, 18). Paul declares that sinful human beings can behold the glory of the Lord through the preaching and teaching of the gospel (2 Cor. 4:4, 5), “for it is the God who said, ‘Let light shine out of darkness,’ who has shone in our hearts to give the light of the knowledge of the glory of God in the face of Christ” (verse 6). The indwelling, then, occurs as a result of the specific work of the Holy Spirit. Through the inspiration of the Bible and the illumination of its contents, the Holy Spirit brings the presence of Christ to the consciousness of believers who thus are able to behold “the glory of God in the face of Christ.”

 

ဘုရားသခင်၏ ဝိညာဉ်တော်အတွင်း ဘုရားစတင်ချဉ်းကပ်မှုကို လူသားနှလုံးက ပထမဆုံးအကြိမ် ခရစ်တော်အတွက် အပြည့်အဝ လက်နက်ချသောအခါ၊ အသစ်မွေးဖွားခြင်းသည် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ နှစ်ခြင်းခံခြင်းနှင့် တပြိုင်နက် ဖြစ်ပေါ်သည်၊ ဘုရားသခင်၏ ပုဂ္ဂိုလ်ဆန်သော ရှိနေခြင်း၏ လက်ဆောင်အဖြစ် (တမန် ၂:၃၈)။ ဆက်လက်သော နေထိုင်ခြင်းဖြစ်စဉ်သည် နောက်တွင် လိုက်သည်။ ခရစ်ယာန်တွင် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ နေထိုင်ခြင်းသည် အသစ်မွေးဖွားချိန်တွင် တစ်ကြိမ်တစ်ခါသာ ရရှိသော ထာဝရပိုင်ဆိုင်မှု မဟုတ်ချေ။ ဆန့်ကျင်ဘက်အားဖြင့် ဝိညာဉ်တော်၏ လှုံ့ဆော်မှုများကို နောက်ထပ်နက်ရှိုင်းစွာ နာခံခြင်းဖြင့် နေ့စဉ် အသစ်ပြုပြင်ရမည့် ထာဝရဖြစ်စဉ်ဖြစ်သည် (၁ကော ၉:၂၇)၊ မှတော့ ယုံကြည်သူသည် ထာဝရဆုံးရှုံးခြင်းအန္တရာယ်နှင့် ကျရောက်နိုင်သော သစ္စာဖောက်ခြင်းသို့ မကျရောက်ရန် (ဟေဗြ ၆:၄-၈)။

When, as a response to the divine initiative of God in the Spirit, the human heart surrenders in total openness to Christ for the first time, the new birth occurs simultaneously with the baptism of the Holy Spirit as the gift of God’s personal presence (Acts 2:38). The continuous process of indwelling follows. The indwelling of the Holy Spirit in the Christian is not a permanent possession, acquired once and for all at the time of the new birth. On the contrary, it must be a permanent process, daily renewed (1 Cor. 9:27) in further and deeper surrender to the Spirit’s promptings, lest the believer fall into apostasy at the risk of eternal loss (Heb. 6:4–8).

 

d. ဆုတောင်းပတ္ထနာပြုခြင်း။ ခရစ်တော်၏ ကိုယ်စားလှယ်အဖြစ် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်သည် ကောင်းကင်ဗိမာန်တော်တွင် ခရစ်တော်၏ ဆုတောင်းပတ္ထနာပြုခြင်းကို ဖြည့်စွမ်းသော ဆုတောင်းပတ္ထနာပြုခြင်း အမှုတော်များ ထမ်းဆောင်သည် (ဟေဗြ ၈:၁၊ ၂)။ ဗျာဒိတ်ပေးခြင်း-လှုံ့ဆော်ခြင်း (ကြည့် VII. C. 5. a)၊ အလင်းပေးခြင်း (ကြည့် VII. C. 5. b)၊ နေထိုင်ခြင်း (ကြည့် VII. C. 5. c) ဟူသော ရှင်းလင်းသော အလယ်အလတ်ဆုတောင်းပတ္ထနာပြုခြင်း အမှုတော်များနှင့်အတူ ရှင်ပေါလုက သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ သန့်ရှင်းသူများ၏ ဆုတောင်းချက်များအတွက် ဆုတောင်းပတ္ထနာပြုခြင်း လုပ်ဆောင်ချက်ကို အထူးထည့်သွင်းဖော်ပြသည် (ရော ၈:၂၆၊ ၂၇)။

d. Intercession. As a representative of Christ, the Holy Spirit performs intercessory functions that complement Christ’s intercession in the heavenly sanctuary (Heb. 8:1, 2). To the clear mediatorial functions of revelation-inspiration (see VII. C. 5. a), illumination (see VII. C. 5. b), and indwelling (see VII. C. 5. c), performed by the Holy Spirit, Paul specifically adds the Holy Spirit’s intercessory activity in favor of the saints’ prayers (Rom. 8:26, 27).

 

e. လက်ဆောင်များ။ သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်သည် အသက်ရှင်ခြင်းဖြင့် အသစ်သောသတ္တဝါကို ဖြစ်တည်စေရုံသာမက၊ ဝိညာဉ်ရေးလက်ဆောင်များကို ပေးသနားခြင်းအားဖြင့် ခရစ်ယာန်အသင်းတော်၏ တာဝန်ကို ထမ်းဆောင်ရာတွင်လည်း အရေးကြီးသောအခန်းကဏ္ဍမှ ပါဝင်သည် (ဝိညာဉ်ရေးလက်ဆောင်များ II ကိုကြည့်ပါ)။ ဘုရားသခင်၏ ဝိညာဉ်တော်သည် ယုံကြည်သူများအား အထူးတာဝန်များကို ပြည့်စုံစေရန် စွမ်းရည်များ ပေးသနားသည်ဆိုသော အယူအဆသည် ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် ရှိပြီးသားဖြစ်သည် (တောလည်ကျမ်း ၁၁:၂၅၊ ၂၇:၁၈၊ တရားဟောရာကျမ်း ၃၄:၉၊ တရားသူကြီးမှတ်စာ ၃:၁၀၊ ၁ ဓမ္မရာဇဝင် ၁၀:၆၊ မိက္ခာ ၃:၈၊ ဇာခရိ ၄:၆)။ သို့ရာတွင် ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် ဝိညာဉ်ရေးလက်ဆောင်များကို အများအားဖြင့် အထူးပုဂ္ဂိုလ်များသို့သာ ပေးသနားခဲ့ပြီး ယုံကြည်ခြင်းအသိုင်းအဝိုင်းတစ်ခုလုံးသို့ မဟုတ်ပြခဲ့ပေ။ ဤကန့်သတ်ချက်ကို ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင် ဖယ်ရှားလိုက်သည်။ ယိုဝေလ၏ ပရောဖက်ပြုချက် (၂:၂၈၊ ၂၉) သည် ပင်တေကုတ္တနေ့တွင် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော် ကြွလာခြင်းနှင့်အတူ အသင်းတော်တစ်ခုလုံးအား ဝိညာဉ်ရေးလက်ဆောင်များ ပေးသနားခြင်းဖြင့် တစ်စိတ်တစ်ပိုင်း ပြည့်စုံလာခဲ့သည် (တမန်တော်ဝတ္ထု ၂:၁၅–၂၁၊ ၃၂၊ ၃၃၊ ဧဖက် ၄:၈)။ လက်ဆောင်များကို ဝိညာဉ်တော်အားဖြင့် ခရစ်တော် သူတို့၌ ကျိန်းစံနေသော ယုံကြည်သူများအား ပေးသနားသည်။ အခြားစကားဖြင့်ဆိုရလျှင် ယုံကြည်သူသည် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော် (လက်ဆောင်တော်) ကို အပြည့်အဝ လက်ခံယူခြင်း (တမန်တော်ဝတ္ထု ၂:၃၈) နှင့် ဘုရားသခင်၏ အလိုတော်ကို ဆက်လက်၍ နာခံခြင်း (တမန်တော်ဝတ္ထု ၅:၃၂) အားဖြင့် ဝိညာဉ်ရေးလက်ဆောင်များကို ခံစားရသည်။ ဤလက်ဆောင်များကို အသင်းတော်၏ စည်းလုံးညီညွတ်မှုကို ပြည့်စုံစေရန် (ဧဖက် ၄:၁၃) နှင့် “သန့်ရှင်းသူများကို ဝန်ကြီးအမှုတော်အတွက် တပ်ဆင်ပေးရန်” (အပိုဒ် ၁၂) ရည်ရွယ်၍ ပေးသနားသည်။ ၎င်းတို့ကို ဘုရားသခင် ရှိတော်မူကြောင်း သို့မဟုတ် ခွင့်လွှတ်ခြင်း၏ အထူးနိမိတ်လက္ခဏာများအဖြစ် မပေးသနားခဲ့ဘဲ၊ ဓမ္မဟောင်းနှင့် ဓမ္မသစ်ကျမ်းများတွင် ဖော်ပြထားသော ခရစ်တော်ကို ကိုယ်စားပြုခြင်းနှင့် ဧဝံဂေလိတရားကို ဟောပြောခြင်းဆိုင်ရာ ခရစ်ယာန်တာဝန်ကို ပြည့်စုံစေရန် လိုအပ်သော အရည်အချင်းများအဖြစ်သာ ပေးသနားတော်မူခြင်း ဖြစ်သည်။

e. Gifts. The Holy Spirit is instrumental not only in the constitution of the new creature through His work of indwelling, but also in the mission of the church through the conferral of spiritual gifts (see Spiritual Gifts II). The notion that the Spirit of God endows believers for the fulfillment of special tasks is present in the OT (Num. 11:25; 27:18; Deut. 34:9; Judges 3:10; 1 Sam. 10:6; Micah 3:8; Zech. 4:6). However, in the OT the spiritual gifts generally seem to be given to special persons rather than to the whole community of faith. This restriction is lifted in the NT, when Joel’s prophecy (2:28, 29) is partially fulfilled at Pentecost with the coming of the Holy Spirit and the granting of spiritual gifts to the whole church (Acts 2:15–21, 32, 33; Eph. 4:8). Gifts are given to believers in whom Christ dwells through the Spirit. In other words, the believer receives spiritual gifts on the basis of a reception of the person of the Holy Spirit (the Gift) in total surrender (Acts 2:38) and continuous obedience to God’s will (Acts 5:32). The gifts are given with the purpose of accomplishing the unity of the church (Eph. 4:13) and “to equip the saints for the work of ministry” (verse 12). They are given not as supernatural signs of God’s existence or divine forgiveness but rather as necessary skills for the accomplishment of the Christian mission of representing Christ and preaching His gospel as revealed in the OT and NT Scriptures.

 

၆. နောက်ဆုံးကာလ၏ ပေးသနားခြင်းများ ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် ကယ်တင်ခြင်းသမိုင်း၏ အဆုံးမတိုင်မီ နောက်ဆုံးကာလကို ကျမ်းစာများတွင် ဖော်ပြထားသော ဘုရားသခင်၏ အလိုတော်ကို လောကီအားဖြင့် ပျံ့နှံ့စေခြင်းအဖြစ် တင်ပြထားသည်။ ထိုသို့ လောကီအားဖြင့် နောက်ဆုံးကာလ၌ ပျံ့နှှံ့စေခြင်းကို ဘုရားသခင်သည် မိမိလူမျိုးကို ကိရိယာအဖြစ် အသုံးပြု၍ ပြုတော်မူမည် (ဆာလံ ၇၂:၈–၁၁၊ ဟေရှာယ ၁၄:၁၊ ၄၅:၁၄၊ ၅၆:၆၊ ၇၊ ၆၀:၅၊ ၁၁၊ ယေရမိ ၃:၁၇၊ ဟဂ္ဂဲ ၂:၇၊ ဇာခရိ ၂:၁၁၊ ၈:၂၁–၂၃)။ ယိုဝေလ၏ ပရောဖက်ပြုချက်တွင် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်ကို လူအားလုံးအပေါ် လောင်းချခြင်း (၂:၂၈၊ ၂၉) ကို ဖော်ပြထားရာ ဓမ္မဟောင်း၏ နောက်ဆုံးကာလ ဘုရားနိုင်ငံတော် လောကီအားဖြင့် ပျံ့နှံ့ရေးဆိုင်ရာ ရူပါရုံတွင် ယူဆထားသော ကိရိယာအခန်းကဏ္ဍကို ရှင်းလင်းစွာ ဖော်ပြထားသည်။

6. Eschatological Endowments

The OT presents the eschatological times preceding the end of redemptive history as involving a universal spreading of the knowledge of God’s will as revealed in Scriptures. Such a universal, eschatological expansion is to be brought about by God through the instrumentality of His people (Ps. 72:8–11; Isa. 14:1; 45:14; 56:6, 7; 60:5, 11; Jer. 3:17; Haggai 2:7; Zech. 2:11; 8:21–23). Joel’s prophecy about the universal outpouring of the Spirit on all flesh (2:28, 29) brings the instrumental component, assumed in the OT vision, regarding an eschatological universal spreading of God’s kingdom, to explicit formulation.

 

ယိုဝေလ၏ ပရောဖက်ပြုချက်သည် ပင်တေကုတ္တနေ့တွင် ဝိညာဉ်တော် ကြွလာခြင်းနှင့်အတူ စတင်၍ ပြည့်စုံလာခဲ့သော်လည်း (တမန်တော်ဝတ္ထု ၂:၁၆–၂၁၊ VII. C. ၂ ကိုကြည့်ပါ)၊ ၎င်း၏ လောကီအားဖြင့် အပြည့်အဝ ပြည့်စုံခြင်းမှာ အနာဂတ်တွင်သာ ဖြစ်သည်မှာ ရှင်းလင်းသည် (အပိုဒ်ငယ် ၁၉–၂၁)။ ဧဝံဂေလိတရားသည် ကယ်တင်ခြင်းသမိုင်း မပြီးဆုံးမီ လောကီအားဖြင့် ပျံ့နှံ့မည်ဟူသော ရူပါရုံကို ဓမ္မသစ်ကျမ်း၏ နောက်ဆုံးကာလ အတွေးအခေါ်တွင် ဆက်လက်ဖော်ပြထားသည် (ဗျာဒိတ် ၁၄:၆၊ ၇၊ ၁၈:၁)။ ဘုရားသခင်၏ မပြောင်းလဲနိုင်သော သဘောတရားသည် သမိုင်းတွင် ကယ်တင်ခြင်းဆိုင်ရာ ပြုမူချက်များ၏ တည်ကြည်မှုနှင့် ညီညွတ်မှုတွင် ထင်ရှားသည် (III. B)။ ထို့ကြောင့် ကယ်တင်ခြင်းအစီအမံကို သမိုင်းဆိုင်ရာ အထွတ်အထိပ်နှင့် ပြည့်စုံမှုသို့ ရောက်စေရန် ဧဝံဂေလိတရားကို လောကီအားဖြင့် ပျံ့နှံ့စေခြင်းဖြင့် ဘုရားသခင်သည် ပင်တေကုတ္တနေ့တွင် အသုံးပြုခဲ့သော ကိရိယာတူညီသော နည်းလမ်း၊ အဓိကအားဖြင့် အသင်းတော်အပေါ် ဝိညာဉ်ရေးလက်ဆောင်များကို အကန့်အသတ်မရှိ လောင်းချခြင်းကို အသုံးပြုမည်ဟု မျှော်လင့်ရသည်။ ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၁၈:၁ တွင် ကောင်းကင်တမန်သည် မြေကြီးကို လင်းစေသည်ဟူသော အချက်၌ ဤနောက်ဆုံးကာလ သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော် လောင်းချခြင်းကို တိတ်တဆိတ် ယူဆထားသည်။ ၎င်းသည် ပင်တေကုတ္တနေ့တွင် စတင်ခဲ့သော ယိုဝေလ၏ ပရောဖက်ပြုချက် ပြည့်စုံခြင်းကို ပြီးပြည့်စုံစေမည်။

Even though Joel’s prophecy began to be fulfilled with the historical coming of the Spirit at Pentecost (Acts 2:16–21; see VII. C. 2), it is clear that its complete universal fulfillment is still future (verses 19–21). The vision of a universal spreading of the gospel message, before the end of the history of redemption is continued in NT eschatological thinking (Rev. 14:6, 7; 18:1). God’s immutability expresses itself in the constancy and consistency of His historical salvific actions (III. B). Consequently, it is to be expected that in bringing the plan of redemption to its historical climax and consummation by means of the eschatological universal spreading of the gospel message God will utilize the same instrumentality He used at Pentecost, namely, the unlimited outpouring of spiritual gifts on His church. Such an eschatological outpouring of the Holy Spirit, which is implicitly assumed in the enlightening of the earth by the angel in Revelation 18:1, will complete the fulfillment of Joel’s prophecy initiated at Pentecost.

 

ထို့ကြောင့် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်နှင့် လက်ဆောင်များ ကြွလာခြင်းသည် စတင်ဖြစ်ပေါ်လာသော အသင်းတော်ကို အထူးနည်းဖြင့် ခွန်အားပေးခဲ့သည်နည်းတူ၊ ကာလအဆုံးတွင်လည်း သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်သည် အမှုတော်ကို ပြီးစီးစေရန် အသင်းတော်အား လက်ဆောင်များ ပေးသနားတော်မူမည်။ ပုဂ္ဂိုလ်ရော၊ သမိုင်းဆိုင်ရာ အဆင့်နှစ်မျိုးလုံးတွင် ဘုရားသခင်သည် ဝိညာဉ်တော်၏ လက်ဆောင်များကို အစောပိုင်းမိုးရွာသွန်းခြင်းနှင့် နောက်ပိုင်းမိုးရွာသွန်းခြင်း (ယိုဝေလ ၂:၂၃၊ ဟောရှေ ၆:၃ နှင့် နှိုင်းယှဉ်ပါ) အဖြစ် ပေးသနားတော်မူသည်။ နောက်ဆုံးကာလ၌ သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်သည် ဝိညာဉ်ရေးလက်ဆောင်များကို ပေးသနားခြင်း၏ ရည်ရွယ်ချက်မှာ ခရစ်တော်၏ ဒုတိယအကြိမ် ကြွလာခြင်းကို ပြင်ဆင်ရန် ဧဝံဂေလိတရားသစ္စာများကို ဟောပြောခြင်း (ဗျာဒိတ် ၁၈:၂၊ ၄) ဖြစ်သည် (မဿဲ ၂၄:၁၄၊ ၂ ပေတရု ၃:၉၊ ၁၂၊ ဗျာဒိတ် ၁၄:၆–၁၂)။ သို့ရာတွင် ဝိညာဉ်တော်သည် ယုံကြည်သူ၌ ကျိန်းစံခြင်းသည် လက်ဆောင်များ ခံစားရခြင်း၏ အခြေအနေဖြစ်သည်နည်းတူ (VII. C. ၅. e)၊ နောက်ဆုံးကာလ၌ သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ ထင်ရှားခြင်းသည် အသင်းတော်သည် ဝိညာဉ်တော်၏ အလင်းပေးခြင်းနှင့် ကျိန်းစံခြင်းကို အပြည့်အဝ လက်ခံယူရန် လုံးဝအလျှော့ပေးခြင်းနှင့် ပွင့်လင်းခြင်းအပေါ်တွင် အခြေခံမည် ဖြစ်သည်။

Thus, as the coming of the Holy Spirit and His gifts empowered the emerging church in a special way, so at the end of time the Holy Spirit will bestow His gifts to the church for the finishing of the work. On both the personal and historical levels, God bestows the gifts of the Spirit as the early and latter rains (Joel 2:23; cf. Hosea 6:3). The eschatological bestowal of spiritual gifts by the Holy Spirit has the same purpose: the preaching of the gospel truths (Rev. 18:2, 4) preparing the way for Jesus Christ’s second coming (Matt. 24:14; 2 Peter 3:9, 12; Rev. 14:6–12). However, as the indwelling of the Spirit in the believer is the condition for the reception of the gifts (VII. C. 5. e), the eschatological manifestation of the Holy Spirit will occur on the basis of the total surrender and openness of the church to the Spirit’s illumination and indwelling.

 

C.    ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင် သုံးပါးတစ်ဆူပုံစံများ

D.    သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်ကို ခမည်းတော်နှင့် သားတော်တို့နှင့် ကွဲပြားသော ဘုရားဖြစ်ခြင်းနှင့် ကိုယ်တော်တစ်ပါးတည်းအဖြစ် တိကျစွာ ဗျာဒိတ်ပေးခြင်းသည် ခရစ်ယာန်ဘုရားသခင်၏ တစ်ဆူတည်းဖြစ်မှုတွင် အများအပြားရှိခြင်းဆိုင်ရာ သမ္မာကျမ်းစာပုံရိပ်ကို ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင် တိုးချဲ့ပြီးစီးစေသည်။ တစ်ဆူတည်းသော ခရစ်ယာန်ဘုရားသခင်အထဲတွင် ဘုရားဖြစ်ခြင်းကိုယ်တော်သုံးပါးရှိသည်။ ဓမ္မသစ်ကျမ်းသည် သုံးပါးတစ်ဆူသဘောတရားကို ကွဲပြားခြားနားသော ဘုရားဖြစ်ခြင်းကိုယ်တော်များကို ရှင်းလင်းစွာ တင်ပြခြင်းအားဖြင့်သာမက တိုတိုတုတ်တုတ် သုံးပါးတစ်ဆူပုံသေနည်းများအားဖြင့်လည်း ဖော်ပြသည်။ နှစ်ပါးတစ်ဆူ (ကြည့် VII. B. ၆) နှင့် သုံးပါးတစ်ဆူ ပုံသေနည်းများသည် သုံးပါးတစ်ဆူသဘောကို ရှည်လျားစွာ ဓမ္မပညာအရ စူးစမ်းလေ့လာခြင်းမျိုးမဟုတ်ဘဲ တိုတိုတုတ်တုတ် ထုတ်ဖော်ချက်များဖြစ်သည်။ အောက်ပါတို့သည် ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင် သုံးပါးတစ်ဆူ ပုံသေနည်းများကို သွယ်ဝိုက်ဖော်ပြထားသည်ဖြစ်စေ၊ တိုက်ရိုက်တင်ပြထားသည်ဖြစ်စေ အဓိက ဥပမာများဖြစ်သည်။

D. Trinitarian Patterns in the NT

The specific revelation of the Holy Spirit as a divine person distinct from the Father and the Son completes the NT expansion of the biblical picture of the plurality of the one God. There are three different divine persons in the one Christian Godhead. The NT expresses the Trinitarian nature of the Godhead not only by means of a clear presentation of the different, divine persons, but also by means of short Trinitarian formulas. Binitarian (see VII. B. 6) and Trinitarian formulas are concise statements that express the Trinitarian nature of the Godhead rather than extended inquiries into its theological meaning. The following are the main instances in which Trinitarian formulas are alluded to or directly presented in the NT.

 

ယေရှု၏ နှစ်ခြင်းခံခြင်းဖြစ်ရပ်သည် ငါတို့ရရှိသော သုံးပါးတစ်ဆူအကြောင်း အရှင်းလင်းဆုံး သမိုင်းဆိုင်ရာ ဗျာဒိတ်ပေးခြင်းဖြစ်သည်။ သားတော်သည် လူ့ဇာတိခံယူထားသော ပုံစံဖြင့် ထင်ရှားစွာ ရှိနေတော်မူသည်၊ သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်သည် ချိုးငှက်ပုံစံဖြင့် ရှိနေတော်မူသည်၊ ခမည်းတော်သည် ကိုယ်တော်ကိုယ်တိုင် ဗျာဒိတ်ပေးတော်မူသည် (မဿဲ ၃:၁၆-၁၇၊ မာကု ၁:၁၀-၁၁၊ လု ၃:၂၁-၂၂၊ နှိုင်းယှဉ် ၂ပေတရု ၁:၁၇)။

The event of Jesus’ baptism brought about the clearest historical revelation of the Trinity available to us. The Son appeared in His human incarnated existence, the Holy Spirit was present in the form of a dove, and the Father revealed Himself (Matt. 3:16, 17; Mark 1:10, 11; Luke 3:21, 22; cf. 2 Peter 1:17).

 

သုံးပါးတစ်ဆူဆိုသည်မှာ သုံးပါးသည် တစ်ဆူတည်းဖြစ်သည်ဆိုသော အယူအဆကို တိကျစွာ မဖော်ပြထားဘဲ ယူဆထားသည်သာဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် ဤကျမ်းချက်များကို သုံးပါးတစ်ဆူ ပုံသေနည်းများဟု မယူဆနိုင်ဘဲ သုံးပါးတစ်ဆူ အဆုံးအမကို ရည်ညွှန်းချက်များအဖြစ်သာ ယူဆနိုင်သည်။ ထို့ပြင် ဘုရားဖြစ်ခြင်းကိုယ်တော်သုံးပါးကို ကယ်တင်ခြင်းသမိုင်းတွင် ပါဝင်ခဲ့သော သီးခြားလုပ်ဆောင်ချက်များကို ညွှန်ပြခြင်းဖြင့် တစ်ပါးစီခွဲခြားသတ်မှတ်ထားသည်။ ထို့ကြောင့် ပေတရုသည် ယုံကြည်သူများကို “ခမည်းတော်ဘုရားသခင်သည် ရွေးကောက်တော်မူပြီး၊ ဝိညာဉ်တော်ဖြင့် သန့်ရှင်းစေတော်မူ၍ ယေရှုခရစ်နာခံခြင်းနှင့် ထိုသခင်၏အသွေးနှင့် ဖြန်းပက်ခြင်းငှာ ကံကြမ္မာချထားပေးတော်မူသည်” ဟု ရှင်းလင်းစွာ အလေးပေးသည် (၁ပေတရု ၁:၂)။ ထိုနည်းတူ ပါဝလုသည် ကောရိန်သို့ ဒုတိယစာတွင် “သခင်ယေရှုခရစ်၏ ကျေးဇူးတော်၊ ဘုရားသခင်၏ မေတ္တာတော်၊ သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ အပေါင်းအသင်းဖြစ်ခြင်း သင်တို့အားလုံးနှင့် အတူရှိပါစေ” ဟု ဆုတောင်းပေးသည် (၂ကောရိန် ၁၃:၁၄)။ သို့ရာတွင် ဤနှစ်ခွန်းစလုံးသည် ဝိညာဉ်တော်နှင့် ခရစ်တော်၏ ဘုရားဖြစ်ခြင်းကို ယူဆထားပြီး သုံးပါးတို့၏ တစ်ဆူတည်းဖြစ်ခြင်းကို ယူဆထားသည်။ ဤနေရာတွင် သုံးပါးတစ်ဆူ ပုံသေနည်းမဟုတ်ဘဲ သုံးပါးတစ်ဆူကို ရည်ညွှန်းချက်သာရှိသည်။ ကောရိန်သားတို့ထံ ပထမစာတွင် ဝိညာဉ်ရေးဆုကြေးများ ဘုရားသခင်ပေးသနားခြင်းဆိုင်ရာ ပါဝလု၏ အခြေခံအကျဆုံး (VII. C. ၅. e) (၁ကောရိန် ၁၂:၄-၆) သည်လည်း သုံးပါးတစ်ဆူကို ရည်ညွှန်းနိုင်သည်။ ဝိညာဉ်တော်၊ သခင်၊ ဘုရားသခင်ဆိုသည်မှာ သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၊ သားတော်၊ ခမည်းတော်ကို အသီးသီး ရည်ညွှန်းပြီး သမိုင်းတွင် ဘုရားသခင်၏ ကယ်တင်ခြင်းလုပ်ဆောင်ချက်၌ သုံးပါးတစ်ဆူ၏ စည်းလုံးညီညွတ်မှုကို ဖော်ပြသည်။ သို့ရာတွင် ဘုရားဖြစ်ခြင်း၏ တစ်ဆူတည်းဖြစ်ခြင်းကို ဘဝစည်းလုံးညီညွတ်မှု သို့မဟုတ် သမိုင်းတွင်း ကယ်တင်ခြင်းလုပ်ဆောင်ချက်စည်းလုံးညီညွတ်မှုဟူ၍ လျှော့ချ၍ မရပေ။

The concept of Trinity, namely the idea that the three are one, is not explicitly stated but only assumed. Consequently, these passages cannot be taken as Trinitarian formulas but rather as references to the doctrine of the Trinity. Moreover, the three persons of the divinity are brought together and identified by pointing to some of the specific activities in which each has been involved in the history of salvation. Thus, Peter clearly emphasizes that the believers were “chosen and destined by God the Father and sanctified by the Spirit for obedience to Jesus Christ and for sprinkling with his blood” (1 Peter 1:2). Likewise, Paul closes his second letter to the Corinthians by wishing that “the grace of the Lord Jesus Christ and the love of God and the fellowship of the Holy Spirit be with you all” (2 Cor. 13:14). Still, these two statements only assume the divinity of Spirit and Christ, and the oneness of the three. Not a Trinitarian formula, but rather a reference to the Trinity is present here. The Pauline setting for the divine bestowal of the spiritual gifts to the church (VII. C. 5. e) in his first letter to the believers at Corinth (12:4–6) may refer also to the Trinity: Spirit, Lord, and God refer to the Holy Spirit, the Son, and the Father, respectively, thus expressing the unity of the Trinity in God’s salvific action in history. However, the oneness of the Godhead cannot be reduced to a concept of unity of life or redemptive action in history.

 

သုံးပါးတစ်ဆူ ပုံသေနည်းကို ယေရှုခရစ်၏ ကြီးမားသော သာသနာပြုရေးညွှန်ကြားချက်တွင် ရှင်းလင်းစွာ ဖော်ပြထားသည်။ “သင်တို့သွားကြ၍ လူမျိုးမျိုးတို့ကို တပည့်ဖြစ်စေလော့။ ခမည်းတော်၊ သားတော်၊ သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ နာမတော် (onoma) ၌ နှစ်ခြင်းကို ပေးကြ၍” (မဿဲ ၂၈:၁၉)။ ခမည်းတော်၊ သားတော်၊ သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်ကို တိုက်ရိုက်ရည်ညွှန်းခြင်းသည် ဘုရားဖြစ်ခြင်းကိုယ်တော်များ၏ သုံးပါးတစ်ဆူ ကွဲပြားမှုကို ရှင်းလင်းစွာ တင်ပြထားပြီး၊ ထိုကိုယ်တော်အားလုံးကို ဘုရားသခင်၏ “နာမတော်” (တစ်ကြိမ်တည်း) ဟု သတ်မှတ်ခြင်းသည် ဘုရားဖြစ်ခြင်း၏ တစ်ဆူတည်းဖြစ်ခြင်းကို ရှင်းလင်းစွာ တင်ပြထားသည်။ ထို့ကြောင့် သုံးပါးဖြစ်ခြင်းနှင့် တစ်ဆူဖြစ်ခြင်းတို့သည် ဘုရားဖြစ်ခြင်းတွင် တစ်ခုနှင့်တစ်ခု မခွဲချင်မခွာချင်း ပါဝင်နေသော ရှင်းလင်းသော သုံးပါးတစ်ဆူ ပုံသေနည်းကို ဖော်ပြထားသည်။

The Trinitarian formula seems to be clearly expressed in Jesus’ great missionary commission: “Go therefore and make disciples of all nations, baptizing them in the name [onoma] of the Father and of the Son and of the Holy Spirit” (Matt. 28:19). The direct reference to the Father, Son, and Holy Spirit clearly sets forth the threefold plurality of Divine Persons, while the designations of them all as the “name” of God (in singular) clearly sets forth the oneness of the Divine Being. Hence a clear Trinitarian formula, where the threeness and oneness belong together in the Divine Being is expressed.

 

နိဂုံးချုပ်အနေဖြင့် ဓမ္မသစ်ကျမ်းသည် သုံးပါးတစ်ဆူအဆုံးအမကို ဓမ္မပညာဆိုင်ရာ နေရာတစ်ခုအဖြစ် ကျယ်ကျယ်ပြန့်ပြန့် စဉ်းစားထားခြင်း မရှိပေ။ သို့ရာတွင် တစ်ဆူတည်းသော ခရစ်ယာန်ဘုရားသခင်၏ သုံးပါးတစ်ဆူသဘောတရားသည် သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ အဆုံးအမဖြစ်ကြောင်း ကျယ်ပြန့်သော သက်သေများ ရှိသည်။ သမ္မာကျမ်းစာတွင် ဘုရားသခင်သည် မိမိ၏ အဆုံးမဲ့သဘောကို သုံးပါးတစ်ဆူအဖြစ် ဗျာဒိတ်ပေးထားသည်။ ဆိုလိုသည်မှာ သမိုင်းတွင် တိုက်ရိုက်နှင့် သမိုင်းဆိုင်ရာ လုပ်ဆောင်သော ကွဲပြားခြားနားသော ဘုရားဖြစ်ခြင်းကိုယ်တော်သုံးပါးသည် တစ်ဆူတည်းသော သုံးပါးတစ်ဆူ ဘုရားဖြစ်ခြင်းကို ဖွဲ့စည်းထားသည်။

In conclusion, the NT has not given extensive consideration to the doctrine of the Trinity as a theological locus. On the other hand, there is extensive evidence that the reality of the Trinitarian nature of the one Christian God is a biblical teaching. In Scripture God has revealed His transcendent nature as Trinity, namely three distinct divine Persons who act directly and historically in history and constitute the one divine Trinitarian being.

 

VIII. ဘုရားသခင်အဆုံးအမ၏ သက်ရောက်မှု သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ ဘုရားသခင်အဆုံးအမသည် ခရစ်ယာန်တွေးခေါ်မှု၏ အနည်းဆုံး နယ်ပယ်ကြီးသုံးရပ်၊ နည်းစနစ်ဆိုင်ရာ၊ ကယ်တင်ခြင်းဆိုင်ရာ၊ အသင်းတော်ဆိုင်ရာ နယ်ပယ်များကို သက်ရောက်ပြီး ခရစ်ယာန်ဓမ္မပညာတစ်ခုလုံးကို ထိုးဖောက်ဝင်ရောက်သည်။ ၎င်းသည် သမ္မာကျမ်းစာကို အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုပုံကို သက်ရောက်ပြီး နားလည်မှုလုပ်ငန်းစဉ်တွင် အဆုံးအဖြတ်ပေးသော အခြေခံကျသော အရာအချို့ကို မည်သို့ကြည့်ရှုသည်ကို ဆုံးဖြတ်ပေးသည်။ ထိုအရာများတွင် စည်းကမ်းဆိုင်ရာ၊ လုပ်ထုံးလုပ်နည်းဆိုင်ရာ၊ အဆုံးအမဆိုင်ရာ ပြဿနာများ ပါဝင်သည်။ စည်းကမ်းဆိုင်ရာနယ်ပယ်တွင် ဒဿနိကပညာ-ဓမ္မပညာ ဆက်နွယ်မှုသည် အမြဲတမ်း အထူးအာရုံစိုက်ခံရသည်။ ခရစ်ယာန်ဓမ္မပညာအများစုသည် ဒဿနိကပညာသည် ဓမ္မပညာလုပ်ငန်းအတွက် လိုအပ်သော ဉာဏ်အခြေခံကျကျ ဖွဲ့စည်းပုံကို ချမှတ်ရာတွင် မရှိမဖြစ်အခန်းကဏ္ဍမှ ပါဝင်သည်ဟူသော ယုံကြည်ချက်အောက်တွင် ဖွံ့ဖြိုးလာခဲ့သည်။ ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးခေတ်မှစ၍ အချို့ဓမ္မပညာရှင်များသည် ဤယုံကြည်ချက်ကို စိန်ခေါ်ခဲ့ကြသည်။ သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ ဘုရားသခင်အဆုံးအမသည် ဤရိုးရာစည်းကမ်းဆိုင်ရာ အမြင်ကို ပြောင်းပြန်လှန်ရန် တောင်းဆိုသည်။ ဘုရားသခင်အကြောင်း သမ္မာကျမ်းစာအဆုံးအမကို အောင်မြင်စွာ လေ့လာပါက ဒဿနိကပညာဆိုင်ရာ အဆုံးအမဖြင့် အစားထိုးနိုင်မည် မဟုတ်ပေ။ ထို့ပြင် ဘုရားသခင်အကြောင်း သမ္မာကျမ်းဗျာဒိတ်ကို လျစ်လျူရှုခြင်းသည် ခရစ်ယာန်အဆုံးအမများကို ပုံမှားနားလည်ခြင်းသို့ ဦးတည်စေပြီး သမ္မာကျမ်းစာအာဏာတရားကို ဒဿနိကပညာနှင့် ဓလေ့ထုံးတမ်းသို့ အလျှော့ပေးလိုက်လျောခြင်း ဖြစ်သည်။ လုပ်ထုံးလုပ်နည်းဆိုင်ရာ နယ်ပယ်တွင် သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ သုံးပါးတစ်ဆူ ဘုရားသခင်သည် ဓမ္မပညာ၏ ဗဟိုချက်အဖြစ် လုပ်ဆောင်သည်။ သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ သုံးပါးတစ်ဆူ ဘုရားသခင်သည် ဘဝ၏ များပြားလှသော ရှုထောင့်များ၊ သမ္မာကျမ်းစာအမှန်တရားများ၊ ခရစ်ယာန်အဆုံးအမများကို ချိတ်ဆက်ပေးသည်။ ဘဝ၏ဗဟိုချက်အဖြစ် ဘုရားသခင်သည် အလုံးစုံမဟုတ်ဘဲ အလုံးစုံကို ဖြစ်တည်စေပြီး ညီညွတ်မှုသို့ ဆောင်ကြဉ်းပေးသူ ဖြစ်သည်။ ထို့ပြင် သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ ဘုရားသခင်အဆုံးအမသည် ခရစ်ယာန်အဆုံးအမများနှင့် သင်ခန်းစာများကို သမိုင်းဆိုင်ရာ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုမှုနှင့် နားလည်မှုကို တောင်းဆိုသည်။ အဆုံးအမဆိုင်ရာ နယ်ပယ်တွင် သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ ဘုရားသခင်၏ ဆက်နွယ်မှုသဘောသည် လူသားတို့၏ ဆက်နွယ်မှုသဘောကို အခြေခံပေးပြီး ထိုသဘောသည် အသင်းတော်ဆိုင်ရာနှင့် သာသနာပြုရေးဆိုင်ရာ နယ်ပယ်များကို သက်ရောက်သည်။ သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ ဘုရားသခင်အဆုံးအမသည် လက်တွေ့အဆင့်တွင်လည်း လွှမ်းမိုးမှုအကြီးအကျယ် ရှိပြီး ထိုနေရာတွင် ကယ်တင်ခြင်းအတွေ့အကြုံ ဖြစ်ပေါ်သည်။ ခရစ်ယာန်အတွေ့အကြုံ သို့မဟုတ် ဝိညာဉ်ရေးရာသည် ဘုရားသခင်နှင့် လူသားတို့ အချင်းချင်း ဆက်နွယ်ရာတွင် ဖြစ်ပေါ်သည်။ ဘုရားသခင်နှင့် လူသားနှစ်ဦးစလုံးသည် သဘာဝအရ ဆက်နွယ်မှုရှိသူများ ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ ဝိညာဉ်ရေးရာသည် ဘုရားသခင်နှင့် လူသားတို့၏ ဆက်နွယ်မှုဘောင်အတွင်းသာ ဖြစ်ပေါ်နိုင်သည်။ ထို့ပြင် ဘုရားသခင်၏ သမိုင်းဆိုင်ရာ ရှိနေခြင်း (IV. D) အယူအဆသည် ခရစ်ယာန်အတွေ့အကြုံ၏ ကယ်တင်ခြင်းဆိုင်ရာ ဆက်နွယ်မှုကို ဘုရားသခင်၏ ဤလောကမဲ့အဆင့်တွင် မဟုတ်ဘဲ လူသားတို့ ရှိနေပြီး လှုပ်ရှားနေသော သမိုင်းဆိုင်ရာ အချိန်နှင့် နေရာစီးကြောင်းအတွင်း ထားရှိသည်။ ခရစ်ယာန်အတွေ့အကြုံသည် ဆက်နွယ်မှုရှိပြီး သမိုင်းဆိုင်ရာဖြစ်သောကြောင့် ကယ်တင်ခြင်းဖြစ်ရပ်၏ လူသားအတွေ့အကြုံသည် ထာဝရ “ယခု” တွင် ဖြစ်ပေါ်သည်ဟူသော ဂန္ထဝင်နှင့် ခေတ်သစ်အမြင်များကို စွန့်ပစ်ရမည်။ ခရစ်ယာန်ယုံကြည်သူများသည် ကယ်တင်ခြင်းအတွေ့အကြုံသည် ထာဝရချိန်ခွင်၏ ဤလောကမဲ့အဆင့်တွင် ဖြစ်ပေါ်သည်ဟု ယူဆသောအခါ၊ နေ့စဉ်ဘဝ၏ အများစုသည် အရေးမကြီးဟု ယူဆပြီး ခရစ်ယာန်ဝိညာဉ်ရေးရာမှ ဖယ်ထုတ်ခံရသည်ဟု ယုံကြည်လာကြသည်။ ခရစ်ယာန်ဝိညာဉ်ရေးရာကို အတွင်းစိတ်ဆိုင်ရာ၊ တစ်ဦးချင်းဆိုင်ရာ၊ ဤလောကမှ နုတ်ထွက်ခြင်း၊ အခြားလောကနှင့် ဆက်သွယ်ခြင်းဟု ယူဆသောအခါ နေ့စဉ်ဘဝနှင့် ခွဲထွက်သွားသည်။ အမှန်မှာ ဤလောကမဲ့ တွေ့ဆုံမှုသည် စိန်ခေါ်မှုများ မပါဝင်သလို နေ့စဉ်ဘဝနှင့် ယဉ်ကျေးမှုတွင် ပြောင်းလဲမှု မလိုအပ်ပေ။ ဤအယူအဆ၏ တစ်ခုတည်းသော ရလဒ်မှာ ခရစ်ယာန်ဘဝ၏ လောကီပြုခြင်း ဖြစ်သည်။ သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ ဘုရားသခင်အဆုံးအမသည် ခရစ်ယာန်အတွေ့အကြုံနှင့် ဝိညာဉ်ရေးရာအတွက် လုံးဝကွဲပြားသော နားလည်မှုကို တောင်းဆိုသည်။ သမ္မာကျမ်းစာအတိုင်း ဘုရားသခင်နှင့် လူသားသဘောကို သမိုင်းဆိုင်ရာနှင့် ဆက်နွယ်မှုအရ ခရစ်ယာန်အတွေ့အကြုံနှင့် ဝိညာဉ်ရေးရာကို ပုံဖော်ကြည့်သောအခါ သီးခြားခွဲထုတ်သည့်အစား အားလုံးပါဝင်သော အယူအဆ ဖြစ်ပေါ်လာသည်။ လူသားဘဝနှင့် လုပ်ဆောင်ချက်၏ ရှုထောင့်အားလုံးနှင့် အတိုင်းအတာအားလုံးကို လွှမ်းခြုံ၍ ခရစ်ယာန်အတွေ့အကြုံသည် အားလုံးပါဝင်သည့်အဖြစ်သို့ ရောက်ပြီး နေ့စဉ်ဘဝ၏ ရှုထောင့်အားလုံးတွင် တော်လှန်ရေးဆန်သော ပြောင်းလဲမှုများကို ဆောင်ကြဉ်းလာသည်။ ဝိညာဉ်ရေးရာသည် ထာဝရချိန်ခွင်တွင် အခြားတစ်ဖက်နှင့် ထိတွေ့ခြင်းမဟုတ်တော့ဘဲ မိမိလူမျိုးနှင့်အတူ သမိုင်းဆိုင်ရာ အချိန်နှင့် နေရာအတွင်း နေထိုင်တော်မူသော ဘုရားသခင်နှင့် ဆက်လက်ဖြစ်ပေါ်နေသော သမိုင်းဆိုင်ရာ ဆက်နွယ်မှု ဖြစ်သည်။ သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ ဘုရားသခင်အဆုံးအမအပေါ် အခြေခံထားသော ဤခရစ်ယာန်ဝိညာဉ်ရေးရာအမြင်သည် လောကီပြုခြင်းအတွက် နေရာမထားတော့ဘဲ ခေတ်သစ်လောကီဝါဒအတွက် ဘုရားသခင်မှ စတင်သော အခြားရွေးချယ်စရာကို တင်ပြသည်။

VIII. Impact of the Doctrine of the Godhead

The biblical doctrine of God affects at least three major domains of Christian thinking: the methodological, soteriological, and ecclesiological areas, and it permeates the entire field of Christian theology. It influences our interpretation of Scripture by determining the way we view some foundational matters that have a decisive role in our process of understanding. Among these matters we find certain disciplinary, procedural, and doctrinal issues. Within the disciplinary realm, the philosophy-theology relation has always deserved special attention. Much of Christian theology has developed under the conviction that philosophy occupies an essential role in setting the intellectual framework that the task of theology requires. Since the Reformation some theologians have challenged this conviction. The biblical doctrine of God requires the reversal of this traditional disciplinary view. If we take the biblical doctrine of God seriously, we cannot replace it with a philosophical teaching about God. Besides, disregard of biblical revelation on God leads to a distorted understanding of Christian doctrines and the capitulation of biblical authority to philosophy and tradition.

Within the procedural area, the Trinitarian Godhead of Scripture functions as the center of theology. The Trinitarian Godhead of Scripture links together the manifold aspects of life, biblical truths, and Christian teachings. As center of life, God is not the whole, but the One who brings the whole into existence and harmony. Moreover, the biblical doctrine of God calls for a historical interpretation and understanding of Christian teachings and doctrines. Within the doctrinal field, the relational nature of the biblical Godhead grounds the relational nature of human beings which, in turn, influences the ecclesiological and missiological areas.

The biblical doctrine of God also exercises a dominant influence on the practical level, where the experience of salvation takes place. Christian experience or spirituality takes place as God and human beings relate to each other. Both God and human beings are relational by nature. Consequently, biblical spirituality can take place only within the parameters of divine and human relationality. Moreover, the biblical conception of God’s historical presence (IV. D) places the salvific relationship of Christian experience not within a divine otherworldly level but within the flow of historical space and time where human beings exist and operate.

Because Christian experience is relational and historical, we must abandon classical and contemporary conceptions according to which the human experience of the salvific event occurs in the eternal “now.” When Christian believers assume that the experience of salvation takes place in the otherworldly level of the eternal instant, they become convinced that most aspects of everyday life are irrelevant and therefore excluded from Christian spirituality. As Christian spirituality is viewed as a matter of interiority, individuality, withdrawal from this world, and connection with another reality, it becomes dissociated from everyday life. The fact is that an otherwordly encounter does not involve challenges or require changes in everyday life and culture. One concrete outcome of this conception is the secularization of Christian life. The biblical doctrine of God requires a much different understanding of Christian experience and spirituality. When, following Scripture, we attempt to envision Christian experience and spirituality within the historical and relational understanding of God and human nature, an inclusive rather than exclusive notion takes place. Encompassing all aspects and dimensions of human life and action, Christian experience becomes all-inclusive and entails revolutionary changes in all aspects of everyday life. Spirituality is no longer the contact with the other side in the eternal instant but the ongoing historical relationship with the God who dwells with His people within historical time and space. This view of Christian spirituality, grounded on the biblical doctrine of God, makes no room for secularization and presents a divinely originated alternative to contemporary secularism.

 

သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ ဘုရားသခင်အဆုံးအမသည် အသင်းတော်၏သဘောကို မည်သို့ခံယူသည်ကိုလည်း သက်ရောက်သည်။ သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ ဘုရားသခင်၏ ဆက်နွယ်မှုသဘောသည် အသင်းတော်၏သဘောအတွက် ဆက်နွယ်မှုဆိုင်ရာ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်ကို အကြံပြုသည်။ အသင်းတော်သည် ဤလောကတွင် ဘုရားသခင်၏ ရှိနေခြင်းကို အဖွဲ့အစည်း သို့မဟုတ် ကမ္ဘာ့သက်သေခံချက်ဟု ရိုးရာအဆိုအမိန့်များသည် သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ ဘုရားသခင်၏ ဆက်နွယ်မှုသဘောကို လက်ခံသောအခါ အခြေမရှိတော့ပေ။ သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ ဘုရားသခင်အဆုံးအမ၏ ပြည့်စုံသော ဖွံ့ဖြိုးမှုသည် သုံးပါးတစ်ဆူ ဘုရားသခင်ကို သာသနာပြုရေးတွင် ပါဝင်နေသည်ဟု ပြသသည်။ သုံးပါးတစ်ဆူ ဘုရားသခင်၏ ကိုယ်တိုင်သတ်မှတ်ထားသော သာသနာပြုရေး (IV. B) သည် လူသားတို့၏ ကယ်တင်ခြင်းနှင့် ဖန်ဆင်းခံစပ်ကမ္ဘာအတွင်း ထာဝရညီညွတ်မှု တည်ထောင်ခြင်းကို ရည်မှန်းသည်။ သမ္မာကျမ်းဗျာဒိတ်အရ ဘုရားသခင်သည် ကယ်တင်ခြင်းသာသနာပြုရေး၏ အမျိုးမျိုးသော တာဝန်များကို မိမိဖန်ဆင်းခံရသည့် သမိုင်းဆိုင်ရာ တည်ရှိမှုပုံစံအတွင်း ဆောင်ရွက်သည်။ မိမိ၏ အဓိက သာသနာပြုရေးအစီအစဉ်တွင် ဘုရားသခင်သည် အသင်းတော်ကို မရှိမဖြစ်အခန်းကဏ္ဍမှ ပါဝင်စေရန် ခေါ်ဝေါ်ထားသည်။ ခရစ်ယာန်အသင်းတော်သည် ဘုရားသခင်ထံမှ လက်ခံရရှိသော သာသနာပြုရေးခေါ်ဝေါ်မှုသည် မတော်တဆမဟုတ်၊ အသင်းတော်ဘဝနှင့် လှုပ်ရှားမှုများအားလုံးကို ထိုးဖောက်ဝင်ရောက်၍ အဆုံးစွန်ဦးတည်ချက်နှင့် ရည်ရွယ်ချက်ကို ပေးသော မရှိမဖြစ်ရှုထောင့်တစ်ခု ဖြစ်သည်။ (အသင်းတော် IV ကြည့်)။

The biblical doctrine of God also affects the way we conceive the nature of the church. The relational nature of the biblical Godhead suggests a relational interpretation of the nature of the church. Traditional teaching claiming that the church is an institution or sacrament of God’s presence in the world become groundless when one accepts the relational nature of the biblical God. A full development of the biblical doctrine of God shows the Trinitarian Godhead involved in mission. The self-appointed mission of the Godhead (IV. B) aims at the salvation of fallen human beings and the establishment of permanent harmony within the created universe. According to biblical revelation, God carries out the various tasks entailed in the mission of salvation within the historical mode of existence of His Creation. Within His master missionary plan God has called the church to play an indispensable role. The missionary calling the Christian church has received from God is not incidental; it is an essential aspect that, permeating everything, gives ultimate direction and purpose to church life and activities. (See Church IV.)

 

ခရစ်ယာန်ယုံကြည်သူအပေါ် ဘုရားသခင်အဆုံးအမ၏ သက်ရောက်မှုကို ယေရှုခရစ်တော်ကိုယ်တိုင် အနှစ်ချုပ်ပေးထားသည်။ ခမည်းတော်အား ဆုတောင်းရာတွင် ခရစ်တော်က “သင်သည် တစ်ပါးတည်းသော အမှန်တကယ် ဘုရားသခင်ဖြစ်တော်မူကြောင်းကို သိခြင်းနှင့် သင်စေလွှတ်တော်မူသော ယေရှုခရစ်ကို သိခြင်းသည် ထာဝရအသက် ဖြစ်သည်” ဟု မိန့်ဆိုထားသည် (ယောဟန် ၁၇:၃)။ သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ ဘုရားသခင်အဆုံးအမသည် ခရစ်တော်၏ တပည့်တော်များ၏ တွေးခေါ်မှုနှင့် ဘဝတွင် အခြေခံနှင့် ဗဟိုချက်အခန်းကဏ္ဍမှ ပါဝင်ရန် ခေါ်ဝေါ်ခံရသည်။

The impact of the doctrine of God on the Christian believer was summarized by Jesus Himself. Praying to His Father, Christ stated that eternal life was for their disciples to “know you, the only true God, and Jesus Christ, whom you have sent” (John 17:3, NIV). The biblical doctrine of God has been called to occupy grounding and central roles in the thinking and life of Christ’s disciples.

 

IX. သမိုင်းဆိုင်ရာ အကျဉ်းချုပ်

ခမည်းတော်၊ သားတော်၊ သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်အကြောင်း ဓမ္မသစ်ဗျာဒိတ်သည် ယနေ့တိုင် မပြတ်ဖြစ်ပေါ်နေသော ကျယ်ပြန့်သော ဓမ္မပညာဆိုင်ရာ စဉ်းစားတွေးခေါ်မှုကို အစပထမမှစ၍ လှုံ့ဆော်ပေးခဲ့သည်။ ဤကြွယ်ဝသော အချက်အလက်များထဲမှ ဘုရားသခင်၏ သဘောနှင့် လုပ်ဆောင်ချက်ကို နားလည်ခြင်းနှင့် သက်ဆိုင်သော ထင်ရှားသော အချက်များကို အလွန်တိုတိုတုတ်တုတ် အကျဉ်းချုပ်သာ ဤအခန်းတွင် ဖော်ပြမည်။ ဆက်လက်ဖော်ပြမည့် တိုတိုတုတ်တုတ် အကျဉ်းချုပ်ကို ခရစ်ယာန်ဓမ္မပညာ၏ အဓိက သမိုင်းကာလများဖြစ်သည့် ဘုရားကျောင်းဖခင်များခေတ်၊ အလယ်ခေတ်၊ ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးခေတ်၊ ခေတ်သစ်ခေတ်ဟု ခွဲခြား၍ စီစဉ်ထားသည်။

IX. Historical Overview

From the first the NT revelation about the Father, the Son, and the Holy Spirit inspired a broad range of theological reflection that still goes on unabated. From this wealth of data only a very brief outline of salient points dealing with the understanding of God’s nature and activity will be addressed in this section. The succinct survey that ensues is organized following the main historical periods of Christian theology: the patristic, medieval, reformation, and modern periods.

 

အစပိုင်းမှစ၍ ခရစ်ယာန်ဘုရားသခင်နားလည်မှုသည် သမ္မာကျမ်းစာပြင်ပဒဿနိကပညာကို လေးလေးနက်နက် သက်ရောက်မှုခံခဲ့ရသည်။ ခရစ်ယာန်ဘုရားသခင်အဆုံးအမသည် ဒဿနိကပညာနှင့် သမ္မာကျမ်းစာအကြံဉာဏ်များကြား ပေါင်းစပ်မှုဖြစ်လာသောကြောင့် ခရစ်ယာန်ဘုရားသခင်အဆုံးအမ၏ ဖွဲ့စည်းပုံကို အခြေခံပေးခဲ့သော အဓိက ဒဿနိကပညာစီးကြောင်းများကို တိုတိုတုတ်တုတ် ဖော်ပြရန် လိုအပ်သည်။

From the very beginning, the Christian interpretation of God was heavily influenced by extrabiblical philosophy. Because the Christian doctrine of God has become a synthesis between philosophical and biblical ideas, we need to briefly sketch the main philosophical trends that have conditioned the formulation of the Christian doctrine of God.

 

A.    ဒဿနိကပညာဆိုင်ရာ ရှေ့ပြေးများ

B.     ခရစ်ယာန်ဘုရားသခင်အဆုံးအမ၏ ဉာဏ်ရည်နောက်ခံကို ဂရိဒဿနိကပညာ၊ အထူးသဖြင့် ပလေတို နှင့် အရစ္စတိုတယ် စနစ်များနှင့် စတိုအိဇ်ဝါဒ သက်ရောက်မှုအချို့က ပေးခဲ့သည်။ ပလေတိုသည် နီယိုပလေတိုဝါဒ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်များအားဖြင့် ဘုရားကျောင်းဖခင်များခေတ် တွေးခေါ်မှုတွင် အဓိက သက်ရောက်မှုရှိခဲ့သည်။ အရစ္စတိုတယ်ဝါဒသည် အလယ်ခေတ်ဓမ္မပညာတွင် အဆုံးအဖြတ်ပေးသော အခန်းကဏ္ဍမှ ပါဝင်ခဲ့သည်။ တကယ်တော့ ရာစုနှောင်းပိုင်းအထိ ခရစ်ယာန်ဓမ္မပညာနားလည်မှုသည် သမ္မာကျမ်းစာပြင်ပဒဿနိကပညာများ၏ အခြေခံအပေါ် လိုအပ်သည်ဟူသော နည်းစနစ်ဆိုင်ရာ ယုံကြည်ချက်ကို ကျယ်ကျယ်ပြန့်ပြန့် လက်ခံခဲ့ကြသည်။

A. Philosophical Antecedents

The intellectual background for the Christian doctrine of God was provided by Greek philosophy, notably the Platonic and Aristotelic systems, together with some Stoic influences. Plato, by way of Neoplatonic reinterpretations of his thought, became a major influence in patristic thought. Aristotelianism played a decisive role in medieval theology. Indeed, until the end of the twentieth century, the methodological conviction that the understanding of Christian theology requires the foundation of extrabiblical philosophies has been broadly accepted.

 

 

၁. နိယိုပလေတိုဝါဒ (Neoplatonism) ဒဿနိကဆန်သောလှုပ်ရှားမှုတစ်ခုအနေဖြင့် နိယိုပလေတိုဝါဒဆိုသည်မှာ ဘာသာရေးဆန်ကာ ပေါင်းစပ်သဘောလက္ခဏာရှိသော လှုပ်ရှားမှုတစ်ရပ်ဖြစ်သည်။ ထိုဝါဒသည် ပလေတိုဝါဒ၊ ပိုင်သဂိုရက်စ်ဝါဒ၊ အဲရစ်စတတယ်ဝါဒနှင့် စတိုအစ်ဝါဒတို့၏ အစိတ်အပိုင်းများကို အမြဲတမ်းအောင်မြင်စွာ မပေါင်းစပ်နိုင်ဘဲ စုစည်းထားသည်။ ခရစ်ယာန်ဘုရားဖခင်များ၏ အတွေးအခေါ်ကို လွှမ်းမိုးခဲ့သူများမှာ အလက်ဇန္ဒြီးယားမှ ဂျူးဒဿနပညာရှင်ကြီး ဖီလို (ဘီစီ ၂၀ ခန့် - ခရစ်နှစ် ၅၀ ခန့်) နှင့် အလယ်ခေတ်ပလေတိုဝါဒ၏ ကိုယ်စားလှယ် ပလူတာ့ခ် (ခရစ်နှစ် ၄၆ ခန့် - ၁၂၀ ခန့်) တို့ဖြစ်သည်။ ထိုသူများကို နိယိုပလေတိုဝါဒ၏ ရှေ့ပြေးများဟု ယူဆနိုင်ပြီး ထိုဝါဒသည် ပလောတီနပ်စ် (ခရစ်နှစ် ၂၀၅ ခန့် - ၂၇၀) တွင် စနစ်တကျ ဖော်ပြခံရသည်။ ထိုစာရေးဆရာများသည် ပလေတို၏ ကမ္ဘာနှစ်ခုသီအိုရီကို လက်ခံခဲ့ကြသော်လည်း သိသာထင်ရှားစွာ ပြုပြင်ပြောင်းလဲခဲ့ကြသည်။ သူတို့အတွက် ကောင်းကင်နယ်ပယ်သည် အချိန်မရှိသော အရာဝတ္ထုများ၏ ကမ္ဘာသာမက အချိန်မရှိသော တစ်ပါးတည်းသော အရာ (The One) ၏ လွန်ကဲသောနယ်ပယ်ဖြစ်သည်။ ဖီလိုသည် ဘုရားကို အချိန်မရှိ၊ တစ်ပါးတည်း၊ လွန်ကဲ၊ ပုဂ္ဂိုလ်ဆန်၊ ကိုယ်တော်တိုင်လုံလောက်၊ နေရာမရှိ၊ စကားနှင့်မဖော်ပြနိုင်သော၊ ပြီးပြည့်စုံမှုအားလုံးကို စကားနှင့်မဖော်ပြနိုင်သောပုံစံဖြင့် ပိုင်ဆိုင်ထားသည်ဟု ခံယူခဲ့သည်။ ဘုရားသည် ကမ္ဘာနှင့် အလွန်ကွဲပြားသဖြင့် ဉာဏ်ရည်နယ်ပယ်သို့ ပါဝင်သော ကြားခံအမှန်တရားများ အများအပြား လိုအပ်သည်ဟု သူယူဆခဲ့သည်။ ဘုရားသည် ဉာဏ်ရည်ကမ္ဘာကိုသာမက ကျွန်ုပ်တို့၏ အချိန်ရှိသောကမ္ဘာကိုပါ ဖန်ဆင်းခဲ့ပြီး ဘုရား၏ ကြိုတင်သိမြင်တော်မူခြင်းဖြင့် ကမ္ဘာတွင် ကံကြမ္မာအတိုင်း လုပ်ဆောင်တော်မူသည်။ လူသားတို့၏ လွတ်လပ်မှုအတိုင်းအတာတစ်ခုကို ခွင့်ပြုထားသည်။ ပလူတာ့ခ်က ဖော်ပြသော အလယ်ခေတ်ပလေတိုဝါဒသည် ဖီလိုနှင့် ကွဲလွဲခဲ့သည်မှာ ဘုရားကို ပလေတို၏ ဒီမိုင်ယာ့ခ်ျ (Demiurge) အတိုင်း ခံယူခဲ့ခြင်းဖြစ်ပြီး ထိုဒီမိုင်ယာ့ခ်ျသည် ကောင်းကင်စိတ်ကူးများအတိုင်း ကမ္ဘာကို စီရင်သည်သာဖြစ်သည်။ ပလောတီနပ်စ်သည် အခြေခံပုံစံတူညီမှုကို မျှဝေထားပြီး တစ်ပါးတည်းသောအရာ (The One)၊ ကြားခံသတ္တဝါများနှင့် ကျွန်ုပ်တို့၏ကမ္ဘာတို့အကြား ဆက်နွယ်မှုကို အားလုံးပါဝင်သော ထုတ်လွှတ်မှုဆန်သော စွဲလမ်းဝါဒ (emanative pantheism) ဖြင့် ရှင်းပြခဲ့သည်။

1. Neoplatonism

As a philosophical trend, Neoplatonism refers to a synchretistic movement with strong religious overtones. It brings together, not always successfully, elements of Platonism, Pythagoreanism, Aristotelianism, and Stoicism. Influential in patristic thought were Philo (c. 20 B.C.—c. A.D. 50), the great Alexandrian Jewish philosopher, and Plutarch (c. A.D. 46-c. 120), representative of middle Platonism. They may be considered as precursors of Neoplatonism, which received systematic formulation in Plotinus (c. A.D. 205–270). These authors embraced Plato’s two-world theory, yet modified it in substantial ways. For them the heavenly realm was not merely a world of timeless entities but the transcendent domain of the timeless One. Philo conceived God as timeless, one, transcendent, personal, self-sufficient spaceless, and ineffable, sharing all the perfection of being in an ineffable mode. He considered God so different from the world that a series of intermediary realities belonging to the intelligible world were necessary. God created not only the intelligible world but also our temporal world in which, by means of divine foreknowledge, He acts providentially, allowing for a certain degree of human freedom. Middle Platonism, as expressed by Plutarch, departed from Philo in that he conceived God after Plato’s Demiurge, who orders the world only according to the heavenly ideas. Plotinus, sharing the same basic schema, articulated the relation between the One, the intermediary beings, and our world by way of an all-embracing emanative pantheism.

 

၂. အရစ္စတိုတယ်ဝါဒ (Aristotelianism)

အရစ္စတိုတယ်၏ ဒဿနပညာသည် ပလေတို၏ စနစ်ကို တည်ဆောက်ရင်းတစ်ချိန်တည်းမှာပင် ဝေဖန်ခဲ့သည်။ အရစ္စတိုတယ်ဝါဒစနစ်သည် ပလေတိုဝါဒ သို့မဟုတ် နီယိုပလေတိုဝါဒနှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်မဟုတ်ဘဲ ပလေတိုဝါဒ၏ ဝေဖန်ချက်ဆိုင်ရာ ရလဒ်တစ်ခုပင် ဖြစ်သည်။ သူတို့ကြားတွင် ကွဲပြားချက်များရှိသော်လည်း အခြေခံဆင်တူမှုများလည်း ရှိသည်။ ထို့ကြောင့် ယေဘုယျအားဖြင့် အရစ္စတိုတယ်ဝါဒသည် အထက်ပါ နီယိုပလေတိုဝါဒလမ်းကြောင်းတွင်ပင် ဂရိဒဿနပညာ၏ ဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်မှုအတွက် အမြဲတမ်း ပံ့ပိုးကူညီသူတစ်ဦးအဖြစ် ရှိနေခဲ့သည်။ သို့သော် စနစ်တကျ အလုံးစုံသော ချဉ်းကပ်မှုတစ်ခုအနေဖြင့် နီယိုပလေတိုဝါဒသည် ခရစ်ယာန်ဓမ္မပညာ၏ ခမည်းတော်များခေတ်နှင့် အစောပိုင်းအလယ်ခေတ်ကာလများကို လွှမ်းမိုးရာတွင် ဦးစားပေးခဲ့သည်။ ပိုမိုတိကျသော အဓိပ္ပာယ်ဖြင့် အရစ္စတိုတယ်ဝါဒသည် ဆယ့်နှစ်ရာစုတွင် စပိန်နိုင်ငံ၊ တိုလီဒိုမြို့၌ အာရပ်နှင့် ဂျူးပညာရှင်များက ရှာဖွေတွေ့ရှိပြီး ဘာသာပြန်ဆိုခဲ့သော အရစ္စတိုတယ်၏ လက်ရာများမှ နက်ရှိုင်းစွာ လွှမ်းမိုးမှုရရှိခဲ့သည်။ ထို့ပြင် အရစ္စတိုတယ်၏ လက်ရာများကို အောက်စ်ဖို့ဒ်နှင့် ပဲရစ်တွင် ဆွေးနွေးရှင်းပြခဲ့သည့်အတိုင်း ဖွံ့ဖြိုးလာခဲ့သည်။ အရစ္စတိုတယ်၏ အတွေးအခေါ်များကို ပြန်လည်ရှာဖွေတွေ့ရှိမှုသည် အလယ်ခေတ်ကာလတွင် ခရစ်ယာန်ဓမ္မပညာ၏ ကျမ်းပြုစုစည်းမှု (scholastic synthesis) အတွက် အခြေခံအုတ်မြစ်ကို ပေးခဲ့သည်။

2. Aristotelianism

Aristotle’s philosophy simultaneously built on and criticized Plato’s system. Aristotle’s system is not contradictory to Platonism or Neoplatonism, but a critical outcome of Platonism. Between them are clear differences but also basic similarities. For this reason, in a general sense, Aristotelianism has always been a contributing factor in the development of Greek philosophy even in the Neoplatonic trend noted above. Yet, as an overall systematic approach, Neoplatonism had the upper hand in influencing the patristic and early medieval periods of Christian theology. In a more specific sense Aristotelianism traces its deep influence to the twelfth-century discovery and translation of Aristotle’s writings produced in Toledo, Spain, by various Arab and Jewish thinkers. It also developed as Aristotle’s works were discussed and explained in Oxford and Paris. This rediscovery of Aristotle’s ideas provided grounds for the scholastic synthesis of Christian theology in the medieval period.

 

နီယိုပလေတိုဝါဒသည် ဘုရားသခင်၏ သဘာဝတရားနှင့်ပတ်သက်၍ အရစ္စတိုတယ်နှင့် အခြေခံသဘောတူညီသည်။ ကွဲပြားချက်များသည် ဘုရားသခင်၏ လုပ်ဆောင်ချက်များနှင့်သာ သက်ဆိုင်သည်။ အရစ္စတိုတယ်၏ အမြင်တွင် ဘုရားသခင်၏ လုပ်ဆောင်ချက်များအတွက် နေရာမရှိခဲ့ပါ။ ဘုရားသခင်သည် ဤလောကကို မသိတော်မူ၊ မရဏမှ ဖန်ဆင်းတော်မူသည်မဟုတ်၊ ထာဝရရှိနေသော ဤလောကကို စီမံဖန်တီးတော်မူသည်မဟုတ်။ ဘုရားသခင်သည် လူသားသမိုင်းနှင့် ဆက်ဆံရေးမရှိ၊ အံ့ဖွယ်အမှုများကိုလည်း ပြုလုပ်နိုင်တော်မူသည်မဟုတ်။ ဘုရားသခင်၏ ပြီးပြည့်စုံမှု၊ ကိုယ်တော်ကိုယ်လုံလောက်မှု၊ မပြောင်းလဲနိုင်မှု၊ အချိန်မရှိမှုတို့နှင့် သင့်လျော်သော တစ်ခုတည်းသော လုပ်ဆောင်ချက်ကို ဒဿနပညာရှင်၏ သီအိုရီဆိုင်ရာ တွေးတောဆင်ခြင်မှုဘဝနှင့် နှိုင်းယှဉ်ဖော်ပြထားသည်။ ဘုရားသခင်၏ သင့်လျော်သော လုပ်ဆောင်ချက်မှာ ကိုယ်တော်ကိုယ်တိုင်ကို သိတော်မူခြင်းဖြစ်သည်။ ကိုယ်တော်ကိုယ်တိုင်မှလွဲ၍ အခြားအရာဝတ္ထုတစ်ခုကို မလိုအပ်သောကြောင့် ဘုရားသခင်၏ လုပ်ဆောင်ချက်သည် ကိုယ်တော်ကိုယ်လုံလောက်သည်။ အချိန်မရှိရာတွင် ဖြစ်ပျက်သောကြောင့် မပြောင်းလဲနိုင်ပါ။ ထိုလုပ်ဆောင်ချက်၏ “ရည်ရွယ်ချက်” မှာ ဘုရားသခင်ဖြစ်တော်မူသော ပြီးပြည့်စုံသော သတ္တဝါဖြစ်သောကြောင့် ထိုလုပ်ဆောင်ချက်သည် လုံးဝပြီးပြည့်စုံသည်။

Neoplatonism basically agrees with Aristotle on the nature of God. Differences appear in relation to God’s activities. Aristotle’s view did not make room for divine activity ad extra. God does not know the world; He did not create ex nihilo or even organize the world, which is everlasting in its temporal spacial realm. God has no dealings with human history, nor can He produce miracles. The only activity proper to the perfection, self-sufficiency, immutability, and timelessness of God is conceived in analogy to the theoretical contemplative life of the philosopher. The action proper to God is to know Himself. In not requiring an object other than Himself, God’s activity is self-sufficient. Because it occurs in timelessness, it is immutable. Because the “goal” of the action is the perfect being that God is, His action is absolutely perfect.

 

ခ. ခမည်းတော်များခေတ် (Patristic Period)

ခမည်းတော်များခေတ်တွင် ခရစ်ယာန်ဘုရားသခင်ဆိုင်ရာ အယူဝါဒသည် ဂရိနီယိုပလေတိုဝါဒ၏ ဘုရားသခင်အယူအဆသည် ကျမ်းစာဗျာဒိတ်ရှိနှင့် ကျယ်ပြန့်စွာ ကိုက်ညီသည်ဟူသော အလုပ်လုပ်ဆောင်မှုယူဆချက်အောက်တွင် ဖွံ့ဖြိုးလာခဲ့သည်။ ဂရိဒဿနပညာနှင့် ကျမ်းစာအတွေးအခေါ်များကြား အမြဲတိုးပွားလာသော (သို့သော် အမြဲတစ်ပြေးတည်းမဟုတ်) ပေါင်းစပ်မှုတစ်ခု ဖြစ်ပေါ်ခဲ့သည်။ ဓမ္မပညာဆိုင်ရာ တည်ဆောက်မှုများတွင် အတွင်းစိတ်ဆန့်ကျင်ဘက်များ ဖြစ်ပေါ်လာပြီး ဘုရားသခင်ကို ကျမ်းစာအတွေးအခေါ်မျှသာမက ဂရိဒဿနပညာ၏ မူဘောင်အတွင်း ဖော်ညွှန်းထားသော နားလည်မှုသို့ ရောက်ရှိသွားခဲ့သည်။

B. Patristic Period

During the patristic period the Christian doctrine of God developed under the working assumption that the Greek Neoplatonic conception of God was, in a broad sense, compatible with biblical revelation. An ever-increasing, though not always uniform, synthesis between Greek philosophy and biblical ideas took place. Inner contradictions in the theological constructions ensued, resulting in an understanding of God cast in the matrix of Greek philosophy rather than biblical thought.

 

၁. ဂျပ်စတင်မာတီယာ (ဘီစီ ၁၀၀ ခန့် - ၁၆၅ ခန့်)

ပလေတိုနှင့် အရစ္စတိုတယ်၏ ထာဝရ၊ မပြောင်းလဲနိုင်၊ မခံစားနိုင်၊ ခန္ဓာကိုယ်မရှိသော ဘုရားသခင်အယူအဆကို လက်ခံခြင်းဖြင့် (First Apology ၁၃၊ ၆၁၊ Second Apology ၆ [ANF ၁:၁၆၆၊ ၁၈၃၊ ၁၉၀]) ဂျပ်စတင်နှင့် အငြင်းအခုံဆွေးနွေးသူများသည် ဂန္ထဝင်ဓမ္မပညာ၏ ပုံစံချထားမှုကို ချမှတ်ခဲ့သည်။ သို့သော် ဂျပ်စတင်သည် ဘုရားသခင်ကို ကျမ်းစာဆိုင်ရာ၊ ပုဂ္ဂိုလ်ဆိုင်ရာ အသုံးအနှုန်းများဖြင့်လည်း ပြောဆိုခဲ့သည်။ ထိုအသုံးအနှုန်းများသည် ကျမ်းစာတွင်ရှိသည့်အတိုင်း ဂျပ်စတင်မထင်မှတ်ဘဲ လက်ခံခဲ့သော ထာဝရမှု၊ မပြောင်းလဲနိုင်မှု၊ မခံစားနိုင်မှုဆိုင်ရာ ဒဿနပညာဆိုင်ရာ အယူအဆများနှင့် မကိုက်ညီပါ။ ဤဖော်ပြချက်သည် ခရစ်တော်၏ ခမည်းတော်နှင့် ကိုက်ညီသည်။ ထိုသို့သော သတ္တဝါသည် သမိုင်းတွင် လုပ်ဆောင်နိုင်ခြင်းမရှိသောကြောင့် ကြားခံတစ်ဦး လိုအပ်သည်။ နောက်ပိုင်းဂျူးဘာသာ၊ စတိုအိက်ဝါဒနှင့် ဖီလိုတို့မှ ဆွဲယူလျက် ဂျပ်စတင်သည် ဘုရားသခင်၏ လိုဂေါစ် (Logos) အကြောင်း ပြောဆိုသည်။ ဤလိုဂေါစ်သည် ဘုရားသခင်၏ အနှစ်သာရတွင် ပါဝင်နေသော ကိုယ်တော်၏ ဆင်ခြင်တုံတရားအဖြစ် ကိုယ်တော်အတွင်း ကြိုတင်ရှိနှင့်ပြီးဖြစ်သည် (Dialogue With Trypho ၁၂၈၊ ၁၂၉ [ANF ၁:၂၆၄])။ ဖခင်၏ အလိုတော်မှ ထုတ်လွှတ်ခြင်း-မျိုးဆက်ဖြစ်ခြင်းဖြင့် လိုဂေါစ်သည် ဖန်ဆင်းခြင်းမတိုင်မီ မကြာမီ ပုဂ္ဂိုလ်တစ်ဦးအဖြစ် ဖြစ်တည်လာခဲ့သည် (Dialogue With Trypho ၆၁၊ ၆၂ [ANF ၁:၂၂၇၊ ၂၂၈])။ စကားလုံးဖြစ်ခြင်းနှင့် ဘုရားသခင်၏ ပထမဆုံးသားတော်ဖြစ်ခြင်းကြောင့် လိုဂေါစ်သည်လည်း ဘုရားဖြစ်သည် (First Apology ၆၃ [ANF ၁:၁၈၄])။ လိုဂေါစ်သည်ပင်လျှင် ယေရှုခရစ်တော်တွင် လူဇာတိယူခဲ့ခြင်းဖြစ်ပြီး ခမည်းတော်မဟုတ် (First Apology ၅၊ Second Apology ၁၀ [ANF ၁:၁၆၄၊ ၁၉၁])။ ဤနည်းဖြင့် အတွင်းစိတ်သုံးပါးတစ်ဆူတည်းသော အယူဝါဒနှင့် လိုဂေါစ်အယူဝါဒတွင် ရှင်းရှင်းလင်းလင်းရှိနေသော အဆင့်ဆင့်လိုက်နာမှု (subordinationism) အတွက် အဆင့်ကို စိုက်ထူပေးခဲ့သည်။

1. Justin Martyr (c. 100-c. 165)

By adopting the Platonic-Aristotelic conception of an eternal, unchangeable, impassible, incorporeal God (First Apology 13, 61; Second Apology 6 [ANF 1:166, 183, 190]), Justin and the apologists set the blueprint for classical theology. Yet Justin also spoke of God in biblical, personal terms which, as they stand in Scripture, are incompatible with the philosophical ideas of eternity, immutability, and impassibility of God that Justin had implicitly adopted. This description of God corresponds to Christ’s Father. Since such a being cannot act in history, a mediator is required. Drawing from later Judaism, Stoicism, and Philo, Justin speaks about the divine Logos. This Logos preexisted in God as His reason and is contained in His essence (Dialogue With Trypho 128, 129 [ANF 1:264]). By emanation-generation the Logos was born of the Father’s will, becoming a person shortly before Creation (Dialogue With Trypho 61, 62 [ANF 1:227, 228]). Being Word and first-begotten of God, the Logos was also divine (First Apology 63 [ANF 1:184]). The Logos, and not the Father, was incarnated in Jesus Christ (First Apology 5; Second Apology 10 [ANF 1:164, 191]). The stage for the doctrine of the immanent Trinity is set, together with a certain subordinationism clearly present in the Logos doctrine.

 

၂. အိုင်ရီနီယပ်စ် (ဘီစီ ၁၁၅ ခန့် - ၂၀၂ ခန့်)

အိုင်ရီနီယပ်စ်သည် ဂနော့စတစ် သီအိုရီများကို ဆန့်ကျင်သော အငြင်းအခုံဆွေးနွေးမှုဆိုင်ရာ စိုးရိမ်မှုအတွင်းမှ ဘုရားသခင်ဆိုင်ရာ အယူဝါဒကို ချဉ်းကပ်ခဲ့သည်။ သူသည် ကျမ်းစာကို တမင်လိုက်နာခဲ့ပြီး နီယိုပလေတိုဝါဒအမျိုးအစားများသည် သူ၏ ဓမ္မပညာတွင် အခန်းကဏ္ဍနည်းပါးခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် အိုင်ရီနီယပ်စ်သည် ဘုရားသခင်၏ သဘာဝတရားမှမဟုတ်၊ ကိုယ်တော်၏ အမှုတော်များမှတစ်ဆင့် ဘုရားသခင်ဆိုင်ရာ အယူဝါဒကို ချဉ်းကပ်ခဲ့သည်။ အိုင်ရီနီယပ်စ်၏ ဘုရားသခင်အမြင်တွင် အဓိကအတွေးနှစ်ခုမှာ ဖန်ဆင်းခြင်းနှင့် သုံးပါးတစ်ဆူတည်းသော ဘုရားဖြစ်သည်။ အိုင်ရီနီယပ်စ်အရ ဘုရားသခင်သည် လောကကို မရဏမှ ဖန်ဆင်းတော်မူသော ဖန်ဆင်းရှင်ဖြစ်သည် (Against Heresies ၂.၁.၁၊ ၂.၁၀.၄ [ANF ၁:၃၅၉၊ ၃၇၀])။ သုံးပါးတစ်ဆူတည်းသော ဘုရားသည် ကျမ်းစာတွင် ကယ်တင်ခြင်းကို လုပ်ဆောင်တော်မူသည်ဟု ဖော်ပြထားသော သမိုင်းနယ်ပယ်အတွင်း လှုပ်ရှားသည်။ ထို့ကြောင့် အိုင်ရီနီယပ်စ်၏ သုံးပါးတစ်ဆူတည်းသော ဘုရားအယူအဆသည် စီးပွားရေးဆိုင်ရာ (economic) ဖြစ်သည်။ ဥပမာ၊ ဘုရားသခင်ကိုယ်တိုင်၏ အတွင်းစိတ်တည်ရှိမှုနှင့် လူသားသမိုင်းတွင် ကယ်တင်ခြင်းအမှုတော်များကို လွှမ်းခြုံထားသည်။ ဒဿနပညာဆိုင်ရာ တွေးခေါ်မှုမရှိသောကြောင့် ဤအမြင်ကို ရိုးရှင်းလွန်းသည်ဟု ယူဆပြီး နောက်ပိုင်း ဓမ္မပညာဆိုင်ရာ ဆင်ခြင်တွေးခေါ်မှုများဖြင့် ကျော်လွန်ခဲ့သည်။

2. Irenaeus (c. 115-c. 202)

Irenaeus approached the doctrine of God from within his apologetical concern against Gnostic heresies. He purposely followed Scripture, while Neoplatonic categories seemed to play little role in his theology. Thus, Irenaeus approached the doctrine of God from the perspective of His works rather than His nature. Two main ideas were central to Irenaeus’ view of God: Creation and Trinity. According to Irenaeus, God is Creator of the world ex nihilo (Against Heresies 2. 1. 1; 2. 10. 4 [ANF 1:359, 370]). The Trinity moves within the historical realm, where Scripture presents God as working out salvation. Consequently, Irenaeus’ conception of the Trinity was economic, for example, engulfing both the inner reality of God in Himself and His acts of salvation in human history. This view, due to its lack of philosophical speculation, was considered naive and was overcome by later theological reflection.

 

၃. အိုရီဂျင် (ဘီစီ ၁၈၅ ခန့် - ၂၅၄ ခန့်)

အလက်ဇန္ဒြီးယားကျောင်း၏ အထွတ်အထိပ်တွင် အိုရီဂျင်၏ အတွေးအခေါ်သည် သီအိုရီများကို စနစ်တကျ ချဉ်းကပ်မှုဖြင့် ကျော်လွန်ရန် ပထမဆုံး ကြိုးပမ်းမှုကို ကိုယ်စားပြုသည်။ သို့သော် အိုရီဂျင်သည် အိုင်ရီနီယပ်စ်ကြိုးစားခဲ့သည့်အတိုင်း ကျမ်းစာတစ်ခုတည်းကိုသာ အခြေခံမည့်အစား နီယိုပလေတိုဝါဒဒဿနပညာဆိုင်ရာ အတွေးအခေါ်များကို အခြေခံ၍ ဓမ္မပညာဆိုင်ရာ ချဉ်းကပ်မှုကို ဖွံ့ဖြိုးစေခဲ့သည်။ ဤအတွေးအခေါ်များသည် အိုရီဂျင်၏ ဘုရားသခင်၏ သဘာဝတရားအယူအဆကို ကြီးစွာထိန်းချုပ်ခဲ့သည်။ ဘုရားသခင်သည် တစ်ပါးတည်း၊ ရိုးရှင်း၊ အချိန်မရှိ၊ နေရာမရှိ၊ မပြောင်းလဲနိုင်၊ မခံစားနိုင်၊ မမြင်နိုင်၊ ဉာဏ်ရည်ရှိ၊ ပုဂ္ဂိုလ်ဆိုင်ရာ တည်ရှိမှုဖြစ်သည် (On First Principles ၁.၁.၆၊ ၁.၂.၄၊ ၆၊ ၁.၃.၄ [ANF ၄:၂၄၅၊ ၂၄၇၊ ၂၅၂၊ ၂၅၃])။

3. Origen (c. 185-c. 254)

At the zenith of the Alexandrian School, Origen’s thought represented the first attempt to overcome heresies by way of a systematic approach to theology. Unfortunately Origen developed his approach to theology not on the basis of Scripture alone, as Irenaeus had endeavored, but rather on the basis of Neoplatonic philosophical ideas. These ideas, to a large extent, regulated Origen’s conception of God’s nature: God is the one, simple, timeless, spaceless, immutable, impassible, invisible, intellectual, personal reality (On First Principles 1. 1. 6; 1. 2. 4, 6; 1. 3. 4 [ANF 4:245, 247, 252, 253]).

 

အိုရီဂျင်သည် သုံးပါးတစ်ဆူတည်းသော ဘုရားသခင်ဆိုင်ရာ ကျမ်းစာဗျာဒိတ်ကို အလားတူ နီယိုပလေတိုဝါဒဒဿနပညာအမျိုးအစားများအတွင်း ဖော်ပြရန် ကြိုးစားခဲ့သည်။ ထိုသို့ပြုလုပ်ရာတွင် ကျမ်းစာတွင် ဘုရားသခင်ကို စီးပွားရေး-သမိုင်းဆိုင်ရာ အဆင့်တွင် ဖော်ပြထားသည်မှ ဘုရားသခင်ကိုယ်တိုင်၏ သဘာဝတရားနှင့် ကိုက်ညီသော အတွင်းစိတ်၊ အချိန်မရှိ၊ နေရာမရှိ အဆင့်သို့ ရွှေ့ပြောင်းခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် ခမည်းတော်တစ်ပါးတည်းသာ ရိုးရှင်းပြီး မူလမရှိသော အရာအားလုံး၏ အကြောင်းတရားဖြစ်သည် (ibid. ၁.၃.၅ [ANF ၄:၂၅၃])။ ဘုရားသခင်၏ “များပြားမှု” ဟိုင်ပါစတေးစစ် (hypostases) ကို ရှင်းပြရန် အိုရီဂျင်သည် သားတော်ကို အချိန်မရှိ ထာဝရမျိုးဆက်ဖြစ်တည်စေခြင်းဟူသော အယူအဆကို စီစဉ်ခဲ့သည် (ibid. ၁.၂.၄၊ ၆ [ANF ၄:၂၄၇])။ သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်သည် သုံးပါးတစ်ဆူ၏ တစ်ခုတည်းသော စည်းလုံးမှုနှင့် ပါဝင်သော်လည်း သားတော်ထက် အနိမ့်သော တည်ဆောက်ပုံဆိုင်ရာ အဆင့်ရှိသည်။ အရာအားလုံး၏ ရင်းမြစ်ဖြစ်သော ခမည်းတော်သည် သားတော်ထက်ပင် အမြင့်ဆုံး တည်ဆောက်ပုံဆိုင်ရာ အဆင့်ရှိသည် (ibid. ၁.၃.၄၊ ၅ [ANF ၄:၂၅၂၊ ၂၅၃])။ အိုရီဂျင်၏ အတွင်းစိတ်သုံးပါးတစ်ဆူ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်တွင် ရှင်းရှင်းလင်းလင်း နှစ်ဆင့်လိုက်နာမှု (twofold subordinationism) ပါဝင်သည်။ အိုရီဂျင်သည် သုံးပါးတစ်ဆူကို ဖန်ဆင်းရှင်၊ ကျေးဇူးပြုသူ၊ ကြိုတင်စီမံသူအဖြစ် ထာဝရလုပ်ဆောင်နေသည်ဟု ခံယူသည် (ibid. ၁.၄.၃၊ Butterworth edition ၁၉၇၃)။ သုံးပါးတစ်ဆူ၏ ကောင်းချီးပေးမှုနှင့် အုပ်စိုးမှုအာဏာသည် “အရာအားလုံးကို ထိန်းချုပ်သည်” (ibid.)။ ဘုရားသခင်၏ အာဏာသည် အချိန်ရှိ ဖန်ဆင်းခံရသည်များ ထာဝရတည်ရှိမှုကို မဆိုလိုပါ။ သို့သော် ပလေတိုဝါဒ၏ အခြေခံနှစ်ခုခွဲဝါဒဆိုင်ရာ တည်ဆောက်ပုံပညာကို လိုက်နာလျက် အိုရီဂျင်သည် အရာအားလုံးသည် “ဉာဏ်ပညာတွင် ကြိုတင်ပုံဖော်ခြင်းနှင့် ကြိုတင်ဖန်တီးခြင်းဖြင့် အမြဲတည်ရှိခဲ့သည်” ဟု သွန်သင်ခဲ့သည် (ibid. ၁.၄.၃၊ ၅)။ ဤသည်မှာ ဘုရားသခင်၏ ကြိုတင်ရွေးကောက်ခြင်းအယူဝါဒ၏ အခြေခံဖြစ်လာခဲ့သည်။ ဘုရားသခင်ဖန်ဆင်းခဲ့သည်များသည် ဘုရားသခင်၏ ထာဝရလုပ်ဆောင်မှုတွင် ကြိုတင်ဖန်ဆင်းပြီးသား၊ ထို့ကြောင့် ကြိုတင်ရည်မှန်းပြီးသား ဖြစ်သည်ဟူသော အယူအဆဖြစ်သည်။

Origen attempted to express the biblical revelation about the Trinitarian God within the same Neoplatonic philosophical categories. In so doing he moved from the economic-historical level in which Scripture reveals the Godhead to the immanent, timeless, spaceless level corresponding to the nature of God in Himself. Thus the Father alone is the simple and unoriginated cause of everything (ibid. 1. 3. 5 [ANF 4:253]). To explain the divine “multiplicity” of hypostases, Origen devised the idea of eternal generation, according to which the Son is timelessly generated by the Father (ibid. 1. 2. 4, 6 [ANF 4:247]). The Holy Spirit, though belonging to the unity of the Trinity, belongs to a lower ontological status than the Son. The Father, as source of everything, has the highest ontological rank, even above the Son (ibid. 1. 3. 4, 5 [ANF 4:252, 253]). A clear, twofold subordinationism is implicit in Origen’s interpretation of the immanent Trinity. Origen conceives the Trinity as eternally active as Creator, benefactor, and provident (ibid. 1. 4. 3; Butterworth edition 1973). The Trinity’s blessed and ruling power “exercises control of all things” (ibid.). God’s power does not involve the everlasting existence of temporal creation. However, following basic dualistic Platonic ontology, Origen taught that all things “have always existed in wisdom, by a prefiguration and preformation” (ibid.1. 4. 3, 5). This constituted the basis for the doctrine of divine predestination. What has been made by God in Creation is what was already made, and therefore predestined, in God’s eternal activity.

 

၄. သုံးပါးတစ်ဆူဆိုင်ရာ သီအိုရီများ

ဒုတိယရာစုမှ စတုတ္ထရာစုအထိ ဘုရားသခင်ဆိုင်ရာ ကျမ်းစာသွန်သင်ချက်ကို နားလည်ရန် မအောင်မြင်သော အယူအဆများ ပေါ်ပေါက်လာခဲ့သည်။ ဒိုင်နမစ် မိုနာကီယန်ဝါဒ၊ မိုဒယ်လစ်တစ် မိုနာကီယန်ဝါဒ၊ နှင့် အေရီယန်ဝါဒတို့သည် ဂျပ်စတင်မာတီယာနှင့် အိုရီဂျင်၏ ဓလေ့တွင် နီယိုပလေတိုဝါဒပေးထားသော ဉာဏရည်နောက်ခံမှ သုံးပါးတစ်ဆူကို နားလည်ရန် ကြိုးစားမှုများဖြစ်သည်။

4. Trinitarian Heresies

From the second to the fourth centuries A.D. some unsuccessful conceptualizations of the biblical teaching regarding the Godhead were formulated. Dynamic Monarchianism, Modalistic Monarchianism, and Arianism were efforts at understanding the Trinity from the intellectual background provided by Neoplatonism in the tradition of Justin Martyr and Origen.

 

ဒိုင်နမစ် မိုနာကီယန်ဝါဒကို ထီအိုဒိုတပ်စ် (ဘီစီ ၁၉၀ ခန့်) မှ စတင်ခဲ့ပြီး ပေါလု အော့ဖ် ဆမိုဆတ် (တတိယရာစုနောက်ပိုင်း) မှ ပိုမိုနည်းပညာဆန်စွာ ဖွံ့ဖြိုးစေခဲ့သည်။ ဤအဆိုသည် ခရစ်တော်သည် နှစ်ခြင်းခံချိန်တွင် ဝိညာဉ်တော်ဆင်းသက်လာပြီး ဘုရားသခင်၏ တန်ခိုးများဖြင့် မွေးစားခံရသော သာမန်လူသားတစ်ဦးသာဖြစ်သည်ဟူသော ခရစ်တော်ဆိုင်ရာ သီအိုရီ အက်ဒေါ့ပျံဝါဒ (Adoptionism) ကို အခြေခံသည်။ ထို့ကြောင့် ထာဝရဘုရားသခင်၏ တည်ရှိမှုတွင် ပုဂ္ဂိုလ်များ၏ များပြားမှု မရှိပါ။ ထာဝရအတွင်းစိတ်သုံးပါးတစ်ဆူတည်းသော အယူအဆကို ဘုရားသခင်၏ “ဒိုင်နမစ်” တည်ရှိမှုဖြင့် လူသားယေရှုခရစ်တော်နှင့် ဆက်သွယ်ထားသော ပုဂ္ဂိုလ်မဟုတ်သော ဝိညာဉ်ရေးတန်ခိုးဖြင့် အစားထိုးခဲ့သည်။ မိုနာကီယန်ဝါဒတွင် ဘုရားသခင်သည် ပုဂ္ဂိုလ်များ၏ များပြားမှုမဟုတ်၊ တစ်ပါးတည်းသော အချုပ်အခြာအာဏာရှင် ထာဝရသတ္တဝါဖြစ်သည်။ “ဒိုင်နမစ်” ဟူသည်မှာ တစ်ပါးတည်းသော ဘုရားသခင်သည် ယေရှုခရစ်တော်ဟူသော လူသားနှင့် ပုဂ္ဂိုလ်မဟုတ်သော ဝိညာဉ်တန်ခိုးမှတစ်ဆင့် ဆက်သွယ်ထားခြင်းကို ဆိုလိုသည်။

Dynamic Monarchianism was initiated by Theodotus (c. 190) and more technically developed by Paul of Samosata (second half of the third century). This position was built on Adoptionism, the christological heresy according to which Christ was a mere man upon whom the Spirit descended, anointing Him with divine powers at the time of His baptism, thus “adopting” Him as Son. Consequently, in the being of the eternal God there is no plurality of persons. The idea of an eternal, immanent Trinity is replaced by the idea of God’s “dynamic” presence in Christ through the indwelling Spirit. Monarchianism holds that God is not a plurality of Persons but rather one sovereign, eternal being; “dynamic” means that the one God is connected with the man Jesus Christ through impersonal spiritual power.

 

မိုဒယ်လစ်တစ် မိုနာကီယန်ဝါဒကို ဒုတိယရာစုနောက်ဆုံးပိုင်းတွင် နိုအိတပ်စ် အော့ဖ် စမီးနာ (ဘီစီ ၂၀၀ ခန့်) မှ စတင်ခဲ့သည်။ ဒိုင်နမစ် မိုနာကီယန်ဝါဒကဲ့သို့ပင် မိုဒယ်လစ်တစ် မိုနာကီယန်ဝါဒသည်လည်း ဘုရားသခင်သည် ခမည်းတော်တစ်ပါးတည်းသာဖြစ်သည်ဟု အခိုင်အမာဆိုသည်။ ခရစ်ယာန်ယုံကြည်ခြင်းအရ ခရစ်တော်သည် ဘုရားသခင်ဖြစ်လျှင် ခမည်းတော်နှင့် တူညီရမည်ဖြစ်သည်။ ခမည်းတော်နှင့် သားတော်သည် မတူညီသော ဘုရားပုဂ္ဂိုလ်နှစ်ဦးမဟုတ်၊ မတူညီသော အချိန်များတွင် မတူညီသော လုပ်ဆောင်ချက်များတွင် ပါဝင်နေသော အတူတူပင်သော ဘုရားသခင်ကို ရည်ညွှန်းသော နာမည်များသာဖြစ်သည်။ ဝိညာဉ်တော်သည် ခမည်းတော်ကို ရည်ညွှန်းသော နောက်ထပ်စကားလုံးမှလွဲ၍ အခန်းကဏ္ဍမရှိပါ။ မိုဒယ်လစ်တစ် မိုနာကီယန်ဝါဒတွင် “မိုနာကီ” သည် ဘုရားသခင်သည် တစ်ပါးတည်း၊ ခမည်းတော်ဖြစ်သည်ဟု အတည်ပြုပြီး “မိုဒယ်လစ်” သည် ခမည်းတော်ဘုရားသခင်သည် သားတော်ယေရှုခရစ်တော်တွင် သမိုင်းဆိုင်ရာ ဗျာဒိတ်ရှိတစ်ခုကို လက်ခံနိုင်သည်ဟု ဆိုသည်။ မိုဒယ်လစ်တစ် မိုနာကီယန်ဝါဒသည် အတွင်းစိတ်နှင့် စီးပွားရေးအဆင့်နှစ်ခုစလုံးတွင် သုံးပါးတစ်ဆူကို ငြင်းပယ်သောကြောင့် သုံးပါးတစ်ဆူအမြင်နှင့် သီအိုရီဖြစ်သည်။

Modalistic Monarchianism was initiated by the end of the second century by Noetus of Smyrna (c. 200). As with Dynamic Monarchianism, Modalistic Monarchianism also claimed that there is only one God, the Father. If Christ were God, as Christian faith maintained, then He must be identical with the Father. Father and Son are not two different divine persons but, rather, names that refer to the same God involved in different activities at different times. The Spirit plays no role except as another word to designate the Father. In Modalistic Monarchianism, “monarchy” affirms that God is one, namely the Father, while “modalism” states that God the Father is able to adopt a special mode of historical revelation in Jesus Christ the Son. Modalistic Monarchianism is a heresy to the Trinitarian position because it rejects the idea of Trinity, both in the immanent and economic levels.

 

ဆဘဲလီယန် မိုဒယ်လစ်ဝါဒသည် ဘုရားသခင်ကို မိုနဒ် (monad) အဖြစ် တွေးတောပြီး ခမည်းတော်၊ သားတော်၊ သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်ဟူသော သမိုင်းဆိုင်ရာ ဆက်တိုက်လုပ်ဆောင်ချက်သုံးခုတွင် ကိုယ်တော်ကိုယ်တိုင် ထုတ်ဖော်သည်ဟု ခံယူသည်။ သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်ကို ထည့်သွင်းပြီး ခမည်းတော်ကို အခြားပုဂ္ဂိုလ်များနှင့် တန်းတူထားခြင်းဖြင့် ဆဘဲလီယန်ဝါဒသည် နိုအိတပ်စ်၏ မိုဒယ်လစ်ဝါဒကို ပိုမိုကောင်းမွန်စေသည်။ သို့သော် သုံးပါးတစ်ဆူပုဂ္ဂိုလ်များကို ဘုရားသခင်ကိုယ်တိုင်၏ တည်ရှိမှုတွင် မဟုတ်ဘဲ ဘုရားသခင်၏ ကိုယ်တော်ကိုယ်တိုင် ထင်ရှားပြသမှုပုံစံများအဖြစ်သာ အသိအမှတ်ပြုသည်။

Sabellian Modalism thought of God as a monad, which expressed itself in three successive historical operations, namely, the Father, the Son, and the Holy Spirit. By including the Holy Spirit and placing the Father at the same level with the other persons, Sabellianism improves Noetus’ version of modalism. Yet the Trinity of persons is recognized only as modes of divine self-manifestations and not as belonging to the being of God Himself.

 

အေရီယန်ဝါဒကို အေရီယပ်စ် (ဘီစီ ၂၅၀–၃၃၆ ခန့်) မှ စတင်ခဲ့ပြီး အတွင်းစိတ်သုံးပါးတစ်ဆူကို ပလေတိုဝါဒနှင့် နီယိုပလေတိုဝါဒထက် အရစ္စတိုတယ်ဝါဒနှင့် ပိုမိုနီးစပ်သော ဘုရားသခင်အယူအဆအတွင်း ချဉ်းကပ်ခဲ့သည်။ အေရီယန်ဝါဒသည် အိုရီဂျင်၏ ဘုရားသခင်ကို မပြောင်းလဲနိုင်၊ အချိန်မရှိ၊ ရိုးရှင်းသည်ဟူသော အယူအဆကို မျှဝေသော်လည်း သားတော်၏ ထာဝရမျိုးဆက်အယူအဆတွင် ပါဝင်သော ထုတ်လွှတ်ခြင်း (emanation) အယူအဆကို ငြင်းပယ်ခဲ့သည်။ ခမည်းတော်ဘုရားသခင်၏ ရိုးရှင်းမှုနှင့် မပြောင်းလဲနိုင်မှုကြောင့်ပင် အေရီယပ်စ်သည် ကိုယ်တော်၏ အနှစ်သာရကို ထုတ်လွှတ်ခြင်း သို့မဟုတ် မျိုးဆက်ဖြင့် မဆက်သွယ်နိုင်ဟု ယုံကြည်ခဲ့သည်။ အခြားတစ်ဖက်တွင် ဘုရားသခင်၏ အချိန်မရှိ လွန်ကဲမှုသည် နေရာနှင့် အချိန်တွင် ဘုရားသခင်၏ ရည်ရွယ်ချက်များကို လုပ်ဆောင်နိုင်သော ကြားခံတစ်ဦးကို လိုအပ်သည်။ ထို့ကြောင့် အေရီယပ်စ်သည် အိုရီဂျင်၏ ထာဝရမျိုးဆက်အယူအဆကို မရဏမှ ဖန်ဆင်းခြင်းဟူသော အယူအဆဖြင့် အစားထိုးခဲ့သည်။ ထိုဖန်ဆင်းခြင်းကို “အချိန်မတိုင်မီ” နှင့် “အချိန်ပြင်ပတွင်” ဖြစ်သည်ဟု ဖော်ပြသော်လည်း “သူ [သားတော်] မရှိခဲ့သော အချိန်တစ်ခုရှိခဲ့သည်” (O’Carroll ၂၆)။ ထို့ကြောင့် သားတော်သည် အမြင့်ဆုံးသော ဖန်ဆင်းခံရသူဖြစ်ပြီး ကျန်ဖန်ဆင်းခံရသူများနှင့် နှိုင်းယှဉ်၍ မရနိုင်၊ လောကကို ဖန်ဆင်းသူဖြစ်သည်။ သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်ကို သားတော်မှ ဖန်ဆင်းပြီး သားတော်အောက်တွင် လိုက်နာရသည်။ ထို့ကြောင့် အေရီယန်ဝါဒသည် မိုနာကီယန်ဝါဒနှင့် အဆင့်ဆင့်လိုက်နာမှုကို အလွန်ဆုံးသို့ ရောက်စေသော သုံးပါးတစ်ဆူအယူအဆ၏ အဆိုးရွားဆုံး ပုံမှန်မဟုတ်ခြင်းဖြစ်သည်။

Arianism was originated by Arius (c. 250–336), who approached the understanding of the Immanent Trinity within a conception of God closer to Aristotelianism than Platonism and Neoplatonism. Even though Arianism shared Origen’s conception of God as immutable, timeless, and simple, it rejected the idea of emanation implicit in his concept of eternal generation of the Son. Precisely because of God the Father’s simplicity and immutability, Arius was convinced that His essence is not communicable through emanation or generation. On the other hand, God’s timeless transcendence required a mediator who could execute God’s purposes in space and time. Thus, Arius replaced Origen’s idea of an eternal generation with the idea of creation out of nothing, a creation described as “before” and “outside” time, yet “there was a time when he [the Son] was not” (O’Carroll 26). The Son is, therefore, the most exalted creature, not to be compared with the rest of Creation, and Himself Creator of the world. The Holy Spirit is created by the Son and subordinate to him. Arianism, then, is the most severe distortion of the Trinitarian concept of God, bringing Monarchianism and Subordinationism to their extreme expression.

 

၅. နိုင်စီယာကောင်စီ (၃၂၅)

ပထမဆုံး ကမ္ဘာလုံးဆိုင်ရာ ကောင်စီသည် အေရီယန်ဝါဒမှ တင်ပြသော ခြိမ်းခြောက်မှုကို ဖြေရှင်းရန် နိုင်စီယာတွင် စုဝေးခဲ့ပြီး အေရီယန်ဝါဒကို ဆုံးဖြတ်ချက်ချ ရှုတ်ချခဲ့သည်။ ကောင်စီသည် သားတော်၏ ဘုရားဖြစ်တော်မူခြင်းကို အတည်ပြု၊ သားတော်၏ ထာဝရမျိုးဆက်အယူဝါဒကို ကြေညာခဲ့သည်—သားတော်သည် “ခမည်းတော်မှ ဖြစ်တည်လာ၍ ခမည်းတော်၏ အနှစ်သာရမှ ဖြစ်သည်” ဟူ၍ နှင့် များစွာဆွေးနွေးခံရသော ခမည်းတော်နှင့် သားတော်၏ တူညီသော အနှစ်သာရ (homoousios) ကို ချမှတ်ခဲ့သည်။ နောက်ဆုံးတွင် သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်ကို “နှင့် [ကျွန်ုပ်တို့သည်] သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်ကို ယုံကြည်သည်” ဟု နောက်မှထည့်စွက်ခြင်းဖြင့် အတည်ပြုခဲ့သည်။ ၃၈၁ ခုနှစ်တွင် ဒုတိယ ကမ္ဘာလုံးဆိုင်ရာ ကောင်စီသည် ကွန်စတန်တီနိုပယ်တွင် စုဝေးပြီး နိုင်စီယာ၏ ထုတ်ပြန်ချက်ကို ချဲ့ထွင်ကာ သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်၏ ဘုရားဖြစ်တော်မူခြင်းကို ရှင်းလင်းစွာ အတည်ပြုသော နိုင်စီယာ-ကွန်စတန်တီနိုပယ်ယုံကြည်ခြင်းခွင့် (Nicene-Constantinopolitan Creed) ကို ကြေညာခဲ့သည်။

5. Council of Nicea (325)

The first ecumenical council met in Nicea to address the threat presented by Arianism, which it decisively condemned. The council affirmed the divinity of the Son, pronounced the doctrine of the eternal generation of the Son—the Son is “born of the Father, that is of the substance of the Father” and set forth the much-discussed consubstantiality (homoousios) of Father and Son. Finally, it affirmed the Holy Spirit as an afterthought by saying “And [we believe] in the Holy Spirit.” In 381 the second Ecumenical Council met in Constantinople and proclaimed what is known as the Nicene-Constantinopolitan Creed, which enlarged Nicea’s statement by explicitly affirming the divinity of the Holy Spirit.

 

၆. ဩဂတ်စတင် (၃၅၄–၄၃၀)

ဩဂတ်စတင်၏ လက်ရာများတွင် နီယိုပလေတိုဝါဒနှင့် ကျမ်းစာ၏ ခမည်းတော်များခေတ်ဆိုင်ရာ ပေါင်းစပ်မှုသည် အတိမ်အားဖြင့် အတိုင်းအတာအရှိဆုံးနှင့် အလွှမ်းမိုးမှုအရှိဆုံး ဖော်ပြချက်သို့ ရောက်ရှိခဲ့သည်။ ဩဂတ်စတင်အရ ဘုရားသခင်သည် အချိန်မရှိ၊ ရိုးရှင်း၊ မပြောင်းလဲနိုင်၊ ကိုယ်တော်ကိုယ်လုံလောက်၊ မခံစားနိုင်၊ အရာအားလုံးသိတော်မူပြီး အနန္တတန်ခိုးရှင်ဖြစ်သည် (Confessions ၇.၁၁၊ ၁၂.၁၅၊ ၁၁.၁၁၊ ၁၁.၁၃၊ ၁၃.၁၆ [NPNF-၁ ၁:၁၁၀၊ ၁၆၇၊ ၁၈၀၊ ၁၉၆]၊ On the Holy Trinity ၁.၁.၃၊ ၅.၂.၃ [NPNF-၁ ၃:၁၈၊ ၈၈]၊ The City of God ၁၁.၁၀၊ ၂၂.၁ [NPNF-၁ ၂:၂၁၀၊ ၄၇၉])။ ဤအခြေခံပေါ်တွင် ဩဂတ်စတင်သည် သူ၏ စာအုပ် On the Holy Trinity တွင် သုံးပါးတစ်ဆူတည်းသော ဘုရားအယူဝါဒကို ဂန္ထဝင်ဓမ္မပညာဆိုင်ရာ ဖော်ပြချက်သို့ ရောက်စေခဲ့သည်။ ကပ်ပါဒိုးရှန်ခမည်းတော်များနှင့် မတူဘဲ ဩဂတ်စတင်သည် ဘုရားသခင်၏ တစ်ပါးတည်းမှု အယူအဆမှ စတင်ပြီး ထိုမှတစ်ဆင့် ကိုယ်တော်၏ သုံးပါးတည်းမှုသို့ ရွှေ့ခဲ့သည်။ ဘုရားသခင်၏ တစ်ပါးတည်းမှုကို ဩဂတ်စတင်သည် ပုဂ္ဂိုလ်များ၏ တူညီသော အနှစ်သာရ (identity of substance) နှင့် ဆက်စပ်စဉ်းစားခဲ့သည်။ ဘုရားသခင်၏ ရိုးရှင်း၊ အချိန်မရှိ အနှစ်သာရသည် ကိုယ်တော်၏ တည်ဆောက်ပုံဆိုင်ရာ တစ်ပါးတည်းမှု၏ အဆုံးစွန်သော အခြေခံမျှသာမက ခမည်းတော်ကို သုံးပါးတစ်ဆူ၏ ရင်းမြစ်အဖြစ် အစားထိုးပြီး ပုဂ္ဂိုလ်များနှင့် သူတို့၏ စည်းလုံးမှုကို ထိုမှတစ်ဆင့် ဆင်ခြေပေးရာ ရင်းမြစ်ဖြစ်လာခဲ့သည်။

6. Augustine (354–430)

In Augustine’s works the patristic synthesis of Neoplatonism and Scripture reaches its most articulated and influential formulation. According to Augustine God is timeless, simple, immutable, self-sufficient, impassible, omniscient, and omnipotent (Confessions 7. 11; 12. 15; 11. 11; 11. 13; 13. 16 [NPNF-1 1:110, 167, 180, 196]; On the Holy Trinity 1. 1. 3; 5. 2. 3 [NPNF-1 3:18, 88]; The City of God 11. 10; 22. 1 [NPNF-1 2:210, 479]). On this basis, Augustine brought the doctrine of the Trinity to its classical theological expression in his book On the Holy Trinity. Unlike the Cappadocian Fathers, Augustine started with the conception of the oneness of God, and from there he moved to His threeness. The oneness of God was conceived by Augustine in relation to the consubstantiality (identity of substance) of the persons. God’s simple, timeless essence is not only the ultimate ground for His ontological oneness, but it also replaces the Father as the fountainhead of the Trinity, thus becoming the source from which the persons and their unity are deduced.

 

ဩဂတ်စတင်သည် “ပုဂ္ဂိုလ်များ” ဟူသော စကားလုံးကို မကြိုက်ခဲ့ပုံရသည်။ အကြောင်းမှာ ထိုစကားလုံးသည် သီးခြားပုဂ္ဂိုလ်များဟူသော အယူအဆကို အကြံပြုနေသောကြောင့်ဖြစ်သည်။ သူသည် ထိုစကားလုံးကို “အပြည့်အဝရှင်းပြရန်အတွက်မဟုတ်၊ ငြိမ်သက်နေရမည်မဟုတ်ရန်အတွက်သာ” အသုံးပြုသည်ဟု ယုံကြည်ခဲ့သည် (On the Holy Trinity ၅.၉ [NPNF-၁ ၃:၉၂])။ ဩဂတ်စတင်၏ သီအိုရီမှာ ပုဂ္ဂိုလ်များသည် မပြောင်းလဲနိုင်၊ မူလ၊ တည်ရှိနေသော ဆက်ဆံရေးများဖြစ်သည်။ သူသည် ထာဝရမျိုးဆက်နှင့် ထွက်လာခြင်း (procession) အယူအဆများကို ယူပြီး ဆက်ဆံရေးများကို သတ်မှတ်ရန် အသုံးပြုခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် ပုဂ္ဂိုလ်များကို မျိုးဆက်ပေးခြင်း၊ မျိုးဆက်ခံရခြင်း၊ ထွက်လာခြင်းဆိုင်ရာ ဆက်ဆံရေးများသို့ လျှော့ချခဲ့သည်။ ဤမူဘောင်အတွင်းနှင့် သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်သည် ခမည်းတော်နှင့် သားတော်မှ ထွက်လာသည် (Filioque) ဟူသော အယူအဆကို ထောက်ခံလျက် ဩဂတ်စတင်သည် သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်သည် ခမည်းတော်နှင့် သားတော်၏ အချင်းချင်း ချစ်ခြင်းမေတ္တာ၊ သူတို့ကို စည်းလုံးစေသော တူညီသော အနှစ်သာရဖြစ်သည်ဟု တင်ပြခဲ့သည်။ ဤအမြင်သည် မတူညီပြီး သီးခြားသုံးဦးသော ပုဂ္ဂိုလ်များအကြောင်း ကျမ်းစာဗျာဒိတ်ကို တရားမျှတစွာ လုပ်ဆောင်နိုင်ပါသလားဟု အံ့သြစရာအကြောင်းများ ရှိသည်။ Deo uno (တစ်ပါးတည်းသော ဘုရားသခင်) သည် Deo trino (သုံးပါးတစ်ဆူသော ဘုရားသခင်) ကို လွှမ်းမိုးသွားပုံရသည်။ သုံးပါးတစ်ဆူသည် တစ်ပါးတည်းမှုဖြင့် အစားထိုးခံရသည်။

Augustine is unhappy with the word “persons,” probably because it suggests the idea of separate individuals. He believes that the term is used “not in order to give a complete explanation by means of it, but in order that we might not be obliged to remain silent” (On the Holy Trinity 5. 9 [NPNF-1 3:92]). Augustine’s theory is that the persons are unchangeable, original, subsistent relations. He takes the ideas of eternal generation and procession and uses them to define the relations. Persons, thus, are reduced to the relations of begetting, being begotten, and proceeding. Within this framework and advocating the procession of the Holy Spirit from the Father and the Son (Filioque), Augustine advances his idea that the Holy Spirit, as subsistent person, is the mutual love of Father and Son, the consubstantial bond that unites them. There are reasons to wonder whether this view does justice to the biblical revelation about three different and independent subjects. The Deo uno seems to take over the Deo trino. Trinity is replaced by monarchy.

 

ဘုရားသခင်၏ ရိုးရှင်းသော အနှစ်သာရ၏ အချိန်မရှိမှုသည် ဘုရားသခင်၏ ကြိုသိတော်မူခြင်း-ကြိုရွေးကောက်ခြင်း-ကြိုတင်စီမံခြင်းကို များပြားမှု၊ အချိန်ရှိ ဖန်ဆင်းခံရမှု၊ သမိုင်းကို ဘုရားသခင်၏ ထာဝရအချုပ်အခြာအာဏာရှင် အကြောင်းတရားအဖြစ် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုမှုကို ဖြစ်ပေါ်စေသည် (The City of God ၂၂.၂ [NPNF-၁ ၂:၄၈၀] ကိုကြည့်ပါ)။ ပလေတိုဝါဒ၏ ထာဝရမှုကို အချိန်တွင် ပုံတူကူးခြင်းသည် ဒီမိုဂျ် (Demiurge) မှ မထုတ်လုပ်တော့ဘဲ အတွေးအခေါ်လောကနှင့် အချိန်တွင် ပုံတူကူးမှုနှစ်ခုစလုံးကို ဖန်ဆင်းတော်မူသည်ဟု ခံယူထားသော ဘုရားသခင်မှ ထုတ်လုပ်ခြင်းဖြစ်သည် (ibid.)။

The timelessness of God’s simple essence gives rise to the interpretation of God’s foreknowledge-predestination-providence as the divine eternal sovereign causation of multiplicity, temporal creation, and history (see The City of God 22. 2 [NPNF-1 2:480]). The Platonic duplication of eternity in time is not produced by a Demiurge but rather by God who is conceived as creating both the world of ideas and their duplication in time (ibid.).

 

၇. အသနေးရှပ်စ် ယုံကြည်ခြင်းဝန်ခံချက် (အေဒီ ခန့်မှန်း ၄၃၀–၅၀၀)

အသနေးရှပ်စ် ယုံကြည်ခြင်းဝန်ခံချက် (Quicunque ဟုလည်းခေါ်) ကို သုံးပါးတစ်ဆူတည်း ကာသိုလိက ယုံကြည်ချက်၏ အနက်အဓိပ္ပာယ်အပြည့်အဝဖော်ပြချက်အဖြစ် ယူဆကြသည်။ အမည်မသိ စာရေးသူတစ်ဦးမှ ရေးသားခဲ့သော်လည်း၊ ဤဝန်ခံချက်တွင် သြဂုတ်စတင်၏ သုံးပါးတစ်ဆူဆိုင်ရာ ဓမ္မသီအိုရီအပေါ် လွှမ်းမိုးမှုကို တွေ့ရသည်။ ထိုဝန်ခံချက်သည် ဘုရားသခင်၏ တစ်ပြိုင်နက် များပြားခြင်းနှင့် တစ်ဆူတည်းဖြစ်ခြင်းကို ရှင်းလင်းစွာ ဖော်ပြထားသည်။ “ခမည်းတော်သည် ဘုရားဖြစ်တော်မူသည်၊ သားတော်သည် ဘုရားဖြစ်တော်မူသည်၊ သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်သည် ဘုရားဖြစ်တော်မူသည်။ သို့ရာတွင် ဘုရားသုံးဆူ မဟုတ်ဘဲ ဘုရားတဆူသာရှိတော်မူသည်” (Denzinger ၇၅)။ ဤဝန်ခံချက်သည် သုံးပါးတစ်ဆူတစ်ဦးချင်းစီကို ဘုရားသခင်နှင့် သခင်ဟု ရှင်းလင်းစွာခေါ်ဆိုရုံမျှမက ဖန်ဆင်းမခံရခြင်း၊ အနန္တကြီးမားခြင်း၊ ထာဝရဖြစ်ခြင်း၊ အနန္တတန်ခိုးရှင်ဖြစ်ခြင်း စသည့် ဘုရားသခင်၏ ဂုဏ်တော်များကိုလည်း တစ်ဦးချင်းစီအား သီးသန့်ချီးမြှောက်ထားသည်။ ဤဝန်ခံချက်သည် သုံးပါးတစ်ဆူကို ရှုပ်ထွေးစေခြင်းမပြုရန် (ဆာဘဲလီယန်ဝါဒကို ဆန့်ကျင်၍) ရှင်းလင်းစွာ ခွဲခြားထားသည်။ သို့သော် သုံးပါးတစ်ဆူ၏ ကွဲပြားမှုကို မွေးဖွားခြင်းနှင့် ဆင်းသက်လာခြင်း စသည့် အယူအဆများဖြင့် အတ္ထုပ္ပတ္တိအရ ရှင်းပြရာတွင် မင်နိုချီယန်ဝါဒနှင့် အဆင့်ဆင့်လိုက်နာမှု (ontological subordinationism) တို့၏ သိမ်မွေ့သောပုံစံများ ကျန်ရစ်နေသေးသည်။ ထို့ကြောင့် ခမည်းတော်သည် မွေးဖွားခြင်းမခံရ၊ သားတော်သည် ခမည်းတော်ထံမှ မွေးဖွားခြင်းခံရ၊ သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်သည် ခမည်းတော်နှင့် သားတော်ထံမှ ဆင်းသက်လာသည် (ဖိလီယိုခွဲ အဆိုကို ဖော်ပြခြင်း)။ သုံးပါးတစ်ဆူ၏ တစ်ဆူတည်းဖြစ်မှုကို ဘုရားသခင်၏ အရင်းအခြား သို့မဟုတ် သဘာဝတစ်ခုတည်းဖြစ်ခြင်းအားဖြင့် ရှင်းပြထားသည်။ “ခမည်းတော်၊ သားတော်၊ သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ ဘုရားသဘာဝသည် တစ်ခုတည်းဖြစ်သည်” (Denzinger ၃၉)။

7. The Athanasian Creed (c. 430–500)

The Athanasian Creed, also known as Quicunque, is considered to be the definitive expression of Catholic belief in the Trinity. Drawn up by an unknown author, this creed shows the influence of Augustine’s theology of the Trinity. It explicitly expresses the simultaneous plurality and oneness of God: “The Father is God, the Son is God, (and) the Holy Spirit is God; and nevertheless there are not three gods, but there is one God” (Denzinger 15). It declares the divinity of persons not only by explicitly calling each one God and Lord but also by adjudicating to each one, respectively, the divine qualities of uncreatedness, immensity, eternity, and omnipotence. It clearly distinguishes the three different persons, who are not to be confused (against Sabellianism). Unfortunately a subtle form of Monarchianism and ontological subordinationism is preserved when the differences of the persons are explained metaphysically by recourse to the ideas of generation and procession. Thus the Father is not begotten, while the Son is begotten from the Father, and the Holy Spirit proceeds from the Father and the Son (an expression of Filioque). The oneness of the Trinity is explained on the basis of its divine substance or nature: “The divine nature of the Father and of the Son and of the Holy Spirit is one” (Denzinger 39).

 

C. အလယ်ခေတ်ကာလ

အလယ်ခေတ်တွင် ဓမ္မသီအိုရီဆိုင်ရာ တွေးခေါ်မှုသည် သြဂုတ်စတင်၏ ပေါင်းစပ်မှု၏ ယုတ္တိဆိုင်ရာ အကျိုးဆက်များကို စနစ်တကျ ချဲ့ထွင်ဖော်ပြခဲ့သည်။ သြဂုတ်စတင်နှင့် မတူဘဲ၊ စကိုလက်စတစ် ဓမ္မသီအိုရီ၏ အထင်ကရကိုယ်စားလှယ် သောမတ်စ် အကွီးနပ်စ် (၁၂၂၅–၁၂၇၄) သည် အယ်ရစ္စတိုတယ်လ်၏ ဒဿနိကအခြေခံပေါ်တွင် သူ၏ ဓမ္မသီအိုရီကို တည်ဆောက်ခဲ့သည်။

C. Medieval Period

Theological reflection during the Middle Ages articulated in a systematic way the logical consequences of the Augustinian synthesis. Unlike Augustine, however, Thomas Aquinas (1225–1274), the most prominent representative of scholastic theology, developed his theology on an Aristotelic philosophical foundation.

 

သောမတ်စ် အကွီးနပ်စ်သည် ဘုရားသခင်ဆိုင်ရာ အယူအဆသစ်တစ်ခုကို ဖန်တီးခဲ့ခြင်းမဟုတ်ဘဲ၊ သြဂုတ်စတင်ကို အခြေခံ၍ ဘုရားသခင်ဆိုင်ရာ ဂန္ထဝင်အဆုံးအမကို ယခင်ရှင်းပြသူများ မရောက်နိုင်ခဲ့သော နည်းပညာဆိုင်ရာ တိကျမှုနှင့် အတွင်းစည်းလုံးညီညွတ်မှု အဆင့်သို့ မြှင့်တင်ပေးခဲ့သည်။ သူ၏ တွေးခေါ်မှုစနစ်ကို အယ်ရစ္စတိုတယ်လ်၏ ကိုယ်ပိုင်ခရစ်ယာန်အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်ပေါ်တွင် တည်ဆောက်ခဲ့သည်။ အကွီးနပ်စ်သည် အချိန်မရွေး၊ တစ်ဆူတည်း၊ ရိုးရှင်း၊ မပြောင်းလဲ၊ ပြည့်စုံ၊ ကောင်းမြတ်သော ဘုရားသခင်ဆိုင်ရာ အဆုံးအမကို ဦးစွာ ကိုင်တွယ်ခဲ့သည် (Summa Theologica 1a. 20. 4; 1a. 11. 3; 1a. 3. 6, 7; 1a. 9. 1; 1a. 4. 1; 1a. 6. 1)။ ဘုရားသခင်ဆိုင်ရာ အဆုံးအမပြီးဆုံးမှသာ သုံးပါးတစ်ဆူဆိုင်ရာ အဆုံးအမကို အချိန်ကြာရှည်စွာ ဆွေးနွေးခဲ့သည် (အထက်ပါအတိုင်း 1a. 27–43)။ ဘုရားသခင်၏ တစ်ဆူတည်းနှင့် ရိုးရှင်းသော အရင်းအခြား သို့မဟုတ် အရင်းတရားကို လူ့ဉာဏ်၏ လုပ်ဆောင်ပုံနှင့် လက္ခဏာများနှင့် တူညီစွာ နှိုင်းယှဉ်ဖော်ပြသည်။ ပိုမိုတိကျစွာဆိုရလျှင် အယ်ရစ္စတိုတယ်လ်၏ ဉာဏ်အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်နှင့် ဆင်တူသည်။ ထို့ကြောင့် ဘုရားသခင်အထဲရှိ ပုဂ္ဂိုလ်များသည် သမ္မာကျမ်းစာမှတ်တမ်းတွင် ဖော်ပြထားသည့်အတိုင်း အချင်းချင်း သီးခြားသိမှုနှင့် လုပ်ဆောင်မှုဗဟိုများ မဟုတ်ပေ။ ထိုသို့ဆိုလျှင် ဘုရားသုံးဆူဝါဒ (Tritheism) ဖြစ်သွားမည်။ ပုဂ္ဂိုလ်များသည် ရိုးရှင်းသော အကြွင်းမဲ့ ဘုရားသဘာဝအတွင်း တကယ့်ခွဲခြားမှုများသာဖြစ်သည်။ ထိုခွဲခြားမှုများသည် အရင်းအခြားအတွင်း ဆက်နွယ်မှုများဖြစ်ပြီး၊ သားတော်၏ မွေးဖွားခြင်းနှင့် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ ဆင်းသက်လာခြင်းမှ ပေါက်ဖွားလာသည်ဟု ယူဆသည်။ သောမတ်စ်သည် သားတော်၏ ထာဝရမွေးဖွားခြင်းနှင့် ဝိညာဉ်တော်၏ ဆင်းသက်လာခြင်းကို ဘုရားသခင်၏ ဉာဏ (ခမည်းတော်) ကိုယ်တိုင် ဖော်ပြရာတွင် ကိုယ်တိုင်အတွင်း စကားတော် (သားတော်) ကို ဖြစ်ပေါ်စေသည့် မလွှဲမရှောင် “ရလဒ်” များအဖြစ် ပေါင်းစပ်ထည့်သွင်းခဲ့သည်။ ထို့ပြင် ဘုရားသခင်သည် သိတော်မူရုံသာမက တစ်ပြိုင်နက် ချစ်မြတ်နိုးတော်မူသည်။ ချစ်ခြင်းမေတ္တာသည် ခမည်းတော်နှင့် သားတော် ဘုရားပုဂ္ဂိုလ်နှစ်ပါးထံမှ ပေါက်ဖွားလာပြီး၊ တစ်ပြိုင်နက်ပြန်လည်ပေါင်းစည်းသည့် လှုပ်ရှားမှုအဖြစ် ဖော်ပြသည်။ ခမည်းတော်နှင့် သားတော်ထံမှ ထွက်ပေါ်လာသော ထိုလှုပ်ရှားမှုသည် သူတို့ကိုယ်တိုင်အတွင်း ပေါက်ကွဲမှုတစ်ခုကို ဖြစ်ပေါ်စေပြီး၊ ထိုမှသန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်သည် သူတို့နှင့်အမျှ တကယ့်တည်ရှိလာသည်။ သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်သည် ခမည်းတော်နှင့် သားတော်ကို ချစ်ခြင်းမေတ္တာဖြင့် ဆင်းသက်ပေးပြီး ပေါင်းစည်းစေသော အပြီးသတ်လုပ်ဆောင်ချက်ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် ရိုးရှင်းသော ဘုရားသဘာဝအတွင်း အချင်းချင်းဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်သော ဖခင်ဖြစ်ခြင်း၊ သားဖြစ်ခြင်း၊ ဝိညာဉ်တော်ပေးခြင်း-ဆင်းသက်ခြင်း ဟူ၍ သုံးမျိုးခွဲခြားမှု တည်ထောင်ခဲ့ပြီး၊ ထိုခွဲခြားမှုများသည် ဘုရားသဘာဝနှင့် တူညီသည်။ ရိုးရှင်းသော ဘုရားသဘာဝအတွင်း ဆန့်ကျင်ဘက်အနေနှင့် တည်ရှိသော ထိုဆက်နွယ်မှုများကို ဟိုင်ပိုစတေးဆစ် သို့မဟုတ် ပုဂ္ဂိုလ်များဟု ခေါ်ဆိုသည်။ သို့သော် ထိုဆက်နွယ်မှုများသည် ရိုးရှင်းသော ဘုရားသဘာဝနှင့် တူညီသည်။ ထို့ကြောင့် ရိုးရှင်းသော အရင်းတရား၏ အတွင်းဖွဲ့စည်းပုံတွင် ဆက်နွယ်မှုတစ်မျိုးကို ဖော်ပြထားသည်။

Thomas Aquinas did not formulate a new conception of God, but rather, building on Augustine, he brought the classical doctrine of God to a level of technical specificity and inner coherence not attained by former expositors. His system of thought built on his own Christian interpretation of Aristotle. Aquinas dealt first with the doctrine of God who is described as timeless, one, simple, immutable, perfect, and good (Summa Theologica 1a. 20. 4; 1a. 11. 3; 1a. 3. 6, 7; 1a. 9. 1; 1a. 4. 1; 1a. 6. 1). Once the doctrine of God is completed, the doctrine of the Trinity is brought in for lengthy discussion (ibid. 1a. 27–43). The one and simple essence or substance of God is understood in analogy to the workings and characteristics of the human intellect; more precisely, in the likeness of the Aristotelian interpretation of the intellect. Consequently, the persons in the Godhead refer not to independent centers of knowledge and activity as the biblical record declares. That would imply Tritheism. Persons are rather real distinctions within the simple absolute divine essence. The distinctions, which determine the persons as subsistent within the essence, are relations within the essence, and the relations are conceived as originating from the generation of the Son and procession of the Holy Spirit. Thomas integrates the classical teaching on the eternal generation and procession of the Spirit as necessary “results” of God’s intellect (the Father) that, in expressing itself, produces in itself a Word (the Son). Moreover, God is not only knowing but also simultaneously loving. Love arises from the two divine persons, Father and Son, in an act that is described as unitive movement, a kind of return. That movement issuing from both the Father and the Son precipitates an eruption within themselves, namely the Holy Spirit, that becomes as real as they. The Holy Spirit is the act in which the love that issues from and unites the Father and the Son is consummated. Thus a threefold distinction of mutual opposition (paternity, filiation, spiration-procession) is established within the simple essence of God as identical with it. These subsistent relations, understood as opposition within the simple essence of God, are known as hypostases or persons. The relations, however, are identical with the simple essence. Thus, in the inner structure of the simple substance a certain relationality is revealed.

 

သောမတ်စ်သည် ကြိုတင်သိတော်မူခြင်း၊ ကြိုတင်ရွေးချယ်တော်မူခြင်း၊ ဘုရားသခင်၏ ကြီးကြပ်မှုကို ဘုရားသခင်၏ အချိန်မရွေးတည်ရှိမှုတွင် အခြေတည်သည်ဟု ယူဆသည် (အထက်ပါအတိုင်း 1a. 14. 13; 1a. 19. 3, 4; 1a. 22)။ သို့ဖြင့် သြဂုတ်စတင်၏ ဓလေ့ကို ဆက်လက်လိုက်နာခဲ့သည်။ အကွီးနပ်စ်၏ ဘုရားသခင်ဆိုင်ရာ အယူအဆများသည် သူရွေးချယ်ခဲ့သော ဒဿနိကစနစ်အတွင်း ဆွဲဆောင်မှုရှိပြီး ညီညွတ်သည်။ သို့သော် အကွီးနပ်စ်၏ ချဉ်းကပ်ပုံသည် သမ္မာကျမ်းစာမှ မထွက်ပေါ်လာသဖြင့် သမ္မာကျမ်းစာ၏ ဘုရားသခင်အမြင်၏ အတွင်းညီညွတ်မှုကို တင်ပြနိုင်ခြင်း မရှိပေ။

Thomas conceives foreknowledge, predestination, and providence as grounded in God’s own timeless being (ibid., 1a. 14. 13; 1a. 19. 3, 4; 1a. 22), thus continuing the Augustinian tradition. Aquinas’ views on God are attractive and coherent within the philosophical system he chose to follow. However, since Aquinas’ approach does not flow from Scripture, he is unable to present the inner coherence of the biblical view of God.

 

D. ဘုရားသခင့်ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးခေတ်

ပရိုတက်စတင့် ဘုရားသခင့်ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးခေတ်၏ ဓမ္မသီအိုရီဆိုင်ရာ စိုးရိမ်မှုသည် ကယ်တင်ခြင်းဆိုင်ရာ (soteriological) နှင့် အသင်းတော်ဆိုင်ရာ (ecclesiological) အကြောင်းအရာများကို ဗဟိုပြုခဲ့သည်။ ဤအလေးပေးမှုကြောင့် ဘုရားသခင်ဆိုင်ရာ အဆုံးအမကို ပြန်လည်သုံးသပ်ရန် မလိုအပ်ခဲ့ပေ။ ယေဘုယျအားဖြင့် ပရိုတက်စတင့်ဝါဒသည် ဂန္ထဝင်ချဉ်းကပ်ပုံကို ထပ်မံအတည်ပြုခဲ့ပြီး အချို့အလေးပေးချက်များကို ပိုမိုအားဖြည့်ခဲ့သည် သို့မဟုတ် ပြုပြင်ခဲ့သည်။ ထို့ပြင် ဓမ္မသီအိုရီအတွက် ဒဿနိကအခြေခံကို တိကျစွာ မဖြေရှင်းခဲ့ပေ။ လူသာ နှင့် ကယ်လ်ဗင် တို့၏ ဓမ္မသီအိုရီများသည် သမ္မာကျမ်းစာအချက်အလက်နှင့် ဘာသာစကားကို ကျယ်ကျယ်ပြန့်ပြန့် အသုံးပြုခဲ့သဖြင့် သမ္မာကျမ်းစာသာလျှင် အခြေခံဟု ထင်ရှားစေခဲ့သည်။ သို့သော် သူတို့၏ စာများတွင် နီယိုပလေတွန်ဝါဒ၊ သြဂုတ်စတင်ဝါဒ၊ အိုက်ကမ်ဝါဒ စသည့် လွှမ်းမိုးမှုများ တိတ်တဆိတ် လုပ်ဆောင်နေသည်ကို တွေ့ရသည်။

D. The Reformation

The theological concern of the Protestant Reformation centered on soteriological and ecclesiological issues. This emphasis may explain why the doctrine of God was not considered for revision. In general terms Protestantism reaffirmed the classical approach to God while at the same time intensifying or modifying some emphases. Additionally, the philosophical foundation for theology was not specifically addressed. Luther’s and Calvin’s theologies used biblical data and language extensively, thus giving the impression of being based only on Scripture. However, in their writings the Neoplatonic, Augustinian, and Ockamist influences are at work, in an implicit rather than explicit manner.

 

၁. မာတင် လူသာ (၁၄၈၃–၁၅၄၆)

လူသာ၏ ဘုရားသခင်ဆိုင်ရာ ဓမ္မသီအိုရီသည် ယေရှုခရစ်တော်အထဲ ဘုရားသခင်၏ ဗျာဒိတ်ရှိခြင်းကို အခြေခံသည်။ ဤအခြေခံအချက်မှ ထင်ရှားသော ဘုရားသခင်နှင့် လျှို့ဝှက်သော ဘုရားသခင်ကို ခွဲခြားသည်။ ထင်ရှားသော ဘုရားသခင်သည် ယေရှုခရစ်တော်အထဲ ဘုရားသခင် ကိုယ်တော်တိုင် ဗျာဒိတ်ပေးခြင်းဖြစ်ပြီး၊ ထိုအထဲတွင် ဘုရားသခင်သည် ချစ်ခြင်းမေတ္တာနှင့် ဖြောင့်မတ်ခြင်းပေးသော ဘုရားအဖြစ် ဗျာဒိတ်ပေးသည်။ ဤသည်မှာ ဘုရားသခင်၏ သင့်လျော်သော အမှုဖြစ်သည်။ ကျယ်ပြန့်စွာဆိုရလျှင် ထင်ရှားသော ဘုရားသခင်သည် သမိုင်းဆိုင်ရာ အထဲတွင်ရှိသော အဆင့်နှင့် သက်ဆိုင်သည်။ လျှို့ဝှက်သော ဘုရားသခင်သည် ဗျာဒိတ်ပေးခြင်းမရှိသော အဝတ်မပါသော ဘုရားသခင်ဖြစ်သည် (Luther’s Works ၅:၄၄–၄၆)။ ဘရွန်နာ၏ အဆိုအရ လူသာသည် ဤအဆင့်တွင် ဒုက္ခပေးခြင်း၊ နက်နဲခြင်း၊ အကြွင်းမဲ့တန်ခိုးနှင့် ကျွန်ုပ်တို့၏ ယုတ္တိနှင့် တရားဥပဒေဆိုင်ရာ သိမှုကို ထည့်သွင်းသည်။ သုံးပါးတစ်ဆူဆိုင်ရာတွင် လူသာသည် ရိုးရာအဆုံးအမကို အတည်ပြုခဲ့သည်။ ဘုရားသခင်၏ လုပ်ဆောင်ချက်များနှင့်ပတ်သက်၍ သြဂုတ်စတင်၏ အချုပ်အခြာအာဏာ၊ ကြိုသိခြင်း၊ ကြိုရွေးချယ်ခြင်း အယူအဆများကို ပိုမိုအားဖြည့်ခဲ့သည်။ ကယ်လ်ဗင်မှလည်း ထိုအရာများကို အလေးပေးခဲ့သည်။ သို့သော် လူသာ၏ ဘုရားသခင်ဆိုင်ရာ အဆုံးအမသည် သမ္မာကျမ်းစာရှိ အချက်အလက်အားလုံးကို သစ္စာရှိစွာ ထည့်သွင်းနိုင်ခြင်း မရှိပေ။

1. Martin Luther (1483–1546)

Luther’s theology of God is based on God’s revelation in Jesus Christ. From this basic starting point he draws a distinction between the revealed God and the hidden God. The revealed God is the revelation of God in Jesus Christ, in whom God reveals Himself as He really is, a God of love and justification. This is the work proper to God. Broadly speaking, the revealed God belongs to the historical level of immanence. The hidden God is the naked God beyond revelation (Luther’s Works 5:44–46). According to Brunner, Luther in this level includes the wrath, mystery, and absolute power of God as well as our rational and legal knowledge of Him. Regarding the Trinity, Luther affirmed the traditional dogma. On the issue of God’s actions, he intensified the Augustinian concepts of God’s sovereignty, foreknowledge, and predestination, which would also be emphasized by Calvin. Luther’s doctrine of God, however, falls short of faithfully including all biblical data on God.

 

၂. ဂျွန် ကယ်လ်ဗင် (၁၅၀၉–၁၅၆၄)

ကယ်လ်ဗင်သည် သြဂုတ်စတင်၏ ဓလေ့ကို လိုက်နာကာ စနစ်တကျ ဓမ္မသီအိုရီကို ချဉ်းကပ်ခဲ့သည်။ သူ့အတွက် ဘုရားသခင်သည် အချိန်မရွေး၊ ရိုးရှင်း၊ မခံစားနိုင်၊ မပြောင်းလဲ၊ ကိုယ်တော်တိုင်တည်ရှိတော်မူသည် (Institutes ၃. ၂၁. ၅; ၁. ၂. ၂; ၁. ၁၃. ၂; ၁. ၁၇. ၁၃; ၁. ၁၈. ၃; ၃. ၂. ၆)။ ကယ်လ်ဗင်သည် သုံးပါးတစ်ဆူဆိုင်ရာ သြဂုတ်စတင်၏ ဂန္ထဝင်အမြင်ကို ထပ်မံအတည်ပြုခဲ့သည် (အထက်ပါအတိုင်း ၁. ၁၃)။ ဘုရားသခင်၏ လုပ်ဆောင်ချက်များနှင့်ပတ်သက်၍ ကယ်လ်ဗင်သည် သြဂုတ်စတင်၏ အမြင်ကို ပို၍အားဖြည့်ခဲ့သည်။ ဘုရားသခင်၏ အချိန်မရွေးဖြစ်ခြင်းနှင့် မပြောင်းလဲခြင်းကို အခြေခံ၍ ကြိုသိခြင်းနှင့် ကြိုရွေးချယ်ခြင်းကို တူညီစေခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် ဘုရားသခင်၏ အချုပ်အခြာအာဏာသည် ဖန်ဆင်းခြင်းနှင့် လူသားများအတွက် ထာဝရအလိုတော်ကို ဖြန့်ကျက်ခြင်းဖြစ်လာသည်။ ကယ်လ်ဗင်၏ ဘုရားသခင်ဆိုင်ရာ အဆုံးအမသည်လည်း သမ္မာကျမ်းစာရှိ အချက်အလက်အားလုံးကို သစ္စာရှိစွာ ထည့်သွင်းပေါင်းစပ်နိုင်ခြင်း မရှိပေ။

2. John Calvin (1509–1564)

Calvin approached theology in a systematic way, following the tradition of Augustine. For him God is timeless, simple, impassible, immutable, and self-existent (Institutes 3. 21. 5; 1. 2. 2; 1. 13. 2; 1. 17. 13; 1. 18. 3; 3. 2. 6). Calvin reaffirmed the classical Augustinian position on the Trinity (ibid. 1. 13). Regarding the actions of God, Calvin even intensified the Augustinian view. On the basis of God’s timelessness and immutability, foreknowledge and predestination were equated. Thus the sovereignty of God became the deployment of His eternal will for creation and humanity. Calvin’s doctrine of God also falls short of faithfully including and integrating all biblical data on God.

 

၃. အနာဘက်တစ် (Anabaptism)

အဒီ ၁၆ ရာစုတွင် ပေါ်ပေါက်လာသော အနာဘက်တစ် (အများဆုံးပြုပြင်ရေးဟုလည်းခေါ်သည်) သည် ကိုယ်တိုင်ယုံကြည်မှု၊ လက်တွေ့ကျမှု၊ သမ္မာကျမ်းစာကို ဦးစားပေးသော မျိုးစုံလှုပ်ရှားမှုဖြစ်သည်။ အနာဘက်တစ်များ၏ ခရစ်ယာန်အတွေ့အကြုံလက်တွေ့ကို အလေးပေးမှုကြောင့် ဓမ္မသီအိုရီအကြောင်းအရာများကို လက်တွေ့အသုံးချမှုနှင့် ဆက်စပ်၍ ကိုင်တွယ်ခဲ့သည်။ ခြွင်းချက်အနည်းငယ်မှလွဲ၍ အနာဘက်တစ်များသည် ဓမ္မသီအိုရီအရ ဖြောင့်မတ်သူများဖြစ်ပြီး နိုင်ယာယာ သုံးပါးတစ်ဆူဝါဒကို လက်ခံခဲ့သည်။ သူတို့သည် ဘုရားသခင်အကြောင်း စူးစမ်းတွေးခေါ်မှု သို့မဟုတ် သမ္မာကျမ်းစာအခြေခံ နားလည်မှုကို မဖန်တီးခဲ့ဘဲ၊ လက်တွေ့ကိစ္စများ ရှင်းလင်းရန်လိုအပ်သလို ရိုးရာအဆုံးအမကို ထပ်မံအတည်ပြုခဲ့သည်။ သုံးပါးတစ်ဆူ ဘုရားသခင်ဆိုင်ရာ အဆုံးအမသည် ကျင့်ဝတ်နှင့် အသိုင်းအဝိုင်းဘဝအတွက် မူဘောင်အဖြစ် အရေးကြီးခဲ့သည်။ သို့သော် တစ်ခါတစ်ရံ သူတို့၏ ရိုးရာအဆုံးအမကို ရည်ညွှန်းမှုများကို ရိုးရာမှ သွေဖည်သည်ဟု ဖတ်ရှုနိုင်သည်။ ဥပမာ၊ မန်နိုဆိုင်မွန်စ်သည် သုံးပါးတစ်ဆူ ပုဂ္ဂိုလ်များကို ပုံစံ သို့မဟုတ် ဆက်နွယ်မှုများဟု မဟုတ်ဘဲ “စစ်မှန်သော ဘုရားသခင်သုံးပါး” ဟုရည်ညွှန်းပြီး “ဘုရားဖြစ်ခြင်း၊ အလိုတော်၊ တန်ခိုး၊ အမှုများ” တွင် တစ်ဆူတည်းဟု ဆိုသည် (Confession of the Triune God)။ ဤလက်တွေ့အကြောင်းအရာအတွင်း၊ သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်ကို ဂန္ထဝင်ဓမ္မသီအိုရီထက် ပိုမိုအလေးပေးသည်ကို တွေ့ရသည်။ လက်တွေ့စိုးရိမ်မှုများသည် အထဲတွင်းရှိ သုံးပါးတစ်ဆူ၏ သဘာဝထက် စီးပွားရေးဆိုင်ရာ သုံးပါးတစ်ဆူ၏ အမှုကို ပိုမိုမှီခိုတတ်သည်။

3. Anabaptism

Also known as the Radical Reformation, Anabaptism developed in the sixteenth century as a pluralistic movement with a pietistic, practical, and biblical orientation. Because of the Anabaptist emphasis on practical Christian experience, theological issues were dealt with in relation to their practical application. With few exceptions, Anabaptists were orthodox in doctrine, accepting Nicene trinitarianism. They did not develop a speculative or biblical understanding of the Godhead but rather reaffirmed traditional teaching as the clarification of practical issues required. The trinitarian doctrine of God was important to them as a framework for ethical and communal life. Occasionally, however, their references to traditional doctrine may be read as a departure from it, as when Menno Simons refers to the Trinitarian persons not as modes or relations but rather as “three, true, divine beings” who “in deity, will, power, and works” are one (Confession of the Triune God). Within this practical context, it is not surprising to find the Holy Spirit receiving a greater emphasis than in classical theology. Practical concerns tend to lean more on the work of the economic than on the nature of the immanent Trinity.

 

၄. ဂျေကိုဘပ်စ် အာမီနီယပ်စ် (၁၅၆၀–၁၆၀၉)

အာမီနီယပ်စ်သည် အယ်ရစ္စတိုတယ်-သောမတ်စ် ဉာဏဝါဒကို လိုက်နာကာ ပရိုတက်စတင့် ဓမ္မသီအိုရီတွင် ရှင်းလင်းသော ဒဿနိကမူဘောင်ဖြင့် ချဉ်းကပ်ခဲ့သည်။ သူသည် ဘုရားသခင်ကို အချိန်မရွေး၊ ရိုးရှင်း၊ မခံစားနိုင်၊ မပြောင်းလဲသော ဘုရားဟု ရိုးရာအမြင်ကို ပြင်းထန်စွာ သဘောတူခဲ့သည် (Arminius ၁:၄၃၆–၄၄၂; ၂:၃၄, ၃၅)။ အာမီနီယပ်စ်သည် အနာဂတ်လွတ်လပ်သော လူ့လုပ်ရပ်များကို ဘုရားသခင်၏ ကြိုသိခြင်းသည် အနာဂတ်လူ့အလိုနှင့် လုပ်ရပ်ကြောင့် ဖြစ်ပေါ်လာသည်ဟု အတည်ပြုခဲ့သည် (၃:၆၆, ၆၇; ၃:၄၈၂, ၄၈၃)။ တိကျစွာဆိုရလျှင် “ဖန်ဆင်းခံရသည့် လွတ်လပ်သော ရွေးချယ်မှု သို့မဟုတ် နှစ်သက်ရာပေါ် မူတည်သော အရာများတွင် အလယ်အလတ် [အမျိုးအစား] သိမှု ကြားဝင်ရမည်” (၂:၃၉)။ အာမီနီယပ်စ်သည် ဖြောင့်မတ်ခြင်း သို့မဟုတ် အပြစ်၊ နာခံခြင်း သို့မဟုတ် မနာခံခြင်းကို လုံးဝမမှတ်ယူဘဲ ဘုရားသခင်၏ မပြောင်းလဲနိုင်သော အချိန်မရွေးအမိန့်တော်ဖြင့် ပျက်စီးခြင်းနှင့် ကယ်တင်ခြင်းကို ဆုံးဖြတ်သည့် အကြွင်းမဲ့ ကြိုရွေးချယ်ခြင်းအယူကို မသက်မသာ ခံစားရသည် (၁:၂၁၂; cf. ၁:၂၁၁–၂၄၇)။ ထို့ကြောင့် အာမီနီယပ်စ်သည် နောင်တရပြီး ယုံကြည်သူများကို ကျေးဇူးပြုရန် ဘုရားသခင် အကြွင်းမဲ့အမိန့်ပေးသည်ဟု ယူဆသည် (၂၄၇)။ အာမီနီယပ်စ်၏ ဓမ္မသီအိုရီသည် ဒဿနိကမူဘောင်ထက် သမ္မာကျမ်းစာမူဘောင်တွင် လှုပ်ရှားသည်။

4. Jacobus Arminius (1560–1609)

Arminius formulated his approach to Protestant theology within an explicit philosophical framework. Following Aristotelic-Thomistic intellectualism, Arminius strongly agreed with the traditional view of God as timeless, simple, impassible, and immutable (Arminius 1:436–442; 2:34, 35). Arminius affirmed that God’s foreknowledge of future free contingent human actions was caused by the future will and action of human beings (3:66, 67; 3:482, 483). Specifically, a “middle or intermediate [kind of] knowledge ought to intervene in things that depend on the liberty of created [arbitrii] choice or pleasure” (2:39). Arminius felt uncomfortable with the idea of absolute predestination, according to which damnation and salvation are determined by God’s immutable timeless decree “without any regard whatever to righteousness or sin, to obedience or disobedience” (1:212; cf. 1:211–247). Consequently, Arminius thought that salvation is the result of God’s absolute decree, “in which he decreed to receive into favor those who repent and believe” (247). Arminius’ theology moves within a philosophical rather than biblical matrix.

 

E. ခေတ်သစ်ကာလ

ဉာဏ်အလင်းခေတ်မှစ၍ ခေတ်သစ်ဆန့်ကျင်ဘက် အတ္ထုပ္ပတ္တိဝါဒ ပေါ်ပေါက်လာမှုသည် ခရစ်ယာန်ဓမ္မသီအိုရီကို သိသာစွာ လွှမ်းမိုးခဲ့သည်။ ပလေတို-အယ်ရစ္စတိုတယ်လ် ရိုးရာအပေါ် အခြေတည်ခဲ့သော ဘုရားသခင်နှင့် ဓမ္မသီအိုရီ၏ ဂန္ထဝင်နားလည်မှုကို ဒဿနိကအယူအဆသစ်များက ပိုမိုဝေဖန်လာခဲ့သည်။ ကန့်၊ ဟေဂယ်၊ ဝှိုက်ဟက် တို့၏ တွေးခေါ်မှုကို အခြေခံ၍ လစ်ဘရယ်နှင့် ရှေ့ပြေးဓမ္မပညာရှင်များက ဓမ္မသီအိုရီအဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်သစ်များ ထုတ်လုပ်ခဲ့သည်။ မြောက်အမေရိကတွင် ဝှိုက်ဟက်၏ လုပ်ငန်းစဉ်ဒဿန (Process Philosophy) သည် လစ်ဘရယ်နှင့် အချို့အမျိုးအစားများ ဓမ္မပညာရှင်များတွင် လွှမ်းမိုးမှုရှိလာသည်။ တစ်ပြိုင်နက်တည်း ဂန္ထဝင်ဘုရားသခင်နားလည်မှုဟောင်းသည် ဆက်လက်တည်ရှိနေဆဲဖြစ်သည်။

E. The Modern Period

The rise of the modern antimetaphysical trend developed since the Enlightenment has significantly influenced Christian theology. New philosophical trends became increasingly critical of the Platonic-Aristotelic tradition on the basis of which the classical understanding of God and theology had been cast. On the basis of Kantian, Hegelian, and Whiteheadian thought new theological interpretations were produced by liberal, avant garde theologians. In North America Whiteheadian Process Philosophy is becoming influential in the thinking of an increasing number of liberal as well as some conservative theologians. At the same time, the old classical understanding of God still continues.

 

၁. ဖရက်ဒရစ် ရှလိုင်ယာမာ့ခ် (၁၇၆၈–၁၈၃၄)

ရှလိုင်ယာမာ့ခ်ကို လစ်ဘရယ်ဓမ္မသီအိုရီ၏ ဖခင်ဟု ယူဆကြသည်။ အကြောင်းမှာ သူသည် ခရစ်ယာန်ဓမ္မသီအိုရီများ တည်ဆောက်ရန် အခြေခံသစ်တစ်ခုကို ဖန်တီးခဲ့သောကြောင့်ဖြစ်သည်။ ရှလိုင်ယာမာ့ခ်အဆိုအရ ဓမ္မသီအိုရီသည် သိမှုဆိုင်ရာ ဗျာဒိတ်၊ ယုတ္တိ၊ ကျင့်ဝတ်တို့တွင် အခြေမတည်ဘဲ၊ ဘုရားသခင်အပေါ် အကြွင်းမဲ့ မှီခိုနေရခြင်းခံစားမှုဟု သတ်မှတ်သော အတွင်းစိတ်ဘာသာရေးအတွေ့အကြုံတွင် အခြေတည်သည်။ ဘုရားသခင်သည် အချိန်မရွေး၊ မပြောင်းလဲ၊ ရိုးရှင်းသောကြောင့် (Christian Faith §52, §56)၊ ထိုအထဲတွင် ခွဲခြားမှု မရှိပေ။ ထို့ကြောင့် ရှလိုင်ယာမာ့ခ်သည် သုံးပါးတစ်ဆူဆိုင်ရာ အဆုံးအမကို ဘုရားသခင်ကိုယ်တိုင်၏ တည်ရှိမှုအကြောင်း မပြောသော ဒုတိယအဆင့် ဘာသာစကားဟု ပယ်ချခဲ့သည်။ သူ့အဆိုအရ သုံးပါးတစ်ဆူဆိုင်ရာ အဆုံးအမသည် စိတ်ကူးယဉ်နိုင်ခြင်းမရှိဘဲ ဘုရားသခင်၏ ရိုးရှင်းမှုကို ဆန့်ကျင်သည်။ ၎င်းသည် ဒဿနိက၏ စူးစမ်းတွေးခေါ်မှုမှ ထုတ်လုပ်ခဲ့သော သီအိုရီဆိုင်ရာ တည်ဆောက်မှုသာဖြစ်သည် (§170–172)။

1. Friedrich Schleiermacher (1768–1834)

Schleiermacher is considered the father of liberal theology because he devised a new ground on which Christian theology should build its doctrines. Theology, according to Schleiermacher, is not grounded in cognitive revelation, reason, or ethics, but in an inner religious experience identified as the feeling of absolute dependence on God. Since God is timeless, immutable, and simple (Christian Faith §52, §56), there is no place for distinctions within Him. Consequently, Schleiermacher dismissed the doctrine of the Trinity as second-order language that does not speak about the being of God in Himself. According to him the doctrine of the Trinity is inconceivable and contradicts divine simplicity; it is a theoretical construct produced by the speculative imagination of philosophy (§170–172).

 

၂. ကားလ် ဘားသ် (၁၈၈၆–၁၉၆၈)

ဘားသ်အဆိုအရ ဘုရားသခင်သည် အာဏာရှင်ဆန်မှု သို့မဟုတ် အချုပ်အခြာအာဏာကို အကြောင်းအရာအဖြစ်ပိုင်ဆိုင်သော ရိုးရှင်းပြီး အချိန်မရွေးသော အရင်းအခြား တစ်ခုတည်းဖြစ်သည်။ ကိုယ်ပိုင်ဖြစ်ခြင်းသည် တစ်ခုတည်းဖြစ်ပြီး အရင်းအခြားနှင့် တူညီသည်။ သို့သော် ဘားသ်သည် သုံးပါးတစ်ဆူ ဘုရားသခင်ကို ယုံကြည်နိုင်ခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် သူသည် ရှလိုင်ယာမာ့ခ်၏ ဂန္ထဝင်သုံးပါးတစ်ဆူဆိုင်ရာ အဆုံးအမကို ပယ်ချခြင်းကို ပြောင်းပြန်လှန်ခဲ့ပြီး၊ ၎င်းကို လက်ခံရုံမျှမက ဖွံ့ဖြိုးစေကာ သူ၏ ဓမ္မသီအိုရီတစ်ခုလုံး၏ ဖွဲ့စည်းပုံအဖြစ် ပြုလုပ်ခဲ့သည်။ ဘားသ်သည် သြဂုတ်စတင်၏ “ပုဂ္ဂိုလ်” ဟူသော စကားလုံးသည် တိတ်ဆိတ်နေရန် မဖြစ်မနေ အတင်းအကြပ်အသုံးပြုရသော ဘာသာစကားသာဖြစ်သည်ဟူသော အမြင်ကို လိုက်နာသည်။ သုံးပါးပုဂ္ဂိုလ်သည် ဗျာဒိတ်ရှိခြင်းအချက်ကြောင့် လိုအပ်သော အရင်းအခြား တစ်ခုတည်း၏ တည်ရှိပုံသုံးမျိုးသာဖြစ်သည်။ ဘုရားသုံးဆူဝါဒကို ရှောင်ရှားရန် ခေတ်သစ်လွတ်လပ်သော ကိုယ်ပိုင်ဖြစ်ခြင်းအယူအဆကို သူတို့နှင့် မဆက်စပ်ရပေ။ အတိုချုပ်ဆိုရလျှင် ဘားသ်၏ ဘုရားသခင်နှင့် သုံးပါးတစ်ဆူနားလည်မှုသည် အကွီးနပ်စ်နှင့် အလွန်နီးစပ်သည်။ ဘားသ်နှင့် အကွီးနပ်စ်ကြား အဓိကကွဲပြားချက်မှာ ဘုရားသခင်၏ ရိုးရှင်းမှုကို အချုပ်အခြာအာဏာနှင့် တူညီစေခြင်းနှင့် အကွီးနပ်စ်၏ ဉာဏဝါဒီသုံးပါးတစ်ဆူအယူအဆကို ယေရှုခရစ်တော်တွင် ဗျာဒိတ်၏ ယုတ္တိခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာမှုဖြင့် အစားထိုးခြင်းဖြစ်သည်။

2. Karl Barth (1886–1968)

According to Barth, God is one simple, timeless essence whose content is lordship or sovereignty. His personhood is one and identical with His essence. However, Barth also manages to believe in a Trinitarian God. Thus he reverses Schleiermacher’s rejection of the classical doctrine of the Trinity, not only by adopting and developing it, but also by making it the structure of his entire Dogmatics. Barth follows Augustine’s view that “persons” is a mere convention of speech that we are forced to use not to remain silent. The three persons are modes of existence of this one essence, required by the fact of revelation. In order to avoid tritheism, the modern idea of independent personality is not to be associated with them. In short, Barth’s understanding of God and the Trinity is very close to that of Aquinas. The main differences between Barth and Aquinas are Barth’s equation of God’s simplicity with His sovereignty and the replacement of Aquinas’ intellectualistic conception of the Trinity by analysis of the logic of revelation in Jesus Christ.

 

၃. အဲလ်ဖရက် ဝှိုက်ဟက် (၁၈၆၁–၁၉၄၇)

ဝှိုက်ဟက်သည် ဘုရားသခင်ကို အထွတ်အထိပ်အဖြစ် ထားရှိသော အတ္ထုပ္ပတ္တိစနစ်တစ်ခုကို တည်ဆောက်ခဲ့သည်။ ပလေတို မူဘောင်မှ စတင်၍ ဗြိတိသျှ အတွေ့အကြုံဝါဒ (ဂျွန်လော့ခ် ၁၆၃၂–၁၇၀၄ နှင့် ဒေးဗစ်ဟူးမ် ၁၇၁၁–၁၇၇၆) တို့၏ လွှမ်းမိုးမှုအောက်တွင် စနစ်ကို တည်ဆောက်ခဲ့သည်။ ဝှိုက်ဟက်အဆိုအရ ဘုရားသခင်သည် အခြားအရာများနှင့်အတူ ကမ္ဘာကို အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုရန် တူညီသော အတ္ထုပ္ပတ္တိမူများကို လိုက်နာရမည့် အရင်းတရားတစ်ခုဖြစ်သည်။ ကမ္ဘာ့အရင်းတရားများ၏ အတ္ထုပ္ပတ္တိမူများကို ဘုရားသခင်အပေါ် အသုံးချရာတွင် ဝှိုက်ဟက်သည် ဘုရားသခင်၏ သဘာဝသည် နှစ်မျိုးခွဲရှိသည်ဟု နိဂုံးချုပ်ခဲ့သည်။ ဘုရားသခင်၏ သဘာဝတွင် မူလမျိုးခွဲသည် အချိန်မရွေး၊ အကန့်အသတ်မရှိ၊ အယူအဆဆိုင်ရာ၊ လွတ်လပ်၊ ပြည့်စုံ၊ အလားအလာ၊ တကယ့်ချို့တဲ့၊ သတိမရှိ (Whitehead ၅၂၁, ၅၂၄)။ ဘုရားသခင်၏ သဘာဝတွင် နောက်ဆက်တွဲမျိုးခွဲသည် အချိန်ရွေး၊ ဆုံးဖြတ်ခံရ၊ မပြည့်စုံ၊ အပြည့်အဝတကယ့်၊ သတိရှိ (၅၂၄)။ “ဘုရားသခင်၏ နောက်ဆက်တွဲသဘာဝသည် ကမ္ဘာ့လုပ်ငန်းစဉ်မှ လွတ်လပ်မှုများစွာကို သူ၏ကိုယ်ပိုင်တကယ့်ဖြစ်ခြင်းနှင့် ညီညွတ်မှုအတွင်း လက်ခံခြင်းဖြင့် သူ၏အတွေ့အကြုံ [သိမှု] ကို ပြည့်စုံစေခြင်းဖြစ်သည်။ ၎င်းသည် သူ၏ မူလအယူအဆတကယ့်ဖြစ်ခြင်း၏ ချို့တဲ့မှုကို ပြည့်စုံစေသော တကယ့်ဖြစ်တည်သော ဘုရားသခင်ဖြစ်သည်” (၅၃၀)။ ဤစနစ်သည် ဘုရားသခင်၏ အချိန်မရွေးမူလမျိုးခွဲကို “ဆွဲဆောင်မှု” သို့မဟုတ် “လှုံ့ဆော်မှု” ဖြင့်သာ လုပ်ဆောင်ခွင့်ပြုသည် (၅၂၂)။ ဘုရားသခင်၏ အချိန်ရွေးနောက်ဆက်တွဲသဘာဝသည် ကမ္ဘာကို သိပြီး ခံစားကာ ကိုယ်တိုင်ပြည့်စုံလာပြီး အပြည့်အဝတကယ့်ဖြစ်လာသည်။ ဝှိုက်ဟက်၏ စနစ်အရ ဘုရားသခင်သည် ကမ္ဘာကို မဖန်ဆင်းပေ။ ကမ္ဘာကို ကယ်တင်သည် (၅၂၆)။ ဘုရားသခင်သည် “ကမ္ဘာကို သူ၏ကိုယ်ပိုင်ဘဝ၏ ချက်ချင်းအဖြစ်သို့ ကယ်တင်သည်”။ ဤတွင် ကမ္ဘာ၏ “ဘုရားသခင်၏ တရားစီရင်ခြင်း” ရှိသည် (၅၂၅)။

3. Alfred Whitehead (1861–1947)

Whitehead develops a metaphysical system whose capping piece is God. From a Platonic framework Whitehead builds his system under the influence of British Empiricism—John Locke (1632–1704) and David Hume (1711–1776). According to Whitehead, God is an entity that, like any other, must conform to the same metaphysical principles valid for the interpretation of the world. By applying the metaphysical principles of worldly entities to God, Whitehead arrives at the conclusion that God’s nature is dipolar. The primordial pole in God’s nature is timeless, unlimited, conceptual, free, complete, potential, actually deficient, unconscious (Whitehead 521, 524). The consequent pole in God’s nature is temporal, determined, incomplete, fully actual, and conscious (524). “The consequent nature of God is the fulfillment of his experience [knowledge] by his reception of the multiple freedom of actuality [the world process] into the harmony of his own actualization. It is God as really actual, completing the deficiency of his mere conceptual actuality [his primordial pole]” (530). This system allows God’s timeless primordial pole to act only by means of “persuasion” or “lure” (522). God’s temporal consequent nature knows and experiences the world, thereby completing himself and reaching full reality (actuality). According to Whitehead’s system, God does not create the world; He saves it (526). God “saves the world as it passes into the immediacy of His own life.” In this consists the “divine judgment” of the world (525).

 

“ကမ္ဘာတွင် ပြုလုပ်ခဲ့သောအရာသည် ကောင်းကင်တွင် တကယ့်ဖြစ်လာပြီး ကောင်းကင်ရှိ တကယ့်ဖြစ်ခြင်းသည် ကမ္ဘာထဲ ပြန်လည်ဝင်ရောက်သည်။ ဤအပြန်အလှန်ဆက်နွယ်မှုကြောင့် ကမ္ဘာရှိ ချစ်ခြင်းသည် ကောင်းကင်ရှိ ချစ်ခြင်းထဲ ဖြတ်သန်းသွားပြီး ကမ္ဘာထဲ ပြန်လည်ရောက်ရှိလာသည်။ ဤအဓိပ္ပာယ်ဖြင့် ဘုရားသခင်သည် အဖော်ကြီး—ခံစားနိုင်သော အဖော်ဖြစ်သူဖြစ်သည်” (၅၃၂)။

“What is done in the world is transformed into a reality in heaven, and the reality in heaven passes back into the world. By reason of this reciprocal relation, the love in the world passes into the love in heaven, and floods back again into the world. In this sense, God is the great companion—the fellow-sufferer who understands” (532).

 

ထို့ကြောင့် ဘုရားသခင်နှင့် ကမ္ဘာသည် အချင်းချင်း မှီခိုနေကြသည်။ ဝှိုက်ဟက်၏ ဂန္ထဝင်တွေးခေါ်မှုကို ဝေဖန်ခြင်းသည် ကောင်းမွန်သော်လည်း၊ သူ၏ ဘုရားသခင်၏ သဘာဝနှစ်မျိုးခွဲအမြင်သည် သမ္မာကျမ်းစာတွေးခေါ်မှုထက် ဂန္ထဝင်တွေးခေါ်မှုနှင့် ပိုမိုဆင်တူသည်။

God and the world are, therefore, mutually interdependent. Even though Whitehead’s criticism of classical thought is well taken, his dipolar view of God’s nature has more in common with classical than with biblical thought.

 

၄. ဝုလ်ဖ်ဟတ် ပန်နန်ဘတ် (Wolfhart Pannenberg) (မွေး ၁၉၂၈) ပန်နန်ဘတ်သည် နှောင်းခေတ်နီယိုကလာစစ်ကယ် ဓမ္မပညာရှင်တစ်ဦးဖြစ်ပြီး � ventieth ရာစုနှောင်းပိုင်းတွင် ရေးသားခဲ့သူဖြစ်သည်။ သူ၏ဘုရားသခင်သည် အနန္တဖြစ်၍၊ အချိန်ကင်းသည်၊ အနန္တတန်ခိုးရှင်ဖြစ်၍၊ နေရာအနှံ့ရှိတော်မူသည် (Pannenberg ၁:၃၉၇–၄၂၂)။ ဘုရားသခင်၏ သုံးနိစ်စလူးကိုလည်း ဘုရားသခင်၏ တည်ရှိမှု၏ ပုံစံသုံးမျိုး (သို့မဟုတ်) နည်းလမ်းသုံးမျိုးအဖြစ် ဖော်ပြထားသည်။ ဝိညာဉ်ကို ဘုရားသခင်၏ အနှစ်သာရအဖြစ် နားလည်ရာတွင် ဉာဏ် (nous) ဟူ၍ မယူဆဘဲ၊ အသက်၏ ကိုယ်တိုင်ဆန်သော အင်အားတစ်ခုအဖြစ်သာ နားလည်ရမည်ဖြစ်ပြီး၊ ၎င်းကို မိုက်ကယ် ဖာရာဒေး (Michael Faraday) ၏ စကြဝဠာတစ်ခုလုံးကို လွှမ်းခြုံထားသော မဂ္ဂနတ်ကွင်း (universal field) အယူအဆနှင့် တူယိုနည်းဖြင့် ဖော်ပြထားသည်။ သုံးနိစ်စလူး၏ နာမည်များနှင့် ကွဲပြားမှုများကို သိရှိနိုင်ခြင်းသည် ချီးမွမ်းခြင်း၏ သုံးပါးတစ်ဆူ (economic Trinity) ကို ကိုင်တွယ်ဖော်ပြထားသော သမ္မာကျမ်းစာသက်သေခံချက်မှ ဆင်းသက်လာခြင်းဖြစ်သည်။ အတွင်းစိတ်သုံးပါးတစ်ဆူ (immanent Trinity) နှင့် ချီးမွမ်းခြင်း၏ သုံးပါးတစ်ဆူ (economic Trinity) တို့၏ ဆက်နွယ်မှုကို ပန်နန်ဘတ်၏ ဘုရားသခင်၏ လုပ်ဆောင်ချက်ကို နားလည်ပုံနှင့် ဆက်စပ်၍ ရှင်းပြထားပြီး၊ ထိုလုပ်ဆောင်ချက်သည် ဘုရားသခင်၏ ထာဝရမြဲမြံသော ကိုယ်တိုင်လုံလောက်မှုကို ထိခိုက်စေမည့် ရည်မှန်းချက်များ သတ်မှတ်ခြင်း သို့မဟုတ် အောင်မြင်ခြင်းမျိုး မပါဝင်နိုင်ဟု ဆိုသည် (၃၈၄–၃၉၆)။ ဘုရားသခင်၏ လုပ်ဆောင်ချက်ကို အတွင်းစိတ်သုံးပါးတစ်ဆူ၏ လုပ်ဆောင်ချက်ဟု သတ်မှတ်၍ မရဘဲ၊ ကမ္ဘာနှင့်ဆိုင်သော အပြင်ဘက်လုပ်ဆောင်ချက် (ad extra) အဖြစ်သာ သတ်မှတ်ရမည်ဖြစ်သည်။ ပန်နန်ဘတ်သည် ဘုရားသခင်၏ အပြင်ဘက်လုပ်ဆောင်ချက် (ad extra) ကို ထာဝရဘုရားသခင်၏ အချိန်အတွင်း ကိုယ်တိုင်တည်မြဲလာခြင်း၊ သို့မဟုတ် အခြားစကားဖြင့်ဆိုရလျှင် ဘုရားသခင်၏ ထာဝရအသက်တာ၏ အချိန်အလိုက် ပြန်လည်ထပ်ကူးခြင်း ဟု နားလည်သည်။ သို့သော် ဘာ့သ် (Barth) နှင့် ကွဲလွဲစွာ၊ ပန်နန်ဘတ်သည် ထာဝရထပ်ကူးခြင်း အယူအဆကို အတွင်းစိတ်သုံးပါးတစ်ဆူအတွင်း လူများကိုယ်တိုင် ထပ်ကူးခြင်းအတွက် အသုံးမပြုဘဲ၊ နေရာနှင့်အချိန်အတွင်း ထာဝရခမည်းတော်ဘုရားသခင်၏ ထပ်ကူးခြင်း (သားတော်နှင့် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်) အတွက်သာ အသုံးပြုသည်။

4. Wolfhart Pannenberg (b. 1928)

Pannenberg is a leading neoclassical theologian writing at the end of the twentieth century. His God is infinite, timeless, omnipotent, and omnipresent (Pannenberg 1:397–422). The three divine persons are also described as three forms or modes of God’s existence. Spirit, as essence of God, is to be understood not as intellect (nous) but rather as an impersonal force of life, further described in analogy to Michael Faraday’s idea of universal field. Knowledge about the three persons of the deity—their names and their distinctions—is derived from the biblical testimony that deals with the economic Trinity. The relationship between the immanent and economic Trinity is explained in connection with Pannenberg’s understanding of God’s action, which cannot involve the setting or the achievement of goals that would impinge on God’s eternal self-sufficiency (384–396). God’s action cannot be attributed to the immanent Trinity but rather to the immanent Trinity ad extra, that is, in relation to the world. God’s activity ad extra is understood by Pannenberg as the self-actualization of the eternal God in time or, in other words, the temporal duplication of God’s eternal life. Departing from Barth, however, Pannenberg does not apply the idea of eternal repetition to the duplication of persons in the immanent Trinity itself, but rather to the duplication of the eternal God the Father in space and time (the Son and the Spirit).

 

၅. “ဖွင့်ဟအမြင်” ဘုရားသခင် (The “Open View” of God) “ဖွင့်ဟ” ဟူသော အမည်သည် ဤအမြင်သည် ဂန္တဝင်ဓမ္မပညာ၏ ထာဝရလွန်ကဲသော ဘုရားသခင်ကို အချိန်၏ ကန့်သတ်ချက်များနှင့် အန္တရာယ်များဆီသို့ ဖွင့်ဟထားရန် တောင်းဆိုထားသည်ကို ထင်ဟပ်ပြသနေပုံရသည်။ ဘုရားသခင်၏ “ဖွင့်ဟအမြင်” ကို “လွတ်လပ်သောအလိုတော်ရှင်” (free-will theism) ဟုလည်း ခေါ်ဆိုပြီး၊ ၎င်းသည် ဝိတ်ဟက် (Whitehead) ၏ အမေရိကန် ပရိုတက်စတင့် အယူဝါဒအပေါ် သက်ရောက်မှု၏ တိုက်ရိုက်ရလဒ်အဖြစ် ပေါ်ထွက်လာခဲ့သည်။ ဤလမ်းကြောင်းသည် လစ်ဘရယ် ပရိုတက်စတင့် ဓမ္မပညာရှင် ဂျွန် ဘီ ကော့ဘ် ဂျူနီယာ (John B. Cobb, Jr.) (မွေး ၁၉၂၅) ကဲ့သို့သော လစ်ဘရယ်များတင်မကဘဲ၊ ကလတ် ပင်နော့ခ် (Clark Pinnock) (မွေး ၁၉၃၇) ကဲ့သို့သော ရှေးရိုးစွဲ ဧဝံဂေလိ ဓမ္မပညာရှင်များကြားတွင်ပါ လက်ခံမှုရရှိခဲ့သည်။ ဖွင့်ဟအမြင်သည် ဂန္တဝင်ဓမ္မပညာ၏ ပလေတို-အယ်ရစ္စတိုတယ် မူဘောင်ကို အစားထိုးရန် ဝိတ်ဟက်၏ အယူအဆများကို အသုံးပြုသည်။ ထို့ကြောင့် ဝိတ်ဟက်၏ အယူအဆများကို ခရစ်ယာန်တွေးခေါ်မှုနှင့် ကိုက်ညီအောင် အမျိုးမျိုးပြန်လည်အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုပြီးမှသာ ဓမ္မပညာအတွင်း ထည့်သွင်းအသုံးပြုသည်။ ဖွင့်ဟအမြင်၏ ရှေးရိုးစွဲဆန်သော ထောက်ခံသူများသည် ဝိတ်ဟက်၏ စနစ်၏ အချို့အချက်များကို ဥပမာ၊ ဘုရားသခင်သည် အကြွင်းမဲ့ ဖန်ဆင်းရှင်မဟုတ်ဟူသော အယူအဆ၊ ကမ္ဘာတွင် ဘုရားသခင်၏ လုပ်ဆောင်ပုံသည် ဆွဲဆောင်မှု (persuasive) နည်းလမ်းဖြင့်သာ ကန့်သတ်ခံရပြီး တစ်ခါတစ်ရံ အတင်းအကျပ်ဝင်ရောက်စွက်ဖက်မှု (coercive interventions) အတွက် နေရာမရှိဟူသော အချက်များကို ပွင့်လင်းစွာ ဝေဖန်ကြသည် (Hasker ၁၃၉၊ ၁၄၀)။ ထိုဝေဖန်မှုများရှိသော်လည်း၊ ဖွင့်ဟအမြင်သည် ဘုရားသခင်၏ နှစ်မျိုးတူညီသော သဘာဝ (dipolar nature) ၏ ပြုပြင်ထားသော မူကွဲကို တိတ်တဆိတ် လက်ခံထားသည်။ ဘုရားသခင်သည် တစ်ချိန်တည်းတွင် အချိန်ကင်းပြီး အချိန်နှင့်ဆိုင်သည်။ ဂန္တဝင်ဘုရားဝါဒ၏ အချိန်ကင်းသော ဘုရားသခင်နှင့် မတူဘဲ၊ “လွတ်လပ်သောအလိုတော်ရှင်” ဘုရားသခင်သည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန်၊ အနာဂတ်အစဉ်အလာအတွင်း ဖန်ဆင်းခံသတ္တဝါများနှင့် တိုက်ရိုက်ဆက်ဆံနိုင်သည်။ သို့သော် ဝိတ်ဟက်၏ ဘုရားသခင်၏ အသိပညာအမြင် (သမ္မာကျမ်းစာအမြင်မဟုတ်ဘဲ) ကို လက်ခံခြင်းဖြင့်၊ ဖွင့်ဟအမြင်သည် ဘုရားသခင်၏ အသိပညာကို အတိတ်နှင့် ပစ္စုပ္ပန်အတိုင်းအတာသို့သာ ကန့်သတ်ထားသည်။ အခြားစကားဖြင့်၊ ဖွင့်ဟအမြင်သည် လူသားများ၏ လွတ်လပ်သောလုပ်ရပ်များကို ဘုရားသခင်ကြိုတင်သိတော်မူခြင်း (divine foreknowledge) အတွက် နေရာမထားပေးတော့ပေ (Pinnock ၁၂၄; Hasker ၁၈၇)။ ဤယုံကြည်ချက်သည် သမ္မာကျမ်းစာပရောဖက်ပြုချက်များကို မရေရာမှုဖြစ်စေသည်။ ထို့ပြင် ဘုရားသခင်၏ ကွယ်ကဲမှုသည် အဆုံးမှအစပြုခြင်းကို မသိတော်မူသောကြောင့် ကျွန်ုပ်တို့ကို အကောင်းဆုံး ရေရှည်ရွေးချယ်မှုပြုလုပ်ရန် ဦးဆောင်၍မရတော့ပေ (Basinger ၁၆၃)။

5. The “Open View” of God

The “open” designation seems to reflect the fact that this view calls for the openness of the eternal transcendent God of classical theology to the limitations and risks of the temporal world. The open view of God, also designated as “free-will theism,” has developed as a direct result of Whitehead’s influence on American Protestantism. This trend has gained acceptance not only among liberal Protestant theologians such as John B. Cobb, Jr. (b. 1925), but also among conservative evangelical theologians such as Clark Pinnock “(b. 1937). The open view uses Whiteheadian understandings to replace the Platonic-Aristotelian framework of classical theology. Whitehead’s views, consequently, are incorporated into theology only after suffering various degrees of reinterpretation and adaptation to Christian thinking. The more conservative proponents of the open view are forthright in their criticism of some aspects of Whitehead’s system, such as the idea that God is not the absolute Creator and that God’s way of acting in the world is limited to a persuasive mode, leaving no room for occasional coercive interventions (Hasker 139, 140). In spite of these criticisms, the open view of God implicitly assumes a modified version of God’s dipolar nature. God is, at the same time, timeless and temporal. Unlike the timeless God of classical theism, the God of “free-will theism” is able to enter into direct relationships with His creatures within the past, present, and future sequence of time. However, by adopting the Whiteheadian, rather than biblical, view of divine knowledge, the open view limits God’s knowledge to the past and present dimensions of time. In other words, the open view of God makes no room for divine foreknowledge of the free actions of human beings (Pinnock 124; Hasker 187). This conviction renders biblical prophecy uncertain. Moreover, divine providence cannot lead us to make the best long-term choice simply because God does not know the end from the beginning (Basinger 163).

 

ဃ. ဆဋ္ဌမနေ့ အဒ္ဗင်တစ်သည် (Seventh-day Adventists) ဆဋ္ဌမနေ့ အဒ္ဗင်တစ်သူများသည် ဘုရားသခင်နှင့် သုံးပါးတစ်ဆူဆိုင်ရာ အဆုံးအမကို စနစ်တကျ ဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်စေခြင်းမှ ရှောင်ကြဉ်ကာ၊ အယူဝါဒဆိုင်ရာနှင့် ဓမ္မပညာဆိုင်ရာ ထုတ်ပြန်ချက်များတွင်သာ ကန့်သတ်ထားခဲ့ကြသည်။ ဓမ္မပညာဆိုင်ရာ ထုတ်ပြန်ချက်အများစုကို ခရစ်တော်၏ သွေးတော်ရွှင်းခြင်း၊ ကယ်တင်ခြင်းနှင့် ရွေးနုတ်ခြင်းဆိုင်ရာ လေ့လာမှုများအခြေခံဖြင့် ထုတ်လုပ်ခဲ့ကြသည်။ အမှန်တကယ်ပင် သမ္မာကျမ်းစာကိုသာ ဓမ္မပညာလုပ်ငန်းအတွက် တစ်ခုတည်းသော အချက်အလက်ရင်းမြစ်အဖြစ် အလေးပေးခြင်းကြောင့် ဘုရားသခင်ဆိုင်ရာ ဓမ္မပညာဆိုင်ရာ တွေးခေါ်မှုသည် လုံးဝအသစ်ဖြစ်သော တော်လှန်ရေးဆန်သော အစပြုမှုတစ်ရပ် ရရှိခဲ့သည်။ ရိုးရာဓမ္မပညာဆိုင်ရာ ရပ်တည်ချက်များကို စနစ်တကျ သံသယဝင်ပြီး ဝေဖန်တတ်သော အဒ္ဗင်တစ်သူများသည် သမ္မာကျမ်းစာတစ်ခုတည်းကိုသာ အခြေခံ၍ အယူဝါဒများ တည်ဆောက်ရန် ဆုံးဖြတ်ခဲ့ကြသည်။ ဤလုပ်ငန်းစဉ်သစ်တွင် ပါဝင်သော အခက်အခဲများကြောင့်ပင် ဘုရားသခင်ဆိုင်ရာ အယူဝါဒဆိုင်ရာ အဒ္ဗင်တစ်ထုတ်ပြန်ချက်များ အလွန်နည်းပါးရှိခဲ့သည်။ အဒ္ဗင်တစ်များတွင် သုံးပါးတစ်ဆူဆိုင်ရာ အယူဝါဒ၏ တိုးတက်ဖွံ့ဖြိုးလာသော ထုတ်ပြန်ချက်များသည် အဓိကအားဖြင့် သုံးမျိုးရှိသည်။ အချိန်အလိုက် အဆင့်နိမ့်ကျမှု (temporal subordinationism) ပါဝင်သည့်ဟာမျိုး၊ ဂန္တဝင်အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်ကို ငြင်းပယ်သည့်ဟာမျိုး၊ သုံးပါးတစ်ဆူကို ခရစ်ယာန်ဘုရားသခင်၏ သမ္မာကျမ်းစာအယူအဆအဖြစ် အတည်ပြုသည့်ဟာမျိုးတို့ ဖြစ်သည်။ ဤသုံးမျိုးကို ဖော်ပြပြီးနောက် ခေတ်သစ်လမ်းကြောင်းများကို အတိုချုံးဖော်ပြပါမည်။

F. Seventh-day Adventists

Seventh-day Adventists have limited themselves to dogmatic and theological statements, staying away from a systematic development of the Doctrine of God and the Trinity. Most theological statements have been produced within the context of studies about Christology, atonement, and redemption. In a very real sense, Adventist emphasis on Scriptures as the sole source of data for executing theology has given theological reflection on God a new and revolutionary start. Systematically distrustful and critical of traditional theological positions, Adventists were determined to build doctrines on the basis of Scripture alone. The difficulties implicit in this fresh approach may account for the scant number of Adventist statements on the doctrine of God. Among Adventists, developmental theological statements about the doctrine of the Trinity are mainly of three kinds: those that involved temporal subordinationism, those in which the classical interpretation of the doctrine on the Trinity is rejected, and those that affirm the Trinity as the biblical conception of the Christian God. Following a description of these, a brief reference to contemporary trends will be made.

 

၁. အချိန်အလိုက် အဆင့်နိမ့်ကျမှု (Temporal Subordinationism) ၁၈၅၄ ခုနှစ်တွင် ဂျေ အမ် စတီဖင်ဆန် (J. M. Stephenson) သည် သွေးတော်ရွှင်းခြင်းအကြောင်း ရေးသားရာတွင် ခရစ်တော်သည် ခမည်းတော်အားဖြင့် အချိန်အလိုက် ဖြစ်တည်လာခဲ့သည် (မွေးဖွားခံရသည်) ဟူသော အဆင့်နိမ့်ကျမှုကို ရှင်းလင်းစွာ ငြင်းခုံခဲ့သည် (Stephenson ၁၂၆)။ ဖြစ်တည်လာခဲ့သည်ဖြစ်၍ ခရစ်တော်သည် ဘုရားဖြစ်သော်လည်း ထာဝရမဟုတ်ပေ (ibid. ၁၂၈)။ စတီဖင်ဆန်သည် ဆီမီ-အာရီယန် ခရစ်တော်ဗေဒ (semi-Arian Christology) ကို လက်ခံခဲ့သည် (cf. “Christology,” SDA Encyclopedia ၁၀:၃၅၂–၃၅၄)။ အလားတူအမြင်များကို ထောက်ခံခဲ့သော ရှေ့ဆောင်များမှာ ဂျိမ်းစ် ဝိုက် (James White) (၁၈၂၁–၁၈၈၁)၊ ဂျိုးဆက် ဘိတ် (Joseph Bates) (၁၇၉၂–၁၈၇၂)၊ ယူရိုင်ယာ စမစ် (Uriah Smith) (၁၈၃၂–၁၉၀၃)၊ ဂျေ အိပ်ချ် ဝါဂနာ (J. H. Waggoner) (၁၈၂၀–၁၈၈၉)၊ အီး ဂျေ ဝါဂနာ (E. J. Waggoner) (၁၈၅၅–၁၉၁၆)၊ နှင့် ဒဗလျူ ဒဗလျူ ပရက်စကော့တ် (W. W. Prescott) (၁၈၅၅–၁၉၄၄) တို့ဖြစ်သည်။ သို့သော် ဤမှားယွင်းသော အယူအဆကို အလွိုက်သိပ်မထားသင့်ပေ။ အကြောင်းမှာ အီး ဂျေ ဝါဂနာနှင့် ယူရိုင်ယာ စမစ်တို့သည် ၎င်းကို ယေရှုခရစ်တော်၏ “ဘုရားအပြည့်အစုံ ကိုယ်တိုင်တွင် ရှိတော်မူသည်” (ကောလောသဲ ၂:၉) ဟူသော အပြည့်အဝဘုရားဖြစ်မှုနှင့် ကိုက်ညီပြီး လျော့နည်းစေခြင်းမဟုတ်ဟု ယူဆခဲ့ကြသောကြောင့်ဖြစ်သည် (see also E. J. Waggoner ၄၄; Smith ၁၇)။

1. Temporal Subordinationism

As early as 1854 J. M. Stephenson, writing on the atonement, clearly argued in favor of subordinationism, according to which Christ would have been temporally generated by the Father, that is, begotten by the Father (Stephenson 126). Being generated, Christ was divine, yet not eternal (ibid. 128); Stephenson accepted a semi-Arian Christology (cf. “Christology,” SDA Encyclopedia 10:352–354). Other pioneers endorsing similar views were James White (1821–1881), Joseph Bates (1792–1872), Uriah Smith (1832–1903), J. H. Waggoner (1820–1889), E. J. Waggoner (1855–1916), and W. W. Prescott (1855–1944). Much should not be made of this erroneous teaching, however, since both E. J. Waggoner and Uriah Smith considered it compatible with, and not detracting from, the full divinity of Jesus as the “fulness of the Godhead bodily” (Col. 2:9, KJV; see also E. J. Waggoner 44; Smith 17).

 

၂. ဂန္တဝင်အယူဝါဒကို ငြင်းပယ်ခြင်း အချို့ ဆဋ္ဌမနေ့ အဒ္ဗင်တစ် စာရေးဆရာများသည် သုံးပါးတစ်ဆူဆိုင်ရာ ဂန္တဝင်ဓမ္မပညာအဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်ကို ငြင်းပယ်ခဲ့ကြသော်လည်း၊ ၎င်းသည် သမ္မာကျမ်းစာတွင် ဖော်ပြထားသော သုံးပါးတစ်ဆူဆိုင်ရာ ဗျာဒိတ်ကျမ်းကို ငြင်းပယ်ခြင်းမျိုး မဟုတ်ပေ။ အကြောင်းမှာ သူတို့ငြင်းပယ်သည်မှာ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်ကိုသာ ဖြစ်ပြီး အချက်အလက်များကို မဟုတ်ပေ။ ဂန္တဝင်အယူဝါဒကို မကြာခဏ အလွန်အားနည်းသော အကြောင်းပြချက်များဖြင့် ငြင်းပယ်တတ်သည်။ ဥပမာ “သုံးပါးတစ်ဆူ” ဟူသော စကားလုံးကို သမ္မာကျမ်းစာတွင် မတွေ့ခြင်း၊ သို့မဟုတ် ထိုအယူဝါဒသည် ဘုရားသခင်ပေးသနားတော်မူသော ကျွန်ုပ်တို့၏ အသိဉာဏ်နှင့် အကြောင်းပြချက်နှင့် ဆန့်ကျင်နေခြင်း စသည်တို့ဖြစ်သည်။ တစ်ခါတစ်ရံ မှားယွင်းသော အကြောင်းပြချက်များဖြင့် ငြင်းပယ်တတ်သည်။ ဥပမာ သုံးပါးတစ်ဆူအယူဝါဒသည် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်ကို ကိုယ်တိုင်ဆန်သော လွှမ်းမိုးမှုတစ်ခုအဖြစ်သာ သွန်သင်သည်ဟု ဆိုခြင်း စသည်တို့ဖြစ်သည်။ သို့သော် ပို၍ဆိုးရွားသော ဓမ္မပညာဆိုင်ရာ အကြောင်းပြချက်များလည်း တင်ပြခဲ့ကြသည်။ ထို့ကြောင့် အချို့ အဒ္ဗင်တစ်ရှေ့ဆောင်များသည် အတွင်းစိတ်သုံးပါးတစ်ဆူ၏ ဂန္တဝင်အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်သည် သမ္မာကျမ်းစာတွင် တင်ပြထားသော ချီးမွမ်းခြင်း၏ သုံးပါးတစ်ဆူနှင့် မကိုက်ညီဟု နားလည်ခဲ့ကြသည် (Frisbie, in RH Mar. ၁၂, ၁၈၅၇)။ အချို့က ထိုအဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်ကို မှန်ကန်သည်ဟု လက်ခံပါက သမ္မာကျမ်းစာတွင် သွန်သင်ထားသော သုံးပါးတစ်ဆူ၏ သမိုင်းဝင်လုပ်ဆောင်ချက်များ၊ အထူးသဖြင့် လက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ်တွင် ခရစ်တော်၏ သွေးတော်ရွှင်းခြင်း၏ ဘုရားဖြစ်မှုဆိုင်ရာ အဓိပ္ပာယ်ကို အပြင်းအထန် ပြန်လည်အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုရမည်ဟု ရှင်းလင်းစွာ မြင်ခဲ့ကြသည်။ ဂျိမ်းစ် ဝိုက်က အတွင်းစိတ်သုံးပါးတစ်ဆူ၏ တစ်ခုတည်းဖြစ်မှုကို ဂန္တဝင်အယူဝါဒက အလေးပေးခြင်းသည် ဘုရားသခင်လူသုံးနိစ်စလူးကြား ကွဲပြားမှုများကို မရှင်းလင်းစေဟု တွေ့ရှိခဲ့သည် (Day-Star, Jan. ၂၄, ၁၈၄၆)။ လော့ဘရို့ဂျ် (Loughborough) က ဘုရားသခင်သည် လူသုံးနိစ်စလူး မဟုတ်ဘဲ လူတစ်နိစ်စလူးသာ ဖြစ်သည်ဟု ဆိုခဲ့သည် (RH Nov. ၅, ၁၈၆၁)။ ထို့ကြောင့် ခမည်းတော်နှင့် သားတော်သည် တူညီသော လူတစ်နိစ်စလူးဖြစ်သည်ဟု အကြံပြုခဲ့သည် (Canright, in RH June ၁၈, ၁၈၆၇; Bates ၂၀၄, ၂၀၅)။ ထိုလူများ ရောထွေးမှုကို ခရစ်တော်ကို ထာဝရဘုရားသခင်နှင့် တထပ်တည်း သတ်မှတ်ခြင်းဟု မှန်ကန်စွာ အကဲဖြတ်ခဲ့ပြီး၊ ထိုသည်သည် သမိုင်းဝင်ယေရှုခရစ်တော်၏ ဘုရားဖြစ်မှုကို လျော့နည်းစေသည် (J. White, in RH June ၆, ၁၈၇၁)၊ သူ၏ သွေးတော်ရွှင်းခြင်းကို လျော့နည်းစေသည် (J. White, in RH Nov. ၂၉, ၁၈၇၇; Stephenson ၁၅၁; Hull, in RH Nov. ၁၀ နှင့် Nov. ၁၇, ၁၈၅၉; J. H. Waggoner ၁၇၄)။ အခြားတစ်ဖက်တွင် အစောပိုင်း အဒ္ဗင်တစ်သူများသည် သမ္မာကျမ်းစာအချက်အလက်များနှင့် ဂရိဒဿနိကဗေဒအယူအဆများဖြင့် ပြုလုပ်ထားသော ဂန္တဝင်အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်ကို ခွဲခြားမှုမရှိခဲ့သောကြောင့် အဒ္ဗင်တစ်သမိုင်းအစောပိုင်းဆယ်စုနှစ်များတွင် သုံးပါးတစ်ဆူဆန့်ကျင်ရေး စိတ်ဓာတ် ကျယ်ပြန့်ခဲ့သည်။

2. Rejection of the Classical Doctrine

The rejection of the classical theological interpretation of the doctrine of the Trinity by some Seventh-day Adventist authors does not necessarily entail a rejection of the biblical revelation about the Trinity, because they reject the interpretation, not the facts themselves. The classical doctrine is frequently rejected on the basis of very weak arguments, such as that the word “Trinity” is not biblical or that the doctrine is against our God-given sense and reason. Sometimes the doctrine of the Trinity is rejected on the basis of wrong arguments, such as, for instance, that it teaches that the Holy Spirit is a person rather than an impersonal influence. However, more serious theological reasons have been submitted for rejecting the classical doctrine on the Trinity. Thus, some Adventist pioneers understood that the classical interpretation of the immanent Trinity was incompatible with the economic Trinity as presented in Scriptures (Frisbie, in RH Mar. 12, 1857). Others clearly perceived that, should such an interpretation be accepted as correct, the biblical teachings about the historical actions of the Trinity would need to be radically reinterpreted, notably the teaching about the divine reality of Christ’s atonement on the cross. James White found that the emphasis placed by the classical doctrine of the Trinity on the oneness of the immanent Trinity involved a lack of clarity regarding the distinctions among divine persons (Day-Star, Jan. 24, 1846) Loughborough went so far as to say that God is one person rather than three (RH Nov. 5, 1861), thus suggesting that the Father and the Son are the same person (Canright, in RH June 18, 1867; Bates 204, 205). Such a confusion of persons was correctly evaluated as involving the identification of Christ with the eternal God (J. White, in RH June 6, 1871), thus diminishing the divine status (J. White, in RH Nov. 29, 1877) of the historical Jesus Christ and His atonement (Stephenson 151; Hull, in RH Nov. 10 and Nov. 17, 1859; J. H. Waggoner 174). On the other hand, since early Adventists did not differentiate between biblical facts and their classical interpretation as conditioned by Greek, philosophical ideas, an antitrinitarian sentiment was pervasive during the first decades of Adventist history.

 

၃. သမ္မာကျမ်းစာသုံးပါးတစ်ဆူကို အတည်ပြုခြင်း အစောပိုင်း အချိန်အလိုက် အဆင့်နိမ့်ကျမှု၊ သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်ကို ကိုယ်တိုင်ဆန်သော အရာအဖြစ် တွေးတောခြင်း (Smith ၁၀)၊ နှင့် ဂန္တဝင်သုံးပါးတစ်ဆူအယူဝါဒကို ပြင်းပြင်းထန်ထန် ဝေဖန်ခြင်းတို့ ရှိခဲ့သော်လည်း၊ အဒ္ဗင်တစ်တွေးခေါ်သူ အများစုသည် ခရစ်ယာန်ဘုရားသခင်သည် ကောင်းကင်ဘုံရှိ ခမည်းတော်တစ်ပါးတည်းသာ ဖြစ်သည်မဟုတ်ဘဲ၊ သမိုင်းဝင်ယေရှုခရစ်တော်နှင့် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်ကိုပါ ဘုရားလူသုံးနိစ်စလူးအဖြစ် ပါဝင်သည်ဟူသော သမ္မာကျမ်းစာဖော်ပြချက်ကို ယုံကြည်ခဲ့ကြသည်။ ခရစ်တော်၏ အပြည့်အဝဘုရားဖြစ်မှုကို အထူးသဖြင့် အီး ဂျေ ဝါဂနာက ၁၈၈၈ တွင် အလေးပေးခဲ့သည်။ ၁၈၉၂ တွင် ပစိဖိတ် ပရက်စ် (Pacific Press) က ဆမျူးယယ် တီ စပီယာ (Samuel T. Spear) ၏ သုံးပါးတစ်ဆူဆိုင်ရာ ဆောင်းပါးကို ပြန်စပ်ထုတ်ဝေရာတွင် သုံးပါးတစ်ဆူအယူဝါဒကို ရှင်းလင်းစွာ တင်ပြခဲ့သည်။ စပီယာသည် အဒ္ဗင်တစ်မဟုတ်သောကြောင့် သူ၏ဆောင်းပါးတွင် ရိုးရာအတိုင်း တစ်ဆူတည်းသော ဘုရား (Deo uno) ကို အလေးပေးထားပြီး သားတော်လူနိစ်စလူးနှင့်ပတ်သက်၍ တည်တံ့ခြင်း အဆင့်နိမ့်ကျမှု (ontological subordinationism) အနည်းငယ် ကျန်ရစ်နေသည်။ တိကျမှု တိုးလာသည်နှင့်အမျှ ဆဋ္ဌမနေ့ အဒ္ဗင်တစ်အသင်းတော်သည် သုံးပါးတစ်ဆူအယူဝါဒကို အတည်ပြုခဲ့သည်။ ပထမဆုံး “တရားမဝင်” ၁၈၇၂ ထုတ်ပြန်ချက် (ယူရိုင်ယာ စမစ်ရေးသား)၊ ၁၉၃၁ နှင့် ၁၉၈၀ တရားဝင် ယုံကြည်ချက်ထုတ်ပြန်ချက်များတွင် ဖြစ်သည်။ အဲလင် ဝိုက် (Ellen White) ၏ ၁၈၉၈ ထုတ်ပြန်ချက် “ခရစ်တော်၌ အသက်ရှင်ခြင်း မူလ၊ ချေးငှားခြင်းမရှိ၊ ဆင်းသက်လာခြင်းမရှိ” (DA ၅၃၀) သည် သုံးပါးတစ်ဆူကို စစ်မှန်သော သမ္မာကျမ်းစာအယူအဆအဖြစ် အတည်ပြုခြင်း (Dederen ၅, ၁၂) နှင့် ၎င်းကို ထူးခြားစွာ နားလည်ခြင်း၏ အစပြုမှတ်ဖြစ်ခဲ့သည်။ အဲလင် ဝိုက်၏ ထုတ်ပြန်ချက်သည် အစောပိုင်း အဒ္ဗင်တစ် ခရစ်တော်ဗေဒနှင့် ဘုရားသခင်ဆိုင်ရာ အယူဝါဒတွင် ပါဝင်သော အချိန်မတိုင်မီ ခရစ်တော်၏ အချိန်အလိုက် အဆင့်နိမ့်ကျမှု အမှားကို ပယ်ရှားရုံသာမက၊ သားတော်၏ ထာဝရ၊ တည်တံ့ခြင်း အဆင့်နိမ့်ကျမှုပါဝင်သော ဂန္တဝင်အယူဝါဒမှ လိုအပ်သော ခွဲထွက်ခြင်းကိုလည်း အချက်ပြခဲ့သည် (Dederen ၁၃)။ ဘုရားသခင်၏ ထာဝရတည်ရှိမှုတွင် ထာဝရ မွေးဖွားခြင်း သို့မဟုတ် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ ထာဝရ ဆင်းသက်လာခြင်း မရှိပေ။ သားတော်၏ မွေးဖွားခြင်းနှင့် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ ဆင်းသက်လာခြင်းဆိုင်ရာ သမ္မာကျမ်းစာအယူအဆများကို ဖန်ဆင်းခြင်းနှင့် ရွေးနုတ်ခြင်းလုပ်ငန်းတွင် သုံးပါးတစ်ဆူ၏ သမိုင်းဝင် ကိုယ်ပိုင်လုပ်ဆောင်ချက်များအဖြစ် နားလည်ရမည်။ ဘုရားသခင်၏ တည်ရှိမှုတွင် မူလမှပင် အတူတကွရှိနေသော (coprimordiality) သုံးနိစ်စလူး တန်းတူညီမျှ၊ ထာဝရ၊ မူလမရှိသော လူသုံးနိစ်စလူး ရှိသည်။ ထို့ပြင် အဒ္ဗင်တစ်သည် လူဆိုသည်မှာ သမ္မာကျမ်းစာအဓိပ္ပာယ်အရ ဉာဏ်ရည်နှင့် လုပ်ဆောင်မှု ဗဟိုချက်သုံးခု တစ်ဦးချင်းရှိသည်ဟု နားလည်သည် (Dederen ၁၅)။ နောက်ဆုံး ဘုရားသခင်ကို အချိန်ကင်းသည်ဟု ဒဿနိကဗေဒအရ မယူဆတော့ဘဲ သမ္မာကျမ်းစာတွင် တင်ပြထားသော သမိုင်းဝင်ဘုရားသခင်အဖြစ် လက်ခံခြင်းဖြင့် အဒ္ဗင်တစ်သည် အတွင်းစိတ်သုံးပါးတစ်ဆူနှင့် ချီးမွမ်းခြင်း၏ သုံးပါးတစ်ဆူ ဆက်နွယ်မှုကို တူညီခြင်း (identity) အဖြစ် မှတ်ယူသည်။ ကယ်တင်ခြင်းလုပ်ငန်းများကို အချိန်နှင့် သမိုင်းတွင် အတွင်းစိတ်သုံးပါးတစ်ဆူက ကိုယ်တိုင် လုပ်ဆောင်သည် (Guy ၁၃)။ ထိုလုပ်ဆောင်ချက်ကို ကိုယ်စိတ်နှင့် လုပ်ဆောင်မှု ဗဟိုချက်များအဖြစ် ယူဆထားသော လူသုံးနိစ်စလူးမှတစ်ဆင့် လုပ်ဆောင်သည်။ ထို့ကြောင့် သမိုင်းတွင် ဘုရားသခင်၏ လုပ်ဆောင်ချက်များ၏ မခွဲခြားနိုင်မှုကို ဩဂုတ်စတင် ရိုးရာအတိုင်း အနှစ်သာရ တစ်ခုတည်းဖြစ်မှုကြောင့် ဖြစ်သည်ဟု မယူဆဘဲ၊ ရွေးနုတ်ခြင်း သမိုင်းဝင်တာဝန်တစ်ခ“Tည်း ဖြစ်မှုကြောင့်ဟု ယူဆသည် (Dederen ၂၀)။ ဤရပ်တည်ချက်တွင် ပါဝင်သော သုံးဘုရားဝါဒ (Tritheism) အန္တရာယ်သည် ဘုရားသခင်၏ တစ်ခုတည်းဖြစ်မှုကို လူ့လူမှုအဖွဲ့အစည်း သို့မဟုတ် လုပ်ဆောင်မှု ညီညွတ်ရုံမျှသာ တူယိုနည်းဖြင့် လျော့နည်းစေသောအခါ အမှန်တကယ် ဖြစ်ပေါ်လာနိုင်သည်။ သို့သော် ထိုလုပ်ဆောင်မှု ညီညွတ်ရုံသာမက၊ ဘုရားသခင်သည် သမိုင်းတွင် ကိုယ်တိုင်ဗျာဒိတ်ပြုရာတွင် ကျွန်ုပ်တို့၏ လူ့အကြောင်းပြချက် ကန့်သတ်ချက်ကို လွန်ကဲသော တစ်ခုတည်းသော တည်ရှိမှုဟု မြင်ရမည် (Prescott ၁၇)။ ဂန္တဝင်သုံးပါးတစ်ဆူအယူဝါဒက ဆိုသည့် ဘုရားသခင်၏ အတွင်းစိတ်ဖွဲ့စည်းပုံကို လူ့ဉာဏ်ဖြင့် နားလည်နိုင်သည်ဟု လုံးဝမဆိုနိုင်ပေ။ ဖန်ဆင်းခြင်းတစ်ခုလုံးနှင့်အတူ ဘုရားသခင်၏ တစ်ခုတည်းဖြစ်မှုကို ယုံကြည်ခြင်းဖြင့်သာ လက်ခံရမည် (ယာကုပ် ၂:၁၉)။ အဲလင် ဝိုက်က ဤသို့ရေးသားခဲ့သည်။ “ဘုရားသခင်ကိုယ်တိုင် သူ၏နှုတ်ကပတ်တော်တွင် ပေးထားသော ဗျာဒိတ်ကျမ်းကို လေ့လာရန်ဖြစ်သည်။ ဤအရာကို နားလည်ရန် ကြိုးစားနိုင်သည်။ သို့သော် ထို့ထက်ကျော်လွန်၍ မဝင်ရ။ အမြင့်ဆုံးဉာဏ်ရည်ရှိသူများပင် ဘုရားသခင်၏ သဘာဝကို ခန့်မှန်းတွက်ဆရန် ကြိုးစားနေသမျှ ပင်ပန်းနွမ်းနယ်သွားနိုင်သည်။ သို့သော် ထိုကြိုးစားမှုသည် အချည်းနှီးဖြစ်သွားမည်။ ဤပြဿနာကို ကျွန်ုပ်တို့ဖြေရှင်းရန် မပေးထားပေ။ လူ့ဉာဏ်ဖြင့် ဘုရားသခင်ကို နားလည်နိုင်မည် မဟုတ်။ သူ၏ သဘာဝကို ခန့်မှန်းတွက်ဆခြင်းတွင် မပါဝင်ရ။ ဤနေရာတွင် တိတ်ဆိတ်ခြင်းသည် အကောင်းဆုံး စကားပြောခြင်းဖြစ်သည်။ အနန္တဉာဏ်တော်ရှင်သည် ဆွေးနွေးခြင်းထက် အထက်၌ ရှိတော်မူသည်။” (MH ၄၂၉)။

3. Affirmation of the Biblical Trinity

In spite of early temporal subordinationism, the tendency to think about the Holy Spirit in impersonal terms (Smith 10), and a strong critical stance against the classical doctrine of the Trinity, most Adventist thinkers have believed in the biblically revealed teaching that the Christian God is not circumscribed to the Person of the Father in heaven, but also includes the historical Jesus Christ and the Holy Spirit as divine Persons. The truth of the full divinity of Christ was specially emphasized by E. J. Waggoner in 1888. In 1892 the doctrine of the Trinity was set forth explicitly when the Pacific Press reprinted Samuel T. Spear’s article on the Trinity. Since Spear was not an Adventist, it is not surprising to find in his article a strong emphasis on the Deo uno of tradition and a remnant of ontological subordinationism regarding the person of the Son. With increasing levels of precision the Seventh-day Adventist Church affirmed the doctrine of the Trinity, first in the “unofficial” 1872 statement penned by Uriah Smith, and in the 1931 A.D. 1980 official statements of belief. Ellen White’s 1898 statement that “in Christ is life, original, unborrowed, underived” (DA 530) constituted the starting point both for the affirmation of the Trinity as an authentic, biblical teaching (Dederen 5, 12), and for a distinctive way of understanding it as a doctrine. Ellen White’s statement dismissed not only the basic error included in both early Adventist Christology and doctrine of God, namely, the temporal subordinationism of the preexistent Christ, but it also signaled the necessary departure from the classical doctrine (Dederen 13), which involved the eternal, ontological subordination of the Son. In God’s eternal being there is no eternal generation, and consequently, no eternal procession of the Spirit. The biblical concepts on the generation of the Son and the procession of the Holy Spirit must be understood as belonging to the historical personal acts of the Trinity in the work of Creation and redemption. In the being of God is an essential coprimordiality of three coequal, coeternal, nonoriginated persons. Moreover, Adventism conceives the idea of persons in its biblical sense, as referring to three individual centers of intelligence and action (Dederen 15). Finally, having departed from the philosophical conception of God as timeless and having embraced the historical conception of God as presented in the Bible, Adventists envisage the relation between the immanent and economic Trinity as one of identity rather than correspondence. The works of salvation are produced in time and history by the immanent Trinity (Guy 13) by way of its different Persons, conceived as centers of consciousness and action. Consequently, the indivisibility of God’s works in history is not conceived by Adventists as being determined by the oneness of essence—as taught in the Augustinian classical tradition—but rather by the oneness of the historical task of redemption (Dederen 20). The danger of Tritheism involved in this position becomes real when the oneness of God is reduced to a mere unity conceived in analogy to a human society or a fellowship of action. Beyond such a unity of action, however, it is necessary to envision God as the one single reality which, in the very acts by which He reveals Himself directly in history, transcends the limits of our human reason (Prescott 17). In no way could human minds achieve what the classical doctrine about the Trinity claims to perceive, namely, the description of the inner structure of God’s being. Together with the entire Creation, we must accept God’s oneness by faith (James 2:19). Ellen White wrote: “The revelation of Himself that God has given in His word is for our study. This we may seek to understand. But beyond this we are not to penetrate. The highest intellect may tax itself until it is wearied out in conjectures regarding the nature of God, but the effort will be fruitless. This problem has not been given us to solve. No human mind can comprehend God. None are to indulge in speculation regarding His nature. Here silence is eloquence. The Omniscient One is above discussion” (MH 429).

 

၄. ခေတ်သစ်လမ်းကြောင်းများ ယေဘုယျအားဖြင့် ခေတ်သစ် အဒ္ဗင်တစ်သူများသည် ကယ်တင်ခြင်းနှင့် နောက်ဆုံးကာလဆိုင်ရာ အကြောင်းအရာများကို ဆက်လက်ဗဟိုပြုခဲ့ကြသည်။ ထို့ကြောင့် ဘုရားသခင်ဆိုင်ရာ အယူဝါဒ၏ နည်းပညာဆိုင်ရာ ဆွေးနွေးမှုသည် ပြဿနာတစ်ရပ် မဖြစ်လာခဲ့ပေ။ သို့သော် သွေးတော်ရွှင်းခြင်း၊ ဖြောင့်မတ်ခြင်း၊ သန့်ရှင်းခြင်း၊ နှင့် နောက်ဆုံးကာလဆိုင်ရာ အခြားဆက်စပ်အကြောင်းအရာများကို ကိုင်တွယ်ရာတွင် အချို့စာရေးဆရာများတွင် ဘုရားသခင်၏ ချစ်ခြင်း၊ ကောင်းမြတ်ခြင်း၊ ကရုဏာကို အလွန်အလေးပေးပြီး သူ၏ တရားမျှတခြင်းနှင့် ဒုက္ခပေးခြင်းကို လျော့နည်းစေသော လမ်းကြောင်းကို တွေ့ရှိနိုင်သည် (e.g., Provensha ၄၉)။ ဘုရားသခင်၏ ဖွင့်ဟအမြင်ကို ထောက်ခံသော ဆွေးနွေးမှုအချို့ စတင်ခဲ့သည် (Rice ၁၁–၅၈; see IX. E.5)။

4. Contemporary Trends

Generally speaking, contemporary Adventists have continued to center their theological interests in soteriological and eschatological matters. For this reason the technical discussion of the doctrine of God has not become an issue. However, while dealing with other related theological issues, such as atonement, justification, sanctification, and eschatology, a growing inclination to over-emphasize the love, goodness, and mercy of God to the detriment of His justice and wrath be perceived in some authors (e.g., Provensha 49). Some discussion has been initiated supporting the open view of God (Rice 11–58; see IX. E.5).

အို။ အဲလင် ဂျီ၊ ဝိုက် မှတ်ချက်များ

X. Ellen G. White Comments

 

A. ဘုရားသခင်ကို ခန့်မှန်းတွက်ဆခြင်း

A. Speculative Study of God

 

“ပညာရှာဖွေခြင်း၊ သိပ္ပံပညာကို စုံစမ်းခြင်းနှင့်အတူ လိုက်ပါလာတတ်သော အကြီးဆုံးအန္တရာယ်တစ်ခုမှာ လူ့အကြံအစည်ကို အမှန်တကယ်တန်ဖိုးထားရာထက်နှင့် သင့်လျော်ရာနေရာထက် မြင့်မြတ်စေတတ်သော စိတ်သဘောထားပင်ဖြစ်သည်။ များစွာသောသူတို့သည် မိမိတို့၏ မပြည့်စုံသော သိပ္ပံပညာဗဟုသုတဖြင့် ဖန်ဆင်းရှင်နှင့် ထိုသခင်၏လက်ရာများကို စီရင်ဆုံးဖြတ်ရန် ကြိုးစားကြသည်။ သူတို့သည် ဘုရားသခင်၏ သဘောသဘာဝ၊ ဂုဏ်တော်များနှင့် အခွင့်အရေးများကို ဆုံးဖြတ်ရန်နှင့် အဆုံးမဲ့သောသခင်နှင့်ပတ်သက်သော ခန့်မှန်းသီအိုရီများတွင် နှစ်မြှုပ်ကြသည်။ ဤလမ်းကြောင်းအတိုင်း လေ့လာနေကြသူတို့သည် တားမြစ်ထားသောနယ်မြေပေါ်တွင် နင်းမိနေကြခြင်းဖြစ်သည်။ သူတို့၏သုတေသနသည် အဖိုးတန်ရလဒ်များ မထွက်ပေါ်စေဘဲ ဝိညာဉ်အတွက် အန္တရာယ်ဖြင့်သာ လိုက်လျှောက်နိုင်သည်” (MH 427)။

“One of the greatest evils that attends the quest for knowledge, the investigations of science, is the disposition to exalt human reasoning above its true value and its proper sphere. Many attempt to judge the Creator and His works by their own imperfect knowledge of science. They endeavor to determine the nature and attributes and prerogatives of God, and indulge in speculative theories concerning the Infinite One. Those who engage in this line of study are treading upon forbidden ground. Their research will yield no valuable results and can be pursued only at the peril of the soul” (MH 427).

 

B. အထွေထွေ ဗျာဒိတ်တော်

B. General Revelation

 

“သဘာဝ၏အလှအပကို လူ့ဉာဏ်ရည်များအတွက် ဘုရားသခင်၏ချစ်ခြင်းမေတ္တာ၏ ဖော်ပြချက်အဖြစ် ဖန်ဆင်းထားသည်။ ဧဒင်ဥယျာဉ်၌ ဘုရားသခင်၏ရှိတော်မူခြင်းကို ပထမဆုံးမိဘများကို ဝန်းရံထားသော သဘာဝအရာဝတ္ထုများတွင် သက်သေပြခဲ့သည်။ ဥယျာဉ်ထဲတွင် စိုက်ပျိုးထားသော သစ်ပင်တိုင်းသည် မမြင်နိုင်သော ဘုရားသခင်၏အရာများကို ဖန်ဆင်းထားသောအရာများအားဖြင့် ရှင်းလင်းစွာမြင်နိုင်ပြီး နားလည်နိုင်ကြောင်း၊ ထိုသခင်၏ ထာဝရနိစ္စထိုးအာနုဘော်နှင့် ဘုရားဖြစ်တော်မူခြင်းကိုပင် သူတို့အား ပြောဆိုခဲ့သည်” (UL 198)။

“The beauties of nature are an expression of the love of God for human intelligences, and in the Garden of Eden the existence of God was demonstrated in the objects of nature that surrounded our first parents. Every tree planted in the Garden spoke to them, saying that the invisible things of God were clearly seen, being understood by the things which were made, even His eternal power and Godhead” (UL 198).

 

“အစအဦးတွင် ဘုရားသခင်ကို သဘာဝတွင် ခံစားသိမြင်နိုင်ခဲ့သော်လည်း၊ အပြစ်ကျရောက်ပြီးနောက် အာဒံနှင့်သူ၏သားမြေးများအတွက် သဘာဝကမ္ဘာတွင် ဘုရားသခင်အကြောင်း ပြည့်စုံသောအသိပညာ ဗျာဒိတ်ပေးခဲ့သည်ဟု မဆိုလိုပါ။ သဘာဝသည် အပြစ်မရှိသေးသူလူသို့ သူမ၏သင်ခန်းစာများကို ပို့ချနိုင်ခဲ့သည်။ သို့သော် အပြစ်ပြုကျင့်ခြင်းသည် ကမ္ဘာမြေပေါ်သို့ ပျက်စီးခြင်းကို ယူဆောင်လာပြီး သဘာဝနှင့် သဘာဝ၏ဘုရားသခင်ကြားတွင် ကန့်သတ်ခဲ့သည်။ အာဒံနှင့်ဧဝတို့သည် ဖန်ဆင်းရှင်ကို ဘယ်တော့မျှ မနာခံခဲ့လျှင်၊ ပြည့်စုံသောဖြောင့်မတ်ခြင်းလမ်းကို ဆက်လက်လိုက်နေခဲ့လျှင် ထိုသခင်၏လက်ရာများမှတစ်ဆင့် ဘုရားသခင်အကြောင်း ဆက်လက်သင်ယူနေနိုင်မည်ဖြစ်သည်။ သို့သော် သွေးဆောင်သူ၏စကားကို နားထောင်ပြီး ဘုရားသခင်ကို အပြစ်ပြုကျင့်သောအခါ ကောင်းကင်ဖြူစင်ခြင်း၏ အဝတ်အစားများ၏ အလင်းသည် သူတို့ထံမှ ထွက်ခွာသွားခဲ့သည်။ ကောင်းကင်အလင်းကို ဆုံးရှုံးခဲ့သဖြင့် ထိုသခင်၏လက်ရာများတွင် ဘုရားသခင်၏စရိုက်ကို မခံစားသိမြင်နိုင်တော့ပြီ” (8T 255, 256)။

“But while it is true that in the beginning God could be discerned in nature, it does not follow that after the Fall a perfect knowledge of God was revealed in the natural world to Adam and his posterity. Nature could convey her lessons to man in his innocence. But transgression brought a blight upon the earth and intervened between nature and nature’s God. Had Adam and Eve never disobeyed their Creator, had they remained in the path of perfect rectitude, they would have continued to learn of God through His works. But when they listened to the tempter and sinned against God, the light of the garments of heavenly innocence departed from them. Deprived of the heavenly light, they could no longer discern the character of God in the works of His hand” (8T 255, 256).

 

“တပါးအမျိုးသားတို့သည် သူတို့ရရှိထားသော အလင်းအတိုင်း၊ သဘာဝတွင် ဖန်ဆင်းရှင်အကြောင်း ခံစားချက်အတိုင်း စီရင်ခြင်းခံကြရမည်။ သူတို့တွင် အကြံအစည်စွမ်းရည်ရှိပြီး ဖန်ဆင်းထားသောလက်ရာများတွင် ဘုရားသခင်ကို ခွဲခြားသိမြင်နိုင်သည်။ ဘုရားသခင်သည် သဘာဝတွင် သူ၏ပြုပြင်ထိန်းသိမ်းခြင်းအားဖြင့် လူအားလုံးကို ပြောဆိုတော်မူသည်။ ထိုသခင်သည် အသက်ရှင်တော်မူသော ဘုရားသခင်ဖြစ်ကြောင်း လူအားလုံးသို့ ထင်ရှားစေတော်မူသည်။ တပါးအမျိုးသားတို့သည် ဖန်ဆင်းထားသောအရာများသည် ဉာဏ်ရည်ရှိသော ပထမအကြောင်းတရားတစ်ခု၊ ထာဝရဘုရားသခင်မှလွဲ၍ မဖြစ်နိုင်ကြောင်း အကြောင်းတရားမှ အကျိုးတရားသို့ တွက်ဆနိုင်သည်။ သဘာဝတွင် ဘုရားသခင်၏အလင်းသည် တပါးအမျိုးသားဝါဒ၏ အမှောင်ထဲသို့ အဆက်မပြတ် တောက်ပလျက်ရှိသော်လည်း ဤအလင်းကိုမြင်သူ များစွာတို့သည် ဘုရားသခင်ကို ဘုန်းကြီးစွာ မချီးမွမ်းကြပါ။ အကြံအစည်ကို ဖန်ဆင်းရှင်ကို အသိအမှတ်ပြုရန် ခွင့်မပြုကြပါ။ သူတို့သည် ဘုရားသခင်ကို ကိုယ်စားပြုသော ပုံရိပ်များကို ဖန်တီးပြီး သူ၏ဖန်ဆင်းခံလက်ရာများကို ဝတ်ပြုကြသည်။ သို့သော် နှလုံးသားထဲတွင် ထိုသခင်ကို ဂုဏ်မပြုကြပါ” (ST Aug. 12, 1889)။

“The Gentiles are to be judged according to the light that is given them, according to the impressions they had received of their Creator in nature. They have reasoning powers, and can distinguish God in His created works. God speaks to all men through His providence in nature. He makes known to all that He is the living God. The Gentiles could reason that the things that are made could not have fallen into exact order, and worked out a designed purpose, without a God who has originated all. They could reason from cause to effect, that it must be that there was a first cause, an intelligent agent, that could be no other than the Eternal God. The light of God in nature is shining continually into the darkness of heathenism, but many who see this light do not glorify the Lord as God. They do not permit reason to lead them to acknowledge their Creator. They refuse the Lord, and set up senseless idols to adore. They make images which represent God and worship His created works as a partial acknowledgment of Him, but they dishonor Him in their hearts” (ST Aug. 12, 1889).

 

C. ဘုရားသခင်၏ အမှန်တကယ်ရှိတော်မူခြင်း

1. ဘုရားသခင်၏ ရှိတော်မူခြင်း “ဘုရားသခင်၏ ရှိတော်မူခြင်းနှင့် တန်ခိုးတော်၊ ထိုသခင်၏နှုတ်မြွက်စကား၏ အမှန်တရားသည် စာတန်နှင့်သူ၏တပ်များပင်လျှင် နှလုံးသားထဲတွင် ငြင်းပယ်၍မရနိုင်သော အချက်အလက်များဖြစ်သည်” (FLB 90)။

“ယုံကြည်ခြင်းသည် ဝိညာဉ်ကို ဘုရားသခင်၏ ရှိတော်မူခြင်းနှင့် ရှိနေတော်မူခြင်းနှင့် ရင်းနှီးစေသည်။ ဘုရားသခင်၏ ဘုန်းတော်ကိုသာ မျက်စိတစ်ချည်းဖြင့် အသက်ရှင်သောအခါ ထိုသခင်၏ စရိုက်လက္ခဏာ၏ အလှတရားကို ပိုမိုသိမြင်လာပြီး ကျေးဇူးတော်၏ ထူးချွန်မှုကို သိမြင်လာသည်” (1SM 335)။

“ခရစ်တော်နှင့် တမန်တော်များသည် ပုဂ္ဂိုလ်ဘုရားသခင်တစ်ပါးရှိတော်မူခြင်း၏ အမှန်တရားကို ရှင်းလင်းစွာ သွန်သင်ခဲ့ကြသည်” (8T 266)။ “ပုဂ္ဂိုလ်ဘုရားသခင်တစ်ပါးရှိတော်မူခြင်း၊ ခရစ်တော်နှင့် ခမည်းတော်နှင့် တစ်ခုတည်းဖြစ်ခြင်းသည် စစ်မှန်သော သိပ္ပံပညာအားလုံး၏ အခြေခံအုတ်မြစ်ဖြစ်သည်” (UL 316)။

“ယုံကြည်ခြင်းသည် ဝိညာဉ်ကို ဘုရားသခင်၏ ရှိတော်မူခြင်းနှင့် ရှိနေတော်မူခြင်းနှင့် ရင်းနှီးစေသည်။ ထိုသခင်၏ ဘုန်းတော်ကိုသာ မျက်စိတစ်ချည်းဖြင့် အသက်ရှင်သောအခါ ထိုသခင်၏ စရိုက်အလှတရားကို ပိုမိုသိမြင်လာသည်” (RH Jan. 24, 1888)။

2.  

C. The Reality of God

1. God’s Existence

“The existence and power of God, the truth of His Word, are facts that even Satan and his hosts cannot at heart deny” (FLB 90).

“Faith familiarizes the soul with the existence and presence of God, and, living with an eye single to the glory of God, more and more we discern the beauty of His character, the excellence of His grace” (1SM 335).

“Christ and the apostles taught clearly the truth of the existence of a personal God” (8T 266). “The existence of a personal God, the unity of Christ with His Father, lies at the foundation of all true science” (UL 316).

“It is faith that familiarizes the soul with the existence and presence of God; and when we live with an eye single to His glory, we discern more and more the beauty of His character” (RH Jan. 24, 1888).

2. God as Mystery

 

2. ဘုရားသခင်သည် နက်နဲသောနက်နဲခြင်း “လူသားများသည် မိမိတို့၏ ရှာဖွေခြင်းအားလုံးဖြင့် ဘုရားသခင်ကို ဘယ်တော့မျှ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုနိုင်မည်မဟုတ်ကြောင်း စဉ်းစားကြပါစို့။ ရွေးနုတ်ခံရသူများ စင်ကြယ်ဖြူစင်ပြီး ထိုသခင်ရှေ့တော်သို့ လာနိုင်သောအခါ ထာဝရဘုရားသခင်၊ မချဉ်းကပ်နိုင်သော ဘုရားသခင်နှင့်ပတ်သက်သော အရာအားလုံးကို ပုံသဏ္ဍာန်များဖြင့် မဖော်ပြနိုင်ကြောင်း နားလည်ကြလိမ့်မည်။ ကြီးမြတ်ပြီး အံ့ဖွယ်ဖြစ်သော ဘုရားသခင်နှင့် ဘုရားသခင်၏ ပုံတူဖြစ်တော်မူသော ယေရှုခရစ်တော်ကို စဉ်းစားဆင်ခြင်ခြင်းသည် ဘေးကင်းသည်။ ဘုရားသခင်သည် ကမ္ဘာသို့ တစ်ပါးတည်းသော ချစ်တော်မူသောသားတော်ကို ပေးသနားတော်မူခဲ့သည်။ ထိုသားတော်၏ ဖြောင့်မတ်သောစရိုက်အားဖြင့် ဘုရားသခင်၏ စရိုက်ကို ကြည့်ရှုနိုင်ရန်အလို့ငှာ ဖြစ်သည်” (18MR 222)။

“Let human beings consider that by all their searching they can never interpret God. When the redeemed shall be pure and clean to come into His presence, they will understand that all that has reference to the eternal God, the unapproachable God, cannot be represented in figures. It is safe to contemplate God, the great and wonderful God, and Jesus Christ, the express image of God. God gave His only begotten Son to our world, that we might through His righteous character behold the character of God” (18MR 222).

 

“ကျွန်ုပ်တို့သည် ဘုရားသခင်နှင့် ထိုသခင်၏နှုတ်မြွက်စကားကို အပြည့်အဝနားလည်နိုင်ခဲ့လျှင် ကျွန်ုပ်တို့အတွက် ထပ်မံရှာဖွေတွေ့ရှိခြင်း၊ ပိုမိုကြီးမားသောအသိပညာ၊ ထပ်မံဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်ခြင်း မရှိတော့ပြီ။ ဘုရားသခင်သည် အထွဋ်အထိပ်ဖြစ်တော်မူခြင်း ရပ်တန့်သွားမည်၊ လူသားသည် တိုးတက်ခြင်း ရပ်တန့်သွားမည်။ ကျေးဇူးတော်ချီးမွမ်းပါ။ ထိုသို့မဟုတ်ပါ။ ဘုရားသခင်သည် အဆုံးမဲ့ဖြစ်တော်မူပြီး ထိုသခင်တွင် ပညာဉာဏ်အားလုံး၏ ဘဏ္ဍာများရှိသဖြင့် ကျွန်ုပ်တို့သည် ထာဝစဉ်ရှာဖွေနေနိုင်၊ အမြဲသင်ယူနေနိုင်သော်လည်း ထိုသခင်၏ ပညာ၊ ကောင်းမြတ်ခြင်း၊ တန်ခိုးတော်များ၏ စည်းစိမ်ကို ဘယ်တော့မျှ ကုန်ဆုံးအောင် မလုပ်နိုင်ပါ” (Ed 172)။

“If it were possible for us to attain to a full understanding of God and His word, there would be for us no further discovery of truth, no greater knowledge, no further development. God would cease to be supreme, and man would cease to advance. Thank God, it is not so. Since God is infinite, and in Him are all the treasures of wisdom, we may to all eternity be ever searching, ever learning, yet never exhaust the riches of His wisdom, His goodness, or His power” (Ed 172).

 

“ဘုရားသခင်၏ ကြီးမြတ်သော ကိုယ်တော်ကိုယ်ကျ နှိမ့်ချခြင်းသည် ကျွန်ုပ်တို့ နားလည်နိုင်စွမ်းထက် ကျော်လွန်သော နက်နဲသောအရာဖြစ်သည်။ အစီအစဉ်၏ ကြီးမြတ်မှုကို အပြည့်အဝ နားလည်နိုင်ခြင်းမရှိပါ။ အဆုံးမဲ့ပညာတော်သည်ပင် ဤအစီအစဉ်ကို ကျော်လွန်သော အစီအစဉ်ကို စီမံဖန်တီးနိုင်မည် မဟုတ်ပါ” (RH Oct. 22, 1895)။

“The great condescension on the part of God is a mystery that is beyond our fathoming. The greatness of the plan cannot be fully comprehended, nor could infinite Wisdom devise a plan that would surpass it” (RH Oct. 22, 1895).

 

“ခရစ်တော်၏ အချိန်မရွေး ရှိတော်မူခဲ့ခြင်းကို ပြောဆိုရာတွင် စိတ်ကို အချိန်မရွေးကာလများသို့ ပြန်ဆွဲဆောင်သည်။ ယုဒလူမျိုးများ နားထောင်နေကြသော အသံ၏ပိုင်ရှင်သည် ထာဝရဘုရားသခင်နှင့် အတူ နီးကပ်စွာ ဆက်ဆံရေးရှိခဲ့ကြောင်း ကျွန်ုပ်တို့ကို အသေအချာပြောသည်” (ST Aug. 29, 1900)။

“In speaking of His pre-existence, Christ carries the mind back through dateless ages. He assures us that there never was a time when He was not in close fellowship with the eternal God. He to whose voice the Jews were then listening had been with God as one brought up with Him” (ST Aug. 29, 1900).

 

D. ဘုရားသခင်၏ ဂုဏ်တော်များ

1. ဘုရားသခင်၏ ထာဝရဖြစ်တော်မူခြင်း “နှုတ်မြွက်စကားတော်တွင် ဘုရားသခင်ကို ‘ထာဝရဘုရားသခင်’ ဟု ခေါ်ဝေါ်ထားသည်။ ဤနာမတော်သည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန်နှင့် အနာဂတ်ကို လွှမ်းခြုံထားသည်။ ဘုရားသခင်သည် အစဉ်အဆက်မှ အစဉ်အဆက်တိုင် ရှိတော်မူသည်။ ထိုသခင်သည် ထာဝရတစ်ပါးတည်းဖြစ်တော်မူသည်” (8T 270; အောက်တွင် ကြိုတင်ရွေးကောက်ခြင်းအောက်တွင် ကြည့်ပါ)။

D. Divine Attributes

1. God’s Eternity

“In the word, God is spoken of as ‘the everlasting God.’ This name embraces past, present, and future. God is from everlasting to everlasting. He is the Eternal One” (8T 270; see below under predestination).

 

1. ဘုရားသခင်၏ မပြောင်းလဲနိုင်ခြင်း “အစမှအဆုံးတိုင် ဘုရားသခင်၏ တောင်းဆိုချက်များသည် ထိုသခင်၏ ထာဝရအမှန်တရားကို ဖော်ပြထားသည်။ ထိုသခင်၏ပညတ်တော်သည် စရိုက်စစ်ဆေးခြင်း၏ စံနှုန်းဖြစ်သည်။ လူနှင့်ထားရှိသော ထိုသခင်၏ပဋိညာဉ်သည် ထိုသခင်၏ အကြံအစည်၏ မပြောင်းလဲနိုင်ခြင်းကို ကြေညာသည်။ ဘုရားသခင်သည် အမှန်တရားဖြစ်တော်မူသည်။ ထိုသခင်သည် မိမိနှုတ်မှ ထွက်သွားသောအရာကို မပြောင်းလဲဟု ကြေညာတော်မူသည်” (19MR 182)။

2. God’s Immutability

“From beginning to end, God’s requirements set forth His eternal truth. His law is the test of character. His covenant with man declares the immutability of His counsel. God is truth. He declares that He will not alter the thing that has gone out of His mouth” (19MR 182).

 

“ကောင်းကင်နှင့်မြေကြီး မပျက်စီးမီ တစ်စုံတစ်ရာ မပျက်စီးနိုင်ဟု ယေရှုမိန့်တော်မူသည်။ ပညတ်တော်မှ တစ်ပုဒ်လုံး တစ်ပြွတ်လေးပင် မပျက်စီးနိုင်ဟု ဆိုသည်။ ကောင်းကင်တွင် တောက်ပသော နေမင်းနှင့် သင်နေထိုင်ရာ ခိုင်မာသောမြေကြီးသည် ထိုသခင်၏ပညတ်တော်သည် မပြောင်းလဲနိုင်ပြီး ထာဝရဖြစ်ကြောင်း သက်သေများဖြစ်သည်။ ထိုအရာများ ပျက်စီးသွားနိုင်သော်လည်း ဘုရားသခင်၏ စည်းမျဉ်းများသည် တည်မြဲမည်။ ‘ကောင်းကင်မြေကြီး ပျက်စီးရန် ပညတ်တော်မှ တစ်ပြွတ်လေး ပျက်ရန်ထက် လွယ်ကူသည်’ ဟု ဆိုသည် (လု ၁၆:၁၇)။ ယေရှုကို ဘုရားသခင်၏သိုးသငယ်အဖြစ် ညွှန်ပြသော ပုံစံစနစ်သည် ထိုသခင်သေဆုံးချိန်တွင် ပျက်ပြယ်ရန်ဖြစ်သော်လည်း ဒေကာလော့ဂ်၏ စည်းမျဉ်းများသည် ဘုရားသခင်၏ ပလ္လင်တော်ကဲ့သို့ မပြောင်းလဲနိုင်သည်” (DA 308)။

“ ‘Till heaven and earth pass,’ said Jesus, ‘one jot or one tittle shall in nowise pass from the law, till all be fulfilled.’ The sun shining in the heavens, the solid earth upon which you dwell, are God’s witnesses that His law is changeless and eternal. Though they may pass away, the divine precepts shall endure. ‘It is easier for heaven and earth to pass, than one tittle of the law to fail.’ Luke 16:17. The system of types that pointed to Jesus as the Lamb of God was to be abolished at His death; but the precepts of the Decalogue are as immutable as the throne of God” (DA 308).

 

“ယေဟောဝါ၏ ပညတ်တော်ကို အားနည်းစေခြင်း သို့မဟုတ် အားကောင်းစေခြင်း မရှိပါ။ အမြဲရှိခဲ့သည်နှင့်အညီ ယခုလည်း ရှိသည်။ တစ်မူတည်းမှလွဲ၍ ပယ်ဖျက် သို့မဟုတ် ပြောင်းလဲ၍ မရနိုင်ပါ။ ဘုရားသခင်ကိုယ်တော်တိုင်ကဲ့သို့ ထာဝရ၊ မပြောင်းလဲနိုင်သည်” (ST Mar. 20, 1901)။

3.  

“There is no such thing as weakening or strengthening the law of Jehovah. As it has always been, so it is. It can not be repealed or changed in one principle. It is eternal, immutable as God Himself” (ST Mar. 20, 1901).

 

3. ဘုရားသခင်၏ ချစ်ခြင်းမေတ္တာနှင့် ဒေါသတော် “ကောင်းကင်အစည်းအဝေးများတွင် ဘုရားသခင်သည် ပျက်စီးယိုယွင်းနေသော လူ၏စရိုက်များကို ပြန်လည်ပုံဖော်ပြီး ဘ13 ဘုရားသခင်၏ အကျင့်သီလပုံရိပ်ကို ပြန်လည်ပေးအပ်ရန် စီစဉ်ခဲ့သည်။ ဤအမှုကို ဘုရားဖြစ်ခြင်း၏ နက်နဲသောအရာဟု ခေါ်သည်။ ခမည်းတော်၏ တစ်ပါးတည်းသော ချစ်တော်မူသောသားတော်သည် လူ့သဘောနှင့် လာရောက်ပြီး အပြစ်ရှိသောလူ့ဇာတိနှင့်တူသော ပုံသဏ္ဍာန်ဖြင့် အပြစ်ကို အပြစ်တွင် အပြစ်ရှိကြောင်း သက်သေပြရန် လာခဲ့သည်။ စာတန်က စွပ်စွဲခဲ့သော ဘုရားသခင်၏ ပညတ်တော်၏ မပြောင်းလဲနိုင်သော စရိုက်ကို သက်သေပြရန် လာခဲ့သည်။ အပြစ်ရှိသူ အခြေအနေနှင့် ကိုက်ညီရန် တစ်ပုဒ်လုံး တစ်ပြွတ်လေးပင် ပြောင်းလဲ၍ မရနိုင်ပါ။ ခရစ်တော်သည် လူ့ဇာတိတွင် ပညတ်တော်ကို အသက်ရှင်ခဲ့သည်။ နှုတ်ဆို မည်သူမျှ မရှိစေရန်နှင့် စာတန်သည် စွပ်စွဲသူ၊ လိမ်ညာသူဖြစ်ကြောင်း သက်သေပြရန် ဖြစ်သည်။ ခရစ်တော်သည် ကမ္ဘာသို့ ဘုရားသခင်၏ စရိုက်ကို ကရုဏာ၊ သနားခြင်း၊ မဆုံးနိုင်သော ချစ်ခြင်းမေတ္တာအပြည့်ဖြင့် ဗျာဒိတ်ပေးခဲ့သည်” (ibid. July 2, 1896)။

3. God’s Love and Wrath

“In the councils of heaven the Lord planned to reshape the broken, perverted characters of man, and to restore to them the moral image of God. This work is termed the mystery of godliness. Christ, the only-begotten of the Father, assumed human nature, came in the likeness of sinful flesh to condemn sin in the flesh. He came to testify to the unchangeable character of the law of God that had been impeached by Satan. Not one jot or tittle of it could be changed to meet man in his fallen condition. Christ lived the law in humanity, in order that every mouth might be stopped, and that Satan might be proved an accuser and a liar. Christ revealed to the world the character of God as full of mercy, compassion, and inexpressible love” (ibid. July 2, 1896).

 

“ခရစ်တော်သည် ကမ္ဘာသို့ ဘုရားသခင်ကို စာတန်က ပလ္လင်တော်ကို ဝန်းရံထားသော ထူထဲသောအမှောင်ကို ဖယ်ရှားပြီး ခမည်းတော်ကို အသက်တာ၏အလင်းအဖြစ် လူသားများအား ထပ်မံထင်ရှားစေရန် ခရစ်တော်သည် ဘုရားသခင်ကို ချစ်ခြင်း၊ ကရုဏာ၊ နူးညံ့ခြင်း၊ သနားခြင်းအပြည့်ရှိသော စရိုက်နှင့် ဗျာဒိတ်ပေးရန် လာခဲ့သည်” (SW Apr. 28, 1908)။

“Christ came to reveal God to the world in His true character, as a God of love, full of mercy, tenderness, and compassion. The thick darkness with which Satan had endeavored to surround the throne of Deity was swept away, and the Father was again manifested to men as the Light of Life” (SW Apr. 28, 1908).

 

“ဘုရားသခင်၏ ပညတ်တော်သည် သဘာဝအတိုင်း မပြောင်းလဲနိုင်ပါ။ ၎င်းသည် ဖန်ဆင်းရှင်၏ အလိုတော်နှင့် စရိုက်ကို ဗျာဒိတ်ပေးခြင်းဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်သည် ချစ်ခြင်းမေတ္တာဖြစ်တော်မူပြီး ထိုသခင်၏ ပညတ်တော်သည် ချစ်ခြင်းမေတ္တာဖြစ်သည်။ ၎င်း၏ အဓိကနိယာမနှစ်ပါးမှာ ဘုရားသခင်ကို ချစ်ခြင်းနှင့် လူကို ချစ်ခြင်းဖြစ်သည်” (GC 467)။

“The law of God, from its very nature, is unchangeable. It is a revelation of the will and the character of its Author. God is love, and His law is love. Its two great principles are love to God and love to man” (GC 467).

 

“ထိုအခါ ထိုသခင်ကို ဓားနှင့်ထိုးဖောက်ခဲ့သူများသည် ကျောက်ဆောင်များနှင့် တောင်များကို ခေါ်ဆိုကြလိမ့်မည်။ ကျွန်ုပ်တို့ကို ပလ္လင်တော်ပေါ်တွင် ထိုင်တော်မူသောသူ၏ မျက်နှာမှနှင့် သိုးသငယ်၏ ဒေါသတော်မှ ဖုံးအုပ်ပါဟု။ အကြောင်းမူကား ထိုသခင်၏ ကြီးမြတ်သော ဒေါသတော်နေ့ ရောက်လာပြီ။ မည်သူရပ်တည်နိုင်မည်နည်း။ ‘သိုးသငယ်၏ ဒေါသတော်’ — အဆုံးမဲ့ နူးညံ့ခြင်း၊ သည်းခံခြင်း၊ ကြံ့ကြံ့ခံခြင်းကို အမြဲပြသခဲ့သော သူ၊ အပြစ်ရှိသူများကို ကယ်တင်ရန် သိုးသငယ်အဖြစ် လူသတ်ရန် ခေါ်ဆောင်ခံရသောသူ၏ ဒေါသတော်သည် ယခု ကျရောက်နေသော အပြစ်ဒဏ်မှ ကယ်တင်ရန် ခွင့်မပြုခဲ့သူများအတွက် အလွန်ကြောက်မက်ဖွယ်ဖြစ်လိမ့်မည်” (21MR 350)။

“Then those who pierced Him will call on the rocks and mountains to fall on them and hide them from the face of Him that sitteth on the throne and from the wrath of the Lamb, for the great day of His wrath has come, and who shall be able to stand? ‘The wrath of the Lamb’—One who ever showed Himself full of infinite tenderness, patience, and long-suffering, who having given Himself up as the sacrificial victim, was led as a Lamb to the slaughter to save sinners from the doom now falling upon them because they would not allow Him to take away their guilt” (21MR 350).

 

“ကျေးဇူးတော်ကို ပြက်ယယ်ပြောဆိုသူများအတွက် အလွန်ကြောက်မက်ဖွယ်ဖြစ်မည့် သိုးသငယ်၏ ဒေါသတော်သည် ထိုသခင်ကို လက်ခံသူအားလုံးအတွက် ကျေးဇူးတော်၊ ဖြောင့်မတ်ခြင်း၊ ချစ်ခြင်းမေတ္တာနှင့် ကောင်းချီးများဖြစ်လိမ့်မည်။ အဲဂုတ္တုလူမျိုးများအတွက် ကြောက်မက်ဖွယ်ဒေါသနှင့် အမှောင်ထု တိုင်သည် ဘုရားသခင်၏လူမျိုးအတွက် အလင်းတိုင်ဖြစ်ခဲ့သည်။ နောက်ဆုံးနေ့ရက်များတွင် ထိုနည်းတူစွာ ဖြစ်လိမ့်မည်။ ပညတ်တော်ကို စောင့်ထိန်းသူများအတွက် ဘုရားသခင်၏ အလင်းနှင့် ဘုန်းတော်သည် မယုံကြည်သူများအတွက် အမှောင်ဖြစ်သည်။ အသက်ရှင်သော ဘုရားသခင်၏ လက်ထဲသို့ ကျရောက်ခြင်းသည် ကြောက်မက်ဖွယ်အရာဖြစ်ကြောင်း သူတို့မြင်ကြသည်။ အသက်ရှင်ရန် ထိုသခင်ထံ လာကြရန် ကြာရှည်ဆွဲဆန့်ထားသော လက်မောင်းသည် အသက်ရှင်ရန် မလာကြသူအားလုံးကို ထိုသခင်၏ တရားစီရင်ခြင်းကို အကောင်အထည်ဖော်ရန် အားကြီးသည်” (TMK 356)။

“That Lamb whose wrath will be so terrible to the scorners of His grace will be grace and righteousness and love and blessing to all who have received Him. The pillar of cloud that was dark with terror and avenging wrath to the Egyptians, was to the people of God a pillar of fire for brightness. So will it be to the Lord’s people in these last days. The light and glory of God to His commandment-keeping people are darkness to the unbelieving. They see that it is a fearful thing to fall into the hands of the living God. The arm, long stretched, strong to save all who come unto Him, is strong to execute His judgment upon all who would not come unto Him that they might have life” (TMK 356).

 

“စည်းစိမ်၊ တန်ခိုး၊ ဉာဏ်ရည်၊ လျှာရည်ကောင်းခြင်း၊ မာန၊ ပျက်စီးယိုယွင်းသော အကြံအစည်နှင့် စိတ်အားထက်သန်ခြင်းတို့သည် စာတန်၏ အေးဂျင့်များအဖြစ် ကျယ်ပြန့်သောလမ်းကို ဆွဲဆောင်မှုရှိစေရန်နှင့် သွေးဆောင်ဖွယ်ပန်းများဖြင့် ဖုံးအုပ်ရန် စာတန်၏အလုပ်တွင် စုဝေးကြသည်။ သို့သော် ကမ္ဘာကို ရွေးနုတ်သူအပေါ် သူတို့ပြောဆိုခဲ့သော စကားတိုင်းသည် သူတို့အပေါ် ပြန်လည်ရောက်ရှိပြီး တစ်နေ့တွင် အရည်ပျော်ခဲလောင်ကျွမ်းသကဲ့သို့ သူတို့၏ အပြစ်ရှိသော ဝိညာဉ်ထဲသို့ လောင်ကျွမ်းဝင်ရောက်လိမ့်မည်။ ဘုရားသားတော်၏ မဆုံးနိုင်သော ဘုန်းတော်ကို မြင်သောအခါ အပြစ်ဖြင့် ညစ်နွမ်းသော စရိုက်ရှိသူများသည် အလွန်နာကျင်ရလိမ့်မည်။ ခရစ်တော်ထဲမှ ထွက်ပေါ်လာသော စင်ကြယ်သောအလင်းနှင့် ဘုန်းတော်သည် နောင်တရခြင်း၊ ရှက်ကြောက်ခြင်းနှင့် ကြောက်ရွံ့ခြင်းကို နှိုးဆွပေးလိမ့်မည်။ သူတို့သည် ကျောက်ဆောင်များနှင့် တောင်များသို့ အော်ဟစ်ကြလိမ့်မည်။ ‘ကျွန်ုပ်တို့ကို ပလ္လင်တော်ပေါ်တွင် ထိုင်တော်မူသောသူ၏ မျက်နှာမှနှင့် သိုးသငယ်၏ ဒေါသတော်မှ ဖုံးအုပ်ပါ။ အကြောင်းမူကား ထိုသခင်၏ ကြီးမြတ်သော ဒေါသတော်နေ့ ရောက်လာပြီ။ မည်သူ ရပ်တည်နိုင်မည်နည်း’ ဟု” (RH Apr. 1, 1875)။

“Riches, power, genius, eloquence, pride, perverted reason, and passion, are enlisted as Satan’s agents in doing his work in making the broad road attractive, strewing it with tempting flowers. But every word they have spoken against the world’s Redeemer will be reflected back upon them, and will one day burn into their guilty souls like molten lead. They will be overwhelmed with terror and shame as they behold the exalted one coming in the clouds of heaven with power and great glory. Then shall the bold defier, who lifted himself up against the Son of God, see himself in the true blackness of his character. The sight of the inexpressible glory of the Son of God will be intensely painful to those whose characters are stained with sin. The pure light and glory emanating from Christ will awaken remorse, shame, and terror. They will send forth wails of anguish to the rocks and mountains, ‘Fall on us, and hide us from the face of him who sitteth on the throne, and from the wrath of the Lamb; for the great day of his wrath is come, and who shall be able to stand?’” (RH Apr. 1, 1875).

 

“ဘုရားသခင်သည် ဒေါသထွက်ရန် နှေးကွေးတော်မူသည်။ မယုံကြည်သူလူမျိုးများကို ထိုသခင်နှင့် ထိုသခင်၏ စရိုက်ကို သိကျွမ်းရန် စမ်းသပ်ကာလ ပေးတော်မူခဲ့သည်။ ပေးထားသော အလင်းအတိုင်း အလင်းကို လက်ခံရန် ငြင်းဆန်ပြီး ဘုရားသခင်၏ လမ်းများအစား သူတို့၏ ကိုယ်ပိုင်လမ်းများကို ရွေးချယ်ခဲ့သောကြောင့် အပြစ်တင်ခြင်းခံကြရသည်။ ဘုရားသခင်သည် ကာနာန်လူမျိုးများကို ချက်ချင်းမနှင်ထုတ်ရခြင်း၏ အကြောင်းရင်းကို ပေးတော်မူခဲ့သည်။ အမောရီလူမျိုးတို့၏ အပြစ်သည် မပြည့်စုံသေးပါ။ သူတို့၏ အပြစ်အားဖြင့် ဘုရားသခင်၏ သည်းခံခြင်းကို မလေ့ကျင့်နိုင်တော့ဘဲ ဖျက်ဆီးခံရမည့် အချိန်သို့ တဖြည်းဖြည်း ရောက်ရှိလာခဲ့သည်။ အပြစ်ပြည့်စုံသည်အထိ ဘုရားသခင်၏ ဒေါသတော်ကို နှောင့်နှေးထားခဲ့သည်။ လူမျိုးအားလုံးတွင် စမ်းသပ်ကာလ ရှိခဲ့သည်။ ဘုရားသခင်၏ ပညတ်တော်ကို ပျက်ပြယ်စေသူများသည် တစ်ဆင့်ပြီးတစ်ဆင့် မကောင်းမှုသို့ တိုးတက်ကြပြီး မိဘများထက် ပိုဆိုးသော အမွေဆက်ခံကြသည်အထိ ဘုရားသခင်၏ ဒေါသတော် ကျရောက်လိမ့်မည်။ နှောင့်နှေးသောကြောင့် ပြစ်ဒဏ်သည် လျော့နည်းသွားခြင်း မဟုတ်ပါ” (2BC 1005)။

“God is slow to anger. He gave the wicked nations a time of probation that they might become acquainted with Him and His character. According to the light given was their condemnation for refusing to receive the light and choosing their own ways rather than God’s ways. God gave the reason why He did not at once dispossess the Canaanites. The iniquity of the Amorites was not full. Through their iniquity they were gradually bringing themselves to the point where God’s forbearance could no longer be exercised and they would be exterminated. Until the point was reached and their iniquity was full, the vengeance of God would be delayed. All nations had a period of probation. Those who made void God’s law would advance from one degree of wickedness to another. Children would inherit the rebellious spirit of their parents and do worse than their fathers before them until God’s wrath would fall upon them. The punishment was not less because deferred” (2BC 1005).

 

“ဖြောင့်မတ်ခြင်းနေမင်းသည် ဘုရားသခင်၏ ပညတ်တော်ကို စောင့်ထိန်းသူများအပေါ် ထတ်လာလိမ့်မည်။ ဘုရားသခင်၏ ဒေါသတော်နေ့တွင် ဖုံးအုပ်ခံလိုသူများသည် ယခုအခါ ဘုရားသခင်နှင့် သစ္စာရှိကြရမည်” (ST June 2, 1890)။

“The Sun of Righteousness shall arise upon those who have kept the commandments of God. Those who think that they can set their will against God’s will are in the greatest danger. Those who wish to be covered in the day of God’s anger must be true to God now” (ST June 2, 1890).

 

၄. အဆုံးမဲ့မြင့်မြတ်ခြင်း “ဖခင်ကို ဘယ်သူမျှ မမြင်ဖူးခဲ့ဘူး၊ ဘုရားအပေါင်းမှ လာသောသူသည်သာလျှင် ဖခင်ကို မြင်ဖူးသည်။ အမှန်အကန်ဆုံး ငါအချည်းနှီး သင်တို့အား ငါဆိုသည်ကား၊ ငါ့အပေါ် ယုံကြည်သူတိုင်းသည် ထာဝရ အသက်ကို ရရှိသည်။” ဤသည်မှာ အတိမ်းအလျှော့မရှိသော ဘုရားဖြစ်တော်မူခြင်း ဖြစ်သည်။ အမြင့်မြတ်ဆုံး ဖန်ဆင်းခံ ဉာဏ်ပညာသည်ပင် ထိုအရှင်ကို နားလည်နိုင်စွမ်း မရှိ။ အကောင်းဆုံး စကားပြောနှုန်းသူ၏ နှုတ်မှ ထွက်သော စကားများပင် ထိုအရှင်ကို ဖော်ပြရန် မတတ်နိုင်။ တိတ်ဆိတ်ခြင်းသည်ပင် အကောင်းဆုံး စကားပြောနှုန်း ဖြစ်သည် (၇ဘီစီ ၉၁၄)။ “လျှို့ဝှက်သော အရာတို့သည် ငါတို့ဘုရားသခင် ထာဝရဘုရားအပိုင် ဖြစ်၏။ ထင်ရှားစေတော်မူသော အရာတို့မူကား ငါတို့နှင့် ငါတို့သားမြေးတို့အတွက် အစဉ်အမြဲ ဖြစ်၏” (တရားဟော ၂၉:၂၉)။ ဘုရားသခင်သည် မိမိနှုတ်တော်ထဲတွင် ပေးထားတော်မူသော ကိုယ်တော်ကိုယ်ထင်ရှားစေခြင်းကို ကျွန်ုပ်တို့ လေ့လာရန် ရည်ရွယ်တော်မူသည်။ ဤအရာကို ကျွန်ုပ်တို့ နားလည်ရန် ကြိုးစားနိုင်သည်။ သို့ရာတွင် ဤထက်ကျော်လွန်၍ ထိုးဖောက်ဝင်ရောက်ရန် မသင့်ပါ။ အကောင်းဆုံး ဉာဏ်ပညာရှိသူသည်ပင် ဘုရားသခင်၏ သဘာဝတရားကို ခန့်မှန်းတွက်ချက်ရင်း ပင်ပန်းနွမ်းနယ်သွားနိုင်သော်လည်း ထိုကြိုးစားမှုသည် အချည်းနှီး ဖြစ်လိမ့်မည်။ ဤပြဿနာကို ဖြေရှင်းရန် ကျွန်ုပ်တို့အား မပေးထားပါ။ လူ့စိတ်နှလုံးမည်သည်ကား ဘုရားသခင်ကို နားလည်နိုင်စွမ်း မရှိ။ ကိုယ်တော်၏ သဘာဝတရားနှင့် ပတ်သက်၍ တွေးတောခန့်မှန်းခြင်းကို မည်သူမျှ မပြုသင့်ပါ။ ဤနေရာတွင် တိတ်ဆိတ်ခြင်းသည်ပင် အကောင်းဆုံး စကားပြောနှုန်း ဖြစ်သည်။ အနန္တဉာဏ်တော်ရှင်သည် ဆွေးနွေးခြင်းထက် အထက်၌ ရှိတော်မူသည်။ ကယ်တင်ခြင်းအစီအမံကို ဖခင်နှင့်သားတို့ ဆွေးနွေးတော်မူစဉ် ကောင်းကင်တမန်များပင် ထိုဆွေးနွေးပွဲတွင် ပါဝင်ခွင့် မရရှိခဲ့။ လူသားများသည် အမြင့်မြတ်ဆုံးအရှင်၏ လျှို့ဝှက်ချက်များထဲသို့ ဝင်ရောက်စွက်ဖက်ရန် မသင့်ပါ။ ကျွန်ုပ်တို့သည် ဘုရားသခင်ကို ကလေးငယ်များကဲ့သို့ မသိမဆိုင်ဖြစ်နေသော်လည်း၊ ကလေးငယ်များကဲ့သို့ပင် ကိုယ်တော်ကို ချစ်မြတ်နိုးနိုင်၍ နာခံနိုင်သည် (အမ်အိတ် ၄၂၉)။

4. Transcendence

“ ‘Not that any man hath seen the Father, save he which is of God, he hath seen the Father. Verily, verily, I say unto you, He that believeth on me hath everlasting life.’ This is the absolute Godhead. The mightiest created intellect cannot comprehend Him; words from the most eloquent tongue fail to describe Him. Silence is eloquence (7BC 914). ‘The secret things belong unto the Lord our God: but those things which are revealed belong unto us and to our children forever’ (Deut. 29:29). The revelation of Himself that God has given in His word is for our study. This we may seek to understand. But beyond this we are not to penetrate. The highest intellect may tax itself until it is wearied out in conjectures regarding the nature of God, but the effort will be fruitless. This problem has not been given us to solve. No human mind can comprehend God. None are to indulge in speculation regarding His nature. Here silence is eloquence. The Omniscient One is above discussion. Even the angels were not permitted to share the counsels between the Father and the Son when the plan of salvation was laid. And human beings are not to intrude into the secrets of the Most High. We are as ignorant of God as little children; but, as little children, we may love and obey Him” (MH 429).

 

အီး. ဘုရားသခင်၏ အမှုတော်များ ၁. ကြိုတင်ရွေးချယ်တော်မူခြင်း ခရစ်တော်ကို ယုံကြည်သူတိုင်းအတွက် အံ့ဖွယ်ဖြစ်နိုင်ခြေများ ပေးထားသည်။ မည်သူ့ကိုမျှ ကယ်တင်ခြင်းမှ ပိတ်ပင်ထားသော တံတိုင်းမျှ မရှိ။ ဘုရားသခင်ပြောတော်မူသော ကြိုတင်ရွေးချယ်တော်မူခြင်း (ရွေးကောက်ခြင်း) ဆိုသည်မှာ ခရစ်တော်ကို ကိုယ်ပိုင်ကယ်တင်ရှင်အဖြစ် လက်ခံသူအားလုံး၊ သစ္စာရှိမှုသို့ ပြန်လည်ရောက်ရှိ၍ ဘုရားသခင်၏ ပညတ်တို့အားလုံးကို ပြီးပြည့်စုံစွာ နာခံမည့်သူအားလုံးကို ဆိုလိုသည်။ ဤသည်မှာ လူသားများထဲမှ ဘုရားသခင်ရွေးချယ်တော်မူသော ထူးခြားသော လူမျိုးတစ်မျိုးအတွက် အကျိုးသက်သေ ကယ်တင်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ခရစ်တော်အားဖြင့် ကယ်တင်ခြင်းခံလိုသူအားလုံးသည် ဘုရားသခင်၏ ရွေးကောက်ခံသူများ ဖြစ်သည်။ နာခံသူများသည်ပင် ကမ္ဘာဦးမှ ကြိုတင်ရွေးချယ်ခံရသူများ ဖြစ်သည်။ “လက်ခံသူများအား ဘုရားသခင်၏ သားသမီးများ ဖြစ်ရန် အခွင့်အာဏာ ပေးတော်မူ၏” ဟူ၍ သူတို့သည် ကိုယ်တော်၏ နာမ်တော်ကို ယုံကြည်ကြသည် (ဂျီအိတ် ဇွန် ၁၁၊ ၁၉၀၂)။

E. Divine Activities

1. Predestination

“Wonderful possibilities are provided for every one who has faith in Christ. No walls are built to keep any living soul from salvation. The predestination, or election, of which God speaks includes all who will accept Christ as a personal Saviour, who will return to their loyalty, to perfect obedience to all God’s commandments. This is the effectual salvation of a peculiar people, chosen by God from among men. All who are willing to be saved by Christ are the elect of God. It is the obedient who are predestinated from the foundation of the world. ‘To as many as received him, to them he gave power to become the sons of God,’ even to as many as believed on him” (GH June 11, 1902).

 

သို့ရာတွင် ဘုရားသခင်၏ အမှုတော်အားလုံးကို ကိုယ်တော်သာလျှင် သိတော်မူ၏။ ထာဝရခေတ်များမှစ၍ ကျေးဇူးတော်ခေါ်သော ပဋိညာဉ်သည် ဘုရားသခင်၏ စိတ်ထဲတွင် ရှိခဲ့သည်။ ဤသည်ကို ထာဝရပဋိညာဉ်ဟု ခေါ်သည်။ ကယ်တင်ခြင်းအစီအမံသည် လူသားပြုတ်ကျပြီးမှ စတင်ခဲ့ခြင်း မဟုတ်။ ထိုအစီအမံသည် ထာဝရခေတ်များတစ်လျှောက် တိတ်ဆိတ်စွာ ထားရှိခဲ့သော်လည်း ယခုမူကား ထင်ရှားလာပြီ။ ပရောဖက်ကျမ်းများအားဖြင့် ထာဝရဘုရားသခင်၏ အမိန့်တော်နှင့်အညီ လူမျိုးတစ်မျိုးသားလုံးအား ယုံကြည်ခြင်းနာခံခြင်းသို့ ရောက်စေရန် ထင်ရှားစေတော်မူပြီ (ရောမ ၁၆:၂၅-၂၆၊ အေအဲဗီ) (အက်စ်တီ ဒီဇင်ဘာ ၁၅၊ ၁၉၁၄)။

“But known unto God are all His works, and from eternal ages the covenant of grace (unmerited favor) existed in the mind of God. It is called the everlasting covenant; for the plan of salvation was not conceived after the fall of man, but it was that which was ‘kept in silence through times eternal, but now is manifested, and by the Scriptures of the prophets, according to the commandment of the eternal God, is made known unto all the nations unto obedience of faith’ (Rom. 16:25, 26, ARV)” (ST Dec. 15, 1914).

 

၂. ဖန်ဆင်းခြင်း ဖန်ဆင်းခြင်းအမှုတွင် ခရစ်တော်သည် ဘုရားသခင်နှင့်အတူ ရှိတော်မူသည်။ ကိုယ်တော်သည် ဘုရားသခင်နှင့် တစ်ထဲတည်း၊ တန်ခိုးနှင့် တူညီတော်မူသည် …။ လူကို ဖန်ဆင်းတော်မူသောသူ တစ်ပါးတည်းသာလျှင် လူ၏ ကယ်တင်ရှင် ဖြစ်နိုင်သည် (တီအမ်ကေ ၁၈)။

2. Creation

“In the work of creation Christ was with God. He was one with God, equal with Him … . He alone, the Creator of man, could be his Saviour” (TMK 18).

 

ဘုရားသခင်သည် ဥပုသ်နေ့ကို လူများ၏ စိတ်နှလုံးကို ကိုယ်တော်၏ ဖန်ဆင်းတော်မူသော အမှုများကို တွေးတောစေရန် ရည်ရွယ်တော်မူသည်။ သဘာဝတရားသည် သူတို့၏ အာရုံများသို့ အသက်ရှင်တော်မူသော ဘုရားသခင်၊ ဖန်ဆင်းရှင်၊ အားလုံးကို အုပ်ချုပ်တော်မူသော အမြင့်ဆုံးသော အရှင် ရှိသည်ဟု ကြေညာသည် (ပီပီ ၄၈)။

“God designs that the Sabbath shall direct the minds of men to the contemplation of His created works. Nature speaks to their senses, declaring that there is a living God, the Creator, the Supreme Ruler of all” (PP 48).

 

ကျွန်ုပ်အား ဘုရားသခင်၏ ပညတ်တော်သည် အစဉ်အမြဲ ခိုင်ခံ့စွာ ရပ်တည်နေမည်ကို၊ နောင်ကမ္ဘာသစ်တွင်လည်း ထာဝရတည်ရှိမည်ကို ပြသတော်မူသည်။ ပထဝီမြေ၏ အခြေတည်ရာကို ချိတ်ဆွဲစဉ် ဘုရားသားတို့သည် ဖန်ဆင်းရှင်၏ အမှုကို လေးမြတ်စွာ ကြည့်ရှုကြပြီး ကောင်းကင်တမန်အားလုံးသည် ရွှင်လန်းစွာ အော်ဟစ်ကြသည်။ ထိုအခါပင် ဥပုသ်နေ့၏ အခြေခံကို ချမှတ်ခဲ့သည်။ ခြောက်ရက်ဖန်ဆင်းခြင်းအမှု ပြီးဆုံးသောအခါ ဘုရားသခင်သည် သတ္တမနေ့တွင် ကိုယ်တော် ဖန်ဆင်းတော်မူသော အမှုအားလုံးမှ အနားယူတော်မူပြီး၊ သတ္တမနေ့ကို ကောင်းချီးပေးတော်မူ၍ သန့်ရှင်းစေတော်မူသည်။ အကြောင်းမူကား ထိုနေ့၌ ကိုယ်တော် ဖန်ဆင်းတော်မူသော အမှုအားလုံးမှ အနားယူတော်မူသည်။ ဥပုသ်နေ့သည် အပြစ်မထင်မီ ဧဒင်ဥယျာဉ်တွင် စတင်ခဲ့ပြီး အာဒံနှင့် ဧဝတို့ရော၊ ကောင်းကင်တမန်အားလုံးပါ စောင့်ထုံးခဲ့သည်။ ဘုရားသခင်သည် သတ္တမနေ့တွင် အနားယူတော်မူ၍ ကောင်းချီးပေးတော်မူ၍ သန့်ရှင်းစေတော်မူသည်။ ဥပုသ်နေ့သည် ဘယ်တော့မျှ ပျက်ပြယ်မည် မဟုတ်ကြောင်း ကျွန်ုပ် မြင်ခဲ့သည်။ ကယ်တင်ခြင်းခံရသော သန့်ရှင်းသူများနှင့် ကောင်းကင်တမန်အားလုံးသည် မဟာဖန်ဆင်းရှင်ကို ဂုဏ်ပြုသောအားဖြင့် ထာဝရတည်လိမ့်မည် (အီးဒဗလျူ ၂၁၇)။

“I was shown that the law of God would stand fast forever, and exist in the new earth to all eternity. At the creation, when the foundations of the earth were laid, the sons of God looked with admiration upon the work of the Creator, and all the heavenly host shouted for joy. It was then that the foundation of the Sabbath was laid. At the close of the six days of creation, God rested on the seventh day from all His work which He had made; and He blessed the seventh day and sanctified it, because that in it He had rested from all His work. The Sabbath was instituted in Eden before the fall, and was observed by Adam and Eve, and all the heavenly host. God rested on the seventh day, and blessed and hallowed it. I saw that the Sabbath never will be done away; but that the redeemed saints, and all the angelic host, will observe it in honor of the great Creator to all eternity” (EW 217).

 

၃. ကောင်းကြီးမင်္ဂလာပေးခြင်း လူသားသမိုင်းတွင် နိုင်ငံများ တိုးတက်ခြင်း၊ အင်ပါယာများ ထွန်းကားခြင်း၊ ပြိုလဲခြင်းတို့သည် လူ၏ အလိုတော်၊ ခွန်အားပေါ် မူတည်သည်ဟု ထင်ရသည်။ အဖြစ်အပျက်များ ပုံဖော်ခြင်းသည် လူ၏ စွမ်းအား၊ ရည်မှန်းချက်၊ အလိုဆန္ဒပေါ် မူတည်သည်ဟု ထင်မှတ်ကြသည်။ သို့ရာတွင် ဘုရားသခင်၏ နှုတ်တော်တွင် မျက်နှာဖုံးကို ဖယ်ရှားထားပြီး၊ လူသားတို့၏ အကျိုးစီးပွား၊ စွမ်းအား၊ စိတ်အားထက်သန်မှုတို့၏ ကစားခြင်းနောက်ကွယ်တွင် ကောင်းကြီးမင်္ဂလာရှင်၏ အေးဂျင့်များကို ကျွန်ုပ်တို့ မြင်ရသည်။ ထိုအေးဂျင့်များသည် တိတ်ဆိတ်စွာ၊ စိတ်ရှည်စွာ ကိုယ်တော်၏ အလိုတော်ကို ပြီးစီးစေသည်။ သမ္မာကျမ်းတရားသည် သမိုင်း၏ စစ်မှန်သော ဒဿနကို ဖော်ပြသည် (အီဒီ ၁၇၃)။

3. Providence

“In the annals of human history the growth of nations, the rise and fall of empires, appear as dependent on the will and prowess of man. The shaping of events seems, to a great degree, to be determined by his power, ambition, or caprice. But in the word of God the curtain is drawn aside, and we behold, behind, above, and through all the play and counterplay of human interests and power and passions, the agencies of the all-merciful One, silently, patiently working out the counsels of his own will. The Bible reveals the true philosophy of history” (Ed 173).

 

သင်သည် စောင့်ကြ၊ ဆုတောင်း၊ ကြည့်ရှုနေလျှင် ကောင်းကြီးမင်္ဂလာနှင့် ထင်ရှားစေခြင်းသည် သင်တွေ့ကြုံရမည့် ရှုပ်ထွေးမှုအားလုံးကို လမ်းပြပေးလိမ့်မည်။ သို့ဖြစ်၍ သင်သည် မပျက်စီးနိုင်၊ စိတ်ပျက်အားငယ်မှု မဖြစ်နိုင်။ အချိန်သည် ကောင်းကင်၏ အစီအမံ၏ လှပမှု၊ ကြီးကျယ်မှုကို ပုံဖော်ပေးလိမ့်မည်။ ဘုရားသခင်၏ ကောင်းကြီးမင်္ဂလာသည် အားနည်းသော တူရိယာတစ်ခုအားဖြင့် ဤကမ္ဘာကို အလုပ်လုပ်နေသည်ကို လူ့စိတ်နှလုံးဖြင့် နားလည်ရန် ခက်ခဲသည်။ ကောင်းကြီးမင်္ဂလာတွင် ဘုရားသခင်ကို သိခြင်းသည် စစ်မှန်သော သိပ္ပံပညာ ဖြစ်သည်။ လူများတွင် ဗဟုသုတ များစွာ ရှိသော်လည်း၊ လိုအပ်ချိန်တွင် ကောင်းကင်၏ ဉာဏ်ပညာ၏ အစီအမံများကို မြင်ရန်၊ ဘုရားသခင်၏ အစီအမံ၏ ရိုးရှင်းမှုတွင် ကိုယ်တော်၏ တရားမျှတမှု၊ ကောင်းမြတ်မှု၊ မေတ္တာတော်ကို ထင်ရှားစေပြီး လူသားတို့၏ နှလုံးသားကို ရှာဖွေခြင်းကို မြင်ရန် များစွာ ပျက်ကွက်ကြသည်။ ကိုယ်တော်၏ အစီအမံသည် သူတို့အတွက် အလွန်ကြီးကျယ်လွန်းသဖြင့် လက်ခံနိုင်ခြင်း မရှိကြ။ သို့ဖြစ်၍ အကျိုးမရရှိကြ။ သို့ရာတွင် ကောင်းကြီးမင်္ဂလာသည် ကမ္ဘာပေါ်တွင် ရှိနေဆဲ ဖြစ်ပြီး အမှန်တရားကို ရှာဖွေနေသူများအကြား အလုပ်လုပ်နေသည်။ ထိုသူများသည် ဘုရားသခင်၏ လက်တော်ကို အသိအမှတ်ပြုကြလိမ့်မည်။ သို့သော် ကိုယ်ပိုင်ဉာဏ်ပညာကို ယုံကြည်သူများသည် ကိုယ်တော်၏ နှုတ်တော်ကို လေးမြတ်မည် မဟုတ် (၁၁အမ်အာ ၃၄၈)။

“If you watch and wait and pray, Providence and revelation will guide you through all the perplexities that you will meet, so that you will not fail nor become discouraged. Time will outline the beauty and grandeur of Heaven’s plan. It is difficult for human minds to comprehend that God in His providence is working for the world through a feeble instrument. To know God in the working out of His providence is true science. There is much knowledge among men, but to see the designs of heavenly wisdom in times of necessity, to see the simplicity of God’s plan revealing His justice and goodness and love, and searching out the hearts of men—this many fail to do. His plan seems too wonderful for them to accept, and thus they fail to be benefited. But Providence is still in our world, working among those who are grasping for the truth. These will recognize the hand of God. But His Word will not be revered by those who trust in their own wisdom” (11MR 348).

 

အက်(ဖ်). သုံးပါးတစ်ဆူ ဘုရားသခင် လူမျိုးတစ်မျိုးအတွက် ဘုရားသခင်၏ သနားကရုဏာဖြင့် ဘုရားသခင်အပေါင်းသည် ကယ်တင်ခြင်းအစီအမံကို ပေးအပ်ရန် ကိုယ်တို့ကိုယ်ကို အပ်နှံခဲ့ကြသည်။ ဤအစီအမံကို အပြည့်အဝ အကောင်အထည်ဖော်ရန် ဘုရားသခင်၏ တစ်ပါးတည်းသော သားတော်ဖြစ်သော ခရစ်တော်သည် အပြစ်အတွက် ယဇ်ပူဇော်ခြင်း ဖြစ်လာရန် ဆုံးဖြတ်ခဲ့သည်။ ဤမေတ္တာတော်၏ အတိမ်အနက်ကို မည်သည့်မျဉ်းဖြင့် တိုင်းတာနိုင်မည်နည်း။ ဘုရားသခင်သည် လူသားများ ထပ်မံပြောဆိုနိုင်ခြင်း မရှိစေရန် ပိုမိုလုပ်ဆောင်နိုင်သည်ဟု ဆိုနိုင်ခြင်း မရှိစေရန် ခရစ်တော်နှင့်အတူ ကောင်းကင်၏ အရင်းအမြစ်အားလုံးကို ပေးအပ်တော်မူသည်။ လူသားမြှောက်စားခြင်းအစီအမံတွင် ဘာမျှ ချို့တဲ့ခြင်း မရှိစေရန် ပြုတော်မူသည် (စီအိတ်စီ ၂၂၂)။

F. The Trinity

“The Godhead was stirred with pity for the race, and the Father, the Son, and the Holy Spirit gave Themselves to the working out of the plan of redemption. In order fully to carry out this plan, it was decided that Christ, the only-begotten Son of God, should give Himself an offering for sin. What line can measure the depth of this love? God would make it impossible for man to say that He could have done more. With Christ He gave all the resources of heaven, that nothing might be wanting in the plan for man’s uplifting” (CH 222).

 

ကောင်းကင်တွင် သက်ရှိသုံးပါးရှိသည်။ ဖခင်၊ သားတော်၊ သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော် ဟူသော ကြီးမြတ်သော တန်ခိုး သုံးပါးနာမတော်ဖြင့် ခရစ်တော်ကို အသက်ရှင်သော ယုံကြည်ခြင်းဖြင့် လက်ခံသူများကို နှစ်ခြင်းခံစေသည်။ ဤတန်ခိုးသုံးပါးသည် ကောင်းကင်၏ နာခံသော လူများနှင့်အတူ ခရစ်တော်အတွင်း အသစ်သော အသက်ကို အသက်ရှ*}

“There are three living persons of the heavenly trio; in the name of these three great powers—the Father, the Son, and the Holy Spirit—those who receive Christ by living faith are baptized, and these powers will cooperate with the obedient subjects of heaven in their efforts to live the new life in Christ” (Ev 615).

 

သင်္ဘောသဖွယ် နေထိုင်ရန် ကြိုးစားသူများနှင့် ပူးပေါင်းဆောင်ရွက်မည် (အီဗီ ၆၁၅)။

တပည့်တော်များ တံခါးခုံကို မကျော်မီ သန့်ရှင်းသော နာမတော်၏ တံဆိပ်ကို ခံရမည်။ ကောင်းကင်ကမ္ဘာ၏ တန်ခိုးကြီးသုံးပါးနာမတော်ဖြင့် ယုံကြည်သူများကို နှစ်ခြင်းခံစေသည်။ ဤအခမ်းအနားတွင် လူ့စိတ်နှလုံးကို ထိမိသည်။ ဤသည်မှာ ခရစ်ယာန်ဘဝ၏ အစ ဖြစ်သည်။ ဤသည်သည် အလွန်အရေးကြီးသည်။ ကယ်တင်ခြင်းအမှုသည် သေးငယ်သော ကိစ္စ မဟုတ်။ အလွန်ကြီးမားလွန်းသဖြင့် ယုံကြည်ခြင်းထင်ရှားစေသော လူသားအေးဂျင့်၏ လုပ်ဆောင်ချက်တွင် အမြင့်ဆုံး အာဏာပိုင်များ ပါဝင်သည်။ ထာဝရဘုရားသခင် ဖခင်၊ သားတော်၊ သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်တို့သည် လူသားအေးဂျင့်အား စိတ်ချမှု ပေးရန် ပါဝင်သည်။ … ကောင်းကင်တန်ခိုးများကို လူသားနှင့် ပူးပေါင်း၍ ကောင်းကင်စွမ်းရည်ဖြင့် ဘုရားသခင်၏ သဘာဝတရားတွင် ပါဝင်သူများ ဖြစ်လာစေပြီး ခရစ်တော်နှင့်အတူ အလုပ်လုပ်သူများ ဖြစ်လာစေသည် (ယူအယ်လ် ၁၄၈)။

“Before the disciples shall compass the threshold, there is to be the imprint of the sacred name, baptizing the believers in the name of the threefold powers in the heavenly world. The human mind is impressed in this ceremony, the beginning of the Christian life. It means very much. The work of salvation is not a small matter, but so vast that the highest authorities are taken hold of by the expressed faith of the human agent. The eternal Godhead—the Father, the Son, and the Holy Ghost—is involved in the action required to make assurance to the human agent, … confederating the heavenly powers with the human that men may become, through heavenly efficiency, partakers of the divine nature and workers together with Christ” (UL 148).

 

နှစ်ခြင်းခံခြင်းအားဖြင့် ခရစ်တော်ကို ယုံကြည်ခြင်းနှင့် အပြစ်ဟောင်းဘဝ၏ သေခြင်းကို ဘုရားသခင်အား ကတိပေးသူများသည် ဘုရားသခင်နှင့် ပဋိညာဉ်ဆက်နွယ်မှု ရရှိသည်။ ဘုရားသခင်၏ တန်ခိုးသုံးပါး ဖခင်၊ သားတော်၊ သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်တို့သည် ခရစ်တော်အတွင်း အသစ်သော အသက်တွင် သူတို့၏ ခွန်အားနှင့် စွမ်းရည် ဖြစ်ရန် ကတိပေးထားသည် (အေအူစီအာ အောက်တိုဘာ ၇၊ ၁၉၀၇)။

“Those who have by baptism given to God a pledge of their faith in Christ, and their death to the old life of sin, have entered into covenant relation with God. The three powers of the Godhead, the Father, Son, and Holy Spirit, are pledged to be their strength and their efficiency in their new life in Christ Jesus” (AUCR Oct. 7, 1907).

 

နှစ်ခြင်းမင်္ဂလာကို ဖခင်၊ သားတော်၊ သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော် နာမတော်ဖြင့် ပြုသည်။ ကောင်းကင်၏ ဤကြီးမြတ်သော တန်ခိုးသုံးပါးသည် ဤအခမ်းအနားကို နာခံစွာ ခံယူပြီး ထိုအခါ ပြုသော ကတိကို သစ္စာရှိစွာ ထိန်းသိမ်းသူအားလုံး၏ စွမ်းရည် ဖြစ်ရန် ကတိပေးသည် (၆အမ်အာ ၂၇)။

“The rite of baptism is administered in the name of the Father, and of the Son, and of the Holy Ghost. These three great powers of heaven pledge themselves to be the efficiency of all who submit to this ordinance, and who faithfully keep the vow they then make” (6MR 27).

 

ဂျီ. ထာဝရဖခင် ဤဝိညာဉ်ရေးရာ ပုံဖော်မှုအားလုံးသည် အချည်းနှီး ဖြစ်သည်။ မပြည့်စုံ၊ မမှန်ကန်။ ကိုယ်တော်၏ လက်တော်ဖန်ဆင်းခဲ့သော အရာများနှင့် နှိုင်းယှဉ်နိုင်သော ဘုရားဖြစ်တော်မူခြင်း၏ ဧကရာဇ်ဂုဏ်ကို အားနည်းစေပြီး လျော့နည်းစေသည်။ ဤအရာများသည် လူသားအပြစ်ကြောင့် ဘုရားသခင်၏ ကျိန်ခြင်းခံရသော ကမ္ဘာ့အရာမျှသာ ဖြစ်သည်။ ဖခင်ကို ဤကမ္ဘာ၏ အရာများဖြင့် ဖော်ပြ၍ မရပေ။ ဖခင်သည် ဘုရားဖြစ်တော်မူခြင်း၏ ပြည့်စုံမှုအားလုံး ကိုယ်တိုင် ဖြစ်တော်မူ၍ သေတတ်သော မျက်စိဖြင့် မမြင်နိုင်ပါ (အီဗီ ၆၁၄)။

G. The Eternal Father

“All these spiritualistic representations are simply nothingness. They are imperfect, untrue. They weaken and diminish the Majesty which no earthly likeness can be compared to. God cannot be compared with the things His hands have made. These are mere earthly things, suffering under the curse of God because of the sins of man. The Father cannot be described by the things of earth. The Father is all the fullness of the Godhead bodily, and is invisible to mortal sight” (Ev 614).

 

အိတ်ချ်. ထာဝရသားတော်နှင့် ကိုယ်တော်၏ အမှုတော် ပြည့်စုံသော ယဇ်ပူဇော်ခြင်း ပြုပြီးသည်။ “ဘုရားသခင်သည် ကမ္ဘာကို ချစ်တော်မူသောကြောင့် မိမိ၏ တစ်ပါးတည်းသော သားတော်ကို ပေးသနားတော်မူ၏” ဟု ဆိုသည်။ ကောင်းကင်တမန်များကဲ့သို့ ဖန်ဆင်းခြင်းအားဖြင့် သားဖြစ်သူ မဟုတ်၊ ခွင့်လွှတ်ခြင်းခံရသော အပြစ်သားကဲ့သို့ မွေးစားခြင်းအားဖြင့် သားဖြစ်သူ မဟုတ်။ ဖခင်၏ ပုံသဏ္ဍာန်အတိုင်း ဖြစ်သော သားတော်တစ်ပါးတည်း ဖြစ်သည်။ ကိုယ်တော်၏ ဘုန်းအသရေနှင့် တင့်တယ်မှု အားလုံးတွင် တူညီပြီး အာဏာ၊ ဂုဏ်အသရေ၊ ဘုရားဖြစ်တော်မူခြင်း ပြည့်စုံမှုတွင် ဘုရားသခင်နှင့် တန်တူဖြစ်သည်။ ကိုယ်တော့်အတွင်း၌ ဘုရားဖြစ်တော်မူခြင်း ပြည့်စုံမှု အားလုံး ရှိသည် (အက်စ်တီ မေ ၃၀၊ ၁၈၉၅)။

H. The Eternal Son and His Work

“A complete offering has been made; for ‘God so loved the world, that he gave his only-begotten Son’—not a son by creation, as were the angels, nor a son by adoption, as is the forgiven sinner, but a Son begotten in the express image of the Father’s person, and in all the brightness of his majesty and glory, one equal with God in authority, dignity, and divine perfection. In him dwelt all the fullness of the Godhead bodily” (ST May 30, 1895).

 

သားတော်သည် ဘုရားဖြစ်တော်မူခြင်း ပြည့်စုံမှု အားလုံး ထင်ရှားစေသူ ဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်၏ နှုတ်တော်သည် ကိုယ်တော်ကို “ကိုယ်တော်၏ ပုံသဏ္ဍာန်အတိအကျ” ဟု ကြေညာသည် (ဘီတီအက်စ် မတ် ၁၊ ၁၉၀၆)။

“The Son is all the fullness of the Godhead manifested. The Word of God declares Him to be ‘the express image of His person’” (BTS Mar. 1, 1906).

 

ခရစ်တော်အတွင်း၌ မူလ၊ ချေးမခံရ၊ ဆင်းသက်လာခြင်း မရှိသော အသက်ရှင်ခြင်း ရှိသည် (ဒီအေ ၅၃၀)။

“In Christ is life, original, unborrowed, underived” (DA 530).

 

ခရစ်တော်၏ ဘုရားသဘာဝသည် လူ့သဘာဝအဖြစ် အသွင်ပြောင်းခြင်း မရှိ၊ လူသားသားတော်၏ လူ့သဘာဝသည် ဘုရားသဘာဝအဖြစ် အသွင်ပြောင်းခြင်း မရှိ။ သို့ရာတွင် လူသားများကို ကယ်တင်ရှင်၏ အတွင်း၌ နက်နဲစွာ ရောနှောခဲ့သည်။ ကိုယ်တော်သည် ဖခင် မဟုတ်။ သို့သော် ကိုယ်တော်အတွင်း၌ ဘုရားဖြစ်တော်မူခြင်း ပြည့်စုံမှု အားလုံး ရှိသည် (၆အမ်အာ ၁၁၂-၁၁၃)။

“The divine nature in the person of Christ was not transformed in human nature and the human nature of the Son of man was not changed into the divine nature, but they were mysteriously blended in the Saviour of men. He was not the Father, but in Him dwelt all the fullness of the Godhead bodily” (6MR 112, 113).

 

“ကိုယ်တော်အတွင်း၌ ဘုရားဖြစ်တော်မူခြင်း ပြည့်စုံမှု အားလုံး ရှိသည်။” လူသားများ နားလည်ရန် လိုအပ်သည်မှာ ဘုရားဖြစ်တော်မူခြင်းသည် ကယ်လဗာရီ၏ ဆင်းရဲဒုက္ခအောက်တွင် ခံစားခဲ့ရသည်။ သို့သော် ဘုရားသခင်သည် ကမ္ဘာကို ရွေးနှုတ်ရန် ပေးသနားတော်မူသော ယေရှုခရစ်သည် ကိုယ်တော်၏ အသွေးနှင့် အသင်းတော်ကို ဝယ်ယူခဲ့သည်။ ကောင်းကင်၏ ဘုန်းအသရေသည် ကမ္ဘာပေါ်တွင် အလင်းဆုံး လူမျိုးဟု ကိုယ်တိုင်ဆိုသော ဘာသာရေးခေါင်းဆောင်များ၏ လက်ချက်ဖြင့် ဆင်းရဲဒုက္ခ ခံခဲ့ရသည် (၇ဘီစီ ၉၀၇)။

“ ‘In him dwelleth all the fullness of the Godhead bodily.’ Men need to understand that Deity suffered and sank under the agonies of Calvary. Yet Jesus Christ whom God gave for the ransom of the world purchased the church with His own blood. The Majesty of heaven was made to suffer at the hands of religious zealots, who claimed to be the most enlightened people upon the face of the earth” (7BC 907).

 

ခရစ်တော်အတွင်း၌ ဖခင်၏ ဘုန်းအသရေ အားလုံး စုစည်းထားသည်။ ကိုယ်တော်အတွင်း၌ ဘုရားဖြစ်တော်မူခြင်း ပြည့်စုံမှု အားလုံး ရှိသည်။ ကိုယ်တော်သည် ဖခင်၏ ဘုန်းအသရေ၏ တောက်ပမှုနှင့် ကိုယ်တော်၏ ပုံသဏ္ဍာန် အတိအကျ ဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်၏ ဂုဏ်တော်များ၏ ဘုန်းအသရေကို ကိုယ်တော်၏ စရိုက်တွင် ထင်ရှားစေသည်။ ဧဝံဂေလိတရားသည် ကိုယ်တော်၏ ဖြောင့်မတ်ခြင်းဖြင့် ဘုန်းကျက်သရေ ရှိသည် (အဲဒီ ၉၀၇)။

“In Christ is gathered all the glory of the Father. In Him is all the fullness of the Godhead bodily. He is the brightness of the Father’s glory, and the express image of His person. The glory of the attributes of God are expressed in His character. The gospel is glorious because it is made up of His rightetousness” (ibid. 907).

 

ခရစ်တော်အတွင်း၌ ဘုရားဖြစ်တော်မူခြင်း ပြည့်စုံမှု အားလုံး ရှိသည်။ ဤသည်ကြောင့် ကိုယ်တော်သည် ငါတို့ကဲ့သို့ အချက်တိုင်းတွင် သွေးဆောင်ခံရသော်လည်း ကမ္ဘာထဲသို့ ပထမဆုံး ဝင်ရောက်စဉ်မှစ၍ ညစ်ညမ်းခြင်း မရှိဘဲ ရပ်တည်ခဲ့သည်။ ကျွန်ုပ်တို့လည်း ထိုပြည့်စုံမှု၏ ပါဝင်သူများ ဖြစ်ရန် မဟုတ်ပါသလော။ ဤနည်းဖြင့်သာ ကိုယ်တော် အောင်မြင်ခဲ့သည်အတိုင်း အောင်မြင်နိုင်မည် မဟုတ်ပါသလော (အဲဒီ)။

“In Christ dwelt the fullness of the Godhead bodily. This is why, although He was tempted in all points like as we are, He stood before the world, from His first entrance into it, untainted by corruption, though surrounded by it. Are we not also to become partakers of that fullness, and is it not thus, and thus only, that we can overcome as He overcame?” (ibid.).

 

ဖြောင့်မတ်ခြင်း၏ နေမင်းသည် အယူသီးမှုနှင့် အမှားများ၏ အမှောင်ထုအလယ် ထွန်းလင်းထွက်ပေါ်ပြီး တိမ်တိုက်ကို နောက်ပြန်လည်ပြီး ဘုရားဖြစ်တော်မူခြင်း ပြည့်စုံမှု အားလုံး ရှိသောသူ၊ ဖခင်၏ အတိအကျ ပုံတူအဖြစ် ကိုယ်တော်ကိုယ်တိုင် ပြသသည်။ ဤသည်မှာ ကမ္ဘာသို့ ကိုယ်တော်၏ သတင်းစကား ဖြစ်သည်။ “ထာဝရအသက်သည် သင်တို့သည် တစ်ပါးတည်းသော စစ်မှန်သော ဘုရားသခင်နှင့် ကိုယ်တော် စေလွှတ်တော်မူသော ယေရှုခရစ်ကို သိကျွမ်းခြင်း ဖြစ်သည်” (အက်စ်တီ ဇွန် ၂၇၊ ၁၈၉၂)။

“But the Sun of Righteousness shines forth into the midnight darkness of superstition and error, and rolls back the cloud, and presents Himself as the one in whom dwelleth all the fullness of the Godhead bodily, as the exact representation of the Father. This is his message to the world: ‘And this is life eternal, that they might know thee the only true God, and Jesus Christ, whom thou hast sent’” (ST June 27, 1892).

 

ယေရှုခရစ်သည် ဂျူးစီးပွားရေး တစ်ခုလုံး၏ အခြေခံ ဖြစ်သည်။ ကမ္ဘာကို ရွေးနှုတ်ရှင်ကို သူတို့၏ ဘာသာရေးဝန်ဆောင်မှုများတွင် ပုံစံနှင့် အရိပ်အယောင်ဖြင့် ကိုယ်စားပြုခဲ့သည်။ ဘုန်းအသရေကို ခရစ်တော်သည် မျက်နှာဖုံးအတွင်း၌ ထင်ရှားစေခဲ့သည်။ ခရစ်တော်သည် ကမ္ဘာတွင် ပေါ်ထွက်ပြီး ဘုရားဖြစ်တော်မူခြင်း ပြည့်စုံမှု အားလုံးကို ကမ္ဘာအား ပြသမည်အထိ ဖြစ်သည်။ ခရစ်တော်အတွင်း၌ မမြင်နိုင်သော ဘုရားသခင်၏ ပုံတူကို ကျွန်ုပ်တို့ မြင်ရသည်။ ကိုယ်တော်၏ ဂုဏ်တော်များတွင် အနန္တအရှင်၏ စရိုက်ကို မြင်ရသည်။ ယေရှုက “ငါနှင့် ငါ့ဖခင်သည် တစ်ပါးတည်း ဖြစ်သည်။ ငါ့ကို မြင်သောသူသည် ဖခင်ကို မြင်ပြီ” ဟု မိန့်တော်မူသည် (အဲဒီ ဩဂုတ် ၂၉၊ ၁၈၉၅)။

“Jesus Christ was the foundation of the whole Jewish economy. The world’s Redeemer was symbolized in types and shadows through their religious services. The glory of God was revealed in Christ within the veil until Christ should appear in the world and display to the world all the fullness of the Godhead bodily. In Christ we behold the image of the invisible God; in his attributes we see the attributes of the character of the Infinite. Jesus said: ‘I and my Father are one.’ ‘He that hath seen me hath seen the Father’” (ibid. Aug. 29, 1895).

 

အိုင်. ထာဝရ သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်နှင့် ကိုယ်တော်၏ အမှုတော်

ခရစ်တော်ကောင်းကင်သို့ တက်ကြွပြီးနောက် စေလွှတ်မည်ဟု ကတိပေးထားသော နှစ်သက်ဖွယ်မင်္ဂလာသည် ဘုရားဖြစ်တော်မူခြင်း ပြည့်စုံမှု အားလုံးဖြင့် ဝိညာဉ်တော် ဖြစ်သည်။ ခရစ်တော်ကို ကိုယ်ပိုင်ကယ်တင်ရှင်အဖြစ် လက်ခံယုံကြည်သူအားလုံးအား ဘုရားသခင်၏ ကျေးဇူးတော်၏ တန်ခိုးကို ထင်ရှားစေသည် (အိပ်ပီ ၃၃၆)။

I. The Eternal Holy Spirit and His Work

“The Comforter that Christ promised to send after He ascended to heaven is the Spirit in all the fullness of the Godhead, making manifest the power of divine grace to all who receive and believe in Christ as a personal Saviour” (HP 336).

 

သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်သည် ကိုယ်ပိုင်ပုဂ္ဂိုလ် ရှိသည်။ မဟုတ်လျှင် ကျွန်ုပ်တို့၏ ဝိညာဉ်များနှင့် ကျွန်ုပ်တို့၏ ဝိညာဉ်များနှင့်အတူ ကျွန်ုပ်တို့သည် ဘုရားသခင်၏ သားသမီးများ ဖြစ်ကြောင်း သက်သေခံနိုင်မည် မဟုတ်။ ကိုယ်တော်သည် ဘုရားဖြစ်တော်မူသော ပုဂ္ဂိုလ် ဖြစ်ရမည်။ မဟုတ်လျှင် ဘုရားသခင်၏ စိတ်ထဲတွင် လျှို့ဝှက်ထားသော လျှို့ဝှက်ချက်များကို ရှာဖွေနိုင်မည် မဟုတ် (အီဗီ ၆၁၇)။

“The Holy Spirit has a personality, else He could not bear witness to our spirits and with our spirits that we are the children of God. He must also be a divine person, else He could not search out the secrets which lie hidden in the mind of God” (Ev 617).

 

သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်သည် ဘုရားသခင်နှင့် တူညီသော ပုဂ္ဂိုလ် ဖြစ်သည်ဟု ကျွန်ုပ်တို့ နားလည်ရန် လိုအပ်သည်။ ကိုယ်တော်သည် ဤနေရာများတွင် လျှောက်လှမ်းနေသည် (အဲဒီ ၆၁၆)။

“We need to realize that the Holy Spirit, who is as much a person as God is a person, is walking through these grounds” (ibid. 616).

 

သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်သည် ခရစ်တော်၏ နာမတော်ဖြင့် နှစ်သက်ဖွယ်မင်္ဂလာ ဖြစ်သည်။ ကိုယ်တော်သည် ခရစ်တော်ကို ကိုယ်စားပြုသော်လည်း ကွဲပြားခြားနားသော ပုဂ္ဂိုလ် ဖြစ်သည် (၂၀အမ်အာ ၃၂၄)။

“The Holy Spirit is the Comforter, in Christ’s name. He personifies Christ, yet is a distinct personality” (20MR 324).

 

ယခင်က ဝိညာဉ်တော်သည် ကမ္ဘာပေါ်တွင် ရှိခဲ့သည်။ ကယ်တင်ခြင်းအမှု စတင်ချိန်မှစ၍ လူသားတို့၏ နှလုံးသို့ လှုပ်ရှားစေခဲ့သည် …။

“Before this the Spirit had been in the world; from the very beginning of the work of redemption He had been moving upon men’s hearts … .

 

သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်သည် ခရစ်တော်၏ ကိုယ်စားလှယ် ဖြစ်သော်လည်း လူ့ပုဂ္ဂိုလ်မှ ခွဲထွက်ပြီး သီးခြားဖြစ်သည်။ လူ့သဘာဝဖြင့် ဝန်ထုပ်ဝန်ပိုးဖြစ်နေသော ခရစ်တော်သည် နေရာတိုင်းတွင် ကိုယ်တိုင် ရှိနေနိုင်ခြင်း မရှိ။ ထို့ကြောင့် ဖခင်ထံ သွားရောက်ပြီး ဝိညာဉ်တော်ကို ကမ္ဘာပေါ်တွင် ကိုယ်တော်၏ ဆက်ခံသူအဖြစ် စေလွှတ်ခြင်းသည် သူတို့အကျိုးအတွက် ဖြစ်သည်။ ထို့နောက် မည်သူမျှ နေရာကြောင့် သို့မဟုတ် ခရစ်တော်နှင့် ကိုယ်တိုင် ထိတွေ့ခြင်းကြောင့် အားသာချက် မရှိတော့။ ဝိညာဉ်တော်အားဖြင့် ကယ်တင်ရှင်သည် အားလုံးအတွက် အမြဲရရှိနိုင်သည်။ ဤသဘောတွင် ကောင်းကင်သို့ မတက်လျှင် သူတို့ထက် ပိုမို နီးကပ်စွာ ရှိနေမည် (ဒီအေ ၆၆၉)။

“The Holy Spirit is Christ’s representative, but divested of the personality of humanity, and independent thereof. Cumbered with humanity, Christ could not be in every place personally. Therefore it was for their interest that He should go to the Father, and send the Spirit to be His successor on earth. No one could then have any advantage because of his location or his personal contact with Christ. By the Spirit the Saviour would be accessible to all. In this sense He would be nearer to them than if He had not ascended on high” (DA 669).

 

ဝိညာဉ်တော်ကို ပြန်လလည်ဖြစ်တည်စေသော အေးဂျင့်အဖြစ် ပေးမည်။ ဤအရာ မရှိလျှင် ခရစ်တော်၏ ယဇ်ပူဇော်ခြင်းသည် အချည်းနှီး ဖြစ်မည်။ မကောင်းမှု၏ တန်ခိုးသည် ရာစုနှစ်များစွာ အားကောင်းလာခဲ့ပြီး လူသားများ၏ စာတန်၏ အနှောင်အဖွဲ့အောက်သို့ နာခံမှုသည် အံ့ဖွယ် ဖြစ်ခဲ့သည်။ အပြစ်ကို ခုခံနိုင်၍ အောင်မြင်နိုင်သည်မှာ ဘုရားသခင်၏ တတိယပုဂ္ဂိုလ် ဖြစ်သော ဝိညာဉ်တော်၏ အင်အားကြီးမားသော အေးဂျင့်အားဖြင့်သာ ဖြစ်သည်။ ကိုယ်တော်သည် ပြောင်းလဲထားသော စွမ်းအင်ဖြင့် မဟုတ်၊ ဘုရားသခင်၏ စွမ်းအား ပြည့်စုံမှုဖြင့် လာမည်။ ဝိညာဉ်တော်သည် ကမ္ဘာကို ရွေးနှုတ်ရှင်အားဖြင့် ပြီးစီးခဲ့သော အရာကို အကျိုးသက်သေ ဖြစ်စေသည်။ ဝိညာဉ်တော်အားဖြင့် နှလုံးသားကို စင်ကြယ်စေသည်။ ဝိညာဉ်တော်အားဖြင့် ယုံကြည်သူသည် ဘုရားသဘာဝ၏ ပါဝင်သူ ဖြစ်လာသည်။ ခရစ်တော်သည် အမွေဆက်ခံပြီး ယဉ်ကျေးခဲ့သော မကောင်းမှုအားလုံးကို အနိုင်ယူရန်နှင့် ကိုယ်တော်၏ အသင်းတော်ပေါ်တွင် ကိုယ်တော်၏ စရိုက်ကို ထင်ရှားစေရန် ဘုရားသခင်၏ စွမ်းအားအဖြစ် ကိုယ်တော်၏ ဝိညာဉ်တော်ကို ပေးတော်မူသည် (အဲဒီ ၆၇၁)။

“The Spirit was to be given as a regenerating agent, and without this the sacrifice of Christ would have been of no avail. The power of evil had been strengthening for centuries, and the submission of men to this Satanic captivity was amazing. Sin could be resisted and overcome only through the mighty agency of the third person of the Godhead, who would come with no modified energy, but in the fullness of divine power. It is the Spirit that makes effectual what has been wrought out by the world’s Redeemer. It is by the Spirit that the heart is made pure. Through the Spirit the believer becomes a partaker of the divine nature. Christ has given His Spirit as a divine power to overcome all hereditary and cultivated tendencies to evil, and to impress His own character upon His church” (ibid. 671).

 

ခရစ်တော်ကောင်းကင်သို့ တက်ကြွပြီးနောက် စေလွှတ်မည်ဟု ကတိပေးထားသော နှစ်သက်ဖွယ်မင်္ဂလာသည် ဘုရားဖြစ်တော်မူခြင်း ပြည့်စုံမှု အားလုံးဖြင့် ဝိညာဉ်တော် ဖြစ်သည်။ ခရစ်တော်ကို ကိုယ်ပိုင်ကယ်တင်ရှင်အဖြစ် လက်ခံယုံကြည်သူအားလုံးအား ဘုရားသခင်၏ ကျေးဇူးတော်၏ တန်ခိုးကို ထင်ရှားစေသည် (အီဗီ ၆၁၅)။

“The Comforter that Christ promised to send after He ascended to heaven, is the Spirit in all the fullness of the Godhead, making manifest the power of divine grace to all who receive and believe in Christ as a personal Saviour” (Ev 615).

၁၁. စာပေများ

အာမီနီယပ်စ်၊ ဂျေကော့ဘ်စ်။ စာများ။ အတွဲ သုံးတွဲ။ ဂရန်းရက်ပစ်၊ မီချီဂန်။ ဘေကာ၊ ၁၉၅၆။
ဩဂတ်စတင်း။ သုံးပါးတစ်ဆူ။ ဝါရှင်တန်ဒီစီ။ ကက်သလစ်ယူနီဗာဆီတီအော့ဖ်အမေရိက ပရပ်စ်၊ ၁၉၆၃။
ဘာ့သ်၊ ကားလ်။ ချာ့ချ် ဒေါ့ဂ်မက်တစ်။ အတွဲ လေးတွဲ။ ဘာသာပြန်သူ ဂျီတီသောမ့်ဆင်။ အက်ဒင်ဘာရာ။ တီးနှင့်တီးကလပ်၊ ၁၉၃၆–၁၉၆၂။
ဘေစင်ဂါ၊ ဒေးဗစ်။ “လကျင့်သုံးမှုဆိုင်ရာ အကျိုးသက်ရောက်မှုများ”။ ဘုရားသခင်၏ ပွင့်လင်းမှု။ ဘုရားသခင်ကို အစဉ်အလာအရ နားလည်မှုအပေါ် သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ စိန်ခေါ်မှု။ အယ်ဒီတာ ကလပ်ပီနော့ခ်။ ဒေါင်းနားဂရို့ဗ်၊ အီလီနွိုက်စ်။ အင်တာဗားဆီတီ၊ ၁၉၉၄။ စာမျက်နှာ ၁၅၅–၁၇၆။
ဘိတ်စ်၊ ဂျိုးဇက်။ အကြီးအကဲ ဂျိုးဇက်ဘိတ်စ်၏ ကိုယ်တိုင်ရေးအတ္ထုပ္ပတ္တိ။ ဘက်တယ်ကရီး၊ မီချီဂန်။ ဆဋ္ဌမနေ့ အဒ်ဗင်တစ်စ် ထုတ်ဝေရေးအသင်း၏ ရေနွေးငွေ့စက်ရုံ၊ ၁၈၆၈။
ဘရူနာ၊ အီမီလ်။ ဘုရားသခင်ဆိုင်ရာ ခရစ်ယာန်အယူဝါဒ။ ဘာသာပြန်သူ အိုလစ်ဗ် ဝိုင်ယွန်း။ ဖီလာဒဲလ်ဖီးယား။ ဝက်စ်မင်စတာ၊ ၁၉၄၉။
ကူလ်မန်း၊ အော်စကာ။ ဓမ္မသစ်ကျမ်း၏ ခရစ်တော်ဗေဒ။ ပြန်လည်ပြင်ဆင်ထုတ်ဝေမှု၊ ဘာသာပြန်သူ ရှီးလီ ဂူသရီ နှင့် ချားလ်စ် အေ အမ် ဟော်လ်။ ဖီလာဒဲလ်ဖီးယား။ ဝက်စ်မင်စတာ၊ ၁၉၆၃။
ဒေးဗစ်ဆင်၊ ရစ်ချတ် အမ်။ ကျမ်းစာအတွင်း ပုံစံဗေဒ။ ကျမ်းပြန်ဆိုနည်းဆိုင်ရာ တူပိုးစ် ဖွဲ့စည်းပုံများ လေ့လာချက်။ ဘဲရီယန်စပရင်းစ်၊ မီချီဂန်။ အန်ဒရူးယူနီဗာဆီတီ ပရပ်စ်၊ ၁၉၈၁။
ဒီဒီရန်၊ ရောလ်။ “သုံးပါးတစ်ဆူ အယူဝါဒဆိုင်ရာ တွေးခေါ်မှုများ”။ အန်ဒရူးယူနီဗာဆီတီ ဆီမီနရီ စတဒီး ၈ (၁၉၇၀)။ စာမျက်နှာ ၁–၂၂။
ဒီ မာဂျီရီ၊ ဘာထရန်း။ သမိုင်းတွင် ခရစ်ယာန်သုံးပါးတစ်ဆူ။ ဘာသာပြန်သူ အဲဒ်မွန်း ဂျေ ဖို့တမန်း။ စတီးလ်ရီဗာ၊ မက်ဆာချူးဆက်စ်။ စိန့်ဘီးဒီ၊ ၁၉၈၂။
ဒန်ဇင်ဂါ၊ ဟင်နရီ။ ကက်သလစ်အယူဝါဒ၏ ရင်းမြစ်များ။ ဘာသာပြန်သူ ရိုင်ဂျေ ဒီဖဲရာရီ၊ ဟင်နရီ ဒန်ဇင်ဂါ၏ အန်ချီရီဒီယွန် ဆင်ဘိုလိုရန် မှ။ စိန့်လူဝစ်။ ဟာဒါ၊ ၁၉၅၇။
အဲရစ်က်ဆင်၊ မီလတ် ဂျေ။ ခရစ်ယာန်ဓမ္မဗေဒ။ အတွဲ သုံးတွဲ။ ဂရန်းရက်ပစ်။ ဘေကာ၊ ၁၉၉၀။
ဖိုင်ယာဘက်၊ လူဒ်ဝစ်။ ခရစ်ယာန်ဘာသာ၏ အနှစ်သာရ။ နယူးယောက်။ ဟားပါနှင့်ရိုး၊ ၁၉၅၇။
ဖို့တမန်း၊ အဲဒ်မွန်း ဂျေ။ သုံးပါးတစ်ဆူ ဘုရားသခင်။ သုံးပါးတစ်ဆူ အယူဝါဒ၏ သမိုင်းဆိုင်ရာ လေ့လာချက်။ ဖီလာဒဲလ်ဖီးယား။ ဝက်စ်မင်စတာ၊ ၁၉၇၂။
ဖရွန်း၊ လီရိုင်း။ ကျွန်ုပ်တို့ ဘိုးဘေးများ၏ ပရောဖက်ပြုချက်ယုံကြည်ခြင်း။ အတွဲ လေးတွဲ။ ဝါရှင်တန်ဒီစီ။ ရီဗျူးနှင့်ဟဲရက်လ်။
ဂရန့်ဇ်၊ စတန်လီ ဂျေ၊ နှင့် ရော်ဂျာ အီး အိုလ်ဆန်။ နှစ်ဆယ်ရာစု ဓမ္မဗေဒ။ ဘုရားသခင်နှင့် ကမ္ဘာကို အသွင်ကူးပြောင်းရေးခေတ်တွင်။ ဒေါင်းနားဂရို့ဗ်၊ အီလီနွိုက်စ်။ အင်တာဗားဆီတီ၊ ၁၉၉၂။
ဂိုင်၊ ဖရစ်ဇ်။ “သုံးပါးတစ်ဆူဟာ ကျွန်တော့်အတွက် ဘာကို ဆိုလိုသလဲ”။ အဒ်ဗင်တစ်စ် ရီဗျူး၊ စက်တင်ဘာ ၁၁၊ ၁၉၈၆။
ဟားနက်၊ အက်ဒေါ့ဖ်။ အယူဝါဒ သမိုင်း။ အတွဲ ခုနှစ်တွဲ။ ဘာသာပြန်သူ နီးလ် ဘူးချနန်။ နယူးယောက်။ ဒိုဗာ၊ ၁၉၆၁။
ဟေဆယ်၊ ဂျဲဟာ့ဒ် အက်ဖ်။ “ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၁း၂၆ တွင် ‘ကျွန်ုပ်တို့’ ဟူသော အဓိပ္ပာယ်”။ အန်ဒရူးယူနီဗာဆီတီ ဆီမီနရီ စတဒီး ၁၃ (၁၉၇၅)။ စာမျက်နှာ ၅၈–၆၆။
ဟက်စကာ၊ ဝီလျံ။ ဘုရားသခင်၊ အချိန်၊ နှင့် အသိပညာ။ အီသာကာ၊ နယူးယောက်။ ကော်နယ်ယူနီဗာဆီတီ ပရပ်စ်၊ ၁၉၈၉။
———။ “ဒဿနဆိုင်ရာ ရှုထောင့်”။ ဘုရားသခင်၏ ပွင့်လင်းမှု။ ဘုရားသခင်ကို အစဉ်အလာအရ နားလည်မှုအပေါ် သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ စိန်ခေါ်မှု။ အယ်ဒီတာ ကလပ်ပီနော့ခ်။ ဒေါင်းနားဂရို့ဗ်၊ အီလီနွိုက်စ်။ အင်တာဗားဆီတီ၊ ၁၉၉၄။ စာမျက်နှာ ၁၂၆–၁၅၄။
ဟက်ပင်စတယ်၊ အက်ဒ်ဝပ်။ ဘုရားဖြစ်တော်မူသော လူသား။ ဘုရားသခင်၏ သားတော်နှင့် လူသားသားတော် ယေရှု၏ ပုဂ္ဂိုလ်နှင့် သဘောသဘာဝ လေ့လာချက်။ ဝါရှင်တန်ဒီစီ။ ရီဗျူးနှင့်ဟဲရက်လ်၊ ၁၉၇၇။
ဟေးလ်၊ ဂျေ ဝီလျံ။ သုံးပါးပုဂ္ဂိုလ်ရှိသော ဘုရားသခင်။ ကယ်တင်ခြင်း၏ နက်နဲသောအရာ အနေဖြင့် သုံးပါးတစ်ဆူ။ ဝါရှင်တန်ဒီစီ။ ကက်သလစ်ယူနီဗာဆီတီ အော့ဖ်အမေရိက ပရပ်စ်၊ ၁၉၈၂။
ဂျူဝက်၊ ပေါလ် ကေ။ ဘုရားသခင်၊ ဖန်ဆင်းခြင်း၊ နှင့် ဗျာဒိတ်တော်။ နီယိုအီဗန်ဂျယ်လီကယ် ဓမ္မဗေဒ။ ဂရန်းရက်ပစ်။ အားဒ်မန်း၊ ၁၉၉၁။
ဂျွန်ဆင်၊ အော်ဘရီ အား။ ဣသရေလလူတို့၏ ဘုရားသခင်အယူအဆတွင် တစ်ပါးနှင့် များစွာ။ ကားဒစ်ဖ်။ ဝေးလ်စ်ယူနီဗာဆီတီ ပရပ်စ်၊ ၁၉၆၁။
ကယ်လီ၊ ဂျေ အန် ဒီ။ အစောပိုင်း ခရစ်ယာန်အယူဝါဒများ။ လန်ဒန်။ အာဒမ်နှင့် ချားလ်စ်ဘလက်၊ ၁၉၆၈။
ကွန်း၊ ဟန့်စ်။ ဘုရားသခင်ရှိသလား။ ယနေ့ခေတ်အတွက် အဖြေ။ ဘာသာပြန်သူ အဲဒ်ဝပ် ကွင်း။ နယူးယောက်။ ဗင်တက်ဂျ်၊ ၁၉၈၁။
လက်ဒ်၊ ဂျော့ဂျ် အဲလ်ဒွန်။ ဓမ္မသစ်ကျမ်း၏ ဓမ္မဗေဒ။ ဂရန်းရက်ပစ်။ အားဒ်မန်း၊ ၁၉၇၄။
လူဝစ်၊ ဂေါ်ဒွန် အား၊ နှင့် ဘရူးစ် အေ ဒီမာရက်စ်။ အဆုံးစွန်အဖြစ်မှန်ကို သိခြင်း။ အသက်ရှင်တော်မူသော ဘုရားသခင်။ ဂရန်းရက်ပစ်။ ဇွန်ဒါဗန်၊ ၁၉၈၇။
မိုလ်တမန်း၊ ဂျူဂန်။ သုံးပါးတစ်ဆူ နှင့် နိုင်ငံတော်။ ဘုရားသခင်ဆိုင်ရာ အယူဝါဒ။ ဘာသာပြန်သူ မာဂရက် ကိုး။ ဆန်ဖရန်စစ္စကို။ ဟားပါ၊ ၁၉၉၁။
အိုကဲရိုး၊ မိုက်ကယ်။ ထရငီတာစ်။ သန့်ရှင်းသော သုံးပါးတစ်ဆူ၏ ဓမ္မဗေဒ စွယ်စုံကျမ်း။ ဝီလ်မင်တန်၊ ဒဲလာဝဲ။ မိုက်ကယ် ဂလေဇီယာ၊ ၁၉၈၇။
ပန်နန်ဘတ်၊ ဝုဖတ်။ ဓမ္မဗေဒ နှင့် သိပ္ပံဒဿန။ ဘာသာပြန်သူ ဖရန်စစ် မက်ဒိုနာ။ ဖီလာဒဲလ်ဖီးယား။ ဝက်စ်မင်စတာ၊ ၁၉၇၆။
———။ စနစ်တကျ ဓမ္မဗေဒ။ အတွဲ ၁။ ဘာသာပြန်သူ ဂျက်ဖရီ ဒဗလူ ဘရိုးမီလီ။ ဂရန်းရက်ပစ်။ အားဒ်မန်း၊ ၁၉၉၁။
ပဲလီကန်၊ ဂျာရိုစလက်ဗ်။ ခရစ်ယာန်အစဉ်အလာ။ အယူဝါဒ ဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်မှု သမိုင်း။ ချီကာဂို။ ချီကာဂို ယူနီဗာဆီတီ ပရပ်စ်၊ ၁၉၇၁–၁၉၈၉။
ပီနော့ခ်၊ ကလပ် စသည်တို့။ “စနစ်တကျ ဓမ္မဗေဒ”။ ဘုရားသခင်၏ ပွင့်လင်းမှု။ ဘုရားသခင်ကို အစဉ်အလာအရ နားလည်မှုအပေါ် သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ စိန်ခေါ်မှု။ အယ်ဒီတာ ကလပ်ပီနော့ခ်။ ဒေါင်းနားဂရို့ဗ်၊ အီလီနွိုက်စ်။ အင်တာဗားဆီတီ၊ ၁၉၉၄။ စာမျက်နှာ ၁၀၁–၁၂၅။
ပရက်စကော့၊ ဒဗလူ ဒဗလူ။ ကမ္ဘာ့ကယ်တင်ရှင်။ တာကိုမာပက်၊ မေရီလန်။ ရီဗျူးနှင့်ဟဲရက်လ်၊ ၁၉၂၉။
ပရိုဗွန်ရှာ၊ ဂျက် ဒဗလူ။ အိမ်ပြန်ရောက်နိုင်ပါပြီ။ ဝါရှင်တန်ဒီစီ။ ရီဗျူးနှင့်ဟဲရက်လ်၊ ၁၉၈၂။
ရားနာ၊ ကားလ်။ သုံးပါးတစ်ဆူ။ ဘာသာပြန်သူ ဂျိုးဇက် ဒွန်စီးလ်။ နယူးယောက်။ ဟာဒါ နှင့် ဟာဒါ၊ ၁၉၇၀။
ရိုက်စ်၊ ရစ်ချတ်။ “အသစ်အဆန်းရှုထောင့်အတွက် သမ္မာကျမ်းစာ ထောက်ခံချက်”။ ဘုရားသခင်၏ ပွင့်လင်းမှု။ ဘုရားသခင်ကို အစဉ်အလာအရ နားလည်မှုအပေါ် သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ စိန်ခေါ်မှု။ အယ်ဒီတာ ကလပ်ပီနော့ခ်။ ဒေါင်းနားဂရို့ဗ်၊ အီလီနွိုက်စ်။ အင်တာဗားဆီတီ၊ ၁၉၉၄။ စာမျက်နှာ ၁၁–၅၈။
ဆန်းဒါး၊ ဂျွန်။ “သမိုင်းဆိုင်ရာ ထည့်သွင်းစဉ်းစားမှုများ”။ ဘုရားသခင်၏ ပွင့်လင်းမှု။ ဘုရားသခင်ကို အစဉ်အလာအရ နားလည်မှုအပေါ် သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ စိန်ခေါ်မှု။ အယ်ဒီတာ ကလပ်ပီနော့ခ်။ ဒေါင်းနားဂရို့ဗ်၊ အီလီနွိုက်စ်။ အင်တာဗားဆီတီ၊ ၁၉၉၄။ စာမျက်နှာ ၅၉–၁၀၀။
ဆဋ္ဌမနေ့ အဒ်ဗင်တစ်စ်တို့ အယူဝါဒဆိုင်ရာ မေးခွန်းများကို ဖြေကြားခြင်း။ ဆဋ္ဌမနေ့ အဒ်ဗင်တစ်စ် ယုံကြည်ချက်၏ အဓိက ရှုထောင့်များကို ရှင်းလင်းချက်။ ဝါရှင်တန်ဒီစီ။ ရီဗျူးနှင့်ဟဲရက်လ်၊ ၁၉၅၇။
စမစ်၊ ယူရိုင်ယာ။ ယေရှုဘက်သို့ ငေးကြည့်ခြင်း။ ဘက်တယ်ကရီး၊ မီချီဂန်။ ရီဗျူးနှင့်ဟဲရက်လ်၊ ၁၈၉၇။
စပီးယား၊ ဆမ်မျူအယ်လ် တီ။ “သမ္မာကျမ်း၏ သုံးပါးတစ်ဆူ အယူဝါဒ”။ နယူးယောက် အင်ဒီပင်ဒန့်၊ နိုဝင်ဘာ ၁၄၊ ၁၈၈၉။ ပြန်လည်ထုတ်ဝေသည် - အမ် အယ်လ် အန်ဒရီးယာဆင်၊ ဟေဗြဲစာအုပ်။ ဝါရှင်တန်ဒီစီ။ ရီဗျူးနှင့်ဟဲရက်လ်၊ ၁၉၄၈။ စာမျက်နှာ ၁၁၅–၁၂၄။
စတီဖန်ဆင်၊ ဂျေ အမ်။ ပေးချေခြင်း။ ရိုချက်စတာ၊ နယူးယောက်။ အဒ်ဗင့် ရီဗျူး ရုံး၊ ၁၈၅၄။
ဗီလိုဆို၊ မာရီယို။ ခရစ်ယာန်ကတိကဝတ်။ ရှင်ယောဟန်ခရစ်ဝင်ကျမ်းတွင် မစ်ရှင်နယ်လက်ရှိအခြေအနေဆိုင်ရာ လေ့လာချက်။ ဘူးနိုအေးရိစ်။ ဇူနီနို၊ ၁၉၇၅။
ဝက်ဂနာ၊ အီး ဂျေ။ ခရစ်တော်နှင့် ထို့တရားမျှတမှု။ အိုက်ကလန်း။ ပစိဖိတ် ပရပ်စ်၊ ၁၈၉၀။
ဝက်ဂနာ၊ ဂျေ အိပ်ချ်။ ပေးချေခြင်း။ အိုက်ကလန်း။ ပစိဖိတ် ပရပ်စ်၊ ၁၈၈၄။

XI. Literature

Arminius, Jacobus. Writings. 3 vols. Grand Rapids: Baker, 1956.

Augustine. The Trinity. Washington, D.C.: Catholic University of America Press, 1963.

Barth, Karl. Church Dogmatics. 4 vols. Trans. G. T. Thompson. Edinburgh: T. & T. Clark, 1936–1962.

Basinger, David. “Practical Implications.” In The Openness of God: A Biblical Challenge to the Traditional Understanding of God. Ed. Clark Pinnock. Downers Grove, Ill.: InterVarsity, 1994. Pp. 155–176.

Bates, Joseph. The Autobiography of Elder Joseph Bates. Battle Creek, Mich.: Steam Press of the Seventh-day Adventist Publishing Association, 1868.

Brunner, Emil. The Christian Doctrine of God. Trans. Olive Wyon. Philadelphia: Westminster, 1949.

Cullmann, Oscar. The Christology of the New Testament. Rev. ed., trans. Shirley C. Guthrie and Charles A. M. Hall. Philadelphia: Westminster, 1963.

Davidson, Richard M. Typology in Scripture: A Study of Hermeneutical tupos Structures. Berrien Springs, Mich.: Andrews University Press, 1981.

Dederen, Raoul. “Reflections on the Doctrine of the Trinity.” Andrews University Seminary Studies 8 (1970): 1–22.

De Margerie, Bertrand. The Christian Trinity in History. Trans. Edmund J. Fortman. Still River, Mass.: St. Bede’s, 1982.

Denzinger, Henry. The Sources of Catholic Dogma. Trans. Roy J. Deferrari from Henry Denzinger’s Enchiridion Symbolorum. St. Louis: Herder, 1957.

Erickson, Millard J. Christian Theology. 3 vols. Grand Rapids: Baker, 1990.

Feuerback, Ludwig. The Essence of Christianity. New York: Harper and Row, 1957.

Fortman, Edmund J. The Triune God: A Historical Study of the Doctrine of the Trinity.* Philadelphia: Westminster, 1972.

Froom, LeRoy. The Prophetic Faith of Our Fathers. 4 vols. Washington, D.C.: Review and Herald.

Grenz, Stanley J., and Roger E. Olson. Twentieth-Century Theology: God and the World in a Transitional Age. Downers Grove, Ill.: InterVarsity, 1992.

Guy, Fritz. “What the Trinity Means to Me.” Adventist Review, Sept. 11, 1986.

Harnack, Adolf. History of Dogma. 7 vols. Trans. Neil Buchanan. New York: Dover, 1961.

Hasel, Gerhard F. “The Meaning of ‘Let Us’ in Gn 1:26.” Andrews University Seminary Studies 13 (1975): 58–66.

Hasker, William. God, Time, and Knowledge. Ithaca, N. Y.: Cornell University Press, 1989.

———. “A Philosophical Perspective.” In The Openness of God: A Biblical Challenge to the Traditional Understanding of God. Ed. Clark Pinnock, Downers Grove, Ill.: InterVarsity, 1994. Pp. 126–154.

Heppenstall, Edward. The Man Who Is God: A Study of the Person and Nature of Jesus, Son of God and Son of Man. Washington, D.C.: Review and Herald, 1977.

Hill, J. William. The Three-Personed God: The Trinity as a Mystery of Salvation. Washington, D.C.: Catholic University of America Press, 1982.

Jewett, Paul K. God, Creation, and Revelation: A Neo-Evangelical Theology. Grand Rapids: Eerdmans, 1991.

Johnson, Aubrey R. The One and the Many in the Israelite Conception of God. Cardiff: University of Wales Press, 1961.

Kelly, J. N.D. Early Christian Doctrines. London: Adam & Charles Black, 1968.

Küng, Hans. Does God Exist? An Answer for Today. Trans. Edward Quinn. New York: Vintage, 1981.

Ladd, George Eldon. A Theology of the New Testament. Grand Rapids: Eerdmans, 1974.

Lewis, Gordon R., and Bruce A. Demarest. Knowing Ultimate Reality: The Living God. Grand Rapids: Zondervan, 1987.

Moltmann, Jürgen. The Trinity and the Kingdom: The Doctrine of God. Trans. Margaret Kohl. San Francisco: Harper, 1991.

O’Carroll, Michael. Trinitas: A Theological Encyclopedia of the Holy Trinity. Wilmington, Del.: Michael Glazier, 1987.

Pannenberg, Wolfhart. Theology and the Philosophy of Science. Trans. Francis McDonagh. Philadelphia: Westminster, 1976.

———. Systematic Theology. Vol. 1. Trans. Geoffrey W. Bromiley. Grand Rapids: Eerdmans, 1991.

Pelikan, Jaroslav. The Christian Tradition: A History of the Development of Doctrine. Chicago: Chicago University Press, 1971–1989.

Pinnock, Clark, et al. “Systematic Theology.” In The Openness of God: A Biblical Challenge to the Traditional Understanding of God. Ed. Clark Pinnock. Downers Grove, Ill.: InterVarsity, 1994. Pp. 101–125.

Prescott, W. W. The Saviour of the World. Takoma Park, Md.: Review and Herald, 1929.

Provonsha, Jack W. You Can Go Home Again. Washington, D.C.: Review and Herald, 1982.

Rahner, Karl. The Trinity. Trans. Joseph Donceel. New York: Herder and Herder, 1970.

Rice, Richard. “Biblical Support for a New Perspective.” In The Openness of God: A Biblical Challenge to the Traditional Understanding of God. Ed. Clark Pinnock. Downers Grove, Ill.: InterVarsity, 1994. Pp. 11–58.

Sanders, John. “Historical Considerations.” In The Openness of God: A Biblical Challenge to the Traditional Understanding of God. Ed. Clark Pinnock. Downers Grove, Ill.: InterVarsity, 1994. Pp. 59–100.

Seventh-day Adventists Answer Questions on Doctrine: An Explanation of Certain Major Aspects of Seventh-Day Adventist Belief. Washington, D.C.: Review and Herald, 1957.

Smith, Uriah. Looking Unto Jesus. Battle Creek, Mich.: Review and Herald, 1897.

Spear, Samuel T. “The Bible Doctrine of the Trinity.” New York Independent, Nov. 14, 1889. Reprinted in M. L. Andreasen, The Book of Hebrews. Washington, D.C.: Review and Herald, 1948. Pp. 115–124.

Stephenson, J. M. The Atonement. Rochester, N. Y.: Advent Review office, 1854.

Veloso, Mario. El compromisio cristiano: un estudio sobre la actualidad misionera en el evangelio de San Juan. Buenos Aires: Zunino, 1975.

Waggoner, E. J. Christ and His Righteousness. Oakland: Pacific Press, 1890.

Waggoner, J. H. The Atonement. Oakland: Pacific Press, 1884.

အခန်းကြီး - ၆

ခရစ်တော်၏ ပုဂ္ဂိုလ်နှင့် အမှုတော်

Christ: His Person and Work

Raoul Dederen

 

နိဒါန်း

Introduction

 

ခရစ်ယာန်ဘာသာ၏ ဗဟိုချက်တွင် ယေရှုခရစ်တော်ရှိတော်မူသည်။ အခြေခံယုံကြည်ချက်များကို လက်ခံခြင်းထက် ကျော်လွန်၍ ကျွန်ုပ်တို့ဘာသာ၏ အနက်ဆုံးသော အနှစ်သာရမှာ ယေရှုခရစ်တော်ဟူသော ပုဂ္ဂိုလ်တစ်ပါးအပေါ် ကတိကဝတ်ပြုခြင်းပင် ဖြစ်သည်။ ခရစ်ယာန်သတင်းကောင်းသည်လည်း ထိုနည်းတူပင် ဖြစ်သည်။ ဧဝံဂေလိတရားသည် ယေရှုခရစ်တော်ကို ဗဟိုပြု၍ ဖြစ်ပွားခဲ့သော ဖြစ်ရပ်တစ်ခုအကြောင်းပင် ဖြစ်သည်။ ခရစ်ယာန်ဘာသာသည် အစောပိုင်းယုံကြည်သူအသိုင်းအဝိုင်းသို့သာ ပြန်သွားခြင်းမဟုတ်ပါ။ ယေရှုနာဇရက်အပေါ်တွင် အမြစ်တည်ထားသည်။ ခရစ်ယာန်ဘာသာဆိုသည်မှာ ခရစ်တော်ပင် ဖြစ်သည်။ သို့ဆိုလျှင် ကိုယ်တော်သည် မည်သူနည်း။

At the center of the Christian religion is Jesus Christ. Beyond the acceptance of a set of fundamental beliefs, in its inmost essence our religion is first and foremost a commitment to a Person: Jesus Christ. The same is true of the Christian message. The gospel is about an event at the center of which is Jesus Christ. Christianity does not go back merely to an early community of believers. It is rooted in Jesus of Nazareth. Christianity is Christ. But who is He?

 

ဤဆောင်းပါး၏ ရည်ရွယ်ချက်မှာ သမ္မာကျမ်းစာ၊ အထူးသဖြင့် ဓမ္မသစ်ကျမ်းကို အခြေခံ၍ ယေရှုခရစ်တော်၏ ပုဂ္ဂိုလ်နှင့် ရည်ရွယ်ချက် သို့မဟုတ် အမှုတော်ကို တွေးတောဆင်ခြင်ပြီး စနစ်တကျ လေ့လာခြင်းဖြစ်သည်။ ဤလေ့လာမှုတွင် အခြေခံအချက်မှာ ခရစ်ဝင်ကျမ်းလေးစောင်သည် ယေရှုတော် ပြုတော်မူခဲ့သမျှ၊ မိန့်တော်မူခဲ့သမျှကို သမိုင်းအရ စစ်မှန်ပြီး ယုံကြည်လက်ခံနိုင်သော အချက်အလက်များအဖြစ် သတ်မှတ်ခြင်းဖြစ်သည်။ ကျန်ရှိသော သမ္မာကျမ်းစာအားလုံး၊ ဓမ္မဟောင်းနှင့် ဓမ္မသစ်ကျမ်းများကိုလည်း ယုံကြည်ကိုးစားနိုင်သော ယုံကြည်ထိုက်သည့် ရင်းမြစ်များအဖြစ် အသိအမှတ်ပြုသည်။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် ကယ်တင်ရှင်ထာဝရဘုရား၏ ပုဂ္ဂိုလ်နှင့် အမှုတော်၊ ထိုအရာနှစ်ခု၏ အကျိုးသက်ရောက်မှုများသည် လူ့အတွေးအခေါ်ထက် ဗျာဒိတ်တော်ကြောင့် ဖြစ်ပေါ်လာခြင်းဖြစ်သည်။

The aim of this article is to make a reflective and systematic study of the person and mission or work of Jesus Christ, however brief and selective, based on the Scriptures, particularly on the NT. The starting point in this study is that the Gospels are historically authentic and dependable materials describing what Jesus did and said. The remainder of the Scriptures, both OT and NT, are likewise recognized as trustworthy and reliable sources. After all, the person and work of our Lord, as well as their implications, are a matter of revelation more than of human thought.

 

ဤဆောင်းပါးတွင် ယေရှုခရစ်တော်၏ ပုဂ္ဂိုလ်နှင့် အမှုတော်၏ ရှုထောင့်မျိုးစုံကို အောက်ပါအတိုင်း ဆွေးနွေးသွားမည်။

This article will consider various aspects of the person and work of Jesus Christ, namely His person, death, resurrection, ascension, high priestly ministry, and second coming according to the following outline.

         

I. နှုတ်ကပတ်တော်သည် လူ့ဇာတိခံယူတော်မူသည်
A. လူ့ဇာတိခံယူခြင်း
၁. ခရစ်တော်၏ ကမ္ဘာမဖြစ်မီ ရှိတော်မူခြင်း
၂. ခရစ်တော်၏ လူ့ဇာတိခံယူခြင်း
၃. ကန္ဓာရင်းမှ မွေးဖွားခြင်း
B. လူနှင့် ဘုရားသခင်
၁. ခရစ်တော်၏ လူ့သဘာဝ
၂. အပြစ်မရှိသော လူ့သဘာဝ
၃. ခရစ်တော်၏ ဘုရားသခင်ဖြစ်တော်မူခြင်း
၄. ပုဂ္ဂိုလ်တစ်ပါးတည်း—အမှန်တကယ် ဘုရားသခင်၊ အမှန်တကယ် လူ

II. ကိုယ်တော်၏ အမှုတော်နှင့် အသေခံတော်မူခြင်း
A. ကိုယ်တော် လာရောက်တော်မူရသော အမှုတော်
၁. ဘုရားသခင်၏ ကတိတော်များကို အတည်ပြုရန်
၂. ဘုရားသခင်၏ နိုင်ငံတော်ကို တည်ထောင်ရန်
၃. ဘုရားသခင်အကြောင်းကို သိစေရန်
၄. ဘုရားသခင်၏ ကျေးတော်မူခံ ဖြစ်လာရန်
၅. နမူနာတစ်ခု ချန်ထားခဲ့ရန်
၆. အားနည်းသူ၊ ဖျားနာသူများကို ကုသပေးရန်
၇. အပြစ်ကို အလွန်ဆိုးယုတ်ကြောင်း ပြသရန်
၈. သစ္စာရှိသော ယဇ်ပုရောဟိတ်မင်း ဖြစ်လာရန်
၉. အသေခံခြင်းအားဖြင့် အပြစ်သားများကို ကယ်တင်ရန်
B. ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် ကြိုတင်ဟောကြားထားသော အမှုတော်
၁. ခရစ်တော်၏ စိတ်ထဲတွင် ရှိနှင့်ပြီးသား အချက်
၂. ဓမ္မသစ်ကျမ်းရေးသားသူများ ယုံကြည်ခဲ့သော အချက်
၃. အလွန်အရေးကြီးသော အသေခံခြင်း
C. ပေးဆပ်ရင်ကြားစေခြင်း၏ နောက်ခံအချက်များ
၁. အင်္ဂလိပ်စကား “Atonement” ဟူသော စကားလုံး
၂. မူလက သဟဇာတဖြစ်နေသော ဆက်ဆံရေး
၃. ကွဲကွာခြင်း၏ အကြောင်းအရင်း
၄. ပေးဆပ်ရင်ကြားစေခြင်းနှင့် ခရစ်တော်၏ အသေခံခြင်း
၅. ဘုရားသခင်၏ အမှုတော်
D. ခရစ်တော်၏ ပေးဆပ်ရင်ကြားစေသော အမှုတော်၏ ဓမ္မသစ်ကျမ်း သွန်သင်ချက်
၁. ယဇ်ပူဇော်သက်သေ အသေခံခြင်း
၂. အစားထိုးသော အသေခံခြင်း
၃. အပြစ်ဖြေခြင်း-ဘုရားကျေနပ်စေခြင်း အတိုင်းအတာ
၄. ဖြောင့်မတ်ခြင်းခံရ
၅. ရင်ကြားစေခြင်း
E. ပေးဆပ်ရင်ကြားစေသော အမှုတော်၏ အကျုံးဝင်ပုံ

III. ချီးမြှောက်ခြင်းခံရသော သခင်
A. ရှင်ပြန်ထမြောက်သော ခရစ်တော်
၁. အခြေခံဖြစ်ရပ်တစ်ခု
၂. ဗလာသောသင်္ချိုင်း
၃. ရုပ်ခန္ဓာဖြင့် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း
၄. ခရစ်တော် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း၏ အဓိပ္ပာယ်
B. ချီးမြှောက်ခြင်းခံရသော သခင်
၁. ကျမ်းစာအထောက်အထား
၂. ချီးမြှောက်ခြင်းနှင့် ခရစ်တော်၏ ဆက်စပ်မှု
၃. ယုံကြည်သူများနှင့် ဆက်စပ်မှု
C. ခရစ်တော်၏ ယဇ်ပုရောဟိတ်မင်း အမှုတော်
၁. ကျမ်းစာအထောက်အထား
၂. ကွဲပြားခြားနားသော အမှုတော်နှစ်ပါး
၃. အုပ်ချုပ်ရန်နှင့် အရာခပ်သိမ်းကို ပြည့်စုံစေရန် ချီးမြှောက်ခြင်းခံရခြင်း
D. ခရစ်တော်၏ ဒုတိယအကြိမ် ကြွလာခြင်း
၁. ကျမ်းစာအထောက်အထား
၂. ခရစ်တော် ကြွလာပုံ
၃. နိုင်ငံတော်၏ အောင်ပွဲ
E. တုံ့ပြန်မှုကို တောင်းဆိုခြင်း

IV. သမိုင်းဆိုင်ရာ အကျဉ်းချုပ်
A. ရှေးခေတ်အသင်းတော်
၁. သဘာဝနှစ်ပါးကို ငြင်းပယ်ခြင်း
၂. သဘာဝနှစ်ပါး၏ ပြည့်စုံမှုကို ငြင်းပယ်ခြင်း
၃. နိကဲယအသင်းတော်ကောင်စီ၏ တုံ့ပြန်မှု
၄. သဘာဝနှစ်ပါ်း၏ ဆက်ဆံရေး
၅. ခါလ်ကီဒေါန် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်
B. အလယ်ခေတ်
၁. ခရစ်တော်၏ အမှုတော်ကို အဓိကထား လေ့လာခြင်း
C. ဘာသာရေးပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးခေတ်
၁. Communicatio Idiomatum ပြဿနာ
၂. ခရစ်တော်၏ အခြေအနေနှင့် ရာထူးများ
D. ခေတ်သစ်ခေတ်
၁. ကြီးမားသော ပြောင်းလဲမှု
၂. Friedrich Schleiermacher
၃. Albrecht Ritschl
၄. ကီနိုတစ်ဝါဒ (Kenoticism)
E. ခေတ်ပြိုင်ချဉ်းကပ်နည်းများ
၁. Karl Barth ၏ တြိနိတ်ခရစ်ဝေဒ
၂. Rudolf Bultmann ၏ ဒဏ္ဍာရီဖြေရှင်းထားသော ခရစ်တော်
၃. Donald M. Baillie ၏ ဆန့်ကျင်ဘက်ဆန်သော ခရစ်ဝေဒ
၄. Oscar Cullmann
၅. ဖြစ်စဉ်ခရစ်ဝေဒ (Process Christology)
၆. Wolfhart Pannenberg
၇. လွတ်မြောက်ရေးဓမ္မပညာ
၈. The Myth of God Incarnate
၉. The Jesus Seminar
၁၀. ရိုမန်ကက်သလစ် ခရစ်ဝေဒ
F. လက်ရှိ ဆန့်ကျင်လေညင်းများ
G. အဋ္ဌမနေ့အဒ်ဗင်တစ်သမားများ

V. အဲလင် ဂျီ ဝှိုက် ၏ မှတ်ချက်များ
A. နှုတ်ကပတ်တော်သည် လူ့ဇာတိခံယူတော်မူသည်
B. ကျရောက်နေသော လူ့သဘာဝ
C. ပုဂ္ဂိုလ်တစ်ပါးတွင် သဘာဝနှစ်ပါး
D. ကျွန်ုပ်တို့၏ နမူနာဖြစ်တော်မူသော ခရစ်တော်
E. ယဇ်ပူဇော်သက်သေ အသေခံခြင်း
F. ဘုရားသခင်၏ မေတ္တာတော်ကို ပြသခြင်း
G. ခရစ်တော်၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း
H. ခရစ်တော်၏ ချီးမြှောက်ခြင်းခံရခြင်း
I. ခရစ်တော်၏ ယဇ်ပုရောဟိတ်အမှုတော်

VI. ကိုးကားထားသော စာအုပ်များ

I. The Word Became Flesh

A.   The Incarnation

1.   Christ’s Preexistence

2.   Christ’s Incarnation

3.   The Virgin Birth

B.   Human and Divine

1.   The Humanity of Christ

2.   A Sinless Human Nature

3.   The Deity of Christ

4.   One Person—Truly Divine, Truly Human

       II.  His Ministry and Death

A.   The Work He Came to Do

1.   To Confirm God’s Promises

2.   To Establish the Kingdom of God

3.   To Impart the Knowledge of God

4.   To Be the Servant of God

5.   To Leave an Example

6.   To Heal the Weak and Sick

7.   To Make Sin Exceedingly Sinful

8.   To Be a Faithful High Priest

9.   To Save Sinners Through His Death

B.   A Work Foretold in the OT

1.   A Fact Present in Christ’s Mind

2.   A Conviction Shared by the NT Writers

3.   A Death of Utmost Importance

C.   The Atonement: Background Factors

1.   The English Word “Atonement”

2.   An Original Harmonious Relation

3.   The Cause of the Estrangement

4.   The Atonement and Christ’s Death

5.   A Divine Work

D.   Christ’s Atoning Work: The NT Teaching

1.   A Sacrificial Death

2.   A Vicarious Death

3.   The Expiation-Propitiation Dimension

4.   Justification

5.   Reconciliation

E.   The Extent of the Atoning Deed

      III.  The Exalted Lord

A.   The Risen Christ

1.   A Fundamental Event

2.   The Empty Tomb

3.   A Physical Resurrection

4.   The Significance of Christ’s Resurrection

B.   The Ascended Lord

1.   The Scriptural Evidence

2.   The Ascension’s Relation to Christ

3.   Its Relation to Believers

C.   Christ’s High-Priestly Ministry

1.   The Scriptural Evidence

2.   Two Distinctive Ministries

3.   Ascended to Rule and to Fill All Things

D.   Christ’s Second Coming

1.   The Scriptural Evidence

2.   The Manner of Christ’s Return

3.   The Triumph of the Kingdom

E.   Calling for a Response

      IV.  Historical Overview

A.   The Ancient Church

1.   Denying the Reality of the Two Natures

2.   Denying the Integrity of the Two Natures

3.   The Nicene Response

4.   The Relationship Between the Two Natures

5.   The Chalcedonian Definition

B.   The Middle Ages

1.   Focusing on the Work of Christ

C.   The Reformation

1.   The Communicatio Idiomatum Issue

2.   Of Christ’s States and Offices

D.   Modern Times

1.   A Monumental Shift

2.   Friedrich Schleiermacher

3.   Albrecht Ritschl

4.   Kenoticism

E.   Contemporary Approaches

1.   Karl Barth’s Trinitarian Christology

2.   Rudolf Bultmann’s Demythologized Christ

3.   Donald M. Baillie’s Paradoxical Christology

4.   Oscar Cullmann

5.   Process Christology

6.   Wolfhart Pannenberg

7.   Liberation Theologies

8.   The Myth of God Incarnate

9.   The Jesus Seminar

10. Roman Catholic Christology

F.   Current Crosswinds

G.  Seventh-day Adventists

       V.  Ellen G. White Comments

A.   The Word Became Flesh

B.   A Fallen Humanity

C.   Two Natures in One Person

D.   Christ Our Example

E.   A Sacrificial Death

F.   A Demonstration of God’s Love

G.  Christ’s Resurrection

H.   Christ’s Ascension

I.    Christ’s High Priesthood

      VI.  Literature

 

I. နှုတ်ကပတ်တော်သည် လူ့ဇာတိခံယူခြင်း

I. The Word Became Flesh

 

A. ဇာတိခံခြင်း

A. The Incarnation

 

ယေရှုခရစ်တော်နှင့်ပတ်သက်သော သမ္မာကျမ်းဆိုင်ရာ အဆုံးအမကို စတင်လေ့လာရာတွင် ရှင်ယောဟန်ခရစ်ဝင်ကျမ်း နိဒါန်းတွင် တမန်တော်ယောဟန်ပြုခဲ့သည့်အတိုင်း သမ္မာကျမ်းစာထဲတွင် အံ့သြဖွယ်ရာအဖြစ်ဆုံး အဆိုတစ်ခုကို အရင်ဆုံး အာရုံစိုက်ဖွယ်ရှိသည်။ ထိုအဆိုမှာ “ဘုရားသခင်နှင့်အတူရှိတော်မူသော” နှင့် “ဘုရားသခင်ဖြစ်တော်မူသော” နှုတ်ကပတ်တော် (ယောဟန် ၁:၁) သည် “လူ့ဇာတိခံယူတော်မူ၍” (အပိုဒ် ၁၄) ကြွလာခဲ့သည်ဟူသော အဆိုဖြစ်သည်။ နှုတ်ကပတ်တော်သည် လူ့ဇာတိခံယူရုံသာမက “ကျွန်ုပ်တို့အလယ်၌ နေတော်မူ၏” (အပိုဒ် ၁၄)။ ဤစကားလုံးသည် တကယ်တော့ “ကျွန်ုပ်တို့အလယ်၌ တဲထိုးနေတော်မူ၏” သို့မဟုတ် “တဲတော်ကို ကျွန်ုပ်တို့ထဲတွင် ထိုးတော်မူ၏” ဟု အဓိပ္ပာယ်ရသည်။ နှုတ်ကပတ်တော်၏ ဇာတိခံခြင်းကို ဤသို့ အားကောင်းစွာ ဖော်ပြခြင်းသည် ထိုနှုတ်ကပတ်တော်၏ ကမ္ဘာမတည်မီ ရှိပြီးသားဖြစ်ခြင်းကို ရှင်းလင်းစွာ ညွှန်ပြထားသည်။

In approaching an examination of the biblical teaching regarding Jesus Christ, it seems best, as the apostle John did in the prologue to his Gospel, first to draw attention to one of the most astounding assertions found in the Scriptures: that the Word, who “was with God” and “was God” (John 1:1), “became flesh” (verse 14). Not only did the Word become flesh, but He “dwelt among us” (verse 14). The term literally means “tabernacled among us” or “pitched his tent among us.” This powerful expression of the incarnation of the Word is also a clear intimation of His preexistence.

 

၁. ခရစ်တော်၏ ကမ္ဘာမတည်မီ ရှိပြီးသားဖြစ်ခြင်း ခရစ်တော်သည် ဗက်လင်မြို့တွင် မွေးဖွားခြင်းမတိုင်မီ ရှိပြီးသားဖြစ်သည်ဟု ကျမ်းသစ်ကျမ်းတစ်ခုလုံးသည် တိကျစွာလည်းကောင်း၊ သွယ်ဝိုက်၍လည်းကောင်း ပြောထားသည်။ ဗက်လင်မြို့တွင် မွေးဖွားစဉ်အခါမှ စ၍ ထိုသူ၏ရှိရင်းစွဲဖြစ်ခြင်း စတင်ခဲ့ခြင်း မဟုတ်ချေ။ သခင်ယေရှု၏ နှုတ်တော်ထွက်စကားများထဲတွင် ခမည်းတော်သည် မိမိကို “စေလွှတ်တော်မူသည်” (မ၅:၁၇; ၁၅:၂၄; မာ ၁:၃၈; ၁၀:၄၅; လု ၁၉:၁၀; ယော ၅:၂၃) ဟူ၍ အကြိမ်များစွာ ရည်ညွှန်းထားသည်ကို တွေ့ရပြီး၊ ဤစကားများကို ပရောဖက်ပြုခြင်းတာဝန်ကို သွယ်ဝိုက်ဖော်ပြခြင်းဟုသာ ယူဆနိုင်သော်လည်း၊ တိကျသောစကားဖြင့် ကိုယ်တော်သည် ကောင်းကင်ဘုံမှ ဆင်းသက်လာခြင်းနှင့် ကောင်းကင်ဘုံဇာတိရှိခြင်းကို အတိအလင်း ဖော်ပြတော်မူသည်။ “ငါသည် ခမည်းတော်ထံမှ လာ၍ ဤလောကသို့ ရောက်လာပြီ” (ယောဟန် ၁၆:၂၈; မ၂၀:၂၈; လု ၁၉:၁၀ နှင့် နှိုင်းယှဉ်ပါ)။ “အထက်က လာသောသူသည် လူတိုင်းထက် မြင့်မြတ်၏။ မြေကြီးမှဖြစ်သောသူသည် မြေကြီးပိုင်သည်ဖြစ်၍ မြေကြီးအကြောင်းကိုသာ ဆိုတတ်၏။ ကောင်းကင်ဘုံမှ လာသောသူသည် လူတိုင်းထက် မြင့်မြတ်၏။ မိမိမြင်သမျှ ကြားသမျှကို သက်သေခဆိုတတ်၏” (ယောဟန် ၃:၃၁-၃၂)။ ထပ်မံ၍ “ကောင်းကင်ဘုံသို့ တက်သွားသောသူမှတစ်ပါး အဘယ်သူမျှ ကောင်းကင်ဘုံသို့ မတက်ရောက်ခဲ့သည်မှာ မဟုတ်လော။ ထိုသူသည် ကောင်းကင်ဘုံမှ ဆင်းသက်လာသော လူသားမျိုးဖြစ်၏” (ယောဟန် ၃:၁၃)၊ သို့မဟုတ် “လူသားသည် အရင်ရှိရာအရပ်သို့ တက်သွားသည်ကို သင်တို့ မြင်ရမည်ဆိုလျှင် အဘယ်သို့ ဖြစ်မည်နည်း” (ယောဟန် ၆:၆၂) ဟု မိန့်တော်မူသည်။

1. Christ’s Preexistence

Both explicitly and by implication, the NT tells us that Jesus, as the Word, existed before His birth in Bethlehem. His existence did not begin when He was born in Judea. Not only do we find on Jesus’ lips a considerable number of references to the fact that He was “sent” by the Father (cf. Matt. 5:17; 15:24; Mark 1:38; 10:45; Luke 19:10; John 5:23), which may be regarded as mere allusions to His prophetic mission, but in explicit terms He stated His heavenly origin, that He “came” or “descended” from heaven to earth: “I came from the Father and have come into the world” (John 16:28; cf. Matt. 20:28; Luke 19:10). “He who comes from above is above all; he who is of the earth belongs to the earth, and of the earth he speaks; he who comes from heaven is above all. He bears witness to what he has seen and heard” (John 3:31, 32). And again, “No one has ascended into heaven but he who descended from heaven, the Son of man” (John 3:13), or “What if you were to see the Son of man ascending where he was before?” (John 6:62).

 

သခင်ယေရှုသည် ဤလောကသို့ ကြွလာမှုမတိုင်မီ ခမည်းတော်နှင့်အတူ ဘုန်းတန်ခိုးတော်အလယ်၌ ရှိခဲ့သည်ဟု (ယောဟန် ၁၇:၅) အခိုင်အမာ မိန့်ဆိုရုံသာမက “အာဗြဟံမရှိမီ ငါရှိခဲ့ပြီ” (ယောဟန် ၈:၅၈) ဟုလည်း မတွန့်မဆုတ် မိန့်တော်မူခဲ့သည်။ ဤစကားသည် ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် ဘုရားသခင်သည် မောရှေအား တော၌ မိမိကိုယ်ကို “ငါသည် ငါဖြစ်သည်အတိုင်း ရှိသည်” (ထွက်မြောက်ရာ ၃:၁၄) ဟူ၍ မိန့်ဆိုခဲ့သော နာမတော်ကို သတိတရစေသည်။ ဤသည်မှာ ရိုးရိုး ကမ္ဘာမတည်မီ ရှိပြီးသားဖြစ်ခြင်းသာမဟုတ်၊ ထာဝရ ရှိပြီးသားဖြစ်ခြင်းပင် ဖြစ်သည်။ “ခရစ်တော်ယေရှုသည် ဆိုးသောသူတို့ကို ကယ်တင်ခြင်းငှာ ဤလောကသို့ ကြွလာတော်မူသည်ဟူသော ဤစကားသည် ယုံကြည်ထိုက်၍ လုံးလုံး လက်ခံထိုက်၏” ဟု ရှင်ပေါလုက အခိုင်အမာ ဆိုသည် (၁တိ ၁:၁၅; ၃:၁၆ နှင့် နှိုင်းယှဉ်ပါ)။ ကောလောသဲသားတို့အား သူရေးသားရာတွင် “ခပ်သိမ်းသောအရာတို့ကို ကောင်းကင်ဘုံ၌ဖြစ်စေ၊ မြေကြီးပေါ်၌ဖြစ်စေ၊ ကိုယ်တော်၌ ဖန်ဆင်းတော်မူ၏။ … ခပ်သိမ်းသောအရာတို့ကို ကိုယ်တော်အားဖြင့်လည်းကောင်း၊ ကိုယ်တော်အတွက်လည်းကောင်း ဖန်ဆင်းတော်မူ၏။ ကိုယ်တော်သည် ခပ်သိမ်းသောအရာတို့ထက် ရှေးသော၊ ခပ်သိမ်းသောအရာတို့ကို ကိုယ်တော်၌ တည်တံ့စေ၏” (ကောလောသဲ ၁:၁၆-၁၇) ဟု ရေးသားထားသည်။ ဗက်လင်မြို့တွင် မွေးဖွားခြင်းမတိုင်မီ ကိုယ်တော်ရှိပြီးသားဖြစ်သည်။

Not only did our Lord assert that He existed before coming into this world, in glory and in close communion with the Father (John 17:5), but He did not hesitate to affirm that “before Abraham was, I am” (John 8:58), a phrase reminiscent of the OT “I am who I am” (Ex. 3:14), the name by which God announced Himself to Moses in the wilderness as self-existent and eternal. This is no longer mere preexistence; it is eternal preexistence. “The saying is sure and worthy of full acceptance,” insists Paul, “that Christ Jesus came into the world to save sinners” (1 Tim. 1:15; cf. 3:16). To the Colossians he writes, “In him all things were created, in heaven and on earth, … all things were created through him and for him. He is before all things, and in him all things hold together” (1 Tim. 1:16, 17; see Creation II. C). He existed before His birth in Bethlehem.

 

ဓမ္မဟောင်းကျမ်းလည်း ဤအကြောင်းအရာကို တိတ်ဆိတ်မနေချေ။ မိက္ခာ ပရောဖက်က ဗက်လင်ဧဖရတ်မြို့၌ မွေးဖွားမည့် မယ်တော်သည် “ရှေးကာလ၊ ရှေးခေတ်ကပင် ဇစ်မြစ်ရှိသော” သူဖြစ်သည် (မိက္ခာ ၅:၂) သို့မဟုတ် “ထာဝရအချိန်ကပင်” (KJV) ဟု ဆိုထားသည်။ ဟေရှာယသည် ကတိထားတော်မူသော ထိုမယ်တော်ကို “အံ့သြဖွယ်အကြံပေးတော်”၊ “ငြိမ်သောခေါင်းဆောင်” သာမက “တန်ခိုးတော်ရှင် ဘုရားသခင်” နှင့် “ထာဝရခမည်းတော်” ဟုလည်း ဖော်ပြထားသည် (ဟေရှာယ ၉:၆)။

Nor is the OT silent on the subject. Micah sets forth the Messiah who was to come as one who would have existed prior to his birth in Bethlehem Ephrathah, “whose origin is from of old, from ancient days” (Micah 5:2) or “from everlasting” (KJV). Isaiah describes the same promised Messiah not only as “Wonderful Counselor,” “Prince of Peace,” but as “Mighty God” and “Everlasting Father” (Isaiah 9:6).

 

ဘုရားသခင်၏ သားတော်သည် ဗက်လင်မြို့တွင် မွေးဖွားမှုမတိုင်မီ ရှိပြီးသားဖြစ်ပြီး၊ ထာဝရကာလပတ်လုံး ခမည်းတော်၏ ဘုန်းတန်ခိုးတော်ကို ခံစားခဲ့ရာ ကောင်းကင်ဘုံမှ “ဆင်းသက်” လာသည်ဟူသော အဆုံးအမသည် ကိုယ်တော်၏ ပုဂ္ဂိုလ်နှင့် အမှုတော်ကို နားလည်ရာတွင် အရေးကြီးသော အချက်တစ်ခု ဖြစ်သည်။ ဗက်လင်မြို့တွင် မွေးဖွားခြင်းသည် ကြီးကျယ်သော လူသားတစ်ဦး မွေးဖွားခြင်းသာမဟုတ်၊ ဘုရားသခင်နှင့် အလွန်နီးကပ်စွာ ဆက်နွယ်နေသော သူတစ်ပါးသည် လူ့အခြေအနေထဲသို့ ဝင်ရောက်လာခြင်းပင် ဖြစ်သည်။

The teaching that the Son of God existed before He was born in Bethlehem and “descended” from heaven, where from all eternity He had shared the Father’s glory, is a vital factor in our understanding of His person and work. It points out that His birth was not simply that of a great man, but rather the entering into the human condition of One who in the most intimate way was identified with God.

 

၂. ခရစ်တော်၏ ဇာတိခံခြင်း ခရစ်တော်၏ ကမ္ဘာမတည်မီ ရှိပြီးသားဖြစ်ခြင်းဆိုင်ရာ အယူအဆကို ကျမ်းသစ်ကျမ်းရေးသူများက ပိုမိုဖွံ့ဖြိုးစေခဲ့သည်။ ရှင်ယောဟန်သည် ဇာတိမခံမီ နှုတ်ကပတ်တော်ကို ရည်ညွှန်း၍ “အဦးအစတွင် ဘုရားသခင်နှင့်အတူ ရှိတော်မူသော” နှုတ်ကပတ်တော်သည် “လူ့ဇာတိခံယူ၍ ကျွန်ုပ်တို့အလယ်၌ နေတော်မူ၏” (ယောဟန် ၁:၂၊ ၁၄) ဟု ရှင်းပြထားသည်။ ယောဟန်သည် “လူ့ဇာတိခံယူတော်မူ၏” ဟု တိကျစွာ ရေးသားထားပြီး “လူ့ဇာတိဖြင့် ပေါ်လွင်သည်” သို့မဟုတ် “လူ့ဇာတိအတိုင်း ပေါ်လွင်သည်” ဟူ၍ မရေးသားခဲ့ချေ။ မူရင်းဘာသာတွင် အတိတ်ကာလ ပြီးဆုံးပုံစံ (aorist tense) အသုံးပြုထားသည်အတိုင်း အချိန်တစ်ခုတွင် နှုတ်ကပတ်တော်သည် လူသားဖြစ်လာခဲ့သည်။ ယေရှုသည် အထက်က ကြွလာပြီး လာတီန်ဘာသာမှ “ဇာတိခံခြင်း” (incarnation) ဟူသော အဓိပ္ပာယ်ရှိသော အဖြစ်အပျက်တစ်ခု ဖြစ်ပွားခဲ့သည်။

2. Christ’s Incarnation

The concept of Christ’s preexistence is further developed by the NT writers. Thus John, referring to the preincarnate Word, explains that the Word, who “was in the beginning with God,” “became flesh and dwelt among us” (John 1:2, 14). John unequivocally writes “became flesh,” not merely “showed Himself in” or “appeared as” flesh. At a definite time, as the aorist tense in the original underlines it, the Word became human. Jesus came from above and an incarnation, a term of Latin origin meaning “becoming in flesh,” took place.

 

ထာဝရ ဘုရားသခင်၏ သားတော်ဖြစ်သော ကျွန်ုပ်တို့သခင် ယေရှုခရစ်တော်သည် ကျွန်ုပ်တို့ ကယ်တင်ခြင်းငှာ လူသားဖြစ်လာခဲ့သည်ဆိုသော အဆိုသည် ခရစ်ယာန်ယုံကြည်ခြင်း၏ အခြားအဆုံးအမအားလုံး၏ အခြေခံဖြစ်သော အဆိုတစ်ခု ဖြစ်နိုင်သည်။ နာမည်ကျော် ကျမ်းချက်တစ်ခုတွင် ရှင်ပေါလုက ယေရှုကို “ဘုရားသခင်၏ ပုံသဏ္ဍာန်နှင့် ရှိတော်မူသော်လည်း” ကိုယ်တော်သည် “ကိုယ်တော်ကို ကိုယ်တိုင် နှိမ့်ချ၍” (“ဂုဏ်ကို စွန့်လွှတ်တော်မူ၏” KJV) ကျေးကျွန်၏ ပုံသဏ္ဍာန်ကို ယူ၍ “လက်ဝါးကပ်တိုင်မှာ အသေခံခြင်းတိုင်အောင် နာခံတော်မူ၏” ဟု ဆိုပြီး ထိုနောက် ကိုယ်တော်၏ ချီးမြှောက်ခြင်းကို ဖော်ပြထားသည် (ဖိလိပ္ပိ ၂:၅-၁၁)။ “ပုံသဏ္ဍာန်” (morphē) ဟူသော စကားလုံးသည် ရိုးရိုး ပြောင်းလဲနိုင်သော အရည်အသွေးများမဟုတ်၊ မရှိမဖြစ် အဓိက ဂုဏ်သတ္တိများကို ဆိုလိုသည်။ တမန်တော်သည် ဇာတိမခံမီ နှုတ်ကပတ်တော်သည် ဘုရားသခင်၏ မရှိမဖြစ် ဂုဏ်သတ္တိများ ရှိသည်ဟု ဆိုသည်။ ကိုယ်တော်သည် ဘုရားသခင်ပင် ဖြစ်တော်မူသည်။ ထို့နောက် ကိုယ်တော်ကိုယ်တိုင် နှိမ့်ချ၍ ကျေးကျွန်၏ “ပုံသဏ္ဍာန်” ကို ယူသည်ဟု ရှင်ပေါလုက ဆိုသည်။ ဤတစ်ဖန် လူသားတစ်ဦးကို ထိုသူဖြစ်စေသော မရှိမဖြစ် ဂုဏ်သတ္တိများကို ဆိုလိုသည်။ ကိုယ်တော်သည် လုံးဝ လူသားဖြစ်လာခဲ့သည်။ ဤသည်မှာ ဂရိဒဏ္ဍာရီများတွင် မကြာခဏတွေ့ရသော ပုံပြောင်းခြင်း မဟုတ်ချေ။ စစ်မှန်သော ဇာတိခံခြင်းပင် ဖြစ်သည်။ လူသားပုံစံသာရှိခြင်းလည်း မဟုတ်ချေ။ စစ်မှန်သော လူသားဖြစ်ခြင်းပင် ဖြစ်သည်။ ကိုယ်တော်၏ လူသားဖြစ်ခြင်းသည် တကယ့်အမှန်ဖြစ်၍ ပြည့်စုံသည်။ ဇာတိမခံမီ ဘုရားသခင်ဖြစ်သော သူတစ်ပါးသည် ကိုယ်ကိုကိုယ် နှိမ့်ချ၍ လူ့သဘာဝကို ယူခဲ့သည်။ စစ်မှန်သော ဇာတိခံခြင်း ဖြစ်ပွားခဲ့သည်။

That our Lord Jesus Christ, the eternal Son of God, became human for our salvation is probably the one tenet of the Christian faith that is basic to all others. In a celebrated passage Paul speaks of Jesus as the one who “was in the form of God,” but “emptied himself” (“made himself of no reputation,” KJV), took “the form of a servant” and “became obedient unto death, even death on the cross,” before His subsequent exaltation (Phil. 2:5–11). The word morphē, “form,” denotes the essential characteristics and qualities in contrast with those that are merely incidental and changeable. The apostle is asserting here that the preexistent Word had the essential characteristics of God. He was God. Then Paul notes that, humbling Himself, the Word took the “form” of a servant, once again the essential characteristics and qualities that make a human being what it is. He became fully human. This was no metamorphosis, so frequent in Greek myths, but a genuine incarnation. Nor was it merely the appearance of humanity, but genuine humanity. Christ’s humanity was real and complete. A preexistent divine Being humbled Himself and took human nature. A genuine incarnation occurred.

 

ဇာတိခံခြင်းဆိုင်ရာ အခြားသော ရည်ညွှန်းချက်များစွာကို ရှင်ပေါလု၏ ကျမ်းစာများတွင် တွေ့ရပြီး အချို့မှာ အလွန်အားကောင်းသည် (၂ကော ၈:၉; ကောလောသဲ ၂:၉; ၁တိ ၃:၁၆; ဟေဗြဲ ၂:၁၄; ၅:၇)။ ဂလာတိ ၄:၄-၅ တွင် “အချိန်ကာလ ရောက်လတ်သော် ဘုရားသခင်သည် မိမိသားတော်ကို လွှတ်တော်မူ၏။ ထိုသားတော်သည် မိန်းမမှ ဖြစ်၍ ပညတ်တော်အောက်၌ ဖြစ်လာသည်ဖြစ်၍၊ ပညတ်တော်အောက်၌ရှိသော သူတို့ကို ရွေးနုတ်မည်အကြောင်း၊ ငါတို့သည် သားချစ်ခြင်းကို ခံရမည်အကြောင်း လွှတ်တော်မူ၏” ဟု ရေးထားသည်။ ရှင်ပေါလုသည် ဤအရာအားလုံးကို ခမည်းတော်ထံသို့ ရည်ညွှန်းထားပြီး ရွေးနုတ်ခြင်းအစီအစဉ်ကို ပြည့်စုံစေတော်မူသည်။ ဘုရားသခင်၏ သားတော်သည် မိန်းမမှ မွေးဖွားခြင်းခံရသည်။ အသက်ရှင်ခဲ့စဉ် နောက်ဆုံးအချိန်တွင် တမန်တော်က “ခရစ်တော်ယေရှုသည် ဆိုးသောသူတို့ကို ကယ်တင်ခြင်းငှာ ဤလောကသို့ ကြွလာတော်မူသည်ဟူသော ဤစကားသည် ယုံကြည်ထိုက်၍ လုံးလုံး လက်ခံထိုက်၏” (၁တိ ၁:၁၅) ဟု အခိုင်အမာ ဆိုသည်။ ကျွန်ုပ်တို့သည် ဆရာ၊ စံနမူနာ၊ ဘုရားသခင်၏ အလိုတော်ကို ဖော်ပြသူ၊ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုသူ၊ ဆိုးယုတ်ခြင်းကို တွန်းလှန်သူ လိုအပ်သည်ဟု ခံစားရနိုင်သည်။ ထိုအရာအားလုံးကို ကိုယ်တော်၌ တွေ့ရပြီး ထို့ထက်မက၊ အဓိကအားဖြင့် ကိုယ်တော်သည် ဘုရားသခင်နှင့် ကယ်တင်ရှင်ပင် ဖြစ်တော်မူသည်။

Numerous other allusions to the Incarnation are found throughout Paul’s Epistles, some quite strong (2 Cor. 8:9; Col. 2:9; 1 Tim. 3:16; Heb. 2:14; 5:7). In Galatians 4:4, 5 we are told that “when the time had fully come, God sent forth His Son, born of woman, born under the law, to redeem those who were under the law, so that we might receive adoption as sons.” Paul refers the whole transaction to the Father, who thus fulfills the plan of redemption. God’s Son was born of a woman. The same purpose is underlined when, toward the end of his life, the apostle asserts that “the saying is sure and worthy of full acceptance, that Christ Jesus came into the world to save sinners” (1 Tim. 1:15). We may have felt the need of a teacher, an example, a revealer, an interpreter of God’s will, a bulwark against evil. We may find all this in Him, and more, but at the core of them all He is God and Saviour.

 

၃. အပျိုစင်မှ မွေးဖွားခြင်း သမ္မာကျမ်းစာအရ ကျွန်ုပ်တို့သခင်သည် အပျိုစင် မာရိ၏ ဝမ်းတွင်း၌ သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်၏ တန်ခိုးအားဖြင့် အမျိုးအနွယ် ဖြစ်လာခြင်းအားဖြင့် ဇာတိခံတော်မူသည် (လု ၁:၂၆-၃၅; မ ၁:၁၈-၂၁)။ ပထမရာစုနှစ်တွင် ဂရိဒဏ္ဍာရီမျိုးနှင့် တူညီသော အထောက်အထား တစ်စုံတစ်ရာ မရှိချေ။ နတ်ဘုရားများ လက်ထပ်ခြင်းအကြောင်း၊ ဒဏ္ဍာရီဆန်ဆန် မွေးဖွားခြင်းဇာတ်လမ်း တစ်စုံတစ်ရာ မရှိချေ။ သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်၏ အချုပ်အခြာအာဏာတော်အတိုင်း ဖြစ်ပျက်ခဲ့သော အဖြစ်အပျက်ကို ရိုးရှင်းစွာ ဖော်ပြထားခြင်းသာ ရှိသည်။

3. The Virgin Birth

From the Scriptures we learn that our Lord became incarnate by being conceived through the power of the Holy Spirit in the womb of Mary, a virgin (Luke 1:26–35; Matt. 1:18–21). There is no evidence here of the kind of Greek myth common in the first century A.D., no reference to a marriage of deities, no mythological version of a birth account, but only a statement in sober and simple language concerning a sovereign act of the Holy Spirit.

 

ခရစ်တော်၏ ဇာတိခံခြင်းနှင့် အပျိုစင်မှ မွေးဖွားခြင်းသည် ဘုရားဖြစ်ခြင်းနှင့် လူသားဖြစ်ခြင်း နှစ်မျိုးလုံးကို ဆိုလိုသည်။ “ယေရှုခရစ်တော်သည် လူ့ဇာတိခံယူ၍ ကြွလာတော်မူသည်” ဟု ရှင်ယောဟန်က အလွန်ရိုးရှင်းစွာ ဆိုရုံမျှမက၊ ဤဝန်ခံချက်ကို အမှန်အမှားစစ်ဆေးရာ အဓိကစံသတ်မှတ်ချက်အဖြစ် သတ်မှတ်ထားသည် (၁ယော ၄:၂)။ ဘုရားသခင်၏ တစ်ဆူတည်းသော အဖြစ်တွင် ထာဝရရှိတော်မူသော သူတစ်ပါးသည် ဘုရားသခင်နှင့် တစ်ဖြစ်ခြင်းကို စွန့်လွှတ်ခြင်းမရှိဘဲ၊ ဘုရားသခင်၏ ထပ်မံမဖြစ်ပွားနိုင်သော အမှုတော်အားဖြင့် လူသားဖြစ်လာသည်ဟု ဆိုလိုခြင်းဖြစ်သည်။ “ဇာတိ” ဟူသော စကားဖြင့် ရုပ်ခန္ဓာတစ်ခုတည်းကိုသာ ဆိုလိုခြင်း မဟုတ်ချေ။ လူသားတစ်ဦးလုံး ဖြစ်သည်။ ဤအချက်ကို လက်လွတ်စေလျှင် မဖြစ်ချေ။

Christ’s incarnation and virgin birth imply both deity and humanity. John voices no mere truism when he insists that “Jesus Christ has come in the flesh,” and makes this confession the crucial test of truth (1 John 4:2). He means rather that One who had His being eternally in the unity of the Godhead became human through an unrepeated act of God, without relinquishing His oneness with God. By the word “flesh” he does not mean a physical body only, but a complete human person. One should not miss the point.

 

ခေတ်သစ်၊ လောကီပြုထားသော၊ အပြုသဘောဆန်သော အတွေးအခေါ်သည် အံ့သြခြင်းစွမ်းရည်ကို ဆုံးရှုံးထားပြီး၊ ခရစ်တော်၏ ကမ္ဘာမတည်မီ ရှိပြီးသားဖြစ်ခြင်း၊ ဇာတိခံခြင်း၊ အပျိုစင်မှ မွေးဖွားခြင်းတို့ကို ပညာတတ်သူတို့ ယုံကြည်၍မရတော့သော ဒဏ္ဍာရီမျှသာ ယူဆတတ်သည်။ သို့သော် ကျမ်းသစ်ကျမ်းရေးသူများအတွက်မူ ဘုရားသခင်ကို အမှန်တကယ် သိရန် ဇာတိခံခြင်းသာ တစ်ခုတည်း ဖြစ်နိုင်သည် (ယော ၁:၁၈ နှင့် နှိုင်းယှဉ်ပါ)။ ခရစ်တော်၏ ကမ္ဘာမတည်မီ ရှိပြီးသားဖြစ်ခြင်း၊ ဇာတိခံခြင်း၊ အပျိုစင်မှ မွေးဖွားခြင်းတို့သည် ခွဲမရသော တစ်ခုတည်းသော အဆုံးအမဖြစ်သည်။ ခရစ်ယာန်ယုံကြည်ခြင်းထဲသို့ မသင့်လျော်စွာ ထည့်သွင်းထားသော အဆိုတို့ မဟုတ်ချေ။ ဘုရားသခင်၏ ကျေးဇူးတော်နှင့် လူသားတို့၏ အကူအညီမဲ့ခြင်းအကြောင်း စကားတစ်ခုပင် ဖြစ်သည်။ ရွေးနုတ်ခြင်း ဇာတ်လမ်းတစ်ခုလုံး၏ အစိတ်အပိုင်းဖြစ်၍၊ ၎င်းတို့ကို စွန့်ပစ်လျှင် ခရစ်တော်၏ ပုဂ္ဂိုလ်နှင့် အမှုတော်ဆိုင်ရာ သမ္မာကျမ်းစာ၏ နားလည်မှုတွင် အပေါက်ကြီး ဖြစ်သွားလိမ့်မည်။

To a modernized, secularized, positivistic mentality that has lost the capacity to wonder, Christ’s preexistence, incarnation, and virgin birth seem all too often just myths that an educated mind can no longer hold. To the NT writers, however, it is only in an incarnation that God can be truly known (cf. John 1:18). Christ’s preexistence, incarnation, and virgin birth are all one piece. They are not an isolated doctrine, a foreign piece improperly introduced into the Christian faith. They constitute a word about divine grace and human helplessness. They are part of the total drama of redemption, and to discard them is to create a hole in the fabric of the biblical understanding of Christ’s person and mission.

 

B. လူသားဖြစ်ခြင်းနှင့် ဘုရားဖြစ်ခြင်း

B. Human and Divine

 

၁. ခရစ်တော်၏ လူသားဖြစ်ခြင်း

1. The Humanity of Christ

 

ယေရှုသည် အမှန်တကယ် လူသားဖြစ်သည်ဟူသော အဆိုကို ကျမ်းသစ်ကျမ်းတစ်ခုလုံးတွင် နေရာအနှံ့ တွေ့ရသည်။ အမျိုးမျိုးသော မြင့်မြတ်သော ဘွဲ့တံဆိပ်များ ရရှိခဲ့သော သူသည်လည်း စစ်မှန်သော လူသားတစ်ဦးပင် ဖြစ်သည်။ ဧဝံဂေလိတရားကျမ်းများ၊ တမန်တော်ဝတ္ထုနှင့် ကျမ်းချဲ့စာများတွင် ဖော်ပြထားသမျှသည် ဤအချက်ကို ညွှန်ပြထားသည်။ ကိုယ်တော်သည် စစ်မှန်သော လူသားဖြစ်သည်ဟူသော အချက်သည် လူတိုင်းသိပြီးသား အချက်ဖြစ်၍ ကျမ်းသစ်ကျမ်းရေးသူများက အကြောင်းပြချက်နှင့် ချဲ့ကားရေးသားခြင်း မပြုဘဲ ဖြတ်သွားလေ့ရှိသည်။ ရှင်ပေါလုက “မိန်းမမှ ဖြစ်၍ ပညတ်တော်အောက်၌ ဖြစ်လာ၏” (ဂလာ ၄:၄)၊ သတ်မှတ်ထားသော အနွယ်နှင့် အမျိုးအနွယ်ရှိသည် (ရော ၁:၃) ဟု ရေးသားခဲ့ရာ၌ လူတိုင်းအသိအမှတ်ပြုထားသည်ကို အနှစ်ချုပ်သာ ဖြစ်သည်။ ထိုအချက်ကို ရှင်းပြရန် လိုအပ်သည်ဟု မထင်ခဲ့ချေ။

The assertion that Jesus was truly human is everywhere present in the NT. The One who came to be regarded in a variety of exalted ways through the titles that were given to Him was nevertheless a genuine human being. Everything that is said in the Epistles, the Gospels, and the book of Acts points to this fact. That He was a genuine human being is an all-pervasive assumption that probably accounts for the almost incidental way in which the NT writers present Jesus’ humanity. Paul was merely summarizing what everybody recognized when he wrote that Christ was “born of woman, born under the law” (Gal. 4:4), of a certain family and descent (Rom. 1:3). He felt no need to elaborate on it.

 

ဂ. သမ္မာကျမ်းစာ အထောက်အထားများ ဧဝံဂေလိတရားကျမ်းများကို ပိုမိုနီးကပ်စွာ ကြည့်လျှင် ထိုအချက်ကို ထပ်မံအတည်ပြုသည်။ ကိုယ်တော်သည် ဒါဝိဒ်မြို့၌ မွေးဖွားခဲ့သည် (မ ၂:၁; လု ၂:၄-၁၁)၊ ပလက်စတိုင်းပြည်၌ နေထိုင်ခဲ့သည်၊ ယေရုရှလင်မြို့တွင် ပုန္တီယုပိလတ်လက်ထက် အသေသတ်ခံရသည် (မ ၂၇:၁၁-၅၀; ယော ၁၈:၂၈-၁၉:၃၇)။ မိခင်နာမည်မှာ မာရိ (မာ ၆:၃) ဖြစ်ပြီး ညီအစ်မများ၏ နာမည်များ မှတ်တမ်းတင်မထားသော်လည်း ညီအစ်ကိုများမှာ ယာကုပ်၊ ယောသပ်၊ ရှိမုန်နှင့် ယုဒ (မ ၁၃:၅၅-၅၆) တို့ ဖြစ်သည်။ ဧဝံဂေလိတရားရေးသူများ ရေးသားထားသော ပုံရိပ်တွင် စစ်မှန်သော လူသားဆန်မှု ထင်ရှားသည်။ ကိုယ်တော်သည် စားတော်မူသည် (မာ ၂:၁၆)၊ အိပ်တော်မူသည် (မ ၈:၂၄)၊ ပင်ပန်းတော်မူသည် (ယော ၄:၆)။ ငယ်ရွယ်စဉ် မိဘတို့ကို နာခံသည် (လု ၂:၅၁)၊ ဉာဏ်ပညာနှင့် ကိုယ်အဂတေလောက် တိုးတက်သည် (လု ၂:၄၀၊ ၅၂)။ မေးခွန်းများဖြင့် အချက်အလက်ရှာသည်ကို အကြိမ်ကြိမ် တွေ့ရသည် (မ ၇:၃-၄; ၉:၂၈; မာ ၇:၁၈-၁၉; လု ၇:၂၄-၂၈; ယော ၁၁:၃၄; ၁၈:၃၄)။ ဝမ်းနည်းခြင်း၊ စိုးရိမ်ခြင်း (မ ၂၆:၃၇; ယော ၁၁:၃၅; ၁၂:၂၇) နှင့် သွေးဆောင်ခံရခြင်း (မ ၄:၁) ကို သိတော်မူသည်။ ဆာလောင်ခြင်း (မ ၄:၂) နှင့် ရေငတ်ခြင်း (ယော ၁၉:၂၈) ကို ခံစားရသည်။ အခြားသူများ၏ ချစ်ခြင်းမေတ္တာ (ယော ၁၁:၅) နှင့် မုန်းတီးခြင်း၊ မနာလိုခြင်း (ယော ၇:၇; ၁၅:၁၈; မာ ၁၅:၁၀) ကို သိရှိသည်။ ကိုယ်တော်သည် ဆုတောင်းသူ (မ ၁၄:၂၃; မာ ၁:၃၅; လု ၁၁:၁) ဖြစ်ပြီး ယုံကြည်ခြင်းကို ကျင့်သုံးသည် (မ ၄:၄; ယော ၁၁:၄၁)။ ဒေါသတကြီး အကြည့် (မာ ၃:၅)၊ လက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ်တွင် တစ်ဦးတည်း အော်ဟစ်ခြင်း (မ ၂၇:၄၆)၊ ဝမ်းမြောက်စွာ အော်ဟစ်ခြင်း (လု ၁၀:၂၁) တို့ကို တွေ့ရသည်။ တစ်ခုတည်းသာ ချန်ထားခဲ့ပြသည်မှာ ကိုယ်တော်သည် “အပြစ်ကို မသိတော်မူခဲ့ချေ” (၂ကော ၅:၂၁)။ ကိုယ်တော်သည် ကမ္ဘာအပြစ်ကို ပဓါန်ချီထားပေးသော အပြစ်ကင်းသော “ဘုရားသခင်၏ သိုးသငယ်” ဖြစ်တော်မူသည် (ယော ၁:၂၉)။

a. The biblical evidence. A closer look at the Gospels underlines the same common assumption. He was born in the city of David (Matt. 2:1; Luke 2:4–11), lived in Palestine, and was put to death in Jerusalem under Pontius Pilate (Matt. 27:11–50; John 18:28–19:37). His mother’s name was Mary (Mark 6:3), and though His sisters’ names are not recorded, His brothers’ names were James, Joseph, Simon, and Judas (Matt. 13:55, 56). In the picture drawn by the evangelists one may discern the features of real humanity. He ate (Mark 2:16), slept (Matt. 8:24), and grew tired (John 4:6) like other humans. He was obedient to His parents while growing up (Luke 2:51), increasing in wisdom and in stature (Luke 2:40, 52). Repeatedly He is depicted as seeking information through questions (Matt. 7:3, 4; 9:28; Mark 7:18, 19; Luke 7:24–28; John 11:34; 18:34). He knew sorrow and anxiety (Matt. 26:37; cf. John 11:35; 12:27), as well as temptation (Matt. 4:1). He was acquainted with hunger (Matt. 4:2) and thirst (John 19:28). He enjoyed the friendship of others (John 11:5) and was conscious of their hatred and jealousy (John 7:7; 15:18; Mark 15:10). He was a man of prayer (Matt. 14:23; Mark 1:35; Luke 11:1) who exercised faith (Matt. 4:4; John 11:41). We read also of His angry glance (Mark 3:5), of a loud cry which He uttered when alone on the cross (Matt. 27:46), as well as of the open jubilation of His joy (Luke 10:21). Nothing is lacking to convey the apostles’ conviction that we have before us in Jesus a genuine human being who came “in the likeness of men” (Phil. 2:7), one thing alone excepted, He “knew no sin” (2 Cor. 5:21); He was the blameless “Lamb of God, who takes away the sin of the world” (John 1:29).

 

ဃ. သမ္မာကျမ်းစာနိယာမများဖြင့် ပုံဖော်ထားသော လူသားဆန်သော ဘဝနေထိုင်ပုံ လူများသည် ယေရှုကို သူတို့ထဲက တစ်ယောက်အဖြစ် ဧကန်စင်စစ် ဆက်ဆံခဲ့ကြသည်။ ယာဣရု၏ သမီးသေပြီဟု မယူဆဘဲ ရယ်စရာလုပ်ကြသည် (လု ၈:၅၃)၊ “စားသောက်ချင်စိတ်ရှိသော သူ၊ စပါးရည်သောက်တတ်သော သူ” ဟု မဟုတ်မတရား မှားယွင်းစွပ်စွဲကြသည် (မ ၁၁:၁၉)။ ကိုယ်တော်ကို ပြက်ယမ်းပြောဆိုကာ ရိုက်ပုတ်ကြသည်။ သူတို့၏ လှောင်ပြောင်ခြင်းနှင့် ဝေဖန်ခြင်း၏ ပစ်မှတ်မှာ စစ်မှန်သော လူသားတစ်ဦးပင် ဖြစ်သည်။ ကိုယ်တော်၏ ဘဝနေထိုင်ပုံတစ်ခုလုံးသည် ဓမ္မဟောင်းကျမ်းစာကို ဘုရားသခင်၏ နှုတ်တော်ထွက်စကားအဖြစ် အပြည့်အဝ ယုံကြည်ကိုးစားခြင်းအထိ လူသားဆန်လှသည်။

b. A human way of life shaped by scriptural principles. People certainly treated Jesus as one of them, laughing at Him when He refused to agree that Jairus’ daughter was dead (Luke 8:53) or falsely criticizing Him as “a glutton and a drunkard” (Matt. 11:19). He was mocked and beaten by people who obviously saw no reason why they could not get away with their infamy (Luke 22:63). The object of their scorn and criticism was a real man. His whole way of life was human, down to His full trust in the OT Scriptures as God’s revealed Word.

 

ဓမ္မဟောင်းကျမ်းစာဖြင့် ပြုစုပျိုးထောင်ခံရသော ယုံကြည်ခြင်းအသိုင်းအဝိုင်းအဖွဲ့ဝင်တစ်ဦးအနေဖြင့် ကိုယ်တော်သည် ဓမ္မဟောင်းကျမ်းစာများကို ဘုရားသခင်၏ နှိုးဆော်ခြင်းခံရပြီး အာဏာရှိသော ကျမ်းစာများအဖြစ် အမြဲမပြတ် မှတ်ယူတော်မူသည်။ သမိုင်းဆိုင်ရာ ဇာတ်လမ်းများကို ရိုးရှင်းစွာ ယုံကြည်ထိုက်သော မှန်ကန်သော အဖြစ်အပျက်များအဖြစ် ဆက်ဆံတော်မူသည်။ ကိုယ်တော်၏ အဆုံးအမများတွင် အာဗေလ (လု ၁၁:၅၁)၊ နောဧ (မ ၂၄:၃၇-၃၉)၊ အာဗြဟံ (ယော ၈:၅၆)၊ သောဒုံနှင့် ဂေါမောရှहर် (မ ၁၀:၁၅; ၁၁:၂၃-၂၄)၊ ဣဇာက်နှင့် ယာကုပ် (လု ၁၃:၂၈)၊ တော၌ မြွေကို (ယော ၃:၁၄)၊ ရှောလမုန် (လု ၁၁:၃၁; ၁၂:၂၇)၊ ဧလိယ (လု ၄:၂၅-၂၆)၊ ယောန (မ ၁၂:၃၉-၄၁) စသည့် ဓမ္မဟောင်းပုဂ္ဂိုလ်များနှင့် အဖြစ်အပျက်များကို ရည်ညွှန်းတော်မူသည်။ ကိုယ်တော်၏ အမြင်နှင့် အဆုံးအမများသည် ကျမ်းစာနိယာမများပေါ်တွင် အခြေခံသည်ဟု ရှင်းလင်းစွာ ဖော်ပြတော်မူသည် (မ ၁၉:၁၆-၂၂; ၂၆:၂၄; လု ၄:၁-၁၃; ၁၈:၃၁-၃၃)။ ကျမ်းစာကိုးကားရာတွင် “မောရှေဆိုသည်” (မာ ၇:၁၀)၊ “ဟေရှာယက ကောင်းစွာ ပရောဖက်ပြုသည်” (အပိုဒ် ၆)၊ သို့မဟုတ် “ဒါဝိဒ်သည် သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်အားဖြင့် နှိုးဆော်ခြင်းခံရလျက် ကြေညာသည်” (မာ ၁၂:၃၆) ဟု ရှေ့ဆက်တွဲပြုလေ့ရှိသည်။ သို့သော် အကြောင်းအရာအရ ဤစကားများသည် ဘုရားသခင်၏ ပညတ်တော်များဖြစ်သောကြောင့် အာဏာရှိသည် (မ ၁၉:၄-၅; က ၂:၂၄ နှင့် နှိုင်းယှဉ်ပါ)။ ကိုယ်တော်သည် ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၁ နှင့် ၂ ရှိ အဆိုများကို အတည်ပြုတော်မူသည် (မ ၁၉:၄-၅; မာ ၁၀:၆-၈)။ ခေတ်သစ်စိတ်ထဲတွင် အလွန်လက်ခံရခက်သော ဇာတ်လမ်းများကိုပင် ကိုယ်တော်သည် ဥပမာအဖြစ် တွန့်ဆုတ်ခြင်းမရှိဘဲ ရွေးချယ်တော်မူသည်။

As a member of a community of faith nurtured by the OT Scriptures, He regarded the OT writings as inspired and authoritative. He consistently treated its historical narratives as straightforward and dependable records of facts. In the course of His teaching He made reference to Abel (Luke 11:51), Noah (Matt. 24:37–39), Abraham (John 8:56), Sodom and Gomorrah (Matt. 10:15; 11:23, 24), Isaac and Jacob (Luke 13:28), the wilderness serpent (John 3:14), Solomon (Luke 11:31; 12:27), Elijah (Luke 4:25, 26), Jonah (Matt. 12:39–41), and many other OT individuals and incidents. He made it plain that His own views and teachings were based on the principles and teachings of Scripture (Matt. 19:16–22; 26:24; Luke 4:1–13; 18:31–33). He could preface a quotation of Scripture by “Moses said” (Mark 7:10), “well did Isaiah prophesy” (verse 6), or “David himself, inspired by the Holy Spirit, declared” (Mark 12:36). But, as is clear from the context, these statements and injunctions derived their authority from the fact that they were commandments of God (cf. Matt. 19:4, 5; Gen. 2:24). He also set His stamp of approval on statements found in Genesis 1 and 2 (Matt. 19:4, 5; Mark 10:6–8). The narratives that seem least acceptable to the modern mind were more than once the very ones He felt no hesitation to choose for His illustrations.

 

အထူးသဖြင့် ရှင်ပြန်ထမြောက်ပြီးနောက် တက်ကြွခြင်းမတိုင်မီ တပည့်တော်များရှေ့တွင် ပေါ်ထွန်းတော်မူစဉ် ကျမ်းစာကို ရှင်းပြရန် အချိန်ယူတော်မူသည်မှာ အရေးကြီးသည် (လု ၂၄:၂၅-၂၇၊ ၄၄-၄၅)။ လူသားအဖြစ်ဖြင့် ကိုယ်တော်၏ ဘဝတစ်ခုလုံးသည် ဓမ္မဟောင်းကျမ်းစာကို ဘုရားသခင်၏ နှုတ်တော်ထွက်စကားအဖြစ် နားလည်ခြင်းဖြင့် ပုံဖော်ခံရသည်ဟု ဆိုရမည်။ ဘဝ၏ အကျပ်အတည်းတိုင်း သို့မဟုတ် အရေးကြီးသော အချိန်တိုင်းတွင် ဓမ္မဟောင်းကျမ်းစာသည် အလင်းပေးပြီး ဘုရားသခင်၏ အသံကို ကြားနိုင်စေသော နည်းဖြင့် ပေါ်ထွက်လေ့ရှိသည်။

It is of particular significance that after His resurrection, when He appeared to His disciples prior to His ascension, Christ busied Himself with the exposition of Scripture (Luke 24:25–27, 44, 45). It is safe to say that as a man His whole life was conditioned by His understanding of the OT Scriptures as the Word of God. In every crisis or any other important moment in His life, the OT emerges in a fashion that underlines that He lived by its light and heard the voice of God in its pages.

 

၂. အပြစ်ကင်းသော လူသားသဘာဝ ယေရှု၏ လူသားသဘာဝကို အကဲဖြတ်ရာတွင် ကျမ်းသစ်ကျမ်းတွင် ကိုယ်တော်၏ အပြစ်ကင်းခြင်းအကြောင်း တိကျစွာ ဖော်ပြထားသော အခြားသက်သေတစ်ခုကို ထည့်သွင်းစဉ်းစားရမည်။ ဟေဗြဲကျမ်းက “ခပ်သိမ်းသောအမှုတွင် ငါတို့ကဲ့သို့ သွေးဆောင်ခံရသော်လည်း အပြစ်မရှိခဲ့ချေ” (ဟေဗြဲ ၄:၁၅) ဟု အတည်ပြုသည်။ ကိုယ်တော်ကို ကောင်းစွာ သိသော ရှင်ပေတရုက ကိုယ်တော်ကို “ဘုရားသခင်၏ သန့်ရှင်းသူ” (ယော ၆:၆၉) ဟု ခေါ်ဆိုပြီး “အပြစ်မပြုခဲ့၊ နှုတ်ထွက်စကားတွင် လှည့်စားခြင်း မရှိခဲ့ချေ” (၁ပေ ၂:၂၂) ဟု ဆက်လောက်သည်။ ရှင်ယောဟန်က “ကိုယ်တော်၌ အပြစ်မရှိချေ” (၁ယော ၃:၅) ဟု ဆိုသည်။ ရှင်ပေါလု၏ သက်သေမှာ “အပြစ်ကို မသိတော်မူခဲ့ချေ” (၂ကော ၅:၂၁)။ ယေရှု၏ ကိုယ်တော်တိုင် သက်သေမှာ “ငါသည် ခမည်းတော်၏ ပညတ်တော်များကို စောင့်ရှောက်ခဲ့၏” (ယော ၁၅:၁၀)၊ “ငါသည် အမြဲ ကိုယ်တော်နှစ်သက်တော်မူသော အရာကို ပြုတတ်၏” (ယော ၈:၂၉)။ ထိုနည်းတူစွာ နားထောင်သူများကို “သင်တို့တွင် ငါ့ကို အပြစ်တစ်ခုမျှ စွဲဆိုနိုင်သူ မည်သူရှိသနည်း” (အပိုဒ် ၄၆) ဟု မေးတော်မူသည်။

2. A Sinless Human Nature

In one’s assessment of the human nature of Jesus, it is necessary to take account of another clear testimony of the NT concerning His sinless character, addressed clearly in a number of statements. The Epistle to the Hebrews affirms that Jesus “in every respect has been tempted as we are, yet without sin” (Heb. 4:15). Peter, who knew Him well, refers to Jesus as “the Holy One of God” (John 6:69), adding that He “committed no sin; no guile was found on his lips” (1 Peter 2:22). John affirms that “in him there is no sin” (1 John 3:5), while Paul’s witness is that Christ “knew no sin” (2 Cor. 5:21). Equally important is Jesus’ own testimony: “I have kept my Father’s commandments” (John 15:10). “I always do what is pleasing to him” (John 8:29). In the same vein He asked His hearers, “Which of you convicts me of sin?” (verse 46).

 

ခရစ်တော်၏ အမှုတော်အချို့မှာ အမှန်တကယ် လူသားဖြစ်ရန် ဖြစ်သည်။ ကိုယ်တော်သည် လူသားသဘာဝ၏ မရှိမဖြစ် ဂုဏ်သတ္တိများ ပိုင်ဆိုင်တော်မူသည်။ “အသွေးအသားရှိသည်” (ဟေဗြဲ ၂:၁၄)၊ ညီအစ်ကိုများနှင့် ခပ်သိမ်းသောအရာတွင် တူသည် (အပိုဒ် ၁၇)။ ကိုယ်တော်၏ လူသားဖြစ်ခြင်းသည် အပြစ်မထင်မီ အာဒံ၏ လူသားဖြစ်ခြင်းနှင့် မတူချေ၊ အပြစ်ထင်ပြီးနောက် အာဒံ၏ လူသားဖြစ်ခြင်းနှင့်လည်း အလုံးစုံ မတူချေ။ ကျမ်းစာသည် ခရစ်တော်၏ လူသားဖြစ်ခြင်းကို အပြစ်ကင်းသည်ဟု ဖော်ပြထားသည်။ သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်အားဖြင့် ဗျာဒိတ်ခံရပြီး မွေးဖွားခြင်းသည် သဘာဝလွန်ဖြစ်သည် (မ ၁:၂၀; လု ၁:၃၅)။ ခမည်းတော်စေလွှတ်သော ကောင်းကင်တမန်က မာရိအား “ဖြစ်လာမည့် ကလေးကို သန့်ရှင်းသူဟု ခေါ်ဝေါ်ရလိမ့်မည်” (လု ၁:၃၅) ဟု ဆိုသည်။

Part of Christ’s mission was to be truly human. He possessed the essential characteristics of human nature. He was “flesh and blood” (Heb. 2:14), and in all things like His fellow human beings (verse 17). His humanity did not correspond to Adam’s humanity before the Fall, nor in every respect to Adam’s humanity after the Fall, for the Scriptures portray Christ’s humanity as sinless. Conceived by the Holy Spirit, His birth was supernatural (Matt. 1:20; Luke 1:35), so much so that the angel sent by the Father told Mary that “the child to be born will be called holy” (Luke 1:35).

 

သူသည် “အပြစ်ရှိသော လူ့ဇာတိပကတိနှင့် တူသော ပကတိအတိုင်း” လာခဲ့သည် (ရောမ ၈:၃)။ သူသည် အပြစ်၏အကျိုးဆက်များကို ထမ်းရွက်လျက်၊ အားနည်းချက်များနှင့် တာဝန်ခံယူမှုများပါရှိသော လူ့ဇာတိပကတိ၏ ယိုယွင်းနေသောအခြေအနေကို ယူခဲ့သည်။ သို့သော် အပြစ်ရှိခြင်းကိုမူ မယူခဲ့ပေ။ သူသည် စစ်မှန်စွာ လူသားဖြစ်သည်၊ အပြစ်ကိုသာ ချန်ထားခဲ့ပြီး လူသားမျိုးနွယ်နှင့် တစ်သားတည်းဖြစ်သည်။ သူသည် အမှန်အတိုင်း ပြောနိုင်ခဲ့သည်မှာ “ထိုသူ [စာတန်] သည် ငါ့တွင် အဘယ်အရာမျှ မရှိ” (ယောဟန် ၁၄:၃၀၊ ဂရိစာသား en emoi ouk echei ouden၊ စစ်မှန်စွာ “ငါ့တွင် အဘယ်အရာမျှ မရှိ”) ဟူ၍ ဖြစ်သည်။ ယေရှုသည် လူသားမျိုးနွယ်ကို အပြစ်က လေးထောင်နှစ်တိုင်တိုင် ယိုယွင်းစေခဲ့သော အားနည်းနေသော လူ့ဇာတိပကတိကို ယူခဲ့သော်လည်း၊ ညစ်ညမ်းခြင်းမရှိ၊ အညစ်အကြေးမရှိ ဖြူစင်နေခဲ့သည်။ “ထိုသူတွင် အပြစ်မရှိ” ဟု ယောဟန်က ရေးသားခဲ့သည် (၁ ယောဟန် ၃:၅)။

He came “in the likeness of sinful flesh” (Rom. 8:3). He took human nature in its fallen condition with its infirmities and liabilities and bearing the consequences of sin; but not its sinfulness. He was truly human, one with the human race, except for sin. He could truthfully say “He [Satan] has no power over me” (John 14:30; en emoi ouk echei ouden, lit. “has nothing in me”). Jesus took human nature, weakened and deteriorated by four thousand years of sin, yet undefiled and spotless. “In him,” writes John, “there is no sin” (1 John 3:5).

 

ကျမ်းစာတစ်စောင်လုံးက ယေရှု၏ အပြစ်ကင်းခြင်းကို တညီတညွတ်တည်း သက်သေခံထားသော်လည်း၊ ထိုအချက်က သူသည် အပြစ်ပြုနိုင်သည့်အခွင့်မရှိခဲ့ဟု မဆိုလိုပေ။ ဘုရားသခင်သည် မကောင်းမှုမပြု၊ သွေးဆောင်ခံရနိုင်သည်မဟုတ်ဟု ကျမ်းစာက ပြောထားသည်မှာ မှန်သော်လည်း (ယာကုပ် ၁:၁၃)၊ ယေရှုသည် လူသားအဖြစ်ဖြင့် အပြစ်ပြုနိုင်ခဲ့သည်၊ သို့သော် မပြုခဲ့ဟု ထောက်ပြရန် သင့်တော်သည်။ သူသည် ခမည်းတော်နှင့် ရင်းနှီးသောဆက်ဆံရေးကို ဖြတ်တောက်ရန် ငြင်းပယ်ခဲ့သည်။ ဂေသရှေမာန်ဥယျာဉ်တွင် ခမည်းတော်၏အလိုတော်ကို လိုက်လျှောက်ရန် ပြင်းထန်စွာ ရုန်းကန်ခဲ့ရသည်ကဲ့သို့ (လု ၂၂:၄၁-၄၄)၊ စစ်မှန်သော ရုန်းကန်မှုများနှင့် အလွန်ပြင်းထန်သော သွေးဆောင်မှုများ ရှိခဲ့သည်။

The uniform witness of Scripture to the sinlessness of Jesus does not mean that He could not have sinned. While it is true that Scripture tells us that God does no evil and cannot be tempted (James 1:13), it is fitting to point out that Jesus, as a human being, could have sinned, though He did not. He refused to break His intimate relationship with the Father. There were genuine struggles and temptations, some of enormous intensity, as His struggle in Gethsemane to do the Father’s will shows (Luke 22:41–44).

 

“ဘုရားသခင်၏ စကားမဆိုနိုင်သော ဆုကျေးဇူးတော်အတွက် ကျေးဇူးတော်ချီးမွမ်းပါစေ” ဟု ပေါလုက ရေးသားခဲ့သည် (၂ ကောရိန္သု ၉:၁၅)။ ခရစ်တော်၏ နက်နဲသောအမှန်တရားသည် လုံလောက်စွာ ဖော်ပြရန် မဖြစ်နိုင်ပေ။ အကြောင်းမူကား၊ ခရစ်တော်၏ အပြစ်ကင်းခြင်းသည် ကိုယ်တော်ကိုယ်တိုင်၏ အကျင့်သီလပြည့်စုံခြင်းသက်သက်သာမဟုတ်၊ ကိုယ်တော်၏ အသေခံယဇ်အတွက် အခြေခံအုတ်မြစ်ဖြစ်သည်။ ကိုယ်တော်၏ အပြစ်ကင်းခြင်းသည် ခရစ်တော်-ကိုယ်တိုင် ဟူသော ကိုယ်တော်အကြောင်းသာမက၊ ခရစ်တော်-ငါတို့အတွက်၊ ငါတို့၏ ကယ်တင်ရှင်အဖြစ် ခရစ်တော်အကြောင်းလည်း ဖြစ်သည်။ ကိုယ်တော်သည် သန့်ရှင်းပြီး အပြစ်ကင်းသောကြောင့်၊ အပြစ်သားများအတွက် သခင်၊ ရွေးနုတ်သူ၊ ယဇ်ပုရောဟိတ်မင်း ဖြစ်ရန် လုံးဝအရည်အချင်းပြည့်မီသည်။ ယေရှု၏ ဤသန့်ရှင်းခြင်း၊ ဤအပြစ်ကင်းခြင်းသည် နောက်မှ ဆွေးနွေးမည့် ပေးဆပ်ယဇ်အတွက် အကျင့်သီလဆိုင်ရာ မရှိမဖြစ်အခြေခံဖြစ်သည် (နောက်ဆက်တွဲ II. C-E ကိုကြည့်ပါ)။

“Thanks be to God for his inexpressible gift,” writes Paul (2 Cor. 9:15). The mystery of Christ is beyond adequate expression. For indeed Christ’s sinlessness is not merely a matter of moral perfection, but the foundation of His sacrifical death. His sinlessness is not simply a statement about Christ-in-Himself but also of Christ-for-us, of Christ as our Saviour. Because He is holy and sinless, He is fully qualified to be for sinners Lord, Redeemer, and High Priest. This holiness, this sinlessness of Jesus, is the moral presupposition of the atonement which will be considered later (see II. C-E).

 

၃. ခရစ်တော်၏ ဘုရားဖြစ်ခြင်း

က. ခရစ်တော်၏ ဘွဲ့တံဆိပ်များ။ ဤသို့ ယေရှု၏ စစ်မှန်သော လူသားဖြစ်ခြင်းကို ကြေညာချက်များနှင့်အတူ၊ ယေရှုကိုယ်တိုင် သုံးစွဲခဲ့သော သို့မဟုတ် အခြားသူများက ပေးခဲ့သော နာမည်များနှင့် ဘွဲ့တံဆိပ်များကို လေ့လာခြင်းဖြင့် အစောပိုင်း ခရစ်ယာန်ယုံကြည်ချက်တွင် ယေရှုအား သတ်မှတ်ပေးထားသော အဆင့်အတန်းကို သိရှိနိုင်သည်။ ဤနေရာတွင် ဖော်ပြထားသော ဘွဲ့တံဆိပ်များသည် ယေရှု၏ ပုဂ္ဂိုလ်နှင့် တာဝန်ကို စနစ်တကျ တင်ပြခြင်းမဟုတ်သော်လည်း၊ ထိုအရာဆီသို့ အရေးကြီးသော ပံ့ပိုးမှုကို ပြုသည်။

3. The Deity of Christ

a. Christ’s titles. Alongside these declarations on Christ’s true and genuine humanity, something of the place assigned to Jesus in early Christian belief may be gained from a study of the names and titles which Jesus Himself used or others gave Him. Though the titles listed here do not amount to a systematic presentation of Jesus’ person and mission, they undoubtedly make an important contribution toward it.

 

(၁) ရှိယ/ခရစ်တော်။ “メရှိယ” မှ စတင်ရန် လိုက်နာမှုရှိသည်၊ အကြောင်းမူကား ခရစ်ယာန်အသင်းတော်သည် ဂရိဘာသာဖြင့် ထိုနှင့်ညီမျှသော Christos မှ အမည်ရရှိခဲ့သည်၊ ဆိုလိုသည်မှာ “ဘုရားတင်ခံရသူ” ဖြစ်သည်။ ဟေဗြဲစကား “メရှိယ” သည် ဘုရားသခင်၏ လူမျိုးအတွက် ခေတ်သစ်တစ်ခုကို စတင်ရာတွင် ဘုရားသခင်၏ ကိုယ်စားလှယ်ဖြစ်မည့် ကယ်တင်ရှင်ပုဂ္ဂိုလ်ကို ဂျူးလူမျိုးများ စောင့်ဆိုင်းနေခဲ့သည့် ပုံရိပ်နှင့် ဆက်စပ်သည်။ ဟေဗြဲနှင့် ဂရိ စကားလုံးနှစ်ခုစလုံးသည် “ဘုရားတင်သည်” ဟု အဓိပ္ပာယ်ရသော နွေးမြူးမှ ဆင်းသက်လာသည်။ ကိုယ်တော်ကို “ခရစ်တော်” ဟု ခေါ်ဆိုခြင်းဖြင့် ဓမ္မသစ်ကျမ်းရေးသားသူများသည် ယေရှုကို အထူးသတ်မှတ်ထားသော တာဝန်တစ်ခုအတွက် ဘုရားတင်ခံရသူဟု မှတ်ယူကြသည်။

(1) Messiah/Christ. It seems logical to begin with “Messiah,” since the Christian church owes its name to the Greek equivalent Christos, the “Anointed One.” The Hebrew word relates to the deliverer figure whom the Jews awaited and who would be God’s agent in the inauguration of a new age for God’s people. Both the Hebrew and Greek terms are derived from roots meaning “to anoint.” Evidently, by calling Him “Christ,” the NT writers regarded Jesus as specially set aside for a particular task.

 

ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင် “Christos” ဟူသော ဘွဲ့တံဆိပ်သည် အကြိမ်ငါးရာကျော် ပါဝင်သည်။ ယေရှု၏ ခေတ်ပိုင်းတွင် ရှိယအယူအဆ အမျိုးမျိုးရှိခဲ့သော်လည်း၊ ပထမရာစုနှစ်တွင် ဂျူးလူမျိုးများသည် ဘုရားသခင်နှင့် အထူးဆက်ဆံရေးရှိသူအဖြစ် မျှော်လင့်ခဲ့ကြသည်ဟု အများစုက အသိအမှတ်ပြုကြသည်။ ထိုသူသည် ခေတ်ကုန်ဆုံးချိန်ကို သူတို့ ဖြစ်ပေါ်စေမည်၊ ဘုရားသခင်၏ နိုင်ငံတော် တည်ထောင်ခံရမည်။ ဘုရားသခင်သည် သူ၏လူမျိုးကို ကယ်တင်ရန် သမိုင်းထဲသို့ ဝင်ရောက်လာမည့် ကိုယ်စားလှယ်ဖြစ်သည်။ ယေရှုသည် “メရှိယ” ဟူသော ဘွဲ့တံဆိပ်ကို လက်ခံခဲ့သော်လည်း၊ ထိုစကားလုံးတွင် နိုင်ငံရေးအရ အဓိပ္ပာယ်သက်ရောက်မှုများ ပါဝင်နေသောကြောင့် အများသိရှိအောင် အသုံးပြုရန် မအားပေးခဲ့ပေ။ အများရှေ့တွင် ထိုဘွဲ့ကို အသုံးပြု၍ ကိုယ်တော်၏ တာဝန်ကို ဖော်ပြရန် တွန့်ဆုတ်ခဲ့သော်လည်း၊ ပေတရု (မဿဲ ၁၆:၁၆၊ ၁၇) နှင့် ရှမာရိမိခင်တို့ (ယောဟန် ၄:၂၅၊ ၂၆) က အသုံးပြုခဲ့သည်ကို အပြစ်တင်မှုမပြုခဲ့ပေ။ ကိုယ်တော်သည် ကိုယ်တိုင် ရှိယ ဖြစ်ကြောင်း သိရှိခဲ့သည်၊ မာကု၏ အစီရင်ခံချက်တွင် ကိုယ်တော်၏ တပည့်တစ်ဦးအား ရေတစ်ခွက် ပေးသည်ကို “သင်တို့သည် ခရစ်တော်၏ နာမကို ထမ်းရွက်သောကြောင့်” ဟု ယေရှုမိန့်ဆိုခဲ့သည် (မာကု ၉:၄၁)။ အရာအားလုံးသည် ထိုဘွဲ့တွင် ထည့်သွင်းထားသော အကြောင်းအရာပေါ်တွင် မူတည်သည်၊ ကဲသာရိပြင်မြို့တွင် ပေတရု၏ ဝန်ခံချက်အပြီး ယေရှု၏ ပြန်ကြားချက်တွင် ဖော်ပြထားသည်။ ပေတရု၏ “သင်သည် ခရစ်တော်၊ အသက်ရှင်တော်မူသော ဘုရားသခင်၏ သားတော် ဖြစ်တော်မူသည်” ဟူသော ဝန်ခံချက်အပြီး (မဿဲ ၁၆:၁၆)၊ ယေရှုသည် “လူသားသည် ဆင်းရဲဒုက္ခများစွာ ခံရမည်” ဟု အလေးပေးပြောကြားခဲ့သည် (မာကု ၈:၃၁၊ မဿဲ ၁၆:၂၁ နှင့် နှိုင်းယှဉ်ပါ)။ နိုင်ငံရေးဆိုင်ရာ ရှိယအယူအဆကို ငြင်းပယ်၍၊ ခေတ်ပေါ်အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်များနှင့် လုံးဝကွဲပြားသော နည်းဖြင့် မရှိယရာထူးကို ပြန်လည်အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခဲ့သည်။ ကိုယ်တော့်ကို မရှိယ ဟု ယူဆခဲ့လျှင်၊ ထိုအရာသည် ဓမ္မဟောင်းကျမ်း ပြည့်စုံခြင်း၏ အခြေအနေတွင် ဖြစ်သည်၊ ဆိုလိုသည်မှာ ဘုရားသခင်၏ လူမျိုးကို ရွေးနုတ်ရန် ဘုရားသခင်၏ ကိုယ်စားလှယ်ဖြစ်ကြောင်း သတိရှိခြင်း၊ ထိုရွေးနုတ်ခြင်းကို လူမျိုးရေးအရ မဟုတ်ဘဲ ဝိညာဉ်ရေးအရ နားလည်ခြင်း ဖြစ်သည်။

The title Christos occurs more than 500 times in the NT. Although there was more than one concept of Messiahship among Jesus’ contemporaries, it is generally recognized that by the first century Jews had come to look on the Messiah as someone in a special relationship with God. He would usher in the end of the age, when the kingdom of God would be established. He was the one through whom God would break through into history for the deliverance of His people. Jesus accepted the title “Messiah,” but did not encourage its use; for the term carried political overtones that made its use difficult. Though reluctant to avail Himself of it in public to describe His mission, Jesus rebuked neither Peter (Matt. 16:16, 17) nor the Samaritan woman (John 4:25, 26) for using it. He knew Himself to be the Messiah, as seen in Mark’s report of Jesus’ words about giving one of His disciples a cup of water “because you bear the name of Christ” (Mark 9:41). Everything depended on the content put into it, as indicated in Jesus’ reply to Peter at Caesarea Philippi. Shortly after the latter’s confession that indeed Jesus was “the Christ, the Son of the living God” (Matt. 16:16), Jesus stressed the fact that “the Son of man must suffer many things” (Mark 8:31; cf. Matt. 16:21). Rejecting the idea of political Messiahship, He reinterpreted the Messianic office in a way radically different from current interpretations. If He considered Himself to be the Messiah, it was in the context of OT fulfillment, i.e., the consciousness that He was God’s agent for the redemption of God’s people, a redemption understood in a spiritual rather than a nationalistic sense.

 

ခရစ်တော်၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းသည် ကိုယ်တော်၏ မရှိယ ဘွဲ့တံဆိပ်ကို ရှင်းလင်းစေပြီး အတည်ပြုခဲ့သည်။ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းနှင့် သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော် သွန်းလောင်းခြင်း၏ အခြေအနေတွင် ပင်တကုတ်နေ့တွင် ပေတရုက “သင်တို့ လက်ဝါးကပ်တိုင်မှာ တင်ခဲ့ကြသော ဤယေရှုကို ဘုရားသခင်သည် သခင်နှင့် ခရစ်တော် ဖြစ်စေတော်မူပြီ” ဟု ကြေညာခဲ့သည် (တမန်တော် ၂:၃၆)။ အစပိုင်းမှစ၍ ခရစ်ယာန်တရားဟောခြင်းနှင့် သွန်သင်ခြင်း၏ အဓိကအကြောင်းအရာမှာ “ယေရှုသည် ခရစ်တော်” ဖြစ်သည် (တမန်တော် ၅:၄၂)။ အစောပိုင်း အသင်းတော်၏ ယုံကြည်ချက်သည် ဤအချက်အပေါ် နက်ရှိုင်းလွန်းသောကြောင့် “ခရစ်တော်” သည် မကြာမီ ယေရှု၏ ကိုယ်ပိုင်နာမတစ်ခု ဖြစ်လာခဲ့သည်။ သူတို့ ကြေညာခဲ့သော ဧဝံဂေလိတရားမှာ “ဘုရားသခင်၏ သားတော် ယေရှုခရစ်တော်၏ ဧဝံဂေလိ” ဖြစ်သည် (မာကု ၁:၁)။ အခြားအရာများအနက်၊ မရှိယ သို့မဟုတ် ခရစ်တော် ဟူသော ဘွဲ့တံဆိပ်သည် အစောပိုင်း တပည့်တော်များအတွက် ကတိတော်၏ ဘုရင်အဖြစ် ဘုရားတင်ခံရသူကို ဆိုလိုလာခဲ့သည်။

Christ’s resurrection clarified and certified His title as Messiah. Indeed, in the context of the Resurrection and of the outpouring of the Holy Spirit Peter at Pentecost declared that “God has made him both Lord and Christ, this Jesus whom you crucified” (Acts 2:36). From the first, the theme of Christian preaching and teaching is “Jesus as the Christ” (Acts 5:42). So deep was the conviction of the early church on this point that “Christ” soon became practically a proper name for Jesus. The gospel they proclaimed was “the gospel of Jesus Christ, the Son of God” (Mark 1:1). Among other things, the title Messiah or Christ had come to mean for the early disciples the anointed King of the promise.

 

(၂) သခင်အဖြစ် ခရစ်တော်။ “ခရစ်တော်” သို့မဟုတ် “メရှိယ” သည် ဂျူးခရစ်ယာန်များအတွက် အထူးအဓိပ္ပာယ်ရှိသော ဘွဲ့ဖြစ်သော်လည်း၊ “သခင်” (ဂရိ kyrios) ဟူသော ဘွဲ့သည် တပါးအမျိုးသားခရစ်ယာန်များအတွက် ပိုမိုအဓိပ္ပာယ်ရှိသည်။ သို့သော် ထိုဘွဲ့ကို တပါးအမျိုးမှ ယူခဲ့ခြင်းမဟုတ်၊ ဓမ္မဟောင်းကျမ်းမှ ယူခဲ့ခင်း ဖြစ်သည်။ ဓမ္မဟောင်း ဂရိဘာသာပြန်တွင် ထိုစကားလုံးကို ယေဟောဝါ (ကမ္ဘာဦး ၂:၄) နှင့် အဒိုနိုင် (ယောရှု ၃:၁၁၊ ဆာလံ ၈:၁၊ ၉) ကို ဘာသာပြန်ရန် သုံးခဲ့သည်။ လောကီဂရိဘာသာတွင် “သခင်” သည် ရိုသေမှုကို ဖော်ပြရုံသက်သက် ဖြစ်နိုင်သည် (“သခင်”၊ မဿဲ ၁၃:၂၇၊ ယောဟန် ၄:၁၉၊ သို့မဟုတ် “ဆရာ”၊ မဿဲ ၁၀:၂၄၊ ယောဟန် ၁၅:၁၅)။ ဟေလေနီယံ ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်းတွင် “သခင်” ကို နတ်ပွဲဘုရားများနှင့် ဧကရာဇ်ကို လိပ်ခေါ်ရန် သုံးခဲ့သည်။ အကြိမ်များစွာတွင် ယေရှုကို ထိုသို့ ခေါ်ဆိုခြင်းသည် ဘုရားနှင့် တန်းတူဖြစ်စေရန် ဖြစ်သည်၊ သောမတ်၏ ယုံကြည်ခြင်းဝန်ခံချက်တွင် အကောင်းဆုံး တွေ့မြင်ရသည်၊ “အကျွန်ုပ်၏ သခင်နှင့် အကျွန်ုပ်၏ ဘုရားသခင်” (ယောဟန် ၂၀:၂၈)။

(2) Christ as Lord. While Christ or Messiah was a title of particular significance to Jewish Christians, the title “Lord” (Gr. kyrios) had greater meaning for Gentiles. It was not adopted, however, from Gentile sources but taken from the OT, where in its Greek version it was used to render Yahweh (Gen. 2:4) and Adonai (Joshua 3:11; Ps. 8:1, 9). In secular Greek, “Lord” might be simply an indication of respect (“Sir,” Matt. 13:27; John 4:19, or “master,” Matt. 10:24; John 15:15). Throughout the Hellenistic world “lord” was also used to address the divinities of the mystery cults as well as the emperor. In more than one instance, to apply it to Jesus was in effect to equate Him with Deity, as may best be seen in Thomas’ confession of faith, “My Lord and my God” (John 20:28).

 

ယေရှုကို သခင်ဟု ရည်ညွှန်းခြင်းဖြင့် အစောပိုင်း အသင်းတော်သည် ကိုယ်တော်ကို လူ့အဆင့်ထက် မြင့်မြတ်သူ၊ ကိုးကွယ်ရာအရှင် (တမန်တော် ၇:၅၉၊ ၆၀)၊ ဆုတောင်းရန် ထိုက်တန်သူ (အပိုဒ် ၅၉၊ ၆၀) နှင့် ယုံကြည်ရန် ထိုက်တန်သူ (တမန်တော် ၁၆:၃၁၊ ရောမ ၁၀:၉)၊ ငါတို့၏ ကယ်တင်ခြင်း၏ အရင်းအမြစ် (တမန်တော် ၁၅:၁၁၊ ၁ သက် ၅:၉) ဟု ကြေညာရန် ရည်ရွယ်ခဲ့သည်။ “သခင်များထဲမှ သခင်၊ ဘုရင်များထဲမှ ဘုရင်” ဖြစ်တော်မူသည် (ဗျာဒိတ် ၁၇:၁၄၊ ဗျာဒိတ် ၁၉:၁၆ နှင့် နှိုင်းယှဉ်ပါ)၊ ဘုရားသခင်နှင့် သဘောတရားတူညီစွာ မျှဝေတော်မူသူ၊ ငါတို့အား ကျေးဇူးတော်နှင့် ငြိမ်သက်ခြင်းကို ပေးသနားတော်မူသည် (ဖိလိပ္ပိ ၁:၂၊ ၂ သက် ၁:၂)၊ ငါတို့နှလုံးကို နှစ်သိမ့်ပေးပြီး ကောင်းမှုအားလုံးတွင် ခိုင်ခံ့စေတော်မူသည် (၂ သက် ၂:၁၆၊ ၁၇)။ ခရစ်ယာန်အသုံးအနှုန်းတွင် ထိုဘွဲ့သည် ယေရှု၏ ဘဝနှင့် ယုံကြည်ခြင်း အားလုံးအပေါ် အကြွင်းမဲ့ အချုပ်အခြာအာဏာကို ဆိုလိုပြီး ဘုရားဖြစ်ခြင်းကို ဖော်ပြသည်။ ခရစ်ယာန်များအတွက် ခရစ်တော်သည် “တစ်ဦးတည်းသော သခင်နှင့် သခင်” (ယုဒ ၄) ဖြစ်တော်မူသည်၊ ယုံကြည်သူတိုင်း “ဝတ်ဆင်ရန်” ခေါ်ဝေါ်ခံရသူ (ရောမ ၁၃:၁၄)၊ ကိုယ်တော်အတွက် အသက်ကို စွန့်လွှတ်ရန် အသင့်ရှိသူ (တမန်တော် ၁၅:၂၆)၊ အသေခံရန်ပင် အသင့်ရှိသူ (တမန်တော် ၂၁:၁၃) ဖြစ်သည်။ ကိုယ်တော်သည် ရိုးရိုးရှင်းရှင်း “သခင်နှင့် ကယ်တင်ရှင် ယေရှုခရစ်တော်” ဖြစ်တော်မူသည် (၂ ပေ ၁:၁၁၊ ၂:၂၀)။ ဤနေရာတွင်လည်း၊ ခရစ်တော်၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းသည် အစောပိုင်း ယုံကြည်သူများအား ခရစ်တော်၏ သခင်ဖြစ်ခြင်း၏ စစ်မှန်သော အဓိပ္ပာယ်ကို နားလည်စေခဲ့သည်၊ ပင်တကုတ်နေ့တွင် ပေတရုက လူထုအား ပြောကြားခဲ့သည်အတိုင်း၊ ဤဖြစ်ရပ်ဖြင့် ဘုရားသခင်သည် ကိုယ်တော်ကို Kyrios နှင့် Christos နှစ်ခုစလုံး ဖြစ်စေတော်မူခဲ့သည်၊ “ဣသရေလအမျိုးသားအားလုံး သေချာစွာ သိရှိကြလော့၊ သင်တို့ လက်ဝါးကပ်တိုင်မှာ တင်ခဲ့ကြသော ဤယေရှုကို ဘုရားသခင်သည် သခင်နှင့် ခရစ်တော် ဖြစ်စေတော်မူပြီ” (တမန်တော် ၂:၃၆)။

By referring to Jesus as Lord, the early church intended to declare Him as standing above the human level, a proper object of worship (Acts 7:59, 60), worthy of prayer (verses 59, 60) and trust (Acts 16:31; Rom. 10:9), author of our salvation (Acts 15:11; 1 Thess. 5:9). “He is Lord of lords and King of kings” (Rev. 17:14; cf. 19:16), who shares with God in His nature, granting us grace as well as peace (Phil. 1:2; 2 Thess. 1:2), comforting our hearts and establishing us in all good works (2 Thess. 2:16, 17). In its Christian use the title implies the absolute sovereignty of Jesus over all aspects of life and faith, and it denotes deity. To Christians Christ is the “only Master and Lord” (Jude 4), whom every believer is called to “put on” (Rom. 13:14), for whose sake every disciple is ready to risk his or her life (Acts 15:26), even to die (Acts 21:13). He simply is the “Lord and Savior Jesus Christ” (2 Peter 1:11; 2:20). Here again, Christ’s resurrection brought home to the early believers the true meaning of the lordship of Christ, for, as Peter told the crowds at Pentecost, it was by this event that God made Him both Kyrios and Christos: “Let all the house of Israel therefore know assuredly that God has made Him both Lord and Christ, this Jesus whom you crucified” (Acts 2:36).

 

(၃) ဘုရားသခင်၏ သားတော်။ “メရှိယ” နှင့် “သခင်” တို့သည် ဘုရားသခင်၏ လုပ်ဆောင်ချက်နှင့် ရည်ရွယ်ချက်ကို အထူးလူသားတစ်ဦးတွင် ဖော်ပြသော အတိုင်းအတာဖြင့် နားလည်နိုင်သော ဘွဲ့တံဆိပ်များ ဖြစ်သည်။ ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင် ယေရှုအား သတ်မှတ်ပေးထားသော နောက်ထပ်ဘွဲ့တစ်ခုဖြစ်သော “ဘုရားသခင်၏ သားတော်” သည် ကိုယ်တော်၏ လုပ်ဆောင်ချက်သက်သက်ထက် ကျော်လွန်သည်။ ထိုပုဂ္ဂိုလ်၏ ဘုရားသခင်နှင့် ဆက်ဆံရေးကို ညွှန်ပြသည်။ ယေရှုခရစ်တော်သည် ဘုရားသခင်၏ လူသား၊ ဘုရားသခင်၏ လုပ်ဆောင်ချက်၏ ကိရိယာသက်သက် မဟုတ်ပေ။ ကိုယ်တော်သည် ဘုရားသခင်၏ သားတော် ဖြစ်တော်မူသည်။ ဘုရားသခင်နှင့် ကိုယ်တော်၏ ဆက်ဆံရေးသည် လုပ်ဆောင်ချက်ထက် ကျော်လွန်သည်။ ထိုဆက်ဆံရေးသည် တည်ရှိမှုဆိုင်ရာ ဖြစ်သည်။ ဓမ္မသစ်ကျမ်းက “ဘုရားသခင်၏ သားတော်” ဟူသော ဘွဲ့တံဆိပ်ကို နားလည်ရာတွင် လုံးဝအသစ်သော အတိုင်းအတာကို ယူဆောင်လာခဲ့သည်။ ကိုယ်တော်တွင် ဘုရားသခင်၏ လုပ်ဆောင်ချက်ထက် ကျော်လွန်၍ ဘုရားသခင်၏ တည်ရှိမှု ရှိသည်။ သားတော်သည် “ခမည်းတော်၏ ရင်ဘတ်တွင်” ရှိတော်မူသည် (ယောဟန် ၁:၁၈)။ ခမည်းတော်၏ တည်ရှိမှုတစ်စိတ်တစ်ဒေသ သားတော်တွင် ရှိသည်။

(3) Son of God. “Messiah” and “Lord” are titles that could be understood in a functional sense, as intimating God’s action and purpose in a particular man. “Son of God,” another title ascribed to Jesus in the NT, points beyond His mere function. It points to the relation of that person with God in His being. Jesus Christ is more than God’s man, the instrument of God’s action. He is the Son of God. His relation to God goes beyond the functional. It is ontological. This is the radically new dimension that the NT brought to the understanding of the title “Son of God.” Beyond the divine action in Him is divine being. The Son is “in the bosom of the Father” (John 1:18). Something of the Father’s being is in the Son.

 

ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင် “ဘုရားသခင်၏ သားတော်” ဟူသည်မှာ များစွာ သို့မဟုတ် နည်းစွာ ဆိုလိုနိုင်သည်။ ထိုအဓိပ္ပာယ်သည် ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် ထိုစကားလုံး၏ ထူးခြားသော အသုံးပြုပုံပေါ် မူတည်သည်။ ကောင်းကင်တမန်များကို ဘုရားသခင်၏ သားများ ဟု ခေါ်ဆိုနိုင်သည် (ယောဘ ၁:၆၊ ၃၈:၇)။ ဘုရင်ကို ရံဖန်ရံခါ ဘုရားသခင်၏ သားဟု ခေါ်ဆိုသည် (၂ ဓမ္မရာဇဝင် ၇:၁၄၊ ဆာလံ ၂:၇)။ ဖြောင့်မတ်သူများကို ဘုရားသခင်၏ သားများ ဟု ခေါ်ဆိုသည် (ကမ္ဘာဦး ၆:၂)၊ ဣသရေလလူမျိုးကို စုစည်းစွာ ဘုရားသခင်၏ သားဟု ခေါ်ဆိုသည် (ထွက်မြောက်ရာ ၄:၂၂၊ ဟောရှေ ၁၁:၁)။ သို့သော် ယေရှုနှင့်ပတ်သက်၍ ထိုစကားစုကို သုံးသည့်အခါ၊ အထောက်အထားများက အခြားအသုံးပြုပုံများနှင့် အတူတူ နားလည်ရန် မဟုတ်ကြောင်း ပြသသည်။ ကိုယ်တော်ကို “ငါချစ်သော သားတော်၊ ငါဝမ်းမြောက်တော်မူသော သားတော်” ဟု ခေါ်ဆိုသည် (မဿဲ ၃:၁၇)။ မာကုသည် ဧဝံဂေလိတရားကို “ဘုရားသခင်၏ သားတော် ယေရှုခရစ်တော်” ဟု စတင်ခဲ့သည် (မာကု ၁:၁)။ မဿဲ ၂:၁၅ တွင် ဟောရှေ ၁၁:၁ ၏ “ငါ့သား” ကို ယေရှုနှင့် ရှင်းလင်းစွာ အသုံးချထားသည်။ ကဲသာရိပြင်မြို့တွင် ပေတရု၏ ဝန်ခံချက် “သင်သည် ခရွစ်တော်၊ အသက်ရှင်တော်မူသော ဘုရားသခင်၏ သားတော် ဖြစ်တော်မူသည်” (မဿဲ ၁၆:၁၆) ကို ယေရှုက မေးခွန်းမထုတ်ဘဲ လက်ခံခဲ့ပြီး၊ ဘုရားသခင်၏ ဗျာဒိတ်တော်မှ လာသည်ဟု သတ်မှတ်ခဲ့သည် (အပိုဒ် ၁၇)။ ကိုယ်တော်က “ငါသည် ဘုရားသခင်၏ သားတော် ဖြစ်သည်” ဟု မိန့်ဆိုခဲ့သည်ဟု စွပ်စွဲခဲ့သူများသည် (မဿဲ ၂၇:၄၃၊ ယောဟန် ၁၉:၇ နှင့် နှိုင်းယှဉ်ပါ) ကိုယ်တော်က ထိုဘွဲ့ကို သုံးခဲ့သည်ကို ကြားခဲ့ကြရသည်။ သင်ယူခဲ့သော ဧဝံဂေလိများတွင် ယေရှုသည် ထိုဘွဲ့ကို လက်ခံခဲ့ပြီး ကိုယ်တိုင် ဘုရားသခင်၏ သားတော်အဖြစ် စဉ်းစားခဲ့ကြောင်း ရှင်းလင်းသည် (မဿဲ ၁၁:၂၇၊ မာကု ၁၃:၃၄)။ ယောဟန်ဧဝံဂေလိတွင် ထိုဘွဲ့သည် အပြည့်အဝ အဓိပ္ပာယ်ရှိလာသည်၊ အကြိမ်များစွာတွင် “သားတော်” ဟု သက်သက်သုံးပြီး “ဘုရားသခင်၏ သားတော်” ဟူ၍ မသုံးခြင်းသည် ယေရှု၏ ထူးခြားသော အခြေအနေကို ထင်ရှားစေရန် နောက်ထပ်နည်းလမ်းဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်နှင့် ကိုယ်တော်၏ သားတော်သည် ထူးခြားစွာ ချည်နှောင်ထားသည် (ယောဟန် ၃:၃၅၊ ၅:၁၉၊ ၂၀)။ ယေရှုကိုယ်တိုင် ထိုဘွဲ့ကို တောင်းဆိုခဲ့သည် (ယောဟန် ၁၀:၃၆)၊ ဂျူးများသည် ကိုယ်တော်က ခမည်းတော်ကို တောင်းဆိုပုံကို “ကိုယ်ကိုကိုယ် ဘုရားသခင်နှင့် တန်းတူဖြစ်စေ၏” ဟု နားလည်ခဲ့ကြသည် (ယောဟန် ၅:၁၈)။

“Son of God” in the NT could mean much or little. Its meaning is based on the distinctive use of the term in the OT. It could be used of angels (Job 1:6; 38:7). The king is occasionally called God’s son (2 Sam. 7:14; Ps. 2:7). Righteous people are called sons of God (Gen. 6:2); likewise Israel, considered collectively, is spoken of as God’s son (Ex. 4:22; Hosea 11:1). But when the phrase is used of Jesus, the evidence shows that it is not to be understood in the same sense as in other cases. He is called “my beloved Son, with whom I am well pleased” (Matt. 3:17). Mark opens his Gospel with the phrase “Jesus Christ, the Son of God” (Mark 1:1). Matthew 2:15 applies “my son” of Hosea 11:1 unambiguously to Jesus. Peter’s confession at Caesarea Philippi, “You are the Christ, the Son of the living God” (Matt. 16:16), is accepted without question by Jesus, who attributes it to divine revelation (verse 17). Those who accused Him of saying “I am the Son of God” (Matt. 27:43; cf. John 19:7) must have heard Him use the title. In the Synoptic Gospels it is clear that Jesus accepted the title and thought of Himself as God’s Son (Matt. 11:27; Mark 13:34). The title comes into its fullest meaning in John’s Gospel, where in many instances the expression “the Son” is used rather than “the Son of God,” which is another way of bringing out Jesus’ unique condition. God and His Son are uniquely bound to each other (John 3:35; 5:19, 20). Jesus Himself laid claim to this title (John 10:36), and the Jews understood the way in which He claimed God as Father to mean that He was making Himself “equal with God” (John 5:18).

 

ဧဝံဂေလိများပြင်ပတွင် ဓမ္မသစ်ကျမ်းရေးသားသူများသည် ခရစ်ယာန်သတင်းစကားကို “ကိုယ်တော်၏ [ဘုရားသခင်၏] သားတော်နှင့်ပတ်သက်သော ဧဝံဂေလိ” ဟု သတ်မှတ်ကြသည် (ရောမ ၁:၃)။ ကိုယ်တော်၏ အမှုတော်အစောပိုင်းတွင်ပင် ပေါလုသည် ခရစ်ယာန်လမ်းစဉ်ကို “ဘုရားသခင်၏ သားတော်ကို ယုံကြည်ခြင်း” ဟု အနှစ်ချုပ်နိုင်ခဲ့သည် (ဂလာတိ ၂:၂၀)။ ဟေဗြဲစာသည် ယေရှုခရစ်တော်၏ ဘုရားဖြစ်သော သားဖြစ်ခြင်းကို ဖော်ပြရုံသာမက အလေးပေးထားသည်။ ခရစ်တော်သည် ဓမ္မဟောင်းပညာရှိများထက် သာလွန်သည် (ဟေဗြ ၁:၁၊ ၂)၊ ကိုယ်တော်သည် “ဘုရားသခင်၏ ဘုန်းအသရေကို ထင်ရှားစေသော ပုံသဏ္ဍာန်နှင့် ကိုယ်တော်၏ သဘောတရားကို မှန်ကန်စွာ ထင်ရှားစေသော ပုံသဏ္ဍာန်” ရှိသောကြောင့် “သားတော်” ဖြစ်သည် (အပိုဒ် ၃)။ ကိုယ်တော်၏ အဆင့်အတန်းသည် သားတော်ဖြစ်ခြင်းကြောင့် ကောင်းကင်တမန်များထက် သာလွန်သည် (အပိုဒ် ၄၊ ၅) နှင့် မောရှေထက် ကြီးမြတ်သည် (အပိုဒ် ၅၊ ၆)။

Outside the Gospels, the NT writers define the Christian message as “the gospel concerning His [God’s] Son” (Rom. 1:3). Already early in His ministry, Paul could summarize the Christian way as “faith in the Son of God” (Gal. 2:20). The Epistle to the Hebrews not only states but emphasizes the divine sonship of Jesus the Christ. Christ is superior to OT prophets (Heb. 1:1, 2), He is “Son” because “he reflects the glory of God and bears the very stamp of his nature” (verse 3). His position is that of Son, and on that basis He is superior to the angels (verses 4, 5) and greater than Moses himself (verses 5, 6).

 

အပြည့်အဝဆုံး အဓိပ္ပာယ်တွင် သားတော်သည် ခမည်းတော်နှင့် တူညီသော သဘောတရားကို ပိုင်ဆိုင်သည်။ ကိုယ်တော်သည် တူညီသော ဂုဏ်တော်များ ရှိတော်မူသည် (ယောဟန် ၅:၂၁၊ ၈:၅၈၊ ၂၁:၇)၊ တူညီသော အမှုတော်များ ပြုတော်မူသည် (မဿဲ ၉:၂၊ ယောဟန် ၅:၂၄-၂၉)၊ ခမည်းတော်နှင့် တန်းတူ ဂုဏ်အသရေကို တောင်းဆိုသည် (ယောဟန် ၅:၂၃၊ ၁၄:၁)။ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းသည် အထက်တွင် ဆွေးနွေးခဲ့သော ဘွဲ့တံဆိပ်များ၏ အဓိပ္ပာယ်ကို မြှင့်တင်စေသည်အတိုင်း၊ “သား” ဟူသော ဘွဲ့ကိုလည်း အမြင့်ဆုံး မြှင့်တင်သည်၊ ပေါလု၏ စကားအတိုင်း ယေရှုသည် “သေခြင်းမှ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းအားဖြင့် တန်ခိုးနှင့် ဘုရားသခင်၏ သားတော် ဖြစ်စေခြင်းခံရသည်” (ရောမ ၁:၄)။ ခရစ်တော်၏ ထူးခြားသော သားဖြစ်ခြင်းသည် ကိုယ်တော် အသေခံမှုမတိုင်မီ မထင်ရှားခဲ့လျှင်ပင်၊ ရှင်ပြန်ထမြောက်ပြီးနောက် ဧကန်စင်စစ် မထင်ရှားတော့ပေ။

In the most complete sense the Son partakes of the same nature as the Father. He possesses the same attributes (John 5:21; 8:58; 21:7), performs the same works (Matt. 9:2; John 5:24–29), and claims equal honor with the Father (John 5:23; 14:1). Just as the Resurrection heightens the meaning of the titles we considered earlier, it maximizes “Son” as well, for in Paul’s words, Jesus was “designated Son of God in power … by his resurrection from the dead” (Rom. 1:4). If Christ’s unique sonship might have been obscure before His death, it certainly was no longer so after His resurrection.

 

ခ. ယေရှုသည် ဘုရားသခင် ဖြစ်တော်မူသည်။ အနည်းဆုံး သုံးနေရာတွင် ကျမ်းစာရေးသားသူများသည် ယေရှုကို ဘုရားသခင်ဟု ရှင်းလင်းစွာ ပြောကြားခဲ့ကြသည်။ ပထမတစ်ခုတွင် (ဟေဗြ ၁:၈၊ ၉)၊ ဆာလံ ၄၅:၆၊ ၇ ကို သားတော်အား ဘုရားသခင်မိန့်ဆိုသည်အတိုင်း တင်ပြထားသည်၊ “သားတော်နှင့်ပတ်သက်၍ကား၊ အိုဘုရားသခင်၊ သင်၏ နိုင်ငံတော်ပလ္လင်သည် အစဉ်အမြဲ တည်ရှိသည်၊ သင်၏ နိုင်ငံတော်၏ တံတောင်ချောင်းသည် ဖြောင့်မတ်ခြင်း၏ တံတောင်ချောင်းဖြစ်သည်။ သင်သည် ဖြောင့်မတ်ခြင်းကို ချစ်မြတ်နိုးပြီး မတရားမှုကို မုန်းတီးသည်။ ထိုကြောင့် သင်၏ ဘုရားသခင်ဖြစ်တော်မူသော ဘုရားသခင်သည် သင်၏ အဖော်များထက် သာလွန်စွာ ဝမ်းမြောက်ခြင်း ဆီလူးခဲ့တော်မူသည်။” ဤနေရာတွင် ကောင်းကင်တမန်များထက် သာလွန်သူ (ဟေဗြ ၁:၄-၂:၉)၊ မောရှေထက် သာလွန်သူ (ဟေဗြ ၃:၁-၆)၊ လေဝိယဇ်ပုရောဟိတ်ထက် သာလွန်သူ (ဟေဗြ ၄:၁၄-၅:၁၀) ဖြစ်သော သားတော်ကို ဘုရားသခင်ဟု လိပ်ခေါ်ထားသည်။ ခမည်းတော်နှင့်အတူ ယေရှုသည် ဘုရားသခင်၏ သဘောတရားကို ပိုင်ဆိုင်တော်မူသည်။

b. Jesus as God. In at least three instances, the biblical writers speak quite clearly of Jesus as God. In the first of these (Heb. 1:8, 9), Psalm 45:6, 7 is presented as what God says to the Son: “But of the Son he says, ‘Thy throne, O God, is for ever and ever, the righteous scepter is the scepter of thy kingdom. Thou hast loved righteousness and hated lawlessness; therefore God, thy God, has anointed thee with the oil of gladness, beyond thy comrades.’” In this passage the Son, who is superior to angels (Heb. 1:4–2:9), Moses (Heb. 3:1–6), and the Levitical high priest (Heb. 4:14–5:10) is addressed as God. As does the Father, Jesus possesses the divine nature.

 

ဒုတိယ ရှင်းလင်းသော ထုတ်ဖော်ချက်ကို ယောဟန် ၁:၁ တွင် တွေ့ရသည်၊ “အစအဦးတွင် နှုတ်ကပတ်တော် ရှိတော်မူ၏၊ နှုတ်ကပတ်တော်သည် ဘုရားသခင်နှင့်အတူ ရှိတော်မူ၏၊ နှုတ်ကပတ်တော်သည် ဘုရားသခင် ဖြစ်တော်မူ၏။” စည်းမျဉ်းတွင် ခြွင်းချက်များ ရှိသော်လည်း၊ ၁:၁ဂ တွင် “ဘုရားသခင်” ကို ဆောင်းပါးမပါဘဲ သုံးခြင်း (ဆောင်းပါးမရှိသော အသုံးပြုပုံ) သည် စကားပြောခြင်း၏ ဝါကျဖွဲ့မှ ဝါကျဖွဲ့အမှန်ကို ခွဲခြားပေးပြီး “နှုတ်ကပတ်တော်သည် ဘုရားသခင် ဖြစ်တော်မူ၏” ဟူသော ဘာသာပြန်ဆိုချက်ကို အတည်ပြုသည်။ ထို့ပြင် ဆောင်းပါးမပါခြင်းသည် နှုတ်ကပတ်တော်၏ ဂုဏ်ရည်နှင့် သဘောသဘာဝကို အလေးပေးသည်။ နှုတ်ကပတ်တော်ကို ခမည်းတော်နှင့် ခွဲခြားပြီး (အပိုဒ် ၁ခ)၊ ယောဟန်သည် ခမည်းတော်နှင့် တူညီသော သဘောတရားကို မျှဝေကြောင်း အတည်ပြုသည်။ အပိုဒ် ၁ ၏ ပထမဝါကျတွင် ယောဟန်သည် နှုတ်ကပတ်တော်၏ အကြွင်းမဲ့၊ အချိန်မကျော်လွန်သော တည်ရှိမှုကို အတည်ပြုသည်။ အချိန်နှင့် ဖန်ဆင်းခြင်းမတိုင်မီ အစအဦးတွင် ရှိတော်မူခဲ့သည်။ သို့သော် ထိုတည်ရှိမှုသည် အထီးကျန်ခြင်း မဟုတ်၊ ယောဟန်က “နှုတ်ကပတ်တော်သည် ဘုရားသခင်နှင့်အတူ ရှိတော်မူ၏” ဟု ထပ်လောင်းသည်။ ဘုရားသခင်နှင့် ခွဲခြားနိုင်သော်လည်း၊ ကိုယ်တော်နှင့် ဆက်ဆံရေးရှိပြီး၊ စစ်မှန်စွာ ဘုရားသခင်နှင့် တူညီသည်။ ဤအရာကို တမန်တော်က “နှုတ်ကပတ်တော်သည် ဘုရားသခင် ဖြစ်တော်မူ၏” ဟု ရှင်းလင်းစွာ ကြေညာခြင်းဖြင့် အတည်ပြုသည်။ ဤထူးချွန်သော ကြေညာချက်၏ တတိယဝါကျတွင် “ဘုရားသခင်” ဟူသော ဝါကျဖွဲ့အမှန်သည် အလေးပေးရာ နေရာတွင် ရှိနေပြီး၊ နှုတ်ကပတ်တော်၏ သဘောသဘာဝနှင့်ပတ်သက်၍ မလုံလောက်သော နားလည်မှုများကို ကာကွယ်ရန် ဖြစ်နိုင်သည်။ အချိန်မကျော်လွန်ဘဲ တည်ရှိပြီး ခမည်းတော်နှင့် ပုဂ္ဂိုလ်ဆိုင်ရာ ဆက်ဆံရေးရှိသော နှုတ်ကပတ်တော်၊ အပိုဒ် ၁၄ တွင် နာဇရက်မြို့သား ယေရှုဟု သတ်မှတ်ထားသူသည် မွေးရာပါ ဘုရားဖြစ်တော်မူသည်။

The second explicit statement is found in John 1:1: “In the beginning was the Word, and the Word was with God, and the Word was God.” While it is true that there are exceptions to the rule, the anarthrous use (i.e., without an article) of “God” in 1:1c (“and the Word was God”) distinguishes the predicate from the subject of the verb “to be,” thus confirming the rendering “and the Word was God.” In addition, the omission of the article emphasizes the quality and the character of the Word. Having distinguished the Word from God the Father (verse 1b), John affirms that He shares the same nature with the Father. In the first of the three crisp clauses of verse 1, John affirms the absolute, supratemporal existence of the Word. He existed in the beginning, before time and Creation. This eternal subsistence, however, was not in isolation, for John adds that “the Word was with God.” He was distinguishable from God, yet in communion with Him, in a true sense identical with God. This indeed the apostle affirms by declaring unambiguously that “the Word was God.” The predicate “God” in the third sentence of this outstanding declaration occupies a position of emphasis, probably to prevent inadequate inferences as to the nature of the Word. Eternally preexistent and in personal intercommunion with the Father, the Word, identified as Jesus of Nazareth in verse 14, is intrinsically divine.

 

ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင် ယေရှုကို ဘုရားသခင်ဟု အထင်ရှားဆုံး သတ်မှတ်ရာနေရာမှာ နောက်ဆုံးအပိုဒ်ဖြစ်သည်။ ယေရှု၏ ဒဏ်ရာများကို ထိရန် ဖိတ်ခေါ်ချက်ကို လက်ခံပြီး သံသယရှိသော တပည့်သောမတ်က “အို ကျွန်ုပ်၏ သခင်၊ ကျွန်ုပ်၏ ဘုရားသခင်” ဟု ဝန်ခံသည် (ယောဟန် ၂၀:၂၈)။ ထိုဝန်ခံချက်သည် ယေရှုက ဆူပူတားမြစ်ခြင်း မပြုခဲ့သောကြောင့် (အပိုဒ် ၂၉; ဗျာဒိတ် ၁၉:၁၀ နှိုင်းယှဉ်ပါ) ပို၍ အရေးကြီးသည်။ ဣစရာအလ်လူမျိုးသည် ယေဟောဝါကို “ကျွန်ုပ်၏ ဘုရားသခင်နှင့် ကျွန်ုပ်၏ သခင်” ဟု ဂုဏ်ပြုခဲ့သလို (ဆာလံ ၉၉:၈)၊ ခရစ်ယာန်များသည် ယေရှုကို “ကျွန်ုပ်၏ သခင်နှင့် ကျွန်ုပ်၏ ဘုရားသခင်” ဟု ရည်ညွှန်းနိုင်ပြီး “သားတော်ကို ခမည်းတော်ကို ဂုဏ်ပြုသကဲ့သို့ ဂုဏ်ပြုကြလော့” ဟု ဆိုနိုင်သည် (ယောဟန် ၅:၂၃)။

Nowhere in the NT is Jesus more clearly identified as God than in the final passage, where in response to the invitation of Jesus to touch His wounds, Thomas, a skeptical disciple, utters the words “my Lord and my God” (John 20:28). The confession is the more significant in that it went unrebuked by Jesus (verse 29; cf. Rev. 19:10). Just as Israel had honored Yahweh as “My God and my Lord” (Ps. 99:8), so Christians could refer to Jesus as “my Lord and my God” and “honor the Son, even as they honor the Father” (John 5:23).

 

c. ယေရှု၏ နတ်ဘုရားသတိဉာဏ်။ ယောဟန်ဧဝံဂေလိတရားတွင် ယေရှုကိုယ်တိုင် မိန့်ဆိုခဲ့သော ကိုယ်တော်၏ နတ်ဘုရားသတိဉာဏ်ကို သက်သေပြနေသော ထုတ်ဖော်ချက်များစွာ ထိန်းသိမ်းထားသည်။ ကိုယ်တော်သည် မြေကြီးထက်မြင့်သော မူလနှင့် သဘောတရားမှ လာသည်ဟု ထပ်ခါတလဲလဲ အတည်ပြုခဲ့သည်။ ကိုယ်တော်သည် “ကောင်းကင်မှ ဆင်းသက်လာသည်” ဟု သွန်သင်ခဲ့သည် (ယောဟန် ၃:၁၃)။ “သင်တို့သည် အောက်က လာကြသည်၊ ငါသည် အထက်က လာသည်။ သင်တို့သည် ဤလောကသားဖြစ်ကြသည်၊ ငါသည် ဤလောကသား မဟုတ်” ဟု အတည်ပြုခဲ့သည် (ယောဟန် ၈:၂၃)။ “ငါသည် ခမည်းတော်ထံမှ လာ၍ ဤလောကသို့ ရောက်လာသည်” ဟု ထပ်မံကြေညာခဲ့သည် (ယောဟန် ၁၆:၂၈)။ ဤအရာများသည် ယခင်ကတည်းဟူသော ရှိတော်မူခြင်း (preexistence) ကို ထုတ်ဖော်သည်။ “လူသားသည် ယခင်ရှိခဲ့ရာသို့ တက်သွားသည်ကို သင်တို့ မြင်ရလျှင် မည်သို့ ဖြစ်မည်နည်း” ဟူသော မေးခွန်း၊ သို့မဟုတ် ကိုယ်တော်၏ ဆုတောင်းချက်တွင် “ခမည်းတော်၊ ကမ္ဘာမဖန်ဆင်းမီ ငါနှင့်အတူ ရှိခဲ့သော ဘုန်းအသရေဖြင့် ကိုယ်တော်ရှေ့တော်၌ ငါ့ကို ဘုန်းထင်ရှားစေတော်မူပါ” ဟူ၍ ပိုမိုရှင်းလင်းစွာ ဖော်ပြထားသည် (ယောဟန် ၆:၆၂; ၁၇:၅)။

c. Jesus’ divine consciousness. John’s Gospel has preserved a considerable number of assertions made by Jesus Himself that bear witness to His divine self-consciousness. He repeatedly asserted that He was of higher-than-earthly origin and nature. He taught that He had “descended from heaven” (John 3:13). He affirmed, “You are from below, I am from above; you are of this world, I am not of this world” (John 8:23). He further declared, “I came from the Father and have come into the world” (John 16:28). These convey assertions of preexistence, made even more explicit in the question, “What if you were to see the Son of man ascending where he was before?” (John 6:62), or in His prayer, “Father, glorify thou me in thy own presence with the glory which I had with thee before the world was made” (John 17:5).

 

သဘောတရားအရ နတ်ဘုရားဖြစ်ခြင်း၏ သတိဉာဏ်ကို ထပ်မံဖော်ပြသည်မှာ ထူးခြားသော “ငါသည် ... ဖြစ်သည်” ဟူသော ထုတ်ဖော်ချက်များဖြစ်သည်။ “ငါသည် အသက်၏ တဆေ့ဖြစ်သည်” (ယောဟန် ၆:၃၅)၊ “ငါသည် လောကီအလင်းဖြစ်သည်” (ယောဟန် ၈:၁၂)၊ “ငါသည် တံခါးဖြစ်သည်” (ယောဟန် ၁၀:၇)၊ “ငါသည် သိုးထိန်းကောင်းဖြစ်သည်” (အပိုဒ် ၁၁)၊ “ငါသည် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းနှင့် အသက်ဖြစ်သည်” (အပိုဒ် ၂၅)၊ “ငါသည် လမ်း၊ သမ္မာတရားနှင့် အသက်ဖြစ်သည်” (ယောဟန် ၁၄:၆)၊ “ငါသည် စစ်မှန်သော စပျစ်နွယ်ပင် ဖြစ်သည်” (ယောဟန် ၁၅:၁)။

This awareness of being ontologically divine is further expressed in several remarkable “I am” sayings. “I am the bread of life” (John 6:35), “I am the light of the world” (John 8:12), “I am the door” (John 10:7), “I am the good shepherd” (verse 11), “I am the resurrection and the life” (verse 25), “I am the way, and the truth, and the life” (John 14:6), “I am the true vine” (John 15:1).

 

ယေရှုသည် မုန့်၊ အသက်၊ အလင်းရောင် သို့မဟုတ် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကို ယူဆောင်လာခြင်း သို့မဟုတ် ပေးခြင်းသက်သက်သာ မဟုတ်ပေ။ ထိုအရာတိုင်း၏ သူအမှန်ပင် ဖြစ်တော်မူ၏။ ယေရှု၏ “ငါသည် ... ဖြစ်၏” ဟူသော အဓိပ္ပာယ်ဖော်ချက်များသည် ယုဒလူတို့၏ နားအတွက် ဘုရားသခင်၏ နာမတော်ကို သတိတရားဖြစ်စေရမည် အမှန်ပေ။ အကြောင်းမူကား၊ ဟေဗြဲသမိုင်းကြောင်းကို ဂရိဘာသာသို့ ဘာသာပြန်ဆိုထားသော Septuagint (LXX) တွင် အလားတူ အလေးပေးထားသော “ငါသည် ဖြစ်၏” (I am) ဟူသော စကားကို ဘုရားသခင်ကိုယ်တော်တိုင် မကြာခဦးအသုံးပြုတော်မူ၏ (ကိုယ်တော်ကိုးကား။ တရားဟောရာ ၃၂:၃၉၊ ဟေရှာယ ၄၁:၄၊ ၄၃:၁၀ စသည်)။ အခြားကျမ်းချက်များတွင်လည်း သခင်ယေရှုသည် နောက်ဆက်တွဲ အမည်နာမ တစ်ခုမျှ မထည့်ဘဲ “ငါသည် ဖြစ်၏” ဟူသော ပုံစံကို သုံးတော်မူရာ ထိုအဓိပ္ပာယ်ကို ပိုမိုရှင်းလင်းစွာ အတည်ပြုထားသည် (ယောဟန် ၈:၂၄၊ ၂၈၊ ၁၃:၁၉)။ အထူးသဖြင့် အထင်ရှားဆုံးမှာ ယောဟန် ၈:၅၈ တွင် ဖြစ်၏။ “ဣတ္ထိယံ၊ ဣတ္ထိယံ၊ ငါအမှန်ငါမြွက်ဆို၏၊ အာဗြဟံမရှိမီ ငါရှိ၏” ဟု မိန့်တော်မူသည်။ ထိုစကားကြောင့် နားထောင်နေသော အပြစ်တင်သူများ ဒေါသထွက်၍ ကျောက်ခဲယူကာ ပစ်ပေါက်ရန် ကြံစည်ကြသည် (အပိုဒ် ၅၉)။ ယေရှု၏ ထိုစကားကို ဘုရားသခင်နှင့် တန်းတူဖြစ်ခြင်း၊ မပြောင်းမလဲ ထာဝရတည်ခြင်း၊ ဘုရားဖြစ်ခြင်းကို ကိုယ်တိုင်ကြွားဝါသော ဘုရားသခင်ညှဉ်းဆဲမှုဟု သူတို့ ယူဆခဲ့ကြသည် မှာ ထင်ရှားလှ၏။

Jesus does not merely bring or give bread, life, light, or resurrection. He is each of them. To Jewish ears these “I am” affirmations must have aroused associations of the divine, for in the LXX, the Greek translation of the Hebrew OT, the same emphatic “I am” is frequently used by God Himself (cf. Deut. 32:39; Isa. 41:4; 43:10; etc.). The same inference is clearly underlined in other passages in which the Lord uses the “I am” formula, without adding a predicate modifier, for instance in John 8:24, 28 and 13:19. The most striking is found in John 8:58: “Truly, truly, I say to you, before Abraham was, I am.” Outraged, His opponents “took up stones to throw at him” (verse 59), obviously regarding Jesus’ statement as a blasphemous assertion of equality with God, of changelessness, a claim to deity.

 

၄. ပုဂ္ဂိုလ်တစ်ပါးတည်း—အမှန်ဘုရားသခင်၊ အမှန်လူသား

ကျမ်းစာသစ်ကျမ်းသည် နာဇရက်သား ယေရှုသည် တစ်ချိန်တည်းတွင် အမှန်ဘုရားသခင်ဖြစ်ခြင်းနှင့် အမှန်လူသားဖြစ်ခြင်းကို သွန်သင်ထားသည်ဟု ကျွန်ုပ်တို့ နိဂုံးချုပ်ပြီးသောအခါ၊ ခရစ်ဝင်ဆိုင်ရာ အခက်ခဲဆုံးသော ပြဿနာတစ်ခုနှင့် အရေးကြီးဆုံးသော ကိစ္စတစ်ခုကို ရင်ဆိုင်ရဆဲ ဖြစ်၏။ သဘာဝတရား နှစ်ခုရှိနေပြီး ပုဂ္ဂိုလ်မှာ တစ်ပါးတည်းသာ ရှိနိုင်ပါသလော။ ထိုမေးခွန်းကို ဖြေရှင်းရန် ခက်ခဲသည်ဖြစ်စေ၊ ကျမ်းစာက ဘုရားသခင်၏ နက်နဲသောအရာကို၊ ခရစ်တော်ကို ဆင်ခြင်သုံးသပ်ရန် ကျွန်ုပ်တို့ကို အားပေးထားသည် (ကောလောသဲ ၂:၂-၃)။ ယေရှုကိုယ်တိုင်ကလည်း သူ့ကို မှန်ကန်စွာ သိခြင်းသည် ဗျာဒိတ်ရူပါရုံအားဖြင့်သာ ဖြစ်နိုင်သည်ဟု မိန့်တော်မူ၏ (မဿဲ ၁၁:၂၅-၂၇၊ ၁၆:၁၇)။

4. One Person—Truly Divine, Truly Human

Having concluded that the NT teaches that Jesus of Nazareth was at the same time truly divine and truly human, one still faces one of the most difficult of all christological problems and an issue of the greatest importance: How can there be two natures and yet but one person? Although we may find it difficult to answer the question, the Scriptures encourage us to consider the mystery of God, even Christ (Col. 2:2, 3); and Jesus Himself tells us that a true knowledge of Him is possible through revelation (Matt. 11:25–27; 16:17).

 

ပထမဦးစွာ၊ ယေရှုခရစ်တော်၌ သဘာဝနှစ်ပါး (ဘုရားသဘာဝနှင့် လူ့သဘာဝ) ကို ပုဂ္ဂိုလ်တစ်ပါးတည်းတွင် ပေါင်းစည်းထားသည်ဟူသော အမြင်သည် ကျမ်းစာကိုယ်တိုင်က လိုအပ်ချက်ဖြစ်သည်ဟူသောအချက်ကို တည်ထားရမည်မှန်ရမည်။ ကျမ်းစာများတွင် ခရစ်တော်၌ ဘုရားသဘာဝနှင့် လူ့သဘာဝ ရှိသည်ဟု ဧကန်အမှန်ဖော်ပြထားသည်ကို ကျွန်ုပ်တို့ သတိပြုမိပြီးဖြစ်သည်။ ဤသဘာဝနှစ်ပါးကို ပုဂ္ဂိုလ်တစ်ပါးတည်းတွင် ပေါင်းစည်းထားသည်ဟူသောအချက်ကို ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင် တရားဝင်ဖော်ပြထားခြင်းမရှိဘဲ အမြဲတမ်း ယူဆထားခြင်းသာရှိသည်။ ဓမ္မသစ်ကျမ်းသည် ယေရှုကို သဘာဝနှစ်ပါး ခွဲမရအောင် ပေါင်းစည်းထားသော ပုဂ္ဂိုလ်တစ်ပါးတည်း၊ ခွဲမရသော ပုဂ္ဂိုလ်တစ်ပါးတည်းအဖြစ် ဖော်ပြထားသည်။ ထို့ကြောင့် ရှင်ပေါလုသည် ခရစ်တော်ကို လူ့သဘာဝအရ ဒါဝိဒ်၏သားမြေးအဖြစ် (ရောမ ၁:၃) နှင့် “သန့်ရှင်းခြင်း၏ဝိညာဉ်တော်အရ ဘုရားသခင်၏သားတော်” အဖြစ် (အပိုဒ် ၄) ဟု ဟောပြောသည် — ဤသည်မှာ ပုဂ္ဂိုလ်တစ်ပါးတည်းတွင် သဘာဝနှစ်ပါးဖြစ်သည်။ ဟေဗြဲဩဝါဒစာတွင် အစမှာပင် ခရစ်တော်၏ သဘာဝနှစ်ပါးကို ပုဂ္ဂိုလ်တစ်ပါးတည်းတွင် စနစ်တကျ ဖွံ့ဖြိုးဖော်ပြထားရှိသည်။ ပထမအခန်းကြီးတွင် ခရစ်တော်၏ ဘုရားဖြစ်တော်မူခြင်းကို ကြေညာထားသည် (အခြား ၂၊ ၃၊ ၆၊ ၈၊ ၁၀–၁၂)၊ ဒုတိယအခန်းကြီးတွင်မူ လူဖြစ်တော်မူခြင်းကို ရှင်းလင်းစွာ ဖော်ပြထားသည် (အခြား ၉၊ ၁၄၊ ၁၆၊ ၁၇)။ ထို့အတူ ရှင်ပေါလု၏ ဖိလိပ္ပိဩဝါဒစာတွင် ခရစ်တော်သည် ဘုရားသဘာဝ (ပုံသဏ္ဌာန်) ရှိတော်မူလျက် လူ့သဘာဝအရ ကိုယ်တော်ကို ဘာမျှမထင်မှတ်တော့ဘဲ ကျွန်ပုံသဏ္ဌာန်ကို ယူတော်မူပြီး လူ့ပုံသဏ္ဌာန်နှင့်အညီ ဖြစ်တော်မူသည်ဟု ဖော်ပြထားသည် (ဖိလိပ္ပိ ၂:၆–၈)။ ရှင်ယောဟန်လည်း ဘုရားသခင်ဖြစ်တော်မူသော နှုတ်ကပတ်တော်သည် လူ့ဇာတိခံယူတော်မူပြီး ဘုရားသဘာဝနှင့် လူ့သဘာဝ နှစ်ပါးလုံးရှိတော်မူသော ခရစ်တော်သည် လူတို့အလယ်တွင် ကျိန်းစံတော်မူသည်ဟု သက်သေခံထားသည် (ယောဟန် ၁:၁–၁၈)။

First it must be established that the view according to which in Jesus two natures were united in one person is required by Scripture itself. We have noted that the Scriptures do indeed represent Christ as having a divine nature and a human nature. That these are united in one person is constantly assumed rather than formally expressed in the NT, which portrays Jesus as one person, one undivided personality in whom the two natures are inseparably united. Thus Paul speaks of Christ as a descendant of David according to His human nature (Rom. 1:3) and as “Son of God … according to the Spirit of holiness” (verse 4)—two natures in a single person. In the Epistle to the Hebrews one finds from the very start a systematic development of Christ’s two natures in one person. The first chapter proclaims Christ’s deity (verses 2, 3, 6, 8, 10–12), while the second chapter elaborates on His humanity (verses 9, 14, 16, 17). The same personal union is recounted in Paul’s description of Christ as being in the very form (i.e., nature) of God, yet, regarding His humanity, making Himself nothing, taking the very nature (“form,” again) of a servant, and being made in human likeness (Phil. 2:6–8). John, likewise, attests that the Word, who is God, became flesh, and that Christ, having a divine and a human nature, dwelled among humans (John 1:1–18).

 

ယုံကြည်သူများအစောပိုင်းကာလ၌ ဤယုံကြည်ချက်သည် အလွန်ခိုင်မာခဲ့သောကြောင့် တမန်တော်များသည် လူ့သဘာဝနှင့် ဘုရားသဘာဝ၏ ဂုဏ်တော်များကကို ထိုပုဂ္ဂိုလ်တစ်ပါးတည်းအပေါ် တွန့်ဆုတ်ခြင်းမရှိဘဲ အသုံးချခဲ့ကြသည်။ ထို့ကြောင့် ခပ်သိမ်းသောအရာတို့ကို မိမိနှုတ်မြွက်တော်၏ တန်ခိုးအားဖြင့် ထိန်းသိမ်းတော်မူသောအရှင်သည် ကြီးထွားလာပြီး အရပ်အမောင်းနှင့် ဉာဏ်ပညာအားဖြင့် အားကောင်းလာတော်မူသည်။ အာဗြဟံမရှိမီ ရှိတော်မူသောအရှင်သည် တိရစ္ဆာန်တင်းကုပ်ထဲတွင် မွေးဖွားတော်မူသည်။ သေသ၍တော်မူသောအရှင်သည်ပင် ခပ်သိမ်းသောအရာတို့၌ ပြည့်စုံတော်မူသောအရှင်ဖြစ်သည်။ အချို့နေရာများတွင် သဘာဝနှစ်ပါးကို ရိုးရှင်းပြီး တိုတောင်းသော စကားစုဖြင့် တင်ပြထားသည်။ ဥပမာ၊ “ထိုသူတို့သည် ဘုန်းအသရေတော်၏အရှင်ကို လက်ဝါးကပ်တိုင်တွင် တင်ကြသည်” (၁ ကိုရိန္သု ၂:၈) ဟူ၍ ရှိသည်။ ဤသို့သော ထုတ်ပြန်ချက်မျိုးများသည် ကျမ်းစာတွင် ဖော်ပြထားသော လူ-ဘုရားပုဂ္ဂိုလ်ပေါင်းစည်းမှုနှင့် အလင်းပေးသောအခါ ကွဲလွဲခြင်းလည်းမဟုတ်၊ အဓိပ္ပာယ်မရှိခြင်းလည်းမဟုတ်ပေ။ ဤသဘာဝနှစ်ပါးကို ပုဂ္ဂိုလ်တစ်ပါးတည်း၊ yaရားလူသားတော်တွင် ပေါင်းစည်းထားသည်ဟု ယူဆမှသာ ဤထုတ်ပြန်ချက်များသည် အဓိပ္ပာယ်ရှိလာမည်ဖြစ်သည်။

This conviction was so strong among early believers that without the slightest hesitation, the apostles apply qualities of both humanity and deity to the same person. Thus the One who upholds all things by the word of His power grew and became strong in stature and in wisdom. He who was before Abraham was born in a manger. The One who dies is the One who fills all in all. In some instances the two natures are held in tension in a simple, compact phrase, such as they “crucified the Lord of glory” (1 Cor. 2:8). Statements like these are neither contradictions nor absurdities when perceived in the light of the human-divine personal union set forth in the Scriptures. They make sense only if one assumes that these two natures were united in a single person, the God-man.

 

ဒုတိယပိုင်း။ ထိုသခင်၏ အမှုတော်နှင့် အသေခံတော်မူခြင်း

ခရစ်ယာန်ဦးစီးများသည် နာဇရက်သား ယေရှုကို လူ့ဂုဏ်ရည်နှင့် ဘုရားဖြစ်ခြင်း ဂုဏ်ရည်နှစ်မျိုးလုံး သတိပေးရန် တွန့်ဆုတ်ခြင်း မရှိခဲ့ကြ။ သို့ရာတွင် ယေရှုသည် မည်သူဖြစ်သည်ကို စိတ်ဝင်စားခဲ့သော်လည်း (မဿဲ ၁၆:၁၃-၁၇)၊ သူ၏ တာဝန်နှင့် အမှုတော်ကို ပို၍ စိတ်ဝင်စားခဲ့ကြ၏။ သူသည် မည်သူဖြစ်သည်ကို ပို၍ ရှင်းလင်းစွာ နားလည်လာသည်နှင့်အမျှ သူ၏ ထူးခြားသော ပုဂ္ဂိုလ်သဘာဝက သူတို့အတွက် အဘယ်သို့ ပြုပေးနိုင်သည်ကို ပို၍ နားလည်လာခဲ့ကြ၏။

II. His Ministry and Death

Early Christians were not averse to ascribing both humanity and deity to Jesus of Nazareth. Still, while concerned about who Jesus was (Matt. 16:13–17), they showed even greater interest in His mission and work. An increasingly clearer grasp of who He was helped them to understand better what His unique person enabled Him to do for them.

 

က။ လာရောက်ရန် ရည်ရွယ်တော်မူသော အမှုတော်

ကျမ်းစာသစ်ကျမ်းကို ဂရုတစိုက် ဖတ်ရှုရာ အရေးအသားများသည် ယေရှု လာရောက်ခြင်းတွင် ရည်ရွယ်ချက် ရှိသည်ဟု ယုံကြည်ခဲ့ကြကြောင်း တွေ့ရ၏။ သူသည် ရုတ်တရက် “ပေါ်လာ” ခြင်း သက်သက် မဟုတ်၊ ဘုရားသခင်၏ လမ်းစဉ်ကို အထူးသိမြင်သော ဂါလိလဲလူ ပညာရှိတစ်ဦးသာ မဟုတ်ပေ။ ခမည်တော်အားဖြင့် စေလွှတ်ခြင်းခံရ၏။ ထိုစကားကို ယောဟန်ခရစ်ဝင်ကျမ်းတွင်သာ အကြိမ် ၄၀ ခန့် တွေ့ရ၏။ သခင်ယေရှုကိုယ်တိုင်လည်း ဘုရားသခင်အားဖြင့် တာဝန်ပေးခြင်းခံရကြောင်း မကြာခဏ သတိပေးတော်မူ၏။ ဤစေလွှတ်ခြင်းကို ဖော်ပြရန် စကားလုံး နှစ်ခု သုံးထား၏။ အထွေထွေ စကားလုံး pempō နှင့် ပို၍ တိကျသော apostellō တို့ဖြစ်၏။ နောက်ဆုံးစကားသည် စေလွှတ်သူနှင့် စေလွှတ်ခြင်းခံရသူ အကြား နီးကပ်စွာ ဆက်နွယ်မှုကို ပြသည်။ ဘုရားသခင်၏ ဆီးလွှတ်ခြင်းခံရသော ကျွန်အဖြစ် ယေရှုသည် ကိုယ်တော်အတွက် ချမှတ်ထားသော အမိန့်တော်ကို ဆောင်ရွက်ရမည်ဟု ခံစားတော်မူ၏။ လုကာခရစ်ဝင်ကျမ်းတွင် ဂရိစကား dei (“အလိုရှိသည်” သို့မဟုတ် “လိုအပ်သည်”) ကို အကြိမ် ၁၈ ခန့် သုံးထားသည် (လုကာ ၂:၄၉၊ ၄:၄၃၊ ၉:၂၂၊ ၂၄:၄၄ စသည်)။ အခြားသော ဘုရားသခင်၏ ရစူလ်များထဲမှ တစ်ပါးသာဟု ကိုယ်တော်ကိုယ်တိုင် မယူဆဘဲ၊ သားတော်-ရစူလ်အဖြစ် ကိုယ်တော်ကိုယ်တိုင် သိတော်မူ၏ (မာကု ၁၂:၆-၇)။ ခမည်တော်သည် ကိုယ်တော်ကို ခွဲထားပြီး လောကသို့ စေလွှတ်တော်မူသည် (ယောဟန် ၁၀:၃၆)၊ အခွင့်အာဏာ ပေးတော်မူသည် (ယောဟန် ၈:၄၂၊ မဿဲ ၉:၆)။ ထို့ကြောင့် ကိုယ်တော်၏ အလိုတော်ကို မပြုဘဲ (ယောဟန် ၄:၃၄၊ ၅:၃၀၊ ၆:၃၈) အမှုတော်နှင့် ရည်ရွယ်ချက် အမျိုးမျိုးကို ကျမ်းစာတွင် အထူးသဖြင့် မီးမောင်းထိုးပြထား၏။

A. The Work He Came to Do

A careful reading of the NT shows that its writers were convinced that there was a purpose to Jesus’ coming. He did not simply “appear,” nor was He merely a gifted Galilean with special insights in the ways of God. He was “sent” by the Father, a statement that appears some 40 times in John’s Gospel alone. The Lord Himself frequently indicated consciousness of being commissioned to His task by God. Two words are used to describe this sending: the general word pempō and the more specific apostellom, which shows an intimate connection between sender and sent. As God’s anointed Servant, Jesus felt that there was a decree for Him to execute. Luke brings this out quite forcefully by using the Greek verbal form dei (“must” or “it is necessary”) some 18 times (Luke 2:49; 4:43; 9:22; 24:44; etc.). Rather than considering Himself as merely one among many other divine messengers, Jesus knew Himself to be the Messenger-Son (Mark 12:6, 7). As the Father had set Him apart, sent Him into the world (John 10:36), and given Him authority (John 8:42; Matt. 9:6), it was not for Him to do His own will (John 4:34; 5:30; 6:38). Several purposes of His work and mission are more particularly underlined in the Scriptures.

 

၁. ဘုရားသခင်၏ ကတိတော်များကို အတည်ပြုရန် နှုတ်ကပတ်တော်သည် လူ့ဇာတိ ခံယူခဲ့ရခြင်းမှာ ဘိုးဘေးများအား ဘုရားသခင် ပေးထားသော ကတိတော်များကို အတည်ပြုရန် ဖြစ်၏။ ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၃:၁၅ သို့မဟုတ် ပထမခရစ်ဝင်ကျမ်း မှစ၍ သမိုင်းကြောင်းတစ်လျှောက် ဆက်လက်ဖြစ်ပေါ်လာသော ကတိတော်များ (ဟေရှာယ ၇:၁၄၊ ၉:၆၊ မိက္ခာ ၅:၂)။ သားတော် ကြွလာမည့် ဟောကြားချက် နှစ်မျိုး ရှိ၏။ အပြစ်မှ ကယ်တင်သူအဖြစ် သမိုင်းကြောင်းယဇ်ပူဇော်ခြင်းများတွင် ပုံဖော်ထားသည် (ကမ္ဘာဦး ၄:၃-၄၊ ဝတ်ပြုရာ ၁:၃-၉၊ ၁၇:၁၁) နှင့် ပညတ်တရားဟောင် ပဌမခရစ်ဝင်ကျမ်းများတွင် ကြေညာထားသည် (ဟေရှာယ ၅၂:၁၃-၁၄၊ ၅၃:၃-၆၊ ဒံယေလ ၉:၂၆၊ ဇာခရိ ၁၃:၁၊ ၇)။ နှင့် နိုင်ငံတော်၏ ဘုရင်အဖြစ် (ကမ္ဘာဦး ၄၉:၉-၁၀၊ ဆာလံ ၂၊ ယေရမိ ၂၃:၅-၆)။

1. To Confirm God’s Promises

The Word became human to confirm the promises made by God to the fathers, beginning with the Protoevangelium in Genesis 3:15 and continuing throughout the OT (Isa. 7:14; 9:6; Micah 5:2). Two lines of predictions concerned the coming of the Son: He was to come as Saviour from sin as prefigured in the sacrifices of the OT (Gen. 4:3, 4; Lev. 1:3–9; 17:11) and announced by the prophets (Isa. 52:13, 14; 53:3–6; Dan. 9:26; Zech. 13:1, 7), and as King of His kingdom (Gen. 49:9, 10; Ps. 2; Jer. 23:5, 6).

 

၂. ဘုရားသခင်၏ နိုင်ငံတော်ကို တည်ထောင်ရန် ဘုရားသခင်၏ အချုပ်အခြာအာဏာကို အသိအမှတ်ပြုစေရန်နှင့် လောကီပေါ်တွင် နိုင်ငံတော် တည်ထောင်ရန် အရေးကြီး၏ (မဿဲ ၄:၁၇၊ လုကာ ၁၉:၁၁-၂၇)။ သုတ္တံခရစ်ဝင်ကျမ်းများတွင် ယေရှု၏ တရားဟောခြင်း၏ ဗဟိုချက်မှာ ဘုရားသခင်၏ နိုင်ငံတော်ဖြစ်၏။ အနာဂတ်တွင် ပေါ်ထွန်းလာမည့် နိုင်ငံတော်အဖြစ်လည်းကောင်း၊ သူ့ကိုယ်တိုင်နှင့် အမှုတော်တွင် ယခုပင် ရှိနေပြီးသော အရာအဖြစ်လည်းကောင်း ကြေညာထား၏ (မဿဲ ၁၂:၂၈)။ နိုင်ငံတော်သည် သူရှိရာနေရာတွင် ရှိ၏။ ယခုဖြစ်စေ အနာဂတ်ဖြစ်စေ နိုင်ငံတော်၏ လျှို့ဝှက်ချက်မှာ သူနှင့် ပတ်သက်ခြင်းတွင် တည်၏ (မဿဲ ၇:၂၃၊ ၂၅:၄၁)။

2. To Establish the Kingdom of God

It was imperative for Jesus to ensure the recognition of the sovereignty of God and the establishment of His kingdom on earth (Matt. 4:17; Luke 19:11–27). In the Synoptic Gospels the central theme of Jesus’ preaching, the kingdom of God, was announced as something that would appear in the future and yet was a reality already present, manifested in His own person and ministry (Matt. 12:28). The kingdom was where He was. The secret of being part of it, present or future, lay in belonging to Him (Matt. 7:23; 25:41).

 

၃. ဘုရားသခင်ကို သိကျွမ်းစေရန် ဘုရားသခင်ကို သိကျွမ်းခြင်းသည် ထာဝရအသက်၏ အနှစ်သာရဖြစ်သဖြင့် ခရစ်တော်၏ ရည်ရွယ်ချက်တစ်ခုမှာ ထိုအသိကို ပေးရန် ဖြစ်၏ (ယောဟန် ၁၇:၃)။ သမိုင်းကြောင်းတွင် ဘုရားသခင်ကို ဖန်ဆင်းရှင်နှင့် အုပ်စိုးသူအဖြစ် ဗျာဒိတ်ပေးထားသည် (ဥပမာ ဆာလံ ၃၃:၆၊ ဟေရှာယ ၄၀:၁၂-၁၇၊ ၄၅:၁၈၊ ယေရမိ ၁၀:၁၂)။ ရွေးကောက်ခံရ လူမျိုး၏ ခမည်တော်အဖြစ်လည်း မကြာခဏ ဖော်ပြထား၏ (တရားဟောရာ ၃၂:၆၊ ဟေရှာယ ၂၂:၂၁၊ ၆၃:၁၆၊ မာလခိ ၁:၆)။ ယေရှုသည် အပြစ်သားများကို ဘုရားသခင်ကို ယုံကြည်မှု၊ ရိုသေမှု၊ ချစ်ခြင်းမေတ္တာ နှင့် ကြောက်ရွံ့ခြင်းတို့ဖြင့် တွေးတောစေခဲ့၏။ ကျွန်ုပ်တို့ တောင်းပန်မီ လိုအပ်ချက်ကို သိတော်မူပြီး ကောင်းသော အရာမျှ မငြင်းပယ်သော ခမည်တော်အဖြစ် သိစေခဲ့၏။ ဤဗျာဒိတ်ကို သားတော်မှသာ ပေးနိုင်၏ (မဿဲ ၁၁:၂၇၊ လုကာ ၁၀:၂၂)။ သွန်သင်ခြင်းထက် အမှုတော်အားဖြင့် ပို၍ ပေးနိုင်ခဲ့၏။ အကြောင်းမူကား ထိုဗျာဒိတ်သည် သူ့အထဲတွင် ပါဝင်နေ၏ (ယောဟန် ၁၄:၇-၁၀)။ နှလုံးသားချစ်ခြင်းကို ဆွဲဆောင်ပြီး အလိုတော်ကို လက်ခံစေသော ဇာတိခံ ဗျာဒိတ်ဖြစ်၏။

3. To Impart the Knowledge of God

Inasmuch as knowledge of God is essential to eternal life, it was part of the mission of Christ to impart this knowledge (John 17:3). In the OT God was revealed as Creator and Ruler (for instance, Ps. 33:6; Isa. 40:12–17; 45:18; Jer. 10:12), though not infrequently as the Father of the chosen people (such as Deut. 32:6; Isa. 22:21; 63:16; Mal. 1:6). Jesus helped sinners think of God with trust and reverence, with love as well as with awe, as a Father who knows what things we need before we ask Him and who withholds no good things from His children. This revelation could be made only by the Son (Matt. 11:27; Luke 10:22), through His deeds even more than through His teaching, because it was enclosed in Him (John 14:7–10), an incarnate revelation that appeals to the love of the heart and calls for the surrender of the will.

 

၄. ဘုရားသခင်၏ ကျွန်ဖြစ်ရန် ကျွန်ဆိုသော အယူအဆသည် ယေရှု၏ အမှုတော်နှင့် ရည်ရွယ်ချက်ကို နားလည်ရာတွင် အရေးကြီး၏။ ကိုယ်တော်ကိုယ်တိုင် “ငါသည် အမှုတော်ခံရန် လာသည် မဟုတ်၊ အမှုတော်ဆောင်ရန်သာ လာသည်” ဟု အတိအလင်း မိန့်တော်မူ၏ (မဿဲ ၂၀:၂၈)။ ဘုရားသခင်၏ ကျွန်ဆိုသော အယူအဆသည် ဟေရှာယပဌမခရစ်ဝင်ကျမ်း၏ ကျွန်သီချင်း လေးပုဒ် (ဟေရှာယ ၄၂:၁-၄၊ ၄၉:၁-၆၊ ၅၀:၄-၉၊ ၅၂:၁၃–၅၃:၁၂) မှ တိုက်ရိုက်လာခြင်း ဖြစ်၏။ ဤကျွန်သည် တစ်ဦးချင်း ပုဂ္ဂိုလ်ကို ဆိုလိုသလော၊ ဣသရေလလူမျိုးတစ်ခုလုံးကို ဆိုလိုသလောဟု ငြင်းခုန်ခဲ့ကြသည်။ သို့ရာတွင် ဤကျွန်၏ တာဝန်ကို တစ်ဦးချင်း ပုဂ္ဂိုလ်ဟု ယူဆမှသာ ပို၍ ရှင်းလင်း၏။ သူသည် ဘုရားသခင်၏ ဆီးလွှတ်ခြင်းခံရ၏ (ဟေရှာယ ၄၂:၁)၊ ကမ္ဘာပေါ်တွင် တရားမျှတမှု တည်ထောင်ရန် ခေါ်တော်မူခြင်း ခံရ၏ (အပိုဒ် ၁၊ ၃၊ ၄)၊ ဣသရေလနှင့် တပါးအမျိုးသားများအတွက် အမှုတော်ဆောင်ရန် (အပိုဒ် ၁၊ ၄၊ ဟေရှာယ ၅၀:၄၊ ၄၉:၅-၆က)၊ ကမ္ဘာလုံးဆိုင်ရာ ကယ်တင်ခြင်း၏ ကိုယ်စားလှယ်ဖြစ်ရန် (အပိုဒ် ၁-၆)၊ သို့ရာတွင် အစားထိုးသေခြင်းဖြင့် ကိုယ်တိုင် လိုအင်ဆန္ဒရှိစွာ လက်ခံ၍ တာဝန်ပြီးဆုံးရန် (ဟေရှာယ ၅၃:၄-၆၊ ၈၊ ၁၀-၁၂)။

4. To Be the Servant of God

The servant idea plays an important role in the NT understanding of the work and mission of Jesus. He Himself insisted that He had come “not to be served but to serve” (Matt. 20:28). The idea of the servant of God comes directly from four Isianic songs known as the servant songs (Isa. 42:1–4; 49:1–6; 50:4–9; 52:13–53:12). Though it has been debated whether the servant in these songs is an individual or refers to Israel collectively, the task of the servant in these passages is more intelligible if an individual is in mind. He is God’s anointed (Isa. 42:1), called to establish justice on earth (verses 1, 3, 4), extend a ministry to Gentiles (verses 1, 4; Isa. 50:4) as well as to Israel (Isa. 49:5, 6a), be God’s agent in worldwide salvation (verses 1–6), yet fulfill his task by voluntarily submitting himself to a substitutionary death (Isa. 53:4–6, 8, 10–12).

 

ယေရှုသည် ဟေရှာယ ၅၃:၁၂ ကို တိုက်ရိုက်ကိုးကား၍ သမိုင်းကြောင်း ကျွန်ပုံရိပ်သည် ကိုယ်တော်တွင် ပြည့်စုံကြောင်း သတိပေးတော်မူ၏ (လုကာ ၂၂:၃၇)။ မဿဲသည် ယေရှု၏ အနာကင်းစင်စေခြင်း အမှုတော်နှင့် ဆက်စပ်၍ ဟေရှာယ ၅၃:၄ ကို ပြည့်စုံသည်ဟု ကိုးကားသည် (မဿဲ ၈:၁၇)။ လုကာသည်လည်း ဖိလိပ္ပုနှင့် အဇိုးပီးယားခရစ်ယာန် တွေ့ဆုံရာတွင် ဟေရှာယ ၅၃:၇-၈ ကို ယေရှုနှင့် တိုက်ရိုက်သက်ဆိုင်သည်ဟု မှတ်တမ်းတင်သည် (တမန်တော် ၈:၃၂-၃၃)။ ရှင်ပေတရု၏ ပဌမစာတွင် ခံစားခဲ့ရသော ကျွန်ကို တိုက်ရိုက် ရည်ညွှန်းချက် အတော်များများ ရှိ၏ (၁ပေ ၂:၂၂ = ဟေရှာယ ၅၃:၉၊ ၁ပေ ၂:၂၄က = ဟေရှာယ ၅၃:၁၂၊ ၁ပေ ၂:၂၄ခ = ဟေရှာယ ၅၃:၅၊ ၁ပေ ၂:၂၅ = ဟေရှာယ ၅၃:၆)။

In a strongly worded fulfillment formula, Jesus directly quoted Isaiah 53:12, attesting His consciousness that the OT servant figure was being fulfilled in Him (Luke 22:37). Matthew, likewise, in the context of Jesus’ healing ministry, cites Isaiah 53:4 as fulfilled in Jesus (Matt. 8:17). So does Luke when recording Philip’s encounter with the Ethiopian eunuch, specifically apply to Jesus a direct quotation from Isaiah 53:7, 8 (Acts 8:32, 33). In Peter’s first Epistle several direct allusions to the suffering Servant show that the apostle must have had the Isaiah passage in mind (1 Peter 2:22 = Isa. 53:9; 1 Peter 2:24a = Isa. 53:12; 1 Peter 2:24b = Isa. 53:5; 1 Peter 2:25 = Isa. 53:6).

 

အမှုတော်၏ အစိတ်အပိုင်းတစ်ခုအနေဖြင့် သဘာဝအရ ဘုရားသခင်ဖြစ်တော်မူသော နှုတ်ကပတ်တော် (ဖိလိပ္ပိ ၂:၆) သည် ကျွန်၏ သဘာဝကို ယူခဲ့သည် (အပိုဒ် ၇)။ ဘုရားသခင်၏ အသက်တော်ကို ကျွန်ပုံစံဖြင့် လူသားများအား ထင်ရှားစေရန် (အပိုဒ် ၅-၇)။ လူသားထံမှ တောင်းဆိုထားသော ပြီးပြည့်စုံသော နာခံမှုကို ခမည်တော်အား ပြန်လည်ပေးအပ်ရန်နှင့် မှန်ကန်သော လူသားဖြစ်ခြင်းကို ထင်ရှားစေရန် အသေခံခြင်းတိုင်အောင် နာခံခဲ့၏။

As part of His mission, the Word who was in nature very God (Phil. 2:6) took the very nature of a servant (verse 7) in order that the divine life be manifested to humans in servant form (verses 5–7). He became obedient, even unto death, to reveal true humanity and present to the Father the perfect obedience due from humanity.

 

၅. နမူနာထားခဲ့ရန်

ယေရှုက မိမိ၏ သာသနာတော်ကို ခမည်းတော်၏ အလိုတော်နာခံခြင်းဟု ခံယူခဲ့သည်။ ပုံဖော်စကားဖြင့် မိမိ၏ စားနပ်ရိက္ခာမှာ ဘုရားသခင်၏ အလိုတော်ကို ပြီးစီးစေခြင်းပင် ဖြစ်သည်ဟု ဆိုခဲ့သည် (ယောဟန် ၄:၃၄)။ ကိုယ်တော်သည် ကိုယ်တိုင်၏ အလိုကျေးမဟုတ်၊ စေလွှတ်တော်မူသောသူ၏ အလိုတော်ကို ပြီးစီးစေရန် ကောင်းကင်ဘုံမှ ဆင်းသက်လာခဲ့သည်ဟု ရှင်းလင်းစွာ မိန့်ဆိုခဲ့သည် (ယောဟန် ၆:၃၉၊ ငါး:၃၀ နှင့် နှိုင်းယှဉ်)။ ပဌမဆုံး အာဒံနှင့် မတူဘဲ၊ ဒုတိယ အာဒံသည် ခမည်းတော်၏ ချစ်ခြင်းမေတ္တာတွင် နေခဲ့သည် (ယောဟန် ၁၅:၁၀၊ ငါး ၁၄:၃၁ နှင့် နှိုင်းယှဉ်)၊ ခမည်းတော်ကို နှစ်သက်စေရန် အမြဲ ကြိုးစားခဲ့သည် (ယောဟန် ၈:၂၉)၊ စေလွှတ်တော်မူသောသူ၏ အမှုတော်ကို ပြီးစီးစေခဲ့သည် (ယောဟန် ၄:၃၄)။ ဤသည်မှာ မကောင်းမှုနှင့် အမြဲတမ်း ရင်ဆိုင်တိုက်ခိုက်ရသည့် အမှုဖြစ်သည်။ “ခံစားခြင်းအားဖြင့် နာခံခြင်းကို သင်ယူခဲ့သည်”၊ “ခံစားခြင်းအားဖြင့် ပြီးပြည့်စုံလာခဲ့သည်” (ဟေဗြ ၅:၈၊၉၊ ဟေဗြ ၂:၁၀၊ မဿဲ ၂၆:၃၉-၄၅၊ လုကာ ၂၂:၄၂-၄၆ နှင့် နှိုင်းယှဉ်)။

5. To Leave an Example

Jesus conceived of His mission as one of obedience to the Father’s will. In picturesque language He claimed that His food was to do God’s will (John 4:34) and clearly stated that He had not come down from heaven to do His own will “but the will of him who sent me” (John 6:39; cf. 5:30). Unlike the first Adam the Second Adam abode in His Father’s love (John 15:10; cf. 14:31), was eager to please Him (John 8:29) and to accomplish the work of Him who sent Him (John 4:34). This involved a constant conflict with evil, for “he learned obedience through what he suffered,” and was “made perfect” (Heb. 5:8, 9) through suffering (Heb. 2:10; cf. Matt. 26:39–45; Luke 22:42–46).

 

ဤအမှန်တရားကို ခရစ်တော်၏ ဘဝနှင့် အမှုတော်၏ နမူနာသဘောကို အမြဲတမ်း တိုက်တွန်းရန် အသုံးပြုသည်။ “မိမိသားတော်၏ ပုံသဏ္ဌာန်နှင့် အညီ ဖြစ်လာစေရန်” ဟူ၍ ခေါ်ဝေါ်ခြင်းခံရသော ခရစ်ယာန်များကို “သခင်ယေရှုခရစ်ကို ဝတ်ဆင်ကြလော့၊ ဇာတိပကတိ၏ အလိုဆန္ဒများကို ဖြည့်ဆည်းရန် ဇာတိပကတိအတွက် ပြင်ဆင်ခြင်း မပြုကြနှင့်” ဟု တိုက်တွန်းထားသည် (ရောမ ၁၃:၁၄၊ ကောလောသီ ၃:၁၀ နှင့် နှိုင်းယှဉ်)၊ ခရစ်တော်ကို အတုယူကြလော့ (၁သက် ၁:၆)၊ ခရစ်တော်အတွင်း တည်ကြလော့၊ ကိုယ်တော် လျှောက်လှမ်းသည့်နည်းတူ လျှောက်လှမ်းကြလော့ (၁ယောဟန် ၂:၆)၊ ခရစ်တော်ပေးသော နမူနာအတိုင်း ချစ်ခြင်းမေတ္တာဖြင့် လျှောက်လှမ်းကြလော့ (ဧဖက် ၅:၂၊ ငါး ၁ပေ ၃:၈၊၉ နှင့် နှိုင်းယှဉ်)။ ထင်ရှားသော ဥပမာတစ်ခုတွင်၊ ကျွန်များကို သူတို့၏ သခင်များအား နာခံရန်၊ မတရားခံရသော်လည်း ခံစားရချိန်တွင် နာခံရန် တိုက်တွန်းရာတွင် ရှင်ပေတရုက “သင်တို့သည် ဤသို့ ခေါ်ဝေါ်ခြင်းခံရသည်ဖြစ်၍၊ ခရစ်တော်သည်လည်း သင်တို့အတွက် ခံစားတော်မူခဲ့သည်ဖြစ်၍၊ သင်တို့ လိုက်နာရန် နမူနာတစ်ခု ထားခဲ့သည်” ဟု ရှင်းပြသည် (၁ပေ ၂:၂၁)။

This truth is used to support an unrelenting appeal to the exemplary nature of Christ’s life and ministry. Called to be “conformed to the image of his Son” (Rom. 8:29), Christians are exhorted to “put on the Lord Jesus Christ, and make no provision for the flesh, to gratify its desires” (Rom. 13:14; cf. Col. 3:10), to be imitators of Christ (1 Thess. 1:6), to abide in Christ and walk as He walked (1 John 2:6), to “walk in love,” after the pattern Christ gave us (Eph. 5:2; cf. 1 Peter 3:8, 9). In a classic case in point, when addressing slaves and exhorting them to be submissive to their masters, even when suffering unjustly, Peter explains, “For to this you have been called, because Christ also suffered for you, leaving you an example, that you should follow in his steps” (1 Peter 2:21).

 

၆. အားနည်းသူ၊ နာသောသူများကို ပျောက်ကင်းစေရန်

ယေရှုသည် ပျောက်ကင်းစေရန် လာခဲ့သည်။ အားနည်းသူ၊ နာသောသူများကို မလေးစားခြင်း လုံးဝမပြ၊ ကိုယ်တော်၏ သာသနာတော်နှင့် အမှုတော်သည် ခန္ဓာကိုယ်အားဖြင့်ရော စိတ်ဝိညာဉ်အားဖြင့်ရာ အားနည်းသူများနှင့် နီးကပ်စွာ ဆက်စပ်နေသည်ကို ပြသခဲ့သည်။ လူများစွာကို ပျောက်ကင်းစေခဲ့သည် (မဿဲ ၄:၂၃)။ “ကျေးရွာများ၊ မြို့များ၊ လယ်ယာများတွင် ဘယ်နေရာသို့ ကိုယ်တော် ရောက်သည်ဖြစ်စေ၊ နာသောသူများကို ဈေးတန်းများတွင် လှဲချထားကြ၍” (မာကု ၆:၅၆၊ လုကာ ၄:၄၀ နှင့် နှိုင်းယှဉ်)။ “လူအများ ကြီးစွာ သူ့ကို နားထောင်ရန်နှင့် သူတို့၏ အနာရောဂါများမှ ပျောက်ကင်းစေရန် စုဝေးလာကြ၍”၊ “ပျောက်ကင်းစေရန် သခင်ဘုရား၏ တန်ခိုးတော် ရှိနေသည်” (လုကာ ၅:၁၅၊၁၇)။ ဤသည်မှာ ကိုယ်တော်၏ သာသနာတော်၏ အစိတ်အပိုင်းပင် ဖြစ်သည်။ ယေရှု စေလွှတ်သော တကျိပ်နှစ်ပါးတို့အား ဘုရားနိုင်ငံတော်ကို ကြေညာရန်နှင့် “နာသောသူများကို ပျောက်ကင်းစေကြ၊ လူသေများကို ထမြောက်စေကြ၊ နဝါးကိုင်ရသူများကို သန့်ရှင်းစေကြ၊ နတ်ဆိုးများကို နှင်ထုတ်ကြ” ဟု မှာထားသည် (မဿဲ ၁၀:၅-၈၊ လုကာ ၁၀:၈၊၉ နှင့် နှိုင်းယှဉ်)။

6. To Heal the Weak and Sick

Jesus came to heal. Far from manifesting contempt toward the weak and the sick, He showed that His mission and work were closely bound up with the frail and feeble of body and spirit. He healed many (Matt. 4:23). “Wherever he came, in villages, cities, and country, they laid the sick in the market places” (Mark 6:56; cf. Luke 4:40). “Great multitudes gathered to hear [Jesus] and to be healed of their infirmities” (Luke 5:15), “and the power of the Lord was with him to heal” (verse 17). This clearly was part of His mission. The twelve whom Jesus sent out were charged to proclaim the kingdom of heaven and to “heal, raise the dead, cleanse lepers, cast out demons” (Matt. 10:5–8; cf. Luke 10:8, 9).

 

ယေရှုက နာမကျန်းမှုသည် လူသားပြုတ်ကျခြင်း၏ အကျိုးဆက်ဟု မြင်သည်။ ကိုယ်တော်၏ သာသနာတော်သည် နတ်ဆိုးများ၏ အမှုများကို ဖျက်ဆီးရန် ဖြစ်သောကြောင့်၊ နာသောသူ၊ အနာရောဂါရှိသူများကို အားသွန်ခွန်စိုက် ပျောက်ကင်းစေခဲ့သည်။ သို့သော် ကိုယ်တော်၏ ပျောက်ကင်းစေခြင်း အံ့ဖွယ်တော်များသည် ရိုးရိုး အံ့ဖွယ်အမှုမျှသာ မဟုတ်ပေ။ ကပေရနတ်မြို့တွင် ကိုယ်တော်၏ ပျောက်ကင်းစေခြင်း အမှုတော်များနှင့်ပတ်သက်၍ မဿဲက “ကျွန်ုပ်တို့၏ အနာရောဂါများကို ထမ်းပိုးခဲ့သည်၊ ကျွန်ုပ်တို့၏ ရောဂါများကို ခံယူခဲ့သည်” ဟူ၍ ဟေရှာယ၏ ဟောကြားချက်ကို ကိုးကားသည် (မဿဲ ၈:၁၇၊ ဟေရှာယ ၅၃:၄)။ မဿဲက ကယ်တင်ခြင်းဆိုင်ရာ အချက်ကို ဖော်ပြထားခြင်း မရှိသော်လည်း၊ ကျွန်၏ အမှုတော်နှင့် လူသားများ၏ နာမကျန်းမှုကြား ယေရှု၏ ပျောက်ကင်းစေခြင်း အမှုတော်တွင် ရှင်းလင်းစွာ ဆက်စပ်မှုကို တွေ့မြင်သည်။ ကိုယ်တော်၏ ပျောက်ကင်းစေခြင်း အမှုတော်များသည် ဘုရားသခင်၏ အစီအစဉ်နှင့် ခရစ်တော်၏ အမှုတော်၏ အစိတ်အပိုင်း ဖြစ်သည်။ ကာလအခါရောက်လျှင် လာရောက်မည့်သူသည် ယခု သူတို့အကြား ရှိနေပြီ ဟူသော အချက်ကို ပြသခဲ့သည်။ ထိုအမှုတော်များသည် လိုက်ပါလာသော ဘုရားသခင်၏ ကိုယ်တိုင် ဗျာဒိတ်ပေးခ prescriptiveင်း၏ အခြေခံအဖြစ် အံ့ဖွယ်တန်ခိုးတော်ကို တည်ထောင်ပေးခဲ့သည်။

Jesus viewed the presence of illness as a result of the Fall. Since His mission was to destroy the works of the devil, He made every effort to heal the sick and diseased. Yet His miracles of healing were more than spectacular wonders. Commenting on His healing activities in Capernaum, Matthew specifies that Jesus’ healing ministry was the fulfillment of a prophecy made by Isaiah concerning the mission and work of the divinely appointed Servant: “He took our infirmities and bore our diseases” (Matt. 8:17; Isa. 53:4). Though Matthew makes no reference to an atoning element, he sees a clear connection between the Servant’s work and human sickness in Jesus’ healing ministry. His healing activities were part of the plan of God and of the work of Christ. They showed that the One who was to come in due time was now among them. They established the supernatural basis of the unique divine self-revelation that accompanied them.

 

၇. အပြစ်ကို အလွန်အပြစ်ဖြစ်စေရန် ခရစ်တော်၏ ကျေးဇူးတော်ရှိသော တာဝန်ထဲတွင် လူသားတို့၏ စစ်မှန်သော အကျင့်သီလအခြေအနေကို ထင်ရှားစေခြင်းလည်း ပါဝင်သည်။ လူသားများတွင် အပြစ်ရှိကြောင်း သတိဉာဏ်ရှိစေခြင်း၊ နောင်တရခြင်း၊ ယုံကြည်ခြင်း၊ မျှော်လင့်ခြင်း၊ ချစ်ခြင်းတို့ကို ဖြစ်ပေါ်စေခြင်းသည် ကိုယ်တော်၏အမှုအတွက် မရှိမဖြစ်လိုအပ်ခဲ့သည်။ ကိုယ်တော်၏ ပြုမူဆောင်ရွက်ခြင်းနှင့် အဆုံးအမတို့သည် အပြစ်ကို အလွန်အပြစ်ဖြစ်စေခဲ့သည်။ ကိုယ်တော်၏ ရှိနေခြင်းနှင့် ဓမ္မအမှုတော်သည် အပြစ်သတိကို အမှန်တကယ် ဖြစ်ပေါ်စေခဲ့သည် (လု၊ ၅:၈; ၇:၃၆-၅၀)။ ကိုယ်တော်သည် ဧဝံဂေလိတရားကိုယ်တိုင် ဖြစ်တော်မူသည်။ ထိုဧဝံဂေလိသည် အပြစ်ကို အပြစ်တင်ခဲ့သော်လည်း၊ အပြစ်ရှိသောသူကို ခွင့်လွှတ်ခြင်းခံရန်နှင့် အစပြုကတည်းက ကမ္ဘာကို အောင်မြင်တော်မူသော အောင်မြင်သူနှင့် တစ်သားတစ်ကိုယ်တည်း ဖြစ်လာရန် ဖိတ်ခေါ်ခဲ့သည် (မဿဲ၊ ၄:၁-၁၁; ယော၊ ၁၆:၃၃)။ ပျက်စီးယိုယွင်းသော အပြစ်သားများသည် နောက်ဆုံးတွင် ကိုယ်တော်ကို ငြင်းပယ်ပြီး သတ်ပစ်ခဲ့ကြသည်။ ထိုသို့ပြုခြင်းအားဖြင့် လူသားတို့၏ အပြစ်နက်ရှိုင်းမှုနှင့် လိုအပ်ချက်ကို ပိုမိုထင်ရှားစေခဲ့သည်။

7. To Make Sin Exceedingly Sinful

Included in Christ’s gracious task was a revelation of the true moral condition of humanity. To produce in human beings a consciousness of guilt, repentance, faith, hope, and love was indispensable to His work. His conduct and His teaching made sin exceedingly sinful. His presence and ministry actually produced a sense of sin (Luke 5:8; 7:36–50). He was the very embodiment of the gospel. While it condemned sin, it invited the sinner to receive forgiveness and enter into union with the victorious One who from the first had overcome the world (Matt. 4:1–11; John 16:33). Corrupted sinners eventually rejected and killed Him, thereby further disclosing the depth of human guilt and need.

 

၈. သစ္စာရှိသော ယဇ်ပုရောဟိတမင်းကြီး ဖြစ်တော်မူရန် ခရစ်တော်သည် သစ္စာရှိသော ယဇ်ပုရောဟိတမင်းကြီးအဖြစ် ဆောင်ရွက်ရန် အရည်အချင်းပြည့်မီစေခြင်းငှာ လာခဲ့သည်။ အပြစ်မှလွဲ၍ လူ့အတွေ့အကြုံအားလုံးကို ဝင်စားနိုင်ရန် လူ့ဇာတိခံယူခဲ့သည်။ ထိုသို့ဖြင့် ယဇ်ပုရောဟိတမင်းကြီးအဖြစ် အရည်အချင်းရှိတော်မူသည် (ဟေဗြဲ၊ ၂:၁၇-၁၈)။ ခရစ်တော်၏ အမှုတော်သည် ဓမ္မဟောင်းကာလ၌ ယဇ်ပုရောဟိတမင်းကြီး၏ သုံးမျိုးသော အမှုတော်ကို ပြန်လည်ရရှိစေခဲ့သည်။ ယဇ်ပလ္လင်နှင့် လူမျိုးတစ်မျိုးလုံးအတွက် နှစ်စဉ် အာမခံယဇ်ကို ပူဇော်ခြင်း၊ ယုံကြည်သူများအတွက် ဆုတောင်းပေးခြင်း၊ လူများကို ကောင်းချီးပေးခြင်း (ဝတ်၊ ၄:၁၆-၂၁; ၁၆:၁-၂၈)။

8. To Be a Faithful High Priest

Christ came to be qualified to act as a faithful high priest. He became flesh to enter into every human experience, apart from sin, that He might be fit as high priest (Heb. 2:17, 18). Christ’s work reappropriated the threefold ministry of the high priest of OT times: to present annually the atoning sacrifice for the sanctuary and the whole congregation, to intercede for the faithful, and to bless the people (Lev. 4:16–21; 16:1–28).

 

၉. ကိုယ်တော်၏ အသေခံခြင်းအားဖြင့် အပြစ်သားများကို ကယ်တင်ရန် ခရစ်တော်၏ တာဝန်တော်တွင် ကိုယ်တော်အသေခံခြင်း ပါဝင်သည်။ ကိုယ်တော်သည် “နတ်ဆိုးတွင် အမှုတို့ကို ဖျက်ဆီးရန်” (၁ယော၊ ၃:၈) နှင့် “အပြစ်တို့ကို ပယ်ရှားရန်” (အပိုဒ် ၅) လာခဲ့သည်။ ထိုသို့ဖြင့် နတ်ဆိုး၏ ကျွန်ခံနေရသူအားလုံးကို လွတ်မြောက်စေသည် (ဟေဗြဲ၊ ၂:၁၄-၁၅)။ ရှင်ပေါလုသည် တိမောသေအား ဤသို့ရေးသားခဲ့သည်။ “ခရစ်ယေရှု လောကီသို့ လာတော်မူခြင်းငှာ အပြစ်သားတို့ကို ကယ်တင်ခြင်းငှာ ဖြစ်သည်ဟု ဤစကားသည် သစ္စာတည်ပြီး လုံးလုံးလျားလျား လက်ခံထိုက်သည်” (၁တိ၊ ၁:၁၅)။ သို့ရာတွင် ဤအမှုကို “အသေခံခြင်းအားဖြင့်” သာလျှင် ပြီးစီးနိုင်သည် (ဟေဗြဲ၊ ၂:၁၄)။ ကိုယ်တော်သည် လောကီသို့ တရားစီရင်ရန် လာနိုင်သည်။ သို့ရာတွင် ဝမ်းမြောက်စရာအော်ဟစ်သံမှာ ကိုယ်တော်သည် အပြစ်သားတို့ကို ကယ်တင်ရန်သာ အထူးလာတော်မူခြင်း ဖြစ်သည်။ လူ့ဇာတိခံယူခြင်း၏ မဖြစ်မနေ လိုအပ်မှုနှင့် ခရစ်တော်၏ တာဝန်တော်အတွက် ရည်ရွယ်ချက်သည် အပြစ်ကို တုံ့ပြန်ခြင်း ဖြစ်သည်။ အပြစ်အတွက် ယဇ်ပူဇော်ခြင်းအားဖြင့် ကိုယ်ကိုကိုယ် စွန့်ကြဲသော အသေခံခြင်းသည် ကိုယ်တော်၏ အမှုတော်၏ အဓိက အစိတ်အပိုင်းတစ်ရပ် ဖြစ်သည်။

9. To Save Sinners Through His Death

The mission of Christ involved His death. He came “to destroy the works of the devil” (1 John 3:8) and “to take away sins” (verse 5), thus delivering all those who were living as slaves of the devil (Heb. 2:14, 15). As Paul wrote to Timothy, “The saying is sure and worthy of full acceptance, that Christ Jesus came into the world to save sinners” (1 Tim. 1:15). This, however, could be accomplished only “through death,” as the Hebrews statement stipulates (1 Tim. 2:14). He might have come to judge the world, but the joyful cry is that He came specifically to save sinners. The necessity of the Incarnation and the purpose of Christ’s mission are God’s response to sin. A self-giving death as a sacrifice for sin was a chief part of His work.

 

ခ. ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် ကြိုတင်ဟောကြားထားသော အမှုတော်

၁. ခရစ်တော်၏ စိတ်ထဲတွင် ရှိတော်မူသော အချက်တစ်ရပ် ခရစ်တော်၏ အသေခံခြင်းသည် နောက်မှစဉ်းစားဖြစ်ပေါ်လာခြင်း သို့မဟုတ် မမျှော်မှန်းနိုင်သော ဖြစ်ရပ်မျှ မဟုတ်။ လူ့ဇာတိခံယူခြင်းနှင့် ဆက်စပ်သော ပြတ်သားသော ရည်ရွယ်ချက်ကို ပြီးစီးစေခြင်း ဖြစ်သည်။ ဧဝံဂေလိမှတ်တမ်းများတွင် ကိုယ်တော်၏ ဓမ္မအမှုတော် အစောပိုင်းကာလကပင် ဤအချက်သည် ကိုယ်တော်၏ စိတ်ထဲတွင် ရှိတော်မူကြောင်း သက်သေပြသော နှုတ်မြွက်စကားများ မှတ်တမ်းတင်ထားသည်။ ယောဟန်ဧဝံဂေလိတွင် အစောပိုင်းက ကြားသိရသော ဆိုးရွားသော အသံသည် (ယော၊ ၃:၁၄-၁၅) အတူတကွ ဧဝံဂေလိများ၌ အတည်ပြုချက် ရရှိသည် (မဿဲ၊ ၉:၁၅; မာကု၊ ၂:၁၉-၂၀; လု၊ ၅:၃၄-၃၅)။ တပည့်တော်များက ကိုယ်တော်ကို ပရောဖက်ပြုချက်အတိုင်း ခရစ်တော်ဟု အသိအမှတ်ပြုသည်နှင့် ချက်ချင်း (မာကု၊ ၈:၂၉) ယေရှုသည် ကိုယ်တော်၏ တာဝန်တော်၏ စစ်မှန်သော ထူးခြားချက်ဟူမှာ “လူသားသည် များစွာသော ဆင်းရဲဒုက္ခခံရမည်၊ လူကြီးများ၊ ယဇ်ပုရောဟိတ်မင်းများ၊ ကျမ်းတတ်များက ငြင်းပယ်ခြင်းကို ခံရမည်၊ သတ်ခံရမည်၊ သုံးရက်အကြာတွင် ထမြောက်ရမည်” ဟူ၍ သူတို့၏ အာရုံကို လွှဲပေးတော်မူသည် (မာကု၊ ၈:၃၁; မဿဲ၊ ၁၆:၂၁ နှိုင်းယှဉ်)။

B. A Work Foretold in the OT

1. A Fact Present in Christ’s Mind

Christ’s death was not an afterthought or an accident, but the accomplishment of a definite purpose in connection with the Incarnation. The Gospels record sayings attesting that this fact was present in Christ’s mind at an early stage of His ministry. The tragic note heard early in the Fourth Gospel (John 3:14, 15) finds corroboration in the Synoptic accounts (Matt. 9:15; Mark 2:19, 20; Luke 5:34, 35). As soon as He was recognized by His disciples as the Christ of prophecy (Mark 8:29), Jesus turned their attention to what He regarded as the true characteristic of His mission, namely that “the Son of man must suffer many things, and be rejected by the elders and the chief priests and the scribes, and be killed, and after three days rise again” (Mark 8:31; cf. Matt. 16:21).

 

ထိုအသေခံခြင်း၏ ကယ်တင်ခြင်း ရည်ရွယ်ချက်ကို ရှင်းလင်းစွာ နားလည်ခဲ့သည်။ ကိုယ်တော်၏ နှုတ်မြွက်စကားများတွင် အထူးထင်ရှားဆုံးမှာ “အမှုတော်ကို ခံရန်မဟုတ်၊ အမှုတော်ကို ဆောင်ရွက်ရန်နှင့် လူအများအတွက် အသက်ကို ရွေးနှုတ်ဖိုး ပေးရန်သာ ငါလာသည်” ဟူသော နှုတ်ကပတ်တော် ဖြစ်သည် (မဿဲ၊ ၂၀:၂၈; မာကု၊ ၁၀: ၁၀:၄၅)။ ပဌမနှစ်ဖွဲ့ ဧဝံဂေလိတို့သည် နောက်ဆုံး ညစာကို စီစဉ်ခြင်းနှင့် ပတ်သက်၍ နီးကပ်စွာ တူညီသည် (မဿဲ၊ ၂၆:၂၆-၂၉; မာကု၊ ၁၄:၂၂-၂၅)။ မာကု၏ “ဤသည်ကား လူအများအတွက် သွန်းလောင်းသော ငါ့အသွေးတည်းဟူသော ပဋိညာဉ်အသွေး ဖြစ်သည်” (မာကု၊ ၁၄:၂၄) ဟူသော စကားကို မဿဲက “အပြစ်များကို ဖြေရာဖြစ်၍” ဟူသော စကားကို ထပ်ထည့်သည် (မဿဲ၊ ၂၆:၂၈)။ မဿဲ၏ ထပ်ထည့်ခြင်းတွင် ယေရှုသည် ကိုယ်တော်၏ လာမည့်အသေခံခြင်းကို ဓမ္မသီအိုရီအရ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုတော်မူခြင်း ဖြစ်သည်။

The saving purpose of that death was clearly understood. Most pointed among His sayings is the statement that He came “not to be served but to serve, and to give his life as a ransom for many” (Matt. 20:28; Mark 10:45). While the first two Gospels are closely parallel in their accounts of the institution of the Last Supper (Matt. 26:26–29; Mark 14:22–25), to Mark’s “This is my blood of the covenant, which is poured out for many” (Mark 14:24), Matthew adds the words “for the forgiveness of sins” (Matt. 26:28). In Matthew’s addition Jesus is giving a theological interpretation of His coming death.

 

ယေရှုအတွက် ကိုယ်တော်၏ အသေခံခြင်းနှင့် ဆက်စပ်ဖြစ်ရပ်များသည် ဓမ္မဟောင်း ပရောဖက်များက ကြိုတင်ဟောကြားထားသည်ဖြစ်၍ ဘုရားသခင်၏ အစီအစဉ်တစ်ရပ်တွင် ပါဝင်သည် (မဿဲ၊ ၂၆:၅၄၊ ၅၆; လု၊ ၂၂:၃၇ = ဟေရှာ၊ ၅၃:၁၂; လု၊ ၂၄:၄၄; ယော၊ ၁၇:၁၂ = ဆာလံ၊ ၄၁:၉)။ ကိုယ်တော်သည် ကိုယ်တိုင်ဆန္ဒအလျောက် အသက်ကို စွန့်တော်မူခြင်း ဖြစ်သည်။ အဘယ်သူမျှ အတင်းအကျပ် ယူခြင်း မဟုတ်။ အဆုံးတိုင်အောင် အသက်ကို စွန့်ရန်လည်းကောင်း၊ ပြန်ယူရန်လည်းကောင်း အခွင့်အာဏာ ရှိတော်မူသည် (ယော၊ ၁၀:၁၇-၁၈; မဿဲ၊ ၂၆:၅၃ နှိုင်းယှဉ်)။

To Jesus, His death and its attendant events were foretold by the OT prophets and part of a divine plan (Matt. 26:54, 56; Luke 22:37 = Isa. 53:12; Luke 24:44; John 17:12 = Ps. 41:9), which He anticipated and accepted. Of His own accord He was laying down His life; no one was taking it from Him. Until the end He had the power to lay it down and the power to take it back (John 10:17, 18; cf. Matt. 26:53).

 

၂. ဓမ္မသစ်ရေးသားများ တစ်ပြိုင်နက် ယုံကြည်ခဲ့သော အယူအဆ ယေရှုနှင့်အတူ ဓမ္မသစ်ရေးသားများသည် ဓမ္မဟောင်းကျမ်းသည် ဧဝံဂေလိတရားဇာတ်လမ်းကို အနည်းဆုံး ပုံစံများနှင့် သင်္ကေတများအားဖြင့် ကြိုတင်ဟောကြားခဲ့သည်ဟု ယူဆခဲ့ကြသည်။ ဟေရှာယ၏ ထာဝရ ကျွန်ပုံသည် ခရစ်တော်အကြိုင့် ပရောဖက်ပြုချက်ဟု သူတို့ မျက်စိတွင် ရှိခဲ့သည် (မဿဲ၊ ၁၈-၂၁; တမန်၊ ၈:၃၂-၃၅; ၁ပေ၊ ၂:၂၁-၂၅)။ ဤအမြင်သည် ခရစ်တော်၏ ဆင်းရဲဒုက္ခခံခြင်းနှင့် ပတ်သက်၍ အထူးထင်ရှားသည်။ ရှင်ပေတရုက “ဘုရားသခင်သည် ပရောဖက်အားလုံး၏ နှုတ်ဖြင့် ကြိုတင်ဟောကြားတော်မူသည်အတိုင်း၊ ကိုယ်တော်၏ ခရစ်တော်သည် ဆင်းရဲဒုက္ခခံရမည်ဟု ဤသို့ ပြည့်စုံစေတော်မူပြီ” ဟု အခိုင်အမာ ဆိုခဲ့သည် (တမန်၊ ၃:၁၈)။ ရှင်ပေါလုက ကောရိန်သုတော်သားများကို “ခရစ်တော်သည် ကျမ်းစာနှင့်အညီ ငါတို့အပြစ်အတွက် အသေခံတော်မူသည်” ဟု သတိပေးခဲ့သည် (၁ကော၊ ၁၅:၃)။ ထိုမဖြစ်မနေ လိုအပ်ချက်ကို ဓမ္မဟောင်းကျမ်းများတွင် တွေ့ရှိခဲ့သည် (တမန်၊ ၁၇:၂-၃)။ ဘုရင်အဂရိပ္ပမင်းရှေ့တွင် သူ ကိုယ်တိုင် ထင်ရှားစွာ ဆိုခဲ့သည်မှာ မောရှေနှင့် ပရောဖက်များက ဖြစ်လာမည်ဟု ဟောကြားခဲ့သမျှကိုသာ ဟောခဲ့သည်၊ ခရစ်တော်သည် ဆင်းရဲဒုက္ခခံရမည် ဟူ၍ပင် ဖြစ်သည် (တမန်၊ ၂၆:၂၂-၂၃)။ ရှင်ပေတရုက “ကိုယ်တော်သည် ငါတို့အပြစ်များကို ကိုယ်တိုင် သစ်ပင်ပေါ်မှာ ထမ်းပိုးတော်မူ၍ အပြစ်ကို သေရန်နှင့် ဖြောင့်မတ်ခြင်းသို့ အသက်ရှင်ရန် ငါတို့ကို ပြုစေတော်မူသည်။ ကိုယ်တော်၏ ဒဏ်ရာများအားဖြင့် သင်တို့ အနာပျောက်ကြားပြီ” ဟု ရေးသားခဲ့သည် (၁ပေ၊ ၂:၂၄)။ နောက်ဆုံး စကားများသည် လာမည့် ထာဝရ ကျွန်၏ အစားထိုးဆင်းရဲဒုက္ခခံခြင်းကို ဟေရှာယက ဖော်ပြထားသည်မှ တိုက်ရိုက်ကိုးကားခြင်း ဖြစ်သည် (ဟေရှာ၊ ၅၃:၅)။ ထို့ပြင် ပိုမိုကျယ်ပြန့်သော ဟေရှာယ ၅၂:၁၃–၅၃:၁၂ အခန်းငယ်များတွင် ဆင်းရဲဒုက္ခခံရသော ထာဝရ ကျွန်သည် တရားမျှတမှု ရရှိပြီးနောက် ကိုယ်တော်၏ ညှဉ်းဆဲသူများကို ကယ်တင်၍ အပြစ်ပြုသူများအတွက် ဆုတောင်းပေးသည်ဟု ဆိုထားသည်။

2. A Conviction Shared by the NT Writers

In common with Jesus, the NT writers held that the OT foretold the gospel story, at least in types and symbols. In their eyes, Isaiah’s picture of the Servant of the Lord was a prophecy of Christ (Matt. 18–21; Acts 8:32–35; 1 Peter 2:21–25). This view is particularly apparent regarding the passion of Christ. Peter insisted that “what God foretold by the mouth of all the prophets, that his Christ should suffer, he thus fulfilled” (Acts 3:18). Paul reminded the Corinthian believers that “Christ died for our sins in accordance with the scriptures” (1 Cor. 15:3), the necessity of which he found in the OT writings (Acts 17:2, 3). He also professed, this time before King Agrippa, that he had proclaimed nothing but what Moses and the prophets said would come to pass, “that the Christ must suffer” (Acts 26:22, 23). “He himself,” writes Peter, “bore our sins in his body on the tree, that we might die to sin and live to righteousness. By his wounds you have been healed” (1 Peter 2:24). The latter words are a direct quotation from Isaiah’s description of the substitutionary sufferings of the Servant to come (Isa. 53:5) and part of the broader Isaiah 52:13–53:12 passage mentioned above, in which the suffering Servant, having been vindicated, actually saves His persecutors and intercedes for the transgressors.

 

တမန်တော်များသည် သီးခြားပရောဖက်ပြုချက်များကို ထောက်ပြရန် မတွန့်ဆုတ်ခဲ့ကြ။ ဥပမာ၊ ခရစ်တော်ကို သစ္စာဖောက်ခြင်းပရောဖက်ပြုချက် (ဆာလံ၊ ၄၁:၉-၁၁; တမန်၊ ၁:၁၆)၊ လက်ဝါးကပ်တိုင်မှတ်ခြင်းနှင့် ပတ်ဝန်းကျင်ဖြစ်ရပ်များ (ဆာလံ၊ ၂၂:၁၊ ၇-၈၊ ၁၈; ုမဿဲ၊ ၂၇:၃၉-၄၁; မာကု၊ ၁၅:၃၄; ယော၊ ၁၉:၂၃-၂၄)၊ ထမြောက်ခြင်းပရောဖက်ပြုချက် (ဆာလံ၊ ၁၆:၈-၁၀; တမန်၊ ၂:၂၂-၂၈) စသည်တို့ ဖြစ်သည်။ မဿဲသည် ခရစ်တော်ကို ငွေဒင်္ဂါး သုံးဆယ်ဖြင့် ရောင်းချခြင်းကို ဇာခရိက ပရောဖက်ပြုခဲ့သည်ဟု စာဖတ်သူများကို သတိပေးခဲ့သည် (ဇာခရိ၊ ၁၁:၁၂-၁၃)။ ထိုပရောဖက်ပြုချက်သည် ယုဒ၏ သစ္စာဖောက်ရာဇဝတ်မှုတွင် ပြည့်စုံခဲ့သည် (မဿဲ၊ ၂၆:၁၅)။ ထိုဓမ္မဟောင်းပရောဖက်ပင် သိုးများ ကွဲကြေစေရန် သိုးထိန်းကို ရိုက်ပုတ်ခြင်းကို ဟောကြားခဲ့သည် (ဇာခရိ၊ ၁၃:၇; မဿဲ၊ ၂၆:၃၁)။

The apostles did not hesitate to point to specific prophecies, such as the prophecy of Christ’s betrayal (Ps. 41:9–11; Acts 1:16), that of His crucifixion and the events surrounding it (Ps. 22:1, 7, 8, 18; Matt. 27:39–41; Mark 15:34; John 19:23, 24), as well as that of His resurrection (Ps. 16:8–10; Acts 2:22–28). Matthew reminded his readers that Zechariah had foretold the selling of Christ for thirty pieces of silver (Zech. 11:12, 13), a prophecy fulfilled in Judas’ crime of betraying Jesus (Matt. 26:15). The same OT prophet predicted the smiting of the shepherd that the sheep may be scattered (Zech. 13:7; Matt. 26:31).

 

သူတို့၏ အမြင်ကို ၁ပေတရု ၁:၁၀-၁၂ တွင် တိုတိုရှင်းရှင်း ဖော်ပြထားသည်။ “သင်တို့အတွက် ဖြစ်လတံ့သော ကျေးဇူးတော်ကို ပရောဖက်ပြုကြသော ပရောဖက်တို့သည် ဤကယ်တင်ခြင်းကို ရှာဖွေစုံစမ်းကြသည်။ ခရစ်တော်၏ ဆင်းရဲဒုက္ခများနှင့် ထိုနောက် ဘုန်းအသရေကို ကြိုတင်ဟောသောအခါ၊ သူတို့အထဲတွင် ရှိတော်မူသော ခရစ်တော်၏ ဝိညာဉ်တော်သည် မည်သူ၊ မည်သည့်အချိန်ကို ညွှန်ပြသည်ကို စုံစမ်းကြသည်။ သူတို့သည် ကိုယ်အတွက်မဟုတ်၊ သင်တို့အတွက်သာ အမှုတော်ဆောင်နေကြသည်ဟု ထင်ရှားစွာ ဗျာဒိတ်ပေးခြင်းခံရသည်။ ယခု ကောင်းကင်မှ စေလွှတ်တော်မူသော သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်အားဖြင့် ဧဝံဂေလိတရားကို ဟောကြားသူများအားဖြင့် သင်တို့အား ကြေညာပြီးသော အရာများတွင် ဖြစ်သည်။”

Their view is stated concisely in 1 Peter 1:10–12: “The prophets who prophesied of the grace that was to be yours searched and inquired about this salvation; they inquired what person or time was indicated by the Spirit of Christ within them when predicting the sufferings of Christ and the subsequent glory. It was revealed to them that they were serving not themselves but you, in the things which have now been announced to you by those who preached the good news to you through the Holy Spirit sent from heaven.”

 

နှစ်များအကြာတွင် မွေးရာပါ ခြေဆွံ့သူ ပျောက်ကင်းခြင်းကြောင့် အံ့ဩနေကြသူများအား ထိုတမန်တော်ပင် ဤသို့ ရှင်းပြခဲ့သည်။ “ရှမုယေလမှစ၍ နောက်မှ လာကြသော ပရောဖက်အားလုံးသည် ဤနေ့ရက်များကို ဟောကြားကြသည်” (တမန်၊ ၃:၂၄)။

Years earlier, to those astonished at the healing of a man lame from birth, the same apostle explained that all the prophets, “from Samuel and those who came afterwards, also proclaimed these days” (Acts 3:24).

 

၃. အလွန်အရေးကြီးသော အသေခံခြင်း ခရစ်တော်၏ တာဝန်တော်နှင့် အမှုတော်ကို ကြည့်ခြင်းအားဖြင့်၊ သာမန်လူသားများ၏ အသေခံခြင်းနှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်စွာ၊ ခရစ်တော်၏ အသေခံခြင်းသည်လည်းကောင်း၊ အသက်တာသည်လည်းကောင်း၊ အလွန်အရေးကြီးသည်ဟု မအံ့ဩစရာ မဟုတ်ပေ။ ဧဝံဂေလိလေးဖွဲ့စလုံး၏ အထွတ်အထိပ် ဖြစ်သည်။ ဥပမာ၊ ယောဟန်သည် ကိုယ်တော်၏ အများပြည်သူ ဓမ္မအမှုတော်အတွက် အခန်း ၁၂ ခန်း အသုံးပြုပြီး၊ နောက်ဆုံးညစာညဉ့်မှ အသေခံခြင်းနှင့် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းအထိ ခရစ်တော်၏ ဆင်းရဲဒုက္ခခံခြင်းအတွက် အခန်း ၉ ခန်း အသုံးပြုသည်။ မဿဲသည် ကိုယ်တော်၏ ဓမ္မအမှုတော် နောက်ဆုံးအပတ်အတွက် ဧဝံဂေလိ၏ လေးပုံတစ်ပုံ၊ မာကုသည် သုံးပုံတစ်ပုံ၊ လုကာသည် ငါးပုံတစ်ပုံကျော် အသုံးပြုသည်။ လက်ဝါးကပ်တိုင်သည် ဧဝံဂေလိတို့၏ ဗဟိုချက် ဖြစ်သည်။ သူတို့၏ ဇာတ်ကြောင်းများ၏ ရည်ရွယ်ထားသော အထွတ်အထိပ် ဖြစ်သည်။

3. A Death of Utmost Importance

From what we saw regarding the mission and work of Christ, it should come as no surprise that, contrary to the facts in the case of ordinary human beings, the death of Christ, as well as His life, is of utmost importance. It is the high point of all four Gospels. John, for instance, devotes 12 of his chapters to Christ’s public ministry, and nine to the events surrounding His passion—the sufferings of Christ between the night of the Last Supper and His death and resurrection. Matthew devotes one fourth of his Gospel to the last week of Christ’s ministry, Mark about one third, Luke more than one fifth. The cross occupies a central place in the Gospels; it is the intended climax of their narratives.

 

လက်ဝါးကပ်တိုင်မှတ်ခြင်းဖြင့် အသေခံခြင်းသည် သွေးထွက်ပြီး ရက်စက်ကြမ်းကြုတ်သည်။ ပထမရာစုနှစ် ယုဒလူမျိုးများအတွက် အထူးသဖြင့် ကြောက်မက်ဖွယ် ဖြစ်သည်။ သစ်ပင်ပေါ်တွင် ဆွဲလှည့်ထားသူသည် ဘုရားသခင်က ကျိန်ဆဲထားသည်ဟု သတိတရစေသည် (တရားဟောရာ၊ ၂၁:၂၂-၂၃)။ သို့ရာတွင် ထိုမုန်းတီးဖွယ် လက်ဝါးကပ်တိုင်သည် ယေရှု၏ တာဝန်တော်နှင့် ဘုရားသခင်၏ အစီအစဉ်၏ ဗဟိုချက်တွင် ရှိသည်။ ယောဟန်သည် ထိုဖြစ်ရပ်ကို ကမ္ဘာကယ်တင်ခြင်း ဖြစ်ရပ်ဟု မြင်သည် (ယော၊ ၃:၁၃-၁၄; ၁၂:၃၂ နှိုင်းယှဉ်)။ ဖခမည်းတော်အတွက် အပြည့်အဝ ကတိကဝတ်ရှိသော အသက်တာ၏ အဆုံးတွင် အပြစ်ကင်းစွာ၊ ဆန္ဒအလျောက်၊ ဖခမည်းတော်၏ အလိုတော်နှင့်အညီ အသေခံတော်မူသောကြောင့် ဖြစ်သည်။ ယေရှု၏ အသေခံခြင်းသည် အနန္တတန်ဖိုး ဖြေဆီးနိုင်သော ဂုဏ်တော် ရှိသည်။

A death by crucifixion was bloody and cruel, a terrifying horror, particularly for first-century Jews. It reminded them that one hanged on a tree was accursed by God (Deut. 21:22, 23). Yet that hateful cross is at the very center of Jesus’ mission and God’s plan. John sees it as an event of world salvation (cf. John 3:13, 14; 12:32). Because at the end of a life of commitment to the Father, He went to His death innocently, voluntarily, and in accordance with the will of His Father. Jesus’ death has infinite atoning property.

 

ဂ. ဖြေဆီးခြင်း၏ နောက်ခံအချက်များ ခရစ်ယာန်ဘာသာ၏ ဗဟိုချက်တွင် လက်ဝါးကပ်တိုင်တစ်ခု ရှိသည်။ ထိုလက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ်တွင် ဘုရားသခင်၏ သားတော်သည် အပြစ်သားကို ကယ်တင်ခြင်း ပြုတော်မူခဲ့သည်။ ဖြေဆီးခြင်း (Atonement) ဟူသည်မှာ ကိုယ်တော်၏ အသေခံခြင်းတွင် ယေရှုခရစ်တော်သည် အပြစ်က ဖြစ်ပေါ်စေသော ပြဿနာကို အပြည့်အဝ ဖြေရှင်းခဲ့သည်ဟု ဆိုလိုသည်။ မည်သည့်အရာ လိုအပ်သည်ဖြစ်စေ ကိုယ်တော်သည် ပြုတော်မူပြီ။ ဓမ္မသစ်ကျမ်း၏ ခရစ်တော်၏ ဖြေဆီးသော အသက်တာနှင့် အသေခံခြင်းဆိုင်ရာ အဆုံးအမကို ပြန်လည်သုံးသပ်မည်မှန် မပြုမီ၊ ကျွန်ုပ်တို့ ဝေါဟာရများကို သတ်မှတ်ပြီး ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင် ထည့်သွင်းဖော်ပြထားသော အဓိက နောက်ခံအချက်များကို အတိုချုံး စဉ်းစားကြည့်ကြပါစို့။ ထိုအချက်များသည် အထူးအာရုံစိုက်ထိုက်သည်။

C. The Atonement: Background Factors

At the very heart of the Christian religion is a cross, and on that cross the Son of God effected the sinner’s salvation. The atonement means that in His death Jesus Christ dealt fully with the problem that sin had created. Whatever needed to be done, He did. Before reviewing the NT teaching on Christ’s atoning life and death, let us define our terminology and briefly consider some key underlying factors brought out by the NT, which deserve particular attention.

 

၁. အင်္ဂလိပ်စကား “Atonement”

 “to atone” နှင့် “atonement” ဟူသော အင်္ဂလိပ်စကားလုံးများသည် ဘာသာပြန်ဆိုရာတွင် သုံးသော ဟေဗြဲ သို့မဟုတ် ဂရိ စကားလုံးများနှင့် ဇစ်မြစ်အရ မကိုက်ညီပေ။ ထိုစကားလုံးများသည် “at one” ဟူသော စကားစုမှ ဆင်းသက်လာပြီး ဇစ်မြစ်အရ ဆက်ဆံရေး သဟဇာတဖြစ်မှုကို ဆိုလိုသည်။ တစ်ဦးတစ်ယောက်နှင့် “at one” ဖြစ်ရန်ဆိုသည်မှာ ထိုသူနှင့် သဟဇာတဖြစ်သော ဆက်ဆံရေး ရှိခြင်း ဖြစ်သည်။ ထို့အတူ “atonement” ဆိုသည်မှာ “at-one-ment” ဟု ဆိုလိုပြီး ပြန်လည်သင့်မြတ်ခြင်း ဖြစ်သည်။ သို့ရာတွင် ဓမ္မသီအိုလိုဂျီ အသုံးအနှုန်းတွင် တဖြည်းဖြည်း ကန့်သတ်ထားသော အဓိပ္ပာယ်ကို ယူလာခဲ့ပြီး မူလရည်ရွယ်ချက်ကို မဖော်ပြနိုင်တော့ဘဲ သင့်မြတ်ရေးအတွက် အတားအဆီးများကို ဖယ်ရှားပေးသော လုပ်ငန်းစဉ်ကိုသာ ဖော်ပြလာခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် အမှားတစ်ခုကို “atone for” ဆိုသည်မှာ ပဋိပက္ခဖြစ်မှု၏ ဆိုးကျိုးများကို ပယ်ဖျက်ပြီး သဟဇာတဖြစ်သော ဆက်ဆံရေးကို ပြန်လည်ရရှိစေရန် တစ်စုံတစ်ရာ လုပ်ဆောင်ခြင်း ဖြစ်သည်။

1. The English Word “Atonement”

The English words “to atone” and “atonement” do not correspond etymologically with any Hebrew or Greek word that they translate. They are derived from the phrase “at one,” and etymologically stand for harmony of relationship. To be “at one” with someone is to be in harmonious relationship with him or her. Likewise, “atonement” means “at one-ment,” or “reconciliation.” Progressively, however, in theological parlance, the terms have taken a more restricted meaning, no longer expressing their original intention but the process by which the obstacles to reconciliation are removed. Thus, “to atone for” a wrong is to take some action that cancels out the ill effects of alienation and brings harmonious relationships.

 

၂. မူလ သဟဇာတဖြစ်သော ဆက်ဆံရေး ကျမ်းစာတွင် ဖြေဆီးခြင်းဆိုင်ရာ အဆုံးအမ၏ အဓိက နောက်ခံတစ်ခုမှာ ဘုရားသခင်နှင့် လူသားတို့သည် အသက်တာနှင့် အကျိုးစီးပွားတွင် စံပြအားဖြင့် တစ်သားတစ်ကိုယ်တည်း ဖြစ်သင့်သည်ဟူသော ယူဆချက် ဖြစ်သည်။ ကမ္ဘာဦးကျမ်းမှ ဗျာဒိတ်ကျမ်းအထိ ဘုရားသခင်နှင့် လူသားတို့သည် သဟဇာတဖြစ်သင့်သည်၊ တစ်သားတစ်ကိုယ်တည်း ဖြစ်သင့်သည်ဟု နေရာတကာတွင် ယူဆထားသည်။ ဧဒင်ဥယျာဉ်၌ အာဒံနှင့် ဧဝ ပုံစံသည် ထိုအတိုင်း ဖြစ်သည် (ကမ္ဘာဦး၊ ၁; ၂; ၃)။ ဓမ္မဟောင်း၊ ဓမ္မသစ်နှစ်ခုစလုံးတွင် ဤယူဆချက်သည် ဤစည်းလုံးညီညွတ်မှု၌ အဓိက ချိုးဖောက်မှု ရှိသည်ဟူသော အချက်နှင့် ဆန့်ကျင်ဘက် ရပ်တည်နေသည် (ကမ္ဘာဦး၊ ၃:၂၂-၂၄; ဟေရှာ၊ ၅၉:၁-၂; ရော၊ ၅:၁၂; ဧဖေ၊ ၂:၁)။ မွေးမကြာမီ အခြေအနေရှိ လူ့အသက်တာသည် ဘုရားသခင်နှင့် ကင်းကွာခြင်း ဖြစ်သည်။ လူသားများသည် “မှောင်မိုက်ထဲတွင် ထိုင်နေကြ” သည် (လု၊ ၁:၇၉; ယော၊ ၁၂:၄၆ နှိုင်းယှဉ်)၊ “ဘုရားသခင်၏ အသက်တာမှ ကင်းကွာသူ” များ (ဧဖေ၊ ၄:၁၈)၊ “ကင်းကွာပြီး စိတ်နှလုံးတွင် ရန်တွေ့သူ၊ ဆိုးယုတ်သော အမှုများကို ပြုသူ” များ (ကောလေ၊ ၁:၂၁)၊ “ဤလောက၌ ဘုရားသခင်မရှိသူ” များ (ဧဖေ၊ ၂:၁၂) ဖြစ်သည်။ သူတို့သည် “ဘုရားသခင်ကို ရန်ဘက်ပြု” သည် (ရော၊ ၈:၇) နှင့် ဘုရားသခင်၏ ရန်သူ ဖြစ်ကြသည် (ရော၊ ၅:၁၀)။ ဤအရာသည် တပါးအမျိုးသားများတင်မက (ရော၊ ၁:၂၃၊ ၂၅၊ ၂၆)၊ ပညတ်တော်ကို ပိုင်ဆိုင်သည်ဟု ကြွားဝါသော ယုဒ်လူမျိုးများအတွက်လည်း မှန်သည် (ရော၊ ၃:၉၊ ၂၃)။ “အပြစ်မပြုသော လူ မရှိ” ဟူသော စကားသည် ဓမ္မဟောင်းမှ ပဲ့တင်ထပ်သည် (၁ရာဇဝင်ချုပ်၊ ၈:၄၆)။ “ကောင်းမှုပြုသော သူ အဘယ်သူမျှ မရှိ၊ တစ်ယောက်မျှ မရှိ” (ဆာလံ၊ ၁၄:၃)။

2. An Original Harmonious Relation

A key underlying foundation of the biblical doctrine of atonement is the assumption that God and humans are ideally one in life and interests. From Genesis to the Apocalypse it is everywhere assumed that God and humans should be in harmonious relation, at one. Such is the picture of Adam and Eve in Eden (Gen. 1; 2; 3). In both OT and NT this assumption stands over against the fact that there is a radical breach in this unity (Gen. 3:22–24; Isa. 59:1, 2; Rom. 5:12; Eph. 2:1). Human life in its unregenerate state is estrangement from God. Human beings “sit in darkness” (Luke 1:79; cf. John 12:46), are “alienated from the life of God” (Eph. 4:18), “estranged and hostile in mind, doing evil deeds” (Col. 1:21), and “without God in the world” (Eph. 2:12). They are “hostile to God” (Rom. 8:7) and enemies of God (Rom. 5:10). Not only is this true of Gentiles (Rom. 1:23, 25, 26) but also of Jews, who pride themselves on their possession of the law (Rom. 3:9, 23). “There is no man who does not sin” echoes the OT (1Kings 8:46); “there is none that does good, no, not one” (Ps. 14:3).

 

၃. ခွဲခွာခြင်း၏အကြောင်းရင်း ဘုရားသခင်နှင့် ခွဲခွာရခြင်း၏ အကြောင်းရင်းကိုလည်း ရှင်းလင်းစွာ ဖော်ပြထားသည်။ ထိုအကြောင်းရင်းမှာ ကျွန်ုပ်တို့၏အပြစ်၊ ဘုရားသခင်၏အလိုတော်ကို ဆက်လက်မနာခံခြင်းပင် ဖြစ်သည်။ အပြစ်၏နောက်ကွယ်တွင် ပညတ်တော်နှင့် ပညတ်ထားသူရှိသည်ဟူသော အယူအဆ ရှိနေသည်။ အကြောင်းမူကား “အပြစ်ဟူသည် ပညတ်တိ.မြဲခြင်းပေတည်း” (၁ယောဟန် ၃:၄)။ ပညတ်ထားသူမှာ ဘုရားသခင်ပင် ဖြစ်သည်။ အပြစ်၏ အပြစ်ရှိခြင်းသည် ပညတ်တော်ကို ကျူးလွန်ခြင်းဖြစ်သော်လည်း၊ အပြစ်သည် ပထမဆုံးအနေဖြင့် လူတစ်ဦးတစ်ယောက်အပေါ်၊ ဘုရားသခင်အပေါ် ပုန်ကန်ခြင်းပင် ဖြစ်သည်။ ကျွန်ုပ်တို့ အမှားပြုမိသည်မှာ အခြားသူများအပေါ်ဖြစ်စေ၊ ကိုယ်တိုင်အပေါ်ဖြစ်စေ ဖြစ်နေစေကာမှည် (ကိုယ်တိုင်၊ က၊ မြန် ၃၉:၉; ဆာလံ ၅၁:၄)။ ပညတ်တော်သည် ဘုရားသခင်နှင့် ကင်းလွတ်သော ပုဂ္ဂိုလ်မဲ့အရာတစ်ခု မဟုတ်ချေ။ ထိုပညတ်တော်သည် ဘုရားသခင်၏ စရိုက်လက္ခဏာနှင့် အလိုတော်၏ မှန်ကန်သော ပုံတူပင် ဖြစ်သည်။ ထိုပညတ်တော်ကို နာခံခြင်း သို့မဟုတ် မနာခံခြင်းသည် ပုဂ္ဂိုလ်မဲ့စာရွက်စာတမ်းတစ်ခုနှင့် ဆက်ဆံရင်းဖြစ်နေခြင်းကြောင့် မဟုတ်ဘဲ၊ ပညတ်တော်ကို ပုဂ္ဂိုလ်ဖြစ်တော်မူသော ဘုရားသခင်နှင့် ဆက်ဆံရင်း နည်းလမ်းတစ်ခုအဖြစ် နားလည်ထားသောကြောင့် အလေးထားရသော ကိစ္စပင် ဖြစ်သည်။ ထို့ပြင် ပညတ်တော်ကို ချိုးဖောက်ခြင်းသည် ပြင်းထန်သော အကျိုးဆက်များကို ယူဆောင်လာသည်ကိုလည်း မေ့လျော့၍ မဖြစ်ချေ။ အထူးသဖြင့် အပြစ်၏ နောက်ဆက်တွဲဖြစ်သော သေခြင်းတရားကို ပြစ်ဒဏ်ပေးခြင်းအဖြစ် တာဝန်ခံရသည်။ ကျမ်းစာများတွင် ဖော်ပြထားသည့်အတိုင်း ဘုရားသခင်သည် ကျူးလွန်မှုကို လျစ်လျူရှုထားသည် သို့မဟုတ် ခွင့်လွှတ်သောပုံစံ လျော့တိလျော့ရဲ သဘောထားသူ မဟုတ်ချေ။ “ဘုရားသခင်ကို လှောင်ပြောင်ခြင်းမပြုနှင့်၊ လူတစ်ဦးလူတစ်ယောက် အဘယ်သို့ ကြဲသည်နည်း၊ ထိုအတိုင်း ရိတ်ရမည်” ဟု ရှင်ပေါလုက ရှင်းပြသည် (ဂလာတိ ၆:၇)။ နောင်တမရှိသော အပြစ်သားအတွက် ပြစ်ဒဏ်ပေးခြင်းပညတ်ကို “အပြစ်၏အခ သည် သေခြင်းတည်း” ဟူသော သမ္မာကျမ်းစာက နက်နက်ရှိုင်းရှိုင်း သတိပေးထားသည် (ရောမ ၆:၂၃)။ ထို့ပြင် အပြစ်သားသည် ကျူးလွန်ခြင်းနှင့် အပြစ်များကြောင့် ယခုပင် “သေလျက်နှင့်” ရှိနေပြီ ဟု တမန်တော်က ရှင်းပြသည် (ဧဖက် ၂:၁)။

3. The Cause of the Estrangement

The cause of this estrangement from God is likewise plainly delineated. It is our sin, our persisting disobedience to the will of God. Underlying sin is the idea of law and a lawgiver, for “sin is lawlessness” (1 John 3:4). The lawgiver is God. The sinfulness of sin lies in the fact that while it is transgression of the law, sin is first and foremost rebellion against a person, against God, even when the wrong we do is to others or to ourselves (cf. Gen. 39:9; Ps. 51:4). Far from being something impersonal and foreign to God, the law is a transcript of His character and will. Obeying or disobeying it is a serious matter, not because we are relating to an impersonal document, but because the law is understood as a way of relating to a personal God. Nor should one lose sight of the fact that violation of the law carries serious consequences: a liability to retribution, especially death, which is the sequel of sin. By His very nature, as the Scriptures assert, God is neither complacent nor indulgently indifferent to transgression. “God is not mocked,” explains Paul, “for whatever a man sows, that he will also reap” (Gal. 6:7). The law of retribution for the unrepentant sinner finds expression in the solemn warning, “the wages of sin is death” (Rom. 6:23). Indeed, explains the apostle, the sinner is already “dead through … trespasses and sins” (Eph. 2:1).

 

သို့ရာတွင် ဤသည်ကား ဘုရားသခင်သည် အပြစ်သားများကို အေးစက်စွာ မထီမဲ့မြင်ပြုထားသည် သို့မဟုတ် ဒေါသထွက်လျက် မျက်နှာလွှဲထားသည်ဟူသော အဓိပ္ပာယ် မဟုတ်ချေ။ အပြစ်ကို အလျှင်းသည်းခံခြင်းမရှိဘဲ ဆန့်ကျင်တော်မူကြောင်း (ဟေရှာယ ၅၉:၁၊ ၂; ဟဗကုက် ၁:၁၃; ကိုယ်တိုင်၊ ယောဟန် ၁:၂၉) နှင့် ထိုအပြစ်ကြောင့် ပြင်းထန်သော အကျိုးဆက်များ ရှိလာကြောင်း မယိမ်းယိုင်စွာ ကြေညာထားသော အတူတူပင် ကျမ်းစာများသည် ချစ်ခြင်းကြီးမားသော၊ ကရုဏာရှိပြီး ဒေါသထွက်ရန် နှေးကွေးသော ဘုရားသခင်ကို ပုံဖော်ထားသည် (ထွက်မြောက်ရာ ၃၄:၆; တရားဟော ၇:၆–၈; ၁ယောဟန် ၄:၈၊ ၁၆)။ ထိုဘုရားသခင်သည် အပြစ်သားများကို ဖျက်ဆီးနေသော ဆိုးယုတ်မှုမှ ကယ်တင်ရန်နှင့် ဘုရားသခင်နှင့် ခွဲခွာစေနေသော အရာမှ ကယ်နှုတ်ရန် အကြိမ်ကြိမ် ကြွလာတော်မူသည် (က၊ မြန် ၃:၉; ယေရမိ ၃:၁၁–၁၄; ဟောရှေ ၆:၁; လုကာ ၁၃:၃၄)။ နောက်ဆုံးအကြိမ် ချစ်ခြင်းမေတ္တာနှင့် ကရုဏာပြခြင်းအားဖြင့် မိမိသားတော်ယေရှုခရစ်အားဖြင့် ကြွလာတော်မူခဲ့သည်။ ထိုသခင်ယေရှုသည် “ပျောက်ဆုံးနေသူကို ရှာမှီးကယ်တင်ရန်” လာခဲ့သည် (လုကာ ၁၉:၁၀) နှင့် အပြစ်သားများ၏လက်ချက်ဖြင့် ကျွန်ုပ်တို့အတွက်၊ အပြစ်သားများ ဖြစ်နေဆဲအချိန်တွင်ပင် အသေခံခဲ့သည်။ “ကျွန်ုပ်တို့ အပြစ်သားဖြစ်နေဆဲအချိန်၌ ခရစ်တော်သည် ကျွန်ုပ်တို့အတွက် အသေခံတော်မူခဲ့သည်” (ရောမ ၅:၈; ကိုယ်တိုင်၊ ပညတ်တော်၊ အပြစ် IV. A, B)။

This does not mean that God holds aloof in cold contempt from sinners or turns from them with resentment. The same Scriptures that declare uncompromisingly God’s unremitting antagonism to sin (Isa. 59:1, 2; Hab. 1:13; cf. John 1:29) and the harsh consequences that follow it portray a loving God, merciful and slow to anger (Ex. 34:6; Deut. 7:6–8; 1 John 4:8, 16). He draws near again and again, seeking to deliver sinners from the evil that is destroying them, and holding them apart from God (Gen. 3:9; Jer. 3:11–14; Hosea 6:1; Luke 13:34). In a final gesture of love and mercy He has come in His Son Jesus, who “came to seek and save the lost” (Luke 19:10) and died at the hands of sinful humans, for our sake, for those who were still sinners. “While we were yet sinners Christ died for us” (Rom. 5:8; see Law; Sin IV. A, B).

 

၄. ပြန်လည်သင့်မြတ်ခြင်းနှင့် ခရစ်တော်၏အသေခံခြင်း ခရစ်တော်၏ ပြန်လည်သင့်မြတ်စေသော အမှုတော်သည် လက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ်တွင် အသေခံခြင်းနှင့် နီးကပ်စွာ ဆက်စပ်နေသည်။ ခရစ်တော်၏ဘဝအသက်တာ၏ အရေးကြီးမှုကို လျစ်လျူရှုထားခြင်း မဟုတ်သော်လည်း၊ ဤအချက်နှင့်ပတ်သက်၍ ကျမ်းသစ်ကျမ်း ရေးသားသူများသည် တညီတညွတ်တည်း ဟောပြောကြသည်။ “ကျွန်ုပ်တို့သည် ဘုရားသခင်၏သားတော် အသေခံခြင်းအားဖြင့် ဘုရားသခင်နှင့် ပြန်လည်သင့်မြတ်ခြင်းသို့ ရောက်ကြပြီ” (ရောမ ၅:၁၀)။ “ထိုသခင်သည် ကိုယ်တိုင်ကိုယ်ကျ ကျွန်ုပ်တို့၏အပြစ်များကို သစ်လုံးပေါ်တွင် ထမ်းပိုးတော်မူခဲ့သည်” (၁ပေ ၂:၂၄)။ “ထိုသခင်သည် ကျွန်ုပ်တို့အပြစ်များအတွက် ပြန်လည်သင့်မြတ်စေသော ယဇ်ဖြစ်တော်မူသည်” (၁ယောဟန် ၂:၂)။ အပြစ်သားများသည် ကိုယ်ကိုကိုယ် ကယ်တင်ရန် သို့မဟုတ် အပြစ်အခြေအနေမှ ကိုယ်တိုင် လွတ်မြောက်ရန် လုံးဝမတတ်နိုင်ကြချေ။ သူတို့၏ဘဝအခြေအနေသည် အလွန်ပြင်းထန်လှသည်။ သူတို့သည် အပြစ်မှ ကိုယ်ကိုကိုယ် စင်ကြယ်စေနိုင်ခြင်း မရှိချေ (သုတ္တံ ၂၀:၉)၊ ပညတ်တော်အတိုင်း ပြုမူသမျှ ဘုရားသခင်ရှေ့တွင် တရားမျှတသူအဖြစ် ရပ်တည်နိုင်ရန် ဘယ်သောအခါမျှ မတတ်နိုင်ချေ (ရောမ ၃:၂၀; ဂလာတိ ၂:၁၆)။ ထို့ကြောင့် အပြစ်သားများအတွက် လိုအပ်ချက်များကို ပြည့်စုံစေရန် ပြန်လည်သင့်မြတ်ခြင်းကို အခြားသူတစ်ဦးက သူတို့အစား ပြုပေးရမည် ဖြစ်သည်။ ခရစ်တော်သည် အသေခံခြင်းအပါအဝင် ကိုယ်ကိုကိုယ် အပြည့်အဝ စွန့်ကြဲတော်မူသူ ဖြစ်သည်။ ထိုသခင်သည် ဘုရားသခင်ထံ ပြန်သွားရန် နည်းလမ်းဖြစ်တော်မူသည်။ ထိုသခင်အားဖြင့် ခမည်းတော်ထံ ချဉ်းကပ်ခွင့် ရှိကြသည် (ဧဖက် ၂:၁၈)၊ ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် ခံယူရမည့် ချဉ်းကပ်ခွင့်ပင် (ဧဖက် ၃:၁၂)၊ ဘုရားသခင်သည် ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် ခံယူရန် မိမိအသွေးတော်ဖြင့် ပြန်လည်သင့်မြတ်စေသော ယဇ်အဖြစ် ထင်ရှားစွာ ထားတော်မူသော ထိုသခင်ကို ယုံကြည်ခြင်း (ရောမ ၃:၂၅)။

4. The Atonement and Christ’s Death

The atoning work of Christ is closely associated with His death on the cross. Though not ignoring the importance of Christ’s life, on this point the NT writers speak with one voice. “We were reconciled to God by the death of his son” (Rom. 5:10). “He himself bore our sins in his body on the tree” (1 Peter 2:24). “He is the expiation for our sins” (1 John 2:2). Sinners find themselves utterly unable to do anything to save themselves or to extricate themselves from their sinful condition. Their plight is serious indeed. They cannot cleanse themselves of sin (Prov. 20:9), and no deeds of law will ever enable them to stand before God justified (Rom. 3:20; Gal. 2:16). Hence the atonement, to accomplish for sinners what needed to be done, had to be made by someone else in their behalf. Christ is utter self-giving, even in death. He is the means of our return to God. Through Him we have access to the Father (Eph. 2:18), an access to be appropriated by faith (Eph. 3:12), faith in Him “whom God put forward as an expiation by his blood, to be received by faith” (Rom. 3:25).

 

ကျမ်းသစ်ကျမ်းသည် ပြန်လည်သင့်မြတ်ခြင်း၏ နည်းလမ်းကို ဘုရားသခင်၏ လက်ဆောင်အဖြစ်၊ ဘုရားသခင်၏ ချစ်ခြင်းနှလုံးသားထဲမှ ထွက်လာသည်ဟု ငြင်းမရနိုင်လောက်အောင် ကြေညာထားသည်။ အကျော်ကြားဆုံး ကျမ်းချက်တစ်ခုတွင် “ဘုရားသခင်သည် လောကီသားတို့ကို အလွန်ချစ်တော်မူသဖြင့်၊ တစ်ပါးတည်းသော သားတော်ကို ပေးသနားတော်မူ၏။ အကြင်သူသည် ထိုသားတော်ကို ယုံကြည်လျှင် ပျက်စီးခြင်းမရှိ၊ ထာဝရ အသက်ကို ရစေခြင်းငှာ ပေးသနားတော်မူခြင်း ဖြစ်သတည်း” ဟု ဖတ်ရသည် (ယောဟန် ၃:၁၆)။ ဤသည်မှာ ရှင်ပေါလု၏စကားနှင့် ကိုက်ညီသည်။ သူ့အတွက် လက်ဝါးကပ်တိုင်းသည် ခရစ်တော်၏ချစ်ခြင်း၏ အတိုင်းအတာ မျှသာမက ဘုရားသခင်ကိုယ်တော်တိုင်၏ ချစ်ခြင်း၏ အတိုင်းအတာလည်း ဖြစ်သည်။ “ခရစ်တော်အားဖြင့် ဘုရားသခင်သည် လောကီသားတို့ကို ကိုယ်တော်နှင့် ပြန်လည်သင့်မြတ်စေတော်မူသည်” (၂ကော ၅:၁၉)။ “ကျွန်ုပ်တို့ အပြစ်သားဖြစ်နေဆဲအချိန်၌ ခရစ်တော် အသေခံခြင်းအားဖြင့် ဘုရားသခင်သည် ကျွန်ုပ်တို့အပေါ် ချစ်ခြင်းမေတ္တာကို ထင်ရှားစေတော်မူသည်” (ရောမ ၅:၈)။ “မိမိသားတော်ကို ကျွန်ုပ်တို့အားလုံးအတွက် မချမ်းသာစေဘဲ အပ်နှံတော်မူခဲ့သည်” (ရောမ ၈:၃၂)။ ရှင်ပေါလုအတွက် အပြစ်သားများအပေါ် ဘုရားသခင်၏ ချစ်ခြင်း၏ နောက်ဆုံးသက်သေ မှာ လက်ဝါးကပ်တိုင်းပင် ဖြစ်သည်။ သို့ရာတွင် တမန်တော်သည် ဘုရားသခင်၏ချစ်ခြင်းနှင့် ခရစ်တော်၏ချစ်ခြင်းကို ခွဲခြားမထားချေ။ နှစ်မျိုးစလုံးကို လက်ဝါးကပ်တိုင်းတွင် တွေ့မြင်ရသည်။ “ယခု ကျွန်ုပ် လူ့ဇာတိခံဘဝ၌ နေထိုင်ရသော အသက်တာကို ကျွန်ုပ်ကို ချစ်၍ ကိုယ်ကိုကိုယ် အပ်နှံတော်မူသော ဘုရားသခင်၏သားတော်ကို ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် နေထိုင်ပါသည်” ဟု တမန်တော်က ရှင်းပြသည် (ဂလာတိ ၂:၂၀)။ “တစ်ဦးတည်းသောသူ အားလုံးအတွက် အသေခံခဲ့သည်ဖြစ်၍ အားလုံးသေကြပြီဟု ကျွန်ုပ်တို့ ယုံကြည်သောကြောင့် ခရစ်တော်၏ချစ်ခြင်းသည် ကျွန်ုပ်တို့ကို ထိန်းချုပ်ထားသည်” (၂ကော ၅:၁၄)။

There is no disputing that the NT proclaims the means of atonement as the gift of God to sinners, proceeding from the loving heart of God. In a most celebrated biblical statement we read that “God so loved the world, that he gave his only Son, that whoever believes in him should not perish but have eternal life” (John 3:16). This agrees with the words of Paul, for whom the cross is not only the measure of the love of Christ but of the love of God Himself: “In Christ God was reconciling the world to himself” (2 Cor. 5:19). “God shows his love for us in that while we were yet sinners Christ died for us” (Rom. 5:8). “He … did not spare his own Son, but gave him up for us all” (Rom. 8:32). For Paul, the final proof of God’s love for sinners was the cross. The apostle does not, however, differentiate between the love of God and the love of Christ. Both are seen in the cross. “The life I now live in the flesh I live by faith in the Son of God, who loved me and gave himself for me,” explains the apostle (Gal. 2:20). “For the love of Christ controls us, because we are convinced that one has died for all; therefore all have died” (2 Cor. 5:14).

 

၅. ဘုရားသခင်၏အမှုတော် ဤထုတ်ပြန်ချက်များက ကယ်တင်ခြင်းအမှုတော်တွင် ခမည်းတော်နှင့် သားတော် လုံးဝတညီတညွတ်တည်း ရှိကြောင်း ထင်ရှားစေသည်။ ဤသည်မှာ ကျွန်ုပ်တို့၏ကယ်တင်ခြင်းသည် ခမည်းတော်ဘုရားသခင်၏ ဂုဏ်အာနုဘော်အားလုံးနှင့်အတူ ကျွန်ုပ်တို့ထံ ရောက်လာကြောင်း သက်သေထူသည်။ ထိုအမှုတော်သည်း အပြည့်အဝ ဘုရားသခင်၏အမှုတော်ပင် ဖြစ်သည်။ လက်ဝါးကပ်တိုင်းသည် ကျွန်ုပ်တို့အတွက် ခရစ်တော်၏ချစ်ခြင်းကို ဖော်ပြသော်လည်း၊ တရားမျှတသော်လည်း ပြစ်ဒဏ်တောင်းဆိုရာတွင် မယိမ်းယိုင်သော ခက်ထန်မာ မတ်သော ခမည်းတော်ထံမှ ပြန်လည်သင့်မြတ်ခြင်းကို ညှစ်ညှစ်ဆစ်ဆစ် ရယူရသည်ဟူသော အတွေးအခေါ်သည် ကျမ်းသစ်ကျမ်း တွေးခေါ်ပုံ၏ ပုံဖျက်ချက်ပင် ဖြစ်သည်။ အပြစ်အပေါ် ဘုရားသခင်၏ဒေါသအမျက်ထွက်ခြင်းတွင် (ရောမ ၁:၁၈; ၂:၅; ကိုယ်တိုင်၊ ၁သက် ၁:၁၀) ပြန်လည်သင့်မြတ်ရန် လိုအပ်ချက်ကို အတိုင်းအထက်ထက် မြင်နိုင်သော်လည်း၊ ပြန်လည်သင့်မြတ်ခြင်းသည် ခမည်းတော်ဘုရားသခင်သည် ကျွန်ုပ်တို့ကို ချစ်သောကြောင့်နှင့် သားတော်အားဖြင့် ကယ်တင်ခြင်းအတွက် ပြင်ဆင်ပေးသောကြောင့် ဖြစ်ပေါ်လာခြင်း ဖြစ်သည်။ ကယ်တင်ခြင်းအစီအစဉ်ကို ခမည်းတော်သာလျှင် စီမံခဲ့ရုံမျှမက သားတော်အထဲတွင် ရှိတော်မူ၍ ထိုအစီအစဉ်ကို ပြီးဆုံးအောင် ဆောင်ရွက်ခဲ့သည်။

5. A Divine Work

These statements make it evident that in the work of salvation the Father and the Son are completely at one. This is important in that it attests that our salvation comes to us with all the majesty of God the Father behind it. It is a divine work in its fullest sense. The idea that the cross expresses the love of Christ for us while He wrings atonement from a stern and unwilling Father, perfectly just but inflexible in insisting on punishment, is a caricature of NT thinking. To some extent, the need for reconciliation may be seen in the wrath of God against sin (Rom. 1:18; 2:5; cf. 1 Thess. 1:10), but the atonement takes place because God the Father loves us and in His Son makes provision for our salvation. Not alone did the Father conceive and initiate the plan of salvation; He was in Christ actually carrying it forward to completion.

 

D. ခရစ်တော်၏ ပြန်လည်သင့်မြတ်စေသော အမှုတော်၊ ကျမ်းသစ်ကျမ်း အဆုံးအမများ ဤနောက်ခံအချက်များအပြင် ကျမ်းသစ်ကျမ်းသည် ခရစ်တော်သည် အပြစ်၏အကျိုးကို ပယ်ရှင်းနိုင်၍ အပြစ်သားကို ဘုရားသခင်နှင့် ပြန်လည်သင့်မြတ်စေနိုင်ပုံကို ရှင်းပြရန် အသုံးအနှုန်းများ၊ ဥပမာများနှင့် သင်္ကေတများ အမျိုးမျိုး သုံးစွဲထားသည်။ ခရစ်ယာန်သမိုင်းနှစ်ထောင်စုနှစ်ပတ်လုံး မည်သည့်နည်းဖြင့် ပြီးမြောက်ခဲ့သည်ကို ရှင်းပြရန် သီအိုရီအမျိုးမျိုး ပေါ်ထွက်လာခဲ့သည်။ တစ်ခုမျှ လူခပ်သိမ်း လက်ခံခြင်းသို့ မရောက်ခဲ့ချေ။ ပြန်လည်သင့်မြတ်ခြင်းနှင့်ပတ်သက်၍ မရှုပ်ထွေးမှုတစ်ခု ရှိနေသည်မှာ ထင်ရှားသည်။ လူသားများသည် မည်သို့အလုပ်လုပ်သည်ကို အပြည့်အဝ နားလည်နိုင်ခြင်း မရှိချေ။ သို့ရာတွင် ကျမ်းစာများတွင် ရှင်းလင်းစွာ ဖော်ပြထားသော အချက်အချို့ ရှိသည်။ ပြန်လည်သင့်မြတ်ခြင်းကို ကျေနပ်ဖွယ် နားလည်မှုတစ်ခုခုသည် ထိုအချက်များကို မဖြစ်မနေ ထည့်သွင်းစဉ်းစားရမည်။

D. Christ’s Atoning Work: The NT Teaching

Besides these background factors, the NT uses several terms, metaphors, and symbols in its attempt to explain how Christ is able to cancel the effects of sin and reconcile the sinner to God. Throughout two thousand years of Christian history various theories have emerged, attempting to explain how this was done. None has succeeded in being universally accepted. Clearly, there is an essential mystery about the atonement: humans cannot fully comprehend how it works. But some points the Scriptures make clear, and any satisfactory understanding of the atonement must reckon with them.

 

၁. ယဇ်ပူဇော်သောအသေခံခြင်း ခရစ်တော်၏ ပြန်လည်သင့်မြတ်စေသော အသေခံခြင်းကို ဓမ္မဟောင်းကျမ်း ယဇ်ပူဇော်ရာစနစ်မှ ယူသော အသုံးအofluraneများဖြင့် မကြာခဖျားစွာ ဖော်ပြထားသည်။ ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် ပြန်လည်သင့်မြတ်ခြင်းကို များသောအားဖြင့် ယဇ်များဖြင့် ရရှိသည်ဟု ဆိုသည် (ထွက်မြောက်ရာ ၂၉:၃၆; ဝတ်ပြုရာ ၄:၂၀; တောလည်ရာ ၁၅:၂၅)။ ထို့ကြောင့် နေ့စဉ်ယဇ် သို့မဟုတ် အဆက်မပြတ် မီးရှို့ယဇ်သည် ကိုယ်စားယဇ်သဘောဖြင့် ယဇ်ပူဇော်ခြင်း၏ အယူအဆကို အပြည့်အဝ ထင်ရှားစေခဲ့သည်။ ဤယဇ်သည် သီးခြားကျူးလွန်မှုတစ်ခုနှင့် ဆိုင်ခြင်း မဟုတ်ဘဲ၊ အပြစ်ရှိသော လူမျိုးတစ်မျိုးအတွက် သန့်ရှင်းသော ဘုရားသခင်ထံ ချဉ်းကပ်ရန် သင့်လျော်သော နည်းလမ်းအဖြစ် ထိန်းသိမ်းထားခြင်း ဖြစ်သည်။ အပြစ်ယဇ်၊ ဒုစရိုက်ယဇ်နှင့် အပြစ်ဖြေရာယဇ်များသည် ဘုရားသခင်၏ပညတ်တော်ကို ထိပါးရာရောက်သော အပြစ်ကို ပြန်လည်ပြုပြင်ရန် လိုအပ်ခဲ့သည် (ကိုယ်တိုင်၊ တန်ခိုးရှင်မြို့တော် I. C. ၃)။ ထိုအမှားကို ပြန်လည်ဖြောင့်မတ်ရမည်။ သို့ရာတွင် ပြန်လည်သင့်မြတ်စေသော အသွေးနှင့်ပတ်သက်၍ “ငါသည် သင်တို့အသက်ကို ပြန်လည်သင့်မြတ်စေခြင်းငှာ ယဇ်ပလ္လင်ပေါ်တွင် ငါပေးထားပြီဟု ဆိုသည်” (ဝတ်ပြုရာ ၁၇:၁၁)။ ယဇ်များသည် အပြစ်သားများ၏ ကိုယ်ပိုင်ရွေးနုတ်ခြင်းအတွက် ကိုယ်ပိုင်နည်းလမ်း မဟုတ်ချေ။ ၎င်းတို့သည် ဘုရားသခင်က စီမံပေးထားပြီး ပဋိညာဉ်နှင့် ပဋိညာဉ်ကျေးဇူးတော်အတွင်း လည်ပတ်ခဲ့သည်။ ယဇ်ပူဇော်သောအရာတွင် မည်သည့်အရာမျှ ကိုယ်ပိုင်တန်ဖိုးဖြင့် ပြန်လည်သင့်မြတ်ခြင်း မရရှိခဲ့ချေ။ ဘုရားသခင်က ခန့်ထားတော်မူသော နည်းလမ်းဖြစ်သောကြောင့် ပြန်လည်သင့်မြတ်ခြင်း ရရှိခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ ယဇ်ပူဇော်သောအရာများသည် အပြစ်ကင်းပြီး ချို့ယွင်းချက်မရှိရမည် (ဝတ်ပြုရာ ၁:၃; တရားဟော ၁၅:၂၁)၊ ပြီးပြည့်စုံမှု လိုအပ်ကြောင်း ဖော်ပြသည်။ ပြန်လည်သင့်မြတ်ခြင်းကို တစ်ခုတည်းသော လုပ်ရပ်တွင် ကန့်သတ်ရန် မကြိုးစားသော်လည်း၊ ယဇ်ပူဇော်သောအရာ၏ အသေခံခြင်းသည် အရေးကြီးဆုံးပင် ဖြစ်သည်ကို သံသယဖြစ်စရာ မရှိချေ (ဝတ်ပြုရာ ၁:၅; ၃:၂; ၄:၄)။ ယဇ်ပူဇော်ရာဓလေ့ထုံးတမ်းတွင်ပင် ဤအချက်ကို ထပ်မံဖော်ပြထားသည်။ နေ့စဉ်ယဇ်ကို ဓမ္မဟောင်းကျမ်း အခြေအနေတွင် အပြစ်အတွက် သေခြင်းသည် ပြစ်ဒဏ်ဖြစ်ကြောင်း အသိအမှတ်ပြုထားသည် (က၊ မြန် ၂:၁၆၊ ၁၇; ယေဇကျေလ ၁၈:၄၊ ၂၀)၊ သို့ရာတွင် ဓမ္မဟောင်းကျမ်း၏ ဘုရားသခင်သည် နောင်တရသော လူမျိုးကို ယဇ်ပူဇော်သောအရာ၏ အသေခံခြင်းသည် အပြစ်သား၏ အသေခံခြင်းကို အစားထိုးမည်ဟု ကျေးဇူးတော်ဖြင့် မိန့်တော်မူခဲ့သည်။ ဤဆက်စပ်မှုသည် အလွန်ရှင်းလင်းသောကြောင့် ကျမ်းသစ်ကျမ်းတွင် ဟေဗြဲဩဝါဒစာသည် “အသွေးမသွန်းလျှင် အပြစ်ဖြေခြင်း မရှိ” ဟု အနှစ်ချုပ်ပြုနိုင်ခဲ့သည် (ဟေဗြဲ ၉:၂၂)။

1. A Sacrificial Death

Not surprisingly, the atoning death of Christ is expressed frequently in terms taken from the OT sacrificial system. In the OT atonement it is usually said to be obtained by sacrifices (Ex. 29:36; Lev. 4:20; Num. 15:25). Thus, the daily sacrifice or continual burnt offering seems most perfectly to have embodied the sacrificial idea through its vicarious character. This offering was not related to any particular transgression, but was maintained as the appropriate means for a sinful people to approach a holy God. The guilt, sin, and trespass offerings were necessary to atone for the sin that inherently was an offense against God’s law, hence against God Himself (see Sanctuary I. C. 3). This offense had to be set right. Yet it is written of the atoning blood, “I have given it for you upon the altar to make atonement for your souls” (Lev. 17:11). The sacrifices were not the sinners’ expedient remedy for their own redemption; they were designed by God and operated within the sphere of the covenant and covenantal grace. Nor did any value inherent in the sacrificial victim secure the atonement. Atonement was secure because the sacrifice was the divinely appointed way to obtain it. The victims were to be unblemished (Lev. 1:3; Deut. 15:21), denoting the necessity of perfection. Without attempting to confine the atonement to a single act, we cannot doubt that the death of the victim was the important thing (Lev. 1:5; 3:2; 4:4). This is again indicated in the general character of the sacrificial rite itself. The daily sacrifice was carried out in the OT context that recognizes that death is the penalty for sin (Gen. 2:16, 17; Eze. 18:4, 20), yet the God of the OT graciously told His penitent people that the death of a sacrificial victim would substitute for the death of the sinner. So clear is this connection that in the NT, the Epistle to the Hebrews can sum it up by declaring that “without the shedding of blood there is no forgiveness of sin” (Heb. 9:22).

 

ထိုအချိန်တူတွင် ကျမ်းသစ်ကျမ်းသည် ဓမ္မဟောင်းကျမ်း၏ ယဇ်များသည် အပြစ်ဖြေခြင်း၏ မူလဇစ်မြစ် မဟုတ်ကြောင်း အခိုင်အမာ ဆိုသည်။ ဟေဗြဲဩဝါဒစာသည် ၎င်းတို့၏ မလုံလောက်မှုကို အထူးသဖြင့် ထောက်ပြရန် စိုးရိမ်ထားသည်။ ၎င်းတို့သည် ယဇ်ပူဇော်သူ၏ အသိတရားမှ အပြစ်ကို စင်ကြယ်စေနိုင်ခြင်း မရှိချေ။ ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးအချိန်တိုင်အောင် စည်းမျဉ်းမျှသာ ဖြစ်သည် (ဟေဗြဲ ၉:၆–၁၀)၊ ထိုအခြေအနေတွင် ခရစ်တော်၏ လူဇာတိခံယူခြင်းကို ရှင်းရှင်းရှင်း ရည်ညွှန်းခြင်း ဖြစ်သည်။ သက်ရှိတိရစ္ဆာန်မျှသာ ပူဇော်ခဲ့ခြင်း (ဟေဗြဲ ၁၀:၄) နှင့် ယဇ်များကို ထပ်ခါတလဲလဲ ပူဇော်ရခြင်း (အခန်း ၁၊ ၂) တို့က ပြန်လည်သင့်မြတ်နိုင်ခြင်း မရှိကြောင်း လုံလောက်စွာ ထင်ရှားသည်။ ဟေဗြဲဩဝါဒစာသည် ယေရှုတွင် ဓမ္မဟောင်းကျမ်း ယဇ်စနစ်၏ ပြည့်စုံခြင်းနှင့် တိုးချဲ့ခြင်းကို တွေ့ရှိသည်။ ထို့ကြောင့် ကောင်းကင်တန်ဆောင်းရှိ ဓလေ့ထုံးတမ်းများသည် “ယခုခေတ်အတွက် သင်္ကေတပင်” ဖြစ်သည် (ဟေဗြဲ ၉:၉)၊ ခရစ်တော်ကြွလာခြင်းတိုင်အောင် (အခန်း ၁၀)၊ “ယုံကြည်ခြင်းထင်ရှားလာမည့်အချိန်တိုင်အောင်” (ဂလာတိ ၃:၂၃; ကိုယ်တိုင်၊ ဟေဗြဲ ၁၃:၁၁၊ ၁၂)။

At the same time, the NT asserts that the sacrifices of old were not, as such, the root of the remission of sins. In fact, Hebrews shows great concern to point out their inadequacy, except as types. They could not cleanse the conscience of the worshiper from guilt, but were mere ordinances set forth until a time of reformation (Heb. 9:6–10), a clear reference, in the context, to Christ’s incarnation. The fact that mere animals were offered (Heb. 10:4) and that the offerings had to be repeated (verses 1, 2) shows clearly enough their inability to atone. The Epistle to the Hebrews finds in Jesus fulfillment and extension of the OT sacrificial system. Thus we read that the ritual services of the earthly sanctuary were “symbolic for the present age” (Heb. 9:9, parabolē), until Christ’s coming (verse 10), “until faith should be revealed” (Gal. 3:23; cf. Heb. 13:11, 12).

 

ခရစ်တော်၏အသေခံခြင်းသည် အပြစ်အတွက် ယဇ်ဖြစ်သည်ဟု ကျမ်းသစ်ကျမ်း ရေးသားသူများ ရှင်းပြသည်။ ယောဟန်နှစ်ခြင်းဆရာသည် ယေရှု၏အမှုတော် အစတွင် ထိုသခင်ကို ယဇ်အဖြစ် မြင်ခဲ့သည်။ “ကြည့်လော့၊ လောကီသား၏အပြစ်ကို ပယ်ရှားတော်မူသော ဘုရားသခင်၏သိုးသငယ်ကို” (ယောဟန် ၁:၂၉)။ ပိုမိုတိကျစွာဆိုရလျှင် ရှင်ပေါလုသည် ခရစ်တော်၏အသေခံခြင်းကို ယဇ်အဖြစ် ရှုမြင်ခဲ့သည်။ “ခရစ်တော်၊ ကျွန်ုပ်တို့၏ ပသခါသိုးသငယ်ကို ယဇ်ပူဇော်ပြီးပြီ” (၁ကော ၅:၇)။ ထိုသခင်သည် ရန်သူများ ဖျက်ဆီးရန် ကြံစည်သောကြောင့် အသေမခံခဲ့ချေ။ “ကျွန်ုပ်တို့၏ ကျူးလွန်ခြင်းကြောင့် အသေခံရသည်” (ရောမ ၄:၂၅)။ အပြစ်များအတွက် အသေခံရန် လာခဲ့သည်၊ “မွှေးကြိုင်သော ယဇ်နှင့် ဘုရားသခင်ထံ ပူဇော်သက္ကာဖြစ်သည်” (ဧဖက် ၅:၂)။ မိမိအသွေးတော်ကို “များစွာသောသူတို့အတွက် အပြစ်ဖြေခြင်းငှာ သွန်းလောင်းတော်မူခဲ့သည်” (မဿဲ ၂၆:၂၈)။ ဟေဗြဲဩဝါဒစာသည် ခရစ်တော်၏အမှုတော်ကို ဓမ္မဟောင်းကျမ်း တန်ခိုးရှင်မြို့တော် အမှုတော်များနှင့် နှိုင်းယှဉ်ပြီး ကောင်းကင်တန်ဆောင်းထဲသို့ ဝင်ရောက်၍ ဆိတ်သငယ်နှင့် နွားပြေးအသွေး မဟုတ်ဘဲ မိမိကိုယ်တော် အသွေးတော်ဖြင့် ပူဇော်၍ ထာဝရ ရွေးနုတ်ခြင်းကို ရရှိစေတော်မူသော ယဇ်ပုရောဟိတ်မင်းအဖြစ် ဖော်ပြထားသည် (ဟေဗြဲ ၉:၁၂)။

The death of Christ, explain the NT writers, is a sacrifice for sin. John the Baptist, at the beginning of Jesus’ ministry, saw Him in the role of a sacrifice: “Behold, the Lamb of God, who takes away the sin of the world” (John 1:29). More specifically, Paul viewed Christ’s death as sacrificial: “Christ, our paschal lamb, has been sacrificed” (1 Cor. 5:7). He did not die because He was unable to resist enemies who conspired to destroy Him. He “was put to death for our trespasses” (Rom. 4:25); He came to die for our sins, “a fragrant offering and sacrifice to God” (Eph. 5:2). His blood was “poured out for many for the forgiveness of sins” (Matt. 26:28). The book of Hebrews, again likening the work of Christ to the OT sanctuary services, depicts Him as the high priest who entered the heavenly tabernacle to offer a sacrifice, “not the blood of goats and calves, but his own blood, thus securing an eternal redemption” (Heb. 9:12).

 

ခရစ်တော်၏အသွေးတော်ကို မကြာခါး ရည်ညွှန်းခြင်းများသည်လည်း ယဇ်အသေခံခြင်းကို ညွှန်ပြသည်။ ရှင်ပေါလုသည် ခရစ်တော်၏အသေခံခြင်းကို နီးပါး မကြာခါး ပြောဆိုသလောက် ခရစ်တော်၏အသွေးတော်ကို ပြောဆိုသည်။ “ယခု ကျွန်ုပ်တို့သည် မိမိအသွေးတော်အားဖြင့် တရားမျှတခြင်းသို့ ရောက်ကြပြီ” (ရောမ ၅:၉)၊ “မိမိအသွေးတော်အားဖြင့် ပြန်လည်သင့်မြတ်ခြင်း ရှိသည်” (ရောမ ၃:၂၅)၊ “ထိုသခင်၌ မိမိအသွေးတော်အားဖြင့် ရွေးနုတ်ခြင်း ရှိသည်” (ဧဖက် ၁:၇)၊ “ခရစ်တော်၏အသွေးတော်အားဖြင့် ဘုရားသခင်ထံ ကပ်လျက် ရှိကြသည်” (ဧဖက် ၂:၁၃)၊ ခရစ်တော်သည် လက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ်ရှိ မိမိအသွေးတော်အားဖြင့် ငြိမ်သက်ခြင်းကို ပြုလုပ်၍ အရာအားလုံးကို ကိုယ်တော်နှင့် ပြန်လည်သင့်မြတ်စေတော်မူသည် (ကောလောသီ ၁:၂၀)။

The frequent references to Christ’s blood are likewise suggestive of a sacrificial death. Paul, who speaks of the blood of Christ almost as often as he refers to His death, writes that “we are now justified by his blood” (Rom. 5:9); that there is “expiation by his blood” (Rom. 3:25); that “in him we have redemption through his blood” (Eph. 1:7); that we are brought near to God “in the blood of Christ” (Eph. 2:13); that Christ has reconciled all things to Himself “making peace by the blood of his cross” (Col. 1:20).

 

ဤထုတ်ပြန်ချက်များနှင့် ယေရှုကိုယ်တော်တိုင် မိမိအသွေးတော်ကို “ပဋိညာဉ်အသွေး၊ များစွာသောသူတို့အတွက် သွန်းလောင်းသော အသွေး” ဟု ရည်ညွှန်းခြင်း (မာကု ၁၄:၂၄) သို့မဟုတ် ရှင်ပေတရု၏ “ချို့ယွင်းချက်မရှိ၊ အစွန်းအအရောက်မရှိသော သိုးသငယ်နှင့်တူသော ခရစ်တော်၏ အဖိုးတန်အသွေး” (၁ပေ ၁:၁၉) ဟူသော စကားများသည် အသွေးဟူသည် ပြင်းထန်စွာ ယူဆောင်ခံရသော အသက်ကို ဆိုလိုကြောင်း၊ ဤကိစ္စတွင် ယဇ်အဖြစ် ပူဇော်သော အသက်ကို သတိပေးနေသည်။ အချို့က ဓမ္မဟောင်းကျမ်းအချို့အခန်းများတွင် (အထူးသဖြင့် က၊ မြန် ၉:၄–၆; တရားဟော ၁၂:၂၃) အသွေးသွန်းလောင်းခြင်းသည် ယေရှုလွှတ်ပေးသော အသက်၏ သင်္ကေတသာဖြစ်၍ အသက်ကို ယဇ်အဖြစ် အပ်နှံရန် မလိုဟု ငြင်းဆိုကြသည်။ သို့ရာတွင် သက်သေအထောက်အထားများသည် ဤအဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်ကို ထောက်ခံပုံ မပေါ်ချေ။ ကျမ်းစာထုတ်ပြန်ချက်များတွင် အသွေးကို အသက်နှင့် အတူတူပင် သတ်မှတ်ထားကြောင်း သံသယဖြစ်စရာ အနည်းငယ်မျှ မရှိချေ။ သို့ရာတွင် ယဇ်နှင့်ဆက်စပ်၍ အသွေးဟူသည် မည်သည့်အဓိပ္ပာယ်ရှိသနည်း။ အများဆုံး ကိုးကားသော ဝတ်ပြုရာ ၁၇:၁၁ တွင် ဘုရားသခင်က “ငါသည် သင်တို့အသက်ကို ပြန်လည်သင့်မြတ်စေခြင်းငှာ ယဇ်ပလ္လင်ပေါ်တွင် အသက်ကြောင့် အသွေးသည် ပြန်လည်သင့်မြတ်စေသည်ဟု ငါပေးထားပြီ” ဟု မိန့်တော်မူသည်။ ယဇ်ပလ္လင်ပေါ်တွင် အသွေးထားရှိရန် အသေခံခြင်း လိုအပ်သည်။ အသက်ကို စွန့်လွှတ်ခြင်းဟု နားလည်သည်။ ထို့ပြင် ဟေဗြဲဩဝါဒစာသည် ဓမ္မဟောင်းကျမ်း ယဇ်ဓလေ့များနှင့်ပတ်သက်၍ မှတ်ချက်ပေးရာတွင် “ခရစ်တော်၏အသွေး” ကို “ရွေးနုတ်သော အသေခံခြင်း ဖြစ်ပေါ်ခဲ့သည်” ဟူသော စာပိုဒ်နှင့် ဆက်စပ်ထားသည် (ဟေဗြဲ ၉:၁၄၊ ၁၅)။ ထို့ကြောင့် ယဇ်အဓိပ္ပာယ်တွင် အသွေးသည် အသက်သာမက အသေခံခြင်းကို ထည့်သွင်းထားကြောင်း အလေးပေးသည်။ အသွေးဟူသော အယူအဆသည် အသေခံခြင်းထက် ပိုမိုအဓိပ္ပာယ်ရှိသည်ဟု ထင်မှတ်ရသည်။ အသက်နှင့် အသေခံခြင်း နှစ်မျိုးလုံးကို အာရုံစိုက်စေသည်။

These statements, as well as Jesus’ own references to His blood as the “blood of the covenant, which is poured out for many” (Mark 14:24), or Peter’s to the “precious blood of Christ, like that of a lamb without blemish or spot” (1 Peter 1:19), remind us that blood means life violently taken away, in this case offered in sacrifice. Some have contested this view on the ground that in some OT passages (more particularly Gen. 9:4–6; Deut. 12:23) the shedding of blood is only symbolic of the life released by Jesus and does not imply that His life must be given as a sacrifice. The evidence, however, does not seem to support this interpretation. There is little doubt that these biblical statements establish that blood was identified with life. But what specific meaning does this have in connection with sacrifice? In Leviticus 17:11, the most often quoted statement, God states that “I have given it for you upon the altar to make atonement for your souls; for it is the blood that makes atonement, by reason of the life.” For blood to be placed on the altar required death, understood as the giving up of life. Moreover, the Epistle to the Hebrews, in its comments on OT sacrificial rites, links “the blood of Christ” with the clause “a death has occurred which redeems” (Heb. 9:14, 15), thus underlining that blood in a sacrificial sense means more than life, although the latter is clearly included. The concept of blood strikes one as more meaningful than death. It draws attention to life as well as death.

 

၂. အစားသေခြင်း (Vicarious Death)

ယေရှုခရစ်သည် “ကျွန်ုပ်တို့အတွက်” အသေခံတော်မူသည် (၁ သက် ၅:၁၀)။ ရန်သူများ၏လက်ချက်ဖြင့် သို့မဟုတ် ကိုယ်တိုင်အပြစ်ကြောင့် သေဆုံးခြင်းမျှသာ မဟုတ်ပါ။ အထူးသဖြင့် ကျွန်ုပ်တို့အတွက်သာ အသေခံတော်မူခြင်းဖြစ်သည်။ “ကျွန်ုပ်တို့သည် အပြစ်သားဖြစ်ကြသေးသည့်တိုင် ခရစ်တော်သည် ကျွန်ုပ်တို့အတွက် အသေခံတော်မူ၏” (ရော ၅:၈)။ ကိုယ်တော်သည် “ကျွန်ုပ်တို့အတွက်” ကိုယ်ကိုကိုယ် အပ်နှံတော်မူ၍ (ဧဖက် ၅:၂)၊ “ကျွန်ုပ်တို့အတွက်” ကျိန်ခြင်းခံဖြစ်တော်မူသည် (ဂလာ ၃:၁၃)။ ခရစ်တော်သည် ကျွန်ုပ်တို့၏ ကိုယ်စားလှယ်ဖြစ်တော်မူသည်။ ထိုအကြောင်းကို ရှင်ပေါလုက ၂ ကောရိန္သု ၅:၁၄ တွင် တိုတိုရှင်းရှင်း ဖော်ပြထားသည်– “တစ်ပါးတည်းသောသူသည် လူတိုင်းအတွက် အသေခံပြီးသောကြောင့် လူတိုင်းလည်း သေပြီဟု မှတ်ရ၏”။ ကိုယ်စားလှယ်၏အသေခံခြင်းကို ထိုသူအတွက် ကိုယ်တိုင်သေသည်ဟု ယူဆ၏။ သို့သော် “ကိုယ်စားလှယ်” ဆိုသည့်စကားသည် အဓိပ္ပာယ်ကျယ်လည်းကျယ်နိုင်၊ ကျဉ်းလည်းကျဉ်းနိုင်သည်။ ပိုမိုတိကျစွာ ဖော်ပြရန်လိုအပ်သည်။ အပြစ်မရှိတော်မူသော ခရစ်တော်သည် အပြစ်၏အကျိုးဆက်နှင့် ဒဏ်ခံခြင်းကို လာရောက်ခံစားတော်မူသည်ဆိုလျှင်၊ ကိုယ်တော်သည် ကျွန်ုပ်တို့အတွက် သက်သေခံရုံသာ (“ကျွန်ုပ်ကောင်းစားရန်” သို့မဟုတ် “ကျွန်ုပ်အကျိုးအတွက်”) မဟုတ်ဘဲ၊ ကျွန်ုပ်တို့နေရာတွင် အစားသေတော်မူသည်ဟူသော နိဂုံးသို့ ရောက်ရခြင်းသည် ခက်ခဲလိမ့်မည် မဟုတ်ပေ။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် ကိုယ်တော်၏အသက်တာ၊ အသေခံခြင်းကြောင့် ကျွန်ုပ်တို့သည် ထပ်မံသေရန် မလိုတော့ပေ။

2. A Vicarious Death

Jesus Christ “died for us” (1 Thess. 5:10). He did not die merely by the hands of His enemies or as the result of His own sin or guilt. He died specifically for us. “While we were yet sinners, Christ died for us” (Rom. 5:8). He gave Himself “for us” (Eph. 5:2) and became a curse “for us” (Gal. 3:13). Christ was our representative, as succinctly expressed by Paul in 2 Corinthians 5:14: “One has died for all; therefore all have died.” The death of the representrative counts as the death of those He represents. But “representative” is a term that may mean much or little. It needs to be made more precise. If indeed Christ, sinless as He was, came to share the awful weight and penalty of sin, it is difficult to avoid the conclusion that He died not only “for me” (“for my sake” or “in my behalf”) but also “in my stead,” especially since because of His life and death I need no longer die.

 

အချို့သူများက အစားသေခြင်း (substitution) ဟူသော အဟောင်းစကားလုံးကို လုံးဝငြင်းပယ်ကြသည်မှာ လျှို့ဝှက်ချက်မဟုတ်ပေ။ အကြောင်းမှာ ထိုစကားသည် လွဲမှားသော၊ မှားယွင်းသော အဓိပ္ပာယ်များ လွန်စွာဆောင်ထားသည်ဟု ယူဆ်ကြခြင်းကြောင့်ဖြစ်သည်။ သို့သော် ကျမ်းချက်အများအပြားက ခရစ်တော်၏အသေခံခြင်းတွင် ကိုယ်တိုင်နေရာယူခဲ့သည်ဟု ရှင်းရှင်းညွှန်ပြနေသည်။ ရှင်မဿဲနှင့် ရှင်မာကု ခရစ်ဝင်ကျမ်းနှစ်ခုလုံးတွင် ယေရှု၏နာမည်ကြီး ဖြေရွေးစကား– “လူသားသည် အမှုတာရန်မဟုတ်၊ အမှုတာရန်လာသည်။ မိမိအသက်ကို အများအတွက် ဖြေရွေးစရာငွေ [lytron anti pollōn] အဖြစ် အပ်နှံရန် လာသည်” (မဿဲ ၂၀:၂၈၊ မာကု ၁၀:၄၅) ဟူ၍ တွေ့ရသည်။ “ဖြေရွေးစရာငွေ” (lytron) ဆိုသည်မှာ အကျဉ်းထောင်မှ လွတ်မြောက်စေရန် ပေးရသောငွေ၊ လူတစ်ဦးအတွက် အလဲအလှယ်ပေးရသောငွေကို ဆိုလိုသည်။ ထိုစကားသည် အစားထိုးခြင်းကို ရှင်းရှင်းညွှန်ပြသည်။ “anti” ဟူသော စကားလည်း အဓိကအားဖြင့် “အစား”၊ “နေရာတွင်” ဟု အဓိပ္ပာယ်ရသည်။ အသေခံခြင်းတွင် ယေရှုသည် ကျွန်ုပ်တို့နေရာကို ယူတော်မူပြီး၊ အပြစ်သားများနှင့် တစ်သားတည်းဖြစ်အောင် ကိုယ်တော်ကိုယ်တိုင် ခွဲမချင်း ဆင်းသက်တော်မူသည်။ ထိုခွဲမချင်းဆင်းသက်ခြင်းကြောင့်ပင် ကိုယ်တော်၏ဝိညာဉ်တော်သည် ကြောက်ရွံ့တုန်လှုပ်တော်မူခဲ့သည် (မဿဲ ၂၆:၃၆–၃၉၊ ၄၂–၄၄၊ လု ၂၂:၄၁–၄၄)။ ထို့ကြောင့်ပင် ကိုယ်တော်သည် လက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ်တွင် “အိုဘုရားသခင်၊ အိုဘုရားသခင်၊ အဘယ်ကြောင့် ကျွန်ုပ်ကို စွန့်ပစ်တော်မူသနည်း” ဟု အော်ဟစ်တော်မူခဲ့ခြင်းဖြစ်သည် (မာကု ၁၅:၃၄)။ အဘယ်ကြောင့် ယေရှုသည် အသေခံခြင်းကို စဉ်းစားရင်း အလွန်ဆိုးဝါးစွာ ကြောက်ရွံ့တုန်လှုပ်ရသနည်း။ ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ညှင်းပန်းနှိပ်စက်ခြင်းကို ကြောက်ခြင်းလော။ ကိုယ်တော့်ထက် သာမန်လူပင် များစွာတို့သည် အသေကို တည်ကြည်စွာ ရင်ဆိုင်ခဲ့ကြပြီးဖြစ်သည်။ ကိုယ်တော်ကြောက်ရွံ့တော်မူခဲ့သည်မှာ သာမန်အသေမဟုတ်၊ အပြစ်သားများ၏အသေ၊ အပြစ်မရှိတော်မူသော်လည်း ခမည်းတော်နှင့် ခွဲချင်းခံရ၍ စွန့်ပစ်ခြင်းကို ခံစားရမည့် အသေဖြစ်သည်။ ရှင်ပေါလုက ထိုအကြောင်းကို ၂ ကောရိန္သု ၅:၂၁ တွင် ရည်ညွှန်းသည်– “အပြစ်မသိတော်မူသောသူကို ကျွန်ုပ်တို့အကျိုးအတွက် အပြစ်ဖြစ်စေတော်မူ၍၊ ကျွန်ုပ်တို့သည် ကိုယ်တော်နှင့်အတူ ဘုရားသခင်၏တရားမျှတခြင်းဖြစ်ကြရန် ဖြစ်သည်”။ ခရစ်တော်သည် အရင်က မဖြစ်ဖူးသောအရာဖြစ်လာတော်မူသည်။ နားမလည်နိုင်သော နည်းဖြင့် ကိုယ်တိုင်သေရမည့်သူများ၏နေရာကို ယူတော်မူသည်ဟု ဆိုလိုခြင်းဖြစ်သည်။ ရှင်ပေါလုသည် ယေရှုသည် အပြစ်သားဖြစ်သည်ဟု မဆိုလိုပါ။ သို့သော် ဘုရားသခင်သည် အပြစ်သားများကို မျက်နှာမူသည်နှင့်အတူတူ ကိုယ်တော်ကို မျက်နှာမူသည်ဟု တတ်နိုင်သမျှ နီးကပ်စွာ ဖော်ပြထားသည်။

It is, of course, no secret that some reject out of hand the older language of substitution on the ground that it is too heavily laden with misleadings, even false connotations. Yet a variety of NT statements indicates that in His death Christ did indeed take our place. In two of the Synoptic Gospels one can find Jesus’ well-known ransom saying, “the Son of man came not to be served but to serve, and to give his life as a ransom [lytron] for many [anti pollōn]” (Matt. 20:28; see also Mark 10:45). “Ransom” is what is paid to free from captivity, a sum given in exchange, usually for a person. The term clearly suggests substitution. So does anti (translated “for”), a preposition which essentially means “instead of,” “in the place of.” In His death Jesus took our place, identifying Himself with sinners. From this identification, nevertheless, His soul shrank (Matt. 26:36–39, 42–44; Luke 22:41–44). This gives meaning to His cry of dereliction, “My God, my God, why hast thou forsaken me?” (Mark 15:34). Why should Jesus be in an agony as He contemplated death? Was it fear of the torture He was undergoing? Many lesser than He have faced death calmly. What He shrank away from was not death as such, but the death that was the death of sinners, that death in which He, the Sinless One, would experience the horror of being separated from the Father, forsaken by Him. To this Paul seems to have referred when he wrote that God, “for our sake [hyper], … made him to be sin who knew no sin, so that in him we might become the righteousness of God” (2 Cor. 5:21). Christ became something which He had not been. It must mean that in an unfathomable way He took the place of those who would themselves otherwise suffer death. The apostle did not want to say that Jesus was a sinner, but he went as near as possible, conveying the thought that God regarded Him in the same way as He regarded sinners.

 

“ဖြေရွေးစရာငွေ” (lytron) ဆိုသည်မှာ ကျမ်းစာချက်များစွာတွင် တွေ့ရသော စကားလုံးတစ်စုဖြစ်၍ များသောအားဖြင့် “ဖြေရွေးခြင်း” သို့မဟုတ် “ရွေးနှုတ်ခြင်း” ဟု ဘာသာပြန်ဆိုထားသည် (ရော ၃:၂၄၊ ဧဖက် ၁:၇၊ တိ ၂:၁၄၊ ဟေဗြဲ ၉:၁၂၊ ၁၅၊ ၁ ပေ ၁:၁၈-၁၉)။ ထိုစကားများ၏ မူလအဓိပ္ပာယ်မှာ “ဖြေရွေးခြင်း” ဖြစ်ပြီး သက်သေခံရုံမျှသာ မဟုတ်ပါ။ အစားသေခြင်း (vicarious/substitutionary) နှင့် ဖြေရွေးခြင်းသည် လက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ်တွင် ဖြစ်ပျက်ခဲ့သည်ကို ပဌမခေတ် ယုံကြည်သူများအား ရှင်းပြရန် ကျမ်းစာရေးသူများ ရွေးချယ်သုတင်ခဲ့သော ဖော်ပြချက်တစ်ခုဖြစ်သည်။ ရှင်ပေါလုသည် ထိုအတူတူပင် အကြိမ်ကြိမ် ထပ်ကာထပ်ကာ ဖော်ပြသည်။ သို့သော် အများစုတွင် “anti” အစား “hyper” ဟူသော စကားကို သုံးသည်။ “hyper” သည် များသောအားဖြင့် “အတွက်”၊ “အကျိုးအတွက်” ဟု ကိုယ်စားပြုသည်။ သို့သော် အချို့နေရာတွင် “အစား” ဟူသော “anti” နှင့် နီးကပ်လာသည် (၂ ကောရိန္သု ၅:၁၅၊ ၁ တိ ၂:၆)။ ထို့ကြောင့် ခရစ်တော်သည် ကျွန်ုပ်တို့အကျိုးအတွက်လည်းကောင်း၊ ကျွန်ုပ်တို့နေရာတွင်လည်းကောင်း အသေခံတော်မူသည်။ အမှန်မှာ ရှင်ပေါလုက “ခရစ်တော်သည် လူတိုင်းအတွက် အစားဖြေရွေးငွေ [antilytron hyper pantōn] အဖြစ် ကိုယ်ကိုကိုယ် အပ်နှံတော်မူ၏” (၁ တိ ၂:၆) ဟု ဆိုရာတွင် “ဖြေရွေးငွေ” ဟူသော စကားသည် အဓိကအဓိပ္ပာယ်ရှိသည်။ ဤနေရာတွင် “anti” နှင့် “hyper” ကို တွဲသုံးထားသည်။ “antilytron” ဆိုသည်မှာ “အစားဖြေရွေးငွေ” ဟု အဓိပ္ပာယ်ရပြီး၊ ခရစ်တော်၏အသေခံခြင်းကို အခြားသူများ၏နေရာတွင် ပြုတော်မူသော အမှုဟု အတည်ပြုထောက်ပြထားသည်။

“Ransom” (lytron) is part of a word group found in several NT passages, usually translated “to redeem” or “redemption,” as in Romans 3:24; Ephesians 1:7; Titus 2:14; Hebrews 9:12, 15; 1 Peter 1:18, 19. “Ransoming,” rather than “deliverance,” is the essential meaning of these sayings. A “ransoming” and vicarious (substitutionary), death is one description chosen by the NT writers to explain to the early believers what happened at the cross. Paul addresses the same thought time and again, though in most instances he uses the preposition hyper rather than anti. Hyper is generally used in the representative sense of “for” or “on behalf of,” though it sometimes borders on anti, “instead of,” as, for instance, in 2 Corinthians 5:15 and 1 Timothy 2:6. So Christ died on our behalf and in our place. In fact, “ransom” has its true and proper sense in Paul when the apostle comments that Jesus “gave himself as a ransom [antilytron] for all [hyper]” (1 Tim. 2:6), a statement reminiscent of the ransom passage in both Matthew and Mark. Here anti and hyper are used side by side. Noteworthy also is the fact that in this statement the word lytron is compounded with anti. The force of this combined word meaning “substitute-ransom” attests that the passage points to an interpretation of the death of Christ perceived as an act undertaken by Jesus in the place of others.

 

အစားထိုးခြင်းအယူအဆသည် ၁ ပေတရု ၂:၂၄ တွင်လည်း ထင်ရှားသည်– “ကိုယ်တော်သည် ကျွန်ုပ်တို့၏အပြစ်များကို ကိုယ်တိုင်လက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ်တွင် ထမ်းပိုးတော်မူ၏”။ ထိုနည်းတူ ဟေဗြဲ ၉:၂၈ တွင် “ခရစ်တော်သည် လူများ၏အပြစ်ကို ထမ်းပိုးရန် တစ်ကြိမ်တည်းဖြင့် ပူဇော်ခြင်းခံရ၏” ဟု ဆိုသည်။ ဤသည်မှာ အပြစ်သားများအနှောင့်အယှက်ကို သည်းခံရုံမျှ မဟုတ်ပါ။ “အပြစ်ကို ထမ်းပိုးခြင်း” ဟူသော အဓိပ္ပာယ်ကို ဓမ္မဟောင်းကျမ်းချက်များစွာတွင် ရှင်းပြထားပြီး၊ အပြစ်၏ဒဏ်ကို ထမ်းရွက်ခြင်းကို ဆိုလိုသည် (ယေဇ ၁၈:၂၀၊ တော ၁၄:၃၄)။ ခရစ်တော်၏ အပြစ်ထမ်းပိုးခြင်းသည် ကျွန်ုပ်တို့၏ဒဏ်ကို ထမ်းရွက်ခြင်းကို ရည်ညွှန်းခြင်းဖြစ်သည်။

The substitutionary concept is also evident in 1 Peter 2:24: “He himself bore our sins in his body on the tree.” Likewise in Hebrews 9:28, which speaks of Christ as “having been offered once to bear the sins of many.” This is not to be understood to mean merely that Jesus put up with the frustrations and difficulties involved in living among sinful people. The meaning of “bearing sin” is made clear by several OT passages where the context shows that bearing sins means bearing their penalty. Thus God is recorded as saying, “The soul that sins shall die. The son shall not suffer for [Heb. “bear”] the iniquity of the father, nor the father suffer for [Heb. “bear”] the iniquity of the son; … the wickedness of the wicked shall be upon himself” (Eze. 18:20). Likewise in Numbers 14:34, Israel’s 40 years of wandering in the wilderness is described as the bearing of the penalty of their sin of rebellion against God. Christ’s bearing of our sins is a reference to His bearing our penalty.

 

ဤသို့ သက်သေခံချက်များစွာရှိနေသည်ကို ကြည့်ခြင်းအားဖြင့် ခရစ်တော်၏အသက်တာနှင့် အသေခံခြင်းကို ရှင်းပြရာတွင် အစားသေခြင်း (substitution) သည် ကျမ်းသစ်ကျမ်းတွင် အသုံးပြုထားသော နည်းလမ်းတစ်ခုဖြစ်သည်ဟု ငြင်းဆိုရန် ခက်ခဲလှသည်။

In the face of this imposing body of evidence it seems difficult to deny that substitution is one approach adopted by the NT to explain the work, that is the life and death, of our Lord Jesus Christ.

 

 

၃. ဖြေဆီခြင်း-ဒေါသလျှော့ခြင်းအတိုင်းအတာ

ခရစ်တော်၏သေခြင်းတွင် ဖြေဆီခြင်း (expiation) နှင့် သမ္မာကျမ်းစာအဓိပ္ပာယ်အရ ဒေါသလျှော့ခြင်း (propitiation) အတိုင်းအတာလည်းရှိသည်။ ခရစ်တော်၏သေခြင်း၏ဤရှုထောင့်ကို ဟိလတ်စကိုမိုင် (hilaskomai) စကားလုံးအုပ်စုဖြင့် ဖော်ပြထားပြီး၊ ယင်းစကားလုံးအုပ်စုသည် ရှင်ပေါလု၏ ရောမဩဝါဒစာတွင် အရေးကြီးဆုံးအပိုင်းတစ်ခုဖြစ်သော အောက်ပါကျမ်းချက်၌ ပါဝင်သည်– “ထိုသူတို့သည် ကျေးဇူးတော်အားဖြင့် လက်ဆောင်အဖြစ် တရားမျှတခြင်းသို့ရောက်ကြပြီ။ ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် ခံယူရမည့် ခရစ်တော်ယေရှုအထဲမှာ ရွေးနုတ်ခြင်းရှိ၍၊ ဘုရားသခင်သည် ထိုခရစ်တော်ကို အသွေးတော်အားဖြင့် ဖြေဆီရာကိရိယာ [ဟိလတ်စတေရီယွန် - hilastērion] အဖြစ် ရှေ့ဆက်ထားတော်မူ၏” (ရောမ ၃:၂၄-၂၅)။ ဟိလတ်စကိုမိုင်စကားလုံးအုပ်စု၏ ဆင်းသက်လာသောစကားလုံးများကို အစဉ်အလာအရ “ဒေါသလျှော့ခြင်း” (propitiation)၊ “ဒေါသလျှော့စေခြင်း” ဟု ဘာသာပြန်ဆိုခဲ့ကြသော်လည်း၊ ခေတ်သစ်ဓမ္မပညာရှင်များက အများစုမှာ “ဖြေဆီခြင်း” (expiation) သို့မဟုတ် “ဖြေဆီစေခြင်း” ဟု ဘာသာပြန်ဆိုကြသည်။ ဖြေဆီခြင်းဆိုသည်မှာ အပြစ်ကျူးလွန်မှုကြောင့်ဖြစ်ပေါ်လာသော အပြစ်ဒုက္ခကို ပျက်ပြယ်စေခြင်း၊ ပယ်ရှားခြင်း၊ ဒဏ်ခတ်ခြင်းပေးဆပ်ခြင်းကို ဆိုလိုသည်။ ဒေါသလျှော့ခြင်းဆိုသည်မှာ နှစ်သိမ့်စေခြင်း၊ ပြန်လည်သင့်မြတ်စေခြင်း၊ တစ်စုံတစ်ယောက်၏ ချစ်ခင်မှုကို ရရှိခြင်း သို့မဟုတ် ပြန်လည်ရရှိခြင်းကို ဆိုလိုသည်။ ယင်းသည် လက်ဆောင်ပေးခြင်းဖြင့် ဒေါသလှည့်ထွက်စေခြင်းကို ရည်ညွှန်းသည်။ ဂန္ထဝင်ဂရိနှင့် ဟဲလင်နစ်ဂရိတို့၌ ဤအသုံးအနှုန်းသည် လွှမ်းမိုးခဲ့သည်မှာ သံသယဖြစ်စရာမရှိချေ။

3. The Expiation-Propitiation Dimension

The death of Christ has also an expiatory and, in the biblical sense, a propitiatory dimension. This aspect of Christ’s death is expressed by the hilaskomai word group, which appears in one of the most crucial sections of Paul’s letter to the Romans: “They are justified by his grace as a gift, through the redemption which is in Christ Jesus, whom God put forward as an expiation [hilastērion] by his blood, to be received by faith” (Rom. 3:24, 25). While derivatives of the hilaskomai word group have traditionally been translated “propitiation,” “to propitiate,” many modern theologians have rendered them “expiation” or “to expiate.” To expiate means to put an end to, to cancel the guilt incurred, to pay the penalty for a crime. To propitiate, on the other hand, signifies to appease, to conciliate, to gain or regain someone’s favor. It refers to the turning away of anger, usually by the offering of a gift. There is no doubt that this was the prevailing use in classical and Hellenistic Greek.

 

ခေတ်သစ်ပညာရှင်များသည် ခရစ်တော်၏သေခြင်းကြောင့် ဘုရားသခင်၏ အပြစ်အပေါ်ဒေါသသည် နှစ်သိမ့်ခံရ၍၊ ထိုကြောင့် အပြစ်သားသည် ဘုရားသခင်၏ ကျေးဇူးတော်ချစ်ခြင်းမေတ္တာကို လက်ခံရရှိသည်ဟူသော အစဉ်အလာအမြင်ကို ဆန့်ကျင်ခဲ့ကြသည်။ ရှင်ပေါလု၏အတွေးအခေါ်၏ နောက်ခံအဖြစ် များစွာယူဆကြသော ဂရိဘာသာပြန်သမိုင်းကျမ်း (LXX) တွင် ဟိလတ်စကိုမိုင်စကားလုံးအုပ်စု၏ ဆင်းသက်လာသောစကားလုံးများကို ဘာသာရေးအသုံးအနှုန်းအဖြစ် သုံးသည့်အခါ အများစုတွင် ဤစကားလုံးများသည် လောကီရင်းမြစ်များတွင်တွေ့ရသော အဓိပ္ပာယ်နှင့် မတူညီတော့ကြောင်း ပညာရှင်များက ပြသခဲ့ကြသည်။ ဤစကားလုံးများသည် ရိုးရာဓလေ့အတိုင်း “ဒေါသလျှော့ခြင်း”၊ “နှစ်သိမ့်ခြင်း” ဟု ဆိုလိုခြင်းမဟုတ်ဘဲ၊ အပြစ်ဒုက္ခ သို့မဟုတ် ညစ်ညူးမှုကို ဖယ်ရှားခြင်းကိုသာ ဆိုလိုသည်။ ထို့ကြောင့် ဘုရားသခင်ကို ခရစ်တော်၏ယဇ်ပွဲဖြင့် ဒေါသလျှော့ခံရ၍ စိတ်ပြောင်းသွားသော မတည်မငြိမ် သို့မဟုတ် လက်စားချေတတ်သော ရုပ်တုဘုရားတစ်ပါးအဖြစ် မယဉ်ကျင့်သင့်ပေ။

Modern scholarship has reacted against the traditional view that the death of Christ effected an appeasing of the wrath of God against sin, by virtue of which the sinner becomes the recipient of God’s gracious gift of love. It has shown that, in most instances, when derivatives of the hilaskomai word group are used as religious terms in the LXX, which many regard as providing the background of Paul’s thought, they are not to be understood as conveying the same meaning as found in secular sources. These words do not denote “propitiation,” “appeasement,” as in the pagan usage, but rather the removal of guilt or defilement. One ought not to think, therefore, of God as a capricious or vindictive deity whose wrath has been placated or appeased by the sacrifice of Christ, who thus changed God’s mind toward sinners.

 

ဤနိဂုံးများသည် အရေးကြီးပြီး တန်ဖိုးရှိသော လေ့လာမှုများ၏ရလဒ်များဖြစ်သည်။ သို့သော် နောက်ဆုံးစကားကို ပြောပြီးပြီဟု မေးခွင့်ပြုပါရန်။ ရုပ်တုဘုရားများ၏ ဒေါသဒေါသာနှင့် ဒေါသလျှော့ခြင်းအမြင်များသည် သမ္မာကျမ်းစာတွင် ဘုရားသခင်အမြင်မှ လုံးဝမရှိကြောင်း သံသယမရှိချေ။ သမ္မာကျမ်းစာဘုရားသခင်သည် ရှေးရိုးရုပ်တုဘုရားများကဲ့သို့ ဒေါသလျှော့ခံရနိုင် သို့မဟုတ် နှစ်သိမ့်ခံရနိုင်သော သတ္တဝါမဟုတ်တော့ချေ။ ဟိလတ်စကိုမိုင်စကားလုံးအုပ်စု၏ အကြောင်းအရာတွင် ခရစ်တော်၏သေခြင်းသည် ကျွန်ုပ်တို့၏အပြစ်များအတွက် ဖြေဆီခြင်းဖြစ်ပြီး၊ အပြစ်ဒုက္ခနှင့် အညစ်အကြေးကို ဖယ်ရှားခြင်းဖြစ်သည်။ သို့သော် ဒေါသဒေါသာနှင့် ဒေါသလျှော့ခြင်းအကြံအစည်အားလုံးသည် ဤအရာနှင့် ကင်းလွတ်သည်ဟု ဆိုခြင်းသည် ကျမ်းစကားများစွာ၏ အတွေးအခေါ်ကို လျစ်လျူရှုခြင်းဖြစ်သည်။

These are important conclusions, the results of valuable study. Still, one should be forgiven for asking whether the final word has been said. There is little doubt that the pagan views of wrath and propitiation are absent from the scriptural view of God. The God of the Bible is not a being who can be propitiated or placated after the fashion of ancient pagan deities. In the context of the hilaskomai word group, Christ’s death is an expiation for our sins, a removing of guilt and the defilement of sin. Yet to say that all idea of wrath and propitiation is foreign to it seems to ignore the thought of various scriptural statements.

 

ဥပမာ၊ တမန်တော်သည် ဘုရားသခင်သည် ယေရှုခရစ်တော်အထဲတွင် ပေးထားတော်မူသော ရွေးနုတ်ခြင်းကို အကျိုးအကြောင်းဆက်စပ်စွာ ဖော်ပြထားသည့် ထင်ရှားသော ရောမ ၃:၂၁-၂၆ ကျမ်းပိုဒ်သည် အမှန်တကယ်တွင် ဘုရားသခင်၏ဒေါသသည် လူတို့၏မတရားမှုနှင့် ဆိုးညယ်မှုအားလုံးကို ကောင်းကင်ဘုံမှ ဗျာဒိတ်ပြသတော်မူ၏” (ရောမ ၁:၁၈) ဟူသော ကြေညာချက်မှ စတင်သော ဆင်ခြင်တုံတရားလုပ်ငန်းစဉ်၏ အဆုံးသတ်ဖြစ်သည်။ ထို့နောက် အဆင့်ဆင့်တွင် ဘုရားသခင်၏ဒေါသဒေါသာနှင့် တရားစီရင်ခြင်းကို ရည်ညွှန်းထားသည် (ရောမ ၂:၂၊ ၄၊ ၅၊ ၈၊ ၁၆၊ ၃:၄-၆)။ အပြစ်သား၏ရွေးနုတ်ခြင်းကို ရှင်ပေါလုက ရှင်းပြသည်မှာ ခရစ်တော်၏သေခြင်းအားဖြင့် ရရှိခဲ့ခြင်းဖြစ်ပြီး၊ “ဘုရားသခင်သည် ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် ခံယူရမည့် အသွေးတော်အားဖြင့် ဖြေဆီရာကိရိယာအဖြစ် ထိုခရစ်တော်ကို ရှေ့ဆက်ထားတော်မူ၏” (၃:၂၅) ဟူ၍ဖြစ်သည်။ ဩဝါဒစာ၏ ပထမအခန်း သုံးခန်းအတွင်း အကြောင်းအရာတွင် ခရစ်တော်၏ဖြေဆီခြင်းတွင် ဒေါသလျှော့ခြင်းဒြပ်စင်ပါဝင်သည်ဟု ငြင်းပယ်ရန် ခက်ခဲပေသည်။ ဒေါသဒေါသာနှင့် တရားစီရင်ခြင်းသည် ဤအနီးကပ်ဆက်စပ်နေသော ဆင်ခြင်တုံတရားတွင် အလွန်အရေးကြီးသည့်နေရာယူထားသဖြင့် ယုံကြည်သူအား ကယ်တင်ခြင်းဆောင်ကြဉ်းပေးသော လုပ်ငန်းစဉ်တွင် ၎င်းတို့၏ ပျက်ပြယ်ခြင်းကို ဖော်ပြသည့် အသုံးအနှုန်းတစ်ခုကို စာဖတ်သူရှာဖွေရန် ဦးတည်စေသည်။ ခရစ်တော်သည် ဖြေဆီပြီး ဒေါသလျှော့စေသောအရာဖြစ်သည်။ နည်းလမ်းကို နောက်ဆက်တွဲစကားစုဖြင့် ဖော်ပြထားသည်– “အသွေးတော်အားဖြင့်” (၃:၂၅)။ ယုံကြည်ခြင်းရှိသူများ (၃:၂၅က) သည် အပြစ်ဒုက္ခ ဖယ်ရှားခံရ၍ ဘုရားသခင်၏ဒေါသ လှည့်ထွက်သွားသည်ကို မြင်ခဲ့ကြသည်။ ခရစ်တော်သည် ထိုအရာများကို ကိုယ်တိုင်လက်ခံယူတော်မူခဲ့ပြီး၊ ဘုရားသခင်သည် “အပြစ်မသိသောသူကို ကျွန်ုပ်တို့အတွက် အပြစ်ဖြစ်စေတော်မူ၏” (၂ကော ၅:၂၁) ဟူ၍ လက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ်တွင် သေဆုံးစဉ် ခရစ်တော်ကို စွန့်ပစ်တော်မူခဲ့သည်။ ဘုရားသခင်သည် ခရစ်တော်အထဲတွင် အပြစ်ကို ဤသို့ကိုင်တွယ်တော်မူခဲ့ရာ အပြစ်သည် ဘုရားသခင်နှင့် လူသားတို့ကြားတွင် အတားအဆီးမရှိတော့ချေ။

The celebrated Romans 3:21–26 passage, for instance, in which the apostle most compellingly sets forth the redemption which God has provided in Jesus Christ is, in truth, the culmination of a process of reasoning that began with the pronouncement of God’s wrath against sin, “For the wrath of God is revealed from heaven against all ungodliness and wickedness of men” (Rom. 1:18) and which, in successive steps refers to God’s wrath and judgment (Rom. 2:2, 4, 5, 8, 16; 3:4–6). The sinner’s redemption, explains Paul, was obtained through the death of Christ, “whom God put forward as an expiation by his blood, to be received by faith” (verse 25). It seems difficult to deny that in the context of the first three chapters of the Epistle, Christ’s expiation holds an element of propitiation. Wrath and judgment have occupied too important a place in this closely knit piece of reasoning not to lead the reader to look for some expression indicative of their cancellation in the process that brings salvation to the believer. Christ is that which expiates and propitiates, the means of which is indicated in the following phrase, “by his blood” (verse 25). Those who are of faith (verse 25a) have seen their guilt removed and God’s wrath turned aside. Christ has voluntarily taken them upon Himself, God having “made him to be sin who knew no sin” (2 Cor. 5:21), and for our sake forsaken Him as He died on the cross. God so dealt with sin in Christ that sin is no longer a barrier between Him and humans.

 

ဤကျမ်းပိုဒ်တွင် ဟိလတ်စတေရီယွန် (hilastērion) ၏ အဓိပ္ပာယ်အတွက် အရိပ်အမြွက်တစ်ခုကို ဟေဗြဲ ၉:၅ တွင် ပေးထားသည်။ ယင်းသည် အသစ်ကျမ်းတွင် တစ်ခုတည်းသော အခြားအသုံးဖြစ်ပြီး၊ ထိုနေရာ၌ “ကရုဏာထိုင်ခုံ” (mercy seat) ဟု ဘာသာပြန်ဆိုထားသည်။ ယင်းသည် သန့်ရှင်းရာဌာနအတွင်း ပညတ်တိုက်အဖုံးဖြစ်ပြီး၊ ဖြေဆီသွေးကို တစ်နှစ်တစ်ကြိမ် ပက်ဖြန်းရာနေရာဖြစ်သည် (လေဝိ ၁၆:၁၁-၁၄)။ အချို့က ရောမ ၃:၂၅ တွင်လည်း ထိုဘာသာပြန်ဆိုမှုကို ထိန်းသိမ်းသင့်သည်ဟု အကြံပြုခဲ့ကြပြီး၊ လူသာ (Luther) ကဲ့သို့ ထိန်းသိမ်းခဲ့သည်မှာ အကြောင်းပြချက်များစွာရှိသည်။

A clue to the meaning of hilastērion in this passage is provided by Hebrews 9:5, the only other use of the term in the NT. Here it is translated “the mercy seat,” the lid of the ark, in the Most Holy Place, where the atoning blood was sprinkled once a year (Lev. 16:11–14; see Sanctuary I. B. 1). Some have suggested that the same translation be retained in Romans 3:25; and much could be said for retaining it, as Luther did.

 

ဘုရားသခင်၏ဒေါသဒေါသာနှင့် ဒေါသလျှော့ခြင်းအကြံအစည်တစ်ခုလုံးကို ခရစ်ယာန်ဘုရားအမြင်နှင့် မလျော်ညီဟု ငြင်းပယ်လာကြခြင်းကို နားလည်နိုင်သည်။ ဘုရားသခင်သည် ချစ်ခြင်းမေတ္တာဖြစ်တော်မူ၍ သမ္မာကျမ်းစာတွင် ဘာမျှမပိုများတော့ချေ။ သို့သော် ဒေါသဒေါသာကို တစ်ကိုယ်ကောင်းဆန်သော အကျိုးဆက်လုပ်ငန်းစဉ်သာဟု ရှင်းပြပစ်ခြင်းသည် ရှင်ပေါလု၏အတွေးကို အပြည့်အဝတရားမျှတမှုမပေးပေ။ ဤစကားလုံးသည် ကျွန်ုပ်တို့လူသားအတွေ့အကြုံတွင် မကြာခဖစ်ပွားသော ဒေါသကို မဆိုလိုဘဲ၊ မတည်မငြိမ် သို့မဟုတ် ထိန်းမနိုင်သိမ်းမရဖြစ်သော၊ မကြာခဏ အကြောင်းမဲ့စိတ်ပြင်းထန်မှုကို မဆိုလိုဘဲ၊ ဘုရားသခင်၏ မယိမ်းမယိုင်သော ချစ်ခြင်းမေတ္တာ၏ နောက်ပြန်ဘက်နှင့် ဆိုးယုတ်မှုအပေါ် ကြမ်းတမ်းသောတုံ့ပြန်မှုကို ဆိုလိုသည်။

That some may have come to reject the whole idea of divine wrath and of propitiation as unworthy of the Christian view of God is understandable, for God is love, and nothing is more certain in the Scriptures. To explain wrath away as an impersonal expression, pointing merely to a process of cause and effect, however, is not to do full justice to Paul’s thought. The term does not express anger in the sense in which it is so frequently ascribed to our own human experience, a wrath either capricious or uncontrollable, often an irrational outburst of passion, but rather the reverse side of God’s relentless love, as well as His stern reaction to evil.

 

ဘုရားသခင်၏သန့်ရှင်းခြင်း၊ အပြစ်အပေါ် တုံ့ပြန်ခြင်းနှင့် အပြစ်သားများအပေါ် မယိမ်းမယိုင်သော ချစ်ခြင်းမေတ္တာတို့၏ ပေါင်းစပ်မှုသည်ပင် သမ္မာကျမ်းစာတွင် ဖြေဆီခြင်း-ဒေါသလျှော့ခြင်းကို ရည်ညွှန်းရာတွင် အကြောင်းအရာကို ဖြစ်ပေါ်စေသည်။ ဘုရားသခင်သည် သန့်ရှင်တော်မူသည်။ ခရစ်တော်သည် ကျွန်ုပ်တို့နေရာတွင် ခံစားတော်မူခဲ့ပြီး၊ “ပညတ်တရား၏ တရားမျှတသောတောင်းဆိုချက်ကို ပြည့်စုံစေတော်မူ၏” (ရောမ ၈:၄) ဟူ၍၊ အပြစ်သားများကို ခွင့်လွှတ်ခြင်းနှင့် လက်ခံခြင်း၏ အတားအဆီးကို ဖယ်ရှားတော်မူခဲ့သည်။ ဘုရားသခင်၏သန့်ရှင်းခြင်းကြောင့် အပြစ်အတွက် ဒဏ်ခတ်ခြင်းသည် မလွှဲမရှောင်သာ ဖြစ်ခဲ့သည်။ ဘုရားသခင်သည် ကိုယ်တိုင်သတ်မှတ်ထားတော်မူသော ဒဏ်ခတ်ခြင်းကို ကိုယ်တိုင်ထမ်းပိုးတော်မူခဲ့သည်။ ကိုယ်တော်၏ချစ်ခြင်းမေတ္တာသည် ကျွန်ုပ်တို့နေရာတွင် ထိုဒဏ်ကို ခံစားတော်မူခဲ့ပြီး၊ ခွင့်လွှတ်ခြင်းကို ဖြစ်နိုင်စေကာ ဘုရားသခင်-လူသားပြန်လည်ကင်းရှင်းမှုကို ကျော်လွှားတော်မူခဲ့သည်။ ဘုရားသခင်၏သန့်ရှင်းခြင်းက လိုအပ်ခဲ့သမျှကို ကိုယ်တော်၏ချစ်ခြင်းမေတ္တာက ပေးဆပ်တော်မူခဲ့သည်။ လက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ်တွင် ဘုရားသခင်၏သန့်ရှင်းသော ချစ်ခြင်းမေတ္တာသည် ထာဝရထင်ရှားပြီး၊ သန့်ရှင်းသောဘုရားသခင်၏ ချစ်ခြင်းမေတ္တာသည် အပြည့်အဝ ထင်ရှားသည်။ ဤနေရာတွင် တရားမျှတခြင်းနှင့် ကရုဏာတော်သည် နမ်းရှုံ့ကြသည်။

It is actually the combination of God’s holiness, of His reaction against sin and His unshakable love for sinners, that sets forth the context in which the Scriptures refer to expiation-propitiation. God is holy. Christ suffered in our place, satisfying “the just requirement of the law” (Rom. 8:4), thus removing the obstacle to the pardon of the guilty. God’s holiness made the penalty for sin inescapable. God took upon Himself His own decreed penalty. His love endured it in our stead, making the pardon possible and overcoming the divine-human alienation. What the holiness of God required, His love provided. On the cross the holiness of God’s love is forevermore revealed and the love of the holy God fully manifested. Here justice and mercy kiss each other.

 

ရှင်ပေါလုပြီးနောက် နှစ်ပေါင်း ၄၀ ခန့်အကြာတွင် တမန်တော်ယောဟ်က ခရစ်တော်ကို ရည်ညွှန်း၍ “ထိုသူသည် ကျွန်ုပ်တို့အပြစ်အတွက် ဖြေဆီခြင်း [ဒေါသလျှော့ခြင်း] ဖြစ်တော်မူသည်” (၁ယော ၂:၂) ဟု ရေးသားခဲ့ပြီး၊ “ချစ်ခြင်းမေတ္တာဟူသည် ဤအရာတွင်ရှိသည်– ကျွန်ုပ်တို့သည် ဘုရားသခင်ကို မချစ်မီ၊ ကိုယ်တော်သည် ကျွန်ုပ်တို့ကို ချစ်၍ ကိုယ်တော်၏သားတော်ကို ကျွန်ုပ်တို့အပြစ်အတွက် ဖြေဆီခြင်း [ဒေါသလျှော့ခြင်း] ဖြစ်စေရန် စေလွှတ်တော်မူခဲ့သည်” (၁ယော ၄:၁၀) ဟု အလွန်လှုပ်နှိုးဖွယ် နိဂုံးချုပ်ခဲ့သည်။ ဤနေရာတွင် လက်ဝါးကပ်တိုင်၏ ခရစ်ယာန်အမြင်ကို နားလည်ရန် အလွန်အဓိပ္ပာယ်ရှိသော ကြီးမားသောကြေညာချက်တစ်ခုရှိသည်။ ယောဟ်သည် ဘုရားသခင်ကိုယ်တိုင် ကိုယ်တော်၏ချစ်ခြင်းမေတ္တာအားဖြင့် ကျွန်ုပ်တို့၏အပြစ်ဒုက္ခကို ပျက်ပြယ်စေပြီး ဘုရားသခင်၏ဒေါသကို လှည့်ထွက်စေသော တန်ဖိုးကြီးလက်ဆောင်ကို ပေးတော်မူခဲ့သည်ဟု ရှင်းရှင်းလင်းလင်း အတည်ပြုသည်။ တမန်တော်၏စကားဖြင့် “ဘုရားသခင်သည် ကျွန်ုပ်တို့ကို ချစ်၍ ကိုယ်တော်၏သားတော်ကို ကျွန်ုပ်တို့အပြစ်အတွက် ဖြေဆီခြင်း [ဒေါသလျှော့ခြင်း] ဖြစ်စေရန် စေလွှတ်တော်မူခဲ့သည်” ဟူ၍ဖြစ်သည်။ လက်ဝါးကပ်တိုင်ကြောင့် ဘုရားသခင်သည် ချစ်ခြင်းမေတ္တာဖြစ်တော်မူကြောင်း၊ အထူးသဖြင့် ချစ်ခြင်းမေတ္တာဖြစ်တော်မူကြောင်း မယိမ်းမယိုင်သော ယုံကြည်ခြင်းဖြင့် သိကြပေသည်။ ယင်းသည် ချစ်ခြင်းမေတ္တာသည် အပြစ်ကို မျက်ကွယ်ပြုခြင်းမဟုတ်ဘဲ၊ အပြစ်ကို ထိရောက်စွာ ကိုင်တွယ်ကြောင်း ပြသသည်။ ဘုရားသခင်ကိုယ်တိုင် ရှေ့ဆက်ထားတော်မူသော ခရစ်တော်၏သေခြင်းသည် ဖြေဆီခြင်း-ဒေါသလျှော့ခြင်းအဖြစ် ဘုရားသခင်၏ချစ်ခြင်းမေတ္တာနှင့် တရားမျှတခြင်း၏ သက်သေပြခြင်း၊ သက်သေခံခြင်းဖြစ်သည် (ရောမ ၃:၂၆)။ “ဖြေဆီခြင်း” နှင့် “ဒေါသလျှော့ခြင်း” သည် ကျွန်ုပ်တို့ရည်ရွယ်ချက်အတွက် စံပြစကားလုံးများ မဟုတ်နိုင်သော်လည်း၊ ပိုမိုသင့်လျော်သော စကားလုံးများမရှိသဖြင့် ဂရုတစိုက် သုံးစွဲရပေမည်။ ထို့ပြင် ကျွန်ုပ်တို့၏စိုးရိမ်မှုသည် စကားလုံးများထက် အချက်အလက်များနှင့် သက်ဆိုင်သည်။ ၎င်းတို့သည် ကြီးမားသော အမှန်တရားနှစ်ခုကို သက်သေခံသည်– တစ်ဖက်တွင် အပြစ်၏တည်ရှိမှုနှင့် အလေးနက်မှု၊ အခြားတစ်ဖက်တွင် ဘုရားသခင်၏ချစ်ခြင်းမေတ္တာ၏ နက်နဲမှု၊ ထိုချစ်ခြင်းသည် အပြစ်သားများမှ ဒေါသကို လှည့်ထွက်စေသော လက်ဆောင်ကို ပေးဆပ်ပြီး၊ “ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် ခံယူရမည်” (၃:၂၅) ဟူ၍ဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်၏ချစ်ခြင်းမေတ္တာမှ ဤအတိုင်းအတာတစ်ခုခုကို ဖယ်ထုတ်ခြင်းသည် ဘုရားသခင်၏ချစ်ခြင်းမေတ္တာကို တမန်တော်ဆန်သော အဓိပ္ပာယ်များစွာကို လုယူပစ်ခြင်းဖြစ်သည်။

Some 40 years after Paul, the apostle John wrote, referring to Christ, “he is the expiation [propitiation] for our sins” (1 John 2:2), summing it all up in a most stirring fashion, “In this is love, not that we loved God but that He loved us and sent His Son to be the expiation [propitiation] for our sins” (1 John 4:10). We have here one of those resounding statements that mean so much for the understanding of the Christian view of the cross. John plainly affirms that God Himself, in His love, provided the costly Gift that cancels our guilt and turns God’s wrath aside. In the apostle’s words, God “loved us and sent his Son to be the expiation [propitiation] for our sins.” Because of the cross we know with an unshakable conviction that God is love and eminently love. It shows us that love does not gloss over sin but effectively grapples with it. Christ’s death, as an expiation-propitiation put forth by God Himself, is a demonstration, a proof of God’s love and righteousness (Rom. 3:26). “Expiation” and “propitiation” may not be ideal words for our purpose, but for lack of more appropriate terms, we may have to use them with care. Moreover, our concern is with facts more than with words. They witness to two great realities, i.e., the reality of sin and of its seriousness on the one hand, and on the other the depth of God’s love, which provides the gift which deflects the wrath from sinners and which is “to be received by faith” (verse 25). To eliminate either dimension from the love of God is to rob God’s love of much of its apostolic meaning.

 

၄. တရားဓမ္မရှိရာသို့ ရောက်စေခြင်း (Justification)

ယခုအထိ ကျွန်ုပ်တို့စဉ်းစားခဲ့သော ယဇ်ပွဲ၊ ရွေးနုတ်ခြင်း၊ အစားထိုးခြင်း၊ ဖြေဆီခြင်း-ဒေါသလျှော့ခြင်း စသည့် အယူအဆများသည် ခရစ်တော်၏ဘဝနှင့် သေခြင်း၏ အရေးကြီးသောရှုထောင့်များကို ဖော်ပြသည်။ သို့သော် ဖြေဆီခြင်း၏ အခြားပုံဆောင်ချက်များလည်း ရှိသေးသည်။ ထိုပုံဆောင်ချက်တစ်ခုမှာ ရှင်ပေါလု၏ ရောမနှင့် ဂလာတိဩဝါဒစာများတွင် လွှမ်းမိုးထားသော ဘုရားသခင်၏ကျေးဇူးတော်အားဖြင့် အပြစ်သားများကို တရားဓမ္မရှိရာသို့ ရောက်စေခြင်း (justification) ဖြစ်သည်။ (ကယ်တင်ခြင်း III. A. 1 ကိုကြည့်ပါ။) ဤနည်းလမ်းသည် ခရစ်တော်၏ဘဝနှင့် သေခြင်း၏ ကယ်တင်ခြင်းအဓိပ္ပာယ်ကို ဘုရားသခင်၏ပညတ်တရားနှင့် ဆက်စပ်၍ သတ်မှတ်သည် (ရောမ ၃:၂၄-၂၆၊ ၅:၁၆-၂၁)။ မူလအားဖြင့် တမန်တော်က ဘုရားသခင်သည် အပြစ်ကို အပြစ်တင်ရှုတ်ချ၍ ဒဏ်ခတ်ရန် တရားမျှတတော်မူသည်၊ အပြစ်သားများကို ခွင့်လွှတ်၍ လက်ခံရန် ကရုဏာရှင်တော်မူသည်၊ ခရစ်တော်ယေရှုအားဖြင့် ဤဂုဏ်တော်နှစ်ပါးကို သဟဇာတဖြစ်စေစွာ ပြသရန် အချုပ်အခြာအာဏာရှင်တော်မူသည်ဟု ငြင်းခုံသည် (ရောမ ၃:၂၃-၂၆)။ “တရားဓမ္မရှိရာသို့ ရောက်စေခြင်း” ဟူသော သမ္မာကျမ်းစာအဓိပ္ပာယ်သည် တရားမျှတသူအဖြစ် ကြေညာ၍ လက်ခံပြီး တရားမျှတသူအဖြစ် ဆက်ဆံခြင်းဖြစ်သည်။ ယင်းသည် အခြေခံအားဖြင့် တရားရေးဆိုင်ရာ စကားလုံး၊ တရားစီရင်ရေးဆိုင်ရာ စကားလုံးဖြစ်ပြီး၊ အပြစ်ဒဏ်ပေးခြင်းအားလုံးကို ဖယ်ထုတ်၍ အပြစ်ကင်းဟု ကြေညာသည့် တရားစီရင်ခြင်းဖြစ်စဉ်ကို ရည်ညွှန်းသည် (သုတ္တံ ၁၇:၁၅၊ ရောမ ၈:၃၃-၃၄ နှင့် နှိုင်းယှဉ်ပါ)။

4. Justification

The concepts we have considered thus far—sacrifice, redemption, substitution, and expiation-propitiation—describe important aspects of Christ’s life and death. Yet there are other metaphors of atonement. One of them, dominating Paul’s letters to the Romans and the Galatians, is that of justification of sinners by the grace of God. (See Salvation III. A. 1.) This approach defines the saving significance of Christ’s life and death by relating them to God’s law (Rom. 3:24–26; 5:16–21). In substance, the apostle argues that God is just in condemning and punishing sin, merciful in pardoning and accepting sinners, and sovereign in exercising both attributes harmoniously together through Christ Jesus (Rom. 3:23–26). The biblical meaning of “justify” is to declare, accept, and treat as just. It is basically a legal term, a forensic term denoting a legal process culminating in a verdict of acquittal and excluding all possibilities of condemnation (cf. Prov. 17:15; Rom. 8:33, 34).

 

သို့သော် ကျွန်ုပ်တို့အားလုံးသည် အပြစ်သားများဖြစ်၍ (ရောမ ၃:၉၊ ၂၃)၊ အားလုံးသည် တရားစီရင်ခြင်းကို ရင်ဆိုင်ရမည် (၂ကော ၅:၁၀၊ ရောမ ၁၄:၁၀)၊ အပြစ်ဒဏ်ထိုက်တန်သူများဖြစ်ရာ၊ ရှင်ပေါလုသည် ဘုရားသခင်သည် မတရားသောသူကို တရားဓမ္မရှိရာသို့ ရောက်စေတော်မူသည်ဟု (ရောမ ၄:၅) ဆန့်ကျင်ဘက်အနေဖြင့် မည်သို့ အတည်ပြုနိုင်မည်နည်း။ သူ၏အဖြေမှာ ခရစ်တော်သည် လမ်းကို ပေးထားတော်မူသည်ဟူ၍ဖြစ်သည်။ ယေရှုခရစ်သည် အပြစ်သားများကိုယ်စား ကိုယ်တိုင်လုပ်ဆောင်၍ “ပညတ်တရား၏ တရားမျှတသောတောင်းဆိုချက်ကို ပြည့်စုံစေတော်မူ၏” (ရောမ ၈:၄)။ အသွေးတော်အားဖြင့် ထိုသူတို့၏အပြစ်များကို ဖယ်ရှားတော်မူ၏ (ရောမ ၃:၂၅၊ ၅:၉)။ ဘုရားသခင်အမိန့်တော်ကို နာခံခြင်းအားဖြင့် ကိုယ်တော်၏လူမျိုးကို ပညတ်တရားနာခံသူများအဖြစ် လက်ခံတော်မူ၏ (ရောမ ၅:၁၉)။ အကြောင်းမူကား၊ ကိုယ်တော်၏ ဖြောင့်မတ်ခြင်းဘဝနှင့် မတရားသူ၏သေခြင်းကို သေတော်မူခြင်းအားဖြင့် ပညတ်တရား၏အမင်္ဂလာမှ ရွေးနုတ်တော်မူ၏၊ ကိုယ်တော်သည် ထိုသူတို့အတွက် အမင်္ဂလာဖြစ်လာတော်မူ၏ (ဂလာ ၃:၁၃)။ လူတစ်ယောက်၏ အပြစ်ပြုမှုကြောင့် အပြစ်ဒဏ်စီရင်ခြင်းသို့ ရောက်သည့်နည်းတူ၊ “လူတစ်ယောက်၏ ဖြောင့်မတ်ခြင်းကျင့်ကြံမှု”– ကိုယ်တော်၏ အပြစ်ကင်းသောဘဝနှင့် သေခြင်း– “လူအားလုံးအတွက် အပြစ်ကင်းခြင်းနှင့် အသက်ရှင်ခြင်းသို့ ရောက်စေသည်” (ရောမ ၅:၁၈)။ ဘုရားသခင်သည် ကိုယ်တော်ကို “ကျွန်ုပ်တို့၏ ဖြောင့်မတ်ခြင်း” ဖြစ်စေတော်မူ၏ (၁ကော ၁:၃၀)။

But then, since we are all sinners (Rom. 3:9, 23), and all face judgment (2 Cor. 5:10; Rom. 14:10), deserving condemnation, how can Paul paradoxically affirm that God justifies the ungodly (Rom. 4:5)? His answer is that Christ has provided the way. Jesus Christ, acting on the sinners’ behalf, has fulfilled “the just requirement of the law” (Rom. 8:4). By His blood, He has put away their sins (Rom. 3:25; 5:9). Through His obedience to God His people have been accepted as lawkeepers (Rom. 5:19), for through His life of righteousness and His dying the death of the unrighteous, He has redeemed them from the curse of the law, having Himself become a curse for them (Gal. 3:13). Just as one man’s trespass led to condemnation, “one man’s act of righteousness”—His sinless life and death—“leads to acquittal and life for all men” (Rom. 5:18). God made Him “our righteousness” (1 Cor. 1:30).

 

ဘုရားသခင်သည် အပြစ်သားများကို ကယ်တင်ရုံမျှမက၊ တရားမျှတစွာ ကယ်တင်တော်မူသည်။ ခရစ်တော်၏ ယဇ်ပွဲခံသောဘဝနှင့် သေခြင်းသည် ဘုရားသခင်၏ တရားစီရင်ရေးဆိုင်ရာ ဖြောင့်မတ်ခြင်းကို အလျှင်းမထိခိုက်စေဘဲ၊ အမှန်တကယ် ထင်ရှားစေခဲ့သည်။ ကျွန်ုပ်တို့၏ တရားဓမ္မရှိရာသို့ ရောက်စေခြင်းအတွက် ဘုရားသခင်၏ပညတ်တရားကို ပြောင်းလဲခြင်း သို့မဟုတ် ဆိုင်းငံ့ခြင်း မပြုဘဲ၊ ဒုတိယအာဒံဖြစ်တော်မူသော ခရစ်တော်သည် ကျွန်ုပ်တို့နာမည်ဖြင့် ပြည့်စုံစေတော်မူခဲ့သည်။ ရှင်ပေါလု၏စကားဖြင့် ခရစ်တော်၏သေခြင်းသည် ဘုရားသခင် “ကိုယ်တော်သည် ဖြောင့်မတ်တော်မူပြီး၊ ယေရှုကို ယုံကြည်သူကို တရားဓမ္မရှိရာသို့ ရောက်စေတော်မူသည်” ဟု သက်သေပြခဲ့သည် (ရောမ ၃:၂၆)။ အပြစ်ကို တကယ်စီရင်ပြီး ထိုက်တန်စွာ ဆက်ဆံခဲ့သော ခရစ်တော်ကို အပြစ်ဖြေဆီရာကိရိယာအဖြစ် ရှေ့ဆက်ထားခြင်းအားဖြင့် ဘုရားသခင်သည် နောင်တရသော အပြစ်သားများကို ကိုယ်တော်၏ကလေးများအဖြစ် ခွင့်လွှတ်၍ လက်ခံနိုင်သော အကြောင်းခြေကို ထင်ရှားစေတော်မူခဲ့ပြီး၊ ကိုယ်တော်၏ တရားမျှတခြင်းကို အလျှင်းမထိခိုက်စေခဲ့ချေ (၃:၂၆)။ အားလုံးကယ်တင်ခြင်းသို့ ရောက်နိုင်ရန် ပြင်ဆင်မှုပြုထားပပြီးဖြစ်သည်။

Not only does God save sinners, but He also saves them justly, in a way that accords with what is right. Far from compromising God’s judicial righteousness, Christ’s sacrificial life and death actually demonstrated it. God’s law was not altered or suspended for our justification, but fulfilled by Christ, the Second Adam, acting in our name. In Paul’s words, Christ’s death proved that God “himself is righteous and that he justifies him who has faith in Jesus” (Rom. 3:26). By setting forth Christ, in whom sin was actually judged and treated as it rightly deserved, as an expiation for sin, God revealed the ground on which He is able to forgive and accept repentant sinners as His children, without compromising His own justice (verse 26). Provision has been made for all to be saved.

 

ရှင်ပေါလုက ဤအရာကို “ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် ခံယူရမည်” ဟု ဖြည့်စွက်သည် (၃:၂၅)။ ယုံကြည်ခြင်းသည် တရားဓမ္မရှိရာသို့ ရောက်စေခြင်း၏ အကြောင်းရင်းမဟုတ်ဘဲ၊ ခရစ်တော်နှင့် ကိုယ်တော်၏ဖြောင့်မတ်ခြင်းကို လက်ခံရယူသော ကိရိယာသာဖြစ်သည်။ ဖြောင့်မတ်ခြင်းကို ခရစ်တော်ကို လက်ခံခြင်းအားဖြင့် လက်ခံရယူသော လက်ဆန့်ထားသော လွတ်လပ်သောလက်ဖြစ်သည်။ တရားဓမ္မရှိရာသို့ ရောက်စေခြင်းသည် မူလအားဖြင့် ဆက်ဆံရေးပြန်လည်ကောင်းမွန်လာခြင်းဖြစ်ပြီး၊ “ဖြေဆီခြင်း” (atonement) ဟူသော စကားလုံးသည် ဤအရာကို ရည်ညွှန်းသည်။

This, adds Paul, is “to be received by faith” (verse 25). Faith is not the ground of justification but the instrumental means by which Christ and His righteousness are appropriated, the outstretched empty hand that receives righteousness by receiving Christ. Justification is essentially a matter of relationship restored, which is what the word “atonement” stands for.

 

၅. ပြန်လည်သင့်မြတ်ခြင်း (Reconciliation)

ပြန်လည်သင့်မြတ်ခြင်းသည် လက်ဝါးကပ်တိုင်၏သဘောသဘာဝနှင့် အဓိပ္ပာယ်ကို ရှင်းပြရန် အစောပိုင်းခရစ်ယာန်အသင်းတော်၏ ကြိုးပမ်းမှုမှ ဆင်းသက်လာသော အခြားမရှိမဖြစ်အယူအဆတစ်ခုဖြစ်သည်။ ခရစ်တော်၏အမှုသည် ပြန်လည်သင့်မြတ်ခြင်းနှင့် ဆိုင်သည်ဟု နားလည်ခံယူခဲ့ကြသည်။ အသစ်ကျမ်းတွင် ရှင်ပေါလုသာလျှင် ဤအသုံးအနှုန်းကို သုံးစွဲပြီး၊ ကျမ်းပိုဒ်လေးခုတွင်သာ သုံးစွဲထားသည် (ရောမ ၅:၁၀-၁၁၊ ၂ကော ၅:၁၈-၂၀၊ ဧဖက် ၂:၁၁-၁၆၊ ကောလောသဲ ၁:၁၉-၂၂) ဖြစ်သော်လည်း၊ ပြန်လည်သင့်မြတ်ခြင်းအယူအဆသည် တမန်တော်၏ ခရစ်တော်၏အမှုကို နားလည်ရာတွင် အရေးကြီးသည်။ (ကယ်တင်ခြင်း III. A. 2 ကိုကြည့်ပါ။)

5. Reconciliation

Reconciliation is one more of the fundamental concepts derived from the early church’s attempt to explain the nature and meaning of the cross. The work of Christ was perceived as having to do with reconciliation and the way it was effected. Although Paul alone in the NT uses the terminology, and does so in only four passages (Rom. 5:10, 11; 2 Cor. 5:18–20; Eph. 2:11–16; Col. 1:19–22), the concept of reconciliation is important in the apostle’s understanding of the work of Christ. (See Salvation III. A. 2.)

 

ပြန်လည်သင့်မြတ်ခြင်းသည် ပျက်စီးသွားသော ဆက်ဆံရေးကို ပြန်လည်ပြုပြင်ခြင်းနှင့် သက်ဆိုင်သည်။ ယင်းသည် တစ်ကိုယ်ရည်ဆိုင်ရာ အမျိုးအစားဖြစ်သည်။ လူများကြားတွင် ရန်ငြိုးဖွဲ့မှု သို့မဟုတ် ရန်လိုမှုအခြေအနေရှိပြီး၊ ထိုသူများ ပြန်လည်တစ်စိတ်တစ်ဝမ်းတည်းဖြစ်လာသောအခါ ပြန်လည်သင့်မြတ်ခြင်းဟု ခေါ်ဆိုနိုင်သည်။ အထက်တွင် သတိပြုမိသည့်အတိုင်း သမ္မာကျမ်းစာတစ်အုပ်လုံး၏ အဓိကအနှစ်သာရမှာ အပြစ်ကြောင့် မွေးမသစ်မီ လူသားများနှင့် ဘုရားသခင်ကြားတွင် အတားအဆီးဖြစ်ပေါ်ခဲ့သည်ဆိုခြင်းဖြစ်သည်။ ရှင်ပေါလုက အပြစ်သားများကို “စိတ်ထားရန်လိုပြီး ကိုယ်စိတ်နှလုံးတွင် ကင်းရှင်းသူများ” (ကောလောသဲ ၁:၂၁) သို့မဟုတ် ရိုးရှင်းစွာ “ဘုရားသခင်၏ ရန်သူများ” (ရောမ ၅:၁၀)၊ “သဘာဝအတိုင်း ဒေါသတော်ကလေးများ” (ဧဖက် ၂:၃) ဟု ဖော်ပြသည်။ ပြန်လည်သင့်မြတ်ရန် လိုအပ်သည်။ ကျမ်းပိုဒ်လေးခုလုံးတွင် လူသားများသည် ဘုရားသခင်နှင့် ပြန်လည်သင့်မြတ်ရမည်ဟု ဖော်ပြထားသဖြင့် အချို့က ရန်ငြိုးဖွဲ့မှုအခြေအနေသည် တစ်ဖက်တည်းသာဟု နိဂုံးချုပ်ခဲ့ကြပြီး၊ ပြန်လည်သင့်မြတ်ခြင်းသည် ကျွန်ုပ်တို့တွင်သာ ပြောင်းလဲမှုလိုအပ်ပြီး ဘုရားသခင်ထံ ပြန်လည်လှည့်ခြင်းသာဟု ငြင်းခုံခဲ့ကြသည်။ ဤအရာတွင် အမှန်တရားရှိသော်လည်း၊ သမ္မာကျမ်းစာအမြင်အရ ဤသည်မှာ ပြည့်စုံသောပုံမဟုတ်ပေ။ ဘုရားသခင်၏သန့်ရှင်းခြင်းနှင့် လက်ဝါးကပ်တိုင်သည် ဗဟိုချက်အဖြစ် ရှိနေဆဲဖြစ်သည်။

Reconciliation has to do with the restoration of a broken relationship. It is a personal category. When there has been a state of enmity or hostility between people, and they have come to be of one mind again, one may speak of reconciliation. As noticed earlier, the whole thrust of the Bible is toward the fact that sin created a barrier between unregenerate humans and God, not to mention among humans themselves. Paul speaks of sinners as “estranged and hostile in mind” (Col. 1:21), or simply as “enemies” of God (Rom. 5:10), “by nature children of wrath” (Eph. 2:3). There is need of reconciliation. Since all four passages state that humans are to be reconciled to God, some have concluded that the state of enmity is on one side only, it has been argued that reconciliation merely requires a change in us, a return to God. There is truth in this, yet from the biblical perspective it is not the complete picture, which insists that here, too, God’s holiness and the cross remain central.

 

ဥပမာ၊ ရောမ ၅:၁၀ တွင် ရှင်ပေါလုက “ကျွန်ုပ်တို့သည် ရန်သူဖြစ်နေစဉ် ကိုယ်တော်၏သားတော်၏သေခြင်းအားဖြင့် ဘုရားသခင်နှင့် ပြန်လည်သင့်မြတ်ခြင်းသို့ ရောက်ခဲ့ကြသည်” ဟု ရေးသားသည်။ ရန်ငြိုးဖွဲ့မှုရှိခဲ့သော်လည်း ပြန်လည်သင့်မြတ်ခြင်း ဖြစ်ပေါ်ခဲ့သည်။ လူမှုဆက်ဆံရေးတွင်ကဲ့သို့ ဤကိစ္စတွင် အငြင်းပွားမှု၏ မူလအကြောင်းရင်းဖြစ်သော အပြစ်ကို ဖယ်ရှားခြင်းအားဖြင့် ဖြစ်ပေါ်ခဲ့သည်။ လူသားများသည် ထိုအပြစ်ကို ဖယ်ရှားနိုင်စွမ်းမရှိသဖြင့် ဘုရားသခင်က ဖယ်ရှားပေးတော်မူခဲ့သည်။ ရှင်ပေါလုက အလွန်ရှင်းလင်းစွာ ပြောသည်မှာ သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ ပြန်လည်သင့်မြတ်ခြင်းအယူအဆတွင် မည်သည့်အရာပါဝင်သည်ဖြစ်စေ၊ ဘုရားသခင်သည် ခရစ်တော်အထဲတွင် ပြန်လည်သင့်မြတ်ခြင်းကို စတင်ပြီး ပြီးစီးစေတော်မူခဲ့သည်ဟူ၍ဖြစ်သည်။ ဤနေရာတွင်လည်း ခရစ်တော်၏လက်ဝါးကပ်တိုင်သည် အလွန်အရေးကြီးပြီး၊ တမန်တော်က ရှင်းရှင်းလင်းလင်း ပြောသည်မှာ “ကျွန်ုပ်တို့သည် ကိုယ်တော်၏သားတော်၏သေခြင်းအားဖြင့် ဘုရားသခင်နှင့် ပြန်လည်သင့်မြတ်ခြင်းသို့ ရောက်ခဲ့ကြသည်” (ရောမ ၅:၁၀၊ ကောလောသဲ ၁:၂၀ နှင့် နှိုင်းယှဉ်ပါ) ဟူ၍ဖြစ်သည်။

In Romans 5:10, for instance, Paul writes that “while we were enemies we were reconciled to God by the death of his Son.” There was enmity, but reconciliation occurred. As in human affairs, it occurred by taking out of the way the root cause of the quarrel, in this case it was sin. Humans are unable to remove it, so God put it out of the way. In the clearest possible terms, Paul tells us that whatever else the biblical doctrine of reconciliation involves, God initiated and accomplished reconciliation in Christ. Here again the place of the cross of Christ is critically important, for the apostle tells us in no uncertain terms that “we were reconciled to God by the death of his Son” (Rom. 5:10; cf. Col. 1:20).

 

ဤအချက်နှင့် အလွန်နီးကပ်စွာ ဆက်စပ်နေသော အရာမှာ ဤဖြစ်ရပ်သည် ဘုရားသခင်က ကျွန်ုပ်တို့ကို ချစ်သောကြောင့် ဖြစ်ပွားခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ ရှင်ပေါလုက “အကြောင်းမူကား၊ ငါတို့သည် အပြစ်သားများ ဖြစ်ကြစဉ် ခရစ်တော်သည် ငါတို့အတွက် အသေခံတော်မူခြင်းအားဖြင့် ဘုရားသခင်သည် ငါတို့အပေါ်၌ မိမိ၏မေတ္တာတော်ကို ပြသတော်မူ၏” (ရောမ၊ ၅:၈) ဟု အခိုင်အမာ ဆိုသည်။ “ဘုရားမရှိသောသူတို့အတွက်” (အပိုဒ် ၆)။ ကျမ်းချမ်းသစ်တွင် ဘုရားသခင်၏မေတ္တာဟူသောအဓိပ္ပာယ်မှာ အပြစ်ကို အလွယ်တကူ ကျော်ဖြတ်နိုင်၍ သို့မဟုတ် ရိုးရိုးရှင်းရှင်း ပယ်ရှားလိုက်နိုင်သည်ဟု မဆိုလိုပါ။ အပြစ်ကို ကိုင်တွယ်ဖြေရှင်းခြင်း ဖြစ်သည်။ ဤသည်မှာ လွတ်ငြိမ်းချမ်းသာခွင့် အကြင်နာချမ်းသာပေးခြင်း မဟုတ်ပါ။ ခရစ်တော်၏လက်ဝါးကပ်တိုင်ကြောင့် ဖြစ်သော စစ်မှန်သော ခွင့်လွှတ်ခြင်းနှင့် ပြန်လည်သင့်မြတ်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ခမည်းတော်သည် ပြန်လည်သင့်မြတ်ခြင်း၏ အဓိကဖန်ဆင်းရှင် ဖြစ်တော်မူသည်။ “ခပ်သိမ်းသောအရာတို့သည် ဘုရားသခင်ထံတော်မှ ဖြစ်သည်ဖြစ်၍၊ ခရစ်တော်အားဖြင့် ငါတို့ကို ကိုယ်တော်နှင့် ပြန်လည်သင့်မြတ်စေတော်မူပြီး၊ ပြန်လည်သင့်မြတ်ခြင်း အမှုတော်ကို ငါတို့အား အပ်နှင်းတော်မူ၏။ ဘုရားသခင်သည် ခရစ်တော်၌ ရှိတော်မူ၍ လောကီသားတို့ကို ကိုယ်တော်နှင့် ပြန်လည်သင့်မြတ်စေတော်မူ၏။ သူတို့၏အပြစ်များကို သူတို့အပေါ်၌ မမှတ်တော်မူဘဲ၊ ပြန်လည်သင့်မြတ်ခြင်း သတင်းစကားကို ငါတို့တွင် ထားတော်မူ၏။ ငါတို့သည် ခရစ်တော်အတွက် သံတမန်များ ဖြစ်ကြသည်။ ဘုရားသခင်သည် ငါတို့အားဖြင့် တောင်းပန်တော်မူ၏။ ခရစ်တော်အတွက် ငါတို့ တောင်းပန်ကြ၏။ ဘုရားသခင်နှင့် ပြန်လည်သင့်မြတ်ကြလော့” (၂ကော၊ ၅:၁၈-၂၀) ဟု ရှင်ပေါလုက ဆိုသည်။

Closely allied to this consideration is the observation that this took place because God loves us. Paul asserts that “God shows his love for us in that while we were yet sinners Christ died for us” (Rom. 5:8), “for the ungodly” (verse 6). For the NT, the love of God does not mean that sin can be passed over lightly or simply dismissed, but that sin is dealt with. This is no indulgent amnesty, but true forgiveness and reconciliation, thanks to the cross of Christ. The Father is the author of reconciliation. “All this is from God,” argues Paul, “who through Christ reconciled us to himself and gave us the ministry of reconciliation; that is, God was in Christ reconciling the world to himself, not counting their trespasses against them, and entrusting to us the message of reconciliation. So we are ambassadors for Christ, God making his appeal through us. We beseech you on behalf of Christ, be reconciled to God” (2 Cor. 5:18–20).

 

ပြန်လည်သင့်မြတ်ခြင်းသည် ကျွန်ုပ်တို့၌ အဆုံးအဖြတ်ပေးသည့် အခန်းကဏ္ဍ ရှိသည့်အရာ မဟုတ်ပါ။ အဓိကအားဖြင့် ဘုရားသခင်၏ လုပ်ဆောင်ချက်ဖြစ်၍၊ ကိုယ်တော်၏မေတ္တာအားဖြင့် စတင်ခဲ့သည်။ ထိုအားဖြင့် ဘုရားသခင်သည် ကျွန်ုပ်တို့၏ အပြစ်များကို ကျွန်ုပ်တို့အပေါ်၌ မမှတ်တော့ပေ။ ဤသည်မှာ ကျွန်ုပ်တို့၏ ဘုရားသခင်အပေ'évaluation်သို့ ကျွန်ုပ်တို့၏သဘောထားနှင့်သာ သက်ဆိုင်သည် မဟုတ်ပါ။ ဘုရားသခင်၏ ကျွန်ုပ်တို့အပေါ်သို့ သဘောထားနှင့်လည်း သက်ဆိုင်သည်။ ထိုအားဖြင့် ကိုယ်တော်သည် ကျွန်ုပ်တို့ကို ရန်သူများအဖြစ် သို့မဟုတ် ရန်လိုသောအဆင့်အတန်းရှိသူများအဖြစ် မကြည့်တော့ပေ။ အဓိကအားဖြင့် အပြစ်သားတစ်ဦး၏ ဘုရားသခင်အပေါ်သို့ သဘောထားပြောင်းလဲခြင်း မဟုတ်ပါ။ ကျွန်ုပ်တို့၏ကယ်တင်ခြင်းအတွက် ဘုရားသခင်ပြုတော်မူသော ရည်ရွယ်ချက်ရှိရှိ ဖြစ်ရပ်တစ်ခု ဖြစ်သည်။ အပြစ်သားဘက်မှ သဘောထားပြောင်းလဲခြင်း၊ ဘုရားသခင်အပေါ် ရန်လိုမှု ရပ်စဲခြင်းသည် ခရစ်တော်၏ ပြန်လည်သင့်မြတ်စေသော အမှုတော်၏ ရလဒ်အနေဖြင့် ဖြစ်ပေါ်လာခြင်း ဖြစ်ပြီး၊ အကြောင်းရင်း မဟုတ်ပါ။ “ငါတို့သည် ရန်သူများ ဖြစ်ကြစဉ် ကိုယ်တော်၏သားတော်၏ အသေခံခြင်းအားဖြင့် ဘုရားသခင်နှင့် ပြန်လည်သင့်မြတ်ခြင်းသို့ ရောက်ကြပြီ” (ရောမ၊ ၅:၁၀) ဟူ၍ ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် ရှင်ပေါလုသည် “ငါတို့သည် ငါတို့သခင် ယေရှုခရစ်တော်အားဖြင့် ယခုပြန်လည်သင့်မြတ်ခြင်းကို ခံယူပြီးသည်ဖြစ်၍ ငါတို့သည် ဘုရားသခင်၌ ဝမ်းမြောက်ကြသည်” (အပိုဒ် ၁၁) ဟု ထပ်လောင်းရမည်ကို မလွှဲမရှောင် ခံစားရသည်။ ပြန်လည်သင့်မြတ်ခြင်းသည် “ခံယူရမည့်အရာ” ဖြစ်ပြီး၊ ကျွန်ုပ်တို့ ခံစားမှုမရှိမီ ရည်ရွယ်ချက်ရှိရှိ တည်ရှိနေပြီးသား အရာ ဖြစ်သည်ကို သတိပြုပါ။ ပြီးစီးခဲ့သည်မှာ ကျွန်ုပ်တို့၏ လူ့တုံ့ပြန်မှုထက် အပြင်ဘက်တွင်ရှိပြီး ယင်းမတိုင်မီ ဖြစ်သည်။ ခရစ်တော်၏ အသက်တာနှင့် အသေခံခြင်းအားဖြင့် ဘုရားသခင်ကိုယ်တော်တိုင် လူသားတို့နှင့် ပြန်လည်သင့်မြတ်ခဲ့သည်ဟု ဆိုလိုသည်။ ဤနေရာတွင်လည်း ခရစ်တော်၏အသေခံခြင်းကြောင့် သန့်ရှင်းသော ဘုရားသခင်သည် အပြစ်သားများအတွက် မဟုတ်လျှင် မပြုနိုင်ခဲ့သည်ကို ပြုတော်မူနိုင်ခဲ့သည်။

Reconciliation is not something in which we have the decisive part. It is primarily an act of God, initiated by His love, by virtue of which God no longer counts our trespasses against us. It has to do not only with our attitude toward God, but also with God’s attitude toward us, as a result of which He no longer looks upon us as enemies or holding a hostile status. Nor is it primarily a change in the sinner’s attitude toward God, but an objective event accomplished by God for our salvation. The change of attitude on the sinner’s part, involving a cessation of hostility toward God, occurs as a result of the reconciling work of Christ, not as its cause. It was “while we were enemies” that we were reconciled to God by the death of His Son (Rom. 5:10). No wonder Paul feels forced to add, “We … rejoice in God through our Lord Jesus Christ, through whom we have now received our reconciliation” (verse 11). Note that reconciliation is something to be “received,” something that exists objectively before we experience it. What was effected was outside of and prior to our human response. It implies that God Himself became reconciled to man through the life and death of Christ. Here again, the death of Christ made it possible for a holy God to do for sinners what otherwise He could not have done.

 

ဘုရားသခင်နှင့် ပြန်လည်သင့်မြတ်ခြင်းသည် အပြစ်သားအား စိတ်နှလုံးငြိမ်သာခြင်း ယူဆောင်လာသည် (အပိုဒ် ၁ ကိုကြည့်ပါ)။ ၎င်းသည် အပြစ်သားများကို သူတို့၏အိမ်နီးချင်းများနှင့် ပြန်လည်သင့်မြတ်ရန်လည်း လှုံ့ဆော်ပေးသည်။ သမ္မာကျမ်းစာတွင် အကောင်းဆုံး သက်သေခံချက်မှာ ရှင်ပေါလု၏ ဧဖက် ၂ တွင် ရှေးကမ္ဘာတွင် အပြင်းထန်ဆုံး ရန်ငြိုးဖွဲ့မှုတစ်ခုဖြစ်သော ယုဒနှင့်တပါးအမျိုးသားတို့ကြား ရန်ငြိုးကို ဆွေးနွေးခြင်း ဖြစ်သည်။ တစ်ချိန်က ကင်းလွတ်နေခဲ့သူများ၊ “ပဋိညာဉ်တော်၏ ကတိများနှင့် ကင်းလွတ်သူများ၊ မျှော်လင့်ခြင်းမရှိ၊ ဘုရားသခင်မရှိဘဲ ဤလောက၌ ရှိသူများ” သည် “ခရစ်တော်၏အသွေးတော်၌ နီးကပ်စေခြင်းသို့ ရောက်ကြပြီ။ အကြောင်းမူကား၊ ကိုယ်တော်သည် ငါတို့၏ငြိမ်သက်ခြင်း ဖြစ်တော်မူ၏။ ကိုယ်တော်သည် ငါတို့နှစ်ဦးကို တစ်ဦးတည်းတူအောင် ဖန်ဆင်းတော်မူ၍၊ ရန်လိုခြင်း ခွဲခြားသောနံရံကို ဖြိုဖျက်တော်မူပြီး၊ နှစ်ဦးကို တစ်ဦးတည်းသော လူသစ်ဖြစ်အောင် ကိုယ်တော်၌ ဖန်ဆင်းတော်မူ၍ ငြိမ်သက်ခြင်းကို ဖြစ်စေတော်မူ၏။ လက်ဝါးကပ်တိုင်အားဖြင့် ငါတို့နှစ်ဦးကို တစ်ခုတည်းသော ကိုယ်ခန္ဓာ၌ ဘုရားသခင်နှင့် ပြန်လည်သင့်မြတ်စေတော်မူ၍ ရန်လိုခြင်းကို အဆုံးသတ်စေတော်မူ၏” (ဧဖက်၊ ၂:၁၂-၁၆)။ ဤသည်မှာ အပြစ်သားကယ်တင်ခြင်း၏ မမျှော်လင့်ထားသော ရလဒ်တစ်ခု မဟုတ်ပါ။ ၎င်းသည် ကယ်တင်ခြင်း၏ အစိတ်အပိုင်းတစ်ခု၊ ဘုရားသခင်နှင့် ကျွန်ုပ်တို့ ပြန်လည်သင့်မြတ်ခြင်း၏ အကျိုးသက်ရောက်မှုများကို အသက်ရှင်ခြင်း၏ အစိတ်အပိုင်း ဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်နှင့် ကျွန်ုပ်တို့၏ ပြန်လည်သင့်မြတ်ခြင်း ပြီးမြောက်ပြီးသည်နှင့် တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး ပြန်လည်သင့်မြတ်ခြင်းသည် လိုက်ပါလာ ရမည် ဖြစ်သည်။

Reconciliation with God brings inward peace of mind to the sinner (cf. verse 1). It also induces reconciliation of sinners with their neighbors. The classic biblical testimony is Paul’s discussion in Ephesians 2 of one of the bitterest enmities in the ancient world, that between Jew and Gentile. Those who were at one time alienated, “strangers to the covenants of promise, having no hope and without God in the world,” were “brought near in the blood of Christ. For he is our peace, who has made us both one, and has broken down the dividing wall of hostility, … that he might create in himself one new man in place of the two, so making peace, and might reconcile us both to God in one body through the cross, thereby bringing the hostility to an end” (Eph. 2:12–16). This is not an accidental by-product of the sinner’s salvation. It is an integral part of it, part of living out the implications of our reconciliation with God. Once our reconciliation with God is effected, our reconciliation with each other should follow.

 

E. ရွေးနှုတ်ခြင်းအမှုတော်၏ အတိုင်းအတာ

ခရစ်တော်သည် မိမိသိုးများအတွက် အသက်ကို စွန့်တော်မူသည် (ယောဟန် ၁၀:၁-၁၅၊ ၂၆၊ ၂၇)၊ အသင

ဘုရားကျမ်းစာကျမ်းချက်များကို ကိုးကားပြီး ကံကြမ္မာအားဖြင့် ရွေးကောက်ခြင်းယုံကြည်ချက်ကို ခိုင်မာစေကြသူအချို့သည် ခရစ်တော်၏ ရွေးနှုတ်ခြင်းအမှုတော်သည် အမှန်တကယ် ကယ်တင်ခြင်းခံရသူများ၊ ဘုရားသခင်ရွေးကောက်ထားသော သတ်မှတ်ထားသူအုပ်စုအတွက်သာ ရည်ရွယ်ချက်ရှိသည်ဟု အခိုင်အမာဆိုကြသည်။

E. The Extent of the Atoning Deed

Bolstering their view of predestination by an appeal to the passages of Scripture that speak of Christ’s giving His life for His sheep (John 10:1–15, 26, 27), for the church (Acts 20:28; Eph. 5:25), or for many (Mark 10:45), and to statements that seem to limit the object of Christ’s intercession to the disciples and those whom they would win (John 17:9, 20, 24), some have insisted that Christ’s atonement is limited in its design to those who are actually saved, to a select group chosen by God.

 

သို့ရာတွင် ဓမ္မသစ်ကျမ်းရေးသူများကမူ ရွေးနှုတ်ခြင်းအမှုတော်ကို ရည်ရွယ်ချက်အားဖြင့် လူခပ်သိမ်းသို့ သက်ဆိုင်သည်၊ အပြစ်သားအားလုံးရရှိနိုင်သည်၊ သို့ရာတွင် တစ်ဦးချင်းယုံကြည်ခြင်းဖြင့် လက်ခံမှသာ အကျိုးသက်ရောက်သည်ဟု အလေးပေးဖ Useသည်။ ထို့ကြောင့် ယောဟန်သည် ခရစ်တော်ကြွလာခြင်း၏ ရည်ရွယ်ချက်ကို လူခပ်သိမ်းနှင့်ဆိုင်သော စကားလုံးများဖြင့် ဖော်ပြထားသည် (ယောဟန် ၃:၁၆၊ ၁၇)။ ထိုနည်းတူ ခရစ်တော်၏ အသေခံခြင်းကို “လောကီအပြစ်များကို ပယ်ရှားသူ” (ယောဟန် ၁:၂၉)၊ “ကမ္ဘာလုံးအပြစ်အတွက် ပွဲတော်ယဇ်” (၁ယောဟန် ၂:၁၊ ၂၊ နှိုင်းယှဉ် ၄:၁၄) ဟု ဖော်ပြထားသည်။ ရှင်ပေါလုလည်း ယေရှုသည် “လူခပ်သိမ်းအတွက်” အသေခံတော်မူသည် (၂ကောရိန်သု ၅:၁၄၊ ၁၅)၊ “လူခပ်သိမ်းအတွက် ကိုယ်တော်ကိုယ်ကို ရွေးနှုတ်ဖိုးအဖြစ် ပေးတော်မူသည်” (၁တီမောသေ ၂:၆) ဟု ဆိုသည်။ ၂ပေတရုကျမ်းနှင့် ဟေဗြဲကျမ်းတို့တွင်လည်း ဘုရားသခင်သည် “လူခပ်သိမ်း နောင်တရရောက်ရန် အလိုတော်ရှိသည်” (၂ပေ ၃:၉)၊ ခရစ်တော်သည် “လူခပ်သိမ်းအတွက် အသေခံတော်မူသည်” (ဟေဗြဲ ၂:၉) ဟု ပြောင်ပြောင်တင်းတင်း ထပ်မံအလေးပေးထားသည်။ ဤသည်မှာ အစောပိုင်းအသင်းတော်၏ ကယ်တင်ခြင်းကမ်းလှမ်းချက်သည် ကန့်သတ်ချက်မရှိဟူသော နားလည်မှုဖြစ်သည်။

It appears, however, that the NT writers uphold an atoning deed perceived as universal in intent, available to all sinners, yet effective only when individually accepted. Thus, John describes the purpose of Christ’s coming in universal terms (John 3:16, 17) and His death as dealing with the sins “of the world” (John 1:29; 1 John 2:1, 2; cf. 4:14). Paul, likewise, speaks of Jesus as dying “for all” (2 Cor. 5:14, 15) or as giving Himself “as a ransom for all” (1Tim. 2:6). Both 2 Peter, which asserts that God wills that “all should reach repentance” (1 Tim. 3:9), and the Epistle to the Hebrews, which bluntly declares that Christ tasted death “for every one” (1 Tim. 2:9), reemphasize the early church’s understanding of God’s offer of salvation as unrestricted.

 

ခရစ်တော်သည် လူခပ်သိမ်းအတွက် အသေခံတော်မူသည်ဟု ဆိုခြင်းသည် ရွေးကောက်သူများအတွက်လည်း အသေခံတော်မူသည်ဆိုသော အချက်ကို ဖယ်ထုတ်ခြင်းမဟုတ်ပေ။ ထိုသူတို့အတွက် ကိုယ်တော်၏ အသေခံခြင်းသည် ဧကန်စင်စစ် အကျိုးသက်ရောက်သည်မှာ မပြောင်းလဲနိုင်သော အမှန်ဖြစ်သည်။ ကြီးမားသော စက်ဝိုင်းသည် သေးငယ်သော စက်ဝိုင်းကို လွှမ်းခြုံထားသည်ဟု ရှင်ပေါလုဆိုသည်။ “ဘုရားသခင်သည် လူခပင်းကို ကယ်တင်တော်မူသော ကယ်တင်ရှင်ဖြစ်တော်မူသည်။ အထူးသဖြင့် ယုံကြည်သူတို့ကို ကယ်တင်တော်မူသည်” (၁တီမောသေ ၄:၁၀) ဟု ရေးသားထားသည်။ ရွေးနှုတ်ခြင်းအမှုတော်သည် လူခပ်သိမ်းအတွက် ရည်ရွယ်ထားသည်၊ လူခပ်သိမ်းအား ကမ်းလှမ်းထားသည်၊ လူခပ်သိမ်းအတွက် လုံလောက်သည်။ သို့ရာတွင် ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် ကိုယ်တိုင်တုံ့ပြန်သူများသာလျှင် အကျိုးခံစားရသည်။ (ကယ်တင်ခြင်း I. D ကိုကြည့်ပါ။)

To say that Christ died for all does not exclude the idea that He died for the elect and that His death is unquestionably efficacious for them. The larger circle includes the smaller one, as Paul tells us when he writes that God is “the Savior of all men, especially of those who believe” (1 Tim. 4:10). The atonement is intended for all, addressed to all, and sufficient for all, but it benefits only those who of their own will have responded to it in faith. (See Salvation I. D.)

 

အထက်ပါ ခရစ်တော်၏ အမှုတော်ရည်ရွယ်ချက်ဆိုင်ရာ အကျဉ်းချုပ်စစ်တမ်းသည် ခရစ်တော်၏ ရွေးနှုတ်ခြင်းအမှုတော်သည် မည်မျှ ကျယ်ပြန့်ပြီး နက်ရှိုင်းကြောင်း ပြသထားသည်။ သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ လမ်းပြမှုအောက်တွင် ဓမ္မသစ်ကျမ်းရေးသူများသည် လူ့ဘာသာစကားဖြင့် မဖော်ပြနိုင်လောက်သော ထိုဘုရားသခင်၏ အဖြစ်အပျက်ကို ဖော်ပြရန် ကြိုးစားကြသည်။ ရှင်ပေါလုနှင့် အခြားသူများက အသုံးပြုသော နှှိုင်းယှဉ်စကားမျိုးစုံသည် ကျွန်ုပ်တို့၏ အပြစ်သားအခြေအနေကို အလင်းပေးသည်။ ယဇ်ပူဇော်ခြင်း၊ ရွေးနှုတ်ခြင်း၊ အစားထိုးခြင်း၊ အပြစ်ဖြေခြင်း-ဘုရားကျိန်းစက်ခြင်း၊ ဖြောင့်မတ်စေခြင်း၊ ပြန်လည်သင့်မြတ်ခြင်းစသည့် ရှုထောင့်များကို ကျွန်ုပ်တို့ ဖော်ပြခဲ့ပြီးဖြစ်သည်။ ဤအချက်အားလုံးသည် အရေးကြီးပြီး တစ်ခုမျှ လျစ်လျူရှုထားသင့်သည်မဟုတ်ပေ။ သို့ရာတွင် တစ်ခုတည်းဖြင့် လက်ဝါးကပ်တိုင်၏ အဓိပ္ပာယ်အားလုံးကို လွှမ်းခြုံနိုင်ခြင်း မရှိချေ။ ထို့ထက်မက အများကြီး ရှိသေးသည်။ ရွေးနှုတ်ခြင်းအမှုတော်သည် အပြစ်ကို ဖယ်ရှားခြင်း၊ ရန်တရားကို ပျောက်စေခြင်းစသည့် အဆိုးဘက်သက်သက်သာမဟုတ်။ ခရစ်တော်တွင် အသစ်သောဘဝသို့ လမ်းဖွင့်ပေးသည်။ ကျေးဇူးတော်နှင့် ခရစ်တော်တွင် ကြီးထြားခြင်း၏ အသစ်သောဘယဘဝသည် ရွေးနှုတ်ခြင်းအမှုတော်၏ အကျိုးတစ်ရပ်ဖြစ်ပြီး ခရစ်ယာန်ဘဝ၏ အရေးမပါသော အစိတ်အပိုင်းမဟုတ်ပေ။ သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ ရွေးနှုတ်ခြင်းအယူဝါဒသည် ထိုဘဝသို့ ဦးတည်စေသည်။

The preceding survey of the purpose of Christ’s mission has shown how vast and deep the atonement of Christ is. Guided by the Spirit, the NT writers strive with the inadequacy of human language as they seek to present us with what that divine event means. The various figures of speech with which Paul and the others explain it shed light on many dimensions of our sinful condition. We have referred to such aspects as sacrifice, redemption, substitution, expiation-propitiation, justification, and reconciliation. All these points are important, and none is to be neglected. Yet none is sufficient to cover all of the various aspects of the meaning of the cross. There is much more to it. The atonement stands for more than something negative, i.e., the putting away of sin and the removal of enmity. It opens the way to a new life in Christ. That new life of gratitude and growth in Christ, fruit of the atonement, is far from an insignificant facet of the Christian experience. The biblical doctrine of the atonement leads to that.

 

III. ခရစ်တော်အထက်သို့ တက်ကြွခြင်း

 A. ရှင်ပြန်ထမြောက်သော ခရစ်တော်

ထိုဖြစ်ရပ်သည် မည်မျှ ဗဟိုချက်ဖြစ်နေပါစေ၊ ဓမ္မသစ်သတင်းစကားသည် လက်ဝါးကပ်တိုင်ဖြင့် အဆုံးသတ်သွားခြင်း မရှိပေ။ ဧဝံဂေလိတွင်ပင်လျှင် လက်ဝါးကပ်တိုင်ဖြင့် မပြီးဆုံးပါ။ ဧဝံဂေလိစာရေးသူများသည် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းအကြောင်းကို ဆက်လက်ရေးသားကြသည် (မဿဲ ၂၇:၅၁–၂၈:၂၀၊ မာကု ၁၆၊ လု ၂၄၊ ယောဟန် ၂၀ နှင့် ၂၁)။ ရှင်ပေါလုသည် ဗျာဒိတ်ရူပါရုံအားဖြင့် လက်ခံခဲ့သော ဧဝံဂေလိသတင်းစကားသည် “အရေးကြီးဆုံးအနေဖြင့်” ခရစ်တော်သည် ကျမ်းစာနှင့်အညီ ကျွန်ုပ်တို့အပြစ်အတွက် အသေသေတော်မူသည်၊ သင်္ဂြိုဟ်ခြင်းခံရ၍ ကျမ်းစာနှင့်အညီ တတိယမြောက်နေ့တွင် ရှင်ပြန်ထမြောက်တော်မူသည်ဟု စတင်ကြေညာသည် (၁ကောရိန်သု ၁၅:၃၊ နှိုင်းယှဉ် ကျမ်း ၁)။ ထို့ကြောင့် ယေရှုခရစ်၏ အသေခံခြင်းနှင့် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကို ဧဝံဂေလိသတင်း၏ နှလုံးသားတွင် တွဲ၍ ကြေညာခဲ့သည်။ တစ်ခုကို နှုတ်မပစ်ဘဲ နှစ်ခုလုံးကို ရှင်ပေါလုဆိုခဲ့သည်ကို ရောမ ၈:၃၄ တွင် တွေ့ရသည်။ “အသေခံတော်မူသော ယေရှုခရစ်၊ ဟုတ်ပြီ၊ သေမင်းထဲက ရှင်ပြန်ထမြောက်တော်မူသော သူပင် ဖြစ်တော်မူသည်” ဟု ရေးသားထားသည်။

III. The Exalted Lord

A. The Risen Christ

However central the event, the NT message, even in the Gospels, does not conclude with the cross. The Gospel writers go right on to speak of the resurrection (Matt. 27:51–28:20; Mark 16; Luke 24; John 20; 21). The gospel that Paul received through revelation (Gal. 1:12) began by declaring “as of first importance” that “Christ died for our sins in accordance with the scriptures, that he was buried, that he was raised on the third day in accordance with the scriptures” (1 Cor. 15:3; cf. verse 1). Thus, the death and resurrection of Jesus Christ were proclaimed as belonging together to the very heart of the gospel. Paul’s reluctance to refer to one without the other is reflected in Romans 8:34: “Christ Jesus, who died, yes, who was raised from the dead.”

 

၁. အခြေခံဖြစ်ရပ်တစ်ခု

 သို့ရာတွင် ခရစ်တော်၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းသည် ခရစ်တော်၏ အဖြစ်အပျက်တစ်ခုလုံး၏ နေရာနှင့် အရေးပါမှုနှင့် စပ်လျဉ်း၍ များစွာ နားလည်မှုလွဲခဲ့သည်။ ခရစ်ယာန်အများစုသည် ခရစ်တော်၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကို အနာဂတ်တွင် ထာဝရ ဘုန်းအသရေနှင့် ဘဝသို့ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း၏ အင်အားအကြီးဆုံး သက်သေအဖြစ်သာ ရှုမြင်ခဲ့ကြသည် (ဖိလိပ္ပိ ၃:၂၀၊ ၂၁၊ ဗျာဒိတ် ၂၁:၁–၂၂:၅ နှင့် နှိုင်းယှဉ်)။ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းသည် ကိုယ်တိုင်က ရ, ရွေးနှုတ်ခြင်းအမှုတွင် သိပ်အရေးမပါဟု ထင်ခဲ့ကြသည်။ ကျွန်ုပ်တို့ကို ရွေးနှုတ်ခဲ့တော်မူသည်မှာ လက်ဝါးကပ်တိုင်ဖြ pamphlet သာဖြစ်သည်ဟု ယူဆခဲ့ကြသည်။ သို့ရာတွင် ဓမ္မသစ်အသင်းတော်ကား ယေရှု၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကို နောက်ဆုံးတွင် ascension ဖြင့် ပြီးပြည့်စုံစေသော ခရစ်ယာန်ယုံကြည်ခြင်း၏ ဗဟိုချက်အဖြစ် နားလည်ခဲ့သည်။ အစောပိုင်းယုံကြည်သူများအတွက် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းသည် ဇာတ်လမ်း၏ အဆုံးမဟုတ်ဘဲ အစဖြစ်သည်။ ခရစ်ယာန်ယုံကြည်ခြင်း၏ အုတ်မြစ်ကျောက်တိုင်ပင် ဖြစ်သည် (၁ကောရိန်သု ၁၅:၁၄၊ ၁၇)။ ၎င်းကို သာမန်ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း၏ ဥပမာတစ်ခုအဖြစ် မယူဆခဲ့ပါ။ လာဇရု သို့မဟုတ် နိန်မြို့မုဆိုးမ၏ သားကဲ့သို့ ဤဘဝသို့ ပြန်လာပြီး ထပ်မသေရန် ပြန်နိုးကြားခြင်းမျိုး မဟုတ်ပါ။ ဤသည်မှာ မယ်ရှိယ၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းဖြစ်ပြီး ယေရှုကို ခရစ်တော်၊ ဘုရားသခင်၏ သားတော်အဖြစ် သတ်မှတ်ရန် ဘုရားသခင်ရွေးချယ်တော်မူသော နည်းလမ်းဖြစ်သည် (တမန်တော် ၂:၃၆၊ ရောမ ၁:၄)။

1. A Fundamental Event

Even so, as far as its place and its significance in the whole Christ-event are concerned, the Resurrection usually has been understood poorly. A large number of Christians have viewed Christ’s resurrection mainly as the strongest possible evidence of their future resurrection to a life of eternal glory (cf. Phil. 3:20, 21; Rev. 21:1–22:5). By itself the Resurrection did not seem to have much importance in the work of redemption. We were redeemed by the cross, and by the cross only. The NT church, however, understood the resurrection of Jesus with its completion in the ascension, as central to, not simply confirmatory of, the Christian faith. For the early believers the Resurrection was the origin rather than the end of the story, in a sense the cornerstone of the Christian faith (1 Cor. 15:14, 17). It was seen not as a typical instance of resurrection in general but as a unique event. Nor was it a mere resuscitation, which brought Jesus back to this life to die again, as in the case of Lazarus or the son of the widow of Nain. His was the resurrection of the Messiah, the means chosen by God to designate Jesus as the Christ, the Son of God (Acts 2:36; Rom. 1:4).

 

ယေရှု၏ ဘဝနှင့် အမှုတော်ကြောင့် နှိုးဆွခဲ့သော တပည့်တော်များ၏ ယုံကြည်ခြင်းသည် လက်ဝါးကပ်တိုင်တွင် ပြိုကွဲသွားခဲ့သည်။ တမန်တော်စာအုပ်က ဖော်ပြသည်အတိုင်း ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကို ဘုရားသခင်၏ အင်အားကြီးမားသော ကြေညာချက်အမှုအဖြစ် ရှုမြင်ခြင်းဖြင့် (တမန်တော် ၂:၂၄၊ ၃၂၊ ၁ပေ ၁:၂၁၊ နှိုင်းယှဉ် ဧဖက် ၁:၁၉၊ ၂၀) ယေရှု၏ ဘဝကြောင့် နှိုးဆွခဲ့သော ယုံကြည်ခြင်းကို ပြန်လည်အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုပြီး ပြန်လည်တည်တံ့စေခဲ့သည်။ ပထမဆုံးအကြိမ် ကိုယ်တော်ကို သခင်နှင့် ခရစ်တော်အဖြစ် တကယ့်နေရာချထားပေးခဲ့သည် (တမန်တော် ၂:၃၆၊ ရောမ ၁:၄)။ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းအားဖြင့် ယေရှုကို မယ်ရှိယနှင့် သခင်သာမက အသက်၏ အဓိပတိ (တမန်တော် ၃:၁၅)၊ ကယ်တင်ရှင် (တမန်တော် ၅:၃၁)၊ အသက်ရှင်သူနှင့် သေသူတို့၏ တရားသူကြီး (တမန်တော် ၁၀:၄၂) ဟု ကြေညာခဲ့သည်။ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း၏ သက်ရောက်မှုအောက်တွင် ကိုယ်တော်၏ ဘဝနှင့် အသေခံခြင်းကို ဝန်းရံထားသော နှစ်သံဝါဂမ်များ ပျောက်ကွယ်သွားခဲ့သည်။

The early disciples’ faith built on the life and ministry of Christ was shattered to pieces at the cross. As the book of Acts tells us, the Resurrection viewed as a mighty declaratory act of God (Acts 2:24, 32; 1 Peter 1:21; cf. Eph. 1:19, 20) reinterpreted and reestablished the faith aroused by Jesus’ life, and for the first time gave Him His true place as Lord and Christ (Acts 2:36; Rom. 1:4). Through the Resurrection Jesus was proclaimed not only Messiah and Lord, but “Author of life” (Acts 3:15), “Savior” (Acts 5:31), and “judge of the living and the dead” (Acts 10:42). Under the impact of the Resurrection the ambiguities that surrounded His life and death disappeared.

 

၂. ဗလာသင်္ချိုင်း

 သင်္ချိုင်းကို စောင့်ကြပ်သော စစ်သားများမှအပ (မဿဲ ၂၈:၄) ယေရှု သင်္ချိုင်းမှ ထမြောက်လာသည်ကို မည်သူမျှ မမြင်ခဲ့ပါ။ သို့ရာတွင် အများအပြား ဗလာသင်ချိုင်းကို တွေ့မြင်ခဲ့ပြီး ရှင်ပြန်ထမြောက်သော သခင်ဘုရားကို များစွာမြင်ခဲ့ကြသည်။ ထိုပေါ်ထွန်းခြင်းအချို့သည် ယေရုရှလင်မြို့တွင် သို့မဟုတ် အနီးတွင် ဖြစ်ပွားခဲ့ပြီး အချို့မှာ ဂါလိလဲပြည်တွင် ဖြစ်သည်။ ကျမ်းစာမှတ်တမ်းများအရ သခင်ဘုရားသည် ခန္ဓာကိုယ်လိမ်းကျံရန် ပြင်ဆင်လာသော မိန်းမများအား (ကျမ်း ၉၊ ၁၀)၊ မာဂဒါလမာရိယမ်အား (ယောဟန် ၂၀:၁၁–၁၈)၊ ရှင်ပေတရုအား (လု ၂၄:၃၄၊ ၁ကောရိန်သု ၁၅:၅)၊ အမာအုတ်လမ်းခရီးတွင် တပည့်နှစ်ဦးအား (လု ၂၄:၁၃–၃၁၊ မာကု ၁၆:၁၂၊ ၁၃)၊ ရှင်ပြန်ထမြောက်ရက် ညနေတွင် စုဝေးနေသော တပည့် ၁၁ ပါးနှင့် အခြားသူများအား (လု ၂၄:၃၃၊ ၃၄၊ ယောဟန် ၂၀:၁၉–၂၃)၊ တစ်ပတ်အကြာ သောမ အား (ကျမ်း ၂၆–၂၉)၊ ဂါလိလီ ပင်လယ်ကမ်းစပ်တွင် တပည့် ခုနစ်ယောက်အား (ယောဟန် ၂၁:၁–၁၉)၊ ဂါလိလီတောင်ပေါ်တွင် စုဝေးသော တပည့် ၁၁ ပါးအား (မဿဲ ၂၈:၁၆၊ ၁၇) ပေါ်ထွန်းတော်မူသည်။ ဤနောက်ဆုံးပေါ်ထွန်းခြင်းကို ရှင်ပေါလုဖော်ပြသော ညီအစ်ကို ၅၀၀ အား ပေါ်ထွန်းခြင်းနှင့် တူညီသည်ဟု များစွာယူဆကြသည် (၁ကောရိန်သု ၁၅:၆)။ သံလွင်တောင်မှ ကောင်းကင်သို့ တက်ကြွတော်မူချိန်တွင် မြင်ခဲ့သော တပည့်များ (လု ၂၄:၅၀၊ ၅၁၊ တမန်တော် ၁:၆–၉)၊ ယာကုပ်အား (၁ကောရိန်သု ၁၅:၇)၊ ဒမာသက်လမ်းတွင် ရှင်ပေါလုအား (တမန်တော် ၉:၁–၁၉) ပေါ်ထွန်းတော်မူသည်။ ဧဝံဂေလိစာအုပ်များရော ရှင်ပေါလုပါ အဖြစ်အပျက်များကို အချိန်ကာလအစဉ်လိုက် စာရင်းမချထားပါ။ သင်ချိုင်းသို့ လာသော မိန်းမများ၏ အစဉ်လိုက်၊ အရေအတွက်၊ နာမည်များ၊ ကောင်းကင်တမန်အရေအတွက်စသည့် အသေးစိတ်ကွဲလွဲချက်များကို စာရင်းပြုစုရ မခက်ခဲပါ။ ဤအသေးစိတ်ဆိုင်ရာ အခက်အခဲများသည် တစ်ဦးချင်းစာရေးသူသည် မိမိရည်ရွယ်ချက်နှင့် အသင့်တော်ဆုံးဟု ယူဆသော အချက်များကို ရွေးချယ်ခဲ့သည်ကို သတိရလျှင် ကြီးမားသော အတားအဆီးမဖြစ်ပေ။ မတူညီသော အကျိုးစီးပွားများက အဖြစ်အပျက်များကို မတူညီသော ရှုထောင့်များမှ အလေးပေးဖော်ပြစေခဲ့သည်။ သို့ရာတွင် အသေးစိတ်ဖော်ပြချက်များကို ချန်လျှင် အခြေခံသက်သေခံချက်သည် ထူးခြားစွာ တညီတညွတ်တည်း ရှိနေသည်ကို တွေ့ရသည်။ နောက်ကျပြီး ဖန်တီးထားသော သို့မဟုတ် သဘောတူထားသော ဇာတ်လမ်းဟု သက်သေအထောက်အထား လုံးဝမတွေ့ရပါ။

2. The Empty Tomb

Apart from the soldiers who guarded the tomb (Matt. 28:4), no one actually saw Jesus rising from the grave. But several found an empty tomb, and many more saw the risen Lord. Some of these appearances occurred in or near Jerusalem, others in Galilee. According to the biblical accounts, the Lord appeared to the women who went to the tomb prepared to anoint His body (verses 9, 10), Mary Magdalene (John 20:11–18), Simon Peter (Luke 24:34; 1 Cor. 15:5), two disciples on their way to Emmaus (Luke 24:13–31; Mark 16:12, 13), the 11 and other disciples gathered on the evening of the resurrection day (Luke 24:33, 34; John 20:19–23), Thomas a week later (verses 26–29), seven disciples by the sea of Galilee (John 21:1–19), the 11 gathered on a mountain in Galilee (Matt. 28:16, 17)—which appearance many regard as the same as that to the 500 brethren mentioned by Paul (1 Cor. 15:6), the disciples who saw Jesus ascend into heaven from the Mount of Olives (Luke 24:50, 51; Acts 1:6–9), James (1 Cor. 15:7), and Paul on the road to Damascus (Acts 9:1–19). Neither the Gospels nor Paul provide a chronological list of all the facts. Variations in detail, such as the sequence, number, and names of the women who visited the tomb, and the number of angels, are not hard to tabulate. These difficulties regarding details offer no insuperable objections when one remembers that each author selected the facts that he regarded most appropriate to his goal. Diverse interests seem to have determined the perspective from which the different aspects of the facts were underlined. But apart from details of description, the basic witness is remarkably unanimous. There is no evidence of a later fabrication or agreed-upon story.

 

၃. ခန္ဓာကိုယ်ဖြင့် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း

ဤပေါ်ထွန်းခြင်းများအားလုံးကို ထူးခြားစေသော ဘုံလက္ခဏာများ ရှိသည်။ ၎င်းတို့သည် ခရစ်တော်၏ တပည့်များဖြစ်နေပြီးသားသူများအား ပေးအပ်ခြင်းဖြစ်သည်။ ပေတရုက ကောနလိ အား “ဘုရားသခင်သည် ကိုယ်တော်ကို ထင်ရှားစေ၍ လူခပ်သိမ်းအား မဟုတ်၊ ဘုရားသခင်ကိုယ်တိုင် ရွေးကောက်ထားသော သက်သေများဖြစ်ကြသော ငါတို့အား ထင်ရှားစေ တော်မူသည်” ဟု ကြေညာခဲ့သည် (တမန်တော် ၁၀:၄၀၊ ၄၁)။ ဤထင်ရှားစေခြင်းများသည် ကိုယ်တော်ကို ကြိုတင်လက်ခံထားသူများအား အာမခံချက်ပေးခြင်းများဖြစ်သည်။ သမ္မာကျမ်းစာမှတ်တမ်းအားလုံးသည် ခန္ဓာကိုယ်ဖြင့် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကို သက်သေခံထားသည်။ ဧဝံဂေလိစာရေးသူများက ယေရှုကို တို့ထိခြင်း (ယောဟန် ၂၀:၂၇)၊ စားသောက်ခြင်း (လု ၂၄:၄၁–၄၃)၊ စကားပြောဆိုခြင်း (ယောဟန် ၂၁:၉–၂၂) ကို ဖော်ပြထားသည်။ ဤသည်မှာ ဂရိလူမျိုးများ၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကို ခန္ဓာကိုယ်မပါသော စိတ္တဇဖြစ်ရပ်အဖြစ် ပြုလုပ်လိုသော လမ်းကြောင်းကို ဆီးတားထားသည်။ ပထမရာစုယူဒလူမျိုးများအတွက် ခန္ဓာကိုယ်မပါသော ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းဟု စိတ်ကူးတောင် မယဉ်နိုင်ပါ။ ထိုသို့ဆိုလျှင် အဓိပ္ပာယ်မရှိဟု ထင်မည်ဖြစ်သည်။

3. A Physical Resurrection

Several common features characterize all of these appearances. They were granted to those who were already disciples of Christ. “God,” as Peter declared to Cornelius, “made him manifest; not to all the people but to us who were chosen by God as witnesses” (Acts 10:40, 41). These manifestations were assurances given to those who had previously accepted Him. All scriptural records testify to a physical, bodily resurrection. The evangelists speak of touching Jesus (John 20:27), of eating (Luke 24:41–43) and conversing (John 21:9–22) with Him. This counteracts the Greek tendency to make of the resurrection an abstract, noncorporeal event. Indeed, it would have been inconceivable for first-century Jews to think of a resurrection except in bodily terms. A bodiless resurrection would have seemed an absurdity to them.

 

တပည့်တော်များ နှစ်ပေါင်းများစွာ သိခဲ့သော ယေရှုနှင့် ရှင်ပြန်ထမြောက်သော သခင်ဘုရားကြားတွင် အခြေခံညီညွတ်မှု ရှိသည်။ ကိုယ်တော်ကိုယ်တိုင် “ဝိညာဉ်သည် အသက်နှင့် အရိုးမရှိ၊ သင်တို့မြင်သည့်အတိုင်း ငါ့တွင် ရှိသည်ကို ကြည့်ကြလော့” ဟု အလေးအနက် ကြေညာတော်မူသည် (လု ၂၄:၄၀)၊ “ကြည့်ကြလော့၊ ငါခမည်းတော်ပင် ဖြစ်သည်” (ကျမ်း ၃၉) ဟု ထပ်လောင်းတော်မူသည်။ သို့ရာတွင် အားလုံးက တူညီသော ဖြစ်စဉ်ကို ဖော်ပြသည်။ ထိုခန္ဓာကိုယ်သည် အတူတူဖြစ်သော်လည်း ပြောင်းလဲသွားပြီး လူ့သဘာဝ၏ ကန့်သတ်ချက်များကို ကျော်လွန်သည်။ တံခါးပိတ်ထားခြင်းသည် အတားအဆီးမဖြစ်ပါ (လု ၂၄:၃၁၊ ယောဟန် ၂၀:၁၀၊ ၂၆)။ သို့သော် ၎င်း၏ ကန့်သတ်ချက်အတွင်း ထင်ရှားစွာ ပေါ်ထွန်းနိုင်သည်။ ရှင်ပေါလု၏ စကားဖြင့် “မသေနိုင်သော အရာကို ဝတ်ဆင်ပြီးဖြစ်သည်” (၁ကောရိန်သု ၁၅:၅၃)။ တခါတရံ တပည့်တော်များသည် ယေရှုကို မျက်မှောက်ရှိနေသော်လည်း ချက်ချင်း မမှတ်မိကြပါ (ယောဟန် ၂၀:၁၄၊ ၂၁:၄၊ ၁၂)။ ခရစ်တော်၏ ပေါ်ထွန်းခြင်း၏ ခန္ဓာကိုယ်ဆိုင်ရာ သဘောကို အများဆုံး အလေးပေးသော ဧဝံဂေလိစာရေးသူနှစ်ဦး (လု ၂၄:၃၉–၄၃၊ ယောဟန် ၂၀:၂၀၊ ၂၇၊ ၂၁:၉–၁၄) သည် ပေါ်ထွန်းခြင်းများ မဖြစ်ပွားမီ ကိုယ်တော်သည် “ဘုန်းတော်ထဲသို့ ဝင်ရောက်ပြီး” (လု ၂၄:၂၆) နှင့် “ဘုန်းတန်ခိုးထင်ရှားခြင်း ခံရ ပြီးဖြစ်သည်” (ယောဟန် ၁၃:၃၁၊ နှိုင်း ၂၀:၂၂ နှင့် ၇:၃၉) ဟု ဖော်ပြထားသူများပင် ဖြစ်သည်မှာ ထင်ရှားသည်။ မာကုက “အခြားပုံစံဖြင့် ထင်ရှားတော်မူသည်” (မာကု ၁၆:၁၂) ဟု ရှင်းရှင်းလင်းလင်း ဖော်ပြထားသည်။

There is an underlying unity between the Jesus the disciples had known over the years and the risen Lord. He Himself emphatically declared, “A spirit has not flesh and bones as you see that I have” (Luke 24:40), adding “see, … it is I myself” (verse 39). Yet all depict the same phenomenon, that of a body identical yet changed, transcending the limitations of the human nature—barred doors did not exclude it (Luke 24:31; John 20:10, 26)—yet capable of manifesting itself within its parameters. In Pauline language it had “put on the imperishable” (1 Cor. 15:53). The disciples, at times at least, did not recognize Jesus initially as He stood before them (John 20:14; 21:4, 12). It seems significant that the two evangelists who insist most on the physical character of Christ’s appearances (Luke 24:39–43; John 20:20, 27; 21:9–14) are those who mention that He had already, by the time of the appearances, “[entered] into his glory” (Luke 24:26) and been “glorified” (John 13:31; cf. 20:22 with 7:39). Mark states explicitly that Jesus “appeared in another form” (Mark 16:12).

 

အံ့ဖွယ်ဖြစ်ရပ်ကို ကြိုတင်ငြင်းပယ်သည့် ခေတ်သစ်စိတ်ထားသည် ခရစ်တော်၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကို သမိုင်းဆိုင်ရာ အံ့ဖွယ်ဖြစ်ရပ်အဖြစ် ငြင်းပယ်တတ်သည်။ တချို့က တပည့်တော်များက အလောင်းကို ခိုးယူပုန်းရှောင်ခဲ့သည်ဟု ဆိုကြသည်။ တချို့က ယေရှုသည် အသေမသေပဲ မေ့မြောသာဖြစ်သဖြင့် လက်ဝါးကပ်တိုင်ချီခြင်းနှင့် သင်္ဂြိုဟ်ခြင်းမှ အသက်ရှင်နေသေးသည်ဟု အခိုင်အမာဆိုကြသည်။ တချို့က သင်္ချိုင်းနေရာတွင် အလားတူသင်္ချိုင်းများစွာ ရှိသဖြင့် မိန်းမများသည် မှောင်ရိပ်ကြောင့် အမှားသွားပြီး အမြန်ဗလာဖြစ်နေသော သင်္ချိုင်းသို့ ရောက်သွားသည်ဟု အကြံပေးကြသည်။ တချို့က တပည့်တော်များသည် ရှင်ပြန်ထမြောက်သော ခရစ်တော်ကို မမြင်ခဲ့ဘဲ ကိုယ်တော်ကို ယုံကြည်ခြင်းနှင့် ပြင်းစွာ တောင့်တခြင်းကြောင့် မြင်သည်ဟု စိတ်ကူးယဉ်ခဲ့သည်ဟု ဆိုကြသည်။ နောက်ပိုင်းနှစ်များတွင် ခရစ်တော်၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကို ရှင်းပြဖယ်ရှားတော့မဟုတ်ပဲ ဒဏ္ဍာရီဟု သတ်မှတ်ပြီး ယေရှုနာဇရက်တွင် ဘုရားသခင်သည် ထူးခြားစွာ လူ့သမိုင်းထဲ ဝင်ရောက်ပြီး အမြဲနေတော်မူသည်ဟု ကြေညာရန် နည်းလမ်းအဖြစ် ပြန်လည်အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုကြသည်။ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း၏ အချက်အလက်သည် ယုံကြည်ခြင်းတွင် အရေးကြီးသော အချက်ဖြစ်ပြီး သမိုင်းနှင့် မသက်ဆိုင်ဟု ဆိုကြသည်။

By ruling out a priori the miraculous, the modern mind has tended to deny the resurrection of Christ as a historical fact of supernatural character. Some have suggested that the disciples merely stole the body and hid it away; some have insisted that Jesus was alive after the crucifixion and burial merely because He never really died, but merely fainted. Others have proposed that since there probably was a number of similar tombs in the burial area, the women, misled by the darkness, went to the wrong tomb, one that was indeed empty because it always had been. Still others have urged that the disciples did not actually see a risen Christ, but rather as a result of their faith in Him and their strong longing for Him, imagined that they saw Him and heard Him speak to them. In more recent years Christ’s resurrection is no longer explained away, but demythologized and reinterpreted as a way of announcing that in Jesus of Nazareth God has, in a unique way, broken into human history and has come to stay. The fact of the resurrection, we are told, has no real relevance, since its crucial importance is as a factor in faith and not in history.

 

ဗလာသင်္ချိုင်းနှင့် ခရစ်တော်၏ ပေါ်ထွန်းခြင်းများကို ရှင်းပြရန် တင်ပြခဲ့သော သီအိုရီများ တစ်ခုတည်းမျှ လုံလောက်ခြင်း မရှိသလို ပေါင်းစပ်လျှင်ပင် လုံလောက်မည် မဟုတ်ပါ။ ကိုယ်တော်ကို မြင်ပြီးနောက် တပည့်တော်များသည် အဘယ်ဖြစ်ပျက်သည်ကို ရှင်းပြရန် ကြိုးစားခြင်း မပြုကြပါ။ သူတို့အတွက် ခရစ်တော်၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းသည် ဘုရားသခင်၏ အမှု (တမန်တော် ၂:၂၄၊ ၃၂၊ ရောမ ၆:၄၊ ၁ပေ ၁:၂၁)၊ ဓမ္မဟောင်းပရောဖက်ပြုချက်များ၏ ပြည့်စုံခြင်း (တမန်တော် ၂:၂၅–၃၆၊ ၁ကောရိန်သု ၁၅:၄)၊ အပြစ်သားများကို ကယ်တင်ရန် ဘုရားသခင်၏ ထာဝရ ရည်ရွယ်ချက်၏ အစိတ်အပိုင်းဖြစ်သည်။ လက်ဝါးကပ်တိုင်ချီချိန်တွင် ရှုံးနိမ့်ပြီး စိတ်ဓာတ်ကျနေသော တပည့်တော်များသည် ရက်အနည်းငယ်အကြာတွင် ယေရှုကို လက်ဝါးကပ်တိုင်ချီခဲ့သူများကို ရဲဝံ့စွာ ရင်ဆိုင်ပြီး ကိုယ်တော်၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းနှင့် သခင်ဖြစ်ခြင်းကို ကြေညာခဲ့ခြင်းသည် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းသည် သမိုင်းဆိုင်ရာ အချက်အလက်ဖြစ်ကြောင်း တကယ့် သက်သေဖြစ်သည် (တမန်တော် ၂:၂၂–၂၄၊ ၃:၁၄၊ ၁၅ နှင့် အထူးသဖြင့် ၄:၁၀)။ အစပိုင်းမှစ၍ အင်အားကြီးစွာဖြင့် သူတို့သည် မိမိတို့ သခင်ဘုရား၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကို သက်သေခံခဲ့ကြသည် (တမန်တော် ၂:၂၄၊ ၄:၃၃)။ သူတို့နားမလည်နိုင်သော အရာများကို ဘုရားသခင်ထံ အပ်နှံခဲ့ကြသည်။

None of the theories that have been set forth to account for the empty tomb and Christ’s appearances seems adequate, nor does any combination of them. Having seen Him, the disciples make no attempt to explain what took place. For them, Christ’s resurrection was God’s act (Acts 2:24, 32; Rom. 6:4; 1 Peter 1:21), the fulfillment of OT prophecies (Acts 2:25–36; 1 Cor. 15:4), a part of God’s eternal purpose for the salvation of sinners. That the disciples, beaten and dispirited at the time of the Crucifixion, a few weeks later should have boldly confronted those who had condemned Jesus, and proclaimed His resurrection and lordship, is the real evidence for the resurrection as a historical fact (Acts 2:22–24; 3:14, 15; and especially 4:10). From the very beginning and with great power they testified to the Resurrection of their Lord (Acts 2:24; 4:33), leaving to God the things they could not understand.

 

၄. ခရစ်တော်၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း၏ အရေးပါမှု

ဓမ္မသစ်ကျမ်းရေးသူများအတွက် ယေရှုခရစ်၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းသည် ဘုရားသခင်၏ အမှုသစ်တစ်ရပ်၊ ဤကမ္ဘာသမိုင်းတွင် ဖြစ်ပွားခဲ့သော သမိုင်းဆိုင်ရာ ဖြစ်ရပ်ဖြစ်သည်။ ၎င်း၏ ဓမ္မသီအိုးရီဂျီ အရေးပါမှုကို အလွန်အကျွံ မဆိုနိုင်ပါ။

4. The Significance of Christ’s Resurrection

For the NT writers the resurrection of Jesus Christ is a new act of God, a historical event that occurred in the history of this world. Its theological importance cannot be overrated.

 

ခရစ်တော်ဆိုင်ရာ အရေးပါမှုမှာ များပြားလှသည်။ တမန်တော်များအတွက် ၎င်း၏ အဓိက အရေးပါမှုမှာ ယေရှု၏ ကိုယ်တော်နှင့် အမှုတော်ဆိုင်ရာ တောင်းဆိုချက်များကို ဘုရားသခင်က အတည်ပြုတော်မူခြင်း ဖြစ်သည်။ မကောင်းသော လက်များက ပြုလုပ်ခဲ့သမျှကို ဘုရားသခင်၏ တရားမျှတစွာ ဆုံးမတော်မူခြင်းဖြင့် ပြန်လည်ဖြောင့်မတ်စေခဲ့သည်။ “ဤယေရှု … သင်တို့သည် လူများလက်ဖြင့် လက်ဝါးကပ်တိုင်ချီသတ်ခဲ့သော်လည်း ဘုရားသခင်က ထမြောက်စေ တော်မူသည်” (တမန်တော် ၂:၂၃၊ ၂၄၊ ၁၀:၃၉၊ ၄၀)။ သူတို့၏ အမြဲတမ်း အလေးပေးချက်မှာ ယေရှုသည် ရှင်ပြန်ထမြောက်ရုံသာမက ဘုရားသခင်က ထမြောက်စေတော်မူသည် သို့မဟုတ် ထမြောက်စေခြင်းခံရ သည်ဟူ၍ ဖြစ်သည် (တမန်တော် ၂:၃၂၊ ၃၆၊ ၃:၁၅၊ ၄:၁၀၊ ၅:၃၀၊ ရောမ ၄:၂၄၊ ၂၅၊ ၆:၄၊ ၈:၁၁၊ ၁ကောရိန်သု ၁၅:၄၊ ၁၅၊ ၂ကောရိန်သု ၄:၁၄၊ ဂလာတိ ၁:၁၊ ဟေဗြဲ ၁၃:၂၀၊ ၁ပေ ၁:၂၁ စသည်)။ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းအားဖြင့် ယေရှုသည် “အာနုဘော်ရှိ ဘုရားသားတော် ဖြစ်စေခြင်း ခံရ သည်” (ရောမ ၁:၄၊ နှိုင်း တမန်တော် ၁၃:၃၃)။ ၎င်း သည် သခင်နှင့် ခရစ်တော်အဖြစ် အထက်သို့ တက်ကြွခြင်း၏ အစဖြစ်သည် (တမန်တော် ၂:၂၉–၃၆၊ ဖိလိပ္ပိ ၂:၉–၁၁)။ ယေရှု၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ပြီးနောက် ထုတ်ဖော်ချက်အတိုင်း “ကောင်းကင်နှင့် မြေကြီးပေါ်တွင် အာဏာအားလုံးကို ငါ့အား အပ်နှံပြီးဖြစ်သည်” (မဿဲ ၂၈:၁၈) ဟူ၍ ဖြစ်သည်။ ထမြောက်စေခြင်းအားဖြင့် ဘုရားသခင်သည် “မိမိကျေးကျွန် ယေရှုကို ဘုန်းထင်ရှားစေ တော်မူသည်” (တမန်တော် ၃:၁၃) နှင့် ကမ္ဘာ့ တရားသူကြီးအဖြစ် ခန့်အပ်တော်မူသည် (တမန်တော် ၁၀:၄၂၊ ၁၇:၃၁၊ နှိုင်း ယောဟန် ၅:၂၂၊ ၂၇)။ “အသက်ရှင်တော်မူသော သူ” အနေဖြင့် ကိုယ်တော်သည် “သေခြင်းနှင့် မရဏာနိုင်ငံ၏ သော့များကို ကိုင်စွဲ ထားတော်မူသည်” (ဗျာဒိတ် ၁:၁၈)။

The christological significance of the Resurrection is considerable. For the apostles, its primary significance lay in the fact that it was the divine confirmation of Jesus’ claims regarding His person and work. All that evil hands had done had been overturned by God’s vindicating action: “This Jesus … you crucified and killed by the hands of lawless men. But God raised him up” (Acts 2:23, 24; 10:39, 40). Their constant emphasis was not only that Jesus was risen but that God had raised Him, or that He had been raised (Acts 2:32, 36; 3:15; 4:10; 5:30; Rom. 4:24, 25; 6:4; 8:11; 1 Cor. 15:4, 15; 2 Cor. 4:14; Gal. 1:1; Heb. 13:20; 1 Peter 1:21; etc.). By His resurrection Jesus was “designated Son of God in power” (Rom. 1:4; cf. Acts 13:33). It marked the beginning of His exaltation as Lord and Christ (Acts 2:29–36; Phil. 2:9–11), reflecting Jesus’ own postresurrection statement that “all authority in heaven and on earth has been given to me” (Matt. 28:18). By raising Him from the dead, God “glorified his servant Jesus” (Acts 3:13) and appointed Him judge of the world (Acts 10:42; 17:31; cf. John 5:22, 27). As “the living one” He holds “the keys of Death and Hades” (Rev. 1:18).

 

ကိုယ်တော်ဘက်သို့ ဦးတည်သော အတိုင်းအတာများအပြင်၊ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းသည် အပြစ်သားများအတွက်လည်း အရေးကြီးသော အဓိပ္ပာယ်ရှိသည်။ ဤသည်မှာ ကယ်တင်ခြင်းဆိုင်ရာ ဖြစ်ရပ်တစ်ခုဖြစ်သည်။ ပါဝလ၏ စကားဖြင့်ဆိုရလျှင် ယေရှု “အကျွန်ုပ်တို့၏ အပြစ်များကြောင့် အသေခံတော်မူ၍ အကျွန်ုပ်တို့ကို လျှောစီးခြင်းရှိစေရန် ရှင်ပြန်ထမြောက်စေခြင်းခံတော်မူသည်” (ရောမ ၄:၂၅)။ “ယေရှုသည် သခင်ဖြစ်တော်မူသည်” ဟု ပါးစပ်ဖြင့် ဝန်ခံ၍ “ဘုရားသခင်သည် ထိုသခင်ကို သေခြင်းမှ ရှင်ပြန်ထမြောက်စေတော်မူသည်” ဟု နှလုံးသွင်းယုံကြည်သူများမှတစ်ပါး ကယ်တင်ခြင်းမရှိချေ (ရောမ ၁၀:၉)။ ကိုယ်တော်၏ အသေခံခြင်းထဲသို့ ဗတ္တိဇံခံသူများ၊ ကိုယ်တော်နှင့် အတူ ကိုယ်တော်နှင့်တူသော အသေခံခြင်းဖြင့် တစ်သားတစ်ကိုယ်တည်းဖြစ်သူများသည် ကိုယ်တော်နှင့်တူသော ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းဖြင့်လည်း တစ်သားတစ်ကိုယ်တည်းဖြစ်ကြလိမ့်မည် (ရောမ ၆:၃-၅၊ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း I. A. ၂. a)။ ထိုနေ့ကို စောင့်မျှော်လျက်၊ “ခရစ်တော်နှင့်အတူ လက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ်မှာ အတူတကွ လက်ဝါးကပ်တိုင်မှ ချီးမြှောက်ခြင်းခံရ၍” (ဂလာတိ ၂:၂၀) အပြစ်ကို သေပြီးသူများသည် ဗတ္တိဇံဖြင့် ကိုယ်တော်နှင့်အတူ သင်္ဂြိုဟ်ခြင်းခံရ၍ “ခရစ်တော်သည် ခမည်းတော်၏ ဘုန်းတော်အားဖြင့် သေခြင်းမှ ရှင်ပြန်ထမြောက်တော်မူသည်နှင့်အညီ ငါတို့သည်လည်း ဘဝသစ်ကို လျှောက်လှမ်းနိုင်ရန်” (ရောမ ၆:၄၊ ကြည့် ၈:၉-၁၁၊ ဧဖက် ၂:၄-၇၊ ကောလောသဲ ၂:၁၂၊ ၃:၁-၃) ဘုရားသခင်အတွက် အသီးသီးကြလိမ့်မည် (ရောမ ၇:၄၊ ကြည့် ၁ပေ ၁:၃)။ ပါဝလ်၏ အမြင်အရ ခရစ်တော်၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းသည် အဓိက အရေးကြီးဆုံးဖြစ်သည်။ သူရေးသားခဲ့သည်မှာ “ခရစ်တော် ရှင်ပြန်မထမြောက်လျှင် ငါတို့၏ ဟောပြောခြင်းသည် အချည်းနှီးဖြစ်၍ ငါတို့၏ ယုံကြည်ခြင်းလည်း အချည်းနှီးဖြစ်သည် … ခရစ်တော် ရှင်ပြန်မထမြောက်လျှင် သင်တို့၏ ယုံကြည်ခြင်းသည် အချည်းနှီးဖြစ်၍ သင်တို့သည် အပြစ်ထဲမှာ ရှိနေကြဆဲဖြစ်သည်” (၁ကော ၁၅:၁၄-၁၇)။ ငါတို့၏ ဟောပြောခြင်း၊ ငါတို့၏ ယုံကြည်ခြင်းနှင့် ငါတို့၏ ကယ်တင်ခြင်းသည် ခရစ်တော်၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းမရှိလျှင် မဖြစ်နိုင်ချေ။ ထိုရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းထဲတွင် ဘုရားသခင်၏ ရွေးနုတ်တော်မူရန် ရည်ရွယ်ချက်၏ ပြည့်စုံခြင်းကို အထောက်အထားအဖြစ် ငါတို့သည် ရရှိထားသည်။

Beyond these Christward dimensions, the Resurrection also has significance for sinners. It is a saving event, for, in Paul’s terms, Jesus “was put to death for our trespasses and raised for our justification” (Rom. 4:25). There is no salvation except for those who confess with their lips that “Jesus is Lord” and believe in their hearts “that God raised Him from the dead” (Rom. 10:9). Those who have been “baptized into his death,” united with Him in a death like His, shall also be “united with him in a resurrection like his” (Rom. 6:3–5; Resurrection I. A. 2. a). Waiting for that day, and having been “crucified with Christ” (Gal. 2:20) unto sin, they have been buried with Him by baptism, “so that as Christ was raised from the dead by the glory of the Father, [they] … too might walk in newness of life” (Rom. 6:4; cf. 8:9–11; Eph. 2:4–7; Col. 2:12; 3:1–3) and “bear fruit for God” (Rom. 7:4; cf. 1 Peter 1:3). As Paul sees it, Christ’s resurrection is of cardinal importance: “If Christ has not been raised,” he writes, “then our preaching is in vain, and our faith is in vain … . If Christ has not been raised, your faith is futile and you are still in your sins” (1 Cor. 15:14–17). Our preaching, our faith, and our salvation do not take place apart from Christ’s resurrection. In it we have the pledge of the consummation of God’s redeeming purpose.

 

B. ကောင်းကင်သို့ မွေ့လျော်တော်မူသော သခင်

ကျမ်းစာအရ ခရစ်တော်သည် သေခြင်းမှ ရှင်ပြန်ထမြောက်ရုံသာမက ဘုရားမဲ့သားတော်အဖြစ်နှင့် ငါတို့၏ အလယ်အထဲသို့ ဝင်စေတော်မူသူအဖြစ် ကောင်းကင်သို့ မွေ့လျော်တော်မူခဲ့သည်။ ခရစ်တော်၏ ကောင်းကင်သို့ မွေ့လျော်ခြင်းသည် ခရစ်တော်၏ ဘဝနှင့် ခရစ်ယာန်များ၏ ဘဝတွင် အဓိက အချက်တစ်ခုဖြစ်သည်။ မွေ့လျော်ခြင်းနှင့် ထိုမှ ဆက်နွယ်လာသော အကျိုးများကို ထည့်သွင်းမထားလျှင် ယေရှုခရစ်တော်ကို ပြည့်စုံစွာ နားလည်ခြင်းမရှိနိုင်ချေ။ ထို့ပြင် ငါတို့သခင်၏ ကောင်းကင်ပေါ်မှ အမှုတော်ဆောင်ရွက်ခြင်းနှင့် ဒုတိယအကြိမ် ကြွလာတော်မူခြင်းသည် ဤမွေ့လျော်ခြင်းမရှိလျှင် မဖြစ်နိုင်ချေ။

B. The Ascended Lord

According to the Scriptures, Christ not merely rose from the dead; He also ascended to heaven as the God-man and our Mediator. Christ’s ascension is a major factor in the life of Christ as well as that of Christians. No complete view of Jesus Christ is possible unless the ascension and its consequences are included. Indeed, our Lord’s heavenly ministry and Second Coming are inconceivable apart from it.

 

၁. ကျမ်းစာသက်သေခံချက်

မွေ့လျော်ခြင်းအကြောင်း အသေးစိတ်ဖော်ပြထားသည်မှာ တမန်တော် ၁:၂-၁၁ တွင်သာ တွေ့ရသည်။ ထိုဖြစ်ရပ်ကို အတိုချုံးစွာ မှတ်တမ်းတင်ထားသည်မှာ လုကာ ၂၄:၅၁ နှင့် မာကု ၁၆:၁၉ တို့တွင် ဖြစ်သည်။ ငါတို့သခင်၏ လောကီအမှုတော်ကာလအတွင်း ဤဖြစ်ရပ်ကို မျှော်မှန်းထားကြောင်း ဧဝံဂေလိများတွင် အများအပြား ဖော်ပြထားသည် (လုကာ ၉:၃၁၊ ၅၁၊ ယောဟန် ၆:၆၂၊ ၇:၃၃၊ ၁၄:၁၂၊ ၂၈၊ ၁၆:၅၊ ၁၀၊ ၂၈)။ တမန်တော်ကျမ်းတွင်လည်း ဤဖြစ်ရပ်ကို ဖော်ပြထားသည် သို့မဟုတ် အရိပ်အမြွက်ပြထားသည်များ ရှိသည် (၂:၃၃-၃၅၊ ၃:၂၁၊ ၇:၅၅၊ ၅၆၊ ၂၂:၆-၈၊ ၂၆:၁၃-၁၅)။ ထို့အပြင် ဖိလိပ္ပိ ၂:၉၊ ၁တိ ၃:၁၆၊ ဟေဗြဲ ၁:၃၊ ၂:၉၊ ၁၂:၂၊ ၁ပေ ၃:၂၂၊ ဗျာဒိတ် ၁:၁၃၊ ၅:၆ စသည့် ကျမ်းချက်များတွင် ထပ်မံ ဖော်ပြချက်များနှင့် အရိပ်အမြွက်များ တွေ့ရသည်။ ဤဖြစ်ရပ်သည် လုံလောက်စွာ သက်သေပြပြီးဖြစ်သည်။

1. The Scriptural Evidence

The only detailed account of the ascension is given in Acts 1:2–11. The same event, reported much more briefly, is preserved in Luke 24:51 and in Mark 16:19. Several statements in the Gospels attest that it was anticipated by our Lord during His earthly ministry (Luke 9:31, 51; John 6:62; 7:33; 14:12, 28; 16:5, 10, 28). It is also mentioned or implied in several passages in Acts (2:33–35; 3:21; 7:55, 56; 22:6–8; 26:13–15). To those, additional references and allusions may be found, as in Philippians 2:9; 1 Timothy 3:16; Hebrews 1:3; 2:9; 12:2; 1 Peter 3:22; Revelation 1:13; 5:6. The event is more than adequately evidenced.

 

တမန်တော်ကျမ်းတွင် ဖော်ပြထားသော မှတ်တမ်းကို တစ်ခါတစ်ရံ ကန့်ကွက်လေ့ရှိကြသည်။ အကြောင်းမှာ ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခု ဆွဲငင်အားကို ဆန့်ကျင်၍ တက်သွားသည်ဟု ဖော်ပြထားသောကြောင့် သို့မဟုတ် ကောင်းကင်သည် မြေကြီးမှ အနည်းငယ်သာ ဝေးကွာသည်ဟု ဆိုလိုသည်ဟု ထင်မြင်ရသောကြောင့် ခေတ်သစ်သိပ္ပံပညာနှင့် မကိုက်ညီဟု ယူဆကြသည်။ သို့ရာတွင် ဓမ္မသစ်ကျမ်း စာရေးသူများသည် မွေ့လျော်ခြင်းကို ခရစ်တော်၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း သို့မဟုတ် လူအဖြစ်သို့ ကြွလာခြင်းထက် ပိုမို ခက်ခဲသည်ဟု မယူဆကြချေ။ သူတို့အတွက် ဤသည်မှာ ဘုရားသခင်၏ ရွေးနုတ်တော်မူရန် အစီအစဉ်၏ တစ်စိတ်တစ်ပိုင်းဖြစ်၍ အခြားနှစ်ခုထက် ပို၍ အံ့ဩဖွယ်မဟုတ်ချေ။ ထို့ပြင် မူရင်းရင်းမြစ်များနှင့် မျက်မြင်သက်သေများထံမှ အချက်အလက်များကို စေ့စေ့စပ်စပ် စစ်ဆေးခဲ့သော သမိုင်းပညာရှင်ကောင်းတစ်ဦးဖြစ်သည့် လုကာ (လုကာ ၁:၁၊ ၂၊ ကြည့် တမန်တော် ၁:၁၊ ၂) သည် ဤကိစ္စတွင်လည်း သူတို့၏ အတွေ့အကြုံ၏ အသေးစိတ်အချက်များကို စစ်ဆေးမှတ်သားခဲ့မည်မှာ အကြောင်းမရှိချေ။

The record in the book of Acts is sometimes contested because of its picture of a body ascending, against the law of gravity or because it seems to suggest that heaven is located a short distance above the earth, an untenable picture in the eyes of modern science. The NT writers, for all that, see no greater difficulty in the ascension than in Christ’s resurrection or His incarnation. To them it is part and parcel of God’s plan of redemption and no more wonderful than the other two. Besides, there is no reason to assume that Luke, whose writing is that of a careful historian who verified his facts from original sources and eyewitnesses (Luke 1:1, 2; cf. Acts 1:1, 2), would not have verified the details of their experience in this particular instance also.

 

၂. ခရစ်တော်နှင့် တက်ကြွခြင်း၏ ဆက်နွယ်မှု

တက်ကြွခြင်းသည် ကမ္ဘာပေါ်ရှိ ကိုယ်တော်၏အမှုတော်ပြီးဆုံးသွားပြီးနောက် ထမြောက်သောခရစ်တော်၏ ချီးမြှောက်ခြင်းနှင့် ဘုန်းတန်ခိုးကို ထင်ရှားစေသည် (ဖိလိပ္ပိ ၂:၉)။ ထို့ကြောင့် ကိုယ်တော်အတွက် အောင်ပွဲ၏ ရှင်းလင်းသော အတည်ပြုခြင်းဖြစ်သည် (ဧဖက် ၄:၈) နှင့် ခမည်းတော်နှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင် ဘုန်းအသရေအကြား ဆက်ဆံရေးကို ပြန်လည်စတင်ခြင်းဖြစ်သည် (ယောဟန် ၁၇:၅)။ ဘုရားသခင်သည် ကိုယ်တော်ကို “အလွန်ချီးမြှောက်” တော်မူခဲ့သည် (ဖိလိပ္ပိ ၂:၉)။

2. The Ascension’s Relation to Christ

The ascension signaled the exaltation and glory of the risen Christ once His work on earth was accomplished (Phil. 2:9). It meant for Him the clear confirmation of His victory (Eph. 4:8) and the resumption of His face-to-face fellowship in glory with the Father (John 17:5). God had now “hyperexalted” (hyperypsōsen) Him (Phil. 2:9).

 

ကျမ်းစာရေးသားသူများသည် တက်ကြွပြီးသော ကိုယ်တော်၏ဘဝကို ဖော်ပြရန် ဆာလံ ၁၁၀:၁ ၏ စကားကို အကြိမ်ကြိမ် ကိုးကားသည်။ “ထာဝရဘုရားသည် ငါ့သခင်ကို မိန့်တော်မူသည်ကား၊ ငါသည် သင်၏ရန်သူများကို သင်၏ခြေတင်ရင်းဖြစ်စေသည်အထိ ငါ့လက်ျာတော်ဘက်၌ ထိုင်နေလော့” ဟူသော စကားကို မဿဲ ၂၂:၄၄၊ မာကု ၁၂:၃၆၊ တမန်တော် ၂:၃၄-၃၅၊ ၁ကော ၁၅:၂၅၊ ဟေဗြဲ ၁:၁၃၊ ၁၀:၁၂-၁၃ တို့တွင် တိုက်ရိုက်ကိုးကားထားပြီး၊ အခြားနေရာများတွင်လည်း သွယ်ဝိုက်၍ ဖော်ပြထားသည်။ ဤကျမ်းချက်များသည် တစ်နေ့သ၌ ဖြစ်ပျက်ခဲ့သော သမိုင်းဝင်တက်ကြွခြင်းကိုသာ မဟုတ်ဘဲ၊ ဆက်လက်ဖြစ်ပေါ်နေသော တက်ကြွမှုကို ညွှန်ပြသည်ကို ဂရုတစိုက်ဖတ်ရှုခြင်းဖြင့် တွေ့မြင်နိုင်သည်။ ရောမ ၈:၃၄ နှင့် ၁ပေ ၃:၂၂ တွင် ယေရှုသည် “ဘုရားသခင်၏ လက်ျာတော်ဘက်၌ ရှိတော်မူသည်” ဟု ရှင်ပေါလုနှင့် ရှင်ပေတရုတို့က ကြေညာထားသည်။ ဤသင်္ကေတသည် ခရစ်တော်သည် အနားယူနေသည်ဟု ဆိုလိုခြင်းမဟုတ်။ ယင်းသည် တက်ကြွပြီးသော ဘုရားသခင်-လူသားတော်၏ ချီးမြှောက်ခြင်းနှင့် ဘုန်းတန်ခိုးကို ထင်ရှားစေသည်။ ထမြောက်ခြင်းသည် ကြီးမားသောပြောင်းလဲမှု၏ အစဖြစ်ပြီး၊ တက်ကြွခြင်းသည် ခရစ်တော်သည် ခမည်းတော်ထံသို့ ကြွတော်မူပြီး ခပ်သိမ်းသော အာဏာတော်ကို လက်ခံရရှိပြီးဖြစ်ကြောင်း ထင်ရှားသော အထောက်အထားဖြစ်သည်။

In their endeavor to describe our Lord’s ascended life, the NT writers repeatedly use the statement of Psalm 110:1: “The Lord says to my lord: ‘Sit at my right hand, till I make your enemies your footstool,’” which is quoted directly in Matthew 22:44; Mark 12:36; Acts 2:34, 35; 1 Corinthians 15:25; Hebrews 1:13; 10:12, 13, and indirectly in various passages which speak of Jesus being (Acts 2:33; Rom. 8:34), sitting (Eph. 1:20; Col. 3:1), or standing (Acts 7:55, 56) at God’s right hand till all His enemies are subdued. A careful reading shows that many of these statements not only merely emphasize the historic fact of Christ’s ascension on a certain day but denote His ascension as a continuous function. This point of view is seen also in Romans 8:34 and 1 Peter 3:22 where the two apostles declare that Jesus “is at the right hand of God.” The symbolism does not imply that Christ is idle. On the contrary, its meaning is unmistakable. It expresses the exaltation and glory of the ascended God-man. The Resurrection has begun the great change; the Ascension conveys the distinct impression that Christ had gone to His Father and that all power has been put into His hands.

 

၃. ယုံကြည်သူများနှင့် ဆက်စပ်မှု ခရစ်တော်၏ ကောင်းကင်သို့ မွေ့လျော်ခြင်းသည် ခရစ်ယာန်ယုံကြည်သူများအတွက်လည်း အထူးအရေးကြီးသည်။ ခရစ်ယာန်များအဖို့ ခရစ်တော်၏ ကောင်းကင်သို့ မွေ့လျော်ခြင်းသည် ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ဝေးကွာခြင်းကို မဆိုလိုဘဲ၊ ဝိညာဉ်ရေးရာ နီးကပ်မှုကို ဆိုလိုသည် (မဿဲ ၂၈:၂၀)။ ထိုအရှင်သည် “အစဉ်အမြဲ အသက်ရှင်တော်မူ၏” (ဗျာဒိတ် ၁:၁၈)။ ဘုရားသခင်၏ နှုတ်မြွက်တော်မူချက်အတိုင်း ထိုအရှင်၏ “ပလ္လင်တော်သည် အစဉ်အမြဲတည်လိမ့်မည်” (ဟေဗြဲ ၁:၈)။ ကောင်းကင်သို့ မွေ့လျော်ခြင်းကာလမှစ၍ ကျမ်းစာသစ်တွင် ခရစ်တော်သည် အသက်ရှင်တော်မူကြောင်းနှင့် ထိုအရှင်၏ အသက်တော်အတွင်း ယုံကြည်သူများ အသက်ရှင်ကြောင်းကို အဆက်မပြတ် အာမခံချက်ပေးထားသည်။ ကောင်းကင်သို့ မွေ့လျော်ခြင်းကြောင့်သာ ခရစ်တော်သည် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်ကို စေလွှတ်တော်မူနိုင်ခဲ့သည် (ယောဟန် ၁၆:၇; တမန်တော် ၂:၃၃)။ ထိုဝိညာဉ်တော်သည် လောကီသားများကို အပြစ်နှင့်စပ်လျဉ်း၍ အပြစ်တင်တော်မူသည် (ယောဟန် ၁၆:၈)၊ တပည့်တော်များကို အတွင်း၌ နေတော်မူသည် (ယောဟန် ၁၄:၁၇)၊ သွန်သင်တည်ဆောက်ပေးသည် (ယောဟန် ၁၄:၂၅၊ ၂၆; ၁၆:၁၄၊ ၁၅)၊ သက်သေခံရန် တန်ခိုးပေးသည် (တမန်တော် ၁:၈; ၄:၈၊ ၃၁)၊ လူသစ်ဖြစ်သော ဓမ္မသစ်ဆုံမှီခြင်းအသင်းတော်ကို ဖန်ဆင်းပေးသည် (တမန်တော် ၂:၄၁-၄၇; ၂ကောရိန်သု ၁၃:၁၄; ဖိလိပ္ပိ ၂:၁၊ ၂)။ အထက်ကောင်းကင်သို့ မွေ့လျော်ထားသော်လည်း၊ ခရစ်တော်သည် ဝိညာဉ်တော်၏ ဆုကျေးဇူးအားဖြင့် မိမိသူတို့ကို ဆက်လက်၍ သွန်သင်ဆုံးမတော်မူသည်။ ထိုဝိညာဉ်တော်သည် “ခပ်သိမ်းသောအရာတို့ကို သွန်သင်မည်” (ယောဟန် ၁၄:၂၆)၊ “ခပ်သိမ်းသော သမ္မာတရားထဲသို့ လမ်းပြမည်” ဖြစ်ပြီး၊ ကိုယ်တိုင်ချင်း မပြောဘဲ၊ “ငါ၏အရာကို ယူ၍ သင်တို့အား ဟောပြောမည်” ဟု ဆိုသည် (ယောဟန် ၁၆:၁၄)။ ဤအရာကို အသင်းတော်ပေါ်သို့ ပရောဖက်ပြုခြင်း ဆုကျေးဇူး သွန်းလောင်းခြင်းအားဖြင့် ပြသထားသည်။ “ယေရှု၏ သက်သေခံချက်သည်ပင် ပရောဖက်ပြုခြင်း၏ ဝိညာဉ်ဖြစ်သည်” (ဗျာဒိတ် ၁၉:၁၀; ဘုရားသခင် VII. C; ဆုကျေးဇူး X. D ကိုကြည့်ပါ)။

3. Its Relation to Believers

Christ’s ascension is also of particular importance for Christian believers. For Christians, rather than denoting physical remoteness, it implies His spiritual nearness (Matt. 28:20). He is “alive for evermore” (Rev. 1:18). In God’s own words, His “throne … is for ever and ever” (Heb. 1:8). In the NT, from the time of the ascension on, the constant assurance is that Christ is living and that in His life believers live. The ascension enabled Him to send forth the Holy Spirit (John 16:7; Acts 2:33) to convict the world of sin (John 16:8), indwell His disciples (John 14:17), edify and instruct them (John 14:25, 26; 16:14, 15), giving them power to witness (Acts 1:8; 4:8, 31), creating a new and radiating fellowship (Acts 2:41–47; 2 Cor. 13:14; Phil. 2:1, 2). Though ascended on high, He continues to instruct His own through the gift of the Spirit, who was to teach them all things (John 14:26) and guide them into all the truth, not speaking on His own authority, “for he will take what is mine and declare it to you” (John 16:14). This is illustrated by the outpouring of the gift of prophecy upon the church, “the testimony of Jesus is the spirit of prophecy” (Rev. 19:10; see God VII. C; Gifts X. D).

 

C. ခရစ်တော်၏ မြင့်မြတ်သော ယဇ်ပုရောဟိတ်အမှုတော်

၁. ကျမ်းစာအထောက်အထား ကောင်းကင်များကို ဖြတ်ကျော်ဝင်ရောက်တော်မူသောသူသည် ယခုအခါ ကျွန်ုပ်တို့၏ အကြီးမြတ်ဆုံး ယဇ်ပုရောဟိတ်ဖြစ်တော်မူသည် (ဟေဗြဲ ၄:၁၄; ဟေဗြဲ ၆:၂၀ နှင့် နှိုင်းယှဉ်ပါ)။ ကောင်းကင်ဗိမာန်၊ အမှန်တကယ်ရှိသော ပလ္လင်တော်တိုက်တွင် (ဟေဗြဲ ၈:၁၊ ၂) ကျွန်ုပ်တို့အတွက် ဆုတောင်းကြားပေးခြင်း အမှုတော်ကို ဆက်လက်ထမ်းရွက်တော်မူသည် (ဟေဗြဲ ၇:၂၄၊ ၂၅)၊ ကျွန်ုပ်တို့အတွက် အစဉ်ဆုတောင်းကြားနေတော်မူသည် (ရောမ ၈:၃၄)။ ခရစ်တော်၏ မြင့်မြတ်သော ယဇ်ပုရောဟိတ်အရာသည် ဟေဗြဲဩဝါဒစာတွင် အဓိကအကြောင်းအရာတစ်ခုဖြစ်သည် (၂:၁၇; ၃:၁–၄:၁၄၊ ၁၅; ၅:၁၀; ၆:၂၀ စသည်)။ ထိုအရှင်သည် “ကောင်းကင်ထဲသို့ ဝင်ရောက်၍ ယခုအခါ ဘုရားသခင်၏ ရှေ့တော်၌ ကျွန်ုပ်တို့အတွက် ပေါ်ထွန်းနေတော်မူသည်” (ဟေဗြဲ ၉:၂၄)။ အပြစ်အတွက် ယဇ်ပူဇော်တော်မူခြင်းကို တစ်ကြိမ်တည်း လက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ်တွင် ပြီးစီးစေတော်မူခဲ့သော်လည်း (ဟေဗြဲ ၇:၂၇; ၉:၂၈; ၁၀:၁၁-၁၄)၊ ကောင်းကင်သို့ မွေ့လျော်တော်မူသော ခရစ်တော်သည် မိမိ၏ ပဋိသန္ဓေယဇ်တော်၏ အကျိုးကျေးဇူးများကို လူအပေါင်းတို့အား ရရှိစေတော်မူသည်။ ယခုအခါ ထိုအရှင်သည် ယဇ်ပုရောဟိတ်ရော၊ ယဇ်ပူဇော်သက္ကာရုပ်ပါ ဖြစ်တော်မူသည်။ ကျမ်းစာများအတိုင်း ခရစ်တော်၏ ကောင်းကင်အမှုတော်သည် အပြစ်ရှိသူများ၏ ကယ်တင်ခြင်းအတွက် လက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ်တွင် အသေခံတော်မူခြင်းနှင့် တကယ်တူအောင် မရှိမဖြစ် လိုအပ်သည်။

C. Christ’s High Priestly Ministry

1. The Scriptural Evidence

He who has passed through the heavens” is now our great high priest (Heb. 4:14; cf. 6:20) in the heavenly sanctuary, the real tabernacle—as opposed to the shadowy, earthly one (Heb. 8:1, 2), maintaining a ministry of intercession on our behalf (Heb. 7:24, 25), ever interceding for us (Rom. 8:34). The high priesthood of Christ is one of the great themes of the Epistle to the Hebrews (2:17; 3:1–4:14, 15; 5:10; 6:20; etc.). He “has entered … into heaven itself, now to appear in the presence of God on our behalf” (Heb. 9:24). While His sacrifice for sin was made once for all on the cross (Heb. 7:27; 9:28; 10:11–14), the ascended Christ is making available to all the benefits of His atoning sacrifice. He is now both priest and priestly victim. As the Scriptures show, Christ’s ministry in heaven is as essential to the salvation of sinners as His death on the cross.

 

၂. ထူးခြားသော အမှုတော်နှစ်ပါး လေဝိယဇ်ပုရောဟိတ်များသည် လောကီဗိမာန်တိုက်၌ ထမ်းရွက်ခဲ့သော နေ့စဉ်အမှုတော်နှင့် တစ်နှစ်တစ်ကြိမ် ပဋိသန္ဓေနေ့အမှုတော် ဟူသော ထူးခြားသော အမှုတော်နှစ်ပါးသည် ကယ်တင်ခြင်းအကြံအစည်၏ ပုံဆောင်ချက်ဖြစ်သည်။ ထိုအရာများသည် ကောင်းကင်တွင် ခရစ်တော်၏ အမှုတော်ကို ပုံဆောင်ဖော်ပြခဲ့သည် (ဗိမာန်တိုက် III. D ကိုကြည့်ပါ)။ ဟေဗြဲဩဝါဒစာတွင် လောကီဗိမာန်တိုက်၌ ယဇ်ပုရောဟိတ်များ၏ အမှုတော်ကို ဖော်ပြထားခြင်းသည် ထိုအဓိပ္ပာယ်ကိုပင် ဆိုလိုသည် (ဟေဗြဲ ၄:၁၄၊ ၁၅; ၆:၂၀; ၇:၂၇; ၈:၃; ၉:၇၊ ၁၂၊ ၂၄)။ လောကီဗိမာန်တိုက်၏ ပဌမနေရာ၌ လေဝိယဇ်ပုရောဟိတ်များ၏ နေ့စဉ်အမှုတော်သည် ဆုတောင်းကြားခြင်းနှင့် ပြန်လည်သင့်မြတ်ရေး အမှုတော်ဖြစ်ပြီး၊ နောင်တရသော အပြစ်ရှိသူသည် ခရစ်တော်၏ ဆုတောင်းကြားခြင်းအားဖြင့် ခမည်းတော်ထံ အစဉ်ယုံမှားခြင်းမရှိဘဲ ချဉ်းကပ်ခွင့်ရှိကြောင်း ပုံဆောင်ဖော်ပြသည် (ဟေဗြဲ ၄:၁၄-၁၆; ၇:၂၅; ၁၀:၁၉-၂၂; ဗိမာန်တိုက်ကိုကြည့်ပါ)။ တစ်နှစ်တစ်ကြိမ် ပဋိသန္ဓေနေ့၌ ယဇ်ပုရောဟိတ်မင်းတစ်ဦးတည်းသာ ဗိမာန်တိုက်ကို သန့်ရှင်းစေခြင်း၊ ဘုရားသခင်၏ လူမျိုးကို သန့်ရှင်းစေခြင်း၊ ပဋိသန္ဓေပြုခြင်း အမှုတော်ကို ထမ်းရွက်ခဲ့သည် (လေဝိ ၁၆:၁၆-၂၀၊ ၃၀-၃၂)။ ထိုနေ့တွင် ယဇ်ပုရောဟိတ်မင်းသည် ဗိမာန်တိုက်အတွက်ရော၊ ယဇ်ပုရောဟိတ်များနှင့် လူမျိုးတစ်မျိုးလုံးအတွက်ပါ ပဋိသန္ဓေပြုရမည်ဟု သခင်ဘုရားရှင်က မောရှေအား မိန့်တော်မူသည် (လေဝိ ၁၆:၃၃)။ ထိုနေ့သည် တရားစီရင်ခြင်းအမှုနှင့် နီးကပ်စွာ ဆက်စပ်နေပြီး (လေဝိ ၂၃:၂၉; ဗိမာန်တိုက် I. C. ၃. a, b ကိုကြည့်ပါ)၊ ပုံဆောင်အရာ၌ အပြစ်ကို နှုတ်ပယ်သုတ်သင်မည့် နောက်ဆုံးတရားစီရင်ခြင်းကို ကြိုတွေ့ခဲ့သည်။ ကျမ်းစာများအတိုင်း ခရစ်တော် ဒုတိယအကြိမ် ကြွလာတော်မူမှီ တရားစီရင်ခြင်းရှိရမည်ဖြစ်သည်။ အကြောင်းမူကား၊ ထိုအရှင်သည် တစ်ဦးချင်းစီ၏ အမှုအရာအလိုက် ဆုံးဖြတ်ရန် ဘုန်းတန်ခိုးနှင့် ကြွလာတော်မူမည် ဖြစ်သည် (မဿဲ ၁၆:၂၇; ၂၅:၃၁-၄၆; ရောမ ၂:၆ နှင့် နှိုင်းယှဉ်ပါ)။ ဤပုံဆောင်မဟုတ်သော သန့်ရှင်းစေခြင်းနှင့် တရားစီရင်ခြင်း အမှုတော်ကို ခရစ်တော်စတင်တော်မူရမည့်အချိန်ကို ဒံယေလ ၇-၉ တွင် သတ်မှတ်ထားပြီး၊ အဒေါ်လက် ၁၈၄၄ သို့ ရောက်ရှိသည် (တရားစီရင်ခြင်း III. B. ၁ ကိုကြည့်ပါ)။

2. Two Distinctive Ministries

The two distinctive ministries that the Levitical priests carried out in the earthly tabernacle were a pictorial representation of the plan of salvation. They typified, or illustrated, Christ’s ministry in heaven. (See Sanctuary III. D.) This is the meaning of the references in Hebrews to the priests and high priests performing their ministries in the earthly sanctuary (Heb. 4:14, 15; 6:20; 7:27; 8:3; 9:7, 12, 24). The daily Levitical ministry in the holy place of the earthly sanctuary was essentially a ministry of intercession and reconciliation, symbolizing the truth that through Christ’s ministry as intercessor the repentant sinner has constant and confident access to the Father (Heb. 4:14–16; 7:25; 10:19–22; see Sanctuary). Once a year, on the Day of Atonement, the Levitical high priest, and he alone, performed a ministry revolving around the cleansing of the sanctuary and of God’s people, making atonement for both (Lev. 16:16–20, 30–32). On that day, said the Lord to Moses, “he [the high priest] shall make atonement for the sanctuary” and “for the priests and for all the people of the assembly” (Lev. 16:33). That day was intimately related to a work of judgment (Lev. 23:29; see Sanctuary I. C. 3. a, b) and in its typical functions foreshadowed the final judgment process that eradicates sin. The Scriptures indeed tell us that a judgment precedes Christ’s second coming, for He returns in glory to give to all according to their works (Matt. 16:27; 25:31–46; cf. Rom. 2:6). The time when Christ was to begin this antitypical ministry of cleansing and judgment has been specified in Daniel 7–9, leading to A.D. 1844. (See Judgment III. B. 1.)

 

၃. အုပ်စိုးရန်နှင့် ခပ်သိမ်းသောအရာတို့ကို ပြည့်စေရန် မွေ့လျော်တော်မူခြင်း ကျမ်းစာသစ်တွင် ယေရှုသည် အုပ်စိုးရန်နှင့် ခပ်သိမ်းသောအရာတို့ကို ပြည့်စေရန်အလို့ငှာ ကောင်းကင်သို့ မွေ့လျော်တော်မူသည်ဟု ထပ်မံဖြည့်စွက်ထားသည် (ဧဖက် ၄:၁၀; ဗျာဒိတ် ၁:၅)။ ထိုအရှင်သည် ခပ်သိမ်းသော အုပ်စိုးခြင်း၊ အခွင့်အာဏာ၊ တန်ခိုး အထက်၌ ထိုင်နေတော်မူသည်။ ယခုခေတ်ရော၊ လာမည့်ခေတ်ပါ ဖြစ်သည် (ဧဖက် ၁:၂၁)။ မိမိနာမတော်၌ စကြဝဠာတစ်ခုလုံး၌ “ဒူးတိုင်း ငိုက်မိမ့်မည်” အောင် ခရစ်တော်ကို အထက်၌ ချီးမြှောက်တော်မူခဲ့သည် (ဖိလိပ္ပိ ၂:၁၀)။ ပေတရု၏ စကားအတိုင်း ထိုအရှင်သည် “ကောင်းကင်သို့ ကြွသွားတော်မူ၍ ဘုရားသခင်၏ လက်ျာတော်ဘက်၌ ရှိတော်မူသည်။ ကောင်းကင်တမန်များ၊ အခွင့်အာဏာများ၊ တန်ခိုးများသည် ထိုအရှင်အား လက်အောက်ခံဖြစ်ကြသည်” (၁ပေတရု ၃:၂၂)။ ကောင်းကင်ဘုံ၌ရော၊ မြေကြီးပေါ်တွင်ရော ခပ်သိမ်းသော အခွင့်အာဏာကို အရှင်အား အပ်နှင်းထားပြီးဖြစ်သည်။ ထိုအရှင်သည် အသင်းတော်၏ အဓိပတိဖြစ်တော်မူသည် (ဧဖက် ၁:၂၀-၂၃; ၅:၂၃; ကောလောသဲ ၁:၁၈)၊ ယဇ်ပုရောဟိတ်မင်းကြီးနှင့် ဘုရင်တစ်ပါးတည်းဖြစ်တော်မူသည်။ ထိုအရှင်၏ ဘုရင်အဖြစ်သည် ကောင်းမှုသည် ဆိုးမှုကို အောင်နိုင်မည်ဟု အာမခံချက်ပေးထားသည်။

3. Ascended to Rule and to Fill All Things

The NT adds that Jesus also ascended to heaven that He might rule over and fill all things (Eph. 4:10; Rev. 1:5). He is seated far above all rule, authority, and power, both in this and in the coming age (Eph. 1:21). He was exalted, that in His name “every knee should bow” throughout the whole universe (Phil. 2:10). In Peter’s words, He “has gone into heaven and is at the right hand of God, with angels, authorities, and powers subject to him” (1 Peter 3:22). All authority in heaven and on earth has been given to Him. He “is the head of the church” (Eph. 1:20–23; 5:23; Col. 1:18), the priest-king, and His kingship assures us that good will triumph over evil.

 

ဃ. ခရစ်တော်၏ ဒုတိယအကြိမ် ကြွလာခြင်း

၁. သမ္မာကျမ်းစာ၏ သက်သေခံချက်

ခရစ်တော်၏ တက်ကြွခြင်းနှင့် ယဇ်ပုရောဟိတ်အမှုတော်နှင့် နီးကပ်စွာ ဆက်စပ်နေသည်မှာ ကိုယ်တော် ထပ်မံကြွလာခြင်းဖြစ်သည်။ ကိုယ်တော်သည် ဘုရားသခင်၏ နိုင်ငံတော်ကို တည်ထောင်ရန်နှင့် မေရှိယမျှော်လင့်ချက်၏ စစ်မှန်သော ဝိညာဉ်ရေးရာ အဓိပ္ပါယ်ကို ပြည့်စုံစေရန် ဤလောကသို့ ပထမအကြိမ် ကြွလာခဲ့သော်လည်း၊ ကိုယ်တော်၏ ရည်ရွယ်ချက်သည် ထိုပထမအကြိမ်ကြွလာခြင်းတွင် ပြည့်စုံမည်မဟုတ်ကြောင်း ကိုယ်တော်ကိုယ်တိုင် ဟောကြားခဲ့သည်။ ကမ္ဘာ့အရေးနှင့် ကိုယ်တော်၏ မြင်သာသော ဆက်ဆံရေးတွင် ခဏတာ ကွာရှင်းမှုရှိမည် (မဿဲ ၁၆:၂၁)။ ကိုယ်တော်သည် ခဏတာ ခရီးထွက်တော်မူမည် (ယောဟန် ၁၄:၁၉၊ ၁၆:၇) သို့သော် ကိုယ်တော်၏ အမှုတော်ကို ပြည့်စုံစေရန် ထပ်မံကြွလာမည်ဟု ကတိပေးထားသည် (ယောဟန် ၁၄:၁-၃)။ ဘုရားသခင်၏ နိုင်ငံတော်ကို အောင်မြင်ဆုံးဘုန်းတန်ခိုးသို့ ဆောင်ကြဉ်းလာမည် (မဿဲ ၂၅:၃၁-၄၆)။

D. Christ’s Second Coming

1. The Scriptural Evidence

Closely associated with Christ’s ascension and high-priestly ministry is His coming again. For though He had come to this world to found the kingdom of God and fulfill the true spiritual meaning of the Messianic hope, He stated that the object of His mission would not be fully attained in that first coming. There was to be a break in His visible connection with earthly affairs (Matt. 16:21). He would depart for a time (John 14:19; 16:7), but He promised He would come again to carry on His work to complete fulfillment (John 14:1–3) and bring the kingdom of God to its supreme triumph and glory (Matt. 25:31–46; see Second Coming I. D. 4).

 

 

ကျမ်းစာပါ ကိုယ်တော်ဘုရားရဲ့ ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်းဆိုင်ရာ အယူအဆကို ပါရုသိ (parousia) ဆိုတဲ့ စကားလုံးနဲ့ ဖော်ပြထားပါတယ်။ ဒီစကားလုံးရဲ့ အဓိပ္ပာယ်က “ရှိနေခြင်း”၊ “ကြွရောက်ခြင်း” သို့မဟုတ် “လာခြင်း” လို့ အဓိပ္ပာယ်ရပြီး၊ များသောအားဖြင့် ဘုရင် သို့မဟုတ် မင်းဧကရာဇ်တစ်ပါးရဲ့ ကြွလာခြင်းကို ရည်ညွှန်းပါတယ် (မ။ ၂၄:၂၇၊ ၃၇၊ ၃၉၊ ၁ကော။ ၁၅:၂၃၊ ၁သက်။ ၂:၁၉၊ ၃:၁၃၊ ယာ။ ၅:၇-၈၊ ၂ပေ။ ၁:၁၆၊ ၃:၄)။ နောက်တစ်မျိုးက အပေါ်ကလွှမ်းမိုးခြင်း (apokalypsis) လို့ခေါ်တဲ့ “ထင်ရှားစေခြင်း” သို့မဟုတ် “ဖော်ပြခြင်း” ဆိုတဲ့ စကားလုံးဖြစ်ပြီး ဘုန်းတန်ခိုးနဲ့ ထင်ရှားလာခြင်းကို ဆိုလိုပါတယ် (လု။ ၁၇:၃၀၊ ၁ကော။ ၁:၇၊ ၂သက်။ ၁:၇-၈၊ ၁ပေ။ ၁:၁၃)။ နောက်ဆုံးတစ်မျိုးက ဧပီဖနီယာ (epiphaneia) လို့ခေါ်တဲ့ “ထင်ရှားခြင်း” သို့မဟုတ် “ပေါ်ထွင်းခြင်း” ဆိုတဲ့ စကားလုံးဖြစ်ပြီး၊ ခရစ်တော်ရဲ့ လူအဖြစ်ကြွလာခြင်းကို (၂တိ။ ၁:၁၀) နဲ့ ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်းကို (၂သက်။ ၂:၈၊ ၁တိ။ ၆:၁၄၊ ၂တိ။ ၄:၁၊ ၈၊ တိ။ ၂:၁၃) အသုံးပြုထားပါတယ်။ ဒီစကားလုံးများအားလုံးဟာ ယခုအခါ ခမည်းတော်ထံသို့ ပြန်ကြွသွားပြီး ယဇ်ပုရောဟိတ်မင်းအမှုတော်ကို ဆောင်ရွက်နေသော ခရစ်တော်ဟာ မြင်နိုင်သော ဘုန်းတန်ခိုးနဲ့ တစ်ဖန်ကြွလာမည်၊ ကိုယ်တော်၏ တကယ့်သဘာဝကို ထင်ရှားစေမည်ဟု အလေးပေးဖော်ပြထားခြင်း ဖြစ်ပါတယ်။ ဓမ္မဟောင်းကျမ်းပါ “ထာဝရှာဘုရား၏နေ့” ကို ခရစ်တော်နှင့်ဆိုင်သော “နေ့တော်ကြီး” အဖြစ် ပြောင်းလဲဖော်ပြထားပြီး၊ “နေ့တစ်နေ့” (တမန်။ ၁၇:၃၁)၊ “ထိုနေ့” (မ။ ၇:၂၂၊ ၂သက်။ ၁:၁၀၊ ၂တိ။ ၁:၁၈၊ ၄:၈)၊ “ကျွန်ုပ်တို့သခင်ယေရှုခရစ်၏နေ့” (၁ကော။ ၁:၈)၊ “လူသားရဲ့သားတော်ထင်ရှားမည့်နေ့” (လု။ ၁၇:၃၀)၊ “ယေရှုခရစ်၏နေ့” (ဖိ။ ၁:၆) သို့မဟုတ် “ခရစ်တော်၏နေ့” (ဖိ။ ၁:၁၀၊ ၂:၁၆)၊ သို့မဟုတ် “နောက်ဆုံးနေ့” (ယော။ ၆:၃၉-၄၀၊ ၁၂:၄၈) စသည်ဖြင့် ခေါ်ဝေါ်ထားပါတယ်။ ဒါဟာ ခရစ်တော်ရဲ့ ပြန်ကြွလာခြင်း (မ။ ၂၅:၃၁၊ မာ။ ၈:၃၈၊ တမန်။ ၁:၁၁၊ ၁ကော။ ၄:၅) ဟာ အချိန်ကာလကုန်ဆုံးချိန်မှာ ဘုရားသခင်ရဲ့ အစီအစဉ်အတိုင်း ဖြစ်မည်ကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း အလေးပေးဖော်ပြထားခြင်း ဖြစ်ပါတယ်။ (ကိုးကားရန်။ ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်း I. B.)

The biblical concept of our Lord’s second coming is expressed by such terms as parousia (“presence,” “arrival,” or “coming”), often of a ruler or king (as in Matt. 24:27, 37, 39; 1 Cor. 15:23; 1 Thess. 2:19; 3:13; James 5:7, 8; 2 Peter 1:16; 3:4); apokalypsis (“disclosure,” “revelation”) in glory (Luke 17:30; 1 Cor. 1:7; 2 Thess. 1:7, 8; 1 Peter 1:13);. epiphaneia (“manifestation” or “appearing”), a term used of Christ’s incarnation (2 Tim. 1:10) and of the Second Coming (2 Thess. 2:8; 1 Tim. 6:14; 2 Tim. 4:1, 8; Titus 2:13). These terms stress the thought that the Christ, who has now withdrawn to the Father’s presence and is pursuing His high-priestly ministry, will come again in visible glory, unveiling His true nature. The OT “day of the Lord,” modified in reference to Christ as “a day” (Acts 17:31), “that day” (Matt. 7:22; 2 Thess. 1:10; 2 Tim. 1:18; 4:8), “the day of our Lord Jesus Christ” (1 Cor. 1:8), “the day when the Son of man is revealed” (Luke 17:30), “the day of Jesus Christ” (Phil. 1:6) or “of Christ” (verses 10; 2:16), or “the last day” (John 6:39, 40; 12:48), clearly emphasizes that Christ’s return (Matt. 25:31; Mark 8:38; Acts 1:11; 1 Cor. 4:5) is part of God’s expected schedule at the end of time. (See Second Coming I. B.)

 

၂. ခရစ်တော်ကြွလာပုံသဏ္ဌာန် ခရစ်တော်ရဲ့ ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်းဟာ ကိုယ်တိုင်ကြွလာခြင်း (မ။ ၂၄:၃၆၊ တမန်။ ၁:၇)၊ လူတိုင်းမြင်နိုင်သော၊ ကမ္ဘာလုံးဆိုင်ရာ ထင်ရှားခြင်း (လု။ ၁၇:၂၃-၂၄၊ ဗျာ။ ၁:၇)၊ ကြားနိုင်သော အသံနဲ့ (၁သက်။ ၄:၁၆)၊ တန်ခိုးနဲ့ ဘုန်းတန်ခိုးနဲ့ ကြွလာခြင်း (မ။ ၂၄:၃၀၊ ၂သက်။ ၁:၇) ဖြစ်ပါမယ်။ ကိုယ်တော်ဟာ ရွေးနုတ်ထားသူများကို စုဝေးစေရန် ကြွလာမှာ ဖြစ်ပါတယ် (မ။ ၂၄:၃၁၊ ၂၅:၃၂-၃၄)။ ဖြောင့်မတ်သူသေများကို ထမြောက်စေမည် (၁ကော။ ၁၅:၂၃၊ ၅၂-၅၃၊ ၁သက်။ ၄:၁၆)၊ ထိုအချိန်မှာ အသက်ရှင်နေသော ဖြောင့်မတ်သူများကိုလည်း ပုပ်ယွင်းခြင်းမရှိသော သဏ္ဌာန်သို့ ပြောင်းလဲပေးမည်၊ သေခြင်းမရှိဘဲ ထမြောက်ခြင်းဘဝသို့ ဝင်ရောက်စေမည် (၁ကော။ ၁၅:၅၂-၅၃၊ ၁သက်။ ၄:၁၇၊ ဟေဗြ။ ၁၁:၄၀ နှိုင်းယှဉ်ကြည့်ပါ။ ကိုးကားရန်။ ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်း I. E.)။ သေချာသည်ဖြစ်သော်လည်း၊ ကိုယ်တော်ကြွလာမည့်အချိန်ကို မည်သူမျှ မသိရပါ။ ကျမ်းချက်များစွာဟာ ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်းကို မထင်မှတ်ဘဲ ရုတ်တရက်ဖြစ်မည်ဟု ဖော်ပြထားပါတယ်။ နီးကပ်လာပြီဟု ထင်ရှားသော နိမိတ်လက္ခဏာများ ရှေ့တော်သို့ လိုက်မည်ဟု ဆိုထားသော်လည်း (မ။ ၂၄:၅၊ ၇၊ ၉၊ ၂၉)၊ လူမထင်မှတ်သော အချိန်၊ သူခိုးလာသလို ရုတ်တရက် လာမည် (လု။ ၁၂:၃၉-၄၀)၊ “သင်တို့မမျှော်လင့်သော အချိန်အခါ၌” လာမည် (မ။ ၂၄:၄၄)။ သို့သော် နီးကပ်လှပြီ (၁ပေ။ ၄:၇၊ ယာ။ ၅:၈-၉၊ ၁ယော။ ၂:၁၈)။ “ထိုနေ့ချိန်ကို အဘယ်သူမျှ မသိ” (မ။ ၂၄:၃၆) ဟုဆိုသောကြောင့် ယေရှုနဲ့ ကျမ်းစာရေးသားသူများက ယုံကြည်သူများအား အချိန်တိုင်း မျှော်လင့်စောင့်ဆိုင်းနေသော စိတ်ထားရှိရန်၊ အဆင်သင့်ဖြစ်နေရန် (မ။ ၂၄:၄၄၊ ၂၅:၁-၁၂၊ ယာ။ ၅:၉) နဲ့ ကိုယ်ကိုကိုယ် သန့်ရှင်းစေရန် (၂ပေ။ ၃:၁၁-၁၂၊ ၁ယော။ ၃:၂-၃) တိုက်တွန်းထားပါတယ်။

2. The Manner of Christ’s Return

Christ’s second coming will be personal (Matt. 24:36; Acts 1:7), universally public and visible (Luke 17:23, 24; Rev. 1:7), audible (1 Thess. 4:16), and in power and glory (Matt. 24:30; 2 Thess. 1:7). He will return to gather the redeemed (Matt. 24:31; 25:32–34). The righteous dead will be raised (1 Cor. 15:23, 52, 53; 1 Thess. 4:16), and the righteous living at the time will be transformed, incorruptible, passing into the resurrection existence without dying (1 Cor. 15:52, 53; 1 Thess. 4:17; cf. Heb. 11:40; see Second Coming I. E). Though certain, the time of the Lord’s return is unknown. A considerable number of NT passages represent it as startling and unexpected. In spite of statements which represent the Second Coming as preceded by certain manifest signs, which give evidence of its nearness (Matt. 24:5, 7, 9, 29), its approach will be like that of a thief stealing into the house without warning (Luke 12:39, 40). The signal event is to come suddenly and unexpectedly, “at an hour you do not expect” (Matt. 24:44), yet it is near “at hand” (1 Peter 4:7; James 5:8, 9; 1 John 2:18). Since “that day and hour no one knows” (Matt. 24:36), Jesus and the NT writers urge believers to maintain an attitude of expectant preparedness, to look forward and be prepared at all times for the Lord’s return (Matt. 24:44; 25:1–12; James 5:9) and to seek personal purity (2 Peter 3:11, 12; 1 John 3:2, 3).

 

၃. နိုင်ငံတော်၏ အောင်ပွဲ

ထောင်စုနှစ်ကာလ ကြားခံမှုမှလွဲ၍ ခရစ်တော်၏ ဘုန်းတန်ခိုးနှင့် ကြွလာခြင်းသည် ကိုယ်တော်၏ အကြောင်းရင်း၏ နောက်ဆုံးအောင်ပွဲနှင့် ဘုရားသခင်၏ နိုင်ငံတော်၏ ပြည့်စုံခြင်းကို ဖြစ်ပေါ်စေမည် (မဿဲ ၁၃:၄၁၊ ၁၆:၂၈၊ လုကာ ၂၂:၃၀၊ ယောဟန် ၁၈:၃၆၊ ကောလောသဲ ၁:၁၃၊ ၂ပေ ၁:၁၁၊ ဧဖက် ၅:၅)။ ကမ္ဘာခေတ်ကုန်ဆုံးချိန်တွင် ဘုန်းတန်ခိုးနှင့် လာမည့် နိုင်ငံတော်သည် ယေရှု၏ ပုဂ္ဂိုလ်နှင့် အမှုတော်တွင် ဤခေတ်ထဲသို့ ရောက်ရှိလာပြီးဖြစ်သည် (မာကု ၁:၁၅၊ မဿဲ ၁၂:၂၈၊ လုကာ ၁၇:၂၁)။ ဆာတန်၏ ပျက်စီးခြင်းသည် ထောင်စုနှစ်ကုန်ဆုံးမှသာ ဖြစ်ပေါ်သော်လည်း၊ ဆုံးဖြတ်ချက်ချမှတ်သည့် အဖြစ်အပျက်မှာ ခရစ်တော်၏ အသေခံခြင်းနှင့် ထမြောက်ခြင်းဖြစ်သည်။ ဒုတိယအကြိမ် ကြွလာခြင်းသည် ထိုအောင်ပွဲ၏ ပြည့်စုံခြင်းဖြစ်သည်။ ပထမအကြိမ် ကြွလာခြင်းသည် နောက်ဆုံးခေတ်ကို စတင်ခဲ့ပြီး (ဟေဗြဲ ၁:၂၊ ၁ယော ၂:၁၈၊ ၁ပေ ၁:၂၀)၊ ခရစ်ယာန်များသည် “ဤမျှော်လင့်ချက်ပြည့်စုံခြင်း” နှင့် “မပြည့်စုံသေးခြင်း” ကြားတွင် နေထိုင်နေကြခြင်းဖြစ်သည်။

3. The Triumph of the Kingdom

Barring the interlude of the millennium (see Millennium I. C) Christ’s glorious return will signal the final triumph of His cause and the establishment and consummation of the kingdom of God, which is also the kingdom of Christ—in truth the kingdom of both (Matt. 13:41; 16:28; Luke 22:30; John 18:36; Col. 1:13; 2 Peter 1:11; Eph. 5:5). Paradoxically, Jesus announced that the kingdom, which will come in glory at the end of the age (Matt. 25:31–46), had, in fact, come into history and was already present in His person and mission: “The time is fulfilled, and the kingdom of God is at hand; repent, and believe in the gospel” (Mark 1:15; cf. Matt. 12:28).

 

စာတန်၏ ပျက်စီးခြင်းသည် ဧတ္တိယနှစ်ထောင်ပြည့်ပြီးမှသာ စောင့်ကြိုနေသော်လည်း (ဗျာ ၂၀:၁၀)၊ ယေရှုခရစ်သည် နိုင်ငံတော်သည် သူတို့အလယ်၌ ရှိပြီးဖြစ်သည်ဟု မိန့်တော်မူနိုင်ခဲ့သည် (လု ၁၇:၂၁)။ အောင်ပွဲခံခြင်းမပြုမီ ကာလသည် ကြာမြင့်ချိန်မသေထားသည့်အပြင် နှိုင်းယှဉ်လျှင် အရေးမကြီးပေ။ ဆုံးဖြတ်ဖြစ်စေသော အဖြစ်အပျက်မှာ ကိုယ်တော်၏ အသေခံခြင်းနှင့် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းပင် ဖြစ်သည်။ ကိုယ်တော်၏ ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်းသည် အလွန်အရေးကြီးသော်လည်း အနှစ်သာရအားဖြင့် ထိုအရာကို ပြီးဆုံးစေခြင်းသာ ဖြစ်သည်။ ကိုယ်တော်၏ ပဌမအကြိမ်ကြွလာချိန်၌ ပြီးစီးခဲ့သော ခရစ်တော်၏ အမှုတော်သည် နောက်ဆုံးကာလ၏ ခေတ်သစ်ကို စတင်ဖြစ်ပေါ်စေခဲ့သည် (ဟေဗြ ၁:၂; ၁ယော ၂:၁၈; ၁ပေ ၁:၂၀)။ ယုံကြည်သူခရစ်ယာန်သည် ယခုအခါ “အချိန်နှစ်ခုကြားတွင်” နေထိုင်နေသည်၊ ဆိုလိုသည်မှာ “ပြီးပြည့်စုံပြီးသား” နှင့် “မပြည့်စုံသေးသည့်အရာ” ကြားတွင် နေထိုင်နေပြီး ခရစ်တော်၏ “ပေါ်ထွန်းခြင်းနှင့် ကြွလာခြင်း” (အတိုင်းအတာအားဖြင့် “ကိုယ်တော်၏ ရှိနေခြင်း၏ ထင်ရှားပေါ်ထွက်ခြင်း”၊ ၂သက် ၂:၈) ကို စောင့်မျှော်နေသည်။ ယခုပင် ကိုယ်တော်၏ ရှိနေခြင်း၊ ယဇ်ပုရောဟိတ်မင်း၏ အမှုတော်နှင့် “ရှင်ဘုရင်များတစ်ပါးအတွက် ရှင်ဘုရင်၊ သခင်များတစ်ပါးအတွက် သခင်ဘုရား” အဖြစ် ကြွလာခြင်း (ဗျာ ၁၉:၁၆) ကို ယုံကြည်စိတ်ချစွာဖြင့် ခံစားနေရပြီး ဖြစ်သည်။

Though Satan’s destruction awaits the end of the millennium (Rev. 20:10), Jesus could say that the kingdom was present in the midst of them (Luke 17:21). The interval before the celebration of victory is both of uncertain duration and of relative unimportance. The decisive event was our Lord’s death and resurrection. His second coming, though of utmost importance, is essentially its consummation. The work of Christ accomplished at His first coming inaugurated the eschatological epoch (Heb. 1:2; 1 John 2:18; 1 Peter 1:20). The Christian believer now lives “between the times,” between the “already” and the “not yet,” awaiting Christ’s “appearing and coming” (literally “the manifestation of his presence,” 2 Thess. 2:8), experiencing now already the assurance of His presence, His high-priestly ministry, and His coming as “King of kings and Lord of lords” (Rev. 19:16).

 

ဤမကောင်းသောခေတ်ထဲသို့ ဝင်ရောက်လာပြီး စာတန်၏ နယ်ပယ်ကို ကျူးကျော်တိုက်ခိုက်ခြင်းအားဖြင့် ခရစ်တော်သည် ဘုရားသခင်၏ အုပ်စိုးခြင်း၏ ကောင်းချီးများကို ယခုပင် ခံစားရသော လက်ရှိဝိညာဉ်ရေးနယ်ပယ်တစ်ခုကို ဖန်ဆင်းပေးခဲ့သည် (ကောလ ၁:၁၃)၊ ထာဝရအသက်ကိုပင် ခံစားရသည် (ယော ၃:၁၆)။ ကိုယ်တော်၏ စကားတော်အတိုင်း၊ “သားတော်ကို ယုံကြည်သောသူမှာ ထာဝရအသက်ရှိသည်” (ယော ၃:၃၆; နှိုင်းယှဉ် ၁ယော ၅:၁၂)။ ဤထာဝရအသက်ကို ကျွန်ုပ်တို့ရရှိခြင်းမှာ ခရစ်တော်၏ အသက်ရှင်ခြင်း၊ အသေခံခြင်းနှင့် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကြောင့်ပင် ဖြစ်ပြီး၊ ထိုအရာများသည် ဘုရားသခင်၏ နိုင်ငံတော်၏ အဆင့်သစ်တစ်ခုကို မိတ်ဆက်ပေးခဲ့သည်။ ထိုနိုင်ငံတော်သည် ယခုအခါ ခံစားနိုင်သည့်အရာဖြစ်သော်လည်း အပြည့်အဝ အကျိုးသက်ရောက်မှုများမှာ လာမည့် ပြီးဆုံးခြင်းကို စောင့်ဆိုင်းနေရဆဲ ဖြစ်သည်။ ထိုကာလအတွင်း ခရစ်တော်၏ တပည့်တော်များကို သူတို့၏ သခင်ဘုရားကို ချစ်မြတ်နိုးခြင်း၊ စောင့်မျှော်ခြင်းနှင့် အလျင်အမြန် ကြွလာစေရန် တိုက်တွန်းခြင်း ပြုကြရန် အမိန့်ပေးထားသည် (လု ၁၂:၃၅-၃၇; ၁ကော ၁:၇-၈; ၁သက် ၁:၉-၁၀; ၂ပေ ၃:၁၁-၁၂)။ သူတို့သည် ပါရုသိ (ကိုယ်တော်ကြွလာခြင်း) ကို ကြောက်ရွံ့ခြင်းမရှိဘဲ ယုံကြည်စိတ်ချမှုနှင့် ဝမ်းမြောက်စွာ မျှော်လင့်ခြင်းဖြင့် ကြည့်ရှုကြရမည်၊ အကြောင်းမှာ ထိုပြန်ကြွလာသော သခင်ဘုရားသည် လက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ်တွင် သူတို့အတွက် ပြီးစီးခဲ့ပြီးဖြစ်သော အမှုတော်နှင့် ယဇ်ပုရောဟိတ်မင်း၏ ဆုတောင်းပေးခြင်း အမှုတော်ကြောင့် ဖြစ်သည် (ရော ၈:၃၄; ဟေဗြ ၄:၁၅-၁၆)။

By entering this evil age and invading the domain of Satan, Christ created a present spiritual realm in which the blessings of God’s reign are already experienced (Col. 1:13), even eternal life (John 3:16). In His words, “He who believes in the Son has eternal life” (John 3:36; cf. 1 John 5:12). This eternal life we owe to Christ’s life, death, and resurrection, which have introduced a new phase of the kingdom of God. It is something that may be enjoyed in the present, although its full implications await a consummation yet to come. In the meantime, Christ’s followers are exhorted to love, wait for, and hasten the coming of their Lord (Luke 12:35–37; 1 Cor. 1:7, 8; 1 Thess. 1:9, 10; 2 Peter 3:11, 12). They are to look to the parousia, not with dread but with confidence and joyous expectancy as their “blessed hope” (Titus 2:13), because of what the returning Lord already has done for them at the cross and during His high-priestly ministry of intercession (Rom. 8:34; Heb. 4:15, 16).

 

E. တုံ့ပြန်ခြင်းကို တောင်းဆိုခြင်း

အထက်ပါ လေ့လာချက်အရ သမ္မာကျမ်းစာထဲက ခရစ်တော်သည် အသားဖြစ်လာခဲ့သော ထာဝရဘုရားသခင်၏ သားတော်၊ ကိုယ်တော်ကိုယ်နှင့် ထင်ရှားပြသခဲ့ပြီး ဘုရားသခင်၏ တစ်ဦးတည်းသော သားတော်ဖြစ်ကြောင်း ကြေညာခဲ့သူ ဖြစ်သည်။ ကိုယ်တော်သည် အပြစ်ကင်းစင်သူဖြစ်ကြောင်းနှင့် ဖန်ဆင်းခြင်းအားလုံးကို အုပ်စိုးသူဖြစ်ကြောင်း ပြသခဲ့သည်။ သမ္မာကျမ်းစာထဲက ခရစ်တော်သည် အလိုအလျောက်နှင့် ရည်ရွယ်ချက်ရှိရှိ အပြစ်သားများအတွက် ရွေးနှုတ်ဖိုးအဖြစ် ကိုယ်ကိုကိုယ် ပေးဆပ်ခဲ့ပြီး ယုံကြည်သူများ အပြစ်၏ အပြစ်တင်ခြင်းနှင့် ပြစ်ဒဏ်မှ ကယ်တင်ခြင်းခံရရန် လက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ်တွင် အသေခံခဲ့သည်။ ထိုခရစ်တော်ပင်လျှင် အသက်ရှင်လျက် လက်ဝါးကပ်တိုင်မှ ဒဏ်ရာများကို သယ်ဆောင်လျက် အသေမှ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခဲ့သည်။ ကျွန်ုပ်တို့၏ ယဇ်ပုရောဟိတ်မင်းအဖြစ် ကောင်းကင်သို့ တက်ကြွသွားခဲ့သည်။ သမ္မာကျမ်းစာထဲက ခရစ်တော်သည် မကြာမီ ဘုန်းတန်ခိုးနှင့်ပြည့်စုံစွာ ပြန်ကြွလာမည်ဖြစ်ပြီး ကျွန်ုပ်တို့နေထိုင်နေသော ခေတ်ကာလကို အဆုံးသတ်တော်မူမည်။

E. Calling for a Response

The preceding survey has shown that the Christ of the Bible is the eternal Son of God, who became flesh, manifested Himself, and declared Himself, to be the unique Son of God. He showed Himself both sinless and sovereign over all Creation. The Christ of Scripture, freely and by design, gave Himself as a ransom for sinners and died on the cross so that those who believe in Him would be delivered from the guilt and the penalty of sin. The same Christ rose from the dead with flesh and bones, bearing the evidences of the Crucifixion. He ascended into heaven as our High Priest. The Christ of the Bible will come again soon in glory and power, to bring to an end the age in which we live.

 

ဤအရာအားလုံးသည် ဘုရားသခင်၏ ပြုတော်မူခြင်းပင် ဖြစ်သည်။ သမ္မာကျမ်းစာတစ်ခုလုံးတွင် ကျွန်ုပ်တို့၏ ကယ်တင်ခြင်းအတွက် ဘုရားသခင်၏ အစပျိုးခြင်းကို အမြဲတစေအလေးပေးထားသည်။ ထိုနည်းတူစွာ ဘုရားသခင်၏ ကျေးဇူးတော်ကို တုံ့ပြန်ရန် ရှင်းလင်းစွာ တိုက်တွန်းထားသည်။ အပြစ်သားများနှင့် သန့်ရှင်းသူများကို ကိုယ်တော်ကို ငေးကြည့်ရုံ သို့မဟုတ် ချီးမွမ်းရုံဖြင့် ကျေနပ်မနေဘဲ ကိုယ်တော်၏ ခြေလှမ်းများကို လိုက်လျှောက်ရန်၊ ကိုယ်တော်ကို အတုယူရန်၊ ထိုနည်းတူ ပုံသဏ္ဌာန်သို့ ပြောင်းလဲခြင်းခံရရန် တိုက်တွန်းထ and တိုက်တွန်းထားသည်။ ဘုရားသခင်၏ ခေါ်တော်မူခြင်းသည် ကယ်တင်ခြင်းတစ်ခုတည်းသာမက ကိုယ်တော်နှင့် နီးကပ်စွာ လျှောက်လှမ်းရန်၊ ခရစ်တော်အထဲတွင် “နေရန်” သို့မဟုတ် ရိုးရှင်းစွာ ယေရှုထဲတွင် ရှိနေရန်ပင် ဖြစ်သည် (ယော ၁၅:၄၊ ၇)။ စပျစ်နွယ်ပုံဥပမာတွင် ယေရှုသည် “ငါ့ထဲတွင် နေလော့၊ ငါလည်း သင်တို့ထဲတွင် နေမည်” ဟု နေခြင်း၏ အယူအဆကို နှစ်မျိုးဖြင့် ဖော်ပြခဲ့သည် (ယော ၁၅:၄; နှိုင်းယှဉ် အပိုဒ် ၅)။ အကိုင်းအခက်များသည် စပျစ်နွယ်ထဲတွင် မနေလျှင် အသုံးမဝင်ဟု ကိုယ်တော်က အလေးပေးမိန့်ဆိုခဲ့သည်—ယုံကြည်သူ၏ ဆက်လက်ရှင်သန်နေသော အသက်တာတွင် ခရစ်တော်၏ အသက်တော်၏ ဗဟိုပြုမှုကို အလွန်ထင်ရှားစွာ ဖော်ပြသည့်နည်း ဖြစ်သည်။ ခရစ်တော်ထဲတွင် လျှောက်လှမ်းသောသူသည် ခရစ်တော်လျှောက်လှမ်းသည့်နည်းတူ လျှောက်လှမ်းသည် (၁ယော ၂:၆)၊ ကိုယ်တော်၏ ပညတ်တို့ကို စောင့်ရှောက်သည် (၁ယော ၃:၂၄)၊ အမြင့်ဆုံးသော ချစ်ခြင်းကို ပြသည် (၁ယော ၄:၁၂) ဟူ၍ အလွန်ထင်ရှားသည်။ ယောဟန်သည် သူ၏ ပဌမကမ္ဘာစာတွင် “နေခြင်း” အယူအဆကို မကြာခဏ ဖော်ပြထားခြင်းက (၁ယော ၂:၆၊ ၂၄၊ ၂၇၊ ၂၈; ၃:၆၊ ၂၄; ၄:၁၂၊ ၁၃၊ ၁၅၊ ၁၆; နှိုင်းယှဉ် ၂:၁၀၊ ၁၄; ၃:၉၊ ၁၄၊ ၁၇) အသက်သစ်၏ တန်ခိုးရင်းမြစ်ကို အလေးပေးလိုသော ယောဟန်၏ စိတ်အားထက်သန်မှုကို ညွှန်ပြသည်။

All this has been God’s doing. Throughout the whole of Scripture there is constant emphasis on God’s initiative in our salvation. At the same time, there is an equally clear call to respond to God’s grace. Sinners and saints alike are exhorted not to be content to gaze upon Him or to admire Him, but to walk in His steps, to become imitators of Him, until they are changed into the same image. God’s call is not merely to salvation, but to a close walk with Him, to “abide in” Christ or simply to be in Jesus (John 15:4, 7). In the vine allegory Jesus expressed the idea of abiding in the double form of “abide in me, and I in you” (John 15:4; cf. verse 5). The branches, He insists, become useless except they abide in the vine—a most vivid way of expressing the centrality of Christ’s life in the ongoing life of the believer. Equally important, the one who walks in Christ walks as Christ walked (1 John 2:6), keeps His commandments (1 John 3:24), shows love of the highest kind (1 John 4:12). The striking frequency with which John addresses the concept of “abiding” in his First Epistle (  1 John 2:6, 24, 27, 28; 3:6, 24; 4:12, 13, 15, 16; cf. 2:10, 14; 3:9, 14, 17) points out John’s eagerness to stress the source of power of the new life.

 

ပလောင်သည်လည်း ခရစ်တော်ယေရှုထဲတွင် ဘုရားသခင်၏ ကယ်တင်ခြင်းအစီအစဉ်၏ ကျွန်ုပ်တို့အတွက် အကျိုးသက်ရောက်မှုများကို တူညီသော အင်အားနှင့် ရှင်းလင်းစွာ ရှင်းပြထားသည်။ ခရစ်တော်အား ဖြစ်ပျက်ခဲ့သမျှသည် ကိုယ်တော်ကို ယုံကြည်သူတိုင်းကို သက်ရောက်သည်၊ အကြောင်းမှာ “ခရစ်တော်၌ ရှိသူမည်သည်ကား အသစ်သောဖန်ဆင်းခြင်းဖြစ်သည်” (၂ကော ၅:၁၇)။ အသစ်သောဖန်ဆင်းခြင်းဆိုသည်မှာ အသက်ရှင်နေထိုင်ခြင်း၏ အခြေခံသစ်များ၊ စိတ်ဝင်စားမှုသစ်များ၊ ကိုယ်ကျင့်တရားတန်ဖိုးသစ်များ၊ တွေးခေါ်ပုံနည်းသစ်များ ဖြစ်သည်။ ပေါင်းစည်းခြင်းတစ်ခု ဖြစ်ပျက်ခဲ့ပြီး၊ “ခရစ်တော်ယေရှု၌ ဗတ္တိဇံကျိန်းခံသူအားလုံးသည် ကိုယ်တော်၏ အသေခံခြင်းသို့ ဗတ္တိဇံကျိန်းခံခြင်း ဖြစ်သည်” (ရော ၆:၃)။ လူတစ်ဦး၏ အသက်တာ၏ ပုံစံတစ်ခုလုံးကို ခရစ်တော်ထဲတွင် နေခြင်းဖြင့် ထိန်းချုပ်ခြင်း ခံရသည် (နှိုင်းယှဉ် ၁ကော ၄:၁၇)။

Paul likewise, with equal force and clarity, expounds the implications for each of us of God’s plan of salvation in Jesus Christ. What happened to Christ affects every believer in Him, for whosoever is “in Christ … is a new creation” (2 Cor. 5:17). The new creation implies new principles of living, new interests, new moral values, new ways of thinking. An incorporation has occurred, for “all of us who have been baptized in Christ Jesus were baptized into his death” (Rom. 6:3). One’s whole pattern of life is controlled by dwelling in Christ (cf. 1 Cor. 4:17).

 

ယုံကြည်သူနှင့် ခရစ်တော်၏ ဆက်ဆံရေးဆိုသော ကျမ်းစာအယူအဆသည် ကုန်ခမ်းမသွားနိုင်သည့်တိုင်အောင် ကြီးမားပြီး တန်ခိုးရှိသဖြင့် ပလောင်သည် သူ၏ “ခရစ်တော်၌” အယူအဆထက် “ခရစ်တော် ကျွန်ုပ်တို့ထဲတွင်” ဆိုသော အယူအဆကို ထပ်မံထည့်သွင်းခဲ့သည်။ ဤအရာသည် ပလောင်ကိုယ်တိုင်၏ အတွေ့အကြုံပင် ဖြစ်သည်။ “ငါအသက်ရှင်သည်မဟုတ်တော့၊ ခရစ်တော်သည် ငါ့ထဲတွင် အသက်ရှင်တော်မူသည်” (ဂလာ ၂:၂၀)။ ဤအတွေ့အကြုံသည် စံနမူနာဖြစ်ရန် ရည်ရွယ်ခဲ့သည်။ အကြောင်းမှာ တမန်တော်သည် ဧဖက်မြို့သားယုံကြည်သူများ ထိုကောင်းချီးကို ခံစားရစေရန် ဆုတောင်းပေးခဲ့သည်။ “ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် ခရစ်တော်သည် သင်တို့ရင်ထဲတွင် နေတော်မူပါစေသော” (အဖး ၃:၁၇)။ ဤအရာသည် သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်၏ အထဲတွင် နေခြင်းအားဖြင့် ဖြစ်နိုင်ခဲ့သည်။ အယူအဆသည် နားလည်ရန် ခက်ခဲသည်—ပလောင်ကိုယ်တိုင် ထိုအရာကို နက်နဲသောအရာ (လျှို့ဝှက်ချက်) ဟု ရည်ညွှန်းခဲ့သည် (ကောလ ၁:၂၇)၊ သို့သော် သူသည် ထိုအမှန်တရားကို နက်နက်ရှိုင်းရှိုင်း ယုံကြည်ခဲ့ပြီး ကောရိန်သုံးယုံကြည်သူများ မည်မျှ နားလည်ခဲ့သည်ကို တွေးတောခဲ့သည် (၂ကော ၁၃:၅)။

So exhaustless and powerful is the scriptural idea of the believer’s relationship with Christ that Paul adds to his “in Christ” concept that of a “Christ in us” notion. This was undeniably Paul’s own experience: “It is no longer I who live, but Christ who lives in me” (Gal. 2:20). This experience was meant to be the norm, for the apostle prays that his Ephesian converts may experience the same blessing: “that Christ may dwell in your hearts through faith” (Eph. 3:17). This is made possible by means of the indwelling of the Holy Spirit. The concept is difficult to fathom—Paul himself refers to it as a mystery (Col. 1:27), but he is deeply convinced of its truth, wondering how much of it the Corinthian believers may have understood (2 Cor. 13:5).

 

ယေရှုခရစ်၏ အသက်တာ၊ အသေခံခြင်းနှင့်ပတ်သက်သော ဧဝံဂေလိတရား၏ စစ်မှန်သော ကြေညာချက်သည် ခရစ်တော်သည် အသက်ရှင်ခဲ့သည်၊ ကျွန်ုပ်တို့အတွက် လက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ်တွင် အသေခံခဲ့သည်ဟု ကြေညာရုံသာမက၊ ကြွင်းပြီးသော ဘုရားသခင်နှင့် ဗတ္တိဇံအားဖြင့် ကိုယ်တော်နှင့်အတူ လက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ်တွင် အသေခံခဲ့ပြီး ယခုမူကား ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း၏ အသက်တာကို အသက်ရှင်နေပြီဟု ကြေညာမည် ဖြစ်သည်။ ဤသည်မှာ ယုံကြည်ခြင်း၏ ကြေညာချက်တစ်ခုတည်း မဟုတ်၊ သမ္မာကျမ်းစာတွင် ဖော်ပြထားသည့်အတိုင်း နေ့စဉ်အတွေ့အကြုံပင် ဖြစ်ပြီး၊ အချိန်ပြည့်စုံသောကာလ၌ ခရစ်တော် ပြန်ကြွလာတော်မူသည်အထိ ဖြစ်သည်။

A genuine proclamation of the gospel concerning the life and death of Jesus Christ will not only announce that Christ lived and was crucified for us. It will also proclaim that through conversion and baptism we were crucified with Him and now live the life of the resurrection. This is no mere statement of belief, but as set forth in the Scriptures, a daily experience until, in the fullness of time, Christ will have come again.

 

IV. သမိုင်းဆိုင်ရာ အကျဉ်းချုပ်

ဤအခန်း၏ ရည်ရွယ်ချက်မှာ ခရစ်ယာန်သမိုင်း ၂၀၀၀ နှစ်တာကာလအတွင်း ယေရှုခရစ်၏ ပုဂ္ဂိုလ်နှင့် အမှုတော်နှင့်စပ်လျဉ်း၍ အထူးသဖြင့် ခရစ်တော်၏ ပုဂ္ဂိုလ်နှင့်စပ်လျဉ်း၍ ထင်ရှားသော အတွေးအခေါ်လမ်းကြောင်းအချို့ကို လေ့လာခြင်း ဖြစ်သည်။ စာမျက်နှာကန့်သတ်ချက်ကြောင့် ဓမ္မဆရာများကို ပိုမိုပြည့်စုံစွာ အကဲဖြတ်ရန် မဖြစ်နိုင်ပေ။ သို့သော် ယနေ့ခေတ် စာဖတ်သူများ သူတို့ပတ်ဝန်းကျင်ရှိ ခရစ်ယာန်ကမ္ဘာ့အတွေးအခေါ်နှင့် ဆက်စပ်မှုကို ပိုမိုရှင်းလင်းစွာ ရှာဖွေတွေ့ရှိနိုင်ရန် အဓိက လမ်းကြောင်းများကို ဖော်ထုတ်ပေးလိုပါသည်။

IV. Historical Overview

The purpose of this section is to survey some influential lines of thought that through 2,000 years of Christian history have been advanced concerning the person and work of Jesus Christ, with particular emphasis on the person of Jesus Christ. Limitations of space preclude a fuller assessment of theologians. I hope, however, to identify the main trends so that today’s readers may be able to locate themselves more clearly in relation to the thinking of the Christian world around them.

 

A. ရှေးဦးခရစ်ယာန်အသင်းတော်

ခရစ်ယာန်အသင်းတော်သည် သာသနာပြုလုပ်ငန်းကို ချဲ့ထွင်လာသည်နှင့်အမျှ၊ တစ်ဖက်တွင် ယဉ်ကျေးမှုနယ်နိမိတ်များကို ဖြတ်ကျော်၍ ဧဝံဂေလိတရားကို ကြေညာရန် လိုအပ်လာခြင်းနှင့် ဟေလင်နစ်စိတ်ထဲတွင် သဘာဝအလျောက် ရှိသော စူးစမ်းလိုစိတ်တို့က ခရစ်ယာန်ဖြောင့်မတ်မှု၏ နယ်နိမိတ်ကို စမ်းသပ်ခဲ့သည်။ ဤကိစ္စတွင် ဖြောင့်မတ်မှုဆိုသည်မှာ ကျမ်းသစ်ကျမ်းရေးသူများ တည်ထောင်ခဲ့သော ခရစ်တော်ဆိုင်ရာ ဝန်ခံချက်နှင့် ကိုက်ညီခြင်း ဖြစ်သည်။ ဤဖွံ့ဖြိုးမှု၏ အစောဆုံးအဆင့်များမှစ၍ နှုတ်ကပတ်တော် သို့မဟုတ် လိုဂိုစ် (Logos) ကို အပြစ်သားများ ကယ်တင်ခြင်းတွင် ထူးခြားသော အခန်းကဏ္ဍအဖြစ် တင်ပြခဲ့သည်၊ အကြောင်းမှာ ကိုယ်တော်သည် တစ်ချိန်တည်းတွင် ဘုရားသခင်ဖြစ်သည့်တိုင် လူသားလည်း ဖြစ်သည်။ ထိုသို့သော ပေါင်းစည်းမှုကို နားလည်ခြင်းသည် အကန့်အသတ်မရှိ အရေးကြီးသော ပြဿနာဖြစ်သဖြင့် ချဲ့ကားမှုများ မကြာမီ ပေါ်ပေါက်လာခဲ့သည်။ ကံမကောင်းစွာဖြင့် အများစုတွင် နောက်ပိုင်းတွင် ကွဲလွဲချက်ဟု သတ်မှတ်ခံရသော အတွေးအခေါ်ကျောင်းများ၏ သက်သေအထောက်အထားများမှာ အစုအပြုံလိုက်သာ ရှိပြီး များသောအားဖြင့် သူတို့၏ ဆန့်ကျင်သူများက ပေးထားသဖြင့် အမြဲတမ်း ယုံကြည်လို့မရပေ။

1.  

A. The Ancient Church

As the Christian church extended its missionary outreach, the need to proclaim the gospel across cultural lines, on the one hand, and the rather naturally inquisitive impulse of the Hellenistic mind, on the other, tested the limits of Christian orthodoxy, in this case conformity to the Christological confession established by the NT writers. From the earliest stages of this development, the Word, or Logos, was set forth as holding a unique role in the salvation of sinners, for He was at one and the same time divine and human. The understanding of such a union is an issue of such unlimited significance that exaggerations were not long in appearing. Unfortunately, in most instances, the evidence regarding the various schools of thought later condemned as heretical is fragmentary, usually provided by their opponents, and hence not always reliable.

 

1. သဘောတရားနှစ်ခု၏ အမှန်တရားကို ငြင်းပယ်ခြင်း

ခရစ်တော်၌ သဘောတရားနှစ်ခု (ဘုရားသဘောနှင့် လူ့သဘော) ၏ အမှန်တရားကို ငြင်းပယ်သော အစောဆုံး ခရစ်ယာန်ကွဲလွဲချက်များသည် ဆန့်ကျင်ဘက် အစွန်းနှစ်ဖက်မှ ပေါ်ပေါက်လာခဲ့သည်။ ညာဘက်တွင် ဒေါက်စီတစ်ဝါဒ (Docetism) နှင့် ဂနော့စတစ်ဝါဒ (Gnosticism) တို့သည် ယေရှု၏ လူ့ဇာတိကို နှိမ့်ချငြင်းပယ်ခဲ့ကြပြီး ကိုယ်တော်၏ ဘုရားဖြစ်ခြင်းကိုသာ ဦးစားပေးခဲ့သည်။ ဘယ်ဘက်တွင်မူ ဧဗီယုန်ဝါဒ (Ebionism) သည် ယေရှု၏ လူ့ဇာတိကို အလေးပေးကာ ကိုယ်တော်၏ ဘုရားဖြစ်ခြင်းကို ထိခိုက်စေခဲ့သည်။

1. Denying the Reality of the Two Natures

The earliest Christian heresies denying the reality of the two natures in Christ came from opposite extremes. Docetism and Gnosticism, on the right, downplayed, if not denied, the humanity of Jesus for the sake of His divinity, while Ebionism, on the left, stressed Jesus’ humanity at the expense of His divinity.

 

ဧဗီယုန်တို့သည် သူတို့၏ ဂျူးနောက်ခံမှ ပေါက်ဖွားလာသော တစ်ဆူတည်းသော ဘုရားယုံကြည်မှု အားကောင်းခြင်းကို အခြေခံ၍ ယေရှုကို ယောသပ်နှင့် မာရိ၏ သဘာဝအတိုင်း မွေးဖွားသော သားဟု နားလည်ခဲ့ကြသည်။ ထာဝရဘုရားသားတော်မဟုတ်ဘဲ ဖြောင့်မတ်ခြင်းတွင် အခြားသူများကို ကျော်လွန်ပြီး ဗတ္တိဇံခံချိန်တွင် ဘုရားဝိညာဉ်တော် ဆင်းသက်ခြင်းဖြင့် မယ်ရှိယအဖြစ် အလုပ်တာဝန်ကို ပေးအပ်ခြင်း ခံရသူဟု မှတ်ယူခဲ့သည်။

The Ebionites understood Jesus in the light of a strong monotheism, rooted in their Jewish background. They regarded Jesus as the natural son of Joseph and Mary, rather than the eternal Son of God, surpassing others in righteousness and endowed for the vocation of Messiah by the descent of the divine Spirit upon Him at His baptism.

 

ဆန့်ကျင်ဘက်အားဖြင့် ဒေါက်စီတစ်ဝါဒ—ဂရိစကားလုံး dokein “ထင်ရှားပေါ်သည်” မှ ဆင်းသက်လာသည်—သည် ဘုရားနှုတ်ကပတ်တော်သည် အမှန်တကယ် အသားမဖြစ်ဘဲ လူသားဖြစ်ဟန်သာ ဆောင်သည်ဟု ဆိုသည်။ ထို့ကြောင့် ဒေါက်စီတစ်ဝါဒသည် ဝိညာဉ်ရေးရာ သို့မဟုတ် ရုပ်ပိုင်းမဟုတ်သော ကမ္ဘာနှင့် ရုပ်နှီးပစ္စည်းကမ္ဘာကြား ပြင်းထန်စွာ ကွဲပြားခြင်းကို ဆွဲထုတ်သော ယဉ်ကျေးမှုလမ်းကြောင်းကြီး၏ အစိတ်အပိုင်းတစ်ခု ဖြစ်သည်။ နောက်ဆုံးတွင် မကောင်းမှုဖြစ်သည်ဟု ယူဆပြီး ရှုတ်ချအပ်သော ပစ္စည်းကမ္ဘာကို ချီးမွမ်းထိုက်သည်ဟု ယူဆသော ဝိညာဉ်ရေးကမ္ဘာကိုသာ ချီးမွမ်းသည်။ ထို့ကြောင့် ယေရှု၌ ဘုရားသဘောနှင့် လူ့သဘော၏ ပေါင်းစည်းမှုသည် မဖြစ်နိုင်ဘဲ ပုံပန်းသဏ္ဌာန်သာ ဖြစ်သည်ဟု ယူဆခဲ့သည်။ ခရစ်ယာန်ဒေါက်စီတို့သည် ယေရှု၏ ပြည့်စုံသော ဘုရားဖြစ်ခြင်းကို လက်ခံရန် အခက်အခဲ မရှိခဲ့ပေ။ သို့သော် ကိုယ်တော်သည် ပုံပန်းသဏ္ဌာန်အတိုင်းသာ ဆင်းရဲဒုက္ခရောက်ပြီး အသေခံခဲ့သည်ဟု ဆိုသည်။ ဤသည်မှာ အင်မတန် အန္တရာယ်များသော ကွဲလွဲချက်ဖြစ်ပြီး တတိယရာစုအစပိုင်းတွင် ဉာဏ်ရည်ထက်မြက်သော ခရစ်ယာန်အသင်းတော်များစွာကို ထိခိုက်ခဲ့သည်။

2.  

Conversely, Docetism—from the Greek verb dokein, “to seem”—held that the divine Word did not actually become flesh but merely seemed to be human. As such, Docetism was part of a broad cultural trend that drew a sharp contrast between the spiritual or immaterial world and the world of matter. The latter was regarded as evil; the former alone was praiseworthy and sublime. It followed that the union of the divine and the human in Jesus was inconceivable, a mere appearance. Christian Docetists saw no difficulty in accepting the full deity of Jesus, but He had suffered and died only in appearance. It was a most dangerous heresy, which by the beginning of the third century, seems to have affected many intellectual Christian congregations.

 

2. သဘောတရားနှစ်ခု၏ စည်းစည်းလုံးလုံး တည်ရှိမှုကို ငြင်းပယ်ခြင်း

ဂျက်စတင်မာတာ (အေဒီ ၁၀၀-၁၆၅ ခန့်)၊ အန်တိအိုခိ သော့ဖီလပ် (နှောင်းပိုင်း ဒုတိယရာစု)၊ ဆာဒစ်မြို့ မလိတို (အေဒီ ၁၉၀ ခန့်တွင် ကွယ်လွန်)၊ အိုင်ရီနီယပ် (အေဒီ ၁၁၅-၂၀၂ ခန့်)၊ တာတီယန် (အေဒီ ၁၆၀-၂၄၀ ခန့်) နှင့် အိုရီဂျင် (အေဒီ ၁၈၅-၂၅၄ ခန့်) ကဲ့သို့သော ရှေးဦးခရစ်ယာန် စာရေးဆရာများသည် ကျမ်းစာဆန်သော ရပ်တည်ချက်သို့ ပြန်လည်ရောက်ရှိအောင် ကြိုးပမ်းခဲ့ကြသည်။ သို့သော် သူတို့၏ ခရစ်တော်နားလည်မှုသည် မကြာခဏ လက်ရှိ ဒဿနိကဗေဒ လမ်းကြောင်းများကြောင့် ဆုံးဖြတ်ခံရပြီး ကျမ်းသစ်ကျမ်းတွင် ရှိသော သမိုင်းဝင်ထင်ရှားခြင်းထက် ပိုမိုလွှမ်းမိုးခံရသဖြင့် ခရစ်တော်ဆိုင်ရာ မရေရာမှုများ ဖြစ်ပေါ်စေခဲ့သည်။

2. Denying the Integrity of the Two Natures

Such early Christian authors as Justin Martyr (c. 100–165), Theophilus of Antioch (late second century), Melito of Sardis (d. c. 190), Irenaeus (c. 115–202), Tertullian (c. 160-c. 40), and Origen (c. 185-c. 254) attempted to meet these challenges by returning to a more biblical standpoint. Even so, their conception of Christ was often determined more by current philosophical trends than by the historic revelation found in the NT writings, leading some of them to Christological ambiguities.

 

ဘုရားသခင် ခမည်းတော်၏ ထူးခြားမှုကို ထိန်းသိမ်းရန် ရည်ရွယ်၍ မိုနာကီယန်တို့သည် ခရစ်ယာန်များကြားတွင် ပိုမိုပျံ့နှံ့လာသော သုံးပါးတစ်ဆူ အယူဝါဒကို ပြင်းပြင်းထန်ထန် ဆန့်ကျင်ခဲ့ကြသည်။ သူတို့အတွက် နှုတ်ကပတ်တော်သည် ဘုရားသခင်ထက် နိမ့်ကျသည်။ ဤသည်မှာ အာရီယပ်ကွဲလွဲချက်၏ အနှစ်သာရဖြစ်ပြီး ခရစ်တော်၌ သဘောတရားနှစ်ခု၏ စည်းစည်းလုံးလုံး တည်ရှိမှုကို ငြင်းပယ်ခဲ့သည်။ အာရီယပ် (အေဒီ ၂၅၀-၃၃၆ ခန့်) သည် ခရစ်ယာန်အသင်းတော်ကို ခမည်းတော်နှင့် သားတော်အကြား ဆက်ဆံရေးပြဿနာကို ဖြေရှင်းရန် အတင်းအကြပ် ဖြစ်စေခဲ့သည်။ ဘုရားသခင်၏ အကြွင်းမဲ့မှုကို အလေးပေး၍ ဘုရားသခင်သည် တစ်ဆူတည်းသာ ရှိပြီး လုံးဝ လွန်ကဲသော ဘုရားဖြစ်သည်ဟု ဆိုသည်။ ကမ္ဘာကို တိုက်ရိုက်ထိတွေ့မှုမရှိဘဲ သားတော်အားဖြင့်သာ ဖန်ဆင်းခဲ့သည်ဟု ဆိုပြီး သားတော်ကို ခမည်းတော်က ဖခင်ကဲ့သို့ ဦးစားပေးခဲ့သည်။ ခမည်းတော်နှင့် မတူဘဲ သားတော်သည် အစရှိခဲ့သည်။ ဘွဲ့မဲ့မှ အချိန်မတိုင်မီ ခမည်းတော်ကိုယ်တိုင် ဖန်ဆင်းခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် ဘုရားဟု ခေါ်ဝေါ်ခံရသော်လည်း ခမည်းတော်ကဲ့သို့ ဘုရားမဟုတ်။ ကိုယ်တော် မရှိခဲ့သော အချိန်တစ်ခု ရှိခဲ့သည်။ ကိုယ်တော်၏ သဘောတရားသည် ခမည်းတော်၏ သဘောတရားနှင့် မတူညီပေ။

3.  

Aiming at preserving the uniqueness of God the Father, Monarchians reacted vigorously against the Trinitarian views increasingly promoted among Christians. For them the Word was essentially less than God. This was the essence of the Arian heresy, which denied the integrity of the two natures in Christ. Arius (c. 250-c. 336) compelled the Christian church to settle the issue of the relation between the Father and the Son. Insisting on the absoluteness of God, he maintained that God is the one and only, utterly transcendent, who did not create by direct contact with the world but did so through the Son, whom He antedated as any human father does his son. Unlike the Father, the Son had a beginning. He was brought into existence out of nothing and before time by the Father Himself. Hence, though called God, He is not God the way the Father is. There was a time when He was not; His nature is not the same as the Father’s.

 

3. နိယမကောင်စီ၏ တုံ့ပြန်မှု

အာရီယပ်ကို အေဒီ ၃၂၅ ခုနှစ်တွင် ပဌမနိယမကောင်စီတွင် ရှုတ်ချခဲ့သည်။ အာရီယပ်ကို ဆန့်ကျင်ရာတွင် အာသာနေးယပ် (အေဒီ ၂၉၆-၃၇၃ ခန့်) သည် ခမည်းတော်နှင့် သားတော်၏ အနှစ်သာရ တစ်ခုတည်းတူညီမှုကို ထောက်ခံခဲ့သည်။ ယခု နှုတ်ကပတ်တော်၏ သဘောတရားဆိုင်ရာ ဒဿနိကအယူအဆအပေါ် မဟုတ်ဘဲ အသားဖြစ်လာသော နှုတ်ကပတ်တော်၏ ရွေးနှုတ်ခြင်းအမှုပေါ် အခြေခံ၍ ထောက်ခံခဲ့သည်။ ဘုရားသခင်တစ်ပါးတည်းသာလျှင် လူ့ဇာတိကို ယူ၍ ထိုအမှုကို ပြီးစီးနိုင်ခဲ့သည်။

3. The Nicene Response

Arius was condemned at the First Council of Nicaea in 325. In his struggle against Arius, Athanasius (c. 296–373) upheld the unity of the essence of the Father and the Son, no longer on the basis of a philosophical doctrine of the nature of the Word, but on the basis of the work of redemption accomplished by the Word incarnate. God alone, taking human flesh, could have accomplished it.

 

နိယမယုံကြည်ကတိတွင် အစိတ်အပိုင်းတစ်ခုမှာ “ကျွန်ုပ်တို့သည် … ခမည်းတော်မှ မွေးဖွားသော တစ်ဆူတည်းသော သခင်ယေရှုခရစ်ကို ယုံကြည်ကြ၏။ တစ်ဆူတည်းသော သားတော်၊ ဆိုလိုသည်မှာ ခမည်းတော်၏ အနှစ်သာရမှ ဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်မှ ဘုရားသခင်၊ အလင်းမှ အလင်း၊ အမှန်တကယ် ဘုရားသခင်မှ အမှန်တကယ် ဘုရားသခင်၊ မွေးဖွားခြင်း ခံရပြီး ဖန်ဆင်းခြင်း မဟုတ်၊ ခမည်းတော်နှင့် တစ်တန်တူအနှစ်သာရ (homoousios) ဖြစ်သည်။” ဟူ၍ ဖြစ်သည်။ “အနှစ်သာရ” ဟူသော စကားလုံးတွင် အဓိပ္ပာယ်ရေရာမှု အနည်းငယ် ရှိသည်။ ခရစ်ယာန်ဓလေ့သည် ထိုစကားကို အထူးသဖြင့် ဘုရားအဖြစ်အပါး တစ်ခုတည်းတွင် တူညီသော အရာဟု နားလည်ခဲ့သည်။ တိကျစွာ ရှုတ်ချခံရသော်လည်း အာရီယန်ဝါဒသည် ရာစုနှစ်များစွာ အမျိုးမျိုးသော ပုံစံများဖြင့် ရှင်သန်ခဲ့သည်။

4.  

The Nicene creed reads in part, “We believe … . In one Lord Jesus Christ, the Son of God, begotten of the Father, only-begotten, that is, of the substance of the Father, God of God, Light of Light, true God of true God, begotten, not made, of one substance (homoousios) with the Father.” There is a certain ambiguity in the term “substance.” Christian tradition has understood it to be that which is common to all the individuals in a particular class, in this case the Godhead. Though specifically denounced, Arianism lived on in various forms for several centuries.

 

4. သဘောတရားနှစ်ခု၏ ဆက်ဆံရေး

နိယမကောင်စီပြီးနောက် ခရစ်တော်၏ ပုဂ္ဂိုလ်နားလည်မှုတွင် အရေးကြီးသော ကာလတစ်ခု ဆက်လက်ဖြစ်ပေါ်ခဲ့သည်။ ဤကာလသည် စတုတ္ထရာစု အလယ်ပိုင်းမှ ပဉ္စမရာစု အလယ်ပိုင်းအထိ ဖြစ်ပြီး ဆန့်ကျင်ဘက် ကျောင်းနှစ်ခု—အဲဂုတ္တုနိုင်ငံ အလက်ဇန္ဒြီးယားကျောင်းနှင့် ဆီးရီးယား အန်တိအိုခ်ကျောင်း—က လွှမ်းမိုးခဲ့သည်။ ထာဝရသားတော် အမှန်တကယ် ဘုရားသခင်ဖြစ်သည့်တိုင် အမှန်တကယ် လူသားလည်း ဖြစ်နိုင်သည်ကို မည်သို့ ရှင်းပြရမည်နည်း ဆိုသော ပြဿနာကို ဖြေရှင်းရန် ကြိုးပမ်းခဲ့ကြသည်။ အလက်ဇန္ဒြီးယားတို့သည် ယေရှု၏ ဘုရားဖြစ်ခြင်းကို ထိန်းသိမ်းရန် အဓိက စိုးရိမ်ခဲ့ကြသည်။ ယေရှု၏ လူ့ဇာတိနှင့် ဘုရားနှုတ်ကပတ်တော်၏ စည်းလုံးညီညွတ်မှုကို အာရုံစိုက်ခဲ့ကြသည်။ အန်တိအိုခ်တို့သည် ခရစ်တော်၏ လူ့ဇာတိကို အဓိက စိတ်ဝင်စားခဲ့ကြသည်။ ဘုရားသဘောနှင့် လူ့သဘောကို ပေါင်းစည်းရာတွင် ပိုမိုလျှော့ရဲသော ချဉ်းကပ်မှုကို လက်ခံခဲ့ကြသည်။ ရှေ့တစ်ဖွဲ့က နှုတ်ကပတ်တော်သည် အသားကို ယူခဲ့သည်ဟု အလေးပေးခဲ့ပြီး နောက်တစ်ဖွဲ့က နှုတ်ကပတ်တော်သည် လူသားဖြစ်လာခဲ့သည်ဟု အလေးပေးခဲ့သည်။ ချဲ့ကားမှုများ မကြာမီ ပေါ်ပေါက်လာခဲ့သည်။

4. The Relationship Between the Two Natures

A crucial period in the Christian understanding of the person of Christ followed Nicaea. It extended from the middle of the fourth century to the middle of the fifth and was dominated by two opposing schools of thought: one in Alexandria, Egypt, the other in Antioch, Syria. Each attempted to address the issue as to how the eternal Son, truly God, could at the same time be truly man. The Alexandrians were concerned principally with preserving the divinity of Jesus. They focused on the unity of the humanity of Jesus with the divine Word. The Antiochenes were interested chiefly in Christ’s humanity. They adopted a looser approach to the unity of the divine and human in Jesus. The former stressed that the Word took on flesh; the latter that the Word became a human being. Exaggerations soon followed.

 

a. အပိုလိနာရပ်။ အာသာနေးယပ်၏ တပည့် အပိုလိနာရပ် (အေဒီ ၃၁၀-၃၉၀ ခန့်) သည် အလက်ဇန္ဒြီးယား ရှုထောင့်ကို အလွန်အလေးပေးခဲ့သည်။ ယေရှု၌ ဘုရားနှုတ်ကပတ်တော်သည် အပြစ်၏ နေရာဖြစ်သော လူ့စိတ်နေရာ (nous) ကို အစားထိုးခဲ့သည်ဟု သွန်သင်ခြင်းဖြင့် ခရစ်တော်၌ ကိုယ်ကျင့်တရား ဖွံ့ဖြိုးမှုနှင့် စစ်မှန်သော လူ့ဇာတိကို ငြင်းပယ်ခဲ့သည်။ သူ၏ ရပ်တည်ချက်ကို အေဒီ ၃၈၁ ခုနှစ်တွင် ကွန်စတန်တီနိုပယ်ကောင်စီတွင် ရှင်းလင်းစွာ ရှုတ်ချခဲ့သည်။

a. Apollinaris. Disciple of Athanasius, Apollinaris (c. 310–390), took the Alexandrian view to an extreme. By teaching that in Jesus the divine Word took the place of the human mind (nous), the seat of sin, he denied a full moral development and genuine humanity in Christ. His position was explicitly condemned at the Council of Constantinople in 381.

 

b. နက်စတိုရပ်။ ဆန့်ကျင်ဘက်အားဖြင့် ခရစ်တော်၏ ပြည့်စုံသော လူ့ဇာတိကို အလေးပေးရန်း နက်စတိုရပ် (အေဒီ ၄၅၁ တွင် ကွယ်လွန်) သည် သဘောတရားနှစ်ခု၏ ကွဲပြားမှုကို ချဲ့ကားခဲ့သည်။ မာရိကို theotokos (“ဘုရားသခင်ကို သယ်ဆောင်သူ”) ဟု ခေါ်ဝေါ်ရန် သူ၏ ဆက်လက်ဆန့်ကျင်မှုက သူ၏ ဆန့်ကျင်သူများကို ခရစ်တော်၏ ဘုရားဖြစ်ခြင်းကို ငြင်းပယ်နေသည်ဟု စွပ်စွဲရန် အကြောင်းပေးခဲ့သည်။ သူ့ကို သဘောတရားနှစ်ခုကို လူနှစ်ဦးဟု မဟုတ်လျှင်ပင် အနည်းဆုံး သီးခြားစီ တည်ရှိပြီး ကိုယ်ကျင့်တရားဆိုင်ရာ ပေါင်းစည်းမှုသာရှိသည်ဟု တွေးနေသည်ဟု ယူဆခဲ့ကြသည်။

b. Nestorius. Conversely, in his effort to stress Christ’s complete humanity, Nestorius (d. c. 451) tended to exaggerate the distinction between the two natures. His sustained objection to the use of the term theotokos (“bearer” of God) in reference to Mary gave his opponents grounds to assert that he was in fact denying Christ’s divinity. He was perceived as thinking of the two natures, if not as two persons, at least as existing separately side by side, joined in a purely moral union.

 

c. ယူတီခက်။ နက်စတိုရပ်ကို ဆန့်ကျင်သည့်အနေဖြင့် ယူတီခက် (အေဒီ ၃၇၈-၄၅၄ ခန့်)၊ အလက်ဇန္ဒြီးယား၏ ဆီးရဲလ်၏ တပည့်တစ်ဦးသည် အသားဖြစ်လာသော ခရစ်တော်၌ ဘုရားသဘောနှင့် လူ့သဘောတို့ တစ်ခုတည်းသို့ ပေါင်းစည်းသွားသည်ဟု ငြင်းဆိုခဲ့သည်။ ဤအမြင်သည် ခရစ်တော်၌ သဘောတရားနှစ်ခု ငြင်းပယ်ခြင်းကို ဆိုလိုသည်။

c. Eutyches. In opposition to Nestorius, Eutyches (c.378–454), one of Cyril of Alexandria’s disciples, contended that in the incarnate Christ divinity and humanity coalesced in one, an outlook implying the denial of the two natures in Christ.

 

၅. ခါလ်စီဒိုနီယ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက် နောက်ဆုံး အေဒီ ၄၅၁ ခုနှစ်တွင် ခါလ်စီဒိုနီယတွင် အစည်းအဝေးတစ်ခု ကျင်းပပြီး အငြင်းပွားမှုကို အဆုံးသတ်ရန် ကြိုးပမ်းခဲ့သည်။ ထိုအစည်းအဝေးသည် နက်စတိုရီယပ်စ်နှင့် ယူတီခေးစ် နှစ်ဦးစလုံး၏ အမြင်ကို ရှုတ်ချခဲ့ပြီး ပုဂ္ဂိုလ်တစ်ခုတည်း၏ စည်းလုံးညီညွတ်မှုနှင့် သဘောတရားနှစ်ခု၏ ကွဲပြားမှုကို ထိန်းသိမ်းခဲ့သည်။ ဤအစည်းအဝေးက ခရစ်ယာန်များကို ခရစ်တော်သည် အပြည့်အဝ ဘုရားသခင်ဖြစ်ခြင်းနှင့် အပြည့်အဝ လူဖြစ်ခြင်းကို ဝန်ခံရန် သွန်သင်ခဲ့ပြီး သဘောတရားနှစ်ခုတွင် “မရောထွေးဘဲ၊ မပြောင်းလဲဘဲ၊ မခွဲမခွာဘဲ၊ မသီးခြားဘဲ” အသိအမှတ်ပြုရန် သွန်သင်ခဲ့သည်။

5. The Chalcedonian Definition

Eventually a council convened at Chalcedon (451) to bring the controversy to a conclusion. It condemned both Nestorius’ and Eutyches’ views, maintaining the unity of the person as well as the duality of natures. This council taught Christians to confess Christ as fully divine and fully human, to be acknowledged in two natures, “without confusion, without change, without division, without separation.”

 

ခါလ်စီဒိုနီယ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်ကို ခရစ်တော်၌ သဘောတရားနှစ်ခု မည်သို့စည်းလုံးညီညွတ်သည်ဟူသော မေးခွန်းအတွက် ခရစ်တော်ဆိုင်ရာ ပြဿနာကို ဖြေရှင်းချက်ဟု ခေါ်ဆိုရန် ခက်ခဲသည်။ ထိုတွင် အဆိုးမြင်စကားလုံးလေးချပ်မျှသာ ပေးထားသည်။ အထူးသဖြင့် ခေတ်သစ်တွင် ဝေဖန်မှုများစွာ ခံရသည်။ သို့သော် ခရစ်တော်၌ ဘုရားသခင်၏ အမှန်တရားကို ဖော်ပြရန် “ပုဂ္ဂိုလ်” နှင့် “သဘောတရား” ဟူသော စကားလုံးများသည် ယနေ့ခေတ် အင်္ဂလိပ်အဓိပ္ပာယ်နှင့် မတူတော့ပါက၊ ထိုခေတ်ကာလတွင်မူ လုံလောက်ခဲ့သည်။ ဖော်မပြသော အရာကို ဖော်ပြရန် ကြိုးပမ်းရာတွင် အစည်းအဝေးဖခင်များသည် ဆန့်ကျင်ဘက်စကားများဖြင့် လူ့စကားကို လူ့ဇာတိခံယူခြင်း၏ နက်နဲသောအရာရှေ့သို့ ယူဆောင်လာခဲ့ကြသည်။ သို့သော် ဤဖော်မြူလာသည် ဘက်နှစ်ဖက်စလုံးကို လုံးဝမကျေနပ်စေခဲ့ပေ။ အငြင်းပွားမှုသည် မိုနိုဖီဆိုက်၊ မိုနိုသီလိုက်၊ နှင့် အက်ဒေါ့ပ်ရှင်နစ်တို့ တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး စွပ်စွဲတိုက်ခိုက်မှုများဖြင့် အချို့နေရာများတွင် ဆက်လက်ဖြစ်ပေါ်ခဲ့သည်။

The Chalcedonian Definition can hardly be called a resolution of the Christological problem in answer to the question as to how the two natures are united in Christ Jesus. It has nothing to offer but four negative prepositions. It has been subjected to much criticism, especially in modern times. Nevertheless, if, to express the reality of God in Christ, the terms “person” and “nature” may no longer coincide in meaning with their modern English equivalents, they seem to have been adequate in their days. In their endeavor to express the inexpressible, the Council Fathers sought, by means of paradoxes, to bring human speech into the presence of the mystery of the Incarnation. Still, the formula satisfied neither side fully. The controversy continued in some areas with Monophysites, Monothelites, and Adoptionists exchanging charges and countercharges.

 

အလယ်ခေတ်

အလယ်ခေတ် ဓမ္မပညာရှင်များသည် ခရစ်တော်၏ ပုဂ္ဂိုလ်ဆိုင်ရာ အဆုံးအမကို သိသာထင်ရှားစွာ ထပ်မံဖြည့်စွက်ခြင်း မပြုခဲ့ကြပေ။ သူတို့သည် နိကဲယနှင့် ခါလ်စီဒိုနီယ ထုတ်ပြန်ချက်များ၏ အခွင့်အာဏာကို လက်ခံခဲ့ကြပြီး ခရစ်တော်၏ သတိရှိမှု၊ အသိပညာ၊ လွတ်လပ်မှု၊ ကုသိုလ်တရား၊ ဆင်းရဲဒုက္ခခံနိုင်မှု၊ နှင့် အဖအောက်တွင် နာခံမှု စသည်တို့ကို အလွန်အမင်း စူးစမ်းတွေးခေါ်မှုနှင့် ပြောင်းလဲမှုမရှိသော တွေးခေါ်မှုများတွင် ပိုမိုစိတ်ဝင်စားခဲ့ကြသည်။ ဩဂုစတင် (၃၅၄–၄၃၀) က ယေရှုနှင့်စပ်လျဉ်း၍ ထူးခြားသော အချက်အချို့ကို အလေးပေးခဲ့ပြီး သောမတ်စ် အကွီးနပ်စ် (၁၂၂၅–၁၂၇၄) က ထပ်မံဖွံ့ဖြိုးစေခဲ့သည်။ နောက်ဆုံးသူသည် ခရစ်တော်၌ စည်းလုံးမှုပုံစံကို အထူးအာရုံစိုက်ကာ “သဘောတရား” နှင့် “ပုဂ္ဂိုလ်” ဟူသော အဓိပ္ပာယ်များကို သတ်မှတ်ခွဲခြားရန် ကြိုးပမ်းခဲ့သည်။

B. The Middle Ages

Medieval theologians added little of significance to the doctrine of the person of Christ. They accepted the authority of the Nicene and Chalcedonian statements while showing greater interest in heavily speculative, if not abstract, reflections regarding such items as Christ’s consciousness, knowledge, freedom, virtues, capacity for suffering, and subjection to the Father. A few distinct points were stressed by Augustine (354–430) regarding Jesus, which Thomas Aquinas (1225–1274) further developed. The latter turned his attention more particularly to the mode of union in Christ, attempting to define and distinguish between the meanings of “nature” and “person.”

 

၁. ခရစ်တော်၏ အမှုတော်ကို အာရုံစိုက်ခြင်း

 အလယ်ခေတ် ဓမ္မပညာရှင်များသည် ယေရှုခရစ်၏ ပုဂ္ဂိုလ်ထက် အမှုတော်ကို၊ အထူးသဖြင့် ရွေးနုတ်ခြင်းအမှုတော်ကို အာရုံစိုက်တတ်ကြသည်။ ဆယ့်တစ်ရာစုနှောင်းပိုင်းတွင် ခရစ်တော်၏ အသေခံခြင်းကို အာဒံ၏အပြစ်ကြောင့် လူသားများအပေါ် အခွင့်အရေရရှိထားသော စာတန်အား ရွေးပန်းကြေးပေးခြင်းဟူသော အအဓိကအမြင်သည် ဂုဏ်သိက္ခာကျဆင်းလာခဲ့သည်။ ထိုအမြင်က ခရစ်တော်သည် ကျွန်ုပ်တို့၏ ကိုယ်စားလှယ်အဖြစ် သူ၏အသေခံခြင်းဖြင့် စာတန်အား ရွေးပန်းကြေးပေးခဲ့ပြီး ခရစ်တော်၏ ဩဇာကို စိုးရိမ်သောကြောင့် စာတန်သည် ထိုငွေပေးချေမှုကို ဝမ်းမြောက်စွာ လက်ခံခဲ့သည်ဟု ဆိုသည်။ သို့သော် မာန်မာနကြောင့် ကိုယ်တိုင်လှည့်စားခံရပြီး ခရစ်တော်၏ အသေခံခြင်း၏ အကျိုးကျေးဇူးကို မသိဘဲ ခရစ်တော်ကို အနိုင်ယူနိုင်မည်ဟု ထင်မှတ်ခဲ့ရာ ခရစ်တော်သည် သင်္ချိုင်းမှ အောင်နိုင်သူအဖြစ် ထမြောက်တော်မူခဲ့သည်ဟု ဆိုသည်။

1. Focusing on the Work of Christ

Medieval theologians, indeed, tended to focus on the work rather than on the person of Jesus Christ, more particularly His work of atonement. By the end of the eleventh century the long-prevalent view of Christ’s death as a ransom paid to the devil began to fall into disrepute. It contended that through His death, Christ our representative paid a ransom to Satan who had acquired rights over humans by the fall of Adam and, fearing Christ’s influence, was happy to accept the transaction. A victim of his own pride, and unaware of the efficacy of Christ’s death, however, he deceived himself thinking he could overcome and hold Christ, who rose triumphant from the grave.

 

က. ကန်တာဘူရီ၏ အန်ဆဲလ်မ်။ သူ၏ စာအုပ် Cur Deus Homo? (ဘုရားသခင်သည် လူဖြစ်လာရခြင်း အကြောင်းမှာ အဘယ်နည်း) တွင် ကန်တာဘူရီ၏ အန်ဆဲလ်မ် (၁၀၃၃–၁၁၀၉) က အစဉ်အလာအမြင်ကို စိန်ခေါ်ခဲ့သည်။ လူ့ဇာတိခံယူခြင်းနှင့် ရွေးနုတ်ခြင်း၏ မလွှဲမရှောင်လိုအပ်ချက်ကို ပထမဆုံး စနစ်တကျ ဖော်ထုတ်ခဲ့သော ဓမ္မပညာရှင်ဖြစ်သူ အန်ဆဲလ်မ်က အပြစ်သည် ဘုရားသခင်အား ကိုယ်တော်ထိုက်တန်သော ဂုဏ်အသရေကို လုယူသည်ဟု ငြင်းဆိုခဲ့သည်။ ကိုယ်တော်၏ ကိုယ်ပိုင်သန့်ရှင်းသော သဘောသဘာဝနှင့်အညီ ဘုရားသခင်၏ ဂုဏ်အသရေသည် အပြစ်ဒဏ်ဖြင့် သို့မဟုတ် ကျေနပ်မှုဖြင့် ပြန်လည်ထူထောင်ရန် လိုအပ်သည်ဟု ဆိုသည်။ ဘုရားသခင်၏ ကရုဏာတော်က ကျေနပ်မှုလမ်းကို ရွေးချယ်စေခဲ့သည်။ အပြစ်သည် ဘုရားသခင်ကို အနန္တကြီးမားစွာ ပြစ်မှုကျူးလွန်သောကြောင့် အနန္တတူညီသော ကျေနပ်မှုကို လိုအပ်ပြီး ဘုရားသခင်တစ်ပါးတည်းသာ ပေးနိုင်သည်။ သို့သော် ထိုကျေနပ်မှုသည် တစ်ချိန်တည်းတွင် လူ့ဘက်မှလည်း ဘုရားဘက်မှလည်း ဖြစ်ရမည်။ ဤသည်မှာ ဘုရားသခင်သည် လူဖြစ်လာရခြင်း အကြောင်းရင်းဖြစ်သည်။ ခရစ်တော်ဘုရားသခင်သည် လူ၏နေရာတွင် ရပ်တည်ပြီး သူ၏အသေခံခြင်းဖြင့် ဘုရားတရားမျှတမှုကို အပြည့်အဝ ကျေနပ်စေခဲ့သည်။ သူ၏အသေခံခြင်းသည် စာတန်အား ပေးရွေးငွေမဟုတ်ဘဲ ဘုရားသခင်အား ပေးဆပ်ရသော အကြွေးဖြစ်သည်။ အန်ဆဲလ်မ်၏ ဖော်မြူလာသည် အခြေခံအားဖြင့် ကျမ်းစာကို ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်အဖြစ် လက်ခံသူတိုင်းတွင် ခိုင်မာသော ထောက်ခံသူများ ရှိနေဆဲဖြစ်သည်။

a. Anselm of Canterbury. In his book Cur Deus Homo? (Why Did God Become Man?), Anselm of Canterbury (1033–1109) challenged the traditional view. The first theologian to frame a theory of the necessity of the Incarnation and the atonement in Christ, Anselm contended that sin robs God of the honor which He is due. He argued that in keeping with the demands of His own holy nature, God’s honor needs vindication, either by punishment or by satisfaction. God’s mercy prompted Him to seek it in the way of satisfaction. Sin, being an infinite offense against God, required a satisfaction equally infinite, one that God alone could provide. Yet the satisfaction had to be at once human and divine. This answered the question: Why did God become a human being? God Himself, Christ took the place of man and by His death made complete satisfaction to divine justice. His death was not a ransom paid to Satan, but a debt paid to God. In its essentials Anselm’s formulation continues to find staunch protagonists wherever the Scriptures are accepted as God’s Word.

 

ခ. အေဘလတ်။ အနှစ် ၄၀ ခန့်အကြာ ပီတာအေဘလတ် (၁၀၇၉–၁၁၄၂) က အစဉ်အလာအမြင်နှင့် အန်ဆဲလ်မ်၏ သီအိုရီတို့ကို ငြင်းပယ်ခဲ့သည်။ သူ၏ Epitome of Christian Theology နှင့် Commentary on Romans တို့တွင် အပြစ်နှင့်စပ်လျဉ်း၍ ကွဲပြားသော အမြင်ကို ထောက်ခံခဲ့သည်။ သူ့အတွက် အပြစ်၏ အနှစ်သာရမှာ ဘုရားသခင်၏ အလိုတော်ကို မထီမဲ့မြင်ပြုခြင်းဖြစ်သည်။ လူတို့၏ ဆိုးယုတ်သော ရည်ရွယ်ချက်များတွင် ပို၍တည်ရှိပြီး အပြုအမူများထက် စိတ်၏ ဆိုးယုတ်သော ယိမ်းညွတ်မှုကို သဘောတူခြင်းတွင် တည်ရှိသည်။ အေဘလတ်၏ ရှုထောင့်အရ ဘုရားသခင်၌ အပြစ်သားဘက်မှ ကျေနပ်မှု လိုအပ်သော မူအရ မရှိသောကြောင့် ခရစ်တော်၏ ဘဝနှင့် အသေခံခြင်းသည် ဘုရားတရားမျှတမှုကို ကျေနပ်စေရန် မဟုတ်ဘဲ အပြစ်သားများတွင် ပြန်လည်နောင်တရခြင်းနှင့် ချစ်ခြင်းကို နိုးကြားစေရန် ဖြစ်ပြီး ထိုအရာသည် သူတို့၏ ပြန်လည်သင့်မြတ်ခြင်းနှင့် ရွေးနုတ်ခြင်းဖြစ်သည်။ ခရစ်တော်၏ အသေခံခြင်းသည် ဘုရားသခင်၏ ချစ်ခြင်းမေတ္တာ၏ အမြင့်ဆုံး ဗျာဒိတ်တော်ဖြစ်သည်။ သို့သော် များစွာသောသူများအတွက် ကယ်တင်ခြင်းဖြစ်ရပ်သည် ဆိုးရွားသော အာဇာနည်အဖြစ်သို့ လျော့ကျသွားပြီး လက်ဝါးကပ်တိုင်အောက်ရှိ မလွှဲမရှောင် လိုအပ်ချက်အတွက် နေရာနည်းပါးသွားသည်။ ဤအမြင်သည် ရွေးနုတ်ခြင်း၏ ဥပမာသီအိုရီကို ဦးတည်စေခဲ့ပြီး ကိုယ်ကျင့်တရားလွှမ်းမိုးမှု သီအိုရီ (moral influence theory) ဟု လူသိများလာခဲ့သည်။

b. Abelard. “Some 40 years later Peter Abelard (1079–1142) rejected both the traditional view and Anselm’s theory. In his Epitome of Christian Theology and his Commentary on Romans, he advocated a different view of sin. For him, the essence of sin was contempt for God’s will. It resides more in peoples’ evil intentions than in their actions, in agreeing to the evil inclinations of the mind. Since, from Abelard’s perspective, there is no principle in God that requires satisfaction on the part of the sinner, Christ’s life and death did not serve to satisfy divine justice but to arouse in sinners an answering repentance and love, which are their reconciliation and redemption. Christ’s death is the supreme revelation of God’s love. To many, however, the saving event appears to have been reduced to a tragic martyrdom, leaving little room for the inexorable necessity undergirding the cross. This view led to the exemplarist theory of the atonement and has come to be referred to as the moral influence theory.

 

၃. ဘာသာပြုပြင်ရေးခေတ်

 ဆယ့်ခြောင်းရာစု ဘာသာပြုပြင်ရေးသမားများသည် ခါလ်စီဒိုနီယအစည်းအဝေးက ချမှတ်သော ခရစ်တော်ဆိုင်ရာ အဆုံးအမကို စိန်ခေါ်ခဲ့ကြခြင်း မရှိပေ။ သို့သော် ယခင်အလေးပေးမှုများကို ပိုမိုတည်ရှိမှုဆိုင်ရာ ရပ်တည်ချက်ဖြင့် အစားထိုးခဲ့ကြသည်။ ထိုချဉ်းကပ်မှုသည် အသက်ရှင်တော်မူသော ခရစ်တော်နှင့် တွေ့ကြုံခြင်းနှင့် “ခရစ်တော်၏ အကျိုးကျေးဇူးများ” ကို အာရုံစိုက်သည်။ ဂုဏ်ကျက်သရေဆိုင်ရာ ဓမ္မပညာထက် လက်ဝါးကပ်တိုင်ဆိုင်ရာ ဓမ္မပညာဖြစ်သည်။

C. The Reformation

The sixteenth century Reformers did not challenge the doctrine of Christ formulated by the Council of Chalcedon. They tended however to replace earlier emphases with a more existential stance, an approach that focused on one’s encounter with the living Christ and on the “benefits of Christ,” a theology of the cross rather than of glory.

 

၁. Communicatio Idiomatum ပြဿနာ

 သခင်ဘုရား၏ ညစာသန့်ရှင်းရေးနှင့်စပ်လျဉ်း၍ သူတို့၏ အငြင်းပွားမှုအတွင်း ဘာသာပြုပြင်ရေးသမားများကြားတွင် နက်ရှိုင်းသော သဘောထားကွဲလွဲမှု ဖြစ်ပေါ်ခဲ့သည်။ ခရစ်တော်၏ ဘုရားသဘောနှင့် လူ့သဘောကြား ဂုဏ်ရည်များ ဖလှယ်ခြင်း (communicatio idiomatum) ဟူသော ရှေးဦးအဆုံးအမကို ကိုးကားပြီး ညစာသန့်ရှင်းရေးတွင် မုန့်နှင့်စပျစ်ရည်တွင် ခရစ်တော်၏ ကိုယ်ခန္ဓာနှင့် သွေးတော်၏ “အမှန်တကယ်ရှိနေခြင်း” ကို အလေးပေးသူ လူသာ (Luther) က ခရစ်တော်၌ ဘုရားသဘောနှင့် လူ့သဘောကြား ဂုဏ်ရည်များ သို့မဟုတ် အရည်အသွေးများ ရုပ်ဝတ္ထုဆန်စွာ ထိုးဖောက်ဖလှယ်ခြင်းလည်း ရှိသည်ဟု အခိုင်အမာ ဆိုခဲ့သည်။

1. The Communicatio Idiomatum Issue

A deep-seated disagreement set in among the Reformers in the context of their controversy about the Lord’s Supper. Invoking the old doctrine of communicatio idiomatum (the “communication [interchange] of properties” between the divine and human natures of Jesus Christ), and on that basis insisting on the “real presence” of the body and blood of Christ in the bread and wine of the Communion service, Luther asserted that likewise there was a material interpenetration of qualities or attributes between the divine and human natures in Christ.

 

သူ၏ အဓိကပြိုင်ဘက် ဇွင်ဂလီ (၁၄၈၄–၁၅၃၁) အတွက် လူသာ၏ အမြင်သည် ခါလ်စီဒိုနီယက ငြင်းပယ်ခဲ့သော သဘောတရားများ ပေါင်းစည်းခြင်း (Eutychian tendency) ကို အန္တရာယ်ရှိရှိ ပြသသည်ဟု ထင်မြင်ခဲ့သည်။ ဂုဏ်ရည်ဖလှယ်ခြင်းကို သွန်သင်ခဲ့သော ကယ်လ်ဗင် (၁၅၀၉–၁၅၆၄) ကမူ ဘုရားဂုဏ်ရည်များကို ခရစ်တော်၏ လူ့သဘောသို့ မပေးနိုင်ဟု ငြင်းဆိုခဲ့သည်။ သူ၏ အမြင်အရ နှစ်ဖက်စလုံး၏ ဂုဏ်ရည်များကို တူညီသော ပုဂ္ဂိုလ်ထံ သွတ်သွင်းနိုင်သဖြင့် ခရစ်တော်ကို အနန္တဉာဏ်တော်ရှိသူဟု ဆိုနိုင်သော်လည်း တစ်ချိန်တည်းတွင် ဉာဏ်အမြင်ကန့်သတ်ချက်ရှိသူဟုလည်း ဆိုနိုင်သည်။

To Zwingli (1484–1531), his main opponent on the issue, Luther’s view exhibited a dangerous Eutychian tendency, a fusion of natures which Chalcedon had rejected. Calvin (1509–1564), who also taught a communication of attributes, denied that the divine attributes could be imparted to the human nature of Christ. In his view the properties of both could be attributed to the same person, so that Christ could be said to be omniscient while at the same time having limited knowledge.

 

၂. ခရစ်တော်၏ အခြေအနေနှစ်ပါး နှင့် တာဝန်ဝတ္တရားများ ပြုပြင်ရေးဝါဒီများသည် ခရစ်တော်ဆိုင်ရာ အယူဝါဒ (Christology) တွင် အခြားနယ်ပယ်နှစ်ခုတွင် သူတို့၏ မူလဆန်းသစ်ဆုံး ပံ့ပိုးမှုကို ပြုလုပ်ခဲ့ပြီး၊ ထိုပံ့ပိုးမှုများကို ရိုမန်ကက်သလစ်များနှင့် ပရိုတက်စတင့်များကြားတွင် ကျယ်ကျယ်ပြန့်ပြန့် လက်ခံခဲ့ကြပြီး ဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်စေခဲ့သည်။ ပြုပြင်ရေးဝါဒီများသည် ခရစ်တော်၏ အခြေအနေနှစ်ပါး၊ aတ္တိချခြင်း (humiliation) နှင့် ချီးမြှောက်ခြင်း (exaltation) ဟူသော အယူဝါဒကို မိတ်ဆက်ခဲ့ကြသည်။ ဤခွဲခြားမှုသည် သဘောတရားနှစ်ပါး (two natures) အယူဝါဒကို အစားထိုးရန် ရည်ရွယ်ခြင်းမဟုတ်ဘဲ၊ ခရစ်တော်၏ ဘဝနှင့် အမှုတော်ကို ပိုမိုပြည့်စုံစွာ အသိအမှတ်ပြုရန်နှင့် အခြေအနေနှစ်ပါးဆက်တိုက် အဖြစ်ဖြင့် တင်ပြရန် ဖြည့်စွမ်းရန် ရည်ရွယ်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ ထို့ပြင် သူတို့သည် ခရစ်တော်၏ ရစူးတမတ်တော် သုံးပါး (prophet, priest, and king) ဟူသော အယူဝါဒကို ပြုစုပျိုးထောင်ခဲ့ကြပြီး၊ ထိုအယူဝါဒကို ပထမဆုံး ကယ်လ်ဗင်က ဖော်ထုတ်ခဲ့ပြီး နောက်ပိုင်းတွင် လူသေရှန်နှင့် ရိုမန်ကက်သလစ် ဓမ္မပညာရှင်များက လက်ခံခဲ့ကြသည်။

2. Of Christ’s States and Offices

In two other areas the Reformers made their most original contribution to Christology, which was widely accepted and developed among Roman Catholics as well as Protestants. The Reformers introduced the doctrine of the two states of Christ, humiliation and exaltation. This distinction was not intended to supersede the doctrine of the two natures but to supplement it by giving fuller recognition to the dynamic aspect of Christ’s life and ministry, presenting them in terms of a sequence of two states. They also fostered the doctrine of the three offices of Christ as prophet, priest, and king, first set forth by Calvin and subsequently taken up by Lutheran and Roman Catholic theologians.

 

ဃ။ ခေတ်သစ်ခေတ်

ခရစ်တော်၏ ပုဂ္ဂိုလ်နှင့် သဘောတရားများဆိုင်ရာ ငြင်းခုန်မှုသည် အလင်းပြခေတ် (Enlightenment) ၏ သက်ရောက်မှုအောက်တွင် အဋ္ဌမဆယ်စုနှစ်တွင် ပြန်လည်စတင်ခဲ့သည်။ အလင်းပြခေတ်သမားများသည် အမှန်တရားကို ရှာဖွေရာတွင် အာဏာပိုင်အားလုံးနှင့် ဓလေ့ထုံးတမ်းများကို မယုံကြည်ကြခဲ့ပေ။ အလယ်ခေတ် ဓမ္မပညာဆိုင်ရာ ကမ္ဘာ့အမြင်ကို အမြစ်ပြတ်ဖျက်ဆီးခဲ့ပြီး၊ ဗျာဒိတ်တော်အစား အသိဉာဏ်ကို အမှန်တရား၏ နောက်ဆုံးဆုံးဖြတ်သူအဖြစ် တင်ပြခဲ့သည်။

D. Modern Times

The debate regarding the person and natures of Christ resumed in the eighteenth century under the impact of the Enlightenment, whose adherents distrusted all authority and tradition in their search for truth. Radically disrupting the medieval theological worldview, reason, rather than revelation, was set forth as the final arbiter of truth.

 

၁. ကြီးမားသော အပြောင်းအလဲ အသိဉာဏ်ခေတ် (Age of Reason) တွင် ဖြစ်ပေါ်ခဲ့သော ကြီးမားသော အမြင်ပြောင်းလဲမှုကြောင့် ပညာရှင်များစွာသည် သမ္မာတရားကျမ်းအာဏာပိုင်နှင့် မကိုက်ညီသော်လည်း ခေတ်သစ်အတွေးအခေါ်နှင့် စာပေဝေဖန်ရေးကို အလေးပေးသည့် ပုံစံဖြင့် သမိုင်းဝင် ခရစ်ယာန်အယူဝါဒများကို ပြန်လည်ဖော်ပြခဲ့ကြသည်။ အံ့ဖွယ်နှင့် အခြားအဲဒီကဲ့သို့ သဘာဝလွန်အရာများကို ငြင်းပယ်ပြီးသောအခါ၊ ဟားမန်း ရိုင်မာရပ်စ် (၁၆၉၄–၁၇၆၈) မှစတင်၍ ပထမကမ္ဘာစစ်အချိန်အထိ တွေးခေါ်သူများစွာသည် “သမိုင်းဝင်ယေရှု” (historical Jesus) ၏ ဘဝကို ပြန်လည်တည်ဆောက်ရန် ကြိုးပမ်းခဲ့ကြသည်။ ထိုရှာဖွေမှု၏ နောက်ကွယ်တွင် တကယ့်ယေရှု၊ ဆိုလိုသည်မှာ “သမိုင်းထဲက ယေရှု” သည် ဓမ္မပညာရှင်များနှင့် ဘုရားကျောင်းကောင်စီများက တိုက်တွန်းခဲ့သော “ယုံကြည်ခြင်း၏ ခရစ်တော်” (Christ of faith) နှင့် လုံးဝကွဲပြားခြားနားမည်ဟု ယူဆခဲ့သည်။ ကျမ်းစာသမိုင်းဆိုင်ရာ ယုံကြည်နိုင်မှုကို မေးခွန်းထုတ်စရာမရှိခဲ့သော ဝေဖန်ရေးမတိုင်မီ ခေတ်တွင် ဖော်ပြခဲ့သော “အထက်ကလာသော ခရစ်တော်ဆိုင်ရာအယူဝါဒ” (Christologies from above) များကို တဖြည်းဖြည်း “အောက်ကလာသော ခရစ်တော်ဆိုင်ရာအယူဝါဒ” (Christologies from below) များဖြင့် အစားထိုးခဲ့သည်။ အလင်းပြခေတ်ကို အကြွေးတင်ရသော အောက်ကလာသော ခရစ်တော်ဆိုင်ရာအယူဝါဒများသည် ဘုရားမဟုတ်တော့သော၊ အဓိကအားဖြင့် ဘာသာရေးကိုင်းရှိုင်းသူ၊ အကျင့်စာရိတ္တပြုပြင်ရေးသမားနှင့် ခေတ်သစ်လစ်ဘရယ်ဝါဒ၏ စံပြလူသားဖြစ်သော ယေရှုကို ထုတ်ပေါ်စေခဲ့သည်။ ထိုယေရှုသည် သူ၏ အမြင်များ ခေတ်ထက်ကျော်လွန်နေသောကြောင့် လက်ဝါးကပ်တိုင်တွင် အသေခံခဲ့ရသည်။ ထိုစာအုပ်ရေးသူသည် လစ်ဘရယ်ရှာဖွေသူများ၏ အခြေခံသမိုင်းဆိုင်ရာ နည်းလမ်းကို မျှဝေခဲ့သော်လည်း၊ အဲလ်ဘတ် ရှဝိုက်ဇာ (၁၉၀၆ ခုနှစ်တွင် ဂျာမန်ဘာသာဖြင့်၊ ၁၉၁၀ တွင် အင်္ဂလိပ်ဘာသာသို့ ဘာသာပြန်ဆိုခဲ့သည်) ၏ “သမိုင်းဝင်ယေရှုကို ရှာဖွေခြင်း” စာအုပ်သည် လစ်ဘရယ်ရှာဖွေမှု၏ အဆုံးသတ်ကို ဖော်ပြခဲ့သည်။

1. A Monumental Shift

The monumental shift in outlook that occurred during the Age of Reason led many intellectuals to restate historic Christian doctrines in terms inconsistent with biblical authority but more resonant with modern thought and its emphasis on literary criticism. Having already rejected the possibility of miraculous and otherwise supernatural elements, a roster of thinkers, starting with Hermann Reimarus (1694–1768) and continuing to the time of the World War I, endeavored to reconstruct the life of the “historical Jesus.” Underlying the search was the assumption that the real Jesus, the “Jesus of history,” would prove to be radically different from the “Christ of faith,” the theological Jesus urged by theologians and church councils. Christologies “from above” set forth during the precritical era, when there was no question as to the historical reliability of the Bible and which started with the preexistent Word of God, who came down from heaven to save sinners, were progressively replaced by Christologies “from below.” Indebted to the Enlightenment, Christologies “from below” produced a Jesus who, no longer divine, was essentially a religious moralist and reformer, the ideal man of modern liberalism, crucified because his views were ahead of his time. Although its author shared the basic historical method of the liberal searchers, Albert Schweitzer’s book The Quest of the Historical Jesus (1906; trans. into English, 1910) spelled the end of the liberal quest for the Jesus of history.

 

၂. ဖရက်ဒရစ် ရှလိုင်မက်ခါ

 ဤအခြေအနေတွင် ဖရက်ဒရစ် ရှလိုင်မက်ခါ (၁၇၆၈–၁၈၃၄) သည် အသိဉာဏ်ဝါဒနှင့် တင်းကျပ်သော ဓမ္မရေးရာဝါဒ နှစ်ခုစလုံးကို ဆန့်ကျင်ခဲ့သည်။ ပညာတတ်လူတန်းစားများကို ဘာသာတရားသို့ ပြန်လည်ဆွဲဆောင်ရန် ကြိုးပမ်းရာတွင်၊ ဘာသာတရားကို ဘုရားအပေါ် လုံးဝမှီခိုခြင်းခံစားမှုအပေါ် တည်ထောင်ထားသည်ဟု သတ်မှတ်ခဲ့ပြီး၊ ခရစ်တော်၏ ထူးခြားချက်မှာ ခမည်းတော်အပေါ် သားသဖန်းဆိုင်ရာ လုံးဝမှီခိုခြင်း၏ မယှဉ်နိုင်သော “ဘုရားသိစိတ်” (god-consciousness) ကို ပိုင်ဆိုင်ထားခြင်းတွင် ရှိသည်ဟု ပုံဖော်ခဲ့သည်။ သဘောတရားနှစ်ပါးအယူဝါဒကို မလုံလောက်ဟု ငြင်းပယ်ခဲ့ပြီး၊ ထိုအယူဝါဒသည် ခရစ်တော်အတွင်း ဘုရားရှိတော်မူသည်ဟူသော အမှန်တရားကို ဖော်ပြရန် ရည်ရွယ်ခဲ့ခြင်းသာဖြစ်သည်ဟု ဆိုသည်။ ကျွန်ုပ်တို့နှင့် သဘောတရားတူသော်လည်း၊ ယေရှုသည် လုံးဝပြည့်စုံပြီး မပြတ်တောက်သော ဘုရားသိစိတ်ကြောင့် ကျွန်ုပ်တို့နှင့် ကွဲပြားပြီး၊ ထိုဘုရားသိစိတ်သည် သူ့တွင် “ဘုရား၏ စစ်မှန်သောတည်ရှိမှု” ကို ဖြစ်ပေါ်စေသည်ဟု ဆိုသည်။ ပြုပြင်ရေးခေတ်မှစ၍ ယနေ့ခရစ်တော်ဆိုင်ရာအယူဝါဒအပေါ် ရှလိုင်မက်ခါထက် ပိုမိုသြဇာသက်ရောက်ခဲ့သူ မရှိခဲ့ပေ။

2. Friedrich Schleiermacher

In this context Friedrich Schleiermacher (1768–1834) reacted against both rationalism and formalist orthodoxy. In his attempt to win the educated classes back to religion, which he defined as built on a feeling of absolute dependence on God, he pictured a Christ whose uniqueness consisted in the fact that He possessed an unequaled “god-consciousness” of utter filial dependence upon the Father. Rejected as inadequate, the two-nature doctrine merely intended to express the truth that God was in Christ. Like us in nature, Jesus was yet distinguished from us by a God-consciousness so absolute and unbroken as to constitute “the veritable existence of God in Him.” No one since the Reformation has exercised greater influence on present-day Christology than Schleiermacher.

 

၃. အဲလ်ဘရက် ရစ်ရှလ်

အလားတူပင် ဓမ္မရေးရာဝါဒနှင့် လစ်ဘရယ်ဝါဒ နှစ်ခုစလုံး၏ အသိဉာဏ်လွန်ကဲမှုကို ဆန့်ကျင်ခဲ့သော အဲလ်ဘရက် ရစ်ရှလ် (၁၈၂၂–၁၈၈၉) သည် ခရစ်ယာန်အယူဝါဒများကို တန်ဖိုးဆိုင်ရာ ဆုံးဖြတ်ချက်များအရ ချဉ်းကပ်ခဲ့ပြီး၊ ခရစ်တော်သည် ကျွန်ုပ်တို့အတွက် အဘယ်အရာကို ပြုတော်မူသည်ကို အလေးပေးခဲ့သည်။ ခရစ်တော်သည် သာမန်လူသားတစ်ဦးသာဖြစ်သော်လည်း၊ သူ၏ သွန်သင်ချက်၊ နမူနာ၊ နှင့် ပြီးမြောက်ခဲ့သော အမှုတော်ကြောင့် ဘုရားဟု ခေါ်ဝေါ်ခံရထိုက်သည်။ ရစ်ရှလ်၏ သြဇာသည် ရှလိုင်မက်ခါ၏ သြဇာပြီးလျှင် ဒုတိယအများဆုံးဖြစ်သည်။

3. Albecht Ritschl

Likewise reacting against the over-intellectualism of both orthodoxy and liberalism, Albrecht Ritschl (1822–1889) approached Christian doctrines in terms of value judgments and accordingly stressed what Christ did for us rather than what He is in Himself. Christ was a mere man, but in view of His teaching, His example, and the work He accomplished, He is worthy to be called God. Ritschl’s influence has been second only to that of Schleiermacher.

 

၄. ကီနိုတစ်ဝါဒ (Kenoticism)

ဆန့်ကျင်ဘက်အနေဖြင့် ဂေါ့ဖရစ် သောမတ်စီယက်စ် (၁၈၀၂–၁၈၇၅) နှင့် အခြားကီနိုတစ်ဝါဒီများက မွေးဖွားခြင်းအချိန်တွင် ဘုရားသခင် လိုဂိုစ် (divine Logos) သည် အနန္တတန်ခိုးရှင်၊ အနန္တဉာဏ်တော်၊ နှင့် အနန္တတည်ရှိတော်မူခြင်း ဂုဏ်တော်များကို စွန့်လွှတ်ခဲ့သည်ဟု ဆိုသည်။ ဖိလိပ္ပိ ၂:၇ အပေါ်အခြေခံ၍၊ ခရစ်တော်၏ သဘောတရားနှစ်ပါး၏ တကယ့်တည်ရှိမှုနှင့် ခိုင်မာမှုကို ထိန်းသိမ်းရန်နှင့် လူသားဖြစ်လာခြင်းဖြင့် သူ၏ yaတ္တိချခြင်း၏ ကြီးမားမှုကို အလေးပေးရန် ကြိုးပမ်းခဲ့သည်။

4. Kenoticism

In contrast, Gottfried Thomasius (1802–1875) and other Kenoticists held that at the time of His incarnation the divine Logos laid aside His divine attributes of omnipotence, omniscience, and omnipresence. On the basis of Philippians 2:7, they sought to maintain the reality and integrity of Christ’s dual nature and to underline the magnitude of His humiliation by becoming human.

 

ဏ။ ခေတ်ပြိုင်ချဉ်းကပ်နည်းများ

twentieth ရာစုနှစ်တွင် ခရစ်တော်ဆိုင်ရာ ပြဿနာများကို ချဉ်းကပ်သည့် နည်းလမ်းများ အံ့ဖွယ်များစွာ ပေါ်ပေါက်ခဲ့သည်။ ပြည့်စုံသော လေ့လာချက်သည် ဤဆောင်းပါး၏ အတိုင်းအတာထက် ကျော်လွန်နေသည်။ အထူးသဖြင့် မကြိုးစားရသေးသော သို့မဟုတ် မဖော်ပြရသေးသော နည်းလမ်းများကို အကြံပြုသည့် အရေးကြီးသော ဖွံ့ဖြိုးမှုအချို့ကိုသာ ဖော်ပြပါမည်။ သို့သော် ယင်းတို့အနက် တစ်ခုမျှ လုံးဝအသစ်ဟု မဆိုနိုင်ပေ။

E. Contemporary Approaches

The twentieth century has seen an astounding profusion of approaches to the Christological issues. An adequate survey is far beyond the scope of this article. Mention will be made of only a few of the more significant developments, more particularly those that suggest untried or unchartered approaches, though none seems entirely new.

 

၁. ကားလ် ဘားသ်၏ သုံးပါးတစ်ဆူ ခရစ်တော်ဆိုင်ရာအယူဝါဒ လစ်ဘရယ်ဓမ္မပညာ၏ အခြေခံမှားယွင်းသော အမြင်ဟု သူယူဆသည့်အရာကို ဆန့်ကျင်သည့်အနေဖြင့် ကားလ် ဘားသ် (၁၈၈၆–၁၉၆၈) သည် ပထမငါးရာစုနှစ်များအတွင်း ဂန္တဝင်ဓမ္မရေးရာဝါဒဆိုင်ရာ ခရစ်တော်၏ ပုဂ္ဂိုလ်နှင့်ပတ်သက်သော ကြေညာချက်များကို စိတ်အားထက်သန်စွာ ပြန်လည်အတည်ပြုခဲ့သည်။ သူ၏ အတွေးအခေါ်တွင် ပြောင်းလဲမှုများရှိခဲ့ပြီး၊ သူ၏ အချို့အမြင်များသည် တစ်ဆယ့်ကိုးရာစုနှစ် လစ်ဘရယ်ယူဆချက်များမှ လုံးဝလွတ်ကင်းခြင်းမရှိသော်လည်း၊ သူ၏ ရှည်လျားပြီး သြဇာကြီးသော အသက်မွေးဝမ်းကျောင်းပတ်လုံး ဘားသ်သည် ကျမ်းစာခရစ်တော်သို့ ပြန်လည်ရောက်ရှိရန် ထောက်ခံခဲ့သည်။ ပြုပြင်ရေးဝါဒီများကို ကျမ်းစာခရစ်တော်၏ စစ်မှန်ဆုံး ကိုယ်စားလှယ်များဟု သူယုံကြည်ခဲ့သည်။ ဘားသ်အတွက် အရာအားလုံးကို ယေရှုခရစ်တော်၏ အလင်းတွင် မြင်ရမည်ဖြစ်သည်။ သမိုင်းဝင်ယေရှုနှင့် ယုံကြည်ခြင်း၏ ခရစ်တော်သည် တစ်ဦးတည်းတည်ရှိသည်။ ယေရှုခရစ်တော်သည် အလွန်ဘုရားသခင်နှင့် အလွန်လူသားဖြစ်တော်မူသည်၊ ကန္ဓရာဇာဖွားခြင်း၊ အစားထိုးရွေးနုတ်သေခြင်း၊ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း စသည်တို့ကို အထက်ကလာသော ခရစ်တော်ဆိုင်ရာအယူဝါဒ၏ အသွင်အပြင်များအဖြစ် တွန့်ဆုတ်ခြင်းမရှိဘဲ ကြေညာခဲ့သည်။ ဤခရစ်တော်ဆိုင်ရာ အလေးပေးမှုများကို ပြန်လည်ရရှိရာတွင် သူသည် ကျမ်းစာရှိ ရိုးရှင်းသော သွန်သင်ချက်များသို့ အားလုံးအရာတွင် ပြန်လည်ရောက်ရှိခဲ့သည်ဟု ဆိုရန် ကြီးကြီးကျယ်ကျယ် ဖြစ်မည်ဖြစ်သော်လည်း၊ ဘားသ်သည် ကြာရှည်လျစ်လျူရှုခံခဲ့ရသော ကျမ်းစာချဉ်းကပ်နည်း ခရစ်တော်ဆိုင်ရာအယူဝါဒကို ဓမ္မပညာဆိုင်ရာ အရေးပါမှုနှင့် လေ့လာမှုနေရာသို့ ပြန်လည်မြှင့်တင်ခဲ့သည်မှာ သံသယဖြစ်စရာမရှိပေ။ ဤအရာများစွာသည် ရုဒေါ့ဖ် ဘူလ်တမန်း၏ ပြင်းထန်သော ခရစ်တော်ဆိုင်ရာအယူဝါဒကို ဆန့်ကျင်သည့်အနေဖြင့် ဖြစ်ပေါ်လာခဲ့သည်။

1. Karl Barth’s Trinitarian Christology

In a conscious reaction to what he regarded as the fundamentally erroneous outlook of liberal theology, with its confident attitude toward science and its stress on feeling, Karl Barth (1886–1968), with passionate fervor reaffirmed the classical orthodox statements of the first five centuries regarding the person of Christ. There were shifts in his thinking, and some of his views are not entirely free from the liberal presuppositions of the nineteenth century, but throughout his long and influential career Barth advocated a return to the Christ of Scriptures, of which he believed the Reformers to be the most authentic exponents. It was unquestionably a major shift. For Barth everything had to be seen in the light of Jesus Christ. The Jesus of history and the Christ of faith were one and the same. Without hesitation he proclaimed Jesus Christ as very God and very man, the virgin birth, substitutionary atoning death, resurrection, and other features of a Christology from above. Though it would be an overstatement to imply that in the recovery of these Christological emphases he returned in all essentials to the plain teachings of the Scriptures, Barth unquestionably raised the long-neglected biblical approach to Christology to a position of theological importance and study. Much of this came by way of reaction to R. Bultmann’s drastic Christology.

 

၂. ရုဒေါ့ဖ် ဘူလ်တမန်း၏ ဒဏ္ဍာရီဖျက်သိမ်းထားသော ခရစ်တော် ကျမ်းသစ်ကျမ်းကို အမြစ်တွယ်သော ရှုထောင့်မှ ချဉ်းကပ်သည့် ရုဒေါ့ဖ် ဘူလ်တမန်း (၁၈၈၄–၁၉၇၆) သည် ကျမ်းသစ်စာရေးသူများသည် တကယ့်သမိုင်းကို ဖော်ပြခြင်းမဟုတ်ဘဲ၊ ယေရှု၏ မူလသမိုင်းတွင် ဒဏ္ဍာရီဆန်သော အစိတ်အပိုင်းများကို ထည့်သွင်းခဲ့သည်ဟု ငြင်းဆိုခဲ့သည်။ သူတို့သည် ခေတ်သစ်လူများအတွက် လက်ခံနိုင်ဖွယ်မရှိသော ရှေးကမ္ဘာ့ပုံရိပ်နှင့် အမျိုးအစားများဖြင့် ရေးသားခဲ့ကြသည်။ သူသည် စာဖတ်သူများကို မွေးဖွားခြင်း၊ အံ့ဖွယ်များ၊ ရွေးနုတ်ခြင်း၊ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း၊ နှင့် တက်ကြွခြင်းကို စာသားအတိုင်း ငြင်းပယ်ခဲ့သော ရှေးလစ်ဘရယ်များ၏ အမှားကို ထပ်မံမလုပ်ရန် ဖိတ်ခေါ်ခဲ့သည်။ သူ၏ နည်းလမ်းသည် ငြင်းပယ်ခြင်းမဟုတ်တော့ဘဲ၊ လူသားဆိုင်ရာ တည်ရှိမှုဆိုင်ရာ ပြန်လည်အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခြင်းဖြစ်သည်ဟု သူမြင်ခဲ့သည်။ ယနေ့ခေတ်တွင် ကျမ်းသစ်စာရေးသူများ ဒဏ္ဍာရီများဖြင့် ဖော်ပြရန် ကြိုးပမ်းခဲ့သော ဘာသာရေးဆိုင်ရာ အမှန်တရားများနှင့် အတွေ့အကြုံများကို ရှာဖွေတွေ့ရှိရန်၊ ဒဏ္ဍာရီဖျက်သိမ်းရန် (demythologize) နှင့် ယနေ့ခေတ်နှင့် သက်ဆိုင်သော လူသားတည်ရှိမှုဆိုင်ရာ အမျိုးအစားများသို့ ဘာသာပြန်ဆိုရန် တာဝန်ရှိသည်ဟု ဆိုသည်။ ဤချဉ်းကပ်နည်းသည် ကျမ်းစာသတင်းစကားများကို အမြစ်တွယ်ပြောင်းလဲပစ်ရာ ရောက်သည်။

2. Rudolf Bultmann’s Demythologized Christ

Approaching the NT from a radical point of view, Rudolf Bultmann (1884–1976) argued that its writers did not describe factual history but added mythological elements to the original history of Jesus. They wrote in categories and terms of the ancient world picture, unacceptable to modern people. He invited his readers not to repeat the mistake of older liberals, who merely rejected a literal incarnation, literal miracles, a literal atonement, a literal resurrection, and a literal ascension. His method, as he saw it, was no longer rejection, but an anthropological reinterpretation. Our task today is to find out what religious truths and experiences the NT writers attempted to express by means of these myths, demythologize them and the person of Jesus, and “translate” them into current, relevant human existential categories. This approach amounted to a radical transformation of the biblical messages.

 

၃. ဒီ။ အမ်။ ဘေလီ၏ ပါရာဒေါက်စ် ခရစ်တော်ဆိုင်ရာအယူဝါဒ

 သူ၏ ထူးချွန်သော စာအုပ် “ဘုရားသခင် ခရစ်တော်အတွင်း ရှိတော်မူသည်” (၁၉၄၈) တွင် ဒေါနယ် အမ်။ ဘေလီ သည် မွေးဖွားခြင်း၏ နက်နဲမှုကို ဖြေရှင်းရန် မဟုတ်ဘဲ တင်ပြရန် ရည်ရွယ်ခဲ့သည်။ စစ်မှန်သော ဘုရားသခင်နှင့် စစ်မှန်သော လူသားတို့၏ ပေါင်းစည်းမှု၏ နက်နဲမှုကို ချဉ်းကပ်ရာတွင် အကောင်းဆုံးနည်းလမ်းမှာ ပါရာဒေါက်စ် (paradox) အဖြစ် လက်ခံရန်ဖြစ်ပြီး၊ ကျမ်းစာဗျာဒိတ်တော်၏ ပါရာဒေါက်စ်များ စုစည်းမှုထဲက တစ်ခုဟု အကြံပြုခဲ့သည်။ ထိုပါရာဒေါက်စ်အစိတ်အပိုင်းကို လျစ်လျူရှုခြင်း သို့မဟုတ် ဖယ်ရှားခြင်းသည် မွေးဖွားခြင်းကို ဆုံးရှုံးစေမည်ဖြစ်သည်။

3. D. M. Baillie’s Paradoxical Christology

In his excellent book God Was in Christ (1948) Donald M. Baillie intended to present the mystery of the Incarnation, not to solve the problem. He suggested a paradoxical Christology, i.e., that the most helpful approach to the mystery of the union of true God and true man is to accept it as a paradox, one of the constellation of paradoxes characteristic of the biblical revelation. To ignore or eliminate the element of paradox from it is to lose the Incarnation.

 

၄. အော်စကာ ကူလ်မန်း

ဘူလ်တမန်းက သမိုင်းကို ယုံကြည်မှု နည်းပါးခဲ့ရာ၊ အော်စကာ ကူလ်မန်း (“ခရစ်တော်နှင့် အချိန်”၊ ၁၉၅၁) က ခရစ်တော်၏ မွေးဖွားခြင်းနှင့် လက်ဝါးကပ်တိုင်သည် အချိန်အတွင်း ဖြစ်ပွားခဲ့သည်ဟု တောင်းဆိုခဲ့သည်။ ကျမ်းသစ်က တင်ပြသည်မှာ ခရစ်တော်ဖြစ်ရပ်ကို တည်ရှိမှုဆိုင်ရာ ဒဏ္ဍာရီဖွဲ့ဆိုထားခြင်း မဟုတ်ဘဲ၊ ကယ်တင်ခြင်းသမိုင်း အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်ဖြစ်သည်။ ယေရှုသည် မည်သူဖြစ်သည်ကို လူသားသမိုင်းတွင် ကျွန်ုပ်တို့အတွက် အမှန်တကယ် ပြုတော်မူခဲ့သည်များကို လေ့လာခြင်းဖြင့် ရှာဖွေတွေ့ရှိနိုင်သည်။ ထို့ကြောင့် ကူလ်မန်း၏ ခရစ်တော်၏ ဘွဲ့တံဆိပ်များ (“ကျမ်းသစ်ခရစ်တော်ဆိုင်ရာအယူဝါဒ”၊ ၁၉၅၉) ကို ဂရုတစိုက် လေ့လာခဲ့သည်။

4. Oscar Cullmann

Where Bultmann placed little confidence in history, Oscar Cullmann (Christ and Time, 1951) insisted that Christ’s incarnation and Calvary occurred in time. What the NT sets forth is not an existential mythologized interpretation of the Christ-event but a salvation-history interpretation. One discovers who Jesus is by finding out what He has actually done for us in human history; hence Cullmann’s careful study of Christ’s titles (The Christology of the New Testament, 1959).

 

၅. လုပ်ငန်းစဉ်ခရစ်တော်ဆိုင်ရာအယူဝါဒ (Process Christology) အီရေနီယပ်စ်၏ မွေးဖွားခြင်းကို ဖန်ဆင်းခြင်းနှင့် ရွေးနုတ်ခြင်းကြား ရှင်းလင်းသော ပေါင်းစည်းမှုရရှိရန် ဘုရားသခင်၏ ဆက်လက်လုပ်ဆောင်နေသော အမှုတော်၏ ထီးနန်းနှင့် ပြီးဆုံးမှုအဖြစ် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုရန် ကြိုးပမ်းမှုကို ပြန်လည်နိုးကြားစေရာတွင်၊ twentieth ရာစုနှစ် ဓမ္မပညာရှင်အချို့သည် လုပ်ငန်းစဉ်ဒဿန (process philosophy) တွင် ခရစ်တော်ဆိုင်ရာ ပြဿနာကို အသစ်အဆန်းဖြင့် ဖြေရှင်းရန် နည်းလမ်းတစ်ခုကို တွေ့မြင်ခဲ့ကြသည်။ ဤအမြင်အသစ်သည် ဆင့်ကဲပြောင်းလဲရေးသီအိုရီကို ပိုမိုလက်ခံလာမှုကြောင့် ပိုမိုအားကောင်းလာခဲ့သည်။ အဲလ်ဖရက် အန်။ ဝိုက်ဟက် (၁၈၆၁–၁၉၄၇) ၏ လုပ်ငန်းစဉ်ဒဿနတွင် အားကောင်းစွာ ထုတ်ဖော်ခဲ့သည်။ ဝိုက်ဟက်၏ မက်တာရူပဗေဒကို တဖြည်းဖြည်း လက်ခံခဲ့ပြီး ဓမ္မပညာသို့ အသုံးချခဲ့ကာ၊ ချားလ်စ် ဟတ်ရှုန်း (မွေး ၁၈၉၇)၊ နော်မန် ပစ်တန်ဘတ် (မွေး ၁၉၀၅)၊ ဂျွန် ကော့ဘ် (မွေး ၁၉၃၄)၊ နှင့် ဒေးဗစ် ဂရစ်ဖင် (မွေး ၁၉၃၉) စသည့် ထောက်ခံသူများက ခရစ်တော်ဆိုင်ရာအယူဝါဒသို့ တိုးချဲ့အသုံးချခဲ့သည်။ လုပ်ငန်းစဉ်ဓမ္မပညာတွင် ဘုရားသခင်သည် တည်ငြိမ်တိတ်ဆိတ်ခြင်း သို့မဟုတ် မလှုပ်ရှားခြင်း မရှိတော့ပေ။ သူသည် အမြဲရှေ့သို့ တိုးတက်နေပြီး လူသားများနှင့်အတူ သမိုင်းကို တွဲဖန်တီးနေသည်။ အမြဲပြောင်းလဲနေသော ကမ္ဘာနှင့် ဆက်ဆံရာတွင် သူသည် ယခုရှိသည်ထက် အခြားတစ်မျိုးဖြစ်လာရန် လုပ်ငန်းစဉ်တွင် ရှိနေသည်။ အပြစ်၊ ခရစ်တော်၏ ကြိုတည်ရှိမှု၊ ကန္ဓရာဇာဖွားခြင်း၊ လက်ဝါးကပ်တိုင်နှင့် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း စသည့် ပြဿနာများကို အနည်းငယ်မျှ သို့မဟုတ် လုံးဝမသိကျွမ်းပုံရသော်လည်း၊ လုပ်ငန်းစဉ်ခရစ်တော်ဆိုင်ရာအယူဝါဒများသည် ယေရှု၏ လူသားဆန်မှုနှင့် သမိုင်းအတွင်း သူ၏နေရာကို ခိုင်မာစွာ ကတိကဝတ်ပြုထားသည်။ တစ်ချိန်တည်းတွင် ယေရှုအတွင်း ဘုရားသခင် မယှဉ်နိုင်သော အတိုင်းအတာဖြင့် ပေါ်ထွန်းခဲ့လျှင်၊ အနာဂတ်တွင် ဤဗျာဒိတ်တော်ကို ကျော်လွန်နိုင်ခြင်းသည် မဖြစ်နိုင်ဟု မထင်ပေ။

5. Process Christology

In a revival of Irenaeus’ endeavor to interpret the Incarnation as the crown and consummation of God’s ongoing work in creation and so achieve a clear integration between creation and redemption, some twentieth-century theologians have seen in the philosophy of process a way of addressing the Christological problem in a fresh way. The new view was powerfully reinforced by the increasing acceptance of the theory of evolution. It was cogently articulated in Alfred N. Whitehead’s (1861–1947) process philosophy. Whitehead’s metaphysic has been gradually adopted and applied to theology, and by extension to Christology, by such advocates as Charles Hartshorne (b. 1897), Norman Pittenberg (b. 1905), John Cobb (b. 1934), and David Griffin (b. 1939). In process theology God is no longer static or immobile. He is always moving forward, cocreating history with humans. Always in a state of flux, through His intercourse with the changing world He is in process of becoming other than what He is now. While seeming to pay little, if any, attention to such issues as sin, Christ’s preexistence and virgin birth, the Crucifixion and Resurrection, process Christologies show a strong and unquestioning commitment to the humanity of Jesus and to His place in history. At the same time, if God appeared in Jesus in an unsurpassed degree, it does not seem unthinkable, in principle at least, for this revelation to be surpassed in the future.

 

၆. ဝုဖ်ဟတ် ပန်နန်ဘတ် သူ၏ ရာစုနှစ်၏ အဓိက ခရစ်တော်ဆိုင်ရာ ကျမ်းဂန်တစ်ခုဖြစ်သော “ယေရှု—ဘုရားသခင်နှင့် လူ” (၁၉၆၈) တွင် ဝုဖ်ဟတ် ပန်နန်ဘတ် (မွေး ၁၉၂၈) သည် သမိုင်းအားလုံးသည် ဘုရားသခင်၏ ထိန်းချုပ်မှုအောက်တွင် ရှိပြီး ဘုရားသခင်၏ ဗျာဒိတ်တော်ဖြစ်သည်ဟု ငြင်းဆိုသည်။ သို့သော် ဤဗျာဒိတ်တော်ကို အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုရန် လိုအပ်သည်။ ဓမ္မပညာရှင်တစ်ဦးသည် ဓမ္မဟောင်းကျမ်း နောက်ဆုံးခေတ်နှင့် ဗျာဒိတ်ဆိုင်ရာ စာများတွင် တွေ့ရသော သဲလွန်စများဖြင့် သမိုင်းတွင် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုနိုင်ပြီး၊ ရှင်ပြန်ထမြောက်သော ခရစ်တော်တွင် ရှင်းလင်းလာသည်ဟု ဆိုသည်။ ပန်နန်ဘတ်၏ ခရစ်တော်ဆိုင်ရာအယူဝါဒ၏ အချို့အချက်များကို မြင့်မားစွာ တန်ဖိုးထားရန် အကြောင်းများစွာ ရှိသည်။ အထူးသဖြင့် ခရစ်တော်၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကို လုံးဝသမိုင်းဆိုင်ရာ ဖြစ်ရပ်အဖြစ် သူ၏ ခိုင်မာသော ကာကွယ်မှုဖြစ်သည်။ သို့သော် သူ၏ နည်းလမ်းသည် တစ်ခါတစ်ရံ ကျမ်းစာကို ကိုးကားပြီး၊ တစ်ခါတစ်ရံ ဟေဂယ်၊ တစ်ခါတစ်ရံ ခေတ်သစ် လူသားဗေဒသိပ္ပံမှ ငြင်းခုန်သည့်အတွက် ခက်ခဲမှုကို တွေ့ကြုံရဆဲဖြစ်သည်။

6. Wolfhart Pannenberg

In his Jesus—God and Man (1968), one of the major Christological treatises of the century, Wolfhart Pannenberg (b. 1928) argues that all history, being under the control of God, is a revelation of God. But this revelation needs to be deciphered. A theologian may decipher it in history by clues found in the OT eschatological and apocalyptic writings, a vision which becomes clear in the resurrected Christ. There is much to justify high appreciation of several aspects of Pannenberg’s Christology, especially his stout defense of Christ’s resurrection, which he perceives as an utterly historical event. One still experiences difficulty with his methodology which at times cites the biblical text, at other times Hegel, and at still other times argues from modern anthropological science.

 

၇. လွတ်မြောက်ရေး

ဓမ္မပညာများ လွတ်မြောက်ရေး ဓမ္မပညာ နှင့် ခရစ်တော်ဆိုင်ရာ အယူဝါဒသည် ရိုမန်ကက်သလစ်နှင့် ပရိုတက်စတင့် ဓမ္မပညာနည်းလမ်းများကို အလွန်ဒဿနဆန်လွန်း၊ အလွန်ဉာဏ်ရည်ဗန္ဓုလ၊ နှင့် ဘဝ၏ ဆင်းရဲဒုက္ခများမှ အလွန်ကင်းလွတ်နေသည်ဟု မြင်သည့် ဝေဖန်မှုဖြစ်သည်။ ၎င်းသည် ၁၉၆၀ နှောင်းပိုင်းတွင် လက်တင်အမေရိကတွင် လူ့ဂုဏ်သိက္ခာကို မတရားတိုက်ခိုက်သည်ဟု ရှုမြင်သော ကျယ်ပြန့်သော ဆင်းရဲဒုက္ခနှင့် ဖိနှိပ်မှုကို ဆန့်ကျင်သည့်အနေဖြင့် ပေါ်ပေါက်လာခဲ့သည်။ အဓိက ထောက်ခံသူများမှာ ရိုမန်ကက်သလစ်ဘက်တွင် ဂူစတ်ဗို ဂူတီယရက်စ် (ပီရူး၊ မွေး ၁၉၂၈)၊ ဂျွန် ဆိုဘရီနို (အယ်လ်ဆာဗေဒေါ၊ မွေး ၁၉၃၈)၊ လီယိုနဒို ဘော့ဖ် (ဘရာဇီး၊ မွေး ၁၉၃၈)၊ နှင့် ဂျွန်လူးဝစ် ဆက်ဂွန်ဒို (ဥရုဂွေး၊ မွေး ၁၉၂၅) တို့ဖြစ်သည်။ ပရိုတက်စတင့်ဘက်တွင် ဟူဂို အက်စ်မန်း (ဘရာဇီး၊ မွေး ၁၉၃၃) ဖြစ်သည်။ သူတို့အတွက် ဓမ္မပညာသည် လက်တွေ့လုပ်ဆောင်မှု (praxis) အပေါ် ဝေဖန်ရေးဆိုင်ရာ တွေးခေါ်မှုဖြစ်ပြီး၊ ဖိနှိပ်ခံရသူများအတွက် ကတိကဝတ်မှ စတင်သည်။ လက်တွေ့လုပ်ဆောင်မှုတစ်မျိုးအနေဖြင့် ရှိပြီးသား အစဉ်အလာကို ပြောင်းလဲရန် ညွှန်ကြားရမည်။

7. Liberation Theologies

Liberation theology, together with its Christological corollary, is a critique of the traditional approach to theology, both Roman Catholic and Protestant, which are seen as too philosophically oriented, too cerebral, and too divorced from the sufferings of life. It arose in the late 1960s in Latin America as a reaction to widespread suffering and oppression decried as unjustifiable assaults on human dignity. Its principal exponents are, on the Roman Catholic side, Gustavo Gutiérrez of Peru (b. 1928), Jon Sobrino of El Salvador (b. 1938), Leonardo Boff of Brazil (b. 1938), and Juan Luis Segundo of Uruguay (b. 1925). On the Protestant side is Hugo Assmann of Brazil (b. 1933). For them, theology is critical reflection on praxis, beginning with a commitment to the oppressed. As a form of praxis, it must be directed toward changing the existing order.

 

ခါလ်စီဒုန်ခရစ်တော်ဆိုင်ရာအယူဝါဒကို လက်ရှိ ဖိနှိပ်မှုရှိသော နိုင်ငံရေးနှင့် စီးပွားရေးအစဉ်အလာကို ထောက်ခံသည်ဟု ရှုမြင်သည့်အတွက် ဆန့်ကျင်ဘက်အနေဖြင့် ခရစ်တော်ကို အဓိကအားဖြင့် လွတ်မြောက်စေသူ၊ နိုင်ငံရေးပုန်ကန်သူ၊ ဆင်းရဲသောသူများနှင့် လူမှုရေးအဖယ်ရှားခံရသူများကို ဂရုစိုက်သူအဖြစ် မြင်သည်။ ၎င်းသည် အောက်ကလာသော ခရစ်တော်ဆိုင်ရာအယူဝါဒဖြစ်ပြီး လူသားယေရှုမှ စတင်ကာ သူ၏ ဘုရားဖြစ်ခြင်းကို တွေးတောသည်။ ကျမ်းစာကို ရွေးချယ်အသုံးပြုမှုက ပြဿနာများ ဖြစ်ပေါ်စေသော်လည်း၊ လွတ်မြောက်ရေး ခရစ်တော်ဆိုင်ရာအယူဝါဒသည် အလွန်ဝိညာဉ်ရေးရာဆန်လွန်းသော ဘုရားကျောင်း၏ ရည်မှန်းချက်အမြင်များကို အရေးကြီးသော ပြင်ဆင်မှုကို ပေးခဲ့သည်။

Over against Chalcedonian Christology, whose Christ is perceived as supporting the current oppressive political and economic order, Christ is seen primarily as the liberator, a political rebel, concerned for the poor and social outcasts. It is essentially a Christology from below, starting from the man Jesus, then reflecting on His divinity. While its selective use of Scripture poses problems, liberation Christology has also offered an important corrective to overly spiritualized conceptions of the mission of the church.

 

အနက်ရောင်ဓမ္မပညာ သည်လည်း လွတ်မြောက်ရေးပြဿနာကို အမှန်တကယ် စိုးရိမ်သည်။ လွတ်မြောက်ရေး ဓမ္မပညာသည် အဓိကအားဖြင့် တောင်အမေရိကကက်သလစ်ဘုရားကျောင်းအတွင်း ပေါ်ပေါက်ခဲ့သော်လည်း၊ အနက်ရောင်ဓမ္မပညာသည် ၁၉၆၀–၁၉၇၀ ခုနှစ်များတွင် မြောက်အမေရိက အနက်ရောင် ပရိုတက်စတင့်အသိုင်းအဝိုင်းများအတွင်း ပေါ်ပေါက်လာခဲ့သည်။ ဤလှုပ်ရှားမှုတွင် များစွာသော ရှုထောင့်နှင့် ကွဲပြားမှုများ ရှိပြီး၊ မာတင် လူသာ ကင်း ဂျူနီယာ (၁၉၂၉–၁၉၆၈)၊ စတုက်ကလီ ကားမက်ကယ် (မွေး ၁၉၄၁)၊ မယ်လ်ကမ် အိပ်စ် (၁၉၂၅–၁၉၆၅)၊ ဂျိမ်း ကုန်း (မွေး ၁၉၃၈)၊ နှင့် ဂျေ။ ဒီအိုတစ် ရောဘတ်စ် (မွေး ၁၉၂၇) စသည့် ပုံစံမျိုးစုံဖြင့် သွင်ပြင်လက္ခဏာ ရှိသည်။ အားလုံးသည် အနက်ရောင်အတွေ့အကြုံ၏ ထူးခြားမှုနှင့် အနောက်တိုင်း သို့မဟုတ် ဂရိနည်းလမ်းဘောင်ကို ထင်ဟပ်သော အနက်ရောင်ဓမ္မပညာနှင့် ခရစ်တော်ဆိုင်ရာအယူဝါဒကို ထူထောင်ရန် လိုအပ်မှုကို အလေးပေးသည်။ အနောက်တိုင်းယဉ်ကျေးမှု၏ သာလွန်ကောင်းမွန်မှုကို ယူဆသည့် အဖြူရောင်ဓမ္မပညာရှင်များက ဓမ္မပညာပြုလုပ်ခဲ့ခြင်းသည် ဖိနှိပ်မှု အမျိုးအစားတစ်ခုဖြစ်သည်။

Likewise, Black theology is unquestionably concerned with the issue of liberation. While liberation theology arose primarily within the Roman Catholic Church in South America, Black theology emerged in the 1960s A.D. 1970s within Black Protestant communities in North America. The movement has many facets and nuances, characterized by various models, such as Martin Luther King, Jr. (1929–1968), Stokeley Carmichael (b. 1941), Malcolm X (1925–1965), James Cone (b. 1938), and J. Deotis Roberts (b. 1927). All emphasize the uniqueness of the Black experience and the need to develop a uniquely Black theology and Christology, since both reflect the Western or Greek methodological framework in which White theologians, assuming the superiority of Western culture did theology. This is another form of oppression.

 

အနက်ရောင်ခရစ်တော်ဆိုင်ရာအယူဝါဒသည် သမိုင်းဝင်ယေရှု၊ ဖိနှိပ်ခံရသူ၊ သူ၏ ဘဝနှင့် အမှုတော်သည် ဖိနှိပ်ခံရသူများနှင့် ဆက်စပ်နေသည်ကို ပြင်းထန်စွာ အလေးပေးသည်။ ဘုရားသခင်၏ နိုင်ငံတော်သည် ရှိပြီဟု သူ၏ ကြေညာချက်သည် ကျွန်ခံရမှုနှင့် ဖိနှိပ်မှု ပြီးဆုံးတော့မည်ဟု ဆိုလိုသည်။ တစ်ချိန်တည်းတွင် အနက်ရောင်ခရစ်တော်ဆိုင်ရာအယူဝါဒသည် ခရစ်တော်၏ ဘုရားဖြစ်ခြင်း၊ မွေးဖွားခြင်း၊ နှင့် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကို အခြေခံအားဖြင့် ကျမ်းစာအမြင်ကို ထုတ်ဖော်ထားပြီး၊ သူယူဆောင်လာသော ကယ်တင်ခြင်းကို အနက်ရောင်စိတ်နိုးကြားမှု အသွင်ပြောင်းရန် သူပြုနိုင် သို့မဟုတ် ပြုလုပ်သည်များအရ ဖော်ပြလေ့ရှိသည်။ အနက်ရောင်ဓမ္မပညာရှင်များသည် ခရစ်တော်၏ တစ်ကမ္ဘာလုံးဆိုင်ရာ သဘောကို ကျွန်ုပ်တို့ကို မှန်ကန်စွာ သတိပေးခဲ့ကြသည်။

Black Christology places strong emphasis on the historical Jesus, the oppressed One whose life and ministry were bound up with the oppressed. Even His declaration that the kingdom of God was at hand meant that slavery and oppression were about to end. At the same time, Black Christology propounds a basically biblical view of Christ’s divinity, incarnation, and resurrection, while the salvation He brought in is usually expressed in terms of what He does or can do for the transformation of Black consciousness. Black theologians have rightly reminded us of the universality of Christ.

 

အမျိုးသမီးဝါဒ ဓမ္မပညာ နှင့် ခရစ်တော်ကို နားလည်ပုံသည် များစွာသော သူများက “အမျိုးသမီးလွတ်မြောက်ရေး” ဟူသော အဟောင်းအသုံးအနှုန်းကို အကြံပြုသည့်အတိုင်း လွတ်မြောက်ရေး ဓမ္မပညာ၏ ပုံစံတစ်ခုဟု ရှုမြင်ကြသည်။ ၎င်း၏ ကြိုးပမ်းမှုများသည် အမျိုးသမီးများအတွက် တရားမျှတမှု၊ လွတ်လပ်မှု၊ နှင့် တန်းတူညီမျှမှုကို ရရှိရန် ညွှန်ကြားထားသည်။

Feminist theology—and its understanding of Christ—is also regarded by many as a form of liberation theology, as the older term “women’s liberation” suggests. Its efforts are directed toward achieving justice, freedom, and equality for women.

 

များစွာသော အမျိုးသမီးဝါဒီ ဓမ္မပညာရှင်များအတွက် အမျိုးသမီးဝါဒီ ဓမ္မပညာကို လုပ်ဆောင်ရာတွင် သင့်လျော်သော အစပြုချက်မှာ အထူးမြင့်မြတ်သော ဘုရားသခင်နှင့် ဘုရားသခင်ထံမှ ဆင်းသက်လာသော ဆက်သွယ်မှုတစ်ခုခုကို အခြေခံခြင်း မဟုတ်ဘဲ၊ လူ့အတွေ့အကြုံကိုပင် အမှန်တရား၏ ရင်းမြစ်နှင့် စံနှုန်းအဖြစ် ယူဆခြင်း ဖြစ်သည်။ လက်တင်အမေရိက လွတ်မြောက်ရေး ဓမ္မပညာနှင့် လူမည်းလွတ်မြောက်ရေး ဓမ္မပညာများနှင့်အတူ၊ အမျိုးသမီးဝါဒီ ဓမ္မပညာဆိုသည်မှာ အခြေခံကျသော ကိစ္စရပ်များကို အတွေ့အကြုံ၏ အလင်းဖြာတွင် ဆင်ခြင်သုံးသပ်ခြင်း ဖြစ်ပြီး၊ ပိုမိုတိကျစွာဆိုရလျှင် အမျိုးသမီးများ၏ အတွေ့အကြုံ၊ စိုးရိမ်မှုများနှင့် လိုအပ်ချက်များ၏ အလင်းဖြာတွင် ဆင်ခြင်သုံးသပ်ခြင်း ဖြစ်သည်။ နောက်ပိုင်းတွင် ၁၉၇၀ ခုနှစ်များက စတင်ခဲ့သော ဤလှုပ်ရှားမှုသည် ပို၍ ကွဲပြားမှုများလာခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် ခရစ်တော်ဆိုင်ရာ အယူဝါဒ (Christology) နှင့် ပတ်သက်၍ အချို့မှာ ယေရှုခရစ်ကို ဘုရားသခင်၏ အရည်အသွေးအရ ထူးခြားစွာ လူ့ဇာတိခံယူခြင်း (incarnation) အဖြစ် ငြင်းပယ်ရန် အသင့်ရှိကြသည်။ ဥပမာ မေရီ ဒေလီ (မွေး ၁၉၂၈) ကဲ့သို့ပင်။ အချို့မှာ ကာတာ ဟေးဝါ့ (မွေး ၁၉၄၅) နှင့် ရီတာ ဘရော့ခ် (မွေး ၁၉၅၀) တို့ကဲ့သို့ လူ့ဇာတိခံယူခြင်း၏ အဓိပ္ပာယ်ကို လူအားလုံးပါဝင်အောင် ယေဘုယျ ချဲ့ထွင်ကြသည်။ အချို့မှာ ရို့စ်မေရီ ရက်ဖို့ဒ် ရူသာ (မွေး ၁၉၃၆) ကဲ့သို့ ယေရှုခရစ်ကို အမျိုးသမီးများ၏ အကျိုးစီးပွားအတွက် ချန်ပီယံအဖြစ် မြင်သော အခြားရှုထောင့်များကို ရွေးချယ်စူးစမ်းကြသည်။

For virtually all feminist theologians the appropriate starting point for doing feminist theology is not the transcendent God and some communication of divine, but human, experience, regarded as the source and criterion of truth. Along with Latin American and Black liberation theologies, feminist theology is reflection upon fundamental issues in the light of experience, more specifically women’s experience, concerns, and needs. Of late the movement, which began in the 1970s, has become increasingly heterogeneous. Thus, as far as Christology is concerned, some are ready to reject Jesus as a qualitatively unique incarnation of God, as in Mary Daly (b. 1928). Others, such as Carter Heyward (b. 1945) and Rita Brock (b. 1950), generalize the meaning of incarnation to include all persons; still others rather explore alternative interpretations of Jesus and select one that sees Him as a champion of the cause of women, as does Rosemary Radford Ruether (b. 1936).

 

ရိုးရာ ခရစ်တော်ဆိုင်ရာ အယူဝါဒကို ငြင်းပယ်ခြင်းမှာ ဘုရားသခင်အတွက် အမျိုးသားပုံစံ သင်္ကေတများနှင့် အမျိုးသား ကယ်တင်ရှင်ပုံသဏ္ဌာန်တို့က အမျိုးသားဦးစားပေး စနစ် (patriarchalism) နှင့် အမျိုးသားများ၏ လွှမ်းမိုးမှုကို ယုံကြည်ခြင်းကို ထောက်ပံ့ထားသည်ဟု ယူဆသောကြောင့် ဖြစ်သည်။ ယေရှုခရစ်၏ အမျိုးသားဖြစ်မှုကို လူသားဆန်မှု၏ စံနှုန်းအဖြစ် အသုံးပြုခဲ့ပြီး အမျိုးသမီးများကို ဒုတိယအဆင့် သို့မဟုတ် ပြီးပြည့်စုံမှု နည်းပါးသော လူသားများအဖြစ် သတ်မှတ်ခဲ့သည်ဟု ငြင်းဆိုကြသည်။ ဤအချက်သည် ဥပမာ အသင်းတော်အတွင်း ခေါင်းဆောင်မှု ကိစ္စရပ်များအတွက် အရေးကြီးသော အကျိုးသက်ရောက်မှု ရှိသည်။ ဘုရားသခင်သည် ပြီးပြည့်စုံသော အမျိုးသား လူသားတစ်ဦးတွင် ဖြစ်သော ယေရှုခရစ်အတွင်း အပြည့်အဝနှင့် ထူးခြားစွာ ရှိနေခဲ့ပြီး ထိုသူမှတစ်ဆင့် လူအားလုံးကို ကယ်တင်ခြင်း ပေးခဲ့သည်ဟူသော အဆိုသည် ဘုရားသခင်နှင့် လူအားလုံးကြားရှိ တက်ကြွသော ဆက်ဆံရေးကို တရားမျှတစွာ ကိုယ်စားမပြုနိုင်ဟုလည်း အခိုင်အမာ ဆိုကြသည်။ ခရစ်တော်ဆိုင်ရာ အယူဝါဒကို အများစုမှာ အမျိုးသားများက တိကျသော ယဉ်ကျေးမှုတစ်ခုအတွင်း လုပ်ဆောင်ခဲ့ကြပြီး ဘုရားသခင်-လူသားဆက်ဆံရေးနှင့် ပတ်သက်သော အမျိုးသားများ၏ မေးခွန်းများနှင့် တောင့်တမှုများကို ထုတ်ဖော်ပြောဆိုခဲ့ကြသည် ဟူ၍ အမျိုးသမီးဝါဒီ ဓမ္မပညာရှင်များက ယုံကြည်ကြသည်။ ထို့ကြောင့် အမျိုးသမီးများ၏ အတွေ့အကြုံကို ချန်လှပ်ထားခဲ့သည် သို့မဟုတ် လျစ်လျူရှုခဲ့သည်ဟု ယူဆကြသည်။ ထို့ကြောင့် ခရစ်တော်ဆိုင်ရာ အယူဝါဒကို ဖျက်သိမ်းပြီး ပိုမို တန်းတူညီမျှသော နည်းလမ်းများဖြင့် ပြန်လည်ဖော်ပြရန် လိုအပ်ပြီး၊ အမျိုးသမီးဝါဒီများ၏ ပြည့်စုံမှုရှာဖွေရေး ရည်မှန်းချက်ကို ပံ့ပိုးပေးနိုင်သော နည်းလမ်းများဖြင့် ပြန်လည်ဖော်ပြရန် လိုအပ်သည်ဟု ဆိုကြသည်။ အမျိုးသမီးဝါဒီ ဓမ္မပညာရှင်များသည် အခြားအရာများထက် လူသားဆိုင်ရာ အယူဝါဒနှင့် ကယ်တင်ခြင်းဆိုင်ရာ အယူဝါဒများကို ရှင်းလင်းပြသရန် ကူညီခဲ့ကြသည်။ အမျိုးသားနှင့် အမျိုးသမီးနှစ်ဦးစလုံး ဘုရားသခင်၏ ပုံသဏ္ဌာန်တော်နှင့် ဖန်ဆင်းခံရသည်ဖြစ်ရာ၊ အမျိုးသားများ၏ အမျိုးသမီးများအပေါ် လူမဆန်မှုသည် အပြစ်ရှိသော လူ့အခြေအနေ၏ ထင်ရှားသော လက္ခဏာတစ်ရပ်ပင် ဖြစ်သည်။ သို့ရာတွင် ခရစ်ယာန်များကို ယေရှုခရစ်၏ အရည်အသွေးအရ ထူးခြားသော ဘုရားဖြစ်မှု ကဲ့သို့သော အခြေခံ အယူအဆများကို စွန့်လွှတ်ရန် လှုံ့ဆော်ပေးမှုမှာ အလွန်အမင်း ကြီးလေးလွန်းသည်ဟု ထင်မြင်ရသည်။

Traditional Christology is rejected because of its predominantly male symbols for God and its male Saviour figure, which are seen as supporting patriarchialism with its belief in domination by males. The maleness of Jesus, it is argued, has been used to provide the norm of humanity, with the female being somewhat a second rate, or less than ideal, human being, with important implications for the issues of leadership in the church, for instance. It is also affirmed that the very claim that God was fully and uniquely present in a perfect male human, Jesus, and through Him brought salvation to all, does not justly represent the dynamic relation between God and all people. Because Christology has been, and continues to be, done predominantly by men in a particular culture, articulating men’s questions and yearnings concerning the divine-human relationship, feminist theologians believe that women’s experience has been omitted if not disregarded. Thus Christology needs to be dismantled and rearticulated in more egalitarian ways, in ways that contribute to the feminist quest for wholeness. Feminist theologians have, among other things, helped to clarify the doctrines of man and salvation. Since both male and female have been created in the image of God, men’s inhumanity to women is an obvious manifestation of the sinful human condition. Still, the prompting that Christians give up such basic conceptions as the qualitatively unique divinity of Jesus Christ seems to be excessive.

 

၈. ဘုရားသခင် လူ့ဇာတိခံယူခြင်း ဒဏ္ဍာရီ

နောက်ပိုင်းတွင် ဗြိတိသျှ ဓမ္မပညာရှင်များ၏ “ဘုရားသခင် လူ့ဇာတိခံယူခြင်း ဒဏ္ဍာရီ” (The Myth of God Incarnate) (၁၉၇၇) စာအုပ် ထုတ်ဝေမှုသည် ကြီးမားသော အငြင်းပွားမှုကို ဖြစ်ပေါ်စေခဲ့သည်။ ဖြစ်နိုင်ခြေမှာ ၎င်း၏ လှုံ့ဆော်မှုရှိသော ခေါင်းစဉ်ကြောင့်ပင် ဖြစ်သည်။ အမှန်မှာ ထိုစာအုပ်တွင် အသစ်အဆန်းများ သိပ်မပါဝင်ခဲ့ပေ။ ၎င်း၏ စာရေးသူများက လူ့ဇာတိခံယူခြင်း အယူဝါဒသည် ယခုအခါ နားလည်ရန် ခက်ခဲတော့သည်ဟု ယူဆကြသည်။ ယေရှုကို ဘုရားသခင်၏ ရည်ရွယ်ချက်အတွင်း အထူးအခန်းကဏ္ဍတစ်ခုအတွက် ဘုရားသခင်က ခန့်အပ်ထားသော လူသားတစ်ဦးအဖြစ် တင်ပြထားသည်။ ယေရှုခရစ်ကို ဘုရားသခင် လူ့ဇာတိခံယူပြီး လူ့ဘဝကို ဖြတ်သန်းခဲ့သည်ဟူသော အယူအဆမှာ နောက်ကျသော အယူအဆတစ်ခု၊ သူ၏ လူသားများအတွက် အရေးပါမှုကို ဖော်ပြရန် ဒဏ္ဍာရီဆန်သော သို့မဟုတ် ကဗျာဆန်သော နည်းလမ်းတစ်ခုသာ ဖြစ်သည်ဟု ယူဆကြသည်။ ပါဝင်သူများသည် ကျမ်းစာသစ် (NT) ကို အခွင့်အာဏာရှိသည်ဟု အသိအမှတ်မပြုကြသလို ၎င်း၏ ယုံကြည်စိတ်ချရမှုကိုလည်း နက်နက်ရှိုင်းရှိုင်း သံသယဝင်ကြသည်။ ထို့ကြောင့် ထိုစာအုပ်တွင် ယေရှု၏ ကယ်တင်ခြင်းဆိုင်ရာ အရေးပါမှု (soteriological significance) နှင့် ပတ်သက်၍ လုံးဝ တိတ်ဆိတ်နေပြီး၊ သူ၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းသည်လည်း မည်သည့်အခန်းကဏ္ဍမျှ မရှိသလောက်ပင် ဖြစ်သည်။ ထိုစာအုပ်သည် တစ်ဆယ်ကိုးရာစု လစ်ဘရယ် ရပ်ဝန်းဟောင်းကို လုံးဝ ပြန်လည်ရှင်သန်စေခဲ့ပြီး၊ သမိုင်းဝင် လူ့ဇာတိခံယူခြင်း အယူဝါဒအတွက် တကယ့် အစားထိုးမှု တစ်ခုမျှ မပေးနိုင်ခဲ့ပေ။

8. The Myth of God Incarnated

More recently the publication of The Myth of God Incarnate (1977) by British theologians created quite a stir, probably because of its provocative title, for in actual fact it did not contain much that was new. Its authors are of the opinion that the doctrine of the Incarnation is no longer intelligible. Jesus is presented as a man appointed by God for a special role within the divine purpose. The concept of Jesus as God incarnate, living a human life, is regarded as a late conception, a mythological or poetical way of expressing His significance for humans. Since the contributors do not recognize the NT as authoritative and show a deep skepticism toward its reliability, the volume is almost entirely silent about the soteriological significance of Jesus, and His resurrection plays hardly any role at all. The book virtually revives the old liberal position of the nineteenth century and offers no real alternative to the historic doctrine of the Incarnation.

 

၉. ယေရှုဆီမီနာ (The Jesus Seminar) ၁၉၈၅ ခုနှစ်မှစ၍ ယေရှုဆီမီနာ၏ အဖွဲ့ဝင်များသည် ခရစ်ယာန်ဘာသာကို “အဓိကပြုပြင်ပြောင်းလဲရေး” ပြုလုပ်ရန် ထောက်ခံလျက်၊ နာဇရက်ယေရှုကို ခရစ်ယာန်များက ကျမ်းစာနှင့် ယုံကြည်ချက်ထုတ်ပြန်ချက်များဖြင့် ချုပ်နှောင်ထားသော အကျဉ်းထောင်မှ လွတ်မြောက်စေရမည်ဟု ဆိုကြသည်။ စာသားခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာခြင်း၏ သမားရိုးကျ ဝေဖန်ရေးနည်းလမ်းများနှင့် အခြားအငြင်းပွားဖွယ် သက်သေခံချက်စည်းမျဉ်းများကို အသုံးပြု၍ ဤအငြင်းပွားဖွယ် ဆီမီနာ၏ ပညာရှင်များသည် ခရစ်ဝင်ကျမ်းများတွင် ယေရှုအား သွတ်သွင်းထားသော စကားများအနက် ၂၀ ရာခိုင်နှုန်းထက် မပိုတော့သည်ကို နှင့် အမှုတော်များမှာ ထိုထက်နည်းသေးသည်ကို စီရင်ခဲ့ကြသည်။ ပယ်ချခံရသည်များတွင် အပျိုစင်မွေးဖွားခြင်း၊ သခင်ဘုရား၏ဆုတောင်းချက်၊ လက်ဝါးကပ်တိုင်မှ စကားများ၊ အံ့ဖွယ်အမှုအရာအများစုံ၊ ခန္ဓာကိုယ်ဖြင့် ထမြောက်ခြင်း၊ နှင့် ယေရှု၏ ဘုရားဖြစ်ခြင်းဆိုင်ရာ တောင်းဆိုချက်များ ပါဝင်သည်။ ကျန်ရစ်သော ယေရှုသည် အဓိကအားဖြင့် လူ့အဖွဲ့အစည်းဝေဖန်သူနှင့် လောကီပညာရှိ တစ်ဦးဖြစ်ပြီး ဂျူးဆိုကရေးတီးနှင့် ဆင်တူသည်။

9. The Jesus Seminar

Since 1985, members of the Jesus Seminar have been advocating a “radical reformation” of Christianity, claiming that Jesus of Nazareth should be set free from the scriptural and creedal prison in which Christians have incarcerated Him. Applying both conventional critical methods of text analysis and other more disputed rules of evidence, the scholars of the controversial seminar have eventually concluded that no more than 20 percent of the sayings—and even fewer of the deeds—attributed to Jesus in the Gospels are authentic. Among the castoffs are the virgin birth, the Lord’s Prayer, the sayings from the cross, most of His miracles, His bodily resurrection, and any claims of Jesus to divinity. The Jesus that remains is basically a social critic and secular sage akin to a Jewish Socrates.

 

၁၀. ရိုမန်ကက်သလစ် ခရစ်တော်ဆိုင်ရာ ပညာ (Roman Catholic Christology) သောမတ်စ်အကွမ်နစ်ခ်ျ ခေတ်မှ နှစ်ဆယ်ရာစု အလယ်ပိုင်းအထိ ရိုမန်ကက်သလစ် ခရစ်တော်ဆိုင်ရာ ပညာသည် အဓိကအားဖြင့် တည်ရှိရာဆိုင်ရာ မေးခွန်း “ယေရှုသည် ကိုယ်တော်တိုင်၌ မည်သူနည်း” ကို အာရုံစိုက်ခဲ့သည်။ ကယ်တင်ခြင်းဆိုင်ရာ မေးခွန်း “ခရစ်တော်သည် ကျွန်ုပ်တို့အတွက် မည်သူနည်း” ကို ဒုတိယအဆင့်သာ ထားခဲ့သည်။

10. Roman Catholic Christology

From the time of Aquinas to the middle of the twentieth century, Roman Catholic Christology focused principally on the ontological question: Who is Jesus in Himself? Only secondarily was the soteriological issue, Who is Christ for us? addressed.

 

ကျမ်းစာသစ်ကို ဝေဖန်မှုမရှိဘဲ လေ့လာခြင်းမှ ဝေဖန်မှုရှိလာခြင်း၊ တည်ငြိမ်သော အမြင်မှ ဆင့်ကဲဖြစ်စဉ်နှင့် တည်ရှိရာဆိုင်ရာ အမြင်သို့ ပြောင်းလဲခြင်း၊ သမိုင်းနှင့် နိုင်ငံရေးဆိုင်ရာ အသိတရားဖွံ့ဖြိုးလာခြင်း (လွတ်မြောက်ရေးဓမ္မပညာများတွင် ထင်ဟပ်သည်) တို့က အလယ်ခေတ်နည်းလမ်းမှ နှစ်ဆယ်ရာစု ချဉ်းကပ်မှုသို့ ပြောင်းလဲစေခဲ့သည်။ ပရိုတက်စတင့် ခရစ်တော်ဆိုင်ရာ ပညာတွင်လည်းကဲ့သို့ နည်းလမ်းကြီးနှစ်ခု ထင်ရှားသည်။ အထက်မှချဉ်းကပ်သော ခရစ်တော်ဆိုင်ရာ ပညာ (Christologies from above) ကို Piet Schoonenberg (မွေး ၁၉၁၁)၊ Hans Urs von Balthasar (၁၉၀၅–၁၉၈၈)၊ နှင့် Teilhard de Chardin (၁၈၈၁–၁၉၅၅) တို့၏ လက်ရာများတွင် တွေ့ရပြီး၊ ကိုယ်တိုင်ရှိပြီးသား နှုတ်ကပတ်တော်မှ စတင်၍ လူ့ဇာတိယူရန် ကောင်းကင်မှ ဆင်းသက်လာသည်ဟု ဆိုသည်။ အောက်မှချဉ်းကပ်သော ခရစ်တော်ဆိုင်ရာ ပညာ (Christologies from below) ကို Karl Rahner (၁၉၀၄–၁၉၈၄)၊ Hans Küng (မွေး ၁၉၂၈)၊ Walter Kasper (မွေး ၁၉၃၃)၊ နှင့် Edward Schillebeeckx (မွေး ၁၉၁၄) တို့က ထောက်ခံပြီး၊ သမိုင်းဝင်ယေရှုမှ စတင်သည်။ ထို့ပြင် လက်တင်အမေရိက ဓမ္မပညာရှင် Leonardo Boff (မွေး ၁၉၃၈) နှင့် Jon Sobrino (မွေး ၁၉၃၈) တို့သည် ယုံကြည်ခြင်း၏ခရစ်တော်ထက် သမိုင်းဝင်ယေရှုကို အလေးပေး၍၊ ဖြောင့်မတ်သောယုံကြည်ခြင်း (orthodoxy) သည် ဖြောင့်မတ်သောအမှုပြုခြင်း (orthopraxy) နှင့် ဘုရားသခင်၏ ဆင်းရဲသော၊ ဖိနှိပ်ခံရသူများအတွက် စိုးရိမ်မှုနှင့် အမြဲဆက်စပ်နေရမည်ဟု ဆိုကြသည်။

The shift from an uncritical to a critical study of the NT, the move from a static to an evolutionary and existential understanding of human existence, as well as the development of historical and political consciousness as reflected in liberation theologies, contributed to the change from the medieval method to the twentieth-century approach. Here, as in Protestant Christology, two main methods are discernible: Christologies from above, represented in the works of Piet Schoonenberg (b. 1911), Hans Urs von Balthasar (1905–1988), and even Teilhard de Chardin (1881–1955), begin with the preexistent Word of God, who comes down from heaven to take human flesh. Christologies from below as advocated by Karl Rahner (1904–1984), Hans Küng (b. 1928), Walter Kasper (b. 1933), and Edward Schillebeeckx (b. 1914) begin with the Jesus of history. Moreover, Latin American theologians like Leonardo Boff (b. 1938) and Jon Sobrino (b. 1938), while stressing the historical Jesus over the Christ of faith, contend that orthodoxy is always to be linked with orthopraxy and God’s concern for the poor and oppressed.

 

A.    လက်ရှိ လေတိုက်ခတ်မှုများ (Current Crosswinds)

B.    ယခုအချိန်တွင် ခရစ်တော်ဆိုင်ရာ ပညာဆွေးနွေးမှုသည် စီးဆင်းနေဆဲဖြစ်ပြီး အနာဂတ်ဦးတည်ရာကို ခန့်မှန်းရန် ခက်ခဲသည်။ ခါလ်ကီဒွန်ကြေညာချက် “တစ်ဦးတည်း ပုဂ္ဂိုလ်နှစ်သဘာဝ” သည် နှစ်ဆယ်ရာစုတွင်ပင် ကြာရှည်အောင်မြင်ခဲ့သည်။ ကျမ်းစာသက်သေကို သစ္စာရှိစွာ လိုက်နာရန်ကြိုးစားမှုတွင် ဤဂန္ထဝင်ထုတ်ပြန်ချက်ကို အဆုံးမဟုတ်ဘဲ အစဟူ၍ ဖတ်ရှုသင့်သည်ဟု အတိုင်းအတာတစ်ခုအထိ သဘောတူညီမှုရှိသည်။ ၎င်းသည် အကျပ်အတည်းထဲတွင် မွေးဖွားလာသော ယုံကြည်ချက်ထုတ်ပြန်ချက်ဖြစ်ပြီး အချိန်ကာလကို ကျော်လွန်၍ ရည်ရွယ်ချက်ပြည့်ဝစေခဲ့သည်။ ၎င်းသည် လုံလောက်မှုအချို့ ဆုံးရှုံးသွားနိုင်သော်လည်း၊ ပေးထားသော အဖြေမမှားသောကြောင့်မဟုတ်ဘဲ၊ မေးခွန်းများမေးရာတွင် ယခုပြောင်းလဲသွားသော မူဘောင်ကို ယူဆထားသောကြောင့်ဖြစ်သည်။ ခါလ်ကီဒွန်၏ အကြောင်းအရာများသည် ကျမ်းစာသစ်ထဲတွင်ပင် အလွန်ရှိနေပြီး ဆက်လက်ဖြေရှင်းရန် လိုအပ်နေဆဲဖြစ်သည်။

F. Current Crosswinds

At this time the Christological debate is fluid and its future course difficult to predict. The Chalcedonian Definition of “one person in two natures” has had lasting success, even in the twentieth century. There is fairly general agreement that in its attempt to remain faithful to the biblical testimony, the classical statement should be read as a beginning, not as an end. It was a creed born in crisis, which served its purpose long beyond its time. It may have lost some of its adequacy, not because the answer it has given is wrong, but because the questions asked presuppose a frame of reference that now has changed. The issues of Chalcedon are very much in the NT itself. They continue to need to be addressed.

 

G. သတ္တမနေ့အဒ်ဗင်တစ်သူတော်စင်များ (Seventh-day Adventists) သတ္တမနေ့အဒ်ဗင်တစ်သူတော်စင်များသည် ခရစ်တော်ကို ဗဟိုပြုသော ဓမ္မပညာစနစ်ကို ထောက်ခံကြသည်။ ခရစ်တော်ကို ဖန်ဆင်းရှင်၊ ကယ်တင်ရှင်၊ ဥပုသ်နေ့၏သခင်၊ ယဇ်ပုရောဟိတ်မင်းကြီး၊ နှင့် မကြာမီ ပြန်လာမည့်ဘုရင်ဟု ရှုမြင်ကြသည်။

G. Seventh-day Adventists

Seventh-day Adventists advocate a Christ-centered theological system. They view Christ as Creator, Redeemer, Lord of the Sabbath, High Priest, and soon-returning King.

 

သို့သော် သူတို့သည် သမိုင်းဝင် ခရစ်ယာန် သုံးပါးတစ်ဆူအယူကို အမြဲလက်ခံခဲ့ကြခြင်းမဟုတ်ပေ။ အစောပိုင်းဆယ်စုနှစ်များတွင် ကျမ်းစာနှင့်မကိုက်ညီဟု၊ ရိုမန်ကက်သလစ်ဟု၊ အကြောင်းပြချက်နှင့်ဆန့်ကျင်ဟု၊ နှင့် ဘုရားကယ်တင်ခြင်းကို ငြင်းပယ်သည့် နှစ်သဘာဝခရစ်တော်ဆိုင်ရာ ပညာကို တောင်းဆိုသည်ဟု ပယ်ချခဲ့ကြသည်။ ယခင်က Christian Connection အဖွဲ့ဝင်ဖြစ်ခဲ့သည့် James White (၁၈၂၁–၁၈၈၁) နှင့် Joseph Bates (၁၇၉၂–၁၈၇၂) တို့အပါအဝင် အချို့သည် ခရစ်တော်၏ မွေးဖွားမတိုင်မီ ဇစ်မြစ်နှင့်ပတ်သက်၍ အာရီယန်ဝါဒ ပုံစံကို ကိုင်စွဲခဲ့ကြသည်။ အချို့က ကိုယ်တော်ကို ဖန်ဆင်းခံရသူဟု ယူဆခဲ့ပြီး အများစုက ခမည်းတော်ထံမှ ထုတ်လွှတ်ခြင်းခံရသူဟု ယူဆခဲ့ကြသည်။ ကိုယ်တော်၏ ဘုရားဖြစ်ခြင်းနှင့် ဘုရားဟု ခေါ်ဝေါ်ခွင့်နှင့် ကိုးကွယ်ခွင့်ကို ငြင်းပယ်ခြင်းမဟုတ်ဘဲ၊ ခမည်းတော်က ဖြစ်တည်စေခဲ့သဖြင့် အစရှိပြီး ခမည်းတော်၏ နှစ်သက်တော်မူရာဖြင့် တန်းတူဖြစ်ခဲ့သည်ဟု အဓိကအားဖြင့် ငြင်းခုံခဲ့ကြသည်။ မွေးဖွားခြင်းဆိုင်ရာ သူတို့၏နားလည်မှုက ခမည်းတော်ထံမှ ဆင်းသက်လာသော်လည်း အတူထာဝရမဟုတ်သော ဘုရားနှုတ်ကပတ်တော်သည် လူ့ဇာတိအဖြစ်သို့ ပြောင်းလဲသွားပြီး ဘုရားဖြစ်သော ပြီးပြည့်စုံသော ကယ်တင်ခြင်းအတွက် အသေခံရန်ဟူသော တစ်သဘာဝခရစ်တော်ဆိုင်ရာ ပညာသို့ ဦးတည်စေခဲ့သည်။ မွေးဖွားစဉ်အတွင်း ခရစ်တော်သည် လူဖြစ်ခြင်းနှင့် ဘုရားဖြစ်ခြင်း နှစ်မျိုးလုံးရှိသည်ဟု ဆိုခြင်းကို ကိုယ်တော်၏အသေခံခြင်းကို လူသားတစ်ဦးတည်း၏ ယဇ်ပူဇော်ခြင်းအဖြစ် သတ်မှတ်ပြီး ဘုရားကယ်တင်ခြင်းမဟုတ်ဟု နားလည်ခဲ့ကြသည်။

They did not always accept the historic Christian doctrine of the Trinity, however. In the early decades they rejected it as unscriptural, Roman Catholic, contrary to reason, and demanding a two-nature Christology regarded as denying a divine atonement. Having formerly been members of the Christian Connection, James White (1821–1881) and Joseph Bates (1792–1872) among others, held to a form of Arianism regarding Christ’s preincarnational origin. Some regarded Him as a created being; most, as an emanation from the Father. They did not deny His divinity or His right to be called God and to be worshiped as such; they mainly argued that, as begotten by the Father, Christ had a beginning and was made equal to the Father by the Father’s pleasure. Their understanding of the Incarnation led to a one-nature Christology in which the preexistent divine Word, derived from the Father but not coeternal with Him, was transformed into human existence to die a divine and perfect atonement. Claiming that during His incarnation Christ was both human and divine was perceived as setting forth His death as a mere human sacrifice rather than a divine atonement.

 

၁၈၈၈ ခုနှစ်အောက်ပါချက်ချင်း E. J. Waggoner (၁၈၅၅–၁၉၁၆) သည် ဘုရားနှုတ်ကပတ်တော်သည် အပြစ်ရှိသော ဇာတိထဲတွင် နေထိုင်ပြီး ဘုရားနှုတ်ကပတ်တော်အဖြစ် ပြီးပြည့်စုံသော လူ့ဘဝကို နေထိုင်ခဲ့သည်ဟု အလေးပေးစပြုလေသည်။ ဤနေရာတွင် ဘုရားသဘာဝသည် အပြစ်ရှိသော လူ့ဇာတိ၏ အပြစ်ဆွဲဆောင်မှုအားလုံးနှင့် လူ့အပြစ်ကို အောင်မြင်ရန်နှင့် လူသားများအား အလားတူစွမ်းအားပေးရန် ရည်ရွယ်၍ ဆန်းကြယ်စွာ ဆုံစည်းခဲ့သည်။ သူ၏အယူသည် အခြေခံအားဖြင့် တစ်သဘာဝခရစ်တော်ဆိုင်ရာ ပညာဖြစ်နေဆဲဖြစ်သော်လည်း၊ Norman Young ညွှန်ပြသည့်အတိုင်း Waggoner ၏ ခရစ်တော်ဆိုင်ရာ ပညာတွင် လူ့ဇာတိ၏ အခန်းကဏ္ဍသည် နှစ်သဘာဝခရစ်တော်ဆိုင်ရာ ပညာနှင့် သုံးပါးတစ်ဆူ ယုံကြည်ချက်အတွက် လမ်းခင်းပေးခဲ့သည်။ ထို့အတူ ၁၈၇၀ ခုနှစ်များမှစ၍ E. G. White သည် သုံးပါးတစ်ဆူအမြင်ကို တဖြည်းဖြည်း အသိအမှတ်ပြုလာရာတွင် အရေးကြီးသော အခန်းကဏ္ဍမှ ပါဝင်ခဲ့သည်။ ၁၉၃၁ ခုနှစ်မှစ၍ ဘုရားသခင်၏ သုံးပါးတစ်ဆူအမြင်၊ ခရစ်တော်၏ ခမည်းတော်နှင့် လုံးဝတန်းတူဖြစ်ခြင်း၊ နှင့် နှစ်သဘာဝခရစ်တော်ဆိုင်ရာ ပညာသည် အဒ်ဗင်တစ် အခြေခံယုံကြည်ချက်များ၏ မရှိမဖြစ်အစိတ်အပိုင်းဖြစ်လာခဲ့သည်။

A major shift occurred when, immediately after 1888, E. J. Waggoner (1855–1916) began to stress the Incarnation as a dwelling of the divine Word in sinful flesh, to live as divine Word a perfect human life. Here in a mysterious way the divine nature was united to fallen flesh with all its sinful tendencies, for the very purpose of triumphing over human sin and providing a similar power to human beings. Although his is still basically a one-nature Christology, the role played by the human flesh in Waggonner’s understanding of Christ prepared the way for a two-nature Christology and a Trinitarian confession, as pointed out by Norman Young. At the same time, though starting in the 1870s, E. G. White played a considerable role in the gradual recognition of the Trinitarian viewpoint. From 1931 on, the Trinitarian understanding of God, along with Christ’s full equality with the Father and a dual-nature Christology, has been an essential part of Adventist fundamental beliefs.

 

မွေးဖွားလာသော ခရစ်တော်၏ အပြစ်ကင်းခြင်းကို အားလုံးက ထောက်ခံခဲ့ကြသော်လည်း၊ ကိုယ်တော်၏ လူ့ဇာတိသဘာဝသည် အပြစ်ရှိသော လူ့ဇာတိ၏ ဆိုးရွားသော ဆွဲဆောင်မှုများကို ပါဝင်သည် မပါဝင်သည်နှင့် စပ်လျဉ်း၍ အဒ်ဗင်တစ်များအကြား အမြင်ကွဲပြားမှု ရှိနေဆဲဖြစ်သည်။ အစောပိုင်း အဒ်ဗင်တစ်အများစုနှင့် မတူဘဲ၊ ခေတ်သစ်တွင် အများအပြားက အပြစ်ရှိသော လူ့ဇာတိကို ယူခဲ့သော်လည်း အပြစ်ဆွဲဆောင်မှု သို့မဟုတ် ဆန္ဒများကို မပါဝင်ခဲ့ဟု လက်ခံလာကြသည်။

While all have upheld the sinlessness of the incarnate Christ, differences of opinion have persisted among Adventists regarding the nature of His humanity, whether or not He shared in the evil tendencies of the fallen human nature. Unlike the majority of early Adventists, in recent times many have adopted the view that while taking the fallen human nature, Christ did not partake of any of its sinful propensities or inclinations.

 

အလားတူပင်၊ လက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ်တွင် ခရစ်တော်၏ အသေခံခြင်းကို အမြင့်ဆုံး ယဇ်ပူဇော်ခြင်းဟု ယူဆခဲ့သော်လည်း “ကယ်တင်ခြင်း” ဟူသော စကားကို ကောင်းကင်တွင် ဆက်လက်ဆောင်ရွက်နေသော အမှုတော်အတွက်သာ ကန့်သတ်ခဲ့ရာမှ၊ အဒ်ဗင်တစ်များသည် ကယ်တင်ခြင်းကို လက်ဝါးကပ်တိုင်နှင့် ကောင်းကင်အမှုတော်နှစ်ခုလုံးပါဝင်သည်ဟု တဖြည်းဖြည်း ကျယ်ပြန့်စွာ နားလည်လာခဲ့ကြသည်။ ၎င်းတွင် လက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ်က ကယ်တင်ခြင်းယဇ်ပူဇော်ခြင်း၏ အကျိုးကို ယုံကြည်သူများအား ရရှိစေသည်။ အပိုင်းတစ်ခုစီသည် ပြီးမြောက်ပြီးသား အမှုတော်ဖြစ်သော်လည်း၊ ကယ်တင်ခြင်းပြည့်စုံရန် နှစ်ခုစလုံး လိုအပ်သည်ဟု နားလည်ကြသည်။ အဒ်ဗင်တစ်စာရေးဆရာများသည် ရိုးရာအားဖြင့် ခရစ်တော်၏ ကယ်တင်ခြင်းဆိုင်ရာ အသေခံခြင်းကို ပြစ်ဒဏ်အစားထိုးယဇ်ပူဇော်ခြင်းဟု နားလည်ခဲ့ကြသည်။ ခေတ်သစ်တွင် အချို့က Abelard ၏ အကျင့်စာရိတ္တလွှမ်းမိုးမှု အယူအဆနှင့် ဆင်တူသော အမြင်ကို ထောက်ခံလာကြသည်။

In a similar fashion, from an earlier position that viewed Christ’s death at the cross as a supreme sacrifice but limited the word “atonement” to His heavenly ministry, SDAs gradually broadened their understanding of the atonement to include both the cross and Christ’s heavenly ministry. In it the benefits of His atoning sacrifice on the cross are made available to believers. Each part is perceived as a finished work, yet both are required to make the atonement complete. Traditionally, Adventist authors have understood Christ’s atoning death as a penal substitutionary sacrifice. In more recent times some have advocated a view reminiscent of Abelard’s moral influence interpretation.

 

အစောဆုံးစာရေးသူများခေတ်မှစ၍ သတ္တမနေ့အဒ်ဗင်တစ်သူတော်စင်များသည် သူတို့၏အမည်တွင် အလေးပေးထားသည့်အတိုင်း သူတို့၏ ယဇ်ပုရောဟိတ်မင်းကြီးသည် ပထမအကြိမ်လာရောက်ခဲ့သည့် ရည်ရွယ်ချက်ကို ပြည့်စုံစေရန် မကြာမီ ဤမြေကြီးသို့ ပြန်လာမည်ဟု အမြဲတောင်းဆိုခဲ့ကြသည်။ ဒုတိယအကြိမ်လာခြင်းသည် “ဝိညာဉ်ရေးရာ” လာခြင်းမဟုတ်၊ ကိုယ်တိုင်ပြောင်းလဲခြင်းနှင့် တိုက်ဆိုင်ခြင်းမဟုတ်၊ သေဆုံးချိန်တွင် ဖြစ်ပျက်ခြင်းမဟုတ်ဘဲ၊ ခရစ်တော်သည် ဘုရင်များဘုရင်နှင့် သခင်များသခင်အဖြစ် ကောင်းကင်မှ ဆင်းသက်လာသည့် မြင်နိုင်သော၊ ဘုန်းတူသော ဖြစ်ရပ်ဖြစ်သည်ဟု တညီတညွတ်တည်း အလေးပေးခဲ့ကြသည်။

From the days of their earliest writers, Seventh-day Adventists, as their name emphasizes, have insisted that their High Priest will soon return to this earth to consummate the purpose for which He came the first time. They have been unanimous in emphasizing that this Second Coming is not a “spiritual” coming, or something that coincides with one’s conversion or happens at death, but a visible, glorious event, with Christ descending from heaven as King of kings and Lord of lords.

 

V. Ellen G. White ၏ မှတ်ချက်များ

Ellen G. White သည် ယေရှုခရစ်တော်၏ ပုဂ္ဂိုလ်နှင့် အမှုတော်နှင့်ပတ်သက်၍ များစွာရေးသားခဲ့သည်။ အောက်ပါအတိုင်း ကိုယ်စားပြုသော သူမှင့် ထုတ်ပြန်ချက်များကို ဖော်ပြထားသည်။ ခရစ်တော်ကို ဖန်ဆင်းရှင်၊ ကိုယ်တော်၏ ဘုရားဖြစ်ခြင်း၊ ယဇ်ပုရောဟိတ်အမှုတော်၊ နှင့် ဒုတိယအကြိမ်လာခြင်းစသည့် သီးခြားအကြောင်းအရာများကို ကိုင်တွယ်ထားသော အခြားဆောင်းပါးများတွင် စာဖတ်သူအား ထပ်မံတွေးတောစရာ များစွာ ပေးထားသည်။

V. Ellen G. White Comments

Ellen G. White has written much on the person and work of Jesus Christ. What follows is a representative sampling of her statements on the subject. Other articles dealing with specific dimensions of our topic, such as Christ as Creator, His deity, His priestly ministry, and His second coming, will provide the reader with additional reflections.

 

A.    နှုတ်ကပတ်တော် လူ့ဇာတိယူခြင်း

B.    ခရစ်တော်အကြောင်း အသိပညာနှင့်ပတ်သက်၍ Ellen G. White သည် ဤသို့ရေးသည်။

A. The Word Became Flesh

Regarding the knowledge of Christ, Ellen G. White writes:

 

“ခရစ်တော်၌ ပြည့်စုံမှုအားလုံး တည်ရှိသည်။ ခရစ်ယေရှုသခင်၏ အသိပညာကို အကောင်းဆုံးဟု မှတ်ယူ၍ အရာအားလုံးကို ဆုံးရှုံးခြင်းဟု မှတ်ရန် ပေါလုက ကျွန်ုပ်တို့ကို သွန်သင်သည်။ ဤအသိပညာသည် မည်သူမဆို ရရှိနိုင်သော အမြင့်ဆုံးသိပ္ပံပညာဖြစ်သည်။ ၎င်းသည် စစ်မှန်သော သိပ္ပံပညာအားလုံး၏ အနှစ်သာရဖြစ်သည်။ ‘ထာဝရအသက်ဟူသည် တစ်ပါးတည်းသော စစ်မှန်သော ဘုရားသခင်နှင့် ကိုယ်တော်စေလွှတ်တော်မူသော ယေရှုခရစ်တော်ကို သိကြရန်ဖြစ်သည်’ ဟု ခရစ်တော်က ကြေညာတော်မူသည်” (MS 125, 1907; 7BC 905)။

“In Christ all fullness dwells. He [Paul] teaches us to count all things but loss for the excellency of the knowledge of Christ Jesus our Lord. This knowledge is the highest science that any man can reach. It is the sum of all true science. ‘This is life eternal,’ Christ declared, ‘that they might know thee the only true God, and Jesus Christ, whom thou hast sent’” (MS 125, 1907; 7BC 905).

 

ထာဝရရှိပြီးသား နှုတ်ကပတ်တော်၏ လူ့ဇာတိယူခြင်းနှင့်ပတ်သက်၍ သူမရှင်းပြသည်မှာ၊ “ခရစ်တော်သည် အဓိကအားဖြင့်နှင့် အမြင့်ဆုံးအဓိပ္ပာယ်တွင် ဘုရားသခင်ဖြစ်တော်မူသည်။ အစဉ်အဆက် ဘုရားသခင်နှင့်အတူ ရှိတော်မူသည်။ အရာအားလုံးထက် ဘုရား၊ အစဉ်မပြတ် ကောင်းကြီးမင်္ဂလာရှိတော်မူသည်။ သခင်ယေရှုခရစ်၊ ဘုရားသခင်၏ ဘုရားသခင်သားတော်သည် ထာဝရမှစ၍ ရှိတော်မူသည်။ ခွဲခြားထားသော ပုဂ္ဂိုလ်ဖြစ်သော်လည်း ခမည်းတော်နှင့် တစ်ဆူတည်းဖြစ်သည်” (1SM 247)။ “ခရစ်တော်၌ မူလ၊ ချည်းကပ်၍မရသော၊ ဆင်းသက်ခြင်းမရှိသော အသက်ရှိသည်” (DA 530)။ “ခရစ်တော်၏ လူ့ဇာတိဖြင့် မွေးဖွားခြင်းပညာသည် လျှို့ဝှက်ချက်ဖြစ်သည်။ ခေတ်အဆက်ဆက်နှင့် မျိုးဆက်များမှ လျှို့ဝှက်ထားသော လျှို့ဝှက်ချက်ဖြစ်သည် (ကောလောသဲ ၁:၂၆)။ ၎င်းသည် ကြီးမားပြီး နက်နဲသော ဘုရားဖြစ်ခြင်းလျှို့ဝှက်ချက်ဖြစ်သည်။ ‘နှုတ်ကပတ်တော်သည် လူ့ဇာတိဖြစ်လာသည်။ ကျွန်ုပ်တို့အား ကျိန်းဝပ်တော်မူသည်’ (ယောဟန် ၁:၁၄)။ ခရစ်တော်သည် ကောင်းကင်ဇာတိထက် နိမ့်ကျသော လူ့ဇာတိကို ယူတော်မူသည်။ အပြစ်ရှိသော လူသားများ မပျက်စီးဘဲ ဖန်ဆင်းရှင်ကို သိကျွမ်းနိုင်ရန် ဘုရားသခင်၏ အံ့ဖွယ်ကျေးဇူးတော်ကို ဘာမျှ ဤမျှပြသနိုင်သေး” (1SM 246, 247)။ “ဘုရားသခင်သည် တော်ဝင်ဝတ်ရုံနှင့် ဘုရင်သရဖူကို ချထားပြီး လူသားများ ယုတ်ညံ့မှုမှ မြင့်မြတ်လာစေရန် ကိုယ်တော်၏ ဘုရားဖြစ်ခြင်းကို လူ့ဇာတိဖြင့် ဖုံးအုပ်တော်မူသည်။ ခရစ်တော်သည် ကောင်းကင်နန်းတွင်းရှိ ဘုန်းတန်ခိုးနှင့် ဤမြေကြီးသို့ လာနိုင်မည်မဟုတ်။ အပြစ်ရှိသော လူသားများသည် ထိုဘုန်းအသရေကို ခံနိုင်မည်မဟုတ်။ ကိုယ်တော်သည် ဘုရားဖြစ်ခြင်းကို လူ့ဇာတိဖြင့် ဖုံးကွယ်တော်မူသော်လည်း ဘုရားဖြစ်ခြင်းကို မစွန့်လွှတ်ခဲ့ပေ။ ဘုရားလူသားဖြစ်သော ကယ်တင်ရှင်သည် ကျဆုံးသောလူမျိုးကို ဦးဆောင်ရန်၊ ငယ်ဘဝမှ လူကြီးဘဝအထိ အတွေ့အကြုံမျှဝေရန် လာတော်မူသည်။ လူသားများ ဘုရားသဘာဝ၌ ပါဝင်နိုင်ရန် ဤမြေကြီးသို့ လာပြီး ပြီးပြည့်စုံသော နာခံခြင်းဘဝကို နေထိုင်တော်မူသည်” (RH June 15, 1905)။

She explains that, as to the incarnation of the everlasting preexistent Word of God, “Christ was God essentially, and in the highest sense. He was with God from all eternity, God over all, blessed forevermore. The Lord Jesus Christ, the divine Son of God, existed from eternity, a distinct person, yet one with the Father” (1SM 247). “In Christ is life, original, unborrowed, underived” (DA 530). “The doctrine of the incarnation of Christ in human flesh is a mystery, ‘even the mystery which hath been hid from ages and from generations’ (Col. 1:26). It is the great and profound mystery of godliness. ‘The Word was made flesh, and dwelt among us’ (John 1:14). Christ took upon Himself human nature, a nature inferior to His heavenly nature. Nothing so shows the wonderful condescension of God as this” (1SM 246, 247). “Laying aside His royal robe and kingly crown, Christ clothed His divinity with humanity, that human beings might be raised from their degradation, and placed on vantage-ground. Christ could not have come to this earth with the glory that He had in the heavenly courts. Sinful human beings could not have borne the sight. He veiled His divinity with the garb of humanity, but He did not part with His divinity. A divine-human Saviour, He came to stand at the head of the fallen race, to share in their experience from childhood to manhood. That human beings might be partakers of the divine nature, He came to this earth, and lived a life of perfect obedience” (RH June 15, 1905).

 

“ကမ္ဘာ့အလင်းဖြစ်သော ခရစ်တော်သည် ကိုယ်တော်၏ ဘုရားဖြစ်ခြင်း၏ မျက်ကွယ်ဖွယ် တောက်ပမှုကို ဖုံးကွယ်ပြီး လူသားများအကြား လူအဖြစ် နေထိုင်ရန် လာတော်မူသည်။ ထိုသို့ဖြင့် ဖန်ဆင်းရှင်ကို မပျက်စီးဘဲ သိကျွမ်းနိုင်ရန်” (MH 419)။ “ခရစ်တော်သည် လူဖြစ်လာသောအခါ ဘုရားဖြစ်ခြင်းကို ရပ်တန့်မသွားပေ။ လူ့ဇာတိသို့ နှိမ့်ချတော်မူသော်လည်း ဘုရားဖြစ်ခြင်းသည် ကိုယ်တော်၌ ရှိနေဆဲဖြစ်သည်” (DA 663, 664)။

“Christ, the Light of the World, veiled the dazzling splendor of His divinity and came to live as a man among men, that they might, without being consumed, become acquainted with their Creator” (MH 419). “Christ had not ceased to be God when He became man. Though He had humbled Himself to humanity, the Godhead was still His own” (DA 663, 664).

 

C.    ကျဆုံးသော လူ့ဇာတိ

D.     နာဇရက်ယေရှုသည် လုံးဝဘုရားဖြစ်ရုံသာမက လုံးဝလူသားလည်းဖြစ်သည်။ “ကျဆုံးသောလူမျိုးအတွက် ချစ်ခြင်းရည်ရွယ်ချက်ကို ပြည့်စုံစေရန် ကိုယ်တော်သည် ကျွန်ုပ်တို့၏ အရိုးနှင့် အသားဖြစ်လာသည် …။ ဘုရားဖြစ်ခြင်းနှင့် လူဖြစ်ခြင်းကို ဆန်းကြယ်စွာ ပေါင်းစပ်ထားပြီး လူနှင့် ဘုရားသခင် တစ်ဆူတည်းဖြစ်လာသည်” (FLB 48)။ “အပြစ် သို့မဟုတ် ညစ်ညမ်းမှု အနည်းငယ်မျှ မသိသော ခရစ်တော်သည် ကျဆုံးနိမ့်ပါးသော အခြေအနေတွင် ကျွန်ုပ်တို့၏ ဇာတိကို ယူတော်မူသည်” (1SM 253)။ “လူမျိုးသည် အပြစ်ကြောင့် နှစ်လေးထောင်အားနည်းလာချိန်တွင် ယေရှုသည် လူ့ဇာတိကို လက်ခံတော်မူသည်” (DA 49)။ “ကိုယ်တော်သည် အပြစ်ကင်းသော ဇာတိတွင် ကျွန်ုပ်တို့၏ အပြစ်ရှိသော ဇာတိကို ယူတော်မူသည်” (MM 181)။

B. A Fallen Humanity

Not only is Jesus of Nazareth the incarnate Word, fully divine; He is also fully human. “That He might accomplish His purpose of love for the fallen race, He became bone of our bone and flesh of our flesh … . Divinity and humanity were mysteriously combined, and man and God became one” (FLB 48). “Christ, who knew not the least taint of sin or defilement, took our nature in its deteriorated condition” (1SM 253). “Jesus accepted humanity when the race had been weakened by four thousand years of sin” (DA 49). “He took upon His sinless nature our sinful nature” (MM 181).

 

ထို့ပြင် E. G. White က “လူသားကို ဦးဆောင်ရန် လူ၏ဇာတိကိုသာ ယူပြီး လူ၏အပြစ်ရှိမှုကို မယူခဲ့ဟု” ရှင်းပြသည် (ST May 29, 1901)။

At the same time, however, E. G. White explains that “He was to take His position at the head of humanity by taking the nature but not the sinfulness of man” (ST May 29, 1901).

 

ထို့ပြင် “ကိုယ်တော်သည် ညစ်ညမ်းမှု သို့မဟုတ် အပြစ်ကို မသိရှိဘဲ၊ အပြစ်နှင့် ကင်းရှင်းသူဖြစ်သည်။ သို့သော် ကိုယ်တော်သည် မကြာခဏ အော်ဟစ်ငိုကြွေးခြင်းဖြင့် ဆုတောင်းတော်မူသည်။ တပည့်တော်များနှင့် ကိုယ်တော်ကိုယ်တိုင်အတွက် ဆုတောင်းတော်မူပြီး ကျွန်ုပ်တို့၏ လိုအပ်ချက်၊ အားနည်းချက်၊ နှင့် လူသားနှင့် အတူတူဖြစ်သော ချို့ယွင်းချက်များနှင့် အမှတ်အသားပြုတော်မူသည်။ ကိုယ်တော်သည် အင်အားကြီးသော ဆုတောင်းသူဖြစ်သည်။ ကျွန်ုပ်တို့၏ ကျဆုံးသော လူ့ဇာတိ၏ စိတ်အားထက်သန်မှုများကို မပိုင်ဆိုင်ဘဲ၊ ကျွန်ုပ်တို့နှင့် အတူတူ အားနည်းချက်များဖြင့် ဝန်းရံခံရပြီး ကျွန်ုပ်တို့နှင့် အလားတူ အချက်အားလုံးတွင် စုံစမ်းနှောင့်ယှက်ခြင်းခံရသည်” (2T 508, 509)။

Furthermore, “He was unsullied with corruption, a stranger to sin; yet He prayed, and that often with strong crying and tears. He prayed for His disciples and for Himself, thus identifying Himself with our needs, our weaknesses, and our failings, which are so common with humanity. He was a mighty petitioner, not possessing the passions of our human, fallen natures, but compassed with like infirmities, tempted in all points even as we are” (2T 508, 509).

 

ယေရှုသည် “လူ့ဇာတိကို ယူပြီး လူ့ဇာတိစုံစမ်းနှောင့်ယှက်ခြင်းခံရသည်။ ကိုယ်တော်သည် အပြစ်လုပ်နိုင်သည်။ ကျဆုံးနိုင်သည်။ သို့သော် ခဏမျှပင် ကိုယ်တော်၌ ဆိုးရွားသော ဆွဲဆောင်မှု မရှိခဲ့ပေ” (5BC 1128)။

Jesus “took upon Himself human nature, and was tempted in all points as human nature is tempted. He could have sinned; He could have fallen, but not for one moment was there in Him an evil propensity” (5BC 1128).

 

A.    တစ်ဦးတည်းသော ပုဂ္ဂိုလ်တွင် သဘာဝနှစ်ပါး

B.     တစ်ဦးတည်းသော ခရစ်တော်ပုဂ္ဂိုလ်တွင် သဘာဝနှစ်ပါးရှိသည်ဟူသော ခရစ်ယာန်အယူဝါဒကို ရှင်းလင်းစွာ ဖော်ပြထားသည်။ “ယခု လူသားဘက်၌၊ ကိုယ်တော်သည် ‘လူတို့နှင့်ဆင်တူစွာ ဖြစ်လာသည်။ လူအဖြစ် တွေ့ရှိခံရ၍ ကိုယ်တော်သည် နှိမ့်ချ၍ အသေခံရသည်အထိ နာခံတော်မူသည်။’ ကိုယ်တော်သည် ကိုယ်တိုင်အလိုအလျောက်နှင့် ကိုယ်တိုင်သဘောတူညီချက်ဖြင့် လူ့ဇာတိကို ယူတော်မူသည်။ ကိုယ်တော်သည် ဘုရားဖြစ်ခြင်းကို လူ့ဇာတိဖြင့် ဖုံးအုပ်တော်မူသည်။ မြေကြီးပေါ်တွင် ဘုရားဖြစ်နေဆဲဖြစ်သော်လည်း ဘုရားအဖြစ် မပေါ်ပေ။ ဘုရားဖြစ်ခြင်း၏ ပြယုဂ်များကို ဖုံးကွယ်တော်မူပြီး ဘုရားသခင်၏ စကြဝဠာတစ်ခုလုံး၏ လေးစားမှုနှင့် ချီးမွမ်းမှုကို နှိုးဆွခဲ့သည်။ မြေကြီးပေါ်တွင် လူအဖြစ် လျှောက်လှမ်းတော်မူသည်။ ကျွန်ုပ်တို့ကျေးဇူးအတွက် ကိုယ်တော်သည် ဆင်းရဲခံတော်မူပြီး ကျွန်ုပ်တို့ ကိုယ်တော်၏ ဆင်းရဲမှုဖြင့် ကြွယ်ဝလာရန်။ ကိုယ်တော်သည် ဘုန်းနှင့် ဘုန်းတန်ခိုးကို ခဏစောင့်ထားတော်မူသည်” (RH June 15, 1905; 5BC 1126)။

C. Two Natures in One Person

The Christian doctrine of two natures in the one person of Christ is clearly set forth. “Now, of the human: He ‘was made in the likeness of men: and being found in fashion as a man, He humbled Himself, and became obedient unto death.’ He voluntarily assumed human nature. It was His own act, and by His own consent. He clothed His divinity with humanity. He was all the while as God, but He did not appear as God. He veiled the demonstrations of Deity, which had commanded the homage, and called forth the admiration, of the universe of God. He was God while upon earth, but He divested Himself of the form of God, and in its stead took the form and fashion of a man. He walked the earth as a man. For our sakes He became poor, that we through His poverty might be made rich. He laid aside His glory and His majesty. He was God, but the glories of the form of God He for a while relinquished” (RH June 15, 1905; 5BC 1126).

 

“မာရိ၏သားတော်၏ လူ့ဇာတိသည် ဘုရားသားတော်၏ ဘုရားဇာတိအဖြစ်သို့ ပြောင်းလဲသွားသလော။ မဟုတ်ပေ။ သဘာဝနှစ်ပါးကို ဆန်းကြယ်စွာ ပေါင်းစပ်ထားပြီး လူခရစ်တော်ယေရှု တစ်ဦးတည်းသော ပုဂ္ဂိုလ်တွင် ရှိသည်” (21MR 418)။ “ကိုယ်တော်သည် ဘုရားဖြစ်ခြင်းနှင့် ပေါင်းစပ်ထားသော ပြီးပြည့်စုံသော လူ့ဇာတိကို ပြသတော်မူသည်။ … သဘာဝတစ်ခုစီကို ခွဲခြားထားသည်” (GCB Oct. 1, 1899; 5BC 918)။

“Was the human nature of the Son of Mary changed into the divine nature of the Son of God? No; the two natures were mysteriously blended in one person—the Man Christ Jesus” (21MR 418). “He exhibited a perfect humanity, combined with deity; … preserving each nature distinct” (GCB Oct. 1, 1899; 5BC 918).

 

C.    ခရစ်တော် ကျွန်ုပ်တို့၏ စံနမူနာ

D.    ခမည်းတော်၏ တန်ခိုးကို ဆုပ်ကိုင်ထားပြီး ခရစ်တော်သည် ကျွန်ုပ်တို့၏ စံနမူနာဖြစ်သည်။ “ခရစ်တော်၏ ခမည်းတော်အပေါ် နာခံခြင်းသည် လူသားမှ တောင်ဆိုင်းသော နာခံခြင်းနှင့် အတူတူပင်ဖြစ်သည်။ လူသားသည် စာတန်၏ စုံစမ်းနှောင့်ယှက်မှုများကို ဘုရားတန်ခိုးနှင့် ကိုယ်ပိုင်ကြိုးစားအားထုတ်မှု ပေါင်းစပ်မှသာ ကျော်လွှားနိုင်သည်။ ယေရှုခရစ်တော်နှင့်လည်း အတူတူပင်ဖြစ်သည်။ ကိုယ်တော်သည် ဘုရားတန်ခိုးကို ဆုပ်ကိုင်နိုင်သည်။ ကိုယ်တော်သည် သာလွန်သော ဘုရားတစ်ပါး၏ နာခံခြင်းကို ပိုကြီးသော ဘုရားတစ်ပါးအား ပေးရန် ကမ္ဘာသို့ လာခြင်းမဟုတ်။ လူသားအဖြစ် ဘုရားသခင်၏ သန့်ရှင်းသော ပညတ်တော်ကို နာခံရန်နှင့် ဤနည်းဖြင့် ကျွန်ုပ်တို့၏ စံနမူနာဖြစ်သည်။ ယေရှုသခင်သည် ကမ္ဘာသို့ လာတော်မူသည်မှာ ဘုရားတစ်ပါးလုပ်နိုင်သမျှကို ဖော်ပြရန်မဟုတ်။ ဘုရားတန်ခိုးကို ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် လူသားတစ်ဦးလုပ်နိုင်သမျှကို ဖော်ပြရန်ဖြစ်သည်။ အရေးပေါ်အခြေအနေတိုင်းတွင် ကူညီရန် ဘုရားတန်ခိုး၌ လူသားသည် ဘုရားသဘာဝ၌ ပါဝင်သူဖြစ်ပြီး သူခံရနိုင်သော စုံစမ်းနှောင့်ယှက်မှုတိုင်းကို ကျော်လွှားနိုင်သည်” (MS 1, 1892; 7BC 929)။ “ထို့ကြောင့် ယေရှုသည် ‘ကျွန်ုပ်တို့နှင့် အလားတူ အချက်အားလုံးတွင် စုံစမ်းနှောင့်ယှက်ခြင်းခံရသည်’ (ဟေဗြဲ ၄:၁၅)။ ကျွန်ုပ်တို့ခံရနိုင်သော စုံစမ်းနှောင့်ယှက်မှုတိုင်းကို ခံတော်မူသည်။ ကိုယ်တော်သည် ကျွန်ုပ်တို့အား အလွတ်ပေးထားသော တန်ခိုးကို ကိုယ်တိုင်အတွက် မသုံးစွဲခဲ့ပေ။ လူသားအဖြစ် စုံစမ်းနှောင့်ယှက်မှုကို ရင်ဆိုင်ပြီး ဘုရားသခင်ပေးသော အင်အားဖြင့် အောင်မြင်တော်မူသည်” (DA 24)။

D. Christ Our Example

Laying hold of His Father’s power, Christ is our example. “The obedience of Christ to His Father was the same obedience that is required of man. Man cannot overcome Satan’s temptations without divine power to combine with his instrumentality. So with Jesus Christ; He could lay hold of divine power. He came not to our world to give the obedience of a lesser God to a greater, but as a man to obey God’s holy law, and in this way He is our example. The Lord Jesus came to our world, not to reveal what a God could do, but what a man could do, through faith in God’s power to help in every emergency. Man is, through faith, to be a partaker in the divine nature, and to overcome every temptation wherewith he is beset” (MS 1, 1892; 7BC 929). “Therefore Jesus was ‘in all points tempted like as we are’ (Heb. 4:15). He endured every trial to which we are subject. And He exercised in His own behalf no power that is not freely offered to us. As man, He met temptation, and overcame in the strength given Him from God” (DA 24).

 

E.     ယဇ်ပလ္လင်ပေါ်တွင် အသေခံခြင်း

F.     ခရစ်တော်၏ အသေခံခြင်းသည် ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် ယဇ်ပူဇော်ခြင်းများဖြင့် အရိပ်အမြွက်ပြထားသည့် ယဇ်သက္ကေတအဖြစ် အသေခံခြင်းဖြစ်သည်ဟု အဲလင်ဂျီဝိုက် မြင်ခဲ့သည်။ လက်ဝါးကပ်တိုင်တော်၏ အဓိပ္ပာယ်နှင့် အကျိုးသက်ရောက်မှုကို ဖော်ပြရာတွင် အစားထိုးခြင်း၊ ရွေးနုတ်ခြင်း၊ အပြစ်ဖြေခြင်း၊ ဘုရားကို နှစ်သက်စေခြင်း၊ ပြန်လည်သင့်မြတ်ခြင်း စသည့် အမျိုးအစားများကို ရည်ညွှန်းခဲ့ပြီး ဤအရာများသည် သမ္မာကျမ်းစကားလုံးများကို သတိတရစေသည်။ “ခရစ်တော်သည် ကျွန်ုပ်တို့၏ အစားထိုးနှင့် အာမခံချက်အဖြစ် ကျွန်ုပ်တို့အားလုံး၏ အပြစ်ကို ထမ်းရွက်ခဲ့သည်။ ထိုသူသည် ကျွန်ုပ်တို့ကို ပညတ်တော်၏ အပြစ်ဒဏ်မှ ရွေးနုတ်ရန်အတွက် အပြစ်ကျူးလွန်သူအဖြစ် ရေတွက်ခံရသည်။ အာဒံ၏ သားမြေးတိုင်း၏ အပြစ်သည် ထိုသူ၏ နှလုံးကို ဖိနှိပ်နေခဲ့သည်။ အပြစ်ကြောင့် ဘုရားသခင်၏ ဒေါသ၊ အပြစ်ကြောင့် ထိုသူ၏ မကျေနပ်မှု၏ ကြောက်မက်ဖွယ်ဖော်ပြမှုသည် ထိုသူ၏ သားတော်၏ ဝိညာဉ်ကို ထိတ်လန့်ကြောက်ရွံ့စေခဲ့သည်” (DA ၇၅၃)။

E. A Sacrificial Death

Christ’s death, as Ellen White saw, was a sacrificial death, foreshadowed in the OT sacrificial offerings. Describing the meaning and implications of the cross, she referred to categories such as substitution, ransom, expiation, propitiation, reconciliation, all reminiscent of the biblical vocabulary. “Upon Christ as our substitute and surety was laid the iniquity of us all. He was counted a transgressor, that He might redeem us from the condemnation of the law. The guilt of every descendant of Adam was pressing upon His heart. The wrath of God against sin, the terrible manifestation of His displeasure because of iniquity, filled the soul of His Son with consternation” (DA 753).

 

“ယခုမူကား ဘုန်းအသရေရှင် သခင်ဘုရားသည် လူမျိုးတစ်မျိုးလုံးအတွက် ရွေးနုတ်ဖြစ်စေရန် အသေခံနေတော်မူ၏” (အတူတူပင် ၇၅၂)။ “ကျွန်ုပ်တို့၏ ရွေးနုတ်ခံရခြင်းကို ကျွန်ုပ်တို့၏ ကယ်တင်ရှင်ဖြင့် ပေးဆပ်ပြီးဖြစ်သည်” (1SM ၃၀၉)။ “[ခရစ်တော်] လူ့သဘာဝကို နှိမ့်ချခဲ့သည်။ ကျမ်းစာပြည့်စုံရန်အတွက်နှင့် အပြစ်ဒဏ်ခံထားရသော၊ ညည်းတွားနေသော ကမ္ဘာအတွက် အပြစ်ဖြေရန် ဆင်းသက်ရမည့် အရှက်ကွဲခြင်း၏ အဆင့်ဆင့်အားလုံးကို သိတော်မူလျက် ဘုရားသားတော်သည် ထိုအစီအစဉ်ကို ဝင်ရောက်ခဲ့သည်” (RH ဇွန် ၁၅၊ ၁၉၀၅; 5BC ၁၁၂၇)။ “ခရစ်တော်သည် လူ၏အပြစ်အတွက် ဘုရားကို နှစ်သက်စေသော ယဇ်ဖြစ်လာခဲ့သည်။ လူ၏ အပြစ်ရှိမှုနေရာတွင် ကိုယ်တော်၏ အကြည်ညိုမှုကို ပေးအပ်ခဲ့သည်။ မနာခံခြင်း၏ ကျိန်ခြင်းကို ကိုယ်တော်အပေါ်သို့ ထမ်းရွက်ခဲ့သည်” (1SM ၂၃၇)။ “ခရစ်တော်အားဖြင့် တရားသည် မိမိ၏ မြင့်မြတ်သော သန့်ရှင်းမှုကို တစုံတခုမျှ မစွန့်လွှတ်ဘဲ ခွင့်လွှတ်နိုင်ခဲ့သည် …။ တရားသည် မိမိ၏ မြင့်မြတ်သော ပလ္လင်မှ ရွေ့လျားလာပြီး ကောင်းကင်တပ်များအားလုံးနှင့်အတူ လက်ဝါးကပ်တိုင်သို့ ချဉ်းကပ်လာခဲ့သည်။ ထိုနေရာတွင် ဘုရားသခင်နှင့် တန်းတူသောသူတစ်ပါးသည် မတရားမှုနှင့် အပြစ်အားလုံးအတွက် ဒဏ်ခံနေသည်ကို မြင်ခဲ့သည်။ တရားသည် လက်ဝါးကပ်တိုင်တွင် ပြီးပြည့်စုံသော ကျေနပ်မှုဖြင့် ဦးညွှတ်ရိုသေစွာ လက်ဝါးကပ်တိုင်ကို ရှိခိုးပြီး ‘လုံလောက်ပြီ’ ဟု ဆိုခဲ့သည်” (MS ၉၄၊ ၁၈၉၉; 7BC ၉၃၆)။

“And now the Lord of glory was dying, a ransom for the race” (ibid. 752). “Our ransom has been paid by our Saviour” (1SM 309). “[Christ] humbled Himself to man’s nature. He did this that the Scripture might be fulfilled; and the plan was entered into by the Son of God, knowing all the steps in His humiliation, that He must descend to make an expiation for the sins of a condemned, groaning world” (RH June 15, 1905; 5BC 1127). “Christ became the propitiation for man’s sin. He proffered His perfection of character in the place of man’s sinfulness. He took upon Himself the curse of disobedience” (1SM 237). “Through Christ, Justice is enabled to forgive without sacrificing one jot of its exalted holiness … . Justice moved from its exalted throne, and with all the armies of heaven approached the cross. There it saw One equal with God bearing the penalty for all injustice and sin. With perfect satisfaction Justice bowed in reverence at the cross, saying, It is enough” (MS 94, 1899; 7BC 936).

 

G.    ဘုရားသခင်၏ ချစ်ခြင်းမေတ္တာ၏ ပြသမှု

H.     “ဘုရားသခင်၏ ချစ်လှစွာသော သားတော်၏ လက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ်တွင် အသေခံခြင်းသည် ဘုရားသခင်၏ ပညတ်တော်၏ မပြောင်းမလဲဖြစ်မှုကို ပြသသည် … [ထိုအသေခံခြင်း] သည် လူသားအား ၎င်း၏ မပြောင်းမလဲသော သဘောကို သက်သေပြသည်” (2T ၂၀၁)။ သို့သော် နားလည်မှုလွဲမှားခြင်းမရှိစေရန် အဲလင်ဂျီဝိုက်က ဤသို့ ရေးသားခဲ့သည်– “ဤကြီးမားသော ယဇ်ပူဇော်ခြင်းသည် ခမည်းတော်၏ နှလုံးထဲတွင် လူသားအတွက် ချစ်ခြင်းမေတ္တာကို ဖန်တီးရန် သို့မဟုတ် ကယ်တင်လိုစိတ်ရှိစေရန် ပြုလုပ်ခြင်းမဟုတ်ချေ။ မဟုတ်ပါ၊ မဟုတ်ပါ။ ‘ဘုရားသခင်သည် လောကီသားတို့ကို ချစ်တော်မူသောကြောင့် မိမိ၏ တစ်ပါးတည်းသော သားတော်ကို ပေးသနားတော်မူ၏’ (ယောဟန် ၃:၁၆)။ ခမည်းတော်သည် ကြီးမားသော အပြစ်ဖြေခြင်းကြောင့် ကျွန်ုပ်တို့ကို ချစ်တော်မူခြင်းမဟုတ်၊ ကျွန်ုပ်တို့ကို ချစ်တော်မူသောကြောင့် အပြစ်ဖြေခြင်းကို ပြုလုပ်ပေးတော်မူခြင်းဖြစ်သည်” (SC ၁၃)။ “ခရစ်တော်၏ အသေခံခြင်းသည် လူသားအတွက် ဘုရားသခင်၏ ကြီးမားသော ချစ်ခြင်းမေတ္တာကို သက်သေပြသည်” (AA ၂၀၉)။ ထို့ပြင် သူမက ဤသို့ ဆိုသည်– “ကျွန်ုပ်တို့ မပျက်စီးဘဲ အသက်တင်ရှင်ရခြင်းရှိစေရန် ကယ်လဗရီလက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ်တွင် ဖော်ပြခဲ့သော မည်သည့်နည်းဖြင့်မျှ နက်နဲသော ချစ်ခြင်းမေတ္တာကို ဆင်ခြင်သုံးသပ်နိုင်မည်နည်း—ထိုအရာကို ကြည့်ရှုပြီး ကယ်တင်ရှင်၏ ဘုန်းအသရေကို ချီးမွမ်းရန် စကားမရှိသူ မည်သူရှိအံ့နည်း” (MB ၄၃၊ ၄၄)။

F. A Demonstration of God’s Love

“The death of God’s beloved Son on the cross shows the immutability of the law of God … . [It] gives evidence to man of its changeless character” (2T 201). Yet in order to avoid any misunderstanding, Ellen White writes, “This great sacrifice was not made in order to create in the Father’s heart a love for man, not to make Him willing to save. No, no! ‘God so loved the world, that he gave his only-begotten Son’ (John 3:16). The Father loves us, not because of the great propitiation, but He provided the propitiation because He loves us” (SC 13). “Christ’s death proves God’s great love for man” (AA 209). In addition, she contends, “Who can contemplate the unfathomable love that was manifested upon the cross of Calvary in the death of Christ, that we might not perish, but have everlasting life—who can behold this and have no words with which to extol the Saviour’s glory?” (MB 43, 44).

 

. ခရစ်တော်၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း

 ခရစ်တော်၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းသည် စာတန်၏ နိုင်ငံတော် ပြိုလဲခြင်းကို အချက်ပြခဲ့ပြီး ယုံကြည်သူအတွက် သေခြင်းသည် အိပ်စက်ခြင်းသာဖြစ်ကြောင်း အာမခံခဲ့သည်–

G. Christ’s Resurrection

Christ’s resurrection signaled the end of Satan’s kingdom and the assurance that for the believer death is just a sleep:

 

“ယေရှုကို သင်္ချိုင်းထဲသို့ ထားရှိသောအခါ စာတန်သည် အောင်ပွဲခံခဲ့သည်။ ကယ်တင်ရှင်သည် မိမိအသက်ကို ပြန်မယူတော့ဟု မျှော်လင့်ရဲခဲ့သည်။ သခင်ဘုရား၏ ကိုယ်ခန္ဓာကို တောင်းဆိုပြီး သင်္ချိုင်းကို စောင့်ကြပ်ထားခဲ့သည်။ ခရစ်တော်ကို အကျဉ်းသားအဖြစ် ချုပ်နှောင်ထားရန် ကြံစည်ခဲ့သည်။ ကောင်းကင်တမန်တော် ချဉ်းကပ်လာသောအခါ မိမိ၏ ကောင်းကင်တမန်များ ထွက်ပြေးသွားသည်ကို မြင်ရသောအခါ အလွန်ဒေါသထွက်ခဲ့သည်။ ခရစ်တော်သည် အောင်မြင်စွာ ထွက်ပေါ်လာသည်ကို မြင်သောအခါ မိမိ၏ နိုင်ငံတော်သည် အဆုံးသတ်ရလိမ့်မည်ကို သိလိုက်ပြီး မိမိသည် နောက်ဆုံးတွင် သေရလိမ့်မည်ကို သိလိုက်သည်” (DA ၇၈၂)။

“When Jesus was laid in the grave, Satan triumphed. He dared to hope that the Saviour would not take up His life again. He claimed the Lord’s body, and set his guard about the tomb, seeking to hold Christ a prisoner. He was bitterly angry when his angels fled at the approach of the heavenly messenger. When he saw Christ come forth in triumph, he knew that his kingdom would have an end, and that he must finally die” (DA 782).

 

“ထိုသူသည် အံ့ဖွယ်အာနုဘော်နှင့် ဘုန်းအသရေတို့ဖြင့် ကောင်းကင်တမန်များ၏ တိမ်တိုက်ဖြင့် ဝန်းရံထားလျက် သင်္ချိုင်းမှ ထလာခဲ့သည်—ဘုရားဖြစ်ခြင်းနှင့် လူဖြစ်ခြင်း ပေါင်းစပ်ထားသည်။ စာတန်သည် မိမိ၏ တရားဝင်နယ်မြေဟု တောင်းဆိုထားသော ကမ္ဘာကို လက်ထဲတွင် ဆုပ်ကိုင်ခဲ့သည်။ မိမိအသက်ကို ပေးဆပ်ခြင်းအားဖြင့် အံ့ဖွယ်လုပ်ဆောင်မှုဖြင့် လူသားမျိုးနွယ်တစ်မျိုးလုံးကို ဘုရားသခင်နှင့် ပြန်လည်ကျေနပ်စေခဲ့သည်” (1SM ၃၄၃)။

“He arose from the tomb enshrouded with a cloud of angels in wondrous power and glory—the Deity and humanity combined. He took in His grasp the world over which Satan claimed to preside as his lawful territory, and by His wonderful work in giving His life, He restored the whole race of men to favor with God” (1SM 343).

 

“ခရစ်တော်သည် လူသားတို့နှင့် တစ်ဖြစ်လာခဲ့သည်။ လူသားတို့သည် ကိုယ်တော်နှင့် ဝိညာဉ်နှင့် အသက်တွင် တစ်ဖြစ်လာနိုင်ရန်ဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်ကို နာခံခြင်းတွင် ဤပေါင်းစည်းမှုအားဖြင့် ကိုယ်တော်၏ အသက်သည် သူတို့၏ အသက်ဖြစ်လာသည်။ နောင်တရသူအား ကိုယ်တော်မိန့်တော်မူသည်မှာ ‘ငါသည် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းနှင့် အသက်ဖြစ်၏’ (ယောဟန် ၁၁:၂၅) ဟူ၍ဖြစ်သည်။ ခရစ်တော်သည် သေခြင်းကို အိပ်စက်ခြင်း—တိတ်ဆိတ်ခြင်း၊ မှောင်မိုက်ခြင်း၊ အိပ်စက်ခြင်းဟု ရှုမြင်သည်။ ထိုအရာကို အနည်းငယ်မျှသာ အရေးတကြီးဟု ပြောဆိုသည်။ ‘အသက်ရှင်၍ ငါကို ယုံကြည်သူတိုင်း အလျှင်းမသေရ’ (ယောဟန် ၁၁:၂၆) ဟု မိန့်တော်မူသည်။ ‘အကြင်သူသည် ငါ၏ စကားကို စောင့်ရှောက်လျှင် အလျှင်းသေခြင်းကို မြည်းစမ်းမည်မဟုတ်’ (ယောဟန် ၈:၅၂)။ ‘အလျှင်းသေခြင်းကို မမြင်ရ’ (ယောဟန် ၈:၅၁)။ ယုံကြည်သူတစ်ဦးအတွက် သေခြင်းသည် အနည်းငယ်သောကိစ္စသာဖြစ်သည်။ သူ့အတွက် သေခြင်းသည် အိပ်စက်ခြင်းသာဖြစ်သည်” (အတူတူပင် ၃၀၂၊ ၃၀၃)။

“Christ became one with humanity, that humanity might become one in spirit and life with Him. By virtue of this union in obedience to the Word of God, His life becomes their life. He says to the penitent, ‘I am the resurrection and the life’ (John 11:25). Death is looked upon by Christ as sleep—silence, darkness, sleep. He speaks of it as if it were of little moment. ‘Whosoever liveth and believeth in me,’ He says, ‘shall never die’ (John 11:26). ‘If a man keep my saying, he shall never taste of death’ (John 8:52). ‘He shall never see death’ (John 8:51). And to the believing one, death is but a small matter. With him to die is but to sleep” (ibid. 302, 303).

 

I.      ခရစ်တော်၏ ကောင်းကင်သို့ မွေ့လျော်တက်ကြွခြင်း

J.       တပည့်တော်များနှင့် နောက်ဆုံးရက်များနှင့် ကောင်းကင်သို့ မွေ့လျော်တက်ကြွခြင်း၏ အရေးကြီးမှုကို အဲလင်ဂျီဝိုက်က ဤသို့ မှတ်ချက်ပြုသည်– “ခရစ်တော်သည် ခမည်းတော်၏ အိမ်တော်သို့ မွေ့လျော်တက်ကြွရမည့် အချိန်ရောက်လာခဲ့ပြီ။ ဘုရားသခင်၏ အောင်နိုင်သူအဖြစ် အောင်ပွဲဆုများကို ယူဆောင်ကာ ကောင်းကင်နန်းတွင်းသို့ ပြန်လည်ဝင်ရောက်တော့မည်ဖြစ်သည်။ အသေခံခင်တွင် ခမည်းတော်အား ‘ကိုယ်တော်ပေးသနားတော်မူသော အမှုကို ငါပြီးစီးပြီ’ (ယောဟန် ၁၇:၄) ဟု ကြေညာခဲ့သည်။ ရှင်ပြန်ထမြောက်ပြီးနောက် တပည့်တော်များ ရှင်ပြန်ထမြောက်ပြီး ဘုန်းထင်ရှားသော ကိုယ်ခန္ဓာနှင့် ရင်းနှီးကျွမ်းဝင်လာစေရန် ကမ္ဘာပေါ်တွင် ခဏမျှ နေထိုင်ခဲ့သည်။ ယခု နှုတ်ဆက်ခွာရမည့် အချိန်ရောက်လာခဲ့ပြီ။ အသက်ရှင်သော ကယ်တင်ရှင်ဖြစ်ကြောင်း အချက်ကို အတည်ပြုပြီးဖြစ်သည်။ တပည့်တော်များသည် ကိုယ်တော်ကို သင်္ချိုင်းနှင့် ဆက်စပ်မနေရတော့ချေ။ ကောင်းကင်စကြဝဠာရှေ့တွင် ဘုန်းထင်ရှားသော ကိုယ်တော်ဟု တွေးတောနိုင်ကြပြီ” (DA ၈၂၉)။

H. Christ’s Ascension

Commenting on Christ’s last days with the disciples and on the significance of His ascension to heaven, Ellen G. White remarks: “The time had come for Christ to ascend to His Father’s home. As a divine conqueror He was about to return with the trophies of victory to the heavenly courts. Before His death He had declared to His Father, ‘I have finished the work which Thou gavest Me to do’ (John 17:4). After His resurrection He tarried on earth for a season, that His disciples might become familiar with Him in His risen and glorified body. Now He was ready for the leave-taking. He had authenticated the fact that He was a living Saviour. His disciples need no longer associate Him with the tomb. They could think of Him as glorified before the heavenly universe” (DA 829).

 

“ခရစ်တော်သည် ကောင်းကင်သို့ မွေ့လျော်တက်ကြွသောအခါ ကိုယ်တော်၏ ရှိနေခြင်းကို နောက်လိုက်တို့တွင် ခံစားရဆဲဖြစ်သည်။ ထိုရှိနေခြင်းသည် ချစ်ခြင်းမေတ္တာနှင့် အလင်းရောင်ပြည့်စုံသော ပုဂ္ဂိုလ်ဆန်သော ရှိနေခြင်းဖြစ်သည် … လူ့သဘာဝပုံစံဖြင့် ကောင်းကင်သို့ တက်ကြွသွားခဲ့သည်။ ကိုယ်တော်သည် ဘုရားသခင်၏ ပလ္လင်တော်ရှေ့တွင် သူတို့၏ မိတ်ဆွေနှင့် ကယ်တင်ရှင်အဖြစ် ရှိနေဆဲဖြစ်ကြောင်း သူတို့ သိကြသည်။ ကိုယ်တော်၏ သနားကြင်နာမှုသည် မပြောင်းလဲသေးကြောင်း၊ ခံစားနာကျင်နေသော လူသားတို့နှင့် ဆက်စပ်နေဆဲဖြစ်ကြောင်း သိကြသည်။ ကိုယ်တော်သည် ဘုရားသခင်ရှေ့တွင် ကိုယ်တော်၏ အဖိုးတန်သော သွေးတော်၏ ထိုက်တန်မှုကို တင်ပြပြီး ရွေးနုတ်ခံရသူများအတွက် ပေးဆပ်ခဲ့သော စျေးနှုန်းကို သတိရစေရန် ဒဏ်ရာရရှိထားသော လက်တော် ခြေတော်များကို ပြသနေသည်။ ကိုယ်တော်သည် သူတို့အတွက် နေရာများပြင်ဆင်ရန် ကောင်းကင်သို့ တက်ကြွသွားကြောင်း၊ ထပ်မံလာရောက်၍ သူတို့ကို ကိုယ်တော်ထံ ခေါ်ဆောင်မည်ကို သိကြသည်” (SC ၇၃၊ ၇၄)။

“When Christ ascended to heaven, the sense of His presence was still with His followers. It was a personal presence, full of love and light … . [Jesus] had ascended to heaven in the form of humanity. They knew that He was before the throne of God, their Friend and Saviour still; that His sympathies were unchanged; that He was still identified with suffering humanity. He was presenting before God the merits of His own precious blood, showing His wounded hands and feet, in remembrance of the price He had paid for His redeemed. They knew that He had ascended to heaven to prepare places for them, and that He would come again and take them to Himself” (SC 73, 74).

 

I.                ခရစ်တော်၏ ယဇ်ပုရောဟိတ်အမှုတော်

II.              ခရစ်တော်၏ ယဇ်ပုရောဟိတ်အမှုတော်နှင့် ဘုန်းကြီးစွာ ပြန်လာခြင်းနှင့်ပတ်သက်၍ ဤစာအုပ်တွင် အခြားဆောင်းပါးများကို ကိုးကားနိုင်ပါသည်။ သို့သော် အောက်ပါကိုးကားချက်သည် ဤနေရာတွင် ထိုက်တန်ပါသည်။ “အထက်ကောင်းကင်နယ်ပလယ်ရှိ သန့်ရှင်းရာဌာနတွင် ခရစ်တော်သည် လူသားအတွက် ဆုတောင်းပေးတော်မူခြင်းသည် လက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ်တွင် အသေခံတော်မူခြင်းနှင့် ကယ်တင်ခြင်းအစီအစဉ်အတွက် အလွန်အရေးကြီးပါသည်။ အသေခံခြင်းအားဖြင့် ရှင်ပြန်ထမြောက်ပြီးနောက် ကောင်းကင်တွင် ပြီးစီးရန် တက်ကြွသွားခဲ့သော အလုပ်ကို စတင်ခဲ့သည်” (GC ၄၈၉)။

I. Christ’s High Priesthood

On Christ’s priestly ministry and glorious return other articles in this volume may be consulted. However, the following quote deserves attention here. “The intercession of Christ in man’s behalf in the sanctuary above is as essential to the plan of salvation as was His death upon the cross. By His death He began that work which after His resurrection He ascended to complete in heaven” (GC 489).

 

ခရစ်တော်၏ ပုဂ္ဂိုလ်နှင့် အမှုတော်သည် အဲလင်ဂျီဝိုက်တွင် ဘုရားသခင်ကို နက်ရှိုင်းစွာ ချီးမွမ်းသောစိတ်ဓာတ်ကို လှုံ့ဆော်ပေးခဲ့သည်။ သူမက ဤသို့ရေးသားခဲ့သည်– “‘အိုထာဝရဘုရား၊ ငါတို့အား မဟုတ်၊ ငါတို့အား မဟုတ်၊ သင်၏ နာမတော်ကို ဂုဏ်ကျေးဇူးပြုပါ၊ သင်၏ ကရုဏာနှင့် သင်၏ သမ္မာတရားကြောင့်’ (ဆာလံ ၁၁၅:၁)။ ဣသရေလလူမျိုး၏ လွတ်မြောက်ခြင်းသီချင်းကို လွှမ်းမိုးခဲ့သော စိတ်ဓာတ်မှာ ဤစိတ်ဓာတ်ဖြစ်ပြီး ဘုရားသခင်ကို ချစ်မြတ်နိုးပြီး ကြောက်ရွံ့သောသူအားလုံး၏ နှလုံးထဲတွင် နေထိုင်သင့်သော စိတ်ဓာတ်ဖြစ်သည်။ အပြစ်၏ ကျွန်ခံခြင်းမှ ကျွန်ုပ်တို့၏ ဝိညာဉ်များကို လွတ်မြောက်စေရာတွင် ဘုရားသခင်သည် ဣသရေလလူမျိုးတို့ ပင်လယ်နီတွင် လွတ်မြောက်ခြင်းထက် ပိုမိုကြီးမားသော လွတ်မြောက်ခြင်းကို ကျွန်ုပ်တို့အတွက် ပြုလုပ်ပေးခဲ့သည်။ ဟေဗြဲလူမျိုးကဲ့သို့ ကျွန်ုပ်တို့သည် ထာဝရဘုရားကို နှလုံး၊ ဝိညာဉ်၊ အသံဖြင့် ချီးမွမ်းသင့်သည်။ ဘုရားသခင်၏ ကြီးမားသော ကရုဏာတော်များကို ဆင်ခြင်သုံးသပ်ပြီး အသေးစိတ်လက်ဆောင်များကို မမေ့လျော့သောသူတို့သည် ဝမ်းမြောက်ခြင်း၏ ခါးပတ်ကို စည်းကာ နှလုံးထဲတွင် ထာဝရဘုရားအတွက် သီချင်းဆိုကြလိမ့်မည်။ ကျွန်ုပ်တို့ နေ့စဉ်လက်ခံရသော ကောင်းချီးများနှင့် အထက်အရာအားလုံးထက် ပျော်ရွှင်မှုနှင့် ကောင်းကင်ကို ကျွန်ုပ်တို့ လက်လှမ်းမီစေရန် ယေရှု၏ အသေခံခြင်းသည် အဆက်မပြတ် ကျေးဇူးတင်ခြင်း၏ အကြောင်းအရာဖြစ်သင့်သည်။ ပျောက်ဆုံးနေသော အပြစ်သားတို့အား ဘုရားသခင်သည် ကိုယ်တော်နှင့် ဆက်စပ်စေပြီး ကိုယ်တော်အတွက် ထူးခြားသော ဘဏ္ဍာဖြစ်လာစေရန် မည်မျှ ကရုဏာရှိသနည်း၊ မည်မျှ မတူကွဲပြားသော ချစ်ခြင်းကို ပြသခဲ့သနည်း။ ကျွန်ုပ်တို့ ဘုရားသခင်၏ သားသမီးများဟု ခေါ်ဝေါ်ခွင့်ရစေရန် ကျွန်ုပ်တို့၏ ကယ်တင်ရှင်သည် မည်သည့် ယဇ်ပူဇော်ခြင်းကို ပြုလုပ်ခဲ့သနည်း။ ကယ်တင်ခြင်းကြီးမားသော အစီအစဉ်တွင် ကျွန်ုပ်တို့ရှေ့တွင် ထားရှိထားသော မျှော်လင့်ချက်ကောင်းအတွက်၊ ကောင်းကင်အမွေနှင့် ကိုယ်တော်၏ ကြွယ်ဝသော ဂတိတော်များအတွက် ဘုရားသခင်ကို ချီးမွမ်းသင့်သည်။ ယေရှုသည် ကျွန်ုပ်တို့အတွက် ဆုတောင်းပေးနေတော်မူကြောင်း ချီးမွမ်းပါ” (PP ၂၈၉)။

The person and work of Christ inspired in Ellen White a profound spirit of praise to God. She writes: “ ‘Not unto us, O Lord, not unto us, but unto Thy name give glory, for Thy mercy, and for Thy truth’s sake’ (Ps. 115:1). Such was the spirit that pervaded Israel’s song of deliverance, and it is the spirit that should dwell in the hearts of all who love and fear God. In freeing our souls from the bondage of sin, God had wrought for us a deliverance greater than that of the Hebrews at the Red Sea. Like the Hebrew host, we should praise the Lord with heart and soul and voice for His ‘wonderful works to the children of men.’ Those who dwell upon God’s great mercies, and are not unmindful of His lesser gifts, will put on the girdle of gladness and make melody in their hearts to the Lord. The daily blessings that we receive from the hand of God, and above all else the death of Jesus to bring happiness and heaven within our reach, should be a theme for constant gratitude. What compassion, what matchless love, has God shown to us, lost sinners, in connecting us with Himself, to be to Him a peculiar treasure! What a sacrifice has been made by our Redeemer, that we may be called children of God! We should praise God for the blessed hope held out before us in the great plan of redemption, we should praise Him for the heavenly inheritance and for His rich promises; praise Him that Jesus lives to intercede for us” (PP 289).

 

VI. စာပေများ

ယေရှုခရစ်တော်၏ ပုဂ္ဂိုလ်နှင့် အမှုတော်နှင့်ပတ်သက်သော ကြီးမားလှစွာသော စာပေများအနက်မှ အောက်ပါစာရင်းသည် နယ်ပယ်ကို စစ်တမ်းကောက်ယူထားပြီး ဤဆောင်းပါးအတွက် အထောက်အကူပြုခဲ့သော စာအုပ်များကို ရွေးချယ်ထားခြင်းဖြစ်သည်။ အခြေခံစာအုပ်များမှာ မဿဲ၊ မာကု၊ လုကာ၊ ယောဟန်တို့၏ ဧဝံဂေလိတကျမ်းများဖြစ်ပြီး မကြာခဖျက်မကြာခဖျက် လျစ်လျူရှုခံရတတ်သည်။ အင်္ဂလိပ်ဘာသာဖြင့် ရေးသားထားသော အရေးကြီးသော လက်ရာများအနက် မတူညီသော ရှုထောင့်များမှ အောက်ပါတို့ဖြစ်သည်–

 

၆။ ကိုးကားစာအုပ်များ

ယေရှုခရစ်၏ ပုဂ္ဂိုလ်နှင့် အမှုတော်နှင့်ပတ်သက်သော ကြီးမားလှစွာသော စာပေများထဲမှ ဤဆောင်းပါးအတွက် အထောက်အပံ့ဖြစ်ခဲ့ပြီး နယ်ပယ်ကို လွှမ်းခြုံထားသော စာအုပ်များကို အောက်ပါအတိုင်း ရွေးချယ်ဖော်ပြထားသည်။ အခြေခံစာအုပ်များမှာ မဿဲ၊ မာကု၊ လုကာ၊ ယောဟန်တို့၏ ဧဝံဂေလိတရားများပင် ဖြစ်ပြီး မကြာခဦးလေ့မရှိခဲ့ပေ။ အင်္ဂလိပ်ဘာသာဖြင့် ရေးသားထားသော အရေးကြီးသော စာအုပ်များအနက် မတူညီသော ရပ်ဝန်းများမှ ရေးသားထားသည်များမှာ အောက်ပါအတိုင်း ဖြစ်သည်။

VI. Literature

From the enormous amount of literature on the person and work of Jesus Christ, the following list selects publications that survey the field and have contributed to this article. The basic books remain the Gospels according to Matthew, Mark, Luke, and John, all too often neglected. Among the more important works in English—written from different standpoints—are:

 

အေဒမ်စ်၊ ရိုး။ ခရစ်တော်၏သဘာဝ။ ဟေဂါစ်တောင်မြို့၊ မယ်ရီလန်ပြည်နယ်၊ ရီဗျူးအန်ဟဲရယ်လ်၊ ၁၉၉၄။ ဘေလီ၊ ဒေါ်နယ်လ် အမ်။ ဘုရားသခင်သည် ခရစ်တော်အဖြစ်ရှိတော်မူခဲ့သည်- ကာယပိုင်းဆိုင်ရာနှင့် ပြန်လည်ရင်ကြားစေခြင်းဆိုင်ရာ စာစီစာကုံး။ နယူးယောက်မြို့၊ ချားလ်စ်စကရစ်ဘနား့စ် ဆောင်းစ်၊ ၁၉၄၈။ ဘာ့သ်၊ ကားလ်။ ချာ့ချ်ဒေါ့ဂမတိက်စ်။ အတွဲ လေးအုပ်။ အက်ဒင်ဘတ်မြို့၊ ကလာ့ခ်၊ ၁၉၅၆။ ဘာကိုဝါ၊ ဂျီ။ စီ။ ခရစ်တော်၏ပုဂ္ဂိုလ်။ ဂရန်းရက်ပီးဒစ်မြို့၊ အိဒ်မန်စ်၊ ၁၉၅၄။ ဘော့ဖ်၊ လီယိုနာဒို။ လွတ်မြောက်စေသော ယေရှုခရစ်တော်။ မေရီနောလ်မြို့၊ နယူးယောက်ပြည်နယ်၊ အော်ဘစ်၊ ၁၉၇၈။ ဘရွန်းနား၊ အီမီလ်။ အလယ်အလတ်ပုဂ္ဂိုလ်။ ဖိလာဒဲလ်ဖီးယားမြို့၊ ဝပ်စ်မင်စတာ၊ ၁၉၄၇။ ကိဗ်၊ ဆစ်ဒနီ။ ခရစ်တော်၏ပုဂ္ဂိုလ်ဆိုင်ရာ အယူဝါဒ။ နယူးယောက်မြို့၊ ချားလ်စ်စကရစ်ဘနား့စ် ဆောင်းစ်၊ ၁၉၂၅။ ကူလ်မန်း၊ အော်စကာ။ ဓမ္မသစ်ကျမ်း၏ ခရစ်တော်ဝင်ဆိုင်ရာ ဓမ္မပညာ၊ ဒုတိယအကြိမ်ထုတ်ဝေ။ ဖိလာဒဲလ်ဖီးယားမြို့၊ ဝက်စ်မင်စတာ၊ ၁၉၆၄။ အဲရစ်ဆန်၊ မီလတ် ဂျေ။ လူသားတို့၏လိုအပ်ချက်နှင့် ဘုရားသခင်၏လက်ဆောင်- ခရစ်ယာန်ဓမ္မပညာဆိုင်ရာ စာဖတ်စာအုပ်။ ဂရန်းရက်ပီးဒစ်မြို့၊ ဘေကာ၊ ၁၉၇၆။ ———။ နှုတ်ကပတ်တော်သည် လူ့ဇာတိခံယူတော်မူခဲ့သည်။ ဂရန်းရက်ပီးဒစ်မြို့၊ ဘေကာ၊ ၁၉၉၁။ ဖော်ဆိုက်၊ ပီ။ တီ။ ယေရှုခရစ်တော်၏ ပုဂ္ဂိုလ်နှင့် နေရာ။ ဘော်စတွန်မြို့၊ ပီလ်ဂရင်မ်၊ ၁၉၀၉။ ဂရန့်ဇ်၊ စတန်လီ ဂျေ၊ နှင့် ရော်ဂျာ အီး။ အိုလ်ဆန်။ နှစ်ဆယ်ရာစုဓမ္မပညာ။ ဒေါင်းနားဂရို့ဗ်မြို့၊ အီလီနွိုက်ပြည်နယ်၊ အင်တာဗာဆီတီ၊ ၁၉၉၂။ ဂူသရီ၊ ဒေါ်နယ်။ ဓမ္မသစ်ကျမ်းဓမ္မပညာ။ ဒေါင်းနားဂရို့ဗ်မြို့၊ အီလီနွိုက်ပြည်နယ်၊ အင်တာဗာဆီတီ၊ ၁၉�ဂူသရီ၊ ဒေါ်နယ်။ “ယေရှုခရစ်တော်”၊ ဇွန်ဒါဗန်ပက်ချာရယ်လ် သမ္မာကျမ်းစွယ်စုံကျွန်း။ အယ်ဒီတာ မဲရယ်လ် စီ။ တန်နီ နှင့် စတီဗန် ဘာရာဘစ်။ ဂရန်းရက်ပီးဒစ်မြို့၊ ဇွန်ဒါဗန်၊ ၁၉၇၅။ အတွဲ ၃၊ စာမျက်နှာ ၄၉၇–၅၈၃။ ဟဲရစ်၊ မူရေး ဂျေ။ ယေရှုကို ဘုရားသခင်အဖြစ်- ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင် ယေရှုကို ရည်ညွှန်းရာတွင် “သိအို့စ်” ဟူသော အသုံးအနှုန်း။ ဂရန်းရက်ပီးဒစ်မြို့၊ ဘေကာ၊ ၁၉၉၂။ ဟန်ဒရီ၊ ဂျော့ဂျ်။ “ခရစ်တော်ဝင်ဆိုင်ရာ ဓမ္မပညာ”၊ ခရစ်ယာန်ဓမ္မပညာအဘိဓာန်။ အယ်ဒီတာ အလန် ရစ်ချတ်ဆန်။ လန်ဒန်မြို့၊ အက်စ်စီအမ်၊ ၁၉၆၉။ စာမျက်နှာ ၅၁–၆၀။ ဟက်ပင်စတယ်၊ အက်ဒ်ဝပ်။ ဘုရားသခင်ဖြစ်တော်မူသော လူသား။ ဝါရှင်တန်ဒီစီ၊ ရီဗျူးအန်ဟဲရယ်လ်၊ ၁၉၇၇။ ဟစ်၊ ဂျွန်၊ အယ်ဒီတာ။ ဘုရားကာယပိုင်းဆိုင်ရာ ဒဏ္ဍာရီ။ လန်ဒန်မြို့၊ အက်စ်စီအမ်၊ ၁၉၇၇။ ဟော်လ်ဘရုခ်၊ ဖရန့်ဘီ။ ယေရှုခရစ်တော်၏ ပြန်လည်ရင်ကြားစေသော ယဇ်ပုရောဟိတ်တော်အမစ်။ ဘဲရီယန်စပရင်းမြို့၊ မစ်ချီဂန်ပြည်နယ်၊ အဒ်ဗင်တစ်ဓမ္မပညာအသင်း၊ ၁၉၉၆။ ကယ်လီ၊ ဂျေ။ အန်။ ဒီ။ အစောပိုင်းခရစ်ယာန်ယုံကြည်ချက်များ၊ တတိယအကြိမ်ထုတ်ဝေ။ လန်ဒန်မြို့၊ လောင်မန်း၊ ၁၉၇၂။ လက်ဒ်၊ ဂျော့ဂျ်အဲလ်ဒန်။ ဓမ္မသစ်ကျမ်းဓမ္မပညာ။ ဂရန်းရက်ပီးဒစ်မြို့၊ အိဒ်မန်စ်၊ ၁၉၇၄။ လားဆန်၊ ရေ့လ်ဖ်။ နှုတ်ကပတ်တော်သည် လူ့ဇာတိခံယူတော်မူခဲ့သည်- ဆယ့်ခုနစ်ရာစုနှစ် အဒ်ဗင်တစ်သမိုင်း တစ်ရာနှစ်၊ ၁၈၅၂–၁၉၅၂။ ချယ်ရီဗယ်လီမြို့၊ ကယ်လီဖိုးနီးယားပြည်နယ်၊ ချယ်ရီတောင်းပရက်စ်၊ ၁၉၈၆။ မာရှယ်၊ အိုင်။ ဟောင်းဝါဒ်။ သမိုင်းဝင်ယေရှုကို ကျွန်ုပ်ယုံကြည်သည်။ ဂရန်းရက်ပီးဒစ်မြို့၊ အိဒ်မန်စ်၊ ၁၉၇၇။ မက်ဂရက်၊ အလက်စတာ အီး။ ခေတ်သစ်ဂျာမန်ခရစ်တော်ဝင်ဆိုင်ရာ ဓမ္မပညာဖြစ်ပေါ်လာပုံ- ဉာဏ်အလင်းခေတ်မှ ပန်နန်ဘတ်ဂ်အထိ။ အောက်စဖို့ဒ်မြို့၊ ဘလက်ဝဲလ်၊ ၁၉၈၆။ မီယန်ဒေါ့ဖ်၊ ဂျွန်။ အရှေ့ပိုင်းခရစ်ယာန်အတွေးအခေါ်တွင် ခရစ်တော်။ ဝါရှင်တန်ဒီစီ၊ ကော်ပတ်စ်၊ ၁၉၆၉။ မိုလ်တမန်း၊ ဂျာဂန်။ လက်ဝါးကပ်တိုင်မှချီးမြှောက်ခံရသော ဘုရားသခင်။ လန်ဒန်မြို့၊ အက်စ်စီအမ်၊ ၁၉၇၄။ မော်ရစ်၊ လီယွန်။ တမန်တော်များ၏ လက်ဝါးကပ်တိုင်ဟောပြောခြင်း။ ဂရန်းရက်ပီးဒစ်မြို့၊ အိဒ်မန်စ်၊ ၁၉၈၀။ ———။ “ပြန်လည်ရင်ကြားစေခြင်း”၊ ဓမ္မသစ်သမ္မာကျမ်းအဘိဓာန်၊ ဒုတိယအကြိမ်ထုတ်ဝေ။ အယ်ဒီတာ ဂျေ။ ဒီ။ ဒေါ်ဂလပ်စ်စ်အစရှိသူများ။ ဒေါင်းနားဂရို့ဗ်မြို့၊ အင်တာဗာဆီတီ၊ ၁၉၈၂။ စာမျက်နှာ ၁၀၄–၁၀၆။ ———။ ဓမ္မသစ်ကျမ်းဓမ္မပညာ။ ဂရန်းရက်ပီးဒစ်မြို့၊ ဇွန်ဒါဗန်၊ ၁၉၈၆။ အိုကော်လင်စ်၊ ဂျဲရယ်လ်။ ခရစ်တော်ဝင်ဆိုင်ရာ ဓမ္မပညာ- ယေရှုနှင့်စပ်လျဉ်း၍ သမ္မာကျမ်းဆိုင်ရာ၊ သမိုင်းဆိုင်ရာ၊ စနစ်တကျ လေ့လာချက်။ အောက်စဖို့ဒ်မြို့၊ အောက်စဖို့ဒ်ယူနီဗာဆီတီပရက်စ်၊ ၁၉၉၅။ အိုဒန်၊ သောမတ်စ် စီ။ အသက်နှုတ်ကပတ်တော်။ ဆန်ဖရန်စစ်စကိုမြို့၊ ဟာပါအန်ရိုး၊ ၁၉၈၉။ ပန်နန်ဘတ်ဂ်၊ ဝုဖ်ဟတ်။ ယေရှု—ဘုရားသခင်နှင့် လူသား၊ ဒုတိယအကြိမ်ထုတ်ဝေ။ ဖိလာဒဲလ်ဖီးယားမြို့၊ ဝက်စ်မင်စတာ၊ ၁၉၇၇။ ပဲလီကန်၊ ဂျာရိုစလက်ဗ်။ ရာစုနှစ်များတစ်လျှောက် ယေရှု- ယဉ်ကျေးမှုသမိုင်းတွင် သူ၏နေရာ။ နယူးဟေဗင်မြို့၊ ကွန်နက်တီကတ်ပြည်နယ်၊ ယေးလ်ယူနီဗာဆီတီပရက်စ်၊ ၁၉၈၅။ ရန်မ်၊ ဘာနတ်။ ဧဝံဂေလိခရစ်တော်ဝင်ဆိုင်ရာ ဓမ္မပညာ- အဲခူမဲနစ်နှင့် သမိုင်း။ နက်ရှ်ဗီးလ်မြို့၊ သောမတ်စ်နယ်လ်ဆန်၊ ၁၉၈၅။ ရိုဒန်၊ ဟဲရိုးလ် အိတ်ချ်။ သခင်ခရစ်တော်- ဒေါ်နယ်ဂူသရီကို ဆက်ကပ်လှူဒါန်းသော ခရစ်တော်ဝင်ဆိုင်ရာ လေ့လာချက်များ။ ဒေါင်းနားဂရို့ဗ်မြို့၊ အီလီနွိုက်ပြည်နယ်၊ အင်တာဗာဆီတီ၊ ၁၉၈၂။ ရူနီယာ၊ ကလပ်စ်။ ယနေ့ခေတ် ခရစ်တော်ဝင်ဆိုင်ရာ ဓမ္မပညာအချေအတင်ဆွေးနွေးပွဲ။ ဒေါင်းနားဂရို့ဗ်မြို့၊ အီလီနွိုက်ပြည်နယ်၊ အင်တာဗာဆီတီ၊ ၁၉၈၄။ ရှီလီဘီးခ်ခ်၊ အက်ဒ်ဝပ်။ ယေရှု- ခရစ်တော်ဝင်ဆိုင်ရာ ဓမ္မပညာဆိုင်ရာ စမ်းသပ်ချက်။ နယူးယောက်မြို့၊ ဆီဘူရီ၊ ၁၉၇၉။ ဆိုဘရီနို၊ ဂျွန်။ လမ်းဆုံရှိ ခရစ်တော်ဝင်ဆိုင်ရာ ဓမ္မပညာ။ မေရီနောလ်မြို့၊ နယူးယောက်ပြည်နယ်၊ အော်ဘစ်၊ ၁၉၇၈။ ဗစ်၊ အက်ဒ်ဝပ် ဒဗလျူ။ အပ်ချ်။ ယေရှု- လူသား။ နက်ရှ်ဗီးလ်မြို့၊ ဆူသန်ပပ်ဘလစ်ရှင်း၊ ၁၉၇၉။ ဝေါလိစ်၊ ရော်နယ်လ် အက်စ်။ “ခရစ်တော်ဝင်ဆိုင်ရာ ဓမ္မပညာ”၊ ဘေကာ၏ ဓမ္မပညာအဘိဓာန်။ အယ်ဒီတာ အဲဗရတ် အီး။ ဟဲရီဆန်အစရှိသူများ။ ဂရန်းရက်ပီးဒစ်မြို့၊ ဘေကာ၊ ၁၉၇၂။ စာမျက်နှာ ၁၁၇–၁၂၃။ ဝေါလန်ကမ့်ဖ်၊ အာနိုးလ် ဗီ၊ နှင့် ဒဗလျူ။ ရစ်ချတ် လက်ရှာ၊ အယ်ဒီတာများ။ သန့်ရှင်းရာဌာနနှင့် ပြန်လည်ရင်ကြားစေခြင်း- သမ္မာကျမ်းဆိုင်ရာ၊ သမိုင်းဆိုင်ရာ၊ ဓမ္မပညာဆိုင်ရာ လေ့လာချက်များ။ ဝါရှင်တန်ဒီစီ၊ သမ္မာကျမ်းသုတေသနဌာန၊ ၁၉၈၁။ ဝက်ဘ်စတာ၊ အဲရစ် စီ။ အဒ်ဗင်တစ်ဓမ္မပညာတွင် ပြိုင်ဘက်စီးကြောင်းများ။ ဘဲရီယန်စပရင်းမြို့၊ မစ်ချီဂန်ပြည်နယ်၊ အန်ဒရူးယူနီဗာဆီတီပရက်စ်၊ ၁၉၉၂။ ဝှီဒင်၊ ဝုဒ်ရိုး ဒဗလျူ။ ဒုတိယ။ အဲလင်ဝိုက်နှင့် ခရစ်တော်၏ လူ့သဘာဝဆိုင်ရာ။ ဟေဂါစ်တောင်မြို့၊ မယ်ရီလန်ပြည်နယ်၊ ရီဗျူးအန်ဟဲရယ်လ်၊ ၁၉၉၁။ ယန်း၊ နော်မန် အိတ်ချ်။ “အစောပိုင်းအဒ်ဗင်တစ်ဝါဒတွင် ခရစ်တော်ဝင်ဆိုင်ရာ ဓမ္မပညာနှင့် ပြန်လည်ရင်ကြားစေခြင်း။” အဒ်ဗင်တစ်အမွေအနစ် ၉ (ဆောင်းဦးနှီးနှောနှစ် ၁၉၈၄)- စာမျက်နှာ ၃၀–၃၉။

Adams, Roy. The Nature of Christ. Hagerstown, Md.: Review and Herald, 1994.

Baillie, Donald M. God Was in Christ: An Essay on Incarnation and Atonement. New York: Charles Scribner’s Sons, 1948.

Barth, Karl. Church Dogmatics. 4 vols. Edinburgh: Clark, 1956.

Berkouwer, G. C. The Person of Christ. Grand Rapids: Eerdmans, 1954.

Boff, Leonardo. Jesus Christ Liberator. Maryknoll, N. Y.: Orbis, 1978.

Brunner, Emil. The Mediator. Philadelphia: Westminster, 1947.

Cave, Sydney. The Doctrine of the Person of Christ. New York: Charles Scribner’s Sons, 1925.

Cullmann, Oscar. The Christology of the New Testament, 2nd ed. Philadelphia: Westminster, 1964.

Erickson, Millard J. Man’s Need and God’s Gift: Readings in Christian Theology. Grand Rapids: Baker, 1976.

———. The Word Became Flesh. Grand Rapids: Baker, 1991.

Forsyth, P. T. The Person and Place of Jesus Christ. Boston: Pilgrim, 1909.

Grenz, Stanley J., and Roger E. Olson. Twentieth Century Theology. Downers Grove, Ill.: InterVarsity, 1992.

Guthrie, Donald. New Testament Theology. Downers Grove, Ill.: InterVarsity, 1981.

———. “Jesus Christ,” Zondervan Pictorial Encyclopedia of the Bible. Ed Merrill C. Tenney and Stevan Barabas. Grand Rapids: Zondervan, 1975. Vol. 3, pp. 497–583.

Harris, Murray J. Jesus As God: The New Testament Use of “Theos” in Reference to Jesus. Grand Rapids: Baker, 1992.

Hendry, George. “Christology,” A Dictionary of Christian Theology. Ed. Allan Richardson. London: SCM, 1969. Pp. 51–60.

Heppenstall, Edward. The Man Who Is God. Washington, D.C.: Review and Herald, 1977.

Hick, John, ed. The Myth of God Incarnate. London: SCM, 1977.

Holbrook, Frank B. The Atoning Priesthood of Jesus Christ. Berrien Springs, Mich.: Adventist Theological Society, 1996.

Kelly, J. N.D. Early Christian Creeds, 3rd ed. London: Longman, 1972.

Ladd, George Eldon. A Theology of the New Testament. Grand Rapids: Eerdmans, 1974.

Larson, Ralph. The Word Was Made Flesh: One Hundred Years of Seventh-day Adventist History, 1852–1952. Cherry Valley, Calif.: Cherrytown Press, 1986.

Marshall, I. Howard. I Believe in the Historical Jesus. Grand Rapids: Eerdmans, 1977.

McGrath, Alester E. The Making of Modern German Christology: From the Enlightenment to Pannenberg. Oxford: Blackwell, 1986.

Meyendorff, John. Christ in Eastern Christian Thought. Washington, D.C.: Corpus, 1969.

Moltmann, Jürgen. The Crucified God. London: SCM, 1974.

Morris, Leon. The Apostolic Preaching of the Cross. Grand Rapids: Eerdmans, 1980.

———. “Atonement,” New Bible Dictionary, 2nd ed. Ed. J. D. Douglas et al. Downers Grove: InterVarsity, 1982. Pp. 104–106.

———. New Testament Theology. Grand Rapids: Zondervan, 1986.

O’Collins, Gerald. Christology: A Biblical, Historical, and Systematic Study of Jesus. Oxford: Oxford University Press, 1995.

Oden, Thomas C. The Word of Life. San Francisco: Harper and Row, 1989.

Pannenberg, Wolfhart. Jesus—God and Man, 2nd ed. Philadelphia: Westminster, 1977.

Pelikan, Jaroslav. Jesus Through the Centuries: His Place in the History of Cultures. New Haven, Conn.: Yale University Press, 1985.

Ramm, Bernard. An Evangelical Christology: Ecumenic and Historic. Nashville: Thomas Nelson, 1985.

Rowden, Harold H. Christ the Lord: Studies in Christology Presented to Donald Guthrie. Downers Grove, Ill.: InterVarsity, 1982.

Runia, Klass. The Present-day Christological Debate. Downers Grove, Ill.: InterVarsity, 1984.

Schillebeeckx, Edward. Jesus: An Experiment in Christology. New York: Seabury, 1979.

Sobrino, Jon. Christology at the Crossroads. Maryknoll, N. Y.: Orbis, 1978.

Vick, Edward W. H. Jesus: the Man. Nashville: Southern Publishing, 1979.

Wallace, Ronald S. “Christology,” Baker’s Dictionary of Theology. Ed. Everett E. Harrison, et al. Grand Rapids: Baker, 1972. Pp. 117–123.

Wallenkampf, Arnold V., and W. Richard Lesher, eds. The Sanctuary and the Atonement: Biblical, Historical, and Theological Studies. Washington, D.C.: Biblical Research Institute, 1981.

Webster, Eric C. Crosscurrents in Adventist Theology. Berrien Springs, Mich.: Andrews University Press, 1992.

Whidden, Woodrow W. II. Ellen White on the Humanity of Christ. Hagerstown, Md.: Review and Herald, 1991.

Young, Norman H. “Christology and Atonement in Early Adventism.” Adventist Heritage 9 (Fall 1984): 30–39.

အခန်းကြီး - ၇

လူ၏သီအိုရီ (The Doctrine of Man)

The Doctrine of Man

 

အေးစီယို အီး။ ကေးရပ်စ် (Aecio E. Cairus)

Aecio E. Cairus

 

နိဒါန်း

Introduction

 

ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင် “ဘုရားသခင်” ဟူသော စကားလုံးသည် အတိုင်းအတာတစ်ခုအားဖြင့် ဘုရားသခင်အကြောင်းကို ဆွေးနွေးခြင်း သို့မဟုတ် လေ့လာခြင်းကို ဆိုလိုသော်လည်း၊ လူသားသည် ဓမ္မသစ်ကျမ်းဆိုင်ရာ အကြောင်းအရာတစ်ခုတွင် အလွန်အရေးကြီးသော အကြောင်းအရာတစ်ခုဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်သည် လူသားမျိုးနွယ်၏ ခမည်းတော်အဖြစ် (မဿဲ ၆:၉)၊ လူသားများကို ညီအစ်ကိုမောင်နှမများဟု ရဲဝံ့စွာ ခေါ်ဝေါ်ရန် ရှက်ကြောက်ခြင်းမရှိသော သားတော်အားဖြင့် (ဟေဗြဲ ၂:၁၁)၊ လူသားများကို နေထိုင်ရာနေရာအဖြစ် ယူသော သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်အားဖြင့် (၁ကောရိန်သူ ၆:၁၉) ကိုယ်တော်ကိုယ်ကို ဗျာဒိတ်ပြတော်မူခဲ့သည်။

Even though “theology” literally means “a discussion or study of God,” man is one of its most important subjects. God revealed Himself as the Father of the human race (Matt. 6:9), through a Son who is not ashamed to claim human beings as His brothers and sisters (Heb. 2:11), and in the Spirit who takes humanity as His abode (1 Cor. 6:19).

 

အတွေးအခေါ်ပညာရှင်များကြားတွင် မကြာခဏ တွေ့ရှိရသော စိတ်ရှုပ်ထွေးမှုနှင့် အလိုမကျမှုများကို မခံစားရသော်လည်း၊ သမ္မာကျမ်းစာရေးသူများသည် “လူသားဆိုသည်မှာ အဘယ်နည်း” နှင့် “ကျွန်ုပ်သည် မည်သူနည်း” ဟူသော မေးခွန်းများကို မေးမြန်းကြဆဲဖြစ်သည်။ သမ္မာကျမ်းစာသည် ဘုရားသခင်၏ အမှုတော်များအပေါ် လေးမြတ်မှု (ဆာလံ ၈:၄) နှင့် လူသားများအပေါ် ကိုယ်တော်၏ ကျေးဇူးတော်ကို နှိမ့်ချမှု (ယောဘ ၇:၁၇)၊ ကိုယ်တော်၏ ကျေးဇူးတော်ကြောင့် ကျေးဇူးတင်လောက်သော စိတ်နှလုံး (၂ဓမ္မရာဇာ ၇:၁၈၊ ဆာလံ ၁၄၄:၃)၊ ကိုယ်တော်ပေးအပ်တော်မူသော တာဝန်ကြီးမားမှုကို ရင်ဆိုင်ရာတွင် နှိမ့်ချမှု (ထွက်မြောက်ရာ ၃:၁၁) စသည့် အခြေအနေများတွင် ထိုမေးခွန်းများကို တင်ပြထားသည်။ ကျွန်ုပ်တို့လည်း ထိုနည်းတူ လုပ်ဆောင်သင့်သည်။

While not feeling the perplexity and despair so often encountered among philosophers, biblical writers still pose the questions What is man? and Who am I? The Bible sets those questions in a context of reverence for God’s works (Ps. 8:4) and His condescension toward humankind (Job 7:17), of thankfulness prompted by His grace (2 Sam. 7:18; Ps. 144:3), and humility facing the vastness of the task He has assigned (Ex. 3:11). We should do likewise.

 

“ဓမ္မသစ်ကျမ်းဆိုင်ရာ လူသားဗေဒ” (သမ္မာကျမ်းစာအမြင်အရ လူသားကို လေ့လာခြင်း) ကို များသောအားဖြင့် စကြဝဠာဗေဒ (ဖန်ဆင်းခံစကြဝဠာကို ဆိုလိုသည်)၊ မူလအခြေအနေ (ကမ္ဘာဦးကာလတွင် ရှိခဲ့သော အခြေအနေ)၊ အပြစ်ဗေဒ (အပြစ်ကြောင့် လုံးဝကွဲပြားသွားသော အခြေအနေ) နှင့် နောက်ဆုံးကာလဗေဒ (နောက်ဆုံးကာလဆိုင်ရာ အဆုံးအမများ) တို့နှင့် ဆက်စပ်၍ ဆွေးနွေးလေ့ရှိသည်။

“Theological anthropology” (the study of man from a biblical viewpoint) is usually discussed in connection with cosmology (which deals with the created universe), protology (the original state of affairs in the world), hamartiology (the vastly different state of affairs introduced by sin), and eschatology (the doctrine of the last things).

 

ဤသို့ဆွေးနွေးခြင်းသည် အကြောင်းပြချက်ရှိသည်။ အရာဝတ္ထုများသည် ၎င်းတို့၏ သဘာဝအခြေအနေတွင် အဓိပ္ပာယ်ရရှိကြသည် (ထို့ကြောင့် စကြဝဠာဗေဒနှင့် ဆက်စပ်မှု)။ ယခုအခါ အပြစ်၏အကျိုးဆက်ကြောင့် ထိုဆက်နွယ်မှုသည် မှုန်ဝါးနေသော်လည်း၊ ဖြစ်တည်မှု၏ မူလနှင့် နောက်ဆုံးဘဝသည် ၎င်း၏ သဘာဝကို ဖော်ပြသည်။ ထို့ကြောင့် လူသားတို့၏ သဘာဝသည် ၎င်းတို့၏ ဖန်ဆင်းခြင်း (မူလအခြေအနေ) နှင့် အနာဂတ်အခြေအနေ (နောက်ဆုံးကာလဗေဒ) တွင် ဗျာဒိတ်ပြခြင်းခံရသည်။

This is reasonable, for things acquire meaning in their natural context (hence the connection with cosmology). Though this relationship is now obscured by the consequences of sin, the origin of a being and its destiny disclose its nature. The nature of human beings is thus revealed in their creation (protology) and future state (eschatology).

 

ဤစာစွဲတွင် “လူ” ဟူသော စကားလုံးကို ကျား၊ မ နှစ်မျိုးလုံးကို ရည်ညွှန်းသည့် ယေဘုယျအဓိပ္ပာယ်ဖြင့် အသုံးပြုထားသည် (ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၁:၂၇)။

In this essay “man” is used in a generic sense as found in Genesis 1:27, and refers to both men and women.

၁။ လူသား၏ မူလအခြေအနေ

က သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ အချက်အလက်များ

ခ လူသားအတွင်း ထင်ဟပ်သော ဘုရားသခင်၏ ပုံသဏ္ဍာန်

၁ ဖန်ဆင်းခြင်း၌ လူသား၏ နေရာ

၂ ပုံသဏ္ဍာန်၏ ပါဝင်ဖွဲ့စည်းမှု

၃ မူလ ဖြောင့်မတ်ခြင်းအခြေအနေ

ဂ ၎င်း၏မူလအခြေအနေအတွင်း လိင်ကိစ္စ

၁ အပေါင်းအသင်း၏ လူသားဆိုင်ရာ လိုအပ်ချက်

၂ မိန်းမကို ဖန်ဆင်းခြင်း

၃ အိမ်ထောင်ပြုခြင်း၏ အဓိပ္ပာယ်

ဃ လူသားမျိုးနွယ်၏ မူလ စည်းလုံးညီညွတ်မှု

င အတွင်းဘဝနှင့် ၎င်း၏ ဇီဝအခြေခံအထောက်အပံ့

၁ လူသားပုဂ္ဂိုလ်၏ ပကတိအလုံးစုံပြည့်ဝမှု

၂ သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ တစ်ခုတည်းသောဝါဒ

၃ သမ္မာကျမ်းစာထဲတွင် "ဝိညာဉ်" နှင့် "စိတ်ဝိညာဉ်"

 

၂။ လူသား၏ လက်ရှိအခြေအနေ

က သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ အချက်အလက်များ

ခ အပြစ်၊ နေရာတကာပျံ့နှံ့နေသော အမှန်တရား

၁ ရောမဩဝါဒစာ ၅:၁၂

၂ မှားယွင်းစွာနားလည်ထားသော ကျမ်းပိုဒ်

၃ မတွန်းလှန်နိုင်သော စိတ်ထားများ

၄ စိတ်ထားများအပေါ် အောင်ပွဲ

၅ လူသား၏ဆိုးယုတ်မှုနှင့် လူ့အဖွဲ့အစည်းအပေါ် သက်ရောက်မှုများ

ဂ သေခြင်း၊ အဆုံးစွန်သော ရန်သူ

၁ အပြစ်၏ပြစ်ဒဏ်အဖြစ် သေခြင်း

၂ သေခြင်း၏ ဖျက်သိမ်းခြင်း

၃ အပြီးတိုင်ဖျက်ဆီးခြင်းဆိုင်ရာ အပြစ်ဒဏ်၏ တန်ဖိုး

 

၃။ လူသား၏ အနာဂတ်အခြေအနေ

က ကယ်တင်ခြင်းခံရသူများ၏ ယာယီနေရပ်ဌာနေ

ခ ကယ်တင်ခြင်းခံရသူများ၏ နေရပ်ဌာနေ

ဂ အနာဂတ်ကာလ ကိုယ်ခန္ဓာ

 

၄။ လူသားဆိုင်ရာ သမ္မာကျမ်းစာdoctrine ၏ ခရစ်ယာန်ဘဝအပေါ် သက်ရောက်မှု

 

၅။ သမိုင်းဆိုင်ရာ အခြေခံသုံးသပ်ချက်

က တစ်ခုတည်းသောဝါဒနှင့် ဒွိဝါဒ

ခ မွေးရာပါ မသေနိုင်သောဝိညာဉ်ကို ဆventhဒဗင်တစ်များ ပယ်ချခြင်း

ဂ အပြစ်၏အပြည့်အဝရှိမှု

ဃ ဆventhဒဗင်တစ် အတွေးအခေါ်

 

၆။ ဧလင်ဂျီဝှိုက်၏ မှတ်ချက်များ

က ဖန်ဆင်းခြင်း၌ လူသား၏ နေရာ

ခ ဘုရားသခင်၏ ပုံသဏ္ဍာန်တော်အတိုင်း ဖန်ဆင်းခြင်း

ဂ မိန်းမ၏ဖန်ဆင်းခြင်း

ဃ အိမ်ထောင်ပြုခြင်း၏ အဓိပ္ပာယ်

င လွတ်လပ်သော စိတ်ဆန္ဒ

စ မူလ ဖြောင့်မတ်ခြင်း

ဆ ပြုတ်ကျခြင်း

ဇ အခြေအနေပေါ်မူတည်သော မသေနိုင်ခြင်း

ဈ အပြစ်သိစိတ် စိတ်ထားများ

ည ရစ်တော်အတွင်း၌သာ အသက်ရှိခြင်း

ဋ ထမြောက်ခြင်း

ဌ ကမ္ဘာသစ်

 

၇။ စာပေ

 

နောက်ဆက်တွဲ က သမ္မာကျမ်းစာထဲက မိန်းမများ၏ အဆင့်အတန်း

 

နောက်ဆက်တွဲ ခ ခင်ပွန်း/ဇနီး ဆက်ဆံရေး

I. Man’s Original State

A.   Biblical Information

B.   God’s Image in Man

1.   Man’s Place in Creation

2.   The Content of the Image

3.   The Original Righteousness

C.   Sexuality in Its Original State

1.   The Human Need of Companionship

2.   The Creation of Woman

3.   The Meaning of Marriage

D.   The Original Unity of Humankind

E.   Inner Life and Its Organic Support

1.   The Wholeness of the Human Person

2.   Biblical Monism

3.   “Soul” and “Spirit” in the Bible

       II.  Man’s Present State

A.   Biblical Information

B.   Sin, the Pervasive Reality

1.   Romans 5:12

2.   A Misunderstood Passage

3.   Irresistible Tendencies

4.   Triumph Over Tendencies

5.   Human Depravity and Effects on Society

C.   Death, the Ultimate Enemy

1.   Death as a Penalty for Sin

2.   The Undoing of Death

3.   The Value of an Annihilating Retribution

      III.  Man’s Future State

A.   Temporary Dwelling of the Saved

B.   The Permanent Home of the Saved

C.   The Future Body

      IV.  Impact of the Biblical Doctrine of Man on the Christian’s Life

       V.  Historical Overview

A.   Monism and Dualism

B.   Adventist Rejection of Inherent Immortality

C.   Universality of Sin

D.   Adventist Thought

      VI.  Ellen G. White Comments

A.   Man’s Place in Creation

B.   Creation in the Image of God

C.   Creation of the Woman

D.   The Meaning of Marriage

E.   Free Will

F.   Original Righteousness

G.  The Fall

H.   Conditional Immortality

I.    Sinful Tendencies

J.    Life Only in Christ

K.   Resurrection

L.   New Earth

     VII.  Literature

Appendix A: Status of Women in the Bible

Appendix B: Husband/Wife Relationships

 

I. လူ၏ မူလအခြေအနေ

I. Man’s Original State

 

A. သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ အချက်အလက်များ

A. Biblical Information

 

လူနှင့် သူ၏မူလဇစ်မြစ်အကြောင်း သမ္မာကျမ်းစာတစ်ခွင်လုံးတွင် ကွဲပြားစွာ ဖော်ပြထားသော်လည်း၊ ကမ္ဘာဦးကျမ်း ပဌမနှစ်အခန်းသည် ဤအကြောင်းအရာကို အထူးသဖြင့် ဆွေးနွေးထားပြီး ရာစုနှစ်များစွာကြာ ဓမ္မသစ်ကျမ်းဆိုင်ရာ တွေးခေါ်မှု၏ အဓိကအရင်းအမြစ်ဖြစ်ခဲ့သည်။

Although there is a great deal of information about man and his origin scattered throughout the Bible, the first two chapters of Genesis discuss the subject specifically and have been a cardinal source for theological reflection through the centuries.

 

ဝမ်းနည်းစရာမှာ ခေတ်သစ်ကာလတွင် ထိုအခန်းများပါရှိသော ဇာတ်ကြောင်းများကို တစ်ခုတည်းသော အစီအစဉ်တစ်ခုအဖြစ် မယူဆတော့ဘဲ၊ ကွဲပြားသော ဖန်ဆင်းခြင်းဇာတ်လမ်းနှစ်ခုအဖြစ် မြင်လာကြသည်။ အမှန်မှာ ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၂:၄ မှစ၍ ဧဒင်ဥယျာဉ်ဇာတ်ကြောင်း (Paradise story) သည် ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၁:၁–၂:၃ (ဖန်ဆင်းခြင်းဇာတ်ကြောင်း) နှင့် ကွဲပြားသော်လည်း ဖြည့်စွမ်းပေးသော ဇာတ်ကြောင်းတစ်ခုဖြစ်သည်။ (ဖန်ဆင်းခြင်း I. B. ၁–၃ ကိုကြည့်ပါ။)

Regrettably, in modern times the narratives contained in those chapters are often no longer seen as a single unit but as two diverging Creation narratives. Indeed, Genesis 2:4 begins a new narrative (the Paradise story), distinct from Genesis 1:1–2:3 (the Creation story), but is complementary to it. (See Creation I. B. 1–3.)

 

ဖန်ဆင်းခြင်းဇာတ်ကြောင်းသည် ဘုရားသခင်၏ ဖန်ဆင်းမှုအားဖြင့် အသက်နှင့် ပျော်ရွှင်မှု၏ ဇစ်မြစ်ကို ဖော်ပြထားသည်။ ဧဒင်ဥယျာဉ်ဇာတ်ကြောင်းသည် လူ၏မနာခံမှုကြောင့် ကမ္ဘာပေါ်တွင် သေခြင်းနှင့် ဒုက္ခများ ပေါ်ပေါက်လာပုံကို ရှင်းပြထားသည်။ ဘုရားသခင်၏ ဖန်ဆင်းမှုအကြောင်း ရည်ညွှန်းချက်များ ထပ်မံပေါ်ပေါက်လာသော်လည်း ရည်ရွယ်ချက်မှာ ကွဲပြားသည်။ ဖန်ဆင်းမှုအစီအစဉ်၏ ကွဲပြားမှုသည် ဇာတ်ကြောင်း၏ ပြည်တွင်းလိုအပ်ချက်များကြောင့်ဖြစ်ပြီး ဖန်ဆင်းခြင်းအချိန်ဇယားနှင့်ပတ်သက်၍ ကွဲပြားသော အယူအဆကြောင့် မဟုတ်ပေ။ ဧဒင်ဥယျာဉ်ဇာတ်ကြောင်းသည် ဖန်ဆင်းခြင်းဇာတ်ကြောင်းနှင့် တွေးခေါ်မှုဆက်စပ်မှု၊ ဘာသာစကားနှင့် ဖွဲ့စည်းပုံတွင် ဆွေမီးဆွေတို့ရှိသည်။ ဤတစ်ခုတည်းသော ညီညွတ်မှုကို အသိအမှတ်မပြုပါက ဇာတ်ကြောင်း၏ အဓိပ္ပာယ်ကို လုံးဝလွဲမှားနိုင်သည်။

The Creation story offers an account of the origin of life and joy through God’s creativity. The Paradise narrative explains the rise of death and affliction in the world through man’s disobedience. Allusions to creative acts of God reappear, but with a different agenda. The variant order of their presentation answers to internal needs of the narrative, not to a different conception of the chronology of events. The Paradise story has continuity of thought with the Creation story, as well as affinity in language and structure. The meaning of different parts within the story may be completely missed unless this unity is recognized.

 

စားသောက်ရန်စည်းမျဉ်းသည် ဤညီညွတ်မှု၏ ဥပမာတစ်ခုဖြစ်သည်။ ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၁:၂၉၊ ၃၀ တွင် ပထမလူသားစုံတွဲအား “မျိုးစေ့ထွက်သော အပင်အားလုံး” နှင့် “အသီးတွင် မျိုးစေ့ပါသော သစ်ပင်အားလုံး” — ဆန်စပါးနှင့် သစ်သီးများကို စားရန် မှာထားသည်။ တိရစ္ဆာန်များကိုမူ “စိမ်းလန်းသော အပင်များ” ကို စားရန် သတ်မှတ်ထားသည်။ ထို့ကြောင့် ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၂:၈၊ ၉ တွင် ဖော်ပြထားသော သစ်သီးပင်များဖြင့် ပြည့်နှက်နေသော ဥယျာဉ်သည် အာဒံနှင့် ဧဝ နေထိုင်ရန် သင့်လျော်သော နေရာဖြစ်သည်။ မိန်းမအား ပထမဆုံး စကားပြောသော မြွေသည် သူ၏ကိုယ်ပိုင်စားနပ်ရိက္ခာ ကန့်သတ်ချက်ကို ရှင်းလင်းစွာ သိရှိထားသည်။ သူ၏စကားကို “ဘုရားသခင်က ‘ဥယျာဉ်ထဲက သစ်ပင်အားလုံးကို မစားရဘူး’ လို့ ပြောတယ်ဆိုတာ ဘာဖြစ်လဲ” (’ap̱ ki) ဟု ဘာသာပြန်ဆိုနိုင်သည် (ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၃:၁ ကိုကြည့်ပါ)။

The matter of dietary regulations is but one example of this unity. In Genesis 1:29, 30 the first human pair is commanded to eat “every plant yielding seed” and every “tree with seed in its fruit”—grains and fruit. The animals, on the other hand, are to eat “green plants.” Thus, the garden of fruit trees of Genesis 2:8, 9 was the logical place for Adam and Eve. In his first comment to the woman, the serpent showed he was clearly aware of the limitation of his own diet. His words could well be translated, “So what if [’ap̱ ki] God said ‘you must not eat from any tree in the garden!’” (see Gen. 3:1).

 

အချို့က ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၁ နှင့် ၂ သည် အရာအားလုံးကို မည်သို့ဖန်ဆင်းခဲ့သည်ကို ဖော်ပြရန် ရည်ရွယ်ခြင်းမဟုတ်ဘဲ၊ မည်သူဖန်ဆင်းခဲ့သည်နှင့် မည်သည့်ရည်ရွယ်ချက်အတွက် ဖန်ဆင်းခဲ့သည်ကိုသာ ဖော်ပြရန် ရည်ရွယ်သည်ဟု ငြင်းခုံကြသည်။ ဆန့်ကျင်ဘက်အားဖြင့် ဖန်ဆင်းခြင်း၏ “နည်းလမ်း” သည် လူသားဖြစ်တည်မှု၏ သဘာဝကို ပြသပေးသည်။ ဤအရာကို ဖော်ပြရန်သည် သမ္မာကျမ်းစာရေးသူ၏ ရည်ရွယ်ချက် ရှင်းလင်းသည်။

Some may argue that Genesis 1 and 2 were not intended to describe how everything was created, but only by whom and for what purpose. To the contrary, the “how” of Creation shows us the nature of the human creature. To portray this is the obvious intention of the biblical author.

 

B. လူတွင် ဘုရားသခင်၏ပုံသဏ္ဍာန်

လူသားများကို ဘုရားသခင်၏ ပုံသဏ္ဍာန်အတိုင်း ဖန်ဆင်းခဲ့သည်ဟူသော အတည်ပြုချက်၏ အဓိကကျမ်းချက်မှာ ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၁:၂၆၊ ၂၇ ဖြစ်သည်။ “ထိုအခါ ဘုရားသခင်က၊ ‘ငါတို့ပုံတော်နှင့်တူအောင်၊ ငါတို့ပုံသဏ္ဍာန်နှင့်အညီ လူကို ဖန်ဆင်းကြစို့။ သူတို့သည် အုပ်စိုးရကြစေ…’ ဟု မိန့်တော်မူသည်။ ဘုရားသခင်သည် လူကို ကိုယ်တော်၏ပုံသဏ္ဍာန်တိုင်း ဖန်ဆင်းတော်မူ၏။ ဘုရားသခင်၏ ပုံသဏ္ဍာန်တိုင်း လူကို ဖန်ဆင်းတော်မူ၏။ ယောက်ျားမိန်းမကို ဖန်ဆင်းတော်မူ၏။”

B. God’s Image in Man

The key text for basing the affirmation that human beings were created in the image of God is Genesis 1:26, 27: “Then God said, ‘Let us make man in our image, after our likeness; and let them have dominion …’ So God created man in his own image, in the image of God he created him; male and female he created them.”

 

၁. ဖန်ဆင်းခြင်းတွင် လူ၏နေရာ

လူသားစုံတွဲ၏ ဘုရားသခင်၏ ဖန်ဆင်းခြင်းအတွင်း နေရာကို ဆုံးဖြတ်ရန် လူသားများကို ဖန်ဆင်းရခြင်း၏ ဘုရားသခင်၏ ရည်ရွယ်ချက်၊ “ဘုရားသခင်၏ ပုံသဏ္ဍာန်” ၏ အဓိပ္ပာယ်၊ နှင့် ထိုစကားစုနှင့် သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ ဆက်စပ်မှုများကို ထည့်သွင်းစဉ်းစားရမည်။

1. Man’s Place in Creation

To ascertain the place of the human pair in God’s creation consideration must be given to the divine purpose for creating human beings, the meaning of “image of God,” and biblical associations with that phrase.

 

က. လူကို ဖန်ဆင်းရခြင်း၏ ဘုရားသခင်၏ ရည်ရွယ်ချက် သမ္မာကျမ်းစာသည် ရှေးခေတ်တွေးခေါ်သူများ (ဥပမာ ပလေတို) ၏ အယူအဆနှင့် ကွဲပြားသည်။ ထိုသူများက ဘုရားသခင်သည် ကိုယ်တော်ကိုယ်ကို ထုတ်ဖော်ရန် ကမ္ဘာကို ဖန်ဆင်းရမည်ဟု အခိုင်အမာ ဆိုခဲ့ကြသည်။ ဘုရားသခင်သည် ကိုယ်တော်၏ သဘာဝကြောင့် တစ်စုံတစ်ရာကို ဖန်ဆင်းရန် မဖြစ်မနေ လိုအပ်သူ မဟုတ်ပေ။ ကိုယ်တော်သည် ကိုယ်တော်၏ ကောင်းမြတ်ခြင်း၊ ဉာဏ်ပညာ၊ တန်ခိုးတော် — ကိုယ်တော်၏ “ဘုန်းတော်” ကို ထင်ရှားစေရန် လွတ်လပ်စွာ ဆုံးဖြတ်တော်မူခဲ့သည် (ဆာလံ ၁၉:၁–၄)။

a. God’s purpose in creating man. The Bible differs from ancient thinkers (Plato, for instance) who affirmed that God had to create a world in order to express Himself. God was not constrained by His own nature to create anything, but freely decided to do so in such a way that His goodness, wisdom, and power—His “glory”—might be manifest, as intimated in Psalm 19:1–4.

 

လူသားမျိုးနွယ်သည် ဘုရားသခင်၏ ဘုန်းတော်အတွက် ရှိသည်မှာ မှန်သော်လည်း၊ ကိုယ်တော်အား ချီးမွမ်းသီချင်းဆိုရန် စကြဝဠာသံပြိုင်အဖွဲ့တစ်ဖွဲ့ လိုချင်သောကြောင့် မဟုတ်ပေ။ လူသားများသည် ဘုရားသခင်နှင့် ချစ်ခြင်းမေတ္တာဖြင့် ဆက်ဆံရေးရှိရန် အလွန်ချီးမွမ်းထိုက်သော နည်းဖြင့် ဒီဇိုင်းထုတ်ခံရသောကြောင့် ဘုရားသခင်၏ ဘုန်းတော်ကို ထင်ရှားစေသည် (ဆာလံ ၁၀၀:၁–၄ နှိုင်းယှဉ်ကြည့်ပါ)။

It is true that mankind exists for God’s glory, but not because He wants them as some kind of cosmic choir to sing His praise. Rather, they contribute to God’s glory because they were designed in a most praiseworthy manner for a loving fellowship with Him (cf. Ps. 100:1–4).

 

ခ. ဘုရားသခင်၏ ကိုယ်တော်ကိုယ်ကို ရေးဆွဲသော ပုံတူ ဖန်ဆင်းခြင်းဇာတ်ကြောင်းအရ ဘုရားသခင်သည် ပထမဦးစွာ ပတ်ဝန်းကျင်သုံးစုံကို ခွဲခြားတော်မူသည်။ အလင်းကို အမှောင်နှင့် ခွဲခြား၍ (ပထမနေ့၊ ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၁:၃–၅)၊ ရေကို လေထုနှင့် ခွဲခြား၍ (ဒုတိယနေ့၊ အခန်း ၆–၈)၊ ကုန်းမြေနှင့် အပင်များကို ပင်လယ်နှင့် ခွဲခြား၍ (တတိယနေ့၊ အခန်း ၉–၁၃) ဖန်ဆင်းတော်မူသည်။ ထို့နောက် ထိုပတ်ဝန်းကျင်များကို သင့်လျော်သော နေထိုင်သူများဖြင့် ဖြည့်စွမ်းတော်မူသည်။ အလင်းနှင့် အမှောင်အတွက် အလင်းတန်ဆောင်များ (စတုတ္ထနေ့၊ အခန်း ၁၄–၁၉)၊ လေထုအတွက် ပျံသန်းသတ္တဝါများနှင့် ရေအတွက် ရေသတ္တဝါများ (ပဉ္စမနေ့၊ အခန်း ၂၀–၂၃)၊ ကုန်းမြေအတွက် ကုန်းနေသတ္တဝါများနှင့် အပင်များ (ဆဋ္ဌမနေ့၊ အခန်း ၂၄၊ ၂၅) ဖန်ဆင်းတော်မူသည်။ (ဖန်ဆင်းခြင်း I. A. ၁–၁၀ ကိုကြည့်ပါ။)

b. God’s self-portrait. According to the Creation story, God first delineated three pairs of environments: light was separated from darkness (day one, Gen. 1:3–5), water was separated from air (day two, verses 6–8), and dry land and its vegetation were separated from the sea (day three, verses 9–13). He then proceeded to fill those environments with inhabitants: light bodies appropriate to the luminous and dark firmaments (day four, verses 14–19), flying beings for the air and swimming beings for the waters (day five, verses 20–23), and land beings for the earth covered with vegetation (day six, verses 24, 25). (See Creation I. A. 1–10.)

 

ဤအလုပ်ပြီးဆုံးမှသာ လူသားပေါ်ထွက်လာရန် အရာအားလုံး အဆင်သင့်ဖြစ်သွားသည်။ “ထိုအခါ ဘုရားသခင်က၊ ‘ငါတို့ပုံတော်နှင့်တူအောင်၊ ငါတို့ပုံသဏ္ဍာန်နှင့်အညီ လူကို ဖန်ဆင်းကြစို့…’ ဟု မိန့်တော်မူ၏။ ဘုရားသခင်သည် လူကို ကိုယ်တော်၏ပုံသဏ္ဍာန်တိုင်း ဖန်ဆင်းတော်မူ၏။ ဘုရားသခင်၏ ပုံသဏ္ဍာန်တိုင်း လူကို ဖန်ဆင်းတော်မူ၏။ ယောက်ျားမိန်းမကို ဖန်ဆင်းတော်မူ၏” (အခန်း ၂၆၊ ၂၇)။

Not until this task had been finished was everything ready for the appearance of man. “Then God said: ‘Let us make man in our image, after our likeness …’ So God created man in his own image, in the image of God he created him; male and female he created them” (verses 26, 27).

 

ဘုရားသခင်၏ ပုံသဏ္ဍာန်တိုင်း ဖန်ဆင်းခြင်းကို ဘုရားသခင်၏ ပုံသဏ္ဍာန်၏ မူလအနှစ်သာရအဖြစ် ဖန်ဆင်းခြင်းနှင့် ရောထွေးမှားယွင်းရန် မဖြစ်သင့်ပေ။ နေသည် ရေကန်မျက်နှာပြင်ပေါ်တွင် ၎င်း၏ ပုံတူကို ထင်ဟပ်စေသည်။ ပန်းချီဆရာတစ်ဦးသည် ထိုနေကို ပန်းချီပုတွင် ရေးဆွဲသည်။ နှစ်မျိုးစလုံးသည် နေပုံတူများဖြစ်သော်လည်း အတူတူမဟုတ်ပေ။ တစ်ခုသည် ကိုယ်တိုင်ထင်ဟပ်ပြီး နေ၏ သဘာဝကို မျှဝေထားသည်။ နေ၏ အလင်းရောင်တစ်စိတ်တစ်ဒေသဖြစ်သည်။ ကျန်တစ်ခုမှာ ဒီဇိုင်းအရ နေပုံစံဖြင့် ဖန်တီးထားသော်လည်း ဆေးသုတ်ထားသော ပန်းချီပုတွင်သာ ရှိပြီး ကြယ်ပွင့်မှ ထွက်ပေါ်လာခြင်း မဟုတ်ပေ။

This creation in the image of God should not be confused with being essentially the image of God. The sun projects an image of itself on the surface of a lake. A painter paints on canvas an image of the same heavenly body. The two are not sun images in the same sense. One is self-projected and shares in the nature of the sun itself, being a part of its radiance. The other is made by design in the image of the sun, but consists of pigments on canvas and has not emanated from the star itself.

 

ခရစ်တော်သည် ကိုယ်တော်၏ သဘာဝကြောင့် ဘုရားသခင်၏ ထာဝရ ပုံသဏ္ဍာန်ဖြစ်တော်မူသည်။ ကိုယ်တော်သည် “ဘုရားသခင်၏ ဘုန်းတော်၏ အလင်းရောင်နှင့် ကိုယ်တော်၏ အရင်းအမြစ်၏ တိကျသော ပုံတူ” ဖြစ်တော်မူသည် (ဟေဗြဲ ၁:၃)။ ဧကန်စင်စစ် ကိုယ်တော်သည် “မမြင်နိုင်သော ဘုရားသခင်၏ ပုံသဏ္ဍာန်” ဖြစ်တော်မူသည် (ကောလောသီ ၁:၁၅)။ ထိုနည်းတူ ကိုယ်တော်သည် လူကို ဘုရားသခင်၏ ပုံသဏ္ဍာန်တိုင်း ဖန်ဆင်းသူ ဖြစ်တော်မူသည် (အခန်း ၁၆)။ “ငါတို့ ဖန်ဆင်းကြစို့” ဟူသော အသုံးအနှုန်းတွင် ဘုရားသခင်တစ်ပါးတည်း ပါဝင်ခဲ့သည်မှာ သံသယဖြစ်စရာ မရှိပေ။ လူသားများသည် ဘုရားသခင်၏ ပုံသဏ္ဍာန်ဖြစ်သည်မှာ ကိုယ်တော်၏ ဖြစ်တည်မှု၏ တိုးချဲ့မှုအဖြစ် မဟုတ်ဘဲ၊ ကိုယ်တော်၏ ဖန်ဆင်းမှုဒီဇိုင်းအားဖြင့် ရရှိသော ပုံတူဖြစ်သည်။

Christ is, in virtue of His own nature, an eternal image of God. He “is the radiance of God’s glory and the exact representation of his being” (Heb. 1:3, NIV). Indeed, “He is the image of the invisible God” (Col. 1:15). As such, He Himself is the Creator and Maker of man in the image of God (verse 16), though the whole Deity was no doubt involved in the expression “Let us make.” Humans are an image of God, not as an extension of His being, but as a portrait achieved by His creative design.

 

ဂ. ဘုရားသခင်၏ ပုံသဏ္ဍာန်ဆိုင်ရာ သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ ဆက်စပ်မှုများ အယူဝါဒီများက ကမ္ဘာကို ၎င်း၏ ဖန်ဆင်းရှင်၏ ပုံသဏ္ဍာန်ဟု ခံယူခဲ့ကြသည်။ ဆန့်ကျင်ဘက်အားဖြင့် သမ္မာကျမ်းစာသည် လူသားတစ်ဦးတည်းကိုသာ ဘုရားသခင်၏ ပုံသဏ္ဍာန်တိုင်း ဖန်ဆင်းခြင်းကို သီးသန့်ထားသည် (ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၁:၂၆၊ ၂၇၊ ၁ကောရိန်သူ ၁၅:၄၉)။ ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၁:၂၆၊ ၂၇ တွင် ထိုစကားစု၏ အနီးဝန်းကျင်အခြေအနေသည် ဤပုံသဏ္ဍာန်ကို ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ဖန်ဆင်းခြင်းအားလုံး၏ ထိပ်ဆုံးနေရာနှင့် ဆက်စပ်ပေးထားသည်။

c. Biblical associations of the image-of-God concept. Heathen thinkers conceived the world as an image of its Creator. In contrast, Scriptures reserve creation in the image of God for man alone (Gen. 1:26, 27; 1 Cor. 15:49). The context surrounding the expression in Genesis 1:26, 27 associates this image with a position at the summit of all material creation.

 

ဖန်ဆင်းခြင်းပတ်ဝန်းကျင်တစ်လျှောက် ဖြစ်ပေါ်လာသော တိုးတက်မှုတွင် ဤအရာကို တွေ့နိုင်သည်။ စွမ်းအင်မျှသာ (အလင်း) မှသည် အန္တရာယ်မရှိသော ပစ္စည်းများ (လေထု၊ သမုဒ္ဒရာ၊ ကုန်းမြေ)၊ အပင်နှင့် တိရစ္ဆာန်အသက်တို့မှ လူသားအထိ တဖြည်းဖြည်း တိုးတက်လာသည်။ လူဖန်ဆင်းမှမတိုင်မီ “ကောင်းသည်” ဟူသော ခွင့်ပြုချက်စကားကို အသုံးပြုခဲ့ပြီး (အခန်း ၄၊ ၁၂၊ ၁၈၊ ၂၁၊ ၂၅)၊ လူဖန်ဆင်းပြီးနောက် “အလွန်ကောင်းသည်” ဟု ပြောင်းလဲသည် (အခန်း ၃၁)။ ထို့ပြင် လူကို ဖန်ဆင်းမှုမတိုင်မီ ဘုရားသခင်သည် တိုင်ပင်ဆွေးနွေးတော်မူသည် (အခန်း ၂၆)။

This may be shown in the progression found in the text through the successive days of Creation week, from mere energy (light) and inorganic matter in atmosphere, ocean, and land, to plant and animal life, culminating in humankind. There is also a change in the approval formula, from “it was good” before the creation of man (verses 4, 12, 18, 21, 25), to “it was very good” afterward (verse 31). Furthermore, the Deity deliberates only before the creation of man (verse 26).

 

လူ၏ အမြင့်ဆုံးနေရာကို ဘုရားသခင်သည် အသက်ရှူပေးသောအခါ အထူးအာရုံစိုက်မှုဖြင့် ပြသထားသည် (ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၂:၇)။ အာဒံသည် တိရစ္ဆာန်များထဲတွင် သင့်လျော်သော အဖော်ကို ရှာမတွေ့ခဲ့ပေ (အခန်း ၂၀)။ လူသည် ဘုရားသခင်၏ ပုံသဏ္ဍာန်ဖြစ်သောကြောင့် ရရှိသော ဂုဏ်သိက္ခာကို ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၉:၆ တွင် လူသတ်မှုအတွက် သေဒဏ်ပေးရမည်ဟု တောင်းဆိုခြင်းဖြင့် ထင်ရှားစေသည်။ လူ့အသက်ကို ခြိမ်းခြောက်သော အရာအားလုံးကို ထိုလူသည် ကိုယ်စားပြုသော ဘုရားသခင်အပေါ် တိုက်ခိုက်မှုဟု ယူဆရမည်။

The uppermost position of man is evident in the special attention he receives when God breathes life into him (Gen. 2:7). Furthermore, Adam cannot find adequate companionship among the animals (verse 20). The dignity associated with the position of man as God’s image is underlined in Genesis 9:6, where the death penalty is demanded for those guilty of murder. Anything that threatens human life is to be considered an attack on the God it represents.

 

၂. ပုံသဏ္ဍာန်၏ အကြောင်းအရာ

ဘုရားသခင်၏ ပုံသဏ္ဍာန်ကို မည်သည့်အဓိပ္ပာယ်ဖြင့် ဆက်ဆံရမည်နည်းဆိုသည်ကို ချက်ချင်းမသိရှိနိုင်ပေ။ ဘုရားသခင်နှင့် တူညီမှုကို အလေးပေးပါက၊ သေးငယ်သော လူသားများသည် အကန့်အသတ်မရှိသော ဘုရားသခင်နှင့် မည်သို့တူညီနိုင်မည်နည်း။ လူ့ခန္ဓာကိုယ်ရှိ အရာအားလုံးသည် ပတ်ဝန်းကျင်လိုအပ်ချက်များနှင့် ကိုက်ညီသည်။ ကျွန်ုပ်တို့၏ ပုံသဏ္ဍာန်၊ အရွယ်အစားနှင့် ဖွဲ့စည်းပုံသည် ကမ္ဘာဂြိုဟ်ပေါ်ရှိ အခြေအနေများနှင့် ဆက်စပ်နေသည်။ ဘုရားသခင်၏ ပတ်ဝန်းကျင်သည် ကျွန်ုပ်တို့နှင့် တူပါသလော။ သို့မဟုတ် ဝိညာဉ်ရေးရာကိစ္စများတွင်သာ တူညီမှုကို ကန့်သတ်သင့်ပါသလော။ ထိုသို့ဆိုပါက ဝိညာဉ်ရေးရာဂုဏ်သတ္တိများသည် ဘုရားသခင်နှင့် လိုက်ဖက်မှု နည်းပါးပါသလော။ ခေတ်အဆက်ဆက် တွေးခေါ်သူများသည် ဤမေးခွန်းများကို ဖြေဆိုခဲ့ကြသည်။ ၎င်းတို့၏ အဖြေများကို သမိုင်းဆိုင်ရာ အပိုင်း (V) တွင် တွေ့နိုင်သည်။ ဤနေရာတွင် သမ္မာကျမ်းစာအဖြေများကိုသာ အာရုံစိုက်သည်။

2. The Content of the Image

It is not immediately obvious in what precise sense we bear the image of God. If the accent is placed on resembling God, how can puny human beings resemble the Infinite? Everything in the human body answers to environmental needs. Our form, size, and configuration are linked to conditions on planet Earth. Does God’s environment resemble ours? Or should we limit resemblance to spiritual aspects? If so, are spiritual characteristics less unworthy of Deity than the physical? Thinkers of all ages have addressed these questions. A survey of their answers appears in the historical section (V). Here we concentrate on the biblical answers.

 

ဘုရားသခင်၏ ပုံသဏ္ဍာန်၏ အကြောင်းအရာကို တိကျစွာ သတ်မှတ်ရန် ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၁:၂၆ တွင် ဖော်ပြထားသော ဘုရားသခင်၏ ရည်ရွယ်ချက်ကို ကြည့်ရှုရမည်။ “ငါတို့ပုံတော်နှင့်တူအောင်၊ ငါတို့ပုံသဏ္ဍာန်နှင့်အညီ လူကို ဖန်ဆင်းကြစို့။” ဤရည်ရွယ်ချက်သည် အရေးကြီးသည်။ လူသားသည် ဘုရားသခင်၏ ပုံသဏ္ဍာန်အတိုင်း ဖြစ်ပေါ်လာခြင်းသာမက၊ ဂရုတစိုက် ဒီဇိုင်းထုတ်ခံရခြင်းဖြစ်သည်ကို ပြသသည်။ ဘုရားသခင်၏ ပုံသဏ္ဍာန်သည် ဖန်တီးမှုတစ်ခုခုတွင် သတိလစ်မေ့မြောနေသော ကိုယ်တိုင်ထင်ဟပ်မှုထက် များစွာပိုသည်။ ဤရည်ရွယ်ချက်ကို ထုတ်ဖော်ခြင်းသည် ဘုရားသခင်၏ ပိုမိုကြီးမားသော ရည်ရွယ်ချက်ကို ထိုးထွင်းသိမြင်စေသည်။ (ဖန်ဆင်းခြင်း I. A. ၁၂ ကိုကြည့်ပါ။)

In order to specify the content of the image of God, we need to look at the divine intention as expressed in Genesis 1:26: “Let us make man in our image, after our likeness.” This intention is important because it shows that the human being did not merely turn out in the image of God, but was carefully designed to be such. God’s image is far more than the often-unconscious self-projection in any creative activity. This statement of intention also allows insight into God’s larger purpose. (See Creation I. A. 12.)

 

လူသားများကို ဘုရားသခင်၏ ပုံသဏ္ဍာန်ဟု ခံယူခြင်းသည် အနိမ့်ပိုင်းဖန်ဆင်းခံများအပေါ် ဘုရားသခင်၏ ကိုယ်စားလှယ်အဖြစ် ၎င်းတို့၏ အခန်းကဏ္ဍကို အဓိက ညွှန်ပြသည် (အခန်း ၂၆၊ ၂၇၊ ဆာလံ ၈:၆–၈)။ လူ၏လုပ်ဆောင်ချက်သည် ကိုယ်တော်၏ နယ်ပယ်တွင် ဘုရားသခင်၏ လုပ်ဆောင်ချက်နှင့် ဆင်တူရမည်။ ရှေးအနီးအရှေ့တွင် “ဘုရား၏ ပုံသဏ္ဍာန်” ဟူသော စကားစုကို လူတစ်ဦးအား အသုံးပြုရာတွင် ဤအဓိပ္ပာယ်ရှိသည်။ ဥပမာ ဖာရိုမင်းကို အာမုန် သို့မဟုတ် ရာ ဘုရား၏ “အသက်ရှင်သော ပုံသဏ္ဍာန်” ဟု ခေါ်ဝေါ်ခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် ဘုရားသခင်၏ ပုံသဏ္ဍာန်ကို ဆက်ဆံခြင်းသည် ဘုရားသခင်နှင့် တူညီခြင်းထက် ကိုယ်တော်ကို ကိုယ်စားပြုခြင်းကို ပိုမိုဆိုလိုသည်။ လူသည် ဘုရားသခင်၏ ပူးပေါင်းလုပ်ဖော်ကိုင်ဖက် (ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၂:၄–၆၊ ၁၅) နှင့် တပ်မှူး (ဆာလံ ၈:၃–၈၊ ၁၁၅:၁၆) ဖြစ်သည်။

The idea of the human creatures as an image of God primarily points toward their role as God’s representative over the lower creation (verses 26, 27; Ps. 8:6–8). Man’s function was to be analogous to God’s in His sphere. This is indeed the import of the phrase “image of [a] god” applied to a human being in the ancient Near East; for example, Pharaoh was “the living image” of Amon or Ra. Bearing God’s image, then, does not imply so much resembling God as representing Him. Man is God’s collaborator (Gen. 2:4–6, 15) and lieutenant (Ps. 8:3–8; 115:16).

 

သို့သော် တူညီမှုကို လုံးဝဖယ်ထုတ်၍ မရနိုင်ပေ။ လူသားများ၏ ကိုယ်စားပြုလုပ်ဆောင်ချက်များသည် ၎င်းတို့၏ ဖန်ဆင်းရှင်နှင့် ဆက်သွယ်မှုမရှိဘဲ တည်မြဲနိုင်မည် မဟုတ်ပေ။ ထို့ကြောင့် ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ၊ ဉာဏ်ရည်၊ လူမှုဆက်ဆံရေး၊ ဝိညာဉ်ရေးရာ ပိုင်ဆိုင်မှုများနှင့် ဘုရားသခင်နှင့် ဆက်သွယ်နိုင်စွမ်းသည် ဘုရားသခင်၏ ပုံသဏ္ဍာန်အယူအဆ၏ အစိတ်အပိုင်းများဖြစ်သည်။ လူသားများတွင် ဘုရားသခင်၏ ပုံသဏ္ဍာန်ကို အနိမ့်ပိုင်းသဘာဝအပေါ် အုပ်စိုးရန် ထားရှိသောကြောင့်၊ ၎င်းတွင် ဘုရားသခင်သည် ကိုယ်တော်၏ နယ်ပယ်တွင် အုပ်စိုးသည့်နည်းတူ ၎င်းတို့၏ နယ်ပယ်တွင် အုပ်စိုးနိုင်စေရန် လိုအပ်သော အရာအားလုံး ပါဝင်ရမည်။

On the other hand, resemblance, though not the focal idea, cannot be excluded. The representational functions of human beings cannot subsist without communication with their Maker. Physical, intellectual, social, and spiritual endowments, as well as the ability to commune with God, are therefore integral to the concept of God’s image. Since God’s image in human beings is brought about in order to place them in dominion over lower nature, it must involve everything that enables humankind to rule in their sphere as God rules in His.

 

ဓမ္မသစ်ကျမ်းသည် အသိပညာ (ကောလောသီ ၃:၁၀)၊ ဖြောင့်မတ်ခြင်းနှင့် သန့်ရှင်းခြင်း (ဧဖက် ၄:၂၄) နယ်ပယ်တွင် ဘုရားသခင်နှင့် တူညီမှုကို အလေးပေးသည်။ ဤအရာသည် အရာအားလုံးကို “အလွန်ကောင်းသည်” ဟု ဖန်ဆင်းရန် စိုးရိမ်သော ဖန်ဆင်းရှင်ထံမှ ဆင်းသက်လာသော လူသားတို့၏ မူလကောင်းမြတ်မှုကို ထင်ရှားစေသည်။ ဂရုစိုက်တတ်ပြီး ချစ်ခြင်းမေတ္တာရှိသော ဘုရားသခင်၏ ကိုယ်ပိုင်ပုံတူများသည် ကျေးဇူးတင်လောက်ပြီး ချစ်ခြင်းမေတ္တာရှိရမည်သာ ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် ကောင်းမြတ်မှုနှင့် ဘုရားသခင်၏ ညွှန်ကြားချက်များကို လိုက်နာခြင်းသည် ၎င်းတို့အတွက် လုံးဝသဘာဝကျသည်။ ဘုရားသခင်၏ ပုံသဏ္ဍာန်တွင် ကိုယ်ကျင့်တရားဆိုင်ရာ သဘာဝလည်း ပါဝင်သည်။

The NT emphasizes resemblance to God in the area of knowledge (Col. 3:10), righteousness and holiness (Eph. 4:24). This underlines the original goodness of humans, derived from a Creator preoccupied with making everything “very good.” Self-portraits of a caring and loving God could not help being themselves grateful and loving. As such they would have found goodness and compliance with God’s instructions totally natural. The image of God in man also includes the moral nature.

 

လူသားဗေဒပညာရှင်များ တစ်ခါတစ်ရံ စွပ်စွဲသည့်အတိုင်း သဘာဝကို အလွဲသုံးစားလုပ်ရန် ဦးတည်ခြင်း လုံးဝမဟုတ်ပေ။ သဘာဝအပေါ် အုပ်စိုးခြင်းသည် လူသားများကို သဘာဝကမ္ဘာတွင် ၎င်းတို့၏ လုပ်ရပ်များအတွက် ဘုရားသခင်ရှေ့တွင် တာဝန်ခံချက်ပေးသည်။ အလွဲသုံးစားမှုသည် အမွေအနှစ်ကို အပြည့်အဝ ပိုင်ဆိုင်ခြင်းမရှိဘဲ အသုံးပြုခွင့်ရှိသူများထံမှ ပိုမိုဖြစ်ပေါ်တတ်သည်။ လူသားများအား ပေးအပ်သော ပြည့်စုံသော အုပ်စိုးမှုကို ဖော်ပြခြင်းသည် သဘာဝထိန်းသိမ်းရေးသည် ၎င်း၏ အကျိုးစီးပွားအတွက်ပင် ဖြစ်ကြောင်း အလေးပေးသည်။ ဘုရားသခင်သည် လူသားများအား ကမ္ဘာ့သဘာဝအရင်းအမြစ်များကို အသုံးပြုခွင့်သာမက၊ ပြည့်စုံသော စီမံခန့်ခွဲမှုကို ပေးအပ်တော်မူခဲ့သည် (ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၁:၂၆)။ သမ္မာကျမ်းစာအရ သဘာဝသည် လူ၏ အဖိုးတန်သော အမွေအနှစ်ဖြစ်သည်။ (စီမံခန့်ခွဲမှု I. B. ကိုကြည့်ပါ။)

Far from leading to the abuse of nature, as sometimes charged by humanistic ecologists, dominion over nature makes human beings accountable before God for their actions in the natural world. Abuse is more apt to come from those who have access to, but not full ownership of, a heritage. The account of the full dominion given to humanity only emphasizes that nature conservation is in its own interest. God gave to human beings not merely an access to the natural resources of the earth, but the full stewardship thereof (Gen. 1:26). According to Scripture, nature is man’s precious heritage. (See Stewardship I. B.)

 

၃. မူလဖြောင့်မတ်ခြင်း လူ၏ ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ၊ ဉာဏ်ရည်၊ လူမှုဆက်ဆံရေး၊ ဝိညာဉ်ရေးဆိုင်ရာ စွမ်းရည်များသည် လူ၏ ဂုဏ်သိက္ခာနှင့် နီးကပ်စွာ ဆက်စပ်နေပြီး၊ ထိုဂုဏ်သိက္ခာသည် ဘုရားသခင်၏ ပုံသဏ္ဍာန်ဖြစ်ခြင်း၏ မရှိမဖြစ် အစိတ်အပိုင်းတစ်ခု ဖြစ်သည် (၁ကော ၁၁:၇)။ နှိမ့်ချစွာနှင့် ရိုသေစွာ ကျွန်ုပ်တို့သည် ထိုစွမ်းရည်များကို ပေးသနားတော်မူသော ဘုရားသခင်၏ ကြွယ်ဝချမ်းသာခြင်းကို အံ့ဩစွာ ရှုစားကြပြီး၊ လူသားတို့၏ အောင်မြင်မှုများကို ချီးမွမ်းကြသည် (ဆာ ၈)။ သို့သော် ထိုနည်းတူစွာ ဘုရားသခင်၏ ပုံသဏ္ဍာန်ဖြစ်သော သတ္တဝါတစ်ခုသည် အလွန်ဘုရားမဲ့သော ပုံစံဖြင့် ပြုမူနေထိုင်ကြောင်း ကျွန်ုပ်တို့ တွေ့မြင်ရ၏။ မကြာမီသမိုင်းတွင် ယဉ်ကျေးသိပ္ပံနည်းကျ နိုင်ငံများပင် ထိုသို့ ပြုမူခဲ့ကြသည်ကို တွေ့ရသည်။ ဤသတ္တဝါကို အဘယ်ကြောင့် ဆက်လက်၍ “ဘုရားသခင်၏ ပုံသဏ္ဍာန်” ဟု ခေါ်ဆိုနိုင်ပါသနည်း။

3. The Original Righteousness

Physical, intellectual, social, and spiritual faculties are closely related to the dignity of a person, an essential aspect of being an image of God (1 Cor. 11:7). With all modesty and reverence we marvel at God’s bounty to endow us with those faculties; we celebrate the accomplishments of mankind (Ps. 8). At the same time we may stumble upon the paradox of such an image of God behaving in a most ungodly way, as even highly civilized nations have shown in recent history. How can we still call this creature “an image of God”?

 

ဤဆန့်ကျင်ဘက်သည် ကျွန်ုပ်တို့ အချစ်ဆုံး စွမ်းရည်တစ်ခုဖြစ်သော လွတ်လပ်မှုပေါ်တွင် မူတည်နေသည်။ ကျွန်ုပ်တို့၏ ပုံသဏ္ဍာန်ဖြစ်ခြင်းသည် ဘုရားသခင်ပေါ်တွင် မှီခိုနေခြင်းကို ဆိုလိုသည်။ အကြောင်းမှာ တစ်စုံတစ်ခုသည် မိမိ၏ မူလပုံစံနှင့် ကိုက်ညီသည့် အချက်များတွင်သာ ပုံသဏ္ဍာန်ဖြစ်နိုင်သောကြောင့် ဖြစ်သည်။ သို့သော် လွတ်လပ်မှုသည် ကိုယ်ပိုင်အုပ်ချုပ်ခွင့် (autonomy) နှင့် ထို့ကြောင့် မကိုက်ညီမှုဆီသို့ လမ်းဖွင့်ပေးသည်။ သို့တိုင် ကိုယ်ပိုင်အုပ်ချုပ်ခွင့်သည် လွတ်လပ်စွာ ဆုံးဖြတ်ချက်ချသူတွင် ကိုယ်ပိုင်ရည်မှန်းချက်ရှိမှသာ လွတ်လပ်ရေးသို့ ဦးတည်သွားစေသည်။ ကွဲပြားသော ရည်မှန်းချက်များသည် ကွဲပြားသော မူများနှင့် ရည်ရွယ်ချက်များကို ယူဆထားသည်။ ကျွန်ုပ်တို့သည် ဘုရားသခင်၏ ပုံသဏ္ဍာန်အဖြစ် ကျွန်ုပ်တို့၏ အခြေအနေကို လွတ်လပ်စွာ လက်ခံနိုင်သည်၊ နှိမ့်ချစွာ မှီခိုနေရခြင်းကို အသိအမှတ်ပြုနိုင်သည်၊ သူ၏နိုင်ငံတော်၏ မူများကို လွတ်လပ်စွာ သဘောတူနိုင်သည်။ သို့မဟုတ် ထိုအရာကို ငြင်းပယ်နိုင်သည်၊ လွတ်လပ်မှုကို ပုန်ကန်မှုအဖြစ် ပြောင်းလဲပစ်နိုင်သည်။

The paradox hinges on one of our dearest faculties: freedom. Our imagehood implies dependence on God, for something can be an image only in those respects in which it conforms to its model. Freedom, on the other hand, opens the way to autonomy and consequently to nonconformity. Still, autonomy leads to independence only when the free agent has his or her own agenda to follow. Differing agendas presuppose different principles and aims. We may willingly accept our condition as images of God and recognize our humble dependence, freely consenting to the principles of His kingdom, or we can reject it, turning freedom into rebellion.

 

“ဘုရားသခင်သည် လူကို ဖြောင့်မတ်စွာ ဖန်ဆင်းတော်မူ၏” (ဒေ ၇:၂၉)။ သူသည် မိမိရရှိနိုင်သမျှ အရာအားလုံးကို ရရှိပြီးသား ပြည့်စုံသူဟု ဆိုလိုခြင်း မဟုတ်ချေ။ ဥပမာ၊ သူသည် ညွှန်ကြားချက်များ လိုအပ်ခဲ့သည် (က ၂:၁၆၊ ၁၇)၊ အထူးသဖြင့် အသိပညာပင်လုံးသစ်ပင်၏ စမ်းသပ်မှုနှင့် ပတ်သက်၍ ဖြစ်သည်။ ဤစမ်းသပ်မှုတွင် များစွာသော အရာများ ပါဝင်နေခဲ့ပြီး၊ သူ၏ ကိုယ်ကျင့်တရား ရင့်ကျက်မှုကို ဖွံ့ဖြိုးစေရန် ရည်ရွယ်ခဲ့သည် (ယာ ၁:၂–၄)။

“God made man upright” (Eccl. 7:29). He was certainly not perfect in the sense of having attained everything he was capable of attaining; for instance, he required instruction (Gen. 2:16, 17), particularly about the test of the tree of knowledge. Much was at stake in this test, intended to develop his moral maturity (James 1:2–4).

 

ကျွန်ုပ်တို့၏ ပထမဆုံး မိဘများ ဖန်ဆင်းခံရသော ကိုယ်ကျင့်တရား အခြေအနေကို များသောအားဖြင့် အပြစ်ကင်းစင်ခြင်း (innocence) ဟု ဖော်ပြလေ့ရှိသည်။ ဆိုလိုသည်မှာ သူတို့၏ ဖြောင့်မတ်ခြင်း (ကိုယ်ကျင့်တရား မှားယွင်းမှုမှ ကင်းလွတ်ခြင်း) သည် စမ်းသပ်ခံရခြင်း မရှိသေးခြင်း ဖြစ်သည်။ ဖြောင့်မတ်ခြင်းသည် ရွေးချယ်နိုင်စွမ်း သို့မဟုတ် လွတ်လပ်သော အလိုတော် (free will) ကို ယူဆထားသည်။ သမ္မာကျမ်းစာတွင် လူ့အလိုတော်နှင့် ပတ်သက်၍ အနည်းငယ်သာ ဖော်ပြထားသော်လည်း၊ လူ့လွတ်လပ်မှုကို အလွန်တန်ဖိုးထားသည်။ ဓမ္မဟောင်းကျမ်း၏ လူမှုရေးဆိုင်ရာ ဥပဒေများသည် ရှေးယခင်က ဓလေ့အတိုင်း ဖမ်းစားခံရသူများနှင့် ကျွန်များကို ညံ့ဖျင်းသော အဆင့်အတန်းမှ လွတ်မြောက်စေခဲ့ပြီး၊ ဣသရေလလူမျိုးတစ်ဦးကို ပစ္စည်းဥစ္စာကဲ့သို့ ဆက်ဆံခြင်းကို မဖြစ်နိုင်အောင် ပြုလုပ်ခဲ့သည်။ ဣသရေလ၏ ဘုရားသခင်သည် ကယ်တင်ရွေးနုတ်သူ (ဟေရှာ ၄၁:၁၄၊ ယေ ၅၀:၃၄) သို့မဟုတ် လွတ်မြောက်စေသူ (ဟေရှာ ၆၁:၁) အဖြစ် အခန်းကဏ္ဍကို ယူထားတော်မူသည်။

The moral condition in which our first parents were created is usually described as innocence, meaning that their virtue (freedom from moral wrong) was as yet untried. Virtue presupposes the ability to choose, or free will. Though the Bible says little about the human will, it does value human freedom highly. OT social legislation removed captives and slaves from the dismal status usual in antiquity and made it impossible to deal with a fellow Israelite as with mere chattel. The God of Israel assumes the role of Redeemer (Isa. 41:14; Jer. 50:34) or Liberator of His people (Isa. 61:1).

 

ယေရှုခရစ်တော်သည် သူ၏ အမှုတော်ကို ထိုအလင်းအတိုင်း နားလည်တော်မူခဲ့သည် (လု ၄:၁၆–၂၁)။ သို့သော် ဤလွတ်မြောက်ခြင်းသည် လူမှုနိုင်ငံရေးဆိုင်ရာ သက်သက်သာ မဟုတ်ချေ။ ဓမ္မသစ်ကျမ်းသည် လူ၏ အပြစ်ကျွန်ခံရမှုကို (ရော ၃ နှင့် ၇) ကျဆုံးသော သဘာဝ၏ အကျိုးဆက်အဖြစ် အလေးပေးဖော်ပြသည်။ ဘုရားသခင်၏ အလိုတော် သို့မဟုတ် ပညတ်တော်ကို သိရုံမျှဖြင့် မဖြစ်နိုင်ခဲ့သည်မှာ၊ ယေရှုသည် အပြစ်မရှိဘဲ နေထိုင်တော်မူခြင်း (ရော ၈:၃) နှင့် လက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ်တွင် အသေခံခြင်းအထိ နာခံတော်မူခြင်း (ဖိ ၂:၆–၈) ဖြင့် ရရှိခဲ့တော်မူသည်။ ဤနည်းဖြင့် သူသည် အပြစ်ကျွန်ခံရသူများကို ကယ်တင်ရွေးနုတ်သူ ဖြစ်လာတော်မူသည် (ဟေဗြ ၂:၁၅)၊ ထို့ကြောင့် သေခြင်းမှလည်း ကယ်တင်တော်မူသည်။ “အပြစ်၏ အခ သည် သေခြင်းဖြစ်၏။ ဘုရားသခင်၏ ကျေးဇူးတော်ဆောင်း လက်ဆောင်မူကား၊ ကျွန်ုပ်တို့၏ သခင်ယေရှုခရစ်အားဖြင့် ထာဝရအသက် ဖြစ်၏” (ရော ၆:၂၃)။

Jesus Christ understood His mission in the same light (Luke 4:16–21). This liberation, however, was not merely sociopolitical. The NT emphasizes man’s bondage to sin (Rom. 3 and 7) as a consequence of his fallen nature. What a mere knowledge of God’s will or law could not effect, Jesus obtained by remaining sinless (Rom. 8:3) and being obedient to the point of death on a cross (Phil. 2:6–8). In this way He became the Redeemer of those in bondage to sin (Heb. 2:15) and hence to death, “for the wages of sin is death, but the free gift of God is eternal life in Christ Jesus our Lord” (Rom. 6:23).

 

သို့သော် ဤကယ်တင်ခြင်း လွတ်မြောက်ခြင်းသည် လူတိုင်းအတွက် အလိုအလျောက် သို့မဟုတ် တစ်ဦးတည်း ဖြစ်မလာချေ။ ခရစ်တော်ကို လွတ်လပ်စွာ လက်ခံသူများသာလျှင် ရရှိသည် (ယော ၁:၁၂)။ ထိုရလဒ်မှာ ကိုယ်ပိုင်အလိုဆန္ဒအတိုင်း ပြန်လည်သွားရန် လွတ်လပ်မှု မဟုတ်ဘဲ၊ “လွတ်လပ်ခြင်း ပညတ်တော်” အောက်တွင် ဘုရားသခင်နှင့် အိမ်နီးချင်းကို ချစ်ရန် လွတ်လပ်မှု ဖြစ်သည် (ယာ ၂:၁၂)။ “ညီအစ်ကိုတို့၊ သင်တို့သည် လွတ်လပ်ခြင်းသို့ ခေါ်ဝေါ်ခြင်းကို ခံရကြသည်။ သို့ရာတွင် ထိုလွတ်လပ်ခြင်းကို လူ့ဇာတိအတွက် အခွင့်အရေးအဖြစ် မသုံးကြလင့်။ ချစ်ခြင်းအားဖြင့် အချင်းချင်း ကျွန်ခံကြလော့” (ဂလာ ၅:၁၃)။

But such liberation is not universal or automatic. It comes only to those who willingly receive Christ (John 1:12) and results in freedom, not to revert to autonomous self-will, but to love God and neighbor under the “law of liberty” (James 2:12). “For you were called to freedom, brethren. Only do not use your freedom as an opportunity for the flesh, but through love be servants of one another” (Gal. 5:13).

 

သမ္မာကျမ်းစာတွင် ကိုယ်ပိုင်ရွေးချယ်မှုနှင့် ဆုံးဖြတ်ချက်၏ တန်ခိုးကို ဖော်ပြသော စကားလုံးများစွာ ရှိသည်။ ဥပမာ ဟေဗြဲဘာသာ ခါဖက်ဇ် (ḥāp̱ēṣ) နှင့် ရာဇုန် (rāṣôn)၊ ဂရိဘာသာ သေလေမာ (thelēma) စသည်တို့ ဖြစ်သည်။ ပို၍ အရေးကြီးသည်မှာ သမ္မာကျမ်းတစ်စောင်လုံးရှိ တိုက်တွန်းနှိုးဆော်ချက်များနှင့် ကိုယ်ကျင့်တရား ညွှန်ကြားချက်များကို လူ့လွတ်လပ်မှုနှင့် ရွေးချယ်နိုင်စွမ်း ရှိသည်ဟု ယူဆမှသာ ရှင်းပြနိုင်သည်။ ဘုရားသခင်၏ အလိုတော်သည် လွတ်လပ်ပြီး အကန့်အသတ်မရှိ၊ သူသည် ဖန်ဆင်းခံရသူများကိုလည်း အလိုတော် လွတ်လပ်မှုကို ပေးထားတော်မူသည်။

Many biblical terms express the power of personal choice and decision including Hebrew ḥāp̱ēṣ and rāṣôn; Greek thelēma. More important, exhortation and moral instruction throughout the Scriptures cannot be explained without the assumption of human freedom and power to choose. God’s will is free and unlimited; He has also given freedom of will to His created beings.

 

ဘုရားသခင်၏ အလိုတော်၊ ကောင်းမြတ်ခြင်း၏ စံနှုန်းသည် နက်နဲခက်ခဲခြင်း သို့မဟုတ် ရှာဖွေရ ခက်ခဲခြင်း မဟုတ်ချေ။ လက်ရှိအခြေအနေတွင်ပင် လူတစ်ဦးသည် မှန်ကန်သောအရာကို လွယ်ကူစွာ အတည်ပြုနိုင်ပြီး၊ ဘုရားသခင်၏ ညွှန်ကြားချက်များသည် ကောင်းမြတ်သည်ဟု သဘောတူနိုင်သည် (ရော ၇:၁၅–၁၈)။ သို့သော် လက်ရှိ အပြစ်ရှိသော အခြေအနေတွင် လူ့အလိုတော်သည် အပြစ်၏ ကျွန်ဖြစ်နေပြီး၊ ဘုရားသခင်၏ ကောင်းမြတ်သော ရည်ရွယ်ချက်ကို ရရှိရန် ဘုရားသခင်၏ ကျေးဇူးတော် လိုအပ်သည် (အပိုဒ် ၂၄၊ ၂၅)။ မူလ ဖြောင့်မတ်သော အခြေအနေတွင် လူသည် ဘုရားသခင်၏ ညွှန်ကြားချက်များကို လိုက်နာနိုင်ခဲ့သည်။ ဘုရားသခင်သည် သေခြင်းမရှိသော စကြဝဠာကို ဖန်ဆင်းတော်မူခဲ့သည် (ရော ၈:၂၁)၊ ထို့ကြောင့် သူ၏ လမ်းညွှန်ချက်များကို တင်းကြပ်စွာ လိုက်နာနိုင်စွမ်း ရှိသည်ဟု ယူဆထားသည် (က ၂:၁၇)။ သေးငယ်စွာဖြစ်စေ၊ ဘုရားသခင်၏ ဖန်ဆင်းခံရသူများသည် သေခြင်းကို လွတ်လပ်စွာ ရွေးချယ်နိုင်ခဲ့သည် (ရွေးချယ်ခဲ့သည်)။ (ဘုရားသခင်၏ ပုံသဏ္ဍာန်နှင့် ပတ်သက်၍ အခြားမှတ်ချက်များအတွက်၊ အပြစ် I. A, C; လူနေမှုပုံစံ I. A. ၂ ကို ကြည့်ပါ။)

The will of God, the standard of goodness, is not abstruse or difficult to find. Even in the present state, a human being easily approves what is right, agreeing that the divine instructions are good (Rom. 7:15–18). But in the present sinful state the human will is captive to sin and requires divine grace to attain God’s good purpose (verses 24, 25). In his original, upright state man was able to follow the divine instructions. God designed a universe free from death (Rom. 8:21), presupposing the ability to adhere strictly to His guidelines (Gen. 2:17). Alas, God’s creatures could also (and did) choose death with equal freedom. (For other comment on “The image of God,” see Sin I. A, C; Lifestyle I. A. 2.)

 

C. မူလအခြေအနေတွင် လိင်စိတ်ဆန္ဒ

 ၁. လူ၏ အဖော်အချင်း လိုအပ်ချက်

 ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၂ မှ ရှင်းလင်းစွာ တွေ့ရသည်မှာ ယောက်ျားနှင့် မိန်းမကို တစ်ပြိုင်နက် မဖန်ဆင်းခဲ့ခြင်း ဖြစ်သော်လည်း၊ ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၁ သည် အချိန်ကာလ ကွာခြားမှုကို လျစ်လျူရှုထားသည်။ ဘုရားသခင်သည် လူသားများကို ယောက်ျားနှင့် မိန်းမနှစ်မျိုးလုံး ဖန်ဆင်းတော်မူခဲ့သည် (အပိုဒ် ၂၇)။ ဟေဗြဲဘာသာတွင် “အာဒံ” သည် တကယ့် ပုဂ္ဂိုလ်အမည် မဟုတ်ဘဲ၊ စုပေါင်းနာမ် ဖြစ်ပြီး “လူသားမျိုး” (NRSV) သို့မဟုတ် “လူများ” ဟု ဘာသာပြန်ဆိုနိုင်သည် (က ၅:၂၊ KJV နှိုင်းယှဉ်ပါ)။ ယောက်ျားလေးကို ရည်ညွှန်းသော တိကျသော စကားလုံး ‘အိရှ်’ (’iš) သည် မိန်းမကို ရည်ညွှန်းသော ‘အိရှာ’ (’iššāh) ပြီးမှသာ သမ္မာကျမ်းစာတွင် ပထမဆုံး ပေါ်ပေါက်လာသည် (က ၂:၂၃)။

C. Sexuality in Its Original State

1. The Human Need of Companionship

While it is clear from Genesis 2 that man and woman were not created simultaneously, Genesis 1 disregards the time lapse. God created human beings as both male and female (verse 27). “Adam” is not truly a personal name in Hebrew, but a collective noun that may be translated “humankind” (NRSV) or “people” (cf. Gen. 5:2, KJV). The specific term for a male human, ‘iš, makes its debut in the Bible after the mention of the female, ’iššāh (Gen. 2:23).

 

ပရဒိဇ်ဇာဇာပုံသမိုင်းတွင် လူသားတစ်ဦးတည်း တည်ရှိခဲ့သော တိုတောင်းသော ကာလကို မှတ်တမ်းတင်ထားသော်လည်း၊ ထိုအချိန်အတွက် အတည်ပြုချက် စကားမရှိချေ။ ဆန့်ကျင်ဘက်အားဖြင့် “လူသည် တစ်ယောက်တည်း ရှိနေရခြင်းသည် ကောင်းသောအရာ မဟုတ်” ဟု ဆိုထားသည် (အပိုဒ် ၁၈)။ ဘုရားသခင်၏ ဆက်ဆံရေးပုံစံကို လိုက်၍ (ယော ၁၇:၂၄)၊ လူသားများအတွက် အဓိပ္ပာယ်ရှိသော တည်ရှိမှုသည် လူမှုဆက်ဆံရေး အတိုင်းအတာကို လိုအပ်သည်။ တိရစ္ဆာန်များတွင် အဖော်အချင်း မရှိကြောင်း ထိုလူအား ပြသရန်နှင့် “အဆင်ပြေသော ကူညီသူ” သို့မဟုတ် သင့်လျော်သော အဖော်တစ်ဦး လိုအပ်ကြောင်း ပြသရန် တစ်ဦးတည်းသာ ရှိခဲ့သော တိုတောင်းသော ကာလကို ရည်ရွယ်ခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ ဖန်ဆင်းခြင်း၌ ဖော်ပြထားသော စံနမူနာမှာ ယောက်ျားနှင့် မိန်းမသည် အချင်းချင်း ဖြည့်စွမ်းပေးနိုင်ပြီး မှီခိုနေရသော တစ်ခုလုံးတစ်ဖွဲ့ ဖြစ်လာရန် ဖြစ်သည်။ လင်မယား တစ်တွဲတည်း သီးသန့်ရှိခြင်းသည် လူ၏ လူမှုဆက်ဆံရေး အတိုင်းအတာကို ပြည့်စုံစေခြင်း မဟုတ်သော်လည်း၊ ဖန်ဆင်းမှု လုပ်ငန်းစဉ်တွင် ထိုအတိုင်းအတာသည် ဘုရားသခင်၏ အစီအစဉ်တွင် အရေးကြီးကြောင်း ပြသထားသည်။

The Paradise story records a short time in which only one human being was in existence, but for this there was no approval formula, only the reverse: “It is not good that the man should be alone” (verse 18). Following the pattern of relationships in the Godhead (John 17:24), meaningful existence for human beings needed to have a social dimension. The short lapse with only one ’ādām was intended to show him that he lacked a counterpart in the animal creation and thus stood in need of a “fit helper,” or suitable companion. The ideal expressed in Creation was for man and woman to form a whole in which they were to be mutually complementary and interdependent. An isolated couple does not fulfill all the requirements for the social dimensions of man, but the creative procedure shows the importance of this dimension in God’s plan.

 

ထို့ကြောင့် သမ္မာကျမ်းစာသည် လိင်စိတ်ဆန္ဒ၏ လုပ်ဆောင်ချက်ကို ဆက်ဆံရေး၊ ရင်းနှီးမှု၊ ဖြည့်စွမ်းမှုဆိုင်ရာ အခြေခံပေါ်တွင် တည်ထားပြီး၊ စစ်မှန်သော လူသားဖြစ်ခြင်းသည် ထိုအရာပေါ်တွင် မူတည်သည်။ ဤအယူအဆသည် လိင်စိတ်ဆန္ဒကို သားသည်မျိုးပွားခြင်း၊ ပြန်လည်ဖန်ဆင်းခြင်း၊ သို့မဟုတ် “တင်းမာမှု လျှော့ချခြင်း” ဟူ၍ လျှော့ချခဲ့သော အယူအဆများထက် များစွာ သာလွန်သည်။

The Bible thus places the function of sexuality in the context of fellowship, intimacy, and complementation on which genuine humanity is predicated. This conception is by far more advanced than the ideas of mere procreation, re-creation, or “release of tension” to which sexuality has often been reduced.

 

၂. မိန်းမကို ဖန်ဆင်းခြင်း

 မိန်းမကို ဖန်ဆင်းပုံ (က ၂:၂၁၊ ၂၂) ၏ အရေးပါမှုကို စကားပြန်များစွာက သတိပြုမိကြသည်။ သူမကို ယောက်ျား၏ ဘေးနားမှ ယူခဲ့သည်—ခေါင်းမှ မဟုတ်၊ ခြေထောက်မှလည်း မဟုတ်—ဆိုလိုသည်မှာ မရှိမဖြစ် တန်းတူညီမျှခြင်း ဖြစ်သည်။ ဤနေရာတွင် “အရိုးခွဲ” ဟု ဘာသာပြန်ထားသော စကားလုံး ဇေလာ (ṣēlā‘) ကို အခြားနေရာများတွင် “ဘေး” ဟု ဘာသာပြန်ထားသည်။ ဥပမာ၊ တံခါးနှစ်ချပ်တွဲ၏ အတောင်ပံတစ်ဖက်နှင့် တူညီသော အတောင်ပံ (၁ဓမ္မရာဇဝင် ၆:၃၄)၊ အဆောက်အဦ၏ နှစ်ဖက်တူ အတောင်ပံ (ထွက်မြောက်ရာ ၂၆:၂၆၊ ၂၇)၊ တောင်တန်းတစ်ခု၏ ဆန့်ကျင်ဘက် တောင်စောင်း (၂ဓမ္မရာဇဝင် ၁၆:၁၃) စသည်တို့ ဖြစ်သည်။ “ဘေး” ဟူသော အဓိပ္ပာယ်ကို ထိန်းသိမ်းခြင်းဖြင့် ယောက်ျားနှင့် မိန်းမ၏ တန်းတူညီမျှမှုနှင့် ဖြည့်စွမ်းမှုကို အလေးပေးနိုင်သည်။ အတူတကွ ယောက်ျားနှင့် မိန်းမသည် လူသားမျိုးကို ဖြစ်စေပြီး၊ ဘုရားသခင်၏ ပုံသဏ္ဍာန်အတိုင်း ဖန်ဆင်းခံရသူများ ဖြစ်ကြပြီး၊ အချင်းချင်း ကူညီထောက်ပံ့ကြရန် ဖြစ်သည်။ နှစ်ဦးစလုံးကို အတူတကွ ကမ္ဘာမြေနှင့် အရာအားလုံးကို အုပ်ချုပ်ခွင့် ပေးထားသည် (က ၁:၂၈)။

2. The Creation of Woman

Many interpreters have noted the significance of the way the woman was created (Gen. 2:21, 22). She was taken from the man’s side—not his head or his feet—suggesting essential equality. The word ṣēlā‘, translated “rib” in this passage, is elsewhere rendered “side,” as in the symmetrical counterpart to a leaf of a double door (1 Kings 6:34), the matching second wing of a building (Ex. 26:26, 27), the opposite slope of a mountain (2 Sam. 16:13). By preserving the sense “side” we may underline the equality and complementarity of man and woman. Together, man and woman formed humankind, created in the image of God, to help and support each other. To both together God gave dominion over the earth and its contents (Gen. 1:28).

 

ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၂:၂၀ အရ ဘုရားသခင်သည် အာဒံအတွက် ဧဇာ (’ēzer) ကို ဖန်ဆင်းပေးခဲ့သည်။ များသောအားဖြင့် “ကူညီသူ” ဟု ဘာသာပြန်သော်လည်း၊ ဟေဗြဲစကားလုံး ဧဇာ သည် အင်္ဂလိပ်စကားလုံး၏ အဓိပ္ပာယ်အတိုင်း လက်အောက်ခံဖြစ်ခြင်းကို မဆိုလိုချေ။ ၎င်းသည် “ထောက်ပံ့သူ” သို့မဟုတ် “ကျေးဇူးပြုသူ” ဟု ဆိုလိုနိုင်ပြီး၊ လူသားများကို ကူညီသော ဘုရားသခင်အတွက် ပုံမှန်အသုံးပြုသည် (ဆာ ၃၃:၂၀၊ ဆာ ၅၄:၄ နှိုင်းယှဉ်ပါ)။ ထို့ပြင် ကနက်ဂ်ဒေါ (knegdô) ဟူသော စကားစု၊ “သူ့အတွက် အဆင်ပြေသော” ဟု ဘာသာပြန်ထားသော စကားစုသည် “ရှေ့တွင်” ဟု အဓိပ္ပာယ်ရသော စကားလုံးမှ ဆင်းသက်လာပြီး၊ ဘုရားသခင်ဖန်ဆင်းပေးသော အဖော်သည် ယောက်ျား၏ ဆန့်ကျင်ဘက်၊ ဖြည့်စွမ်းသူ ဖြစ်ကြောင်း အကြံပြုသည်။ (ဖန်ဆင်းခြင်း I. B. ၇ ကို ကြည့်ပါ။)

According to Genesis 2:20, God created for Adam an ‘ēzer, often translated “helper.” However, the Hebrew word does not imply subservience as the English term may; it can mean “support” or “benefactor” and is regularly used of God, who helps human beings (Ps. 33:20; cf. Ps. 54:4). Furthermore, the phrase knegdô, translated “fit for him,” comes from a term meaning “in front of,” suggesting that the companion God created for the man was to be his counterpart, his complement. (See Creation I. B. 7.)

 

အချို့စာရေးဆရာများသည် ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၂ ၏ ဇာတ်ကြောင်းတွင် ဘုရားသခင် ချမှတ်ထားသော လိင်အလိုက် အဆင့်အတန်းကို ဖတ်ရှုခဲ့ကြသည်။ မိန်းမသည် ယောက်ျားအတွက် ဖန်ဆင်းခံရသူ (အပိုဒ် ၁၈–၂၀) ဖြစ်၍ ဆင်းသက်လာသော တည်ရှိမှု ရှိပြီး၊ ယောက်ျားက အမည်ပေးခြင်းဖြင့် သူမအပေါ် အာဏာကို ဖော်ပြခဲ့သည် (အပိုဒ် ၂၃) ဟု ဆိုကြသည်။ သို့သော် မိန်းမ ဖန်ဆင်းခြင်း၏ သမ္မာကျမ်းဆိုင်ရာ ဇာတ်ကြောင်းများတွင် ဇာတ်ကြောင်းသည် သာလွန်သူမှ နိမ့်ကျသူသို့ ရွေ့လျားခြင်း မဟုတ်ချေ။ ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၁ တွင် အနိမ့်ဆုံး သတ္တဝါများမှ အမြင့်ဆုံးသို့ ရွေ့လျားပြီး၊ ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၂ တွင် မပြည့်စုံမှုမှ ပြည့်စုံမှုသို့ ရွေ့လျားသည်။ ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ဆင်းသက်လာမှုသည် လက်အောက်ခံဖြစ်ခြင်းကို မဆိုလိုချေ။ ယောက်ျားသည် မြေကြီးကို လက်အောက်ခံ မဟုတ်ချေ။ မက်သဲ ဟင်နရီ (Matthew Henry) က မိန်းမသည် “မြေမှ နှစ်ဆ သန့်စင်ထားသော ဖုန်”၊ မြေမှ ပိုဝေးသော သူဟု ဆိုသည်။ ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၂:၂၃ တွင် အာဒံသည် သူ၏ဇနီးအား “မိန်းမ” သို့မဟုတ် “မယား” ဟူ၍ အမျိုးအစား ဖော်ပြသော်လည်း၊ အပြစ်ဝင်လာပြီးမှသာ သူမအား မှန်ကန်သော အမည် ပေးခဲ့သည် (က ၃:၂၀)။

Some authors have read into the account of Genesis 2 a divinely ordained hierarchy of the sexes. Woman, created for the sake of man (verses 18–20), had a derivative existence and was named by the man, who in this way indicated his authority over her (verse 23). In the biblical accounts of woman’s creation, however, the story does not move from superior to inferior. In Genesis 1 the movement is the opposite, from lower creatures to higher ones; and in Genesis 2 it goes from incompleteness to wholeness. Physical derivation does not imply subordination: man is not subordinate to the ground. Matthew Henry argues that the woman was “dust double-refined, one removed further from the earth.” In Genesis 2:23 Adam remarks on his wife’s generic identification, “woman” or “wife,” but does not give her a proper name until after the entrance of sin (Gen. 3:20).

 

သမ္မာကျမ်းဆိုင်ရာ သက်သေများ၏ ဟန်ချက်ညီမှုသည် ယောက်ျား၏ သာလွန်မှုကို ရှင်းလင်းစွာ ထောက်ခံခြင်း မဟုတ်ချေ။ ဇနီးများ၏ နာခံခြင်းသည် အပြစ်ကြောင့် လူ့ဆက်ဆံရေးတွင် သဟဇာတ ပျက်ပြားမှု၏ အကျိုးဆက် ဖြစ်သည် (အပိုဒ် ၁၆၊ II. B. ၅)။ ပေါလုသည် ခရစ်တော်သည် အသင်းတော်ကို ချစ်သကဲ့သို့၊ မိမိကိုယ်ကို ချစ်သကဲ့သို့ ချစ်သော ခင်ပွန်းများအား ဇနီးများ နာခံရန် ညွှန်ကြားထားသည် (ဧဖ ၅:၂၁–၃၃၊ လက်ထပ်ခြင်း I. E. ၁ ကို ကြည့်ပါ)။

The balance of biblical evidence is far from clearly supporting any superiority of the male. The submission of wives was a consequence of the disharmony in human relationships introduced in the world by sin (verse 16; II. B. 5). Paul enjoins submission of wives to their husbands who love them as Christ loved the church, as they love themselves (Eph. 5:21–33; see Marriage I. E. 1).

 

၃. အိမ်ထောင်ရေး၏ အဓိပ္ပာယ်

 အိမ်ထောင်ရေး ဓလေ့များသည် လူ့ယဉ်ကျေးမှု၏ အစိတ်အပိုင်း ဖြစ်ပြီး အချိန်နှင့် နေရာအလိုက် ကွဲပြားသည်။ သို့သော် ၎င်းတို့သည် ယဉ်ကျေးမှုမှ မဖြစ်ပေါ်လာချေ။ ကမ္ဘာလောကအတွက် ဘုရားသခင်၏ ဒီဇိုင်းမှ ဖြစ်ပေါ်လာခြင်း ဖြစ်သည်။ လူသားစုံတွဲကို တည်ထောင်ခြင်းသည် ဆဋ္ဌမ်နေ့၏ ဖန်ဆင်းမှု လုပ်ဆောင်ချက်များတွင် ပါဝင်သည် (ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၁:၂၆–၃၁ နှင့် ၂:၄–၂၅ နှိုင်းယှဉ်ပါ)။ ဘုရားသခင်သည် မိန်းမကို “တည်ဆောက်” ပြီး သူ့ထံ ဆောင်ခဲ့ပြီးနောက်၊ “ယောက်ျားက ဤသူသည် နောက်ဆုံးတွင် ငါ့အရိုးနှင့် အရိုးတူ၍ ငါ့အသားနှင့် အသားတူ ဖြစ်သည်။ သူမကို ယောက်ျားမှ ယူသောကြောင့် မိန်းမဟု ခေါ်ရမည်” ဟု ဆိုခဲ့သည် (က ၂:၂၃)။ “ယောက်ျား” နှင့် “မိန်းမ” (ဟေဗြဲ ’အိရှ် နှင့် ’အိရှာ) ဟူသော တိကျသော စကားလုံးများသည် အချင်းချင်း ဆက်စပ်သောအခါ “ခင်ပွန်း” နှင့် “မယား” ဟု အဓိပ္ပာယ်ရသည်။ ဤနေရာတွင် ပထမဆုံး လူသားစုံတွဲ၏ ပေါင်းစည်းမှုကို ဆွေးနွေးထားသောကြောင့် အတိအကျ ထိုအဓိပ္ပာယ်များ ရှိသည်။

3. The Meaning of Marriage

Marriage institutions are part of human culture and vary widely over time and space. They did not originate in culture, however, but in God’s design for the world. The establishment of the human couple is found among God’s creative actions of the sixth day (compare Genesis 1:26–31 with 2:4–25). After God “built” the woman and brought her to him, “the man said: ‘This at last is bone of my bones and flesh of my flesh; she shall be called Woman, because she was taken out of Man’” (Gen. 2:23). The specific terms for “man” and “woman” (Heb. ’iš and ’iššāh) when related to each other, connote “husband” and “wife,” respectively. Here they have precisely those connotations, since the union of the first human pair is discussed.

 

သမ္မာကျမ်းခေတ်တွင် လူသား (’အာဒံ) တစ်ဦးသည် မိန်းမကို ယူသောအခါ ယောက်ျား/ခင်ပွန်း (’အိရှ်) ဖြစ်လာသည်။ ထိုနည်းတူ သူမသည် ယူခံရသောအခါမှသာ မိန်းမ/မယား (’အိရှာ) ဖြစ်လာသည်။ ဤညွှန်ပြချက်သည် လိင်စိတ်ဆန္ဒသည် လူသားအမှတ်အသားအတွက် အရေးကြီးကြောင်း ညွှန်ပြသည်။

In biblical times a male ’ādām became a man/husband (’iš) when he took a woman/wife, just as she became a woman/wife (’iššāh) only at the time she was taken. This allusion points to the importance of sexuality for human identity.

 

လူသားအပြည့်အဝ သို့မဟုတ် မိန်းမအပြည့်အဝ ဖြစ်ရန် အိမ်ထောင်ပြုရန် မလိုအပ်ချေ။ လူသားဖြစ်ခြင်းသည် ယောက်ျား သို့မဟုတ် မိန်းမ ဖြစ်ခြင်းထက် များစွာ အခြေခံသော အရာ ဖြစ်သည်။ သို့သော် လူ့လိင်စိတ်ဆန္ဒသည် ကျွန်ုပ်တို့၏ ပုဂ္ဂိုလ်ဖြစ်တည်မှုကို ပြုပြင်ပြောင်းလဲပြီး သတ်မှတ်ပေးသည်။ ထို့ပြင် လိင်ပိုင်းဆိုင်ရာ ပြည့်စုံမှုကို အိမ်ထောင်ရေးကဲ့သို့ အပြည့်အဝ ကတိကဝတ်ပြုမှုပေါ်တွင် အခြေခံသော ပုဂ္ဂိုလ်ဆိုင်ရာ ဆက်ဆံရေးရှိမှသာ ရရှိနိုင်ပြီး၊ ထိုဆက်ဆံရေးသည် လိင်ဆက်ဆံရေးကို ထောက်ပံ့ ထိန်းသိမ်းပေးသည်။

Being married is not required to be fully man or woman; being a person is something much more basic than being a man or a woman. Yet human sexuality modifies and helps to define our personhood. Furthermore, sexual fulfillment is achieved only when a personal relationship based on total commitment, such as occurs in marriage, underpins and sustains the sexual relationship.

 

အိမ်ထောင်ရေးတွင် “ယောက်ျားသည် မိမိ ဖခင်နှင့် မိခင်ကို စွန့်၍ မိမိ ဇနီးကို တွယ်ကပ်ရမည်။ သူတို့သည် အသားတစ်ထည် ဖြစ်ကြလိမ့်မည်” (အပိုဒ် ၂၄)။ ခေတ်အဆက်ဆက်နှင့် နေရာအသီးသီးတွင် ဓလေ့များက လုံးဝ နီးပါး သူစိမ်းနှစ်ဦးကို အိမ်ထပ်ပြုခွင့် ပေးခဲ့သည်။ ထူးဆန်းစွာ အိမ်ထောင်သည်ဘဝသည် မကြာမီ စုံတွဲကို သွေးသားဆွေမျိုး နီးစပ်သလောက် နီးကပ်သော ပေါင်းစည်းမှုအဖြစ် ပုံဖော်ပေးခဲ့သည် (ဟေဗြဲစကားတွင် “အရိုးနှင့် အသား”၊ တရားသူကြီး ၉:၂ နှင့် ၂ဓမ္မရာဇဝင် ၅:၁ နှိုင်းယှဉ်ပါ)။ ရင်းနှီးမှုက စုံတွဲကို တူညီသော အမောက်မှ ဖြတ်ထုတ်ထားသော အစိတ်အပိုင်းများကဲ့သို့ တွယ်ကပ်စေသည်။ အချိန်ကြာလာသည်နှင့် အမျှ အိမ်ထောင်ဖက်များသည် တွေးခေါ်ပုံ၊ စကားပြောပုံ၊ ပြုမူပုံ တူညီကုန်၏။ သူတို့သည် “အသားတစ်ထည် ဖြစ်ကြသည်”။

In marriage “a man leaves his father and his mother and cleaves to his wife, and they become one flesh” (verse 24). In many ages and places, customs have allowed a man and a woman who were almost total strangers to marry. In an uncanny way married life soon welded the couple into a union as close as blood ties (“flesh and bones” in the Hebrew idiom, compare Judges 9:2 and 2 Samuel 5:1). Intimacy causes the pair to stick together as counterparts cut from the same block of material. Over time spouses come to think, speak, and act alike; they “became one flesh.”

 

နှစ်ဦး တစ်ဦး ဖြစ်လာခြင်းသည် “နက်နဲသော နက်နဲခြင်း” တစ်ခု ဖြစ်သည် (ဧဖ ၅:၃၂)။ ဘုရားသခင်သည် အိမ်ထောင်ရေးကို တည်ထောင်ပုံတွင် ကြိုတင်ပုံဖော်ထားသည်။ သူသည် ပထမဆုံး ခင်ပွန်းနှင့် မယားကို တူညီသော အသားနှင့် အရိုးမှ အတိအကျ ဖန်ဆင်းခဲ့ပြီး၊ တူညီသော ခန္ဓာကိုယ်၏ ဆန့်ကျင်ဘက် အစိတ်အပိုင်းများအဖြစ်၊ ခိုင်မာပြီး တစ်သက်တာ ပေါင်းသင်းရန် အတူတကွ ဆောင်ခဲ့သည်။ ဤဖန်ဆင်းမှု လုပ်ငန်းစဉ်ကို အိမ်ထောင်ရေး၏ အဓိပ္ပာယ်ကို အလင်းပေးသည်ဟု ရှုမြင်သင့်သည်။

That two should become one is “a profound” mystery (Eph. 5:32), foreshadowed in the way God instituted marriage. He literally made the first husband and wife from the same flesh and bones, as counterparts of the same body, and brought them together for a sturdy, lifelong union. This creative procedure should be viewed as illuminating the meaning of wedlock.

 

D. လူသားမျိုးနွယ်၏ မူလစည်းလုံးညီညွတ်ခြင်း

 အချို့လူမျိုးများသည် အာဒံမှ ခွဲထွက်ဖန်ဆင်းခံရသော လူသားနှင့် ဆင်တူသူများနှင့် “ရောနှောခြင်း” ဖြင့် ဆင်းသက်လာသည်ဟု ခန့်မှန်းချက်များကို ဆန့်ကျင်၍၊ တမန်တော် ၁၇:၂၆ သည် လူသားမျိုးနွယ်တွင် အာဒံနှင့် ဧဝ တို့၏ သွေးမှလွဲ၍ အခြား သွေးမရှိကြောင်း မူကို ထောက်ခံသည်။ “လူတစ်ဦးမှ လူမျိုးတိုင်းကို ဖန်ဆင်းတော်မူ၍ ကမ္ဘာမြေတစ်ဝှမ်း နေထိုင်စေရန် ပြုတော်မူသည်။ သူတို့အတွက် သတ်မှတ်ထားသော အချိန်များနှင့် နေထိုင်ရမည့် နေရာများကို အတိအကျ သတ်မှတ်ထားတော်မူသည်” (NIV)။ ဤအမှန်တရားသည် အာဒံ၏ ကျဆုံးခြင်း၏ အကျိုးဆက်များတွင် လူတိုင်း၏ စည်းလုံးညီညွတ်မှု (ရော ၅:၁၂၊ ၁၉) နှင့် ခရစ်တော်အားဖြင့် ကယ်တင်ခြင်း ဖြစ်နိုင်ခြေ (၁ကော ၁၅:၂၁၊ ၂၂) ကို ဆက်စပ်ပေးသည်။

D. The Original Unity of Humankind

Contrary to the speculation that some races descend partially (by “amalgamation”) from humanlike beings created apart from Adam, Acts 17:26 upholds the principle that the human race contains no other blood than that of Adam and Eve: “From one man he [God] made every nation of men, that they should inhabit the whole earth; and he determined the times set for them and the exact places where they should live” (NIV). This truth also links the solidarity of all people in the consequences of the fall of Adam (Rom. 5:12, 19) and, for all, in the possibility of salvation through Christ (1 Cor. 15:21, 22).

 

တိရစ္ဆာန်များကို “သူတို့၏ မျိုးကွဲအလိုက်” ဖန်ဆင်းခဲ့သည် (က ၁:၂၁၊ ၂၄၊ ၂၅)၊ ဆိုလိုသည်မှာ “အမျိုးမျိုးသော မျိုးကွဲများ” ဖြစ်သည် (က ၆:၂၀၊ ၇:၁၄၊ ဝတ် ၁၁၊ တရာ ၁၄၊ ယေဇ ၄၇:၁၀ နှိုင်းယှဉ်ပါ)။ ဤသည်မှာ အမျိုးအစားတစ်ခုစီအတွင်း မျိုးစိတ်မျိုးစုံကို ထည့်သွင်းထားသည်။ ဥပမာ၊ ကမ္ဘာမြေ၏ သားရဲများ၏ ကွဲပြားမှု ဖြစ်သည်။ လူသားများသည် ဖန်ဆင်းမှု ဇာတ်လမ်းတွင် သီးခြားအမျိုးအစား ဖြစ်သော်လည်း၊ ထိုသို့ မဖော်ပြထားချေ။ သူတို့သည် မူလက တစ်မျိုးတည်း ဖြစ်သည်။

Animals were created “according to their kinds” (Gen. 1:21, 24, 25), which means “of various kinds” (cf. Gen. 6:20; 7:14; Lev. 11; Deut. 14; Eze. 47:10). This takes into account various species within each category, for instance, the diverse “beasts of the earth.” Though humans appear in the Creation story as a category by themselves, nothing of the sort is said of them. They came originally in a single variety.

 

သိပ္ပံပညာသည် ဤသမ္မာကျမ်း အချက်အလက်ကို အတည်ပြုသည်။ တူညီသော ဇီဝဗေဒ ပြောင်းလဲမှုများ၊ စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ လက္ခဏာများနှင့် ယဉ်ကျေးမှု အမြဲတမ်းတည်ရှိမှုများသည် လူမျိုးတိုင်းတွင် ရှိသည်။ လူမျိုးများအကြား ကွဲပြားမှုများသည် လူသားမျိုးနွယ်တစ်ခုလုံးတွင် တူညီသော လက္ခဏာများ၏ ပြန်လည်ပေါင်းစပ်မှု၊ ပိုမိုအားကောင်းလာမှု၊ သို့မဟုတ် တစ်စိတ်တစ်ပိုင်း နှိမ်နင်းမှု သာဖြစ်သည်။

Science confirms this biblical information. The same biological variables, as well as the same psychological traits and cultural constants, are present in all human races. Differences among human races involve nothing but recombination, enhancement, or partial suppression of characteristics common to all of humankind.

 

သိပ္ပံပညာအရ လူမျိုးများ ဖြစ်ပေါ်လာခြင်းသည် လူဦးရေ နည်းပါးပြီး ပြန့်ကျဲချိန်တွင် မျိုးရိုးတူ လက်ထပ်ခြင်းနှင့် မျိုးဗီဇ လွင့်ပါးမှု (genetic drift) ကြောင့် ဖြစ်သည်။ ဘာသာစကားပညာရှင်များသည် ဘာသာစကားများကို တူညီသော မူလဇစ်မြစ်သို့ ခြေရာခံနိုင်ပြီ ဖြစ်သည်။ စင်စစ် ရရှိနိုင်သော ဘာသာစကားနှင့် မျိုးဗီဇ သက်သေများအားလုံးသည် လူသားမျိုးနွယ်၏ တူညီသော မူလဇစ်မြစ်ကို ညွှန်ပြသည်။

To the best of scientific knowledge, races originated through inbreeding and genetic drift in times of population scarcity and dispersal. Philologists can now trace languages to a common stock; indeed the whole of linguistic and genetic evidence available to us points to a common origin for humankind.

 

လူမျိုးများနှင့် ပတ်သက်၍ မဟုတ်သော်လည်း၊ ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၁၁ သည် ရေလွှမ်းမိုးခြင်းပြီးနောက် လူသားမျိုးနွယ်၏ မူလစည်းလုံးညီညွတ်မှုကို အလေးပေးသည်။ “ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်းလုံးတွင် ဘာသာစကား တစ်မျိုးတည်း ရှိခဲ့သည်” (အပိုဒ် ၁) ဟု ရေလွှမ်းမိုးပြီး ပထမမျိုးဆက်တွင် ဆိုသည်။ ထိုမျိုးဆက်သည် အာဒံနှင့် ဧဝ ကဲ့သို့ပင် “ကမ္ဘာမြေကို ဖြည့်လော့” ဟု ပညတ်ခံရသည် (က ၉:၁)။

Though not concerned with races as such, Genesis 11 stresses the original unity of humankind, even after the Flood. “The whole earth had one language” (verse 1) in the first generation after the catastrophe. That generation, just as Adam and Eve, were commanded to “fill the earth” (Gen. 9:1).

 

အာဏာရှင်ခေါင်းဆောင်မှုအောက်တွင်မူကား (ကမ္ဘာဦး ၁၀:၈၊ ၉) သူတို့သည် ဘုရားသခင်၏ ပညတ်တော်ကို မနာခံဘဲ (ကမ္ဘာဦး ၁၁:၄) တောင်ပိုင်းမေဆိုပိုတေးမီးယားတွင် စုဝေးနေထိုင်ကြသည် (အပိုဒ် ၂)။ ဤမျိုးဆက်နှင့် နောက်လာမည့်မျိုးဆက်များအားလုံးအတွက် ကောင်းကျိုးအလို့ငှာ ဘုရားသခင်သည် သူတို့ကို ဖြိုခွဲတော်မူ၍ မတူညီသောအုပ်စုများအကြား ယဉ်ကျေးမှုနှင့် ဘာသာစကားကွဲပြားမှုကို အတည်တကျ ဖြစ်ပေါ်စေတော်မူသည် (အပိုဒ် ၈၊ ကမ္ဘာဦး ၁၀ တွင် ရှိမ်လူမျိုး၊ ယာဖက်လူမျိုး၊ ဟာမ်လူမျိုးတို့အကြား ခွဲခြားမှုများနှင့် နှိုင်းယှဉ်ကြည့်ပါ)။ ဤမျိုးနွယ်စုများ အတင်းအဓမ္မ ပြန့်ကျဲခံရခြင်းကြောင့် ယနေ့လူသားများတွင် တွေ့ရှိနိုင်သော လူမျိုးရေးကွဲပြားမှုကို ဖြစ်ပေါ်စေသည့် မျိုးဗီဇပြောင်းလဲမှု (genetic drift) နှင့် ဆွေမျိုးနီးစပ်များအကြား လက်ထပ်ထိမ်းမြားမှု (inbreeding) တို့၏ ပထမဆုံးအခွင့်အရေးကို ပေးခဲ့ပေမည်။

Under an autocratic leadership, however (Gen. 10:8, 9), they disobeyed the divine command (Gen. 11:4) and concentrated in Southern Mesopotamia (verse 2). For the good of this and all succeeding generations God disbanded them, enforcing cultural and linguistic diversity among different groups (verse 8; compare divisions among Semites, Japhetites, and Hamites in Genesis 10). This forced dispersal might well have provided the first opportunity for the genetic drift and inbreeding responsible for the racial diversity observable today among humans.

 

ကျမ်းစာရေးသူများသည် မူလစည်းစည်းညီညွတ်မှု၏ ဓမ္မသားဆိုင်ရာ အကျိုးဆက်များကိုသာ အမြဲအလေးပေးဖော်ပြခဲ့ကြသည်။ ထို့ကြောင့် အာမုတ် ၉:၇ တွင် ဘုရားသခင်သည် ရှိမ်လူမျိုး (ဣသရေလ) ဖြစ်စေ၊ ဟာမ်လူမျိုး (ဖိလိတ္တဲ) ဖြစ်စေ၊ မြေကြီးပေါ်ရှိ လူမျိုးအားလုံးနှင့် အတူတူပင် အဓိကဆက်ဆံရေးကို ထိန်းသိမ်းထားကြောင်း ရှင်းပြထားသည်။ ဣသရေလ၏ အခွင့်အရေးများသည် သဘာဝအလျောက် အမွေဆက်ခံခြင်းမဟုတ်ဘဲ ပဋိညာဉ်ဆက်ဆံရေးပေါ်တွင်သာ မူတည်သည်။

Biblical authors always emphasized the theological consequences of that original unity. Thus, Amos 9:7 explains that God sustains the same essential relationship with all ethnic groups of the earth, whether Semites (Israel), or Hamites (Philistines). The privileges of Israel depend on covenantal relationships, not on natural heredity.

 

E. အတွင်းစိတ်ဘဝနှင့် ၎င်း၏ ဇီဝဆိုင်ရာအထောက်အပံ့

၁. လူ့ပုဂ္ဂိုလ်၏ ပြည့်စုံခြင်း

လူ့ဘဝသည် အဆင့်မျိုးစုံတွင် ဖြစ်ပေါ်သည်။ သဘာဝ/အထက်သဘာဝ၊ အတွင်း/အပြင်။ ဘုရားသခင်၏ ပုံသဏ္ဌာန်အတိုင်း လူသားသည် သဘာဝလောကပေါ်တွင် လုပ်ဆောင်နေသော်လည်း ဘုရားသခင်နှင့် ထူးခြားသောဆက်ဆံရေးကို ထိန်းသိမ်းထားသည် (အထက်သဘာဝအဆင့်)။ သဘာဝအဆင့်တွင် အတွင်းစိတ်ဘဝ (အတွေး၊ ခံစားမှု၊ အခြေခံအကျဆုံးဆင်ခြင်တုံတရား၊ မှတ်ဉာဏ်၊ အလိုတော်၊ အလှတရားခံစားနိုင်စွမ်း စသည်) ရှိပြီး ဤအရာများသည် တိရစ္ဆာန်များ၏အဆင့်ကို အလွန်ကျော်လွန်သည်။ သို့သော် အပြင်ပိုင်းဇီဝဘဝ (အာဟာရရရှိရေး၊ အိပ်စက်ခြင်း၊ မျိုးပွားခြင်း စသည်) မှာ လူနှင့်တိရစ္ဆာန်နှစ်မျိုးလုံးတွင် အဓိကအားဖြင့် တူညီသည်။

E. Inner Life and Its Organic Support

1. The Wholeness of the Human Person

Human existence occurs on various levels: natural/supernatural, internal/external. As an image of God, a man or woman acts upon the natural world while keeping a unique relationship with God (supernatural level). On the natural level there is an inner life (thought, feelings, reason, memory, will, aesthetic appreciation, etc.) that far transcends that of the animals, while the outer organic life (nutrition, sleep, reproduction, etc.) is largely common to both.

 

လူ့သဘာဝတွင် အတွင်းစိတ်ဘဝနှင့် ဆက်ဆံရေးဘဝ ထင်ရှားသဖြင့် လူ့သဘာဝကို နှစ်မျိုးတွဲဖြစ်သည်ဟု ခံယူရန် ကြိုးစားခဲ့ကြသည်။ နှစ်မျိုးတွဲသဘောတရားအရ အတွင်းစိတ်နှင့် ဆက်ဆံရေးဘဝသည် “ဝိညာဉ်” သို့မဟုတ် “အသက်ဝိညာဉ်” ဟုခေါ်သော မမြင်ရသည့်အရာတစ်ခုအတွင်း၌ ဖြစ်ပေါ်ပြီး ထိုအရာသည် ရုပ်ခန္ဓာထဲတွင် နေထိုင်သည်၊ ရုပ်ခန္ဓာမှ လွတ်လပ်စွာ လုပ်ဆောင်နိုင်သည်၊ တိရစ္ဆာန်များတွင်မူ မရှိဟု ယူဆကြသည်။ အချို့က လူ့သဘာဝကို သုံးမျိုးခွဲသည်။ ခန္ဓာ၊ အသက်ဝိညာဉ်၊ ဝိညာဉ်။ ကျွန်ုပ်တို့ရည်ရွယ်ချက်အရ ထိုအယူအဆနှစ်ခုလုံးကို နှစ်မျိုးတွဲသဘောတရား (dualism) အောက်တွင် ထည့်သွင်းနိုင်သည်။ အကြောင်းမှာ ထိုအယူအဆနှစ်ခုစလုံးတွင် လူ့သဘာဝ၏ အစိတ်အပိုင်းတစ်ခုတည်းသာ (တစ်မျိုးတွင် ဝိညာဉ်၊ နောက်တစ်မျိုးတွင် အသက်ဝိညာဉ်) အရေးကြီးပြီး ခွဲထွက်၍ ရုပ်ခန္ဓာမပါဘဲ လုပ်ဆောင်နိုင်သည်ဟု ယူဆသောကြောင့်ဖြစ်သည်။ ထိုအယူအဆများတွင် ကျန်အပိုင်းများမှာ အရေးမကြီးပေ။

Given the prominence of inner, relational life in humanity, it is no wonder that attempts have been made to conceive man as dual in nature. Inner and relational life takes place, according to the dualistic conception, within an entity, variously called “spirit” or “soul,” immaterial in nature, which resides within our material organism, is able to function independently from it, and of which animals are deprived. Some divide human nature into three: body, soul, and spirit. For our purposes, both positions may be comprised under dualism, since in both, only one of the parts of human nature (spirit in one case, soul in the other) is really important, being separable and able to function independently. In these conceptions, the rest is secondary.

 

နှစ်မျိုးတွဲသဘောတရားကို များသောအားဖြင့် သေခြင်းတွင် ရုပ်ခန္ဓာမှ ခွဲထွက်သွားသော အသက်ဝိညာဉ် သို့မဟုတ် ဝိညာဉ်သည် အမြဲတမ်း ဆက်လက်လုပ်ဆောင်နေမည် (“မသေနိုင်သော အသက်ဝိညာဉ်”) ဟူသော အတွေးနှင့် ဆက်စပ်တတ်သည်။ သို့သော် ထိုစကားလုံးများ (အသက်ဝိညာဉ် သို့မဟုတ် ဝိညာဉ်) ကို လွတ်လပ်သောအရာတစ်ခုအတွင်း၌ ရှိသည်ဟု ယူဆထားသော အတွင်းစိတ်ဘဝ၏ ဖော်ပြချက်များအတွက်လည်း မကြာခဦးး သုံးလေ့ရှိသည်။

Dualism is generally associated with the idea that, separated from the organism in death, a soul or spirit goes on functioning forever (“immortal soul”). Nonetheless the same terms (soul or spirit) are often applied to expressions of the inner life itself rather than to an independant entity in which they supposedly live.

 

၂. သမ္မာကျမ်းဆိုင်ရာ တစ်မျိုးတည်းသဘောတရား (Biblical Monism)

နှစ်မျိုးတွဲသဘောတရားနှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်မှာ သမ္မာကျမ်းဆိုင်ရာ တစ်မျိုးတည်းသဘောတရားဖြစ်သည်။ ဤအယူအဆအရ အတွင်းစိတ်ဘဝ၏ ဖော်ပြချက်အားလုံးသည် ဇီဝစနစ်အပါအဝင် လူ့သဘာဝတစ်ခုလုံးပေါ်တွင် မူတည်သည်။ လူ့အစိတ်အပိုင်းများသည် တစ်ခုတည်းအဖြစ် လုပ်ဆောင်သည်။ ရုပ်ခန္ဓာမှ ခွဲထွက်၍ သတိရှိရှိ တည်ရှိနိုင်သော အသက်ဝိညာဉ် သို့မဟုတ် ဝိညာဉ် မရှိချေ။ ထို့ကြောင့် “အသက်ဝိညာဉ်” သို့မဟုတ် “ဝိညာဉ်” ဟူသော စကားလုံးများသည် ပုဂ္ဂိုလ်စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ အလုပ်ဆောင်ချက်များ သို့မဟုတ် လူတစ်ဦးတစ်ယောက်တစ်ခုလုံး၏ လှုပ်ရှားမှုများကို ဖော်ပြခြင်းဖြစ်သည်။

2. Biblical Monism

Opposed to dualism is biblical monism, the position according to which all expressions of the inner life depend on the whole of human nature, including the organic system. The components of a human being function as a unit. There is no separable soul or spirit capable of conscious existence apart from the body. Thus the words “soul” or “spirit” describe intellectual, affective, or volitive manifestations of the personality.

 

ခရစ်ယာန်ဘာသာအသီးသီးမှ ဓမ္မပညာရှင်များအတွက် သမ္မာကျမ်းသည် လူသားများကို တစ်မျိုးတည်းသဘောတရားဖြင့် ရှုမြင်ကြောင်း ပို၍ပို၍ ရှင်းလင်းလာသည်။ The Interpreter’s Dictionary of the Bible တွင် ဤသို့ဆိုသည်။ “ထာဝရဘုရားသည် မြေမှုန့်ဖြင့် ဖန်ဆင်းထားသော မြေသားလူသို့ အသက်ရှူပေးခြင်းဖြင့် လူသည် ခန္ဓာနှင့် အသက်ဝိညာဉ် ဟူ၍ ခွဲခြားထားသော မတူညီသည့်အရာနှစ်ခုဖြင့် ဖွဲ့စည်းထားသည်ဟု မဆိုလိုပါ။ ထိုအယူသည် Orphism နှင့် Platonism တို့၏ ထူးခြားချက်ဖြစ်သည်။ ယခုလက်ရှိ ဂန္ဓဝင်စကားစု၌ ဟေဗြဲလူမျိုးသည် လူကို အသက်ဝင်နေသော ခန္ဓာအဖြစ် ခံယူခဲ့ပြီး ဝိညာဉ်ပါသော ခန္ဓာဟု မယူဆခဲ့ပါ။”

It is becoming increasingly clearer to theologians in various Christian denominations that the Bible views human beings as monistic. The Interpreter’s Dictionary of the Bible affirms: “By Yahweh’s communication of the vitalizing breath to the earthen man he had fashioned, we are not to conclude that man is compounded of two separate entities, body and soul—the view characteristic of Orphism and Platonism. To use the now classic phrase, the Hebrew conceived of man as an animated body, not as an incarnated soul.”

 

သမ္မာကျမ်းတွင် “အသက်ဝိညာဉ်” နှင့် “ဝိညာဉ်” ဟူသော စကားလုံးများ ပေါ်လာသမျှအကြိမ်တိုင်းကို အကြောင်းအရာအလိုက် တစ်ဦးချင်းစိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ လုပ်ဆောင်ချက်များ သို့မဟုတ် လူတစ်ဦးတစ်ယောက်တစ်ခုလုံး၏ လှုပ်ရှားမှုဟု နားလည်နိုင်သည်။ ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် nep̱eš နှင့် rûaḥ၊ ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင် psychē နှင့် pneuma ဟူ၍ ဘာသာပြန်ဆိုလေ့ရှိသော စကားလုံးများတွင်လည်း ထိုနည်းတူပင် ဖြစ်သည်။ ရုပ်ခန္ဓာမှ လွတ်လပ်စွာ လုပ်ဆောင်နိုင်သော မသေနိုင်သည့်အရာ၊ အသက်ဝိညာဉ် သို့မဟုတ် လူ့ဝိညာဉ်တစ်ခုကို တစ်ကြိမ်တစ်ခါမျှ ဖော်ပြထားခြင်း မရှိပါ။

All occurrences of the words “soul” and “spirit” in the Bible can be understood, in context, as referring to functions of the individual psyche or the activity of the whole person. This is true both in the OT of the terms nep̱eš or rûaḥ, and in the NT of the corresponding terms psychē and pneuma, which are translated “soul” or “spirit.” In no single instance do we read of an immortal entity within man, a soul or human spirit that is able to function independently from the material body.

 

၃. သမ္မာကျမ်းထဲရှိ “အသက်ဝိညာဉ်” နှင့် “ဝိညာဉ်”

ကမ္ဘာဦး ၂:၇ တွင် လူ့ဖန်ဆင်းခြင်းအကြောင်းကို မမြင်ရသည့် “အသက်ဝိညာဉ်” သို့မဟုတ် မမြင်ရသည့်အရာတစ်ခုကို ရုပ်ခန္ဓာထဲသို့ ထည့်သွင်းခြင်းဟု အချို့က အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ခဲ့ကြသည်။ သို့သော် ထိုအဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်သည် မှတ်တမ်းနှင့် ဆန့်ကျင်သည်။ ထိုအပိုဒ်တွင် လူကို “မြေမှုန့်ဖြင့်” ပုံဖော်ခဲ့သည်ဟု ဆိုသည်။ သူ၏ပတ်ဝန်းကျင်ရှိ တိရစ္ဆာန်များကို မြေကြီးမှ “ဖြစ်ပေါ်စေ” ခဲ့သည်နှင့် အတူတူပင် (ကမ္ဘာဦး ၁:၂၄; ၂:၁၉) သာ ပိုမို တစ်ဦးချင်းစီ ဂရုစိုက်မှုဖြင့် ဖန်ဆင်းခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ ထို့နောက် ဘုရားသခင်သည် သူ၏နှာခေါင်းထဲသို့ “အသက်၏အသက်ရှူ” ကို မှုတ်သွင်းတော်မူသည်။ ဤအသက်ရှူသည် ငှက်များ၊ တွားသွားသတ္တဝါများ၊ နို့တိုက်သတ္တဝါများနှင့် အခြားတိရစ္ဆာန်များနှင့် လူတို့ မျှဝေထားသည် (ကမ္ဘာဦး ၁:၃၀; ၇:၂၂)။ ထိုအခါ သူသည် “အသက်ရှင်သော သတ္တဝါ” (nep̱eš ḥayyāh) ဖြစ်လာသည်။ ထိုနည်းတူ တိရစ္ဆာန်များလည်း ဖြစ်သည် (ကမ္ဘာဦး ၁:၂၀၊ ၂၄)။

3.“Soul” and “Spirit” in the Bible

The account of man’s creation in Genesis 2:7, has been sometimes interpreted as the infusion of a “soul” or immaterial substance into a material organism. But that inference is contrary to the record. It states that man was molded of the “dust from the ground,” just as the animals of his environment were “brought forth” from the earth (Gen. 1:24; 2:19), only with more individualized attention and care. Then God “breathed into his nostrils the breath of life,” which man shares with birds, reptiles, mammals, and other animals (Gen. 1:30; 7:22), and he “became a living being,” a nep̱eš ḥayyāh like them (Gen. 1:20, 24).

 

နာမဝိသေသန ḥayyāh သည် “အသက်ရှင်သော” ဟု အဓိပ္ပာယ်ရသည်။ nep̱eš ကို ကျမ်းပိုဒ်များစွာတွင် “အသက်ဝိညာဉ်” ဟု ဘာသာပြန်လေ့ရှိသော်လည်း လူနှင့်တိရစ္ဆာန်နှစ်မျိုးလုံးအတွက် သုံးထားခြင်း (အပိုဒ် ၂၀၊ ၂၄၊ ၃၀; ၂:၁၉; ၇:၂၁) ကြောင့် ထိုစကားလုံးတွင် မသေနိုင်သည့်အရာ သို့မဟုတ် အဆင့်မြင့်လုပ်ဆောင်ချက်နှင့် ပတ်သက်သည်ဟူ၍ လုံးဝမရှိကြောင်း ပြသသည်။ ဟေဗြဲစကားလုံး၏ အခြေခံအဓိပ္ပာယ်မှာ “လည်ချောင်း” ဖြစ်ပြီး ထိုမှတစ်ဆင့် “အစာစွဲလမ်းမှု” ဟူသော အယူအဆ ဖြစ်ပေါ်လာသည်။ ဟေရှာယ ၅:၁၄ တွင် RSV က “အစာစွဲလမ်းမှု” ဟု ဘာသာပြန်ထားသည်။ ကမ္ဘာဦး ၃၄:၃ တွင်လည်း “အသက်ဝိညာဉ်” အစား ထိုနည်းတူ ဘာသာပြန်နိုင်သည်။ ဟေရှာယ ၅:၁၄ တွင် ထိုစကားလုံးသည် “ပါးစပ်” နှင့် တွဲဖက်ထားပြီး (ဟဗက္ကုတ် ၂:၅ ကိုလည်း ကြည့်ပါ) သုတ္တံကျမ်း ၂၅:၂၅ (ရေငတ်နေသော “အသက်ဝိညာဉ်” သည် ရေအေးကို နှစ်သက်သည်) နှင့် အခြားနေရာများတွင်လည်း “ပါးစပ်” ဟု ဘာသာပြန်ရန် အကျိုးရှိနိုင်သည်။

The adjective ḥayyāh means “alive.” Though nep̱eš is often translated “soul” in our versions, its usage for both man and beast (verses 20, 24, 30; 2:19; 7:21) shows that there is nothing immortal, or even pertaining to higher functions, about it. In its most basic sense the Hebrew word means “throat, gullet,” from which the idea of “appetite” derives. “Appetite,” in fact, is how the RSV translates it in Isaiah 5:14. The same translation could also be employed instead of “soul” in Genesis 34:3. In Isaiah 5:14 the term parallels “mouth” (cf. also Hab. 2:5) and could be advantageously so translated in Proverbs 25:25 (the thirsty “soul” enjoys cold water) and other places.

 

အဓိကမူလစကားလုံး np-š “အသက်ရှူသည်” နှင့် ဆက်စပ်၍ nep̱eš သည် ပုံဆောင်အဓိပ္ပာယ်အားဖြင့် “အသက်” ဟု ဆိုလိုသည်။ တရားဟောရာကျမ်း ၂၄:၆ နှင့် အခြားနေရာများစွာတွင် ထိုသို့တွေ့ရသည်။ သုတ္တံကျမ်း ၈:၃၅ တွင် ထိုစကားလုံးသည် “သေခြင်း” နှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်ပြီး ḥayyim ဟူသော “အသက်” ဟူသော နောက်ထပ်စကားလုံးနှင့် တွဲဖက်ထားသည် (အထက်ပါ ḥayyāh ကိုကြည့်ပါ)။ ၁ ဓမ္မရာဇနှင့် ၂၈:၉၊ ဆာလံ ၃၀:၃; ၁၂၄:၇၊ သုတ္တံကျမ်း ၇:၂၃; ၁၉:၁၈ စသည့် ကျမ်းပိုဒ်များ၏ အကြောင်းအရာမှလည်း “အသက်” ဟူသော အဓိပ္ပာယ်ကို ဆုံးဖြတ်နိုင်သည်။ သို့သော် ထိုစကားလုံး၏ အကြောင်းအရာသည် သိပ္ပံဆိုင်ရာ သို့မဟုတ် အပင်ဘဝသက်သက်ထက် ပိုမိုလှုပ်ရှားသည်။ ထို့ကြောင့် ကမ္ဘာဦး ၂:၇ တွင် nep̱eš ḥayyāh ဟူသော ပေါင်းစပ်မှု၏ အလုံးစုံအဓိပ္ပာယ်မှာ “အသက်ဝင်နေသော သတ္တဝါ” ဖြစ်သည်။ လူသည် အသက်ဝိညာဉ်ကို ပိုင်ဆိုင်သူ မဟုတ်ဘဲ အသက်ဝိညာဉ်ဖြစ်သည်။

Related to the verbal root np-š, “to breathe,” nep̱eš figuratively means “life,” as in Deuteronomy 24:6 and many other places. In Proverbs 8:35 it stands in contrast with “death” and parallels ḥayyim, another term for “life” (cf. ḥayyāh above). The meaning “life” can similarly be determined from the context of passages such as 1 Samuel 28:9; Psalms 30:3; 124:7; Proverbs 7:23; 19:18. The content of the term, however, is more active than merely sentient or vegetative life. In Genesis 2:7, then, the overall sense of the combination nep̱eš ḥayyāh is “an animated living being.” Man is a soul rather than having one.

 

ထို့ကြောင့် ကမ္ဘာဦး ၂:၇ တွင် ဖော်ပြထားသော လူ့ဖွဲ့စည်းမှုအစိတ်အပိုင်းများ သို့မဟုတ် ဖန်ဆင်းခြင်းလုပ်ငန်းစဉ်တွင် နှစ်မျိုးတွဲသဘောတရားအရ အသက်ဝိညာဉ်ဟူ၍ တစ်စုံတစ်ရာ မပါဝင်ပါ။ လူသားများသည် တိရစ္ဆာန်များထက် သာလွန်ခြင်းမှာ အခြေခံအစိတ်အပိုင်းအရေအတွက်ကြောင့် မဟုတ်ဘဲ အရည်အသွေးအရ ကွဲပြားခြင်းကြောင့်ဖြစ်သည် (ဒေသနာ ၃:၁၉)။ ဤအချက်က နှစ်မျိုးတွဲသဘောတရားကို ဖယ်ရှားပစ်သည်။

Thus neither the elements constituting man, nor the procedure applied at Creation, as depicted in Genesis 2:7, involve anything like a “soul” in the dualistic sense. Human beings are superior to animals, not because of the number of their basic components, but because they differ qualitatively from animals (Eccl. 3:19). This precludes the dualistic position.

 

သေခြင်းသည် မူလကမ္ဘာတွင် မပါဝင်ခဲ့သော်လည်း သေခြင်းလုပ်ငန်းစဉ်နှင့်ပတ်သက်၍ သမ္မာကျမ်းဆိုင်ရာ အချက်အလက်များသည်လည်း နှစ်မျိုးတွဲသဘောတရားကို ဆန့်ကျင်သည်။ သမ္မာကျမ်းအရ သေခြင်းကို ပြောင်းပြန်လုပ်ငန်းစဉ်အဖြစ် ဖော်ပြထားပြီး မြေကြီးမှလာသော လူသည် မြေကြီးသို့ ပြန်သွားရသည် (ကမ္ဘာဦး ၃:၁၉) နှင့် အသက်ရှူချိန်တွင် အစပိုင်းတွင် အခြားသတ္တဝါများနှင့်အတူ ငှားရမ်းထားသော အသက်အင်အား၏ သင်္ကေတဖြစ်သော အသက်ရှူ (rûaḥ၊ စစ်အမှန် “လေ”၊ များသောအားဖြင့် “ဝိညာဉ်” ဟု ဘာသာပြန်သည်) ကို ဘုရားသခင်ထံ ပြန်ပေးရသည် (ကမ္ဘာဦး ၆:၁၇; ၇:၁၅၊ ၂၂၊ ဒေသနာ ၁၂:၇)။

Although death was not a part of the original world, biblical information about the process of dying likewise contradicts dualistic thought. In biblical terms death is described as a reversal process in which man, a ground creature, goes back to the ground (Gen. 3:19) and in expiring returns to God the breath (rûaḥ, lit. “wind,” often translated “spirit”), which is symbolic of the life force leased to him, as well as to other living creatures (Gen. 6:17; 7:15, 22), in the beginning (Eccl. 12:7).

 

သေခြင်း၏ ပြောင်းပြန်လုပ်ငန်းစဉ်တွင် ပုဂ္ဂိုလ်ဆိုင်ရာ သို့မဟုတ် သတိရှိသော အရာတစ်ခုမျှ မရှင်ကျန်ရစ်ပါ (ဆာလံ ၆:၅; ၃၀:၉; ၈၈:၁၀; ၁၁၅:၁၇; ၁၄၆:၄၊ ဒေသနာ ၉:၅၊ ၆၊ ဟေရှာယ ၃၈:၁၈၊ ၁၉)။ ပြောင်းပြန်လုပ်ငန်းစဉ်ကို ပြန်လည်ပြောင်းပြန်လှန်နိုင်သည်မှာ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းမှသာ ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် သုသာန်တစ်ခုတည်းသို့ ဘဝသစ်ရှိရန် မျှော်လင့်ချက်အားလုံးသည် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းပေါ်တွင် ဗဟိုပြုထားသည် (၁ ကောရိန်သု ၁၅:၁၆–၂၃၊ ယောဟန် ၆:၃၉၊ ၄၀ နှိုင်းယှဉ်ကြည့်ပါ)။ ခန္ဓာမပါသော အခြေအနေမဟုတ်ဘဲ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းသာ သေသူကို အဓိပ္ပာယ်မဲ့ခြင်းမှ ကယ်တင်နိုင်သည် (လုကာ ၂၀:၃၇၊ ၃၈)။ အင်္ဂလိပ်သမ္မာကျမ်းပိုင်း ဘာသာပြန်ဆရာနှင့် သေကံပိုင်ရှင် ဝီလျံ တိန်ဒေး (William Tyndale) က ရာစုနှစ်များစွာက ထောက်ပြခဲ့သည်မှာ ခန္ဓာမပါသော အသက်ဝိညာဉ်များကို ကောင်းကင်၊ ငရဲ သို့မဟုတ် ပရုတ်ဂေါရီယာသို့ ထားသူများသည် “ခရစ်တော်နှင့် ရှင်ပေါလုတို့ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကို သက်သေပြရာတွင် သုံးသော ဆင်ခြေများကို ဖျက်ဆီးပစ်သည်” ဟူ၍ပင် ဖြစ်သည်။ (သေခြင်း I. A. ၃၊ ၄၊ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း I. A. ကိုကြည့်ပါ)

No personal or conscious entity survives the reversal process of death (Ps. 6:5; 30:9; 88:10; 115:17; 146:4; Eccl. 9:5, 6; Isa. 38:18, 19). The reversal can be turned around only at the resurrection. Thus all hope of a life beyond the grave centers on the resurrection (1 Cor. 15:16–23; cf. John 6:39, 40). Resurrection alone, not a disembodied state, can rescue the deceased from meaninglessness (Luke 20:37, 38). As William Tyndale, the English Bible translater and martyr, pointed out centuries ago, those who place disembodied souls in heaven, hell, or purgatory “destroy the arguments wherewith Christ and Paul prove the resurrection.” (See Death I. A. 3, 4; Resurrection I. A.)

 

II. လူ၏လက်ရှိအခြေအနေ

A.    သမ္မာကျမ်းဆိုင်ရာ အချက်အလက်များ

B.     ကမ္ဘာဦးကျမ်းပဌမအခန်းများအရ ပထမလူသားများကို ဧ Eden တွင် ဘုရားသခင်၏ ကူညီသူများအဖြစ် ပျော်ရွှင်စွာ နေထိုင်ရန် ရည်ရွယ်ခဲ့သည်။ ထို “ဘုရင်နန်းတော်ဥယျာဉ်” (ပရဒိသု၏ စစ်အဓိပ္ပာယ်) တွင် ဘုရားသခင်ကို အမှုတြုံ့ဆည်းကြရန် (ကမ္ဘာဦး ၂:၁၅) နှင့် ထိုအရှင်နှင့် နီးကပ်စွာ ဆက်ဆံရေးကို ခံစားရန် (ကမ္ဘာဦး ၃:၈ နှိုင်းယှဉ်) ဖြစ်သည်။ ပထမလူစုံတွဲသည် အသက်ပင်သစ်ပင်၏ အသီးကို စားခြင်းဖြင့် ဘုရားသခင်နှင့် နီးကပ်ခြင်းမှ ရရှိသော အသက်ထောက်ပံ့မှု နိယာမကို အသုံးချနိုင်ခဲ့သည် (ကမ္ဘာဦး ၂:၉; ၃:၂၂)။

II. Man’s Present State

A. Biblical Information

According to the first chapters of Genesis, the first humans were destined to a happy existence as God’s helpers in Eden. In that “royal palace garden” (which is the literal meaning of “paradise”) they would serve God (Gen. 2:15) and enjoy close communion with Him (cf. Gen. 3:8). The first pair could take advantage of a life-sustaining principle found in closeness to God by means of eating the fruit of the tree of life (Gen. 2:9; 3:22).

 

ထိုသို့ ပျော်ရွှင်မှုသည် ကြာရှည်မခံခဲ့ပေ။ အလှည့်အပြောင်းသည် အပြစ်ဖြင့် ရောက်လာခဲ့သည်။ အပြစ်ဆိုသည်မှာ ဘုရားသခင်၏ ယုံကြည်မှုနှင့် ရှင်းလင်းသော ပညတ်တော်များကို သစ္စာဖောက်ခြင်းဖြစ်သည်။ ထိုပညတ်တော်များသည် “ကောင်းမှု ဆိုးမှု ဉာဏ်အလင်း” နှင့် ဆက်စပ်သော အပင်တစ်ပင်နှင့် သက်ဆိုင်သည်။ ဟေဗြဲစကားတွင် ထိုစကားစုသည် ကိုယ်တိုင်ဆုံးဖြတ်နိုင်သော စွမ်းရည်ကို ဆိုလိုပြီး များသောအားဖြင့် အသက်ကြီးမှုနှင့် ဆက်စပ်သည် (တရားဟောရာ ၁:၃၉; ၁ ဘုရင် ၃:၉; ဟေဗြဲ ၇:၁၅၊ ၁၆)။

Such happiness did not obtain for long. The turning point came with sin, the betrayal of God’s trust and explicit orders. These concerned another tree, linked to “the knowledge of good and evil,” a Hebrew idiom implying self-dependent ability to judge and decide for oneself, usually associated with age (Deut. 1:39; 1 Kings 3:9; Isa. 7:15, 16).

 

ပထမလူသားများကို အရွယ်ရောက်သူများအဖြစ် ဖန်ဆင်းခဲ့သော်လည်း အကျင့်စာရိတ္တဆိုင်ရာ ဆုံးဖြတ်ချက်များတွင် ဘုရားသခင်ပေါ် မှီခိုနေရဆဲ ဖြစ်သည်။ သို့သော် သူတို့သည် မြွေကောင်၏ လမ်းပြမှုအတိုင်း ကိုယ်ပိုင်အုပ်ချုပ်ရေးကို ရွေးချယ်ခဲ့သည်- “ဘုရားသခင်က ‘ဥယျာဉ်ထဲက အပင်တိုင်းကို မစားရ’ ဟု ပြောခဲ့တာ ဘာဖြစ်လဲ!” ဟု။ ဤသစ္စာဖောက်မှုကြောင့် ဘုရားသခင်နှင့် နီးကပ်မှုနှင့် ထိုမှရရှိသော အကျိုးကျေးဇူးများကို လက်လှမ်းမမီနိုင်တော့ပေ။

Though the first humans were created as adults, they were still dependent on God for their moral decisions. As noted before, however, they chose autonomy, following the lead of the serpent: “So what if God said ‘You must not eat from any tree in the garden’!” This betrayal made them unfit for intimacy with God and its attending benefits.

 

ကမ္ဘာဦးကျမ်း အခန်း ၃ ၏ ဇာတ်ကြောင်းသည် အတိုင်းသား ရှင်းလင်းသော်လည်း ဗျာဒိတ်ရူပါရုံဖြင့် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုရန် လိုအပ်သည်။ “မြွေ” ၏ သဘောသဘာဝမှာ ဉာဏ်နီဉာဏ်နှဲ (အခန်း ၁) ဖြစ်ပြီး “ကောင်းမှု ဆိုးမှု ဉာဏ်အလင်း” ကို ဘုရားသခင်နှင့် တူရန် နည်းလမ်းအဖြစ် ကြွားဝါသူ (အခန်း ၅) ဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်၏ အမိန့်ကို မနာခံလျှင် သေရမည်ဟု သတ်မှတ်ထားသည်ကို ငြင်းပယ်ကာ မသေနိုင်ဟု လှည့်စားခဲ့သော သူဖြစ်သည် (အခန်း ၄)။ ကမ္ဘာဦးကျမ်းတွင် ထိုမြွေ၏ သဘောသဘာဝသည် တိတိကျကျ မရှင်းလင်းပေ။ ဓမ္မသစ်ကျမ်းအရ ထိုမြွေ၏ နောက်ကွယ်တွင် နတ်ဆိုးရှိသည် (ဗျာဒိတ် ၁၂:၉)။ ထိုနတ်ဆိုးသည် ဘုရားသခင်ကို ဆန့်ကျင်သူ (“နတ်ဆိုး” နှင့် “စာတန်” ဆိုသည်မှာ “ရန်သူ” ဟု အဓိပ္ပာယ်ရသည်) ဖြစ်သည်။ သူသည် အမှန်တရားထဲတွင် တစ်ချိန်က ရှိခဲ့ဖူးသူ ဖြစ်ပြီး (ယောဟန် ၈:၄၄) ကောင်းကင်နတ်များစွာကို ပုန်ကန်မှုတွင် လှည့်ဖြားခဲ့သည် (ယုဒ ၆; ဗျာဒိတ် ၁၂:၄၊ ၈)။

While the Genesis narrative is quite straightforward, chapter 3 needs revealed interpretation. The nature of the “serpent,” a clever character (verse 1) touting “knowledge of good and evil” as a means to “become like God” (verse 5) and who seduced the human couple, promising that they would escape the death sentence determined for disobeying God (verse 4), is rather enigmatic in Genesis. According to the NT, behind the disguise stood the devil (Rev. 12:9), a spirit opposed to God (both “devil” and “Satan” mean “adversary”). He was one who once had been in the truth (John 8:44), and had already led astray many heavenly spirits in rebellion (Jude 6; Rev. 12:4, 8).

 

ထိုသူ၏ ပြုတ်ကျခြင်းကို ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် အရိပ်အမြွက် ဖော်ပြထားသည် (ဟေဗြဲ ၁၄:၄–၂၃; ယေဇကျေလ ၂၈:၁–၁၀)။ ကျမ်းချိတ်ကာလစာပေများတွင်လည်း ထည့်သွင်းဖော်ပြထားသည် (ယုဘိလီ ၁၀:၈; ၁၁:၅; ဒမာသကတ် စာတမ်း ၃၊ ၄; ၂ ဧနောက် ၃၁:၃)။ ဓမ္မသစ်ကျမ်းက ထိုဖော်ပြချက်ကို အတည်ပြုပြီး လူသားမျိုးနွယ်တွင် အပြစ်ကို လှုံ့ဆော်သူအဖြစ် ရှုတ်ချသည် (လုကာ ၂၂:၃၊ ၃၁; ယောဟန် ၁၃:၂၇; တမန်တော် ၅:၃; ၁ ကောရိန်သု ၇:၅) နှင့် ကယ်တင်ခြင်းအမှုကို ဆန့်ကျင်သူဖြစ်သည် (မာကု ၄:၁၅; ၁ သက်သာလောနိတ် ၂:၁၈)။ သေခြင်း၏ အကြောင်းရင်းကို နောက်ဆုံး တာဝန်ယူရသူလည်း ဖြစ်သည် (ယောဟန် ၈:၄၄; ဟေဗြဲ ၂:၁၄)။

There are allusions to the fall of this being in the OT (Isa. 14:4–23; Eze. 28:1–10); mention of it is also made in intertestamental writings (Jubilees 10:8; 11:5; Damascus Document 3, 4; 2 Enoch 31:3). The NT confirms this description, denouncing him for inciting sin in humanity (Luke 22:3, 31; John 13:27; Acts 5:3; 1 Cor. 7:5) and for opposing the work of salvation (Mark 4:15; 1 Thess. 2:18). He also carries the ultimate responsibility for death (John 8:44; Heb. 2:14).

 

ကမ္ဘာဦး ၃:၄၊ ၅၊ ၂၂ တွင် “ဘုရားသခင်နှင့် တူခြင်း” ဟူသော အတွေးသည် ဘုရားသခင်၏ နိယာမ ဥပဒေကို လျစ်လျူရှုကာ ကိုယ်ပိုင်ဗဟိုပြု ဘဝကို တည်ထောင်ရန် နတ်ဆိုးဆန်သော ကြိုးပမ်းမှုကို ဆိုလိုသည် (ဟေဗြဲ ၁၄:၁၃၊ ၁၄; ယေဇကျေလ ၂၈:၂; အခန်း ၁၃–၁၅ ရှိ Eden ပတ်ဝန်းကျင်ကို နှိုင်းယှဉ်)။ ထို့ကြောင့် အာဒံ ဧဝ တို့၏ ဆွဲဆောင်ခံရမှုတွင် ဘုရားသခင်၏ အာဏာကို လျစ်လျူရှုသော တစ်ကြိမ်တည်း လုပ်ရပ်ထက် များစွာကြီးမားသည်။ သူတို့၏ ပြုတ်ကျခြင်းဖြင့် ဘုရားသခင်ကို ဆန့်ကျင်သော စကြဝဠာဆိုင်ရာ ပုန်ကန်မှုတွင် ပါဝင်ခဲ့ကြသည်။

The idea of being “like God” in Genesis 3:4, 5, 22 applies, then, to the devilish attempt to establish a self-centered existence, ignoring God’s law and denying one’s creaturely dependence on Him (Isa. 14:13, 14; Eze. 28:2; cf. the Edenic setting in verses 13–15). Much more than an isolated act of disregard for divine authority, then, was at stake in the temptation of Adam and Eve. By their fall they joined in a cosmic rebellion against God.

 

သို့သော် ဘုရားသခင်သည် အပြစ်သားများကို ကရုဏာသက်ဝင်စွာ ဆက်ဆံတော်မူသည်။ ချက်ချင်းသတ်မခဲ့ဘဲ ပရဒိသုမှ နှင်ထုတ်တော်မူသည်။ ဥယျာဉ်ထဲတွင် မရှိတော့သော အာဒံ ဧဝ တို့သည် ရန်လိုသော ပတ်ဝန်းကျင်နှင့် ဝန်းရံခံရပြီး ဘုရားသခင်၏ တရားစီရင်ခြင်းတွင် ကြေညာထားသည့်အတိုင်း ဝမ်းနည်းခြင်း၊ နာကျင်ခြင်း၊ အချည်းနှီး အလုပ်ကြမ်းခြင်း၊ အမြတ်ထုတ်ခံရသော ဆက်ဆံရေး၊ နောက်ဆုံး သေခြင်းတို့၏ သားကောင်ဖြစ်လာသည် (ကမ္ဘာဦး ၃:၁၄–၁၉)။ သမ္မာကျမ်းစာသည် အပြစ်ကို လူ့အခြေအနေတွင် ဆိုးယုတ်မှု၏ အဓိက ဇီ၀မူလ အကြောင်းရင်းအဖြစ် ဖော်ပြသည်။

However, God dealt mercifully with the sinners. They were not executed immediately but expelled from Paradise. No longer in the garden, Adam and Eve were surrounded by a hostile environment and, as God had announced in His judgment, they became prey to sorrow, pain, thankless toil, exploitative relationships, and ultimately death (Gen. 3:14–19). The Bible thus shows sin as the mainspring of evil in the human condition.

 

B. အပြစ်၏ ကျယ်ပြန့်သော လက်တွေ့ အာဒံ ဧဝ တို့၏ ပုန်ကန်မှု၏ ကြီးမားမှုနှင့် ကျယ်ပြန့်သော အကျိုးဆက်များကို ရောမ ၅:၁၂–၂၀ တွင် ဖြေရှင်းထားသည်။ ထိုအကျိုးဆက်များကို သူတို့၏ ဆန့်ကျင်ဘက် ဖြစ်သော ခရစ်တော်၏ လက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ်တွင် နာခံခြင်း၏ အရေးကြီးမှုကို ရှင်းလင်းရန် ဖော်ပြထားသည်။ ထိုနာခံခြင်းသည် လူသားမျိုးနွယ်တစ်ခုလုံးအတွက် ကယ်တင်ခြင်းတံခါးကို ဖွင့်ပေးသည်။

1.  

B. Sin the Pervasive Reality

The momentousness of Adam and Eve’s rebellion and its pervasive consequences are addressed in Romans 5:12–20. They appear in order to clarify the cruciality of their antithesis: Christ’s obedience at the cross as the opening of the door of salvation for the entire human race.

 

ရောမ ၅:၁၂

 ရောမ ၅ အရ လူသားမျိုးနွယ်တွင် အပြစ်နှင့် သေခြင်းသည် အာဒံကြောင့် မူလဖြစ်ပေါ်လာပြီး လူတစ်ဦးချင်းစီ၏ ကိုယ်ပိုင်အပြစ်ကြောင့် မဟုတ်ပေ။ ပေါလုသည် တစ်ဦးတည်း၏ လုပ်ရပ်တစ်ခုသည် လူသားမျိုးနွယ်တစ်ခုလုံးကို သက်ရောက်ကြောင်း ထပ်ခါတလဲလဲ အလေးပေးသည်။ အခန်း ၁၂ တွင် “အပြစ်သည် လူတစ်ဦးတည်းအားဖြင့် လောကထဲသို့ ဝင်လာ၍” ဟု ဆိုသည်။ အခန်း ၁၅ တွင် “လူတစ်ဦးတည်း၏ အပြစ်ကျူးလွန်မှုကြောင့် လူများစွာ သေကြ” သည်။ ရောမ ၅:၁၈၊ ၁၉ တွင် “လူတစ်ဦးတည်း” ၏ အပြစ်ကျူးလွန်မှုနှင့် မနာခံမှုကြောင့် အပြစ်ဒဏ်သင့်ခြင်းသို့ ရောက်ကြပြီး “လူတစ်ဦးတည်း” ၏ နာခံခြင်းနှင့် တရားဓမ္မလုပ်ရပ်ကြောင့် အသက်ရသည်။

1. Romans 5:12

According to Romans 5, sin and death in humanity derive originally from Adam rather than from each individual person. Paul stresses repeatedly that a single action affects the whole of humanity. In verse 12, “sin came into the world through one man”; in verse 15, “many died through one man’s trespass.” In Romans 5:18, 19 “one man’s” trespass and disobedience led to condemnation, while “one man’s” obedience and act of righteousness brought life.

 

အခန်း ၁၂–၁၄ တွင် တစ်ဦးတည်းမှ စတင်သော အပြစ်၏ အကျိုးသက်ရောက်မှု မည်မျှကျယ်ပြန့်ကြောင်း သက်သေပြထားသည်။ ပထမအချက်၊ လူတိုင်း အပြစ်ပြုကြသည် (ရောမ ၃:၉–၂၀ နှိုင်းယှဉ်)။ လူတိုင်း အာဒံနှင့် ဆက်နွယ်မှု မရှိဘဲ ကိုယ်ပိုင်အပြစ်လမ်းကြောင်းကို စတင်ခဲ့လျှင် တစ်ချိန်ချိန်တွင် တစ်ဦးဦးသည် အပြစ်မပြုနိုင်ခဲ့မည်။ ထိုသို့ မဖြစ်သောကြောင့် ကျွန်ုပ်တို့သည် အာဒံနှင့် ဆက်နွယ်မှု မရှိဘဲ စတင်နေထိုင်ကြသည် မဟုတ်ကြောင်း သိသာသည်။ ဒုတိယအချက်၊ ဧဒင်ဥယျာဉ် သို့မဟုတ် ဆီးနဲတောင်တွင် ရှိခဲ့သကဲ့သို့ အထူးဗျာဒိတ်ပညတ်များ မရှိခဲ့သော ကာလများတွင်လည်း သေခြင်းရှိခဲ့သည်။ ထိုကာလများတွင် အပြစ်သည် စိတ်နှလုံးကို ချိုးဖောက်ခြင်းအဖြစ် ရှိခဲ့သော်လည်း ရေးမှတ်ထားသော စံနှုန်းကို ကျူးလွန်ချိုးဖောက်ခြင်း၏ ပိုမိုဆိုးရွားမှု မရှိခဲ့ပေ။ လူတိုင်း ကိုယ်ပိုင်အပြစ်၏ အကျိုးဆက်ကိုသာ ခံရသည်ဆိုလျှင် ထိုကာလများရှိ လူများသည် အာဒံလောက် အပြစ်မများသောကြောင့် အာဒံကဲ့သို့ သေခြင်းဒဏ်ကို မခံရသင့်ပေ။ သူတို့ သေခဲ့ကြသည်ဆိုသော အချက်က သူတို့၏ သေခြင်းသည် အာဒံ၏ အပြစ်ကြောင့် ဖြစ်ကြောင်း ပြသသည်။ (အပြစ် III. B; သေခြင်း I. C. ၁ ကိုကြည့်)

2.  

In verses 12–14, Paul offers evidence of how far-reaching are the effects of the sin that started with a single person. First, everyone sins (cf. Rom. 3:9–20). If everyone started his or her own line of sins, independently from Adam, someone, at sometime, might be able not to sin. Since this does not happen, it follows that we do not start out independently. In the second place, there was death even when there was no special revelation of commandments as in Eden or at Sinai. At those times, even though sin did exist as a violation of conscience, it lacked the aggravating character of being the transgression of a written norm. If it were true that everyone receives only the consequences of his or her own sin, the people of those times, not being as guilty as Adam, should not have been punished by death as he was. The fact that they died shows that their death was a consequence of Adam’s sin. (See Sin III. B; Death I. C. 1.)

 

2. နားလည်မှုလွဲခဲ့သော ကျမ်းချက်တစ်ခု ရောမ ၅:၁၂ တွင် ဘာသာပြန်ဆိုသူများနှင့် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုသူများအတွက် အငြင်းပွားဖွယ်ရာ တစ်ခုရှိသည်။ RSV တွင် “because” ဟူသော စကားလုံးသည် ဂရိစာလုံး eph’ hō ၏ ဘာသာပြန်ဖြစ်ပြီး စစ်အဓိပ္ပာယ်မှာ “အကြင်အရာပေါ်တွင်” သို့မဟုတ် “အကြင်သူကြောင့်” ဖြစ်သည်။ ဗလကန်ဂျိတ် ဘာသာပြန်တွင် in quo omnes peccaverunt “အကြင်သူ၌ လူတိုင်း အပြစ်ပြုကြ၏” ဟု ပြန်ဆိုထားသည်။ ဤဘာသာပြန်က “မူလအပြစ်” ဟူသော အယူအဆကို အခြေခံပေးသည်။ ထိုအယူအဆအရ အာဒံ၏ သားမြေးတိုင်းသည် အာဒံ၌ အပြစ်ပြုခဲ့သောကြောင့် ပထမအပြစ်အတွက် ပုဂ္ဂိုလ်ရေးအရ အပြစ်တင်ခံရသည်။

2. A Misunderstood Passage

Romans 5:12 contains a bone of contention for translators and interpreters. The word “because” in the RSV stands for the Greek eph’ hō, literally translated “on which.” The Vulgate translated in quo omnes peccaverunt, “in whom all sinned.” This translation gives basis to the concept of “original sin,” by which every descendant of Adam, having sinned in Adam, is personally held accountable for the first sin.

 

သို့သော် “အကြင်သူ၌” ဟူသည်မှာ ဂရိစာ eph’ hō ၏ အဓိပ္ပာယ် မဟုတ်ပေ။ ပေါလု၏ မကြာခဏသုံးသော en hō (ရောမ ၂:၁; ၇:၆; ၈:၃၊ ၁၅; ၁၄:၂၁၊ ၂၂; ၁၆:၂ ကိုကြည့်) မဟုတ်ချေ။ ထို့ပြင် အကြောင်းအရာတွင် အပြစ်တင်စရာ ပြောင်းလဲပေးခြင်း သီအိုရီ တစ်ခုခု လိုအပ်ခြင်း မရှိပေ။ eph’ hō ဟူသော စကားစုသည် “အကြင်အရာကြောင့်” ဟု အဓိပ္ပာယ်ရပြီး “အကြင်သူကြောင့်” ဟုလည်း တရားဝင် ဘာသာပြန်နိုင်သည်။ ထိုသို့ပြန်ဆိုပါက အကြောင်းအရာနှင့် ကိုက်ညီသည်- အပြစ်နှင့် သေခြင်းသည် လူတစ်ဦးအားဖြင့် လောကထဲသို့ ဝင်လာခဲ့ပြီး အကြင်သူကြောင့် လူတိုင်း အပြစ်ပြုကြသည် (ရောမ ၅:၁၉ နှိုင်းယှဉ်)။ RSV ၏ “because” သုံးစွဲမှုသည် လမ်းလွဲစေသည်။ “because” ကို အကြောင်းရင်းကို ရှေ့တွင် ထားလေ့ရှိသော်လည်း ရောမ ၅:၁၂ တွင် eph’ hō ၏ နောက်တွင် အကျိုးသက်ရောက်မှုကို ထားသည်။ “လူတိုင်း အပြစ်ပြုကြသောကြောင့်” ဟု မဆိုလိုပေ။ ထိုသို့ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုပါက “သေခြင်းသည် လူတိုင်းသို့ ကူးစက်သွား၏” ဟူသော အကြောင်းရင်းနှင့် မကိုက်ပေ။ ထို့ကြောင့် ထိုကျမ်းချက်ကို ဤသို့ နားလည်ရမည်- အပြစ်နှင့် သေခြင်းသည် အာဒံမှ စတင်၍ လောကတစ်ခုလုံးသို့ ကူးစက်သွားခဲ့သည်။ လူတိုင်း အပြစ်ပြုကြသည်ဆိုသော အချက်က ထိုကျမ်းချက်၏ ကျန်အပိုင်းကို သက်သေပြသည်။ ပေါလု၏ နောက်ဆက်တွဲ တင်ပြချက်ဖြစ်သော အခန်း ၁၃ နှင့် ၁၄ တွင် အတည်ပြုထားသည်။ ထိုအခန်းများတွင် လူတိုင်း သေကြသည်ဆိုသော အချက်ကြောင့် သေခြင်းသည် အာဒံမှ ဆင်းသက်လာကြောင်း လက်ခံရမည်ဟု အကြောင်းပြထားသည်။ ကိုယ်ပိုင်အပြစ်ကြောင့် မဟုတ်ပေ။

However, “in whom” is not the idea expressed by the Greek eph’ hō, but en hō, a common Pauline phrase (cf. Rom. 2:1; 7:6; 8:3, 15; 14:21, 22; 16:2). Furthermore, nothing in the context requires a theory of transmission of blame. The phrase eph’ hō, means “on the basis of which” and may legitimately be translated as “because of which or whom.” This would fit the context well: Sin and death entered the world through one man, because of whom all sinned (cf. Rom. 5:19). The RSV use of “because” is misleading: one expects “because” to be followed by the cause, whereas what follows eph’ hō in Romans 5:12 is the effect. “Because all men sinned” should not, then, be understood as the reason that “death spread to all men.” Such an interpretation does not fit the context. Rather, that all have sinned shows the validity of the rest of the verse: Sin and death spread throughout the world, beginning with Adam. The understanding of the verse is confirmed by its analogy to the next point in Paul’s presentation. In verses 13 and 14, he argues that because people of all times have died, we must accept that death derives from Adam and not from personal sin.

 

ဤကျမ်းချက်က အပြစ်သည် လူတစ်ဦးချင်း၏ လွတ်လပ်သော ဆန္ဒအလျောက် သာမှီတည်ပါက တစ်ချိန်ချိန်တွင် သန့်ရှင်းသူ တစ်ဦးဦးသည် အပြစ်မှ လုံးဝရှောင်ရှားနိုင်မည်ဟု ဆိုသည်။ လူ့သမိုင်းတွင် ထိုသို့သော ဥပမာ တစ်ခုမျှ မရှိခြင်းက ကျွန်ုပ်တို့သည် အပြစ်မှ လုံးဝရှောင်ရှားနိုင်ခြင်း မရှိကြောင်း သက်သေပြသည်။ ကျွန်ုပ်တို့အတွင်း၌ နေထိုင်သော အပြစ်၏ ကျယ်ပြန့်သော တန်ခိုးသည် (ရောမ ၇:၁၇ နှိုင်းယှဉ်) လူတိုင်း၏ ဘဝတွင် တစ်ချိန်ချိန်တွင် အပြစ်ဆိုင်ရာ အတွေး၊ စကား သို့မဟုတ် အပြုအမူအဖြစ် သေချာစွာ ထင်ရှားလာသည်။ အပြစ်၏ တန်ခိုးသည် ကျယ်ပြန့်သလောက် ဧဝံဂေလိတရား၏ ကယ်တင်နိုင်သော တန်ခိုးသည်လည်း ထိုမျှပင် ကျယ်ပြန့်သည်။

This passage shows that if sin depended only on the individual exercise of free will, there would be no reason some saintly hero could not have avoided sin altogether. The lack of any such example in human history is proof of the fact that we cannot avoid sin. The pervasive power of sin that dwells within us (cf. Rom. 7:17) fatally translates itself into sinful thoughts, words, or actions at some point in the life of every human being. The pervasiveness of the power of sin is matched only by the saving power of the gospel.

 

ပေါလုသည် “ငါ့အထဲ၌ တညရှိသော အပြစ်” (အပိုဒ် ၁၇၊ ၂၀) အကြောင်းကို ရေးသားခြင်းမပြုမီ အတော်ကြာကတည်းက ဘုရားသခင်သည် လူ၏စိတ်နှလုံးကို “သူငယ်ဘဝမှစ၍ ဆိုးယုတ်၏” (ကမ္ဘာဦး ၈:၂၁) ဟု ကြေညာခဲ့ပြီး၊ ယင်းသည် မွေးရာပါ ကိုယ်ကျင့်တရားဆိုင်ရာ မကောင်းမှုဘက်သို့ ယိမ်းညွတ်မှုကို ညွှန်ပြနေသည်။ ယောဘအုပ်စာတွင် လူသားသည် ဤမြေကြီးပေါ်တွင် နိမ့်ပါးစွာ ဖြစ်တည်လာပြီးနောက် ဘုရားသခင်၏ ရှုမြင်ခြင်းအားဖြင့် မညသည့်နည်းဖြင့်မျှ ကင်းစင်မှုမရှိဘဲ “ညစ်ညမ်းသူ” ဖြစ်နေသော အမှောင်ထု အခြေအနေကို များစွာ ဆင်ခြင်တွေးတောထားသည် (ယောဘ ၁၄:၁–၄)။ အပြစ်ရှိသော လူ့အခြေအနေကို ဖော်ပြရာတွင် ယောဘက၊ “ညစ်ညမ်းသောအရာမှ သန့်ရှင်းသောအရာကို မည်သူထုတ်ယူနိုင်မည်နည်း။ တစ်ဦးမျှ မရှိ” (အပိုဒ် ၄) ဟု အော်ဟစ်ခဲ့ပြီး၊ ဘုရားသခင်က ယေရမီကို “နှလုံးသည် အရာအားလုံးထက် လှည့်စားတတ်၍ အလွန်ဆိုးယုတ်၏” (ယေရမီ ၁၇:၉) ဟု အတည်ပြုခဲ့သည်။

Long before Paul wrote about the “sin which dwells within me” (verses 17, 20), God had pronounced the mind of man “evil from his youth” (Gen. 8:21); pointing to an innate ethical bias toward iniquity. The book of Job abundantly reflects on the somber condition of man who, starting from his lowly birth on this earth, is irremediably “unclean” in the eyes of God (Job 14:1–4). Describing the sinful human condition, Job exclaimed, “Who can bring a clean thing out of an unclean? There is not one” (verse 4); and God affirmed to Jeremiah, “the heart is deceitful above all things, and desperately corrupt” (Jer. 17:9).

 

၃. မခံနိုင်သော ယိမ်းညွတ်မှုများ အသစ်မွေးဖွားခြင်းမခံရသေးသူ (မဖြစ်မနေ ဘုရားသခင်၏နှုတ်ကပတ်တော်ကို လက်ခံခြင်းမရှိသေးသူ) သည် ဘုရားသခင်၏ ထင်ရှားစေတော်မူသော အလိုတော်ကို ပြည့်စုံစေရန်မဖြစ်နိုင်၊ အပြည့်အဝ တန်ဖိုးထားနိုင်ခြင်းလည်း မရှိ (ဧဖက် ၄:၁၈)။ စိတ်နှလုံးသည် “ဘုရားသခင်ကို ရန်ဘို့ထားတတ်၏၊ ဘုရားသခင်၏ ပညတ်တော်ကို မနာခံ၊ နာခံနိုင်စွမ်းလည်း မရှိ၊ လူမျိုးပြုတ်နှင့် ရှိသူများသည် ဘုရားသခင်ကို နှစ်သက်ဖွယ် ပြုနိုင်ကြသည် မဟုတ်” (ရောမ ၈:၇၊ ၈)။

3. Irresistible Tendencies

According to the NT the unregenerate person, faced with the revealed will of God, is unable to fulfill or even fully appreciate it (Eph. 4:18). The mind “is hostile to God; it does not submit to God’s law, indeed it cannot; and those who are in the flesh cannot please God” (Rom. 8:7, 8).

 

ဂရုတစိုက် ပညာသင်ကြားခြင်း၊ ကိုယ်စွမ်းအားဖြင့် ဆန္ဒအင်အားသုံးခြင်း၊ သို့မဟုတ် အခြားလူသားဆိုင်ရာ နည်းလမ်းများသည် ကိုယ်တိုင်ဗဟိုပြု ယိမ်းညွတ်မှုများရှိသော ဆိုးယုတ်သောသဘာဝကို ဆန့်ကျင်ရန် အကျိုးမရှိ။ ဘုရားသခင်၏ ကျေးဇူးတော်မပါပဲ လူ့သဘာဝ၏ ယိမ်းညွတ်မှုများသည် ကိုယ်ကျင့်တရားပျက်စီးခြင်းသို့ မလွှဲမရှောင် ဦးတည်သွားစေသည်။ ထို့ကြောင့် ဘဝကို ပြုပြင်ပြောင်းလဲရန် ကြိုးစားမီ နောင်တရပြောင်းလဲခြင်း (conversion) လိုအပ်သည်။ (ကယ်တင်ခြင်း I. E. ကိုကြည့်ပါ။) နောင်တရပြောင်းလဲပြီးနောက်တွင်လည်း ဆိုးယုတ်သော ယိမ်းညွတ်မှုများ ကျန်ရှိနေသေးသော်လည်း ယခင်ကဲ့သို့ မခံနိုင်သော အာဏာမရှိတော့။ ပြန်လည်မွေးဖွားခြင်းအားဖြင့် အသစ်သောဘဝ ဖြစ်နိုင်တော့သည်။ နောက်အပိုင်းတွင် ပြသမည်။

A careful education, the exercise of willpower, or any other human device is ineffective against an evil nature with its self-centered propensities. Barring God’s grace, the propensities of human nature inevitably lead to moral ruin. Hence the need for conversion before attempting to reform one’s life. (See Salvation I. E.) Evil propensities remain even after conversion, but not in their former irresistible power. Through regeneration a new life is possible, as will be shown in the next section.

 

မည်သို့ပင်ဆိုစေ၊ အပြစ်၏ ခြိမ်းခြောက်မှုသည် ၎င်း၏အသီးအနှံများတွင် မဟုတ်ဘဲ လူ့သဘာဝအတွင်း နက်နက်ရှိုင်းရှိုင်း အမြစ်တွယ်နေသော အနေအထားတွင် တည်ရှိသည်။ အပြစ်သည် ကျွန်ုပ်တို့ဘဝ၌ “စနစ်တစ်ခုလုံး” (systemic) ဖြစ်သည်။ “ငါ့အထဲ၌ တညရှိသော အပြစ်” (ရောမ ၇:၁၇၊ ၂၀) သည် “ငါမလိုလားသော ဆိုးမှုကို ငါပြုမိခြင်း” (အပိုဒ် ၁၉) ၏ အကြောင်းရင်းဖြစ်သည်။ ကျမ်းစာသည် ဆိုးယုတ်သောအမှုများ၏ အတွင်းစိတ်အကြောင်းရင်းကို “အပြစ်” ဟု ခေါ်ဆိုထားရာ သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ အပြစ်အယူအဆသည် ဆိုးယုတ်သောအမှုများသာမက ယိမ်းညွတ်မှုများပါ ပါဝင်ကြောင်း ပြသသည်။

In any case, the menacing character of sin does not reside on the superficial level of its fruits so much as in its deep-seated roots in human nature. Sin is “systemic” in our life. The “sin which dwells within me” (Rom. 7:17, 20) is the reason that “the evil I do not want is what I do” (verse 19). Scripture here calls the indwelling cause of evil deeds “sin,” which shows that the biblical concept of sin includes propensities, not merely evil deeds.

 

လူ့ဆန္ဒပျက်စီးမှုကို ပြောဆိုရာတွင် တစ်ခုတည်းသော ခြွင်းချက်ကို ပြုရမည်။ ယေရှုခရစ်တော်သည် အပြစ်မရှိခဲ့၊ သို့သော် အခြားနည်းဖြင့် လူ့သဘာဝတွင် “ညီအစ်ကိုများနှင့် အလုံးစုံတူ” (ဟေဗြဲ ၂:၁၇) ခဲ့သည်။ ကျွန်ုပ်တို့ကဲ့သို့ သဘာဝအတိုင်း “ဒေါသတော်နှင့်ပြည့်သော သားသဖွယ်” (ဧဖက် ၂:၃) ဖြစ်နေသူများနှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်၊ ထိုသခင်သည် ဗိုက်ထဲမှစ၍ “သန့်ရှင်းသောသူ” (လု ၁:၃၅) ဖြစ်ခဲ့သည်။ ထိုသခင်သည် အပြစ်အမှုတွင် တစ်ကြိမ်မျှ မပါဝင်ခဲ့ (၁ပေ ၂:၂၂) သဖြင့် ဆိုးယုတ်သောသူသည် ထိုသခင်ကို “လုံးဝ အာဏာမရှိ” (ယော ၁၄:၃၀)။ ဤအကြောင်းအရာကို ပိုမိုအသေးစိတ် ဆွေးနွေးခြင်းသည် ခရစ်တော်ဆိုင်ရာ သမ္မာကျမ်းစာအယူဝါဒတွင် ပါဝင်သော်လည်း (ခရစ်တော် I. B. ၂ ကိုကြည့်ပါ) လူ့ပျက်စီးမှုအယူဝါဒ၏ ဤခြွင်းချက်ကို သိရှိထားရန် အရေးကြီးသည်။

When speaking of the depraved human will a single exception must be made. Jesus Christ was sinless, though in every other way “like his brethren” (Heb. 2:17) in His human nature. In contrast with the rest of us, who are by nature “the children of wrath” (Eph. 2:3), He was from conception “the holy one” (Luke 1:35, NIV). He was never involved in sinful deeds (1 Peter 2:22) and the evil one had absolutely “no power” over Him (John 14:30; lit. “nothing in me”). A fuller discussion of this topic belongs to the biblical doctrine of Christ (see Christ I. B. 2), but an awareness of this exception to the doctrine of human depravity is important here.

 

 1

၄. ယိမ်းညွတ်မှုများကို အောင်မြင်ခြင်း

 မွေးဖွားမပြောင်းလဲရသေးသူအတွက် မခံနိုင်သော်လည်း၊ မည်သည့်ယိမ်းညွတ်မှုကိုမဆို အထက်မှ ကယ်တင်ခြင်းအားဖြင့် တိုက်ခိုက်၍ အနိုင်ယူနိုင်ရမည် (ယော ၃:၅–၈)။ ခရစ်တော်ကိုယ်တော်တိုင် အောင်မြင်ရန် လမ်းဖွင့်ပေးခဲ့သည်။ ထိုသခင်သည် ခရစ်ယာန်များကို ဝိုင်းရံထားသော အတူတူပင် အပြစ်ရှိသောကမ္ဘာတွင် လူဇာတိယူခဲ့သည်။ ထိုသခင်သည် ဘုရားသခင်၏အလိုတော်ကို ပြုတော်မူခြင်းဖြင့် “လူမျိုးပြုတ်ထဲ၌ အပြစ်ကို အပြစ်ဒဏ်ပေးတော်မူခဲ့သည်” (ရောမ ၈:၃)။ အသစ်ကျမ်းစာအပိုဒ်များစွာတွင် ပြသထားသည့်အတိုင်း ယုံကြည်သူအားလုံးသည် ထိုသခင်ကို “လိုက်” (မတ် ၁၀:၃၈) ရန်နှင့် “အတုယူ” (ဧဖက် ၅:၁၊ ၂) ရန် မျှော်လင့်ခံကြရသည်။

4. Triumph Over Tendencies

Irresistible as it is for the unconverted person, any tendency or propensity can and should be fought and conquered with supernatural aid. The unavoidable defeat of our inborn resources can be turned around through the new birth from above (John 3:5–8). Christ Himself opened the way to victory. He was incarnated in the same sinful world that surrounds Christians. He “condemned sin in the flesh” (Rom. 8:3) by doing the will of God. As numerous NT passages show, all believers are expected to “follow” (Matt. 10:38) and “imitate” Him (Eph. 5:1, 2).

 

ရောမဩဝါဒစာ ၇:၂၂–၂၅ တွင် တမန်တော်က ညွှန်ပြခဲ့သည့်အတိုင်း နာခံခြင်းရရှိရန်သည် ခရစ်တော်၏ ကျေးဇူးတော်၏ အံ့ဖွယ်တန်ခိုးဖြစ်သည်။ ပေါလု၏ စိတ်နှလုံးသည် ဘုရားသခင်၏ ပညတ်တော်ကို နှစ်သက်သော်လည်း “အခြားပညတ်တစ်ခု” သည် သူ့စိတ်နှလုံး၏ ပညတ်နှင့် “စစ်ချီတိုက်ခိုက်” နေသည်။ သူ၏ ကယ်တင်ခြင်းမျှော်လင့်ချက်တစ်ခုတည်းသည် ယေရှုခရစ်တော်တွင် ရှိသည်။ ဤကယ်တင်ခြင်းကို ယခုဘဝတွင် ခရစ်ယာန်များ မည်မျှအထိ ရရှိနိုင်သည်ကို ပိုမိုအသေးစိတ် စဉ်းစားရန် လိုအပ်ပြီး ကယ်တင်ခြင်းအယူဝါဒတွင် ပါဝင်သည်။ (ကယ်တင်ခြင်း III ကိုကြည့်ပါ။) လူသားမျိုးနွယ်၏ လက်ရှိအခြေအနေကို ဖော်ပြရာတွင် ကျွန်ုပ်တို့သည် အပြစ်၏ကျွန်ခံရာမှ လွတ်မြောက်ပြီး၊ ဂရုမစိုက်သော ပေါ့ဆမှုသို့ မဟုတ်ဘဲ၊ အပြစ်ကို တိုက်ခိုက်ရန် စစ်ပွဲတစ်ခုသို့ ရောက်ရှိသွားခြင်းဖြစ်ပြီး၊ ယင်းစစ်ပွဲသည် ဆုံးဖြတ်ထားသော ခရစ်ယာန်ပင်လျှင် ပင်ပန်းနွမ်းနယ်စရာ ဖြစ်သည်ဟု မှတ်သားရုံသာ လုံလောက်သည်။

As pointed out by the apostle in Romans 7:22–25, attaining obedience is a miracle of the power of Christ’s grace. While Paul’s mind delighted in the law of God, “another law” was “at war with the law of” his mind. His only hope of deliverance was in Jesus Christ. The extent to which this deliverance may be realized in the present life of Christians deserves more detailed consideration and belongs to the doctrine of salvation. (See Salvation III.) For the description of the present state of the human race, it must suffice to remark that we are delivered from bondage to sin, not to negligent carelessness, but to fight a war against it, in a conflict that is strenuous even for the dedicated Christian.

 

အပြစ်ကို အနိုင်ယူရန် ကူညီမှုရှိသော်လည်း၊ အောင်မြင်ခြင်း၏ တန်ဖိုးသည် ဝိညာဉ်ရေးစစ်ပွဲတွင် အဆက်မပြတ် သတိဝီရိယရှိခြင်း ဖြစ်သည် (ရောမ ၁၃:၁၂၊ ၂ကော ၁၀:၄၊ ဧဖက် ၆:၁၀–၁၃၊ ၁ပေ ၅:၈၊ ၉)။ ဤတိုက်ပွဲသည် လူမျိုးပြုတ်မှလည်းကောင်း၊ ဝိညာဉ်တော်မှလည်းကောင်း မွေးဖွားသော ပြောင်းလဲပြီးသူ၏ နှစ်ထပ်သဘာဝတွင် အမြစ်တွယ်နေသည် (ဂလာတိ ၅:၁၇)။

Though help is available to overcome sin, the price of victory is continuous vigilance in spiritual warfare (Rom. 13:12; 2 Cor. 10:4; Eph. 6:10–13; 1 Peter 5:8, 9). This conflict is rooted in the dual nature of the converted, born from the flesh and from the Spirit (Gal. 5:17).

 

ခရစ်ယာန်များသည် တစ်ခါတစ်ရံ လုံးဝခရစ်ယာန်ဆန်စွာ မနေထိုင်နိုင်ကြောင်း နာကျင်စွာ သိရှိကြသည်။ ပေါလုနှင့်အတူ “ငါကိုယ်တိုင်ကား … အပြစ်၏ပညတ်ကို ကျွန်ခံသည်” (ရောမ ၇:၂၅) ဟု ဝန်ခံနိုင်ကြသည်။ ကိုယ်တိုင်အားကိုးထားလျှင် ဘုရားသခင်၏အလိုတော်ကို လေးစားပြီး လိုအပ်သော ဘုရားသခင်၏အင်အားမပါဘဲ မာန်ဖြင့် ပြည့်စုံစေရန် ကြိုးစားရာတွင် အလွယ်တကူ ပြုတ်ကျတတ်သည်။

Christians are painfully aware of the reality that at times they do not behave in a fully Christian way. With Paul they can assert, “I of myself … serve the law of sin” (Rom. 7:25). Left to themselves, they easily fall into the trap of admiring God’s will and self-confidently attempting to fulfill it without the requisite divine strength.

 

သို့သော် တိုက်ပွဲများတွင် အနိုင်ရရှိသော်လည်း၊ လူသား၏ လက်ရှိအခြေအနေသည် ဆက်လက်တိုက်ပွဲလိုအပ်နေဆဲဖြစ်၍ မတည်မမြဲဖြစ်နေဆဲပင်။ စစ်ပွဲမှ အမြဲတမ်း ဒဏ်ရာမရဘဲ ထွက်ပေါ်လာမည်ဟု အာမခံနိုင်သည် မဟုတ်။ ယေရှုသည် တပည့်တော်များကို နေ့စဉ် ခွင့်လွှတ်ခြင်းအတွက် ဆုတောင်းရန် ညွှန်ကြားခဲ့သည် (မတ် ၆:၁၂) နှင့် ခရစ်ယာန်သည် အပြစ်၏အညစ်အကြေးမှ ဆက်လက်သန့်စင်ရန် လိုအပ်ကြောင်း ကိုယ်စားပြုသော ခြေဆေးခြင်းပွဲကို စီမံပေးခဲ့သည် (ယော ၁၃:၁၀၊ ၁၂–၁၇၊ ပွဲတော်များ II. A-D ကိုကြည့်ပါ)။ အသစ်မွေးဖွားခြင်းတွင် တွေ့ရှိရသော တန်ခိုးသည် အပြစ်ကို အနိုင်ယူနိုင်သည်ဟု ကြေညာသော ထိုကျမ်းစောင်ပင်လျှင် ကိုယ်ဘဝတွင် အပြစ်မရှိဟု ငြင်းဆိုသူသည် ကိုယ်ကို လှည့်စားခြင်းဖြစ်သည် (၁ယော ၁:၈) နှင့် ဘုရားသခင်ကို ဘုရားမဲ့စွာ ဆန့်ကျင်သည် (အပိုဒ် ၁၀) ဟု သတိပေးထားသည်။

But even when winning battles, man’s present condition, with its continuing need for struggle, is still precarious. Nor can we always count on coming out unscathed from warfare. Jesus instructed His disciples to pray daily for forgiveness (Matt. 6:12) and instituted the ordinance of foot washing to represent the continuing need for the Christian to be cleansed from the stain of sin (John 13:10, 12–17; see Ordinances II. A-D). The same epistle which proclaims that the power found in the new birth is able to overcome sin (1 John 5:4), also warns that whoever denies the presence of sin in his or her life practices self-deception (1 John 1:8) and blasphemously contradicts God (verse 10).

 

မွေးရာပါ အပြစ်ဘက်သို့ ယိမ်းညွတ်မှုကြောင့် လုံးဝကယ်တင်ခြင်းကို ဒုတိယအကြိမ် ကြွလာခြင်းတွင်သာ ဆင်နွှဲရမည်။ ဤယိမ်းညွတ်မှုကို အထဲ၌နေသော သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ ကူညီမှုဖြင့် ဆန့်ကျင်နိုင်သော်လည်း ထိုအချိန်မတိုင်မီ ပျောက်ကွယ်သွားမည် မဟုတ်။ ထိုအချိန်ရောက်မှသာ အပြစ်ယိမ်းညွတ်မှုတိုင်းနှင့် မစုံလင်မှုတိုင်း ပျောက်ကွယ်မည်။ ထိုအခါမှသာ “ကျွန်ုပ်တို့သည် ထိုသခင်နှင့်တူလိမ့်မည်” (၁ယော ၃:၂)။

Because of an innate bent toward sin, complete deliverance will be celebrated only at the Second Coming. This bent can be resisted with the help of the indwelling Holy Spirit, but will not go away before that time. Not until then will every sinful tendency and every imperfection disappear; then and only then “we shall be like him” (1 John 3:2).

 

၅. လူ့ပျက်စီးမှုနှင့် လူ့အဖွဲ့အစည်းအပေါ် သက်ရောက်မှု မွေးရာပါ ပျက်စီးမှုသည် ကျွန်ုပ်တို့ လူသားများအနေဖြင့် ပဌမမိဘများနှင့် တစ်သားတစ်ကိုယ်တည်း ဆက်နွယ်မှု၏ ထင်ရှားချက်ဖြစ်သည် (ဧဖက် ၂:၃)။ အာဒံနှင့် ဧဝတို့၌ ဘုံဇာစ်မြစ်ရှိခြင်း (တမန်တော် ၁၇:၂၆) ကြောင့် သူတို့ ကြီးစွာသောစုံစမ်းခြင်းတွင် ကျရှုံးခဲ့သဖြင့် ဆုံးရှုံးခဲ့သော မပျက်မယွင်း ဆန္ဒကို ကျွန်ုပ်တို့ အမွေမခံစားနိုင်ခဲ့။ ဆန့်ကျင်ဘက်အနေဖြင့် သူတို့ စုံစမ်းခြင်းကို အောင်မြင်စွာ ကျော်လွှားခဲ့လျှင် ကျွန်ုပ်တို့သည် ယခုအပြစ်တွင် တည်မြဲသည်နှင့်အမျှ ဖြောင့်မတ်ခြင်းတွင် တည်မြဲစွာ တည်ရှိနေမည် ဖြစ်သည်။

5. Human Depravity and Effects on Society

Inherent depravity is an expression of our solidarity, as human beings, with our first parents (Eph. 2:3). Sharing a common origin in Adam and Eve (Acts 17:26), we could not possibly inherit the originally unwarped will that they lost when they failed at the great trial (Gen. 3; 6:5). Conversely, if they had passed their trial successfully, we would have been as surely established in righteousness as we are now in sin.

 

ဧဒင်ဥယျာဉ်တွင် ဘုရားသခင်သည် အပြစ်ကြောင့် ဝမ်းနည်းခြင်း၊ နာကျင်ခြင်း၊ ကျေးဇူးမဲ့ အလုပ်ကြမ်းခြင်း၊ အချင်းချင်း အမြတ်ထုတ်ဆက်ဆံခြင်း၊ နှင့် သေခြင်းတို့ ဖြစ်လိမ့်မည်ဟု ကြေညာခဲ့သည် (ကမ္ဘာဦး ၃:၁၄–၁၉)။ ဤဖော်ပြချက်သည် လူ့အတွေ့အကြုံနှင့် အလွန်ကိုက်ညီသည်။

In Eden God announced that sin would result in sorrow, pain, thankless toil, exploitative human relationships, and death (Gen. 3:14–19). This description perfectly fits the human experience.

 

ကျွန်ုပ်တို့သည် ဘုရားသခင်နှင့် ကင်းကွာသဖြင့် ထိုသခင်နှင့် နီးကပ်ရာတွင် ရရှိသော အခွင့်အရေးများ ဆုံးရှုံးခဲ့သည့်အတွက် ခံစားရသည်။ သို့သော် ကျွန်ုပ်တို့သည် အချင်းချင်း နောက်ထပ်အပြစ်များဖြင့် နာကျင်မှုကို ဖြစ်စေကြသည်။ ဘုရားသခင်နှင့် ဒေါင်လိုက်ဆက်ဆံရေးသာမက၊ အခြားသတ္တဝါများနှင့် အလျားလိုက်ဆက်ဆံရေးလည်း ပျက်စီးခဲ့သည်။ သဘာဝနှင့် ကျွန်ုပ်တို့၏ ဆက်ဆံရေးသည် ဧဒင်မှစ၍ အခြေခံကျကျ ပြောင်းလဲခဲ့ပြီး၊ ယခု ဂေဟစနစ်ပျက်စီးရေး အိပ်မက်ဆိုးတစ်ခု ဖြစ်လာတော့မည်၊ အငတ်ပြတ်ခြင်းနှင့် ရောဂါများ လိုက်ပါလာမည်။ အိမ်ထောင်ရေးကို ပထမဦးစွာ ကျွန်ခံရေးအဖြစ် ပုံပျက်စေခဲ့ပြီး နောက်ပိုင်းတွင် စွန့်ပစ်နိုင်သော ပုံပျက်ပန်းပျက်အဖြစ် ဖြစ်သွားခဲ့သည်။ အခြားအလျားလိုက် ဆက်ဆံရေးပျက်စီးမှုများတွင် လူတန်းစားအမြတ်ထုတ်ခြင်း၊ ကျွန်ပြုခြင်း၊ စီးပွားရေးမညီမျှမှု၊ တိုင်းတပါးနှင့် လူမျိုးစုစစ်ပွဲများ၊ နှင့် လူ့အဖွဲ့အစည်းဖွဲ့စည်းပုံများတွင် နက်နက်ရှိုင်းရှိုင်း အမြစ်တွယ်နေသော အခြားဆိုးကျိုးများ ပါဝင်သည်။ စင်စစ် လူများစွာသည် ဤဖွဲ့စည်းပုံများကို အားလုံးသောဆိုးကျိုးများ၏ အမြစ်ဟု ယူဆကြသည်—အပြစ်၏ အလျားလိုက်အစိတ်အပိုင်းအချို့ကိုသာ အန္တရာယ်ရှိစွာ လျှော့ချထားသော မပြည့်စုံသော ရောဂါရှာဖွေမှုတစ်ခု ဖြစ်သည်။ (အပြစ် V ကိုကြည့်ပါ။)

We suffer because, estranged from God, we have lost the privileges found in closeness to Him. But we also inflict suffering on one another through fresh sins. Not only has our vertical relationship with God suffered, the horizontal relationship with other creatures has been damaged. Our interrelation with nature has been radically altered since Eden; it now threatens to become an ecological nightmare, with famine and disease in its sequel. Marriage was perverted first into servitude and next into a dispensable travesty. Other instances of perverted horizontal relationships include class exploitation, slavery, economic inequities, national and ethnic wars, and other evils deeply ingrained in social structures. Indeed, many now conceive these structures as the root of all evils—a fragmentary diagnosis, dangerously reduced to some of the horizontal components of sinfulness. (See Sin V.)

 

C. သေခြင်း၊ အဆုံးစွန်သော ရန်သူ

၁. အပြစ်အတွက် ပြစ်ဒဏ်အဖြစ် သေခြင်း

အပြစ်သည် ပညတ်တော်များကို ချိုးဖောက်ရုံသာမက အဓိကအားဖြင့် ဖန်ဆင်းရှင်ကို ပုန်ကန်ခြင်းဖြစ်သောကြောင့် ဘုရားသခင်သည် တရားမျှတစွာ ကိုင်တွယ်ရမည်။ အပြစ်ကိုယ်တိုင်တွင် ပြစ်ဒဏ်ပါဝင်ပြီး သဘာဝအကျိုးဆက်များ ရှိသည်မှာ အမှန်ဖြစ်သော်လည်း (သုတ္တံ ၅:၂၂၊ ဂလာတိ ၆:၇) ဘုရားသခင်၏ တရားစီရင်ခြင်းဖြင့် တိုက်ရိုက်ချမှတ်သော ပြစ်ဒဏ်များလည်း ရှိသည် (ထွက်မြောက် ၃၂:၃၃၊ မဿဲ ၂၅:၄၁)။

C. Death, the Ultimate Enemy

1. Death as a Penalty for Sin

Because sin is not only a breach of commandments but primarily a rebellion against the Creator, a personal being, He must deal with it in a just manner. While it is true, to a certain extent, that sin itself includes punishment and has natural consequences (Prov. 5:22; Gal. 6:7), there are also penalties directly meted out by divine justice (Ex. 32:33; Matt. 25:41).

 

တစ်ခါတစ်ရံ အထူးသဖြင့် သူ၏လူမျိုးနှင့် ဆက်ဆံရာတွင် ဘုရားသခင်၏ ပြစ်ဒဏ်သည် ပြုပြင်ပေးရန် ရည်ရွယ်ချက်ရှိသည်။ ကျမ်းစာသည် အိမ်တွင်း ကလေးပညာပေးရန် အဖိုးတန်သော စည်းကမ်းပြဌာန်းခြင်းနှင့် နှိုင်းယှဉ်ထားသည် (ဆာလံ ၉၄:၁၂၊ ဟေဗြဲ ၁၂:၅-၁၂)။ အချို့သည် အပြစ်ကျူးလွန်သူကို ပြုပြင်ရန် ရည်ရွယ်သော ဤပြစ်ဒဏ်မျိုးကိုသာ တရားမျှတသည်ဟု လက်ခံကြသည်။ သို့သော် ပြုပြင်ခြင်းသည် ၎င်း၏ ကိုယ်ပိုင်ရည်မှန်းချက်ရှိပြီး တရားစီရင်ခြင်း၏ ရည်ရွယ်ချက်နှင့် ကွဲပြားသည်။ ထိုက်တန်သော ပြစ်ဒဏ်များသည် အပြုအမူ ပြုပြင်ရန် လိုအပ်သည်ထက် ပိုကြီး သို့မဟုတ် ပိုနည်းနိုင်သည်။

At times, especially when God is dealing with His people, divine punishment is corrective. The Bible compares it with the valuable discipline applied in the home for the education of a child (Ps. 94:12; Heb. 12:5–12). Some wish to accept as legitimate only this kind of punishment, intended to reform the evildoer. However, reform has its own agenda, which differs from the purposes of justice. Deserved punishments could be greater or lesser than those needed for behavior modification.

 

တင်းကျပ်သော တရားမျှတမှု ရှိရန်အတွက် လက်စားချေခြင်း (retribution) သည် အစားထိုးမရသော အရာဖြစ်သည်။ ဤသည်ကို ဒေါသထွက်ခြင်း သို့မဟုတ် လက်စားချေလိုစိတ်နှင့် မရောထွေးရချေ။ နောက်ဆုံးတွင် လက်စားချေလိုစိတ်သည် ပြစ်ဒဏ်ကို ထိန်းချုပ်ပြီး တရားမျှတမှုကို ဒုတိယအဆင့်သို့ ပို့ဆောင်သည်။ ဘုရားသခင်၏ လက်စားချေခြင်းသည်မူ လက်စားချေလိုစိတ်မပါဘဲ တရားမျှတမှုဖြင့် လမ်းညွှန်ပြီး အဆုံးမဲ့ မေတ္တာတော်ဖြင့် ကျင့်သုံးသည်။ (တရားစီရင်ခြင်း II. E. ကို ကြည့်ပါ)။

For strict justice to exist, retribution is irreplaceable. This should not be confused with rancor or vindictiveness. In the latter, a spirit of revenge controls the punishment, and justice again is forced to take a secondary place. Divine retribution, on the other hand, is guided by justice without revenge, administered in infinite love. (See Judgment II. E.)

 

ဘုရားသခင်သည် အင်အားသုံး မဟုတ်ဘဲ နာခံမှုနှင့် မေတ္တာဖြင့် စကြဝဠာပုန်ကန်မှုကို အဆုံးသတ်ရန် ရည်စူးထားသည်။ ဤအကြောင်းကြောင့်သာ အပြစ်သားများ၏ အသက်ရှင်နေမှုကို ခဏတာ သည်းခံထားပြီး ဘုရားသခင်၏ ကရုဏာတော်သည် တစ်ဦးချင်းစီကို နောင်တရရန် ခေါ်ဝေါ်နေသည် (၂ပေ ၃:၉)။ သို့သော် သတ္တဝါများ၏ အပြစ်နှင့် ဘုရားသခင်၏ သန့်ရှင်းမှုသည် ထာဝရတည်တံ့စွာ အတူယှဉ်တွဲနေထိုင်၍ မရနိုင်ချေ။ ပညတ်ပြဌာန်းသူသည် ဖန်ဆင်းရှင်လည်း ဖြစ်သောကြောင့် သတ္တဝါများ၏ အပြစ်ပုန်ကန်မှုသည် ဖျက်ဆီးခြင်း (annihilation) ကို အလုံးစုံ ထိုက်တန်သည်။ ထို့ကြောင့် ကျွန်ုပ်တို့၏ ဘိုးဘေးများကို ကြိုတင်သတိပေးခဲ့သော သေခြင်းပြစ်ဒဏ် (ကမ္ဘာဦး ၂:၁၇) သည် အပြစ်၏ တရားမျှတပြီး ထိုက်တန်သော လုပ်ခလစာ ဖြစ်သည် (ရောမ ၆:၂၃)။

God has determined to put out the cosmic rebellion by persuasion and love, not by brute force. For this reason alone the existence of sinners is tolerated for a time, while the mercy of God calls each one to repentance (2 Peter 3:9). But the sinfulness of creatures and the holiness of God cannot eternally coexist. Since the Lawgiver is also the Creator, the sinful rebellion of creatures fully deserves annihilation. This death penalty, about which our first parents were forewarned (Gen. 2:17), is therefore the just and fair wages of sin (Rom. 6:23).

 

အပြစ်အတွက် ပြစ်ဒဏ်အဖြစ် သေခြင်းကို ကျမ်းစာတစ်ခုလုံးတွင် အလေးပေးဖော်ပြထားသည်။ နောင်တမရဘဲ အပြစ်ပြုနေသော “ဝိညာဉ်” (လူ) သည် သေရမည် (ယေဇ ၁၈:၄)၊ “ဖြတ်ချခံရ” (ဆာလံ ၃၇:၉၊ ၃၄) သို့မဟုတ် ဖျက်ဆီးခံရ (ကရ ၁၁:၁၉ တွင် အတူတူ ဟေဗြဲစကား)၊ ပျောက်ပျက်ရ (ဆာလံ ၆၈:၂၊ ယော ၃:၁၆ နှင့် နှိုင်းယှဉ်) သို့မဟုတ် “မရှိတော့” (ဆာလံ ၃၇:၁၀၊ အပိုဒ် ၂၀ နှင့် နှိုင်းယှဉ်) မည်။ ထိုသူသည် “မြက်ပုံ” ကဲ့သို့ လောင်မြိုက်ခံရ (ဟေရှာ ၄၀:၂၄၊ မာ ၄:၁၊ မဿဲ ၁၃:၃၀၊ ၂ပေ ၃:၁၀၊ ဗျာ ၂၀:၁၅၊ ၂၁:၈) “ထာဝရ ဖျက်ဆီးခြင်း” အတွက် ဖြစ်သည် (၂သက် ၁:၉)။

Death as the penalty of sin is emphasized throughout the Scriptures. The unrepentant sinning “soul” (person) will die (Eze. 18:4), will be “cut off” (Ps. 37:9, 34) or destroyed (kāraṯ, same Hebrew term as in Jeremiah 11:19), will perish (Ps. 68:2; cf. John 3:16) or “be no more” (Ps. 37:10; cf. verse 20). Such a person will be burned up as “stubble” (Isa. 40:24; Mal. 4:1; Matt. 13:30; 2 Peter 3:10; Rev. 20:15; 21:8) for “eternal destruction” (2 Thess. 1:9).

 

၂. သေခြင်း၏ ပျက်ပြယ်စေခြင်း

ယခင်ဆွေးနွေးခဲ့သော ကျမ်းစာအချက်အလက်များအရ၊ မူလလူ့ဘဝအခြေအနေသည် ဘုရားသခင်နှင့် ဆက်ဆံရေးတွင် အသက်ရှည်နေနိုင်ခြင်း (အသက်ပင်၏ အသီးကို စားခွင့်၊ အခြေအနေပေါ်မူတည်သော မသေနိုင်မှု) နှင့် ပုန်ကန်ပြီး မနာခံခြင်းအားဖြင့် ပုဂ္ဂိုလ်ဆန်မှု မည်သည့်ပုံစံမျှ မရှင်သန်ဘဲ သေခြင်း နှစ်မျိုးလုံး ခွင့်ပြုထားသည်။ ဘုရားသခင် ရည်ရွယ်ထားသည့်အတိုင်း လူသားမျိုးနွယ်သည် ဖြောင့်မတ်ခြင်း၌ တည်မြဲစွာ ဖြစ်ပေါ်လာခဲ့လျှင် သူတို့၏ အသက်သည် အမှန်တကယ် ထာဝရဖြစ်လာမည်။

2. The Undoing of Death

According to the biblical data already reviewed, the original conditions of the human existence allowed both continual life in communion with God (the access to the tree of life; conditional immortality) and death (without the survival of personality in any form) through rebellion and disobedience. If the human race, as God intended, had become established in righteousness, their life truly would have become eternal.

 

ရောမကျမ်း ၅:၁၂-၁၄ တွင် အာဒံနှင့်ဧဝတို့သည် မိမိတို့နှင့် သားမြေးအားလုံးအတွက် ယိုယွင်းပျက်စီးမှုနှင့် သေခြင်းကို ဖြစ်စေခဲ့ကြောင်း ဖော်ပြထားသည်။ နောက်အပိုဒ်များ (၁၅-၁၉) တွင် ခရစ်တော်သည် ဒုတိယအာဒံအဖြစ် လူမျိုးတစ်မျိုးလုံးအတွက် ပေးဆပ်ရင်ကြားစုခြင်း ပေးခဲ့ကြောင်း ဆန့်ကျင်ဘက်နှင့် အညီ လုပ်ဆောင်ခဲ့သည်ကို သတိပြုရမည်။ ၁ကော ၁၅:၂၁-၂၂ အရ “လူတစ်ယောက်အားဖြင့် သေခြင်းရောက်လာသည်နည်းတူ လူတစ်ယောက်အားဖြင့် သေရာမှ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းလည်း ရောက်လာသည်။ အာဒံ၌ လူအားလုံး သေကြသည်နည်းတူ ခရစ်တော်၌ လူအားလုံး အသက်ရလိမ့်မည်။”

Romans 5:12–14 has shown how Adam and Eve brought about depravity and death for themselves and all their descendants. We should also notice the symmetrical and opposite work of Christ, providing atonement for the whole race as a second Adam, in the following verses (15–19). According to 1 Corinthians 15:21, 22, “For as by a man came death, by a man has come also the resurrection of the dead. For as in Adam all die, so also in Christ shall all be made alive.”

 

ထို့ကြောင့် အာဒံ၏ အပြစ်ကြောင့် လူအားလုံးက အခြေအနေမရှိဘဲ အမွေခံရသော သေခြင်းပြစ်ဒဏ်ကို ခရစ်တော်အားဖြင့် လူအားလုံးအတွက် ရရှိခဲ့သော ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းဖြင့် အခြေအနေမရှိဘဲ ပယ်ဖျက်ခံရသည်။ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကြောင့် အာဒံ၏ အပြစ်ကြောင့် မဟုတ်ဘဲ လက်ရှိလူ့ဘဝ၏ အဆုံးသတ်သည် ဘုရားသခင်နှင့် ကျွန်ုပ်တို့ကို ထာဝရ ခွဲခွာနိုင်ခြင်း မရှိချေ။ ဤ “ပဌမသေခြင်း” သည် ခေတ်အဆက်ဆက် လူများ၏ အသက်ကို ရပ်တန့်စေရုံမျှသာ ဖြစ်ပြီး ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းဖြင့် ပယ်ဖျက်ခံရချိန်၌ ဘုရားသခင်၏ ကတိတော်များကို အတူတကွ ခံစားနိုင်မည် (ဟေဗြဲ ၁၁:၃၉-၄၀)။

Thus the sentence of death unconditionally inherited by all from Adam is also unconditionally offset by a resurrection won by Christ for all. Because of the Resurrection, the end of present human life, a consequence of the sin of Adam and not of our own sins, cannot separate us from God eternally. This “first” death merely terminates the life of people of all times who, when resurrection cancels it out, will be able to receive God’s promises together (Heb. 11:39, 40).

 

ခရစ်တော်၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းသည် ခရစ်တော်နှင့် ဆိုင်သူအားလုံးအတွက် အတူတူ အတွေ့အကြုံကို စတင်ပြီး အာမခံခဲ့သည်။ ဤသည်မှာ “သူကြွလာတော်မူချိန်” တွင် ဖြစ်မည်။ ထို့နောက် ခရစ်တော်သည် သူ့ရန်သူအားလုံးကို ဖျက်ဆီးမည် (၁ကော ၁၅:၂၃-၂၅)။ “နောက်ဆုံးဖျက်ဆီးခံရမည့် ရန်သူမှာ သေခြင်း” (အပိုဒ် ၂၆)။

The resurrection of Christ inaugurated and guaranteed the same experience for all “who belong to Christ.” This will happen “at his coming.” After that Christ will destroy all His enemies (1Cor. 15:23–25). “The last enemy to be destroyed is death” (verse 26).

 

ထို့ကြောင့် ထာဝရအသက်ကို ခရစ်တော် ဒုတိယအကြိမ် ကြွလာတော်မူချိန်၌ ခရစ်တော်နှင့် ဆိုင်သူများသာ အမှန်တကယ် လက်ဆောင်အဖြစ် ခံစားရမည်။ သို့သော် ခရစ်ယာန်များသည် ခရစ်တော်၏ အမှုတော်ကို အာမခံချက်အဖြစ် ယခုပင် တောင်းဆိုနိုင်သည်။ “ဘုရားသခင်သည် ကျွန်ုပ်တို့ကို ထာဝရအသက်ကို ပေးတော်မူ၏။ ဤအသက်သည် သူ့သားတော်နှင့် အတူရှိ၏။ သားတော်ရှိသူသည် အသက်ရှိ၏။ ဘုရားသခင်၏ သားတော်မရှိသူသည် အသက် မရှိ” (၁ယော ၅:၁၁-၁၂၊ ၁ယော ၁:၂၊ ၅:၂၀ နှင့် နှိုင်းယှဉ်)။

Eternal life, then, is to be received as an actual gift only by those who belong to Christ at His second coming. However, Christians can claim it, even now, on the surety of the work of Christ. “God gave us eternal life, and this life is in his Son. He who has the Son has life; he who has not the Son of God has not life” (1 John 5:11, 12; cf. 1 John 1:2; 5:20).

 

ထှန်းပေါ်ခြင်းတစ်ထောင်နှစ် အဆုံးတွင် ဘုရားသခင်ကို ဆန့်ကျင်သူများ၊ သူ့ရန်သူအားလုံးကို ရှင်ပြန်ထမြောက်စေမည်။ သို့သော် တရားစီရင်ခြင်းနှင့် ဖျက်ဆီးခြင်းခံရရန်သာ ဖြစ်သည် (ယော ၅:၂၈-၂၉)။ ထိုဖျက်ဆီးခြင်းသည် နောက်ဆုံးဖြစ်မည်။ (ထှန်းပေါ်ခြင်း I. C. ၃၊ သေခြင်း I. F. ၅၊ တရားစီရင်ခြင်း III. B. ၃ ကို ကြည့်ပါ)။ ဤအကြောင်းကြောင့် “ဒုတိယသေခြင်း” ကို ကြောက်ရွံ့ရမည် (ဗျာ ၂၀:၆)။ “ပဌမရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း၌ ပါဝင်သူသည် မင်္ဂလာရှိ၏၊ သန့်ရှင်း၏။ ထိုသူတို့အပေါ်၌ ဒုတိယသေခြင်းသည် အခွင့်အာဏာ မရှိ။” ဤဒုတိယသေခြင်းသည် လူသားများကို ဘုရားသခင်နှင့် ထာဝရ ခွဲခွာစေသည်။ ၎င်းသည် အာဒံ၏ အပြစ်၏ အကျိုးဆက်မဟုတ်ဘဲ လူတစ်ဦးချင်းစီ၏ ဘုရားသခင်ကို ပုန်ကန်ခြင်းနှင့် ကျေးဇူးတော်၏ ပြင်ဆင်မှုများကို ငြင်းပယ်ခြင်း၏ အကျိုးဆက် ဖြစ်သည်။

At the close of the millennium those who opposed God, all of His enemies, will also be resurrected, but only to be judged and destroyed at the “resurrection of judgment” (John 5:28, 29). That destruction will be final. (See Millennium I. C. 3; Death I. F. 5; Judgment III. B. 3.) For this reason the “second death” is to be feared (Rev. 20:6): “Blessed and holy is he who shares in the first resurrection! Over such the second death has no power.” This second death separates human beings from God eternally. It is not the consequence of Adam’s sin but of each person’s joining the rebellion against God and rejecting the provisions of His grace.

 

ဘုရားသခင်၏ ရန်သူများကို နောက်ဆုံးတွင် လုံးဝ ဖျက်ဆီးခံရမည်။ အပြစ်၏ အကျိုးအာနိသင်အားလုံး ပျောက်ကွယ်သွားမည် (ဟေဗြဲ ၂:၁၄၊ ဗျာ ၂၀:၁၄)။ ခရစ်တော်ကို ယုံကြည်သူများသည် သူ ဒုတိယအကြိမ် ကြွလာတော်မူချိန်မှစ၍ ထာဝရ လုံခြုံမည်။ အပြစ် သို့မဟုတ် အပြစ်သဘာဝ ထပ်မံဖြစ်ပေါ်လာရန် ဖြစ်နိုင်ခြေ မရှိတော့ချေ။ စကြဝဠာတစ်ခုလုံးတွင် သဟဇာတဖြစ်မှု တစ်ခုတည်းသော နှလုံးခုန်သံ ရှိလာမည်။

The enemies of God are finally to be utterly destroyed and all the effects of sin (Heb. 2:14; Rev. 20:14). Those who believe on Christ will be, from the time of His second coming on, eternally safe; there is no further possibility for sin or sinful natures to become a reality again. A single pulse of harmony will beat in the entire universe.

 

၃. ဖျက်ဆီးခြင်း လက်စားချေခြင်း၏ တန်ဖိုး

ကျမ်းစာတွင် နောင်တမရသော အပြစ်သားများအတွက် ပြစ်ဒဏ်အဖြစ် အပြီးသတ် ဖျက်ဆီးခြင်းကို အလေးပေးဖော်ပြထားသော်လည်း (ဥပမာ ၂သက် ၁:၉၊ ဗျာ ၂၀:၁၄၊ II. C. ၁ ကို ကြည့်ပါ) ရိုးရာခရစ်ယာန်ဘာသာ အများစုသည် ဆိုးယုတ်သူများ၏ ဆုလာဘ်အဖြစ် ထာဝရ နာကျင်စေခြင်းကို သွန်သင်ထားသည်။ ဤသွန်သင်ချက်သည် ခွဲခွာနိုင်ပြီး မသေနိုင်သော လူ့ “ဝိညာဉ်” ရှိသည်ဟူသော ယုံကြည်ချက်မှ တိုက်ရိုက်ဖြစ်ပေါ်လာခြင်း ဖြစ်ပြီး ယခင်တွင် အခြေမရှိကြောင်း ပြသခဲ့ပြီး ဖြစ်သည် (I. E. ၁-၃)။

3. The Value of an Annihilating Retribution

In spite of the emphasis of Scripture on definitive destruction as the retribution due to unrepentant sinners (e.g., 2 Thess. 1:9; Rev. 20:14; see II. C. 1), traditional Christendom follows a doctrine of eternal pain as the reward of the wicked. This doctrine results directly from a belief in a separable, immortal human “soul,” already shown to be groundless (I. E. 1–3).

 

သို့သော် ကျမ်းစာပါ လူဆိုင်ရာ အယူအဆကို ပြန်လည်ရရှိပြီးသည်နှင့် ဆုံးရှုံးသူများအတွက် ထာဝရ ပုဂ္ဂိုလ်ဆန်သော အသက်ရှင်နေမှု မဖြစ်နိုင်ကြောင်း လွယ်ကူစွာ မြင်နိုင်သည်။ ဘုရားသခင်သည် သူနှင့် မှန်ကန်သော ဆက်ဆံရေး ပြတ်တောက်သွားသည်နှင့် တပြိုင်နက် ဆင်းရဲဒုက္ခဖြစ်စေသော အသက်ရှင်မှုပင် အဆုံးမဲ့အခြေခံဖြင့် လူသားအတွက် မရရှိနိုင်အောင် ပြုလုပ်ခဲ့သည် (ကမ္ဘာဦး ၃:၂၂-၂၃)။ အကြောင်းမှာ အသက်သည် ခရစ်တော်နှင့် ဆိုင်သူများအတွက်သာ ဘုရားသခင်၏ လက်ဆောင်ဖြစ်သည် (ရောမ ၆:၂၃၊ ယော ၃:၁၆)။ တကယ်တော့ “သားတော်မရှိသူသည် အသက် မရှိ” (၁ယော ၅:၁၂)။ ထိုသူသည် “အသက်ကို မမြင်ရ” (ယော ၃:၃၆) ပြီး ကန့်သတ်ထားသော အချိန်သာ အသက်ရှင်နိုင်သည်။ အကြောင်းမှာ သူ့အတွင်း၌ “ထာဝရ အသက် မရှိ” (၁ယော ၃:၁၅) သောကြောင့် ဖြစ်သည်။

However, once the biblical concept of man is recovered, it is easy to see that an eternal, personal existence is impossible for the lost. God has made even a miserable existence, unavailable to man on an endless basis once the right relationship with Him was cut off (Gen. 3:22, 23). This is so because life is a gift of God for those who belong to Christ only (Rom. 6:23; John 3:16); indeed “he who has not the Son has not life” (1 John 5:12). Such a one “shall not see life” (John 3:36) and can exist for a limited time only, because there is no “eternal life abiding in him” (1 John 3:15).

 

ဤနေရာ၌ “ထာဝရ ဖျက်ဆီးခြင်း” (၂သက် ၁:၈) ၏ အဓိပ္ပာယ်ကို စဉ်းစားရမည်။ ဤတွင် ရှုမြင်ထားသည်မှာ ထာဝရ ဖျက်ဆီးနေသော လုပ်ငန်းစဉ် မဟုတ်ချေ။ ထာဝရ ရွေးနုတ်ခြင်း (ဟေဗြဲ ၉:၁၂) သည် ထာဝရ ရွေးနုတ်နေသော လုပ်ငန်းစဉ် မဟုတ်သည်နှင့် အတူတူပင်။ နှစ်မျိုးစလုံးတွင် အဓိပ္ပာယ်မှာ ထာဝရတည်တံ့သော ဖျက်ဆီးခြင်း သို့မဟုတ် ရွေးနုတ်ခြင်း၊ အကျိုးဆက်များ ထာဝရ ဖြစ်သည် ဟူ၍ပင် ဖြစ်သည်။

At this point we need to consider the meaning of “eternal destruction” (2 Thess. 1:8). In view here is not an eternal destroying process, just as “eternal redemption” (Heb. 9:12) is not an eternal redeeming process. Clearly in both cases the meaning is a destruction or redemption that lasts for eternity, whose consequences are eternal.

 

၂ သက်သာလောနိတ် ၁:၈၊ ၉ တွင် မတရားသောသူတို့သည် “ထာဝရနှိပ်စက်ခြင်းနှင့် ထာဝရဘုန်းအသရေမှ ခွဲချန်ခံရခြင်း” ခံရကြမည်ဟု ဆိုထားသည်။ “နှိပ်စက်ခြင်း ခံရ” ဟု ဘာသာပြန်ဆိုထားသော ဂရိစကား tinō သည် ရိုးရိုးရှင်းရှင်း ဒဏ်ခတ်ခြင်း သို့မဟုတ် အပြစ်ဒဏ်ပေးခြင်းကို ဆိုလိုသည်။ ထို့ပြင် အခန်းနောက်ခံအရ ဒဏ်ခတ်ခြင်းသည် “ထာဝရဘုန်းအသရေမှ ခွဲချန်ခံရခြင်း” ဖြစ်ပြီး ထိုဘုန်းအသရေသည်ပင် ဖြောင့်မတ်သူတို့၏ ဆုလာဘ်ဖြစ်သည်။ ဤသည်မှာ နှိပ်စက်ခြင်းကို ဒဏ်ခတ်ခြင်း၏ အစိတ်အပိုင်းတစ်ခုအဖြစ် ငြင်းပယ်ခြင်း မဟုတ်ပါ။ “မီးလျှံဖြင့် လက်စားချေခြင်း” နေ့တွင် (၂ သက်သာလောနိတ် ၁:၇၊ ၈) နာကျင်ခြင်း အမှန်တကယ် ဖြစ်ပေါ်လာမည်ဖြစ်သော်လည်း ထိုနာကျင်ခြင်းသည် “ထာဝရနှိပ်စက်ခြင်း” မဟုတ်ပါ။

In 2 Thessalonians 1:8, 9 the wicked “suffer the punishment of eternal destruction and exclusion from the presence of the Lord.” The Greek verb tinō, translated “suffer the punishment,” simply means to pay a penalty or be punished. In addition, the context shows that the punishment is “exclusion from the presence of the Lord,” which presence is the reward of the righteous. This does not deny suffering as part of the punishment; pain will indeed result from the “flaming fire” of the day of “vengeance” (2 Thess. 1:7, 8), but this pain will not be “eternal punishment.”

 

ထိုနည်းတူ မဿဲ ၂၅:၄၆ တွင် မတရားသောသူတို့သည် “ထာဝရဒဏ်ခတ်ခြင်း” သို့ သွားကြပြီး ဖြောင့်မတ်သူတို့သည် “ထာဝရအသက်” သို့ သွားကြသည်ဟု ဆိုထားသည်။ ဤနေရာ၌ “ဒဏ်ခတ်ခြင်း” ဟူ၍ သုံးထားသော kolasis ဟူသော စကားလုံးသည် မူလအဓိပ္ပာယ်အားဖြင့် “တိုတိုတိတိ ဖြတ်တောက်ခြင်း” ဖြစ်သဖြင့် “ဆုံးရှုံးခြင်း ခံရခြင်း” ကို ဆိုလိုသည်။ ၂ သက်သာလောနိတ်ကဲ့သို့ပင် ဤနေရာ၌လည်း ဒဏ်ခတ်ခြင်းသည် ဖြောင့်မတ်သူတို့၏ ဆုလာဘ်ကို ဆုံးရှုံးခြင်း ဖြစ်သည်။ ထိုဆုံးရှုံးခြင်းသည် ဖြောင့်မတ်သူတို့၏ အသက်နှင့် တူညီစွာ ထာဝရဖြစ်သည်။ ဖြောင့်မတ်သူနှင့် မတရားသောသူ နှစ်ဦးစလုံး၏ ဆုလာဘ်များသည် အတူတူပင် အပြီးသတ်ဖြစ်သည်။

Similar considerations apply to Matthew 25:46, where the wicked “go away into eternal punishment, but the righteous into eternal life.” The word kolasis, here used for “punishment,” has a root meaning “to cut short,” hence “to suffer loss.” Here, as in 2 Thessalonians, the punishment is the loss of the reward of the righteous. This loss is as eternal as is life for the righteous. The rewards of both righteous and wicked are equally definitive.

 

ကျမ်းစာသည် မတရားသောသူတို့အတွက် ထာဝရနှိပ်စက်ညှဉ်းပန်းခြင်း သို့မဟုတ် ထာဝရနာကျင်ခြင်းကို မပြောထားပါ။ သို့သော် ဖျက်ဆီးခြင်း၏ ကိရိယာများဖြစ်သော မီးနှင့် မီးခိုးကို ထာဝရဟု ခေါ်ထားသည် (မဿဲ ၂၅:၄၁၊ ဗျာဒိတ် ၁၄:၁၁)။ မတရားသောသူတို့ကို မည်သည့်အရိုးအလွှာမျှ မကျန်ရစ်စေရန် အာမခံချက်ရှိသော မယိမ်းမယိုင် ဖျက်ဆီးနိုင်သော အရာထဲသို့ ပစ်ချခံရသည်။ “ထာဝရမီး” စသည့် စကားစုများကို ကျမ်းစာတွင် သောဒုံမြို့ (ယုဒ ၇) သို့မဟုတ် နက်နဲသော ဗာဗုလုန်မြို့ (ဗျာဒိတ် ၁၉:၃) တို့၏ ကံကြမ္မာအတွက် သုံးထားပြီး ထိုမြို့များမှ မည်သည့်အကြွင်းအကဲမျှ မကျန်ရစ်ခဲ့ကြောင်း ကျမ်းစာက ရှင်းလင်းစွာ ဖော်ပြထားသည် (၂ ပေ ၂:၆၊ ဗျာဒိတ် ၁၈:၈၊ ၉)။

The Bible does not speak of eternal torture or pain for the wicked, although the agents of destruction, such as fire and smoke, are called eternal (Matt. 25:41; Rev. 14:11). The wicked are thrown into a formidably unrelenting medium which guarantees that no residue will be left. Phrases such as “eternal fire” are applied in Scripture to the fate of cities such as Sodom (Jude 7) or the mystical Babylon (Rev. 19:3), of which no remains whatsoever survive, as Scripture clearly states (2 Peter 2:6; Rev. 18:8, 9; see Death I. F. ; Millennium I. C. 3. e).

 

III. လူသားတို့၏ အနာဂတ်အခြေအနေ

လူသားတို့၏ အနာဂတ်အခြေအနေနှင့် ပတ်သက်၍ ရဲရဲတင်းတင်း ခန့်မှန်းတွက်ချက်ခြင်းသည် ဆွဲဆောင်မှုရှိသော်လည်း ထိုအကြောင်းအရာကို သတိဖြင့်သာ ကိုင်တွယ်ရမည်။ “အကြောင်းမူကား၊ ငါတို့သိမှုသည် မပြည့်စုံပါ … ယခုမှာ မှန်ထဲက မှုန်ဝါးဝါး မြင်ရသေးသည်။ ထိုအခါ မျက်နှာချင်းဆိုင် မြင်ရလိမ့်မည်။ ယခု ငါသိသည်မှာ အစိတ်အပိုင်းသာ ဖြစ်သည်။ ထိုအခါ ငါအပြည့်အဝ သိလိမ့်မည်” (၁ ကော ၁၃:၉၊ ၁၂)။ သို့ရာတွင် သမ္မာကျမ်းတရားသည် အချက်အလက်များကို ဖော်ပြခွင့်ပေးထားသည်။

III. Man’s Future State

While it is tempting to indulge in bold speculations about the future state of humanity, such a subject can be dealt with only cautiously, “for our knowledge is imperfect … Now we see in a mirror dimly, but then face to face. Now I know in part; then I shall understand fully” (1 Cor. 13:9, 12). On the other hand, biblical revelation does allow us to state facts.

 

ဒွိယဝါဒအတွေးအခေါ်ကြောင့် ခရစ်ယာန်ဘာသာသည် အနာဂတ်အခြေအနေ သို့မဟုတ် “ဘုံဘုရား” ကို ဝိညာဉ်ရေးရာနှင့် ရုပ်ပိုင်းမရှိသော ပုံစံဖြင့် တွေးတောလာခဲ့သည်။ ဤသည်မှာ ဝိညာဉ်ကို အလွန်အမင်း တန်ဖိုးထားခြင်းနှင့် ဖြောင့်မတ်သူအားလုံး ခရစ်တော် ဒုတိယအကြိမ် ကြွလာတော်မူချိန်၌ တစ်ပြိုင်နက် ဆုလာဘ်ခံစားရမည်ဟူသော သမ္မာကျမ်းတရား အချက်ကို လျစ်လျူရှုခြင်းကြောင့် ဖြစ်သည်။ သေဆုံးသွားသော ဖြောင့်မတ်သူတို့ကို ခန္ဓာမရှိသော သတိရှိသော သတ္တဝါများဟု စိတ်ကူးထားပြီး သေဆုံးချိန်၌ ဆုလာထဲလှယ်ရသည်ဟု ယူဆသောကြောင့် ထိုသို့သော ဝိညာဉ်ရေးရာ ဘုံဘုရားထဲသို့ ထားရှိခဲ့ကြသည်။ သို့သော် သမ္မာကျမ်းစာက ကယ်တင်ခြင်းရရှိသူများ နေထိုင်မည့် တကယ့်နေရာနှစ်ခုကို ပြောထားသည်။ တစ်ခုသည် ယာယီဖြစ်ပြီး ကျန်တစ်ခုသည် အမြဲတမ်းဖြစ်သည်။

Dualistic thought has accustomed Christendom to think of the future state, or “heaven,” in ethereal and immaterial terms. Among other factors, this is due to an over emphasis on the value of spirit and to ignoring the biblical fact that all the righteous will receive their rewards at the same time, at the Second Coming. Since the deceased righteous are imagined as disembodied, conscious entities, and represented as receiving their rewards as they die, they are placed in a “heaven” of this kind. The Bible, however, speaks of two real places where the saved will live: one temporary and another permanent.

 

A. ကယ်တင်ခြင်းရရှိသူများ၏ ယာယီနေရာ

ဘုရားသခင်နှင့် ကောင်းကင်တမန်များ နေထိုင်ရာ ကောင်းကင်နိုင်ငံတစ်ခု အမှန်တကယ်ရှိသည် (၁ ဓမ္မရာဇဝင် ၈:၃၀၊ ၃၉၊ ဆာလံ ၁၁:၄၊ ၅၃:၂၊ ၈၀:၁၄၊ ၁၀၂:၁၉၊ မဿဲ ၅:၁၆၊ ၄၅၊ ၄၈၊ ၆:၉)။ ထိုနေရာမှ ခရစ်တော်သည် လူဖြစ်လာတော်မူချိန်၌ ကြွလာတော်မူခဲ့သည် (ယောဟန် ၃:၁၃၊ ၃၁၊ ၆:၃၈)။ ထမြောက်ပြီးနောက် ထိုနေရာသို့ တက်သွားတော်မူခဲ့သည် (ဟေဗြဲ ၉:၂၄)။ ထိုနေရာမှပင် ဒုတိယအကြိမ် ကြွလာတော်မူမည်ဖြစ်ပြီး၊ ဖြောင့်မတ်သူများကို ကိုယ်တော်ထံ ခေါ်ဆောင်သွားမည် (ယောဟန် ၁၄:၁–၃၊ ၁ သက်သာလောနိတ် ၄:၁၃–၁၈၊ ၁ ပေတရု ၁:၄)။

A. Temporary Dwelling of the Saved

There is indeed a heaven where God and the angels dwell (1 Kings 8:30, 39; Ps. 11:4; 53:2; 80:14; 102:19; Matt. 5:16, 45, 48; 6:9), from which Christ came at His incarnation (John 3:13, 31; 6:38) and into which He ascended after His resurrection (Heb. 9:24). From here, too, He will descend at His second coming, when He will take the righteous to Himself (John 14:1–3; 1 Thess. 4:13–18; 1 Peter 1:4).

 

ဤကောင်းကင်နိုင်ငံသည် ဖြောင့်မတ်သူများအတွက် ယာယီနေရာဖြစ်သည်။ ထိုနေရာတွင် သူတို့သည် တရားစီရင်ခြင်းတာဝန်ကို ပါဝင်ဆောင်ရွက်ရမည်ဖြစ်ပြီး၊ ထိုတာဝန်သည် ဘုရင်များ၏ အခွင့်အရေးအဖြစ် သမ္မာကျမ်းစာတွင် ဖော်ပြထားသည် (ဒံယေလ ၇:၂၂၊ ၂၆၊ ၁ ကော ၆:၂၊ ၃၊ ဗျာဒိတ် ၃:၂၁၊ ၂၀:၄)။ ထိုတာဝန်များသည် မတရားသူများ နောက်ဆုံးပျက်စီးခြင်းအပြီး၌ ရပ်စဲသွားမည်ဖြစ်ပြီး၊ ထို့နောက် ဖြောင့်မတ်သူများသည် အသစ်သော ကမ္ဘာမြေကို အမွေခံရရှိမည် (ဗျာဒိတ် ၂၁:၁–၇၊ ကြည့်ပါ တရားစီရင်ခြင်း III. B. ၂၊ ထောင်စုနှစ် I. C. ၂)။

This heaven will be a temporary abode for the righteous. There they will share in the duties of judgment, a royal prerogative described in the Bible in kingly terms (Dan. 7:22, 26; 1 Cor. 6:2, 3; Rev. 3:21; 20:4) associated with heavenly glory. But these duties will cease after the final destruction of the wicked; then the righteous will inherit the new earth (Rev. 21:1–7; see Judgment III. B. 2; Millennium I. C. 2).

 

B. ကယ်တင်ခြင်းရရှိသူများ၏ အမြဲတမ်းအိမ်တော်

အသစ်သော ကမ္ဘာမြေဆိုင်ရာ ကတိတော်ကို ပထမဆုံးအကြိမ် ဟေရှာယအနာဂတ္တိကျမ်းတွင် ဖော်ပြထားသည် (ဟေရှာယ ၆၅:၁၇၊ ၂၁–၂၃၊ ၆၆:၂၂၊ ၂၃)။ ထိုကျမ်းချက်များသည် ဣသရေလပြည်ကို ရုပ်တုကိုးကွယ်ခြင်း၏ ညစ်ညမ်းမှုမှ သန့်စင်ခြင်းနှင့် ဆက်စပ်နေသည်။ ဓမ္မဟောင်းကျမ်းရှိ ထိုအနာဂတ္တိစကားအချို့သည် ဣသရေလ၏ နာခံမှုပေါ်တွင် မူတည်နေသောကြောင့် ယခုအခါ အကျုံးဝင်တော့ခြင်းမရှိသော်လည်း၊ အားလုံးကို ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင် ထပ်မံအတည်ပြုထားသည် (မဿဲ ၅:၅၊ ၂ ပေတရု ၃:၁၁–၁၃၊ ဗျာဒိတ် ၂၁:၁၊ ကြည့်ပါ ဗျာဒိတ်ကျမ်း II. B. ၁)။

B. The Permanent Home of the Saved

The promise of a new earth occurs first in Isaiah (65:17, 21–23; 66:22, 23), in the context of the purification of the holy land from the pollution of idolatry. Though some aspects of those OT prophecies, conditioned by the obedience of Israel, are no longer in force, as a whole they are reaffirmed in the NT (Matt. 5:5; 2 Peter 3:11–13; Rev. 21:1; see Apocalyptic II. B. 1).

 

ဤအရာသည် ဖန်ဆင်းခြင်း (protology) နှင့် နောက်ဆုံးကာလ (eschatology) အကြား အချိုးညီမှုကို အတည်ပြုပေးသည်။ “အရာခပ်သိမ်းကို အသစ်တဖန်ဖြစ်စေခြင်း” (မဿဲ ၁၉:၂၈၊ ဘုရားသခင်က အရာခပ်သိမ်းကို ပြန်လည်ထူထောင်ရန် အချိန်” (တမန် ၃:၂၁) ရှိလာမည်ဖြစ်ပြီး၊ ထို့နောက် အရာအားလုံးသည် ဘုရားသခင်၏ မူလအစီအစဉ်အတိုင်း ထာဝရလိုက်လျောညီထွေဖြစ်နေမည် (ဟေဗြဲ ၁၂:၂၇)။

This confirms the symmetry between protology and eschatology. There will be a “regeneration” (KJV) or “renewal of all things” (Matt. 19:28, NIV), a “restitution” (KJV) or time “for God to restore everything” (Acts 3:21, NIV) according to His original plan, after which all things will remain forever in conformity with His will (Heb. 12:27).

 

ဘုရားသခင်၏ အစီအစဉ်တွင် လူသားများအတွက် ကမ္ဘာမြေပေါ်ရှိ အိမ်တော်တစ်ခု ပါဝင်သည် (ဆာလံ ၈:၆–၈)။ လူသားကို ကုန်းနေသတ္တဝါများနှင့်အတူ ဆဋ္ဌမနေ့ေရာ၌ ဖန်ဆင်းခဲ့ပြီး (ကမ္ဘာဦး ၁:၂၄)၊ ကမ္ဘာမြေ၏ ဖုန်မှုန့်မှ ဖန်ဆင်းခဲ့သည် (၂:၇)၊ ကမ္ဘာမြေနှင့် မရှိမဖြစ်ဆက်စပ်နေသည် (၃:၁၉၊ ဆာလံ ၁၁၅:၁၆ နှင့် နှိုင်းယှဉ်ကြည့်ပါ)။ ကမ္ဘာမြေသည် ပဋိညာဉ်ကတိတော်များတွင် အမြဲအရေးကြီးသော အစိတ်အပိုင်းဖြစ်ခဲ့သည် (ကမ္ဘာဦး ၁၂:၇၊ ၁၃:၁၄၊ ၁၅၊ ၁၅:၁၈၊ ၁၇:၈၊ ၂၆:၃၊ ၄)။ ထိုကတိတော်သည် ပါလက်စတိုင်းပြည်တွင်သာ ပြည့်စုံခြင်းမဟုတ်ဘဲ၊ ဘုရားသခင်၏ လူမျိုးတို့၏ အနာဂတ်အမွေဖြစ်သော ကတစ်ကမ္ဘာလုံးသို့ ကူးပြောင်းသွားသည် (ရောမ ၄:၁၃၊ ဟေဗြဲ ၁၁:၁၃)။

God’s plan includes an earthly home for human beings (Ps. 8:6–8). Man, created on the sixth day with the rest of land creatures (Gen. 1:24), was formed from the dust of the earth (2:7), and essentially linked with it (3:19; cf. Ps. 115:16). Land was always an important ingredient in covenantal promises (Gen. 12:7; 13:14, 15; 15:18; 17:8; 26:3, 4), not exhausted in Palestine but passed on to the whole world, the future inheritance of God’s people (Rom. 4:13; Heb. 11:13).

 

ဤ “အသစ်သော ကောင်းကင်နှင့် အသစ်သော ကမ္ဘာမြေ” ကို လုံးဝကွဲပြားသော စကြဝဠာတစ်ခုအဖြစ် မစဉ်းစားသင့်ပါ။ ဟေရှာယ ၆၅:၁၇ တွင် သုံးထားသော စကားလုံးများသည် ကမ္ဘာဦး ၁ မှ ဆင်းသက်လာပြီး ဂရုတစိုက် သတ်မှတ်ထားသည်။ “ကောင်းကင်” ဆိုသည်မှာ သခင်ဘုရားက ငှက်များ ပျံသန်းရာ လေထုလွှာ (အပိုဒ် ၈၊ ၂၀) ကို ပေးထားသော နာမည်ဖြစ်သည်။ “ကမ္ဘာမြေ” ဆိုသည်မှာ ကုန်းမြေမျက်နှာပြင် (အပိုဒ် ၁၀) ဖြစ်သည်။ သို့ဖြစ်၍ အသစ်သော ကောင်းကင်နှင့် အသစ်သော ကမ္ဘာမြေသည် ထူးဆန်းသော ကြယ်များကြားနေရာ သို့မဟုတ် ဂြိုဟ်အသစ်တစ်ခု မဟုတ်ဘဲ၊ ကျွန်ုပ်တို့၏ ဤကမ္ဘာမြေ၏ အသက်ရှင်သန်ရန် ပံ့ပိုးပေးနိုင်သော ပတ်ဝန်းကျင်ကို သန့်စင်မီးဖြင့် သန့်ရှင်းစေပြီး ပြန်လည်တည်ဆောက်ထားခြင်းဖြစ်သည် (၂ ပေတရု ၃:၁၀–၁၃၊ ဆာလံ ၁၀၂:၂၆၊ ၂၇၊ ဟေဗြဲ ၁၂:၂၇၊ ၂၈)။ သမ္မာကျမ်းစာတွင် ရုပ်ဝတ္ထုဆိုင်ရာ အသေးစိတ်အချက်အလက်များ အနည်းငယ်သာ ဖော်ပြထားသည်။ အကြောင်းမှာ ဆက်ဆံရေးအဆင့်သည် ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ပတ်ဝန်းကျင်ထက် များစွာပို၍ အရေးကြီးသောကြောင့်ဖြစ်သည်။

These “new heavens and new earth” are not to be conceived as a different kind of cosmos. The terms employed in the promise of Isaiah 65:17 derive ultimately from Genesis 1, where they are carefully defined. “Heavens” is the name given by the Lord to the atmospheric expanse (verse 8) in which birds fly (verse 20); “Earth” is the land surface (verse 10). Accordingly, the new heavens and new earth will be, not some strange new interstellar space or a new planet, but the life-supporting environment of our own world—renewed, renovated, and cleansed by purifying fire (2 Peter 3:10–13; Ps. 102:26, 27; Heb. 12:27, 28). Few details of a material character are given in the Bible, undoubtedly because the relational plane of existence is much more important than the physical environment.

 

အသစ်သော ကမ္ဘာမြေပေါ်ရှိ ဆက်ဆံရေးများကို ဖြောင့်မတ်ခြင်းဖြင့် ထူးခြားစေမည် (၂ ပေတရု ၃:၁၃)။ အာဒံနှင့် ဧဝ ပြိုကျချိန်တွင် ဘုရားသခင်ကို ပုန်ကန်မှုကြောင့် အသေးငယ်သော သတ္တဝါများကို ရန်လိုမှုဆီသို့ တွန်းပို့ခဲ့သလို (ကမ္ဘာဦး ၃:၁၄–၁၉)၊ ဘုရားသခင်၏ သတ္တဝါဝါများအကြား သဟဇာတဖြစ်မှုသည် ဘုရားသခင်၏ ကောင်းချီးမင်္ဂလာဖြင့် ငြိမ်းချမ်းရေးဆီသို့ တွန်းပို့မည် (ဟေရှာယ ၁၁:၅–၉၊ II. C. ၂ ကည့်ပါ)။

Relationships in the new earth will be characterized by righteousness (2 Peter 3:13). Just as rebellion against God at the time of the fall of Adam and Eve drove lesser living forms toward aggressive behaviors through the curse of sin (Gen. 3:14–19), so the universal pulse of harmony among God’s creatures will drive them toward peace through God’s blessing (Isa. 11:5–9; see II. C. 2).

 

ဒုစရိုက်ကို ထာဝရဖယ်ရှားထားသောကြောင့် ကယ်တင်ခြင်းရရှိသူများသည် ဖြောင့်မတ်ခြင်း၌ တည်ကြည်စွာ တည်ရှိနေပြီး၊ သေခြင်း၊ နာကျင်ခြင်းစသော ဒုစရိုက်၏ အကျိုးဆက်များမှ လုံခြုံစွာ ကင်းလွတ်နေမည်။ ထိုသို့ဖြင့် ဘုရားသခင်၏ မူလရည်ရွယ်ချက် ပြည့်စုံလာမည် (ဗျာဒိတ် ၂၁:၄)။ လူသားတို့၏ ဒုစရိုက်၊ ဆင်းရဲဒုက္ခနှင့် အန္တရာယ်ဆိုင်ရာ သမိုင်းတစ်ခုလုံးသည် ဘုရားသခင်၏ အစီအမံ၏ လမ်းကြောင်းလွဲသွားခြင်းသာ ဖြစ်လာမည်။ (ကြည့်ပါ အသစ်သောကမ္ဘာမြေ II.)

Since sin is forever excluded from this home, the saved are securely established in righteousness and safe from all consequences of sin, such as death or pain, fulfilling God’s original intent (Rev. 21:4). The whole history of human sin, suffering, and evil will appear then as a mere detour in the execution of the divine design. (See New Earth II.)

 

C. အနာဂတ်ခန္ဓာကိုယ်

လူ၏ သမ္မာကျမ်းဆိုင်ရာ တစ်ခုတည်းသော အယူအဆ (monism) ကို ဖော်ပြခြင်းသည် ကယ်တင်ခြင်းရရှိသူများ၏ အနာဂတ်ခန္ဓာကိုယ်ကို အကျဉ်းချုံးဖော်ပြခြင်းမပါဘဲ မပြည့်စုံနိုင်ပါ။ သမ္မာကျမ်းဆိုင်ရာ နောက်ဆုံးကာလဆိုင်ရာ အယူအဆသည် ကယ်တင်ခြင်းရရှိသူများ၏ ဆုလာဘ်ကို အသစ်သော ကမ္ဘာမြေပေါ်တွင် ခိုင်ခိုင်မြဲမြဲ ထားရှိသည်။

C. The Future Body

A description of biblical monism (or unitary conception of man, see I. E. 2 above) would be incomplete without dealing with the future body of the saved, however briefly. Biblical eschatology places the reward of the saved firmly on the new earth.

 

ပေါလုခေတ်ကပင် ဒွိုင်ယာလစ်ဝါဒီအချို့သည် ကယ်တင်ခြင်းရရှိသူများ၏ နောက်ဆုံးကံကြမ္မာကို ရုပ်လုံးမရှိသော အခြေအနေအဖြစ် လျှော့ချခဲ့ကြသည် (၂ တိမောသေ ၂:၁၈)။ ပေါလု၏ ထိုအမှားကို ဆန့်ကျင်တိုက်ခိုက်မှုနှင့် ခရစ်တော်၏ ထမြောက်ခြင်း၊ နောက်ဆုံးနေ့တွင် ဖြောင့်မတ်သူများ၏ ထမြောက်ခြင်းဆိုင်ရာ သမ္မာကျမ်းစကား၏ ရှင်းလင်းသော သက်သေခံချက်ကြောင့် (ရောမ ၈:၁၁၊ ၂၃၊ ၁ ကော ၆:၁၄–၂၀၊ ၁၅:၂၀၊ ၂၃၊ ၅၃၊ ကောလောသဲ ၁:၁၈၊ ဗျာဒိတ် ၁:၅)၊ ရိုးရာခရစ်ယာန်ဘာသာပင်လျှင် ထာဝရအတွက် အနာဂတ်ခန္ဓာကိုယ်ဆိုင်ရာ အယူအဆကို ထိန်းသိမ်းထားဆဲဖြစ်သည်။

Already in the days of Paul some dualists had reduced Christian hopes for the final destiny of the saved to a purely incorporeal state (2 Tim. 2:18). Thanks to Paul’s efforts to oppose this error and to the clear testimony of Scripture about the resurrection of Christ and the raising of the righteous in the last day (Rom. 8:11, 23; 1 Cor. 6:14–20; 15:20, 23, 53; Col. 1:18; Rev. 1:5), even traditional Christianity has retained the concept of a future body for eternity.

 

သို့သော် နောက်ပိုင်း ဒွိုင်ယာလစ်ဝါဒီများသည် ၁ ကောရိန္သု ၁၅:၄၄–၄၉ ရှိ ပေါလု၏ စကားကို အသုံးချကာ ထမြောက်သော သန့်ရှင်းသူများ၏ ခန္ဓာကိုယ်၏ ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာသဘောကို လျှော့ချခဲ့ကြသည်။ ပေါလုသည် ဆဒ္ဒုကဲဝါဒီများနှင့် သူ၏ခေတ်က အမျိုးမျိုးသော လွဲမှားသူများ၏ လက်ရှိခန္ဓာကိုယ်သည် ထာဝရထိန်းသိမ်းရန် မစွမ်းနိုင် သို့မဟုတ် မထိုက်တန်ဟူသော အကြောင်းပြချက်ဖြင့် ထမြောက်ခြင်းကို ငြင်းပယ်သည့် အငြင်းပွဲကို ဆန့်ကျင်နေခြင်းဖြစ်သည် (အပိုဒ် ၃၅)။ သူက လိုအပ်သော ပြောင်းလဲမှုသည် ဆက်လက်တည်ရှိမှုကို မဖြတ်တောက်နိုင်ဟု ဆိုသည်။ ပြောင်းလဲမှုသည် ပြောင်းဖူးစေ့နှင့် ထွက်ပေါ်လာသော အပင်ကြား ဆက်လက်တည်ရှိမှုရှိသလို ဖြစ်သည် (အပိုဒ် ၃၆–၄၁)။ ထို့နောက် အလွန်အမင်း ဖရီဇီဝါဒီများ၏ ထမြောက်ပြီးနောက် ပုံစံတူညီမှုကို ဆုပ်ကိုင်ထားသော အယူအဆများနှင့် အကွာအဝေးထားကာ ကယ်တင်ခြင်းရရှိသူများ၏ ခန္ဓာကိုယ်တွင် ပြောင်းလဲမှုများ ပြုလုပ်ရမည်ဟု အသိအမှတ်ပြုသည် (အပိုဒ် ၄၂၊ ၄၃)။ “သေခြင်းတရားနှင့် ထမြောက်ခြင်းတရားကို ဤသို့ဖြစ်၏။ ပျက်တတ်သောအရာကို စိုက်၏၊ မပျက်သောအရာကို ထမြောက်၏။ အသရေမရှိခြင်းဖြင့် စိုက်၏၊ ဘုန်းအသရေနှင့် ထမြောက်၏။ အားနည်းခြင်းဖြင့် စိုက်၏၊ တန်ခိုးနှင့် ထမြောက်၏။”

Later dualists, however, have taken refuge in the words of Paul in 1 Corinthians 15:44–49 to minimize the physicality of the body of the resurrected saints. Paul is here dealing with an argument, common among Sadducees and various heretics of his time, employed to deny resurrection on the basis of the understanding that our present body is incapable and/or unworthy of eternal preservation (verse 35). He counters that necessary change does not break continuity, just as there is continuity between a seed of corn and the emerging plant (verses 36–41). He then recognizes (taking distance from extreme Pharisaic postures holding an identical form after resurrection [2 Baruch 50:2]) that changes are to be made in the body of the saved (verses 42, 43): “So it is with the resurrection of the dead. What is sown is perishable, what is raised is imperishable. It is sown in dishonor, it is raised in glory. It is sown in weakness, it is raised in power.”

 

ပေါလုက ဆက်လက်၍ “ရုပ်ခန္ဓာကို စိုက်၏၊ ဝိညာဉ်ခန္ဓာကို ထမြောက်၏” ဟု ဆိုသည် (အပိုဒ် ၄၄)။ အင်္ဂလိပ်ဘာသာပြန်များတွင် “ရုပ်ခန္ဓာ” ဟု ဘာသာပြန်ထားသော နာမဝိသေသနသည် KJV နှင့် NIV တွင် “သဘာဝအတိုင်း” ခန္ဓာ” ဟု ဘာသာပြန်ထားသည်။ “ဝိညာဉ်” ကို “ရုပ်” နှင့် ဆန့်ကျင်ထားခြင်းကြောင့် ပေါလု၏ စကားကို ရုပ်လုံးမရှိသော ခန္ဓာကိုယ်ဟု နားလည်လာကြသည်။ “ဝိညာဉ်” ကို “သဘာဝအတိုင်း” နှင့် ဆန့်ကျင်ထားခြင်းကြောင့် အချို့က ခန္ဓာကိုယ်ကိုယ်တိုင်က “သဘာဝလွန်” ဖြစ်သည်ဟု ရရှိလာသည်။ သို့သော် ဂရိစာရင်းမူရင်းတွင် ထိုသို့သော အဓိပ္ပာယ်များ မပါရှိပါ။ ဆန့်ကျင်ထားသော နာမဝိသေသနအတွဲသည် ဂရိဘာသာတွင် psychikos နှင့် pneumatikos ဖြစ်သည်။ ယခင်က မြင်တွေ့ခဲ့သည့်အတိုင်း psychē နှင့် pneuma နှစ်မျိုးလုံးကို အတွင်းစိတ်ဘဝ၏ လုပ်ဆောင်ချက်များအတွက် သုံးသည်။ စာသားအရ “စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ခန္ဓာ” ကို စိုက်၏၊ “ဝိညာဉ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ခန္ဓာ” ကို ထမြောက်၏ ဟု ဆိုသည်။ ထို့ကြောင့် ဤနေရာတွင် ရုပ်နှင့် ရုပ်မဲ့၊ သို့မဟုတ် သဘာဝနှင့် “သဘာဝလွန်” ခန္ဓာကိုယ်အကြား ဆန့်ကျင်မှု မရှိပါ။

Paul then continues, “It is sown a physical body, it is raised a spiritual body” (verse 44). The adjective given in the English translation by the RSV and other versions as “physical,” is rendered as “natural” by the KJV and NIV. By opposing “spiritual” to “physical,” Paul’s statement has been perceived as suggesting an immaterial body, while by opposing “spiritual” to “natural,” some have obtained an idea of a body in itself “supernatural,” hence widely different from the one created in the beginning. The Greek original, however, conveys no such ideas. The contrasting pair of adjectives “physical/natural” and “spiritual” is in the original Greek psychikos and pneumatikos. As seen before, both psychē and pneuma are used for functions of inner life. Literally, it is sown a “psychic” body; it is raised “pneumatic.” Therefore we have here no contrast or opposition between material and immaterial, or a natural and a “supernatural” body. Our present body is described in this verse in metaphysical terms such as those used for the resurrected body. Since the “psychic” condition of this present body does not preclude its physicality, why would the future “pneumatic” condition of our body preclude it?

 

နာမဝိသေသန psychikos နှင့် pneumatikos သည် သွင်ပြင်လက္ခဏာနှင့် ဖော်ပြချက်များကိုသာ ညွှန်ပြသည်။ အပြည့်အဝ သတ်မှတ်ချက်များ မဟုတ်ပါ။ ကျွန်ုပ်တို့၏ လက်ရှိခန္ဓာကို “စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ခန္ဓာ” ဟု ခေါ်ရခြင်းမှာ psychē ကို ပိုင်ဆိုင်ထားသောကြောင့်မဟုတ်ဘဲ၊ ထို့ထက်မက ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ စနစ်ပါ ပါဝင်သောကြောင့်ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် “စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ခန္ဓာ” ကို “ဝိညာဉ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ခန္ဓာ” နှင့် မည်သို့ ဆန့်ကျင်နိုင်သနည်း ဟူမူ ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင် psychē သည် အသက်ရှင်သန်သူ၏ အသက်ဓာတ်နိယာမ ဖြစ်ပြီး မကြာခဏ လူတစ်ဦးလုံးကို ညွှန်ပြသည် (ဥပမာ မဿဲ ၂:၂၀၊ ယောဟန် ၁၀:၁၁၊ တမန် ၂:၄၁–၄၃၊ ရောမ ၂:၉၊ ၁၆:၄၊ ၂ ကော ၁၂:၅၊ ဖိလိပ္ပိ ၂:၃၀)။ သို့သော် အကြိမ်များစွာ pneuma နှင့် ဆန့်ကျင်ထားသည်။ ထိုနေရာများတွင် psychē သည် မပြောင်းလဲသေသာ သူများတွင် ရှိသော သဘာဝအတိုင်းနိယာမ ဖြစ်သည် (ထို့ကြောင့် ၁ ကောရိန္သု ၁၅:၄၄ တွင် psychikos ကို “သဘာဝအတိုင်း” ဟု ဘာသာပြန်သည်၊ KJV နှင့် NIV)။ Pneuma ကိုမူ ဘုရားသခင်၏ ဝိညာဉ်တော်ဖြင့် ဖြစ်ပေါ်လာသော အတွင်းစိတ်လူ၏ အသစ်ပြုပြင်ခြင်း (၁ ကော ၂:၁၄၊ ၁၅၊ ယုဒ ၁၉) ကို ညွှန်ပြပြီး၊ ထမြောက်ခြင်းအပြီး ဘုန်းတန်ခိုးရရှိခြင်းတွင် ပြည့်စုံမည်ဖြစ်သည်။ ထမြောက်ခြင်းကိုယ်တိုင်ကို တစ်ခါတစ်ရံ သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်၏ အမှုအဖြစ် ဖော်ပြသည် (ရောမ ၁:၄၊ ၈:၁၁)။

The adjectives psychikos and pneumatikos designate characterizations and descriptions. They are not complete definitions. Ours is a “psychic” body, not because we are limited to a “psyche,” but because we are endowed with it—and much more, including a physical system. We must then ask how a “psychic” body can be contrasted with a “spiritual” one. In the NT the psychē is a vital principle of the living being and often designates the whole person (for example, Matt. 2:20; John 10:11; Acts 2:41–43; Rom. 2:9; 16:4; 2 Cor. 12:5; Phil. 2:30). But several times it is contrasted with pneuma. In those passages, psychē is a purely natural principle present in the unconverted (hence the translation of psychikos as “natural” in 1 Corinthians 15:44, KJV and NIV). Pneuma, in contrast, is sometimes identified with the renewal of the inner man (1 Cor. 2:14, 15; Jude 19) brought about by God’s Spirit, which will be completed in the glorification after the resurrection, in itself an event sometimes described as the work of the Holy Spirit (Rom. 1:4; 8:11).

 

ထို့ကြောင့် လက်ရှိခန္ဓာကို ၁ ကောရိန္သု ၁၅ တွင် “စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ” ဟု ဖော်ပြရခြင်းမှာ psychē ကို ပိုင်ဆိုင်ထားသောကြောင့်ဖြစ်ပြီး၊ ထမြောက်ခြင်းမတိုင်မီ အထိ “ဝိညာဉ်ပိုင်းဆိုင်ရာ” မဖြစ်သေးပါ။ “စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ခန္ဓာ” နှင့် ဝိညာဉ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ခန္ဓာ” အကြား ကွဲပြားမှုသည် ယခင်အပိုဒ်များတွင် တွေ့ရသော “ပျက်တတ်ခြင်း” နှင့် “မပျက်ခြင်း”၊ “အားနည်းခြင်း” နှင့် “တန်ခိုး”၊ “အသရေမရှိခြင်း” နှင့် “ဘုန်းတန်ခိုး” အကြား အတိအကျ အပြိုင်ဖြစ်သည်။ ထိုခန္ဓာကိုယ်၏ ဖွဲ့စည်းပုံဆိုင်ရာ အယူအဆအသစ်များ ထည့်သွင်းထားခြင်း မရှိပါ။

For this reason, the present body may be described in 1 Corinthians 15 as “psychic,” since it is endowed with psychē, but not “pneumatic” yet, since that must wait until the resurrection. The contrast between a “psychic” and “pneumatic” body, then, exactly parallels the contrast between “perishable” and “imperishable,” “weak” and “powerful,” or “dishonored” and “glorious” found in the preceding verses. It adds no new concepts about the constitution of such a body.

 

ဤအယူအဆကို “သဘာဝအတိုင်းအသက်ရှင်သော ခန္ဓာကို စိုက်၏၊ သဘာဝလွန်အသက်ရှင်သော ခန္ဓာကို ထမြောက်၏” ဟု ဘာသာပြန်နိုင်သည်။ ဧဒင်ဥယျာဉ်တွင် အသက်သစ်ပင်မှတစ်ဆင့် သဘာဝခန္ဓာအတွက် သဘာဝလွန်အသက်ကို ရရှိနိုင်ခဲ့သည်။ ဤကျမ်းချက်သည် အနာဂတ်ခန္ဓာကိုယ်၏ ရုပ်ဝတ္ထုသဘောကို ဆန့်ကျင်ခြင်း သို့မဟုတ် မူလဖန်ဆင်းခံရချိန်ထက် ကွဲပြားခြင်းကို မဆိုလိုပါ။

The concept might well be translated, “it is sown a body endowed with natural life, it is raised a body endowed with supernatural life/spirit.” A supernatural life for a natural body was available in Eden through the tree of life. The verse implies nothing against the materiality of the future body, nor against a return to the pristine conditions of our earth.

 

ထမြောက်သော ခန္ဓာကိုယ်သည် ခရစ်တော်၏ ခန္ဓာကိုယ်နှင့် ဆင်တူမည်ဖြစ်သောကြောင့် (ရောမ ၈:၂၃၊ ၁ ကော ၁၅:၂၃၊ ဖိလိပ္ပိ ၃:၂၁၊ ကောလောသဲ ၃:၄)၊ အသက်နှင့် ဝိညာဉ်တို့ဖြင့် ပြည့်စုံသော်လည်း၊ ခရစ်တော်က ထမြောက်ပြီးနောက် အသားနှင့် အရိုးများ ရှိကြောင်း အထူးဖော်ပြခဲ့သည့်အတိုင်း (လု ၂၄:၃၉) ဖြစ်ရမည်။

Indeed, since the resurrected body will be similar to Christ’s (Rom. 8:23; 1 Cor. 15:23; Phil. 3:21; Col. 3:4), we must think of it as endowed with life and spirit, but also with flesh and bones, which He specifically declared He possessed in His resurrected state (Luke 24:39).

 

ကျွန်ုပ်တို့၏ ရုပ်ခန္ဓာများကို ကျွန်ုပ်တို့၏ အနိမ့်ဆုံး ပိုင်ဆိုင်မှုများဟု ယူဆနိုင်သည်။ သို့သော်လည်း ထိုခန္ဓာများပင်လျှင် “ကြောက်မက်ဖွယ်ကောင်းပြီး အံ့သြဖွယ်ကောင်း ဖန်ဆင်းခြင်းခံရ” ကြောင်း (ဆာလံ ၁၃၉:၁၄) သက်သေပြနေသည်။ ထို့ကြောင့် ထိုခန္ဓာများကို “အရာခပ်သိမ်း၏ ပြန်လည်ထူထောင်းခြင်း” မှ ဖယ်ထုတ်သင့်သည် မဟုတ်ဘဲ၊ ဆန့်ကျင်ဘက်အနေဖြင့် “ကျွန်ုပ်တို့၏ ခန္ဓာကိုယ်၏ ရွေးနှုတ်ခြင်း” (ရောမ ၈:၂၃) အဖြစ် ထိုကာလကို ထူးခြားစေမည် (ကြည့်ပါ ထမြောက်ခြင်း II)။

Our physical bodies may be considered among our humblest endowments. Even so, they still evidence that we are “fearfully and wonderfully made” (Ps. 139:14, KJV and NIV), and should not be excluded from the “restoration of all things,” but, on the contrary, should serve to characterize that time as “the redemption of our bodies” (Rom. 8:23; see Resurrection II).

 

IV. လူ၏ သမ္မာကျမ်းဆိုင်ရာ အယူအဆ၏ ခရစ်ယာန်ဘဝအပေါ် သက်ရောက်မှု

ဘုရားသခင်က ပထမလူစုံတွဲကို အချုပ်အခြာအာဏာဖြင့် ဖန်ဆင်းတော်မူခြင်းသည် ကိုယ်တော်၏ တန်ခိုးနှင့် ဉာဏ်ပညာကို ပြသသည်။ ထိုနည်းဖြင့် ကျွန်ုပ်တို့သည် ကိုယ်တော်၏ ဘုန်းတော်အတွက် ဖန်ဆင်းခြင်းခံရသည်။ လူသားကို ဖန်ဆင်းခြင်း၏ အထွတ်အထိပ်တွင် “ဘုရားသခင်၏ ပုံသဏ္ဍာန်” အဖြစ် ထားရှိခဲ့ပြီး၊ ကမ္ဘာမြေပေါ်ရှိ ကျန်သတ္တဝါများရှေ့၌ ဘုရားသခင်ကို ကိုယ်စားပြုသည်။ ထိုတာဝန်၏ တစ်စိတ်တစ်ပိုင်းမှာ ဘုရားသခင်ကို ကိုယ်စားပြုပြီး တစ်စိတ်တစ်ပိုင်း ကိုယ်တော်နှင့် ဆင်တူရန်ဖြစ်သည်။ မူလအခြေအနေတွင် ဘုရားသခင်ပေါ်တွင် မှီခိုခြင်းနှင့် ကိုယ်တော်၏ အလိုတော်နှင့် အညီလိုက်လျောညီထွေရှိခြင်း ပါဝင်သည်။ ဘုရားသခင်၏ ပုံသဏ္ဍာန်အတိုင်း ဖန်ဆင်းခြင်းခံရသောကြောင့် “ဘုရားသခင်ထက် အနည်းငယ်ငယ်သော” (ဆာလံ ၈:၅) ကျွန်ုပ်တို့သည် တိုးတက်မှုကို အကောင်းမြင်စွာ ရှာဖွေရန် လှုံ့ဆော်ခံရသင့်ပြီး၊ တစ်ချိန်တည်းတွင် ဖန်ဆင်းရှင်နှင့် ကျန်ဖန်ဆင်းခံရသတ္တဝါများ၊ ကိုယ်ကျင့်တရားနှင့် အသေးငယ်သော အသက်ရှင်မှုပုံစံများအပေါ် တာဝန်ရှိကြောင်း သတိရှိရှိ ဝန်ခံရမည်ဖြစ်သည်။

IV. Impact of the Biblical Doctrine of Man on the Christian’s Life

God’s creation of the first human pair by a sovereign act shows His power and wisdom. In this sense, we were created for His glory. Man was placed at the summit of Creation as an “image of God,” representing the Godhead before the rest of the creatures of this world. Part of this responsibility is to represent God and, to a degree, resemble Him. The original state included dependence on God and conformity to His will. Because we have been made in God’s image, “little less than God” (Ps. 8:5), we should be motivated to an optimistic search for progress, at the same time soberly acknowledging our responsibility to the Creator, other created beings, ourselves, and lesser forms of life.

 

လူသားလိင်စိတ်၏ အရေးကြီးမှုမှာ အခြားသူများနှင့် အဖော်ပြုခြင်းနှင့် ရင်းနှီးမှုကို ခံစားနိုင်ခြင်းတွင် တည်သည်။ ဘုရားသခင်သည် ကွဲပြားသော ကျား/မ နှစ်ဦးကို ဖန်ဆင်းခဲ့ခြင်းမဟုတ်ဘဲ၊ သဟဇာတဖြစ်ပြီး အချင်းချင်း ဖြည့်စွမ်းပေးနိုင်သော စုံတွဲကို ဖန်ဆင်းတော်မူခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် သမ္မာကျမ်းစာသည် လူသားဆိုင်ရာ လူမှုဆိုင်ရာ အတိုင်းအတာကို အလေးပေးဖော်ပြသည်။ အိမ်ထောင်သည် လူသားဘဝ ပြည့်စုံရန် လိုအပ်ချက် မဟုတ်သော်လည်း၊ ဖန်ဆင်းခြင်းမှစ၍ ကိုယ်ရေးကိုယ်တာ ပြည့်စုံမှု၏ ရင်းမြစ်အဖြစ် ဒီဇိုင်းထုတ်ထားသည်။

The importance of human sexuality lies in the fact that we can enjoy companionship and intimacy with others. God made, not two persons of different gender, but rather a couple destined to have a harmonious and complementary relationship. Thus the Bible underlines the importance of the social dimension of humanity. Marriage, although not a requirement for a full human life, was designed from Creation to be a source of personal fulfillment.

 

ဘုရားသခင်သည် ကျားနှင့် မ ကို တန်းတူ ကိုယ်တော်၏ ပုံသဏ္ဍာန်အတိုင်း ဖန်ဆင်းတော်မူသောကြောင့် ကျားမ တန်းတူညီမျှမှု ရှိသည်။ သို့သော် ပြိုကျပြီးနောက် အာဒံနှင့် ဧဝတို့အား ဒုစရိုက်၏ အကျိုးတစ်ခုအနေဖြင့် စုံတွဲ၏ အကျိုးအတွက် အမျိုးသားများ၏ မေတ္တာနှင့် ဂရုစိုက်သော အုပ်ချုပ်မှုကို ရရှိမည်ဟု မိန့်တော်မူခဲ့သည်။ သမ္မာကျမ်းစာတစ်လျှောက် အမျိုးသမီးများသည် ဂုဏ်သိက္ခာနှင့် တာဝန်ယူမှုရှိသော နေရာများတွင် ရှိနေသည်။ သို့သော် ခရစ်တော်သည် ကိုယ်တော်၏ ခေတ်နှင့် နေရာ်ရာ၏ ဓလေ့ထုံးတမ်းများကို ကျော်လွန်၍ အမျိုးသမီးများကို လေးစားမှုပြခဲ့သည်။ အမျိုးသမီးများအပေါ် ဤနားလည်မှုသည် ခရစ်ယာန်အမျိုးသားတစ်ဦး၏ အမျိုးသမီးများကို ဆက်ဆံရာတွင် လမ်းညွှန်ချက်ဖြစ်သင့်သည်။

Because God made male and female equally in His image, there is equality between sexes. However, after the Fall, Adam and Eve were told that one of the results of sin would be, for the good of the pair, the male’s loving and caring rulership of the family. Throughout the Bible, women occupy places of dignity and responsibility. However, Christ went beyond the customs of His time and place to show deference toward women. This understanding of women should guide in a Christian man’s treatment of women.

 

မျိုးနွယ်အားလုံးသည် ဘုရားသခင်၏ ပုံသဏ္ဍာန်အတိုင်း တန်းတူဖန်ဆင်းခြင်းခံရကြောင်း ဘုရားသခင်၏ ရှုမြင်သုံးသပ်မှုတွင် ရှိသည်။ ဖန်ဆင်းခြင်းဇာတ်လမ်းတွင် တိရစ္ဆာန်အမျိုးအစားများသည် အမျိုးမျိုးရှိသော်လည်း လူသားများမှာ တစ်မျိုးတည်းသာဖြစ်သည်။ လူမျိုးစုကွဲပြားမှုသည် လူမျိုးစုများ ပြန့်ကျဲစဉ် မျိုးဗီဇပြောင်းလဲမှုမှ ဖြစ်ပေါ်လာသော ဒုတိယအဆင့် ကွဲပြားမှုများသာ ဖြစ်သည်။ လူသားမျိုးနွယ်၏ မူလတူညီမှုကို နားလည်ခြင်းသည် ကယ်တင်ခြင်းဆိုင်ရာ အယူအဆကို နားလည်ရန် မရှိမဖြစ် လိုအပ်သည်။

In God’s sight all races are equally made in His image. While animal categories in the Creation story were multiform, human beings were of only one variety. Racial diversity concerns secondary aspects of human beings, originated in genetic variations as populations dispersed. An understanding of the essential unity of humankind is vital for comprehending the doctrine of salvation.

 

သမ္မာကျမ်းဆိုင်ရာ လူသားသဘောတရားသည် တစ်ခုတည်းသာ ဖြစ်ပြီး ဒွိုင်ယာလစ်ဝါဒ မဟုတ်ပါ။ အတွင်းဘဝသည် အပြင်ပိုင်းဆိုင်ရာ ဇီဝဖြစ်စဉ်အပေါ် အမြဲမှီခိုနေသည်။ ဝိညာဉ်နှင့် ဝိညာဉ်တော်သည် လူတစ်ဦးလုံး၏ ဉာဏ်ရည်၊ စိတ်ခံစားမှုနှင့် ဆန္ဒဆိုင်ရာ ဖော်ပြမှုများသာ ဖြစ်သည်။ လူသားအားလုံး၏ ဆက်ဆံရေးနှင့် ဆက်သွယ်မှုများသည် လူသားသည် ခွဲထုတ်၍မရသော အစိတ်အပိုင်းများမှ မဖွဲ့စည်းထားကြောင်း ထည့်သွင်းစဉ်းစားရမည်။ လူတစ်ဦးလုံး အသက်ရှင်ပြီး လူတစ်ဦးလုံး သေဆုံးသည်။ လူ၏ သဘာဝဆိုင်ရာ သမ္မာကျမ်းနားလည်မှုသည် ကျန်းမာပြီး သဟဇာတဖြစ်မှု၊ အားအင်များသော ဘဝနေထိုင်မှုအတွက် ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာနှင့် ဝိညာဉ်ရေးရာ ကိုယ်ရည်ကိုယ်သွင်များကို ပေါင်းစည်းရန် ကူညီပေးသည်။

The biblical view of the human person is unitary, not dual. Inner life always depends on its external support, the biological organism. Soul and spirit are only intellectual, affective, or volitional expressions of the whole person. All human interactions and relationships must take into account the fact that a human being does not consist of separable parts. All of a person lives and all of a person dies. The biblical understanding of the nature of man helps us to integrate the physical as well as the spiritual aspects of our personality in order to achieve a healthier, more harmonious, more energetic approach to life.

 

သေဆုံးသူသည် ထမြောက်ခြင်းမတိုင်မီ သင်္ချိုင်းတွင် ခံစားမှုမရှိ၊ သိမှုမရှိဘဲ အိပ်စက်နေသည်ဟု သိရှိခြင်းကြောင့် သင်္ချိုင်းတွင် ကုန်ဆုံးသော အချိန်သည် မျက်စိတစ်မွှေးသာ ဖြစ်သည်။ သေခြင်း၏ အိပ်စက်ခြင်းအပြီး ထမြောက်ခြင်းဆိုင်ရာ မျှော်လင့်ချက်သည် ခရစ်ယာန်များ၏ နှလုံးသားတွင် အဖိုးတန်ပြီး ဝမ်းနည်းခြင်းကို သက်သာစေသည်။

That a dead person lies in the grave, unfeeling and unknowing, until the resurrection makes the time spent in the grave but a blinking of an eye. The hope of resurrection after the sleep of death is dear to the heart of Christians and lightens their grieving.

 

ကျွန်ုပ်တို့၏ ဘဝရှိ ဆိုးရွားမှုများသည် ဒုစရိုက်မှ ဆင်းသက်လာသည်။ ကျွန်ုပ်တို့၏ အဘမျိုးဘမျိုးသည် ကောင်းမှုနှင့် ဆိုးမှုဆိုင်ရာ ကိုယ်ပိုင်ဉာဏ်ရည် သို့မဟုတ် ကိုယ်ကျင့်တရားဆိုင်ရာ ကိုယ်ပိုင်အုပ်ချုပ်ခွင့်ကို တပ်မက်ခဲ့ကြပြီး၊ တားမြစ်ထားသော အသီးကို စားခြင်းဖြင့် ဘုရားသခင်နှင့် ဆက်သွယ်ရန် စွမ်းရည်ကို ပျက်ပြားစေခဲ့သည်။ ထိုဆက်ဆံရေးမှ ဖယ်ထုတ်ခံရပြီးနောက် လူသားများသည် ဆင်းရဲဒုက္ခ၊ အမြတ်ထုတ်ဆက်ဆံရေးနှင့် နောက်ဆုံးသေခြင်းတို့ကို ခံရန်ဖြစ်လာသည်။ ထို့ကြောင့် ဆိုးရွားမှုကို စကြဝဠာတွင် တရားဝင်နေထိုင်သူအဖြစ် မဟုတ်ဘဲ၊ တိုက်ခိုက်၊ အောင်နိုင်ပြီး ဖျက်ဆီးရမည့် ကျူးကျော်သူအဖြစ် ဖော်ထုတ်ခံရသည်။

The evils of our existence are traceable to sin. Our first parents coveted a knowledge of good and evil or ethical autonomy, and by eating the forbidden fruit disabled themselves for communion with God. Once deprived of this relationship, people became subject to suffering, exploitative relationships, and finally death. Thus, evil is unmasked, not as a legal resident in the universe, but as an intruder to be fought, conquered, and destroyed.

 

မြွေဟု ဟန်ဆောင်၍ အာဒံနှင့် ဧဝ တို့ကို ပြိုကျစေခဲ့သော စာတန်သည် ယနေ့တိုင် လူသားများကို လှည့်ဖြားရန် ကြိုးစားနေဆဲဖြစ်သည်။ တစ်ချိန်က ဘုရားသခင်နှင့် နီးကပ်ခဲ့သော စာတန်သည် ယခုအခါ ဘုရားသခင်ကို ဆန့်ကျင်သော စကြဝဠာဆိုင်ရာ ပုန်ကန်မှုကို ဦးဆောင်နေပြီး၊ အာဒံက ပါဝင်ခဲ့သောကြောင့် ဒုစရိုက်သည် လူသားမျိုးနွယ်တစ်ခုလုံးသို့ ပြန့်နှံ့သွားခဲ့သည်။ ဆိုးရွားမှားမှုကို လူမှုဆိုင်ရာ အမှားတစ်ခုသာ ဟု ယူဆခြင်းသည် လှည့်စားမှုဖြစ်သည်။ အမှန်မှာ ကျွန်ုပ်တို့သည် “ကောင်းကင်ဘုံ၌ရှိသော ဆိုးယုတ်သော ဝိညာဉ်အင်အားစုများနှင့်” (ဧဖက် ၆:၁၂) တိုက်ခိုက်နေရခြင်းဖြစ်သည်။ ဒုစရိုက်တွင် ဆိုးယုတ်သော အပြုအမူများသာမက အတွင်းစိတ်တွင် နေသော အကြောင်းအရင်းလည်း ပါဝင်သည်။ ဘုရားသခင်နှင့် ဆင်တူရန်အတွက် အမြဲသတိထားရန် လိုအပ်ပြီး၊ နောက်ဆုံးတွင် ဘုရားသခင်၏ ကျေးဇူးတော်နှင့် တန်ခိုးတော်ဖြင့် အောင်မြင်မှု ရရှိမည်။

Disguised as a serpent, Satan caused the fall of Adam and Eve. He still continues his attempts to deceive human beings. Once close to God, Satan now leads a cosmic rebellion against God, which Adam joined, causing sin to pervade humanity. Evil as only a social mishap is an illusion. We are in reality contending against “spiritual hosts of wickedness in the heavenly places” (Eph. 6:12). Sin comprises not only evil deeds but also their resident cause in the inner self. To achieve godlikeness requires constant vigilance; ultimately, the grace and strength of God will gain the victory.

 

အပြစ်သည် ဘုရားသခင်ကို ပုန်ကန်ခြင်းဖြစ်သောကြောင့် တရားစီရင်ခြင်းကို ခံထိုက်သည်။ ဘုရားသခင်၏ တရားစီရင်ခြင်းဆိုသည်မှာ ပြုပြင်သင်ကြားခြင်းနှင့် ဒဏ်ပေးခြင်း နှစ်မျိုးလုံးကို ဆိုလိုသည်။ ပုန်ကန်မှုကို နောက်ဆုံးတွင် နှုတ်ဆက်ဆွဲဆောင်ခြင်းနှင့် ချစ်ခြင်းမေတ္တာအားဖြင့် လုံးဝပျောက်ပြားစေမည်ဖြစ်သော်လည်း၊ နောင်တမရဘဲ ဇွတ်အတင်းကျူးလွန်နေသူများသည် ကိုယ်တိုင် “ရိတ်ဆီး” ရရှိမည်ဖြစ်ပြီး ထိုရိတ်ဆီးမှုမှာ “ဒုတိယသေခြင်း” အားဖြင့် လုံးဝနှုတ်ပစ်ခြင်းပင် ဖြစ်လိမ့်မည်။ လူသားအားလုံးသည် ပထမသေခြင်းကို ခံကြရသော်လည်း ထိုသေခြင်း၏ အကျိုးသက်ရောက်မှုမှာ မတူညီသော ခေတ်ကာလများတွင် နေထိုင်ခဲ့ကြသူများ၏ ဆုလာဘ်များကို တစ်ပြိုင်နက် ချိန်ညှိပေးရုံသာဖြစ်သည်။ ထိုပထမသေခြင်းကို ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းအားဖြင့် အလုံးစုံ ပယ်ဖျက်ခံရမည်ဖြစ်သည်။ ဒုတိယသေခြင်းမှာ ကိုယ်ပိုင်အပြစ်များအတွက် ဒဏ်ခတ်ခြင်းဖြစ်ပြီး ပထမသေခြင်းမှာ အာဒါမ်၏ အပြစ်ကြောင့် ဖြစ်ပေါ်လာခြင်းဖြစ်သည်။ ခရစ်တော်၏ ယဇ်ပူဇော်ခြင်းနှင့် ကတိသစ္စာပေးခြင်းကို လက်ခံသူများသည် ထာဝရအသက်ဆုလာဘ်ကို ယုံမှားခြင်းမရှိဘဲ မျှော်ကိုးနိုင်ကြပြီး၊ ခရစ်တော်သည် သူတို့အတွက် ဒုတိယသေခြင်း၏ ဒဏ်ခတ်ခြင်းကို ပေးဆပ်ပြီးဖြစ်ကြောင်း သေချာစွာ သိနိုင်ကြသည်။

Since sin is rebellion against God, it deserves retribution. Divine retribution means both correction and penalty. While the rebellion will ultimately be extinguished through persuasion and love, those who persevere in impenitence will “reap” for themselves total annihilation by means of the “second death.” All human beings are subject to the first death, but its effect is merely to synchronize the rewards of those living in different ages; it will be unconditionally canceled by a resurrection. The second death is the penalty for personal sins, while the first is the effect of Adam’s sin. Those who accept Christ’s sacrifice and atonement can look forward in certainty to the reward of eternal life, sure that He has paid the penalty of the second death for them.

 

အနာဂတ်ဘဝအကြောင်း ကျွန်ုပ်တို့ သိရှိသမျှ အနည်းငယ်သာဖြစ်သော်လည်း၊ ထိုဘဝရှိမည်ကို သေချာစွာ ယုံကြည်နိုင်သည်။ ကယ်တင်ခြင်းခံရသူများသည် ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ဘဝနေထိုင်မှုကို ပိုင်ဆိုင်ရမည်ကိုလည်း သိနိုင်သည်။ ကယ်တင်ခြင်းမခံရသူများကို စစ်ကြောစီရင်ရာတွင် ပါဝင်နေစဉ် ကယ်တင်ခြင်းခံရသူများ၏ ယာယီအိမ်သည် ကောင်းကင်ဘုံဖြစ်သည်။ ကယ်တင်ခြင်းခံရသူများ၏ ထာဝရအိမ်မှာ မူလအခြေအနေသို့ ပြန်လည်ပြုပြင်ထားသော ဤမြေကြီးပင် ဖြစ်လိမ့်မည်။ ထာဝရဖြောင့်မတ်ခြင်းကို အာမခံချက်ရရှိမည်ဖြစ်သည်။ ဘုန်းထင်ရှားသော၊ ဝိညာဉ်ရေးရာ ခန္ဓာကိုယ်များနှင့်အတူ ကယ်တင်ခြင်းခံရသူများသည် ခရစ်တော်နှင့်အတူ ထာဝရအိမ်တွင် အချိန်မရွေး နေထိုင်ကြရမည်။

Although we know little about the future life, we can be sure of it. We can also know that the redeemed will live a physical existence. Heaven will be the temporary dwelling place of the saved while they participate in the judgment of those who have not been saved. The permanent home of the redeemed will be this earth, restored to its pristine condition. Eternal righteousness will be ensured. In their glorified, spiritual bodies, the redeemed will spend eternity with Christ in His eternal home.

 

ဘုရားသခင်သည် လူသားကို အဘယ်မျှ တန်ဖိုးထားကြောင်း သိရှိခြင်းကြောင့် ကျွန်ုပ်တို့သည် ကျေးဇူးတင်ရှိသော ဝမ်းမြောက်ခြင်းနှင့် ပြည့်စုံရမည်။ ထိုနည်းတူစွာ၊ ကိုယ်ကျိုးအတွက်သာမက၊ ဘုရားသခင်၏ ပုံသဏ္ဍာန်အတိုင်း ဖန်ဆင်းခြင်းခံရသော ညီအစ်ကိုမောင်နှမများ၏ ကောင်းကျိုးချမ်းသာကို စိတ်နှလုံးထဲ ထည့်တွက်ရန် တာဝန်ရှိကြောင်း ခံစားရမည်။

The knowledge of the value God places on the human person should fill us with grateful joy. At the same time, we should feel a sense of responsibility, not only to care for our own selves, but to take to heart the welfare of our brothers and sisters who also have been created in the image of God.

 

၅. သမိုင်းဆိုင်ရာ အကျဉ်းချုပ် က. တစ်ခုတည်းဝါဒ (Monism) နှင့် နှစ်ခုဝါဒ (Dualism)

နှစ်ခုဝါဒသည် ဂရိအတွေးအခေါ်မှတစ်ဆင့် ခရစ်ယာန်ဘာသာထဲသို့ ဝင်ရောက်လာခဲ့သည်။ ဤအကြောင်း ါစင်ရုံး ရောမကက်သလစ်ဓမ္မပညာရှင် အန်ရစ်ကီ ဒူဆယ် (Enrique Dussel) က ဤသို့ရေးသားထားသည်။ “လူသားနှင့်ပတ်သက်သော ခရစ်ယာန်အမြင်သည် ဟေဗြဲအတွေးအခေါ်အတွင်း ပုံဖော်ခဲ့ပြီး မူလခရစ်ယာန်ဘာသာတွင် တသမတ်တည်း ဖွံ့ဖြိုးလာခဲ့သည်။ သို့သော် ခရစ်ယာန်ယဉ်ကျေးမှု (ခရစ်ယာန်ဘာသာနှင့် မရောထွေးရသော ယဉ်ကျေးမှု) သည် မူလအတွေ့အကြုံကို ဟေလင်နစ်ပြုခြင်းမှ စတင်ဖြစ်ပေါ်လာခဲ့ပြီး၊ အခြားဘာသာစကားနှင့် အခြားအဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုရေးနှင့် ဖော်ပြရေးကိရိယာများကို အစားထိုးလိုက်သောကြောင့် အနည်းငယ်သော နှစ်ခုဝါဒထဲသို့ ကျရောက်သွားခဲ့သည်” (၁၇)။

V. Historical Overview

A. Monism and Dualism

Dualism entered Christianity via Greek thought. On this Enrique Dussel, a Roman Catholic theologian, writes: “The Christian understanding of man was formed within the horizon of Hebrew thought and developed homogeneously in primitive Christianity. However, Christendom (which is a culture not to be confused with Christianity) originated as a Hellenization of the primitive experience, substituting another language and other logical instruments of interpretation and expression instead, therefore falling into a mitigated dualism” (17).

 

ဂန္ထဝင်ဂရိဒဿနိကအဖွဲ့အစည်းများ မပေါ်ပေါက်မီကပင် ဂရိတွင် နှစ်ခုဝါဒဓလေ့ရှိခဲ့ပြီး (အော်ဖစ်ဝါဒ၊ ပိုင်သာဂိုရီယံဝါဒ) လူ၏အတွင်းစွမ်းရည်များကို ဘုရားသခင်၏ဒြပ်စင်အဖြစ် အလေးပေးကာ အောက်တန်းကျသော (ရုပ်ဝတ္ထုပစ္စည်း) ခန္ဓာကိုယ်နှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်အောင် သတ်မှတ်ခဲ့သည်။ ဉာဏ်ရည်ကို လေ့ကျင့်ခန်းဖြင့် အားဖြည့်ရမည်ဖြစ်ပြီး ခန္ဓာကိုယ်ကို ကိုယ်တိုင်ချိုးနှိမ်ခြင်းဖြင့် နှိမ့်ချထားရမည်ဟု ဆိုခဲ့သည်။

Even before the classical Greek philosophical schools, there was in Greece a dualistic tradition (Orphism, Pythagoreanism) that stressed inner faculties of man as a divine element contrasting with the inferior (material) body. The intellect was to be strengthened by exercise, while the body was to be kept in subjection through asceticism.

 

ဘီစီ စတုတ္ထရာစုနှစ်တွင် ပလေတို (Plato) က ဆန်းကြယ်ဝါဒ (idealism) ကို သင်ကြားခဲ့သည်။ အဆုံးစွန်သော အဖြစ်မှန်သည် စင်ကြယ်သော ဝိညာဉ်ရေးရာဖြစ်ပြီး ခန္ဓာကိုယ်သည် ဝိညာဉ်အတွက် သင်္ချိုင်းသာဖြစ်သည်ဟု ဆိုသည် (ဂရိစကားနှိန်းပြောင်တစ်ခု။ sōma, sēma၊ “ခန္ဓာကိုယ်၊ သင်္ချိုင်း”၊ Gorgias ၄၉၃)။ ဝိညာဉ်သည် လောကီဘဝမတိုင်မီ ရှိခဲ့ပြီး မဖန်ဆင်းခံရဘဲ မသေနိုင်သော သတ္တဝါဖြစ်ကာ သေပြီးနောက် တစ်ခန္ဓာကိုယ်မှ အခြားခန္ဓာကိုယ်သို့ ရွှေ့ပြောင်းသွားသည်ဟု ဆိုသည် (Phaedo ၇၅၊ ၇၆)။ အဲရစ်စတိုတယ် (Aristotle) ကမူ ခန္ဓာကိုယ်နှင့် ဝိညာဉ်သည် လူသားတစ်ဦး၏ မတူညီသော အသွင်နှစ်မျိုးသာဖြစ်သည်။ ရုပ်ဝတ္ထုနှင့် ပုံသဏ္ဍာန်ဟု အခြားရှုထောင့်မှ အဆိုပြုခဲ့သည်။ သို့သော် ပလေတို့၏ အစဉ်အလာသည် အဲရစ်စတိုတယ်၏ အယူအဆကို အနိုင်ယူခဲ့သည်။ ဂနော့စတစ်ဝါဒနှင့် နီယိုပလေတိုဝါဒတို့သည် ခန္ဓာကိုယ်နှင့် ဝိညာဉ်ကို ဆန့်ကျင်ဘက်အဖြစ်သာ အလေးပေးခဲ့ပြီး သမ္မာကျမ်းစာပါ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း အယူဝါဒကို ငြင်းပယ်ခဲ့သည်။

Plato (fourth century B.C.) taught idealism: ultimate reality is purely spiritual, and the body nothing but a tomb for the soul (a Greek pun: sōma, sēma, “body, grave”; Gorgias 493). The soul antedated earthly existence, was uncreated and immortal, and migrated from one body to another after death (Phaedo 75, 76). Aristotle proposed an alternative view, according to which body and soul are two aspects of the same basic reality: matter and form of man. The platonic tradition, however, asserted itself in spite of Aristotle. Gnosticism and Neoplatonism stressed only the body-versus-soul opposition, denying the biblical doctrine of resurrection.

 

မူလခရစ်ယာန်ဘာသာသည် အကျင့်ပျက်ခြစားနေသော ဂရိ-ရောမလူ့အဖွဲ့အစည်းနှင့် ရင်ဆိုင်ခဲ့ရပြီး ထိုလူ့အဖွဲ့အစည်းသည် အကျင့်စာရိတ္တပျက်ယွင်းနေသော်လည်း ပလေတိုဝါဒကို အလွန်လေးစားခဲ့သည်။ အစောပိုင်းခရစ်ယာန်စာရေးဆရာအချို့သည် ဂနော့စတစ်ဝါဒနှင့် အတူလိုက်ပါသော နှစ်ခုဝါဒကို ဘုရားသခင်ဖန်ဆင်းတော်မူသော ရုပ်ဝတ္ထုကမ္ဘာဆိုင်ရာ သမ္မာကျမ်းစာအယူဝါဒနှင့် ဆန့်ကျင်သည်ဟု ရှုတ်ချခဲ့ကြသည်။ ဂျက်စတင်မာတာ (Justin Martyr၊ ဘီစီ ၁၀၀ ခန့် - ဘီစီ ၁၆၅ ခန့်) သည် ဝိညာဉ်သည် မသေနိုင်ခြင်းမဟုတ်ဘဲ “တည်ရှိခြင်း ရပ်ဆိုင်းသွားသည်” ဟု ပြသခံရပြီးမှ ကန့်ကွက်ခဲ့သူဖြစ်ပြီး၊ ဝိညာဉ်များ သေသောအခါ ကောင်းကင်သို့ ယူဆောင်ခံရမည်ဟု မျှော်လင့်သူများကို သူတို့သည် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကို မျှော်လင့်ခြင်းမဟုတ်ဘဲ ဟူ၍ ကန့်ကွက်သူများအဖြစ် ရှုတ်ချခဲ့သည် (Dialogue With Trypho ၅၊ ၆၊ ၈၀)။ ယခင်က ရှင်ကျန်ရစ်သော ခရစ်ယာန်စာပေများ နည်းပါးသော်လည်း၊ အာဇာနည်များ သေခြင်းတရားကို ရင်ဆိုင်ရချိန်တွင် သူတို့၏မျှော်လင့်ချက်ကို ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းပေါ်တွင်သာ မူတည်စေခဲ့ပြီး ဘုရားသခင်နှင့် ချက်ချင်းတွေ့ဆုံခြင်းပေါ်တွင် မဟုတ်ကြောင်း၊ တစ်ချိန်တည်းတွင် တစ်ခုတည်းဝါဒယုံကြည်ချက်များကို ဖော်ပြခဲ့ကြသည် (ကလီမင့် ၁ကောရိန်သု ၂၄–၂၆၊ ပိုလီကပ် အာဇာနည်ဖြစ်ခြင်း ၁၄)။

Primitive Christianity had to contend with a decadent Graeco-Roman society which had loose morals but great admiration for Platonism. Some early Christian writers denounced Gnosticism and its attending dualism as inimical to the biblical doctrine of the creation by God of the material world. Justin Martyr (c. 100-c. 165), converted when he was shown that the soul was not immortal but “ceases to exist,” denounced as heretics those who expect, not a resurrection but “that their souls, when they die, are taken to heaven” (Dialogue With Trypho 5, 6, 80). While earlier extant Christian material is scant, it suffices to show that martyrs, when facing death, made their hope to hinge upon the resurrection, not upon any preceding meeting with God, at the same time expressing monistic convictions (Clement 1Corinthians 24–26; Polycarp Martyrdom 14).

 

နောက်ပိုင်းတွင်မူ နီယိုပလေတိုဝါဒသည် ခရစ်ယာန်ဘာသာထဲသို့ ထိုးဖောက်ဝင်ရောက်လာခဲ့သည်။ အလက်ဇန္ဒြီးယားတွင် စတင်ခဲ့ပြီး ဂရိဒဿနိကနှင့် ခရစ်ယာန်ဓမ္မပညာတို့၏ သင်ယူမှုဗဟိုဌာနဖြစ်သော ထိုနေရာ၌ လိင်စိတ်နှင့် အခြားစိတ်အနှောင့်အယှက်များ၏ နေရာဖြစ်သော ခန္ဓာကိုယ်ကို ဆန့်ကျင်သော ဘက်လိုက်မှုများ ပေါ်ပေါက်လာခဲ့ပြီး ဘုရားကိုးကွယ်မှု၏ ပုံသေနမူနာအဖြစ် ကိုယ်တိုင်ချိုးနှိမ်ခြင်းကို လက်ခံကျင့်သုံးလာခဲ့သည်။

Later, however, Neoplatonism made inroads into Christianity. Starting at Alexandria, a learning center for Greek philosophy and Christian theology, prejudice against the body as the seat of sexual and other passions developed among Church Fathers, and asceticism was adopted as a model of piety.

 

ချာ့ချ်ပညာရှင်များသည် ဖန်ဆင်းခြင်းနှင့် အသားနှင့်ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းဆိုင်ရာ သမ္မာကျမ်းစာအယူဝါဒကို ဆက်လက်ထိန်းသိမ်းခဲ့ကြသော်လည်း၊ တစ်ချိန်တည်းတွင် ခွဲထွက်နိုင်သော ဝိညာဉ်ဆိုသော အယူအဆကို တဖြည်းဖြည်း လက်ခံလာခဲ့ကြသည်။ သေခြင်းဖြင့် ခွဲထွက်ပြီးနောက် ဝိညာဉ်သည် သတိရှိစေသည်ဖြစ်စေ၊ မရှိစေသည်ဖြစ်စေ၊ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကို စောင့်ဆိုင်းနေရသည်ဟု ထင်မှတ်ခဲ့ကြသည်။ ထိုဝိညာဉ်သည် ယခင်ကဲ့သို့ ကြိုဗောင်မရှိတော့သည် (ပလေတိုဝါဒသို့မဟုတ် အော်ရီဂျင်၏ လွန်ကဲသောအမြင်များကဲ့သို့) မဟုတ်တော့ဘဲ တစ်ဦးချင်းဖန်ဆင်းခံရသော်လည်း၊ ထိုအချိန်မှစ၍ ထာဝရဖြစ်သွားခဲ့သည်။

Church scholars still maintained the biblical doctrine of Creation and the resurrection of the flesh, but simultaneously gradually accepted the idea of a separable soul. They thought that after separation by death, the soul awaited, consciously or not, the resurrection. While this soul was no longer preexistent (as in Platonism or in the extreme views of Origen), but individually created, it was from that time on eternal.

 

အလယ်ခေတ်တွင် သေခြင်းနှင့် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကြားရှိ အလယ်အလတ်အခြေအနေသည် သတိရှိသော အခြေအနေတစ်ခု ဖြစ်လာခဲ့သည်။ ကွယ်လွန်သွားသော ဝိညာဉ်ကို စစ်ကြောစီရင်ခြင်းသို့ ဆင့်ခေါ်ခံရပြီး၊ ထိုစီရင်ခြင်းသည် ရှင်ပြန်ထမြောက်ပြီးနောက် နောက်ဆုံးတရားစီရင်ခြင်း၏ ရလဒ်များကို ကြိုတင်ခန့်မှန်းပေးသည်။ ဘုရားသခင်၏ ရှေ့တော်သို့ ဝင်ရောက်ခွင့်မရမီ သန့်စင်ခြင်းကာလဖြင့် ထိုပျော်ရွှင်မှု နှောင့်နှေးနိုင်သည်။ ဤသန့်စင်ခြင်းကာလကို ဤဘဝတွင် အပြစ်လွှတ်ခြင်းအပြည့်အဝ ရရှိရန် ရည်ရွယ်သော ကိုယ်တိုင်ချိုးနှိမ်သော ဘဝနေထိုင်မှုဖြင့် ရှောင်ရှားနိုင်သည်။ ဤသို့သော ငရဲစင်ကြယ်ရာနေရာ (purgatory) အယူဝါဒကို အနောက်တိုင်းတွင် ပိုမိုဖွံ့ဖြိုးစေခဲ့ပြီး၊ ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ဆင်းရဲဒုက္ခအစား လျှော့ခွင့်လက်မှတ်များ (indulgences) ကို အခြားနည်းလမ်းအဖြစ် ထည့်သွင်းခဲ့သည်။

In the Middle Ages the intermediate state between death and resurrection came to be a conscious state. The departed soul was summoned to a judgment, which anticipated the results of the final judgment after the resurrection, determining whether it would enjoy the presence of God. This enjoyment, however, might be deferred by a period of purification prior to entry into the presence of God. Such a delay might itself be avoided by the living of an ascetic life designed to achieve full forgiveness in this life. This doctrine of purgatory was further developed in the West, with indulgences as an alternative to physical mortification.

 

အလယ်ခေတ်နှောင်းပိုင်းတွင် ခရစ်ယာန်ကမ္ဘာတွင် ကာလကြာရှည်ဖိနှိပ်ခံထားရသော အဲရစ်စတိုတယ်၏ နှစ်ခုဝါဒနည်းပါးသော အယူအဆများကို စပိန်ဂျူးအာရေဗီယံယဉ်ကျေးမှုမှတစ်ဆင့် ဥရောပသို့ ပြန်လည်မိတ်ဆက်ပေးခဲ့ရာ သောမတ်စ် အကွီနပ် (Thomas Aquinas) အပါအဝင် ပညာရှင်များက စိတ်ဝင်စားလာခဲ့ကြသည်။ သူသည် ဝိညာဉ်သည် လူသားတစ်ဦး၏ ပုံသဏ္ဍာန်ဖြစ်ပြီး ခန္ဓာကိုယ်သည် ရုပ်ဝတ္ထုဖြစ်သည်ဟူသော အဲရစ်စတိုတယ်၏ အယူအဆကို စုပ်ယူရန် ကြိုးပမ်းခဲ့သည်။ ထိုသို့သော အနေအထားတွင် ဝိညာဉ်သည် ခန္ဓာကိုယ်နှင့် ခွဲမရဟူသော ယုတ္တိဗေဒဆီသို့ ဦးတည်နေသည်။ သို့သော် ချာ့ချ်အစဉ်အလာနှင့် ညှိနှိုင်းရန်အတွက် သူသည် လုံးဝရုပ်ပိုင်းမဟုတ်သော mens (စိတ်) ကို ထည့်သွင်းတွက်ဆခဲ့ပြီး ဝိညာဉ်သည် သေခြင်းတွင် လူသားပြိုကွဲသွားသောအခါ “သဘာဝလွန်” နည်းဖြင့် ဆက်လက်ရှင်သန်နေသည်ဟု ဆိုခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် သူသည် သမ္မာကျမ်းစာပါ လူသားအမြင်မှ လွန်ကဲစွာ ကျရှုံးခဲ့လေသည်။

Toward the end of the Middle Ages, less dualistic Aristotelian ideas, long suppressed in Christendom but now reintroduced to Europe via the Spanish Judeo-Arabic culture, caught the attention of Scholastics, including Thomas Aquinas. He tried to assimilate the Aristotelian concept of soul as form and body as matter of man. The logic of such a position pointed in the direction of a soul inseparable from the body. But to conciliate his thought with church tradition, he posited a thoroughly immaterial mens (mind) and maintained that the soul “preternaturally” survived the decomposition of man at death. He thus fell short from the biblical view of man.

 

၁၅၁၃ ခုနှစ်တွင် ပိုမြင့်မားသော (အေဗာရိုးဝါဒီ) အဲရစ်စတိုတယ်အတွေးအခေါ်များကို ပုပ်ရဟန်းမင်း လီယို ၁၀ က ရှုတ်ချခဲ့သည်။ လေးနှစ်အကြာတွင် ခွင့်လွှတ်ခွင့်လက်မှတ်များ ဟောပြောရာတွင် အလွန်အကျွံလုပ်ဆောင်မှုကြောင့် ဘာသာပြုပြင်ရေးလှုပ်ရှားမှု ဖြစ်ပေါ်လာခဲ့သည်။ လူသာ (Luther) (၁၄၈၃–၁၅၄၆) ၏ သတင်းစကားအဓိကမှာ ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် ဖြောင့်မတ်ခြင်းဖြစ်သော်လည်း လီယို ၁၀ ၏ နွားထီးစာကို တုံ့ပြန်ရာတွင် ဝိညာဉ်၏ မွေးရာပါမသေနိုင်မှုအယူဝါဒကို မကြာသေးမီက ပြန်လည်အတည်ပြုခဲ့သော “ရောမဥပဒေအမိန့်များ၏ အဆုံးမရှိသော အကောင်းမဲ့အမဲများထဲမှ တစ်ခု” အဖြစ် တိုက်ခိုက်ခဲ့သည် (Weimar Ausgabe ၇:၁၃၁၊ ၁၃၂)။ ထိုအချိန်က သူ၏ဖြေရှင်းချက်မှာ ဝိညာဉ်များသည် ကယ်တင်ခြင်းအထိ အိပ်စက်နေသည်။

In 1513 the more extreme (Averroist) Aristotelian ideas were condemned by Pope Leo X. Only four years later, excesses in the preaching of indulgences sparked the Reformation. While the thrust of the message of Luther (1483–1546) was on righteousness by faith, in his response to the bull of Leo X, he also attacked the recently reaffirmed doctrine of the immortality of the soul as another of “these endless monstrous fictions in the Roman rubbish heap of decretals” (Weimar Ausgabe 7:131, 132). His solution at the time: souls sleep until the resurrection.

 

ဤအကြောင်းအရာကို ပရိုတက်စတင့်များကြားတွင် များစွာငြင်းခုံခဲ့သည်။ လူသာကိုယ်တိုင် မဆုံးဖြတ်နိုင်ခဲ့ပေ။ အင်ဂလီကန်ချာ့ချ်သည် သန့်စင်ရာနေရာကို လုံးဝမငြင်းပယ်ခဲ့ပေ။ ကျန်ချာ့ချ်များက ငြင်းပယ်ခဲ့သည်။ တိုင်ဒယ်၊ မီလ်တန်၊ အစောပိုင်းဘပ်တစ်များနှင့် အခြားများစွာတို့က ကာကွယ်ခဲ့သော ဝိညာဉ်အိပ်စက်ခြင်းကို ဩဇာကြီးမားသော ကယ်ဗင် (Calvin) (၁၅၀၉–၁၅၆၄) က ငြင်းပယ်ခဲ့သည်။ သို့သော် ပညာရှင်များ၊ လုတ်ဆရာများနှင့် ခရစ်ယာန်အုပ်စုများစွာသည် သမ္မာကျမ်းစာတစ်ခုတည်းဝါဒကို သတိပြုမိပြီး လက်ခံခဲ့ကြသည်။ ဤရာစုတွင် ထင်ရှားသော ဓမ္မပညာရှင်များဖြစ်သည့် အီး ဘရွန်နာ၊ အား နီဘူး၊ အို ကယ်လ်မန်တို့က ထောက်ခံခဲ့သည်။ ပိုမိုမကြာသေးမီက ငရဲကို အဆုံးမဲ့ဆင်းရဲဒုက္ခအဖြစ် ရိုးရာအမြင်ကြောင့် စိုးရိမ်ပူပန်ကာ ဂျေ ဒဗလျူ ဝဲန်ဟမ်၊ ဂျေ အား စတော့၊ ကလပ်ခ် ပီ ပီနော့ခ် စသည့် ထင်ရှားသော ဧဝံဂေလိကယ်များကလည်း ဝိညာဉ်အိပ်စက်ခြင်းဆိုင်ရာ သမ္မာကျမ်းစာအယူဝါဒကို ထောက်ခံခဲ့သည်။ သို့သော် ယင်းသည် အများပြည်သူထံ မရောက်ရှိသေးပေ။ “နှစ် ၂၀ [အော်စကာ ကယ်လ်မန်း၏ ဂန္ထဝင်စာစောင်နောက်]၊ လူထုသည် မသေနိုင်သော ဝိညာဉ်တွင် မျှော်လင့်ချက်ထားဆဲဖြစ်ပြီး သမ္မာကျမ်းစာပညာရှင်နှင့် ဓမ္မပညာရှင်များ တိုးပွားလာသော အသံများက အများအားဖြင့် ၎င်းတို့ကိုယ်တိုင်ကြားတွင် ဤသည်မှာ တစ်ပါးအယူဝါဒဖြစ်သည်ဟု ပြောဆိုနေကြသည်” (Myers ၇၈)။

The issue was much debated among Protestants; Luther himself wavered. The Anglican Church never quite rejected purgatory; the rest did. Soul sleep, defended by Tyndale, Milton, early Baptists, and many others, was rejected by the influential Calvin (1509–1564). Many scholars, pastors, and Christian groups, however, have always noticed and accepted biblical monism. In our century, noted theologians such as E. Brunner, R. Niebuhr, and O. Cullmann upheld it. Even more recently, disturbed by the traditional view of hell as endless agony and torment, such noted evangelicals as J. W. Wenham, J. R. Stott, and Clark H. Pinnock likewise have endorsed the scriptural doctrine of soul sleep. But it still needs to reach the general public: “Twenty years [after Oscar Cullmann’s classic essay], … lay people still place their hope in the immortal soul, even while a growing chorus of biblical scholars and theologians are saying, mostly among themselves, that this is a pagan doctrine” (Myers 78).

 

B. အဒ်ဗင်တစ်များ၏ မွေးရာပါမသေနိုင်မှု ငြင်းပယ်ခြင်း

အစောပိုင်း မီလာရိုက် အဒ်ဗင်တစ်များသည် ဤအမှန်တရားကို သမ္မာကျမ်းစာမှ တဖြည်းဖြည်း ရရှိခဲ့ကြသည်။ ဤအကြောင်းအရာကို ၁၈ ရာစုနှင့် ၁၉ ရာစုတွင် ကျယ်ကျယ်ပြန့်ပြန့် ငြင်းခုံခဲ့သဖြင့် အဒ်ဗင်လှုပ်ရှားမှုအဖွဲ့ဝင်တစ်ဦးချင်းစီသည် ဤအမှန်တရားကို ပုဂ္ဂိုလ်ရေးအရ ယုံကြည်ခဲ့ကြသည်။ ဥပမာ၊ စကော့တလန် ပရက်စဘီတီရီယန်အမွေအနှစ်ရှိသည့် အာဂျင်တီးနား ဖရန်စစ္စကို ရာမို့စ် မက်ဇီယာ (Francisco Ramos Mexia) သည် ဆဘတ်နေ့ထိန်းသော အစောပိုင်း “အဒ်ဗင်တစ်” တစ်ဦးဖြစ်ပြီး ၁၈၁၆ ခန့်တွင် သူ၏ကိုယ်ပိုင် မန်နျူယယ် လာကွန်ဇာ၏ Venida del Mesías en gloria y magestad၊ အတွဲ ၃၊ ၂၉၃ စာမျက်နှာတွင် တမန်ခရစ်တော် ၂:၃၄ ၏ စကားကို အနားသတ်တွင် ထက်မြက်စွာ မှတ်ချက်ပြုခဲ့သည်။ “ဒါဝိဒ်သည် ကောင်းကင်သို့ မတက်ခဲ့ပါ” ဟု ဤကျမ်းချက်မှ သူအနက်ဖွင့်ခဲ့သည်မှာ “လူသားသည် သူ၏ဝိညာဉ် သို့မဟုတ် သင်ခေါ်လိုသည်မှာ အဘယ်အရာပင်ဖြစ်စေ ပျက်စီးသွားလိမ့်မည်။ ‘မြေမှုန့်သို့ ပြန်လည်ရောက်ရှိလိမ့်မည်’။ သို့သော် နောက်ပိုင်းတွင် ထိုမှ ထပြန်ထမြောက်လာလိမ့်မည်၊ လူကြီးများ!” ဟူ၍ ဖြစ်သည်။

B. Adventist Rejection of Inherent Immortality

Early Millerite Adventists gradually acquired this truth from Scripture. Since the issue was widely debated in the eighteenth and nineteenth centuries, individual members of the Advent movement no doubt held this truth privately. For instance, the Argentinian Francisco Ramos Mexia, a Sabbatarian and early “Adventist” of Scottish Presbyterian heritage, wrote around 1816 an acute comment on the words of Acts 2:34 in the margin of his personal copy of Manuel Lacunza’s Venida del Mesías en gloria y magestad, III, 293, “For David did not ascend into the heavens.” He inferred from this text that “Man, together with his soul or what you may call it, will dissolve: ‘To dust thou shall return.’ But he will later raise from it, Gentlemen!”

 

ယုံကြည်ခြင်း၏ အများပြည်သူဆိုင်ရာ အယူဝါဒအဖြစ် ဤအမှန်တရားကို မီလာရိုက် အဒ်ဗင်တစ်များကြားတွင် ပထမဆုံး ချန်ပီယံအဖြစ် ဂျော့ဂျ် စတိုးစ် (George Storrs) ဖြစ်သည့် ယခင်မက်သိုဒစ်ဓမ္မဆရာတစ်ဦးက ဦးဆောင်ခဲ့သည်။ သူသည် ၁၈၄၁ တွင် လူသားတစ်ဦးလုံး၏ သေတတ်မှုကို ခြောက်နှစ်အလိုတွင် ထုတ်ဝေခဲ့သော ဟင်နရီ ဂရိုး (Henry Grew) ၏ လက်ကမ်းစာစောင်ကို ဖတ်ရှုပြီး ယုံကြည်လာခဲ့သည်။ နောက်နှစ်တွင် ချားလ်စ် ဖစ်ချ် (Charles Fitch) ၏ ဩဇာကြောင့် ခရစ်တော်ပြန်ကြွလာခြင်းဆိုင်ရာ အဒ်ဗင်တစ်အယူဝါဒကို လက်ခံခဲ့သည်။ The Signs of the Times သည် ၁၈၄၂ တွင် အခြားအဒ်ဗင်တစ်ဓမ္မဆရာတစ်ဦးက ဤသမ္မာကျမ်းစာအမှန်တရားကို ဟောပြောသည်ကို ကန့်ကွက်ခဲ့သဖြင့် စတိုးစ်သည် Six Sermons နှင့် ဤအကြောင်းအရာကို ရည်စူးထားသော စာစောင် Bible Examiner ကို စတင်ထုတ်ဝေပြီး ကာကွယ်ခဲ့သည်။

As a public tenet of faith, this truth was first championed among Millerite Adventists by George Storrs, a former Methodist minister. He became convinced of the mortality of the whole human being in 1841 by reading a tract published six years before by one Henry Grew. The following year he also accepted Adventist teaching of Christ’s return through the influence of Charles Fitch. Since The Signs of the Times chided in 1842 another Adventist minister for preaching this scriptural truth, Storrs defended it in Six Sermons and started the Bible Examiner, a periodical devoted to the issue.

 

ချားလ်စ် ဖစ်ချ်သည် ၁၈၄၄ တွင် ဝီလျံ မီလာ (William Miller) နှင့် အခြားခေါင်းဆောင်များ၏ ဆန့်ကျင်မှုရှိသော်လည်း ဤကြိုးပမ်းမှုတွင် သူနှင့်ပူးပေါင်းခဲ့သည်။ နောက်ဆုံးမှ ထိုသူတို့သည် မီလာရိုက် အဒ်ဗင်တစ်များကြားတွင် ဤအယူဝါဒ လျင်မြန်စွာ နက်ရှိုင်းစွာ အမြစ်တွယ်ခြင်းကို တားဆီးနိုင်ခဲ့ခြင်းမရှိပေ။ ထိုသို့ အဒ်ဗင်တစ်များ၏ မူလယုံကြည်ချက် ၁၀ ချက်ကို ၁၈၄၅ တွင် အယ်လ်ဘနီ ကွန်ဖရင့်တွင် ချမှတ်ခဲ့ရာ တစ်ချက်မှာ ကယ်တင်ခြင်းခံရသူများ၏ အမွေခံခြင်းကို သေချိန်တွင် မဟုတ်ဘဲ ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်းတွင် ခံစားရမည်ဟု ကြေညာခဲ့သည်။

Charles Fitch joined him in this endeavor in 1844 in spite of the opposition of William Miller and other leaders of the movement. Nor could the latter prevent this doctrine from quickly taking deep roots among Millerite Adventists, as shown already by the 10 fundamental beliefs of the Millerites adopted in 1845 by the Albany Conference. One of them declared that the inheritance of the saved is not received at death but at the Second Advent.

 

မီလာရိုက်များ နောက်ပိုင်းတွင် အုပ်စုများခွဲထွက်ခဲ့သော်လည်း အားလုံးသည် လူသားတစ်ဦးလုံး၏ သေတတ်မှုကို ယုံကြည်ခဲ့ကြသည်။ ဆဋ္ဌမနေ့အဒ်ဗင်တစ်များကြားတွင် အား အက် ကော့တဲလ် (R. F. Cottrell) နှင့် ဂျိမ်း ဝိုက် (James White) တို့က ၁၈၅၃ မှစ၍ Review and Herald စာစောင်တွင် ဤအယူအဆကို ကာကွယ်ခဲ့သည်။ မတရားသူများ၏ နောက်ဆုံးပျက်စီးခြင်းကို ၁၈၇၄ တွင် Signs of the Times တွင် ထုတ်ဝေခဲ့သော “ဆဋ္ဌမနေ့အဒ်ဗင်တစ်များ၏ မူလယုံကြည်ချက်ကြေညာစာတမ်း” တွင် ထည့်သွင်းခဲ့သည်။

Though the Millerites split later into several bodies, all of them kept a belief in the mortality of the entire man. Among Seventh-day Adventists R. F. Cottrell and James White defended this concept in the pages of the Review and Herald, starting from 1853. The final annihilation of the wicked was included in the “Declaration of the Fundamental Principles of Seventh-day Adventists” published by Signs of the Times in 1874.

 

C. အပြစ်၏ တစ်ကမ္ဘာလုံးအတိုင်းအတာ

ခရစ်ယာန်များသည် အခါချင်းတွင် လူသားအားလုံး၏ အပြစ်ရှိမှုဆိုင်ရာ သမ္မာကျမ်းစာအယူဝါဒကို မြင်ကွင်းပျောက်ခဲ့ကြသည်။ ပဲလေဂျီယပ်စ် (Pelagius) (ခုနှစ်ငါးရာစု) သည် ကိုယ်တိုင်ထိန်းချုပ်ခြင်းကို ဟောပြောရန် ကောင်းမွန်သောရည်ရွယ်ချက်ဖြင့် သို့သော် မှားယွင်းစွာ အာဒံ၏အပြစ်သည် မကောင်းသောဥပမာသာဖြစ်ပြီး ကျွန်ုပ်တို့၏ ရွေးချယ်နိုင်စွမ်းကို မထိခိုက်စေဟု သင်ကြားခဲ့သည်။ ဘုရားသခင်၏ မျက်မှောက်တော်တွင် မွေးကင်းစ ကလေးများသည် အပြစ်မထင်မီ အာဒံနှင့် အတူတူပင်ဖြစ်သည်။ ဤအကြောင်းကြောင့် ခေတ်တိုင်းတွင် အချို့လူများသည် ဆွဲဆောင်မှုကို ခံနိုင်ရည်ပြီး အပြစ်မလုပ်နိုင်ခဲ့ကြပေ။ အများစုမှာ ကယ်တင်ခြင်းအတွက် ဘုရားသခင်၏ကျေးဇူးတော်လိုအပ်သည် (သေ့ယ်ရှ်၊ On the Proceedings of Pelagius ၂၃ [NPNF-1 ၅:၁၉၃])။

C. Universality of Sin

At times Christians have lost view of the biblical doctrine of the universality of human sin. Pelagius (fifth century), in a well-meaning but misguided endeavor to preach self-control, taught that the sin of Adam merely set a bad example, but did not affect our ability to choose. In the eyes of God newborn children are in the same state as Adam before his fall into sin. For this reason, in every age some people have been able to withstand temptation and not sin; the majority, of course, are in need of God’s grace for salvation (see Augustine, On the Proceedings of Pelagius 23 [NPNF-1 5:193]).

 

အော်ဂပ်စတင်း (Augustine) (၃၅၄–၄၃၀) သည် ပဲလေဂျီယပ်စ်နှင့် ခေတ်ပြိုင်ဖြစ်ပြီး ပဲလေဂျီယန်ဝါဒ၏ သမ္မာကျမ်းစာမဟုတ်မှုကို လွယ်ကူစွာ ပြသခဲ့သည်။ အပြစ်မရှိသော လူသားများ မရှိခြင်းသည် သမ္မာကျမ်းစာက အလေးပေးသော အမှန်တရားတစ်ခုဖြစ်သည် (၁ ဘုရင် ၈:၄၆; ဆာ ၁၄၃:၂; သုတ္တံ ၂၀:၉; ဒေသနာ ၇:၂၀; ရော ၃:၁၀–၂၃; ၁ ယော ၁:၈–၁၀)။ အပြစ်သည် ဘုရားသခင်၏ ကျေးဇူးတော်ဖြင့် ထောက်ပံ့ထားသော ပြန်လည်မွေးဖွားသူသာ အောင်မြင်နိုင်သော အာဏာတစ်ခုဖြစ်ပြီး ကိုယ်တိုင်စွမ်းအားဖြင့် မဟုတ်ပေ။ တစ်ချိန်တည်းတွင် အော်ဂပ်စတင်းက ကျွန်ုပ်တို့အားလုံးသည် အပြစ်မထင်မီ အာဒံအဖြစ် မွေးဖွားခြင်းမဟုတ်ဘဲ သူ၏အပြစ်အပြစ်နှင့်အတူ မွေးဖွားပြီး ကယ်တင်ခြင်းလမ်းကို ရွေးချယ်ရန်ပင် မတတ်နိုင်လောက်အောင် ပျက်စီးယိုယွင်းသော စိတ်ဆန္ဒရှိနေသည်ဟု သင်ကြားခဲ့သည်။ လူသား၏ လုံးဝပျက်စီးယိုယွင်းမှုမှ ကယ်တင်ရန် ကျေးဇူးတော်သည် ဆန့်ကျင်၍မရနိုင်ရမည်ဖြစ်ပြီး ထို့ကြောင့် အချို့လူများ (ပျောက်ဆုံးသွားသူများ) ကို ကယ်တင်ရန် ဘုရားသခင်မရွေးချယ်ခဲ့ဟု ဆုံးဖြတ်ခဲ့သည်။ ဤအယူဝါဒကို နှစ်ထပ်ကံကြမ္မာ (double predestination) ဟု ခေါ်သည်။ ကယ်တင်ခြင်းအတွက် မရွေးချယ်ခြင်းသည် ပယ်ရှားခြင်းနှင့် တူညီသောကြောင့် ဖြစ်သည်။

Augustine (354–430), contemporary of Pelagius, easily showed the unscriptural character of Pelagianism. The nonexistence of sinless humans is one of the truths stressed by Scripture (1 Kings 8:46; Ps. 143:2; Prov. 20:9; Eccl. 7:20; Rom. 3:10–23; 1 John 1:8–10). Sin is a power to be conquered only by the born-again person sustained by the grace of God, and not by naked willpower. At the same time, however, Augustine taught that, far from being born as Adam before the Fall, we all are born with his guilt (original sin) and with such a corrupt or depraved will that we are not able even to choose the way of salvation without the aid of God’s grace. From the utter depravity of man he further concluded that saving grace must be irresistible, and therefore some people (those who become lost) have not been elected by God to be saved. This doctrine is known as double predestination, since non-election to salvation is tantamount to reprobation.

 

ထိုခေတ်ချာ့ချ်သည် ပဲလေဂျီယပ်စ်ကို ဝေဖန်ခြင်းကို လက်ခံခဲ့သော်လည်း နှစ်ထပ်ကံကြမ္မာကို ငြင်းပယ်ခဲ့သည်။ အော်ရင်ဂျ် ဆွန်နိုဒ် (A.D. ၅၂၉) သည် မူလအပြစ်၊ ကျေးဇူးတော်လိုအပ်မှု၊ ယုံကြည်ခြင်းနှင့် ကယ်တင်ခြင်းကို ရွေးချယ်ရန် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ လုပ်ဆောင်မှုကို လက်ခံခဲ့သည်။ အခြားတစ်ဖက်တွင် ကျေးဇူးတော်သည် ဆန့်ကျင်၍မရနိုင်ဟု သတိပေးခဲ့သည်။ အမှန်တရားကို ဆန့်ကျင်သူများသည် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်ကို ဆန့်ကျင်သည်။ ဤဆွန်နိုဒ်အရ မည်သူမျှ ပျောက်ဆုံးရန် ကံကြမ္မာသတ်မှတ်ခံရခြင်းမရှိပေ။ ဤသည်မှာ ရာစုနှစ်များစွာ ချာ့ချ်၏ သဘောတူညီချက်ဖြစ်ခဲ့သည်။

The church of his times accepted his criticism of Pelagius, but rejected double predestination. A synod in Orange (A.D. 529) accepted original sin, the need for grace, and the operation of the Holy Spirit in us to choose faith and salvation. On the other hand it reminded Christians that grace is not irresistible: those who oppose the truth resist the Holy Spirit. According to this synod, then, nobody is predestined to be lost. Such was the consensus of the church for centuries.

 

ဘာသာပြုပြင်ရေးလှုပ်ရှားမှု ရောက်ရှိလာသောအခါ လုပ်ဆောင်ချက်များမှ မဟုတ်ဘဲ ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် ကယ်တင်ခြင်းကို အသစ်ပြန်လည်အလေးပေးမှုကြောင့် အော်ဂပ်စတင်း၏ ငြင်းပယ်ခံရသော အမြင်အချို့ ထပ်မံဆွဲဆောင်မှုရှိလာခဲ့သည်။ မတူညီသော ဓမ္မပညာရှင်များတွင် မတူညီသော ယုံကြည်ချက်များရှိခဲ့သည်။ လူသာ (၁၄၈၃–၁၅၄၆) က လူသားစိတ်ဆန္ဒ၏ ဘဏ္ဍာပြုတ်မှုကို အလေးပေးခဲ့ပြီး သူ၏သူငယ်ချင်း မဲလန်ခွန် (Melanchthon) (၁၄၉၇–၁၅၆၀) က ကျေးဇူးတော်နှင့် ပူးပေါင်းသော လွတ်လပ်သောစိတ်ဆန္ဒကို ကယ်တင်ခြင်းတွင် အရေးကြီးသောနေရာပေးခဲ့သည်။ ကယ်ဗင် (၁၅၀၉–၁၅၆၄) က နှစ်ထပ်ကံကြမ္မာကို လက်ခံခဲ့သော်လည်း ကယ်ဗင်ဝါဒီဟော်လန်တွင် အာမီနီယပ်စ် (Arminius) (၁၅၆၀–၁၆၀၉) က ကယ်တင်ခြင်းအတွက် တစ်ခုတည်းနှင့် တစ်ကမ္ဘာလုံးဆိုင်ရာ ခေါ်ဆိုမှုကို ချန်ပီယံအဖြစ် ဦးဆောင်ခဲ့သည်။ ဤအမြင်သည် များစွာမကယ်တင်ခံရသောကြောင့် ကျေးဇူးတော်သည် ဆန့်ကျင်၍မရနိုင်ဟု ဆိုလိုသည်။ ကျေးဇူးတော်ကို ငြင်းပယ်နိုင်ပြီး လက်ခံပါကပင် နောက်ပိုင်းတွင် ကျေးဇူးတော်မှ ကျဆင်းနိုင်သည်။

When the Reformation came, a renewed emphasis on salvation by grace through faith and not through works (which are a product of the human will) made some of the rejected views of Augustine attractive again. Different theologians, however, had varying convictions on the matter. Luther (1483–1546) stressed the bankruptcy of the human will, while his friend Melanchthon (1497–1560) allowed an important place in salvation to free will in cooperation with grace. Calvin (1509–1564) embraced double predestination, even though in Calvinistic Holland Arminius (1560–1609) championed a single and universal call to salvation. This view implies that grace is not irresistible, since many will not be saved. Grace may be rejected, and even if accepted one may later fall from it.

 

အော်ဂပ်စတင်း၏ အမြင်များကို တစ်စိတ်တစ်ပိုင်း ငြင်းပယ်သူများကို ဆီမီ-ပဲလေဂျီယန်ဝါဒီများ (semi-Pelagianism) ဟု ခေါ်ခဲ့သည်။ ကက်သလစ် ဆီမီ-ပဲလေဂျီယန်ဝါဒီများက နှစ်ထပ်ကံကြမ္မာကို ငြင်းပယ်ခဲ့သည်။ ပရိုတက်စတင့် ဆီမီ-ပဲလေဂျီယန်ဝါဒီများကလည်း မူလအပြစ်အယူအဆကို စွန့်လွှတ်ခဲ့သည်။ အာဒံမှ ကျွန်ုပ်တို့ အမွေခံရသည်မှာ အပြစ်အပြစ်မဟုတ်ဘဲ ပျက်စီးယိုယွင်းမှုဖြစ်သည်။ ကျွန်ုပ်တို့သည် မကောင်းသော စိတ်အကြံအစည်များ သို့မဟုတ် တွေးခေါ်မှု၊ စကား သို့မဟုတ် လုပ်ရပ်များအဖြစ် ဘဝတစ်လျှောက် အသီးသီးသော အပြစ်၏ အမြစ်များဖြင့် မွေးဖွားလာသည်။

Those who partially rejected the views of Augustine came to be known as semi-Pelagianism. Catholic semi-Pelagianism rejected double predestination. Protestant semi-Pelagianism abandoned as well the idea of original sin. What we inherit from Adam is not guilt, but depravity. We are born with evil propensities or tendencies, the roots of sin, which in the course of life fructify in sinful thoughts, words, or actions.

 

D. အဒ်ဗင်တစ်အတွေးအခေါ်

သူတို့၏ ယုံကြည်ချက်များ ဖွံ့ဖြိုးရာတွင် ဆဋ္ဌမနေ့အဒ်ဗင်တစ်များသည် စနစ်တကျ ဓမ္မပညာကို ဖွံ့ဖြိုးစေရန်ထက် သမ္မာကျမ်းစာ၏ လက်တွေ့သင်ကြားချက်များကို ပိုမိုစိုးရိမ်ခဲ့ကြသည်။ အချို့အကြောင်းအရာများသည် အခြားထက် ပိုမိုအာရုံစိုက်ခံရခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် သမိုင်းအရ ဆဋ္ဌမနေ့အဒ်ဗင်တစ်များကို အားမီနီယန်နားလည်မှု (Arminian) အများစုအဖြစ် ခွဲခြားနိုင်သည် (QOD ၄၀၂–၄၀၆)၊ သို့သော် ပရိုတက်စတင့်တစ်ခုလုံးတွင်ကဲ့သို့ အလေးပေးမှု ကွဲပြားမှုများ ရှိသည် (Heppenstall ၁၀၇–၁၂၈; Gulley)။

D. Adventist Thought

In the development of their beliefs Seventh-day Adventists have been more concerned with the practical teachings of Scripture than in developing a systematic theology. Some subjects have received more attention than others. Thus, historically, Seventh-day Adventists may be classified as largely Arminian in understanding (QOD 402–406), although, just as in Protestantism at large, there are varying emphases (Heppenstall 107–128; Gulley).

 

VI. အဲလင် ဂျီ ဝိုက် မှတ်ချက်များ

A. ဖန်ဆင်းခြင်းတွင် လူသား၏နေရာ

“ကြယ်များကို မြင့်မားစွာ ချထားပေးပြီး လယ်ကွင်းပန်းများကို နူးညံ့သိမ်မွေ့စွာ ဆေးရောင်ဆိုးပေးခဲ့သော သူသည် မြေကြီးနှင့် ကောင်းကင်ကို သူ၏တန်ခိုး၏ အံ့ဖွယ်များဖြင့် ပြည့်စုံစေခဲ့သည်။ သူ၏ ဘုန်းကျိန်းသောအမှုကို သရဖူဆောင်းရန် တစ်ဦးကို လှပသောမြေကြီး၏ အုပ်စိုးရှင်အဖြစ် ဗဟိုချထားရန် သူရောက်ရှိလာသောအခါ သူ့အသက်ကို ပေးသနားခဲ့သော လက်နှင့် ထိုက်တန်သော သတ္တဝါတစ်ဦးကို ဖန်ဆင်းရန် မပျက်ကွက်ခဲ့ပေ။ ကျွန်ုပ်တို့လူမျိုး၏ မျိုးရိုးကို နတ်ဘုရားမှ ပေးအပ်ခဲ့သည်အတိုင်း အမွေဆက်ခံမှုသည် ဖွံ့ဖြိုးလာသော မျိုးစေ့များ၊ ခရုများ၊ လေးချောင်းသတ္တဝါများတန်းမှ မဟုတ်ဘဲ မဟာဖန်ဆင်းရှင်ထံသို့ ပြန်လည်ခြေရာခံနိုင်သည်။ မြေမှုန့်မှ ဖန်ဆင်းခဲ့သော်လည်း အာဒံသည် ‘ဘုရားသခင်၏ သားတော်’ ဖြစ်ခဲ့သည်။

VI. Ellen G. White Comments

A. Man’s Place in Creation

“He who set the starry worlds on high and tinted with delicate skill the flowers of the field, who filled the earth and the heavens with the wonders of His power, when He came to crown his glorious work, to place one in the midst to stand as ruler of the fair earth, did not fail to create a being worthy of the hand that gave him life. The genealogy of our race, as given by inspiration, traces back its origin, not to a line of developing germs, mollusks, and quadrupeds, but to the great Creator. Though formed from the dust, Adam was ‘the son of God.’

 

“သူသည် ဘုရားသခင်၏ ကိုယ်စားလှယ်အဖြစ် အနိမ့်အဆင့်သတ္တဝါများထက် ထားရှိခဲ့သည်။ သူတို့သည် ဘုရားသခင်၏ အချုပ်အခြာအာဏာကို နားလည်နိုင်ခြင်း သို့မဟုတ် အသိအမှတ်ပြုနိုင်ခြင်း မရှိသော်လည်း လူသားကို ချစ်ခြင်းနှင့် ဆောင်ရွက်နိုင်ရန် ဖန်ဆင်းခဲ့သည်” (PP ၄၅)။

“He was placed, as God’s representative, over the lower orders of being. They cannot understand or acknowledge the sovereignty of God, yet they were made capable of loving and serving man” (PP 45).

 

“မြေမှုန့်မှ လူသားကို ဖန်ဆင်းတော်မူခဲ့သော သခင်သည် အာဒံကို သူ၏အသက်၊ သူ၏သဘာဝ၏ ပါဝင်သူဖြစ်စေခဲ့သည်။ အနန္တတန်ခိုးရှင်၏ အသက်ရှူသွင်းခြင်းကို ရရှိခဲ့ပြီး သူသည် အသက်ရှင်သော ဝိညာဉ်ဖြစ်လာခဲ့သည်။ အာဒံသည် ပုံသဏ္ဌာန်တွင် ပြည့်စုံခဲ့သည်—အားကောင်း၍ လှပပြီး စင်ကြယ်ကာ သူ၏ဖန်ဆင်းရှင်၏ ပုံသဏ္ဌာန်ကို ထင်ဟပ်ခဲ့သည် …။

“The Lord created man out of the dust of the earth. He made Adam a partaker of His life, His nature. There was breathed into him the breath of the Almighty, and he became a living soul. Adam was perfect in form—strong, comely, pure, bearing the image of his Maker … .

 

“အာဒံသည် ဧဒင်တွင် ဘုရင်အဖြစ် သရဖူဆောင်းခဲ့သည်။ ဘုရားသခင်ဖန်ဆင်းခဲ့သော အသက်ရှင်သတ္တဝါအားလုံးထက် အုပ်ချုပ်ခွင့်ကို သူ့အား ပေးအပ်ခဲ့သည်။ သခင်သည် အာဒံနှင့် ဧဝကို အခြားမည်သတ္တဝါကိုမျှ မပေးခဲ့သော ဉာဏ်ရည်ဖြင့် ကောင်းကြီးမင်္ဂလာပေးခဲ့သည်။ သူသည် အာဒံကို သူ၏လက်ရုံးတော်အားလုံး၏ တရားဝင်အချုပ်အခြာရှင်အဖြစ် ဖန်ဆင်းခဲ့သည်။ ဘုရားသခင်၏ ပုံသဏ္ဌာန်တွင် ဖန်ဆင်းခဲ့သော လူသားသည် သဘာဝတွင် ဘုရားသခင်၏ ဘုန်းကျိန်းသော အမှုများကို ဆင်ခြင်တွေးတောပြီး တန်ဖိုးထားနိုင်ခဲ့သည်” (1BC ၁၀၈၂)။

“Adam was crowned king in Eden. To him was given dominion over every living thing that God had created. The Lord blessed Adam and Eve with intelligence such as He had not given to any other creature. He made Adam the rightful sovereign over all the works of His hands. Man, made in the divine image, could contemplate and appreciate the glorious works of God in nature” (1BC 1082).

 

ဘီ။ ဘုရားသခင်၏ ပုံသဏ္ဍာန်အတိုင်း ဖန်ဆင်းခြင်း

“အာဒံသည် ဖန်ဆင်းရှင်၏ လက်တော်မှ ထွက်လာသောအခါ၊ သူ၏ ခန္ဓာကိုယ်၊ စိတ်နှင့် ဝိညာဉ်သဘောသဘာဝတွင် မိမိဖန်ဆင်းရှင်နှင့် တူခြင်းရှိ၏။ ‘ဘုရားသခင်သည် လူကို မိမိပုံသဏ္ဍာန်တိုင်းဖန်ဆင်းတော်မူ၏’ (ကမ္ဘာဦး ၁:၂၇) ဟု ရည်ရွယ်တော်မူသည်မှာ၊ လူသည် အသက်ရှည်လေလေ၊ ထိုပုံသဏ္ဍာန်ကို ပို၍ပြည့်စုံစွာ ထင်ရှားလေလေ၊ ဖန်ဆင်းရှင်၏ ဘုန်းတော်ကို ပို၍ထင်ရှားစွာ ထင်ဟပ်လေလေဟု ရည်ရွယ်တော်မူခြင်းဖြစ်၏။ သူ၏ အရည်အသွေးအားလုံးသည် ဖွံ့ဖြိုးနိုင်ခဲ့၏။ ထိုအရည်အသွေးများ၏ စွမ်းရည်နှင့် အင်အားသည် အဆက်မပြတ် တိုးပွားလာမည်ဖြစ်၏။ ထိုအရည်အသွေးများကို ကျင့်သုံးရန် ကျယ်ပြန့်လှသော အခွင့်အလမ်းရှိ၏။ သုတေသနပြုရန် ဘုန်းကြီးသော နယ်ပယ်ကို ဖွင့်ပေးထားသည်။  noticeable စကြဝဠာ၏ နက်နဲသောအရာများ၊ ‘အလုံးစုံသိတော်မူသောသူ၏ အံ့ဖွယ်အမှုများ’ (ယောဘ ၃၇:၁၆) တို့သည် လူ၏ လေ့လာမှုကို ဖိတ်ခေါ်ခဲ့၏။ မျက်နှာချင်းဆိုင်၊ နှလုံးချင်းဆိုင် မိမိဖန်ဆင်းရှင်နှင့် ဆက်ဆံရေးသည် သူ၏ အထွဋ်အထိပ် အခွင့်အရေးဖြစ်၏။ အကယ်၍ သူသည် ဘုရားသခင်ကို သစ္စာရှိစွာ နာခံနေခဲ့လျှင် ဤအရာအားလုံးသည် သူ၏အဖြစ်ဖြစ်နေမည်။ ထာဝရကာလများတစ်လျှောက် သူသည် အသိပညာ၏ ဘဏ္ဍာသစ်များကို ဆက်လက်ရရှိမည်၊ ပျော်ရွှင်မှု၏ စမ်းရေတွင်းသစ်များကို ရှာတွေ့မည်၊ ဘုရားသခင်၏ ဉာဏ်ပညာ၊ တန်ခိုး၊ မေတ္တာတော်ကို ပို၍ရှင်းလင်းစွာ နားလည်လာမည်။ သူသည် မိမိဖန်ဆင်းခြင်း၏ ရည်ရွယ်ချက်ကို ပို၍ပြည့်စုံစွာ ဖြည့်ဆည်းမည်၊ ဖန်ဆင်းရှင်၏ ဘုန်းတော်ကို ပို၍ပြည့်စုံစွာ ထင်ဟပ်မည်ဖြစ်၏” (Ed ၁၅)။

B. Creation in the Image of God

“When Adam came from the Creator’s hand, he bore, in his physical, mental, and spiritual nature, a likeness to his Maker. ‘God created man in his own image’ (Gen. 1:27), and it was His purpose that the longer man lived the more fully he should reveal this image—the more fully reflect the glory of the Creator. All his faculties were capable of development; their capacity and vigor were continually to increase. Vast was the scope offered for their exercise, glorious the field opened to their research. The mysteries of the visible universe—the ‘wondrous works of him which is perfect in knowledge’ (Job 37:16)—invited man’s study. Face-to-face, heart-to-heart communion with his Maker was his high privilege. Had he remained loyal to God, all this would have been his forever. Throughout eternal ages he would have continued to gain new treasures of knowledge, to discover fresh springs of happiness, and to obtain clearer and yet clearer conceptions of the wisdom, the power, and the love of God. More and more fully would he have fulfilled the object of his creation, more and more fully have reflected the Creator’s glory” (Ed 15).

 

“လူတိုင်းသည် ဘုရားသခင်၏ ပုံသဏ္ဍာန်တိုင်း ဖန်ဆင်းခံရပြီး၊ ဖန်ဆင်းရှင်နှင့် ဆင်တူသော တစ်ဦးချင်းစီ၏ တမူထူးခြားမှု၊ တွေးခေါ်နိုင်စွမ်းနှင့် ပြုမူနိုင်စွမ်းကို ပိုင်ဆိုင်ထားသည်။ ဤစွမ်းရည်ကို ဖွံ့ဖြိုးစေသော သူများသည် တာဝန်ထမ်းဆောင်သူများ၊ လုပ်ငန်းများတွင် ဦးဆောင်သူများ၊ အခြားသူများ၏ စရိုက်ကို လွှမ်းမိုးနိုင်သူများဖြစ်သည်။ ဤစွမ်းရည်ကို ဖွံ့ဖြိုးစေရန်၊ လူငယ်များကို အခြားသူများ၏ အတွေးကို ရုပ်ပုံလိုက်ရုံမျှ မဟုတ်ဘဲ၊ တွေးခေါ်သူများဖြစ်လာစေရန် လေ့ကျင့်သင်ကြားပေးရန်သည် စစ်မှန်သော ပညာရေး၏ အလုပ်ဖြစ်သည်။ ကျောင်းသားများကို လူများပြောခဲ့သည် သို့မဟုတ် ရေးသားခဲ့သည်များသို့သာ ကန့်သတ်မထားဘဲ၊ သမ္မာတရား၏ ရင်းမြစ်များသို့၊ သဘာဝနှင့် ဗျာဒိတ်တော်တွင် သုတေသနပြုရန် ကျယ်ပြန့်စွာ ဖွင့်ပေးထားသော နယ်ပယ်များသို့ ညွှန်ပြပေးပါ။ တာဝန်နှင့် ကံကြမ္မာ၏ ကြီးမားသော အချက်အလက်များကို ဆင်ခြင်စေပါ။ စိတ်သည် ချဲ့ထွင်လာပြီး ခိုင်မာလာမည်။ ပညာတတ် အားနည်းသူများအစား၊ သင်ကြားရေးအဖွဲ့အစည်းများသည် တွေးခေါ်ပြီး ပြုမူနိုင်သော အင်အားကြီးသူများ၊ အခြေအနေများ၏ ကျွန်မဟုတ်ဘဲ သခင်ဖြစ်သူများ၊ စိတ်ထားကျယ်ပြန့်သူများ၊ အတွေးရှင်းလင်းသူများ၊ မိမိယုံကြည်ချက်အတွက် ရဲဝံ့သူများကို ထုတ်လုပ်ပေးနိုင်သည်” (ibid. ၁၇၊ ၁၈)။

“Every human being, created in the image of God, is endowed with a power akin to that of the Creator—individuality, power to think and to do. The men in whom this power is developed are the men who bear responsibilities, who are leaders in enterprise, and who influence character. It is the work of true education to develop this power, to train the youth to be thinkers, and not mere reflectors of other men’s thought. Instead of confining their study to that which men have said or written, let students be directed to the sources of truth, to the vast fields opened for research in nature and revelation. Let them contemplate the great facts of duty and destiny, and the mind will expand and strengthen. Instead of educated weaklings, institutions of learning may send forth men strong to think and to act, men who are masters and not slaves of circumstances, men who possess breadth of mind, clearness of thought, and the courage of their convictions” (ibid. 17, 18).

 

“‘ဘုရားသခင်၏ ပုံသဏ္ဍာန်နှင့် ဘုန်းအသရေ’ (၁ကိုရိန်သု ၁၁:၇) ဖြစ်ရန် ဖန်ဆင်းခံရသော အာဒံနှင့် ဧဝသည် မိမိတို့၏ မြင့်မြတ်သော ကံကြမ္မာနှင့် မယိုင်နဲ့သော အရည်အသွေးများကို ခံစားခဲ့ရသည်။ ပုံသဏ္ဍာန်ကျက်သရေ၊ မျက်နှာသွင်ပြင်လှပပြီး ပုံမှန်ဖြစ်သည်။ ကျန်းမာခြင်း၏ အရောင်အဆာနှင့် ပျော်ရွှင်မှု၊ မျှော်လင့်ချက်၏ အလင်းဖြင့် မျက်နှာထားများ တောက်ပလျက်၊ သူတို့သည် ပြင်ပပုံပန်းသဏ္ဍာန်တွင် မိမိဖန်ဆင်းရှင်နှင့် တူညီခဲ့သည်။ ဤတူညီမှုသည် ခန္ဓာကိုယ်သဘောသဘာဝတွင်သာ ထင်ရှားခြင်းမဟုတ်။ စိတ်နှင့် ဝိညာဉ်၏ အရည်အသွေးတိုင်းသည် ဖန်ဆင်းရှင်၏ ဘုန်းတော်ကို ထင်ဟပ်ခဲ့သည်။ မြင့်မြတ်သော စိတ်နှင့် ဝိညာဉ်ဆိုင်ရာ အရည်အသွေးများဖြင့် ပြည့်စုံသော အာဒံနှင့် ဧဝသည် ကောင်းကင်တမန်များထက် ‘အနည်းငယ်သာ နိမ့်ကျသည်’ (ဟေဗြဲ ၂:၇) ဖြစ်စေခြင်းငှာ၊ ထင်ရှားသော စကြဝဠာ၏ အံ့ဖွယ်များကို နားလည်ရုံသာမက၊ ကိုယ်ကျင့်တရားဆိုင်ရာ တာဝန်နှင့် ဝတ္တရားများကိုလည်း နားလည်နိုင်ရန်ဖြစ်သည်” (ibid. ၂၀)။

“Created to be ‘the image and glory of God’ (1 Cor. 11:7), Adam and Eve had received endowments not unworthy of their high destiny. Graceful and symmetrical in form, regular and beautiful in feature, their countenances glowing with the tint of health and the light of joy and hope, they bore in outward resemblance the likeness of their Maker. Nor was this likeness manifest in the physical nature only. Every faculty of mind and soul reflected the Creator’s glory. Endowed with high mental and spiritual gifts, Adam and Eve were made but ‘little lower than the angels’ (Heb. 2:7), that they might not only discern the wonders of the visible universe, but comprehend moral responsibilities and obligations” (ibid. 20).

 

“လူသည် ပြင်ပပုံပန်းသဏ္ဍာန်နှင့် စရိုက်တွင် ဘုရားသခင်၏ ပုံသဏ္ဍာန်ကို ထမ်းဆောင်ရန် ဖြစ်သည်။ ခရစ်တော်သာလျှင် ခမည်းတော်၏ ‘အတိအကျ ပုံသဏ္ဍာန်’ (ဟေဗြဲ ၁:၃) ဖြစ်တော်မူသော်လည်း၊ လူသည် ဘုရားသခင်၏ ပုံသဏ္ဍာန်အတိုင်း ဖန်ဆင်းခံရသည်။ သူ၏ သဘောသဘာဝသည် ဘုရားသခင်၏ အလိုတော်နှင့် လိုက်လျောညီထွေရှိ၏။ သူ၏ စိတ်သည် ဘုရား၏ အရာများကို နားလည်နိုင်၏။ သူ၏ ခံစားချက်များသည် စင်ကြယ်၏။ သူ၏ စိတ်ဆန္ဒနှင့် စိတ်အားထက်သန်မှုများသည် အသိဉာဏ်ဖြင့် ထိန်းချုပ်ခံရသည်။ သူသည် ဘုရားသခင်၏ ပုံသဏ္ဍာန်ကို ထမ်းဆောင်ရင်း အပြစ်ကင်းပြီး ပျော်ရွှင်ခဲ့သည်” (PP ၄၅)။

“Man was to bear God’s image, both in outward resemblance and in character. Christ alone is ‘the express image’ (Heb. 1:3) of the Father; but man was formed in the likeness of God. His nature was in harmony with the will of God. His mind was capable of comprehending divine things. His affections were pure; his appetites and passions were under the control of reason. He was holy and happy in bearing the image of God and in perfect obedience to His will” (PP 45).

 

“လူကို ဖန်ဆင်းခြင်းတွင် ပုဂ္ဂိုလ်ရေးဆိုင်ရာ ဘုရားသခင်၏ အမှုတော်ကို ထင်ရှားစေသည်။ ဘုရားသခင်သည် လူကို မိမိပုံသဏ္ဍာန်တိုင်း ဖန်ဆင်းတော်မူသောအခါ၊ လူ၏ ပုံသဏ္ဍာန်သည် အစီအစဉ်အားလုံးတွင် ပြည့်စုံခဲ့သော်လည်း အသက်မရှိခဲ့။ ထိုအခါ ပုဂ္ဂိုလ်ရေးဆိုင်ရာ၊ ကိုယ်တော်တိုင်ရှိတော်မူသော ဘုရားသခင်သည် ထိုပုံသဏ္ဍာန်ထဲသို့ အသက်ရှူတော်မူပြီး၊ လူသည် အသက်ရှင်သော၊ အသက်ရှူသော၊ ဉာဏ်ရည်ရှိသော သတ္တဝါဖြစ်လာသည်။ လူ့ခန္ဓာကိုယ်၏ အစိတ်အပိုင်းအားလုံးသည် လုပ်ဆောင်လာသည်။ နှလုံး၊ သွေးကြောများ၊ သွေးပြန်ကြောများ၊ လျှာ၊ လက်၊ ခြေ၊ အာရုံများ၊ စိတ်၏ ခံယူမှုများ အားလုံးသည် အလုပ်စလာသည်။ အားလုံးကို ဥပဒေအောက်တွင် ထားတော်မူသည်။ လူသည် အသက်ရှင်သော ဝိညာဉ်ဖြစ်လာသည်။ ယေရှုခရစ်မှတစ်ဆင့် ပုဂ္ဂိုလ်ရေးဆိုင်ရာ ဘုရားသခင်သည် လူကို ဖန်ဆင်းပြီး ဉာဏ်ရည်နှင့် တန်ခိုးကို ပေးသနားတော်မူသည်” (8T ၂၆၄)။

“In the creation of man was manifest the agency of a personal God. When God had made man in His image, the human form was perfect in all its arrangements, but it was without life. Then a personal, self-existing God breathed into that form the breath of life, and man became a living, breathing, intelligent being. All parts of the human organism were put in action. The heart, the arteries, the veins, the tongue, the hands, the feet, the senses, the perceptions of the mind—all began their work, and all were placed under law. Man became a living soul. Through Jesus Christ a personal God created man and endowed him with intelligence and power” (8T 264).

 

ဂျီ။ မိန်းမကို ဖန်ဆင်းခြင်း

“ဘုရားသခင်ကိုယ်တော်တိုင် အာဒံအတွက် အဖော်တစ်ဦးကို ပေးသနားတော်မူ၏။ သူ့အတွက် ‘သင့်လျော်သော ကူညီသူ’ တစ်ဦးကို ပေးတော်မူ၏။ သူနှင့် လိုက်ဖက်ညီသော၊ သူနှင့် ချစ်ခြင်းမေတ္တာနှင့် စာနာခြင်းတွင် တစ်ဦးတည်းဖြစ်နိုင်သော အဖော်တစ်ဦးကို ဖန်ဆင်းတော်မူ၏။ ဧဝသည် အာဒံ၏ ဘေးနားမှ ယူထားသော နံရိုးတစ်ချောင်းမှ ဖန်ဆင်းခံရသည်။ ထိုအရာသည် သူမသည် အာဒံ၏ ဦးခေါင်းအဖြစ် အုပ်ချုပ်ရန် မဟုတ်၊ အောက်လူအဖြစ် နင်းခံရန်လည်း မဟုတ်၊ သူ့ဘေးနားတွင် တန်းတူညီမျှ ရပ်တည်ရန်၊ သူမကို ချစ်မြတ်နိုးပြီး ကာကွယ်စောင့်ရှောက်ရန် ဖြစ်သည်ဟု အဓိပ္ပာယ်ရသည်။ လူ၏ အစိတ်အပိုင်းတစ်ခု၊ အရိုးနှင့်အရိုး၊ အသားနှင့်အသား ဖြစ်သောကြောင့်၊ သူမသည် သူ၏ ဒုတိယကိုယ်ဖြစ်၏။ ဤဆက်ဆံရေးတွင် ရှိသင့်သော နီးကပ်သော ပေါင်းသင်းဆက်နွယ်မှုနှင့် ချစ်ခင်ကြည်ညှိုမှုကို ပြသသည်။ ‘လူသည် မိမိအသားကို မုန်းတီးသူ မရှိခဲ့ဖူး၊ ဆပ်ကြွေးပေးပြီး ချစ်ခင်သည်’ … ‘ထိုကြောင့် လူသည် မိမိမိဘအမိကို စွန့်ပစ်ပြီး မိမိမယားနှင့် တွယ်ကပ်ရမည်၊ သူတို့သည် တစ်သားတစ်ကိုယ်တည်း ဖြစ်ကြလိမ့်မည်’” (PP ၄၆)။

C. Creation of the Woman

“God Himself gave Adam a companion. He provided ‘an help meet for him’—a helper corresponding to him—one who was fitted to be his companion, and who could be one with him in love and sympathy. Eve was created from a rib taken from the side of Adam, signifying that she was not to control him as the head, nor to be trampled under his feet as an inferior, but to stand by his side as an equal, to be loved and protected by him. A part of man, bone of his bone, and flesh of his flesh, she was his second self, showing the close union and the affectionate attachment that should exist in this relation. ‘For no man ever yet hated his own flesh; but nourisheth and cherisheth it.’ … ‘Therefore shall a man leave his father and his mother, and shall cleave unto his wife; and they shall be one’” (PP 46).

 

ဃ။ အိမ်ထောင်ရေး၏ အဓိပ္ပာယ်

“ဘုရားသခင်ကိုယ်တော်တိုင် ပထမဆုံး အိမ်ထောင်ကို ကျင်းပပေးတော်မူ၏။ ထို့ကြောင့် ဤအဖွဲ့အစည်းသည် စကြဝဠာ၏ ဖန်ဆင်းရှင်ကို တည်ထောင်သူအဖြစ် ရရှိခဲ့သည်။ ‘အိမ်ထောင်သည် ဂုဏ်အသရေရှိ၏’ …၊ ၎င်းသည် လူသို့ ဘုရားသခင်ပေးသနားတော်မူသော ပထမဆုံး လက်ဆောင်များထဲမှ တစ်ခုဖြစ်ပြီး၊ အပြစ်ကျရောက်ပြီးနောက် အာဒံသည် ဣဒင်ဥယျာဉ်တံခါးများအပြင်သို့ ယူဆောင်လာခဲ့သော အဖွဲ့အစည်းနှစ်ခုအနက် တစ်ခုဖြစ်သည်။ ဘုရား၏ နိယာမများကို ဤဆက်ဆံရေးတွင် အသိအမှတ်ပြုပြီး နာခံသောအခါ၊ အိမ်ထောင်သည် ကောင်းချီးဖြစ်သည်။ ၎င်းသည် လူမျိုးတစ်မျိုး၏ စင်ကြယ်မှုနှင့် ပျော်ရွှင်မှုကို ကာကွယ်ပေးသည်၊ လူ၏ လူမှုရေးဆိုင်ရာ လိုအပ်ချက်များကို ဖြည့်ဆည်းပေးသည်၊ ခန္ဓာကိုယ်၊ ဉာဏ်ရည်နှင့် ကိုယ်ကျင့်တရားသဘောသဘာဝကို မြှင့်တင်ပေးသည်” (ibid. ၄၆)။

D. The Meaning of Marriage

“God celebrated the first marriage. Thus the institution has for its originator the Creator of the universe. ‘Marriage is honorable’ …; it was one of the first gifts of God to man, and it is one of the two institutions that, after the Fall, Adam brought with him beyond the gates of Paradise. When the divine principles are recognized and obeyed in this relation, marriage is a blessing; it guards the purity and happiness of the race, it provides for man’s social needs, it elevates the physical, the intellectual, and the moral nature” (ibid. 46).

 

အီး။ လွတ်လပ်သော ဆန္ဒရှိခြင်း

“ဘုရားသခင်သည် လူကို ဥပဒေအောက်တွင် ထားတော်မူ၏။ ထိုအရာသည် သူ၏ အသက်ရှင်နေထိုင်မှု၏ မရှိမဖြစ် အခြေအနေဖြစ်သည်။ သူသည် ဘုရား၏ အုပ်ချုပ်မှု၏ လက်အောက်ခံဖြစ်ပြီး၊ ဥပဒေမရှိဘဲ အုပ်ချုပ်ရေး မရှိနိုင်။ ဘုရားသခင်သည် လူကို မိမိဥပဒေကို ချိုးဖောက်နိုင်စွမ်း မရှိဘဲ ဖန်ဆင်းနိုင်ခဲ့သည်။ အာဒံ၏ လက်ကို တားမြစ်ထားသော အသီးကို မကိုင်တွယ်စေဘဲ တားဆီးနိုင်ခဲ့သည်။ သို့သော် ထိုသို့ဆိုလျှင် လူသည် လွတ်လပ်သော ကိုယ်ကျင့်တရားဆိုင်ရာ ပြုသူ မဟုတ်ဘဲ၊ စက်ရုပ်သက်သက်သာ ဖြစ်သွားမည်။ ရွေးချယ်ခွင့်လွတ်လပ်မှု မရှိလျှင် သူ၏ နာခံမှုသည် စိတ်အားထက်သန်မှု မဟုတ်ဘဲ အတင်းအကျပ်သာ ဖြစ်မည်။ စရိုက်ဖွံ့ဖြိုးမှု မရှိနိုင်။ ထိုလမ်းကြောင်းသည် အခြားကမ္ဘာများရှိ နေထိုင်သူများနှင့် ကိုင်တွယ်ရာတွင် ဘုရားသခင်၏ အစီအစဉ်နှင့် ဆန့်ကျင်မည်။ ဉာဏ်ရည်ရှိသော သတ္တဝါအဖြစ် လူအတွက် မသင့်လျော်ဘဲ၊ ဘုရားသခင်၏ တမင်တကာ အုပ်ချုပ်မှုဟူသော စာတန်၏ စွပ်စွဲချက်ကို ထောက်ခံမည်ဖြစ်သည်” (ibid. ၄၉)။

E. Free Will

“God placed man under law, as an indispensable condition of his very existence. He was a subject of the divine government, and there can be no government without law. God might have created man without the power to transgress His law; He might have withheld the hand of Adam from touching the forbidden fruit; but in that case man would have been, not a free moral agent, but a mere automaton. Without freedom of choice, his obedience would not have been voluntary, but forced. There could have been no development of character. Such a course would have been contrary to God’s plan in dealing with the inhabitants of other worlds. It would have been unworthy of man as an intelligent being, and would have sustained Satan’s charge of God’s arbitrary rule” (ibid. 49).

 

အက်။ မူလ ဖြောင့်မတ်ခြင်း

“အာဒံနှင့် ဧဝသည် ဖန်ဆင်းခံရစဉ်က ဘုရားသခင်၏ နိယာမကို သိရှိခဲ့ကြသည်။ ၎င်းသည် သူတို့၏ နှလုံးထဲတွင် ရေးထိုးထားပြီး၊ ၎င်း၏ တောင်းဆိုချက်များကို နားလည်ခဲ့ကြသည်” (1BC ၁၁၀၄)။

F. Original Righteousness

“Adam and Eve, at their creation, had a knowledge of the law of God. It was printed on their hearts, and they understood its claims upon them” (1BC 1104).

 

ဇီး။ အပြစ်ကျရောက်ခြင်း

“ဧဝသည် စာတန်၏ စကားကို တကယ်ယုံကြည်ခဲ့သော်လည်း၊ ထိုယုံကြည်မှုသည် အပြစ်၏ ဒဏ်ခတ်ခြင်းမှ သူမကို ကယ်တင်နိုင်ခဲ့ခြင်း မရှိ။ သူမသည် ဘုရားသခင်၏ နှုတ်မြွက်စကားကို မယုံကြည်ခဲ့ခြင်းကြောင့် အပြစ်ကျရောက်ခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ တရားစီရင်ခြင်းတွင် လူများသည် လိမ်ညာမှုကို စိတ်နှလုံးအကြွင်းမဲ့ ယုံကြည်သောကြောင့် အပြစ်တင်ခံရမည် မဟုတ်၊ သမ္မာတရားကို မယုံကြည်သောကြောင့်၊ သမ္မာတရားဆိုသည်မှာ အဘယ်နည်းဟု သင်ယူရန် အခွင့်အရေးကို လျစ်လျူရှုသောကြောင့် ဖြစ်သည်” (PP ၅၅)။

G. The Fall

“Eve really believed the words of Satan, but her belief did not save her from the penalty of sin. She disbelieved the words of God, and this was what led to her fall. In the judgment men will not be condemned because they conscientiously believed a lie, but because they did not believe the truth, because they neglected the opportunity of learning what is truth” (PP 55).

 

“အသီးတွင် အဆိပ်တစ်စုံတစ်ရာ မရှိခဲ့၊ အပြစ်သည် စိတ်ဆန္ဒကို လိုက်လျောရုံသာ မဟုတ်။ ဘုရားသခင်၏ ကောင်းမြတ်ခြင်းကို မယုံကြည်ခြင်း၊ သူ၏ နှုတ်မြွက်စကားကို မယုံကြည်ခြင်း၊ သူ၏ အာဏာကို ငြင်းပယ်ခြင်းကြောင့် ကျွန်ုပ်တို့၏ ဘိုးဘေးများ အပြစ်ကျူးလွန်သူများ ဖြစ်သွားပြီး၊ ကမ္ဘာပေါ်သို့ မကောင်းမှု၏ အသိကို ယူဆောင်လာခဲ့သည်။ ဤအရာသည် မမှန်မကန်မှုနှင့် အမှားအယွင်းတိုင်း၏ တံခါးကို ဖွင့်ပေးခဲ့သည်” (Ed ၂၅)။

“There was nothing poisonous in the fruit itself, and the sin was not merely in yielding to appetite. It was distrust of God’s goodness, disbelief of His word, and rejection of His authority, that made our first parents transgressors, and that brought into the world a knowledge of evil. It was this that opened the door to every species of falsehood and error” (Ed 25).

 

“အာဒံသည် ဆွဲဆောင်မှုကို လိုက်လျောခဲ့ပြီး၊ အပြစ်နှင့် အကျိုးဆက်ကို ကျွန်ုပ်တို့ရှေ့တွင် ရှင်းလင်းစွာ တင်ပြထားသောကြောင့်၊ အကြောင်းမှ အကျိုးကို ဖတ်ရှုနိုင်ပြီး အပြစ်ဟူသည် အမှု၏ ကြီးမားမှုတွင် မဟုတ်ဘဲ၊ ဘုရားသခင်၏ ထင်ရှားစွာ ဖော်ပြထားသော အလိုတော်ကို မနာခံခြင်း၊ ဘုရားသခင်ကို အမှန်တကယ် ငြင်းပယ်ခြင်း၊ သူ၏ အုပ်ချုပ်ရေး၏ ဥပဒေများကို ငြင်းပယ်ခြင်းတွင် ရှိသည်ကို တွေ့မြင်နိုင်သည် …။

“Adam yielded to temptation and as we have the matter of sin and its consequence laid so distinctly before us, we can read from cause to effect and see the greatness of the act is not that which constitutes sin; but the disobedience of God’s expressed will, which is a virtual denial of God, refusing the laws of His government … .

 

ကျွန်ုပ်တို့၏ ပထမဆုံး မိဘများ၏ အပြစ်ကျရောက်မှုသည် လူ့ဆန္ဒကို ဘုရားသခင်၏ ဆန္ဒနှင့် တိကျစွာ နာခံခြင်း၏ ရွှေကြိုးကို ဖြတ်တောက်ခဲ့သည်။ နာခံခြင်းကို မရှိမဖြစ် လိုအပ်ချက်အဖြစ် မယူဆတော့။ လူများသည် ဘုရားသခင်က ရှေးကမ္ဘာသားများအကြောင်း ပြောခဲ့သည့်အတိုင်း မိမိတို့၏ စိတ်ကူးယဉ်မှုများကို လိုက်လျောကြသည်၊ ထိုစိတ်ကူးယဉ်မှုများသည် မကောင်းမှုဖြစ်ပြီး အဆက်မပြတ် ဖြစ်နေသည်” (1BC ၁၀၈၃၊ ၁၀၈၄)။

“The fall of our first parents broke the golden chain of implicit obedience of the human will to the divine. Obedience has no longer been deemed an absolute necessity. The human agents follow their own imaginations which the Lord said of the inhabitants of the old world was evil and that continually” (1BC 1083, 1084).

 

အိတ်။ အခြေခံအားဖြင့် မသေနိုင်ခြင်း

“ထာဝရအသက်ကို ပိုင်ဆိုင်ရန်အတွက်၊ လူသည် အသက်ပင်ကို ဆက်လက်စားသုံးရမည်။ ထိုအရာမှ ခွဲခွာခံရလျှင် သူ၏ အသက်အင်အားသည် တဖန်တဖန် လျော့နည်းသွားပြီး အသက်သည် ပျက်စီးသွားမည် …။ အာဒံ၏ မိသားစုဝင်များထဲမှ မည်သူမျှ ထိုအတားအဆီး [ဣဒင်ဥယျာဉ်ကို ကောင်းကင်တမန်များ ကာကွယ်ထားခြင်း၊ ကမ္ဘာဦး ၃:၂၄] ကို ဖြတ်ကျော်၍ အသက်ပေးသော အသီးကို စားသုံးခွင့် မရခဲ့။ ထို့ကြောင့် မသေနိုင်သော အပြစ်သားဟူ၍ မရှိ” (PP ၆၀)။

H. Conditional Immortality

“In order to possess an endless existence, man must continue to partake of the tree of life. Deprived of this, his vitality would gradually diminish until life should become extinct … . None of the family of Adam were permitted to pass that barrier [angel guard to Eden, Gen. 3:24] to partake of the life-giving fruit; hence there is not an immortal sinner” (PP 60).

 

“သဘာဝအတိုင်း မသေနိုင်ခြင်း၏ အခြေခံအမှားပေါ်တွင် သေခြင်းတွင် သတိရှိခြင်း အယူဝါဒ တည်ရှိသည်။ ထိုအယူဝါဒသည် ထာဝရ ဒုက္ခခံရခြင်းကဲ့သို့ပင်၊ ကျမ်းစာသုတေသနများ၊ အကြောင်းပြချက်များ၊ လူသားဆန်မှု ခံစားချက်များနှင့် ဆန့်ကျင်သည်” (GC ၅၄၅)။

“Upon the fundamental error of natural immortality rests the doctrine of consciousness in death—a doctrine, like eternal torment, opposed to the teachings of Scriptures, to the dictates of reason, and to our feelings of humanity” (GC 545).

 

အိုင်။ အပြစ်ဆန္ဒများ

“လူသည် မူလက မြင့်မြတ်သော စွမ်းရည်များနှင့် ဟန်ချက်ညီသော စိတ်ကို ပိုင်ဆိုင်ခဲ့သည်။ သူသည် မိမိဖြစ်တည်မှုတွင် ပြည့်စုံပြီး ဘုရားသခင်နှင့် လိုက်လျောညီထွေရှိ၏။ သူ၏ အတွေးများသည် စင်ကြယ်၏၊ ရည်မှန်းချက်များသည် သန့်ရှင်း၏။ သို့သော် မနာခံခြင်းကြောင့် သူ၏ စွမ်းရည်များ ပျက်စီးသွားပြီး ချစ်ခြင်းမေတ္တာအစား အတ္တကြီးမှု အစားထိုးခဲ့သည်။ ချိုးဖောက်ခြင်းကြောင့် သူ၏ သဘောသဘာဝ အားနည်းလာပြီး၊ မကောင်းမှု၏ တန်ခိုးကို သူကိုယ်တိုင် ခံနိုင်ရည်မရှိတော့။ သူသည် စာတန်၏ အကျဉ်းသားဖြစ်သွားပြီး၊ ဘုရားသခင်က အထူးကြားဝင်မှုမရှိလျှင် ထာဝရထိုနည်း ရှိနေမည်။ စာတန်၏ ရည်ရွယ်ချက်မှာ လူ၏ ဖန်ဆင်းခြင်းတွင် ဘုရား၏ အစီအစဉ်ကို နှောင့်ယှက်ရန်နှင့် ကမ္ဘာကို ဒုက္ခဆင်းရဲနှင့် ပျက်စီးခြင်းဖြင့် ဖြည့်ရန်ဖြစ်သည်။ ဤမကောင်းမှုအားလုံးကို လူကို ဖန်ဆင်းခြင်း၏ ရလဒ်အဖြစ် ညွှန်ပြလိမ့်မည် …။

I. Sinful Tendencies

“Man was originally endowed with noble powers and a well-balanced mind. He was perfect in his being, and in harmony with God. His thoughts were pure, his aims holy. But through disobedience, his powers were perverted, and selfishness took the place of love. His nature became so weakened through transgression that it was impossible for him, in his own strength, to resist the power of evil. He was made captive by Satan, and would have remained so forever had not God specially interposed. It was the tempter’s purpose to thwart the divine plan in man’s creation, and fill the earth with woe and desolation. And he would point to all this evil as the result of God’s work in creating man … .

 

ကျွန်ုပ်တို့ ကိုယ်တိုင် ကျွန်ုပ်တို့ နစ်မြုပ်နေသော အပြစ်၏ တွင်းထဲမှ လွတ်မြောက်ရန် မဖြစ်နိုင်။ ကျွန်ုပ်တို့၏ နှလုံးသည် မကောင်းမှု ဖြစ်ပြီး၊ ကျွန်ုပ်တို့ မပြောင်းလဲနိုင်။ ‘ညစ်ညမ်းသောအရာမှ စင်ကြယ်သောအရာကို မည်သူထုတ်နိုင်သနည်း။ တစ်ဦးမျှ မထုတ်နိုင်။’ ‘ဇာတိပိုင်းစိတ်သည် ဘုရားသခင်နှင့် ရန်တွေ့သည်။ ဘုရားသခင်၏ နိယာမကို မနာခံနိုင်၊ မနာခံနိုင်ချေ။’ ပညာရေး၊ ယဉ်ကျေးမှု၊ ဆန္ဒ၏ ကျင့်သုံးမှု၊ လူ့အားထုတ်မှု အားလုံးသည် သင့်လျော်သော နယ်ပယ်ရှိသော်လည်း၊ ဤနေရာတွင် အားနည်းချက်ရှိသည်။ ၎င်းတို့သည် ပြင်ပအမူအကျင့်ကို မှန်ကန်စေနိုင်သော်လည်း၊ နှလုံးကို မပြောင်းလဲနိုင်၊ အသက်၏ စမ်းရေတွင်းများကို မစင်ကြယ်စေနိုင်။ အထဲမှ လုပ်ဆောင်သော တန်ခိုး၊ အထက်မှ အသက်သစ်တစ်ခု ရှိမှသာ လူများကို အပြစ်မှ သန့်ရှင်းခြင်းသို့ ပြောင်းလဲနိုင်သည်။ ထိုတန်ခိုးမှာ ခရစ်တော်ဖြစ်သည်။ သူ၏ ကျေးဇူးတော်သာလျှင် ဝိညာဉ်၏ အသက်မရှိသော အရည်အသွေးများကို နိုးကြားစေနိုင်ပြီး၊ ဘုရားသခင်နှင့် သန့်ရှင်းခြင်းသို့ ဆွဲငင်နိုင်သည်” (SC ၁၇၊ ၁၈)။

“It is impossible for us, of ourselves, to escape from the pit of sin in which we are sunken. Our hearts are evil, and we cannot change them. ‘Who can bring a clean thing out of an unclean? not one.’ ‘The carnal mind is enmity against God: for it is not subject to the law of God, neither indeed can be.’ Education, culture, the exercise of the will, human effort, all have their proper sphere, but here they are powerless. They may produce an outward correctness of behavior, but they cannot change the heart; they cannot purify the springs of life. There must be a power working from within, a new life from above, before men can be changed from sin to holiness. That power is Christ. His grace alone can quicken the lifeless faculties of the soul, and attract it to God, to holiness” (SC 17, 18).

 

ဂျေ။ ခရစ်တော်အထဲတွင်သာ အသက်ရှင်ခြင်း

 “ကျမ်းစာသည် လူသေများသည် ချက်ချင်းကောင်းကင်သို့ မသွားကြောင်းကို ရှင်းလင်းစွာ သွန်သင်ထားသည်။ သူတို့ကို ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းအထိ အိပ်စက်နေသည်ဟု ဖော်ပြထားသည် …။ ငွေကြိုးပြတ်ပြီး ရွှေခွက်ကျိုးသည့်နေ့ရက်မှာပင် … လူ၏အတွေးများ ပျက်စီးသွားသည်။ သုသာန်ထဲသို့ ဆင်းသွားသူများသည် တိတ်ဆိတ်နေကြသည်။ နေအောက်၌ ပြုလုပ်သမျှကို သူတို့ ထပ်မသိကြ။ … ပင်ပန်းနွမ်းနယ်နေသော တရားမျှတသူများအတွက် မင်္ဂလာရှိသော အနားယူခြင်း။ အချိန်သည် ရှည်လျှင်ဖြစ်စေ၊ တိုလျှင်ဖြစ်စေ သူတို့အတွက်မူ ခဏမျှသာဖြစ်သည်။ သူတို့သည် အိပ်ပျော်နေကြသည်။ ဘုရားသခင်၏ တံပိုးမကြီးနှင့် နိုးကြားလာကြပြီး ခမ်းနားသော မသေမတည့်အသက်တာသို့ ရောက်ကြသည်။ ‘တံပိုးမကြီးသံမြည်လိမ့်မည်။ လူသေများ မပျက်စီးနိုင်သောသဏ္ဌာန်နှင့် ထမြောက်ကြလိမ့်မည် …။ ဤပျက်စီးတတ်သောအရာ မပျက်စီးနိုင်ခြင်းကို ဝတ်ဆင်ပြီး ဤသေတတ်သောအရာ မသေနိုင်ခြင်းကို ဝတ်ဆင်သောအခါ ရေးထားသော စကားသည် ပြည့်စုံလိမ့်မည်။ သေခြင်းတရားသည် အောင်ခြင်းနှင့် မြိုချခြင်းခံရပြီ’ …။ နက်ရှိုင်းသော အိပ်စက်ခြင်းမှ သူတို့ကို ခေါ်ထုတ်သောအခါ သူတို့သည် ရပ်တန့်ခဲ့ရာမှ ထပ်မံတွေးတောကြသည်။ နောက်ဆုံးခံစားချက်မှာ သေခြင်း၏ နာကျင်မှုဖြစ်သည်။ နောက်ဆုံးအတွေးမှာ သုသာန်၏အုပ်စိုးမှုအောက်သို့ ပြုတ်ကျနေခြင်းဖြစ်သည်။ သုသာန်မှ ထလာသောအခါ သူတို့၏ ပထမဆုံး ဝမ်းမြောက်သော အတွေးကား အောင်ပွဲခံအော်သံဖြင့် ပဲ့တင်ထပ်လိမ့်မည်။ ‘အိုသေခြင်းတရား၊ သင်၏လှံစွပ်ကား အဘယ်မှာနည်း။ အိုသုသာန်၊ သင်၏အောင်ခြင်းကား အဘယ်မှာနည်း’ ဟု အော်ဟစ်ကြလိမ့်မည်။” (GC ၅၅၀)။

J. Life Only in Christ

“The Bible clearly teaches that the dead do not go immediately to heaven. They are represented as sleeping until the resurrection … . In the very day when the silver cord is loosed and the golden bowl broken …, man’s thoughts perish. They that go down to the grave are in silence. They know no more of anything that is done under the sun … . Blessed rest for the weary righteous! Time, be it long or short, is but a moment to them. They sleep; they are awakened by the trump of God to a glorious immortality. ‘For the trumpet shall sound, and the dead shall be raised incorruptible … . So when this corruptible shall have put on incorruption, and this mortal shall have put on immortality, then shall be brought to pass the saying that is written, Death is swallowed up in victory.’ … As they are called forth from their deep slumber they begin to think just where they ceased. The last sensation was the pang of death; the last thought, that they were falling beneath the power of the grave. When they arise from the tomb, their first glad thought will be echoed in the triumphal shout: ‘O death, where is thy sting? O grave, where is thy victory?’” (GC 550).

 

ကေ။ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း

 “ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းတွင် ကျွန်ုပ်တို့၏ ပုဂ္ဂိုလ်ဆိုင်ရာ အမှတ်အသားသည် ထိန်းသိမ်းထားသည်။ သုသာန်ထဲသို့ ဝင်သွားသော မူလပစ္စည်းမှုန့်များ သို့မဟုတ် ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ အရာများနှင့် အတူတူပင်ဖြစ်ရန် မလိုပါ။ ဘုရားသခင်၏ အံ့ဖွယ်အမှုများသည် လူ့စွမ်းရည်အတွက် နက်နဲသောအရာများဖြစ်သည်။ လူ၏ဝိညာဉ်၊ သူ၏စရိုက်ကို ဘုရားသခင်ထံ ပြန်အပ်ထားပြီး ထိုနေရာ၌ ထိန်းသိမ်းထားသည်။ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းတွင် လူတိုင်းသည် သူ၏ကိုယ်ပိုင်စရိုက်ကို ရရှိလိမ့်မည်။ ဘုရားသခင်သည် အချိန်တန်သောအခါ လူသေများကို ခေါ်ထုတ်ပြီး အသက်ရှူသံကို ပြန်ပေးကာ ခြောက်သွေ့သော အရိုးများကို အသက်ရှင်စေမည်။ အလားတူပုံသဏ္ဌာန်ပင် ပေါ်ထွက်လာမည်။ သို့သော် ရောဂါနှင့် ချို့ယွင်းချက်မှန်သမျှ ကင်းစင်လိမ့်မည်။ ထိုအရာသည် ထပ်မံအသက်ရှင်လာပြီး အရင်ရှိခဲ့သော မျက်နှာသွင်ပြင်အတိုင်း တူညီသော ပုဂ္ဂိုလ်ဆိုင်ရာ အမှတ်အသားကို ဆက်လက်ထားရှိမည်။ ထို့ကြောင့် သူငယ်ချင်းသည် သူငယ်ချင်းကို မှတ်မိကြမည်။ သဘာဝတွင် ဘုရားသခင်၏ ပညတ်တရားတစ်ခုမျှ မရှိပါ။ ထိုပညတ်သည် သေခြင်းမတိုင်မီ ခန္ဓာကိုယ်ကို ဖွဲ့စည်းထားသော အမှုန်အမွှားများကိုပင် ဘုရားသခင်က ပြန်ပေးသည်ဟု ဖော်ပြထားခြင်း မရှိပါ။ ဘုရားသခင်သည် တရားမျှတသော လူသေများကို ကိုယ်တော်နှစ်သက်တော်မူသော ကိုယ်ခန္ဓာကို ပေးတော်မူလိမ့်မည်။” (6BC ၁၀၉၃)။

K. Resurrection

“Our personal identity is preserved in the resurrection, though not the same particles of matter or material substance as went into the grave. The wondrous works of God are a mystery to man. The spirit, the character of man, is returned to God, there to be preserved. In the resurrection every man will have his own character. God in His own time will call forth the dead, giving again the breath of life, and bidding the dry bones live. The same form will come forth, but it will be free from disease and every defect. It lives again bearing the same individuality of features, so that friend will recognize friend. There is no law of God in nature which shows that God gives back the same identical particles of matter which composed the body before death. God shall give the righteous dead a body that will please Him” (6BC 1093).

 

လ။ ကမ္ဘာသစ်

 “အနာဂတ်အမွေကို အလွန်အမှန်တကယ်ရှိသကဲ့သို့ ထင်ရှားစေမည်ကို ကြောက်ရွံ့သောကြောင့် အများအပြားက ထိုကမ အမှန်တရားများကို ဝိညာဉ်ရေးရာအဖြစ် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုကြသည်။ ထိုအမှန်တရားများသည် ကျွန်ုပ်တို့ကို ထိုနေရာကို အိမ်ဟု ရှုမြင်စေသည်။ ခရစ်တော်က မိမိတပည့်များအား ခမည်းတော်၏အိမ်တွင် နေရာထိုင်ခင်းများ ပြင်ဆင်ရန် သွားတော်မူသည်ဟု အာမခံခဲ့သည်။ ဘုရားသခင်၏နှုတ်မြွက်တော်ကို လက်ခံသူများသည် ကောင်းကင်နေရာနှင့်ပတ်သက်၍ လုံးဝမသိကြဟု မဆိုနိုင်ပါ။ သို့သော် ‘မျက်စိမမြင်၊ နားမကြား၊ လူ့စိတ်နှလုံးထဲသို့ မဝင်ဖူးသော အရာများကို ဘုရားသခင်သည် ကိုယ်တော်ကို နှစ်သက်သူများအတွက် ပြင်ဆင်ထားတော်မူသည်’ …။ လူ့ဘာသာစကားဖြင့် တရားမျှတသူများ၏ ဆုလာဘ်ကို ဖော်ပြရန် မလုံလောက်ပါ။ ထိုအရာကို မြင်သူများသာ သိကြလိမ့်မည်။ ဘုရားသခင်၏ ပရဒိသုတောကြီး၏ ဘုန်းအသရေကို အကန့်အသတ်ရှိသော စိတ်ဖြင့် နားလည်နိုင်မည် မဟုတ်ပါ။

L. New Earth

“A fear of making the future inheritance seem too material has led many to spiritualize away the very truths which lead us to look upon it as our home. Christ assured His disciples that He went to prepare mansions for them in the Father’s house. Those who accept the teachings of God’s word will not be wholly ignorant concerning the heavenly abode. And yet, ‘eye hath not seen, nor ear heard, neither have entered into the heart of man, the things which God hath prepared for them that love him.’ … Human language is inadequate to describe the reward of the righteous. It will be known only to those who behold it. No finite mind can comprehend the glory of the Paradise of God.

 

ကျမ်းစာတွင် ကယ်တင်ခြင်းခံရသူများ၏ အမွေကို ‘တိုင်းပြည်’ ဟု ခေါ်သည်။ ထိုနေရာ၌ ကောင်းကင်သို့မှူးမတ်သည် မိမိသိုးစုကို အသက်ရှင်သောရေတွင်းများသို့ လမ်းပြတော်မူသည်။ အသက်ပင်သည် လစဉ်အသီးသီးပြီး ထိုသစ်ပင်၏အရွက်များသည် လူမျိုးများကို ကုသရန်ဖြစ်သည်။ ထိုနေရာ၌ ကြည်လင်သောရေခဲလို စီးဆင်းနေသော စမ်းချောင်းများရှိပြီး ထိုဘေးတွင် လှုပ်ခတ်နေသော သစ်ပင်များက သခင်ဘုရား၏ ရွေးနုတ်ခြင်းခံရသူများအတွက် ပြင်ဆင်ထားသော လမ်းများပေါ်တွင် အရိပ်ကို ဖုံးအုပ်ထားသည်။ ထိုနေရာ၌ ကျယ်ပြန့်သော လွင်ပြင်များသည် လှပသော တောင်ကုန်းများအဖြစ်သို့ မြင့်တက်လာပြီး ဘုရားသခင်၏ တောင်များသည် မြင့်မားသော ထိပ်ဖျားများကို မြှင့်တင်ထားသည်။ ထိုငြိမ်သက်သော လွင်ပြင်များပေါ်တွင်၊ ထိုအသက်ရှင်သော စမ်းချောင်းများဘေးတွင်၊ ကြာမြင့်စွာ ခရီးသွားနှင့် လှည့်လည်နေခဲ့ရသော ဘုရားသခင်၏လူမျိုးသည် အိမ်ကို တွေ့ရှိကြလိမ့်မည်။” (GC ၆၇၄၊ ၆၇၅)။

“In the Bible the inheritance of the saved is called ‘a country.’ There the heavenly Shepherd leads His flock to fountains of living waters. The tree of life yields its fruit every month, and the leaves of the tree are for the service of the nations. There are everflowing streams, clear as crystal, and beside them waving trees cast their shadows upon the paths prepared for the ransomed of the Lord. There the wide-spreading plains swell into hills of beauty, and the mountains of God rear their lofty summits. On those peaceful plains, beside those living streams, God’s people, so long pilgrims and wanderers, shall find a home” (GC 674, 675).

VII. Literature

Andreason, R. S. On Being Human. Grand Rapids: Eerdmans, 1982.

Barth, K. Church Dogmatics. 4 vols. Edinburgh: T. & T. Clark, 1936–1962.

Brunner, E. The Divine Imperative. Philadelphia: Westminster, 1957.

Cullmann, O. Immortality of the Soul or Resurrection of the Dead? New York: Macmillan, 1958.

Dussel, E. El Dualismo en la Antropologia de la Cristiandad. Buenos Aires: Guadalupe, 1974.

Flick, M. and Z. Alszeghy, Antropologia Teologica. Salamanca, N. Y.: Sigueme, 1985.

Froom, L. E. The Conditionalist Faith of Our Fathers, 2 vols. Washington, D.C.: Review and Herald, 1965–1966.

Gulley, N. “In Every Way but One.” Adventist Review, Jan. 25, 1990.

Heppenstall, Edward. The Man Who Is God. Washington, D.C.: Review and Herald, 1977.

Johnsen, C. Man, the Indivisible. Oslo: Universitetsforlazet, 1971.

McDonald, H. D. The Christian View of Man. Westchester, Ill.: Crossway Books, 1981.

Myers, D.C. The Human Puzzle. San Francisco: Harper and Row, 1978.

Niebuhr, R. The Nature and Destiny of Man. New York: Charles Scribner’s Sons, 1943.

Olsen, V. Norskov. Man, the Image of God. Hagerstown, Md.: Review and Herald, 1988.

Rice, R. The Reign of God. Berrien Springs, Mich.: Andrews University Press, 1985.

Seventh-day Adventists Answer Questions on Doctrine. Washington, D.C.: Review and Herald, 1957.

Shea, W. H. “The Unity of the Creation Account.” Origins 5 (1978): 9–38.

———. “Literary Structural Parallels Between Genesis 1 and 2.” Origins 16 (1989): 49–68.

Smedes, L. B. Sex for Christians. Grand Rapids: Eerdmans, 1975.

Vaucher, A. F. L’histoire du salut. Dammarie-les-Lys, France: Vie et Santé, 1951.

Wolff, H. W. Anthropologie des alten Testaments. Munich: Kaiser Verlag, 1973.

Zurcher, J. The Nature and Destiny of Man. New York: Philosophical Library, 1969.

 

အပိုပစ္စည်း အေ

 ကျမ်းစာထဲရှိ အမျိုးသမီးများ၏အဆင့်အတန်း

ရှေးခေတ်အနီးအရှေ့ဒေသတွင် ယောက်ျားအချင်းချင်း လွှမ်းမိုးရေးစနစ် ရှိရာနေရာများတွင် အမျိုးသမီးများကို အလွန်မကောင်းသော အဆင့်အတန်းသို့ ချထားခဲ့သည်။ သို့သော် ဟေဗြဲလူမျိုးများတွင်မူ အနည်းဆုံး အမျိုးသမီးများနှင့် မိန်းကလေးများသည် နေ့စဉ်ဘဝတွင်လည်းကောင်း၊ ဓမ္မပွဲများတွင်လည်းကောင်း ပေါ်ပေါက်လာခဲ့ကြသည် (ကမ္ဘာဦး ၂၄:၁၃၊ ထွက်မြောက်ရာ ၂:၁၆၊ တရားဟော ၁၂:၁၂၊ တရားသူကြီး ၂၁:၂၁)၊ ညီအစ်ကိုမရှိလျှင် အမွေခံခွင့်ရှိသည် (တောလည်ရာ ၂၇:၈)၊ လက်ထပ်မည့်အခါ တိုင်ပင်ခံရသည် (ကမ္ဘာဦး ၂၄:၃၉၊ ၅၈)။ သုတ္တံကျမ်း ၃၁:၁၀–၃၁ တွင် အမျိုးသမီးတစ်ဦးအတွက် ပွင့်လင်းနေသော နယ်ပယ်မျိုးစုံကို ဖော်ပြထားသည်။ အပြုသဘောဆောင်သော ဥပမာများဖြစ်သည့် စာရာ၊ ရေဗက္ကာ၊ အဘိဂဲလ်၊ အပျက်သဘောဆောင်သော ယေဇဗေလနှင့် အသာလိယ စသည်တို့သည် အမျိုးသမီးများ၏ ဩဇာအာဏာ၏ အင်အားကို ဖော်ပြသည်။ အချို့သောကိစ္စများတွင် (ဒေဗောရ၊ တရားသူကြီး ၄ နှင့် ၅) ထိုဩဇာသည် သူတို့၏လူမျိုးအတွက် အလွန်ကျယ်ပြန့်ပြီး အဆုံးအဖြတ်ပေးခဲ့သည်။

Appendix A
Status of Women in the Bible

Where patriarchy held sway, as in the ancient Near East, women were relegated to a very unfavorable position. But even there, at least among the Hebrews, women and girls appeared publicly in everyday life and on sacred occasions (Gen. 24:13; Ex. 2:16; Deut. 12:12; Judges 21:21), could inherit in the absence of brothers (Num. 27:8), and were consulted before marriage (Gen. 24:39, 58). Proverbs 31:10–31 shows the wide variety of fields open to a woman. Positive examples such as Sarah, Rebekah, and Abigail, as well as Jezebel and Athaliah on the negative side, reveal the strength of women’s influence, which in certain cases (Deborah, Judges 4; 5) was far-reaching and decisive for their nation.

 

ရှင်ပေါလုက ယောက်ျားသည် မယားအပေါ် ဦးခေါင်းဖြစ်သည်ဟု ထောက်ပြသည် (၁ကိုရိန်သု ၁၁:၃) နှင့် အာဒံကို ဧဝထက် အရင်ဖန်ဆင်းခဲ့သည်ဟု ဆိုသည် (အပိုဒ် ၇–၉၊ ၁တိမောသေ ၂:၁၃)။ ထိုအခြေအနေကြောင့် တမန်တော်က အမျိုးသမီးများအား ဦးခေါင်းပေါ်တွင် အဝတ်အစားပုံစံအချို့ ဝတ်ဆင်ရန် (၁ကိုရိန်သု ၁၁:၅–၇) နှင့် အသင်းတော်တွင် အပြုအမူအချို့ ပြုလုပ်ရန် အကြံပေးသည် (၁ကိုရိန်သု ၁၄:၃၄–၃၆၊ ၁တိမောသေ ၂:၁၁၊ ၁၂)။ သို့သော် တမန်တော်က အမျိုးသမီးကို အမျိုးသားမှ ဆင်းသက်လာသည်ဟူသော အချက်ကို အမျိုးသားနှင့်အမျိုးသမီး အချင်းချင်း မှီခိုအားထားရသည်ဟု ထောက်ပြခြင်းဖြင့် ဟန်ချက်ညီအောင် ပြုလုပ်သည် (၁ကိုရိန်သု ၁၁:၁၁၊ ၁၂)။ ပေါလုသည် သင့်လျော်စွာ ဝတ်ဆင်ထားသော အမျိုးသမီးများ၏ ပရိုဖက်ပြုခြင်းနှင့် ဆုတောင်းခြင်းကို လူအများရှေ့တွင် ပါဝင်ခွင့်ပြုသည် (အပိုဒ် ၅)။ ကျမ်းချဲ့အခြားနေရာများတွင် ဖော်ပြသည့်အတိုင်း ခရစ်ယာန်အသင်းတော်များတွင် အမျိုးသမီးများသည် အလွန်ဩဇာကြီးခဲ့သည် (တမန်တော် ၉:၃၆၊ ၁၃:၅၀၊ ၁၇:၄၊ ရောမ ၁၆:၆၊ ၁၂)၊ ဆရာများအဖြစ် တာဝန်ထမ်းဆောင်ခဲ့သည် (တမန်တော် ၁၈:၂၆၊ ရောမ ၁၆:၃)၊ “အမျိုးသမီးဒီကန်” (ရောမ ၁၆:၁) နှင့် ပေါလု၏ တမန်တော်အမှုတွင် အတူလက်တွဲလုပ်ဆောင်သူများအဖြစ် ရှိခဲ့သည် (ရောမ ၁၆:၇၊ ဖိလိပ္ပိ ၄:၃)။

Paul points out that the husband is head of the wife (1 Cor. 11:3) and that Adam was created before Eve (verses 7–9; 1 Tim. 2:13). Because of this situation, the apostle suggests that women use certain headdress styles (1 Cor. 11:5–7) and behave in certain ways in the congregation (1 Cor. 14:34–36; 1 Tim. 2:11, 12). On the other hand, the apostle offsets the derivation of the female from the male by affirming the interdependence of the two sexes (1 Cor. 11:11, 12). Paul also accepts the participation of properly attired women in public prayer and prophecy (verse 5). As seen elsewhere in the NT, women were highly influential in Christian congregations (Acts 9:36; 13:50; 17:4; Rom. 16:6, 12), served as instructors (Acts 18:26; Rom. 16:3), “deaconess” (Rom. 16:1), and coworkers in Paul’s apostolic labors (Rom. 16:7; Phil. 4:3).

 

ခရစ်တော်ကိုယ်တော်တိုင်သည် အမျိုးသမီးများနှင့် ဆက်ဆံရာတွင် ခေတ်သစ်လူများထက် ပိုမိုပွင့်လင်းခဲ့သည်။ သူတို့၏ဝိညာဉ်ကို အနိုင်ရရန် ကြိုးစားခဲ့သည် (ယောဟန် ၄:၂၇)၊ ဝိညာဉ်ရေးရာကိစ္စများတွင် သွန်သင်ခဲ့သည် (လုကာ ၁၀:၃၉)၊ ဥပုသ်နေ့တွင် ကုသပေးခဲ့သည် (လုကာ ၁၃:၁၀–၁၃)၊ ရဲရဲတင်းတင်း ကာကွယ်ပေးခဲ့သည် (မာကု ၁၂:၄၀၊ ၁၄:၆)၊ သူတို့၏ “ညစ်ညမ်းခြင်း” ကို လျစ်လျူရှုခဲ့သည် (လုကာ ၈:၄၃–၄၈)၊ သူတို့ကို ပတ်ဝန်းကျင်တွင် ထားခဲ့သည် (အပိုဒ် ၂၊ မဿဲ ၂၇:၅၅၊ ၅၆) နှင့် ယေဘုယျအားဖြင့် အမျိုးသမီးများ၏ အလားအလာနှင့် တန်ဖိုးကို မြှင့်တင်ပေးခဲ့သည်။ သူ၏တမန်တော်များလည်း ထိုနည်းတူ ပြုခဲ့သည် (ဂလာတိ ၃:၂၈)။

Christ Himself was more open than His peers in His dealings with women, struggling to win their souls (John 4:27), instructing them in spiritual matters (Luke 10:39), healing them on the Sabbath (Luke 13:10–13), boldly defending them (Mark 12:40; 14:6), ignoring their “uncleanness” (Luke 8:43–48), surrounding Himself with them (verse 2; Matt. 27:55, 56), and generally enhancing the potential and value of women, as His apostles did also (Gal. 3:28).

 

အပိုပစ္စည်း ဘီ

ခင်ပွန်းနှင့်မယားဆက်ဆံရေး

Appendix B
Husband/Wife Relationships

 

ဆက်စပ်ကိစ္စတစ်ခုမှာ အိမ်ထောင်တွင်း အဆင့်အတန်းစီးနင်းရေးပင်ဖြစ်သည်။ အပြစ်ထဲသို့ ကျရောက်ပြီးနောက် ဘုရားသခင်သည် မြွေကို ကျိန်ဆဲတော်မူသည် (ကမ္ဘာဦး ၃:၁၄) နှင့် မြေကြီးကို ကျိန်ဆဲတော်မူသည် (အပိုဒ် ၁၇)၊ ယောက်ျားနှင့်အမျိုးသမီးအပေါ် အကျိုးဆက်များကို ဟောကြားတော်မူသည် (အပိုဒ် ၁၆–၁၉)။ သူမသည် ကလေးမွေးဖွားရာတွင် ဆင်းရဲဒုက္ခရောက်လိမ့်မည်။ “နာကျင်ခြင်းနှင့် သားသမီးများကို ဖွားမြင်ရလိမ့်မည်။ သင်၏တမ်းတမ်းစဖွယ် ဆန္ဒသည် သင့်ခင်ပွန်းအတွက်ဖြစ်ပြီး သူသည် သင့်ကို အုပ်စိုးလိမ့်မည်” (အပိုဒ် ၁၆)။ ယောက်ျားသည် မြေကြီးကို ပင်ပန်းစွာ လုပ်ကိုင်ရမည်ဖြစ်သောကြောင့် မိသားစုပြုစုပျိုးထောင်ခြင်း၏ ဝန်ထုပ်ဝန်ပိုးကို အမျိုးသမီးက ထမ်းရွက်ရလိမ့်မည်။ ထိုခက်ခဲမှုများရှိသော်လည်း အမျိုးသမီးအား ခင်ပွန်းနှင့် ဆက်ဆံရန် စိတ်ပျက်စေနိုင်သော်လည်း သူမသည် ခင်ပွန်းအတွက် ဆန္ဒရှိလိမ့်မည်။ ထိုဆန္ဒသည် သူတို့၏ပေါင်းသင်းမှုကို ထိန်းသိမ်းရန် ကူညီပေးလိမ့်မည်။ အပြစ်ဒုက္ခနှင့် ထိခိုက်ခံရသော ကမ္ဘာတွင် ဆက်ဆံရေးပြောင်းလဲမှုများအရ သူမသည် အရင်ရှိခဲ့သော ကိုယ်ပိုင်အုပ်ချုပ်ခွင့်အချို့ကို ဆုံးရှုံးပြီး ခင်ပွန်းအောက်သို့ ရောက်လိမ့်မည်။ သို့သော် သူ၏အုပ်စိုးမှုသည် အာဏာရှင်ဆန်ခြင်း မဖြစ်သင့်ပါ။ “အုပ်စိုးသည်” ဟူသော စကားလုံး māšal သည် ဘုရားသခင်၏အုပ်ချုပ်မှုကဲ့သို့ ကောင်းမြတ်ပြီး သနားကြင်နာသော အုပ်ချုပ်ရေးကို ဆိုလိုနိုင်သည် (၂ဓမ္မရာဇဝင် ၂၃:၃) နှင့် အာဏာစဖွယ် ကာကွယ်ခြင်းနှင့် ချစ်ခြင်းကို ဆိုလိုနိုင်သည် (ဟေရှာယ ၄၀:၁၀၊ ၁၁)။ ခင်ပွန်း၏အခန်းကဏ္ဍ၏ ထိုအချက်များကို ပေါလုက ၁ကိုရိန်သု ၁၁:၃ နှင့် ဧဖက် ၅:၂၃ တွင် အလေးပေးဖော်ပြထားသည်။

A related issue is hierarchy within marriage itself. After sin, God cursed the serpent (Gen. 3:14) and the ground (verse 17), foretelling the consequences upon the man and the woman (verses 16–19). She would suffer in childbirth; “in pain you shall bring forth children, yet your desire shall be for your husband, and he shall rule over you” (verse 16). Indeed, since the man would have to toil a hard and ungrateful soil, the brunt of rearing a family would be borne by the woman. In spite of these difficulties, which could easily discourage the woman from intimacy with her husband, she would experience a desire for him, which would thus help to sustain their union. In the changed relationships of the world affected by sin, she would lose part of her former autonomy and become subject to her husband. His rule, however, should not be tyrannical. The term for “rule,” māšal, may imply a beneficent, compassionate government, like that of God (2 Sam. 23:3), and even connote protection and love, as in Isaiah 40:10, 11. These aspects of the husband’s role are emphasized by Paul in 1 Corinthians 11:3 and Ephesians 5:23.

 

ပေါလုသည် မယားများအား အထူးသဖြင့် အသင်းတော်အခြေအနေတွင် ခင်ပွန်းများ၏ အာဏာကို လေးစားရန် ညွှန်ကြားခဲ့သည် (၁ကိုရိန်သု ၁၁:၂–၁၆၊ ၁၄:၃၄–၃၈၊ ၁တိမောသေ ၂:၁၁–၁၄)။ ထိုညွှန်ကြားချက်များ၏ တိကျသောအတိုင်းအတာကို အကဲဖြတ်ရန် ခက်ခဲသည်။ အကြောင်းမှာ ထိုညွှန်ကြားချက်များကို လှုံ့ဆော်ပေးသော အခြေအနေကို အတိအလင်း မသိရသောကြောင့်ဖြစ်သည်။ အချို့သော ကယ်တင်ခြင်းခံရသူများ၏ မယားများသည် ခင်ပွန်းများအပေါ် ဝိညာဉ်ရေးရာ သာလွန်ကြွားဝါမှုများဖြင့် အတားအဆီးဖြစ်နေကြပေမည်။ သို့ဆိုလျှင် ပေါလုသည် ခရစ်တော်အတွင်း အသစ်ဖြစ်လာသော လူသစ်၏ သွန်သင်ချက်ကို ပထမလူသားဖန်ဆင်းခြင်းနှင့် အတူတူပင် ပုံစံတူအောင် လုပ်လိုပေမည်—မိသားစုခေါင်းဆောင်ကို အရင်ဖန်ဆင်းခဲ့သည် (၁တိမောသေ ၂:၁၂၊ ၁၃)။ အချို့မယားများသည် အသင်းတော် (ဧက္ကလေးယ) စီးပွားရေးကိစ္စများ ဆောင်ရွက်နေချိန်တွင် ဝင်စွက်ဖက်နေကြပေမည်။ ထို့ကြောင့် ပေါလုက တရားမျှတသော အာဏာပိုင်များကို လေးစားရန် လိုအပ်ကြောင်း အလေးပေးမည်ဖြစ်သည်။

Paul also instructed wives to respect the authority of their husbands, particularly in the church setting (1Cor. 11:2–16; 14:34–38; 1 Tim. 2:11–14). The precise scope of those instructions is difficult to assess, since we lack precise information on the situation that prompted them. Perhaps the wives of some catechumens had become stumblingblocks by assuming airs of spiritual superiority over their husbands. If so, Paul wanted the instruction of the new convert, the “new man in Christ,” to follow the same pattern as the creation of the first man—the head of the family should be “formed” first (1 Tim. 2:12, 13). Some wives may have been interfering when the church assembly (ekklēsia) transacted its business. Paul would then stress the need to respect legitimate authorities.

အခန်းကြီး - ၈

အပြစ်

Sin

 

ဂျွန် အမ်။ ဖောက်လာ (John M. Fowler)

John M. Fowler

 

နိဒါန်း

Introduction

 

စာပေသမိုင်းတွင် အပြစ်ဆိုသည့်ပြဿနာကို သမ္မာကျမ်းစာထက် ပိုမိုလေးနက်စွာ ကိုင်တွယ်ဖော်ပြထားသည့် စာအုပ်တစ်အုပ်မျှ မရှိချေ။ သမ္မာကျမ်းစာ၏ အစပိုင်းစာမျက်နှာများတွင် အပြစ်သည် လူသားသမိုင်းထဲသို့ ဝင်ရောက်လာပုံကို ပြတ်သားစွာ ဖော်ပြထားပြီး၊ နောက်ဆုံးစာမျက်နှာများတွင်မူ အပြစ်ကို စကြဝဠာတစ်ခုလုံးမှ အပြီးအပိုင် ဖယ်ရှားပစ်မည်ဟု အောင်နိုင်ခြင်းအကြောင်း ကြေညာထားသည်။ အလယ်တွင်မူ လူသားတို့၏ အပြစ်နှင့် ဆက်လက်ရုန်းကန်နေရပုံနှင့် အပြစ်မှ ရွေးနုတ်ခြင်းအတွက် ဘုရားသခင်၏ ကတိတော်နှင့် ပြုပြင်ပေးတော်မူခြင်းကို ဖော်ပြထားသည်။ အပြစ်ကို ဖယ်ရှားပြီး ခွင့်လွှတ်ခြင်းခံရသော လူသားတို့ကို ကိုယ်တော်နှင့် ပြန်လည်သင့်မြတ်စေရန် ဘုရားသခင်၏ လူသားတို့နှင့်ဆိုင်သော ဆက်ဆံရေးသည် သမ္မာကျမ်းစာ၏ အဓိကအကြောင်းအရာတစ်ခုဖြစ်သည်။ ရှင်ပေါလုက ဤအကြောင်းအရာကို အကောင်းဆုံးဖော်ပြထားသည်။ “အပြစ်မရှိတော်မူသော ထိုသခင်ကို ကျွန်ုပ်တို့အတွက် အပြစ်ဖြစ်စေတော်မူ၏။ ထိုသခင်အားဖြင့် ကျွန်ုပ်တို့သည် ဘုရားသခင်၏တရားမျှတခြင်းဖြစ်ကြရန်အတွက်ဖြစ်သည်” (၂ ကောရိန်သု ၅:၂၁)။

Nowhere in the annals of literature is the problem of sin so seriously dealt with as in the Bible. Its opening pages portray graphically the entrance of sin into human history, and its closing pages victoriously proclaim the eradication of sin from the universe. Between is depicted the continual human struggle with sin and God’s promise and provision for redemption from sin. God’s relationship with humanity, focused on the eradication of sin and the reconciliation of forgiven humanity with Himself, is one of the great themes of the Scriptures. Paul expresses this theme as well as any: “For our sake he [God] made him [Christ] to be sin who knew no sin, so that in him we might become the righteousness of God” (2 Cor. 5:21).

 

ခေတ်သစ်ယဉ်ကျေးမှုတွင် အပြစ်ကို သမ္မာကျမ်းစာကို လေးလေးနက်နက်ယုံကြည်သူ နည်းစုသာလျှင် စိုးရိမ်နေသည့်အရာအဖြစ် ပယ်ချထားတတ်သည်။ အပြစ်ကို ဘုရားသခင်နှင့်မသက်ဆိုင်သော၊ ဘုရားသခင်၏ စံနှုန်းနှင့်လည်း မဆိုင်သော အပြုအမူပြဿနာတစ်ခုအဖြစ်သာ မြင်ကြသည်။ သို့တည်းမဟုတ် အကျင့်သီလမကောင်းခြင်းကို ဝန်ခံသော်လည်း၊ လူသားဖွံ့ဖြိုးမှုအားနည်းခြင်း၊ စိတ်ခံစားမှုပေါက်ကွဲခြင်း၊ သို့မဟုတ် ဇီဝဗေဒဆိုင်ရာ တွန်းအားကြောင့်ဟု ယူဆကြသည်။ သို့သော် သမ္မာကျမ်းစာက အပြစ်ဆိုသည်မှာ ဖန်ဆင်းရှင်နှင့် လူသားကြားသို့ ဝင်ရောက်လာပြီး ဘုရားသခင်နှင့် လူသားမျိုးနွယ်ကြားတွင် ကြီးမားသောကွာဟချက်ကို ဖြစ်ပေါ်စေသည့်အရာဟု ဖော်ပြထားသည်။ ထိုကွာဟချက်သည် လူသားအားဖြင့် မဖြတ်ကျော်နိုင်လောက်အောင် ကြီးမားသဖြင့် ဘုရားသခင်သည် ကိုယ်တော်၏သားတော်ယေရရှုကို စေလွှတ်တော်မူရသည် (ယောဟန် ၃:၁၆)။ ကျွန်ုပ်တို့အတွက် “အပြစ်ဖြစ်စေရန်” လုပ်တော်မူခဲ့ပြီး၊ “ခရစ်တော်အားဖြင့် ဘုရားသခင်သည် လောကီသားတို့ကို ကိုယ်တော်နှင့် ပြန်လည်သင့်မြတ်စေတော်မူ၏။ သူတို့၏အပြစ်များကို သူတို့အပေါ် မမှတ်တော်မူခဲ့” (၂ ကောရိန်သု ၅:၂၁၊ ၁၉)။

Contemporary culture dismisses sin as a preoccupation of the gullible few who take the Bible seriously. Sin may be seen as a behavioral problem with no relevance to either God or any divine norm for human life, or it may be acknowledged as moral imperfection but attributed to human developmental deficiency or a sudden outburst of emotional imbalance or biological drive. However, the Bible portrays sin for what it is: that which has come in between the Creator and the human and brought about a gulf between God and the human race. The gulf is so vast and unbridgeable by human means that God had to send His Son Jesus (John 3:16) “to be sin” for us so that “in Christ God was reconciling the world to himself, not counting their trespasses against them” (2 Cor. 5:21, 19).

 

အပြစ်ဆိုသည်မှာ အဘယ်နည်း။ ဘုရားသခင်-လူသားဆက်ဆံရေးတွင် အဘယ်ကြောင့် ဤမျှလေးနက်ရသနည်း။ အပြစ်၏မူလဇစ်မြစ်ကား အဘယ်နည်း။ အပြစ်၏အားနှင့်ခွန်အားကား မည်သည့်နေရာတွင် ရှိသနည်း။ ဤမေးခွန်းများနှင့် ဆက်စပ်သောမေးခွန်းများကို သမ္မာကျမ်းစာနှင့် ခရစ်ယာန်သမိုင်းအရ ချဉ်းကပ်ဖြေဆိုထားသည်။

How is sin defined? What makes it so serious in divine-human relations? What is its origin? Where lies its power? These and other related questions form the scope of this article, approaching the problem of sin from the perspective of the Bible and Christian history.

         

I. အပြစ်မရှိမီ လူသားအခြေအနေ

A. ဘုရားသခင်၏ပုံတော် B. လူသားအတွက် ဘုရားသခင်၏အစီအစဉ် C. အပြစ်နှင့် ဘုရားသခင်၏ပုံတော်

II. သမ္မာကျမ်းစာအသုံးအနှုန်းမ�Inicialျား

A. ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင်

1. ခါတ္တတ် (Ḥaṭṭā’ṯ)
2. အာဝုန် (‘Awôn)
3. ပေရှာ (Peša‘)
4. ရေရှာ (Reša‘)
5. အနှစ်ချုပ်

B. ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင်

1. ဟမာတီယာ (Hamartia)
2. ပါရာကိုအေ (Parakoē)
3. ပါရာဘာဆစ် (Parabasis)
4. ပါရာပတိုမာ (Paraptōma)
5. အနိုမီယာ (Anomia)
6. အဒီကီယာ (Adikia)
7. အနှစ်ချုပ်

III. အပြစ်၏မူလဇစ်မြစ်

A. လူသားမဖြစ်မီနှင့် ကောင်းကင်တမန်ဆိုင်ရာ B. လူသားကျဆုံးခြင်း

1. သမိုင်းဝင်လုပ်ရပ်တစ်ခု
2. တာဝန်ယူရသောလုပ်ရပ်
3. ဝိညာဉ်ရေးရာနှင့် အကျင့်သီလဆိုင်ရာ လုပ်ရပ်
4. သွေးဆောင်ခြင်းနှင့် ကျဆုံးခြင်း

IV. အပြစ်၏သဘာဝနှင့် အနှစ်သာရ

A. ဘုရားသခင်ကို ပုန်ကန်ခြင်းအဖြစ် အပြစ် B. ဆက်ဆံရေးပြတ်တောက်ခြင်းအဖြစ် အပြစ် C. အခြေအနေတစ်ရပ်အဖြစ် အပြစ် D. သီးခြားအမျိုးအစားရှိသော မကောင်းမှုအဖြစ် အပြစ် E. မမှန်ကန်ခြင်း (ရည်မှန်းချက်မရောက်ခြင်း) အဖြစ် အပြစ် F. ပညတ်တော်ကျူးလွန်ခြင်းအဖြစ် အပြစ် G. ကိုယ်ကိုကိုယ်ချစ်ခြင်းနှင့် မာနဖြင့်ပြည့်သော အပြစ် H. ကျွန်ခံစေသောအာဏာအဖြစ် အပြစ် I. အပြစ်ရှိခြင်းနှင့် ညစ်ညမ်းခြင်းအဖြစ် အပြစ် J. တာဝန်ကို လစ်လျှူရှုခြင်းအဖြစ် အပြစ် K. အနှစ်ချုပ်

V. အပြစ်၏အကျိုးဆက်များ

A. လူသားများအပေါ် အကျိုးသက်ရောက်မှု

1. အာဒံနှင့်ဧဝအပေါ်
2. လူသားမျိုးနွယ်တစ်ခုလုံးအပေါ်
3. ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာကမ္ဘာအပေါ် B. ဘုရားသခင်အပေါ် အကျိုးသက်ရောက်မှု

VI. အပြစ်၏အကျယ်အဝန်းနှင့် ဖယ်ရှားခြင်း

A. အပြစ်၏ကျယ်ပြန့်မှု

1. စကြဝဠာတစ်ခုလုံးအပေါ် အကျိုးသက်ရောက်မှု
2. လူတိုင်းတွင် ရှိနေသော အပြစ် B. အပြစ်၏ကူးစက်ပြောင်းလဲပုံ C. အပြစ်၏ပြစ်ဒဏ်ဖြစ်သော သေခြင်း
3. ဘုရားသခင်၏ဒေါသ
4. ဘုရားသခင်၏တရားမျှတခြင်း D. အပြစ်ကို အမြစ်ပြတ်ဖယ်ရှားခြင်း

VII. သမိုင်းဆိုင်ရာ အစဉ်အလာ

A. အစောပိုင်းခရစ်ယာန်အသင်းတော် B. ပေလာဂျီယက်စ်နှင့် ဩဂတ်စတင်

1. ပေလာဂျီယက်စ်
2. ဩဂတ်စတင် C. အလယ်ခေတ်
3. အန်ဆဲလ်မ်
4. သောမတ်စ် အကွီးနက်စ် D. ဘာသာရေးပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးခေတ်
5. မာတင် လူသာ
6. ဂျွန် ကယ်ဗင်
7. အူလ်ရစ်ချ် ဇွင်ဂလီ
8. အနာဘတ်တစ်ပြုပြင်သူများ E. ပြုပြင်ရေးခေတ်နောက်ပိုင်း
9. ယာကုပ် အာမီနီယက်စ်
10. ထရန်တ်ကောင်စီ F. seventeenth မှ nineteenth ရာစုနှစ်များ
11. ဖက်ဒရယ်ဓမ္မပညာ
12. အလယ်အလတ်အပြစ်ထည့်သွင်းခြင်း
13. ဂျွန် ဝက်စ်လီ
14. ကျမ်းစာကျောင်းသစ်ဓမ္မပညာ
15. လက်တွေ့ကျကျ ကျောင်း G. twentieth ရာစုနှစ်
16. နီယိုအော်သိုဒေါ့စ်
17. လူမှုရေးဧဝံဂေလိ
18. လွတ်မြောက်ရေးဓမ္မပညာ H. အဒ်ဗင်တစ်အမြင်

VIII. ခရစ်ယာန်ဘဝအတွက် အကျိုးသက်ရောက်မှုများ

A. ဘုရားသခင်၏သဘာဝ B. လူသားတို့၏သဘာဝနှင့် ဂုဏ်သိက္ခာ C. ဘုရားသခင်၏မေတ္တာတော်၏ ကြီးမြတ်မှု D. သွေးဆောင်ခြင်းကို အနိုင်ယူနိုင်သောတန်ခိုး E. အကျင့်သီလဆိုင်ရာ တာဝန်ခံမှု F. ဘဝ၏အဓိပ္ပာယ်နှင့် ရည်ရွယ်ချက်

IX. အဲလင် ဂျီ။ ဝိုက်၏ မှတ်ချက်များ

A. အပြစ်မရှိမီ လူသားအခြေအနေ B. အပြစ်၏မူလဇစ်မြစ် C. အပြစ်၏သဘာဝနှင့် အနှစ်သာရ D. အပြစ်၏အကျိုးဆက်များ E. အပြစ်၏အကျယ်အဝန်းနှင့် ဖယ်ရှားခြင်း F. ခရစ်ယာန်ဘဝအတွက် အကျိုးသက်ရောက်မှုများ

X. ကိုးကားချက်စာအုပ်များ

I. Humanity Before Sin

A.   The Image of God

B.   Divine Plan for Humanity

C.   Sin and the Image of God

       II.  Biblical Terminology

A.   In the OT

1.   Ḥaṭṭā’ṯ

2.   ‘Awôn

3.   Peša‘

4.   Reša‘

5.   Summary

B.   In the NT

1.   Hamartia

2.   Parakoē

3.   Parabasis

4.   Paraptōma

5.   Anomia

6.   Adikia

7.   Summary

      III.  The Origin of Sin

A.   Prehuman and Angelic

B.   The Fall of Humanity

1.   A Historical Act

2.   A Responsible Act

3.   A Spiritual and Moral Act

4.   The Temptation and Fall

      IV.  The Nature and Essence of Sin

A.   Sin as Rebellion Against God

B.   Sin as Broken Relationship

C.   Sin as a State

D.   Sin as a Specific Kind of Evil

E.   Sin as Falling Short

F.   Sin as Transgression

G.  Sin as Selfishness and Pride

H.   Sin as an Enslaving Power

I.    Sin as Guilt and Pollution

J.    Sin as Neglect of Duty

K.   Summary

       V.  Consequences of Sin

A.   Consequences for Human Beings

1.   For Adam and Eve

2.   For the Human Race

3.   For the Physical World

B.   Consequences for God

      VI.  The Extent and Elimination of Sin

A.   The Extensiveness of Sin

1.   The Cosmic Effect of Sin

2.   The Universality of Sin

B.   The Transmission of Sin

C.   Death, the Penalty for Sin

1.   The Wrath of God

2.   The Justice of God

D.   The Eradication of Sin

     VII.  Historical Overview

A.   The Early Church

B.   Pelagius and Augustine

1.   Pelagius

2.   Augustine

C.   Middle Ages

1.   Anselm

2.   Thomas Aquinas

D.   Reformation

1.   Martin Luther

2.   John Calvin

3.   Ulrich Zwingli

4.   Anabaptist Reformers

E.   Post-Reformation

1.   Jacob Arminius

2.   The Council of Trent

F.   Seventeenth to Nineteenth Centuries

1.   Federal Theology

2.   Mediate Imputation

3.   John Wesley

4.   New School Theology

5.   Realistic School

G.  Twentieth Century

1.   Neoorthodoxy

2.   Social Gospel

3.   Liberation Theology

H.   Adventist Understanding

    VIII.  Implications for Christian Life

A.   Nature of God

B.   Nature and Dignity of Humans

C.   Greatness of God’s Love

D.   Power Over Temptation

E.   Moral Accountability

F.   Meaning and Purpose of Life

      IX.  Ellen G. White Comments

A.   Humanity Before Sin

B.   The Origin of Sin

C.   The Nature and Essence of Sin

D.   Consequences of Sin

E.   The Extent and Elimination of Sin

F.   Implications for Christian Life

       X.  Literature

 

I. အပြစ်မရှိမီ လူသားအခြေအနေ

အပြစ်မရှိမီ လူသားကို သမ္မာကျမ်းစာက ကောင်းမြတ်သောအခြေအနေတွင် ဖော်ပြထားသည်။ ဖန်ဆင်းခြင်းတစ်ရက်ချင်းစီ၏အဆုံးတွင် ဘုရားသခင်က “ကောင်းသည်” ဟု ကြေညာတော်မူသည် (ကမ္ဘာဦး ၁:၄၊ ၁၀၊ ၁၂၊ ၁၈၊ ၂၅)။ သို့သော် ဆဌမနေ့တွင် အာဒံနှင့်ဧဝကို ဖန်ဆင်းပြီးနောက် ဘုရားသခင်က “အလွန်ကောင်းသည်” ဟု ကြေညာတော်မူသည် (အပိုဒ် ၃၁)။ ဤသို့ကြေညာရခြင်း၏အကြောင်းမှာ အာဒံနှင့်ဧဝ၏ဖန်ဆင်းခြင်းသည် ဤပထဝီမြေပေါ်တွင် နေထိုင်မည့်သူများနှင့်ပတ်သက်သော ဘုရားသခင်၏ဖန်ဆင်းခြင်းလုပ်ငန်း၏အထွတ်အထိပ်ဖြစ်ရုံသာမက၊ လူသားဖန်ဆင်းခြင်းတွင် ဘုရားသခင်၏ထူးခြားသောအချက်များ ပါဝင်နေသောကြောင့်ဖြစ်သည်။ လူသားဖန်ဆင်းခြင်းမတိုင်မီ ဘုရားသခင်၏အတိုင်ပင်ခံအစည်းအဝေးတစ်ခုရှိခဲ့သည်။ သုံးပါးတစ်ဆူဘုရားသခင်သည် အတူတကွဆုံးဖြတ်တော်မူပြီး “ငါတို့ပုံတော်နှင့်တူအောင်၊ ငါတို့တူအောင် လူကို ဖန်ဆင်းကြစို့” ဟု အမိန့်တော်ရှိခဲ့သည် (အပိုဒ် ၂၆)။ ဘုရားသခင်၏အမိန့်တော်ဖြင့် အာဒံနှင့်ဧဝသည် မြေကြီးပေါ်ရှိ ဖန်ဆင်းခံအရာအားလုံးကို “အုပ်စိုးခွင့်” ရရှိခဲ့သည်။ ဘုရားသခင်၏ပုံတော်နှင့် အုပ်စိုးခွင့်ဟူသော ဤနှစ်မျိုးသောကောင်းချီးများဖြင့် (မြေကြီးပေါ်ရှိ အခြားသတ္တဝါများတွင် မရှိသောကောင်းချီးများ) ဘုရားသခင်သည် အာဒံနှင့်ဧဝကို “ဘုန်းအသရေနှင့် ဂုဏ်အသရေတို့ဖြင့် သရဖူဆောင်းထားသည်” (ဆာလံ ၈:၅-၈)။

I. Humanity Before Sin

The biblical account of humanity prior to sin presents man and woman in a state of goodness. Each day of Creation ended with the divine pronouncement that it was “good” (Gen. 1:4, 10, 12, 18, 25). But on the sixth day, having created Adam and Eve, God proclaimed that “it was very good” (verse 31). The reason for such a pronouncement is to be found not only in the fact that the creation of Adam and Eve climaxed the creative activity of God so far as to what would occupy this earth, but also in the fact that the creation of humanity involved elements of divine exclusiveness. A solemn divine council preceded human creation. The members of the Godhead united together and decided, “Let us make man in our image, after our likeness” (verse 26). A divine decree bestowed upon Adam and Eve “dominion” over the created order on the earth. With these twin blessings—the image of God and dominion—unavailable to other creatures on earth, God crowned Adam and Eve “with glory and honor” (Ps. 8:5–8).

 

သူတို့သည် ကုန်းပြင်၊ လေထဲ၊ ပင်လယ်အောက်ရှိ အရာအားလုံးကို “အုပ်စိုးရ” (အပိုဒ် ၆-၈) သောအခါမှာပင် အာဒံနှင့်ဧဝသည် ဖန်ဆင်းရှင်နှင့် အကျင့်သီလနှင့် ဝိညာဉ်ရေးရာဆက်ဆံရေးတွင် နေထိုင်ရမည်ဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်သည် သူတို့ကို ဖြောင့်မတ်စွာ ဖန်ဆင်းတော်မူခဲ့သည် (ဒေသနာ ၇:၂၉)။ ဉာဏ်ရည်၊ အကျင့်သီလနှင့် ဝိညာဉ်ရေးရာကောင်းမြတ်မှု၊ ဖန်ဆင်းရှင်နှင့် ပြီးပြည့်စုံပြီး သဟဇာတဖြစ်သောဆက်ဆံရေး၊ လူမျိုးတစ်မျိုးတည်းအတွင်း သဟဇာတဖြစ်မှုတို့၌ အမြင့်ဆုံးဖြစ်နိုင်ခြေကို ပေးထားသည်။ သူတို့ကို လွတ်လပ်စွာဆန္ဒရွေးချယ်ခွင့်ရှိသော အေးဂျင့်များအဖြစ် ဖန်ဆင်းထားပြီး မကောင်းမှုဘက်သို့ သဘောထားကြီးခြင်း သို့မဟုတ် ဆွဲငင်အားမရှိခဲ့ပေ။ သို့သော် သူတို့သည် စက်ရုပ်မျှသာမဟုတ်။ သူတို့၏ ဖန်ဆင်းရှင်နှင့်ဆက်ဆံရေးနှင့် နာခံမှုသည် အတင်းအကြပ်မဟုတ်ဘဲ၊ အလိုမဲ့သောချစ်ခြင်းမေတ္တာနှင့် ဖန်ဆင်းရှင်၏အလိုတော်ကို အမြင့်ဆုံးလေးစားခြင်းမှ ထွက်ပေါ်လာသော လွတ်လပ်စွာရွေးချယ်မှုဖြစ်ရမည်။ ဤလွတ်လပ်စွာရွေးချယ်ခွင့်ပေးခြင်းသည် အပြစ်ဘက်သို့ အလျှင်းမလိုအပ်ခဲ့ပေ။ ယင်းက အာဒံနှင့်ဧဝကို တာဝန်ယူမှုနှင့် တာဝန်ခံမှုရှိသော သတ္တဝါများဖြစ်စေခဲ့သည်။

Even as they exercised “dominion” over all that was on land, in air, and under the sea (verses 6–8), Adam and Eve were to live in moral and spiritual relationship with the Creator. God made them upright (Eccl. 7:29), with the highest possible potential in intellect, in moral and spiritual goodness, and in perfect and harmonious relationship with the Creator and within the race. They were created free moral agents with no bias or propensity toward evil. But they were not mere automatons. Their relationship and obedience to their Creator were to be the result of free choice, arising out of unconditional love and supreme regard for the Creator’s will for them, revealed in moral principles and norms of conduct. The bestowal of free choice did not necessitate a yielding to sin, but rather made Adam and Eve creatures of responsibility and accountability.

 

A. ဘုရားသခင်၏ပုံတော်

အာဒံနှင့်ဧဝ၏ထူးခြားမှုကို ဖန်ဆင်းရှင်က “ငါတို့ပုံတော်နှင့်တူအောင်၊ ငါတို့တူအောင် လူကို ဖန်ဆင်းကြစို့” ဟု ကြေညာတော်မူခြင်းတွင် တွေ့ရသည် (ကမ္ဘာဦး ၁:၂၆)။ ဓမ္မပညာရှင်အချို့က “ပုံတော်” (image) နှင့် “တူခြင်း” (likeness) ကို ခွဲခြားထားကြသည်။ ပုံတော်ဆိုသည်မှာ အပြစ်ကျ Roo ပြီးနောက်တွင်လည်း ထိန်းသိမ်းထားသော သဘာဝကျေးဇူးတော်များ၊ အသိဉာဏ်နှင့် လွတ်လပ်သောအလိုဆန္ဒကို ဆိုလိုပြီး၊ တူခြင်းဆိုသည်မှာ မူလကျေးဇူးတော်၊ ဝိညာဉ်တော်၏အသက်တာဖြစ်ပြီး အပြစ်ကျ Roo ပြီးနောက် ဆုံးရှုံးခဲ့သော်လည်း ကျေးဇူးတော်အားဖြင့် ပြန်လည်ရရှိသည်ဟု ဆိုကြသည်။

A. The Image of God

The uniqueness of Adam and Eve above all other creatures is defined in the Creator’s pronouncement “Let us make man in our image, after our likeness” (Gen. 1:26). Some theologians have made a distinction between “image” and “likeness”: the former indicating natural graces with a rational mind and free will, retained after the Fall; the latter constituting original righteousness with life of the Spirit, lost after the Fall, but regained by grace.

 

သို့သော် ဖန်ဆင်းခြင်းအကြောင်းကို ဗဟိုပြုထားသော “ဘုရားသခင်၏ပုံတော်” ဆိုသည်မှာ လူသားတစ်ဦး၏ ဂုဏ်သိက္ခာနှင့် ထူးခြားမှုကို အပြည့်အဝဖော်ပြထားသည့် အဓိကအချက်ဖြစ်သည်။ လူသားကို ထူးခြားသောဂုဏ်သိက္ခာနှင့် တန်ဖိုးထားမှုပေးသည်။ လူသားသည် ရုပ်ဝတ္ထုဖြစ်သော်လည်း ရုပ်ဝတ္ထုထက်သာလွန်သည်။ သတ္တဝါဖြစ်သော်လည်း အခြားသတ္တဝါများထက် သာလွန်သည်။ ဘုရားသခင်၏ပုံတော်ကို ဆောင်သော်လည်း ဘုရားသခင်မဟုတ်ပေ။

However, the “image of God” motif, so central to the biblical account of Creation, is the most powerful expression of the dignity and the uniqueness of the human being. It endows the human person with unique dignity and worth. Humans are matter, yet above matter; they are creatures, yet above other creatures; they bear the image of God, yet they are not God.

 

ဘုရားသခင်၏ပုံတော်ဆိုသည်မှာ အဘယ်နည်းဟူသော အငြင်းပွားချက်သည် သမိုင်းတစ်လျှောက် ဆွေးနွေးခဲ့ကြသည်။ ရုပ်သွင်တူခြင်း၊ အသိဉာဏ်၊ တစ်ဦးချင်းပုဂ္ဂိုလ်ဖြစ်ခြင်း၊ လွတ်လပ်သောအလိုဆန္ဒ၊ နားလည်နိုင်စွမ်း၊ ရွေးချယ်ခွင့်လွတ်လပ်ခြင်း၊ အုပ်စိုးခြင်း၊ လူချင်းဆက်ဆံရေး၊ “ယောက်ျားမိန်းမ” ဟူသော ကွဲပြားမှုထဲတွင် စည်းလုံးညီညွတ်ခြင်း (အပိုဒ် ၂၇) စသည်တို့ကို ဖော်ပြခဲ့ကြသည်။

What constitutes the image of God has been a subject of theological debate throughout history, and numerous identifications have been made: physical likeness, rationality, individuality, free will, understanding, freedom of choice, dominion, relationship of person to person, unity in diversity (“male and female” [verse 27]), etc.

 

မတူညီသောအမြင်များရှိသော်လည်း ဘုရားသခင်၏ပုံတော်ဆိုသည်မှာ အဘယ်နည်းဟု အတိအကျမသိရသော်လည်း အရိပ်အမြွက်များရှိသည်။ ခရစ်တော်ယေရှုတွင် ကယ်တင်ခြင်းသမ္ဘာရေသတင်းကောင်းကို ဧဝံဂေလိတရားက ဖော်ပြထားပြီး၊ အပြစ်ခွင့်လွှတ်ခြင်းနှင့် အပြစ်သားကို ဘုရားသခင်နှင့် ပြန်လည်သင့်မြတ်စေခြင်းကို ဖြစ်ပေါ်စေသည် (၂ ကောရိန်သု ၅:၁၉)။ ဤကယ်တင်ခြင်းနှင့် ပြန်လည်သင့်မြတ်ခြင်းလုပ်ငန်းစဉ်သည် “အဟောင်းကိုယ်” ကို ဖယ်ရှားပြီး “အသစ်ကိုယ်” ကို ဖန်ဆင်းသည်—ဧဝံဂေလိတရားထဲတွင် အထူးသဖြင့် ရှင်ပေါလု၏စာများတွင် ထင်ရှားသော အသစ်ဖန်ဆင်းခြင်းအကြောင်းအရာဖြစ်သည်။ ရှင်ပေါလုက ဤလူသစ်ကို အသိပညာ၊ သန့်ရှင်းခြင်း၊ တရားမျှတခြင်းတို့ဖြင့် ပြန်လည်နုပျိုစေခြင်းဟု ဆိုသည် (ကောလောသဲ ၃:၁၀၊ ဧဖက် ၄:၂၁-၂၄)။ ဤဝိညံ့မှုများသည် ရွေးနုတ်ခံရပြီး ပြန်လည်ပြည့်စုံလာသော လူသား၏ ပုံတော်ဖြစ်လျှင်၊ မူလဘုရားသခင်၏ပုံတော်သည် အသိပညာ၊ သန့်ရှင်းခြင်း၊ တရားမျှတခြင်းတို့ဖြစ်ရမည်ဟု ယူဆနိုင်သည်။ ဤအရာများသည် ဘုရားသခင်၏သဘာဝကို အစိတ်အပိုင်းတစ်ခုအဖြစ် သတ်မှတ်ပေးသည်။

In spite of varied positions, we are not left without clue as to what constitutes “the image of God.” The NT presents the good news of salvation in Christ Jesus, by which forgiveness of sin and reconciliation of the sinner with God are made possible (2 Cor. 5:19). This process of salvation and reconciliation removes the “old self” and creates a “new self”—indeed a new creation, a theme prominent in the NT, particularly the writings of Paul. Paul speaks of this new person as one renewed in knowledge, holiness, and righteousness (Col. 3:10; Eph. 4:21–24). If these characteristics constitute the image of the redeemed, restored human being, by implication we may affirm that the original image of God must have constituted knowledge, holiness, and righteousness, which in their ultimate and purest sense in part define the nature of God.

 

ထို့ကြောင့် ဘုရားသခင်၏ပုံတော်ဆိုသည်မှာ ဘုရားသခင်ကိုယ်တော်တိုင် မျှဝေပေးရန် ရွေးချယ်ထားသော သတ္တဝါသဘာဝနှင့် ဆက်ဆံရေးများတွင် တွေ့ရသည်။ သန့်ရှင်းခြင်း၊ အကျင့်သီလကောင်းခြင်း၊ တရားမျှတခြင်းကို ချစ်ခြင်း၊ ချစ်ခြင်းမေတ္တာအားဖြင့် နေထိုင်ဆက်ဆံခြင်း၊ တရားမျှတခြင်းနှင့် တရားမျှတခြင်း၊ ကောင်းမှု၊ လှပမှုနှင့် သဟဇာတဖြစ်မှုကို ရွေးချယ်ခြင်း၊ ဖန်ဆင်းခြင်းနှင့် ဖန်ဆင်းရှင်၏ပညတ်တော်များကို နာခံခြင်း၊ ဘုရားသခင်၏အရာများကို နားလည်ပြီး ဘုရားသခင်၏အလိုတော်နှင့် မညီညွတ်သောအရာကို ရှောင်ကြဉ်ခြင်း၊ တစ်ဦးချင်းထူးခြားသော်လည်း စုပေါင်းသဟဇာတဖြစ်ခြင်း—ဤအရာများနှင့် ဘုရားသခင်ကို တွေးတောသောအခါ စိတ်ထဲပေါ်လာသော အခြားအရာများသည် ဘုရားသခင်၏ပုံတော်တွင် ပါဝင်သည်။

Hence God’s image is to be understood in those characteristics of being and relationships with which God chose to share part of Himself. To be holy, to be morally upright, to love righteousness, to live and relate on the basis of love, to be just and fair, to choose harmony with all that is good and beautiful, to be creative and obey the Creator’s laws, to comprehend that which is divine and to shun that which is in disharmony with God’s will, to be individually unique, yet collectively harmonious—these and other characteristics that come to mind when one thinks of God are included in the image of God.

 

နောက်ဆုံးတွင် ဘုရားသခင်၏ပုံတော်သည် အပြစ်၏ပုံတော်၏ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် သုံးပါးတစ်ဆူဘုရားသခင်၏ “ငါတို့ပုံတော်နှင့တူအောင် ဖန်ဆင်းကြစို့” ဟူသော ကြေညာချက်သည် အပြစ်သားဖြစ်သော လူသားသည် ဘုရားသခင်၏စိတ်ထဲတွင် မူလကပင် မရှိခဲ့ဘဲ၊ လူသားတို့၏ရွေးချယ်မှုကြောင့်သာ ဖြစ်ပေါ်လာသည်ဟု ဖော်ပြသည်။ ဘုရားသခင်၏ပုံတော်သည် လူသားကို ဘုရားသခင်၏သားသမီးအဖြစ် သတ်မှတ်ပေးသည်—အခြားသတ္တဝါများမရရှိနိုင်သော နွေးထွေးမှု၊ ရင်းနှီးမှု၊ ကိုယ်တော်ထဲတွင် ကြီးထွားမှုဆိုင်ရာ အဆင့်အတန်းဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်၏ပုံတော်ဆိုသည်မှာ ဘုရားသခင်-လူသားဆက်ဆံရေး—ချစ်ခြင်း၊ တုံ့ပြန်ခြင်း၊ အမြဲတည်တံ့ခြင်း၊ ပြည့်စုံခြင်းတို့ဖြစ်သည်။ ဤဆက်ဆံရေးကြောင့် အပြစ်၏အကျိုးသက်ရောက်မှုသည် လေးနက်သည်။ ဧဒင်ဥယျာဉ်တွင် အပြစ်ဝင်ရောက်လာခြင်းသည် ဘုရားသခင်-လူသားဆက်ဆံရေးကို ပြတ်တောက်စေရုံသာမက၊ လူသားကို ဖန်ဆင်းရှင်ကို ဆန့်ကျင်သော သူပုန်အဖြစ် ရွေးချယ်စေခဲ့သည်။ ဤသူပုန်မှုက ဆုံးရှုံးခြင်းအခြေအနေသို့ ရောက်စေခဲ့သည်။ သို့သော် ဆုံးရှုံးခြင်းသည် အမြဲတမ်းမဟုတ်။ လူသားကို ဖန်ဆင်းတော်မူသော ဘုရားသခင်သည် ကမ္ဘာဦးမတည်မီကပင် (ဧဖက် ၃:၉-၁၁) ဤကဲ့သို့အခြေအနေမှ ရွေးနုတ်ရန်နှင့် ကိုယ်တော်၏သားတော်၏အသေခံခြင်းအားဖြင့် ပုံတော်ကို အပြည့်အဝပြန်လည်ထူထောင်ရန် ပြင်ဆင်ထားတော်မူခဲ့သည်။ (ကယ်တင်ခြင်း I. A. 12; လူသား I. B. ကိုကြည့်ပါ)

Ultimately, the image of God is the opposite of the image of sin. Thus the triune God’s declaration “Let us make … in our image” reveals that man as a sinner had no origin in the divine mind but is the result of human choice. The image of God defines the human being as God’s child—a status of warmth, intimacy, and growth in Him that no other creature can have. Central to the concept of the image of God is a God-human relationship—loving, responsive, permanent, and fulfilling. This relationship makes sin’s impact serious, for the entry of sin in Eden not only ruptured the God-human relationship but made the human a rebel by choice against the Creator. This rebellion led to a status of lostness. But the lostness need not be forever, for the God who created the human made provision even before the foundations of the earth were laid (Eph. 3:9–11) to redeem humanity from just such a contingency and restore fully His image through the death of His own Son. (See Creation I. A. 12; Man I. B.)

 

B. လူသားအတွက် ဘုရားသခင်၏အစီအစဉ်

B. Divine Plan for Humanity

 

ဘုရားသခင်၏ပုံတော်နှင့် ဖန်ဆင်းခံရသဖြင့် အာဒံနှင့်ဧဝနှင့် သူတို့၏သားမြေးများအတွက် နှစ်ထပ်ကွမ်းကံကြမ္မာကို စီစဉ်ထားတော်မူသည်။ အဓိကမှာ စကြဝဠာ့အချုပ်အခြာအာဏာပိုင်ဖြစ်သော ဘုရားသခင်ကို အသိအမှတ်ပြုပြီး ကိုယ်တော်တစ်ပါးတည်းကိုသာ သူတို့၏အပြည့်အဝသစ္စာနှင့် ဝတ်ပြုခြင်းကို ပေးရမည်။ ဘုရားသခင်၏ထာဝရ ပညတ်တော်မှာ “ဘုရားသခင်ကို ကြောက်ရွံ့၍ ဘုန်းကျက်သရေပေးလော့… ကောင်းကင်နှင့်မြေကြီးကို ဖန်ဆင်းတော်မူသော ထိုသခင်ကို ကိုးကွယ်လော့” (ဗျာဒိတ် ၁၄:၇) ဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်တစ်ပါးတည်းကိုသာ ကိုးကွယ်ခြင်းနှင့် အပြည့်အဝသစ္စာထားရှိခြင်းသည် သမ္မာကျမ်းစာတစ်လျှောက် ထင်ရှားသည်။ ဘုရားသခင်သည် ဤအရာကို ကိုယ်တော်အတွက် မနာလိုဝန်တိုစွာ စောင့်ထိန်းတော်မူသည်။ ကိုးကွယ်ခြင်းဆိုသည်မှာ ဘုရားသခင်အား ကိုယ်တော်၏တန်ဖိုးကို ပေးခြင်းဖြစ်သည်။ အလိုမဲ့သောချီးမွမ်းခြင်း၊ အလိုမဲ့နာခံခြင်း၊ အပြည့်အဝကျေးဇူးတင်ခြင်းဖြစ်သည်။ ဤတွင် ဘုရားသခင်သည် ယှဉ်ပြိုင်မှုကို လက်ခံတော်မမူပေ။ “ငါ့ထက်အရင် အခြားနတ်ဘုရားများကို မထားနှင့်” (ထွက်မြောက်ရာ ၂၀:၃)။ ပဌမပညတ်တော်သည် လူပြင်ပရှိ နတ်ဘုရားများကိုသာ ရည်ညွှန်းခြင်းမဟုတ်၊ ကိုယ်ကိုကိုယ်လည်း ပါဝင်သည်။ ဘုရားသခင်ကို အချုပ်အခြာအာဏာပိုင်နှင့် တစ်ဦးတည်းသော ကိုးကွယ်ခြင်းနှင့် ဝတ်ပြုခြင်း၏အရာဝတ္ထုအဖြစ် အသိအမှတ်ပြုရန် လိုအပ်သည်ဆိုလျှင် ကိုယ်ကိုကိုယ် မာန၊ အောက်မေ့ချက်၊ လွဲချော်မှုတို့မှ ချွတ်ပြီး ဖယ်ရှားရမည်။ ကိုယ်ကိုကိုယ် နတ်ဘုရားဖြစ်လိုသောဆန္ဒကို တမင်တကာ အမြစ်ပြတ်ပယ်ရှားခြင်းသည် လူသားနှင့် ဘုရားသခင်၏ တစ်ခုတည်းသော သင့်လျော်ပြီး လုံလောက်သောဆက်ဆံရေး၏အခြေခံဖြစ်သည်။ ဤသည်မှာ ဧဒင်ဥယျာဉ်၏ပုံစံနှင့် ယေရှု၏စစ်မှန်သော ကိုးကွယ်ခြင်းဆိုင်ရာ ညွှန်ကြားချက်ဖြစ်သည်။ “သင်၏ဘုရားသခင်ကို နှလုံးအကြွင်း၊ စိတ်ဝိညာဉ်အကြွင်း၊ ဉာဏ်အကြွင်းဖြင့် ချစ်လော့။ ဤသည်မှာ ပဌမနှင့် အကြီးဆုံးသောပညတ်ဖြစ်သည်” (မဿဲ ၂၂:၃၇-၃၈)။ ဘုရားသခင်ကို ကျွန်ုပ်တို့တွေးတော၊ ပြုတောမည့်အရာအားလုံးတွင် ပထမနေရာပေးခြင်း၊ အရာအားလုံးကို ကိုယ်တော်၏ရှုထောင့်မှကြည့်ခြင်း၊ ကိုယ်တော်နှင့်မသက်ဆိုင်ဘဲ အဘယ်အရာမျှ မလုပ်ခြင်း၊ ကိုယ်တော်၏ဦးစားပေးမှုများကို ကျွန်ုပ်တို့၏ဦးစားပေးမှုအဖြစ် စုပ်ယူခြင်း၊ ကျွန်ုပ်တို့ဖြစ်တည်မှုအားလုံးကို ထိုဦးစားပေးမှုများပြည့်စုံရန် မြှုပ်နှံခြင်း၊ ကိုယ်နှင့်ဘုရားသခင်ကြားသို့ ဝင်ရောက်လာသောအရာအားလုံးကို ဖယ်ရှားပြီး မည်သည့်ကုန်ကျစရိတ်ဖြင့်မဆို ကိုယ်တော်၏အလိုတော်နှင့် လမ်းကို ရွေးချယ်ခြင်းသည် သမ္မာကျမ်းစာ၏ ပဌမနှင့် အကြီးဆုံးသောပညတ်ဖြစ်သည်။ ထိုမှသည်လွဲလျှင် ဘုရားသခင်၏ လူသားအတွက် ရည်ရွယ်ချက်နှင့် ဆန့်ကျင်သည်။

Being created in His image, God planned for Adam and Eve and their progeny a twofold destiny. Foremost, acknowledging God as sovereign of the universe, they would render to Him alone their total allegiance and worship. The eternal command of God has been always, “Fear God and give him glory, … and worship him who made heaven and earth” (Rev. 14:7). Exclusive worship of and total allegiance to God permeate the Bible, and these God zealously guards for Himself. Worship is simply giving God His worth: unreserved praise, unconditional obedience, and absolute gratitude. In this He admits no competition: “You shall have no other gods before me” (Ex. 20:3). The first commandment is not limited to gods external to human self, but includes self. To acknowledge God as the supreme sovereign and the only object of worship and service demands at once that self be stripped of pride, pretension, and deviation. A deliberate and radical rejection of self’s desire to be its own god is the basis of the only proper and adequate relationship of humanity with God. It was Eden’s model and Jesus’ prescription of true worship: “You shall love the Lord your God with all your heart, and with all your soul, and with all your mind. This is the great and first commandment” (Matt. 22:37, 38). To place God first in all that we think and do, to see everything from His perspective and to do nothing without reference to Him, to absorb His priorities as our own and to devote all we are to fulfill those priorities, to put aside everything that comes between self and God and to choose His will and way at any cost is the great and first biblical commandment. Anything that deviates from that is contrary to God’s design for humanity.

 

ဒုတိယအချက်မှာ လူသားမိသားစုသည် ဖန်ဆင်းခံအရာအားလုံးကို အုပ်စိုးရမည်။ သူတို့ကို ဤမြေကြီးပေါ်တွင် စောင့်ရှောက်သူများအဖြစ် ခန့်အပ်ရာတွင် အမြင့်ဆုံးသော စီမံခန့်ခွဲမှုကို ဖန်ဆင်းပေးခဲ့သည်။ ဖန်ဆင်းခံအရာများကို အုပ်စိုးရန် ဤခန့်အပ်မှုသည် အာဒံနှင့်ဧဝမှ ဆင်းသက်လာမည့် လူသားမိသားစုတစ်ခုလုံးအတွင်း အထူးဆက်ဆံရေးကို ဖြစ်ပေါ်စေသည်။ ဘုရားသခင်၏အမိန့်တော် “သားဖွားများပြားပြီး မြေကြီးပေါ်တွင် ပြည့်စုံလော့” (ကမ္ဘာဦး ၁:၂၈) သည် လူသားတို့အား သူတို့၏မျိုးနွယ်ကို တည်ထောင်ပြီး ဆက်လက်ထိန်းသိမ်းရာတွင် ဖန်တီးမှုအားဖြင့် ပါဝင်ရန် ဖိတ်ခေါ်ခြင်းဖြစ်သည်။ ဤလုပ်ရပ်သည် လူသားများကြားတွင် တာဝန်ယူမှုဆိုင်ရာ မိတ်သဟာယကို အသိအမှတ်ပြုပြီး လူသားစည်းလုံးညီညွတ်မှုကို မွေးမြူစေသည်။ ဤစည်းလုံးညီညွတ်မှုသည် သုံးပါးတစ်ဆူဘုရားသခင်၏ ပုံတော်နှင့်တူသော ဘုရားသခင်၏စည်းလုံးညီညွတ်မှုနှင့် တူညီမှုရှိသည်။

Second, the human family was to have dominion over the created order. In placing them on this earth as guardians, God created a stewardship of the highest order. Extending over the nonhuman order of Creation, this appointment marked a special relationship within the entire human family to descend from Adam and Eve. God’s command “Be fruitful and multiply” (Gen. 1:28) was an invitation to humans to participate creatively in the establishment and the continuation of their race. Such an act recognizes a fellowship of responsibility among humans, fostering a human unity, bearing a certain similarity to divine unity among the three persons of the Godhead, in whose image humanity was formed.

 

ထို့ကြောင့် “ဘုရားသခင်၏ပုံတော်” ဆိုသည်မှာ ဖန်ဆင်းရှင်နှင့် ဖန်တီးမှုဆိုင်ရာ ဆွေမျိုးပြုမှုသာမက၊ ထိုဆွေမျိုးပြုမှုမှ ထွက်ပေါ်လာသော ကိုးကွယ်ခြင်းနှင့် မိတ်သဟာယဆိုင်ရာ တာဝန်ကို ဆိုလိုသည်။ ထို့ပြင် ဤမိတ်သဟာယကို လူသားအားလုံးပါဝင်အောင် တိုးချဲ့သည်။

Hence “the image of God” denotes not only a creative affinity with the Creator but also a responsibility for worship and fellowship that flow from such affinity. Further, it extends the fellowship to embrace all mankind.

 

C. အပြစ်နှင့် ဘုရားသခင်၏ပုံတော်

သို့သော် သမိုင်းနှင့် အတွေ့အကြုံတို့က ဘုရားသခင်၏ပုံတော်တွင် ရည်ရွယ်ထားသော စံနမူနာသည် ပြိုကွဲနေပြီဟု သက်သေထူထားသည်။ လူသားတို့သည် ဘုရားသခင်၏ပုံတော်၏အစိတ်အပိုင်းတစ်ခုကို အသုံးပြုပြီး (ဥပမာ၊ အသိဉာဏ်နှင့် ဉာဏ်ရည်) ကောင်းကင်ကို ရောက်ရန် ဖန်တီးမှုအားဖြင့် မြင့်တက်နေသော်လည်း၊ ဖန်ဆင်းရှင်ကို ကိုးကွယ်ခြင်းနှင့် လူသားမိတ်သဟာယ၊ တန်းတူညီမျှမှု၊ ဂုဏ်သိက္ခာတို့တွင် ဘုရားသခင်၏ပုံတော်၏ပြဋ္ဌာန်းချက်အတိုင်း နေထိုင်ရန် ငြင်းဆန်ကြသည်။ မြို့တစ်မြို့လုံးကို မီးထွန်းညှိရန် အက်တမ်ကို ခွဲထုတ်သော လူသားသည် ထိုအက်တမ်ကိုပင် မြို့ကို ဖျက်ဆီးရန် အသုံးပြုသည်။ တစ်သက်လုံး အသိပညာနယ်နိ�်ကို တိုးချဲ့သူ သို့မဟုတ် အမည်မသိသေစေသောရောဂါကို ကုသရန် ရှာဖွေသူတစ်ဦးရှိသကဲ့သို့၊ ထာဝရအင်ပါယာတည်ဆောက်ရန် ညံ့ဖျင်းသောစိတ်ကူးအတွက် လူသန်းပေါင်းများစွာကို သတ်ဖြတ်ခြင်း၏အန္တရာယ်ကို နားမလည်ဘဲ တစ်ခဏမျှ မရပ်တန့်သော သူတစ်ဦးလည်း ရှိသည်။

C. Sin and the Image of God

But both history and experience testify that the ideal intended in the image of God lies shattered. While humans exercising part of the image of God (for example, reason and intellect) creatively soar to reach for the skies or probe deeply the mystery of life, they resist living under the provisions of the image of God with respect to the worship of the Creator and the demands of human fellowship, equality, and dignity. The human being who splits the atom to light an entire city also uses the same atom to destroy it. One spends a whole life extending the frontiers of knowledge or establishing a cure for an unknown killer, while another pauses not a moment to understand the seriousness of killing millions just to please some ignoble fantasy of building a lasting empire.

 

 

ဘုရားသခင်၏ပုံတော်ကို အဘယ်သို့ဖြစ်သွားသနည်း။ ဧကန်ပင် လူသားတို့သည် ပုံတော်ကို လုံးဝမဆုံးရှုံးခဲ့ပေ။ အပြစ်က လူသားဘဝ၏ နယ်ပယ်တိုင်းတွင် တစ်ဦးချင်းရော စုပေါင်းရော ကြီးမားစွာ ယိုယွင်းပျက်စီးစေခဲ့သည်ဟု ငြင်းဆန်၍မရသော်လည်း၊ အပြစ်က ဘုရားသခင်၏ပုံတော်ကို လုံးဝဖျက်ဆီးပစ်ခဲ့သည်ဟု မဆိုနိုင်ပေ။ ပျက်စီးခဲ့သည်မှာ ဟုတ်သော်လည်း လုံးဝပျက်စီးခြင်းမဟုတ်။ ထို့ပြင် အကယ်၍ ပုံတော်လုံးဝပျက်စီးခဲ့လျှင် လူသား၏ဆင်ခြင်တုံတရားနှင့် ဖန်တီးနိုင်စွမ်းကို နားလည်ရခက်ခဲမည်ဖြစ်ပြီး၊ သမိုင်းတွင် မကြာခဏတွေ့ရသော အခြားသူအတွက် ချစ်ခြင်းမေတ္တာနှင့် စွန့်လွှတ်အနစ်နာခံမှုများသည် နားမလည်နိုင်သော အဖြစ်အပျက်များဖြစ်လာမည်။ ယေရှု၏ ပျောက်ဆုံးသွားသော ငွေဒင်္ဂါးပုံပြင် (လုကာ ၁၅:၈-၁၀) သည် အပြစ်ပြီးနောက် ဘုရားသခင်၏ပုံတော်၏အခြေအနေနှင့်ပတ်သက်၍ သော့ချက်ပေးထားသည်။ ဒင်္ဂါးသည် ပျောက်ဆုံးပြီး ဖုန်မှုန့်များဖုံးလွှမ်းနေသော်လည်း အုပ်စိုးနေသော အာဏာပိုင်၏တံဆိပ်ကို ထိန်းသိမ်းထားဆဲဖြစ်သည်။ ပျောက်ဆုံးနေသောအခြေအနေတွင်ပင် ထိုတံဆိပ်ကို ဆက်လက်ဆောင်ထားသည်နှင့်အညီ လူသားတို့သည် အပြစ်ကြောင့် ပျောက်ဆုံးနေကြသည်။ ဖန်ဆင်းရှင်နှင့် ကင်းကွာနေသော ဘဝကို ဖြတ်သန်းနေကြသည်။ အပြစ်၏အာဏာနှင့် ဩဇာကြောင့် ပျက်စီးပြီး ဒဏ်ရာရရှိနေသော်လည်း၊ ဘုရားသခင်၏ပုံတော်သည် လုံးဝမပျက်စီးခဲ့ပေ။ ပုံတော်သည် လူသားတိုင်း၏ဝိညာဉ်ထဲတွင် လျှိုးနေဆဲဖြစ်သည်။

Whatever happened to the image of God? Surely humanity has not lost it completely. While we cannot deny that sin has caused enormous degeneracy in every area of human life, individually and collectively, we cannot conclude that sin has destroyed completely the image of God. Marred yes, but destroyed no. Further, if the image were totally destroyed, human reasoning and creativity would be difficult to fathom, and instances of love and sacrifice for the sake of the other so often witnessed in history would be enigmatic. Jesus’ parable of the lost coin (Luke 15:8–10) provides a key relative to the status of the image of God after sin. Although the coin was lost and covered with dust, still it retained the inscription of the reigning power. Just as the coin bore that inscription even in its lost status, so with humanity. Human beings are lost because of sin; they lead a life of alienation from the Creator; they are marred and bruised by the power and influence of sin; but still the image of God in them is not totally destroyed. The image is latent in every human soul.

 

သို့သော် ဘုရားသခင်၏ပုံတော် လျှို့နေခြင်းသည် တစ်ဦးချင်းရော စုပေါင်းရော အပြစ်၏အမွေအနစ်ကို လျှော့ချပေးသည်မဟုတ်။ သမိုင်းနှင့် အတွေ့အကြုံကို သက်သေပြပါ။ ကြီးမားသောမငြိမ်မသက်မှု၊ ဆက်လက်ဖြစ်ပေါ်နေသော ပရမ်းပတာမှု၊ လူမှုရေးမငြိမ်မသက်မှု၊ စုပေါင်းမုန်းတီးမှုရောဂါတို့သည် လူသားသမိုင်းကို သွင်ပြင်လက္ခဏာပေးနေသည်။ ဝိညာဉ်အတွင်း၌ စံနမူနာနှင့် လက်တွေ့၊ ယှဉ်ပြိုင်နေသော တွန်းအားများ၊ ရည်မှန်းချက်များ၊ စိတ်အားထက်သန်မှုများကြားတွင် စစ်ပွဲဖြစ်ပွားနေသည်။ “ကောင်းကင်တမန်များထက် အနည်းငယ်နိမ့်သော” (ဆာလံ ၈:၅၊ KJV) အဖြစ် ဖန်ဆင်းခံရသော လူသားသည် မကြာခဏ တောရိုင်းတိရစ္ဆာန်အဆင့်သို့ နစ်မြုပ်တတ်သည်။

But latency of the image of God in no way minimizes the enormity of the legacy of sin both individually and collectively. Witness history and experience. A massive disorder, a persistent chaos, a continuing social disturbance, and a pathology of collective hatred seem to characterize human history. Within the soul, there rages war between the ideal and the real, and between competing drives, ambitions, and passions. Created a “little lower than the angels” (Ps. 8:5, KJV), the human often sinks to the level of a brute.

 

ဤတစ်ကမ္ဘာလုံးအတိုင်းအတာဖြင့် ဆိုးရွားသောအခြေအနေကို အဘယ်သို့ အပြစ်တင်ရမည်နည်း။ သဘာဝပညာရှင်များကဲ့သို့ အမွေဆက်ခံမှုနှင့် ပတ်ဝန်းကျင်ကြောင့်လား။ မာ့က်စ်ဝါဒီများကဲ့သို့ လူမှုရေးနှင့် စီးပွားရေးခေါင်းပြန့်ခံရမှုကြောင့်လား။ ဆင့်ကဲဖြစ်စဉ်ပညာရှင်များကဲ့သို့ မလွှဲမရှောင်သာ အဆုံးအဖြတ်ခံရမှုကြောင့်လား။ သို့မဟုတ် ဘုရားသခင်၏နှုတ်ကပတ်တော်ကို လှည့်ကြည့်ရမည်လား။ “လူခပ်သိမ်းတို့သည် အပြစ်ကျူးလွန်၍ ဘုရားသခင်၏ဘုန်းတော်ကို မရောက်ကြချေ” (ရောမ ၃:၂၃)။ သမ္မာကျမ်းစာက လူသားများကို လက်တွေ့ကျကျ ကြည့်ပြီး လူသားဆိုးရွားမှုကို အပြစ်ကြောင့် ကျဆုံးနေသောအခြေအနေဟု မတုံ့မဆိုင်းစွာ ရောဂါရှာဖွေသည်။ လူသားကို ဘုရားသခင်နှင့် မိတ်သဟာယအဆင့်မြင့်တွင်နှင့် အချင်းချင်း သဟဇာတဖြစ်မှုတွင် နေထိုင်ရန် ဖန်ဆင်းခဲ့သည်။ သို့သော် အပြစ်သည် ဝင်ရောက်လာပြီး ဘုရားသခင်-လူသားမိတ်သဟာယကို နှောင့်ယှက်ကာ လူသားအသိုင်းအဝိုင်းအတွင်း ဆက်ဆံရေးကို အဆိပ်သင့်စေခဲ့သည်။

To what shall we attribute this universal plight? To heredity and environment, as naturalists would argue? To social and economic exploitation, as Marxists would suggest? To an inevitable process of determinism, as evolutionists would urge? Or shall we turn to the Word of God: “All have sinned and fall short of the glory of God” (Rom. 3:23)? The Bible looks at men and women in a realistic way and unhesitatingly diagnoses the human predicament as a condition of fallenness because of sin. Humanity was created to live on the high ground of fellowship with God and harmonious relationship with each other. But sin intruded, interrupted the human-divine fellowship, and poisoned the relationship between members of the human community.

 

ခေတ်သစ်စိတ်ထဲတွင် “အပြစ်” ဟူသော စကားလုံးသည် အဓိပ္ပာယ်နည်းပါးနိုင်သော်လည်း၊ ၎င်း၏ရှိနေမှုကို ငြင်းဆန်၍မရနိုင်ပေ။ သမ္မာကျမ်းစာက လူသားဆိုးရွားမှုကို ဘုရားသခင်၏ရှုထောင့်မှ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုပြီး တစ်ဦးချင်းနှင့် စုပေါင်းရောဂါကို အပြစ်ဟု ခေါ်ဆိုရန် လူသားတို့ကို တိုက်တွန်းသည်။ “အိုအပြစ်ရှိသောလူမျိုး၊ ဒုစရိုက်နှင့်ပြည့်သောလူမျိုး၊ ဒုစရိုက်ကျူးလွန်သူတို့၏သားမြေး၊ ဆိုးယုတ်စွာပြုသောသားများ။ ထာဝရဘုရားကို စွန့်ပစ်၍ ဣသရေလအမျိုး၏သန့်ရှင်းသောသခင်ကို ရွံရှာကြသည်။ အလွန်ကင်းကွာကြသည်” (ဟေရှာယ ၁:၄)။

The modern mind may find little or no meaning for the word “sin,” but its presence is undeniable. The Bible interprets the human predicament from the perspective of God, and calls upon human beings to trace their individual and collective malady to sin: “Ah, sinful nation, a people laden with iniquity, offspring of evildoers, sons who deal corruptly! They have forsaken the Lord, they have despised the Holy One of Israel, they are utterly estranged” (Isa. 1:4).

 

II. သမ္မာကျမ်းတွင် အပြစ်ဟူသော ဝေါဟာရများ

သမ္မာကျမ်းစာတွင် အပြစ်ဟူသော အယူအဆကို ဖော်ပြရန် ကြွယ်ဝသော ဝေါဟာရများစွာကို သုံးစွဲထားသည်။ စကားလုံးတစ်ခုချင်းစီတွင် အဓိပ္ပာယ်အရောင်အဆာတစ်မျိုးစီရှိနိုင်သော်လည်း၊ ဓမ္မဟောင်းကျမ်းနှင့် ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင် အသုံးအများဆုံး စကားလုံးများကို လေ့လာကြည့်သောအခါ၊ အပြစ်ဆိုသည်မှာ လူသားတို့၏ ဘုရားသခင်အပေါ် ပုန်ကန်မှုနှင့် ဘုရားသခင်၏ အလိုတော်ကို မနာခံမှုတို့နှင့် ဆက်စပ်နေကြောင်း ပြသထားသည်။ အပြစ်ကို ဖော်ပြရန် သမ္မာကျမ်းစာတွင် သုံးသော အဓိကဝေါဟာရအချို့ကို အကျဉ်းချုပ်သုံးသပ်ခြင်းဖြင့် သမ္မာကျမ်းဆိုင်ရာ အပြစ်၏ အဓိပ္ပာယ်ဖွဲ့စည်းမှုကို တည်ထောင်နိုင်မည်ဖြစ်သည်။

 II. Biblical Terminology

The Bible uses a rich range of terms to denote the concept of sin. While each word may convey a particular shade of meaning, a study of the most common words in both the OT and the NT underscores the theme that sin relates to a status of rebellion of humans against God, leading to their disobedience to God’s will. A brief review of some of the key words used in the Bible to describe sin will assist in establishing a biblical definition.

 

A. ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင်

ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် “အပြစ်” ဟု ဘာသာပြန်ဆိုထားသော ဝေါဟာရများစွာရှိသော်လည်း၊ အောက်ပါ လေးမျိုးသည် အသုံးများပြီး အဓိပ္ပာယ်ကြွယ်ဝသည်။

1.  

A. In the OT

The OT uses a variety of words for “sin,” but four stand out for their richness and frequency.

 

ခတ္တတ် (ḥaṭṭā’ṯ) နာမ်ပုံစံဖြင့် ခတ္တတ်ကို ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် အကြိမ် ၂၉၃ ခန့် တွေ့ရသည်။ မူလအဓိပ္ပာယ်မှာ “ပစ်မှတ်လွဲခြင်း” သို့မဟုတ် “ပစ်မှတ်မထိခြင်း” ဖြစ်သည် (တရားသူကြီး ၂၀:၁၆; ယောဘ ၅:၂၄ နှိုင်းယှဉ်ကြည့်ပါ)။ ဘုရားသခင်ဆိုင်ရာ အသုံးအနှုန်းတွင်မူ ဘုရားသခင်သတ်မှတ်ထားသော စံနှုန်းမှ လွဲချော်သွားသော အပြုအမူ၊ လမ်းကြောင်း၊ ဘဝနေထိုင်ပုံကို ဆိုလိုသည်။ ထို့ကြောင့် အပြစ်ဆိုသည်မှာ ဘုရားသခင်၏ စံတော်ကို မမီခြင်းဖြစ်သည် (ဝတ်ပြုရာဇာ ၅:၅၊ ၁၆; ဆာလံ ၅၁:၄)။

1. Ḥaṭṭā’ṯ

In noun form ḥaṭṭā’ṯ appears about 293 times in the OT. The basic meaning is “missing the mark,” “missing a target,” as in shooting an arrow (Judges 20:16; cf. Job 5:24). The theological use of the word underscores an act, a way, a lifestyle that deviates from what God has marked out. Hence sin is what misses God’s standard (Lev. 5:5, 16; Ps. 51:4).

 

·  ထို့ကြောင့် ခတ္တတ်ဆိုသည်မှာ လူသားနှင့် ဘုရားသခင်ကြားရှိ မှန်ကန်သော ဆက်ဆံရေးကို ထိန်းသိမ်းရန် လိုအပ်သော စံချိန်စံညွှန်းများကို လွဲချော်စေသော အပြုအမူ သို့မဟုတ် သဘောထားကို ဆိုလိုသည်။ အပြစ်သည် ဘုရားသခင်နှင့် ဆက်ဆံရေး ပြတ်တောက်ခြင်းဖြစ်သည်။

·  Thus ḥaṭṭā’ṯ denotes sin as an act or attitude that causes a person to miss the marks essential and expected to maintain the right relationship between the human being and God. Sin is a break in one’s relationship with God.

 

·  အာဝုန် (‘āwôn) အာဝုန်သည် အလွန်ဘာသာရေးဆန်သော ဝေါဟာရဖြစ်ပြီး အကြိမ် ၂၂၉ ခန့် တွေ့ရသည်။ များသောအားဖြင့် ဘုရားသခင်ရှေ့တော်၌ “ဒုစရိုက်” ဟု ဘာသာပြန်ဆိုထားသည်။ ပြစ်ဒဏ်ပါဝင်သည် (ကမ္ဘာဦး ၄:၁၃; ၁၅:၁၆)။ စကားလုံးအမြစ်မှာ “ကွေးညွတ်ခြင်း” သို့မဟုတ် “မတ်မတ်မဟုတ်ခြင်း” ဖြစ်သည် (ငြိမ်းချမ်းရေး ၃:၉)။ လိမ်ညာခြင်း၊ လှည့်စားခြင်း (ဆာလံ ၃၆:၃)၊ အချည်းနှီးခြင်း (သုတ္တံ ၂၂:၈; ဟေရှာယ ၄၁:၂၉) ကိုလည်း ဆိုလိုသည်။ အပြစ်ဆိုသည်မှာ ဘုရားသခင်၏ ဖြောင့်မတ်မှုမှ ကွဲလွဲပြီး အကျည်းတန်သော အပြုအမူပါဝင်သည် (ကမ္ဘာဦး ၁၅:၁၆; ဟေရှာယ ၄၃:၂၄)။ ထို့ကြောင့် အာဝုန်သည် ခတ္တတ်ထက် ပိုမိုလေးနက်ပြီး မှားယွင်းသော ရည်ရွယ်ချက်ပါဝင်သည်။

·  2. ‘Āwôn

‘ ‘Āwôn is a deeply religious term. It occurs some 229 times, almost always rendered as “iniquity” before God, including the idea of punishment (Gen. 4:13; 15:16). The word carries the root idea of crookedness (Lam. 3:9). It also refers to falsehood, deception (Ps. 36:3), and vanity (Prov. 22:8, KJV; Isa. 41:29, KJV). Sin is that which twists away from God’s straightforwardness and involves perverse behavior (Gen. 15:16; Isa. 43:24). Thus ‘Āwôn in its theological meaning goes further than ḥaṭṭāÕṯ in that it carries the additional notion of wrongful intention.

 

·  ပေရှာ (peša‘) ပေရှာကို အကြိမ် ၁၃၅ ခန့် တွေ့ရသည်။ ၎င်းသည် စံနှုန်း သို့မဟုတ် စည်းမျဉ်းကို ရည်ရွယ်ချက်ရှိရှိ၊ ကြိုတင်စီစဉ်ပြီး၊ ဆန္ဒအလျောက် ချိုးဖောက်ခြင်းကို ဆိုလိုသည်။ တရားဝင်အာဏာကို ငြင်းပယ်ခြင်းလည်း ဖြစ်သည်။ ခတ္တတ်နှင့် ကွဲပြားသည်မှာ ဤအပြစ်သည် မတော်တဆမဟုတ်ဘဲ ရည်ရွယ်ချက်ရှိသော ပုန်ကန်မှု၊ သူပုန်ထခြင်း၊ ချိုးဖောက်ခြင်းဖြစ်သည်။ စာချုပ်ချိုးဖောက်ခြင်း၊ သဘောတူညီချက်ကို ဆန္ဒအလျောက် ဖျက်ဆီးခြင်းကို ဆိုလိုသည် (၁ ဘုရင် ၁၂:၁၉; ၂ ဘုရင် ၁:၁; ၈:၂၀၊ ၂၂)။ “ဆန္ဒအလျောက်” နှင့် “ပုန်ကန်မှု” ဟူသော အဓိပ္ပာယ်သည် ဘုရားသခင်ဆိုင်ရာ ဝေါဟာရအဖြစ်သို့ ရောက်ရှိလာပြီး အလွန်လေးနက်သော အပြစ်မျိုးဖြစ်သည် (ဟေရှာယ ၁:၂; ယေရမိ ၃:၁၃; ဟောရှေ ၇:၁၃; ၈:၁)။ ဤပုန်ကန်မှုကို ဖုံးအုပ်နိုင်သည်မှာ ကိုယ်ကျိုးစွန့်၍ ချစ်ခြင်းမေတ္တာတစ်ခုတည်းသာဖြစ်သည်။ ယောဘ ၃၄:၃၇ တွင် ခတ္တတ်နှင့် ပေရှာကို တွဲသုံးထားသည်- “သူသည် အပြစ် [ခတ္တတ်] ပေါ်တွင် ပုန်ကန်မှု [ပေရှာ] ကို ထပ်ထည့်တတ်၏။”

·  3. Peša‘

Peša‘ occurs some 135 times in the OT. It signifies deliberate, premeditated, willful violation of a norm or standard. It also denotes a refusal to submit to rightful authority. It differs from ḥaṭṭā’ṯ in that the act is not inadvertent, but a deliberate revolt, rebellion, or transgression. The word is used to refer to a breach of contract, a willful break of an arrangement (1 Kings 12:19; 2 Kings 1:1; 8:20, 22). The element of “willfulness” and “revolt,” carried into theological vocabulary, makes this word a much more serious form of sin than others (Isa. 1:2; Jer. 3:13; Hosea 7:13; 8:1), so serious that only unselfish and outgoing “love” can cover the rebellion that is peša‘. Job 34:37 uses ḥaṭṭā’ṯ and peša‘ together: “For he adds rebellion [peša‘] to his sin [ḥaṭṭā’ṯ].

 

·  ရေရှာ (reša‘) ရေရှာသည် “မငြိမ်မသက်ဖြစ်ခြင်း”၊ “မတည်မငြိမ်ဖြစ်ခြင်း” ကို ဆိုလိုပြီး အကြိမ် ၃၀ တွေ့ရသည်။ ဆိုးယုတ်သူတို့၏ အခြေအနေကို “မငြိမ်နိုင်သော ပင်လယ်လိုဖြစ်နေ၏” ဟု ဖော်ပြသည် (ဟေရှာယ ၅၇:၂၀)။ စကားလုံးအတိုင်း အဓိပ္ပာယ်မှာ “အဆစ်ပြောင်းသွားခြင်း”၊ “လျော့ရဲသွားခြင်း” ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် ဆိုးယုတ်သူတို့၏ မတည်မငြိမ်၊ ရှုပ်ထွေးနေသော ဘဝကို ဖော်ပြသည်။ အချို့နေရာများတွင် (ထွက်မြောက်ရာ ၂၃:၁; သုတ္တံ ၂၅:၅) ရေရှာသည် ရာဇဝတ်မှုကျူးလွန်သူ၊ ဆိုးယုတ်သူကို ဆိုလိုသည်။ ဘုရားသခင်နှင့် လူမျိုးတော်အပေါ် ရန်လိုမှုကိုလည်း ဆိုလိုသည် (ထွက်မြောက်ရာ ၉:၂၇)။

·  4. Reša‘

Reša‘ means “turbulence” and “restlessness” and appears 30 times in the OT. It is used to describe the status of the wicked who are “like the tossing sea; for it cannot rest” (Isa. 57:20). The term literally means “out of joint,” “to be loose.” Thus the term can refer to the unsteady status of the wicked who are tossed back and forth and live in confusion. In some references (Ex. 23:1 and Prov. 25:5), reša‘ is used to denote the sense of being wicked, and hence guilty of a crime. The term also refers to being guilty of hostility to God and His people (Ex. 9:27).

 

1. အကျဉ်းချုပ် ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် အပြစ်ကို ဖော်ပြသော ဝေါဟာရများသည် အဓိကအားဖြင့် ဘုရားသခင်ဆိုင်ရာ သဘောသဘာဝရှိသည်။ အဓိပ္ပာယ်အရောင်အဆာများ ကွဲပြားသော်လည်း၊ အပြစ်ဆိုသည်မှာ ဘုရားသခင်သတ်မှတ်ထားသော စံနှုန်းများနှင့် မျှော်လင့်ချက်များအရ ပျက်စီးခြင်း၊ လွဲချော်ခြင်း၊ ကွဲလွဲခြင်း၊ ပုန်ကန်ခြင်းဖြစ်ကြောင်း အခြေခံညီညွတ်မှုရှိသည်။ အပြစ်ဆိုသည်မှာ “ပစ်မှတ်လွဲခြင်း” ဖြစ်ပြီး ဘုရားသခင်၏ မျှော်လင့်ချက်ကို မမီခြင်းဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်၏ အလိုတော်ကို ဆန့်ကျင်သော အပြုအမူ၊ ဒုစရိုက်ဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်၏ အလိုတော်နှင့် လမ်းကြောင်းကို ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ဆန္ဒအလျောက် ပုန်ကန်သော ဘဝဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်သတ်မှတ်ထားသော ကန့်သတ်ချက်မှ လွတ်ကျသွားပြီး ဆိုးယုတ်မှု၏ ပင်လယ်ထဲတွင် လှိုင်းလူးလှိုင်းလှိုင်ဖြစ်နေသော ဘဝဖြစ်သည်။ ထို့ပြင် အပြစ်သည် အဓိကအားဖြင့် ဘုရားသခင်အပေါ် ပုန်ကန်သော ရည်ရွယ်ချက်၊ အပြုအမူ၊ အခြေအနေဖြစ်သည်။ ဒါဝိဒ်က “သင့်ကိုသာ၊ သင့်ကိုသာလျှင် ငါသည် အပြစ်ပြုမိ၍ သင်၏ မျက်မှောက်တော်၌ ဆိုးယုတ်သော အမှုကို ပြုမိပြီ” ဟု ရေးသားခဲ့သည် (ဆာလံ ၅၁:၄)။ ၎င်းသည် အပြစ်သည် ဘုရားသခင်၏ အလိုတော်ကို ဆန့်ကျင်ခြင်းဖြစ်ကြောင်း ဂန္ထဝင်အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်ဖြစ်သည်။ ဒါဝိဒ်၏ အပြုအမူသည် ဗတ်ရှေဘာနှင့် သူမခင်ပွန်းအပေါ် ဆန့်ကျင်ခဲ့သော်လည်း၊ သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ လှုံ့ဆော်မှုအောက်တွင် အပြစ်သည် အပြုအမူဆိုင်ရာ ချို့ယွင်းချက်မျှမဟုတ်ဘဲ ဘုရားသခင်၏ အလိုတော်နှင့် ပညတ်တော်ကို ချိုးဖောက်ခြင်းဖြစ်ကြောင်း ဝန်ခံခဲ့သည်။ အပြစ်ဆိုသည်မှာ အတိအကျ ဘုရားသခင်ကို ငြင်းပယ်ခြင်းဖြစ်ပြီး၊ ထိုမှတစ်ဆင့် လူသားချင်းဆက်ဆံရေးလည်း လက်ခံ၍မရသော အခြေအနေသို့ ရောက်ရှိသွားသည်။

5. Summary

The OT vocabulary for sin is primarily theological in nature. Although these words vary in shades of meaning, there is a fundamental unity in their projection of sin: that sin is a failure, a deviation, a crookedness, a rebellion with respect to divinely prescribed norms and expectations. Sin is “missing the mark” and coming short of God’s expectations. It is an act committed against the will of God, an iniquity against Him. It is a life of open, deliberate rebellion against God’s will and way. It involves a life out of joint, broken loose from its intended divine anchor, and as a result tossing up and down in a sea of wickedness. Further, sin is first and foremost a motivation, an action, a status of revolt against God. “Against thee, thee only, have I sinned, and done that which is evil in thy sight,” writes David (Ps. 51:4), giving us a classic definition that sin is primarily an act of going against the will of God. Even though David’s act was against Bathsheba and her husband, he, under the prompting of the Holy Spirit, confessed that what he did was not a behavioral shortcoming but a transgression of God’s will and law. Sin is precisely that: a rejection of God, and from that flows an equally unacceptable relationship with fellow beings.

 

B. ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင်

ဓမ္မသစ်ကျမ်း၏ အဓိကအကြောင်းအရာမှာ ယေရှုခရစ်တော်—အပြစ်မှ ရွေးနုတ်တော်မူသော သူ၏ ဘဝနှင့် အမှုတော်ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် ဓမ္မသစ်ကျမ်းသည် အပြစ်၏ အန္တရာယ်ကို ဘုရားသခင်၏ သားတော်၏ အသက်ရှင်တော်မူခြင်းဖြင့် ပေးဆပ်ရသည့် ကြီးမားသော တန်ဖိုးနှင့် ဆက်စပ်၍ ပြောင်ပြောင်တင်းတင်း ဖော်ပြထားသည်။ အပြစ်၏ သေစေနိုင်မှုနှင့် ဘုရားသခင်အတွက် ကြီးမားသော တန်ဖိုးကို မည်သို့ပင် အလေးပေးဖော်ပြပါစေ၊ လက်ဝါးကပ်တိုင်တော်၏ ဘုန်းတန်ခိုးကြီးမားမှုနှင့် အပြစ်၏ အာဏာကို တစ်ကြိမ်တစ်ခါသာ အဆုံးသတ်ခဲ့သည့် အလင်းအရာ၌သာ ပြောဆိုထားခြင်းဖြစ်သည်။

B. In the NT

The predominant theme of the NT is Jesus—His life and work as the redeemer from sin. As such the NT deals graphically with the seriousness of sin in terms of its ultimate cost—the life of the Son of God in the death of whom God’s grace and forgiveness are made available to the human race. Whatever the NT says to underscore the deadliness of sin and its enormous cost to God, it is said in the light of the greatness and glory of the cross that once for all dealt the deathblow to the power of sin.

 

ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင် အပြစ်၏ ကြီးမားမှုကို ဖော်ပြရန် ဂရိစကားလုံးများစွာ သုံးထားသော်လည်း အောက်ပါ ငါးမျိုးသည် အရေးကြီးသည်။

1.  

Of the many Greek words the NT uses to depict the enormity of sin, five are significant.

 

·  ဟမာတီယာ (hamartia) ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင် အသုံးအများဆုံး အပြစ်ဟူသော စကားလုံးဖြစ်ပြီး အကြိမ် ၁၇၅ နီးပါး “အပြစ်” ဟု ဘာသာပြန်ဆိုထားသည်။ အတိုင်းအတာအားဖြင့် “ပစ်မှတ်လွဲခြင်း” ကို ဆိုလိုသည်။ ဂန္ဓဝင်ဂရိဘာသာတွင် အများအားဖြင့် အပြုသဘောဆောင်သော ချိုးဖောက်မှုထက် အပျက်သဘောဆောင်သော ပျက်စီးမှုကို ဆိုလိုသည်။ သို့သော် ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင်မူ အလွန်လေးနက်သော အဓိပ္ပာယ်ရှိပြီး အပြစ်သားကို ဘုရားသခင်နှင့် ဝေးကွာစေကာ ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်စေသည်။ ဟမာတီယာဆိုသည်မှာ ဘုရားသခင်၏ စံတော်ကို ရည်ရွယ်ချက်ရှိရှိ မမီခြင်းဖြစ်သည် (မဿဲ ၁:၂၁; ရောမ ၅:၁၂၊ ၁၃; ၁ ယောဟန် ၁:၉)။ ထို့ပြင် ဘုရားသခင်အပေါ် ရန်လိုသော ဆုံးဖြတ်ချက်ကို ဆိုလိုသည် (ယောဟန် ၉:၄၁; ၁၉:၁၁; ၁ ယောဟန် ၁:၈)။ ဟမာတီယာသည် လူသားအားလုံးတွင် ရှိသည် (ရောမ ၃:၂၃) နှင့် လူသားမျိုးနွယ်ကို အပြစ်၏ အုပ်စိုးမှုအောက်တွင် ထားထားသည် (အပိုဒ် ၉)။ အပြစ်၏ အာဏာသည် အလွန်ဆိုးရွားပြီး လူသားကို ကျွန်ခံစေသည် (ရောမ ၅:၂၁; ၆:၁၄၊ ၆၊ ၁၇၊ ၂၀)။

·  1. Hamartia

In the NT hamartia is the most frequently used word for sin, translated as such nearly 175 times. It literally means “missing a mark,” such as in target practice. In classical Greek, the word is almost always used to indicate a negative failure rather than a positive transgression. In the NT, however, the word is used to describe something of a serious magnitude that places the sinner at a distance from, and in opposition, to God. Hamartia connotes an individual’s deliberate failure to attain God’s standard (Matt. 1:21; Rom. 5:12, 13; 1 John 1:9). Further, hamartia denotes human decision to be hostile to God (John 9:41; 19:11; 1 John 1:8). Hamartia is universal (Rom. 3:23), and its power has kept humanity under its grasp (verse 9). The power of sin is so heinous and its grasp so vicious that Paul almost personalizes hamartia and says that it rules (Rom. 5:21) and lords over us (Rom. 6:14), and that we have become its slaves (verses 6, 17, 20).

 

·  ပါရာကိုအေ (parakoē) ပါရာကိုအေသည် “နားမထောင်ခြင်း” သို့မဟုတ် “နားထောင်လိုစိတ်မရှိခြင်း” ကို ဆိုလိုသည်။ အကြိမ် ၃ သုံးထားပြီး “မနာခံခြင်း” ဟု ဘာသာပြန်သည် (ရောမ ၅:၁၉; ၂ ကောရိန္သု ၁၀:၆; ဟေဗြဲ ၂:၂)။

·  2. Parakoē

 Parakoē literally means “a failure to hear,” or an “unwillingness to hear.” Often one hears only what one wants to hear, and in an ultimate sense sin means closing one’s ears to God so as not to listen to Him but to oneself. The word appears three times and is generally translated in the NT as “disobedience” (Rom. 5:19; 2 Cor. 10:6; Heb. 2:2).

 

·  ပါရာဘာဆစ် (parabasis) အကြိမ် ၇ သုံးထားသည်။ ကြိယာပုံစံအားဖြင့် “ဖြတ်ကျော်ခြင်း”၊ “တားမြစ်ထားသော နယ်မြေသို့ ဝင်ခြင်း” ကို ဆိုလိုသည်။ နာမ်ပုံစံအားဖြင့် ပညတ်တော်ကို ရည်ရွယ်ချက်ရှိရှိ ချိုးဖောက်ခြင်း၊ “ချိုးဖောက်ခြင်း” ဟု ဘာသာပြန်သည် (ရောမ ၄:၁၅; ဂလာတိ ၃:၁၉; ဟေဗြဲ ၂:၂)။

·  3. Parabasis

The NT uses parabasis seven times. In its verb form, the word means “to go across,” “to pass beyond,” and hence to go into a forbidden territory. The noun form describes a deliberate breach of the law, a violation of a commandment, a going into a forbidden zone. Hence it is translated “transgression” (Rom. 4:15; Gal. 3:19) or “violation” (Heb. 2:2, NIV).

 

·  ပါရာပ်တိုမာ (paraptōma) အကြိမ် ၂၃ သုံးထားသည်။ “ရပ်တည်နေသင့်ရာတွင် လဲကျခြင်း” ကို ဆိုလိုပြီး “ချော်လဲခြင်း”၊ “အပြစ်ချက်” ဟု အဓိပ္ပာယ်ရသည်။ များသောအားဖြင့် “အပြစ်ချမ်းသာ” သို့မဟုတ် “ချိုးဖောက်ခြင်း” ဟု ဘာသာပြန်သည် (မဿဲ ၆:၁၄-၁၅; ရောမ ၄:၂၅; ၅:၁၅; ၁၁:၁၁-၁၂)။ အပြစ်ဟူသော စကားလုံးများထဲတွင် အလျော့ဆုံး ရည်ရွယ်ချက်ရှိသော အမှုကို ဖော်ပြသည်။

·  4. Paraptōma

Paraptōma, used 23 times, indicates a “falling while one ought to be standing.” It signifies a slip, a fault, and is commonly translated “trespass” (Matt. 6:14, 15; Rom. 4:25; 5:15), and “transgression” (11:11, 12, NIV). Of all the words for sin, this one denotes the least deliberate act.

 

·  အနိုမီယာ (anomia) အကြိမ် ၁၄ တွေ့ရသည်။ ပညတ်တော် (နိုမို့စ်) ကို ချိုးဖောက်ခြင်း သို့မဟုတ် မထီမဲ့မြင်ပြုခြင်းကို ဆိုလိုသည်။ များသောအားဖြင့် “ဒုစရိုက်” သို့မဟုတ် “ပညတ်မဲ့ခြင်း” ဟု ဘာသာပြန်သည် (မဿဲ ၇:၂၃; ၁၃:၄၁; ၂၃:၂၈; ၂၄:၁၂; ရောမ ၄:၇; ဟေဗြဲ ၁:၉; ၁ ယောဟန် ၃:၄)။

·  5. Anomia

Anomia appears 14 times in the NT. It suggests contempt or violation of nomos, the law. Most of the time the KJV translates it as “iniquity” (Matt. 7:23; 13:41; 23:28; 24:12; Rom. 4:7; Heb. 1:9). The word describes the condition of a person who lives and acts contrary to the law. The well-known formula of 1 John 3:4 defines sin as “the transgression of the law” (KJV) and “lawlessness” (RSV).

 

 

·  အဒီကီယာ (adikia) “မတရားမှု” သို့မဟုတ် “ဖြောင့်မတ်ခြင်းမရှိခြင်း” ကို ဆိုလိုပြီး “ဆိုးယုတ်ခြင်း”၊ “မတရားမှု” ဟု ဘာသာပြန်သည် (ရောမ ၁:၁၈-၁၉; ၂ ပေတရု ၂:၁၅; ၁ ယောဟန် ၅:၁၇)။ ၁ ယောဟန် ၃:၄ နှင့် ၅:၁၇ တွင် ဟမာတီယာနှင့် အဒီကီယာကို တူညီစွာ သုံးထားသည်။

·  6. Adikia

Adikia carries the ethical nuance of “unrighteousness” or the absence of righteousness, and is translated “wickedness” (Rom. 1:18, 19) and “wrongdoing” (2 Peter 2:15; 1 John 5:17). The NT also uses it in the sense of injustice or crime toward a fellow being. First John 3:4 and 5:17 equate hamartia with adikia.

 

အကျဉ်းချုပ် အပြစ်ဟူသော ဝေါဟာရများကို လေ့လာခြင်းသည် အပြစ်၏ ရှုပ်ထွေးမှုကို နားလည်ရန် အထောက်အကူဖြစ်သော်လည်း၊ ဤစကားလုံးများတစ်ခုတည်း သို့မဟုတ် စုစုပေါင်းဖြင့် တိကျသော ကျမ်းစာဆိုင်ရာ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်ကို မပေးနိုင်ပါ။ အပြစ်၏ အခြေခံအကျဆုံး သွင်ပြင်မှာ ဘုရားသခင်၏ အချုပ်အခြာအာဏာနှင့် အချင်းချင်း ဆန့်ကျင်သော ပုန်ကန်မှုဖြစ်ပြီး သူ၏ အာဏာတော်ကို ဘဝ၊ အပြုအမူ၊ ကံကြမ္မာတွင် လက်ခံရန် ငြင်းဆန်ခြင်းဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်ကို ငြင်းပယ်ခြင်းသည် အပြစ်၏ အမြစ်ဖြစ်ပြီး ကျင့်ဝတ်၊ အကျင့်စာရိတ္တ၊ ဝိညာဉ်ရေးရာ ဆက်ဆံရေးများတွင် ပုံစံအမျိုးမျိုးဖြင့် ထင်ရှားသည်။

7. Summary

While a review of the biblical terminology for sin is helpful in understanding the complexity of the concept of sin, these terms alone or collectively do not lead us to a precise scriptural definition of sin. The most fundamental feature of sin as portrayed in the scriptural theme of God dealing with the problem of sin is that it is a rebellion directed against the lordship and sovereignty of God and a refusal to accept His authority in one’s life, conduct, and destiny. A denial of God is at the root of sin, and it may take different forms and activities involving ethical, moral, and spiritual relationships and dimensions.

 

1. ထို့ကြောင့် သမ္မာကျမ်းဆိုင်ရာ ဝေါဟာရများအရ အပြစ်သည် လူသားပေါ် ရုတ်တရက်ကျရောက်လာသော ဘေးဒုက္ခမဟုတ်ဘဲ လူသားဘက်မှ တက်ကြွစွာ ရွေးချယ်သော သဘောထားနှင့် ဆုံးဖြတ်ချက်ဖြစ်သည်။ အပြစ်သည် ကောင်းမှု၏ မရှိခြင်းမျှမဟုတ်ဘဲ ဘုရားသခင်၏ မျှော်လင့်ချက်ကို “မမီခြင်း” ဖြစ်သည်။ လူသားရည်ရွယ်ချက်ရှိရှိ ရွေးချယ်သော ဆိုးယုတ်သော လမ်းကြောင်းဖြစ်သည်။ လူသားတာဝန်မယူနိုင်သော အားနည်းချက်မျှမဟုတ်ဘဲ၊ ဘုရားသခင်အပေါ် ပုန်ကန်ရန်၊ ပညတ်တော်ကို ချိုးဖောက်ရန်၊ ဘုရားသခင်၏ နှုတ်မြွက်တော်ကို နားမထောင်ရန် ရည်ရွယ်ချက်ရှိရှိ ရွေးချယ်ခြင်းဖြစ်သည်။ အပြစ်သည် ဘုရားသခင်သတ်မှတ်ထားသော ကန့်သတ်ချက်များကို ကျော်လွန်ရန် ကြိုးစားခြင်းဖြစ်သည်။ အတိုချုပ်ဆိုရသော် အပြစ်ဆိုသည်မှာ ဘုရားသခင်အပေါ် ပုန်ကန်ခြင်းဖြစ်သည်။

Thus the biblical terminology shows that sin is not a calamity fallen upon the human unawares, but the result of an active attitude and choice on the part of the human. Further, sin is not the absence of good, but it is “falling short” of God’s expectations. It is an evil course that the human has deliberately chosen. It is not a weakness for which humans cannot be held responsible, for the human in the attitude or act of sin deliberately chooses a way of rebellion against God, in transgression against His law, and fails to hear God’s Word. Sin attempts to pass beyond the limitations God has set. In short, sin is rebellion against God.

 

III. အပြစ်၏ မူလဇစ်မြစ်

အပြစ်၏ မူလဇစ်မြစ်သည် လုံးဝဖြေရှင်းမရနိုင်သော နက်နဲသောအရာဖြစ်သည်။ သို့သော် တစ်ခုတည်းသော သေချာသည်မှာ ဘုရားသခင်သည် အပြစ်၏ ဖန်ဆင်းရှင်မဟုတ်ပေ။ ဘုရားသခင်၏ တန်ခိုးတော်အနန္တနှင့် စကြဝဠာကို ဖန်ဆင်းတော်မူခြင်းကို အသုံးချ၍ ဘုရားသခင်သည် အပြစ်အတွက် တာဝန်ရှိသည်ဟု ဆိုခြင်းမပြုနိုင်ပါ။ ယာကုပ်က “သွေးဆောင်ခံရသောအခါ ဘုရားသခင်သည် ငါ့ကို သွေးဆောင်တော်မူသည်ဟု အဘယ်သူမျှ မပြောနှင့်။ ဘုရားသခင်သည် ဆိုးညစ်ခြင်းနှင့် သွေးဆောင်ခံရတော်မမူ၊ လူကိုလည်း သွေးဆောင်တော်မမူ။ လူတိုင်းသည် မိမိတဏှာနှင့် လှည့်စားခံရ၍ ဆွဲဆောင်ခြင်းကို ခံရ၏” ဟု သတိပေးထားသည် (ယာကုပ် ၁:၁၃-၁၄)။ ဤကျမ်းချက်သည် ဘုရားသခင်သည် ဆိုးညစ်ခြင်းနှင့် သွေးဆောင်ခံရတော်မမူကြောင်းနှင့် မည်သူ့ကိုမျှ သွေးဆောင်တော်မမူကြောင်း ရှင်းလင်းစွာ ဖော်ပြထားသည်။ အပြစ်၏ ဇစ်မြစ်ကို ဘုရားသခင်ထံတွင် မထားရန် သတိပေးချက်ဖြစ်သည်။ သမ္မာကျမ်းစာသည် ဘုရားသခင်သည် အပြစ်အတွက် လုံးဝတာဝန်မရှိကြောင်း ခိုင်ခိုင်မာမာ အတည်ပြုထားသည်။ ဘုရားသခင်သည် “သန့်ရှင်း၊ သန့်ရှင်း၊ သန့်ရှင်း” တော်မူသည် (ဟေရှာယ ၆:၃)။ ဤမျှ သန့်ရှင်းတော်မူသော ဘုရားသခင်သည် မသန့်ရှင်းသောအရာကို မည်သို့ ဖန်ဆင်းနိုင်မည်နည်း။ ဟဗက္ကုတ်က “ထာဝရဘုရား ငါ့ဘုရားသခင်၊ ငါ့သန့်ရှင်းသော အရှင်၊ ကိုယ်တော်သည် အစဉ်အဆက်မှ ရှိတော်မူသည်မဟုတ်လော။ … ဆိုးညစ်ခြင်းကို မကြည့်နိုင်၊ မတရားမှုကို မခံစားနိုင်တော်မူသော အရှင်” ဟု ဆုတောင်းထားသည် (ဟဗက္ကုတ် ၁:၁၂-၁၃)။

 III. The Origin of Sin

The origin of sin is an enigma that cannot be fully unraveled. However, one certainty remains beyond question. God is not the author of sin. Neither God’s omnipotence nor His responsibility for creating the universe can be employed to justify the notion that God must somehow be responsible for sin. James cautions: “Let no one say when he is tempted, ‘I am tempted by God’; for God cannot be tempted with evil and he himself tempts no one; but each person is tempted when he is lured and enticed by his own desire” (James 1:13, 14). The text is clear. On the one hand, the text sets forth in no uncertain terms that God “cannot be tempted” and that He “tempts no one.” That is to say, no human being who knows the biblical portrayal of the character of God and the relationship He longs to maintain with humanity can ever say, “I am tempted by God, and therefore God is responsible for my sin.” On the other hand, the text identifies the locus of where temptation and sin spring forth: “Each person is tempted when he is lured and enticed by his own desire.” Therefore, the admonition “Let no one say …” is a warning against ever considering God as the source of sin. To think so is to ignore the biblical data. The Bible firmly insists that God is in no way responsible for sin. God is “holy, holy, holy” (Isa. 6:3). How can He who is so thoroughly holy be responsible for anything unholy? God is so distant from sin and His character so averse to iniquity that Habakkuk implores God’s people not to look at Him as the source of evil, even though the presence of evil is so real and so cruel: “Art thou not from everlasting, O Lord my God, my Holy One?… Thou who art of purer eyes than to behold evil and canst not look on wrong” (Hab. 1:12, 13).

 

ဘုရားသခင်၏ သန့်ရှင်းခြင်း၊ ကောင်းမြတ်ခြင်း၊ သစ္စာရှိခြင်းသည် သမ္မာကျမ်းစာတစ်ခုလုံးတွင် ထင်ရှားသည်။ ကိုယ်တော်သည် “သစ္စာရှိသော ဘုရားသခင်၊ ဒုစရိုက်မရှိ၊ တရားမျှတပြီး ဖြောင့်မတ်တော်မူ၏” (တရားဟောရာ ၃၂:၄)။ ကိုယ်တော်သည် လူလို လိမ်ညာတော်မမူ၊ နောင်တရတော်မမူ (တောလည်ရာ ၂၃:၁၉)။ ဆိုးယုတ်ခြင်းကို မုန်းတီးတော်မူသည် (ဆာလံ ၅:၆; သုတ္တံ ၆:၁၆)။ အပြစ်ကြောင့် လူနှင့် ကိုယ်တော်ကြား ကွာရှင်းသွားသည်ကို ဝမ်းနည်းတော်မူသည် (ဟေရှာယ ၅၉:၂)။ ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင် “ဘုရားသခင်သည် အလင်းဖြစ်တော်မူ၏၊ ကိုယ်တော်၌ မှောင်မိုက်လုံးဝ မရှိ” ဟု ဖော်ပြထားသည် (၁ ယောဟန် ၁:၅)။ လူသားကို မှောင်မိုက်နယ်မြေမှ ကယ်တင်ရန် ဘုရားသခင်သည် သားတော်ဦးဆုံးကို စွန့်ကြဲတော်မူခဲ့သည် (ယောဟန် ၃:၁၆)။ လက်ဝါးကပ်တိုင်တော်တွင် ဘုရားသခင်သည် အပြစ်၏ ပြဿနာအတွက် ထာဝရအဖြေကို ပေးထားသည်။ အပြစ်သည် ဘုရားသခင်ကို ဆန့်ကျင်သည်။ ဘုရားသခင်သည် လူပျောက်ကို ရှာကယ်တော်မူသော်လည်း အပြစ်သည် လူကို ပျက်စီးရာသို့ ဆွဲခေါ်သည်။ ဘုရားသခင်သည် ချစ်ခြင်းမေတ္တာဖြစ်တော်မူပြီး အပြစ်ကို မုန်းတီးတော်မူသော်လည်း၊ အပြစ်သည် မုန်းတီးခြင်း၊ မနာလိုခြင်း၊ ပျက်စီးခြင်းကို ဖြစ်ပေါ်စေသည်။ ထို့ကြောင့် အပြစ်၏ ဇစ်မြစ်ကို ဘုရားသခင်ထံ အပြစ်တင်ခြင်းသည် ကျမ်းစာနှင့် မညီဘာသာရေးအရ ဘုရားသခင်ကို စွပ်စွဲခြင်းဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်သည် အပြစ်၏ ဖန်ဆင်းရှင်ဖြစ်သည်ဟု ဆိုသော အတွေးအခေါ်များနှင့် အဆုံးအဖြတ်ဝါဒများကို ပယ်ရှားရမည်။

This message of God’s absolute holiness, goodness, and truth permeates the Scriptures. He is “a God of faithfulness and without iniquity, just and right is he” (Deut. 32:4). He loves truth and He “is not a man, that he should lie, or a son of man, that he should repent” (Num. 23:19). He abhors evil (Ps. 5:6; Prov. 6:16), and is grieved that sin has separated humanity from Him (Isa. 59:2). There is an absoluteness about His character: He is “the Rock, his work is perfect; for all his ways are justice” (Deut. 32:4). How can such a God be the source of sin?

Further, the NT picturesquely describes the distance between God and sin: “God is light and in him is no darkness at all” (1 John 1:5). To bridge the gulf separating the human from God and to provide rescue from the realm of darkness, God made the utmost sacrifice of love in sending His “only Son” that we might not perish in sin (John 3:16). Stand at the cross and ask the question Can God be responsible for sin? What we see on the cross is God’s eternal answer to the problem of sin. For sin at its core stands in opposition to God. God seeks and saves the lost; sin tempts and leads humans into destruction. God is love and hates sin; sin begets hatred, jealousy, and destruction. To ascribe the origin of sin to God is, therefore, not only unbiblical but, according to Scripture, blasphemous. Hence it is necessary to reject philosophic and deterministic notions that argue for the inevitability of sin, with God somehow being its author.

 

သို့သော် မေးခွန်းကျန်ရှိနေသေးသည်- အပြစ်သည် မည်သို့စတင်ခဲ့သနည်း။ သမ္မာကျမ်းစာသည် စကြဝဠာအတွင်း အပြစ်၏ ဇစ်မြစ်ကို တိုက်ရိုက်နှင့် အပြည့်အစုံ မဖော်ပြထားသော်လည်း၊ အပြစ်၏ ဇစ်မြစ်သည် လူသားမတိုင်မီကာလဖြစ်ပြီး အာဒံနှင့် ဧဝတို့၏ ချိုးဖောက်မှုမှတစ်ဆင့် ဤလောကသို့ ဝင်ရောက်ခဲ့ကြောင်း လုံလောက်သော သက်သေများ ရှိသည်။

But the question remains: How did sin originate? Even though the Bible does not deal directly and exhaustively with the origin of sin in the universe, there is sufficient evidence to conclude that the origin of sin is prehuman and that sin entered into our world through the transgression of Adam and Eve.

 

A. လူသားမတိုင်မီကာလနှင့် ကောင်းကင်တမန်များ

အပြစ်၏ ဇစ်မြစ်ကို လူသားမတိုင်မီကာလတွင် ရှာတွေ့နိုင်သည်။ ယောဟန်က “နဂိုအဦမှ စ၍ မာရ်နတ်သည် အပြစ်ပြုတတ်၏” ဟု ရေးသားထားသည် (၁ ယောဟန် ၃:၈)။ လူသားမျိုးနွယ်မဖန်ဆင်းမီ ကာလကတည်းက ဘုရားသခင်သည် ကောင်းကင်တမန်များကို ဖန်ဆင်းတော်မူခဲ့သည်။ သူတို့သည် ကောင်းကင်ဘုံ၌ နေထိုင်ပြီး ဘုရားသခင်၏ အမိန့်တော်များကို လိုက်နာကာ ကိုယ်တော်ကို အဆက်မပြတ် ချီးမွမ်းကိုးကွယ်ကြသည် (ဗျာဒိတ် ၅:၁၁-၁၂)။

A. Prehuman and Angelic

Even though the biblical data concerning the origin of evil in prehuman history is limited, sufficient is known to locate sin’s origin in Satan. According to John, “the devil has sinned from the beginning” (1 John 3:8). The Bible teaches that long before the creation of the human race, God created a host of angels whose abode is the courts of heaven and whose duty is to do God’s biddings. They worship God continually and act as His messengers by doing and revealing His will in both heaven and earth. In everything they do, they seek to praise and worship the Creator (Rev. 5:11, 12).

 

ကောင်းကင်တမန်များသည် လူသားများကဲ့သို့ ကောင်းမွန်စွာ ဖန်ဆင်းခံရသော်လည်း သူတို့အနှောင်းအယှက် ပြိုလဲခဲ့သည်။ ပြိုလဲသော ကောင်းကင်တမန်များ၏ ခေါင်းဆောင်မှာ ခရစ်တော်က “အစအဦမှ လူသတ်သမားဖြစ်၍ … လိမ်ညာခြင်း၏ အဘ” ဟု ခေါ်တော်မူသော စာတန်ဖြစ်သည် (ယောဟန် ၈:၄၄)။ ယေရှုက “စာတန်သည် လျှပ်စီးကဲ့သို့ ကောင်းကင်ဘုံမှ ပြုတ်ကျသည်ကို ငါမြင်ခဲ့၏” ဟု မိန့်တော်မူသည် (လုကာ ၁၀:၁၈)။ ဗျာဒိတ်ကျမ်းတွင် ကောင်းကင်ဘုံ၌ စစ်ချီပြီး စာတန်နှင့် သူ၏ တပ်သားများကို မြေကြီးပေါ်သို့ ချပစ်ခဲ့သည်ဟု ဖော်ပြထားသည် (ဗျာဒိတ် ၁၂:၇-၉)။ ခရစ်တော်နှင့် စာတန်၊ ကောင်းမှုနှင့် ဆိုးမှုကြား စစ်ပွဲသည် သမ္မာကျမ်းစာတစ်ခုလုံး၏ အဓိကအကြောင်းအရာဖြစ်သည်။ ဤစစ်ပွဲသည် အာဒံနှင့် ဧဝတို့ ဖန်ဆင်းခံရမှီ ကတည်းက စတင်ခဲ့သည်ဟု သမ္မာကျမ်းစာက အရိပ်အမြွက် ဖော်ပြထားသည်။

Angels, like human beings, were created good, but a fall occurred among them. The leader of these fallen angels was Satan, whom Jesus described as “a murderer from the beginning” and “the father of lies” (John 8:44). When Jesus accused the Pharisees of being “of your father the devil” (verse 44), He was tracing the ultimate source of sin to Satan. Jesus further said, “I saw Satan fall like lightning from heaven” (Luke 10:18), and the Apocalypse portrays a war in heaven in which Satan, “deceiver of the whole world,” was cast out of heaven and fell to the earth (Rev. 12:7–9). The war between Christ and Satan, between good and evil, ending in the apocalyptic triumph of Christ over Satan, is a theme that runs throughout the Scriptures. As to when this war began and when Satan and his angels were cast out of heaven, the Bible is silent, but sufficient intimation is given that this occurred before the creation of Adam and Eve. (See Great Controversy I. B; II. A-C.)

 

အပြစ်ဆိုင်ရာ မည်သည့်အယူအဆမဆို ခရစ်တော်နှင့် စာတန်ကြား ကြီးမားသော စစ်ပွဲကို နားမလည်ပါက မပြည့်စုံနိုင်ပါ။ ဘုရားသခင်၏ အချုပ်အခြာအာဏာနှင့် အနှုတ်သဘောက ဤစစ်ပွဲ၏ အလယ်ဗဟိုတွင် ရှိသည်။ လူစီဖာ (စာတန်) သည် ကောင်းကင်ဘုံ၌ ဘုရားသခင်ကို ပုန်ကန်ခဲ့သည်။ ပုန်ကန်မှုသည် အဆုံးအထိ ရောက်သောအခါ ဘုရားသခင်သည် ပုန်ကန်သော ကောင်းကင်တမန်များကို ကောင်းကင်ဘုံမှ နှင်ထုတ်တော်မူခဲ့သည်။ ကောင်းကင်တမန်များ ပြိုလဲရခြင်း၏ အပြစ်မှာ အဘယ်နည်း။ ပါဝလုက မကြာသေးမီက ယုံကြည်သူအား ဧပစ်ကောပလုံးထမ်းဆောင်ရန် ခန့်အပ်ပါက “မာန်ထောင်လွှားပြီး မာရ်နတ်၏ အပြစ်ဒဏ်သို့ ရောက်နိုင်၏” ဟု သတိပေးထားသည် (၁ တိမောသေ ၃:၆)။ ယုဒက “မိမိရာထူးကို မစောင့်ဘဲ မိမိနေရာကို စွန့်ပစ်ခဲ့သည်” ဟု ရေးသားထားသည် (ယုဒ ၆)။ ဤကျမ်းချက်နှစ်ခုမှ ကောင်းကင်တမန်များ၏ အပြစ်မှာ သူတို့၏ ရာထူးနှင့် မကျေနပ်ဘဲ ဘုရားသခင်နှင့် တူလိုခြင်းဖြစ်သည်ဟု နားလည်နိုင်သည်။ ဖန်ဆင်းရှင်နှင့် ဖန်ဆင်းခံဘောင်ကို ကျော်လွန်လိုခြင်းသည် ဖန်ဆင်းခံ၏ ပုန်ကန်မှုဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် ဧဝအား တားမြစ်ထားသော အသီးကို စားရန် သွေးဆောင်သောအခါ “သင်တို့သည် ဘုရားသခင်ကဲ့သို့ ဖြစ်လာလိမ့်မည်” ဟု စာတန်က ဆိုခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။

No doctrine of sin can be complete without an understanding of this great controversy theme between Christ and Satan, between good and evil. The sovereignty and character of God are at its center. When Lucifer caused the revolt in heaven against God (verses 7–9), and when the revolt reached its climax, God had no alternative except to cast the fallen angelic host from heaven. What was the sin that caused the fall of angels? Paul’s warning that no recent convert should be appointed a bishop lest he be “puffed up with conceit and fall into the condemnation of the devil” (1 Tim. 3:6) suggests that pride and self-conceit was the sin. Jude 6 suggests that the fallen angels “did not keep their own position but left their proper dwelling.” From these two texts we infer that the sin of the fallen angels was dissatisfaction with their status and a desire to be like God. The angelic sin, therefore, is a desire to cross the boundaries of creaturehood and become like the Creator. By its very essence the Creator-creature relationship has an inbuilt demarcation. While the Creator extends life, love, and fellowship to the creature, the creature in turn is to respond in love, obedience, and praise to the One who made the creature’s life possible. A crossing of this line, a rupture in this Creator-creature relationship, a desire to become like God, is the creature’s rebellion against the Creator. Here lies the problem whereby the angels “did not keep their own position,” and they were thrown out of their dwelling. If a desire to become gods had led the angels to fall, then it is not difficult to understand why the devil held out that possibility to Eve in tempting her to eat the forbidden fruit.

 

ဘုရားသခင်၏ အခွင့်တော်ကို ဆန့်ကျင်ပြီး မာန်ဖြင့် မိမိကိုယ်ကို ဘုရားသခင်အဖြစ် ထားလိုခြင်း (ဟေရှာယ ၁၄:၁၂-၁၄) သည် ကောင်းကင်ဘုံ၌ စစ်ပွဲဖြစ်ပွားရခြင်း၏ အကြောင်းရင်းဖြစ်သည်။ စာတန်သည် ပုန်ကန်မှုကို အဆုံးထိ ဆောင်သွားရန် ကြိုးစားသောကြောင့် ဘုရားသခင်သည် ပုန်ကန်သူများကို ကောင်းကင်ဘုံမှ နှင်ထုတ်တော်မူခဲ့သည်။

Defiance of God’s prerogative to set limitations upon His creatures, combined with self-pride wanting to set itself as God (see Isa. 14:12–14), was the sin that caused war in heaven between Christ and Lucifer, foremost of the angels. In this war Satan was ready to take rebellion to its ultimate end, leading God to cast the rebels out of heaven.

 

B. လူသားတို့၏ ပြုတ်ကျခြင်း

လူသားမျိုးနွယ်နှင့်စပ်လျဉ်း၍ အပြစ်သည် ဧဒင်ဥယျာဉ်၌ အာဒံနှင့် ဧဝ တို့၏ ပုန်ကန်မှုတစ်ခုအားဖြင့် စတင်ခဲ့သည်။ ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၃ တွင် ဤကမ္ဘာထဲသို့ အပြစ်ဝင်ရောက်လာပုံကို ဖော်ပြထားသည်။ ကျွန်ုပ်တို့၏ ဘိုးဘေးများ၏ ပထမဆုံးအပြစ်သည် လူ့ဘဝ၌ အပြစ်၏လမ်းကြောင်းကို တစ်ခုချင်းသော်လည်းကောင်း၊ ပေါင်းစပ်၍သော်လည်းကောင်း ထိခိုက်စေသော အရေးကြီးသော အချက်လေးချက်ကို ညွှန်ပြသည်။

B. The Fall of Humanity

With respect to the human race sin originated in the Garden of Eden with an act of rebellion on the part of Adam and Eve. Genesis 3 outlines the introduction of sin into this world. The first sin of our foreparents points to four significant factors that singly or in combination affect the course of sin in human life.

 

၁. သမိုင်းဝင်အမှုတစ်ခု သမိုင်းတစ်လျှောက် ဓမ္မပညာရှင်အချို့သည် ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၃ ရှိ ပြုတ်ကျခြင်းဇာတ်လမ်းကို ဉပမာဇာတ်လမ်းအဖြစ် သတ်မှတ်ကာ သမိုင်းအခြေခံမရှိသော ဒဏ္ဍာရီဟု ပယ်ချခဲ့ကြသည်။ အချို့က ၎င်းကို သမိုင်းထဲတွင် နေထိုင်သူများအတွက် နားလည်ရန်မဖြစ်နိုင်သော သမိုင်းမတိုင်မီ အဖြစ်အပျက်ဟု ခေါ်ဆိုကြသည်။ သို့သော် အပြစ်၏ အနှစ်သာရ၊ သဘာဝနှင့် ကံကြမ္မာကို မှန်ကန်စွာ နားလည်ရန်အတွက် ၎င်း၏ သမိုင်းဆိုင်ရာ အမှန်တရားကို ပယ်တတ်ခြင်း သို့မဟုတ် အားနည်းစေခြင်း မပြုနိုင်ပါ။ ၎င်း၏အစ၊ လူ့သမိုင်း၏ ပြဇာတ်အပေါ် ၎င်း၏သက်ရောက်မှု၊ လက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ်တွင် ၎င်း၏ရှုံးနိမ့်ခြင်းနှင့် နောက်ဆုံးတရားစီရင်ချိန်တွင် ၎င်း၏နောက်ဆုံးပျက်သုဉ်းခြင်းတို့ကို ကျမ်းစာများတွင် ပုန်ကန်မှုမှ ပြန်လည်ထူထောင်ခြင်းအထိ သမိုင်းဆိုင်ရာ မှတ်ကျောက်များအဖြစ် ဖော်ပြထားသည်။ ဤအဖြစ်အပျက်များတစ်ခုခုကို သမိုင်းဆိုင်ရာ အမှန်တရားကို ငြင်းပယ်ခြင်းသည် နေထိုင်သော ဘုရားသခင်၏နှုတ်ကပတ်တော်အဖြစ် ကျမ်းစာများ၏ အခွင့်အာဏာနှင့် စစ်မှန်မှုကို ငြင်းပယ်ခြင်းဖြစ်သည်နှင့်အမျှ သမိုင်း၏ အချုပ်အခြာအာဏာပိုင် သခင်ဘုရားကိုယ်တိုင်ကို ငြင်းပယ်ခြင်းဖြစ်သည်။ အသစ်သောကျမ်း၌ ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၃ ကို သမိုင်းဆိုင်ရာ ဇာတ်ကြောင်းအဖြစ် ထောက်ခံထားသည်ဖြစ်၍ ကျွန်ုပ်တို့သည် ၎င်းကို ဒဏ္ဍာရီဟု ပယ်တတ်ခြင်း သို့မဟုတ် အပြစ်၏သဘာဝကို နားလည်ရာတွင် အရေးမပါဟု လျစ်လျူရှုခြင်း မပြုနိုင်ပါ။ အသစ်သောကျမ်းသည် အာဒံ၏ သမိုင်းဆိုင်ရာ စစ်မှန်မှုကို နေရာငါးနေရာတွင် (ရောမ ၅:၁၄၊ ၁ကော ၁၅:၂၂၊ ၄၅၊ ၁တိ ၂:၁၃၊ ၁၄) နှင့် မြွေကို နှစ်ကြိမ် (၂ကော ၁၁:၃၊ ဗျာ ၁၂:၉) အတည်ပြုထားသည်။ ပါဝလုက “အာဒံ၌လူခပ်သိမ်း သေကြသည်နှင့်အညီ၊ ခရစ်တော်၌လည်း လူခပ်သိမ်း အသက်ရှင်ကြလိမ့်မည်” ဟု ရေးသားခဲ့သည် (၁ကော ၁၅:၂၂)။ ဤကျမ်းချက်သည် ခရစ်တော်ကို ကိုင်းရှိုင်းသော သူတို့သည် ထိုသခင်ဘုရား ဒုတိယအကြိမ် ကြွလာချိန်တွင် သေခြင်းမှ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကို ခံစားရမည်ဟု ယုံကြည်သူများကို အာမခံချက်ပေးသည်။ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းနှင့်စပ်လျဉ်း၍ ပါဝလု၏ စာဖတ်သူများတွင် သံသယမရှိစေရန်၊ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းသည် မကြာမီ စာစောင်ရေးသားချိန်အနည်းငယ်အလိုတွင် ဖြစ်ပျက်ခဲ့သော သမိုင်းဆိုင်ရာ အဖြစ်အပျက်များဖြစ်သည့် နေထိုင်ခဲ့သည်၊ သေဆုံးခဲ့သည်၊ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခဲ့သည့် ယေရှုခရစ်တော်နှင့် တကယ်ရှိသည်ဟု ငြင်းခုံသည်။ ထို့ပြင် တမန်တော်သည် နှစ်မျိုးသော ငြင်းခုံချက်ကို ပေးထားသည်။ အာဒံသည် သေခြင်းကို ယူဆောင်လာခဲ့သည်၊ သို့သော် ယေရှုသည် အသက်ကို ယူဆောင်လာသည်။ ဤသို့ ငြင်းခုံရာတွင် ပါဝလုသည် အာဒံ၊ ယေရှု၊ ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်း၊ သေခြင်းနှင့် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း၏ သမိုင်းဆိုင်ရာ အမှန်တရားကို အသိအမှတ်ပြုသည်။ ပါဝလုနှင့် အသစ်သောကျမ်းအသင်းတော်အတွက် အာဒံနှင့် ဧဝ တို့၏ အပြစ်နှင့် ရလဒ်အနေဖြင့် သေခြင်းသည် ဉပမာမျှသာ မဟုတ်ဘဲ သမိုင်းဆိုင်ရာ အချက်အလက်များဖြစ်သည်။ အပြစ်သည် အမှန်တကယ်ရှိပြီး စိတ်ကူးယဉ်ခြင်း မဟုတ်ပါ။ ပါဝလုသည် ၂ ကိုရိန်သု ၁၁:၃ တွင် ကမ္ဘာဦးဇာတ်ကြောင်း၏ သမိုင်းဆိုင်ရာ အမှန်တရားကို ထပ်မံ ငြင်းခုံသည်။ “မြွေသည် မိမိလိမ္မာခြင်းအားဖြင့် ဧဝ ကို လှည့်စားသကဲ့သို့၊ သင်တို့၏ အတွေးအခေါ်များ ခရစ်တော်အတွက် စိတ်ရင်းမှန်၍ စင်ကြယ်သော ဆက်ကပ်ခြင်းမှ လွှဲသွားမည်ကို ငါစိုးရိမ်၏” ဟု ရေးသားခဲ့သည်။ သူသည် မြွေကို ဒဏ္ဍာရီဟု မမြင်ဘဲ ဧဝ ကို လှည့်စားရန် စာတန်အသုံးပြုခဲ့သော သမိုင်းဆိုင်ရာ ကိရိယာအဖြစ် မြင်သည်။ ပါဝလုသည် ခရစ်တော်၊ ဧဝ နှင့် မြွေတို့ကြား သမိုင်းဆိုင်ရာ ကွဲပြားမှု မပြုပါ။ ထိုနည်းတူ ရောမ ၅:၁၂-၁၉ တွင် ပါဝလုသည် ဤကမ္ဘာထဲသို့ အပြစ်ဝင်ရောက်လာခြင်းသည် အမှန်တကယ်လူများ၏ မနာခံမှုအားဖြင့် မိတ်ဆက်ခဲ့သော သမိုင်းဆိုင်ရာ အမှုတစ်ခုဖြစ်သည်ဟု ငြင်းခုံသည်။ ထိုနည်းတူ အပြစ်မှ ကယ်တင်ခြင်းကို သမိုင်းထဲတွင် ယေရှုဟူသော ပုဂ္ဂိုလ်အားဖြင့် ပြီးစီးခဲ့သည်။ ပါဝလုအတွက် ကမ္ဘာဦးကျမ်း သို့မဟုတ် အသစ်သောကျမ်းတွင် ဒဏ္ဍာရီဟူ၍ တစ်စုံတစ်ရာ မရှိပါ—အပြစ်၊ မြွေ၊ ဖြောင့်မတ်ခြင်း၊ အာဒံ၊ ဧဝ၊ ခရစ်တော်၊ စာတန်၊ ကယ်တင်ခြင်းနှင့် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းတို့သည် အားလုံး အမှန်တကယ်ရှိသည်။ ထို့ပြင် ဗျာဒိတ်ကျမ်း၏ ပြင်းထန်သော ပုံရိပ်ကို ထည့်သွင်းပါက မြွေကို “ကမ္ဘာတစ်လွှားကို လှည့်စားသော နဂါးနှင့် စာတန်” ဟု တထပ်တည်း ဖော်ပြထားသည် (ဗျာ ၁၂:၉)။ လူသားမျိုးနွယ်ကို အပြစ်ထဲသို့ ချိုးဖောက်စေသော အဖြစ်အပျက်များ၏ သမိုင်းဆိုင်ရာ အမှန်တရားကို ငြင်းပယ်ရန် အကြောင်းမရှိပါ။ ထိုအဖြစ်အပျက်များကို ဒဏ္ဍာရီများ သို့မဟုတ် သမိုင်းမတိုင်မီ အရေးမပါဟု အမျိုးအစားခွဲခြားခြင်း မပြုနိုင်ပါ။

1. A Historical Act

Throughout history some theologians have defined the Fall narrative of Genesis 3 as allegory, dismissing it as myth without historical basis. Some refer to it as a suprahistorical event, incomprehensible for those of us who live in history. But for a correct understanding of the essence, nature, and destiny of sin, its historicity cannot be dismissed or undermined. Its beginning, its impact on the drama of human history, its defeat on the cross, and its final eradication at the final judgment are portrayed in Scriptures as historic mileposts, reaching from rebellion to restoration. To deny historicity to any of these events is to deny the authority and the authenticity of the Scriptures as the Word of the living God and to deny the sovereign Lord of history Himself.

The NT endorsement of Genesis 3 as a historical narrative means we cannot dismiss it as a myth or disregard it as irrelevant to our understanding of the nature of sin. The NT affirms the historic veracity of Adam in five passages (Rom. 5:14; 1 Cor. 15:22, 45; 1 Tim. 2:13, 14), and of the serpent twice (2 Cor. 11:3; Rev. 12:9). Paul wrote: “For as in Adam all die, so also in Christ shall all be made alive” (1 Cor. 15:22). This passage assures the believers that all who are committed to Christ shall experience resurrection from the dead at the time of His second coming. Paul’s readers are to have no doubt regarding the resurrection. He argues that the resurrection is as real as Jesus Christ, who lived, died, and rose again—all historical events of a few years before the Epistle was written. Further, the apostle offers a twofold argument: Adam brought death, but Jesus brings life. In so arguing, Paul recognizes the historic reality of Adam, Jesus, the Second Coming, death, and the resurrection. To Paul and the NT church, the sin of Adam and Eve and resultant death were not allegories, but historical facts. Sin is real, not an illusion.

Again Paul argues for the historicity of the Genesis narrative in 2 Corinthians 11:3: “But I am afraid that as the serpent deceived Eve by his cunning, your thoughts will be led astray from a sincere and pure devotion to Christ.” He does not see the serpent as a myth, but as a historic instrument through which Satan deceived Eve. Paul makes no historic difference among Christ, Eve, and the serpent. Likewise, in Romans 5:12–19, Paul contends that the entry of sin into this world is a historic act, introduced by the disobedience of real people; likewise, salvation from sin was accomplished in history by the person of Jesus. To Paul, nothing in Genesis or in the NT is a myth—sin, serpent, righteousness, Adam, Eve, Christ, Satan, salvation, and resurrection are all real. Add to this the dramatic picture of the Apocalypse equating the serpent with the “Devil and Satan, the deceiver of the whole world” (Rev. 12:9). We have no basis to deny the historicity of the events that plunged the human race into sin. Nor can we categorize those events as myths or as of prehistorical irrelevance.

 

၂. တာဝန်ယူရသော အမှု အာဒံနှင့် ဧဝ တို့၏ တားမြစ်ထားသော အသီးကို စားသုံးခြင်းသည် သဘောတူညီမှုနှင့် တာဝန်ယူ၍ ပြုလုပ်ခဲ့သော အမှုဖြစ်သည်။ အာဒံနှင့် ဧဝ တို့အား ကောင်းမှုနှင့် ဆိုးမှုတို့ကို သိကျွမ်းစေသော အပင်မှ မစားရန် ရှင်းလင်းစွာ ပြောကြားထားပြီး “ထိုအသီးကို စားသောနေ့တွင် သင်တို့သည် သေရမည်” ဟု မိန့်ဆိုခဲ့သည် (ကမ္ဘာ ၂:၁၇)။ ရွေးချယ်မှုကို ရှင်းလင်းစွာ ချပြထားသည်။ ဖန်ဆင်းရှင်ကို သစ္စာရှိရန် သို့မဟုတ် အခြားတစ်ဦးကို ရွေးချယ်ရန်ဖြစ်သည်။ မူလက စမ်းသပ်မှုသည် ထိုသီးခြားအသီးကို စားခြင်းတွင် မဟုတ်ဘဲ ဘုရားသခင်ကို နာခံရန် သို့မဟုတ် မနာခံရန် ရွေးချယ်ခြင်းတွင် ရှိသည်။ အာဒံနှင့် ဧဝ တို့၏ စမ်းသပ်မှုသည် ဘုရားသခင်ကို ချစ်ခြင်းနှင့် သစ္စာရှိမှုကို စမ်းသပ်ရန်နှင့် အကြွင်းအကဲ ကြီးထွားမှုနှင့် ရင့်ကျက်မှုအတွက် လိုအပ်ခဲ့သည်။ သူတို့သည် ဆွဲဆောင်မှုကို အောင်မြင်စွာ ခံနိုင်ရည်ရှိခဲ့လျှင် ထာဝရအသက်နှင့် ပျော်ရွှင်မှုသည် ရလဒ်ဖြစ်လာမည်။ သို့သော် ကျွန်ုပ်တို့၏ ပထမဆုံး မိဘများသည် အသီးကို ရွေးချယ်သောအခါ၊ သူတို့သည် ဘုရားသခင်ပေးသနားတော်မူသော လွတ်လပ်စွာ ရွေးချယ်ပိုင်ခွင့်ကို ရှင်းလင်းစွာ၊ တာဝန်ယူ၍ ကျင့်သုံးခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ စာတန်ပင်လျှင် သူတို့၏ ရွေးချယ်မှုကို မဖိအားပေးနိုင်ခဲ့ပါ။ သူတို့၏ ကိုယ်ပိုင်ဆန္ဒအလျောက် ဘုရားသခင်ကို မနာခံရန်နှင့် စာတန်နှင့် မဟာမိတ်ပြုရန် ရွေးချယ်ခဲ့ကြသည်။ ထို့ကြောင့် သူတို့၏ အမှုသည် တာဝန်ယူရသော အမှုတစ်ခုဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်သည် သူတို့၏ မနာခံမှုအမှုနှင့် သူ့ကို ပယ်ရှားရန် ရွေးချယ်မှုအတွက် တာဝန်ခံယူခြင်း မပြုနိုင်ပါ။ သူတို့၏ အမှုသည် တမင်သက်သက်၊ ရည်ရွယ်ချက်ရှိရှိ ပုန်ကန်ခြင်းဖြစ်သည်။ ထိုအချက်၌ သူတို့၏ အပြစ်ရှိသည်။

2. A Responsible Act

The eating of the forbidden fruit by Adam and Eve was an act indulged in by volition and responsibly executed. Adam and Eve had been told clearly that they were not to eat of the tree of the knowledge of good and evil, “for in the day you eat of it you shall die” (Gen. 2:17). The choice was unambiguously laid out: allegiance to their Creator or to someone else. Essentially, the test lay not in eating the particular fruit but in choosing to obey or disobey God. The trial of Adam and Eve was necessary to test their love and loyalty to God and to allow for growth and maturity of character. Had they successfully resisted the temptation, eternal life and happiness would have been the result. But when our first parents chose the fruit, they were clearly, responsibly, exercising their free choice, itself a gift from God. No one, not even Satan, coerced their choice. Of their own free will they chose to disobey God and ally themselves with Satan. As such their act was one for which they were responsible. God could not be held accountable for their act of disobedience and for their choice to reject Him. Theirs was an act of willful, deliberate rebellion. In that lay their sin.

 

၃. ဝိညာဉ်ရေးရာနှင့် ကိုယ်ကျင့်တရားဆိုင်ရာ အမှု ကျွန်ုပ်တို့ ပထမဆုံး မိဘများ၏ အသီးစားသုံးခြင်းသည် သာမန် စူးစမ်းလိုစိတ်ဖြင့် စမ်းသပ်ခြင်းထက် ပိုမိုသည်။ ၎င်းသည် ဝိညာဉ်ရေးရာနှင့် ကိုယ်ကျင့်တရားဆိုင်ရာ စမ်းသပ်မှု၏ ကျရှုံးခြင်းဖြစ်သည်။ အာဒံနှင့် ဧဝ တို့ကို ဖန်ဆင်းရသည့် ဘုရားသခင်၏ ရည်ရွယ်ချက်မှာ ဘုရားသခင်၏ ဘုန်းတော် ထင်ရှားစေရန် (ဟေရှာ ၄၃:၇) နှင့် ဘုရားသခင်-လူသားဆက်ဆံရေး တကယ်ဖြစ်နိုင်ရန်ဖြစ်သည်။ ဤဘုန်းတော်ကို တည်ထောင်နိုင်ရန်နှင့် ဤဆက်ဆံရေး တည်ရှိပြီး ရင့်ကျက်နိုင်ရန် ခိုင်မာပြီး စမ်းသပ်ခံရသော ကိုယ်ကျင့်တရားနှင့် ဝိညာဉ်ရေးဆိုင်ရာ ဆက်ဆံရေး လိုအပ်သည်။ “ကိုယ်ကျင့်တရားနှင့် ဝိညာဉ်ရေးရာ” ဟုဆိုရာတွင် ပါဝင်ပတ်သက်သူအားလုံး အခြားသူအတွက် ကိုယ်ကျိုးမငြိမ်းအောင် ကျင့်ကြံသော အမြင့်ဆုံးအဆင့် ဆက်ဆံရေးတွင် နှစ်ဦးနှစ်ဖက် သို့မဟုတ် ထို့ထက်မက ဆက်ဆံခြင်းကို ဆိုလိုသည်။ ဤသည်ကို ဆက်ဆံရေး ပဋိညာဉ်ဟု ခေါ်ဆိုနိုင်သည်။ ဘုရားသခင်သည် အာဒံနှင့် ဧဝ တို့ကို မိမိနှယ် အတိုင်းအဆိုဖန်ဆင်း၍ ဖန်ဆင်းခံရာဝယ် အုပ်ချုပ်ရန် အခွင့်ပေးခြင်းအားဖြင့် မိမိသည် ကိုယ်ကျိုးမငြိမ်းကြောင်း ပြသပြီးဖြစ်သည်။ ကံမကောင်းစွာဖြင့် အာဒံနှင့် ဧဝ တို့သည် စမ်းသပ်မှုတွင် ကျရှုံးခဲ့သည်။ သူတို့သည် ဘုရား၏ လိုအပ်ချက်၏ ကိုယ်ကျိုးမငြိမ်းသော စနစ်တွင် နေထိုင်ရန် မရွေးချယ်ဘဲ၊ ပထမဆုံး အခွင့်အရေးတွင် ပုန်ကန်မှု၏ အတွင်းစိတ်ရည်ရွယ်ချက်ကို တားမြစ်ထားသော အသီးကို စားခြင်းအားဖြင့် ပြင်ပမနာခံမှု အမှုအဖြစ် ပြန်ဆိုခဲ့သည်။ သူတို့သည် ဘုရားသခင်နှယ် ဖြစ်လိုသော ကိုယ်ပိုင်၏ အကြီးဆုံး ဆွဲဆောင်မှုကို လိုက်စားခဲ့ကြသည်၊ ကိုယ်ကျင့်တရားနှင့် ဝိညာဉ်ရေးရာ နယ်ပယ်များတွင် မိမိတို့ ကိုယ်ပိုင်သခင်ဖြစ်လိုခဲ့ကြသည်။ ဧဝ သည် အသီးကို မထိမီကပင် ဘုရားသခင်နှင့် ဆက်ဆံရေးကို ဖြတ်တောက်ခဲ့သည်။ သူမ၏ အပြစ်သည် သူမပြုလုပ်ခဲ့သော တမင်သက်သက် ရွေးချယ်မှုတွင် ရှိသည်။ ဖန်ဆင်းရှင်၏ အလိုတော်နှင့် ဆန္ဒကို ဦးစားပေးမည့်အစား သူမ၏ အလိုနှင့် ဆန္ဒကို ဦးစားပေးခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ သူမ၏ အပြစ်တွင် အပြစ်၏ အနှစ်သာရကို တွေ့ရသည်။ ဘုရားသခင်၏ အလိုတော်အစား မိမိ၏ အလိုကို ဘဝ၏ အဆုံးစွန်သော ဥပဒေအဖြစ် ပြုလုပ်ခြင်းဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် အပြစ်ကို ရိုးရိုး ကိုယ်ကျင့်တရား ချို့ယွင်းချက်၊ ဝိညာဉ်ရေးရာ ကျရှုံးခြင်း၊ ခဏတာ သစ္စာဖောက်ခြင်း၊ ချို့တဲ့မှု သို့မဟုတ် မနာခံခြင်းအမှုဟု မယူဆ ရ။ အပြစ်သည် ဤအားလုံးဖြစ်သော်လည်း၊ ၎င်း၏ အဓိကတွင် လူသားများကို ဖန်ဆင်းရှင်မဟုတ်သော တစ်စုံတစ်ယောက် သို့မဟုတ် တစ်စုံတစ်ခုကို ဘုရားအဖြစ် ရွေးချယ်စေသည်။ အပြစ်သည် ဝိညာဉ်ရေးရာ အစားထိုးမှုဖြစ်သည်။

3. A Spiritual and Moral Act

The eating of the fruit by our first parents was more than an innocent experiment in curiosity. It was a failure of a spiritual and moral test. God’s creative purpose in bringing Adam and Eve into existence is that God’s glory may be manifest (Isa. 43:7) and that a divine-human relationship could be a real possibility. This glory cannot be established and this relationship cannot exist and mature without a sound, tested moral and spiritual relationship. By “moral and spiritual” we mean two or more persons relating to each other on the highest possible level of fellowship in which all parties exercise unselfishness for the sake of the other. We may call this a covenant of fellowship. God has already shown how unselfish He is in creating Adam and Eve in His own image and entrusting them with dominion over the created order. Unfortunately, Adam and Eve failed the test: They chose not to live in the unselfish order of the divine requirement, and at the first opportunity translated their inner motive of rebellion into an outward act of disobedience by eating the forbidden fruit. They yielded to self’s greatest temptation—to be like God, to be their own masters in moral and spiritual realms. Eve broke the relationship with God even before she touched the fruit. Her sin lay in the willful choice she made: placing her will and wish above and prior to the will and wish of her Maker. In her sin we see sin’s essence: making one’s will rather than God’s will the ultimate law of life. Hence sin is not to be considered simply a moral shortcoming, a spiritual failure, a momentary betrayal, a privation, or an act of disobedience. Sin is all these, but at its core it directs human beings to choose as their god someone or something other than the Creator. Sin is a spiritual substitute.

 

၄. ဆွဲဆောင်မှုနှင့် ပြုတ်ကျခြင်း အာဒံနှင့် ဧဝ တို့၏ ဆွဲဆောင်မှုတွင် ပြင်ပအစိတ်အပိုင်းနှင့် အတွင်းအစိတ်အပိုင်း နှစ်ခုစလုံး ရှိခဲ့သည်။ ပြင်ပအစိတ်အပိုင်းမှာ ကောင်းမှုနှင့် ဆိုးမှုတို့ကို သိကျွမ်းစေသော အပင်ဖြစ်သည်။ အာဒံနှင့် ဧဝ တို့အား ထိုအပင်အနီးသို့ မချဉ်းကပ်ရန်နှင့် ၎င်း၏အသီးကို မစားရန် တားမြစ်ထားသည်။ အပင် သို့မဟုတ် ၎င်း၏အသီးတွင် အန္တရာယ်ရှိသော သို့မဟုတ် ဆိုးယုတ်သော အရာမျှ မရှိပါ။ ၎င်းသည် ဘုရားသခင်ကို ချစ်ခြင်းနှင့် သစ္စာရှိမှုကို စမ်းသပ်ရန်ဖြစ်သည်။ အတွင်းအစိတ်အပိုင်းသည် များစွာ ရှုပ်ထွေးသည်။ ၎င်းသည် ကျွန်ုပ်တို့ ပထမဆုံး မိဘများ၏ ကိုယ်ကျင့်တရား ခိုင်မာမှုနှင့် ဝိညာဉ်ရေးရာ ရွေးချယ်မှုများကို စမ်းသပ်ခဲ့သည်။ သူတို့သည် အချုပ်အခြာအာဏာပိုင် သခင်ဘုရားနှင့် လုယက်သူ၊ ကိုယ်ကျိုးစွန့်ခြင်းနှင့် ကိုယ်ကျိုးဦးစားပေးခြင်း၊ ဘုရားသခင်ကို ချစ်ခြင်း၊ ယုံကြည်ခြင်း၊ နာခံခြင်းဖြင့် အသက်ရှင်ခြင်းနှင့် ကိုယ်ကျိုးစီးပွား၊ ပုန်ကန်ခြင်းဖြင့် အသက်ရှင်ခြင်းကြား ရွေးချယ်ရမည်ဖြစ်သည်။

4. The Temptation and Fall

The temptation of Adam and Eve had both an outer and an inner component. The external component was the tree of the knowledge of good and evil. Adam and Eve were forbidden to go near the tree and to partake of its fruit. There was nothing injurious or evil about the tree or its fruit. It would be a test of their love and loyalty to God. The inner component was much more complex. It tested the moral fiber and the spiritual choices of our first parents: They had to choose between the sovereign Lord and the usurper; between self-abandonment and self-enthronement; and between a life of love, trust, and obedience to God and a life of selfishness and rebellion.

 

အာဒံနှင့် ဧဝ တို့၏ အပြစ်ကို သူတို့၏ ဖန်ဆင်းခံရမှုတွင် မတည်ရှိဘဲ၊ ဖန်ဆင်းခံရမှု၏ နယ်နိမိတ်များကို ကျော်လွန်၍ ဖန်ဆင်းရှင်နှင့် တန်းတူဖြစ်ရန် ကြိုးစားခြင်းတွင် တည်ရှိသည်။ ထိုအချက်ကို မြွေမှ သူတို့ရှေ့တွင် တင်ပြခဲ့သည်။ ဘုရားသခင်သည် အာဒံနှင့် ဧဝ တို့ကို အပြစ်လုပ်ရန် သဘောထားဖြင့် မဖန်ဆင်းခဲ့သော်လည်း၊ လွတ်လပ်စွာ ရွေးချယ်ပိုင်ခွင့်ကို ပေးသနားခဲ့သည်။ ဘုရားသခင်သည် သူတို့ကို “အလွန်ကောင်းသော” အဖြစ် ဖန်ဆင်းခဲ့ပြီး ဆန္ဒအလျောက်၊ ဝမ်းမြှောက်စွာ၊ ချစ်ခြင်းဖြင့် နာခံမှုကို မျှော်လင့်ခဲ့သည်။ ထိုနာခံမှုသည် ဖိအားပေးမှုမဟုတ်ဘဲ ဆန္ဒအလျောက် ရွေးချယ်မှုဖြစ်ရမည်။

The sin of Adam and Eve is to be located not in their creatureliness but in their attempt to cross the boundaries of creatureliness and arrive at equality with the Creator, a suggestion placed before them by the serpent. While God did not create Adam and Eve with a propensity to sin, He did endow them with the freedom of choice. God created them “very good,” and expected in them a response of willing, joyful, and loving obedience. That obedience must be not by coercion but by willing choice.

 

ဆွဲဆောင်မှုကိုယ်တိုင်သည် အာဒံနှင့် ဧဝ တို့အတွက် အံ့သြစရာ မဟုတ်ခဲ့ပါ။ ဘုရားသခင်သည် တားမြစ်ထားသော အပင်၊ တားမြစ်ထားသော အသီးနှင့် မနာခံခြင်း၏ အကျိုးဆက်များကို သူတို့အား ပြောကြားခဲ့သည်။ ဘုရားသခင်နှင့် အာဒံနှင့် ဧဝ တို့ကြား ပွင့်လင်းသော ဆက်ဆံရေး လေထုသည် ဘုရားသခင်နှင့် ကျွန်ုပ်တို့ ပထမဆုံး မိဘများကြား ဘုရားသခင်၏ သူတို့နှင့် ဤမြေကြီးအတွက် အစီအစဉ်များကို ရှည်ကြာစွာ မကြာခါး စကားပြောဆိုရန် အခွင့်အရေး ပေးခဲ့သည်။ လူးဆီဖာ၏ ပြုတ်ကျခြင်းသည် အာဒံနှင့် ဧဝ တို့ကို ဖန်ဆင်းခြင်းမတိုင်မီ ဖြစ်ပွားခဲ့သည်ဖြစ်၍၊ ဘုရားသခင်သည် ကျဆုံးပြီး ကောင်းကင်တမန်များ၏ လိမ္မာယုတ်မာမှုနှင့် ဘုရားသခင်၏ အသစ်ဖန်ဆင်းထားသော လက်ရာကို တိုက်ခိုက်နိုင်သည်ကို သူတို့ကို သတိပေးမထားဟု မယဉ်နိုင်ပါ။ ဘုရားသခင်သည် မိမိဖန်ဆင်းခံသတ္တဝါများကို ခံနိုင်ရည်ထက် ကျော်လွန်သော ဆွဲဆောင်မှု မပေးသည်ဖြစ်၍ (၁ကော ၁၀:၁၃)၊ စာတန်အား သူ၏ တောက်ပလက်လျက် ဘုန်းအသရေအားလုံးဖြင့် အာဒံနှင့် ဧဝ တို့ထံ ချဉ်းကပ်ခွင့် မပေးခဲ့ပါ။ စာတန်သည် မြွေဟူသော ကိရိယာကို ရွေးချယ်ခဲ့သည်။

The temptation itself was not a surprise to Adam and Eve. God had told them of the forbidden tree, the forbidden fruit, and the consequences of disobedience. The atmosphere of open communion between God and Adam and Eve no doubt provided opportunity for extended and frequent conversation between God and our first parents on God’s plan for them and this earth. Since the fall of Lucifer, the foremost of angels, had preceded the creation of Adam and Eve, it is unthinkable that God would not have warned them of the devious nature of the fallen angel and his possible attack on the newly created handiwork of God. Inasmuch as God does not allow His creatures to be tempted beyond their strength to withstand (1 Cor. 10:13), He did not permit Satan to approach Adam and Eve in all his dazzling splendor, and Satan chose the medium of a serpent.

 

ဆွဲဆောင်မှုကိုယ်တိုင်သည် အပြစ်အတွက် အကြောင်းပြချက် မဟုတ်ပါ။ လူသားများအား မိမိနှယ် ပုံသဏ္ဍာန်နှင့် တူခြင်းကို မျှဝေပေးသနားခဲ့သော ဘုရားသခင်သည် ဆွဲဆောင်မှုကို ခံနိုင်ရည်ရှိရန်နှင့် ၎င်းမှ ပြေးရန် လုံလောက်သော ခွန်အားနှင့် တန်ခိုးကို ပေးထားသည် (ယာကျို ၁:၁၂-၁၄)။ လူသား၏ လွတ်လပ်မှုကို ဘုရားသခင်သည် ထိုလွတ်လပ်မှုကို ယိုယွင်းစေမည့် သို့မဟုတ် ဖျက်ဆီးမည့်အရာကို ရွေးချယ်ရန် မဟုတ်ဘဲ၊ ဘုရားသခင်၏ ဘုန်းအတွက်နှင့် လူသား၏ ကြီးထွားမှုအတွက် ထိုလွတ်လပ်မှုကို ခမ်းနားစေမည့် မြင့်မြတ်သော လမ်းကို ရွေးချယ်ရန် ပေးထားသည်။ ထို့ကြောင့် ဆွဲဆောင်မှုကို လိုက်စားခြင်းနှင့် အပြစ်အတွက် တာဝန်သည် တစ်ဦးချင်းပေါ်တွင် ရှိသည် (သုတ္တံ ၄:၂၃)။

Temptation in itself is no excuse for sin. God, who shared His image and likeness with human beings, has given sufficient strength and power to resist temptation and to flee from it (James 1:12–14). Human freedom is given by God not to choose that which will degrade or destroy that freedom but to choose the high and lofty way that will magnify that freedom for the glory of God and the growth of the human being. Hence the yielding to temptation and the responsibility for sin rest with the individual (Prov. 4:23).

 

စာတန်သည် နည်းလမ်းမျိုးစုံဖြင့် ဆွဲဆောင်သော်လည်း၊ သူ၏ ရည်မှန်းချက်သည် အမြဲတမ်း ဘုရားသခင်ကို ဆန့်ကျင်ရန်ဖြစ်သည်။ ဧဝ ထံသို့ စာတန်သည် လှည့်စားဖြားယောင်းသော မြွေပုံစံဖြင့် လာခဲ့သည် (ယော ၈:၄၄၊ ၁ယော ၃:၈၊ ဗျာ ၁၂:၉ ကိုကြည့်ပါ)။ မေးခွန်းတစ်ခုဖြင့် လာခဲ့သည်။ “ဥယျာဉ်အပင်အားလုံးမှ မစားရန် ဘုရားသခင်မိန့်တော်မူသလော” (ကမ္ဘာ ၃:၁)။

Satan tempts in many ways, but his objective remains always the same: defiance of God. To Eve, Satan came through the form of a beguiling serpent (see John 8:44; 1 John 3:8; Rev. 12:9) with a question: “Did God say, ‘You shall not eat of any tree of the garden’?” (Gen. 3:1).

 

ဤမေးခွန်းသည် ဘုရားသခင်၏ ပညတ်တော်ကို သံသယဝင်ရန်နှင့် တရားစီရင်ရန် ဖိတ်ခေါ်ခြင်းဖြစ်သည်။ ထိုသို့ဖြစ်သောအခါ အပြစ်သည် အမှန်တကယ် အမြစ်တွယ်နှင့်ပြီးဖြစ်သည်။ အပြစ်သည် အမှုမဖြစ်မီ သံသယနှင့် မယုံကြည်မှုတွင် ထင်ရှားသည်။ ဧဝ နှင့် မြွေကြား စကားပြောဆိုမှုနှင့် အသီးစားပြီး အာဒံအား မျှဝေခြင်း၏ အကျိုးဆက်ကို ခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာခြင်းသည် အပြစ်၏ အခြေခံအချက်များအားလုံးကို ဖော်ပြသည်—ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်ကို မယုံကြည်ခြင်း၊ မနာခံခြင်း၊ မယုံကြည်ခြင်း၊ မသစ္စာရှိခြင်း၊ ပုန်ကန်ခြင်း၊ ကိုယ်ကျိုးစီးပွား၊ ဘုရားသခင်နှင့် ဆက်ဆံရေးထက် လူသားဆက်ဆံရေးကို ဦးစားပေးခြင်း၊ မိမိအမှုအတွက် ကိုယ်ကျင့်တရား တာဝန်ငြင်းပယ်ခြင်း၊ ဖုံးကွယ်ခြင်း၊ ရှက်ကြောက်ခြင်း၊ အပြစ်ရှိခြင်း၊ အကျိုးဆက်များမှ ပြေးခြင်း၊ ကြောက်ရွံ့ခြင်း။

The question is an invitation to express doubt and sit in judgment on God’s commandment. When that happens sin has already taken root, for sin, before it becomes an act, finds its expression in doubt and disbelief. An analysis of the conversation between Eve and the serpent and the resultant consequence of eating the fruit and sharing it with Adam reveals all the fundamental elements of sin—distrust in God’s Word, disobedience, unbelief, disloyalty, rebellion, self-centeredness, placing human bonds over divine relationship, denial of moral responsibility for one’s act, cover-up, shame, guilt, flight from consequences, and fear.

 

ပြုတ်ကျခြင်း ဇာတ်လမ်းသည် ဘုရားသခင်ကို မယုံကြည်ခြင်းသည် အပြစ်အမှုမတိုင်မီ ရှိခဲ့ကြောင်း အလေးပေးဖော်ပြသည်။ မြွေ၏ မေးခွန်းကို ဧဝ သည် တိုက်ရိုက်ဖြေနိုင်သည် သို့မဟုတ် လုံးဝ လျစ်လျူရှုနိုင်သည်၊ ဖန်ဆင်းရှင်ကို သစ္စာရှိမှုကို ပထမဦးစားပေးနိုင်သည်။ ယင်းအစား သူမ၏ ရှည်လျားသော ဖြေဆိုချက်တွင် အသီးစားခြင်း သို့မဟုတ် ထိခြင်းအတွက် သေခြင်းပင် ဖြစ်နိုင်ကြောင်း ပါဝင်ခဲ့သည်။ ဤသည်က ဆွဲဆောင်သူအား ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်တွင် သံသယစေ့များ ကြဲချရန်၊ ဘုရားသခင်သည် မတရားမှုရှိကြောင်း အကြံပြုရန်၊ သေခြင်းဟူ၍ မရှိကြောင်း ယုံကြည်စေရန်၊ သူမ၏ လွတ်လပ်မှုကို ထိုကဲ့သို့ ကန့်သတ်ခြင်းဖြင့် ဘုရားသခင်သည် ကိုယ်ကျိုးစီးပွားရှာကြောင်း တင်ပြရန် အခွင့်အရေး ပေးခဲ့သည်။ ဆန္ဒရှိသော မြေဆီလွှာတွင် စေ့များ ကြဲချပြီးနောက်၊ ဆွဲဆောင်သူသည် အသီးအပွင့်ကို ရိတ်သိမ်းရန် အသင့်ဖြစ်သည်။ စကားပြောဆိုမှုသည် တားမြစ်ထားသော အပင်မှ ဘုရားသခင်၏ ကန့်သတ်ချက်၏ အကြောင်းရင်းသို့ ပြောင်းလဲသွားပြီး၊ မြွေ၏ အကြံပြုချက်အရ တားမြစ်ထားသည်မှာ “ကောင်း”၊ “လှပစရာ” နှင့် “လိုချင်စရာ” ဖြစ်သွားသည် (ကမ္ဘာ ၃:၆)။

The Fall narrative underscores that distrust in God preceded the act of sin. To the serpent’s query, Eve could have given a direct answer or completely ignored it, making allegiance to her Maker her first priority. Instead, her elaborate answer included even the possibility of death as punishment for eating the fruit or touching it. This gave the tempter the opportunity he was waiting for: to sow the seeds of doubt in God’s Word, to suggest how arbitrary God is, to make her believe that there is no such thing as death, and to instill in her how selfish God is in placing such limitations upon her freedom. With the seed sown in a willing soil, the tempter was ready to reap the harvest. The conversation moved from the forbidden tree to the why of divine restriction, and at the suggestion of the serpent, the forbidden seemed “good,” a “delight,” and a thing “to be desired” (verse 6).

 

ဧဝ နှင့် အာဒံ တို့သည် စားသုံးခဲ့ကြသည်။ “ထိုအခါ နှစ်ဦးစလုံး၏ မျက်စိများ ပွင့်လာပြီး ကိုယ်လူလှျောင်နေကြောင်း သိကြသည်” (ကမ္ဘာ ၃:၇)။ ထို့ကြောင့် ပြုတ်ကျခြင်းသည် အပြစ်၏ ဆန့်ကျင်ဘက်ကို ဖော်ထုတ်ခဲ့သည်။ သူတို့၏ မျက်စိများ ပွင့်လာခဲ့သော်လည်း၊ အပြစ်ကင်းမှုမဟုတ်ဘဲ ကိုယ်လူလှျောင်နေမှုကို မြင်ရန် ပွင့်လာခဲ့သည်။ ကောင်းမှုနှင့် ဆိုးမှုကို ခွဲခြားသိမြင်ခဲ့သော်လည်း ကောင်းမှုကို လိုက်နာနိုင်သော တန်ခိုးကို ဆုံးရှုံးခဲ့သည်။ ဘုရားများနှယ် ဖြစ်လိုသော ထာဝရ လိုက်စားမှုကို ရရှိခဲ့သော်လည်း လူသားအဖြစ် အပြည့်အဝ မနေထိုင်နိုင်ခဲ့ပါ။ သူတို့သည် နက်ရှိုင်းသော အပြစ်ရှိမှု (ကမ္ဘာ ၃:၇)၊ ဘုရားသခင်မှ ခွဲခွာမှု (ကမ္ဘာ ၃:၈-၁၀)၊ ယိုယွင်းပျက်စီးမှုနှင့် ကျဆုံးမှု (ကမ္ဘာ ၃:၁၁-၁၃)၊ သေခြင်း (ကမ္ဘာ ၃:၁၉-၂၄) တို့ဖြင့် နာကျင်ခံစားခဲ့ရသည်။ နာကျင်စွာဖြင့်သော်လည်း သေချာစွာ၊ အာဒံနှင့် ဧဝ တို့သည် အပြစ်သည် ခက်ထန်သော သခင်ဖြစ်သော်လည်း သစ္စာရှိသော အခကို ပေးတတ်သည်ကို သင်ယူခဲ့ကြသည်။ “အပြစ်၏အခ သည် သေခြင်းတည်း” (ရောမ ၆:၂၃၊ Great Controversy II. C. ၅ ကိုကြည့်ပါ)။

Eve and Adam ate. “Then the eyes of both were opened, and they knew that they were naked” (verse 7). Thus the Fall unveiled the paradox of sin. Their eyes were opened, but opened to see not their innocence but their nakedness. They learned the difference between good and evil but lost the power to abide by the good. They earned the eternal pursuit of becoming like gods, but they could not even live fully as human beings. They were afflicted with a profound sense of guilt (verse 7), alienation from God (verses 8–10), depravity and fallenness (verses 11–13), and death (verses 19–24). Painfully but surely, Adam and Eve learned that sin is a hard taskmaster, but a faithful paymaster. “For the wages of sin is death” (Rom. 6:23; see Great Controversy II. C. 5).

 

IV. အပြစ်၏ သဘာဝနှင့် အနှစ်သာရ ကျမ်းစာ၏ အဓိကအမြင်အရ အပြစ်၏ သဘာဝနှင့် အနှစ်သာရမှာ ဘုရားသခင်နှင့် ကိုယ်ပိုင် ခွဲခွာမှုဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် ၎င်းသည် အဓိကတွင် ဆက်ဆံရေးဆိုင်ရာဖြစ်ပြီး ထင်ရှားစွာ ပုန်ကန်မှုဖြစ်သည်။ ၎င်းသည် ဆိုးယုတ်သော်လည်း သီးခြားအမျိုးအစား ဆိုးယုတ်မှုဖြစ်သည်။ ၎င်းသည် လောကစွဲဖြစ်သော်လည်း ၎င်း၏ အဓိကနေရာမှာ လူ့နှလုံးဖြစ်သည်။ ၎င်းသည် အမှုဖြစ်သလို အခြေအနေလည်း ဖြစ်သည်။ ၎င်းသည် ကိုယ်ကျိုးစီးပွား ဖြစ်၍ ဖန်ဆင်းရှင်ကို မာန်ဖြင့် ဆန့်ကျင်သည်။

IV. The Nature and Essence of Sin

The predominant biblical view of the nature and essence of sin is that of personal estrangement from God. As such, it is relational at its core and rebellious in its expression. It is evil but a specific kind of evil. It is universal, but its locus is the human heart. It is an act as well as a state. It is selfishness, raising itself in pride against the Creator.

 

A. အပြစ်သည် ဘုရားသခင်ကို ပုန်ကန်ခြင်း အပြစ်၏ ကောင်းကင်နှင့် ဧဒင်တွင် စတင်မှုကို ခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာခြင်းသည် အပြစ်သည် ဘုရားသခင်နှင့် မိမိ၏ အလိုတော်ကို ပုန်ကန်မှုအဖြစ် စတင်ခဲ့ကြောင်း ရှင်းလင်းစွာ ဖော်ပြသည်။ လူးဆီဖာ၏ “ငါသည် အမြင့်ဆုံးသောသူနှင့် ငါတူမည်” ဟူသော တောင်းဆိုချက် (ဟေရှာ ၁၄:၁၄) နှင့် ဆွဲဆောင်သူ၏ ဧဝ အား ကိုယ်ကျိုးဦးစားပေးဖြင့် “သင်သည် ဘုရားနှယ် ဖြစ်လိမ့်မည်” ဟူသော ကမ်းလှမ်းချက် (ကမ္ဘာ ၃:၅) တို့သည် အပြစ်သည် ဘုရားသခင်နှင့် မိမိ၏ ထင်ရှားစွာ ဖော်ပြထားသော အလိုတော်ကို ပုန်ကန်ခြင်းဖြစ်ကြောင်း ညွှန်ပြသည်။ ကမ္ဘာဦးဇာတ်ကြောင်းသည် အပြစ်သည် ထင်ရှားသော အမှုထက် ဘုရားသခင်ကို ဆန့်ကျင်သော အတွင်းစိတ်သဘောထားဖြစ်ပြီး တားမြစ်ထားသော အသီးကို စားခြင်းတွင် ပြင်ပအမှုအဖြစ် ထင်ရှားခဲ့ကြောင်း ထိုးထွင်းသိမြင်စေသော သက်သေပြသည်။ ဧဝ သည် ဘုရားသခင်မိန့်တော်မူခဲ့သည်ကို သိသော်လည်း ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်ကို ဆန့်ကျင်ခဲ့ခြင်းသည် တမင်သက်သက် ပုန်ကန်မှုအမှု ဖြစ်စေသည်။ နောက်ပိုင်းတွင် ဟေရှာယက “ငါမွေးဖွားပြုစုခဲ့သော သားများသည် ငါ့ကို ပုန်ကန်ကြသည်” ဟု ထပ်တူထပ်မျှ အတွေးကို ဖော်ပြခဲ့သည် (ဟေရှာ ၁:၂)။ ဒံယေလသည် သူ၏ ခမ်းနားသော ဆုတောင်းချက်တွင် ဣသရေလ၏ အပြစ်ကို “ကျွန်ုပ်တို့သည် အပြစ်ပြုခဲ့ပြီး မတရားမှုပြုခဲ့သည်၊ ဆိုးယုတ်စွာ ကျင့်ကြံခဲ့ပြီး ပုန်ကန်ခဲ့သည်၊ သင်၏ ပညတ်တော်နှင့် တရားစီရင်ချက်များမှ လှည့်သွားခဲ့သည်” ဟု ဝန်ချတောင်းပန်ခဲ့သည် (ဒံ ၉:၅)။ ထို့ကြောင့် အပြစ်၏ အနှစ်သာရမှာ ဘုရားသခင်ကို ပုန်ကန်ခြင်း၊ သူ့ကို လက်အောက်ခံရန် ငြင်းဆန်ခြင်း (ရောမ ၈:၇) နှင့် ဘုရားသခင်ကို ရန်တွေ့ခြင်း ဖြစ်သည် (ရောမ ၅:၁၀၊ ကောလ ၁:၂၁)။

A. Sin as Rebellion Against God

An analysis of the origin of sin in heaven and in Eden clearly denotes that sin began as a rebellion against God and His will. Lucifer’s claim “I will make myself like the Most High” (Isa. 14:14) and the tempter’s offer to Eve that she in self-assertion “will be like God” (Gen. 3:5) are indicative that sin is a rebellion against God and His expressed will. The Genesis narrative provides penetrating evidence that sin is not so much an overt action as an inward, God-defying attitude that expressed itself in the external act of eating the forbidden fruit. The fact that Eve knew what God had said yet went against God’s word makes her disobedience an act of intentional revolt. Later Isaiah expressed a similar thought: “Sons have I reared and brought up, but they have rebelled against me” (Isa. 1:2). In his magnificent prayer Daniel confessed Israel’s sin as “we have sinned and done wrong and acted wickedly and rebelled, turning aside from thy commandments and ordinances” (Dan. 9:5). Thus the essence of sin is revolt against God, refusal to be subject to Him (Rom. 8:7), and enmity against God (Rom. 5:10; Col. 1:21).

 

ဤနိယာမကို ရှင်ကျန့်စခါ ကာလ၌ ရွှေနွားသငယ်ဖြစ်ရပ်၌ ရှင်းလင်းစွာ ပြသထားသည်။ ဘုရားသခင်သည် ထိုအမှုကို အမှားတစ်ခုအဖြစ် မမြင်ဘဲ ပုန်ကန်မှုအဖြစ်သာ မြင်တော်မူ၍ ဣသရေလလူမျိုးကို ဤသို့စွပ်စွဲတော်မူသည်– “တောတွင်းမှာ သင်တို့သည် ထာဝရဘုရားကို ဒုက္ခရောက်စေအောင် မည်သည့်နည်းဖြင့် လှုံ့ဆော်ခဲ့သည်ကို မမေ့နှင့်၊ မှတ်ထားလော့။ … သင်တို့သည် ထာဝရဘုရားကို ပုန်ကန်တတ်သော သူများဖြစ်ကြ၏” (တရားဟောရာ ၉:၇)။ ထိုနည်းတူ ဒါဝိဒ်၏ အော်ဟစ်သံသည်လည်း ဒါဝိဒ်အထင်အမြင်အရ အပြစ်သည် ဘုရားသခင်ကို ဆန့်ကျင်သော အမှုဖြစ်ကြောင်း ပြသသည်– “ကိုယ်တော်ကိုသာလျှင်၊ ကိုယ်တော်တစ်ပါးတည်းကိုသာ ငါအပြစ်ပြုမိ၍ ကိုယ်တော်မျက်မှောက်တော်၌ ဆိုးယုတ်သောအမှုကို ငါပြုမိပြီ” (ဆာလံ ၅၁:၄)။ ထိုသို့သော ပုန်ကန်မှုတွင် ဟာမာတီယာ (ပျက်စီးခြင်းအနေနှင့် အပြစ်) နှင့် အနိုမီယာ (ပညတ်မဲ့ခြင်းအနေနှင့် အပြစ်) တို့သည် ပေါင်းစပ်၍ ဘုရားသခင်၏ အလိုတော်ကို ဆန့်ကျင်တော်လှန်ခြင်းနှင့် ကျူးလွန်ခြင်းကို ဖြစ်ပေါ်စေသည် (၁ယောဟန် ၃:၄)။ ထို့ကြောင့် အပြစ်ကျူးလွန်သူသည် မိမိကိုယ်ကို ဘုရားအဖြစ် ဖြစ်ချင်သည်– ပုန်ကန်မှုသည် စက်ဝိုင်းပြည့်သွားသည်။

This principle is demonstrated clearly in the Pentateuch in the incident of the golden calf. God did not view that act as one of error but as a rebellion, and charged Israel as such: “Remember and do not forget how you have provoked the Lord your God to wrath in the wilderness; … you have been rebellious against the Lord” (Deut. 9:7). Likewise, David’s outcry, as noted already, shows that sin is an act against God: “Against thee, thee only, have I sinned, and done that which is evil in thy sight” (Ps. 51:4). In such a rebellion both hamartia (sin as failure) and anomia (sin as lawlessness) combine to produce a defiance and transgression of the will of God (1 John 3:4). Consequently, the transgressor wants to be his or her own God—rebellion comes full circle.

 

ခ. အပြစ်သည် ဆက်ဆံရေးပြိုကျဲခြင်း လူသားပြုတ်ကျပြီးနောက် ကမ္ဘာဦးကျမ်း၌ ပထမဆုံးမြင်ကွင်းမှာ အာဒံနှင့် ဧဝ တို့သည် ဘုရားသခင့်ရှေ့တော်မှ ကိုယ်ကိုဖုံးကွယ်နေကြခြင်းပင် ဖြစ်သည် (ကမ္ဘာဦး ၃:၈-၁၀)။ အပြစ်သည် ပုန်ကန်မှုဖြစ်၍ ဘုရားသခင်နှင့် အာဒံ-ဧဝ တို့ကြားရှိ ဆက်ဆံရေးကို ဖဲ့ဖျက်ပစ်ခဲ့သည်။ သန့်ရှင်းခြင်းနှင့် အပြစ်သည် တစ်ဖက်ကမ်းတစ်ဖက် မျက်နှာချင်းဆိုင်၍ မနေနိုင်ချေ။ “သင်တို့၏ အပြစ်များကြောင့် သင်တို့နှင့် သင်တို့ဘုရားသခင်ကြားတွင် ခွဲချင်းဖြစ်စေ၏။ သင်တို့အပြစ်များကြောင့် ကိုယ်တော်၏ မျက်နှာတော်ကို သင်တို့မှ ဖုံးကွယ်ထားတော်မူ၏” (ဟေရှာယ ၅၉:၂)။ ဘုရားသခင်နှင့် လူသားကြားခွဲချင်းဖြစ်ခြင်းသည် အပြစ်ရှိသောအခြေအနေ ဖြစ်ပေါ်စေသည် (ဟေရှာယ ၅၃:၆၊ ယေရမီ ၂:၂၂၊ ယေဇကျေလ ၂၂:၄)။ အပြစ်ရှိခြင်း၏ စိတ်ခံစားမှုအရ ငြိမ်သက်ခြင်း ဆုံးရှုံးခြင်း (ဟေရှာယ ၄၈:၂၂)၊ အတွင်း၌ ဆင်းရဲဒုက္ခဖြစ်ခြင်း (မိက္ခာ ၇:၁)၊ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် သနားခြင်း (ယေဇကျေလ ၂၀:၄၃) တို့ကို ဖြစ်ပေါ်စေသည်။ ဘုရားသခင်နှင့် ဆက်ဆံရေးပြိုကျဲခြင်း၏ အခြေခံလက္ခဏာမှာ အတွင်းစိတ်၌ မတည်မငြိမ်ဖြစ်ခြင်းပင် ဖြစ်သည်။ ဟေရှာယက ဤသို့ဆိုသည်– “မတရားသောသူ [ရာရှာ] တို့သည် မနားနိုင်သော ပင်လယ်ကဲ့သို့ဖြစ်၏။ ထိုပင်လယ်သည် မနားနိုင်၊ ၎င်း၏ရေများသည် ရွှံ့နှင့် ဖုန်တို့ကို ပစ်တင်၏။ ငါ့ဘုရားသခင်မိန့်တော်မူသည်ကား၊ မတရားသောသူတို့အဖို့ ငြိမ်သက်ခြင်းဟူ၍ မရှိ” (ဟေရှာယ ၅၇:၂၀-၂၁)။

B. Sin as a Broken Relationship

The first scene in Genesis after the Fall is Adam and Eve hiding themselves from God (Gen. 3:8–10). Sin as a rebellion fractured the relationship that existed between God and Adam and Eve. Holiness and sin cannot face each other. “Your iniquities have made a separation between you and your God, and your sins have hid his face from you” (Isa. 59:2). The separation between God and human brings about a state of guilt (Isa. 53:6; Jer. 2:22; Eze. 22:4). Guilt in its emotive experience leads to loss of peace (Isa. 48:22), inner misery (Micah 7:1), and self-pity (Eze. 20:43). The basic symptom of this broken relationship with God is inward restlessness, as Isaiah says: “But the wicked [rāšā‘] are like the tossing sea; for it cannot rest, and its waters toss up mire and dirt. There is no peace, says my God, for the wicked” (Isa. 57:20, 21).

 

ပလုတ်သည် ဆက်ဆံရေးဆိုင်ရာ နောက်ထပ်အတိုင်းအတာတစ်ခုကို ထည့်သွင်းပြောဆိုသည်– ဘုရားသခင်နှင့် ဆက်ဆံရေးရှိရန် ယုံကြည်ခြင်းဖြင့် အသက်ရှင်ရမည်ဟု ဆိုသည်။ ရောမ ၁၄:၁၃-၂၃ တွင် တမန်တော်က အသက်ရှင်နေထိုင်ပုံ နှစ်မျိုးကို ဖော်ပြထားသည်– ယုံကြည်ခြင်းနယ်ပယ်အတွင်း၌ ယုံကြည်ခြင်းအမှုများ ထွက်ပေါ်လာသော အသက်ရှင်ပုံ၊ နှင့် ယုံကြည်ခြင်းမရှိဘဲ အသက်ရှင်ပုံ။ ထို့နောက် ပလုတ်သည် အပြစ်၏ ဆက်ဆံရေးဆိုင်ရာ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်တစ်ခုကို အရေးကြီးစွာ ပေးထားသည်– “ယုံကြည်ခြင်းမှ မထွက်ပေါ်လာသော အရာအားလုံးသည် အပြစ်ဖြစ်၏” (ရောမ ၁၄:၂၃)။

Paul adds another dimension to this relational aspect by stating that relationship with God calls for a life lived in faith. In Romans 14:13–23, the apostle sets forth two kinds of living: a life lived in the sphere of faith from which proceeds acts of faith, and a life lived apart from faith. Then Paul offers a definition of sin that is crucial to the relational dimension of sin: “For whatever does not proceed from faith is sin” (verse 23).

 

ဆက်ဆံရေးပြိုကျဲခြင်းသည် ဒေါင်လိုက်အတိုင်းအတာတွင်သာ ကန့်သတ်ခြင်းမဟုတ်၊ အလျားလိုက်အတိုင်းအတာသို့ပါ ပျံ့နှံ့သွားသည်။ အာဒံနှင့် ဧဝ တို့ကို ဧဒင်ဥယျာဉ်မှ နှင်ထုတ်ပြီးနောက် အလျားလိုက်ပြိုကျဲခြင်းကို ကာဣန်သည် ညီအစ်ကို အာဘေလကို သတ်ပြီး တာဝန်ခံရန် ရဲဝံ့စွာ ငြင်းဆိုခြင်းဖြင့် ထင်ရှားစွာ ပြသသည် (ကမ္ဘာဦး ၄:၈-၁၀)။ အာဘေလကို သတ်မှုနှင့်ပတ်သက်၍ ဘုရားသခင်နှင့် ကာဣန်တို့၏ ရင်ဆိုင်ခြင်းတွင် အချက်နှစ်ချက်ရှိသည်– တစ်ချက်ကား လူတစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် ကိုယ်ကျင့်တရားဆိုင်ရာ တာဝန်ရှိကြောင်း အတည်ပြုခြင်း၊ နောက်တစ်ချက်ကား ထိုတာဝန်ကို လူသားတိုင်းတွင် ဘုရားသခင်အပေါ် တာဝန်ခံမှုနှင့် ဆက်စပ်ပေးခြင်းပင် ဖြစ်သည်။ အပြစ်သည် ထိုတာဝန်ကို ဖဲ့ဖျက်ပြီး မည်သည့်တာဝန်ခံမှုမှ လွတ်မြောက်ရန် ကြိုးစားသည်။ ထို့ကြောင့် ဒေါင်လိုက်မညီမျှခြင်းသည် မလွှဲမရှောင်သာ အလျားလိုက်မညီမျှခြင်းကို ဖြစ်ပေါ်စေသည်။ အလျားလိုက်ဆက်ဆံရေးတွင် သဟဇာတဖြစ်မှုကို မည်သို့ပင် ပြုပြင်လိုက်ပါစေ၊ ဘုရားသခင်၏ အတိုင်းအတာမရှိလျှင် ထိုကြိုးစားမှုသည် နောက်ဆုံးတွင် မအောင်မြင်နိုင်ချေ။ ထို့ကြောင့် လူ့သမိုင်းသည် အပြစ်နှင့် ဆက်ဆံရေးပြိုကျဲခြင်း၏ ဇာတ်လမ်းဖြစ်လာသည်။

The rupture in relationship is not restricted to the vertical dimension alone, but extends to the horizontal. After the eviction of Adam and Eve from Eden, the horizonal rupture manifests itself when Cain murders his brother Abel and daringly refuses to own responsibility for his act (Gen. 4:8–10). The confrontation between God and Cain over the murder of Abel is twofold: On the one hand, it affirms a moral responsibility of one human being for the other; and on the other, it connects that responsibility with an accountability the human being should ever have toward God. Sin attempts to break this responsibility and escape from any accountability. Hence the vertical disorder inevitably leads to a horizontal disorder. However one may want to correct the latter and establish a harmony within the human community, any such attempt will eventually fail in the absence of the divine dimension, and thus human history becomes a story of sin and broken relationships.

 

ဆက်ဆံရေးပြိုကျဲရာ မည်သည့်နေရာ၌မဆို– မိဘနှင့်သားသမီး၊ ခင်ပွန်းနှင့်ဇနီး၊ ယာန်ဆရာနှင့် အသင်းသားများ၊ အိမ်နီးချင်းနှင့်အိမ်နီးချင်း စသည်တို့အကြား– ထိုနေရာတွင် အပြစ်သည် မာနမာနအလံကို မြင့်မြင့်ထောင်၍ ကိုယ်ချင်းစာယာနှင့် တရားမျှတမှုကို နင်းချေကာ ဘုရားသခင်၏ ဖြောင့်မတ်သောအစီအစဉ်များကို ဆန့်ကျင်ရန် အာဏာကို သိမ်းပိုက်ထားသည်။

Wherever fractured relationship reigns—be it between parent and child, husband and wife, pastor and parishioner, neighbor and neighbor—there lies sin with its flag of egocentrism hoisted high to capture power for oneself, to trample the right of the other, and to defy the righteous plans of God.

 

ထို့ပြင် အပြစ်၏ ဆက်ဆံရေးပြိုကျဲခြင်းသည် ဒေါင်လိုက်နှင့် အလျားလိုက်သာမက အတွင်းစိတ်ကိုပါ ထိခိုက်စေသည်။ အပြစ်ကြောင့် လူ့စိတ်နှလုံးသည် အတွင်း၌ နာမကျန်းဖြစ်နေ၍ လူသားသည် ကိုယ့်ကိုယ်ကိုလည်းကောင်း၊ ပြင်ပပတ်ဝန်းကျင်ကိုလည်းကောင်း၊ သင့်တင့်လျောက်ပတ်စွာ ဆက်ဆံနိုင်ခြင်း မရှိတော့ချေ။

Further, sin’s ruptured relationship impacts not only vertically and horizontally, but internally as well. The human heart is sick internally because of sin, and individuals cannot relate adequately to themselves or to their external environment because of sin.

 

ဟေရှာယ ၅၃:၆ သည် အပြစ်၏ လူတိုင်းတွင်ရှိခြင်း (“ကျွန်ုပ်တို့အားလုံး သိုးကဲ့သို့ လမ်းမှားသွား၍”) နှင့် တစ်ဦးချင်းဆန်ခြင်း (“လူတိုင်းမိမိလမ်းသို့ လှည့်ကြ၏”) ကို အတည်ပြုသည်။ ပရောဖက်သည် အပြစ်ကို စုပေါင်းအနေနှင့် (“အိုအပြစ်ရှိသော လူမျိုး၊ အပြစ်နှင့် ပြည့်နှက်နေသော လူများ” [ဟေရှာယ ၁:၄]) နှင့် တစ်ဦးချင်းအနေနှင့် (“ငါသည် ပျက်စီးပြီ၊ ငါသည် ဆုံးရှုံးပြီ” [ဟေရှာယ ၆:၅]) နှစ်မျိုးလုံး မြင်သည်။ အပြစ်သည် တစ်ဦးချင်းအဆင့်တွင် ဆိုးရွားစွာ သက်ရောက်ခဲ့သဖြင့် လူသားကို “လှည့်စားတတ်၍ အလွန်ဆိုးယုတ်” (ယေရမီ ၁၇:၉)၊ “ပုန်ကန်တတ်၍ လိမ်ညာတတ်” (ဟေရဗี่ ၃၀:၉)၊ ကိုယ်ကျင့်တရားအရ “ညစ်ညမ်းသော” (ဟေရှာယ ၆၄:၆) ဟု ဖော်ပြထားသည်။ ထို့ပြင် ပလုတ်က အပြစ်သည် ဉာဏ်ရည်ကို မှောင်မိုက်စေပြီး လူသားကို လူသားဖြစ်တန်ခိုးမှ လျော့ကျစေသော သဘာဝမကျသော အမှုများသို့ ဦးတည်စေသည်ဟု ဆိုသည် (ရောမ ၁:၁၂-၂၈)။

Isaiah 53:6 confirms both sin’s universality (“all we like sheep have gone astray”) and individuality (“we have turned every one to his own way”). The prophet sees sin as both collective (“ah, sinful nation, a people laden with iniquity” [Isa. 1:4]) and as individual (“Woe is me! For I am lost” [Isa. 6:5]). Sin has had its devastating effect on the individual level so that the human being is described as “deceitful … and desperately corrupt” (Jer. 17:9), “rebellious … lying” (Isa. 30:9), and morally “unclean” (Isa. 64:6). Further, Paul argues that sin has darkened the intellect and has led the individual to unnatural acts that lower the human being from the status of being a human (Rom. 1:12–28).

 

တစ်ဦးချင်းအပြစ်သားုပုဂ္ဂိုလ်၏ ကိုယ်ကျင့်တရားအခြေအနေသည် အမျိုးမျိုးသော ဆိုးယုတ်မှုများနှင့် ပြည့်နှက်နေ၏– “ဆိုးယုတ်ခြင်း၊ လောဘ၊ ဒုစရိုက်။ မနာလိုခြင်း၊ လူသတ်ခြင်း၊ ရန်တွေ့ခြင်း၊ လှည့်စားခြင်း၊ မကောင်းသောစိတ်၊ … နောက်ပြောတတ်သူ၊ ကဲ့ရဲ့တတ်သူ၊ ဘုရားကို မုန်းတီးသူ၊ မာန်ထောင်လွှားသူ၊ ကြွားဝါသူ၊ ဆိုးယုတ်မှုများကို တီထွင်သူ၊ မိဘစကားမနာခံသူ၊ မဆင်မခြင်သူ၊ သစ္စာမရှိသူ၊ စိတ်မာကြောသူ၊ သနားကြင်နာမှုမရှိသူ” (ရောမ ၁:၂၉-၃၁)။

The moral condition of the individual is filled with every kind of wickedness: “evil, covetousness, malice. Full of envy, murder, strife, deceit, malignity, … gossips, slanderers, haters of God, insolent, haughty, boastful, inventors of evil, disobedient to parents, foolish, faithless, heartless, ruthless” (verses 29–31).

 

ဤဆိုးရွားလှသော တစ်ဦးချင်းအပြစ်သား၏ အခြေအနေကို ပလုတ်သည် ရောမ ၇ တွင် လူတိုင်းရင်ဆိုင်ရသော ကိုယ်ကျင့်တရားဆိုင်ရာ ဒုက္ခအခြေအနေကို ထပ်မံဖြည့်စွက်သည်– “ငါပြုသောအမှုကို ငါနျှင်မသိ။ ငါလိုချင်သောအရာကို ငါမပြု၊ ငါမုန်းသောအရာကိုသာ ငါပြုမိ၏ … မှန်ကန်သောအရာကို ငါအလိုရှိ၏၊ သို့သော် ထိုအရာကို ငါမတတ်နိုင်။ ငါလိုချင်သော ကောင်းမှုကို ငါမပြု၊ ငါမလိုချင်သော ဆိုးမှုကိုသာ ငါပြုမိ၏” (ရောမ ၇:၁၅-၁၉)။

To this devastating status of the individual sinner, Paul adds in Romans 7 the moral dilemma that each person faces: “I do not understand my own actions. For I do not do what I want, but I do the very thing I hate … . I can will what is right, but I cannot do it. For I do not do the good I want, but the evil I do not want is what I do” (verses 15–19).

 

ကိုယ့်အတွင်း၌ ဆွဲထားခံရသော အပြစ်သားသည် အတွင်း၌ ဆက်ဆံရေးဆိုင်ရာ ကွဲလွဲမှုကို တွေ့ရှိသည်။ အပြစ်၏အာဏာသည် အလွန်ကြီးမားသောကြောင့် လူသားသည် စိတ်ကူးနှင့် လက်တွေ့ ကွာဟချက်၏ ပြင်းထန်သောဖိအားကို ဖြိုချရန် အစွမ်းမရှိချေ။ ထို့ကြောင့် ထိုသူသည် အော်ဟစ်သည်– “ငါသည် အလွန်ဆင်းရဲဒုက္ခရောက်နေသော သူဖြစ်၏။ ဤသေမင်း၏ ကိုယ်ခန္ဓာမှ အဘယ်သူ ငါ့ကို ကယ်နှုတ်မည်နည်း” (ရောမ ၇:၂၄)။ ဤမစွမ်းနိုင်သော ဆင်းရဲဒုက္ခသည် ဆက်ဆံရေးပြိုကျဲခြင်း၏ နောက်ဆုံးရလဒ်ပင် ဖြစ်သည်။

Torn within oneself, the sinner finds a relational contradiction within. The power of sin is so overwhelming that the human being is powerless to break the intense pressure of the real over the ideal. So the person cries out: “Wretched man that I am! Who will deliver me from this body of death?” (verse 24). such helpless wretchedness is the end result of the broken relationship.

 

 

ဂ။ အပြစ်သည် အခြေအနေတစ်ရပ်ဖြစ်ခြင်း

ကျမ်းစာပါ အပြစ်အယူအဆသည် အပြစ်ကို အခြေအနေတစ်ရပ်အဖြစ် ဖော်ပြခြင်းဖြင့် ၎င်း၏ ရှုပ်ထွေးမှုကို ထပ်မံပြသသည်။ အပြစ်သည် လူတစ်ကိုယ်လုံးကို ထိုးဖောက်ရုံမျှမက လူ့နှလုံးထဲ၌ နေရာယူထားသည် (ရောမ ၇:၂၀)။ ရန်သူတစ်ဦးသည် နိုင်ငံကို ကျူးကျော်၍ အုပ်ချုပ်သူဖြစ်လာသကဲ့သို့၊ အပြစ်သည် လူ့စိတ်နှလုံးနှင့် ကိုယ်ခန္ဓာကို သိမ်းပိုက်၍ အုပ်ချုပ်သူ အာဏာရှင်ဖြစ်လာသည်။ သိမ်းပိုက်မှုသည် အလွန်ပြည့်စုံသဖြင့်၊ ဒုစရိုက်ပျက်စီးမှုသည် အလွန်ပြည့်စုံသဖြင့် အပြစ်သားတစ်ဦး၌ “ကောင်းသောအရာ တစ်စုံတစ်ရာ မနေပါ” (ရောမ ၇:၁၈)။ ထို့ကြောင့် ပလ္လင်သည် အပြစ်သည် ရုံရုံအမှုမျှ၊ ကိုယ်ကျင့်တရားပျက်ယွင်းမှုမျှ၊ ပုံမှန်မဟုတ်သော အင်အားမျှ မဟုတ်ကြောင်း ပြသသည်။ အပြစ်သည် လူ့နှလုံးကို ကျူးကျော်၍ ထိုနေရာ၌ အုပ်စိုးသော နတ်ဆိုးဆန်သော အာဏာတစ်ခုဖြစ်သည်။ ၎င်းသည် တစ်ဦးချင်း၏ အတွေး၊ ခံစားချက်၊ အပြုအမူများကို ထိန်းချုပ်သော အာဏာဖြစ်လာသည်။ ပလ္လင်သည် “ဇာတိပကတိ” (ရောမ ၈:၆) နှင့် “အပြစ်၏ နိယာမ” (ရောမ ၈:၂) ဟူသော စကားလုံးများကို သုံးပြီး အပြစ်သည် လူ့နှလုံးထဲ၌ အခြေစိုက်ထားသော အခြေအနေတစ်ရပ်ဖြစ်ကြောင်း၊ ထိုနေရာမှ လူတစ်ဦး၏ ပြင်ပအမှုအရာများကို ထိန်းချုပ်ကြောင်း ဖော်ပြသည်။ ဇာတိပကတိဆိုသည်မှာ ကိုယ်ခန္ဓာရုံသာမဟုတ်၊ အပြစ်၏ နိယာမဆိုသည်မှာ စည်းမျဉ်းစည်းကမ်းမျှသာမဟုတ်။ ဇာတိပကတိဆိုသည်မှာ ဘုရားမရှိသော လူ့သဘာဝဖြစ်ပြီး၊ အပြစ်၏ နိယာမဆိုသည်မှာ ဘုရားကို ပုန်ကန်သော အခြေအနေဖြစ်သည်။ ဘုရားကို အမြဲပုန်ကန်၍ ဘုရားကို ကိုယ်ဘဝမှ ဖယ်ရှားပစ်လိုသော ဤသဘာဝနှင့် အခြေအနေသည်ပင် အပြစ်သည် အခြေအနေတစ်ရပ်ဖြစ်ခြင်း၏ အဓိပ္ပာယ်ဖြစ်သည်။

C. Sin as a State

The biblical concept of sin further portrays its complexity by describing it as a state. Sin not only pervades the whole person but it takes abode in the human heart (Rom. 7:20). Like an enemy who invades a country and becomes its occupying power, sin has taken over the human mind and body to become the ruling power. The takeover is so complete, the depravity is so total, that “nothing good dwells” within a sinner (verse 18). Thus Paul shows that sin is not simply an act, a moral failure, or even an abnormal force. Sin is a demonic power that invades the human heart and reigns there. It becomes the controlling power of the thoughts, emotions, and actions of the individual. Paul uses expressions such as “flesh” (Rom. 8:6) and “the law of sin” (verse 2) to indicate that sin is a state with its seat in the human heart, and from there it controls the outward activities of the individual. The flesh is not simply the body; the law of sin is not simply a series of rules. The flesh is human nature apart from God; the law of sin is the status of rebellion against God. It is this nature and status, in perpetual rebellion against God and wanting to overthrow God from one’s life, that constitutes sin as a state.

 

ဤကဲ့သို့ ပြည့်စုံသော သိမ်းပိုက်မှုမှ ဘာတွေဖြစ်ပေါ်လာသနည်း။ ခွဲထွက်နေပြီး ရှုပ်ထွေနေသော ပုဂ္ဂိုလ်စရိုက်၏ အဖြစ်ဆိုးဖြစ်သည်။ “ဇာတိပကတိ၏ တပ်မက်ခြင်းသည် ဝိညာဉ်နှင့် ဆန့်ကျင်ပြီး၊ ဝိညာဉ်၏ တပ်မက်ခြင်းသည် ဇာတိပကတိနှင့် ဆန့်ကျင်သည်။ ဤနှစ်မျိုးသည် တစ်ခုနှင့်တစ်ခု ဆန့်ကျင်နေသဖြင့် သင်တို့လိုချင်သောအရာကို မလုပ်နိုင်ကြတော့ပြီ” (ဂလာတိ ၅:၁၇)။

What results from an occupation so complete? The tragedy of a divided, confused personality: “The desires of the flesh are against the Spirit, and the desires of the Spirit are against the flesh; for these are opposed to each other, to prevent you from doing what you would” (Gal. 5:17).

 

အပြစ်သည် ဘုရားသခင်၏ ဖန်ဆင်းခြင်း၏ အထွတ်အထိပ်၊ ဘုရားသခင်၏ ပုံသဏ္ဍာန်ကို ဆောင်သော လူသားကို နိမ့်ကျစေသည်။ အပြစ်သည် တစ်ဦးချင်းအမှုများအတွင်းသို့သာ ကန့်သတ်ခြင်းမဟုတ်တော့ဘဲ၊ လူတစ်ဦး၏ ပုဂ္ဂိုလ်စရိုက်အစိတ်အပိုင်းများကို ထိန်းချုပ်သော အခြေအနေတစ်ရပ်အဖြစ် ဖော်ပြခံရသည် (ရောမ ၇:၂၀၊ ၂၃)။ လူသားဖြစ်တည်မှု၏ ထူးကဲသော လက်ဆောင်များ—တွေးခေါ်နိုင်စွမ်း၊ ရွေးချယ်နိုင်စွမ်း၊ ဖန်တီးနိုင်စွမ်း၊ နှိုးဆွနိုင်စွမ်း—တို့သည် အပြစ်၏ သားကောင်ဖြစ်သွားသဖြင့် “ဖြစ်သင့်သည်” နှင့် “ရှိသည်”၊ “စံပြ” နှင့် “လက်တွေ့” တို့သည် လူ့စိတ်နှလုံးနှင့် အပြုအမူတွင် အမြဲတမ်း ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်နေတော့သည်။

Sin reduces the human person, the crown of God’s creation, the bearer of God’s image. Sin is no longer restricted to individual acts, but portrayed as a state of the being, controlling the very members of one’s personhood (Rom. 7:20, 23). The remarkable gifts of the being—the power to think, to choose, to create, to persuade—have fallen prey to sin so that the “ought” and the “is,” the “ideal” and the “real” stand in constant conflict in the human mind and action.

 

ပလ္လင်သည် သူ့အတွင်း၌ စစ်ပွဲတစ်ခုကို အလွန်သိသာစွာ ခံစားမိပြီး၊ အလွန်ဆိုးရွားသော ကွဲပြားမှုတစ်ခုကို တွေ့မြင်သည်။ သူ၏ အတွင်းစိတ်နက်ရှိုင်းဆုံးနေရာ၌ ဘုရားသခင်၏ ပညတ်ကို ဝမ်းမြောက်သော်လည်း၊ အပြစ်၏ နိယာမတွင် အကျဉ်းခံထားရကြောင်း တွေ့ရှိသည် (ရောမ ၇:၂၂၊ ၂၃)။ သူမလိုချင်သောအရာကို လုပ်မိပြီး၊ လိုချင်သောအရာကို မလုပ်နိုင်ပါတော့ချေ။ ပျက်စီးယိုယွင်းသော အပြစ်သဘာဝသည် အပြစ်အမှုများကို ဖြစ်ပေါ်စေသည်။ ယေရှုမိန့်တော်မူသည့်အတိုင်း “နှလုံးထဲမှ ဆိုးယုတ်သော အကြံအစည်၊ လူသတ်ခြင်း၊ အိမ်ထောင်ရေးဖောက်ပြန်ခြင်း၊ ကာမဂုဏ်တိမ်းစောင်းခြင်း၊ ခိုးခြင်း၊ မုသားပြောခြင်း၊ ကဲ့ရဲ့ခြင်း ထွက်ပေါ်လာသည်” (မဿဲ ၁၅:၁၉)။

Paul is acutely sensitive to a war within him, a dichotomy of tragic proportions such that while he delights in the law of God in his inmost self, he finds himself captive to the law of sin (verses 22, 23). What he does not wish to do is what he does, and what he wishes to do, that he is unable to do. A corrupt and sinful nature yields sinful acts. As Jesus said, “For out of the heart come evil thoughts, murder, adultery, fornication, theft, false witness, slander” (Matt. 15:19).

 

ဃ။ အပြစ်သည် သီးခြားအမျိုးအစားသော ဒုစရိုက်ဖြစ်ခြင်း

အပြစ်သည် ဒုစရိုက်ရုံသာမက သီးခြားအမျိုးအစားသော ဒုစရိုက်ဖြစ်သည်။ ဒုစရိုက်အားလုံးသည် အပြစ်မဟုတ်ပေ။ ဖျားနာခြင်း၊ ငလျင်လှုပ်ခြင်း၊ တိုင်ဖွန်မုန်တိုင်း၊ ရေလွှမ်းမိုးခြင်း စသည့် သဘာဝဘေးအန္တရာယ်များကို ဒုစရိုက်ဟု ခေါ်နိုင်သည်။ အကြောင်းမှာ ၎င်းတို့သည် ထိခိုက်ဒဏ်ရာရစေပြီး ပုံမှန်ဘဝကို ထိခိုက်စေသောကြောင့်ဖြစ်သည်။ အပြစ်သည် ဤကဲ့သို့ ဒုစရိုက်မျိုးမဟုတ်ချေ။ ၎င်းသည် ဝိညာဉ်ရေး၊ ကိုယ်ကျင့်တရား၊ ကျင့်ဝတ်ဆိုင်ရာ ဒုစရိုက်ဖြစ်သည်။ ထို့ပြင် အပြစ်သည် ကြားကွဲထွက်နေသော အမှုတစ်ခုတည်းသာမဟုတ်၊ အတွင်းစိတ်မှ ပုန်ကန်ခြင်း၏ ပြင်ပထင်ရှားမှုဖြစ်သည်။ လူများသည် အပြစ်ကျူးလွန်သောကြောင့် အပြစ်သားများဖြစ်ကြခြင်းမဟုတ်၊ အပြစ်သားများဖြစ်နေသောကြောင့် အပြစ်ကျူးလွန်ကြခြင်းဖြစ်သည်။ အပြစ်သည် ဘုရားသခင်နှင့် ဒေါင်လိုက်ဆက်ဆံရေး၊ လူသားချင်းအလျားလိုက်ဆက်ဆံရေး၊ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်နှင့် အတွင်းဆက်ဆံရေးကို ထိခိုက်စေသော ဒုစရိုက်ဖြစ်သည်။ အထက်ပါ ကျမ်းချက်များတွင် သုံးစွဲထားသော ကျမ်းစာဝေါဟာရများသည် အပြစ်၏ သီးခြားမှုကို ပြသထားသည်။ ဟေဗြဲဘာသာစကား၌ အပြစ်ကို ညွှန်ပြသော အဓိကစကားလုံး ခါတာသည် ဘုရားသခင်၏ စံနှုန်းကို လွန်ကျူးခြင်း (ဝတ်ပြုရာဇ် ၅:၅၊ ၁၆၊ ဆာလံ ၅၁:၄) ကို ဆိုလိုသည်။ အာဝုန်သည် ဘုရားရှေ့၌ “ဒုစရိုက်” (ကမ္ဘာဦး ၄:၁၃၊ ၁၅:၁၆) ဟူသော သဘောကို ဆောင်ပြီး ကွေးကောက်ခြင်း (ဆာလံကျမ်း အသံတိုးစကား ၃:၉)၊ မုသား၊ လှည့်စားခြင်း (ဆာလံ ၃၆:၃)၊ အချည်းနှီးခြင်း (သုတ္တံ ၂၂:၈၊ ဟေရှာယ ၄၁:၂၉) ကို ညွှန်ပြသည်။ အလားတူ ကမ္ဘာသစ်ကျမ်း၌ ဟာမာတီယာ၊ ပါရာဘာဆစ်၊ အနိုမီယာ၊ အဒီခီယာ စသော စကားလုံးများသည် လူ့ဆန္ဒဖြင့် ဘုရားသခင်၏ အလိုတော်နှင့် ပညတ်တော်ကို ချိုးဖောက်သော သီးခြားအမှုတစ်ခုကို သတ်မှတ်သည်။

D. Sin as a Specific Kind of Evil

Sin is not only evil, but a specific kind of evil. Not all evil is sin. Sickness and natural calamities such as earthquakes, tornadoes, and floods can be spoken of as evil in that they cause injury and affect the normalcy of life. Sin is not such an evil. It is a spiritual, moral, and ethical evil. Further, sin is not just an isolated act, but the outward expression of an inward revolt. Humans are not sinners because they commit sin, but they sin because they are sinners. Sin is an evil that affects the vertical relationship with God, the horizontal relationship with human beings, and the internal relationship with oneself. The biblical terminology examined above demonstrates the specificity of sin. Ḥaṭṭā’ṯ defines not simply evil, but an act of sin that misses God’s standard (Lev. 5:5, 16; Ps. 51:4). ‘Awôn carries the idea of “iniquity” before God (Gen. 4:13; 15:16) and indicates that sin is crookedness (Lam. 3:9), falsehood, deception (Ps. 36:3), and vanity (Prov. 22:8, KJV; Isa. 41:29, KJV). Likewise the NT words, such as hamartia, parabasis, anomia, adikia, and others define sin as a specific act perpetrated by human volition in violation against God’s will and law.

 

အပြစ်သည် လူသားများပေါ်သို့ သတိမထားမိဘဲ ကျရောက်လာသော ငြိမ်သက်သော ဘေးအန္တရာယ်မျိုးမဟုတ်။ ၎င်းသည် အာဒံနှင့် ဧဝတို့၏ လွတ်လပ်သော ဆန္ဒကို မှားယွင်းစွာ အသုံးပြု၍ ဘုရားသခင်ကို ပုန်ကန်ခြင်းဖြစ်သည်။ ကျွန်ုပ်တို့၏ ဘိုးဘေးများ၏ အပြစ်၏ သီးခြားသဘောသည် ဘုရားသခင်၏ နှုတ်မြွက်စကားကို မယုံကြည်ခြင်း၊ ဘုရားသခင်၏ အခွင့်အာဏာကို ငြင်းပယ်ခြင်း၊ ကိုယ်ဆန္ဒကို ဘုရားသခင်၏ အလိုတော်နှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်ထားခြင်း၊ သူတို့ပိုင်ဆိုင်ခွင့်မရှိသော အဆင့်အတန်းကို လောဘတကြခြင်း စသည်တို့ဖြစ်သည်။ ကိုယ်ဗဟိုပြုမှု၊ မာန၊ ပုန်ကန်မှု၊ ဘုရားသခင်ကို ငြင်းပယ်သော ဆန့်ကျင်မှု၊ လောဘတို့သည် ကျွန်ုပ်တို့ ဘိုးဘေးများ၏ အပြစ်မှာ မည်မျှ သီးခြားဖြစ်ကြောင်း ဖော်ပြသည်။ ထို့ပြင် ဘုရားသခင်၏ အခွင့်အာဏာကို ငြင်းပယ်ခြင်း၊ လှည့်စားသူ၏ စကားကို နားထောင်ခြင်းဖြင့် အခြားအာဏာကို ရွေးချယ်ခြင်း စသည့် ကိုယ်ကျင့်တရားနှင့် ဝိညာဉ်ရေးဆိုင်ရာ အတိုင်းအတာများပါဝင်သဖြင့် အပြစ်သည် ဘုရားသခင်ကို ငြင်းပယ်ခြင်းဟူသော သီးခြားသဘောသည် ရှင်းလင်းပြတ်သားစွာ သက်သေပြလျက်ရှိသည်။

Sin is not merely a passive disaster that has fallen upon humanity unawares. It is an active revolt against God on the part of Adam and Eve in the exercise of their free, but wrongful, choice. The specific nature of sin on the part of our first parents consisted in distrust of God’s word, rejection of His authority, placing their will in opposition to God’s will, and coveting a position that was not theirs. Self-centeredness, pride, revolt, a God-denying “opposition, and covetousness all reveal how specific the sin of our forebears was. Add to this the moral and spiritual dimension involved in the rejection of God’s authority and the deliberate choice of alternative authority in obeying the deceiver, and the specific nature of sin as rejection of God becomes amply clear and irrefutable.

 

အပြစ်၏ သီးခြားအမှုများသည် ကျူးလွန်ခြင်း နှင့် မကျူးလွန်သင့်သည်ကို မကျူးလွန်ခြင်း (နောက်ဆုံး ဂဏန်းကို ကြည့်ပါ) ဟူ၍ နှစ်မျိုးဖြစ်သည်။ စာရင်းသည် လူ့အတွေ့အကြုံအတိုင်း ကုန်ဆုံးမှုမရှိ၊ လူ့အပြုအမူအတိုင်း ကျယ်ပြန့်ပြီး ဆိုးယုတ်သည်။ ဥပမာအားဖြင့် ပလ္လင်၏ စာရင်းကို ကိုးကားနိုင်သည်။ “ဇာတိပကတိ၏ အမှုများကား ထင်ရှားသည်။ ကာမစပ်ယှက်ခြင်း၊ ညစ်ညမ်းခြင်း၊ ကာမဂုဏ်တိမ်းစောင်းခြင်း၊ ရုပ်တုကိုးကွယ်ခြင်း၊ နတ်ပညာရပ်ကျင့်စဉ်၊ ရန်ငြိုးထားခြင်း၊ ရန်တွေ့ခြင်း၊ မနာလိုခြင်း၊ ဒေါသထွက်ခြင်း၊ ကိုယ်ကျိုးရှာခြင်း၊ ကွဲပြားခြင်း၊ ပါတီစွဲခြင်း၊ မနာလိုခြင်း၊ မူးယစ်ခြင်း၊ ပျော်ပွဲရွှင်ပွဲ စသည်တို့ဖြစ်သည်” (ဂလာတိ ၅:၁၉–၂၁)။ အခြားအပြစ်စာရင်းများကို မဿဲ ၁၅:၁၉၊ မာကု ၇:၂၁၊ ၂၂၊ ၁ကရိန်သု ၅:၉–၁၁၊ ၆:၉၊ ၁၀၊ ဧဖက် ၄:၂၅–၃၁၊ ၅:၃–၅၊ ၁တိမောသေ ၁:၉၊ ၁၀ တို့တွင် တွေ့နိုင်သည်။ မဿဲ ၁၂:၃၁၊ ၃၂ တွင် ခွင့်လွှတ်၍မရသော အပြစ်တစ်ခုကို ဖော်ပြထားသည်။ ထိုအပြစ်သည် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်ကို ဆန့်ကျင်သော အပြစ်ဖြစ်သည်။ (ဘုရားသခင် VII. ဂ. ၅ ကို ကြည့်ပါ။)

The specific acts of sin manifest in different acts of commission and omission (for the latter, see J below). The list is as exhaustive as human experience and as pervasive and perverse as human behavior. As an example, Paul’s list will suffice: “The works of the flesh are plain: fornication, impurity, licentiousness, idolatry, sorcery, enmity, strife, jealousy, anger, selfishness, dissension, party spirit, envy, drunkenness, carousing, and the like” (Gal. 5:19–21). For other lists of sin, see Matthew 15:19; Mark 7:21, 22; 1 Corinthians 5:9–11; 6:9, 10; Ephesians 4:25–31; 5:3–5; 1 Timothy 1:9, 10. Matthew 12:31, 32 speaks of one sin that is unpardonable: the sin against the Holy Spirit. (See God VII. C. 5.)

 

င။ အပြစ်သည် ပစ်မှတ်မထိခြင်း (စံနှုန်းလွန်ကျူးခြင်း) ဖြစ်ခြင်း

ဓမ္မဟောင်းကျမ်း၌ အပြစ်ကို ညွှန်ပြသော အဓိကစကားလုံး ခါတာနှင့် ကမ္ဘာသစ်ကျမ်း၌ ဟာမာတီယာ တို့သည် ပစ်မှတ်မထိခြင်း သို့မဟုတ် မျှော်မှန်းထားသော စံနှုန်းမှ လွန်ကျူးခြင်းကို ဆိုလိုသည်။ ဤစကားလုံးများ၏ ကိုယ်ကျင့်တရားဆိုင်ရာ အဓိပ္ပာယ်ကို အပြစ်နှင့် တွဲဖက်သုံးစွဲသောအခါ၊ လူတစ်ဦးသည် ဘုရားသခင်၏ အပြုအမူစံနှုန်း သို့မဟုတ် ဘုရားသခင်၏ နေထိုင်ပုံလမ်းကို လွန်ကျူးခဲ့သည်ဟု ဆိုလိုသည်။ စံနှုန်းလွန်ကျူးခြင်းဟူသော ဤအယူအဆသည် သီးခြားပညတ်တစ်ခု သို့မဟုတ် ပညတ်များစွာကို ချိုးဖောက်ခြင်းရုံသာမဟုတ်၊ ဘုရားသခင်နှင့် ကင်းကွာနေသော စိတ်သဘောထားဖြစ်သည်။ ထို့ပြင် ကမ္ဘာသစ်ကျမ်း၌ ဟာမာတီယာ ဟူသော အယူအဆသည် ဂရိလူမျိုးတို့၏ ဒုစရိုက်ကို လူ့ချို့ယွင်းမှုနှင့် မသိနားမလည်မှုကြောင့် ကျူးလွန်မိသော အမှားဟု ယူဆခဲ့သည်နှင့် မတူဘဲ၊ အပြစ်သားသည် တာဝန်ခံရမည့် ပုဂ္ဂိုလ်ဆန်သော ဘုရားသခင်ရှေ့၌ ကိုယ်ကျင့်တရားနှင့် ဝိညာဉ်ရေးဆိုင်ရာ စံနှုန်းလွန်ကျူးမှုဟု ဆိုလိုသည်။ ကျမ်းစာပါ အပြစ်အယူအဆသည် အပြစ်သည် မသိနားမလည်မှု၊ လူ့ချို့ယွင်းမှု၊ အတ္တဉာဏ်မလုံလောက်မှု၊ ကိုယ်ခန္ဓာကန့်သတ်ခံရမှုကြောင့် ဖြစ်ပေါ်လာခြင်းမဟုတ်ကြောင်း၊ ဘုရားသခင်၏ လူသားဘဝအတွက် ပညတ်တော်ကို ဆန့်ကျင်၍ မနာခံဘဲ စံနှုန်းလွန်ကျူးသော ရွေးချယ်မှုတစ်ခုဖြစ်ကြောင်း ရှင်းလင်းစွာ ဖော်ပြထားသည်။ ဤအချက်ကို လူသားပြုတ်ကျခြင်းကို အလေးအနက်ထားသောအခါ လက်လွတ်စပယ်၍ မရနိုင်ချေ။ ဧဒင်ဥယျာဉ်၌ မပြည့်စုံသော စုံတွဲကို မမြင်ရဘဲ၊ ဖန်ဆင်းရှင်၏ လက်တော်မှ လတ်လတ်ဆတ်ဆတ် ထွက်ပေါ်လာပြီး ကောင်းမြတ်ခြင်းအားလုံးနှင့် ပြည့်စုံသော၊ ကိုယ်ကျင့်တရားနှင့် ဝိညာဉ်ရေးအရ ပြည့်စုံမှုနှင့် ပြည့်စုံပြီး ဒုစရိုက်ဘက်သို့ ဘက်လိုက်မှု သို့မဟုတ် ဆွဲငင်အားမရှိသော အာဒံနှင့် ဧဝတို့ကို မြင်ရသည်။ အာဒံနှင့် ဧဝတို့သည် ဘုရားသခင်၏ သားသမီးများဖြစ်သည် (ဟေရှာယ ၁:၂)၊ သို့သော် အလိုရှိရှိ ပုန်ကန်သော ရွေးချယ်မှုဖြင့် ဘုရားသခင်၏ မျှော်လင့်ချက်ကို စံနှုန်းလွန်ကျူးခဲ့ကြသည်။

E. Sin as Falling Short

The primary words for sin in the OT (ḥaṭṭā’ṯ) and the NT (hamartia) mean to miss the mark or fall short of an expected standard. The moral dimension of the meaning of these words, when applied to sin, suggests that the individual has missed God’s standard of behavior or lost God’s way of living. This idea of falling short is not simply a violation of a specific law or set of laws but a mental attitude of alienation from God. Moreover, the NT idea of hamartia denotes sin not as the Greeks conceived of evil as an error committed by human deficiency and ignorance, but as a moral and spiritual shortcoming against a personal God before whom the sinner stands accountable. The biblical concept of sin thus makes it abundantly clear that sin is not a result of ignorance, human deficiency, rational inadequacy, or bodily finiteness, but an act of choice by which God’s law for human existence is defied, disobeyed, and fallen short of. This emphasis cannot be missed when we take the Fall seriously; for in Eden we see not an imperfect couple, but a set of human beings, fresh from the hands of the Creator, endowed with all goodness, crowned with moral and spiritual fullness, without any bias or propensity toward evil. Adam and Eve were children of God (Isa. 1:2), but children who by their deliberate, rebellious choice fell short of God’s expectations.

 

ပလ္လင်ရေးသားသည်။ “လူအားလုံး အပြစ်ကျူးလွန်ကြပြီးဖြစ်သောကြောင့်” လူအားလုံး “ဘုရားသခင်၏ ဘုန်းတော်ကို စံနှုန်းလွန်ကျူးကြသည်” (ရောမ ၃:၂၃)။ ၎င်းသည် ဘုရားသခင်သည် ချစ်ခြင်းမေတ္တာဖြင့် ဖန်ဆင်းခဲ့သော သတ္တဝါများအတွက် သတ်မှတ်ထားသော ပစ်မှတ်ကို စံနှုန်းလွန်ကျူးခြင်းဖြစ်ပြီး၊ ထိုပစ်မှတ်သည် ဘုရားသခင်နှင့် ထာဝရ ဆက်ဆံရေးနှင့် ဘုန်းအသရေရရှိရန် ဖြစ်သည် (၁ကရိန်သု ၁၁:၇)။ ဘုရားသခင်သည် မအောင်မြင်နိုင်သော ပစ်မှတ်ကို မသတ်မှတ်ခဲ့ပေ။ သူ၏ မျှော်လင့်ချက်များသည် မမျှတခဲ့ပေ။ သို့သော် ကျွန်ုပ်တို့သည် သူ၏ ပစ်မှတ်များကို ငြင်းပယ်၍ ကိုယ်ပိုင်ပစ်မှတ်များ ရွေးချယ်သောအခါ၊ သူ၏ အလိုတော်ကို စွန့်ပစ်၍ ကိုယ်ဆန္ဒကို ရွေးချယ်သောအခါ၊ ကျွန်ုပ်တို့သည် ကိုယ်ပိုင်စံနှုန်းများ ထူထောင်၍ ဘုရားသခင်၏ စံနှုန်းကို ငြင်းပယ်ခြင်းဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်၏ အလိုတော်နှင့် ပညတ်တော်ကို ကိုယ်ပိုင်အလိုနှင့် အစားထိုးရန် ကြိုးပမ်းခြင်းသည်ပင် သူ၏ မျှော်လင့်ချက်ကို စံနှုန်းလွန်ကျူးခြင်းဖြစ်ပြီး အပြစ်ဖြစ်သည်။

Paul writes, “Since all have sinned [hamartanō],” all “fall short of the glory of God” (Rom. 3:23). It is a falling short of the goal that God in love set for His creatures, and that goal was one of eternal communion and glory with God (1 Cor. 11:7). God did not set a goal that could not be achieved. His expectations were not unreasonable. But when we reject His goals and choose our own, when we set aside His will for us and choose our own wishes, we are setting up our own standards and rejecting God’s. Any attempt to replace God’s will and law with our own is falling short of His expectations, hence is sin.

 

စ။ အပြစ်သည် ပညတ်တော်ကို ချိုးဖောက်ခြင်း ဖြစ်ခြင်း

“အပြစ်ကျူးလွန်သူသည် ပညတ်တော်ကို ချိုးဖောက်တတ်၏။ အပြစ်ဆိုသည်မှာ ပညတ်တော်ကို ချိုးဖောက်ခြင်းပေ” (၁ယောဟန် ၃:၄၊ KJV)။ ယောဟန်သည် အပြစ် (ဟာမာတီယာ) သည် “ပညတ်တော်၏ ချိုးဖောက်ခြင်း [အနိုမီယာ]”၊ “ပညတ်မဲ့ခြင်း” (RSV) ဟူ၍ ကျမ်းစာအယူအဆကို အနှစ်ချုပ်ထားသည်။ ဟာမာတီယာနှင့် အနိုမီယာကို ဆက်စပ်ခြင်းဖြင့် တမန်တော်သည် အပြစ်ကို သတ်မှတ်ရာတွင် ပညတ်တော်၏ ဗဟိုပြုအခန်းကဏ္ဍကို အလေးပေးသည်။ အပြစ်သည် လူ့ပျက်ယွင်းမှုရုံသာမဟုတ်၊ ဘုရားသခင်၏ ပညတ်တော်ကို ပုန်ကန်သော အမှုဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်၏ ပညတ်တော်သည် ဘုရားသခင်၏ စရိုက်လက္ခဏာ၏ မှန်ပုံဖြစ်သည်။ ၎င်းသည် ဘုရားသခင်ဟာ မည်သူဖြစ်သည်၊ သူ၏ သတ္တဝါများထံမှ ဘာကို မျှော်လင့်သည်ကို သတ်မှတ်ပေးသည်။ ဘုရားသခင်၏ ချစ်ခြင်း၊ တရားမျှတခြင်း၊ သန့်ရှင်းခြင်း စရိုက်များကို ဆယ်ပညတ်တို့ပုံစံဖြင့် မှတ်တမ်းတင်ထားခြင်းသည် လူသားဘဝကို နေထိုင်ရမည့် စံနှုန်းဖြစ်သည်။ ဤပညတ်တော်၏ ဘောင်အတွင်း နေထိုင်ခြင်းသည် ပညတ်ပေးသူနှင့် ပြီးပြည့်စုံသော ဆက်ဆံရေးရှိခြင်းဖြစ်သည်။ အာဒံနှင့် ဧဝတို့အား ဘုရားသခင်က သတ်မှတ်ပေးသော လိုအပ်ချက်သည် ဤမူအရ ဖြစ်သည်။ ဆယ်ပညတ်တို့ပုံစံဖြင့် မဖော်ပြထားသော်လည်း၊ အာဒံနှင့် ဧဝတို့အား ပေးထားသော လိုအပ်ချက်သည် လူသားဘဝအတွက် ဘုရားသခင်၏ စံနှုန်းကို ထင်ဟပ်စေသည်။ ကျွန်ုပ်တို့ ဘိုးဘေးများ၏ အပြစ်သည် ဤပညတ်တော်ကို ပုန်ကန်ခြင်းဖြစ်သည်။ ၎င်းသည် ပညတ်မဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။

F. Sin as Transgression

“Whosoever committeth sin transgresseth also the law: for sin is the transgression of the law” (1 John 3:4, KJV). John summarizes the biblical idea that sin (hamartia) is the “transgression of the law [anomia],” “lawlessness” (RSV). In linking hamartia and anomia, the apostle underlines the central role of law in defining sin. Sin is not simply an act of human failure; it is an act of rebellion against the law of God. The law of God is the transcript of God’s character. It defines who God is and what He expects from His creatures. God’s character of love, righteousness, and holiness, transcribed in the form of the Ten Commandments, specifically constitutes the norm by which human life is to be lived and judged. Living within the parameters of this law is living in perfect relationship with the Giver of the law. It is this principle that reveals the seriousness of God’s requirement to Adam and Eve. Even though the law was not spelled out in the form of the Ten Commandments, the requirement placed upon Adam and Eve reflected God’s norm for human life. The sin of our foreparents was one of rebellion against this law. It was lawlessness.

 

ပလ္လင်သည်လည်း အပြစ်ကို ပညတ်တော်နှင့် ဆက်စပ်၍ ပညတ်တော်မရှိရင် အပြစ်လည်း မရှိနိုင်ဟု ဆိုသည် (ရောမ ၅:၁၃)။ အပြစ်ကို အမှန်အပြစ်အဖြစ် နားလည်ရန် ဖန်ဆင်းရှင်၏ ပညတ်တော်ဖြင့် အုပ်ချုပ်သော ကိုယ်ကျင့်တရားကမ္ဘာအတွင်း ထားမှသာလျင် ဖြစ်နိုင်သည်။ ထို့ကြောင့် အပြစ်၏ ဆိုးရွားမှုနှင့် သီးခြားမှုသည် ဘုရားသခင်၏ ပညတ်တော်ကို ဆန့်ကျင်၍ ရွေးချယ်ခြင်း၊ “ပညတ်မဲ့ခြင်း” ကျင့်ခြင်း၊ ဘဝကို ဘုရားသခင်မပါဘဲ နေထိုင်နိုင်သည်ဟု အခိုင်အမာဆိုခြင်းတွင် ရှိသည်။ အပြစ်သည် “ပညတ်မဲ့ခြင်း” ဖြစ်သောကြောင့် ဘုရားမဲ့ခြင်းဖြစ်လာသည်ဟူသော ဆိုးရွားမှုကို ၂သက်သာလောနိက ၂:၇၊ ၈ တွင် ပလ္လင်က ပုဂ္ဂိုလ်ဆန်စွာ ဖော်ပြထားပြီး၊ ခရစ်တော်ဆန့်ကျင်ရေးသမားကို “ပညတ်မဲ့သူ” ဟု ခေါ်သည်။ ထို့ကြောင့် အပြစ်ကျူးလွန်သူများသည် ပညတ်ပေးသူကို ဘဝတွင် နေရာမပေးကြချေ။

Paul also links sin to law, and argues that where there is no law there can be no sin (Rom. 5:13). Sin cannot be understood for what it is unless placed within the context of a moral universe, governed by the law of the Creator. Hence the gravity and specificity of sin lie in one’s choosing to go against the law of God, to indulge in “lawlessness,” to assert that life can be lived independent of God. The enormity of sin as “lawlessness” is further noted in 2 Thessalonians 2:7, 8, where Paul personalizes it in describing the antichrist as “the lawless one.” Thus, those who sin have no place in their lives for the One who gave the law. Sin, by virtue of being lawlessness, becomes godlessness.

 

ပညတ်တော်သည် လူသားများပေါ် အတင်းအကြပ် ချမှတ်ထားသော တာဝန်မျှသာမဟုတ်၊ ဘုရားသခင်သည် လူသားများနှင့် ဆက်ဆံရာတွင် သူ၏ သဘာဝအတိုင်း ဖြစ်ပေါ်လာခြင်းဖြစ်သည်။ အာဒံနှင့် ဧဝတို့အား အသက်ရှင်ခြင်းနှင့် သေခြင်းကွာခြားမှုသည် သူပေးထားသော ပညတ်တော်ကို အလုံးစုံနာခံခြင်းတွင် ရှိသည်ဟု ဘုရားသခင်က အမိန့်ပေးသောအခါ၊ ဘုရားသခင်သည် တင်းကြပ်သူမဟုတ်ခဲ့ပေ။ တားမြစ်ထားသော သစ်ပင်မှ မစားရန် ပညတ်သည် ကြမ်းတမ်းသော သခင်ထံမှ မဟုတ်ဘဲ၊ ချစ်ခြင်းမေတ္တာနှင့် ကျေးဇူးတော်ရှိသော ဖန်ဆင်းရှင်ထံမှ သတ္တဝါများနှင့် ချစ်ခြင်းမေတ္တာဖြင့် တုံ့ပြန်ရန် ရည်ရွယ်၍ တည်ထောင်သော ဆက်ဆံရေးအပေါ် အခြေခံသည်။

The law is not an arbitrary obligation imposed upon humanity, but derives its role from the nature of God as He relates to humanity. When God charged Adam and Eve that the difference between life and death lay in their unconditional obedience to the law that He had spelled out for them, God was not being arbitrary. The command not to eat the forbidden fruit did not arise from a stern master, but from a loving, gracious Creator who wanted to establish a relationship with His creatures on the basis of a love that chose to respond in love.

 

သတ္တဝါသည် “ဘာကြောင့် ပညတ်တော် လိုအပ်ရသေသေး” ဟု မေးခွင့်မရှိပေ။ သတ္တဝါသည် အမြဲတမ်း သတ္တဝါသာဖြစ်နေမည်၊ ဖန်ဆင်းရှင်သည် အမြဲတမ်း ဖန်ဆင်းရှင်သာဖြစ်နေမည်။ နှစ်ဦးကြားကွာခြားချက်သည် ဘုရားသခင်၏ အချုပ်အခြာအာဏာနှင့် သတ္တဝါ၏ အကန့်အသတ်ရှိမှုဖြစ်သည်။ ပညတ်တော်သည် ထိုအချုပ်အခြာအာဏာကို ထင်ဟပ်စေပြီး သတ္တဝါသည် ရှင်သန်လည်ပတ်ရမည့် ကန့်သတ်ချက်များကို သတ်မှတ်ပေးသည်။ ထိုကန့်သတ်ချက်ပြင်ပတွင် ဖန်ဆင်းရှင်နှင့် သတ္တဝါကြား ဆက်ဆံရေး ပျက်ပြားသွားသည်။ ထိုကန့်သတ်ချက်ကို သတ်မှတ်ခြင်းသည် တစ်ဖက်သတ်အမိန့်မဟုတ်၊ စည်းကမ်းနှင့် ဆက်ဆံရေးကို ထိန်းသိမ်းရန်ဖြစ်သည်။

The creature cannot ask, “Why any law at all?” A creature shall always be a creature, and the Creator shall always be the Creator. The difference between the two is God’s sovereignty and a creature’s finiteness. The law reflects that sovereignty and delineates that finiteness with limitations within which a creature shall exist and operate. Outside of that limit the relationship between the Creator and the creature is ruptured. The prescription of that limit does not mean arbitrariness, but the preservation of order and relationship.

 

ပညတ်တော်ကို စိနတောင်ပေါ်တွင် စာရေးတံဖြင့် ဘုရားသခင်ကိုယ်တိုင် ကျောက်ပြားပေါ်တွင် ရေးမှတ်ထားခြင်းသည် ပညတ်တော်၏ မူများသည် ဘုရားသခင်နှင့် တစ်ပြိုင်နက် ထာဝရတည်တံ့ကြောင်း ထပ်မံအတည်ပြုသည်။ ယေရှုသည် ပညတ်တော်ကို ရှင်းလင်းပြသ၍ ဘုရားသခင်ကို ချစ်ခြင်းနှင့် လူသားချင်းချစ်ခြင်းအပေါ် အခြေခံသော ဆက်ဆံရေးတွင် ၎င်း၏ ထာဝရတည်မြဲမှုကို အနှစ်ချုပ်ထားသည် (လုကာ ၁၀:၂၇)။

The codifying of the law on Mount Sinai and the fact that God wrote the law with His fingers on tables of stone further affirm that the principles of the law are as enduring as God Himself. Jesus illuminated the law and summarized its eternal relevance in a relationship based upon love to God and to fellow human beings (Luke 10:27).

 

ဘုရားသခင်၏ စရိုက်ကို ထင်ဟပ်သောကြောင့် ပညတ်တော်သည် “သန့်ရှင်း၍ တရားနှင့်ကိုက်ညီ၍ ကောင်းမြတ်သည်” (ရောမ ၇:၁၂) ဖြစ်ပြီး လူသားများ၏ ပျော်ရွှင်မှုအတွက် ပေးထားခြင်းဖြစ်သည်။ ထိုသူတို့ နားမလည် သို့မဟုတ် သဘောမပေါက်သော်လည်း ဖြစ်သည်။ ၎င်း၏ ကိုယ်ကျင့်တရားနှင့် ဝိညာဉ်ရေးဆိုင်ရာ မူများသည် ရိုးရှင်းသော တားမြစ်ချက်မျှမဟုတ်၊ နာခံသောအခါ ဘုရားသခင်နှင့် လူ့အသိုင်းအဝိုင်းအတွင်း ပျော်ရွှင်သော ဆက်ဆံရေးကို အာမခံချက်ပေးသော ပြည့်စုံပြီး တစ်လောကလုံးအတိုင်းအတာရှိသော လမ်းညွှန်ချက်များဖြစ်သည်။ သို့သော် ထိုပညတ်တော်ကို ချိုးဖောက်ခြင်းသည် လူသားများကို ပညတ်မဲ့ခြင်း၊ ပုန်ကန်ခြင်း၊ မနာခံခြင်း အခြေအနေသို့ ရောက်စေသည်။ ထို့ကြောင့် အပြစ်ဆိုသည်မှာ စည်းကမ်းကို ဖောက်ဖျက်ခြင်းရုံသာမဟုတ်၊ ဘုရားသခင်နှင့် ကောင်းမွန်သော ဆက်ဆံရေးတွင် နေထိုင်ရန် ငြင်းပယ်ခြင်းဖြစ်သည်။

As a reflection of God’s character, the law is “holy and just and good” (Rom. 7:12), and is given for the happiness of humans, even if they did not realize or understand it. Its moral and spiritual principles are not mere prohibitions, but comprehensive, universal guidelines that guarantee, when obeyed, joyful relationship with God and within the human community. But the transgression of that law puts human beings in a state of lawlessness, rebellion, and disobedience. Sin, therefore, is not merely breaking a code, but a refusal to live in a sound relationship with God.

 

ဃ်။ အပြစ်သည် တစ်ကိုယ်ကောင်းဆန်ခြင်းနှင့် မာန်မာနဖြစ်သည် အပြစ်၏ အဓိကသဘောတရားတစ်ခုမှာ မိမိကိုယ်ကို ဗဟိုပြုခြင်း၊ တစ်ကိုယ်ကောင်းဆန်ခြင်းပင် ဖြစ်သည်။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် အပြစ်သည် လူးစီဖာ၏ ကိစ္စတွင်လည်းကောင်း၊ ကျွန်ုပ်တို့၏ ဘိုးဘေးဘီဘတ်တို့၏ ကိစ္စတွင်လည်းကောင်း၊ မိမိကိုယ်ကို ရှာမှီးခြင်းမှ စတင်ဖြစ်ပေါ်လာခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်ကို ချစ်ခြင်းသည် အကုသိုလ်အားလုံး၏ အဓိကအနှစ်သာရဖြစ်ပြီး၊ မိမိကိုယ်ကို စွန့်လွှတ်၍ ဘုရားသခင်ကို ရွေးချယ်ကာ ထိုအရှင်နှင့် အတူနေခြင်းသည် ဘဝ၏ ရည်ရွယ်ချက်ဖြစ်သည်ဆိုလျှင်၊ ဘုရားသခင်၏ အဆုံးအမကို ဘဝတွင် အဓိကထားရာမှ နေရာဖယ်ပေး၍ မိမိကိုယ်ကို ချစ်ခြင်းသည် အပြစ်ပင် ဖြစ်သည်။

G. Sin as Selfishness and Pride

An essential part of the nature of sin is self-centeredness and selfishness. After all, sin originated in self-seeking in the case of both Lucifer and our foreparents. If love to God is the essence of all virtue, if abandonment of self to choose God and abide in Him is the end objective of life, it follows that a love of self that displaces the primacy of God in life is sin.

 

မိုးကောင်းကင်တွင်ဖြစ်စေ၊ ဧဒင်ဥယျာဉ်တွင်ဖြစ်စေ ပြိုလဲခြင်းသည် ဘုရားသခင်နှင့်တူရန် ကန့်သတ်ချက်များကို ကျော်လွန်လိုသော မိမိကိုယ်ကို လိုချင်ခြင်းကြောင့် အပြစ်၏ ဘေးဒုက္ခသို့ ရောက်ရှိသွားခဲ့ခြင်းကို ပြသသည်။ တကယ်တော့ တစ်ကိုယ်ကောင်းဆန်ခြင်းကို များစွာသော မကောင်းမှုများ ပေါက်ဖွားရာ အမြစ်တစ်ခုဟု ယူဆနိုင်သည်။ လောဘ၊ အကျင့်ပျက်ခြစားမှု၊ တဏှာရှိခြင်း၊ မာန်မာန၊ မနာလိုခြင်းတို့အားလုံးသည် မိမိကိုယ်ကို မဖြစ်မနေ ချစ်ခြင်းကြောင့် ဖြစ်ပေါ်လာခြင်း ဖြစ်သည်။ ယေရှုသည် မိမိကိုယ်ကို ငြင်းပယ်ရန် အမြဲတောင်းဆိုခဲ့ပြီး၊ တစ်ကိုယ်ကောင်းဆန်ခြင်းကို ဘုရားသခင်က လူသားဘဝမှ မျှော်လင့်တော်မူသည်နှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်ဟု မြင်ခဲ့သည် (လု၊ ၁၇:၃၃)။ ထိုနည်းတူ ပါဝလုသည် “ဇာတိပကတိအတိုင်း စိတ်ထားသောသူသည် ဘုရားသခင်၏ ရန်ဘက်ဖြစ်၏။ ဘုရားသခင်၏ တရားတော်ကို မနာခံ၊ နာခံနိုင်သည်မဟုတ်” ဟု ဆိုသည် (ရော၊ ၈:၇)။

The fall in heaven and in Eden illustrates how self-desire to go beyond its limitations to become like God ended in the tragedy of sin. Indeed, self-centeredness may be considered a root from which many other acts of evil spring. Greed, immorality, covetousness, arrogance, and envy, all are the result of an unwarranted love of self. Jesus consistently called for a denial of self and saw in self-centeredness an antithesis of what God expects human life to be (Luke 17:33). Likewise, Paul saw that “the mind that is set on the flesh is hostile to God; it does not submit to God’s law, indeed it cannot” (Rom. 8:7).

 

တစ်ကိုယ်ကောင်းဆန်ခြင်း၏ အဓိကသဘောမှာ ဘုရားသခင်ကို ရန်ဘက်ပြုခြင်းဖြစ်ပြီး မိမိကိုယ်ကို အခြားဆက်ဆံရေးအားလုံးထက် အထက်တွင် ထားသည်။ ထို့ကြောင့် ခရစ်ယာန်၏ အကျင့်သီလနှင့် ဝိညာဉ်ရေးဘဝတွင် နေရာမရှိနိုင်ပါ။ ထို့ကြောင့် ပါဝလုက “တစ်ကိုယ်ကောင်းဆန်ခြင်း၊ မာန်မာနဖြင့် အဘယ်အမှုကိုမျှ မပြုကြလင့်။ နှိမ့်ချခြင်းအားဖြင့် သူတစ်ပါးကို မိမိထက် သာ၍ ယူဆကြလော့” ဟု ဆုံးမသည် (ဖိ၊ ၂:၃)။ ရောမကျမ်း ၇ တွင်လည်း မိမိကိုယ်ကို နေရာချထားလိုသော ဆန္ဒသည် ကောင်းမှုကို လိုက်စားရာတွင် အဓိက အတားအဆီးဖြစ်ကြောင်း၊ ယေရှုသာလျှင် ထိုအတားအဆီးမှ ကယ်နှုတ်နိုင်ကြောင်း ဆိုသည်။ တကယ်တော့ တစ်ကိုယ်ကောင်းဆန်ခြင်းသည် ပါဝလု၏ အပြစ်အယူအဆတွင် အလွန်အရေးကြီးသဖြင့် အင်အားအပြည့်ဖြင့် ဘုရားသခင်ဆိုင်ရာ ဘာသာစကားကို သုံး၍ မိမိကိုယ်ကို လက်ဝါးကပ်တိုင်မှာ လက်ဝါးကပ်တိုင်ရိုက်ရန် တောင်းဆိုခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် ခရစ်ယာန်သည် “ငါသည် အသက်မရှင်တော့၊ ခရစ်တော်သည် ငါ့အထဲတွင် အသက်ရှင်တော်မူ၏” ဟု ဆိုနိုင်သည် (ဂလာ၊ ၂:၂၀)။ ဤအငြင်းအခုံ၏ အနက်မှာ မလွဲမသွေ ဖြစ်သည်။ တစ်ကိုယ်ကောင်းဆန်ခြင်းသည် ခရစ်တော်ကို ဗဟိုပြုခြင်း၏ ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်သည်။ ကယ်တင်ခြင်းကို မိမိကိုယ်မှ ခရစ်တော်သို့ အလွန်အမင်း ပြောင်းလဲခြင်းဟု မြင်သည်။ ခရစ်ယာန်တပည့်ဖြစ်ခြင်း၌ အရေးကြီးသောအရာမှာ နေ့စဉ် လက်ဝါးကပ်တိုင်ကို ထမ်းပိုး၍ မိမိကိုယ်ကို လက်ဝါးကပ်တိုင်ရိုက်၍ “သင်တို့စိတ်သစ်လူသစ်ဖြစ်ခြင်းအားဖြင့် ပြောင်းလဲခြင်းကို ခံရ၍ ဘုရားသခင်၏ နှစ်သက်တော်မူသော သဘောကို သိမှတ်နိုင်ရာသို့ ရောက်ကြလော့” ဟူသော အတွေ့အကြုံပင် ဖြစ်သည် (ရော၊ ၁၂:၂၊ လု၊ ၉:၂၃၊ ဂလာ၊ ၂:၂၀ နှိုင်းယှဉ်)။

Self-centeredness at its core is hostility to God and places self above all other relationships; therefore it cannot have any role in the Christian’s moral and spiritual life. So Paul admonishes, “Do nothing from selfishness or conceit, but in humility count others better than yourselves” (Phil. 2:3). He further argues in Romans 7 that the desire to keep self enthroned is the main obstacle in the pursuit of good, and only Jesus can deliver from this obstacle. Indeed, selfishness was so crucial to Paul’s concept of sin that he used the strongest possible theological language and called for the crucifixion of self to the point that the Christian can say, “It is no longer I who live, but Christ who lives in me” (Gal. 2:20). The force of the argument is inescapable: to be self-centered is the opposite of being Christ-centered. Salvation is thus seen as a radical shift from self to Christ. What is crucial in Christian discipleship is a daily experience of taking up the cross, crucifying self, and “being transformed by the renewal of your mind, that you may prove what is the will of God, what is good and acceptable and perfect” (Rom. 12:2; cf. Luke 9:23; Gal. 2:20).

 

တစ်ကိုယ်ကောင်းဆန်ခြင်းနှင့် ဆက်စပ်နေသောအရာမှာ မာန်မာနပင် ဖြစ်သည်။ မာန်မာန၏ အဓိကအနှစ်သာရမှာ မိမိကိုယ်ကို မမှန်ကန်စွာ၊ အဆမတန် မြင်ခြင်းဖြစ်ပြီး မှီခိုနေရသည့် အခြေအနေမှ လွတ်လပ်ရေးကို ကြိုးပမ်းရာတွင် ဘေးဒုက္ခသို့ ရောက်စေသည်။ လူးစီဖာ ပြိုလဲရခြင်း၏ အကြောင်းရင်းမဟုတ်ပါလော (ဟေရှာ၊ ၁၄:၁၂-၁၅)။ စာတန်သည် အာဒံနှင့် ဧဝတို့တွင် ကိုယ်ပိုင်သခင်ဖြစ်လိုသော ဤအဆမတန် မာန်မာနကို သွတ်သွင်းခဲ့ပြီး၊ ထိုအချိန်မှစ၍ လူ့သဘာဝသည် မာန်မာနဖြင့် ကူးစက်ခံရသည် (ရော၊ ၁:၂၁-၂၃)။ မာန်မာနကြောင့် လူးစီဖာ ပြိုလဲခဲ့လျှင်၊ ယနေ့တိုင် မာန်မာနသည် အလွယ်တကူ “မာန်မာနဖြင့် ထင်မြင်လျှင် နတ်ဆိုးကဲ့သို့ အပြစ်ဒဏ်ခံရ၏” ဟု ဆိုနိုင်သော ယောက်ျားမိန်းမတို့၏ ပြိုလဲမှုပင် ဖြစ်သည် (၁တိ၊ ၃:၆၊ ၂တိ၊ ၂:၂၆ နှိုင်းယှဉ်)။

Allied with self-centeredness is pride. In fact, the essence of pride is a distorted and disproportionate view of self that drives a person from a position of dependence to a disastrous attempt at independence. Was that not the reason for the fall of Lucifer (Isa. 14:12–15)? Satan, in turn, instilled in Adam and Eve this inordinate pride to be their own master, and ever since human nature has been infected with pride (Rom. 1:21–23). If pride was the undoing of Lucifer, it still remains the undoing of men and women who can easily “be puffed up with conceit and fall into the condemnation of the devil” (1 Tim. 3:6; cf. 2 Tim. 2:26).

 

မာန်မာနသည် ပျက်စီးခြင်းသို့ လမ်းခင်းပေးသည် (သုတ္တံ၊ ၁၁:၂၊ ၁၆:၁၈၊ ၂၉:၂၃)။ ဘုရားသခင် မုန်းတော်မူသော သဘောတရားဖြစ်သည် (သုတ္တံ၊ ၈:၁၃)။ လူကို “အတွင်းမှ ထွက်၍ ညစ်ညမ်းစေသော” မကောင်းမှုစာရင်းတွင် ပါဝင်သည် (မာ၊ ၇:၂၃)။ ပါဝလုအတွက် မာန်မာနနှင့် ကိုယ်ကျိုးကိုယ်ဖြေခြင်းသည် ယုံကြည်ခြင်းမရှိခြင်း၏ အမြစ်ဖြစ်သည်။ ဧဝံဂေလိတရားတွင် “ဝါကြွားစရာနေရာ မရှိ” ဟု အခိုင်အမာ ဆိုသည် (ရော၊ ၃:၂၇)။ ကယ်တင်ခြင်းအောင်မြင်မှုတွင် မည်သူမျှ ဝါကြွားစရာ မရှိ (၁ကော၊ ၁:၂၆-၃၁၊ ဧဖ၊ ၂:၉)။ စစ်မှန်သော ချစ်ခြင်းသည် မာန်မာနနှင့် ကိုယ်ကျိုးကိုယ်ဖြေခြင်း ကင်းသည် (၁ကော၊ ၁၃:၄)။ မာန်မာနသည် အလွန်အပြစ်ရှိသဖြင့် ဘုရားသခင်သည် မာန်မာနထောင်လွှားသူတို့ကို ပြန့်ကျဲစေပြီး ဆီးတားတော်မူ၏၊ နှိမ့်ချသူတို့ကို ချီးမြှောက်တော်မူ၏ (သုတ္တံ၊ ၃:၃၄၊ လု၊ ၁:၅၁-၅၅၊ ယာကုပ်၊ ၄:၆၊ ၁ပေ၊ ၅:၅ ကြည့်)။

Pride paves the way for destruction (Prov. 11:2; 16:18; 29:23). It is an attitude that God hates (Prov. 8:13), and is included in a list of vices that proceed from “within, and … defile a man” (Mark 7:23). To Paul pride and self-righteousness were at the root of unbelief. He insists that the gospel has no place for “boasting” (Rom. 3:27), that no one has any reason to glory in the achievement of salvation (1 Cor. 1:26–31; Eph. 2:9), and that true love is free from arrogance and self-conceit (1 Cor. 13:4). Indeed pride is so sinful that God scatters and resists the proud and exalts and favors the meek (see Prov. 3:34; Luke 1:51–55; James 4:6; 1 Peter 5:5).

 

မာန်မာနကို အပြစ်ဟု ရှုတ်ချခြင်းသည် သင့်တင့်လျောက်ပတ်သော ကိုယ့်ကိုယ်ကို တန်ဖိုးထားခြင်းနှင့် ကိုယ့်ကိုယ်ကို မြင်ခြင်းတို့သည် ခရစ်ယာန်အဆုံးအမတွင် နေရာမရှိဟု ဆိုလိုခြင်း မဟုတ်ပါ။ ဆန့်ကျင်ဘက်အားဖြင့် ယေရှု၏ “သင်သည် ကိုယ်ကို ချစ်သကဲ့သို့ ဣမ့်အိမ်နီးချင်းကို ချစ်လော့” ဟူသော ပညတ်တော် (မ၊ ၁၉:၁၉) နှင့် ပါဝလု၏ “ဘုရားသခင်၏ ကျေးဇူးတော်အားဖြင့် ငါသည် ငါဖြစ်သည်အတိုင်း ဖြစ်၏” ဟူသော အမြင်သည် သင့်တင့်လျောက်ပတ်သော ကိုယ့်ကိုယ်ကို ယုံကြည်ခြင်းနှင့် တန်ဖိုးထားခြင်းကို အတည်ပြုသည် (၁ကော၊ ၁၅:၁၀)။ မိမိသည် ထူးချွန်မှုကို ရှာဖွေရမည်၊ ပြည့်စုံမှုကို ကြိုးစားရမည်၊ အမြင့်ဆုံးပန်းတိုင်သို့ ရောက်ရမည်။ ဘုရားသခင်သည် သူ့ဖန်ဆင်းခံတို့အတွက် အလယ်အလတ်ဘဝကို အလိုတော် မရှိပါ။ သို့သော် မိမိသည် ဘုရားသခင်မှ လွတ်လပ်ရန် ကြိုးစား၍ အခြားလူများကို နင်းချေပြီး ရည်မှန်းချက်ပြည့်ဝရန် လုပ်ဆောင်သောအခါ၊ ကန့်သတ်ချက်ကို ကျော်လွန်၍ အပြစ်ထဲသို့ နှစ်မြှုပ်သွားပြီ ဖြစ်သည်။ တစ်ကိုယ်ကောင်းဆန်ခြင်းနှင့် မိမိကိုယ်ကို စွန့်လွှတ်ခြင်း၏ ကွာခြားချက်သည် အပြစ်ရှိသော မာန်မာနနှင့် ဘုရားသခင်ပေးသော နှိမ့်ချခြင်း၏ ကွာခြားချက်ပင် ဖြစ်သည်။

This condemnation of pride as sin must not be taken to mean that adequate self-worth and self-image have no place in Christian teaching. On the contrary, Jesus’ command “You shall love your neighbor as yourself” (Matt. 19:19) and Paul’s perception “By the grace of God I am what I am” (1 Cor. 15:10) authenticate proper self-confidence and self-worth. Self must seek excellence, strive for fulfillment, and reach the highest possible goal. God does not wish mediocrity for His creatures. But when self asserts itself in such a way that it strives to be independent of God and tramples down fellow beings to achieve its goal, it has crossed its boundaries and plunged itself into sin. The difference between self-centeredness and self-abandonment is the difference between sinful pride and godly meekness.

 

ဈ်။ အပြစ်သည် ကျွန်ခံစေသော အာဏာတစ်ခု ဖြစ်သည် အပြစ်သည် အမှုတစ်ခုနှင့် မူတစ်ခုသာမက ကျွန်ခံစေသော အာဏာတစ်ခုလည်း ဖြစ်သည်။ ခွဲချင်းရုံမျှမက ကျွန်ခံစေသည်။ ယေရှုက “အပြစ်ကို ပြုသောသူတိုင်း အပြစ်၏ ကျွန်ဖြစ်၏” ဟု မိန့်တော်မူသည် (ယော၊ ၈:၃၄)။ သစ်ပင်၏ သဘောအရ အသီးသဘောရှိသည်နှင့်အညီ၊ ကျွန်ုပ်တို့၏ အပြုအမူများသည် နှလုံးသားအရ ဆုံးဖြတ်ခံရသည် (မ၊ ၁၂:၃၃-၃၅)။ အပြစ်အမှုများသည် စိတ်ခံစားမှု၊ အတွေးအခေါ်၊ အလိုတော်၊ လုပ်ဆောင်နိုင်စွမ်းတို့ကို ဖမ်းစားထားသော အတွင်းစိတ်ရောဂါ၏ ပြင်ပတွင် ထင်ရှားသော လက္ခဏာမျှသာ ဖြစ်သည်။ “နှလုံးသည် အရာအားလုံးထက် လှည့်စားတတ်၍ အလွန်ဆိုးယုတ်၏။ မည်သူ နားလည်နိုင်မည်နည်း” (ယေရမ်၊ ၁၇:၉)။ ဤအတွင်းစိတ် အကျင့်ပျက်ခြစားမှု၊ အပြစ်ဆီသို့ ဆွဲငင်သော သဘာဝသည် ကျွန်ုပ်တို့ကို ကျွန်ခံစေသည်။

H. Sin as an Enslaving Power

Sin is not only an act and a principle, but is also an enslaving power. It not only estranges but enslaves. Jesus said that “every one who commits sin is a slave to sin” (John 8:34). Just as the character of the fruit depends on the character of the tree, so are our actions determined by our hearts (Matt. 12:33–35). The acts of sin are merely outward and visible expressions of an inward disease that has gripped our emotions, thoughts, will, and the power to act. “The heart is deceitful above all things, and desperately corrupt; who can understand it?” (Jer. 17:9). It is this inner corruption, the inner propensity toward sin, that enslaves us.

 

ရောမသားများထံ စာတွင် ပါဝလုသည် အပြစ်၏ အာဏာနှင့် ဖမ်းစီးမှုကို ပြင်းထန်စွာ ဖော်ပြသည်။ အပြစ်သည် အုပ်စိုးသည်ဟု ဆိုသည် (ရော၊ ၅:၂၁)။ “အုပ်စိုးသည်” ဟူသော စကားသည် ဘုရင် (basileus) ဟူသော နာမ်မှ ဆင်းသက်လာသည်။ အပြစ်သည် ဘုရင်ဖြစ်၍ လူသားများသည် ဆိုးရွားစွာ ကျွန်ခံနေရသူများ ဖြစ်သည်။ ပါဝလုက ခရစ်တော်ပြင်ပတွင် ကျွန်ုပ်တို့သည် အပြစ်၏ ကျွန်များဖြစ်သည်ဟု ဆိုသည် (ရော၊ ၆:၆၊ ၇)။ သခင်တစ်ပါးအနေဖြင့် အပြစ်သည် အာဏာနှင့် ပိုင်ဆိုင်မှုကို ကျင့်သုံး၍ “သင်တို့၏ ခန္ဓာကိုယ်၌ သူတို့၏ တဏှာတို့ကို နာခံစေခြင်းငှာ” အုပ်စိုးသည် (အပိုဒ် ၁၂)။ အပြစ်၏ ကျွန်ခံစေသော ဖမ်းစီးမှုသည် အလွန်သေစေနိုင်၍ အင်အားကြီးမားသဖြင့် အပြစ်သည် သစ္စာရှိစွာ “လုပ်ခလစာမှာ သေခြင်းတည်း” ဟု ပေးဆပ်သည်။ ထို့ကြောင့် ပါဝလုက အပြစ်သားတစ်ဦး၏ တစ်ခုတည်းသော အကျိုးဆက်မှာ “ဘုရားသခင်၏ ကျေးဇူးတော်လက်ဆောင် … ကျွန်ုပ်တို့အရှင် ယေရှုခရစ်အားဖြင့် အသက်ရှည်ခြင်း” ကို လက်ခံရန်ဟု တောင်းဆိုသည် (အပိုဒ် ၂၃)။

Writing to the Romans, Paul portrays vividly the power and the grip of sin. He speaks of sin as reigning (Rom. 5:21). The word “reign” comes from the noun basileus, which means “king.” Sin is a king, and humans are its woeful subjects. Paul also says that outside of Christ we are slaves to sin (Rom. 6:6, 7). As a master, sin exercises power and ownership, ruling over “your mortal bodies, to make you obey their passions” (verse 12). So deadly and powerful is the enslaving grip of sin and so faithful is sin in paying—its “wages … is death”—that Paul pleads that the sinner’s only recourse is to accept “the free gift of God … eternal life in Christ Jesus our Lord” (verse 23).

 

ပါဝလုသည် လူ့ဘဝတွင် အပြစ်၏ ကျွန်ခံစေသော သဘောကို အလွန်အရေးတကြီး ထားသည်။ ပါဝလု၏ ခေတ်တွင် ကျွန်ပိုင်ရှင်ပုံစံကို အသုံးချ၍ အပြစ်၏ အာဏာကို ပုံဖော်သည်။ အပြစ်သားများအနေဖြင့် အပြစ်၏ ချုပ်နှောင်မှုနှင့် အာဏာအောက်တွင် ရှိကြသည်။ ရောမကျမ်း ၆ တွင် ပါဝလုသည် အပြစ်ကို အာဏာ၊ အုပ်စိုးသူဟု မြင်သည်။ အပြစ်သည် ကျွန်ုပ်တို့ ထိန်းချုပ်နိုင်သော အရာမဟုတ်။ တစ်ခါ အပြစ်ပြု၍ တစ်ခါ မပြုနိုင်ဟု မဆိုလိုပါ။ အပိုဒ်က အပြစ်ကို သခင်အဖြစ်၊ ကျွန်ုပ်တို့ကို ကျွန်အဖြစ် မြင်သည်။ အပြစ်သည် အာဏာရှင်၊ ကျွန်ုပ်တို့သည် အုပ်ခံရသူများ ဖြစ်သည်။ ကျွန်ုပ်တို့ အပြစ်ကို အုပ်ချုပ်ခြင်းမဟုတ်၊ အပြစ်က ကျွန်ုပ်တို့ကို အုပ်ချုပ်သည်။ ဤကျွန်ခံမှုမှ မည်သို့ လွတ်မြောက်မည်နည်း။ ကိုယ်တိုင် မဟုတ်။ ယေရှုသာလျှင် အဖြေဖြစ်သည်။ “လူသားသည် အမှုတိုးခြင်းငှာ လာသည် မဟုတ်၊ အမှုတိုးခြင်းငှာ လာသည်။ လူများစုံအတွက် အသက်ကို ရွေးနှုတ်ဖိုးအဖြစ် ပေးရန် လာသည်” (မ၊ ၂၀:၂၈၊ မာ၊ ၁၀:၄၅ နှိုင်းယှဉ်)။

Paul places utmost significance on the enslaving aspect of sin in human life. The imagery of a slave owner, common in Paul’s time, comes to his help as he personifies the power of sin. As sinners we are under the bondage and power of sin. In Romans 6 Paul thinks of sin as a power, as a ruler. Sin is not a matter over which we have control so that at one moment we may sin and at another we may not. Rather, the apostle considers sin as the master, and we are the slaves. Sin is the power, we are the ruled, so that it is not we who rule over sin, but sin rules over us. How shall we be freed from this enslavement? Not by ourselves. Jesus is the answer: “even as the Son of man came not to be served but to serve, and to give his life as a ransom [lytron] for many” (Matt. 20:28; cf. Mark 10:45).

 

လူတုန် (lytron) ဆိုသည်မှာ ကျွန်များကို ရွေးနှုတ်ရန် ပေးရသော ငွေဖြစ်သည်။ အဓိက အယူအဆမှာ ရှင်းလင်းသည်။ အပြစ်၏ ကျွန်ခံစေသော အာဏာသည် လူသားမျိုးနွယ်ကို အလွန်ဖမ်းစီးထားသဖြင့် “လူသားသည် … အသက်ကို ရွေးနှုတ်ဖိုးအဖြစ် ပေးရန် လာ၏”။ ရွေးနှုတ်ဖိုးကို မည်သူ့ထံ ပေးသည်ကို ဤနေရာတွင် မဆွေးနွေးပါ။ သို့သော် ယေရှုသည် အပြစ်၏ ကျွန်ခံစေသော အာဏာ၏ ကြီးမားမှုနှင့် ရွေးနှုတ်ခြင်း၏ ကုန်ကျစရိတ်ကို ပြသသည်။ ပါဝလုသည် ရွေးနှုတ်ခြင်းဆိုင်ရာ ရှင်းလင်းချက်တွင် ဤအတွေးကို ဆက်လက်ဆွေးနွေးသည် (ရော၊ ၃:၂၄-၃၁၊ ၁ကော၊ ၁:၃၀၊ ဧဖ၊ ၁:၇၊ ၁၄၊ ကောလ်၊ ၁:၁၄)။ ပါဝလု၏ ဝန်ထုပ်ဝန်ပိုးမှာ ခရစ်တော်၏ အသေခံခြင်းအားဖြင့် အပြစ်၏ ရွေးနှုတ်ဖိုးကို ပေးဆပ်ပြီးဖြစ်၍ ဖြောင့်မတ်ခြင်း၏ နိုင်ငံသစ်သည် အပြစ်၏ နိုင်ငံဟောင်းကို အစားထိုးခဲ့ပြီဟု ပြသရန် ဖြစ်သည်။ ယေရှု၏ အသေခံခြင်းကို လက်ခံသူများသည် “အပြစ်၏ ကျွန်များ မဟုတ်တော့” (ရော၊ ၆:၆)။ ခရစ်တော်အားဖြင့် အပြစ်၏ အုပ်စိုးမှု ပြီးဆုံးပြီ (အပိုဒ် ၁၂)။ အပြစ်၏ ကျွန်ခံစေသော အာဏာ ပျက်ပြယ်ပြီ။ အပြစ်၏ ကျွန်ဖြစ်ခဲ့သူများသည် ယခု ဘုရားသခင်၏ “ဖြောင့်မတ်ခြင်း၏ တန်ဆာပလာ” များဖြစ်ပြီး အပြစ်သည် “သင်တို့ကို အုပ်စိုးနိုင်လိမ့်မည် မဟုတ်” (အပိုဒ် ၁၃၊ ၁၄)။

Lytron represents the purchase money for redeeming slaves. The root idea is clear: that the enslaving power of sin is so gripping over the human race that the “Son of man came … to give his life” as the ransom for many. To whom was the ransom paid is not under purview here, but Jesus shows the enormity of the enslaving power of sin and the cost of redemption. Paul carries the same thought in his exposition on redemption (Rom. 3:24–31; 1 Cor. 1:30; Eph. 1:7, 14; Col. 1:14). Paul’s burden is to show that through the death of Christ, the redemptive price of sin has been paid, and a new kingdom of righteousness has displaced the old kingdom of sin. Those who have accepted the death of Jesus are “no longer … enslaved to sin” (Rom. 6:6). Through Christ the reign of sin is over (verse 12); sin’s enslaving power is broken. Those who were once slaves to sin have now become God’s “instruments of righteousness,” and sin “will have no dominion” over them (verses 13, 14).

 

ည်။ အပြစ်သည် အပြစ်ရှိခြင်းနှင့် ညစ်ညမ်းခြင်း ဖြစ်သည် အပြစ်သည် တစ်ဦးချင်း အမှုတစ်ခုဖြစ်သရွေ့၊ ဘုရားသခင်၏ တရားတော်နှင့် မကိုက်ညီခြင်းဖြစ်သရွေ့၊ အပြစ်ဒဏ်ထိုက်သော အပြစ်ရှိခြင်း ပါဝင်သည်။ သို့သော် အပြစ်သည် လူ့သဘာဝတွင် နေရာယူသော မူတစ်ခုဖြစ်သရွေ့ ညစ်ညမ်းခြင်း ပါဝင်သည်။ ကျမ်းစာသည် တစ်ဦးချင်း အပြစ်အမှုများကို အပြစ်ရှိ၍ အပြစ်ဒဏ်ထိုက်သည်ဟု ဆိုသည် (မ၊ ၆:၁၂၊ ရော၊ ၃:၉၊ ဧဖ၊ ၂:၃)။ လူ့သဘာဝကို ညစ်ညမ်းစေသော ညစ်ညမ်းမှုကိုလည်း ဆိုသည် (ယောဘ၊ ၁၄:၄၊ ဆာ၊ ၅၁:၂၊ ၇၊ ဟေရှာ၊ ၁:၅၊ ဧဖ၊ ၄:၂၀-၂၂)။ ဤညစ်ညမ်းမှုသည် နှလုံးကို ညစ်ညမ်းစေ၍ “အရာအားလုံးထက် လှည့်စားတတ်၍ အလွန်ဆိုးယုတ်” စေသည် (ယေရမ်၊ ၁၇:၉)၊ နားလည်မှုကို မှောင်မိုက်စေသည် (ဧဖ၊ ၄:၁၈)၊ စိတ်ကူးကို ဆိုးယုတ်၍ အချည်းနှီးစေသည် (က၊ ၆:၅၊ ရော၊ ၁:၂၁)၊ “ဆိုးယုတ်သော စကား” များ ထွက်စေသည် (ဧဖ၊ ၄:၂၉)၊ စိတ်နှလုံးနှင့် ကိုယ်စိတ်ကို ညစ်ညမ်းစေသည် (တိ၊ ၁:၁၅)၊ လူသားကို “အပြစ်ဒုစရိုက်ကြောင့် သေလွန်သော” သူဖြစ်စေသည် (ဧဖ၊ ၂:၁)။ ဤသည်မှာ သဘာဝအတိုင်း လူသား၏ ပုံရိပ်ဖြစ်သည်။ သို့သော် ဤသည်မှာ လူတစ်ဦးတွင် ကောင်းမွန်သော စိတ်ကူး၊ ကောင်းသော ခံစားချက်၊ မြင့်မြတ်သော စကား၊ ဉာဏ်ရည်ဉာဏ်သွေး မရှိနိုင်ဟု မဆိုလိုပါ။ ဆိုလိုသည်မှာ စိတ်သစ်လူသစ် မဖြစ်သေးသူတွင် ဘုရားသခင်ကို ကယ်တင်နိုင်သော အသိပညာရရန် အတွင်းစွမ်းရည် လုံးဝမရှိဟု ဆိုလိုခြင်း ဖြစ်သည်။

I. Sin as Guilt and Pollution

Insofar as sin is an individual act, a want of conformity to the law of God, it includes guilt, deserving punishment. But insofar as sin is a principle taking its abode in human nature, it includes pollution. The Bible speaks of individual acts of sin for which a person is found guilty and worthy of punishment (Matt. 6:12; Rom. 3:9; Eph. 2:3). It also speaks of a pollution that has corrupted human nature (Job 14:4; Ps. 51:2, 7; Isa. 1:5; Eph. 4:20–22). This pollution corrupts the heart and makes it “deceitful above all things” (Jer. 17:9), darkens the understanding (Eph. 4:18), makes the imagination evil and vain (Gen. 6:5; Rom. 1:21), gives birth to “evil talk” (Eph. 4:29), defiles the mind and the conscience (Titus 1:15), and makes the human being “dead through the trespasses and sins” (Eph. 2:1). Such is the picture of the natural human. But this does not mean that a person cannot have sound imagination, good affections, lofty speech, and intelligent understanding. What it does mean is that an unrenewed person has no capacity within to have a saving knowledge of God.

 

အပြစ်ကို အပြစ်ရှိခြင်းနှင့် ညစ်ညမ်းခြင်းဟု ယူဆရာတွင် ကျမ်းစာသည် မသန့်ရှင်းခြင်းနှင့် ညစ်ညမ်းခြင်းကိုလည်း ထည့်သွင်းသည်။ ယေရုရှလင်မြို့သားများကို “အပြစ်နှင့် မသန့်ရှင်းခြင်းမှ” ကယ်နှုတ်ခြင်းကို ပေးအပ်သည် (ဇာခရ်၊ ၁၃:၁)။ ဓမ္မဟောင်းကာလ ယဇ်ပလ္လင်ဝန်ဆောင်မှုအားလုံးသည် တစ်ဦးချင်းနှင့် အဖွဲ့လိုက် ဒုစရိုက်၊ မသန့်ရှင်းမှု၊ ညစ်ညမ်းမှုကို ကိုင်တွယ်ရန် ဖြစ်သည်။ ဓမ္မသစ်တွင် ပါဝလုက ဘုရားသခင်သည် လူများကို “နှလုံးသားတဏှာအလိုငှာ မသန့်ရှင်းခြင်းသို့ အပ်နှံသည်” ဟု ဆိုသည် (ရော၊ ၁:၂၄)။ လိင်ဆိုင်ရာ အပြစ်များကို “မသန့်ရှင်းခြင်း” နှင့် “ပိုမို၍ ဒုစရိုက်များ” ဟု ဆိုပြီး ခရစ်နှစ်ခြင်းခံပြီးသူများကို ဤမသန့်ရှင်းခြင်းနှင့် ဒုစရိုက်မှ “သန့်ရှင်းစေခြင်းငှာ ဖြောင့်မတ်ခြင်း” သို့ လှည့်လာရန် တိုက်တွန်းသည် (ရော၊ ၆:၁၉)။ ၁သက်၊ ၄:၇၊ ၈ တွင် “ဘုရားသခင်သည် ကျွန်ုပ်တို့ကို မသန့်ရှင်းခြင်းငှာ မဟုတ်၊ သန့်ရှင်းခြင်းနှင့် ခေါ်တော်မူ၏” ဟု ဆိုပြီး မသန့်ရှင်းမှုတွင် ပါဝင်သူသည် လူသားများကိုသာမက ဘုရားသခင်နှင့် သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်ကိုပါ ဆန့်ကျင်သည်ဟု ဆိုသည်။ မသန့်ရှင်းခြင်း၊ ဒုစရိုက်၊ ညစ်ညမ်းခြင်း စကားလုံးများဖြင့် တစ်ဦးချင်းနှင့် အဖွဲ့အစည်းကို ညစ်ညမ်းစေသော အပြစ်၏ ဆိုးရွားမှုကို အလေးပေးဖော်ပြသည်။ အပြစ်သည် ဘုရားသခင်နှင့် လူသားကြား ခွဲချင်းစေရုံမျှမက ပြန်လည်သင့်မြတ်ရေးနှင့် ရွေးနှုတ်ခြင်းလုပ်ငန်းစဉ်တွင် ကြီးမားသော ကုန်ကျစရိတ်ပါဝင်ကြောင်း ထောက်ပြသည်။ “ယေရှု၏ အသွေးတော်သည် အပြစ်ရှိသမျှမှ ကျွန်ုပ်တို့ကို သန့်ရှင်းစေတော်မူ၏” (၁ယော၊ ၁:၇၊ ယဇ်ပလ္လင် I. C. ၂ ကြည့်)။

To the concept of sin as guilt and pollution, the Bible also adds uncleanness and impurity. The inhabitants of Jerusalem are offered deliverance from “sin and uncleanness” (Zech. 13:1). The entire sanctuary services of the OT were to deal with the individual and corporate iniquity, impurity, and uncleanness that resulted in Israel. In the NT Paul speaks of God giving up people “in the lusts of their hearts to impurity, to the dishonoring of their bodies among themselves” (Rom. 1:24). Again the apostle speaks of sexual sins as “impurity” and “greater and greater iniquity” and charges the newly baptized members to turn from this impurity and iniquity to “righteousness for sanctification” (Rom. 6:19). First Thessalonians 4:7, 8 charges that “God has not called us for uncleanness, but in holiness,” and anyone who disregards this and indulges in acts of uncleanness does so not only against human beings but also against God and the Holy Spirit. The vocabulary of impurity, iniquity, and uncleanness used to denote the seriousness of sin in polluting both the individual and the collective community underscores that sin involves a serious cost not only in the separation that it causes between God and humans but also in the process of reconciliation and redemption: “The blood of Jesus his Son cleanses us from all sin” (1 John 1:7; see Sanctuary I. C. 2).

 

ဋ်။ အပြစ်သည် တာဝန်ပျက်ကွက်ခြင်း ဖြစ်သည် ကျမ်းစာ၏ အပြစ်ပုံဖော်မှုတွင် ပြုသောအမှုနှင့် မပြုသောအမှု နှစ်မျိုးလုံး ပါဝင်သည်။ ပထမတစ်မျိုးကို ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၃ တွင် တွေ့ရသည်။ အာဒံနှင့် ဧဝတို့သည် ဘုရားသခင်၏ ထင်ရှားစွာ ပညတ်တော်ကို တမင်မနာခံ၍ အရှင်၏ အလိုတော်ကို ပုန်ကန်ခဲ့သည်။ အပြစ်အများစုသည် ထိုသဘောရှိသည်။ ဘုရားသခင်၏ တရားတော်ကို ကျူးလွန်ခြင်း၊ ဘုရားသခင်အပေါ် သို့မဟုတ် လူသားချင်း ရန်ဘက်ပြုခြင်း၊ ဆက်ဆံရေး ပြတ်တောက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ဒုတိယအမျိုးအပြားမှာ တာဝန်ပျက်ကွက်ခြင်း ဖြစ်ပြီး ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၄ တွင် ဥပမာတွေ့ရသည်။ ဤအခန်းတွင် ကာဣန်၏ အာဗေလ်ကို လူသတ်ခြင်း ပြုသောအပြစ် ပါဝင်သေးသော်လည်း တာဝန်ပျက်ကွက်ခြင်း အပြစ်လည်း ပါသည်။ ကာဣန်၏ “ငါသည် ငါ့ညီယောက်ျား၏ ထိန်းကျောင်းသူ ဖြစ်သလော” ဟူသော ငြင်းဆိုချက်သည် လူ့သမိုင်းတွင် အဖြစ်များသော တာဝန်ပျက်ကွက်ခြင်း အပြစ်ကို ပြသသည် (က၊ ၄:၉)။

J. Sin as Neglect of Duty

The biblical portrayal of sin includes acts of both commission and omission. The first is seen in Genesis 3, where Adam and Eve deliberately disobeyed the expressed command of God and revolted against His will. Most sin is of that nature: transgression of God’s law, an act of hostility against God or against a fellow human being, or a status of broken relationships. The second kind of sin—that of omission of duty—is illustrated in Genesis 4. This chapter does include a sin of commission—the murder of Abel; but also a sin of omission. Cain’s denial that he was his brother’s keeper (Gen. 4:9) shows up a sin of omission common in human history.

 

လူသားများကို အချင်းချင်း ဆက်ဆံရေးရှိရန် ဖန်ဆင်းခဲ့ပြီး ထိုဆက်ဆံရေးသည် ပြုသောအမှု သို့မဟုတ် မပြုသောအမှုကြောင့် ပြတ်တောက်သောအခါ အပြစ်အုပ်စိုးသည်။ ထို့ကြောင့် ဘုရားသခင်၏ တောင်းဆိုချက်မှာ “လူတို့၊ မင်းတို့အား မကောင်းမကုန်သောအရာကို ငါ ပြပြီးပြီ။ တရားမျှတခြင်းကို ပြု၍ ကရုဏာကို နှစ်သက်၍ သင်၏ ဘုရားသခင်နှင့် နှိမ့်ချစွာ လိုက်လံခြင်းကို အဘယ်အရာကို တောင်းတော်မူသနည်း” ဟူ၍ ဖြစ်သည် (မိ၊ ၆:၈)။ ယေရှုသည် မ၊ ၂၅ တွင် လူသားချင်း အကျင့်သီလနှင့် ဝိညာဉ်ရေးတာဝန်ကို အလေးပေးမိန့်ဆိုခဲ့ပြီး ထိုတာဝန်များကို မထမ်းဆောင်ခြင်းသည် နိုင်ငံတော်ထဲသို့ မဝင်ရောက်နိုင်ဟု သတိပေးခဲ့သည်။ ယာကုပ်က “ကောင်းသောအမှုကို ပြုရမည်ကို သိ၍ မပြုလျှင် ထိုသူအဖို့ အပြစ်ဖြစ်၏” ဟု ရေးသားသည် (ယာ၊ ၄:၁၇)။

Humanity was created to be in fellowship with one another, and where that fellowship is broken by acts of omission or commission, to that extent sin reigns. Hence the divine demand: “He has showed you, O man, what is good; and what does the Lord require of you but to do justice, and to love kindness, and to walk humbly with your God?” (Micah 6:8). Jesus echoed similar concern in Matthew 25 for moral and spiritual duty to fellow human beings, and He warned that a failure to meet such duties can keep one out of the kingdom. “Whoever knows what is right to do,” writes James, “and fails to do it, for him it is sin” (James 4:17).

 

ဏ်။ အနှစ်ချုပ် ကျမ်းစာဖော်ပြချက်အရ အပြစ်ကို ဘုရားသခင်သည် လူသားကို မိမိနှင့် ဆက်ဆံရေးတွင် ထားတော်မူသည့် အချက်မှ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုပြီး နားလည်ရမည်။ ဖန်ဆင်းခြင်းနှင့် ပြိုလဲခြင်း ဇာတ်လမ်းမှသည် အပြစ်သည် “တရားတော်ကို ကျူးလွန်ခြင်း” ဟူသော ရိုးရှင်းသော အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက် (၁ယော၊ ၃:၄၊ KJV) အထိ၊ ကျမ်းစာအချက်အလက်အားလုံးသည် အပြစ်ကို ဘုရားသခင်နှင့် ဆန့်ကျင်သော လူသား၏ အခြေအနေနှင့် အမှုဟု ထားသည်။ ဤအခြေခံအယူအဆမှ အောက်ပါ အဓိက တိကျချက်များ ထွက်ပေါ်လာသည်။

K. Summary

From what the Bible reveals, sin must be defined and understood out of the relationship in which God placed the human being to Himself. From the Creation and Fall narrative to the simple definition that sin is “the transgression of the law” of God (1 John 3:4, KJV), the entire biblical data places sin as a particular state and act of the human against God. Out of this basic idea emerge several defining precisions.

 

၁. အပြစ်သည် ဘုရားသခင်ကို ပုန်ကန်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်သည် လူသားများကို လွတ်လပ်စွာ ဖန်ဆင်းတော်မူသော်လည်း လုံးဝအလိုအလျောက် မဟုတ်၊ ဘုရားသခင်မှ ခွဲထွက်၍ ကိုယ်ပိုင်ကံကြမ္မာကို ပုံဖော်ရန် ရည်ရွယ်တော် မမူပါ။ လူသားများကို ဖန်ဆင်းရှင်နှင့် မှီခိုဆက်ဆံရေး၊ ချစ်ခင်ရေးတွင် ထားတော်မူပြီး ထိုအရှင်ချမှတ်သော စံနှုန်းများကို လိုက်နာရန် ဖန်ဆင်းတော်မူသည်။ အာဒံနှင့် ဧဝတို့သည် ဘုရားသခင်၏ ထင်ရှားစွာ ဖော်ပြတော်မူသော အလိုတော်ကို ပုန်ကန်သောအခါ အပြစ်သည် ဤလောကသို့ ဝင်ရောက်လာခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် အပြစ်သည် ပထမဆုံးအနေဖြင့် ဘုရားသခင်၏ အလိုတော်နှင့် ဆန့်ကျင်၍ ကိုယ်အလိုကို ထားခြင်း ဖြစ်သည် (တရာ၊ ၉:၇၊ ဟေရှာ၊ ၁:၂၊ ရော၊ ၈:၇)။

1. Sin is a revolt against God. Although God created humans free, they were not totally autonomous; nor were they intended to shape their destiny apart from God. Humans were created in a relationship of dependence on and fellowship with their Creator, subject to norms established by Him. When Adam and Eve revolted against this revealed will of God, sin entered this world. So sin is first and foremost placing one’s will in opposition to God’s will (Deut. 9:7; Isa. 1:2; Rom. 8:7).

 

၂. အပြစ်သည် ဆက်ဆံရေး ပြတ်တောက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ အခြေအနေအနေဖြင့်လည်းကောင်း၊ အမှုအနေဖြင့်လည်းကောင်း အပြစ်သည် လူသားများကို ဘုရားသခင်မှ ခွဲချင်းစေပြီး ဘုရားသခင် ဖန်ဆင်းခံတို့ ခံစားသင့်သော အခြေခံဆက်ဆံရေးများကို ပြတ်တောက်စေသည်။ ဤဆက်ဆံရေးများတွင် လူသားအချင်းချင်း ချစ်ခင်ရေး၊ ကိုယ့်ကိုယ်ကို မှန်ကန်စွာ နားလည်ရေးတို့ ပါဝင်သည်။ အပြစ်သည် ဆက်ဆံရေး၏ အတိုင်းအတာအားလုံး—ဒေါင်လိုက်၊ အလျားလိုက်၊ အတွင်းစိတ်—တွင် ပြတ်တောက်ခြင်း ဖြစ်သည် (က၊ ၄:၈-၁၀၊ ဟေရှာ၊ ၅၃:၆၊ ၅၉:၂၊ ယေရမ်၊ ၁၇:၉၊ ရော၊ ၇:၅-၁၀)။

2. Sin is a broken relationship. Both as a state and an act sin separates humans from God, and brings about a rupture in basic relationships that God wanted His creatures to enjoy. These relations include fellowship within the human community and right and joyful understanding of the role of self. Sin is a rupture in relationship in all its dimensions—vertical, horizontal, and internal (Gen. 4:8–10; Isa. 53:6; 59:2; Jer. 17:9; Rom. 7:5–10).

 

၃. အပြစ်သည် လူသားတစ်ဦးလုံးကို ထိုးဖောက်သော အခြေအနေ ဖြစ်သည်။ လူ့နှလုံးထဲတွင် နေရာယူထားပြီး သိမှု၊ ခံစားမှု၊ ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ၊ ဝိညာဉ်ရေးရာ အတိုင်းအတာများကို ထိန်းချုပ်သည်။ ဖန်ဆင်းရှင်ပေးသနားတော်မူသော ထူးကဲသော လက်ဆောင်များသည် အပြစ်၏ လွှမ်းမိုးမှုအောက်သို့ ရောက်ရှိသွားပြီး ထိုအပြစ်သည် လူ့နှလုံးထဲတွင် အုပ်စိုးသော ဘုရင်ဖြစ်သည်။ အပြစ်ပြုသော အမှုများအတွက် တာဝန်ရှိသည် (မ၊ ၁၅:၁၉၊ ရော၊ ၇:၁၅-၂၀၊ ၈:၂၊ ၆)။

3. Sin is a state that pervades the whole human being. It has taken abode in the human heart, controls the cognitive, the emotional, the physical, and the spiritual dimensions of human existence. The remarkable gifts with which the Creator endowed the human being have come under the sway of sin, and that sin is the reigning monarch of the human heart. It is responsible for sinful actions (Matt. 15:19; Rom. 7:15–20; 8:2, 6).

၄. အပြစ်သည် တိကျသော မကောင်းမှု အမှု ဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်၏ စံနှုန်းကို လွန်ကျူးသော အမှုဖြစ်သည်။ လူ့အလိုဆန္ဒဖြင့် ဘုရားသခင်၏ အလိုတော်နှင့် တရားတော်ကို ချိုးဖောက်၍ ပြုသော တိကျသော အမှုများ ပါဝင်သည်။ ဤအမှုများသည် ဘုရားသခင်ကို သို့မဟုတ် လူသားချင်းကို ဆန့်ကျင်ပြီး နှလုံးထဲတွင် အုပ်စိုးသော အပြစ်မှ ဇစ်မြစ်ရှိကာ ပြင်ပသို့ ထင်ရှားသော အမှုများ ဖြစ်သည် (ဝတ်၊ ၅:၅၊ ၁၆၊ ဆာ၊ ၅၁:၄၊ ဂလာ၊ ၅:၁၉-၂၁)။

4. Sin is a specific act of evil. It is an act that misses God’s standard. It includes specific acts perpetrated by human volition in violation of God’s will and law. These acts can be against God as a person and against fellow human beings, acts that have their origin and motivation in sin as the reigning monarch of the heart and are expressed outwardly (Lev. 5:5, 16; Ps. 51:4; Gal. 5:19–21).

 

၅. အပြစ်ဆိုသည်မှာ ဘုရားသခင်၏ မျှော်လင့်ချက်ကို မမီခြင်းဖြစ်သည်။ လူသားမျိုးနွယ်ကို ဘုရားသခင်၏ သားသမီးများအဖြစ် ဖန်ဆင်းခဲ့ပြီး ထိုအဆင့်အတန်းတွင် ဘုရားသခင်၏ စံပြအတိုင်း အသက်ရှင်ရမည်ဖြစ်သည်။ သို့ရာတွင် အပြစ်ကြောင့် လူသားမျိုးနွယ်သည် ဘုရားသခင်ချမှတ်ထားသော အကျင့်သီလ၊ ဝိညာဉ်ရေး၊ ဆက်ဆံရေး စံနှုန်းများကို လွန်ကျူးခဲ့သည် (ဟေရှာ ၁:၂; ရောမ ၃:၂၃; ၁ကောရိန် ၁၁:၇)။

5. Sin is falling short of God’s expectations. Humanity was created to be children of God, and that status involves living within God’s ideal. But by sin humanity has missed the moral, spiritual, and relational mark God had set (Isa. 1:2; Rom. 3:23; 1 Cor. 11:7).

 

၆. အပြစ်ဆိုသည်မှာ တရားမဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ အပြစ်သည် ဘုရားသခင်၏ ပညတ်တော်ကို ချိုးဖောက်ခြင်းဖြစ်ပြီး အာဒံနှင့်ဧဝတို့အား ရှင်းလင်းစွာ သတ်မှတ်ပေးထားသည့်အတိုင်း၊ လူသားမျိုးနွယ်တစ်ခုလုံးအား ဆယ်ပညတ်တော်များအဖြစ် ပေးထားသည်။ ထိုဆယ်ပညတ်တော်သည် အကျင့်ပညတ်၏ အခြေခံအစိတ်အပိုင်းဖြစ်ပြီး ဘုရားသခင်၏ စရိုးတော်ကို မှတ်တမ်းတင်ထားခြင်းဖြစ်သည် (လု၊ ၁၀:၂၇; ရောမ ၅:၁၃; ၂သက် ၂:၇-၈; ၁ယောဟန် ၃:၄)။

6. Sin is lawlessness. It is the transgression of God’s law, specified to Adam and Eve in no uncertain terms and to humanity as a whole in the form of the Ten Commandments which constitute the basic part of the moral law, the transcript of God’s character (Luke 10:27; Rom. 5:13; 2 Thess. 2:7, 8; “1 John 3:4).

 

၇. အပြစ်ဆိုသည်မှာ တစ်ဦးချင်းကိုယ်ကျိုးရှာခြင်းနှင့် မာနဖြစ်သည်။ အပြစ်သည် လူစီဖာ၊ ကျွန်ုပ်တို့၏ ဘိုးဘေးမိဘများတွင် ဘုရားအဖြစ် ကိုယ်ကိုကိုယ်မြင့်မြတ်လိုခြင်းမှ စတင်ခဲ့သည်။ ကိုယ်ပိုင်သတ္တဝါဖြစ်မှုနှင့် မှီခိုရမှုကို ငြင်းပယ်၍ ဘုရားနှင့်တန်းတူရာနေရာကို ရှာမှီးခြင်းသည် အပြစ်ဖြစ်သည်။ ကိုယ်ကိုယ်ကိုယ်ဗဟိုပြုခြင်းသည် ဘုရားသခင်ကို ဆန့်ကျင်ရန်လက်နက်ဖြစ်ပြီး မာနနှင့် ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် မြင့်မြတ်စွဲလမ်းခြင်းဖြင့် ထင်ရှားသည် (သုတ္တံ ၁၁:၂; ၁၆:၁၈; လု၊ ၁၇:၃၃; ရောမ ၁:၂၁-၂၃; ၃:၂၇; ၈:၇; ဂလာ ၂:၂၀; ဖိ ၂:၃; ၁တိ ၃:၆; ယာ ၄:၆)။

7. Sin is selfishness and pride. Sin originated in self-seeking to be God in the case of both Lucifer and our first parents. Any assertion of self to deny its creaturehood and dependence to seek place with God is sin. Self-centeredness is hostility to God, and it expresses itself in pride and self-conceit (Prov. 11:2; 16:18; Luke 17:33; Rom. 1:21–23; 3:27; 8:7; Gal. 2:20; Phil. 2:3; 1 Tim. 3:6; James 4:6).

 

၈. အပြစ်ဆိုသည်မှာ ကျွန်ခံစေသော အာဏာတစ်ခုဖြစ်သည်။ “အပြစ်ကို ပြုသောသူခပ်သိမ်းတို့သည် အပြစ်၏ကျွန်ဖြစ်ကြ၏” (ယော ၈:၃၄)။ အပြစ်၏ ကျွန်ခံမှုနှင့် အာဏာသည် အပြစ်ရှင်များကို ဖြောင့်မတ်ခြင်းမှ အလွန်ဝေးကွာစေပြီး အပြစ်၏ အုပ်စိုးမှုနှင့် ပိုရှင်မှုမှ ကိုယ်တိုင်လွတ်မြောက်နိုင်စွမ်းမရှိစေပါ။ ခရစ်တော်ထံသို့ လာသည်အထိသာ ဖြစ်သည်။ ခရစ်တော်သည် အပြစ်၏ ကျွန်ခံစေသောအာဏာကို ချိုးဖျက်ပြီး ထိုအာဏာအောက်ရှိသူများကို ရွေးနုတ်ခြင်းကို ပေးဆောင်သည် (မတ် ၂၀:၂၈; မာ ၁၀:၄၅; ရောမ ၃:၂၄-၃၁; ၆:၆-၇; ၁ကော ၁:၃၀; ဧဖ ၁:၇, ၁၄)။

8. Sin is an enslaving power. “Every one who commits sin is a slave to sin” (John 8:34). The bondage and power of sin make sinners so helpless and so distant from righteousness that they cannot free themselves from the rulership and ownership of sin, until they come to Christ, who has broken the enslaving power of sin and offers redemption to those who are under its power (Matt. 20:28; Mark 10:45; Rom. 3:24–31; 6:6, 7; 1 Cor. 1:30; Eph. 1:7, 14).

 

၉. အပြစ်ဆိုသည်မှာ အပြစ်ရှိမှုနှင့် ညစ်ညမ်းမှုဖြစ်သည်။ တစ်ဦးချင်းပြုမူမှုအနေဖြင့် အပြစ်သည် အပြစ်ရှိမှုနှင့် အပြစ်ဒဏ်ကို ယူဆောင်လာသည်။ သို့ရာတွင် နှလုံးထဲတွင် အမြဲနေထိုင်သော မူအားဖြင့် အပြစ်တွင် ညစ်ညမ်းမှုပါဝင်သည်။ အပြစ်သည် မသန့်ရှင်းပြီး ညစ်ညမ်းသောကြောင့် လူသားတစ်ဦးလုံး၏ ပုဂ္ဂိုလ်ကို ညစ်ညမ်းစေသည်။ ယေရှုခရစ်၏ အသွေးတော်သည် ကျွန်ုပ်တို့ကို အပြစ်အားလုံးမှ ဆေးကြောသန့်စင်စေသည် (က ၆:၅; ဆာ ၅၁:၂, ၇; ဟေရှာ ၁:၅; ဇာ ၁၃:၁; မတ် ၆:၁၂; ရောမ ၁:၂၁, ၂၄; ၃:၉; ဧဖ ၂:၃; ၄:၂၀-၂၂; ၁ယောဟန် ၁:၇)။

9. Sin is guilt and pollution. As an individual act, sin brings guilt and punishment. But as a principle abiding in the heart, sin includes pollution. Sin, being unclean and impure, defiles the whole human personhood, and it is the blood of Jesus that cleanses us from all sin (Gen. 6:5; Ps. 51:2, 7; Isa. 1:5; Zech. 13:1; Matt. 6:12; Rom. 1:21, 24; 3:9; Eph. 2:3; 4:20–22; 1 John 1:7; see Man II. B. 3–5; Salvation I. E).

 

၅. အပြစ်၏အကျိုးဆက်များ အပြစ်၏ရလဒ်များသည် အများအပြားရှိသည်။ ဤနေရာတွင် အားလုံးကို ဖော်ပြရန် မဖြစ်နိုင်သော်လည်း လူသားများ၊ ဘုရားသခင်နှင့် သဘာဝပတ်ဝန်းကျင်အပေါ် သက်ရောက်မှုအရ ကြည့်ရှုနိုင်သည်။

V. Consequences of Sin

The results of sin are numerous. While we cannot enumerate all of them here, we can look at them as they have affected human beings, God, and the environment.

 

၅.၁. လူသားများအပေါ် အကျိုးဆက်များ ၅.၁.၁. အာဒံနှင့် ဧဝအတွက် အပြစ်ကျူးလွန်ခြင်းဇာတ်လမ်းမှ အာဒံနှင့်ဧဝအတွက် အပြစ်၏ရလဒ်များသည် ချက်ချင်းဖြစ်ပေါ်ခဲ့သည်။ သူတို့သည် အပြစ်ကင်းမှုကို ဆုံးရှုံးခဲ့သည်။ ကြောက်ရွံ့ခြင်း၊ ရှက်ကြောက်ခြင်း၊ အပြစ်ရှိမှုတို့က သူတို့ကို ဖိနှိပ်ခဲ့ပြီး တစ်ချိန်က ဘုရားသခင်နှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင် ဆက်ဆံရေးခံစားခွင့်ကို ဆုံးရှုံးခဲ့သည် (က ၃:၈-၁၀)။ အာဒံနှင့်ဧဝတို့သည် အပြစ်၏ ကြီးမားသောတန်ဖိုးကို သိရှိခဲ့သည်။ အပြစ်သည် ဘုရားသခင်ထံမှ ပိတ်ဆို့ခဲ့ပြီး သူတို့သည် ဘုရားနှင့် ကင်းကွာခြင်း၊ အဆက်ပြတ်ခြင်းအခြေအနေသို့ ဝင်ရောက်ခဲ့သည်။ ထိုအခြေအနေကို သူတို့၏သားမြေးများထံ အမွေဆက်ခံခဲ့သည်။ အပြစ်ခွင့်လွှတ်ခြင်းအတွက် သမိုင်းတွင် ပထမဆုံးအကြိမ် အပြစ်ကင်းသောအသွေးကို သွန်းလောင်းခဲ့သည် (အပိုဒ် ၂၁)။ ထို့ကြောင့် “အသွေးမသွန်းလောင်းလျှင် အပြစ်ခွင့်လွှတ်ခြင်းမရှိ” ဟူသော အမှန်တရားကို သူတို့နှင့် သူတို့၏သားမြေးများအတွက် တည်ထောင်ခဲ့သည် (ဟေဗြ ၉:၂၂)။ အာဒံနှင့်ဧဝတို့၏ ဆက်ဆံရေးသည် သန့်ရှင်းမှုနှင့် သဟဇာတဖြစ်ရန် ရည်ရွယ်ခဲ့သော်လည်း ထိခိုက်ခဲ့ပြီး အပြစ်တင်ခြင်း၊ အမှားရှာခြင်းများ စတင်ပေါက်ဖွားခဲ့သည် (က ၃:၁၂)။ ပျော်ရွှင်မှုဖြစ်သင့်သော အလုပ်သည် ပင်ပန်းဆင်းရဲခြင်းဖြစ်လာခဲ့သည် (အပိုဒ် ၁၉)။ ဘုရားသခင်၏ ဖန်ဆင်းခြင်းလုပ်ငန်းတွင် ပျော်ရွှင်စွာ ပါဝင်ရန် ရည်ရွယ်ထားသော သားသမီးများ မွေးဖွားခြင်းနှင့် ပြုစုပျိုးထောင်ခြင်းသည် ကလေးမွေးဖွားရာတွင် နာကျင်ခြင်း (အပိုဒ် ၁၆) နှင့် ညီအစ်ကိုတို့ တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး သတ်ဖြတ်ခြင်းကြောင့် ဝမ်းနည်းခြင်း (က ၄:၈-၁၀) ဖြစ်လာခဲ့သည်။ အစဉ်အမြဲ နာခံမှုဖြင့် အသက်ရှင်ရန် ဖန်ဆင်းခံရသူနှစ်ဦးသည် သေရမည်ဖြစ်ပြီး (က ၅:၅) သေခြင်းသည် လူသားမျိုးနွယ်တစ်ခုလုံးသို့ ကူးစက်ခဲ့သည်။

A. Consequences for Human Beings

1. For Adam and Eve

From the Fall narrative we learn that the results of sin for Adam and Eve were immediate. They lost their innocence. A sense of fear, shame, and guilt took hold of them so that they could not enjoy the privilege they once had—that of face-to-face communion with God (Gen. 3:8–10). Adam and Eve discovered the enormous cost of sin: sin shut them out from God and they entered into a state of alienation and estrangement, passed on to their posterity. As a remission for sin, innocent blood was shed for the first time in history (verse 21), establishing the truth for themselves and their posterity that “without the shedding of blood there is no forgiveness of sins” (Heb. 9:22). The relationship between Adam and Eve, intended to be one of purity and harmony, suffered, and seeds of criticism and faultfinding germinated (Gen. 3:12). Work that was to be a joy became drudgery (verse 19). Having children and parenting, intended as joyful participation in the creative activity of God, became a source of pain in childbearing (verse 16) and sadness when brother rose against brother (Gen. 4:8–10). The two who were created to live in obedience forever had to die (Gen. 5:5), and death passed upon all humanity.

 

၅.၁.၂. လူမျိုးတစ်မျိုးလုံးအတွက် အာဒံနှင့်ဧဝတို့၏ မနာခံခြင်းကြောင့် အပြစ်သည် ဤလောကထဲသို့ ဝင်ရောက်ခဲ့ပြီး အပြစ်မှတစ်ဆင့် အလွန်ဆိုးရွားသော အကျိုးဆက်အားလုံး ဖြစ်ပေါ်ခဲ့သည် (ရောမ ၅:၁၂-၁၉)။ နောဧခေတ်ရောက်သော် “လူ၏ဒုစရိုက်သည် မြေကြီးပေါ်တွင် ကြီးစွာဖြစ်သည်ကို ထာဝရဘုရားသည် မြင်တော်မူ၏။ လူ၏နှလုံးအိမ်တွင် တွေးခေါ်သောအရာအလုံးသည် အချိန်တိုင်းမကောင်းမှုတစ်ခုတည်းသာဖြစ်သည်ကို တွေ့တော်မူ၏။ လူကို မြေကြီးပေါ်တွင် ဖန်ဆင်းတော်မူသောအခါ ထာဝရဘုရားသည် စိတ်မသာညံ့ဖျင်းတော်မူ၏” (က ၆:၅-၆)။

2. For the Human Race

Through the disobedience of Adam and Eve, sin entered the world, and through sin all its tragic consequences (Rom. 5:12–19). By the time of Noah, “the Lord saw that the wickedness of man was great in the earth, and that every imagination of the thoughts of his heart was only evil continually. and the Lord was sorry that he had made man on the earth” (Gen. 6:5, 6).

 

အပြစ်သည် အကြောင်းပြချက်မရှိ (ရောမ ၁:၂၀)။ ၎င်း၏သဘာဝသည် ဘုရားသခင်ကို အလွန်ဆန့်ကျင်သောကြောင့် အပြစ်ရှင်များအပေါ် သက်ရောက်မှုမှာ ကြီးမားသည်။ “သူတို့သည် အတွေးအခေါ်တွင် အချည်းနှီးဖြစ်ကြပြီး သူတို့၏အဓိပ္ပာယ်မရှိသော စိတ်နှလုံးသည် မှောင်မိုက်သွားသည်” (အပိုဒ် ၂၁)။ သူတို့နှလုံးသည် ညစ်ညမ်းလာပြီး သူတို့ကိုယ်ခန္ဓာကို အချင်းချင်း အသရေပျက်စေကြသည်။ “ဘုရားသခင်အကြောင်းအမှန်ကို လိမ်ညာခြင်းနှင့် လဲလှယ်ကြသည်” (အပိုဒ် ၂၄-၂၅)။ အမျိုးသားနှင့် အမျိုးသမီးနှစ်ဦးစလုံး သဘာဝမကျသော အလွဲသုံးစားမှုများကို ခံရကြပြီး “ဒုစရိုက်အမျိုးမျိုး၊ မကောင်းမှု၊ လောဘ၊ ရက်စက်မှု” တို့ဖြင့် ပြည့်နှက်ခဲ့ကြသည်။ သူတို့သည် “မနာလိုခြင်း၊ လူသတ်ခြင်း၊ ရန်တွေ့ခြင်း၊ လှည့်စားခြင်း၊ ဆိုးယုတ်ခြင်း” အပြင် အခြားအရာများစွာဖြင့် ပြည့်နှက်ခဲ့ကြသည် (အပိုဒ် ၂၆-၃၁)။

Sin has no excuse (Rom. 1:20), and its nature is so hostile to God that its effect on sinners is enormous. “They became futile in their thinking and their senseless minds were darkened” (verse 21). Their hearts became impure, and they dishonored their bodies among themselves and “exchanged the truth about God for a lie” (verses 24, 25). Both men and women fell prey to unnatural perversions, and “they were filled with all manner of wickedness, evil, covetousness, malice.” They were “full of envy, murder, strife, deceit, malignity,” and much more (verses 26–31).

 

လူမျိုးတစ်မျိုးလုံးအတွက် အပြစ်၏ အဆိုးရွားဆုံးအကျိုးဆက်မှာ လူသားများကို ဘုရားသခင်နှင့် ကင်းကွာစေခြင်း (ဟေရှာ ၅၉:၁-၂; မိ ၃:၄) နှင့် ခန္ဓာကိုယ်၊ အကျင့်သီလ၊ စိတ်နှလုံး၊ ဝိညာဉ်ရေးရာ ချို့တဲ့မှုများကို ခံစေခြင်းဖြစ်သည် (ရောမ ၅:၆, ၁၀, ၁၂-၁၄, ၁၈-၁၉; ၆:၂၀)။ အပြစ်သည် ဘုရားသခင်နှင့် လူသားများ၏ ဆက်ဆံရေးကို ဖျက်ဆီးရုံမျှမက လူသားချင်းဆက်ဆံရေးကိုပါ အဆိပ်သင့်စေခဲ့သည်။ ယနေ့ လူသားမျိုးနွယ်ရင်ဆိုင်နေရသော စီးပွားရေးအမြတ်ထုတ်မှု၊ လူမျိုးရေးခွဲခြားမှု၊ မာန၊ လောဘ၊ စည်းစိမ်ဥစ္စာနှင့် လျှို့ဝှက်ဟန်ဆောင်မှု၊ လိင်၊ နိုင်ငံ၊ ဘာသာစကား၊ လူမျိုးစုအရ မုန်းတီးခွဲခြားမှု စသည့် ခွဲချယ်မှုနှင့် အကြမ်းဖက်မှုအားလုံးသည် အပြစ်၏ရလဒ်ဖြစ်သည် (တရား ၁၅:၇-၈; ၂၅:၁၃-၁၅; ဟေရှာ ၃၂:၆-၇; မိ ၂:၁-၂; ယာ ၅:၁-၆)။

Perhaps the most devastating consequence of sin for the human race is its power to alienate humanity from God (Isa. 59:1, 2; Micah 3:4) and make them subject to physical, moral, mental, and spiritual deficiency (Rom. 5:6, 10, 12–14, 18, 19; 6:20). Not only has sin disrupted God’s relationship with human beings, but it has also poisoned the relationship among human beings. The issues that humanity struggles with today—the divisive elements of economic exploitation, racial prejudice, pride, greed, wealth and hypocrisy, hatred and discrimination based on gender, nationality, language, ethnicism, and all other alienating and violent factors within the human community—are a result of sin (Deut. 15:7, 8; 25:13–15; Isa. 32:6, 7; Micah 2:1, 2; James 5:1–6).

 

အပြစ်၏ နောက်ဆုံးအကျိုးဆက်မှာ သေခြင်းဖြစ်သည်။ “လူသည် တစ်ကြိမ်သေရမည်” (ဟေဗြ ၉:၂၇)။ သေခြင်းသည် အာဒံနှင့်ဧဝတို့အတွက် အံ့သြစရာမဟုတ်ပါ။ ဘုရားသခင်က ကြိုတင်သတိပေးထားပြီးဖြစ်သည် (က ၂:၁၇)။ ပါဝလုက “အပြစ်သည် လူတစ်ဦးတည်းအားဖြင့် လောကထဲသို့ ဝင်လာသည်။ သေခြင်းသည် အပြစ်အားဖြင့် ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် သေခြင်းသည် လူခပ်သိမ်းတို့ထဲသို့ ပျံ့နှံ့သွားသည်။ အကြောင်းမူကား လူခပ်သိမ်းတို့သည် အပြစ်ပြုကြသည်” ဟု ရေးသားထားသည် (ရောမ ၅:၁၂)။ သေခြင်းသည် အပြစ်၏ သဘာဝအကျိုးဆက်ဖြစ်သော်လည်း နောင်တမရှိသော အပြစ်ရှင်များအတွက် ဒုတိယသေခြင်း သို့မဟုတ် နောက်ဆုံးပျက်စီးခြင်းပုံစံဖြင့် နောက်ဆုံးအပြစ်ဒဏ်ဖြစ်သည် (မတ် ၂၅:၄၁; ရောမ ၆:၂၃; ယု ၁၂; ဗျာ ၂:၁၁)။

The ultimate consequence of sin for the human race is death: “It is appointed for men to die once” (Heb. 9:27). Death did not come as a surprise to Adam and Eve, for God had forewarned them of it (Gen. 2:17). Paul writes of its universality: “sin came into the world through one man and death through sin, and so death spread to all men because all men sinned” (Rom. 5:12). While death is a natural consequence of sin, it is also the final penalty that comes to all unrepentant sinners in the form of the second death or final annihilation (Matt. 25:41; Rom. 6:23; Jude 12; Rev. 2:11; see Man II. C. 1; Death I. B. 3; F. 3–5).

 

၅.၁.၃. ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာကမ္ဘာအပေါ် အပြစ်သည် ကမ္ဘာကို ထိခိုက်စေသော နည်းလမ်းတစ်ခုမှာ မကောင်းမှု၏ ရှိနေခြင်းဖြစ်သည်။ သမ္မာကျမ်းသည် ကောင်းမှုနှင့် မကောင်းမှုကို ရှင်းလင်းစွာ ခွဲခြားထားပြီး မကောင်းမှု၏ တကယ့်တည်ရှိမှုကို ညွှန်ပြသည် (ဟေရှာ ၅:၂၀; အာ ၅:၁၄-၁၅)။ သို့ရာတွင် မကောင်းမှုသည် ထာဝရမဟုတ်။ ၎င်းကို ပစ္စည်း သို့မဟုတ် ခန္ဓာကိုယ်သို့ အရင်းခံရန် မဖြစ်နိုင်ပါ။ မကောင်းမှုသည် အပြစ်နှင့်အတူ စတင်ခဲ့ပြီး အပြစ်သည် ဘုရားသခင်ကို ပုန်ကန်ခြင်းနှင့် သတ္တဝါ၏အလိုဆန္ဒကို မှားယွင်းစွာအသုံးပြုခြင်းမှ စတင်ခဲ့သည် (ရောမ ၅:၁၂-၁၈; ၂ကော ၁၁:၃)။ ဘုရားသခင်သည် အပြစ်၏မူလအစကို တာဝန်မယူသလို ရုပ်ပိုင်းနှင့် အကျင့်သီလကမ္ဘာတွင် မကောင်းမှုရှိနေခြင်းကိုလည်း တာဝန်မယူပါ။ သို့ရာတွင် မကောင်းမှု၏ တကယ့်တည်ရှိမှုကို ငြင်းဆန်၍ မရနိုင်ပါ။ ၎င်းသည် တကယ့်အင်အားတစ်သ ဖြစ်ပြီး ကောင်းမှု၏ ကြီးမားသော ပျက်စီးယိုယွင်းမှုဖြစ်သည်။ အာဒံနှင့်ဧဝတို့ အပြစ်ပြုသည့်အချိန်မှစ၍ ရုပ်ပိုင်းနှင့် အကျင့်သီလကမ္ဘာနှစ်ခုစလုံးတွင် မကောင်းမှုဖြစ်ပေါ်ခဲ့သည်။

3. For the Physical World

One specific way sin has had its impact on the world is the presence of evil. The Bible makes an objective difference between good and evil (Isa. 5:20; Amos 5:14, 15), and points out the reality of evil. But evil is not eternal; nor can it be traced to matter or to the body, as some have tried to do. Evil began with sin, and sin originated in revolt against God and in the misuse of the creaturely will (Rom. 5:12–18; 2 Cor. 11:3). Just as God is not responsible for the origin of sin, He is not responsible for the presence of evil in the physical and moral worlds. But the reality of evil cannot be denied; it is a real force, a horrible corruption of the good. The moment Adam and Eve sinned, evil resulted in both the physical and moral worlds.

 

ထိုအချိန်မှစ၍ ရုပ်ပိုင်းကမ္ဘာတွင် ကြီးမားသော ပြောင်းလဲမှုများ ဖြစ်ပေါ်ခဲ့သည်။ ဆူးချုံနှင့် ဆူးပင် (က ၃:၁၇-၁၈)၊ ရေလွှမ်းမိုးခြင်း၏ နောက်ဆက်တွဲ (က ၇:၁၂)၊ သဲကန္တာရနှင့် တောဟင်းလင်းရာ၊ ကယ်တင်ခြင်းအတွက် မြေကြီး၏ ညည်းတွားခြင်း (ရောမ ၈:၁၉-၂၂) တို့သည် အပြစ်ကြောင့် ကမ္ဘာပေါ် သက်ရောက်မှုကို ဖော်ပြသော သမ္မာကျမ်းစကားပုံများဖြစ်သည်။ လှိုင်းထန်သောပင်လယ်၊ ငလျင်လှုပ်ခြင်း၊ ရေလွှမ်းမိုးခြင်း၊ မိုးခေါင်ခြင်း၊ အယတ်နှင့် ကပ်ရောဂါတို့သည် ဘုရားသခင်၏ မူလအစီအစဉ်တွင် မပါဝင်ခဲ့ပါ။

Since that moment vast changes have taken place in the physical world. The thorn and the thistle (Gen. 3:17, 18), the aftermath of the Flood (Gen. 7:12), the desert and the wilderness, the groaning of the earth for deliverance (Rom. 8:19–22) are some of the word pictures the Bible uses to describe the effect of sin upon the world. The turbulent sea, the quaking earth, the flood, and the drought, the famine, and the pestilence were not in God’s original plan for the earth.

 

မကောင်းမှုအားလုံးသည် အပြစ်မဖြစ်မနေ မဟုတ်သော်လည်း အပြစ်အားလုံးသည် မကောင်းမှုဖြစ်သည်။ ရေလွှမ်းမိုးခြင်း၊ ငလျင်၊ မုန်တိုင်း၊ စစ်ပွဲစသော သဘာဝဘေးအန္တရာယ်များသည် လူသားဒုက္ခဖြစ်စေသောကြောင့် မကောင်းမှုဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်သည် သမိုင်းတွင် တရားစီရင်ခြင်းအနေဖြင့် တစ်ခါတစ်ရံ ခွင့်ပြုတော်မူသည်။ သမိုင်းတွင် မကောင်းမှုသည် တစ်ဦးချင်းဒုက္ခဖြစ်စေ အသိုင်းအဝိုင်းလူသတ်ပွဲဖြစ်စေ ပေါ်ပေါက်လာသောအခါ၊ “ဘာကြောင့် ဤမကောင်းမှုဖြစ်ရသနည်း၊ ဘုရားသခင်ဘယ်မှာလဲ” ဟု မေးခွန်းထုတ်တတ်ကြသည်။ ထိုမေးခွန်းများသည် ပင်ပန်းနွမ်းနယ်မှု သို့မဟုတ် သမိုင်းအတက်အကျကို နားမလည်ခြင်းမှ ထွက်ပေါ်လာနိုင်သော်လည်း ခရစ်ယာန်များအတွက် တစ်ခုသေချာသည်မှာ ဘုရားသခင်သည် မကောင်းမှု၏ ဖန်ဆင်းရှင်မဟုတ်ပေ။ အပြစ်ရှိသော လူ့နှလုံးသည် ထိုမကောင်းမှု၏ အရင်းအမြစ်ဖြစ်ပြီး နောက်ဆုံးကာလ ဘုရားသခင်၏ တရားစီရင်ခြင်းတွင် ထင်ရှားစေမည်။ ခရစ်ယာန်များ၏ ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ဒုက္ခဆင်းရဲမှုကို အပြစ်ကြောင့်ဟု သတ်မှတ်ရန် မလိုပါ။ ၎င်းကို ဝိညာဉ်ရေးရာ ကောင်းချီးအဖြစ် နားလည်ရမည် (ယာ ၁:၂-၄; ၁ပေ ၁:၇)။ ၎င်းသည် အပြစ်ဒဏ်မဟုတ်ဘဲ ဆုံးမခြင်းဖြစ်ပြီး ဘုရားသခင်၏မေတ္တာမှ ခွဲချယ်ရန် မဖြစ်နိုင်ပါ (ရောမ ၈:၃၈-၃၉)။

Not all evil is necessarily sin, but all sin is evil. Natural catastrophes, such as floods, tornadoes, earthquakes, and war, are evil in that they bring about human suffering. God at times allows them as acts of judgment in history. Often when evil in history raises its head in either individual acts of suffering or communal genocide, we tend to ask, Why this evil? Where is God? While such questions may reflect human emotion at the point of exhaustion or human failure to understand the course of ups and downs of history, of one thing Christians are confident: God is not the author of evil. The sinful human heart lies at the source of all such evil, and will be so revealed at the end-time divine judgment. Even physical suffering on the part of the Christian need not be attributed to sin but rather understood in terms of spiritual blessing (James 1:2–4, “1 Peter 1:7); it is chastening, not penal, and should not separate us from the love of God (Rom. 8:38, 39).

 

အကျင့်သီလဆိုင်ရာ မကောင်းမှုသည် လူသားတို့၏ အပြစ်စွဲလမ်းမှုမှ ဖြစ်ပေါ်လာသည် (ယာ ၁:၁၃-၁၅)။ အပြစ်ပြုရန် ဆွဲဆောင်မှုသည် ဧဒင်ဥယျာဉ်အပြစ်၏ အကျိုးဆက်ဖြစ်ပြီး လူ့နှလုံးသည် အချိန်တိုင်း အပြစ်သို့ ဆွဲငင်နေသည် (ဆာ ၅၁:၅; ရောမ ၇:၂၃; ယာ ၁:၁၅)။ အပြစ်ပြုရန် အခွင့်အရေးကိုသာ စောင့်ဆိုင်းနေသည်။

Moral evil arises from human sinful inclinations (James 1:13–15). The propensity to sin and toward evil is in itself a consequence of Edenic sin, and the human heart is constantly prone to sin (Ps. 51:5; Rom. 7:23; James 1:15), awaiting opportunity to commit the act.

 

အပြစ်၏ရလဒ်များသည် ဘုရားသခင်၏ နောက်ဆုံးတရားစီရင်ခြင်းနှင့် မြေကြီးနှင့် ထိုအရာအားလုံးကို သန့်စင်ခြင်းဖြစ်သော ကောင်းကင်သစ်နှင့် မြေကြီးသစ် ဖန်ဆင်းခြင်းအထိ ဤမြေကြီးပေါ်တွင် ဆက်လက်တည်ရှိနေမည် (၂ပေ ၃:၁၀-၁၃; ဗျာ ၂၁:၁-၄)။

The results of sin will continue on earth until the formation of the new heaven and new earth in God’s final act of judgment and purification of the earth and all that is in it (2 Peter 3:10–13; cf. Rev. 21:1–4).

 

B. ဘုရားသခင်အပေါ် အပြစ်၏အကျိုးဆက်များ

ကတ်ကျမ်းတွင် အပြစ်သည် ဘုရားသခင်၏ဗျာဒိတ်တော်အပေါ် မည်သည့်အကျိုးဆက်ရှိသည်ကို တိုက်ရိုက်ဖော်ပြထားခြင်းမရှိသော်လည်း၊ အပြစ်သည် ဘုရားသခင်အတွက် အဘယ်နည်းဖြင့်ဆိုးရွားခဲ့သည်ကို အကြံပြုချက်များရှိသည်။ ပထမတစ်ခုမှာ အာဒံ၏စွပ်စွဲချက်ဖြစ်သည်– သူသည် “နင်ပေးတော်မူသော မိန်းမကြောင့်” အပြစ်ပြုမိသည်ဟု ဆိုခြင်း၊ ထို့နောက် ဧဝသည် အာဒံနှင့်တကွ “နဂါးငါ့ကို လှည့်စားသောကြောင့်” အပြစ်ပြုမိသည်ဟု ဝန်ခံခြင်းဖြစ်သည် (ကမ္ဘာဦး ၃:၁၂၊ ၁၃)။ ကျမ်းစာအချက်အလက်များက အပြစ်သည် ဘုရားသခင်အတွက် အလွန်စက်ဆုပ်ရွံရှာဖွယ်ဖြစ်သည်ဟု ငြင်းခုံရခြင်း၏ အကြောင်းရင်းတစ်ခုမှာ အတိအကျ ဤအချက်ပင်ဖြစ်သည်– အပြစ်သည် ဘုရားသခင်ကိုပင် အပြစ်တင်ရဲသည့်ရဲစွမ်းသတ္တိကို ပိုင်ဆိုင်ထားခြင်းပင်တည်း။

B. Consequences for God

Although the Bible does not address directly the consequences of sin upon the Godhead, there are intimations of what sin has meant to God. The first is Adam’s accusation that he sinned because of “the woman whom thou gavest to be with me,” and then Eve’s agreement with Adam that she sinned because “the serpent beguiled me” (Gen. 3:12, 13). One reason the biblical data argues that sin is hateful to God is precisely this: that sin has the audacity to accuse God of being the reason for it.

 

အပြစ်၏အနက်အဓိပ္ပာယ်နှင့် ဘုရားသခင်သည် တစ်ကြိမ်တစ်ခါတည်းဖြင့် အပြစ်ကို ကိုင်တွယ်ဖြေရှင်းရမည့်မဖြစ်မနေ လိုအပ်ချက်ကို စကြဝဠာတစ်ခုလုံးသို့ ဗျာဒိတ်ပြုသည်မှာ အပြစ်၏ဖန်ဆင်းရှင်ကို နှိပ်စက်တော်မူရန် သားတော်ကို စေလွှတ်တော်မူခြင်းဖြင့် လုပ်ဆောင်ခဲ့သည့်ခြေလှမ်းဖြစ်သည် (ကမ္ဘာဦး ၃:၁၅၊ ယောဟန် ၃:၁၆)။ အပြစ်သားကို ချစ်တော်မူသောကြောင့် ဘုရားသခင်သည် သားတော်၏အသက်ကို ပေးဆပ်ခဲ့ရသည်။ “အပြစ်မရှိတော်မူသောသူကို ငါတို့အတွက် အပြစ်ဖြစ်စေတော်မူ၍ ငါတို့သည် ထိုသူ၌ ဘုရားသခင်၏တရားမျှတခြင်းကို ခံရကြမည်အကြောင်း” (၂ကိုရိန်သု ၅:၂၁)။

The serious nature of sin and the necessity that God deal with it once for all is revealed to the universe in the step He took to crush the author of sin by sending His Son (verse 15; John 3:16). God’s love for the sinner cost Him the life of His Son. “For our sake he made him to be sin who knew no sin, so that in him we might become the righteousness of God” (2 Cor. 5:21).

 

ဘုရားသခင်နှင့် အာဒံ၊ ဧဝတို့၏ဆက်ဆံရေးသည် ပွင့်လင်းပြီး လွတ်လပ်စွာ မျက်နှာချင်းဆိုင် ရှိခဲ့သည်။ အပြစ်သည် ဤဆက်ဆံရေးကို ဖျက်ဆီးခဲ့သည် (ကမ္ဘာဦး ၃:၈-၁၀၊ ဟေရှာယ ၅၉:၁၊ ၂)။ သို့သော် လူသားမျိုးနွယ်ကို ချစ်တော်မူသောကြောင့် ဘုရားသခင်သည် အမှားကျူးလွန်နေသော ဖန်ဆင်းခံများနှင့် ဆက်သွယ်ရန် ချန်နယ်မျိုးစုံကို ဆက်လက်ဖွင့်ထားတော်မူသည်– သဘာဝတရား (ဆာလံ ၁၉:၁)၊ လူသားဆက်ဆံရေး (ဆာလံ ၁၀၃:၁၃၊ ဟေရှာယ ၅၄:၅)၊ ကျမ်းစာ (၂တိမောသေ ၃:၁၆၊ ၁၇)၊ ယေရှု (ယောဟန် ၁:၁၊ ၁၄၊ ၁၈၊ ဟေဗြဲ ၁:၁-၃)၊ သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော် (ယောဟန် ၇:၃၇-၃၉၊ ၁၆:၈-၁၄)။ ဖန်ဆင်းရှင်၏ မူလအစီအစဉ်ဖြစ်သော အာဒံနှင့်ဧဝတို့နှင့် ထာဝရဆက်ဆံရေးကို ချစ်ခြင်း၊ ယုံကြည်ခြင်း၊ နာခံခြင်းတို့အပေါ် အခြေခံထားသည်နှင့်အညီ၊ အပြစ်ကျရောက်ပြီးနောက် အာဒံ၏သားမြေးများအတွက်လည်း အလားတူပင်ဖြစ်သည်။ အစီအစဉ်မှာ အတူတူပင်– ချစ်ခြင်း၊ ယုံကြည်ခြင်း၊ နာခံခြင်းတို့အပေါ် အခြေခံသော ဆက်ဆံရေးပင်တည်း။ အပြစ်ကျရောက်ပြီးနောက် ဘုရားသခင်သည် ဤနိယာမများကို ကိုယ်ကျင့်တရားဥပဒေအဖြစ် ထုတ်ဖော်ပြီး အဲဂုတ္တုဘဏ္ဍာမှ လွတ်မြောက်ပြီးနောက် ထွက်မြောက်ခြင်းခရီးအတွင်း ဥပဒေအဖြစ် ရေးမှတ်ပေးတော်မူသည် (ထွက်မြောက်ရာ ၂၀:၁-၁၇)။

God’s relationship with Adam and Eve was open and free, face-to-face. Sin disrupted this relationship (Gen. 3:8–10; Isa. 59:1, 2), but God’s love for humanity was so great that He kept open various channels of communication with His erring creatures: nature (Ps. 19:1), human relationships (Ps. 103:13; Isa. 54:5), Scripture (2 Tim. 3:16, 17), Jesus (John 1:1, 14, 18; Heb. 1:1–3), and the Holy Spirit (John 7:37–39; 16:8–14). Just as the Creator’s original plan of eternal relationship with Adam and Eve was based upon love, trust, and obedience to Him, so was His design for Adam’s progeny after the Fall. The design was the same: a relationship based on love, trust, and obedience. Subsequent to the Fall, God chose to express these principles as the moral law and codified them after their liberation from Egyptian bondage during the Exodus sojourn (Ex. 20:1–17).

 

လူသားမျိုးနွယ်ကို ရွေးနုတ်ခြင်းသည် အပြစ်ကျရောက်ပြီးနောက် ဘုရားသခင်အတွက် အဓိကဦးစားပေးဖြစ်လာသည်နှင့်အညီ၊ တရားစီရင်ခြင်းလည်း အလားတူပင်ဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်အတွက် အပြစ်၏နောက်ဆုံးအကျိုးဆက်မှာ လှည့်စားသူ၊ အဆိုးဆုံးသူ၏စိန်ခေါ်မှုကို ရင်ဆိုင်ရခြင်းဖြစ်သည်။ နောက်ဆုံးတရားစီရင်သောနေ့တွင် စာတန်နှင့်သူ၏နောက်လိုက်များ၊ ဘုရားသခင်၏ကျေးဇူးတော်ကို ငြင်းပယ်သော အပြစ်သားများသည် အပြီးတိုင်ဖျက်ဆီးခံရမည်ဖြစ်ပြီး၊ ကောင်းကင်သစ်နှင့်မြေကမ္ဘာသစ်ကို ဖန်ဆင်းတော်မူမည် (ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၂၁:၁-၄)။ ဧဒင်ဥယျာဉ်၌ ဆုံးရှုံးခဲ့သမျှသည် ပြန်လည်ရရှိလာမည်။

Even as the redemption of the human race became a paramount priority with God after the Fall, so did judgment. The final consequence of sin for God is to meet the challenge of the usurper, the evil one. On that final day of judgment Satan and his followers, along with sinners who have rejected God’s grace, will be destroyed forever, and a new earth and a new heaven shall come into being (Rev. 21:1–4). What was lost in Eden is restored.

 

VI. အပြစ်၏အကျယ်အဝန်နှင့် ဖယ်ရှားခြင်း

လူသားအတွေ့အကြုံနှင့် ကျမ်းစာတို့က အပြစ်၏အကျယ်အဝန်းကို ဖော်ပြသည်။ အပြစ်သည် မည်သူ့ကိုမျှ အခွင့်အရေးမပေးဘဲ လူမျိုးနွယ်အားလုံး၊ လူမျိုးနှင့်ဘာသာစကားအားလုံးကို ထိခိုက်စေခဲ့သည်။ လူသားများ၏ ကိုယ်ကျင့်တရားနှင့် ဝိညာဉ်ရေးရာ အားနည်းချက်များတွင် အပြစ်၏အကျိုးသက်ရောက်မှုကို မြင်နိုင်သည်။ ကမ္ဘာ့ကိုယ်ကျင့်တရား၊ လူမှုရေး၊ လူမှုဗေဒနှင့် အပြုအမူဆိုင်ရာ မငြိမ်မသက်မှုများကို စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာချို့ယွင်းခြင်း သို့မဟုတ် စီးပွားရေးချို့တဲ့ခြင်းတံခါးဝတွင် မထားသင့်ဘဲ၊ အပြစ်၏တံခါးဝတွင်သာ ထားရမည်။ အပြစ်၏ဤအကျယ်အဝန်းသည် အပြစ်သည် ထာဝရတည်တံ့နေမည်ဟု ဆိုလိုခြင်းမဟုတ်ပေ။ ဘုရားသခင်၏ကယ်တင်ခြင်းအစီအစဉ်တွင် အပြစ်ကို ဖယ်ရှားခြင်းပါဝင်သည်။ ယခု အပြစ်၏အကျယ်အဝန်း၊ ကူးစက်ပြောင်းခြင်း၊ ဒဏ်ခတ်ခြင်း၊ ဘုရားသခင်၏ဒေါသတော်နှင့် တရားမျှတခြင်း၊ နှင့် အပြစ်ဖယ်ရှားခြင်းတို့ကို ဆက်လက်လေ့လာကြမည်။

VI. The Extent and Elimination of Sin

Both human experience and Scripture reveal the extent of sin. Sin plays no favorites. It has affected every race, nation, tongue, and people. Its effects can be seen in the moral and spiritual shortcomings of humans everywhere. The moral, social, sociological, and behavioral upheavals of the world need not be placed at the door of psychological maladjustment or economic deficiency, but at the door of sin. This extent of sin does not imply its permanence. God’s plan of salvation includes the elimination of sin. We now turn to sin’s extensiveness, transmission and penalty, the wrath and justice of God, and sin’s eradication.

 

A. အပြစ်၏အကျယ်အဝန်း

၁. အပြစ်၏စကြဝဠာဆိုင်ရာအကျိုးသက်ရောက်မှု

အပြစ်မကျရောက်မီ ကျွန်ုပ်တို့၏နေအဖွဲ့အစည်းသည် မည်သို့ရှိခဲ့သနည်း။ မြေကမ္ဘာပေါ်ရှိ ရာသီဥတုအခြေအနေမှာ မည်သို့ရှိခဲ့သနည်း။ အပြစ်၏အကြီးကျယ်ဆုံးအကျိုးသက်ရောက်မှုကို သိရှိသောအခါ ဤမေးခွန်းမျိုး စိတ်ထဲပေါ်လာတတ်သည်။ ကျမ်းစာသည် ဤကိစ္စများတွင် အများအားဖြင့် တိတ်ဆိတ်နေသည်။

A. The Extensiveness of Sin

1. The Cosmic Effect of Sin

What was our solar system like before the Fall? What were the climatic conditions on earth? Such questions cross our minds when we realize the enormity of sin and its effect on the created order. The Bible remains largely silent on these matters.

 

သို့သော် ပေါလု၏စကားဖြစ်သော “ငါတို့သည် လောကီသားနှင့် ကောင်းကင်တမန်များအား ပြဇာတ်ဖြစ်ကြပြီ” (၁ကိုရိန်သု ၄:၉) ဟူသောစကားသည် ကျွန်ုပ်တို့သည် စကြဝဠာရှေ့တွင် ပြပွဲတစ်ခုဖြစ်သည်ဟု အကြံပြုသည်– ထိုပြပွဲတွင် ဖြောင့်မတ်ခြင်းနှင့်အပြစ်၊ ခရစ်တော်နှင့်စာတန်တို့၏ ရုန်းကန်မှုကို ပြသထားသည်။ ဆုံးရှုံးနေသော လူသားမျိုးနွယ်အတွက် တိုက်ပွဲသည် အမှန်တကယ်ရှိသည်။ ဘုရားသခင်နှင့် စာတန်နှစ်ဦးစလုံးသည် ထိုတိုက်ပွဲတွင် အစုရှယ်ယာရှိသည်။ ကျမ်းစာဥပမာတစ်ခုမှာ ယောဘဖြစ်သည်– စာတန်သည် ယောဘ၏ဘုရားသခင်ကို သစ္စာရှိမှုကို စမ်းသပ်ရန် ဘုရားသခင်ကို စိန်ခေါ်ခဲ့သည်။ စာတန်က ယောဘကို ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာနှိပ်စက်ခွင့်ပေးလျှင် ယောဘသည် ပြိုလဲမည်ဟု အခိုင်အမာဆိုသည်။ အာဒံနှင့်ဧဝတို့တွင် စာတန်၏လက်နက်မှာ အစာစားချင်စိတ်ဖြစ်ခဲ့သည်။ ယောဘတွင်မူ နှိပ်စက်ညှဉ်းပန်းခြင်းကို ရွေးချယ်ခဲ့သည်။ စာတန်သည် ယောဘ၏နှလုံးသားအလယ်ဗဟိုကို– သူ၏သားသမီးများကို ထိခိုက်စေခဲ့ပြီး၊ သူတို့နှင့်အတူ သူ၏ပစ္စည်းဥစ္စာနှင့် ကျန်းမာရေးကို ယူဆောင်သွားခဲ့သည်။ “ဤအရာအားလုံးတွင် ယောဘသည် အပြစ်မပြုခဲ့” (ယောဘ ၁:၂၂၊ ၂:၁၀)။ ယောဘ၏ဇာတ်ကောင်ကို ကောင်းကင်ရှေ့တွင် ပြပွဲအဖြစ် ဖော်ပြထားခြင်းက အပြစ်ကျရောက်ပြီးနောက် မြေကမ္ဘာပေါ်တွင် ဖြစ်ပျက်နေသမျှကို ကောင်းကင်တစ်ခုလုံး စိတ်ဝင်စားနေကြောင်း ညွှန်ပြသည်။ အပြစ်နှင့်သမိုင်းကြောင်းကို ကောင်းကင်တွင် မှတ်တမ်းတင်ထားပြီး၊ ကောင်းကင်တမန်များက အဆက်မပြတ်ကြည့်ရှုနေသည်။ ယေရှုမိန့်ဆိုခဲ့သော “အပြစ်သားတစ်ယောက်နောင်တရလျှင် ဘုရားသခင်၏ကောင်းကင်တမန်များရှေ့တွင် ဝမ်းမြောက်ခြင်းရှိ၏” (လုကာ ၁၅:၁၀) ဟူသောစကားမှ ထင်ရှားသည်။ ထိုဝမ်းမြောက်ခြင်းသည် ကောင်းကင်၌ ဆက်လက်ချီးမွမ်းကိုးကွယ်ခြင်းအဖြစ် ထင်ရှားပြီး၊ “အသတ်ခံရသော သိုးသငယ်သည် ချီးမွမ်းထိုက်သည်” ဟု ကောင်းကင်တမန်များ သောင်းနှင့်ချီသောင်းနှင့်ချီ၍ ကျယ်လောင်စွာအော်ဟစ်နေကြသည် (ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၅:၁၁၊ ၁၂)။

However, Paul’s argument that “we have become a spectacle to the world, to angels and to men” (1 Cor. 4:9) suggests that we are an exhibit before the universe, an exhibit in which is demonstrated the struggle between righteousness and sin, Christ and Satan. The battle for the lost human race is real. Both God and Satan have a stake in it. A biblical example of this is Job, in whom Satan took such an extraordinary interest as to challenge God to let him test Job’s fidelity to God. Satan insisted that Job would fall if he was allowed to afflict him physically. With Adam and Eve, appetite was Satan’s instrument. In the case of Job, affliction and persecution were Satan’s choice. Satan touched Job at the very core of his heart—his children—and with them took his possessions and his health. “In all this Job did not sin” (Job 1:22; 2:10). The biblical portrayal of the character of Job as a spectacle before heaven indicates that all heaven is interested in what has been happening on earth since the Fall. Sin and its history are noted in heaven and its effect continually watched by the angelic world. This is obvious from the statement of Jesus that “there is joy before the angels of God over one sinner who repents” (Luke 15:10). This joy expresses itself in continuous praise and worship in heaven, with “the voice of many angels, numbering myriads of myriads and thousands of thousands, saying with a loud voice, ‘Worthy is the Lamb who was slain’” (Rev. 5:11, 12).

 

အာဒံ၏အပြစ်ကျရောက်ခြင်း၏ စုစုပေါင်းအကျိုးဆက်ကို ဘုရားသခင်တစ်ပါးတည်းသာ သိတော်မူသည်။ သို့သော် ကျမ်းစာက အာဒံကြောင့် ဆုံးရှုံးခဲ့သမျှသည် ခရစ်တော်၏ယဇ်ပွဲအားဖြင့် ပြန်လည်ရရှိမည်ဟု အာမခံထားသည်။

Only God knows the total consequences of Adam’s Fall. However, the Bible assures us that all that was lost through Adam is to be regained through Christ’s sacrifice.

 

၂. အပြစ်၏တစ်ကမ္ဘာလုံးအတိုင်းအတာ

အပြစ်၏တစ်ကမ္ဘာလုံးအတိုင်းအတာသည် ကျွန်ုပ်တို့၏နေ့စဉ်အတွေ့အကြုံ၏ အချက်အလက်ဖြစ်သည်။ လူမျိုးနွယ်တစ်ခုလုံးသည် ဆက်ဆံရေးသုံးမျိုးတွင် အပြစ်၏ပုန်ကန်မှုဖြင့် နေထိုင်နေကြသည်– ဘုရားသခင်ကို ပုန်ကန်ခြင်း၊ အချင်းချင်းပုန်ကန်ခြင်း၊ မိမိကိုယ်ကို ပုန်ကန်ခြင်းပင်တည်း။ ထိုပုန်ကန်မှု၏တစ်ကမ္ဘာလုံးအတိုင်းအတာသည် အပြစ်၏တစ်ကမ္ဘာလုံးအတိုင်းအတာကို အော်ဟစ်နေသည်။

2. The Universality of Sin

The universal extent of sin is a fact of our everyday experience. The entire race lives in a threefold revolt of sin in relationships: revolt against God, revolt among fellow human beings, and revolt within oneself. The universality of that revolt shouts out the universality of sin.

 

အပြစ်ဒုစရိုက်မှ လွတ်မြောက်လိုခြင်း၊ အတွင်းစိတ်တည်ငြိမ်အေးချမ်းမှုကို ရှာဖွေလိုခြင်းသည် တစ်ကမ္ဘာလုံးအတိုင်းအတာ ဆိုးယုတ်ခြင်း၏ နောက်ထပ်အမှတ်အသားဖြစ်သည်။ အပြုအမူသိပ္ပံပညာရှင်များက ဤလိုအင်ဆန္ဒကို မည်သည့်နာမည်ဖြင့်မဆို သမုတ်နိုင်သည်။ သို့သော် ခရစ်ယာန်လူသားဗေဒသည် အပြစ်ဟူသောမှန်ကန်သောနာမည်ဖြင့် ခေါ်ဆိုရမည့် တစ်ကမ္ဘာလုံးအတိုင်းအတာ အမှန်တရားကို ရင်ဆိုင်ရမည်– ဘုရားသခင်ကို ပုန်ကန်ခြင်းနှင့် ဘုရားသခင်နှင့် ကင်းကွာခြင်းပင်တည်း။ ဧဝံဂေလိတရားများက ဤကင်းကွာမှု၏ တစ်ကမ္ဘာလုံးသဘောကို အသိအမှတ်ပြုပြီး၊ တစ်ကမ္ဘာလုံးအတိုင်းအတာနှင့် ညီမျှသော ကုသဆေးကို ကြေညာသည် (ယောဟန် ၃:၁၆)။

Human longing to be free from guilt and to discover inner calm and peace is another indication of universal malice. Behavioral scientists may assign to this longing any name they choose, but Christian anthropology must squarely face the universal reality of sin, called by its right name: a rebellion against, and an alienation from, God. The Gospels recognize the universal nature of this alienation and proclaim a cure equally universal (John 3:16).

 

ဓမ္မဟောင်းကျမ်းက “အပြစ်မပြုသောသူ မရှိ” ဟု ရှင်းရှင်းလင်းလင်း သွန်သင်ထားသည် (၁ရာဇဝင် ၈:၄၆)။ နောဧခေတ်တွင် အပြစ်သည် အလွန်တစ်ကမ္ဘာလုံးဖြစ်သွားပြီး လူသား၏စိတ်ထဲ၌ ဆိုးယုတ်မှုမျှသာ ရှိလာသဖြင့် ထာဝရဘုရားသည် လူကို ဖန်ဆင်းတော်မူခြင်းကို နောင်တရတော်မူသည်ဟု ဖော်ပြထားသည် (ကမ္ဘာဦး ၆:၆)။ ဆာလံကျမ်းဆရာက သူသည် အပြစ်ထဲတွင် မျိုးစေ့ခံခဲ့ရပြီး တစ်ဦးချင်းအနေဖြင့် အပြစ်ရှိကြောင်း ဝန်ခံခဲ့သော်လည်း (ဆာလံ ၅၁:၄၊ ၅)၊ “အသက်ရှင်သောသူသည် တရားမျှတသူ မရှိ” ဟု ငိုကြွေးရသည် (ဆာလံ ၁၄၃:၂)။ ပညာရှိက “ငါ့နှလုံးကို သန့်ရှင်းစင်ကြယ်ပြီ၊ ငါသည် အပြစ်မှ ကင်းစင်ပြီ ဟု အဘယ်သူပြောနိုင်မည်နည်း” ဟု သမိုင်းဆိုင်ရာစိန်ခေါ်မှုကို ပေးသည် (သုတ္တံကျမ်း ၂၀:၉)။

The OT plainly teaches that “there is no man who does not sin” (1 Kings 8:46). During the time of Noah, sin became so universal and human imagination so corrupt that the Lord is presented as regretting His creation of humans (Gen. 6:6). While the Psalmist acknowledged he was conceived in sin and that as an individual he was guilty of sin (Ps. 51:4, 5), he was forced to lament that “no man living is righteous” (Ps. 143:2). And the wise man raises a historical challenge: “Who can say, ‘I have made my heart clean; I am pure from my sin’?” (Prov. 20:9).

 

မည်သူမျှ ပြောနိုင်သည်မဟုတ်။ “ငါတို့အားလုံး သိုးနှယ်သဖြင့် လမ်းမှားရောက်ကြပြီ၊ လူတိုင်းမိမိလမ်းသို့ လှည့်ကြပြီ” (ဟေရှာယ ၅၃:၆)။ အပြစ်၏ဆိုးယုတ်မှုသည် လူသားကို ညစ်ညမ်းစေသဖြင့် “ခြေဖဝါးမှခေါင်းထိပ်တိုင်အောင် ကျန်းမာရေးမရှိ၊ ဒဏ်ရာမျှသာ၊ အနာမျှသာ၊ သွေးထွက်နေသောအနာမျှသာ ရှိသည်” (ဟေရှာယ ၁:၆)။ လူမျိုးနွယ်တစ်ခုလုံးသည် အပြစ်၏အာဏာစွဲမိုးမှုအောက်တွင် အကူအညီမဲ့၊ မျှော်လင့်ချက်မဲ့ ရပ်တည်နေရသည်– “ငါတို့အားလုံး ညစ်ညမ်းသောသူနှယ်ဖြစ်ကြပြီ၊ ငါတို့၏တရားဓမ္မအပေါင်းတို့သည် ညစ်ညမ်းသောအဝတ်နှယ်ဖြစ်ကြပြီ။ ငါတို့အားလုံး အရွက်နှယ် ညှိုးနွမ်းကြပြီ၊ ငါတို့၏ဒုစရိုက်အပြစ်တို့သည် လေနှယ် ငါတို့ကို ဖယ်ရှားသွားစေကြပြီ” (ဟေရှာယ ၆၄:၆)။

Who indeed can? “All we like sheep have gone astray; we have turned every one to his own way” (Isa. 53:6). The malignancy of sin has so polluted the human being that “from the sole of the foot even to the head, there is no soundness in it, but bruises and sores and bleeding wounds” (Isa. 1:6). The entire race stands helpless and hopeless before the tyrannical might of sin: “We have all become like one who is unclean, and all our righteous deeds are like a polluted garment. We all fade like a leaf, and our iniquities, like the wind, take us away” (Isa. 64:6).

 

ရောမကျမ်းစာသည် အပြစ်၏တန်ခိုးနှင့် တစ်ကမ္ဘာလုံးအတိုင်းအတာကို ထူးခြားစွာတင်ပြထားသည်။ အပြစ်သည် အလွန်ဆိုးရွားပြီး တစ်ကမ္ဘာလုံးဖြစ်သဖြင့် ဘုရားသခင်သည် လူသားမျိုးနွယ်ကို “ညစ်ညမ်းသောစိတ်နှလုံး”၊ “အသရေမဲ့သောအလိုဆန္ဒများ”၊ “ယုတ်ညံ့သောစိတ်နှင့် မဖြစ်မနေပြုရသောအမှုများ” သို့ စွန့်ပစ်တော်မူသည် (ရောမ ၁:၂၄၊ ၂၆၊ ၂၈)။ မည်သူမျှ ဤညစ်ညမ်းမှုနှင့် အပြစ်၏ဝန်ထုပ်ဝန်ပိုးမှ လွတ်မြောက်နိုင်သည်မဟုတ်၊ “လူအပေါင်းတို့သည် အပြစ်၏တန်ခိုးအောက်တွင် ရှိကြ၏” (ရောမ ၃:၉)။ “တရားမျှတသောသူ တစ်ယောက်မျှမရှိ၊ တစ်ယောက်မျှမရှိ” နှင့် “ကောင်းမှုပြုသောသူ တစ်ယောက်မျှမရှိ” (ရောမ ၃:၁၀၊ ၁၂)။

The epistle to the Romans is unique in its presentation of the power and universality of sin. Sin is so vile and universal that God has abandoned the human race to lustful hearts of “impurity,” to “dishonorable passions,” to “a base mind and to improper conduct” (Rom. 1:24, 26, 28). No one can escape this pollution and burden of sin, for “all men … are under the power of sin” (Rom. 3:9). “None is righteous, no, not one” and “no one does good, not even one” (verses 10, 12).

 

အပြစ်၏တစ်ကမ္ဘာလုံးအတိုင်းအတာသည် ပေါလု၏ဆင်းရဲဒုက္ခဖြစ်သော အော်ဟစ်သံတွင် ထင်ရှားသည်– “လူအပေါင်းတို့သည် အပြစ်ပြုကြပြီး ဘုရားသခင်၏ဘုန်းတော်ကို မမီတော့ပြီ” (ရောမ ၃:၂၃)။ အကယ်၍ ဤသို့မဟုတ်ဟု တစ်စုံတစ်ယောက်က ရဲရဲတင်းတင်း ပြောဆိုပါလျှင် ကျမ်းစာက ထိုသူကို လိမ်ညာသူဟု ရှုတ်ချသည် (၁ယောဟန် ၁:၈-၁၀)။

Sin’s universality permeates Paul’s agonizing cry: “All have sinned and fall short of the glory of God” (verse 23). If anyone should even dare to say that such is not the case, the Bible condemns such a person as a liar (1 John 1:8–10).

 

အပြစ်၏ တစ်ကမ္ဘာလုံးအတိုင်းအတာကို အသိအမှတ်ပြုလျက်၊ ဘုရားသခင်သည် လူသားမျိုးနွယ်တစ်ခုလုံး၊ ယုဒလူမျိုးဖြစ်စေ၊ တပါးအမျိုးသားဖြစ်စေ၊ ချမ်းသာသူဖြစ်စေ၊ ဆင်းရဲသူဖြစ်စေ၊ ယောက်ျားဖြစ်စေ၊ မိန်းမဖြစ်စေ ကယ်တင်ခြင်းအတွက် ပြင်ဆင်ထားတော်မူပြီ။ “ဘုရားသခင်သည် လောကီသားတို့ကို အလွန်ချစ်တော်မူသဖြင့်၊ တစ်ပါးတည်းသော သားတော်ကို ပေးသနားတော်မူ၍၊ အောက်ပါသူတိုင်း ပျက်စီးခြင်းမရှိဘဲ အသက်တည်မြဲခြင်းကို ရစေခြင်ငှာ ဖြစ်တော်မူ၏” (ယောဟန် ၃:၁၆)။

Recognizing the universality of sin, God has made provision for the salvation of the entire human race, Jew or Gentile, rich or poor, male or female. “For God so loved the world that he gave his only Son, that whoever believes in him should not perish but have eternal life” (John 3:16).

 

B. အပြစ်၏ ကူးစက်ပြောင်းလဲခြင်း အပြစ်၏ မူလဇစ်မြစ်နှင့် အကျိုးဆက်များကို ကျွန်ုပ်တို့ လေ့လာပြီးဖြစ်သည်။ အပြစ်သည် လုပ်ရပ်အနေဖြင့်လည်းကောင်း၊ အခြေအနေအနေဖြင့်လည်းကောင်း ပေါ်ထွက်လာသည်။ အပြစ်၏ သဘာဝနှင့် အနှစ်သာရ၊ ကမ္ဘာလုံးဆိုင်ရာ သဘာဝနှင့် တစ်ကမ္ဘာလုံးအတိုင်းအတာကို ကျွန်ုပ်တို့ စစ်ဆေးပြီးဖြစ်သည်။ လူတိုင်းသည် တစ်ချိန်ချိန်တွင် ကိုယ်ကျင့်တရားဆိုင်ရာ ချို့တဲ့မှု၊ ဝိညာဉ်ရေးရာ ချို့တဲ့မှုကို ခံစားမိတတ်ကြပြီး၊ သမ္မာကျမ်းတွင် အပြစ်ဟု ခေါ်ဝေါ်ထားသည်။ သို့သော် မေးခွန်းမှာ ဤအရာသည် မည်သို့ စတင်ဖြစ်ပေါ်လာသနည်း။ အာဒံသည် အပြစ်ပြုခဲ့သည်။ သူ၏အပြစ်ကြောင့် ကျွန်ုပ်သည် အပြစ်ရှိသူ ဖြစ်သွားသလော။ သို့မဟုတ် ကျွန်ုပ်ကိုယ်တိုင် အပြစ်ပြုခဲ့သောကြောင့် အပြစ်ရှိသူ ဖြစ်သွားသလော။

B. The Transmission of Sin

We have reviewed sin’s origin and results. It appears both as an act and a state. We have examined its nature and essence, including its cosmic nature and universality. Each human being at one time or another comes to realize a moral shortfall, a spiritual deficiency that the Bible calls sin. But the question is How did this originate? Adam sinned. Am I a sinner because of his sin? Or am I a sinner because I have sinned?

 

အာဒံ၏ အပြစ်နှင့် သူ၏နောက်လိုက်များ၏ အပြစ်ကြား ဆက်နွယ်မှုကို ဖြေရှင်းထားသော အဓိကကျမ်းချက်မှာ ရောမ ၅:၁၂-၁၉ ဖြစ်သည်။ ဤနေရာတွင် တမန်တော်ပေါလုသည် အပြစ်နှင့် နောက်ဆက်တွဲ သေခြင်း၏ ဇစ်မြစ်ကို အာဒံ၏ ပြုတ်ကျမှုတွင် တည်ထားသည်။ ပေါလု၏ အဓိကရည်ရွယ်ချက်မှာ ထိုအမွေအနှစ်ရှိနေသော်လည်း၊ အာဒံ၏ သားမြေးများသည် “ကျွန်ုပ်တို့သခင် ယေရှုခရစ်အားဖြင့် ဘုရားသခင်ကို ဝမ်းမြောက်ခြင်း” ရှိရကြောင်း ပြသရန်ဖြစ်ပြီး၊ ထိုသခင်အားဖြင့် ကျွန်ုပ်တို့သည် အပြစ်ဖယောင်းခြင်းကို ခံရကြောင်း (အပိုဒ် ၁၁) ဖြစ်သည်။

A major passage addressing the question of linkage between Adam’s sin and that of his posterity is found in Romans 5:12–19. Here the apostle locates the source of sin and subsequent death in Adam’s fall. Paul’s ultimate objective is to show that in spite of that heritage, the descendants of Adam have cause to “rejoice in God through our Lord Jesus Christ, through whom we have now received our reconciliation” (verse 11).

 

ထိုကဲ့သို့ အပြစ်ဖယောင်းခြင်း ဖြစ်နိုင်ပါမည်နည်း။ ယေရှုခရစ်၏ လုပ်ဆောင်ချက်သည် တစ်ဦးချင်းလုပ်ရပ်ဖြစ်သည်။ သူ၏သေခြင်းသည် အပြစ်အတွက် ဘုရားသခင်၏ ယဇ်ပူဇော်ခြင်း ဖြစ်နိုင်သော်လည်း၊ ထိုတစ်ဦးချင်းလုပ်ရပ်သည် အခြားသူများကို အပြစ်မှ မည်သို့ ကယ်တင်နိုင်သနည်း။ သူ၏စာဖတ်သူများ ထိုမေးခွန်းကို မထုတ်မီ၊ ပေါလုသည် အာဒံကို အာရုံပြုစေပြီး ခရစ်တော်နှင့် နှိုင်းယှဉ်ပြသည်။ “အပြစ်သည် လူတစ်ဦးအားဖြင့် လောကီသို့ ဝင်ရောက်လာသည်နှင့် အညီ၊ သေခြင်းသည် အပြစ်အားဖြင့် လာသည်ဖြစ်၍၊ လူအပေါင်းတို့သည် အပြစ်ပြုကြသောကြောင့် သေခြင်းသည် လူအပေါင်းတို့ထံသို့ ပြန့်နှံ့သွားသည်” (အပိုဒ် ၁၂)၊ ထိုနည်းတူ “လူတစ်ဦး၏ ဖြောင့်မတ်ခြင်းလုပ်ရပ်သည် လူအပေါင်းတို့အတွက် အပြစ်မှ လွတ်ကင်းခြင်းနှင့် အသက်ရှင်ခြင်းသို့ ဦးတည်သည်” (အပိုဒ် ၁၈)။ ပေါလုသည် အာဒံမှ အပြစ်ကူးစက်ပုံ သို့မဟုတ် ယေရှုမှ ဖြောင့်မတ်ခြင်းကူးစက်ပုံကို ဓမ္မသတ်ဆိုင်ရာ သင်ခန်းစာပေးရန် မရပ်တန့်ထားပါ။ သူသည် လူသားအခြေအနေ၏ အမှန်တရားကိုသာ ပြောဆိုသည်။ အာဒံသည် အပြစ်ပြုခဲ့သဖြင့် ကမ္ဘာတစ်ခုလုံး အပြစ်ထဲတွင် ရှိနေသည်။ “ထိုလူတစ်ဦးအားဖြင့် သေခြင်းသည် အုပ်စိုးခဲ့သည်နှင့်အညီ၊ ကျေးဇူးတော်နှင့် ဖြောင့်မတ်ခြင်း၏ အခမဲ့လက်ဆောင်ကို ခံယူသူများသည် လူတစ်ဦးတည်း ယေရှုခရစ်အားဖြင့် အသက်ရှင်ခြင်း၌ အုပ်စိုးကြလိမ့်မည်” (အပိုဒ် ၁၇)။ ထိုနည်းတူ “လူတစ်ဦး၏ မနာခံခြင်းအားဖြင့် များစွာသောသူတို့သည် အပြစ်ရှိသူများ ဖြစ်ကြသည်နှင့်အညီ၊ လူတစ်ဦး၏ နာခံခြွင်းအားဖြင့် များစွာသောသူတို့သည် ဖြောင့်မတ်သူများ ဖြစ်ကြလိမ့်မည်” (အပိုဒ် ၁၉)။ ပေါလုသည် ထိုနှိုင်းယှဉ်ချက်ကို ၁ကောရိန်သု ၁၅:၂၁၊ ၂၂ တွင် ထပ်မံဖော်ပြထားသည်။ “လူတစ်ဦးအားဖြင့် သေခြင်းရောက်လာသည်နှင့်အညီ၊ လူတစ်ဦးအားဖြင့်လည်း သေခြင်းမှ ထမြောက်ခြင်း ရောက်လာသည်။ အာဒံ၌ လူအပေါင်းတို့ သေကြသည်နှင့်အညီ၊ ခရစ်တော်၌လည်း လူအပေါင်းတို့ အသက်ရှင်ကြလိမ့်မည်။”

How can such reconciliation be possible? The act of Jesus Christ is an individual act. His death may be God’s sacrifice for sin, but how can that individual act save others from sin? Lest his readers raise such a question, Paul immediately turns their attention to Adam and brings in a comparison with Christ. “As sin came into the world through one man and death through sin, and so death spread to all men because all men sinned” (verse 12), so “one man’s act of righteousness leads to acquittal and life for all men” (verse 18). Paul does not pause to give a theological lesson on how sin was transmitted from Adam to the human race. He speaks only of the reality of the human situation, that Adam sinned and therefore the whole world lies in sin. “Death reigned through that one man” Adam, so shall those who receive grace and “the free gift of righteousness reign in life through the one man Jesus Christ” (verse 17). Similarly, “by one man’s disobedience many were made sinners, so by one man’s obedience many will be made righteous” (verse 19). Paul repeats that comparison in 1 Corinthians 15:21, 22: “For as by a man came death, by a man has come also the resurrection of the dead. For as in Adam all die, so also in Christ shall all be made alive.”

 

ရောမ ၅:၁၂-၁၉ ကို အာဒံမှ အပြစ်ကူးစက်ပုံ သို့မဟုတ် ယေရှုမှ ဖြောင့်မတ်ခြင်းကူးစက်ပုံကို ရှာဖွေရန် ရည်ရွယ်ချက်ဖြင့် ဖတ်ပါက ဘယ်နေရာသို့မျှ မရောက်ပါ။ ထိုသို့မှာ ပေါလု၏ ရည်ရွယ်ချက် မဟုတ်ပါ။ သို့သော် လူသားအတွေ့အကြုံတွင် အပြစ်သည် အမှန်တကယ်ရှိကြောင်း၊ ယေရှုခရစ်အားဖြင့် ကယ်တင်ခြင်းသည်လည်း အမှန်တကယ်ရှိကြောင်း ပြသရန် ရည်ရွယ်ချက်ဖြင့် ဖတ်ပါက၊ အပြစ်သည် အနိုင်ခံရပြီးသော ရန်သူဖြစ်ကြောင်း၊ ယေရှုခရစ်အားဖြင့် လူသားဘဝ၌ အပြစ်ပြဿနာကို ကျော်လွှားနိုင်ကြောင်း ဝမ်းမြောက်ဖွယ် ရှာဖွေတွေ့ရှိမှု ရရှိလာသည်။

If Romans 5:12–19 is read with the intention of finding out how the transmission of sin through Adam or of righteousness through Jesus takes place, we shall reach nowhere. That was not Paul’s intention. But if the passage is read with the intention of showing that sin in human experience is real, and salvation through Jesus Christ is also real, then we come to the joyous discovery that sin is a defeated foe and through Jesus Christ we can overcome the problem of sin in human life.

 

ရောမ ၅:၁၂-၁၉ မှ ကျွန်ုပ်တို့ ဆိုနိုင်သမျှမှာ အပြစ်သည် အာဒံနှင့်အတူ စတင်ခဲ့သည်။ အပြစ်သည် လူတိုင်း အပြစ်ပြုကြသောကြောင့် တစ်ကမ္ဘာလုံးအတိုင်းအတာ ရှိသည်။ အပြစ်သည် ဘုရားသခင်နှင့် လူသားတို့ကြား ခွဲချိူပ်ခြင်းကို ဖြစ်စေသည်။ အာဒံ၏ အပြစ်ကြောင့် ကျွန်ုပ်တို့သည် ဘုရားသခင်နှင့် ခွဲချိူပ်မှုကို အမွေခံခဲ့ရပြီး၊ ထို့ထက်မက အပြစ်ပြုတတ်သော စိတ်သဘောထာSTUD၊ မှားယွင်းသော ဆန္ဒများ၊ ယိုယွင်းသော ကိုယ်ကျင့်တရားများနှင့် ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ယိုယွင်းမှုများကို အမွေခံခဲ့ရသည်။ အပြစ်ပြုတတ်သော စိတ်သဘောထား သို့မဟုတ် အပြစ်ပြုရန် သွေးဆောင်ခံရခြင်းသည် အပြစ်မဟုတ်ပါ။ ထိုအရာများသည် ဘုရားသခင်ကို ပုန်ကန်ခြင်း မဟုတ်ပါ။ အပြစ်ကို လိုက်လျောပြီး အပြစ်လုပ်ရပ်ကို ကျူးလွန်ခြင်း၊ ဘုရားသခင်၏ ပညတ်တော်ကို ကျူးလွန်ခြင်းသည်သာ ဘုရားသခင်နှင့် ကျွန်ုပ်တို့ကို ခွဲချိူပ်စေပြီး သူ့ရှေ့တွင် အပြစ်ရှိစေသည်။ ကျွန်ုပ်တို့သည် ကိုယ်ပိုင်အပြစ်အတွက် တာဝန်ခံရသော်လည်း၊ ဘုရားသခင်အား ကျေးဇူးတော်ရှိစေသတည်း၊ ထိုအပြစ်အတွက် ခွင့်လွှတ်ခြင်းနှင့် ဘုရားသခင်ရှေ့တွင် လက်ခံခြင်းကို ပေးအပ်ခြင်းခံရသည်။ အကြောင်းမှာ ကျေးဇူးတော်သည် “ဖြောင့်မတ်ခြင်းအားဖြင့် ကျွန်ုပ်တို့သခင် ယေရှုခရစ်အားဖြင့် အသက်တည်မြဲခြင်းသို့” အုပ်စိုးနေသောကြောင့်ဖြစ်သည် (အပိုဒ် ၂၁)။

All we can say from Romans 5:12–19 is that sin originated with Adam. Sin is universal in that all have sinned. Sin brings separation between God and humanity. Because of Adam’s sin, we have inherited this separation from God and more—a propensity to sin, wrongful tendencies, perverted appetites, debased morals, as well as physical degeneracy. Tendency to sin or temptation to sin is not sin. Neither constitutes a revolt against God. Yielding to sin and committing the act of sin, thus transgressing the law of God, alienate us from God and make us guilty before Him. We are held responsible for our own sin, but thanks to God, we are offered forgiveness for that sin and acceptance before God because grace reigns “through righteousness to eternal life through Jesus Christ our Lord” (verse 21).

 

C. အပြစ်၏ ပြစ်ဒဏ်ဖြစ်သော သေခြင်း တရားမျှတမှုနှင့် အကြောင်းပြချက်တို့က ဘုရားသခင်ကို ကိုယ်တိုင်ပုန်ကန်ခြင်းနှင့် သူ၏ ထင်ရှားစွာ ဖော်ပြထားသော အလိုတော်ကို ချိုးဖောက်ခြင်းကို ပြစ်ဒဏ်ဖြင့် တွေ့ဆုံရမည်ဟု တောင်းဆိုသည်။ အပြစ်ကို တရားမျှတပြီး လိုအပ်သော ပြစ်ဒဏ်မရှိဘဲ ဆက်လက်ခွင့်ပြုထားရက် မဖြစ်နိုင်ပါ။ ဘုရားသခင်သည် အာဒံနှင့် ဧဝကို သူ၏ ပညတ်တော်ကို ကျူးလွန်ပါက ထိုပြစ်ဒဏ်သည် ဧကန်အမှန် လိုက်ပါလာမည်ဟု သတိပေးထားတော်မူပြီးဖြစ်သည် (ကမ္ဘာဦး ၂:၁၆၊ ၁၇)။ ပြစ်ဒဏ်၏ ရည်ရွယ်ချက်မှာ အပြစ်ရှိသူကို ပြုပြင်ရန် သို့မဟုတ် နောက်ထပ် ကျူးလွန်မှုကို ဟန့်တားရန်သာ မဟုတ်ပါ (ထိုအရာများသည် အပြစ်ရှိသူ၏ ဘဝတွင် အလွဲအနည်းငယ် ဖြစ်နိုင်သည်)။ ပြစ်ဒဏ်ကို ဘုရားသခင်၏ ဒေါသတော်နှင့် တရားမျှတမှုနှင့် ဆက်စပ်၍ နားလည်ရမည်။

C. Death, the Penalty for Sin

Justice and reason demand that personal revolt against God and violation of His expressed will should be met with a penalty. Sin cannot be allowed to continue without just and necessary punishment. God had warned Adam and Eve that such a penalty was sure to follow transgression of His commandment (Gen. 2:16, 17). The object of the penalty is not simply reformation of the offender or a deterrent to further transgression, although these may be incidental in the life of a sinner. Penalty must be understood in terms of God’s wrath and justice.

 

၁. ဘုရားသခင်၏ ဒေါသတော် ဘုရားသခင်၏ ဒေါသတော်သည် သူ၏ သန့်ရှင်းခြင်းနှင့် ဖြောင့်မတ်ခြင်းမှ ပေါက်ဖွားလာပြီး အပြစ်ကို ရွံရှာခြင်း၏ တုံ့ပြန်မှုဖြစ်သည်။ အပြစ်သည် တစ်ကမ္ဘာလုံးအတိုင်းအတာ ရှိသောကြောင့် သူ၏ ဒေါသတော်လည်း တစ်ကမ္ဘာလုံးအတိုင်းအတာ ရှိသည်။ သမ္မာကျမ်းတွင် ဘုရားသခင်၏ ဒေါသတော်ကို ဖော်ပြရာတွင် စိတ်ခံစားမှု သို့မဟုတ် ဒေါသလောက် မဟုတ်ဘဲ၊ သူ၏ သန့်ရှင်းခြင်းသည် မကောင်းမှုကို ပြင်းထန်စွာ ဆန့်ကျင်ခြင်း၏ ရလဒ်အဖြစ် ပေါ်ထွက်သည်။ ဘုရားသခင်၏ ဒေါသတော်ကို မနာလိုခြင်း၊ လက်စားချေခြင်း သို့မဟုတ် ရန်ငြိုးထားခြင်းကဲ့သို့ လူသားဆန်သော အဓိပ္ပာယ်ဖြင့် နားမလည်ရပါ။ ဘုရားသခင်၏ ဒေါသတော်သည် သူ၏ သန့်ရှင်းသော ချစ်ခြင်းမေတ္တာ၏ အပြစ်ကို ဆန့်ကျင်သော သဘာဝတုံ့ပြန်မှုဖြစ်သည်။ လူသားပုန်ကန်မှုကို ကိုယ်ကျင့်တရားအရ ဒေါသထွက်ခြင်းဖြစ်သည်။ ထိုဒေါသကို နောက်ဆုံး ထင်ရှားစွာ မပြသပါက (သူ၏ သားတော်ကို လောကီသားတို့၏ အပြစ်အတွက် လက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ်တွင် သေစေခြင်းအားဖြင့်) ဘုရားသခင်သည် ဘုရားသခင် မဖြစ်နိုင်ပါ။ ဘုရားသခင်၏ အပြစ်ကို ဆန့်ကျင်သော ဒေါသတော်၏ အထိအရှိဆုံး ပုံရိပ်ကို ဘုရားသခင်၏ သိုးသငယ်တော်သည် လက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ်တွင် တွေ့ရသည်။ ယေရှုကို လက်ဝါးကပ်တိုင်သို့ တွန်းပို့ခဲ့သော ချစ်ခြင်းမေတ္တာပင်လျှင် အပြစ်ကို ဆန့်ကျင်သော ဒေါသတော်အဖြစ် ထင်ရှားသည်။

1. The Wrath of God

God’s wrath arises from His holiness and righteousness, and is His response of revulsion toward sin. Since sin is universal, His wrath also is universal. In the biblical portrayal of God’s wrath, it appears not so much an emotion or anger as the outcome of deep opposition of His holiness to evil. Divine wrath must not be understood in human terms such as jealousy, vengeance, or vindictiveness. God’s wrath is the natural reaction of God’s holy love against sin. It is God’s moral outrage against human revolt. Without such outrage ultimately manifested in letting His Son die on the cross for the sins of the world, God could not remain God. The most poignant picture of God’s wrath against sin is seen in the Lamb of God on the cross. It is God’s love that drove Jesus to the cross, and it is His love that manifests itself in wrath against sin.

 

ပေါလုအရ၊ ဘုရားသခင်၏ ဒေါသတော်သည် ပစ္စုပ္ပန်နှင့် အနာဂတ် ရှုထောင့်နှစ်ခု ရှိသည်။ ပစ္စုပ္ပန်တွင် ဘုရားသခင်သည် အပြစ်ရှိသူများကို သူတို့၏ အပြစ်၏ အကျိုးဆက်များသို့ လွှဲအပ်ထားတော်မူသည်။ ထိုသူများသည် အပြစ်၏ အာဏာနှင့် ဆုပ်ကိုင်မှုအောက်တွင် ရှိနေပြီး နောက်ဆုံး သေခြင်းသို့ ရောက်ကြသည် (ရောမ ၁:၁၈-၂၂; ၆:၂၃)။ လူသားတို့၏ လုံးဝ အကူအညီမဲ့မှု နောက်ခံတွင်၊ ဘုရားသခင်သည် ယေရှုခရစ်အားဖြင့် ကျေးဇူးတော်နှင့် ဖြောင့်မတ်ခြင်းကို ထင်ရှားစေတော်မူပြီး “ကျွန်ုပ်တို့ကြောင့် အပြစ်မသိသော သူကို အပြစ်ဖြစ်စေတော်မူသည်မှာ၊ သူ၌ ကျွန်ုပ်တို့သည် ဘုရားသခင်၏ ဖြောင့်မတ်ခြင်း ဖြစ်ကြရန် ဖြစ်သည်” (၂ကောရိန်သု ၅:၂၁)။ ထို့ကြောင့် လက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ်တွင် “အပြစ်ကို ဆန့်ကျင်သော ဘုရားသခင်၏ ဒေါသတော်၊ မကောင်းမှုကြောင့် သူ၏ မကျေနပ်မှု၏ ကြောက်မက်ဖွယ် ထင်ရှားခြင်းသည် သူ၏ သားတော်၏ စိတ်ဝိညာဉ်ကို ထိတ်လန့်စေခဲ့သည်” (DA ၇၅၃)။

According to Paul, God’s wrath has a present and future aspect. In the present, God hands over sinners to the consequences of their sin, and they find themselves under the power and grasp of sin and ultimately death (Rom. 1:18–22; 6:23). Against this background of total human helplessness, God reveals His grace and righteousness through Jesus Christ and “for our sake he [God] made him [Christ] to be sin who knew no sin, so that in him we might become the righteousness of God” (2 Cor. 5:21). Thus on the cross, “the wrath of God against sin, the terrible manifestation of His displeasure because of iniquity, filled the soul of His Son with consternation” (DA 753).

 

ဘုရားသခင်၏ ဒေါသတော်၏ အနာဂတ်ရှုထောင့်မှာ နောက်ဆုံးကာလ ဆိုင်ရာဖြစ်ပြီး၊ အပြစ်နှင့် ဆက်စပ်သော အရာအားလုံးအပေါ် နောက်ဆုံး တရားစီရင်ခြင်းတွင် ထင်ရှားသည် (ရောမ ၂:၆-၈; ဗျာဒိတ် ၂၀:၉)။

The future aspect of God’s wrath is eschatological, manifest in final judgment to all things associated with sin (Rom. 2:6–8; Rev. 20:9).

 

၂. ဘုရားသခင်၏ တရားမျှတခြင်း ဘုရားသခင်၏ တရားမျှတခြင်းသည် မနာခံခြင်းအတွက် သတ်မှတ်ထားသော သေခြင်း ပြစ်ဒဏ်ကို လုပ်ဆောင်ရမည်ဟု တောင်းဆိုသည် (ကမ္ဘာဦး ၂:၁၇)။ သေခြင်းကို မည်သည့်အဓိပ္ပာယ်ဖြင့် ပေးသည်ဖြစ်စေ၊ အပြစ်၏ အကျိုးဆက်ဖြစ်သည်။ လူသားများသည် အသက်တာ၏ ဇစ်မြစ်ဖြစ်သော ဘုရားသခင်နှင့် ခွဲချိူပ်ထားသော အခြေအနေတွင် မွေးဖွားလာကြသည်။ ထို့ကြောင့် သူတို့၏ ခန္ဓာကိုယ်နှင့် စိတ်တို့သည် ဖန်ဆင်းရှင်ရည်ရွယ်ထားသော အကောင်းဆုံး စွမ်းရည်များ မရှိကြပါ။ ပထမသေခြင်းသည် အာဒံ၏ အပြစ်ကြောင့် ဖြစ်ပြီး လူတိုင်းတွင် တူညီစွာ ရှိသည်။ ထို့ပြင် အပြစ်၏ အသက်မွေးဝမ်းကျောင်းခြင်းကို အဆုံးသတ်စေသော ဒုတိယသေခြင်း ရှိသေးသည်။ သမ္မာကျမ်းတွင် ဤသို့ ဒုတိယသေခြင်းဟု ခေါ်ဝေါ်ထားပြီး (ဗျာဒိတ် ၂၀:၆)၊ မနာခံသူအားလုံးအတွက် အပြစ်၏ အခကြေးငွေ ဖြစ်သည် (ရောမ ၆:၂၃)။ ဒုတိယသေခြင်းသည် ထာဝရ သေခြင်းဖြစ်ပြီး၊ မကောင်းသောသူများ ထာဝရ ပျက်စီးခြင်းသို့ ရောက်သောအခါ ဖြစ်ပေါ်သည် (မဿဲ ၁၀:၂၈; တရားစီရင်ခြင်း III၊ IV; လူ II. C. ၃; သေခြင်း I. G. ၁ ကို ကြည့်ပါ)။

2. The Justice of God

God’s justice requires that He carry out the sentence of death predicated to disobedience (Gen. 2:17). Whatever meaning is given to death, it is the consequence of sin. Human beings are born in a state of separation from God, the source of life. Consequently, their bodies and minds do not have the optimum capacity that the Creator intended. There is the first death, a result of Adam’s sin, common to all. Furthermore, there is the second death that terminates the career of sin. The Bible refers to this as the second death (Rev. 20:6), which is the “wages of sin” (Rom. 6:23). The second death is eternal death, which comes to all the impenitent when the wicked are eternally annihilated (Matt. 10:28; see Judgment III, IV; Man II. C. 3; Death I. G. 1).

 

ဤဒုတိယသေခြင်းသည် ရွေးချယ်မှုအားဖြင့် ဖြစ်သည်။ ရောမ ၆:၂၃ တွင် ယေရှုကို လက်ခံရန် ငြင်းဆိုသူများအတွက် အပြစ်၏ အခကြေးငွေနှင့်၊ သူ့ကို လက်ခံသူများအတွက် အသက်တည်မြဲခြင်း လက်ဆောင်ဟု ရှင်းလင်းစွာ နှစ်မျိုးကမ်းလှမ်းထားသည်။

This second death is by choice. Romans 6:23 clearly places two offers before all: the wages of sin to those who refuse to accept Jesus, and the gift of eternal life to those who accept Him.

 

 

D. အပြစ်၏ ပျက်သုဉ်းစေခြင်း အပြစ်ကို ပျက်သုဉ်းစေခြင်းသည် ယေရှု၏ ဖြေရှင်းယဇ်သေခြင်းအားဖြင့် ဖြစ်နိုင်ခဲ့ပြီး၊ ထိုယေရှုသည် “လောကီသားတို့၏ ကယ်တင်ရှင်အဖြစ် ခမည်းတော်သည် စေလွှတ်တော်မူသည်” (၁ယောဟန် ၄:၁၄)။ သမ္မာကျမ်း၏ ဗဟိုအချက်မှာ ဘုရားသခင်၏ ရွေးနုတ်လုပ်ဆောင်ချက်ဖြစ်ပြီး၊ ကယ်လဗရီ လက်ဝါးကပ်တိုင်တွင် အထွတ်အထိပ် ရောက်ရှိသည်။ ထိုနေရာတွင် “သင့်တော်သော အချိန်၌ မတရားသောသူတို့အတွက် ခရစ်တော် သေတော်မူသည်” (ရောမ ၅:၆)။ အဆုံးစွန်ယဇ်ကို ပူဇော်ခဲ့သော လက်ဝါးကပ်တိုင်သည် (ဟေဗြဲ ၉:၂၆) အပြစ်ကို ကိုင်တွယ်ရန် ဘုရားသခင်၏ နည်းလမ်းဖြစ်သည်။ ထိုနေရာတွင် ယေရှုသည် “ကျွန်ုပ်တို့၏ အပြစ်များအတွက် ဒဏ်ခံခဲ့ရ၍၊ ကျွန်ုပ်တို့၏ မတရားမှုများအတွက် ညှဉ်းဆဲခံခဲ့ရ၍၊ ကျွန်ုပ်တို့ကို ငြိမ်သက်စေသော ဒဏ်ချက်သည် သူ့အပေါ်သို့ ရောက်ခဲ့ပြီး၊ သူ၏ ဒဏ်ရာများအားဖြင့် ကျွန်ုပ်တို့ အုပ်စုဖြစ်ခဲ့သည်” (ဟေရှာယ ၅၃:၅)။

D. The Eradication of Sin

The eradication of sin was made possible by the atoning death of Jesus, whom “the Father has sent … as the Savior of the world” (1 John 4:14). The central focus of the Bible rests on God’s redemptive activity, culminating in Calvary, where “at the right time Christ died for the ungodly” (Rom. 5:6). The cross on which the ultimate sacrifice was offered (Heb. 9:26) was God’s way of dealing with sin. There Jesus “was wounded for our transgressions, he was bruised for our iniquities; upon him was the chastisement that made us whole, and with his stripes we are healed” (Isa. 53:5).

 

ဘုရားသခင်၏ ရွေးနုတ်လုပ်ဆောင်ချက်ကို ကိုင်တွယ်ထားသော ဤကျမ်းချက်များနှင့် အခြားကျမ်းချက်များ၏ ဗဟိုအတွေးမှာ ကျွန်ုပ်တို့၏ အပြစ်များအတွက် ခရစ်တော်၏ အစားထိုးသေခြင်း ဖြစ်သည်။ ပေါလုက “ခရစ်တော်သည် ကျမ်းစာများအတိုင်း ကျွန်ုပ်တို့၏ အပြစ်များအတွက် သေတော်မူသည်” ဟု ဆိုသည် (၁ကောရိန်သု ၁၅:၃)။ ယောဟန်က “သူသည် အပြစ်များကို ဖယ်ရှားရန် ထင်ရှားလာခဲ့ကြောင်း သင်တို့ သိကြသည်” ဟု ရေးသည် (၁ယောဟန် ၃:၅)။ ပေတရုက “သူသည် ကိုယ်တိုင် ကျွန်ုပ်တို့၏ အပြစ်များကို သစ်ပင်ပေါ်တွင် သူ၏ ကိုယ်ခန္ဓာဖြင့် ထမ်းပိုးခဲ့သည်။ ကျွန်ုပ်တို့သည် အပြစ်ကို သေပြီး ဖြောင့်မတ်ခြင်းအတွက် အသက်ရှင်နိုင်ရန် ဖြစ်သည်” ဟု ထပ်လောင်းသည် (၁ပေတရု ၂:၂၄)။ ယေရှု၏ သေခြင်းသည် ဓမ္မဟောင်းကာလ၏ ယဇ်ပူဇော်စနစ်တစ်ခုလုံး၏ အထွတ်အထိပ်ဖြစ်ပြီး၊ လူသားမျိုးနွယ်၏ အပြစ်များအတွက် အဆုံးစွန် ယဇ်ပူဇော်ခြင်း ဖြစ်သည် (ယောဟန် ၁:၂၉၊ ၃၆; ဟေဗြဲ ၉:၂၈; ၁၀:၄ ကို ကြည့်ပါ)။ ပေါလုက ထပ်လောင်းသည်မှာ “ကျွန်ုပ်တို့ကြောင့် အပြစ်မသိသော သူကို အပြစ်ဖြစ်စေတော်မူသည်မှာ၊ သူ၌ ကျွန်ုပ်တို့သည် ဘုရားသခင်၏ ဖြောင့်မတ်ခြင်း ဖြစ်ကြရန် ဖြစ်သည်” (၂ကောရိန်သု ၅:၂၁)။

The central thought of these and other passages dealing with God’s redemptive activity focuses on Christ’s substitutionary death for our sins. Paul says that “Christ died for our sins in accordance with the scriptures” (1 Cor. 15:3). John writes: “You know that he appeared to take away sins” (1 John 3:5). Peter adds: “He himself bore our sins in his body on the tree, that we might die to sin and live to righteousness” (1 Peter 2:24). The death of Jesus was the culmination of the entire sacrificial system of the OT, the ultimate offering for the sins of humanity (see John 1:29, 36; Heb. 9:28; 10:4). Paul adds, “For our sake he [God] made him [Jesus] to be sin who knew no sin, so that in him we might become the righteousness of God” (2 Cor. 5:21).

 

ထို့ကြောင့် လက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ်တွင် အပြစ်မရှိသော သူသည် လူတိုင်း၏ အပြစ်အတွက် သေခြင်း—အစားထိုးသေခြင်းသည် အပြစ်၏ အင်အားကို နှိပ်စက်ပြီး၊ အပြစ်၏ ဇစ်မြစ်သူ၏ တန်ခိုးကို ချိုးဖျက်ကာ၊ ကျွန်ုပ်တို့ အားလုံး၏ ရွေးနုတ်ခြင်းကို ဖြစ်နိုင်စေခဲ့သည်။

Thus the substitutionary death of Jesus on the cross—the sinless one dying for the sins of all—crushed the force of sin and the power of its originator and made possible the redemption of us all.

 

စကြဝဠာမှ အပြစ်ကို နောက်ဆုံး ပျက်သုဉ်းစေခြင်းသည် အနာဂတ်အတွက် ကြိုတင်ထားပြီး၊ ထောင်နှစ်ပြည့်ပြီးနောက်၊ ထာဝရဘုရား၏ နေ့တွင် ဖြစ်ပေါ်မည်ဖြစ်သည်။ ထိုအခါ “ကောင်းကင်များသည် ဆူညံသံကြီးနှင့် ပျောက်ကွယ်သွားလိမ့်မည်၊ ဒြပ်စင်များသည် မီးနှင့် အရည်ပျော်သွားလိမ့်မည်၊ မြေကြီးနှင့် ထိုမြေပေါ်ရှိ လုပ်ဆောင်ချက်များသည် မီးလောင်ကျွမ်းသွားလိမ့်မည်” (၂ပေတရု ၃:၁၀)။ အပြစ်ကို နောက်ဆုံး ဖယ်ရှားခြင်းသည် နောက်ဆုံးကာလ အဖြစ်အပျက်ဖြစ်ပြီး၊ ဘုရားသခင်သည် စာတန်နှင့် သူ၏ နောက်လိုက်အားလုံးအပေါ် တရားစီရင်တော်မူမည်ဖြစ်သည်။ “သူတို့၏ အပိုဒ်သည် မီးနှင့် ကန္ဓာရည်ဖြင့် လောင်ကျွမ်းသော ရေကန်တွင် ရှိလိမ့်မည်။ ထိုရေကန်သည် ဒုတိယသေခြင်း ဖြစ်သည်” (ဗျာဒိတ် ၂၁:၈; ခရစ်တော် II. C-E; ထောင်နှစ်ပြည့် I. C. ၃ ကို ကြည့်ပါ)။

The final eradication of sin from the universe is reserved for the future, to take place following the millennium, the day of the Lord when “the heavens will pass away with a loud noise, and the elements will be dissolved with fire, and the earth and the works that are upon it will be burned up” (2 Peter 3:10). The final elimination of sin is an eschatological event, when God will pass His judgment upon Satan and all his followers, and “their lot shall be in the lake that burns with fire and sulphur, which is the second death” (Rev. 21:8; see Christ II. C-E; Millennium I. C. 3).

 

VII. သမိုင်းဆိုင်ရာ အကျဉ်းချုပ်

A. အစောပိုင်း ခရစ်ယာန်အသင်းတော်

တမန်တော်များလွန်ကာလအသင်းတော်သည် အပြစ်ဆိုင်ရာ တရားအယူဝါဒကို ချက်ချင်းစနစ်တကျ မချမှတ်ခဲ့ပေ။ အားလုံးနီးပါးသော အယူဝါဒဖွဲ့စည်းမှုများသည် သမ္မာကျမ်းစာ၏ ရိုးရှင်းသော ထုတ်ပြန်ချက်များနှင့် ဆန့်ကျင်သည်ဟု ယူဆခံရသော အတွေးအခေါ်များနှင့် ရပ်တည်ချက်များကို တုံ့ပြန်ရင်း ပေါ်ပေါက်လာခြင်းဖြစ်သည်။ ဥပမာ၊ ဂနော့စတစ်ဝါဒီများက အပြစ်ကို မလွှဲမရှောင်သာ မကောင်းမှုတစ်ခုအဖြစ်၊ ဘုရားသခင်နှင့် မသက်ဆိုင်သော၊ လူ့ထိန်းချုပ်မှုမရှိသော အကြောင်းတရားတစ်ခုမှ ဆင်းသက်လာသည်ဟု ကိုယ်စားပြုသောအခါမှသာ အသင်းတော်သည် ထိုအမှားကို ပြင်ဆင်ရန် ထူထောင်ခဲ့ပြီး အပြစ်သည် မလွှဲမရှောင်သာ မကောင်းမှုမဟုတ်၊ ကျွန်ုပ်တို့၏ ဘိုးဘေးများက လွတ်လပ်သော ဆန္ဒဖြင့် ပြုမိသော လုပ်ရပ်တစ်ခုဖြင့် ဤလောကထဲသို့ ဝင်ရောက်လာခြင်းဖြစ်သည်ဟု ဆိုခဲ့သည်။ အစောပိုင်းအသင်းတော်သည် လူအားလုံးသည် အပြစ်ရှိသူများဖြစ်သည်၊ အပြစ်သည် အာဒံ၏ မနာခံမှုကြင့် ဤလောကထဲသို့ ဝင်ရောက်လာခဲ့သည်၊ လူအားလုံးအပြစ်ပြုကျူးလွန်ကြသောကြောင့် တစ်ကမ္ဘာလုံးအတိုင်းအတာရှိသည်၊ ခရစ်တော်အားဖြင့် အပြစ်မှ ရွေးနုတ်ခြင်းကို ဖြစ်နိုင်စေခဲ့သည်ဟူသော အချက်များကိုသာ ပြောဆိုရန် ကျေနပ်ခဲ့သည်။

VII. Historical Overview

A. The Early Church

The postapostolic church did not immediately systematize a formal doctrine of sin. In almost all cases, doctrinal formulation developed as a reaction to what was perceived as ideas and positions contradictory to the simple statements of the Scripture. For example, only when the Gnostics represented sin as a necessary evil, having its source in a cause independent of God and beyond human control, did the church rise to correct the error by saying that sin was not a necessary evil, and that it entered the world by an act of free will by our first parents. The early church was content in saying that all humans are sinners; that sin came into the world by the disobedience of Adam; that it is universal in that all have sinned; and that redemption from sin has been made possible by Christ.

 

အိုင်ရီနီယပ်စ် (ဘီ၁၁၅–၂၀၂ ခန့်) မွေးဖွား) သည် “ဘုရားသခင်၏ ပုံသဏ္ဌာန်” နှင့် “ဘုရားသခင်၏ တူညီမှု” ကို ခွဲခြားခဲ့သည်။ ပထမတစ်ခုကို အာဒံသည် ပြုတ်ကျပြီးနောက် ဆက်လက်ထိန်းသိမ်းထားသော ဉာဏ်ရည်နှင့် လွတ်လပ်သော ဆန္ဒပိုင်ဆိုင်မှုဟု သတ်မှတ်ခဲ့သည်။ ဒုတိယတစ်ခုမှာ ပြုတ်ကျပြီးနောက် ဆုံးရှုံးခဲ့သော်လည်း ကာယပိုင်းဆိုင်ရာ ဧဝံဂေလိတရားဖြင့် ပြန်လည်ပေးအပ်သော ဝိညာဉ်ဘဝဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်သည် အပြစ်ရှိသော လူသားများထံ ဆင်းသက်လာခဲ့သည်မှာ သူတို့သည် ဘုရားသခင်ထံ တက်လှမ်းနိုင်ရန်ဖြစ်သည်။ အိုရီဂျင် (ဘီ၁၈၅–၂၅၄ ခန့် မွေးဖွား) သည် ပလေတိုဝါဒ၏ ရှေ့ဘဝရှိသည်ဆိုသော သီအိုရီကို လိုက်စားကာ လူ့ဝိညာဉ်များသည် ရှေ့ဘဝတစ်ခုတွင် အပြစ်ပြုခဲ့ကြသဖြင့် အပြစ်ရှိသော အခြေအနေနှင့် ဤလောကထဲသို့ ဝင်ရောက်လာကြသည်ဟု ယူဆခဲ့သည်။ လူ့ခန္ဓာကိုယ်ထဲတွင် ချုပ်နှောင်ခံထားရသော ဝိညာဉ်များသည် ဧဝံဂေလိတရားကို လက်ခံသောအခါ ဘုရားသခင်ထံ ပြန်လည်ခရီးနှင်ကြပြီး ကယ်တင်ခြင်းနှင့် ပြန်လည်ထူထောင်ခြင်း လုပ်ငန်းစဉ်ကို စတင်ကြသည်။

Irenaeus (c. 115–202) distinguished between the “image of God” and the “likeness of God.” He defined the former as the endowments of a rational mind, a free will, which Adam retained after the Fall. The latter was the life of Spirit, which was lost after the Fall, but restored by grace manifest in the incarnation. God came down to sinful human beings so that they could climb up to God. Origen (c. 185–254), following the Platonic theory of preexistence, held that human souls sinned in a previous existence, and therefore all entered the world in a sinful condition. Imprisoned in human bodies, the souls begin a pilgrimage back to God when they accept the gospel—a process of salvation and restoration.

 

အရှေ့တိုင်းနှင့် အနောက်တိုင်း အသင်းတော်များသည် ဂနော့စတစ်ဝါဒနှင့် ငြင်းခုန်ရာတွင် အပြစ်ပြဿနာကို ကွဲပြားစွာ ကိုင်တွယ်ခဲ့ကြသည်။ အရှေ့တိုင်းအသင်းတော်သည် လူ့သဘောသဘာဝကို ပို၍ အကောင်းမြင်စွာ ရှုမြင်ခဲ့ပြီး ပြုတ်ကျခြင်းကြောင့် လွတ်လပ်သော ဆန္ဒကို မဆုံးရှုံးခဲ့၊ နောက်မျိုးဆက်များသို့ အပြစ်ကျူးလွန်မှုကို မပေးခဲ့ဟု ယူဆခဲ့သည်။ အပြစ်သည် သန့်ရှင်းမှု ဆုံးရှုံးခြင်းဖြစ်သော်လည်း မကောင်းမှုဘက်သို့ ကွေးညွတ်သွားသည်ဟု မယူဆခဲ့ပေ။ အနောက်တိုင်းအသင်းတော်က လူ့သဘောသဘာဝကို ပို၍ အဆိုးမြင်စွာ ရှုမြင်ခဲ့သည်။ လူအားလုံးသည် အာဒံထဲတွင် အပြစ်ပြုခဲ့ကြပြီး မကောင်းသော သဘောထားကို အမွေဆက်ခံခဲ့သည်ဟု ဆိုသည်။

Eastern and Western churches dealt with the problem of sin differently in their polemic with Gnosticism. The East viewed humans more optimistically, holding that the Fall did not result in the loss of free will, nor did the Fall pass on guilt to succeeding generations. While conceding that sin was a deprivation with the resultant loss of purity, it did not hold that deprivation meant a bent toward evil. The Western church held a more pessimistic view of human nature: all sinned in Adam and inherited evil tendencies.

 

B. ပီလေဂျီယပ်စ်နှင့် ဩဂတ်စတင်

ပီလေဂျီယပ်စ်နှင့် ဩဂတ်စတင်တို့သည် အပြစ်ဆိုင်ရာ အမြင်များကို ပထမဆုံး ထုတ်ဖော်သောအခါ ကွဲပြားသော နားလည်မှုနှစ်ခုကို ကိုယ်စားပြုခဲ့ကြသည်။ သူတို့၏ လွှမ်းမိုးမှုသည် ခေတ်အဆက်ဆက် ခရစ်ယာန်အတွေးအခေါ်တွင် ဆက်လက်တည်ရှိခဲ့သည်။

1.  

B. Pelagius and Augustine

When they first propounded their views on sin, Pelagius and Augustine represented two different understandings. Their impact on Christian thought has persisted through the ages.

 

·  ပီလေဂျီယပ်စ် ပီလေဂျီယပ်စ် (ဘီ၃၅၀–၄၂၅ ခန့် မွေးဖွား) သည် ဗြိတိသျှဘုန်းတော်ကြီးတစ်ပါးဖြစ်ပြီး ဘဝနောက်ပိုင်းတွင် ရောမမြို့၌ သင်ကြားခဲ့သည်။ သူ၏ ဓမ္မပညာသည် လူတစ်ဦးသည် အမှန်တကယ် လူသားဖြစ်ပါက တာဝန်ယူမှုရှိစွာ ရွေးချယ်နိုင်သော လွတ်လပ်မှုကို ပိုင်ဆိုင်ရမည်ဟူသော ယူဆချက်မှ စတင်ခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် လူတိုင်းသည် ပြုတ်ကျမှုမတိုင်မီ အာဒံ၏ အခြေအနေနှင့် အတူတူပင် အပြစ်ကင်းစင်ပြီး အမွေဆက်ခံသော ယိုယွင်းသော သဘောထားများ ကင်းရှင်းစွာ ဤလောကထဲသို့ ရောက်ရှိလာသည်ဟု သွန်သင်ခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် လူသားများသည် အာဒံ ဖန်ဆင်းခံရစဉ်ကဲ့သို့ပင် ဘုရားသခင်ကို လုံးလုံးလိုက်နာနိုင်စွမ်း ပြည့်စုံစွာ ရှိသည်။ သို့သော် လူများသည် အပြစ်ပြုကြသည်မှာ အမှန်ပင်။ ပီလေဂျီယပ်စ်က ဤအချက်ကို ဝန်ခံသော်လည်း ထိုအပြစ်ကို အပြစ်တင်ခြင်း သို့မဟုတ် အမွေဆက်ခံခြင်းကြောင့် မဟုတ်ဘဲ လိုက်ပါအတုယူတတ်သော မကောင်းသော ဥပမာများ၏ အင်အားကြောင့်ဟု ရှင်းပြခဲ့သည်။ လူတစ်ဦးချင်းစီသည် ကိုယ်တိုင်သတိရှိရှိ ကျူးလွန်သော အပြစ်များအတွက်သာ တာဝန်ယူရသည်။ ပီလေဂျီယပ်စ်က ခန္ဓာကိုယိုယွင်းခြင်း (သေခြင်း) သည် အပြစ်၏ ပြစ်ဒဏ်မဟုတ်ဟု ယူဆခဲ့သည်။ အာဒံသည် အပြစ်ပြုသည်ဖြစ်စေ မပြုသည်ဖြစ်စေ နောက်ဆုံးတွင် သေရမည်ဖြစ်သည်။ သူသည် ခန္ဓာကိုယ်ရှိသူအဖြစ် ဖန်ဆင်းခံရပြီး သေတတ်သော သဘောရှိသည်။ သူ၏ သားမြေးများလည်း ထိုနည်းတူပင်။ ထို့ကြောင့် နှစ်ခြင်းမခံရဘဲ သေဆုံးသော ကလေးငယ်များသည် မူလအပြစ်မှ သန့်စင်ရန် မလိုဘဲ ထာဝရအသက်ထဲသို့ ဝင်ရောက်ကြသည်ဟု ဆိုသည်။ ကာသေ့ခ်ျ ကောင်စီ (ခရစ်နှစ် ၄၁၈) က ပီလေဂျီယပ်စ်ဝါဒကို ရှုတ်ချခဲ့သည်။

·  1. Pelagius

Pelagius (c. 350–425), a British monk, taught in Rome during the latter part of his life. His theology proceeded from the assumption that if persons are truly human, they must possess the freedom to choose responsibly. Therefore, each human is born into the world in the same condition as that of Adam prior to the Fall, innocent and free from inherited or depraved tendencies. Thus human beings are perfectly able to obey God, just as Adam had been when he was created. But of course people do sin. Pelagius acknowledged this fact but explained it not on the basis of imputation or inheritance, but by the power of bad examples that persons tend to imitate. Individuals are accountable only for the sins they personally and consciously commit. Pelagius held that physical death was not a penalty for sin. Adam, whether he had sinned or not, would have eventually died. He was created corporeal, and, therefore, mortal—as are all his descendants. Thus, infants who died unbaptized are admitted to eternal life, with no need of cleansing from original sin.

The Synod of Carthage (418) condemned Pelagianism.

 

1. ဩဂတ်စတင် ဟစ်ပိုမြို့ ခရစ်ယာန်ဆရာတော် ဩဂတ်စတင် (၃၅၄–၄၃၀) သည် အပြစ်အကြောင်း ကျယ်ကျယ်ပြန့်ပြန့် ရေးသားခဲ့သည်။ လူသားများသည် ပြီးပြည့်စုံမှုဆီသို့ ကြိုးစားရမည်ဟူသော ပီလေဂျီယပ်စ်ရဲ့ အယူဝါဒကို ဆန့်ကျင်ခဲ့သည်။ လူသားများသည် ဘုရားသခင်ရှေ့တွင် အပြစ်ရှိပြီး စက်ဆုပ်ရွံရှာဖွယ်ဖြစ်နေသဖြင့် ကိုယ်ပိုင်အားထုတ်မှုဖြင့် ပြီးပြည့်စုံမှုကို မရရှိနိုင်၊ သမာရေးသဘောကို ပြောင်းလဲလိုစိတ် အင်အားပင် မရှိဟု ငြင်းခုံခဲ့သည်။

2. Augustine

Augustine (354–430), the bishop of Hippo, wrote extensively on sin. He refuted the Pelagian teaching that human beings had the duty of striving toward perfection. He argued that perfection could not be achieved by human effort because human beings were guilty and offensive to God, and had no power—not even desire—to change their moral nature.

 

ဩဂတ်စတင်က ပြုတ်ကျမှုမတိုင်မီ အာဒံသည် ကန့်သတ်ထားသော လွတ်လပ်သော ဆန္ဒကို ပိုင်ဆိုင်ခဲ့သည်။ ကောင်းမှုနှင့် မကောင်းမှုဟု ကြိုတင်သတ်မှတ်ထားသော အရာနှစ်ခုကြားမှ လွတ်လပ်စွာ ရွေးချယ်နိုင်စွမ်းရှိခဲ့သည်။ အာဒံက အပြစ်ပြုနိုင်စွမ်းကို အသုံးပြုသောအခါ အပြစ်မပြုနိုင်တော့သည့် စွမ်းရည်ကို ဆုံးရှုံးခဲ့သည်။ သူ၌ ရွေးချယ်ခွင့် မရှိတော့ဘဲ မကောင်းမှုကိုသာ ပြုလုပ်နိုင်တော့သည်။ မကောင်းမှုပြုလုပ်တိုင်း သူ၏ ဆန္ဒဖြင့်ပင် ပြုလုပ်သော်လည်း ထိုဆန္ဒသည် ယခုအခါ မကောင်းမှုကိုသာ တောင့်တနေသော လုံးလုံးယိုယွင်းနေသော ဆန္ဒဖြစ်သွားသည်။

Augustine taught that before the Fall, Adam possessed limited free will—the ability to choose freely between two predetermined alternatives, good and evil. When Adam chose to exercise the ability to sin, he lost the ability to refrain from sinning. He no longer had the freedom to choose; he could only decide to do evil. Whenever he did evil, he did so by the exercise of his will, which was now so completely corrupt that it longed for evil alone.

 

ဩဂတ်စတင်က “မူလအပြစ်” သည် အာဒံတစ်ဦးတည်း၏ အပြစ်သာမဟုတ်၊ လူမျိုးတစ်မျိုးလုံး၏ အပြစ်ဖြစ်သည်ဟု သွန်သင်ခဲ့သည်။ အကြောင်းမှာ လူအားလုံး အာဒံ၏ အတွင်း၌ “သုက်ကလေးအဖြစ် ရှိနေခဲ့သည်” ဖြစ်သည်။ အာဒံ အပြစ်ပြုသောအခါ လူမျိုးတစ်မျိုးလုံး သူနှင့်အတူ အပြစ်ပြုခဲ့သည်။ လူအားလုံး အပြစ်ထဲတွင် ဖြစ်တည်လာသည် (ဆာလံ ၅၁:၅)။ လူမျိုးတိုးပွားရန် နည်းလမ်းသည်ပင် မူလအပြစ်ကို တိုးပွားစေသော နည်းလမ်းဖြစ်သည်။ ပြုတ်ကျသော လူသားများ၏ လိင်စိတ်ဆန္ဒများသည် သဘာဝအလျောက် မကောင်းမှုနှင့် အပြစ်ဖြစ်သည်။

Augustine taught that “original sin” was the sin of the entire human race, not merely of Adam. This was so because all humans were “seminally present” in Adam. When Adam sinned, the entire human race sinned in and with him. All humans are conceived in sin (Ps. 51:5). The means of propagating the race is also the means of propagating original sin. The sexual desires experienced by fallen human beings are intrinsically evil and sinful.

 

လူ့ဆန္ဒသည် သန့်ရှင်းမှု သို့မဟုတ် စောင့်စည်းမှုကို ရွေးချယ်ရန် လွတ်လပ်မှု မရှိတော့သဖြင့် စိတ်အားဆန္ဒရှိရာသို့ မလွှဲမရှောင်သာ လိုက်ပါသွားသည်။ ထို့ကြောင့် လူသားများသည် ကိုယ်ပိုင်အားထုတ်မှု သို့မဟုတ် ကုသိုလ်ဖြင့် ကယ်တင်ခြင်းမရဘဲ ဘုရားသခင်၏ ချစ်ခြင်းမေတ္တာနှင့် ကျေးဇူးတော်ဖြင့်သာ ကယ်တင်ခြင်းရရှိနိုင်သည်။ လူတစ်ဦး၏ ပြန်လည်မွေးဖွားခြင်းကို သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်၏ သဘာဝလွန် အမှုတော်ဖြင့်သာ ပြီးမြောက်နိုင်သည်။ အပြစ်ရှိသူသည် ထိုအမှုတော်နှင့် ပူးပေါင်းဆောင်ရွက်နိုင်စွမ်း မရှိပေ။ ကယ်တင်ခြင်းသည် ဘုရားသခင်၏ အချုပ်အခြာအာဏာပိုင် ကရုဏာတော်နှင့် ကြိုတင်သိမြင်တော်မူခြင်းဖြင့် ပေးအပ်သော လက်ဆောင်သာဖြစ်သည်။

The human will inevitably succumbs to lust because it is no longer free to choose moral purity or chastity. For this reason, human beings cannot be saved by their own effort or merit but only by the love and grace of God. The regeneration of an individual could be achieved only by the supernatural work of the Holy Spirit. A sinner is not capable even of cooperating with this work. Salvation is purely a gift of God, given in His sovereign mercy and foreknowledge.

 

C. အလယ်ခေတ်

အလယ်ခေတ်တွင် အပြစ်၏ သဘောသဘာဝကို ဆက်လက် ငြင်းခုန်ခဲ့ကြသည်။ အထူးသဖြင့် အပြစ်များကို သေမတတ်သော အပြစ် (mortal) နှင့် ခွင့်လွှတ်နိုင်သော အပြစ် (venial) ဟူ၍ ခွဲခြားလာခြင်းသည် အရေးကြီးခဲ့သည်။ ပထမအမျိုးအပြားသည် ဘုရားသခင်ကို ဆန့်ကျင်၍ ဆန္ဒရှင်းရှင်း လှည့်ထွက်ခြင်းဖြစ်ပြီး သန့်ရှင်စေသော ကျေးဇူးတော်ကို ဆုံးရှုံးစေကာ ယဇ်ပုရောဟိတ်ထံ ဝန်ချတောင်းပန်ရသည်။ ဒုတိယအမျိုးအပြားက ဝိညာဉ်ကို သန့်ရှင်စေသော ကျေးဇူးတော်ကို လုံးလုံးလျားလျား မဆုံးရှုံးစေပေ။ ဖြေရှင်းခြင်း (penance) ဆိုသည်မှာ အစာရှောင်ခြင်း၊ ကိုယ်ခဲခဲဒဏ်ခံခြင်း၊ ဘုရားဖူးခရီးထွက်ခြင်း စသည့် ကိုယ်ကျင့်တရားဆိုင်ရာ ပြင်းထန်သော အလေ့အကျင့်များဖြစ်ပြီး အပြစ်အတွက် ပြစ်ဒဏ်ပေးဆပ်ရန်နှင့် အပြစ်သို့ ဦးတည်စေသော စိတ်အားထက်သန်မှုများကို ထိန်းချုပ်ရန် ယူဆခဲ့သည်။ ဖြေရှင်းခြင်းသည် နေ့စဉ်ဘဝလုပ်ငန်းများမှ အချိန်များစွာ ယူငင်သောကြောင့် “အစားထိုးခြင်း” (commutation) ဖြစ်သည့် ငွေပေးချေမှုများ ပေါ်ပေါက်လာခဲ့ပြီး နောက်ပိုင်းတွင် အင်ဒယ်ဂျင့် (indulgence) စနစ်သို့ ရောက်ရှိခဲ့သည်။ အင်ဒယ်ဂျင့်၏ အကြမ်းဆုံးပုံစံမှာ အနာဂတ်တွင် ကျူးလွန်မည့် အပြစ်များ၏ ပြစ်ဒဏ်ကို ကြိုတင်ပေးချေနိုင်ခြင်းဖြစ်သည်။

C. Middle Ages

During the Middle Ages the nature of sin continued to be debated. Especially important was the emergence of a classification of sins as mortal and venial. The first was a deliberate turning away from God with a clear consent of the will; it caused a loss of sanctifying grace and must be confessed to a priest. The second did not wholly deprive the soul of sanctifying grace. Penance—fasting, flogging, pilgrimage, and other forms of asceticism—was considered a way to atone for one’s wrongdoing and to control passions leading to sin. Because penance took so much time from the activities of daily life, “commutation”—often the payment of money—came to replace it, a forerunner of “indulgence” that in its crudest form allowed people to prepay the penalty of not yet committed sins.

 

·  အန်ဆဲလ်မ် ကန်တာဘူရီ၏ အန်ဆဲလ်မ် (၁၀၃၃–၁၁၀၉) က မူလအပြစ်ကို “ကောင်းမှု မရှိခြင်း” ဟု သတ်မှတ်ခဲ့သည်။ ထိုကောင်းမှုမှာ လူတိုင်းတွင် ရှိသင့်သော ကောင်းမှုဖြစ်သည်။ ၁၃ ရာစုနှစ် စကိုလက်စတစ်များက သူ၏ လမ်းစဉ်ကို လိုက်ခဲ့ကြပြီး ပြုတ်ကျခြင်းတွင် လူသားသည် ဝိညာဉ်ရေးရာ သဘောသဘာဝကို လုံးလုံးယိုယွင်းခြင်း မဟုတ်ဘဲ သန့်ရှင်းမှု၊ မသေနိုင်မှု၊ ဉာဏ်ပညာ၊ အုပ်စိုးမှု စသည့် လက်ဆောင်အချို့ကိုသာ ဆုံးရှုံးခဲ့သည်ဟု ဆိုခဲ့သည်။ အပြစ်သည် ဘုရားသခင်ကို ပြင်းထန်စွာ ထိခိုက်စေသော အပြစ်ဖြစ်ပြီး အနန္တတင်းတင်း ကျေနပ်မှုလိုအပ်သည်ဟု ဆိုခဲ့သည်။

·  1. Anselm

Anselm of Canterbury (1033–1109) defined original sin as the “absence of goodness,” the goodness that every person ought to have. Thirteenth-century Scholastics followed his lead, and held further that in the Fall the human person had not suffered a total corruption of the spiritual nature, but lost only some gifts, such as holiness, immortality, wisdom, and dominion. Sin, they said, is an infinite offense against God and requires infinite satisfaction.

 

1. သောမတ်စ် အကွီးနပ်စ် သောမတ်စ် အကွီးနပ်စ် (ဘီ၁၂၂၄–၁၂၇၄ ခန့် မွေးဖွား) က “ပုံသဏ္ဌာန်” နှင့် “တူညီမှု” ကို ခွဲခြားခဲ့သည်။ ပုံသဏ္ဌာန်မှာ ဉာဏ်ရည်သဘောသဘာဝ၊ ကောင်းမှုပြုနိုင်စွမ်း၊ ဘုရားသခင်ကို နားလည်ချစ်ခင်နိုင်သော အရည်အချင်းများ ပါဝင်ပြီး အာဒံသည် ပြုတ်ကျပြီးနောက်လည်း ထိုပုံသဏ္ဌာန်ကို မဆုံးရှုံးခဲ့ဟု သတ်မှတ်ခဲ့သည်။ “တူညီမှု” မှာ ဘုရားသခင်ကို ချစ်ခြင်းနှင့် နာခံခြင်းပါဝင်သော သဘာဝလွန် ကျေးဇူးတော် လက်ဆောင်ဖြစ်ပြီး ပြုတ်ကျမှုတွင် ဆုံးရှုံးခဲ့သော်လည်း နှစ်ခြင်းခံရာတွင် ပြန်လည်ရရှိသည်ဟု ဆိုသည်။

2. Thomas Aquinas

Thomas Aquinas (c. 1224–1274) made a distinction between “image” and likeness.” He defined the image as consisting chiefly in the person’s intellectual nature, inherent in which are the virtues of rationality, capacity for virtue, and an aptfinneyitude for understanding and loving God. At the Fall, Adam did not lose this image. “Likeness” represents a “supernatural endowment of grace” that consists of love and obedience to God. This was forfeited at the Fall and restored at baptism.

 

အကွီးနပ်စ်အရ အပြစ်သည် နှစ်မျိုးရှိသည်။ သေမတတ်သော အပြစ် (mortal sin) နှင့် ခွင့်လွှတ်နိုင်သော အပြစ် (venial sin)။ ဝိညာဉ်သည် ဘုရားသခင်ကို ပုန်ကန်စွာ လှည့်ထွက်ပါက သေမတတ်သော အပြစ်ဖြစ်သည်။ ဝိညာဉ်တွင် မတရားမှုရှိသော်လည်း ဘုရားသခင်မှ လုံးလုံးလျားလျား မလှည့်ထွက်ပါက ခွင့်လွှတ်နိုင်သော အပြစ်ဖြစ်သည်။ သေမတတ်သော အပြစ်၏ ဘုရားသခင်မှ လှည့်ထွက်မှုကို သေခြင်းနှင့်၊ ခွင့်လွှတ်နိုင်သော အပြစ်၏ မတရားမှုကို ဖျားနာခြင်းနှင့် နှိုင်းယှဉ်သည်။ သေမတတ်သော အပြစ်တွင် အသက်ဓာတ်ကို ဆုံးရှုံးသည်။ ထိုအပြစ်မှာ အပြစ်ဖောက်ဖျက်ခြင်း၊ လူသတ်မှု၊ အိမ်ထောင်ရေးဖောက်ပြန်မှု စသည့် ပြင်းထန်သော အပြစ်များဖြစ်ပြီး ဝန်ချတောင်းပန်ခြင်း၊ ယဇ်ပုရောဟိတ်၏ ခွင့်လွှတ်ခြင်း၊ အင်ဒယ်ဂျင့်ပေးချေခြင်း စသည်တို့ဖြင့်သာ ခွင့်လွှတ်ခံရနိုင်သည်။ ခွင့်လွှတ်နိုင်သော အပြစ်၏ ပျက်စီးမှုကို ဆုတောင်းခြင်း၊ အစာရှောင်ခြင်း၊ ဆွမ်းခံုပ်လှူဒါန်းခြင်းဖြင့် ပြန်လည်ပြုပြင်နိုင်သည်။

According to Aquinas, sin is of two kinds: mortal and venial. When a human soul is so rebellious that it turns away from God, it has committed mortal sin. But when there is disorder in the soul, but not to the extent of turning away from God, there is venial sin. Aquinas distinguished between the two sins by suggesting that the aversion to God in mortal sin is like death, and the disorder in venial sin is like sickness. In mortal sin, the principle of life is lost; the sin itself is a willful transgression of a serious nature, such as apostasy, murder, adultery. These sins are forgiven only by the sacrament of penance, involving confession, absolution by a priest, and may even require payment of indulgences. In the case of venial sin, the damage is repairable by acts of prayer, fasting, and almsgiving.

 

D. ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးခေတ်

1. မာတင် လူသာ မာတင် လူသာ (၁၄၈၃–၁၅၄၆) က ပြုတ်ကျမှုမတိုင်မီ အာဒံသည် ကောင်းမှုဘက်သို့သာ ဦးတည်ခဲ့သည်ဟု သွန်သင်ခဲ့သည်။ ပြုတ်ကျပြီးနောက် သူနှင့် သူ၏ သားမြေးများသည် အပြစ်၏ လွှမ်းမိုးမှုအောက်တွင် ရှိလာသည်။ လူမျိုးတစ်မျိုးလုံး ပျက်စီးခြင်း၏ အစုအဝေး (mass of perdition) ဖြစ်သွားသည်။ လူ့သဘောသဘာဝသည် အပြစ်ရှိပြီး စိတ်အားထက်သန်မှု (concupiscence) ပြည့်နှက်နေသည်။ အပြစ်အားလုံးသည် သေမတတ်သော အပြစ်များဖြစ်သည်။ သူသည် အခြားပြုပြင်သူများနှင့်အတူ သေမတတ်သော အပြစ်နှင့် ခွင့်လွှတ်နိုင်သော အပြစ် ခွဲခြားမှုကို ငြင်းပယ်ခဲ့သည်။

D. Reformation

1. Martin Luther

Martin Luther (1483–1546) taught that before the Fall, Adam was inclined only toward good. After the Fall he and his descendants were subject to sin. The human race became a massa perditionis (lump of perdition). Human nature is sinful and full of concupiscence. All sins are mortal. With other Reformers, he denied the distinction between mortal and venial sins.

 

အပြစ်တွင် ဘုရားသခင်ကို မထီမဲ့မြင်ပြုခြင်း၊ နှလုံးမသန့်ရှင်းခြင်း၊ မနာခံခြင်း စသည့် ပြင်ပလုပ်ရပ်များနှင့် သဘောထားများ ပါဝင်သော်လည်း အဓိကမှာ ယုံကြည်ခြင်း ကင်းမဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်မှ လှည့်ထွက်ခြင်းဖြစ်သော မယုံကြည်ခြင်းသည် လူ့အပြစ်၏ အနှစ်သာရဖြစ်သည်။

While sin includes outward acts and attitudes such as despising God, heart impurity, and disobedience, it is above all lack of faith. Unbelief, the turning away from God is the essence of human sin.

 

မူလအပြစ်ဆိုင်ရာ စကိုလက်စတစ်များ၏ အမြင်ကို ဆန့်ကျင်ရင်း လူသာက မူလအပြစ်သည် အနိမ့်ပိုင်းသဘောသဘာဝ (concupiscence) နှင့် အမြင့်ပိုင်းစွမ်းအားများ (နားလည်မှုနှင့် ဆန္ဒ) အပါအဝင် လူတစ်ဦးလုံး၏ ယိုယွင်းမှုဖြစ်သည်ဟု ဖော်ပြခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် သဘာဝလူသည် ဘုရားသခင်ကို မချစ်၊ မတောင့်တဘဲ ဖန်ဆင်းခံအရာများတွင်သာ စိတ်နှလုံးကို ပြည့်စုံစွာ တင်ကြိုနိုင်သည်။ ဆန္ဒသည် ကောင်းမှုပြုရန် အားနည်းနေသဖြင့် ကျေးဇူးတော်ကို ထိုက်တန်စွာ လက်ခံရန် ပြင်ဆင်နိုင်စွမ်း မရှိပေ။ ထို့ကြောင့် လူ့ဆန္ဒသည် ချည်နှောင်ခံထားပြီး မကောင်းမှုပြုရန်သာ လွတ်လပ်သည်။ လွတ်လပ်သော ဆန္ဒမရှိဘဲ လူသားများသည် ကယ်တင်ခြင်းအတွက် ကျေးဇူးတော်ကို လုံးလုံးလျားလျား မှီခိုရသည်။

2.  

In his writings on original sin Luther opposes the Scholastics, who shared some of pelagius’ views. he describes original sin as corruption of the whole person, including the lower nature (concupiscence) and the higher powers (understanding and will). Thus the natural person neither loves God nor longs after Him, but is content to find full satisfaction for mind and spirit in the created things. Just as the will is impotent to do good, so human beings are unable to prepare worthily to receive grace. Hence, the human will is in bondage and it is free only to do evil. Without free will humans depend entirely on grace for conversion.

 

2. ဂျွန် ကယ်လ်ဗင် ဂျွန် ကယ်လ်ဗင် (၁၅၀၉–၁၅၆၄) က ပြုတ်ကျပြီးနောက် လူ့သဘောသဘာဝ များစွာ ပြောင်းလဲသွားသည်ဟု ယူဆခဲ့သည်။ လူသားများသည် အခြားလူသားများ သတ်မှတ်ထားသော အရပ်ဘက်ကောင်းမှုကို ပြုလုပ်နိုင်သော်လည်း ဘုရားသခင် တောင်းဆိုထားသော သမာရေးဆိုင်ရာ ကောင်းမှုကို မပြုနိုင်ပေ။ ပြုတ်ကျသော လူသားများသည် သူတို့၏ ပြုတ်ကျအခြေအနေထက် မတက်နိုင်ခဲ့ပေ။

2. John Calvin

John Calvin (1509–1564) held that human nature changed substantially after the Fall so that humans are able to do civil good but not moral good. That is, people can do good as defined and prescribed by other human beings, but not as required by God. Fallen human beings cannot ruse above their fallen condition.

 

အပြစ်သည် အပြစ်လုပ်ရပ်များကို ကျူးလွန်ရုံသာမက “အမွေဆက်ခံယိုယွင်းမှုနှင့် ပျက်စီးမှု” ဖြစ်သည်။ ပြုတ်ကျမှုမှစ၍ လူသားများ ရှိခဲ့သော ယိုယွင်းနေသော အခြေအနေဖြစ်သည်။ ထိုအရာက ဆန္ဒ၏ ဆိုးရွားသော ကျွန်ခံမှုကို ဖြစ်ပေါ်စေခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် လူသားတို့၏ ဉာဏ်ရည်၊ နှလုံး၊ ဆန္ဒ အပါအဝင် အရာအားလုံး ယိုယွင်းနေသည်။ ခရစ်ယာန်များ၏ ကောင်းသော အမှုများပင် အပြစ်ဖြင့် ညစ်ညမ်းနေပြီး သဘာဝအရ မကောင်းသော သတို့၏ လက်ရာဖြစ်သောကြောင့် မပြည့်စုံခဲ့ပေ။

Sin is not merely the committing of sinful acts; it is also “hereditary depravity and corruption.” Sin is the vitiated state in which humanity has existed since the Fall. It has brought about the miserable enslavement of the will. Thus, everything in human beings is corrupt, including intellect, heart, and will. Even the good works of Christians are imperfect, tainted by sin, for they are produced by intrinsically evil beings.

 

လူ့ဆန္ဒသည် ဝိညာဉ်ရေးဆိုင်ရာ ကောင်းမှုတစ်စုံတစ်ရာအတွက် သေနေသဖြင့် ဝိညာဉ်ရေးဆိုင်ရာ ဆန္ဒကို နိုးကြားစေရန် ဘုရားသခင်၏ အမှုတော် လိုအပ်သည်။ ကယ်လ်ဗင်၏ ဘုရားသခင်၏ အနန္တတင်းတင်း အာဏာတော်ကို အလေးပေးမှုက သူ့ကို ကြိုတင်ရွေးကောက်ခြင်း အယူဝါဒသို့ ဦးတည်စေခဲ့သည်။ ထိုအယူဝါဒအရ ဖန်ဆင်းခြင်း သို့မဟုတ် ပြုတ်ကျခြင်းမတိုင်မီ ထာဝရဉာဏ်တော်ဖြင့် ဘုရားသခင်သည် အချို့ကို ကယ်တင်ခြင်းအတွက်၊ အချို့ကို ပျက်စီးခြင်းအတွက် ကြိုတင်ရွေးချယ်ထားတော်မူသည်ဟု ဆိုသည်။

Since the human will is dead as far as any spiritual good is concerned, it takes an act of God to arouse spiritual willingness in human beings. Calvin’s emphasis on the omnipotence of God eventually led him to formulate his doctrine of predestination, which affirms that even before the Fall or Creation, God in His eternal counsel and wisdom predestined some of His creatures to salvation and others to damnation.

 

၃. ဥလ်ရစ်ချ် ဇွင်ဂလီ (Ulrich Zwingli) ဇွင်ဂလီ (၁၄၈၄–၁၅၃၁) သည် သမ္မာကျမ်းစာ၏ အကြွင်းမဲ့ အခွင့်အာဏာကို ယုံကြည်ခဲ့ပြီး၊ ကျမ်းစာမှ ထောက်ခံချက် မရရှိနိုင်သော ဘာသာရေး သို့မဟုတ် ဘာသာရေး အလေ့အကျင့်တစ်စုံတစ်ရာကိုမျှ ခွင့်မပြုခဲ့ပေ။ သူသည် မူလအပြစ်ကို အကျင့်စာရိတ္တဆိုင်ရာ ရောဂါတစ်ခုအဖြစ် ယူဆခဲ့သော်လည်း ထိုအပြစ်ကို အပြစ်ရှိခြင်းအဖြစ် သတ်မှတ်မခဲ့ပေ။ သူယုံကြည်သည်မှာ ကယ်တင်ခြင်းအတွက် ယုံကြည်ခြင်းသည် မရှိမဖြစ်လိုအပ်ပြီး၊ ထိုယုံကြည်ခြင်း၏ အဓိကအာဘော်မှာ ခရစ်တော်၏ အသေခံခြင်းဖြစ်သည်။ အပြစ်ကို ဘုရားသခင်ကို တစ်ဦးချင်း ပုန်ကန်သောအမှုအဖြစ် သတ်မှတ်ခဲ့သော်လည်း၊ ကယ်တင်ခြင်းအတွက် အလုံးစုံ ရွေးကောက်ခြင်းကို လက်ခံခဲ့ပြီး၊ ဧဝံဂေလိတရားကို ကြားပြီး ငြင်းပယ်သူများသာ ပျက်စီးခြင်းအတွက် ကြိုတင်ရွေးချယ်ခံရသည်ဟု သွန်သင်ခဲ့သည်။

3. Ulrich Zwingli

Zwingli (1484–1531) believed in the absolute authority of the Bible, and would not permit anything in religion or religious practice that could not be supported from the Scriptures. He considered original sin as a moral disease, but did not attribute to it guilt. He believed that faith was essential to salvation, and that the focus of this faith was the death of Christ. Although he considered sin as an act of individual rebellion against God, he accepted unconditional predestination to salvation, but taught that only those who heard and rejected the gospel were predestined to be damned.

 

၄. အနာဘက်တစ် ပြုပြင်ရေးသမားများ (Anabaptist Reformers) လူထြက်၊ ကယ်လ်ဗင်၊ ဇွင်ဂလီ စသည့် ပင်မပြုပြင်ရေးသမားများအပြင်၊ ပြုပြင်ရေးလှုပ်ရှားမှုက အနာဘက်တစ်များကို ဖြစ်ပေါ်စေခဲ့ပြီး၊ သူတို့၏ ဩဇာသည် ယနေ့တိုင် ရှိနေဆဲဖြစ်သည်။ သူတို့သွန်သင်ခဲ့သည်မှာ အပြစ်ဆိုသည်မှာ ဘုရားသခင်၏ ပညတ်တော်ကို ချိုးဖောက်ခြင်းဖြစ်ပြီး ဘုရားသခင်၏ အလိုတော်ကို တစ်ဦးချင်း ပုန်ကန်ခြင်းဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် အပြစ်ဆိုသည်မှာ တစ်ဦးချင်းအမှုဖြစ်ပြီး အဖွဲ့အစည်းလိုက် အမှုမဟုတ်ပေ။ သို့ဖြစ်၍ အပြစ်ခွင့်လွှတ်ခြင်းသည် တစ်ဦးချင်း နောင်တရခြင်းနှင့် ယေရှုခရစ်၏ ဖြေရှင်းသောယဇ်ကို ယုံကြည်၍ ဘုရားသခင်ထံ အပြစ်ဝန်ချတောင်းပန်ခြင်းပေါ်တွင် မူတည်သည်။ ထို့ကြောင့် ကလေးငယ်များသည် အပြစ်ကိုလည်းကောင်း၊ ခွင့်လွှတ်ခြင်းလိုအပ်မှုကိုလည်းကောင်း နားလည်နိုင်ခြင်းမရှိသေးသဖြင့် ကလေးငယ်နှစ်ခြင်းကို ဆန့်ကျင်ခဲ့ကြသည်။

4. Anabaptist Reformers

In addition to mainstream Reformers such as Luther, Calvin, and Zwingli, the Reformation movement gave rise to the Anabaptists, whose influence continues to the present time. They taught that sin is the transgression of God’s law and is an individual revolt against God’s will. Thus they insisted sin is an individual act and not a corporate act. Therefore, forgiveness of sin is based on individual “repentance and confession of sin to God, having had faith in the atoning sacrifice of Jesus. Hence they opposed infant baptism on the ground that infants cannot understand either sin or the need for forgiveness.

 

အီး။ ပြုပြင်ရေးလွန်ကာလ (Post-Reformation)

၁. ယာကုပ် အာမီနိယပ် (Jacob Arminius)

ယာကုပ် အာမီနိယပ် (၁၅၆၀–၁၆၀၉) သည် ဒတ်ချ်ပြုပြင်ရေးပညာရှင်တစ်ဦးဖြစ်ပြီး ကယ်လ်ဗင်ဝါဒ၏ ကယ်တင်ခြင်းဆိုင်ရာ စနစ်တစ်ခုလုံးကို၊ အထူးသဖြင့် ကြိုတင်ရွေးချယ်ခြင်းဆိုင်ရာ အဆုံးအမများကို ဆန့်ကျင်ခဲ့သည်။ အာမီနိယပ်အဆိုအရ အာဒံသည် မူလအခြေအနေတွင် ဘုရားသခင်၏ အမိန့်တော်ကို လုံးဝနာခံနိုင်စွမ်းနှင့် ကိုယ်တိုင်ဆန္ဒအလျောက် နာခံနိုင်စွမ်းရှိခဲ့သည်။ အပြစ်ကြောင့် မူလဖြောင့်မတ်ခြင်းကို ဆုံးရှုံးခဲ့ပြီး ဒုက္ခရောက်ခြင်းနှင့် သေခြင်းသို့ ရောက်ရှိခဲ့သည်။ ထိုအားနည်းချက်ကို သားမြေးမျိုးဆက်သို့ လွှဲပြောင်းပေးခဲ့သည်။ ရလဒ်အနေဖြင့် ဘုရားသခင်၏ ကူညီမှုမရှိဘဲ လူသားများသည် ဘုရားသခင်ကို နာခံနိုင်ခြင်း သို့မဟုတ် ထာဝရအသက်ကို ရရှိနိုင်ခြင်း လုံးဝမတတ်နိုင်ပေ။ လူသားအပေါင်းသည် လုံးဝပျက်စီးယိုယွင်းခြင်းသို့ ရောက်ရှိခဲ့သည်။ သို့သော် အသိစိတ်နိုးကြားလာသည့် အစပိုင်းမှစ၍ ဘုရားသခင်သည် လူတိုင်းကို “ကြိုတင်ကျေးဇူးတော်” ပေးသနားတော်မူသည်။ ဤသည်မှာ သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ အထူးဩဇာဖြစ်ပြီး လွတ်လပ်စွာ ရွေးချယ်နိုင်မှုကို ပြန်လည်ပေးသည်။ ထို့ကြောင့် ဧဝံဂေလိတရားကို ကြားသူသည် ခရစ်တော်၏ ခေါ်တော်မူခြင်းကို လွတ်လပ်စွာ တုံ့ပြန်နိုင်သည်။

E. Post-Reformation

1. Jacob Arminius

Jacob Arminius (1560–1609), a Dutch theologian, reacted to the entire soteriological system of Calvinism, in particular to its teachings on predestination. According to Arminius, Adam, in his original state, was fully capable of total and voluntary obedience to God. Because of sin, he became destitute of original righteousness and exposed to misery and death. This infirmity was passed on to his descendants. As a result, without God’s help human beings are wholly unable to obey God or attain eternal life. The Fall resulted in total depravity. However, from the very first dawn of consciousness, God imparts to each individual “prevenient grace,” a special influence of the Holy Spirit, which restores free choice and enables the hearer of the gospel to respond freely to the call of Christ.

 

ဆိုးသောသဘောထားများနှင့် အပြစ်ရှိသောအခြေအနေကို အပြစ်ဟု ခေါ်နိုင်သော်လည်း၊ ထိုအရာများသည် ကိုယ်တိုင် အပြစ်ရှိခြင်း သို့မဟုတ် အပြစ်ဒဏ်ကို မဖြစ်စေပေ။ မွေးရာပါ ဆိုးယုတ်သောသဘောထားများသည် လူတစ်ဦးချင်းက အသိစိတ်ရှိရှိ၊ ကိုယ်တိုင်ဆန္ဒရှိရှိ လက်ခံပြီး အတည်ပြုသောအခါမှသာ အပြစ်အဖြစ် သတ်မှတ်ခံရပြီး ထိုသို့ပြုလုပ်ခြင်းသည် ဘုရားသခင်၏ ကျေးဇူးတော်နှင့် အစွမ်းတော်ကို ဆန့်ကျင်သောကြောင့်ဖြစ်သည်။ အပြစ်နှင့် ထာဝရဆုံးရှုံးခြင်းအတွက် တာဝန်သည် လူ့အလိုဆန္ဒ၏ ဆုံးဖြတ်ချက်များပေါ်တွင်သာ လုံးဝရှိသည်။

The evil tendencies and the sinful state might be called sin, but they do not, in and of themselves, involve guilt or punishment. The inborn tendencies to evil are only imputed as sin when one consciously and voluntarily appropriates and ratifies them through personal, actual sin, in spite of God’s grace and power to the contrary. The responsibility for sin and eternal loss rests entirely on the determinations of the human will.

 

၂. ထရန့်ကောင်စီ (The Council of Trent)

 ထရန့်ကောင်စီ (၁၅၄၅–၁၅၆၃) သည် အပြစ်ကြောင့် အာဒံသည် ထပ်ဖြည့်ပေးထားသော ဖြောင့်မတ်ခြင်းလက်ဆောင်ကို ဆုံးရှုံးခဲ့သည်ဟု ဆုံးဖြတ်ခဲ့သည်။ ကောင်စီသည် အာဒံ၏ အပြစ်သည် ဥပမာအားဖြင့်ထက် မျိုးဆက်သစ်လွှဲပြောင်းခြင်းအားဖြင့် လူသားမျိုးနွယ်ကို ထိခိုက်စေခဲ့သည်ဟုလည်း ဆုံးဖြတ်ခဲ့သည် (မာရီယာကိုသာ ခြောင်းလျှောက်)။ ကောင်စီသည် အာဒံထံမှ လူသားမျိုးနွယ်သို့ ဘာကိုလွှဲပြောင်းပေးသည်ဟု တိကျစွာမဖော်ပြခဲ့သော်လည်း၊ လူသားမျိုးနွယ်သည် ဖြောင့်မတ်ခြင်းမရှိသော သဘာဝနှင့် အပြစ်သို့ စိတ်အားထက်သန်မှုရှိသော သဘာဝကို လက်ခံရရှိခဲ့သည်ဟု ဆိုခဲ့သည်။ ကောင်စီသည် ဝိညာဉ်ရေးဘဝတွင် လွတ်လပ်သောအလိုဆန္ဒသည် အားနည်းခဲ့သော်လည်း ပျောက်ဆုံးသွားခြင်းမဟုတ်ဟုလည်း ဆုံးဖြတ်ခဲ့သည်။ ထို့ပြင် မိဘများထံမှ အမွေဆက်ခံရသော ညစ်ညမ်းခြင်းမှ သန့်ရှင်းစေရန်အတွက် ကလေးငယ်များကို နှစ်ခြင်းမင်္ဂလာပေးရန် အမိန့်ပေးခဲ့သည်။

2. The Council of Trent

The Council of Trent (1545–1563) held that as a result of sin, Adam lost the superadded gift of righteousness. The council also held that Adam’s sin, by propagation, more than by example, injured the human race, with the exception of Mary. Although the council did not specifically state what was transmitted from Adam to the human race, it said that the human race received a nature devoid of righteousness, with an inclination to sin. The council held that in spiritual life, free will was weakened but not lost. The council also commanded that infants be baptized in order that they may be purified from the contamination inherited from their parents.

 

ဖ်။  seventeenth မှ nineteenth ရာစုနှစ်များ (Seventeenth to Nineteenth Centuries)

၁. ဖက်ဒရယ်ဓမ္မပညာ (Federal Theology)

ဖက်ဒရယ်ဓမ္မပညာသည် ဒတ်ချ်ပညာရှင် ယိုဟန်နက် ကော့စီယပ် (၁၆၀၃–၁၆၆၉) မှ စတင်ခဲ့သည်။ ဤအဆိုအရ အာဒံသည် လူသားမျိုးနွယ်၏ သဘာဝခေါင်းဆောင်သာမက ဖက်ဒရယ်ကိုယ်စားလှယ်လည်းဖြစ်သည်။ အာဒံ၏ အပြစ်ကို သူ၏သားမြေးအားလုံးထံ ချက်ချင်းသွတ်သွင်းခဲ့သည်။ ဝက်စ်မင်စတာ ဝန်ခံချက် (၁၆၄၇) သည် ဤအဆိုကို အတည်ပြုခဲ့သည်။

F. Seventeenth to Nineteenth Centuries

1. Federal Theology

Federal theology had its origin in Johannes Cocceius (1603–1669), a Dutch theologian, it maintains that Adam was not only the natural head of the human race but also its federal representative. Adam’s sin was immediately imputed to all his descendants. The Westminster Confession (1647) affirmed this position.

 

ဖက်ဒရယ်ဓမ္မပညာအရ ဘုရားသခင်၏ အချုပ်အခြာအာဏာဖြင့် အာဒံကို လူသားမျိုးနွယ်တစ်ခုလုံး၏ ကိုယ်စားလှယ်အဖြစ် ခန့်အပ်တော်မူခဲ့သည်။ ဘုရားသခင်နှင့် အာဒံ၏ ပဋိညာဉ်တွင် လူသားအားလုံး ပါဝင်သည်။ နာခံခြင်းအပေါ် အခြေခံ၍ ဘုရားသခင်သည် အာဒံနှင့် လူသားအားလုံးကို ထာဝရအသက်ပေးမည်ဟု သဘောတူခဲ့သည်။ မနာခံခြင်း၏ ပြစ်ဒဏ်မှာ အာဒံနှင့် သူ၏သားမြေးအားလုံးအတွက် ပျက်စီးယိုယွင်းခြင်းနှင့် သေခြင်းဖြစ်သည်။ လူတိုင်းသည် အာဒံ၏ အပြစ်နှင့် အပြစ်ရှိမှုတွင် ကိုယ်စားလှယ်အဖြစ် ပါဝင်နေသောကြောင့် ပျက်စီးယိုယွင်းသောသဘာဝဖြင့် မွေးဖွားလာကြသည်။ ဤကိုယ်စားလှယ်ဆိုင်ရာ ပါဝင်မှုသည် လူတစ်ဦးချင်း၏ မွေးရာပါ အပြစ်လုပ်တတ်သောစိတ်သဘောထားကို အရင်းခံပြီး၊ လူတိုင်းသည် ၎င်းတို့၏ ကိုယ်ပိုင်အပြစ်များဖြင့် ထိုဖက်ဒရယ်ဆက်နွယ်မှုကို အတည်ပြုကြသည်။

Federal theology maintains that Adam was constituted, by God’s sovereign appointment, the representative of the entire human race. God’s covenant with Adam included all human beings. On condition of obedience, God agreed to bestow eternal life on Adam—and thus on all human beings. The penalty for disobedience was corruption and death for Adam and all his descendants. All are born corrupt because they were representatively incorporateod in the sin and guilt of Adam. This representative incorporation is the root of each person’s inherent disposition to sin, a federal relationship that all confirm by their own sinful acts.

 

၂. အလယ်အလတ်သွတ်သွင်းခြင်း (Mediate Imputation) အလယ်အလတ်သွတ်သွင်းခြင်းသည် ၁၇ ရာစုပြင်သစ်ပညာရှင် ယောသွာ ပလာဆီယပ် (Josua Placaeus) နှင့် နီးကပ်စွာ ဆက်စပ်နေသည်။ ပလာဆီယပ်သည် ကျွန်ုပ်တို့သည် အာဒံထံမှ ပျက်စီးယိုယွင်းသော သဘာဝကို ရရှိပြီး၊ ထိုပျက်စီးယိုယွင်းသော သဘာဝကိုသာ လူသားမျိုးနွယ်ကို အပြစ်တင်ရခြင်း၏ အခြေခံအဖြစ် သွန်သင်ခဲ့သည်။ ချာရန်တွန်း ကောင်စီ (၁၆၄၄) က ထိုအဆိုကို ငြင်းပယ်ခဲ့သည်။ ပလာဆီယပ်က မူလအပြစ်သည် အမွေဆက်ခံရသော ပျက်စီးယိုယွင်းခြင်းထက် ပိုသည်ဟု တုံ့ပြန်ခဲ့သော်လည်း၊ ၎င်း၏ သွတ်သွင်းခြင်းသည် လူတို့၏ ကိုယ်ပိုင်အပြစ်များ ပြုပြီးမှ နောက်မှလိုက်လာသော အလယ်အလတ်သွတ်သွင်းခြင်းဖြစ်သည်ဟု ဆိုခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် ချက်ချင်းသွတ်သွင်းခြင်း (immediate) နှင့် အလယ်အလတ်သွတ်သွင်းခြင်း (mediate) ကို ခွဲခြားခဲ့ပြီး ချက်ချင်းသွတ်သွင်းခြင်းကို ငြင်းပယ်ခဲ့သည်။

2. Mediate Imputation

Mediate imputation is closely associated with Josua Placaeus of seventeenth-century France. Placaeus taught that we derive a corrupt nature from Adam, and that corrupt nature, not Adam’s, is the basis of condemnation of the human race. The Synod of Charenton (1644) rejected that position. Placaeus responded that original sin was indeed more than hereditary corruption, but its imputation was mediate, following the actual sins committed by human beings born depraved both physically and morally. Thus he made a distinction between immediate and mediate imputation and denied that imputation was immediate.

 

၃. ဂျွန် ဝက်စလီ (John Wesley) မက်သိုဒစ်အသင်းတော်၏ တည်ထောင်သူ ဂျွန် ဝက်စလီ (၁၇၀၃–၁၇၉၁) သည် ဘုရားသခင်သည် လူသားများကို ကြိုတင်ကျေးဇူးတော်ပေးသည်ဟု သွန်သင်ခဲ့သည်။ ဤကျေးဇူးတော်သည် မူလအပြစ် (ဘုရားသခင်မရှိမီ စိတ်ဝိညာဉ်၏ ပျက်စီးယိုယွင်းသော သဘာဝ) အတွက် ဘုရားသခင်၏ ဆေးဖြစ်သော ဘုရားသခင်၏ အစိတ်အပိုင်းတစ်ခုဖြစ်သည်။ ဤကိုယ်ပိုင်ဆုံးဖြတ်နိုင်စွမ်းဖြင့် လူသားများသည် ကောင်းခြင်းနှင့် ဆိုးခြင်းကြားတွင် ရွေးချယ်နိုင်သည်။ ထို့ကြောင့် ဧဝံဂေလိတရားကို တင်ပြသောအခါ လူသားများသည် ထိုကယ်တင်ခြင်းသတင်းကို အပြုသဘောဆောင်စွာ တုံ့ပြန်နိုင်သည် သို့မဟုတ် ငြင်းပယ်နိုင်သည်။

3. John Wesley

John Wesley (1703–1791), the founder of Methodism, maintained that God provides human beings with prevenient grace, a spark of divinity that is God’s antidote to original sin, which he defined as the corrupt nature of the soul before God. With this ability of self-determination, human beings are capable of choosing between good and evil. And so when the gospel is presented, human beings are in a position to respond positively to its saving news or reject it.

 

ဝက်စလီသည် တရားဓမ္မရှိခြင်းမှ လွတ်ကင်းစင်ခြင်း (justification) နှင့် သန့်ရှင်းခြင်း (sanctification) သည် အပြစ်ကို ကိုင်တွယ်ရာတွင် မရှိမဖြစ်လိုအပ်သည်ဟု သွန်သင်ခဲ့သည်။ တရားဓမ္မရှိခြင်းမှ လွတ်ကင်းစင်ခြင်းဆိုသည်မှာ ခရစ်တော်၏ တရားစီရင်ခြင်းဆိုင်ရာ ကျွန်ုပ်တို့ကို ဖြောင့်မတ်သည်ဟု ကြေညာခြင်းဖြစ်ပြီး၊ သန့်ရှင်းခြင်းဆိုသည်မှာ လူ့အလိုဆန္ဒကို ပြန်လည်ပြုပြင်ပြီး ဘုရားသခင်နှင့် လွတ်လပ်စွာ ပူးပေါင်းနိုင်စေခြင်းဖြစ်သည်။ ခရစ်တော်၌ ပေးသောကယ်တင်ခြင်းကို လက်ခံပြီးနောက် လူသားများသည် ခရစ်ယာန်ပြည့်စုံခြင်းသို့ ဆက်လက်ရှေ့ဆက်နိုင်သည်။ ဝက်စလီအတွက် ပြည့်စုံခြင်းဆိုသည်မှာ ဘုရားသခင်နှင့် အိမ်နီးချင်းကို ချစ်ခြင်းမေတ္တာဖြင့် ကျွန်ုပ်တို့၏ စိတ်နေစိတ်ထား၊ စကား၊ အပြုအမူများကို အုပ်စိုးခြင်းဖြစ်သည်။ လူတိုင်းသည် ပျက်စီးယိုယွင်းသော အာဒံထံမှ အမွေဆက်ခံရသော ခန္ဓာကိုယ်ဆိုင်ရာ မစုံလင်မှုများ မွေးရာပါရှိနေသောကြောင့် နောက်ဆုံးပြည့်စုံသော အသွင်ပြောင်းခြင်း မဖြစ်မချင်း အပြစ်ကင်းစင်သော ခန္ဓာကိုယ်ပြည့်စုံခြင်းကို မရောက်နိုင်ပေ။

Wesley taught that both justification and sanctification are essential in dealing with sin. Justification is Christ’s forensic declaration that we are righteous; sanctification is the restoration of the human will so that it might freely cooperate with God. After accepting the salvation offered in Christ, human beings could proceed to christian perfection, which, to Wesley, was the heart of the gospel. By perfection he meant a state in which the love for God and our neighbors rules our tempers, words, and actions. The innate and inevitable presence of bodily imperfections, which all humans inherit from fallen Adam, renders impossible the attainment of sinless perfection of the body until the final and complete transformation occurs at the resurrection.

 

ဝက်စလီသည် သင့်လျော်သောအပြစ် (proper sins) နှင့် မသင့်လျော်သောအပြစ် (improper sins) ကို ခွဲခြားခဲ့သည်။ သင့်လျော်သောအပြစ်ဆိုသည်မှာ သိသိသာသာ၊ ကိုယ်တိုင်ဆန္ဒရှိရှိ ပြုသောအပြစ်ဖြစ်ပြီး၊ မသင့်လျော်သောအပြစ်များဆိုသည်မှာ အမှားများ၊ အသိပညာမရှိခြင်း၊ စကားနှင့် အပြုအမူတွင် အားနည်းချက်များဖြစ်သည်။

Wesley distinguished between proper and improper sins. A proper sin is known and voluntary, whereas improper sins consist of errors, ignorance, and infirmities in speech or behavior.

 

၄. နယူးစကူး ဓမ္မပညာ (New School Theology) နယူးစကူး ဓမ္မပညာဟု ခေါ်ဆိုရခြင်းမှာ အပြစ်နှင့် ကြိုတင်ရွေးချယ်ခြင်းဆိုင်ရာ ရိုးရာကယ်လ်ဗင်ဝါဒီအဆုံးအမများကို ဆန့်ကျင်သောကြောင့်ဖြစ်သည်။ ဤအဆိုကို ၁၉ ရာစုအစောပိုင်း နယူးအင်္ဂလန်ပညာရှင် နာသန်နီယယ် တေလာ (Nathaniel Taylor) မှ ဖော်စပ်ခဲ့သည်။ ဤကျောင်းသည် ဖက်ဒရယ်ဓမ္မပညာကို ငြင်းပယ်ပြီး အာဒံ၏ အပြစ်ကို သွတ်သွင်းခြင်းကို ငြင်းပယ်ခဲ့သည်။ မွေးဖွားမပြန်သေးသူများသည် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်က ဦးစွာလုပ်ဆောင်ရန် စောင့်ဆိုင်းစရာမလိုဘဲ ခရစ်တော်၏ ယဇ်ပွဲတော်ကို တုံ့ပြန်နိုင်သည်ဟု အခိုင်အမာဆိုခဲ့သည်။ ချားလ်စ် ဂျီ။ ဖင်နီ (Charles G. Finney) နှင့် လိုင်မန် ဘီချာ (Lyman Beecher) ကဲ့သို့ နိုးကြားရေးဟောဆရာများက ၁၉ ရာစုအလယ်ပိုင်းတွင် ဤအဆိုကို လူသိများစေခဲ့သည်။

4. New School Theology

New School Theology—so-called because it went against traditionally held Calvinistic teachings on sin and predestination—was formulated by Nathaniel Taylor, a New England theologian of the early nineteenth century. The school rejected federal theology and denied the imputation of Adam’s sin. It claimed that unregenerate human beings can respond to the sacrifice of Christ without waiting for the Holy Spirit to take the first step. Revivalists such as Charles G. Finney and Lyman Beecher popularized this position in the mid-nineteenth century.

 

၅. လက်တွေ့ကျသော ကျောင်း (Realistic School) ဤအတွေးအခေါ်ကျောင်းသည် အော်ဂတ်စတင်ဝါဒီ အဓိကသဘောတရားများကို ဆက်ခံခဲ့ပြီး ၁၉ ရာစုအလယ်ပိုင်းတွင် ထွန်းကားခဲ့သည်။ အဓိကထောက်ခံသူတစ်ဦးဖြစ်သော ဝီလျံ ဂျီ။ တီ။ ရှက် (William G. T. Shedd) သည် ဘုရားသခင်သည် အာဒံ၏ သားမြေးတိုင်းကို အပြစ်ရှိမှု၊ ပျက်စီးယိုယွင်းခြင်းနှင့် သေခြင်းဒဏ်ကို သွတ်သွင်းတော်မူခဲ့သည်ဟု ဆိုသည်။ အကြောင်းမှာ လူမျိုးနွယ်တစ်ခုလုံးသည် အာဒံအထဲတွင် မျိုးစေ့ပုံစံ (seminally)၊ ခွဲခြားမထားသေးသော ပုံစံဖြင့် ရှိနေခဲ့သောကြောင့်ဖြစ်သည်။ လူ့သဘာဝသည် တစ်ဦးချင်းမခွဲခြားရသေးသော စည်းလုံးညီညွတ်မှုတစ်ခုဖြစ်ပြီး အာဒံတွင် အပြည့်အဝရှိနေခဲ့သည်။ အာဒံအပြစ်ပြုသောအခါ အာဒံသာမက ကမ္ဘာပေါ်သို့ ရောက်လာသူတိုင်းလည်း အပြစ်ပြုခဲ့သည်။ လူတိုင်းသည် အာဒံနှင့် အတူ အပြစ်တရားခံဖြစ်သောကြောင့် ပထမဆုံးအပြစ်တွင် မူလမိဘများသည် သူတို့၏သားမြေးများထက် ပိုအပြစ်ရှိသည်မဟုတ်ပေ။ အာဒံ၏ အပြစ်သည် ကျွန်ုပ်တို့၏အပြစ်မဟုတ်၍ သွတ်သွင်းခြင်းခံရခြင်းမဟုတ်၊ ကျွန်ုပ်တို့၏ ကိုယ်ပိုင်အပြစ်ဖြစ်သောကြောင့် သွတ်သွင်းခြင်းခံရခြင်းဖြစ်သည်။

5. Realistic School

This school of thought was seminally Augustinian. It flourished in the mid-nineteenth century. William G. T. Shedd, one of its chief proponents, maintained that God imputed to each of Adam’s descendants guilt, depravity, and punishment of death, for the reason that the race was in Adam seminally, in undistributed form. Human nature is an unindividualized unity, and it existed in its entirety in Adam. When Adam sinned, not only did he sin, but also each person who comes into the world because of that unindividualized unity that Adam was. Because all persons are guilty coagents with Adam, our first parents were no more guilty of the first act than their descendants. Adam’s sin is not ours because it was imputed to us; it was imputed to us because it is properly our own.

 

လက်တွေ့ကျသောကျောင်းအရ အပြစ်သည် ကိုယ်ကျိုးရှာခြင်းမှ စတင်ပြီး မာနသည် အပြစ်အားလုံး၏ မိခင်ဖြစ်သည်။ ပျက်စီးယိုယွင်းခြင်းကို အမွေဆက်ခံရပြီး အပြစ်ရှိမှုနှင့် တူညီသည်။ အပြစ်၏ ရလဒ်များမှာ ရန်တွန်းခြင်း၊ မုန်းတီးခြင်း၊ ခေါင်းမာခြင်း စသည်တို့ဖြစ်သည်။

According to the realistic school, sin began with self-seeking, and pride was the mother of all sin. Corruption is inherited and synonymous with guilt. The results of sin are such evils as enmity, hatred, and obstinacy.

 

ဂျီ။  twentieth ရာစု (Twentieth Century) ၁၈ ရာစုမှစ၍ အမြော်အမြင်ဝါဒ (rationalism) သည် အပြစ်နှင့် အပြစ်ဒဏ်ဆိုင်ရာ ရိုးရာအဆုံးအမများကို မေးခွန်းထုတ်လာခဲ့သည်။ ရူးဆိုး (Rousseau, ၁၇၁၂–၁၇၇၈) ကဲ့သို့သူများက လူများသည် လှည့်စားခံရနိုင်သော်လည်း ပျက်စီးယိုယွင်းနိုင်ခြင်းမရှိဟု ဆိုခဲ့သည်။ ကမ္ဘာဦးကျမ်းကို စာသားအတိုင်း မယူဘဲ အပြစ်ကို ဘုရားသခင်၏ စကြဝဠာအသိစိတ်ကို ဆန့်ကျင်ခြင်း (ရှလိုင်ယာမာကာ၊ ၁၇၆၈–၁၈၃၄)၊ ကိုယ်ကျိုးရှာခြင်းနှင့် အသိပညာမရှိခြင်း၏ ရလဒ် (ရစ်ချ်၊ ၁၈၂၂–၁၈၈၉) အဖြစ် မြင်ခဲ့ကြသည်။ သို့သော် ၂၀ ရာစုတွင် နီယိုအော်သောဒေါက်စီ၊ လူမှုဧဝံဂေလိတရား၊ လွတ်မြောက်ရေးဓမ္မပညာ စသည်တို့ ပေါ်ပေါက်လာပြီး အပြစ်ကို အမျိုးမျိုးသော နည်းဖြင့် အလေးပေးခဲ့ကြသည်။

G. Twentieth Century

From the eighteenth century on, rationalism rose to question the traditional teaching about sin and punishment. Some such as Rousseau (1712–1778) held that people may be deceived but cannot be corrupted. Others, disavowing the literal interpretation of Genesis, saw sin as a resistance to the universal God-consciousness (Schleiermacher, 1768–1834), and as a product of selfishness and ignorance (Ritschl, 1882–1889). But the twentieth century saw the rise of neoorthodoxy, the social gospel, and liberation theology emphasizing varying views of sin.

 

၁. နီယိုအော်သောဒေါက်စီ (Neoorthodoxy) နီယိုအော်သောဒေါက်စီသည် လူသားများ ဘုရားသခင်နှင့် ကင်းကွာခြင်း၏ အလေးအျားကြီးကို ထိန်းသိမ်းရန် ကြုံးဝါးခဲ့သော်လည်း၊ ရိုးရာဓမ္မပညာက ထိန်းသိမ်းထားသော လူသားပျက်စီးခြင်းနှင့် အပြစ်ဆိုင်ရာ အချို့အချက်များကို ချန်ထားခဲ့သည်။ ကားလ် ဘားသ် (Karl Barth, ၁၈၈၆–၁၉၆၈) သည် ပြုပြင်ရေးခေတ်နှင့် သမ္မာကျမ်းစာပေါ် မှီခိုကြောင်း ကြေညာရင်း အပြစ်ကို “ဘာမှမရှိခြင်း”၊ “ဘုရားသခင်၏ အပြုသဘောဆောင်သော အလိုတော်ကို ဆန့်ကျင်ခြင်း၊ ဘုရားသခင်၏ ပဋိညာဉ်ကို ဖောက်ဖျက်ခြင်း” ဟု သတ်မှတ်ခဲ့သည်။ လူတိုင်းသည် ဧဒင်ဥယျာဉ်ဇာတ်လမ်းကို ပြန်လည်ပြဌာန်းပြီး ပျက်စီးယိုယွင်းခြင်းနှင့် ဆိုးယုတ်ခြင်းကို တွေ့ရှိရသည်။ လူသားတွင် အပြစ်မထိခိုက်သော အစိတ်အပိုင်းတစ်ခုမျှ မရှိ၊ လူသားတွင် ကောင်းသောအရာတစ်စုံတစ်ရာ မနေထိုင်ပေ။ လူ့သဘာဝတွင် ဘုရားသခင်အတွက် စွမ်းရည်တစ်စုံတစ်ရာ မကျန်ရစ်သောကြောင့် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်သည် ယုံကြည်ခြင်းသို့ ရောက်ရန် အချက်တစ်ချက်ကို ဖန်တီးပေးရသည်။

1. Neoorthodoxy

Neoorthodoxy sought to uphold the gravity of human alienation from God while at the same time setting aside aspects of the Fall and sin that traditional theology has upheld. Karl Barth (1886–1968), proclaiming his dependence on the Reformation and the Bible, defined sin as “nothingness,” “a contradiction of God’s positive will and breach of the divine covenant.” Each person reenacts the story of Eden, and finds perversion and depravity. No aspect of the human being is unaffected by sin: there is nothing good that dwells in the human being. No capacity for God remains in human nature; therefore, the Spirit must create a point of contact before human beings can come to belief.

 

အီမီလ် ဘရွန်နာ (Emil Brunner, ၁၈၈၉–၁၉၆၆) က မူလအပြစ်ဟူသော အယူအဆသည် သမ္မာကျမ်းစာအတွေးနှင့် လုံးဝမတူညီဟု ငြင်းဆိုခဲ့သည်။ လူတိုင်းသည် တစ်ဦးချင်းအပြစ်ပြုပြီး၊ လူတစ်ဦးချင်းအတွင်း၌ ဧဝံဂေလိတရားကို နားလည်ပြီး တုံ့ပြန်နိုင်သော စွမ်းရည်ရှိသည်၊ မဟုတ်ပါက တရားဟောခြင်းသည် အဓိပ္ပာယ်မရှိပေ။

Emil Brunner (1889–1966) argued that the notion of original sin is completely alien to biblical thought. He held that each person sins individually, and within the individual there is a capability that enables them to apprehend the gospel and respond to it; else there would be no point in preaching.

 

ရိန်းဟိုးလ် နီဘူး (Reinhold Niebuhr, ၁၈၉၂–၁၉၇၁) က လူသားများသည် လွတ်လပ်မှုနှင့် ကန့်သတ်ခံရမှု၊ လွတ်လပ်ပြီး ချည်နှောင်ခံရမှု၏ ဆန့်ကျင်ဘက်ဆက်နွယ်မှုတွင် ရှိနေသည်ဟု ဆိုသည်။ ထို့ကြောင့် စိုးရိမ်ပူပန်မှုကို ခံစားရပြီး ထိုစိုးရိမ်ပူပန်မှုသည် အပြစ်၏ အတွင်းစိတ်အခြေအနေဖြစ်သည်။ နီဘူးသည် အော်ဂတ်စတင်၏ မူလအပြစ်အယူအဆကို ငြင်းပယ်ခဲ့သော်လည်း၊ အပြစ်ကို အားနည်းခြင်းဟု ယူဆသော လစ်ဘရယ်အမြင်ကိုလည်း ငြင်းဆိုခဲ့သည်။ သူ့အတွက် မူလအပြစ်သည် အမွေဆက်ခံရခြင်းမဟုတ်၊ ဘဝ၏ အချက်အလက်တစ်ခုသာဖြစ်သည်။ နီဘူးက အပြစ်၏ မူလဇစ်မြစ်သည် ကိုယ်ကိုကိုယ်လွတ်လပ်စွာ ထုတ်ဖော်ပြီး ဘုရားသခင်နှင့်တူရန် ကြိုးစားခြင်းတွင် ရှိသည်ဟု အလေးပေးခဲ့သည်။

Reinhold Niebuhr (1892–1971) held that humans stand in a paradoxical relation of freedom and finitude, of being free and bound. As such they experience anxiety—the internal precondition of sin. Niebuhr denied the Augustinian concept of original sin, but also disputed the liberal view that considered sin a weakness. To him, original sin is not inherited, but a fact of life. Niebuhr stressed that the root of sin lies in self attempting to assert its independence and be like God.

 

၂. လူမှုဧဝံဂေလိတရား (Social Gospel) လူမှုဧဝံဂေလိတရားကို မြှင့်တင်သူများသည် နည်းအမျိုးမျိုးဖြင့် အပြစ်ဆိုင်ရာ ရိုးရာအမြင်ကို ငြင်းပယ်ခဲ့ကြသည်။ ရစ်ချ်က အပြစ်ကို အသိပညာမရှိခြင်း သို့မဟုတ် ကိုယ်ကျင့်တရားတန်ဖိုးများကို နားလည်ရန် ပျက်ကွက်ခြင်းမှ ပေါက်ဖွားသော တစ်ဦးချင်းအပြုအမူများဟု ယူဆခဲ့သည်။ တရားဓမ္မရှိခြင်းမှ လွတ်ကင်းစင်ခြင်းကို ခရစ်တော်က ဖော်ပြသော်လည်း၊ ဤသည်ကို လူသားတို့၏ ပြန်လည်သင့်မြတ်ရေးလုပ်ငန်းမှသာ အကျိုးသက်ရောက်စေသည်ဟု ဆိုခဲ့သည်။ အခြားလူမှုဧဝံဂေလိတရားထောက်ခံသူများက အပြစ်၏ မူလဇစ်မြစ်ကို စီးပွားရေးအမြတ်ထုတ်မှုနှင့် အတန်းအစားဖိနှိပ်မှုတွင် တွေ့မြင်ခဲ့ကြသည်။

2. Social Gospel

In different ways, promoters of the social gospel have rejected the traditional view of sin. Ritschl viewed sin as individual deeds arising out of ignorance or a failure to realize ethical values, a seeking after that which is inferior. While justification is revealed by Christ, it is made effective only in reconciliation, which is human’s work. Other social gospel advocates find the root of sin in economic exploitation and class oppression.

 

၃. လွတ်မြောက်ရေးဓမ္မပညာ (Liberation Theology) လွတ်မြောက်ရေးဓမ္မပညာသည် အပြစ်ကို ဖိနှိပ်မှု၊ အမြတ်ထုတ်မှု၊ လူမှုရေးမတရားမှုများဖြင့် သတ်မှတ်သည်။ မာနဆိုသောအပြစ်သည် လူသားများကို လူမဆန်စေပြီး လောဘကြီးစေသည်။ ဤအပြစ်သည် တစ်ဦးချင်းထက် လူမှုအသိုင်းအဝိုင်းနှင့် ပိုသက်ဆိုင်သည်။ အပြစ်ကို ဘာသာရေးအဓိပ္ပာယ်ဖြင့် ဦးစွာနားလည်သင့်သည်မဟုတ်၊ ဆင်းရဲသားများကို လူမှုရေး၊ နိုင်ငံရေး၊ စီးပွားရေးအရ ဖိနှိပ်ခြင်းဖြင့် နားလည်သင့်သည်။ ၎င်းတွင် ချမ်းသာသူများက ဆင်းရဲသားများကို၊ ပိုင်ဆိုင်သူများက မပိုင်ဆိုင်သူများကို အမြတ်ထုတ်ခြင်းပါဝင်သည်။ သဘာဝပတ်ဝန်းကျင်ကို ဖျက်ဆီးခြင်းလည်း ပါဝင်သည်။ ထို့ကြောင့် အပြစ်သည် institutional၊ ဆက်နွယ်မှု၊ သဘောထားများ၊ အထူးသဖြင့် ကော်ပိုရိတ်ကိုယ်ကျိုးရှာခြင်းများမှတစ်ဆင့် ကူးစက်ပြန့်ပွားသည်။

3. Liberation Theology

Liberation theology defines sin in terms of oppression, exploitation, and social injustice. The sin of pride dehumanizes people and causes them to be greedy. It is more societal than individual. Sin should not be understood primarily in religious terms, but rather in terms of social, political, and economic oppression of the poor. It is the exploitation of the rich over the poor, of the haves over the have-nots. It includes not only social injustice but also the rape of the environment. Thus sin is transmitted through the corrupt network of institutions, relationships, attitudes, and social selfishness, especially corporate selfishness.

 

H. ဆဲဗင်းဒေးအဒ်ဗင်တစ်ဆရာတို့၏ အပြစ်နားလည်မှု

ယေရှုခရစ်တော်သည် လူသားမျိုးနွယ်၏အပြစ်များအတွက် လက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ်တွင် အသေခံတော်မူပြီးနောက် ၂၀ ရာစုနှစ်ကြာခဲ့သည့်အချိန်အတွင်း အပြစ်ဆိုင်ရာ သွန်သင်ချက်၏သမိုင်းတွင် အဖုံဖုံသောပုံစံများ ရှိခဲ့သည်။ အပြစ်၏တကယ့်တည်ရှိမှုကို လုံးဝငြင်းပယ်ခြင်းမှသည် အပြစ်၏ဆိုးရွားမှုနှင့် သေစေတတ်သောချုပ်ကိုင်မှုကို ဂရုမစိုက်ခြင်းအထိ ရှိခဲ့သည်။ အလယ်အလတ်တွင်မူ သမ္မာကျမ်းစာ့အမြင်အစစ်အမှန်မှသည် ဒဿနိကဆိုင်ရာခန့်မှန်းတွေးခေါ်မှုများနှင့် လူမှုရေးစိုးရိမ်မှုများရောနှောထားသော သွန်သင်ချက်အမျိုးမျိုးရှိခဲ့ဲ့သည်။

H. Adventist Understanding

For 20 centuries after Jesus died on the cross for the sins of the human race, the history of the doctrine of sin has witnessed many contours—from total denial of its reality to indifference to its depravity and deadly grip. In between are a wide variety of teachings, from literal biblical views to a mixture of philosophic speculations and social preoccupations.

 

ဤနောက်ခံအောက်တွင် ဆဲဗင်းဒေးအဒ်ဗင်တစ်ဆရာတို့၏ အပြစ်ဆိုငရာ သွန်သင်ချက်ကို လှည့်ကြည့်ကြရအောင်။ ၁၈၆၀ ခုနှစ်များတွင် တရားဝင်အဖွဲ့အစည်းဖွဲ့စည်းခြင်းမပြုမီကတည်းက ဆဲဗင်းဒေးအဒ်ဗင်တစ်ဆရာတို့သည် အပြစ်ပြဿနာကို အလေးအနက်ထား စဉ်းစားခဲ့ကြသည်။ သူတို့အများစုမှာ ခရစ်တော်သည် ၁၈၄၄ ခုနှစ်ခန့်တွင် ပြန်ကြွလာတော်မူမည်ဟု မျှော်လင့်ခဲ့ကြသော မီလာဆရာများ (Millerites) ဖြစ်သည်။ ထိုဖြစ်ရပ်ကို မျှော်လင့်ရင်း ဘုရားသခင်၏ပညတ်တော်ကို နာခံခြင်းအားဖြင့် ကိုယ်ကျင့်တရားနှင့် ဝိညာဉ်ရေးရာ အဆင်သင့်ဖြစ်မှုသည် အဒ်ဗင်တစ်ဆရာတို့၏ ထူးခြားချက်ဖြစ်ခဲ့သည်။ ၁၈၄၄ ခုနှစ်တွင် ခရစ်တော်ပြန်ကြွလာခြင်းမရှိသောအခါ အချို့သောအုပ်စုသည် ဘုရားသခင်၏နှုတ်ကပတ်တော်ကို ဆက်လက်လေ့လာခဲ့ကြပြီး၊ သမ္မာကျမ်းတရားနှင့် သန့်ရှင်းရာဌာနဆိုင်ရာ အမှန်တရားများကို ရှာတွေ့ခဲ့ကြသည်။ နောက်ပိုင်းတွင် သူတို့သည် တရားဝင်အမည်ကို “ဆဲဗင်းဒေးအဒ်ဗင်တစ်” ဟု သတ်မှတ်ခဲ့ကြသည်။ သမ္မာကျမ်းတရား၊ ၁၈၄၄ ခုနှစ်တွင် စတင်သော ကြိုတင်စစ်ကြောစီရင်ခြင်း၊ ခရစ်တော်၏ ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်း၏ သေချာမှုနှင့် နီးကပ်လာမှုကို ဆက်လက်ကြေညာခြင်းတို့ကြောင့် အစောပိုင်းဆဲဗင်းဒေးအဒ်ဗင်တစ်ဆရာတို့သည် သမိုင်း၏နောက်ဆုံးအဆုံးသတ်ကို ရင်ဆိုင်ရန် အဆင်သင့်ဖြစ်ခဲ့ကြသည်။ ထိုအဆင်သင့်ဖြစ်မှုစိတ်ဓာတ်သည် အပြစ်ပြဿနာကို လက်တွေ့ကျကျ စိတ်ပူပန်မှုနှင့် ဆယ်ပညတ်တော်ကို နာခံသောဘဝဖြင့် ထင်ရှားခဲ့သည်။ သူတို့၏ မက်သိုဒစ်အမြစ်များကြောင့် ပြည့်စုံမှုဆိုင်ရာ စိတ်ဝင်စားမှုကို အသက်သွင်းထားခဲ့သည်။

Against this background, we turn to Seventh-day Adventist teaching on the doctrine of sin. Even before their official organization in the 1860s, Seventh-day Adventists were seriously concerned with the problem of sin. Most of them were Millerites who expected that Jesus would return around 1844. In anticipation of that event, moral and spiritual readiness in terms of obedience to God’s law was characteristic of the Adventists. When Jesus did not return in 1844, one group continued the study of God’s Word, discovered the Sabbath and sanctuary truths, and later officially named themselves Seventh-day Adventists. The discovery of truths such as the Sabbath and a pre-advent judgment that began in 1844, along with continued proclamation of the certainty and imminence of Christ’s second coming, drove the early Seventh-day Adventists to be ready to meet history’s final climax. While that spirit of readiness expressed itself in their practical concern with the problem of sin and living a life of obedience to the Decalogue, their Methodist roots kept their interest in perfection very much alive.

 

အဒ်ဗင်တစ်ဆရာတို့၏ အပြစ်နားလည်မှုသည် သမ္မာကျမ်းဆိုင်ရာ “မဟာအငြင်းပွားမှု” (Great Controversy) အယူအဆတွင် အမြစ်တွယ်နေသည်။ ထိုအငြင်းပွားမှုမှာ ကောင်းကင်တမန်များထက်သာလွန်သော ကောင်းမှုနှင့်ဆိုးမှုအင်အားစုများ ပါဝင်သည့် စကြဝဠာဆိုင်ရာ ပဋိပက္ခဖြစ်သည်။ ထိုပဋိပက္ခသည် လူစီဖာ၏ ပုန်ကန်မှုနှင့်အတူ ကောင်းကင်ဘုံတွင် စတင်ခဲ့ပြီး၊ သူနှင့်အတူ ပါဝင်သော ကောင်းကင်တမန်သုံးပုံတစ်ပုံကို ကောင်းကင်ဘုံမှ နှင်ထုတ်ခဲ့သည် (ဟေရှာယ ၁၄:၁၂–၁၄၊ ဗျာဒိတ် ၁၂:၃–၉)။ ထိုအငြင်းပွားမှု၏ ဗဟိုပြဿနာမှာ ဘုရားသခင်၏စရိုက်ဖြစ်သည်။ ထိုဘုရားသခင်သည် ချစ်ခြင်းမေတ္တာရှင်ဖြစ်သလော၊ သို့မဟုတ် သူ၏သတ္တဝါများကို အတင်းအကျပ်နာခံစေသော အာဏာရှင်ဖြစ်သလော။ စာတန်နှင်ထုတ်ခံရပြီးနောက် ထိုအငြင်းပွားမှုသည် ကောင်းကင်ဘုံမှ ကမ္ဘာမြေသို့ ပြောင်းရွှေ့လာခဲ့ပြီး သမိုင်းတစ်လျှောက် ဆက်လက်တည်ရှိနေခဲ့သည်။ ဆဲဗင်းဒေးအဒ်ဗင်တစ်ဆရာတို့ယုံကြည်ချက်အရ ယေရှု၏လက်ဝါးကပ်တိုင်သည် ကယ်တင်ခြင်းကိုသာမက ဘုရားသခင်၏စာတန်အပေါ် အောင်ပွဲကိုပါ သေချာစေခဲ့သည်။ အပြစ်၊ စာတန်နှင့် သူတို့၏တပည့်များသည် ထာဝရချုပ်ငြိမ်းသွားမည်ဖြစ်ပြီး၊ ထိုသန်းတစ်ထောင်နှစ်ပြီးဆုံးချိန်တွင် မဟာအငြင်းပွားမှု အဆုံးသတ်သွားမည်ဖြစ်သည်။ (Great Controversy အတွဲ ၅၊ အခန်း ၁–၃ ကိုကြည့်ပါ။)

Adventist understanding of sin is rooted in the biblical concept of the great controversy, a cosmic conflict involving superhuman powers of good and evil. The conflict began in heaven with the rebellion of Lucifer, leading to his expulsion from heaven along with one third of the angels who joined him (Isa. 14:12–14; Rev. 12:3–9). The central issue of the conflict is the character of God: Is He a God of love or a tyrant forcing allegiance upon His creatures? With the expulsion of Satan, the controversy moved its venue from heaven to earth and has been a part of history ever since. Seventh-day Adventists believe that the cross of Jesus not only made salvation possible but has ensured the victory of God over Satan. Sin and Satan and their adherents will be finally eradicated from this universe when at the close of the millennium the great controversy will be ended. (See Great Controversy V. D. 1–3.)

 

အဒ်ဗင်တစ်ဆရာတို့၏ အပြစ်၊ အပြစ်၏ဇစ်မြစ်နှင့် ဘုရားသခင်ကိုင်တွယ်ပုံဆိုင်ရာ နားလည်မှုကို အလွန်ကောင်းမွန်စွာ ဖော်ပြထားသည်မှာ အဲလင်ဂျီဝိုက်၏ စာအုပ်များဖြစ်သည်။ သူမအနေဖြင့် ထိုနားလည်မှုကို Patriarchs and Prophets စာအုပ်၏ ပထမအခန်းများတွင် ဖွင့်ဆိုထားသည်။ ထိုအပိုင်းတစ်ခုလုံးသည် အပြစ်ဆိုင်ရာ သမ္မာကျမ်းဒေတာကို ရှင်းလင်းဖော်ပြခြင်းဖြစ်ပြီး အဒ်ဗင်တစ်ဆရာတို့၏ သမ္မာကျမ်းအမြင်ကို ကိုယ်စားပြုသည်။ ထိုရှင်းလင်းချက်ကို အဓိကအချက်ကိုးချက်ဖြင့် အကျဉ်းချုပ်နိုင်သည်။

၁. ဘုရားသခင်သည် ချစ်ခြင်းမေတ္တာဖြစ်တော်မူပြီး သူ၏သတ္တဝါအားလုံးသည် ချစ်စ်ခြင်းဖြင့် သူ့ကိုအသိအမှတ်ပြုပြီး နာခံမှုပေးရန် မျှော်လင့်တော်မူသည်။ ၂. ကောင်းကင်တမန်များအကြီးအကဲ လူစီဖာသည် ဖန်ဆင်းရှင်တစ်ပါးတည်းသာ ခံထိုက်သော ဂုဏ်ပုဒ်ကို မာနနှင့်လှည့်စားခြင်းဖြင့် ရယူလိုခဲ့သည်။ ၃. ထို့ကြောင့် ကောင်းကင်ဘုံ၏ ပြီးပြည့်စုံသောသဟဇာတဖြစ်မှု ပြိုကွဲသွားပြီး လူစီဖာနှင့်သူ၏တပည့်များကို ကောင်းကင်ဘုံမှ နှင်ထုတ်ခဲ့သည်။ အပြစ်သည် လူစီဖာနှင့်အတူ စတင်ခဲ့သည်။ ၄. ကမ္ဘာဖန်ဆင်းခြင်းပြီးဆုံးချိန်တွင် ဘုရားသခင်သည် သူ၏ပုံသဏ္ဌာန်တော်အတိုင်း ဖန်ဆင်းထားသော အာဒံနှင့်ဧဝကို သူ၏ဖန်ဆင်းမှုကို စီမံအုပ်ချုပ်ရန် ခန့်အပ်ခဲ့သည်။ သို့သော် ဘုရားသခင်နှင့် နီးကပ်စွာဆက်ဆံရေးသည် သူ၏ထင်ရှားစွာဖော်ပြထားသော အလိုတော်ကို နာခံခြင်းပေါ်တွင် မူတည်သည်။ ၅. အာဒံနှင့်ဧဝသည် စာတန်၏လှည့်စားမှုကြောင့် ဘုရားသခင်ကို ပုန်ကန်ပြီး သူတို့၏လွတ်လပ်မှုကို ကြေညာခဲ့သည်။ ၆. ထို့ကြောင့် အပြစ်သည် စတင်ခဲ့ပြီး ဆိုးရွားမှုနှင့်သေခြင်းအပါအဝင် အကျိုးဆက်အားလုံးပါလာခဲ့သည်။ ၇. ဘုရားသခင်သည် ကမ္ဘာအခြေခံချမီကတည်းက ကြိုတင်ပြင်ဆင်ထားသော အစီအစဉ်ကို ချက်ချင်းကြေညာတော်မူသည်။ သူ၏သားတော်သည် အပြစ်အတွက် ရွေးနုတ်ဖိုးအဖြစ် ကိုယ်တော်တိုင်ပေးဆပ်၍ လူသားမျိုးနွယ်ကို ကယ်တင်မည်ဖြစ်သည်။ ၈. သားတော်ကို လက်ခံသူများသည် ခွင့်လွှတ်ခြင်းနှင့် ထာဝရအသက်ကို ခံစားရမည်။ ၉. ယေရှုပြန်ကြွလာပြီးနောက် သန်းတစ်ထောင်နှစ်ပြီးဆုံးချိန်တွင် နောက်ဆုံးတရားစီရင်ခြင်းဖြင့် ဘုရားသခင်သည် အပြစ်ကို နောက်ဆုံးချုပ်ငြိမ်းစေမည်ဖြစ်ပြီး ကောင်းကင်မြေသစ်ကို တည်ထောင်မည်ဖြစ်သည်။

The Adventist understanding of sin, its origin, and how God chose to deal with it, is best set forth in the writings of Ellen G. White. Her understanding is developed in the first few chapters of her book Patriarchs and Prophets. The entire section is an exposition of the biblical data on sin, and represents the Adventist understanding of the biblical concept of sin. The exposition can be outlined in nine major theses: 1. God is love, and He expects all His creatures to acknowledge Him and pay allegiance to Him out of love. 2. Lucifer, the chief of angels, sought to obtain homage due only to the Creator by acts of pride and deception. 3. As a result, the perfect harmony that characterized heaven was shattered, and Lucifer and his followers were expelled from heaven. Sin began with Lucifer. 4. At the end of the creation of the world, God placed Adam and Eve, made in His image, as stewards in charge of His creation, with the condition that their close relationship with God was dependent on their obedience to His revealed will. 5. Adam and Eve, at the behest of the temptation of Satan, rebelled against God and declared their independence. 6. Thus sin began, with all its consequences, including depravity and death. 7. God immediately announced the plan He had made long before the foundations of the earth were laid, that His Son would redeem the fallen race by offering Himself as a ransom for sin. 8. Those who accept the Son will receive forgiveness and eternal life. 9. God will bring about the final elimination of sin at the eschatological judgment associated with the return of Jesus after the millennium and the establishment of the new heaven and the new earth.

 

ဤသည်ကိုးချက်သည် အဒ်ဗင်တစ်ဆရာတို့၏ အပြစ်နားလည်မှု၏ အဓိကအခြေခံများဖြစ်သည်။ အဒ်ဗင်တစ်ဆရာတို့သည် “အာဒံ၏အပြစ်ကြောင့် သူ၏သားမြေးများတွင် တစ်ဦးချင်းကိုယ်ပိုင်ကျင့်ဝတ်ဆိုင်ရာ အပြစ်ရှိမှု ကပ်ငြိနေသည်” ဟူသော မူလအပြစ် (original sin) အယူကို အလေးမထားကြပါ။ ယင်းအစား အာဒံ၏အပြစ်ကြောင့် လူတိုင်းသည် ဘုရားသခင်နှင့် ကင်းကွာနေသောအခြေအနေတွင် မွေးဖွားလာပြီး အပြစ်ပြုတတ်သော သဘာဝဗီဇပါလာသည်ဟု အလေးပေးသွန်သင်ကြသည် (Neufeld 1351)။

These are the major teachings around which the Adventist understanding of sin is built. Adventists do not stress the idea of original sin in the sense that “personal, individual moral guilt adheres to Adam’s descendants because of his [Adam’s] sin. They stress, instead, that his sin resulted in the condition of estrangement from God in which every human being is born. This estrangement involves an inherent tendency to commit sin” (Neufeld 1351).

 

၁၈၈၈ ခုနှစ်သည် အဒ်ဗင်တစ်ဆရာတို့၏ အပြစ်နှင့် ဖြောင့်မတ်ခြင်းဆိုင်ရာ နားလည်မှုတွင် အရေးကြီးသော ရှင်းလင်းချက်တစ်ခုဖြစ်သည်။ ထိုအချိန်မတိုင်မီ ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် ဖြောင့်မတ်ခြင်း (justification by faith) ကို ဆဲဗင်းဒေးအဒ်ဗင်တစ်စာအုပ်များနှင့် စာစောင်များတွင် အနည်းငယ်သာ ဖော်ပြခဲ့သည်။ ပညတ်တော်နာခံခြင်းကိုသာ အလေးပေးခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် ၁၈၈၈ ခုနှစ်တွင် မင်နီယာပိုလစ်မြို့၌ ကျင်းပသော ကမ္ဘာ့ညီလာခံ၌ အီဂျေဝက်ဂနာနှင့် အေတီဂျုံးတို့က ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့်သာ ဖြောင့်မတ်ခြင်းရရှိသည်ဟု အလေးပေးဟောပြောသောအခါ အများအပြား (အဖွဲ့အစည်းခေါင်းဆောင်များပါအဝင်) က ချက်ချင်းလက်ခံခြင်းမပြုခဲ့ကြပါ။

The year 1888 marks an important clarification in the Adventist understanding of sin and righteousness. Until then justification by faith was dealt with meagerly in Seventh-day Adventist books and periodicals. Emphasis was on obedience to the law, so much so that when E. J. Waggoner and A. T. Jones insisted on the doctrine of righteousness by faith alone at the world session of the church in Minneapolis in 1888, many, including the church leadership, did not initially accept it.

 

အဒ်ဗင်တစ်ဆရာတို့အတွင်း သွန်သင်ချက်သမိုင်းသည် အများဆုံးပတ်သက်ခဲ့သည်မှာ ပြည့်စုံမှု (perfection) ပြဿနာဖြစ်သည်။ ပြည့်စုံမှုကို အလွန်စွဲလမ်းခြင်းမှာ အစောပိုင်းအဒ်ဗင်တစ်ဆရာတို့ကိုယ်ကို ဗျာဒိတ် ၁၄:၁ နှင့် ၇:၄ တွင်ဖော်ပြထားသော အပြစ်ကင်းပြီး အပြစ်အနာအဆာမရှိသော ၁၄၄,၀၀၀ နှင့် ခွဲခြားသတ်မှတ်ခြင်းကြောင့်ဖြစ်သည်။ ထို့အပြင် ဧဖက် ၅:၂၇ တွင် “အပြစ်အနာအဆာမရှိ၊ အရေးအကြောင်းမရှိသော” အသင်းတော်ကို နောက်ဆုံးကာလတွင် ဘုရားသခင်ပိုင်ဆိုင်မည်ဟူသော ကျမ်းချက်နှင့် ပေါင်းစပ်မိသောအခါ အချို့အဒ်ဗင်တစ်ဆရာတို့က ဤလောကတွင်ပင် ပြည့်စုံံမှုရရှိနိုင်သည်ဟု ငြင်းခုံခဲ့ကြသည်။ အချို့ကမူ အပြစ်ကင်းသော ပြည့်စုံမှုသည် ခရစ်တော်ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာချိန်တွင် သစ္စာရှိစွာဆက်လက်နေထိုင်သူများအား ဘုရားသခင်၏ကျေးဇူးတော်ဖြင့် ပေးအပ်မည့်လက်ဆောင်သာဖြစ်သည်ဟု ဆိုကြသည်။ သို့သော် ယနေ့ဘဝတွင် အပြစ်အပေါ် အောင်မြင်မှုကို အဒ်ဗင်တစ်ဆရာတို့က ငြင်းပယ်ခြင်းမရှိပါ။ သူတို့၏ရပ်တည်ချက်သည် တမန်တော်ကဲ့သို့ပင်ဖြစ်သည်။ “ငါ့၏ချစ်သားတို့၊ သင်တို့သည် အပြစ်မပြုကြစေရန် ဤစကားကို ငါရေးထားသည်ဖြစ်၍၊ အကြင်သူသည် အပြစ်ပြုလျှင် ငါတို့တွင် ခမည်းတော်ရှေ့တော်၌ တရားလျှောက်ထားသောသူ၊ ဖြောင့်မတ်တော်မူသော ယေရှုခရစ်ရှိတော်မူ၏။ ကိုယ်တော်သည် ငါတို့အပြစ်အတွက် ပေးဆပ်တော်မူသည်ဖြစ်၍ ငါတို့အတွက်သာမက လောကီသားအပေါင်းတို့အတွက်လည်း ဖြစ်တော်မူ၏” (၁ယောဟန် ၂:၁–၂)။

Among Adventists, the history of the doctrine revolved mostly around the issue of perfection. The fixation on perfection arose from early Adventist identification of themselves with the 144,000 of Revelation 14:1; 7:4, a special group who are said to be spotless and blameless. This, in combination with the NT eschatological goal that at the end of time God will have a church “without spot or wrinkle or any such thing” (Eph. 5:27), led some Adventists to argue for perfection here on earth. Others disagreed, and suggested that sinless perfection is possible only as a gift of God’s grace bestowed at the time of the Second Coming upon those who have remained faithful to Him. This does not mean, however, that Adventists disclaim victory over sin in this present life. Far from it. Their position is the same as that of the apostle: “My little children, I am writing this to you so that you may not sin; but if any one does sin, we have an advocate with the Father, Jesus Christ the righteous; and he is the expiation for our sins, and not for ours only but also for the sins of the whole world” (1 John 2:1, 2).

 

အဒ်ဗင်တစ်ဆရာတို့၏ အပြစ်၏နောက်ဆုံးအောင်ပွဲနှင့် ဘုရားသခင်၏အောင်မြင်မှုကို ဤသို့ အားကြီးစွာဖော်ပြထားသည်။

The Adventist affirmation of the ultimate triumph of God in the eschatological eradication of sin is expressed in these forceful words:

 

“မဟာအငြင်းပွားမှု ပြီးဆုံးပြီ။ အပြစ်နှင့်အပြစ်သားများ မရှိတော့ချေ။ စကြဝဠာတစ်ခုလုံး သန့်ရှင်းပြီ။ ဖန်ဆင်းရှင်ထံမှ အသက်၊ အလင်းနှင့် ဝမ်းမြောက်ခြင်း အကန့်အသတ်မရှိသော နေရာအနှံ့သို့ စီးဆင်းတော်မူ၏။ အနည်းဆုံးအက်တမ်မှမှ အကြီးဆုံးကမ္ဘာအထိ၊ အသက်ရှင်သောအရာနှင့် အသက်မရှင်သောအရာအားလုံသည် အရိပ်အာဝါသမရှိ၊ ပြီးပြည့်စုံသောအလှနှင့် ဝမ်းမြောက်ခြင်းဖြင့် ဘုရားသခင်သည် ချစ်ခြင်းမေတ္တာတော်ဖြစ်တော်မူကြောင်း ကြေညာကြသည်” (GC 678)။

“The great controversy is ended. Sin and sinners are no more. The entire universe is clean. One pulse of harmony and gladness beats through the vast creation. From Him who created all, flow life and light and gladness throughout the realms of illimitable space. From the minutest atom to the greatest world, all things, animate and inanimate, in their unshadowed beauty and perfect joy, declare that God is love” (GC 678).

 

VIII. ခရစ်ယာန်ဘဝအတွက် သက်ရောက်မှုများ

အပြစ်ဆိုင်ရာ သွန်သင်ချက်သည် သမ္မာကျမ်းစာ၏ အရေးကြီးဆုံးသွန်သင်ချက်တစ်ခုဖြစ်သည်။ အပြစ်၏တကယ့်တည်ရှိမှုနှင့် ဆိုးရွားမှုကို မှန်ကန်စွာနားလည်ခြင်းမရှိလျှင် ဘုရားသခင်၏သဘောတရားနှင့် လူသားသဘောတရားနှင့် ၎င်း၏ကံကြမ္မာကို ပြည့်စုံစွာနက်နက်ရှိုင်းရှိုင်း ခံစားသိမြင်နိုင်မညမည်။ ဘဝနှင့်၎င်း၏ပတ်ဝန်းကျင်၏ ရှုပ်ထွေးမှုကိုလည်း နားလည်နိုင်မည်မဟုတ်ပါ။

VIII. Implications for Christian Life

The doctrine of sin is a significant teaching of the Bible. Without a proper understanding of its reality and an adequate appreciation of its seriousness, we cannot have a full and deep discernment of the nature of God or the nature of humanity and its destiny. Nor can we understand the complexity of life and its environment.

 

A.    ဘုရားသခင်၏သဘော

B.     အပြစ်သွန်သင်ချက်သည် ဘုရားသခင်၏သဘောတရားကို ဖော်ပြသည်။ ဘုရားသခင်သည် သူ၏သတ္တဝါများထံမှ လုံးဝနာခံမှုတောင်းဆိုသော ဒေါသထွက်တတ်သော အာဏာရှင်မဟုတ်ကြောင်း သင်ပေးသည်။ အပြစ်၏ဇစ်မြစ်က ဘုရားသခင်သည် သူ၏သတ္တဝါများကို ရွေးချယ်ခွင့်အာဏာပေးထားပြီး သူ၏ဖန်ဆင်းနိုင်စွမ်းအာဏာကို လူသားများနှင့် မျှဝေပေးထားကြောင်း သင်ပေးသည်။ ထို့ပြင် အပြစ်သွန်သင်ချက်က ဘုရားသခင်သည် ချစ်ခြင်းမေတ္တာနှင့် တရားမျှတခြင်းရှင်ဖြစ်တော်မူကြောင်း သင်ပေးသည်။ အာဒံနှင့်ဧဝတို့၏အပြစ်ညစ်ညူးမှုကြောင့် ချက်ချငြိမ်းစေရမည်ဟု တရားမျှတခြင်းက တောင်းဆိုသော်လည်း၊ ချစ်ခြင်းမေတ္တာက ထိုတရားမျှတမှုကို ဖြည့်ဆည်းပေးခဲ့သည်။ အပြစ်အတွက် ကြိုတင်ပြင်ဆင်မှုကို ပြုလုပ်ပေးခဲ့သည်။ အပြစ်သည် “ဘုရားသခင်သည် လောကီသားကို အလွန်ချစ်တော်မူသဖြင့်၊ တစ်ပါးတည်းသော သားတော်ကို ပေးသနားတော်မူ၏။ အကြင်သူသည် ယုံကြည်လျှင် ပျက်စီးခြင်းမရှိဘဲ ထာဝရအသက်ကို ရရှိစေခြင်းငှာ ပြုတော်မူ၏” (ယောဟန် ၃:၁၆) ဟူသော အချက်ကို ဖော်ပြသည်။

A. Nature of God

The doctrine of sin reveals to us the nature of God. It shows us that God is not a vengeful tyrant or arbitrary dictator of the universe, demanding from His creatures absolute obedience. If anything, the origin of sin teaches us that God chose to trust His creatures with the power of choice, and that He shared with humanity part of His creative power. Further, the doctrine of sin teaches us that God is love and just. Even though His justice demanded that Adam and Eve be immediately destroyed because of the pollution of sin they brought into the world, God’s love stepped in and met the demands of His justice in the provision He made for the eventuality of sin. Sin reveals to us that “God so loved the world that he gave his only Son, that whoever believes in him should not perish but have eternal life” (John 3:16).

 

C.    လူသားတို့၏ သဘောတရားနှင့် ဂုဏ်သိက္ခာ

D.     အပြစ်သွန်သင်ချက်က လူသားသည် အနိမ့်အမြင့်ဆီ ဆင့်ကဲပြောင်းလဲလာခြင်းမဟုတ်ဘဲ၊ ဘုရားသခင်၏ပုံသဏ္ဌာန်အတိုင်း ဖန်ဆင်းခံရပြီး ကောင်းကင်တမန်ထက်အနည်းငယ်နိမ့်ကျသော ဂုဏ်သိက္ခာရှိကြောင်း သင်ပေးသည်။ ဘုရားသခင်သည် ကမ္ဘာမြေအုပ်ချုပ်ရေးအာဏာကို လူသားအား ပေးအပ်ခဲ့သည်။ ပုံသဏ္ဌာန်နှင့် တူညီခြင်းအယူအဆက ဘုရားသခင်သည် သူ၏ကိုယ်ပိုင်အချို့ကို လူသားနှင့်မျှဝေပေးခဲ့ပြီး စိတ်ကူးဉာဏ်၊ ဉာဏ်ရည်နှင့် ဖန်တီးနိုင်စွမ်းကို ပေးအပ်ခဲ့ကြောင်း အတည်ပြုသည်။

B. Nature and Dignity of Humans

The doctrine of sin shows us that the human person did not evolve from a lower stage to a higher stage, as evolution holds. Rather it teaches that we were created in the image of God, in His likeness, a little lower than angels. God has conferred upon us a unique dignity, and to us He gave the dominion of rulership over this earth. The concept of the image and the likeness affirms to us that God shared part of Himself with us and endowed us with imagination, intellect, and creativity.

 

C. ဘုရားသခင်၏ချစ်ခြင်းမေတ္တာ၏ ကြီးမြတ်မှု အပြစ်သွန်သင်ချက်သည် ဘုရားသခင်၏ချစ်ခြင်းမေတ္တာ၏ ကြွယ်ဝမှုနှင့် ကြီးမြတ်မှုကို နားလည်စေသည်။ ကယ်တင်ခြင်းအတွက် ပြင်ဆင်ပေးရုံသာမက ကျွန်ုပ်တို့အား အချင်းချင်း ချစ်ခြင်းမေတ္တာကို မျှဝေခံစားခွင့်ပေးထားသည်။ စံပြလူသားမိသားစုကို ဖန်ဆင်းထိန်းသိမ်းခြင်းသည် အပြစ်၏ဖျက်ဆီးတတ်သော သဘောကို မြင်တွေ့မှသာ နားလည်နိုင်သော ဘုရားသခင်၏ အံ့ဖွယ်လက်ဆောင်ဖြစ်သည်။ လူမျိုး၊ အသားအရောင်၊ လူမျိုးစု၊ ဘာသာစကားကွဲပြားမှုမရှိဘဲ ခရစ်ယာန်ဆွေမျိုးခင်မင်ရေးသည် ကယ်တင်ခြင်းချစ်ခြင်းမေတ္တာကြောင့်သာ ဖြစ်နိုင်သည်။ ထိုကယ်တင်ခြင်းမေတ္တာမရှိလျှင် အပြစ်၏ရှုပ်ထွေးမှုသာရှိမည်။

C. Greatness of God’s Love

The doctrine of sin has its implication for our understanding of the greatness and richness of the love of God. Not only has He loved us and made provision for our salvation, but He in turn has made it possible for us to be sharers of love with each other. Indeed the creation and operation of the ideal human family is one of God’s magnificent gifts, to be understood only when we know and see the alternative available in the destructive nature of sin. Further, the operation of Christian fellowship without regard to alienating factors such as race, color, ethnicity, language is possible only because of the redemptive love of God. In the absence of that redemptive love, we see only the presence of chaotic sin.

 

D. သွေးဆောင်မှုအပေါ် အောင်မြင်နိုင်စွမ်း အပြစ်သွန်သင်ချက်က သွေးဆောင်မှု၏တကယ့်တည်ရှိမှုနှင့် အင်အားကို သင်ပေးသည်။ ဧဒင်ဥယျာဉ်တွင်သာမက လူသားဘဝတစ်လျှောက်လုံးတွင် လှည့်စားသူ၏ နူးညံ့သိမ်မွေ့ပြီး အန္တရာယ်များသော လှည့်ကွက်များကို ဆက်လက်ရင်ဆိုင်ရသည်။ သို့သော် အပြစ်၏သမိုင်းက သွေးဆောင်မှု၏ သားကောင်မဖြစ်စေရန် ချစ်မြတ်နိုးသော ဘုရားသခင်၏ကျေးဇူးတော်အားဖြင့် အောင်မြင်သူများ ဖြစ်စည်ကြောင်း သင်ပေးသည်။

D. Power Over Temptation

The doctrine of sin teaches us the reality and power of temptation. Not just in the Garden of Eden, but in human existence and struggle, we continue to encounter the tempter with his subtleties and dangerous cunningness. But the history of sin shows us that we need not become victims of temptation: through the grace of a loving God we can become conquerors.

 

E. ကျင့်ဝတ်ဆိုင်ရာ တာဝန်ယူမှု အပြစ်သွန်သင်ချက်က လူသားဘဝကို မီးခိုးရောင်ဧရိယာတွင် ဂရုမစိုက်ဘဲ မနေထိုင်နိုင်ကြောင်း သင်ပေးသည်။ အပြစ်ကို မှန်မှန်ကန်ကန်ခေါ်ရမည်။ မှားရာနှင့်မှန်ရာကြား ကျင့်ဝတ်ဆိုင်ရာမျဉ်းကို ဆွဲရမည်။ ထို့ကြောင့် ပြင်ပပညတ်တော်နှင့် အတွင်းစိတ်ကျင့်ဝတ်ဥပဒေတို့သည် ကျွန်ုပ်တို့သည် ဘုရားသခင်ကဲ့သို့ မဖြစ်နိုင်၊ တာဝန်မဲ့သော တောရိုင်းသတ္တဝါများလည်း မဟုတ်ကြောင်း သတိပေးသည်။ လူသားအသိုင်းအဝိုင်းအနေဖြင့် ဘုရားသခင်၏ဘုန်းတော်အတွက်သာ အဓိပ္ပာယ်ရှိသော တူညီသောတန်ဖိုးများကို မျှဝေတာဝန်ယူရသည်။

E. Moral Accountability

The doctrine of sin carries a strong implication that human life cannot be lived in gray areas of indifference. Sin must be called by its right name, and a moral line must be drawn between that which is wrong and right. Therefore, the external moral law and the internal law of conscience unite to remind us that we are not and cannot “be like God. Nor are we brutes without “accountability for our actions. As a community of human beings, we have a commitment to shared values, and values have meaning only within the context of the glory of God.

 

F. ဘဝ၏အဓိပ္ပာယ်နှင့် ရည်ရွယ်ချက် အပြစ်သွန်သင်ချက်က သမိုင်းတွင် အဓိပ္ပာယ်ရှိပြီး ဘဝတွင် ရည်ရွယ်ချက်ရှိကြောင်း သင်ပေးသည်။ “အချိန်ကာလပြည့်စုံသောအခါ” (ဂလာတိ ၄:၄) ယေရှုသည် အပြစ်ပြဿနာကို ဖြေရှင်းခဲ့သည်။ နောက်ဆုံးကာလပြည့်စုံသောအခါ ယေရှုသည် အပြစ်ကို ချုပ်ငြိမ်းစေပြီး ဖြောင့်မတ်ခြင်းနိုင်ငံတော်ကို တည်ထောင်မည်ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် ခရစ်ယာန်နောက်ဆုံးကာလယုံကြည်ချက်က အပြစ်သည် နော�က်ဆုံးချုပ်ငြိမ်းသွားမည်ဟု အာမခံသည်။

F. Meaning and Purpose of Life

The doctrine of sin also shows that history has meaning and life has purpose. An understanding of sin shows us that in history, “when the time had fully come” (Gal. 4:4), Jesus resolved the problem of sin, and again in the fullness of the end-time, Jesus will return to eradicate sin and establish God’s kingdom of righteousness. Thus Christian eschatology assures us that sin will be finally eradicated.

 

နောက်ဆုံးအနေဖြင့် အပြစ်လေ့လာမှုက ဘုရားသခင်၏ ချစ်မြတ်နိုးပြီး ဆက်ဆံရေးရှိသော သဘောတရားကို ဖော်ပြသည်။ အာဒံအပြစ်ပြုပြီးနောက် ဘုရားသခင်၏ပထမဆုံးလုပ်ရပ်မှာ သူ့ကိုရှာဖွေခြင်းဖြစ်ပြီး နီးနီးကပ်ကပ် ဆက်သွယ်ရေးချိတ်ဆက်မှုကို တည်ဆောက်ခြင်းဖြစ်သည်။

Not the least, the study of sin reveals the loving and relational nature of God. This appears in the first act of God after Adam sinned, which was to search for him, establishing links of intimate communication.

 

IX. အဲလင်ဂျီဝိုက်၏ မှတ်ချက်များ

A. အပြစ်မပြုမီ လူသားအခြေအနေ “အာဒံသည် ချော်လဲစေသော တိုက်ခိုက်မှု၏ အင်အားမှာ အဘယ်နည်း။ အတွင်းတွင်းအပြစ်မဟုတ်ခဲ့ပါ။ ဘုရားသခင်သည် အာဒံကို သူ၏ကိုယ်ပိုင်စရိုက်အတိုင်း သန့်ရှင်းစင်ကြယ်စွာ ဖန်ဆင်းခဲ့သည်။ ပထမအာဒံတွင် အပြစ်ဗီဇ၊ ဆိုးယုတ်သောဗီဇ သို့မဟုတ် ဆိုးယုတ်သောသဘောထားများ လုံးဝမရှိခဲ့ပါ။ အာဒံသည် ဘုရားသခင်၏ပလ္လင်ရှေ့တော်ရှိ ကောင်းကင်တမန်များကဲ့သို့ အပြစ်အနာအဆာမရှိခဲ့ပါ” (1BC 1083)။

IX. Ellen G. White Comments

A. Humanity Before Sin

“In what consisted the strength of the assault made upon Adam, which caused his fall? It was not indwelling sin; for God made Adam after His own character, pure and upright. There were no corrupt principles in the first Adam, no corrupt propensities or tendencies to evil. Adam was as faultless as the angels before God’s throne” (1BC 1083).

 

“လူသားသည် အပြစ်ရှိသူဖြစ်ရန် ဘုရားသခင်၏ရည်ရွယ်ချက် မဟုတ်ခဲ့ပါ။ အာဒံကို သန့်ရှင်းစင်ကြယ်ပြီး မြင့်မြတ်စွာ ဖန်ဆင်းခဲ့သည်။ ဆိုးယုတ်မှုဘက်သို့ သဘောထားမရှိခဲ့ပါ။ ဧဒင်ဥယျာဉ်တွင် သစ္စာရှိစွာနာခံနိုင်ရန် အခွင့်အရေးအားလုံးပေးထားခဲ့သည်။ ပညတ်တော်ကို အကာအကွယ်အဖြစ် ထားရှိခဲ့သည်” (ibid. 1084)။

“It certainly was not God’s purpose that man should be sinful. He made Adam pure and noble, with no tendency to evil. He placed him in Eden, where he had every inducement to remain loyal and obedient. The law was placed around him as a safeguard” (ibid. 1084).

 

B. အပြစ်၏ဇစ်မြစ် “ကမ္ဘာမြေ၏ဇစ်မြစ်၊ လူစီဖာ၏ချော်လဲမှုနှင့် ကမ္ဘာတွင် အပြစ်ဝင်ရောက်လာပုံတို့၏ စစ်မှန်သောသမိုင်းကို လိုအပ်သည်။ သမ္မာကျမ်းမရှိလျှင် ကျွန်ုပ်တို့သည် မမှန်သောသီအိုရီများဖြင့် ရှုပ်ထွေးသွားမည်။ စိတ်နှလုံးသည် အယူသီးမှုနှင့် မမှန်သောအယူအဆများ၏ အုပ်စိုးမှုအောက်သို့ ကျရောက်မည်။ သို့သော် ကမ္ဘာစတင်ချိန်၏ စစ်မှန်သောသမိုင်းကို ပိုင်ဆိုင်ထားသဖြင့် လူသားခန့်မှန်းချက်နှင့် မယုံကြည်ထိုက်သော သီအိုရီများဖြင့် ကျွန်ုပ်တို့ ကန့်သတ်ခံရန်မလိုအပ်ပါသည်” (2MCP 742)။ “အပြစ်၏ဇစ်မြစ်ကို ရှင်းပြပြီး ၎င်း၏တည်ရှိမှုအကြောင်းပြချက်ပေးရန် မဖြစ်နိုင်ပါ … သမ္မာကျမ်းက ဘုရားသခင်သည် အပြစ်ဝင်ရောက်လာရခြင်း၏ တာဝန်မရှိကြောင်း၊ ကျေးဇူးတော်ကို ဆွဲဖယ်ထားခြင်းမရှိ၊ ဘုရားသခင်၏အုပ်ချုပ်ရေးတွင် ချို့ယွင်းချက်မရှိခြင်းမရှိကြောင်း အထ� than ထင်ရှားစွာ သွန်သင်ထားသည်” (GC 492, 493)။

B. The Origin of Sin

“We need the authentic history of the origin of the earth, of the fall of Lucifer, and of the introduction of sin into the world. Without the Bible, we should be bewildered by false theories. The mind would be subjected to the tyranny of superstition and falsehood. But, having in our possession an authentic history of the beginning of the world, we need not hamper ourselves with human conjectures and unreliable theories” (2MCP 742).

“It is impossible to explain the origin of sin so as to give a reason for its existence … . Nothing is more plainly taught in Scripture than that God was in no wise responsible for the entrance of sin; that there was no arbitrary withdrawal of divine grace, no deficiency in the divine government, that gave occasion for the uprising of rebellion” (GC 492, 493).

“Adam yielded to temptation and as we have the matter of sin and its consequence laid so distinctly before us, we can read from cause to effect and see the greatness of the act is not that which constitutes sin; but the disobedience of God’s expressed will, which is a virtual denial of God, refusing the laws of His government” (1BC 1083).

 

C. အပြစ်၏သဘောတရားနှင့် အနှစ်သာရ “လူသားသည် အပြစ်ပြုသောအခါ ကောင်းကင်တစ်ခုလုံး ဝမ်းနည်းခြင်းဖြစ်သွားသည်။ သွေးဆောင်မှုကို လိုက်လျှောက်ခြင်းအားဖြင့် လူသားသည် ဘုရားသခင်၏ရန်သူဖြစ်လာပြီး စာတန်၏သဘောကို ခံယူသူဖြစ်သွားသည်” (ST Feb. 13, 1893)။

C. The Nature and Essence of Sin

“When man sinned, all heaven was filled with sorrow; for through yielding to temptation, man became the enemy of God, a partaker of the Satanic nature” (ST Feb. 13, 1893).

 

“စာတန်နှင့် ငြင်းခုံခြင်း သို့မဟုတ် သွေးဆောင်မှုမှ အကျိုးအမြတ်ကို စဉ်းစားနေခြင်းသည် ဘေးကင်းသည်မဟုတ်။ အပြစ်၏သဘောမှာ မျက်စိကန်းစေပြီး လှည့်စားတတ်သည်။ ဘုရားသခင်၏ပညတ်တော်ကို မနာခံခြင်းသည် ကြည့်ရတာ ကြောက်စရာကောင်းလှသည်။ အပြစ်ပြုခြင်းသည် ဘုရားသခင်၏သန့်ရှင်းသောပညတ်တော်ကို ချိုးဖောက်ခြင်းဖြစ်၍ ဂုဏ်အသရေပျက်စီးခြင်းနှင့် ပျက်စီးခြင်းကို ယူဆောင်လာသည်” (RH Oct. 9, 1894)။

“It is not safe for us to enter into controversy with Satan, or to linger to contemplate the advantages to be reaped by yielding to his suggestions. Sin is blinding and deceiving in its nature. Disobedience to God’s commandments is too terrible to be contemplated for a moment. Sin means dishonour and disaster to every soul that indulges in transgression of God’s holy law, which is immutable” (RH Oct. 9, 1894).

 

“ထိုသို့သော ဘုရားသခင်အပေါ် အပြစ်၏ ဆိုးရွားမှုကို ကောင်းကင်ကို စည်းဖြင့်တိုင်းတာသလို တိုင်းတာမရနိုင်။ ဘုရားသခင်သည် ခမည်းတော်သာမက တရားသဖွယ်အုပ်ချုပ်ရှင်ဖြစ်သည်။ ပညတ်ပေးသူဖြစ်ပြီး ပညတ်တော်ကို ကျင့်သုံးသူဖြစ်သည်။ ဒဏ်ပေးခြင်းမရှိသော ပညတ်တော်သည် အာဏာမရှိ” (LDE 241)။

“The aggravating character of sin against such a God cannot be estimated any more than the heavens can be measured with a span. God is a moral governor as well as a Father. He is the Lawgiver. He makes and executes His laws. Law that has no penalty is of no force” (LDE 241).

 

“အပြစ်အားလုံးသည် တဏှာရှိခြင်းဖြစ်သည်။ စာတန်၏ပထမဆုံးအပြစ်မှာ တဏှာရှိခြင်းပင်ဖြစ်သည်။ အာဏာကို လုယူလို၍ ကိုယ်ကို ချီးမြှောက်လိုခဲ့သည်။ ရူးသွပ်မှုတစ်မျိုးက သူ့ကို ဘုရားသခင်အစား ကိုယ်တိုင်ဖြစ်လိုစေခဲ့သည်။ အာဒံကို သွေးဆောင်သော စာတန်၏ကြေညာချက်မှာ သူရရှိထားပြီးသောအရာထက် ပိုမိုရရှိနိုင်ပြီး ဘုရားသခင်ကိုယ်တိုင်ဖြစ်နိုင်သည်ဟူသော စကားဖြစ်သည်။ လူ့စိတ်နှလုံးတွင် တဏှာစေ့များ စိုက်ပျိုးခြင်းသည် အပြစ်ကမ္ဘာထဲသို့ ဝင်ရောက်လာသော ပထမဆုံးရလဒ်ဖြစ်သည်” (7MR 232, 233)။

“All sin is selfishness. Satan’s first sin was a manifestation of selfishness. He sought to grasp power, to exalt self. A species of insanity led him to seek to supersede God. And the temptation that led Adam to sin was Satan’s declaration that it was possible for man to attain to something more than he already enjoyed—possible for him to be as God Himself. The sowing of seeds of selfishness in the human heart was the first result of the entrance of sin into the world” (7MR 232, 233).

 

“လူသားသည် မူလက မြင့်မြတ်သော စွမ်းအားများနှင့် ဟန်ချက်ညီသောစိတ်နှလုံးရှိသူအဖြစ် ဖန်ဆင်းခံရသည်။ သူ၏သဘောသည် ဘုရားသခင်နှင့် သဟဇာတဖြစ်ခဲ့သည်။ သူ၏အတွေးများ သန့်ရှင်းခဲ့သည်၊ ရည်မှန်းချက်များ သန့်ရှင်းခဲ့သည်။ သို့သော် မနာခံခြင်းကြောင့် စွမ်းအားများ ပုံပျက်သွားပြီး ချစ်ခြင်းအစား တဏှာက နေရာယူခဲ့သည်။ မနာခံခြင်းကြောင့် သူ၏သဘောသည် အလွန်အားနည်းသွားသဖြင့် ကိုယ်အားကိုးဖြင့် ဆိုးယုတ်မှုအင်အားကို ဆီးတားနိုင်ခြင်းမရှိတော့ပါ။ စာတန်၏အနှောင်အဖွဲ့ခံရပြီး ဘုရားသခင်ထူးခြားစွာ ဝင်ရောက်စွက်ဖက်ခြင်းမရှိလျှင် ထာဝရထိုသို့ဖြစ်နေမည်ဖြစ်သည်” (SC 17)။

“Man was originally endowed with noble powers and a well-balanced mind. He was perfect in his being, and in harmony with God. His thoughts were pure, his aims holy. But through disobedience, his powers were perverted, and selfishness took the place of love. His nature became so weakened through transgression that it was impossible for him, in his own strength, to resist the power of evil. He was made captive by Satan, and would have remained so forever had not God specially interposed” (SC 17).

 

D. အပြစ်၏အကျိုးဆက်များ “အပြစ်သည် ဘုရားသခင်ထံမှ ခွဲချပ်ရုံသာမက လူ့ဝိညာဉ်အတွင်း ဘုရားသခင်ကို သိကျွမ်းလိုသောဆန္ဒနှင့် သိကျွမ်းနိုင်စွမ်းကိုပါ ဖျက်ဆီးပစ်သည်။ အပြစ်ကြောင့် လူ့ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံး မူမမှန်တော့ဘဲ စိတ်နှလုံး ကွဲပြားခြင်း၊ စိတ်ကူးဉာဏ် ပျက်စီးခြင်း၊ ဝိညာဉ်၏စွမ်းရည်များ ယုတ်ညံ့ခြင်းတို့ ဖြစ်ပေါ်လာသည်။ စင်ကြယ်သောဘာသာတရားနှင့် နှလုံးသားသန့်ရှင်းခြင်း မရှိတော့ချေ။ ဘုရားသခင်၏ပြောင်းလဲပေးနိုင်သောတန်ခိုးသည် အကျင့်သဘောကို အသွင်ပြောင်းရန် မလုပ်ဆောင်ခဲ့ချေ။ ဝိညာဉ်သည် အားနည်းနေ၍ အကျင့်စွမ်းအားမရှိသဖြင့် ညစ်ညမ်းပြီး ယုတ်ညံ့သွားသည်” (PK ၂၃၃)။

D. Consequences of Sin

“Sin not only shuts away from God, but destroys in the human soul both the desire and the capacity for knowing Him. Through sin, the whole human organism is deranged, the mind is perverted, the imagination corrupted; the faculties of the soul degraded. There is an absence of pure religion, of heart holiness. The converting power of God has not wrought in transforming the character. The soul is weak, and for want of moral force to overcome is polluted and debased” (PK 233).

 

“တစ်ကြိမ်ချင်းစီ၏ ပြစ်မှုအကျင့်၊ ခရစ်တော်၏ကျေးဇူးတော်ကို လျစ်လျူရှုခြင်း သို့မဟုတ် ငြင်းပယ်ခြင်းတိုင်းသည် ကိုယ်တိုင်အပေါ် ပြန်လည်သက်ရောက်နေသည်။ နှလုံးကို မာကျောစေသည်၊ အလိုတော်ကို ယုတ်ညံ့စေသည်၊ ဉာဏ်ရည်ကို ထုံထိုင်းစေသည်။ ထို့ပြင် ဘုရားသခင်၏နူးညံ့သိမ်မွေ့သော သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ တိုက်တွန်းခြင်းကို လက်ခံလိုခြင်းသာမက လက်ခံနိုင်စွမ်းပါ လျော့နည်းသွားစေသည်” (SC ၃၃)။

“Every act of transgression, every neglect or rejection of the grace of Christ, is reacting upon yourself; it is hardening the heart, depraving the will, benumbing the understanding, and not only making you less inclined to yield, but less capable of yielding, to the tender pleading of God’s Holy Spirit” (SC 33).

 

“[အပြစ်သည်] ဘုရားပုံသဏ္ဌာန်ကို ဖျက်ဆီးသည်၊ လူ၏တည်ရှိမှုတွင် ဘုရားသခင်၏ရည်ရွယ်ချက်ကို အဆုံးသတ်စေသည်၊ ဘုရားပေးသနားတော်မူသော စွမ်းအားများကို ယုတ်ညံ့စေသည်၊ စွမ်းရည်ကို ကျဉ်းမြောင်းစေသည်၊ မသန့်ရှင်းသော စိတ်ကူးများသို့ ဦးတည်စေသည်၊ သန့်ရှင်းခြင်းမရှိသော စိတ်အားထက်သန်မှုများကို လွတ်လပ်စွာ လုပ်ဆောင်ခွင့်ပေးသည်။ အပြစ်။ ဘုရားသခင်ရှေ့တော်၌ မည်မျှ မုန်းတီးဖွယ်ကောင်းသနည်း။ သန့်ရှင်းသောကောင်းကင်တမန်များသည် ထိုအရာကို စက်ဆုပ်ရွံရှာစွာ ကြည့်ရှုကြသည်” (RH ဇွန် ၃၊ ၁၈၈၀)။

“[Sin] defaces the divine image, frustrates God’s purpose in man’s existence, degrades his God-given powers, narrows his capacity, leads to unholy imaginations, and gives loose rein to unsanctified passions. Sin! how hateful in the sight of God! Holy angels look upon it with abhorrence” (RH June 3, 1880).

 

“လူသည် အပြစ်ကြောင့် ဘုရားသခင်၏အသက်နှင့် ခွဲချခံရပြီးဖြစ်သည်။ သူ၏ဝိညာဉ်သည် အပြစ်၏ဖခင်ဖြစ်သော စာတန်၏ လှည့်ကွက်များကြောင့် အားနည်းနေသည်။ ကိုယ်တိုင်အားဖြင့် အပြစ်ကို ခံစားသိရှိနိုင်ခြင်း မရှိ၊ ဘုရားသခင်၏သဘောတရားကို တန်ဖိုးထားနိုင်ခြင်း၊ လက်ခံနိုင်ခြင်း မရှိချေ။ ထိုအရာကို သူ့လက်လှမ်းမီရာသို့ ယူဆောင်လာခဲ့လျှင်ပင် သူ၏သဘာဝနှလုံးသားသည် ထိုအရာကို လိုချင်မည်မဟုတ်ချေ။ စာတန်၏ လှည့်ဖြားနိုင်စွမ်းသည် သူ့အပေါ်တွင် ရှိနေသည်။ ကောင်းသောတွန်းအားတိုင်းကို ဟန့်ပိတ်ရန် နတ်ဆိုးသည် ဉာဏ်ပညာရှိစွာ တီထွင်နိုင်သမျှ လှည့်ကွက်အားလုံးကို သူ့စိတ်ထဲသို့ တင်ပြသည်။ ဘုရားသခင်ပေးသနားတော်မူသော စွမ်းရည်နှင့် တန်ခိုးတိုင်းကို ဘုရားသခင်၏ ကျေးဇူးပြုတော်မူသူအပေါ် လက်နက်အဖြစ် အသုံးပြုခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် ဘုရားသခင်သည် သူ့ကို ချစ်တော်မူသော်လည်း၊ ဘုရားသခင်သည် သူ့အား ပေးလိုတော်မူသော ဆုကျေးဇူးများနှင့် ကောင်းချီးများကို လုံခြုံစွာ မပေးနိုင်ခဲ့ချေ” (6BC ၁၀၉၉)။

“Man through sin has been severed from the life of God. His soul is palsied through the machinations of Satan, the author of sin. Of himself he is incapable of sensing sin, incapable of appreciating and appropriating the divine nature. Were it brought within his reach there is nothing in it that his natural heart would desire it. The bewitching power of Satan is upon him. All the ingenious subterfuges the devil can suggest are presented to his mind to prevent every good impulse. Every faculty and power given him of God has been used as a weapon against the divine Benefactor. So, although He loves him, God cannot safely impart to him the gifts and blessings He desires to bestow” (6BC 1099).

 

“လူ၏အပြစ်သည် သေချာသောရလဒ်ကို ယူဆောင်လာခဲ့သည်—ယိုယွင်းခြင်း၊ ပုံပျက်ခြင်းနှင့် သေခြင်းတည်း။ ယနေ့ ကမ္ဘာတစ်ခုလုံး ညစ်ညမ်းခြင်း၊ ပျက်စီးခြင်း၊ သေစေတတ်သော ရောဂါဖြင့် ကပ်ရောက်နေပြီ။ ပထဝီမြေသည် နေထိုင်သူများ၏ အဆက်မပြတ် ပြစ်မှုကောင့်ကြောင့် ညည်းတွားနေရသည်” (1BC ၁၀၈၅)။

“The sin of man has brought the sure result—decay, deformity, and death. Today the whole world is tainted, corrupted, stricken with mortal disease. The earth groaneth under the continual transgression of the inhabitants thereof” (1BC 1085).

 

“ကောင်းကင်တမန်များအဖို့ ပြစ်မှုကျူးလွန်သူအတွက် လွတ်မြောက်ရာလမ်း တစ်စုံတစ်ရာ မရှိဟု ထင်ရသည်။ သူတို့သည် ချီးမွမ်းသီချင်းများကို ရပ်တန့်လိုက်ကြပြီး ကောင်းကင်နန်းတော်များတစ်လွှားတွင် အပြစ်က ဖြစ်ပေါ်စေသော ပျက်စီးခြင်းအတွက် �哀悼မြည်တမ်းနေကြသည်။ ဘုရားသခင်၏သဘောတရားနှင့် မကိုက်ညီတော့ဘဲ၊ ထာဝရတရား၏ တောင်းဆိုချက်များကို မလိုက်လျောတော့သဖြင့်၊ လူမျိုးတစ်မျိုးလုံးအတွက် ပျက်စီးခြင်းသာ ရှေ့တွင်ရှိတော့သည်။ ဘုရားသခင်၏ တရားတော်သည် ဘုရားသခင်၏ အနေအထားကဲ့သို့ မပြောင်းလဲနိုင်သောကြောင့်၊ လူအတွက် မျှော်လင့်ချက် တစ်စုံတစ်ရာ မရှိချေ။ သို့ရာတွင် သူ၏ပြစ်မှုကို ခွင့်လွှတ်နိုင်မည့်၊ သူ၏သဘောတရားကို အသစ်ပြန်လည်ဖန်တီးနိုင်မည့်၊ သူ၏ဝိညာဉ်ကို ဘုရားသခင်၏ ပုံသဏ္ဌာန်ကို ထင်ဟပ်စေရန် ပြန်လည်ပြုပြင်နိုင်မည့် နည်းလမ်းတစ်ခု စီမံပေးနိုင်လျှင်င် မျှော်လင့်ချက် ရှိနိုင်သည်။ ဘုရားသခင်၏ ချစ်ခြင်းမေတ္တာသည် ထိုသို့သော အစီအစဉ်ကို စီရင်တော်မူခဲ့သည်” (ST ဖေဖော်ဝါရီ ၁၃၊ ၁၈၉၃)။

“To the angels there seemed to be no way of escape for the transgressor. They ceased their songs of praise, and throughout the heavenly courts there was mourning for the ruin sin had wrought. Out of harmony with the nature of God, unyielding to the claims of His law, naught but destruction was before the human race. Since the divine law is as changeless as the character of God, there could be no hope for man unless some way could be devised whereby his transgression might be pardoned, his nature renewed, and his spirit restored to reflect the image of God. Divine love had conceived such a plan” (ST Feb. 13, 1893).

 

E. အပြစ်၏ အတိုင်းအတာနှင့် ပျက်သုဉ်းရာ “တရားမျှတမှုသည် အပြစ်ကို ခွင့်လွှတ်ရုံသာမက သေဒဏ်ကို ပြီးပြည့်စုံစွာ ကျင့်သုံးရမည်ဟု တောင်းဆိုသည်။ ဘုရားသခင်သည် မိမိ၏ တစ်ပါးတည်းသော သားတော်ကို ပေးသနားတော်မူခြင်းအားဖြင့် ထိုလိုအပ်ချက်နှစ်ရပ်လုံးကို ဖြည့်ဆည်းပေးတော်မူခဲ့သည်။ လူ၏နေရာတွင် အသေခံခြင်းအားဖြင့် ခရစ်တော်သည် ဒဏ်ခတ်ခြင်းကို ကုန်ဆုံးစေပြီး ခွင့်လွှတ်ခြင်းကို ပေးတော်မူခဲ့သည်” (AG ၁၃၉)။

E. The Extent and Elimination of Sin

“Justice demands that sin be not merely pardoned, but the death penalty must be executed. God, in the gift of His only-begotten Son, met both these requirements. By dying in man’s stead, Christ exhausted the penalty and provided a pardon” (AG 139).

 

“ကားတိုင်ပေါ်တွင် ခရစ်တော်၏ အသေခံခြင်းသည် သေခြင်း၏တန်ခိုးရှိသော၊ အပြစ်၏ဇစ်မြစ်ဖြစ်သော သူ၏ ပျက်စီးခြင်းကို သေချာစေခဲ့သည်။ စာတန်ပျက်စီးသွားသောအခါ မည်သူမျှ မကောင်းမှုသို့ သွေးဆောင်တော့မည် မဟုတ်ချေ။ လုပ်ဆောင်ပြီးသား ကတိစွဲချက်ကို ထပ်မံလုပ်ဆောင်ရန် မလိုအပ်တော့ချေ။ ဘုရားသခင်၏ စကြဝဠာတွင် နောက်တစ်ကြိမ် ပုန်ကန်မှု အန္တရာယ် မရှိတော့ချေ။ ဤအမှောင်ကမ္ဘာတွင် အပြစ်မှ ထိရောက်စွာ တားဆီးနိုင်သော အရာသည်ပင် ကောင်းကင်ဘုံတွင် အပြစ်ကို တားဆီးပေးမည်ဖြစ်သည်။ ခရစ်တော်၏ အသေခံခြင်း၏ အရေးပါမှုကို သန့်ရှင်းသူများနှင့် ကောင်းကင်တမန်များက မြင်တွေ့ကြလိမ့်မည်။ ကမ္ဘာဦးခံခဲ့သော သိုးသငယ်မရှိလျှင် လူယုတ်မာများသည် ဘုရားသခင်၏ ပရဒိသုတွင် နေရာမရှိချေ” (5BC ၁၁၃၂)။

“The death of Christ upon the cross made sure the destruction of him who has the power of death, who was the originator of sin. When Satan is destroyed, there will be none to tempt to evil; the atonement will never need to be repeated; and there will be no danger of another rebellion in the universe of God. That which alone can effectually restrain from sin in this world of darkness will prevent sin in heaven. The significance of the death of Christ will be seen by saints and angels. Fallen men could not have a home in the paradise of God without the Lamb slain from the foundation of the world” (5BC 1132).

 

“ကယ်လဝါရီတိုင်ကို ကြည့်လော့။ ထိုနေရာတွင် ယေရှုရှိတော်မူသည်။ လူများ အပြစ်ထဲတွင် ဆက်လက်နေထိုင်စေရန် မဟုတ်၊ ဘုရားသခင်၏ တရားတော်ကို ချိုးဖောက်ခွင့်ရရန် လွတ်လပ်ခွင့်ရရန် မဟုတ်၊ ဤအဆုံးမဲ့ ယဇ်ပူဇော်ခြင်းအားဖြင့် အပြစ်အားလုံးမှ ကယ်တင်ခြင်းခံရန်အတွက် အသက်ပေးတော်မူခဲ့သူ ဖြစ်တော်မူသည်” (TM ၁၆၁၊ ၁၆၂)။

“Behold the cross of Calvary. There is Jesus, who gave His life, not that men might continue in sin, not that they may have license to break the law of God, but that through this infinite sacrifice they may be saved from all sin” (TM 161, 162).

 

“ထိုသူ့ကို ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် ကျွန်ုပ်တို့သည် ဘုရားသခင်၏ သဘောတရားကို ပါဝင်ခံစားခွင့်ရှိပြီး၊ တဏှာကြောင့် ဤကမ္ဘာတွင်ရှိသော ပျက်စီးခြင်းမှ လွတ်မြောက်ရန် အခွင့်ရှိကြောင်း သဘောပေါက်ရမည်။ ထိုအခါ အပြစ်အားလုံး၊ အကျင့်သဘော၏ ချို့ယွင်းချက်အားလုံးမှ ကင်းစင်သွားသည်။ အပြစ်ဆိုင်ရာ သဘောထားတစ်ခုမျှ မထားရှိရန် မလိုအပ်ချေ …။ ဘုရားသခင်၏ သဘောတရားကို ပါဝင်ခံစားသည်နှင့်အမျှ ဆက်ခံရသော နှင့် မွေးမြူခဲ့သော မကောင်းမှုဆီသို့ သဘောထထားများကို အကျင့်သဘောမှ ဖြတ်တောက်ပစ်ပြီး၊ ကျွန်ုပ်တို့သည် ကောင်းမှုအတွက် အသက်ရှင်သော တန်ခိုးဖြစ်လာသည်” (7BC ၉၄၃)။

“We must realize that through belief in Him it is our privilege to be partakers of the divine nature, and so escape the corruption that is in the world through lust. Then we are cleansed from all sin, all defects of character. We need not retain one sinful propensity … . As we partake of the divine nature, hereditary and cultivated tendencies to wrong are cut away from the character, and we are made a living power for good” (7BC 943).

 

F. ခရစ်ယာန်ဘဝဝအတွက် အကျိုးသက်ရောက်မှုများ “ကျွန်ုပ်တို့၏ မထိုက်တန်မှုရှိသော်လည်း၊ အပြစ်ကို ဖယ်ရှားနိုင်သော၊ အပြစ်ကျူးလွန်သူကို ကယ်တင်လိုပြီး စိုးရိမ်တော်မူသော တစ်ပါးတည်းသော သူရှိကြောင်း သတိရရမည်။ မိမိ၏ သွေးတော်ဖြင့် မတရားမှုကျူးလွန်သူအားလုံးအတွက် ဒဏ်ခတ်ခြင်းကို ပေးဆပ်တော်မူခဲ့သည်။ ဘုရားသခင်ရှေ့တော်၌ နောင်တရသော နှလုံးသားဖြင့် ဝန်ချတောင်းပန်သော အပြစ်တိုင်းကို ဖယ်ရှားပေးတော်မူမည်” (အထက်ပါ ၉၇၀)။

F. Implications for Christian Life

“Notwithstanding our unworthiness, we are to remember that there is One who can take away sin, and who is willing and anxious to save the sinner. With His own blood He paid the penalty for all wrongdoers. Every sin acknowledged before God with a contrite heart, He will remove” (ibid. 970).

 

“ခရစ်တော်သည် သင်၏ကိုယ်စားလှယ်အဖြစ် သင်၏ ပြစ်မှုကြွေးကို ပေးဆပ်သည်ဟု ယုံကြည်သလော။ သို့ရာတွင် အပြစ်ထဲတွင် ဆက်လက်နေရန် မဟုတ်၊ သင်၏အပြစ်များမှ ကယ်တင်ခြင်းခံရရန်၊ ဖြစ်သည်။ ထိုသူ၏ ဖြောင့်မတ်ခြင်းကျေးဇူးအားဖြင့် ဘုရားသခင်၏ ကျေးဇူးတော်သို့ ပြန်လည်တင်ပြခြင်းခံရရန် ဖြစ်သည်။ သန့်ရှင်းပြီး တရားမျှတသော ဘုရားသခင်သည် မိမိ၏ ချစ်လှစွာသော သားတော်၏ ကျေးဇူးအားဖြင့် တရားတော်ကို စောင့်ထိန်းရန် သင်၏ကြိုးစားအားထုတ်မှုကို လက်ခံမည်ကို သင်သိသလော။ ထိုသားတော်သည် သင်၏ ပုန်ကန်မှုနှင့် အပြစ်အတွက် အသေခံတော်မူခဲ့သည် မဟုတ်လော” (RH ဇူလိုင် ၂၄၊ ၁၈၈၈)။

“Do you believe that Christ, as your substitute, pays the debt of your transgression? Not, however, that you may continue in sin, but that you may be saved from your sins; that you, through the merits of His righteousness, may be reinstated to the favor of God. Do you know that a holy and just God will accept your efforts to keep His law, through the merits of His own beloved Son who died for your rebellion and sin?” (RH July 24, 1888).

 

“ထာဝရဘုရား၏ နှုတ်ကပတ်တော်ကို လိုက်နာရန်၊ သမ္မာတရားကို လက်ခံရနာခံရန်သည် လက်ဝါးကပ်တိုင်ကို ထမ်းရခြင်းနှင့် ကိုယ်ကျိုးစွန့်ခြင်းတို့ကို ဆိုလိုသည်။ သို့ရာတွင် ထိုသို့မလုပ်ရန်သည် ဘေးကင်းသည် မဟုတ်ချေ။ အလင်းကို မြင်ရသည်နှင့်အမျှ အလင်းအတိုင်း လိုက်လျှောက်ပါ။ ဘုရားသခင်၏ ကျေးဇူးတော်နှင့် တန်ခိုးတော်ဖြင့် ယခုမှစ၍ ထာဝရဘုရားအတွက် အသက်ရှင်မည်ဟု အဆုံးအဖြတ်ပြင်းထန်စွာ ပိုင်နိုင်သွားပါစေ။ မြေကြီးပေါ်ရှိ မည်သည့်အကြောင်းကိုမျှ ဘုရားသခင်၏ ပညတ်တော်ဆယ်ပါးကို ငြင်းပယ်ရန်၊ ထို့ကြောင့် သင်၏ကယ်တင်ရှင်နှင့် သင်၏ဘုရားသခင်ကို ငြင်းပယ်ရန် စည်းရုံးနိုင်မည် မဟုတ်ချေ။ ဘုရားသခင်ထံမှ အကြံဉာဏ်တောင်းပါ။ ထိုအခါ ပညတ်တော်များကို နာခံခြင်းလမ်းသည် ဖြောင့်မတ်သူများ၏ လမ်းဖြစ်ပြီး ပြီးပြည့်စုံသောနေ့တိုင်အောင် ပိုမိုတောက်ပလာသည်ကို တွေ့ရှိရလိမ့်မည်” (RH အောက်တိုဘာ ၉၊ ၁၈၉၄)။

“To follow the word of the Lord, to embrace the truth, involves cross-bearing and self-denial; but it is not safe to do otherwise than to bear the cross. As you see the light, walk in the light. Let a solemn, unalterable purpose take possession of you, and resolve in the strength and grace of God, that henceforth you will live for Him, and that no earthly consideration shall persuade you to disown the divine law of ten commandments, and thus disown your Saviour and your God. Seek your counsel of God, and you will find that the path of obedience to His commandments is the path of the just, that ‘shineth more and more unto the perfect day.’” (RH Oct. 9, 1894).

 

“ခရစ်ယာန်ဘဝသည် စစ်ပွဲတစ်ခုဖြစ်သည် …။ ဖြောင့်မတ်ခြင်းနှင့် မဖြောင့်မတ်ခြင်း၏ ဤတိုက်ပွဲတွင် ဘုရားသခင်၏ ကူညီမှုအားဖြင့်သာ အောင်မြင်နိုင်သည်။ ကျွန်ုပ်တို့၏ အကန့်အသတ်ရှိသော အလိုတော်ကို အကန့်အသတ်မရှိသော အလိုတော်နှင့် လိုက်လျောညီထွေဖြစ်အောင် ယူဆောင်ရမည်။ လူ့အလိုကို ဘုရားသခင်၏ အလိုတော်နှင့် ရောနှောရမည်။ ထိုအခါ သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်သည် ကျွန်ုပ်တို့အား ကူညီပေးမည်ဖြစ်သည်။ အောင်ပွဲတိုင်းသည်သည် ဘုရားသခင် ဝယ်ယူတော်မူသော ပိုင်ဆိုင်မှုကို ပြန်လည်ရရှိရန်နှင့် ဝိညာဉ်ထဲတွင် ဘုရားသခင်၏ ပုံသဏ္ဌာန်ကို ပြန်လည်ထူထောင်ရန် ဦးတည်စေမည်” (MYP ၅၅)။

“The Christian life is a warfare … . In this conflict of righteousness against unrighteousness we can be successful only by divine aid. Our finite will must be brought into submission to the will of the Infinite; the human will must be blended with the divine. This will bring the Holy Spirit to our aid; and every conquest will tend to the recovery of God’s purchased possession, to the restoration of His image in the soul” (MYP 55).

Berkhof, L. Systematic Theology. Grand Rapids: Eerdmans, 1941.

 

ခရစ်ယာန်အယူဝါဒများ၏သမိုင်း။ ဂရန်ဒရက်ပစ်၊ မီချီဂန်၊ အာမေးနီးယန်စ်၊ ၁၉၇၅။ ဘာကော့ဝါ၊ ဂျီ။ စီ။ အပြစ်။ ဂရန်ဒရက်ပစ်၊ မီချီဂန်၊ အာမေးနီးယန်စ်၊ ၁၉၇၁။ ဘရိုမိုလီ၊ ဂျက်ဖရီ ဒဗလျူ နှင့် အခြားသူများ တည်းဖြတ်။ အပြည်ပြည်ဆိုင်ရာစံသတ်မှတ်ချက်သမ္မာကျမ်းစွယ်စုံကျမ်း။ ဂရန်ဒရက်ပစ်၊ မီချီဂန်၊ အာမေးနီးယန်စ်၊ ၁၉၇၉။ ဘရန်နာ၊ အီမီလ်။ ပုန်ကန်သောလူသား - ခရစ်ယာန်လူမျိုးခြင်းဆိုင်ရာသိပ္ပံ။ အိုလစ်ဗ် ဝိုင်ယွန်ဘာသာပြန်။ ဖိလာဒဲလ်ဖီးယား၊ ဝက်စ်မင်စတာစာနယ်ဇင်း၊ ၁၉၄၇။ သမ္မာကျမ်းဆိုင်ရာအယူဝါဒဆိုင်ရာဧဝံဂေလိဆရာများ၏အဘိဓာန်။ ဝေါ်လ်တာ အေ။ အဲလ်ဝဲလ် တည်းဖြတ်။ ဂရန်ဒရက်ပစ်၊ မီချီဂန်၊ ဘေကာ၊ ၁၉၉၀။ ဂတ်သရီ၊ ဒေါ်နယ်။ ဓမ္မသစ်ကျမ်းဆိုင်ရာအယူဝါဒပညာ။ ဒေါင်းနားဂရို့ဗ်၊ အီလီနွိုက်ပြည်နယ်၊ အင်တာဗာဆီတီ၊ ၁၉၈၁။ ကစ်တယ်၊ ဂျီ။ နှင့် ဖရီးဒရစ်၊ ဂျီ။ တည်းဖြတ်။ ဓမ္မသစ်ကျမ်းဆိုင်ရာအယူဝါဒဆိုင်ရာအဘိဓာန်။ အတွဲ ၉ တွဲ။ ဂရန်ဒရက်ပစ်၊ မီချီဂန်၊ အာမေးနီးယန်စ်၊ ၁၉၆၄-၁၉၇၄။ လက်ဒ်၊ ဂျော့ဂျ် အီး။ ဓမ္မသစ်ကျမ်းဆိုင်ရာအယူဝါဒပညာ။ ဂရန်ဒရက်ပစ်၊ မီချီဂန်၊ အာမေးနီးယန်စ်၊ ၁၉၇၄။ အပြည်ပြည်ဆိုင်ရာဓမ္မသစ်ကျမ်းအဘိဓာန်အသစ်။ မဲရီလ် စီ။ တဲနီ တည်းဖြတ်။ ဂရန်ဒရက်ပစ်၊ မီချီဂန်၊ ဇွန်ဒါဗန်၊ ၁၉၆၃။ နယူဖဲလ်၊ ဒွန် အက်ဖ် တည်းဖြတ်။ အဒ်ဗင်တစ်ဆယ့်ခုနစ်ရက်မြောက်နေ့ဆိုင်ရာသမ္မာကျမ်းစွယ်စုံကျမ်း။ ဝါရှင်တန်ဒီစီ၊ ရီဗျူးနှင့်ဟဲရယ်လ်၊ ၁၉၇၆။ နီးဘူး၊ ရိန်ဟိုးလ်။ လူသားတို့၏သဘာဝနှင့်ကံကြမ္မာ။ အတွဲ ၂ တွဲ။ နယူးယောက်၊ ချားလ်စ်စကရစ်ဘနာနှင့်သားများ၊ ၁၉၆၄။ ရှပ်၊ ဖိလစ်။ နိုင်စီးယန်းနှင့်နိုင်စီးယန်းနောက်ပိုင်းခမည်းတော်များ၊ ပထမစီးရီး။ အတွဲ ၁၄ တွဲ။ ဂရန်ဒရက်ပစ်၊ မီချီဂန်၊ အာမေးနီးယန်စ်၊ ၁၉၇၁။ “အပြစ်”။ သမ္မာကျမ်းစကားပြန်အဘိဓာန်။ နကရှ်ဗီးလ်၊ အဘင်ဒန်စာနယ်ဇင်း၊ ၁၉၆၂။ စထရွန်း၊ အော်ဂတ်စတပ်စ် အိတ်ချ်။ စနည်းစနစ်ကျသောအယူဝါဒပညာ။ အတွဲ ၃ တွဲ။ ဗယ်လီဖို့ဂျ်၊ ပင်ဆယ်ဗေးနီးယား၊ ဂျက်ဒ်ဆန်၊ ၁၉၆၁။ ဝစ်ဒန် အမှတ် ၂၊ ဝုဒ်ရိုး ဒဗလျူ။ အဲလင် ဂျီ။ ဝိုက်၏ကယ်တင်ခြင်းဆိုင်ရာအယူဝါဒပညာ။ ပါရဂူဘွဲ့စာတမ်း၊ ဒရူးတက္ကသိုလ်၊ ၁၉၈၉။ ဝီလ်ဆင်၊ ဝီလျံ။ ဝီလ်ဆင်၏ဓမ္မဟောင်းကျမ်းစကားလုံးလေ့လာချက်အသစ်။ ဂရန်ဒရက်ပစ်၊ မီချီဂန်၊ ကရီဂယ်ထုတ်ဝေရေး၊ ၁၉၈၇။

———. The History of Christian Doctrines. Grand Rapids: Eerdmans, 1975.

Berkouwer, G. C. Sin. Grand Rapids: Eerdmans, 1971.

Bromiley, Geoffrey W. and others, eds. International Standard Bible Encyclopedia. Grand Rapids: Eerdmans, 1979.

Brunner, Emil, Man in Revolt: A Christian Anthropology. Trans. Olive Wyon. Philadelphia: Westminster Press, 1947.

Evangelical Dictionary of Biblical Theology. Ed. Walter A. Elwell. Grand Rapids: Baker, 1990.

Guthrie, Donald. New Testament Theology. Downers Grove, Ill.: InterVarsity, 1981.

Kittel, G., and G. Friedrich, eds. Theological Dictionary of the New Testament. 9 vols. Grand Rapids: Eerdmans, 1964–1974.

Ladd, George E. A Theology of the New Testament. Grand Rapids: Eerdmans, 1974.

The New International Dictionary of the Bible. Ed. Merrill C. Tenney. Grand Rapids: Zondervan, 1963.

Neufeld, Don F., ed. The Seventh-day Adventist Encyclopedia. Washington, D.C.: Review and Herald, 1976.

Niebuhr, Reinhold. The Nature and Destiny of Man. 2 vols. New York: Charles Scribner & Sons, 1964.

Schaff, Phillip. The Nicene and Post-Nicene Fathers, First Series. 14 vols. Grand Rapids: Eerdmans, 1971.

“Sin.” Interpreter’s Dictionary of the Bible. Nashville: Abingdon Press, 1962.

Strong, Augustus H. Systematic Theology. 3 vols. Valley Forge, Pa.: Judson, 1961.

Whidden II, Woodrow W. The Soteriology of Ellen G. White. Ph.D. dissertation, Drew University, 1989.

Wilson, William. New Wilson’s Old Testament Word Studies. Grand Rapids: Kregel Publications, 1987.

အခန်းကြီး - ၉

ကယ်တင်ခြင်း

Salvation

Ivan T. Blazen

 

နိဒါန်း ကျမ်း

Introduction

 

ကယ်တင်ခြင်းသည် သမ္မာကျမ်းစာ၏ တစ်ကမ္ဘာလုံးဆိုင်ရာ အကြောင်းအရာဖြစ်သည်။ အခြားသော အဓိကအကြောင်းအရာအားလုံးသည် ထိုအကြောင်းအရာ၏ အပိုင်းငယ်များ သို့မဟုတ် ရှင်းလင်းချက်များသာ ဖြစ်သည်။ ကယ်တင်ခြင်း၏ ပုံစံသည် ကွဲပြားနိုင်သော်လည်း အောက်ခံဖွဲ့စည်းပုံမှာ တူညီသည်။ ဘုရားသခင်သည် မိမိလူမျိုးထံ ကြွလာပြီး သူတို့၏တည်ရှိမှုကို ခြိမ်းခြောက်နေသော ပြဿနာများ သို့မဟုတ် တန်ခိုးများမှ ကယ်နှုတ်တော်မူသည်။ လူသားမျိုးနွယ်၏ အပြစ်ရှိပြီး ရှက်ကြောက်ဖွယ်ကောင်းသော မိဘများကို ဘုရားသခင်သည် အဝတ်တန်ဆာဆင်ပေးခဲ့သည့် အစမှစ၍၊ ဘုရားသခင်၏လူမျိုးတို့သည် ယေရုရှလင်မြို့သစ်သို့ ဝင်ရောက်သည့်နေ့တိုင်အောင်၊ ဘုရားသခင်သည် လူသားမျိုးနွယ်ကို ကယ်တင်ရန် တက်ကြွစွာ ပါဝင်နေတော်မူသည်ဟု မြင်တွေ့ရသည်။ ဤမျှလောက် ဖြစ်နေသောကြောင့် “ကယ်တင်ရှင်” ဟူသော စကားလုံးသည် “ဘုရားသခင်” ဟူသော နာမတော်နှင့် ညှိနှိုင်းရုံသာမက ဘုရားသခင်အတွက် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်၊ နာမတော်တစ်ခု ဖြစ်လာသည်။ ဘုရားသခင်သည် “ကျွန်ုပ်တို့၏ကယ်တင်ခြင်း၏ဘုရားသခင်” ဖြစ်တော်မူသည် (၁ ရာဇဝင်ချုပ် ၁၆:၃၅၊ ဆာလံ ၇၉:၉၊ ဟဗက္ကုတ် ၃:၁၈) ဖြစ်သလို၊ တစ်ခါတစ်ရံ “ကယ်တင်ရှင်” ဟု ခေါ်ဝေါ်ခြင်း ခံရတော်မူသည် (၂ ဓမ္မရာဇဝင် ၂၂:၃၊ ဟေရှာယ ၄၃:၃၊ ၄၅:၁၅၊ ယေရမိ ၁၄:၈၊ လုကာ ၁:၄၇၊ ၁ တိမောသေ ၁:၁၊ ၂:၃၊ တိတု ၁:၃၊ ၂:၁၀၊ ယုဒ ၂၅)။ ဘုရားသခင်သည် မိမိ၏ရည်ရွယ်ချက်များကို အကောင်အထည်ဖော်ရန် လူသားအေးဂျင့်အမျိုးမျိုးကို အသုံးပြုနိုင်သော်လည်း၊ ကယ်တင်တော်မူသော သူသည် ဘုရားသခင်တစ်ပါးတည်းသာ ဖြစ်တော်မူသည် (ဟေရှာယ ၄၃:၁၁၊ ၄၅:၂၁)။ “ကယ်နှုတ်ခြင်းသည် ထာဝရဘုရားထံတော်မှ ဖြစ်သည်” (ဆာလံ ၃:၈)၊ လူများကို “သူတို့၏ဒုက္ခအားလုံးမှ” ကယ်တင်တော်မူသည် (၃၄:၁၇)။ ဘုရားသခင်သည် အဘယ်သူမျှ ပျက်စီးခြင်းသို့ မရောက်စေလိုဘဲ (၂ ပေ ၃:၉)၊ လူအားလုံး ကယ်တင်ခြင်းခံရရန် (၁ တိ ၂:၄) ဆန္ဒရှိတော်မူသည်။ ယေရှု၏နာမတော်အားဖြင့် (မဿဲ ၁:၂၁၊ တမန် ၄:၁၂၊ ၁ သက် ၅:၉၊ ရောမ ၁၀:၁၃) ကယ်တင်ခြင်းခံရရန် ဖြစ်သည်။ လူ့ဒုက္ခဝေဒနာကို ခံစားခဲ့သော ယေရှုသည် နာခံသူအားလုံးအတွက် ထာဝရကယ်တင်ခြင်း၏ ရှေ့ဆောင်နှင့် အရင်းအမြစ် ဖြစ်တော်မူသည် (ဟေဗြဲ ၂:၁၀၊ ၅:၉)။

Salvation is the universal theme of Scripture. All other major themes are subdivisions or explications of it. The form of salvation varies, but the underlying structure is the same: God visits His people and delivers them from those problems or powers that imperil their existence. From the beginning, when God clothed the guilty and shamed parents of the human race, to the day when God’s people enter the New Jerusalem, God is viewed as dynamically involved with the deliverance of the human race. This is so much the case that the word “Saviour” is not only coordinated with the name “God,” but becomes a definition of it, a name for God. As God is the “God of our salvation” (1 Chron. 16:35; Ps. 79:9; Hab. 3:18), so He is called and sometimes addressed as “Savior” (2 Sam. 22:3; Isa. 43:3; 45:15; Jer. 14:8; Luke 1:47; “1 Tim. 1:1; 2:3; Titus 1:3; 2:10; Jude 25). God may employ various human agents to effect His purposes, but it is He alone who saves (Isa. 43:11; 45:21). “Deliverance belongs to the Lord” (Ps. 3:8), who has, does, and will deliver people “out of all their troubles” (34:17). He wishes none to be lost (2 Peter 3:9), but all to be saved (1 Tim. 2:4), through Jesus’ name (Matt. 1:21; Acts 4:12; 1 Thess. 5:9; Rom. 10:13). In sharing human suffering Jesus has become the pioneer and source of eternal salvation to all who follow Him (Heb. 2:10; 5:9).

         

I. သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ စကားလုံးများနှင့် အခြေခံသဘောတရားများ
A. ကယ်တင်ခြင်း၏ အသုံးအနှုန်းများ
B. ကယ်တင်ခြင်း၏ သမိုင်းဆိုင်ရာ သဘောသဘာဝ
C. ဘုရားသခင်က ကယ်တင်တော်မူသော အရာမှ
D. ဘုရားသခင်က ကယ်တင်တော်မူသော လူများ
E. ဘုရားသခင်၏ ကယ်တင်ခြင်းလိုအပ်မှု
၁. အပြစ်၏ တကယ့်အမှန်တရားနှင့် ရလဒ်များ
၂. အပြစ်၏ သဘောသဘာဝ
၃. အပြစ်ကြောင့် ကယ်တင်ခြင်းလိုအပ်ချက်များ

II. ဘုရားသခင်၏ ကယ်တင်ခြင်းအစီအစဉ်
A. ထာဝရအချိန်က ဘုရားသခင်၏ ဆုံးဖြတ်ချက်
B. သမိုင်းအချိန်တွင် ဘုရားသခင်၏ ပဋိညာဉ်များ
၁. ဘုရားသခင်၏ ပဋိညာဉ်များ၏ အနှစ်သာရများနှင့် စည်းလုံးမှု
၂. အာဒံ၊ နောဧ နှင့် ထာဝရပဋိညာဉ်
၃. အာဗြဟံ၊ ဆီးနာတောင် နှင့် ဒါဝိဒ်ပဋိညာဉ်
၄. ပဋိညာဉ်သစ်
၅. ပဋိညာဉ်ဟောင်း

III. ကယ်တင်ခြင်း၏ အစိတ်အပိုင်းများ
A. ဘုရားသခင်နှင့် ဆက်ဆံရေးအသစ်
၁. တရားဓမ္မဆိုင်ရာ ဖြောင့်မတ်ခြင်းနခံရခြင်းနှင့် ဖြောင့်မတ်ခြင်း
၂. ပြန်လည်သင့်မြတ်ခြင်း
၃. မွေးစားခြင်း
B. ဘုရားသခင်ရှေ့တော်၌ ယုံကြည်မှုအသစ်
၁. နောက်ဆုံးကယ်တင်ခြင်း၏ ယခုယုံကြည်မှု
၂. ဘုရားသခင်၏ သားတော်ပေးသနားခြင်းအားဖြင့် ယခုထာဝရ အသက်
၃. ယုံကြည်ခြင်းနှင့် အမှုအရာအလိုက် တရားစီရင်ခြင်းအားဖြင့် ယုံကြည်မှု
C. ဘုရားသခင်ထံမှ အသက်အသစ်
၁. ပြန်လည်မွေးဖွေးမြူခြင်း
၂. နောင်တရခြင်းနှင့် ပြောင်းလဲခြင်း
၃. သန့်ရှင်းစေခြင်း

IV. ကယ်တင်ခြင်းဆိုင်ရာ သွန်သင်ချက်၏ လက်တွေ့အကျိုးသက်ရောက်မှုများ
V. ကယ်တင်ခြင်းဆိုင်ရာ သွန်သင်ချက်၏ သမိုင်း
A. တမန်တော်ဖခင်များ
B. တမန်တော်ဖခင်များမှ ဩဂတ်စတင်တိုင်
၁. အိုင်ရီနီယပ်စ်
၂. တာတူလီယန်
၃. အိုရီဂျင်
၄. အရှေ့ပိုင်းဓမ္မပညာရှင်များနှင့် အေသာနေးရှပ်စ်
၅. ဩဂတ်စတင်နှင့် ပဲလေဂျီယန် အငြင်းပွားမှု
C. အလယ်ခေတ် ပညာရှင်ဆရာများ
၁. အန်ဆဲလ်မ်
၂. အေဘလတ်
D. ပြုပြင်ရေးခေတ် အတွေးအခေါ်နှင့် ကက်သလစ်တုံ့ပြန်မှု
၁. လူသာ
၂. ကယ်လ်ဗင်
၃. တြန်တိုင့်ကောင်စီ
E. အာမီနီယန်ဝါဒနှင့် ဝေသေလီဝါဒ
၁. ယာကိုဘုတ်အာမီနီယပ်စ်
၂. ဂျွန်ဝေသေလီ

VI. အဒ်ဗင်တစ်ဆယ့်ရှစ်ရက်နေ့ အဒ်ဗင်တစ်များ
VII. အဲလင် ဂျီ ဝိုက်၏ မှတ်ချက်များ
A. ကယ်တင်လိုသော ဘုရားသခင်၏ ရည်ရွယ်ချက်
B. ခရစ်တော်၏ ကုစားသော အသေခံခြင်း
C. ယုံကြည်ခြင်း၏ အခန်းကဏ္ဍ
D. အားနည်းဆုံးသူအတွက် မျှော်လင့်ချက်
E. သန့်ရှင်းစေခြင်း၊ တစ်သက်တာ၏ အလုပ်

I. Biblical Words and Foundational Concepts

A.   The Terminology of Salvation

B.   The Historical Character of Salvation

C.   That From Which God Saves

D.   The Persons Whom God Saves

E.   Humanity’s Need for Divine Salvation

1.   The Reality and Results of Sin

2.   The Nature of Sin

3.   Salvific Needs Because of Sin

       II.  The Divine Plan of Salvation

A.   God’s Decision in Eternity

B.   God’s Covenants in Time

1.   The Essence and Unity of God’s Covenants

2.   The Adamic, Noachic, and Everlasting Covenants

3.   The Abrahamic, Sinaitic, and Davidic Covenants

4.   The New Covenant

5.   The Old Covenant

      III.  Components of Salvation

A.   A New Relationship With God

1.   Justification and Righteousness

2.   Reconciliation

3.   Adoption

B.   A New Assurance Before God

1.   Present Assurance of Final Salvation

2.   Eternal Life Now Through God’s Gift of His Son

3.   Assurance Through Faith and Judgment According to Works

C.   A New Life From God

1.   Regeneration

2.   Repentance and Conversion

3.   Sanctification

      IV.  Practical Implications of the Doctrine of Salvation

       V.  History of the Doctrine of Salvation

A.   The Apostolic Fathers

B.   From the Apostolic Fathers to Augustine

1.   Irenaeus

2.   Tertullian

3.   Origen

4.   Eastern Theologians and Athanasius

5.   Augustine and the Pelagian Controversy

C.   Medieval Scholasticism

1.   Anselm

2.   Abelard

D.   Reformation Thought and Catholic Reaction

1.   Luther

2.   Calvin

3.   The Council of Trent

E.   Arminianism and Methodism

1.   Jacobus Arminius

2.   John Wesley

      VI.  Seventh-day Adventists

     VII.  Ellen G. White Comments

A.   God’s Purpose to Save

B.   Christ’s Atoning Death

C.   The Role of Faith

D.   Hope for the Weakest

E.   Sanctification: Work of a Lifetime

         

VIII. ကျမ်းစာ၏အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်

I. သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ စကားလုံးများနှင့် အခြေခံသဘောတရားများ

A. ကယ်တင်ခြင်းဆိုင်ရာ ဝေါဟာရများ

ကျမ်းစာတွင် «ကယ်တင်ခြင်း» ဟူသော စကားလုံးနှင့် ကိုက်ညီသည့် စကားလုံးများ ကြွယ်ဝစွာ ရှိသည်။ ဟေဗြဲကျမ်းဟောင်းတွင် အဓိကထင်ရှားသော အသုံးအနှုန်းများ အများအပြား ရှိပြီး၊ ထိုအသုံးအနှုန်းများသည် ကိုယ်ပိုင်အရိပ်အယောင်များ ရှိသော်လည်း မကြာခဏ တစ်ခုနှင့်တစ်ခု အဓိပ္ပာယ်တူသည်။

VIII. Literature

I. Biblical Words and Foundational Concepts

A. The Terminology of Salvation

The vocabulary of Scripture is rich in words that correspond to the word “salvation.” The Hebrew Bible contains a number of significant expressions, which, while having their own nuances, are often synonymous with each other.

 

မကြာခဏ တွေ့ရှိရသော စကားလုံး nāṣal သည် ဆွဲထုတ်ခြင်း သို့မဟုတ် ထုတ်ယူခြင်းဟု အဓိပ္ပာယ်ရပြီး၊ လူတစ်ဦးကို ကယ်တင်ခြင်း သို့မဟုတ် လွတ်မြောက်စေခြင်းကို ဆိုလိုသည်။ ဘုရားသခင်သည် အန္တရာယ်များမှ ကယ်လွှတ်သောကြောင့် ခိုလှုံရာနှင့် ခံတပ်ဖြစ်တော်မူသည် (ဆာလံ ၉၁:၃) နှင့် မိမိလူမျိုးကို အသက်ရှည်စေရန် ကယ်တင်တော်မူသည် (အပိုဒ် ၁၄–၁၆)။ ကယ်တင်ခြင်းအတွက် အခြားစကားလုံးနှစ်ခုမှာ mālaṭ နှင့် pālaṭ ဖြစ်သည်။ ထိုစကားလုံးများတွင် လွတ်မြောက်ခြင်းနှင့် လုံခြုံရာ သို့မဟုတ် ဘေးကင်းရာသို့ ပို့ဆောင်ခြင်း စိတ်ကူးများ ပါဝင်သည်။ mālaṭ ၏ အထင်ရှားဆုံး အသုံးပြုမှုမှာ ယောလ ၂:၃၂ ဖြစ်ပြီး၊ ထိုနေရာတွင် ထာဝရဘုရား၏နေ့၌ ဖြစ်ပေါ်လာမည့် ကြောက်မက်ဖွယ်ရာများအတွင်း နောက်ဆုံးကယ်တင်ခြင်းကို ရည်ညွှန်းသည်။ ကယ်တင်ခြင်းသဘောတရားတွင် နောက်ထပ်အရိပ်အယောင်များကို gā’al နှင့် pādāh တွင် တွေ့ရပြီး၊ ကယ်တင်ခြင်းနှင့်ဆိုင်သော အသုံးပြုမှုများတွင် ဘုရားသခင်သည် အထူးကြိုးစားအားထုတ်ခြင်း သို့မဟုတ် ရွေးနှုတ်ခ ပေးဆပ်ခြင်းဟု ဆိုလိုသည် (ထွက်မြောက်ရာကျမ်း ၆:၆၊ ၁၅:၁၃၊ ဆာလံ ၇၇:၁၄၊ ၁၅၊ ဟေရှာယ ၄၃:၃၊ ၄၊ ယေရမီ ၅၀:၃၄)။

The frequently occurring term nāṣal, which means to pull or draw out, signifies the rescue or deliverance of a person. God is a refuge and fortress because he delivers from deadly dangers (Ps. 91:3) and rescues his people for long life (verses 14–16). Two other terms for deliverance are mālaṭ and pālaṭ. They contain the ideas of escape and bringing to security or safety. The most notable occurrence of mālaṭ is in Joel 2:32, where it refers to eschatological salvation during the terrors of the day of the Lord. Further nuances to the concept of deliverance are found in gā’al and pādāh, which, when used with reference to salvation, carry the sense of God’s putting forth special effort or paying a ransom (Ex. 6:6; 15:13; Ps. 77:14, 15; Isa. 43:3, 4; Jer. 50:34).

 

စကားလုံး ḥāyāh သည် ဘုရားသခင်၏ကျေးဇူးတော်နှင့် ပြုစုပျိုးထောင်ခြင်းသည် သမိုင်းတွင် အသက်ကို ကယ်တင်ရန် သို့မဟုတ် ထိန်းသိမ်းရန် လုပ်ဆောင်ခြင်းကို ထပ်မံဖြည့်စွက်ပေးသည်။ ဤအရာကို လောတမှ ဥပမာပြထားပြီး၊ ဆိုဒုံမြို့ပျက်စီးခြင်းမှ ဘုရားသခင်၏ ကရုဏာအားဖြင့် အသက်ရှင်လျက် လွတ်မြောက်ခဲ့သည် (ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၁၉:၁၆၊ ၁၉)၊ ယောသပ်အားဖြင့်လည်း ဘုရားသခင်သည် ညီအစ်ကိုများ၏ ဆိုးယုတ်သောရည်ရွယ်ချက်ကို ဆန့်ကျင်၍ အများတို့၏အသက်ကို ကယ်တင်ရန် အုပ်ချုပ်တော်မူခဲ့သည် (၄၅:၅၊ ၇၊ ၈၊ ၅၀:၂၀)။

The word ḥāyāh adds to the dimension of God’s grace and providence working in history to save or preserve life. This is illustrated by Lot, whose life was spared from the destruction upon Sodom by the mercy of God (Gen. 19:16, 19), and Joseph, through whom God, contrary to the evil intent of his brothers, overruled to save many lives (45:5, 7, 8; 50:20).

 

ကျမ်းဟောင်းတွင် ကယ်တင်ခြင်းအတွက် အဓိကနှင့် အရေးအကြီးဆုံး စကားလုံးများမှာ yāša‘ နှင့် ၎င်း၏ဆက်စပ်စကားလုံးများ ဖြစ်သည်။ အခြေခံအဓိပ္ပာယ်မှာ ကျဉ်းမြောင်းသော သို့မဟုတ် ဖိနှိပ်ခံရသော ပတ်ဝန်းကျင်မှ ကျယ်ဝန်းသောနေရာသို့၊ ဆိုးရွားသောအခြေအနေမှ ကောင်းမွန်သောအခြေအနေသို့ ရောက်ရှိလာခြင်း၊ အသက်ရှင်သန်ထွန်းကားပြီး ရန်သူများမှ ကာကွယ်ခံရခြင်း ဖြစ်သည် (ဆာလံ ၁၈:၁၈၊ ၁၉)။ yāša‘ စကားလုံးအုပ်စုက ရည်ရွယ်ထားသော ကယ်တင်ခြင်းသည် သမိုင်းတွင် အမြစ်တွယ်နေပြီး အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန်နှင့် အနာဂတ်ကို ထိခိုက်သည်။ အတိတ်တွင် ဘုရားသခင်၏ကယ်တင်ခြင်းကို ဟေဗြဲကျွန်များကို အဲဂုတ္တုမှ လွတ်မြောက်စေခြင်းတွင် တွေ့ရသည်။ ပစ္စုပ္ပန်တွင် ဘုရားသခင်သည် မိမိလူမျိုးကို ကန့်သတ်ခံရ သို့မဟုတ် ဖိနှိပ်ခံရသည့် မည်သည့်ဆိုးရွားအခြေအနေမှမဆို လွတ်မြောက်စေတော်မူသည်။ အနာဂတ်နှင့်စပ်လျဉ်း၍ ဘုရားသခင်သည် မိမိလူမျိုးအတွက် ထပ်မံလုပ်ဆောင်မည်ဖြစ်ပြီး၊ ဘုရားသခင်၏ကယ်တင်ခြင်းသည် ဘယ်တော့မှ မပြီးဆုံးပါ (ဟေရှာယ ၅၁:၆)။ ဘုရားသခင်၏ကယ်တင်ခြင်းသည် အလွန်ထိရောက်သဖြင့် လူမျိုးသည် အကြမ်းဖက်ခြင်းနှင့် ပျက်စီးခြင်းအစား ကယ်တင်ခြင်းနှင့် ချီးမွမ်းခြင်းကို ပြောဆိုကြလိမ့်မည် (၆၀:၁၈)။ အနာဂတ်ကယ်တင်ခြင်းကို ဟေရှာယ ၄၃:၁၁–၂၁၊ ၅၁:၁–၆၊ ၆၂:၁–၁၂၊ ယေရမီ ၄၆:၂၇၊ ယေဇကျေလ ၃၆:၂၄–၃၀၊ ၃၃–၃၈၊ ဇာခရိ ၈:၇၊ ၈၊ ၁၃၊ ၉:၁၄–၁၇၊ ၁၀:၆၊ ၇ စသည့်ကျမ်းချက်များတွင် ထပ်မံတွေ့မြင်နိုင်သည်။

The most extensive and significant of the words for salvation in the Old Testament are yāša‘ and its cognates. The basic meaning is that of being brought from a narrow or oppressive environment into a spacious one, from bad into good circumstances where life flourishes and protection from enemies occurs (Ps. 18:18, 19). The salvation which the yāša‘ family of words contemplates is rooted in history and affects past, present, and future. In the past God’s salvation is seen in His deliverance of the Hebrew slaves from Egypt. In the present it manifests itself in God’s freeing His people from every kind of negative situation in which they are constrained or confined. With respect to the future, God will act again for His people, for His salvation never ends (Isa. 51:6). So effective will be God’s salvation that the people will speak of salvation and praise rather than violence and destruction (60:18). Future salvation can be seen further in such texts as Isaiah 43:11–21; 51:1–6; 62:1–12; Jeremiah 46:27; Ezekiel 36:24–30, 33–38; Zechariah 8:7, 8, 13; 9:14–17; 10:6, 7.

 

 

ပထမဆုံးခရစ်ယာန်များ အသုံးပြုခဲ့သော ကျမ်းဟောင်း၏ ဂရိဘာသာပြန် LXX နှင့် ကျမ်းသစ်တွင်၊ ဟေဗြဲစကားလုံးများအတွက် အလွန်နှစ်သက်ဖွယ် ဘာသာပြန်ဆိုထားသော ဂရိစကားလုံးမှာ sōzō နှင့် ၎င်း၏ဆက်စပ်စကားလုံးများ ဖြစ်သည်။ ဤစကားလုံးများသည် ဝိညာဉ်ရေး၊ အကျင့်သီလနှင့် နောက်ဆုံးကယ်တင်ခြင်းကို အလေးပေးသည်။ ဘုရားသခင်၏လုပ်ဆောင်ချက်အားဖြင့် လူသားများကို အပြစ်နှင့် စာတန်၊ ဆင်းရဲဒုက္ခနှင့် သေခြင်းမှ လွတ်မြောက်စေသည်။ ကျမ်းဟောင်းနှင့် သဟဇာတဖြစ်စွာ၊ ကယ်တင်ခြင်းသည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန်နှင့် အနာဂတ်ဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်၏ကယ်တင်ခြင်းကို ခံစားရသူတစ်ဦးသည် ကယ်တင်ခြင်းခံရပြီးဖြစ်သည် (ရောမ ၈:၂၄၊ ဧဖက် ၂:၅၊ ၈)၊ ကယ်တင်ခြင်းခံနေရသည် (၁ကော ၁:၁၈၊ ၁၅:၂)၊ နှင့် ကယ်တင်ခြင်းခံရမည် (မဿဲ ၂၄:၁၃၊ ရောမ ၅:၉၊ ၁၀)။ ကယ်တင်ခြင်း၏ အနှစ်သာရအားလုံးသည် အတိတ်တွင်သာ ရှိသည်ဟု («ပြည့်စုံပြီးသော နောက်ဆုံးကယ်တင်ခြင်း») သို့မဟုတ် ပစ္စုပ္ပန်တွင်သာ ရှိသည်ဟု (တည်ရှိရေးဝါဒအမြင်များ) ဆိုသူများနှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်စွာ၊ အနာဂတ်ကယ်တင်ခြင်းကို အလေးပေးရမည်။ ကျမ်းသစ်တွင် sōzō စကားလုံးများ၏ အသုံးပြုမှုအနှံ့ ငါးပုံတစ်ပုံခန့်သည် နောက်ဆုံးကာလ၌ ကယ်တင်ခြင်းကို ရည်ညွှန်းသည်။

In the LXX, the Greek version of the OT utilized by the earliest Christians, and in the NT, the Greek word that is the greatly favored translation of the Hebrew words for salvation is sōzō and its cognates. These words emphasize spiritual, moral, and eschatological deliverance. By God’s action human beings are delivered from sin and Satan, suffering and death. In harmony with the OT, where salvation is past, present, and future, a person who experiences God’s salvation was saved (Rom. 8:24; Eph. 2:5, 8), is being saved (1 Cor. 1:18; 15:2), and shall be saved (Matt. 24:13; Rom. 5:9, 10). Contrary to those who hold that the sum and substance of salvation is in the past (“realized eschatology”) or in the present (existentialist viewpoints), future salvation must be underlined as well, for in the NT approximately one fifth of the occurrences of sōzō words refer to salvation in the end time.

 

sōzō အုပ်စုအပြင် ကျမ်းသစ်တွင် lytroō နှင့် ၎င်း၏ဆက်စပ်စကားလုံးများ lytron၊ lytroomai၊ antilytron၊ lytrōsis၊ lytrōtēs နှင့် apolytrosis (အရေးကြီးသောစကားလုံး) ကို အသုံးပြုသည်။ ဤစကားလုံးအုပ်စုသည် ယေရှုခရစ်တော်တွင် ဘုရားသခင်၏လုပ်ဆောင်ချက်အားဖြင့် ဖြစ်ပေါ်လာသော လွတ်လပ်ခြင်းကို ပြောဆိုသည်။ တစ်ခါတစ်ရံ LXX တွင် lytroō ၏ အသုံးပြုမှုအချို့ (ဆာလံ ၃၁:၅ [၃၀:၆]၊ ၁၀၃:၄ [၁၀၂:၄]၊ ဟေရှာယ ၄၃:၁) သို့မဟုတ် ကျမ်းသစ်အချို့တွင် ပေးဆပ်ခ သို့မဟုတ် ရွေးနှုတ်ခ အကြံအစည် မပါဝင်နိုင် (လု ၂၄:၂၁၊ ၂၁:၂၈၊ ရောမ ၈:၂၃၊ ဧဖက် ၄:၃၀)။ အခြားကိစ္စများတွင် ပေးဆပ်ခ သဘောတရားကို ရှင်းလင်းစွာ တွေ့ရသည် (ရောမ ၃:၂၄၊ ၂၅၊ ဧဖက် ၁:၇၊ ၁ပေ ၁:၁၈၊ ၁၉)။ ထို့ကြောင့် ဤစကားလုံး၏ ပြည့်စုံသောအဓိပ္ပာယ်တွင် ကျွန်ခံရခြင်း၊ လွတ်လပ်ခြင်း နှင့် (မကြာခဏ) ပေးဆပ်ခ ဟူ၍ အယူအဆသုံးခု ပါဝင်သည်။ lytroō စကားလုံးများနှင့် ဆင်တူသည်မှာ rhyomai ဖြစ်ပြီး၊ ကယ်တင်ခြင်း၊ ကယ်လွှတ်ခြင်း၊ ကယ်နှုတ်ခြင်း သို့မဟုတ် ထိန်းသိမ်းခြင်းဟု အဓိပ္ပာယ်ရသည်။

In addition to the sōzō group the NT utilizes lytroō and its derivatives, lytron, lytroomai, antilytron, lytrōsis, lytrōtēs, and apolytrosis (a crucial term). This word family speaks of the freedom made possible through God’s action in Jesus Christ. Sometimes, as in certain uses of lytroō in the LXX (Ps. 31:5 [30:6]; 103:4 [102:4]; Isa. 43:1), or in some NT passages, there may be no suggestion of payment or ransom (Luke 24:21; 21:28; Rom. 8:23; Eph. 4:30). In other cases the notion of price is clearly present (Rom. 3:24, 25; Eph. 1:7; 1 Peter 1:18, 19). Consequently, the full meaning of this word includes three ideas: bondage, freedom, and (often) price. Similar to the lytroō words is the word rhyomai, which means to deliver, rescue, save, or preserve.

 

 

B. ကယ်တင်ခြင်း၏ သမိုင်းဆိုင်ရာ သဘောသဘာဝ

ကျမ်းဟောင်းတွင် ကယ်တင်ခြင်းကို ရှေးဟောင်းနီးအရှေ့ဘာသာတရားများကဲ့သို့ ဒဏ္ဍာရီနှင့် ထုံးတမ်းစဉ်လာများတွင် မဟုတ်ဘဲ၊ သမိုင်းတွင် ဖြစ်ပျက်သည်ဟု မြင်သည်။ ဘုရားသခင်သည် ဣသရေလကို အဲဂုတ္တုမှ ကယ်တင်ခြင်းသည် ကယ်တင်ခြင်းလုပ်ဆောင်ချက်၏ အထွဋ်အထိပ်ဖြစ်ပြီး အနာဂတ်ကယ်တင်ခြင်းကို ကြိုတင်ညွှန်ပြသည်။ ဟေရှာယ ၄၃:၁၁ တွင် တစ်ဆူတည်းသော ဘုရားနှင့် ကယ်တင်ရှင်ရှိသည်ဟူသော အငြင်းပွားချက်ကို ဟောရှေ ၁၃:၄ တွင် ထွက်မြောက်ခြင်းနှင့် အသုံးချထားသည်။ ဘုရားသခင်သည် ဣသရေလကို ဂရုစိုက်ခြင်းကို အဲဂုတ္တုကျွန်ခံရခြင်းမှ ကယ်တင်ခြင်း၊ ကျောက်ပင်လယ်နီတွင် ကယ်လွှတ်ခြင်း၊ တောတွင်း၌ ပြုစုပျိုးထောင်ခြင်း နှင့် ကနာန်ပြည်သို့ လမ်းပြခြင်းတွင် ပြသခဲ့သည် (တရားဟော ၆:၂၁–၂၃၊ ၁၁:၃–၅၊ ၂၆:၈၊ ၉)။ ဘုရားသခင်၏တန်ခိုးအားဖြင့် အဲဂုတ္တုမှ ထွက်မြောက်ခြင်း (၇:၁၉) သည် ဣသရေလ၏ယုံကြည်ခြင်း၏ အဓိကအချက်ဖြစ်သည်။ ဤကယ်တင်ခြင်းသမိုင်းကို ဝန်ချတောင်းပန်ချက်များတွင် ရွတ်ဆိုခဲ့သည် (၆:၂၀–၂၄၊ ၂၆:၅–၉၊ ယောရှု ၂၄:၂–၁၃)၊ ပညတ်တော်၏ နိဒါန်းအဖြစ် ထပ်ကာထပ်ကာ ရွတ်ဆိုခဲ့သည် (ထွက်မြောက်ရာကျမ်း ၂၀:၂၊ တရားဟော ၅:၆)၊ အဓိကပွဲတော်များနှင့် ဆက်စပ်ခဲ့သည် (တရားဟော ၁၆:၁–၃၊ ၉–၁၂၊ ဝတ်ပြုရာကျမ်း ၂၃:၃၉–၄၃)၊ ချီးမွမ်းခြင်းဆာလံများတွင် ဂုဏ်ပြုခဲ့သည် (ဆာလံ ၆၆:၁–၇၊ ၇၈:၁၁–၁၆၊ ၁၀၅၊ ၁၀၆၊ ၁၃၅:၈၊ ၉၊ ၁၃၆:၁၀–၁၆) နှင့် ဣသရေလဘဝ၌ အထူးထုံးတမ်းများ၏ အဓိပ္ပာယ်ကို နားလည်ရန် အဓိကသော့ချက်အဖြစ် အသုံးပြုခဲ့သည် (ထွက်မြောက်ရာကျမ်း ၁၃:၃–၁၆၊ အထူးသဖြင့် အပိုဒ် ၈ နှင့် ၁၄)။

B. The Historical Character of Salvation

 

The OT sees salvation as taking place in history, rather than in myth and ritual, as in the ancient Near Eastern religions. God’s deliverance of Israel from Egypt is the supreme demonstration of His saving action and presages His salvation in the future. The contention of Isaiah 43:11 that there is one God and Saviour is applied to the Exodus in Hosea 13:4. God’s concern for Israel manifested itself in His rescue from Egyptian bondage, deliverance at the Red Sea, care in the wilderness, and guidance into Canaan (Deut. 6:21–23; 11:3–5; 26:8, 9). The Exodus from Egypt by the power of God (7:19) was the focus of Israel’s faith. This saving history was recited in confessional statements (6:20–24; 26:5–9; Joshua 24:2–13), rehearsed as the preamble to the Law (Ex. 20:2; Deut. 5:6), connected with the major festivals (Deut. 16:1–3, 9–12; Lev. 23:39–43), celebrated in psalms of praise (Ps. 66:1–7; 78:11–16; 105; 106; 135:8, 9; 136:10–16), and used as the interpretive key for understanding the meaning of special rituals in the life of Israel (Ex. 13:3–16, especially verses 8 and 14).

 

ဣသရေလလူမျိုးကို အဲဂုတ္တုမှ ကယ်တင်ရာတွင် ဘုရားသခင်သည် ဘုရားနှင့်ဆန့်ကျင်သော တန်ခိုးများကို ကိုယ်စားပြုသော လေဝိယသန်ကို သတ်ခဲ့သည်။ ဆာလံ ၇၄:၁၂–၁၄ တွင် ဘုရားသခင်သည် နဂါးလေဝိယသန်၏ ဦးခေါင်းများကို နှိပ်စက်ခဲ့သည်ဟု ဆိုသည်။ ၈၉:၈–၁၀ တွင် လေဝိယသန်သည် ရာဟပ်ဟူသော အမည်ဖြင့် ပြန်လည်ပေါ်ထွက်လာပြီး၊ ဘုရားသခင်၏အောင်ပွဲကို ထပ်မံဖော်ပြထားသည်။ ဘုရားသခင်သည် ပင်လယ်ကို လျှော့ချတော်မူသည်၊ ရာဟပ်ကို နှိပ်စက်တော်မူသည်၊ ဘုရားသခင်၏ရန်သူများကို ဖြန့်ကျက်တော်မူသည်။ ထွက်မြောက်ခြင်းတွင် ဘုရားသခင်ပြုတော်မူခဲ့သမျှသည် ဣသရေလ၏ အနာဂတ်ရွေးနှုတ်ခြင်းအတွက် ကတိပေးသည်။ ဟေရှာယ ၂၇:၁ တွင် ဘုရားသခင်သည် လေဝိယသန်၊ ပြေးလွှတ်နဂါး သို့မဟုတ် ပင်လယ်နဂါးကို သတ်မည်ဟု ပရောဖက်ပြုထားသည်။ ထွက်မြောက်ခြင်းသည် ပုံစံဖြစ်သော အနာဂတ်ကယ်တင်ခြင်းဇာတ်လမ်းသည် နဂါးကို ကောင်းကင်မှ နှင်ထုတ်ခံရပြီး (ဗျာဒိတ် ၁၂:၇–၉) ဘုရားကျောင်းကို ဖျက်ဆီးရန် ကြိုးစားသောအခါ (အပိုဒ် ၁၃–၁၇) ဖာရိုမင်းက ဣသရေလကို ပြုခဲ့သည်နှင့်အမျှ၊ နဂါးသည် တန်ခိုးပေးခဲ့သော သားရဲနှင့်အတူ ရှုံးနိမ့်သွားသောအခါ ပြည့်စုံသည် (ဗျာဒိတ် ၁၃:၁၊ ၂၊ ၁၉:၂၀၊ ၂၀:၁၀)။

In saving His people out of Egypt, God slew Leviathan, a symbol for antidivine forces. Psalm 74:12–14 says that God crushed the heads of the dragon Leviathan. In 89:8–10 Leviathan reappears under the name of Rahab (cf. Isa. 51:9), and God’s victory in the Exodus is again recounted, for God dries up the sea, crushes Rahab, and scatters the enemies of God. What God did at the Exodus gives promise of what He will do for Israel’s redemption in the future. Isaiah 27:1 prophesies that God will slay Leviathan, the fleeing serpent or sea dragon. The story of future salvation, of which the Exodus is the prototype, is complete when the dragon, expelled from heaven (Rev. 12:7–9) and attempting to destroy the church (verses 13–17) as Pharaoh did Israel, is defeated along with the beast to whom the dragon had given its power (Rev. 13:1, 2; 19:20; 20:10).

 

ထွက်မြောက်ခြင်းတွင် ထင်ရှားသော ဘုရားသခင်၏ကယ်တင်တန်ခိုးကို ဘုရားသခင်၏လူမျိုးကို ဘာဗုလုန်နှင့် ပါရှန်နိုင်ငံမှ ထပ်မံလွတ်မြောက်စေခြင်းတွင် ထပ်မံဖော်ပြရမည် (ဟေရှာယ ၄၉:၈–၂၆၊ ၄၄:၂၈–၄၅:၁၇)။ ထိုပြန်လာခြင်းကို ဖော်ပြရာတွင် ထွက်မြောက်ခြင်းဘာသာစကားကို ထူးခြားစွာ အသုံးပြုထားသည် (ဟေရှာယ ၄၃:၁၆၊ ၁၇၊ ၄၈:၂၁၊ ၅၂:၁၂)။

The salvific power of God manifested in the Exodus was to be revealed again in the deliverance of God’s people from their exile in Babylon and Persia (Isa. 49:8–26; 44:28–45:17). In a striking manner the language of the Exodus is utilized in depicting this return (Isa. 43:16, 17; 48:21; 52:12).

 

ထို့ပြင် ကျမ်းသစ်တွင် ယေရှုထဲ၌ ကယ်တင်ခြင်းသည် ထွက်မြောက်ခြင်းလွတ်မြောက်ခြင်းနှင့် ပုံစံတူသည်။ သွေးဖြင့် ရွေးနှုတ်ခြင်း (ထွက်မြောက်ရာကျမ်း ၁၂:၁–၁၃၊ ရောမ ၃:၂၄၊ ၂၅၊ ဧဖက် ၁:၇)၊ အဲဂုတ္တုမှ ထွက်လာခြင်း (ဟောရှေ ၁၁:၁၊ မဿဲ ၂:၁၅)၊ «ဤသူသည် ငါ၏ချစ်သောသားတော်» (ထွက်မြောက်ရာကျမ်း ၄:၂၂၊ မဿဲ ၃:၁၇)၊ အရေအတွက် ၄၀ နှင့် တောနှင့်ဆိုင်သော အကြောင်းအရာ (ထွက်မြောက်ရာကျမ်း ၁၆:၃၅၊ ၃၄:၂၈၊ တောလည်ရာကျမ်း ၁၄:၃၃၊ မဿဲ ၄:၂၊ လု ၄:၂) စသည်တို့ အပြိုင်အဆိုင်ရှိသည်။ ထို့ပြင် ယေရှု၏သေခြင်းကို ပသခါသိုးနှင့် နှိုင်းယှဉ်ဖော်ပြထားသည် (၁ကော ၅:၇၊ ၁ပေ ၁:၁၉)၊ နှစ်ခြင်းခံခြင်းနှင့် ထာဝရဘုရား၏ညစာကို ဣသရေလသည် မောရှေနှင့်အတူ ပင်လယ်တွင် ဖြတ်ကျော်ခြင်းနှင့် ကောင်းကင်မှ မန်နာနှင့် ကျောက်ဆောင်မှ ရေရရှိခြင်းနှင့် တနည်းအားဖြင့် အစားထိုးအဖြစ် ရှုမြင်သည် (၁ကော ၁၀)။

Moreover, in the NT, salvation in Jesus is patterned after the Exodus deliverance. Parallels include redemption by blood (Ex. 12:1–13; Rom. 3:24, 25; Eph. 1:7), coming out of Egypt (Hosea 11:1; Matt. 2:15), “This is my son” (Ex. 4:22; Matt. 3:17), the number 40 and the wilderness motif (Ex. 16:35; 34:28; Num. 14:33; Matt. 4:2; Luke 4:2). Further, the death of Jesus is described in terms of the Passover lamb (1 Cor. 5:7; 1 Peter 1:19), and baptism and the Lord’s Supper are viewed as counterparts to Israel’s experience with Moses in the sea and the reception of manna from heaven and water from a rock (1 Cor. 10).

 

ထို့ကြောင့် ခရစ်တော်မလာမီ အကြီးဆုံးကယ်တင်ခြင်းဖြစ်ရပ်ဖြစ်သော ထွက်မြောက်ခြင်းသည် သမ္မာကျမ်းစာ၏ ကယ်တင်ခြင်းသမိုင်း ဖော်ပြချက်တွင် ရက်လုပ်ထားသည်။ ဘုရားသခင်၏ထွက်မြောက်ခြင်းကယ်တင်ခြင်းသည် ဣသရေလ၏အတိတ်ကို ရှင်းပြခဲ့သည်၊ ပစ္စုပ္ပန်ကို အဓိပ္ပာယ်ပေးခဲ့သည်၊ အနာဂတ်အတွက် မျှော်လင့်ချက်ကို လှုံ့ဆော်ပေးခဲ့သည်၊ ခရစ်တော်၏ဇာတ်လမ်းနှင့် ပထမဆုံးခရစ်ယာန်များကို အလင်းပေးခဲ့သည်၊ ဘုရားကျောင်းအတွက် ဆိုးယုတ်ခြင်းကို နောက်ဆုံးအောင်မြင်ခြင်း၏ ကတိဖြစ်သည်။ ဤအရာအားလုံးတွင် ဘုရားသခင်သည် အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန်နှင့် အနာဂတ်တွင် ကယ်တင်ရှင်ဖြစ်တော်မူသည်။ ထွက်မြောက်ခြင်းတွင် လူသားများ၏အခန်းကဏ္ဍမှာ တိတ်ဆိတ်စွာ ရပ်တည်၍ ထာဝရဘုရား၏ကယ်တင်ခြင်းကို ကြည့်ရှုခြင်းဖြစ်သည် (ထွက်မြောက်ရာကျမ်း ၁၄:၁၃၊ ၁၄၊ နှိုင်းယှဉ် ၂ရာဇဝင် ၂၀:၁၇)။ ထွက်မြောက်ခြင်းသည် ကျမ်းဟောင်းအတွက် မည်သို့ဖြစ်သည်နည်း အလယ်အလတ်၊ ယေရှုခရစ်တော်၏အသက်၊ သေခြင်းနှင့် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းသည် ကျမ်းသစ်အတွက် ထိုနည်းတူဖြစ်သည်။

Thus the Exodus, the greatest event of salvation prior to the coming of Christ, is woven into the fabric of the biblical portrayal of salvation history. It may be concluded that God’s salvation in the Exodus explained Israel’s past, gave meaning to its present, inspired hope for its future, illumined the story of Christ and the earliest Christians, and is the promise of final victory over evil for the church. In all of this God was, is, and will be the Saviour. The part of human beings, as at the Exodus, is to stand still and see the salvation of the Lord (Ex. 14:13, 14; cf. 2 Chron. 20:17). What the Exodus is to the OT, the life, death, and resurrection of Jesus are to the NT.

 

 

C. ဘုရားသခင်က ကယ်တင်တော်မူသော အရာများ

သမ္မာကျမ်းစာ၏ ကယ်တင်ခြင်းဖော်ပြချက်တွင် ဘုရားသခင်သည် ဆိုးရွားသော အရာများစွာမှ ကယ်တင်တော်မူသည်။ ပထမဦးစွာ၊ လူများကို အန္တရာယ်ပြုသူများမှ ကယ်တင်ခြင်း ရှိသည်။ ထိုသူများမှာ မတရားသူများ (ဆာလံ ၃၇:၄၀)၊ အကြမ်းဖက်သူများ (ဆာလံ ၁၄၀:၁၊ ၄၊ ၅)၊ သွေးထွက်သံယိုဖြစ်စေသူများ (ဆာလံ ၅၉:၂)၊ ညှဉ်းဆဲသူများ (ဆာလံ ၇:၁၊ ၁၄၂:၆)၊ လှည့်စားသူများ (ဆာလံ ၄၃:၁၊ ၁၄၄:၇၊ ၈၊ ၁၁)၊ မုန်းတီးသူများ (၂ဓမ္မရာဇဝင် ၂၂:၁၈)၊ ရန်သူများ (တောလည်ရာကျမ်း ၁၀:၉၊ ၂ဓမ္မရာဇဝင် ၂၂:၄၊ ဆာလံ ၁၈:၃၊ ၃၁:၁၅၊ လု ၁:၆၉၊ ၇၁) နှင့် ကျွန်ခံရခြင်း သို့မဟုတ် ရုန်းကန်မှုယူဆောင်လာသော လူမျိုးများ (တရားသူကြီးမှတ်စာ ၁၅:၁၈၊ ၂ရာဇဝင် ၁၃:၅၊ ၂ရာဇဝင် ၂၀:၁၇၊ မိက္ခာ ၆:၄) ဖြစ်သည်။

C. That From Which God Saves

 

In the biblical portrayal of salvation God saves from many negative realities. First, there is salvation from those who endanger people. These include the wicked (Ps. 37:40), violent (Ps. 140:1, 4, 5), bloodthirsty (Ps. 59:2), persecutors (Ps. 7:1; 142:6), deceivers (Ps. 43:1; 144:7, 8, 11), hateful (2 Sam. 22:18), enemies (Num. 10:9; 2 Sam. 22:4; Ps. 18:3; 31:15; Luke 1:69, 71), and nations bringing servitude or struggle (Judges 15:18; 2 Kings. 13:5; 2 Chron. 20:17; Micah 6:4).

 

ဒုတိယအနေဖြင့်၊ ခက်ခဲ သို့မဟုတ် အန္တရာယ်ရှိသော အခြေအနေများ သို့မဟုတ် ပြဿနာများမှ ဘုရားသခင်က ကယ်တင်တော်မူသည်။ ထိုအရာများမှာ ယေဘုယျဒုက္ခ (ဆာလံ ၃၄:၆၊ ၁၇၊ ၅၄:၇၊ ၈၁:၇)၊ ဆင်းရဲဒုက္ခ (၁ဓမ္မရာဇဝင် ၁၀:၁၉၊ ဆာလံ ၁၀၇:၁၃၊ ၁၉)၊ ဘေးဒုက္ခ (၁ဓမ္မရာဇဝင် ၂၆:၂၄)၊ အကြမ်းဖက်ခြင်း (၂ဓမ္မရာဇဝင် ၂၂:၃၊ ဆာလံ ၂၂:၂၀)၊ ဖျားနာခြင်း (မဿဲ ၉:၂၁၊ လု ၈:၃၆)၊ ကြောက်ရွံ့ခြင်းများ (ဆာလံ ၃၄:၄)၊ (သေခြင်းကို ကြောက်ရွံ့ခြင်းပင် [ဟေဗြဲ ၂:၁၅]၊ နှင့် သေခြင်းကိုယ်တိုင် [ဆာလံ ၆:၄၊ ၅၊ ၅၆:၁၃၊ ၆၈:၁၉၊ ၂၀၊ ၁၁၆:၈၊ ဟေဗြဲ ၅:၇]) ဖြစ်သည်။

Second, God saves from difficult or dangerous situations or problems. These include trouble in general (Ps. 34:6, 17; 54:7; 81:7), distress (1 Sam. 10:19; Ps. 107:13, 19), tribulation (1 Sam. 26:24), violence (2 Sam. 22:3; Ps. 22:20), illness (Matt. 9:21; Luke 8:36), fears (Ps. 34:4), (even the fear of death [Heb.2:15], and death itself (Ps. 6:4, 5; 56:13; 68:19, 20; 116:8; Heb.5:7).

 

တတိယအနေဖြင့်၊ ဘုရားသခင်သည် လူသားတို့၏ အပြစ်အခြေအနေနှင့် ၎င်း၏အကျိုးဆက်များမှ ကယ်တင်တော်မူသည်။ ဤနေရာတွင် ကျမ်းစာသည် ပျောက်ဆုံးနေခြင်း (လု ၁၉:၁၀)၊ အပြစ်များ သို့မဟုတ် လွန်ကျူးမှုများ (ဆာလံ ၃၉:၈၊ ၅၁:၁–၉၊ ၇၉:၉၊ မဿဲ ၁:၂၁)၊ သွေးချေးကြွေးမြီ (ဆာလံ ၅၁:၁၄)၊ အကျင့်ပျက်လူ့အဖွဲ့အစည်း (တမန် ၂:၄၀)၊ လက်ရှိဆိုးယုတ်သောခေတ်ကာလ (ဂလာတိ ၁:၄)၊ မှောင်မိုက်နိုင်ငံ၏ လွှမ်းမိုးမှု (ကောလောသဲ ၁:၁၃)၊ လေထဲ၌ အုပ်စိုးသော မင်းကို လက်အောက်ခံခြင်း၊ အသားနှင့်ဆိုင်သော စိတ်အားထက်သန်မှုများ (ဧဖက် ၂:၁–၅) နှင့် ဘုရားသခင်၏ဒေါသ (ရောမ ၅:၉) ကို ပြောဆိုသည်။

Third, God delivers from mankind’s sinful state and its consequences. Here Scripture speaks of lostness (Luke 19:10), iniquities or transgressions (Ps. 39:8; 51:1–9; 79:9; Matt. 1:21), bloodguiltiness (Ps. 51:14), corrupt society (Acts 2:40), the present evil age (Gal. 1:4), the dominion of darkness (Col. 1:13), subjection to the prince of the air, passions of the flesh (Eph. 2:1–5), and God’s wrath (Rom. 5:9).

 

 

D. ဘုရားသခင်က ကယ်တင်တော်မူသော လူများ

ကျမ်းစာအရ ဘုရားသခင်၏ကယ်တင်ခြင်းကို ခံယူသူများမှာ ဘုရားသခင်၏ပဋိညာဉ်ချစ်ခြင်းမေတ္တာနှင့် ကျေးဇူးတော်ကြောင့် လှုံ့ဆော်ခံရပြီး၊ မိမိတို့၏လိုအပ်ချက်ကို သဘောပေါက်ကာ ဘုရားသခင်ကို နှိမ့်ချစွာ မှီခိုသူများ ဖြစ်သည်။ ထိုသူများသည် ဘုရားသခင်အပေါ် တုံ့ပြန်သူ၊ လက်ခံသူများ ဖြစ်သည်။ ကျမ်းသစ်တွင် ထိုသူများကို ယုံကြည်ခြင်းရှိသူများဟု ဖော်ပြထားသည်။ ကယ်တင်ခြင်းကို ယုံကြည်ခြင်းပေါ်တွင် အခြေခံခြင်းသည် လူသားတို့၏တုံ့ပြန်မှုကို သက်သက်ဉာဏ်နှင့်သာ ယုံကြည်ခြင်း သို့မဟုတ် သဘောတူခြင်းသို့ လျှော့ချစေသည်ဟု စွပ်စွဲချက်များနှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်စွာ၊ သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ ယုံကြည်ခြင်းသည် ဘုရားသခင်ပေးသနားသမျှကို လက်ခံခြင်းနှင့် လူတစ်ဦးပိုင်ဆိုင်သမျှနှင့် ရှိသမျှကို ဘုရားသခင်အား အပ်နှံခြင်း ဖြစ်သည်။ ဤကြောင့် ရွေးနှုတ်ခြင်း၏ ကိုယ်ပိုင်အချည်းနှီးဖြစ်မြောက်ရန် နောင်တရခြင်း (မာ ၁:၁၄၊ ၁၅၊ လု ၃:၃၊ တမန် ၂:၃၇၊ ၃၈၊ ၃:၁၉၊ ရောမ ၂:၄၊ ၂ကော ၇:၁၀) နှင့် ၎င်း၏အသီးအနှံများ (မဿဲ ၅:၁–၁၂၊ လု ၃:၇–၁၄) လိုအပ်သည်။ ဤနှင့်သဟဇာတဖြစ်စွာ၊ ဟေဗြဲကျမ်းစာများတွင် ဘုရားသခင်သည် မိမိကို ရိုသေကြောက်ရွံ့သူများ (ဆာလံ ၃၃:၁၈–၂၂)၊ မိမိ၌ မျှော်လင့်သူများ၊ မိမိကို ယုံကြည်သူများ (ဆာလံ ၂၂:၄၊ ၅၊ ၈၆:၂) နှင့် မိမိကို အော်ဟစ်သူများ (ဆာလံ ၅၅:၁၆၊ ၁၀၇:၁၃)၊ နှိမ့်ချပြီး နှလုံးကြေမွသူများ (ဆာလံ ၃၄:၁၈၊ ယောဘ ၂၂:၂၉)၊ ဘုရားသခင်ကို စောင့်ဆိုင်းသူများ (ဟေရှာယ ၂၅:၉) နှင့် မိမိ၌ ခိုလှုံသူများ (ဆာလံ ၃၇:၄၀)၊ ပဋိညာဉ်သစ္စာရှိမှု သို့မဟုတ် သစ္စာစောင့်သိမှုကို ထင်ရှားစေသူများ (ဟဗက္ကုတ် ၂:၄)၊ နှလုံးဖြောင့်မတ်သူများ (ဆာလံ ၇:၁၀) နှင့် ဘုရားသခင်၏ပညတ်တော်များကို ရှာဖွေသူများ (ဆာလံ ၁၁၉:၉၄) အတွက် ကယ်တင်စွာ လုပ်ဆောင်တော်မူသည်ဟု မြင်သည်။ ထို့ကြောင့် သမ္မာကျမ်းစာ၏ အလုံးစုံသော အဆုံးအမများအလင်းတွင်၊ ကယ်တင်ခြင်းကို ဆုပ်ကိုင်သော ယုံကြည်ခြင်းသည် နှလုံး၊ စိတ် နှင့် အသက်တာတစ်ခုလုံးကို ဘုရားသခင်ဆီသို့ ရွေ့လျားခြင်း ဖြစ်သည်။ ယုံကြည်ခြင်းနှင့် သစ္စာစောင့်သိမှုသည် ဘုရားသခင်နှင့် ဆက်ဆံရေး၏ ဒင်္ဂါးနှစ်ဖက် ဖြစ်သည်။

D. The Persons Whom God Saves

 

According to Scripture the recipients of God’s salvation are those who, prompted by God’s covenant love and grace, realize their need and show humble dependence upon God. They are responsive and receptive toward Him. In the NT they are spoken of as persons of faith. Contrary to charges that basing salvation upon faith cheapens the human response to mere intellectual belief or assent, biblical faith is a receptivity to all God gives and commitment to God of all a person is and has. Because of this the personal actualization of redemption requires repentance (Mark 1:14, 15; Luke 3:3; Acts 2:37, 38; 3:19; Rom. 2:4; 2 Cor. 7:10) and its fruits (Matt. 5:1–12; Luke 3:7–14). In harmony with this, the Hebrew Scriptures see God working savingly for those who fear (reverence) Him and hope in Him (Ps. 33:18–22), those who trust in Him (Ps. 22:4, 5; 86:2) and call upon Him (Ps. 55:16; 107:13), the humble and contrite (Ps. 34:18; Job 22:29), those who wait for God (Isa. 25:9) and take refuge in Him (Ps. 37:40), those who manifest covenant faithfulness or loyalty (Hab. 2:4), the upright in heart (Ps. 7:10), and those who seek God’s precepts (Ps. 119:94). Thus, in the light of a wholistic biblical teaching, the faith that grasps salvation is the movement of the heart, mind, and life toward God. Faith and faithfulness are two sides of the same coin of relationship to God.

 

 

E. လူသားတို့၏ ဘုရားသခင်၏ကယ်တင်ခြင်း လိုအပ်ချက်

1. အပြစ်၏ အမှန်တရားနှင့် အကျိုးဆက်များ

အပြစ်သည် လူသားတို့၏ အဆုံးစွန်သော ပြဿနာဖြစ်ပြီး၊ ဘုရားသခင်၏ကယ်တင်ခြင်းသည် တစ်ခုတည်းသော ဖြေရှင်းချက် ဖြစ်သည်။ (အပြစ်နှင့်ပတ်သက်၍ အပြည့်အစုံကို အပြစ် ခေါင်းစဉ်တွင် ကြည့်ပါ)။ မာနနှင့် ဘုရားသခင်နှင့်တူချင်သော ဆန္ဒမှ စတင်၍ (ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၃:၄၊ ဟေရှာယ ၁၄:၁–၂၀၊ ယေဇကျေလ ၂၈:၁–၁၉)၊ အပြစ်သည် လူတိုင်းတွင် ရှိသော အမှန်တရား ဖြစ်သည် (၁ရာဇဝင် ၈:၄၆၊ ၂ရာဇဝင် ၆:၃၆၊ ယောဘ ၄:၁၇၊ ဆာလံ ၁၄:၁–၃၊ ပြောစကား ၇:၂၀၊ ဟေရှာယ ၉:၁၇၊ ဒံယေလ ၉:၁၁၊ ရောမ ၃:၉–၁၁၊ ၂၃၊ ၅:၁၂၊ ၁၉၊ ၁ယောဟန် ၁:၈၊ ၁၀)။ ၎င်းသည် လူတိုင်းအပေါ် အပြစ်တင်ခြင်းနှင့် သေခြင်းကို ဖြစ်ပေါ်စေခဲ့သည် (ရောမ ၅:၁၄–၁၈၊ ၆:၂၃၊ ယာကုပ် ၁:၁၅)။

2.  

E. Humanity’s Need for Divine Salvation

 

1. The Reality and Results of Sin

 

Sin is the ultimate human problem, for which divine salvation is the only solution. (For full treatment of sin, see Sin.) Beginning in pride and the desire to be like God (Gen. 3:4; Isa. 14:1–20; Eze. 28:1–19), sin is a universal actuality (1 Kings 8:46; 2 Chron. 6:36; Job 4:17; Ps. 14:1–3; Eccl. 7:20; Isa. 9:17; Dan. 9:11; Rom. 3:9–11, 23; 5:12, 19; 1 John 1:8, 10). It has resulted in universal condemnation and death (Rom. 5:14–18; 6:23; James 1:15).

 

 

2. အပြစ်၏ သဘောသဘာဝ

ကယ်တင်ခြင်းသည် အပြစ်၏ အမှန်တရားနှင့် တိုက်ရိုက်ဆက်စပ်နေသောကြောင့်၊ အပြစ်၏ အဓိပ္ပာယ်ကို ရှင်းလင်းရမည်ဖြစ်ပြီး၊ ထို့နည်းတူ ကယ်တင်ခြင်း၏ သဘောသဘာဝကို ပို၍ ရှင်းလင်းစွာ နားလည်နိုင်မည် ဖြစ်သည်။

2. The Nature of Sin

 

Since salvation is so directly connected with the reality of sin, the meaning of sin must be clarified so the nature of salvation may be more clearly apprehended.

 

a. အပြစ်သည် အပြုအမူအဖြစ်။ အပြစ်သည် ပထမဆုံးနှင့် အထင်ရှားဆုံး နည်းဖြင့် မှားယွင်းသော အပြုအမူအဖြစ် ထင်ရှားသည်။ လူသားတို့၏ အပြစ်ရှိသော အပြုအမူများကို သမ္မာကျမ်းစာ၏ အပြစ်တင်ချက်ကို ရောမလူမျိုး ၁:၁၈–၃:၂၀ တွင် ဖော်ပြထားသည်။ ကောင်းမှုဟု ယူဆရသော အပြုအမူများပင် ညစ်ညမ်းသော အဝတ်မျှသာ ဖြစ်သည် (ဟေရှာယ ၆၄:၆)။

a. Sin as deed. The first and most immediate way in which sin manifests itself is as a misdeed. The scriptural indictment of humanity’s sinful actions is described in Romans 1:18–3:20. Even supposed righteous deeds are as unclean rags (Isa. 64:6).

 

b. အပြစ်သည် နှလုံး၏ ပျက်စီးယိုယွင်းမှု ဖြစ်သည်။ သို့သော် အပြစ်သည် မှားယွင်းသော အပြုအမူထက် ပိုသည်။ ၎င်းသည် အပြုအမူတွင် အဆုံးသတ်နိုင်သော်လည်း၊ နှလုံး၏ ယိုင်းနွဲ့မှုတွင် စတင်သည်။ သမ္မာကျမ်းစာသည် အပြစ်သည် လူတစ်ဦး၏ နှလုံးနှင့် အလိုတော်၊ အကျင့်သီလသဘာဝ နှင့် အတွင်းစိတ်အရင်းခံကို ပျက်ပြားစေခြင်း ဖြစ်သည်ဟု သက်သေခံသည်။ နှလုံး၏ ညစ်ညမ်းမှု၏ အတိမ်အနက်ကို ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၆:၅၊ ဟေရှာယ ၁:၅၊ ၆၊ ၂၉:၁၃၊ ယေရမီ ၁၁:၈၊ ၁၆:၁၂၊ မဿဲ ၇:၁၈–၂၃ နှင့် ယာကုပ် ၁:၁၄၊ ၁၅၊ ၄:၁၊ ၂ တို့တွင် ပုံဖော်ထားသည်။

b. Sin as depravity of the heart. However, sin is more than a misdeed. It may end in an action, but it begins in the inclination of the heart. Scripture testifies that sin is a perversion of a person’s heart and will, moral nature, and innermost being. The depth of the heart’s pollution is graphically described in Genesis 6:5; Isaiah 1:5, 6; 29:13; Jeremiah 11:8; 16:12; Matthew 7:18–23; and James 1:14, 15; 4:1, 2.

 

c. အပြစ်သည် ကျွန်ခံစေသောအာဏာ။ သမ္မာကျမ်းတွင် အပြစ်ဟုခေါ်သော လုပ်ရပ်များကို ရောမ၊ ၅-၈ တွင် ဖော်ပြထားသည့်အတိုင်း အခြားသော၊ ဆိုးယုတ်ပြီး ကျွန်ခံစေသော အာဏာတစ်ခု၏ အုပ်စိုးမှုအောက်တွင် နေထိုင်ခြင်း၏ ရလဒ်အဖြစ် ဖော်ပြထားသည်။ ရောမ ၇:၅ ကိုမှတစ်ပါး အမြဲတစေဂဏန်းတစ်ခုတည်းဖြင့်သာ ဖော်ပြလေ့ရှိပြီး အပြစ်ကို ဘုရင် သို့မဟုတ် သခင်တစ်ပါးအဖြစ် ပုံဖော်ထားသည် (ရောမ ၅:၁၂-၁၄၊ ၂၁)။ လူသားများသည် ထိုဘုရင် သို့မဟုတ် သခင်အား နာခံမှုဖြင့် ကိုယ်ကိုအပ်နှံကြသည် (ရောမ ၆:၆၊ ၁၂၊ ၁၃)။ ကြမ်းတမ်းသော အာဏာရှင် သို့မဟုတ် ဆိုးယုတ်သော အလုပ်စေခိုင်းသူကဲ့သို့ အပြစ်သည် လူများကို ကျွန်အဖြစ် ချုပ်နှောင်ထားသည် (အခန်း ၆:၆၊ ၁၆-၁၈၊ ၂၀၊ ၇:၁၄) နှင့် လုပ်ခလစာပေးသည် (ရောမ ၆:၂၃)။ နတ်ဆိုးတစ်ကောင်လု (ရောမ ၇:၁၇၊ ၂၀) လူတစ်ဦးထဲတွင် နေထိုင်နိုင်သည်၊ ထိုလူကို လှည့်စားနိုင်သည် (အခန်း ၇:၁၁)၊ မြွေသည် ဧဝကို လှည့်စားခဲ့သည့်နည်းတူ (က ၃:၁၃)၊ ထိုလူထဲတွင် သေခြင်းကို ဖြစ်ပေါ်စေနိုင်သည် (ရောမ ၆:၁၆၊ ၂၃၊ ၇:၁၁၊ ၁၄)။ အပြစ်၏ လူသားများကို ဖိနှိပ်မှုသည် ၎င်း၏ကိုယ်ပိုင်တရားကို ချမှတ်ခြင်းဖြင့် (ရောမ ၇:၂၃၊ ၈:၂) သို့မဟုတ် ဘုရားသခင်၏ တရားကို လှည့်ကွက်ဖြင့်အသုံးချ၍ ၎င်း၏ ဖျက်ဆီးတတ်သော ရည်ရွယ်ချက်များကို လုပ်ဆောင်ခြင်းဖြင့် (ရောမ ၇:၈၊ ၁၁၊ ၁၃၊ ကု ၁၅:၅၆ နှိုင်းယှဉ်) ဖြစ်ပေါ်လာနိုင်သည်။ အပြစ်သည် အိပ်ငိုက်နေသည့်ပုံစံ သို့မဟုတ် ရုတ်တရက် နိုးကြားလာပြီး အပြစ်ဆိုင်ရာ စိတ်အားထက်သန်မှုများကို လှုံ့ဆော်နိုင်သည် (ရောမ ၇:၅-၉)။ အာဏာတစ်ခုအဖြစ် အပြစ်သည် ဘုရားသခင်ကို ဆန့်ကျင်သည် (ရောမ ၆:၂၃) နှင့် ရာဇဝတ်မှုကျူးလွန်သူကဲ့သို့ ဘုရားသခင်ထံမှ အပြစ်ဒဏ်ခံရသည် (ရောမ ၈:၃)။ အပြစ်ကို အာဏာတစ်ခုအဖြစ် ပြောဆိုခြင်းသည် အပြစ်သည် ကျွန်ုပ်တို့ ကိုယ်တိုင်ပြုလုပ်သော်လည်း၊ ကျွန်ုပ်တို့၏ ပြုလုပ်မှုကို ကြိုတင်ပြီး ဆုံးဖြတ်ထားသည့်အရာတစ်ခုဖြစ်ကြောင်း ဆန့်ကျင်ဘက်ကို ဖော်ပြသည်။ အပြစ်ပြုရာတွင် ကျွန်ုပ်တို့ပင် အပြစ်ပြုသူဖြစ်သော်လည်း၊ ကျွန်ုပ်တို့ကိုယ်တိုင် မဟုတ်ပြန် (ရောမ ၇:၁၇၊ ၂၀)။ ထို့ကြောင့် ကျွန်ုပ်တို့ ပြုလုပ်သမျှတွင်၊ ကျွန်ုပ်တို့ကို အုပ်စိုးထားသော အပြစ်၏ အာဏာကို အမှန်တကယ် ထင်ရှားစေခြင်းသာဖြစ်သည်။

c. Sin as enslaving power. The Bible describes sinful actions as the product of living under the rule of an alien, evil, and enslaving power such as is described in Romans 5–8. Always occurring in the singular except in Romans 7:5, sin is pictured as a king or lord (Rom. 5:12–14, 21) to whom humans yield themselves in obedient service (Rom. 6:6, 12, 13). Like a harsh tyrant or wicked taskmaster, sin holds people in slavery (verses 6, 16–18, 20; 7:14) and pays them wages (Rom. 6:23). Like a demon it can dwell in a person (Rom. 7:17, 20), deceive that person (verse 11), as the serpent deceived Eve (Gen. 3:13), and even effect death in the person (Rom. 6:16, 23; 7:11, 14). Its suppression of mankind can be produced by the imposition of its own law (Rom. 7:23; 8:2) or, by subversively working its destructive purposes through God’s law (Rom. 7:8, 11, 13; cf. 1 Cor. 15:56). It can lie dormant or suddenly spring to life, stirring the sinful passions to action (Rom. 7:5–9). Sin as a power stands opposed to God (Rom. 6:23) and, like a criminal, is condemned by God (Rom. 8:3). To speak of sin as a power expresses the paradox that sin is something we do, and yet which precedes and determines our doing. In sinning it is we who sin, yet not we ourselves (Rom. 7:17, 20). Thus, in what we do, we are really acting out the power of sin which controls us.

 

 

၃. အပြစ်ကြောင့် ကယ်တင်ခြင်းဆိုင်ရာ လိုအပ်ချက်များ

အပြစ်ကို မှားယွင်းသော လုပ်ရပ်တစ်ခုအဖြစ် ယူဆသောအခါ၊ အပြစ်သားကို နောင်တရရန်၊ ဝန်ချတောင်းပန်ရန်၊ နှစ်ခြင်းခံရန်နှင့် အပြစ်များကို ခွင့်လွှတ်ခြင်းနှင့် အပြစ်ရှိမှုမှ သန့်ရှင်းစင်ကြယ်ခြင်းကို ခံယူရန် ခေါ်ဆိုခံရသည် (တမန် ၂:၃၈၊ ၂ပေ ၃:၉၊ ၁ယောဟန် ၁:၉)။ ဤသည်မှာ ဖြောင့်မတ်ခြင်းခံရခြင်း အတွေ့အကြုံဖြစ်သည်။

3. Salvific Needs Because of Sin

 

When sin is considered to be an act of wrongdoing, the sinner is called upon to repent, confess, be baptized, and receive forgiveness of sins and cleansing from guilt (Acts 2:38; 2 Peter 3:9; 1 John 1:9). This is the experience of justification.

 

အပြစ်ကို နှလုံး သို့မဟုတ် အလိုဆန္ဒ၏ ဆိုးယုတ်သော ယိုးစောင်းမှုအဖြစ် မှတ်ယူသောအခါ၊ အပြစ်သားသည် နှလုံးသစ်နှင့် ဝိညာဉ်ဖြောင့်မတ်ခြင်းကို လိုအပ်သည် (ဆာ ၅၁:၁၀)။ ဘုရားသခင်သည် ထိုလက်ဆောင်များကို ပေးသနားမည်ဟု ကတိပြုထားသည် (ယေဇ ၁၁:၁၉၊ ၃၆:၂၆)။ ဤသည်မှာ ပြန်လည်မွေးဖွားခြင်း၊ နှလုံးပြောင်းလဲခြင်းနှင့် သန့်ရှင်းစင်ကြယ်ခြင်းဆိုင်ရာ ကိစ္စများကို ရည်ညွှန်းသည်။

When sin is regarded as the evil inclination of the heart or will, the sinner needs a new heart and right spirit (Ps. 51:10). God promises to supply these very gifts (Eze. 11:19; 36:26). This speaks to the issues of regeneration, conversion, and sanctification.

 

အပြစ်ကို ကျွန်ခံစေသော၊ သေခြင်းကို ဖြစ်စေသော အာဏာ၊ နှလုံးဆိုးယုတ်ခြင်း အပြစ်အယူအဆကို ပိုမိုအမြစ်တွယ်စေသည်ဟု ရှုမြင်သောအခါ၊ လိုအပ်သည်မှာ နောင်တရခြင်း၊ ခွင့်လွှတ်ခြင်း သို့မဟုတ် နှလုံးပြောင်းလဲခြင်းထက် ပိုမိုလိုအပ်သည်။ အပြစ်နှင့်သေခြင်း၏ သခင်အဖြစ်မှ ခရစ်တော်နှင့် အသက်ရှင်ခြင်း၏ သခင်အဖြစ်သို့ သခင်ပြောင်းလဲခြင်း လိုအပ်သည် (ရောမ ၆)။ ခရစ်တော်၏ သခင်အုပ်စိုးမှုအောက်တွင်သာ စစ်မှန်သော လွတ်လပ်ခြင်းရှိသည်။

When sin is viewed as an enslaving, death-dealing power—a radicalizing of the concept of sin as an evil heart—what is necessary is more than repentance, forgiveness, or a change of heart. An exchange of lordships from that of sin and death to that of Christ and life is required (Rom. 6). Only under Christ’s lordship is there true freedom.

 

အနှစ်ချုပ်ရလျှင် အပြစ်၏ ရှုထောင့်သုံးမျိုးနှင့်စပ်လျဉ်း၍ အပြစ်သား၏ လိုအပ်ချက်များမှာ ခွင့်လွှတ်ခြင်း၊ အသစ်ပြုပြင်ခြင်းနှင့် သခင်သစ်အောက်တွင် လွတ်လပ်ခြင်းတို့ဖြစ်သည်။ ဤအရာများသည် သမ္မာကျမ်းတွင် ကယ်တင်ခြင်း သတင်းစကား၏ အဓိကနှလုံးသားတွင် ရှိပြီး အပိုင်း III တွင် ရှင်းလင်းစွာ ဖော်ပြမည်ဖြစ်သည်။

In summary, the sinner’s needs vis-à-vis the three aspects of sin are forgiveness, renewal, and freedom under a new Lord. These lie at the heart of the biblical message of salvation and will be spelled out in section III.

 

 

 

 

 

II. ဘုရားသခင်၏ ကယ်တင်ခြင်း အစီအစဉ်

A. ထာဝရကာလ၌ ဘုရားသခင်၏ ဆုံးဖြတ်ချက်

လူသားမျိုးနွယ်ကို ကယ်တင်ခြင်းသည် အပြစ်ပေါ်ပေါက်လာပြီးနောက် မမျှော်လင့်ထားသော အဖြစ်အပျက်ကြောင့် လိုအပ်လာသော ဘုရားသခင်၏ နောက်ကျသော အတွေးအမြင် သို့မဟုတ် အလျင်စလို ပြုပြင်မှုမျှ မဟုတ်ပေ။ ယင်းသည် ဤကမ္ဘာတည်ထောင်မှုမတိုင်မီ ရေးဆွဲထားသော လူသားကို ရွေးနုတ်ရန် ဘုရားသခင်၏ အစီအစဉ်မှ ထွက်ပေါ်လာခြင်းဖြစ်သည် (၁ကု ၂:၇၊ ဧဖ ၁:၃၊ ၁၄၊ ၂သက် ၂:၁၃၊ ၁၄) နှင့် လူသားမျိုးနွယ်အတွက် ဘုရားသခင်၏ ထာဝရမေတ္တာတွင် အမြစ်တွယ်နေသည် (ယေရမ ၃၁:၃)။

II. The Divine Plan of Salvation

 

A. God’s Decision in Eternity

 

The salvation of humankind does not result from a divine afterthought or improvisation made necessary because of an unexpected turn of events after sin arose. Rather, it issues from a divine plan for man’s redemption formulated before the founding of this world (1 Cor. 2:7; Eph. 1:3, 14; 2 Thess. 2:13, 14) and rooted in God’s everlasting love for humanity (Jer. 31:3).

 

ဤအစီအစဉ်သည် ထာဝရအတိတ်၊ သမိုင်းဆိုင်ရာ ပစ္စုပ္ပန်နှင့် ထာဝရအနာဂတ်ကို လွှမ်းခြုံထားသည်။ ရွေးကောက်ခြင်း၊ ခရစ်တော်နှင့်တူအောင် ကြိုတင်သတ်မှတ်ခြင်း၊ ဘုရားသခင်၏ သန့်ရှင်းသော လူမျိုးဖြစ်ရန်၊ ရွေးနုတ်ခြင်းနှင့် ခွင့်လွှတ်ခြင်း၊ ခပ်သိမ်းသော အရာများကို ခရစ်တော်တွင် ပေါင်းစည်းခြင်း၊ သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်ဖြင့် တံဆိပ်ခတ်ခြင်း၊ ထာဝရ အမွေခံခြင်းကို ခံယူခြင်းနှင့် ဘုန်းတန်ခိုးရရှိခြင်းစသည့် အဖြစ်ပျက်များနှင့် ကောင်းချီးများပါဝင်သည် (ဧဖ ၁:၃-၁၄)။ အစီအစဉ်၏ အဓိကအချက်မှာ ယေရှု၏ ဆင်းရဲဒုက္ခခံခြင်းနှင့် အသေခံခြင်းဖြစ်ပြီး ဤသည်မှာ သမိုင်း၏ မတော်တဆမှု သို့မဟုတ် လူသားဆုံးဖြတ်ချက်သက်သက်မျှ မဟုတ်ဘဲ၊ ဘုရားသခင်၏ ရွေးနုတ်ခြင်း ရည်ရွယ်ချက်တွင် အမြစ်တွယ်နေသည် (တမန် ၄:၂၇၊ ၂၈)။ ယေရှုသည် အမှန်တကယ် “ကမ္ဘာအမြစ်ခံချိန်မှစ၍ လည်ပင်းညှပ်အသေခံရသော သိုးသငယ်” ဖြစ်တော်မူသည် (ဗျာ ၁၃:၈)။

This plan encompasses eternity past, the historical present, and eternity future. It includes such realities and blessings as election and predestination to be God’s holy people and bear likeness to Christ, redemption and forgiveness, the unity of all things in Christ, sealing with the Holy Spirit, reception of the eternal inheritance, and glorification (Eph. 1:3–14). Central to the plan is the suffering and death of Jesus, which was not an accident of history nor the product of merely human decision, but was rooted in God’s redemptive purpose (Acts 4:27, 28). Jesus was in truth “the Lamb slain from the foundation of the world” (Rev. 13:8, KJV).

 

အစီအစဉ်တစ်ခု ရှိသည်ဆိုသော အဖြစ်နှင့် ကိုက်ညီစွာ ယေရှုသည် ဤလောကထဲသို့ အဘယ်ကြောင့် ကြွလာသည်ဟု မိန့်ဆိုထားသည်။ တရားကို ပြည့်စုံစေရန် (မဿဲ ၅:၁၇)၊ အပြစ်သားများကို ခေါ်ရန် (မဿဲ ၉:၁၃)၊ ပယ်ခံရသူများနှင့် မိတ်ဆွေဖြစ်ရန် (မဿဲ ၁၁:၁၉)၊ ပျောက်ဆုံးနေသူများကို ရှာဖွေကယ်တင်ရန် (လု ၁၉:၁၀၊ ၁တိ ၁:၁၅ နှိုင်းယှဉ်)၊ အမှုတော်ဆောင်ရွက်ပြီး လူများစွာအတွက် ကိုယ်တော်၏ အသက်ကို ရွေးနုတ်ဖိုးငွေအဖြစ် ပေးရန် (မာကု ၁၀:၄၅) ကြွလာတော်မူသည်။ ကိုယ်တော် ပြုသမျှသည် ခမည်းတော်၏ နာမတော်အားဖြင့် (ယော ၅:၄၃) နှင့် ခမည်းတော်၏ အလိုတော်အတိုင်း (အခန်း ၅:၃၀) ဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်ကို ဖော်ပြသူအဖြစ် (ယော ၁:၁၄၊ ၁၈၊ ၁၄:၇-၁၀) လူများကို ဘုရားသခင်ထံ ဆောင်ကြဉ်းပေးသည် (အခန်း ၁၄:၆) နှင့် ကိုယ်တော်ကို ယုံကြည်သူတိုင်းအား ဘုရားသခင် ပေးသနားတော်မူသော ထာဝရ အသက် သို့မဟုတ် ကယ်တင်ခြင်းသို့ ဆောင်ကြဉ်းပေးသည် (ယော ၃:၁၅-၁၇၊ Great Controversy I. A ကိုကြည့်)။

Cohering with the reality of a plan are Jesus’ statements as to why He came into the world. He came to fulfill the law (Matt. 5:17), to call sinners (Matt. 9:13), to be a friend of outcasts (Matt. 11:19), to seek and save the lost (Luke 19:10; cf. 1 Tim. 1:15), and to serve others and give His life as a ransom for them (Mark 10:45). All that He does is in His Father’s name (John 5:43) and according to His will (verse 30). As the revealer of God (John 1:14, 18; 14:7–10), He brings people to God (verse 6) and to the eternal life or salvation that God grants to everyone who has faith in Him (John 3:15–17; see Great Controversy I. A).

 

 

B. အချိန်ကာလ၌ ဘုရားသခင်၏ ပဋိညာဉ်များ

၁. ဘုရားသခင်၏ ပဋိညာဉ်များ၏ အနှစ်သာရနှင့် စည်းလုံးညီညွတ်မှု

လူသားကယ်တင်ခြင်းအတွက် ဘုရားသခင်၏ ထာဝရဆုံးဖြတ်ချက်ကို အကောင်အထည်ဖော်သော နည်းလမ်းမှာ အချိန်ကာလ၌ ဘုရားသခင်၏ ပဋိညာဉ်များဖြစ်သည်။ သမ္မာကျမ်းတွင် ပဋိညာဉ်များကို ဗဟုဝုစ်နှင့် ဖော်ပြထားသော်လည်း (ရောမ ၉:၄၊ ဂလာ ၄:၂၄၊ ဧဖ ၂:၁၂)၊ သမ္မာကျမ်းတွင် ကယ်တင်ခြင်း ပဋိညာဉ်အခြေခံမှာ တစ်ခုတည်းသာရှိသည်။ ဤပဋိညာဉ်သည် ကတိသဘောတွင် ရှိပြီး ဘုရားသခင်၏ ကောင်းချီးများနှင့် ကယ်တင်ခြင်းကို ဘုရားသခင်က ပေးသနားခြင်းဖြစ်သည်၊ လူသားများ၏ အားထုတ်မှုဖြင့် ရရှိသည်မဟုတ်၊ သို့သော် ယုံကြည်ခြင်းနှင့် နာခံခြင်း တုံ့ပြန်မှုကို ရှာဖွေသည်။ ဤပဋိညာဉ်၏ နှလုံးသားမှာ သမ္မာကျမ်းတစ်ခုလုံးတွင် ဖော်ပြထားပြီး တစ်ခါတစ်ရံ ပဋိညာဉ်နှင့် တူညီစွာ ဖော်ပြသော ဘုရားသခင်၏ မပြတ်မတိမ် မေတ္တာဖြစ်သည် (တရားဟော ၇:၉၊ ၁ဓါရိ ၈:၂၃၊ နေဟမိ ၉:၃၂၊ ဒံယေလ ၉:၄)။ ဗဟုဝုစ် ပဋိညာဉ်များဟူသော စကားသည် ဘုရားသခင်သည် မတူညီသော အချိန်နှင့် အခြေအနေများတွင် လူများ၏ လိုအပ်ချက်ကို ဖြည့်ဆည်းရန် ပဋိညာဉ်ကို အမျိုးမျိုးသော ပုံစံဖြင့် ပြန်လည်ဖော်ပြခြင်းကို ဆိုလိုသည်။ ပဋိညာဉ်ပုံစံတစ်ခုချင်းစီသည် ကယ်တင်ခြင်း၏ စည်းလုံးညီညွတ်သော ရည်ရွယ်ချက်တွင် အခန်းကဏ္ဍမှ ပါဝင်သည်။

B. God’s Covenants in Time

 

1. The Essence and Unity of God’s Covenants

 

The way by which God’s eternal decision for human salvation is effected is through God’s covenants in time. Although the Bible speaks of covenants in the plural (Rom. 9:4; Gal. 4:24; Eph. 2:12), there is only one basic covenant of salvation in Scripture. It is promissory in character—the blessings and salvation of God are given by God, not earned by human beings—but looks for humanity’s response of faith and obedience. The heart of this covenant is God’s steadfast love, spoken of throughout Scripture and at times equated with the covenant (Deut. 7:9; 1 Kings 8:23; Neh. 9:32; Dan. 9:4). The plural, covenants, means that God advances His saving purpose by restating His covenant in various ways to meet the needs of His people in different times and settings. Each form of the covenant plays its part in His unitary purpose of salvation.

 

 

၂. အာဒံ၊ နောဧနှင့် ထာဝရပဋိညာဉ်များ

အာဒံပဋိညာဉ်ဆိုသည်မှာ ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၃:၁၅ တွင် ဘုရားသခင်၏ ကတိတော်ကို ရည်ညွှန်းပြီး Protoevangelium (ဧဝံဂေလိတရား၏ ပထမဆုံး ကြေညာချက်) ဟု ခေါ်ဆိုသည်။ ၎င်း၏ အန္တိမအဓိပ္ပာယ်တွင် ခရစ်တော်သည် မျိုးစေ့အဖြစ် ဆိုးယုတ်သူကို အနိုင်ရမည် (ရောမ ၁၆:၂၀)။ နောဧပဋိညာဉ်သည် ကျေးဇူးတော်နှင့် အသက်ရှင်ခြင်း ကတိတော်ဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်သည် ကမ္ဘာမြေပေါ်တွင် သတ္တဝါအသက်ကို ထိန်းသိမ်းမည်ဟု ကတိပြုတော်မူသည် (က ၆:၁၈-၂၀၊ ၉:၉-၁၁)။ လူတိုင်းအတွက် ကရုဏာကတိဖြစ်သောကြောင့် ဤပဋိညာဉ်ကို ထာဝရပဋိညာဉ်ဟု ခေါ်သည် (အခန်း ၉:၁၆)။ “ထာဝရ” အယူအဆကို အာဗြဟံပဋိညာဉ် (က ၁၇:၇၊ ၁၃၊ ၁၉၊ ၁ရာ ၁၆:၁၇၊ ဆာ ၁၀၅:၁၀)၊ အဘယ်နေ့စဉ်တိုင်း အထူးအလေးပေးထားသော ဆီနဲပဋိညာဉ် (ထွက် ၃၁:၁၆)၊ ဒါဝိဒ်ပဋိညာဉ် (၂ဓါရိ ၂၃:၅၊ ဟေရှာယ ၅၅:၃၊ ယေဇ ၃၇:၂၆၊ ၂၇)၊ ဣသရေလကို ပြန်လည်တည်ထောင်ရန် ပဋိညာဉ်သစ်ကတိ (ယေရမ ၃၂:၄၀၊ ၃၁:၃၃ ကို ပြန်လည်ဖော်ပြထားသည်၊ ယေဇ ၁၆:၆၀) နှင့် ယေရှု၏ ယဇ်ပူဇော်ခြင်း (ဟေဗြ ၁၃:၂၀) အတွက်လည်း အသုံးပြုသည်။

2. The Adamic, Noachic, and Everlasting Covenants

 

The Adamic covenant refers to God’s promise in Genesis 3:15, called the Protoevangelium (first announcement of the gospel), according to which, in its ultimate meaning, Christ the seed would conquer the evil one (Rom. 16:20). The Noachic covenant is a promise of grace and life. God vows to preserve creaturely life upon the earth (Gen. 6:18–20; 9:9–11). As a promise of mercy for all, this covenant is called an everlasting covenant (verse 16). The “everlasting” concept is also used for the Abrahamic covenant (Gen. 17:7, 13, 19; 1 Chron. 16:17; Ps. 105:10), the Sinai covenant with its Sabbath emphasis (Ex. 31:16), the Davidic covenant (2 Sam. 23:5; Isa. 55:3; Eze. 37:26, 27), the new covenant promise of the restoration of Israel (Jer. 32:40, restating 31:33; Eze. 16:60), and the sacrifice of Jesus (Heb.13:20).

 

 

၃. အာဗြဟံ၊ ဆီနဲနှင့် ဒါဝိဒ်ပဋိညာဉ်များ

ကျေးဇူးတော်အား အာဗြဟံပဋိညာဉ် (က ၁၂:၁-၃၊ ၁၅:၁-၅၊ ၁၇:၁-၁၄) သည် ကယ်တင်ခြင်း သမိုင်းတစ်ခုလုံး၏ အခြေခံဖြစ်သည် (ဂလာ ၃:၆-၉၊ ၁၅-၁၈)။ အာဗြဟံ၏ မျိုးစေ့အားဖြင့်၊ မရေမတွက်နိုင်သော သားမြေးများကိုသာ ရည်ညွှန်းခြင်းမဟုတ်ဘဲ၊ အထူးသဖြင့် သူ၏ တစ်ဦးတည်းသော သားမြေး ခရစ်တော်ကို ရည်ညွှန်းသည့်အနေဖြင့် (အခန်း ၃:၁၆) ဘုရားသခင်သည် ကမ္ဘာကို ကောင်းကြီးမင်္ဂလာပေးမည်။ အာဗြဟံ၏ မျိုးစေ့၏ အစိတ်အပိုင်းဖြစ်မည့်သူတိုင်း ဘုရားသခင်သည် သူတို့၏ ဘုရားဖြစ်မည်၊ သူတို့သည် ဘုရားသခင်၏ လူမျိုးဖြစ်မည်။ နဖတ်ဖြတ်ခြင်းသည် ယုံကြည်ခြင်းဖြင့် ဖြစ်ပေါ်လာပြီးသား ဖြောင့်မတ်သော ဆက်ဆံရေး၏ အမှတ်အသား (က ၁၇:၁၁၊ က ၁၅:၆၊ ရောမ ၄:၉-၁၂) ဖြစ်သည်။

3. The Abrahamic, Sinaitic, and Davidic Covenants

 

The Abrahamic covenant of grace (Gen. 12:1–3; 15:1–5; 17:1–14) is fundamental to the entire course of salvation history (Gal. 3:6–9, 15–18). Through Abraham’s seed, referring not only to his numberless descendants, but in particular to his one descendant, Christ (verse 16), God would bless the world. All who would be a part of Abraham’s seed would find God to be their God, and they would be His people. Circumcision would be a sign (Gen. 17:11) of this already existing right relation to God constituted by faith (Gen. 15:6; Rom. 4:9–12).

 

ဆီးနဲပဋိညာဉ်ကို ကျွန်ခံရာမှ လွတ်မြောက်ခြင်း အခြေအနေတွင် ပေးခဲ့ပြီး (ထွက် ၁၉:၄၊ ၂၀:၂၊ တရားဟော ၁-၃) အပြစ်ခွင့်လွှတ်ခြင်းနှင့် ပွဲခံယဇ်ပုံစံများ ပါဝင်သည့်အတွက် ကျေးဇူးတော်ပဋိညာဉ်လည်းဖြစ်ပြီး အာဗြဟံပဋိညာဉ်၏ အဓိက အချက်များကို ပြန်လည်ဖော်ပြခြင်းဖြစ်သည် (ဘုရားသခင်နှင့်လူမျိုး၏ အထူးဆက်ဆံရေး၊ က ၁၇:၇၊ ၈ နှင့် ထွက် ၁၉:၅၊ ၆၊ ကြီးစွာသော လူမျိုးဖြစ်ခြင်း၊ က ၁၂:၂ နှင့် ထွက် ၁၉:၆ နှင့် ၃၂:၁၀၊ နာခံခြင်း၊ က ၁၇:၉-၁၄၊ ၂၂:၁၆-၁၈ နှင့် ထွက် ၁၉:၅ နှင့် ကျမ်းတစ်ခုလုံး)။ လူမျိုးသည် ဆီးနဲပဋိညာဉ်ကို ဖောက်ဖျက်သောအခါ မောရှေသည် ဘုရားသခင်အား အာဗြဟံပဋိညာဉ်တွင် ပြုထားသော ကတိများကို အောက်မေ့ရန် ဆုတောင်းခဲ့သည် (ထွက် ၃၂:၁၃)။ ဆီးနဲတွင် တရားကို အထူးအလေးပေးခြင်းသည် အာဗြဟံပဋိညာဉ် ပြည့်စုံခြင်းသည် ဘုရားသခင်၏ ကျေးဇူးတော်၏ အဖြစ်မှန်ကို နာခံခြင်းဖြင့် ထင်ရှားစွာ ပြသမည့် လူမျိုးတစ်မျိုးကို စောင့်ဆိုင်းနေကြောင်း ညွှန်ပြသည်။ ဣသရေလသည် ဘုရားသခင်၏ လူမျိုးနှင့် “သန့်ရှင်းသော လူမျိုး” (ထွက် ၁၉:၆) အဖြစ် အဦးစွာ နေထိုင်မှသာ ကမ္ဘာအတွက် ကောင်းချီးမင်္ဂလာ ဖြစ်လာနိုင်သည်။

The Sinaitic covenant, given in the context of redemption from bondage (Ex. 19:4; 20:2; Deut. 1–3) and containing God’s sacrificial provisions for atonement and forgiveness of sin, was also a covenant of grace and a reiteration of major emphases in the Abrahamic covenant (special relation of God to His people: Genesis 17:7, 8 with Exodus 19:5, 6; a great nation: Genesis 12:2 with Exodus 19:6 and 32:10; and obedience: Genesis 17:9–14; 22:16–18 with Exodus 19:5 and throughout the Pentateuch). When the people broke the Sinai covenant, Moses prayed that God would remember His promises made in the Abrahamic covenant (Ex. 32:13). The special emphasis upon the law at Sinai indicated that the fulfillment of the Abrahamic covenant awaited a people for whom the reality of God’s grace would be exhibited by obedience. Israel could not become a blessing for the world until it first lived as God’s people and a “holy nation” (Ex. 19:6).

 

ဒါဝိဒ်ပဋိညာဉ်သည် အာဗြဟံ (ယေဇ ၃၇:၂၄-၂၇) နှင့် မောရှေ (၂ဓါရိ ၇:၂၂-၂၄) ပဋိညာဉ်နှင့် ဆက်စပ်နေသည်။ ဤပဋိညာဉ်တွင် ဒါဝိဒ်သည် ဣသရေလအပေါ် မင်းသား နှင့် ဘုရင်ဖြစ်မည် (အခန်း ၇:၈၊ ယေရမ ၃၀:၉၊ ယေဇ ၃၇:၂၄၊ ၂၅) နှင့် ဘုရားသခင်၏ အိမ် သို့မဟုတ် သန့်ရှင်းရာဌာနကို တည်ဆောက်မည် (၂ဓါရိ ၇:၇-၁၃၊ ယေဇ ၃၇:၂၆-၂၈)။ ဤနေရာတွင် အာဗြဟံနှင့် ဆီးနဲပဋိညာဉ်များတွင် ဘုရားသခင်သည် သူတို့၏ ဘုရားဖြစ်လိုပြီး သူတို့သည် ကိုယ်တော်၏ လူမျိုးဖြစ်လိုသော ဆန္ဒရှိရာ ဘုရားသခင်သည် သူတို့နှင့်အတူ နေထိုင်နိုင်သည်။

The Davidic covenant is interconnected with both the Abrahamic (Eze. 37:24–27) and the Mosaic (2 Sam. 7:22–24). In this covenant David would be a prince and king over Israel (verse 8; Jer. 30:9; Eze. 37:24, 25) and would build God’s house or sanctuary (2 Sam. 7:7–13; Eze. 37:26–28). In this place God, who in the Abrahamic and Sinaitic covenants wanted to be their God and them to be His people, could dwell with them.

 

 

၄. ပဋိညာဉ်သစ်

ပဋိညာဉ်သစ်ကတိသည် ယေရမိ ၃၁:၃၁-၃၃ တွင် ပထမဆုံးပေါ်ပေါက်သည်။ ၎င်းကို ဣသရေလ နှုတ်ဆောင်ခံရခြင်းမှ ပြန်လာခြင်းနှင့် ဘုရားသခင် ပေးသနားမည့် ကောင်းချီးများ အခြေအနေတွင် တည်ထားသည်။ ဆီးနဲတွင် ပဋိညာဉ်ဖောက်ဖျက်ခြင်း (အခန်း ၃၁:၃၂) ကြောင့် ဣသရေလ နှုတ်ဆောင်ခံရခြင်းသို့ ရောက်ခဲ့သည်နည်းတူ၊ ဤပဋိညာဉ်ကို ပြန်လည်ဖွဲ့စည်းခြင်းသည် သူတို့ကို ထိန်းသိမ်းပေးပြီး အနာဂတ်အတွက် မျှော်လင့်ချက်ဖြစ်မည်။ ပဋိညာဉ်သစ်၏ အကြောင်းအရာသည် ဆီးနဲနှင့် အတူတူပင်ဖြစ်သည်။ အတူတူပင် ဘုရားသခင်-လူမျိုး ဆက်ဆံရေးနှင့် အတူတူပင် တရားရှိသည် (အခန်း ၃၁:၃၃)။ ဆီးနဲပဋိညာဉ်သည် ခေတ်မမီတော့သည် သို့မဟုတ် ဟောင်းနွမ်းသည်မဟုတ်၊ ဖောက်ဖျက်ခံရခြင်းသာဖြစ်သည်။ ဤပဋိညာဉ်ကို ပြန်လည်ဖွဲ့စည်းခြင်းသည် လူများ၏ အပြစ်များကို ခွင့်လွှတ်ခြင်း (အခန်း ၃၁:၃၄) နှင့် ဘုရားသခင်သည် ပဋိညာဉ်တရားကို (နှင့် ကိုယ်တော်ကို ရိုသေခြင်း၊ ယေရမ ၃၂:၄၀) လူများ၏ နှလုံးထဲတွင် ထည့်သွင်းပေးမည်ဟူသော အာမခံချက်ပေါ်တွင် အခြေခံသည် (ယေရမ ၃၁:၃၃)။ ဤသည်မှာ ဘုရားသခင်၏ လူမျိုးအားလုံးတွင် ဘုရားသခင်ကို နီးကပ်စွာ သိကျွမ်းခြင်းကို (အခန်း ၃၁:၃၄) နှင့် ဆီးနဲပဋိညာဉ်၏ ပြည့်စုံပြီး ထာဝရတည်မြဲသော အကောင်အထည်ဖော်မှုကို ဖြစ်ပေါ်စေမည်။ ယေဇကျေလ ၃၆:၂၅-၂၈ တွင် ဘုရားသခင်၏ တရားကို အတွင်းစိတ်ထဲသို့ ထည့်သွင်းခြင်းသည် နှလုံးသစ်ကို ပြုပြင်ပေးပြီး ဝိညာဉ်တော်ကို အတွင်းသို့ ထည့်သွင်းခြင်းကြောင့် ဖြစ်ပြီး၊ ထိုဝိညာဉ်တော်သည် နာခံခြင်းသစ်၏ လှုံ့ဆော်အားဖြစ်သည်။

4. The New Covenant

 

The promise of a new covenant first occurs in Jeremiah 31:31–33. It is lodged in the context of Israel’s return from exile and the blessings that God would grant. As the breaking of the covenant at Sinai (verse 32) brought Israel into exile, so the remaking of this covenant would preserve them and be their hope for the future. The content of this new covenant was the same as that of Sinai. There was the same God-people relationship and the same law (verse 33). The Sinaitic covenant was not outmoded or old, but broken. Reconstitution of this covenant would be premised upon forgiveness of the people’s sins (verse 34) and the guarantee that God would place His covenant law (and reverence for Him, Jer. 32:40) within the hearts of His people (Jer. 31:33). This would bring about the intimate knowledge of God among all God’s people (verse 34) and the full and lasting actualization of the covenant at Sinai. In Ezekiel 36:25–28, the internalization of God’s law is because of God’s renewing the heart and putting His Spirit within it as the motive force of the new obedience.

 

ခွင့်လွှတ်ခြင်း (ယေရမ ၃၁:၃၄) နှင့် ဝိညာဉ်တော် (ယေဇ ၃၆:၃၇) ကို အလေးပေးသည်နှင့်အညီ၊ ဓမ္မသစ်ကျမ်းသည် ပဋိညာဉ်သစ်အယူအဆကို ခရစ်တော်၏ အသွေးတော်သို့ တိုးချဲ့ထားပြီး၊ ထိုအသွေးတော်သည် အပြစ်များကို ခွင့်လွှတ်စေသည် (မဿဲ ၂၆:၂၈၊ လု ၂၂:၂၀၊ ၁ကု ၁၁:၂၅၊ ဟေဗြ ၉:၁၅၊ ၁၂:၂၄) နှင့် ဝိညာဉ်တော်၏ အမှုတော်သို့ တိုးချဲ့ထားပြီး၊ ထိုဝိညာဉ်တော်သည် အသက်ကို ယူဆောင်လာသည် (၂ကု ၃:၆)။

In harmony with the emphasis on forgiveness (Jer. 31:34) and the Spirit (Eze. 36:37), the New Testament extends the concept of the new covenant to the blood of Christ, which brings forgiveness of sins (Matt. 26:28; Luke 22:20; 1 Cor. 11:25; Heb. 9:15; 12:24) and to the ministry of the Spirit, which brings life (2 Cor. 3:6).

 

 

၅. ပဋိညာဉ်ဟောင်း

“ပဋိညာဉ်ဟောင်း” အယူအဆကို ၂ကု ၃:၁၄ တွင်သာ ရှင်းလင်းစွာ ဖော်ပြထားပြီး၊ ဂလာတိ ၄:၂၄ တွင် ပေါလု၏ “ပဋိညာဉ်နှစ်ခု” အသုံးအနှုန်းနှင့် ဟေဗြဲတွင် “ပထမပဋိညာဉ်” (၈:၇၊ ၁၃၊ ၉:၁၊ ၁၅၊ ၁၈)၊ “ဒုတိယပဋိညာဉ်” (၉:၇) နှင့် “ပိုမိုကောင်းမွန်သော ပဋိညာဉ်” (၇:၂၂၊ ၈:၆) ဟူ၍ ရည်ညွှန်းချက်များတွင် လှည့်ကွက်ဖြင့် ဖော်ပြထားသည်။

5. The Old Covenant

 

The concept of an “old covenant” is explicitly referred to only in 2 Cor. 3:14, but is implied in Paul’s use of “two covenants” in Galatians 4:24 and in the references in Hebrews to a “first covenant” (8:7, 13; 9:1, 15, 18), “second covenant” (9:7), and “better covenant” (7:22; 8:6).

 

၂ကု ၃ နှင့် ဂလာတိတွင် ပဋိညာဉ်များနှင့်ပတ်သက်သော ပေါလု၏ ထုတ်ပြန်ချက်များကို ခရစ်တော်ကို ဗဟိုပြုမည့်အစား တရားကို ဗဟိုပြုနေသည်ဟု သူမြင်သော ဂျူးဆန်ဆန် ဆန့်ကျင်သူများနှင့် ငြင်းခုန်ရာတွင်သာ မှန်ကန်စွာ နားလည်နိုင်သည်။ ဤငြင်းခုန်ရာအခြေအနေတွင် ၂ကု ၃:၁၄ ရှိ ပဋိညာဉ်ဟောင်းသည် မျက်နှာကို ခြုံထားသော ဆီးနဲတရားကို ဆိုလိုသည် (အခန်း ၃:၁၅)၊ ဆိုလိုသည်မှာ ခရစ်တော်နှင့်စပ်လျဉ်း၍ မဖတ်ဘဲ စာသားတစ်ခုတည်းအဖြစ် ဖတ်ခြင်းဖြစ်သည်။ ထိုနည်းဖြင့် သေခြင်းကို ဖြစ်စေသည် (အခန်း ၃:၆)။ ခရစ်တော်တွင် မျက်နှာဖုံးကို ဖယ်ရှားသောအခါ (အခန်း ၃:၁၅၊ ၁၆) တရား၏ စစ်မှန်သော အကြောင်းအရာနှင့် အဓိပ္ပာယ်ကို မြင်ရပြီး၊ တရား၏ ဘုန်းအသရေအစား သခင်၏ အသက်ပြောင်းလဲစေသော ဘုန်းအသရေကို မြင်ရသည် (အခန်း ၃:၁၈)။ သခင်၏ ဝိညာဉ်တော်နှင့် ဆက်ဆံရေးရှိခြင်းသည် စာသားတစ်ခုတည်းနှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်အားဖြင့် လွတ်လပ်ခြင်း (အခန်း ၃:၁၇) နှင့် အသက်ကို ယူဆောင်လာသည် (အခန်း ၃:၆၊ ရောမ ၇:၆ နှိုင်းယှဉ်)။

Paul’s statements on the covenants in 2 Corinthians and Galatians can be properly understood only in terms of his polemic against Judaizing opponents whom he saw as making the law, rather than Christ, central. Within this polemical context the old covenant in 2 Corinthians 3:14 stands for the Mosaic code of Sinai (verse 15) as read with a veil over one’s eyes, that is, read non-Christologically as mere letter. As such it kills (verse 6). When the veil is removed in Christ (verses 15, 16), and one perceives the law’s true content and meaning, what is seen is the life-changing glory of the Lord (verse 18) rather than the glory of the law. And to be related to the Spirit of the Lord, in contrast with the letter alone, brings freedom (verse 17) and life (verse 6; cf. Rom. 7:6).

 

ဂလာတိအရ တရားနာခံခြင်းကို ဘုရားသခင်နှင့် ယုံကြည်ခြင်း ဆက်ဆံရေး၏ ဦးစားပေးမှုနှင့် ဘယ်တော့မှ ခွဲထုတ်၍ မရပါ။ ထိုသို့ဖြစ်သောအခါ တရားသည် ရည်ရွယ်ထားသည့် အသက်သို့ မရောက်စေဘဲ (တရားဟော ၆:၂၄၊ ရောမ ၇:၁၀ အတိုင်း) အပြစ်ဒဏ်သို့ ရောက်စေသည် (ဂလာ ၃:၁၀၊ တရားဟော ၂၇:၂၆ ကို ကိုးကားသည်)။ ဂလာတိ ၄:၂၄၊ ၂၅ တွင် ပေါလု၏ ဆီးနဲပဋိညာဉ်ကို ကျွန်ခံမှုနှင့် တူညီစွာ ဖော်ပြခြင်းကို ဤအမြင်အရ ရှင်းပြရမည်။ ဆီးနဲပဋိညာဉ်သည် မူလက ဣသရေလကို ကျွန်ခံရာမှ လွတ်မြောက်စေခြင်း၊ ဘုရားသခင်သည် သူတို့၏ ဘုရားဖြစ်မည်၊ သူတို့သည် ကိုယ်တော်၏ လူမျိုးဖြစ်မည်ဟူသော ကတိ၊ အပြစ်ခွင့်လွှတ်ခြင်းနှင့် ပွဲခံယဇ်စနစ်ပါဝင်သောကြောင့် ကျွန်ခံမှု စနစ်မဟုတ်ခဲ့ပေ။ သို့သော် ကတိနှင့် ယုံကြည်ခြင်း၊ ကျင့်ဆောင်မှုများမှ တရားကို ခွဲထုတ်သောအခါ ပဋိညာဉ်သည် ပုံပျက်သွားပြီး လွတ်လပ်ခြင်းအစား ကျွန်ခံမှု ဖြစ်ပေါ်လာသည်။ ကတိနှင့် တရား၏ သင့်လျော်သော ဆက်ဆံရေးကို ဂလာတိ ၃:၁၅-၄:၇ တွင် တွေ့နိုင်သည်။ ဤနေရာတွင် ပေါလုက ဖြောင့်မတ်ခြင်းရရှိရန် တစ်ခုတည်းသော နည်းလမ်းမှာ ယေရှုခရစ်ကို ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် ခံယူသော အာဗြဟံ၏ ကျေးဇူးတော်ပဋိညာဉ်ဖြစ်ကြောင်း ငြင်းခုန်သည်။ ဆီးနဲတရားသည် အာဗြဟံအား ပေးထားသော ကတိနှင့် ဆန့်ကျင်ဘက် မဟုတ် (ဂလာ ၃:၂၁)၊ သို့သော် ခရစ်တော်ထံ ဦးဆောင်ခြင်းဖြင့် ကတိကို မွေးမြူခဲ့သည် (အခန်း ၃:၂၄) သို့မှ “ယေရှုခရစ်ကို ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် ကတိထားတော်မူသမျှကို ယုံကြည်သူများအား ပေးသနားခြင်း ဖြစ်နိုင်သည်” (အခန်း ၃:၂၂)။ ခရစ်တော်နှင့် ရင့်ကျက်သော ဆက်ဆံရေး ဖြစ်ပေါ်လာသောအခါ တရား၏ “ကြီးကြပ်သူ” အဖြစ် အခန်းကဏ္ဍ ရပ်တန့်သွားသည် (အခန်း ၃:၂၅၊ ၄:၁-၅)။

In terms of Galatians it is clear that stress on obedience to law must never be separated from the primacy of a faith relationship with God. When that happens the law does not achieve its goal of leading to life (as originally intended, Deut. 6:24; Rom. 7:10), but leads rather to condemnation (Gal. 3:10, citing Deut. 27:26). Paul’s equation of the Sinai covenant with bondage in Galatians 4:24, 25 should be explained from this perspective. The Sinai covenant, originally resting upon the reality of God’s redemption of Israel from bondage, His promise to be their God and they His people, and containing a sacrificial system teaching atonement and forgiveness, was not a system of bondage. However, when law is separated from promise and faith from works, the covenant is perverted, and slavery rather than freedom results. The proper relationship between promise and law is found in Galatians 3:15–4:7. Here Paul argues that the only way to be justified is through the Abrahamic covenant of grace received through faith. The law of Sinai was not contrary to the promise to Abraham (Gal. 3:21), but fostered it by leading to Christ (verse 24) so that “what was promised to faith in Jesus Christ might be given to those who believe” (verse 22). The law’s function as “custodian” ceases when a mature relationship with Christ is formed (verse 25; 4:1–5).

 

ဟေဗြဲအရ ဒုတိယ သို့မဟုတ် ပိုမိုကောင်းမွန်သော ပဋိညာဉ်အတွက် အကြောင်းမှာ ဆီးနဲတွင် လူများ၏ ကတိများသည် သူတို့ ဖောက်ဖျက်ခဲ့သောကြောင့် ဘုရားသခင်သည် ချို့ယွင်းချက်ရှိသည်ဟု တွေ့ရှိခဲ့ခြင်းဖြစ်သည် (ဟေဗြ ၈:၈၊ ၉)။ ပိုမိုကောင်းမွန်သော ကတိများ လိုအပ်ခဲ့ပြီး ဟေဗြဲသည် ယေရမိ ၃၁:၃၃ ရှိ ပဋိညာဉ်သစ်ကတိများတွင် ထိုကတိများကို ရှင်းပြထားပြီး၊ ဘုရားသခင်သည် ဆီးနဲပဋိညာဉ်ကို ပြန်လည်အတည်ပြုပြီး ၎င်းကို ထိန်းသိမ်းနိုင်ရန် ဘုရားသခင်၏ စွမ်းရည်ကို ကတိပြုထားသည်။ ထို့ပြင် အပြစ်မှ စင်ကြယ်စေနိုင်သော ပိုမိုကောင်းမွန်သော ယဇ်ပူဇော်ခြင်း လိုအပ်ခဲ့သည် (ဟေဗြ ၉:၂၃၊ ၁၀:၂-၄)။ ဆီးနဲပဋိညာဉ်၏ ယဇ်ပူဇော်ခြင်း စည်းမျဉ်းများသည် လာမည့် ကောင်းသောအရာများ၏ အရိပ်အယောင်ဖြစ်သော်လည်း၊ ထိုအရာများ၏ “စစ်မှန်သော ပုံသဏ္ဍာန်” မဟုတ်ခဲ့ပေ (အခန်း ၁၀:၁)။ ထို့ကြောင့် ဟေဗြဲ၏ ပထမ/ဒုတိယ ပဋိညာဉ်ဆိုင်ရာ အယူအဆသည် ကတိ-ပြည့်စုံခြင်းနှင့် ပုံစံ-အန္တိပ် တွေးပုံစနစ်များနှင့် ဆက်စပ်နေသည်။

For Hebrews the reason for a second or better covenant is that God found the promises of the people at Sinai faulty, for they broke them (Heb. 8:8, 9). There was need for better promises (verse 6), and Hebrews explains these in terms of the new covenant promises of Jeremiah 31:33, where God reaffirms the covenant of Sinai and promises divine enablement to keep it. Further, there was need for a better sacrifice (Heb. 9:23) that could bring the reality of cleansing from sin (Heb. 10:2–4). The sacrificial laws of the Sinai covenant were indeed a shadow of the good things coming, but not the “true form of these realities” (verse 1). Thus, the first/second covenant motif of Hebrews is related to promise-fulfillment and type-antitype modes of thought.

 

 

 

 

 

III. ကယ်တင်ခြင်း၏ အစိတ်အပိုင်းများ

I. E. ၃ တွင် ဖော်ပြထားသည့်အတိုင်း၊ အပြစ်ပြဿနာ၏ ရှုထောင့်သုံးမျိုးကို ဖြေရှင်းရမည်ဖြစ်သည်။ ထိုပြဿနာ၏ အဖြေသည် ဘုရားသခင်နှင့် ဆက်ဆံရေးသစ်၊ ဘုရားသခင်ရှေ့တော်၌ ယုံမှုအာမခံချက်သစ်နှင့် ဘုရားသခင်ထံမှ ဘဝသစ်တို့တွင် တည်ရှိသည်။

III. Components of Salvation

 

As noted in I. E. 3, three aspects of the sin problem must be addressed. The solution of the problem lies in a new relationship with God, a new assurance before God, and a new life from God.

 

သမ္မာကျမ်းဆုံးမဩဝါဒ၊ အထူးသဖြင့် တမန်တော်ပေါလုက ဖော်ပြထားသည့်အတိုင်း၊ ကယ်တင်ခြင်း၏ အစိတ်အပိုင်းအားလုံးကို “ခရစ်တော်၌” တွေ့ရှိရသည် (ဥပမာ၊ ဧဖက် ၁:၁-၁၄)။ ဤစကားစုာ သို့မဟုတ် တူညီသောအသုံးအနှုန်းသည် ပေါလု၏ စာများတွင် ၁၆၄ ကြိမ်ထက်မနည်း ပါဝင်ပြီး၊ ဤသည်မှာ ဥပဒေဆိုင်ရာ အဆင့်အတန်းသက်သက်မျှမဟုတ်ဘဲ၊ ခရစ်တော်နှင့် ကိုယ်ရေးကိုယ်တာဆက်ဆံရေးကို ရည်ညွှန်းခြင်းဖြစ်သည်။ ထိုစကားစု၏ အသုံးပြုပုံများကို စစ်ဆေးကြည့်ရာတွင် ထိုသည်မှာ ထမြောက်တော်မူသော ခရစ်တော်နှင့် ယုံကြည်သူအကြား ဖြစ်နိုင်သော အလွန်ရင်းနှီးဆုံး ပေါင်းစည်းမှုပါဝင်သည့် အတွေ့အကြုံဆိုင်ရာ အဖြစ်မှန်တစ်ခုဖြစ်ကြောင်း တွေ့ရသည်။ ယုံကြည်သူသည် ခရစ်တော်၏ နေထိုင်တော်မူသော ဝိညာဉ်တော်အားဖြင့် ထမြောက်တော်မူသော သခင်နှင့် ပေါင်းစည်းထားသောကြောင့်၊ ထိုသူသည် ခရစ်တော်၏ အသေခံခြင်းနှင့် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း ကယ်တင်ခြင်းဆိုင်ရာ ဖြစ်ရပ်များတွင် ပါဝင်သူဖြစ်လာပြီး၊ ခရစ်တော်၏ ကိုယ်ခန္ဓာ ဖြစ်သော အသင်းတော်၌ ပါဝင်သူဖြစ်လာသည်။ ရလဒ်အနေဖြင့် ယုံကြည်သူသည် ခရစ်တော်ထံမှ စီးဆင်းလာသော ကယ်တင်ခြင်း၏ ကောင်းချီးများအားလုံးကို ကိုယ်တိုင်ခံစားရရှိပြီး၊ ယုံကြည်သူများ၏ ဆွေမျိုးပေါက်ဖော်ဆက်ဆံရေးအတွင်း၌ တည်ရှိသည်။

According to biblical teaching, especially as articulated by the apostle Paul, all the elements of salvation are found only “in Christ” (e.g., Eph. 1:1–14). This phrase, or its equivalent, which occurs in Paul’s writings 164 times, refers to a personal relationship with Christ rather than to a merely legal status. An examination of its usages reveals that it is an experiential reality involving the most intimate union possible between the risen Christ and the believer. Because the believer is united with the risen Lord through the indwelling of His Spirit, he or she is made a part of the saving events of Christ’s death and resurrection and included in the body of Christ, the church. As a result, the believer personally receives all the blessings of salvation which flow from Christ and exist in the fellowship of believers.

 

 

A. ဘုရားသခင်နှင့် ဆက်ဆံရေးသစ်

ဘုရားသခင်နှင့် ဆက်ဆံရေးသစ်တွင် ဖြောင့်မတ်ခြင်းခံရခြင်း၊ ပြန်လည်သင့်မြတ်ခြင်းနှင့် မွေးစားခြင်း ပါဝင်သည်။

၁. ဖြောင့်မတ်ခြင်းခံရခြင်းနှင့် ဖြောင့်မတ်ခြင်း

a. ဝေါဟာရများ။ “ဖြောင့်မတ်စေသည်” ဟူသော ကြိယာသည် ဟေဗြဲဘာသာစကား ṣadaq မှ ဆင်းသက်လာပြီး၊ ဖြောင့်မတ်သည် သို့မဟုတ် တရားမျှတသည်ဟု အဓိပ္ပာယ်ရပြီး၊ အကြောင်းပြု (hiphil) ပုံစံတွင်မူ တရားခံအတွက် အမှုစီရင်ချက်ချသည်၊ ဖြောင့်မတ်သူအဖြစ် ဆက်ဆံသည် သို့မဟုတ် ကြေညာသည်၊ အပြစ်ကင်းစင်စေသည်၊ တရားမျှတမှုကို ထောက်ခံသည်၊ မူလအခွင့်အရေးသို့ ပြန်လည်ထားရှိသည်ဟု အဓိပ္ပာယ်ရသည်။ ဟေဗြဲ နာမ်စား ṣedeq နှင့် ṣdāqāh တို့သည် ဘုရားသခင်၏ ပဋိညာဉ်တရားနှင့် ကိုက်ညီမှုအရ တရားမျှတခြင်း၊ ဖြောင့်မတ်ခြင်း သို့မဟုတ် ဖြောင့်မတ်ခြင်းကို ဆိုလိုသည်။ နာမဝိသေသန ṣaddîq သည် ဖြောင့်မတ်သည်၊ တရားနှင့်အညီဖြစ်သည် သို့မဟုတ် ဖြောင့်မတ်သည်ဟု အဓိပ္ပာယ်ရသည်။ ဤဟေဗြဲဝေါဟာရများနှင့် ကိုက်ညီပြီး အဓိပ္ပာယ်အတူတူပင်ဖြစ်သော ဂရိကြိယာ dikaioō၊ နာမဝိသေသန dikaiōs နှင့် နာမ်စား dikaiosynē တို့ဖြစ်သည်။ နာမ်စား dikaiōsis နှင့် dikaiōma တို့သည် ဖြောင့်မတ်ခြင်းခံရခြင်းကို ဆိုလိုသည်။ သို့သော် နောက်ဆုံးဝေါဟာရသည် တရားမျှတသော တောင်းဆိုချက်ကိုလည်း ဆိုလိုနိုင်သည်။

A. A New Relationship With God

 

The new relationship with God includes justification, reconciliation, and adoption.

 

1. Justification and Righteousness

 

a. Terminology. The verb “justify” is based upon the Hebrew ṣadaq, which means to be just or righteous and, in the causative (hiphil) form, to give a verdict in favor of, to treat or declare as righteous, to acquit, to vindicate, to restore to the right. The Hebrew nouns ṣedeq and ṣdāqāh mean justice, rightness, or righteousness in terms of conformity to the relationship with God stipulated in His covenant law. The adjective ṣaddîq means just, lawful, or righteous. Corresponding to these Hebrew terms, and with essentially the same meanings, are the Greek verb dikaioō, the adjective dikaiōs, and the noun dikaiosynē. The nouns dikaiōsis and dikaiōma denote justification, though the latter term may also mean just requirement.

 

b. ဖြောင့်မတ်ခြင်းခံရခြင်း၏ တရားရုံးဆိုင်ရာ နောက်ခံ။ ဟေဗြဲနှင့် ဂရိကြိယာများသည် တရားရုံးဆိုင်ရာ (forensic) ဖြစ်ပြီး၊ တရားသူကြီးတစ်ဦးက တရားရင်ဆိုင်ရာတွင် ချမှတ်သော အမိန့်စီရင်ချက်အရ နားလည်ရမည်ဖြစ်သည်။ တရားသူကြီးသည် တရားခံဘက်သို့ ရှုမြင်ပါက အပြစ်ကင်းစင်ခြင်း သို့မဟုတ် ဖြောင့်မတ်ခြင်းခံရခြင်း စီရင်ချက်ချမှတ်သည်။ တရားခံအား ဆန့်ကျင်ဘက်ရှုမြင်ပါက ရှုတ်ချခြင်း စီရင်ချက်ချမှတ်သည်။

b. Forensic background of justification. The Hebrew and Greek verbs are forensic, meaning that they are to be understood in terms of the pronouncement that a judge renders in a legal case. If the judge finds for the accused, a verdict of acquittal or justification is rendered; if he finds against the accused, the verdict is one of condemnation.

 

ဤတရားရုံးဆိုင်ရာ အသုံးပြုပုံသည် ဘုရားသခင်နှင့် ဣသရေလလူမျိုးအကြား ပဋိညာဉ်ဆက်ဆံရေးအခြေအနေတွင် အဓိကနောက်ခံဖြစ်ပြီး၊ ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် ဖြောင့်မတ်ခြင်းခံရခြင်းဆိုင်ရာ ကျမ်းသစ်ဆုံးမဩဝါဒ၏ အဓိကနောက်ခံဖြစ်သည်။ သို့သော် ဤနောက်ခံသည် သမ္မာကျမ်းဆုံးမဩဝါဒကို အပြည့်အဝမဖော်ပြပေ။ တရားရုံးစီရင်ချက်များနှင့် ဆက်ဆံရေးများကို ခွင့်လွှတ်သော ကျေးဇူးတော်နှင့် လူသားများနှင့် ဘုရားသခင်အကြား ကိုယ်ရေးကိုယ်တာဆက်ဆံရေး၏ ပိုမိုမြင့်မြတ်သော အဆင့်သို့ ဘာသာပြန်ဆိုထားသည်။ ဘုရားသခင်ကို တရားသူကြီးအဖြစ် သဘောထားခြင်းကို ဘုရားသခင်ကို ခမည်းတော်အဖြစ် သဘောထားခြင်းက ကျော်လွန်သည် (သို့သော် အစားထိုးခြင်းမဟုတ်)။ ဖြောင့်မတ်ခြင်းခံရခြင်း၏ တရားရုံးဆိုင်ရာ ဘာသာစကားသည် ခရစ်တော်၌ ဘုရားသခင်၏ ကျေးဇူးတော်လက်ဆောင်၏ မကုန်နိုင်သော၊ လွန်ကဲစွာ ကြွယ်ဝသော ဓမ္မသတ်သို့ စီးဆင်းသွားသည်။

This forensic usage, with its covenantal context in the relationship between God and Israel, is the primary background for the NT teaching of justification by faith. However, this background, while vital to the biblical teaching, does not exhaust it. Court judgments and relationships are translated into the higher key of forgiving grace and a personal relationship between humans and God. The concept of God as judge is exceeded, though not superseded, by the concept of God as Father. The forensic language of justification flows into the theology of the inexhaustible and superabounding riches of God’s gift of grace in Christ.

 

c. ရှေ့ပြေးများ။ သမ္မာကျမ်းတွင် တမန်တော်ပေါလုသည် ဖြောင့်မတ်ခြင်းခံရခြင်းဆိုင်ရာ အယူဝါဒကို အပြည့်အဝဆုံးမသည်။ သို့သော် သူ၏ ရှင်းလင်းချက်သည် ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် ပြင်ဆင်မှုရှိပြီး၊ အထူးသဖြင့် ယေရှု၏ ဆုံးမဩဝါဒတွင် တွေ့ရသည်။ ဓမ္မဟောင်းကျမ်းသည် ဖြောင့်မတ်ခြင်းကို ရေတွက်ခြင်း သို့မဟုတ် အပြစ်ကို မရေတွက်ခြင်း (ကမ္ဘာဦး ၁၅:၆)၊ ဖြောင့်မတ်ခြင်းကို ဘုရားသခင်၏ ရွေးနုတ်ခြင်းလုပ်ဆောင်ချက်များနှင့် တန်ညီခြင်း (ဆာလံ ၃၁:၁; ၁၄၃:၁၁၊ ၁၂)၊ အလွန်ကြီးကျယ်သော အပြစ်များနှင့် အပြစ်သားများကို ခွင့်လွှတ်ခြင်း (၂ ရာဇဝင် ၃၃:၁-၁၃; ဆာလံ ၅၁)၊ ညစ်ပတ်သော အဝတ်ကို သန့်ရှင်းသော သို့မဟုတ် ခမ်းနားသော အဝတ်ဖြင့် အစားထိုးခြင်း (ဇာခရိ ၃:၁-၅) စသည်တို့ဖြင့် ကျမ်းသစ်တွင် ဖြောင့်မတ်ခြင်းခံရခြင်းကို ဆင်ခြင်ရန် အခြေခံသဘောတရားများ ပေးထားသည်။

c. Antecedents. In Scripture, the apostle Paul most fully expounds the doctrine of justification. However, his exposition finds its preparation in the OT and particularly in the teaching of Jesus. The OT, with such emphases as the reckoning of righteousness or non-reckoning of sin (Gen. 15:6), the equation of righteousness with God’s redemptive activities (Ps. 31:1; 143:11, 12), the forgiveness of the grossest sins and sinners (2 Chron. 33:1–13; Ps. 51), and the replacement of dirty apparel with clean or rich clothing (Zech. 3:1–5), supply foundational concepts for NT reflection on justification.

 

ဇာခရိရှိ အဝတ်အရိပ်အမြွက်သည် မဿဲ ၂၂:၁-၁၄ တွင် ယေရှုပြောသော မင်္ဂလာဆောင်ပွဲ အဝတ်အစားအကြောင်း ဥပမာနှင့် ဆက်စပ်မှုရှိသည်။ ဘုရင်၏ မင်္ဂလာဆောင်ပွဲသို့ ဝင်ရောက်ရန် (ကောင်းကင်နိုင်ငံဝင်ခြင်းကို မြေကြီးပေါ်တွင် ဥပမာပြုထားခြင်း) မင်္ဂလာဆောင်အဝတ်လိုအပ်သည်။ ထိုအဝတ်မရှိပါက ကျေးဇူးနှင့်ပြည့်သော ဖိတ်ကြားချက်ရရှိခဲ့သော်လည်း မင်္ဂလာဆောင်ပွဲတွင် တရားမျှတသော နေရာမရှိပေ။ ဤဥပမာသည် အဝတ်အစားက ဘာကို ကိုယ်စားပြုသည် သို့မဟုတ် မည်သို့ရရှိသည်ကို မပြောထားသော်လည်း၊ သမ္မာကျမ်းတစ်ခုလုံးက အဖြေပေးထားသည်။ ဟေရှာယ ၆၁:၁၀ တွင် ဘုရားသခင်သည် “ကျွန်ုပ်ကို ကယ်တင်ခြင်း အဝတ်ကို ဝတ်ဆင်စေပြီး၊ ဖြောင့်မတ်ခြင်း ဝတ်လုံကို ဖုံးအုပ်စေသည်” ဟု ဝမ်းမြောက်စွာ ကြွေးကြော်ထားသည်။ ထိုဝမ်းမြောက်ခြင်းအသံသည် လူပျိုကြီး သားပျက်ဥပမာတွင် ဖခင် (ဘုရားသခင်ကို ကိုယ်စားပြု) က သားအား ဝမ်းမြောက်စွာ ဝတ်လုံပေးသောအခါ ထပ်မံထွက်ပေါ်သည် (လုကာ ၁၅:၂၂)။ ဂလာတိ ၃:၂၆၊ ၂၇ တွင် ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့်နှင့် ခရစ်တော်၌ နှစ်ခြင်းခံခြင်းအားဖြင့် ဘုရားသခင်၏ ဖြောင့်မတ်ခြင်းခံရသော သားသမီးများဖြစ်လာသူများကို “ခရစ်တော်ကို ဝတ်ဆင်ကြပြီ” ဟု ဆိုသည်။ ထို့ကြောင့် သမ္မာကျမ်းတစ်ခုလုံး၏ ပိုမိုကျယ်ပြန့်သော အခြေအနေတွင် မင်္ဂလာဆောင်ပွဲဥပမာရှိ ဝတ်လုံသည် ခရစ်တော်၌ ပေးသနားတော်မူသော ဘုရားသခင်၏ ဖြောင့်မတ်ခြင်းဟု နားလည်နိုင်သည်။

The image of clothing in Zechariah has affinity with Jesus’ teaching on the wedding garment in Matthew 22:1–14. In order to be properly attired for the king’s wedding banquet (an earthly illustration relating to entry into the kingdom of heaven), one needs a wedding robe. Without it one has no legitimate place at the wedding despite the gracious invitation received. The parable does not speak of what the robe signifies or how one gets it, but Scripture provides answers elsewhere. In Isaiah 61:10 exultant joy is heard because God “has clothed me with the garments of salvation, he has covered me with the robe of righteousness.” The same note of joy is struck in the parable of the prodigal son when the father, representing God, joyously grants a robe to his son (Luke 15:22). Galatians 3:26, 27, referring to those who have become God’s justified children through faith and baptism into Christ, says that these are they who “have put on Christ.” Thus, in the wider context of Scripture, the robe in the wedding parable may ultimately be seen as God’s righteousness given in Christ.

 

ဖာရိရှဲနှင့် အခွန်ခံပုံပြင် (လုကာ ၁၈:၉-၁၄) တွင် မိမိကိုယ်ကို ကိုယ်ကျိုးမင်းမှု သို့မဟုတ် တရားလုပ်ဆောင်ချက်များဖြင့် မာန်မာနထောင်လွှားခြင်းက ဘုရားသခင်၏ ဖြောင့်မတ်ခြင်းခံရခြင်း စီရင်ချက်အတွက် အရည်အချင်းမပြည့်မီပေ။ နောင်တရသော စိတ်နှလုံးနှင့် ဘုရားသခင်၏ ကရုဏာတော်ကို တကယ်တောင်းခံခြင်းသာ ဖြစ်သည်။ လူသားများသည် တာဝန်အားလုံးကို ထမ်းဆောင်ခဲ့လျှင်တောင် မထိုက်တန်သော ကျွန်မျှသာ ဖြစ်နေဆဲဖြစ်သည် (လုကာ ၁၇:၁၀)။ ထို့ကြောင့် ဘုရားသခင်၏ ဖြောင့်မတ်စေသော ကျေးဇူးတော်ကို အမြဲလိုအပ်သည်။

In the story of the Pharisee and the publican (Luke 18:9–14) it is not pride in one’s goodness or legal accomplishments that qualifies for God’s verdict of justification but a repentant spirit and an earnest appeal for God’s mercy. Even if every duty were to be performed, humans would still be unworthy servants (Luke 17:10). Thus, God’s justifying grace is always needed.

 

ဘုရားသခင်နှင့် ဖြောင့်မတ်လာခြင်းဆိုင်ရာ ယေရှု၏ ဆုံးမဩဝါဒကို သူ၏ လုပ်ဆောင်ချက်များတွင် တွေ့ရသည်။ ယေရှုသည် အပြစ်သားများကို ကြိုဆိုပြီး သူတို့နှင့်အတူ စားသောက်တော်မူသည် (မာကု ၂:၁၅-၁၇; လုကာ ၁၅:၂)။ ဤသည်မှာ ဘုရားသခင်၏ ရှာဖွေခြင်း၊ ပြန်လည်ထူထောင်ပေးသော ကျေးဇူးတော်ကို ကိုယ်စားပြုသော ယေရှု၏ ဥပမာများနှင့် ကိုက်ညီသည်၊ ဘုရားသခင်ထံမှ ဝေးကွာနေသူများပင် ဖြစ်သည် (လုကာ ၁၅:၃-၃၂)။ ယေရှုသည် ပေါလုကဲ့သို့ “ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် ဖြောင့်မတ်ခြင်း” ဟူသော စကားစုကို မသုံးခဲ့သော်လည်း၊ ဤဆုံးမဩဝါဒသည် သူ၏ တာဝန်နှင့် သတင်းစကားတွင် အရေးကြီးသော အစိတ်အပိုင်းဖြစ်သည်။

Jesus’ teaching on becoming right with God is seen in His deeds, for Jesus welcomed sinners and ate with them (Mark 2:15–17; Luke 15:2). This coheres with Jesus’ parables of God’s seeking, restoring grace, even for those who have moved far from Him (Luke 15:3–32). Jesus may not have used the phrase “righteousness by faith,” as did Paul, but this teaching was a vital part of His mission and message.

 

d. ဘုရားသခင်၏ ဖြောင့်မတ်ခြင်း။ ရောမ ၁:၁၆၊ ၁၇ သည် ဖြောင့်မတ်ခြင်းအားဖြင့် ကယ်တင်ခြင်းကို နားလည်ရန် သမ္မာကျမ်း၏ အထင်ရှားဆုံး ရင်းမြစ်ဖြစ်ပြီး၊ ဂလာတိနှင့် ဖိလိပ္ပိ စာအုပ်များက အရေးကြီးစွာ ကူညီထားသည်။ ရောမ ၁:၁၆၊ ၁၇ သည် စာတစ်အုပ်လုံး၏ အဓိကစာသားဖြစ်သည်။ အပိုဒ် ၁၆ တွင် ဧဝံဂေလိတရားသည် ဘုရားသခင်၏ သားတော်ကို ခရစ်တော်နှင့် သခင်အဖြစ် ကြေညာခြင်း (အပိုဒ် ၃၊ ၄) ဖြစ်ပြီး၊ ယုံကြည်သူတိုင်းကို ဧကန်စင်စစ် ကယ်တင်ခြင်းသို့ ဦးဆောင်သော တန်ခိုးဖြစ်သည်ဟု ကြေညာသည်။ အပိုဒ် ၁၇ တွင် ဧဝံဂေလိတရားသည် ဘုရားသခင်၏ ဖြောင့်မတ်ခြင်းကို ဖော်ထုတ်သောကြောင့် ကယ်တင်ခြင်းသို့ ဦးဆောင်သည်ဟု ရှင်းပြသည်။ အပိုဒ် ၁၆ နှင့် ၁၇ အကြား တွေးခေါ်မှုဆက်စပ်မှု၊ အပိုဒ် ၁၈ ရှိ ဒုက္ခပေးခြင်းနှင့် ဆန့်ကျင်ဘက် (ရောမ ၃:၁၉၊ ၂၀ နှင့် ၂၁ နှိုင်းယှဉ်) တို့အရ ဘုရားသခင်၏ ဖြောင့်မတ်ခြင်းသည် ကယ်တင်ခြင်းဆိုင်ရာ အဖြစ်မှန်ဖြစ်ကြောင်း ပြသသည်။ ဘုရားသခင်၏ ဖြောင့်မတ်ခြင်းက ကယ်တင်သော မဖြောင့်မတ်ခြင်းနှင့် ဒုက္ခပေးခြင်းကို ရောမ ၁:၁၈–၃:၂၀ တွင် ဖော်ပြထားသည်။ ဤနေရာတွင် လူသားအပြစ်၏ ညစ်ညမ်းသော အဖြစ်မှန်ကို ဆေးခြယ်ထားပြီး၊ အပြစ်သားများအား တရားနှင့်အညီ ကျရောက်သော ဒုက္ခပေးခြင်းကို အတိတ် (ဘုရားသခင်သည် သူတို့ကို လွှတ်ထားတော်မူသည် [ရောမ ၁:၂၄၊ ၂၆၊ ၂၈])၊ ပစ္စုပ္ပန် (အပိုဒ် ၁၈) နှင့် အနာဂတ် (ရောမ ၂:၂၊ ၅၊ ၈၊ ၉) အဖြစ် ပုံဖော်ထားသည်။ အမှု၏ နိဂုံးကို ရောမ ၃:၁၉၊ ၂၀ ရှိ တရားစီရင်ခန်းတွင် ရောက်ရှိပြီး၊ ကမ္ဘာလုံးသည် အပြစ်ရှိပြီး လုပ်ဆောင်ချက်များကို အယူခံခွင့်မရှိပေ။ ပျောက်ဆုံးနေသော လူသားမျိုးနွယ်သည် အပြစ်၏ လုပ်ခလစာ ဖြစ်သော သေခြင်းကို စောင့်ကြိုနေရသည် (ရောမ ၆:၂၃)။ ဤအပြစ်နှင့် ဒုက္ခပေးခြင်း ပုံရိပ်ကို ဆန့်ကျင်ဘက်အနေဖြင့် ရောမ ၃:၂၁ တွင် ရောမ ၁:၁၆၊ ၁၇ တွင် စတင်ထားသော ဘုရားသခင်၏ ဖြောင့်မတ်ခြင်းကို ထပ်မံဖော်ပြသည်။ “ယခုမူကား” ဟူသော စကားစုသည် အပြစ်နှင့် ဒုက္ခပေးခြင်းအောက်တွင် ပျောက်ဆုံးနေမှုကို ပြောင်းပြန်လှန်ပြီး၊ ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် လက်ခံသူများအတွက် အသစ်သော အစကို ဖန်တီးပေးသော ဘုရားသခင်၏ ဖြောင့်မတ်ခြင်း ဖော်ထုတ်ခြင်းကို မိတ်ဆက်သည် (ရောမ ၃:၂၂)။

d. The righteousness of God. The letter to the Romans, with important assists from Galatians and Philippians, is Scripture’s most salient source for understanding justification by faith. Romans 1:16, 17 establishes the thesis of the entire letter. Verse 16 declares that the gospel, as the proclamation of God’s Son as Christ and Lord (verses 3, 4), is the power that will most certainly lead everyone who has faith to salvation. Verse 17 explains that the gospel leads to salvation because in it the righteousness of God is being revealed. The connection of thoughts between verse 16 and verse 17, as well as the contrast with wrath in verse 18 (cf. Rom. 3:19, 20 with 21), shows that God’s righteousness is a saving reality. The unrighteousness and wrath from which God’s righteousness saves are described in Romans 1:18–3:20. Here the sordid reality of human sin is painted, and the wrath that rightly falls upon sinners is pictured as past (God handed them over [Rom. 1:24, 26, 28]), present (verse 18), and future (Rom. 2:2, 5, 8, 9). The conclusion of the matter is reached in the judgment scene of Romans 3:19, 20, where the whole world is guilty and no appeal to works is valid. Lost humanity awaits the sentence of death, the wage sin pays (Rom. 6:23). Over against this picture of sin and wrath, Romans 3:21 again takes up the theme of God’s righteousness begun in Romans 1:16, 17. “But now” introduces the reversal of lostness under sin and wrath by the revelation of God’s righteousness which creates a new beginning for those who receive it by faith (Rom. 3:22).

 

ဘုရားသခင်၏ ဖြောင့်မတ်ခြင်းကို ကယ်တင်ခြင်းလုပ်ဆောင်ချက်အဖြစ် ရှုမြင်ခြင်းသည် ဓမ္မဟောင်းကျမ်း၊ အထူးသဖြင့် ဟေရှာယနှင့် ဆာလံတို့တွင် တွေ့ရသော အသုံးပြုပုံများနှင့် ကိုက်ညီသည်။ များစွာသော ကျမ်းချက်များတွင် ဘုရားသခင်၏ ဖြောင့်မတ်ခြင်းကို ကယ်တင်ခြင်း သို့မဟုတ် လွတ်မြောက်ခြင်းနှင့် ညှိနှိုင်းထားသည် သို့မဟုတ် တူညီသည်။ ဟေရှာယ ၄၆:၁၃ တွင် “ငါ၏ ဖြောင့်မတ်ခြင်း [ကယ်တင်ခြင်း] ကို ငါချဉ်းကပ်စေသည်၊ ဝေးကွာမနေ၊ ငါ၏ ကယ်တင်ခြင်းလည်း နှောင့်နှေးမည်မဟုတ်။ ငါသည် ဇိအုန်တွင် ကယ်တင်ခြင်းကို ထားမည်” ဟု ဆိုသည်။ အလားတူ ကျမ်းချက်များမှာ ဟေရှာယ ၅၁:၅; ၅၆:၁; ၅၉:၁၆; ၆၁:၁၀ ဖြစ်သည်။ တူညီမှုသည် ထင်ရှားပြီး၊ ဘုရားသခင်သည် “တရားစီရင်ခြင်း [ဖြောင့်မတ်ခြင်း] ကို ကြေညာပြီး၊ ကယ်တင်ရန် တန်ခိုးရှိတော်မူသော သူ” ဖြစ်သည် (ဟေရှာယ ၆၃:၁)။ ဧကန်စင်စစ် ဘုရားသခင်သည် “ဖြောင့်မတ်သော ဘုရားသခင်နှင့် ကယ်တင်ရှင်” ဖြစ်တော်မူသည် (ဟေရှာယ ၄၅:၂၁; ဆာလံ ၂၄:၅; ၃၁:၁; ၄၀:၁၀; ၅၁:၁၄; ၇၁:၁၅; ၁၄၃:၁၁ ကိုလည်းကြည့်)။ အချို့ကျမ်းချက်များတွင် ဘုရားသခင်၏ ဖြောင့်မတ်ခြင်းကို သူ၏ မပြောင်းမလဲ မေတ္တာတော် သို့မဟုတ် ကရုဏာတော်နှင့် ညှိနှိုင်းထားသည် (ဆာလံ ၃၆:၅၊ ၆၊ ၁၀; ၈၉:၁၄)။

The view of God’s righteousness as a saving activity comports with a significant class of usages found in the OT, particularly in Isaiah and the Psalms. In a number of texts God’s righteousness is coordinated with, or synonymous to, His salvation or deliverance. Isaiah 46:13 states: “I bring near my deliverance [righteousness], it is not far off, and my salvation will not tarry; I will put salvation in Zion.” Verses of the same import are Isaiah 51:5; 56:1; 59:16; 61:10. The synonymity is apparent, for God is one who announces “vindication [righteousness], mighty to save” (Isa. 63:1). Indeed, God is “a righteous God and a Savior” (Isa. 45:21; see also Ps. 24:5; 31:1; 40:10; 51:14; 71:15; 143:11). In certain texts God’s righteousness is coordinated with His steadfast love or mercy (Ps. 36:5, 6, 10; 89:14).

 

ဟေရှာယနှင့် ဆာလံတို့တွင် ဖြောင့်မတ်ခြင်းကို ကယ်တင်ခြင်း သို့မဟုတ် ကရုဏာနှင့် တန်ညီစေခြင်းသည် ရောမ ၁–၃ ရှိ ဖြောင့်မတ်ခြင်း၏ အခြေအနေဆက်စပ်မှုများမှ ရှင်းလင်းပြတ်သားနေပြီဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်၏ ဖြောင့်မတ်ခြင်းသည် ဘုရားသခင်၏ ဂုဏ်တော်တစ်ခုကို ရည်ညွှန်းခြင်းမဟုတ်ဘဲ၊ ဟေဗြဲတွေးခေါ်ပုံ၏ တက်ကြွသော နည်းလမ်းအရ၊ မှားယွင်းနေသူများကို ဘုရားသခင်နှင့် မှန်ကန်သော ဆက်ဆံရေးသို့ ပို့ဆောင်ပေးသော ဘုရား၏ ရွေးနုတ်ခြင်းလုပ်ဆောင်ချက်ကို ရည်ညွှန်းသည်ဟု နိဂုံးချနိုင်သည်။ ဤသည်မှာ ပဋိညာဉ်ဆိုင်ရာ သဘောတရားဖြစ်သည်။

This equation of righteousness with salvation or mercy in Isaiah and the Psalms gives a biblical precedent to what is already clear from the contextual connections of righteousness in Romans 1–3. We may deduce that the righteousness of God points not so much to an attribute of God but, in the dynamic mode of Hebrew thought, to a divine redemptive activity that puts people who are in the wrong into a right relationship with God. It is a covenantal concept.

 

e. ဖြောင့်မတ်ခြင်းခံရခြင်း၏ ရှုထောင့်များ (၁) ဘုရားသခင်နှင့် မှန်ကန်သော ဆက်ဆံရေးအဖြစ် ဖြောင့်မတ်ခြင်းခံရခြင်း။ ဖြောင့်မတ်ခြင်းခံရခြင်းတွင် ဘုရားသခင်နှင့် မှားယွင်းနေသော (ပြတ်တောက်နေသော) ဆက်ဆံရေးရှိသူသည် သူနှင့် မှန်ကန်သော ဆက်ဆံရေးသို့ ရောက်ရှိလာသည်။ အကယ်၍ “ဖြောင့်မတ်စေသည်” နှင့် “ဖြောင့်မတ်ခြင်းခံရခြင်း” ဟူသော စကားလုံးများကို (လက်တင် Vulgate ကို အခြေခံပြီး justum facere “ဖြောင့်မတ်စေခြင်း” ဟု ယူဆထားသည်) “မှန်ကန်စေသည်” နှင့် “မှန်ကန်ခြင်းခံရခြင်း” ဟု ဘာသာပြန်ဆိုခဲ့ပါက ပိုမိုကောင်းမွန်စွာ မြင်နိုင်မည်ဖြစ်သည်။ ဂရိဘာသာတွင် စကားလုံးအားလုံးသည် dik မူလစကားမှ စတင်သောကြောင့်၊ အင်္ဂလိပ်တွင် right မူလစကားဖြင့် စတင်ရမည်ဖြစ်သည်။ ဤနည်းဖြင့် ဖြောင့်မတ်ခြင်းခံရခြင်းနှင့် ဖြောင့်မတ်ခြင်းအကြား ဆက်စပ်မှုကို ချက်ချင်းထင်ရှားစေသည်။ ဤနှစ်ခုသည် တကယ်တူညီသည် (ဖြောင့်မတ်ခြင်းဆိုင်ရာ စကားလုံးများကို တင်းကြပ်စွာ ကိုယ်ကျင့်တရားဆိုင်ရာ အဓိပ္ပာယ်ဖြင့် သုံးထားသည့်နေရာများမှလွဲ၍၊ ရောမ ၅:၇; ၆:၁၃ ကဲ့သို့) ဟူသော အချက်ကို နည်းလမ်းနှစ်ခုဖြင့် ပြသထားသည်။ ပထမအနေဖြင့် ပေါလုသည် ရောမစာတွင် ဘုရားသခင်၏ ဖြောင့်မတ်ခြင်းကို အဓိကအကြောင်းအရာအဖြစ် ကြေညာထားသော်လည်း (၁:၁၇; ၃:၂၁) အများစုမှာ ဖြောင့်မတ်ခြင်းခံရခြင်းအကြောင်းကို ဆက်လက်ပြောဆိုသည်။ ဒုတိယအနေဖြင့် ဖြောင့်မတ်ခြင်းခံရခြင်းနှင့် ဖြောင့်မတ်ခြင်းကို ရောမ ၄:၅ တွင် တန်ညီစေထားသည်။

e. Facets of justification

(1) Justification as a right relationship with God. In justification a person in a wrong (broken) relationship to God comes into a right relationship with Him. This would be better seen if the words “justify” and “justification” (based upon the Latin Vulgate, which assumes a “making just,” justum facere) had been translated “rightify” and “rightification.” All the terms begin with the stem dik in Greek and, therefore, are best begun with the stem right in English. In this way the interconnection between justification and righteousness is immediately evident. That the two are in fact synonymous (except where righteousness words are used in a strictly ethical sense, as in Romans 5:7; 6:13) is shown in two ways. First, while Paul announces his topic for Romans as the righteousness of God (1:17; 3:21), he goes on to speak mostly of justification. Second, justification and righteousness are equated in Romans 4:5.

 

(၂) အပြစ်ကင်းစင်ခြင်းအဖြစ် ဖြောင့်မတ်ခြင်းခံရခြင်း။ ဖြောင့်မတ်ခြင်းခံရခြင်း၏ တရားရုံးဆိုင်ရာ သို့မဟုတ် တရားစီရင်ရေးဆိုင်ရာ နောက်ခံနှင့် တိုက်ရိုက်ဆက်စပ်သော အဓိပ္ပာယ်မှာ “အပြစ်ကင်းစင်ခြင်း” ဖြစ်ပြီး၊ ဆန့်ကျင်ဘက်မှာ “ရှုတ်ချခြင်း” ဖြစ်သည်။ ဤဆန့်ကျင်ဘက် စကားလုံးစုံတွဲကို တရားဟောရာ ၂၅:၁; သုတ္တံ ၁၇:၁၅; မဿဲ ၁၂:၃၇; ရောမ ၅:၁၆၊ ၁၈; ၈:၃၃၊ ၃၄; နှင့် ၂ ကိုရိန္သု ၃:၉ တွင် တွေ့ရသည်။ ထို့ကြောင့် ဖြောင့်မတ်ခြင်းခံရခြင်းတွင် ဘုရားသခင်သည် အပြစ်သားများကို သူတို့၏ အပြစ်များအတွက် ရှုတ်ချခြင်းမှ ကယ်တင်ပြီး စွဲချက်အားလုံးကို အပြစ်ကင်းစင်စေသည် (ရောမ ၈:၁)။

(2) Justification as acquittal. A meaning of justification directly related to its forensic or juridical background is “acquittal,” the opposite being “condemnation.” This contrasting word pair is found in Deuteronomy 25:1; Proverbs 17:15; Matthew 12:37; Romans 5:16, 18; 8:33, 34; and 2 Corinthians 3:9. Thus, in justification, God saves sinners from condemnation for their sins (Rom. 8:1) by acquitting them of all charges.

 

(၃) ဖြောင့်မတ်ခြင်းကို ရေတွက်ပေးခြင်းအဖြစ် ဖြောင့်မတ်ခြင်းခံရခြင်း။ ဖြောင့်မတ်ခြင်းခံရခြင်းကို နားလည်ရန် အရေးကြီးဆုံး ကျမ်းချက်မှာ ရောမ ၄ ဖြစ်သည်။ ဤနေရာတွင် ဂျူးလူမျိုးများက ဂုဏ်ယူဝါကြွားဖွယ် သူတော်ကောင်းဟု ယူဆသော အာဗြဟံကို ဘုရားသခင်၏ လူမျိုး၏ ဘိုးဘေးက ဘာတွေ့ခဲ့သည်၊ သူ၏ သားမြေးများလည်း တွေ့နိုင်သည်ကို သရုပ်ပြရန် ထုတ်ယူဖော်ပြထားသည် (အပိုဒ် ၁-၅၊ ၂၂-၂၄)။ အကောင်းဆုံးသူများပင် ဘုရားသခင်၏ ဖြောင့်မတ်ခြင်းလိုအပ်လျှင် လူတိုင်းလိုအပ်သည်။ အာဗြဟံသည် သူ၏ ကောင်းမှုလုပ်ဆောင်ချက်များအားဖြင့် ဖြောင့်မတ်ခြင်းခံရသည်ဟု အပိုဒ် ၂ တွင် ပေါလုက ငြင်းပယ်ပြီး အာဗြဟံသည် ဘုရားသခင်ရှေ့တော်၌ ဝါကြွားစရာမရှိဟု ကြေညာသည်။ အကConsequences မှာ ဝါကြွားစရာမရှိလျှင် ဖြောင့်မတ်ခြင်းခံရခြင်းသည် လုပ်ဆောင်ချက်များအားဖြင့် မဖြစ်နိုင်ဟု ဆိုလိုသည်။ ထို့ကြောင့် အပိုဒ် ၂ သည် အာဗြဟံသည် ဘာမတွေ့ခဲ့ကြောင်း ပြသသည်။ အပိုဒ် ၃ တွင် ကမ္ဘာဦး ၁၅:၆ ကို ကိုးကားပြီး သူဘာတွေ့ခဲ့သည်ကို ဖော်ပြသည်။ ဘုရားသခင်ကို ယုံကြည်သောအခါ သူ့အား ဖြောင့်မတ်ခြင်းကို ရေတွက်ပေးခြင်းဖြစ်သည်။ အပိုဒ် ၁-၆ ရှိ အငြင်းအခုံသည် အဓိကအဆင့်သုံးခုကို ဖော်ပြသည်- ဘုရားသခင်၏ ကောင်းချီးပေးမည့် ကတိ၊ လူသားတို့၏ ယုံကြည်ခြင်းတုံ့ပြန်မှု၊ နှင့် ဘုရားသခင်၏ ဖြောင့်မတ်ခြင်းကြေညာခြင်း။ တစ်နည်းအားဖြင့် ယုံကြည်ခြင်းသည် ဘုရားသခင်၏ ကျေးဇူးတော်အတွက် မှန်ကန်သော တုံ့ပြန်မှုဖြစ်ပြီး သူနှင့် မှန်ကန်သော ဆက်ဆံရေးကို ညွှန်ပြသည်။ ဖြောင့်မတ်ခြင်း သို့မဟုတ် ဘုရားသခင်နှင့် မှန်ကန်သော အဆင့်အတန်းသည် ကတိ သို့မဟုတ် ယုံကြည်ခြင်းတစ်ခုတည်းမှ မဖြစ်ပေါ်ဘဲ၊ နှစ်ခုအကြား အကြောင်းတရားနှင့် အကျိုးသက်ရောက်မှု ဆက်နွယ်မှုမှ ဖြစ်ပေါ်သည်။ ကတိက ယုံကြည်ခြင်းကို နှိုးဆွပေးပြီး ယုံကြည်ခြင်းက ကတိကို လက်ခံသည်။ ရောမ ၄:၃ ရှိ အငြင်းအခုံမှာ ဘုရားသခင်၏ ဖြောင့်မတ်ခြင်းကို ရေတွက်ပေးလျှင် လူ၏ အောင်မြင်မှုဟု မယူဆနိုင်ဘဲ ဘုရားသခင်၏ ကျေးဇူးတော်သာဖြစ်သည်။ အပိုဒ် ၄ သည် လူသားအဆင့်တွင် မည်သို့အလုပ်လုပ်သည်ကို ညွှန်ပြသည်- လူများသည် လုပ်အားပေးပြီး လုပ်ခရရသည်၊ ကျေးဇူးတော်မဟုတ်။ အပိုဒ် ၅ ကမူ ဘုရားသခင်အဆင့်တွင် မည်သို့အလုပ်လုပ်သည်ကို ညွှန်ပြသည်- ဖြောင့်မတ်ခြင်းအတွက် လုပ်ဆောင်ခြင်းကို စွန့်လွှတ်ပြီး မတရားသူများကို ဖြောင့်မတ်စေတော်မူသော ဘုရားသခင်ကို ယုံကြည်ကိုးစားခြင်းဖြင့်၊ ထိုယုံကြည်ကိုးစားခြင်းကို ဖြောင့်မတ်ခြင်းအဖြစ် ရေတွက်ပေးသည်။

(3) Justification as the reckoning of righteousness. The most important passage for understanding justification is Romans 4. Here Abraham, whom Jews considered a paragon of virtue, is brought forth to illustrate what the forefather of God’s people found, and what his descendants may find as well (verses 1–5, 22–24). If the best need God’s righteousness, so do all. That Abraham was justified by his good works is denied in verse 2 by Paul’s declaration that Abraham could not boast before God. The implication is that if one cannot boast in the Creator’s presence, justification cannot be by works. Thus, verse 2 shows us what Abraham did not find. Verse 3, quoting Genesis 15:6, describes what he did find, namely a divine reckoning of righteousness to him when he believed God. The line of argument in verses 1–6 reveals three major stages: the divine promise of blessing, the human response of faith, and the divine pronouncement of righteousness. In other words, faith is declared to be a right response to God’s grace and indicative of a right relationship with Him. Righteousness, or a right standing with God, does not result from the promise or faith by itself but from the cause-effect interaction between the two. The promise elicits faith, and faith receives the promise. The argument in Romans 4:3 is that if divine righteousness is reckoned, it can never be considered as man’s achievement, but only as God’s grace. Verse 4 indicates how things operate on the human level: people work and get pay for it, not grace. Verse 5, on the other hand, indicates how things operate on the divine level: by abandoning working for righteousness in favor of trusting (having faith in) the God who justifies the ungodly, this trust or faith is reckoned as righteousness.

 

မတရားသူများကို ဖြောင့်မတ်စေသည် သို့မဟုတ် ဖြောင့်မတ်သူအဖြစ် ရေတွက်ပေးသည်ဟု ပြောဆိုခြင်းသည် တော်လှန်ရေးဆန်သော ထုတ်ပြန်ချက်ဖြစ်သည်။ ပေါလု၏ ဂျူးခေတ်ပြိုင်များအတွက် ဤသည်မှာ မတရားမှုကို ထောက်ခံသလို ထင်ရပြီး (ထို့ကြောင့် ရောမ ၃:၈ နှင့် ၆:၁၊ ၁၅ တွင် ပေါလုအား စွပ်စွဲချက်များ) ဟေဗြဲကျမ်းများနှင့် တိုက်ရိုက်ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်သည်။ ထိုကျမ်းများတွင် ဘုရားသခင်သည် မတရားသူများကို အပြစ်ကင်းစင်စေမည်မဟုတ် (ထွက်မြောက်ရာ ၂၃:၇) နှင့် ထိုသို့လုပ်ဆောင်သူများသည် ဘုရားသခင်အတွက် စက်ဆုပ်ရွံရှာဖွယ်ဖြစ်သည် (သုတ္တံ ၁၇:၁၅) ဟု ဆိုသည်။ ထိုတွေးခေါ်ပုံကမ္ဘာတွင် ဖြောင့်မတ်သူများကိုသာ ဘုရားသခင်က ဖြောင့်မတ်သူအဖြစ် ကြေညာသည် (၁ ရာဇဝင် ၈:၃၂ နှိုင်းယှဉ်)။ ပေါလု၏ စကားများက ဖြစ်ပေါ်စေသော ကိုယ်ကျင့်တရားဆိုင်ရာ အခက်အခဲကို မည်သို့ဖြေရှင်းနိုင်မည်နည်း။ ဆာလံများအရ ဘုရားသခင်သည် မကောင်းမှုကို ရှုတ်ချခြင်းတွင် ကိုယ်တိုင် ဖြောင့်မတ်တော်မူသည် (ဆာလံ ၅၁:၄)။ ထို့ကြောင့် ဘုရားသခင်သည် ဖြောင့်မတ်သူများအစား မတရားသူများကို ဖြောင့်မတ်စေခြင်းကို မည်သည့်အရာက အာမခံသနည်း။ ဆာလံ ၁၄၃:၂ တွင် “သင်၏ ကျွန်နှင့် တရားစီရင်ခြင်းသို့ မဝင်ပါနှင့်။ အသက်ရှင်သူမည်သည်မျှ သင့်ရှေ့တော်၌ ဖြောင့်မတ်သူ မဟုတ်” ဟု ဆိုသည်။ ဤအလင်းအရ မတရားသူများအပေါ် ဘုရားသခင်၏ တရားစီရင်ခြင်းသည် “အပြစ်ရှိသည်!” သာဖြစ်နိုင်သည်။ သို့သော် ပေါလုက ဘုရားသခင်သည် သူ၏ မတရားသော လူများနှင့် တရားစီရင်ခြင်းသို့ ဝင်တော်မူပြီး၊ မယုံနိုင်စရာ၊ စီရင်ချက်မှာ “အပြစ်ရှိသည်!” မဟုတ်ဘဲ “ဖြောင့်မတ်သည်!” ဖြစ်သည်ဟု သွန်သင်သည်။ ဤထင်ရှားသော ဆန့်ကျင်ဘက်ကို မည်သည့်အရာက ထောက်ပံ့သနည်း။ ပထမအနေဖြင့် ပေါလုသည် အပိုဒ် ၂ နှင့် ညီညွတ်စွာ လူတိုင်းသည် အပြစ်၏ တန်ခိုးအောက်တွင်ရှိပြီး ဘုရားသခင်၏ ဘုန်းတော်နှင့် လျော့နည်းနေသည်ဟု သွန်သင်ထားသည် (ရောမ ၃:၉၊ ၂၃)။ ထို့ကြောင့် ဖြောင့်မတ်ခြင်းခံရမည်ဆိုလျှင် မတရားသူများထဲမှပင် ဖြစ်ရမည်။ ဒုတိယအနေဖြင့် ပေါလုသည် ဘုရားသခင်သည် မတရားသူများကို ဖြောင့်မတ်စေသည်ဟူ၍သာ သွန်သင်ခြင်းမဟုတ်၊ သူ့ကို ယုံကြည်ကိုးစားသော မတရားသူများကို ဖြောင့်မတ်စေသည်ဟု သွန်သင်သည်။ ဤသူများသည် အပြစ်အပေါ် ဘုရားသခင်၏ စီရင်ချက်ကို “ဟုတ်ကဲ့” ဟု နောင်တရစွာ တုံ့ပြန်ပြီး သူ၏ ကရုဏာတော်ပေါ် ကိုယ်ကိုလွှဲအပ်ထားသူများဖြစ်သည်။ ဤသည်မှာ ဘုရားသခင်နှင့် အသစ်သော ညီထွေညီမှု၊ ဘုရားသခင်အား “အာမင်!” ဟု ဆိုခြင်းဖြစ်သည်။ အင်္ဂလိပ် “အာမင်” သည် ဆင်းသက်လာသော ဟေဗြဲ ကြိယာ ’āman သည် ရောမ ၄:၃ တွင် ကိုးကားထားသော ကမ္ဘာဦး ၁၅:၆ ရှိ အာဗြဟံ၏ ဘုရားသခင်ကို ယုံကြည်ခြင်းစကားလုံးဖြစ်သည်။ ယုံကြည်ခြင်းသည် ဧကန်စင်စစ် ဘုရားသခင်အတွက် မှန်ကန်သော တုံ့ပြန်မှုဖြစ်သည်။ တတိယအနေဖြင့် ဖြောင့်မတ်စေသော ယုံကြည်ခြင်းသည် ဘုရားသခင်ပေးထားသော ပဌနာပွားကုသိုလ်ယဇ်အိမ်တော်တွင် ရှိသည် (အပိုဒ် ၂၅)။ ဤသည်မှာ ဣသရေလ၏ ယဇ်ပူဇော်ခြင်းစနစ်နှင့် ကိုက်ညီပြီး၊ နောင်တရသူများကို ခွင့်လွှတ်ခြင်းပေးသော ဓမ္မဟောင်းကျမ်းချက်များစွာနှင့် ကိုက်ညီသည် (ဥပမာ၊ ဆာလံ ၅၁)။

To speak of the ungodly as being justified or reckoned as righteous was a revolutionary statement. To Paul’s Jewish contemporaries it seemed supportive of ungodliness—hence the charges against Paul in 3:8 and 6:1, 15—and directly contrary to the Hebrew Scriptures, which say that God will not acquit the wicked (Ex. 23:7) and that those who do so are an abomination to God (Prov. 17:15). In this world of thought it is the just whom God pronounces just (cf. 1 Kings. 8:32). What answer can be given to the apparent ethical dilemma Paul’s words pose? According to the Psalms, God himself is justified in His condemnation of evil (51:4). What warrants then, His justifying the ungodly rather than the godly? In Psalm 143:2 we read, “Enter not into judgment with thy servant; for no man living is righteous before thee.” In this light, God’s judgment upon the unrighteous could only be “Guilty!” However, Paul teaches that God does enter into judgment with His unrighteous people and, incredibly, the verdict is not “Guilty!” but a“Righteous!” What supports this seeming contradiction? First, it must be remembered that Paul, in harmony with verse 2, taught that everyone was under the power of sin and short of God’s glory (Rom. 3:9, 23). Thus, if anyone were to be justified, it would have to be from among the ungodly. Second, Paul did not teach merely that God justified the ungodly, but that He justified the ungodly who placed their faith and trust in Him. These are people who have repentantly responded “Yes!” to God’s verdict upon sin and have cast themselves upon His mercy. This is already a new alignment with God, a saying “Amen!” to God. The Hebrew verb ’āman, from which the English “Amen” is derived, is the word in Genesis 15:6, quoted in Romans 4:3, for Abraham’s believing God. To have faith is, indeed, the right response to God. Third, justifying faith is in the atoning sacrifice that God has provided (verse 25). This accords with the sacrificial system of Israel, whereby acceptance with God was achieved through sacrifice, and with those numerous OT passages where forgiveness is granted to the penitent (e.g., Ps. 51).

 

(၄) ဖြောင့်မတ်ခြင်းတရားကို ဘုရားသခင်၏ အပြစ်ခွင့်လွှတ်ခြင်းအဖြစ် နားလည်ခြင်း။ ရောမ ၄:၆-၈ တွင် ရှင်ပေါလုသည် အနှစ်သာရသို့ ရောက်ရှိလာသည်။ အာဗြဟံနှင့် ကျမ်းချက်တစ်ခုဖြစ်သော ကမ္ဘာဦး� ၁၅:၆ ကို ဆွေးနွေးခဲ့သလို၊ ယခု ဒါဝိဒ်နှင့် ဆာလံ ၃၂:၁၊၂ ကျမ်းချက်ကို ဆွေးနွေးသည်။ ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် အရေးကြီးသော သက်သေခံချက်သည် အနည်းဆုံး သက်သေ နှစ်ယောက်ဖြင့် တည်ထောင်ရမည်ဟု ပညတ်ထားသည် (တရားဟော ၁၇:၆)။ ထို့ကြောင့် ရှင်ပေါလုသည် အာဗြဟံနှင့် ဒါဝိဒ်ကို ပညတ်တရားနှင့် ပရောဖက်ပြုရာမှ ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် ဖြောင့်မတ်ခြင်းတရားအတွက် သက်သေနှစ်ပါးအဖြစ် တင်ပြသည် (ရောမ ၃:၂၁)။ တကယ်တော့ ဒါဝိဒ်၏ သက်သေခံချက်ကို အာဗြဟံအား ဖြောင့်မတ်ခြင်းတရားကို သတ်မှတ်ပေးခြင်း၏ အဓိပ္ပာယ်ကို ပိုမိုရှင်းလင်းစွာ ရှင်းပြရန် အသုံးပြုသည်။ ဤနေရာတွင် ရှင်ပေါလုသည် ရဗ္ဗိဟိလလ်၏ ကျမ်းစာအနက်ဖွင့်နည်းစဉ်အမှတ် (၂) ဖြစ်သော gezerah shawah (စကားလုံးများ တူညီမှု) ကို အသုံးချနေပုံရသည်။ ဤနည်းစဉ်အရ ကျမ်းချက်တစ်ခုတွင် ပါဝင်သော စကားလုံး သို့မဟုတ် စကားစုကို အခြားကျမ်းချက်တစ်ခုတွင် ထိုစကားလုံး၏ အဓိပ္ပာယ်ဖြင့် ရှင်းပြနိုင်သည်။ “သတ်မှတ်ခြင်း” ဟူသော စကားလုံးသည် ကမ္ဘာဦး ၁၅:၆ တွင်သာမက ဆာလံ ၃၂:၁၊၂ တွင်ပါ ပါဝင်သောကြောင့် ရှင်ပေါလုသည် ဆာလံကျမ်းမှ ဤကျမ်းချက်ကို (သုံးဆပြိုင်စံနှုန်းပါဝင်သည်) ကမ္ဘာဦးကျမ်းမှ ကျမ်းချက်ကို အလင်းပေးရန် အသုံးပြုသည်။ ဖြောင့်မတ်ခြင်းတရားဆိုသည်မှာ အပြစ်ခွင့်လွှတ်ခြင်း၊ အပြစ်ကို ဖုံးကွယ်ခြင်း၊ သို့မဟုတ် ယုံကြည်သူအား အပြစ်ကို မသတ်မှတ်တော့ခြင်း ဖြစ်လာသည် (ရောမ ၄:၇၊၈)။ အခြားနည်းဖြင့်ဆိုရလျှင အပြစ်ရှိမှုပျောက်ဆုံးသွားပြီ၊ အပြစ်သည် တရားစီရင်ခြင်းအတွက် မပေါ်တော့၊ စွဲချက်အားလုံး ရုပ်သိမ်းခံရပြီ ဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်သည် အပြစ်ကို မသတ်မှတ်တော့ခြင်းသည် ၂ကိုရိန်သု ၅:၁၉ တွင် အဓိပ္ပာယ်ရှိစွာ ပဲ့တင်ထပ်နေသည်။ “ဘုရားသခင်သည် ခရစ်တော်၌ရှိတော်မူ၍ လောကီသားတို့ကို ကိုယ်တော်နှင့် ပြန်လည်သင့်မြတ်စေတော်မူ၏။ သူတို့၏ ဒုစရိုက်အပြစ်များကို သူတို့အပေါ်သို့ မသတ်မှတ်တော့ဘဲ...” ထို့ကြောင့် ခွင့်လွှတ်ခြင်းသည် ဖြောင့်မတ်ခြင်းတရား၏ နှလုံးသားတွင် ရှိနေသည်။

(4) Justification as divine forgiveness. In Romans 4:6–8 Paul comes to the heart of the matter. As he has discussed Abraham and a prominent text, Genesis 15:6, so now he discusses David and another prominent text, Psalm 32:1, 2. Since the OT stipulated that an important testimonial was to be established by at least two witnesses (Deut. 17:6), Paul presents Abraham and David as witnesses from the law and the prophets to righteousness by faith (Rom. 3:21). In fact, he uses the testimony of David to explain more fully the meaning of the reckoning of righteousness to Abraham. Here he seems to be applying Rabbi Hillel’s second rule of biblical interpretation, gezerah shawah, “equivalency of expressions,” (cf. Strack 93, 94). According to this principle, a word or phrase found in one text of Scripture could be explained by the meaning it bears in another text. Since the word “reckoned” appears not only in Genesis 15:6 but also in Psalm 32:1, 2, Paul uses the latter text from Psalms, with its threefold parallelism, to illumine the former text from Genesis. Justification comes to mean forgiveness of sin, covering of sin, or not reckoning sin to the believer (Rom. 4:7, 8). Put otherwise, guilt is gone, sin no longer appears for judgment, and all charges are dropped. That God does not reckon sin finds a meaningful echo in 2 Corinthians 5:19: “God was in Christ [at the cross] reconciling the world to himself, not counting their trespasses against them.” Thus, forgiveness lies at the heart of justification.

 

ခွင့်လွှတ်ခြင်းဆိုင်ရာ အယူအဆကို ကျမ်းစာတွင် အသုံးပြုထားသော အခြားသော အရေးကြီးသော စကားလုံးများနှင့် အယူအဆများဖြင့် ပိုမိုရှင်းလင်းစွာ ဖော်ပြထားသည်။ စကားလုံးများနှင့်ပတ်သက်၍ ဟေဗြဲကျမ်းတွင် ခွင့်လွှတ်ခြင်း၏  very reality ကို ဖုံးကွယ်ခြင်း (kāp̱ar [ထွက် ၂၉:၃၆; ဝတ် ၈:၁၅]; kāsāh [နေဟမိ ၄:၅; ဆာလံ ၃၂:၁]); ပျက်ရှခြင်း (māḥāh [ဆာလံ ၅၁:၁]); ချီယူသွားခြင်း သို့မဟုတ် ဖယ်ရှားခြင်း (ကမ္ဘာဦး ၅၀:၁၇) ဟူသော ပုံဆောင်ဘာသာစကားများဖြင့် ဖော်ပြထားသည်။ ပလဲချေခြင်းဆိုင်ရာ အယူအဆသည် အထူးသဖြင့် kāp̱ar နှင့် ဆက်စပ်နေပြီး nāśā’ နှင့်လည်း ဆက်စပ်သည်။

The concept of forgiveness is furthered by other significant terms and concepts that Scripture uses to define and explain it. As to terminology, the reality of forgiveness is represented in the Hebrew Bible by the pictorial language of covering (kāp̱ar [Ex. 29:36; Lev. 8:15]; and kāsāh [Neh. 4:5; Ps. 32:1]); wiping away (māḥāh [Ps. 51:1]); and lifting away or removing (Gen. 50:17). The concept of atonement is associated especially with kāp̱ar, but also with nāśā’.

 

ဂရိဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင် ခွင့်လွှတ်ခြင်းကို လွှတ်ချခြင်း (aphiēmi [မဿဲ ၆:၁၂၊၁၄၊၁၅; ရောမ ၄:၇]; aphesis [မဿဲ ၂၆:၂၈; တမန် ၅:၃၁; ကောလောသီ ၁:၁၄]); ကျေးဇူးပြုခြင်း (charizomai [လု ၇:၄၃; ၂ကိုရိန်သု ၂:၇; ကောလောသီ ၂:၁၃]) သို့မဟုတ် ကရုဏာပြုခြင်း (hilaskomai [လု ၁၈:၁၃] နှင့် hileōs [ဟေဗြဲ ၈:၁၂]); ဖုံးကွယ်ခြင်း (kalyptō [ယာကုပ် ၅:၂၀; ၁ပေ ၄:၈]၊ epikalypteō [ရောမ ၄:၇]); လွှတ်ချခြင်း (apolyō [လု ၆:၃၇]) သို့မဟုတ် ပျက်ရှခြင်း (exaleiphō [ကောလောသီ ၂:၁၄၊ ခွင့်လွှတ်ခြင်းနှင့် ဆက်စပ်၍ အပိုဒ် ၁၃]) ဟူ၍ ဖော်ပြထားသည်။ ပလဲချေခြင်းဆိုင်ရာ အယူအဆသည် hilaskomai မိသားစုစကားလုံးများတွင် တွေ့ရသည်။

In the Greek NT forgiveness is portrayed as a sending away (the verb aphiēmi [Matt. 6:12, 14, 15; Rom. 4:7]; and the noun aphesis [Matt. 26:28; Acts 5:31; Col. 1:14]); being gracious to (charizomai [Luke 7:43; 2 Cor. 2:7; Col. 2:13]) or merciful to (hilaskomai [Luke 18:13 and hileōs, Heb. 8:12]); covering (kalyptō [James 5:20; 1 Peter 4:8], and epikalypteō [Rom. 4:7]); dismissing (apolyō [Luke 6:37]) or wiping away (exaleiphō [Col. 2:14, connected with forgiveness in verse 13]). The idea of atonement is found in the hilaskomai family of words.

 

အပြစ်ခွင့်လွှတ်ခြင်းသည် ဘုရားသခင်နှင့် ပြန်လည်သင့်မြတ်ရေးနှင့် ဆက်ဆံရေးအတွက် အတားအဆီးများကို ဖယ်ရှားခြင်းဖြစ်ပြီး ဟေဗြဲ-ခရစ်ယာန်ယုံကြည်ခြင်း၏ အခြေခံအရေးကြီးဆုံးအချက်ဖြစ်သည်။ ကျမ်းစာမျှော်လင့်ချက်တွင် ထိုခွင့်လွှတ်ခြင်းသည် မယ်ရှိယခေတ်၏ ထင်ရှားသော ကောင်းချီးများှော်လင့်ချက်ဖြစ်သည် (ဟေရှာ ၄၃:၂၅; ယေရမိ ၃၁:၃၄; ၃၃:၈; ၅၀:၂၀; မိက္ခာ ၇:၁၈၊၁၉)။ ခွင့်လွှတ်ခြင်း၏ အရေးကြီးပုံကို လူသားဘက်မှ နှင့် ဘုရားသခင်ဘက်မှ နှစ်မျိုးလုံးကြည့်ရှုရမည်။ လူသားဘက်မှကြည့်လျှင် အပြစ်ကြောင့် ဘုရားသခင်နှင့် ကွဲကွာနေမှု၊ ဘုရားသခင်၏ ဒေါသတော်ကို ခံရနိုင်ခြင်း (ဟေရှာ ၅၉:၂; ရောမ ၁:၁၈; ၂:၃၊၅၊၈၊၉) သည် ဘုရားသခင်၏ ခွင့်လွှတ်ခြင်းမရှိလျှင် ထာဝရ သေခြင်းဖြင့်သာ အဆုံးသတ်မည် (ရောမ ၆:၂၃)။ အပြစ်သားသည် ဘုရားသခင်၏ ခွင့်လွှတ်ခြင်းကို မခံယူပါက ဘုရားသခင်၏ ရှာဖွေသော ချစ်ခြင်းမေတ္တာ မပြည့်စုံဘဲ ကောင်းကင်ဘုံ၌ ဝမ်းမြောက်ခြင်း ဆုံးရှုံးမည် (လု ၁၅:၆၊၇၊၉၊၁၀၊၂၃၊၂၄ မှ နိဂုံးချုပ်ချက်)။ ဘုရားသခင်၏ ခွင့်လွှတ်လိုသော ကြီးမားသော ဆန္ဒသည် ယေရှုခရစ်၏ လက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ်တွင် နောက်ဆုံးဆုတောင်းချက်၌ ထင်ရှားသည်။ ကိုယ်တော်အပေါ် ကျူးလွန်သော ကြီးလေးသော ရာဇဝတ်မှုများရှိနေသော်လည်း “ခမည်းတော်၊ သူတို့ကို ခွင့်လွှတ်တော်မူပါ။ သူတို့သည် ကိုယ်ပြုမူသမျှကို မသိကြပါ” ဟု တောင်းလျှောက်ခဲ့သည် (လု ၂၃:၃၄)။ ကျမ်းစာ၏ သတင်းစကားမှာ ဘုရားသခင်သည် သားပျက်ဇာတ်လမ်း၌ စောင့်ဆိုင်းနေသော ဖခင်ကဲ့သို့ (လု ၁၅:၁၁-၂၄) နောင်တရသော အပြစ်သားကို ခွင့်လွှတ်လိုတော်မူသည်။ ထိုသူသည် “ခမည်းတော်၊ ကိုယ်တော်နှင့် ကောင်းကင်ဘုံကို ငါပြစ်မှားပါပြီ” ဟု ဝန်ချတောင်းပန်သောအခါ (အပိုဒ် ၁၈) ဘုရားသခင်၏ ကရုဏာနှင့် လက်ခံခြင်းကို ခံရမည် (အပိုဒ် ၂၀)၊ ခွင့်လွှတ်ခြင်းနှင့် သန့်ရှင်းစင်ကြယ်ခြင်းကို ခံရမည် (ဆာလံ ၅၁:၁၊၂၊၇၊၉; ၁ယော ၁:၉)။

Forgiveness of sins, as the removal of barriers to reconciliation and fellowship with God, is of fundamental importance for Hebrew-Christian faith. In biblical hope it was an outstanding blessing of the Messianic age (Isa. 43:25; Jer. 31:34; 33:8; 50:20; Micah 7:18, 19). Its significance should be viewed from both a manward and a Godward side. As to the former, humanity’s state of separation from God and liability to God’s wrath because of sin (Isa. 59:2; Rom. 1:18; 2:3, 5, 8, 9) can end only in eternal death (Rom. 6:23) without the forgiveness of God. If God’s forgiveness is not received by the sinner, God’s seeking love will remain unfulfilled and joy will be lost in heaven (an inference from Luke 15:6, 7, 9, 10, 23, 24). The great desire of God to forgive is implied in Jesus’ last prayer, when on the cross, despite the heinousness of the crime against Him, He entreated: “Father forgive them, for they know not what they do” (Luke 23:34). The message of Scripture is that God, like the waiting father in the story of the prodigal son (Luke 15:11–24), longs to forgive the repentant sinner. When he acknowledges: “Father, I have sinned against heaven and before you” (verse 18), he will receive God’s compassion and acceptance (verse 20), forgiveness and cleansing (Ps. 51:1, 2, 7, 9; 1 John 1:9).

 

ခွင့်လွှတ်ခြင်း၏ အတိုင်းအတာနှင့်ပတ်သက်၍ ကျမ်းစာတွင် ဘုရားသခင်သည် ကျွန်ုပ်တို့၏ အပြစ်များကို အရှေ့နှင့်အနောက်လောက် ဝေးကွာအောင် ဖယ်ရှားထားသည်ဟု (ဆာလံ ၁၀၃:၁၂); ပင်လယ်နက်ထဲသို့ ပစ်ချထားသည်ဟု (မိက္ခာ ၇:၁၉) သို့မဟုတ် ကိုယ်တော်၏ နောက်ကျောနောက်၌ ထားသည်ဟု (ဟေရှာ ၃၈:၁၇); ပျက်ရှပစ်ချ သို့မဟုတ် လေနှင့်တိုက်ခတ်ပျောက်ကွယ်စေသည်ဟု (ဆာလံ ၅၁:၁၊၉; ဟေရှာ ၄၃:၂၅; ၄၄:၂၂) နှင့် မှတ်မိတော့မည် မဟုတ်ဟု (ယေရမိ ၃၁:၃၄) ဖော်ပြထားသည်။ ကိုယ်တော်၏ အမှုပြီးဆုံးသောအခါ လူတစ်ဦး၏ အပြစ်အားလုံး ခွင့်လွှတ်ခြင်းခံရပြီး ဖြစ်သည် (လု ၇:၄၇; ကောလောသီ ၂:၁၃)။ တကယ်တော့ ခရစ်တော်သည် ကမ္ဘာလုံးအပြစ်အတွက် ပလဲချေရာဇပူဇော်သက္ကာအဖြစ် အသေခံတော်မူခဲ့ပြီး ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် အကျိုးသက်ရောက်သည် (ရောမ ၃:၂၅)။

As to the extent of forgiveness, Scripture represents God as saying that He has removed our sins from us as far as the east is from the west (Ps. 103:12); that He has cast them into the depths of the sea (Micah 7:19) or behind His back (Isa. 38:17); that He has blotted them out or swept them away (Ps. 51:1, 9; Isa. 43:25; 44:22) and will remember them no more (Jer. 31:34). When His work has been done, all of one’s sins are forgiven (Luke 7:47; Col. 2:13). Indeed, it was for the sins of the whole world that Christ died as an atoning sacrifice, efficacious through faith (Rom. 3:25).

 

ခွင့်လွှတ်ခြင်းကို ကိုယ်တိုင်ခံယူရန် လိုအပ်ချက်များ သို့မဟုတ် ပါဝင်အချက်များမှာ နောင်တရခြင်း၊ ဝန်ချတောင်းပန်ခြင်း၊ နှစ်ခြင်းခံခြင်း (မာ ၁:၄; တမန် ၂:၃၈; ၃:၁၉; ၁ယော ၁:၉); ယုံကြည်ခြင်း (တမန် ၁၀:၄၃; ယာကုပ် ၅:၁၅); ခရစ်တော်နှင့် တစ်သားတည်းဖြစ်ခြင်း (ဧဖေ ၁:၇; ၄:၃၂) တို့ ဖြစ်သည်။

The prerequisites for, or concomitants of, the personal reception of forgiveness are repentance, confession, and baptism (Mark 1:4; Acts 2:38; 3:19; 1 John 1:9); faith (Acts 10:43; James 5:15); and union with Christ (Eph. 1:7; 4:32).

 

ခွင့်လွှတ်ခြင်းသည် လူတိုင်းအတွက် ရရှိနိုင်သော်လည်း လူတိုင်း ခွင့်လွှတ်ခြင်းခံရမည် မဟုတ်ပါ။ ယေရှု၏ အံ့ဖွယ်ကုသခြင်းကို သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ တန်ခိုးအားဖြင့် ပြုသည်ဟု မယုံကြည်ဘဲ စာတန်၏ အမှုဟု ထင်မှတ်သူများအတွက် ခွင့်လွှတ်ခြင်း မရှိပါ (မဿဲ ၁၂:၃၁၊၃၂)၊ ဤသည်မှာ ခွင့်မလွှတ်နိုင်သော အပြစ်ဟု ခေါ်သည်။ ဘုရားသခင်၏ တန်ခိုးကို ငြင်းပယ်သောအခါ ကယ်တင်ရန် ဘုရားသခင်ဘက်မှ ဘာမျှ မတတ်နိုင်တော့ပြီ (ဟေဗြဲ ၆:၄-၆)။ ကောင်းကင်မှ သတိပေးတော်မူသောသူကို ငြင်းပယ်ခြင်း မပြုရန် (ဟေဗြဲ ၁၂:၂၅) နှင့် ကျေးဇူးတော်၏ ဝိညာဉ်တော်ကို စော်ကားခြင်း မပြုရန် (ဟေဗြဲ ၁၀:၂၉) ကျွန်ုပ်တို့ကို ခေါ်တော်မူသည်။

Although forgiveness is available to all, not all will be forgiven. There is no forgiveness for those who attribute to Satan the miraculous healing work of Jesus through the power of the Holy Spirit (Matt. 12:31, 32), the so-called unpardonable sin. When divine power is rejected, there is nothing more God can do to save (Heb. 6:4–6). We are called upon not to “reject him who warns from heaven” (Heb. 12:25) and outrage “the Spirit of grace” (Heb. 10:29).

 

ထို့ပြင် ဘုရားသခင်ထံမှ ခွင့်လွှတ်ခြင်းခံရသူများသည် အခြားသူများကို မခွင့်လွှတ်ပါက နောက်ဆုံးတရားစီရင်ခြင်းတွင် ခွင့်လွှတ်ခြင်း မခံရပါ (မဿဲ ၆:၁၂၊၁၄၊၁၅; လု ၆:၃၇)။ ခေါ်ဆိုထားသော ခွင့်လွှတ်ခြင်းသည် အကန့်အသတ်မရှိပါ။ ယေရှု၏ နောက်လိုက်များသည် ခုနစ်ကြိမ်သာ ခွင့်လွှတ်ခြင်း မဟုတ်ဘဲ ခုနစ်ဆယ့်ခုနစ်ကြိမ် ခွင့်လွှတ်ရမည် (မဿဲ ၁၈:၂၁၊၂၂)။ ဤသည်မှာ ပြန်လည်မွေးဖွားခြင်းမရှိသေးသူ၏ ခုနစ်ကြိမ်သာ မဟုတ်ဘဲ ခုနစ်ဆယ့်ခုနစ်ကြိမ် လက်စားချေလိုသော ဆန္ဒနှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်သည် (ကမ္ဘာဦး ၄:၂၃၊၂၄)။ မရေတွက်နိုင်သော ဘုရားသခင်၏ ခွင့်လွှတ်ခြင်းကို ခံစားရသူများသည် အခြားသူများကို နှလုံးသားထဲမှ ခွင့်လွှတ်ရမည်ကို မခွင့်လွှတ်သော ကျွန်ဇာတ်လမ်းတွင် ထင်ရှားစွာ ဖော်ပြထားသည် (မဿဲ ၁၈:၂၃-၃၅)။ နှလုံးသားထဲမှ ခွင့်လွှတ်ခြင်း (အပိုဒ် ၃၅) သည် မဖြစ်မနေ လိုအပ်သည် (dei “လိုအပ်သည်” [အပိုဒ် ၃၃]) ဟု ခေါ်ဆိုသည်။ ဤဇာတ်လမ်းသည် ယေရှု၏ အဓိကအဆုံးအမတော်ကို အားဖြည့်ပေးသည်။ “သင်တို့ခမည်းတော် ကရုဏာရှင်ဖြစ်တော်မူသည်နှင့်အညီ ကရုဏာရှင်ဖြစ်ကြလော့” (လု ၆:၃၆)။

Furthermore, if those who have been forgiven by God do not forgive others (Col. 3:13), they will not be forgiven in the final judgment (Matt. 6:12, 14, 15; Luke 6:37). The forgiveness called for is unlimited. Followers of Jesus are to practice, not a sevenfold but seventy-times-seven forgiveness (Matt. 18:21, 22), in contrast with the unrenewed person’s desire for not merely a sevenfold vengeance but one that is “seventy-sevenfold” (Gen. 4:23, 24). That those who have obtained the incalculable forgiveness of God are to manifest forgiveness toward others is dramatically portrayed in the parable of the unmerciful servant (Matt. 18:23–35). Forgiving others from the heart (verse 35) is called a necessity (dei, “it is necessary” [verse 33]). This parable reinforces a centerpiece of Jesus’ teaching: “Be merciful, even as your Father is merciful” (Luke 6:36).

 

(၅) တရားဓမ္မရှိခြင်းသည် နောက်ဆုံးကာလ အသက်ရှင်ခြင်းနှင့် အသစ်ဖန်ဆင်းခြင်း။ တရားဓမ္မရှိခြင်းတွင် အသက်သစ်ပေးခြင်းလည်း ပါဝင်သည်။ ရောမ ၅:၁၈ တွင် ယေရှု၏ လက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ်တွင် နာခံခြင်းအမှုသည် “အသက်ရှိသော တရားဓမ္မရှိခြင်း” (dikaiōsis zōēs အတိုင်းသား ဘာသာပြန်) သို့ ဦးတည်စေသည်ဟု ဆိုသည်။ “အသက်” ဟူသော စကားကို “အသက်ပေးသော တရားဓမ္မရှိခြင်း” သို့မဟုတ် “အသက်ထွက်ပေါ်စေသော တရားဓမ္မရှိခြင်း” ဟု ဘာသာပြန်နိုင်သည်။ ဤနှင့် ကိုက်ညီစွာ ရောမ ၄:၁၇ တွင် တရားဓမ္မရှိခြင်း၏ ပြည့်စုံမှုကို ရှင်းပြရန် အဓိက အချက်နှစ်ခုကို အသုံးပြုသည်။ ဖန်ဆင်းခြင်း (ဘုရားသခင်သည် “မရှိသေးသော အရာများကို ခေါ်တော်မူ၍ ဖန်ဆင်းတော်မူသည်”) နှင့် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း (ဘုရားသခင်သည် “သေသူများကို အသက်ပေးတော်မူသည်”)။ တနည်းအားဖြင့် တရားဓမ္မရှိခြင်းသည် ဝိညာဉ်ရေးရာ သေနေသူများကို အသက်ပေးသော အသစ်ဖန်ဆင်းခြင်း ဖြစ်သည် (ဧဖက် ၂:၁–၅ နှိုင်းယှဉ်)။ “ခရစ်တော်၌ ရှိသော မည်သူမဆို အသစ်ဖန်ဆင်းခြင်း ဖြစ်၍ အဟောင်းသည် ကုန်လွန်ပြီး၊ သူတို့၊ အသစ်ဖြစ်လာပြီ” (၂ကော ၅:၁၇)။ တရားဓမ္မရှိခြင်းကို အဓိက အကြောင်းအရာအဖြစ် ဆွေးနွေးထားသော ဂလာတိ ကျမ်းတွင် ပေါလုက ဘုရားသခင်နှင့် အရေးကြီးသောအရာမှာ အသစ်ဖန်ဆင်းခြင်း ဖြစ်သည်ဟု ဆိုသည် (ဂလာ ၆:၁၅)။ ဤသည်မှာ ပေါလု၏ ရဗ္ဗိ နောက်ခံအရ ဂျူးဘာသာသို့ ကူးပြောင်းသော တပါးအမျိုးသားကို အပြစ်အားလုံး ခွင့်လွှတ်ခြင်းအားဖြင့် အသစ်ဖန်ဆင်းသူဟု ယူဆသည့် အယူနှင့် ကိုက်ညီသည်။ ရောမ ၆:၄ တွင် ခရစ်တော်နှင့် တစ်ဖြစ်သူသည် အသက်သစ် (“ဝိညာဉ်တော်၏ အသစ်ဖြစ်ခြင်း” [ရောမ ၇:၆]) ရှိသည်ဟု ဆိုသည်၊ ဤသည်မှာ လာမည့်ခေတ်၏ နောက်ဆုံးကာလ အသက်ကို ဆိုလိုသည်။ ဝိညာဉ်တော်အားဖြင့် ရရှိသော ဤအသက်သစ်သည် ကိုယ်ကျင့်တရား အသွင်ပြောင်းခြင်း၏ အခြေခံဖြစ်ပြီး ဝိညာဉ်တော်မှ ဆောင်ကြဉ်းလာသော အသက်ကို ဝိညာဉ်တော်၏ လမ်းပြမှုအောက်တွင် ကျင့်ကြံရမည်ဖြစ်ပြီး ဝိညာဉ်တော်၏ အသီးကို သီးစေရမည် (ဂလာ ၅:၂၂–၂၅)။

(5) Justification as eschatological life and new creation. Justification also involves the gift of new life. Romans 5:18 teaches that Jesus’ act of obedience at the cross leads to “justification of life” (literal translation of dikaiōsis zōēs). The words “of life” (genitive case in Greek) may be rendered “life-giving justification” or “justification which issues in life.” In harmony with this, Romans 4:17 utilizes two great realities to explain the fullness of justification: Creation (God “calls into existence the things that do not exist”) and Resurrection (God “gives life to the dead”). In other words, justification is a new creation in which God brings life to those who are spiritually dead (cf. Eph. 2:1–5). “If any one is in Christ, he is a new creation; the old has passed away, behold, the new has come” (2 Cor. 5:17). In Galatians, where justification is the main theme, Paul argues that what really counts with God is a new creation (Gal. 6:15). This coheres with Paul’s rabbinic background according to which, when a Gentile was converted to Judaism, he was considered to be a new creature through the forgiveness of all his sins. Romans 6:4 speaks of one who has been united to Christ as having newness of life (“newness of Spirit” [Rom. 7:6]), meaning the eschatological life of the age to come. This new life, made available through the Spirit, is the foundation for ethical transformation, for the life brought by the Spirit is to be conducted under the guidance of the Spirit and bearing its fruit (Gal. 5:22–25).

 

(၆) တရားဓမ္မရှိခြင်းသည် သခင်အရာ လဲလှယ်ခြင်း။ တရားဓမ္မရှိခြင်း၏ ပြည့်စုံသော အကျိုးသက်ရောက်မှုကို မြင်နိုင်ရန် မရှိမဖြစ် အချက်တစ်ခုမှာ ရောမ ၆ တွင် တွေ့ရသည်။ ဤအခန်းကို ရေးသားရခြင်း အကြောင်းမှာ ပေါလု၏ ပညတ်တရားမပါဘဲ ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့်သာ တရားဓမ္မရှိခြင်း အဆုံးအမကို နားလည်မှားယွင်းခြင်း ဖြစ်သည် (ရောမ ၃:၂၁–၄:၂၅)။ သူ၏ အဆုံးအမကို ယုံကြည်သူများသည် ကောင်းမှု ထွန်းကားရန်အတွက် မကောင်းမှုကို စိုးရိမ်ခြင်းမရှိဘဲ ပြုလုပ်နိုင်သည် (ရောမ ၃:၈) သို့မဟုတ် ကျေးဇူးတော် ပိုမိုများပြားရန် အပြစ်တွင် ဆက်လက်နေနိုင်သည်ဟု (ရောမ ၆:၁) နားလည်မှားခဲ့ကြသည်။ ဤသည်မှာ စိနတ်တောင်တွင် ပညတ်တရား ထင်ရှားလာသောအခါ ဂျူးအမြင်အရ အပြစ် လျော့နည်းမည့်အစား အပြစ်များ ပိုမိုများပြားလာပြီး ကျေးဇူးတော်က ပိုမိုကြွယ်ဝလာသည်ဟူသော ပေါလု၏ အဆုံးအမမှ မှားယွင်းစွာ နိဂုံးချုပ်ခြင်း ဖြစ်သည် (ရောမ ၅:၂၀)။ ပေါလု၏ ဂျူးဝေဖန်သူများက ထိုသို့ နားလည်ခြင်းသည် မတရားသောသူကို တရားဓမ္မရှိစေရုံသာမက မတရားမှုကိုပင် တရားဓမ္မရှိစေသည်ဟု ယူဆခဲ့ကြသည်။ ပေါလုသည် ရောမ ၆ ကို တရားဓမ္မရှိခြင်းသည် ထိုသို့ မဟုတ်ကြောင်း ရှင်းပြရန် ရေးသားခဲ့သည်။ သူ၏ အဓိက အကြောင်းပြချက်မှာ ယုံကြည်သူများ၏ ဘဝတွင် သခင်အရာ လဲလှယ်ခြင်း ဖြစ်သည်။ အပြစ်သည် ယခင်က သခင်ဖြစ်ခဲ့သည် (အခန်း ၁၇၊ ၂၀) သို့မှ ခရစ်တော်နှင့် ခရစ်တော်၏ အသေခံခြင်းတွင် နှစ်ခြင်းခံခြင်းကြောင့် (အခန်း ၃၊ ၄) အပြစ်၏ သခင်အရာမှ သေခြင်း ဖြစ်ပေါ်လာပြီး ခရစ်တော်၏ သခင်အရာ စတင်လာသည်။ ရောမ ၈:၃ ၏ တရားရုံးဆိုင်ရာ ဘာသာစကားတွင် ခရစ်တော်သည် လူ့ဇာတိတွင် အပြစ်ကို တရားစီရင်တော်မူခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် အပြစ်သည် တရားရုံးတွင် အမှုရှုံးနိမ့်ပြီး ခရစ်တော်နှင့် တစ်ဖြစ်သူ၏ အသက်ကို အာဏာပိုင်စိုးရန် သို့မဟုတ် ထိန်းသိမ်းခွင့် ဆုံးရှုံးသွားသည်။

(6) Justification as exchange of lordships. An element without which the full implications of justification will not be seen is found in Romans 6. The occasion for the chapter was the misunderstanding of Paul’s teaching on justification by faith alone apart from the law (Rom. 3:21–4:25). His teaching had been misconceived to mean that believers could unconcernedly perform evil so that good might come (Rom. 3:8), or that they could continue in sin that grace might abound (Rom. 6:1). This was an erroneous deduction from Paul’s teaching that when the law was revealed at Sinai, far from sin being abated—the Jewish position—trespasses abounded, only to be met by the superabounding of grace (Rom. 5:20). Paul’s Jewish critics thought such a construction tantamount not only to justification of the ungodly but to the justification of ungodliness. Paul wrote Romans 6 to explain that justification did not mean this. His primary argument is that in the life of believers there has taken place a transfer or exchange of lordships. Sin used to be lord (verses 17, 20) but, as a result of baptism into Christ and His death (verses 3, 4), death to sin’s lordship has occurred and the lordship of Christ has begun. In the forensic language of Romans 8:3, Christ judicially condemned sin in the flesh; thus, sin has lost its case in court. It is thereby deprived of authority over, or custody of, the life of one joined to Christ.

 

ရောမ ၆:၇ တွင် အပြစ်၏ အုပ်စိုးမှုမှ လွတ်မြောက်ခြင်းကို ဖော်ပြရန် သုံးသော ဂရိစကားလုံးမှာ dikaioō ဖြစ်ပြီး ပုံမှန်အားဖြင့် “တရားဓမ္မရှိစေခြင်း” ဟု အဓိပ္ပာယ်ရသည်။ ဤစကားလုံးကို ပြုပနာ ပုံစံဖြင့် “မှ” (apo) တွဲသုံးသောအခါ “လွတ်မြောက်ခြင်း” ဟု အဓိပ္ပာယ်�ရသည် (တမန် ၁၃:၃၉ တွင် ခွင့်လွှတ်ခြင်းနှင့် လွတ်မြောက်ခြင်းကို ညှိနှိုင်းဖော်ပြ)။ ဤသည်မှာ ရောမ ၆:၁၈၊ ၂၂ တွင် eleutheroō (လွတ်မြောက်စေခြင်း) ၏ ပြုပနာ ပုံစံနှင့် “မှ” (apo) တွဲသုံးမှုနှင့် အပြိုင်ဖြစ်သည်။ ပေါလုအတွက် တရားဓမ္မရှိခြင်းသည် အပြစ်ခွင့်လွှတ်ခြင်းအပြင် အပြစ်၏ အဟောင်း သခင်အရာမှ လွတ်မြောက်ခြင်းလည်း ပါဝင်သည်မှာ သံသယ ဖြစ်စရာ မရှိပါ။ ဤလွတ်မြောက်ခြင်း ဖြစ်ပေါ်လာသောအခါ သန့်ရှင်းခြင်း၏ အသီးကို ထုတ်ပေါ်စေသော အမြစ် ဖြစ်လာသည်။ တရားဓမ္မရှိခြင်းသည် ကောင်းကင်၌ စာအုပ်မျှ တရားရေးရာ ပြုပြင်မှုသာ မဟုတ်ဘဲ သန့်ရှင်းသော အသက်ကို ဟန့်တားသော တရားမဲ့ အာဏာကို ဖြုတ်ချပြီး သန့်ရှင်းသော အသက်ကို ဖြစ်ပေါ်စေသော ဘုရားသခင်၏ အာဏာကို တည်ထခြင်း ဖြစ်သည်။ ဤသည်ကြောင့်ပင် ပေါလုသည် တရားဓမ္မရှိခြင်းမှ သန့်ရှင်းခြင်းကို ဖော်ပြမပါဘဲ တရားဓမ္မရှိခြင်းမှ ဘုန်းတန်ခိုးရှိခြင်းသို့ ကြိမ် ရွှေ့ပြောင်းနိုင်ခြင်း ဖြစ်နိုင်သည် (ရောမ ၅:၂; ၈:၃၀)။ ပေါလု၏ ပြည့်စုံသော အဓိပ္ပာယ်တွင် တရားဓမ္မရှိခြင်းသည် ခရစ်တော်၏ သခင်အရာသို့ ပြောင်းရွှေ့ခြင်းအပေါ် အခြေခံသော ကိုယ်ကျင့်တရား တိုးတက်မှုအနေဖြင့် သန့်ရှင်းခြင်း အယူအဆကို ဆိုလိုသည်။

It is illuminating that the Greek word employed in Romans 6:7 to state that freedom from sin’s reign has taken place is dikaioō, which is the word ordinarily meaning “to justify.” This word, when used in the passive voice with the preposition “from” (apo), means being freed from (cf. Acts 13:39, where forgiveness is coordinated with being freed from). This finds its parallel in the passive of eleutheroō (to free) in combination with “from” (apo) in Romans 6:18, 22. There can be no question that for Paul justification, in addition to forgiveness of sins, involves freedom from the old lordship of sin. When this freedom takes place, it is the root out of which the fruit of sanctification emerges. Justification is a far more powerful reality than a mere legal adjustment in the books of heaven. It is a dethroning of that illegitimate authority that prevents a sanctified life, and the establishment of that divine authority that enables it. Perhaps this is why Paul can twice move from justification to glorification without mentioning sanctification between (Rom. 5:2; 8:30). Justification, in the full Pauline sense, implies the concept of sanctification as moral growth predicated upon the believer’s transfer to the lordship of Christ.

 

(၇) တရားဓမ္မရှိခြင်းသည် အသင်းတော်။ တရားဓမ္မရှိခြင်းတွင် တစ်ဦးချင်း အတိုင်းအတာအပြင် အများပါဝင်သော အတိုင်းအတာလည်း ရှိသည်။ ၎င်းသည် ဘုရားသခင်၏ လူမျိုးကို ဖန်ဆင်းပေးသည်। လူများသည် ဘုရားသခင်နှင့် ဖြောင့်မတ်လာသည်နှင့်အမျှ အချင်းချင်းလည်း ဖြောင့်မတ်သော ဆက်ဆံရေး ရရှိပြီး တစ်ကိုယ်တည်း ဖြစ်လာသည် (ရောမ ၁၂:၄; ၁၅:၇; ၁ကော ၁၂:၁၂၊ ၁၃; ဧဖက် ၄:၄၊ ၅)။ အအဆင့်အတန်း၊ လူမျိုး၊ လူမျိုးနွယ်၊ ကျား/မ တို့သည် ဆက်ဆံရေး အတားအဆီး မဖြစ်တော့ဘဲ ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် ဘုရားသခင်၏ သားသမီးများ၊ ခရစ်တော်၌ တစ်ဖြစ်ပြီး ဘုရားသခင်၏ အိမ်ထောင်စုဝင်များ ဖြစ်လာသော အသင်းတော် ဖန်ဆင်းပေါ်ပေါက်လာသည် (လု ၁၅:၁၊ ၂; ဂလာ ၂:၁၂; ၃:၂၆၊ ၂၈; ဧဖက် ၂:၁၃-၁၉)။

(7) Justification as community. Justification has a corporate as well as individual dimension. It creates the people of God. As persons are set right with God they are also brought into a right relationship with each other and become one body (Rom. 12:4; 15:7; “1 Cor. 12:12, 13; Eph. 4:4, 5). Forged is a community in which status, ethnicity, race, and gender no longer operate as barriers to fellowship, since all are children of God through faith, one in Christ Jesus, and members of the household of God (Luke 15:1, 2; Gal. 2:12; 3:26, 28; Eph. 2:13-19).

 

(၈) တရားဓမ္မရှိခြင်းသည် ဖြောင့်မတ်ခြင်း၏ အဖြစ်မှန်။ တရားဓမ္မရှိခြင်းတွင် ယုံကြည်သူများကို ဖြောင့်မတ်သူမျှသာ ဆက်ဆံသည် သို့မဟုတ် အပြစ်မရှိသလို ဆက်ဆံသည်ဟု ပြောဆိုလေ့ရှိသည်။ ဤဘာသာစကားသည် အကြောင်းနှစ်ခုကြောင့် သင့်လျော်သည်။ ပထမအချက်၊ ဖြောင့်မတ်ခြင်းကို ဘုရားသခင်၏ သန့်ရှင်းသော ပညတ်တရားကို ပြီးပြည့်စုံစွာ နာခံခြင်းဟု ကိုယ်ကျင့်တရားဆိုင်ရာ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုသောအခါ (SC 62) တရားဓမ္မရှိခြင်းသည် အပြစ်သားများကို ဖြောင့်မတ်သူမျှသာ ဆက်ဆံခြင်း ဖြစ်ရမည်။ ခရစ်တော်အတွက် သေခြင်းအစား အသက်ကို ပေးသောကြောင့် အပြစ်မရှိသလို ဆက်ဆံခြင်း ဖြစ်သည်။ ဒုတိယအချက်၊ “ဖြောင့်မတ်သလို” ဟူသော ဘာသာစကားသည် တရားဓမ္မရှိခြင်းတွင် ကျွန်ုပ်တို့ကို ဖြောင့်မတ်သူဟု ကြေညာရုံသာမက ကျေးဇူးတော်နှင့် ဖြောင့်မတ်ခြင်းကို ဝိညာဉ်ထဲ ထည့်သွင်းခြင်းအားဖြင့် အမှန်တကယ် ဖြောင့်မတ်စေသည်ဟု ဆိုသော ရောမကက်သလစ် အမြင်နှင့် ဆိုင်ရာ အငြင်းပွားမှု အခြေအနေတွင် သင့်လျော်သည်။

(8) Justification as the reality of righteousness. It is common to say that in justification believers are treated as though they were righteous, or as if they had not sinned. This language is appropriate on two grounds. First, when righteousness is defined in a moral sense as perfect obedience to God’s holy law (SC 62), justification must mean that sinners are treated as though they were righteous. And since, for Christ’s sake, they are granted life instead of death, they are being treated as if they had not sinned. Second, the language of “as if we were righteous” is appropriate in a polemical situation with the Roman Catholic view that in justification we are not declared righteous, but are actually so by virtue of an infusion of grace and righteousness into the soul.

 

သို့ရာတွင် ဖြောင့်မတ်ခြင်း သို့မဟုတ် တရားဓမ္မရှိခြင်းကို ဘုရားသခင်နှင့် ဖြောင့်မတ်သော ဆက်ဆံရေးထဲ ထားခြင်း၊ ကယ်တင်ခြင်း အကျိုးအားလုံးနှင့်တကွ ဟူသော ဆက်ဆံရေးဆိုင်ရာ အဓိက အဓိပ္ပာယ်ဖြင့် ရှုမြင်သောအခါ “သလို” ဟူသော အဓိပ္ပာယ် မရှိတော့ပါ။ ဘုရားသခင်သည် ယုံကြည်သူများကို ကိုယ်တော်နှင့် ဖြောင့်မတ်သည်၊ ကိုယ်တော်က လက်ခံသည်၊ ခွင့်လွှတ်သည်၊ ပြန်လည်သင့်မြတ်သည်၊ မွေးစားသည်၊ အရှင်အဖြစ် အသက်ပေးသည်ဟု မိန့်ဆိုသောအခါ သူတို့သည် အမှန်တကယ် ဖြစ်သည် (၁ယော ၃:၂ နှိုင်းယှဉ်)။ ထို့ကြောင့် ဆက်ဆံရေးဆိုင်ရာ အဓိပ္ပာယ်တွင် “ဖြောင့်မတ်စေခြင်း” ဟု သင့်လျော်စွာ ပြောဆိုနိုင်ပြီး ရောမ ၅:၉ ၏ RSV ဘာသာBOပြန်တွင်လည်း ထိုနည်းတူ ဖြစ်သည်။

However, when righteousness or justification is looked upon in its primary relational sense of being set into a right relationship with God, with all its salvific benefits, there can be no “as if.” When God says believers are right with Him, accepted by Him, forgiven by Him, reconciled to Him, adopted by Him, and granted life by Him as our Lord, they “really are (cf. 1 John 3:2). Thus, in a relational sense, one can appropriately speak of “being made righteous,” as in the RSV translation of Romans 5:9.

 

f. တရားဓမ္မရှိခြင်း၏ အခြေခံ။ “ထိုကြောင့် ယခု ကျွန်ုပ်တို့သည် ကိုယ်တော်၏ အသွေးတော်အားဖြင့် တရားဓမ္မရှိခြင်း ခံရပြီး ကိုယ်တော်အားဖြင့် ဘုရားသခင်၏ ဒေါသအမျက်ဘေးမှ ကယ်တင်ခြင်း ပိုမိုခံရမည် ဧကန်ဖြစ်သည်” (ရောမ ၅:၉)။ အပြစ်သားကို တရားဓမ္မရှိစေခြင်းကို ဖြစ်နိုင်စေပြီး ဖော်ပြသော အရာမှာ ခရစ်တော်၏ လက်ဝါးကပ်တိုင်ဖြစ်ပြီး ၎င်းကို အစားထိုးယဇ်၊ ပလီယယဇ်အဖြစ် ရှုမြင်ရမည်၊ ဤယဇ်အားဖြင့် လူသား၏ အပြစ်ကို ခွင့်လွှတ်ပြီး ဘုရားသခင်၏ ဒေါသအမျက်ကို လွှဲဖယ်သည်။

f. The ground of justification. “Since, therefore, we are now justified by his blood, much more shall we be saved by him from the wrath of God” (Rom. 5:9). That which both makes possible and expresses the justification of sinful man is the cross of Christ, considered as a vicarious, atoning sacrifice whereby humanity’s sin is forgiven and God’s wrath is averted.

 

ခရစ်တော်၏ အသေခံခြင်း၏ ယဇ်ပုံ သဘောကို ကျမ်းချက်များစွာတွင် တွေ့ရသည်။ အရေးကြီးဆုံးတစ်ခုမှာ ရောမ ၃:၂၅၊ ၂၆ ဖြစ်သည်။ ဤနေရာတွင် ဘုရားသခင်သည် အပြစ်သားကို တရားဓမ္မရှိစေပုံနှင့် ထိုသို့ ဖြစ်စေသော ကယ်တင်ခြင်း အမှု၏ သဘော (အခန်း ၂၄) ကို ဖော်ပြထားသည်။ ဤကျမ်းချက်အရ ဘုရားသခင်သည် ခရစ်တော်ကို ပလီယယဇ်အဖြစ် ထင်ရှားစွာ ထားတော်မူခဲ့သည်။ ၎င်း၏ အစွမ်းသတ္တိကို ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် ခံယူရပြီး ၎င်း၏ ရည်ရွယ်ချက်မှာ ယခင်အပြစ်များကို သည်းခံစောင့်ဆိုင်းခြင်းနှင့် ပတ်သက်၍ ဘုရားသခင်၏ ဖြောင့်မတ်ခြင်းကို ပြသရန် ဖြစ်သည် (အခန်း ၂၅)။ ဘုရားသခင်၏ ဖြောင့်မတ်ခြင်း ထင်ရှားလာသောအခါ ဘုရားသခင်သည် ဖြောင့်မတ်သူ ဖြစ်ပြီး ယေရှုကို ယုံကြည်သူကို တရားဓမ္မရှိစေသူ ဖြစ်ကြောင်း တွေ့ရမည် (အခန်း ၂၆)။ ဤကျမ်းပိုဒ်၏ အတွေးကို နားလည်ရန် ရောမ ၁:၁၆၊ ၁၇ သို့ ပြန်သွားရမည်။ ဤနေရာတွင် ဧဝံဂေလိ တရားဟောခြင်းသည် ယုံကြည်သူများကို ကယ်တင်ခြင်းသို့ ဘုရားသခင် ဦးဆောင်ပုံ၏ နည်းလမ်းဖြစ်ပြီး ဧဝံဂေလိတရားတွင် ဘုရားသခင်၏ ဖြောင့်မတ်ခြင်း ထင်ရှားနေသည်ဟု ဆိုသည်။ အခန်း ၁၇ တွင် လက်ရှိကာလ တွင် ထင်ရှားနေသော ဘုရားသခင်၏ ကယ်တင်တတ်သော ဖြောင့်မတ်ခြင်းကို ရောမ ၃:၂၁ တွင် အတိတ်ကာလ ပုံစံဖြင့် ထပ်မံဖော်ပြပြီး ပညတ်တရားမှ ခွဲထုတ်ကာ (ပညတ်တရားသည် ဒေါသအမျက်ကိုသာ ဖြစ်စေနိုင်သည်၊ ရောမ ၄:၁၅) လက်ဝါးကပ်တိုင်နှင့် ဆက်စပ်ထားသည် (ရောမ ၃:၂၅)။ လက်ဝါးကပ်တိုင်တွင် အပြစ်မှ လွတ်ကင်းစေသော ဘုရားသခင်၏ တရားဓမ္မရှိစေတတ်သော ကျေးဇူးတော် ထင်ရှားသည် (အခန်း ၂၄)။ တနည်းအားဖြင့် လက်ရှိကာလတွင် ဧဝံဂေလိတရားအားဖြင့် တက်ကြွစွာ ထင်ရှားပြီး ခံယူနေသော ဘုရားသခင်၏ ကယ်တင်တတ်သော ဖြောင့်မတ်ခြင်း (ရောမ ၁:၁၇) သည် ယေရှု၏ အသေခံခြင်း သမိုင်းဝင် ဖြစ်ရပ်တွင် ပထမဆုံး ထင်ရှားခဲ့သော ဖြောင့်မတ်ခြင်းပင် ဖြစ်သည် (ရောမ ၃:၂၅)။ ဘုရားသခင်သည် ယေရှုကို hilastērion (ပလီယယဇ်) အဖြစ် ထားတော်မူသောအခါ ဘုရားသခင်၏ ကယ်တင်တတ်သော ဖြောင့်မတ်ခြင်း အပြည့်အဝ ထင်ရှားလာသည်။ hilastērion ဟူသော စကားကို ကျမ်းစာနှင့် ကျမ်းပြင် သက်သေများအရ သုံးရာတွင် ယဇ်ပုံ ရည်ညွှန်းချက် ဖြစ်သည်။ hilastērion ၏ မှန်ကန်သော အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်တွင် ရောမ ၁:၁၆–၃:၂၅ တွင် ပေါလု၏ အတွေးသုံးမျိုး—ပထမ၊ ဘုရားသခင်သည် hilastērion ၏ လက်ခံသူ မဟုတ်ဘဲ ပေးသူ ဖြစ်သည် (ရောမ ၃:၂၅)။ တနည်းအားဖြင့် ဘုရားသခင်သည် ခရစ်တော်ကို ယဇ်အဖြစ် ထားတော်မူခြင်းသည် လက်ဝါးကပ်တိုင်သည် ဘုရားသခင်ပြင်ပတွင် ဖြစ်ပြီး ကျွန်ုပ်တို့ကို ကျေးဇူးပြုစေရန် လှုံ့ဆော်သော ဖြစ်ရပ် မဟုတ်ဘဲ ဘုရားသခင်အတွင်း၌ ကျွန်ုပ်တို့အတွက် ကိုယ်တော်၏ ယဇ်ပူဇော်သော ချစ်ခြင်းကို ဖော်ပြသော ဖြစ်ရပ် ဖြစ်သည် (ရောမ ၅:၈; ဧဖက် ၅:၂; ၁ယော ၄:၁၀ နှိုင်းယှဉ်) ကို မှတ်သားရမည်။ ဘုရားသခင်သည် ကိုယ်တော်ထဲတွင် အပြစ်၏ နာကျင်မှုနှင့် အပြစ်ကို ထမ်းရွက်ပြီး ကျွန်ုပ်တို့ကို ခွင့်လွှတ်ခြင်း ပေးတော်မူသည်။ ထို့ကြောင့် ဘုရားသခင်သည် ပလီယခြင်းကြောင့် ကျွန်ုပ်တို့ကို မချစ်တော့ဘဲ ကျွန်ုပ်တို့ကို ချစ်သောကြောင့် ပလီယခြင်းကို ပေးတော်မူခြင်း ဖြစ်သည်။ ဒုတိယ၊ ပေါလုသည် အပြစ်၏ အချက်နှင့် ဒေါသအမျက်၏ အဖြစ်မှန်ကို အလေးပေးသည်။ hilastērion ၏ ဘာသာပြန်နှင့် အဓိပ္ပာယ်သည် အချင်းချင်း အကြောင်းတရားနှင့် အကျိုးတရား ဆက်ဆံရေးရှိသော ဤပြဿန10များကို ကိုင်တွယ်ရမည်။ အပြစ်ကြောင့် ဘုရားသခင်သည် မဖြစ်မနေ ဒေါသအမျက် ထင်ရှားတော်မူသည်။

The sacrificial character of Christ’s death is seen in a number of passages. One of the most important is Romans 3:25, 26. Here, the way by which God justifies the sinner and the nature of the redemptive act which brings it about (verse 24) are described. According to this text, God set forth Christ as an atoning sacrifice. Its efficacy was to be received by faith and its purpose was to show God’s righteousness vis-à-vis His forbearance in passing over former sins (verse 25). When this exhibition of divine righteousness took place, it would be seen that God was righteous and the one who puts in the right the person who has faith in Jesus (verse 26). To understand the thought of this passage it is necessary to go back to Romans 1:16, 17. Here it is stated that the proclamation of the gospel is the medium through which God leads people of faith to salvation because in the gospel God’s righteousness is being revealed. The revelation of God’s saving righteousness, stated in the present tense in verse 17, is picked up again in Romans 3:21, put into the past tense, disconnected from the law as its vehicle (for the law can work only wrath, Rom. 4:15), and connected with the cross (Rom. 3:25). It is at the cross that God’s justifying grace, which liberates from sin (verse 24), is shown. In other words, the saving righteousness of God, which in the present is being actively revealed and appropriated through the gospel (Rom. 1:17), is the very righteousness that was first manifested in the historical event of Jesus’ death (Rom. 3:25). When God put forward Jesus as a hilastērion (atoning sacrifice), the saving righteousness of God was fully exhibited. To use the word hilastērion, in terms of biblical and extrabiblical evidence, is to make a sacrificial reference. A proper interpretation of hilastērion must have regard for three main components of Paul’s thought found in Romans 1:16–3:25. First, Paul emphasizes God not as the recipient of the hilastērion but as the provider of it (Rom. 3:25). In other words, the fact that God put forward Christ as a sacrifice shows that the cross, while an event in history, is not an event outside of God that moves Him to be gracious to us, but is an event inside of God by which He expresses His sacrificial love for us (cf. Rom. 5:8; Eph. 5:2; 1 John 4:10). God in self-sacrifice bears the pain and guilt of sin within Himself and gives us the pardon. Accordingly, God does not love us because of the atonement but, because He loves us, He provided the atonement. Second, Paul stresses two further components: the fact of sin and the reality of wrath. The translation and meaning of hilastērion must also deal with these issues that stand in a cause-effect relationship to each other. Because of sin, God necessarily manifests wrath.

 

hilastērion ၏ အဓိက ဘာသာပြန်နှစ်ခုမှာ propitiation (ဒေါသအမျက် ဖယ်ရှားခြင်း) နှင့် expiation (အပြစ် သုတ်သင်ခြင်း) ဖြစ်သည်။ ယခင်က ဒေါသအမျက် ဖယ်ရှားခြင်းကို အလေးပေးပြီး နောက်က အပြစ် သန့်စင်ခြင်းကို အလေးပေးသည်။ ဘာသာပြန်နှစ်ခုလုံးတွင် အကျိုးရှိသော်လည်း expiation သည် ပိုကောင်းသည်။ အကြောင်းမှာ အနက်ဆုံး ပြဿနာမှာ ဒေါသအမျက် မဟုတ်ဘဲ ဒေါသအမျက်ကို ဖြစ်စေသော အပြစ် ဖြစ်သည်။ အပြစ်ကို expiate နိုင်ပါက ဒေါသအမျက်ကို လွှဲဖယ်နိုင်သည်။ အကောင်းဆုံး နှင့် ပိုမို မပြောင်းလဲသော ဘာသာပြန်မှာ ပလီယယဇ် သို့မဟုတ် ပလီယခြင်း ယဇ် (NIV၊ NRSV) ဖြစ်ပြီး ရောမ ၁:၁၆–၃:၂၅ တွင် hilastērion ၏ လိုအပ်သော အစိတ်အပိုင်းသုံးခုနှင့် ရောမ ၃:၂၅ ၏ “ကိုယ်တော်၏ အသွေးတော်အားဖြင့်” ဟူသော စကားကို ကောင်းစွာ ဆက်စပ်ပေးသည်။ ဤစကားစုကို “ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့်” မဟုတ်ဘဲ hilastērion နှင့် တိုက်ရိုက် ဆက်စပ်ရမည်။ NRSV သည် ပထမအပိုင်းကို ကောင်းစွာ ဘာသာပြန်ထားသည်။ “ဘုရားသခင်သည် ကိုယ်တော်၏ အသွေးတော်အားဖြင့် ပလီယယဇ်အဖြစ် ထင်ရှားစွာ ထားတော်မူခဲ့သည်၊ ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် အစွမ်းထက်သည်။” ထို့ကြောင့် hilastērion ၏ သင့်လျော်သော အကြောင်းအရာဆိုင်ရာ နားလည်မှုမှာ ဘုရားသခင်က ပူဇော်သော (မဟုတ်ဘဲ ဘုရားသခင်အား ပူဇော်သော) အသွေးပါဝင်သော ယဇ်ဖြစ်ပြီး အပြစ်ကို ပလီယစေကာ ယဇ်ကို လက်ခံသော အပြစ်သားများမှ ဘုရားသခင်၏ တရားမျှတသော ဒေါသအမျက်ကို လွှဲဖယ်စေသည်။ (ခရစ်တော် II. D. ၃ ကို ကြည့်ပါ။)

Two major translations of hilastērion are propitiation and expiation, the former emphasizing the removal of wrath and the latter the cleansing or wiping away of sin. Each translation has merit, but expiation is better, for the deepest problem is not wrath, but sin which causes wrath. If sin can be expiated, wrath can be averted. An excellent and less abstract rendering, which avoids the controversy that has raged between proponents of propitiation or expiation and is most intimately expressive of the central element of the OT sanctuary services, is the visually powerful translation “sacrifice of atonement” (NIV, NRSV). Such a translation easily connects with all three necessary constituents of hilastērion in Romans 1:16–3:25 and the words “by his blood” in Romans 3:25. This phrase should be directly joined with hilastērion rather than “through faith.” The NRSV well translates the first half of the verse: “Whom God put forward as a sacrifice of atonement by his blood, effective through faith.” The appropriate contextual understanding of hilastērion, therefore, is a bloody sacrifice offered by (rather than to) God which atones for sin, and hence, turns away His just wrath from sinners who accept the sacrifice. (See Christ II. D. 3.)

 

ရောမဩဝံဂေလပ္ပတ် ၃း၂၅ နောက်တစ်ဝက်အရ လက်ဝါးကပ်တိုင်ရဲ့ အဓိကလုပ်ဆောင်ချက်က ဘုရားသခင်ရဲ့ ကယ်တင်တဲ့ဖြောင့်မတ်ခြင်းတရားကို ပြသဖို့ဖြစ်ပြီး၊ အရင်ကျူးလွန်ခဲ့တဲ့ အပြစ်များရဲ့ ပြဿနာကို ဖြေရှင်းခြင်းအားဖြင့် ဖြစ်တယ်။ ဒီအရင်အပြစ်တွေဆိုတာ လက်ဝါးကပ်တိုင်မတိုင်ခင် ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်းလုံးရဲ့ အပြစ်များဖြစ်ပြီး၊ သက်ဆိုင်ရာအနေနဲ့ လက်ဝါးကပ်တိုင်ပြီးနောက် ခေတ်အဆက်ဆက်ပါ အပြစ်အားလုံးကို ဆိုလိုတယ်။ အရင်အပြစ်များကို ဖြေရှင်းခြင်းဟာ ဘုရားသခင်ရဲ့ ကယ်တင်တဲ့ဖြောင့်မတ်ခြင်းတရားအားဖြင့် ဖြစ်ပေါ်လာပြီး၊ ခရစ်တော်သည် ဘုရားသခင်ပေးဆပ်သော အပြစ်ပူဇော်သက္ကာဖြစ်တော်မူကာ အပြစ်အတွက် ဘုရားသခင်ရဲ့ ပြည့်စုံသောတရားစီရင်ခြင်းကို ခံယူပြီး၊ အပြစ်သားများအတွက် ဘုရားသခင်ရဲ့ ပြည့်စုံသောကရုဏာကို ပေးအပ်တော်မူခြင်းဖြစ်သည်။

According to the second half of Romans 3:25, the function of the cross is to exhibit God’s saving righteousness by dealing with the problem of “former sins.” These are the sins of the entire world before the cross and, by implication, throughout all time after the cross. The resolution of former sins comes through the saving righteousness of God according to which Christ, as the divine sin offering, bears God’s full judgment against sin and offers God’s full mercy to sinners.

 

ရောမဩဝံဂေလပ္ပတ် ၃း၂၆ ၏ ပထမတစ်ဝက်သည် အပိုဒ် ၂၅ ၏ နောက်တစ်ဝက်နှင့် အပြိုင်ရှိပြီး၊ နှစ်ခုစလုံးက ဘုရားသခင်သည် ခရစ်တော်ကို ဟိလတ္တရိယံ (hilastērion - ကရုဏာထိုင်ခုံ၊ အပြစ်ဖြေရာနေရာ) အဖြစ် ထင်ရှားစွာ ပြသတော်မူခြင်းအားဖြင့် ဘုရားသခင်ရဲ့ ဖြောင့်မတ်ခြင်းတရားကို ပြသခြင်းအကြောင်းကို ဆိုထားသည်။ မိမိသားတော်ကို ပူဇော်သက္ကာအဖြစ် ပေးသနားတော်မူခြင်း - ဘုရားသခင်ရဲ့ အလိုမရှိသော ချစ်ခြင်းကို ပြသခြင်း၊ လူသားတို့၏ ပုန်ကန်သော အပြစ်ကို ဖြေဆီးခြင်း၊ ဘုရားသခင်ရဲ့ ဒေါသဟန့်တားခြင်း - သည် ဘုရားသခင်သည် ဖြောင့်မတ်သော (dikaiōs) ဘုရားဖြစ်တော်မူကြောင်း၊ ယုံကြည်သူများကို “ဖြောင့်မတ်သူဖြစ်စေ” (dikaiounta) တော်မူကြောင်း ပြသသည်။ ဤအပိုဒ်တွင် ဂရိစကားလုံးတူညီသော်လည်း ပုံစံမတူဘဲ ဘုရားသခင်ရဲ့ သဘာဝနှင့် အမှုတော်ကို ဖော်ပြထားသည်။ ရလဒ်အနေဖြင့် အပြစ်ဖြေရာ ပူဇော်သက္ကာအားဖြင့် ဘုရားသခင်သည် မိမိ၏ ဖြောင့်မတ်သော သဘောတရားနှင့် ကိုက်ညီစွာ ပြုမူတော်မူကြောင်း၊ အပြစ်ကို အလေးအနက်ထားတော်မူကာ အပြစ်သားများကို ကျေးဇူးပြုတော်မူကြောင်း ပြသသည်။ ကရုဏာပေးသနားတော်မူရာတွင် တရားမျှတခြင်းကို ထိပါးမခံပါ။

The first half of Romans 3:26 stands in parallel with the latter half of verse 25—both speak of the exhibition of God’s righteousness in His setting forth Christ as a hilastērion. The sacrificial gift of His Son—by which the unconditional love of God is demonstrated, the rebellious sin of mankind is expiated, and the wrath of God is obviated—shows that God is a righteous (dikaiōs) God who “rightifies” (dikaiounta) believers. The same Greek word, in different forms, is used in this verse to describe both the nature and work of God. The resultant meaning is that through the atoning sacrifice God is shown to be One who acts in consistency with His own righteous character, which takes sin seriously, as He deals graciously with sinners. His justice is not compromised in His bestowal of mercy.

 

ခရစ်တော်ရဲ့ သေခြင်းသည် အစားထိုးသော ပူဇော်သက္ကာဖြစ်သည်ဆိုသော အယူအဆကို ကျမ်းချက်များစွာက ထောက်ခံထားသည်။ ရောမဩဝံဂေလပ္ပတ် ၈း၃ တွင် အပြစ်ရှိသော လူ့ဇာတိပကတိကို ယူတော်မူခဲ့သော ခရစ်တော်သည် “အပြစ်အတွက်” (peri hamartias) လာတော်မူသည်ဟု ဆိုသည်။ ဤစကားစုသည် ဂရိဘာသာပြန် ဓမ္မဟောင်းကျမ်း (LXX) တွင် အပြစ်ပူဇော်သက္ကာ သို့မဟုတ် အပြစ်ဖြေရာပူဇော်သက္ကာအတွက် သုံးသည် (ဝတ်ပြုရာကျမ်း ၅း၆၊ ၇ နှင့် ဟေရှာယ ၅၃း၁၀)။ ဤအတွေးသည် ၂ကွရဝ်တ် ၅း၂၁ တွင် ဘုရားသခင်သည် ခရစ်တော်ကို “အပြစ်ဖြစ်စေ” တော်မူသည်ဆိုသော အဓိပ္ပာယ်နောက်ကွယ်တွင် ရှိနေနိုင်သည်။ ဘုရားသခင်သည် ခရစ်တော်ကို အပြစ်ပူဇော်သက္ကာအဖြစ် ပြုလုပ်တော်မူခဲ့ပြီး၊ ကျွန်ုပ်တို့အတွက် ပြုတော်မူခဲ့သည်။ ဤသည်ကို ဂလာတိ ၃း၁၃ တွင် “ခရစ်တော်သည် ကျိန်ခြင်းကို ကျွန်ုပ်တို့အတွက် ကျိန်ခြင်းဖြစ်လျက် တရားဥပဒေရဲ့ ကျိန်ခြင်းမှ ကယ်နှုတ်တော်မူခဲ့သည်” ဟု ဆိုသည်။ ဤသည်ကို ၁ပေတရု ၂း၂၄ တွင် “ထိုသခင်သည် ကိုယ်တိုင် ကျွန်ုပ်တို့၏ အပြစ်များကို သစ်လုံးပေါ်မှာ ခံယူတော်မူခဲ့သည်” ဟု ဆိုသည်။

The position that Christ’s death was a vicarious sacrifice is substantiated by a number of passages. Romans 8:3 declares that Christ, who took on the likeness of our sinful flesh, came “for sin,” meaning “as a sin offering.” The phrase “for sin” (peri hamartias) is used in the Greek LXX for sin or guilt offerings, as in Leviticus 5:6, 7 and Isaiah 53:10. This thought most probably lies behind the statement God “made him to be sin” in 2 Corinthians 5:21. God made Christ a sin offering, and He did this for us. This means, as Galatians 3:13 says, that “Christ redeemed us from the curse of the law, having become a curse for us.” This in turn accords with 1 Peter 2:24, “He himself bore our sins in his body on the tree.”

 

ခရစ်တော်ကိုယ်တော်တိုင်သည် မိမိ၏ ပူဇော်သက္ကာသေခြင်းနားလည်မှု၏ အရင်းအမြစ်ဖြစ်ပြီး၊ “လူများစွအတွက် မိမိအသက်ကို ရွေးနှုတ်ဖိုးအဖြစ် ပေးရန်” လာသည်ဟု မိန့်တော်မူခဲ့သည် (မာကု ၁၀း၄၅)။ နောက်ဆုံးညစာပွဲတွင် မုန့်နှင့်စပျစ်ရည်သည် မိမိ၏ ကျိုးပဲ့သောကိုယ်ခန္ဓာနှင့် “လူများစွအတွက် အပြစ်များခွင့်လွှတ်ခြင်းငှာ သွန်းလောင်းမည့် မိမိအသွေး” ကို ကိုယ်စားပြုသည်ဟု မိန့်တော်မူခဲ့သည် (မဿဲ ၂၆း၂၆–၂၈)။ ယေရှုသည် ဓမ္မဟောင်းအဆိုအမိန့်ကို လက်ခံတော်မူခဲ့သည်။ “ဇာတိပကတိ၏ အသက်သည် အသွေးထဲတွင် ရှိ၏။ … အသက်အားဖြင့် အသွေးသည် အပြစ်ဖြေခြင်းကို ပြုတတ်၏” (ဝတ်ပြុရာကျမ်း ၁၇း၁၁၊ ဟေဗြဲ ၉း၂၂ နှင့် နှိုင်းယှဉ် - “အသွေးမသွန်းလောင်းလျှင် အပြစ်ခွင့်လွှတ်ခြင်း မရှိ”)။ ယောဟန်ခရစ်ဝင်ဆရာက ယေရှုကို “ကမ္ဘာအပြစ်ကို ဖယ်ရှားတတ်သော ဘုရားသခင်၏ သိုးသငယ်” ဟု ခေါ်ဆိုသည် (ယောဟန် ၁း၂၉)။ ပါဝလုက “ခရစ်တော်၊ ကျွန်ုပ်တို့၏ ပသခါသိုးသငယ်ကို ယဇ်ပလ္လင်ပေါ်မှာ ယဇ်ပူဇော်ပြီးသည်” ဟု ဆိုသည် (၁ကွရဝ်တ် ၅း၇)။ ပေတရုကလည်း “ခရစ်တော်၏ အဖိုးတန်သော အသွေးဖြင့် … ချို့တဲ့ခြင်းမရှိ၊ အညစ်အကြေးမရှိသော သိုးသငယ်နှင့်တူသော” အသွေးဖြင့် ရွေးနှုတ်ခြင်းခံရသည်ဟု ဆိုသည် (၁ပေတရု ၁း၁၈၊ ၁၉)။ ဤနေရာတွင် အသွေးဆိုသည်မှာ ယဇ်ပူဇော်သက္ကာနှင့် ဆိုင်သည်မှာ ထင်ရှားသည် (ရောမ ၅း၉၊ ဧဖက် ၁း၇၊ ၂း၁၃၊ ကောလောသီ ၁း၂၀၊ ဟေဗြဲ ၉း၁၂–၁၄၊ ၁၃း၁၂၊ ဗျာဒိတ် ၅း၉ တို့တွင်လည်း)။ ဟေဗြဲပို့ချက်တွင် အသွေးဆိုင်ရာ အကြောင်းအရာသည် ပြင်းထန်ပြီး၊ ယေရှု၏ သေခြင်းကို အတိအလင်း ယဇ်ပူဇော်သက္ကာဟု ခေါ်သည် (၉း၂၆၊ ၂၈၊ ၁၀း၁၁၊ ၁၂၊ ၁၄)။ ဧဖက်ပို့ချက်တွင်လည်း ပါဝလုက ဤသေခြင်းကို ယဇ်ပူဇော်သက္ကာဟု မြင်ပြီး၊ ကျွန်ုပ်တို့အတွက် မိမိကိုယ်ကို စွန့်ကြဲသော ခရစ်တော်၏ ချစ်ခြင်းနှင့် ဆက်စပ်သည် (၅း၂)။

Jesus, the fountainhead of the NT understanding of His sacrificial death, said that He had come “to give his life as a ransom for many” (Mark 10:45) and that the bread and wine of the Last Supper represented His broken body and the blood that would be “poured out for many for the forgiveness of sins” (Matt. 26:26–28). It is clear that Jesus accepted the OT proposition that “the life of the flesh is in the blood” and, therefore, “it is the blood that makes atonement, by reason of the life” (Lev. 17:11; cf. Heb.9:22: “Without the shedding of blood there is no forgiveness of sins”). As John the Baptist calls Jesus the “Lamb of God, who takes away the sin of the world!” (John 1:29), and Paul says that “Christ, our paschal lamb, has been sacrificed” (1 Cor. 5:7), so Peter explains that we were ransomed “with the precious blood of Christ, like that of a lamb without blemish or spot” (1 Peter 1:18, 19). The concept of blood found here is obviously sacrificial, as also in Romans 5:9; Ephesians 1:7; 2:13; Colossians 1:20; Hebrews 9:12–14; 13:12; and Revelation 5:9. The blood motif is strong in Hebrews, where Jesus’ death is called a sacrifice in the most explicit terms (9:26, 28; 10:11, 12, 14). In Ephesians also, Paul sees this death as a sacrifice and connects it with the love of Christ who gave Himself up for us (5:2).

 

ထို့ပြင် ခရစ်တော်သည် ကျွန်ုပ်တို့အတွက် (hyper) အပြစ်များအတွက် သေတော်မူသည်ဟု ကျမ်းချက်များစွာက အတည်ပြုသည် (ရောမ ၅း၆၊ ၈၊ ၁ကွရဝ်တ် ၁၅း၃၊ ၂ကွရဝ်တ် ၅း၁၄၊ ၁၅၊ ၂၁၊ ဂလာတိ ၁း၄၊ ၂း၂၀၊ ဧဖက် ၅း၂၊ ၁သက် ၅း၉၊ ၁၀)။ ရောမဩဝံဂေလပ္ပတ် ၄း၂၅ တွင်မူ “အပြစ်များကြောင့်” (dia) ဟူသော စကားပြင်နှင့် “အပ်ပေး” (paradidōmi) ကြိယာကို သုံးထားပြီး၊ ဤပုံစံသည် ဟေရှာယ ၅၃း၁၂ ၏ ဂရိဘာသာပြန် (LXX) နှင့် အပြိုင်ရှိသည်။ ထိုနေရာတွင် ထာဝရဘုရား၏ ကျွန်သည် ကျွန်ုပ်တို့၏ အပြစ်များကြောင့် အပ်ပေးခံရသည်။ ပေတရုသည်လည်း ဟေရှာယ ၅၃ မှ စကားစုများစွာကို သုံးပြီး ယေရှု၏ သေခြင်းအခြေအနေသို့ အသုံးချထားသည် (၁ပေတရု ၂း၂၂ သည် ဟေရှာယ ၅၃း၉ မှ၊ ၁ပေတရု ၂း၂၄ ရှိ စကားစုများသည် ဟေရှာယ ၅၃း၄၊ ၅၊ ၁၂ မှ၊ ၁ပေတရု ၂း၂၅ သည် ဟေရှာယ ၅၃း၆ ကို ထင်ဟပ်သည်)။ ဟေရှာယ ၅၃ တွင် ကျွန်သည် အပြစ်သားများအတွက် အစားထိုးသော သေခြင်းကို သေသည်မှာ သေချာသောကြောင့်၊ ဤအသုံးပြုပုံသည် ခရစ်တော်၏ သေခြင်း၏ သဘောကို ရှင်းလင်းစေသည်။

In addition many texts affirm that Christ died for us for (hyper) our sins (Rom. 5:6, 8; 1 Cor. 15:3; 2 Cor. 5:14, 15, 21; Gal. 1:4; 2:20; Eph. 5:2; 1 Thess. 5:9, 10). On the other hand, Romans 4:25 uses the preposition dia, “because of,” with the verb paradidōmi, “hand over.” This construction parallels the LXX of Isaiah 53:12, where the Servant of the Lord is “handed over” for our sins. Likewise, Peter uses a number of phrases from Isaiah 53, applying them to the circumstances of Jesus’ death (1 Peter 2:22 is from Isaiah 53:9; phrases in 1 Peter 2:24 come from Isaiah 53:4, 5, 12; and 1 Peter 2:25 reflects Isaiah 53:6). This use of Isaiah 53, where it is certain that the Servant dies a vicarious death for sinners, clarifies the nature of Christ’s death.

This evidence makes clear that Jesus’ death not only represents sinners (2 Cor. 5:14, 15) but substitutes for them, for by it Jesus bears the guilt and penalty, judgment and wrath, which, sinners personally would have borne. (See Christ II. D. 1, 2.)

 

g. ဖြောင့်မတ်ခြင်းတရားကို လက်ခံပုံ။ ကျမ်းစာသည် ဖြောင့်မတ်ခြင်းတရားကို လက်ခံပုံအရ အတိအလင်း ရှင်းလင်းသည်။ ယေရှု၏ ယဇ်ပူဇော်သက္ကာအားဖြင့် ဘုရားသခင်ထံမှ လာသောကြောင့် ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့်သာ ဖြစ်ရမည်။ ဘုရားသခင်၏ အမှုဖြစ်သောကြောင့် လူ့အမှုမဖြစ်နိုင်။ အကယ်၍ လူ့အမှုဖြစ်လျှင် ခရစ်တော်သည် အချည်းနှီးသေတော်မူခဲ့ပြီးဖြစ်လိမ့်မည် (ဂလာတိ ၂း၂၁)။ ဓမ္မသစ်ကျမ်းသည် အလုပ်အားဖြင့် ဖြောင့်မတ်ခြင်း သို့မဟုတ် ကံကြမ္မာအားဖြင့် ဖြောင့်မတ်ခြင်း စသည့် အစွန်းရောက်မှုများကို မသင်ကြားပါ။ ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် ဖြောင့်မတ်ခြင်းကိုသာ သင်ကြားသည်။

g. The reception of justification. Scripture is unequivocal about the way one receives justification. It can be only by faith, since it comes from God through the sacrifice of Jesus. Being God’s work, it cannot be man’s, for then Christ would have died for no reason (Gal. 2:21). The NT does not teach the extremes of righteousness by works or righteousness by fate, but righteousness by faith.

 

ပါဝလုသည် ဘုရားသခင်ရှေ့တွင် အသစ်သော အဆင့်အတန်းနှင့် ဘုရားသခင်နှင့် အသစ်သော ဆက်ဆံရေးကို လက်ခံရန် ယုံကြည်ခြင်းသည် နည်းလမ်းဖြစ်ကြောင်း ဖော်ပြရန် အသုံးအနှုန်းမျိုးစုံကို သုံးသည်။ ဤအသုံးအနှုန်းများအားလုံးကို “ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့်” ဟု ဘာသာပြန်ဆိုသည်။ ထိုအသုံးအနှုန်းများမှာ ek pisteōs (ရောမ ၁း၁၇၊ ၃း၃၀၊ ၅း၁၊ ၉း၃၀၊ ၁၀း၆၊ ဂလာတိ ၂း၁၆၊ ၃း၇၊ ၈၊ ၁၁၊ ၁၂၊ ၂၄၊ ၅း၅)၊ dia pisteōs (ရောမ ၃း၂၂၊ ၃၀၊ ဂလာတိ ၂း၁၆ - ek နှင့် dia နှစ်မျိုးလုံး၊ ၃း၁၄၊ ဧဖက် ၂း၈)၊ epi pistei (ဖိလိပ္ပိ ၃း၉ - dia pisteōs ပါဝင်)၊ နှင့် pistei (ရောမ ၃း၂၈) တို့ဖြစ်သည်။ ရောမ ၁း၁၇ တွင် ek pisteōs eis pistin (ယုံကြည်ခြင်းမှ ယုံကြည်ခြင်းသို့) ဟူသော အဓိပ္ပာယ်ပြည့်ဝသော အသုံးအနှုန်းရှိပြီး၊ အဓိပ္ပာယ်မှာ “ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့်သာ”၊ “အစမှအဆုံး ယုံကြည်ခြင်း” ဖြစ်သည်။ မတွေ့ရသော အသုံးအနှုန်းမှာ dia pistin (accusative case) ဖြစ်ပြီး၊ အဓိပ္ပာယ်မှာ “ယုံကြည်ခြင်းကြောင့်” ဖြစ်သည်။ ဤသည်ကို လူ့ယုံကြည်ခြင်း လုပ်ရပ်ကို ဖြောင့်မတ်ခြင်း၏ အခြေခံဟု နားလည်သွားနိုင်သောကြောင့် ရှောင်ရှားထားသည်။ ယုံကြည်ခြင်းသည် ဘုရားသခင်၏ အမှုကို လက်ခံရန် နည်းလမ်းသာဖြစ်သည်။

Paul employs a variety of expressions to indicate that faith is the means of receiving a new standing before God and a new relationship with God. All these expressions are translated “by faith” and include ek pisteōs (Rom. 1:17; 3:30; 5:1; 9:30; 10:6; Gal. 2:16; 3:7, 8, 11, 12, 24; 5:5); dia pisteōs (Rom. 3:22, 30; Gal. 2:16, with both ek and dia; 3:14; Eph. 2:8); epi pistei (Phil. 3:9, containing dia pisteōs as well); and pistei (the simple dative case, Rom. 3:28). Romans 1:17 contains the pregnant expression ek pisteōs eis pistin (from faith to faith), meaning “by faith alone,” “faith from beginning to end.” What is not found is dia pistin, accusative case, and meaning “on account of faith.” This could be misconstrued as making the human activity of faith the ground of justification rather than the means of appropriating a divine activity.

 

ဖြောင့်မတ်ခြင်းတရားကို ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့်သာ လက်ခံရသည်ဆိုခြင်းကို ဂလာတိ ၂း၁၅–၃း၁၈ တွင် သက်သေများစွာဖြင့် ထောက်ခံထားသည်။ ထိုသက်သေများမှာ ပေတရုနှင့် ပါဝလု၏ အတွေ့အကြုံ (၂း၁၅–၂၁)၊ ဂလာတိလူမျိုး၏ အတွေ့အကြုံ (၃း၁–၅)၊ အာဘရာဟံ (အပိုဒ် ၆–၉)၊ တရားဥပဒေနှင့် ပရောဖက်များ (အပိုဒ် ၁၀–၁၂)၊ ခရစ်တော်၏ သေခြင်း (အပိုဒ် ၁၃၊ ၁၄)၊ နှင့် ဆီးနတ်တောင်တွင် တရားဥပဒေပေးခြင်းမတိုင်မီ ၄၃၀ နှစ်အလိုက အာဘရာဟံနှင့် ပြုခဲ့သော ပဋိညာဉ် (အပိုဒ် ၁၅–၁၈) တို့ဖြစ်သည်။

That justification is received through faith alone is supported in Galatians 2:15–3:18 by appeal to a number of witnesses. These include the experience of Peter and Paul (2:15–21), the Galatians (3:1–5), and Abraham (verses 6–9), as well as the witness of the law and the prophets (verses 10–12), the death of Christ (verses 13, 14), and the covenant made with Abraham 430 years prior to the giving of the law on Sinai (verses 15–18).

 

ကယ်တင်သော ယုံကြည်ခြင်း၏ သဘောကို ကျမ်းစာတစ်ခုလုံးမှ အချက်အလက်များဖြင့် အနှစ်ချုပ်လျှင်၊ ယုံကြည်ခြင်းဆိုသည်မှာ ဘုရားသခင်၏ တရားစီရင်ချက်၊ လက်ဆောင်နှင့် တောင်းဆိုချက်ကို လက်နှစ်ဖက်နှင့် လက်ခံခြင်း (အလျှော့အတင်းမရှိ လက်ခံခြင်း) ဖြစ်သည်။ ယုံကြည်ခြင်းသည် ဘုရားသခင်၏ တရားစီရင်ချက်ကို လက်ခံသည် - “လူအပေါင်းတို့သည် အပြစ်ကျူးလွန်၍ ဘုရားသခင်၏ ဘုန်းတော်ကို မခံမယူနိုင်ကြတော့” (ရောမ ၃း၂၃)။ ဘုရားသခင်၏ လက်ဆောင်ကို လက်ခံသည် - “သူတို့သည် ကယ်တင်ခြင်းရွေးနှုတ်ခြင်းအားဖြင့် ကျေးဇူးတော်အားဖြင့် လက်ဆောင်အဖြစ် ဖြောင့်မတ်ခြင်းသို့ ရောက်ကြသည်” (အပိုဒ် ၂၄)။ ဘုရားသခင်၏ တောင်းဆိုချက်ကို လက်ခံသည် - “လူအပေါင်းတို့အတွက် သေဆုံးတော်မူ၍ ထမြောက်တော်မူသောသူ၏ အကျိုးငှာ မိမိတို့အတွက်မဟုတ်ဘဲ ထိုသူ၏ အကျိုးငှာ အသက်ရှင်စေခြင်းငှာ သေဆုံးတော်မူသည်” (၂ကွရဝ်တ် ၅း၁၅)။ ကယ်တင်သော ယုံကြည်ခြင်းတွင် ဧဝံဂေလိတရား၏ အခြေခံအချက်များကို ယုံကြည်ခြင်း (၁ကွရဝ်တ် ၁၅း၃၊ ၄၊ ၁သက် ၄း၁၄)၊ ဘုရားသခင်နှင့် နှုတ်တော်ကို ယုံကြည်ကိုးစားခြင်း (ရောမ ၄း၁၉–၂၁)၊ နှင့် ဘုရားသခင်အပေါ် အပြည့်အဝ ကတိကဝတ်ပြုခြင်း (လု ၁၃း၂၅–၃၃၊ ရောမ ၁း၅ - “ယုံကြည်ခြင်း၏ နာခံမှု”) တို့ ပါဝင်သည်။

Summarizing the full and varied scriptural data on the nature of saving faith, it can be said that faith is surrender to the verdict, gift, and claim of God. Faith surrenders to God’s verdict: “All have sinned and fall short of the glory of God” (Rom. 3:23). It surrenders to God’s gift: “They are justified by his grace as a gift, through the redemption which is in Christ Jesus” (verse 24). And it surrenders to God’s claim: “And he died for all, that those who live might live no longer for themselves but for him who for their sake died and was raised” (2 Cor. 5:15). Saving faith includes belief in the fundamentals of the gospel message (verses 3, 4; 1 Thess. 4:14), trust in God and His word (Rom. 4:19–21), and total commitment to God (Luke 13:25–33; Rom. 1:5: “The obedience of faith”).

 

 

၂. ပြန်လည်သင့်မြတ်ခြင်း

a. ဝေါဟာရများနှင့် အခြေခံအဓိပ္ပာယ်။ “ပြန်လည်သင့်မြတ်ခြင်း” ဆိုသော စကားလုံးသည် အဓိကအားဖြင့် ဓမ္မသစ်ကျမ်းမှ စကားလုံးဖြစ်ပြီး၊ ကြိယာ katallassō (တစ်ခါတစ်ရံ apokatallassō) နှင့် နာမ် katallagē ကို ဘာသာပြန်သည်။ ဤဝေါဟာရပါဝင်သော အဓိကကျမ်းချက်များမှာ ရောမဩဝံဂေလပ္ပတ် ၅း၁၀၊ ၂ကွရဝ်တ် ၅း၁၇–၂၁၊ ဧဖက် ၂း၁၁–၁၉၊ နှင့် ကောလောသီ ၁း၁၉–၂၂ တို့ဖြစ်သည်။ ဤအယူအဆ၏ အတွင်းစိတ်အဓိပ္ပာယ်ကို နောက်ဆုံးနှစ်ခုတွင် အပြည့်အဝ ကိုယ်စားပြုထားသည်။ ဧဖက် ၂း၁၁–၁၉ တွင် တပါးအမျိုးသားများကို “ခရစ်တော်နှင့် ကင်းလျှင် … ဣသရေလအမျိုးနှင့် ကင်းလျှင်” ဟု ဆိုသည်။ ခရစ်တော်၏ အသွေးအားဖြင့် အဝေးရှိသူများ နီးကပ်လာကြသည် (အပိုဒ် ၁၃)၊ ငြိမ်သက်ခြင်း သတင်းကို ခံစားရကြသည် (အပိုဒ် ၁၄၊ ၁၅၊ ၁၇)၊ ရန်တွေ့မှု ပျောက်ဆုံးသည် (အပိုဒ် ၁၄၊ ၁၆)၊ ပဋိညာဉ်လူမျိုးနှင့် တစ်ဖြစ်လာသည် (အပိုဒ် ၁၄)။ ကောလောသီ ၁း၁၉–၂၂ တွင် ပါဝလုက “စိတ်နှလုံးတွင် ကင်းစင်၍ ရန်ဘက်ဖြစ်နေသူများ” (အပိုဒ် ၂၁) ကို အလေးပေးသည်။ လက်ဝါးကပ်တိုင်၏ အသွေးအားဖြင့် ငြိမ်သက်ခြင်းကို ရရှိစေသည် (အပိုဒ် ၂၀)။ ဤကျမ်းချက်များက ပြန်လည်သင့်မြတ်ခြင်းဆိုသည်မှာ ရန်ငြိုးရန်စွဲကို ဖယ်ရှားပြီး ဆက်ဆံရေးကို ပြန်လည်ထူထောင်ခြင်းဖြစ်ကြောင်း ပြသသည်။ နှစ်ဖက်သင့်မြတ်လျှင် စစ်ပွဲပြီးဆုံးပြီး ကင်းစင်မှု ပျောက်ဆုံးသည်။ ထို့ကြောင့် ပြန်လည်သင့်မြတ်ခြင်း၏ အဓိပ္ပာယ်တူစကားမှာ ငြိမ်သက်ခြင်းဖြစ်ပြီး၊ စစ်ပွဲဖြစ်နေသော နှစ်ဖက်ကို ပြန်လည်ပေါင်းစည်းခြင်းကို ဆိုလိုသည်။ ရောမ ၅း၁–၁၁ တွင် ငြိမ်သက်ခြင်းမှ စတင်၍ ပြန်လည်သင့်မြတ်ခြင်းဖြင့် အဆုံးသတ်ထားသည်ကို တွေ့ရသည်။

2. Reconciliation

 

a. Terminology and basic significance. The word “reconciliation” is basically a NT term and translates the verb katallassō, sometimes apokatallassō, and the noun katallagē. The main passages in which the term occurs are Romans 5:10; 2 Corinthians 5:17–21; Ephesians 2:11–19; and Colossians 1:19–22. The inner sense of the concept is most fully represented in the latter two passages. In Ephesians 2:11–19 the Gentiles are spoken of as “separated from Christ” and “alienated from … Israel.” As a result of the blood of Christ, those who were once “far off have been brought near” (verse 13), and have received the message of peace (verses 14, 15, 17), the ending of hostility (verses 14, 16), and the reality of oneness with the covenant people of God (verse 14). In Colossians 1:19–22 Paul emphasizes the reconciliation of those who were “estranged and hostile in mind” (verse 21). Once again peace is made available through the blood of the cross (verse 20). These passages show that reconciliation is the process by which enmity is removed and fellowship restored. When two parties are reconciled, the war is over, and the alienation is gone. That is why a synonym for reconciliation is peace, which refers to the joining again of two who have been at war. This can be seen from Romans 5:1–11, which begins with peace and ends with reconciliation.

 

b. ဖြောင့်မတ်ခြင်းနှင့် ဆက်ဆံရေး။ ပြန်လည်သင့်မြတ်ခြင်းသည် ဖြောင့်မတ်ခြင်းကို အခြားနည်းဖြင့် ပြောခြင်း ဖြစ်သည်။ ရောမ ၅:၉ (ကိုယ်တော်၏ အသွေးအားဖြင့် ဖြောင့်မတ်ခြင်း ခံရ) နှင့် ၅:၁၀ (ကိုယ်တော်၏ အသေခံခြင်းအားဖြင့် ပြန်လည်သင့်မြတ်ခြင်း ခံရ) တို့၏ အပြိုင်အဆိုင်က ပြသည်။ နှစ်ခုသည် အနှစ်သာရအားဖြင့် တူညီသည်ကို ၂ကောရိန္သု ၅:၁၈၊ ၂၁ တွင် တွေ့ရသည်။ အပိုဒ် ၁၈ တွင် ပြန်လည်သင့်မြတ်ခြင်းကို ကျွန်ုပ်တို့၏ အပြစ်များကို မမှတ်တော့ခြင်းနှင့် ပူးတွဲထားပြီး ထိုစကားသည် ရောမ ၄:၈ တွင် ဖြောင့်မတ်ခြင်းဆွေးနွေးချက်တွင် ရှိသည်။ ၂ကောရိန္သု ၅:၂၁ တွင် ပြန်လည်သင့်မြတ်ခြင်း (အပိုဒ် ၁၈–၂၀ ၏ အကြောင်းအရာ) နှင့် “ဖြောင့်မတ်ခြင်း” ဟူသော စကားကို အစားထိုးထားသည်။ “ကိုယ်တော်၌ ဘုရားသခင်၏ ဖြောင့်မတ်ခြင်း ဖြစ်ကြရန်” ဟူခြင်းသည် ဤနေရာတွင် “ကိုယ်တော်အားဖြင့် ဘုရားသခင်နှင့် ပြန်လည်သင့်မြတ်ကြရန်” ဟူခြင်းနှင့် အတူတူပင် ဖြစ်သည်။

b. Relation to justification. Reconciliation is another way of talking about justification, as the parallelism between Romans 5:9 (justified by His blood) and 5:10 (reconciled by His death) shows. The essential synonymity of the two terms is seen in 2 Corinthians 5:18, 21. In verse 18 reconciliation is coordinated with God’s not counting our trespasses, an expression found in Paul’s discussion of justification in Romans 4:8. In 2 Corinthians 5:21 reconciliation, the subject of verses 18–20, alternates with the word “righteousness,” a word intimately connected with justification. To say “so that we might become the righteousness of God in him” is, in this context, the same as saying “so that we might be reconciled to God through him.”

 

c. ပြန်လည်သင့်မြတ်ခြင်း၏ ရည်ရွယ်ချက်ပန်းတိုင်။ ပြန်လည်သင့်မြတ်ခြင်းသည် ဘုရားသခင်နှင့် ဆက်ဆံရေး ပြန်လည်ရရှိခြင်းကို ပါဝင်သော်လည်း ပထမဦးစွာ ရည်ရွယ်ချက်ပန်းတိုင် ဖြစ်ပြီး နောက်မှ ပုဂ္ဂိုလ်ရေးဆန်သော အတွေ့အကြုံ ဖြစ်လာသည်။ ၂ကောရိန္သု ၅:၁၈၊ ၁၉၊ ၂၁ အရ လက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ်မှ အဖြစ်အပျက်အားဖြင့် ပြန်လည်သင့်မြတ်ခြင်း ပြီးစီးသည်။ ဤရွေးနုတ်ခြင်း သမိုင်း၏ အတိတ်အဖြစ်အပျက်သည် တမန်တော်များ၏ ပြန်လည်သင့်မြတ်ခြင်း ကြေညာချက်၏ အခြေခံဖြစ်ပြီး ယုံကြည်သူများ၏ အတွေ့အကြုံတွင် ပြန်လည်သင့်မြတ်ခြင်း ဖြစ်နိုင်ခြင်းကို ဖြစ်ပေါ်စေသည်။ “ဘုရားသခင်နှင့် သင့်မြတ်ကြလော့” ဟူသော တမန်တော်များ၏ တိုက်တွန်းချက် (အပိုဒ် ၂၀) အားဖြင့် ဖြစ်သည်။ တမမန်တော်များ၏ တရားဟောချက်တွင် ရှိပြီးသား ပြန်လည်သင့်မြတ်ခြင်းသည် လူတိုင်းဆီသို့ ဦးတည်ပြီး ယုံကြည်သူများ၏ အတွေ့အကြုံတွင် နေရာယူရန် ရှာဖွေနေသည်။

c. Reconciliation as objective. While reconciliation involves the experience of restored relations with God, it is first an objective event before it is subjective. According to 2 Corinthians 5:18, 19, 21, reconciliation is achieved by the event of the cross. This objective event in the past history of salvation is the presupposition for the proclamation of reconciliation, whereby the possibility for humans to be reconciled with God on the existential level is made available through the apostolic appeal to “be reconciled to God” (verse 20). In the apostolic preaching the already-won reconciliation projects itself toward every person, “and seeks lodgment in the experience of those who believe.

 

ရောမ ၅ တွင် ယေရှုသည် လူများ အပြစ်ရှိနေစဉ် အသေခံတော်မူသည်။ ရွေးနုတ်ခြင်း အဖြစ်အပျက်သည် သူတို့နှင့် ကင်းလျှင် ယုံကြည်ခြင်း မပေါ်မီ ရှိခဲ့သည်။ ဧဝံဂေလိတရား ဟောပြောခြင်းအားဖြင့် ယေရှု၏ အသေခံခြင်းသည် ယုံကြည်ခြင်း၏ မူလအကြောင်းရင်း ဖြစ်သည်။ ဧဖက်စာတွင်လည်း အတူတူပင် ဖြစ်သည်။ ယေရှု၏ အသေခံခြင်းအားဖြင့် ယုဒနှင့် တပါးအမျိုးသားများကြား ရန်တွေ့ခြင်း တံတိုင်းကို အခြေခံအားဖြင့် ဖြိုချပြီး ဘုရားသခင်နှင့် ပြန်လည်သင့်မြတ်ကြသည်။ ထို့ကြောင့် ဧဝံဂေလိတရားက ကြေညာသည်မှာ ခရစ်ယေရှု၌ ရှိပြီးသား ပြန်လည်သင့်မြတ်ခြင်း အခြေအနေအသစ်ထဲသို့ ဝင်ရောက်ရန် ဖြစ်သည်။ ကိုယ်တော်သည် “ကျွန်ုပ်တို့၏ ငြိမ်သက်ခြင်း” ဖြစ်တော်မူသည် (အပိုဒ် ၁၄)။

In Romans 5 Jesus dies for people while they are still sinful. The saving event is apart from them and before the emergence of faith. In fact, through the preaching of the gospel, Jesus’ death is the originating cause of faith. It is likewise in the letter to the Ephesians. Through the death of Jesus, which in principle breaks down the wall of hostility between Jews and Gentiles, these diverse peoples are reconciled to God. What the gospel announces, therefore, is that people are to enter the new situation of reconciliation already existing “in Christ Jesus” (Eph. 2:13), who “is our peace” (verse 14).

 

d. ပြန်လည်သင့်မြတ်ခြင်း၏ ပစ်မှတ်များ။ ဘုရားသခင်သည် ကိုယ်တော်ကိုယ်တိုင် အပြင်ဘက်မှ အဖြစ်အပျက်အားဖြင့် လူသားမျိုးနွယ်နှင့် ထပ်မံ ဆက်ဆံနိုင်ရန် လွှမ်းမိုးခံရ သို့မဟုတ် ဖြစ်နိုင်ခြင်း ရရှိအောင် ပြုခြင်းဟူသော အယူအဆသည် အသစ်ကျမ်းနှင့် ကိုက်ညီခြင်း မရှိချေ။ မည်သူကို ပြန်လည်သင့်မြတ်စေသည်ဟု တိကျစွာ ပြောထားသော ကျမ်းချက်များကို စစ်ဆေးရာတွင် ရလဒ်မှာ မအပြောမယှက် ဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်၏ ဒေါသတော်သည် အပြစ်ရှိသော လူသားမျိုးနွယ်အပေါ် ထင်ရှားသော်လည်း ကိုယ်တော်၏ သားတော်ကို လက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ်တွင် ပူဇော်ခြင်းအားဖြင့် ဘုရားသခင်ကိုယ်တိုင် ပြန်လည်သင့်မြတ်ခြင်း ဖြစ်နိုင်ရန် အခြေအနေများကို ဖန်ဆင်းတော်မူသည်။ ထိုပူဇော်သက္ကာတွင် ဘုရားသခင်ကိုယ်တိုင် ရှိနေပြီး လမ်းမှားနေသော လူသားများကို ကိုယ်တော်ဆီသို့ ဆွဲခေါ်နေတော်မူသည်။ ကျမ်းစာအချက်အလက်များက ဘုရားသခင် သို့မဟုတ် ခရစ်တော်သည် ပြန်လည်သင့်မြတ်စေသူ ဖြစ်ပြီး ကျွန်ုပ်တို့သည် သင့်မြတ်ခြင်းခံရသူများ ဖြစ်ကြောင်း ရှင်းလင်းစွာ ပြသသည် (၂ကောရိန္သု ၅:၁၉၊ ရောမ ၅:၁၀၊ ဧဖက် ၂:၁၆၊ ကောလောသဲ ၁:၂၁၊ ၂၂)။

d. The objects of reconciliation. The idea that God is won to reconciliation by an event outside Himself that influences or enables Him to once more hold fellowship with mankind is foreign to the NT. Investigation of the texts that speak specifically to the issue of who is reconciled leaves an unambiguous result. While the concept of God’s wrath logically suggests that God is reconciled to man, as well as man to God, by the death of His Son, this is not the actual emphasis in the NT. Despite the fact that God’s wrath is manifested against sinful humanity, it is He who, through the presentation of His Son as crucified, creates the conditions whereby reconciliation is possible. In fact He is present in that sacrifice, wooing erring mankind to Himself. The scriptural data are clear that God or Christ is the reconciler and we the reconciled (2 Cor. 5:19; Rom. 5:10; Eph. 2:16; Col. 1:21, 22).

 

ဘုရားသခင်၏ ပြန်လည်သင့်မြတ်စေသော အမှုကြောင့် ဘုရားသခင်နှင့် ငြိမ်သက်ခြင်း (ဧဖက် ၂:၁၇၊ ၁၈၊ ရောမ ၅:၁ နှင့် နှိုင်းယှဉ်) သာမက အချင်းချင်း ငြိမ်သက်ခြင်းကိုလည်း ခရစ်တော်၌ ရရှိနိုင်ပြီး ခရစ်တော်က တောင်းဆိုသည် (မဿဲ ၅:၂၃၊ ၂၄)။

As a result of God’s reconciling activity not only does peace with God result (Eph. 2:17, 18; cf. Rom. 5:1), but peace with one another is made available in Christ (Eph. 2:14–16) and required by Christ (Matt. 5:23, 24).

 

 

၃. သားအရင်းခံခြင်း

a. ဖြောင့်မတ်ခြင်းနှင့် သန့်ရှင်းရာသို့ ခေါ်ဝေါ်ခြင်း တို့နှင့် ဆက်ဆံရေး။ သားအရင်းခံခြင်းသည် ဖြောင့်မတ်ခြင်းနှင့် ဆက်စပ်နေသည်။ ဘုရားသခင်ရှေ့၌ ဖြောင့်မတ်သော ဆက်ဆံရေးနှင့် ဘုရားသခင်၏ သားသမီး ဖြစ်ခြင်းသည် အတူလိုက်ပါသည်။ ဖြောင့်မတ်ခြင်းကဲ့သို့ပင် သားအရင်းခံခြင်းသည် ဥပဒေဆိုင်ရာ နောက်ခံရှိပြီး “သားအရင်းခံခြင်း” (huiothesia ဟူသော ဂရိစကား၏ အတိုင်းအတာ ဘာသာပြန်) ဟူသော ဥပဒေဆိုင်ရာ လုပ်ငန်းစဉ်ကို ရည်ညွှန်းသည်။ ထို့ပြင် လူများကို ဘုရားသခင်၏ လူမျိုးအဖြစ် ခွဲခြားထားသော သန့်ရှင်းရာသို့ ခေါ်ဝေါ်ခြင်း၏ မူလအဓိပ္ပာယ်နှင့်လည်း ဆက်စပ်သည်။

3. Adoption

 

a. Relation to justification and sanctification. Adoption is a correlate of justification. A right relationship to God and being God’s child go together. Like justification, adoption has a background in law and refers to the legal process of being “placed as a son” (the literal translation of the Greek huiothesia). There is also a relationship to the primal sense of sanctification, according to which people are set apart to belong to God as His people.

 

b. ကျမ်းစာအသုံးပြုပုံ။ ဓမ္မဟောင်းတွင် သားအရင်းခံခြင်းသည် ရှင်းလင်းစွာ ခွဲခြားသတ်မှတ်ထားသော သို့မဟုတ် ပုံမှန်လေ့လာသုံးစွဲသော ဓလေ့ မဟုတ်ချေ။ ဣသရေလဘဝတွင် အမျိုးသားမျိုးစုံ လက်ထပ်ခြင်းကို လက်ခံသောကြောင့် အမွေဆက်ခံမည့်သူ မရှိခြင်း ဖြစ်နိုင်ခြေ နည်းပါးပြီး လင်သေလျှင် မိသားစုအခြားအဖွဲ့ဝင်က မိသားစု ဆက်ခံမှုကို အာမခံသော လက်ဝဲရေ့တ် လက်ထပ်ဓလေ့ကြောင့် ဖြစ်သည်။ ဓမ္မဟောင်းတွင် သားအရင်းခံခြင်းကို နည်းပညာဆိုင်ရာ အသုံးအနှုန်း သို့မဟုတ် ဥပဒေအဖြစ် မတွေ့ရချေ။ အနီးစပ်ဆုံး ပုံစံမှာ ဆာလံ ၂:၇ တွင် ဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်သည် ဇိအုန်တောင်ပေါ်တွင် ဘုရင်အဖြစ် ဘိသိက်ခံသော ကိုယ်တော်၏ ရွေးချယ်ခံရှင်ကို ရည်ညွှန်း၍ “သင်သည် ငါ၏ သားဖြစ်၏။ ယနေ့ ငါသည် သင့်ကို ဘွားမြင်ပြီ” ဟု မိန့်တော်မူသည်။ ဣသရေလဘုရင်အတွက် မှန်ကန်သော အရာသည် ဘုရားသခင်သည် ဣသရေလကို အဲဂုတ္တုမှ ကယ်တင်သောအခါ ဣသရေလလူမျိုးအတွက်လည်း မှန်ကန်သည်။ “ဣသရေလသည် ငယ်ရွယ်စဉ် ငါချစ်၍ အဲဂုတ္တုမှ ငါ့သားကို ငါခေါ်ခဲ့သည်” (ဟောရှေ ၁၁:၁)။ ပလ္လိပ်သည် ဣသရေလအတွက် အခြားကြီးမားသော အကျိုးအမြတ်များနှင့်အတူ “သားအရင်းခံခြင်း” ပေးထားသည်ဟု ဆိုသောအခါ ဤအဖြစ်အပျက်ကို ရည်ညွှန်းခြင်း ဖြစ်နိုင်သည် (ရောမ ၉:၄)။

b. Biblical usage. In the OT, adoption is not a clearly identified or regularly practiced custom. This perhaps is because of the acceptance of polygamy in Israel’s life, leaving little chance that one would be without an heir, and to Levirate marriage where, in the case of a husband’s death, another family member would guarantee the family succession. In the OT one does not find adoption either as a technical term or as a part of the law. The closest to a formula appears in Psalm 2:7 where, with reference to the coronation of God’s king on Zion (verse 6), God says: “You are my son, today I have begotten you.” What was true of God’s king, as he ascended the throne of Israel, was true of God’s people as God delivered them from Egypt: “When Israel was a child, I loved him, and out of Egypt I called my son” (Hosea 11:1). It is undoubtedly to this event that Paul refers when he says that to Israel was granted, among other great privileges, “sonship” or “adoption” (Rom. 9:4).

 

ထို့ကြောင့် ဘုရားသခင်၏ ဣသရေလအသစ် ဖြစ်သော အသင်းတော် (ဂလာတိ ၆:၁၆) ကို ဘုရားသခင်၏ အိမ်ထောင်စုအတွင်း သားအရင်းခံထားသူများ ပါဝင်သည်ဟု စဉ်းစားရန် သဘာဝကျသည် (ရောမ ၈:၁၅၊ ဂလာတိ ၄:၅၊ ဧဖက် ၁:၅)။ ဧဖက် ၁:၅ တွင် ကျွန်ုပ်တို့ကို သားအရင်းခံရန် ဘုရားသခင်၏ ကြိုတင်ရွေးကောက်ခြင်း၏ ရည်ရွယ်ချက်မှာ “ကိုယ်တော်အတွက်” (eis auton) ဖြစ်သည်ဟု ကြေညာသောအခါ သားအရင်းခံခြင်း၏ အဖြစ်မှန်သည် အလွန်ထိခိုက်စေသည်။ မယုံနိုင်စရာမှာ ဘုရားသခင်သည် ကျွန်ုပ်တို့ကို ကိုယ်တော်၏ သားသမီးများအဖြစ် ပိုင်ဆိုင်လိုတော်မူခြင်း ဖြစ်သည်။ ယုံကြည်သူများသည် “ခမည်းတော်သည် အလွန်ကြီးမားသော ချစ်ခြင်းမေတ္တာကို ပေးသနားတော်မူ၍ ဘုရားသခင်၏ သားသမီးများ ဟူ၍ ခေါ်ဝေါ်ခြင်းကို ခံရမည်။ ထိုသို့ပင် ဖြစ်ကြသည်” ဟု အော်ဟစ်နိုင်ကြသည် (၁ယောဟန် ၃:၁)။ ယေရှုခရစ်ကို လက်ခံပြီး ကိုယ်တော်၏ နာမတော်ကို ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် ဘုရားသခင်သည် ယုံကြည်သူများကို ဘုရားသခင်၏ သားသမီးများ ဟူ၍ ခေါ်ဝေါ်ခွင့်ကို ပေးတော်မူသည်။ ထိုသူများသည် “လူ၏ အလိုတော် သို့မဟုတ် လူ၏ အသားမျိုးမှ မဟုတ်ဘဲ ဘုရားသခင်မှ ဘွားမြင်ခြင်း” ခံရသည် (ယောဟန် ၁:၁၂၊ ၁၃)။

Thus it was natural to think of the new Israel of God, the church (Gal. 6:16), as containing within itself the adopted members of God’s household (Rom. 8:15; Gal. 4:5; Eph. 1:5). The reality of adoption is quite poignant when, in Ephesians 1:5, it is declared that the goal of God’s predestination of us to adoption was “for himself” (eis auton). Incredibly, God wanted us to belong to Himself as His children. Indeed, believers can exclaim: “See what love the Father has given us, that we should be called children of God; and so we are” (1 John 3:1). This can happen because, through reception of Jesus Christ and faith in His name, God has given believers the right to be called children of God, “who were born, not … of the will of man, but of God” (John 1:12, 13).

 

c. ရောမသားအရင်းခံဓလေ့နှင့် ဘုရားသခင်ဆိုင်ရာ အဓိပ္ပာယ်။ ပလ္လိပ်သည် သားအရင်းခံခြင်း အယူအဆကို အသုံးပြုရာတွင် ဘုရားသခင်ဆိုင်ရာ မူလဇစ်မြစ်မှာ ဣသရေလကို ဘုရားသခင်၏ သားအဖြစ် ခေါ်ဝေါ်ခြင်းတွင် ရှိသော်လည်း ရောမဓလေ့က ခရစ်ယာန်တစ်ဦး၏ ဘုရားသခင်ရှေ့နှင့် ဘုရားသခင်နှင့် အဆင့်အတန်းကို နိဂုံးချုပ်ခွင့် ပေးခဲ့သည်။ အထူးသဖြင့် ရှုပ်ထွေးသော သင်္ကေတရောင်းဝယ်မှုအားဖြင့် သားအရင်းခံမည့် ဖခင်သည် တကယ့်ဖခင်ထံမှ သားသစ်ကို ဝယ်ယူသည်။ ရောင်းဝယ်မှု ပြီးဆုံးသောအခါ ထိုသားသည် သားအရင်းခံမည့် ဖခင်၏ အပြည့်အဝ အာဏာအောက်သို့ ရောက်သည်။ သားအရင်းခံမည့် ဖခင်၏ ဇာတိပကတိနှင့် ရည်ရွယ်ချက်ပေါ်မူတည်၍ ဤသည်ကို ကြမ်းတမ်းသော အဖြစ်မှန် ဖြစ်နိုင်သည်။ သို့သော် အရေးကြီးသော အကျိုးကျေးဇူးများ ပါရှိသည်။ သားသည် အဟောင်းမိသားစုဆက်ဆံရေးမှ လုံးဝ ကင်းလျှင်ပြီး မိသားစုအသစ်၏ အခွင့်အရေးအားလုံးကို ရရှိသည်။ အလွန်တကယ့်အဓိပ္ပာယ်ဖြင့် သားအရင်းခံမည့် ဖခင်သည် သူ၏ ဖခင်သစ် ဖြစ်လာသည်။ သားအရင်းခံသူ၏ အကြွေးများ ပျောက်သွားပြီး ဇာတိသားတစ်ဦးနှင့် တူညီစွာ ဖခင်သစ်၏ ဥစ္စာကို အပြည့်အဝ အမွေဆက်ခံခွင့် ရရှိသည်။ သူ့အတွက် လုံးဝအသစ်သော ဘဝ စောင့်ကြိုနေပြီး အိမ်ထောင်ရှိလျှင် သူ၏ သားသမီးများလည်း မိသားစုအသစ်တွင် ပါဝင်လာသည်။ ထိုနည်းတူ ယုံကြည်သူများသည် ကောင်းကင်ခမည်းတော်၏ တကယ့်သားသမီးများ ဖြစ်လာကြသည်။ ထို့ကြောင့် သူတို့ သို့မဟုတ် ဘုရားသခင်၏ ဝိညာဉ်တော်သည် “အဗ္ဗာ၊ ခမည်းတော်” ဟု အော်ဟစ်ကြသည် (ရောမ ၈:၁၅၊ ဂလာတိ ၄:၆)။ သူတို့၏ အပြစ်အကြွေး ပျောက်သွားပြီး ဘုရားသခင်၏ အမွေခံများနှင့် ခရစ်တော်နှင့် ပူးတွဲ အမွေခံများ ဖြစ်လာကြသည် (ရောမ ၈:၁၇၊ ဂလာတိ ၄:၇)။ သူတို့ကို တရားသူကြီးရှေ့တွင် ရာဇဝတ်မှုကျူးလွန်သူ သို့မဟုတ် သခင်ရှေ့တွင် ကျွန်ဟု မယူဆရဘဲ ချစ်ခင်သော ခမည်းတော်ရှေ့တွင် သားသမီးများဟု ယူဆရသည်။ ထို့ပြင် သူတို့၏ လက်ရှိ သားအရင်းခံခြင်း (“ရှိပြီးသား”) သည် နောင်လာမည့် သားအရင်းခံခြင်း၏ ပြည့်စုံမှု (“မရှိသေး”) ၏ အာမခံချက် ဖြစ်သည်။ ထိုအခါ ဘုရားသခင်၏ ကမ္ဘာသစ်နှင့် လိုက်ဖက်သော ကိုယ်ခန္ဓာအသစ်များကို ခံရမည် (ရောမ ၈:၂၃)။

c. Roman adoption and its theological significance. While the theological origin of Paul’s use of the concept of adoption lies in Israel’s calling as God’s son, it was undoubtedly the Roman custom of adoption that permitted certain conclusions to be drawn about the status of the Christian before and with God. In particular, through a complex symbolic sale, the adopting father bought his new son from the real father. Once the sale was finalized, the son came under the complete authority of his adopting father. This could be an austere reality depending upon the character and purpose of the adopting father. However, it carried with it certain important benefits. The son, completely severed from his old family relationships, gained all the rights of the new family. In a very realistic way the adopting father became his new father. The adoptee’s debts were canceled and he became as full an inheritor of his new father’s wealth as a blood son would be. It was a totally new life that awaited him and, if he had a family, his children also became part of the new family. In like manner, believers become real children of their heavenly Father, whence they or the Spirit of God cry “Abba! Father!” (Rom. 8:15; Gal. 4:6). Their debt of sin is canceled, and they become heirs of God and fellow heirs of Christ (Rom. 8:17; Gal. 4:7). They are not to be considered criminals in relation to a judge or slaves in relation to a master, but children in relation to a father who loves them. Furthermore, their present adoption (the “already”) is a pledge of the eschatological fullness of adoption to come (the “not yet”) when they will receive new bodies fit for God’s new world to come (Rom. 8:23).

 

 

ခ. ဘုရားသခင်ရှေ့တော်၌ အသစ်သော စိတ်ချမှု

၁. နောက်ဆုံးကယ်တင်ခြင်း၏ လက်ရှိစိတ်ချမှု

“ကျွန်ုပ်ကယ်တင်ခြင်းရပြီ” ဟူသော စကားကို သုံးရန် တွန့်ဆုတ်တတ်ကြသည်။ အကြောင်းမှာ ကျေးဇူးတော်နှင့်ပတ်သက်၍ အထင်အမြင်လွဲမှားမှုများ (“စျေးမကြီးသော ကျေးဇူးတော်” ဟူ၍ ထောက်ခံခြင်း) နှင့် တပည့်ဖြစ်ခြင်းနှင့်ပတ်သက်၍ (“တခါကယ်တင်ခြင်းရပြီဆိုလျှင် ဘာလုပ်လုပ် အမြဲကယ်တင်ခြင်းရှိသည်” ဟူသော အယူအဆ၊ ကိုး၊ 1SM 314, 315, 373; COL 155) တို့ ဖြစ်ပေါ်လာနိုင်သောကြောင့်ဖြစ်သည်။ သို့ရာတွင် အခြားတစ်ဖက်တွင် ကယ်တင်ခြင်း၏ စိတ်ချမှုနှင့် “သင်တို့၌ ကောင်းသောအမှုကို စတင်တော်မူသောသူသည် ယေရှုခရစ်၏နေ့တော်ကြီး၌ ပြီးစီးစေတော်မူလိမ့်မည်” (ဖိလိပ္ပိ ၁:၆) ဟူသော ယုံကြည်ခြင်းကို ဝမ်းမြောက်စွာ အတည်ပြုနိုင်သည်။ ဤအကြောင်းအရာကို ရောမ ၅ တွင် ဖွင့်ဆိုထားသည်။

B. A New Assurance Before God

 

1. Present Assurance of Final Salvation

 

Though one may be hesitant to use the expression “I am saved” because of the misconceptions concerning grace (the advocacy of “cheap grace”) and discipleship (“Once saved, always saved, no matter what I do”; cf. 1SM 314, 315, 373; COL 155), which can arise from this basically correct statement, assurance of salvation and the conviction that “he who began a good work in you will bring it to completion at the day of Jesus Christ” (Phil. 1:6) may be joyfully affirmed. This theme is developed in Romans 5.

 

ယုံကြည်သူများ ဖြောင့်မတ်ခြင်းခံရပြီးဖြစ်သောကြောင့် လက်ရှိအချိန်၌ ဘုရားသခင်နှင့် ငြိမ်သက်ခြင်း၊ ကျေးဇူးတော်ထဲသို့ ဝင်ရောက်ခွင့်၊ ဝမ်းမြောက်ခြင်း၊ အနာဂတ်၌ ဘုန်းအသရေရခြင်းအတွက် မျှော်လင့်ချက်တို့ကို ပိုင်ဆိုင်ကြောင်း ပလုလု ဆင်ခြင်တွက်ဆထားသည် (ရောမ ၅:၁-၃)။ ဤမျှော်လင့်ချက်သည် ဘယ်တော့မျှ ပျက်ပြားမည်မဟုတ်။ အကြောင်းမှာ ဝိညာဉ်တော်၏ လက်ဆောင်အားဖြင့် နှလုံးထဲသို့ သွန်းလောင်းထားပြီးသော ဘုရားသခင်၏ ချစ်ခြင်းမေတ္တာ၏ လက်တွေ့တည်ရှိမှုကြောင့်ဖြစ်သည် (အပိုဒ် ၅)။ ဤချစ်ခြင်း၏ နောက်ခံမှာ လူသားများသည် ဖြောင့်မတ်သူ သို့မဟုတ် ကောင်းသောသူတစ်ဦးအတွက်သာ အသက်ကို စွန့်လှူနိုင်ဖွယ်ရှိသော်လည်း (အပိုဒ် ၇) ခရစ်တော်သည် ကျွန်ုပ်တို့ အားနည်းချိနဲ့၊ ဘုရားမဲ့ချိနဲ့၊ အပြစ်သားဖြစ်နေချိနဲ့၊ ဘုရားသခင်ကို ရန်ဘက်ပြုနေချိနဲ့ အတွက် အသေခံတော်မူခဲ့သည် (အပိုဒ် ၆-၈)။ ထို့ကြောင့် ဘုရားသခင်သည် အခက်ဆုံးအမှုကို (ရန်သူများကို ဖြောင့်မတ်စေရန်၊ ပြန်လည်သင့်မြတ်စေရန် သားတော်ကို အသေခံစေခြင်း) လုပ်ပြီးသောအခါ ထမြောက်တော်မူပြီးသော ခရစ်တော်သည် ယခုအသစ်ဖြစ်လာသော မိတ်ဆွေများကို နောက်ဆုံးဒေါသတော်မှ ကယ်တင်ရန် မည်မျှပိုမို ဆန္ဒရှိတော်မူမည်နည်း (အပိုဒ် ၉၊ ၁၀)။ ထို့ကြောင့် ယုံကြည်သူများသည် ပြန်လည်သင့်မြတ်ခြင်းကို ဝမ်းမြောက်ကြရန် အကြောင်းရှိသည် (အပိုဒ် ၁၁)။ အကြောင်းမှာ ထိုသင့်မြတ်ခြင်းသည် အနာဂတ်၌ ဘုန်းတန်ခိုးရခြင်းကို ကတိပေးထားသောကြောင့်ဖြစ်သည်။ ရောမ ၈ တွင် ဆိုသည့်အတိုင်း ဘုရားသခင်၏ လူများကို ချစ်ခြင်းမေတ္တာမှ လုံးဝခွဲချင်းနိုင်သော အရာတစ်ခုမျှ မရှိ (အပိုဒ် ၃၈၊ ၃၉)။ ထို့ကြောင့် ဖြောင့်မတ်ခြင်းခံရခြင်း၏ လက်တွေ့သမိုင်းသည် ပြည့်စုံပြီး ထာဝရတည်တံ့သော စိတ်ချမှု၏ လက်တွေ့ကို ဆောင်သည်။

Drawing conclusions from the fact that believers have been justified, Paul argues that in the present they have peace with God, access to grace, joy, and hope for glorification in the future (Rom. 5:1–3). This hope will not fail, for it is based upon the already existent reality of God’s love impressed upon the heart through the gift of the Spirit (verse 5). The context of this love is that, unlike human beings, who might be willing to give themselves for a good or righteous person (verse 7), Christ died for us while we were morally weak, ungodly, sinners, and enemies toward God (verses 6–8). The conclusion is that if God was willing to do the hardest thing—give His Son to die to justify or reconcile enemies, how much more will the risen Christ be willing to save His new friends from the ultimate wrath of God (verses 9, 10). Thus, believers can rejoice in their reconciliation (verse 11), for it promises glorification to come. As Romans 8 argues, absolutely nothing will be able to separate God’s people from His love (verses 38, 39). The reality of justification, therefore, involves the reality of complete and lasting assurance.

 

 

၂. ဘုရားသခင်၏ သားတော်လက်ဆောင်အားဖြင့် ယခုပင် ထာဝရအသက်

ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် ဖြောင့်မတ်ခြင်းခံရခြင်းဟူသော ပလုလု၏ စကားကို ဖြည့်စွက်သည်မှာ ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် ထာဝရအသက်ရခြင်းဟူသော ယောဟန်၏ စကားလုံးများဖြစ်သည်။ ယေရှု၏ ဘဝဖြစ်ရပ်များကို ယောဟန်က “နိမိတ်လက္ခဏာများ” ဟု ခေါ်ဆိုပြီး ယေရှုသည် မယ်ရှိယနှင့် ဘုရားသခင်၏ သားတော်ဖြစ်ကြောင်း၊ ထိုသူ၌ ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် ထာဝရအသက်ရှိကြောင်း ညွှန်ပြနေသည် (ယောဟန် ၂၀:၃၁)။ သူ၏နာမတော်ကို ယုံကြည်ခြင်း၊ သူ့ကို လက်ခံခြင်းအားဖြင့် ဘုရားသခင်၏ သားသမီးများ ဖြစ်ခွင့်ရသည် (ယောဟန် ၁:၁၂)။ ထာဝရအသက်၊ သားတော်၏ အသက်တော် (ယောဟန် ၁၄:၆) ကို လက်ရှိပင် ပိုင်ဆိုင်ကြသည် (ယောဟန် ၃:၃၆; ၄:၁၄; ၅:၂၄; ၆:၄၀၊ ၄၇-၅၁၊ ၅၇၊ ၅၈; ၁၀:၂၇-၃၀; ၁ယောဟန် ၅:၉-၁၃)။ အထူးသဖြင့် ကျမ်းချက်သုံးချက်ကို ထုတ်ဖော်နိုင်သည်။ ယောဟန် ၅:၂၄ အရ ယုံကြည်သူသည် အပြစ်ဒဏ်စီရင်ခြင်းသို့ မရောက်၊ သေခြင်းမှ အသက်ရှင်ခြင်းသို့ လွန်ပြီးဖြစ်သည်။ ယောဟန် ၁၀:၂၇-၃၀ တွင် ဖခင်နှင့်သားတော်သည် တစ်နည်းတူ စုစည်းထားပြီး တကယ့်သိုးထိန်းကို နားထောင်ပြီး လိုက်သူများကို ကာကွယ်ထားသည်။ သိုးများကို အလွန်တင်းကြပ်စွာ ကိုင်ထားသောကြောင့် မည်သည့်အရာမျှ ဆွဲယူလို့မရဘဲ သိုးထိန်းပေးသော ထာဝရအသက်ကို ဆုံးရှုံးစေနိုင်မည်မဟုတ်။ ထို့ပြင် ၁ယောဟန် ၅:၉-၁၃ ကို အတိအကျ ရေးသားရခြင်းမှာ ယုံကြည်သူများ ထာဝရအသက်ရှိကြောင်း “သိနိုင်ရန်” ဖြစ်သည်။ သားတော်ကို ပိုင်ဆိုင်သူ (ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် သူနှင့်တွဲနေသူ) သည် အသက်ရှင်သည် (အပိုဒ် ၁၁)။ ခရစ်ယာန်များ၏ ဤသေချာသောသိခြင်းကို ယောဟန်ဆိုသည်နှင့် အညီ ပလုလုလည်း ဘုရားသခင်သည် ခေတ်မတိုင်မီ ယုံကြည်သူများအတွက် ဘုန်းတန်ခိုးရခြင်းကို သတ်မှတ်ထားကြောင်း (၁ကော ၂:၇) ဆိုရာတွင် ယုံကြည်သူများသည် ဘုရားသခင်၏ ဝိညာဉ်တော်ကို ခံရပြီး ဘုရားသခင်ပေးသော လက်ဆောင်များကို “နားလည်” နိုင်ကြသည်ဟု ကြေညာသည် (အပိုဒ် ၁၂)။

 

2. Eternal Life Now Through God’s Gift of His Son

 

Complementing Paul’s language of justification by faith is John’s vocabulary of eternal life by believing. The events of Jesus’ life, which John calls signs, point to the identity of Jesus as the Messiah and Son of God and to the reality of eternal life through believing in Him (John 20:31). By believing in His name, by receiving Him, we gain the right to become children of God (John 1:12), with eternal life, the life of the Son (John 14:6), as a present reality (John 3:36; 4:14; 5:24; 6:40, 47–51, 57, 58; 10:27–30; 1 John 5:9–13). Three passages may be highlighted. According to John 5:24, the believer does not come into a judgment of condemnation, but has already passed from death to life. In John 10:27–30 the Father and the Son are united in protecting those who hear and follow the true shepherd. They hold the sheep so tightly that nothing can snatch them away and thus deprive them of the eternal life that the Shepherd gives His sheep. Furthermore, “1 John 5:9–13 was written precisely so that believers might “know” that they have eternal life, since the one who has the Son (is united to Him through faith) has life (verse 11). This sure knowing of the Christian, spoken of by John, finds a counterpart in Paul who, in speaking about the glorification that God decreed for believers before the ages (1 Cor. 2:7), declares that believers have been granted the Spirit of God so as to “understand” the gifts bestowed on them by God (verse 12).

 

 

၃. ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့်လည်းကောင်း၊ လုပ်ဆောင်ချက်အတိုင်း စီရင်ခြင်းအားဖြင့်လည်းကောင်း စိတ်ချမှု

က. စီရင်ခြင်းဆိုင်ရာ ကျမ်းချက်များ - ရည်ရွယ်ချက်နှင့် အရေးကြီးပုံ။ ကျမ်းစာသည် ဖြောင့်မတ်ခြင်းသည် လုပ်ဆောင်ချက်များနှင့် လုံးဝမသက်ဆိုင်ကြောင်း (ဂလာတိ ၂:၁၆; ရောမ ၃:၂၀; တိတု ၃:၅) သွန်သင်သော်လည်း ယုံကြည်သူများအတွက် လုပ်ဆောင်ချက်အတိုင်း စီရင်ခြင်းရှိသည် (ကိုး၊ မဿဲ ၇:၂၁-၂၃; ၁၈:၂၃-၃၅; ၂၅:၃၁-၄၆; ရောမ ၁၄:၁၀၊ ၁၂; ၁ကော ၃:၁၃; ၄:၅; ၆:၉; ၂ကော ၅:၁၀; ဂလာတိ ၆:၇၊ ၈; ဧဖက် ၅:၅၊ ၆; ၁သက် ၄:၆; ဟေဗြဲ ၁၀:၂၆-၃၁)။ ဤကျမ်းချက်များတွင် စီရင်ခြင်းသို့ ရောက်စေမည့် ဘဝလမ်းကြောင်းကို လိုက်ခြင်းမှ သတိပေးရုံသာမက စီရင်ခြင်းဟူ၍ လုံးဝမရှိဟူသော အတွေးဖြင့် လှည့်စားခံရခြင်းမှလည်း သတိပေးထားသည်။

3. Assurance Through Faith and Judgment According to Works

 

a. Judgment passages: Their purpose and significance. Scripture teaches that while justification is completely apart from works (Gal. 2:16; Rom. 3:20; Titus 3:5), there remains a judgment according to works for believers (see Matt. 7:21–23; 18:23–35; 25:31–46; Rom. 14:10, 12; 1 Cor. 3:13; 4:5; 6:9; 2 Cor. 5:10; Gal. 6:7, 8; Eph. 5:5, 6; 1 Thess. 4:6; Heb. 10:26–31). These texts contain warnings not only against following a course of life that would bring one into judgment, but against being deceived by the idea that there will be no judgment.

ခရစ်တော်နှင့် ယုံကြည်ခြင်းဆက်ဆံရေးကို ထိန်းသိမ်းသူများသည် ဘုရားသခင်၏ စီရင်ခြင်းကို ကြောက်ရွံ့စရာ သို့မဟုတ် ကယ်တင်ခြင်းနှင့်ပတ်သက်၍ စိုးရိမ်စရာ မလိုပါ။ သို့ရာတွင် စီရင်ခြင်းကျမ်းချက်များမှ ရှင်းလင်းသော အချက်သုံးချက်ရှိသည်။ (၁) ခရစ်ယာန်များ၊ အထူးသဖြင့် ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် ဖြောင့်မတ်ခြင်းခံရသူများပင် ဤစီရင်ခြင်းသို့ ရောက်ကြရသည်။ (၂) စီရင်ခြင်းသည် လုပ်ဆောင်ချက်အတိုင်းဖြစ်သည်။ (၃) ခရစ်တော်ကို ဝန်ခံသူများအတွက် ဖြစ်နိုင်သော ရလဒ်နှစ်ခုရှိသည်- ထာဝရအသက် သို့မဟုတ် သေခြင်း။ သို့ရာတွင် မည်သူမျှ ပျက်စီးစရာ မလိုပါ။ စီရင်ခြင်းကျမ်းချက်များ၏ ရည်ရွယ်ချက်မှာ လူများကို ဘုရားသခင်အပေါ် သစ္စာရှိခြင်းသို့ နိုးကြားစေရန်ဖြစ်ပြီး ဘုရားသခင်သည် သူတို့အပေါ် သစ္စာရှိတော်မူသည်ဖြစ်သည်။

While those who maintain a faith relationship with Christ need have no fear of God’s judgment or anxiety concerning salvation, three points are clear from the various judgment passages: (1) Christians, precisely those who are justified by faith, come into this judgment; (2) the judgment is according to one’s works; and (3) two destinies are possible to those who have professed Christ: eternal life or death. No one need be lost, however. The very reason for the judgment texts is to prevent this by awakening people to faithfulness to God, who has been faithful to them.

 

ဘုရားသခင်၏ ချစ်ခြင်းနှင့် ကျေးဇူးတော်ဆိုင်ရာ ကျမ်းစကားများသည် “ခရစ်တော်ဘာလုပ်သည်ဖြစ်စေ လုံးဝကယ်တင်ခြင်းမရချေ” ဟု မှားယွင်းသော အယူအဆကို ခွင့်မပြုသလို၊ စီရင်ခြင်းကျမ်းချက်များသည်လည်း “တခါကယ်တင်ခြင်းရပြီဆိုလျှင် ဘာလုပ်လုပ် အမြဲကယ်တင်ခြင်းရှိသည်” ဟူသော မှားယွင်းသော အယူအဆကို ခွင့်မပြုပါ။ ကယ်တင်ခြင်းသည် အမြဲတမ်း လက်ဆောင်ဖြစ်သော်လည်း လက်ဆောင်ပေးသူကို ဘဝ၏သခင်အဖြစ် ငြင်းပယ်လျှင် ထိုလက်ဆောင် ဆက်မတည်ရှိတော့ချေ။

As the biblical texts on God’s love and grace do not allow for the false view, “Never quite saved at all, no matter what Christ has done,” so the judgment texts disallow the erroneous view, “Once saved, always saved, no matter what I do.” Salvation is always a gift, but the gift does not remain when the Giver is rejected as the Lord of one’s life.

 

ခ. စီရင်ခြင်း၏ ခရစ်တော်ဗေဒဆိုင်ရာ အခြေခံ။ ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် ဖြောင့်မတ်ခြင်းနှင့် လုပ်ဆောင်ချက်အတိုင်း စီရင်ခြင်းတို့၏ ဆက်ဆံရေးကို အကောင်းဆုံး နားလည်ရန်မှာ ယေရှုသည် ကယ်တင်ရှင် (ဘုရားသခင်၏ လက်ဆောင်ကို အလေးပေးခြင်း) နှင့် သခင် (ဘုရားသခင်၏ တောင်းဆိုချက်ကို အလေးပေးခြင်း) ဟူသော ခရစ်တော်ဗေဒဆိုင်ရာ နောက်ခံတွင်ဖြစ်သည်။ သူ၏ လက်ဆောင်ကို အလေးပေးရာ၌ သူ၏ တောင်းဆိုချက်ကို အလေးပေးသည်။ ကယ်တင်ရှင်၌ ဘုရားသခင်၏ ချစ်ခြင်းကို ပိုမိုနက်ရှိုင်းစွာ ခံယူသောသူသည် ချစ်ခြင်း၊ တပည့်ဖြစ်ခြင်း၊ သခင်အတွက် အမှုတော်ဆောင်ခြင်း ဘဝကို ပိုမိုဖန်တီးလာသည်။

b. The Christological premise of the judgment. The relationship between justification by faith and judgment according to works is best understood in the Christological setting of the relationship between Jesus as Saviour (stressing the gift of God), and Jesus as Lord (stressing the claim of God). To magnify His gift is to magnify His claim. The more radically one perceives and receives the love of God in the Saviour, the more a life of love, discipleship, and service for the Lord is created.

 

ခရစ်တော်၏ အခြားသူများအတွက် ကိုယ်ကိုအပ်နှံသော ချစ်ခြင်း (သူ၏ ဘဝနှင့် အသေခံခြင်း၌ ထင်ရှားသည်) သည် သူ၏ အုပ်စိုးခြင်း၏ အနှစ်သာရဖြစ်ပြီး ကိုယ်ကျင့်တရားဆိုင်ရာ ထိုးထွင်းသိမြင်ခြင်း၏ အခြေခံဖြစ်သည်။ သူအတွက် ဘာလုပ်ရမည်နည်းဆိုသည်ကို သူသည် ကျွန်ုပ်တို့အတွက် ဘာလုပ်ခဲ့သည်မှ ဆင်ခြင်နိုင်သည်။ ခရစ်တော်ချစ်သည့်နည်းတူ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ချစ်ရန် (ယောဟန် ၁၃:၃၄; ဧဖက် ၅:၂၅)၊ ဘုရားသခင်ခွင့်လွှတ်သည့်နည်းတူ ခွင့်လွှတ်ရန် (မဿဲ ၁၈:၃၂၊ ၃၃; ဧဖက် ၄:၃၂)၊ အသက်ပေးသော ဝိညာဉ်တော်နှင့်အညီ ကျွန်ုပ်တို့၏ အသစ်သောဘဝကို နေထိုင်ရန် (ဂလာတိ ၅:၂၅) ဟူ၍ ခေါ်ဆိုခံကြရသည်။ ထို့ကြောင့် ခရစ်တော်၏ ကိုယ်ကိုအပ်နှံခြင်း၌ ကယ်တင်ခြင်းပြီးစီးခဲ့ပြီး တပည့်ဖြစ်ခြင်းသို့ ခေါ်ဆိုမှုလည်း ထင်ရှားလာခဲ့သည်။

The self-giving love of Christ for others, revealed in His life and death, is the very essence of His reign and the basis of moral insight. What is to be done for Him is deducible from what He has done for us. We are called to love one another as Christ loved us (John 13:34; Eph. 5:25); to forgive as God has forgiven us (Matt. 18:32, 33; Eph. 4:32); and to live our new life in accordance with the Spirit who gave us life (Gal. 5:25). Thus, in Christ’s act of self-giving, redemption was accomplished and the call to discipleship was disclosed.

 

သခင်၏ တောင်းဆိုချက်နှင့်အညီ နေထိုင်ခြင်းသည် ကိုယ်ပိုင်လုပ်ဆောင်ချက်ဖြင့် ကိုယ်ကိုကယ်တင်ရန် ကြိုးစားခြင်းမဟုတ်။ ခရစ်တော်ယူဆောင်လာသော ကယ်တင်ခြင်းဖြင့် ဘဝကို ပုံဖော်ခြင်းဖြစ်သည်။ သူ၏ တောင်းဆိုချက်နှင့်အညီ နေထိုင်ရန် မဆန္ဒရှိခြင်းသည် သူ့ကို မယ်ရှိယနှင့် သူယူဆောင်လာသော နိုင်ငံတော်ကို ငြင်းပယ်ခြင်းဖြစ်သည်။ ခရစ်တော်သည် သူ၏ လက်အောက်ခံမဖြစ်လိုသူများအတွက် ဘုရင်ဖြစ်နိုင်မည်မဟုတ်။

To live in harmony with the Lord’s claim is not an attempt to save oneself by one’s own works. It is rather to have one’s life shaped by the deliverance Christ brings. To be unwilling to live in accord with His claim is to reject Him as Messiah and the kingdom He brings. Christ cannot be king to those who are unwilling to be His subjects.

 

ဤနည်းဖြင့် ခရစ်တော်၏ ချစ်ခြင်းနှင့် ကယ်တင်ခြင်း၏ စိတ်ချမှုသည် ခရစ်တော်အတွက် နေထိုင်ခြင်းနှင့် သူ၏ ချစ်ခြင်းကို ပုံစံယူခြင်း၏ မရှိမဖြစ် အခြေခံဖြစ်သည်။ စိတ်ချမှုသည် ကိုယ်ကျင့်တရားပျက်ပြားခြင်းသို့ ဦးတည်သည်ဟု မဆိုနိုင် (ရောမ ၃:၈; ၆:၁၊ ၁၅)။ အသစ်သော ကိုယ်ကျင့်တရားလမ်းကြောင်းအတွက် မရှိမဖြစ် အခြေခံဖြစ်သည် (အပိုဒ် ၃၊ ၄; ၇:၄; ၈:၂-၄)။

This means that the assurance of Christ’s love and salvation plays a key role in living for Christ and modeling His love. Far from “assurance leading to immorality (Rom. 3:8; 6:1, 15), it is the indispensable foundation for the new moral walk (verses 3, 4; 7:4; 8:2–4).

 

ဂ. တင်းမာမှုကို ဖြေရှင်းခြင်း။ ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် ဖြောင့်မတ်ခြင်းနှင့် လုပ်ဆောင်ချက်အတိုင်း စီရင်ခြင်းတို့ကြား တင်းမာမှုကို အဆိုပြုထားသော အယူအဆများဖြင့် မဖြေရှင်းနိုင်ပါ။ ပထမအယူအဆမှာ ဖြောင့်မတ်ခြင်းကို အရေးကြီးဆုံးဟု မြင်ပြီး လုပ်ဆောင်ချက်အတိုင်း စီရင်ခြင်းကို ဂျူးတို့၏ ကမ္ဘာပျက်ခန္တီယံအတွေးအခေါ်၏ ကျန်ရစ်ခဲ့သော အရာအဖြစ် ယူဆခြင်းဖြစ်သည်။ ဤအယူသည် အသစ်ကျမ်းတွင် စီရင်ခြင်းကျမ်းချက်များ၏ မကြာခဏနှင့် တင်းကြပ်မှု၊ ယုံကြည်သူများအပေါ် အသုံးချမှုကို လျစ်လျူရှုသည်။ ဒုတိယအယူမှာ စီရင်ခြင်းကျမ်းချက်များကို နောင်တရခြင်းနှင့် ဘုရားသခင်၏ အလိုတော်ကို လိုက်လံခြင်းသို့ ခေါ်ဆိုမှုအဖြစ် နားမလည်ဘဲ လူသားများ မတတ်နိုင်သည်ကို ဖော်ထုတ်ရုံသာဖြစ်ပြီး ဘုရားသခင်၏ ခွင့်လွှတ်ခြင်းလိုအပ်ကြောင်း လျှော့ချထားသည်။ ဤအယူသည် ခွင့်လွှတ်ခြင်းခံရသူများသည် ဘုရားသခင်၏ အလိုတော်ကို လိုက်လံရမည်ဖြစ်ပြီး ယေရှု၏ စကားကို အခြေခံမထားသူ မိုက်မဲသူများသာ မလိုက်လံကြကြောင်း ကျမ်းစာသွန်သင်ချက်ကို လွဲချော်စေသည် (မဿဲ ၇:၂၁၊ ၂၄-၂၇; ၁၈:၃၂၊ ၃၃; ယောဟန် ၈:၁၁)။ တတိယအယူမှာ ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် အစပိုင်းဖြောင့်မတ်ခြင်းနှင့် ပြီးပြည့်စုံသော လုပ်ဆောင်ချက်များအားဖြင့် နောက်ဆုံးဖြောင့်မတ်ခြင်းကို ခွဲခြားခြင်းဖြစ်သည်။ ဤအယူသည် စီရင်ခြင်း၌လည်း ဘုရားသခင်၏ ကရုဏာလိုအပ်နေသေးကြောင်း မေ့လျော့စေသည် (မဿဲ ၅:၇)။ စတုတ္ထအယူမှာ ဘုရားသခင်၏ ဖြောင့်မတ်ကြောင်းစီရင်ချက်သည် လက်ရှိရှိပြီးဖြစ်သောကြောင့် ယုံကြည်သူများ၏ နောက်ဆုံးစီရင်ခြင်းသည် ကယ်တင်ခြင်း သို့မဟုတ် ပျက်စီးခြင်းနှင့် မသက်ဆိုင်ဘဲ ကောင်းကင်၌ အဆင့်အတန်းများသာဖြစ်သည်ဟု ဆိုခြင်းဖြစ်သည်။ ဤနားလည်မှုသည် ခရစ်တော်ကို ဝန်ခံသူအချို့၏ ပျက်စီးခြင်းကို ဖော်ပြထားသော ကျမ်းချက်များ (မဿဲ ၇:၂၁-၂၃; ၁၈:၃၂-၃၅; ယောဟန် ၁၅:၆; ရောမ ၈:၁၃; ၁ကော ၃:၁၇; ၆:၉; ၁၀:၆-၁၂; ဂလာတိ ၅:၁၉-၂၁; ဧဖက် ၅:၅၊ ၆; ၁သက် ၄:၆; ဗျာဒိတ် ၂၁:၈၊ ၂၇; ၂၂:၁၅) နှင့် မကိုက်ညီသလို ကောင်းကင်၌ အဆင့်အတန်းရှိကြောင်း ကျမ်းစာတိတ်ဆိတ်နေခြင်းနှင့်လည်း မကိုက်ညီပါ။

c. Resolving the tension. The tension between justification by faith and judgment according to works remains unresolved by any of several proposed conceptions. First, justification has been seen as all important and judgment according to works as a mere vestige of Jewish apocalyptic thought. This view disregards the frequency and stringency of the judgment texts in the NT and their application to believers. Second, the judgment texts, rather than being understood as a call to repentance and doing God’s will have been reduced to merely exposing what humans could not do and the consequent need for divine forgiveness. This misses the biblical teaching that those who have been forgiven are to do God’s will and that only the foolish, who are not grounded upon Jesus’ words, do not (Matt. 7:21, 24–27; 18:32, 33; John 8:11). Third, some have distinguished between an initial justification by faith and a final justification by works of perfection. This view forgets that God’s mercy will still be needed in the judgment (Matt. 5:7). Fourth, it has been urged that since God’s verdict of justification is already present, the final judgment of believers cannot deal with salvation or lostness but only with ranks of blessedness in heaven. Such an understanding comports neither with the description of the lostness of certain professed believers (Matt. 7:21–23; 18:32–35; John 15:6; Rom. 8:13; 1 Cor. 3:17; 6:9; 10:6–12; Gal. 5:19–21; Eph. 5:5, 6; 1 Thess. 4:6; Rev. 21:8, 27; 22:15), nor with the silence of Scripture on any hierarchy in heaven.

 

ကျမ်းစာဒေတာအားလုံးကို အလေးထားသော အကောင်းဆုံးအယူအဆမှာ တက်ကြွသော ကယ်တင်ခြင်းသမိုင်းအမြင် ဟု ခေါ်ဆိုနိုင်သည်။ ၎င်းတွင် ကျမ်းစာ၏ သွန်သင်ချက်၏ နှစ်ဖက်စလုံး- “ရပြီးသား” ကယ်တင်ခြင်းစတင်ခြင်းနှင့် “မပြီးသေးသော” ကယ်တင်ခြင်းပြီးစီးခြင်း ပါဝင်သည်။ ၎င်း၏ အနှစ်သာရမှာ ဖြောင့်မတ်ခြင်းသည် တစ်ခုတည်းသာဖြစ်ပြီး ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့်သာ ဖြစ်သည် (ရောမ ၁:၁၇)။ ထိုဖြောင့်မတ်ခြင်းသည် ယုံကြည်ခြင်း စတင်သည့်အချိန်မှ နောက်ဆုံးစီရင်ခြင်းတိုင်အောင် ယုံကြည်သူနှင့်အတူ လိုက်ပါသည်။ နောက်ဆုံးစီရင်ခြင်း၌ ၎င်း၏ သစ္စာရှိမှုကို အသီးအနှံများဖြင့် သက်သေပြသည်။ စီရင်ခြင်း၌ ဘုရားသခင်သည် ဖြောင့်မတ်ခြင်းနှင့် အသီးအနှံကို ရှာတော်မူသည်။ “ယုံကြည်ခြင်း + လုပ်ဆောင်ချက် = ကယ်တင်ခြင်း” ဟု မဆိုလိုဘဲ ဖြောင့်မတ်ခြင်းသည် သန့်ရှင်းသောဘဝ၏ အရင်းအမြစ်ဖြစ်သည်ဟု ဆိုလိုခြင်းဖြစ်သည်။ လုပ်ဆောင်ချက်အတိုင်း စီရင်ခြင်းကို မထီမဲ့မြင်ပြုခြင်းသည် ကယ်တင်ခြင်းသမိုင်း၏ “မပြီးသေးသော” အချက်ကို လျှော့ချရာရောက်ပြီး ရန်သူတိုင်း ချေမှုန်းခံရသည်အထိ လက်ဝါးကပ်တိုင်၏ အဓိပ္ပာယ်ကို ဆက်လက်ဖွင့်လှစ်ခြင်းကို လျစ်လျူရှုရာရောက်သည် (ကိုး၊ ၁ကော ၁၅:၂၄၊ ၂၅)။ လုပ်ဆောင်ချက်အတိုင်း စီရင်ခြင်းသည် လက်ဝါးကပ်တိုင်သည် ယုံကြည်သူများကို ကယ်တင်ရှင်သာမက သခင်အဖြစ်လည်း အုပ်စိုးမှုအောက်တွင် ထားကြောင်း သွန်သင်သည်။ ၎င်းသည် ကျွန်ုပ်တို့သည် ဘုရားသခင်၏ ဖန်တီးမှုဖြစ်ပြီး ကောင်းသောလုပ်ဆောင်ချက်များတွင် လျှောက်လှမ်းရန် ဖန်ဆင်းထားခြင်းကို စမ်းသပ်သည် (ဧဖက် ၂:၁၀)။

A better view, which takes seriously all the scriptural data, might be termed the dynamic, salvation-historical view. It contains the two poles of the Bible’s teaching of the “already” of salvation begun, and the “not yet” of salvation completed. Its essence is that there is only one justification, which is only by faith (Rom. 1:17) and which accompanies the believer from faith’s inception to the final judgment, where its reality is attested by its fruits. In the judgment God looks for justification with its fruit, not in the sense of “faith plus works saves,” but of justification as the source of sanctified living. Failure to give due regard to judgment according to works discounts the “not yet” aspect of salvation history with its unfolding significance of the cross until every foe is put down and Christ is Lord of all (cf. 1 Cor. 15:24, 25). Judgment according to works teaches that the cross puts believers under the reign of Christ as Lord as well as Saviour. It tests whether we are indeed His workmanship, walking in the good works He planned for us (Eph. 2:10).

 

နောက်ဆုံးစီရင်ခြင်း၌ လုပ်ဆောင်ချက်နှင့်ဆိုင်သော လျှို့ဝှက်ချက်ကို ယေရှု၏ စကား “ကိုယ်ကျိုးနှင့်ကရုဏာရှိသူတို့သည် ကရုဏာခံရကြလိမ့်မည်” (မဿဲ ၅:၇) နှင့် ကိုယ်ကျိုးမဲ့သော ကျွန်၏ ဥပမာ (မဿဲ ၁၈:၂၃-၃၅) တွင် ပါရှိသည်။ ကရုဏာရှိသူများသာ ကရုဏာခံရကြောင်း ဆန်းကြယ်သော အမှန်တရားဖြစ်သည်။ ဂျူးတို့၏ သွန်သင်ချက်တွင် နောက်ဆုံးစီရင်ခြင်း၌ ကရုဏာမရှိဘဲ တရားမျှတမှုသာ လုပ်ဆောင်မည်ဟု ဆိုသော်လည်း (၂ ဧဇဒရ ၇:၃၃) ယေရှုက ကရုဏာရှိသူများကို ကရုဏာပြမည်ဟု သွန်သင်တော်မူသည်။ ကရုဏာရှိသူများသည်ခရစ်တော်၏ စရိုက်ကို အတုယူနိုင်၊ နီးကပ်စွာ လိုက်နာနိုင်သော်လည်း ဘယ်တော့မျှ တူညီနိုင်မည်မဟုတ် (2T 549, 628)။ ထို့ကြောင့် စီရင်ခြင်း၌ လိုအပ်သော အရာနှစ်ခုရှိသည်။ (၁) ဖြောင့်မတ်ခြင်း၏ အသီးအနှံများ ရှိနေရမည်။ (၂) ဖြောင့်မတ်ခြင်းသည် ခွင့်လွှတ်ခြင်း လုပ်ဆောင်ချက်ကို ဆက်လက်ထမ်းဆောင်နေရမည်။

The secret of the final judgment in its relation to works is contained in Jesus’ saying “Blessed are the merciful, for they shall obtain mercy” (Matt. 5:7) and illustrated by the parable of the unmerciful servant (Matt. 18:23–35). The paradoxical truth is that mercy is for the merciful. Unlike Jewish teaching that justice without mercy would be the operative principle of the final judgment (2 Esdras 7:33), Jesus taught that mercy would be shown to those who had been merciful to others. The merciful need mercy because, although the character of Christ can be imitated and approximated, it can never be equaled (2T 549, 628). Consequently, two realities are necessary in the judgment: (1) the fruits of justification must be present; and (2) justification must continue its function of pardon.

 

ဃ. စိတ်ချမှုအတွက် ရလဒ်။ ဆွဲဆောင်နိုင်သော နိဂုံးမှာ ဖြောင့်မတ်ခြင်းသည် စိတ်ချမှုကို ပေးသည်ဆိုလျှင် စီရင်ခြင်းသည် ခရစ်တော်နှင့် ကတိကဝတ်ရှိသော ဆက်ဆံရေးနှင့် လိုက်လံခြင်းမရှိဘဲ စိတ်ချမှုရှိနိုင်သည်ဟူသော အန္တရာယ်ရှိသော အထင်အမြင်လွဲမှားခြင်းမှ ကာကွယ်ပေးသည်။ ကောင်းသောလုပ်ဆောင်ချက်များသည် စိတ်ချမှုကို မပေးနိုင်။ ထိုလုပ်ဆောင်ချက်များကို လှုံ့ဆော်ပေးသောသူက ပေးနိုင်သည်။ ၁ကော ၁၀:၁-၁၂ အရ ဣသရေလလူမျိုးသည် ခရစ်တော်ကျောက်ဆောင်ကို လိုက်နေသမျှ ကာလပတ်လုံး အားလုံးကောင်းမွန်ခဲ့သော်လည်း ဆိုးယုတ်ခြင်းကို အလိုရှိသောအခါ ပျက်စီးခြင်းသို့ ရောက်ခဲ့သည်။ ဝိညာဉ်ရေးရာ အခွင့်ထူးခံရသော ဣသရေလအပေါ် ဤစီရင်ခြင်းသည် ခရစ်တော်၏ သခင်အဖြစ်ကို လျစ်လျူရှုပြီး ကယ်တင်ခြင်းရှိသည်ဟု ထင်နေသူများ သတိထားရမည်ဟု ပြသည် (အပိုဒ် ၁၁၊ ၁၂)။ စိတ်ချမှုရှိနေချိန်၌ပင် သွေးဆောင်မှုနှင့် ထိတွေ့နေရဆဲဖြစ်သော ဘုရားသခင်၏ သားသမီးများအဖြစ် လုံခြုံမှုရှိကြောင်း သဘောပေါက်ရမည်။ ကျမ်းစာရှိ စီရင်ခြင်းသွန်သင်ချက်သည် ဤအချက်ကို သတိပေးပြီး စစ်မှန်သော စိတ်ချမှု၏ သင့်လျော်သော အခြေခံကို ပေးသည်။ ဆိုလိုသည်မှာ အသေခံပြီး ထမြောက်တော်မူသောသူအတွက် နေထိုင်ခြင်းဖြစ်သည် (၂ကော ၅:၁၅; ကိုး၊ စီရင်ခြင်း II. D)။

d. The result for assurance. The conclusion that may be drawn is that if justification grants assurance, judgment guards it from the dangerous illusion that assurance is possible without a committed relationship to, and following of, Christ. Good works do not impart assurance, but the One who motivates such works does. According to 1 Corinthians 10:1–12, all was well with Israel as long as they followed Christ the rock, but when they desired evil, destruction resulted. This judgment upon spiritually privileged Israel shows that those who think they stand assured of their salvation, while disregarding the lordship of Christ, should take heed lest they fall (verses 11, 12). Amid their assurance, they must realize that they have the security of being God’s children only as people who remain exposed to temptation. The biblical teaching of the judgment reminds believers of this and gives a proper foundation for true assurance, that is, living for Him who died and rose for them (2 Cor. 5:15; see Judgment II. D).

 

 

ဂ. ဘုရားသခင်ထံမှ အသစ်သောအသက်

ခရစ်တော်သည် ကယ်တင်ရှင်အဖြစ် ဝိညာဉ်တော်၏ တန်ခိုးအားဖြင့် ဖြစ်နိုင်စေပြီး သခင်အဖြစ် မဖြစ်မနေ လိုအပ်စေသော ဘဝပြောင်းလဲစေနိုင်သော ဖြစ်စဉ်များစွာ ရှိသည်။

C. A New Life From God

 

There are a number of life-changing processes which Christ as Saviour, through the power of the Spirit, makes possible and Christ as Lord makes necessary.

 

 

၁. ပြန်လည်မွေးဖွားခြင်း

က. အခြေခံအယူအဆ။ ပြန်လည်မွေးဖွားခြင်းဆိုသည်မှာ ဝိညာဉ်ရေးရာအရာများကို နားမလည်နိုင်၊ မဖြည့်ဆည်းနိုင်သော သဘာဝလူသားကို (၁ကော ၂:၁၄-၃:၃) ဘုရားသခင်၏ ဖန်တီးမှုဖြစ်စဉ်အားဖြင့် ဝိညာဉ်ရေးရာလူသားဖြစ်လာစေပြီး ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်ကို တန်ဖိုးထားနိုင်၊ ထိုနှုတ်ကပတ်တော်၏ လမ်းစဉ်ကို စတင်ကျင့်သုံးနိုင်စေသော ဖြစ်စဉ်ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် ပြန်လည်မွေးဖွားခြင်းသည် ဝိညာဉ်ရေးရာအသက်သို့ နိုးကြားလာခြင်းနှင့် ထိုအသက်၏ ပွင့်လင်းလာခြင်းကို လွှမ်းခြုံသည်။ အပြစ်သည် လူသားများကို ကျွန်ခံရာသို့ လျှော့ချထားသည်။ ဘုရားသခင်၏ ဝင်ရောက်စွက်ဖက်မှုသာလျှင် လွတ်မြောက်ခြင်းကို ယူဆောင်လာနိုင်သည်။ ဆိုးယုတ်ခြင်းကို လေ့ကျင့်နေသူများသည် ကောင်းမှုပြုရန် မတတ်နိုင် (ယေရမိ ၁၃:၂၃)။ ပြုလိုပေမဲ့ အောင်မြင်မည်မဟုတ်။ အကြောင်းမှာ ဆိုးယုတ်ခြင်းသည် အမြဲနီးကပ်စွာ လှဲလျောင်းနေသောကြောင့်ဖြစ်သည် (ရောမ ၇:၁၈၊ ၂၁)။ ဤအခြေအနေ၌ (အပိုဒ် ၅၊ ၉၊ ၁၁၊ ၁၃; ဧဖက် ၂:၁) လူတစ်ဦးကို အသက်ရှင်စေပြီး ကောင်းသောလုပ်ဆောင်ချက်များအတွက် တန်ခိုးပေးနိုင်သူမှာ ကရုဏာနှင့်ပြည့်ဝတော်မူသော ချစ်ခြင်းမေတ္တာ၏ ဘုရားသခင်တစ်ပါးတည်းသာဖြစ်သည် (ဧဖက် ၂:၄၊ ၅၊ ၁၀)။

1. Regeneration

 

a. The basic concept. Regeneration refers to that creative process of God whereby the natural person, unable to fathom or fulfill spiritual things (1 Cor. 2:14–3:3), becomes a spiritual person who can appreciate the Word of God and begin to practice its way of life. Thus, regeneration covers both awakening to spiritual life and its flowering. Sin has reduced human beings to slavery; only God’s intervention can bring freedom. Accustomed to evil, humans are unable to do good (Jer. 13:23). They may wish to do so, but will not be successful, for evil always lies close at hand (Rom. 7:18, 21). In this situation (verses 5, 9, 11, 13; Eph. 2:1), a person can be made alive and empowered to good works only by the God of love who is rich in mercy (Eph. 2:4, 5, 10).

 

ခ. ကျမ်းစာအသုံးပြုပုံ။ ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် ပြန်လည်မွေးဖွားခြင်းအတွက် တိကျသောစကားလုံးမရှိသော်လည်း နှလုံးဖြတ်ခြင်းဟု ဆိုသည်။ “သင်၏ဘုရားသခင် ယေဟောဝါသည် သင်၏နှလုံးနှင့် သင်၏သားမြေးနှလုံးကို ဖြတ်တော်မူမည်… သင်အသက်ရှင်ရန်” (တရားဟော ၃၀:၆; ကိုး၊ ၁၀:၁၆; ယေရမိ ၄:၄)။ ထို့ကြောင့် ပလုလုက တကယ့်ဖြတ်ခြင်းသည် “နှလုံးနှင့်ဆိုင်သော ဝိညာဉ်ရေးရာဖြစ်ပြီး စာသားအတိုင်းမဟုတ်” ဟု ဆိုသည် (ရောမ ၂:၂၉)။ ထို့ပြင် ယုံကြည်သူများသည် “ခရစ်တော်၏ ဖြတ်ခြင်းအားဖြင့် ကိုယ်ခန္ဓာ၏ အမဲသားကို ချွတ်ခြင်းဖြင့် ဖြတ်ခြင်းခံရသည်” ဟု ဆိုသည် (ကောလောသဲ ၂:၁၁)။ ဤသည်မှာ ခရစ်တော်၏ ခန္ဓာကိုယ်ကို လက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ်တွင် ဆုတ်ဖြဲခြင်းကို ရည်ညွှန်းခြင်းဖြစ်သည်။

b. Biblical usage. The OT has no specific word for regeneration, but speaks of it in terms of circumcision of the heart: “And the Lord your God will circumcise your heart and the heart of your offspring, so that you will love the Lord your God with all your heart “… that you may live” (Deut. 30:6; cf. 10:16; Jer. 4:4). Accordingly, Paul describes real circumcision as being “a matter of the heart, spiritual and not literal” (Rom. 2:29). Further, he says that believers have been circumcised “by putting off the body of flesh in the circumcision of Christ” (Col. 2:11), referring to the rending of Christ’s body on the cross.

 

နှလုံးဖြတ်ခြင်း၏ အခြားပုံစံမှာ ဘုရားသခင်သည် သူ၏လူမျိုးကို နှလုံးသစ်နှင့် ဝိညာဉ်သစ်ပေးပြီး သူ၏လမ်းအတိုင်း လျှောက်နိုင်စေမည်ဟူသော အယူအဆဖြစ်သည် (ယေဇကျေလ ၁၁:၁၉၊ ၂၀; ၁၈:၃၁; ၃၆:၂၆၊ ၂၇)။ ထို့ကြောင့် ပြန်လည်မွေးဖွားခြင်းသည် နှလုံးပြောင်းလဲခြင်း အစပိုင်းနှင့် လမ်းလျှောက်ပုံ နောက်ပိုင်းပြောင်းလဲခြင်းဖြစ်သည်။ ဤသည်မှာ ယေရမိ ၃၁:၃၃ တွင် ပါသော အသစ်သောပဋိညာဉ်ကတိနှင့် ကိုက်ညီသည်။ “ငါသည် ငါ၏ပညတ်တော်ကို သူတို့အထဲတွင် ထည့်သွင်းမည်၊ သူတို့နှလုံးပေါ်တွင် ရေးမှတ်မည်” (ကိုး၊ ယေရမိ ၂၄:၇; ၃၂:၃၉၊ ၄၀)။ ဆာလံကျမ်းဆရာသည် ဤအတွေ့အကြုံကို ဆုတောင်းသည်။ “အိုဘုရားသခင်၊ ကိုယ်တော်သည် ကျွန်ုပ်အတွင်း၌ သန့်ရှင်းသောနှလုံးကို ဖန်ဆင်းတော်မူပါ၊ ဖြောင့်မတ်သောဝိညာဉ်သစ်ကို အတွင်း၌ ပြုပြင်တော်မူပါ” (ဆာလံ ၅၁:၁၀)။

A variant of heart circumcision is the concept of God giving His people a new heart and a new spirit by which they will be able to walk in His way (Eze. 11:19, 20; 18:31; 36:26, 27). Thus, regeneration is an initial change of heart and a subsequent change of walk. This accords with the new covenant promise in Jeremiah 31:33: “I will put my law within them, and I will write it upon their hearts” (cf. Jer. 24:7; 32:39, 40). The Psalmist prays for this experience: “Create in me a new heart, O God, and put a new and right spirit within me” (Ps. 51:10).

 

အသစ်ကျမ်းတွင် ပြန်လည်မွေးဖွားခြင်း၏ လက်တွေ့ကို ဖော်ပြရန် အခြားနည်းလမ်းများ သုံးသည်။ ယောဟန်ခရစ်ဝင်ကျမ်းက “ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် ဘုရားသခင်၏ သားသမီးများ ဖြစ်ခွင့်ရသူများ (၁:၁၂) သည် လူ၏အစီအစဉ် သို့မဟုတ် အလိုတော်အားဖြင့် မဟုတ်ဘဲ ဘုရားသခင်၏ါ အလိုတော်အားဖြင့် မွေးဖွားခြင်းခံရသည်” ဟု ကြေညာသည် (အပိုဒ် ၁၃)။ အမှန်မှာ အထက်ကမွေးဖွားခြင်း၊ ဆိုလိုသည်မှာ နှစ်ခြင်းခံရေနှင့် ဝိညာဉ်တော်အားဖြင့် မွေးဖွားခြင်းမရှိလျှင် ဘုရားသခင်၏ နိုင်ငံတော်ထဲသို့ မည်သူမျှ ဝင်ရောက်နိုင်မည်မဟုတ် (ယောဟန် ၃:၃၊ ၅)။ ဝိညာဉ်တော်အားဖြင့်သာ ကိုယ်ခန္ဓာမှ ဝိညာဉ်သို့၊ သဘာဝလူမှ ဝိညာဉ်ရေးလူသို့ ပြောင်းလဲနိုင်သည် (အပိုဒ် ၆)။ ဝိညာဉ်တော်၏ အမှုသည် လေတိုက်သလို သူ့အလိုအတိုင်း တိုက်သောကြောင့် လူသည် မခန့်မှန်းနိုင်။ ထို့ကြောင့် ပြန်လည်မွေးဖွားခြင်းဖြစ်စဉ်သည် ဘုရားသခင်၏ တန်ခိုးနှင့် ဉာဏ်ပညာ၏ နားမလည်နိုင်သော အမှုဖြစ်သည်။

In the NT, other ways are employed to express the reality of regeneration. John’s Gospel announces that those who have gained the right to become children of God by believing (1:12) were born not by any human process or intention, but by the will of God (verse 13). Indeed, without being born from above, that is, by baptismal water and the Spirit, no one can enter the Kingdom of God (John 3:3, 5). Only by the Spirit can the change be made from flesh and the natural person to spirit and the spiritual person (verse 6). The work of the Spirit is like the wind that blows as it wills, which man cannot forecast. Thus, the regenerative process is God’s doing, in the inscrutable wisdom of His power.

 

တိတု ၃:၅ တွင် ယောဟန် ၃:၅ နှင့် ဆင်တူသော အလေးပေးချက်ပါရှိပြီး၊ “ပြန်လည်မွေးဖွားခြင်း၏ဆေးကြောခြင်း” (ပလင်ဂေနေးဆီယာ၊ ပလင် ဆိုသည်မှာ “နောက်တစ်ဖန်” နှင့် ဂါနေးဆီယာ ဆိုသည်မှာ “မွေးဖွားခြင်း” သို့မဟုတ် “အစပြုခြင်း” မှ ဆင်းသက်လာသည်) နှင့် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်အားဖြင့် အသစ်ပြုပြင်ခြင်း (အနာကိုင်နိုးဆစ်၊ စစစ်အဓိပ္ပာယ်မှာ “နောက်တစ်ဖန်အသစ်ဖြစ်ခြင်း”) ကို ရည်ညွှန်းထားသည်။ ဤနေရာတွင် နှစ်ခြင်းမင်္ဂလာနှင့် ဝိညာဉ်တော်တို့၏ ဆက်နွယ်မှုကို ထင်ရှားစွာ တွေ့ရသည်။ ယောဟန် ၃:၅ ကဲ့သို့ပင် ယေရှုခရစ်နှစ်ခြင်းခံချိန်တွင် ဝိညာဉ်တော်အားဖြင့် အမှုတော်ဆောင်ရွက်ရန် ခွန်အားပေးခြင်းခံရသည်ကို မှတ်မိမှာမလွဲပေ။ တိတု ၃:၅ တွင်ပါသော အသစ်ပြုပြင်ခြင်းဆိုင်ရာ အယူအဆသည် ကောလောသဲ ၃:၉-၁၀ တွင် အသုံးပြုထားသည်နှင့် ကိုက်ညီသည်။ ထိုကျမ်းချက်အရ ယုံကြည်သူများသည် “အဟောင်းသဘောတရားကို အမှုတို့နှင့်တကွ ချွတ်ပစ်၍ ဖန်ဆင်းရှင်ပုံသဏ္ဌာန်နှင့်အညီ သမ္မာတရားအားဖြင့် အသစ်ပြုပြင်ခြင်းကို ခံရသော အသစ်သဘောတရားကို ဝတ်လိုက်ကြပြီ” ဟု ဆိုသည်။ ဧဖက် ၄:၂၂-၂၄ တွင်လည်း အလားတူအယူအဆကို တွေ့ရသည်။ ထိုနေရာတွင် ယုံကြည်သူများအား အဟောင်းလူကို ချွတ်ပစ်၍ အသစ်လူကို ဝတ်ရန် တိုက်တွန်းထားပြီး၊ လှည့်စားတတ်သော ကာမဂုဏ်တို့ကြောင့် ပျက်စီးသော အဟောင်းလူနှင့် စိတ်နှလုံးအားဖြင့် အသစ်ပြုပြင်ခြင်း (အနာနီယိုအို) ကို ခံရသော အသစ်လူကို နှိုင်းယှဉ်ထားသည်။ ထို့ပြင် အသစ်လူသည် ဘုရားသခင်၏ပုံသဏ္ဌာန်နှင့်အညီ “ဖန်ဆင်းခြင်း” (ကတီဇိုး) ခံရသည်ဟု ဆိုသည်။ ဤသည်မှာ အစအဦးက အာဒံကို ဖန်ဆင်းတော်မူခြင်းကို သတိတရစေသည်။ ဧဖက် ၂:၁၀ တွင်လည်း ဘုရားသခင်၏ ဖန်ဆင်းနိုင်စွမ်းတော်ကို ရည်ညွှန်းထားပြီး၊ ယုံကြည်သူများကို “ကောင်းသောအမှုတို့အတွက် ဖန်ဆင်းထားသော ဘုရားသခင်၏လက်ရာတော်” ဟု ဆိုသည်။

Titus 3:5, which contains emphases similar to those of John 3:5, speaks of “the washing of regeneration” (palingenesia, from palin, “again,” and genesia, “birth” or “genesis”) and renewal (anakainōsis, literally “to be new again”) in the Holy Spirit. The connection between baptism and the Spirit is evidenced here. As with John 3:5 one cannot help recalling the baptism of Jesus, at which time He was empowered for His ministry by the Spirit. The concept of renewal in Titus 3:5 coheres with its usage in Colossians 3:9, 10, according to which believers “have put off the old nature with its practices and have put on the new nature, which is being renewed (anakainoō) in knowledge after the image of its creator.” A similar concept is found in Ephesians 4:22–24. Here believers are urged to put off the old man and put on the new, and a parallel is drawn between the old man being corrupted by deceitful lusts and the new man being renewed (ananeoō) in the mind. Furthermore, the new man is said to have been “created” (ktizō) in God’s likeness. This recalls the creation of Adam at the beginning of time. A reference to God’s creative power is also present in Ephesians 2:10, where believers are said to be God’s workmanship, created for good works.

 

၁ ပေတရု အနှံ့တွင် အသစ်မွေးဖွားခြင်းဆိုင်ရာ အယူအဆသည် ပေါင်းစပ်ကြိယာ အနာဂန်နာအို (၁:၃၊ ၂၃) တွင် ပါဝင်ပြီး၊ အပိုဒ် ၁:၃ တွင် ယေရှုခရစ်၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းနှင့် ဆက်စပ်ထားသည်။ ထို့ပြင် ၂:၂ တွင် “မွေးဖွားစ ကလေးငယ်များ” ဟူသော နာမဝိသေသနအသုံးအနှုန်းဖြင့်လည်း တွေ့ရသည်။ ပေတရု၏ အဓိကအချက်မှာ ခရစ်ယာန်များသည် မွေးဖွားစ ကလေးငယ်များဖြစ်သောကြောင့် ဝိညာဉ်ရေးနို့ရည်ဖြင့် ကယ်တင်ခြင်းတွင် ကြီးထွားရမည်ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် ပြန်လည်မွေးဖွားခြင်းဆိုသည်မှာ အသစ်မွေးဖွားခြင်းကို ဖြစ်ပေါ်စေသော ဘုရားသခင်၏ တန်ခိုးတော်နှင့် ထိုနောက်ဆက်တွဲ ကြီးထွားခြင်းတို့ကို ရည်ညွှန်းသည်။

In 1 Peter the idea of a new birth occurs both in the compound verb anagennaō (1:3, 23), which in verse 3 is connected with Christ’s resurrection, and in the adjectival phrase “newborn babes” in 2:2. Peter’s point is that since Christians are newborn babies, they are meant to grow in salvation through spiritual nourishment. Consequently, regeneration refers both to God’s power, which produces new birth and the subsequent growth.

 

ကျမ်းစာသည် ပြန်လည်မွေးဖွားခြင်းကို ဘုရားသခင်၏ အလိုတော် (ယောဟန် ၁:၁၃)၊ ဘုရားသခင်၏ ဝိညာဉ်တော် (ယောဟန် ၃:၅၊ တိတု ၃:၅) နှင့် ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်၊ ဧဝံဂေလိတရားဟောပြောခြင်းဖြစ်သည်ဟု ခွဲခြားသတ်မှတ်ထားသော နှုတ်ကပတ်တော် (ယာကုပ် ၁:၁၈၊ ၂၁၊ ၁ ပေတရု ၁:၂၃၊ ၂၅) အားဖြင့် ဖြစ်နိုင်သည်ဟု သွန်သင်ထားသည်။

Scripture teaches that regeneration is made possible by the will of God (John 1:13), the Spirit of God (John 3:5; Titus 3:5), and the word of God, identified with the preached word of the gospel (James 1:18, 21; 1 Peter 1:23, 25).

 

ယုံကြည်သူများသည် ယခုအခါ ပြန်လည်မွေးဖွားခြင်းကို ခံကြသည်နှင့်အညီ၊ ကာလကုန်ချိန်တွင် ဤလောကကြီးသည်လည်း ယခုဝိညာဉ်ရေးအသစ်ပြုပြင်ခြင်းတွင် အလုပ်လုပ်နေသော ထိုတူညီသော တန်ခိုးတော်အားဖြင့် အသစ်ပြုပြင်ခြင်း (ပလင်ဂေနေးဆီယာ၊ မာတ်ထျူ ၁၉:၂၈) ခံရမည်ဖြစ်သည် (ရောမ ၈:၂၁)။

As believers are regenerated in the present, so at the end of time the world will be made new (palingenesia, Matt. 19:28) by the same power at work in spiritual renewal now (Rom. 8:21).

 

 

၂. နောင်တရခြင်းနှင့် ကယ်တင်ခြင်းသို့ ပြောင်းလဲခြင်း

a. နောင်တရခြင်းအတွက် သုံးသော စကားလုံးများ။ “နောင်တရခြင်း” ဆိုသည်မှာ ပြောင်းလဲခြင်းကို ညွှန်ပြသော နောက်ထပ်စကားလုံးတစ်ခုဖြစ်သည်။ ဤစကားသည် ဟေဗြဲနှင့် ဂရိ စကားလုံးများစွာမှ ဆင်းသက်လာခြင်းဖြစ်သည်။ ဟေဗြဲဘာသာတွင် အခြေခံစကားလုံးနှစ်ခုရှိသည်။ ပထမတစ်ခုမှာ နိပ်ပုံစံ (verb) nāḥam ဖြစ်ပြီး၊ များသောအားဖြင့် လူများအပေါ် ဘုရားသခင်၏ သဘောထားနှင့် လုပ်ဆောင်ချက် ပြောင်းလဲခြင်းကို ရည်ညွှန်းသည် (ကမ္ဘာဦး ၆:၆; ထွက်မြောက်ရာ ၃၂:၁၄)။ ဤပြောင်းလဲခြင်းသည် လူများ၏ နောင်တရလိုစိတ်ပေါ်တွင် ပထမဦးစွာ မူတည်သည် (ယေရမိ ၁၈:၈)။ အကယ်၍ ထိုသို့ဖြစ်လျှင် ဘုရားသခင်၏ ဒေါသကို ကျေးဇူးတော်အဖြစ် ပြောင်းလဲပေးသည် (ယောလ ၂:၁၃)။ အကယ်၍ မဖြစ်လျှင် ဘုရားသခင်သည် သူတို့အတွက် ကောင်းကြီးမင်္ဂလာ ပေးလိုသော အစီအစဉ်ကို ပြောင်းလဲတော်မူသည် (ယေရမိ ၁၈:၁၀)။ nāḥam သည် မကောင်းမှုသို့ လှည့်သွားသော လူသားများကို ဖန်ဆင်းခဲ့ခြင်းအပေါ် ဝမ်းနည်းခြင်း သို့မဟုတ် နောင်တရခြင်းကိုလည်း ဖော်ပြသည် (ကမ္ဘာဦး ၆:၆)။ (လူသားများ၏ မှားယွင်းမှုအပေါ် ဝမ်းနည်းခြင်းကိုလည်း ဖော်ပြနိုင်သည်၊ တရားသူကြီး ၂၁:၆၊ ၁၅; ယေရမိ ၃၁:၁၉)။ ဘုရားသခင်၏ စိတ်ပြောင်းခြင်းတွင် နောက်ထပ်အချက်တစ်ခုမှာ သူ၏လူများအတွက် ဆုတောင်းပေးခြင်း ရှိမရှိဖြစ်သည်။ မောရှေက ဘုရားသခင်အား အပြစ်ဒဏ်ပေးခြင်းမှ နောင်တရရန် တောင်းပန်ခဲ့သည့်နည်းတူ (ထွက်မြောက်ရာ ၃၂:၁၂)၊ သူတို့ကို များပြားစေရန်နှင့် ပြည်ပေးရန် ပဋိညာဉ်ကို အောက်မေ့ရန် (အပိုဒ် ၁၃)။ ဘုရားသခင်သည် ဒေါသကို ထိန်းသိမ်းတော်မူသည် (အပိုဒ် ၁၄)။

2. Repentance and Conversion

 

a. Terms used for repentance. “Repentance” is another word indicating a change. It is derived from a number of Hebrew and Greek terms. In Hebrew there are two basic terms. One is the verb nāḥam, which usually refers to God’s change of attitude and action toward people (Gen. 6:6; Ex. 32:14). This is dependent first upon the people’s willingness to repent (Jer. 18:8). If so, God’s wrath is altered to graciousness (Joel 2:13). If not, God changes His mind about the good He intended to do for them (Jer. 18:10). Nāḥam further expresses sorrow or regret over creating people who have turned to evil (Gen. 6:6). (It can also express human sorrow over wrong, Judges 21:6, 15; Jer. 31:19). Another factor in God’s change of mind is whether intercession has been made for His people, as when Moses pleaded that God would repent of punishing them (Ex. 32:12), and remember His covenant to multiply them and give them a land (verse 13). God responds by staying His wrath (verse 14).

 

အခြားဟေဗြဲစကားလုံးမှာ šûḇ (ပြန်လှည့်ခြင်း) ဖြစ်ပြီး၊ ဘုရားသခင်သည် သစ္စာမရှိသော လူများကို အပြစ်မှ လှည့်ထွက်၍ (၁ ဘုရင် ၈:၃၅; နေဟမိ ၉:၃၅; ဟေရှာယ ၅၉:၂၀; ယေဇကျေလ ၃:၁၉) ပဋိညာဉ်သစ္စာဖြင့် သူ့ထံ ပြန်လာရန် တောင်းဆိုသည် (တရားဟော ၄:၃၀; နေဟမိ ၁:၉; ယေရမိ ၃:၁၄; ၄:၁)။ တစ်ခါတစ်ရံ šûḇ နှင့် nāḥam တို့သည် အဓိပ္ပာယ်တူဖြစ်လာသည် (ထွက်မြောက်ရာ ၃၂:၁၂၊ “လှည့်ထွက်” နှင့် “နောင်တရ” ဘာသာပြန်များ)။

The other Hebrew term is the verb š̌b by which God asks His unfaithful people to turn away from sin (1 Kings 8:35; Neh. 9:35; Isa. 59:20; Eze. 3:19) and return to Him in covenant faithfulness (Deut. 4:30; Neh. 1:9; Jer. 3:14; 4:1). Sometimes š̌b and nāḥam become synonymous (Ex. 32:12, with the translations “turn” and “repent”).

 

ကိုယ်တော်သစ်ကျမ်းတွင် နောင်တရခြင်းအတွက် အဓိကစကားလုံးမှာ metanoeō (နိပ်ပုံ) သို့မဟုတ် metanoia (နာမ်) ဖြစ်ပြီး၊ နောက်ကျသော အတွေးတစ်ခုက အသစ်သော အကဲဖြတ်မှုသို့ ဦးတည်စေပြီး “စိတ်ပြောင်းခြင်း” ကို ဖြစ်စေသည် (မဿဲ ၃:၈)။ metamelomai နိပ်ပုံသည် ဟေဗြဲ nāḥam ကဲ့သို့ အပြစ်အတွက် နောင်တရခြင်း သို့မဟုတ် ဝမ်းနည်းခြင်းကို ဖော်ပြသည် (မဿဲ ၂၁:၂၉၊ ၃၂)၊ သို့သော် စိတ်ပြောင်းခြင်းကိုလည်း ဆိုလိုနိုင်သည် (၂ ကောရိန္သု ၇:၈)။ နောင်တရခြင်းနှင့် နီးကပ်စွာ ဆက်စပ်သော ဂရိစကားလုံးများမှာ epistrephō နိပ်ပုံ၊ “လှည့်ခြင်း”၊ “ပြန်လာခြင်း” (လုၢၣ်ကညီၤ ၁:၁၆၊ ၁၇; တမန်တော် ၁၁:၂၁) သို့မဟုတ် “ကယ်တင်ခြင်းသို့ ပြောင်းလဲခြင်း” (လုၢၣ်ကညီၤ ၂၂:၃၂; တမန်တော် ၃:၁၉; ယာကုပ် ၅:၂၀) နှင့် epistrophē နာမ်၊ “ကယ်တင်ခြင်းသို့ ပြောင်းလဲခြင်း” (တမန်တော် ၁၅:၃) တို့ဖြစ်သည်။

In the Greek NT the main word for repentance is the verb metanoeō or noun metanoia, which indicates an afterthought that leads to a new evaluation and results in a “change of mind” (Matt. 3:8). The verb metamelomai, like the Hebrew nāḥam, expresses regret or sorrow for sin (Matt. 21:29, 32), but can also mean to change one’s mind (2 Cor. 7:8). Greek words intimately related to the concept of repentance are the verb epistrephō, “to turn,” “return” (Luke 1:16, 17; Acts 11:21), or “be converted” (Luke 22:32; Acts 3:19; James 5:20), and the noun epistrophē, “conversion” (Acts 15:3).

 

b. နောင်တရခြင်း၏ အဓိပ္ပာယ်နှင့် အကြောင်းအရာ။ တရားရှုပ်တော်များတွင် တရားစီရင်ခြင်းနှင့်အတူ ထင်ရှားသော နောင်တရခြင်းသဘောတရားသည် ယောဟန်ခရစ်ဝင်ဆရား၏ သတင်းစကား၏ အနှစ်သာရဖြစ်သည် (မဿဲ ၃:၂; မာကု ၁:၄)၊ ယေရှုခရစ်၏ အဓိက သွန်သင်ချက်တစ်ခုဖြစ်သည် (မာကု ၁:၁၄၊ ၁၅)၊ ပေတရုက တောင်းဆိုခဲ့သည် (တမန်တော် ၂:၃၈; ၃:၁၉)၊ ရှင်ပေါလုက အသုံးပြုခဲ့သည် (တမန်တော် ၂၆:၂၀; ရောမ ၂:၄)၊ ဗျာဒိတ်ကျမ်းဆရာ ယောဟန်က တောင်းဆိုခဲ့သည် (ဗျာဒိတ် ၂:၅၊ ၁၆၊ ၂၁၊ ၂၂; ၃:၃၊ ၁၉) နှင့် ယေဟုဒဘာသာနှင့် တစ်ဆူတည်းသော ဘုရားယုံကြည်ခြင်း၏ နှလုံးသားတွင် ရှိသည်။ ကျမ်းစာတွင် ဤသဘောတရားသည် ကယ်တင်ခြင်းဆိုင်ရာ အဓိက အကြောင်းအရာဖြစ်သည်။ အရေးကြီးသော အစိတ်အပိုင်းများစွာ ပါဝင်သည်။

b. Meaning and content of repentance.

The concept of repentance, so prominent with that of judgment in the prophets (Hosea 6:1; Joel 2:1–14), was the essence of John the Baptist’s message (Matt. 3:2; Mark 1:4), a major part of the teaching of Jesus (Mark 1:14, 15), required by Peter (Acts 2:38; 3:19), utilized by Paul (Acts 26:20; Rom. 2:4), demanded by John the revelator (verses 5, 16, 21, 22; 3:3, 19) and at the heart of Judaism as well as monotheism. In Scripture this concept is fundamental to the theme of salvation. A number of important ingredients are found in it.

 

နောင်တရခြင်း၏ ယူဆချက်နှစ်ခုရှိသည်။ ပထမမှာ မိမိသည် အပြစ်ရှိသူဖြစ်ကြောင်း ဝန်ချတောင်းပန်ခြင်း (ဆာလံ ၅၁:၃၊ ၄; လုၢၣ်ကညီၤ ၁၅:၁၈၊ ၁၉) နှင့် ဒုတိယမှာ နှလုံးကြေကွဲသော ဝမ်းနည်းခြင်း (ယောလ ၂:၁၂၊ ၁၃) ဖြစ်သည်။ “ဘုရားသခင်အတွက် ဝမ်းနည်းခြင်းသည် ကယ်တင်ခြင်းသို့ ရောက်စေသော နောင်တကို ဖြစ်စေသည်” (၂ ကောရိန္သု ၇:၁၀)။

Two elements may be considered presuppositions of repentance. First is the acknowledgment that one is a sinner (Ps. 51:3, 4; Luke 15:18, 19) and second is the sorrow of a broken heart (Joel 2:12, 13), for “godly grief produces a repentance that leads to salvation” (2 Cor. 7:10).

 

နောင်တရခြင်း၏ မရှိမဖြစ်မှာ စိတ်ပြောင်းခြင်းဖြစ်သည်။ အပြစ်ရှိသူသည် မိမိ၏ အဆင့်အတန်း၊ ဆက်ဆံရေး၊ ရည်ရွယ်ချက်၊ တန်ဖိုးထားမှု၊ အပြစ်များအပေါ် အသစ်သော ရှုထောင့်ကို ရရှိသည်။ ပျောက်ဆုံးသောသားအကြောင်း ယေရှုမိန့်တော်မူသည်မှာ “သူသည် မိမိအထံသို့ ရောက်လာသောအခါ” (လုၢၣ်ကညီၤ ၁၅:၁၇) ဟူ၍ ဖြစ်ပြီး၊ သူသည် မိမိအစစ်အမှန်မဟုတ်သလို စိတ်မမှန်ခဲ့ကြောင်း ညွှန်ပြသည်။ အပြစ်သည် အကြောင်းမဲ့ခြင်းနှင့် ရူးသွပ်ခြင်းကို ပါဝင်သည်။ နောင်တရခြင်းမှာ မိမိမည်မျှ မှားယွင်းခဲ့ကြောင်း သတိပြုခြင်းဖြစ်သည်။ သို့သော် စိတ်ပြောင်းခြင်းထက် ပိုလိုအပ်သည်။ ဂရိလူမျိုးများ၏ နောင်တရခြင်းကို ကြည့်ပုံမျိုးသာ ဖြစ်သည်။ လိုအပ်သည်မှာ ဟေဗြဲတို့၏ လက်တွေ့ကျသော ဦးတည်ရာပြောင်းလဲခြင်း၊ လှည့်ပြန်ခြင်း၊ ဘဝနှင့် အကျင့်သီလဆိုင်ရာ အသိပညာ၏ အရင်းအမြစ်သို့ ပြန်လာခြင်းဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် မိမိအထံသို့ ရောက်လာပြီးနောက် ပျောက်ဆုံးသောသားသည် ဖခင်ထံ ပြန်ရန် ကတိပြုခဲ့သည် (အပိုဒ် ၁၈)။ ဤအတွေ့အကြုံတွင် နောင်တရခြင်းသည် အပြစ်မှ လှည့်ထွက်၍ ဘုရားသခင်ထံ ပြန်လာခြင်း နှစ်မျိုးလုံးကို ပါဝင်သည် (တမန်တော် ၉:၃၅; ၁၁:၂၁; ၁၅:၁၉; ၂၆:၂၀; ၂ ကောရိန္သု ၃:၁၆; ၁ သက်သာလောနိတ် ၁:၉; ၁ ပေတရု ၂:၂၅) နှင့် ဘုရားသခင်က တောင်းဆိုတော်မူသော ဖြောင့်မတ်ခြင်းကို လှည့်လာခြင်းဖြစ်သည်။ လှည့်ခြင်းသည် အဓိက အကြံအဥာဏ်ဖြစ်သည်။ ယေဇကျေလတွင် ဘုရားသခင်က နာကြည်းဖွယ် မေတ္တာရပ်ခံချက်ဖြင့် မိန့်တော်မူသည်။ “မတရားသောသူ သေခြင်းကို ငါမနှစ်သက်၊ မတရားသောသူသည် မိမိလမ်းမှ လှည့်ပြန်၍ အသက်ရှင်ရန်သာ ငါနှစ်သက်သည်။ လှည့်ကြလော့၊ သင်တို့၏ မကောင်းသော လမ်းများမှ လှည့်ကြလော့။ အိုဣသရေလအမျိုး၊ အဘယ်ကြောင့် သေကြမည်နည်း” (၃၃:၁၁; ယေဇကျေလ ၁၈:၃၀–၃၂ နှိုင်းယှဉ်)။ လူများ ပြန်လာသောအခါ ဘုရားသခင်သည် “ကျေးဇူးရှင်၍ သနားတတ်သည်၊ … သစ္စာတော်ကို ကြွယ်ဝစေသည်” ဟု တွေ့ရှိကြလိမ့်မည် (ယောလ ၂:၁၂၊ ၁၃)။

Essential to repentance is a change of mind. The sinner discovers a new perspective on his or her status, relationships, motives, values, and sins. Of the prodigal Jesus said, “But when he came to himself” (Luke 15:17), indicating that he had not been himself or in his right mind. Sin involves irrationality and madness. To repent is to note how wrong one has been. What is needed, however, is more than a change of mind, typically a Greek way of looking at repentance. What is needed is the practical Hebrew concept of a change of direction, a turning around, and a returning to the source of life and moral understanding. Thus, after coming to himself the prodigal vowed to return to his “father (verse 18). As in this experience, “repentance involves both turning away from sin and returning to God (Acts 9:35; 11:21; 15:19; 26:20; 2 Cor. 3:16; 1 Thess. 1:9; 1 Peter 2:25) and the righteousness He both requires and supplies. Turning is the key idea. In a poignant appeal God says in Ezekiel: “I have no pleasure in the death of the wicked, but that the wicked turn from his way and live; turn back, turn back from your evil ways; for why will you die, O house of Israel?” (33:11; cf. 18:30–32). When people do return they will find that God is “gracious and merciful, … abounding in steadfast love” (Joel 2:12, 13).

 

အပြစ်မှ လှည့်ထွက်၍ ဘုရားသခင်ထံ လှည့်လာခြင်း၏ အသီးအနှံမှာ ကျမ်းစာတွင် “နောင်တနှင့် လျော်သော အသီးများ” ဟုခေါ်သည် (လုၢၣ်ကညီၤ ၃:၈)။ ဤသည်များတွင် ကရုဏာ၊ ရက်ရောခြင်း၊ မျှဝေခြင်း၊ ရိုးသားခြင်း၊ ဖြောင့်မတ်ခြင်း၊ အကြမ်းမဖက်ခြင်း သို့မဟုတ် ငြိမ်သက်ခြင်း ပါဝင်သည် (အပိုဒ် ၁၀–၁၄; ယေဇကျေလ ၃၃:၁၄၊ ၁၅ နှိုင်းယှဉ်)။

The product of turning away from sin to God is what the Bible calls the “fruits that befit repentance” (Luke 3:8). These include compassion, generosity and sharing, honesty and integrity, and nonviolence or peaceableness (verses 10–14; cf. the list in Eze. 33:14, 15).

 

ထို့ကြောင့် နောင်တရခြင်းသည် ဘဝ၏ ပြည့်စုံပြီး အမြစ်တွယ်သော ပြောင်းလဲခြင်းကို ပါဝင်သည်။ ကယ်တင်ခြင်းသို့ ပြောင်းလဲခြင်း၏ ယူဆချက်သက်သက်မျှမဟုတ်၊ အနက်ဆုံးအဆင့်တွင် ကယ်တင်ခြင်းသို့ ပြောင်းလဲခြင်းပင် ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် ကယ်တင်ခြင်းသို့ ရောက်စေသည် (၂ ကောရိန္သု ၇:၁၀) နှင့် အသက်ကို ဖြစ်စေသည် (တမန်တော် ၁၁:၁၈)။

Thus repentance involves a complete and radical transformation of the life. It is not merely a presupposition of conversion, but is conversion at the deepest level. As such it leads to salvation (2 Cor. 7:10) and life (Acts 11:18).

 

c. နောင်တရခြင်းအတွက် တွန်းအားပေးမှု။ အခြေခံတွန်းအားနှစ်ခုရှိသည်။ ပထမမှာ တရားစီရင်ခြင်း၏ အမှန်တရားနှင့် ဟောပြောခြင်းဖြစ်သည်။ ဤသည်မှာ တရားရှုပ်တော်များ၏ စာများ၊ ယောဟန်ခရစ်ဝင်ဆရား၏ သတင်းစကား (လုၢၣ်ကညီၤ ၃:၇–၉)၊ ယေရှု (လုၢၣ်ကညီၤ ၁၃:၁–၅)၊ ရှင်ပေါလု (ရောမ ၂:၃၊ ၅) နှင့် ဗျာဒိတ်ကျမ်းဆရာ ယောဟန် (ဗျာဒိတ် ၂:၁၆၊ ၂၂) တို့တွင် မှန်ကန်သည်။ တရားစီရင်ခြင်း သတိပေးချက်များသည် အနုတ်လက္ခဏာမဟုတ်၊ လူများကို တရားစီရင်ခြင်းမှ ကင်းဝေးစေရန် ရည်ရွယ်သည်။ ဘုရားသခင်၏ သတိပေးချက်များသည် အသက်ကို ကယ်တင်ရန် ရည်ရွယ်သည်၊ ဖျက်ဆီးရန် မဟုတ်ပေ။

c. Motivation for repentance. Two basic factors motivate repentance. The first is the reality and preaching of judgment. This is true throughout the writings of the prophets, and in the message of John the Baptist (Luke 3:7–9), Jesus (Luke 13:1–5), Paul (Rom. 2:3, 5), and John the revelator (Rev. 2:16, 22). The warnings of judgment are positive rather than negative, for their purpose is to keep people from judgment. God’s warnings are meant to save life, not to destroy it.

 

အနက်ဆုံး တွန်းအားမှာ ဘုရားသခင်၏ ချစ်ခြင်းမေတ္တာနှင့် ကောင်းမြတ်ခြင်းဖြစ်သည်။ ရှင်ပေါလုက “ဘုရားသခင်၏ ကျေးဇူးတော်သည် သင့်ကို နောင်တရစေရန် ရည်ရွယ်သည်ကို မသိသလော” ဟု ကြေညာသည် (ရောမ ၂:၄)။ ပေတရုက ဘုရားသခင်သည် “အဘယ်သူမျှ ပျက်စီးခြင်းသို့ မရောက်စေဘဲ၊ လူတိုင်း နောင်တရရောက်စေခြင်းငှာ” ဆန္ဒရှိသည်ဟု သဘောတူသည် (၂ ပေတရု ၃:၉)။ ကျမ်းစာတွင် အပြစ်ရှိသူများ သေခြင်းအစား အသက်ရရှိရန် ဘုရားသခင်ထံ ပြန်လာရန် ဘုရားသခင်၏ စိတ်ရင်းမှန်သော မေတ္တာရပ်ခံချက်များကို ဖတ်ရှုသောအခါ (ယေဇကျေလ ၃၃:၁၁; ယောလ ၂:၁၂)၊ ကျေးဇူးတော်၊ သနားခြင်း၊ သစ္စာတော်နှင့် တိတိကျကျ ဆက်စပ်ထားသော မေတ္တာရပ်ခံချက်များ (ယောလ ၂:၁၃)၊ အပြစ်ရှိသူများအပေါ် ဘုရားသခင်၏ ချစ်ခြင်းသည် နောင်တရခြင်း၏ အဆုံးစွန် အခြေခံဖြစ်ကြောင်း ရှင်းလင်းသည်။ ကျမ်းစာတွင် နောင်တရသော အပြစ်ရှိသူတစ်ဦးအပေါ် ကောင်းကင်ဘုံ၌ ဝမ်းမြောက်ခြင်းကို ပြောင်ပြောင်တင်ပြသောအခါ (လုၢၣ်ကညီၤ ၁၅:၆၊ ၉၊ ၂၃၊ ၂၄၊ ၃၂)၊ ဘုရားသခင်၏ ချစ်ခြင်းသည် နောင်တကို ဆွဲဆောင်သည်ဟု အားကောင်းစွာ ဆိုလိုသည်။ ပျောက်ဆုံးသောသားသည် ဖခင်၏ အိမ်တွင် ချန်ခဲ့သော ကောင်းချီးကို နားလည်သောအခါ၊ ယခု ပြန်လာသောအခါ ဖခင်၏ စိတ်အားထက်သန်သော သနားခြင်းတွင် ထင်ရှားသော ကောင်းချီးကို တွေ့မြင်သောအခါ၊ ဘုရားသခင်၏ ချစ်ခြင်းသည် အကြောင်းဖြစ်ပြီး လူ၏ နောင်တရခြင်းသည် တုံ့ပြန်မှုဖြစ်ကြောင်း ထင်ရှားသည်။

The deepest motivating factor is the love and goodness of God. Paul declares: “Do you not know that God’s kindness is meant to lead you to repentance?” (Rom. 2:4). Peter agrees that God is not willing “that any should perish, but that all should reach repentance” (2 Peter 3:9). When one reads in Scripture about God’s earnest appeals for sinners to return to Him and receive life instead of death (Eze. 33:11; Joel 2:12), appeals explicitly connected with God’s grace, mercy, and steadfast love (Joel 2:13), it is clear that God’s love for sinners is the ultimate basis for repentance. When Scripture dramatically portrays the joy in heaven over a sinner who repents (Luke 15:6, 9, 23, 24, 32), this powerfully implies that God’s love draws forth repentance. And when the prodigal realizes the good he left behind in his father’s house, a good that now manifests itself in his father’s eager compassion upon his return, it becomes obvious that God’s love is cause and human repentance is response.

 

ဘုရားသခင်၏ ချစ်ခြင်းသည် သူ၏ ဝိညာဉ်တော်အားဖြင့် နှလုံးသားတွင် အသက်ဝင်စေပြီး ခရစ်တော်၏ လက်ဝါးကပ်တိုင်သို့ ညွှန်ပြသည် (ရောမ ၅:၅–၈)။ ယေရှုခရစ်သည် မြှောက်ခြင်းခံရသောအခါ၊ လူအားလုံးကို သူ့ထံ ဆွဲယူမည် (ယောဟန် ၁၂:၃၂၊ ၃၃)။ သူသည် “ကမ္ဘာ့အပြစ်ကို ပျောက်စေတော်မူသော ဘုရားသခင်၏ သိုးသငယ်တည်း” (ယောဟန် ၁:၂၉)။ ဤသတင်းစကားကို ဟောပြောမှသာ နောင်တရခြင်း ဖြစ်နိုင်ခြင်း ဖြစ်ပေါ်လာသည်။ နောင်တရခြင်းသည် ဆုကျေးဇူးဖြစ်သည် (တမန်တော် ၅:၃၁; ၁၁:၁၈)၊ ဘုရားသခင်၏ ချစ်ခြင်းမေတ္တာနှင့် ကျေးဇူးတော်ဖြင့် ပေးသနားတော်မူသော ကယ်တင်ခြင်း ကတိတော်ကို တုံ့ပြန်သော ဘုရားသခင်လွှမ်းမိုးသော တုံ့ပြန်မှုဖြစ်သည်။

God’s love is made effective upon the heart by His Spirit as He directs the sinner to the cross of Christ (Rom. 5:5–8). When Jesus was lifted up, He would draw all to Himself (John 12:32, 33). He was “the Lamb of God, who takes away the sin of the world” (John 1:29). It is only as this message is preached that the possibility of repentance is created. Repentance is a gift (Acts 5:31; 11:18) in that it is a divinely influenced reaction to the promise of salvation proffered by the God of love and grace.

 

 

၃. သန့်ရှင်းရေး (Sanctification)

သန့်ရှင်းရေး သို့မဟုတ် သန့်ရှင်းခြင်းသည် ကျမ်းစာတွင် အလွန်များပြားပြီး အရေးကြီးဆုံး၊ အားလုံးကို လွှမ်းခြုံသော သဘောတရားများထဲမှ တစ်ခုဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်နှင့် လူ၊ ဆက်ဆံရေး၊ ဝတ်ပြုကိုးကွယ်ခြင်းနှင့် အကျင့်သီလ၊ အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန်၊ အနာဂတ် ဘဝ၏ ကာလတိုင်း၊ ကမ္ဘာ့အရာအားလုံး၊ အချိန်၊ နေရာ၊ အရာဝတ္ထုများနှင့် ထုံးတမ်းစဉ်လာများနှင့် ဆိုင်သည်။ ဤသည်များသည် အလွန်အရေးကြီးသဖြင့် ယုံကြည်သူများကို “ထာဝရဘုရားကို မြင်ခြင်းငှာ မရှိမဖြစ် လိုအပ်သော သန့်ရှင်းခြင်းကို ကြိုးစားအားထုတ်ကြလော့” ဟု ဆုံးမသည် (ဟေဗြဲ ၁၂:၁၄)။

3. Sanctification

 

Sanctification, or holiness, is one of the most frequent, important, and all-embracing concepts in Scripture. It has to do with God and man; with relationships, worship, and morals; with every period of life, whether past, present, or future; and with every element of the world, including times and places, objects and rituals. It is so significant that believers are admonished to strive “for the holiness without which no one will see the Lord” (Heb. 12:14).

 

ဟေဗြဲကျမ်းများတွင် ဤစကားလုံးကို qādaš (နိပ်ပုံ)၊ “ခွဲထားခြင်း၊ သန့်ရှင်းစေခြင်း” သို့မဟုတ် “သန့်ရှင်းစေခြင်း” (အကြိမ်ပေါင်း ၁၇၀ ခန့်)၊ qōdeš (နာမ်)၊ “သန့်ရှင်းခြင်း” (အကြိမ်ပေါင်း ၄၇၀ ခန့်) နှင့် qādôš (နာမဝိသေသန)၊ “သန့်ရှင်း” (အကြိမ်ပေါင်း ၁၂၀ ခန့်) ဟု တွေ့ရသည်။ ကိုယ်တော်သစ်ကျမ်းတွင် သဘောတရားကို hagiazō (နိပ်ပုံ)၊ “သန့်ရှင်းစေခြင်း”၊ “သန့်ရှင်းစေခြင်း” သို့မဟုတ် “ခွဲဝေသနားခြင်း” (၂၈ ကြိမ်)၊ hagiasmos (နာမ်)၊ “သန့်ရှင်းခြင်း” သို့မဟုတ် “သန့်ရှင်းရေး” (၁၀ ကြိမ်)၊ hagiōsynē၊ “သန့်ရှင်းခြင်း” (၃ ကြိမ်)၊ hagiotēs၊ “သန့်ရှင်းခြင်း” (၁ ကြိမ်) နှင့် hagios (နာမဝိသေသန)၊ “သန့်ရှင်း” သို့မဟုတ် နာမ်အဖြစ် သုံးသောအခါ “သန့်ရှင်းသူ” သို့မဟုတ် “သန့်ရှင်းတော်မူသောသူ” (၂၃၃ ကြိမ်) ဟု ပေါ်သည်။

In the Hebrew Scriptures the term is found as a verb, qādaš, to “set apart, sanctify,” or “make holy” (approximately 170 times); a noun, qōdeš, “holiness” (about 470 times); and as an adjective, qadôš, “holy” (almost 120 times). In the Greek NT the concept appears in the form of the verb hagiazō, “to sanctify,” “make holy,” or “consecrate” (28 times); the nouns hagiasmos, “holiness” or “sanctification” (10 times); hagiōsynē, “holiness” (three times), and hagiotēs, “holiness” (one time); and the adjective hagios, meaning “holy” or, used as a noun, “saint” or “holy one” (233 times).

 

a. သန့်ရှင်းရေး၏ အဓိပ္ပာယ် (၁) သန့်ရှင်းရေးသည် ဆက်ဆံရေးအသစ်နှင့် အဆင့်အတန်းအသစ်ဖြစ်သည်။ ဖြောင့်မတ်ခြင်း၊ ပြန်လည်သင့်မြတ်ခြင်း၊ မွေးစားခြင်းတို့သည် ဆက်ဆံရေးဆိုင်ရာ သဘောတရားများသာ မဟုတ်ပေ။ သန့်ရှင်းရေးသည်လည်း မူလအဓိပ္ပာယ်တွင် ဆက်ဆံရေးဆိုင်ရာ စကားလုံးဖြစ်သည်။ အခြေခံအဓိပ္ပာယ်မှာ ခွဲထားခြင်း သို့မဟုတ် ခွဲခွာခြင်းဖြစ်ပြီး၊ ဖန်ဆင်းခြင်း၏ သတ္တမနေ့ကို ဘုရားသခင်က ခွဲထား၍ သန့်ရှင်းစေသည်ကဲ့သို့ (ကမ္ဘာဦး ၂:၃; ထွက်မြောက်ရာ ၂၀:၈–၁၁)။ ဤအဓိပ္ပာယ်တွင် “သန့်ရှင်းရေး” ဟူသော စကားသည် အကျင့်သီလဆိုင်ရာ အဓိပ္ပာယ်မပါသော်လည်း၊ အကျင့်သီလဆိုင်ရာ ရည်မှန်းချက်ကို ပါဝင်သည်။ လေဝိ ၁၉:၂ တွင် ဘုရားသခင်က ဣသရေလလူမျိုးအား “ငါထာဝရဘုရား သင်တို့ဘုရားသခင်သည် သန့်ရှင်းတော်မူသောကြောင့် သင်တို့သည် သန့်ရှင်းရမည်” ဟု မိန့်ဆိုသည်ကို တွေ့နိုင်သည်။ ဘုရားသခင်သည် အခြားခေါ်ဝေါ်သော နတ်ဘုရားအားလုံးနှင့်၊ ဖန်ဆင်းခံ သဘာဝကမ္ဘာနှင့် သတ္တဝါဘဝ၊ မတရားမှုအားလုံးနှင့် ခွဲခွာသောကြောင့် သန့်ရှင်းတော်မူသည်။ သူသည် ကွဲပြားခြား၊ တစ်ဦးတည်းသာ၊ အထွန်းကားတော်မူသည်။ သူသည် ကိုယ်တော်တိုင် သန့်ရှင်းတော်မူသောကြောင့် “သန့်ရှင်းတော်မူသောသူ” (ဟေရှာယ ၁၀:၁၇; ဟောရှေ ၁၁:၉ စသည်) သို့မဟုတ် “ဣသရေလ၏ သန့်ရှင်းတော်မူသောသူ” (၂ ဘုရင် ၁၉:၂၂; ဆာလံ ၇၁:၂၂; ဟေရှာယ ၁:၄; ဟေရှာယ ၆:၃ နှိုင်းယှဉ်) ဟု ခေါ်ဝေါ်နိုင်သည်။ သူ၏လူမျိုးသည် သူနှင့် ဆက်ဆံရေးကြောင့်သာ ဆင်းသက်သော အဓိပ္ပာယ်တွင် သန့်ရှင်းသည်။ သူ၏ ကိုယ်တော်တိုင် လုပ်ဆောင်ချက်ဖြင့် သူတို့ကို ကိုယ်တော်အတွက် ခွဲဝေသနားတော်မူခဲ့သည်။ ဘုရားသခင်တည်ထောင်ထားသော ဆက်ဆံရေးအသစ်တွင် ပါဝင်သော ဤသန့်ရှင်းခြင်းကို ဘဝ၏ နယ်ပယ်တိုင်းတွင် ဘုရားသခင်၏ အလိုတော်ကို လိုက်လျှောက်ခြင်းဖြင့် တကယ်တမ်း ပြသရမည် (လေဝိ ၁၉:၃–၃၇)။ သူတို့၏ လုပ်ရပ်များဖြင့် သူတို့၏ ဘုရားသခင် ထာဝရဘုရားဖြစ်ကြောင်း အတည်ပြုကြသည် (အပိုဒ် ၄၊ ၁၀၊ ၁၂၊ ၁၄၊ ၁၆၊ ၁၈၊ ၂၅၊ ၃၀–၃၂၊ ၃၄၊ ၃၇)။ ဘုရားသခင်၏ အချုပ်အခြာအာဏာကို မကြာခဏ ထုတ်ဖော်ခြင်းသည် တည်ထောင်ထားသော ဆက်ဆံရေးအသစ်နှင့် ထို့ကြောင့် မျှော်မှန်းထားသော သစ္စာအသစ်ကို သတိပေးချက်များဖြစ်သည်။ ယဇ်ပုရောဟိတ်နိုင်ငံတော်နှင့် သန့်ရှင်းသော လူမျိုးအဖြစ် ဆက်လက်တည်ရှိခြင်းသည် သူ၏ အသံကို နားထောင်ပြီး ပဋိညာဉ်ကို စောင့်ထိန်းခြင်းပေါ်တွင် မူတည်သည် (ထွက်မြောက်ရာ ၁၉:၅၊ ၆)။

a. The meaning of sanctification

(1) Sanctification as a new relationship and status. Justification, reconciliation, and adoption are not the only relational concepts. Sanctification in its primal sense is also a relational word. The basic meaning is to be set apart or separated, as illustrated by the seventh day of creation, which God set apart or sanctified to be His special day (Gen. 2:3; Ex. 20:8–11). In this sense the word “sanctification” does not have a moral connotation, but by implication does have a moral goal. This can be seen in Leviticus 19:2, where God says to Israel: “You shall be holy; for I the Lord your God am holy.” God is holy in that He is separate from all other so-called gods, from the created world of nature and creaturely life, and from all injustice or unrighteousness. He is different, unique, transcendent. While He is holy in and of Himself, so He can be called the “Holy One” (Isa. 10:17; Hosea 11:9; etc.) or “Holy One of Israel” (2 Kings 19:22; Ps. 71:22; Isa. 1:4; cf. 6:3), His people are holy only in a derivative sense by virtue of relation to Him. By His own action He has consecrated them to Himself. This holiness, inherent in the new relationship God has established, is to be exhibited concretely and visibly by following God’s will in every area of life (Lev. 19:3–37). By their actions His people affirm that He is the Lord their God (verses 4, 10, 12, 14, 16, 18, 25, 30–32, 34, 37). These frequent statements of God’s lordship over His people are reminders of the new relationship which has been established and the new faithfulness that is, therefore, expected. Continuance as a kingdom of priests and holy nation is contingent upon obeying His voice and keeping His covenant (Ex. 19:5, 6).

 

အကျင့်သီလဆိုင်ရာ အသီးအနှံ ထွက်ပေါ်လာသော သန့်ရှင်းရေး၏ ဆက်ဆံရေးဆိုင်ရာ အမြစ်ကို ၁ ကောရိန္သု ၁:၂ တွင် တွေ့ရသည်။ ကောရိန္သုလူများတွင် အကျင့်သီလနှင့် ဓမ္မသီအိုရီဆိုင်ရာ ပြဿနာများစွာ ရှိနေသော်လည်း၊ ရှင်ပေါလုက သူတို့ကို “ခရစ်ယေရှုနှင့်အတူ သန့်ရှင်းခြင်းသို့ ရောက်ကြပြီး၊ သန့်ရှင်းသူများဖြစ်ရန် ခေါ်ဝေါ်ခြင်းခံကြသူများ” ဟု ဟောကြားသည်။ ဂရိဘာသာတွင် “သန့်ရှင်းခြင်းခံရ” ဟူသော စကားတွင် ပြီးစီးပုံ (perfect tense) ကို သုံးထားပြီး၊ အတိတ်တွင် ပြီးစီးခဲ့သော လုပ်ဆောင်ချက်သည် ပစ္စုပ္ပန်တွင် ဆက်လက်သက်ရောက်နေကြောင်း ညွှန်ပြသည်။ ဘုရားသခင်၏ ခေါ်ဝေါ်ခြင်းကြောင့် ကောရိန္သုလူများသည် သူ၏ လူမျိုးအဖြစ် ခွဲထားခြင်း သို့မဟုတ် သန့်ရှင်းခြင်း ခံရကြပြီးဖြစ်သည်။ ဤသည်မှာ ဆက်ဆံရေးဆိုင်ရာ သန့်ရှင်းရေး ဖြစ်ပြီး အကျင့်သီလဆိုင်ရာ သန့်ရှင်းရေး မဟုတ်ပေ။ အကျင့်သီလအရ သန့်ရှင်းရေးသည် တစ်သက်တာ အလုပ်ဖြစ်သော်လည်း (AA 560)၊ ဘုရားသခင်၏ ပိုင်ဆိုင်မှုနှင့် လူမျိုးဖြစ်လာသော ဆက်ဆံရေးဆိုင်ရာ သန့်ရှင်းရေးသည် ဖြောင့်မတ်ခြင်းကဲ့သို့ ခဏတာ လုပ်ဆောင်ချက်ဖြစ်သည်။ ၁ ကောရိန္သု ၆:၁၁ တွင် ဆေးကြောခြင်း၊ သန့်ရှင်းခြင်း၊ ဖြောင့်မတ်ခြင်းတို့ကို အတိတ်ကာလတွင် ခရစ်တော်နှင့် ဝိညာဉ်တော်၏ လုပ်ဆောင်ချက်အဖြစ် အတူတွဲထားသည်။ သန့်ရှင်းခြင်းကို ဖြောင့်မတ်ခြင်းနှင့် အတိတ်ဖြစ်ရပ်အဖြစ် တွဲဖက်နိုင်ပြီး ဖြောင့်မတ်ခြင်းမတိုင်မီ စာရင်းပြုစုထားနိုင်ခြင်းသည် ဆက်ဆံရေးဆိုင်ရာ သန့်ရှင်းခြင်းနှင့် ဖြောင့်မတ်ခြင်းတို့သည် အကျင့်သီလ ကြီးထွားမှု၏ အမြွှာအမြစ်များဖြစ်ကြောင်း ပြသသည်။ သန့်ရှင်းခြင်းသည် အဓိပ္ပာယ်တစ်ဖက်တွင် အတိတ်တွင် ပြီးစီးသော ဖြစ်ရပ်ဖြစ်ကြောင်း ဟေဗြဲကျမ်းတွင်လည်း တွေ့ရပြီး၊ ယေရှု၏ ယဇ်ပွဲအားဖြင့် ယုံကြည်သူ၏ သန့်ရှင်းစင်ကြယ်ခြင်းကို ရည်ညွှန်းသည် (၁၀:၁၀၊ ၂၉; ၁၃:၁၂ နှိုင်းယှဉ်)။ အတိတ်တွင် ပြီးစီးသော သန့်ရှင်းခြင်းကို ညွှန်ပြသော အခြားကျမ်းချက်များမှာ ဧဖက် ၅:၂၅၊ ၂၆ နှင့် တမန်တော် ၂၀:၃၂၊ ၂၆:၁၈ ဖြစ်သည်။ ဤကျမ်းချက်နှစ်ခုလုံးတွင် ပြီးစီးပုံ ပါဝင်သော ပါဝင်စာကို သုံးထားပြီး ဒုတိယကျမ်းချက်က ဤအတိတ် သန့်ရှင်းခြင်းသည် ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် ဖြစ်ကြောင်း ဆိုသည်။ ၂ သက်သာလောနိတ် ၂:၁၃ တွင် ဝိညာဉ်တော်အားဖြင့် သန့်ရှင်းခြင်းနှင့် အမှန်တရားကို ယုံကြည်ခြင်း (ယုံကြည်ခြင်း) ကို ညှိနှိုင်းထားသည်။ ပြီးစီးသော သန့်ရှင်းခြင်းအတွက် နောက်ထပ်ထောက်ခံချက်ကို ၁ ပေတရု ၁:၂ တွင် တွေ့ရပြီး၊ ယုံကြည်သူများကို “ဘုရားသခင် ခမည်းတော်၏ weather ရွေးချယ်ခြင်းနှင့် သတ်မှတ်ခြင်းခံရပြီး၊ ယေရှုခရစ်ကို နာခံရန် ဝိညာဉ်တော်အားဖြင့် သန့်ရှင်းခြင်းခံရသူများ” ဟု ဖော်ပြသည်။ “ရွေးချယ်ခြင်းနှင့် သတ်မှတ်ခြင်း” သည် “သန့်ရှင်းခြင်းခံရ” မတိုင်မီ အတိတ်ကာလတွင် ရှိသဖြင့် “သန့်ရှင်းခြင်းခံရ” သည်လည်း အတိတ်ဖြစ်ကြောင်း ညွှန်ပြသည်။ ထို့ကြောင့် သန့်ရှင်းခြင်းသည် ယေရှုခရစ်အပေါ် အနာဂတ် နာခံခြင်း၏ အခြေအနေဖြစ်သည်။

Sanctification’s relational root, out of which moral fruit grows, is found in 1 Corinthians 1:2. Notwithstanding the many serious ethical and theological problems the Corinthians had, Paul still addresses them as “those sanctified in Christ Jesus, called to be saints.” The perfect tense in Greek, used in the word “sanctified,” points to a completed action in the past which has continuing results in the present. As a result of God’s call, the Corinthians already had been sanctified or set apart as His people. This is sanctification in the relational, rather than moral sense. While sanctification understood morally is the work of a lifetime (AA 560), sanctification in the relational sense, whereby we become God’s property and people, is, like justification, the work of a moment. This is corroborated by 1 Corinthians 6:11, which places washing, sanctification, and justification alike in the past, as the product of the activity of Christ and the Spirit. The fact that sanctification can be coupled with justification as a past event and even listed before justification, shows that both sanctification, in the relational sense, as well as justification, are twin roots of moral growth. That sanctification, on one side of its meaning, is a definitive event in the past is also seen in the book of Hebrews where it refers to the purification of the believer through the sacrifice of Jesus (10:10, 29; cf. 13:12). Other texts pointing to a definitive sanctification in the past are Ephesians 5:25, 26, and Acts 20:32 and 26:18. Both these texts use the perfect tense of the participle and the second says that this past sanctification is by faith. In 2 Thessalonians 2:13 sanctification by the Spirit and belief (faith) in the truth are coordinated. Further support for accomplished sanctification is found in 1 Peter 1:2, which describes believers as “chosen and destined by God the Father, and sanctified by the Spirit for obedience to Jesus Christ.” The fact that “chosen and destined,” which come just before “sanctified,” are in the past tense indicates that “sanctified” is also past. As such, sanctification is the precondition of future obedience to Jesus Christ.

 

ယခုအထိ ဆွေးနွေးထားသော အဓိပ္ပာယ်တွင် သန့်ရှင်းရေးဆိုသည်မှာ ဘုရားသခင်ကိုယ်တော်နှင့် သူ၏ အမှုတော်အတွက် လူများကို ခွဲထားခြင်းကို ရည်ညွှန်းသည်။ ဤအကြံအဥာဏ်ကို ၁ ကောရိန္သု ၁:၂ တွင်လည်း တွေ့ရပြီး၊ ကောရိန္သုလူများသည် သန့်ရှင်းခြင်းခံရပြီး “သန့်ရှင်းသူများဖြစ်ရန် ခေါ်ဝေါ်ခြင်းခံရ” သည်။ “ဖြစ်ရန်” ဟူသော စကားများသည် ဂရိစာသားတွင် မရှိသဖြင့် အနာဂတ်တွင် မရေရာသော အဆင့်အတန်းကို ရည်ညွှန်းသည်ဟု နားမလည်ရပေ။ ကောရိန္သုလူများ သန့်ရှင်းခြင်းခံရပြီးဖြစ်သောကြောင့် သူတို့သည် သန့်ရှင်းသူများ ဖြစ်ကြပြီးဖြစ်သည်။ သန့်ရှင်းရေးနှင့် သန့်ရှင်းသူ ဟူသော စကားနှစ်ခုသည် ဂရိတွင် အမြစ်တူသည်။ အင်္ဂလိပ်တွင် ဆက်စပ်မှုကို ပြသရန် “သန့်ရှင်းသူဖြစ်ရေး” (saintification) ဟု ဘာသာပြန်ဆိုသင့်ပြီး “သန့်ရှင်းရေး” (sanctification) ဟူသော စကားသည် လက်တင်ဘာသာ sanctus “သန့်ရှင်း” နှင့် facere “ဖြစ်စေခြင်း” မှ ဆင်းသက်လာသည်။ ယေရှုခရစ်၏ ပိုင်ဆိုင်မှုကြောင့် သန့်ရှင်းသူများ ဟုခေါ်ဝေါ်နိုင်သည် (ရောမ ၁:၆၊ ၇)။ ထို့ကြောင့် ရှင်ပေါလုသည် သူ၏ စာများကို သန့်ရှင်းသူများထံ ရေးသားသည်။ ဘုရားသခင်၏ ခွဲထားခြင်း သို့မဟုတ် သန့်ရှင်းစေခြင်းအားဖြင့် သူတို့သည် ထိုသို့ဖြစ်လာကြသည်။ “သန့်ရှင်းသူ” ဟူသော စကားသည် အများအားဖြင့် အများကိန်းတွင် သုံးပြီး “ဘုရားသခင်၏ လူမျိုး” သို့မဟုတ် “ဘုရားသခင်၏ ကိုယ်ပိုင်လူမျိုး” ဟု အဓိပ္ပာယ်ရသည်။

In the sense discussed so far, sanctification refers to God’s setting apart of a people to belong to Himself and His service. This idea is also found in 1 Corinthians 1:2, where the Corinthians have been sanctified and “called to be saints.” The words “to be” are not in the Greek text and should not be understood as referring to a status that will take place in the indefinite future. By virtue of the fact that the Corinthians were already sanctified, they were already saints. The same Greek root is used for both sanctification and saint. In order to show the intimate connection of the words in English it would be better to translate “saintification,” rather than “sanctification” (a word that derives from the Latin sanctus, “holy,” and facere, “to make”). Because people belong to Jesus Christ they can be called saints (Rom. 1:6, 7). For this reason Paul addresses his letters to the saints. They have become such by God’s action in sanctifying them or setting them apart. The word “saint,” which almost always occurs in the plural, means “the people of God” or “God’s own people.”

 

(၂) သန့်ရှင်းရေးသည် ကောင်းမြတ်ခြင်းတွင် အကျင့်သီလ ကြီးထွားခြင်းဖြစ်သည်။ ၁ ယောဟန် ၃:၂ အရ ယုံကြည်သူများအနေဖြင့် ကျွန်ုပ်တို့ မည်သို့ဖြစ်လာမည်ကို မသိရသေးသော်လည်း၊ ခရစ်တော် ပေါ်ထွန်းသောအခါ ကိုယ်တော်နှင့်တူမည်ကို သိကြသည်။ ထိုအချိန်တိုင်အောင် ခရစ်တော်ကို စင်ကြယ်ခြင်း၏ စံနမူနာအဖြစ် ထားပြီး စင်ကြယ်ရေး ဖြစ်စဉ်ကို ခံကြရသည် (အပိုဒ် ၃)။ ခရစ်တော်အတွက် ခွဲထားခြင်းမှ ခရစ်တော်နှင့်တူခြင်းအထိ ကာလအတွင်း ဖြစ်ပေါ်သမျှသည် သန့်ရှင်းဝိညာဉ်တော်၏ တန်ခိုးအားဖြင့် လူ့အလိုတော်နှင့် ပူးပေါင်းသော အကျင့်သီလ ပြောင်းလဲခြင်း၏ တိုးတက်သော ဖြစ်စဉ်ဖြစ်သည်။ ပိုင်ဆိုင်ခြင်းအဖြစ် သန့်ရှင်းရေး၏ အမြစ်မှ ဖြစ်လာခြင်းအဖြစ် သန့်ရှင်းရေး ထွက်ပေါ်လာသည်။ ဘုရားသခင်၏ ခွဲဝေသနားခြင်း လုပ်ဆောင်ချက်၏ “ရပြီး” သည် ဘုရားသခင်၏ ပုံသဏ္ဌာန်ဖြစ်စေခြင်း လုပ်ဆောင်ချက်၏ “မပြည့်စုံသေး” သို့ ဦးတည်သည်။ ကောင်းကင်ဘုံ၌ပင် ဘုရားသခင်ထံ မပြတ် ချဉ်းကပ်ခြင်း ရှိလိမ့်မည်။

(2) Sanctification as moral growth in goodness. According to 1 John 3:2 we, as believers, do not know what we shall be, but we know that when Christ appears we shall be like Him. Until that time we undergo a process of purification, with Christ as the norm of purity (verse 3). What takes place from the time of being set apart for Christ to the time when we shall be like Christ is sanctification as a progressive process of moral change by the power of the Holy Spirit in cooperation with the human will. Out of the root of sanctification as belonging emerges sanctification as becoming. The former, as the “already” of God’s consecrating activity, leads to the “not yet” of God’s conforming activity. In heaven itself there will be a ceaseless approaching unto God.

 

သန့်ရှင်းခြင်းနှင့်ပတ်သိသော အရေးကြီးဆုံး ကျမ်းချက်တစ်ခုမှာ ရောမ ၆ ဖြစ်သည်။ ဤအခန်းတွင် ရှင်ပေါလုက အပြစ်ကို မိမိဘဝ၏သခင်အဖြစ် သေပြီးသောခရစ်ယာန်သည် အပြစ်၏လွှမ်းမိုးမှုအောက်တွင် မနေရတော့ကြောင်း (အခြား ၂၊ ၁၄) အတည်ပြုသည်။ အဟောင်းကိုယ်နှင့်အတူ လက်ဝါးကပ်တိုင်မှာ အတူလက်ဝါးကပ်တိုင်ခံရခြင်းကြောင့် အပြစ်၏ကိုယ်ခန္ဓာအပေါ်အာဏာနှင့် အပြစ်ကိုကျွန်ခံရမည့်မလွှဲမရှောင်သာမှုတို့ ကျိုးပျက်သွားပြီ (အခြား ၆)။ ဤအဆုံးအဖြတ်ပေးသောသေခြင်းသည် နှစ်ခြင်းမင်္ဂလာအားဖြင့် ဖြစ်ပေါ်လာခြင်းဖြစ်ပြီး၊ ထိုနှစ်ခြင်းမင်္ဂလာအားဖြင့် ခရစ်ယာန်သည် ခရစ်တော်ကို အသစ်သောသခင်အဖြစ်သာမက ကယ်တင်ခြင်း၏အခြေခံဖြစ်ရပ်များဖြစ်သော ခရစ်တော်၏သေခြင်းနှင့်ထမြောက်ခြင်းတို့နှင့်လည်း တစ်သားတစ်ကင်းဖြစ်သွားသည် (အခြား ၃၊ ၄)။ အခြား ၁-၁၄ တွင် ရှင်ပေါလုက သေခြင်းနှင့်အသက်ရှင်ခြင်းကို ရှစ်ကြိမ်တိုင်တိုင် ဆန့်ကျင်ဘက်ထားပြီး သေခြင်းနှင့်အသက်ရှင်ခြင်းတို့၏ ခွဲမရသောဆက်စပ်မှုကို ပြသထားသည်။ သေခြင်းသည် ကိုယ်တိုင်ရည်ရွယ်ချက်မဟုတ်ဘဲ အသက်သစ်ရှင်ခြင်း၏ ယခင်အခြေအနေဖြစ်ကြောင်း ညွှန်ပြထားသည်။ ခရစ်တော်၏သေခြင်းသည် အပြစ်၏တန်ခိုးအတွက် သေခြင်း (ခရစ်တော်၏ကိုယ်တိုင်ဘဝတွင်မဟုတ်ဘဲ ခရစ်တော်၏အသက်ကိုတိုက်ခိုက်သောအရာအတွက်) ဖြစ်ပြီး ထမြောက်ခြင်းသည် ဘုရားသခင်အတွက်အသက်ရှင်ခြင်းဖြစ်သောကြောင့် (အခြား ၁၀) ခရစ်တော်နှင့်တစ်သားတစ်ကိုယ်တည်းဖြစ်သောသူသည် မိမိကိုယ်ကို အပြစ်အတွက်သေပြီး ဘုရားသခင်အတွက်အသက်ရှင်သူအဖြစ် မှတ်ယူရမည် (အခြား ၁၁)။

One of the most important passages of Scripture for sanctification as moral change is Romans 6. In this chapter Paul affirms that the Christian who has died to sin as the lord of his or her life no longer lives under its domination (verses 2, 14). With the crucifixion of the old self, sin’s power over the body and the necessity to serve sin have been broken (verse 6). This definitive death has taken place through baptism, by which the Christian is not only united to Christ as new Lord but also united with the foundational events of salvation, Christ’s death and resurrection (verses 3, 4). In verses 1–14 Paul sets death and life into juxtaposition eight times (2, 4, 5, 8, 9, 10, 11, 13), thereby showing their indissoluble connection, and indicating that death is not an end of itself, but the precondition for new life. Since Christ’s death was a death to sin’s power (not in His life, but as that which attacked His life), and His resurrection a living for God (verse 10), so one united to Christ is to consider himself dead to sin and alive to God (verse 11).

 

ခရစ်တော်နှင့်တစ်သားတစ်ကိုယ်တည်းဖြစ်နေသောအခြေအနေတွင် အပြစ်သည် အာဏာဆုံးရှုံးပြီး ဘုရားသခင်အတွက်အသက်ရှင်ခြင်းသည် အသစ်သောလက်တွေ့ဖြစ်လာရာ ယုံကြည်သူအတွက် အဓိကအကျိုးဆက်သုံးပါး ရှိလာသည်။ ပထမတစ်ခုမှာ အသက်သစ်၌ လျှောက်လှမ်းခြင်းဖြစ်သည် (အခြား ၄)။ အသက်သစ်ဆိုသည်မှာ လာမည့်ခေတ်ကာလ၏ နောက်ဆုံးကာလအသက်ကို ရည်ညွှန်းခြင်းဖြစ်သည်။ ခရစ်ယာန်များသည် ထိုအသက်ကို ဆုပ်ကိုင်ထားပြီး ဤလောက၌သူတို့၏ဘဝလျှောက်လှမ်းမှုကို ထိုအသက်က ပြောင်းလဲစေသည်။ ရှင်ပေါလုဤနေရာတွင်ပြောသောအရာသည် ဂလာတိ ၅း၂၅ တွင် ဝိညာဉ်တော်ထံမှလက်ဆောင်အသက်သည် ဝိညာဉ်တော်နှင့်အညီလျှောက်လှမ်းခြင်းကို ထောက်ပံ့ပေးသည်ဟူသောအချက်နှင့် အလင်းပေးသောအပြိုင်ရှိသည်။ ထိုလျှောက်လှမ်းမှုကို အခြား ၂၃၊ ၂၄၊ ၂၆ တွင်ဖော်ပြထားသော ဝိညာဉ်တော်၏အသီးအနှံများဖြင့် သွင်ပြင်လက္ခဏာရှိပြီး အခြား ၁၉-၂၁ တွင်ဖော်ပြထားသော ဇာတိပကတိအမှုတို့မဟုတ်ချေ။ ကောလောသဲ ၃း၁၊ ၂ တွင် ရှင်ပေါလုက ခရစ်တော်နှင့်အတူထမြောက်ပြီးသောကြောင့် ခရစ်ယာန်သည် ခရစ်တော်ရှိရာအထက်ကောင်းကင်အရာတို့ကို ရှာမှီးရမည်ဖြစ်ပြီး (ကောလောသဲ ၃း၁၂-၄း၆) မြေကြီးပေါ်သောအပြစ်မျှိုးအရာတို့ကိုမဟုတ် (ကောလောသဲ ၃း၅-၉) ဟုထပ်မံဖြည့်စွက်သည်။ ထို့ကြောင့် ယုံကြည်သူ၏ လာမည့်ခေတ်ကာလလက်တွေ့များတွင် ပါဝင်ခြင်းကို ထိုသူ၏ကိုယ်ကျင့်တရားဘဝကို မည်သို့ပြုမူသည်နှင့်အညီ ထင်ရှားပြီး သက်သေခံခြင်းဖြစ်သည်။

In this state of union with Christ, where sin has lost its authority and living for God is the new reality, three major consequences follow for the believer. The first is a walk in newness of life (verse 4). Newness of life is a reference to the eschatological life of the age to come. Christians have been grasped by this life, and their lifewalk in this world is transformed by it. What Paul says here finds an illuminating parallel in Galatians 5:25, where the gift of life from the Spirit sponsors walking in accord with the Spirit. This walk is characterized by the fruit of the Spirit described in verses 23, 24, 26, rather than the works of the flesh pictured in verses 19–21. In Colossians 3:1, 2 Paul adds that as a result of having been raised with Christ, the Christian is to seek the things that are above, where Christ is (Col. 3:12–4:6), instead of the sinful things of earth (Col. 3:5–9). Thus the believer’s participation in the realities of the age to come is manifested and attested by the way that person conducts his or her moral life.

 

လျှောက်လှမ်းခြင်းဆိုသောအယူအဆသည် ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင် ၉၅ ကြိမ်ဖြစ်သည်။ ထိုအထဲမှအချို့သည် ယောဟန်ကျမ်းများတွင်ရှိပြီး ယုံကြည်သူများသည် အလင်း၌သို့မဟုတ် အမှောင်၌ လျှောက်လှမ်းခြင်း၊ ခရစ်တော်လျှောက်လှမ်းသည်နှင့်အညီ လျှောက်လှမ်းခြင်း၊ သို့မဟုတ် သမ္မာတရား၌ လျှောက်လှမ်းခြင်းတို့ကို ဆိုလိုသညွှန်းသည် (ယောဟန် ၈း၁၂၊ ၁၁း၉၊ ၁၀၊ ၁၂း၃၅၊ ၁ယောဟန် ၁း၆၊ ၇၊ ၂း၆၊ ၁၁)။ သို့ရာတွင် ခရစ်ယာန်၏ကိုယ်ကျင့်တရားလျှောက်လှမ်းမှု၏သဘောကို အများဆုံးအလေးထားပြီး အမျိုးမျိုးသောဖာ်ပြချက်ပေးထားသောမှာ ပေါလု၏ကျမ်းများဖြစ်သည်။ ရှောင်ကြဉ်ရမည့်အရာများနှင့်ပတ်သက်၍ ပေါလုက ဟောင်းသောခေတ်ကာလ၏တံဆိပ်ပါသော ပြုမူမှုများကို ရည်ညွှန်းသည်။ ခရစ်ယာန်များသည် ဤလောက၌ရှိနေသမျှ ဇာတိပကတိ၌ (ဆိုလိုသည်မှာ လူ့ဘဝနယ်ပယ်၌၊ ဂလာတိ ၂း၂၀) လျှောက်လှမ်းရမည်မှာ မလွှဲသာပေ၊ သို့ရာတွင် ဇာတိပကတိနှင့်အညီ (ဆိုလိုသည်မှာ လောက၏စံနှုန်းများအတိုင်းမဟုတ်ဘဲ ဘုရားသခင်၏စံနှုန်းများအတိုင်း) လျှောက်လှမ်းရမည်မဟုတ်ချေ။ ပေါလုအတွက် “ဇာတိပကတိနှင့်အညီ” ဆိုသည်မှာ “ဝိညာဉ်တော်နှင့်အညီ” နှင့်ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်သည် (ရောမ ၈း၄၊ ၅)။ ဂလာတိ ၅း၁၆-၂၅ တွင် ဝိညာဉ်တော်နှင့်အညီလျှောက်လှမ်းခြင်းသည် ဇာတိပကတိနှင့်အညီလျှောက်လှမ်းခြင်းကို အနိုင်ယူနိုင်သောတစ်ခုတည်းသောနည်းလမ်းဖြစ်သည် (ရောမ ၈း၁၃ နှင့်နှိုင်းယှဉ်ကြည့်ပါ)၊ အကြောင်းမှာ ဇာတိပကတိသည် ကျွန်ုပ်တို့လိုချင်သောကောင်းမှုကို မပြုနိုင်အောင် တားဆီးလိုသောကြောင့်ဖြစ်သည် (ရောမ ၇း၁၅၊ ၁၇-၂၀)။ ထို့ပြင် ခရစ်ယာန်များသည် ဝိညာဉ်ရေးမြင့်မားသောမူများမရှိဘဲ သာမန်လူသားများနှင့်အညီ လျှောက်လှမ်းရမည်မဟုတ် (၁ကော ၃း၃)၊ ဤလောက၏လမ်းစဉ်နှင့် နာခံမှုမရှိသောသူတို့၌အလုပ်လုပ်နေသော တန်ခိုးနှင့်အညီ လျှောက်လှမ်းရမည်မဟုတ် (ဧဖက် ၂း၂)။ ထို့ပြင် အတွေးအခေါ်အချည်းနှီးခြင်းနှင့် အကျင့်ပျက်ဘဝ (ဧဖက် ၄း၁၇၊ ၁၉) တို့ပါဝင်သည်။ ခရစ်ယာန်များသည် လှည့စားသောနည်းလမ်းများကို (၂ကော ၄း၂) သို့မဟုတ် ပျော်ပွဲရွှင်ပွဲ၊ မူးယစ်ခြင်း၊ လိင်အကျင့်ပျက်ခြင်း၊ အကျင့်ယိုယွင်းခြင်း၊ ရန်တွေ့ခြင်းနှင့် မနာလိုခြင်းတို့ကို (ရောမ ၁၃း၁၃) ကျင့်သုံးခြင်း (လျှောက်လှမ်းခြင်း) မပြုရ။

The concept of walking occurs 95 times in the NT. A number of these are found in Johannine passages that speak of believers walking in the light or in the darkness, walking as Christ walked, or in the truth (John 8:12; 11:9, 10; 12:35; 1 John 1:6, 7; 2:6, 11). However, it is the Pauline writings that place the greatest emphasis upon, and give the most varied descriptions of, the nature of the Christian’s ethical walk. Dealing with things to be avoided, Paul refers to conduct that bears the stamp of the old eon. As long as Christians are in this world, they must necessarily walk “in the flesh,” i. e., in the sphere of human existence (Gal. 2:20), but they must not walk “according to the flesh,” meaning in accord with the world’s rather than God’s norms of behavior. For Paul, “according to the flesh” stands in contrast with “according to the Spirit” (Rom. 8:4, 5). In Galatians 5:16–25, walking in the Spirit is the only way to overcome walking in the flesh (cf. Rom. 8:13), for the flesh desires to prevent our doing the good we wish to do (Rom. 7:15, 17–20). Furthermore, Christians are not to walk as mere humans (1 Cor. 3:3), devoid of high spiritual principles, or according to the course of this world and the power at work in the children of disobedience (Eph. 2:2). This includes vanity of thought and a dissolute life (Eph. 4:17, 19). Christians will also refuse to practice (walk in) “underhanded” methods (2 Cor. 4:2) or to involve themselves in reveling and drunkenness, debauchery and licentiousness, quarreling and jealousy (Rom. 13:13).

 

ယင်းအစား ခရစ်တော်၌ (ကောလောသဲ ၂း၆) ဧဝံဂေလိတရားခေါ်တော်မူခြင်းနှင့်လျော်ညီသောနည်းဖြင့် (ဧဖက် ၄း၁) လျှောက်လှမ်းရမည်ဖြစ်ပြီး ထိုအထဲတွင် ချစ်ခြင်းမေတ္တာ (ဧဖက် ၅း၂) နှင့် ယုံကြည်ခြင်း (၂ကော ၅း၇) တို့ပါဝင်သည်။ ခရစ်ယာန်မဟုတ်သူများနှင့်ပတ်သက်၍ ပညာနှင့်ပြည့်စုံစွာ ပြုမူရမည် (ကောလောသဲ ၄း၅) နှင့် ကိုယ်တိုင်ရပ်တည်နိုင်ခြင်းအားဖြင့် လေးစားမှုရရှိရမည် (၁သက် ၄း၁၂)၊ ပျင်းရိခြင်းဖြင့်နေထိုင်ခြင်းမပြု (၂သက် ၃း၆၊ ၁၁)။ အလင်း၏သားသမီးများနှင့်အညီ (ဧဖက် ၅း၈) နှင့် ဆိုးရွားသောနေ့ရက်များတွင် အချိန်ကို ရွေးယူတတ်သော ပညာရှိများနှင့်အညီ (အခြား ၁၅၊ ၁၆) ပြုမူရမည်။ တစ်နည်းအားဖြင့် ယုံကြည်သူများသည် ဘုရားသခင်နှစ်သက်သောနည်းဖြင့် လျှောက်လှမ်းရမည် (၁သက် ၄း၁)။ ဘုရားသခင်နှစ်သက်သောအရာမှာ သန့်ရှင်းစွာနေခြင်းဖြစ်ပြီး (အခြား ၃) ထိုအထဲတွင် လိင်ဆက်ဆံရေး၌ စင်ကြယ်ခြင်း (အခြား ၃-၈) ပါဝင်သည်။ “အကြောင်းမှာ ဘုရားသခင်သည် ကျွန်ုပ်တို့ကို မစင်ကြယ်ခြင်းအတွက်မဟုတ်ဘဲ သန့်ရှင်းခြင်း၌ ခေါ်တော်မူခြင်းဖြစ်သည်” (အခြား ၇)။

Instead, they are to walk in Christ (Col. 2:6) in a manner appropriate to their gospel calling (Eph. 4:1), which includes love (Eph. 5:2) and faith (2 Cor. 5:7). With respect to non-Christians they should conduct themselves with wisdom (Col. 4:5) and earn their respect by being self-sustaining (1 Thess. 4:12), rather than living in idleness (2 Thess. 3:6, 11). They are to behave as children of light (Eph. 5:8) and as the wise who know how to redeem the time during evil days (verses 15, 16). In a word, believers are to walk in a way that pleases God (1 Thess. 4:1). What pleases God is sanctified living (verse 3), and this includes purity in sexual relations (verses 3–8), “for God has not called us for uncleanness but in holiness” (verse 7).

 

ယုံကြည်သူများနှင့် ခရစ်တော်၏ပေါင်းသင်းခြင်း၏ ဒုတိယအကျိုးဆက်မှာ သူတို့၏သေတတ်သောခန္ဓာကိုယ်၌ အပြစ်ကို အုပ်စိုးခွင့်မပေးရ၊ ထိုခန္ဓာကိုယ်၏ဆက်လက်တည်ရှိနေသော တဏှာတို့ကို နာခံခြင်း မပြုရ (ရောမ ၆:၁၂)။ ရှေးဟောင်းကိုယ်ဟောင်းကို လက်ဝါးကပ်တိုင်မှာ လက်ဝါးကပ်တိုင်ရိုက်ပြီးဖြစ်၍ အပြစ်၏ခန္ဓာကိုယ်အုပ်စိုးမှုကို ဖြိုချပြီးဖြစ်သော်လည်း၊ ထိုခန္ဓာကိုယ်သည် ရှေးခေတ်ကာလ၏အမွေဖြစ်နေဆဲဖြစ်၍ “သေတတ်သောခန္ဓာကိုယ်” ဟု ခေါ်ဆိုရခြင်းဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် ဆက်လက်တည်ရှိနေသော တဏှာများရှိနေသည်။ ဤတဏှာများသည် အပြစ်က ယခင်ကျွန်များကို ထပ်မံအုပ်စိုးရန် ကြိုးစားသောလမ်းကြောင်းများဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် ခရစ်ယာန်များသည် အပြစ်၏အုပ်စိုးမှုမှ လွတ်မြောက်ပြီးဖြစ်သော်လည်း၊ ထမြောက်ခြင်းမတိုင်မီ ဤဘက်၌ အပြစ်၏လွှမ်းမိုးမှုမှ လွတ်မြောက်ခြင်း မရှိချေ။ အပြစ်ကို ထပ်မံအုပ်စိုးမှုမဖြစ်စေရန် တစ်ခုတည်းသောနည်းမှာ အပြစ်ကို အဆုံးသတ်စေခဲ့သော ဘုရားသခင်၏ကျေးဇူးတော်ဖြစ်သည် (အခန်းငယ် ၁၄)။ ခရစ်ယာန်များသည် ရှေးခန္ဓာကိုယ်၏တဏှာများအားဖြင့် သွေးဆောင်ခံရနိုင်ဆဲဖြစ်သော်လည်း၊ ဘုရားသခင်၏ဝိညာဉ်တော်၏တန်ခိုးသည် ထိုတဏှာများကို ဇာတိပြုမှု၏အမှုများ မဖြစ်စေရန် တားဆီးနိုင်သည် (ဂလာတိ ၅:၁၆-၂၅)။

The second consequence of the union of believers with Christ is that they need not, and therefore should not, let sin reign in their mortal bodies, to obey their continuing desires (Rom. 6:12). Though the old self has been crucified and sin’s sovereignty over the body has been broken, the body still belongs to the old eon—that is why it is called “a mortal body”—and therefore has continuing desires. These are the avenues through which sin seeks to regain control over its former subjects. Hence, while Christians are freed from the reign of sin, they are not freed from sin’s influence this side of the resurrection. The only thing that can keep sin from reestablishing its rule is what ended it, the grace of God (verse 14). Christians remain temptable through the old bodily appetites, but the power of God’s Spirit can prevent these from becoming deeds of the flesh (Gal. 5:16–25).

 

ခရစ်တော်နှင့်ပေါင်းသင်းခြင်း၏ တတိယအကျိုးဆက်မှာ ယုံကြည်သူများကို သူတို့၏အင်္ဂါများကို ဘုရားသခင်အား ဖြောင့်မတ်ခြင်း၏လက်နက်များအဖြစ် အပ်နှံကြရန်၊ အပြစ်အား ဆိုးယုတ်ခြင်း၏လက်နက်များအဖြစ် အပ်နှံခြင်း မပြုရ။ ဤသည်မှာ ခရစ်ယာန်၏စစ်ပွဲဖြစ်ပြီး၊ ၎င်း၏လက်တွေ့ဘဝသည် ရောမလူမျိုး ၆:၂ တွင် ဖော်ပြထားသော အပြစ်သေခြင်းကို အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုရန် ကူညီသည်။ အပြစ်သေခြင်းဆိုသည်မှာ အပြစ်သည် ယုံကြည်သူ၏ဘဝနှင့် နောက်ထပ်ဆက်ဆံရေး မရှိတော့ခြင်း မဟုတ်ချေ။ ယင်းအစား၊ အပြစ်၏သခင်အဖြစ်မှ လွတ်မြောက်ပြီးသူများသည် အပြစ်ကို ရန်သူအဖြစ် တိုက်ခိုက်ရမည်။ အပြစ်၏အုပ်စိုးမှုမှ လွတ်မြောက်ပြီးသူများသည် ၎င်း၏သွေးဆောင်မှုကို တိုက်ခိုက်ရမည်။ ဘုရားသခင်နှင့် ငြိမ်သက်ခြင်းရှိသော်လည်း၊ အပြစ်ကို ပြင်းထန်စွာ ရန်လိုရမည်။ ဤတိုက်ပွဲတွင် ယုံကြည်သူများသည် “ထာဝရဘုရားနှင့် ခွန်အားရှိရ” ပြီး “ထာဝရဘုရား၏ချပ်ဝတ်တန်ဆာကို ဝတ်ဆင်” ရမည်၊ ဆိုးညစ်သူ၏ မီးမြှားများကို ခံနိုင်ရည်ရှိရန်ဖြစ်သည် (ဧဖက် ၆:၁၀-၁၇)။ သို့သော် သွေးဆောင်ခံရခြင်းနှင့် တိုက်ပွဲထက် မိမိတို့ကိုယ်ကို မြင့်မြတ်သည်ဟု ထင်မှတ်၍ လဲမည်ကို သတိထားရမည် (၁ကောရိန်သု ၁၀:၁၂)။ သို့သော် ဤသို့ဖြစ်ရန် မလိုချေ၊ ဘုရားသခင်သည် လွတ်မြောက်ရာလမ်းကို ပြုတော်မူပြီ (အခန်းငယ် ၁၃)။

The third consequence of union with Christ is that believers are asked to yield their members to God as weapons of righteousness instead of to sin as weapons of wickedness. This is the Christian warfare, and its reality helps to define the implications of death to sin mentioned in Romans 6:2. Death to sin does not mean that sin has no further relation to the life of the believer. Rather, having been freed from sin as lord, believers are to fight sin as enemy. Released from sin’s sovereignty, they are to battle its solicitation. They have peace with God, but are to be aggressively hostile to sin. In this struggle believers are to be “strong in the Lord” and “put on his armor” so that they may withstand the fiery darts of the evil one (Eph. 6:10–17). However, they must take heed lest, by thinking they stand above the struggle with temptation, they fall (1 Cor. 10:12). But this need not happen, for God has made a way of escape (verse 13).

 

ခရစ်ယာန်၏သန့်ရှင်းခြင်းသည် အဆက်မပြတ် ရှေ့သို့တိုးတက်နေသော လှုပ်ရှားမှုဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်၏အလိုတော်ကို တစ်ခုတည်းသော ပြည့်စုံမှုအဆင့်သို့ လျှော့ချ၍ မရနိုင်ချေ (ဖိလိပ္ပိ ၁:၂၇; ဧဖက် ၄:၁ နှင့်နှိုင်းယှဉ်ပါ)။ အကြောင်းမှာ ခရစ်တော်သည် ခရစ်ယာန်ဘဝ၏စံနမူနာဖြစ်သည် (ဖိလိပ္ပိ ၁:၂၁) နှင့် ခရစ်တော်အကြောင်း သင်ယူခဲ့သမျှသည် သူတို့၏ကျင့်ကြံမှုကို ဆုံးဖြတ်ရမည် (ဧဖက် ၄:၂၀)။ ခရစ်တော်သည် လိုက်နာရမည့်သမ္မာတရားကို သွန်သင်ပေးသည်၊ သခင်အဖြစ် ချစ်ခြင်း၊ နှိမ့်ချခြင်း၊ ဝတ်ကျေးတော်ခံခြင်းဆိုင်ရာ နိယာမများကို ကိုယ်တော်၏ဘဝတွင် ပုံသက်သေပြသည်၊ ယုံကြည်သူများသည် တုပရမည် (ဖိလိပ္ပိ ၂:၁-၈)။ ခရစ်တော်၏ဆင်းရဲဒုက္ခခံရမှု၏ဥပမာသည်လည်း တုပရန် ခေါ်ဆိုသည်။ ယုံကြည်သူများသည် “ကိုယ်တော်၏ခြေရင်းတော်လက်ရင်းအတိုင်း လိုက်ရ” မည် (၁ပေတရု ၂:၂၁-၂၃)။

The sanctification of the Christian is a constant movement forward. The will of God cannot be reduced to any fixed level of attainment. (Phil. 1:27; cf. Eph. 4:1). The reason for this is that Christ is the norm of Christian existence (Phil. 1:21) and what believers have learned about Him is to determine their behavior (Eph. 4:20). He teaches the truth they are to follow, and as Lord, illustrates in His own existence the principles of love, humility, and service believers are to emulate (Phil. 2:1–8). The example of Christ in suffering also calls for imitation; believers are to “follow in his steps” (1 Peter 2:21–23).

 

ခရစ်တော်ကို ဤနည်းဖြင့် စဉ်းစားခြင်းသည် သန့်ရှင်းခြင်း၏ခရီးတွင် အဆုံးသတ်မရှိကြောင်း ပြသသည်။ ပြည့်စုံမှုရှိသော်လည်း နောက်ဆုံးပြီးဆုံးမှု မရှိချေ။ နောက်ထပ်တိုးတက်မှုများ အမြဲပြုရဦးမည်။ တစ်ဦးသည် ဘုရားသခင်ကို နှစ်သက်စေရန် အသက်ရှင်နေပြီး၊ ချစ်ခြင်းမေတ္တာကိုယ်တိုင်ကို ပုံဖော်နေသော်လည်း၊ ထိုမျှထက်မက ပိုမိုလုပ်ဆောင်ရမည် (၁သက်သာလောနိက ၄:၂၊ ၉၊ ၁၀၊ ၁၂)။ ၂ပေတရု ၁:၅-၇ ၏ဘာသာစကားတွင် ဘုရားသခင်၏လူများသည် ယုံကြည်ခြင်းကို ကုသိုလ်ဖြင့် ဖြည့်စွက်ရ၊ ကုသိုလ်ကို ဉာဏ်ပညာဖြင့်၊ ဉာဏ်ပညာကို ကိုယ်ကျင့်တရားဖြင့်၊ ကိုယ်ကျင့်တရားကို သည်းခံခြင်းဖြင့်၊ သည်းခံခြင်းကို ဘုရားကြောက်ရွံ့ခြင်းဖြင့်၊ ဘုရားကြောက်ရွံ့ခြင်းကို ညီအစ်ကိုမေတ္တာဖြင့်၊ ညီအစ်ကိုမေတ္တာကို ချစ်ခြင်းဖြင့် ဖြည့်စွက်ရမည်။ ဤကျမ်းချက်များ၏ “ထပ်မံပိုမို” ၏ အခြေခံအကြောင်းရင်းမှာ အပြစ်၏တန်ခိုးကြောင့် ယုံကြည်သူများ ကောင်းမှုကို အမှန်တကယ်မလုပ်နိုင်ခြင်း မဟုတ်ဘဲ၊ ခရစ်တော်၏ချစ်ခြင်းမေတ္တာ၏ ကုန်ခန်းမရှိသော သဘောတရားနှင့် စိန်ခေါ်မှုဖြစ်သည်။

To consider Christ in this way is to see that there is no end to the journey of sanctification. There is fulfillment, but not finality; further advances are always to be made. One may already be living to please God, exemplifying love itself, but is to do so more and more (1 Thess. 4:2, 9, 10, 12). In the language of 2 Peter 1:5–7, God’s people are to supplement faith with virtue, virtue with knowledge, knowledge with self-control, self-control with steadfastness, steadfastness with godliness, godliness with brotherly affection, and affection with love. The fundamental reason for the “more” of these texts is the inexhaustible nature and challenge of Christ’s love, not the power of sin to render believers impotent to truly effect the good.

 

ထို့ပြင် ခရစ်ယာန်ချစ်ခြင်းမေတ္တာသည် ဉာဏ်ပညာနှင့် ပိုင်းခြားသိမြင်မှုနှင့်အတူ ပိုမိုများပြားရ၊ အကောင်းဆုံးကို အတည်ပြုနိုင်၊ စင်ကြယ်မှုရရှိ၍ ဖြောင့်မတ်ခြင်း၏အသီးအနှံများဖြင့် ပြည့်ဝစေရန်ဖြစ်သည် (ဖိလိပ္ပိ ၁:၉)။ ဤပိုင်းခြားသိမြင်မှုသည် လောကီပုံစံအတိုင်း မဖြစ်ဘဲ စိတ်နှလုံးကို အသစ်ပြုပြင်ခြင်းအားဖြင့် ဖြစ်သည်။ ဤအရာကသာ ဘုရားသခင်၏အလိုတော်ကို ကောင်းမြတ်၊ လက်ခံဖွယ်၊ ပြည့်စုံသောအရာအဖြစ် သက်သေပြနိုင်သည် (ရောမ ၁၂:၂)။ ထို့ကြောင့် သန့်ရှင်းသောဘဝသည် ဘဝ၏အခြေအနေအားလုံးတွင် ဘုရားသခင်ကို မည်သို့နှစ်သက်စေမည်ကို အဆက်မပြတ်ရှာဖွေသော ခရီးဖြစ်သည် (ဧဖက် ၅:၈၊ ၉; ၁သက်သာလောနိက ၄:၁)။ ဤသည်မှာ အမြဲပိုမိုနက်ရှိုင်းသော ကိုယ်ကျင့်တရားဆိုင်ရာ ဉာဏ်အလင်းနှင့် ပြည့်စုံမှုကို ခေါ်ဆိုသော တက်ကြွသောစံနှုန်းဖြစ်သည်။

Furthermore, Christian love is to abound with knowledge and discernment so that the excellent may be approved, purity achieved, and a filling with the fruits of righteousness realized (Phil. 1:9). Such discernment does not take place by worldly conformation but by the mind’s transformation. This alone enables the believer to prove God’s will as to the good, acceptable, and perfect (Rom. 12:2). Thus, the sanctified life involves a continual quest to learn what pleases God in all the circumstances of life (Eph. 5:8, 9; 1 Thess. 4:1). This is a dynamic standard that calls to ever-deepening moral insight and fulfillment.

 

ခ. သန့်ရှင်းခြင်းနှင့် ပြည့်စုံခြင်း

(၁) ဝေါဟာရများ။ ကျမ်းဟောင်းတွင် ပြည့်စုံခြင်းအယူအဆကို အဓိကအားဖြင့် တာမီမ် (tāmîm) နှင့် ရှာလမ် (šālēm) ဟူသော စကားလုံးများဖြင့် ဖော်ပြထားပြီး၊ ပြည့်စုံ၊ တစ်ခုလုံး၊ ပြည့်ဝသည်ဟု အဓိပ္ပာယ်ရသည်။ ကျမ်းသစ်ဂရိဘာသာတွင် ပြည့်စုံခြင်းကို တေလေယော့စ် (teleios) ဟူသောစကားလုံးဖြင့် ဆက်စပ်ပြီး၊ ပြည့်စုံသော သို့မဟုတ် ရင့်ကျက်သော—မိမိရည်မှန်းချက် (ဂရိဘာသာတွင် telos) သို့ ရောက်ရှိပြီးသောအရာကို ဆိုလိုသည်။

b. Sanctification and perfection

(1) Terminology. In the OT, the concept of perfection is represented chiefly by the words tāmîm and šālēm, which mean complete, whole, and full. In the Greek NT, perfection is connected with the word teleios, which means complete or mature—that which has reached its goal (telos in Greek).

 

ကျမ်းဟောင်းတွင် မပြည့်စုံသောလူသားများကို ပြည့်စုံသူဟု ခေါ်ဆိုနိုင်သည်။ ဥပမာ၊ နောဧ (ကမ္ဘာဦး ၆:၉)၊ အာဗြဟံ (၁၇:၁) နှင့် ယောဘ (ယောဘ ၁:၁)။ ဤသူများအပေါ် “ပြည့်စုံ” ဟူသောစကားကို အရည်အသွေးပေးသောအရာများမှာ ဘုရားသခင်နှင့်အတူ လျှောက်လှမ်းခြင်း (ကမ္ဘာဦး ၆:၉၊ ၁၇:၁)၊ ဘုရားသခင်ကို ကြောက်ရွံ့ခြင်းနှင့် ဆိုးယုတ်ခြင်းမှ လှည့်သွားခြင်း (ယောဘ ၁:၁) ဖြစ်သည်။ ဤနေရာနှင့် အခြားကျမ်းချက်များတွင် ဖော်ပြထားသော ပြည့်စုံသူသည် နှလုံးနှင့် လမ်းကြောင်းကို ဘုရားသခင်နှင့် ကိုယ်တော်၏အလိုတော်ဘက်သို့ လှည့်ထားသူဖြစ်သည် (တရားဟော ၁၈:၁၃; ဆာလံ ၁၀၁:၂၊ ၆၊ ဤနေရာတွင် “သစ္စာရှိ” ဟူသောစကားသည် ပြည့်စုံ သို့မဟုတ် အပြစ်ကင်းနှင့် အစားထိုးထားသည်; သုတ္တံ ၁၁:၅)။ ဤအရာ၏ နှလုံးသဘောတရားကို ရှာလမ် (šālēm) ကို နှလုံး ဟူသောစကားနှင့် မကြာခဏအတူတွဲသုံး၍ ဘုရားသခင်နှင့် ကိုယ်တော်၏ပညတ်တော်အပေါ် မခွဲမချွတ်သော အပ်နှံမှုကို ဖော်ပြသည် (၁ဓမ္မရာဇဝင် ၈:၆၁)။ ကျမ်းသစ်တွင် တေလေယော့စ် (teleios) (ပြည့်စုံ) ကို ဘုရားသခင်အပေါ်တွင် ပြောဆိုထားပြီး၊ လူသားများအပေါ်တွင်လည်း အလားတူဖြစ်ရန် တောင်းဆိုထားသည် (မဿဲ ၅:၄၈)။ ရောမ ၁၂:၂ တွင် ဘုရားသခင်၏အလိုတော်ကို ပြည့်စုံသည်ဟု ဆိုထားပြီး၊ လူသားများက ၎င်းကို သိရှိရန် ခေါ်ဆိုခံရသည်။ သို့သော် မည်သည့်ကျမ်းစာတွင်မဆို ပြည့်စုံခြင်း သို့မဟုတ် အပြစ်ကင်းခြင်းကို အပြစ်ကင်းမှုနှင့် တထပ်တည်းမထားချေ။ ဥပမာ၊ ကျမ်းဟောင်းတွင် နောဧနှင့် အာဗြဟံကဲ့သို့ အားနည်းချက်ရှိသူများကို ပြည့်စုံသူဟု ခေါ်ဆိုခဲ့သည်။ ကျမ်းသစ်တွင် နိုင်ငံတော်၏သားများကို ပြည့်စုံရန် ဆင့်ဆိုထားသော်လည်း (မဿဲ ၅:၄၈)၊ သူတို့၏အပြစ်များအတွက် ခွင့်လွှတ်ခြင်းကို ဆုတောင်းရဦးမည် (မဿဲ ၆:၁၂၊ ၁၄၊ ၁၅)။ ထို့ကြောင့် ပြည့်စုံခြင်းတွင် ရည်မှန်းချက်နှင့် အောင်မြင်မှု ပါဝင်သည်။

In the OT, imperfect humans can be called perfect; for example, Noah (Gen. 6:9); Abraham (17:1), and Job (Job 1:1). The qualifiers of the word “perfect” as applied to these individuals are such traits as walking with God (Gen. 6:9, 17:1), fearing God, and turning away from evil (Job 1:1). The perfect person, seen here in these and other texts (Deuteronomy 18:13; Psalm 101:2, 6, in which the word “faithful” alternates with perfect or blameless; and Proverbs 11:5), is one whose heart and way are turned toward God. There is wholeness of commitment to God and His will. The heart aspect of this is seen by the fact that šālēm is often used with the word “heart” to indicate undivided dedication to God and His law (1 Kings 8:61). In the NT being teleios (perfect) is predicated of God, who asks for the same in humans (Matt. 5:48). In Romans 12:2 God’s will is said to be perfect, and humans are called to know it. However, in neither Testament is perfection or blamelessness equated with sinlessness. For example, in the OT, persons like Noah and Abraham, with their weaknesses, were called perfect. In the NT, though the children of the kingdom are summoned to be perfect (Matt. 5:48), they are also to pray for forgiveness of their trespasses (Matt. 6:12, 14, 15). Thus, perfection contains aspiration as well as attainment.

 

၁ယောဟန်တွင်လည်း အလားတူဖြစ်သည်။ ယောဟန်သည် ယုံကြည်သူအတွင်း ဘုရားသခင်၏ချစ်ခြင်းမေတ္တာ ပြည့်စုံလာခြင်းကို ပြောဆိုပြီး (၂:၅; ၄:၁၂၊ ၁၇၊ ၁၈)၊ ဘုရားသခင်၏ပညတ်တော်များကို စောင့်ထိန်းခြင်းနှင့် ခရစ်တော်လျှောက်လှမ်းသည်နှင့်အညီ လျှောက်လှမ်းခြင်းတို့နှင့် ဆက်စပ်သည် (၂:၄၊ ၆)။ သို့သော် ယောဟန်က အပြစ်ကင်းသည်ဟု ကြွားဝါသူများကို လိမ်ညာသူများဟု ကြေညာပြီး ဘုရားသခင်၏ခွင့်လွှတ်ခြင်းလိုအပ်သည်ဟု ဆိုသည် (၁:၈-၁၀)။ ထို့ကြောင့် “သန့်ရှင်းသောနှလုံးသည် ဘုရားသခင်၏ပညတ်တော်၏အဆုံးအမများနှင့် သဟဇာတဖြစ်သည်” (AA 563) ဟု ဆိုရန် မှန်ကန်သော်လည်း၊ “သန့်ရှင်းသောနှုတ်ခမ်းများသည် ‘ငါသည် အပြစ်ကင်းပြီ၊ ငါသည် သန့်ရှင်းပြီ’ ဟူသော မာန်တက်သောစကားမျိုးကို ထုတ်ဖော်မည် မဟုတ်ချေ” (အလားတူ ၅၆၁၊ ၅၆၂)၊ အကြောင်းမူကား၊ ဤသို့ဆိုခြင်းသည် ဘုရားသခင်ကို ဂုဏ်ပြုခြင်း မဟုတ်ချေ (အလားတူ ၅၆၁)။ သန့်ရှင်းခြင်းသည် အမြဲရှေ့သို့ တိုးတက်နေခြင်းဖြစ်သည်။ ပြည့်စုံခြင်းသည် အမြဲရှေ့ဆက်တွင် ရှိနေသည်။

It is likewise in 1 John. John speaks of the perfecting of God’s love in the believer (2:5; 4:12, 17, 18) and connects this with keeping God’s commandments and walking as Christ walked (2:4, 6). Nevertheless, John declares that those who make a claim to sinlessness are liars in need of God’s forgiveness (1:8–10). It is correct then to say that “the sanctified heart is in harmony with the precepts of God’s law” (AA 563), but that “sanctified lips will never give utterance to such presumptuous words” as “ ‘I am sinless; I am holy’” (ibid. 561, 562), for this would dishonor God (ibid. 561). Sanctification is always movement forward; perfection always lies ahead.

 

(၂) သန့်ရှင်းခြင်းနှင့် ပြည့်စုံခြင်း၏ဆက်ဆံရေး။ ပြည့်စုံခြင်းသည် သန့်ရှင်းခြင်း၏အဆုံးသတ်ပြည့်စုံမှု ဖြစ်ပြီး၊ အနာဂတ်မှ ခေါ်ဆိုသောကြောင့် သန့်ရှင်းခြင်းသည် အဆက်မပြတ် နက်ရှိုင်းလာရမည်။ အကယ်၍ ပြည့်စုံခြင်းကို နောက်ဆုံးအခြေအနေအဖြစ် ရရှိခဲ့လျှင် သန့်ရှင်းခြင်းကို ကြီးထွားမှုအဖြစ် နောက်ဆုံးတွင် ပိတ်ဆို့ခံရမည်။ သို့သော် ယေရှု၏အဆုံးအမများ၏ အကျိုးသက်ရောက်မှုက ပြည့်စုံခြင်းသည် အဓိပ္ပာယ်ရှိသော နည်းဖြင့် ရရှိနိုင်ကြောင်း ဖော်ပြသည်။ ဥပမာ၊ “သင်တို့သည် ပြည့်စုံကြလော့” (မဿဲ ၅:၄၈) နှင့် “သင်သည် ပြည့်စုံလိုလျှင်” (မဿဲ ၁၉:၂၁) ဟူသော ထုတ်ပြန်ချက်များတွင် တွေ့ရသည်။ ဤနေရာတွင် ဒိုင်ယာလက်တစ် (dialectic) တစ်ခု ပါဝင်ပုံရသည်။ သန့်ရှင်းခြင်းအတွက် “သင်သည် ရှိပြီးသား၊ သို့သော် မရှိသေး” ဟု ဆိုနိုင်သည်။ ပြည့်စုံခြင်းအတွက် “သင်သည် မရှိသေး၊ သို့သော် ရှိပြီးသား” ဟု ဆိုနိုင်သည်။ ဆန့်ကျင်ဘက်အားဖြင့်၊ လက်ရှိပြည့်စုံခြင်းသည် သန့်ရှင်းခြင်းဖြစ်သည်။ အနာဂတ်သန့်ရှင်းခြင်းသည် ပြည့်စုံခြင်းဖြစ်သည်။ ဤအရာက နှစ်ခုစလုံးသည် ဘုရားသခင်နှင့်တူခြင်း ဟူသော တူညီသောလက်တွေ့ဘဝ၏ အစိတ်အပိုင်းများဖြစ်ကြောင်း ဆိုလိုသည်။

(2) Relation of perfection to sanctification. Perfection is the consummation of sanctification, and because it calls from the future, sanctification must continually deepen. If perfection as a state were ultimately realized, sanctification as growth would be ultimately stultified. However, the implications of Jesus’ teaching suggest that perfection is, in a meaningful sense, realizable, as in the statement “Be perfect” (Matt. 5:48), and “If you would be perfect” (Matt. 19:21). A dialectic seems to be involved. For sanctification it can be said: “You are, and yet, you are not”; for perfection: “You are not, and yet you are.” Paradoxically, perfection as present is sanctification; sanctification as future is perfection. This means that the two realities are part and parcel of the same reality—likeness to God.

 

ဖိလိပ္ပိ ၃:၁၂-၁၆ သည် ပြည့်စုံခြင်း၏ လက်ရှိနှင့် အနာဂတ်ဆိုင်ရာ ပါရာဒေါက်စ် (paradox) ကို အကောင်းဆုံး ဖော်ပြထားသည်။ ထမြောက်ခြင်း၏ဘဝ၏ ပြည့်စုံမှုကို ရပြီးသားဟု ကိုင်စွဲသော သူတို့၏ရန်သူများကို ဆန့်ကျင်၍၊ ပါလုက ထိုပြည့်စုံမှုကို မိမိမရရှိသေးဟု အခိုင်အမာဆိုသည် (ဖိလိပ္ပိ ၃:၁၂)။ ခရစ်တော်၏ဆင်းရဲဒုက္ခများကို ပါဝင်ခံစား၍ ကိုယ်တော်၏သေခြင်းနှင့် တူခြင်းဖြင့် သေခြင်းမှ ထမြောက်ခြင်းကို ရရှိရန် မျှော်လင့်သည် (အခန်းငယ် ၁၁) နှင့် ၎င်းက ယူဆောင်လာမည့် ပြည့်စုံမှု။ အကျိုးဆက်အားဖြင့် အနာဂတ်ပြည့်စုံမှုဆီသို့ ရှေ့သို့တိုးတက်နေသည်။ ဤသည်မှာ ခရစ်တော်ကို အပြည့်အဝ မိမိပိုင်စိုးရန်ဖြစ်သည်၊ အကြောင်းမူကား ခရစ်တော်သည် သူ့ကို အပြည့်အဝ ပိုင်စိုးပြီးဖြစ်သည် (အခန်းငယ် ၁၂)။ ခရစ်တော်နှင့် လုံးဝပိုင်ဆိုင်ကြောင်း သတိရှိမှုသည် ပါလုကို အနာဂတ်ပြည့်စုံမှုရှာဖွေရန် တွန်းအားပေးသည် (အခန်းငယ် ၁၃)။ ဤဘဝ၏ပြိုင်ပွဲတွင် ပါလုသည် အိုလံပစ်အားကစားပွဲတွင် ကဲ့သို့ ခရစ်တော်က ဆုချီးမြှင့်ရန် အော်ခေါ်မည့် ပြည့်စုံခြင်း၏ဆုကို ရရှိရန် ရှေ့သို့ ဖိအားပေးနေသည် (အခန်းငယ် ၁၄)။ အံ့ဩစရာမှာ ထို့နောက် သူက “ငါတို့အားလုံးသည် ရင့်ကျက်သူများ [ဂရိဘာသာတွင် ‘ပြည့်စုံသူများ’] ဖြစ်သူများ ဤသို့စိတ်ထားကြလော့” ဟု တိုက်တွန်းသည် (အခန်းငယ် ၁၅)။ ပါလုက လက်ရှိမရှိဟု ငြင်းပယ်ခဲ့သည်ကို ဤနေရာတွင် လက်ရှိရှိသည်ဟု ဆိုသည်။ တစ်နည်းအားဖြင့် ယခုပြည့်စုံသူများမှာ ပြည့်စုံခြင်းသည် ရှေ့တွင်ရှိကြောင်း နားလည်သူများဖြစ်သည်။ သို့သော် ဆန့်ကျင်ဘက်အားဖြင့် “ငါတို့ရရှိပြီးသော အရာကို ဆုပ်ကိုင်ထားကြလော့” (အခန်းငယ် ၁၆)။ နောင်လာမည့်အရာသည် ယခုအခါ တစ်စိတ်တစ်ပိုင်းရှိပြီး ပြည့်စုံစွာလာမည် (ဖိလိပ္ပိ ၁:၆)။

Philippians 3:12–16 is the best expression of the paradox of perfection as present and future. Against his opponents who propounded a realized eschatology, according to which they were already living the perfection of the resurrected life (cf. 2 Tim. 2:17, 18), Paul asserted that he had not yet obtained this perfection (Phil. 3:12). By sharing Christ’s sufferings, becoming like Him in His death, he hoped to attain the resurrection from the dead (verse 11) and the perfection it would bring. In consequence, he was moving on to the perfection of the future. This meant making Christ fully his own, because Christ had already made him His own (verse 12). The consciousness of totally belonging to Christ propelled Paul into the quest for future perfection (verse 13). In the race of this life, Paul was pressing on for the day when Christ, as in the Olympic games, would call him up to receive his prize of perfection (verse 14). Surprisingly, he then exhorts: “Let those of us who are mature [Greek, “perfect”] be thus minded” (verse 15). What Paul had denied as present is here said to be present. In other words, those who are perfect now are those who realize that perfection is ahead! And yet, paradoxically, “Let us hold true to what we have attained” (verse 16). What is to come in its fullness is now here in part (Phil. 1:6).

 

(၃) ချစ်ခြင်းမေတ္တာသည် ပြည့်စုံခြင်း၏သော့ချက်။ ၁သက်သာလောနိက ၃:၁၃ နှင့် ၅:၂၃ တွင် တေလေယော့စ် (teleios) စကားလုံးကိုယ်တိုင် မပါဝင်သော်လည်း၊ ပြည့်စုံခြင်းအယူအဆကို အပြစ်ကင်းခြင်းနှင့် သန့်ရှင်းခြင်းဖြင့် အလုံးစုံသန့်ရှင်းခြင်းဟူ၍ ဖော်ပြထားသည်။ အရေးကြီးသည်မှာ ၃:၁၃ တွင် ပြည့်စုံသော သန့်ရှင်းခြင်းကို ချစ်ခြင်းမေတ္တာနှင့် ချိတ်ဆက်ထားသည်။ ယခုအခါ အချင်းချင်း ချစ်ခြင်းမေတ္တာ တိုးပွားလာသည်နှင့်အမျှ ခရစ်တော်ကြွလာချိန်တွင် ကျွန်ုပ်တို့၏နှလုံးများ သန့်ရှင်းခြင်း၌ အပြစ်ကင်းစွာ တည်တံ့ခြင်းခံရမည်။ အနာဂတ်သန့်ရှင်းခြင်းသည် လက်ရှိချစ်ခြင်းမေတ္တာပေါ်တွင် အခြေခံသည်။ ချစ်ခြင်းမေတ္တာသည် အကြီးဆုံးပညတ်တော် (မာကု ၁၂:၂၈-၃၄) ဖြစ်၍ ပညတ်တော်အားလုံး၏ ပြည့်စုံခြင်းဖြစ်သည် (ရောမ ၁၃:၈-၁၀; ဂလာတိ ၅:၁၄)။ ချစ်ခြင်းမေတ္တာသည် ယုံကြည်ခြင်းလုပ်ဆောင်သော နည်းလမ်း (အခန်းငယ် ၆)၊ ထာဝရအသက်၏ရှိနေခြင်းကို စမ်းသပ်ခြင်း (၁ယောဟန် ၃:၁၅-၁၈; ၄:၂၀၊ ၂၁) နှင့် ဘုရားသခင်ကို အမှန်တကယ်သိခြင်း (အခန်းငယ် ၇၊ ၈) ဖြစ်သည်။ မှန်ပေ၏၊ ဘုရားသခင်သည် ချစ်ခြင်းမေတ္တာဖြစ်တော်မူသည် (အခန်းငယ် ၈)။ ချစ်ခြင်းမေတ္တာအားဖြင့် လောကီလူများသည် ခရစ်တော်၏တပည့်တော်များ မည်သူမည်ဝါဖြစ်ကြောင်း သိကြသည် (ယောဟန် ၁၃:၃၅)။ ယေရှုသည် နိုင်ငံတော်သားများ ဘုရားသခင်ပြည့်စုံသည်နှင့်အညီ ပြည့်စုံရမည်ဟု သွန်သင်တော်မူသောအခါ၊ လူတိုင်းကို ချစ်ခြင်းနှင့် ဂရုစိုက်ခြင်းကို ဘုရားသခင်ပြုသည်နှင့်အညီ ပြုရမည်ဟု ဆိုလိုတော်မူခြင်းဖြစ်သည် (မဿဲ ၅:၄၄-၄၇)။ လုကာသည် အဓိပ္ပာယ်ကို မှန်ကန်စွာ နားလည်ပြီး “သင်တို့အဘသည် ကရုဏာရှင်ဖြစ်တော်မူသည်နှင့်အညီ ကရုဏာရှင်ဖြစ်ကြလော့” ဟု ဆိုသည် (လုကာ ၆:၃၆)။ ဤသည်သည် စိန်ခေါ်မှု၏အနက်ကို အားနည်းစေခြင်း မဟုတ်ဘဲ မှန်ကန်သောသော့ချက်တွင် ထားခြင်းဖြစ်သည်။ ပြည့်စုံခြင်း၏နှလုံးသားမှာ သနားကြင်နာသော ချစ်ခြင်းမေတ္တာဖြစ်သည်။ ဤချစ်ခြင်းမေတ္တာသည် ယုံကြည်ခြင်းနှင့် မျှော်လင့်ခြင်းထက် ပိုမိုကြီးမြတ်သည် (၁ကောရိန်သု ၁၃:၁၃)၊ အကြောင်းမူကား ထိုနှစ်ခုသည် လူသားများတစ်ဦးတည်း၏ လေ့ကျင့်ခန်းများဖြစ်သည်။ ချစ်ခြင်းမေတ္တာသည် လူသားများနှင့် ဘုရားသခင်အတူ မျှဝေသော အဓိကထူးခြားချက်ဖြစ်သည်။

(3) Love the key to perfection. In 1 Thessalonians 3:13 and 5:23, while the word teleios itself does not occur, the concept of perfection is expressed in terms of unblamableness and being sanctified wholly, in every aspect of one’s being. Significantly the perfect sanctification of 3:13 is tied to love. It is as our love increases to one another now (verse 12) that our hearts are established unblamable in holiness at the coming of Christ. Future holiness is based on present love. Love is the center of perfection’s meaning, for it is the greatest commandment (Mark 12:28–34) and the fulfillment of all the commandments (Rom. 13:8–10; Gal. 5:14). Love is the way by which faith works (verse 6), the test of the presence of eternal life (1 John 3:15–18; 4:20, 21), and the true knowledge of God (verses 7, 8). Indeed, God is love (verse 8). By love the world knows who Christ’s disciples are (John 13:35). When Jesus taught that kingdom people were to be perfect as God is perfect, He meant that they were to love and care for all, as God does (Matt. 5:44–47). Luke correctly grasps the meaning when he says, “Be merciful, even as your Father is merciful” (Luke 6:36). This does not weaken the depths of the challenge, but puts it into the right key. The heart of perfection is compassionate love. This love is even greater than faith and hope (1 Cor. 13:13), for these are exercises of humans alone. Love “is the prime characteristic humans share “with God.

 

(၄) ပြီးပြည့်စုံမှု၏ ပါရုသိယ။ ပဌမကောရိန်သု ၁၃ တွင် ယခုအချိန် ခရစ်ယာန်များ အဖိုးတန်ထားကြသော အရာများ၏ မပြည့်စုံသော သဘောကို ထောက်ပြထား၏ (အပိုဒ်ငယ် ၈၊ ၉)၊ ထို့ပြင် အလုံးစုံပြောင်းလဲခြင်းကို ကြေညာထား၏။ “ပြည့်စုံသောအရာ ရောက်လာသောအခါ” ဟူ၍လည်းကောင်း။ ဤသည်က အမြင်သစ်တစ်ခုကို ပေးသည်။ ပြည့်စုံခြင်းသည် ကျွန်ုပ်တို့ ကိုယ်တိုင်ရောက်ရှိရသော အရာမျှသာ မဟုတ်တော့ဘဲ၊ ကျွန်ုပ်တို့ကို လာရောက်ဆုပ်ကိုင်သည့်အရာ ဖြစ်လာသည်။ ကျွန်ုပ်တို့ ရရှိအောင် ကြိုးစားရသော အရာမျှသာ မဟုတ်တော့ဘဲ၊ အပြင်ဘက်မှ ကျွန်ုပ်တို့၏ဘဝကို ဆုပ်ကိုင်လာသော အရာ ဖြစ်လာသည်။ ကျေးဇူးတော်၏ ဘုရားသခင်သည် ပထမအကြိမ် မြေကြီးပေါ်တွင် မွေးဖွားသော မိမိသားတော်အားဖြင့် ကျွန်ုပ်တို့ထံ ကြွလာခဲ့၏။ ထိုသားတော်သည် ကျွန်ုပ်တို့၏အပြစ်များအတွက် မိမိအသက်ကို စွန့်ကြဲခဲ့၏။ ဒုတိယအကြိမ်တွင်မူ အပြစ်ကို ကိုင်တွယ်ရန် မဟုတ်ဘဲ၊ မိမိကို တမ်းတမ်းစွာ စောင့်မျှော်နေကြသူများကို ကယ်တင်ရန်အတွက်သာ ကြွလာတော်မူမည် (ဟေဗြဲ ၉:၂၈)။ ခရစ်တော်၏ မိမိသူများထံ ပါရုသိယ (ကြွလာခြင်း) သည် ခရစ်ယာန်ဘဝ အစတွင် သူတို့ကို သန့်ရှင်းရာတော်၌ ခွဲခြားထားခြင်း၏ ပြည့်စုံသော အကျိုးဆက်ဖြစ်လိမ့်မည်။ ထို့ပြင် ယခုအခါ ဘုရားသခင်၏ တန်ခိုးအားဖြင့် ကိုယ်ကျင့်တရားဆိုင်ရာ တိုးတက်မှုနှင့်၊ ရွေးနုတ်ခြင်းခံရသူများကို ထာဝရပြည့်စုံစေခြင်း အကြား အပြန်အလှန်ဆက်နွယ်ရာ ဖြစ်လိမ့်မည်။ နောက်ဆုံးပြည့်စုံခြင်း ထိုနေ့တိုင်အောင်၊ “ကျွန်ုပ်တို့အားလုံး … သခင်ဘုရား၏ ဘုန်းတော်ကို ရှုကြည်ကုံးလျက်၊ ဘုန်းတစ်ပါးမှ ဘုန်းတစ်ပါးသို့ ထိုသခင်ဘုရား၏ ပုံသဏ္ဌာန်တူအောင် ပြောင်းလဲခြင်းကို ခံကြရ၏။ ဤအရာသည် သခင်ဘုရားထံမှ ဖြစ်သည်” (၂ကောရိန်သု ၃:၁၈)။

(4) Perfection’s Parousia. First Corinthians 13 points out the imperfect character of many of the values Christians prize now (verses 8, 9) and announces a complete change: “But when the perfect comes.” This gives a new perspective. Perfection is not so much something we reach, as something that reaches us; not so much that which we attain, as something which grasps our lives from beyond. The God of grace came to us the first time in His earthborn Son, who gave His life for our sins. He will come a second time “not to deal with sin but to save those who are eagerly waiting for him” (Heb. 9:28). The Parousia (coming) of Christ for His own will be the consummation of His setting them apart in sanctification at the beginning of their Christian lives. It will be also the intersection between present moral growth by the power of God and perfecting the redeemed eternally through His love and grace. Until that day of final perfection, “we all, … beholding the glory of the Lord, are being changed into his likeness from one degree of glory to another; for this comes from the Lord” (2 Cor. 3:18).

 

 

 

 

 

(၄) ပြီးပြည့်စုံမှု၏ ပါရုသိယ။ ပဌမကောရိန်သု ၁၃ တွင် ယခုအချိန် ခရစ်ယာန်များ အဖိုးတန်ထားကြသော အရာများ၏ မပြည့်စုံသော သဘောကို ထောက်ပြထား၏ (အပိုဒ်ငယ် ၈၊ ၉)၊ ထို့ပြင် အလုံးစုံပြောင်းလဲခြင်းကို ကြေညာထား၏။ “ပြည့်စုံသောအရာ ရောက်လာသောအခါ” ဟူ၍လည်းကောင်း။ ဤသည်က အမြင်သစ်တစ်ခုကို ပေးသည်။ ပြည့်စုံခြင်းသည် ကျွန်ုပ်တို့ ကိုယ်တိုင်ရောက်ရှိရသော အရာမျှသာ မဟုတ်တော့ဘဲ၊ ကျွန်ုပ်တို့ကို လာရောက်ဆုပ်ကိုင်သည့်အရာ ဖြစ်လာသည်။ ကျွန်ုပ်တို့ ရရှိအောင် ကြိုးစားရသော အရာမျှသာ မဟုတ်တော့ဘဲ၊ အပြင်ဘက်မှ ကျွန်ုပ်တို့၏ဘဝကို ဆုပ်ကိုင်လာသော အရာ ဖြစ်လာသည်။ ကျေးဇူးတော်၏ ဘုရားသခင်သည် ပထမအကြိမ် မြေကြီးပေါ်တွင် မွေးဖွားသော မိမိသားတော်အားဖြင့် ကျွန်ုပ်တို့ထံ ကြွလာခဲ့၏။ ထိုသားတော်သည် ကျွန်ုပ်တို့၏အပြစ်များအတွက် မိမိအသက်ကို စွန့်ကြဲခဲ့၏။ ဒုတိယအကြိမ်တွင်မူ အပြစ်ကို ကိုင်တွယ်ရန် မဟုတ်ဘဲ၊ မိမိကို တမ်းတမ်းစွာ စောင့်မျှော်နေကြသူများကို ကယ်တင်ရန်အတွက်သာ ကြွလာတော်မူမည် (ဟေဗြဲ ၉:၂၈)။ ခရစ်တော်၏ မိမိသူများထံ ပါရုသိယ (ကြွလာခြင်း) သည် ခရစ်ယာန်ဘဝ အစတွင် သူတို့ကို သန့်ရှင်းရာတော်၌ ခွဲခြားထားခြင်း၏ ပြည့်စုံသော အကျိုးဆက်ဖြစ်လိမ့်မည်။ ထို့ပြင် ယခုအခါ ဘုရားသခင်၏ တန်ခိုးအားဖြင့် ကိုယ်ကျင့်တရားဆိုင်ရာ တိုးတက်မှုနှင့်၊ ရွေးနုတ်ခြင်းခံရသူများကို ထာဝရပြည့်စုံစေခြင်း အကြား အပြန်အလှန်ဆက်နွယ်ရာ ဖြစ်လိမ့်မည်။ နောက်ဆုံးပြည့်စုံခြင်း ထိုနေ့တိုင်အောင်၊ “ကျွန်ုပ်တို့အားလုံး … သခင်ဘုရား၏ ဘုန်းတော်ကို ရှုကြည်ကုံးလျက်၊ ဘုန်းတစ်ပါးမှ ဘုန်းတစ်ပါးသို့ ထိုသခင်ဘုရား၏ ပုံသဏ္ဌာန်တူအောင် ပြောင်းလဲခြင်းကို ခံကြရ၏။ ဤအရာသည် သခင်ဘုရားထံမှ ဖြစ်သည်” (၂ကောရိန်သု ၃:၁၈)။

IV. ကယ်တင်ခြင်းဆိုင်ရာ အယူဝါဒ၏ လက်တွေ့အကျိုးသက်ရောက်မှုများ

သမ္မာကျမ်းစာတွင် ကယ်တင်ခြင်းဆိုင်ရာ အယူဝါဒသည် လူ့ဘဝ၏ အနက်ရှိုင်းဆုံး လိုအပ်ချက်များကို အဓိပ္ပါယ်မရှိသော အခွင့်အရေး၊ ကံကောင်းခြင်း၊ သို့မဟုတ် ကံကြမ္မာတစ်ခုတည်းကို လွှတ်ထားခြင်း မဟုတ်ကြောင်း ဆိုသည်။ ထိုလိုအပ်ချက်များသည် ကျွန်ုပ်တို့ကို ထာဝရချစ်ခြင်းမေတ္တာဖြင့် ချစ်တော်မူသော အနန္တတန်ခိုးရှင်ဘုရား၏ ထိန်းချုပ်မှုအောက်တွင် ရှိ၏။ ကျွန်ုပ်တို့အတွက် ကယ်တင်ခြင်းဆိုင်ရာ မိမိ၏ စိတ်ဝင်စားမှုသည် ထာဝရအတိတ်မှ အကန့်အသတ်မရှိသော အနာဂတ်သို့ ဆန့်တက်၏။ လူ့ဘဝသည် ကျွန်ုပ်တို့၏ အကျိုးကို ရည်ရွယ်တော်မူသော ဘုရားသခင်၏ ထာဝရအစီအစဉ်၏ ပတ်လည်အတွင်း၌ ရှိ၏။ ထို့ကြောင့် ကျွန်ုပ်တို့၏ဘဝကို စိုးရိမ်ခြင်း၊ ကြောက်ရွံ့ခြင်း၊ မောဟဖြင့် မဟုတ်ဘဲ၊ ယုံကြည်ခြင်း၊ မျှော်လင့်ခြင်း၊ ချစ်ခြင်းတို့ဖြင့် ဖြတ်သန်းနိုင်၏။ ကယ်တင်တော်မူသော ဘုရားသခင်နှင့် တွေ့ဆုံရာတွင် အခြားသူများကို ကယ်တင်ရန် ကျွန်ုပ်တို့၏ စိတ်ဝင်စားမှုနှင့် အားထုတ်မှုကို မည်သို့ထည့်သွင်းရမည်ကို သင်ယူရ၏။ ဘုရားသခင်၏ ချစ်ခြင်းမေတ္တာကို ခံစားရာတွင် ကိုယ်နှင့်အမျှ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် မည်သို့ချစ်ရမည်ကို သင်ယူရ၏။ ထို့ကြောင့် ကယ်တင်ခြင်းသည် ယခုဘဝ၌ ကျွန်ုပ်တို့၏ တစ်ဦးချင်းဘဝကို ပြောင်းလဲစေပြီး၊ လူများကို ကျွန်ခံရာတွင် ချုပ်နှောင်ထားသော လူ့အဖွဲ့အစည်းဆိုင်ရာ ဖွဲ့စည်းပုံများကို စိန်ခေါ်ရန် တွန်းအားပေး၏။ ဘုရားသခင် ပေးသနားတော်မူသော လွတ်လပ်ခြင်းကို ခံစားခြင်းအားဖြင့်၊ အခြားသူများ၏ အခြေအနေများကို ပြုပြင်တိုးတက်စေရန် ဘုရားသခင်နှင့် ပူးပေါင်းဆောင်ရွက်ရန် လှုံ့ဆော်ခံရ၏။ သို့မှသာ ကျွန်ုပ်တို့ ချစ်မြတ်နိုးသော ခမည်းတော်၏ သားသမီးများအဖြစ်၊ ညီအစ်ကိုမောင်နှမများအဖြစ် အတူတကွနေထိုင်နိုင်မည် ဖြစ်၏။ ကျွန်ုပ်တို့သည် ဘုရားသခင်၏ ရွေးကောက်တော်မူခြင်းခံရသူများ ဖြစ်ကြောင်း သိခြင်း (သီးသန့်မဟုတ်ဘဲ၊ အားလုံးပါဝင်သော အဓိပ္ပါယ်ဖြင့်) သည် ပတ်ဝန်းကျင်ရှိ အရာအားလုံး ပြိုလဲနေသည့်တိုင် ဤလောကနှင့် ဘဝခရီးကို ဖြတ်ကျော်ရန် ကူညီပေး၏။ ထို့ပြင် ကယ်တင်ခြင်းသည် လူတိုင်းအတွက် ဖြစ်သောကြောင့်၊ ကယ်တင်ခြင်းခံရသော ဆိုးညစ်သူတိုင်းသည် အချင်းချင်း ညီအစ်ကို ညီအမများ ဖြစ်ကြ၏။ ထို့ကြောင့် ကယ်တင်ခြင်းသည် အသိုင်းအဝိုင်းကို ဖန်တီးပေးပြီး၊ ချစ်ခြင်းမေတ္တာနှင့် လေးစားခြင်း၊ ဝတ်ပြုကိုးကွယ်ခြင်းနှင့် ဝန်ကျေးမှုတို့၌ ကျွန်ုပ်တို့အားလုံးကို စုစည်းပေး၏။ ထိုနေ့ရောက်သည်အထိ၊ ဘုရားသခင်၏ ပလ္လင်တော်မှ ကျယ်လောင်သော အသံသည် “ကြည့်လော့၊ ဘုရားသခင်၏ နေရာတော်သည် လူများနှင့်အတူ ရှိ၏။ ထိုသခင်ဘုရားသည် သူတို့နှင့်အတူ နေတော်မူမည်။ သူတို့သည် ဘုရားသခင်၏ လူမျိုး ဖြစ်ကြလိမ့်မည်။ ဘုရားသခင်အရင်းခံ ကိုယ်တော်တိုင် သူတို့နှင့်အတူ ရှိနေတော်မူမည်” ဟု ကြေညာမည်ဖြစ်၏ (ဗျာဒိတ် ၂၁:၃၊ စဘ္ကြီး III. C ကိုလည်း ကြည့်ပါ)။

IV. Practical Implications of the Doctrine of Salvation

 

The biblical doctrine of salvation is of ultimate relevance for experience because it says that the deepest needs of human life are not left to mindless chance, luck, or fate. They are under the control of the Almighty, who has loved us with an everlasting love. His salvific interest in us extends from eternity past into the limitless future. Human life is set within the circumference of God’s eternal plan for our good. Thus, our lives may be lived with faith, hope, and love rather than anxiety, fear, and egocentricity. In meeting the saving God we learn how we may add our interest and effort to the saving of others; in encountering the love of God, how we may love one another as He loves us. Thus, salvation changes our individual lives in the here and now and gives us impetus to challenge those societal structures that hold people in bondage. By experiencing the freedom that God provides, we are inspired to cooperate with Him in helping to improve the conditions of others so that we can live together as brothers and sisters, as children of a loving Father. To know we are God’s elect (not in an exclusive but an inclusive sense) can help us to journey through this world and life although things on every side are falling apart. Further, since salvation is for all, every saved sinner is a brother or sister to every other. Thus, salvation forges community and brings us all together in love and respect, worship and service, until that day when a loud voice from God’s throne will say: “Behold, the dwelling of God is with men. He will dwell with them, and they shall be his people, and God himself will be with them” (Rev. 21:3; see Sabbath III. C).

 

 

 

 

 

V. ကယ်တင်ခြင်းတရား၏ သမိုင်း

A. တမန်တော်ခေတ်ခမည်းတော်များ

ကျမ်းချက်သစ်အရ ကျေးဇူးတော်သည် လူသားတို့၏ ဘုရားသခင်ဘက်သို့ ဆုံးဖြတ်ချက်မချမီ ဘုရားသခင်ဘက်မှ လူသားတို့အတွက် ပြုလုပ်ပေးသော နောက်ဆုံးကာလဆိုင်ရာ အဖြစ်အပျက်ဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်သည် ယေရှုခရစ်တော်၏ တစ်ကြိမ်တစ်ခါသာ ပြုတော်မူသော ယဇ်ပူဇော်ခြင်းအားဖြင့် လူသားတို့ကို ကိုယ်တော်နှင့် ပြန်လည်သင့်မြတ်စေတော်မူပြီး၊ လုံးဝလွတ်လပ်စွာ လုပ်ဆောင်ခြင်းဖြင့် လက်ဝါးကပ်တိုင်သတင်းကို လက်ခံသော အပြစ်ရှိသူများကို အပြစ်ဒဏ်မှ လွတ်ကင်းသည်ဟုလည်းကောင်း၊ ဘုရားသခင်နှင့် မှန်ကန်သော ဆက်ဆံရေးရှိသည်ဟုလည်းကောင်း ကြေညာတော်မူသည်။ ထို့ကြောင့် ကျေးဇူးတော်သည် လုံးဝလွတ်ကင်းသော အထက်ကျော်လွန်သော အဖြစ်မှန်တစ်ခုဖြစ်သည်။ လူ၏မွေးရာပါ သဘာဝထဲတွင် မရှိသလို လူ၏ ဂုဏ်သတ္တိတစ်ရပ်လည်း ဖြစ်မလာခဲ့ပေ။ ကျေးဇူးတော်သည် အမြဲတမ်း လုံးဝလွတ်လပ်စွာ ပေးသနားခြင်းသာဖြစ်သည်။

V. History of the Doctrine of Salvation

 

A. The Apostolic Fathers

 

According to the NT, grace is an eschatological event effected by God on humanity’s behalf prior to human decision for God. God reconciles mankind to Himself through the once-for-all sacrifice of Jesus and, in an entirely free act, declares sinful humans who respond to the message of the cross to be free of condemnation and in a right relation to Himself. Grace therefore, is strictly a transcendent reality. It is not in any way inherent in man nor does it become a property of man. It remains always and entirely a gift.

 

ဤအခြေခံနားလည်မှုသည် တမန်တော်ခေတ်ခမည်းတော်များ၏ စာအုပ်များတွင် လုံးဝပြောင်းလဲသွားခဲ့သည်။ ထိုစာအုပ်များမှာ ဒိဒါခေး၊ ဗာနဗစ်စာစောင်၊ ပထမကလီမန်နှင့် ဒုတိယကလီမန်၊ ဟေရမာရှေ့ထွက်စာအုပ်၊ အီဂနတိယပို့စာများတို့ဖြစ်သည်။ ဒုတိယရာစုနှစ်တွင်ပင် ဤစာများအတွင်း၌ ဘုရားသခင်၏ ကျေးဇူးတော်ပေးကမ်းခြင်းသည် ခရစ်တော်ယူဆောင်လာသော ဉာဏ်အလင်းကို တုံ့ပြန်သည့်အနေဖြင့် အသစ်သောနာခံမှုဘဝကို နေထိုင်ရန် ဘုရားသခင်၏ ခေါ်သံအောက်တွင် အရေးပါမှုနည်းသွားခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် ခရစ်တော်သည် အပြစ်မှ ကယ်တင်သူထက် ကျင့်ဝတ်ဆရာအဖြစ် ပိုမိုဖြစ်လာပြီး၊ ဘာသာတရားသည် တရားဓမ္မဆိုင်ရာ အဆုံးအမများကို ယေရှုပေးသောအခါ အမှန်တရားကို သိစေသော်လည်း၊ လူသားတို့၏ ဘုရားသခင်ရှေ့မှောက်တွင် ပြုမူချက်များကို အဓိကထားလာသည်။ ထိုပြုမူချက်များက တရားမျှတခြင်းကို ယူဆောင်လာသည်ဟု ယူဆလာသည်။ ဘုရားသခင်၏ လူသားတို့အတွက် ပြုတော်မူခြင်း (တရားမျှတခြင်း၏ အဓိကရင်းမြစ်) ကိုမူ နောက်ခံထားလိုက်သည်။ ဘုရားသခင်၏ ကျေးဇူးတော်သည် ကျေးဇူးမဲ့သွားပြီး၊ ဧဝံဂေလိတရားသည် ဥပဒေသစ်တစ်ခု ဖြစ်လာသည်။ ယေရှုပုဂ္ဂိုလ်ကို ယေရှု၏ အဆုံးအမများဖြင့် အစားထိုးလိုက်ပြီး၊ ယုံကြည်ခြင်းကို နမူနာကောင်းကို လိုက်ခြင်းဖြင့် အစားထိုးလိုက်သည်။

This fundamental understanding becomes altered radically in the Apostolic Fathers, which includes the Didache, the Letter of Barnabas, 1 A.D. 2 Clement, the Shepherd of Hermas, and the Letters of Ignatius. Already by the second century, in these writings God’s gift of grace becomes subsidiary to God’s call to live a new life of obedience in response to the enlightenment Christ has brought. So, while Christ, now more a teacher of ethics than a saviour from sin, gives the knowledge of the truth, religion focuses primarily on humanity’s acts before God, which bring justification, instead of God’s acts for humanity, the definitive source of justification. God’s grace falls from grace, and the gospel becomes a new law. Jesus the person is displaced by Jesus’ precepts, and faith is replaced by following an example.

 

 

B. တမန်တော်ခေတ်ခမည်းတော်များမှ ဩဂုတ်စတင်အထိ

၁. အိုင်ရီနီယပ်စ်

ဒုတိယရာစုနှစ်တွင် အိုင်ရီနီယပ်စ်သည် သူ၏ “အယူမှားများကို ဆန့်ကျင်ခြင်း” စာအုပ်တွင် ကယ်တင်ခြင်းသည် ခရစ်တော်၏ လက်ဝါးကပ်တိုင်မှ မဟုတ်ဘဲ၊ ကိုယ်တော်၏ လူ့ဇာတိယူသော တစ်ဘဝလုံးမှတစ်ဆင့် ဖြစ်ပေါ်လာသည်ဟု သွန်သင်ခဲ့သည်။ လူသားတို့၏ ဘဝအဆင့်တိုင်းတွင် လုံးဝအမှတ်အသားပြုပြီး၊ အာဒံမနာခံရာတွင် နာခံခြင်းဖြင့် ယေရှုသည် လူသားတို့ကို ဘုရားသခင်နှင့် ပြန်လည်ဆက်ဆံရေးသို့ ပြန်လည်ယူဆောင်လာပြီး၊ ဘုရားသခင်၏ ပုံသဏ္ဍာန်ကို ပြန်လည်ပြုပြင်ခြင်းနှင့် ဘုရားသခင်၏ တူညီခြင်းကို ဖန်ဆင်းနိုင်စေသည်။ ကိုယ်တော်သည် ကျွန်ုပ်တို့လူသားဖြစ်သည်ကို ဖြစ်လာပြီး၊ ကျွန်ုပ်တို့သည် ကိုယ်တော်ဘုရားဖြစ်သည်ကို ဖြစ်လာနိုင်ရန်ဖြစ်သည်။ ဤပြန်လည်စုစည်းခြင်းသီအိုရီတွင် (ဧဖက် ၁:၁၀ မှ ဆွဲယူထားသော အယူအဆ) ခရစ်တော်သည် အာဒံတွင် ဆုံးရှုံးခဲ့သမျှကို ကိုယ်တော်အတွင်း စုစည်းထားပြီး၊ အာဒံယူဆောင်လာသော သေခြင်းကို ပြောင်းပြန်လှန်ကာ၊ စာတန်၏ ဦးခေါင်းကို နင်းချေတော်မူသည် (ခရစ်တော်အောင်မြင်သူ အယူအဆ)။

B. From the Apostolic Fathers to Augustine

 

1. Irenaeus

 

In the second century Irenaeus, in his Against Heresies, taught that salvation occurs not so much through the cross of Christ as through His entire incarnate life. By identifying fully with humankind in every stage of its existence and being obedient where Adam was disobedient, Jesus restores humanity to fellowship with God and makes possible the renewal of God’s image and the creation of God’s likeness. He becomes what we humanly are, so that we might become what He divinely is. In this theory of recapitulation, the idea being drawn from Ephsians 1:10, Christ sums up in Himself all that had been lost in Adam, reverses the death that Adam brought, and crushes the head of Satan (the Christus Victor motif).

 

 

၂. တာတူလီယန်

အနောက်ဘုရားကျောင်းသြသြိယဖြစ်သော တာတူလီယန်သည် တတိယရာစုနှစ်တွင် ကယ်တင်ခြင်းနှင့်ဆိုင်သော အဆုံးအမများစွာ ဖွံ့ဖြိုးလာစေရန် လမ်းခင်းပေးခဲ့သည်။ ထိုအထဲမှ တစ်ခုမှာ မူလအပြစ်ဖြစ်သည်။ တာတူလီယန်က အာဒံအတွင်း၌ လူတိုင်း၏ ဝိညာဉ်များ အလားအလာအနေဖြင့် ရှိနေသည်ဟု ယူဆသည်။ အာဒံပြုတ်ကျသောအခါ လူတိုင်းလည်း ပြုတ်ကျသွားသည်ဟု ဆိုသည်။ ဤအယူကို လာတီ “လွှဲပြောင်း” ဟု အဓိပ္ပာယ်ရသော စကားမှ ထရာဒူးရှန်နစ်ဇင် ဟုခေါ်သည်။ အာဒံမှ အပြစ်ကို လူတိုင်းထံ လွှဲပြောင်းပေးသည်။ အန်ဆဲလ်ကို ကြိုတင်မျှော်လင့်သည့်အနေဖြင့် တာတူလီယန်သည် ကျေနပ်မှုအယူကိုလည်း သွန်သင်ခဲ့သည်။ နှစ်ခြင်းခံပြီးသူများသည် အပြစ်များကို ဝန်ချတောင်းပန်ရုံသာမက ထိုအပြစ်များအတွက် ကျေနပ်မှုပြုရသည်။ (အန်ဆဲလ်အတွက်မူ ခရစ်တော်က ကျေနပ်မှုပြုသည်။) ကျေနပ်မှုကို နောင်တရခြင်း၊ မျက်ရည်များ၊ အစာရှောင်ခြင်း၊ ဆုတောင်းခြင်း၊ ဆွမ်းခံခြင်းများဖြင့် ပြုသည်။ ဤကျေနပ်မှုမရှိလျှင် ခွင့်လွှတ်ခြင်းမရှိပေ။ ထို့ကြောင့် လူ၏ ကုသိုလ်ဂုဏ်တော်က ဘုရားသခင်၏ ခွင့်လွှတ်ခြင်းကို ရရှိစေပြီး၊ ဤလောက၌ ခံရသော ဆင်းရဲဒုက္ခများက ထာဝရဒဏ်ခတ်ခြင်းကို ဖြေရှင်းပေးသည်။ ကောင်းမှုများသည်လည်း ကုသိုလ်ဂုဏ်တော်ရစေသည်ဟု ဤအမြင်တွင် ယူဆသည်။ တာတူလီယန်သည် ကက်သလစ်ဘုရားကျောင်း၏ ကုသိုလ်ဂုဏ်တော်စနစ်နှင့် ဝန်ချတောင်းပန်ခြင်းဓလေ့ကို အခြေခံပေးခဲ့သည်။ ခရစ်တော်သည် မကောင်းမှုအင်အားစုများကို အနိုင်ယူသည်ဟူသော အချက်ကို အလေးပေးခြင်းဖြင့် ခရစ်တော်အောင်မြင်သူ အယူအဆကို ထောက်ခံခဲ့သည်။

2. Tertullian

 

Tertullian, theologian of the Western Church in the third century, paved the way for the development of a number of teachings relating to salvation. One of these was original sin. Tertullian held that in Adam the souls of all were potentially present, so that when Adam fell, all fell with him, a theory called Traducianism from the Latin word meaning “transmit.” From Adam sin is transmitted to all. Anticipating Anselm, Tertullian also taught the idea of satisfaction. Those who have been baptized must not only confess their sins, but make satisfaction for them. (For Anselm, Christ makes the satisfaction.) Satisfaction is rendered by repentance and through tears, fasting, prayers, and almsgiving. Without this satisfaction there is no forgiveness. Thus humanity’s merit secures God’s forgiveness, and temporal mortifications discharge eternal punishments. Good deeds also gain merit in the satisfaction view. Tertullian thus laid the basis for the merit system of Catholicism and for the conception and practice of penance. In his emphasis upon Christ’s victory over all the evil forces, he added his support to the concept of Christus Victor.

 

 

၃. အော်ရီဂျင်

ပထမနီးစီးယားကောင်စီ မတိုင်မီ အရေးကြီးဆုံး သြသြိယဖြစ်သော အလက်ဇန္ဒြီးယားပညာရှင် အော်ရီဂျင်သည် ပထမရာစုနှစ်ပထမဝက်တွင် နေထိုင်ခဲ့သူဖြစ်သည်။ သူသည် အစောပိုင်းဘုရားကျောင်းတွင် သမ္မာကျမ်းစာပညာရှင်အကြီးဆုံးသာမက သူ၏ ဓမ္မပညာစနစ်သည် နီးစီးယားမတိုင်မီ ဘုရားကျောင်း၏ အကြီးကျယ်ဆုံး အောင်မြင်မှုဖြစ်သည်။ သူ၏ ကယ်တင်ခြင်းဆိုင်ရာ အဆုံးအမတွင် ထင်ရှားသော အချက်နှစ်ချက်ရှိသည်။ ပထမအချက်မှာ ခရစ်တော်အောင်မြင်သူ အယူအဆကို အလွန်အားပြုခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ ခရစ်တော်သည် မကောင်းမှုအင်အားစုများနှင့် တစ်ဘဝလုံး တိုက်ခိုက်ခဲ့သော်လည်း၊ ကိုယ်တော်၏ အသေခံခြင်းနှင့် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းအားဖြင့် ထိုအင်အားစုများကို အနိုင်ယူတော်မူသည်။ ဆက်စပ်ကျမ်းချက်နှစ်ခုမှာ ကောလောသဲ ၂:၁၅ ဖြစ်ပြီး ခရစ်တော်သည် အသေခံခြင်းအားဖြင့် မကောင်းမှုအင်အားစုများကို လုယက်တော်မူသည်ဟု ဆိုသည်။ နောက်တစ်ခုမှာ ၁ကောရိန်သု ၁၅:၂၄–၂၈ ဖြစ်ပြီး ရှင်ပြန်ထမြောက်သော ခရစ်တော်၏ ရန်သူအားလုံး (သေခြင်းအပါအဝင်) ကို အောင်မြင်တော်မူခြင်းကို ကြေညာသည်။ ဒုတိယအချက်မှာ မကောင်းမှုအင်အားစုများကို အနိုင်ယူခြင်းထက် နောက်ခံအဖြစ် ခရစ်တော်၏ အသေခံခြင်းသည် ရွေးနှုတ်ခြင်းငွေဖြစ်သည်ဟု အလေးပေးခဲ့သည် (မာကု ၁၀:၄၅)။ မေးခွန်းမှာ ဤရွေးနှုတ်ငွေကို မည်သူ့ထံ ပေးဆပ်သနည်း ဆိုသည်။ အော်ရီဂျင်က ဘုရားသခင်ထံ မဖြစ်နိုင်သောကြောင့် နတ်ဆိုးထံဖြစ်ရမည်ဟု ဖြေသည်။ အကြောင်းမှာ ကျွန်ုပ်တို့ကို ဖမ်းစီးထားသူမှာ နတ်ဆိုးဖြစ်ပြီး၊ ယေရှု၏ ဝိညာဉ်ကို ပေးဆပ်သည်အထိ ဖမ်းစီးထားခဲ့သည်။ သို့သော် နတ်ဆိုးသည် လှည့်စားခံရသည်။ အကြောင်းမှာ ခရစ်တော်၏ ဝိညာဉ်ကို ခံနိုင်ရည်မရှိမှန်း မသိခဲ့သောကြောင့်ဖြစ်သည် (အော်ရီဂျင် ရောမဩဝါဒစာ အဋ္ဌကထာ ၂.၁၃)။ ဤနေရာတွင် အော်ရီဂျင်သည် ဆယ်တစ်ရာစုရှိ အန်ဆဲလ်အထိ ထပ်ခါတလဲလဲ ကြားနေရသော အချက်နှစ်ချက်ကို ထုတ်ဖော်ခဲ့သည်။ ပထမမှာ ယေရှု၏ လက်ဝါးကပ်တိုင်သည် အပြစ်ရှိသူများကို နတ်ဆိုး၏ လက်အောက်မှ ရွေးနှုတ်ရန် နတ်ဆိုးနှင့် သဘောတူညီချက်ဖြစ်သည်။ ဒုတိယမှာ နတ်ဆိုးသည် ခရစ်တော်ပြုတော်မူသည်ကို လှည့်စားခံရသည်။ နောက်ဆုံးအချက်ကို ပုံဖော်ထားသော ပုံစံတစ်ခုကို ဩဂုတ်စတင်တွင် တွေ့ရသည်။ သူက လက်ဝါးကပ်တိုင်သည် ကျွန်ုပ်တို့၏ ကယ်တင်ခြင်းငွေဖြစ်ပြီး၊ ခရစ်တော်၏ သွေးတော်ဖြင့် ချွန်ထားသော ကြွေကျားဖမ်းစည်ကဲ့သို့ နတ်ဆိုးထံ ဆွဲဆောင်ခဲ့သည်ဟု ဆိုသည် (ဩဂုတ်စတင် တရားဟောချက် ၁၃၀.၂ [NPNF-1 6:499])။

3. Origen

 

Origen, an Alexandrian scholar of the first half of the third century, was not only the greatest expert in Scripture of any writer in the early church, but his theological system was the most important achievement of the pre-Nicene church. Two aspects of his teaching on salvation stand out. First, he very strongly stressed the Christus Victor motif. Christ had a lifelong struggle with the evil forces but, through His death and resurrection, defeated them. Two relevant texts were Colossians 2:15 in which Christ, by His death, despoils the powers of evil, and 1 Corinthians 15:24–28, which announces the triumph of the resurrected Christ over all His enemies, including death. Second, in a subordinate thought to that of the defeat of the evil powers, Origen emphasized that Christ’s death was a ransom, as in Mark 10:45. The question was: To whom was the ransom paid? Origen answered that since it could not have been to God, it must have been to the devil, for it was he who held us captive until the soul of Jesus was paid to him. But the devil was deceived, for he did not realize that he could not bear the torment of holding Christ’s soul (Origen Commentary on Romans 2.13). Here Origen struck two notes that were to be heard repeatedly until the time of Anselm in the eleventh century: the idea that the cross of Jesus was the bargain made with the devil to ransom sinful humans from his dominion, and that the devil was tricked by what Christ did. A very pictorial representation of the latter point is found in Augustine who suggested that the cross, the price of our salvation, was held out to the devil like a mousetrap, baited with Christ’s own blood (Augustine Sermon 130. 2 [NPNF-1 6:499]).

 

 

၄. အရှေ့တိုင်းသြသြိယများနှင့် အသန်နေးရပ်စ်

စတုတ္ထရာစုနှစ်တွင် အသန်နေးရပ်စ်သည် အရှေ့တိုင်းသြသြိယများတွင် အရေးကြီးဆုံးအသံဖြစ်ပြီး၊ ကယ်တင်ခြင်းသည် ခရစ်တော်၏ လူ့ဇာတိယူခြင်းကြောင့် လူသားတို့၏ ဘုရားဖြစ်လာခြင်းတစ်မျိုးကို ပါဝင်သည်ဟု အတည်ပြုခဲ့သည်။ ဘုရားဖြစ်သော ခရစ်တော်သည် ကျွန်ုပ်တို့နှင့်အလား ဖြစ်လာခြင်းအားဖြင့် ကျွန်ုပ်တို့ကို ဘုရားသခင်၏ ပုံသဏ္ဍာန်သို့ ပြန်လည်ပြုပြင်ပေးပြီး၊ ကျွန်ုပ်တို့သည် ကိုယ်တော်နှင့်တူလာသည်။ ဤအမြင်ကို ထောက်ခံသူများက အသုံးပြုသော အရေးကြီးကျမ်းချက်များမှာ ဆာလံ ၈၂:၆ (ဘုရားသခင်၏ လူမျိုးကို “ဘုရားများ” ဟုဆိုသည်)၊ ၂ပေတရု ၁:၄ (ယုံကြည်သူများ ဘုရားသဘာဝ၌ ပါဝင်သူများဖြစ်လာသည်)၊ နှင့် ၁ကောရိန်သု ၁၅:၄၉ (မြေကြီးသားပုံသဏ္ဍာန်ကို ဆောင်သည်နှင့်အညီ ကောင်းကင်သားပုံသဏ္ဍာန်ကို ဆောင်ခြင်း) တို့ဖြစ်သည်။

4. Eastern Theologians and Athanasius

 

In the fourth century Athanasius was the most important voice among Eastern theologians who affirmed that salvation involved a form of human deification as a result of Christ’s incarnation. By the divine Christ’s becoming like us, He restored us to God’s image, and we become like Him. Important texts used by proponents of this view were Psalm 82:6, which speaks of God’s people being “gods”; 2 Peter 1:4, which sees believers becoming partakers of the divine nature; and 1 Corinthians 15:49, which tells of bearing the image of the heavenly man as we have that of the earthly man.

 

 

၅. ဩဂုတ်စတင်နှင့် ပဲလေးဂျီယန်အငြင်းပွားမှု

ဩဂုတ်စတင်နှင့် ပဲလေးဂျီယပ်စ် တို့၏ ဆန့်ကျင်ဘက်ဓမ္မပညာများကြား ပြဿနာများသည် ယနေ့တိုင် အရေးကြီးနေဆဲဖြစ်သည်။ ပဲလေးဂျီယန်ဝါဒသည် အရှေ့ဘုရားကျောင်းတွင် သိသာထင်ရှားသော ထောက်ခံမှုရရှိခဲ့သော်လည်း နောနောင် အရှေ့နှင့်အနောက်တွင် ရှုတ်ချခံရသည်။ သို့သော် ဘုရားကျောင်း၏ ဘဝတွင် ထပ်ခါတလဲလဲ ပြန်လည်ပေါ်ထွန်းလာခဲ့သည်။

5. Augustine and the Pelagian Controversy

 

The issues involved between the opposite and competing theologies of Augustine and Pelagius have remained crucial to the present day. Pelagianism found significant support in the Eastern Church, but was eventually condemned in both East and West. However, it has lived on and resurfaced time and again in the life of the church.

 

ပဲလေးဂျီယပ်စ်သည် ဂုဏ်သရေရှိပြီး ပညာရှိသော ဗြိတိသျှမျိုးရင်းသား ရှင်တစ်ဦးဖြစ်ပြီး ဘီစီ ၃၈၀ ခန့်တွင် ရောမသို့ ရောက်ရှိလာသည်။ ကိုယ်ကျင့်တရားအလွန်ထက်မြက်သူဖြစ်၍ ရောမခရစ်ယာန်များ၏ ကိုယ်ကျင့်တရားအားနည်းမှုကို မြင်ပြီး သူတို့၏ ကျင့်ဝတ်စံနှုန်းကို မြှင့်တင်လိုခဲ့သည်။ လူ့သဘာဝကို အကောင်းမြင်သောကြောင့် မြင့်မြတ်သော ကိုယ်ကျင့်တရားကို ထောက်ခံနိုင်ခဲ့သည်။ လူသားများသည် မူလအားဖြင့် ကောင်းမြတ်ပြီး အာဒံ၏ အပြစ်ရှိသော်လည်း ကောင်းမှုကို ရွေးချယ်နိုင်သည်။ ဘုရားသခင်က လူသားတို့အား ဥပဒေပေးထားခြင်းက လူသားတို့ ထိုဥပဒေကို လိုက်နာနိုင်သည်ဟု ညွှန်ပြသည်။ ပဲလေးဂျီယပ်စ်၏ စကားအရ “မဖြစ်နိုင်သော အရာကို မှာထားရန် ဘုရားသခင် အလိုမရှိ၊ အကြောင်းမူ ထိုသခင်သည် တရားမျှတတော်မူ၏။ မတတ်နိုင်သောအရာကြောင့် လူကို အပြစ်တင်မည်မဟုတ်၊ အကြောင်းမူ ထိုသခင်သည် သန့်ရှင်းတော်မူ၏” (ပဲလေးဂျီယပ်စ် ဒီမီထရပ်စ်သို့ စာစောင် ၁၆)။ ပဲလေးဂျီယပ်စ်သည် လူသားသည် အပြစ်၏ ကျွန်ဖြစ်သည်ဟု မယုံကြည်သဖြင့် မူလအပြစ်အယူကို ငြင်းပယ်ခဲ့သည်။ “ကောင်းမှုအားလုံး၊ ဆိုးမှုအားလုံး၊ ချီးကျူးခြင်း သို့မဟုတ် အပြစ်တင်ခြင်းခံရသော အရာအားလုံးသည် ကျွန်ုပ်တို့ ပြုမူခြင်းဖြစ်ပြီး မွေးရာပါလာခြင်း မဟုတ်” ဟု ဆိုသည်။ ကျွန်ုပ်တို့သည် ကုသိုလ်လည်းမရှိ၊ အပြစ်လည်းမရှိဘဲ မွေးဖွားလာပြီး ကျွန်ုပ်တို့၏ အလိုဆန္ဒမလွှမ်းမိုးမီ ဘုရားသခင်ထည့်သွင်းထားသော အရာမှလွဲ၍ အခြားမရှိဟု ဆိုသည် (ပဲလေးဂျီယပ်စ် လွတ်လပ်သောအလိုဆန္ဒအကြောင်း၊ ဩဂုတ်စတင် မူလအပြစ်အကြောင်း ၂.၁၃ [NPNF-1 5:241] တွင် ကိုးကားထားသည်)။ အရှေ့တိုင်း ဖန်ဆင်းခြင်းအမြင်နှင့်အညီ လူတစ်ဦးချင်း၏ ဝိညာဉ်သည် ကိုယ်ဝန်ဆောင်ချိန် သို့မဟုတ် မွေးဖွားချိန်တွင် သီးခြားဖန်ဆင်းခံရသောကြောင့် (ထရာဒူးရှန်နစ်ဇင်ကို ငြင်းပယ်ခြင်း) အာဒံနှင့် မူလဆက်စပ်မှု မရှိပေ။ အာဒံမှ အခြားသူများထံ လွှဲပြောင်းပေးနိုင်သော အရာလည်း မရှိပေ။ ထို့ကြောင့် မွေးရာပါ ဝိညာဉ်ရောဂါ မရှိသဖြင့် လူတစ်ဦးချင်းသည် ကောင်းမှု သို့မဟုတ် ဆိုးမှုကို မူလပြုလုပ်သည်။ ဘုရားသခင်က လူသားအား မှန်ကန်မှုကို ရွေးချယ်နိုင်စွမ်းကို ပေးထားပြီး လူတစ်ဦးချင်းသည် လွတ်လပ်စွာ ရွေးချယ်ရန် တာဝန်ရှိသည်။ လူ့လွတ်လပ်မှုနှင့် တာဝန်ယူမှုနှင့် ကိုက်ညီသော ပဲလေးဂျီယပ်စ်၏ ကျေးဇူးတော်အဆုံးအမမှာ နှစ်မျိုးရှိသည်။ တစ်မျိုးမှာ ဖန်ဆင်းခြင်း၏ သဘာဝကျေးဇူးတော်ဖြစ်ပြီး အကြောင်းအရာနှင့် အလိုဆန္ဒကို ပေးသနားခြင်းဖြင့် ဆိုးမှုကို ရှောင်ရှားနိုင်စေသည်။ နောက်တစ်မျိုးမှာ ဆယ်ပညတ်တော်နှင့် တောင်ပေါ်တရားဟောချက်ကဲ့သို့ ဘုရားသခင်၏ အလင်းပေးခြင်းဖြင့် ဘဝကို မည်သို့ဦးဆောင်ရမည်ကို ပြသပေးပြီး ကိုယ်တော်၏ အလိုတော်ဘက်သို့ လှုံ့ဆော်ပေးသည်။ ဤအမြင်တွင် ကျေးဇူးတော်သည် လူကို အပြစ်မှ ကောင်းမှုသို့ ပြောင်းလဲစေသော အထက်ကျော်လွန်သော တန်ခိုးမဟုတ်ပေ။ လူသားသည် အပြစ်ပြုခဲ့သော်လည်း (အထူးသဖြင့် ပတ်ဝန်းကျင်သက်ရောက်မှုကြောင့်) ဘုရားသခင်က ခွင့်လွှတ်ခြင်းကို ပေးသည်။ ထိုခွင့်လွှတ်ခြင်းသည် လူကြီးများ၏ နှစ်ခြင်းခံခြင်းတွင် အသက်ဝင်သည် (ကလေးငယ်များမှာ နှစ်ခြင်းမလိုအပ်၊ အာဒံပြုတ်ကျမှီ အခြေအနေရှိသည်)။ သို့သော် နှစ်ခြင်းခံပြီးနောက် လူသားတွင် ဘုရားသခင်အတွက် နေထိုင်ရန် တာဝန်နှင့် စွမ်းရည်နှစ်မျိုးလုံးရှိသည်။ အလိုရှိလျှင် အပြစ်မရှိဘဲ ဘုရားသခင်၏ ပညတ်တော်များကို လိုက်နာနိုင်သည်။ နောက်ဆုံးတရားစီရင်ခြင်းတွင် သူ၏ အမှုများအရ ကံကြမ္မာဆုံးဖြတ်ခံရမည်ဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်၏ ကြိုတင်ရွေးကောက်ခြင်းဆိုသည်မှာ မည်သူသည် ဘုရားသခင်အတွက် နေထိုင်မည်ကို ကြိုသိခြင်းကိုသာ ဆိုလိုသည်။ ကြိုတင်ဆုံးဖြတ်ခြင်း မဟုတ်ပေ (ကယ်လီ ၃၆၀)။

Pelagius, a person of high repute and learning, was a monk of British origin who came to Rome about the year 380. A man of great moral fervor, he was appalled by the moral laxity of Roman Christians and sought to elevate their ethical standards. He could advocate a high morality because he was optimistic about human nature. Human beings were basically good and, notwithstanding the sin of Adam, were able to choose the good. The fact that God gave His law to humankind indicated that man was able to perform this law for, in the words of Pelagius, “He has not willed to command anything impossible, for he is righteous; and he will not condemn a man for what he could not help, for he is holy” (Pelagius Epistle to Demetrius 16). Pelagius did not believe that man was a slave to sin and thus rejected the concept of original sin. “Everything good and everything evil, in respect of which we are either worthy of praise or of blame, is done by us, not born with us.” We are born without virtue or vice, and before the exercise of our will there is nothing in us but what God stored there (Pelagius On Free Will, in Augustine On Original Sin 2. 13 [NPNF-1 5:241]). Since, in accord with Eastern views of Creation, each person’s soul came into being independently and directly at the time of conception or birth (thus rejecting Traducianism), there is no fundamental connection with Adam and nothing that could be passed on from him to others in the way of original sin. Thus, being without congenital spiritual defect, each individual does evil or good originally. God has given man the possibility to choose the right, and each person is responsible for the exercise of his freedom to choose. Cohering with the concepts of human freedom and responsibility was Pelagius’ doctrine of grace. Grace has a twofold meaning. On the one hand, there is the natural grace of Creation, which has to do with God’s gift of reason and will, by which man is able to avoid evil. On the other, there is the external grace of enlightenment by which God, through such instruction as the Ten Commandments and the Sermon on the Mount, shows us how to conduct our lives, and thus motivates us toward His will. In this view grace is not a supernatural power that changes man from sin to goodness. Because man has sinned, especially through environmental influences, God offers him pardon, which is operative in adult baptism (infants need no baptism, but are in Adam’s pre-Fall condition). Once baptized, however, man has both the duty and the ability to live for God. If he wishes, he can keep God’s commands without sinning. Whether he has done so will be seen in the final judgment, where his works will determine his destiny. God’s predestination refers to His foreknowledge, not decision, of who will choose to live for Him (Kelly 360).

 

ဩဂုတ်စတင်သည် ပဲလေးဂျီယန်အငြင်းပွားမှုမတိုင်မီ သူ၏ အမြင်များကို ရေးဆွဲပြီးသားဖြစ်ပြီး ပဲလေးဂျီယပ်စ်နှင့် လုံးဝဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်သည်။ အာဒံ၏ အပြစ်ကြောင့် လူသားတို့သည် မအပြစ်ရှိနိုင်သော မူလဖြစ်နိုင်ခြေကို ဆုံးရှုံးခဲ့သည်ဟု အတည်ပြုသည်။ အာဒံမှ အမွေဆက်ခံရသော ပြုတ်ကျသောအခြေအနေတွင် လူသားများသည် အပြစ်မှလွဲ၍ မပြုနိုင်တော့ပေ။ လူ့အလိုဆန္ဒသည် ပျက်စီးယိုယွင်းပြီး ဘုရားသခင်ဘက်သို့ ရွေးချယ်နိုင်စွမ်းကို နိုးကြားစေသော ကြိုတင်ကျေးဇူးတော်မရှိလျှင် မလွှဲမရှောင် ဆိုးမှုကို ရွေးချယ်မည်ဖြစ်သည်။ သို့သော် ကြိုတင်ကျေးဇူးတော်ဖြင့် လူသားတို့သည် အသစ်သော အထက်ကျော်လွန်သော အစပြုမှုများ ရရှိသည်။ ဤကျေးဇူးတော်သည် လူသားတစ်ဦး အလိုဆန္ဒမပြုမီ အလိုဆန္ဒကို ပြင်ဆင်ပေးပြီး လှုံ့ဆော်ပေးသည်။ ထို့ကြောင့် ကယ်တင်ခြင်းသည် ဘုရားသခင်၏ တိုက်ရိုက်အစပျိုးမှုမှ စတင်သည်။ ကြိုတင်ကျေးဇူးတော်ကို ပူးပေါင်းကျေးဇူးတော်က လိုက်သည်။ ထိုကျေးဇူးတော်သည် လှုံ့ဆော်ပြီးနောက် လူ၏ အလိုဆန္ဒကို ကူညီပေးသည်။ ထို့နောက် လုံလောက်သောကျေးဇူးတော်က ကောင်းမှုတွင် ဇွဲရှိစေသည်။ ဘုရားသခင်၏ ကျေးဇူးတော်ပေးသနားခြင်း၏ အထွတ်အထိပ်မှာ အမှန်တကယ် ကောင်းမှုကို ပြုလုပ်နိုင်စေသော ထိရောက်သောကျေးဇူးတော်ဖြစ်သည်။ ဤအရာအားလုံးတွင် ဘုရားသခင်၏ ကျေးဇူးတော်သည် ငြင်းပယ်၍မရနိုင် (ဩဂုတ်စတင် ဆုံးမခြင်းနှင့် ကျေးဇူးတော်အကြောင်း ၃၄–၃၈ [NPNF-1 5:485–487]) ဖြစ်ပြီး ဘုရားသခင်၏ ကြိုတင်ရွေးကောက်ခြင်းအပေါ် အခြေခံသည်။ ထိုကြိုတင်ရွေးကောက်ခြင်းအားဖြင့် အပြစ်ရှိသော လူအုပ်စုထဲမှ မည်သူများ အထက်ကျော်လွန်သော ကျေးဇူးတော်ကို ခံရမည်ကို ဆုံးဖြတ်ထားသည်။ ထို့ကြောင့် ကယ်တင်ခြင်းသည် ဘုရားသခင်တစ်ပါးတည်းမှသာဖြစ်ပြီး ကိုယ်တော်အလိုရှိသူများအတွက်သာဖြစ်သည်။

Augustine, who had worked out his views before the Pelagian controversy, was the complete opposite of Pelagius. Because of Adam’s sin, he affirmed, humanity has lost its original possibility not to sin. Human beings in their fallen condition, inherited from Adam, cannot help sinning. The will of humanity has been corrupted and, without the prevenient grace of God that awakens the possibility to choose for God, humans will inevitably choose evil. With prevenient grace, however, humans receive new supernatural beginnings. This grace predisposes and prompts the will before a human being ever wills. Thus, salvation begins by God’s direct initiative. Prevenient grace is followed by cooperating grace, whereby God assists the person’s will once it has been prompted to follow. This is succeeded by sufficient grace, which enables one to persevere in the good. The climax of God’s bestowal of grace is efficient grace, which is the power for actually effecting the good. In all this God’s grace is irresistible (Augustine On Rebuke and Grace 34–38 [NPNF-1 5: 485–487]) and based upon God’s predestination, by which He has determined who among the mass of sinful humans will receive His supernatural grace. Thus, salvation is from God alone and for those He wills alone.

 

အလယ်အလတ်အမြင်မှာ ဆီမီပဲလေးဂျီယန်ဝါဒ ဟုခေါ်ပြီး အထင်ရှားဆုံး ထောက်ခံသူမှာ မာဆေးလ်ရှိ ဂျွန်ကဆီယန်နပ်စ်ဖြစ်သည်။ ဆီမီပဲလေးဂျီယန်များက ပြုတ်ကျခြင်းကြောင့် လူ့ခန္ဓာကိုယ်သည် သေတတ်သောအရာဖြစ်လာပြီး ကိုယ်ကျင့်တရားသဘာဝ ပျက်စီးယိုယွင်းသွားသည်ဟု ယုံကြည်သည်။ သို့သော် လွတ်လပ်စွာ အလိုဆန္ဒပြုနိုင်စွမ်းသည် ပျက်စီးသွားသော်လည်း လုံးဝမဆုံးရှုံးခဲ့ပေ (ဩဂုတ်စတင်ဝါဒနှင့် ဆန့်ကျင်)။ ပဲလေးဂျီယပ်စ်ကို ဆန့်ကျင်သည်မှာ ကျေးဇူးတော်လိုအပ်သည်ဟု ဆိုခြင်းဖြစ်သည်။ အကြောင်းမှာ အပြစ်က ကိုယ်ကျင့်တရားအားနည်းမှုကို ဖြစ်စေသောကြောင့်ဖြစ်သည်။ သို့သော် လူသားသည် လွတ်လပ်သော ပြုသူဖြစ်သောကြောင့် ဘုရားသခင်နှင့် ပူးပေါင်းနိုင်သည်။ ဩဂုတ်စတင်နှင့် ဆန့်ကျင်သော အချက်များမှာ (၁) ကယ်တင်ခြင်း၏ အစပျိုးမှုသည် တစ်ခါတစ်ရံ ဘုရားသခင်၏ ကျေးဇူးတော်မှ၊ တစ်ခါတစ်ရံ လူ့အလိုဆန္ဒမှ ဖြစ်သည်။ (၂) ကျေးဇူးတော်သည် ငြင်းပယ်၍ရနိုင်သည်။ (၃) လူအားလုံးမဟုတ်ဘဲ အချို့ကိုသာ ကြိုတင်ရွေးကောက်ခြင်းသည် မမှန်ကန်ပေ။ ဘုရားသခင်သည် လူတိုင်း ကယ်တင်ခြင်းခံရန် အလိုရှိသည်။ ထို့ကြောင့် ပဲလေးဂျီယပ်စ်ကဲ့သို့ ကြိုတင်ရွေးကောက်ခြင်းသည် ကြိုသိခြင်းနှင့် ဆက်စပ်ပြီး ကြိုတင်ဆုံးဖြတ်ခြင်း မဟုတ်ပေ။ ဆီမီပဲလေးဂျီယန်ဝါဒသည် ဆယ်စုနှစ်များစွာ ငြင်းခုံခံရသော်လည်း ကောင်စီအတည်ပြုခြင်း မရခဲ့ပေ။ သို့သော် ပဲလေးဂျီယန်ဝါဒနှင့် ဩဂုတ်စတင်ဝါဒ၏ လွန်ကဲမှုနှစ်ခုကြားတွင် ဘုရားကျောင်းအတွင်း အသက်ရှင်နေသော ရွေးချယ်စရာများအဖြစ် ဆက်လက်တည်ရှိနေခဲ့သည်။

A compromise position is that of the so-called semi-Pelagians, whose most able exponent was John Cassianus, a monk of Marseilles. The semi-Pelagians believed that as a result of the Fall humanity’s body became mortal, and his moral nature became corrupt. However, while his ability to freely will was corrupted, it was not entirely lost (as in Augustinianism). Contra Pelagius, grace was needed, for sin has produced moral impotence. However, since man is a free agent, he can cooperate with God. In positions contrary to Augustine they affirmed that: (1) sometimes the initiative in salvation was by God’s grace, sometimes by humanity’s will; (2) grace was not irresistible; and (3) predestination of some rather than all was not true. God wished all to be saved, and thus, as in Pelagius, predestination is allied with foreknowledge rather than foreordination. Semi-Pelagianism, though debated for decades, did not receive conciliar approval, but has persisted in the church as containing viable alternatives to the extremes of Pelagianism and Augustinianism.

 

 

C. အလယ်ခေတ် စကောလက်စတစ်ဇင် (Medieval Scholasticism)

၁. အန်ဆဲလ်မ် (Anselm)

အလယ်ခေတ်တွင် ကယ်တင်ခြင်းဆိုင်ရာ အမြင်များကို ထောက်ခံခဲ့သော ပုဂ္ဂိုလ်နှစ်ဦးသည် ခရစ်ယာန်အတွေးအခေါ်သမိုင်းကို များစွာလွှမ်းမိုးခဲ့သည်။ ပထမဆုံးမှာ ဆယ့်တစ်ရာစုတွင် ကန်တာဘူရီ ဂိုဏ်းချုပ်တော်ဖြစ်ခဲ့သော အန်ဆဲလ်မ် ဖြစ်သည်။ အန်ဆဲလ်မ်သည် ဘုရားသခင်ရှိတော်မူခြင်းအတွက် အွန်တိုလောဂျီ ဝေဖန်ချက် (ontological argument) ကြောင့်သာမက၊ အထူးသဖြင့် သူ၏ Cur Deus Homo စာအုပ်တွင် ဖော်ပြထားသော ပလီယံခွင့်လွှတ်ခြင်း ဓမ္မပညာအတွက်လည်း ကျော်ကြားခဲ့သည်။ အန်ဆဲလ်မ်သည် အိုရီဂျင်ခေတ်မှ နှစ်ပေါင်းကိုးရာနီးပါး လွှမ်းမိုးခဲ့သော ရွေးနှုတ်ခြင်း သီအိုရီ (ransom theory) ကို ငြင်းပယ်ခဲ့သည်။ အန်ဆဲလ်မ်သည် ကမ္ဘာကို ဖန်ဆင်းတော်မူသော ဘုရားသခင်အနေဖြင့် နတ်ဆိုးအား ဥပဒေရေးရာ အခွင့်အရေးတစ်စုံတစ်ရာ ပေးဆပ်ရမည်ဟူသော အမြင်ကို တင်းကျပ်စွာ ဆန့်ကျင်ခဲ့သည် (Why God Became a Man ၁.၇)။ ထိုအစား သူသည် ကျေနပ်မှုပေးခြင်း (satisfaction) အယူအဆကို အသစ်တစ်ဖန် အဆိုပြုခဲ့သည်။ ဤအမြင်အသစ်သည် အန်ဆဲလ်မ်ခေတ်က ဖီးယူဒယ်လစ်စနစ် (feudalism) အခြေအနေတွင် အဓိပ္ပာယ်ရှိခဲ့သည်။ ဖီးယူဒယ်လစ်လူ့အဖွဲ့အစည်းတွင် လုပ်ကွက်နွားတစ်ဦး၏ တာဝန်မှာ သူ၏သခင်ကို ဂုဏ်သိက္ခာထိန်းသိမ်းပေးရန် ဖြစ်သည်။ အကယ်၍ ထိုသို့�-mထိန်းသိမ်းနိုင်ခြင်းမရှိပါက သူ၏သခင်၏ ဂုဏ်သိက္ခာကို ကျေနပ်မှုပေးနိုင်ရန် သင့်လျော်သော အပြစ်ဒဏ်တစ်ခု ပေးဆပ်ရမည်။ ဝိညာဉ်ရေးရာနယ်ပယ်တွင်လည်း အလားတူပင် ဖြစ်သည်။ အပြစ်ရှိသော လူသားများသည် ဘုရားသခင်၏ ဂုဏ်သိက္ခာကို ပျက်ပြားစေခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် ဘုရားသခင်၏ ဂုဏ်သိက္ခာကို ပြန်လည်ထူထောင်နိုင်ရန် သင့်လျော်သော လျော်ကြေးတစ်ခု ပေးဆပ်ရန် လိုအပ်ခဲ့သည်။ သို့သော် ဘုရားသခင်သည် အပြစ်ရှိသော လူသားတစ်ဦးတစ်ယောက်မျှ ပေးဆပ်နိုင်ခြင်းမရှိသော ကျေနပ်မှုတစ်ခုကို တောင်းဆိုတော်မူသည်။ ထို့ပြင် အနာဂတ်တွင် ဘုရားသခင်အား ပေးဆပ်ရမည်ဖြစ်သော နာခံမှုမျှဖြင့်လည်း ဖြည့်ဆည်းပေးနိုင်ခြင်း မရှိပြန်။ ထပ်မံ၍ ဘုရားသခင်သည် စကြဝဠာ၏ သခင်ဖြစ်တော်မူသောကြောင့် သူ့အား ပေးဆပ်ရမည့် ကျေနပ်မှုသည် ဘုရားသခင်မှလွဲ၍ စကြဝဠာတစ်ခုလုံးထက် ကြီးမြတ်ရမည်။ ထို့ကြောင့် အပြစ်အတွက် ပေးဆပ်ရမည့်စျေးနှုန်းသည် ဘုရားသခင်သာလျှင် ပေးဆပ်နိုင်သော်လည်း လူသားမျိုးနွယ်က ပေးဆပ်ရမည့်တာဝန်ရှိသောကြောင့် ဘုရားလူသားဖြစ်တော်မူသော သူသည် လူသားမျိုးနွယ်အတွက် ကျေနပ်မှုစျေးနှုန်းကို ပေးဆပ်ရန် လိုအပ်ခဲ့သည် (ibid. ၂.၆)။ ခရစ်တော်သည် ဘုရားသခင်ဖြစ်တော်မူသလို အပြစ်ကင်းသော လူသားလည်းဖြစ်တော်မူသောကြောင့် ဘုရားသခင်အား မပေးဆပ်ရသေးသော အရာဖြစ်သော သူ၏အသက်ကို ပေးဆပ်နိုင်ခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် သူ၏ ကိုယ်တိုင်ဆန္ဒဖြင့် သေခြင်းသည် လူသားမျိုးနွယ်၏ အပြစ်များအတွက် ပြည့်စုံသော ကျေနပ်မှုဖြစ်လာခဲ့သည်။

C. Medieval Scholasticism

 

1. Anselm

 

In medieval times two figures stand out as proponents of views on salvation which have significantly affected the course of Christian thought. The first was Anselm, archbishop of Canterbury in the eleventh century. Anselm became known not only for his ontological argument for God’s existence but especially for his contribution to the theology of the atonement found in his Cur Deus Homo. Anselm rejected the ransom theory that had reigned supreme some nine hundred years from the time of Origen. In rather tightly knit logic Anselm contested the view that God, as Creator of the world, owed the devil any legal rights (Anselm Why God Became a Man 1. 7). In place of this, he proposed his own version of the idea of satisfaction. This new view made sense in the setting of feudalism in Anselm’s day. In feudal society it was the duty of the serf to preserve the honor of his lord. If he did not do so, an appropriate punishment, which would render satisfaction to the honor of his lord, had to be made. Likewise in the spiritual realm. Sinful humans had brought dishonor upon God. This necessitated that a proper reparation be paid so that God’s honor could be restored. However, God demanded a satisfaction that no sinful human could make and something extra that no future obedience, already due God, could satisfy. Further, because God was the Lord of the universe, the satisfaction given to Him had to be greater than all the universe, except for God. Consequently, since the price for sin was one which only God could pay but which humanity was under obligation to pay, it was necessary for the God-man to pay the satisfaction price for humankind (ibid. 2. 6). Christ, as both God and sinless human, could give what was not already owed to God, His life. Thus, His voluntary death constituted full satisfaction for the sins of humankind.

 

 

၂. အေဘလတ် (Abelard)

လုံးဝကွဲပြားခြားနားသော အဖြေတစ်ခုကို ဆယ့်နှစ်ရာစု ပထမနှစ်ဝက်ကာလ၏ အထက်မြက်ဆုံး တွေးခေါ်ရှင်တစ်ဦးဖြစ်သော ပြင်သစ်ဘုန်းကြီး အေဘလတ်က ပေးခဲ့သည်။ အေဘလတ်သည် ရွေးနှုတ်ခြင်းနှင့် ပလီယံခွင့်လွှတ်ခြင်း အယူအဆများကိုသာမက အထူးသဖြင့် အန်ဆဲလ်မ်၏ ကျေနပ်မှုသီအိုရီကိုပါ ငြင်းပယ်ခဲ့သည်။ ထိုအစား သူသည် ကိုယ်ကျင့်တရားဆိုင်ရာ လွှမ်းမိုးမှု သီအိုရီ (moral influence theory) ဟုခေါ်ဝေါ်ခံရသော အယူအဆကို အဆိုပြုခဲ့သည်။ ဤအမြင်သည် အန်ဆဲလ်မ်၏ အလွန်ဥပဒေဆန်သော ဝေဖန်ချက်ကို ဟန်ချက်ညီအောင် ဆန့်ကျင်ခဲ့ခြင်းဖြစ်ပြီး သူ၏ ရောမ ၈မျက်နှာကျမ်းစာ အဋ္ဌုပ္ပတ္တိနှင့် Epitome of Christian Theology တွင် တွေ့နိုင်သည်။ အေဘလတ်သည် စျေးနှုန်း၊ ယဇ်ပူဇော်ခြင်း၊ ကုသိုလ်စသည့် ရိုးရာအယူအဆများကို အသုံးပြုနိုင်ခဲ့သော်လည်း သူ့ကို စွဲဆောင်ခဲ့ပြီး သူ၏အတွေးအခေါ်၏ ဗဟိုချက်ဖြစ်လာခဲ့သော အယူအဆမှာ ဘုရားသခင်၏မေတ္တာသည် လူသားတို့၏ မေတ္တာတုံ့ပြန်မှုကို နှိုးကြားစေခြင်း ဖြစ်သည်။ အေဘလတ်သည် ဘုရားသခင်၏ အပြစ်ကင်းသော သားတော်၏ အသေခံခြင်းက ဖခင်ဘုရားကို မည်သို့မျှ နှစ်သက်ဖွယ်ဖြစ်စေပြီး ထိုမှတစ်ဆင့် ဘုရားသခင်သည် ပြန်လည်သင့်မြတ်ရေးကို ဖြစ်ပေါ်စေတော်မူသည်ကို မေးခွန်းထုတ်ခဲ့သည်။ အဖြေမှာ ခရစ်တော်သည် ကျွန်ုပ်တို့၏သဘာဝကို ယူဆောင်ပြီး နှုတ်ကပတ်တော်နှင့် အမှုတော်ဖြင့် ကျွန်ုပ်တို့ကို ညွှန်ကြားရင်း အသေခံခြင်းအထိ ဇွဲရှိစွာ ဆက်လက်လုပ်ဆောင်ခဲ့သည့်အတွက် ကျွန်ုပ်တို့နှင့် အလွန်နီးကပ်စွာ ချည်နှောင်ခဲ့ပြီး ကျွန်ုပ်တို့၌ သူ့အတွက် မည်သည့်အရာကိုမဆို ခံနိုင်ရည်ရှိသော စစ်မှန်သော မေတ္တာကို ဖြစ်ပေါ်စေခဲ့သည်။ ယေရှု၏ “မိတ်ဆွေများအတွက် အသက်ကို စွန့်လှူခြင်းထက် ပိုကြီးသော မေတ္တာမရှိ” ဟူသော စကားနှင့်အညီ၊ ကျွန်ုပ်တို့၏ ရွေးနှုတ်ခြင်းသည် ခရစ်တော်၏ ဆင်ခြေဖုံးခံရခြင်းအားဖြင့် ကျွန်ုပ်တို့၌ နှိုးဆွသော အမြင့်ဆုံးသော မေတ္တာဖြစ်ပြီး ထိုမေတ္တာသည် အပြစ်၏ကျွန်ခံမှုမှ လွတ်မြောက်စေကာ ဘုရားသခင်၏ သားသမီးများ ဖြစ်ခွင့်ကို ပေးသည်။ ရလဒ်အနေဖြင့် ကြောက်ရွံ့ခြင်းသည် ပျောက်ကွယ်သွားပြီး ခရစ်တော်အပေါ် မေတ္တာဖြင့် ပြည့်စုံလာသည်။ တစ်နည်းအားဖြင့် ဖြောင့်မတ်ခြင်း (justification) ဆိုသည်မှာ လက်ဝါးကပ်တိုင်ကို ရှုမြင်ရင်း လူသားနှလုံးထဲတွင် ဘုရားသခင်၏ မေတ္တာကို မီးထွန်းညှိခြင်း ဖြစ်သည် (Abelard Commentary on Romans ၃:၂၆; ၅:၅)။ ထို့ကြောင့် မေတ္တာသည် ဘုရားသခင်၏ ရွေးနှုတ်ခြင်း၏ ရည်ရွယ်ချက်၊ နည်းလမ်းနှင့် ရလဒ် ဖြစ်သည်။ အေဘလတ်သည် လက်ဝါးကပ်တိုင်သည် ဘုရားသခင်၏ မေတ္တာကို မည်သို့ပြသသည်ကို သီအိုရီအရ ရှင်းပြခြင်းမရှိဘဲ၊ လက်ဝါးကပ်တိုင်တွင် ပြသထားသော မေတ္တာသည် ယုံကြည်ခြင်း၏ ဗဟိုအချက်အလက် ဖြစ်သည်ဟု ကြေညာရုံမျှဖြင့် ကျေနပ်ခဲ့သည်။ သို့သော် အေဘလတ်သည် ခရစ်တော်၏ လူသားမျိုးနွယ်နှင့် တစ်သားတစ်ကိုယ်တည်း ဖြစ်ခြင်းကို အလေးပေးထားသောကြောင့် မေတ္တာပြသပုံကို “အပြစ်သားအတွက် ခံစားခြင်းမဟုတ်ဘဲ အပြစ်သားနှင့်အတူ ခံစားခြင်း” ဟု ဆိုခြင်းဖြင့် နားလည်နိုင်သည် (Reid ၁၁)။

2. Abelard

 

Another answer of a totally different kind was given by Abelard, a French monk and one of the most acute thinkers of the first half of the twelfth century. Abelard rejected not only ransom and expiatory concepts but in particular the satisfaction theory of Anselm. He proposed instead what has been called the moral influence theory of the atonement. This view was a counterbalance to the very legal argument of Anselm, and is found in his Romans commentary and in Epitome of Christian Theology. In his expositions Abelard could utilize such traditional ideas as price, sacrifice, and merit, but the concept that captivated him and became central to his thought was that of divine love awakening the human response of love. Abelard raised the question as to how the death of God’s innocent Son could so please the Father that through it God brings about reconciliation. The answer was that by Christ taking our nature and persevering even to death in instructing us by word and deed, He so closely attached Himself to us as to beget in us true love, which would be willing to endure anything for His sake. In harmony with Jesus’ saying that there is no greater love than to lay down one’s life for his friends, our redemption is that supreme love which is inspired in us by the passion of Christ, a love which both frees from slavery to sin and gives the freedom of being sons of God. As a result, fear is banished and we are filled with love for Christ. In a word, justification is the kindling of God’s love in humanity’s heart in view of the cross (Abelard Commentary on Romans 3. 26; 5. 5). Thus, love is the motive, method, and result of God’s redemption. Abelard offers no theory as to how the cross manifests God’s love, but he is content to announce that the love shown in the cross is the central datum of faith. However, inasmuch as Abelard stresses Christ’s identification with humanity, his understanding of how love is shown may well be caught by saying that Christ suffered with rather than for the sinner (Reid 11).

 

 

D. ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေး အတွေးအခေါ်နှင့် ကက်သလစ်ဘုရားကျောင်း၏ တုံ့ပြန်မှု

၁. လူသာ (Luther)

မာတင်လူသာသည် ဘုရားသခင်နှင့် ငြိမ်သက်ခြင်းကို ရှာဖွေရင်း ဘုန်းကြီးကျောင်းသာသနာဘဝထဲ ဝင်ရောက်ခဲ့ပြီး ထိုဘဝကို ပိုမိုပြင်းထန်စွာ ကျင့်ကြံခဲ့သည်။ သူသည် ရောမ ၁:၁၇ တွင် “ဘုရားသခင်၏ ဖြောင့်မတ်ခြင်း” ဟူသော ဗျာဒိတ်ပေးခြင်း၏ အဓိပ္ပာယ်ကို ရှာတွေ့ချိန်တွင် ထိုရှာဖွေမှု ပြီးဆုံးခဲ့သည်။ ထိုဗျာဒိတ်သည် အပြစ်သားကို အပြစ်ဒဏ်ပေးသော ဘုရားသခင်၏ ဖြောင့်မတ်သော ဒေါသမဟုတ်ဘဲ၊ အပြစ်သားအား ဘုရားသခင်နှင့် ဖြောင့်မတ်သော အဆင့်အတန်းရရှိစေပြီး အပြစ်စီရင်ခြင်းမှ လွတ်မြောက်စေသော ဘုရားသခင်၏ ကယ်တင်ခြင်း ဖြောင့်မတ်ခြင်း ဖြစ်သည်ကို သိရှိလာသောအခါ သူသည် ပြန်လည်မွေးဖွားသူတစ်ဦးအလား ခံစားရပြီး ကောင်းကင်တံခါး ဖွင့်လှစ်ခံရသလို ဖြစ်ခဲ့သည်။ အပြစ်သားသည် ကိုယ်ပိုင်ဖြောင့်မတ်ခြင်း လုံးဝမရှိဘဲ နာခံမှုရှိသော လက်ခံသူတစ်ဦးသာဖြစ်ပြီး ဘုရားသခင်၏ အခြားသူ၏ ဖြောင့ overseeing်မတ်ခြင်း (alien righteousness) ကို လက်ခံရယူကာ ကြ.က်ရွံ့ခြင်းမရှိဘဲ ဘုရားသခင်ရှေ့တွင် ရပ်တည်နိုင်သည်။ ဤဖြောင့်မတ်ခြင်း သို့မဟုတ် ဖြောင့်မတ်စေခြင်း (justification) သည် အပြစ်သား၏ ဝိညာဉ်ထဲသို့ ကောင်းမြတ်ခြင်းကို သွန်းလောင်းပေးခြင်းမဟုတ်ဘဲ (ဩဂုတ်စတင်အမြင်အတိုင်း) အပြစ်သား၏ အဆင့်အတန်း ပြောင်းလဲသွားပြီဟူသော ကြေညာချက်တစ်ခု ဖြစ်သည်။ ၎င်းသည် ခရစ်တော်၏ ဘဝနေထိုင်မှုနှင့် လက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ်တွင် ပလီယံခွင့်လွှတ်သေခြင်းတို့၌ အခြေခံသည်။

D. Reformation Thought and Catholic Reaction

 

1. Luther

 

Martin Luther’s search for peace with God, which led him into the rigors of the monastic life which he greatly intensified in severity, found its resolution when he discovered the meaning of the revelation of the “righteousness of God” in Romans 1:17. He felt reborn with heaven’s door opened when he found that this revelation was not of God’s righteous wrath, by which He punishes the sinner, but of God’s saving righteousness, by which the sinner may gain a right standing with God and freedom from condemnation. The sinner, as a passive receptacle, without any righteousness of his own, receives the alien righteousness of God by which he can stand in God’s presence without fear. This righteousness or justification, which is a declaration of the change in the sinner’s status rather than an infusion of goodness into his soul, as in Augustinianism, is grounded in the obedience of Christ in His life and atoning death on the cross.

 

ဤသည်မှာ ကျမ်းစာနှင့်အညီ ကယ်တင်ခြင်းသည် ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့်သာ၊ ကျေးဇူးတော်အားဖြင့်သာ၊ ခရစ်တော်အားဖြင့်သာ ဖြစ်နိုင်သည်ဟု ဆိုလိုသည်။ လူသာအတွက် ခရစ်တော်သည် ကျွန်ုပ်တို့၏ ဖြောင့်မတ်ခြင်း ဖြစ်တော်မူပြီး ဤအမှန်တရားကို ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့်သာ နားလည်နိုင်သည်။ ယုံကြည်ခြင်းသည် ခရစ်တော်နှင့် ဆက်သွယ်ပေးသောကြောင့် ဖြစ်သည်။ မူလအပြစ်ကို ဤဘဝတွင် လုံးဝပျောက်ပျက်အောင် မဖယ်ရှားနိုင်သဖြင့် ခရစ်တော်အပြင်ဘက်တွင် လူသား၏အလိုဆန္ဒသည် ကျွန်ခံနေရသည်။ ထို့ကြောင့် ယုံကြည်ခြင်းသည် ဘုရားသခင် လူသားထဲတွင် ဖန်တီးပေးသော လက်ဆောင်ဖြစ်သည်။ ၎င်းတွင် ကြိုတင်ရွေးကောက်ခြင်း (predestination) အယူအဆ ပါဝင်ပြီး လူသာသည် ပြင်းထန်စွာ ကြိုတင်ရွေးကောက်ခြင်းဝါဒီ ဖြစ်ခဲ့သည်။ သူသည် ဖြောင့်မတ်စေခြင်းကို ပြီးစီးပြီးသား ဖြစ်ရပ်တစ်ခု—အပြစ်သားသည် ခွင့်လွှတ်ခြင်းခံရပြီး ဘုရားသခင်နှင့် ဖြောင့်မတ်နေပြီဟူ၍—လည်းကောင်း၊ ယုံကြည်သူ၏ အတွင်းစိတ်ဘဝကို ခရစ်တော်နှင့်တူအောင် ပြောင်းလဲစေမည့် ဖြစ်စဉ်တစ်ခု၏ အစဖြစ်ရပ်တစ်ခုဟူ၍လည်းကောင်း ပြောဆိုနိုင်သည် (McKim ၉၁, ၉၂)။ နောက်ဆုံးဖြစ်စဉ်သည် ဤသေမင်းခြင်းခန္ဓာကိုယ်ကို ရွေးနှုတ်ခြင်းခံရမည့် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းအထိ မပြီးဆုံးသောကြောင့် အပြစ်သားသည် simul justus et peccator—ဘုရားသခင်နှင့် ဆက်ဆံရေးတွင် ဖြောင့်မတ်သူ ဖြစ်နေသော်လည်း မစုံလင်မှုများနှင့် အပြစ်ပြုမှုများ ရှိနေသေးသော အပြစ်သား ဖြစ်နေဆဲ—ဖြစ်သည်။ အပြစ်သားဖြစ်နေဆဲဖြစ်သော်လည်း ကောင်းမှုကုသိုလ်များသည် ယုံကြည်ခြင်း၏ အသီးအနှံအဖြစ်နှင့် ဖြောင့်မတ်စေခြင်း၏ သက်သေခံချက်အဖြစ် ယုံကြည်ခြင်းနောက်သို့ လိုက်ပါလာသည်။

This means, in accordance with Scripture, that salvation can be only by faith alone, by grace alone, and by Christ alone. For Luther, Christ is our righteousness, and this reality can be apprehended only by faith, for faith connects one with Christ. Since original sin cannot be eradicated in this life, and humanity’s will is in bondage outside of Christ, faith must be God’s gift that He works in humanity. This carries with it the idea of predestination, and Luther was strongly predestinarian. He can speak of justification as both a completed event—the sinner has been forgiven and is right with God—and as an event that initiates a process that will change the believer’s interior life into likeness to Christ (McKim 91, 92). Since the latter will not be accomplished until the transformation of this body of death at the resurrection, the sinner remains simul justus et peccator, at the same time righteous (in his or her relation to God) and sinner (one who still has imperfections and sinful deeds). Though one remains a sinner, good works follow faith as its fruit and as the attestation of justification.

 

 

၂. ကယ်လဗင် (Calvin)

ဂျွန်ကယ်လဗင်သည် ဖြောင့်မတ်စေခြင်းကို ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့်သာ ရရှိသည်ဆိုသော လူသာပြုပြင်ပြောင်းလဲရေး၏ အခြေခံအချက်များကို လက်ခံခဲ့သော်လည်း ဖြောင့်မတ်စေခြင်းနှင့် သန့်ရှင်းစေခြင်း (sanctification) တို့ကို ခရစ်တော်ထဲသို့ ထည့်သွင်းခံရခြင်းအားဖြင့် ယုံကြည်သူများအား တစ်ပြိုင်နက် ပေးအပ်ခြင်းဖြင့် ပိုမိုနီးကပ်စွာ ဆက်စပ်ပေးခဲ့သည် (Calvin Institutes ၃.၁၆.၁)။ ရလဒ်အနေဖြင့် ခရစ်တော်နှင့် ပေါင်းစည်းခြင်းသည် ဖြောင့်မတ်စေခြင်းနှင့် သန့်ရှင်းစေခြင်းကို ခွဲခြားနိုင်သော်လည်း လုံးဝခွဲထုတ်၍မရနိုင်ဟု ဆိုသည်။ ဤနှစ်မျိုးသော လက်ဆောင်များသည် ခရစ်တော်နှင့် ပေါင်းစည်းခြင်း၏ အစိတ်အပိုင်းများ ဖြစ်သည်။ ကယ်လဗင်၏ အယူအဆတွင် စိုးရိမ်ဖွယ်ရာတစ်ခုမှာ နှစ်ထပ်ကြိုတင်ရွေးကောက်ခြင်း (double predestination) ကို ပြင်းထန်စွာ ထောက်ခံခဲ့ခြင်းဖြစ်ပြီး အောက်ပါစကားတွင် တွေ့နိုင်သည်- “ကြိုတင်ရွေးကောက်ခြင်းဟူသည် ဘုရားသခင်၏ ထာဝရအမိန့်တော်ကို ဆိုလိုပြီး ထိုအမိန့်အားဖြင့် လူတစ်ဦးချင်းစီအတွက် ဘာဖြစ်မည်ကို သူ့နှလုံးထဲတွင် ဆုံးဖြတ်ထားတော်မူသည်။ လူအားလုံးကို တန်းတူဖန်ဆင်းခြင်းမဟုတ်ဘဲ အချို့အတွက် ထာဝရအသက်ကို ကြိုရွေးထားပြီး အချို့အတွက် ထာဝရ အပြစ်စီရင်ခြင်းကို ကြိုရွေးထားတော်မူသည်” (၃.၂၁.၅)။ ကယ်တင်ခြင်းအတွက် ကြိုတင်ရွေးကောက်ခြင်း၏ ရလဒ်တစ်ခုမှာ နောက်ဆုံးကယ်တင်ခြင်း၏ ပြည့်စုံသော အာမခံချက်ကို ဆိုလိုသည်။ ဘုရားသခင်၏ အချုပ်အခြာအာဏာဖြင့် ကြိုရွေးခံရသူသည် ဆုံးရှုံးနိုင်ခြင်း မရှိပေ။

2. Calvin

 

John Calvin accepted the basic premises of the Lutheran Reformation on justification by faith, but brought a closer relationship between justification and sanctification by speaking of both of these realities as given to believers simultaneously by virtue of their incorporation into Christ (Calvin Institutes 3. 16. 1). The resultant union with Christ means that while justification and sanctification may be distinguished, they can never be separated. These two gifts are parts of one union with Christ. A troubling aspect of Calvin’s teaching was his strong advocacy of double predestination as seen in the following statement in his Institutes: “By predestination we mean the eternal decree of God, by which he has decided in his own mind what he wishes to happen in the case of each individual. For all men are not created on an equal footing, but for some eternal life is preordained, for others eternal damnation” (3. 21. 5). One result of predestination to salvation was that it implied total assurance of final salvation. One predestined by God’s sovereign decree could not be lost.

 

 

၃. ထရန့်ကောင်စီ (The Council of Trent)

ထရန့်ကောင်စီသည် ၁၅၄၅ မှ ၁၅၆၃ ခုနှစ်အထိ အစည်းအဝေး ၂၅ ကြိမ် ကျင်းပခဲ့သည်။ ဘုရားကျောင်း၏ ဘဝအားလုံးနယ်ပယ်တွင် ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးကို စိတ်ဝင်စားခဲ့သော်လည်း ကောင်စီဖွဲ့စည်းထားသော ဂိုဏ်းအုပ်များနှင့် ဓမ္မပညာရှင်များသည် လူသာကို တုံ့ပြန်သည့်အနေဖြင့် ဖြောင့်မတ်စေခြင်းဆိုင်ရာ ပြောဆိုချက်များသည် သူတို့၏ အရေးကြီးဆုံး ဓမ္မပညာလက်ရာဖြစ်လိမ့်မည်ဟု ယုံကြည်ခဲ့ကြသည် (Jedin ၂:၁၇၁)။ ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့်သာ ဖြောင့်မတ်စေခြင်းနှင့် ခရစ်တော်၏ အခြားသူ၏ ဖြောင့်မတ်ခြင်းကို သွတ်သွင်းခြင်းဆိုင်ရာ ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေး အယူအဆများကို သူတို့၏အဖြေကို ကောင်စီ၏ အမိန့်တော်များ အခန်း ၇ တွင် တွေ့နိုင်သည်။ ထိုနေရာတွင် ကောင်စီသည် ကိုယ်ပိုင်ကုသိုလ်မရှိဘဲ အပြစ်သားများကို ဘုရားသခင်၏ ကြိုတင်ကျေးဇူးတော် (prevenient grace) က ခေါ်ဆိုပြီး ဘုရားသခင်၏ နှိုးကြားစေသော ကျေးဇူးတော်အားဖြင့် သူတို့၏ ဖြောင့်မတ်စေခြင်းကို ကိုယ်တိုင်ဆောင်ရွက်နိုင်ရန် ပြင်ဆင်ပေးသည်ဟု ပြောဆိုသည်။ ဘုရားသခင်၏ ဝိညာဉ်တော်သည် ဤတွင် တက်ကြွစွာ လုပ်ဆောင်နေသော်လည်း လူသားများသည် နာခံမှုရှိခြင်း မဟုတ် (ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးအတွေးကို တိုက်ရိုက်ဆန့်ကျင်ခြင်း)။ အကြောင်းမှာ သူတို့တွင် ဘုရားသခင်၏ ကျေးဇူးတော်ကို ငြင်းပယ်နိုင်သော စွမ်းရည်ရှိသောကြောင့် ဖြစ်သည်။ သို့သော် ဖြောင့်မတ်ရန်အတွက် ဘုရားသခင်၏ ကျေးဇူးတော် လိုအပ်သည်။ ကြိုတင်ကျေးဇူးတော်ဖြင့် ဖြစ်နိုင်သော ပြင်ဆင်မှုနောက်တွင် ဖြောင့်မတ်စေခြင်းသည် အပြစ်ခွင့်လွှတ်ခြင်းသာမဟုတ်ဘဲ အတွင်းစိတ်ကို သန့်ရှင်းစေခြင်းနှင့် အသစ်ပြုပြင်ခြင်း ဖြစ်သည်ဟု ဆိုသည်။ ဤနေရာတွင် ဖြောင့်မတ်စေခြင်းသည် ဩဂုတ်စတင်၏ အမြင်အတိုင်း သန့်ရှင်းစေခြင်း ဖြစ်သည်ဟု ဆိုသည်။ ဖြောင့်မတ်စေခြင်း၏ တရားဝင်အကြောင်းရင်း (formal cause) သည် ကျွန်ုပ်တို့ကို စစ်မှန်စွာ ဖြောင့်မတ်စေသော ဘုရားသခင်၏ တရားမျှတခြင်းဖြစ်ပြီး ဝိညာဉ်ကို အသစ်ပြုပြင်ခြင်းနှင့် နှလုံးထဲတွင် ယုံကြည်ခြင်းသာမက မျှော်လင့်ခြင်းနှင့် မေတ္တာကိုပါ စိုက်ပျိုးခြင်းအားဖြင့် ဖြစ်သည် (Grensted ၁၇၃–၁၇၇; Toon ၆၈, ၆၉)။ ထို့ပြင် ကောင်စီသည် အာဒံ၏အပြစ်ကျူးလွန်မှုနောက် လွတ်လပ်သော အလိုဆန္ဒ လုံးဝဆုံးရှုံးသွားသည်ဟု သင်ကြားသူ၊ ဖြောင့်မတ်စေခြင်းခံရသူသည် ကယ်တင်ခြင်းအတွက် ကြိုရွေးခံရသူများထဲတွင် ဧကန်စင်စစ် ပါဝင်သည်ဟု ယုံကြည်ရမည်ဟု သင်ကြားသူ၊ ထိုသူသည် အပြစ်မပြုနိုင်တော့သဖြင့် ကျေးဇူးတော်ကို ဆုံးရှုံးနိုင်ခြင်းမရှိဟု သင်ကြားသူအား ကျိန်ဆဲခဲ့သည်။

3. The Council of Trent

 

The Council of Trent met in 25 sessions from 1545 to 1563. While interested in reform in every area of the church’s life, the bishops and theologians who made up the council believed that what they said on justification, in response to Luther, would be their most important theological work (Jedin 2:171). Their answer to the Reformation teaching of justification by faith alone through the imputation of Christ’s alien righteousness is found in chapter 7 of the council’s decrees. Here the council speaks of the prevenient grace of God that calls sinners, apart from any merits in themselves, and disposes them by God’s quickening grace to effect their own justification by assenting to and cooperating with God’s grace. While God’s Spirit is active in this, humans are not passive (a direct counter to Reformation thought), for they have the ability to reject God’s grace. But to be righteous they need God’s grace. Following the preparation that prevenient grace makes possible comes justification, which is not merely forgiveness of sins but also the sanctification and renewal of the inner self. Here justification is said to be, in essence, sanctification, which was the position of Augustine. The formal cause of justification is the justice of God by which He makes us to be truly just within ourselves through the renewing of the spirit of our mind and the implantation in the heart not only of faith (as in the Reformers) but also of hope and love (Grensted 173–177; Toon 68, 69). Furthermore, the council anathematized anyone who taught that free will was wholly lost after Adam’s fall, that a justified person must believe that he or she is assuredly a member of those predestined to salvation, and that that person cannot sin or lose grace.

 

ဤနေရာတွင် အရေးကြီးသော အလေးပေးချက်များစွာ တွေ့ရသည်- ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးအတွေးအတိုင်း သန့်ရှင်းစေခြင်းဆီသို့ ဦးတည်စေသည်မဟုတ်ဘဲ သန့်ရှင်းစေခြင်းနှင့် တစ်သားတစ်ကိုယ်တည်း ဖြစ်သော ဖြောင့်မတ်စေခြင်း၊ ပြင်ပမှမဟုတ်ဘဲ အတွင်းမှ ဖြောင့်မတ်စေခြင်း၊ သွတ်သွင်းခြင်းမဟုတ်ဘဲ ပေးအပ်ခြင်း၊ ဖြောင့်မတ်ကြေညာခြင်းမဟုတ်ဘဲ ဖြောင့်မတ်စေခြင်း၊ လူသားသည် နာခံသူနှင့် ပူးပေါင်းလုပ်ဆောင်သူ ဖြစ်ခြင်း၊ ပလီယံခွင့်လွှတ်ခြင်းသည် ဘုရားသခင်ဘက်သာမက လူသားများ ပြောင်းလဲခြင်းနှင့်လည်း ဆိုင်ခြင်း၊ တစ်ကြိမ် ကယ်တင်ခြင်းခံရပြီးလျှင် မည်သည့်အပြစ်ကိုမဆို ကျူးလွန်ပါစေ အမြဲကယ်တင်ခြင်းရှိသည်ဟူသော အမြင်ကို ငြင်းပယ်ခြင်း။

We see here a number of important emphases: Justification as sanctification rather than leading to sanctification, as in Reformation thought; justification as intrinsic rather than extrinsic, infused rather than imputed, making righteous rather than pronouncing righteous; man as actor and cooperator rather than passive; atonement having to do not only with the Godward side but the humanward insofar as human beings are changed thereby; and a rejection of the view that a person once saved is always saved, no matter what sins are committed.

 

 

E. အာမီနီယန်ဝါဒနှင့် မက်သဒစ်ဝါဒ

၁. ယာကိုဘပ်စ် အာမီနီယပ်စ် (Jacobus Arminius)

ကယ်လဗင်ဝါဒ၏ ကြိုတင်ရွေးကောက်ခြင်းဆိုင်ရာ အယူအဆများကို ဆန့်ကျင်သည့်အနေဖြင့် အာမီနီယပ်စ်တွင် အပြင်းထန်ဆုံး အသံထွက်ခဲ့သည်။ အာမီနီယပ်စ်၏ အမြင်အတွက် အဓိကအချက်မှာ ဘုရားသခင်၏ အမိန့်တော်များ၏ အစဉ်လိုက်အဆင့်ဆင့် ဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်သည် ပထမဦးစွာ ရွေးကောက်ခြင်းနှင့် ပယ်ရှားခြင်းကို အမိန့်ထုတ်ပြီး ထို့နောက် အမိန့်အာဏာတည်မြဲစေရန် အပြစ်ကျူးလွန်ခွင့်ပြုခဲ့သည်လော (supralapsarian)၊ သို့မဟုတ် လူသားတို့၏ အပြစ်ကျူးလွန်မှုကို ကြိုမြင်ပြီး ခွင့်ပြုကာ ထို့နောက် ကယ်တင်ခြင်းဆောင်ကြဉ်းရန် ရွေးကောက်ခြင်းကို အမိန့်ထုတ်ခဲ့သည်လော (infralapsarian)။ အာမီနီယပ်စ်သည် ဆူပရာလက်စပါရီယန်ဝါဒကို ခုခံကာကွယ်ရန် တာဝန်ပေးခံရသော်လည်း ထိုအမြင်ကို ဆန့်ကျင်ကာ ကယ်လဗင်ဝါဒနှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်သော လူသားများတွင် လွတ်လပ်မှုရှိသည်ဟု ငြင်းခုံခဲ့သည်။ အာမီနီယပ်စ်သည် ကယ်လဗင်ဝါဒအတိုင်း ကြိုတင်ရွေးကောက်ခြင်းသည် ဘုရားသခင်ကို အပြစ်၏ ဖန်တီးရှင်အဖြစ် ဖြစ်စေသည်ဟု စွပ်စွဲခဲ့သည်။ ထို့ပြင် ရွေးကောက်ခြင်းကို ငြင်းပယ်ခြင်းမဟုတ်ဘဲ ဘုရားသခင်၏ ယုံကြည်ခြင်းကို ကြိုမြင်ခြင်းပေါ်တွင် အခြေခံခဲ့သည်။ အာမီနီယပ်စ်၏ အမြင်များကို သူ၏ ငါးပါးဆောင်းပါးများတွင် ဖွဲ့နွဲ့ထားပြီး အောက်ပါအချက်များ ပါဝင်သည် (Bettenson ၃၇၆, ၃၇၇)- (၁) ထာဝရအချိန်တွင် ဘုရားသခင်သည် ယုံကြည်ပြီး ယုံကြည်ခြင်းတွင် ဇွဲရှိမည့်သူများကို ကယ်တင်ရန်နှင့် မယုံကြည်သူများကို အပြစ်စီရင်ရန် ဆုံးဖြတ်ထားတော်မူသည်။ (၂) ယေရှုသည် လူအားလုံးအတွက် အသေခံခဲ့ပြီး လူအားလုံးအတွက် ကယ်တင်ခြင်းကို ရရှိစေခဲ့သော်လည်း ယုံကြည်သူများအတွက်သာ အကျိုးသက်ရောက်သည်။ (၃) အပြစ်ကြောင့် လူသားများသည် ကိုယ်တိုင်တွင်လည်းကောင်း၊ လွတ်လပ်သောအလိုဆန္ဒဖြင့်လည်းကောင်း ကောင်းမှုပြုနိုင်စွမ်း လုံးဝမရှိ။ ၎င်းသည် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ အသစ်ပြုပြင်သော တန်ခိုးအားဖြင့်သာ ဖြစ်နိုင်သည်။ (၄) ပြန်လည်မွေးဖွားသူများပင်လျှင် ဘုရားသခင်၏ ကျေးဇူးတော်မရှိပါက ကောင်းမှုမပြုနိုင်၊ သွေးဆောင်မှုကို ခုခံနိုင်ခြင်းမရှိ။ (၅) ယုံကြည်သူများသည် ဘုရားသခင်၏ ကျေးဇူးတော်အားဖြင့် စာတန်၊ အပြစ်၊ လောကနှင့် ကိုယ်ခန္ဓာကို အနိုင်ရရှိနိုင်သော်လည်း ကယ်တင်ခြင်းကို ဆုံးရှုံးနိုင်သည်ကို နောက်ထပ်လေ့လာရမည်။

E. Arminianism and Methodism

 

1. Jacobus Arminius

 

A reaction to the predestinarian teachings of Calvinism found its strongest voice in Jacobus Arminius. The launching point for Arminius’ position was a focus on the order of God’s decrees. Did God first decree election and reprobation, and then permit the fall so as to make effective the decree (the supralapsarian position), or did He foresee and permit humanity’s fall and then decree election so as to bring salvation (the infralapsarian position). Arminius, while called upon to defend supralapsarianism, decided against it and argued for freedom in humans, which was contrary to Calvinism. Arminius charged that predestination, as understood in Calvinism, made God the author of sin. Further, while he did not deny election, he based it not on an arbitrary divine decree but on God’s foreknowledge of humanity’s faith. Arminius’ views were developed in his Five Articles, which contained the following elements (Bettenson 376, 377): (1) In eternity God determined to save those who would believe and persevere in faith and to condemn unbelievers; (2) Jesus died for all and has thus procured salvation for all, but this is effective only for believers; (3) humans, because of sin, have no ability in themselves or by the exercise of free will to do good; this is possible only by the renewing power of the Holy Spirit; (4) even the regenerate cannot do good or resist temptation without the grace of God; (5) believers can by the grace of God win the victory against Satan, sin, the world, and their own flesh, but whether they can lose their salvation must be studied further.

 

 

၂. ဂျွန်ဝက်စ်လီ (John Wesley)

၁၈ ရာစုတွင် နေထိုင်ခဲ့သော ဝက်စ်လီသည် သူပါဝင်ခဲ့သော အင်္ဂလီကန်ဘုရားကျောင်းအတိုင်း အာမီနီယန်ဝါဒီဖြစ်ခဲ့သည်။ သူ၏ ကယ်တင်ခြင်းအမြင်အတွက် ရင်းမြစ်များမှာ ပလီယံခွင့်လွှတ်ခြင်းဆိုင်ရာ အမြင်များတွင် ရှိသည်။ ဝက်စ်လီသည် ယနေ့ဧဝံဂေလိဝါဒကဲ့သို့ ခရစ်တော်၏ အသေခံခြင်းသည် ဒဏ်ခတ်အစားထိုးခြင်း ယဇ်ပူဇော်မှုဖြစ်ပြီး ဘုရားသခင်၏ တရားမျှတသော ဒေါသသတိတ္တိကို ငြိမ်းစေကာ သူ၏ တရားမျှတခြင်းကို ကျေနပ်စေပြီး သူ၏ သန့်ရှင်းခြင်းနှင့် ကိုက်ညီစွာ အပြစ်ခွင့်လွှတ်နိုင်စေခဲ့သည်ဟု သင်ကြားခဲ့သည်။ ခရစ်တော်၏ ပလီယံခွင့်လွှတ်သေခြင်းသည် ဖြောင့်မတ်စေခြင်းနှင့် သန့်ရှင်းစေခြင်းကို ဖြစ်ပေါ်စေနိုင်ခဲ့သည်။ ဖြောင့်မတ်စေခြင်းတွင် အတိတ်အပြစ်များ ခွင့်လွှတ်ခြင်းနှင့် အပြစ်သားကို ဘုရားသခင်လက်ခံခြင်း ပါဝင်သည်။ ပထမသည် အတိတ်ကို အကျုံးဝင်ပြီး ဒုတိယသည် ပစ္စုပ္ပန်တွင် ဘုရားသခင်နှင့် ဆက်ဆံရေးအသစ်ကို ဆိုလိုသည်။ သွတ်သွင်းဖြောင့်မတ်ခြင်း (imputed righteousness) ကို အလေးမပေးခဲ့ခြင်းမှာ ဥပဒေမဲ့ဝါဒ (antinomianism) ဖြစ်ပေါ်လာနိုင်သောကြောင့် ဖြစ်သည်။ အသစ်မွေးဖွားခြင်း—ကျွန်ုပ်တို့တွင် စစ်မှန်သော ပြောင်းလဲမှု—သည် ဖြောင့်မတ်စေခြင်းနှင့် တစ်ပြိုင်နက် ဖြစ်ပွားသော်လည်း ထူးခြားစွာ ခွဲခြားထားပြီး ဖြောင့်မတ်စေခြင်းမှ သန့်ရှင်းစေခြင်းသို့ အလှည့်အပြောင်းဖြစ်သည်။ သန့်ရှင်းစေခြင်းအားဖြင့် အပြစ်၏ တန်ခိုးနှင့် အမြစ်မှ ကယ်တင်ခြင်းခံရပြီး ဘုရားသခင်၏ ပုံသဏ္ဍာန်သို့ ပြန်လည်ရောက်ရှိသည်။ သန့်ရှင်းစေခြင်းသည် ဤဘဝတွင်ပင် ယုံကြည်သူ၏ စုံလင်ခြင်း၊ လုံးဝသန့်ရှင်းစေခြင်း (entire sanctification) ကို ရလဒ်အဖြစ် ထုတ်ပေးသည်။ သူ၏ A Plain Account of Christian Perfection စာအုပ်တွင် စုံလင်ခြင်းဆိုသည်မှာ အဘယ်နည်းဟု ဝက်စ်လီက ရှင်းပြထားသည် (၁၂.၂)။ ၎င်းသည် အသိပညာတွင် စုံလင်ခြင်း၊ အမှားများမှ ကင်းလွတ်ခြင်း၊ အားနည်းချက်နှင့် သွေးဆောင်မှုများမှ ကင်းလွတ်ခြင်း သို့မဟုတ် အဆက်မပြတ် ကြီးထွားရန် မလိုအပ်ခြင်း မဟုတ်ပေ။ ထို့ကြောင့် ဝက်စ်လီအတွက် စုံလင်ခြင်းသည် တည်ငြိမ်သော အခြေအနေမဟုတ်ဘဲ တက်ကြွသော အခြေအနေ၊ “စုံလင်ပြီးသား စုံလင်ခြင်း” မဟုတ်ဘဲ “စုံလင်လာနေသော စုံလင်ခြင်း” ဖြစ်သည် (Collins ၁၁၈, ၁၁၉)။ ဝက်စ်လီသည် မာန၊ ကိုယ်အလိုအတိုင်း၊ ဆိုးညစ်သော စိတ်နှလုံးနှင့် အတွေးများကို ကျော်လွှားပြီး ခရစ်တော်၏ စိတ်နှလုံးကို ပြန်လည်ရရှိခြင်းဟု စုံလင်ခြင်းကို မြင်သည် (A Plain Account of Christian Perfection ၁၂)။ သူ့အတွက် “လုံးဝသန့်ရှင်းစေခြင်း” ဆိုသည်မှာ “အပြစ်ကို ဖယ်ရှားထားသော မေတ္တာ၊ နှလုံးကို လုံးဝဖြည့်ဆည်းပေးပြီး ဝိညာဉ်၏ စွမ်းရည်တစ်ခုလုံးကို သိမ်းပိုက်ထားသော မေတ္တာ” ဖြစ်သည် (Wesley The Scripture Way of Salvation ၁.၉)။

2. John Wesley

 

Wesley, who lived in the eighteenth century, was Arminian in his theological stance, as was the Anglican Church of which he was a part. The wellsprings for his concept of salvation lay in views on the atonement. Wesley, like evangelicalism today, taught that Christ’s death was a penal and substitutionary sacrifice which propitiated God’s just wrath, satisfied his justice, and thus enabled God to forgive sin in a way consistent with his holiness. Christ’s atoning death made possible justification and sanctification. Justification included forgiveness of sins and acceptance of the sinner by God. The former covered the past, and the latter involved a new relationship with God in the present. He did not stress imputed righteousness because it might imply antinomianism. The new birth, a real change in us, which accompanied justification and yet was distinct from it, formed the transition from justification to sanctification. By sanctification one was saved from sin’s power and root and restored to God’s image. Sanctification had as its outcome, even in this life, the perfection of the believer, entire sanctification. In his book A Plain Account of Christian Perfection, Wesley tells what perfection is not (12. 2). It is not being perfect in knowledge, being free from mistakes, infirmities and temptations, or being without the need to continually grow. Thus, for Wesley, perfection was not a static, but a dynamic reality, not a “perfected perfection” but a “perfecting perfection” (Collins 118, 119). Wesley saw perfection as overcoming pride, self-will, evil tempers and thoughts, and restoring the mind of Christ (A Plain Account of Christian Perfection 12). For him, “entire sanctification” was “love excluding sin; love filling the heart, taking up the whole capacity of the soul” (Wesley The Scripture Way of Salvation 1. 9).

 

ဝက်စ်လီ၏ စုံလင်ခြင်းသည် အပြစ်နှစ်မျိုးကို ခွဲခြားရန် လိုအပ်သည်- “စစ်မှန်သောအပြစ်” ဆိုသည်မှာ ဘုရားသခင်၏ ပညတ်တော်ကို တမင်ချိုးဖောက်ခြင်းဖြစ်ပြီး “မစစ်မှန်သောအပြစ်” ဆိုသည်မှာ လူသားတို့၏ အသိပညာမဲ့ခြင်းနှင့် အားနည်းခြင်းမှ လာသော အပြစ်ဖြစ်သည်။ ပထမအမျိုးအပြားကို ရှောင်ကြဉ်နိုင်သော်လည်း ဒုတိယအမျိုးအပြားကို မရှောင်နိုင်ပေ။ ထို့ကြောင့် စုံလင်ခြင်းသည် ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်သည်။ မည်သူမဆို လုံးဝစုံလင်ခြင်းနှင့် ကင်းလွတ်နေပါက ခရစ်တော်၏ ပလီယံခွင့်လွှတ်ခြင်းသည် ဆက်လက်အကျိုးသက်ရောက်နေဆဲ ဖြစ်သည် (WA.D. ၄၇၁, ၄၇၂; Williams ၁၇၉)။ ထို့ကြောင့် ဝက်စ်လီအတွက် မည်သူမျှ ခွင့်လွှတ်ခြင်းနှင့် ခရစ်တော်ပေါ်မှီခိုမှု မလိုအပ်သည်အထိ စုံလင်သွားခြင်း မရှိပေ (Williams ၁၇၇ ကိုကြည့်ပါ)။

Wesley’s perfection requires a distinction between two kinds of sin: “proper sin,” which involves deliberate violations of God’s law, and “improper sin,” which comes from human ignorance and weakness. The first can be avoided, but not the second. Thus, perfection is relative. Where anyone is short of absolute perfection, Christ’s atonement continues to avail (WA.D. 471, 472; Williams 179). Consequently, for Wesley no one becomes so perfect as to be without the need of forgiveness and dependence upon Christ (see Williams 177).

 

 

 

 

 

VI. သတ္တမနေ့စွန်း အဒ်ဗင်တစ်များ

သတ္တမနေ့စွန်း အဒ်ဗင်တစ်များသည် ကျမ်းစာအရ ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့်သာ ကျေးဇူးတော်ဖြင့် ဖြောင့်မတ်ခြင်းဆိုင်ရာ ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးခေတ်၏ ထိုးထွင်းသိမြင်မှုများကို ဆက်ခံသူများနှင့် တည်ဆောက်သူများအဖြစ် မြင်ကြပြီး၊ တမန်တော်များ၏ ဧဝံဂေလိတရား၏ ပြည့်စုံမှု၊ ရှင်းလင်းမှုနှင့် မျှတမှုကို ပြန်လည်ထူထောင်သူများနှင့် ရှင်းပြသူများအဖြစ် မြင်ကြသည်။

VI. Seventh-day Adventists

 

Seventh-day Adventists see themselves as heirs of and builders upon the Reformation insights into biblical teaching on justification by grace through faith alone, and restorers and exponents of the fullness, clarity, and balance of the apostolic gospel.

 

အဒ်ဗင်တစ်များ၏ ကယ်တင်ခြင်းဆိုင်ရာ အယူအဆသည် ကျမ်းစာအရ နောက်ဆုံးကာလဆိုင်ရာ အယူအဆနှင့် ဆက်စပ်နေပြီး၊ ခရစ်တော်နှင့် စာတန်တို့ကြား ကြီးမားသော ရန်တွေ့မှု (Great Controversy) ဆိုသည့် အဒ်ဗင်တစ်များ၏ အဓိကအယူအဆ၏ နောက်ခံတွင် တည်ရှိသည်။ ဤရန်တွေ့မှုသည် ဘုရားသခင်၏ စရိုက်လက္ခဏာ၊ ထိုဘုရားသခင်သည် တရားမျှတသူ၊ ကရုဏာရှင်ဖြစ်သည်ဆိုခြင်း၊ ဘုရားသခင်၏ ပညတ်တော်နှင့် ဆိုင်သည်။ ထိုပညတ်တော်ကို လိုက်နာနိုင်သလား၊ အပြစ်ဝင်ပြီးနောက် ထိုပညတ်တော်၏ တောင်းဆိုချက်များကို မည်သို့ဖြည့်ဆည်းရမည်နည်း ဆိုသည်တို့နှင့် သက်ဆိုင်သည်။

Adventist soteriology is connected with biblical eschatology and is set within the context of the overarching Adventist concept of the great controversy between Christ and Satan. posed to earth, has to do with the character of God, whether He is just and merciful, and with the law of God, whether it can be kept, and how its claims are to be satisfied once sin has entered.

 

ကြီးမားသော ရန်တွေ့မှု၏ အဖြေကို ရှင်းပြရာတွင် အဒ်ဗင်တစ်များသည် ကျမ်းစာလေ့လာခြင်း၊ တွေးတောဆင်ခြင်ခြင်းနှင့် ဘုရားသခင်၏ လမ်းပြခြင်းအားဖြင့် ကယ်တင်ခြင်းတွင် လူ့စွမ်းပကားဖြင့် ဖန်တီးထားသည့် အရာမည်သည်မျှ မပါဝင်ကြောင်း (1SM 396) နိဂုံးချုပ်ခဲ့ကြသည်။ ကယ်တင်ခြင်းသည် ဘုရားသခင်၏ ကျေးဇူးတော်တစ်ခုတည်းသာ ဖြစ်ပြီး၊ အပြစ်သားများအား ဘုရားသခင်နှင့် ဆက်ဆံရေးအသစ်နှင့် ဖြောင့်မတ်သောအဆင့်အတန်းကို ပေးသည်။ ထိုဆက်ဆံရေးမှ ထွက်ပေါ်လာသည်မှာ လူများကို ခရစ်တော်၏ ပုံသဏ္ဌာန်အတိုင်း ပြောင်းလဲပေးခြင်း ဖြစ်သည်။ အဒ်ဗင်တစ်အယူအဆ၏ ဗဟိုချက်မှာ ခရစ်တော်သည် ကယ်တင်ရှင်ဖြစ်ရုံသာမက သခင်လည်း ဖြစ်သည်ဆိုသော ခရစ်တော်ဆိုင်ရာ နားလည်မှု ဖြစ်သည်။ “ခရစ်တော်ကို ကယ်တင်ရှင်အဖြစ် လက်ခံလျှင် အုပ်စိုးရှင်အဖြစ်လည်း လက်ခံရမည်” (FW 16)။ ကယ်တင်ရှင်အဖြစ် ခရစ်တော်သည် လူသားမျိုးနွယ်အား ကယ်တင်ခြင်း လက်ဆောင်ကို ပေးသည်။ သခင်အဖြစ် အသက်သစ်ဖြင့် လျှောက်လှမ်းရန် (ရောမ ၆:၄)၊ ဝိညာဉ်တော်၏ အသီးကို ထင်ရှားစေရန် (ဂလာတိ ၅:၂၂)၊ ဘုရားသခင်၏ ပညတ်တော်ကို နာခံရန် (ရောမ ၈:၄၊ ဗျာဒိတ် ၁၄:၁၂) တို့ကို တောင်းဆိုသည်။ ဤသည်မှာ “ချစ်ခြင်းမေတ္တာ၏ ဝတ်ပြုခြင်းနှင့် သစ္စာရှင်ခြင်း”၊ “တပည့်ဖြစ်ခြင်း၏ စစ်မှန်သော အမှတ်အသား” ဖြစ်သည် (SC 60)။ အဒ်ဗင်တစ်များသည် ဤအချက်နှစ်ခုစလုံးကို “ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် ဖြောင့်မတ်ခြင်း” ဟု ခေါ်ဝေါ်သည်။ “ကျွန်ုပ်တို့၏ တစ်ခုတည်းသော မျှော်လင့်ချက်မှာ ကျွန်ုပ်တို့အား သွတ်သွင်းပေးထားသော ခရစ်တော်၏ ဖြောင့်မတ်ခြင်းတွင်သာ ရှိပြီး၊ ကျွန်ုပ်တို့၌နှင့် ကျွန်ုပ်တို့အားဖြင့် အလုပ်လုပ်သော ထိုဝိညာဉ်တော်အားဖြင့် ပြုပြင်ပေးသော ဖြောင့်မတ်ခြင်းတွင် ရှိသည်” (SC 63)။ ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် ဖြောင့်မတ်ခြင်းဆိုသည်မှာ ကောင်းကင်သို့ အခွင့်အရေး (ဖြောင့်မတ်ခြင်း တရားဓိဋ္ဌာန်ကျခြင်း) နှင့် ကောင်းကင်အတွက် အရည်အချင်းပြည့်မီခြင်း (သန့်ရှင်းခြင်း) နှစ်ခုစလုံးကို ဘုရားသခင်ထံမှ လက်ခံရရှိခြင်း ဖြစ်သည် (DA 300)။ ခရစ်တော်နှင့် ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် ပေါင်းစည်းခြင်းမှသာ ဤကြီးမားသော ကယ်တင်ခြင်းဆိုင်ရာ အဖြစ်မှန်နှစ်ခု ဖြစ်ပေါ်နိုင်သည်။ တကယ်တော့၊ ဖြောင့်မတ်ခြင်း တရားဓိဋ္ဌာန်ကျခြင်းက ခရစ်တော်ရှိနေပြီး ထိုနှလုံးသားထဲတွင် ခရစ်တော်၏ ပညတ်တော် ရေးထားသည့် လူမျိုးသစ်ကို ဖန်ဆင်းပြီးသည့်အခါ၊ ကြီးမားသော ရန်တွေ့မှု ပြီးဆုံးသွားမည်ဖြစ်ပြီး ခရစ်တော် ပြန်လာတော်မူမည် ဖြစ်သည်။

In their explication of the solution to the great controversy, Adventists, through study, reflection, and divine guidance, have concluded that salvation contains no thread of human devising (1SM 396). It is the product of God’s grace alone, which effects a new status and right relationship of sinners with God and, arising from that relationship, transforms them into the image of Christ. At the heart of Adventism is the Christological understanding that Christ is both Saviour and Lord. “If we accept Christ as a Redeemer, we must accept Him as a Ruler” (FW 16). As Saviour, Christ offers to mankind the gift of salvation and, as Lord, He calls for walking in newness of life (Rom. 6:4), manifesting the fruit of the Spirit (Gal. 5:22), and obedience to God’s law (Rom. 8:4; Rev. 14:12) as the “service and allegiance of love,” “the true sign of discipleship” (SC 60). Adventists have included both these elements under “righteousness by faith.” “Our only ground of hope is in the righteousness of Christ imputed to us, and in that wrought by His Spirit working in and through us” (ibid. 63). To be righteous by faith means in the full sense that we have received from God both our title to heaven (justification) and our fitness for heaven (sanctification) (DA 300). Only by a faith union with Christ can these two great soteriological realities occur. Indeed, when justification has produced a new people in whose hearts Christ is present and His law is written, the great controversy will be over, and Christ will come again.

 

အဒ်ဗင်တစ်အယူအဆတွင် ဘုရားသခင်၏ ပညတ်တော် ချိုးဖောက်ခံရခြင်း၏ တောင်းဆိုချက်များကို ဖြည့်ဆည်းပေးရန် အဖြေမှာ ခရစ်တော်၏ အသေခံခြင်းနှင့် ထိုအသေခံခြင်း၏ အကျိုးကျေးဇူးကို ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် လက်ခံသူများအပေါ် သက်ရောက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ လက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ်တွင် ဘုရားသခင်က ကိုယ်တိုင်ပေးဆပ်သော၊ ကိုယ်တိုင်ဆန္ဒရှိသော၊ အစားထိုးသော၊ ကိုယ်စားပြုသော ယဇ်ပူဇော်ခြင်းအားဖြင့် ဘုရားသခင်၏ ပညတ်တော်၏ တရားမျှတမှုကို အပြီးတိုင် ထောက်မတ်ပြီး၊ ပညတ်တော်၏ ဒဏ်ခတ်ခြင်းကို အပြီးတိုင် ဖြည့်ဆည်းပေးကာ ခရစ်တော်သည် အပြစ်သားများ အတွက်နှင့် အပြစ်သားများ အစား အသေခံတော်မူခဲ့သည်။ ဤဖြစ်ရပ်သည် အပြစ်သားများအား ခွင့်လွှတ်ခြင်းကို ရရှိစေပြီး ထုတ်ဖော်ပြသသည့် ဖြစ်ရပ်ဖြစ်ပြီး၊ ကိုယ်ကျိုးမငဲ့သော ချစ်ခြင်းမေတ္တာသည် စကြဝဠာ၏ ဘဝပညတ်ဖြစ်ကြောင်း ပြသခဲ့သည် (DA 20, 21)။ ဤချစ်ခြင်းမေတ္တာနှင့် ထိုချစ ၄င်းကိုယ်စားပြုသော ပညတ်တော်ကို ယုံကြည်သူများ၏ နှလုံးသားထဲတွင် ရေးထိုးထားသည် (ယေရမိ ၃၁:၃၃၊ ဟေဗြဲ ၈:၁၀)။ ဤချစ်ခြင်းမေတ္တာ၊ ခရစ်တော်၏ စရိုက်လက္ခဏာသည် ဘုရားသခင်၏ လူမျိုးတွင် ပြီးပြည့်စုံစွာ ပြန်လည်ထင်ရှားလာသောအခါ၊ ဆိုလိုသည်မှာ ထိုချစ်ခြင်းမေတ္တာသည် သူတို့၏ ဝိညာဉ်ကို လွှမ်းမိုးပြီး ဘဝကို အုပ်ချုပ်ကာ လုပ်ဆောင်ချက်များကို လှုံ့ဆော်သောအခါ ခရစ်တော် ပြန်လာတော်မူမည် (COL 67–69)။ အဒ်ဗင်တစ်အယူအဆတွင် ဘုရားသခင်သည် ခရစ်တော်၏ စရိုက်လက္ခဏာကို ထိုဘုရားသခင်၏ လူမျိုးတွင် ပြန်လည်ထုတ်ဖော်ပေးရန် စောင့်ဆိုင်းနေပြီး လုပ်ဆောင်နေသည်။ ခရစ်တော်၏ စရိုက်လက္ခဏာ၏ “မယှဉ်းနိုင်သော ဆွဲဆောင်မှုနှင့် ချစ်စရာကောင်းမှု” (4BC 1178) ကို ဘုရားသခင်၏ လူမျိုးတွင် ခံစားပြီး ထုတ်ဖော်သောအခါ၊ မကောင်းဆိုးဝါး၏ စွပ်စွဲချက်အားလုံးကို ဖြေရှင်းပေးမည်ဖြစ်ပြီး ကြီးမားသော ရန်တွေ့မှုကို အဆုံးသတ်စေမည် ဖြစ်သည်။

In Adventist thought the question of satisfying the claims of God’s broken law is answered in the death of Christ and its result upon those who accept the efficacy of that death by faith. At the cross, in an act of divinely offered, voluntary, substitutionary, and representative sacrifice, by which the validity of God’s law was forever upheld and the penalty of God’s law was forever satisfied, Christ died for and in place of sinners. In this event, which both procured and expressed their forgiveness, self-giving rather than self-seeking love was seen to be the law of life for the universe (cf. DA 20, 21). It is this love and the law it represents that, in fulfillment of the new covenant promise (Jer. 31:33; Heb.8:10), is written upon the hearts of believers. When this love, which is the character of Christ, is perfectly reproduced in God’s people, that is, when it floods their souls, dominates their lives, and motivates their actions, Christ will come (COL 67–69). In Adventist thought God is waiting and working for the reproduction of Christ’s character in His people. The loveliness and “matchless charms of the character of Christ” (4BC 1178), experienced and expressed in God’s people, will answer all the charges of the evil one and bring closure to the great controversy.

 

အဒ်ဗင်တစ်များ၏ ပဋိသန္ဓေပြန်လည်သင့်မြတ်ခြင်း (Atonement) အယူအဆတွင် အဆင့်နှစ်ဆင့် ပါဝင်သည်ဟု မြင်သည်။ ပထမအဆင့်မှာ လက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ်တွင် အပြစ်အတွက် ခရစ်တော်၏ ယဇ်ပူဇော်ခြင်း ဖြစ်ပြီး၊ ဒုတိယအဆင့်မှာ ကောင်းကင်ဗိမာန်တော်တွင် ထိုအသေခံခြင်း၏ ကယ်တင်ခြင်းဆိုင်ရာ အကျိုးကျေးဇူးများကို ယုံကြည်သူများအတွက် အသုံးချသော ယဇ်ပုရောဟိတ်ဆိုင်ရာ အမှုတော် ဖြစ်သည်။ ခွင့်လွှတ်ခြင်းနှင့် သင့်မြတ်ခြင်း၏ ဤကောင်းကင်အမှုတော်သည် ၁၈၄၄ ခုနှစ်တွင် စတင်သော ဗိမာန်တော် သန့်ရှင်းစင်ကြယ်ခြင်း (ဒံယေလ ၈:၁၄၊ ဟေဗြဲ ၉:၂၃) ဖြင့် အထွတ်အထိပ်သို့ ရောက်ရှိသည်။ ဤဖြစ်ရပ်တွင် ဘုရားသခင်၏ စစ်မှန်သော လူများမှာ မည်သူများဖြစ်သည်၊ မည်သူတို့၏ အပြစ်မှတ်တမ်းကို အပြီးတိုင် ဖျက်ပြီး ဖယ်ရှားနိုင်သည်ကို ဖော်ထုတ်သော “စုံစမ်းစစ်ဆေးခြင်း” သို့မဟုတ် “ခရစ်တော် ပြန်လာမီ” တရားစီရင်ခြင်း ပါဝင်သည်။ ဆန့်ကျင်ဘက်အနေဖြင့် ဘုရားသခင်၏ လူဟု ကိုယ်တိုင်ထင်မှတ်သူများသာ ဖြစ်ပြီး၊ လက်ဝါးကပ်တိုင်က ဖြစ်နိုင်စေသော ခရစ်တော်၏ စရိုက်လက္ခဏာကို သူတို့ဘဝတွင် ထင်ရှားမစေသူများအတွက် ခရစ်တော်၏ ယဇ်ပူဇော်ခြင်း၏ အဆုံးစွန်သော အကျိုးသက်ရောက်မှုကို အသုံးချ၍ မရနိုင်ပေ။ ဤတရားစီရင်ခြင်း၏ အကျိုးဆက်အနေဖြင့် ခရစ်တော် ပြန်လာတော်မူသောအခါ ထိုတရားစီရင်ချက်နှင့် ဆုလာဘ်ကို ယူဆောင်လာမည်ဖြစ်ပြီး လူအားလုံး ဘုရားသခင်၏ ပလ္လင်တော်ရှေ့တွင် တွေ့ဆုံသောအခါ ပေးအပ်မည် (ဗျာဒိတ် ၂၀:၁၁–၁၅)။

Adventist thinking on the atonement sees it as containing two stages: Christ’s sacrifice for sin on the cross and His priestly ministry in the heavenly sanctuary. There He applies for believers the salvific benefits of His death. This heavenly ministry of forgiveness and reconciliation is climaxed by the cleansing of the sanctuary, beginning in 1844 (Dan. 8:14; cf. Heb.9:23). This event entails an “investigative” or “preadvent” judgment through which is revealed who the true people of God are, whose record of sins may be totally expunged. In contrast are those who are merely professed people of God for whom the ultimate efficacy of Christ’s sacrifice cannot be applied since, in their lives, the reflected character of Christ, which the cross makes possible, has not been revealed. In consequence of this judgment, when Christ returns, His verdict and reward will be with Him and will be rendered when all meet before the throne of God (Rev. 20:11–15).

 

ဘုရားသခင်၏ ကယ်တင်ခြင်း လုပ်ဆောင်ချက်သည် ပြည့်စုံစွာ ပြီးဆုံးပြီး လူသားမျိုးနွယ်တွင် ဘုရားသခင်၏ ပုံသဏ္ဌာန်ကို ပြန်လည်ပြည့်စုံစေသောအခါ၊ ဤကမ္ဘာသား မျှသာမက စကြဝဠာတစ်ခုလုံးသား များပါ ဤကမ္ဘာ၏ ရွေးနုတ်ခြင်းသည် သင်ခန်းစာစာအုပ်ဖြစ်ခဲ့သည် (DA 19) ဟူ၍ ကျမ်းစာတွင် ဖော်ပြထားသည်အတိုင်း “ဘုရားသခင်သည် ချစ်ခြင်းမေတ္တာပင် ဖြစ်သည်” (၁ယောဟန် ၄:၈၊ GC 678) ဟု ဝန်ခံကြလိမ့်မည်။

When the saving activity of God has run its full course and restored the image of God in humankind, then not only the inhabitants of this world but those of the universe, for whom the redemption of this world has been a lesson book (DA 19), will confess what Scripture has declared to be true: “God is love” (1 John 4:8; GC 678).

 

 

 

 

 

VII. အဲလင် ဂျီ ဝှိုက်၏ မှတ်ချက်များ

A. ဘုရားသခင်၏ ကယ်တင်ရန် ရည်ရွယ်ချက်

ကယ်တင်ခြင်း အစီအစဉ်သည် “ထာဝရခေတ်မှစ၍ ဘုရားသခင်၏ ပလ္လင်တော်၏ အခြေခံသဘောတရားများကို ဖွင့်ဟပြသခြင်း” ဖြစ်သည် (DA 22)။

1.  

VII. Ellen G. White Comments

 

A. God’s Purpose to Save

 

The plan of salvation is “an unfolding of the principles that from eternal ages have been the foundation of God’s throne” (DA 22).

 

 

1. လူတိုင်းသည် လွတ်မြောက်ခြင်းကို တွေ့နိုင်သည်

“လူတိုင်းသည် မိမိအား အုပ်စိုးမည့် တန်ခိုးကို ရွေးချယ်ခွင့် လွတ်လပ်စွာ ရှိသည်” (DA 258)။

2.  

1. Everyone Can Find Deliverance

 

“Every man is free to choose what power he will have to rule over him” (ibid. 258).

 

 

2. ကျွန်ုပ်တို့ကို မည်သို့ ကယ်တင်သနည်း

“ထိုချစ်ခြင်းမေတ္တာသည် ကျွန်ုပ်တို့ကို ကိုယ်တော်ထံ ဆွဲယူနေသည်။ ဤဆွဲယူမှုကို ကျွန်ုပ်တို့ မတားဆီးပါက၊ နောင်တရခြင်းဖြင့် လက်ဝါးကပ်တိုင်ခြေရင်းသို့ ရောက်ရှိလာမည် …။ ထို့နောက် ဘုရားသခင်၏ ဝိညာဉ်တော်သည် ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် ဝိညာဉ်ထဲတွင် အသက်သစ်ကို ဖန်ဆင်းပေးသည်။ အတွေးများနှင့် ဆန္ဒများကို ခရစ်တော်၏ အလိုတော်နှင့် နာခံမှုသို့ ယူဆောင်လာသည်။ … ဘုရားသခင်၏ ပညတ်တော်ကို စိတ်နှလုံးထဲတွင် ရေးထိုးထားသည်” (DA 176)။

3.  

2. How We Are Saved

 

“His love is drawing us to Himself. If we do not resist this drawing, we shall be led to the foot of the cross in repentance … . Then the Spirit of God through faith produces a new life in the soul. The thoughts and desires are brought into obedience to the will of Christ. “… The law of God is written in the mind and heart” (ibid. 176).

 

 

3. ကျွန်ုပ်တို့၏ ကယ်တင်ခြင်းအတွက် ဘုရားသခင်သည် အရာအားလုံးကို ဆပ်ပေးသည်

“ခရစ်တော်ကို ပေးသနားခြင်းသည် ခမည်းတော်၏ နှလုံးသားကို ဖော်ပြသည် …။ ဘုရားသခင်၏ အပြစ်ကို မုန်းတီးမှုသည် သေခြင်းတရားနှင့် တူသော်လည်း၊ အပြစ်သားအတွက် ချစ်ခြင်းမေတ္တာသည် သေခြင်းထက် ပိုကြီးသည်ဟု ကြေညာသည်။ ကျွန်ုပ်တို့ကို ရွေးနုတ်ရန် စတင်ပြီးသည့်အခါ ထိုအလုပ်ကို ပြီးမြောက်စေရန် လိုအပ်သမျှ၊ တန်ဖိုးကြီးသမျှကို ဆပ်ပေးမည် …။ ကယ်တင်လိုသော သူများအတွက် ကောင်းကင်ဘဏ္ဍာတိုက်တစ်ခုလုံး ဖွင့်ထားသည်” (DA 57)။

4.  

3. God Spares Nothing for Our Salvation

 

“The gift of Christ reveals the Father’s heart … . It declares that while God’s hatred of sin is as strong as death, His love for the sinner is stronger than death. Having undertaken our redemption, He will spare nothing, however dear, which is necessary to the completion of His work … . The whole treasury of heaven is open to those He seeks to save” (ibid. 57).

 

 

4. မကောင်းမှုကို ဆီးတားရန် အပြစ်သား၏ အစွမ်းမရှိခြင်း

“နာခံမှု မရှိခြင်းကြောင့် သူ၏ [လူသား] စွမ်းအားများ ပြောင်းပြန်ဖြစ်သွားပြီး ချစ်ခြင်းမေတ္တာအစား ကိုယ်ကျိုးအတွက် တွေးခေါ်မှု အစားထိုးခဲ့သည်။ အပြစ်ကျူးလွန်ခြင်းကြောင့် သူ၏ သဘောတရားသည် ဤမျှ အားနည်းသွားသဖြင့် ကိုယ်စွမ်းအားနှင့် မကောင်းမှု၏ တန်ခိုးကို ဆီးတားရန် မဖြစ်နိုင်တော့ပေ။ စာတန်၏ အနှောင်အဖွဲ့တွင် အဖမ်းခံရပြီး ဘုရားသခင်က အထူးကန့်သတ်မှု မပြုလျှင် အမြဲတမ်း ထိုနည်းတူ ရှိနေမည်” (SC 17)။

5.  

4. Sinner’s Inability to Resist Evil

 

“Through disobedience, his [humanity’s] powers were perverted, and selfishness took the place of love. His nature became so weakened through transgression that it was impossible for him, in his own strength, to resist the power of evil. He was made captive by Satan, and would have remained so forever had not God specially interposed” (SC 17).

 

 

5. ခရစ်တော်၏ ဖြောင့်မတ်ခြင်း - ကောင်းကင်အတွက် အခွင့်အရေးနှင့် အရည်အချင်း

“ကြွားဝါသော နှလုံးသားသည် ကယ်တင်ခြင်းကို ကိုယ်တိုင်ရယူရန် ကြိုးစားသည်။ သို့သော် ကောင်းကင်အတွက် အခွင့်အရေးနှင့် အရည်အချင်းနှစ်ခုစလုံးကို ခရစ်တော်၏ ဖြောင့်မတ်ခြင်းတွင်သာ တွေ့ရှိရသည်” (DA 300)။

6.  

5. Christ’s Righteousness: Title and Fitness for Heaven

 

“The proud heart strives to earn salvation; but both our title to heaven and our fitness for it are found in the righteousness of Christ” (DA 300).

 

 

6. အပြစ်သားများကို ဖြောင့်မတ်သူဟု မှတ်ယူခြင်း

“အပြစ်မကျူးလွန်မီ အာဒံသည် ဘုရားသခင်၏ ပညတ်တော်ကို နာခံခြင်းအားဖြင့် ဖြောင့်မတ်သော စရိုက်ကို ဖန်ဆင်းနိုင်ခဲ့သည်။ သို့သော် ထိုသို့မလုပ်ခဲ့သဖြင့် သူ၏ အပြစ်ကြောင့် ကျွန်ုပ်တို့၏ သဘောတရားများ ကျဆင်းသွားပြီး သန့်ရှင်းသော ပညတ်တော်ကို ပြီးပြည့်စုံစွာ နာခံနိုင်ခြြင်း မရှိတော့ပေ …။ သို့သော် ခရစ်တော်သည် ကျွန်ုပ်တို့အတွက် လွတ်မြောက်ရာ လမ်းကို ဖန်ဆင်းပေးခဲ့သည် …။ သင်သည် ကိုယ်တော်ကို အပ်နှံပြီး ကယ်တင်ရှင်အဖြစ် လက်ခံလျှင်၊ သင်၏ ဘဝသည် အပြစ်များနှင့် ပြည့်နေသည်ဖြစ်စေ၊ ထိုကိုယ်တော်ကြောင့် သင်သည် ဖြောင့်မတ်သူဟု မှတ်ယူခံရသည်။ ခရစ်တော်၏ စရိုက်သည် သင်၏ စရိုက်အစား ရပ်တည်ပြီး သင်သည် အပြစ်မကျူးလွန်ခဲ့သလို ဘုရားသခင်ရှေ့တွင် လက်ခံခံရသည်” (SC 62)။

7.  

6. Sinners Accounted Righteous

 

“It was possible for Adam, before the fall, to form a righteous character by obedience to God’s law. But he failed to do this, and because of his sin our natures are fallen, and we cannot … perfectly obey the holy law … . But Christ has made a way of escape for us … . If you give yourself to Him, and accept Him as your Saviour, then, sinful as your life may have been, for His sake you are accounted righteous. Christ’s character stands in place of your character, and you are accepted before God just as if you had not sinned” (SC 62).

 

 

7. ခွင့်လွှတ်ခြင်းထက် ပိုသည်

“ခွင့်လွှတ်ခြင်းသည် လူများစွာ ထင်မြင်သည်ထက် ပိုမြန့်မြားသော အဓိပ္ပာယ်ရှိသည် …။ ဘုရားသခင်၏ ခွင့်လွှတ်ခြင်းသည် ကျွန်ုပ်တို့ကို အပြစ်ဒဏ်မှ လွတ်ကင်းစေရန် တရားစီရင်ရုံး လုပ်ရပ်တစ်ခုသာ မဟုတ်ပေ။ အပြစ်မှ ခွင့်လွှတ်ခြင်းသာမက အပြစ်မှ ပြန်လည်ရယူခြင်း ဖြစ်သည်” (MB 114)။ “၄င်းသည် ကျွန်ုပ်တို့၏ အပြစ်များကို ဖယ်ရှားပြီး ဝိညာဉ်တော်၏ ကျေးဇူးတော်များဖြင့် အလဟဿ ဖြည့်ဆည်းခြင်း ဖြစ်သည်” (COL 420)။

7. More Than Forgiveness

 

“Forgiveness has a broader meaning than many suppose … . God’s forgiveness is not merely a judicial act by which He sets us free from condemnation. It is not only forgiveness for sin, but reclaiming from sin” (MB 114). “It means taking away our sins, and filling the vacuum with the graces of the Holy Spirit” (COL 420).

 

 

B. ခရစ်တော်၏ ပဋိသန္ဓေပြန်လည်သင့်မြတ်စေသော အသေခံခြင်း

“အပြစ်အတွက် ပဋိသန္ဓေပြန်လည်သင့်မြတ်စေရန် ခရစ်တော်၏ ယဇ်ပူဇော်ခြင်းသည် အခြားသော သမ္မာတရားအားလုံး စုဝေးရာ ကြီးမားသော သမ္မာတရားဖြစ်သည် …။ ကျမ်းစာထဲရှိ သမ္မာတရားတိုင်းကို ကလဝရီ လက်ဝါးကပ်တိုင်မှ ထွက်ပေါ်လာသော အလင်းဖြင့် လေ့လာရမည်။ ငါသည် ကရုဏာ၊ ပြန်လည်မွေးဖွားခြင်း၊ ကယ်တင်ခြင်းနှင့် ရွေးနုတ်ခြင်း၏ ကြီးမားသော အထိမ်းအမှတ်ကို သင်တို့ရှေ့တွင် တင်ပြသည်—လက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ်တွင် ချီးမြှောက်ခံရ၍ ဘုရားသခင်၏ သားတော်” (GW 315)။ “လက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ်တွင် ဆွဲထားသော ခရစ်တော်သည် ဧဝံဂေလိတရား ဖြစ်သည်” (7A BC 456)။

B. Christ’s Atoning Death

 

“The sacrifice of Christ as an atonement for sin is the great truth around which all other truths cluster … . Every truth in the word of God, from Genesis to Revelation, must be studied in the light that streams from the cross of Calvary. I present before you the great, grand monument of mercy and regeneration, salvation and redemption—the Son of God uplifted on the cross” (GW 315). “Hanging upon the cross Christ was the gospel” (7-A BC 456).

 

ခရစ်တော်၏ ဆင်းရဲဒုက္ခသည် “လူ့ဇာတိခံယူခြင်းနှင့် စတင်သည်မဟုတ်၊ ပြီးဆုံးသည်လည်း မဟုတ်ပေ။ လက်ဝါးကပ်တိုင်သည် ကျွန်ုပ်တို့၏ မှုန်ဝါးသော အာရုံများအား အပြစ်သည် စတင်သည့် အချိန်မှစ၍ ဘုရားသခင်၏ နှလုံးသားတွင် ယူဆောင်လာသော နာကျင်မှုကို ဖော်ပြခြင်း ဖြစ်သည်” (Ed 263)။

1.  

Christ’s suffering “did not begin or end with His manifestation in humanity. The cross is a revelation to our dull senses of the pain that, from its very inception, sin has brought to the heart of God” (Ed 263).

 

 

1. ဘုရားသခင်၏ ချစ်ခြင်းမေတ္တာ၏ အကြောင်းရင်း မဟုတ်ခြင်း

“ခရစ်တော်၏ ပဋိသန္ဓေပြန်လည်သင့်မြတ်ခြင်းသည် အခြားမဟုတ်ပဲ ထိုဘုရားသခင်က မုန်းတီးခဲ့သူများကို ချစ်စေရန် လုပ်ရန် မဟုတ်ပေ။ မရှိခဲ့သေ ၄င်းကို ဖန်တီးရန် မဟုတ်ပေ။ ဘုရားသခင်၏ နှလုံးသားထဲတွင် ရှိပြီးသား ချစ်ခြင်းမေတ္တာကို ထင်ရှားစေရန် ဖြစ်သည်” (ST May 30, 1895)။

1. Atonement Not Cause of Divine Love

 

“The atonement of Christ was not made in order to induce God to love those whom He otherwise hated; and it was not made to produce a love that was not in existence; but it was made as a manifestation of the love that was already in God’s heart” (ST May 30, 1895).

 

“ခရစ်တော်၏ ပဋိသန္ဓေပြန်လည်သင့်မြတ်ခြင်းသည် ဘုရားသခင်၏ ချစ်ခြင်းမေတ္တာ၏ အကြောင်းရင်း မဟုတ်ပဲ ထိုချစ်ခြင်းမေတ္တာ၏ ရလဒ် ဖြစ်သည်။ ကမ္ဘာကို ချစ်သောကြောင့် ယေရှု အသေခံတော်မူခဲ့သည်” (RH Sept. 2, 1890)။

“The atonement of Christ was not the cause of God’s love, but the result of that love. Jesus died because God loved the world” (RH Sept. 2, 1890).

 

“ခမည်းတော်သည် ကြီးမားသော ပဋိသန္ဓေပြန်လည်သင့်မြတ်ခြင်းကြောင့် ကျွန်ုပ်တို့ကို ချစ်ခြင်း မဟုတ်ပဲ ကျွန်ုပ်တို့ကို ချစ်သောကြောင့် ပဋိသန္ဓေကို ပေးတော်မူခဲ့သည်။ ခရစ်တော်သည် ကျဆုံးသော ကမ္ဘာပေါ်သို့ ထိုဘုရားသခင်၏ အဆုံးမဲ့ ချစ်ခြင်းမေတ္တာကို လောင်းချနိုင်သော အလယ်အလတ် ဖြစ်သည်။ ‘ဘုရားသခင်သည် ခရစ်တော်အထဲတွင် ရှိတော်မူ၍ ကမ္ဘာကို ကိုယ်တော်နှင့် ပြန်လည်သင့်မြတ်စေသည်’။ ဘုရားသခင်သည် ဂေသမန်ဥယျာဉ်၌ ဆင်းရဲဒုက္ခရောက်ခြင်း၊ ကလဝရီ၌ အသေခံခြင်းတွင် ကိုယ်တော်၏ သားတော်နှင့်အတူ ဆင်းရဲဒုက္ခရောက်တော်မူသည်။ အဆုံးမဲ့ ချစ်ခြင်းမေတ္တာ၏ နှလုံးသားသည် ကျွန်ုပ်တို့၏ ရွေးနုတ်ခြင်း၏ စျေးနှုန်းကို ပေးဆပ်ခဲ့သည်” (SC 13, 14)။

2.  

“The Father loves us, not because of the great propitiation, but He provided the propitiation because He loves us. Christ was the medium through which He could pour out His infinite love upon a fallen world. ‘God was in Christ, reconciling the world unto himself.’ God suffered with His Son, in the agony of Gethsemane, the death of Calvary; the heart of Infinite Love paid the price of our redemption” (SC 13, 14).

 

 

2. ကျွန်ုပ်တို့ ထိုက်တန်သလို ဆက်ဆံခံရခြင်း

“ခရစ်တော်သည် ကျွန်ုပ်တို့ ထိုက်တန်သလို ဆက်ဆံခံရပြီး၊ ကျွန်ုပ်တို့ကို ကိုယ်တော် ထိုက်တန်သလို ဆက်ဆံစေရန် ဖြစ်သည်။ ကိုယ်တော်တွင် မပါဝင်သော ကျွန်ုပ်တို့၏ အပြစ်များအတွက် အပြစ်တင်ခံရပြီး၊ ကျွန်ုပ်တို့တွင် မရှိသော ကိုယ်တော်၏ ဖြောင့်မတ်ခြင်းအားဖြင့် ဖြောင့်မတ်ခြင်း တရားဓိဋ္ဌာန်ကျခြင်း ခံရန် ဖြစ်သည်။ ကျွန်ုပ်တို့၏ သေခြင်းကို ခံတော်မူပြီး၊ ကိုယ်တော်၏ အသက်ကို ကျွန်ုပ်တို့ ခံစားရန် ဖြစ်သည်။ ‘ကိုယ်တော်၏ ဒဏ်ရာများအားဖြင့် ကျွန်ုပ်တို့ အနာပျောက်ကင်းကြသည်’” (DA 25)။

3.  

2. Treated as We Deserve

 

“Christ was treated as we deserve, that we might be treated as He deserves. He was condemned for our sins, in which He had no share, that we might be justified by His righteousness, in which we had no share. He suffered the death which was ours, that we might receive the life which was His. ‘With His stripes we are healed’” (DA 25).

 

 

3. ခွင့်လွှတ်ခြင်းအတွက် လက်ဝါးကပ်တိုင်၏ လိုအပ်ချက်

“ဤပဋိသန္ဓေမရှိလျှင် အပြစ်အတွက် ခွင့်လွှတ်ခြင်း မရှိနိုင်ပေ။ အာဒံ၏ အပြစ်ကို ပဋိသန္ဓေမပါဘဲ ခွင့်လွှတ်ခဲ့လျှင် အပြစ်သည် ထာဝရတည်တံ့မည်ဖြစ်ပြီး ကန့်သတ်ချက်မရှိသော ရဲရင့်မှုနှင့် ဆက်လက်တည်ရှိမည်” (RH Apr. 23, 1901)။

4.  

3. Necessity of Cross for Forgiveness

 

“There could have been no pardon for sin had this atonement not been made. Had God pardoned Adam’s sin without an atonement, sin would have been immortalized, and would have been perpetuated with a boldness that would have been without restraint” (RH Apr. 23, 1901).

 

 

4. တရားမျှတမှုနှင့် ကရုဏာ၏ စည်းလုံးမှု

“ထိုရည်ရွယ်ချက်မှာ တရားမျှတမှုနှင့် ကရုဏာ၏ အခွင့်အရေးများကို သင့်မြတ်စေရန်၊ တစ်ခုစီကို သီးခြားထားပြီး စည်းလုံးစေရန် ဖြစ်သည်။ ထိုကရုဏာသည် အားနည်းခြင်း မဟုတ်ပဲ အပြစ်ကို အပြစ်ဖြစ်သောကြောင့် အပြစ်ဒဏ်ပေးနိုင်သော ကြောက်မက်ဖွယ် တန်ခိုး ဖြစ်သည်။ သို့သော် လူသားများ၏ ချစ်ခြင်းကို ဆွဲဆောင်နိုင်သော တန်ခိုးလည်း ဖြစ်သည်။ ခရစ်တော်အားဖြင့် တရားမျှတမှုသည် မြင့်မြတ်သော သန့်ရှင်းမှု တစ်စက်မျှ မစွန့်လွှတ်ဘဲ ခွင့်လွှတ်နိုင်စွမ်း ရရှိသည်” (GCB 1899, 102)။

5.  

4. Unity Between Justice and Mercy

 

“His [Christ’s] object was to reconcile the prerogatives of justice and mercy, and let each stand separate in its dignity, yet united. His mercy was not weakness, but a terrible power to punish sin because it is sin; yet a power to draw to it the love of humanity. Through Christ justice is enabled to forgive without sacrificing one jot of its exalted holiness” (GCB 1899, 102).

 

 

5. ခရစ်တော်အထဲတွင် အပြစ်ဒဏ်ပေးခြင်း

“ကျွန်ုပ်တို့၏ အပြစ်များကို ခရစ်တော်အပေါ်တင်၍ ခရစ်တော်တွင် အပြစ်ဒဏ်ပေးပြီး ခရစ်တော်အားဖြင့် ဖယ်ရှားခဲ့သည်။ ကျွန်ုပ်တို့ လူ့ဇာတိအတိုင်း မလျှောက်ဘဲ ဝိညာဉ်တော်အတိုင်း လျှောက်သူများအား ကိုယ်တော်၏ ဖြောင့်မတ်ခြင်းကို သွတ်သွင်းပေးရန် ဖြစ်သည်” (ST May 30, 1895)။

6.  

5. Sin Punished in Christ

 

“Our sins were laid on Christ, punished in Christ, put away by Christ, in order that His righteousness might be imputed to us, who walk not after the flesh, but after the Spirit” (ST May 30, 1895).

 

 

6. ကျေးဇူးတော်၏ လေထု

“သားတော်ကို မယှဉ်းနိုင်သော လက်ဆောင်ဖြင့် ဘုရားသခင်သည် ကမ္ဘာတစ်ခုလုံးကို ကျေးဇူးတော်၏ လေထုဖြင့် ဝိုင်းရံထားသည်။ ဤလေထုသည် ကမ္ဘာလုံးကို လှည့်ပတ်နေသော လေနှင့် တူသည်။ ဤအသက်ရှင်စေသော လေထုကို ရွေးချယ်အသက်ရှူသူတိုင်း အသက်ရှင်လိမ့်မည်” (SC 68)။

6. The Atmosphere of Grace

 

“In the matchless gift of His Son, God has encircled the whole world with an atmosphere of grace as real as the air which circulates around the globe. All who choose to breathe this life-giving atmosphere will live” (SC 68).

 

 

C. ယုံကြည်ခြင်း၏ အခန်းကဏ္ဍ

“ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် ဘုရားသခင်၏ ကျေးဇူးတော်ကို ခံယူကြသည်။ သို့သော် ယုံကြည်ခြင်းသည် ကျွန်ုပ်တို့၏ ကယ်တင်ရှင် မဟုတ်ပေ။ တစ်စုံတစ်ရာ ရရှိစေခြင်း မဟုတ်ပေ။ ၄င်းသည် ခရစ်တော်ကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး အပြစ်အတွက် ကုစားမှု ဖြစ်သော ကိုယ်တော်၏ ကျေးဇူးတော်များကို သင့်မြတ်စွာ ခံယူရန် လက်တစ်ဖက် ဖြစ်သည်” (DA 175)။

1.  

C. The Role of Faith

 

“Through faith we receive the grace of God; but faith is not our Saviour. It earns nothing. It is the hand by which we lay hold upon Christ, and appropriate His merits, the remedy for sin” (DA 175).

 

 

1. ယုံကြည်ခြင်းဆိုသည်မှာ …

“၄င်းသည် ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်များကို နားလည်မှု လက်ခံခြင်းဖြစ်ပြီး၊ ကလဝရီ လက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ်တွင် ခရစ်တော်ကို ပထမဆုံး မြင်စေသော၊ နှလုံးသားကို ဆွဲဆောင်သော၊ နားလည်မှုကို ပေးသနားသော ဘုရားသခင်အတွက် နှလုံးသားကို ဆန္ဒရှိစွာ အပ်နှံခြင်းနှင့် ဝတ်ပြုခြင်း ဖြစ်သည်။ ယုံကြည်ခြင်းဆိုသည်မှာ ဘုရားသခင်အား ဉာဏ်ရည်စွမ်းအားကို ပေးဆပ်ခြင်း၊ စိတ်နှလုံးနှင့် အလိုတော်ကို ဘုရားသခင်အား အပြီးသတ် အပ်နှံခြင်း ဖြစ်သည်” (FW 25)။

2.  

1. Faith Is …

 

“It [faith] is an assent of the understanding to God’s words which binds the heart in willing consecration and service to God, who gave the understanding, who moved on the heart, who first drew the mind to view Christ on the cross of Calvary. Faith is rendering to God the intellectual powers, abandonment of the mind and will to God” (FW 25).

 

 

2. ကျွန်ုပ်တို့၏ မယုံကြည်ခြင်းဖြင့် ခရစ်တော်ကို ဂုဏ်မပြုခြင်း

“ကျွန်ုပ်တို့သည် ကိုယ်တိုင်ကို ကြည့်ပြီး ကိုယ်တိုင် ကယ်တင်နိုင်စွမ်း ရှိသလို ထင်မှတ်သည်။ သို့သော် ကျွန်ုပ်တို့ မစွမ်းနိုင်သောကြောင့် ယေရှု အသေခံတော်မူခဲ့သည် …။ ယခုပင် ကိုယ်တော်သည် … ကျွန်ုပ်တို့၏ အကူအညီမဲ့မှုတွင် ကိုယ်တော်ထံ လာရန် ဖိတ်ခေါ်နေသည်။ ကျွန်ုပ်တို့၏ မယုံကြည်ခြင်းဖြင့် ကိုယ်တော်ကို ဂုဏ်မပြုပေ။ ကျွန်ုပ်တို့၏ အကောင်းဆုံး သူငယ်ချင်းကို မည်သို့ ဆက်ဆံသည်ကို အံ့ဩစရာ ဖြစ်သည်။ အလွန်ကယ်တင်နိုင်စွမ်းရှိပြီး ကြီးမားသော ချစ်ခြင်းမေတ္တာ၏ သက်သေတော်တိုင်းကို ပေးထားသော ကိုယ်တော်တွင် ကျွန်ုပ်တို့ ယုံကြည်မှု နည်းပါးလှသည်” (1SM 351)။

3.  

2. Christ Dishonored by Our Unbelief

 

“We look to self, as though we had power to save ourselves; but Jesus died for us because we are helpless to do this … . At this very time He is … inviting us to come to Him in our helplessness and be saved. We dishonor Him by our unbelief. It is astonishing how we treat our very best Friend, how little confidence we repose in Him who is able to save to the uttermost, and who has given us every evidence of His great love” (1SM 351).

 

 

3. ခရစ်တော်တွင် အောင်မြင်ခြင်း

“ဝိညာဉ်တော်၏ အနန္တတန်ခိုးသည် နောင်တရပြီး ယုံကြည်သူတိုင်း၏ အကာအကွယ် ဖြစ်သည်။ ကိုယ်တော်၏ အကာအကွယ်ကို နောင်တရခြင်းနှင့် ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် တောင်းခံသူ တစ်ဦးတစ်ယောက်ကိုမျှ ခရစ်တော်သည် ရန်သူ၏ တန်ခိုးအောက်သို့ ဖြတ်ကျော်ခွင့် မပြုပေ။ ကယ်တင်ရှင်သည် စုံစမ်းခံရ၍ အစမ်းခံရသူများ ဘေးတွင် ရှိတော်မူသည်။ ကိုယ်တော်နှင့်အတူ ရှုံးနိမ့်ခြင်း၊ ဆုံးရှုံးခြင်း၊ မဖြစ်နိုင်ခြင်း၊ သို့မဟုတ် ရှုံးနိမ့်ခြင်း ဟူ၍ မရှိပေ။ ကျွန်ုပ်တို့သည် အားပေးတော်မူသော ကိုယ်တော်အားဖြင့် အရာအားလုံးကို လုပ်နိုင်သည်။ စုံစမ်းနှောင့်ယှက်မှုများ ရောက်လာသောအခါ အခက်အခဲအားလုံးကို အရင်ဖြေရှင်းရန် စောင့်နေခြင်း မပြုပါနှင့်။ သင်၏ ကူညီသူ ယေရှုကို ကြည့်ပါ” (DA 490, 493)။

4.  

3. Victory in Christ

 

“The omnipotent power of the Holy Spirit is the defense of every contrite soul. Not one that in penitence and faith has claimed His protection will Christ permit to pass under the enemy’s power. The Saviour is by the side of His tempted and tried ones. With Him there can be no such thing as failure, loss, impossibility, or defeat; we can do all things through Him who strengthens us. When temptations and trials come, do not wait to adjust all the difficulties, but look to Jesus, your helper” (DA 490, 493).

 

 

4. “ကျွန်ုပ် ကယ်တင်ခြင်းခံပြီး” ဟု ပြောခြင်း၏ ပြဿနာများ

“ကျွန်ုပ်တို့သည် ကယ်တင်ခြင်းခံပြီး ဟု ပြောရင်း တိုးတက်မှုကို ရပ်တန့်ပြီး ကျေနပ်နေသော အခြေအနေတွင် ဘယ်တော့မျှ နားနေခွင့် မရှိပေ။ ဤအကြံအစည်ကို လက်ခံသောအခါ သတိရှိမှု၊ ဆုတောင်းမှု၊ ပိုမြင့်သော အောင်မြင်မှုဆီသို့ တက်ကြွစွာ ကြိုးစားမှု အကြောင်းရင်းများ ပျောက်ဆုံးသွားသည်။ ခရစ်တော် ပြန်လာမည့်တိုင်အောင် သန့်ရှင်းသော နှုတ်ဖြင့် ဤစကားကို ပြောမည့်သူ မတွေ့ရှိရ” (1SM 314)။

4. Problems With Saying “I Am Saved”

 

“We are never to rest in a satisfied condition, and cease to make advancement, saying, ‘I am saved.’ When this idea is entertained, the motives for watchfulness, for prayer, for earnest endeavor to press onward to higher attainments, cease to exist. No sanctified tongue will be found uttering these words till Christ shall come” (1SM 314).

 

“ကိုယ်တိုင်တွင် ယုံကြည်မှုထားပြီး ကောင်းကင်ဘုံသို့ မရောက်မီ စုံစမ်းနှောင့်ယှက်ခြင်းမှ လုံခြုံသည်ဟု ခံစားရခြင်းသည် ဘယ်တော့မျှ ဘေးကင်းရာမဟုတ်ပေ …။ ခရစ်တော်ကို ကိုယ်တိုင်အပ်နှံပြီး ကျွန်ုပ်တို့ကို လက်ခံသည်ဟု သိသည်ပင်လျှင် စုံစမ်းနှောင့်ယှက်ခြင်းမှ ကင်းလွတ်ခြင်း မဟုတ်သေးပေ” (COL 155)။

“Never can we safely put confidence in self or feel, this side of heaven, that we are secure against temptation … . Even when we give ourselves to Christ and know that He accepts us, we are not beyond the reach of temptation” (COL 155).

 

 

အားနည်းသူများအတွက် မျှော်လင့်ခြင်း

“ကယ်တင်ရှင်သည် တစ်ဦးတစ်ယောက်မျှ သူ၏နိုင်ငံတော်၌ ကယ်တင်ခြင်းခံရစေရန် ကလဗာရီ၌ ဆင်းရဲဒုက္ခခံစားတော်မူခဲ့သည်။ သူသည် သူသေဆုံးခဲ့သူကို လုံးဝစွန့်ပစ်တော်မူမည်မဟုတ်။ သူ၏နောက်လိုက်များ သူ့ကို စွန့်ပစ်ရန် ရွေးချယ်ကြသည်မှတစ်ပါး သူသည် သူတို့ကို ခိုင်ခိုင်မာမာဆုပ်ကိုင်ထားတော်မူမည်” (DA ၄၈၃)။

D. Hope for the Weakest

 

“The Saviour would have passed through the agony of Calvary that one might be saved in His kingdom. He will never abandon one for whom He has died. Unless His followers choose to leave Him, He will hold them fast” (DA 483).

 

 

၁. အားနည်းချက်များကြောင့် စိတ်ပျက်အားငယ်ခြင်း မပြုလုပ်ပါနှင့်

“ငါတို့၏ အားနည်းချက်များနှင့် အမှားများကြောင့် ယေရှုခြေတော်ရင်း၌ ငိုကြွေးရန် မကြာခဏ ဒူးထောက်ရတတ်သည်။ သို့ရာတွင် ငါတို့သည် စိတ်ပျက်အားငယ်ခြင်း မပြုရ။ ရန်သူတို့၏ အနိုင်ယူခြင်းကို ခံရုံမျှဖြင့် ငါတို့သည် စွန့်ပစ်ခံရခြင်း၊ ပယ်ရှားခံရခြင်း၊ ဘုရားသခင်၏ ငြင်းပယ်ခြင်း မခံရ။ မဟုတ်ပါ။ ခရစ်တော်သည် ဘုရားသခင်၏ လက်ျာတော်ဘက်၌ ရှိတော်မူ၍ ငါတို့အတွက် ဆုတောင်းပေးတော်မူသည်” (SC ၆၄)။

1. Don’t Be Discouraged by Shortcomings

 

“We shall often have to bow down and weep at the feet of Jesus because of our shortcomings and mistakes; but we are not to be discouraged. Even if we are overcome by the enemy, we are not cast off, not forsaken and rejected of God. No; Christ is at the right hand of God, who also maketh intercession for us” (SC 64).

 

 

၂. စိတ်ကို ကိုယ်တိုင်အပေါ်တွင် မနှစ်မြှုပ်ဘဲ ခရစ်တော်အပေါ်တွင် နှစ်မြှုပ်ပါ

“စိတ်သည် ကိုယ်တိုင်ကို အာရုံစိုက်သောအခါ ခွန်အားနှင့် အသက်တာ၏ ရင်းမြစ်ဖြစ်သော ခရစ်တော်ထံမှ လှည့်သွားသည်။ ထို့ကြောင့် ကယ်တင်ရှင်ထံမှ အာရုံကို လွှဲပြောင်းထားရန် စာတန်၏ အဆက်မပြတ် ကြိုးစားမှုဖြစ်သည် …။ လောက၏ ပျော်ရွှင်မှုများ၊ ဘဝ၏ စိုးရိမ်ပူပန်မှုများနှင့် ဆင်းရဲဒုက္ခများ၊ အခြားသူများ၏ အပြစ်များ၊ သို့မဟုတ် သင်၏ ကိုယ်ပိုင် အပြစ်အားနည်းချက်များ—ဤအရာများအားလုံး သို့မဟုတ် တစ်ခုခုကို စိတ်ကို လွှဲပြောင်းရန် သူ ကြိုးစားလိမ့်မည်။ သူ၏ လှည့်ကွက်များကြောင့် လမ်းမမှားပါနှင့် …။ ကိုယ်တိုင်ကို ဗဟိုချက်မထားပါနှင့်။ ငါကယ်တင်ခြင်းရမည်လား ဟူ၍ စိုးရိမ်ပူပန်ခြင်းနှင့် ကြောက်ရွံ့ခြင်းကို မနှစ်မြှုပ်ပါနှင့်။ ဤအရာအားလုံးသည် ဝိညာဉ်ကို ငါတို့၏ ခွန်အားရင်းမြစ်ထံမှ လှည့်သွားစေသည်။ သင်၏ဝိညာဉ်ကို ဘုရားသခင်ထံ အပ်နှံပြီး သူ့ကို ယုံကြည်ပါ …။ သင်အပ်နှံထားသောအရာကို သူသည် စောင့်ရှောက်နိုင်တော်မူ၏” (ထိုနည်းတူ ၇၁၊ ၇၂)။

2. Let the Mind Dwell on Christ, Not Self

 

“When the mind dwells upon self, it is turned away from Christ, the source of strength and life. Hence it is Satan’s constant effort to keep the attention diverted from the Saviour … . The pleasures of the world, life’s cares and perplexities and sorrows, the faults of others, or your own faults and imperfections—to any or all of these he will seek to divert the mind. Do not be misled by his devices … . We should not make self the center, and indulge anxiety and fear as to whether we shall be saved. All this turns the soul away from the Source of our strength. Commit the keeping of your soul to God, and trust in Him … . He is able to keep that which you have committed to Him” (ibid. 71, 72).

 

 

၃. အနည်းဆုံး သန့်ရှင်းသူပင်လျှင် စာတန်ထက် သာလွန်သည်

“စာတန်သည် အဆက်မပြတ် အလုပ်လုပ်နေသော်လည်း သူ၏ လှုပ်ရှားမှုနှင့် လိမ္မာပါးနပ်မှုကို လူအနည်းငယ်သာ သိကြသည်။ ဘုရားသခင်၏ လူမျိုးသည် လိမ္မာသော ရန်သူကို ခံနိုင်ရည်ရှိရန် ပြင်ဆင်ထားရမည်။ စာတန်ကြောက်ရွံ့သော အရာသည် ဤခုခံမှုပင်ဖြစ်သည်။ ငါတို့ ခုခံပြီး သူ့ကို ရင်ဆိုင်လျှင် သူ၏ စွမ်းအားကန့်သတ်ချက်ကို ငါတို့ထက် သူပိုသိသည်။ ဘုရား၏ ခွန်အားဖြင့် အားနည်းဆုံး သန့်ရှင်းသူပင်လျှင် သူနှင့် သူ၏ ကောင်းကင်တမန်အားလုံးထက် သာလွန်သည်။ စုံစမ်းခံရလျှင် သူ၏ သာလွန်သော စွမ်းအားကို သက်သေပြနိုင်လိမ့်မည်” (၅T ၂၉၃)။

3. The Weakest Saint Stronger Than Satan

 

“Satan is constantly at work, but few have any idea of his activity and subtlety. The people of God must be prepared to withstand the wily foe. It is this resistance that Satan dreads. He knows better than we do the limit of his power and how easily he can be overcome if we resist and face him. Through divine strength the weakest saint is more than a match for him and all his angels, and if brought to the test he would be able to prove his superior power” (5T 293).

 

 

၄. သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်နှင့် ပြန်လည်မွေးဖွားခြင်း

“သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်သည် သူ၏ လူမျိုးကို ချီးမြှောက်ရန် ခမည်းတော်ထံတောင်းခံနိုင်သော အကောင်းဆုံး လက်ဆောင်ဖြစ်သည်။ ဝိညာဉ်တော်ကို ပြန်လည်မွေးဖွားစေသော အေးဂျင့်အဖြစ် ပေးမည်ဖြစ်ပြီး ဤအရာမရှိလျှင် ခရစ်တော်၏ ယဇ်ပူဇော်ခြင်းသည် အကျိုးမရှိချေ။ မကောင်းမှု၏ စွမ်းအားသည် ရာစုနှစ်များစွာ အားကောင်းလာခဲ့ပြီး လူသားများ၏ စာတန်၏ အာဏာခံယူမှုသည် အံ့ဩဖွယ်ဖြစ်သည်။ အပြစ်ကို ခုခံနိုင်ပြီး အနိုင်ယူနိုင်သည်မှာ ဘုရားသခင်၏ တတိယပုဂ္ဂိုလ်၏ အင်အားကြီးသော အေးဂျင့်ဖြင့်သာ ဖြစ်သည်။ သူသည် ပြုပြင်ထားသော စွမ်းအားဖြင့် မဟုတ်ဘဲ ဘုရားသခင်၏ စွမ်းအား ပြည့်ဝစွာဖြင့် လာမည်။ ဝိညာဉ်တော်သည် ကမ္ဘာကယ်တင်ရှင်၏ ပြီးစီးခဲ့သော အရာကို အကျိုးသက်သေ ဖြစ်စေသည်။ ဝိညာဉ်တော်ဖြင့် နှလုံးသားသည် စင်ကြယ်သည်။ ဝိညာဉ်တော်ဖြင့် ယုံကြည်သူသည် ဘုရားသခင်၏ သဘာဝ၌ ပါဝင်သူ ဖြစ်လာသည်။ ခရစ်တော်သည် အမွေဆက်ခံပြီး မွေးမြူထားသော မကောင်းမှုအားလုံးကို အနိုင်ယူရန်နှင့် သူ၏ ကိုယ်ပိုင်စရိုက်ကို သူ၏ ချာ့ချ်ပေါ်တွင် ထင်ရှားစေရန် ဝိညာဉ်တော်ကို ဘုရားသခင်၏ စွမ်းအားအဖြစ် ပေးထားတော်မူသည်” (DA ၆၇၁)။

4. Holy Spirit and Regeneration

 

“The Holy Spirit was the highest of all gifts that He could solicit from His Father for the exaltation of His people. The Spirit was to be given as a regenerating agent, and without this the sacrifice of Christ would have been of no avail. The power of evil had been strengthening for centuries, and the submission of men to this satanic captivity was amazing. Sin could be resisted and overcome only through the mighty agency of the Third Person of the Godhead, who would come with no modified energy, but in the fullness of divine power. It is the Spirit that makes effectual what has been wrought out by the world’s Redeemer. It is by the Spirit that the heart is made pure. Through the Spirit the believer becomes a partaker of the divine nature. Christ has given His Spirit as a divine power to overcome all hereditary and cultivated tendencies to evil, and to impress His own character upon His church” (DA 671).

 

 

၅. အပြစ်မှ လုံးဝ ပြန်လည်ကယ်တင်ခြင်း

“ကယ်တင်ခြင်းအစီအမံသည် စာတန်၏ စွမ်းအားမှ ငါတို့၏ လုံးဝပြန်လည်ကယ်တင်ခြင်းကို ရည်ရွယ်သည်။ ခရစ်တော်သည် နောင်တရသော ဝိညာဉ်ကို အပြစ်နှင့် အမြဲခွဲခွာစေသည်။ သူသည် နတ်ဆိုး၏ အမှုများကို ဖျက်ဆီးရန် လာခဲ့ပြီး နောင်တရသော ဝိညာဉ်တိုင်းကို အပြစ်မှ ကင်းဝေးစေရန် သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်ကို ပေးရန် ပြင်ဆင်ထားတော်မူသည် …။ သန့်ရှင်သော စိတ်နေစိတ်ထား၊ ခရစ်တော်နှင့်တူသော ဘဝသည် နောင်တရပြီး ယုံကြည်သော ဘုရားသခင်၏ သားသမီးတိုင်းအတွက် ရရှိနိုင်သည်” (ထိုနည်းတူ ၃၁၁)။

5. Complete Recovery From Sin

 

“The plan of redemption contemplates our complete recovery from the power of Satan. Christ always separates the contrite soul from sin. He came to destroy the works of the devil, and He has made provision that the Holy Spirit shall be imparted to every repentant soul, to keep him from sinning … . A holy temper, a Christlike life, is accessible to every repenting, believing child of God” (ibid. 311).

 

 

၆. ကြီးမားသော ပြောင်းလဲခြင်း

“ငါတို့၏ ဘဝများသည် ဘုရားသခင်၏ ကျေးဇူးတော် ငါတို့၌ နေထိုင်နေသည်ကို ဖော်ပြလိမ့်မည်။ စရိုက်၊ အကျင့်များ၊ ရည်မှန်းချက်များတွင် ပြောင်းလဲမှုကို တွေ့ရလိမ့်မည်။ ယခင်က အဘယ်နည်း၊ ယခုက အဘယ်နည်း ဟူသော ကွဲပြားမှုသည် ရှင်းလင်းပြတ်သားလိမ့်မည်” (SC ၅၇)။

6. A Great Change

 

“Our lives will reveal whether the grace of God is dwelling within us. A change will be seen in the character, the habits, the pursuits. The contrast will be clear and decided between what they have been and what they are” (SC 57).

 

 

၇. ကယ်တင်ခြင်းခံရခြင်း၏ စမ်းသပ်မှု

“နှလုံးသားကို မည်သူရရှိသနည်း။ ငါတို့၏ အတွေးများသည် မည်သူနှင့်ရှိသနည်း။ မည်သူကို ငါတို့ စကားပြောချင်ကြသနည်း။ “… ငါတို့သည် ခရစ်တော်၏ သူများဖြစ်လျှင် ငါတို့၏ အတွေးများသည် သူနှင့်အတူရှိပြီး ငါတို့၏ အချိုဆုံး အတွေးများသည် သူ့အကြောင်းဖြစ်သည်” (ထိုနည်းတူ ၅၈)။

7. The Test of Conversion

 

“Who has the heart? With whom are our thoughts? Of whom do we love to converse? “… If we are Christ’s, our thoughts are with Him, and our sweetest thoughts are of Him” (ibid. 58).

 

 

သန့်ရှင်းခြင်း၊ တစ်သက်တာ၏ အလုပ်

“သန့်ရှင်းခြင်းသည် ခဏတစ်ခဏ၊ တစ်နာရီ၊ တစ်ရက်၏ အလုပ်မဟုတ်၊ တစ်သက်တာ၏ အလုပ်ဖြစ်သည်။ ပျော်ရွှင်သော ခံစားမှုဖြင့် မရရှိ၊ အပြစ်ကို အဆက်မပြတ် သေခြင်းနှင့် ခရစ်တော်အတွက် အဆက်မပြတ် အသက်ရှင်ခြင်းကြောင့် ဖြစ်သည်။ အားနည်းသော၊ အခါအားလျှော်စွာ ကြိုးစားမှုဖြင့် မှားယွင်းမှုများကို ပြင်ဆင်၍ စရိုက်တွင် ပြုပြင်ပြောင်းလဲမှု မဖြစ်နိုင်။ ကြာရှည်သော၊ ဇွဲရှိသော ကြိုးစား၊ ပြင်းထန်သော စည်းကမ်း၊ ခက်ခဲသော တိုက်ခိုက်မှုဖြင့်သာ ငါတို့ အနိုင်ယူနိုင်မည်။ တစ်ရက်၌ ငါတို့၏ တိုက်ပွဲ မည်မျှ ပြင်းထန်မည်ကို မသိ။ စာတန်အုပ်စိုးနေသမျှ ကာလပတ်လုံး ကိုယ်ကို နှိမ့်ချရန်၊ အပြစ်များကို အနိုင်ယူရန် လိုအပ်သည်။ အသက်ရှင်နေသမျှ ရပ်တန့်ရန်နေရာ မရှိ၊ ငါ အပြည့်အဝရရှိပြီဟု ဆိုနိုင်သော အချက်လည်း မရှိ။ သန့်ရှင်းခြင်းသည် တစ်သက်တာ နာခံခြင်း၏ ရလဒ်ဖြစ်သည်” (AA ၅၆၀၊ ၅၆၁)။

E. Sanctification: Work of a Lifetime

 

“Sanctification is not the work of a moment, an hour, a day, but of a lifetime. It is not gained by a happy flight of feeling, but is the result of constantly dying to sin, and constantly living for Christ. Wrongs cannot be righted nor reformations wrought in the character by feeble, intermittent efforts. It is only by long, persevering effort, sore discipline, and stern conflict, that we shall overcome. We know not one day how strong will be our conflict the next. So long as Satan reigns, we shall have self to subdue, besetting sins to overcome; so long as life shall last, there will be no stopping place, no point which we can reach and say, I have fully attained. Sanctification is the result of lifelong obedience” (AA 560, 561).

 

 

၁. ဘုရားသခင်ထံ အလျှော့ပေးနည်း

“သင်သည် သင်၏ နှလုံးသားကို မပြောင်းလဲနိုင်၊ ဘုရားသခင်ထံ သင်၏ ခံစားချက်များကို ကိုယ်တိုင် မပေးနိုင်။ သို့ရာတွင် သူ့ကို ဆောင်ရွက်ရန် ရွေးချယ်နိုင်သည်။ သင်၏ အလိုကို သူ့ကို ပေးနိုင်သည်။ ထိုအခါ သူသည် သင်၌ သူ၏ ကောင်းသော အလိုတော်အတိုင်း အလိုရှိရန်နှင့် ပြုလုပ်ရန် အလုပ်လုပ်မည်” (SC ၄၇)။

1. How to Surrender to God

 

“You cannot change your heart, you cannot of yourself give to God its affections; but you can choose to serve Him. You can give Him your will; He will then work in you to will and to do according to His good pleasure” (SC 47).

 

 

၂. ယုံကြည်ခြင်း၏ အသီးအနှံဖြစ်သော နာခံခြင်း

“ကောင်းသောအမှုများဖြင့် ဝိညာဉ်တစ်ခုမျှ ကယ်တင်ခြင်း မခံရ။ သို့ရာတွင် ကောင်းသောအမှုမရှိဘဲ ဝိညာဉ်တစ်ခုမျှ ကယ်တင်ခြင်း မခံနိုင်” (၁SM ၃၇၇)။

2. Obedience the Fruit of Faith

 

“While good works will not save even one soul, yet it is impossible for even one soul to be saved without good works” (1SM 377).

 

 

၃. ကိုယ်ပိုင် ဆန္ဒများကို လိုက်လျှောက်သည့်အနေဖြင့် နာခံခြင်း

“ငါတို့ သဘောတူလျှင် သူသည် ငါတို့၏ အတွေးများနှင့် ရည်မှန်းချက်များကို သူနှင့် တစ်သားတစ်ကျ ဖြစ်စေမည်။ ငါတို့၏ နှလုံးသားနှင့် စိတ်ကို သူ၏ အလိုတော်နှင့် ကိုက်ညီအောင် ရောနှောမည်။ ထိုအခါ သူ့ကို နာခံရာတွင် ငါတို့၏ ကိုယ်ပိုင် ဆန္ဒများကို လိုက်လျှောက်ရုံမျှ ဖြစ်မည်။ သန့်ရှင်းပြီး စင်ကြယ်သော အလိုသည် သူ၏ ဆောင်ရွက်မှုတွင် အမြင့်ဆုံး ပျော်ရွှင်မှုကို တွေ့ရှိမည်။ ငါတို့ ဘုရားသခင်ကို ငါတို့ သိပိုင်ခွင့်ရှိသလို သိသောအခါ ငါတို့၏ ဘဝသ� *@ အဆက်မပြတ် နာခံခြင်း၏ ဘဝ ဖြစ်လိမ့်မည်။ ခရစ်တော်၏ စရိုက်ကို တန်ဖိုးထားတတ်ခြင်းအားဖြင့်၊ ဘုရားသခင်နှင့် ဆက်ဆံခြင်းအားဖြင့် အပြစ်သည် ငါတို့အတွက် မုန်းတီးစရာ ဖြစ်လာမည်” (DA ၆၆၈)။

3. Obedience as Carrying Out Our Own Impulses

 

“If we consent, He will so identify Himself with our thoughts and aims, so blend our hearts and minds into conformity to His will, that when obeying Him we shall be but carrying out our own impulses. The will, refined and sanctified, will find its highest delight in doing His service. When we know God as it is our privilege to know Him, our life will be a life of continual obedience. Through an appreciation of the character of Christ, through communion with God, sin will become hateful to us” (DA 668).

 

 

၄. ခရစ်တော်၌ ဝိညာဉ်၏ ပြီးပြည့်စုံခြင်း

“ငါတို့ အသားစရိုက်၏ ပြီးပြည့်စုံခြင်းကို တောင်းဆိုနိုင်သော်လည်း ခရစ်ယာန် ဝိညာဉ်၏ ပြီးပြည့်စုံခြင်းကို ရရှိနိုင်သည်။ ငါတို့အတွက် ပြုသော ယဇ်ပူဇော်ခြင်းအားဖြင့် အပြစ်များကို အပြည့်အဝ ခွင့်လွှတ်နိုင်သည်” (၂SM ၃၂)။

4. Perfection of the Soul in Christ

 

“While we cannot claim perfection of the flesh, we may have Christian perfection of the soul. Through the sacrifice made in our behalf, sins may be perfectly forgiven” (2SM 32).

 

 

၅. ကျွန်ုပ်တို့၏ နယ်ပယ်၌ သန့်ရှင်းခြင်း

“ငါတို့၏ အကန့်အသတ်ရှိသော စွမ်းအားဖြင့် ဘုရားသခင်သည် သူ၏ နယ်ပယ်၌ သန့်ရှင်းသကဲ့သို့ ငါတို့၏ နယ်ပယ်၌ သန့်ရှင်းရမည်။ ငါတို့၏ စွမ်းရည်အတိုင်း ဘုရားသခင်၏ စရိုက်၏ သမ္မာတရားနှင့် မေတ္တာနှင့် ထူးချွန်မှုကို ထင်ရှားစေရမည်” (၁SM ၃၃၇)။

5. Holy in Our Sphere

 

“With our limited powers we are to be as holy in our sphere as God is holy in His sphere. To the extent of our ability, we are to make manifest the truth and love and excellence of the divine character” (1SM 337).

 

 

၆. သူ၏ သားသမီးများအတွက် ဘုရားသခင်၏ စံနမူနာ

“ဘုရားသခင်၏ သားသမီးများအတွက် စံနမူနာသည် လူသားအတွေးအကောင်းဆုံးထက် ပိုမြင့်သည်။ ‘ထို့ကြောင့် ကောင်းကင်ဘုံ၌ ရှိတော်မူသော သင်တို့အဘသည် ပြီးပြည့်စုံသကဲ့သို့ သင်တို့လည်း ပြီးပြည့်စုံကြလော့’ ဤပညတ်သည် ကတိတော်ဖြစ်သည်။ ကယ်တင်ခြင်းအစီအမံသည် စာတန်၏ စွမ်းအားမှ ငါတို့၏ လုံးဝပြန်လည်ကယ်တင်ခြင်းကို ရည်ရွယ်သည်။ ခရစ်တော်သည် နောင်တရသော ဝိညာဉ်ကို အပြစ်နှင့် အမြဲခွဲခွာစေသည်။ သူသည် နတ်ဆိုး၏ အမှုများကို ဖျက်ဆီးရန် လာခဲ့ပြီး နောင်တရသော ဝိညာဉ်တိုင်းကို အပြစ်မှ ကင်းဝေးစေရန် သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်ကို ပေးရန် ပြင်ဆင်ထားတော်မူသည်” (DA ၃၁၁)။

6. God’s Ideal for His Children

 

“God’s ideal for His children is higher than the highest human thought can reach. ‘Be ye therefore perfect, even as your Father which is in heaven is perfect.’ This command is a promise. The plan of redemption contemplates our complete recovery from the power of Satan. Christ always separates the contrite soul from sin. He came to destroy the works of the devil, and He has made provision that the Holy Spirit shall be imparted to every repentant soul, to keep him from sinning” (DA 311).

 

 

၇. ပြီးပြည့်စုံခြင်းသည် ဘုရားသခင်၏ အလိုတော်ကို အပြည့်အဝ လက်ခံခြင်းဖြစ်သည်

“ဘုရားသခင်၏ အလိုတော်ကို အပြည့်အဝ လက်ခံရန် အချိန်ယူရနိုင်သော်လည်း ကောင်းကင်နိုင်ငံအတွက် သင့်တော်ရန် မတိုမီ ရပ်တန့်၍ မရပေ။ စစ်မှန်သော ဘာသာတရားသည် ပြီးပြည့်စုံခြင်းဆီသို့ ပိုင်ဆိုင်သူကို ဦးဆောင်မည်” (၃T ၅၃၈)။

7. Perfection as Perfect Submission

 

“It may take time to attain perfect submission to God’s will, but we can never stop short of it and be fitted for heaven. True religion will lead its possessor on to perfection” (3T 538).

 

 

၈. ခရစ်တော်သည် ဆန္ဒများနှင့် တဏှာများကို အနိုင်ယူခြင်းကို ပေးသည်

“ခရစ်တော်သည် ဤကမ္ဘာသို့ လာပြီး ဘုရားသခင်၏ ပညတ်ကို အသက်ရှင်တော်မူခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် လူသားသည် ဝိညာဉ်ကို ပျက်စီးစေသော သဘာဝဆန္ဒများကို အပြည့်အဝ အုပ်ချုပ်နိုင်သည်။ ဝိညာဉ်နှင့် ကိုယ်ခန္ဓာ၏ ဆေးသမားတော်ဖြစ်သော သူသည် တိုက်ခိုက်နေသော တဏှာများကို အနိုင်ယူခြင်းကို ပေးသည်။ လူသားသည် စရိုက်ပြည့်စုံခြင်းကို ပိုင်ဆိုင်နိုင်ရန် အဆောက်အဦအားလုံး ပေးထားတော်မူသည်” (MH ၁၃၀၊ ၁၃၁)။

8. Christ Gives Victory Over Inclinations and Lusts

 

“Christ came to this world and lived the law of God, that man might have perfect mastery over the natural inclinations which corrupt the soul. The Physician of soul and body, He gives victory over warring lusts. He has provided every facility, that man may possess completeness of character” (MH 130, 131).

 

 

၉. စရိုက်ကို အလေ့အထပြုသော စကားနှင့် အပြုအမူများဖြင့် ဖော်ပြသည်

“စရိုက်ကို အခါအားလျှော်စွာ ကောင်းသောအမှုများနှင့် အခါအားလျှော်စွာ မကောင်းသောအမှုများဖြင့် ဖော်ပြခြင်း မဟုတ်။ အလေ့အထပြုသော စကားနှင့် အပြုအမူများ၏ ဦးတည်ချက်ဖြင့် ဖော်ပြသည်” (SC ၅၇၊ ၅၈)။

9. Character Revealed by Habitual Words and Acts

 

“The character is revealed, not by occasional good deeds and occasional misdeeds, but by the tendency of the habitual words and acts” (SC 57, 58).

 

 

၁၀. ကြိုးစားနေသူများအတွက် ခရစ်တော်၏ ပြီးပြည့်စုံခြင်း

“နှလုံးသားထဲ၌ ဘုရားသခင်ကို နာခံလိုသောအခါ၊ ထိုရည်ရွယ်ချက်အတွက် ကြိုးစားသောအခါ၊ ယေရှုသည် ဤစိတ်နေစိတ်ထားနှင့် ကြိုးစားမှုကို လူသား၏ အကောင်းဆုံး ဆောင်ရွက်မှုအဖြစ် လက်ခံပြီး ချို့ယွင်းချက်ကို သူ၏ ကိုယ်ပိုင် ဘုရားသခင်၏ ကုသိုလ်ဖြင့် ဖြည့်စွမ်းတော်မူသည်” (၁SM ၃၈၂)။

10. Christ’s Perfection for Those Who Are Trying

 

“When it is in the heart to obey God, when efforts are put forth to this end, Jesus accepts this disposition and effort as man’s best service, and He makes up for the deficiency with His own divine merit” (1SM 382).

 

 

၁၁. ပြီးပြည့်စုံခြင်းသည် တဖြည်းဖြည်း တိုးတက်ခြင်းဖြစ်သည်

“မျိုးစေ့၏ အညှောက်ပေါက်ခြင်းသည် ဝိညာဉ်ဘဝ၏ အစကို ကိုယ်စားပြုပြီး အပင်၏ ဖွံ့ဖြိုးမှုသည် စရိုက်ဖွံ့ဖြိုးမှု၏ ဥပမာဖြစ်သည်။ အသက်မရှိဘဲ ကြီးထွားမှု မရှိနိုင်။ အပင်သည် ကြီးထွားရမည် သို့မဟုတ် သေရမည်။ ကြီးထွားမှုသည် တိတ်ဆိတ်ပြီး မမြင်နိုင်သော်လည်း အဆက်မပြတ်ဖြစ်သည်။ စရိုက်ကြီးထွားမှုလည်း ထိုနည်းတူပင်။ ဖွံ့ဖြိုးမှု အဆင့်တိုင်း၌ ငါတို့၏ ဘဝသည် ပြီးပြည့်စုံနိုင်သည်။ သို့ရာတွင် ဘုရားသခင်၏ ရည်ရွယ်ချက် ပြည့်စုံလျှင် အဆက်မပြတ် တိုးတက်မှု ရှိမည်” (Ed ၁၀၅၊ ၁၀၆)။

11. Perfection Is Progressive

 

“The germination of the seed represents the beginning of spiritual life, and the development of the plant is a figure of the development of character. There can be no life without growth. The plant must either grow or die. As its growth is silent and imperceptible, but continuous, so is the growth of character. At every stage of development our life may be perfect; yet if God’s purpose for us is fulfilled, there will be constant advancement” (Ed 105, 106).

 

“ယုံကြည်သူသည် လူသားများနှင့် ကောင်းကင်တမန်များရှေ့၌ ဧဝံဂေလိတရားသည် လဲလျောင်နေသော လူသားများအတွက် အဘယ်သို့ ပြုနိုင်သည်ကို ပြသနေသော မြင့်မြတ်သော စမ်းသပ်ချက်ကို နေ့စဉ် ပြသနေသည်” (AA ၄၈၃)။

“Day by day the believer is working out before men and angels a sublime experiment, showing what the gospel can do for fallen human beings” (AA 483).

 

 

၁၂. ပြီးပြည့်စုံသူများသည် ကိုယ်ပိုင် ချို့ယွင်းချက်များကို မြင်သည်

“ခရစ်ယာန် စရိုက်ကို အမှန်တကယ် ပြီးပြည့်စုံစေရန် ရှာဖွေနေသူများသည် ကိုယ်တိုင် အပြစ်ကင်းသည်ဟု ဘယ်တော့မှ မတွေးဝံ့ကြ။ သူတို့၏ ဘဝများ အပြစ်ကင်းနိုင်သည်။ သူတို့သည် လက်ခံထားသော သမ္မာတရား၏ အသက်ရှင်သော ကိုယ်စားလှယ်များ ဖြစ်နိုင်သည်။ သို့ရာတွင် ခရစ်တော်၏ စရိုက်ကို စိတ်ထဲ ဆက်လက်တွေးတောသည်နှင့်အမျှ၊ သူ၏ ဘုရားသခင် ပုံသဏ္ဌာန်နှင့် ပိုမိုနီးကပ်လာသည်နှင့်အမျှ ထိုပုံသဏ္ဌာန်၏ အပြစ်ကင်းသော ပြီးပြည့်စုံမှုကို ပိုမိုရှင်းလင်းစွာ မြင်ရပြီး ကိုယ်ပိုင် ချို့ယွင်းချက်များကို ပိုမိုနက်ရှိုင်းစွာ ခံစားရလိမ့်မည်” (SL ၇)။

12. The Perfect See Their Defects

 

“Those who are really seeking to perfect Christian character will never indulge the thought that they are sinless. Their lives may be irreproachable, they may be living representatives of the truth which they have accepted; but the more they discipline their minds to dwell upon the character of Christ, and the nearer they approach to His divine image, the more clearly will they discern its spotless perfection, and the more deeply will they feel their own defects” (SL 7).

 

 

 

 

 

၈. စာပေများ

 အန်ဆဲလ်မ်။ စိန့်အန်ဆဲလ်မ်း၏ အခြေခံစာအုပ်များ။ ဘာသာပြန် အက်စ် အန် ဒီးန်း။ ဒုတိယအကြိမ်ထုတ်ဝေ။ လာဆဲလ်၊ အိလိနွိုက်ပြည်နယ်၊ အိုးပင်းကို့တ်၊ ၁၉၆၂။  ဘားကလေး၊ ဝီလျံ။ စိန့်ပေါလု၏ စိတ်နှလုံး။ နယူးယောက်၊ ဟားပါ၊ ၁၉၅၈။  ဘက်တန်ဆန်၊ ဟင်နရီ (တည်းဖြတ်သူ)။ ခရစ်ယာန်ဘုရားကျောင်း၏ စာရွက်စာတမ်းများ။ နယူးယောက်၊ အောက်စဖို့ဒ်တက္ကသိုလ်စာအုပ်တိုက််းရှင်း၊ ၁၉၄၇။  ကိဗ်၊ ဆစ်ဒနီ။ ခရစ်တော်၏ အမှုတော်၏ အယူဝါဒ။ လန်ဒန်၊ လန်ဒန်တက္ကသိုလ်စာအုပ်တိုက်၊ ၁၉၄၇။  ကော်လင်း၊ ကန်နက် ဂျေ။ ဝက်စလီ၏ ကယ်တင်ခြင်းဆိုင်ရာ အယူအဆ။ စံတန်ဖိုးရှိတရားဟောချက်များလေ့လာချက်။ ဂရန်းရက်ပစ်၊ ဖရန်စစ်အက်စ်ဘူရီ၊ ၁၉၈၉။  ဂရင်း၊ အီး အမ် ဘီ။ ကယ်တင်ခြင်း၏ အဓိပ္ပာယ်။ ဖိလာဒဲလ်ဖီးယား၊ ဝက်စ်မင်စတာ၊ ၁၉၆၅။  ဂရင်စတက်၊ အလ် ဒဗလျူ။ ပလပ်ကြေခြင်းဆိုင်ရာ သမိုင်းတိုလေး။ မန်ချက်စတာ၊ မန်ချက်စတာတက္ကသိုလ်စာအုပ်တိုက်၊ ၁၉၆၂။  ဟန်ဂဲလ်၊ မာတင်။ ပလပ်ကြေခြင်း။ ဘာသာပြန် ဂျွန်ဘိုဒင်။ ဖိလာဒဲလ်ဖီးယား၊ ဖော့ထရစ်၊ ၁၉၈၁။  ဟက်ပင်စတဲလ်၊ အက်ဒ်ဝပ်။ အကန့်အသတ်မရှိ ကယ်တင်ခြင်း။ ဝါရှင်တန်ဒီစီ၊ ရီဗျူးအန်းဟဲရက်၊ ၁၉၇၄။  ဂျက်ဒင်၊ ဟူးဘတ်။ ထရန့်ကောင်စီ၏ သမိုင်း။ အတွဲနှစ်တွဲ။ အက်ဒင်ဘတ်၊ သောမတ်စ်နယ်လ်ဆန်အန်းဆွန်းစ်၊ ၁၉၆၁။  ဂျွန်ဆန်၊ အလန် အက်ဖ်၊ နှင့် ရောဘတ် အီး ဝက်ဘာ။ ခရစ်ယာန်များ ယုံကြည်သည်များ။ သမ္မာကျမ်းစာနှင့် သမိုင်းအကျဉ်း။ ဂရန်းရက်ပစ်၊ ဇွန်ဒဗန်၊ ၁၉၈၉။  ကယ်လီ၊ ဂျေ အန် ဒီ။ အစောပိုင်းခရစ်ယာန်အယူဝါဒများ။ ဒုတိယအကြိမ်ထုတ်ဝေ။ လန်ဒန်၊ အာဒံအန်းချားလ်စ်ဘလက်၊ ၁၉၅၈။  နိုက်၊ ဂျော့ဂျ် အား။ ဖာရိရှဲ၏ ပြီးပြည့်စုံသော သန့်ရှင်းခြင်းဆီသို့ လမ်းညွှန်။ အပြစ်နှင့် ကယ်တင်ခြင်းလေ့လာချက်။ ဘိုင်စီ၊ ပစိဖိတ်ပရက်စ်၊ ၁၉၉၂။  လာရွန်ဒဲလ်၊ ဟန့်စ် ကေ။ ခရစ်တော်သည် ကျွန်ုပ်တို့၏ ကယ်တင်ခြင်း။ မောင်တန်ဗျူး၊ ကယ်လီဖိုးနီးယား၊ ပစိဖိတ်ပရက်စ်၊ ၁၉၈၀။  လန်ဒါ၊ ပေါလ် ဂျေ။ “အလယ်ခေတ်ကာလတွင် ပလပ်ကြေခြင်းအမြင်”။ သန့်ရှင်းရာဌာနနှင့် ပလပ်ကြေခြင်း။ သမ္မာကျမ်းစာ၊ သမိုင်းနှင့် ဓမ္မပညာလေ့လာချက်များ။ တည်းဖြတ်သူ အာနိုးလ် ဗီ ဝေါ်လင်ကမ်ဖ်နှင့် ဒဗလျူ ရစ်ချတ် လက်ရှာ။ ဝါရှင်တန်ဒီစီ၊ သမ္မာကျမ်းစာသုတေသနဌာန၊ ၁၉၈၁။  မက်ဂရက်သ်၊ အလစ်စတာ။ ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် တရားမျှတခြင်း။ ယနေ့ကျွန်ုပ်တို့အတွက် အဓိပ္ပာယ်မှာ အဘယ်နည်း။ ဂရန်းရက်ပစ်၊ အကာဒမီ၊ ၁၉၈၈။  မက်ကင်း၊ ဒေါ်နယ် ကေ။ ဓမ္မပညာဆိုင်ရာ အလှည့်အပြောင်းများ။ ခရစ်ယာန်တွေးခေါ်မှုတွင် အဓိကကိစ္စများ။ အတ္တလန်တာ၊ ဂျွန်နောက်စ်၊ ၁၉၈၈။  မိုဇလီ၊ ဂျေ ကေ။ ပလပ်ကြေခြင်းအယူဝါဒ။ နယူးယောက်၊ စီ စကရိုက်ဘနာ့စ်ဆွန်းစ်၊ ၁၉၁၆။ လန်ဒန်၊ ဒက်ဝပ်သ်၊ ၁၉၁၅။  ရီးဒ်၊ ဂျော့ဂျ်။ “ယေရှုဘာကြောင့် အသေခံခဲ့ရသနည်း”။ အက်ဒဗင်တစ်ရီဗျူး၊ ၁၉၉၂ ခုနှစ် နိုဝင်ဘာ ၅ ရက်။  တရားမျှတခြင်းကို ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် ရရှိရေး အတိုင်ပင်ခံအစည်းအဝေး။ “ကယ်တင်ခြင်း၏ ဒိုင်းနမစ်”။ အက်ဒဗင်တစ်ရီဗျူး၊ ၁၉၈၀ ခုနှစ် ဇူလိုင် ၃၁ ရက်။  ရိုဒရီဂွက်ဇ်၊ အိန်ဂျယ် မနျူအဲလ်။ “ယဇ်ပူဇော်အစားထိုးခြင်းအားဖြင့် ကယ်တင်ခြင်း”။ ဂျာနယ်အဖ်ဒဗင်တစ်ဓမ္မပညာအသင်း အတွဲ ၃၊ အမှတ် ၂ (၁၉၉၂)၊ ၄၉–၇၇။  စထရက်၊ ဟာမန် အလ်။ တယ်လ်မတ်နှင့် မစ်ဒရက်ရှ်သို့ နိဒါန်း။ ဖိလာဒဲလ်ဖီးယား၊ ဂျူးပြည်သူ့ထုတ်ဝေရေးအသင်း၊ ၁၉၃၁။  တေးလာ၊ ဗင်ဆင့်။ ခွင့်လွှတ်ခြင်းနှင့် ပြန်လည်သင့်မြတ်ခြင်း။ နယူးယောက်၊ စိန့်မာတင်စ်ပရက်စ်၊ ၁၉၄၆။  တွန်း၊ ပီတာ။ တရားသောခြင်းနှင့် သန့်ရှင်းစေခြင်း။ ဝက်စ်ချက်စတာ၊ ဂူးဒ်နယူးစ်၊ ၁၉၈၃။  တော်ရန့်စ်၊ သောမတ်စ် အက်ဖ်။ တမန်တော်ဘုရားဖများ၏ ကျေးဇူးတော်အယူဝါဒ။ ဂရန်းရက်ပစ်၊ အီးယာဒမန်စ်၊ ၁၉၆၀။  ဝါဒ်၊ ဆဲဒရစ်။ “ဝက်စလီ၏ ဓမ္မပညာတွင် ပလပ်ကြေခြင်း”။ သန့်ရှင်းရာဌာနနှင့် ပလပ်ကြေခြင်း။ သမ္မာကျမ်းစာ၊ သမိုင်းနှင့် ဓမ္မပညာလေ့လာချက်များ။ တည်းဖြတ်သူ အာနိုးလ် ဗီ ဝေါ်လင်ကမ်ဖ်နှင့် ဒဗလျူ ရစ်ချတ် လက်ရှာ၊ ၄၆၄–၄၇၇။ ဝါရှင်တန်ဒီစီ၊ သမ္မာကျမ်းစာသုတေသနဌာန၊ ၁၉၈၁။  ဝက်စလီ၊ ဂျွန်။ ခရစ်ယာန်ပြီးပြည့်စုံမှု၏ ရိုးရှင်းသောဖော်ပြချက်။ လန်ဒန်၊ အဲပ်ဝပ်သ်၊ ၁၉၆၈။

သေခြင်း၏ ဇစ်မြစ်၊ သဘာဝနှင့် နောက်ဆုံးဖျက်ဆီးခြင်း

နီးယယ်လ်-အဲရစ် အေ အန်ဒရီယာဆင်

VIII. Literature

 

  Anselm. St. Anselm: Basic Writings. Trans. S. N. Deane. 2nd ed. La Salle, Ill.: Open Court, 1962.

  Barclay, William. The Mind of St. Paul. New York: Harper, 1958.

  Bettenson, Henry, ed. Documents of the Christian Church. New York: Oxford University Press, 1947.

  Cave, Sydney. The Doctrine of the Work of Christ. London: London University Press, 1947.

  Collins, Kenneth J. Wesley on Salvation: A Study in the Standard Sermons. Grand Rapids: Francis Asbury, 1989.

  Green, E. M.B. The Meaning of Salvation. Philadelphia: Westminster, 1965.

  Grensted, L. W. A Short History of the Atonement. Manchester: Manchester University Press, 1962.

  Hengel, Martin. The Atonement. Trans. John Bowden. Philadelphia: Fortress, 1981.

  Heppenstall, Edward. Salvation Unlimited. Washington, D.C.: Review and Herald, 1974.

  Jedin, Hubert. A History of the Council of Trent. 2 vols. Edinburgh: Thomas Nelson and Sons, 1961.

  Johnson, Alan F., and Robert E. Webber. What Christians Believe: A Biblical and Historical Summary. Grand Rapids: Zondervan, 1989.

  Kelly, J. N.D. Early Christian Doctrines. 2nd ed. London: Adam & Charles Black, 1958.

  Knight, George R. The Pharisee’s Guide to Perfect Holiness: A Study of Sin and Salvation. Boise: Pacific Press, 1992.

  LaRondelle, Hans K. Christ Our Salvation. Mountain View, Calif.: Pacific Press, 1980.

  Landa, Paul J. “Medieval Perspectives on the Atonement.” In The Sanctuary and the Atonement: Biblical, Historical and Theological Studies. Ed. Arnold V. Wallenkampf and W. Richard Lesher. Washington, D.C.: Biblical Research Institute, 1981.

  McGrath, Alister. Justification by Faith: What It Means to Us Today. Grand Rapids: Academie, 1988.

  McKim, Donald K. Theological Turning Points: Major Issues in Christian Thought. Atlanta: John Knox, 1988.

  Mozley, J. K. The Doctrine of Atonement. New York: C. Scribner’s Sons, 1916; London: Duckworth, 1915.

  Reid, George. “Why Did Jesus Die?” Adventist Review, Nov. 5, 1992.

  Righteousness by Faith Consultation. “The Dynamics of Salvation.” Adventist Review, July 31, 1980.

  Rodríguez, Angel Manuel. “Salvation by Sacrificial Substitution.” Journal of the Adventist Theological Society 3, No. 2 (1992): 49–77.

  Strack, Herman L. Introduction to the Talmud and Midrash. Philadelphia: Jewish Publication Society of America, 1931.

  Taylor, Vincent. Forgiveness and Reconciliation. New York: St. Martin’s Press, 1946.

  Toon, Peter. Justification and Sanctification. Westchester: Good News, 1983.

  Torrance, Thomas F. The Doctrine of Grace in the Apostolic Fathers. Grand Rapids: Eerdmans, 1960.

  Ward, Cedric. “The Atonement in Wesley’s Theology.” In The Sanctuary and the Atonement: Biblical, Historical and Theological Studies. Ed. Arnold V. Wallenkampf and W. Richard Lesher, 464–477. Washington, D.C.: Biblical Research Institute, 1981.

  Wesley, John. A Plain Account of Christian Perfection. London: Epworth, 1968.

 

အခန်းကြီး - ၁၀

သေခြင်ခြင်း- ဇစ်မြစ်၊ သဘာဝနှင့် နောက်ဆုံးသုတ်သင်ခြင်း

Death: Origin, Nature, and Final Eradication

 

 

နီယယ်-အေရစ် အေ။ အန်ဒရေးဆန်

Niels-Erik A. Andreasen

 

 

 

 

 

နိဒါန်း

Introduction

 

 

သေခြင်းတရားသည် အသက်အရွယ်၊ ရာထူး၊ ငွေကြေးဘယ်လောက်ရှိသည်ဖြစ်စေ ကျွန်ုပ်တို့နှင့် အမြဲတစ်စိမ့်တစ်စိမ့် ရှိနေသည်။ သေခြင်းကို လက်ခံနိုင်ဖွယ်ပုံစံဖြင့် မည်မျှပင် ဖုံးဖိအနွှမ်းပေးရန် ကြိုးစားသည်ဖြစ်စေ၊ သေခြင်းသည် ကျွန်ုပ်တို့၏ နောက်ဆုံးဖြစ်ပြီး လက်ရှိတွင် အနိုင်မရသေးသော ရန်သူအဖြစ် ရှိနေဆဲဖြစ်သည်။ ပန်းများနှင့် မိန့်ခွန်းများဖြင့် ဖုံးကွယ်ထားသည့်တိုင် သေခြင်းသည် လူတိုင်း၏ အတွေ့အကြုံတွင် လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲ ရှိနေသော ရုပ်ဆိုးသော သရဲတစ္ဆေတစ်ကောင်အဖြစ်ပင် ရှိနေသည်။ ထို့ပြင် သေခြင်းသည် နေရာအနှံ့အပြားတွင်သာမက စက်ဆုပ်ရွံရှာဖွယ်ရာဖြစ်ရုံမျှမက နားလည်ရန် မဖြစ်နိုင်သော အရာတစ်ခုလည်း ဖြစ်သည်။

Death is ever with us, regardless of age, position, or financial situation. Whatever attempts are made to dress it in acceptable garb, death remains our ultimate—and currently invincible—enemy. Despite flowers and speeches, death is an ugly specter lurking in everyone’s experience. Furthermore, it is not only ubiquitous and repulsive but also incomprehensible.

 

ခေတ်အဆက်ဆက်၊ ဒေသအသီးသီးတွင် သေခြင်းနှင့် သေပြီးနောက်တွင် ဖြစ်ပျက်မည့်အရာများကို အမျိုးမျိုးသော နည်းလမ်းများဖြင့် ရှင်းပြခဲ့ကြသော်လည်း၊ သေခြင်းဆိုင်ရာ ပြဿနာအတွက် ကောင်းစွာ ရှင်းလင်းသော အဖြေတစ်ခုမျှ မရှိခဲ့ပေ။ သမ္မာကျမ်းစာတွင်သာ ထိုပြဿနာအတွက် ရှင်းလင်းသော အဖြေရှိသည်။ သမ္မာကျမ်းစာကို လေးလေးနက်နက် ယုံကြည်သူများပင်လျှင် ဤအကြောင်းအရာနှင့်ပတ်သက်၍ သမ္မာကျမ်းစာ၏ အဆုံးအမကို မကြာခဦး နားလည်မှားကြတတ်သည်။

In different times and places death and what ensues have been explained in diverse manners, yet there is no clear answer to the problem of death except in the Scriptures. Indeed, even those who take the Bible seriously often misunderstand its teaching on this topic.

 

ဤဆောင်းပါးသည် သမ္မာကျမ်းစာ၏ သေခြင်းတရားဆိုင်ရာ အဆုံးအမကို ဆန်းစစ်ထားခြင်းဖြစ်သည်။ သေခြင်းဆိုသည်မှာ အဘယ်နည်း၊ မည်သည့်နေရာမှ ဆင်းသက်လာသနည်း၊ သေသွားသူများအား မည်သို့ဖြစ်ပျက်သနည်း၊ နောက်ဆုံးတွင် သေခြင်းတရားကို မည်သို့ အဆုံးသတ်ဖျက်ဆီးမည်နည်း ဆိုသည်တို့ကို ဆန်းစစ်ထားသည်။ ဤသမ္မာကျမ်းစာအမြင်ဖြင့် ကြည့်သောအခါ၊ စက်ဆုပ်ရွံရှာဖွယ်ဖြစ်နေသော သေခြင်းသည် လူ့ဘဝအပေါ် ချုပ်ကိုင်ထားသည့် အကြီးကျယ်ဆုံး စိုးမိုးမှုကို ဆုံးရှုံးသွားစေသည်။ ရှင်ပေါလုက ကောင်းစွာ ဖော်ပြခဲ့သည်မှာ - «သေခြင်းတရားသည် အောင်ခြင်းအားဖြင့် မျိုချခြင်းကို ခံရ၏» (၁ကိုရိန်သု ၁၅:၅၄)။

This article considers the biblical teaching on death: what it means, where it came from, what happens to those who die, and finally, how death will be eradicated. Seen from this biblical perspective, death, loathsome as it may be, loses its stranglehold on human existence. Paul put it well: “Death is swallowed up in victory” (1 Cor. 15:54).

 

      I. သမ္မာကျမ်းဆိုင်ရာ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်

၁. ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် သေခြင်းအတွက် သုံးသော စကားလုံးများ

၂. ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင် သေခြင်းအတွက် သုံးသော စကားလုံးများ

၃. အသက်ရှင်ခြင်းနှင့် သေခြင်း၏ သဘာဝ

၄. လူ့သဘာဝနှင့် အလုံးစုံတစ်ခုတည်းဖြစ်ခြင်း

၅. သေခြင်းနှင့် အသက်ရှင်ခြင်း၏ မှတ်ဉာဏ်

၆. ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကို စောင့်ဆိုင်းခြင်း

B. သေခြင်း၏ ဇစ်မြစ်၊ အကောင်အထည်ဖော်သူများနှင့် သက်ရောက်မှု

၁. သေခြင်း၏ အကြောင်းရင်း

၂. သေခြင်း၏ အကောင်အထည်ဖော်သူများ

၃. သေခြင်း၏ လူတိုင်းနှင့်ဆိုင်ခြင်း

C. သေသူများ၏ အခြေအနေ

၁. သင်္ဂြိုဟ်ခြင်းနှင့် သုသာန်

၂. သေခြင်း၏ နယ်မြေ

၃. သေသူများ၏ အခြေအနေ

၄. သေခြင်းကို အိပ်စက်ခြင်းဟု နှိုင်းယှဉ်ခြင်း

D. လျှို့ဝှက်ဆန်းကြယ်မှုများနှင့် နာမ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ဆက်သွယ်ရေး

E. သေခြင်းနှင့်ပတ်သက်သော ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင် ထူးခြားသော ကျမ်းချက်များ

၁. လုကာ ၂၃:၄၃

၂. ၂ ကောရိန္သု ၅:၁–၁၀ နှင့် ဖိလိပ္ပိ ၁:၁၉–၂၆

၃. ၁ သက်သာလောနိတ် ၄:၁၄

၄. ဟေဗြဲ ၁၂:၂၃ နှင့် ဗျာဒိတ် ၆:၉

F. ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းနှင့် သေခြင်း၏ အဆုံးသတ်ဖြစ်ခြင်း

၁. သေခြင်း၏ အုပ်စိုးမှု

၂. သေခြင်းသည် အသက်ရှင်ခြင်း၏ အဆုံး

၃. သေခြင်းသည် ပျက်စီးခြင်း

၄. သေခြင်းသည် အပြစ်ဒဏ်

၅. ဒုတိယသေခြင်း

၆. ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း မျှော်လင့်ချက်

၇. သေခြင်း၏ အပြီးသတ်ဖျက်ဆီးခြင်း

G. အဆုံးစွန်သော ကံကြမ္မာများ

၁. ဘုရားသခင်၏ တရားစီရင်ခြင်း၏ အချိန်၊ ကြာမြင့်ချိန်နှင့် ရလဒ်

၂. ထာဝရအသက်ရှင်ခြင်း၏ အာမခံချက်

II. သမိုင်းဆိုင်ရာ ခြုံငုံသုံးသပ်ချက်

A. သမိုင်း၏ အစပိုင်းတွင်

B. ဂရိ၊ ရောမ နှင့် ဂျူးယဉ်ကျေးမှု အယူအဆများ

C. အစောပိုင်းခရစ်ယာန်အသင်းတော်နှင့် အလယ်ခေတ်အသင်းတော်

D. ဆယ့်ခြောက်ရာစု ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးနှင့် နောက်ဆက်တွဲ တိုးတက်မှုများ

E. ဆဋ္ဌမနေ့ အဒ်ဗင်တစ်အသင်းတော်၏ ရပ်တည်ချက်

F. လက်ရှိ ဆန့်ကျင်ဘက်လေတိုက်ခတ်မှုများ

III. အဲလင် ဂျီ ဝိုက်၏ မှတ်ချက်များ

A. အရေးကြီးမှု

၁. သေခြင်း၏ ဇစ်မြစ်

၂. သေခြင်း၏ အကြောင်းရင်းများ

၃. သေခြင်း၏ သဘာဝ

B. ဝိညာဉ်၏ မသေနိုင်ခြင်းနှင့်ပတ်သက်၍

C. သေခြင်း၏ ရှုံးနိမ့်ခြင်း

IV. ကိုးကားစာအုပ်များ

I. သမ္မာကျမ်းဆိုင်ရာ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်

A. လူသားများနှင့်ပတ်သက်သော ဝေါဟာရများနှင့် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်များ

သမ္မာကျမ်း၏ သေခြင်းနှင့်ပတ်သက်သော ထူးခြားသော နားလည်မှုကို ၎င်း၏ ဝေါဟာရများတွင် ရှင်းလင်းစွာ ဖော်ပြထားသည်။ သေခြင်းအတွက် သုံးသော စကားလုံးများနှင့် အသုံးအနှုန်းများကို စစ်ဆေးခြင်းဖြင့် ဤအရာကို ရှင်းလင်းပြသနိုင်မည်ဖြစ်ပြီး၊ ထို့နောက် အသက်ရှင်ခြင်းနှင့် သေခြင်း၏ သမ္မာကျမ်းဆိုင်ရာ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်ကို ဆက်လက်စဉ်းစားမည်ဖြစ်သည်။

၁. ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် သေခြင်းအတွက် သုံးသော စကားလုံးများ

    I.      Biblical Exposition

      A.      Terminology and Definitions of Humans

         1.      Words for Death in the OT

         2.      Words for Death in the NT

         3.      The Nature of Life and Death

         4.      Wholism and Human Nature

         5.      Death and the Memory of Life

         6.      Awaiting the Resurrection

      B.      Death: Its Origin, Agents, and Influence

         1.      The Cause of Death

         2.      The Agents of Death

         3.      The Universality of Death

      C.      The State of the Dead

         1.      Burial and the Grave

         2.      The Region of Death

         3.      The Condition of the Dead

         4.      Death as Sleep

      D.      The Occult and Spiritualism

      E.      Unusual NT Passages Dealing With Death

         1.      Luke 23:43

         2.      2 Corinthians 5:1–10 and Philippians 1:19–26

         3.      1 Thesssalonians 4:14

         4.      Hebrews 12:23 and Revelation 6:9

      F.      The Resurrection and the Eradication of Death

         1.      The Reign of Death

         2.      Death as the End of Life

         3.      Death as Destruction

         4.      Death as Punishment

         5.      The Second Death

         6.      The Resurrection Hope

         7.      The Eradication of Death

      G.      Ultimate Destinies

         1.      Time, Duration, and Outcome of the Divine Judgment

         2.      Assurance of Eternal Life

          II.      Historical Overview

      A.      At the Dawn of History

      B.      Greek, Roman, and Jewish Concepts

      C.      The Early and Medieval Church

      D.      The Sixteenth-Century Reformation and Subsequent Developments

      E.      The Seventh-day Adventist Position

      F.      Current Crosswinds

          III.      Ellen G. White Comments

      A.      Importance

         1.      The Origin of Death

         2.      The Causes of Death

         3.      The Nature of Death

      B.      On the Soul’s Immortality

      C.      The Defeat of Death

          IV.      Literature

 

 

 

 

 

I. Biblical Exposition

 

A. Terminology and Definitions of Humans

 

The Bible’s distinctive understanding of death comes to clear expression in its terminology. This will be clarified by an examination of the words and expressions for death, followed by a consideration of the biblical definition of life and death.

 

 

၁. ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် သေခြင်းဆိုသော စကားလုံးများ

အမြစ်စကားလုံး mwt («သေသည်») နှင့် ထိုအမြစ်မှ ဆင်းသက်လာသော နာမ်ပုဒ်များ (māwēt၊ tmûṯāh၊ māmôṯ) တို့သည် အကြိမ်ပေါင်း ခန့်မှန်းခြေ ၁၀၀၀ ခန့် ပါဝင်သည်။ mwt သည် ဆီမီတစ်ဘာသာစကားများတွင် အသုံးများသော အမြစ်စကားလုံးဖြစ်ပြီး ယူဂါရစ်စာပေများတွင် ထင်ရှားစွာ ပါဝင်ကာ အီဂျစ်ဘာသာတွင်လည်း ညီမျှသော စကားလုံးရှိသော်လည်း၊ ယင်း၏ မူလဇစ်မြစ်ကို ယုံမှန်စွာ ရှာဖွေတွေ့ရှိနိုင်ခြင်း မရှိပေ။ အခြေခံ ကြိယာအဓိပ္ပာယ်မှာ ရိုးရှင်းစွာ «သေသည်» ဟူ၍သာ ဖြစ်ပြီး၊ အများအားဖြင့် လူများနှင့်သာ ဆိုင်သည်။ တစ်ခါတစ်ရံ တိရစ္ဆာန်များအတွက် (ကမ္ဘာဦး ၃၃:၁၃)၊ အလွန်ရှားရှားပါးပါး အပင်များအတွက် (ယောဘ ၁၄:၈) သုံးသည်။ ပုံဆောင်အသုံးအနှုန်းမှာ ပစ္စည်းဥစ္စာ ဆုံးရှုံးခြင်း (ကမ္ဘာဦး ၄၇:၁၉) သို့မဟုတ် ပညာဆုံးခြင်း (ယောဘ ၁၂:၂) ကို ဆိုလိုရာတွင် ရှိသော်လည်း သမ္မာကျမ်းစာတွင် အလွန်ရှားသည်။ (ယနေ့ခေတ်တွင်မူ deadpan၊ dead bolt၊ deadweight စသည်တို့ဖြင့် အသုံးများသည်)။ «နာဗလ်၏ နှလုံးသားသည် သူ့အထဲ၌ သေသွားသည်» (၁ရာမှတ် ၂၅:၃၇) ဟူသော ထူးခြားသော အသုံးအနှုန်းသည် နာဗလ်၏ သတ္တိပျက်ခြင်းကို ဆိုလိုခြင်းဖြစ်နိုင်သည် (သူ စိတ်ပျက်သွားသည်)။ သို့သော် တကယ့် နှလုံးခုန်ရပ်ခြင်း (ဦးနှောက်သေခြင်း) ကိုလည်း ဆိုလိုနိုင်သည်။ ဓမ္မဟောင်းကျမ်းပုံဖော်ချက်အရ ဦးနှောက်သေခြင်းဟု ဆိုရမည်ဖြစ်သည်။ ဆိုလိုသည်မှာ နာဗလ်သည် လေဖြတ်ခြင်း (stroke) ကို ခံရခြင်းဖြစ်ပြီး ကျlivသမ္မာကျမ်းစာအတိုင်း «ကျောက်ခဲတစ်ခုနှင့် တူသည်» ဟု ဖြစ်သွားခြင်းဖြစ်သည်။ နောက်ဆက်တွဲ ကျမ်းချက် (၃၈) တွင် «ထာဝရဘုရားသခင်သည် နာဗလ်ကို နှိပ်စက်၍ သူသေသည်» ဟူ၍ ဆယ်ရက်ခန့်အကြာတွင် ဖြစ်ပျက်ခဲ့သည်ကိုလည်း ဤနည်းဖြင့် ရှင်းပြနိုင်သည်။

1. Words for Death in the OT

 

The root mwt, “died,” as well as its nominal derivatives (māwēt, tmûṯāh, māmôṯ) occurs approximately 1,000 times. Although mwt is a common Semitic root, appearing prominently in Ugaritic literature and with an Egyptian equivalent, it has no plausible etymology. The basic verbal meaning is simply “to die,” primarily with reference to people, occasionally to animals (Gen. 33:13), and only rarely to plant life (Job 14:8). Figurative usage, applying the word to the loss of property (Gen. 47:19) or of wisdom (Job 12:2), is rare indeed in the Bible, though common in our time (e. g., deadpan, dead bolt, deadweight). The unusual expression “his heart died within him” (1 Sam. 25:37) may indicate a loss of courage on the part of Nabal (he lost heart). However, it could also indicate a real, as opposed to a figurative, cessation of heart function, which in OT symbolism would indicate brain death. This is to say, Nabal suffered a stroke, or as the Bible puts it, “he became as a stone.” This would also explain the following verse (38): “And about ten days later the Lord smote Nabal; and he died.”

 

ဆက်စပ်အမြစ်တစ်ခုဖြစ်သော gw‘ («သေသည်») သည် mwt နှင့် အပြိုင်တွင် ပါဝင်သည် (ယောဘ ၃:၁၁; ၁၄:၁၀)။ သို့သော် ဆင်းရဲဒုက္ခတစ်ခုခုကြောင့် အသက်ပြတ်သွားခြင်းကို ဆိုလိုန�းဖြစ်နိုင်သည် (ဇာခရိ ၁၃:၈; ဆာလံ ၈၈:၁၅ ကိုကြည့်ပါ)။ pilpel နှင့် hiphil ပုံစံများတွင် mwt ၏ ကြိယာပုံစံကို «သတ်သည်»၊ «သတ်ဖြတ်သည်» ဟု ဘာသာပြန်ဆိုသည်။ ထိုနေရာတွင် hārag («သတ်သည်»၊ «လုပ်ကြံသည်»)၊ rāṣaḥ («သတ်သည်»၊ «လူသတ်သည်»)၊ ရှားပါးသော qāṭal («သတ်သည်»)၊ နှင့် nākāh («တိုက်ခိုက်သည်»၊ «ရိုက်နှက်သည်») စသော အခြားဆက်စပ်ကြိယာများနှင့် ပူးပေါင်းသည်။

A related root gw‘, “die,” occurs in parallel to mwt (Job 3:11; 14:10), but may indicate death as the termination of life following some deprivation or misfortune (cf. Zech. 13:8; Ps. 88:15). In the pilpel and hiphil stems the verbal form of mwt is translated “kill,” “put to death.” Here it joins several other related verbs such as hārag, “kill,” “slay”; rāṣaḥ, “kill,” “murder”; the rare qāṭal, “kill”; and nākāh, “strive,” “smite.”

 

နာမ်ပုဒ်ပုံစံ māweṯ («သေခြင်း») သည် သေခြင်းကို အသက်ရှင်ခြင်း၏ ဆန့်ကျင်ဘက်အဖြစ် ရိုးရှင်းစွာ သတ်မှတ်ပြီး အဆုံးသတ်ကို အမှတ်အသားပြုသည် (တရားဟော ၃၀:၁၉; သုတ္တံ ၁၈:၂၁; ယေရမိ ၈:၃)။ နောက်ဆုံးတွင် ဓမ္မဟောင်းကျမ်းသည် သေခြင်းနှင့် သေဆုံးခြင်းကို အောက်ပါ ထူးခြားသော အသုံးအနှုန်းများဖြင့် ဖော်ပြသည်။ ဥပမာ- «နောက်ဆုံးအသက်ရှူသံ ရပ်သည်» (ကမ္ဘာဦး ၂၅:၈)၊ «မိမိလူမျိုးနှင့် စုဝေးခြင်းခံရ၏» (၄၉:၃၃)၊ «မိမိဘိုးဘေးတို့နှင့် အိပ်စက်သည်» (၁ရာဇဝင်ချုပ် ၂:၁၀)။

The nominal form māweṯ, “death,” simply characterizes death as the opposite of life and marks its end (Deut. 30:19; Prov. 18:21; Jer. 8:3). Finally, the OT speaks of death and dying by means of several unique expressions, for example, “breathed his last” (Gen. 25:8), “gathered to his people” (49:33), “slept with his fathers” (1 Kings 2:10).

 

ထို့ပြင် š’ôl («သေခြင်း၏ နယ်မြေ») ဟူသော စကားလုံးကိုလည်း သတိပြုသင့်သည်။ ဤစကားလုံးသည် ဇစ်မြစ်အားဖြင့် šā’āh («ပျက်စီးသည်»၊ «တန်ဖိုးမရှိတော့သည်») နှင့် ဆက်စပ်နိုင်ပြီး အောက်လောက (ဟေရှာယ ၁၄:၉; ဆာလံ ၁၃၉:၈)၊ သေခြင်း၏ နယ်မြေ (ဆာလံ ၁၈:၅; ဟောရှေ ၁၃:၁၄)၊ မကျေနပ်နိုင်သော သင်္ချိုင်း (သုတ္တံ ၂၇:၂၀)၊ ဘုရားသခင်မရှိခြင်း၊ ဝတ်ပြုကိုးကွယ်ခြင်းမရှိခြင်း၊ ပုံမှန်ဘဝလုပ်ငန်းများ မရှိခြင်းတို့ကို ဘုရားသခင်ဆိုင်ရာ အဓိပ္ပာယ်ဖြင့် ရည်ညွှန်းသည် (ဟေရှာယ ၃၈:၁၈; ဆာလံ ၆:၅)။

Note should also be taken of the word š’ôl, “realm of death,” which etymologically may be related to šā’āh, “lie waste,” “be devalued,” and which refers to the nether world (Isa. 14:9; Ps. 139:8), to the realm of death (Ps. 18:5; Hosea 13:14), to the insatiable grave (Prov. 27:20), and theologically speaking, to the absence of God, worship, and the normal life processes (Isa. 38:18; Ps. 6:5).

 

ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတစ်လျှောက်လုံးတွင် သေခြင်းဆိုင်ရာ စကားလုံးများသည် တစ်ခုတည်းသော နားလည်မှုကို ညွှန်ပြသည်။ ဆိုလိုသည်မှာ အသက်ရှင်ခြင်း၏ လုံးဝရပ်စဲခြင်း၊ ၎င်း၏ ထုတ်ဖော်ပြသမှုများနှင့် လုပ်ဆောင်ချက်များ အပြည့်အဝ ရပ်တန့်ခြင်းပင် ဖြစ်သည်။

Throughout the OT the words for death point to a single understanding: the complete termination of life, its expressions, and functions.

 

 

၂. ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင် သေခြင်းဆိုသော စကားလုံးများ

thanatos («သေခြင်း»)၊ thnētos («သေတတ်သော»)၊ thanatoō («သတ်သည်»)၊ thnēskō («သေသည်») နှင့် ဆင်းသက်စကားလုံးများသည် ဂရိဘာသာတွင် သာမန်စကားလုံးများဖြစ်ပြီး သမ္မာကျမ်းစာပြင်ပစာပေများတွင် ကျယ်ကျယ်ပြန့်ပြန့် သုံးစွဲထားသည်။ ထိုစကားလုံးများသည် သေခြင်းနှင့် အသက်ရှင်ခြင်း၏ သေချာသော အဆုံးသတ်ကို ရည်ညွှန်းသော်လည်း၊ ဂန္တဝင်ဂရိအသုံးအနှုန်းအရ လူ့ဘဝ၏ အဆုံးသတ်ကို မဆိုလိုပေ။ ဂန္တဝင်အသုံးအနှုန်းတွင် သေခြင်းသည် ခန္ဓာကိုယ်ကိုသာ ထိခိုက်စေပြီး ဝိညာဉ်ကို မထိခိုက်ဟု ယူဆခဲ့သည်။ ဝိညာဉ်သည် သေချိန်တွင် လွတ်မြောက်ပြီး နောက်မှ ဆက်လက်ရှင်သန်နေမည်ဟု ယုံကြည်ခဲ့သည်။ သို့သော် ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင် ထိုစကားလုံးများကို အသုံးပြုပုံသည် လုံးဝကွဲပြားခြားနားသော အဓိပ္ပာယ်ကို ဖော်ပြသည်။ ဤနေရာတွင် သေဆုံးခြင်း သို့မဟုတ် သေနေခြင်းကို အသက်ရှင်ခြင်း၏ အဆုံးသတ်အဖြစ်၊ လူတိုင်း၏ ကြောက်မက်ဖွယ်ရာ အဆုံးသတ်နှင့် ဆိုးရွားသော ကံကြမ္မာအဖြစ် ရည်ညွှန်းသည် (၁ကိုရိန်သု ၁၅:၅၄၊ ၅၅; ဟေဗြဲ ၂:၁၅; ဗျာဒိတ် ၆:၈)။ ထို့ကြောင့် ဂန္တဝင်အသုံးအနှုန်းနှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်အားဖြင့်၊ ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင် သေဆုံးခြင်းကို ဘယ်သောအခါမျှ သူရဲကောင်းဆန်ဆန် မဖော်ပြပေ။ ခရစ်တော်၏ သေဆုံးခြင်းပင်လျှင် သူရဲကောင်းဆန်ဆန် မဖော်ပြပေ (မဿဲ ၂၆:၃၆-၄၆)။ သေခြင်းသည် အမြဲတမ်း အသက်ရှင်ခြင်းနှင့် လူသားတို့၏ ရန်သူဖြစ်ပြီး၊ နောက်ဆုံးရန်သူအဖြစ်ပင် ရှိသည် (၁ကိုရိန်သု ၁၅:၂၆)။ လူ့ဘဝ၏ တစ်ပိုင်းမှ နောက်တစ်ပိုင်းသို့ သဘာဝအတိုင်း ကူးပြောင်းခြင်းဟု ဘယ်သောအခါမျှ မဖော်ပြပေ (TDNT ၃:၁၅)။

2. Words for Death in the NT

 

The words thanatos, “death”; thnētos, “mortal”; thanatoō, “kill”; thnēskō, “die”; and derivatives are common Greek terms with an extensive usage in extrabiblical literature. They refer to death and the certain end of life, but according to classical Greek usage, not to the end of human existence. For in classical usage death was thought to affect only the body, not the soul, which was believed to be liberated at death and to live on afterward. However, the NT usage of these same words reveals a different meaning altogether. Here they refer “dying” or “being dead” to the end of life, that dreadful end and fearful lot of all people (1 Cor. 15:54, 55; Heb. 2:15; Rev. 6:8). Consequently, in contrast with classical usage, dying is never portrayed in heroic terms in the NT, not even the death of Christ (Matt. 26:36–46). Rather, death always represents the enemy of life and of people, indeed, the last enemy (1 Cor. 15:26). It is never a natural transition from one segment of human existence to another (TDNT 3:15).

 

nekros («သေလူ» သို့မဟုတ် «သေနေသော ခန္ဓာကိုယ်») နှင့် nekroō («သတ်ဖြတ်သည်» သို့မဟုတ် «သေစေသည်») တို့သည် ဤသေခြင်း၏ အဓိပ္ပာယ်ကို အတည်ပြုသည်။ သေနေသည် (nekros) ဆိုသည်မှာ အသက်မရှင်တော့ခြင်း (တမန်တော် ၂၈:၆; ရောမ ၇:၈)၊ အသက်ရှင်နေခြင်းနှင့် ကွဲပြားခြင်း (မာကု ၁၂:၂၇) ကို ဆိုလိုသည်။ ထို့ကြောင့် ပုံဆောင်အဓိပ္ပာယ်တွင် ဘုရားသခင်နှင့် ခွဲခွာခြင်း၊ ကံဆိုးခြင်း၊ ဆုံးရှုံးခြင်း (လုကာ ၁၅:၂၄၊ ၃၂; ဟေဗြဲ ၆:၁; ၉:၁၄; ဗျာဒိတ် ၃:၁) ကို ဆိုလိုသည်။ သေသူများသည် ဘဝမှ «လွတ်မြောက်»၍ ပိုကောင်းသော ဘဝသို့ ရောက်သွားသည်ဟု မဆိုလိုပေ။ အမှန်မှာ ဘုရားသခင်၏ ရန်သူဖြစ်သော နတ်ဆိုးအာဏာတစ်ခုက အနိုင်ယူထားခြင်းခံရသူများသာ ဖြစ်သည် (ဗျာဒိတ် ၂၀:၁၁-၁၅)။

Nekros, “dead” or “dead person or body,” and nekroō, “put to death” or “kill,” confirm this meaning of death. To be dead (nekros) means to be lifeless (Acts 28:6; Rom. 7:8), distinct from being alive (Mark 12:27), therefore in a figurative sense, separated from God, unfortunate, lost (Luke 15:24, 32; Heb. 6:1; 9:14; Rev. 3:1). The dead, rather than being “released” from life into a better existence, have in fact been conquered by a demonic power, the enemy of God (Rev. 20:11–15).

 

ဓမ္မသစ်ကျမ်း၏ အထူးအသုံးအနှုန်းများတွင် ငြိမ်းချမ်းသော koimaō («အိပ်စက်ခြင်း») ပါဝင်သော်လည်း (ယောဟန် ၁၁:၁၁)၊ ယေဘုယျအားဖြင့် သေခြင်း၏ အဆိုးမြင်အမြင်ကို အလေးပေးသည်။ ဥပမာ- apollymi («ဖျက်ဆီးသည်»၊ «ဆိုးရွားသော အဆုံးသို့ ရောက်စေသည်») (မဿဲ ၂၁:၄၁)၊ paradidōmi («အပ်နှံသည်») (ရောမ ၄:၂၅)၊ mellō teleutan («အဆုံးသတ်တော့မည်») (လုကာ ၇:၂)၊ eschatos echō («နောက်ဆုံးအချိန်ရောက်ပြီ») (မာကု ၅:၂၃)။

The NT special expressions for death include the irenic koimaō, “sleep” (John 11:11), but generally emphasize the negative view of death, for example, apollymi, “destroy,” “bring to a bad end” (Matt. 21:41); paradidōmi, “deliver” (Rom. 4:25); mellō teleutan, “about to end” (Luke 7:2); eschatos echō, “having one’s last” (Mark 5:23).

 

ဓမ္မသစ်ကျမ်း၏ အသုံးအနှုန်းများတွင်လည်း သေခြင်းကို အသက်ရှင်ခြင်း၏ အဆုံးသတ်အဖြစ်နှင့် ဘုရားသခင်နှင့် လူသားတို့၏ ရန်သူအဖြစ် သတ်မှတ်ထားသည်။ ထို့ကြောင့် သမ္မာကျမ်းစာတစ်စုတစ်စည်းတစ်လျှောက် သေခြင်းနှင့် သေဆုံးခြင်းဆိုင်ရာ အသုံးအနှုန်းများသည် တစ်ခုတည်းသော နားလည်မှုကို ဖော်ပြသည်။ ဆိုလိုသည်မှာ လူသားတစ်ဦးလုံး၏ တည်ရှိမှု အပြည့်အဝ ရပ်စဲခြင်းပင် ဖြစ်သည်။ ဤနည်းဖြင့် သမ္မာကျမ်းစာ၏ သေခြင်းဆိုင်ရာ အသုံးအနှုန်းများသည် အသက်ရှင်နေစဉ်နှင့် သေပြီးနောက် လူသားသဘာဝဆိုင်ရာ သမ္မာကျမ်းစာ၏ ဖော်ပြချက်များကို အတည်ပြုသည်။

In NT terminology as well, death is characterized as the end of life, and as the enemy of God and humankind. Thus the entire biblical terminology for death and dying combines to portray a single understanding of death, namely, the termination of all existence for the whole human being. In this respect the biblical terminology corroborates the biblical descriptions of human nature in life and in death.

 

 

၃. အသက်ရှင်ခြင်းနှင့် သေခြင်း၏ သဘာဝ

အသုံးအနှုန်းနှင့် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်များကို အလင်းပေးရာတွင် အသက်ရှင်နေစဉ်နှင့် သေပြီးနောက် လူသားသဘာဝဆိုင်ရာ သမ္မာကျမ်းစာ၏ ဖော်ပြပုံသည် အသစ်အဆန်းနှင့် ရှင်းလင်းသော အဓိပ္ပာယ်ကို ရရှိလာသည်။ လုပ်ဆောင်ချက်အမြင်အရ သေခြင်းသည် ဘုရားသခင်ဖန်ဆင်းထားသော အသက်ရှင်ခြင်း၏ ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်သည်။ အသက်ရှင်ခြင်းသည် မည်သည့်အရာဖြစ်သည်ဆိုလျှင် သေခြင်းသည် ထိုအရာ၏ ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်သည်။ ဤအချက်ကို လူသားတည်ရှိမှု၏ ပထမဆုံး သမ္မာကျမ်းစာဖော်မြူလာတွင် ရှင်းရှင်းလင်းလင်း ဖော်ပြထားသည်။ «ထိုအခါ ထာဝရဘုရားသခင်သည် မြေမှုန့်ဖြင့် လူကို ဖန်ဆင်းတော်မူ၍၊ နှာခေါင်းထဲသို့ အသက်ရှူတော်မူလျှင်၊ လူသည် အသက်ရှင်သော သတ္တဝါ ဖြစ်လာသည်» (ကမ္ဘာဦး ၂:၇)။ လူ့အသက်ကို အောက်ပါအတိုင်း ပုံဖော်နိုင်သည်။

3. The Nature of Life and Death

 

In light of terminology and definitions, the biblical portrayal of human nature in life and in death takes on new and clear meaning. From a functional point of view, death is the opposite of the life God has created: whatever life is, death is not. This appears clearly expressed in the first biblical formula of human existence: “Then the Lord God formed man of dust from the ground, and breathed into his nostrils the breath of life; and man became a living being” (Gen. 2:7). Human life may be schematized as follows: dust of the ground (‘āp̱ār min hā’‡dāmāh) + breath of life (nišmaṯ ḥayyîm) = living being (nep̱eš ḥayyāh).

 

မြေမှုန့် (’āp̱ār min hā’‡dāmāh) + အသက်ရှူခြင်း (nišmaṯ ḥayyîm) = အသက်ရှင်သော သတ္တဝါ (nep̱eš ḥayyāh)

စကားလုံးတစ်လုံးချင်းစီကို အကျဉ်းချုပ် ရှင်းပြရလျှင်။ မြေမှုန့် (’‡dāmāh) ဆိုသည်မှာ လူသား (’ādām) ၏ ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ပစ္စည်းသည် «မြေမှုန့်» သို့မဟုတ် မြေကိုယ်တိုင်ဖြစ်ကြောင်း ညွှန်ပြသည်။ ဤနည်းဖြင့် လူသားကို မြေကမ္ဘာသားနှင့် သေတတ်သော သတ္တဝါအဖြစ် သတ်မှတ်သည်။ ဆိုလိုသည်မှာ မွေးရာပါ အသက်မရှိဟု ဆိုလိုခြင်းဖြစ်သည်။ မြေမှုန့်မှ ဖန်ဆင်းထားသော ခန္ဓာကိုယ်တွင် ဘုရားသခင်၏ ပစ္စည်းမျှော်လည်း မပါဝင်၊ ထိုမြေမှုန့်ပုံစံကို သီးခြားစွာ အသက်ရှင်စေနိုင်သော အရာမျှော်လည်း မပါဝင်ပေ။ ထို့နောက် ဘုရားသခင်သည် အသက်ရှင်စေသော အသက်ရှူသံ (nešāmāh) ကို ထည့်သွင်းတော်မူသည်။ တစ်ခါတစ်ရံ ဤအရာကို ဝိညာဉ်ဟု ခေါ်သည်။ ဤအရာသည် အသက်မရှင်သေးသော ဗလာပုံစံထဲသို့ ထည့်သွင်းသော သီးခြားအရာဝတ္ထုတစ်ခု မဟုတ်ပေ။ မြေမှုန့်ပုံစံကို အသက်ရှင်သော သတ္တဝါအဖြစ်သို့ ပြောင်းလဲစေသော ဘုရားသခင်၏ အသက်ရှင်စေသော တန်ခိုးအာနုဘော်သာဖြစ်သည်။ ဤနည်းဖြင့် သမ္မာကျမ်းစာသည် အသက်ရှူသံသည် ခန္ဓာကိုယ်နှင့် ထည့်သွင်းထားသော ဒုတိယအရာဝတ္ထုတစ်ခု မဟုတ်ကြောင်း၊ သီးခြားစွာ တည်ရှိနိုင်သော ပါဝင်ပစ္စည်းတစ်ခု မဟုတ်ကြောင်း၊ မြေမှုန့်ခန္ဓာကိုယ်ကို အသက်ရှင်သော သတ္တဝါ (nep̱eš ḥayyāh) အဖြစ်သို့ ပြောင်းလဲစေသော ဘုရားသခင်ထံမှ တန်ခိုးအာနုဘော်သာဖြစ်ကြောင်း ညွှန်ပြသည်။ nep̱eš ၏ အမြစ်အဓိပ္ပာယ်တစ်ခုမှာ «အသက်ရှူရာ၊ စားရာ၊ စကားပြောရာ လည်ချောင်း» ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် «တက်ကြွသော»၊ «အသက်ရှင်သော»၊ «အားကောင်းသော» ဟူသော ဆင်းသက်အဓိပ္ပာယ်များ ရရှိလာသည်။ KJV ကျမ်းချက်တွင် nep̱eš ကို «ဝိညာဉ်» ဟု ဘာသာပြန်သော်လည်း ဤစကားလုံးသည် တစ်ခုလုံးတစ်ဝှမ်းဖြစ်သော အသက်ရှင်သော သတ္တဝါကို ရည်ညွှန်းသည်။ အခြားဥပမာများတွင် «ဝိညာဉ်» (nep̱eš) သည် ထိတွေ့နိုင်သည် (ဝတ်ပြုရုပ် ၇:၂၁)၊ ကျွန်အဖြစ် ဝယ်ယူနိုင်သည် (၂၂:၁၁)၊ စားနိုင်သည် (၁၇:၁၅)၊ အချို့အစားအစာကို လိုချင်တပ်မက်နိုင်သည် (တရားဟော ၁၂:၂၀)။

Each term deserves brief attention. Dust of the ground (’‡dāmāh) indicates that the material substance of humankind (’ādām) is “dust,” or earth itself (’‡dāmāh). Hereby humankind is characterized as earthly and mortal, in the sense of possessing no inherent life. The body formed from the dust of the ground contained no divine material or life-giving elements enabling this form of dust to live independently. Next, God added His life-animating breath (nešāmāh), which is sometimes called spirit. It did not constitute a separate substance poured into the lifeless, empty form shaped of dust, but simply the divine life-giving power that transformed the dust into a living being. Hereby the Bible indicates that the life-breath does not represent a second entity, added, like an ingredient, to the body, capable of a separate existence, but an energizing power from God that transformed the earthen body into a living being (nep̱eš ḥayyāh). One of the root meanings of nep̱eš is “open throat,” through which a person breathes, eats, and speaks. This leads to the derived meanings of “vibrant,” “living,” “energetic.” The KJV translates nep̱eš as “soul,” but the word refers to a whole, living being. In other examples, a “soul” (nep̱eš) can touch (Lev. 7:21), be bought as a slave (Lev. 22:11), eat (17:15), or crave certain foods (Deut. 12:20).

 

ဤလူ့အသက်ဖော်မြူလာကို ပြောင်းပြန်လှန်သောအခါ၊ သေခြင်းတွင် အသက်ရှင်သော သတ္တဝါသည် အသက်ရှူသံကို ရပ်တန့်စေပြီး ပေးသနားတော်မူသော ဘုရားသခင်ထံ ပြန်လည်ပေးအပ်သည်။ မြေမှုန့်သာလျှင် ကျန်ရစ်တော့သဖြင့် ဖန်ဆင်းခြင်းလုပ်ငန်းစဉ်ကို ပြန်ဖျက်ဆီးခြင်းဖြစ်သွားသည်။ ဤသည်မှာ သေခြင်းအချိန်ကို ဖော်ပြရာတွင် သမ္မာကျမ်းစာ၏ အသုံးများသော နည်းလမ်းဖြစ်သည်။ «အာဗြဟံသည် နောက်ဆုံးအသက်ရှူသံရပ်၍ သေသည်» (ကမ္ဘာဦး ၂၅:၈)။ «သူ၏ ရောဂါသည် အလွန်ပြင်းထန်၍ အသက်ရှူသံ မကျန်တော့ပေ» (၁ရာဇဝင်ချုပ် ၁၇:၁၇)။ «အကယ်စင်စစ် ဘုရားသခင်သည် မိမိဝိညာဉ်ကို ပြန်ယူတော်မူလျှင်၊ မိမိအသက်ရှူသံကို ပြန်စုဆောင်းတော်မူလျှင်၊ သတ္တဝါအားလုံး တစ်ပြိုင်နက် ပျက်စီးကြလိမ့်မည်။ လူသည်လည်း မြေမှုန့်သို့ ပြန်သွားလိမ့်မည်» (ယောဘ ၃၄:၁၄၊ ၁၅)။ «သင်တို့၏ အသက်ရှူသံကို ပြန်ယူတော်မူလျှင် သူတို့သည် သေကြ၍ မြေမှုန့်သို့ ပြန်ကြသည်» (ဆာလံ ၁၀၄:၂၉)။ «မြေမှုန့်သည် ယခင်အတိုင်း မြေသို့ ပြန်သည်။ ဝိညာဉ်သည် ပေးသနားတော်မူသော ဘုရားသခင်ထံသို့ ပြန်သည်» (ဒေသနာ ၁၂:၇)။ «လူအားလုံး တစ်နေရာတည်းသို့ သွားကြသည်။ အားလုံး မြေမှုန့်မှ လာကြပြီး အားလုံး မြေမှုန့်သို့ ပြန်သွားကြသည်» (၃:၂၀)။

When this formula of human life is reversed, as in death, the life-breath is expired by the living being and returned to God, who gave it, leaving only the dust of the earth, so that the process of creation has been undone. This, in fact, represents the common biblical way of describing the moment of death: “Abraham breathed his last and died” (Gen. 25:8). “His illness was so severe that there was no breath left in him” (1 Kings 17:17). “If he should take back his spirit to himself, and gather to himself his breath, all flesh would perish together, and man would return to dust” (Job 34:14, 15). “When thou takest away their breath, they die and return to their dust” (Ps. 104:29). “And the dust returns to the earth as it was, and the spirit returns to God who gave it” (Eccl. 12:7). “All go to one place; all are from the dust, and all turn to the dust again” (3:20).

 

ဤအသက်ရှင်ခြင်းနှင့် သေခြင်း၏ သမ္မာကျမ်းစာဖော်မြူလာသည် လူသေပြီးနောက် အသက်ရှင်ကျန်ရစ်သူများ၏ မှတ်ဉာဏ်မှလွဲ၍ မည်သည့်အရာမျှ အသက်ရှင်ကျန်ရစ်နိုင်သည်ဆိုသော ဖြစ်နိုင်ခြေအားလုံးကို ငြင်းပယ်သည်။ ဘိုးဘွားဝိညာဉ်များ သေပြီးနောက်တွင်လည်း ဆက်လက်ရှင်သန်နေပြီး အသက်ရှင်ကျန်ရစ်သူများသည် ထိုဝိညာဉ်များကို ကျွေးမွေး၊ နှစ်သိမ့်၊ လိုက်နာရမည်ဟူသော ယုံကြည်မှုသည် ကမ္ဘာပေါ်ရှိ ရိုးရာလူ့အဖွဲ့အစည်းများတွင် မည်မျှပင် တကယ့်ဟု ထင်မှတ်ခံရသည်ဖြစ်စေ လှည့်စားမှုတစ်ခုသာ ဖြစ်သည်။ ဝိညာဉ်မဟုတ်၊ ဘိုးဘွားကို မှတ်မိနေသော အသက်ရှင်ကျန်ရစ်သူများ၏ မှတ်ဉာဏ်သာလျှင် သေပြီးနောက် ကျန်ရစ်သည်။ ကောင်းမွန်စွာ အသက်ရှင်ခဲ့သော ဘဝ၊ ပြီးမြောက်ခဲ့သော အောင်မြင်မှုများ၊ သေသူ၏ စရိုက်သဘောထားများကို ဘုရားသခင်၏ စိတ်ထဲတွင်လည်း မှတ်သားထားပြီး၊ သေပြီးနောက် လူတစ်ဦးကျန်ရစ်နိုင်သော အကောင်းဆုံး အမွေအနှစ်ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် သမ္မာကျမ်းစာ၏ ဝိညာဉ်မသေမတရားကို ငြင်းပယ်ခြင်း၊ ဘိုးဘွားကိုးကွယ်ခြင်းစသည်တို့ကို ငြင်းပယ်ခြင်းသည် ကျွန်ုပ်တို့ကို ဆင်းရဲမွဲတေမှုသို့ သို့မဟုတ် ချစ်ခင်ရသူများ၏ ရှိနေမှုကို ဆုံးရှုံးစေခြင်း မဟုတ်ပေ။ အပြန်ပြန် သူတို့၏ မှတ်ဉာဏ်၊ သူတို့ပြုခဲ့သော အရာများ၊ သူတို့သင်ကြားခဲ့သော အဆုံးအမများ၊ သူတို့ ပြုစုပျိုးထောင်ခဲ့သော စရိုက်သဘောတို့ဖြင့် ကြွယ်ဝစေသည်။ (ဖန်ဆင်းခြင်း I. B. ၃ ကိုကြည့်ပါ။)

This biblical formula of life and death rejects all possibilities that anything except the survivors’ memory of a person survives death. Ancestor worship, the belief that the spirits of ancestors live on after death and that the survivors must feed them, appease them, and follow their instruction, remains a delusion, no matter how real it appears to many traditional societies in the world. Not the spirit, but only the survivors’ memory of the ancestor remains after death. That memory of a life well lived, the accomplishments realized, and the character traits of the deceased are kept also in the mind of God, and remain the finest legacy a person can leave behind after dying. Therefore, the Bible’s rejection of soul immortality, ancestor worship, and the like does not leave us impoverished or deprived of the presence of our loved ones, but enriched with the memory of them, the things they did, the lessons they taught, and the character they developed. (See Creation I. B. 3.)

 

 

၄. တစ်ခုလုံးတစ်ဝှမ်း သဘာဝနှင့် လူသားသဘာဝ

သမ္မာကျမ်းစာတွင် ရှင်းရှင်းလင်းလင်း ဖော်ပြထားသော လူ့အသက်ဖော်မြူလာသည် လူသားသဘာဝကို တစ်ခုလုံးတစ်ဝှမ်းဖြစ်မှုဟူသော နားလည်မှုသို့ ဦးတည်စေသည်။ «ဟေဗြဲလူမျိုးသည် လူကို အသက်ရှင်သော ခန္ဓာကိုယ်အဖြစ် နားလည်ခဲ့ပြီး ဝိညာဉ်ထည့်သွင်းထားသော လူအဖြစ် နားလည်ခဲ့ခြင်း မဟုတ်ပေ» (Robinson ၇၀)။ လူသားသဘာဝသည် နာမကျန်းစဉ်ရော ကျန်းမာစဉ်ရော၊ မွေးစဉ်ရော သေစဉ်ရော၊ သီးခြားစီ ကြည့်နိုင်သော သို့မဟုတ် ကုသရနိုင်သော အစိတ်အပိုင်းများ စုပေါင်းဖွဲ့စည်းထားခြင်း မဟုတ်ပေ။ ယနေ့ခေတ် အသုံးအနှုန်းများဖြစ်သော «စိတ်နှင့်ခန္ဓာ ဆက်စပ်ရောဂါ» နှင့် «လူတစ်ဦးလုံးကို ကုသခြင်း» တို့သည် လူသားသဘာဝကို ဤနည်းအတိုင်း နားလည်ကြောင်း အသိအမှတ်ပြုခြင်းပင် ဖြစ်သည်။ လူတစ်ဦးသည် တစ်ခုလုံးတစ်ဝှမ်းဖြစ်ပြီး ထိုနည်းအတိုင်း ကုသရမည်ဖြစ်သည်။

4. Wholism and Human Nature

 

The formula for human life, clearly expressed throughout the Bible, leads to a wholistic understanding of human nature. “The Hebrew conceived man as an animated body and not as an incarnate soul” (Robinson 70). Human nature, whether in illness or health, at birth or at death, does not constitute a composite of parts, each of which can be viewed or treated separately from any other part. The contemporary expressions “psychosomatic illness” and “whole-person care” represent recognition of this understanding of human nature, that a human being is a single whole and must be treated as such.

 

လူသားသဘာဝဆိုင်ရာ သမ္မာကျမ်းစာ အသုံးအနှုန်းများသည် ဤ တစ်ခုလုံးတစ်ဝှမ်းဖြစ်မှု အမြင်နှင့် အမြဲတမ်း ကိုက်ညီသည်။ ထို့ကြောင့် ဟေဗြဲစကားလုံး bāśār («အသား») (ဆာလံ ၃၈:၃) နှင့် ဂရိစကားလုံး sōma («ခန္ဓာကိုယ်») (ရောမ ၇:၂၄)၊ sarx («အသား») (ဂလာတိ ၄:၁၃၊ KJV) တို့သည် လူတစ်ဦး၏ အစိတ်အပိုင်းတစ်ခုကို ဆိုလိုခြင်း မဟုတ်ပေ။ ဆိုလိုသည်မှာ ဝိညာဉ်နှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်အားဖြင့် ခန္ဓာကိုယ်ကို ဆိုလိုခြင်း မဟုတ်ပေ။ လူသား၏ အားနည်းချက်အမြင်ဖြင့် ကြည့်သော လူတစ်ဦးလုံးကို ဆိုလိုခြင်းဖြစ်သည်။ အလားတူပင် ဟေဗြဲ nep̱eš («ဝိညာဉ်» သို့မဟုတ် «သတ္တဝါ») (ကမ္ဘာဦး ၂:၇) နှင့် ဂရိ psychē («ဝိညာဉ်» သို့မဟုတ် «အသက်») (ရောမ ၁၆:၄) တို့သည် လူတစ်ဦး၏ တည်ရှိမှုကို ရည်ညွှန်းပြီး သေခြင်းတွင် အဆုံးသတ်သည်။ ထို့ကြောင့် ဝိညာဉ်သည် ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ အသက်မရှိလျှင် တည်ရှိမှု မရှိပေ။ လူသားသဘာဝကို ဖော်ပြသော အခြားအသုံးအနှုန်းများ—ဟေဗြဲ rûaḥ («ဝိညာဉ်») (ဟေရှာယ ၁၉:၃)၊ ဂရိ pneuma («ဝိညာဉ်») (၁ကိုရိန်သု ၇:၃၄)၊ ဟေဗြဲ lēb («နှလုံး»၊ «စိတ်») (ဆာလံ ၉၀:၁၂) တို့သည် လူသားတည်ရှိမှုကို အပြည့်အဝ ကိုယ်စားပြုသည်။ (လူ I. E. ၁-၃ ကိုကြည့်ပါ။)

The biblical terminology for human nature corresponds consistently to this wholistic view. Thus the Hebrew word bāśār, “flesh” (Ps. 38:3), and the Greek words sōma, “body” (Rom. 7:24), and sarx, “flesh” (Gal. 4:13, KJV), do not portray a part of a person, namely, the body as opposed to the soul, but the whole person viewed from a certain perspective, namely that of human infirmity. Similarly, the Hebrew term nep̱eš, “soul” or “being” (Gen. 2:7), and the Greek psychē, “soul” or “life” (Rom. 16:4), refer to a person’s existence, terminating at death, so that the soul has no existence without physical life. Other terms describing human nature—Heb. rûaḥ, “spirit” [Isa. 19:3]; Gr. pneuma, “spirit” [1 Cor. 7:34]; Heb. lēb, “heart,” “mind” [Ps. 90:12] are used to represent human existence in its totality. (See Man I. E. 1–3.)

 

သမ္မာကျမ်းစာသည် လူသားသဘာဝကို တစ်ခုလုံးတစ်ဝှမ်းဖြစ်မှုဟု ထောက်ပြထားသောကြောင့် သေခြင်းသည် ခန္ဓာကိုယ်နှင့် ဝိညာဉ်ကို ခွဲခြားပြီး ဝိညာဉ်ကို ဆက်လက်တည်ရှိစေသည် မဟုတ်ပေ (ဝိညာဉ်မသေမတရား)။ သေခြင်းသည် ဘဝတစ်ခုလုံးကို လုံးဝအဆုံးသတ်စေသည်။ လူသားဘဝ၏ လုပ်ဆောင်ချက်မည်သည်မျှ သေခြင်းကို မရှင်သန်နိုင်ပေ။ ဤ တစ်ခုလုံးတစ်ဝှမ်းဖြစ်မှု လူသားသဘာဝ နားလည်မှုသည် ကျန်းမာရေးစောင့်ရှောက်မှု၊ လူမှုဝန်ဆောင်မှု၊ ပညာရေး၊ နှင့် အခြားလိုအပ်နေသူများအတွက် ဝန်ဆောင်မှုများတွင် အလွန်အရေးကြီးသည်။ ပြဿနာတစ်ခုကို ကုသရန် သို့မဟုတ် ဂရုစိုက်ရန် ကြိုးစားသောအခါ လူတစ်ဦးလုံးကို ထည့်တွက်ရမည်ဟု ဆိုလိုသည်။ ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာနှင့် စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ရောဂါများသည် ဆက်စပ်နေသည်။ စိတ်၊ နှလုံး၊ ခန္ဓာကိုယ်ကို စစ်မှန်သော ပညာရေးတွင် ထည့်တွက်ရမည်။ ဝိညာဉ်ရေးရာနှင့် စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ချို့ယွင်းချက်များကို အတူတကွ ကိုင်တွယ်ဖြေရှင်းရမည်။ အကျဉ်းချုပ်ဆိုရလျှင် လူသားသဘာဝဆိုင်ရာ သမ္မာကျမ်းစာ နားလည်မှုသည် ကျွန်ုပ်တို့ လူ့အဖွဲ့အစည်းတွင် ရင်ဆိုင်နေရသော အရေးကြီးပြဿနာများအတွက် ကျယ်ပြန့်စွာ သက်ရောက်မှုရှိသည်။

Since the Bible maintains a wholistic understanding of human nature, death does not divide body from soul so as to permit the soul to continue existing (soul immortality). Rather, death brings the whole life to a complete end. No function of human life survives death. This wholistic understanding of human nature holds great importance for health care, social services, education, and other services provided for those in need. It means that when attempting to cure or care for a particular problem, the entire person must be considered. Physical and psychological ailments are intertwined. Mind, heart, and body must be considered in true education. Spiritual and mental disorders must be addressed together. In short, the biblical understanding of human nature holds wide-reaching consequences for critical issues facing our society.

 

 

၅. သေခြင်းနှင့် အသက်တာ၏မှတ်ဉာဏ်

လူသေသွားသူ၏ အသက်တာကို အခြားသူများက မှတ်မိနေခြင်းသည် သေခြင်းကို ရှင်သန်လွန်ကျန်ရစ်သော လူ့ဘဝ၏ တစ်ခုတည်းသော ရှုထောင့်ဖြစ်သည်။ လက်ရှိအသက်တာ၏ ရှုထောင့်အားလုံးသည် သေခြင်းတွင် အဆုံးသတ်သွားသော်လည်း၊ ကောင်းစွာနေထိုင်ခဲ့သော အသက်တာ၏ မှတ်ဉာဏ်သည် သေသူများအတွက် ရုပ်ဝတ္ထုပုံ အထိမ်းအမှတ်များတွင် မဟုတ်ဘဲ၊ ရှင်သန်နေသောသူများ၏ စိတ်ထဲတွင် အချိန်အတန်ကြာ ထိန်းသိမ်းထားသော မှတ်ဉာဏ်တွင် ကျန်ရစ်ပြီး၊ ဘုရားသခင်၏ စိတ်တော်ထဲတွင် အမြဲတမ်း ထိန်းသိမ်းထားသည် (ဟေရှာ ၄၉:၁၅၊ နေဟမိ ၁၃:၁၄၊ ၂၂၊ ၃၁)။ ထို့ကြောင့် ဘုရားသခင်အပေါ် သစ္စာရှိစွာ အသက်ရှင်ပြီး သေဆုံးခဲ့သော သူတို့၏ ကိုယ်ရည်ကိုယ်သွေးနှင့် စရိုက်ကို မှတ်မိခြင်းသည် သူတို့ကို လုပ်ကြံခဲ့သော သေခြင်းကိုပင် နောဧသည်နေ့တွင် ဘုရားသခင်က လုပ်ကြံတော်မူမည်ဖြစ်ပြီး၊ အသက်ကို ယူဆီးခံရသူအားလုံးအား ပြန်လည်ပေးသနားတော်မူမည်ဟူသော မျှော်လင့်ခြင်းဖြင့် ထိန်းသိမ်းထားသည် (၁ကောရိန်သု ၁၅:၅၄–၅၇)။ သေသူ၏ စရိုက်ကို ရှင်သန်နေသူများက မှတ်မိသည့်နည်းတူ ဘုရားသခင်လည်း ထိန်းသိမ်းထားတော်မူသောကြောင့်၊ ဤအသက်တာနှင့် ရှင်ပြန်ထမြောက်လာမည့် အသက်တာကို ဆက်စပ်ပေးသည်။

5. Death and the Memory of Life

 

Others’ memory of the life of the deceased is the one aspect of human existence that survives death. All aspects of the present life reach their end at death, but the memory of a life well lived lingers on, not in material monuments for the dead, but in the living memory maintained for a time in the mind of the survivors, and preserved forever in the mind of God (Isa. 49:15; Neh. 13:14, 22, 31). Therefore, the memory of the personality and character of the deceased who lived and died faithful to God is preserved in the hope that death, which struck them down, will itself be struck down at the last day by God, who then will return life to all those from whom it has been taken (1Cor. 15:54–57). The character of the deceased, as remembered by the survivors and preserved in the mind of God, provides the connection between this life and the resurrected life.

 

 

၆. ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကို စောင့်ဆိုင်းခြင်း

သန့်ရှင်းသူဖြစ်စေ၊ အပြစ်သားဖြစ်စေ၊ မည်သူမျှ သေခြင်းတွင် နောက်ဆုံးဆုလါဘ်၊ ကယ်တင်ခြင်း သို့မဟုတ် ပျက်စီးခြင်းကို ချက်ချင်းမရကြချေ။ ထိုအရာသည် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကို စောင့်ဆိုင်းရမည်။ “အကြောင်းမူကား၊ သင်္ချိုင်းထဲရှိသူအားလုံး သူ၏အသံကို ကြားရပြီး ထွက်လာကြမည့် အချိန်သည် လာနေပြီ။ ကောင်းမှုပြုခဲ့သူများသည် အသက်ရှင်ခြင်း၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းသို့ ထွက်လာကြမည်။ ဆိုးမှုပြုခဲ့သူများသည် တရားစီရင်ခြင်း၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းသို့ ထွက်လာကြမည်” (ယောဟန် ၅:၂၈၊ ၂၉၊ ဒံယေလ ၁၂:၂ နှင့် နှိုင်းယှဉ်ပါ)။ သေခြင်းသည် အသက်တာတွင် ပြုခဲ့သမျှအတိုင်း လူတိုင်း၏ ကံကြမ္မာကို တံဆိပ်ခတ်ထားသော်လည်း၊ သေသူများသည်ကား အိပ်စက်နေသည်နှင့်အမျှ၊ လူ့လုပ်ရပ်များကို သတိမရတော့ဘဲ အဝတ်အစားမရှိဘဲ အဝတ်မပါဘဲ ရှိနေကြပြီး၊ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း၊ တရားစီရင်ခြင်းနှင့် အသီးသီး၏ ဆုလါဘ်များကို စောင့်ဆိုင်းနေကြသည် (၂ကောရိန်သု ၅:၁–၄၊ ၁၀၊ ဟေဗြဲ ၉:၂၇)။ ထာဝရအသက် သို့မဟုတ် ထာဝရသေခြင်းနှင့် ဆိုင်သော ကိစ္စအားလုံးသည် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းနောက်မှ လိုက်ပါလာမည်။ အသက်ရှင်ခြင်း၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းသည် မပျက်စီးနိုင်သော ကိုယ်ခန္ဓာ၊ မသေနိုင်ခြင်း (၁ကောရိန်သု ၁၅:၅၂–၅၄) နှင့် ဘုရားသခင်၏ ထာဝရရှိနေခြင်းသို့ (၁သက်သာလောနိတ် ၄:၁၇) ဦးတည်စေမည်။ သေခြင်း၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းသည်ကား ဘုရားသခင်၏ ကယ်တင်ခြင်းကို ငြင်းပယ်သူများအတွက် ပျက်စီးခြင်းနှင့် ထာဝရပျောက်ကွယ်ခြင်းကို ယူဆောင်လာမည် (မဿဲ ၂၅:၃၁–၄၆၊ ဗျာဒိတ် ၂၀)။

6. Awaiting the Resurrection

 

No one, whether saint or sinner, receives the final reward, salvation or damnation, at death. That must await the resurrection. “For the hour is coming when all who are in the tombs will hear his voice and come forth, those who have done good, to the resurrection of life, and those who have done evil, to the resurrection of judgment” (John 5:28, 29; cf. Dan. 12:2). Death does indeed seal everyone’s fate according to what was done in life, but the dead themselves are, as it were, naked and unclothed, meaning unconscious of any human activities, as in sleep, awaiting the resurrection, the judgment, and their respective rewards (2 Cor. 5:1–4, 10; Heb. 9:27). All matters associated with eternal life or death must therefore follow the resurrection, either the resurrection unto life, leading to an imperishable body, immortality (1 Cor. 15:52–54), and the eternal presence of God (1 Thess. 4:17) for God’s saints, or the resurrection unto death, bringing destruction and eternal obliteration for those who have rejected the salvation of God (Matt. 25:31–46; Rev. 20).

 

မသေနိုင်ခြင်းသည် ဘုရားသခင်တစ်ပါးတည်းသာ ပိုင်ဆိုင်တော်မူသည် (၁တိမောသေ ၆:၁၅၊ ၁၆)။ လူသားမည်သည့်သူမျှ ဤဆုကျေးဇူးကို ပိုင်ဆိုင်နိုင်သည်မဟုတ်၊ အခြေအနေအရ သာလျှင် (ကမ္ဘာဦး ၂:၁၇) သို့မဟုတ် သေခြင်းသည် ဤလောက၌ အုပ်စိုးနေသမျှ ကာလပတ်လုံး ထိုအရာကို တောင်းဆိုနိုင်သည်မဟုတ်ချေ (ရောမ ၅:၁၂)။ ခရစ်တော်ယေရှုသည် သေခြင်းကို အနိုင်ယူတော်မူခြင်းအားဖြင့် ဧဝံဂေလိတရားတွင် အသက်နှင့် မသေနိုင်ခြင်းကို ထင်ရှားစေတော်မူခဲ့သည် (၂တိမောသေ ၁:၁၀)။ ဤလက်ရှိကမ္ဘာကြီး အဆုံးသတ်ချိန်တွင် ခရစ်တော် ပြန်ကြွလာသောအခါ သေခြင်းကို ပယ်ရှားတော်မူခြင်းအားဖြင့် ဘုရားသခင်သည် သူ၏သန့်ရှင်းသူများအား မသေနိုင်ခြင်းကို ချီးမြှင့်တော်မူမည် (၁ကောရိန်သု ၁၅:၅၁–၅၅၊ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း I-III ကိုကြည့်ပါ)။

Immortality belongs to God alone (1 Tim. 6:15, 16t). No human being can possess this gift, except conditionally (Gen. 2:17) or ever lay claim to it as long as death reigns in the world (Rom. 5:12). By overcoming death, Christ Jesus our Saviour has brought life and immortality to light in the gospel (2 Tim. 1:10). By abolishing death at the end of this present world when Christ returns, God will bestow immortality upon His saints (1 Cor. 15:51–55; see Resurrection I-III).

 

 

B. သေခြင်း၏ ဇစ်မြစ်၊ ကိုယ်စားလှယ်များနှင့် ဩဇာသက်ရောက်မှု

သေခြင်းဆိုင်ရာ ဝေါဟာရများ၊ အသက်နှင့် သေခြင်း၏ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်များနှင့် အသက်မှ သေခြင်းသို့ ကူးပြောင်းခြင်းကို စဉ်းစားပြီးနောက်၊ ယခု သေခြင်း၏ ဇစ်မြစ်၊ ကိုယ်စားလှယ်များနှင့် ဩဇာသက်ရောက်မှုကို ဆက်လက်လှည့်ကြည့်ကြမည်။ သမ္မာကျမ်းစာသည် သေခြင်း၏ အကြောင်းရင်း၊ တာဝန်ရှိသူများနှင့် ဤလောကတွင် သေခြင်း၏ ရှိနေမှုကို မည်သို့ ဖော်ပြထားသနည်း။

B. Death: Its Origin, Agents, and Influence

 

Having considered the terminology for death, the definitions of life and death, and the transition from life to death, we turn next to the origin, agents, and influence of death. How does the Bible describe the cause of death, the agents responsible for it, and the presence of death in the world?

 

 

၁. သေခြင်း၏ အကြောင်းရင်း

သမ္မာကျမ်းစာသည် သေခြင်း၏ ဇစ်မြစ်ကို အပြစ်ကြောင့်ဟု သတ်မှသတ်မှတ်ထားသည်။ “ထို့ကြောင့် လူတစ်ယောက်အားဖြင့် အပြစ်သည် ဤလောကသို့ ဝင်ရောက်လာသည်နှင့်အညီ၊ အပြစ်အားဖြင့် သေခြင်းလည်း ဝင်ရောက်လာသည်။ ထို့နည်းတူ လူအားလုံး အပြစ်ပြုကြသောကြောင့် သေခြင်းသည် လူအားလုံးသို့ ပျံ့နှံ့သွားသည်” (ရောမ ၅:၁၂)။ ကိုယ်ပိုင်အဆင့်တွင် အပြစ်သည် ဘုရားသခင်ကို ပြစ်မှားခြင်းဖြစ်သည် (ဆာလံ ၅၁:၄၊ လုကာ ၁၅:၂၁)။ ထိုအရာသည် ဘုရားသခင်၏ ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်ပြီး (ဟေရှာ ၁:၂–၆)၊ သူ၏ စရိုက်မှ သွေဖည်ခြင်းဖြစ်သည်။ အကြောင်းမူကား၊ “လူအားလုံး အပြစ်ပြုကြ၍ ဘုရားသခင်၏ ဘုန်းတော်ကို လိုတိုရှးကြသည်” (ရောမ ၃:၂၃)။ ထို့ကြောင့် သေခြင်း၏ အကြောင်းရင်းကို ဘုရားသခင်နှင့် အပြစ်သားတို့၏ ကိုယ်ပိုင်ရင်ဆိုင်မှုအထိ ခြေရာခံနိုင်သည်။ (လူသား II. A, B၊ အပြစ် III. A, B ကိုကြည့်ပါ။)

1. The Cause of Death

 

The Bible attributes the origin of death to sin. “Therefore as sin came into the world through one man and death through sin, and so death spread to all men because all men sinned” (Rom. 5:12). On a personal level, sin is offense against God (Ps. 51:4; Luke 15:21). It represents the opposite of God (Isa. 1:2–6) and a departure from His character, for “all have sinned and fall short of the glory of God” (Rom. 3:23). Thus the cause of death can be traced back to a personal confrontation between God and sinner. (See Man II. A, B; Sin III. A, B.)

 

သမ္မာကျမ်းစာအရ သေခြင်းဆိုသော အယူအဆကို ပထမဆုံး မိတ်ဆက်ခဲ့သောသူမှာ ဘုရားသခင်ကိုယ်တော်တိုင်ဖြစ်ပြီး၊ ဖန်ဆင်းခြင်းပြီးနောက် ဤသို့ မိန့်တော်မူခဲ့သည်– “ဥယျာဉ်ထဲရှိ သစ်ပင်တိုင်းမှ သင်သည် လွတ်လပ်စွာ စားနိုင်သည်။ သို့ရာတွင် ကောင်းမှုဆိုးမှုကို သိကျွမ်းစေသော သစ်ပင်ကိုမူ မစားရ။ အကြောင်းမူကား၊ သင်စားသောနေ့တွင် သင်သည် ဧကန်အမှန် သေလိမ့်မည်” (ကမ္ဘာဦး ၂:၁၆၊ ၁၇)။ “သေလိမ့်မည်” ဟူသော စကားရပ် (ဟေဗြဲ– môṯ tāmûṯ) သည် အလေးပေးဖော်ပြချက်ဖြစ်၍ နာခံမှုမရှိခြင်းကို ကျူးလွန်ပြီးနောက် သေခြင်းသည် မလွှဲမရှောင် ဖြစ်မည်ဟု ဆိုလိုသည်။

According to the Bible, the first introduction of the concept of death was made by God Himself following the Creation: “You may freely eat of every tree of the garden; but of the tree of the knowledge of good and evil you shall not eat, for in the day that you eat of it you shall die” (Gen. 2:16, 17). The expression “shall die” (Heb. môṯ tāmûṯ) is emphatic, meaning that death is inevitable, following upon the offense of disobedience.

 

ကမ္ဘာဦး ၂ မှ ဤကျမ်းချက်သည် ဘုရားသခင်၊ အပြစ်သားနှင့် သေခြင်းကို နီးကပ်စွာ ဆက်စပ်ပေးထားသော်လည်း၊ ဘုရားသခင်နှင့် သေခြင်းကြား အကြောင်းတရားဆိုင်ရာ ဆက်နွယ်မှုကို ဆိုလိုခြင်းမဟုတ်ချေ။ သို့ရာတွင် ဖန်ဆင်းခြင်းဇာတ်လမ်းတွင်ပင် သေခြင်း၏ ဖြစ်နိုင်ခြေကို ဖော်ပြထားခြင်းအားဖြင့် သမ္မာကျမ်းစာသည် သေခြင်းသည် အသက်တာနှင့် ဘယ်တော့မျှ ဝေးကွာနေသည်မဟုတ်ကြောင်း သတိပေးထားသည်။ တမန်တော်၏ လိမ်ညာစကား “သင်တို့သည် မသေကြရ” (၃:၄) သည် အသက်တာသည် ဘုရားသခင်ထံမှ လာသောကြောင့် မအောင်မြင်နိုင်ဟု ဆိုလိုသော်လည်း၊ သမ္မာကျမ်းစာက အမှန်တကယ် ဆန့်ကျင်ဘက်ကို သွန်သင်ထားပြီး၊ ဘုရားသခင် ဖန်ဆင်းတော်မူသော အသက်တာနောက်ကို သေခြင်းသည် ခြေလှမ်းအနီးကပ်လိုက်နိုင်ကြောင်း မှတ်သားထားသည်။ တကယ်တော့ သေခြင်းကို အသက်တာ၏ ဆန့်ကျင်ဘက် သို့မဟုတ် ဆန့်ကျင်ဘက်ဟု ယူဆနိုင်သည်။ အပြစ်နှင့် သေခြင်းကို လူသားမျိုးနွယ်ထံ ပထမဆုံး ယူဆောင်လာသော တမန်တော် (မြွေ) သည်ပင် မူလက ဘုရားသခင် ဖန်ဆင်းတော်မူသော အသက်ရှင်သတ္တဝါတစ်ခုဖြစ်ခဲ့သော်လည်း (ကမ္ဘာဦး ၃:၁) နောက်ပိုင်းတွင် သေခြင်း၏ ကိုယ်စားလှယ်ဖြစ်လာခဲ့သည်။

This passage from Genesis 2 brings God, the sinner, and death into close proximity, though without implying any causal relationship between God and death. However, by reporting the possibility of death already in the story of Creation, the Bible reminds us that death is never far removed from life. Although the tempter’s lie, “you will not die” (3:4), implies that life is invincible because it comes from God, the Bible teaches otherwise, noting that death has the potential of following close upon the heels of the very life God has created. Indeed, death may be considered the counterpart, or opposite, of life. Even the tempter (the serpent), who brought sin and death to humankind at first, originally was one of the living creatures made by God Himself (Gen. 3:1) but subsequently became an agent of death.

 

သေခြင်း၏ ဇစ်မြစ်ကို ပိုမိုနက်နက်ရှိုင်းရှိုင်း စုံစမ်းလိုပါက၊ သမ္မာကျမ်းစာအရ ရှေးဟောင်းဘာသာတရားအချို့ အဆိုအမိန့်အတိုင်း စကြဝဠာ၏ ဆန့်ကျင်ဘက်အဆုံးတွင် ဘုရားသခင် နေထိုင်ရာ နေရာမှ ဝေးကွာသော နေရာတွင် ရှာဖွေရမည်မဟုတ်ချေ။ အဲဒါကို ဘုရားသခင်၏ ပလ္လင်တော်နီးတွင်သာ ရှာရမည်။ ထိုနေရာတွင် မကောင်းသောအာဏာတစ်ခုသည် ဘုရားသခင်၏ အသက်ပေးသော လုပ်ဆောင်ချက်များကို ဖျက်ဆီးရန် သို့မဟုတ် ပြောင်းပြန်လုပ်ရန် စတင်ခဲ့သည်။ သမ္မာကျမ်းစာတွင် အသက်တာ၏ ဘုရားသခင်၏ ဆန့်ကျင်ဘက်အဖြစ် လောကအောက်ဘုံတွင် အုပ်စိုးသော သေခြင်း၏ “ဘုရား” တစ်ပါး လွတ်လပ်စွာ ရှိနေသည်ကို ဘယ်နေရာတွင်မျှ အသိအမှတ်ပြုထားခြင်း မရှိချေ။ ဥပမာ မုတ် (ရှီးရီးယား)၊ နာဂဲလ် (မယ်ဆိုပိုတေးမီးယား)၊ အိုဆိုင်ရစ် (အီဂျစ်)၊ ဟေးဒီးစ် (ဂရိ) စသည့် ဘုရားမျိုးဖြစ်သည်။ ကမ္ဘာဦး ၁–၃ ၏ နောက်ကွယ်တွင် ဘုရားသခင်၏ ရှေ့မှောက်တော်၌ ဖြစ်ပျက်ခဲ့သော အဖြစ်အပျက်များ ရှိနေသည်။

If we wish to inquire further into the origin of death, according to the Bible we must not seek it at the opposite end of the universe, far from where God resides, as proposed by certain ancient religions, but rather somewhere near God’s throne. There an evil power set about to undo or reverse the life-giving activities of God. Nowhere does the Bible recognize the independent existence of a “god” of death, a counterpart of the God of life, reigning in the underworld at the opposite end of the universe, such as the gods Mot (Syria), Nergal (Mesopotamia), Osiris (Egypt), and Hades (Greece). Instead, behind Genesis 1–3 lie events that transpired in the very presence of God.

 

၁ယောဟန် ၃:၄၊ ၈ အရ အပြစ်သားများသည် ဥပဒေမဲ့သူများဖြစ်ကြပြီး၊ ဘုရားသခင်၏ နိယာမများနှင့် ခေါင်းဆောင်မှုကို ရင်ဆိုင်ဆန့်ကျင်ကာ၊ အစမှ အပြစ်ပြုနေသော မာရ်နတ်အား သallegiance ပေးသူများဖြစ်သည်။ ထိုအဖြစ်အပျက်သည် ကောင်းကင်ပေါ်တွင် ဖြစ်ပွားခဲ့သည် (ဗျာဒိတ် ၁၂:၇–၉)။ ဘုရားသခင်၏ နိမိတ်လေးမျှော်မင်္ဂလာ မီခါယေလ်နှင့် သူ့ထောက်ခံသူများကို ဆန့်ကျင်သော မာရ်နတ်၏ မှောင်မိုက်အင်အားစုများအကြား စစ်ပွဲဖြစ်ပွားခဲ့သည်။ မာရ်နတ်ကို နဂါး၊ ရှေးမြွေ၊ လူမျိုးများကို လှည့်စားသူ စသည်ဟုလည်း ခေါ်ဆိုကြသည်။ ရှုံးနိမ့်ခဲ့သည် (မြေကြီးပေါ်သို့ ချခံရသည်၊ အခန်း ၉) သော်လည်း မာရ်နတ်သည် “သေခြင်း၏ တန်ခိုး” ကို ရရှိလာခဲ့သည် (ဟေဗြဲ ၂:၁၄)။ ထိုတန်ခိုးသည် အပြစ်နှင့် သေခြင်းဖြင့် ထောက်ပံ့ထားခြင်းဖြစ်သည်။

According to 1 John 3:4, 8, sinners are lawless persons, individuals who confront and oppose the principles and leadership of God by giving their allegiance to the devil, who has been sinning from “the beginning.” That event occurred in heaven (Rev. 12:7–9) in a war pitting Michael, the archangel of God, and His supporters against the dark forces of the devil, also referred to as the dragon, the ancient serpent, and Satan, the deceiver. Although defeated (thrown down to earth, [verse 9]), the devil emerged with “the power of death” (Heb. 2:14), a power underwritten by sin and death.

 

ဥပဒေမဲ့မှု၊ အပြစ်နှင့် သေခြင်း၏ အစကို မာရ်နတ်၏ လုပ်ရပ်များအထိ ခြေရာခံသည့် ဤပေါင်းစပ်ပုံရိပ်ကို ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် ပိုမိုထင်ရှားစေသည်။ လူစီဖာ သည် ဘုရားသခင်၏ ဖန်ဆင်းခံတစ်ပါးဖြစ်ပြီး နံနက်ကြယ်တော် (ဟေရှာ ၁၄:၁၂) ဖြစ်သော်လည်း၊ ဘုရားသခင်ကို ဆန့်ကျင်၍ ကောင်းကင်ပလ္လင်ကို လုယူရန် ကြွားဝါသော ဘုရားသခင်ကို ဆန့်ကျင်သည့် ဘေဘုန်မင်း၏ ပုံစံအတိုင်း ဖော်ပြထားသည် (အခန်း ၄)။ ထိုအခါ သေခြင်းထဲသို့ နှိမ့်ချခံရသည် (အခန်း ၁၃–၁၅)။ အလားတူ တုရုမင်း (ယေဇကျေလ ၂၈:၂) သည် ဘုရားသခင်၏ ပြီးပြည့်စုံသော ဖန်ဆင်းခံတစ်ပါးကို ပုံဖော်ထားပြီး၊ ဘုရားသခင်၏ ရှေ့မှောက်တော်၌ ဘုရားဖြစ်သည်ဟု ကြွားဝါသောကြောင့် အောက်သို့ ချခံရ၍ အရှက်ကွဲဖွယ် သေခြင်းသို့ ရောက်ရသည် (အခန်း ၈၊ ၁၆–၁၉)။ အပြစ်နှင့် ထို့ကြောင့် သေခြင်းသည် ဘုရားသခင်၏ ဖန်ဆင်းခံတစ်ပါးထဲတွင် ဘုရားသခင်အနီးတွင် ဥပဒေမဲ့မှုအားဖြင့် စတင်ခဲ့သည်။ ဖန်ဆင်းသူ၏ ရှေ့မှောက်တွင် ဖန်ဆင်းခံ၏ မာနနှင့် မောက်မာမှုတွင် စတင်ခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် ဘုရားသခင်၏ ဖန်ဆင်းခံ လူစီဖာ သည် မာရ်နတ်ဖြစ်လာခဲ့သည်။

Aspects of this composite picture tracing the beginning of lawlessness, sin, and death to the activities of the devil are further illuminated in the OT. Lucifer, one of God’s creatures, the bright morning star (Isa. 14:12), is typified by the arrogant king of Babylon (verse 4), who is brought low into death at the very moment he exalts himself against God by attempting to usurp His heavenly throne (verses 13–15). Similarly, the prince of Tyre (Eze. 28:2), typifying one of God’s perfect creatures, is sent down to the pit to die a death of disgrace (verses 8, 16–19) because he presumes to be divine in God’s very presence (verses 6, 13, 14). Sin, and thus death, originated within one of God’s own creatures in proximity to God through an act of lawlessness. It originated in creaturely pride and arrogance before the Creator. Thus God’s creature, Lucifer, became the devil.

 

ဘုရားသခင်၏ ရှေ့မှောက်တော်မှ ကျဆင်းပြီးနောက် မာရ်နတ်သည် မြွေ (ကမ္ဘာဦး ၃:၁) နှင့် စာတန် (ယောဘ ၁:၆) စသော အမည်များအောက်တွင် လုပ်ဆောင်ကာ ကျွန်ုပ်တို့၏ ဘိုးဘေးများကို အောင်မြင်စွာ လှည့်စားခဲ့ပြီး၊ အပြစ်အားဖြင့် ဤလောကကို တောင်းဆိုပိုင်ဆိုင်ခွင့် တည်ထောင်ခဲ့သည်။ မာရ်နတ်သည် အသက်နှင့် သေခြင်းအပေါ် ယာယီအာဏာကို တောင်းဆိုခဲ့သော်လည်း၊ ယောဘ နားလည်ခဲ့သည့်အတိုင်း သူ၏ အသက်သည် နောက်ဆုံးတွင် ဘုရားသခင်၏ လက်တော်တွင် ရှိနေမည် (ယောဘ ၁:၂၁၊ ၁၉:၁၃–၂၇)။

Following this fall from God’s presence, the devil, functioning under titles such as serpent (Gen. 3:1) and Satan (Job 1:6), successfully deceived our first parents, through sin establishing claim upon this world. The devil claimed temporary authority over life and death, but as Job understood accurately, ultimately his life would rest in the hands of God (Job 1:21; 19:13–27).

 

သေခြင်း၏ ဇစ်မြစ်ကို ဘုရားသခင်ကိုယ်တော်၏ ပလ္လင်နီးတွင် ခြေရာခံခြင်းအားဖြင့် ကျမ်းစာသည် အပြစ်နှင့် သေခြင်းသည် ဘုရားသခင်၏ သဘာဝ၏ အစိတ်အပိုင်းတစ်ခုဟု ဆိုလိုခြင်း မဟုတ်ချေ။ သမ္မာကျမ်းစာတွင် တစ်ဆူတည်းသော ဘုရားယုံကြည်မှုသည် လုံးဝတည်မြဲနေဆဲဖြစ်သည်။ မကောင်းသည်ဖြစ်စေ ကောင်းသည်ဖြစ်စေ အခြားဘုရားများ လောကကို အုပ်စိုးရန် တစ်ပါးတည်းသော ဘုရားသခင်နှင့် ယှဉ်ပြိုင်ခြင်း မရှိချေ။ ဘုရားသခင်ကိုယ်တော်တိုင်သည် ကောင်းသော သဘာဝတစ်ခုနှင့် အသက်တာ၏ အရင်းအမြစ်၊ နတ်ဆိုးသဘောရှိသော သဘာဝတစ်ခုနှင့် သေခြင်း၏ အရင်းအမြစ်ဟူ၍ ဆန့်ကျင်ဘက် သဘာဝနှစ်ခု ပိုင်ဆိုင်ထားသည်ဟု ကျမ်းစာက အကြံပြုထားခြင်း မရှိချေ။ ကျမ်းစာတွင် ကောင်းသော ဘုရားတစ်ပါးနှင့် မကောင်းသော ဘုရားတစ်ပါးဟူ၍ ဆန့်ကျင်ဘက် ဘုရားနှစ်ပါး အာဏာနှင့် ခေါင်းဆောင်မှုအတွက် ယှဉ်ပြိုင်နေသည်ဟူသော နှစ်ခုကွဲဝါဒ (dualism) အယူအဆကိုလည်း ဖော်ပြထားခြင်း မရှိချေ။ မကောင်းသော အာဏာတစ်ခုကို နှစ်သိမ့်ပေးရန် အပြစ်နှင့် သေခြင်းကို ရှောင်ရှားရန် ရည်ရွယ်သော အလေ့အကျင့်များကို ကိုးကွယ်ပွဲများတွင် နေရာမပေးချေ။

By tracing the origin of death to a being near the throne of God Himself, Scripture does not imply that sin and death are somehow part of divine nature. Monotheism remains absolute in Scripture. No other gods, evil or good in nature, compete with the only God for rulership in the world. Neither does God Himself possess two conflicting natures, one good and the source of life, the other demonic and the source of death. Nor does Scripture suggest the concept of dualism, where two conflicting divine forces, one good and the other evil, struggle for power and leadership in the world. There is no place in worship services for practices designed to ward off sin and death by appeasing a threatening evil power.

 

ဘုရားသခင်၏ ရှေ့မှောက်တော်တွင် ဇစ်မြစ်ရှိသော်လည်း၊ အပြစ်နှင့် သေခြင်းကို ဘုရားသခင်ကိုယ်တော်တိုင်း၊ ဘုရားတစ်ပါးသို့ ဘယ်တော့မျှ ခြေရာမခံချေ။ အမြဲတမ်း ဖန်ဆင်းခံတစ်ပါး၊ လမ်းမှားသွားသော ဘုရားသခင်၏ ဖန်ဆင်းခံတစ်ပါးသို့သာ ခြေရာခံသည်။ ထို့ကြောင့် အသက်ပေးသူ ဘုရားသခင်ကို သေခြင်းဖြစ်စေသည်ဟု မည်သူမျှ မတရားစွပ်စွဲနိုင်ချေ။ သူ၏ ဖန်ဆင်းခံတစ်ပါးက မိတ်ဆက်ခဲ့သော အပြစ်ကို သူက လျစ်လျူရှုထားသည်မဟုတ်ချေ။ ယင်းအစား ကြီးစွာသော ကုန်ကျစရိတ်ဖြင့် ကိုယ်တော်တိုင် ထိုအရာအတွက် အပြည့်အဝ ကိုယ်တိုင် တာဝန်ယူတော်မူသည်။

Despite their origin in God’s presence, sin and death are never traced to God Himself, to a divine being, but always to a created being, one of God’s creatures gone astray. Thus none can rightly accuse God, the life-giver, of causing death. Neither does He disregard the sin introduced by one of His creatures. Rather, at great cost to Himself, He takes full personal responsibility for it.

 

ဤလောကတစ်ခွင်လုံးတွင် ပြန့်နှံ့နေသော အသက်နှင့် သေခြင်းအကြား ရုန်းကန်မှုသည် ဘုရားသခင်၏ ရှေ့မှောက်တော်တွင်ပင် ပိုမိုပြင်းထန်သည်။ ဗျာဒိတ် ၁၂:၇–၉ တွင် ဤကိစ္စနှင့်ပတ်သက်၍ ကောင်းကင်ပေါ်တွင် စစ်ပွဲ အမှန်တကယ် ဖြစ်ပွားခဲ့ပြီး၊ မာရ်နတ်နှင့် အခြားမကောင်းသော သတ္တဝါများ ရှုံးနိမ့်ကာ ဘုရားသခင်၏ ရှေ့မှောက်တော်မှ နှင်ထုတ်ခံရပြီး တရားစီရင်ချက်အထိ ထောင်ချခံရသည် (၂ပေတရု ၂:၄)။ ထို့ကြောင့် ဘုရားသခင်ကိုယ်တော်တိုင် ဆက်လက်ဆောင်ရွက်သော အပြစ်နှင့် သေခြင်းကို အနိုင်ယူရန် တိုက်ပွဲသည် ကိုယ်တော်ကို ထိခိုက်မှု မရှိစေခဲ့ဘဲ ကိုယ်တော်ကို နက်နက်ရှိုင်းရှိုင်း ကိုယ်တိုင်ပါဝင်စေခဲ့ပြီး၊ နောက်ဆုံး သူ၏ သားတော်၏ သေခြင်းသို့ ရောက်စေခဲ့သည် (ရောမ ၅:၆–၁၁)။

Nowhere is the struggle between life and death that rages across this world more intense than in God’s very presence. Revelation 12:7–9 reports that actual war arose in heaven over this issue, leading to the defeat of the devil and a host of other evil beings, who were expelled from the presence of God and held imprisoned until judgment (2 Peter 2:4). Therefore, the fight to overcome sin and death, carried forward by God Himself, did not leave Him unscathed, but involved Him deeply and personally, ultimately leading to the death of His Son (Rom. 5:6–11).

 

ရလဒ်အနေဖြင့် မာရ်နတ်နှင့် သူ၏ ကောင်းကင်တမန်များကို ဘုရားသခင်၏ ရှေ့မှောက်တော်မှ နှင်ထုတ်ခြင်း (လုကာ ၁၀:၁၈၊ ၂ပေတရု ၂:၄၊ ယုဒ ၆၊ ဗျာဒိတ် ၁၂:၉) သည် ဘုရားသခင်၏ ဖန်ဆင်းမှုတစ်ခုလုံးမှ အပြစ်နှင့် သေခြင်းကို နောက်ဆုံး နှင်ထုတ်ခြင်း၏ ကတိဖြစ်လာသည် (ဗျာဒိတ် ၁၂:၇–၂၀:၁၅)။ အတိုချုပ်ဆိုရသော် ဘုရားသခင်၏ ပလ္လင်နီးတွင် သေခြင်း၏ ဇစ်မြစ်ရှိခြင်းသည် ကိုယ်တော်သည် ထိုအရာတစ်ခုမျှ တာဝန်မရှိကြောင်း မဆိုလိုဘဲ၊ အရာအားလုံးအတွက် တာဝန်ယူတော်မူကြောင်း ဆိုလိုသည်။ ထို့အပြင် ကျမ်းစာသည် မူလ “ဥပဒေမဲ့မှု၏ နက်နဲသောအရာ” (၂သက်သာလောနိတ် ၂:၇) သို့မဟုတ် သေခြင်း၏ ဇစ်မြစ်ကို ပိုမိုမသိရှိစေချေ။ (ကြီးမားသော အငြင်းပွားမှု I. B၊ II. A-E ကိုကြည့်ပါ။)

As a result, the expulsion of the devil and his angels from the presence of God (Luke 10:18; 2 Peter 2:4; Jude 6; Rev. 12:9) becomes a promise of the final expulsion of sin and death from the whole creation of God (Rev. 12:7–20:15). In short, the origin of death near the throne of God does not imply that He is responsible for any of it, but that He takes responsibility for all of it. Beyond this, the Bible does not inform us further about the original “mystery of lawlessness” (2 Thess. 2:7) or the origin of death. (See Great Controversy I. B; II. A-E.)

 

 

၂. သေခြင်း၏ ကိုယ်စားလှယ်များ

ဇစ်မြစ်ဆိုင်ရာ ကျမ်းစာသွန်သင်ချက်အရ သေခြင်းကို ဘုရားသခင်၏ ဖန်ဆင်းမှု၏ သဘာဝကျပြီး မလွှဲမရှောင်သော အကျိုးဆက် သို့မဟုတ် အသက်တာ၏ ပုံမှန်အပိုင်းအစအဖြစ် ဘယ်တော့မျှ မမြင်နိုင်ချေ။ ထိုအရာကို အသက်တာ၏ အဖျက်အဆီး၊ သဘာဝမကျသော ကျူးကျော်မှု၊ နိုင်ငံခြားပိုင်နက်ကို ကျူးကျော်သော ရန်သူအဖြစ် တင်ပြထားသည်။ ဥပဒေမဲ့မှုအားဖြင့် အပြစ်သည် ဤလောကနှင့် လူသားမိသားစုတစ်ခုလုံးအပေါ် လွှမ်းမိုးမှုကို တောင်းဆိုခဲ့သောအခါ၊ သေခြင်းသည် အသက်ရှင်သတ္တဝါအားလုံးအပေါ် တန်ခိုးကို စတင်ကျင့်သုံးခဲ့သည်။

2. The Agents of Death

 

In light of Bible teaching regarding its origin, death never can be seen as a natural, inevitable consequence of God’s creation or as a normal segment of life. It is presented as an interruption of life, an unnatural intrusion, an enemy invading foreign territory. When through lawlessness sin claimed dominion over the world and the entire human family, death began to exercise its power over all living beings.

 

သေခြင်းသည် ဤလောကတွင် ဤတန်ခိုးကို မည်သို့ ကျင့်သုံးသည်ကို ပိုမိုထင်ရှားစေရန် ကျမ်းစာသည် သေခြင်း၏ ကိုယ်စားလှယ်များအကြောင်း အသေးစိတ် ပြောထားသည်။ အပြစ်နှင့် သေခြင်းကို လူသားများထဲသို့ မိတ်ဆက်ပြီးနောက် ကောင်းကင်တွင် စတင်ခဲ့သော ကောင်းမှုနှင့် မကောင်းမှုအကြား စစ်ပွဲသည် မြေကြီးပေါ်တွင် ဆက်လက်ဖြစ်ပွားခဲ့သည်။ “အကြောင်းမူကား၊ ကျွန်ုပ်တို့သည် လူသားနှင့် လူသားမဟုတ်ဘဲ၊ အုပ်ချုပ်ရေးအာဏာများ၊ တန်ခိုးများ၊ ဤလက်ရှိမှောင်မိုက်ခြင်း၏ လောကအုပ်ချုပ်သူများ၊ ကောင်းကင်နေရာများရှိ မကောင်းမှု၏ ဝိညာဉ်ရေးရာ တပ်ဖွဲ့များကို ဆန့်ကျင်တိုက်ခိုက်နေကြခြင်းဖြစ်သည်” (ဧဖက် ၆:၁၂)။ နတ်ဆိုးအာဏာများ၊ အထူးသဖြင့် မာရ်နတ်သည် သေခြင်း၏ တန်ခိုးကို ကျင့်သုံးပြီး လူအားလုံးကို ဤလက်ရှိလောကတွင် ဓားစာခံအဖြစ် ချုပ်နှောင်ထားသည် (ဟေဗြဲ ၂:၁၄၊ ၁၅)။ ထာဝရဘုရား၏ တန်ခိုးသာလျှင် သူတို့ကို အနိုင်ယူနိုင်သည် (ဧဖက် ၆:၁၀၊ ၁၁)။ ဘုရားသခင်၏ ခါးပန်းကိုသာ ဝတ်ဆင်မှ မကောင်းသောသူ၏ “မီးမြှားများ” ကို ကာကွယ်နိုင်သည် (အခန်း ၁၆)။

To explain more vividly how death exercises this power in the world, Scripture speaks in some detail about the agencies of death. Once sin and death were introduced among humans, the warfare between good and evil that began in heaven continued on earth. “For we are not contending against flesh and blood, but against the principalities, against the powers, against the world rulers of this present darkness, against the spiritual hosts of wickedness in the heavenly places” (Eph. 6:12). Demonic powers, foremost of which is the devil, exercise the power of death and hold all people hostage in the present world (Heb. 2:14, 15). Only the power of the Lord can defeat them (Eph. 6:10, 11), and only the armor of God can protect against the “flaming darts of the evil one” (verse 16).

 

မြေကြီးပေါ်တွင် သေခြင်း၏ တန်ခိုးကို ကျင့်သုံးသော ကိုယ်စားလှယ်များကို ဖော်ပြရန် ကျမ်းစာတွင် တိကျသော ဝေါဟာရများ သုံးထားသည်–

Specific terms are used in Scripture to portray the agencies exercising the power of death on earth:

 

a. စာတန်။ သေခြင်း၏ ကိုယ်စားလှယ်အတွက် အသိအမှတ်ပြုခံရဆုံး ကျမ်းစာဝေါဟာရမှာ စာတန်ဖြစ်သည် (ယောဘ ၁:၆–၁၂၊ ၂:၁–၇၊ ၁နှစ်ရာဇဝင် ၂၁:၁၊ ဇာခရိ ၃:၁၊ မဿဲ ၁၆:၂၃၊ မာကု ၁:၁၃၊ တမန်တော် ၂၆:၁၈၊ ဗျာဒိတ် ၂၀:၂)။ ဤဇာတိပကတိ ရန်သူကို ပထမဆုံး ဖော်ပြရာတွင် ဓမ္မဟောင်းက ဟဿါတန် “စာတန်” ဟု ဆောင်းပါးနှင့်တကွ သုံးထားပြီး၊ ထိုစကားလုံးသည် “စွပ်စွဲသူ”၊ “ကဲ့ရဲ့သူ”၊ “သွေးဆောင်သူ” ဟု အဓိပ္ပာယ်ရသော အမည်တစ်ခုအဖြစ် လုပ်ဆောင်သည်။ ၁နှစ်ရာဇဝင် ၂၁:၁ နှင့် ဓမ္မသစ်ကျမ်းများတွင် စာတန် ဟူ၍ နေ့စဉ်အမည်အဖြစ် ဖြစ်လာပြီး၊ ဒီယာဘိုလိုစ် “မာရ်နတ်” (မဿဲ ၄:၁၊ မာကု ၁:၁၃)၊ ရှေးမြွေ (အိုဖစ်) နှင့် ကြီးမားသော နဂါး (ဗျာဒိတ် ၁၂:၉)၊ လူမျိုးများကို လှည့်စားသူ (၂၀:၂၊ ၃) တို့နှင့် အဓိပ္ပာယ်တူသည်။ ဓမ္မဟောင်းတွင် ဤသေခြင်း၏ ကိုယ်စားလှယ်သည် ကောင်းကင်သတ္တဝါများထံ ချဉ်းကပ်ခွင့် ရှိခဲ့သည် (ယောဘ ၁:၆၊ ဇာခရိ ၃:၁)။ ဓမ္မသစ်ကျမ်းအရ ထိုအခွင့်အရေးကို ဆုံးရှုံးခဲ့ပြီ (လုကာ ၁၀:၁၈၊ ၁၉၊ ဗျာဒိတ် ၁၂:၉)။ ဤနေရာတွင် စာတန်သည် ဘုရားသခင်၏ ကျဆုံးသော ရန်သူဖြစ်ပြီး အသင်းတော်ကို ဖျက်ဆီးရန် ကတိကဝတ်ပြုထားသူဖြစ်ပြီး (ဗျာဒိတ် ၁၂:၉၊ ၁၀၊ ၁၃၊ ၁၄) သူကိုယ်တိုင်လည်း ပျက်စီးခြင်းကို စောင့်ဆိုင်းနေရသည် (၂၀:၂၊ အခန်း ၉၊ ၁၀ နှင့် နှိုင်းယှဉ်ပါ)။

a. Satan. The most familiar biblical term for the agent of death is Satan (Job 1:6–12; 2:1–7; 1 Chron. 21:1; Zech. 3:1; Matt. 16:23; Mark 1:13; Acts 26:18; Rev. 20:2). When first describing this supernatural adversary, the OT uses the word haśśāṭān, “the satan,” with an article, indicating that the word functions as a title meaning “accuser,” “slanderer,” “tempter.” In 1 Chronicles 21:1 and the NT references it occurs as a proper noun, Satan, synonymous in meaning with the term diabolos, “devil” (Matt. 4:1; Mark 1:13); the old serpent (ophis) and the great dragon (Rev. 12:9); the deceiver of nations (20:2, 3). In the OT this agent of death had access to heavenly beings (Job 1:6; Zech. 3:1), whereas according to the NT, he had lost that privilege (Luke 10:18, 19; Rev. 12:9). Here Satan is the fallen enemy of God, committed to destroying the church (Rev. 12:9, 10, 13, 14), and awaiting his own destruction, as well (20:2; cf. verses 9, 10).

 

b. မာရ်နတ် (ဒီယာဘိုလိုစ်)။ ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင် မကြာခဏ ပေါ်လာသော ဤဝေါဟာရသည် စာတန်နှင့် အဓိပ္ပာယ်တူသည်။ မာရ်နတ်သည် သွေးဆောင်သည်၊ လမ်းမှားသို့ ဦးဆောင်သည်၊ လူသတ်သည်၊ သစ္စာဖောက်သည်၊ အပြစ်ထဲ ဦးဆောင်သည်၊ တိုက်ခိုက်သည်၊ တရားစီရင်သည်၊ သေခြင်းကို အမိန့်ပေးသည် (မဿဲ ၄:၁–၁၁၊ ၁၃:၃၉၊ ယောဟန် ၈:၄၄၊ ၁၃:၂၊ ဧဖက် ၆:၁၁၊ ၁တိမောသေ ၃:၆၊ ဟေဗြဲ ၂:၁၄၊ ၁ပေတရု ၅:၈၊ ၁ယောဟန် ၃:၈၊ ဗျာဒိတ် ၂:၁၀၊ ၁၂:၉၊ ၂၀:၂၊ ၁၀)။ သူသည် လောကအဆုံးတွင် ပျက်စီးခြင်းကို ခံရမည် (ဗျာဒိတ် ၁၂:၉၊ ၂၀:၁၀)။ ဘေလီယာလ် (သို့မဟုတ် ဘေလီယလ်) ဟူသော အမည်သည် “အဘိုးအိုမဲ့ခြင်း” ဟု အဓိပ္ပာယ်ရပြီး မာရ်နတ်အတွက် အခြားအမည်ဖြစ်ပြီး ခရစ်တော်ဆန့်ကျင်ရေးသမားကိုလည်း သုံးသည် (၂ကောရိန်သု ၆:၁၅)။

b. The devil (diabolos). This term, which occurs frequently in the NT, is a synonym for Satan. The devil tempts, misleads, murders, betrays, leads into sin, attacks, judges, and commands death (Matt. 4:1–11; 13:39; John 8:44; 13:2; Eph. 6:11; 1 Tim. 3:6; Heb. 2:14; 1 Peter 5:8; 1 John 3:8; Rev. 2:10; 12:9; 20:2, 10). He will suffer destruction at the end of the world (Rev. 12:9; 20:10). Beliar (or Belial), meaning “worthlessness” (2 Cor. 6:15), is an alternate name for the devil and is also applied to the antichrist.

 

c. နတ်ဆိုးများ။ နတ်ဆိုးများ (မဿဲ ၁၇:၁၈၊ လုကာ ၄:၄၁)၊ မစင်ကြယ်သော သို့မဟုတ် မကောင်းသော ဝိညာဉ်များ (မာကု ၁:၂၃၊ ၅:၂) နှင့် မကောင်းသော ကောင်းကင်တမန်များ (ဗျာဒိတ် ၁၂:၇၊ ၈) ဟူ၍ ခေါ်ဆိုကြပြီး ဖျက်ဆီးခြင်းနှင့် သေခြင်း၏ ကိုယ်စားလှယ်များဖြစ်ကြသည်။ မကြာခဏ စာတန်နှင့် ဆက်စပ်ပြီး သူ့အောက်တွင် တာဝန်ယူရသော ဒုတိယကိုယ်စားလှယ်များအဖြစ် ဖော်ပြထားသည်။ ဖိလိတ္တိဘုရားဖြစ်သော ဘေလဇေဘုလ် နှင့် ပုံစံပြောင်းထားသော ဘေလဇေဘုလ်၊ စစ်တော့စစ် “ယင်ကောင်များ၏သခင်”/“ညစ်ညမ်းခြင်း၏သခင်” သည် နတ်ဆိုးများ၏ မင်းသားနှင့် အမှန်တကယ် မာရ်နတ်ကိုယ်တိုင်အတွက် အမည်ပြောင်းများဖြစ်သည် (မဿဲ ၁၂:၂၄၊ မာကု ၃:၂၂၊ လုကာ ၁၁:၁၅)။

c. The demons. Demons (Matt. 17:18; Luke 4:41), called unclean or evil spirits (Mark 1:23; 5:2) and evil angels (Rev. 12:7, 8), are all agents of destruction and death, often represented as secondary agents associated with and responsible to Satan. The Philistine deity Beelzebub and its altered form Beelzebul, literally “lord of flies”/“lord of filth,” are variant names for the prince of demons and, indeed, the devil himself (Matt. 12:24; Mark 3:22; Luke 11:15).

 

d. မြွေ။ အသက်တာကို မြှင့်တင်ပေးမည်ဟု ကတိပေးရင်း မြွေသည် အမှန်တကယ် သေခြင်း၏ ကိုယ်စားလှယ်ဖြစ်လာခဲ့သည် (ကမ္ဘာဦး ၃:၁၊ ဗျာဒိတ် ၂၀:၂)။ ဘုရားသခင်၏ အခြားသတ္တဝါများထက် ပိုမို “လိမ္မာသော” သို့မဟုတ် “လှည့်ကွက်ရှိသော” (ဟေဗြဲ– ‘ārûm) ဟု ခေါ်ဆိုခဲ့သည်။ မြွေသည် ဤအခန်းကဏ္ဍကို လှည့်စားမှုဖြင့် လုပ်ဆောင်သောကြောင့် စာတန်နှင့် မြွေအကြား အပြစ်နှင့် သေခြင်းကို ကမ္ဘာသို့ ပထမဆုံး မိတ်ဆက်ခဲ့သော သတ္တဝါအဖြစ် အမြဲတမ်း ဆက်နွယ်မှု ဖြစ်ပေါ်စေခဲ့သည် (ဗျာဒိတ် ၁၂:၉၊ ကမ္ဘာဦး ၃:၁၃၊ ၁၄)။ ထို့ကြောင့် မြွေသည်လည်း အခြားသတ္တဝါများထက် ပိုမိုပြင်းထန်သော အပြစ်ဒဏ်ကို ခံရပြီး ဝမ်းနှင့် လျှောက်ရန်၊ ဖုန်ကို စားရန် ကျိန်ဆဲခံရသည် (ကမ္ဘာဦး ၃:၁၄)။ ထိုအရာသည် ရှုံးနိမ့်ခြင်းနှင့် အရှက်ကွဲခြင်း၏ သင်္ကေတဖြစ်သည်။

d. The serpent. While claiming to enhance life, the serpent actually became an agent of death (Gen. 3:1; Rev. 20:2) and is called more “crafty” or “subtle” (Heb. ‘ārûm) than all God’s other creatures. The serpent assumes this role so insidiously that a permanent association was created between Satan and serpent as the being who first introduced sin and death to the world (Rev. 12:9; Gen. 3:13, 14). Consequently, the serpent also received a punishment more severe than any other creature by being cursed to crawl on its belly and eat dust (Gen. 3:14), a symbol of defeat and humiliation.

 

e. လေဗီယသန်နှင့် ရဟပ်။ ရှေးကျသောလူမျိုးအချို့၏ အမြင်တွင် မကောင်းသော နတ်ဘုရားများအဖြစ် ယူဆခံရသော လေဗီယသန်နှင့် ရဟပ်တို့သည် ဓမ္မဟောင်းကျမ်း (တွင် (ဟေရှာယ ၂၇:၁၊ ၅၁:၉) ဘုရားသခင်၏ ရန်သူများအဖြစ် သင်္ကေတအဖြစ် ပေါ်လာသည်။ သူတို့သည် ဘုရားသခင်၏ အမှုတော်များကို အဟန့်အတားဖြစ်စေပြီး ဘုရားသခင်၏ လူမျိုးကို ခြိမ်းခြောက်ကြသည်။ နှစ်ဦးစလုံးကို ပင်လယ် (ပင်လယ်နဂါး၊ ပင်လယ်ဘီလူး စသဖြင့်) နှင့် သင်္ကေတအဖြစ် ချိတ်ဆက်ထားပြီး သူတို့၏ လုပ်ရပ်များသည် အသက်ကို ခြိမ်းခြောက်သည်ဟု ဖော်ပြသည်။ ဤအင်အားစုများကို ရည်ညွှန်းထားသော အကြောင်းအရာများအရ ဘုရားသခင်သည် သူတို့ကို အနိုင်ယူတော်မူပြီး ဖျက်ဆီးတော်မူခြင်းသည် ဘုရားသခင်၏ လူမျိုးကို ရွေးနုတ်တော်မူခြင်းနှင့် တပြိုင်နက်တည်း ဖြစ်ပေါ်လာပြီး ကောင်းမှုနှင့် ဆိုးမှုကြား နောက်ဆုံးတိုက်ပွဲတွင် ဖြစ်ပွားသည် (၂၇:၁၊ ၅၁:၉-၁၁)။

e. Leviathan and Rahab. Considered malevolent gods by some ancient peoples, Leviathan and Rahab appear in the OT (Isa. 27:1; 51:9) as symbols of God’s enemies, who obstruct His works and threaten His people. Both are identified symbolically with the sea (sea serpent, sea monster, or the like) to indicate that their activities are life threatening. The context of the references to these powers reveals that their defeat and destruction by God coincides with the redemption of His people in the final conflict between good and evil (27:1; 51:9–11).

 

f. ကာလနာရောဂါ (ဒေဗာ) နှင့် ကပ်ရောဂါ (ရေရှက်)။ နောက်ဆုံးတစ်ခု (ရေရှက်) သည် ယူဂါရစ်စာပေတွင် မကောင်းသော နတ်ဘုရားအဖြစ် ပေါ်လာသော်လည်း ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် အသက်ကို ခြိမ်းခြောက်သော ဘေးဒုက္ခများစာရင်းတွင်သာ ရိုးရှင်းစွာ ပါဝင်သည် (တရားဟောရာ ၃၂:၂၄၊ ဆာလံ ၇၈:၄၈-၅၀)။ ဒေဗာလည်း အလားတူပင် ဖြစ်ပြီး ဘုရားသခင်၏ ပြစ်ဒဏ်တော်၏ သေစေနိုင်သော သဘောကို ဖော်ပြရုံမျှသာ ဖြစ်ကာ မြင်သာထင်သာ သန့်ရှင်းသော အဓိပ္ပာယ်မပါချေ။ ထို့ကြောင့် ထောင်ချောက်၊ ကျော့ကျော့၊ မုန်တိုင်း၊ မြှား၊ မဲမြွေ၊ မြွေဟောက်၊ မြွေ နှင့် နဂါးစသည့် စာရင်းများတွင် ပါဝင်သည် (ဆာလံ ၉၁:၃-၁၃)။ အဲဂုတ္တုပြည်၌ ကျရောက်သော ရောဂါများနှင့် ပတ်သက်၍လည်း သုံးစွဲထားသည် (ထွက်မြောက်ရာ ၉:၃၊ ကိုးကား ၅:၃)။ ဟဗက္ကုတ် ၃:၅ တွင် ဤအေးဂျင့်နှစ်ခုသည် ဘုရားသခင်၏ ရန်သူများအပေါ် ကျရောက်သော တရားစီရင်တော်မူခြင်းကို လိုက်ပါလာသည်။

f. Pestilence (deber) and plague (rešep̱). The latter appears as a malevolent deity in Ugaritic literature (ršp), but in the OT simply in lists of life-threatening disasters (Deut. 32:24; Ps. 78:48–50). The same is true of deber, which does not carry any sacred connotation but merely illustrates deadly aspects of divine punishment. Thus it appears in lists that include snares, traps, tempests, arrows, asp, cobra, snake, and serpent (Ps. 91:3–13). It is used with reference to the plagues in Egypt (Ex. 9:3; cf. 5:3). In Habakkuk 3:5 these two agents accompany God’s judgment upon His enemies.

 

ဤပုံရိပ်သစ်သည် ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာရော၊ ဝိညာဉ်ဆိုင်ရာရော ဖျက်ဆီးမှုနှင့် အချိန်မတန်မီ သေခြင်းဖြင့် ကမ္ဘာနှင့် လူသားများကို ရင်ဆိုင်တိုက်ခိုက်နေသော ဆိုးယုတ်သော အင်အားစုများ၏ တပ်မတော်ကို ဖော်ပြထားသည်။ သမ္မာကျမ်းစာသည် သေခြင်းကို အသက်တာ၏ သဘာဝအဆုံးသတ်အဖြစ် မဖော်ပြချေ။ အသက်တာအတွက် အမြဲတမ်း ခြိမ်းခြောက်မှုတစ်ခု၊ ရှောင်လွှဲ၍မရသော်လည်း ဘယ်သောအခါမျှ သည်းခံခြင်း၊ လက်ခံခြင်း သို့မဟုတ် ဖက်တွယ်ခြင်း မပြုသင့်သော အရာအဖြစ်သာ ဖော်ပြသည်။ သေခြင်းသည် ဘုရားသခင်နှင့် အသက်တာ၏ ရန်သူဖြစ်ပြီး သမ္မာကျမ်းစာက သတိပေးထားသည်မှာ - “သတိရှိကြလော့၊ နိုးကြားနေကြလော့။ သင်တို့၏ ရန်သူ မာရ်နတ်သည် ဟိန်းသောခြင်္သေ့လိုလို လှည့်လည်လျက် မျိုသိပ်စရာ တစ်ယောက်ယောက်ကို ရှာနေသည်” (၁ ပေတရု ၅:၈)။

The emerging picture presents an army of evil forces, physical and spiritual, confronting the world and its inhabitants with destruction and untimely death. The Bible does not present death as the natural end of life, but rather as a constant threat to life, unavoidable but never to be tolerated, accepted, or embraced. It represents the enemy of God and of life, of whom the Bible warns: “Be sober, be watchful. Your adversary the devil prowls around like a roaring lion, seeking some one to devour” (1 Peter 5:8).

 

 

၃. သေခြင်း၏ လူခပ်သိမ်းသို့ ရောက်ရှိလာခြင်း

အပြစ်ကဲ့သို့ပင် သေခြင်းသည် ဘုရားသခင်၏ နီးကပ်ရာအရပ်၌ စတင်ဖြစ်ပေါ်ခဲ့ပြီး၊ သွေးဆောင်ခြင်း၊ လှည့်စားခြင်းနှင့် ပျက်စီးခြင်းအတွေ့အကြုံမှတစ်ဆင့် ဤလောကထဲသို့ ဝင်ရောက်လာခဲ့သည်။ ချက်ချင်း အသက်ရှင်သမျှ အားလုံး ထိုသေခြင်းဖြင့် ကူးစက်ခံရတော့သည်။ “ထိုကြောင့် လူတစ်ယောက်အားဖြင့် အပြစ်သည် လောကထဲသို့ ဝင်လာသည်နှင့်တစ်ပြိုင်နက် အပြစ်အားဖြင့် သေခြင်းလည်း ဝင်လာသည်ဖြစ်၍၊ လူခပ်သိမ်း အပြစ်ပြုကြသည်ဖြစ်၍ သေခြင်းသည် လူခပ်သိမ်းတို့သို့ ရောက်လာသတည်း” (ရောမ ၅:၁၂)။ ထို့ကြောင့် လူ့အမျိုးတွင် မွေးဖွားလာသူ လူတိုင်းသည် အပြစ်၏ ဘဝကို ဆုပ်ကိုင်ထားမှုနှင့် လောက၌ အလုပ်လုပ်နေသော သေခြင်း၏ ကြောက်မက်ဖွယ်အာနုဘော်ကို ခံစားရသည်။

3. The Universality of Death

 

Like sin, death originated near the very presence of God, entering this world through the experience of temptation, deception, and destruction. At once all life became infected by it. “Therefore as sin came into the world through one man and death through sin, and so death spread to all men because all men sinned” (Rom. 5:12). Thus each person born into the human family experiences the grip of sin upon life and the terrible power of death at work in the world.

 

လူသားအပေါ် အပြစ်နှင့် သေခြင်း ပျံ့နှံ့လာပုံကို သမ္မာကျမ်းစာ၏ လူဆိုးကျိုးမှု အကြောင်းအရာ (ကမ္ဘာဦး ၃; ၄; ၆) တွင် အသေအချာဖော်ပြထားသည်။ ယောက်ျားတစ်ယောက်နှင့် မိန်းမတစ်ယောက်ဟူသော လူနှစ်ယောက်ထဲမှ စတင်ခဲ့သည်။ လူသားတို့၏ ပထမဆုံး လူဆိုးကျိုးမှု အတွေ့အကြုံကို ဘုရားသခင်၏ မေးခွန်းနှင့် ထိုမေးခွန်းပြီးနောက် အမိန့်ချမှတ်ခြင်းအားဖြင့် ဖော်ပြထားသည်။ မေးခွန်းမှာ “သင်သည် အဘယ်မှာရှိသနည်း” (၃:၉) ဖြစ်၍ ဘုရားသခင်ထံမှ ကိုယ်ကိုကိုယ် ဖုံးကွယ်နေကြသော တစ်ဦးချင်းလူများနှင့် ဆိုင်သည်။ အမိန့်ချမှတ်ချက်မှာ “သင်သည် သေရလိမ့်မည်” (၂:၁၇) ဖြစ်၍ အပြစ်ရှိသော လူတစ်ဦးတည်းကို ရှေ့တော်၌ ရပ်တည်စေပြီး ထွက်ပြေးလွတ်မြောက်ရာ လမ်းမရှိသော တစ်ဦးချင်း သေဒဏ်ချမှတ်ခြင်းဖြစ်သည်။ သို့ရာတွင် အပြစ်နှင့် သေခြင်းကို တစ်ဦးချင်းအတွင်း၌သာ ထိန်းချုပ်ထားနိုင်ခြင်း မရှိချေ။ လူ့သဘာဝကိုယ်တိုင် အပြစ်ဖြင့် ညစ်ညူးသွားပြီး “လူဆိုးကျိုးသူ” သို့မဟုတ် အက်ကွဲချို့ယွင်းသူ ဖြစ်သွားသည်။

The biblical account of the Fall (Gen. 3; 4; 6) vividly describes the process of the spread of sin and death in the world. It began with two individuals, a man and a woman. The first human experience of the Fall is expressed in God’s question followed by His judgment. The question, “Where are you?” (3:9), is personal and concerns individuals who hid themselves from God. The judgment, “You shall die” (2:17), is equally personal—an individual death sentence, from which there is no escape, pronounced on one guilty person standing before God. But sin and death cannot be contained within the individual, for human nature itself is marred by sin, becoming “fallen,” or flawed.

 

ကမ္ဘာဦး ၄ တွင် ပထမဆုံး လူ့မိသားစု၏ နေ့စဉ်ဘဝကို ဖော်ပြထားပြီး အပြစ်နှင့် သေခြင်းသည် ညီအစ်ကို ညီအစ်ကို သတ်ဖြတ်ခြင်းဖြင့် ချက်ချင်း အလျားလိုက် ပျံ့နှံ့သွားပုံကို ပြသထားသည်။ အပြစ်နှင့် သေခြင်းသည် ယခု လူမှုဆိုင်ရာ အတိုင်းအတာကို ပြသလာသည်။ ဘုရားသခင်၏ ဒုတိယမေးခွန်းနှင့် ဒုတိယအမိန့်ချမှတ်ချက်ဖြင့် ထိုအချက်ကို ညွှန်ပြထားသည်။ မေးခွန်းမှာ “သင်၏ညီ အာဗေလသည် အဘယ်မှာရှိသနည်း” (အပိုဒ် ၉) ဖြစ်၍ မိသားစုဟူသော သေးငယ်သော လူမှုအဖွဲ့အစည်း၏ အဖွဲ့ဝင်များနှင့် ဆိုင်သည်။ အမိန့်ချမှတ်ချက်မှာ “သင်သည်r မြေကြီးပေါ်တွင် ဒူလသူနှင့် လှည့်လည်သူ ဖြစ်ရလိမ့်မည်” (အပိုဒ် ၁၂) ဖြစ်၍ အခြေခံဆုံး အဆင့်ဖြစ်သော မိသားစုတွင် ပြိုကွဲသွားသော လူ့အဖွဲ့အစည်းနှင့် ဆိုင်သည်။

Genesis 4 describes everyday life in the first human family and shows how sin and death immediately spread horizontally as brother killed brother. Sin and death now reveal a social dimension, indicated by God’s second question followed by His second judgment. The question, “Where is Abel your brother?” (verse 9), is social and concerns the immediate members of a small social group, the family. The judgment, “You shall be a fugitive and a wanderer on the earth” (verse 12), concerns society, which has been broken apart at the most fundamental level—the immediate family.

 

ကမ္ဘာဦး ၄:၂၃ တွင် လာမတ်သည် မိမိဇနီးများရှေ့၌ မာနဖြင့် သီချင်းဆိုထားသည်ကို မှတ်တမ်းတင်ထားသည်။ အနည်းငယ်သော စော်ကားမှုကြောင့် လူငယ်တစ်ဦးကို သတ်ပစ်ခဲ့သည်ဟု ဆိုထားသည်။ အသက်သည် စျေးမကြီးတော့ဘဲ သေခြင်းသည် အထူးထွေထွေ ဖြစ်နေတော့သည်။ အပြစ်နှင့် သေခြင်းသည် လူ့မျိုးနွယ်တစ်မျိုးလုံးကို၊ ဧကန်စင်စစ် ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်းလုံးကို (ကမ္ဘာဦး ၆:၁–၈) ကျူးကျော်ဝင်ရောက်ခဲ့ပြီးဖြစ်သည်။ အလွန်နောက်ကျမှ ပရောဖက်တစ်ပါးက သေခြင်း၏ ကျယ်ပြန့်မှုကို အောက်ပါအတိုင်း ရှင်းပြခဲ့သည်။ “လူမျိုးအားလုံးသည် မြက်ပင်ဖြစ်၍ သူတို့၏ ဂုဏ်အသရေအားလုံးသည် လယ်ပြင်၌ရှိသော ပန်းပွင့်ကဲ့သို့ဖြစ်၏။ မြက်ပင်သည် ညှိုးနွမ်းခြောက်သွေ့၍ ပန်းပွင့်သည် ကြွေကျတတ်၏။ ထာဝရဘုရား၏ အသက်ရှူသံသည် ထိုအရာပေါ်သို့ မှုတ်တော်မူလျှင် လူမျိုးသည် ဧကန်မြက်ပင်ပင် ဖြစ်၏” (ဟေရှာယ ၄၀:၆၊ ၇)။

Genesis 4:23 records the arrogant song of Lamech before his wives, stating that a young man has been murdered as punishment for a slight offense. Life has become cheap and death prevalent. Sin and death have invaded the entire human race, indeed, the whole world (Gen. 6:1–8). Much later the prophet explained the pervasiveness of death as follows: “All flesh is grass, and all its beauty is like the flower of the field. The grass withers, the flower fades, when the breath of the Lord blows upon it; surely the people is grass” (Isa. 40:6, 7).

 

အလျားလိုက် ပျံ့နှံ့ရုံမျှမက အပြစ်၏ အကျိုးဆက်များသည် အတိမ်အနက်နှင့် အမြင့်အထက်သို့ အထက်အောက် ပျံ့နှံ့သွားပြီး သေခြင်းလည်း အတူလိုက်ပါလာသည်။ တစ်ဦးချင်းဘဝသည် မွေးဖွားခြင်းမှ သေဆုံးခြင်းအထိ အပြစ်ဖြင့် ကူးစက်ခံရပြီး သေခြင်း၏ ကျိန်ခြင်းအောက်တွင် ရှိနေသည် (ဆာလံ ၅၁:၃–၅)။ လူ့အဖွဲ့အစည်းတစ်ခုလုံးသည် အပြစ်နှင့် သေခြင်းကို ပိုမိုဆိုးရွားစွာ ခံစားရသည် (ဟေရှာယ ၁:၆) မှာ လူများ၊ ပြည်နှင့် အဖွဲ့အစည်းများကို သေခြင်းနှင့် ပျက်စီးခြင်း ခြိမ်းခြောက်နေသည် (အပိုဒ် ၇–၉; အပြစ် IV. A-K ကိုကြည့်ပါ)။

Not content to spread horizontally, the consequences of sin also extend vertically, in depth and height, and with them comes death. The individual’s life from cradle to grave is infected with sin and subject to the curse of death (Ps. 51:3–5). Society as a whole suffers from sin and death in such an aggravated way (Isa. 1:6) that desolation and death threaten people, land, and institutions (verses 7–9; see Sin IV. A-K).

 

သေခြင်း၏ အကြောင်းရင်းကို စုံစမ်းမေးမြန်းသောအခါ၊ ကျွန်ုပ်တို့ကို ဘုရားသခင်၏ ဖန်ဆင်းခံသတ္တဝါ၏ ပထမဆုံး နာခံမှုမရှိခြင်း၊ မတရားမှု၏ မူလနက်နဲသော နိမိတ်လက္ခဏာ (၂ သက်သာလောနိတ် ၂:၇) သို့ ပြန်လည်ရောက်ရှိစေသည်။ ထိုနိမိတ်လက္ခဏာသည် လူ့အတွေ့အကြုံမတိုင်မီ၊ ဖန်ဆင်းခြင်းမတိုင်မီ အချိန်၌ ရှိခဲ့ပြီး ဘုရားသခင်၏ နီးကပ်ရာအရပ်၌ ရှိခဲ့သည် (ဟေရှာယ ၁၄:၁၂–၁၄)။

When we inquire about the cause of death, we are returned to that first creaturely rebellion against God, the original mystery of lawlessness (2 Thess. 2:7), before human experience with it. But our inquiry into the cause of sin also directs us to the first human experience of temptation and fall, as well as its impact on the human family and our world. The answer to the first of these questions is philosophical and historical. Death has a source that can be located in time, prior to Creation, and in space, near the presence of God (Isa. 14:12–14).

 

ဒုတိယမေးခွန်းအတွက် အဖြေက ကျွန်ုပ်တို့ကို ဘုရားသခင်၏ ရှေးကျိန်း ရန်သူသည် အလင်းကို မယူဘဲ အမှောင်ကို ရွေးချယ်ခဲ့သည့်အခါ သေခြင်း၏ အကြောင်းရင်းကို ထိုရန်သူ၏ တံခါးဝတွင် ထားရှိရကြောင်း သတိပေးသည်။ သို့ရာတွင် လူ့မျိုးနွယ်သည်လည်း ဘုရားသခင်၏ ရန်သူ ဖြစ်သွားပြီ ဖြစ်ကြောင်း ဝန်ခံရသည်။ သမ္မာကျမ်းစာက ဤအတွေ့အကြုံကို ကျေးဇူးတော်မှ လဲကျခြင်း၊ အသက်ပေးသော ဘုရားသခင်၏ ရှေ့တော်မှ နှင်ထုတ်ခြင်း ဖြစ်ကြောင်း ဖော်ပြထားသည်။ ထိုနှင်ထုတ်ခြင်းကို အသက်ပင်နှင့် ကိုယ်စားပြုထားသည် (ကမ္ဘာဦး ၃:၂၂–၂၄)။

The answer to the second question reminds us that death has a source within human experience, as well, in the fall into sin, followed by our continued rebellion against God (1:2–6). Thus we lay the cause of death at the door of God’s ancient adversary when he chose darkness instead of light, but we acknowledge that the human race has become God’s adversary as well. The Bible describes this experience as a fall from grace and expulsion from God’s life-giving presence, represented by the tree of life (Gen. 3:22–24).

 

ပထမဆုံး လူသားများကို အပြစ်ကင်းစင်၍ ပြည့်စုံစွာ၊ ဘုရားသခင်၏ ပုံသဏ္ဍာန်နှင့်တူအောင် ဖန်ဆင်းထားသည်ဖြစ်၍ (၁:၂၆၊ ၂၇) အပြစ်ထဲသို့ လဲကျခြင်းသည် ထိုဘုရားသခင်၏ ပုံသဏ္ဍာန်ကို အလွန်ထိခိုက်ပျက်စီးစေခဲ့သည်ဟု ဆိုရပေမည်။ ဤအက်ကွဲနေသော ဘုရားသခင်၏ ပုံသဏ္ဍာန်ကို ဤလောကတွင် မွေးဖွားလာသူ လူသားအားလုံးက အမွေဆက်ခံကြသည်။ ထို့ကြောင့် လူခပ်သိမ်း အပြစ်ပြုကြပြီး သေခြင်းကို ခံစားရမည် (ရောမ ၅:၁၂)။ သို့ရာတွင် အက်ကွဲနေသော မှန်တစ်ချပ်သည် မပြည့်စုံသော်လည်း ပုံရိပ်ကို ရောင်ပြန်ဟပ်နိုင်သေးသည်နှင့်အညီ၊ လူဆိုးကျိုးသူ လူသားများသည်လည်း သူတို့၏ ဖန်ဆင်းရှင် ဘုရားသခင်၏ ပုံသဏ္ဍာန်ကို မပြည့်စုံသော်လည်း မှတ်မိနိုင်သေးသည့်ပုံစံဖြင့် ရောင်ပြန်ဟပ်နိုင်သေးသည်။ သမ္မာကျမ်းစာက ဤခက်ခဲသော အယူအဆကို လူဆိုးကျိုးမှု အကြောင်းအရာတွင်ပင် အတည်ပြုထားသည်။ ထိုနေရာ၌ ဘုရားသခင်၏ ဖန်ဆင်းမှုတွင် ဘုရားသခင်၏ ပုံသဏ္ဍာန်ကို ပြန်လည်ပြုပြင်ခြင်း ဖြစ်သော ကယ်တင်ခြင်း၏ ပထမဆုံး ကတိတော်ကို ထည့်သွင်းထားသည် (အပိုဒ် ၁၅)။ ထိုအချိန်တွင် ဤလောကသည် ဝိညာဉ်ရေးရာ စစ်ပွဲ၏ နေရာဖြစ်လာသည်။ လူ့မျိုးနွယ်၏ ဆက်လက်တည်ရှိရေးအတွက် အသက်နှင့် သေခြင်းကြား ရုန်းကန်စစ်ပွဲ ဖြစ်သည် (အပိုဒ် ၁၄–၁၉)။ ထို့ကြောင့် ကျေးဇူးတော်မှ လဲကျခြင်း၊ ဘုရားသခင်၏ ပုံသဏ္ဍာန် အက်ကွဲခြင်းသည် လူ့မျိုးနွယ်တစ်မျိုးလုံးကို ဘုရားသခင်နှင့် ကင်းကွာစေပြီး လူခပ်သိမ်းတို့အတွက် အပြစ်စီရင်ခံရခြင်းနှင့် သေခြင်းသို့ ဦးတည်စေသည် (ဧဖက် ၄:၁၈; ရောမ ၅:၁၂)။ သို့ရာတွင် ယေရှုခရစ်ကို ယုံကြည်သူ လူတိုင်းအား အလိုလိုပေးသော ဘုရားသခင်၏ ကျေးဇူးတော် လက်ဆောင်ကြောင့် ထိုအက်ကွဲနေသော ပုံသဏ္ဍာန်ကို ပြန်လည်ပြုပြင်ပေးပြီး ထာဝရအသက်သို့ ဦးတည်စေသည် (ရောမ ၅:၁၅–၂၁; ကယ်တင်ခြင်း I-IV; ကြီးမားသော အငြင်းပွါရား II. E ကိုကြည့်ပါ)။

Since the first human beings were created sinless, perfect, in the image of God and after His likeness (1:26, 27), it follows that the fall into sin did grave damage to that divine image. This broken image of God is shared by all human beings as a consequence of being born into this world, so that all have sinned and will partake of death (Rom. 5:12). Nevertheless, as a broken mirror still can reflect an image, imperfect but still recognizable, so fallen human beings still can reflect the image of God their Creator, imperfectly but still recognizably. Scripture affirms this difficult concept already in the account of the Fall (Gen. 3) by including within it the first assurance of redemption (verse 15)—the restoration of the image of God in His creation. Meanwhile the world has become the scene of spiritual warfare, a struggle between life and death for the continued existence of the human race (verses 14–19). Thus the fall from grace, marring the image of God, has alienated the entire human race from God, leading to condemnation and death for all (Eph. 4:18; Rom. 5:12). But thanks to the gift of God’s grace, offered freely to everyone who believes in Jesus Christ, that broken image is restored, leading to eternal life (Rom. 5:15–21; see Salvation I-IV; Great Controversy II. E).

 

 

ဂ. သေသူတို့၏ အခြေအနေ

အပြစ်နှင့် သေခြင်း ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်းလုံးသို့ ပျံ့နှံ့သွားခြင်းကြောင့် သေခြင်းသည် လက်ရှိနှင့် သာမန် လူ့အတွေ့အကြုံ ဖြစ်လာသည်။ မလိုလားအပ်သော ဧည့်သည်တစ်ဦး အကြိမ်ကြိမ် လာရောက်သည်နှင့်အညီ၊ သေခြင်းသည် ကျွန်ုပ်တို့၏ မိသားစုများထဲသို့ ရဲရဲတင်းတင်း ဝင်ရောက်ပြီး ချစ်ရသော သူများကို တောင်းယူသွားတတ်သည်။ ဤအရာက သေသူတို့၏ အခြေအနေနှင့်ပတ်သက်၍ မေးခွန်းများ ထွက်ပေါ်စေပြီး ကျန်ရစ်သူများကို သူတို့၏ ဆုံးရှုံးမှုကို ဝမ်းနည်းပူဆွေးရန်နှင့် သေဆုံးသူများကို သမ္မာကျမ်းစာ၏ သေခြင်းနားလည်မှုနှင့် ကိုက်ညီသော နည်းဖြင့် မြေကြီးထဲ ပြန်လည်မြှုပ်နှံရန် ဝမ်းနည်းဖွယ် တာဝန်ကို ထမ်းဆောင်စေသည်။

C. The State of the Dead

 

The spread of sin and death into the whole world has made death a present and common human experience. Like an unwelcome guest making frequent calls, death walks boldly into our families to claim our loved ones. This raises questions about the state of the dead and leaves those who remain with the sad task of mourning their loss and returning their deceased to the earth in a way that harmonizes with the biblical understanding of death.

 

 

၁. သင်္ဂြိုဟ်ခြင်းနှင့် မှတ်တိုင်

သမ္မာကျမ်းစာတွင် ဈာပနပွဲနှင့် သင်္ဂြိုဟ်ခြင်းနှင့်ပတ်သက်၍ အချက်အလက် အနည်းငယ်သာ ရှိသည်။ သီးခြားလေ့လာထုံးတမ်းများတွင် သေသူ၏ မျက်စိကို မှိတ်ပေးခြင်း (ကမ္ဘာဦး ၄၆:၄) ပါဝင်သည်။ သေခြင်းကို အိပ်ခြင်းနှင့် တူစေရန် ဖြစ်နိုင်သည် (I. C. ၄)။ မိသားစုဝင်များက အလောင်းကို ဖက်ထားကြပြီး (၅၀:၁) သင်္ဂြိုဟ်ရန် အမြန်ပြင်ဆင်ကြသည်။ များသောအားဖြင့် အလောင်းကို ထိန်းသိမ်းရန် ကြိုးစားခြင်း မပြုခဲ့ပေ။

1. Burial and the Grave

 

The Bible contains only sparse information about funerals and burial. Among the specific practices may be noted the common custom of closing the eyes of the dead (Gen. 46:4), perhaps to indicate the resemblance of death to sleep (I. C. 4). The family embraced the body (50:1) and prepared it for interment, probably without delay, since ordinarily no attempts were made to preserve the body.

 

အလောင်းကို အဝတ်အစားအပြည့်အစုံ ဝတ်ဆင်ထားသည်ဖြစ်စေ ထည့်ပတ်ထားသည်ဖြစ်စေ သင်္ဂြိုဟ်သည် (မဿဲ ၂၇:၅၉; ယောဟန် ၁၁:၄၄)။ စစ်သည်များကို လက်နက်များနှင့်အတူ သင်္ဂြိုဟ်နိုင်သည် (ယေဇကျေလ ၃၂:၂၇)။ နောက်ပိုင်းကာလ၊ အနည်းဆုံး ကျမ်းစာသစ်ခေတ်တွင် အနံ့ဆီများကို အဝတ်များနှင့်အတူ ထည့်သွင်းသည် (ယောဟန် ၁၉:၃၉၊ ၄၀)။ ယာကုပ်နှင့် ယောသပ်တို့၏ ကိစ္စတွင်သာ ဖော်ပြထားသော အလောင်းကို ဆေးမြှုပ်ခြင်း (ကမ ၅၀:၂၊ ၂၆) သည် အဲဂုတ္တု ဓလေ့ကို လိုက်သည်ဟု ထင်ရသည် (အပိုဒ် ၃)။ ယောသပ်၏ ကိစ္စတွင် တွေ့ရသော အလောင်းတောင်ကို သုံးခြင်းလည်း အဲဂုတ္တု ဓလေ့ကို ကိုယ်စားပြုသည်။ ရှောလုမင်းနှင့် သူ၏ သားများကို မီးရှို့ခြင်း (၁ ဓမ္မရာဇဝင် ၃၁:၁၂) သည် သာမန် ဓလေ့မဟုတ်ပေ (၁ ရာဇဝင် ၁၀:၁၂ တွင် ရှောလု၏ မီးရှို့ခြင်းကို ချန်ထားပြီး၊ အာမုတ် ၂:၁ တွင် ဘုရင်ဂူများမှ အရိုးများကို မီးရှို့ခြင်းကို ကဲ့ရဲ့ထားသည်)။

The body was buried fully clothed or wrapped (Matt. 27:59; John 11:44); soldiers could be buried with their weapons (Eze. 32:27); and by NT times at least, spices were added to the burial clothes (John 19:39, 40). Embalming, mentioned in only two cases, involving Jacob and Joseph (Gen. 50:2, 26), appears to follow Egyptian customs (verse 3). The use of a coffin in the case of Joseph (verse 26) also seems to represent an Egyptian practice. Cremation, as in the case of King Saul and his sons (1 Sam. 31:12), does not appear to be a common custom (cf. 1 Chron. 10:12, which omits the reference to Saul’s cremation, and Amos 2:1, which denounces the burning of the remains from the royal tombs).

 

များသောအားဖြင့် အလောင်းကို မြေအောက်တွင်း သို့မဟုတ် ဂူတွင်း (ယောရှု ၂၄:၃၂)၊ သဘာဝ သို့မဟုတ် ထုဆစ်ထားသော ကျောက်ဂူထဲ (ကမ္ဘာဦး ၂၃:၈၊ ၉; ၅၀:၅; မဿဲ ၂၇:၆၀)၊ သို့မဟုတ် လူလုပ် သင်္ချိုင်းခန်းထဲ သင်္ဂြိုဟ်သည်။ သာမန် ဟေဗြဲ ဂူဟူသော စကားလုံး (qeber) သည် မြေကြီးထဲ တူးထားသော သို့မဟုတ် ထုဆစ်ထားသော တွင်းကို ဆိုလိုပြီး၊ ဂရိ စကားလုံး (mnēmeion) သည် အမှတ်အသား၊ ရေးထိုးချက် သို့မဟုတ် သေသူများကို ထားရှိရာ အခန်းပါသော အဆောက်အဦကို ညွှန်ပြသည်။ နောက်ပိုင်းကာလများတွင်နှင့် ကျမ်းစာသစ်ခေတ်တွင် အရိုးများကို ကျောက်သားသေတ္တာ သို့မဟုတ် ရွှံ့သားအိုးများထဲ ဒုတိယအကြိမ် သင်္ဂြိုဟ်ခြင်း ပြုလုပ်သည်။

Ordinarily the body would be interred, either in a subterranean pit or grave (Joshua 24:32), perhaps in a natural or cut cave in the rock (Gen. 23:8, 9; 50:5; Matt. 27:60), or in a human-made burial chamber of some kind (1 Kings 14:31). The common Hebrew word for grave (qeber) means simply a pit dug or cut in the earth, while the Greek word (mnēmeion) suggests the idea of a memorial, referring to a marker, inscription, or even a structure containing the chamber in which the dead were deposited. In later periods, and commonly by NT times, secondary burial of the bones in ossuaries (small receptacles of stone or clay) was practiced.

 

ဆင်းရဲသော သူများကို သာမန်ဂူများတွင် သင်္ဂြိုဟ်ပုံရသည် (၂ ဓမ္မရာဇဝင် ၂၃:၆; ယေရမိ ၂၆:၂၃)။ ချမ်းသာသူများက ကြီးကျယ်ခမ်းနားသော ဂူများကို တတ်နိုင်သည် (ဟေရှာယ ၂၂:၁၆)၊ အမှတ်အသား တစ်ခုခု ပါနိုင်သည် (၂ ဓမ္မရာဇဝင် ၁၈:၁၈)။ အချို့ဂူများသည် မိသားစုပိုင်ဖြစ်၍ သေဆုံးခါနီးသူများက မိမိဘိုးဘေးများ၏ ဂူတွင် သင်္ဂြိုဟ်ခံလိုကြောင်း ဖော်ပြနိုင်သည် (ကမ္ဘာဦး ၄၉:၂၉–၃၃; တရားသူကြီး ၈:၃၂; ၂ ဓမ္မရာဇဝင် ၁၉:၃၇)။ ထို့ကြောင့် ဂူကြီးများကို အဟောင်းအရိုးများ ရှင်းထုတ်ပြီး ပြန်လည်အသုံးပြုနိုင်သည်။

Poor people appear to have been buried in common graves (2 Kings 23:6; Jer. 26:23), whereas the rich could afford elaborate tombs (Isa. 22:16), perhaps with a memorial marker (2 Sam. 18:18). Some tombs belonged to the family, so that the dying could express their desire to be buried in the tomb of their fathers (Gen. 49:29–33; Judges 8:32; 2 Sam. 19:37). Consequently, large tombs might be vacated of old remains and subsequently reused.

 

သေသူများအတွက် ဝမ်းနည်းခြင်းသည် သင်္ဂြိုဟ်လုပ်ငန်းများနှင့် အတူလိုက်ပါသည်။ အဝတ်ကို ဆုတ်ဖြဲခြင်း (ကမ္ဘာဦး ၃၇:၃၄)၊ လျှော့အဝတ်ကို ဝတ်ဆင်ခြင်း (၂ ဓမ္မရာဇဝင် ၃:၃၁)၊ မြေမှုန့်ကို ခေါင်းပေါ် ဖြူးခြင်း (ယောရှု ၇:၆)၊ ကျယ်လောင်စွာ ငိုကြွေးခြင်း (လုကာ ၈:၅၂) တို့ ပါဝင်သည်။ တစ်ခါတစ်ရံ တိုတိုရှည်ရှည် ဈာပနသီချင်းများ ရေးဖွဲ့၍ နာကျင်မှု၊ ဝမ်းနည်းမှုနှင့် ဆုံးရှုံးမှုကို ဖော်ပြသည် (၂ ဓမ္မရာဇဝင် ၁:၁၇–၂၇; ယေရမိ ၂၂:၁၈)။ သေခြင်းနှင့်ပတ်သက်သော သမ္မာကျမ်း၏ နားလည်မှုသည် ဈာပနပွဲ ထုံးတမ်းများ သတ်မှတ်ထားခြင်း မရှိခြင်းနှင့် သင်္ဂြိုဟ်ခြင်းနှင့် ဆိုင်သော ထုံးတမ်းများ အလွန်နည်းပါးခြင်းကို ဖြစ်ပေါ်စေသည် (ကမ္ဘာဦး ၂၃:၂; ၃၇:၃၄; တရားဟောရာ ၃၄:၈; ၁ ဓမ္မရာဇဝင် ၂၅:၁; ယေရမိ ၂၂:၁၈; မဿဲ ၉:၂၃; လုကာ ၂၃:၅၅–၂၄:၁)။ ရှေးကဈာပနပွဲများနှင့် ဆိုင်သော အခြားထုံးတမ်းများကို သမ္မာကျမ်းစာတွင် တားမြစ်ထားသည် (ဝတ်ပြုရာ ၁၉:၂၇၊ ၂၈; တရားဟောရာ ၁၄:၁)။ အလောင်းကို ထိခြင်းသည် လူကို မစင်ကြယ်စေသည် (တောလည်ခရစ် ၅:၂; ၁၉:၁၁–၁၉)။ ယဇ်ပုရောဟိတ်များအတွက် ပိုမိုကြီးလေးသော ကန့်သတ်ချက်များ ရှိသည် (ဝတ်ပြုရာ ၂၁:၁–၄၊ ၁၀–၁၂)။

Mourning for the dead accompanied burial activities and included tearing one’s garments (Gen. 37:34), putting on sackcloth (2 Sam. 3:31), placing earth on the head (Joshua 7:6), and weeping aloud (Luke 8:52). At times a shorter or longer funeral lament might be composed to express pain, sorrow, and loss (2 Sam. 1:17–27; Jer. 22:18). The biblical understanding of death naturally contributes to a general lack of prescribed funeral rites and a marked economy in the ritual associated with burials (Gen. 23:2; 37:34; Deut. 34:8; 1 Sam. 25:1; Jer. 22:18; Matt. 9:23; Luke 23:55–24:1). Other rites associated with ancient funerals were prohibited in Scripture (Lev. 19:27, 28; Deut. 14:1). Touching a corpse would render a person unclean (Num. 5:2; 19:11–19); additional strictures applied to the priests (Lev. 21:1–4, 10–12).

 

သမ္မာကျမ်းစာက အသက်နှင့် သေခြင်း၊ အသက်ရှင်သူနှင့် သေသူတို့ကြား အတိအလင်း ချွန်ထက်သော ချွန်ထက်သော မျဉ်းကို ဆွဲထားသည်။ နှစ်ဖက်စလုံးကို ခွဲခြားထားပြီး ဆက်သွယ်မှု မရှိသလို ထိုမျဉ်းကို ဖြတ်ကျော်ရန် ကြိုးစားခြင်း မပြုရပေ။ ဈာပနနှင့် သင်္ဂြိုဟ်ခြင်းသည် အလောင်းကို စနစ်တကျ၊ လေးစားဖွယ်၊ ရိုးရှင်းစွာ စွန့်ပစ်ရန်နှင့် အသက်တာတစ်ခုကို အမှတ်ရစေရန်၊ ဆုံးရှုံးမှုကို ဝမ်းနည်းရန် လုပ်ငန်းစဉ်မျှသာ ဖြစ်သည်။

Clearly, the Bible draws a sharp line between life and death, between the living and the dead. The two sides are separate, no contact exists between them, and no attempt must be made to cross that line. The funeral and burial remain orderly, respectful, and simple procedures for disposing of the corpse while remembering a life and mourning its loss.

 

 

၂. သေခြင်း၏ နယ်မြေ

ဈာပနပြီးနောက် သေသူတို့နှင့်ပတ်သက်၍ သမ္မာကျမ်းစာတွင် ပြောစရာ အနည်းငယ်သာ ရှိသည်။ လူ့သဘာဝနှင့်ပတ်သက်သော သမ္မာကျမ်းစာ၏ အယူအဆအရ သေသူတို့သည် ခန္ဓာကိုယ်မှအပ အခြားတွင် တည်ရှိခြင်း မရှိချေ။ ထို့ကြောင့် သမ္မာကျမ်းစာက မြှုပ်နှံထားသူတို့ကို အသက်ဆုံးရှုံးမှု အပြည့်အဝကို ဖော်ပြသော စကားလုံးပုံများဖြင့်သာ ဖော်ပြထားသည်။

2. The Region of Death

 

The Bible has little to say about the dead after their funeral, since the biblical concept of human nature holds that the dead have no existence apart from life in the body. Consequently, the Bible speaks of the buried only by means of verbal images expressing the total loss of life.

 

ထို့ကြောင့် သေသူတို့ကို မကြာမီ ခရီးထွက်သွားသူများ၊ ယခု သူတို့၏ ဘိုးဘေးများနှင့်အတူ ဂူထဲတွင် အနားယူနေသူများအဖြစ် ပုံဖော်သည် (ကမ္ဘာဦး ၁၅:၁၅; ၁ ဓမ္မရာဇဝင် ၁၄:၃၁)။ သမ္မာကျမ်းစာ ၂:၁၈ နှင့် ၅:၅ တွင် သေခြင်းသို့ ဦးတည်သော လမ်းကို အောက်သို့ စောင်းနေသော လမ်းအဖြစ် ဖော်ပြထားသည်။ ထိုလမ်းသည် ရှောလ်သို့ ဦးတည်သည်။ အခြားနေရာတွင် သေခြင်းသည် ခိုအောင်းနေသော ခန်းမကြီးအဖြစ် ဖော်ပြထားသည် (၇:၂၇; ၉:၁၈)။ မြို့ကဲ့သို့ တံခါးများ ရှိပြီး သေသူတို့ ဖြတ်ကျော်ရသည် (ယောဘ ၃၈:၁၇; ဟေရှာယ ၃၈:၁၀)။ ထိုနေရာသည် မှိုင်းညှိုင်း၊ အမှောင်နှင့် အရိပ်များဖြင့် သွင်ပြင်လက္ခဏာ ရှိသည် (ယောဘ ၁၀:၂၁၊ ၂၂; ဆာလံ ၁၄၃:၃)၊ ဖုံမှုန့်များ (ဆာလံ ၇:၅; ကမ္ဘာဦး ၃:၁၉) နှင့် တိတ်ဆိတ်မှု (ဆာလံ ၉၄:၁၇; ၁၁၅:၁၇) ရှိပြီး ပိုးကောင်များ ရှိသည် (ဟေရှာယ ၁၄:၁၁)။

Thus it pictures the dead as the recent departed who have now joined, or rest with, their ancestors in the chambers of the tomb (Gen. 15:15; 1 Kings 14:31). Proverbs 2:18 and 5:5 depict the way there as a downward slope toward death, the path to š’ôl. Elsewhere we observe the picture of a hall where death lurks (7:27; 9:18). Like a city it has gates through which the dead must pass (Job 38:17; Isa. 38:10). It is characterized by gloom, darkness, and shadows (Job 10:21, 22; Ps. 143:3), dust (Ps. 7:5; Gen. 3:19), and silence (Ps. 94:17; 115:17), with maggots present (Isa. 14:11).

 

နည်းပညာဆိုင်ရာ စကားလုံးများစွာက သေခြင်း၏ နယ်မြေကို ဖော်ပြသည်။ ရှောလ် (š’ôl) သည် ဖုန်မှုန့်၊ တန်ဖိုးမရှိသော နေရာဟု အဓိပ္ပာယ်ရပြီး ဂူ၏ သင်္ကေတကို ဖော်ပြသည် (ကမ္ဘာဦး ၃၇:၃၅; ၁ ဓမ္မရာဇဝင် ၂:၆; သမ္မာကျမ်း ၁:၁၂)။ တံခါးများ (ဟေရှာယ ၃၈:၁၀) သို့မဟုတ် ပါးစပ်ဖြင့် (ဆာလံ ၁၄၁:၇) သေလုမျောပါးသူများ နေထိုင်ကြပြီး သေခြင်း၏ မလောက်ငှသော အစာစားချင်စိတ်ဖြင့် မျိုချခံရမည် သို့မဟုတ် သေခြင်း၏ ထောင်ချောက်တွင် ပိတ်မိမည် (၂ ဓမ္မရာဇဝင် ၂၂:၆; ဆာလံ ၁၈:၅)။ ဘုရားသခင်၏ ဝင်ရောက်စွက်ဖက်ခြင်း မရှိလျှင် ပြန်လည်ထွက်ခွာရန် မဖြစ်နိုင်ပေ။ ရှောလ်နှင့် အဓိပ္ပာယ်တူသော စကားလုံးများမှာ အောက်လောက (Eze. ၃၁:၁၄)၊ အဘဒ္ဒုန် (ယောဘ ၂၆:၆; ဆာလံ ၈၈:၁၁; သမ္မာကျမ်း ၁၅:၁၁) နှင့် တွင်း (ဟေရှာယ ၃၈:၁၇; ဆာလံ ၁၆:၁၀) တို့ ဖြစ်သည်။

Several technical terms describe the region of death. Š’ôl, with the probable meaning of a waste, valueless place, conveys a symbolic representation of the grave (Gen. 37:35; 1 Kings 2:6; Prov. 1:12). By its gates (Isa. 38:10), or mouth (Ps. 141:7), live those who are near death, about to be swallowed up by its insatiable appetite (Isa. 5:14; Hab. 2:5), or to be caught in its snares (2 Sam. 22:6; Ps. 18:5). There can be no return without divine intervention. Parallel expressions to š’ôl. include ’ereṣ taḥtîṭ, “underworld” (Eze. 31:14); ’abaddōn, “place of destruction” (Job 26:6; Ps. 88:11; Prov. 15:11), and šaḥāt, “pit” (Isa. 38:17; Ps. 16:10).

 

ကျမ်းစာသစ်ကာလ စကားလုံး ဟေဒဲစ် (hadēs) ကို “သေခြင်း” သို့မဟုတ် “သေခြင်း၏ နယ်မြေ” ဟု ဘာသာပြန်ဆိုသည် (လုကာ ၁၀:၁၅; တမန်ခံ ၂:၂၇၊ ၃၁; ဗျာဒိတ် ၁:၁၈; ၂၀:၁၃၊ ၁၄) သည် ကျမ်းစာဟောင်း ရှောလ်နှင့် အလွန်နီးကပ်သည်။

The NT term hadēs, translated “death” or the “realm of death” (Luke 10:15; Acts 2:27, 31; Rev. 1:18; 20:13, 14), corresponds closely to the OT term š’ôl.

 

ဟေဒဲစ်ကို မတရားသူများ သေပြီးနောက် အလယ်အလတ် အပြစ်ဒဏ်ခံရာ နေရာဟု ယူဆခြင်းသည် ပါလက်စတိုင်း တမူဒီ ဂျူးဇာတ်လမ်းမှ လူသိများသော ယုံကြည်ချက်ဖြစ်ပြီး ယေရှု၏ သူချမ်းသာသူနှင့် လာဇရု ဥပမာတို့၏ နောက်ခံ ဖြစ်နိုင်သည် (လုကာ ၁၆:၁၉–၃၁; ယေရမိယ ၁၈၃–၁၈၇ ကိုကြည့်ပါ)။ ထိုဇာတ်လမ်းတွင် ချမ်းသာသော အခွန်ကောက်ခံသူတစ်ဦးသည် ခမ်းနားသော ဈာပနပြီးနောက် ဟေဒဲစ်တွင် ရောက်ရှိနေပြီး ရေတောင်းနေရပြီး ဆင်းရဲသော ပညာရှင်တစ်ဦး၏ ဈာပနကို မသိမှုနှင့် ကွယ်လွန်သွားပြီး ပရဒိတ်ရောက်သည်ဟု ဆိုသည်။ ထိုဇာတ်လမ်းသည် ဟေဒဲစ်ကို သန့်စင်ရာ အလယ်အလတ် နေရာဟု ယူဆသည်။ သို့ရာတွင် ယေရှုသည် ထိုဇာတ်လမ်းကို မိမိ၏ ရည်ရွယ်ချက်အတွက် အသုံးချရာတွင် ဟေဒဲစ်နှင့်ပတ်သက်၍ မူလဇာတ်လမ်းတွင်ရှိသော နောက်ဆုံးကျေးဇူးကို ပယ်ရှားခဲ့ပြီး လက်ရှိဘဝတွင် ကိုယ်ကျင့်တရား တာဝန်ယူမှုနှင့်ပတ်သက်သော ဥပမာတစ်ခု ဖြစ်လာစေခဲ့သည်။ သေပြီးနောက် ဟေဒဲစ်တွင် အရာများကို ပြုပြင်ရန် ဒုတိယအခွင့်အရေး ရှိသည်ဟူသော လူကြိုက်များသော ယုံကြည်ချက်ကို ပယ်ရှားခဲ့ပြီး ဟေဒဲစ်ကို ရှောလ်နှင့် အတူ “ဂူ” ဟူသော မူလသမ္မာကျမ်း၏ နားလည်မှုကို ပြန်လည်ထားရှိစေခဲ့သည်။ ယေရှုသည် ငရဲဟူသော အယူအဆကို မသိခဲ့ပေ။

The popular belief that hadēs represents an intermediary place of punishment awaiting the unrighteous at death is familiar from the popular Jewish story found in the Palestinian Talmud, which may provide the background for Jesus’ parable of the rich man and Lazarus (Luke 16:19–31; cf. Jeremias 183–187). The story tells of a rich tax collector who after a splendid funeral found himself in hades seeking water to quench his thirst while a poor scholar whose passing was hardly noticed reached Paradise. The focus of the story is upon hades, conceived as an intermediary place of purification. In adapting this story for His own purposes, however, Jesus overturned its conclusion about hadēs and transformed it into a parable about moral responsibility in the present life, before one’s fate is sealed at death. By setting aside the popular beliefs found in the original story about a second chance to make things right in hadēs, as in purgatory, Jesus restored the original biblical understanding of hadēs in the sense of š’ôl. “grave.” Jesus knew no doctrine of purgatory.

 

မတရားမှုအတွက် အပြစ်ဒဏ်အဖြစ် သေခြင်းကို အလေးပေးဖော်ပြခြင်းကို ဂေဟန္နာ (Gr. geenna, Heb. gê’hinnom) ဟူသော စကားလုံးဖြင့် ပိုမိုထင်ရှားစွာ ဖော်ပြထားသည်။ ရှေးယေရုရှလင်မြို့၏ တောင်ဘက်ချိုင့်ဝှမ်းကို အမှိုက်စွန့်ပစ်ရာ နေရာအဖြစ်နှင့် မောလတ်ဘုရားကိုး ကွယ်ရာ နေရာအဖြစ် အသုံးပြုခဲ့သည် (၂ ဓမ္မရာဇဝင် ၂၃:၁၀; ယေရမိ ၇:၃၁၊ ၃၂)။ ထိုနေရာသည် သေခြင်းနှင့် အပြစ်ဒဏ်နှင့် ဆက်စပ်လာပြီး ကျမ်းစာသစ်တွင် “ငရဲ” ဟု ဘာသာပြန်ဆိုလေ့ရှိသည် (မဿဲ ၅:၂၂၊ ၂၉၊ ၃၀; ၂၃:၁၅; မာကု ၉:၄၃–၄၇; ယာကုပ် ၃:၆)။ သို့ရာတွင် ဤနေရာတွင် နေရာထက် ကံကြမ္မာကို ဆိုလိုပြီး မတရားမှုကြောင့် သေခြင်းကို ဆိုလိုသည်။

The emphasis upon death as punishment for unrighteousness is given additional vivid expression in the term Gehenna (Gr. geenna, Heb. gê’hinnom). Designating the valley south of ancient Jerusalem used for refuse disposal as well as for Molech worship (2 Kings 23:10; Jer. 7:31, 32), it became associated with death and punishment and is generally translated “hell” in the NT (Matt. 5:22, 29, 30; 23:15; Mark 9:43–47; James 3:6). However, here it signifies a fate as much as a place, namely, death resulting from unrighteousness.

 

သေခြင်း၏ နယ်မြေကို ဂူ၊ ရှောလ်၊ ဟေဒဲစ်၊ ဂေဟန္နာ နှင့် ငရဲ ဟူ၍ အမျိုးမျိုး သတ်မှတ်ထားသည်။ ဤစကားလုံးတိုင်းသည် သေသူများ မြှုပ်နှံရာ ဂူကို ဆိုလိုသည်။ သဘောတရားအရ ဂူ၊ သေခြင်း၏ နယ်မြေသည် ဘုရားသခင်၏ နယ်မြေနှင့် လုံးဝဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်ပြီး (ဆာလံ ၁၃၉:၈) လူသားများ ပြန်လည်ထွက်ခွာနိုင်သော နေရာ မဟုတ်ပေ (ယောဘ ၁၇:၁၁–၁၆)။ လူတစ်ဦးသည် သေခြင်း၏ “နယ်မြေ” ထဲသို့ တစ်ဦးတည်း ဝင်ရောက်ပြီး ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း မရှိလျှင် ပြန်လည်ထွက်ခွာနိုင်ခြင်း မရှိပေ။

The region of death, then, is variously designated as the grave, š’ôl., hadēs, geenna, and hell. Each of these terms refers simply to the grave, where the dead are interred. In terms of its character, the grave, the region of death, represents that which is diametrically opposed to the region of God (Ps. 139:8), and the place from which mortals cannot return (Job 17:11–16). A person enters the “region” of death alone and cannot return from it except in the resurrection.

 

 

၃. သေသူများ၏အခြေအနေ

သမ္မာကျမ်းစာတွင် သေခြင်း၏နယ်ပယ်ကို ပုံဆောင်ကဗျာဆန်ဆန် အသေးစိတ်ဖော်ပြထားသည်။ ဗာဗုလုန်မင်းကြီးသည် သေလွန်ပြီး ရှောလု (šə’ôl) သို့ရောက်သောအခါ၊ ထိုသူသည် ကမ္ဘာ့ခေါင်းဆောင်ဟောင်းများဖြစ်သူ သရဲတစ္ဆေများကို နှိုးဆွ၍ သူ့ကိုကြိုဆိုစေသည်ဟု ပုံဆောင်ချက်ဖြင့် ဖော်ပြထားသည် (ဟေရှာယ ၁၄:၉)။ သမ္မာကျမ်းစာ၏ သေသူများ၏အခြေအနေကို ဖော်ပြထားသော ဤပုံဆောင်ချက်များသည် စပါးပင်များနှင့် အကြော့ပင်များ စကားပြောခြင်း (အပိုဒ် ၈)၊ ပိုးကောင်များခင်းထားသောအိပ်ရာ၊ ပိုးမွှားများဖုံးအုပ်ထားသော စောင် (အပိုဒ် ၁၁) တို့နှင့်အတူ သင်္ကေတသာဖြစ်သည်။ သေခြင်း၌ ပုံမှန်လူ့ဘဝလုပ်ငန်းစဉ်များ အားလုံးရပ်တန့်သွားသည်ဟူသော နိဂုံးကို ဤပုံရိပ်များက အလေးပေးဖော်ပြထားသည်။ သေခြင်း၌ အလုပ်လုပ်ခြင်းနှင့် ဆုလာဘ်များရရှိခြင်း ရပ်တန့်သည် (ဒေသနာ ၉:၅)။ ချစ်ခြင်း၊ မုန်းခြင်း၊ မနာလိုခြင်းတို့ ပျောက်ကွယ်သွားပြီး ဘဝဖြစ်ရပ်များတွင် ပါဝင်ခြင်းလည်း မရှိတော့ချေ (အပိုဒ် ၆)။ အတွေးအခေါ်၊ အသိပညာ၊ ဉာဏ်ပညာတို့ မရှိတော့ပြီ (အပိုဒ် ၅၊ ၁၀)။ သေသူများသည် အစီအစဉ်မချနိုင်ကြ (ဆာလံ ၁၄၆:၄)၊ သေသူများကို အောက်မေ့ခြင်းမရှိတော့သလို (ဆာလံ ၆:၅၊ ဒေသနာ ၉:၅)၊ ဘုရားသခင်ကို ချီးမွမ်းခြင်းလည်း မရှိတော့ချေ (ဆာလံ ၈၈:၁၀-၁၁၊ ၁၁၅:၁၇၊ ဟေရှာယ ၃၈:၁၈)။ သေသူများသည် သင်္ချိုင်းထဲတွင်သာ ရှိနေကြသည် (တမန်တော် ၂:၂၉၊ ၃၄)။

3. The Condition of the Dead

 

In graphic poetic form the Bible describes the realm of death. When the dead king of Babylon arrives in the grave, š’ôl. figuratively “rouses the shades to greet you, all who were leaders of the earth” (Isa. 14:9). Such biblical descriptions of the state of the dead are symbolic, along with the speaking cypresses and cedars (verse 8), and beds of maggots and blankets of worms (verse 11). Such images of the condition in death underscore the conclusion that at death all ordinary life processes as we know them cease. In death work, and thus rewards, cease (Eccl. 9:5). Love, hate, and envy perish, along with participation in life’s events (verse 6). Thought, knowledge, and wisdom no longer exist (verses 5, 10). The dead cannot lay plans (Ps. 146:4), and there is neither remembrance of the dead (Ps. 6:5; Eccl. 9:5) nor praise of God after death (Ps. 88:10, 11; 115:17; Isa. 38:18). The dead remain in the grave (Acts 2:29, 34).

 

 

၄. သေခြင်းကို အိတ်ခြင်းဟု နှိုင်းယှဉ်ခြင်း

အထက်ပါ ပုံဆောင်ဖော်ပြချက်များအားလုံးအစား၊ သမ္မာကျမ်းစာသည် သေခြင်း၏အခြေအနေကို အိပ်ခြင်းဟု နှိုင်းယှဉ်ဖော်ပြခြင်းကို ဦးစားပေးသည် (တရားဟော ၃၁:၁၆၊ ၁ ဘုရင် ၂:၁၀၊ ယောဘ ၁၄:၁၂၊ ဒံယေလ ၁၂:၂၊ မဿဲ ၉:၂၄၊ ၂၇:၅၁-၅၂၊ ယောဟန် ၁၁:၁၁၊ တမန်တော် ၇:၆၀၊ ၁ ကော ၁၅:၁၈၊ ၅၁၊ ၁ သက် ၄:၁၃)။ ဤအိပ်ခြင်းနှိုင်းယှဉ်ချက်သည် သမ္မာကျမ်းတစ်ခွင်လုံးတွင် မကြာခဏတွေ့ရပြီး ယေရှုရှင်သည် လာဇရု၏ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းဇာတ်လမ်းတွင် အထူးအလေးပေးအသုံးပြုခဲ့သည်။ ယေရှုရှင်ပြုခဲ့သော အံ့ဖွယ်ဘုရားအမှုများအနက် အထူးဆုံးဖြစ်သည့် ခန္ဓာကိုယ်ပုပ်စပြုနေပြီးသား လူတစ်ဦးကို ရှင်ပြန်ထမြောက်စေခြင်းတွင် ဤဇာတ်လမ်းသည် အဓိကအားဖြင့် သွန်သင်ရန်ရည်ရွယ်သည်။ ယေရှုရှင်သည် ဘုရားအမှုပြုသူထက် ဆရာသခင်အဖြစ် ဦးစွာရှိတော်မူသည်။ ထိုသူသည် ဝမ်းနည်းပူဆွေးနေကြသော မိတ်ဆွေများအား ဘုရားသခင်၏အသက်ပေးနိုင်စွမ်း၊ ကိုယ်တော်၏ကိုယ်တိုင်သေခြင်းနှင့်ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း၊ သေခြင်း၏သဘောသဘာဝ၊ နှင့် ရှင်ပြန်ထမြောက်ရန်မျှော်လင့်ချက်တို့ကို သွန်သင်တော်မူသည် (ယောဟန် ၁၁:၁-၄၄)။

4. Death as Sleep

 

In place of all the above-mentioned figurative descriptions of the state of the dead, the Bible favors the metaphor of sleep to describe the condition in death (Deut. 31:16; 1 Kings 2:10; Job 14:12; Dan. 12:2; Matt. 9:24; 27:51, 52; John 11:11; Acts 7:60; 1 Cor. 15:18, 51; 1 Thess. 4:13). This felicitous metaphor, commonly occurring throughout the Bible, receives special attention by Jesus in the report of Lazarus’ resurrection. In conveying the most startling miracle Jesus ever performed, namely, the resurrection of someone whose body had begun to decay, this story is primarily instructive. Jesus is teacher first and miracle worker second. He instructs His distraught friends about God’s life-giving power, His own death and resurrection, the nature of death, and the resurrection hope (John 11:1–44).

 

ဇာတ်လမ်းဆက်လာသောအခါ ယေရှုရှင်သည် တပည့်တော်များအား “လာဇရုသည် အိပ်ပျော်သွားပြီ” ဟု အရင်ဦးပြောကြားရာ တပည့်များက အိပ်ရုံမျှဆိုလျှင် ပြန်ကောင်းလာမည်ဟု ဝမ်းမြောက်စွာ အကြံပေးကြသည်။ လာဇရုတကယ်သေသွားပြီဖြစ်ကြောင်း သိရှိသောအခါ သောမက “ကျွန်ုပ်တို့လည်း သူနှင့်အတူသေရန် သွားကြစို့” ဟု စိတ်အားထက်သန်စွာ ပြောဆိုသည် (အပိုဒ် ၁၆)။ ယေရှုရှင်သည် လာဇရု၏သေခြင်းကြောင့် ရင်နင့်ရမည့်သူများအား နူးညံ့စွာ ပြင်ဆင်ပေးရန်နှင့် လာမည့်ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းအံ့ဖွယ်အမှုကို အိပ်ရာမှနိုးထခြင်းဟု နားလည်စေရန် အိပ်ခြင်းပုံဆောင်ချက်ကို အရင်အသုံးပြုတော်မူသည်။ အိပ်ခြင်း၏ သတိလစ်ဟန်တူမှုသည် သေခြင်း၏အခြေအနေကို ကောင်းစွာဖော်ပြသည်။ ထို့ပြင် အိပ်ခြင်းကို များသောအားဖြင့် နိုးထခြင်းဆက်တွဲလိုက်သည်ဖြစ်၍ သေရာမှ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကို ပေါ်လွင်စွာ သင်္ကေတပြုသည် (အပိုဒ် ၂၃)။

As the narrative unfolds, Jesus first informs His disciples that “Lazarus has fallen asleep,” whereupon they cheerfully suggest that Lazarus surely will recover. When they discovered that Lazarus had actually died, Thomas responded passionately, “Let us also go, that we may die with him” (verse 16). Jesus apparently at first employed the gentle image of sleep in order to soften the blow Lazarus’ death would bring to his close friends, while preparing them for the coming miracle of resurrection, to be understood as an awakening from sleep. The condition of sleep, with its apparent unconsciousness, well portrays the condition in death. Moreover, sleep normally is followed by an awakening, vividly symbolizing the resurrection from the dead (verse 23).

 

လာဇရု၏ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းသည် ယောဟန်ခရစ်ဝင်ကျမ်း၌ အလွန်အရေးကြီးပြီး ခရစ်တော်နှင့် ဆန့်ကျင်သူများကြား တိုက်ပွဲမျဉ်းကို ဆွဲထားသည်။ ယေရှုရှင်သည် ကိုယ်တော်၏အမှုကို ရှင်းလင်းစွာဖော်ပြတော်မူသည် (အပိုဒ် ၄၀-၄၂)။ ဆန့်ကျင်သူများကမူ ကိုယ်တော်ကို သတ်ရန် စိတ်ပြဌာန်းခဲ့ကြသည် (အပိုဒ် ၅၃)။

The resurrection of Lazarus is pivotal in John’s Gospel, for it draws the battle lines between Christ and His opponents. He stated His case clearly (verses 40–42), while His opponents were determined to put Him to death (verse 53).

 

သေခြင်းသည် အပြစ်၏သဘာဝအကျိုးဆက်ဖြစ်ပြီး လူသားများ၏ မလွှဲမရှောင်သာ ကံကြမ္မာဖြစ်သည်။ စတုတ္ထနေ့တွင် ခန္ဓာကိုယ်ပုပ်ပျက်နေပြီးဖြစ်သောကြောင့် သေခြင်း၏နိဂုံးချုပ်မှုကို ထင်ရှားစွာ ပြသထားသည်။ အသက်မရှိတော့၊ တည်ရှိမှုပျက်ပြယ်သွားပြီ။ သို့သော် လာဇရုမူကား အိပ်ပျော်နေခြင်းဖြစ်ပြီး ဘုရားသခင်ကိုယ်တိုင် နှိုးတော်မူရန် စောင့်ဆိုင်းနေခြင်းဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် သေခြင်းကို အိပ်ခြင်းဟု နှိုင်းယှဉ်ခြင်းသည် သေခြင်း၏နိဂုံးချုပ်မှုကို တစ်ပြုတ်တည်း ရှင်ပြန်ထမြောက်နိုင်ခြေကို ညွှန်ပြသည်။ ဤသည်မှာ ခရစ်တော်၏အဓိကသွန်သင်ချက်ဖြစ်သည်။

Death, a natural consequence of sin, remains the inevitable fate of human beings. The finality of death is underscored by the decomposing body on the fourth day. No life remains; existence has ended. But Lazarus is asleep, waiting to be awakened by God Himself. The metaphor of sleep used for death thus points at the same time to the finality of death and to the possibility of the resurrection. It is fundamental to the teaching of Christ.

 

သေသူများ၏အခြေအနေအတွက် သမ္မာကျမ်းစာ၏ နှိုင်းယှဉ်ချက်များအားလုံးတွင် အိပ်ခြင်းသည် အရေးအကြီးဆုံးဖြစ်ပြီး သေသူများကို ကြောက်ရွံ့မှုမဖြစ်စေဘဲ နူးညံ့စွာ သဘာဝကျကျ ပြောဆိုနိုင်စေသည်။ ၎င်းသည် သေဆုံးခြင်းအတွေ့အကြုံကို သတိတရားမရှိသည့်အခြေအနေ၊ တွေးခေါ်ခြင်း၊ အစီအစဉ်ချခြင်း၊ ချစ်ခြင်း၊ မျှော်လင့်ခြင်း၊ ယုံကြည်ခြင်းစသော ပုံမှန်စိတ်လုပ်ဆောင်ချက်များ အားလုံးရပ်တန့်သွားသည့်အခြေအနေဟု ဖော်ပြသည် (ဒေသနာ ၉:၅-၆၊ ၁၀၊ ဆာလံ ၈၈:၃-၇ နှင့် နှိုင်းယှဉ်ကြည့်ပါ)။ အိပ်ခြင်းသင်္ကေတသည် သမ္မာကျမ်း၏ သေခြင်းနားလည်မှုနှင့် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းအယူအဆ၊ အိပ်ရာမှနိုးထခြင်းနှင့်ဆင်တူသော ဖြစ်ရပ်ကို ကောင်းစွာသရုပ်ဖော်သည် (၁ သက် ၄:၁၅-၁၈)။

Of all the biblical metaphors for the state of the dead, that of sleep is the most important, enabling us to speak gently and naturally about the dead in a way that does not frighten the survivors. It portrays the experience of dying as slipping into an unconscious state in which all normal mental functions such as thinking, planning, loving, hoping, and believing cease (cf. Eccl. 9:5, 6, 10; Ps. 88:3–7). The symbol of sleep illustrates well both the biblical understanding of death and its concept of resurrection, an event similar to an awakening (1 Thess. 4:15–18).

 

 

ဃ။ လျှို့ဝှက်အတတ်ပညာနှင့် ဝိညာဉ်ရေးရာဝါဒ

သေပြီးနောက်တည်ရှိမှုရှိသည်ဟူသော ယုံကြည်ချက်ကို ဂရိဂန္ထဝင်စာပေများတွင် ရှင်းလင်းစွာဖော်ပြထားပြီး ရှေးအရှေ့အလယ်ပိုင်းဒေသတွင်လည်း ကျယ်ပြန့်စွာလူသိများခဲ့သည်။ ရှောလုနှင့် ဧန်ဒေါမြို့မှအမျိုးသမီး၏ဇာတ်လမ်း (၁ ရှမူယေ ၂၈:၃-၁၉) နှင့် ဣသရေလသင်္ချိုင်းများတွင် သေသူများအသုံးပြုရန် အိုးခွက်ပန်းကန်များထည့်ထားခြင်းတို့က ဣသရေလလူမျိုးများအကြား ဤယုံကြည်ချက် လုံးဝမသိရှိခဲ့ခြင်းမဟုတ်ကြောင်း ညွှန်ပြသည်။ သို့သော်လည်း သမ္မာကျမ်းစာသည် ဤအယူအဆကို ပြင်းထန်စွာရှုတ်ချသည်။ ထို့ကြောင့် သေသူများနှင့် လျှို့ဝှက်အတတ်၊ ဝိညာဉ်ရေးရာဝါဒ၊ သို့မဟုတ် မီဒီယမ်များမှတစ်ဆင့် ဆက်သွယ်ရန်ကြိုးစားခြင်းကို မယုံကြည်အယူဟု ပြင်းထန်စွာဆန့်ကျင်တိုက်ဖျက်ရမည်ဟု ရှုတ်ချထားသည် (ထွက်မြောက် ၂၂:၁၈၊ ဝတ်ပြုရာ ၁၉:၃၁၊ ၂၀:၆၊ ၂၇၊ တရားဟော ၁၈:၉-၁၃၊ ဟေရှာယ ၈:၁၉-၂၀)။

D. The Occult and Spiritualism

 

The belief in an after-death existence is clearly expressed in the classical Greek writings; it also enjoyed widespread popularity in the ancient Near East. The story of Saul and the witch of Endor (1 Sam. 28:3–19) and the many Israelite tombs containing pottery deposited for the use of the dead indicate that this belief was not entirely unknown among ancient Israelites. Nevertheless, the Bible roundly condemns this concept. Therefore, attempts to communicate with the dead through the occult, spiritualism, or the use of a medium also are condemned as a superstition to be vigorously combated (Ex. 22:18; Lev. 19:31; 20:6, 27; Deut. 18:9–13; Isa. 8:19, 20).

 

ရှောလုနှင့် ဧန်ဒေါမြို့အမျိုးသမီး၏ ထူးဆန်းသောဇာတ်လမ်းသည် ရှင်ဘုရင်ရှောလု၏ စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာယိုယွင်းလာမှု (၁ ရှမူယေ ၁၉:၉-၁၇၊ ၂၈:၃-၁၀)၊ အိပ်မက်၊ ဦရိမ်၊ ပရောဖက်အသက်ရှင်နေသူများမှ ဘုရားသခင်ထံအဖြေမရသောအခါ သေလွန်သူ ပရောဖက်ရှမွေလကို မီဒီယမ်မှတစ်ဆင့် ဆက်သွယ်ရန် အလွန်အမင်းကြိုးစားခဲ့ခြင်းကိုဖော်ပြသည် (၁ ရှမူယေ ၂၈:၆)။ ထိုဇာတ်လမ်းအရ ရှောလုသည် ဧန်ဒေါအမျိုးသမီး၊ မီဒီယမ်နှင့်သာ စကားပြောခဲ့ပြီး သူတစ်ပါးမမြင်ရသော ရှမွေလ၏ပုံရိပ်ကို သူတစ်ဦးတည်းသာ မြင်သည်ဟု ဆိုနိုင်သည်။ မြေကြီးထဲမှတက်လာသော “သရဲ” ကို အမျိုးသမီးက ဘုရားဟုခေါ်ပြီး အိမ်မွေးရိုးရာဝတ်စုံနှင့် အဘိုးကြီးတစ်ဦးဟု ဖော်ပြရာ ရှောလုက ထိုဖော်ပြချက်အရ ရှမွေလဟု ယူဆခဲ့သည် (အပိုဒ် ၁၁-၁၄)။ ဤဇာတ်လမ်းသည် သေလွန်သူပရောဖက်၏ တကယ့်တည်ရှိမှုကို သက်သေမပြနိုင်ချေ။

The unusual story about Saul and the woman at Endor tells of the king’s desperate attempts to communicate with the dead prophet Samuel through a medium. The story makes clear that Saul by this time was suffering mental deterioration (1 Sam. 19:9–17; 28:3–10), that he attempted to consult God through the dead Samuel when dreams, Urim, and living prophets failed to answer him (1 Sam. 28:6). Evidently he talked only to the woman of Endor, the medium. It is possible to conclude on the basis of the context that only he, and not the woman of Endor, claimed to recognize Samuel in the apparition, while only the woman was able to see anything. Meanwhile, the “ghost” coming up from the earth, described by the woman as a god, and looking like an old man wrapped in a robe, was identified by Saul on the basis of her less-than-detailed description as the one he was seeking, namely, Samuel (verses 11–14). In short, the story bears no testimony to the actual presence of the dead prophet.

 

ပို၍အရေးကြီးသည်မှာ ရှောလုသည် ရှမွေလအသက်ရှင်စဉ် ပြောခဲ့ဖူးသော သတင်းစကားကိုသာ ထပ်မံကြားခဲ့ရပြီး (အပိုဒ် ၁၇၊ ၁ ရှမူယေ ၁၅:၂၃၊ ၂၇၊ ၂၈ နှင့်နှိုင်းယှဉ်ပါ) ထိုသတင်းစကားကို ကြောက်ရွံ့ခဲ့သလို ပြောင်းလဲပစ်လိုခဲ့သည်။ ဤဇာတ်လမ်းတွင် နတ်ဆိုးဆန်မှုမှာ သေသူများထံမှ မရရှိနိုင်သော အချက်အလက်ကို မီဒီယမ်မှတစ်ဆင့် ရယူနိုင်သည်ဟူသော မဟုတ်မတရားအတွေးဖြစ်သည်။ သေသူတစ်ဦးကို အယောင်ဆောင်ခြင်းကို ဟောင်းသောကျမ်းဇာတ်လမ်းက လိမ်ညာမှုနှင့် အသုံးမကျမှုဟု ရှုတ်ချထားပြီး နတ်ဆိုးအေဂျင်စီများနှင့် မီဒီယမ်၏အကူအညီဖြင့်ဖြစ်သည်ဟု ဆိုသည်။ သေသူများထံမှ ဘာမျှအချက်အလက် မရရှိနိုင်ချေ၊ အကြောင်းအားဖြင့် သူတို့သည် ဘာမျှမသိကြချေ (ဒေသနာ ၉:၅-၆)။

More important, Saul learned nothing from the experience except what he already knew from previous reports given by Samuel while the prophet was still alive (verse 17; cf. 1 Sam. 15:23, 27, 28). That message Saul feared and hoped to overturn. The satanic element in this story lies in the false idea that one can gain otherwise unavailable information from the dead through a spirit medium. The attempt at impersonation of a dead person is roundly condemned in the OT story as deceptive and useless, and the work of demonic agencies aided by a medium. No information can be gained from the dead, for in fact, they know nothing (Eccl. 9:5, 6).

 

ဤအခြေခံမူကို အခြေပြု၍ သေပြီးနောက် ပုံမှန်မဟုတ်သော သမ္မာကျမ်းဖော်ပြချက်အချို့ကို ကျွန်ုပ်တို့ ယခုနားလည်နိုင်ပြီး သေခြင်းနောက်လိုက်သော လလူ့တည်ရှိမှုပျောက်ဆုံးခြင်းကို ပုံဆောင်ဘာသာစကားဖြင့် ဖော်ပြထားခသည်ကို အသိအမှတ်ပြုရမည်။ ဥပမာ၊ သမ္မာကျမ်းစာက သေသူများကို ရေဖျော့ရေယှက် (rp̱ā’îm) ဟုခေါ်ပြီး ဘုရားသခင်နှင့် လူသားများနှင့် အသက်ရှင်ဆက်သွယ်နိုင်စွမ်းမရှိခြင်းဖြင့် သွင်ပြင်လက္ခဏာပေးသည် (ဆာလံ ၈၈:၁၀၊ သုတ္တံ ၂:၁၈-၁၉၊ ၂၁:၁၆၊ ဟေရှာယ ၂၆:၁၄)။ “ရေဖျော့ရေယှက်” (rp̱ā’îm) ဟူသောစကားသည် ဝိညာဉ် (nep̱eš) သို့မဟုတ် နတ် (rûaḥ) ကဲ့သို့ တည်ရှိမှုအရည်အသွေးကို ဖော်ပြခြင်းမဟုတ်ချေ။ ထိုစကားလုံးသည် ပုံမှန်လူ့တည်ရှိမှုနှင့် ဆက်စပ်နိုင်သော အသက်ရှင်နေသည်ဟု ဆိုနိုင်သော သတ္တဝါကို ဘယ်နေရာတွင်မျှ ဖော်ပြထားခြင်းမရှိချေ။ သေခြင်း၊ ရေဖျော့ရေယှက်၏အခြေအနေသည် သတိတရားအားလုံးပျောက်ဆုံးခြင်းကို ဆိုလိုသည်။ သရဲတစ္ဆေများသည် သေပြီးနောက် အနလျားသတ်မှတ်ထားသော တည်ရှိမှုကို ခံစားနေသည်ဟု ယူဆခြင်းမဟုတ်ဘဲ၊ ရေဖျော့ရေယှက်များသည် သေသူများ၏ လက္ခဏာအားလုံးကို ပိုင်ဆိုင်ထားသည်။ သူတို့သည် ဘာမျှမသိကြ (ဒေသနာ ၉:၅)၊ စကားမပြောနိုင်၊ ဘုရားသခင်ကို ချီးမွမ်းနိုင်ကြ (ဆာလံ ၆:၅၊ ၈၈:၁၁၊ ၁၁၅:၁၇)၊ အတွေးအခေါ်နှင့် အစီအစဉ်ချခြင်း ရပ်တန့်သွားပြီ (၁၄၆:၄)၊ ဘုရားသခင်၏တည်ရှိမှုကို ခံစားမှုမရှိကြ (ယောဘ ၇:၂၁)၊ မျှော်လင့်ချက်လည်း မရှိကြ (ဟေရှာယ ၃၈:၁၈)။

Against this fundamental principle we can now place some unusual biblical descriptions of the state of the dead, recognizing that we deal with metaphoric language portraying the loss of human existence following death. For example, the Bible speaks of the dead as shades (rp̱ā’îm) characterized by their inability to live and communicate with God and humanity (Ps. 88:10; Prov. 2:18, 19; 21:16; Isa. 26:14). The term rp̱ā’îm, “shades,” does not designate a quality of existence, such as soul (nep̱eš) or “spirit” (rûaḥ) would portray. In fact, the word nowhere describes a being who can be said to live in any manner associated with normal human existence. Indeed, death, the condition of the rp̱ā’îm, implies the absence of all consciousness. Rather than being ghosts enjoying some presumed minimum existence in death, the rp̱ā’îm, in fact, share all the known characteristics of the dead. They know nothing (Eccl. 9:5). They cannot talk or praise God (Ps. 6:5; 88:11; 115:17), their thinking and planning have ceased (146:4), they do not sense God’s presence (Job 7:21), and they have no hope (Isa. 38:18).

 

 

င။ ဓမ္မသစ်ကျမ်း၌ သေခြင်းနှင့်ပတ်သက်သော ထူးဆန်းသောကျမ်းချက်များ

အသေအချာအချို့သည် အလူသားများ၏ အသက်နှင့်သေခြင်းနှင့်ပတ်သက်သော သမ္မာကျမ်း၏ယေဘုယျနားလည်မှုနှင့် ထူးဆန်းသောမေးခွန်းများဖြစ်ပေါ်စေသည်။ သို့သော် သက်သေအလေးချိန်ကို တိုတိုရှင်းရှင်းစစ်ဆေးကြည့်သောအခါ ဝိညာဉ်၏မသေနိုင်မှုမရှိဟူသော သမ္မာကျမ်းအယူအဆနှင့် အခြေခံညီညွတ်မှုရှိကြောင်း တွေ့ရသည်။ ဤကျမ်းချက်များကို အသေးစိတ်လေ့လာလိုပါက ကျမ်းချက်မှတ်ချက်စာအုပ်များကို ကိုးကားပါ။

E. Unusual NT Passages Dealing With Death

 

A few texts pose unusual questions in light of the general biblical understanding of life and death. However, a brief review of the weight of evidence indicates fundamental harmony with the biblical concept of the nonimmortality of the soul. For an extensive examination of these passages the reader is referred to commentaries.

 

 

၁. လုကာ ၂၃:၄၃

ပထမတစ်ချက်ကြည့်လျှင် ဤကျမ်းချက်သည် ပြဿနာရှိဟန်တူသည်။ “ငါအမှန်ဆိုသည်ကား၊ ယနေ့သင်သည် ငါနှင့်အတူ ပရဒိသုဥယျာဉ်၌ ရှိလိမ့်မည်” ဟု ယေရှုရှင်မိန့်တော်မူသည်။ “ငါအမှန်ဆိုသည်ကား” ဟူသောစကားပြီးနောက် ရပ်နားထားပါက (သို့မဟုတ် ပုဒ်ဖြတ်ထားပါက) ဤကျမ်းချက်သည် ယေရှုရှင်က လက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ်ရှိ ဒုတိယသူခိုးအား ထိုနေ့တွင်ပင် ပရဒိသုသို့ အတူလိုက်ပါရန် ဖိတ်ခေါ်သည်ဟု ဆိုလိုပြီး သေပြီးနောက် ဝိညာဉ်ဉတည်ရှိမှုကို ညွှန်ပြသည်။ သို့သော် “ယနေ့” ဟူသောစကားနောက်တွင် ရပ်နားထားပါက (သို့မဟုတ် ပုဒ်ဖြတ်ထားပါက) ယေရှုရှင်က “ငါအမှန်ဆိုသည်ကား ယနေ့” ဟု မိန့်တော်မူပြီး အနာဂတ်တွင် ထာဝရအသက်ထဲသို့ ဝင်ရောက်မည်ဟူသော ယခုကတိပေးခြင်းဖြစ်သည်။ အတိအကျရှေးအကျဆုံး ဂရိလက်ရေးမူများတွင် ပုဒ်ဖြတ်အမှတ်အသားမရှိသောကြောင့် ဤကျမ်းချက်၏ အနက်ကို အနီးဝန်းကျင်အခြေအနေမှ ဆုံးဖြတ်ရမည်။ ဤကျမ်းချက်၏ရည်ရွယ်ချက်မှာ လက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ်ရှိ နောင်တရသောသူခိုးအား ကယ်တင်ခြင်းကို ပေးအပ်ခြင်းသာဖြစ်သည်။ အခြားသူခိုးသည်လည်း ကယ်တင်ခြင်းတောင်းခဲ့သော်လည်း နောင်တမရှိ၊ ခရစ်တော်ကို အသိအမှတ်မပြုခဲ့ချေ (အပိုဒ် ၃၉)။ ထိုသူအား နောင်တရသောသူခိုးက ပြန်လည်ဆုံးမသည် (အပိုဒ် ၄၁)။ ထို့ကြောင့် ထာဝရဆုလာဘ် သို့မဟုတ် အပြစ်ဒဏ်ပေးခြင်း၊ ကောင်းကင်သို့ သို့မဟုတ် ငရဲသို့ဝင်ခြင်းကို ဆွေးနွေးခြင်းမဟုတ်ချေ။ အမျိုးသားသုံးဦးအတွက် အလွန်ဆိုးဝါးသောနေ့တွင် ကယ်တင်ခြင်းအကြောင်းသာ ဖြစ်သည်။ ယေရှုရှင်၏ပြန်စကားသည် နောင်တရသောသူခိုးအား ကယ်တင်ခြင်းအာမခံချက်ကို ထိုနေ့တွင်ပင် ပေးအပ်ခြင်းဖြစ်သည်။

1. Luke 23:43

 

At first glance this short verse appears problematic. “Truly, I say to you, today you will be with me in Paradise.” If read with a pause (or comma) after the words “Truly, I say to you,” this verse states that Jesus invited the second thief on the cross to accompany him to Paradise that day, implying continued soul existence after death. The meaning becomes altered dramatically if the pause (or comma) follows the word “today.” In this case Jesus would promise, “Truly, I say to you today,” indicating a present promise of a future entrance into eternal life. Unfortunately, the oldest Greek manuscripts come without punctuation, so we must examine this verse in its context to determine its precise meaning. The intention of the verse is clear and simple: to offer the repentant thief on the cross salvation. The other thief also asked for rescue, but without repenting and acknowledging Christ (verse 39). For this he is corrected by the repentant thief (verse 41). Thus there is no discussion of eternal reward or punishment, about entrance to heaven or hell. Instead, the immediate context is the subject of salvation on a day of extreme trouble for three men. In His reply Jesus offered immediate assurance of salvation to the repentant thief.

 

သူခိုးသည် ခရစ်တော်နိုင်ငံတော်သို့ ဝင်တော်မူသောအခါ အောက်မေ့ပေးပါရန် နှိမ့်ချစွာတောင်းဆိုခဲ့ရာ ယေရှုရှင်က ပရဒိသု (ကယ်တင်ခြင်း) တွင် အတူရှိမည်ဟု ပိုမိုကြီးမြတ်စွာ ကတိပေးတော်မူသည်။ သူခိုးတောင်းဆိုခဲ့သည်မှာ အချိန်မဟုတ်၊ အရည်အသွေးဖြစ်ပြီး ယေရှုရှင်၏ပြန်စကားလည်း အလားတူဖြစ်သည်။ ယေရှုရှင်ကိုယ်တိုင် ထိုနေ့ သို့မဟုတ် နက်ဖြန်နေ့တွင် နိုင်ငံတော်သို့ မဝင်ရောက်ရသေးမှန်း သိတော်မူသော်လည်း (ယောဟန် ၂၀:၁၇) မိတ်ဆွေသစ်အား ယနေ့ပင် ကယ်တင်ခြင်းအာမခံချက်ပေးလိုတော်မူသည်။ ထို့ကြောင့် လုကာ ၂၃:၄၃ သည် သေသောနေ့တွင် နိုင်ငံတော်ဝင်ခြင်းမဟုတ်၊ ကယ်တင်ခြင်းအာမခံချက်ကို ယနေ့ပင်သွန်သင်ထားသည်။

It is worth noting that the thief asked modestly to be remembered by Christ when He would come into His kingdom, whereas Jesus offered him His company in Paradise (salvation). Once again the quality, not the timing, of the thief’s request and Jesus’ response remains primary. Evidently Jesus realized that He Himself would not enter His kingdom that day or even the next day (John 20:17), but He still wanted to give His newfound friend assurance of salvation “today.” Thus Luke 23:43 teaches assurance of salvation, but not admission to the kingdom, on the day of death.

 

 

၂. ၂ ကော ၅:၁-၁၀ နှင့် ဖိလိပ္ပိ ၁:၁၉-၂၆

ဤရှင်ပေါလု၏ကျမ်းစောင်နှစ်ခုသည် မျက်နှာပြင်ပေါ်တွင် သေခြင်းကို အသက်ရှင်ခြင်းထက် ပိုမိုနှှစ်သက်ဖွယ်ဟန်တူပြီး သေခြင်းသည် ယုံကြည်သူများကို သခင်ဘုရားနှင့် ချက်ချင်းအထူးဆက်ဆံရေးသို့ ယူဆောင်သွားမည်ဟု ထင်ရသည်။ သို့သော် ဤကျမ်းချက်များကို ပိုမိုနီးကပ်စွာစစ်ဆေးရာ သမ္မာကျမ်းတစ်ခုလုံးနှင့် ညီညွတ်သော မတူညီသောအမြင်ကို တွေ့ရသည်။

2. 2 Corinthians 5:1–10 and Philippians 1:19–26

 

These two Pauline passages appear problematic on the surface, for they seem to favor death over life on the grounds that death would bring the faithful into a special, immediate relationship with their Lord. But closer examination of these texts reveals a different perspective, harmonious with the rest of the Bible.

 

တမန်တော်က လူ့တည်ရှိမှုကို အဆင့်သုံးဆင့်ခွဲထားသည်။ ပထမအဆင့်မှာ ယခုကိုယ်ခန္ဓာနှင့်အသက်ရှင်နေရသော ယာယီတဲအိမ်နှင့် နှိုင်းယှဉ်ထားသည် (၂ ကော ၅:၁၊ ၂၊ ဖိလိပ္ပိ ၁:၂၂၊ ၂၄)။ ဒုတိယအဆင့်မှာ သေခြင်း၊ အဝတ်မရှိခြင်း၊ ချွတ်ချထားခြင်းနှင့် နှိုင်းယှဉ်ထားသည် (၂ ကော ၅:၃-၄)။ တမန်တော်သည် ဘာသာပြန်ခြင်းမှတစ်ဆင့် ဤအဆင့်ကို ရှောင်လိုသည် (၁ ကော ၁၅:၅၁-၅၇၊ ၂ ကော ၅:၄)။ အကြောင်းမှာ အဝတ်မရှိခြင်းသည် အသင်းတော်အား ဓမ္မအမှုထမ်းပိုးမဆောင်နိုင်သောအခြေအနေဖြစ်သည် (ဖိလိပ္ပိ ၁:၂၄)။ အခြားနေရာများတွင် ရှင်ပေါလုက သေခြင်းကို အိပ်ခြင်းဟုထပ်ခါတလဲလဲဖော်ပြထားပြီး သေခြင်းသည် ဘုရားသခင်ရှေ့တော်၌ မရှိသေး၊ အသင်းတော်အား အကျိုးမပြုနိုင်သော စောင့်ဆိုင်းချိန်ကာလဖြစ်ကြောင်း အတည်ပြုထားသည် (၁ ကော ၁၅:၆၊ ၅၁၊ ၁ သက် ၄:၁၄)။ တတိယအဆင့်မှာ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းအသက်တာဖြစ်ပြီး လက်မနှင့်မဆောက်သော၊ ဘုရားသခင်လက်တော်ဖြင့်ဆောက်သော အိမ်နှင့် နှိုင်းယှဉ်ထားသည် (၂ ကော ၅:၁)။ ဤအဆင့်သည်ပင် တမန်တော်၏နောက်ဆုံးရည်မှန်းချက်ဖြစ်ပြီး သခင်ဘုရားနှင့်နီးကပ်စေမည် (အပိုဒ် ၆၊ ၈၊ ဖိလိပ္ပိ ၁:၂၃)။

The apostle divides human existence into three phases. The first, consisting of the present life in the flesh, is illustrated by an earthly tent in which we live and labor or by which we are clothed (2 Cor. 5:1, 2; Phil. 1:22, 24). The second phase, representing death, is illustrated by nakedness, a state of being unclothed (2 Cor. 5:3, 4). The apostle desires to avoid this phase through the experience of translation (1 Cor. 15:51–57; 2 Cor. 5:4), for nakedness represents an awkward condition in which he cannot benefit the church with his ministry (Phil. 1:24). Elsewhere Paul refers repeatedly to death as a sleep, confirming that death represents an inactive period of waiting, an interlude during which the apostle is unable to benefit the church, while not yet enjoying the presence of his Lord (1 Cor. 15:6, 51; 1 Thess. 4:14). The third phase is represented by the life of resurrection and is illustrated by a building, a house not made with hands but made by God (2 Cor. 5:1). Clearly this phase represents the apostle’s ultimate aspiration, for it will bring him near the Lord (verses 6, 8; Phil. 1:23).

 

ဤတတိယအဆင့်သည် ပထမအဆင့်နှင့် သတိတရားမရှိသောအိပ်ခြင်းဖြင့်သာ ခွဲခြားထားပြီး သေသူအတွက် အချိန်ကာလခံစားမှုမရှိသောကြောင့် ဤနှစ်ဆင့်ကို ကျမ်းပိုဒ်တွင် တစ်ပြိုင်နက်တည်းနီးကပ်စွာထားရှိသည် (ဖိလိပ္ပိ ၁:၂၃)။ တမန်တော်ကို နောက်ဆုံးအဆင့်သို့ ယူဆောင်သွားမည်မှာ သေခြင်းကိုယ်တိုင်မဟုတ်၊ သေရာမှရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း သို့မဟုတ် အသက်ရှင်စဉ်ဘာသာပြန်ခြင်းသာဖြစ်သည်။ ရှင်ပေါလုသည် ဘာသာပြန်ခြင်းရရှိနိုင်ပါက သေခြင်း (အဝတ်ချွတ်ချထားခြင်း) ကို မလိုလားသော်လည်း ဘုရားသခင်လက်တော်မှ အသက် သို့မဟုတ် သေခြင်းကို လက်ခံမည်ဖြစ်ပြီး မည်သည့်အခြေအနေတွင်မဆို သူ၏သက်သေခံချက်နှင့် ဓမ္မအမှုတိုးတက်စေရန် ရည်ရွယ်သည် (၂ ကော ၅:၉၊ ဖိလိပ္ပိ ၁:၂၀-၂၅)။ သေခြင်း၊ အဝတ်မရှိခြင်းအခြေအနေနှင့်ပတ်သက်၍ တမန်တော်သည် သမ္မာကျမ်းသက်သေခံချက်နှင့်အတူ ရှုတ်ချပြီး “သေတတ်သောအရာကို အသက်တာဖြင့် မျိုချမိန့်တော်မူသောနေ့” ကို မျှော်လင့်သည် (၂ ကော ၅:၄၊ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း I. A. ၂. a ကိုကြည့်ပါ)။

Since this third phase is separated from the first earthly phase only by unconscious sleep with no sense of the passing of time for the deceased, it is natural for the text to juxtapose these two phases (Phil. 1:23). Only a resurrection from the dead or a translation from the living, not death itself, will bring the apostle to the last phase. For reasons already stated, he would rather not die (be unclothed) if he could choose translation, although he will of course accept either life or death from the hand of God in such a manner that whatever comes, his witness and ministry will be enhanced thereby (2 Cor. 5:9; Phil. 1:20–25). As for death, the state of nakedness, the apostle joins the biblical witness in decrying it and hoping for the day when “what is mortal may be swallowed up by life” (2 Cor. 5:4; see Resurrection I. A. 2. a).

 

 

၃. ၁ သက်သာလောနိတ် ၄:၁၄

အထက်ဖော်ပြပါကျမ်းချက်များသည် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းမတိုင်မီ သေပြီးနောက်တည်ရှိမှုရှိဟန်တူသော အခြားကျမ်းချက်များကို အနက်ဖွင့်ဆိုရန် ကူညီသည်။ ၁ သက်သာလောနိတ် ၄:၁၄ တွင် အိပ်ပျော်သွားသူများကို ဘုရားသခင်သည် ခရစ်တော်နှင့်အတူ ယူဆောင်လာမည်ဟု ဖော်ပြထားသည်။ ပြဿနာမှာ ခရစ်တော်နှင့်အတူ ကောင်းကင်မှလိုက်လာမည့် သေသူများဖြစ်သည်။ သူတို့သည် ကောင်းကင်မှ ခရစ်တော်နှင့်အတူ လိုက်လာမည်မဟုတ်၊ သင်္ချိုင်းမှထမြောက်၍ ခရစ်တော်နှင့်အတူ ကောင်းကင်သို့သွားမည်ဖြစ်သည် (၁ ကော ၆:၁၄၊ ၂ ကော ၄:၁၄ နှင့်နှိုင်းယှဉ်ပါ)။ ဤကျမ်းချက်၏မေးခွန်းမှာ ခရစ်တော်ဒုတိယအကြိမ်တွေ့ဆုံခြင်းမတိုင်မီ သေမည်ကိုကြောက်သော အသက်ရှင်နေသူများအား စိတ်မပူရန် အာမခံချက်ဖြစ်သည်။ အသက်ရှင်နေသူများသည် နောက်ကျကျန်ရစ်မည်မဟုတ် (၁ သက် ၄:၁၅)၊ ခရစ်တော်နှင့်မျှော်လင့်စောင့်ဆိုင်းရင်း သေသွားသူများသည် ပဌမ ထမြောက်၍ သခင်ဘုရားကို ဆီးကြိုကြမည်ဖြစ်ပြီး ထို့နောက်မှ အသက်ရှင်နေသူများကို အာရုံပြုတော်မူမည် (အပိုဒ် ၁၆-၁၇)။ ထို့ကြောင့် အဆုံးအချိန်တွင် ဘုရားသခင်နှင့် သန့်ရှင်းသူများ၏အတူရှိမှုသည် သေရာမှရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းနောက်မှဖြစ်၍ အသက်ရှင်သူများ၏ ဘာသာပြန်ခြင်းမတိုင်မီ ဖြစ်သည် (ဗျာဒိတ်ကျမ်း I. A. ၂. a ကိုကြည့်ပါ)။

3. 1 Thessalonians 4:14

 

The texts mentioned above help us to interpret others that appear to imply some existence after death but prior to the resurrection of God’s saints. In 1 Thessalonians 4:14 we read that God brings with Christ those who have fallen asleep. The troubling question concerns those saints who have died and whom God will bring along with Christ. They will not accompany Christ from heaven to earth, but rather they will be raised from the grave to accompany Christ to heaven, as evidenced by the context (cf. 1 Cor. 6:14; 2 Cor. 4:14). The question in this passage concerns those who have died (or are fearful of dying) in the Advent hope. Will they be worse off than those who are alive and waiting for the return of their Lord? The apostle assures the living who fear death before the second coming of Christ that they will not be left behind (1 Thess. 4:15), but that those who have died in the Advent hope will rise to meet their Lord first, even before He turns His attention to those who are still alive (verses 16, 17). Hence, God’s company with His saints at the end of time follows upon their resurrection from the dead and precedes the translation of the living. (See Revelation I. A. 2. a.)

 

 

၄. ဟေဗြဲ ၁၂:၂၃ နှင့် ဗျာဒိတ် ၆:၉

ဤကျမ်းချက်နှစ်ချက်သည် သေသွားပြီးသူများကို ပုဂ္ဂိုလ်များအဖြစ် ရည်ညွှန်းသည့်အနေဖြင့် “ဝိညာဉ်များ” နှင့် “ဝိညာဉ်တော်များ” ဟု ဖော်ပြထားသည်။ ပထမကျမ်းချက်တွင် “တရားသဖြင့် ပြည့်စုံပြီးသော သူတို့၏ ဝိညာဉ်များ” (ဟေဗြဲ ၁၂:၂၃) ဟူ၍ တွေ့ရပြီး၊ ဒုတိယကျမ်းချက်တွင် ပလ္လင်အောက်ရှိ ဝိညာဉ်တော်များကို “ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်ကြောင့်နှင့် သူတို့ပြုခဲ့သော သက်သေခံချက်ကြောင့် သတ်ခံရသူများ” (ဗျာ ၆:၉) ဟု ရည်ညွှန်းထားသည်။ ဤနှစ်ချက်သည် သင်္ကေတဘာသာစကားကို အသုံးပြု ထားပုံ ကွဲပြားမှု နှစ်မျိုးကို သရုပ်ပြထားသည်။

4. Hebrews 12:23 and Revelation 6:9

 

Two texts speak of “spirits” and “souls” as though they were persons who had died. In the first is found the expression “spirits of just men made perfect” (Heb. 12:23), and the second refers to souls under the altar, “slain for the word of God and for the witness they had borne” (Rev. 6:9). Together they illustrate two different uses of symbolic language.

 

ပထမကျမ်းချက်တွင် တမန်တော်သည် အုပ်စုနှစ်စုကြား ခွဲခြားထားသည်။ ပထမအုပ်စုမှာ ဆီနာတောင်သို့ ရောက်လာခဲ့ကြသော ရှေးဦးဟေဗြဲလူမျိုး (ဟေဗြဲ ၁၂:၁၈၊ ၁၉) ဖြစ်ပြီး၊ ဒုတိယအုပ်စုမှာ ဤဟေဗြဲစာတမ်းကို ရည်စူးထားသော ခရစ်ယာန်ဟေဗြဲများဖြစ်ကာ သူတို့သည် ဇိအုန်တောင်သို့ ရောက်လာခဲ့ကြသည် (ကျမ်း ၂၂)။ သူတို့သည် ခရစ်တော်သည် ယဇ်ပုရောဟိတ်အဖြစ် ဆောင်ရွက်တော်မူရာ ဘုရားသခင်ၡရာတော်ထံ ချဉ်းကပ်ရန် ဖိတ်ခေါ်ခံရသည် (ဟေဗြဲ ၄:၁၆)။ ဇိအုန်တောင်တွင် စုဝေးနေကြသူများမှာ ဘုရားသခင်၏ အသင်းတော် သို့မဟုတ် ကောင်းကင်ယေရုရှလင်ကို သင်္ကေတပြုထားခြင်းဖြစ်ပြီး၊ ထိုနေရာ၌ မရေမတွက်နိုင်သော ကောင်းကင်တမန်များ၊ နိုင်ငံတော်၌ မှတ်ပုံတင်ထားသော သားဦးများ၊ ကျွန်ုပ်တို့ကို စစ်ကြောစီရင်တော်မူသော ဘုရားသခင်၊ နှင့် တရားသဖြင့် ပြည့်စုံပြီးသော သူတို့ ပါဝင်သည်။ ဆီနာတောင်တွင် ပထမအကြိမ် စုဝေးခဲ့သည့်အတိုင်း (ဟေဗြဲ ၁၂:၁၈-၂၁)၊ ဤဇိအုန်တောင်တွင် ဒုတိယအကြိမ် စုဝေးခြင်းတွင်လည်း ဘုရားသခင်၏ သန့်ရှင်းသူများ၊ ကောင်းကင်တမန်များ၊ လူသားများနှင့် ယေရှုခရစ်မှတစ်ဆင့် ဖြစ်ပေါ်လာသော အသစ်သောပဋိညာဉ်အားဖြင့် ယုံကြည်ခြင်း၏ သားဦးများဖြစ်ကြသော ဟေဗြဲခရစ်ယာန်များ ပါဝင်သည်။ သူတို့သည် ခန္ဓာကိုယ်မရှိသော သန့်ရှင်းသူများ မဟုတ်ဘဲ၊ တမန်တော်က “စကားပြောနေတော်မူသောသူကို ငြင်းပယ်ခြင်း မပြုကြနှင့်” ဟု ဆုံးမသတိပေးထားသော အမှန်တကယ် လူသားများ ဖြစ်သည် (ကျမ်း ၂၅)။

In the first case, the apostle draws a distinction between two groups: the original Hebrews who came to Mount Sinai (Heb. 12:18, 19), and the Christian Hebrews, to whom the Epistle is addressed and who have come to Mount Zion (verse 22). They are invited to approach the throne of God, where Christ serves as high priest (Heb. 4:16). Among those assembled at Mount Zion, symbolically representing the church of God or the heavenly Jerusalem, are innumerable angels, the firstborn enrolled in the kingdom, God our judge, and the just made perfect. As with that first assembly at Mount Sinai (Heb. 12:18–21), this second gathering at Mount Zion consists of God’s saints, angels and humans, and Hebrew Christians, the firstborn of faith through the new covenant mediated by Jesus. They are not disembodied saints but real people, to whom the apostle appeals, “See that you do not refuse him who is speaking” (verse 25).

 

ဒုတိယကျမ်းချက်သည် ပဉ္စမတံဆိပ်အောက်ရှိ အဖြစ်အပျက်များကို သင်္ကေတအနေဖြင့် ဖော်ပြထားသည် (ဗျာ ၆:၉-၁၁)။ ဘုရားသခင်သည် အပြစ်မရှိဘဲ သွန်းလောင်းခံရသော သွေးအတွက် လက်စားမချေရသေးသော ခရစ်ယာန်နှိပ်စက်သူများ၏ ကံကြမ္မာကို ဖော်ပြထားသည်။ အပြစ်မရှိသော အာဗေလ၏ သွေးသည် ကောင်းကင်သို့ အကူအညီတောင်းခံသံဖြင့် အော်ဟစ်ခဲ့သည်နှင့်အညီ (က ၄:၁၀)၊ ဤနှိပ်စက်သူများ၏ သွေးသည်လည်း ဘုရားသခင်အား သူတို့၏ အမှုကို ဂရုစိုက်ရန် သင်္ကေတအနေဖြင့် တောင်းဆိုနေသည်။ သွေးသည် စကားပြောနေသည့် ပုံသဏ္ဌာန်သည် သမ္မာကျမ်းတွင် ရင်းနှီးပြီးသား ဖြစ်သည် (ဟေဗြဲ ၁၂:၂၄ နှို့ယှဉ်ပါ)။ ၎င်းသည် ထိုသွေးဖြင့် ကိုယ်စားပြုသော အသက်၏ အသံကို ရည်ညွှန်းသည်။ သွေးသွန်းလောင်းခြင်းအားဖြင့် ယူဆဲခံရ သို့မဟုတ် ပေးဆပ်ခဲ့သော အသက်ကို ရည်ညွှန်းသည်။ ၎င်းသည် တရားမျှတမှုနှင့် လက်စားချေခြင်း (အာဗေလနှင့် ပလ္လင်အောက်ရှိ သန့်ရှင်းသူများအမှုတွင်) နှင့် ကျေးဇူးတော်နှင့် ခွင့်လွှတ်ခြင်း (ခရစ်တော်၏အမှုတွင်) ကို ပြောဆိုနိုင်သည်။ ဤနှိပ်စက်သူများထံမှ မတရားယူဆဲခံရသော အပြစ်မဲ့အသက်၏ သွေး၊ ခန္ဓာကိုယ်မရှိသော ဝိညာဉ်တော်များ မဟုတ်ဘဲ၊ ပလ္လင်အောက်မှ တရားမျှတမှုကို တောင်းခံနေခြင်း ဖြစ်သည်။ အဖြေသည် နှစ်ဆယ့်နှစ်ချက်ဖြင့် ပြန်လာသည်။ ပထမအချက်မှာ သူတို့အား အဖြူရောင်ဝတ်ရုံကို ပေးခြင်းဖြစ်ပြီး၊ ဘုရားသခင်သည် သူတို့ကို မေ့လျော့ထားခြင်း မရှိကြောင်း၊ ခရစ်တော်၏ ဖြောင့်မတ်ခြင်းဖြင့် ဖုံးလွှမ်းထားကြောင်း၊ နောင်ထမြောက်ခြင်းတွင် ချန်လှပ်ခံရမည် မဟုတ်ကြောင်း (၁ သက် ၄:၁၅ နှို့ယှဉ်ပါ) ဖော်ပြသည်။ ဒုတိယအချက်မှာ တံဆိပ်နှစ်ခု ထပ်မံဖွင့်ရဦးမည်ဖြစ်သောကြောင့် စောင့်ဆိုင်းရန်နှင့် သူတို့၏ သင်္ချိုင်းတွင် အနည်းငယ်ထပ်မံ အနားယူရန် ပြောဆိုခြင်း ဖြစ်သည် (ဗျာ ၆:၁၁)။ ဤသင်္ကေတဖြင့် ရှေးကျသော ကာလက သေဆုံးသွားသူများ၏ ထမြောက်ခြင်း မျှော်လင့်ချက်ကို ဖော်ပြရာတွင် သေသူများသည် တက်ကြွစွာ အခန်းကဏ္ဍ မယူဘဲ၊ ဘုရားသခင်သတ်မှတ်ထားသော အချိန်ကို စိတ်ရှည်စွာ စောင့်ဆိုင်းရမည်သာ ဖြစ်သည်။ ဤသည်မှာ သေသူများသည် ထမြောက်ခြင်းအချိန်တိုင်အောင် သင်္ချိုင်းတွင် အနားယူနေသည်ဟူသော သမ္မာကျမ်းဆိုင်ရာ နားလည်မှုကို အတည်ပြုပေးသည်။

The second passage symbolically describes events under the fifth seal (Rev. 6:9–11). It reports on the fate of Christian martyrs not yet avenged by God for their innocently spilled blood. Like the blood of innocent Abel crying to heaven for help (Gen. 4:10), so the blood of these martyrs, symbolically speaking, calls for God to attend to their case. The imagery of speaking blood is familiar in the Bible (cf. Heb. 12:24). It refers to the voice of the life represented by that blood, a life taken or given through the spilling of blood. It may speak of justice and revenge (in the case of Abel and the saints under the altar) and of grace and forgiveness (in the case of Christ). It is the blood, the innocent life wrongly taken from these martyrs, not disembodied souls, that calls out from under the altar for God to bring justice to the earth. The answer comes back with a twofold assurance. First, they are given a white robe indicating that God has not forgotten them, that the righteousness of Christ has enveloped them, and that they will not be left behind in the resurrection (cf. 1 Thess. 4:15). Second, they are told to wait (since two more seals remain to be opened) and to rest a little longer in their grave (Rev. 6:11). In this symbolic presentation of the resurrection hope held by those who died long ago, the dead play no active role but must patiently wait for the time established by God. This confirms the biblical understanding that the dead rest in the grave until called forth at the time of the resurrection.

 

 

ဖ. ထမြောက်ခြင်းနှင့် သေခြင်း၏ လုံးဝပျက်သုဉ်းခြင်း

သေခြင်းသည် လူ့ဘဝ၏ သဘာဝအလျောက် ကူးပြောင်းမှု သက်သက်မျှ မဟုတ်ဘဲ၊ အသက်ကို အုပ်စိုးသော အာဏာတစ်ခု၊ အသက်ကို အဆုံးသတ်စေပြီး ဖျက်ဆီးသော တန်ခိုးတစ်ခု ဖြစ်သည်ကို ကျွန်ုပ်တို့ သတိပြုမိပြီး ဖြစ်သည်။ သေခြင်းသည် အပြစ်အတွက် အပြစ်ဒဏ်ကိုလည်း ယူဆောင်လာပြီး ဘုရားသခင်၏ လက်တော်ဖြင့်ပင် ဖြစ်ပေါ်လာသည်။ သို့သော်လည်း သေခြင်းသည် အသက်နှင့် ဘုရားသခင်၏ ရန်သူသာ ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် သေခြင်း၏ နောက်ဆုံးပျက်သုဉ်းခြင်းကို ထမြောက်ခြင်းဖြင့် ဦးစွာ လိုက်လျောညီထွေဖြစ်စေပြီး၊ ထိုမှတစ်ဆင့် သေခြင်း၏ တန်ခိုးကို ဖြိုခွင်းကာ၊ သေခြင်း၏ အုပ်စိုးမှုကို အဆုံးသတ်စေကာ၊ နောက်ဆုံးတွင် သေခြင်းကိုယ်တိုင်ကို လုံးဝပျက်သုဉ်းစေသည်။ (ဒုတိယလာခြင်း I. G. ၁-၃၊ ထမြောက်ခြင်း I၊ II၊ မြေကမ္ဘာသစ် ကိုကြည့်ပါ။)

F. The Resurrection and the Eradication of Death

 

We have noted that death is not merely a natural transition in human existence, but a power that reigns over life, brings it to an end, and destroys it. Death also brings punishment for sin, even at the hand of God. Still, it remains the enemy of life and of God. Therefore, the final eradication of death is preceded by the resurrection, through which the power of death is broken. This in turn brings the reign of death to its end, and finally death itself is eradicated. (See Second Coming I. G. 1–3; Resurrection I, II; New Earth.)

 

 

၁. သေခြင်း၏ အုပ်စိုးမှု

သေခြင်း၏ အုပ်စိုးမှုကို ဖော်ပြရာတွင် သမ္မာကျမ်းသည် သေခြင်းကို ပုဂ္ဂိုလ်ပြုကာ ဤလောကတွင် ရင်ဆိုင်ရမည့် တည်ရှိမှု၊ နယ်မြေ၊ တန်ခိုးတစ်ခုအဖြစ် ဖော်ပြသည်။ “သေခြင်းသည် အာဒံမှ မောရှေအထိ အုပ်စိုးခဲ့သည်” (ရော ၅:၁၄)၊ နှင့် “လူတစ်ယောက်၏ အပြစ်ကြောင့် သေခြင်းသည် ထိုလူတစ်ယောက်အားဖြင့် အုပ်စိုးခဲ့သည်” (ကျမ်း ၁၇)။ ဤသေခြင်း၏ အုပ်စိုးမှုသည် သေခြင်းသည် ဤလောကနှင့် ၎င်း၏ နေထိုင်သူများကို အုပ်စိုးထားကြောင်း ဆိုလိုသည်။ ယေရမိသည် သေခြင်းကို လူ့ဘဝထဲသို့ နေရာမရွေး၊ အချိန်မရွေး၊ သားကောင်များကို ဂရုမစိုက်ဘဲ ဝင်ရောက်နိုင်သော ရန်သူအဖြစ် ဖော်ပြသည်။ “သေခြင်းသည် ကျွန်ုပ်တို့၏ ပြတင်းပေါက်များထဲသို့ တက်လာပြီး၊ ကျွန်ုပ်တို့၏ နန်းတို့ထဲသို့ ဝင်ရောက်ကာ၊ လမ်းမများမှ ကလေးများကို ဖြတ်တောက်ပြီး၊ လယ်ကွင်းများမှ လူငယ်များကို ဖြတ်တောက်သည်” (ယေ ၉:၂၁)။ သေခြင်းသည် အပြစ်အားဖြင့် (ရော ၅:၁၇) နှင့် မာရ်နတ်အားဖြင့် (ဟေဗြဲ ၂:၁၄) ဤတန်ခိုးကို လေ့ကျင့်ပြီး လူအားလုံးကို ချမှတ်သည်။ အကြောင်းမူကား လူအားလုံး အပြစ်ပြုကြသောကြောင့် ဖြစ်သည် (ရော ၅:၁၂၊ ၁၃)။ အပြန်အလှန်အားဖြင့် “သေခြင်းနေ့ကို အာဏာစိုးရန် လူတစ်ဦးတွင်မျှ မရှိ” (ဒေ ၈:၈)။

1. The Reign of Death

 

In describing the reign of death, the Bible personifies death as an existence, a dominion, a power to be reckoned with in this world. “Yet death reigned from Adam to Moses” (Rom. 5:14), and “because of one man’s trespass, death reigned through that one man” (verse 17). This reign of death implies that death holds dominion over the present world and its inhabitants. Jeremiah speaks of death as an enemy with power to break into human life anywhere, at will, and without regard or consideration for victims. “For death has come up into our windows, it has entered our palaces, cutting off the children from the streets and the young men from the squares” (Jer. 9:21). Death exercises this power through sin (Rom. 5:17) and the devil (Heb. 2:14) and imposes it upon all people, for all have sinned (Rom. 5:12, 13). Conversely, “no man has … authority over the day of death” (Eccl. 8:8).

 

 

၂. အသက်၏ အဆုံးအဖြစ် သေခြင်း

သေခြင်း၏ အုပ်စိုးမှုသည် သေမင်းရောဂါ၊ သေစေနိုင်သော မတော်တဆမှု၊ သို့မဟုတ် သေဒဏ်စီရင်ခြင်းကဲ့သို့ အသက်ကို သဘာဝမကျသော နည်းဖြင့် မကြာခဏ အလယ်မှ ဖြတ်တောက်တတ်သော်လည်း၊ ၎င်းသည် အိုမင်းခြင်းလုပ်ငန်းစဉ်ဖြင့် ကုန်ဆုံးသွားသော အသက်ကို ရိုးရှင်းစွာ အဆုံးသတ်ပေးတတ်သည်။ အိုမင်းခြင်းသည်ပင် သေခြင်း၏ နူးညံ့သော ပုံစံတစ်ခု ဖြစ်သည်။

2. Death as the End of Life

 

While the reign of death all too often causes an unnatural interruption of life, as in the case of a mortal illness, fatal accident, or capital punishment, it also simply brings to an end a life that has run its course through the process of aging—itself a gentle form of death.

 

အသက် ၁၇၅ နှစ်တွင် “အာဗြဟံသည် နောက်ဆုံးအသက်ရှူသွင်းပြီး အိုမင်းပြည့်စုံသော အသက်အရွယ်တွင် ကောင်းစွာ သေဆုံးသွားပြီး မိမိလူမျိုးထံ စုဝေးခြင်းခံရသည်” (က ၂၅:၈)။ ယောဘကို ဖြောင့်မတ်စွာ နေထိုင်ရန် အကြံပေးရာတွင် ဧလိဖဇ်က “သင်သည် အချိန်ကာလ ရင့်ကျက်သော အသက်အရွယ်ဖြင့် သင်၏ သင်္ချိုင်းသို့ ရောက်လိမ့်မည်၊ ရိတ်သိမ်းချိန်တွင် စပါးလှံတံသည် နွေဦးနှောင်းပိုင်းတွင် စပါးကျည်တောက်သို့ တက်လာသည်နှင့်အညီ” ဟု ကတိပေးခဲ့သည် (ယောဘ ၅:၂၆)။ မိမိချစ်သော သားကို ပြန်တွေ့သောအခါ ယာကုပ်သည် ယောသပ်အား “ယခု ငါသေပါစေတော့၊ သင်သည် အသက်ရှင်နေသေးကြောင်း ငါမြင်ပြီးမှ” ဟု ပြောခဲ့သည် (က ၄၆:၃၀)။ ခရစ်တော်ထံ ပြန်လည်အပ်နှံရာတွင် တမန်တော်ပေါလုက “ငါ့အတွက် အသက်ရှင်ခြင်းသည် � christ ဖြစ်၍ သေခြင်းသည် အကျိုးဖြစ်သည်” ဟု ကြွေးကြော်ခဲ့သည် (ဖိ ၁:၂၁)။

At 175 years of age “Abraham breathed his last and died in a good old age, an old man and full of years, and was gathered to his people” (Gen. 25:8). In advising Job on righteous living, Eliphaz promised, “You shall come to your grave in ripe old age, as a shock of grain comes up to the threshing floor in its season” (Job 5:26). Upon meeting his favorite son again, Jacob said to Joseph, “Now let me die, since I have seen your face and know that you are still alive” (Gen. 46:30). In recommitting himself to Christ, the apostle Paul exclaimed, “For to me to live is Christ, and to die is gain” (Phil. 1:21).

 

ဤကျမ်းချက်များနှင့် အခြားကျမ်းချက်များက သမ္မာကျမ်းသည် သေခြင်းကို လွှတ်မြောက်ခြင်း၊ အသက်၏ သဘာဝအဆုံး၊ ရှည်လျားပြီး ခက်ခဲသော အသက်တစ်ခုအတွက် ကြိုဆိုဖွယ် လွှတ်မြောက်ခြင်းအဖြစ်ပင် အသိအမှတ်ပြုကြောင်း ဖော်ပြသည်။ သမ္မာကျမ်းသည် မကြာခဏ လူများ၏ သေဆုံးခြင်းကို စိတ်မဝင်စားသလို ရိုးရှင်းစွာ အသက်၏ အဆုံးအဖြစ်သာ မှတ်တမ်းတင်ထားတတ်သည်။ ဤသည်မှာ ယနေ့ခေတ် သေခြင်းကို “လက်ခံရန်” ဟူသော သဘောထားနှင့် ကိုက်ညီသည်။ အကြောင်းမူကား သေခြင်းသည် မလွှဲမရှောင်သာဖြစ်သောကြောင့် တစ်နည်းနည်းဖြင့် “ပြီးဆုံးအောင် လုပ်ရမည်” ဟူသော သဘောထားဖြစ်သည်။ သမ္မာကျမ်းသည် ကျွန်ုပ်တို့ကို သေခြင်းနှင့် “လက်ခံရန်” ဖိတ်ခေါ်နေသလော။

These passages and others suggest that the Bible acknowledges death as a release, a natural end to life, and in the case of a long and difficult life, even as a welcome release. Often the Bible reports the death of people in a disinterested way, simply as the end of their life. This corresponds to the present attitude of “coming to terms” with death, because it is unavoidable and one must therefore “get it over with” one way or another. Is the Bible inviting us to “come to terms with death”?

 

ဖိလိပ္ပိ ၁:၂၁ ၏ အထူးကိစ္စကို ခြိမ်းချမ်းစွာ သေဆုံးခြင်း၏ ဥပမာများတွင် ချန်လှပ်ထားလျှင်၊ ထိုဥပမာများသည် အသက်တာတွင် အောင်မြင်မှုများကို အာရုံစိုက်ပြီး သေခြင်းကို အာရုံစိုက်ခြင်း မဟုတ်သောကြောင့် သေခြင်းကို လက်ခံသော သဘောထားအဖြစ် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုသင့်သည် မဟုတ်ပေ။

With the exception of the special case of Philippians 1:21, which expresses the apostle’s total commitment to Christ in life and death, the examples cited of peaceful death actually focus upon the achievements in life rather than upon death and therefore should not be interpreted as an accepting attitude toward death.

 

အိုမင်းခြင်းတွင် သေခြင်း၏ သမ္မာကျမ်းဆိုင်ရာ အမြင်ကို ပိုမို တိကျစွာ နားလည်ရန်အတွက် အိုမင်းခြင်းက အသက်တေ့သို့ ယူဆောင်လာသော ပျက်စီးမှုများကို အာရုံစိုက်ရမည်။ ထို့နောက် ချက်ချင်း ရှင်းလင်းလာသည်မှာ ဆုလာဘ်ရှိသော အသက်တစ်ခုပြီးနောက်ပင် သေခြင်းကို စောင့်ဆိုင်းခြင်းသည် လိုလားဖွယ်ရာ သို့မဟုတ် ကျေနပ်ဖွယ်ရာ မဟုတ်ပေ။ ထို့ကြောင့် “ကျွန်ုပ်တို့၏ အသက်နှစ်များသည် ခုနစ်ဆယ်ဖြစ်သည်၊ အားကောင်းလျှင် ရှစ်ဆယ်ပင် ဖြစ်သည်။ သို့သော် ၎င်းတို့၏ ကာလသည် ပင်ပန်းခြင်းနှင့် ဒုက္ခသာ ဖြစ်သည်။ ထို့အတူ ချက်ချင်း ကုန်ဆုံးသွားပြီး ကျွန်ုပ်တို့ ပျံဝဲသွားကြသည်” (ဆာ ၉၀:၁၀)။

A more precise understanding of the Bible’s view of death in old age requires us to focus upon the ravages that aging brings upon life. Here it becomes clear immediately that waiting for death, even following a rewarding life, is neither desirable nor satisfactory. Thus, “the years of our life are threescore and ten, or even by reason of strength fourscore; yet their span is but toil and trouble; they are soon gone, and we fly away” (Ps. 90:10).

 

ဤကျမ်းချက်သည် အသက်နှောင်းပိုင်းတွင် လုပ်ဆောင်ချက် မရှိခြင်း၏ ပြဿနာကို သတိပေးထားသည်။ အကျော်ကြားဆုံး ကျမ်းချက်မှာ ဒေ ၁၂ ဖြစ်ပြီး အိုမင်းသူတစ်ဦး၏ ဝမ်းနည်းဖွယ် ဝန်ခံချက် ဖြစ်သည်။ “ဆိုးရွားသော နေ့ရက်များ မရောက်မီ၊ နှစ်များမရောက်မီ သင်၏ ငယ်ရွယ်စဉ် အချိန်တွင် သင်၏ ဖန်ဆင်းရှင်ကို အောက်မေ့လော့။ ထိုနှစ်များတွင် သင်သည် ‘ထိုနှစ်များတွင် ငါ မပျော်မရွှင် ဖြစ်တော့’ ဟု ဆိုလိမ့်မည်” (ကျမ်း ၁)။ နောက်ကျမ်းပိုဒ်များသည် ဉာဏ်ပညာနှင့် တည်ကြည်မှု ယူဆောင်လာမည်ဟု မျှော်လင့်ရသော်လည်း အိုမင်းခြင်း၏ အတွေ့အကြုံကို ဝမ်းနည်းစွာ ဖော်ပြထားသည်။ ဝမ်းနည်းဖွယ် အချက်မှာ အသက်သည် လျင်မြန်စွာ ဝမ်းနည်းဖွယ် အဆုံးသို့ ရောက်ရှိပြီး ပြန်လည် မရရှိနိုင်တော့ခြင်း ဖြစ်သည်။ “လူသည် မိမိ၏ ထာဝရအိမ်သို့ သွားပြီး၊ ငိုကြွေးသူများသည် လမ်းများပေါ်တွင် လျှောက်သွားကြသည်” (ကျမ်း ၅)။

This text also warns of the often problematic nature of inactivity toward the end of life. Perhaps the most interesting passage is Ecclesiastes 12, the sad confession of an old man. “Remember also your Creator in the days of your youth, before the evil days come, and the years draw nigh, when you will say, ‘I have no pleasure in them’” (verse 1). The next verses deplore the experience of old age, despite the wisdom and serenity it might be expected to bring. The sad fact remains that life comes to a swift and sad end and cannot be brought back. “Man goes to his eternal home, and the mourners go about the streets” (verse 5).

 

ဤတဖန်ပြန်လည် ယိုယွင်းပျက်စီးလာသော အသက်တွင် သေခြင်းသည် ခံချင်စဖွယ် သို့မဟုတ် ကြိုဆိုဖွယ် လွတ်မြောက်မှုဟု ထင်ရသော အချိန်တစ်ခု ရောက်လာနိုင်သော်လည်း၊ သမ္မာကျမ်းအရ ဤလုပ်ငန်းစဉ်တစ်ခုလုံးသည် လိုလားဖွယ်ရာ သို့မဟုတ် ခံချင်စဖွယ်ရာ မဟုတ်ပေ။ တကယ်တော့ အိုမင်းခြင်းကိုယ်တိုင်သည် အပြစ်၏ ကျိန်ခြင်းတွင် ပါဝင်ပြီး ဘယ်တော့မျှ လိုလားခြင်း မခံရသော သေခြင်း၏ ဝင်ရောက်လာသော ပုံစံတစ်ခု ဖြစ်သည် (ဒေ ၁၂:၁-၇)။ ၎င်းသည် ဘုရားသခင်၏ ကာကွယ်စောင့်ရှောက်မှုကို အထူးလိုအပ်သော အချိန်ဖြစ်သည် (ဆာ ၇၁:၁၈)။ အဲဂုတ္တုပြည်၌ သားများနှင့် မြေးများ ဝိုင်းရံထားသော ယာကုပ်၏ ဝမ်းနည်းဖွယ် သေဆုံးခန်းသည် အိုမင်းခြင်းက ခရစ်ယာန်ဘိုးဘေးကို ကတိထားရာပြည်သို့ ပြန်သွားခွင့် မပေးကြောင်း ပြသသည်။ အမှန်မှာ ၎င်းသည် အသက်၏ ဝမ်းနည်းဖွယ်နှင့် နောက်ဆုံး လက်ခံ၍မရနိုင်သော အဆုံးသတ်တစ်ခု ဖြစ်ပြီး တစ်နည်းနည်းဖြင့် ကျော်လွှားရမည့် အရာဖြစ်သည်။ “ယာကုပ်က ယောသပ်အား မိန့်တော်မူသည်၊ ‘ကြည့်လော့၊ ငါသေတော့မည်။ သို့သော် ဘုရားသခင်သည် သင်တို့နှင့်အတူ ရှိနေမည်။ သင်တို့ကို သင်တို့၏ ဘိုးဘေးတို့၏ ပြည်သို့ ပြန်ပို့ဆောင်မည်’” (က ၄၈:၂၁)။ ထို့နောက် အောက်ပါ ညွှန်ကြားချက်ကို ပေးခဲ့သည်။ “ငါသည် ငါ့လူမျိုးထံ စုဝေးရမည်။ ငါ့ဘိုးဘေးတို့နှင့်အတူ ဟေတ်လူ ဧဖရုန်၏ လယ်ကွင်းတွင်ရှိသော လိုဏ်ဂူတွင် ငါ့ကို သင်္ဂြိုဟ်လော့” (၄၉:၂၉)။

Perhaps a time may come in this gradual deterioration of life when death will seem a tolerable or even welcome escape, but according to the Bible the whole process is neither desirable nor tolerable. In fact, aging itself is an intrusive form of advancing death, which belongs to the curse of sin and is never desired (Eccl. 12:1–7). It represents a time when God’s protection is especially needed (Ps. 71:18). The sad death scene of Jacob, surrounded by his sons and grandsons in Egypt, shows how old age prevents the patriarch from returning to the Promised Land. In reality it constitutes a sad and ultimately unacceptable conclusion to life—one that somehow must be overcome. “Then Israel said to Joseph, ‘Behold, I am about to die, but God will be with you, and will bring you again to the land of your fathers” (Gen. 48:21). Then he gave the following instruction: “I am to be gathered to my people; bury me with my fathers in the cave that is in the field of Ephron the Hittite” (49:29).

 

ယာကုပ်၏ သားတို့အား သူ့ကို ချန်လှပ်မထားရန် တောင်းပန်ချက်တွင် သမ္မာကျမ်းသည် သေခြင်းကို အသက်၏ လက်ခံ၍မရနိုင်သော အဖြေအဖြစ် ဆန့်ကျင်ကြောင်း၊ ရှည်လျားပြီး ကြွယ်ဝသော အသက်တစ်ခုအတွက်ပင် လက်ခံ၍မရနိုင်ကြောင်း၊ ဘုရားသခင်၏ ကတိတော်ကို ခြိမ်းခြောက်နေသောကြောင့် ဖြစ်သည်။ သို့သော် ခရစ်ယာန်ဘိုးဘေး၏ တောင်းဆိုချက်သည် သေခြင်းပင် မတားနိုင်သော အနာဂတ်အတွက် မျှော်လင့်ချက်ကို ပေးထားပြီး၊ ဣသရေလသည် ကတိထားရာပြည်ကို အမွေခံရမည်ဟူသော ဘုရားသခင်၏ ကတိတော်တွင် ချည်နှောင်ထားသော မျှော်လင့်ချက် ဖြစ်သည်။

In Jacob’s plea to his sons that he not be left behind, we see illustrated the Bible’s opposition to death, considering it an unacceptable answer to life, even to a long and rich life, for it threatens the very promise of God. However, the patriarch’s request also holds out hope for a future that even death cannot thwart—a hope anchored in the promise of God that Israel will inherit the Promised Land.

 

 

၃. ဖျက်ဆီးခြင်းအဖြစ် သေခြင်း

သေခြင်းသည် ရှည်လျားသော အသက်၏ အဆုံးတွင် အမြဲရောက်လာသည် မဟုတ်။ ၎င်းသည် အလယ်ထဲသို့ ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ဝင်ရောက်ကာ ကြောက်ရွံ့ခြင်းနှင့် ထိတ်လန့်ခြင်းကို ယူဆောင်လာတတ်သည်။ သမ္မာကျမ်းသည် ထိုဖြစ်နိုင်ခြေကို ကြောက်မက်ဖွယ် အတွေ့အကြုံအဖြစ် ဖော်ပြထားပြီး၊ သမ္မာကျမ်းထဲရှိ အံတုသော သူရဲကောင်းများ ဖြစ်သည့် မောရှေ၊ ဒါဝိဒ်နှင့် တမန်တော်ပေါလုပင်လျှင် သေခြင်းကို ရင်ဆိုင်ရာတွင် အမြဲ သူရဲကောင်းဆန်သည် မဟုတ်ခဲ့ပေ။ မတည်မငြိမ်ဖြစ်သော ရှောလုမင်းကြီးနှင့် ရင်ဆိုင်ချိန်တစ်ခုတွင် ဒါဝိဒ်သည် မိမိသူငယ်ချင်း ယောနသန်အား “ငါနှင့် သေခြင်းကြားတွင် ခြေလှမ်းတစ်လှမ်းသာ ရှိတော့သည်” ဟု ကြွေးကြော်ခဲ့သည် (၁ ရှမွေ ၂၀:၃)။ နောက်ပိုင်းတွင် ခရစ်တော်ကိုယ်တော်တိုင်သည် ခမည်းတော်၏ အလိုတော်မှလွဲ၍ သေခြင်းကို ရှာမှီးခြင်း မပြုခဲ့ပေ (လု ၂၂:၄၂)။

3. Death as Destruction

 

Death does not always arrive at the end of a long life; it may also walk boldly into the middle, striking fear and terror. The Bible presents that possibility as a frightening experience, indeed, some of the most courageous persons in the Bible—Moses, David, and the apostle Paul—were not always heroic in the face of death. During one of his confrontations with the unstable King Saul, David exclaimed to his friend Jonathan, “There is but a step between me and death” (1 Sam. 20:3). Much later, Christ Himself would not seek death except according to the will of His Father (Luke 22:42).

 

ဤသို့ သေခြင်း၏ ကြောက်ရွံ့ခြင်း၊ အထူးသဖြင့် သေခြင်း၏ အချိန်မတန်မီ ဝင်ရောက်လာခြင်းကို သမ္မာကျမ်းတစ်ခုလုံးတွင် ထူးခြားစွာ ဖော်ပြထားပြီး သေခြင်း၏ အထူးသမ္မာကျမ်းဆိုင်ရာ နားလည်မှုကို မီးမောင်းထိုးပြထားသည်။ ၎င်းသည် ဤဘဝ၏ သဘာဝ သို့မဟုတ် မလွှဲမရှောင်သာ အဆုံးမဟုတ်ဘဲ၊ ကွဲပြားခြားနားသော အဆင့်တွင် ဆက်လက်တည်ရှိမှုကို လိုက်နာသည်ဟု မဆိုလိုပေ။ ထို့ကြောင့် သူရဲကောင်းဆန်သော လူသည် ရဲဝံ့စွာ ရင်ဆိုင်နိုင်သည် မဟုတ်ပေ။ ထမြောက်ခြင်း မျှော်လင့်ချက်မရှိဘဲ သေခြင်းသည် အသက်ရှင်သမျှ၏ အဆုံး၊ ဘုရားသခင်မရှိခြင်း၊ လုံးဝ အမှောင်ကို ကိုယ်စားပြုသည်။ သမ္မာကျမ်းဆိုင်ရာ ရှုထောင့်မှကြည့်လျှင် ထမြောက်ခြင်း မျှော်လင့်ချက်မရှိဘဲ သေခြင်း၏ ကြောက်ရွံ့ခြင်းသည် လူသားများ ခံစားရသော အခြေခံဆုံး ကြောက်ရွံ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ ၎င်းသည် တစ်ဦးတည်း ကျန်ရစ်ခံရမည်ဟု ကြောက်ရွံ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ သေခြင်းဆိုသည်မှာ တစ်ဦးတည်း ဖြစ်ခြင်းပင် ဖြစ်သည်။ ၎င်းသည် ပယ်ရှင်းခြင်းမရှိဘဲ ဘုရားသခင်၏ တရားစီရင်ခြင်းကို ရင်ဆိုင်ရမည်ဟု ကြောက်ရွံ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ အပြစ်ရှိသူများအတွက် ဤနည်းဖြင့် သေဆုံးခြင်းအားဖြင့် ခရစ်တော်သည် လူသားတစ်ဦးမျှ မျှော်လင့်ချက်မရှိဘဲ သေခြင်းကို ရင်ဆိုင်ရန် မလိုအပ်ကြောင်း အာမခံခဲ့သည်။

Such fear of death, especially of the untimely intrusion of death into life, characterizes the whole Bible and underscores a special biblical understanding of death: it does not represent the natural or unavoidable end to the present life followed by an ongoing existence on a different level, so that the heroic person may meet it courageously. Rather, death without the resurrection hope represents the end of all life, the absence of God, total darkness. Seen from the biblical perspective, the fear of death without the resurrection hope remains the most fundamental fear experienced by human beings. It is the fear of being left alone, for to die means to be alone; it is the fear of facing God’s judgment without atonement. By dying this way on behalf of sinners, Christ guaranteed that no human being ever needs to face death without hope.

 

ထို့ကြောင့် အချိန်မီရောက်သည်ဖြစ်စေ၊ အချိန်မတန်မီ ရောက်သည်ဖြစ်စေ၊ မိသားစုနှင့် သူငယ်ချင်းများ ဝိုင်းရံထားသည်ဖြစ်စေ၊ တစ်ဦးတည်း ဖြစ်သည်ဖြစ်စေ၊ ယုံကြည်သူ ဖြစ်သည်ဖြစ်စေ၊ မယုံကြည်သူ ဖြစ်သည်ဖြစ်စေ၊ သေခြင်းကို ရင်ဆိုင်ရသူသည် မကြာခဏ သဘာဝအလျောက် ဘုရားသခင်ကို အော်ဟစ်တောင်းဆိုတတ်သည်။ “ရှောလ၏ ချည်များသည် ငါ့ကို ရစ်ပတ်ထားပြီး၊ သေခြင်း၏ ထောင်ချောက်များသည် ငါ့ကို ရင်ဆိုင်နေသည်။ ငါ့ဒုက္ခတွင် ထာဝရဘုရားကို ငါ အော်ဟစ်ခဲ့သည်။ ငါ့ဘုရားသခင်ထံ ငါ အကူအညီ တောင်းခဲ့သည်” (ဆာ ၁၈:၅၊ ၆)။ အပြန်အလှန်အားဖြင့် ဘုရားသခင် နီးကပ်စွာ ရှိနေသောအခါ သေခြင်း၏ ကြောက်ရွံ့ခြင်းကို ကျော်လွှားနိုင်သည်။ “သေခြင်း၏ အမှောင်ချိုက်လမ်းခရီးကို ငါ လျှောက်သော်လည်း၊ ဆိုးညစ်ခြင်းကို ငါ မကြောက်။ အကြောင်းမူကား သင်တို့သည် ငါနှင့်အတူ ရှိနေသည်။ သင်၏ တောင်ဝှေးနှင့် တောင်ဝှေးချောင်းသည် ငါ့ကို နှစ်သိမ့်စေသည်” (၂၃:၄)။

It is not surprising then that the person facing death, timely or untimely, whether surrounded by family and friends or alone, whether believer or unbeliever, often spontaneously calls upon God. “The cords of Sheol entangled me, the snares of death confronted me. In my distress I called upon the Lord; to my God I cried for help” (Ps. 18:5, 6). Conversely, when God is near, the fear of death is overcome. “Even though I walk through the valley of the shadow of death, I fear no evil; for thou art with me; thy rod and thy staff, they comfort me” (23:4).

 

သမ္မာကျမ်းဆိုင်ရာ အခြေအနေတွင် သေခြင်းကို ခြိမ်းခြောက်သော အတွေ့အကြုံများသည် ယနေ့ ကျွန်ုပ်တို့ ရင်ဆိုင်ရသော အတွေ့အကြုံများနှင့် ဆင်တူသည်။ ဖျားနာခြင်း၊ စစ်ပွဲနှင့် သဘာဝ ဘေးအန္တရာယ်များသည် အသာများဆုံး ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် ပြင်းထန်သော ဖျားနာခြင်းကို သေခြင်းနှင့် ဆက်စပ်ကာ ကြောက်ရွံ့ခြင်း ဖြစ်ပေါ်စေသည်။ ဧလိရှာ၏ တပည့်တစ်ဦးက အလျင်စလို စုဆောင်းထားသော ပစ္စည်းများမှ အဆိပ်ရှိသော အစားအစာကို ပြင်ဆင်ခဲ့ရာ “ဘုရားသခင်၏ လူ၊ အိုးထဲတွင် သေခြင်း ရှိသည်!” ဟု အော်ဟစ်ကြပြီး စားသောက်ခြင်း ရပ်တန့်ခဲ့ကြသည် (၂ ဘု ၄:၄၀)။ ဟေဇကိ၏ အန္တရာယ်ရှိသော ဖျားနာခြင်းသည် သူ့ကို သေခြင်းဖြင့် ခြိမ်းခြောက်ကာ ကြောက်ရွံ့စေပြီး ဘုရားသခင်ထံ ဆုတောင်းရန် ပို့ဆောင်ခဲ့သည်။ “ဟေဇကိသည် မျက်နှာကို နံရံသို့ လှည့်ကာ ထာဝရဘုရားကို ဆုတောင်းခဲ့သည် … ဟေဇကိသည် ခါးခါးစီးစီး ငိုကြွေးခဲ့သည်” (၂ ဘု ၂၀:၂၊ ၃)။

In the biblical setting, life-threatening experiences leading to the fear of death are similar to those we meet today. Illness, war, and natural calamities are the most common. Thus serious illness was associated with death and brought about fear. The poisonous food prepared by one of Elisha’s servants from hastily gathered ingredients brought out the cry “O man of God, there is death in the pot!” (2 Kings 4:40), and all stopped eating. Hezekiah’s dangerous illness threatened him with death, frightened him, and sent him to God in prayer. “Then Hezekiah turned his face to the wall, and prayed to the Lord … And Hezekiah wept bitterly” (2 Kings 20:2, 3).

 

စစ်ပွဲသည် လူငယ်များကို အချိန်မတန်မီ သေဆုံးစေပြီး ကျန်ရစ်သော မုဆိုးမများ၊ မိဘမဲ့များနှင့် မိဘများကို မရေမတွက်နိုင်သော ဆင်းရဲဒုက္ခ ယူဆောင်လာသည်။ သမ္မာကျမ်းသည် စစ်ပွဲသည် တိုက်ပွဲနှစ်ဖက်စလုံးရှိ စစ်သားများကို အဓိပ္ပာယ်မရှိစွာ အသက်ဖြုန်းတီးစေကြောင်း အထူးသတိပြုမိသောကြောင့် ဖြစ်သည် (၂ ရှမွေ ၂:၁၂-၁၇)။ သို့သော် စစ်မြေပြင်မှ သေဆုံးခြင်း သတင်းကို ယူဆောင်လာသူများအတွက် နာကျင်မှုသည် အတူတူပင် နက်ရှိုင်းသည်။ “အိုး ငါ့သား အဗျံလုန်၊ ငါ့သား၊ ငါ့သား အဗျံလုန်။ သင့အစား ငါ သေဆုံးခဲ့လျှင် ကောင်းလေစွ၊ အိုး အဗျံလုန်၊ ငါ့သား၊ ငါ့သား!” (၁၈:၃၃)။

War brought untimely death to young men and untold suffering to surviving widows, orphans, and parents. Scripture is particularly aware that warfare hurts the soldiers on both sides of the battle lines in a senseless waste of life (2 Sam. 2:12–17). But the pain is equally deep in those to whom a report of death is brought from the battlefield. “O my son Absalom, my son, my son Absalom! Would I had died instead of you, O Absalom, my son, my son!” (18:33).

 

သဘာဝ ဘေးအန္တရာယ်များကို သမ္မာကျမ်းခေတ်တွင်လည်း ယနေ့ခေတ်ကဲ့သို့ နားလည်မှု နည်းပါးခဲ့ပြီး တစ်ခါတစ်ရံ “ဘုရားသခင်၏ လုပ်ရပ်” ဟု ယူဆခဲ့ကြသည်။ ယောနထံ တရှိတ်သို့ သွားသော သင်္ဘောပေါ်ရှိ သင်္ဘောသားများသည် မုန်တိုင်းကို ကြောက်ရွံ့ကြသည် (ယောန ၁:၅)။ တကယ်တော့ ပင်လယ်ပြင်ပြင်း ဒီလှိုင်းလုံးများသည် သေခြင်း၏ ကြောက်ရွံ့မှု ဖြစ်ပေါ်စေတတ်သော အကြောင်းအရင်းအဖြစ် မကြာခဏ ဖော်ပြထားသည် (ဆာ ၁၀၇:၂၃-၃၂)၊ မီးရှို့သော သဲကန္တာရကဲ့သို့ပင် (ဟေရှာ ၄၃:၁၊ ၂၊ ၁၆-၂၀)။

Natural catastrophes, as little understood in Bible times as today, were occasionally considered “acts of God” then as now. The sailors in the ship bound for Tarshish with Jonah on board were afraid of the storm (Jonah 1:5). In fact, the raging sea is often mentioned as a cause for fear of death (Ps. 107:23–32), as is the burning desert (Isa. 43:1, 2, 16–20).

 

ဤအသက်ကို ခြိမ်းခြောက်သော အရာများသည် အချိန်မတန်မီ သေခြင်း၏ ရောင်ပြန်ဟပ်မှုကို ဖြစ်ပေါ်စေပြီး သမ္မာကျမ်းထဲရှိ အကြီးကျယ်ဆုံး သူရဲကောင်းများပင် သေခြင်း၏ ကြောက်ရွံ့ခြင်းကို ဖြစ်ပေါ်စေခဲ့သည်။ ဥပမာ၊ မယုံနိုင်ဖွယ် ဘေးဒုက္ခများကို ရင်ဆိုင်ရသောအခါ ယောဘသည် “ဘုရားသခင်ကို အပြစ်တင်ခြင်း” မပြုခဲ့ (ယောဘ ၁:၂၂)၊ သို့သော် သူ့သူငယ်ချင်းများက ထိုနည်းဖြင့် တွေးရန် အားပေးခဲ့သော်လည်း (ယောဘ ၁၅:၁-၆၊ ၁၈) သေခြင်းကို လက်ခံခဲ့ခြင်း မရှိပေ။ အပြန်အလှန်အားဖြင့် သူ၏ ကိုယ်ပိုင် ဆင်းရဲဒုက္ခ အလေးဆုံး ဖြစ်ခဲ့သော အချိန်တွင် (၁၉:၁-၂၂) သူ၏ အသက်ကို ဘုရားသခင်ပေးသော လက်ဆောင်အဖြစ် အလ္လာဘေးအန္တရာယ်အားလုံးထက် အထက်၌ အတည်ပြုခဲ့သည်။ ယောဘသည် သေခြင်းကို အလွန်ကြောက်ရွံ့ခဲ့သော်လည်း ဘုရားသခင်ကို ပို၍ ယုံကြည်ခဲ့သည် (ကျမ်း ၂၃-၂၇)။

These threats to life raised the specter of untimely death and led to fear of death, even among the greatest heroes in Scripture. For example, when faced with unimaginable catastrophes, Job did not “charge God with wrong” (Job 1:22), but neither did he accept death readily, though tempted to do so and encouraged by his friends to think that way (Job 15:1–6; 18). Instead, at the moment when his personal suffering weighed most heavily upon him (19:1–22), he affirmed God’s gift of life above all the catastrophes disrupting his life. Job feared death greatly, but he trusted God more (verses 23–27).

 

 

၄. အပြစ်ဒဏ်အဖြစ် သေခြင်း

သမ္မာကျမ်းသည် သေခြင်းကို အပြစ်အတွက် အပြစ်ဒဏ်အဖြစ် မကြာခဏ ပြောဆိုထားသည်။ “အပြစ်၏ အခကြေးငွေသည် သေခြင်း ဖြစ်သည်” (ရော ၆:၂၃)။ ဤနားလည်မှုသည် က ၂:၁၇ ကို ပြန်လည်သတိရစေသည်။ “ထိုအသီးကို စားသော နေ့တွင် သင်သည် ဧကန်သေမည်” ဟူ၍ ဖြစ်သည်။ ဤအကြံအစည်ကို သေဒဏ်ချမှတ်ရန် ပဋိညာဉ်ဥပဒေများတွင် ထပ်မံတွေ့ရသည်။ ဥပမာ “လူကို ရိုက်ပြီး သေစေသော သူသည် ဧကန် သေဒဏ်ခံရမည်” (ထွက် ၂၁:၁၂)။ မြေကြီးပေါ်သို့ ရေလွှမ်းမိုးခြင်းနှင့် သောဒုံ၊ ဂေါမောရနှင့် လွင်ပြင်မြို့များ ပျက်စီးခြင်းသည် ဘုရားသခင်၏ သေခြင်းဖြင့် အပြစ်ဒဏ်ခတ်ခြင်း ဖြစ်သည် (က ၆:၆၊ ၇၊ ၁၉:၁၅-၂၈၊ နှို့ယှဉ်ပါ ၂ ပေ ၃:၆၊ ၇၊ ယုဒ ၆၊ ၇)။

4. Death as Punishment

 

The Bible frequently speaks of death as a punishment for sin, “for the wages of sin is death” (Rom. 6:23). This understanding of death recalls Genesis 2:17: “for in the day that you eat of it you shall die.” Once more we meet this idea in the covenant laws advocating capital punishment, such as “whoever strikes a man so that he dies shall be put to death” (Ex. 21:12). The flood of water upon the earth and the destruction of Sodom, Gomorrah, and the other cities of the plain, represented divine punishment by death (Gen. 6:6, 7; 19:15–28; cf. 2 Peter 3:6, 7; Jude 6, 7).

 

ဣသရေလလူမျိုး၏ အောင်ပွဲခံ စစ်ပွဲများ၏ သမိုင်းတွင် အပြစ်ရှိသော လူမျိုးများအပေါ် သေဒဏ်ပေးခြင်းမျိုး ဖတ်ရသည်။ “ယခုသင်တို့သွား၍ အမာလက်လူမျိုးကို ရိုက်ချိုး၍ သူတို့ရှိသမျှကို လုံးလုံးဖျက်ဆီးကြလော့။ သူတို့ကို မနားနဲ့၊ ယောက်ျားမိန်းမ၊ ကလေးနို့စို့၊ နွားသိုး၊ ကုလားအုပ်နှင့်မြည်းတို့ကို သတ်ကြလော့” (၁ ဓမ္မရာကျမ်း ၁၅:၃)။ ပရောဖက်များလည်း ဘုရားသခင်ကို လေးလေးနက်နက် ပြစ်မှားပြီး နောင်တမရသူများအပေါ် ထိုကဲ့သို့သော အပြစ်ဒဏ်ကို ကြေညာကြသည် (အာမုတ် ၇:၁၆၊ ၁၇)။ တမန်တော် ပေတရုသည်လည်း ဘုရားသခင်၏ အမိန့်တော်နှင့်အညီ လိမ်ညာအကြံဆွဲသော အနနိနှင့် ဇပ္ဖိရကို ချက်ချင်းသေစေတော်မူသည် (တမန်တော် ၅:၁–၁၁)။

In the history of Israel’s wars of conquest we read of such capital punishment upon guilty people. “Now go and smite Amalek, and utterly destroy all that they have; do not spare them, but kill both man and woman, infant and suckling, ox and sheep, camel and ass” (1 Sam. 15:3). The prophets also pronounce similar punishment on individuals who had affronted God in a serious and unrepentant manner (Amos 7:16, 17). And the apostle Peter on God’s command sent the scheming Ananias and Sapphira out to instant death (Acts 5:1–11).

 

အပြစ်ရှိသူများအပေါ် ဤမျှ ပြင်းထန်သော အပြစ်ဒဏ်ကို ကibleကျမ်းက ချမှတ်ပြီး ဘုရားသခင်၏ ဇာတိပကတိနှင့် အလွန်ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်သော အရာ၊  yaမရဏတရားကို အပြစ်ဒဏ်ပေးရန် တူရိယာအဖြစ် အသုံးပြုခြင်းသည် ထူးဆန်းသည်ဟု ထင်ရသည်။ အမှန်မှာ ကျမ်းစာက ဤဘုရားသခင်၏ လုပ်ဆောင်ချက်ကို ဇာတိပကတိနှင့် မကိုက်ညီဟု တင်ပြထားသည်။ “ထာဝရဘုရားသည် ပရာဇိမ်တောင်၌ ထလာသည်နှင့်အမျှ ထမြောက်တော်မူမည်။ ဂိဗောင်ချိုင့်ဝှမ်း၌ ဒေါသထွက်သည်နှင့်အမျှ ဒေါသထွက်တော်မူမည်။ ထူးဆန်းသော အမှုကို ပြုတော်မူရန်၊ နိုင်ငံခြားသော အမှုကို လုပ်တော်မူရန်ဖြစ်သည်” (ဟေရှာယ ၂၈:၂၁)။ ဘုရားသခင်သည် ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်းတွင် အလိုမရှိတော်မူသော မရဏတရားကို အလိုရှိတော်မူရာဖရာ အသက်တာကို ကာကွယ်ရန် တူရိယာအဖြစ် အသုံးပြုတော်မူသည်။

It may seem strange that the Bible should pronounce such severe punishment upon sinners and use as an instrument of punishment that which is most antithetical to the character of God. Indeed, the Bible presents this divine activity as out of character: “For the Lord will rise up as on Mount Perazim, he will be wroth as in the valley of Gibeon; to do his deed—strange is his deed! and to work his work—alien is his work!” (Isa. 28:21). Death, that which God likes the least in His universe, thus becomes His instrument to protect what He likes the most, namely, life.

 

ထိုအမြင်သည် လူသားများ၏ အပြစ်ဒဏ်အဖြစ် မရဏတရားနှင့်ပတ်သက်သော ကျမ်းစာကိုးကားချက်အားလုံးကို ထိန်းချုပ်ထားသည်။ သေဒဏ်သည် ဘယ်သောအခါမျှ နှစ်သက်ဖွယ် ဖြေရှင်းနည်းတစ်ခု ဖြစ်လာရမည် မဟုတ်။ အကောင်းဆုံးအားဖြင့် အသက်တာကို ကာကွယ်ရန်နှင့် လူ့အဖွဲ့အစည်း၏ လုံခြုံရေးကို ထိန်းသိမ်းရန်အတွက် လိုအပ်သော ဖြေရှင်းနည်းတစ်ခု ဖြစ်နိုင်သည်။ ဤကဲ့သို့ သေဒဏ်ကို ကန့်သတ်ခြင်းသည် ဒေါသတကြွချိန်တွင် လူ့တရားသူကြီးများအတွက် လွယ်ကူစွာ လက်ခံနိုင်ခြင်း မဟုတ်ချေ။ ဥပမာ ရှောလု ရွေးချယ်ခံရသည့် ဇာတ်လမ်းတွင် တွေ့ရသည်။ “ထိုအခါ လူများက ရှမွေလအား ‘ရှောလုသည် ငါတို့ကို အုပ်စိုးရမည်အကြောင်း အဘယ်သူ ပြောသနည်း။ ထိုသူတို့ကို ဆောင်ခဲ့ကြလော့၊ ငါတို့သည် သတ်ကြမည်’ ဟု လျှောက်ကြ၏။ ရှောလုကလည်း ‘ယနေ့ အဘယ်သူမျှ မသေရ။ အကြောင်းမူကား၊ ယနေ့ ထာဝရဘုရားသည် ဣသရေလအမျိုးကို ကယ်တင်တော်မူပြီ’ ဟု မိန့်တော်မူ၏” (၁ ဓမ္မရာကျမ်း ၁၁:၁၂၊ ၁၃)။ ကံမကောင်းစွာဖြင့်၊ ရှောလုမင်းသည် နောက်ပိုင်းတွင် ဤမျှ ရက်ရောမှု မရှိတော့ဘဲ မိမိအကျိုးအတွက် သေဒဏ်ကို အသုံးပြုရန် ကြိုးစားခဲ့သည် (၁ ဓမ္မရာကျမ်း ၁၄:၃၆–၄၆)။ သေဒဏ်ကို အလွဲသုံးစားလုပ်ခြင်းသည် အလွန်လွယ်ကူစွာ ဖြစ်ပေါ်လာနိုင်သည်။ ဥပမာ အသက်တာကို ကာကွယ်ခြင်းမဟုတ်ဘဲ လက်စားချေရန် (၂ ဓမ္မရာကျမ်း ၃:၂၇)၊ ကိုယ်ကျိုးစီးပွားအတွက် (၁ ဘုရင် ၂၁:၈–၁၄)၊ သို့မဟုတ် မှန်ကန်မှုနှင့် မှားယွင်းမှု၊ သမ္မာတရားနှင့် မဟုတ်မမှန်ကို လုံးဝ နားလည်မှု မရှိခြင်းကြောင့် (တမန်တော် ၈:၁) ဖြစ်သည်။

That perspective governs all the biblical references to death as a human punishment; it must never become a likable solution. At best it may be a necessary solution instituted for protecting life and guarding the security of society. Such a restriction to the death penalty does not come easily to human judges in the heat of the moment, as seen, for example, in the story of Saul’s election. “Then the people said to Samuel, ‘Who is it that said, “Shall Saul reign over us?” Bring the men, that we may put them to death.’ But Saul said, ‘Not a man shall be put to death this day, for today the Lord has wrought deliverance in Israel’” (1 Sam. 11:12, 13). Unhappily, King Saul did not remain so generous later in his reign, but attempted to use capital punishment to further his own cause (1 Sam. 14:36–46). Abuse of the death penalty can follow all too easily, such as using it for reasons other than the protection of life, perhaps to take revenge (2 Sam. 3:27) or for personal greed (1 Kings 21:8–14), or following on complete misapprehension of what is right and wrong, true and false (Acts 8:1).

 

ဤမရဏတရားအားလုံးသည် အာဒံကြောင့် လူသားမျိုးနွယ်တစ်ခုလုံးအပေါ် ကျရောက်သော အပြစ်၏ လုပ်ခလစာများ၏ မတူညီသော ရှုထောင့်များကို ကိုယ်စားပြုသည်။ ဤမရဏတရားသည် ဟေနောက်၊ ဧလိယနှင့် ခရစ်တော် ပြန်ကြွလာချိန်တွင် အသက်ရှင်နေသော ဘုရားသခင်၏ သားသမီးများ (ကမ္ဘာဦး ၅:၂၄၊ ၂ ဘုရင် ၂:၁၁၊ ၁ သက်သာလောနိတ် ၄:၁၇) ကဲ့သို့ အပြောင်းအလဲခံရသူများကို ခြွင်းချက်ဖြင့် ဖြောင့်မတ်သူနှင့် မတရားသူ အားလုံးအပေါ် ကျရောက်သည်။ ၎င်းသည် လူသားမျိုးနွယ်နှင့် ဘုရားသခင်ကြား ကြောက်မက်ဖွယ် ခွဲခွာခြင်းမှသည် ဤလောက၌ နတ်ဆိုးမင်း၏ အကြမ်းဖက်အုပ်ချုပ်မှုအထိ အပြစ်၏ အကျိုးဆက်များဖြစ်သည်။ ဤကဲ့သို့ သေချာသော မရဏတရား၏ အလားအလာကို ရင်ဆိုင်ရသောအခါ အချို့သူများ မရဏတရားနှင့် သဘောတူညီချက် ပြုလုပ်ရန် ကြိုးစားကြသည်။ “ငါတို့သည် မရဏတရားနှင့် ပဋိညာဉ်ဖွဲ့ပြီး၊ ရှောလနှင့် သဘောတူညီချက် ရှိပြီ” (ဟေရှာယ ၂၈:၁၅) ဟု ဆိုကြသော်လည်း ထိုပဋိညာဉ်ကို ပယ်ဖျက်တော်မူမည် (အပိုဒ် ၁၈)။ အတိုချုပ်ပြောရလျှင် မရဏတရား၏ တန်ခိုးနှင့် အုပ်စိုးမှုသည် လူသားများ မည်သို့ပင် သဘောတူညီချက် မပြုလုပ်နိုင်၊ အလျှော့အတင်း မလုပ်နိုင်ချေ။ ဘုရားသခင်သာလျှင် ရဏတရား၏ အုပ်စိုးမှုကို ဖျက်ဆီးပြီး အသက်တာအပေါ် ၎င်း၏ လွှမ်းမိုးမှုကို ဖျက်ဆီးနိုင်တော်မူသည်။ ထိုသို့ပြုရန် တစ်ခုတည်းသော နည်းလမ်းမှာ အသစ်ဖန်ဆင်းခြင်းအကျင်း ဖြစ်သော ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းပင် ဖြစ်သည်။

All these experiences of death represent different aspects of the wages of sin, which through Adam fell upon the entire human race. This death comes to all, righteous and unrighteous alike, with the exception of those who experience translation, for example, Enoch, Elijah, and those among God’s children who are alive at Christ’s appearance (Gen. 5:24; 2 Kings 2:11; 1 Thess. 4:17). It proceeds from the dreadful separation between the human family and God and from the reign of terror by the devil in this world, all consequences of sin. Small wonder that, faced with so certain a prospect of death, some would attempt to come to terms with it, saying, “We have made a covenant with death, and with Sheol we have an agreement” (Isa. 28:15), but that treaty will be annulled (verse 18). In short, the power and reign of death are such that no human possibility exists for arranging a compromise with it or for coming to terms with it. Only God can break this reign of death and destroy its dominion over life by a new creative act, the resurrection.

 

 

၅. ဒုတိယသေခြင်း

ကျမ်းစာတွင် ဒုတိယသေခြင်းကို ဖော်ပြထားသည် (ဗျာ ၂၀:၁၄)။ ပထမသေခြင်းသည် လူတိုင်းအပေါ် အပြစ်ကြောင့် သက်ရောက်လာသော်လည်း၊ ဒုတိယသေခြင်းမှာ နောင်တမရဘဲ ဆက်လက်နေထိုင်သော အပြစ်ရှိသူများအပေါ် ဘုရားသခင်၏ နောက်ဆုံးပြစ်ဒဏ်ဖြစ်သည်။ (အပြစ် VI. C. ၁၊ ၂၊ လူ VI. C. ၁–၃ ကိုကြည့်ပါ။)

5. The Second Death

 

The Bible refers to a second death (Rev. 20:14). Unlike the first death, which comes upon all humans because of sin, the second death is God’s final punishment upon unrepentant sinners. (See Sin VI. C. 1, 2; Man II. C. 1–3.)

 

နောက်ဆုံးနေ့၌ မတရားမှုရှိသူများအပေါ် ဘုရားသခင်၏ တရားစီရင်ခြင်းကို ကျမ်းစာပရောဖက်ပြုချက်များတွင် ထပ်ခါတလဲလဲ ဖော်ပြထားသည် (ဒံ ၇:၁၁၊ ယောလ ၃:၂၊ ၃၊ မဿဲ ၂၄:၃၇–၃၉၊ လု ၁၇:၂၆–၃၀၊ ၂ကော ၅:၁၀၊ ၂ပေ ၃:၅–၇)။ ဤပြစ်ဒဏ်ကို အာဒံ၏သားမြေးတိုင်းအပေါ် သက်ရောက်သော သာမန်သေခြင်းနှင့် မရောထွေးရပါ။ ဒုတိယအာဒံ ဖြစ်တော်မူသော ယေရှုခရစ်သည် ဖြောင့်မတ်သူများအတွက် ထိုသေခြင်းမှ လွတ်မြောက်စေမည်ဖြစ်သည် (ရော ၅:၁၈)။ ဒုတိယသေခြင်းသည် ယေရှုခရစ်အားဖြင့် ကယ်တင်ခြင်းကို မရှာမှီး၊ နောင်တမရသော အပြစ်ရှိသူများအပေါ် ဘုရားသခင်၏ တိုက်ရိုက်ပြစ်ဒဏ်ဖြစ်သည်။ ဤအလားအလာကို ရင်ဆိုင်ရလျှင် အပြစ်ရှိသူများသည် အလွန်စိတ်ပျက်အားငယ်၍ အသက်ရှင်ခြင်းထက် သေခြင်းကို ရှာဖွေကြလိမ့်မည် (ဗျာ ၆:၁၅–၁၇)။

Divine judgment upon the impious in the last day appears repeatedly in biblical eschatology (Dan. 7:11; Joel 3:2, 3; Matt. 24:37–39; Luke 17:26–30; 2 Cor. 5:10; 2 Peter 3:5–7). This punishment must not be confused with the death common to all descendants of Adam, a fate from which the Second Adam, Jesus Christ, will bring an escape for the righteous (Rom. 5:18). The second death is God’s direct punishment of sinners who have not repented and sought salvation in Jesus Christ. Facing this prospect so overwhelms the guilty with despair that they will actively seek death over life (Rev. 6:15–17).

 

အပြစ်ရှိသူများအပေါ် ဘုရားသခင်၏ တရားစီရင်ခြင်း၏ အထူးအမှုတစ်ခုသည် သေခြင်း၏ နောက်ဆုံးပျက်သုဉ်းခြင်းနှင့် ဆက်စပ်နေသည်။ ဗျာဒိတ်ကျမ်းတွင် ထိုတရားစီရင်ခြင်းကို ဒုတိယသေခြင်းဟု သတ်မှတ်ထားပြီး၊ ထိုပြစ်ဒဏ်မှ အယူခံဝင်ရန်၊ အပြစ်ဝန်ချတောင်းပန်ရန်၊ ခွင့်လွှတ်ခြင်းရရန် မဖြစ်နိုင်တော့ပေ (ဗျာ ၂၀:၆၊ ၇)။ ဤသည်မှာ ထောင်စုနှစ်ပြီးနောက် ဒုတိယအကြိမ် “အပြစ်ဒဏ်ခံရသော ရှင်ပြန်ထမ်းခြင်း” (NRSV) ကို လိုက်သည် (ယော ၅:၂၈၊ ၂၉၊ ဗျာ ၂၀:၅၊ ထောင်စုနှစ် I. C. ၃. e ကိုကြည့်ပါ)။ ထိုအခါ အပြစ်ရှိသူများသည် ဘုရားသခင်အား သက်သေခံခြင်း၊ နောင်တရခြင်း၊ ကယ်တင်ခြင်းရရှိခြင်း မပြုနိုင်တော့ပေ။ မကောင်းမှု၊ စစ်ပွဲ၊ မုန်းတီးမှု၊ လှည့်စားမှု၊ နောက်ဆုံးတရားစီရင်ခြင်းသာ ကျန်ရစ်တော့သည်။ ထို့နောက် ဘုရားသခင်သည် သေခြင်းနှင့် ဟေဒဲတို့ကို ဖျက်ဆီးတော်မူသည် (ဗျာ ၂၀:၁၄)။ ထို့ကြောင့် ကောင်းကင်သစ်နှင့် မြေကြီးသစ်ကို ဖန်ဆင်းတော်မူသည် (ဗျာ ၂၁၊ ၂၂)။

A special case of God’s judgment upon sinners is associated with the final eradication of death. The book of Revelation identifies that judgment as the second death, from whose punishment no appeal can be heard, no confession of sin made, or forgiveness offered (Rev. 20:6, 7). It follows a second “resurrection of condemnation” (NRSV) after the millennium (John 5:28, 29; Rev. 20:5; see Millennium I. C. 3. e), leading to the ultimate death sentence. At this time sinners no longer can bear witness to God, express repentance, or find salvation. Only evil, war, hatred, deception, and the final judgment remain. This is followed by God’s destruction of death and hades themselves (Rev. 20:14), leading to the creation of a new heaven and a new earth (Rev. 21, 22).

 

ဘုရားသခင်၏ တရားမျှတမှုနှင့် သင့်လျော်မှုအရ ရှင်ပြန်ထမ်းခြင်းကို သူ၏သန့်ရှင်းသူများ၊ “သေခြင်းတိုင်အောင် သစ္စာရှိသူများ” (ဗျာ ၂:၁၀) အတွက်သာ ကန့်သတ်ထားခြင်းမရှိပါ။ ရှင်ပြန်ထမ်းခြင်းကို ရှာဖွေခြင်းမပြုဘဲ သေခြင်း၏အုပ်စိုးမှုအောက်တွင် နေထိုင်ရန် ရွေးချယ်ခဲ့သူများအပါအဝင် လူတိုင်းအတွက် ချဲ့ထွင်ပေးထားသည် (ဗျာ ၂၀:၁၁–၁၃)။ ထိုသူများနှင့် စာတန်နှင့် သူ၏တမန်များအတွက် ဒုတိယသေခြင်းကို စောင့်ကြိုနေသည် (အပိုဒ် ၁၄၊ ၁၅)။

In His justice and fairness God does not limit resurrection to His saints, those “faithful unto death” (Rev. 2:10), but extends it to all, including those who never sought it but chose to live under the power of death (Rev. 20:11–13). For such people, together with Satan and his agents, there awaits the second death (verses 14, 15).

 

ဒုတိယရှင်ပြန်ထမ်းခြင်းပြီးနောက် သေခြင်းသည် ချိုးဖျက်ရမည့် အာဏာမဟုတ်တော့ဘဲ ဖယ်ရှားရမည့် ရှိနေမှုတစ်ခုသာဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်၏ သန့်ရှင်းသူများအပေါ် သို့မဟုတ် မြေကြီးပေါ်တွင် မငြိမ်းချမ်းတော့ပေ။ ယခုအခါ သေခြင်းသည် အတိတ်၏ ရုပ်ဆိုးသော အကြွင်းအကျန်တစ်ခုသာဖြစ်ပြီး ထပ်မံအုပ်စိုးနိုင်ခြင်း လုံးဝမရှိတော့ပေ။ ထို့ကြောင့် ၎င်း၏ဖယ်ရှားခြင်းသည် ရိုးရှင်း၍ လျင်မြန်၍ နောက်ဆုံးဖြစ်ပြီး ငြင်းခုံစရာမရှိပေ (အပိုဒ် ၁၄)။ သေခြင်း၏အာဏာကို ရှင်ပြန်ထမ်းခြင်းဖြင့် ဖြိုချခဲ့ပြီးဖြစ်သည်။ ယခု သေခြင်း၏ ရှိနေမှုကို ဖယ်ရှားပြီး မသေနိုင်သော အသက်တာအတွက် လမ်းဖွင့်ပေးသည်။ ဤသည်ကို ဘုရားသခင်သည် သူ၏သန့်ရှင်းသူများနှင့် အမြဲရှိနေခြင်း၊ သေခြင်း၊ သေခြင်းကို အောက်မေ့ခြင်း၊ သေခြင်းအတွက် ဝမ်းနည်းခြင်း လုံးဝမရှိခြင်းဖြင့် သရုပ်ဖော်ထားသည် (ဟေရှာ ၂၅:၈၊ ဗျာ ၂၁:၃၊ ၄)။

Following the second resurrection, death no longer is a power to be broken, but a presence to be eliminated. No longer does it hold sway over God’s saints or reign on earth. It is but an ugly relic of the past with no opportunity ever to reassert its power. Hence its elimination is simple, swift, final, and undisputed (verse 14). The power of death has been overturned by the resurrection; now the presence of death is removed, making way for immortal life, illustrated here by God’s constant presence with His saints and the permanent absence of death, the remembrance of death, or even sorrow for death (Isa. 25:8; Rev. 21:3, 4).

 

 

၆. ရှင်ပြန်ထမ်းခြင်း မျှော်လင့်ချက်

ရှင်ပြန်ထမ်းခြင်း မျှော်လင့်ချက်သည် ဘုရားသခင်၏ ဖန်ဆင်းခြင်းအမှုသစ်တစ်ခုဖြစ်ပြီး ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် ရှိပြီးသားဖြစ်သည်။ ယောဘ ၁၄:၇–၁၇ တွင် ဘုရားသခင်၏ ဝင်ရောက်စွက်ဖက်ခြင်းမရှိလျှင် သေခြင်းသည် နောက်ဆုံးဖြစ်လိမ့်မည်ဟု နားလည်ခြင်းကို ဖော်ပြထားသည် (အပိုဒ် ၇–၁၂)။ ဘုရားသခင်သည် ဆုံးရှုံးခဲ့သော သူ၏သတ္တဝါများကို လွမ်းဆွတ်တော်မူပြီး အသက်ပြန်ရှင်စေမှသာ သေခြင်း၏ အုပ်စိုးမှုကို ချိုးဖျက်နိုင်မည်ဖြစ်သည် (အပိုဒ် ၁၄–၁၇)။ ဆင်းရဲဒုက္ခအတွင်း ဤမျှော်လင့်ချက်သည် ယောဘ ၁၉:၂၃–၂၇ ရှိ ကယ်တင်ရှင်အကြောင်း အထွတ်အထိပ်သို့ ရောက်ရှိသည်။ ၎င်းကို ပရောဖက်ပြုချက်များတွင်လည်း ရှင်းလင်းစွာ ဖော်ပြထားသည် (ဟေရှာ ၂၅:၈၊ ၉၊ ဒံ ၁၂:၂)။ သေသူများ ရှင်ပြန်ထမ်းခြင်း မျှော်လင့်ချက်သည် ကျမ်းချွတ်စာအုပ်များတွင် ပို၍ ထင်ရှားလာပြီး ခရစ်တော်၏ ခေတ်က ဖာရိရှဲများအတွက် အဓိက အယူဝါဒတစ်ခု ဖြစ်လာခဲ့သည်။

6. The Resurrection Hope

 

The hope of resurrection, a new creative act by God, appears already in the OT. Job 14:7–17 expresses the realization that without divine interference, death will be final (verses 7–12). Only when God, longing for His lost creatures, restores them to life, can the reign of death be broken (verses 14–17). This hope in the midst of suffering rises to a crescendo in the Redeemer passage of Job 19:23–27. It is also clearly expressed in the eschatological prophecies (Isa. 25:8, 9; Dan. 12:2). Hope for a resurrection of the dead received increasing prominence in the noncanonical writings between the Testaments and became a cardinal doctrine for the Pharisees in Christ’s time.

 

ဓမ္မသစ်ခေတ်ရောက်သော် ရှင်ပြန်ထမ်းခြင်း မျှော်လင့်ချက်သည် ဧဝံဂေလိတရားများနှင့် သြဝါဒစာများတွင် ခိုင်မာစွာ တည်ထောင်ခဲ့ပြီးဖြစ်သည် (မဿဲ ၂၂:၃၁၊ ၃၂၊ လု ၂၀:၂၇–၃၈၊ ယော ၁၁:၂၄၊ ၁ကော ၁၅:၅၁–၅၃၊ ၁သက် ၄:၁၃–၁၈၊ ဟေဗြ ၁၁:၁၉)။ ယေရှုသည် သေသူများကို အသက်ပြန်ရှင်စေခြင်းဖြင့် ဤမျှော်လင့်ချက်ကို ကြိုတင်အာမခံခဲ့သည် (မဿဲ ၉:၂၃–၂၅၊ လု ၇:၁၁–၁၇၊ ယော ၁၁:၃၈–၄၄)။ ဘုရားသခင်သည် ခရစ်တော်ကို သေခြင်းမှ ရှင်ပြန်ထမ်းစေခြင်းဖြင့် ဤအာမခံချက်ကို အတည်ပြုတော်မူခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် ယုံကြည်သူအားလုံး ထာဝရအသက်ကို ခံစားနိုင်ကြသည် (ယော ၃:၁၆၊ ၅:၂၅–၂၉၊ ၆:၃၉၊ ၄၀၊ ၁ကော ၁၅:၂၀–၂၃၊ ၁ပေ ၁:၃)။ ခရစ်တော်ကို ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် ရရှိသော ဤအသက်သစ်သည် သေခြင်းတွင် မဟုတ်ဘဲ၊ ခရစ်တော် ဒုတိယအကြိမ် ကြွလာချိန် ရှင်ပြန်ထမ်းခြင်းနောက်တွင် မသေနိုင်သော အသက်တာဖြစ်လာမည်။ အိပ်ပျော်နေသူများကို အသက်သစ်သို့ ခေါ်ယူမည်ဖြစ်သည် (၁ကော ၁၅:၅၁–၅၃၊ ၁သက် ၄:၁၃–၁၈၊ ရှင်ပြန်ထမ်းခြင်း I. A, B၊ ဒုတိယလာခြင်း I. G. ၂ ကိုကြည့်ပါ)။

By NT times the resurrection hope is firmly established in both the Gospels and the Epistles (Matt. 22:31, 32; Luke 20:27–38; John 11:24; 1 Cor. 15:51–53; 1 Thess. 4:13–18; Heb. 11:19). Jesus gave advanced assurance of this hope by raising the dead to life (Matt. 9:23–25; Luke 7:11–17; John 11:38–44), an assurance God affirmed by raising Christ from the dead, whereby all believers may enjoy eternal life (John 3:16; 5:25–29; 6:39, 40; 1 Cor. 15:20–23; 1 Peter 1:3). This new life, available through faith in Christ, will become immortal life, not at death, but following the resurrection at Christ’s second coming, when those who are asleep will be called forth to new life (1 Cor. 15:51–53; 1 Thess. 4:13–18; see Resurrection I. A, B; Second Coming I. G. 2).

 

 

၇. သေခြင်း၏ ပျက်သုဉ်းခြင်း

ရှင်ပြန်ထမ်းခြင်းပြီးနောက် ခရစ်တော်ကို ယုံကြည်သူအားလုံးအား ဘုရားသခင်ပေးသနားတော်မူသော ထာဝရအသက်သည် သေခြင်း၏ အာဏာကို အဆုံးသတ်စေပြီး လူသားမျိုးနွယ်အပေါ် ၎င်း၏ လွှမ်းမိုးမှုကို ချိုးဖျက်မည်ဖြစ်သည် (၂တိ ၁:၈–၁၀)။ ခရစ်တော်သည် သူ၏ကိုယ်တိုင် သေခြင်းနှင့် ရှင်ပြန်ထမ်းခြင်းအားဖြင့် ဤအရာကို ပြီးမြောက်စေခဲ့သည်။ “ခရစ်တော်သည် သေခြင်းမှ ထမြောက်တော်မူပြီးမှ ထပ်မသေတော့ဟု ငါတို့သိကြ၏။ သေခြင်းသည် သူ့အပေါ်တွင် ထပ်မအုပ်စိုးနိုင်တော့ပေ” (ရော ၆:၉၊ ဗျာ ၁:၁၈ နှင့်နှိုင်းယှဉ်ပါ)။ ရှင်ပြန်ထမ်းခြင်းသည် အသက်ပြန်ရှင်ခြင်းမျှမကဘဲ သေခြင်း၏ အာဏာကို ထိရောက်စွာ ချိုးဖျက်သည်။ ထို့ကြောင့် “သေခြင်းသည် သူ့အပေါ်တွင် ထပ်မအုပ်စိုးနိုင်တော့ပေ” (ရော ၆:၉)။

7. The Eradication of Death

 

Following the resurrection, God’s gift of eternal life to all who believe in Christ will signify the end of the power of death and break its dominion over humankind (2 Tim. 1:8–10). Christ accomplished this through His own death and resurrection: “For we know that Christ being raised from the dead will never die again; death no longer has dominion over him” (Rom. 6:9; cf. Rev. 1:18). A resurrection, unlike a resuscitation, does not cheat death of its power in the last minute but effectively breaks the power of death. Hence “death no longer has dominion over him” (Rom. 6:9).

 

သေခြင်း ပျက်သုဉ်းခြင်း၏ သော့ချက်သည် ခရစ်တော်၏ ရှင်ပြန်ထမ်းခြင်းတွင် ရှိသည်။ ၎င်းသည် လူတိုင်းကို ချုပ်နှောင်ထားသော ထောင်ကို ဖွင့်ပေးသည်။ “ငါတို့သည် သူ၏သေခြင်းနှင့်တူသော သေခြင်းနှင့် တူသည်ဖြစ်၍ သူ၏ရှင်ပြန်ထမ်းခြင်းနှင့်တူသော ရှင်ပြန်ထမ်းခြင်းနှင့်လည်း ဧကန်တူမည်ဟု ငါတို့သိကြ၏” (အပိုဒ် ၅)။ ရှင်ပြန်ထမ်းခြင်းသည် သေခြင်း၏ နောက်ဆုံးအာဏာအကြွင်းအကျန်ကို ဖယ်ရှားသည်။ ထို့ကြောင့် “ပျက်စီးတတ်သောအရာသည် မပျက်စီးနိုင်သောအရာကို ဝတ်လျှင်၊ သေတတ်သောအရာသည် မသေနိုင်သောအရာကို ဝတ်လျှင် ကျမ်းစကားဖြစ်လာလိမ့်မည်။ ‘သေခြင်းသည် အောင်ခြင်းနှင့် မျိုချခြင်းကို ခံရ၏။ အို သေခြင်းနည်း၊ နင်၏အောင်ခြင်းကား အဘယ်နည်း။ အို သေခြင်းနည်း၊ နင်၏လှံချွန်ကား အဘယ်နည်း’ ဟု ရေးထားသောစကားသည် ပြည့်စုံလိမ့်မည်” (၁ကော ၁၅:၅၄၊ ၅၅)။

The key to death’s demise is in Christ’s resurrection, which unlocks the prison that holds all people captive, “for if we have been united with him in a death like his, we shall certainly be united with him in a resurrection like his” (verse 5). The resurrection removes the last vestiges of power from death. Thus “when the perishable puts on the imperishable, and the mortal puts on immortality, then shall come to pass the saying that is written: ‘Death is swallowed up in victory.’ ‘O death, where is thy victory? O death, where is thy sting?’” (1 Cor. 15:54, 55).

 

 

G. နောက်ဆုံးကံကြမ္မာ

ခရစ်တော်၏ သေခြင်းနှင့် ရှင်ပြန်ထမ်းခြင်းအားဖြင့် သေခြင်း၏ အာဏာကို ချိုးဖျက်ခဲ့ပြီးဖြစ်သည်။ သူ၏သန့်ရှင်းသူများကို လက်ခံရန် ထပ်မံကြွလာသောအခါ ကမ္ဘာပေါ်တွင် သေခြင်း၏ အုပ်စိုးမှု အဆုံးသတ်မည်။ “ဒုတိယသေခြင်း” ဖြစ်သော မီးအိုင်တွင် သေခြင်း၏ ရှိနေမှုကို ထာဝရဖယ်ရှားမည်ဖြစ်သည်။ အပြစ်နှင့် အပြစ်၏လုပ်ခလစာဖြစ်သော သေခြင်းအောက်တွင် ခံစားခဲ့ရသူတိုင်းအတွက် ကွဲပြားခြားနားသော ကံကြမ္မာနှစ်ခု ရှိသည်။ ယုံကြည်ခြင်းမရှိသူများ၏ ဝမ်းနည်းဖွယ် ကံကြမ္မာသည် ဘုရားသခင်၏ နောက်ဆုံးတရားစီရင်ခြင်းနှင့် နောက်ဆုံးပျက်သုဉ်းခြင်းကို ခံရမည်ဖြစ်သည်။ သို့မဟုတ် ခရစ်တော်တွင် ထာဝရအသက်၏ အာမခံချက်ကို လက်ခံခဲ့သူတိုင်း၏ ရွှင်လန်းဖွယ် ကံကြမ္မာဖြစ်သည်။

G. Ultimate Destinies

 

The power of death was broken by Christ’s death and resurrection. The reign of death in the world will end when He comes again to receive His saints. The presence of death will be forever eradicated in the lake of fire at the “second death.” Two distinct destinies stand before all those who have suffered under the curse of sin and its wage of death. There is the sad destiny of faithless people, who will suffer God’s last judgment and final eradication. Or there is the joyful destiny of all those who have accepted the assurance of eternal life.

 

 

၁. ဘုရားသခင်၏ တရားစီရင်ခြင်း၏ အချိန်၊ ကာလနှင့် ရလဒ်

ကျမ်းစာသည် သေခြင်းကို အိပ်ပျော်သည့်နှယ် အခြေအနေ၊ လုံးဝသတိမရှိခြင်းဟု ရှင်းလင်းစွာ သွန်သင်ထားသည်ဖြစ်၍၊ သေသူများအပေါ် တရားစီရင်ခြင်းကို သေခြင်းနှင့် ရှင်ပြန်ထမ်းခြင်းကြား အလယ်ကာလတွင် မလုပ်ဆောင်ကြောင်း လိုက်နာသည်။ ကျမ်းစာအရ သေသွားသော အပြစ်ရှိသူများအတွက် ယခုအခါ ငရဲမီးလောင်ကျွမ်းနေခြင်း မရှိပါ။ အလားတူပင် ခရစ်တော်ကို ယုံကြည်၍ သေသွားသော သန့်ရှင်းသူများ၏ ခန္ဓာမရှိသော ဝိညာဉ်များသည် ယခုအခါ မြေကြီးသစ်၏ ကောင်းကြီးမင်္ဂလာများကို မခံစားရပါ။ ဘုရားသခင်၏ ဆုလာဘ်နှင့် ပြစ်ဒဏ်များသည် ရှင်ပြန်ထမ်းခြင်းကို စောင့်ဆိုင်းနေသည်။

1. Time, Duration, and Outcome of the Divine Judgment

 

Since the Bible clearly teaches that death is a sleeplike condition characterized by complete unconsciousness, it follows that execution of judgment upon the dead does not occur in an intermediate period between death and resurrection. According to the Bible, no hellfire is presently burning for the punishment of sinners who have died. Similarly, no disembodied souls of saints who died believing in Christ presently enjoy the blessings of the new earth. God’s rewards and punishment await the resurrection.

 

ဤသည်ကို အပြစ်ရှိသူများ အလွန်ကြာရှည်စွာ ဆိုးရွားစွာ ခံစားရမည့်ကာလကို ဖော်ပြထင်ရှားသော ကျမ်းချက်များကို နားလည်ပုံနှင့် ပတ်သက်၍ မေးခွန်းထွက်ပေါ်စေသည်။ ဥပမာ၊ ယုံကြည်ခြင်းမရှိသူများ၏ ပြစ်ဒဏ်သည် ထာဝရပြစ်ဒဏ်ဖြစ်မည် (မဿဲ ၂၅:၄၆)၊ မတရားသူများ၏ ညှဉ်းဆဲခြင်းသည် “အစဉ်အမြဲ” ဖြစ်မည် (ဗျာ ၁၄:၁၁၊ ၂၀:၁၀) ဟု ဆိုသည်။ “အစဉ်အမြဲ” (ဂရိ၊ eis tous aiōnas ton aiōnōn) ဟူသော စကားစုသည် စတုတ္ထ “ခေတ်များနှင့် ခေတ်များ” ဟု စစ်မှန်စွာ အဓိပ္ပာယ်ရသည်။ အလားတူ စကားစုများကို အခြားနေရာများတွင် ဆက်လက်ဖြစ်မှုကို ဖော်ပြရန် သုံးသည်။ ဥပမာ၊ “အိုဘုရားသခင်၊ သင်၏ပလ္လင်သည် အစဉ်အမြဲဖြစ်၏” (ဂရိ၊ eis ton aiōna tou aiōnos)။ ဟေဗြ ၁:၈၊ ၉ တွင် ကိုးကားထားသော ဆာလံ ၄၅:၆ ၏ အပြိုင်ဓမ္မဟောင်းစာသားတွင် “သင်၏ ဘုရားသခင်၏ ပလ္လင်သည် အစဉ်အမြဲ တည်တံ့၏” ဟု ဆိုသည်။ ထိုစာသားတွင် ဟေဗြဲစကား ‘ôlām၊ “ခေတ်” ကို သုံးသည် (ထွက်မြောက်ရာ ၂၁:၆ တွင် လွတ်မြောက်လာသော ကျွန်သည် “အစဉ်အမြဲ” [KJV] အမှုမျှဝေရသည်ဟု ဆိုသည်၊ ဆိုလိုသည်မှာ တစ်သက်လုံး)။ ဤစကားလုံးများသည် ကိုယ်တိုင် အချိန်ကာလကို မဆိုလိုပါ။ အစဉ်မပြတ် လုပ်ဆောင်မှု၏ ကာလကို ဖော်ပြပြီး ထိုကာလ၏ အတိုင်းအတာကို ၎င်း၏ အကြောင်းအရာဖြင့် ဆုံးဖြတ်သည်။

This raises a question about the way we understand the Bible passages describing what appear to be long periods of terrible suffering for sinners, e. g., that the punishment of the faithless will include eternal punishment (Matt. 25:46), and the torment of the wicked will last “for ever and ever” (Rev. 14:11; 20:10). The expression “for ever and ever” (Gr. eis tous aiōnas ton aiōnōn) means literally “into ages of ages.” Similar expressions serve elsewhere to indicate continuity, for example, “Thy throne, O God, is for ever and ever” (Gr. eis ton aiōna tou aiōnos). The parallel OT text in Psalm 45:6 (cited in Heb. 1:8, 9), “Your divine throne endures for ever and ever,” employs a corresponding Hebrew expression: ‘ôlām, “age” (the same word is used in Exodus 21:6, where the liberated slave serves “for ever” [KJV], that is, for life). These terms do not by themselves denote the length of time during which they are active. Rather, they express unbroken duration of an action, the extent of which is determined by its subject.

 

ထို့ကြောင့် အပြစ်ရှိသူများ၏ ဖျက်ဆီးခြင်းနှင့် ပတ်သက်သော ဤကျမ်းချက်များကို ဖျက်ဆီးခြင်း၏ ပုံဆောင်ဖော်ပြချက်များနှင့် တွဲ၍ ဖတ်ရှုပါက ကျမ်းစာ၏ အယူအဆ ရှင်းလင်းလာသည်။ အချို့သော ဖျက်ဆီးသည့် အေးဂျင့်များ (မီးလောင်ကျွမ်းခြင်း၊ ပိုးကောင်များ၊ ကာလနာ၊ ပုပ်သိုးခြင်း၊ ရေ၊ ရေလွှမ်းမိုးခြင်း၊ လေတိုက်ခြင်း၊ အမှောင်၊ စစ်ပွဲ၊ သားရဲငှက်များ၊ မီးနှင့် ကျောက်မီးခဲ) တို့သည် အသက်ရှင်ကျန်ရစ်နိုင်ခြင်း လုံးဝမရှိဘဲ ဖျက်ဆီးမှုကို လုံးဝပြီးစီးစေမည်ဖြစ်သည် (ဟေရှာ ၆၆:၂၄၊ ယေဇကျေလ ၃၈၊ ၃၉၊ ဇာခရိ ၁၄:၁၂၊ မာ ၄:၁၊ မဿဲ ၇:၁၉၊ ၂၆၊ ၂၇၊ ၈:၁၂၊ မာ ၉:၄၃–၄၈၊ လု ၁၇:၂၆–၃၀၊ ဗျာ ၁၉:၁၇–၂၁ ကိုနှိုင်းယှဉ်ပါ)။ အလေးပေးချက်မှာ လုံးဝနှင့် ပြန်လည်မရနိုင်သော ဖျက်ဆီးခြင်းဖြစ်သည် (ယုဒ ၇ ကိုနှိုင်းယှဉ်ပါ)။ ထို့ကြောင့် သေသူများ၏ နယ်မြေတွင် ပြစ်ဒဏ်သည် အဆုံးမဲ့ ခံစားရမှုကာလကို မဆိုလိုပါ။ သို့သော် လုံးဝဖျက်ဆီးခြင်းကိုသာ ရိုးရှင်းစွာ ရည်ညွှန်းသည်။

If therefore we read these and related passages dealing with the destruction of sinners along with the figurative descriptions of this destruction, the Bible concept becomes clear. In every instance, the destructive agents (burning, worms, pestilence, rot, water, floods, wind, darkness, warfare, birds of prey, fire, and brimstone) will perform their destructive work completely, with no possibility of survival (cf. Isa. 66:24; Eze. 38; 39; Zech. 14:12; Mal. 4:1; Matt. 7:19, 26, 27; 8:12; Mark 9:43–48; Luke 17:26–30; Rev. 19:17–21). The emphasis throughout is upon complete and irrevocable destruction (cf. Jude 7). Consequently, punishment in the region of the dead, whether š’ôl or hadēs, cannot indicate unending periods of suffering (cf. Mark 9:43–47), but are simple references to complete destruction.

 

နောက်ဆုံးဖျက်ဆီးခြင်း သို့မဟုတ် ထာဝရတည်တံ့ခြင်း၏ အချိန်ဘောင် (“အစဉ်အမြဲ”) ကို ဖျက်ဆီးခံရသော သို့မဟုတ် ထိန်းသိမ်းခံရသော အကြောင်းအရာဖြင့် ဆုံးဖြတ်သည်။ ခရစ်တော်၏ အုပ်စိုးမှုကို ပြောဆိုသောအခါ “အစဉ်အမြဲ” ဟူသည် “မပြတ်မစဲ” ဟု ဆိုလိုသည်။ သို့သော် အပြစ်ရှိသူများ ဖျက်ဆီးခြင်းသို့ ပြောင်းလဲသောအခါ အတူတူစကားစုသည် “အပြစ်နှင့် အပြစ်ရှိသူများ မြေကြီးမှ လုံးဝပျက်သုဉ်းသည်အထိ” ဟု ဆိုလိုသည်။ အလားတူပင် နောက်ဆုံးရှင်ပြန်ထမ်းခြင်းတွင် မသေနိုင်သော အသက်ကို ခံစားရသော သန့်ရှင်းသူများသည် ဘုရားသခင်ကဲ့သို့ ထာဝရတည်ရှိမည်ဖြစ်သည်။ သို့သော် အပြစ်ရှိသူများသည် မသေနိုင်သော အသက်ကို မခံစားရ။ ၎င်းတို့တွင် မွေးရာပါ မသေနိုင်သော ဝိညာဉ်မရှိသဖြင့် ၎င်းတို့၏ ပြစ်ဒဏ်သည် ဖျက်ဆီးခံရသည့်ကာလသာ ကြာရှည်နိုင်သည်။ ထို့နောက် ၎င်းတို့၏ တည်ရှိမှု အဆုံးသတ်မည်ဖြစ်သည်။ (တရားစီရင်ခြင်း III. B. ၃၊ ကြီးမားသော တိုက်ခိုက်မှု V. D. ၃ ကိုကြည့်ပါ။)

The references to the time frame of the final destruction or eternal existence (“for ever and ever”) are determined by the object of destruction or preservation respectively. When we speak about the reign of Christ, the expression “for ever and ever” means “without ceasing,” but when the subject turns to the destruction of sinners, the same expression simply means “until sin and sinners are completely eradicated from the earth.” In the same vein, the saints who receive immortality at the final resurrection will exist forever, similar to God Himself, who is immortal. However, sinners do not receive immortality, and since they possess no inherent immortal soul, their punishment can last only as long as their destruction lasts. Then existence for them will end. (See Judgment III. B. 3; Great Controversy V. D. 3.)

 

 

၂. ထာဝရအသက်၏ အာမခံချက်

ခရစ်တော်ကို ယုံကြည်သူတိုင်းအား ခရစ်တော်တွင် ထာဝရအသက်၏ ကတိ၊ ခရစ်တော် သေခြင်း၏ အာဏာကို အနိုင်ယူရန် ကြွလာသောအခါ မသေနိုင်သော အသက်၏ မျှော်လင့်ချက်သည် ယုံကြည်သူတိုင်းအား အာမခံပေးသည်။ မွေးရာပါ မသေနိုင်သော အသက်၊ သေခြင်းတွင် ပြန်လည်မွေးဖွားခြင်း၊ သေပြီးနောက် ဝိညာဉ်နှယ် ခန္ဓာမဲ့ တည်ရှိမှု စသည့် အချည်းနှီး ခန့်မှန်းချက်များ မလိုအပ်ပါ။ ကျမ်းစာသည် ဖြောင့်မတ်သူများ၏ ဆုလာဘ်၊ ယုံကြည်သူတိုင်း၏ အာမခံချက်သည် ဖန်ဆင်းခြင်းသစ်၊ သေခြင်းမှ ခန္ဓာကိုယ် ရှင်ပြန်ထမ်းခြင်း၊ အသက်သစ်သို့ ရောက်ခြင်းဖြစ်သည်ဟု သွန်သင်သည်။

2. Assurance of Eternal Life

 

The promise of eternal life in Christ to all who believe in Him, and the hope of immortality when Christ returns to defeat the power of death, give assurance to all believers. There is no need of vain speculation about natural inherent immortality, about reincarnation at death, or about a fleeting spiritlike existence of the soul following death. For Scripture teaches that the reward of the righteous, the assurance of every believer, is in a new creation, a resurrection of the body from the dead into newness of life.

 

ထိုအာမခံချက် မည်မျှ ခိုင်မာသနည်း။ တမန်တော် ပေါလု၏ အဆိုအရ ဘုရားသခင်၏ ချစ်ခြင်းမေတ္တာဖြင့် အာမခံထားသည်။ “အကြောင်းမူကား၊ သေခြင်းရောအသက်ရှင်ခြင်းရော၊ ကောင်းကင်တမန်များရော အုပ်စိုးသူများရော၊ ယခုအခါရှိသောအရာများရော နောင်လာမည့်အရာများရော၊ တန်ခိုးများရော၊ အမြင့်ရော အနက်ရော၊ ဖန်ဆင်းခြင်းခံရသမျှတွင် အခြားသောအရာမျှသည် ငါတို့သခင် ယေရှုခရစ်၌ ရှိတော်မူသော ဘုရားသခင်၏ ချစ်ခြင်းမေတ္တာနှင့် ငါတို့ကို ခွဲခွာစေနိုင်မည်အကြောင်း ငါယုံကြည်၏” (ရော ၈:၃၈၊ ၃၉)။ ဤအာမခံချက်ဖြင့် ခရစ်ယာန်များသည် သေခြင်း၏ ကြောက်မက်ဖွယ်ကိုပင် သတ္တိရှိစွာ ရင်ဆိုင်နိုင်သည်။ သေခြင်းကို အလွန်ကြောက်ရွံ့သော်လည်း၊ ဘုရားသခင်ကို ပို၍ ယုံကြည်ပြီး ထာဝရအသက်၏ ကတိကို လက်ခံခဲ့ကြသည်။

How certain is that assurance? According to the apostle Paul, it is underwritten by the love of God: “For I am sure that neither death, nor life, nor angels, nor principalities, nor things present, nor things to come, nor powers, nor height, nor depth, nor anything else in all creation, will be able to separate us from the love of God in Christ Jesus our Lord” (Rom. 8:38, 39). With this assurance Christians can face even the terror of death with courage, for though they fear death greatly, they—trust God more and have accepted His promise of eternal life.

 

သေခြင်း၏ ဇစ်မြစ်၊ သဘာဝနှင့် နောက်ဆုံးပျက်သုဉ်းခြင်းဆိုင်ရာ ဤကျမ်းစာ နားလည်မှုကို ယုံကြည်သူများ၏ စိတ်ထဲတွင် ခိုင်မြဲစွာ တည်ထားသောအခါ သေခြင်းကို တကယ်မကြောက်ရွံ့တော့ပါ။ သဘာဝအတိုင်း သေဆုံးရမှုကို စိုးရိမ်ကြောင့်ကြ၊ ချစ်ရသူများ ဆုံးရှုံးရမှုကို ဝမ်းနည်းကြ၊ ရှင်ပြန်ထမ်းခြင်းကို လိုလားကြသည်။ သို့သော် သုဂတိသိမ်း သို့မဟုတ် ထာဝရငရဲမီးထဲတွင် ခံစားရမည်ကို ထပ်မံ မကြောက်ရွံ့တော့ပါ။ ချစ်ရသူများ၏ ဝိညာဉ်များ သို့မဟုတ် ခန္ဓာမဲ့ ဝိညာဉ်များကို မကြောက်ရွံ့ပါ။ ထိုအရာများ မရှိကြောင်း သိသည်။ ဝိညာဉ်ပြန်လည်မွေးဖွားခြင်း သို့မဟုတ် သေပြီးနောက် လူ့ဝိညာဉ်သည် စကြဝဠာနှင့် ပြန်လည်ပေါင်းစည်းခြင်း အိပ်မက်များကို မှားယွင်းသော စိတ်ကူးယဉ်ဟု ပယ်ချမည်။ ယင်းအစား ကိုယ်တိုင်သေခြင်း သို့မဟုတ် ချစ်ရသူ၏ သေခြင်းကို ရင်ဆိုင်ရသောအခါ ဤစကားဖြင့် အချင်းချင်း နှစ်သိမ့်ကြမည်။ “ခရစ်တော်၌ သေသူများသည် အဦးပဌမ ထမြောက်ကြလိမ့်မည်။ ထိုနောက် ငါတို့အနက် အသက်ရှင်လျက် ကျန်ကြွင်းသောသူတို့သည် သူတို့နှင့်တကွ တိမ်တိုက်ပေါ်သို့ ဆွဲငင်ခြင်းကို ခံရ၍ သခင်ဘုရားကို လေထဲတွင် လာကြိုကြလိမ့်မည်။ ငါတို့သည် ထာဝရသခင်ဘုရားနှင့်အတူ ရှိနေကြလိမ့်မည်” (၁သက် ၄:၁၆၊ ၁၇)။ တမန်တော်၏ စကားဖြင့် သေခြင်းနှင့် ၎င်း၏လှံချွန်အပေါ် နောက်ဆုံးအောင်မြင်မှုကို တန်ဖိုးထားကြမည်။ “ငါတို့သခင် ယေရှုခရစ်အားဖြင့် အောင်ခြင်းကို ငါတို့အား ပေးသနားတော်မူသော ဘုရားသခင်အား ကျေးဇူးတော်ချီးမွမ်းခြင်းဖြစ်စေ” (၁ကော ၁၅:၅၇)။

Once this biblical understanding of death—its origin, nature, and final eradication—is firmly embedded in the mind of the believers, they have no real fear of death. Naturally, they remain apprehensive about dying, mourn the loss of loved ones, and long for the resurrection. But they will never again fear suffering in purgatory or eternal hellfires. Spirits or disembodied souls of loved ones do not frighten them, for they know these do not exist. Dreams of reincarnation of the soul or a reuniting of the human soul with the universe after death will be dismissed as false fancy. Instead, when facing death, either their own or that of a loved one, they comfort one another with these words: “And the dead in Christ will rise first; then we who are alive, who are left, shall be caught up together with them in the clouds to meet the Lord in the air; and so we shall always be with the Lord” (1 Thess. 4:16, 17). They will cherish the ultimate victory over death and its sting with the words of the apostle: “Thanks be to God, who gives us the victory through our Lord Jesus Christ” (1 Cor. 15:57).

 

 

 

 

 

II. သမိုင်းဆိုင်ရာ အကျဉ်း

A. သမိုင်းအစတွင်

ရှေးဟောင်း အရှေ့အလယ်ပိုင်း မှတ်တမ်းများအရ သေခြင်းသည် မလွှဲမရှောင်သာ ကံကြမ္မာဖြစ်သည်။ ရှေးလူများအဆိုအရ နတ်ဘုရားများသာ မသေနိုင်သော အသက်ကို ပိုင်ဆိုင်ပြီး လူသားမျိုးနွယ်မှာ မပိုင်ဆိုင်ပါ။ အာဒပ (မက်ဆိုပိုတေးမီးယား အာဒံ ဖြစ်နိုင်သည်) ဇာတ်လမ်းတွင် အပညာအရှိဆုံး လူသည် ထာဝရအသက်ကို ခံစားခွင့် ဆုံးရှုံးခဲ့သည်ဟု ဆိုသည်။ “အာဒပ၊ အဘယ်ကြောင့် စားသောက်ခြင်းမပြုသနည်း။ သင်သည် (ထာဝရ) အသက်ကို မရရှိတော့ပေ!” (ANET 102)။ အလားတူပင် ဂိလ်ဂါမက်ရှ် မဟာကဗျာ၏ အဓိက အကြောင်းအရာမှာ လူ၏ သေတတ်မှုဖြစ်သည်။ ငယ်ရွယ်သော ဂိလ်ဂါမက်ရှ် မင်းသည် သေခြင်းကို မစဉ်းစားဘဲ ရဲရင့်သော အောင်မြင်မှုများဖြင့် ဘဝကို ပြည့်စုံစွာ ဖြတ်သန်းခဲ့သည်။ သို့သော် သူ၏သူငယ်ချင်း သေဆုံးသောအခါ ထာဝရအသက်ကို ရှာဖွေရန် ခရီးထွက်ခဲ့ပြီး “နတ်ဘုရားများသည် လူသားမျိုးနွယ်ကို ဖန်ဆင်းသောအခါ လူသားများအတွက် သေခြင်းကို ချန်ထားခဲ့ပြီး အသက်ကို သူတို့ကိုယ်တိုင် ဆုပ်ကိုင်ထားသည်” ဟု ပြောဆိုခံရသည် (အထက်ပါ၊ ၉၀)။ သို့သော် ထိုအရာသည် ရှေးလူများ၏ ထာဝရအသက်ရှာဖွေမှုကို မတားဆီးနိုင်ခဲ့ပေ။

II. Historical Overview

 

A. At the Dawn of History

 

Records from the ancient Near East speak of death as an inescapable fate. Only the gods, but not humankind, were endowed with immortality, according to the ancients. The story of Adapa (perhaps the Mesopotamian Adam) tells how the wisest of men forfeited the opportunity to enjoy eternal life: “Come now, Adapa! Why didst thou neither eat nor drink? Thou shalt not have (eternal) life!” (ANET 102). Similarly, the Gilgamesh epic’s central theme is human mortality. Young King Gilgamesh, ignoring any thought of death, embarked upon a vigorous life filled with courageous, even dangerous, achievements. But when death claimed his friend, he set out to search for everlasting life, only to be told, “When the gods created mankind, death for mankind they set aside, life in their own hands retaining” (ibid. 90). But that did not deter the ancients’ quest of eternal life.

 

ရှေးဟောင်း အီဂျစ်တွင် သေသူများအတွက် ခမ်းနားသော အထိမ်းအမှတ်များနှင့် ကျယ်ပြန့်သော သင်္ချိုင်းထုံးတမ်းများသည် သေခြင်းနှင့် သေပြီးနောက်အသက်ကို ယုံကြည်မှုကို သက်သေပြသည်။ သေခြင်းသည် နေဝင်သည်နှင့် သေချာသော လူသားအားလုံး၏ ကံကြမ္မာဖြစ်သည်။ “ငါသည် သေသူများ၏ နိုင်ငံ၏ သဲကန္တာရသို့ အဘယ်ကြောင့် သွားရမည်နည်း။ ရေမရှိ၊ လေမရှိ၊ အလွန်နက်ရှိုင်း၍ အမှောင်ဖုံးပြီး အဆုံးမဲ့ဖြစ်သည်!” (Beyerlin 11)။ သို့သော် ရှေးဟောင်း ပိရမစ်စာသား (၂၅၀၀–၂၃၀၀ ဘီစီ) တွင် သေဆုံးသွားသော မင်း ယူနစ်သည် အသက်ရှင်နေဦးမည်ဟု မျှော်လင့်ချက် ဖော်ပြထားသည်။ “အို မင်း ယူနစ်၊ သင်သည် လုံးဝ မသေဘဲ အသက်ရှင်လျက် ထွက်သွားခဲ့ပြီ!” (ANET 32)။ အီဂျစ်လူမျိုးများသည် ဖြူစင်သော ဘဝနေထိုင်မှုဖြင့်နှင့် သေသူများ နိုင်ငံ၏ နတ်ဘုရားများရှေ့တွင် ကရုဏာနှင့် တရားမျှတမှုကို တောင်းခံခြင်းဖြင့် သေခြင်းမှ လွတ်မြောက်နိုင်သည်ဟု ထင်မြင်ခဲ့သည်။ သေသူများ၏ စာအုပ်တွင် ဖော်ပြထားသည် (အထက်ပါ၊ ၃၄–၃၆)။

In ancient Egypt magnificent monuments to the dead and expansive burial practices testify to a preoccupation with death and a belief in life after death. Death is the fate of all mankind—as certain as the setting sun. “What does it mean that I must go to the desert of the kingdom of the dead? It has no water, it has no air, it is so deep, so dark, so endless!” (Beyerlin 11). However, an ancient pyramid text (2500–2300 B.C.) expressed the hope that dead King Unis would still live: “O King Unis, thou hast not at all departed dead, thou hast departed living!” (ANET 32). Evidently Egyptians thought it possible to escape death by leading a pure life and appealing for mercy and justice before the gods of the nether world, as indicated in the book of the dead (ibid. 34–36).

 

ဣသရေလလူမျိုးသည် ရှေးကမ္ဘာတွင် နောက်ကျစွာ ရောက်ရှိလာခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် ကျမ်းစာရေးသူများသည် မက်ဆိုပိုတေးမီးယားနှင့် အီဂျစ်ရှိ သေခြင်းဆိုင်ရာ လူကြိုက်များသော အတွေးအခေါ်များကို မသိနိုင်ပါ။ သို့သော် ကျမ်းစာသည် ထိုအကြောင်းအရာတွင် ရှင်းလင်းပြတ်သားသော ရပ်တည်ချက်ကို ချမှတ်ထားသည်။ ဓမ္မဟောင်းအရ ဣသရေလလူမျိုးသည်လည်း သေခြင်း၏ မလွှဲမရှောင်နိုင်မှုကို အသိအမှတ်ပြုခဲ့သည်။ “သင်သည် မြေမှုန့်ဖြစ်၏။ မြေမှုန့်သို့ ပြန်လည်ဖြစ်ရလိမ့်မည်” (က ၃:၁၉)။ သို့သော် အိမ်နီးချင်းများနှင့် ကွဲပြားခြားနားစွာ ဣသရေလလူမျိုးသည် သေခြင်း၏ အဖြစ်မှန်ကို အနုနည်းဖြင့် ရှောင်တိမ်းရန် မကြိုးစားပါ။ သေခြင်း၏ စစ်မှန်သော အဓိပ္ပာယ်ကို နားလည်ရန် ကြိုးစားခဲ့သည်။ “အိုထာဝရဘုရား၊ ကိုယ်တော်သည် အကျွန်ုပ်၏အဆုံးသတ်ကို သိတော်မူ၏။ အကျွန်ုပ်၏ နေ့ရက်အတိုင်းအရှည်ကို သိစေတော်မူပါ။ အကျွန်ုပ်ဘဝသည် မည်မျှ တိုတောင်းကြောင်း သိစေတော်မူပါ” (ဆာ ၃၉:၄)။ ရှေးဣသရေလတွင် သေခြင်းဆိုင်ရာ ထူးခြားသော နားလည်မှုသည် အခြားရှေးလူမျိုးများနှင့် ကွဲပြားပြီး ပထမဦးစွာ သေခြင်း၏ မလွှဲမရှောင်နိုင်မှုကို လက်ခံရန်၊ ထို့နောက် သေခြင်း၏ အဖြစ်မှန်ကို ဆန့်ကျင်ခြင်း သို့မဟုတ် သေပြီးနောက်ဘဝ မျှော်လင့်ချက်ဖြင့် မဟုတ်ဘဲ ဘုရားသခင်၏ ရှေ့တော်တွင် ရင်ဆိုင်ရန် အားပေးခဲ့သည်။

The people of Israel arrived relatively late on the scene in the ancient world. Hence, the Bible writers cannot have been unfamiliar with the popular thinking about death in Mesopotamia and Egypt. Yet Scripture sets out a clear and unambiguous position on the matter. According to the OT, the people of Israel also recognized the inevitability of death. “You are dust, and to dust you shall return” (Gen. 3:19). But in distinction from their neighbors, the people of Israel did not attempt to circumvent the reality of death by various means but sought to understand its true meaning. “Lord, let me know my end, and what is the measure of my days; let me know how fleeting my life is!” (Ps. 39:4). The unique understanding of death in ancient Israel, distinctive from that of other peoples of the ancient Near East, encouraged them first to accept the inevitability of death, then to come to terms with its reality, not in defiance or vain hope of an afterlife, but in the presence of God.

 

သေခြင်းကို ရင်ဆိုင်ရာတွင် ယောဘက “ထာဝရဘုရားသည် ပေးတော်မူ၏။ ထာဝရဘုရားသည် ယူတော်မူ၏။ ထာဝရဘုရား၏ နာမတော်ကို မင်္ဂလာရှိစေသတည်း” ဟု ဆိုခဲ့သည် (ယောဘ ၁:၂၁)။ ရှေးဣသရေလသည် သေခြင်းကို သူငယ်ချင်း သို့မဟုတ် ခံယူနိုင်သော ဘဝအဆုံးသတ်ဟု မယူဆခဲ့ပါ။ ဆန့်ကျင်ဘက်အနေဖြင့် အိမ်နီးချင်းများကဲ့သို့ ဣသရေလသည် သေခြင်းကို အလွန်ကြောက်မက်ဖွယ် ရန်သူဟု ရှုမြင်ခဲ့သည်။ ၎င်းသည် ဘဝကို ဝင်ရောက်စွက်ဖက်၍ နှောင့်ယှက်သည်။ “သေခြင်းသည် ငါတို့တံခါးပေါက်များထဲသို့ တက်လာပြီ။ ငါတို့နန်းတိုက်များထဲသို့ ဝင်ရောက်ပြီ။ လမ်းမများမှ ကလေးများကို၊ လယ်ကွင်းများမှ လူငယ်များကို ဖြတ်တောက်ပြီ” (ယေ ၉:၂၁၊ ဒေ ၁၂:၁–၈)။ ဤသေခြင်း၏ အဖြစ်မှန်ကို နားလည်နိုင်ရန် ဟေဗြဲကျမ်းများသည် သတိမရှိသော၊ အိပ်ပျော်သည့်နှယ် အခြေအနေ၊ အသက်ရှင်သော ဝိညာဉ်မရှိ၊ သာမန်လူ လုပ်ဆောင်ချက်များနှင့် အတွေ့အကြုံများ လုံးဝကင်းမဲ့သော အခြေအနေဟု ရှင်းပြထား၏ (ဆာလံ ၁၄၆:၃၊၄၊ တရားဟော ၉:၁၀)။

 

Facing death, Job said, “The Lord gave, and the Lord has taken away; blessed be the name of the Lord” (Job 1:21). This does not suggest that ancient Israel considered death a friend or a tolerable conclusion to life. On the contrary, like its neighbors, Israel viewed death as a terrifying enemy, intruding upon life and disrupting it. “For death has come up into our windows, it has entered our palaces, cutting off the children from the streets and the young men from the squares” (Jer. 9:21; Eccl. 12:1–8). To make this reality of death understandable, the Hebrew Scriptures explained it as an unconscious, sleeplike state, without a surviving soul, and void of any normal human activities and experiences (Ps. 146:3, 4; Eccl. 9:10).

 

အိမ်နီးချင်းလူမျိုးများနည်းတူ ဣတ္ထရိလူမျိုးတို့သည် အသက်ရှင်ခြင်း ဆက်လက်တည်တံ့နိုင်ရန် သေခြင်းတရား အောင်မြင်ခြင်းကို မျှော်လင့်ခဲ့ကြ၏။ သို့ရာတွင် ထိုမျှော်လင့်ချက်သည် လူသားတို့၏ ကြိုးစားအားထုတ်မှု၊ ရဲစွမ်းသတ္တိ သို့မဟုတ် ဉာဏ်ပညာဖြင့် သေခြင်းတရားထံမှ သားကောင်ကို လုယူနိုင်ခြင်းဖြင့် မဟုတ်ခဲ့ပေ။ ဣတ္ထရိလူမျိုးတို့၏ အဆိုအရ သေခြင်းတရား၏ အသက်ကို ခြိမ်းခြောက်သည့် လုပ်ရပ်များကို နောက်ဆုံးတွင် ဘုရားသခင်ကိုယ်တော်တိုင် ကိုယ်တိုင်သာ ဟန့်တားနိုင်တော်မူမည်။ ထိုဘုရားသခင်၏ ကြေးဇူးတော်လက်ဆောင် သုံးမျိုးဖြင့် ဟန့်တားတော်မူမည်။ ပထမအချက်မှာ အသက်ရှင်ခြင်း၏ ရည်ရွယ်ချက်များကို ဆက်လက်ထမ်းဆောင်ရန် သားသမီးများကို ပေးသနားတော်မူခြင်း။ “ဣသရေလသည် ယောသပ်အား ‘ကြည့်လော့၊ ငါသည် သေတော့မည်။ သို့ရာတွင် ဘုရားသခင်သည် သင်တို့နှင့်အတူ ရှိနေတော်မူမည်။ သင်တို့ကို သင်တို့ဘိုးဘေးတို့၏ ပြည်သို့ ပြန်လည်ဆောင်ယူတော်မူလိမ့်မည်’ ဟု ဆိုခဲ့၏” (ကမ္ဘာဦး ၄၈:၂၁)။ ဒုတိယအချက်မှာ သေခြင်းကို မကြုံတွေ့ဘဲ အသစ်သောအသက်ထဲသို့ ရွှေ့ပြောင်းပေးခြင်း (အလွန်ရှားပါး) ဖြစ်ပြီး၊ ဧနောက် (ကမ္ဘာဦး ၅:၂၄) နှင့် ဧလိယ (၂ ဘုရင် ၂:၁၁) တို့၌ ဖော်ပြထားသည်။ ဆာလံဆရာက “သင်သည် ငါ့ကို သင်၏ နည်းပြချက်ဖြင့် လမ်းပြတော်မူ၏။ ထို့နောက် ငါ့ကို ဘုန်းအသရေထဲသို့ ခံယူတော်မူလိမ့်မည်” ဟု ဆိုရာတွင် ဤအရာကို အကြံပြုထားပေမည် (ဆာလံ ၇၃:၂၄)။ တတိယအချက်မှာ သေခြင်းမှ ထမြောက်ခြင်း၏ ကြီးမားသော လက်ဆောင်ဖြစ်၏။ “မြေမှုန့်ထဲ၌ အိပ်စက်နေသော သူအများတို့သည် နိုးကြလိမ့်မည်။ တစ်ချို့သည် ထာဝရအသက်သို့ ရောက်ကြလိမ့်မည်။ တစ်ချို့သည် ရှက်ကြောက်ခြင်းနှင့် ထာဝရမယုတ်ညံ့ခြင်းသို့ ရောက်ကြလိမ့်မည်” (ဒံယေလ ၁၂:၂)။

Like its neighbors, Israel was anxious for the defeat of death so that life could continue, but not through human effort, courage, or skill, by which death might be robbed of its prey. Rather, according to the people of Israel, death’s life-threatening activities ultimately would be curtailed only by God Himself through three divine gifts. First, His gift of children to carry on with the purposes of life. “Then Israel said to Joseph, ‘Behold, I am about to die, but God will be with you, and will bring you again to the land of your fathers’” (Gen. 48:21). Second, His (rare) gift of translation into a new life, without the experience of death, ascribed to Enoch (Gen. 5:24) and Elijah (2 Kings 2:11), and perhaps implied by the psalmist with the words “Thou dost guide me with thy counsel, and afterward thou wilt receive me to glory” (Ps. 73:24). Third, His great gift of resurrection from death. “And many of those who sleep in the dust of the earth shall awake, some to everlasting life, and some to shame and everlasting contempt” (Dan. 12:2).

 

ရှေးဦးယဉ်ကျေးမှုများ၏ အမြင်များကို စိန်ခေါ်ခဲ့သော ဤထူးခြားသော သေခြင်းတရားဆိုင်ရာ နားလည်မှု၊ ယနေ့ခေတ်တွင်ပင် ခေတ်မီနှင့် ဆန်းသစ်ဟု ထင်ရသော ဤနားလည်မှုသည် အချိန်ကြာရှည်စွာ တည်တံ့မနေခဲ့ပေ။

This remarkable understanding of death, which challenged the views of the earliest civilizations and which seems so contemporary, even modern in our time, was not to last.

 

 

ခ. ဂရိ၊ ရောမနှင့် ဂျူးအယူအဆများ

ကျမ်းစာအဆိုအရ သေခြင်းတရားကို နားလည်ခြင်းသည် ရှေးခေတ်ကမ္ဘာတွင် ထူးခြားခဲ့သော်လည်း၊ နောက်ပိုင်အနောက်တိုင်းနှင့် ခရစ်ယာန်အတွေးအခေါ်များအတွက် တစ်ခုတည်းသော အရင်းအမြစ်သာ ဖြစ်ခဲ့၏။ ဂရိဒဿနိကဗေဒက ဒုတိယအရင်းအမြစ်ကို ပံ့ပိုးခဲ့သည်။ ဒဿနပညာရှင်များ မပေါ်ပေါက်မီ ဟိုမာခေတ် (ဘီစီ နဝမရာစု) တွင် ဂရိလူမျိုးတို့သည် သေခြင်းသည် အသိစိတ်နှင့် အတွေးအခေါ်များကို အဆုံးသတ်စေပြီး၊ ခန္ဓာကိုယ်မရှိသော၊ အရိပ်သာရှိသော၊ အသိစိတ်မရှိသည့် “တည်ရှိမှု” သာ ကျန်ရစ်သည်ဟု ယုံကြည်ခဲ့ကြ၏ (အီလီယဒ် ၂၃:၆၉–၁၀၇၊ အိုဒစ်ဆီ ၁၁:၂၀၄–၂၂၃)။ အော်ဖီးယပ်ဒဏ္ဍာီသည် သူ့ဇနီးကို နေရာအောက်ကမ္ဘာမှ ပြန်လည်ရယူရန် ကြိုးစားခဲ့သည့် သူရဲကောင်း၏ ဇာတ်လမ်းဖြစ်ပြီး အောင်မြင်မှု နီးပါးရခဲ့၏။ သို့သော် အာရှမိုင်းနာတွင် ပထမဆုံး ဂရိ “သိပ္ပံ” ဒဿနပညာရှင်များ ပေါ်ပေါက်လာချိန် (ဘီစီ သတ္တမရာစုမှ ပဉ္စမရာစု) အသက်ရှင်ခြင်း၊ တည်ရှိမှု၊ သေခြင်းတရား၏ သဘောသဘာဝတို့နှင့် စပ်လျဉ်း၍ မေးခွန်းများ ပေါ်ပေါက်လာခဲ့၏။ ဥပမာ၊ ဟေရကလိုက်တပ် (ဘီစီ ၅၄၄–၄၈၄) က မီးသည် ကမ္ဘာ့အဆုံးစွန်သော အနှစ်သာရဖြစ်ပြီး၊ လူ့ဝိညာဉ်သည် ထိုမီး၏ အစိတ်အပိုင်းတစ်ခုဖြစ်သည်ဟု နိဂုံးချုံးခဲ့၏ (ကမ္ဘာလောကအကြောင်း ၂၀၊ ၆၇၊ ၇၇)။ ထို့ကြောင့် ဝိညာဉ်သည် သေခြင်းမှ ဆက်လက်ရှင်သန်ပြီး၊ လူ့ခန္ဓာကိုယ်သည် သေချိန်၌ အခြားပုံစံသို့ ပြောင်းလဲရုံသာ ဖြစ်သည်။

B. Greek, Roman, and Jewish Concepts

 

The biblical understanding of death, unique in the ancient world, provided only one contribution to the later Western and Christian thought about the matter. Greek philosophy provided a second. Prior to the emergence of the philosophers, in the time of Homer (ninth century B.C.), the Greeks believed that death brought an end to consciousness and thought, leaving only a bodiless, shadowy, unconscious “existence” (Iliad 23:69–107; Odyssey 11:204–223). The popular myth of Orpheus tells of the hero’s near successful attempt to gain his wife’s release from the underworld. However, with the arrival of the early Greek “scientific” philosophers in Asia Minor (seventh to fifth centuries B.C.), questions arose about the nature of life, reality, and, naturally, death. For example, Heraclitus (c. 544–484B.C.) concluded that fire constitutes the ultimate essence in the world, and that the human soul is part of that fire (On the Universe 20, 67, 77). Hence the soul survives death, whereas the human body at death merely changes into a different form.

 

ထိုနည်းတူစွာ၊ တစ်ဦးချင်းဘဝထက် ပိုကြီးမားသောအရာတွင် ပါဝင်ခြင်းအားဖြင့် မသေနိုင်သောဘဝသည် ဂရိမြို့ပြ (ပိုလစ်) တွင် ထင်ရှားစွာဖော်ပြခဲ့သည်။ ပက်ကလီးစ်၏ မြို့အတွက်သေဆုံးသွားသူများအတွက် ဈာပနမိန့်ခွန်း (သုကီဒိုက်ဒ်၊ The Peloponnesian War ၂.၃၅–၄၆) တွင် မြို့သားများအတွက် သေဆုံးသူများကို မြို့တော်က သူတို့၏စွန့်စားမှုကြောင့် အမြဲသတိရနေမည်ဟု ဆိုထားသည်။ ဤကိစ္စများတွင် မသေနိုင်သောဘဝသည် ဝိညာဉ်တွင် မွေးရာပါမသေနိုင်ခြင်းမှ မဟုတ်ဘဲ၊ ထာဝရတည်ရှိသော အရာတစ်ခုခုနှင့် ဆက်နွယ်နေခြင်းမှ ဖြစ်ပေါ်လာသည်။ ဥပမာ ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ (ဥပမာ မသေနိုင်သောမီးတစ်ခုလုံး) သို့မဟုတ် လူမှုဆိုင်ရာ (ဥပမာ မြို့ပြ)။

In the same vein, immortality through participation in something greater than individual life came to expression in the Greek city (polis). Pericles’ funeral oration for those who died for their city (reported by Thucydides, The Peloponnesian War 2.35–46) speaks of those dying for the citizens and being remembered by and in the city for their deed. In these cases, immortality does not derive from an inherently immortal soul, but from belonging to an eternal reality, either physical (e. g., universal immortal fire) or social (e. g., the city).

 

သို့သော် ဆိုကရေးတီး (ဘီစီ ၄၇၀–၃၉၉) နှင့် ပလေတို (ဘီစီ ၄၂၇–၃၄၇) ခေတ်ရောက်သောအခါ ဝိညာဉ်မသေနိုင်ခြင်းသည် အများပြည်သူဆွေးနွေးပွဲများတွင် ရှင်းလင်းစွာထင်ရှားလာခဲ့သည်။ ဥပမာ ဆိုကရေးတီး၏ နောက်ဆုံးနာရီများကို မှတ်တမ်းတင်ထားသော ဖီဒို (Phaedo) တွင် ဖော်ပြထားသည်။ ဆိုကရေးတီးက သေချိန်တွင် ဝိညာဉ်သည် ညစ်ညမ်းသောခန္ဓာမှ လွတ်မြောက်ပြီး ခန္ဓာမပါဘဲ အမှီအခိုကင်းစွာ ဆက်လက်တည်ရှိသွားမည်ဟု ယုံကြည်ကြောင်း ဖော်ပြခဲ့သည်။

However, by the time of Socrates (470–399 B.C.) and Plato (427–347 B.C.) soul immortality came to clear expression in public discourse, as illustrated, for example, in the Phaedo, which records the last hours of Socrates’ life. Socrates expressed his belief that at death the soul is freed from the impure body to live on independently, released from the corporeal.

 

“လူတစ်ယောက်သေသောအခါ … သူ့အတွင်း၌ မြင်နိုင်သော၊ ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာအပိုင်းဖြစ်သည့် အလောင်းကို ပုပ်သိုးပျက်စီးပြီး ဖြိုဖျက်ခံရခြင်း … သို့သော် ဝိညာဉ်၊ မမြင်နိုင်သောအပိုင်း၊ ကိုယ်တိုင်နှယ် ခမ်းနားသန့်ရှင်း၍ မမြင်နိုင်သောနေရာသို့ သွားရောက်မည် … ခန္ဓာမှ လွတ်မြောက်ချိန်တွင် ဖြိုချပစ်ခံရပြီး ပျက်စီးသွားမည်ဟု လူအများယူဆသလော။ လုံးဝမဟုတ် … အမှန်မှာ ဤသို့ဖြစ်သည်။ ဝိညာဉ်သည် သန့်ရှင်းစင်ကြယ်ပြီး ဘဝတစ်လျှောက် ခန္ဓာနှင့် စိတ်အားထက်သန်စွာ မဆက်ဆံခဲ့ပါက … ထိုဝိညာဉ်သည် မမြင်နိုင်သော၊ ဘုရားသခင်နှယ်၊ မသေနိုင်သော၊ ပညာရှိသောနေရာသို့ ထွက်ခွာသွားမည် … သို့သော် ခန္ဓာနှင့် အမြဲဆက်ဆံပြီး ချစ်မြတ်နိုးခဲ့သော ဝိညာဉ်သည် ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာညစ်ညမ်းမှုများဖြင့် စိမ့်ဝင်နေပြီး အလေးချိန်ရှိကာ မြင်နိုင်သောကမ္ဘာသို့ ပြန်ဆွဲခေါ်ခံရမည် … သုသာန်များတွင် တွေ့မြင်ရသော အရိပ်နှယ်ပုံရိပ်များသည် အပြည့်အဝ မလွတ်မြောက်နိုင်သေးသော ဝိညာဉ်များ၏ သရဲပုံရိပ်များဖြစ်ပြီး မြင်နိုင်သောအရာအနည်းငယ်ကို ဆက်လက်ထိန်းသိမ်းထားသောကြောင့် မြင်နိုင်ခြင်းဖြစ်သည်” (Phaedo ၈၀c–၈၁d)။

“Of course you know that when a person dies, … it is natural for the visible and physical part of him, which lies here in the visible world and which we call his corpse, to decay and fall to pieces and be dissipated … . But the soul, the invisible part, which goes away to a place that is, like itself, glorious, pure, and invisible … will it, if its very nature is such as I have described, be dispersed and destroyed at the moment of its release from the body, as is the popular view? Far from it … . The truth is much more like this. If at its release the soul is pure and carries with it no contamination of the body, because it has never willingly associated with it in life, but has shunned it, … then it departs to that place which is, like itself invisible, divine, immortal, and wise … . But, I suppose, if at the time of its release, the soul is tainted and impure, because it has always associated with the body and cared for it and loved it, … it will, I imagine, be permeated with the corporeal … . So the soul which is tainted by its presence is weighted down and dragged back into the visible world … . The shadowy apparitions which have actually been seen there [in graveyards] are the ghosts of those souls which have not got clear away, but still retain some portions of the visible, which is why they can be seen” (Phaedo 80c–81d).

 

ဤဝိညာဉ်မသေနိုင်ခြင်း၏ ရှင်းလင်းသောပုံဖော်မှုသည် ချက်ချင်းလက်ငင်း လူအများက လက်ခံခြင်းမရှိခဲ့ပေ။ အယ်ရစ္စတိုတယ် (ဘီစီ ၃၈၄–၃၂၂) က ပလေတို၏ တစ်ဦးချင်းတည်ရှိမှုနှင့် ကွဲပြားသော ပုံစံတည်ရှိမှုကို အလေးပေးမှုကို ဝေဖန်ခဲ့ပြီး အယူအဆများ၏ ပုံစံများသည် ရုပ်လောကတွင်သာ တည်ရှိသည်ဟု ညွှန်ပြခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် ဝိညာဉ်၏ ခန္ဓာမပါသော တည်ရှိမှုကို ပြောဆိုရန် ခက်ခဲသည်။ ဘုရားသခင်သာလျှင် ခန္ဓာမပါသော ဝိညာဉ်ဖြစ်သည်။ “ဝိညာဉ်၏ စိတ်ခံစားမှုများသည် တိရစ္ဆာန်ဘဝ၏ ရုပ်ဝတ္ထုနှင့် ခွဲမရဖြစ်သည်” (On the Soul ၁. ၄၀၃b. ၁၇)။

This sharp etching of soul immortality did not immediately enjoy universal acceptance. Aristotle (384–322B.C.) called into question Plato’s emphasis on formal existence in distinction from individual existence, pointing instead to the fact that forms of concepts have existence only in the material world. Thus one can hardly speak of a noncorporeal existence of the soul, for only God is spirit without body. “But we must return from this digression, and repeat that the affections of soul are inseparable from the material substratum of animal life” (On the Soul 1. 403b. 17).

 

ဤသံသယဝင်မှုကို လက်တင်စာရေးဆရာအချို့၊ ဥပမာ လူကရီးယပ် (ဘီစီ ၉၈–၅၅) က ထပ်မံဖော်ပြခဲ့သည်။ “ထို့ကြောင့် သေခြင်းသည် ကျွန်ုပ်တို့အတွက် ဘာမျှမဟုတ်၊ စိတ်သဘာဝသည် သေတတ်သည်ဟု နားလည်ထားပြီးဖြစ်သည် … ကျွန်ုပ်တို့ မရှိတော့သောအခါ၊ ခန္ဓာနှင့် ဝိညာဉ်ခွဲခဲ့သောအခါ၊ ကျွန်ုပ်တို့ မရှိတော့သဖြင့် ဘာမျှ မဖြစ်နိုင်တော့ချေ” (On the Nature of Things ၃. ၈၃၀–၈၄၂)။

This skepticism was reiterated by some Latin writers, among them Lucretius (98–55B.C.), who concluded, “Therefore, death is nothing to us, it matters not one jot, since the nature of the mind is understood to be mortal … so when we shall no longer be, when the parting shall have come about between body and spirit from which we are compacted into one whole, then sure enough nothing at all will be able to happen to us who then will no longer be” (On the Nature of Things 3. 830–842).

 

သို့သော် ဆိုကရေးတီးနှင့် ပလေတို၏ ဝိညာဉ်ဆက်လက်တည်ရှိမှုကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း သရုပ်ဖော်ထားသော တွေးခေါ်မှုများသည် လူကြိုက်များသော ယုံကြည်ချက်များအဖြစ်သို့ ဝင်ရောက်ခဲ့ပြီး ယနေ့တိုင် ဆက်လက်တည်ရှိနေသည်။ သေဆုံးမှုကို ဝမ်းနည်းသူများနှင့် သေရမည့်သူများ၊ အထူးသဖြင့် ညှဉ်းပန်းနှိပ်စက်မှု၊ စစ်ပွဲ သို့မဟုတ် ရောဂါကြောင့် အချိန်မတန်မီ သေဆုံးရသူများအတွက် နှစ်သိမ့်မှုပေးသည်ဟု ယူဆခဲ့ကြသည်။ သမ္မာကျမ်းစာအမွေအနှစ်နှင့် ကြီးပြင်းလာခဲ့သော ဂျူးလူမျိုးများ၏ တွေးခေါ်မှုများပင် ဤဩဇာကို ခံယူခဲ့သည်။ ဥပမာ၊ ၂ မက္ကဘီ ၆:၃၀ တွင် ဖြောင့်မတ်သော ဧလီယာဇာ၏ သေဆုံးမှုကို ဤသို့မှတ်တမ်းတင်ထားသည်။ “ကျွန်ုပ်ခန္ဓာသည် ရိုက်နှက်ခံရမှုကြောင့် ကြီးစွာသောနာကျင်မှုကို ခံစားနေရသော်လည်း၊ ကျွန်ုပ်ဝိညာဉ်တွင်မူ ဘုရားသခင်ကို ကြောက်ရွံ့သောကြောင့် ဤဒုက္ခများကို ဝမ်းမြောက်စွာ ခံယူပါသည်။” ထို့အပြင် ၂ မက္ကဘီ ၁၂:၄၃–၄၅ တွင် သေသူများအတွက် အပြစ်ဖြေရာယဇ်ပူဇော်ရန် ငွေဒရက်မာ ၂၀၀၀ ပေးခဲ့သည်ဟု ဖော်ပြထားသည်။

However, that did not prevent the speculation of Socrates and Plato, complete with its vivid illustrations of the soul’s continuing existence, from entering popular beliefs that have persisted to our own time. It was thought comforting to those who mourned death and those who faced it, especially untimely death from persecution, war, or illness. Even the thinking of Jewish people, who had grown up with the scriptural heritage, felt its influence. For example, 2 Maccabees 6:30 reports the death of pious Eleazer with these words: “I am enduring terrible sufferings in my body under this beating, but in my soul I am glad to suffer these things because I fear him.” And 2 Maccabees 12:43–45 describes a sin offering of 2,000 silver drachmas for the purpose of making atonement for the dead.

 

အစောပိုင်းခရစ်ယာန်ဘုရားကျောင်းခေတ်ရောက်သောအခါ သေခြင်းတရားနှင့်ပတ်သက်၍ ဆန့်ကျင်ဘက်အမြင်နှစ်ခု ပေါ်ပေါက်လာခဲ့သည်။ တစ်ခုစီသည် သေခြင်းပြဿနာကို ကွဲပြားစွာ တုံ့ပြန်ခဲ့သည်။ သusမ္မာကျမ်းစာ၏ သေခြင်းကို ဘဝ၏ သေချာသောအဆုံးအဖြစ် ရှုမြင်ပြီး ဘုရားသခင်၏ ဖန်တီးမှုအသစ်ဖြင့်သာ ပြန်လည်ရရှိနိုင်သည်ဟူသော အမြင်နှင့်၊ ဂရိအမြင်ဖြစ်သော သေခြင်းသည် ဝိညာဉ်ကို ခန္ဓာမှ ခွဲထုတ်ပြီးနောက် ဆက်လက်တည်ရှိမှုကို အတည်ပြုသော ဘဝသစ်၏အစဟူသော အမြင်တို့ ဖြစ်သည်။ အိုး ကူးလ်မန်က ယေရှုနှင့် ဆိုကရေးတီး သေဆုံးပုံများကို နှိုင်းယှဉ်ဖော်ပြခဲ့သည် (Cullmann ၁၉–၂၇)။

By the time of the early church two conflicting understandings of death had emerged, each responding to the problem of death in a different way: the Bible’s understanding of death as the certain end of life, which can be restored only by a new re-creative act of God, and the Greek understanding of death as the beginning of new life, with its affirmation of the soul’s continued existence after separation from the body at death. O. Cullmann explained this difference dramatically in his illustrative contrast between the ways Jesus and Socrates personally faced the experience of dying (Cullmann 19–27).

 

သမ္မာကျမ်းစာတွင် ယေရှု၏အတွေ့အကြုံအတိုင်း သေခြင်းကို ဘုရားသခင်၏ ရန်သူ၊ ဘဝကို ဖျက်ဆီးသူအဖြစ် တင်ပြထားပြီး ဘုရားသခင်သည် သူ၏သန့်ရှင်းသူများကို ဤလက်သီးမှ လွတ်မြောက်စေကာ ရှင်ပြန်ထမ်းသောခန္ဓာဖြင့် ဘဝသစ်သို့ ပို့ဆောင်မည်။ ဂရိအတွေးအခေါ်တွင် ဆိုကရေးတီး၏အတွေ့အကြုံအတိုင်း သေခြင်းကို ခန္ဓာထဲတမွေ့တခမ်း ချုပ်နှောင်ခံထားရသော ဝိညာဉ်များကို လွတ်မြောက်စေသော ကြိုဆိုဖွယ်မိတ်ဆွေအဖြစ် တင်ပြထားသည်။ ယေရှု၏ လက်တွေ့ကျသော သေခြင်းတင်ပြမှုသည် ခေတ်အဆက်ဆက် သေရသူများကို ရှင်ပြန်ထမ်းရာမျှော်လင့်ချက်ဖြင့် ရှေ့ဆက်ပို့ဆောင်ပေးသော်လည်း၊ ဆိုကရေးတီး၏ စိတ်ကူးယဉ်ဆန်သော သေခြင်းတင်ပြမှုသည် သေရသူများအတွက် ဘာမျှမပေးနိုင်ခဲ့ပေ။ ခရစ်ယာန်ဘုရားကျောင်းစတင်ချိန်တွင် ရှင်းလင်းစွာဆွဲဆောင်ထားသော ဤသေခြင်းပုံရိပ်နှစ်ခုသည် ခရစ်ယာန်များနှင့် အနောက်တိုင်းတစ်ခုလုံးကို ရွေးချယ်ရန် ဖိတ်ခေါ်ခဲ့သည်။

The Bible, as illustrated by the experience of Jesus, presents death as a foe, the enemy of God and the destroyer of life, from whose grip God will release His saints into a new life in the resurrection body. Greek thought, illustrated by the experience of Socrates, portrays death as a welcome friend, releasing souls long imprisoned in the body into a new life of the spirit. Jesus’ realistic presentation of death carries the dying of all ages forward in the resurrection hope, whereas the fanciful portrayal of death by Socrates offers the dying nothing at all. These two pictures of death, sharply drawn already when the church began, invited Christians and the whole Western world to choose between them.

 

 

ဂ. အစောပိုင်းနှင့် အလယ်ခေတ်ခရစ်ယာန်ဘုရားကျောင်း

ဂန္တဝင် (ဂရိ) သေခြင်းအမြင်နှင့် သမ္မာကျမ်းစာ (ဟေဗြဲ) အမြင်တို့သည် လုံးဝကွဲပြားခြားနားသည်။ သို့သော် ဤမတည့်ညီဟောင်းနှစ်ခုသည် ခရစ်ယာန်သွန်သင်ချက်များတွင် ရောနှောသွားခဲ့ပြီး ရလဒ်အနေဖြင့် အလယ်ခေတ်တွင် ဘဝ၊ သေခြင်း၊ ဝိညာဉ်၏ ငရဲချောင်းတွင် ရှိနေမှု၊ ရှင်ပြန်ထမ်းရာနှင့် နောက်ဆုံးတရားစီရင်ခြင်းဆိုင်ရာ အမြင်များ ပေါ်ပေါက်လာခဲ့သည်။ ဤသွန်သင်ချက်သည် နှစ်ပေါင်းတစ်ထောင်နီးပါးကြာ မညီမညာဖွံ့ဖြိုးမှုကာလအတွင်း ဖြည်းဖြည်းချင်း ပေါ်ပေါက်လာခဲ့သည်။

C. The Early and Medieval Church

 

The contrast between the classical (Greek) understanding and the biblical (Hebrew) concept of death is profound. But these apparently incompatible understandings became blended in Christian teaching, the result being the medieval understanding of life, death, the fate of the soul in purgatory, resurrection, and the final judgment. This teaching emerged slowly from a long, uneven development lasting nearly a thousand years.

 

လူထုအမြင်တွင် ပလေတို၏ သေခြင်းကို သေချိန်တွင် ဝိညာဉ်ကို ခန္ဓာမှ ချက်ချင်းလွှတ်ပေးခြင်းဟူသော အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်ကို အစောပိုင်းဘုရားကျောင်းတွင် အများစုက လက်ခံခဲ့သည်။ ထိုအဆိုကို အထောက်အထားမရှိဟု ဆိုရမည်။ သေခြင်းကို အသိစိတ်မရှိသော အိပ်စက်ခြင်းနှယ် ရှင်ပြန်ထမ်းရာကို စောင့်ဆိုင်းနေသောအခြေအနေဟူသော သမ္မာကျမ်းစာအမြင်သည် အစောပိုင်းရာစုနှစ်များတွင် ဆက်လက်ကြားနေရဆဲဖြစ်သည်။ အန်တီယောက်မှ အီဂနေးတီယပ် (ခရစ်နှစ် ၁၀၇ ခန့်) က “တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် အတူတကွ ကြိုးစားကြလော့၊ အတူတကွ ပြေးလွှားကြလော့၊ အတူတကွ ဆင်းရဲဒုက္ခခံကြလော့၊ သေခြင်း၌ အတူအိပ်စက်ကြလော့၊ ရှင်ပြန်ထမ်းရာ၌ အတူနိုးကြလော့၊ ဘုရားသခင်၏ အုပ်ထိန်းသူ၊ အပေါင်းအသင်းနှင့် ကျေးကျွန်များအဖြစ်” ဟု ရေးသားခဲ့သည် (To Polycarp, ၆. ၉၊ ၁၀ [ANF ၁: ၉၅])။ လီယွန်မှ အိုင်ရီနီးယပ် (ခရစ်နှစ် ၁၈၀ ခန့်) က ပြန်လည်အနှစ်ချုပ်ခြင်းနည်းစနစ်ကို အသုံးပြု၍ ယေရှုခရစ်တော်သည် သေပြီးနောက် ရှင်ပြန်ထမ်းရာကို စောင့်ဆိုင်းခဲ့သည်နှင့်အညီ၊ သူ၏တပည့်များ၏ ဝိညာဉ်များသည် သေချိန်တွင် “ဘုရားသခင်ပေးထားသော မမြင်နိုင်သောနေရာသို့ သွားရောက်ပြီး ရှင်ပြန်ထမ်းရာကို စောင့်ဆိုင်းနေမည်။ ထို့နောက် ခန္ဓာကိုယ်များကို ပြန်လည်ရရှိကာ ခရစ်တော်ရှင်ပြန်ထမ်းတော်မူသည်နှင့်အညီ ခန္ဓာနှင့်တကွ အပြည့်အဝထမြောက်ကာ ဘုရားသခင်ရှေ့တော်သို့ ရောက်ရှိလာမည်” ဟု သွန်သင်ခဲ့သည် (Against Heresies ၅. ၃၁. ၂ [ANF ၁:၅၆၀])။ အိုင်ရီနီးယပ်သည် ဝိညာဉ်ကို ခန္ဓာနှင့် ဝိညာဉ်တို့မှ ခွဲခြားပြောဆိုသော်လည်း ပလေတို၏အမြင်နှင့် မတူပါ။ ရှင်ပြန်ထမ်းရာသာလျှင် ဘဝကို ပြန်လည်ပေးစွမ်းနိုင်သည်။ ဝိညာဉ်နှင့်ပတ်သက်၍ မှန်းဆခြင်းကို ငြင်းပယ်ခဲ့သည်မှာ ကပ္ပာဒိုးကီယာမှ ဂရီဂိုရီ အော့ဖ် နိုင်ဆာ (ခရစ်နှစ် ၃၃၅–၃၉၅ ခန့်) ဖြစ်သည်။ သူက ဝိညာဉ်သည် ခန္ဓာနှင့် အမြဲအတူရှိရမည်ဟု ဆိုသည်။ “ဝိညာဉ်သည် တစ်ချိန်က အသက်ဝင်စေခဲ့သော အက်တမ်များတွင် တည်ရှိနေပြီး ပေါင်းစည်းမှုတွင်ဖြစ်စေ၊ ပြိုကွဲမှုတွင်ဖြစ်စေ ဝိညာဉ်ကို ခွဲထုတ်၍မရပါ” (On the Soul and Resurrection)။

In popular opinion the Platonic definition of death as the release of the soul from the body immediately upon death became generally accepted in the early church. That claim remains unsubstantiated. The biblical view of death as an unconscious state (sleep) awaiting the resurrection continued to be heard in the early centuries of the church. Ignatius of Antioch (c. A.D. 107) wrote, “Labour together with one another; strive in company together, run together, suffer together, sleep together [in death], and awake together [in the resurrection], as stewards, and associates, and servants of God” (To Polycarp, 6. 9, 10 [ANF 1: 95). Irenaeus of Lyons (c. A.D. 180), using the principle of recapitulation, taught that as Jesus Christ after His death awaited the resurrection, so also the souls of His disciples at death would go to “the invisible place allotted to them by God, and there remain until the resurrection, awaiting that event; then receiving their bodies, and rising in their entirety, that is bodily, just as the Lord arose, they shall come thus into the presence of God” (Against Heresies 5. 31. 2 [ANF 1:560). Of course, Irenaeus speaks here of the soul in distinction from body and spirit, but hardly in a Platonic sense, for only the resurrection can restore life. Refusal to speculate about the soul also characterized the Cappadocian Gregory of Nyssa (c. A.D. 335–395), who held that the soul must always be with the body. “There is nothing, then, to hinder the soul’s presence in the body’s atoms, whether fused in union or decomposed in dissolution … . Therefore, the soul exists in the actual atoms which she has once animated, and there is no force to tear her away from her cohesion with them” (On the Soul and Resurrection).

 

တစ်ဖက်တွင် အလက်ဇန္ဒြီးယားမှ အိုရီဂျင် (ခရစ်နှစ် ၂၀၀ ခန့်) က ပလေတို၏ ဝိညာဉ်ဆိုင်ရာအယူအဆများကို ခရစ်ယာန်ဓမ္မပညာထဲသို့ ရဲရဲတင်းတင်း ထည့်သွင်းရန် လမ်းဖွင့်ပေးခဲ့သည် (On First Principles ၄. ၁. ၃၆ [ANF ၄:၃၈၁])။ ရလဒ်အနေဖြင့် သေခြင်းသည် ဝိညာဉ်သန့်စင်ရေးလုပ်ငန်းစဉ်တွင် အတော်လေးသေးငယ်သောအဆင့်သာဖြစ်သွားခဲ့သည်။ ဤအဆိုကို လက်တင်ဖခင်များ၊ စတင်သူ တာတီယန် (ခရစ်နှစ် ၁၆၀–၂၄၀) လက်ထက်တွင် ပိုမိုတိုးတက်လာခဲ့သည်။ ယခုအခါ ဝိညာဉ်ကို ခန္ဓာကဲ့သို့ ရုပ်လောကီဟု နားလည်လာကာ သေပြီးနောက်တည်ရှိမှုကို အသေးစိတ်ဖော်ပြလာခဲ့သည်။ “ဝိညာဉ်အားလုံးကို ဟေးဒီးစ်ထဲတွင် ပိတ်ထားသည် … တရားစီရင်ခြင်းကို စောင့်ဆိုင်းနေချိန်တွင် ဝိညာဉ်သည် ငရဲချောင်းတွင် အပြစ်ဒဏ်နှင့် နှစ်သိမ့်ခြင်းကို ခံစားရသည်ဟု ယူဆနိုင်သည် … ရှင်ပြန်ထမ်းရာတွင် ခန္ဓာမှတစ်ဆင့် ဆုံးဖြတ်ခံရမည့်အချိန်အထိ အပြစ်ဒဏ်အချို့ကို ခံစားရသည်ဟု ယုံကြည်ရန် မည်သူမျှ ငြင်းပယ်နိုင်မည်မဟုတ်” (Treatise on the Soul ၅၈ [ANF ၃:၂၃၄၊ ၂၃၅])။ ဟစ်ပိုမှ ဩဂတ်စတင် (ခရစ်နှစ် ၃၅၄–၄၃၀) က သေခြင်းနှင့် ရှင်ပြန်ထမ်းရာကြားကာလတွင် ဝိညာဉ်သည် “လျှို့ဝှက်နေရာတစ်ခုတွင် နားနေပြီး ကမ္ဘာပေါ်တွင် နေထိုင်စဉ် ရရှိခဲ့သော အကျိုးကို အမျှခံစားရသည်” ဟု ပြောဆိုခဲ့သည် (Enchiridion ၁၀၉)။

On the other hand, Origen of Alexandria (c. A.D. 200) prepared the way for the bold intrusions of Platonic concepts regarding the soul into Christian theology (On First Principles 4. 1. 36 [ANF 4:381]) with the result that eventually death became reduced to a relatively minor step in an ongoing process of purification of the soul. That position received further development in the hands of the Latin Fathers beginning with Tertullian (A.D. 160–240). Now the soul was understood to be practically as corporeal as the body, its post-death existence described in considerable detail: “All souls, therefore, are shut up within Hades: … Why then, cannot you suppose that the soul undergoes punishment and consolation in Hades in the interval, while it awaits its alternative of judgment, in a certain anticipation either of gloom or of glory?… No one will hesitate to believe that the soul undergoes in Hades some compensatory discipline, without prejudice to the full process of the resurrection, when the recompense will be administered through the flesh besides” (Treatise on the Soul 58 [ANF 3:234, 235]). Augustine of Hippo (A.D. 354–430) spoke of the time between death and resurrection when the soul is kept in “a hidden retreat, where it enjoys rest or suffers affliction just in proportion to the merits it has earned by the life which it led on earth” (Enchiridion 109).

 

ထို့ကြောင့် ခရစ်နှစ် စတုတ္ထရာစုနှစ်တွင် အလယ်ခေတ်သေခြင်းအမြင်သည် ရှင်းလင်းစွာပေါ်ထွက်လာခဲ့ပြီး အသေးစိတ်အချက်များသာ ကျန်ရှိတော့သည်။ ခန္ဓာရှင်ပြန်ထမ်းရာသည် ဝိညာဉ်၏ ပြီးပြည့်စုံရေးခရီးတွင် နောက်ဆုံးအဆင့်အဖြစ် ထင်ရှားဆဲဖြစ်သည်။ သောမတ်စ် အကွီးနပ် (ခရစ်နှစ် ၁၂၂၅–၁၂၇၄) အတွက် ခန္ဓာရှင်ပြန်ထမ်းရာသည် ဝိညာဉ်၏သဘာဝအရ ခန္ဓာလိုအပ်သည်၊ လူ့ပျော်ရွှင်မှုသည် ထိုအရာပေါ်တွင် မူတည်ပြီး အပြစ်အတွက် နောက်ဆုံးအပြစ်ဒဏ်ကို ခန္ဓာမရှိသော ဝိညာဉ်အား မပေးနိုင်သောကြောင့် လိုအပ်သည်။ သို့သော် သေပြီးနောက် ဝိညာဉ်ဆက်လက်တည်ရှိခြင်းဆိုင်ရာ ပလေတို၏ယုံကြည်ချက်သည် ပိုမိုခိုင်မာလာခဲ့သည်။ ဝိညာဉ်၏ သေပြီးနောက်တည်ရှိမှုကို ဘုရားသခင်၏ တရားမျှတမှုလိုအပ်ချက်အပေါ် အခြေခံထားပြီး ထိုတရားမျှတမှုသည် ဆုလာဘ် သို့မဟုတ် အပြစ်ဒဏ်ဖြစ်သည်။ ခန္ဓာမရှိသော ဝိညာဉ်တိုင်း၏ မလွှဲမရှောင်သာ ကံကြမ္မာ (Summa Theologiae ၃, Suppl. ၇၅. ၁၊ ၂)။

Thus, in the fourth century A.D., the emerging medieval understanding of death was clearly outlined, with only details remaining to be filled in. To be sure, the biblical notion of a bodily resurrection remained prominent as the final step in the soul’s journey to perfection. For Thomas Aquinas (A.D. 1225–1274), the resurrection of the body remained a necessity because the soul by its very nature needs a body, human happiness depends upon it, and final punishment for sin cannot be meted out to a bodiless soul. Nevertheless, the Platonic belief in ongoing existence after death became more firmly entrenched. The soul’s existence after death was predicated upon the need for divine justice in human experience, and such justice consists of rewards or punishment—the inevitable lot of every incorporeal soul (Summa Theologiae 3, Suppl. 75. 1, 2).

 

အလယ်ခေတ်သေခြင်းပုံရိပ်တွင် ကျန်ရှိနေသေးသော အစိတ်အပိုင်းမှာ ဝိညာဉ်ကို နောင်တရခြင်းဖြင့် သန့်စင်ရေးဖြစ်သည်။ ဤနည်းဖြင့် ရောမကက်သလစ်ဘုရားကျောင်းသည် နောင်တရသူများအား ဘုရားသခင်၏ နောက်ဆုံးဆုလာဘ်ရရှိရန် ပြင်ဆင်မှုအဖြစ် “ဖြည့်ဆည်းမှု” တာဝန်ကို ချမှတ်ခဲ့သည်။ ဤဘဝတွင် မပြီးပြတ်သော ဖြည့်ဆည်းမှုများကို သေပြီးနောက် ဤသို့ ဆက်လက်ပြီးစီးမည်။ “ငရဲချောင်း၏ အပြစ်ဒဏ်သည် ခန္ဓာတွင် မပြည့်စုံခဲ့သော ဖြည့်ဆည်းမှုကို ဖြည့်စွက်ရန် ရည်ရွယ်သည်” (ibid. ၇၁.၆)။

The remaining component of the medieval picture of death which still needed further development concerned purification of the soul through penance. By this means the Roman Catholic Church imposed upon contrite sinners an obligation or a “satisfaction” to purify them in preparation for receiving God’s ultimate reward at the resurrection. Unfinished works of satisfaction in this life would be completed after death as follows: “The punishment of purgatory is intended to supplement the satisfaction which was not fully completed in the body” (ibid. 71.6).

 

ဒန်တီ၏ သရုပ်ဖော်မှုသည် ဤအမြင်၏ အဆုံးစွန်သောဖော်ပြချက်ဖြစ်ပြီး ခန္ဓာမရှိသော ဝိညာဉ်အား ခန္ဓာ၏ စွမ်းရည်အားလုံးကို ပေးထားသည် (သေပြီးနောက် သန့်စင်ရေးလုပ်ငန်းစဉ်ကို အပြည့်အဝခံစားနိုင်ရန်)။ ရလဒ်အနေဖြင့် ရှင်ပြန်ထမ်းရာကို အာရုံစိုက်မှုမှ ဖယ်ရှားကာ သေခြင်းနှင့် ရှင်ပြန်ထမ်းရာကြားကာလကို အဓိကထားလာခဲ့သည်။ ရှင်ပြန်ထမ်းရာသည် ငရဲချောင်း၏ ယာယီရလဒ်ကို အတည်ပြုရုံသာဖြစ်သွားခဲ့သည်။ ဤအမြင်သည် အလယ်ခေတ်မြင့်မားချိန်တွင် လွှမ်းမိုးခဲ့သည်။

The ultimate expression of this view, illustrated by Dante, attributes to the incorporeal soul all the faculties of the body (so that it can take full advantage of the purification process after death), with its accompanying shift of attention away from the resurrection to the determinative period between death and resurrection. As a result, the resurrection was reduced in importance to merely confirming the outcome of the temporary purgation. This view of death prevailed during the High Middle Ages.

 

 

ဃ. ဆယ်ခြောက်ရာစုနှစ် ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးနှင့် နောက်ဆက်တွဲဖြစ်ပေါ်တိုးတက်မှုများ

ပရိုတက်စတင့် ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးသည် ခရစ်ယာန်သွန်သင်ချက်တွင် အလှည့်အပြောင်းတစ်ခု ဖြစ်လာခဲ့သည်။ မာတင် လူသာ (၁၄၈၃–၁၅၄၆) က နောင်တရခြင်းစနစ်နှင့် ငရဲချောင်းတွင် ဝိညာဉ်သန့်စင်ရေးကို ကန့်ကွက်ခဲ့သည်။ ၎င်းတို့သည် သမ္မာကျမ်းစာလေ့လာမှုမှ ရရှိခဲ့သော ကယ်တင်ခြင်းနားလည်မှုနှင့် ဆန့်ကျင်နေသည်။ ဘုရားသခင်၏နှုတ်ကပတ်တော်တွင် ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် ကယ်တင်ခြင်းနှင့် မယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် ပျက်စီးခြင်းဟူ၍ နှစ်မျိုးသာ ပေးထားသည်ဟု သူနိဂုံးချုံးခဲ့သည်။ ငရဲချောင်းကို ဖော်ပြထားခြင်းမရှိသောကြောင့် လက်ခံ၍မရဟု ဆိုသည်။ “အကြောင်းမူကား ၎င်းသည် ခရစ်တော်၏ ကျေးဇူးနှင့် အကျိုးကို မှုန်ဝါးစေသည်” (Table Talk ၃၆၉၅)။ သေပြီးနောက် အလယ်အလတ်အခြေအနေနှင့်ပတ်သက်၍ ဤနိဂုံးသည် နောက်ပိုင်းတွင် ဝိညာဉ်မသေနိုင်ခြင်းကို ငြင်းပယ်သူများအပေါ် ကြီးမားသောအကျိုးသက်ရောက်မှုရှိခဲ့သည်။

D. The Sixteenth-Century Reformation and Subsequent Developments

 

The Protestant Reformation introduced what would become a turning point in Christian teaching on death. Martin Luther (1483–1546) took issue with the system of penance and its corollary, purification of the soul in purgatory. They clashed with his understanding of salvation discovered during study and meditation upon Scripture. In His Word God offers to us two ways, he concluded: salvation through faith and damnation through unbelief. He makes no mention of purgatory, which, therefore, must not be admitted, “because it obscures the benefits and grace of Christ” (Table Talk 3695). This conclusion regarding an intermediate state following death would have a lasting impact upon later Protestant advocates of the soul’s nonimmortality.

 

သို့သော် ဝိညာဉ်မသေနိုင်ခြင်းနှင့်ပတ်သက်၍ လူသာကိုယ်တိုင် တသမတ်တည်းမရှိခဲ့ပေ။ တစ်ခါတစ်ရံ အလယ်ခေတ်ဓမ္မပညာရှင်များ၏ ဝိညာဉ်သည် ခန္ဓာနှင့် ခွဲထွက်၍ တည်ရှိနိုင်သည်ဟူသော သွန်သင်ချက်ကို အတည်ပြုခဲ့သည်။ သို့သော် သေခြင်းနှင့် ရှင်ပြန်ထမ်းရာကြားကာလတွင် ဝိညာဉ်၏အခြေအနေကို ဖော်ပြရာတွင် တစ်ခါတစ်ရံ ကျမ်းစာအသစ်၏ ဝိညာဉ်အိပ်စက်ခြင်းပုံစံကို လက်ခံခဲ့သည်။ “လူ့ဝိညာဉ်သည် အာရုံအားလုံးမြှုပ်နှံထားပြီး အိပ်စက်နေသည်၊ ကျွန်ုပ်တို့၏အိပ်ရာသည် သုသာန်နှယ်ဖြစ်သည်။ သို့သော် ထိုနေရာတွင် ဒုက္ခဆင်းရဲမရှိပါ … ကျွန်ုပ်တို့၏သေခြင်းနှင့် ရှင်ပြန်ထမ်းရာလည်း ဤနည်းတူဖြစ်လိမ့်မည်။ ကျွန်ုပ်တို့သည် ထွက်သွားပြီး နောက်ဆုံးနေ့တွင် ပြန်လာမည်၊ ကျွန်ုပ်တို့ သတိမထားမိမီ” (Lectures on Genesis, Gen. ၄၉:၃၃)။ လူသာရှင်းဘုရားကျောင်းသည် လူသာ၏ မတသမတ်တည်းသော ဦးဆောင်မှုကို မလိုက်ခဲ့ဘဲ အလယ်ခေတ်ဓလေ့ထုံးတမ်းများသို့ ပြန်လည်ရောက်ရှိခဲ့သည် (cf. Althaus ၄၁၀–၄၁၇)။

On the matter of soul immortality, however, Luther himself was not consistent. At times he affirmed the teaching of medieval theologians that the soul enjoys a separate existence from the body. But when describing the condition of the soul between death and resurrection, he occasionally accepted the NT picture of soul sleep, as follows: “For the human soul sleeps with all senses buried, and our bed is like a sepulcher. Yet in it there is nothing troublesome or burdensome. Thus, the place of the dead has no torments … . Our death and resurrection will also be like this. We depart, and we return on the Last Day, before we are aware of it” (Lectures on Genesis, Gen. 49:33). The Lutheran Church did not follow Luther’s inconsistent lead on conditional immortality, essentially reverting to the medieval traditions (cf. Althaus 410–417).

 

ဂျွန် ကယ်လ်ဗင် (၁၅၀၉–၁၅၆၄) ကလည်း ဝိညာဉ်၏အလယ်အလတ်အခြေအနေ (ငရဲချောင်း) နှင့်ပတ်သက်၍ မှန်းဆခြင်းကို “တရားမဲ့လည်းဖြစ်၊ အကျိုးမဖြစ်လည်းဖြစ်သည်” ဟု ငြင်းပယ်ခဲ့သည် (Institutes ၃. ၂၅. ၆)။ သို့သော် ဝိညာဉ်မသေနိုင်ခြင်းကို အတည်ပြုပြီး ၎င်းကို ငြင်းပယ်သူများ (ဥပမာ မီဂွဲ ဆာဗီးတပ် ၁၅၁၁–၁၅၅၃) ကို ပယ်ချခဲ့သည်။ ဆာဗီးတပ်သည် ဤနှင့်အခြားသော သွေဖည်မှုများကြောင့် ကယ်လ်ဗင်၏သဘောတူညီမှုဖြင့် မီးရှို့ခံရသည်။ ကယ်လ်ဗင်က လူ့ဝိညာဉ်သည် “ခန္ဓာနှင့် ခွဲထွက်၍ တည်ရှိသော မရှိမဖြစ်အရာဖြစ်သည်” ဟု အတည်ပြုခဲ့သည် (ibid. ၁. ၁၅. ၂)။ ထို့ကြောင့် ဝိညာဉ်များသည် ခန္ဓာကို ရှင်ကျန်ရစ်ပြီး “ကတိထားတော်မူသော ဘုန်းအသရေကို ဝမ်းမြောက်စွာ စောင့်ဆိုင်းနေသည် … မယုံကြည်သူများ၏ ကံကြမ္မာမှာ အပြစ်ဒဏ်ခံရရန် ချည်နှောင်ခံထားရခြင်းဖြစ်သည်” (ibid. ၃. ၂၅. ၆)။

John Calvin (1509–1564) also rejected speculation about the soul’s intermediate state (in purgatory) as “neither lawful nor expedient” (Institutes 3. 25. 6), but he affirmed the immortality of the soul and refuted those who denied it, including Miguel Servetus (1511–1553), who with Calvin’s consent suffered execution for this and other heresies. In fact, Calvin affirmed that the human soul is “something essential, separate from the body” (ibid. 1. 15. 2). Hence, the souls survive the body at death, “where in glad expectation they await the enjoyment of promised glory … . The lot of the reprobate is … to be held in chains until they are dragged to the punishment appointed for them” (ibid. 3. 25. 6).

 

ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးသမားများသည် ငရဲချောင်းတွင် ဝိညာဉ်သန့်စင်ရေးဆိုင်ရာ အလယ်ခေတ်သွန်သင်ချက်များကို စိန်ခေါ်ပြီး ငြင်းပယ်ခဲ့သော်လည်း ပလေတို၏ ဝိညာဉ်မသေနိုင်ခြင်းအယူအဆသည် ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးမှ ရှင်ကျန်ရစ်ခဲ့ပြီး လူကြိုက်များသော ခရစ်ယာန်ဘာသာတွင် အမြဲတမ်းတည်ရှိနေခဲ့သည်။ ဤနေရာတွင် အနည်းဆုံး ပလေတို၏ မှန်းဆချက်သည် သမ္မာကျမ်းစာ၏ လက်တွေ့ကျမှုကို အနိုင်ယူခဲ့ seeming သည်။ သို့သော် လုံးဝမဟုတ်ပေ။

Although the Reformers challenged and rejected the medieval teachings concerning the soul’s purification in purgatory, the Platonic concept of the soul’s immortality survived the Reformation and remained a permanent fixture in much of popular Christianity. On this point, at least, Platonic speculation appears to have overwhelmed biblical realism, although perhaps not completely.

 

အချိန်ကြာလာသည်နှင့်အမျှ အမျိုးမျိုးသောနေရာများမှ သမ္မာကျမ်းစာ၏ စစ်မှန်သောအမြင်သည် ပြန်လည်ပေါ်ထွက်လာခဲ့သည်။ သေခြင်းသည် ဘဝအားလုံးကို အဆုံးသတ်စေသည်၊ ဝိညာဉ်မျှ မရှင်ကျန်ရစ်ပါ၊ အိပ်စက်ခြင်းနှင့် နှိုင်းယှဉ်နိုင်သည်မှာ အသိစိတ်မရှိခြင်းကြောင့်ဖြစ်ပြီး သေသူများအား ဘဝပြန်လည်ရရှိခြင်းသည် ရှင်ပြန်ထမ်းရာတွင်သာ ဖြစ်သည်။

In time, and from various quarters, the genuine biblical position reemerged, namely, that death ends all life, that no soul survives it, that it may be compared to sleep because it involves unconsciousness, and that life returns to the deceased only in the resurrection.

 

ဥပမာ၊ ဂျွန် မီလ်တန် (၁၆၀၈–၁၆၇၄) က “ခန္ဓာ၏သေခြင်းသည် ဘဝ၏ ဆုံးရှုံးခြင်း သို့မဟုတ် ပျက်စီးခြင်းဖြစ်သည်။ ဝိညာဉ်နှင့် ခန္ဓာခွဲထွက်ခြင်းဟူသော အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်ကို လက်ခံ၍မရပါ” (Christian Doctrine ၁. ၁၃) ဟု ရေးသားခဲ့သည်။

For example, John Milton (1608–1674) wrote, “The death of the body is the loss or extinction of life. The common definition, which supposes it to consist in the separation of soul and body, is inadmissable” (Christian Doctrine 1. 13).

 

လက်တွေ့ဆန်မှုနှင့် အတွေ့အကြုံဆန်မှု ဒဿနိကဗေဒအသစ်များသည် စမ်းသပ်၍မရသော ပလေတို၏ မှန်းဆချက်များကို ငြင်းပယ်ခြင်းအားဖြင့် ဤသေခြင်းအမြင်ကို ထောက်ခံခဲ့သည်။ ဂျွန် လော့ခ် (၁၆၃၂–၁၇၀၄) က ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၂:၁၇ ကို မှတ်ချက်ပြုရာတွင် “ဤနေရာတွင် သေခြင်းဟူသော စကားကို ကျွန်ုပ် နားလည်နိုင်သည်မှာ တည်ရှိမှုရပ်တန့်ခြင်း (ဘဝနှင့် အသိဉာဏ်လုပ်ဆောင်ချက်အားလုံး ဆုံးရှုံးခြင်း) သာဖြစ်သည်” ဟု ရှင်းပြခဲ့သည် (The Reasonableness of Christianity ၁)။

The new philosophies of rationalism and empiricism lent their support to this view of death by rejecting Platonic speculation about a reality that could not be tested. John Locke (1632–1704), commenting upon Genesis 2:17, explained, “I must confess that by death here, I can understand nothing but a ceasing to be (that is, the losing of all actions of life and sense)” (The Reasonableness of Christianity 1).

 

အလယ်အလတ်အခြေအနေနှင့်ပတ်သက်၍ အငြင်းပွားမှုတွင် သမိုင်းဆိုင်ရာအမြင်ကို ဖော်ပြခဲ့သော ဖရန်စစ် ဘလက်ဘန်း (၁၇၀၄–၁၇၈၇) ကဲ့သို့ ဘုရားကျောင်းခေါင်းဆောင်များစွာသည် သမ္မာကျမ်းစာအမြင်ကို ကာကွယ်ခဲ့ကြသည်။ “သေသူများ၏ ဝိညာဉ်များကို အသက်ရှင်နေပြီး အသိစိတ်ရှိပြီး ပျော်ရွှင်မှု သို့မဟုတ် ဆင်းရဲဒုက္ခခံစားနိုင်သည်ဟု ယူဆခြင်းသည် ခရစ်ယာန်စနစ်တစ်ခုလုံးကို ဖျက်ဆီးခြင်းဖြစ်သည်” (A Short Historical View of the Controversy Concerning an Intermediate State, ၆၉, in CFOF ၂:၂၁၁၊ ၂၁၂)။ သို့သော် သူက “ဓလေ့ထုံးတမ်းဖြင့် မထိန်းချုပ်ခံရသည့် ပရိုတက်စတင့်များသည် ဤကိစ္စတွင် အလွန်နာခံမှုရှိခဲ့သည်မှာ ထူးခြားသည်” ဟု သတိပြုခဲ့သည် (ibid. xiv, in CFOF ၂:၂၁၀)။

Among many church leaders who also defended the biblical position belongs Francis Blackburne (1704–1787). “Hence to suppose the souls of dead men to be alive, conscious and active, and capable of happiness and misery, from the death of the first man, to the resurrection of the very last, and to pretend to demonstrate this by reason and philosophy, is plainly to overturn the whole Christian system” (A Short Historical View of the Controversy Concerning an Intermediate State, 69, in CFOF 2:211, 212). Nevertheless, he observed, “it is remarkable that Protestants, who have on most occasions refused to be governed by a tradition, seem to have submitted to it in this matter with the most implicit deference” (ibid. xiv, in CFOF 2:210).

 

မကြာသေးမီနှစ်များတွင် သေခြင်းဆိုင်ရာ ရိုးရာအမြင်နှင့် အထူးသဖြင့် ငရဲဆိုင်ရာ သမိုင်းဝင်အယူအဆကို တုံ့ပြန်သည့်အနေဖြင့် ထင်ရှားသော ဧဝံဂေလိကဓမ္မပညာရှင် ဂျေ အာ့တ် စတော့၊ ကလပ် အိပ်ချ် ပင်နော့ခ်၊ ဂျေ ဒဗလျူ ဝဲန်ဟမ် နှင့် အိုစကာ ကူးလ်မန်တို့သည် အခြေအနေပေါ်မူတည်သော မသေနိုင်ခြင်း (conditional immortality) ကို အောင်မြင်စွာ ငြင်းခုံခဲ့ကြသည်။ ၎င်းတို့သည် မိမိတို့ရောက်ရှိခဲ့သော အမြင်ကို အတည်တကျ ချမှတ်ခြင်းမပြုဘဲ ခရစ်ယာန်များအကြား သမ္မာကျမ်းစာအခြေပြု ပွင့်လင်းစွာ ဆွေးနွေးရန် တောင်းဆိုနေခြင်းသာဖြစ်သည်။

In more recent years, reacting to the traditional understanding of death and more particularly to its corollary, the historic doctrine of hell, noted evangelical theologians such as J. R.W. Stott, Clark H. Pinnock, and J. W. Wenham, along with Oscar Cullmann, have argued convincingly in favor of conditional immortality. Far from dogmatizing about the position to which they have come, they are pleading for a frank dialogue among Christians on the basis of the Scriptures.

 

 

E. ဆဲဗင်းဒေးအဒ်ဗင်တစ်ဘာသာရေးရပ်တည်ချက်

ဆယ့်ကိုးရာစုအလယ်ပိုင်းတွင် အတ္တလန္တိတ်သမုဒ္ဒရာနှစ်ဖက်ကမ်းမှ ဆယ့်ရှစ်ရာစုသင်းအုပ်ဆရာများနှင့် ပညာရှင်များက တင်ပြခဲ့သော ဤအသေးစားရပ်တည်ချက်ကို ငယ်ရွယ်စဉ် ဆဲဗင်းဒေးအဒ်ဗင်တစ်အသင်းတော်က အောက်ပါအကြောင်းပြချက်များဖြင့် လက်ခံယူခဲ့သည်။

(၁) ဤရပ်တည်ချက်သည် အတွေးအခေါ်ဆိုင်ရာ ခန့်မှန်းတွက်ချက်မှုများနှင့် အသင်းတော်ဓလေ့ထုံးတမ်းများ (အထူးသဖြင့် ပြုပြင်ရေးဝါဒီများက ရှုတ်ချခဲ့သော ဝိညာဉ်ကို ငရဲမီးခံရာနေရာ၌ သန့်စင်စေခြင်းဓလေ့) ကင်းစင်သော သမ္မာကျမ်းစာအမြင်ကို ကိုယ်စားပြုသည်။ (၂) ဤအမြင်ကို အစောပိုင်းအသင်းတော်က ကိုင်စွဲခဲ့ပြီး ပြုပြင်ရေးခေတ်အတွင်းနှင့် နောက်ပိုင်းတွင် ပြန်လည်ထွက်ပေါ်လာခဲ့သည်။ (၃) ဝိညာဉ်သည် သေပြီးနောက်တွင်လည်း ဆက်လက်တည်ရှိနေသည်ဆိုသော အမြင်ကို ငြင်းပယ်ကာ သေခြင်းကို အိပ်စက်ခြင်းနှင့်တူသော သတိလစ်ဟင်းလင်းမှုအဖြစ် သမ္မာကျမ်းစာတွင် ရေးထားသည့်အတိုင်း အတည်ပြုသည်။ (၄) လူ့ဝိညာဉ်၏သဘာဝတွင် မသေမချင်းမရှိသည့်အပြင် သေချိန်တွင်လည်း ပေးအပ်ခြင်းမဟုတ်ဘဲ သေရာမှထမြောက်ခြင်းတွင်သာ ရရှိမည်ဖြစ်သော သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ မသေနိုင်ခြင်းသွန်သင်ချက်ကို ထောက်ခံသည်။ (၅) သေပြီးနောက် ဝိညာဉ်တွင် စုဆောင်းရရှိသော ကုသိုလ်ဂုဏ်ကြောင့်မဟုတ်ဘဲ ယေရှုခရစ်အားဖြင့်သာ ထာဝရအသက်ရရှိနိုင်သည်ဆိုသော ကျမ်းသစ်ကျမ်း၏ အလေးပေးချက်ကို ထင်ရှားစေသည်။

E. The Seventh-day Adventist Position

 

In the mid-nineteenth century this minority position, advanced by eighteenth-century clergymen and scholars on both sides of the Atlantic, was adopted by the young Seventh-day Adventist Church for the following reasons: (1) It represents the biblical view, free of philosophical speculation and ecclesiastical tradition, particularly the tradition of the soul’s purification in purgatory already deplored by the Reformers; (2) it was held by the early church, reemerging during and after the Reformation; (3) it affirms the familiar biblical portrayal of death as a sleeplike unconsciousness, rejecting the view of the soul’s continued existence after death; (4) it supports the biblical teaching that immortality is not inherent in the nature of the soul, or bestowed at death, but granted only at the resurrection from the dead; (5) it underscores the NT emphasis on Christ as the only way to eternal life without consideration of any merits accruing to the soul following death.

 

ဤရပ်တည်ချက်ကို တစ်ခါတစ်ရံ “အခြေအနေပေါ်မူတည်သော မသေနိုင်ခြင်း” (conditionalist position) ဟု ခေါ်ဆိုကြသည်။ အကြောင်းမှာ မသေနိုင်ခြင်းဆုလာဘ်ကို အချို့အခြေအနေများနှင့် ချိတ်ဆက်ထားသောကြောင့်ဖြစ်သည်။ ထိုအခြေအနေမှာ အပြစ်ရှိသူသည် ယေရှုခရစ်ကို ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် ဘုရားသခင်၏ကျေးဇူးတော်ဖြင့် ကယ်တင်ခြင်းကို လက်ခံခြင်းပင် ဖြစ်သည်။ လူ့ဝိညာဉ်၏ သဘာဝအလျောက်ရှိသော အရည်အသွေးကြောင့်မဟုတ်ဘဲ ထိုဆုလာဘ်တစ်ခုတည်းသာလျှင် မသေနိုင်ခြင်း၏ အခြေအနေဖြစ်သည်။

This is sometimes referred to as the “conditionalist position” because it attaches certain conditions to the gift of immortality, namely, acceptance of God’s salvation by grace through faith in Jesus Christ by the condemned sinner. That gift alone, and no inherent natural quality of the human soul, is the condition for immortality.

 

ဆဲဗင်းဒေးအဒ်ဗင်တစ်များ ဤအခြေအနေပေါ်မူတည်သော ရပ်တည်ချက်ကို လက်ခံရန် ချက်ချင်းအကြောင်းတစ်ခုကို မက်သိုဒစ်သင်းအုပ်ဆရာ ဂျော့ချ်စတိုးရှ် (၁၇၉၆–၁၈၆၇) က ပေးခဲ့သည်။ သူ၏ An Enquiry: Are the Souls of the Wicked Immortal? စာအုပ်ကို ၁၈၄၂ ခုနှစ်တွင် ထုတ်ဝေခဲ့ရာ အစောပိုင်းအဒ်ဗင်တစ်ခေါင်းဆောင်များဖြစ်သည့် ဂျိမ်းစ်ဝိုက် (၁၈၂၁–၁၈၈၁)၊ ဂျိုးဆက်ဘိတ် (၁၇၉၂–၁၈၇၂)၊ အဲလင်ဂျီဝိုက် (၁၈၂၇–၁၉၁၅)၊ ဂျေအန်အန်ဒရု (၁၈၂၉–၁၈၈၃)၊ ဒီအမ်ကန်ရိုက် (၁၈၄၀–၁၉၁၉) နှင့် ယူရီယာစမစ် (၁၈၃၂–၁၉၀၃) တို့၏ အာရုံစိုက်မှုကို ရရှိခဲ့သည်။ ဤအခြေအနေပေါ်မူတည်သော ရပ်တည်ချက်သည် သမ္မာကျမ်းစာသွန်သင်ချက်များအပေါ် ခိုင်မာစွာအခြေတည်သော အသင်းတော်၏ ယုံကြည်ချက်တိုင်တစ်ခုအဖြစ် ဆဲဗင်းဒေးအဒ်ဗင်တစ်အဆုံးအမများတွင် ခိုင်မြဲစွာ တည်တံ့သွားခဲ့သည်။

The immediate impetus leading Seventh-day Adventists to adopt the conditionalist position was provided by a Methodist minister, George Storrs (1796–1867). His views, published as An Enquiry: Are the Souls of the Wicked Immortal? in 1842, attracted the attention of early Adventists James White (1821–1881), Joseph Bates (1792–1872), E. G. White (1827–1915), J. N. Andrews (1829–1883), D. M. Canright (1840–1919), and U. Smith (1832–1903). The conditionalist position became firmly and permanently anchored in Seventh-day Adventist teachings, recognized as a doctrinal “pillar” based squarely on the teachings of Scripture.

 

အဲလင်ဂျီဝိုက်သည် သေခြင်းနှင့် ဝိညာဉ်၏ မသေနိုင်မှုမရှိခြင်းဆိုင်ရာ ဤနားလည်မှုကို သူမ၏ စာအုပ်များစွာတွင် ဂရုတစိုက်နှင့် အသေးစိတ်ရှင်းပြခဲ့ပြီး ဆဲဗင်းဒေးအဒ်ဗင်တစ်ဘုရားသခင့်အဆုံးအမတွင် ထိုရပ်တည်ချက်၏ နေရာကို ခိုင်မာစေခဲ့သည်။

ပထမအချက်၊ သူမက ၎င်းကို “ယခုခေတ်အတွက် သမ္မာတရား” (present truth) ဟု မှတ်ယူခဲ့သည်။ ဆိုလိုသည်မှာ လူများစွာက စိတ်ဝင်စားနေကြသော နာမ်ဝိညာဉ်ရေးရာ (spiritualism) ကို ကောင်းစွာဖြေရှင်းပေးနိုင်သည့် ဗဟုသုတနှင့် ဆိုင်သော အဓိကသမ္မာကျမ်းစာနိယာမတစ်ခုဟု ဆိုလိုခြင်းဖြစ်သည်။ ထိုနာမ်ဝိညာဉ်ရေးရာကို မာရ်နတ်က ကမ္ဘာပေါ်သို့ ပထမဆုံးမိတ်ဆက်ခဲ့သော လှည့်စားမှုဟု ယူဆသည် (ကမ္ဘာဦး ၃:၄)။ ထို့နောက် တစ်ပါးအယူဝါဒနှင့် မှားယွင်းသောခရစ်ယာန်ဘာသာတို့က ဆက်လက်ဖြန့်ခဲ့သည်။ ထိုလှည့်စားမှုမှာ အပြစ်ရှိသူများ မသေဘဲ ခန္ဓာကိုယ်မရှိသော ဝိညာဉ်များအဖြစ် ဆက်လက်ရှင်သန်နေပြီး လူအရှင်များနှင့် ဆက်သွယ်နိုင်သည်ဟု ဆိုခြင်းဖြစ်သည် (EW 262; GC 531–562)။

Ellen White gave this understanding of death and the nonimmortality of the soul careful and extended attention in several of her writings, confirming its place in Seventh-day Adventist theology. First, she regarded it as “present truth,” meaning a central and pertinent biblical principle that corrects popular and widespread interest in spiritualism, which is viewed as a delusion first introduced into the world by the devil (Gen. 3:4) and subsequently promulgated by paganism and false Christendom. This delusion claims that sinners do not die, but live on as disembodied souls capable of communication with the living (EW 262; GC 531–562).

 

ဒုတိယအချက်၊ ဝိုက်က အပြစ်ကြောင့် သေခြင်းဖြစ်ပေါ်လာရခြင်းကို ဘုရားသခင်၏ပညတ်တော် (သဘာဝပညတ်နှင့် ကျန်းမာရေးဆိုင်ရာပညတ်များပါဝင်သည်) ကို လျစ်လျူရှုခြင်းကြောင့်ဟု အလေးပေးခဲ့သည်။ ဤနားလည်မှုကို လူ့ဖွံ့ဖြိုးမှု၏ အလုံးစုံအမြင် (wholistic understanding) နှင့် ပေါင်းစပ်ရာ ဆဲဗင်းဒေးအဒ်ဗင်တစ်အသင်းတော်၏ ကျန်းမာရေးစောင့်ရှောက်မှုနှင့် ပညာရေးအပေါ် ကတိကဝတ်ပြုမှုကို ဖြစ်ပေါ်စေခဲ့သည် (CD 21, 40; PP 68)။

Second, White emphasized that as the consequence of sin, death is caused by human disregard of God’s law, including nature’s law and the laws of health. This insight, in turn combined with her wholistic understanding of human development, eventually brought about Seventh-day Adventist commitment to health care and education (CD 21, 40; PP 68).

 

တတိယအချက်၊ ဝိုက်က သေခြင်းကို ဘုရားသခင်တစ်ပါးတည်းသာ ခရစ်တော်၏ ဒုတိယအကြိမ်လာရောက်ချိန်တွင် နောက်ဆုံးထမြောက်စေနိုင်သည့် သတိလစ်ဟင်းလင်းသော အိပ်စက်ခြင်းအဖြစ် သမ္မာကျမ်းစာနားလည်မှုကို အလေးပေးခဲ့သည်။ ကျမ်းသစ်ကျမ်း၏ ကတိတော် “အာဒံ၌ လူအပေါင်းတို့သေကြသည်နှင့်အညီ ခရစ်တော်၌လည်း လူအပေါင်းတို့ အသက်ရလိမ့်မည်” (၁ကိုရိန် ၁၅:၂၂) သည် ခရစ်တော်၏ အသေခံခြင်းနှင့် ထမြောက်ခြင်းကို အာရုံစိုက်စေပြီး အထူးသဖြင့် သေခြင်း၏တန်ခိုးကို ချိုးဖျက်၍ ဘုရားသခင်၏ ထာဝရအစိုးရမှုကို ပြန်လည်တည်ထောင်မည့် ဒုတိယအကြိမ်လာရောက်ခြင်းဆိုင်ရာ နောက်ဆုံးကာလသွန်သင်ချက်များကို ထောက်ပြသည် (DA 787; GC 545, 547, 549, 550, 645; PK 239)။

Third, White underscored the biblical understanding of death as unconscious sleep, from which God alone can awaken the saints in the last resurrection at the second coming of Christ. The NT promise “For as in Adam all die, so also in Christ shall all be made alive” (1 Cor. 15:22) focuses attention upon the death and resurrection of Christ, especially its eschatological teachings about the Second Advent, when the power of death shall be broken and the eternal kingdom of God restored (DA 787; GC 545, 547, 549, 550, 645; PK 239).

 

လူ့သဘာဝ၏ အလုံးစုံအမြင်နှင့် အခြေအနေပေါ်မူတည်သော မသေနိုင်ခြင်းသွန်သင်ချက်ကို အသင်းတော်တည်ထောင်ချိန်မှစ၍ ဆဲဗင်းဒေးအဒ်ဗင်တစ်တရားပွဲများတွင် အမြဲတစေဟောပြောခဲ့ပြီး တစ်ခါတစ်ရံ အခြားခရစ်ယာန်ဓလေ့များနှင့် လောကီဓလေ့များက ဆန့်ကျင်မှုများကို ရင်ဆိုင်ခဲ့ရသည် (cf. Zurcher, Johnston)။ ၎င်းသည် ဘိုးဘွားဝတ်ပြုခြင်း၊ နတ်ဝတ်ပြုခင်း သို့မဟုတ် ပြန်လည်မွေးဖွားခြင်းစသည့် သေပြီးနောက်ဘဝကို ပြင်းပြင်းထန်ထန်ယုံကြည်ကြသော အနောက်တိုင်းမဟုတ်သော ယဉ်ကျေးမှုများတွင် အသင်းတော်၏ သာသနာပြုလုပ်ငန်း၏ အစိတ်အပိုင်းတစ်ခု ဖြစ်ခဲ့သည်။ တစ်ချိန်က အသေးစားရပ်တည်ချက်ဖြစ်ခဲ့သော်လည်း ဆယ့်ကိုးရာစုပထမနှစ်ဝက်တွင် အခြားဘာသာဝင်များမှ ဘုရားသခင့်ပညာရှင်များနှင့် အသင်းတော်ခေါင်းဆောင်များက ကျယ်ကျယ်ပြန့်ပြန့် လက်ခံခဲ့ကြသည် (cf. CFOF 2:747–1034)။

The wholistic understanding of human nature, coupled with the teaching of conditional immortality, has been advocated consistently from the pulpit of the Seventh-day Adventist Church since its founding, at times in the face of opposition from other Christian and secular traditions (cf. Zurcher, Johnston). It has been an integral part of the church missionary work among non-Western cultures with strong beliefs in life after death, such as ancestor worship, spirit worship, or reincarnation. Although it was once a minority position, conditional immortality became widely accepted in the first half of the twentieth century by theologians and church leaders from many confessions (cf. CFOF 2:747–1034).

 

 

F. လက်ရှိဆန့်ကျင်လေစီးများ

အခြေအနေပေါ်မူတည်သော မသေနိုင်ခြင်းကို လက်ခံမှုသည် ဆယ့်ကိုးရာစုဒုတိယနှစ်ဝက်အထိ ဆက်လက်တိုးပွားခဲ့သည် (cf. Anderson, Cullmann, Harris, Thielicke)။ သို့သော် ထိုကာလတွင် ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်သော အသစ်အဆန်းဖြစ်ရပ်များ ပေါ်ပေါက်လာခဲ့သည်။ လူမှုသိပ္ပံ၊ ဆေးပညာနှင့် ကျင့်ဝတ်ပညာရှင်များသည် ဘုရားသခင့်ပညာရှင်နှင့် ဒဿနပညာရှင်များနှင့်အတူ သေခြင်းကို လေ့လာလာကြသည်။ ရလဒ်အနေဖြင့် အသက်ရှင်မှု၏ အဓိပ္ပာယ်နှင့် လူ၏ကံကြမ္မာဆိုင်ရာ ယခင်ဘုရားသခင့်ဆိုင်ရာမေးခွန်းများမှ လူမျိုးရေး၊ စိတ်ပညာ၊ ဆေးပညာနှင့် ကျင့်ဝတ်ဆိုင်ရာ မေးခွန်းများသို့ အာရုံပြောင်းလာခဲ့သည်။ သေဆုံးနေသူနှင့် ကျန်ရစ်ခဲ့သော မိသားစုဝင်များ၊ သူငယ်ချင်းများ မည်သို့ရင်ဆိုင်ကျော်လွှားကြသည်၊ ကုထုံးပညာရှင်၊ အကြံပေးများနှင့် သင်းအုပ်ဆရာများ၏ အခန်းကဏ္ဍတို့ကို အထူးအာရုံစိုက်လာကြသည်။

F. Current Crosswinds

 

A growing acceptance of conditional immortality continued into the second half of the twentieth century (cf. Anderson, Cullmann, Harris,—Thielicke). During this period, however, several new conflicting developments entered the discussion. Increasingly, representatives from the social sciences, medicine, and ethics have joined theologians and philosophers in studying death. As a result, the earlier focus on theological questions dealing with the meaning of life and the destiny of persons has turned toward various anthropological, psychological, medical, and ethical questions. Special attention is given to the process of dying and the way in which both the dying person and family members and friends left behind cope with that process, as well as the role played by therapists, counselors, and clergy.

 

ဆေးပညာနယ်ပယ်က အသက်နှင့် သေခြင်းနယ်နိမိတ်အနီးရှိ လူ့အတွေ့အကြုံများနှင့် ဆေးပညာနည်းပညာဖြင့် ထိုနယ်နိမိတ်ကို ရွှေ့ပြောင်းနိုင်မှုကို အာရုံစိုက်လာခဲ့သည်။ အသက်ရှင်မှုလုပ်ငန်းစဉ်များကို ဆေးနည်းပညာဖြင့် ထိန်းချုပ်နိုင်မှု (အထူးသဖြင့် အသက်နှင့်သေခြင်းကြား) က လူ့အသက်၏ အရည်အသွေး၊ လူ့ဝိညာဉ်၏ အဓိပ္ပာယ်နှင့် ကျင့်ဝတ်ဆိုင်ရာ စိုးရိမ်မှုအသစ်များကို ဖြစ်ပေါ်စေခဲ့သည်။ ဆေးကုနကျစရိတ်များ မြင့်တက်လာသဖြင့် တစ်ဖက်တွင် အသက်ဆုံးခါနီးသူများအတွက် အလွန်အကျွံကုသမှု (heroic intervention) နှင့် အခြားတစ်ဖက်တွင် မခံမရပ်နိုင်တော့သော အဆုံးစွန်ရောဂါသည်များအတွက် သေလွယ်အောင်ကူညီခြင်း (euthanasia) ဆိုင်ရာ မေးခွန်းများ ပြန်လည်ထွက်ပေါ်လာမည်မှာ ဧကန်ဖြစ်သည်။

The medical profession has given attention to human experiences near the borders of life and the way they may be extended or crossed, due in part to the ability of medical science to “bring back to life” patients who for all practical purposes have momentarily ceased living. This ability to manipulate the life processes through medical technology, particularly at the border between life and death, has introduced new ethical concern about the quality of human life and the meaning of the human soul. Specific concerns have been raised that medical science applied to the human body may do injustice to the inner being of a person and the quality and dignity of human life. As medical costs escalate, renewed questioning is bound to arise, on the one hand, regarding heroic intervention designed to prolong a human life ebbing away toward death, and, on the other hand, regarding euthanasia or professional assistance with death for terminally ill persons whose life has become unbearable.

 

ဤအယူအဆအသစ်၊ ပြဿနာနှင့် အငြင်းပွားစရာများအခြေအနေတွင် အရှေ့နှင့်အနောက်တို့၏ အသက်နှင့်သေခြင်းဆိုင်ရာ နားလည်မှုများ တွေ့ဆုံလာပြီး သမ္မာကျမ်းစာနားလည်မှုကို အသစ်အဆန်းနည်းဖြင့် စိန်ခေါ်လာခဲ့သည် (cf. Hick)။ ဥပမာ၊ ဝိညာဉ်သည် သေပြီးနောက် တစ်ခန္ဓာမှ တစ်ခန္ဓာသို့ ပြောင်းရွှေ့ခြင်း (reincarnation) အယူအဆသည် သေပြီးနောက် အသက်ရှင်မှုပြီးဆုံးသည်ဟု လက်မခံနိုင်သော အနောက်တိုင်းလူအချို့၏ အာရုံစိုက်မှုကို ရရှိခဲ့သည်။ အကြမ်းဆုံးပုံစံမှာ လူ့ဝိညာဉ်သည် သေပြီးနောက် အခြားသတ္တဝါခန္ဓာတွင် ပြန်လည်ရှင်သန်ပြီး ပြည့်စုံမှုဆီသို့ ခရီးနှင်သည်ဟု ဆိုသည်။ အနောက်တိုင်းတွင် ပိုမိုပျံ့နှံ့သော အယူမှာ လူ့ဝိညာဉ်သည် သေပြီးနောက်တွင်လည်း ဆက်လက်တည်ရှိနေသော အခြားသတ္တဝါများနှင့် မျှဝေထားသည့် ပိုကြီးသော ဝိညာဉ် သို့မဟုတ် အသက်စွမ်းအားတွင် ပါဝင်သည်ဟူ၍ဖြစ်သည်။ ထိုပါဝင်မှုကို ယခုဘဝတွင်ပင် အခမ်းအနား၊ တရားထိုင်ခြင်း သို့မဟုတ် မူးယစ်ဆေးဝါးများဖြင့် ခံစားနိုင်သည်ဟု အချို့က ယုံကြည်ကြသည်။

Given this context of new ideas, problems, and issues, Eastern and Western understandings of life and death have met to challenge the biblical understanding in new and, to traditional Christians, unfamiliar ways (cf. Hick). For example, the concept of reincarnation, or transmigration of the human soul from one body to another at death, has caught the attention of some in the West who simply cannot accept the idea that human life ends at death, given all the scientific ingenuity at our disposal. In its most crude form it holds that the soul of a person may return to life after death in the body of some other kind of being on its way toward perfection. More common in the West is the belief that a person’s soul participates in some larger soul or life force, shared with other beings and retained after death. This participation, some believe, can be experienced already in the present life through experiences induced by ritual, meditation, or even drugs.

 

ဤမသေနိုင်ခြင်းအယူအဆအသစ်များသည် ဝိညာဉ်ဆက်လက်ရှင်သန်ခြင်း၊ ငရဲမီးခံရာနေရာ၌ သန့်စင်ခြင်း၊ ဘုရားသခင်ထံသို့ တက်ရောက်ခြင်းဟူသော အဟောင်းအယူများနှင့် တူညီစွာ သမ္မာကျမ်းစာ၏ အခြေအနေပေါ်မူတည်သော မသေနိုင်ခြင်းသွန်သင်ချက်ကို စိန်ခေါ်နေသည်။ သို့သော် ယနေ့ခေတ် ဂျူးနှင့် ခရစ်ယာန်ယုံကြည်သူများနှင့် ဘုရားသခင့်ပညာရှင်များ (ဆဲဗင်းဒေးအဒ်ဗင်တစ်များအပါအဝင်) အများအပြားသည် လူ့သဘာဝ၏ အလုံးစုံအမြင်နှင့် ထမြောက်ခြင်းမျှော်လင့်ချက်ဟူသော နှစ်ခုပါဝင်သော အခြေအနေပေါ်မူတည်သော မသေနိုင်ခြင်းအယူအဆကို ဆက်လက်အတည်ပြုနေကြဆဲဖြစ်သည်။ အကြောင်းမှာ။

(၁) ယနေ့ခေတ် စိတ်ပညာနှင့် ဆေးပညာဆိုင်ရာ သေမတတ်အတွေ့အကြုံများ (life-after-life experiences) ကို ရှင်းပြနိုင်ပြီး ဖြေရှင်းနိုင်သည်။ အကြောင်းမှာ ထိုအတွေ့အကြုံများက ဈာပနအရေအတွက်ကို လျော့နည်းစေခြင်းမရှိပါ။ သေခြင်းသည် အသက်၏ နောက်ဆုံးအဆုံးအဖြတ်ဖြစ်နေဆဲပင် ဖြစ်သည်။ (၂) လူ့သဘာဝ၏ အလုံးစုံအမြင်နှင့် ဘုရားသခင်၏ အံ့ဖွယ်ဆုလာဘ်ဖြစ်သော လူ့အသက်ဆိုင်ရာ သမ္မာကျမ်းစာနားလည်မှုနှင့် ကိုက်ညီသည်။ (၃) ခန္ဓာနှင့် ဝိညာဉ်ဆိုင်ရာ စည်းလုံးညီညွတ်မှုကို ရည်ညွှန်းကာ သေခြင်း၏သဘာဝကို လက်တွေ့ကျကျ နားလည်စေသည်။ (၄) ဘုရားသခင်၏ ဘုန်းတန်ခိုးနှင့် လူ၏လူသားဆန်မှုကို မှန်ကန်စွာ ထည့်သွင်းစဉ်းစားပြီး ခရစ်တော်၌ ဘုရားသခင်လူဖြစ်လာခြင်း၊ ယေရှုခရစ်၌ ကယ်တင်ခြင်းအမှန်တရားနှင့် ကျန်ရစ်သူများကို နှစ်သိမ့်မှုပေးသော ထမြောက်ခြင်းမျှော်လင့်ချက်ကို အတည်ပြုသည်။

These new concepts of immortality challenge the biblical teachings of conditionalism as much as the older concepts of the soul’s survival, purification in purgatory, and ascent to God. However, a large number of contemporary Jewish and Christian believers and theologians, among them Seventh-day Adventists, continue to affirm the concept of conditional immortality with its two corollaries, the wholistic approach to human beings and the resurrection hope in eternal life. The reasons are: (1) It helps explain and respond to the puzzling contemporary psychological and medical experiences with death, the so-called life-after-life experiences, for in the final analysis all these experiences have not reduced the number of funerals—death remains the final end of life; (2) it harmonizes with a wholistic view of human nature and the biblical understanding of human life as a miraculous gift of God; (3) it is realistic about the nature of death, with specific reference to the unity of the physical and spiritual aspects of life; (4) it correctly takes into account both the divinity of God and the humanity of humankind, thereby affirming the incarnation of God in Christ, the reality of salvation in Jesus Christ, and the resurrection hope, which brings comfort to those left behind.

 

 

 

 

 

III. အဲလင်ဂျီဝိုက်၏ မှတ်ချက်များ

A. အရေးကြီးမှု

အဲလင်ဂျီဝိုက်သည် ဤအဆုံးအမကို (တစ်ခါတစ်ရံ “သေသူတို့၏အခြေအနေ” ဟုခေါ်သည်) အစောပိုင်းကတည်းက အလေးထားခဲ့ပြီး ယုံကြည်သူများသည် သမ္မာကျမ်းစာမှ ခိုင်မာစွာထောက်ခံနိုင်ရမည်ဖြစ်သော “ယခုခေတ်အတွက် သမ္မာတရား” ဟု ရှုမြင်ခဲ့သည်။ အောက်ပါစာပိုဒ်ကို ၁၈၅၈ ခုနှစ်တွင် ပထမဆုံးထုတ်ဝေခဲ့ပြီး စာတန်၏ “လှည့်စားမှုများ”၊ “နာမ်ဝိညာဉ်ရေးရာ” နှင့် သေသူများနှင့် ဆက်သွယ်နိုင်သည်ဟူသော အယူတို့ကို နောက်ခံထားသည်။

III. Ellen G. White Comments

 

A. Importance

 

E. G. White early emphasized the importance of this doctrine (sometimes referred to as the “state of the dead”), regarding it as “present truth” about which the believers must have a “thorough understanding.” The context of the following paragraph, first published in 1858, is satanic “delusions,” “spiritualism,” and the claim that the living can communicate with the dead.

 

“သန့်ရှင်းသူများသည် ယခုခေတ်သမ္မာတရားကို သမ္မာကျမ်းစာမှ ထောက်ခံနိုင်ရမည်။ သေသူတို့၏အခြေအနေကို သေချာစွာ နားလည်ထားရမည်။ အကြောင်းမူကား၊ နတ်ဆိုးဝိညာဉ်များသည် ချစ်လှစွာသော ဆွေမျိုးသားချင်း သို့မဟုတ် သူငယ်ချင်းများဟု ဟန်ဆောင်ကာ သမ္မာကျမ်းစာနှင့် မကိုက်ညီသော အဆုံးအမများကို ဟောပြောလာကြမည်ဖြစ်သည်။ သန့်ရှင်းသူများကို သနားစေရန် အကြွင်းမဲ့ကြိုးစားပြီး သူတို့ရှေ့တွင် အံ့ဖွယ်များကို ပြုလုပ်ကာ သူတို့ဟောသော အရာများကို အတည်ပြုပေးမည်ဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်၏လူမျိုးသည် သေသူတို့သည် အလျှင်းမသိကြ၊ ထိုသို့ပေါ်လာသူများသည် နတ်ဆိုးဝိညာဉ်များဖြစ်သည်ဟူသော သမ္မာကျမ်းစာအမှန်တရားဖြင့် ထိုဝိညာဉ်များကို တွန်းလှန်ရန် အသင့်ဖြစ်နေရမည်” (EW 262)။

“I saw that the saints must have a thorough understanding of present truth, which they will be obliged to maintain from the Scriptures. They must understand the state of the dead; for the spirits of devils will yet appear to them, professing to be beloved relatives or friends, who will declare to them unscriptural doctrines. They will do all in their power to excite sympathy and will work miracles before them to confirm what they declare. The people of God must be prepared to withstand these spirits with the Bible truth that the dead know not anything, and that they who thus appear are the spirits of devils” (EW 262).

 

နောက်ပိုင်းတွင် သူမ၏ The Great Controversy စာအုပ်တွင် ဤအကြောင်းအရာကို အခန်းနှစ်ခန်းလုံး သီးသန့်ရေးသားခဲ့သည် (GC 531–562)။ ထိုနေရာတွင် မြွေက ကမ္ဘာဦး ၃:၄ တွင် “သေမည်မဟုတ်” ဟု ကတိပေးခဲ့သော လှည့်စားမှုသည် နာမ်ဝိညာဉ်ရေးရာအသွင်ဖြင့် ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်းလုံးသို့ ပျံ့နှံ့သွားခဲ့သည်ဟု အတည်ပြုထားသည် (ibid. 561, 562)။ ဆန့်ကျင်ဘက်အားဖြင့် သမ္မာကျမ်းစာအမှန်တရားမှာ ဤသို့ဖြစ်သည်။ “သမ္မာကျမ်းစာက သေသူတို့သည် အလျှင်းမသိကြ၊ သူတို့၏အတွေးများ ပျက်ပြားသွားပြီဟု ကြေညာသည်။ နေအောက်၌ ပြုလုပ်သမျှတွင် သူတို့သည် ပါဝင်ခြင်းမရှိ။ ကမ္ဘာပေါ်တွင် သူတို့နှင့် အချစ်ဆုံးဖြစ်ခဲ့သူများ၏ ပျော်ရွှင်မှု သို့မဟုတ် ဝမ်းနည်းမှုကို သူတို့သိကြသည်မဟုတ်” (ibid. 556)။

Later, two whole chapters in her book The Great Controversy were devoted to this subject (GC 531–562). Here she affirms that the delusion first introduced by the serpent in Genesis 3:4 with the promise “you will not die” has spread throughout the whole world in the form of spiritualism (ibid. 561, 562). The biblical truth, on the other hand, remains as follows: “The Bible declares that the dead know not anything, that their thoughts have perished; they have no part in anything that is done under the sun; they know nothing of the joys or sorrows of those who were dearest to them on earth” (ibid. 556).

 

 

၁. သေခြင်း၏ဇစ်မြစ်

ဤသမ္မာကျမ်းစာသွန်သင်ချက်ကို ပိုမိုဖွံ့ဖြိုးစေရာတွင် အဲလင်ဂျီဝိုက်က သေခြင်း၏ဇစ်မြစ်နှင့် သဘာဝဆိုင်ရာ အောက်ပါအချက်များကို ထောက်ပြခဲ့သည်။ သေခြင်းကို စာတန်၏တန်ခိုးသို့ ပြန်လည်ရှာဖွေတွေ့ရှိနိုင်သည်။ “သူ [မောရှေ] သည် စာတန်၏လက်အောက်သို့ ရောက်သွားပြီး သေခြင်း၏လက်အောက်သို့ လာခဲ့သည်” (EW 164)။

1. The Origin of Death

 

In developing this biblical teaching further, E. G. White observes the following points regarding the origin and nature of death:

Death is traced back to the power of Satan. “For his transgression, Moses came under the power of Satan—the dominion of death” (EW 164).

 

အပြစ်သည် စာတန်၏ဤတန်ခိုးအား ဖြစ်ပေါ်စေသော ဇစ်မြစ်ဖြစ်ပြီး သားကောင်များကို ဘုရားသခင်၏နယ်ပယ်မှ ဖယ်ရှားစေသည်။ “သူ [စာတန်] သည် သူတို့ကို လဲစေရန် စိတ်ပိုင်းဖြတ်ခဲ့ပြီး ဘုရားသခင်နှင့် ခွဲခွာစေကာ သူ၏လက်အောက်သို့ ယူဆောင်လာပြီး ကမ္ဘာမြေကို ပိုင်ဆိုင်ကာ အမြင့်ဆုံးသောဘုရားကို ဆန့်ကျင်သော သူ၏နိုင်ငံကို ဤနေရာတွင် တည်ထောင်ရန် ရည်ရွယ်ခဲ့သည်” (GC 531)။

Sin is the source of this satanic power, which removes its victims from the sphere of God. “He [Satan] determined to cause their fall, that, having separated them from God and brought them under his own power, he might gain possession of the earth and here establish his kingdom in opposition to the Most High” (GC 531).

 

 

၂. သေခြင်း၏အကြောင်းရင်းများ

ယေဘုယျအားဖြင့် သေခြင်းကို အပြစ်၏လုပ်ခလစာဟု တင်ပြထားသော်လည်း (EW 294)၊ အဲလင်ဂျီဝိုက်က ဤလုပ်ခလစာကို မည်သို့ပေးဆပ်ရသည်ကို ဥပမာများနှင့် အသေးစိတ်ရေးသားခဲ့သည်။ ဥပမာ။

2. The Causes of Death

 

While in a general sense death is presented as the wages of sin (EW 294), E. G. White writes extensively about these wages with specific illustrations of how they are paid. For example:

 

ကျန်းမာရေးမကောင်းသော အကျင့်များက အလွန်စောသော သေခြင်းကို ဖြစ်ပေါ်စေနိုင်သည်။ “ဘုရားသခင်ထံမှ ဝေးကွာပြီး လောကီလမ်းစဉ်ကို လိုက်ခြင်းကြောင့် အလွန်စောသော ယိုယွင်းပျက်စီးခြင်းနှင့် သေခြင်းကို ရရှိစေသည်။ မိမိကိုယ်ကို နှစ်သက်သူသည် ထိုပြစ်ဒဏ်ကို ခံရမည်။ တရားစီရင်ခြင်းတွင် ကျန်းမာရေးပညတ်များကို ချိုးဖောက်ခြင်းကို ဘုရားသခင်က မည်မျှဆိုးရွားစွာ ရှုမြင်ထားသည်ကို မြင်တွေ့ရမည်” (CD 40)။

Poor health habits can bring premature death. “Premature decay and death are the result of walking away from God to follow the ways of the world. He who indulges self must bear the penalty. In the judgment we shall see how seriously God regards the violation of the laws of health” (CD 40).

 

ဘုရားသခင်၏ပညတ်တော်ကို ယေဘုယျအားဖြင့် မနာခံခြင်းက သေခြင်းကို ဖြစ်ပေါ်စေသည်။ “သူ [အာဒံ] သည် ဘုရားသခင်ကို နာခံခဲ့လျှင် လူသားနှင့် တိရစ္ဆာန်သေခြင်း မရှိမည်ကို သိသောကြောင့် ပထမဆုံးအကြိမ် သေခြင်းကို မြင်တွေ့ရသည်” (PP 68)။

General disobedience of God’s law leads to death. “It was the first time he [Adam] had ever witnessed death, and he knew that had he been obedient to God, there would have been no death of man or beast” (PP 68).

 

သဘာဝပညတ်ကို လျစ်လျူရှုခြင်းကလည်း အသက်ကို ခြိမ်းခြောက်သည်။ “သဘာဝပညတ်ကို ချိုးဖောက်ခြင်းကြောင့် အလွန်စောသော သေခြင်းဖြစ်လာသောအခါ အခြားသူများကို ဝမ်းနည်းပူဆွေးမှုနှင့် ဆင်းရဲဒုက္ခဖြစ်စေသည်။ အသက်ရှင်ရန် ကူညီသင့်သည့် အိမ်နီးချင်းများကို ကူညီခြင်းမှ လွတ်ကင်းစေသည်။ မိသားစုကို နှစ်သိမ့်မှုနှင့် ကူညီမှုမှ လွတ်ကင်းစေသည်။ ဘုရားသခင်၏ဘုန်းတော်ကို မြှင့်တင်ရန် ကျွန်ုပ်တို့ထံတောင်းဆိုထားသည့် ဝန်ဆောင်မှုကို လုယူသည်။ ထို့ကြောင့် ကျွန်ုပ်တို့သည် အဆိုးဆုံးနည်းဖြင့် ဘုရားသခင်၏ပညတ်တော်ကို ချိုးဖောက်သူများ မဟုတ်ပါသလော” (CD 21)။

Neglect of nature’s law also threatens life. “And when premature death is the result of our violation of nature’s law, we bring sorrow and suffering to others; we deprive our neighbors of the help we ought to render them in living; we rob our families of the comfort and help we might render them, and rob God of the service He claims of us to advance His glory. Then, are we not, in the worst sense, transgressors of God’s law?” (CD 21).

 

အတိုချုပ်ဆိုရသော် သေခြင်းသည် ဆိုးယုတ်သူများ၏ ကံကြမ္မာဖြစ်သွားသည်။ “ဖြောင့်မတ်သူများအတွက် အသက်ရှင်ခြင်းသည် အမွေဖြစ်ပြီး ဆိုးယုတ်သူများအတွက် သေခြင်းသည် အဖြစ်တစ်ခုဖြစ်သည်” (GC 544)။

In short, death has become the fate of the wicked. “While life is the inheritance of the righteous, death is the portion of the wicked” (GC 544).

 

 

၃. သေခြင်း၏သဘာဝ

သို့သော် သေခြင်းသည် ဖြောင့်မတ်သူများကို ချက်ချင်းကောင်းကင်သို့ သို့မဟုတ် ဆိုးယုတ်သူများကို ချက်ချင်းငရဲသို့ ပို့ဆောင်ခြင်းမဟုတ်ပါ။

3. The Nature of Death

 

However, death does not transport the righteous directly to heaven and the wicked straight to hell.

 

“ချစ်လှစွာသော သူများသည် ကောင်းကင်၏မင်္ဂလာကို ခံစားနေရသည်ဟု နှစ်သိမ့်မှုရယူကာ အန္တရာယ်ကို သံသယမရှိဘဲ ‘လှည့်ဖြားသောဝိညာဉ်များ၊ နတ်ဆိုးအဆုံးအမများ’ ကို နားထောင်ကြသည်” (GC 552)။ ထို့ပြင် “အသက်ရှူသံထွက်ခွာသွားသည်နှင့် မနာခံသူ၏ဝိညာဉ်ကို ငရဲမီးထဲသို့ ချထားပြီးဟူသော ယုံကြည်ချက်သည် မည်မျှ စက်ဆုပ်ရွံရှာဖွယ်ဖြစ်သနည်း” (ibid. 545)။

“Many are comforted with the assurance that their loved ones are enjoying the bliss of heaven, and without suspicion of danger, they give ear ‘to seducing spirits, and doctrines of devils’” (GC 552). Further, “and how utterly revolting is the belief that as soon as the breath leaves the body the soul of the impenitent is consigned to the flames of hell!” (ibid. 545).

 

ယင်းအစား သေခြင်းသည် အိပ်စက်ခြင်းနှင့်တူသော အခြေအနေဖြစ်သည်။ “ခရစ်တော်သည် ယုံကြည်သောသူ၏သားသမီးများအတွက် သေခြင်းကို အိပ်စက်ခြင်းအဖြစ် ဖော်ပြထားသည်။ သူတို့၏အသက်သည် ဘုရားသခင်၌ ခရစ်တော်နှင့်အတူ ပုန်းရှိပြီး နောက်ဆုံးတံပိုးမျှော်သံမထွက်မချင်း သေသူများသည် ထိုအရှင်အထဲတွင် အိပ်စက်နေကြမည်” (DA 527)။

Rather, death is a sleeplike condition. “Christ represents death as a sleep to His believing children. Their life is hid with Christ in God, and until the last trump shall sound those who die will sleep in Him” (DA 527).

 

သေခြင်း၏အိပ်စက်မှုသည် ခဏတာသာဖြစ်သည်။ “ခရစ်ယာန်အတွက် သေခြင်းသည် အိပ်စက်ခြင်း၊ တိတ်ဆိတ်မှုနှင့် အမှောင်ခဏသာဖြစ်သည်” (ibid. 787)။

The sleep of death will last but a moment, as it were. “To the Christian, death is but a sleep, a moment of silence and darkness” (ibid. 787).

 

ထို့ကြောင့် သေချိန်တွင် အသိစိတ်၊ အသိပညာ၊ စီမံကိန်းချမှု သို့မဟုတ် အတွေးအခေါ်များ လုံးဝမရှိပါ။ “လာဇရု၏မှတ်တမ်းကို အံ့ဖွယ်ဇာတ်လမ်းတစ်ခု ကြားရမည်ဟု များစွာမျှော်လင့်ခဲ့ကြသည်။ သူက ထိုသို့သောအရာမျှ မပြောခဲ့သဖြင့် အံ့အားသင့်ခဲ့ကြသည်။ သူ့တွင် ထိုသို့ပြောစရာမရှိခဲ့ပါ။ ဗျာဒိတ်ကျမ်းက ‘သေသူတို့သည် အလျှင်းမသိကြ၊ … သူတို့၏ချစ်ခြင်း၊ မုန်းခြင်း၊ မနာလိုခြင်းတို့သည် ယခုပျက်ပြားသွားပြီဟု ကြေညာသည်’ (ဒေသနာ ၉:၅၊ ၆)” (ibid. 557, 558)။

Thus during death there is no experience of consciousness, whether of knowledge, planning, or thought. “Many expected to hear from Lazarus a wonderful account of scenes witnessed after death. They were surprised that he told them nothing. He had nothing of this kind to tell. Inspiration declares, ‘The dead know not anything … . Their love, and their hatred, and their envy, is now perished’ (Eccl. 9:5, 6)” (ibid. 557, 558).

 

ထမြောက်ခြင်းသာလျှင် သေခြင်းကို အနှောင့်အယှက်ပေးနိုင်သည်။ “သုသာန်ထဲသို့ ဆင်းသွားသူများသည် တိတ်ဆိတ်နေကြသည် … သူတို့သည် အိပ်စက်နေကြပြီး ဘုရားသခင်၏တံပိုးမျှော်သံဖြင့် ဘုန်းတန်ခိုးရှိသော မသေနိုင်ခြင်းသို့ နိုးကြမည်” (GC 550)။

Only the resurrection will interrupt death. “They that go down to the grave are in silence … . They sleep; they are awakened by the trump of God to a glorious immortality” (GC 550).

 

ထို့ကြောင့် ဖြောင့်မတ်သူအတွက် သေခြင်းသည် ကြောက်စရာအတွေ့အကြုံ မဟုတ်ပါ။ “ယုံကြည်သူအတွက် သေခြင်းသည် အရာရောအရာလေးဖြစ်သည်။ ခရစ်တော်က ၎င်းကို အရာရောအရာလေးဟု ပြောထားသည်။ ‘အကြင်သူသည် ငါ့စကားကို စောင့်ရှောက်လျှင် သေခြင်းကို အလျှင်းမမြင်၊ သေခြင်းကို အလျှင်းမမြည်းစမ်း’ ဟု ဆိုသည်။ ခရစ်ယာန်အတွက် သေခြင်းသည် အိပ်စက်ခြင်း၊ တိတ်ဆိတ်မှုနှင့် အမှောင်ခဏသာဖြစ်သည်။ အသက်သည် ဘုရားသခင်၌ ခရစ်တော်နှင့်အတူ ပုန်းရှိပြီး ‘ခရစ်တော်သည် ကျွန်ုပ်တို့၏အသက်ဖြစ်တော်မူသည်နှင့် ထင်ရှားလာသောအခါ သင်တို့သည်လည်း ဘုန်းတန်ခိုးနှင့်အတူ ထင်ရှားလာကြလိမ့်မည်’ (ယောဟန် ၈:၅၁၊ ၅၂၊ ကောလောသဲ ၃:၄)” (DA 787)။

Therefore, death is not a frightening experience to the righteous person. “To the believer, death is but a small matter. Christ speaks of it as if it were of little moment. ‘If a man keep my saying, he shall never see death,’ ‘he shall never taste of death.’ To the Christian, death is but a sleep, a moment of silence and darkness. The life is hid with Christ in God, and ‘when Christ, who is our life, shall appear, then shall ye also appear with him in glory’ (John 8:51, 52; Col. 3:4)” (DA 787).

 

 

B. ဝိညာဉ်၏ မသေနိုင်မှုဆိုင်ရာ

ဝိညာဉ်မသေနိုင်ခြင်း အယူဝါဒသည် များစွာအာရုံစိုက်ခံရပြီး မှားယွင်းပြီး အလွန်အန္တရာယ်များသော လှည့်စားမှုတစ်ခုအဖြစ် ရှုမြင်ခံရသည်။

B. On the Soul’s Immortality

 

The doctrine of the soul’s immortality receives considerable attention and is regarded as false and dangerously deceptive.

 

ဤအယူဝါဒသည် စာတန်၏ ဇစ်မြစ်မှ ဆင်းသက်လာခြင်းဖြစ်သည်။ “ထို့ကြောင့် ညစ်ညမ်းသော၊ မူးယစ်သောက်သော အာမနုန်သည် သေသည်နှင့် ချက်ချင်း ပျော်ရွှင်ရာနေရာသို့ ပို့ဆောင်ခံရပြီး၊ အပြစ်မရှိသော ကောင်းကင်တမန်များနှင့် အတူနေရန် သန့်ရှင်းစေခြင်းနှင့် ပြင်ဆင်ခြင်းခံရသည်ဟု ဤသက်သေဖြစ်သည်တဲ့! ဤသည်မှာ အမှန်ပင် ကာမဂုဏ်နှစ်သက်သော နှလုံးသားကို နှစ်သိမ့်စေရန် သင့်လျော်သော ပုံပြင်တစ်ခုဖြစ်သည်။ ဤသည်မှာ စာတန်၏ ကိုယ်ပိုင်အယူဝါဒဖြစ်ပြီး သူ၏အမှုကို အလွန်ထိရောက်စွာ ဆောင်ရွက်ပေးသည်။ ဤသို့သော သွန်သင်ချက်ရှိလျှင် ဒုစရိုက်မှု ပိုမိုများပြားလာသည်ကို အံ့သြစရာရှိပါသလော။” (GC ၅၃၉)။

The doctrine is satanic in origin. “And this is the evidence that the incestuous, drunken Amnon was at death immediately transported to the abodes of bliss, there to be purified and prepared for the companionship of sinless angels! A pleasing fable indeed, well suited to gratify the carnal heart! This is Satan’s own doctrine, and it does his work effectually. Should we be surprised that, with such instruction, wickedness abounds?” (GC 539).

 

ဤအယူဝါဒသည် သမ္မာကျမ်းစာတွင် မည်သည့်နေရာတွင်မျှ မတွေ့ရပါ။ “သေပြီးနောက် သတိရှိနေခြင်း၊ သေသူတို့၏ ဝိညာဉ်များသည် အသက်ရှင်သူများနှင့် ဆက်သွယ်နေသည်ဆိုသော အယူသည် ကျမ်းစာတွင် အခြေခံမရှိပါ။ သို့သော်လည်း ဤသီအိုရီများကို အမှန်ဟု အတည်ပြုကြသည်” (Ev ၆၀၃)။

This doctrine is found nowhere in the Bible. “The doctrine of consciousness after death, of the spirits of the dead being in communion with the living, has no foundation in the Scriptures, and yet these theories are affirmed as truth” (Ev 603).

 

သို့သော် ဤအယူဝါဒသည် ခရစ်ယာန်အသင်းတော်ထဲသို့ ဝင်ရောက်လာခဲ့သည်။ “ဧဒင်ဥယျာဉ်၌ မြွေက ဟောပြောခဲ့သော ကြေညာစကား—‘သေမကွယ်ဝေကြရ’—သည် ဝိညာဉ်၏ မသေနိုင်မှုကို ပထမဆုံး ဟောပြောခဲ့သော တရားဟောချက်ဖြစ်သည်။ ဤကြေညာချက်သည် စာတန်၏ အခွင့်အာဏာကိုသာ အားကိုးသဖြင့် ခရစ်ယာန်ဘောင်အတွင်း တရားတိုက်များမှ ပဲ့တင်ထပ်နေပြီး လူအများစုက ကျွန်ုပ်တို့၏ ဘိုးဘေးများ လက်ခံခဲ့သလောက်ပင် အလွယ်တကူ လက်ခံကြသည်” (GC ၅၃၃)။ “ဝိညာဉ်မသေနိုင်ခြင်း သီအိုရီသည် ရောမက ဘုရားမဲ့ဝါဒမှ ချေးယူ၍ ခရစ်ယာန်ဘောင်ထဲသို့ ထည့်သွင်းခဲ့သော မှားယွင်းသော အယူဝါဒများထဲမှ တစ်ခုဖြစ်သည်။ မာတင်လူသာက ထိုအယူကို ရောမတို့၏ ‘ကြီးမားသော အတုအယောင်များ’ ထဲတွင် အဆင့်သတ်မှတ်ခဲ့သည်” (E. Petavel, The Problem of Immortality, p. ၂၅၅)။ ရှောလမုန်၏ စကားကို မှတ်ချက်ပြုရာတွင် ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးသမား မာတင်လူသာက ဤသို့ဆိုသည်။ “သေသူများတွင် ခံစားမှု လုံးဝမရှိကြောင်း သက်သေပြနေသော နောက်ထပ်နေရာတစ်ခု။ သူဆိုသည်မှာ တာဝန်၊ ပညာ၊ အသိပညာ၊ ဉာဏ်ပညာ မရှိဟု ဆိုသည်။ ရှောလမုန်က သေသူများသည် အိပ်ပျော်နေပြီး လုံးဝမခံစားရဟု ဆုံးဖြတ်သည်။ အကြောင်းမှာ သေသူများသည် နေ့ရက်များကို ရေတွက်ခြင်းမရှိဘဲ နှစ်များကို ရေတွက်ခြင်းမရှိဘဲ လှဲနေကြသည်။ သူတို့ နိုးလာသောအခါ တစ်မိနစ်မျှပင် အိပ်ခဲ့သလို ထင်ရလိမ့်မည်” (Martin Luther, Exposition of Solomon’s Booke Called Ecclesiastes, p. ၁၅၂)” (GC ၅၄၉)။

Nevertheless, the doctrine has entered the Christian church. “And the declaration of the serpent to Eve in Eden—‘Ye shall not surely die’—was the first sermon ever preached upon the immortality of the soul. Yet this declaration, resting solely upon the authority of Satan, is echoed from the pulpits of Christendom and is received by the majority of mankind as readily as it was received by our first parents” (GC 533). “The theory of the immortality of the soul was one of those false doctrines that Rome, borrowing from paganism, incorporated into the religion of Christendom. Martin Luther classed it with the ‘monstrous fables that form part of the Roman dunghill of decretals.’ (E. Petavel, The Problem of Immortality, p. 255). Commenting on the words of Solomon in Ecclesiastes, that the dead know not anything, the Reformer says: ‘Another place proving that the dead have no … feeling. There is, saith he, no duty, no science, no knowledge, no wisdom there. Solomon judgeth that the dead are asleep, and feel nothing at all. For the dead lie there, accounting neither days nor years, but when they are awaked, they shall seem to have slept scarce one minute.’ (Martin Luther, Exposition of Solomon’s Booke Called Ecclesiastes, p. 152)” (GC 549).

 

 

C. သေခြင်း၏ ရှုံးနိမ့်ခြင်း

သေခြင်းကို ဆေးကြောင်းမှာ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းနှင့် ၎င်း၏ တန်ခိုးဖြစ်သည်။ “ထိုမိန်းမ၏ ယုံကြည်ခြင်းကို ဤသို့ ဆုခဲ့သည်။ ကိုယ်တိုင် မကြာမီ လက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ်တွင် သေရမည့် ခရစ်တော်၊ ကြီးမားသော အသက်ပေးသူသည် သူမသားကို သူမထံ ပြန်ပေးတော်မူသည်။ ထိုနည်းတူစွာ သူ၏ သစ္စာရှိသူများကို သူပြန်လာသောအခါ ဆုခံရလိမ့်မည်။ ထိုအခါ သေခြင်းသည် လှံပျံကို ဆုံးရှုံးပြီး သင်္ချိုင်းသည် အောင်ပွဲကို လုယူထားသည်ဟု တောင်းဆိုခွင့် ဆုံးရှုံးသွားလိမ့်မည်” (PK ၂၃၉)။

C. The Defeat of Death

 

The antidote to death is the resurrection and its power.

“So was the faith of this woman rewarded. Christ, the great Life-giver, restored her son to her. In like manner will His faithful ones be rewarded, when, at His coming, death loses its sting and the grave is robbed of the victory it has claimed” (PK 239).

 

အကယ်၍ ဖြောင့်မတ်သူများ သေသည်နှင့် ချက်ချင်း ကောင်းကင်သို့ တက်သွားကြလျှင် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းသည် မလိုအပ်တော့ပေ။ “အကယ်၍ လေးထောင်နှစ်ပတ်လုံး ဖြောင့်မတ်သူများ သေသည်နှင့် ချက်ချင်း ကောင်းကင်သို့ တက်သွားခဲ့လျှင် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း မရှိလျှင် ‘ခရစ်တော်၌ အိပ်ပျော်သွားသူများ ပျက်စီးကုန်ပြီ’ ဟု ပေါလုမည်သို့ ဆိုနိုင်မည်နည်း။ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း လိုအပ်မည် မဟုတ်ပေ” (GC ၅၄၆၊ ၅၄၇)။

The resurrection would be unnecessary if the righteous ascended to heaven immediately at death. “If for four thousand years the righteous had gone directly to heaven at death, how could Paul have said that if there is no resurrection, ‘they also which are fallen asleep in Christ are perished’? No resurrection would be necessary” (GC 546, 547).

 

ထို့ကြောင့် အသက်ရှင်ခြင်းနှင့် သေခြင်း၏ သော့ကို ခရစ်တော်သာလျှင် ကိုင်စွဲထားတော်မူသည်။ “ကိုယ်တိုင် မကြာမီ လက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ်တွင် သေရမည့်သူသည် သေခြင်း၏ သော့များကို ကိုင်ဆောင်ကာ သင်္ချိုင်း၏ အောင်ဘုံသခင်အဖြစ် ရပ်တည်ပြီး ထာဝရ အသက်ကို ပေးသနားရန် သူ၏ အခွင့်အရေးနှင့် တန်ခိုးကို အခိုင်အမာ ကြေညာတော်မူသည်” (DA ၅၃၀)။

Thus only Christ holds the key to life and death. “He who Himself was soon to die upon the cross stood with the keys of death, a conqueror of the grave, and asserted His right and power to give eternal life” (DA 530).

 

ခရစ်တော် ပြန်လာသောအခါ အသက်ရှင်နေသော ဖြောင့်မတ်သူများသာလျှင် ဘာသာပြောင်းခြင်းကို ခံရ၍ သေခြင်းတရားအောက်သို့ မကျရောက်ရတော့ပေ။ “သူ့ဘေးတွင် ကောင်းကင်သတ္တဝါ နှစ်ပါးရှိ၍ သူနှင့် နီးနီးကပ်ကပ် စကားပြောနေကြသည်။ သူတို့မှာ ဆီနာတောင်ပေါ်တွင် ဘုရားသခင်နှင့် စကားပြောခဲ့ဖူးသော မောရှေနှင့် အဒံ၏ သားသမီးများထဲမှ အခြားတစ်ပါးမျှ မရရှိခဲ့သော အခွင့်ထူးကို ရရှိခဲ့သူ ဧလိယတို့ဖြစ်သည်—သေခြင်း၏ တန်ခိုးအောက်သို့ မကျရောက်ရခြင်း” (ibid. ၄၂၁)။ “အသက်ရှင်သော ဖြောင့်မတ်သူများသည် ‘ချက်ချင်း၊ မျက်တောင်ခတ်သည်နှင့်’ ပြောင်းလဲခြင်းခံကြရသည်။ ဘုရားသခင်၏ အသံတော်ဖြင့် ဘုန်းအသရေလွှမ်းမှုခံကြပြီး ယခုအခါ မသေနိုင်သော သဘာဝရရှိကာ ရှင်ပြန်ထမြောက်သော သန့်ရှင်းသူများနှင့်အတူ သူတို့၏ သခင်ကို လေထဲတွင် လာဆုံရန် ဆွဲယူခြင်းခံကြရသည်” (GC ၆၄၅)။

Only those righteous people who live when Christ returns will experience translation and never face death. “Beside Him are two heavenly beings, in close converse with Him. They are Moses, who upon Sinai had talked with God; and Elijah, to whom the high privilege was given—granted to but one other of the sons of Adam—never to come under the power of death” (ibid. 421). “The living righteous are changed ‘in a moment, in the twinkling of an eye.’ At the voice of God they were glorified; now they are made immortal and with the risen saints are caught up to meet their Lord in the air” (GC 645).

 

ဘာသာပြောင်းခြင်းလည်းမဟုတ်၊ ဖျက်ဆီးခြင်းလည်းမဟုတ်သော အတွေ့အကြုံရှိသူများသည် သေခြင်း—ဒုတိယသေခြင်းကိုသာ ရင်ဆိုင်ရသည်။

Those who experience neither translation nor destruction face only death—the second death.

 

“အာဒံ၏ အပြစ်ကြောင့် သေခြင်းသည် လူသားမျိုးနွယ်တစ်ခုလုံးကို ဖြတ်ကျော်သွားခဲ့သည်။ လူတိုင်းသည် သင်္ချိုင်းထဲသို့ ဆင်းသွားကြသည်။ ကယ်တင်ခြင်းအစီအမံ၏ ပြဋ္ဌာန်းချက်များအားဖြင့် လူတိုင်းကို သင်္ချိုင်းမှ ထုတ်ယူခြင်းခံရမည်။ ‘ဖြောင့်မတ်သူများနှင့် မတရားသူများ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း ရှိလိမ့်မည်’၊ ‘အာဒံ၌ လူတိုင်းသေသည်နည်းတူ ခရစ်တော်၌ လူတိုင်း အသက်ရှင်လာကြလိမ့်မည်’ (တမန်တော် ၂၄:၁၅၊ ၁ ကောရိန် ၁၅:၂၂)။ သို့သော် ထမြောက်လာသော အတန်းနှစ်ခုကြား ကွဲပြားမှုကို ပြုလုပ်ထားသည်။ ‘သင်္ချိုင်းထဲရှိသူအားလုံး သူ၏အသံကို ကြားကြပြီး ထွက်လာကြလိမ့်မည်။ ကောင်းမှုပြုသောသူများမှာ အသက်ရှင်ခြင်း၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းသို့၊ ဆိုးမှုပြုသောသူများမှာ အပြစ်ဒဏ်ခံရခြင်း၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းသို့’ (ယောဟန် ၅:၂၈၊ ၂၉)။ အသက်ရှင်ခြင်း၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကို ‘ထိုက်တန်သူ’ ဟု သတ်မှတ်ခံရသူများသည် ‘ကောင်းကြီးမင်္ဂလာရှိပြီး သန့်ရှင်းသူများ’ ဖြစ်သည်။ ‘ဒုတိယသေခြင်းသည် သူတို့အပေါ်တွင် တန်ခိုးမရှိ’ (ဗျာဒိတ် ၂၀:၆)။ သို့သော် နောင်တရခြင်းနှင့် ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် ခွင့်လွှတ်ခြင်းကို မရရှိခဲ့သူများသည် အပြစ်ကျူးလွန်ခြင်း၏ အခကြေး—‘အပြစ်၏ အခ’ ကို ခံရမည်။ သူတို့သည် ကြာမြင့်ချိန်နှင့် ပြင်းထန်မှု ကွဲပြားသော အပြစ်ဒဏ်ကို ခံရ၍ နောက်ဆုံးတွင် ဒုတိယသေခြင်းဖြင့် အဆုံးသတ်သည်။ ဘုရားသခင်သည် သူ၏ တရားမျှတမှုနှင့် ကရုဏာတော်နှင့် ကိုက်ညီစွာ အပြစ်ထဲတွင် အပြစ်သားကို ကယ်တင်၍ မဖြစ်နိုင်သောကြောင့်၊ သူ၏ အပြစ်များဖြင့် ဆုံးရှုံးခဲ့ပြီး သူကိုယ်တိုင် ထိုက်တန်မှု သက်သေမပြနိုင်သော ဘဝကို ဆုံးရှုံးစေတော်မူသည်။ လှုံ့ဆော်ခံရသော စာရေးဆရာတစ်ဦးက ဤသို့ဆိုသည်။ ‘သေးငယ်သောအချိန်အကြာတွင် မတရားသူသည် မရှိတော့ချေ။ သင်သည် သူ၏နေရာကို အကြီးအကျယ် ရှာဖွေသော်လည်း မတွေ့ရ’။ နောက်ထပ်တစ်ဦးက ဤသို့ကြေညာသည်။ ‘သူတို့သည် မရှိခဲ့သလို ဖြစ်သွားကြလိမ့်မည်’ (ဆာလံ ၃၇:၁၀၊ အိုဗဒိ ၁၆)။ အသရေပျက်ခြင်းဖြင့် ဖုံးလွှမ်းခံရပြီး သူတို့သည် မျှော်လင့်ချက်မဲ့သော ထာဝရ မေ့လျော့ခြင်းထဲသို့ နစ်မြုပ်သွားကြသည်” (ibid. ၅၄၄၊ ၅၄၅)။

“In consequence of Adam’s sin, death passed upon the whole human race. All alike go down into the grave. And through the provisions of the plan of salvation, all are to be brought forth from their graves. ‘There shall be a resurrection of the dead, both of the just and unjust’; ‘for as in Adam all die, even so in Christ shall all be made alive’ (Acts 24:15; 1 Cor. 15:22). But a distinction is made between the two classes that are brought forth. ‘All that are in the graves shall hear His voice, and shall come forth; they that have done good, unto the resurrection of life; and they that have done evil, unto the resurrection of damnation’ (John 5:28, 29). They who have been ‘accounted worthy’ of the resurrection of life are ‘blessed and holy.’ ‘On such the second death hath no power’ (Rev. 20:6). But those who have not, through repentance and faith, secured pardon, must receive the penalty of transgression—‘the wages of sin.’ They suffer punishment varying in duration and intensity, ‘according to their works,’ but finally ending in the second death. Since it is impossible for God, consistently with His justice and mercy, to save the sinner in his sins, He deprives him of the existence which his transgressions have forfeited and of which he has proved himself unworthy. Says an inspired writer: ‘Yet a little while, and the wicked shall not be: yea, thou shalt diligently consider his place, and it shall not be.’ And another declares: ‘They shall be as though they had not been’ (Ps. 37:10; Obadiah 16). Covered with infamy, they sink into hopeless, eternal oblivion” (ibid. 544, 545).

 

သို့သော် ဖြောင့်မတ်သူများသည် ခရစ်တော်၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း၌ သေခြင်းကို အောင်နိုင်ကြလိမ့်မည်။

But the righteous will overcome death with Christ in His resurrection.

 

“ဖြောင့်မတ်သူများ သေသည်နှင့် ဆုလာဘ်ရရှိရန်၊ မတရားသူများ အပြစ်ဒဏ်ခံရရန် ချက်ချင်းသွားသည်ဟု ကျမ်းစာတော်မြတ်တွင် မည်သည့်နေရာတွင်မျှ မတွေ့ရ။ ဘိုးဘေးများနှင့် ပရောဖက်များသည် ထိုသို့သော အာမခံချက် မထားခဲ့ပါ။ ခရစ်တော်နှင့် သူ၏ တမန်တော်များသည် ထိုအကြောင်း အကြံညဏ်တစ်ခုမျှ မပေးခဲ့ပါ။ ကျမ်းစာက သေသူများသည် ချက်ချင်း ကောင်းကင်သို့ မသွားကြောင်း ရှင်းလင်းစွာ သွန်သင်ထားသည်။ သူတို့ကို ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းတိုင်အောင် အိပ်ပျော်နေသည်ဟု ဖော်ပြထားသည် (၁ သက် ၄:၁၄၊ ယောဘ ၁၄:၁၀–၁၂)။ ငွေကြိုးပြတ်၍ ရွှေခွက်ကွဲသည့်နေ့တွင် (ဒေ၊ ၁၂:၆) လူ၏ အတွေးများ ပျောက်ကွယ်သွားသည်။ သင်္ချိုင်းထဲသို့ ဆင်းသွားသူများသည် တိတ်ဆိတ်နေကြသည်။ နေရောင်အောက်တွင် ပြုလုပ်သမျှကို သူတို့ မသိကြ။ ပင်ပန်းနွမ်းနယ်သော ဖြောင့်မတ်သူများအတွက် မင်္ဂလာရှိသော အနားယူခြင်း။ အချိန်သည် ရှည်လျားသည်ဖြစ်စေ တိုတောင်းသည်ဖြစ်စေ သူတို့အတွက် ခဏမျှသာဖြစ်သည်။ သူတို့ အိပ်ပျော်နေကြသည်။ ဘုရားသခင်၏ တံပိုးမှုတ်သံဖြင့် နိုးထပြီး ဘုန်းကြီးသော မသေနိုင်မှုသို့ ရောက်ကြသည်။ ‘တံပိုးမှုတ်သံ မြည်လိမ့်မည်၊ သေသူများ မပျက်စီးနိုင်သော သဏ္ဌာန်ဖြင့် ထမြောက်ကြလိမ့်မည် … ဤပျက်စီးတတ်သောအရာသည် မပျက်စီးနိုင်ခြင်းကို ဝတ်လျှင်၊ ဤသေတတ်သောအရာသည် မသေနိုင်ခြင်းကို ဝတ်လျှင်၊ ရေးထားသော စကား—သေခြင်းသည် အောင်ပွဲဖြင့် မျိုချခံရပြီ—ဟု ပြည့်စုံလိမ့်မည်’ (၁ ကောရိန် ၁၅:၅၂–၅၄)။ နက်ရှိုင်းသော အိပ်စက်ခြင်းမှ ခေါ်ယူခံရသောအခါ သူတို့သည် ရပ်တန့်ခဲ့ရာမှ စတင်တွေးတောကြသည်။ နောက်ဆုံး ခံစားမှုမှာ သေခြင်း၏ နာကျင်မှု၊ နောက်ဆုံး အတွေးမှာ သင်္ချိုင်း၏ တန်ခိုးအောက်သို့ ပြုတ်ကျနေခြင်း ဖြစ်သည်။ သင်္ချိုင်းမှ ထထလာသောအခါ သူတို့၏ ပထမဆုံး ဝမ်းမြောက်သော အတွေးကို အောင်ပွဲခံ အော်ဟစ်သံဖြင့် ပဲ့တင်ထပ်ကြလိမ့်မည်။ ‘အို သေခြင်းတရား၊ သင်၏လှံပျံသည် အဘယ်မှာရှိသနည်း။ အို သင်္ချိုင်း၊ သင်၏အောင်ပွဲသည် အဘယ်မှာရှိသနည်း’ (အဆိုပါကျမ်းချက် ၅၅)” (ibid. ၅၄၉၊ ၅၅၀)။

“Nowhere in the Sacred Scriptures is found the statement that the righteous go to their reward or the wicked to their punishment at death. The patriarchs and prophets have left no such assurance. Christ and His apostles have given no hint of it. The Bible clearly teaches that the dead do not go immediately to heaven. They are represented as sleeping until the resurrection (1 Thess. 4:14; Job 14:10–12). In the very day when the silver cord is loosed and the golden bowl broken (Eccl. 12:6), man’s thoughts perish. They that go down to the grave are in silence. They know no more of anything that is done under the sun (Job 14:21). Blessed rest for the weary righteous! Time, be it long or short, is but a moment to them. They sleep; they are awakened by the trump of God to a glorious immortality. ‘For the trumpet shall sound, and the dead shall be raised incorruptible … . So when this corruptible shall have put on incorruption, and this mortal shall have put on immortality, then shall be brought to pass the saying that is written, Death is swallowed up in victory’ (1 Cor. 15:52–54). As they are called forth from their deep slumber they begin to think just where they ceased. The last sensation was the pang of death; the last thought, that they were falling beneath the power of the grave. When they arise from the tomb, their first glad thought will be echoed in the triumphal shout: ‘O death, where is thy sting? O grave, where is thy victory?’ (verse 55)” (ibid. 549, 550).

 

 

 

IV. ကိုးကားစာအုပ်များ

Althaus, P. မာတင်လူသာရဲ့ ဓမ္မသီအိုရီဂျီ။ ဖိလာဒဲလ်ဖီးယား၊ ဖော့ထရက်စ်၊ ၁၉၆၆။ Anderson, R. S. ဓမ္မသီအိုရီဂျီ၊ သေခြင်းနှင့် သေဆုံးခြင်း။ အောက်စဖို့ဒ်၊ ဘလက်ဝဲလ်၊ ၁၉၈၆။ Bailey, L. R., Sr. သေခြင်းနှင့်ပတ်သက်သော သမ္မာကျမ်းဆိုင်ရာ ရှုထောင့်များ။ ဖိလာဒဲလ်ဖီးယား၊ ဖော့ထရက်စ်၊ ၁၉၇၉။ Beyerlin, W., ed. ဓမ္မဟောင်းကျမ်းနှင့်ဆိုင်သော အရှေ့အလယ်ပိုင်း ဘာသာရေးစာသားများ။ ဖိလာဒဲလ်ဖီးယား၊ ဝက်စ်မင်စတာ၊ ၁၉၇၈။ Bultmann, R. “သန်နတော့စ်” (Thanatos)။ ဓမ္မသစ်ကျမ်းဆိုင်ရာ ဓမ္မသီအိုရီဂျီ အဘိဓာန်။ အတွဲ ၃၊ စာမျက်နှာ ၇–၂၅။ Cullmann, O. ဝိညာဉ်မသေခြင်း သို့မဟုတ် လူသေများ ထမြောက်ခြင်း။ နယူးယောက်၊ မက်မီလန်၊ ၁၉၅၈။ Eichrodt, W. ဓမ္မဟောင်းကျမ်းဆိုင်ရာ ဓမ္မသီအိုရီဂျီ။ ဖိလာဒဲလ်ဖီးယား၊ ဝက်စ်မင်စတာ၊ ၁၉၆၇။ အတွဲ ၂။ Froom, LeRoy. အဖေတို့၏ အခြေအနေပေါ်မူတည်သော ယုံကြည်ခြင်း။ အတွဲနှစ်တွဲ။ ဝါရှင်တန်ဒီစီ၊ ရီဗျူးအန်ဟဲရယ်၊ ၁၉၆၅၊ ၁၉၆၆။ Harris, M. J. မသေနိုင်သောသူအဖြစ် ထမြောက်ခြင်း။ ဓမ္မသစ်ကျမ်းထဲတွင် ထမြောက်ခြင်းနှင့် မသေနိုင်ခြင်း။ ဂရန်းရက်ပစ်၊ အားဒ်မန်း၊ ၁၉၈၃။ Hick, J. သေခြင်းနှင့် ထာဝရအသက်။ နယူးယောက်၊ ဟားပါးအန်ရိုး၊ ၁၉၇၆။ Jeremias, J. ယေရှု၏ ဉာဏ်တိုင်ပုံပြင်များ။ ပြန်လည်ပြင်ဆင်ထုတ်ဝေသော စာအုပ်။ နယူးယောက်၊ စခရိုက်ဘနာ၊ ၁၉၆၃။ Johnston, R. M. “သေပြီးနောက်၊ ထမြောက်ခြင်းလား မသေနိုင်ခြင်းလား”။ မဂ္ဂဇင်း မီနစ်စထရီ၊ စက်တင်ဘာ ၁၉၈၃၊ စာမျက်နှာ ၇–၁၀။ Jungel, E. သေခြင်း၊ နက်နဲသောပုစ္ဆာနှင့် နက်နဲသောလျှို့ဝှက်ချက်။ ဖိလာဒဲလ်ဖီးယား၊ ဝက်စ်မင်စတာ၊ ၁၉၇၄။ Kaiser, O., နှင့် E. Lohse. သေခြင်းနှင့် အသက်။ J. E. Steely ဘာသာပြန်ဆို။ နက်ရှ်ဗီးလ်၊ အဘင်ဒန်၊ ၁၉၈၁။ Küng, H. ထာဝရအသက်၊ ဆေးပညာ၊ ဒဿနိကနှင့် ဓမ္မသီအိုရီဂျီအရ သေပြီးနောက်အသက်ရှင်ခြင်း ပြဿနာ။ ဂါဒင်စီးတီး၊ နယူးယောက်၊ ဒတ်ဘယ်ဒီ၊ ၁၉၈၄။ Mills, L. O., ed. သေခြင်းနှင့်ပတ်သက်သော ရှုထောင့်များ။ နက်ရှ်ဗီးလ်၊ အဘင်ဒန်၊ ၁၉၆၉။ Nickelsburg, G. W. E. ကျမ်းချိန်းကာလဂျူးဘာသာတွင် ထမြောက်ခြင်း၊ မသေနိုင်ခြင်းနှင့် ထာဝရအသက်။ ကိန်းဘရစ်ချ်၊ မက်ဆာချူးဆက်၊ ဟားဗတ်တက္ကသိုလ်စာအုပ်တိုက်၊ ၁၉၇၂။ Pritchard, J. B., ed. ရှေးအရှေ့အလယ်ပိုင်း စာသားများ။ ပရင့်စတန်၊ နယူးဂျာစီ၊ ပရင့်စတန်တက္ကသိုလ်စာအုပ်တိုက်၊ ၁၉၅၅။ Provonsha, J. W. သေခြင်းသည် အမှန်တကယ်ရှိပါသလား။ ထမြောက်ခြင်းအလင်းတွင် သေခါနီးအတွေ့အကြုံများ စစ်ဆေးခြင်း။ မောင်တန်ဗျူး၊ ကယ်လီဖိုးနီးယား၊ ပစိဖိတ်စာအုပ်တိုက်၊ ၁၉၈၁။ Rahner, K. သေခြင်းဆိုင်ရာ ဓမ္မသီအိုရီဂျီ။ နယူးယောက်၊ ဟားဒါးအန်ဟားဒါး၊ ၁၉၇၂။ Robinson, H. W. ဓမ္မဟောင်းကျမ်းထဲတွင် နှိုးဆွခြင်းနှင့် ဗျာဒိတ်ရူပါရုံ။ တိုရွန်တို၊ အောက်စဖို့ဒ်တက္ကသိုလ်စာအုပ်တိုက်၊ ၁၉၄၆။ Thielicke, H. သေခြင်းနှင့်အတူ အသက်ရှင်ခြင်း။ ဂရန်းရက်ပစ်၊ အားဒ်မန်း၊ ၁၉၈၃။ Tromp, N. J. ဓမ္မဟောင်းကျမ်းထဲတွင် သေခြင်းနှင့် မရဏကမ္ဘာဆိုင်ရာ ရှေးဦးအယူအဆများ။ ရောမ၊ ပုပ်ရဟန်းမင်းကြီး သမ္မာကျမ်းဆိုင်ရာ အင်စတီကျု၊ ၁၉၆၉။ Wolff, H. W. ဓမ္မဟောင်းကျမ်းဆိုင်ရာ လူ့ဗေဒ။ ဖိလာဒဲလ်ဖီးယား၊ ဖော့ထရက်စ်၊ ၁၉၇၃။

ထမြောက်ခြင်းနှင့် ဘုန်းအသရေရခြင်း ဂျွန် စီ။ ဘရန့်

IV. Literature

 

  Althaus, P. The Theology of Martin Luther. Philadelphia: Fortress, 1966.

  Anderson, R. S. Theology, Death and Dying. Oxford: Blackwell, 1986.

  Bailey, L. R., Sr. Biblical Perspectives on Death. Philadelphia: Fortress, 1979.

  Beyerlin, W., ed. Near Eastern Religious Texts Relating to the Old Testament. Philadelphia: Westminster, 1978.

  Bultmann, R. “Thanatos.” Theological Dictionary of the New Testament. Vol. 3, pp. 7–25.

  Cullmann, O. Immortality of the Soul or Resurrection of the Dead? New York: Macmillan, 1958.

  Eichrodt, W. Theology of the Old Testament. Philadelphia: Westminster, 1967. Vol. 2.

  Froom, LeRoy. The Conditionalist Faith of Our Fathers. 2 vols. Washington, D.C.: Review and Herald, 1965, 1966.

  Harris, M. J. Raised Immortal: Resurrection and Immortality in the New Testament. Grand Rapids: Eerdmans, 1983.

  Hick, J. Death and Eternal Life. New York: Harper and Row, 1976.

  Jeremias, J. The Parables of Jesus. Rev. ed. New York: Scribner’s, 1963.

  Johnston, R. M. “After Death: Resurrection or Immortality?” Ministry, Sept. 1983, pp. 7–10.

  Jungel, E. Death: The Riddle and the Mystery. Philadelphia: Westminster, 1974.

  Kaiser, O., and E. Lohse. Death and Life. Translated by J. E. Steely. Nashville: Abingdon, 1981.

  Küng, H. Eternal Life: Life After Death as a Medical, Philosophical, and Theological Problem. Garden City, N. Y.: Doubleday, 1984.

  Mills, L. O., ed. Perspectives on Death. Nashville: Abingdon, 1969.

  Nickelsburg, G. W.E. Resurrection, Immortality, and Eternal Life in Intertestamental Judaism. Cambridge, Mass.: Harvard University Press, 1972.

  Pritchard, J. B., ed. Ancient Near Eastern Texts. Princeton, N. J.: Princeton University Press, 1955.

  Provonsha, J. W. Is Death for Real? An Examination of Reported Near-Death Experiences in the Light of the Resurrection. Mountain View, Calif.: Pacific Press, 1981.

  Rahner, K. On the Theology of Death. New York: Herder and Herder, 1972.

  Robinson, H. W. Inspiration and Revelation in the Old Testament. Toronto: Oxford University Press, 1946.

  Thielicke, H. Living With Death. Grand Rapids: Eerdmans, 1983.

  Tromp, N. J. Primitive Conceptions of Death and the Nether World in the Old Testament. Rome: Pontifical Biblical Institute, 1969.

  Wolff, H. W. Anthropology of the Old Testament. Philadelphia: Fortress, 1973.

အခန်းကြီး - ၁၁

ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းနှင့် ဘုန်းထင်ရှားခြင်း

Resurrection and Glorification

 

ဂျွန် စီ။ ဘရန့်

John C. Brunt

 

နိဒါန်း

ခရစ်ယာန်တိုင်း၏ အနာဂတ်ဆိုင်ရာ မျှော်လင့်ချက်သည် ယေရှုခရစ်ဘုရားရဲ့ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းနှင့် ထိုရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းက ယုံကြည်သူများအတွက် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းနှင့် ထာဝရအသက်ကို အာမခံချက်ပေးထားခြင်းပေါ်တွင် အခြေခံထားသည် (၁ကော ၁၅:၂၀၊ ၂၁၊ ၂ကော ၄:၁၄)။

Introduction

Every Christian’s hope for the future is based on the resurrection of Jesus Christ and the promise that His resurrection assures resurrection and eternal life for those who believe in Him (1 Cor. 15:20, 21; 2 Cor. 4:14).

 

ခရစ်တော်သည် လက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ်တွင် အသေခံပြီးနောက် ရှင်ပြန်ထမြောက်လာခြင်းဖြင့် ကိုယ်တော်၏ ကတိတော်များသည် ယုံကြည်စိတ်ချရပြီး၊ ကိုယ်တော်ကို ယုံကြည်စိတ်သည်အမှန်တကယ် အပ်နှံသူအားလုံးသည် သေခြင်းနှင့် မဆိုင်တော့သော ထာဝရအသက်ကို မျှော်လင့်နိုင်ကြောင်း အာမခံပေးထားသည်။ ဤရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းသည် ခရစ်တော် ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာတော်မူချိန်တွင် ဖြစ်ပေါ်မည် (၁ကော ၁၅:၅၁၊ ၅၂၊ ၁သက် ၄:၁၆)။ ခရစ်တော်ထဲတွင် သေဆုံးသွားသူများအတွက်မူ သေခြင်း၏ သတိလစ်အိပ်စက်ခြင်းမှ အသက်နှင့်ပြန်လည်ရှင်ခြင်းကို ဆိုလိုသည်။ ခရစ်တော်ကြွလာတော်မူချိန်တွင် အသက်ရှင်နေသေးသော ယုံကြည်သူများအတွက်မူ မသေနိုင်သော တည်တံ့ခြင်းသို့ ပြောင်းလဲခြင်းကို ဆိုလိုသည်။ ခရစ်တော်ထဲတွင် ရှိသူအားလုံးအတွက်မူ ဘုန်းအသရေနှင့် ပြည့်စုံပြီး သေခြင်းနှင့် မဆိုင်တော့သော ခန္ဓာကိုယ်အသစ်ကို ရရှိမည် (၁ကော ၁၅:၄၂-၄၄)။ သီးခြားရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းတွင် ဆိုးသွမ်းသူများသည် ဒုတိယသေခြင်း၏ လုံးဝပျက်စီးခြင်းကို ရင်ဆိုင်ရန် ထမြောက်ကြမည် (ဗျာ ၂၀:၅-၁၀)။ သေလူများ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းဆိုင်ရာ ဤသမ္မာကျမ်းစစ်ကျယ်ဝန်းသော အမြင်သည် လူအများယုံကြည်ကျယ်ပြန့်နေသော ဝိညာဉ်မသေနိုင်ခြင်း ယုံကြည်ချက်နှင့် ကွဲပြားပြီး မကိုက်ညီပါ။ ဤစာတမ်းသည် ယုံကြည်သူများ၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းနှင့် ဘုန်းတန်ခိုးရရှိခြင်းဆိုင်ရာ သမ္မာကျမ်းဆိုင်ရာ အကြောင်းအရာများကို အရင်စူးစမ်းလေ့လာမည်၊ ထိုအယူဝါဒ၏ အရေးကြီးပုံကို ဆင်ခြင်မည်၊ နောက်ဆုံးတွင် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းနှင့် သေပြီးနောက်အသက်ရှင်ခြင်းဆိုင်ရာ သမိုင်းဆိုင်ရာ နားလည်မှုအမျိုးမျိုးကို ခြုံငုံသုံးသပ်မည်။

 

Christ’s return to life after His death on the cross assures Christians that His promises are reliable and that all those who commit their lives to Him in trust can look forward to eternal life that is not subject to death. This resurrection occurs at the return of Christ (1 Cor. 15:51, 52; 1 Thess. 4:16). For those who have died in Christ it will mean a return to life from the unconscious sleep of death. For believers in Christ who are alive when He returns it will mean transformation to an immortal existence in the new earth. For all who are in Christ it will include a new body, glorified and no longer subject to death (1 Cor. 15:42–44). In a separate resurrection the wicked rise to face the total destruction of the second death (Rev. 20:5–10).

This consistent biblical perspective of the resurrection of the dead is both different from and incompatible with the popular belief in the immortality of the soul.

The article begins by exploring the biblical material on the resurrection and glorification of believers, then reflects on the significance of the doctrine, and ends with a survey of various understandings of resurrection and life after death from a historical perspective.

           

I. ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းဆိုင်ရာ သမ္မာကျမ်းအမြင်

A. ဓမ္မသစ်ကျမ်း

1. အကျဉ်းချုပ်
2. တစ်ဦးချင်းစာရေးသူများ

B. ဓမ္မဟောင်းကျမ်း

1. အနာဂတ်အသက်ရှင်ခြင်းဆိုင်ရာ ယေဘုယျအမြင်များ
2. ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကို တိကျစွာဖော်ပြထားသော ကျမ်းချက်များ

II. ဖြောင့်မတ်သူများ၏ ဘုန်းတန်ခိုးရရှိခြင်း

A. ယေရှု၏ ဘုန်းတန်ခိုးရှိသောအခြေအနေ

B. ယုံကြည်သူ၏ ဘုန်းတန်ခိုးရှိသောအခြေအနေ

III. အယူဝါဒ၏ အရေးကြီးပုံ

A. ဓမ္မသိပ္ပံဆိုင်ရာ နားလည်မှုအတွက်

B. လက်တွေ့ဘဝအတွေ့အကြုံအတွက်

IV. သမိုင်းဆိုင်ရာ ခြုံငုံသုံးသပ်ချက်

A. ရှေးကမ္ဘာ

B. ဂျူးဘာသာ

C. အစောပိုင်းခရစ်ယာန်အသင်းတော်

D. အလယ်ခေတ်

E. ဘုရားသခင့်ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးမှ ဉာဏ်အလင်းခေတ်အထိ

F. ခေတ်သစ်

G. အဒ်ဗင်တစ်နားလည်မှု

V. အဲလင် ဂျီ ဝှိုက်၏ မှတ်ချက်များ

A. ဖြောင့်မတ်သူများ၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းနှင့်ပတ်သက်၍

B. ဆိုးသွမ်းသူများ၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းနှင့်ပတ်သက်၍

C. အထူးရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းနှင့်ပတ်သက်၍

I.          The Biblical View of the Resurrection

A.         The New Testament

1.         Summary

2.         Individual Writers

B.         The Old Testament

1.         General Perspectives on the Future Life

2.         Specific Passages Dealing With Resurrection

            II.         Glorification of the Righteous

A.         The Glorified State of Jesus

B.         The Glorified State of the Believer

            III.        The Significance of the Doctrine

A.         For Theological Understanding

B.         For Practical Experience

            IV.        Historical Overview

A.         Ancient World

B.         Judaism

C.         Early Church

D.         Middle Ages

E.         From the Reformation to the Enlightenment

F.         Modern Times

G.        Adventist Understanding

            V.         Ellen G. White Comments

A.         On the Resurrection of the Righteous

B.         On the Resurrection of the Wicked

C.         On the Special Resurrection

           

VI. ကိုးကားစာအုပ်များ

I. ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းဆိုင်ရာ သမ္မာကျမ်းအမြင်

ကျမ်းစာနှစ်ခုလုံးသည် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းဆိုင်ရာ သမ္မာကျမ်းသွန်သင်ချက်ကို ပံ့ပိုးပေးထားသည်။ ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင် ယုံကြည်သူများ၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းနှင့်ပတ်သက်သော ဓမ္မသိပ္ပံတွေးခေါ်မှုအားလုံးသည် ယေရှုခရစ်ဘုရား၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းနှင့် တစ်သားတစ်ကိုယ်တည်း ဆက်စပ်နေသည် (ခရစ်တော် III. A. ၁-၄ ကိုကြည့်ပါ)။ ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင် ဤတိကျသော ဓမ္မသိပ္ပံဆိုင်ရာ ဆက်စပ်မှုသည် အလွန်ပြင်းထန်ပြီး ဓမ္မသစ်အကြောင်းအရာများကို လွှမ်းခြုံထားသောကြောင့် ယေရှု၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းပုံရိပ်ကို မသိရသေးသော ဓမ္မဟောင်းကျမ်းနှင့် ခွဲခြားဆက်ဆံရန် လိုအပ်သည်။

VI.        Literature

I. The Biblical View of the Resurrection

Both testaments contribute to the biblical teaching on the resurrection. In the NT all theological thought about the resurrection of the believers is integrally related to the resurrection of Jesus Christ. (See Christ III. A. 1–4.) This explicit theological link is so strong in the NT and so permeates NT material that it demands treatment separate from the OT, where the specific picture of Jesus’ resurrection was not yet known.

 

A. ဓမ္မသစ်ကျမ်း

ဤအပိုင်းကို နှစ်ပိုင်းခွဲထားသည်။ ပထမပိုင်းသည် ယုံကြည်သူများ၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းဆိုင်ရာ ဓမ္မသစ်ကျမ်းသွန်သင်ချက်ကို ခြုံငုံအကျဉ်းချုပ်ဖော်ပြထားသည်။ ၎င်းသည် ဓမ္မသစ်အကြောင်းအရာကို အလုံးစုံနားလည်နိုင်ရန် “တောအုံ” ကို ကြည့်ခြင်းဖြစ်သည်။ ထိုမှတဆင့် ရှင်းလင်းပြတ်သားပြီး တသမတ်တည်း ပုံရိပ်တစ်ခု ထွက်ပေါ်လာသည်။ တစ်ပိုင်းချင်း “သစ်ပင်များ” က တောအုံကို မည်သို့ပံ့ပိုးပေးသည်ကိုလည်း မြင်ရရန် အရေးကြီးသည်။ ဓမ္မသစ်စာရေးသူတိုင်းသည် ဤတသမတ်တည်းပုံရိပ်ကို ထူးခြားသော ပံ့ပိုးမှုများ ပေးထားသည်။ ထိုထူးခြားသော ပံ့ပိုးမှုများကို တန်ဖိုးထားမ reverses မှသာ ကြွယ်ဝမှုကို နားလည်နိုင်မည်။ ထို့ကြောင့် ဒုတိယအပိုင်းတွင် ဓမ္မသစ်စာရေးသူတစ်ဦးချင်းစီ၏ ထူးခြားသော အမြင်ကံသနှင့် တသမတ်တည်းသော အလုံးစုံသို့ မည်သနှစ်ခြိုးပံ့ပိုးပေးသည်ကို ကြည့်ရှုမည်။

 

A. The New Testament

This section is divided into two parts. The first gives an overall summary of the NT teaching on the resurrection of the believers. This is the view of the “forest” to give a wholistic understanding of the New Testament material. From it a clear and consistent picture emerges.

It is also important to see what the individual trees contribute to the forest. Each NT writer adds a distinctive contribution to this consistent picture, its richness to be grasped only when we appreciate these distinctive contributions. Therefore, the second section will treat the individual NT writers to see how the unique perspective of each contributes to the consistent whole.

 

၁. အကျဉ်းချုပ်

ယုံကြည်သူ၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းနှင့်ပတ်သက်သော ဓမ္မသစ်တွေးခေါ်မှုအားလုံးသည် ယေရှုခရစ်ဘုရား၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းမှ ပေါက်ဖွားလာခြင်းဖြစ်သည်။ ယေရှုသည် ကိုယ်တော်ကိုယ်တိုင် “ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းနှင့် အသက်တော်” ဖြစ်ကြောင်း ကြေညာတော်မူသည် (ယော ၁၁:၂၅)။ သို့သော် ကိုယ်တော်သည် ကြေညာရုံသက်သက်မဟုတ်ဘဲ၊ လာဇရုကို သေခြင်းမှ ထမြောက်စေခြင်းဖြင့် သေခြင်းအပေါ် အာဏာရှိကြောင်း ပြသတော်မူသည်။ ဤအံ့ဖွယ်အမှုတော်ပင်လျှင် သေခြင်းကို အပြီးတိုင်အနိုင်ရခြင်းကို အာမခံမပေးသေး။ တတိယမြောက်နေ့တွင် သင်္ချိုင်းဂူမှ ကိုယ်တော်ကိုယ်တိုင် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းသာလျှင် သေခြင်းကို အောင်ခြင်းအောင်ပွဲဖြင့် မြိုချမည်ဟု အာမခံပေးသည်။

1. Summary

All NT thought about the resurrection of the believer grows out of the resurrection of Jesus Christ. Jesus declares Himself to be “the resurrection and the life” (John 11:25). But He goes far beyond declaration; He demonstrates His power over death when He raises Lazarus from the dead. Even this crowning miracle does not assure victory over death forever. Only His own resurrection from the tomb on the third day guarantees that death will be swallowed up in victory.

 

ခရစ်တော်၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းသည် “ပဌမအသီးတော်” (၁ကော ၁၅:၂၀၊ ၂၃) ဖြစ်ပြီး ယုံကြည်သူ၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကို ကြိုတင်ရုံမျှမက အာမခံပေးကာ အခြေခံအုတ်မြစ်ဖြစ်သည်။ ဤနည်းဖြင့် ခရစ်တော်၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းသည် နောက်ဆုံးရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း၏ အစပင် ဖြစ်နေပြီဖြစ်သည်။ ၎င်းသည် နောက်ဆုံးကာလဆိုင်ရာ ဖြစ်ရပ်တစ်ခု၊ အဆုံး၏အစ ဖြစ်နေပြီဖြစ်သည်။

Christ’s resurrection is the “first fruits” (1 Cor. 15:20, 23) that not only precedes the resurrection of the believer but assures it and provides the foundation for it. In this sense, Christ’s resurrection is already the beginning of the final resurrection. It is an eschatological event—already the beginning of the end.

 

ခရစ်ယာန်မျှော်လင့်ချက်အားလုံးသည် ခရစ်တော်၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းပေါ်တွင် တည်ထားသည်။ လူသားများတွင် သဘာဝအလျောက် မသေနိုင်ခြင်း မရှိပါ။ ဘုရားသခင်တစ်ပါးတည်းသာ မသေနိုင်ခြင်းကို ပိုင်ဆိုင်တော်မူသည် (၁တိ ၆:၁၅၊ ၁၆)။ သေခြင်းသည် သတိလစ်အိပ်စက်ခြင်း (ယော ၁၁:၁၁၊ ၁သက် ၄:၁၃) ဖြစ်ပြီး အသက်တစ်မျိုးသို့ ပြောင်းလဲခြင်းမဟုတ်ဘဲ အသက်၏ အဆိုးဆုံးငြင်းပယ်ခြင်းသာ ဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်သည် အသက်၏ သခင်ဖြစ်တော်မူသောကြောင့် သေခြင်းသည် ရန်သူဖြစ်သည် (၁ကော ၁၅:၂၆)။ လူသားများသည် ကိုယ်တိုင်တွင် ထိုရန်သူကို အနိုင်ယူနိုင်သော ခွန်အား သို့မဟုတ် မျှော်လင့်ချက် လုံးဝမရှိပါ (သေခြင်း I. A. ၆၊ F. ၆ ကိုကြည့်ပါ)။

All Christian hope is founded on Christ’s resurrection. Humans have no natural immortality. God alone has immortality (1 Tim. 6:15, 16). Death is an unconscious sleep (John 11:11; 1 Thess. 4:13) and, rather than being a transition to another kind of life, is simply the negation of life. Since God is the Lord of life, death is an enemy (1 Cor. 15:26), against which humans have no power or hope in and of themselves. (See Death I. A. 6; F. 6.)

 

သို့သော် ဘုရားသခင်သည် ခရစ်တော်ရှင်ပြန်ထမြောက်သည်နှင့်အညီ ခရစ်ယာန်များလည်း ရှင်ပြန်ထမြောက်ရန် မျှော်လင့်ချက်ရှိကြောင်း ကတိပြုတော်မူသည် (၁သက် ၄:၁၄၊ ၁၅၊ ၁ကော ၁၅:၂၀-၂၃)။ ၁ သက်လောနိတ် ၄:၁၃-၁၈ နှင့် ၁ ကော ၁၅:၅၁-၅၇ အရ ဤရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းသည် ယေရှုခရစ်၏ ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်းနှင့် တိုက်ဆိုင်ပြီး၊ လူတိုင်းမြင်နိုင်သော ဖြစ်ရပ်ဖြစ်ကာ နောင်တော်ကြီးမင်းကောင်းကင်စွယ်တော်၏ အမိန့်သံနှင့် နောက်ဆုံးတံပိုးမှုတ်သံတို့နှင့် အတူဖြစ်ပေါ်မည်။ ထိုအချိန်တွင် ခရစ်တော်ထဲသို့ သေဆုံးသွားသူများ ရှင်ပြန်ထမြောက်ကြပြီး၊ ကိုယ်တော်ကြွလာချိန်တွင် အသက်ရှင်နေသေးသော ယုံကြည်သူများသည် ပြောင်းလဲခြင်းခံကြပြီး မသေနိုင်ခြင်းကို ရရှိကာ ရှင်ပြန်ထမြောက်သူများနှင့်အတူ သခင်ဘုရားကို လေထဲတွင် လာဧည့်ခံကြပြီး ကိုယ်တော်နှင့်အတူ အစဉ်အမြဲနေရမည်။

God promises, however, that just as Christ was raised, Christians also have the hope of resurrection (1 Thess. 4:14, 15; 1 Cor. 15:20–23). According to 1 Thessalonians 4:13–18 and 1 Corinthians 15:51–57, this resurrection coincides with the second coming of Jesus Christ, an event universally visible, and is accompanied by the call of the archangel and the sound of the last trumpet. At that point those who have died in Christ are resurrected and those believers who are alive are transformed, given immortality, and caught up with the resurrected ones to meet the Lord and be with Him forever.

 

ဤမသေနိုင်သော အခြေအနေသစ်နှင့် ဘုရားသခင်နှင့် ထာဝရဆက်ဆံရေးတွင် ယုံကြည်သူများသည် ရုပ်ခန္ဓာကို စွန့်ပစ်ခြင်းမဟုတ်ဘဲ၊ အပြစ်ကမ္ဘာထဲသို့ မဝင်မီ ဘုရားသခင်ရည်ရွယ်တော်မူခဲ့သော ရုပ်ခန္ဓာရှိမှုမျိုးကို ခံစားကြရမည်။ ၁ ကော ၁၅:၃၅-၄၆ တွင် ရှင်ပေါလုက ဤဘုန်းတန်ခိုးရှိသော (သို့မဟုတ်) ဝိညာဉ်ရေးရာ ခန္ဓာကိုယ်သည် ရုပ်ပိုင်းမရှိခြင်းမဟုတ်ဘဲ၊ လောကီအသက်မှ ဆက်လက်တည်ရှိပြီး အသိအမှတ်ပြုနိုင်သော ခန္ဓာကိုယ်ဖြစ်ကြောင်း အတည်ပြုသည်။ ၎င်းသည် “ဝိညာဉ်ရေးရာ” ဖြစ်ခြင်းမှာ ရုပ်ပိုင်းမဟုတ်ခြင်းကြောင့်မဟုတ်ဘဲ၊ သေခြင်းနှင့် မဆိုင်တော့ခြင်းကြောင့်ဖြစ်သည်။ သေဆုံးသွားသော ယုံကြည်သူများရော၊ ခရစ်တော်ကြွလာချိန်တွင် အသက်ရှင်နေသေးသော ယုံကြည်သူများပါ တူညီသော မပျက်စီးနိုင်သော ခန္ဓာကိုယ်ကို ရရှိကြမည်။ ၎င်းသည် လက်ရှိခန္ဓာကိုယ်နှင့် ကွဲပြားခြင်းမှာ အပြစ်ကြောင့် ဖြစ်ပေါ်လာသော အားနည်းချက်အားလုံးမှ ကင်းစင်ပြီး ပြီးပြည့်စုံခြင်းနှင့် သေခြင်းနှင့် မဆိုင်တော့ခြင်းသာ ဖြစ်သည်။ ခရစ်တော်၏ ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာချိန်တွင် ဖြောင့်မတ်သူများ၏ ဤရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းသည် ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင် ဖော်ပြထားသော တစ်ခုတည်းသော ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း မဟုတ်ပါ။ ၎င်းသည် မတရားသူ သို့မဟုတ် ဆိုးသွမ်းသူများ၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကိုလည်း ရှင်းလင်းစွာ ဖော်ပြထားသည် (တမန် ၂၄:၁၅၊ ယော ၅:၂၈၊ ၂၉)။ ဗျာဒိတ် ၂၀:၅၊ ၇-၁၀ အရ ဤဒုတိယရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း သို့မဟုတ် ဆိုးသွမ်းသူများ၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းသည် ခရစ်တော်၏ ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာချိန်တွင် မဟုတ်ဘဲ၊ စာတန်ကို တစ်ထောင်နှစ်ချည်နှောင်ထားပြီး သန့်ရှင်းသူများ ခရစ်တော်နှင့်အတူ အုပ်ချုပ်ပြီးနောက် တစ်ထောင်နှစ်အကြာတွင် ဖြစ်ပေါ်မည်။ ထိုအချိန်တွင် ဆိုးသွမ်းသူများ ရှင်ပြန်ထမြောက်လာပြီး သူတို့ရှင်ပြန်ထမြောက်မှုမတိုင်မီ ကောင်းကင်ကျေးဇူးမြို့တော်ကြီး လက်ခံဆင်းသက်ပြီးနောက် ထိုမြို့တော်ကို တိုက်ခိုက်ရန် ကြိုးစားကြမည်။ ၎င်းသည် အထောက်အထားအားလုံးရှိနေသော်လည်း ခရစ်တော်၏ အုပ်ချုပ်မှုကို လက်ခံရန် မပြောင်းလဲနိုင်သော ဆန္ဒကို ပြသခြင်းဖြစ်သည်။ ထို့နောက် သူတို့သည် စာတန်နှင့်အတူ ပျက်စီးဆုံးရှုံးကြပြီး ကမ္ဘာမြေသည် ခရစ်တော်နှင့် သန့်ရှင်းသူများ ထာဝရတည်နေမည့် ကမ္ဘာသစ်အဖြစ် ပြန်လည်ဖန်ဆင်းခြင်းခံရမည်။ ဗျာဒိတ်ကျမ်းသည် ခရစ်တော်ကို လက်ဝါးကပ်တိုင်တွင် သတ်ခဲ့သူများ ကိုယ်တော်၏ ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်းကို မြင်တွေ့ရန် နိုးကြမည့် အထူးရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကိုလည်း ဖော်ပြထားသည် (ဗျာ ၁:၇၊ V. C ရှိ GC ၆၃၇ ကိုကြည့်ပါ)။

 

In this new state of immortality and eternal fellowship with God believers do not shed their material bodies, but enjoy the kind of bodily existence God originally intended before the entrance of sin into the world. In 1 Corinthians 15:35–46 Paul affirms that this new glorified, or spiritual, body is not an immaterial body but a recognizable body with continuity and identity from earthly life. It is “spiritual,” not in the sense that it is not physical, but that it is no longer subject to death. Both believers who have died and those alive at the return of Christ receive the same imperishable body. It differs from the present body only in that it is perfect, free of all the imperfections caused by sin in the world, and in that it is no longer subject to death.

This resurrection of the righteous at the second coming of Christ is not the only resurrection about which the NT speaks, however. It also speaks clearly of a resurrection of the unjust, or the wicked (Acts 24:15; John 5:28, 29). According to Revelation 20:5, 7–10, this second resurrection, or resurrection of the wicked, does not occur at the second coming of Christ, but 1,000 years later, after Satan has been bound for a millennium and the saints have reigned with Christ. At that point the wicked are resurrected and attempt to take the Holy City, which descended to the earth prior to their resurrection. This demonstrates their unchangeable unwillingness to accept Christ’s rule despite all evidence. They are then destroyed with Satan, and the earth is remade into a new earth, where Christ will dwell with the saints forever. Revelation also speaks of a special resurrection in which those who crucified Christ will awake to witness His second coming (Rev. 1:7; see GC 637 in V. C).

 

ထို့ကြောင့် ဧဝံဂေလိတရားစာအုပ်ထဲတွင် ပါရှိသော ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းအမျိုးမျိုးကို အောက်ပါအတိုင်း အနှစ်ချုပ်ဆိုနိုင်သည်။

၁. ယေရှုခရစ်၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း − ယုံကြည်သူတို့၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း၏ အခြေခံနှင့် အမြစ်တည်ရာ၊ ဧဝံဂေလိများတွင် ရှင်းလင်းစွာ ဖော်ပြထားသည် (မဿဲ ၂၈:၆၊ မာကု ၁၆:၆၊ လုကာ ၂၄:၅-၇၊ ယောဟန် ၂၁:၁၄)။

၂. ယေရှု၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းနှင့်အတူ ဖြစ်ပေါ်လာသော သန့်ရှင်းသူအချို့၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း (မဿဲ ၂၇:၅၂)။

၃. ခရစ်တော်ကြွလာတော်မူသည်ကို မြင်တွေ့ရန်အတွက် သူ့ကို လက်ဝါးကပ်တိုင်မှာ တင်သူတို့၏ အထူးရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း (ဗျာဒိတ် ၁:၇)။

၄. ထောင်စုနှစ်နိုင်ငံတော် စတင်ချိန်တွင် ယေရှုကြွလာတော်မူသည့်အခါ ဖြောင့်မတ်သူတို့၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း (ဥပမာ၊ ၁ကောရိန်သု ၁၅ အခန်း၊ ၁သက်သာလောနိတ် ၄ အခန်း)။

၅. ထောင်စုနှစ်နိုင်ငံတော် ပြီးဆုံးချိန်တွင် ဆိုးသူတို့၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း (ဗျာဒိတ် ၂၀ အခန်း)။

We may therefore summarize the various resurrections found in the NT in the following way:

1. The resurrection of Jesus—the basis and foundation for the believer’s resurrection, clearly stated in the Gospels (Matt. 28:6; Mark 16:6; Luke 24:5–7; John 21:14).

2. The resurrection of certain saints accompanying Jesus’ resurrection (Matt. 27:52).

3. The special resurrection of those who crucified Christ to see Him come (Rev. 1:7).

4. The resurrection of the righteous when Jesus returns at the beginning of the millennium (e.g., 1 Cor. 15; 1 Thess. 4).

5. The resurrection of the wicked at the end of the millennium (Rev. 20).

 

ဧဝံဂေလိတရားစာလုံးတွင် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းနှင့်ပတ်သက်သော သတင်းကောင်းသည် အနာဂတ်နှင့်ဆိုင်သော စိတ်ဝင်စားဖွယ်အချက်အလက်မျှသာမဟုတ်၊ လက်ရှိဘဝကို အဓိပ္ပာယ်နှင့် မျှော်လင့်ခြင်းဖြင့် ပြောင်းလဲပေးသည်။ မိမိတို့၏ ကံကြမ္မာအတွက် ယုံမှားခြင်းရှိသောကြောင့် ခရစ်ယာန်များသည် ယခုပင် ဘဝသစ်ကို နေထိုင်ကြပြီ။ ဘုရားသခင်၏ ဘုန်းအသရေကို ခံစားရမည်ဟု မျှော်လင့်စောင့်စားနေသူများသည် လူအသစ်များအဖြစ် ပြောင်းလဲခြင်းခံကြရသည်။ သူတို့သည် ဆင်းရဲဒုက္ခထဲမှာပင် ဝမ်းမြောက်နိုင်ကြသည်။ အကြောင်းမှာ သူတို့၏ ဘဝသည် မျှော်လင့်ခြင်းဖြင့် လှုံ့ဆော်ခံရသောကြောင့်ဖြစ်သည်။

Throughout the NT this good news about the resurrection is far more than interesting data about the future. It transforms life in the present by investing it with meaning and hope. Because of their confidence about their destiny, Christians already live a new kind of life. Those who live in the hope of sharing the glory of God are transformed into different people. They can even rejoice in suffering, because their lives are motivated by hope:

 

“ထိုကြောင့် ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် ဖြောင့်မတ်ခြင်းသို့ ရောက်ကြပြီ။ ငါတို့သည် ငါတို့ထံမှာ ရှိတော်မူသော ငါတို့သခင် ယေရှုခရစ်အားဖြင့် ဘုရားသခင်နှင့် ငြိမ်သက်ခြင်းရှိကြပြီ။ သူ့အားဖြင့် ငါတို့သည် ယခုရပ်တည်ရာ ကျေးဇူးတော်ထဲသို့ ဝင်ရောက်ခွင့်ရပြီး၊ ဘုရားသခင်၏ ဘုန်းအသရေကို ခံစားရမည်ဟု မျှော်လင့်ခြင်းအားဖြင့် ဝမ်းမြောက်ကြသည်။ ထိုမျှမကသေး၊ ဆင်းရဲဒုက္ခထဲမှာလည်း ဝမ်းမြောက်ကြသည်။ ဆင်းရဲဒုက္ခသည် သည်းခံခြင်းကို ဖြစ်စေတတ်၍၊ သည်းခံခြင်းသည် စရိုက်ကို ဖြစ်စေတတ်၍၊ စရိုက်သည် မျှော်လင့်ခြင်းကို ဖြစ်စေတတ်၍၊ မျှော်လင့်ခြင်းသည် ရှက်ကြောက်စရာမဖြစ်စေရုံမျှမက၊ ငါတို့အား ပေးသနားတော်မူသော သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်အားဖြင့် ဘုရားသခင်၏ ချစ်ခြင်းမေတ္တာကို ငါတို့နှလုံးထဲသို့ သွန်းလောင်းပေးတော်မူပြီးဖြစ်သည်” (ရောမ ၅:၁-၅)။

“Therefore, since we are justified by faith, we have peace with God through our Lord Jesus Christ. Through him we have obtained access to this grace in which we stand, and we rejoice in our hope of sharing the glory of God. More than that, we rejoice in our sufferings, knowing that suffering produces endurance, and endurance produces character, and character produces hope, and hope does not disappoint us, because God’s love has been poured into our hearts through the Holy Spirit which has been given to us” (Rom. 5:1–5).

 

ဧဝံဂေလိတရားပညတ်ဆိုင်ရာ အသေးစိတ်လေ့လာချက်တွင် တစ်ဦးချင်းစာရေးဆရာများ၏ ပံ့ပိုးမှုကို ရှာဖွေရန် တစ်ဦးချင်းစီကို စစ်ဆေးရမည်။ ပထမဦးစွာ ရှင်ပေါလုမှ စတင်ရမည်။ အကြောင်းမှာ သူ၏ စာများသည် ဧဝံဂေလိတရားစာအုပ်၏ ပထမဆုံး အဓိကအပိုင်းဖြစ်ပြီး၊ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းဆိုင်ရာ ဓမ္မသစ်ပညာကို အခြားစာရေးဆရာများထက် ပို၍အသေးစိတ် ရေးသားထားသောကြောင့်ဖြစ်သည်။

A more detailed treatment of the NT material will survey the individual writers to discover the contribution each makes to this NT teaching. We begin with Paul, because his letters were the first major portion of the NT to be written, and because he wrote in more detail on the theology of resurrection than did other writers in the NT.

 

၂. တစ်ဦးချင်းစာရေးဆရာများ

က. ရှင်ပေါလု။ ရှင်ပေါလုသည် ခရစ်တော်၏ ဘဝဖြစ်ရပ်များကို အနည်းငယ်သာ ရေးသားသော်လည်း၊ သူ၏ သေခြင်းနှင့် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကို စာများတွင် အမြဲတမ်း ထည့်သွင်းဖော်ပြထားသည်။ ယုံကြည်သူများအတွက် “အရေးကြီးဆုံး” ဖြစ်သည်ဟု ရှင်ပေါလုက ဆိုသောအခါ၊ အဓိကမှာ “ခရစ်တော်သည် ကျမ်းစာနှင့်အညီ ငါတို့အပြစ်များအတွက် သေတော်မူသည်၊ သင်္ဂြိုဟ်ခြင်းခံရ၍၊ ကျမ်းစာနှင့်အညီ တတိယနေ့တွင် ရှင်ပြန်ထမြောက်တော်မူသည်၊ ပေါ်ထွန်းတော်မူသည်” ဟူ၍ ဖြစ်သည် (၁ကောရိန်သု ၁၅:၃-၅)။ ရှင်ပေါလုသည် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကို ခံဝါအသံ (passive voice) ဖြင့် အမြဲသုံံသည် − ခရစ်တော်ကို ဘုရားသခင်က ရှင်ပြန်ထမြောက်စေတော်မူသည်။ အောက်တွင် ၁ကောရိန်သု ၁၅ အခန်း၏ အသေးစိတ်ဆွေးနွေးချက်က ထာဝရအသက်အတွက် မျှော်လင့်ခြင်းအားလုံးသည် ခရစ်တော်၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းပေါ်တွင် အခြေခံထားကြောင်း ပြသလိမ့်မည်။

2. Individual Writers

a. Paul. Although Paul spends little time on the events of Christ’s life, His death and resurrection are constant themes in Paul’s letters. When Paul speaks about what is of “first importance” for believers, it is that “Christ died for our sins in accordance with the scriptures, that he was buried, that he was raised on the third day in accordance with the scriptures, and that he appeared” (1 Cor. 15:3–5). Characteristically, Paul uses the passive voice for the resurrection—Christ was raised by God. The full discussion of 1 Corinthians 15 below will show how all hope for eternal life is based on Christ’s resurrection.

 

ယုံကြည်သူတို့၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းနှင့်ပတ်သက်၍ ရှင်ပေါလု၏ ပထမဆုံး အဓိကဆွေးနွေးချက်ကို သူ၏ ရှင်သန်နေသေးသော စာများထဲတွင် ပထမဆုံးဖြစ်သော ၁သက်သာလောနိတ် ၄:၁၃-၁၈ တွင် တွေ့ရသည်။ ထိုနေရာ၌ သက်သာလောနိတ်လူမျိုးတို့တွင် နားလည်မှုလွဲမှားမှုတစ်ခု ရှိနေပုံရသဖြင့် သူက ဤအကြောင်းကို ထုတ်ဖော်သည်။ သူတို့သည် သေဆုံးသွားသော ချစ်ရသောသူများကို ပတ်သက်၍ ဝမ်းနည်းပူဆွေးနေကြသည်။ ထိုသေဆုံးသွားသူတို့၏ ကံကြမ္မာကို သူတို့ မသိရှိကြပုံရသည်။ ရှင်ပေါလုက မျှော်လင့်ခြင်းမရှိသူများကဲ့သို့ ဝမ်းနည်းမနေကြရန်၊ ယင်းအစား ခရစ်တော်၏ ဒုတိယအကြိမ် ကြွလာခြင်းနှင့် ထိုအချိန်တွင် ဖြစ်ပေါ်မည့် လူသေတို့၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းဆီသို့ အာရုံစိုက်ကြရန် အလေးပေးသည်။ သူသည် သေဆုံးသွားသူများ ယခုအခါ အသက်ရှင်နေသည် သို့မဟုတ် သတိဉာဏ်ရှိနေသည်ဟု မဆိုချေ။ သူတို့၏ လက်ရှိအခြေအနေကို အိပ်စက်ခြင်းဟု ဆိုပြီး၊ ခရစ်တော် ကြွလာမည့်အချိန်ကို အာရုံစိုက်စေသည်။ ထိုအခါ သခင်ဘုရားသည် အမိန့်အော်ဟစ်သံ၊ ကောင်းကင်တမန်မင်းကြီး၏ အသံနှင့် ဘုရားသခင်၏ တံပိုးမှုတ်သံတို့နှင့်အတူ ကောင်းကင်မှ ဆင်းသက်လာလိမ့်မည်။ အသက်ရှင်နေသေးသူများသည် သေဆုံးသွားသူများထက် ဦးစားပေးခံရမည်မဟုတ်။ နောက်ဆုံးသူတို့သည် အသက်သစ်သို့ ထမြောက်လာကြလိမ့်မည်။ ထို့နောက် အသက်ရှင်နေသေးသူများသည် သူတို့နှင့်အတူ လေထဲတွင် သခင်ဘုရားကို လာကြိုဆုံကြပြီး အမြဲတမ်း သူ့နှင့်အတူ ရှိနေကြလိမ့်မည်။ ဤနေရာ၌ ရှင်ပေါလုသည် သေဆုံးသွားသူများအတွက်ရော၊ အသက်ရှင်နေသေးသူများအတွက်ပါ အနာဂတ်မျှော်လင့်ခြင်းကို ရှင်းလင်းစွာ တည်ဆောက်ထားသည်။

Paul’s first major discussion of the resurrection of the believers is found in the first of his extant letters, specifically 1 Thessalonians 4:13–18. Here he raises the issue because of an apparent misunderstanding among the Thessalonians, who are grieving about those who have died. They seem to be ignorant of the fate of these deceased loved ones. Paul responds by stressing that they should not grieve as those who have no hope, but should instead turn their attention to the hope of the second coming of Christ and the resurrection of the dead to occur at that time. He does not say the deceased loved ones are alive or conscious, but speaks of their current state as sleep and focuses attention on the time when Christ will return. Then the Lord will descend with a cry of command, the archangel’s call, and the trumpet of God. Those who are alive will not have an advantage over those who have died. The latter will rise to new life; then those who are alive will be caught up with them to meet the Lord in the air and be with Him forever. Here Paul clearly builds a future hope for those who have died, as well as for the living when Christ returns.

 

“ယေရှုသေတော်မူ၍ ရှင်ပြန်ထမြောက်တော်မူသည်ကို ငါတို့ယုံကြည်သည်နည်းတူ၊ ယေရှုတွင် အိပ်ပျော်သွားသူတို့ကိုလည်း ဘုရားသခင်သည် သူနှင့်အတူ ခေါ်ဆောင်လာလိမ့်မည်” (အပိုဒ် ၁၄) ဟူသော စကားစုကို အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုရာတွင် အငြင်းပွားမှုများ ရှိခဲ့သည်။ အချို့က လူ၏ဝိညာဉ်သည် မသေနိုင်ဟု ယူဆ၍၊ ဘုရားသခင်သည် ကောင်းကင်ဘုံမှ ဝိညာဉ်များကို ခေါ်ဆောင်လာပြီး ရှင်ပြန်ထမြောက်ချိန်တွင် ခန္ဓာကိုယ်နှင့် ပြန်ပေါင်းစေမည်ဟု ယူဆကြသည်။ ဤအဓိပ္ပာယ်ကို ဆန့်ကျင်သော အရေးကြီးသော အချက်များစွာ ရှိသည်။ ပထမအချက်မှာ အကြောင်းအရာဖြစ်သည်။ ဝိညာဉ်အကြောင်း လုံးဝမပါရှိ။ ဤအပိုဒ်တစ်ခုလုံးသည် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းနှင့် “အိပ်ပျော်သွားသူများ” ကို ရှင်ပြန်ထမြောက်ရန် ခေါ်သံပေးခြင်းကိုသာ အာရုံစိုက်ထားသည်။ ခန္ဓာကိုယ်နှင့် ဝိညာဉ်ပြန်လည်ပေါင်းစည်းခြင်းအကြောင်း လုံးဝမပါရှိ။

 

The meaning of the phrase “God will bring with him those who have fallen asleep” (verse 14) has been disputed. Some have seen in it support for the immortality of the soul, assuming that God is bringing souls with Him from heaven to be reunited with bodies at the resurrection.

Several important considerations speak against this. First is context. There is no mention of souls. The entire passage focuses on the resurrection and the call to those who have “fallen asleep” to rise at the resurrection. There is no mention of reuniting body and soul.

 

ဒုတိယအချက်မှာ အပိုဒ်အတွင်းရှိ အပြိုင်အဆိုင်ဖြစ်မှု (parallelism) ဖြစ်သည်။ စာသားအတိုင်းဘာသာပြန်ပါက “အကြောင်းမူကား၊ ယေရှုသေတော်မူ၍ ရှင်ပြန်ထမြောက်တော်မူသည်ကို ငါတို့ယုံကြည်သည်ဖြစ်၍၊ ထိုနည်းတူ ယေရှုအားဖြင့် အိပ်ပျော်သွားသူတို့ကိုလည်း ဘုရားသခင်သည် သူနှင့်အတူ ခေါ်ဆောင်လာလိမ့်မည်” ဟူ၍ ဖြစ်သည်။ သို့ရာတွင် “ယေရှုအားဖြင့်” ဟူသော စကားစုကို အချို့က အိပ်ပျော်သွားသူတို့နှင့် ဆက်စပ်သင့်သည်ဟု ဆိုကြသည်။ ဤခက်ခဲသော စကားစုကို မည်သည့်နေရာတွင် ထားရမည်ကိုမူ မသိနိုင်သော်လည်း၊ ဝါကျ၏ ရှေ့ပိုင်းနှင့် အပြိုင်အဆိုင်ဖြစ်မှုက “ထိုနည်းတူ” ဟူသော စကားစုသည် ဝါကျနှစ်ပိုင်းကို ဆက်စပ်ထားကြောင်း ဖော်ပြသည်။ ထို့ကြောင့် “သူနှင့်အတူ ခေါ်ဆောင်လာခြင်း” ဆိုသည်မှာ ယေရှုကိုယ်တော်သေဆုံး၍ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခဲ့သည့်နည်းတူ ဤသေဆုံးသွားသူများကို အသက်ရှင်စေခြင်းကို ဆိုလိုသည်ဟူသော အဓိပ္ပာယ်က ပိုမိုရှင်းလင်းသည်။ ထို့ကြောင့် အကြောင်းအရာနှင့် ဝါကျဖွဲ့စည်းပုံတို့က အပိုဒ် ၁၄ တွင် “သူနှင့်အတူ ခေါ်ဆောင်လာခြင်း” ဆိုသည်မှာ ယေရှုနှင့်အတူ အသက်ရှင်စေခြင်းကို ဆိုလိုကြောင်း ထောက်ခံသည်။

Second is the parallelism in the passage itself. In quite literal translation the passage reads “For since we believe that Jesus died and rose again, in the same way, through Jesus, God will also bring with him those who have fallen asleep.” It could be, however, that the phrase “through Jesus” should go with “those who have fallen asleep,” as some suggest. But wherever one places this difficult phrase, the parallelism with the first part of the sentence suggests that “bringing with him” refers to bringing these deceased believers to life through the resurrection in the same way that Jesus Himself died but rose again. This is the plain sense of “in the same way,” which links the two parts of the sentence. Thus both context and syntax support the idea that the phrase “God will bring with him” in verse 14 means that God will bring them to life with Jesus as He brought Jesus to life at the Resurrection.

 

နောက်ဆုံးအချက်တစ်ခုမှာ ၂ကောရိန်သု ၄:၁၄ တွင် အလားတူဖော်ပြချက်ဖြစ်သည်။ “သခင်ယေရှုကို ရှင်ပြန်ထမြောက်စေတော်မူသော ဘုရားသခင်သည် ယေရှုနှင့်အတူ ငါတို့ကိုလည်း ရှင်ပြန်ထမြောက်စေမည်ကို ငါတို့သိကြ၏” ဟူ၍ ဖြစ်သည်။ အပိုဒ်နှစ်ခုလုံးတွင် “နှင့်အတူ” ဟူသော syn နာမ်စားကို သုံးထားသဖြင့်၊ အိပ်ပျေ ဤအပိုဒ်သည် ခရစ်ယာန်မျှော်လင့်ခြင်းသည် ခရစ်တော်၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းပေါ်တွင် အခြေခံထားကြောင်း သွန်သင်ထားသည်။ သူ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခဲ့သည်နည်းတူ၊ ခရစ်တော်တွင် သေဆုံးသွားသူတို့ကို ဘုရားသခင်က ရှင်ပြန်ထမြောက်စေမည်။ ဤဖြစ်ရပ်သည် ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်းတွင် ဖြစ်ပေါ်မည်ဖြစ်ပြီး၊ ထိုအချိန်တွင် ခရစ်တော်တွင် အသက်ရှင်နေသေးသူများသည် သူတို့နှင့်အတူ လေထဲတွင် သခင်ဘုရားကို လာကြိုဆုံကြပြီး အမြဲတမ်း သူ့နှင့်အတူ ရှိနေကြလိမ့်မည်။

 

A final consideration comes from a somewhat similar statement in 2 Corinthians 4:14: “knowing that he who raised the Lord Jesus will raise us also with Jesus.” The preposition syn (“with”) is used in both passages, which supports the argument from both context and syntax that bringing those who had fallen asleep with Jesus refers to bringing them to life with Jesus.

This passage, then, teaches that the Christian hope is based on the resurrection of Christ. As He rose again, so God will raise those who have died in Christ. This will occur at the Second Coming, at the same time as those living in Christ meet with them in the air to be with the Lord forever.

 

၁ကောရိန်သု ၁၅ တွင် ရှင်ပေါလုသည် နားလည်မှုလွဲမှားရုံသာမက၊ အချို့က ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကို ငြင်းပယ်သော မှားယွင်းသောအယူဝါဒကို တုံ့ပြန်ထားသည်။ ဤအခန်းသည် ဧဝံဂေလိတရားစာလုံးတွင် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းနှင့်ပတ်သက်၍ အပြည့်စုံဆုံး အပိုဒ်ဖြစ်သည်။

ရှင်ပေါလုသည် ယုံကြည်သူတို့၏ မျှော်လင့်ခြင်းကို ခရစ်တော်၏ သေခြင်းနှင့် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း အခြေခံပေါ်တွင် ခိုင်ခိုင်မာမာ တည်ထားပြန်သည်။ တမန်တော်သည် ခရစ်တော်၏ သေခြင်းနှင့် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းသည် အရေးကြီးဆုံးဖြစ်ကြောင်း ထပ်မံအတည်ပြုသည် (အပိုဒ် ၃၊ ၄)။ ထို့နောက် ကောရိန်သုတို့အား ခရစ်တော်၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း ပေါ်ထွန်းခြင်းများကို ကေဖါ၊ တဆယ့်နှစ်ပါးတို့၊ တစ်ခါတွင် ညီအစ်ကိုငါးရာကျော်၊ ယာကုပ်၊ တမန်တော်အားလုံး၊ နောက်ဆုံးတွင် ရှင်ပေါလုကိုယ်တိုင်ဟု သူတို့ကို သတိပေးသည် (သို့ရာတွင် နောက်ဆုံးပေါ်ထွန်းခြင်းသည် အချိန်ဇယားမကျခဲ့) (အပိုဒ် ၅-၈)။ အခြားစကားဖြင့်ဆိုရလျှင် ဒမာသက်လမ်းပေါ်တွင် သူ၏ အတွေ့အကြုံအရ ရှင်ပြန်ထမြောက်သော ယေရှုခရစ်ကို တကယ်တွေ့ဆုံခဲ့ပြီး ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း၏ သက်သေခံဖြစ်လာခဲ့ကြောင်း ရှင်ပေါလုက အတည်ပြုသည်။

အပိုဒ် ၁၂-၁၉ တွင် ရှင်ပေါလုသည် ပြဿနာအဓိကကို ရောက်ရှိသည်။ အချို့က လူသေတို့၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း မရှိဟု ဆိုကြသည်။ ဤအတွေးအခေါ်ကို ဘာက လှုံ့ဆော်ခဲ့သည်ကို မသိနိုင်သော်လည်း၊ ကောရိန်သုတွင် နောက်ပိုင်းဂနော့စ်ဆစ်အယူဝါဒများနှင့် ဆင်တူသော အခြားအချက်များ ရှိနေခြင်းကြောင့် ကောရိန်သုအချို့သည် ထိုအယူဝါဒ၏ အစောပိုင်းပုံစံကို လက်ခံခဲ့ကြပုံရသည်။ ရှင်ပေါလု၏ တုံ့ပြန်မှုမှာ မယုံကြည်နိုင်ခြင်းဖြစ်သည်။ ခရစ်တော်ကို ရှင်ပြန်ထမြောက်သည်ဟု ဟောပြောနေလျှင် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း မရှိဟု အဘယ်ကြောင့် ဆိုနိုင်သနည်း။ ဤအပိုဒ်များက ရှင်ပေါလုအတွက် ခရစ်တော်၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း၊ ယုံကြည်သူ၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း၊ နှင့် အဓိပ္ပာယ်ရှိသော ခရစ်ယာန်ယုံကြည်ခြင်းတို့သည် တစ်ခုနှင့်တစ်ခု မခွဲနိုင်သော အထုပ်အပိုးဖြစ်ကြောင်း ရှင်းလင်းစွာ ဖော်ပြသည်။ ဤအထုပ်ထဲမှ တစ်ခုခုကို ဖယ်ရှားပါက အားလုံးပျက်စီးသွားသည်။ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း မရှိလျှင် ဟောပြောခြင်းသည် အချည်းနှီး၊ ယုံကြည်ခြင်းသည် အချည်းနှီး၊ ရှင်ပေါလုသည် ဘုရားသခင်ကို မှားယွင်းစွာ ကိုယ်စားပြုနေခြင်း၊ ယုံကြည်သူများသည် အပြစ်ထဲမှာ ရှိနေဆဲဖြစ်ပြီး လူအားလုံးထက် အဆိုးဆုံး သနားဖွယ်ဖြစ်သည်။ ဤစကားများသည် ပြင်းထန်သော်လည်း ရှင်ပေါလုသည် အချက်တိုင်းကို ရှင်းလင်းစွာ ဖော်ပြထားသည်။

In 1 Corinthians 15 Paul responds not merely to a misunderstanding but to false teaching on the part of some who deny the resurrection. It is the fullest passage on the resurrection in the NT.

Again Paul bases the believers’ hope firmly on the foundation of Jesus Christ’s death and resurrection. The apostle begins by reaffirming that the death and resurrection of Christ is of first importance (verses 3, 4). Then he reminds the Corinthians of Christ’s resurrection appearances to Cephas, the twelve, more than 500 brethren at one time, James, all the apostles, and finally to Paul himself, although the final appearance was out of schedule with the rest (verses 5–8). In other words, Paul affirms that in his experience on the Damascus road he actually met the risen Jesus Christ and became himself a witness of the Resurrection.

In verses 12–19 Paul gets to the point at issue. Some said there was no resurrection of the dead. It is impossible to say what motivated this thinking, but the presence of other elements in Corinth similar to the type of thinking found in later Gnostic heresies suggests the possibility that at least a group of Corinthians may have been influenced by an earlier version of this heresy. Paul’s response is one of incredulity. If Christ is preached as raised, how can they say there is no resurrection? These verses make it clear that for Paul an integral package includes Christ’s resurrection, the believer’s resurrection, and meaningful Christian faith. If any part of the package is removed, all is lost. Without the Resurrection, preaching is vain, faith is futile,

အပိုဒ် ၂၀ တွင် ရှင်ပေါလုသည် ယခင်အပိုဒ်များ၏ “အကယ်၍” များကို စွန့်လွှတ်ပြီး ခရစ်တော်သည် အမှန်တကယ် လူသေတို့ထဲက ရှင်ပြန်ထမြောက်တော်မူပြီးဖြစ်ကြောင်း ထသူသည် ခရစ်တော်သည် “ပဌမဦးသီး” ဖြစ်တော်မူသည်ဟု အလေးပေးသည်။ ဤဥပမာသည် ဓမ္မဟောင်းပွဲတော်များမှ ဆွဲယူထားခြင်းဖြစ်သည်။ သူ၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းသည် နောက်ထပ်များစွာ လာမည်ကို အာမခံချက်ဖြစ်သည်။ ရှင်ပေါလုသည် အာဒံနှင့် ခရစ်တော်ကို ဥပမာအဖြစ် သုံးသည်။ အာဒံအားဖြင့် သေခြင်းသည် လူအားလုံးကို ထိခိုက်စေသည့်နည်းတူ လာခဲ့သည်။ ယခုအခါ အသက်သည် ခရစ်တော်အားဖြင့် လာသည်။ ခရစ်တော်၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းသည် အာဏာအားလုံး၊ အခွင့်အာဏာအားလုံး၊ သေခြင်းပင်ကို အောင်မြင်ခြင်းကို ဖော်ပြသည်။ ဧဝံဂေလိတရားစာတွင် ပုံမှန်ဖြစ်သည့်နည်းဖြင့် ခရစ်တော်၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းနှင့် ယုံကြည်သူ၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကို ဓမ္မဆိုင်ရာ ချိတ်ဆက်ထားသည်။

Paul is misrepresenting God, and believers are still in their sins and are of all people most to be pitied. These are strong words, but Paul is explicit about each item.

In verse 20 Paul leaves behind the ifs of the previous paragraph and reaffirms that Christ has in fact been raised from the dead. He then emphasizes that this was not a solitary act, but is bound with the believers’ hope for the resurrection. Christ is the “first fruits,” an analogy drawn from the OT festivals. His resurrection is the assurance that more is to come. Paul turns to the analogy of Adam and Christ. Death came through Adam in a way that affected all humans. Now life comes through Christ. Christ’s resurrection reveals His victory over every power and authority, even death. In a format typical of the NT the resurrection of Christ and the believer’s resurrection are tied together theologically.

 

အပိုဒ် ၂၉-၃၄ တွင် ရှင်ပေါလုသည် အပိုဒ် ၁၂-၁၉ ၏ အကြောင်းအရာသို့ ပြန်လည်ရောက်ရှိပြီး ကောရိန်သုတို့၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း ငြင်းပယ်မှုသည် အဓိပ္ပာယ်မရှိကြောင်း နောက်ထပ်အကြောင်းပြချက်များ ပေးသည်။ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း မရှိလျှင် အချို့သူများ လူသေတို့အတွက် နှစ်ခြင်းခံကြခြင်းသည် အဘယ်ကြောင့်နည်း။ (ကံမကောင်းစွာဖြင့် ဤလူများနှင့် သူတို့၏ အလေ့အကျင့်များကို မသိရှိရပါ။) ထို့ပြင် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း မရှိလျှင် ရှင်ပေါလုသည် နေ့စဉ်နှင့်အမျှ သေခြင်းကို ရင်ဆိုင်နေရခြင်းသည် အဘယ်ကြောင့်နည်း။

နောက်တွင် တမန်တော်သည် စာဖတ်သူများ၏ ဖြစ်နိုင်ခြေရှိသော အတားအဆီးတစ်ခုကို လှည့်ကြည့်ပြီး လူသေတို့သည် မည်သို့ ရှင်ပြန်ထမြောက်ကြသနည်း၊ မည်သည့့်ခန္ဓာကိုယ်မျိုးနှင့် ရှင်ပြန်ထမြောက်ကြသနည်းဟူသော မေးခွန်းကို ဖြေဆိုသည်။ ဤအပိုင်း (အပိုဒ် ၃၅-၅၀) ကို အောက်တွင် ဘုန်းတန်ခိုးနှင့်ပတ်သက်၍ ဆွေးနွေးချက်တွင် ဖော်ပြထားပြီးဖြစ်သောကြောင့်၊ ဤနေရာတွင် ရှင်ပေါလုအတွက် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းသည် ရုပ်အလောင်းကို ပြန်လည်နှိုးဆွရုံသာမဟုတ်၊ သေခြင်းနှင့် မဆိုင်တော့သော ခန္ဓာကိုယ်သစ်သို့ ပြောင်းလဲခြင်းဖြစ်ကြောင်း မှတ်သားရန်သာ လုံလောက်သည်။ ရှင်ပေါလုက ဤခန္ဓာကိုယ်ကို “ဝိညာဉ်ရေးခန္ဓာကိုယ်” ဟု ခေါ်သည်။

In verses 29–34 Paul again returns to the theme of verses 12–19, giving additional reasons that the Corinthians’ denial of the resurrection makes no sense. Why are some people baptized for the dead if there is no resurrection? (Unfortunately these people and their practices are unknown.) And why would Paul face death every day if there were no resurrection?

Next, the apostle turns to a possible objection from his readers and takes up the question of how the dead are raised and what kind of body those resurrected will have. Since this section (verses 35–50) is covered below in the discussion of glorification, it suffices here to note that for Paul the resurrection is much more than the resuscitation of a corpse. It involves transformation into a new body no longer subject to death. Paul calls this a “spiritual” body.

 

နောက်ဆုံးတွင် ရှင်ပေါလု၏ အာရုံသည် ခရစ်တော်၏ ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်းဆီသို့ ရောက်ရှိပြီး “နောက်ဆုံးတံပိုး” ဟု သတ်မှတ်သည် (အပိုဒ် ၅၂)။ ကဗျာဆန်ဆန် ပုံစံဖြင့် သေခြင်းသည် မသေခြင်းသို့ ပြောင်းလဲသွားသည့် ချက်ချင်းပြောင်းလဲခြင်းကို ညွှန်ပြသည်။ ထိုအချိန်တွင် လူသေတို့ ရှင်ပြန်ထမြောက်ပြီး သူတို့နှင့်အတူ အသက်ရှင်သူများသည် မသေနိုင်သော အသက်သို့ ပြောင်းလဲခြင်းခံကြရ၍ သေခြင်းသည် အောင်မြင်ခြင်းထဲသို့ မျိုချခံရလိမ့်မည်။ ရှင်ပေါလုအဆိုအရ ဤအရာကို နားလည်ခြင်းက ခရစ်ယာန်များကို သခင်ဘုရား၏ အမှုတော်ကို မဆုတ်မနစ် ကြိုးစားရန် ဦးတည်စေလိမ့်မည်။ အကြောင်းမူကား သူတို့၏ အလုပ်သည် အချည်းနှီးမဖြစ်ကြောင်း သိကြလိမ့်မည် (အပိုဒ် ၅၈)။

Finally, Paul’s focus turns to the second coming of Christ, designated as the “last trumpet” (verse 52). In almost poetic form he points his readers to the instantaneous transformation to occur when mortality gives way to immortality. At that time, when the dead are raised and they, along with the living, are transformed to immortality, death will be swallowed up in victory. According to Paul, understanding this will lead Christians to an enduring commitment to do the Lord’s work, knowing that their labor is not in vain (verse 58).

 

ဤအခန်းတွင် ရှင်ပေါလုသည် ခရစ်တော်၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းနှင့် ယုံကြည်သူ၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကို ယုံကြည်ခြင်းသည် ခရစ်ယာန်ယုံကြည်ခြင်း၏ လုံးဝမပါမဖြစ် အစိတ်အပိုင်းဖြစ်ကြောင်း ပြသသည်။ ဤအမြင်မရှိလျှင် ခရစ်ယာန်ယုံကြည်ခြင်းသည် အချည်းနှီးဖြစ်သည်။ ဓမ္မဆိုင်ရာအားဖြင့် ဤရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းနှစ်ခုကို ချိတ်ဆက်ထားပြီး၊ ယေရှု၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းတွင် ဘုရားသခင်၏ တန်ခိုးနှင့် ရည်ရွယ်ချက်ကို ပြသခြင်းသည် ခရစ်ယာန်များအတွက် မျှော်လင့်ခြင်းကို ပေးသည်ဟု ဖော်ပြသည်။ နောက်ဆုံးတွင် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခန္ဓာကိုယ်သည် သေခြင်းနှင့် မဆိုင်တော့သော ဘုန်းတန်ခိုးရှိသော ခန္ဓာကိုယ်သစ်ဖြစ်မည်ဖြစ်ပြီး၊ ခရစ်တော် ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာသည့်အခါ ဖြစ်ပေါ်မည်ဖြစ်ကာ၊ ထိုအချိန်တွင် ဖြောင့်မတ်သူ အသက်ရှင်သူများလည်း မသေနိုင်သော အသက်သို့ ပြောင်းလဲခြင်းခံကြရလိမ့်မည်။

In this passage Paul shows that belief in the resurrection, both Christ’s and the believers’, is an absolute part of Christian faith. Without this perspective Christian faith is futile. Theologically he also ties these two resurrections together, showing that God’s demonstration of His power and purpose in the resurrection of Jesus gives hope to Christians. Finally he shows that the resurrection body will be a new, glorified body, no longer subject to death, and that this will occur at the second coming of Christ, when the living righteous also will be transformed to immortal life.

 

၁ကောရိန်သု ၁၅ နှင့် အနီးကပ်ဆက်စပ်နေသော အကြောင်းအရာမှာ ၂ကောရိန်သု ၅:၁-၅ ဖြစ်ပြီး “ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း” ဟူသော စကားလုံးမသုံးသော်လည်း၊ ဤအပိုဒ်များ၏ နက်နဲသောသဘောကြောင့် ဤနေရာတွင် ထည့်သွင်းရမည်။ ရှင်ပေါလုသည် လက်ရှိဘဝ၏ “မြေကြီးတဲ” ကို လူလက်မဖန်တီးသော၊ ဘုရားသခင်ထံမှရသော “အိမ်တော်” နှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်ထားသည်။ ဤအိမ်တော်သည် ငါတို့၏ အနာဂတ်မျှော်လင့်ခြင်းဖြစ်သည်။

Closely related to the subject matter of 1 Corinthians 15 is 2 Corinthians 5:1–5; and although the word “resurrection” is not used, the enigmatic character of the passages requires its inclusion here. Paul contrasts the “earthly tent” of our present existence with a “building from God” not made with hands, which is our future hope.

 

အချို့က ဤနေရာတွင် ရှင်ပေါလုသည် ခန္ဓာကိုယ်ကို မြေကြီးတဲ၊ ယာယီအိုးတို့ဟု ဆိုခြင်းဖြင့် ဝိညာဉ်၏ မသေနိုင်ခြင်းကို ထောက်ခံသည်ဟု ယူဆကြသည်။ သို့ရာတွင် အပိုဒ်ကို ပိုမိုဂရုစိုက်စွာ စစ်ဆေးကြည့်ပါက ထိုသို့မဟုတ်ကြောင်း တွေ့ရှိရသည်။ ရှင်ပေါလုသည် ဝိညာဉ်အကြောင်း သို့မဟုတ် ခန္ဓာကိုယ်မရှိဘဲ တည်ရှိခြင်းအကြောင်း လုံးဝမပြောချေ။ လူကို နှစ်ပိုင်းခွဲခြင်းအကြောင်း အကြွင်းအကဲမရှိ။ အဲဒီအစား ရှင်ပေါလုသည် မြေကြီးတဲကို “ဖျက်ဆီးခံရခြင်း” ဟု ဆိုနိုင်သည်၊ ဝိညာဉ်နှင့် ခွဲခွာခြင်းဟု မဆိုချေ။ ရှင်ပေါလုသည် မြေကြီးတဲမရှိလျှင် ဖြစ်ပေါ်လာမည့်အခြေအနေကို အဝတ်မရှိ၊ ချွတ်ချလိုက်သကဲ့သို့ ဥပမာပေးသည်။ သူသည် ထိုအခြေအနေကို နှစ်သက်ခြင်းမရှိ။ အကယ်၍ ရှင်ပေါလုအတွက် အလယ်အလတ်အခြေအနေသည် ခရစ်တော်နှင့်အတူ သတိဉာဏ်ရှိစွာ တည်ရှိနေသော ဝိညာဉ်ဖြစ်လျှင်၊ ထိုအခြေအနေကို ငြင်းပယ်မည်ဟု မမျှော်လင့်ရပါ။ သို့ရာတွင် ရှင်ပေါလုသည် အဝတ်ချွတ်ချလိုက်သကဲ့သို့ ဖြစ်ခြင်းကို မလိုလားပါ။ သူလိုလားသည်မှာ ပို၍အဝတ်လဲလှယ်ခြင်းဖြစ်ပြီး၊ သေတတ်သောအရာကို အသက်တြဖြင့် မျိုချခံရချိန်တွင် ဖြစ်ပေါ်မည်ဟု သူက ဖော်ပြသည်။ ဤသည်မှာ ၁ကောရိန်သု ၁၅ ၏ နောက်ပိုင်းတွင် ဖတင်ထားသော မျှော်လင့်ခြင်းနှင့် ရှင်းလင်းစွာ အပြိုင်အဆိုင်ဖြစ်သည်။ ထိုနေရာတွင် တံပိုးမှုတ်သံထွက်ပေါ်လာချိန်တွင် ခရစ်တော်ကြွလာတော်မူသည့်အခါ သေတတ်ခြင်းသည် မသေနိုင်ခြင်းသို့ ပြောင်းလဲသွားမည်ဖြစ်သည်။

Some have held that here Paul supports the idea of the immortality of the soul by referring to the body as an earthly tent, a temporary vessel filled by the eternal soul. But a closer examination of the passage shows this not to be the case. Nowhere does Paul speak of a soul or of any existence apart from the body. There is no hint of division of humans into two parts. Rather, Paul can speak of the earthly tent being “destroyed,” not being separated from a soul. Paul uses the metaphor of being naked, or unclothed, for what would occur without the earthly tent. He does not desire this state. If for Paul an intermediate state were one of conscious existence of the soul with Christ, one would hardly expect him to reject it. Paul does not wish to be unclothed, however; he wishes to be further clothed, which he identifies as occurring when what is mortal is swallowed up by life. This is an obvious parallel to the hope he sets forth in the latter part of 1 Corinthians 15, where mortality will give way to immortality at the sound of the trumpet when Christ returns.

 

ထို့ကြောင့် ရှင်ပေါလုသည် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကို ပြောနေကြောင်း ရှင်းလင်းလာသည်။ သူသည် ထိုစကားလုံးကို မသုံးသော်လည်း အပိုဒ် ၁၅ တွင် တိကျစွာ ဖော်ပြထားသည်။ လက်ရှိသေတတ်သော ဘဝသည် မြေကြီးတဲ၏ ဥပမာဖြစ်သည်။ ဤတဲသည် မလုံခြုံပါ။ ဥပမာ၏ ရည်ရွယ်မှုမှာ လူ၏ အစိတ်အပိုင်းတစ်ခုမဟုတ်၊ လူတစ်ယောက်လုံးဖြစ်သည်။ ရှင်ပေါလုသည် သေခြင်းကို အဝတ်မရှိ၊ ချွတ်ချလိုက်သကဲ့သို့ နှိုင်းယှဉ်ပြီး ထိုအရာကို မလိုလားပါ။ သူလိုလားသည်မှာ ဘုရားသခင်ထံမှရသော အိမ်တော်နှင့် နှိုင်းယှဉ်ထားသော မသေနိုင်သော ဘဝသစ်သို့ ပြောင်းလဲခြင်းဖြစ်သည်။ ဤအခြေအနေသစ်သည် ဘုရားသခင်၏ လူမျိုးအတွက် အလိုတော်ရှိခြင်းကို ဖော်ပြပြီး၊ ထိုမျှော်လင့်ခြင်းသည် အချည်းနှီးမဖြစ်ကြောင်း အာမခံချက် သို့မဟုတ် အရင်းအနှီးအဖြစ် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်ကို ပေးသနားထားသည်။ ထို့ကြောင့် ဤအပိုဒ်နှင့် ၁ကောရိန်သု ၁၅ တို့၏ အတွေးအခေါ်တွင် သိသာထင်ရှားသော ဆက်စပ်မှုရှိကြောင်း တွေ့ရှိရသည်။ (သေခြင်း I. E. ၂ ကိုကြည့်ပါ။)

Thus it becomes evident that Paul is speaking here of the resurrection, as specifically cited in verse 15, even though he does not use the term. The present mortal existence is like an earthly tent. It is not secure. The object of the metaphor is not a part of the person, but the person as a whole. Paul has no desire for death, which he compares to nakedness, or being unclothed. Rather, he wishes to be further clothed by being transformed to a new, immortal existence, which he compares to a building from God. This new state expresses God’s will for His people, and He has given the Spirit as a guarantee, or down payment, that assures us that such hope is not vain. Thus we see significant continuity between the thought of this passage and 1 Corinthians 15. (See Death I. E. 2.)

 

ရှင်ပေါလု၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းဆိုင်ရာ အမြင်ကို အသေးစိတ်ဖော်ပြထားသော အဓိကအပိုဒ်မရွေးချယ်ရုံဖြင့် လေ့လာခြင်းသည် သူ၏ အတွေးအခေါ်၏ ကြွယ်ဝမှုကို လွဲချော်စေလိမ့်မည်။ ခရစ်တော်၏ သေခြင်းနှင့် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကို ရည်ညွှန်းခြင်းသည် သူ၏ စာများတွင် ထပ်တလဲလဲ ပါဝင်နေသည်။ ဤရည်ညွှန်းချက်များမှ အရေးကြီးသော ဓမ္မသီအိုရီဆိုင်ရာ အကြောင်းအရာများ ထွက်ပေါ်လာသည်။

To limit a study of Paul’s perspective on resurrection to a few major passages that address the issue in detail would miss much of the richness of Paul’s thought. References to Christ’s death and resurrection permeate his letters. Several important theological themes emerge from these references.

 

အရေးကြီးဆုံးတစ်ခုမှာ ခရစ်တော်၏ သေခြင်းနှင့် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းတွင် ပါဝင်ခြင်းဖြစ်သည်။ ရှင်ပေါလုအတွက် ခရစ်တော်၏ သေခြင်းနှင့် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းသည် ယုံကြည်သူအတွက် အကျိုးသက်ရောက်မှုရှိသော သမိုင်းဝင်ဖြစ်ရပ်မျှသာမဟုတ်။ ခရစ်တော်ကို ယုံကြည်ခြင်းသည် သူနှင့် သူ၏ တာဝန်ကို အတူတူဖြစ်နေခြင်းဖြစ်သည်။ ဖိလိပ္ပိ ၃ တွင် ရှင်ပေါလုသည် ခရစ်တော်အတွက် အခြားအရာအားလုံးကို ဆုံးရှုံးနစ်နာခြင်းဟု မှတ်ယူရန် ဆန္ဒရှိကြောင်း ပြောသည်။ “ငါသည် သူ့ကို သိမည်၊ သူ၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း၏ တန်ခိုးကို သိမည်၊ သူ၏ ဆင်းရဲဒုက္ခများကို ပါဝင်မည်၊ သူ၏ သေခြင်းနှင့် တူအောင် ဖြစ်မည်၊ ဖြစ်နိုင်လျှင် လူသေတို့ထဲက ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းသို့ ရောက်မည်” (အပိုဒ် ၁၀၊ ၁၁)။ သူသည် ဤအရာကို မရရှိသေးကြောင်း ရှင်းလင်းစွာ ဆိုပြီး ရည်မှန်းချက်ဆီသို့ ဆက်လက်ကြိုးစားနေသည်။

One of the most important is participation with Christ in death and resurrection. For Paul, Christ’s death and resurrection are much more than historical events with effects for the believer. To have faith in Christ is to identify with Him and His mission. In Philippians 3 Paul speaks of his willingness to count everything else loss for the sake of Christ: “That I may know him and the power of his resurrection, and may share his sufferings, becoming like him in his death, that if possible I may attain the resurrection from the dead” (verses 10, 11). He goes on to make it clear that he has not yet attained this, but he presses on toward the goal.

 

ဤအကြောင်းအရာကို ရှင်ပေါလုသည် ရောမ ၆ တွင် ခရစ်ယာန်ဘဝနှင့်ပတ်သက်၍ ထင်ရှားစွာ ဖော်ပြထားသည်။ ဤနေရာတွင် ရှင်ပေါလုသည် ခရစ်တော်၏ကျေးဇူးတော်အားဖြင့် ကယ်တင်ခြင်းခံရသောကြောင့် ခရစ်ယာန်များ ဆက်လက်၍ အပြစ်ပြုနိုင်သလားဟူသော မေးခွန်းကို နှစ်ခြင်းခံခြင်း ဥပမာကို အသုံးပြု၍ ဆွေးနွေးထားသည်။ ရှင်ပေါလုအတွက် နှစ်ခြင်းခံခြင်းတွင် ခရစ်တော်နှင့်အတူ သေခြင်းနှင့် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းတွင် တစ်သားတစ်ကိုယ်တည်း ဖြစ်ခြင်းအတွေ့အကြုံသည် အပြစ်ကို ပေါ့ပေါ့တန်တန် မဆက်ဆံနိုင်သော သဘောထားကို တားမြစ်ထားသည်။ ရှင်ပေါလုက ဤသို့ဆိုသည်။ “အကြောင်းမူကား၊ ငါတို့သည် သူ့သေခြင်းနှင့်တူသော သေခြင်းနှင့် တူသည်ဖြစ်၍ သူ့ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းနှင့်တူသော ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းနှင့်လည်း ဧကန်အမှန် တူလိမ့်မည်။ ငါတို့၏အဟောင်းလူသည် သူနှင့်အတူ လက်ဝါးကပ်တိုင်တွင် အတင်းကြီးရိုက်ပုတ်ခံရ၍ အပြစ်ရှိသောကိုယ်ခန္ဓာပျက်စီးခြင်းနှင့် ငါတို့သည် အပြစ်၏ကျွန်ခံခြင်းမှ လွတ်ကင်းမည်အကြောင်း ငါတို့သိကြ၏ … ။ ထို့ကြောင့် သင်တို့သည် အပြစ်ကြောင့် သေသည်ဖြစ်၍ ဘုရားသခင်အတွက် ခရစ်ယေရှုနှင့်အတူ အသက်ရှင်သည်ဖြစ်ကြောင်းကို ကိုယ်ကိုကိုယ် ယူဆကြလော့” (ရောမ ၆:၅-၁၁)။

This theme is displayed vividly in Paul’s discussion of the Christian life in Romans 6. Here Paul uses the illustration of baptism to speak to the question of whether Christians may go on sinning because they are saved by Christ’s grace. For Paul the experience of identification with Christ in baptism precludes any attitude that takes sin lightly. Paul says: “For if we have been united with him in a death like his, we shall certainly be united with him in a resurrection like his. We know that our old self was crucified with him so that the sinful body might be destroyed, and we might no longer be enslaved to sin … . So you also must consider yourselves dead to sin and alive to God in Christ Jesus” (Rom. 6:5–11).

 

ဒုတိယအရေးကြီးသော အကြောင်းအရာသည် ခရစ်တော်၏သေခြင်းနှင့် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းတွင် ပါဝင်ခြင်းနှင့် နီးကပ်စွာ ဆက်စပ်နေသည်။ ခရစ်တော်ကို ယုံကြည်ခြင်းဆိုသည်မှာ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းတွင် ပြသထားသော အသက်သစ်ကို ပါဝင်ခံစားခြင်းဖြစ်သည်။ ရှင်ပေါလုသည် ခန္ဓာကိုယ်၏ တကယ့်ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းသည် အနာဂတ်တွင် ခရစ်တော်ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာချိန်တွင်သာ ဖြစ်မည်ဟု ရှင်းလင်းစွာ ဆိုထားသည် (ဖိလိပ္ပိ ၃:၁၂၊ ၁ကိုရိန်သု ၁၅:၅၂၊ ၁သက်သာလောနိတ် ၄:၁၆ နှင့် ၂တိမောသေ ၂:၁၈ ကိုကြည့်ပါ)။ သို့သော် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းတွင် ယခုပင် ရှိပြီးသား အချက်တစ်ခုလည်း ရှိသည်။ ယုံကြည်သူသည် အသက်သစ်ကို ယခုပင် ပါဝင်ခံစားနေပြီး ဖြစ်သည်။ အထက်ပါ ရောမ ၆:၅၊ ၆၊ ၁၁ တွင် တွေ့ရှိရသည်။ ဤအကြောင်းအရာသည် ဧဖက် ၂:၃-၇ တွင်လည်း ထပ်မံဖြစ်ပေါ်လာသည်။ ထိုနေရာတွင် ရှင်ပေါလုသည် ယခင်က အပြစ်ထဲ၌ ရှိခဲ့သော တပါးအမျိုးသားများကို ယခု “သူနှင့်အတူ ရှင်ပြန်ထမြောက်၍ ကောင်းကင်နေရာ၌ သူနှင့်အတူ ထိုင်စေခြင်း” ဟု ဆိုသည်။ ဤသည်မှာ ခရစ်ယာန်၏ ယခုအတွေ့အကြုံအတွက် အံ့သြဖွယ် နှိုင်းယှဉ်ချက်ဖြစ်သည်။ သို့သော် ဤနေရာတွင်ပင် ရှင်ပေါလုသည် လာမည့်ခေတ်များတွင် ခရစ်တော်ပြုမည့်အရာကို ညွှန်ပြထားသည် (အပိုဒ် ၇)။ သူသည် ၂ကိုရိန်သု ၅:၁၅ တွင် ဤအသက်သစ်ကို ပိုမိုရှင်းလင်းစွာ သတ်မှတ်ထားသည်။ အသက်သစ်ဆိုသည်မှာ တည်ရှိမှု၏ အဓိကဦးတည်ချက်အသစ်ကို ဆိုလိုသည်။ “သူသည် လူအပေါင်းတို့အတွက် သေတော်မူသည်မှာ အသက်ရှင်သောသူတို့သည် မိမိတို့အတွက်မဟုတ်၊ မိမိတို့အတွက် သေတော်မူ၍ ထမြောက်တော်မူသော သူ့အတွက်သာ အသက်ရှင်စေခြင်းငှာဖြစ်သတည်း”။

A second important theme is closely related to that of participation with Christ in His death and resurrection. Faith in Christ means sharing the newness of life demonstrated in the resurrection. Although Paul is clear that the actual resurrection of the body is not yet but occurs in the future at the Second Coming (see Phil. 3:12; 1 Cor. 15:52; 1 Thess. 4:16; and 2 Tim. 2:18), there is an is already aspect to the resurrection. Already the believer shares in newness of life, as seen above in Romans 6:5, 6, 11. This theme recurs in Ephesians 2:3–7, where Paul speaks to Gentiles once in their sins but now “raised … up with him, and made [to] sit with him in the heavenly places,” an amazing metaphor for the Christian’s present experience with Christ. Yet even here Paul points beyond to what Christ will do in the coming ages (verse 7). He defines this new life further in 2 Corinthians 5:15 by showing that newness of life means a new focus of existence: “And he died for all, that those who live might live no longer for themselves but for him who for their sake died and was raised.”

 

ခရစ်တော်နှင့် တစ်သားတစ်ကိုယ်တည်း ဖြစ်ခြင်းနှင့် ပါဝင်ခြင်းဆိုသည်မှာ သူ့သေခြင်းနှင့် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းတွင် ပါဝင်ခြင်းဖြစ်သည်။ ယခုပင် အဓိကဦးတည်ချက်အသစ်နှင့် ရည်ရွယ်ချက်အသစ်ရှိသော အသက်သစ်ကို ဆောင်သည်။ ထို့အပြင် ခရစ်တော်၏ ဆင်းရဲဒုက္ခကို ပါဝင်ခံစားလိုသော ဆန္ဒကိုလည်း ပါဝင်သည်။ ဤနည်းဖြင့် ခရစ်ယာန်သည် ခရစ်တော်၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း၏ တန်ခိုးကို ယခုပင် ပါဝင်ခံစားနေပြီး ဖြစ်သည်။ ခရစ်ယာန်အတွေ့အကြုံတွင် ခရစ်တော်ကြွလာချိန်တွင် သေသူများ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းနှင့် အသက်ရှင်နေသော ယုံကြည်သူများ မသေနိုင်သော အသက်သို့ ပြောင်းလဲခြင်းဖြင့် အနာဂတ်တွင်သာ ပြည့်စုံနိုင်သော မျှော်လင့်ချက်လည်း ပါဝင်သည်။

Identification and participation with Christ is a sharing in His death and resurrection. It involves a new life now, characterized by a new focus and purpose and a willingness to share in Christ’s suffering. In this sense the Christian already shares in the power of Christ’s resurrection. The Christian experience also involves a hope that can be realized only in the future when Christ returns, the dead are resurrected, and the living believers are transformed to immortal life.

 

ခ. သုံးပါးတူခရစ်ဝင်ကျမ်းများနှင့် တမန်တော်ဝတ္ထု။ ခရစ်ဝင်ကျမ်းများ၏ သဘာဝကြောင့် ယုံကြည်သူများ၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းနှင့်ပတ်သက်၍ ၎င်းတို့၏ အဆုံးအမများသည် ရှင်ပေါလု၏ စာများထက် သိပ်မထင်ရှားပါ။ ခရစ်ဝင်ကျမ်းများတွင် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းနှင့်ပတ်သက်၍ အဓိက အလေးပေးချက်မှာ ယေရှု၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း ဇာတ်လမ်းဖြစ်သည်။ လုကာဝတ္ထုသည် သုံးပါးတူခရစ်ဝင်ကျမ်းများတွင် ယုံကြည်သူများ၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းနှင့်ပတ်သက်၍ ရှင်းလင်းစွာ ညွှန်ကြားချက်ပါဝင်သော တစ်ခုတည်းသော ကျမ်းဖြစ်သော်လည်း၊ ခရစ်ဝင်ကျမ်းရေးသူအားလုံးသည် ယေရှု၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကို ယုံကြည်သူအား အသက်ပေးနိုင်သော သူ့တန်ခိုးနှင့် တစ်နည်းနည်းဖြင့် ချိတ်ဆက်ထားကြသည်။

b. The Synoptics and Acts. Because of the nature of the Gospels, their teaching concerning the resurrection of the believers is less explicit than in Paul’s writings. In the Gospels the primary emphasis with regard to resurrection is the story of Jesus’ resurrection. Although Luke-Acts is the only one of the Synoptics to include explicit instruction about the resurrection of believers, all the Gospel writers in some way tie Jesus’ resurrection to His power to give life to the believer.

 

မဿဲတွင် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကို ကြိုတင်ဟောကြားထားသည် (မဿဲ ၁၆:၂၁၊ ၂၆:၃၂) နှင့် အမျိုးသမီးများအား အချက်အလက်အတိုင်း ကြေညာထားသည် (မဿဲ ၂၈:၆)။ ရှင်ပြန်ထမြောက်ပြီးသော ယေရှုသည် ဂလီလဲဒေသတွင် တပည့်တော်များထံ ပေါ်ထွန်းပြီး ဧဝံဂေလိတရားဟောရန် အမိန့်ပေးသည် (အပိုဒ် ၁ maggiore-၂၀)။

In Matthew the Resurrection not only is predicted beforehand (Matt. 16:21; 26:32) and announced after the fact to the women (Matt. 28:6), but the resurrected Jesus also appears to the disciples in Galilee and gives them the gospel commission (verses 16–20).

 

မဿဲသာလျှင် မှတ်တမ်းတင်ထားသော တစ်ခုတည်းသော အဖြစ်အပျက်တွင် ယေရှု၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းနှင့် ယုံကြည်သူများ၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း ဆက်စပ်မှုကို အထူးအလေးပေးထားသည်။ မဿဲက ဤသို့ဆိုသည်။ “သုသာန်များလည်း ဖွင့်လှစ်ခြင်းခံရ၍ အိပ်ပျော်နေသော သန့်ရှင်းသူများ၏ ကိုယ်ခန္ဓာများစွာ ထမြောက်ကြသည်။ သူတို့သည် သုသာန်များမှ ထွက်၍ သူ့ရှင်ပြန်ထမြောက်ပြီးမှ မြို့တော်သို့ ဝင်၍ လူများစွာတို့အား ပေါ်ထွန်းကြသည်” (မဿဲ ၂၇:၅၂၊ ၅၃)။ ဤသန့်ရှင်းသူများမှာ မည်သူများဖြစ်သည်ကို မဖော်ပြထားသော်လည်း၊ သူတို့သည် ယေရှုသည် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း၏ ပဌမဦးသီးပွင့်ဖြစ်ကြောင်းနှင့် သူ့ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းသည် ယုံကြည်သူများ သုသာန်မှ ထွက်လာနိုင်သော “သန့်ရှင်းသူများ” ထဲတွင် ပါဝင်နိုင်ကြောင်း အသေအချာ အာမခံချက်ပေးသော အသက်ရှင်နေသော သက်သေခံများ ဖြစ်ခဲ့သည်။

In one incident, recorded only by Matthew, the relationship of Jesus’ resurrection to that of the believers is emphasized especially. Matthew tells us, “The tombs also were opened, and many bodies of the saints who had fallen asleep were raised, and coming out of the tombs after his resurrection they went into the holy city and appeared to many” (Matt. 27:52, 53). No mention is made of who these saints were, but they obviously became living exhibits that Jesus was the firstfruits of the resurrection and that His resurrection assures the believers that they can also be among “saints” who will come from the grave.

 

မာကုခရစ်ဝင်ကျမ်း၏ အဆုံးသတ် (မာကု ၁၆:၉-၂၀) နှင့်ပတ်သက်၍ လက်ရေးမူများ ကွဲလွဲမှုရှိသည်။ ဤစာသားကွဲလွဲမှုနှင့်ပတ်သက်၍ မည်သည့်နိဂုံးကို ချမှတ်သည်ဖြစ်စေ ယေရှု၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းသည် ရှင်းလင်းနေဆဲဖြစ်သည်။ ခရစ်တော်၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းသည် ယုံကြည်သူ၏ အသက်နှင့် မခွဲမခြား ဆက်စပ်နေကြောင်းလည်း ရှင်းလင်းသည်။ မာကုသည် ယေရှုကို ဆင်းရဲဒုက္ခခံ ကိုယ်တော်နောက်လိုက် မဿီယအဖြစ် အလေးပေးသည်။ တပည့်ဖြစ်ခြင်း၏ စစ်မှန်သောသဘောကို လက်ဝါးကပ်တိုင်ကို ထမ်းပြီး ယေရှု၏ ခြေရင်းကို လိုက်ခြင်းဟု ညွှန်ပြသည်။ မာကု၏ ဓမ္မဗိမာန်ဗဟိုချက်ကို အခန်း ၈-၁၀ တွင် တွေ့ရှိရပြီး၊ ယေရှုသည် သူ့ကိုယ်တိုင် သေခြင်းကို သုံးကြိမ် ကြိုဟောသည်။ ထို့နောက် တပည့်တော်များကို ကိုယ်ကျိုးစွန့်ခြင်းသို့ ခေါ်ဆိုသည်။ ဤကြိုဟောချက်တစ်ခုစီတွင် ယေရှုသည် သုံးရက်မြောက်သောနေ့၌ ထမြောက်မည်ဟု အခိုင်အမာ ဆိုထားသည် (မာကု ၈:၃၁၊ ၉:၃၁၊ ၁၀:၃၄)။ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း ကြိုဟောချက်သည် ယေရှု၏ တပည့်ဖြစ်ခြင်းဆီသို့ နောက်ဆက်တွဲ ခေါ်ဆိုမှုနှင့် အသက်ကို ကတိပေးခြင်းကို အဓိပ္ပာယ်ပေးသည်။ “အကြင်သူသည် မိမိအသက်ကို ကယ်လိုလျှင် ပျောက်လိမ့်မည်။ အကြင်သူသည် ငါ့ကြောင့်နှင့် ဧဝံဂေလိတရားကြောင့် မိမိအသက်ကို ပျောက်လျှင် ကယ်လိမ့်မည်” (မာကု ၈:၃၅) ဟူသော စကားတော်တွင် ယေရှု၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းနှင့် ယုံကြည်သူ၏ အသက်မျှော်လင့်ချက် ဆက်စပ်မှုကို တွေ့ရသည်။

 

MSS differ with regard to the ending of the Gospel of Mark (Mark 16:9–20). Whatever conclusions one reaches with regard to this textual variant, the resurrection of Jesus is still evident. It is also clear that Christ’s resurrection is integrally related to the life of the believer.

Mark emphasizes Jesus’ role as the suffering-servant Messiah. He also points to the true nature of discipleship as following in the footsteps of Jesus by taking up the cross. The theological center of Mark is found in chapters 8–10, where Jesus three times predicts His own death and then calls His disciples to servanthood. Each of these predictions also includes an assertion that Jesus will rise in three days (Mark 8:31; 9:31; 10:34). This prediction of resurrection gives meaning to Jesus’ subsequent call to discipleship and promise of life. In the words “For whoever would save his life will lose it; and whoever loses his life for my sake and the gospel’s will save it” (Mark 8:35) we see the connection between Jesus’ resurrection and the believer’s hope for life.

 

မာကု ၅ တွင် ယေရှုသည် သေသူကို ထမြောက်စေနိုင်သော တန်ခိုးကို ပြသသည်။ ယာအိရု၏ သမီးသည် သေသည်မဟုတ်၊ အိပ်ပျော်ခြင်းသာဖြစ်သည်ဟု ယေရှုမိန့်တော်မူသောအခါ လူများ ရယ်မောကြသည်။ အကြောင်းမူကား သူမသည် သေသည်မှာ ထင်ရှားသည်။ သို့ပြန်၍ ယေရှုသည် သူမကို အသက်ရှင်စေနိုင်သည်။ ထို့ကြောင့် ယေရှုသည် သေရာမှ ထမြောက်သူသာမက အခြားသူများကို သေရာမှ ထမြောက်စေနိုင်သူဟူသော ပုံရိပ်ကို ဖန်တီးပေးသည်။ ဤပုံရိပ်ကို သုသာန်သို့ လာသော အမျိုးသမီးများအား ကောင်းကင်တမန်က “ထမြောက်ပြီ၊ ဤနေရာ၌ မရှိတော့ပြီ” (မာကု ၁၆:၆) ဟု ကြေညာသောအခါ အတည်ပြုပေးသည်။

The same connection is apparent when Jesus shows His power to raise the dead in Mark 5. When Jesus says that Jairus’ daughter is not dead but only sleeping, the people laugh, for she obviously is dead. But Jesus is able to raise her to life. Thus a picture forms of Jesus not only as the one who rises from the dead but who also raises others from the dead. This picture is confirmed when the angel announces to the women who come to the tomb, “He has risen, he is not here” (Mark 16:6).

 

လုကာခရစ်ဝင်တွင် သင်္ချိုင်းနားရှိ ကောင်းကင်တမန်များက ယေရှု၏ ထမြောက်ခြင်းကို ကြေညာသည် (လုကာ ၂၄:၄-၇)။ ဧမောက်လမ်းတွင် ထမြောက်သော ခရစ်တော် ပေါ်ထွန်းခြင်း (အခန်း ၁၃-၃၂) နှင့် အထမျှော်ခန်းတွင် တပည့်တော်များရှေ့ ပေါ်ထွန်းခြင်း (အခန်း ၃၃-၄၃) ကိုလည်း မှတ်တမ်းတင်ထားသည်။ ထို့ပြင် လုကာသည် ယုံကြည်သူများ၏ ထမြောက်ခြင်းကို ကိုင်တွယ်ဖော်ပြသည်။ ထမြောက်ခြင်းနှင့်ပတ်သက်၍ တိကျသော အချက်အလက်များကို တမန်တော်ဝတ္ထုတွင်လည်း တွေ့ရသည်။ ယေရှုက ဤဘဝ၌ ပြုသောအမှုအရာများအတွက် ဆုကို ထမြောက်ခြင်းအခါ၌ ခံရမည်ဟု ကြေညာသည်။ «မင်းသည် ပွဲခံလျှင် ဆင်းရဲသော သူ၊ ခြေဆွံ့သော သူ၊ ဒူးဆွံ့သော သူ၊ မျက်ကန်းသော သူတို့ကို ဖိတ်ခေါ်လော့။ သူတို့သည် မင်းကို ပြန်မဆပ်နိုင်၍ မင်းသည် ကောင်းကြီးမင်္ဂလာရလိမ့်မည်။ တရားသဖြင့် ထမြောက်ခြင်းအခါ၌ ဆပ်ခြင်းကို ခံရလိမ့်မည်» (လုကာ ၁၄:၁၃၊ ၁၄)။

In his Gospel, Luke records the announcement of Jesus’ resurrection by the angels at the tomb (Luke 24:4–7). He also notes the appearance of the resurrected Christ on the road to Emmaus (verses 13–32) and to the disciples in the upper room (verses 33–43). Furthermore, Luke deals with the believer’s resurrection. Specific information on the resurrection appears also in Acts. Jesus is recorded as declaring that rewards for what is done in this life will be received at the resurrection. “But when you give a feast, invite the poor, the maimed, the lame, the blind, and you will be blessed, because they cannot repay you. You will be repaid at the resurrection of the just” (Luke 14:13, 14).

 

တမန်တော်ဝတ္ထုတွင် လုကာက ပါဝလ၏ ဟောပြောချက်တစ်ခုကို ကိုးကားရာတွင် ဤထမြောက်ခြင်းသည် မတရားသူများပါ ပါဝင်မည်ဟု ဖော်ပြသည်။ ပါဝလ်က «ငါသည် ငါတို့ဘိုးဘေးတို့၏ ဘုရားသခင်ကို ကိုးကွယ်၍ ပညတ်တရားနှင့် ပရောဖက်စကားတို့၌ ရေးထားသမျှကို ယုံကြည်သည်။ ဤသူတို့လည်း လက်ခံသော ဘုရားသခင်၌ ငါသည် မျှော်လင့်ခြင်းရှိ၏။ တရားသဖြင့်လည်းကောင်း၊ မတရားသဖြင့်လည်းကောင်း၊ လူသေများ ထမြောက်ခြင်းရှိလိမ့်မည်ဟု မျှော်လင့်၏» (တမန် ၂၄:၁၄၊ ၁၅) ဟု ဆိုသည်။ လုကာက ပါဝလ်သည် ခရစ်တော်သည် လူသေများထဲက ပဌမဦးဆုံး ထမြောက်သူဖြစ်ကြောင်း အလေးပေး၍ ယုံကြည်သူများ၏ ထမြောက်ခြင်းကို ခရစ်တော်၏ ထမြောက်ခြင်းနှင့် ချိတ်ဆက်ပြသည် (တမန် ၂၆:၂၃)။

In Acts, Luke refers to one of Paul’s speeches proclaiming that this resurrection also will include the unjust. Paul says, “I worship the God of our fathers, believing everything laid down by the law or written in the prophets, having a hope in God which these themselves accept, that there will be a resurrection of both the just and the unjust” (Acts 24:14, 15). Luke also pictures Paul tying the believers’ resurrection to Christ’s by emphasizing that Christ is the first to rise from the dead (Acts 26:23).

 

ဂျိုဟန်စာအုပ်များ။ ဂျိုဟန်တွင် ခရစ်ယာန်မျှော်လင့်ချက်ကို ဖော်ပြရာတွင် အဓိကသုံးသော စကားလုံးမှာ «အသက်» သို့မဟုတ် «နိစ္စထွန်းသော အသက်» ဖြစ်သည်။ C. H. Dodd ကို လိုက်၍ များစွာသော ပညာရှင်တို့က ဂျိုဟန်တွင် «ယခုပြည့်စုံပြီးသော နောက်ဆုံးကာလဗေဒ» (realized eschatology) ကို အလေးပေးကြသည်။ ယုံကြည်သူသည် ခရစ်တော်၌ နိစ္စထွန်းသော အသက်ကို ယခုပင် ခံစားနေရသည်ဟူသော အယူအဆဖြစ်သည်။ ဤအကြောင်းအရာသည် ဧကန်အမှန် ရှိသည်။ ဂျိုဟန်တွင် နိစ္စထွန်းသော အသက်၏ ယခုရှိပြီးသော အဖြစ်သည် ရှိသည်။ သို့သော် ထိုအရာသည် အနာဂတ်မျှော်လင့်ချက်ကို လုံးဝ ငြင်းပယ်ခြင်းမဟုတ်ပေ။

c. The Johannine writings. For John the central expression used in the Gospel to convey the Christian hope is “life” or “eternal life.” Following C. H. Dodd, many have stressed the theme of “realized eschatology” in John, which holds that the believer already experiences eternal life through Christ. There can be no doubt that this theme is present. For John there is a present reality, or an already, to eternal life. But this by no means negates the reality of a future hope defined in terms of resurrection.

 

ယခုပြည့်စုံပြီးသော နောက်ဆုံးကာလဗေဒနှင့် အနာဂတ်နောက်ဆုံးကာလဗေဒ နှစ်မျိုးလုံး၏ တွဲဖက်မှုနှင့် ယုံကြည်သူ၏ ထမြောက်ခြင်းကို နားလည်ရန် အထူးသတင်းပေးနိုင်သော ကျမ်းချက်မှာ ဂျိုဟန် ၅:၁၉-၂၉ ဖြစ်သည်။ အနည်းဆုံး ထမြောက်ခြင်း သုံးမျိုးကို ဤနေရာတွင် ဖော်ပြထားသည်။

ပဌမတစ်မျိုးမှာ ယုံကြည်သူသည် ခရစ်တော်၌ ယခုပင် ပိုင်ဆိုင်သော ဝိညာဉ်ရေးရာ အသက်သစ်ဖြစ်သည်။ အခန်း ၂၄၊ ၂၅ တွင် ဤအချက်ကို ရှင်းလင်းစွာ အာရုံစိုက်ထားသည်– «ဧကန်စင်စစ် ငါဆိုသည်ကား၊ ငါ့စကားကို နားထောင်၍ ငါ့ကို စေလွှတ်တော်မူသောသူကို ယုံကြည်သူသည် နိစ္စထွန်းသော အသက်ကို ရပြီး၊ တရားစီရင်ခြင်းကို မခံရ၊ သေခြင်းမှ အသက်ရှင်ခြင်းသို့ ကူးသွားပြီးဖြစ်သည်။ ဧကန်စင်စစ် ငါဆိုသည်ကား၊ ဘုရားသခင်၏ သားတော်၏ အသံကို လူသေများကြားရမည့် အချိန်သည် လာနေပြီ၊ ယခုပင် ရှိနေပြီ။ နားထောင်သောသူများသည် အသက်ရှင်ကြလိမ့်မည်။»

One of the most instructive passages for seeing the juxtaposition of realized and future eschatology and its significance for an understanding of the believer’s resurrection is John 5:19–29. In one sense at least three different resurrections are mentioned in this passage.

The first is the spiritual renewal of life that the believer currently possesses in Christ. This is clearly the focus of verses 24, 25: “Truly, truly, I say to you, he who hears my word and believes him who sent me, has eternal life; he does not come into judgment, but has passed from death to life. Truly, truly, I say to you, the hour is coming, and now is, when the dead will hear the voice of the Son of God, and those who hear will live.”

 

ဤထမြောက်ခြင်းအတွက် အချိန်သည် ယခုပင် ဖြစ်ကြောင်း သတိပြုပါ။ ယုံကြည်သူများသည် ယခုပင် နိစ္စထွန်းသော အသက်ကို ရထားပြီး၊ သေခြင်းမှ အသက်ရှင်ခြင်းသို့ ကူးသွားပြီးဖြစ်သည်။ ဤအလေးပေးချက်သည် ပါဝလ်နှင့် ဘာသာစကားမတူသော်လည်း အတွေးအခေါ်သည် ဆင်တူသည်။ ပါဝလ်က «အသက်သစ်၌ လျှောက်လှမ်းခြင်း» (ရောမ ၆:၄) ဟု ဆိုခဲ့ပြီး၊ ဂျိုဟန်က နိစ္စထွန်းသော အသက်ရှိခြင်းဟု ဆိုသည်။ နှစ်ဦးစလုံးသည် ခရစ်တော်၌ ယုံကြည်သူ ခံစားရသော အသက်သစ်၏ အရေးကြီးမှုကို ညွှန်ပြသည်။ ထိုအတွေ့အကြုံသည် နောက်ဆုံးကာလဆိုင်ရာ အသုံးအနှုန်းဖြင့်သာ ဖော်ပြနိုင်လောက်အောင် လွှမ်းမိုးနေသည်။

Notice that the hour now is for this resurrection. Those who believe already have eternal life and have already passed from death to life. This emphasis uses different language from Paul, but the idea is similar. Paul spoke of walking “in newness of life” (Rom. 6:4), while John speaks of having eternal life. Both point to the significant reality of new life that the believer experiences in Christ, an experience so overwhelming that it can be defined only in eschatological terms.

 

ဂျိုဟန်သည် လာမည့်အချိန်ကို ညွှန်ပြ၍ «ဤအရာကို အံ့သြမနေကြနှင့်။ သင်္ချိုင်းထဲ၌ ရှိသမျှတို့သည် သူ၏ အသံကို ကြားရမည့် အချိန်သည် လာနေပြီ။ ကောင်းမှုပြုသောသူများသည် အသက်၏ ထမြောက်ခြင်းသို့ ထွက်လာကြမည်။ ဆိုးမှုပြုသောသူများသည် တရားစီရင်ခြင်း၏ ထမြောက်ခြင်းသို့ ထွက်လာကြမည်» (ဂျိုဟန် ၅:၂၈၊ ၂၉) ဟု ဆိုသည်။

John goes on to point to an hour that is coming and says, “Do not marvel at this; for the hour is coming when all who are in the tombs will hear his voice and come forth, those who have done good, to the resurrection of life, and those who have done evil, to the resurrection of judgment” (John 5:28, 29).

 

ဤနေရာတွင် အနာဂတ်ရှိ ထမြောက်ခြင်း နှစ်မျိုးကို တွေ့ရသည်။ ယခု ဝိညာဉ်ရေးရာ အတွေ့အကြုံကို ရည်ညွှန်းခြင်းမဟုတ်တော့ပေ။ အနာဂတ်၌ သင်္ချိုင်းထဲမှ ထွက်လာကြမည်။ ဂျိုဟန်သည် ဤထမြောက်ခြင်းနှစ်မျိုး၏ အချိန်ကို မဖော်ပြထားပေ။ တရားသဖြင့်နှင့် မတရားသဖြင့် ထမြောက်ခြင်းတို့ကို ခွဲခြားရုံသာဖြစ်သည်။

Here we see two additional resurrections, both clearly in the future. This is no longer reference to present spiritual experience. In the future those in the tombs will come forth. John does not identify the time of either of these resurrections; he only differentiates between the resurrections of the just and unjust.

 

နောက်အခန်း၌ အလားတူ ပုံရိပ်ကို တွေ့ရသည်။ ဂျိုဟန်က ယေရှုကို အသက်၏ မုန့်တော်အဖြစ် ဖော်ပြသည်။ ဂျိုဟန် ၆:၅၄ တွင် ယေရှုက «ငါ့အသားကို စားသောသူ၊ ငါ့အသွေးကို သောက်သောသူသည် နိစ္စထွန်းသော အသက်ရှိ၏။ နောက်ဆုံးနေ့၌ ငါသည် သူ့ကို ထမြောက်စေမည်» ဟု မိန့်တော်မူသည်။ ယခုအဖြစ်နှင့် အနာဂတ်မျှော်လင့်ချက်ကို ထပ်မံ တွဲဖက်ထားသည်။ ခရစ်တော်နှင့် တစ်သားတစ်ကိုယ်တည်းဖြစ်သူသည် ယခုပင် နိစ္စထွန်းသော အသက်ရှိသည်။ ထို့ပြင် နောက်ဆုံးနေ့၌ ထမြောက်ခြင်းခံရမည်။ အနာဂတ်မျှော်လင့်ချက်ကို လူသေများ၏ ထမြောက်ခြင်းအားဖြင့် ဖော်ပြထားသည်။ သို့သော် ဤနေရာတွင် ဂျိုဟန်သည် အခန်း ၅ ထက် တစ်ဆင့်ပိုမို၍ တရားသဖြင့် ထမြောက်ခြင်း၏ အချိန်ကို နောက်ဆုံးနေ့ဟု တိကျစွာ ဖော်ပြထားသည်။ မတရားသူများ၏ ထမြောက်ခြင်းကိုမူ ဤနေရာတွင် ဖော်ပြမထားပေ။

The picture is the same in the next chapter, where John depicts Jesus as the bread of life. In John 6:54 Jesus says, “He who eats my flesh and drinks my blood has eternal life, and I will raise him up at the last day.” Here again present reality and future hope are juxtaposed. The one who identifies with Christ has eternal life now. But in addition he or she will be raised at the last day. Again the future hope is presented in terms of the resurrection of the dead. Here, however, John goes one step further than in chapter 5, identifying the time of the resurrection of the just: it will occur at the last day. No mention is made here, however, of the resurrection of the unjust.

 

ယေရှု၏ နောက်ထပ် ဟောပြောချက်တစ်ခုတွင် ထမြောက်ခြင်း ထင်ရှားသည်။ အခန်း ၁၁ တွင် ယေရှုက ငါသည် ထမြောက်ခြင်းနှင့် အသက်တော်ဖြစ်သည်ဟု ကြေညာသည်။ ဂျိုဟန်ပုံစံအတိုင်း ဤစကားတော်ကို အမှန်တကယ် ပြုတော်မူသော အမှုတစ်ခုဖြင့် ချိတ်ဆက်ထားသည်။ ဤကိစ္စမှာ လာဇရု၏ ထမြောက်ခြင်းဖြစ်သည်။ ယေရှုသည် လာဇရုကို လေးရက်မြုပ်နှင့်ပြီးမှ အသက်ပြန်ရှင်စေသည်။ ထို့ကြောင့် သူသည် ထမြောက်ခြင်းနှင့် အသက်တော်ဖြစ်ကြောင်း သက်သေပြတော်မူသည်။

The resurrection is prominent in another of Jesus’ discourses in John. In chapter 11 Jesus proclaims that He is the resurrection and the life. In characteristic Johannine style this word from Jesus is connected with a deed that serves as a sign and points to it: in this case, the resurrection of Lazarus. Jesus restores Lazarus to life after four days, demonstrating that He is the resurrection and the life.

 

ဂျိုဟန်သည် ထိုအချိန်က လူသေများ ထမြောက်ခြင်းကို ယေဘုယျ ယုံကြည်ခဲ့ကြသည်ထက် ခရစ်ယာန်ထမြောက်ခြင်း မျှော်လင့်ချက်သည် ပို၍ မြင့်မြတ်ကြောင်း ပြသလိုသည်။ မာသာသည် နောက်ဆုံးနေ့၌ ထမြောက်ခြင်းရှိမည်ဟု ယုံကြည်ထားပြီးဖြစ်သည်။ သူမက မိမိညီမောင်း လာဇရုသည် နောက်ဆုံးနေ့၌ ထမြောက်မည်ဟု ယုံကြည်ကြောင်း ဖော်ပြသည် (အခန်း ၂၄)။ သို့သော် ယေရှုသည် သူမအား ပို၍ ဗျာဒိတ်ပေးစရာ ရှိသေးသည်။ သူမမသိသေးသော အရာမှာ ယေရှုသည် ထမြောက်ခြင်း မျှော်လင့်ချက်၏ အခြေခံအကြောင်းရင်းဖြစ်ပြီး၊ အနာဂတ်ဖြစ်ရပ်တစ်ခုထက် ပို၍ ပေးစွမ်းနိုင်သူဖြစ်သည်။

Here John wishes to show his readers that the Christian hope in the resurrection is more than the then current general belief in the resurrection of the dead. Martha already believes in the resurrection of the dead. She expresses confidence that her brother, Lazarus, will rise again in the resurrection at the last day (verse 24). But Jesus has something more to reveal to her. What she does not yet know is that Jesus Himself is the basis of her hope in the resurrection, and He offers more than the hope of a future event.

 

ယေရှုသည် ထမြောက်ခြင်းနှင့် အသက်တော်ဖြစ်သော မိမိကိုယ်တိုင်၏ တကိုယ်ရည် ရှိနေခြင်းကို ပေးတော်မူသည်။ ထမြောက်ခြင်းသည် အနာဂတ်ဖြစ်ရပ်တစ်ခုသာမဟုတ်၊ ယေရှု၏ တကိုယ်ရည် ရှိနေခြင်းအားဖြင့် အသက်ဝင်သော မျှော်လင့်ချက်ဖြစ်သည်။ မာသာအတွက် မှန်သော အရာသည် ယုံကြည်သူအားလုံးအတွက် မှန်သည်။ ထိုအသက်ဝင်သော မျှော်လင့်ချက်က ယခုအချိန်၌ သေခြင်းကို နောက်ဆုံးအကျိုးမရှိဟု ဖြစ်စေသည်။ ထို့ကြောင့် ယေရှုက «ငါ၌ အသက်ရှင်၍ ငါ့ကို ယုံကြည်သူသည် ထာဝရ မသေရ» (အခန်း ၂၆) ဟု မိန့်ဆိုနိုင်သည်။ လူတစ်ဦး သေရသော်လည်း ထပ်မံ အသက်ရှင်ခြင်း အာမခံချက်ရှိသည် (အခန်း ၂၅)။ ယခုအချိန်၌ ခရစ်တော်၌ အသက်ရှင်ခြင်း၏ အဖြစ်သည် အနာဂတ် ထမြောက်ခြင်း ကတိကြောင့်သာ အဓိပ္ပာယ်ရှိသည်။ ယခုအချိန်၌ ခရစ်တော်၌ အသက်ရှင်ခြင်းသည် ယုံကြည်သူကို သေခြင်းကြောက်ရွံ့ခြင်းမှ လွတ်မြောက်စေပြီး၊ အနာဂတ်မျှော်လင့်ချက်ကို အာမခံပေးသည်။

Jesus offers her His own personal presence as the resurrection and the life. Resurrection is more than a future event. It is a living hope made real through the presence of Jesus. And what is true for Martha is true for all believers. That living hope renders the present death of no ultimate consequence. This is why Jesus can say that whoever lives and believes in Him shall never die (verse 26). And even if a person does die, there is the assurance of life again (verse 25). In fact, the present reality of hope has meaning only because of the future promise of the resurrection. The present reality of life in Christ liberates the believer from the fear of death, because it guarantees the future hope, as well.

 

ထို့ကြောင့် ဂျိုဟန်တွင် ယခုအချိန်နှင့် အနာဂတ်အဖြစ် နှစ်မျိုးလုံး၏ ပေါင်းစပ်မှုကို တွေ့ရသည်။ ခရစ်တော်သည် ကိုယ်တိုင် ထမြောက်ခြင်းနှင့် အသက်တော်ဖြစ်သည်။ သူနှင့် တစ်သားတစ်ကိုယ်တည်းဖြစ်သူများသည် ယခုပင် အသက်သစ်ကို အလွန်ထူးကဲစွာ ခံစားနေရသောကြောင့် နိစ္စထွန်းသော အသက်ဟု ခေါ်ဝေါ်ရသည်။ သူတို့သည် သေရသော်လည်း နောက်ဆုံးနေ့၌ ခရစ်တော်နှင့်အတူ ထာဝရ အသက်ရှင်ရန် ထမြောက်မည်ဟု သိ၍ မျှော်လင့်ချက်ဖြင့် နေထိုင်ကြသည်။

Therefore, we see in John a combination of present and future reality. Christ Himself is the resurrection and the life. Those united with Him already experience a life so radically new that it can only be called eternal life. They also live in hope, knowing that even if they die, at the last day they will be resurrected to live with Christ forever.

 

ဂျိုဟန်သည် စာဖတ်သူများသည် အခန်း ၅၊ ၆၊ ၁၁ တို့တွင် ပြောခဲ့သမျှကို လက်ဝါးကပ်တိုင်နှင့် ထမြောက်ခြင်း ဇာတ်လမ်းပါသော စာအုပ်၏ နောက်ဆုံးအပိုင်သို့ ရောက်သောအခါ မှတ်မိမည်ဟု ယူဆသည်။ ယေရှုသည် ထမြောက်ခြင်းနှင့် အသက်တော်ဖြစ်ကြောင်း အဆုံးစွန်သော နိမိတ်လက္ခဏာမှာ သူ၏ ကိုယ်တိုင် ထမြောက်ခြင်းဖြစ်သည်။ သို့သော် ဂျိုဟန်တွင် ယေရှု၏ ဘုန်းတန်ခိုးနှင့် ချီးမြှောက်ခြင်းသည် ထမြောက်ခြင်းတွင်သာ ကန့်သတ်မထားပေ။ လက်ဝါးကပ်တိုင်သည်လည်း ယေရှုကို ကယ်တင်ရှင်အဖြစ် ချီးမြှောက်သည်။

John assumes, of course, that readers remember what he said in chapters 5, 6, and 11 by the time they come to the final section of the book that tells the story of the cross and Resurrection. The ultimate sign that Jesus is the resurrection and the life is His own resurrection. Yet for John the glorification and exaltation of Jesus is by no means limited to the Resurrection. The cross too lifts Jesus up as Saviour.

 

ဂျိုဟန်သည် နှစ်ထပ်အဓိပ္ပာယ်ရသော စကားလုံး «ချီးမြှောက်ခြင်း» ကို အသုံးပြု၍ ဤအချက်ကို ဖော်ပြသည်။ «ချီးမြှောက်ခြင်း» ဟူသော စကားသည် လက်ဝါးကပ်တိုင်မှာ ကားချခြင်းကို ရည်ညွှန်းနိုင်သော်လည်း၊ လုကာ ၁၈:၁၄ ကဲ့သို့ ချီးမြှောက်ခြင်း သို့မဟုတ် ဂုဏ်ပြုခြင်းဟု အဓိပ္ပာယ်ရသည်။ ဂျိုဟန်သည် ဤနှစ်ထပ်အဓိပ္ပာယ်ကို ရည်ရွယ်ချက်ရှိရှိ အသုံးပြု၍ လက်ဝါးကပ်တိုင်မှာ ကားချခြင်း၌ ယေရှုသည် ကယ်တင်ခြင်း တန်ခိုးကို ချီးမြှောက်ခြင်းခံရကြောင်း ပြသည် (ဂျိုဟန် ၁၂:၃၁-၃၃)။ ဂျိုဟန်အတွက် ယေရှု၏ လက်ဝါးကပ်တိုင်နှင့် ထမြောက်ခြင်း နှစ်ခုစလုံးသည် ကယ်တင်ခြင်း တန်ခိုးကို ဖော်ပြသည်။

John makes this point by playing on a term with a double meaning. The phrase “lifted up” can be a technical reference to crucifixion. But it can also refer to figurative uplifting, or exaltation, as found in passages such as Luke 18:14. John purposely uses the term stressing the double meaning to show that Jesus is exalted in His crucifixion (John 12:31–33). For John, both Jesus’ crucifixion and resurrection reveal His saving power.

 

ယေရှု၏ ထမြောက်ခြင်းကို ဂျိုဟန်ဖော်ပြရာတွင် ထမြောက်သော ခရစ်တော်ကို ကိုယ်တိုင် မမြင်ရသူ၊ ရှိမနေသူများသည် ယုံကြည်ရန်နှင့် ထမြောက်ခြင်းနှင့် အသက်တော်ကို လက်ခံရန် အခက်အခဲ လုံးဝမရှိကြောင်း အထူးပြသလိုသည်။ သူ၏ ခရစ်ဝင်တွင်သာ သောမကို ထမြောက်သော ယေရှုပေါ်ထွန်းခြင်း ဇာတ်လမ်းကို မှတ်တမ်းတင်ထားသည်။ ပဌမအကြိမ် ယေရှုသည် သောမမရှိဘဲ တပည့်တော်များကို တွေ့ဆုံ၍ သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်ကို မှုတ်ထွက်တော်မူသည် (ဂျိုဟန် ၂၀:၁၉-၂၄)။ သောမက တပည့်တော်များ၏ စကားကို မယုံပါ။ နောက်ထပ် ရှစ်ရက်အကြာတွင် ယေရှုသည် သောမလည်းရှိစဉ် ထပ်မံ ပေါ်ထွန်းသည်။ သောမက ယုံကြည်ကြောင်း ဖော်ပြပြီးနောက် ယေရှုက «ငါ့ကို မြင်မှ ယုံကြည်သလော။ မမြင်ဘဲ ယုံကြည်သောသူတို့သည် ကောင်းကြီးမင်္ဂလာရှိကြ၏» (အခန်း ၂၉) ဟု မိန့်တော်မူသည်။

As John presents Jesus’ resurrection, he is especially interested in showing that those who were not present and did not physically see the risen Christ are at no disadvantage when it comes to believing on Jesus and accepting Him as the resurrection and the life. His is the only Gospel to recount the Resurrection appearance to Thomas. First, Jesus met the disciples without Thomas and breathed on them the Holy Spirit (John 20:19–24). Thomas would not believe the disciples’ report of this incident until eight days later when Jesus again appeared, this time with Thomas present. After Thomas expressed his belief, Jesus responded, “Have you believed because you have seen me? Blessed are those who have not seen and yet believe” (verse 29).

 

မမြင်ရသော သူတို့သည် အဘယ်ကြောင့် ယုံကြည်နိုင်ကြသနည်း။ ဂျိုဟန်အရ ယုံကြည်ခြင်းသည် မြင်ရုံမျှမဟုတ်၊ ထမြောက်ပြီး ဘုန်းတန်ခိုးရှိသော ယေရှုထံမှ သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်၏ အမှုကြောင့်ဖြစ်သည်။ ယေရှု၏ အသက်တာကို အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုပေးသော ဝိညာဉ်တော်၏ သတိတရားပြန်ရှင်ခြင်းကြောင့်ဖြစ်သည် (ဂျိုဟန် ၁၄:၂၆)။ ဤဝိညာဉ်တော်၏ အမှုအားဖြင့် ယုံကြည်သူတိုင်းသည် ယေရှု၏ အသက်တာ၏ အဓိပ္ပာယ်ကို ရရှိပြီး၊ ယေရှုကို ကိုယ်တိုင်မြင်ဖူးသူများနှင့် နှိုင်းယှဉ်၍ အားနည်းချက် လုံးဝမရှိပေ။

Why can those who have not seen still believe? Because, according to John, believing comes not from mere seeing but from the work of the Holy Spirit after Jesus was resurrected and glorified. Several times (e.g., John 2:22; 12:16) the disciples fail to understand Jesus’ actions. Only after the Resurrection do they “remember” and see the significance of what Jesus had done. This remembering is more than recalling. It brings a new understanding that makes Jesus’ life real to the believer. This is the bringing to remembrance that the promised Spirit accomplishes (John 14:26). Through this action of the Spirit every believer has access to the meaning of Jesus’ life and is at no disadvantage when compared with those who actually saw Jesus and were with Him.

 

ထို့ကြောင့် ယေရှု၏ ထမြောက်ခြင်း ဇာတ်ကြောင်းသည် ဂျိုဟန်၏ စာဖတ်သူများ ယုံကြည်၍ နိစ္စထွန်းသော အသက်ကို ခံစားနိုင်ပုံကို ပြသသည်။ ဂျိုဟန်က «သင်တို့သည် ယေရှုသည် ခရစ်တော်၊ ဘုရားသခင်၏ သားတော်ဖြစ်ကြောင်း ယုံကြည်၍ ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် သူ၏နာမတော်၌ အသက်ရှင်ခြင်းကို ရစေခြင်းငှါ ဤအရာတို့ကို ငါရေးသည်» (ဂျိုဟန် ၂၀:၃၁) ဟု ရှင်းလင်းစွာ ဖော်ပြသည်။ ဤအသက်တွင် ခရစ်တော်နှင့်အတူ ယခုအချိန် အသက်ရှင်ခြင်းနှင့် အနာဂတ် ထမြောက်ခြင်း မျှော်လင့်ချက် ပါဝင်သည်။

Therefore, the account of the resurrection of Jesus shows how it is possible for John’s readers to believe and experience eternal life. John makes it clear that this is the purpose of his book: “that you may believe that Jesus is the Christ, the Son of God, and that believing you may have life in his name” (John 20:31). As we have seen, this life includes the present experience of life with Christ and the future hope of the resurrection.

 

ဗျာဒိတ်ကျမ်းတွင် ဂျိုဟန်သည် ခရစ်တော်၏ ထမြောက်ခြင်းကို အလင်းပြ၍ ယုံကြည်သူတိုင်း၏ ထမြောက်ခြင်းနှင့် နိစ္စထွန်းသော အသက် မျှော်လင့်ချက်ကို အထွတ်အထိပ်သို့ ရောက်စေသည်။ ထို့ပြင် ဤကျမ်းစာသည် တရားသဖြင့်နှင့် မတရားသူတို့၏ ထမြောက်ခြင်း အချိန်ကွာခြားမှုကို တိကျစွာ ဖော်ပြထားသည့် တစ်ခုတည်းသော ကျမ်းစာဖြစ်သည်။

In the book of Revelation John brings to a climax the NT emphasis on the hope for resurrection and eternal life that every believer has in the light of Christ’s resurrection. At the same time this book brings a new contribution. Revelation is the only book to be specific about the difference in time between the resurrection of the righteous and that of the wicked.

 

ဂျိုဟန်သည် ယေရှုကို ချက်ချင်း ထမြောက်သူအဖြစ် ဖော်ပြသည်– «သက်သေခံ သစ္စာရှင်၊ လူသေများထဲက ပဌမဦးသော သားတော်၊ ရှင်ဘုရင်များကို အုပ်စိုးသောသူ» (ဗျာဒိတ် ၁:၅)။ ဤဖော်ပြချက်သည် ဧကရာဇ်ထံမှ ညှဉ်းဆီးခြင်းကို ခံနေရသော ပထမစာဖတ်သူများအတွက် အထူးအဓိပ္ပာယ်ရှိခဲ့သည်။ အန္တိပါစ်အပါအဝင် ခရစ်ယာန်အချို့ နှိပ်စက်ညှဉ်းပန်းခြင်းခံရကြောင်း (ဗျာဒိတ် ၂:၁၃) ကြားသိရသည်။ ယခု သူတို့သည် ယေရှုသည် မူလသက်သေခံ သစ္စာရှင်သာမက၊ လူသေများထဲက ပဌမဦးသော သားတော်ဖြစ်ကြောင်း ကြားသိရသည်။ ဆိုလိုသည်မှာ သူသည် သေရာမှ ပြန်လည်အသက်ရှင်ရုံသာမက၊ နောက်လိုက်များအတွက် ထမြောက်ခြင်း မျှော်လင့်ချက်ကို ဦးဆောင်ပေးသူ ပဌမဦးသော သားတော်ဖြစ်သည်။ ဗျာဒိတ် ၁:၁၈ တွင် ဂျိုဟန်က ယေရှုသည် သေခဲ့ပြီး ယခုထာဝရ အသက်ရှင်တော်မူသူဖြစ်၍ သေခြင်းနှင့် ဟာဒေး (သင်္ချိုင်း) ၏ သော့ကို ကိုင်စိုးထားသည်ဟု ထပ်မံ အလေးပေးသည်။ သူသည် သေခြင်းကို အောင်နိုင်ရုံသာမက အခြားသူများအား သူ၏ အောင်မြင်ခြင်းကို ပေးအပ်သည်။ ထို့ကြောင့် ကမ္ဘာ့ဧကရာဇ်ကို ကြောက်ရွံ့ရန် မလိုတော့ပေ။

John immediately portrays Jesus as the resurrected one: “the faithful witness, the firstborn of the dead, and the ruler of kings on earth” (Rev. 1:5). No doubt this portrayal had special meaning to the first readers of the book. They were facing persecution from the emperor. At least one Christian, Antipas at Pergamum, had been martyred for his faith (Rev. 2:13). Now they hear that Jesus was not only the original “faithful witness,” who now rules the earthly emperors, but also the “firstborn” from the dead. In other words, He is not only living again after death, but He is the firstborn, the one who leads the way, ensuring the hope of the resurrection for His followers. In Revelation 1:18 John further emphasizes this point by declaring that Jesus, as the one who was dead and is now alive forever, has the keys of death and hades (the grave, or place of the dead). He not only has conquered death but offers His victory over death to others, as well. Therefore, they do not need to fear the earthly emperor, who cannot thwart Christ’s victory.

 

ဤအချက်ကို ဗျာဒိတ်ကျမ်းတွင် ထပ်ခါတလဲလဲ အလေးပေးထားသည်။ ဥပမာ၊ သုမ္မာနာမြို့ အသင်းတော်အား ညှဉ်းဆီးခြင်းနှင့် ထောင်ချခြင်း ခံရမည်ဟု ဆိုသော်လည်း၊ သေခြင်းတိုင်အောင် သစ္စာရှိသူများသည် အသက်၏ သရဖူကို ခံရကြောင်း ကတိပေးထားသည် (ဗျာဒိတ် ၂:၁၀)။ ထို့ကြောင့် ဂျိုဟန်က ခရစ်ယာန်တစ်ဦး နှိပ်စက်ညှဉ်းပန်းခြင်းခံရသည်ကို ရှုံးနိမ့်ခြင်းမဟုတ်၊ အောင်ပွဲဟု ယူဆရန် အားပေးသည်။ နတ်ဆိုးသည် သစ္စာကို အနိုင်ယူရန် အပြင်းထန်ဆုံး လက်နက်ဖြစ်သော သေခြင်းကို သုံးခဲ့သော်လည်း မအောင်မြင်ခဲ့ပေ။ ခရစ်တော်သည် သေခြင်းကို အောင်နိုင်ပြီးဖြစ်၍ သစ္စာရှိသူများသည် အောင်မြင်သူများဖြစ်သည်။ ဗျာဒိတ် ၁၂:၁၁ တွင် «သိုးသူငယ်တော်၏ အသွေးအားဖြင့်လည်းကောင်း၊ မိမိတို့၏ သက်သေခံချက်စကားအားဖြင့်လည်းကောင်း၊ သေခြင်းတိုင်အောင် အသက်ကို မချစ်မှတ်ဘဲ နတ်ဆိုးကို အောင်ကြသည်» ဟု ဂျိုဟန်ရေးသည်။

This point is emphasized repeatedly in Revelation. For example, the church at Smyrna is told that it will suffer persecution and some will be thrown into prison, but it is also promised that those who are faithful unto death will receive Christ’s crown, which is life itself (Rev. 2:10). For this reason John encourages the believers to consider it a victory, not a defeat, when one of them suffers martyrdom. The devil has used his fiercest weapon, death, to overcome faith, and has failed. Not even death has been able to dissuade the faithful, and since Christ has conquered death, they have been victors. Thus in Revelation 12:11 John can say of the faithful: “And they have conquered him [the devil and Satan (verse 9)] by the blood of the Lamb and by the word of their testimony, for they loved not their lives even unto death.”

 

ခရစ်တော်၏ သေခြင်းအောင်မြင်ခြင်းကို အခန်း ၂၀ နှင့် ၂၁ တွင် ပြီးဆုံးစေသည်။ အခန်း ၂၀ တွင် သေခြင်းနှင့် ဟာဒေးကို မီးအိုင်ထဲသို့ ပစ်ချ၍ ဖျက်ဆီးသည်။ သေခြင်းသည် တန်ခိုးမရှိတော့ပေ။ အခန်း ၂၁ တွင် ခရစ်တော်နှင့် သူ၏ လူမျိုးတို့သည် ကောင်းကင်မြေကြီးသစ်တွင် အတူနေထိုင်ကြပြီး «နောက်တဖန် မျက်ရည်ကို ငါ သုတ်ပေးမည်။ သေခြင်း၊ ငိုကြွေးခြင်း၊ အသံထွက်၍ ငိုကြွေးခြင်း၊ နာကျင်ခြင်း မရှိရ။ အရင်အရာများ ပျောက်ကွယ်သွားပြီ» (အခန်း ၄) ဟု မိန့်တော်မူသည်။

Christ’s victory over death is finalized in chapters 20 and 21. In chapter 20 death and hades are thrown into the lake of fire and destroyed; death has no more power. In chapter 21 Christ and His people share a new heaven and a new earth, where “he will wipe away every tear from their eyes, and death shall be no more, neither shall there be mourning nor crying nor pain any more, for the former things have passed away” (verse 4; see New Earth II. B. 3).

 

ဖြောင့်မတ်သူများနှင့် မတရားသူများ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကြားရှိ အချိန်ကာလကို ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၂၀ တွင် စာတန်ကို ချည်နှောင်ထားသည့် နှစ် ၁၀၀၀ ကာလအဖြစ် သတ်မှတ်ထားသည်။ ဤကာလ၏ အစတွင် ဖြောင့်မတ်သူများကို ရှင်ပြန်ထမြောက်စေပြီး (အပိုဒ် ၄) ခရစ်တော်နှင့်အတူ နှစ် ၁၀၀၀ အုပ်ချုပ်ကြသည်။ အပိုဒ် ၅ ၏ ပထမနှစ်ဝက်သည် “နှစ် ၁၀၀၀ ပြည့်သည်အထိ ကျန်ရစ်သော လူသေများသည် အသက်မရှင်ကြ” ဟု ကြားဖြတ်ဝင်ရောက်သည့် ထုတ်ပြန်ချက်ဖြစ်သည်။ “ကျန်ရစ်သော လူသေများ” ဆိုသည်မှာ မတရားသူများပင် ဖြစ်ရမည်။ အကြောင်းမှာ အပိုဒ် ၄ တွင် ဖြောင့်မတ်သူများအကြောင်းကို အစောတွင် ပြောပြပြီးဖြစ်သောကြောင့်တည်း။ အပိုဒ် ၅ ရှိ ကြားဖြတ်ထုတ်ပြန်ချက်ပြီးနောက် ယောဟန်သည် အပိုဒ် ၄ ၏ အတွေးအခေါ်ကို ဆက်လက်ပြီး “ဤသည်မှာ ပဌမရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း ဖြစ်သည်” ဟု ထပ်လောင်းဖြည့်စွက်သည်။ “ပဌမရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း” ဟူသော ရည်ညွှန်းချက်သည် အပိုဒ် ၄ နှင့် ဖြောင့်မတ်သူများ၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းသို့ ပြန်လည်ညွှန်ပြနေသည်မှာ အပိုဒ် ၆ တွင် ဆက်လက်ဖော်ပြထားသည်များအားဖြင့် ထင်ရှားသည်။ ထိုအပိုဒ်တွင် ယောဟန်သည် ထိုရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းတွင် ပါဝင်သူများကို “မင်္ဂလာရှိသူများ” ဟု ကြေညာပြီး ခရစ်တော်နှင့်အတူ နှစ် ၁၀၀၀ အုပ်ချုပ်ကြသည်ကို ထပ်မံအတည်ပြုသည်။ ထို့ကြောင့် ယောဟန်သည် နှစ် ၁၀၀၀ ကာလ၏ အစတွင် ဖြောင့်မတ်သူများ၏ “ပဌမ” ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကို ညွှန်ပြထားသည်။ ထိုရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းတွင် ပါဝင်သူများသည် ထိုနှစ် ၁၀၀၀ ကာလအတွင်း ခရစ်တော်နှင့်အတူ အုပ်ချုပ်ကြသည်။ (ထောင်စုနှစ် I. C. ၁–၃ ကိုကြည့်ပါ။)

The time between the resurrections of the righteous and wicked is defined in Revelation 20 as a 1,000-year period during which Satan is bound. At the beginning of this period the righteous are resurrected (verse 4) and reign with Christ for 1,000 years. The first half of verse 5 is a parenthetical statement declaring that “the rest of the dead did not come to life until the thousand years were ended.” The “rest of the dead” must be the wicked, since verse 4 has already spoken of the righteous. After the parenthetical statement in verse 5, John continues the line of thought of verse 4 and adds, “This is the first resurrection.” That the reference to “first resurrection” points back to verse 4 and the resurrection of the righteous is obvious by what follows in verse 6, where John declares those who participate in it “blessed” and repeats that they reign with Christ 1,000 years. Thus John points to a “first” resurrection of the righteous at the beginning of the 1,000 years. Those who participate in it reign with Christ during the 1,000-year period. (See Millennium I. C. 1–3.)

 

မတရားသူများ၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းသည် နှစ် ၁၀၀၀ အကြာတွင် ဖြစ်ပေါ်သည်။ ထိုအခါ “ကျန်ရစ်သော လူသေများ” သည် အသက်ရှင်လာကြသည်။ ဤရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းနှင့်ပတ်သက်၍ အသေးစိတ်မထုတ်ဖော်ထားသော်လည်း အပိုဒ် ၇–၁၀ တွင် ယူဆထားသည်။ အကြောင်းမှာ စာတန်ကို ခဏတာ လွှတ်လိုက်သောအခါ မတရားသူများသည် အသက်ရှင်နေပြီး စာတန်သည် သူတို့ကို စုစည်းကာ သန့်ရှင်းသောမြို့ကို ဝိုင်းရံရန် ကြိုးစားသည်။ ဤကြိုးစားမှုသည် ယောဟန်ခေါ် “ဒုတိယသေခြင်း” (အပိုဒ် ၁၄) တွင် ပျက်စီးသွားသည်။ ထိုအခါ နတ်ဆိုး၊ မတရားသူများ (အပိုဒ် ၁၅ အရ အသက်စာစောင်တွင် နာမည်မတွေ့သော သူများ) နှင့် သေခြင်းကိုယ်တိုင်ကို မီးအိုင်ထဲတွင် ဖျက်ဆီးပစ်သည်။

The resurrection of the wicked occurs 1,000 years later, when the “rest of the dead” come to life. No detail about this resurrection is given, but it is assumed in verses 7–10, for the wicked are alive when Satan is freed from his prison for a little while and attempts to rally the wicked to surround the Holy City. This effort collapses in what John calls the “second death” (verse 14), when the devil, the wicked (those whose names were not found in the book of life, according to verse 15), and death itself are destroyed in the lake of fire.

 

ဃ. အခြားသော ကျမ်းချက်သစ်စာအုပ်များ ဟေဗြဲစာအုပ်သည် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကို လက်ခံပြီး ယုံကြည်သူများအတွက် ခရစ်တော်၏ ယဇ်ပုရောဟိတ်အမှုတော်နှင့် ခရစ်ယာန်ဘဝအတွက် အရေးကြီးပုံကို အလေးပေးသည်။ လူသေများ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကို “ခရစ်တော်၏ အခြေခံသွန်သင်ချက်” (ဟေဗြဲ ၆:၁၊ ၂) တွင် ထည့်သွင်းထားပြီး စာဖတ်သူများသည် ယခုအခါ ထိုအရာများကို ကျော်လွန်၍ ရှေ့သို့ဆက်သွားရမည်ဖြစ်သည်။ သို့သော် ဤသည်မှာ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းမှာ အရေးမကြီးဟု မဆိုလိုပါ။

d. Other New Testament writings. The book of Hebrews accepts the resurrection and emphasizes Christ’s high-priestly ministry on behalf of believers and its significance for Christian life. The resurrection of the dead is included in the “elementary doctrine of Christ” (Heb. 6:1, 2), beyond which the readers of the book are now to move. This hardly means, however, that the resurrection is unimportant.

 

အခန်း ၁၁ တွင် ယုံကြည်ခြင်း၏ ကြီးမားသော သက်သေခံများကို တင်ပြရာတွင် ၎င်း၏ အရေးကြီးပုံ ပိုမိုထင်ရှားသည်။ ထိုနေရာတွင် ယုံကြည်ခြင်း၏ အရေးကြီးသော အစိတ်အပိုင်းတစ်ခုမှာ လူသေများကို ရှင်ပြန်ထမြောက်စေနိုင်သော ဘုရားသခင်၏ တန်ခိုးကို ယုံကြည်ခြင်းဖြစ်သည်။ အာဗြဟံသည် ဘုရားသခင်၏ အမိန့်ကို နာခံ၍ ဣဇာက်ကို ယဇ်ပူဇော်ရန် ဆန္ဒရှိခဲ့ခြင်းကို စာရေးသူသည် ဤယုံကြည်ခြင်းအမျိုးအစားဖြင့် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုသည်။ အာဗြဟံသည် “ဘုရားသခင်သည် လူသေများကို ပင်လျှင် ရှင်ပြန်ထမြောက်စေနိုင်သည်ဟု ယူဆ၍” (အပိုဒ် ၁၉) သစ္စာရှိရန် ဆန္ဒရှိခဲ့သည်။ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကို ယုံကြည်ခြင်းကို အတိတ်ကာလ၌ သစ္စာရှိခဲ့သော မိန်းမများသည် “သူတို့၏ လူသေများကို ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းအားဖြင့် ပြန်လည်ရရှိကြ” (အပိုဒ် ၃၅; ဓမ္မရာဇဝင်ချုပ် ၂ ၄:၈–၃၇ တွင် မှတ်တမ်းတင်ထားသော ဖြစ်ရပ်ကို ရည်ညွှန်းခြင်းဖြစ်နိုင်သည်) ဟူသော အချက်ဖြင့် ခိုင်ခံ့စေသည်။ ထို့ကြောင့် ဟေဗြဲစာအုပ်ရေးသားသူအတွက် အလွန်အရေးကြီးသော “ယုံကြည်ခြင်း” တွင် လူသေများကို ရှင်ပြန်ထမြောက်စေနိုင်သော ဘုရားသခင်၏ တန်ခိုးကို ယုံကြည်ခြင်း ပါဝင်သည်။

Its importance appears especially in chapter 11, which presents the great witnesses of faith. Here an important part of faith is trust in God’s power to raise the dead. The author interprets Abraham’s willingness to obey God and sacrifice Isaac as this kind of faith. He was willing to be faithful because “he considered that God was able to raise men even from the dead” (verse 19). Faith in the resurrection is bolstered by the fact that faithful women of old “received their dead by resurrection” (verse 35; probably a reference to the event recorded in 2 Kings 4:8–37). Thus for the author of Hebrews the “faith” that is so important includes trust in God’s ability to raise the dead.

 

၁ ပေတရု စာအုပ်တွင်လည်း ဗျာဒိတ်ကျမ်းကဲ့သို့ နှိပ်စက်ညှဉ်းပန်းခြင်းအချို့ကို ရင်ဆိုင်နေရသော ခရစ်ယာန်များကို ပြောဆိုထားသည်။ ခရစ်ယာန်များသည် “နှိပ်စက်ခြင်းအမျိုးမျိုးကို ခံရနိုင်” (၁ ပေတရု ၁:၆) ပြီး “ဧည့်သည်နှင့် နယ်ပြောင်းနေရသူများ” (၁ ပေတရု ၂:၁၁) ဖြစ်နေကြသည်။ တမန်တော်သည် စာဖတ်သူများကို အားပေးရန်နှင့် သစ္စာရှိမှုကို လှုံ့ဆော်ရန် ခရစ်တော်၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းသည် အနာဂတ်အတွက် မျှော်လင့်ခြင်းကို ပေးစွမ်းရုံမျှမက လက်ရှိအချိန်တွင်လည်း ကူညီပေးသည်ကို ပြသသည်။

In 1Peter, as in the book of Revelation, Christians who face at least some degree of persecution are addressed. Christians “may have to suffer various trials” (1 Peter 1:6) and find themselves “aliens and exiles” (1 Peter 2:11). The apostle encourages his readers and motivates them to faithfulness by showing that Christ’s resurrection gives them both hope for the future and help for the present.

 

နှုတ်ဆက်စကားနှင့် တိုတိုတိုအမျှဝေပြီးနောက် ပေတရုသည် ခရစ်ယာန်များသည် “ယေရှုခရစ်ကို လူသေများထဲမှ ရှင်ပြန်ထမြောက်စေခြင်းအားဖြင့် အသက်ရှင်သော မျှော်လင့်ခြင်းသို့ ပြန်လည်မွေးဖွားခြင်း” (၁ ပေတရု ၁:၃) ရရှိပြီးဖြစ်ကြောင်း ကြေညာသည်။ ခရစ်တော်၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းနှင့် ယုံကြည်သူ၏ မျှော်လင့်ခြင်းတို့၏ နီးကပ်စွာ ဆက်စပ်မှုကို ထပ်မံတွေ့မြင်ရသည်။ မျှော်လင့်ခြင်းဖြင့် အသက်ရှင်ခြင်းဆိုသည်မှာ အသစ်သော ဘဝသို့ ပြန်လည်မွေးဖွားခြင်းပင် ဖြစ်သည်။ ၎င်းသည် လက်ရှိ အခက်အခဲများကို ကျော်လွန်သော ဘုရားသခင်အပေါ် ယုံမှားခြင်းမရှိသော ဘဝဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်သည် ခရစ်တော်ကို ရှင်ပြန်ထမြောက်စေပြီး “ဂုဏ်တော်ကို ပေးသနား” (အပိုဒ် ၂၁) ခဲ့သောကြောင့် ယုံကြည်ခြင်းနှင့် မျှော်လင့်ခြင်းကို ဘုရားသခင်အပေါ် ထားရှိနိုင်သည်။ ထို့ကြောင့် ပေတရုအတွက် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းမှ ယူဆောင်လာသော အနာဂတ်မျှော်လင့်ခြင်း၏ အာမခံချက်သည် လက်ရှိဘဝကို ယုံမှားခြင်းမရှိသော အသစ်သော ဘဝအဖြစ်သို့ ပြောင်းလဲပေးသည်။ သို့သော် ဤမျှော်လင့်ခြင်းသည် လက်ရှိအချိန်အတွက် ထိုမျှသာမကပါ။ ၁ ပေတရု ၃:၂၁ အရ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းသည် သန့်ရှင်းသော ကိုယ်ခံဘဝ်ကို ပေးစွမ်းသည်။ ၎င်းသည် နှစ်ခြင်းမင်္ဂလာအားဖြင့် ဖြစ်ပေါ်သော်လည်း နှစ်ခြင်းမင်္ဂလာကို တန်ခိုးရှိစေသောအရာမှာ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းပင် ဖြစ်သည်။ ပေါလုသည် ရောမ ၆ တွင် ရှင်းပြသည့်နည်းတူ ပေတရုသည် ဆက်လက်ရှင်းမပြသော်လည်း ခရစ်တော်သည် သေခြင်းနှင့် မကောင်းမှုကို အနိုင်ယူပြီး အာဏာအားလုံးသည် ယခုအခါ သူ့လက်အောက်ခံဖြစ်နေသောကြောင့် ခရစ်ယာန်သည် အပြစ်တင်ခြင်း အကြောင်းအားလုံးမှ လွတ်မြောက်ပြီး ခရစ်တော်၏ ခွင့်လွှတ်ခြင်းကို နောက်ဆုံးစကားအဖြစ် ရရှိစေသည်ဟု ယူဆနိုင်သည်။

After his greeting and a brief blessing Peter begins by proclaiming that Christians have been “born anew to a living hope through the resurrection of Jesus Christ from the dead” (1 Peter 1:3). Again we see the close connection between the resurrection of Christ and the believer’s hope. To live in hope is nothing less than a new birth to a new life. It is a life of confidence in God that transcends the present difficulties. Faith and hope can be placed in God, because God raised Christ and “gave him glory” (verse 21). So for Peter the assurance of hope for the future that the Resurrection brings also transforms the present existence into a new life of confidence. But this hope does more for the present. According to 1 Peter 3:21, the Resurrection also enables one to have a clear conscience. This occurs through baptism, but it is the Resurrection that gives baptism its power. Peter does not go on to explain this as Paul does in Romans 6, but presumably the fact that Christ has conquered death and evil and that all authorities are now subject to Him frees the Christian from all sources of condemnation and makes Christ’s forgiveness the last word.

 

ကျမ်းချက်သစ်တစ်ခုလုံးသည် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း၏ အရေးကြီးပုံ၊ ခရစ်တော်၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းနှင့် ကျွန်ုပ်တို့၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကြား ဆက်စပ်မှု၊ အနာဂတ်ဘဝအတွက် ခိုင်မာသော မျှော်လင့်ခြင်း၊ နှင့် အနာဂတ်မျှော်လင့်ခြင်းမှ လက်ရှိဘဝကို ကြွယ်ဝစေပုံကို တသမတ်တည်း ပြသထားသည်။

The NT demonstrates a consistent picture of the importance of the Resurrection, the connection between Christ’s resurrection and ours, and the firm reality of hope for future life, as well as the enrichment of our present existence that future hope brings.

 

ခ. ကျမ်းချက်ဟောင်း ကျမ်းချက်သစ်တစ်ခုလုံးသည် ယေရှုခရစ်၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကို ယုံကြည်သူ၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းနှင့် မည်မျှ မခွဲမချန် ချိတ်ဆက်ထားသည်ကို ကျွန်ုပ်တို့ နားလည်သောအခါ ကျမ်းချက်ဟောင်းတွင် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းနှင့်ပတ်သက်၍ များစွာ မထင်ရှားခြင်းသည် အံ့ဩစရာလည်း မဟုတ်၊ စိုးရိမ်စရာလည်း မဟုတ်ပါ။ ကျမ်းချက်သစ်တွင် ယုံကြည်သူ၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း၏ သီးခြားပုံစံနှင့် ဓမ္မသီအနက်သဘောတရားနှစ်ရပ်စလုံးသည် ဘုရားသခင်၏ ခရစ်ယေရှုအတွင်း ဗျာဒိတ်ပေးခြင်း၊ အထူးသဖြင့် သူ၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းမှ ပေါက်ဖွားလာသည်။ ကျမ်းချက်ဟောင်းတွင် တွေ့ရှိရသမျှမှာ များစွာ သွယ်ဝိုက်ပြီး ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကို ထူးခြားစွာ ဖော်ပြထားသော ကျမ်းချက်အနည်းငယ်သာ ရှိသည်။

B. The Old Testament

When we understand how inexorably the entire NT links Jesus Christ’s resurrection with that of the believer, it should be neither surprising nor alarming that the OT is much less explicit about the resurrection. In the NT both the specific shape of the believer’s resurrection and the theological significance of this resurrection grow out of God’s revelation in Christ Jesus, especially as seen in His resurrection. What we find in the OT is much more implicit, with only a handful of explicit references to the resurrection.

 

၁. အနာဂတ်ဘဝနှင့်ပတ်သက်သော အထွေထွေ အမြင်များ ကျမ်းချက်ဟောင်းရေးသားသူများသည် ခရစ်တော်၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကို အနာဂတ်ဘဝအတွက် မျှော်လင့်ခြင်း၏ အခြေခံအဖြစ် နောက်ပြန်ညွှန်ပြ၍ မရနိုင်ပါ။ ထို့ပြင် ကျမ်းချက်ဟောင်း၏ “အတွေးလောက” သည် ကျွန်ုပ်တို့၏ ခေတ်သစ်လောကထက် အများကြီး အသိုင်းအဝိုင်းကို ဦးတည်ထားသောကြောင့် အနာဂတ်မျှော်လင့်ခြင်းကို လူမျိုးတစ်မျိုးလုံး သို့မဟုတ် အသိုင်းအဝိုင်း၏ အနာဂတ်အရ မကြာခဏ တင်ပြတတ်သည်။ ဤအချက်သည် တစ်ဦးချင်းဝါဒကို ဦးစားပေးသော ခေတ်သစ်စာဖတ်သူများအတွက် နားလည်ရန် ခက်ခဲတတ်သည်။ ကျမ်းချက်ဟောင်းလောကတွင် လူတစ်ဦး၏ အမှတ်အသားနှင့် ကံကြမ္မာကို မိသားစု၊ မျိုးနွယ် သို့မဟုတ် လူမျိုးတစ်မျိုးတည်းနှင့် ပါဝင်ပတ်သက်မှုဖြင့် ချည်နှောင်ထားသည်။ ကျွန်ုပ်တို့အတွက် လူ့ဘဝ၏ အခြေခံအစိတ်အပိုင်းမှာ ကိုယ်ပိုင်အုပ်ချုပ်ခွင့်ရသူ တစ်ဦးချင်းဖြစ်သည်။ ကျမ်းချက်ဟောင်းလူအတွက်မူ ဘဝ၏ အခြေခံအစိတ်အပိုင်းမှာ မိသားစု၊ မျိုးနွယ် သို့မဟုတ် လူမျိုးဟူသော လူမှုယူနစ်ဖြစ်သည်။ (ဣသရေလနှင့်ပတ်သက်သော ဘုရားသခင်၏ ကတိတော်များအကြောင်း စစ်တမ်းအတွက် ကြွင်းကျန်သောသူ/တတိယနေ့သတင်းစကား I. A, B; A.D. ၄ ဘီစီ ၂၅–၃၈ ကိုကြည့်ပါ။)

1. General Perspectives on the Future Life

OT writers cannot point back to the resurrection of Christ as the foundation of hope for life in the future. In addition, the OT “thought world” was much more oriented to the community than is ours, and therefore often presented hope for the future in terms of the nation’s or community’s future. This aspect is often hard for individualistic modern readers to understand. In the OT world one’s identity and destiny were bound up with one’s participation in a community. For us the basic element of human life is the autonomous individual; for the OT person the basic element of life was the social unit, whether family, clan, or nation. (For a survey of God’s promises with regard to Israel, see Remnant/Three Angels I. A, B; A.D. 4BC 25–38.)

 

သို့သော် ကျမ်းချက်ဟောင်းတွင် ကျမ်းချက်သစ်သွန်သင်ချက်နှင့် သွယ်ဝိုက်အဆင့်တွင် သိသာထင်ရှားသော ဆက်စပ်မှုကို ညွှန်ပြသော အဓိက အလေးပေးချက်များ အများအပြား ရှိသည်။ ၎င်းတို့မှာ ခန္ဓာကိုယ်ကို ကောင်းမြတ်သည်ဟု အလေးပေးခြင်း၊ လူ့သဘာဝ၏ ပြည့်စုံမှု၊ နှင့် ဘုရားသခင်အတွင်း ဘဝအတွက် မျှော်လင့်ခြင်း စသည်တို့ဖြစ်သည်။ ခန္ဓာကိုယ်ကို တန်ဖိုးမထားသော သို့မဟုတ် ခန္ဓာကိုယ်မှ လွတ်မြောက်ရန် မျှော်လင့်သော အတွေးအခေါ်အားလုံးကို ဆန့်ကျင်သည့်အနေဖြင့် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းသွန်သင်ချက်သည် ဘဝကို ချစ်မြတ်နိုးပြီး ခန္ဓာကိုယ်ကို ချစ်မြတ်နိုးသော အမြင်ကို ပေးသည်။ ကျမ်းချက်ဟောင်းသည် ဤအမြင်ကို တသမတ်တည်း မျှဝေထားသည်။ ဥပမာ၊ ဖန်ဆင်းခြင်းဇာတ်လမ်းတွင် ဘုရားသခင်သည် လူသားများကို ယောက်ျား၊ မိန်းမ ဖန်ဆင်းပြီး ကိုယ်တော်၏ နမူနာအတိုင်း ဖန်ဆင်းကာ (ကမ္ဘာဦး ၁:၂၇) ဖန်ဆင်းတော်မူသမျှကို “အလွန်ကောင်းသည်” (အပိုဒ် ၃၁) ဟု အတည်ပြုသည်။ ကျမ်းချက်ဟောင်းတွင် ခန္ဓာကိုယ်မရှိသော ဘဝကို ဖြစ်နိုင်သည် သို့မဟုတ် လိုလားဖွယ်ရှိသည်ဟု တစ်ကြိမ်မျှ မဖော်ပြပါ။

Nevertheless, several strong emphases in the OT point to a significant continuity with NT teaching at an implicit level. These include emphases on the body as good, on the wholeness of human beings, and on hope for life in God. In opposition to all forms of thought that depreciate the body or hope for escape from it, the doctrine of the resurrection offers a life-affirming and body-affirming perspective. The OT consistently shares this perspective. For example, in the Creation story God creates human beings, male and female, in His own image (Gen. 1:27) and affirms that what He has created is “very good” (verse 31). Never does the OT set forth bodiless existence as possible or desirable.

 

ခန္ဓာကိုယ်ကို အပြုသဘောဆောင်စွာ ရှုမြင်ခြင်းနှင့် နီးကပ်စွာ ဆက်စပ်နေသည်မှာ လူသားများ၏ ပြည့်စုံမှုကို ပြင်းထန်စွာ အလေးပေးခြင်းဖြစ်သည်။ ဤပြည့်စုံသော အမြင်ကိုလည်း ဖန်ဆင်းခြင်းဇာတ်လမ်းတွင် ဗျာဒိတ်ပေးထားသည်။ ဘုရားသခင်သည် လူသားများကို မြေမှုန့်ဖြင့် ဖန်ဆင်းတော်မူသောအခါ ဝိညာဉ်ကို ထည့်သွင်းခြင်း မပြုဘဲ အသက်ရှူသံဖြင့် ခန္ဓာကိုယ်ကို အသက်ဝင်စေပြီး လူသားသည် အသက်ရှင်သော ဝိညာဉ် သို့မဟုတ် ပြည့်စုံသော သတ္တဝါ ဖြစ်လာသည် (ကမ္ဘာဦး ၂:၇)။ လူသားများသည် အသက်ရှူသံဖြင့် အသက်ဝင်စေခြင်းခံရသော ခန္ဓာကိုယ်များဖြစ်သည်။ (လူ I. E. ၁–၃; သေခြင်း I. A. ၄ ကိုကြည့်ပါ။) ကျမ်းချက်ဟောင်း၏ သေခြင်းအမြင်သည် လူသားများ၏ ဤပြည့်စုံသော နားလည်မှုမှ ပေါက်ဖွားလာသည်။ ၎င်းသည် သေခြင်းကို ဘိုးဘေးများနှင့်အတူ အိပ်စက်ခြင်း (တရားဟောရာ ၃၁:၁၆)၊ တွင်းထဲသို့ ဆင်းသွားခြင်း (ယေဇကျေလ ၃၁:၁၆; ၃၂:၂၄)၊ ဖုန်ထဲတွင် လဲလျောင်းခြင်း (ဆာလံ ၂၂:၁၅) သို့မဟုတ် အများဆုံးမှာ မှောင်မိုက်နေရာ ရှိအောလ်သို့ သွားခြင်းဟု ဖော်ပြသည်။

Closely related to this positive regard for the body is a strong emphasis on the wholeness of human beings. This wholistic perspective is also revealed in the Creation account. When God created human beings from the dust of the ground, He did not place a soul in them, but rather animated the physical body with the breath of life, and the human being became a living soul, or whole being (Gen. 2:7). Human beings are bodies enlivened by the breath of life. (See Man I. E. 1–3>; Death I. A. 4.) The OT view of death grows out of this wholistic understanding of human beings. It describes death as sleeping with the fathers (Deut. 31:16), going down to the pit or cistern (Eze. 31:16; 32:24), lying down in the dust (Ps. 22:15), or, as is most often the case, going to the grave, or sheol.

 

ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းသွန်သင်ချက်နှင့် ဆက်စပ်သော ကျမ်းချက်ဟောင်း၏ တတိယမြောက် အရေးကြီးသော အလေးပေးချက်မှာ ဘုရားသခင်အတွင်း ဘဝအတွက် မျှော်လင့်ခြင်းဖြစ်သည်။ ကျမ်းချက်ဟောင်းတစ်ခုလုံးတွင် ယေဟောဝါသည် အသက်နှင့် မျှော်လင့်ခြင်း၏ အရင်းအမြစ်ဖြစ်သည်။ ဣသရေလသည် မိမိသားသမီးများကို ဘုရားသခင်အပေါ် မျှော်လင့်ခြင်းထားရန် သွန်သင်ရမည် (ဆာလံ ၇၈:၇)။ ယေရမိသည် ယေဟောဝါကို “ဣသရေလ၏ မျှော်လင့်ခြင်း၊ ဒုက္ခရောက်ချိန်၌ ကယ်တင်ရှင်” (ယေရမိ ၁၄:၈) ဟု ရည်ညွှန်းနိုင်သည်။ ဘုရားသခင်သည် အသက်၊ ကုသခြင်း၊ ပြန်လည်ထူထောင်ခြင်း၏ အရင်းအမြစ်ဖြစ်သည်ဟူသော ယုံကြည်ချက်တွင် ဘုရားသခင်သည် အသက်ကို အဆုံးသတ်စေနိုင်သလို ပြန်လည်ပေးစွမ်းနိုင်သည်ဟူသော ယုံမှားခြင်းလည်း ပါဝင်သည်။ ဟန္နာသည် ဆုတောင်းသောအခါ “ထာဝရဘုရားသည် သတ်တတ်၏၊ အသက်ပေးတတ်၏၊ ရှိအောလ်သို့ ဆောင်ချတတ်၏၊ ပြန်လည်တက်စေတတ်၏” (၁ ဓမ္မရာဇဝင် ၂:၆) ဟု ပြောသည်။

A third important OT emphasis relating to the doctrine of the resurrection is hope for life in God. Throughout the OT Yahweh is the source of life and hope. Israel is to teach its children to set their hope in God (Ps. 78:7). Jeremiah can refer to Yahweh as the “hope of Israel, its savior in time of trouble” (Jer. 14:8). This conviction that God is the source of life, healing, and restoration includes the confidence that God can both end life and restore it, as Hannah shows when she prays, “The Lord kills and brings to life; he brings down to Sheol and raises up” (1 Sam. 2:6).

 

ဤပြန်လည်အသက်ပေးနိုင်စွမ်းကို ကျမ်းချက်ဟောင်း၏ ပြင်းထန်စွာ အသိုင်းအဝိုင်းဦးတည်သော ကမ္ဘာအမြင်နှင့်အညီ လူမျိုးတစ်မျိုးလုံးအတွက် မကြာခဏ အသုံးချသည်။ ယေဇကျေလ ၃၇ တွင် ဤသို့ဖြစ်သည်။ ပရောဖက်သည် အရိုးခြောက်များ ပြည့်နှက်နေသော ချိုင့်ဝှမ်းကို အမြင်တွင် မြင်ရသည်။ ထိုအရိုးများ အသက်ရှင်နိုင်သလားဟု မေးခံရသည်။ ပထမတွင် မေးခွန်းကို ဘုရားသခင်ထံ ပြန်လည်ရောင်ပြန်ဟပ်သော်လည်း ထို့နောက် အရိုးများကို ဟောပြောရန် အမိန့်ပေးခံရသည်။ ဟောပြောသောအခါ အသံကြီးထွက်ပေါ်ပြီး အရိုးများ ပေါင်းစည်းလာကာ အသက်ရှူသံကို ရရှိပြီး အသက်ရှင်လာကာ ခြေထောက်ပေါ်တွင် မတ်တပ်ရပ်ကြသည် (အပိုဒ် ၁–၁၀)။

This ability to restore life is often applied to the nation as a whole in keeping with the strongly community-oriented worldview of the OT. This is true in Ezekiel 37, for instance, where the prophet sees in vision a valley full of dry bones. He is asked whether they can live. At first he reflects the question back to God, but he is then commanded to prophesy to the bones. When he does, there is a great rattling, the bones come together, life is breathed into them, and they live again and stand on their feet (verses 1–10).

 

ဝေဖန်သူအများစုသည် ဤအမြင်သည် တစ်ဦးချင်းရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကို ထူးခြားစွာ ရည်ညွှန်းခြင်း မဟုတ်ကြောင်း အသိအမှတ်ပြုကြသည်။ အကြောင်းမှာ အပိုဒ် ၁၁ တွင် ပေးထားသော အမြင်၏ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်အရ ထိုအမြင်သည် “ဣသရေလအမျိုးအနွယ်တစ်ခုလုံး” အကြောင်းဖြစ်သောကြောင့်တည်း။ အမျိုးသားဘေးဒုက္ခ (ဗာဗုလုန်သိမ်းသွားခြင်း) ရင်ဆိုင်ရချိန်တွင် လူများသည် သူတို့၏ အရိုးများ ခြောက်သွေ့သွားပြီဟု လူကြိုက်များသော စကားဖြင့် မျှော်လင့်ခြင်းမရှိကြောင်း ဖော်ပြခဲ့ကြသည် (ဥပမာ၊ သုတ္တံကျမ်း ၁၇:၂၂)။ ယခုမူ ဘုရားသခင်သည် ထိုမျှော်လင့်ခြင်းမရှိမှုကို ဣသရေလအမျိုးအနွယ်တစ်ခုလုံး၏ ပြန်လည်ထူထောင်ခြင်းကို ပြောင်ပြောင်တင်းတင်း ပုံဖော်ပြီး ကတိပေးသော အမြင်ဖြင့် ဖြေကြားသည်။

Almost all commentators recognize that this vision does not explicitly refer to the resurrection of individuals, for according to the interpretation of the vision as given in verse 11, the vision is about the “whole house of Israel.” In the face of national disaster (the Babylonian captivity) the people have expressed their hopelessness by using an apparently popular expression that their bones are dried up (e.g., Prov. 17:22). Now God answers that hopelessness with a vision that vividly portrays and promises the restoration of the nation, the whole house of Israel.

 

ယေဇကျေလ ၃၇:၁၂–၁၄ တွင် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက် ဆက်လက်ဖြစ်ပေါ်သော်လည်း ဘာသာစကားပြောင်းလဲသွားသည်။ ဘုရားသခင်သည် သင်္ချိုင်းများကို ဖွင့်ပြီး ဣသရေလကို သူတို့၏ သင်္ချိုင်းများမှ တက်စေသည်။ ဤအဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်တွင် အခက်အခဲများ မရှိသည်မဟုတ်သော်လည်း အချို့သူများက မျိုးနွယ်တစ်မျိုးလုံး၏ ပြန်လည်ထူထောင်ခြင်းမှ သေဆုံးသွားသော မျိုးနွယ်အတွင်း တစ်ဦးချင်းရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းသို့ စာသားအတွင်း အဓိက ပြောင်းလဲမှုရှိသည်ဟု မြင်ကြသည်။ ယေဇကျေလ ၃၇ တွင် လှပစွာ ပုံဖော်ထားသော မျိုးနွယ်ကို ပြန်လည်ထူထောင်နိုင်သော ဘုရားသခင်၏ တန်ခိုးအပေါ် ယုံကြည်ခြင်းသည် သင်္ချိုင်းမှ တစ်ဦးချင်း ပြန်လည်လာခြင်းပုံစံကို နှိုင်းယှဉ်အခြေခံထားသောကြောင့် သေခြင်းမှ လူသားများ ပြန်လည်လာနိုင်သည်ဟူသော အယူအဆသည် ဣသရေလအတွက် မရင်းမနှီးကြောင်း ပြသသည်။

Interpretation of the vision continues in Ezekiel 37:12–14, but the language changes. God opens graves and raises Israel up from their tombs. Although this interpretation is not without its difficulties, some see here a major transition in the text from the restoration of the nation as a whole to the resurrection of individuals in the nation who have died. This confidence in God’s power to restore the nation, beautifully portrayed in Ezekiel 37, since it is based on the metaphor of individuals returning from the grave, shows that the idea of humans returning from death was not unfamiliar to Israel.

 

တစ်ဦးချင်းသေခြင်းကို အုပ်စိုးသော ဘုရားသခင်၏ တန်ခိုးကို ကျမ်းချက်ဟောင်းတွင် အနည်းဆုံး သုံးကြိမ် အသက်ပြန်ရှင်ခြင်းဖြင့် သက်သေပြထားသည်။ ဤဖြစ်ရပ်များသည် ခန္ဓာကိုယ်ကို မသေမတည်း ရှင်ပြန်ထမြောက်စေသော နောက်ဆုံးရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းနှင့် ကွဲပြားသော်လည်း ကျမ်းချက်ဟောင်းတွင် တစ်ဦးချင်းအသက်ကို သေခြင်းမှ ပြန်လည်ပေးစွမ်းနိုင်သော ဘုရားသခင်အပေါ် ယုံကြည်ခြင်း ပါဝင်ကြောင်း ရှင်းလင်းစွာ ပြသသည်။ ဤသုံးကြိမ်စလုံးသည် ဧလိယ သို့မဟုတ် ဧလိရှဲနှင့် ဆက်စပ်နေသည်။ ပထမတွင် ဧလိယသည် ဇာရပ်ဖက်မ မုဆိုးမ၏ သားကို အသက်ပြန်ရှင်စေသည် (၁ ဘုရင်ခံ ၁၇:၁၇–၂၄)။ ဒုတိယတွင် ဧလိရှဲသည် ရှုနင်မ မိန်းမ၏ သားကို အလားတူ ပြုသည် (၂ ဘုရင်ခံ ၄:၁၈–၃၇; အခန်း ၈:၁–၅ ကိုလည်းကြည့်ပါ)။ နောက်ဆုံးတွင် ဧလိရှဲ၏ သင်္ချိုင်းထဲသို့ မတော်တဆ မြှုပ်နှံခံရသော လူတစ်ဦးသည် ပရောဖက်၏ အရိုးများနှင့် ထိတွေ့သောအခါ အသက်ပြန်ရှင်လာသည် (၂ ဘုရင်ခံ ၁၃:၂၁)။

God’s power over individual death is evidenced by at least three resuscitations in the OT. Although these are different from the final resurrection, in which the body is raised to immortality, they show clearly that the OT includes confidence in God to restore individual life from the dead. All three occur in relationship to Elijah or Elisha. In the first Elijah brings the son of the widow at Zarephath back to life (1 Kings 17:17–24). In the second Elisha does the same for the Shunammite woman’s son (2 Kings 4:18–37; see also 8:1–5). Finally a man accidentally buried in Elisha’s grave returns to life when he comes in contact with the prophet’s bones (2 Kings 13:21).

 

ဤတိုတိုတုတ်တုတ် ပြန်လည်သုံးသပ်ချက်က ကျမ်းချက်ဟောင်း၏ မျှော်လင့်ခြင်းပုံရိပ်ကို ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကို ထူးခြားစွာ ကိုင်တွယ်သော ကျမ်းချက်အနည်းငယ်သို့ ကန့်သတ်၍ မရှိကြောင်း ပြသသည်။ ဤထူးခြားသော ကျမ်းချက်များသည် ပုံရိပ်ကို ထပ်မံဖြည့်စွက်ပေးသည်။

This brief review shows that the OT picture of hope should not be limited to a few explicit texts that specifically deal with resurrection. These explicit passages add to the picture, however.

 

၂. ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းနှင့် တိုက်ရိုက်ဆိုင်သော ကျမ်းချက်များ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းနှင့် ပတ်သက်သော ကျမ်းချက်ဟောင်း၏ အထူးဂရုစိုက်ဖွယ် ကျမ်းချက်သုံးခုရှိသည်။ ယောဘ ၁၉:၂၅–၂၇ တွင် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုရန် ခက်ခဲမှုများ ရှိသော်လည်း သေခြင်းပြီးနောက် ဘဝရှိသည်ဟူသော ယုံကြည်ချက်မှာ ရှင်းလင်းသည်။ အခြားကျမ်းချက်များမှာ ဟေရှာယ ၂၆:၁၉ နှင့် ဒံယေလ ၁၂:၂ ဖြစ်သည်။

2. Specific Passages Dealing With Resurrection

Three specific OT passages dealing with resurrection merit special attention. Admittedly, Job 19:25–27 presents difficulties; however, the conviction of life after death is clear. Other passages are Isaiah 26:19 and Daniel 12:2.

 

က. ယောဘ ၁၉:၂၅–၂၇။ ဤနေရာတွင် ယောဘ၏ ဘုရားသခင်သည် သေခြင်းကျော်လွန်၍ပင် သူ၏ ဆွေမျိုးပြန်ရွေးသူ (ဂေါ်အဲလ်) ဖြစ်မည်ဟူသော ယုံကြည်ချက်မှာ ရှင်းလင်းသည်။ ဤမျှော်လင့်ခြင်း ထုတ်ဖော်ချက်သည် ယောဘသည် မိမိအခြေအနေကို နာကျင်စွာ ညည်းတွားသော ရှည်လျားသော အပိုင်းတစ်ခု၏ အဆုံးတွင် ရှိသည်။ သူသည် ဘုရားသခင်သည် ဘေးဒုက္ခကို သူ့အပေါ်သို့ ယူဆောင်လာသူဟု ထပ်ခါတလဲလဲ ညွှန်ပြသည် (အထူးသဖြင့် အပိုဒ် ၈–၁၃ ကိုကြည့်ပါ)။ ယောဘသည် တရားမျှတမှု မတွေ့ရှိနိုင်ပါ။ ပို၍ဆိုးသည်မှာ သူ၏ သူငယ်ချင်းများနှင့် မိသားစုအားလုံး သူ့ကို စွန့်ပစ်ခဲ့ကြသည် (အပိုဒ် ၁၃–၁၉)။ သူ၏ ညည်းတွားချက်ကို စာအုပ်ထဲတွင် ရေးမှတ်ထားရန် သို့မဟုတ် သံချောင်းဖြင့် ကျောက်ပေါ်တွင် ထွင်းထုရန် ဆန္ဒရှိသည် (အပိုဒ် ၂၃၊ ၂၄)။ သို့သော် အပိုဒ် ၂၅ တွင် စိတ်ခံစားမှု ပြောင်းလဲသွားပြီး ယောဘသည် မိမိ၏ ပြန်ရွေးသူသည် သူ့ကို လျော်ကြေးပေးမည်၊ ဘုရားသခင်ကို မြင်ရမည်ဟု ယုံကြည်ခြင်း ထုတ်ဖော်သည်။

a.Job 19:25–27. Here Job’s confidence that God will be his gō’ēl, or kinsman-redeemer, even beyond his death is clear. This expression of hope comes at the end of a long section in which Job poignantly laments his situation. Repeatedly he points to God as the one who has brought catastrophe upon him (see especially verses 8–13). Job can find no justice, and, to make matters worse, all of his friends and family have deserted him (verses 13–19). He wishes that his lament were written in a book or engraved in a rock with an iron pen so that it would never be forgotten (verses 23, 24). But in verse 25 the mood changes, and Job expresses confidence that his Redeemer will vindicate him and he will see God.

 

ကျမ်းချက်ဟောင်းတွင် ပုံမှန်အားဖြင့် ဤဆွေမျိုးပြန်ရွေးသူသည် ရောင်းချခဲ့သော မြေကို ပြန်ဝယ်သူ (ဝတ်ပြုရာဇဝင် ၂၅:၂၅–၃၄)၊ လူသတ်မှုကို လက်စားချေသူ (တောလည်ရာ ၃၅:၁၆–၂၈)၊ သားမရှိဘဲ သေဆုံးသူအတွက် သားသမီးပေးသူ (တရားဟောရာ ၂၅:၅–၁၀; ရူးသ ၄:၁–၆) ဖြစ်သည်။ ကျမ်းချက်ဟောင်းတစ်ခုလုံးတွင် ယေဟောဝါသည် ဣသရေလအား ဆွေမျိုးပြန်ရွေးသူအဖြစ် ကိုယ်တော်ကိုယ်ကျ တင်ပြသည် (ဥပမာ၊ ထွက်မြောက်ရာ ၆:၆; ဆာလံ ၇၇:၁၅; ဟေရှာယ ၄၄:၂၄)။

Typically in the OT this kinsman-redeemer is the one who buys back property that has been sold (Lev. 25:25–34), avenges murders (Num. 35:16–28), and provides heirs for one who died without them (Deut. 25:5–10; Ruth 4:1–6). Throughout the OT Yahweh presents Himself to Israel as a kinsman-redeemer (e.g., Ex. 6:6; Ps. 77:15; Isa. 44:24).

 

ဤကျမ်းချက်တွင် ဘာသာပြန်ရန် သိသာထင်ရှားသော အခက်အခဲများ ရှိသော်လည်း ကျမ်းစာရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းသွန်သင်ချက်ကို ထူးခြားစွာ ဖော်ပြရန် ရည်ရွယ်ခြင်း မရှိသော်လည်း ယောဘသည် ဘုရားသခင်၏ ရွေးနုတ်ပြီး ပြန်လည်ထူထောင်တတ်သော တန်ခိုးသည် သူ၏ လက်ရှိပြဿနာများနှင့် သေခြင်းကို ကျော်လွန်သည်ဟု ရှင်းလင်းစွာ ယုံကြည်ခြင်း ထုတ်ဖော်သည်။ “နောက်ဆုံး” တွင် သူ၏ အသားဖျက်ဆီးခံရပြီးနောက် ယောဘသည် ကိုယ်တိုင်မျက်စိဖြင့် မိမိ၏ ပြန်ရွေးသူကို မြင်ရမည် (ယောဘ ၁၉:၂၅–၂၇)။

Although there are significant translation difficulties in the passage, and although it does not design to offer an explicit description of the biblical teaching about the resurrection, Job clearly expresses confidence that God’s redeeming and restoring power transcends both his present problems and death. “At last,” after the destruction of his skin, Job will see his Redeemer with his own eyes (Job 19:25–27).

 

ခ. ဟေရှာယ ၂၆:၁၉။ ဟေရှာယ ၂၄–၂၇ သည် ဘီစီ မတိုင်မီ ပရောဖက်များတွင် ယေဘုယျအားဖြင့် တွေ့ရသော်လည်း နောက်ပိုင်းကာလ အဆုံးသတ်ပုံစံကို မျှော်မှန်းထားပုံရသော အပိုင်းဖြစ်သည်။ ဤအပိုင်းသည် လူများ၏ အပြစ်များနှင့် ပဋိညာဉ်ချိုးဖောက်မှုကြောင့် ယေဟောဝါသည် မြေကြီးကို ဖျက်ဆီးပြီး အလွန်ပျက်စီးစေမည်ဟု ကြေညာခြင်းဖြင့် စတင်သည်။ ပရောဖက်၏ ပျက်စီးခြင်းကြေညာချက်များနှင့် လူများ၏ ညည်းတွားချက်များကြားတွင် ယုံကြည်ခြင်းနှင့် ချီးမွမ်းခြင်း ထုတ်ဖော်ချက်များ ဖြည်းဖြည်းချင်း ထည့်သွင်းထားသည်။ တကယ်တော့ ဤအပိုင်းသည် ဘုရားသခင်သည် ကွဲပြားနေသော လူများကို ဣသရေလပြည်သို့ ပြန်လည်စုဝေးစေမည်၊ အာရှုရိယနှင့် အဲဂုတ္တုမှ နှင်ထုတ်ခံရသူများသည် ယေရုရှလင်ရှိ သန့်ရှင်းသော တောင်ပေါ်တွင် ယေဟောဝါကို ကိုးကွယ်ရန် ပြန်လာမည်ဟူသော ကတိဖြင့် အဆုံးသတ်သည် (ဟေရှာယ ၂၇:၁၂၊ ၁၃)။

b.Isaiah 26:19. Isaiah 24–27 forms a section that seems to anticipate a more apocalyptic style than generally is found in the preexilic prophets. This section begins with the announcement that Yahweh will lay waste the earth and make it desolate because of the transgressions of the people and their violation of the covenant. Interspersed among the prophet’s announcements of doom and responses of lament by the people, however, one finds expressions of trust and praise. In fact, the section ends with the promise that God will gather His scattered people back to the land of Israel, and the captives from Assyria and Egypt will return to worship Yahweh on the holy mountain at Jerusalem (Isa. 27:12, 13).

 

ဤအပိုင်းအတွင်း မျှော်လင့်ခြင်း ထုတ်ဖော်ချက်များတွင် ဟေရှာယ ၂၅:၈ နှင့် ၂၆:၁၉ ပါဝင်သည်။ ယေဟောဝါသည် သေခြင်းကို အပြီးတိုင် မျိုချမည်၊ မျက်နှာများမှ မျက်ရည်များကို သုတ်သင်မည်ဟု ပထမကျမ်းချက်က ကြေညာသည်။ ယေဟောဝါသည် ဤအောင်ပွဲကို မည်သည့်နည်းဖြင့် ပြီးမြောက်မည်ကို ထူးခြားစွာ မဖော်ပြထားပါ။ သို့သော် နောက်ကျမ်းချက်တွင်မူ သေဆုံးသွားသော ဖြောင့်မတ်သူများ၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကို ရည်ညွှန်းထားသည်။

Among the expressions of hope in the section are Isaiah 25:8 and 26:19. The former announces that Yahweh will swallow up death forever and wipe the tears from all faces. Nothing is explicit about the means Yahweh will use to accomplish this victory, however. But the latter passage does refer to the resurrection of righteous who have died.

 

ဟေရှာယ ၂၆:၁၃–၁၅ တွင် လူများသည် အခြားနတ်ဘုရားများကို ကိုးကွယ်ခဲ့ကြောင်း ဝန်ချတောင်းပန်သော်လည်း ထိုနတ်ဘုရားများသည် ယခုသေပြီး အသက်မရှင်နိုင်တော့ကြောင်း ဝန်ချတောင်းပန်သည်။ ၎င်းတို့သည် အရိပ်မျှသာ ဖြစ်ပြီး ထပ်မံမထမြောက်နိုင်ကြောင်း ဆိုသည်။ မွေးဖွားခြင်းနှိုင်းယှဉ်ချက်သည် အပိုဒ် ၁၆–၁၈ တွင် ထပ်မံ၍ ဝမ်းနည်းပူဆွေးခြင်းကို ဖော်ပြထားသည်။ လူမျိုးသည် ကိုယ်ဝန်ဆောင်နှင့်တူသော်လည်း ထိုကိုယ်ဝန်ဆောင်ခြင်းသည် ဘာမျှမဖြစ်ထွန်းခဲ့ပေ။ အခြားစကားဖြင့်ဆိုရလျှင် လူမျိုးသည် ကိုယ်တိုင်ကိုယ်ကျ ကယ်တင်ခြင်းကို ပြုလုပ်နိုင်ခဲ့ခြင်း မရှိပေ။

 

In Isaiah 26:13–15 the people acknowledge that they have served other gods, but these gods are now dead and will not live. They are shades who will not arise. The analogy of birth provides the occasion for further lament in verses 16–18. The people have been like a woman in labor, but the labor has produced nothing. In other words, the people have not been able to effect their own deliverance.

 

ထို့နောက် အပိုဒ် ၁၉ တွင် စိတ်ခံစားမှုပြောင်းလဲသွားသည်။ ဤအပိုဒ်သည် အပိုဒ် ၁၄ တွင် မှားယွင်းသော သခင်များအတွက် သုံးစွဲထားသော ဘာသာစကားကို ပြန်လည်အသုံးပြု၍ ဣသရေလလူမျိုးအတွက် မျှော်လင့်ခြင်းအဖြစ် ပြောင်းလဲဖော်ပြထားသည်။ “သင်၏သေလူများ အသက်ရှင်လာကြလိမ့်မည်၊ သူတို့၏အလောင်းများ ထမြောက်လာကြလိမ့်မည်။ ဖုန်မှုန့်ထဲတွင် နေထိုင်သူမျိုးရိုးကို နိုးကြလော့၊ ရွှင်လန်းစွာ သီချင်းဆိုကြလော့။ အကြောင်းမူကား၊ သင်၏နှင်းဆီမှုန်သည် အလင်းနှင်းဆီဖြစ်၍ အရိပ်များ၏ပြည်၌ သင်သည် ထိုနှင်းဆီကို ကျရောက်စေလိမ့်မည်။”

Then the mood changes with verse 19, which picks up on the language applied to the false lords in verse 14 and turns it around as an expression of hope for the people of Israel. “Thy dead shall live, their bodies shall rise. O dwellers in the dust, awake and sing for joy! For thy dew is a dew of light, and on the land of the shades thou wilt let it fall.”

 

ဤအပိုဒ်တွင် ဘာသာပြန်ဆိုရန် ခက်ခဲသော ပြဿနာများစွာ ရှိသည်။ ဥပမာ၊ ပထမစာကြောင်းတွင် ဟေဗြဲစာသားတွင် “သူတို့၏အလောင်းများ” အစား “ကျွန်ုပ်၏အလောင်း” ဟု ရှိသည်။ နာမ်စားပြောင်းလဲမှုကြောင့် ဤအပိုဒ်တွင် မည်သူက မည်သူ့ကို ပြောနေသည်ကို တိကျစွာ မသိနိုင်ပေ။ ပြောသူသည် ထာဝရဘုရား၊ ပရောဖက် သို့မဟုတ် လူမျိုးလား။ သေချာစွာ မပြောနိုင်သော်လည်း အချို့အရာများ ရှင်းလင်းသည်။ သေမင်းသို့ သွားခဲ့သော “အရိပ်များ” သည် အသက်ရှင်လာမည်၊ အလောင်းများ သေခြင်းမှ ထမြောက်လာမည်၊ ထို့ကြောင့် သီချင်းဆိုခြင်းနှင့် ရွှင်လန်းခြင်း ဖြစ်ပေါ်လာမည်။

Several translation problems in this verse go beyond the scope of this article. For example, in the first line the Hebrew has “my body” in place of “their bodies.” The shift in pronouns makes it difficult to determine who is speaking to whom in this verse. Is the speaker Yahweh, the prophet, or the people? Even though it is impossible to say with certainty, several things are clear. The “shades,” who have gone to the grave, will live, and bodies will arise from death, causing singing and joy.

 

ဤအရာအားလုံးကြောင့် ဤအပိုဒ်ကို ထာဝရဘုရားကို လိပ်ခေါ်သည်ဟု ယူဆရန် အလွန်သဘာဝကျသည်။ သို့သော် ဖြစ်နိုင်ချေ နှစ်ခု ကျန်ရှိနေသေးသည်။ တစ်ဦးချင်းသည် ကိုယ်ပိုင်ထမြောက်ခြင်းတွင် ယုံကြည်မှုကို ဖော်ပြ၍ ထာဝရဘုရားကို လိပ်ခေါ်နေခြင်းလော။ “သူတို့၏အလောင်းများ” နှင့် “ကျွန်ုပ်၏အလောင်း” ကွဲပြားမှုက ဤအချက်ကို ထောက်ခံသည်။ ရှေ့တစ်ခုသည် တရားဓမ္မရှိသော သေလူများကို ရည်ညွှန်းပြီး နောက်တစ်ခုသည် ပြောသူတစ်ဦးချင်းကို ရည်ညွှန်းသည်။ သို့မဟုတ် ဤသည်မှာ လူမျိုးတစ်ခုလုံး စုပေါင်းပြောဆိုခြင်းဖြစ်၍ ဧဇက်ကျမ်း ၃၇ နှင့် ဆင်တူသော လူမျိုး၏ ကံကြမ္မာပြန်လည်ထူထောင်ခြင်းကို ရည်ညွှန်းခြင်းလော။ ဟေရှာယ ၂၇ နောက်ဆုံးကတိတော်တွင် အာရှုရိနှင့် အဲဂုတ္တုမှ နှိပ်စက်ခံရသူများ ပြန်လာခြင်းက ဤအချက်ကို ထောက်ခံသည်။ သက်သေခံချက်များ၏ အလေးချိန်သည် ပထမအချက်ကို ဦးစားပေးသည် (ဟေဆယ် ၂၇၂-၂၇၆)။ ဤကျမ်းပိုဒ်တွင် ထမြောက်ခြင်းနှင့်ပတ်သက်၍ အသေးစိတ်အကြောင်းအရာ နည်းပါးသော်လည်း ခန္ဓာကိုယ်ထမြောက်ခြင်းကို ရှင်းလင်းစွာ တွေ့ရှိရသည်။

All of this makes it most natural to take this verse as an address to Yahweh. But it still leaves open two possibilities. Is Yahweh being addressed by an individual who expresses confidence in a personal resurrection? The contrast between “their bodies” and “my body” supports this. The former would refer to the righteous dead, and the latter to the individual speaker. Or is this the collective nation speaking, so that the message is similar to Ezekiel 37 and refers to the restoration of the fortunes of the nation? The final promise at the end of Isaiah 27 regarding the return of captives from Assyria and Egypt supports this. The weight of evidence tilts toward the former (Hasel 272–276). Although little detail is given about the resurrection in this passage, a resurrection of the body is clearly in view.

 

ဃ။ ဒံယေလ ၁၂:၂။ ဤနေရာတွင် ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် တစ်ဦးချင်းထမြောက်ခြင်းကို ရှင်းလင်းစွာ၊ တိကျစွာ ရည်ညွှန်းထားသည်။ “မြေမှုန့်ထဲတွင် အိပ်စက်နေသော သူအများတို့သည် နိုးထကြလိမ့်မည်၊ အချို့သည် အစဉ်အမြဲအသက်ရှင်ခြင်းသို့၊ အချို့သည် ရှက်ကြောက်ခြင်းနှင့် အစဉ်အမြဲ မယုံကြည်ခြင်းသို့ ရောက်ကြလိမ့်မည်။” ဤနေရာတွင် ထမြောက်ခြင်း နှစ်မျိုးကို တွေ့ရသည်၊ တရားဓမ္မရှိသူများအတွက် တစ်မျိုး၊ မတရားသဖြင့် ဆိုးညစ်သူများအတွက် တစ်မျိုး။

c.Daniel 12:2. Here we find a clear, definite reference to the resurrection of individuals in the OT. “And many of those who sleep in the dust of the earth shall awake, some to everlasting life, and some to shame and everlasting contempt.” Here we see two resurrections, one for the righteous and one for the wicked.

 

“အများတို့” ဟူသော စကားလုံးက အခက်အခဲ ဖြစ်စေသည်။ ဒံယေလသည် တစ်စိတ်တစ်ပိုင်းသာ ထမြောက်ခြင်းကို ရှုမြင်နေခြင်းလော၊ သို့မဟုတ် ရှေးဟေဗြဲအတွေးအခေါ်တွင် တစ်ခါတစ်ရံ ဖြစ်သလို “အများတို့” ကို “အားလုံး” ဟု သုံးနှုန်းသလော။ အချို့အတွက် ဟေရှာယ ၅၃:၁၂ ကဲ့သို့ ဓမ္မဟောင်းကျမ်းပိုဒ်များနှင့် မာကု ၁၄:၂၄၊ ရောမ ၅:၁၅ ကဲ့သို့ ဓမ္မသစ်ကျမ်းပိုဒ်များတွင် “အများတို့” သုံးစွဲပုံသည် ရှေးဟေဗြဲအတွေးတွင် ဤစကားလုံးသည် ဒံယေလသည် သေလူအားလုံးကို ရည်ညွှန်းသည်ဟု ဆိုရန် လုံလောက်သည်ဟု ယူဆကြသည်။ အချို့မှာ ဟေဆယ် (၂၇၉-၂၈၁) ကဲ့သို့ ဒံယေလသည် အထူးထမြောက်ခြင်းကို ညွှန်ပြနေသည်ဟု ငြင်းခုံကြသည်။

The word “many” causes difficulty. Does Daniel foresee only a partial resurrection, or is “many” used in a colloquial way for “all,” as was sometimes the case in Semitic thought? For some the use of the word “many” in OT passages such as Isaiah 53:12 and in NT passages such as Mark 14:24 and Romans 5:15 is sufficient to show that in Semitic thought the term is too broad to rule out the fact that Daniel is referring to all of the dead when he speaks of the resurrection. Others, such as Hasel (279–281), argue that Daniel is pointing to a special resurrection.

 

အဲလင် ဂျီ ဝှိုက် (မဟာအငြင်းပွားရေး ၆၃၇) သည် “တတိယနေ့စွန်စာတော်၏ ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် သေလွန်ခဲ့သော သူများ” ကို ရည်ညွှန်း၍ ဒုတိယအကြိမ် ကြွလာခြင်းကို မြင်တွေ့ရန်နှင့် ယေရှုကို လက်ဝါးကပ်တိုင်တွင် လက်စွဲခဲ့သူများနှင့်အတူ သင်္ချိုင်းမှ ထွက်လာသော အထူးထမြောက်ခြင်းကို တင်ပြရာတွင် ဤကျမ်းပိုဒ်ကို ကိုးကားထားသည် (ကြည့် I. A. ၁ နှင့် ဤဆောင်းပါးနိဂုံးရှိ အဲလင် ဂျီ ဝှိုက် ကိုးကားချက်များ)။ မည်သို့ပင်ဖြစ်စေ ကာလနိဂုံးတွင် ထမြောက်ခြင်းကို ရှင်းလင်းသော အဖြစ်မှန်အဖြစ် တင်ပြထားသည်။

Ellen White (GC 637) quotes this passage when presenting the special resurrection of those who “died in the faith of the third angel’s message” and come forth from the tomb to witness the Second Coming along with those who crucified Jesus (see I. A. 1 and EGW quotations at the end of this article). In any case, resurrection at the end of time is presented as a clear reality.

 

ဓမ္မဟောင်းကျမ်းကို ဤသို့ စစ်ဆေးကြည့်ရာတွင် ထမြောက်ခြင်းသည် ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင် သင်ကြားထားသည်ထက် ပိုမိုရှင်းလင်းခြင်း မရှိသော်လည်း ဘုရားသခင်၏ အဓိပ္ပါယ်နှင့် ကိုက်ညီသည်။ လူသားတို့၏ မျှော်လင့်ချက်သည် လူ၏အတွင်း၌ရှိသော တစ်စိတ်တစ်ပိုင်း၏ မသေနိုင်သော သဘောတရားတွင် မဟုတ်ဘဲ ဘုရားသခင်၏ အလုံးစုံ ပြန်လည်နိုးကြားစေခြင်း၊ ဖန်ဆင်းမှုသစ်အားဖြင့် စွမ်းအားတွင် ရှိသည်။

This survey of the OT reveals that the resurrection is less explicit than, yet theologically consistent with, what the NT teaches. Human hope is not in the immortality of an internal portion of a human being, but rather in God’s wholistic restorative, re-creative power.

 

ယေရှု၏ခေတ်က ယုဒလူမျိုးများအတွက် ထမြောက်ခြင်းသည် လုံးဝအသစ်အဆန်း မဟုတ်ခဲ့ပေ။ ယေရှုကို ခုနစ်ယောက်သော ညီအစ်ကိုတို့တွင် မည်သူသည် မုဆိုးမတစ်ဦး၏ ယောက်ျားဖြစ်မည်နည်း ဟု “ထမြောက်ခြင်းတွင်” မေးခဲ့ကြသည် (မဿဲ ၂၂:၂၃-၂၉)။ မာသက နောက်ဆုံးနေ့၌ “ထမြောက်ခြင်း” တွင် ယုံကြည်မှုကို ဖော်ပြခဲ့သည် (ယောဟန် ၁၁:၂၄)။ ဤအယူအဆသည် ကျမ်းချင်းကာလစာပေများတွင်လည်း ပေါ်ထွက်လာသော်လည်း (ကြည့် IV. B) ဓမ္မဟောင်းကျမ်းသည် ထမြောက်ခြင်းယုံကြည်ခြင်းအတွက် လုံလောက်သော အခြေခံကို ပေးထားကြောင်း ရှင်းလင်းသည်။

Clearly, resurrection was not new to the Jews of Jesus’ day. Jesus was asked which one of seven brothers would be the husband of one widow “in the resurrection” (Matt. 22:23–29). Martha expressed confidence in the “resurrection at the last day” (John 11:24). While the idea does appear in intertestamental literature (see IV. B), it is evident that the OT provides ample basis for belief in resurrection.

 

II. ဖြောင့်မတ်သူတို့၏ ဘုန်းအသရေရရှိခြင်း

“ဘုန်းအသရေရရှိခြင်း” ဆိုသည့်စကားလုံးသည် ရှင်ပြန်ထမြောက်ပြီးနောက် ယေရှုနှင့် ယုံကြည်သူတို့၏ အခြေအနေနှင့် အတွေ့အကြုံကို ရည်ညွှန်းသည်။ ယေရှု၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းနှင့် ယုံကြည်သူ၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းတို့အကြား နီးကပ်စွာဆက်စပ်နေသောကြောင့် ပထမဆုံး ရှေ့ဦးသီးနှံ သို့မဟုတ် ပျိုးဥပဒေအရ ပထမဦးသောသားဖြစ်သူ၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ပြီးနောက် အတွေ့အကြုံမှ စတင်ရမည်ဖြစ်သည်။ ထိုသူ၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းသည် ပုံစံတစ်ခုဖြစ်သည်။ ပါဝလ်က ဤသို့ဆိုသည်။ “ငါတို့သည် ကယ်တင်ရှင်ဖြစ်တော်မူသော သခင်ယေရှုခရစ်ကို စောင့်မျှော်နေကြသည်။ ထိုသခင်သည် ငါတို့၏ ယုတ်ညံ့သောကိုယ်ခန္ဓာကို မိမိ၏ ဘုန်းကျိန်းသောကိုယ်ခန္ဓာနှင့်တူအောင် ပြောင်းလဲပေးတော်မူလိမ့်မည်” (ဖိလိပ္ပိ ၃:၂၀-၂၁)။

II. Glorification of the Righteous

The word “glorification” refers to the postresurrection condition and experience of both Jesus and the believer. Because of the close connection between the resurrection of Jesus and that of the believer, it is important to begin with the postresurrection experience of the “first fruits” or “firstborn,” whose resurrection serves as a model. As Paul says: “We await a Savior, the Lord Jesus Christ, who will change our lowly body to be like his glorious body” (Phil. 3:20, 21).

 

A. ယေရှု၏ ဘုန်းကျိန်းသောအခြေအနေ

ရှင်ပြန်ထမြောက်ပြီးနောက် ယေရှုသည် တပည့်တော်များနှင့် အရင်ကဲ့သို့ အဆက်မပြတ်အတူနေရန် ပြန်လာခြင်းမဟုတ်ခဲ့ပေ။ ယေရှုသည် အချိန်အမျိုးမျိုးတွင် သူတို့အား “ပေါ်ထွန်းတော်မူ” ခဲ့သည် (၁ကိုရိန်သု ၁၅:၅-၈ ကိုကြည့်ပါ)။ ထိုပေါ်ထွန်းခြင်းများသည် မကြာခဏ ရုတ်တရက်စတင်ပြီး ရုတ်တရက်အဆုံးသတ်တတ်သည်။ ယေရှုရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းမှ တက်ကြွခြင်းအထိ ကာလတိုအတွင်း၌သာ ဖြစ်ပွားခဲ့ပြီး လုကာက ထိုကာလကို ၄၀ ရက်ဟု သတ်မှတ်ထားသည် (တမန်တော် ၁:၃)။ ပါဝလ်သည် ခရစ်တော်သည် သူ့အား ဒမာသက်လမ်းပေါ်တွင် ပေါ်ထွန်းတော်မူခြင်းကို အချိန်အရ ထူးခြားသောဖြစ်ရပ်အဖြစ် သတ်မှတ်ကာ ထိုပေါ်ထွန်းခြင်းများသည် ကာလတိုအတွင်းသာ ဖြစ်ပွားခဲ့ကြောင်း သွယ်ဝိုက်အတည်ပြုထားသည်။ သူက “ကျွန်ုပ်အား အချိန်မတန်ဘဲ မွေးဖွားသူအမျိုးအဖြစ်” (ဂရိ- ektrōma, ၁ကိုရိန်သု ၁၅:၈) ပေါ်ထွန်းတော်မူသည်ဟု ဆိုသည်။ သို့သော် ပါဝလ်အား ပေါ်ထွန်းတော်မူခြင်းသည် အချိန်အရ ထူးခြားသည့်တိုင် အခြားတပည့်တော်များအား ပေါ်ထွန်းတော်မူခြင်းနှင့် အတူတူပင် ရှင်ပြန်ထမြောက်သော ခရစ်တော်၏ ပေါ်ထွန်းခြင်းအဖြစ် ပါဝလ်က မှတ်ယူခဲ့သည်။

A. The Glorified State of Jesus

After the Resurrection Jesus did not simply return to live with the disciples in continuous fellowship as He had before. Rather, Jesus “appeared” to them at various times (see 1 Cor. 15:5–8). These appearances often began and ended abruptly. They were limited to a short period of time between the Resurrection and Ascension, specified as 40 days by Luke (Acts 1:3). Paul implicitly substantiates that the appearances occurred over a short time by making Christ’s appearance to him on the Damascus road a chronological anomaly. He says Christ appeared to him as one “untimely born” (Gr. ektrōma [1 Cor. 15:8]). Yet even though the appearance to Paul was a chronological anomaly, Paul nevertheless considered it an appearance of the risen Christ, akin to the appearances to the other apostles.

 

ဤအရာအားလုံးက ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းမတိုင်မီနှင့် ရှင်ပြန်ထမြောက်ပြီးနောက် ယေရှု၏ သဘာဝအကြား အချို့အဆက်ပြတ်မှု (discontinuity) ရှိကြောင်း ဖော်ပြသည်။ ထိုအဆက်ပြတ်မှုကို တံခါးပိတ်ထားစဉ် ယေရှုသည် ရုတ်တရက်ပေါ်ထွန်းတော်မူခြင်း (ယောဟန် ၂၀:၁၉) နှင့် ရုတ်တရက်မျက်စိမှ ပျောက်ကွယ်သွားခြင်း (လုကာ ၂၄:၃၁) တို့တွင် ထပ်မံတွေ့ရသည်။ ဘုန်းကျိန်းသောအခြေအနေရှိ ယေရှုနှင့်ပတ်သက်၍ ဧကန်ပင် နက်နဲသောနက်နဲမှုတစ်ခုရှိသည်။

All of this means that there was a certain discontinuity between the nature of Jesus before and after the Resurrection. This discontinuity is further seen in the fact that Jesus appears suddenly to the disciples when the door is shut (John 20:19) and vanishes suddenly out of sight (Luke 24:31). Obviously there is a mystery about Jesus in His glorified state.

 

သို့သော် ဧဝံဂေလိများ၏ အဓိကအာရုံမှာ အဆက်ပြတ်မှုထက် အဆက်အစဉ်ရှိမှု (continuity) ကိုပင် ဖြစ်သည်။ လုကာနှင့် ယောဟန်တို့သည် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းသည် အမှန်တကယ်ဖြစ်ပွားခဲ့ပြီး ယေရှု၏ ဘုန်းကျိန်းသောကိုယ်ခန္ဓာသည် သရဲတစ္ဆေသာမဟုတ်ဘဲ လူ့ဘဝတွင် လူအဖြစ်နေထိုင်ခဲ့သည့်အတိုင်း အဆက်အစဉ်ရှိကြောင်း အထူးသဖြင့် ပြသလိုကြသည်။

Yet the emphasis of the Gospels is clearly on continuity rather than discontinuity. Luke and John especially wish to demonstrate that the Resurrection is real and the glorified body of Jesus is not a phantom or spirit but has continuity with earthly life as He had lived it as a human.

 

မာရိနှင့် ယေရှုတွေ့ဆုံခြင်းတွင် အသံဖြင့် ခွဲခြားသိမြင်နိုင်ကြောင်း ပြသသည် (ယောဟန် ၂၀:၁၆)။ ဧမောက်လမ်းခရီးတွင် တပည့်နှစ်ဦးသည် ယေရှုကို မမှတ်မိခဲ့သော်လည်း လုကာက ထိုသို့မှတ်မိခြင်းမရှိခြင်းမှာ သူတို့မျက်စိကို ကာကွယ်ထားခြင်းကြောင့်ဖြစ်ကြောင်း ရှင်းလင်းစွာဖော်ပြထားသည် (လုကာ ၂၄:၁၆)။ မာရိသည် ယေရှုကို “တွယ်ကပ်” နိုင်ခဲ့သည် (ယောဟန် ၂၀:၁၇)၊ သောမသည် ဒဏ်ရာဒဏ်ချက်များကို မြင်နိုင်ခဲ့သည် (အပိုဒ် ၂၀) နှင့် ဒဏ်ရာထဲသို့ လက်နှိုက်ရန်ပင် ဖိတ်ခေါ်ခံရသည် (အပိုဒ် ၂၇)။ ယေရှုသည် သူတို့ရှေ့တွင် အစာစားတော်မူသည် (လုကာ ၂၄:၄၃)။ သို့သော် အဆက်အစဉ်ရှိမှုအတွက် အကြီးမားဆုံးသက်သေမှာ အခန်း ၃၆-၃၉ တွင် ရှင်ပြန်ထမြောက်သော ယေရှုသည် “ဝိညာဉ်” မဟုတ်ကြောင်း ရှင်းလင်းစွာငြင်းပယ်ထားခြင်းဖြစ်သည်။

Jesus’ encounter with Mary showed that He could be recognized by His voice (John 20:16). When the disciples on the road to Emmaus did not recognize Him, Luke makes it clear that it was because their eyes were kept from it (Luke 24:16). Mary could “hold” on to Jesus (John 20:17), and Thomas could see His scars (verse 20) and even be invited to put his finger in the scars (verse 27). Jesus even ate in their presence (Luke 24:43). But probably the strongest support for continuity comes in verses 36–39 where the idea that the risen Jesus is a “spirit” is explicitly rejected.

 

ဤနေရာတွင် ဘုန်းကျိန်းသော ယေရှုသည် ရှင်ပြန်ထမြောက်မတိုင်မီ အတိတ်နှင့် အဆက်အစဉ်ရှိကြောင်း ရဲဝံ့စွာဖော်ပြထားသည်။ ဘုန်းကျိန်းသောကိုယ်ခန္ဓာသည် ဝိညာဉ်မဟုတ်။ တပည့်တော်များသည် ယေရှုကို မှတ်မိကြသည်။ သူတို့သည် ယေရှုကို “စမ်းသပ်ကိုင်တွယ်” နိုင်သည်။ ယေရှုတွင် “အသားနှင့်အရိုး” ရှိသည်။ လုကာသည် ယေရှု၏ပုံရိပ်ကို ယုံကြည်သူ၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းအတွက် ပုံစံတစ်ခုအဖြစ် ရည်ရွယ်ထားကြောင်း ဧကန်ပင်ဖြစ်သည်။ သို့သော် ယုံကြည်သူ၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ပြီးနောက် အခြေအနေနှင့်ပတ်သက်၍ ပါဝလ်သည် အထင်ရှားဆုံး ရှင်းပြထားသူဖြစ်သည်။

Here the continuity of the glorified Jesus with His preresurrection past is boldly stated. The glorified body is not a spirit. Jesus is recognized by the disciples. They can “handle” Him. He has “flesh and bones.” Certainly Luke intends this picture of Jesus to serve as a model for the resurrection of the believer, as well. But Paul is most explicit of all about the postresurrection state of the believer.

 

B. ယုံကြည်သူ၏ ဘုန်းကျိန်းသောအခြေအနေ

ယုံကြည်သူအတွက်လည်း လောကီခန္ဓာကိုယ်နှင့် ဘုန်းကျိန်းသော ရှင်ပြန်ထမြောက်ခန္ဓာကိုယ်အကြား အဆက်အစဉ်ရှိမှုနှင့် အဆက်ပြတ်မှု နှစ်မျိုးလုံးရှိသည်။ ပါဝလ်အဆိုအရ အဆက်ပြတ်မှုကို အဓိကအချက်တစ်ခုဖြင့် အနှစ်ချုပ်နိုင်သည်။ လောကီခန္ဓာကိုယ်သည် အပြစ်နှင့်သေခြင်းဥပဒေအောက်တွင်ရှိသည်။ ထိုခန္ဓာသည် သေတတ်သောခန္ဓာဖြစ်သည်။ သေခြင်း၊ ရန်သူကို မအောင်မြင်နိုင်ပေ။ ခရစ်တော်သာလျှင် သေခြင်းအပေါ် အာဏာရှိတော်မူသည်။ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခန္ဓာကိုယ်သည် ခရစ်တော်၏အောင်ပွဲတွင် ပါဝင်ပြီး မသေမတည့်ခြင်းကို ခံစားရသောခန္ဓာဖြစ်သည်။ ပါဝလ်၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခန္ဓာကိုယ်အကြောင်း ဖော်ပြချက်ကို ၁ကိုရိန်သု ၁၅:၃၅-၅၀ တွင် တွေ့ရသော်လည်း ဤကျမ်းပိုဒ်တွင် ပါဝလ်၏အတွေးကို မစစ်ဆေးမီ ပါဝလ်သည် လူမျိုးဗေဒဆိုင်ရာ စကားလုံးများကို ယေဘုယျအားဖြင့် မည်သို့သုံးစွဲသည်ကို ဦးစွာသတိပြုရမည်။

B. The Glorified State of the Believer

For the believer too there is both continuity and discontinuity between the earthly body and the glorified, resurrection body. According to Paul, the discontinuity can be summed up in one basic fact: the earthly body is subject to the law of sin and death. It is mortal. It cannot overcome death, the enemy. Only Christ has power over death, and the resurrection body is a body that participates in Christ’s victory and has received immortality. Paul’s description of the resurrection body is found in 1 Corinthians 15:35–50, but before surveying Paul’s thought in this passage it is necessary to note how Paul uses certain anthropological terms in general.

 

ဤနေရာတွင် စကားလုံးလေးလုံးသည် အရေးကြီးသည်။ “အသားဟူသော” (flesh)၊ “ကိုယ်ခန္ဓာ” (body)၊ “ဝိညာဉ်” (soul) နှင့် “ဝိညာဉ်တော်” (spirit) တို့ဖြစ်သည်။ ပါဝလ်သည် ဤစကားလုံးများကို လူတစ်ဦး၏ အစိတ်အပိုင်းတစ်ခုကို ကျန်အစိတ်အပိုင်းနှင့် ခွဲခြားရန် ဘယ်နေရာတွင်မျှ မသုံးစွဲခဲ့ပေ။ ယင်းအစား လူသားတစ်ဦးလုံး၏ မတူညီသော ရှုထောင့်များကို ညွှန်ပြရန် ဤစကားလုံးများကို သုံးစွဲသည်။ J. A. T. Robinson ၏ ပါဝလ်၏ ကိုယ်ခန္ဓာအယူအဆဆိုင်ရာ လေ့လာချက်တွင် ဖော်ပြခဲ့သည့်အတိုင်း “အသားဟူသော” (sarx) နှင့် “ကိုယ်ခန္ဓာ” (sōma) နှစ်ခုစလုံးသည် လူသားတစ်ဦးလုံးကို ရည်ညွှန်းနိုင်သော်လည်း အလေးပေးမှုတွင် ကွဲပြားသည်။ “အသားဟူသော” (sarx) သည် ဘုရားသခင်နှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်သော လူသားများ၊ သေတတ်ခြင်းနှင့် လောကီအလိုဆန္ဒရှိသော လူသားများကို အလေးပေးသည်။ လူသားတို့၏ လောကီဘဝနှင့် စည်းလုံးညီညွတ်မှုကို ပြသည်။ ၎င်းသည် ကြားနေဖြစ်နိုင်သည် (လူသားတို့သည် လောက၌နေထိုင်ကြောင်း ပြသရုံမျှ) သို့မဟုတ် အပြစ်ရှိမှုကို ဖော်ပြသည် (လောကအတွက် အသက်ရှင်နေသော လူသားများ) (Robinson ၁၉-၂၅)။ Herold Weiss (၁၀၆) က “အသားဟူသော” သည် အပြစ်နှင့်သေခြင်းတို့သည် ဘဝစက်ဝန်းတွင် ပါဝင်နေသော ဂေဟစနစ်တွင် အမျိုးသားနှင့် အမျိုးသမီးများ နေထိုင်ကြရကြောင်း အလေးပေးသည်ဟု ကောင်းစွာဖော်ပြထားသည်။

Four words are important here: “flesh,” “body,” “soul,” and “spirit.” In no case does Paul use any of these terms to refer to a part of a human being as distinguished from the rest. Rather, in each case Paul has various expressions of the whole person in view. These terms are used to point to different aspects of human existence. As J. A.T. Robinson showed in his study of the concept of body in Paul’s thinking, both “flesh” and “body” can refer to the whole human person, but there is a difference in emphasis. “Flesh” (Gr. sarx) emphasizes humans in contrast with God—humans in mortality and in worldliness. It shows human solidarity with earthly existence. It can be neutral, showing that humans live in the world, or can denote sinfulness as humans living for the world (Robinson 19–25). Herold Weiss (106) puts it well when he says that “flesh emphasizes the fact that men and women live in an ecological system in which sin and death are part of the life cycle.”

 

Robinson အဆိုအရ “ကိုယ်ခန္ဓာ” (sōma) သည် ရှင်ပြန်ထမြောက်နိုင်သော လူသားကို အလေးပေးပြီး ကျွန်ုပ်တို့၏ “ကိုယ်ရည်ကိုယ်သွေး” (personality) ဟူသော စကားလုံးနှင့် တူညီသည် (၂၆-၂၈)။ သူသည် ဤနှစ်ခုကို နှိုင်းယှဉ်ရာတွင် “sarx သည် ဘုရားသခင်နှင့် ဝေးကွာသော ဖန်ဆင်းခံရသူအနေဖြင့် လူသားကို ကိုယ်စားပြုပြီး sōma သည် ဘုရားသခင်အတွက် ဖန်ဆင်းခံရသူအနေဖြင့် လူသားကို ကိုယ်စားပြုသည်” ဟု ဆိုသည် (၃၁)။

According to Robinson, “body” (Gr. sōma) emphasizes the human that can be raised and is equivalent to our word “personality” (26–28). He contrasts the two terms by saying, “While sarx stands for man, in the solidarity of creation, in his distance from God, sōma stands for man, in the solidarity of creation, as made for God” (31).

 

“ဝိညာဉ်” (soul) ကို များသောအားဖြင့် လူတစ်ဦး သို့မဟုတ် လူ့အသက်ဟူ၍ ရိုးရှင်းစွာသုံးသည်။ သို့သော် ၎င်းတွင်လည်း ထူးခြားသော အလေးပေးမှုရှိသည်။ H. Weiss (၁၀၆-၁၀၇) က “ဝိညာဉ်” သည် အာဒံနှင့် သူ၏သားမြေးအားလုံးတွင် ထူးခြားသော အသက်တာကို သတ်မှတ်သည်ဟု အနှစ်ချုပ်သည်။ အဓိကအားဖြင့် ထိုအသက်တာသည် အားနည်းချို့တဲ့ပြီး သေးငယ်သောမတော်တဆမှုဖြင့် ပျက်စီးနိုင်သော အသက်တာဖြစ်သည်။ “ဝိညာဉ်” သည် “အသားဟူသော” ကဲ့သို့ အပြစ်ရှိမှုထက် လူသား၏ အားနည်းချို့တဲ့မှုနှင့် ထိခိုက်လွယ်မှုကို ပို၍အလေးပေးသည်။

“Soul” is most often used simply for the whole human being in the sense of “person” or “human life.” Yet it too has a distinctive emphasis. H. Weiss (106, 107) sums this up by saying that “soul” “designates the kind of life peculiar to Adam and all his descendants. Basically, it is a life that is fragile, capable of being extinguished by a small accident.” “Soul” emphasizes human fragility and vulnerability more than sinfulness, as “flesh” often does.

 

နောက်ဆုံး “ဝိညာဉ်တော်” (spirit) သည် ပါဝလ်တွင် ထူးခြားသောအဓိပ္ပာယ်ရှိသည်။ ၎င်းသည် ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာမဟုတ်ခြင်းကို အလေးမပေးပေ။ ယင်းအစား ဘုရားသခင်၏ခွန်အားဖြင့် အားဖြည့်ခံရသော လူ့အသက်တာကို ညွှန်ပြသည်။ “ဝိညာဉ်တော်” သည် ဘုရားသခင်တစ်ပါးတည်းသာရှိပြီး ယေရှုခရစ်အားဖြင့် လူသားများအား ပေးအပ်ခြင်းခံရသည်။ “အသားဟူသော” နှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်အားဖြင့် ၎င်းသည် အပြစ်နှင့်သေခြင်း၏အာဏာအောက်တွင်မဟုတ်ဘဲ ဘုရားသခင်၏အာဏာအောက်ရှိ အသက်တာဖြစ်သည်။ “ဝိညာဉ်” နှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်အားဖြင့် ၎င်းသည် အာဒံ၏ အားနည်းချို့တဲ့မှုမဟုတ်ဘဲ ဘုရားသခင်၏ခွန်အားတွင် ပါဝင်သော အသက်တာဖြစ်သည်။ ဤအဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်များကို စိတ်ထဲတွင်ထားလျှင် ယုံကြည်သူတို့၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းနှင့် ဘုန်းအသရေရရှိခြင်းကို ပါဝလ်ဖော်ပြပုံသို့ လှည့်ကြည့်ရန် အသင့်ဖြစ်ပြီဖြစ်သည်။

Finally, the word “spirit” has a distinctive meaning in Paul as well. It does not emphasize the immaterial, or nonphysical. Instead, it points to human life empowered by God. “Spirit” is unique to God and is made available to humans through Jesus Christ. In contrast with “flesh,” it is life under the power of God rather than the power of sin and death. In contrast with “soul,” it is life that participates in God’s power rather than Adam’s vulnerability. With these definitions in mind, we are ready to turn to Paul’s presentation of the resurrection and glorification of believers.

 

ပါဝလ်သည် အဆက်အစဉ်ရှိမှုနှင့် အဆက်ပြတ်မှု နှစ်ခုစလုံးကို အလေးပေးသော ဥပစာတစ်ခုဖြင့် စတင်သည်။ မျိုးစေ့ကို မြေကြီးထဲမြှုပ်နှံပြီး သေဆုံးသွားကာ အသစ်သောအဖြစ်သို့ ပေါက်ဖွားလာသည်နှင့်အညီ ခရစ်ယာန်များသည် သေဆုံးပြီး ခရစ်တော်ပြန်လာသောအခါ ရှင်ပြန်ထမြောက်၍ အသစ်သောဘဝသို့ ရောက်ရှိလာကြမည်။ ကိုရိန်သုမြို့သားများသည် ဤအရာကို ယုံကြည်ရန် ခက်ခဲမည်မဟုတ်။ လူများ၊ တိရစ္ဆာန်များ၊ ငှက်များ၊ ငါးများအတွက် မတူညီသော ကိုယ်ခန္ဓာမျိုးမျိုးရှိသည်။ ခရစ်ယာန်သည် နောက်ထပ်မတူညီသော ဘဝတစ်မျိုးကို ခံစားရမည်။ သို့သော် ပါဝလ်အတွက် အဆက်ပြတ်မှုသည် မည်သည့်နေရာတွင် ရှိသည်ကို မြင်ရရန် အရေးကြီးသည်။ ဤဘဝအသစ်၏ အသစ်အဆန်းဖြစ်မှုသည် လူသား၏ သေတတ်ခြင်းနှင့် ထိခိုက်လွယ်ခြင်းနေရာတွင်ပင် တည်ရှိသည်။

Paul begins with an analogy that stresses both continuity and discontinuity. As a seed is buried in the ground, dies, and then sprouts forth to a new reality, so Christians die and, at the resurrection when Christ returns, come forth to a new existence. The Corinthians should not find this impossible to believe. There are different kinds of bodies for humans, animals, birds, and fish; the Christian will experience yet another kind of existence. But it is important to see where the discontinuity lies for Paul. What is new about this existence lies precisely at the point of human mortality and vulnerability.

 

၁ကိုရိန်သု ၁၅:၄၂–၄၉ တွင် ပါဝလ်၏ ဆန့်ကျင်ဘက်များက ဤအရာကို ရှင်းလင်းစွာ ပြသသည်။

Paul’s contrasts in 1 Corinthians 15:42–49 make this clear:

ဟောင်း → အသစ် ပျက်စီးတတ်စွာ စိုက်ပျိုးခံရ → မပျက်စီးနိုင်စွာ ထမြောက်လာမည် အသရေမရှိစွာ စိုက်ပျိုးခံရ → ဘုန်းအသရေနှင့် ထမြောက်လာမည် အားနည်းချက်နှင့် စိုက်ပျိုးခံရ → အာနုဘော်နှင့် ထမြောက်လာမည် ဝိညာဉ်နှင့်တူသော စိုက်ပျိုးခံရ → ဝိညာဉ်ဓာတ်နှင့်တူသော ထမြောက်လာမည် မြေမှုန့်မှ လူနှင့်တူ → ကောင်းကင်မှ လူနှင့်တူ Old	New
Sown perishable	Raised imperishable
Sown in dishonor	Raised in glory
Sown in weakness	Raised in power
Sown soullike	Raised spiritlike
Analogous to the man of dust	Analogous to the man of heaven

 

 

ဤစာရင်းတွင် စတုတ္ထဆန့်ကျင်ဘက်ကို RSV ဘာသာပြန်ဆိုချက်သည် အလွန်လွဲမှားစွာ ဖြစ်စေသည်။ ၎င်းသည် “ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ခန္ဓာကိုယ်” နှင့် “ဝိညာဉ်ရေးရာ ခန္ဓာကိုယ်” ကို ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်စေပြီး ပစ္စည်းနှင့် ပစ္စည်းမဟုတ်သော ခန္ဓာကိုယ်ဟု နားလည်နိုင်သည်။ ဤအရာသည် ပါဝလ်၏ တွေးခေါ်မှု၏ အစိတ်အပိုင်းမဟုတ်ပါ။ ပါဝလ်သည် အားနည်းချက်ရှိသော ခန္ဓာကိုယ်နှင့် အာနုဘော်ရှိသော ခန္ဓာကိုယ်ကို ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်စေသည်။ ပါဝလ်အတွက် ဘုန်းအသရေရှိသော ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းခန္ဓာကိုယ်သည် ၎င်း၏ အားနည်းချက်နှင့် အပြစ်နှင့်သေခြင်းသို့ ခံစားရခြင်းမှ လွတ်မြောက်ပြီး ဘုရားသခင်ရည်ရွယ်ခဲ့သည့်အတိုင်း နေထိုင်ရန် လွတ်မြောက်သော ခန္ဓာကိုယ်ဖြစ်သည်။

The RSV translation of the fourth contrast in this list is extremely misleading. It contrasts the “physical body” with the “spiritual body,” and this could be taken to signify a material versus nonmaterial body, which is not part of Paul’s thinking. Paul is contrasting the vulnerable body with the empowered body. For Paul the glorified resurrection body is the body freed from its vulnerability and its captivity to sin and death, freed to live as God originally intended.

 

‌ေပါလုသည် ဤကျမ်းပိုဒ်ကို လုကာ ၂၄:၃၉ နှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်နိုင်သည်ဟု နားလည်နိုင်သော ထုတ်ပြန်ချက်ဖြင့် အဆုံးသတ်သည်။ ထိုနေရာ၌ ယေရှုသည် တပည့်တော်များအား ရှင်ပြန်ထမြောက်ပြီးနောက် ဘဝသည် “အသားနှင့်အရိုး” ရှိကြောင်း ပြသခဲ့သည်။ ၁ကိုရိန်သု ၁၅:၅၀ တွင် ပါဝလ်က “ညီအစ်ကိုတို့၊ အသားနှင့်သွေးသည် ဘုရားသခင်၏ နိုင်ငံတော်ကို အမွေမခံနိုင်ဟု ငါသိစေခြင်းငှာ ဤအရာကို သင်တို့အား ကြေညာသည်” ဟု ဆိုသည်။ သို့သော် ပါဝလ်၏ “အသား” ဟူသော စကားလုံး၏ ထူးခြားသော အသုံးအနှုန်းကို မှတ်မိပါက ပြဿနာမရှိပါ။ လုကာ၌ ယေရှုသည် ရှင်ပြန်ထမြောက်ပြီးနောက် ခန္ဓာကိုယ်၏ ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ အဖြစ်မှန်ကို အလေးပေးရန် ၎င်းကို သုံးသည်။ ပါဝလ်သည် ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ အဖြစ်မှန်ကို ယူဆပြီး “အသား” ကို အပြစ်ရှိသော ကမ္ဘာသို့ ဦးတည်သော ဘဝကို ဆိုလိုရန် သုံးသည်။ ထို့ကြောင့် ကျမ်းချက်နှစ်ခုသည် ဆန့်ကျင်ဘက် မဟုတ်ပါ။

Paul ends this passage with a statement that could be understood to contradict Luke 24:39. There Jesus demonstrated to the disciples that His postresurrection existence was one of “flesh and bones.” In 1 Corinthians 15:50 Paul says, “I tell you this, brethren: flesh and blood cannot inherit the kingdom of God.” There is no problem, however, when we remember Paul’s distinctive use of the word “flesh.” In Luke Jesus uses it to emphasize the physical reality of the postresurrection body. Paul assumes the physical reality and uses “flesh” to connote life oriented to a sinful world. Thus the two verses are not contradictory.

 

ဘုန်းအသရေရှိသော ခန္ဓာကိုယ်သည် ရှင်ပြန်ထမြောက်မှုမတိုင်မီ ခန္ဓာကိုယ်နှင့် အမည်တူမှုကို ထိန်းသိမ်းထားပြီး ဤဘဝတွင် ထိုပုဂ္ဂိုလ်ကို သိကျွမ်းခဲ့သော အခြားသန့်ရှင်းသူများအား အသိအမှတ်ပြုနိုင်လိမ့်မည်။ ဤအရာသည် ၁သက်သာလောနိတ် ၄:၁၃–၁၈ တွင် ရှင်းလင်းသည်။ ထိုနေရာ၌ ပါဝလ်သည် ချစ်ရသူများ ဆုံးရှုံးခဲ့သူ ယုံကြည်သူများကို ရှင်ပြန်ထမြောက်ပြီးနောက် သူတို့ကို ပြန်တွေ့ဆုံနိုင်မည်ဟု အာမခံချက်ဖြင့် နှစ်သိမ့်သည်။ (Man III. C. ကို ကြည့်ပါ။)

The glorified body will retain its identity with the preresurrection body and will be recognizable to other saints who have known the individual in this life. This is evident from 1 Thessalonians 4:13–18, where Paul comforts believers who have lost loved ones with the assurance that they will meet them again after the resurrection. (See Man III. C.)

 

III. အယူဝါဒ၏ အရေးပါမှု

A. ဘုရားသခင်ဆိုင်ရာ နားလည်မှုအတွက်

ယုံကြည်သူ၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းအယူဝါဒ မပါဘဲ ကယ်တင်ခြင်းဆိုင်ရာ မည်သည့် နားလည်မှုမဆို မပြည့်စုံပါ။ ဘုရားသခင်၏ ရည်ရွယ်ချက်မှာ အပြစ်နှင့်သေခြင်း၏ ဆိုးရွားမှုကို ကျော်လွှားပြီး အစပိုင်း၌ ရည်ရွယ်ခဲ့သော ဘဝကို အပြည့်အဝ ပြန်လည်ထူထောင်ရန်ဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်၏ သတ္တဝါများ မသေနိုင်မှုသို့ ပြောင်းလဲပြီး သေတတ်မှုမှ လွတ်မြောက်သောအခါသာ ပဋိညာဉ်ပြုခြင်း ပြည့်စုံနိုင်သည်။ ဤသည်မှာ ပါဝလ်၏ ၁ကိုရိန်သု ၁၅ ရှိ ထုတ်ပြန်ချက်များ အလျင်အမြန်ဖြစ်ရခြင်း အကြောင်းရင်းဖြစ်သည်။ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း မရှိလျှင် တရားဟောခြင်းနှင့် ယုံကြည်ခြင်း အနတ္တဖြစ်သည် (ကျမ်းချက် ၁၄)၊ ယုံကြည်ခြင်း အချည်းနှီးဖြစ်ပြီး ကျွန်ုပ်တို့သည် ကျွန်ုပ်တို့၏ အပြစ်များတွင် ရှိနေဆဲဖြစ်သည် (ကျမ်းချက် ၁၇)။

III. The Significance of the Doctrine

A. For Theological Understanding

Any understanding of salvation would be incomplete without the doctrine of the resurrection of the believer. God’s intent is the full restoration of the life that He originally intended, which will overcome the tragedy of sin and death. Atonement can be complete only when God’s creatures are transformed to immortality and are freed of their mortality. This is why Paul’s statements in 1 Corinthians 15 are so strong. Without the Resurrection, preaching and faith are vain (verse 14), faith is futile, and we are still in our sins (verse 17).

 

ဘဝ၏ အပြည့်အဝ ပြန်လည်ထူထောင်ခြင်းနှင့် အပြစ်နှင့်သေခြင်းအပေါ် အောင်ပွဲ မဖြစ်မီ လက်ရှိတွင် မဖြစ်ပေါ်သေးသော်လည်း၊ ၎င်းတို့ကို ကတိထားသော ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းဖြင့် ဖြစ်နိုင်သော မျှော်လင့်ချက်၏ အတွေ့အကြုံတွင် ကြိုတင်မျှော်မှန်းထားပြီးဖြစ်သည်။ “မျှော်လင့်ချက်” ဟူသော စကားလုံးကို ဤနေရာ၌ လူများသုံးလေ့ရှိသော အဓိပ္ပာယ်ဖြင့် မသုံးပါ။ နေ့စဉ်စကားပြောတွင် မျှော်လင့်ချက်သည် အခြေခံနည်းပါးသော သို့မဟုတ် မရှိသလောက်ရှိသော ဆန္ဒကိုသာ ဆိုလိုလေ့ရှိသည်။ ဓမ္မသစ်ကျမ်း၏ မျှော်လင့်ချက်အယူအဆသည် အာမခံချက်နှင့် ယုံကြည်မှုဖြင့် သွင်ပြင်လက္ခဏာရှိသော ဘဝအမျိုးအစားအသစ်သာ ဖြစ်သည်။ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကို မျှော်လင့်ခြင်းသည် ၎င်းကို ဆန္ဒပြုခြင်း မဟုတ်ဘဲ၊ ၎င်း၏ အဖြစ်မှန်ကို ကြိုတင်မျှော်မှန်းထားသော အာမခံချက်နှင့် ယုံကြည်မှု လေထုတွင် နေထိုင်ခြင်းဖြစ်သည်။

Although the full restoration of life and victory over sin and death have not yet become reality, already they are anticipated in the experience of hope made possible by the promised resurrection. The word “hope” is not used here in the popular sense of the word. In everyday speech hope often means nothing more than a wish with little or no basis. The NT concept of hope is nothing less than a new kind of existence characterized by assurance and confidence. To hope for the resurrection is not to wish for it, but to live in an atmosphere of assurance and confidence that already anticipates its reality.

 

ဤအာမခံချက်သည် သေသူများ၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း ယေရှုနှင့်အတူ စတင်ပြီးဖြစ်သောကြောင့် ဖြစ်နိုင်သည်။ ယေရှု၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းသည် ယုံကြည်သူများ၏ အနာဂတ် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကို အာမခံရုံသာမက စတင်စေသည်။ ဤသည်မှာ ယေရှုကို ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း၏ ပထမဆုံးအသီးဟု ဆိုလိုခြင်းဖြစ်သည်။ ဤအကြောင်းကြောင့် ယေရှု၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကို ရုပ်ခန္ဓာ ပြန်လည်နိုးကြားခြင်းဟု ဘယ်တော့မှ နားလည်နိုင်မည် မဟုတ်ပါ။ ၎င်းသည် ယေရှုသည် ဘုန်းအသရေရှိသော ခန္ဓာကိုယ်ကို ခံယူပြီး ဖြောင့်မတ်သူများ၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကို စတင်ပြီး အာမခံခဲ့သော နောက်ဆုံးကာလ အဖြစ်အပျက်ဖြစ်သည်။ သူသည် တပည့်တော်များအား အသက်ကို ကတိပြုရုံသာမက ဖြစ်ပေါ်စေခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် ခရစ်ယာန်များသည် အနာဂတ်တွင် အမှန်တကယ် အသက်ရှင်မှု၏ မျှော်လင့်ချက်ကို ကြည့်ရှုကြောင်း ယုံကြည်မှုဖြင့် နေထိုင်ကြသည်။ ယေရှု၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းသည် လက်ရှိတွင် ဘဝ၏ အဓိပ္ပာယ်ကို ကိုယ်စားပြုသော ဘဝကို ကြွယ်ဝစေသော အတွေးအခေါ် သို့မဟုတ် သင်္ကေတသာမက၊ ယုံကြည်သူအတွက် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းနှင့် ထာဝရအသက်၏ အာမခံချက်ဖြစ်သည်။ ဤအာမခံချက် မရှိလျှင် ခရစ်ယာန် ကယ်တင်ခြင်းဆိုင်ရာ သို့မဟုတ် နောက်ဆုံးကာလဆိုင်ရာ ဘာမျှ နားလည်၍ မရနိုင်ပါ။

This assurance is possible because the resurrection of the dead has already begun with Jesus. Jesus’ resurrection not only assures the future resurrection of the believers but also begins it. This is what it means for Jesus to be the firstfruits of the resurrection. For this reason His resurrection can never be understood as merely the resuscitation of a corpse. It was rather an eschatological event in which Jesus took on a glorified body and thus both began and insured the resurrection of the righteous. He has done more than promise life to His disciples; He has effected it. Christians live in confidence, therefore, certain that they look forward to the real hope of life in the future. Jesus’ resurrection is more than a life-enriching idea or a symbol of the meaning that life can have in the present, although it is that, as well. It is the assurance of resurrection and eternal life for the believer. Apart from this assurance, neither Christian soteriology nor eschatology can be understood.

 

ယုံကြည်သူ၏ ယုံမှားခြင်းမရှိသော အာမခံချက်ရှိသော ဘဝသစ်ကို ထမြောက်ပြီးသော ခရစ်တော်နှင့် ဆက်ဆံရေး၊ ခရစ်တော်၏ကိုယ်ခန္ဓာ ဖြစ်သော အသင်းတော်တွင် ပါဝင်ခြင်းဖြင့် သွင်ပြင်လက္ခဏာရှိသည်။ ခရစ်ယာန်အတွက် ထမြောက်ခြင်းသည် အတိတ်က ဖြစ်ရပ်တစ်ခုသာလည်းမဟုတ်၊ အနာဂတ်အတွက် မျှော်လင့်ချက်တစ်ခုသာလည်းမဟုတ်၊ ထမြောက်ပြီးသော ခရစ်တော်နှင့် ယခုလက်ရှိ ဆက်ဆံရေးရှိခြင်းနှင့် ပါဝင်ခြင်းပင် ဖြစ်သည်။ ရှင်ပေါလု၏ ဤပါဝင်ခြင်းကို အလေးပေးချက်ကို ကျွန်ုပ်တို့ သတိပြုပြီးဖြစ်သည်။ သူ့အတွက် ထမြောက်ပြီးသော ခရစ်တော်နှင့် ဆက်ဆံရေးဆိုသည်မှာ ခရစ်တော်၏ အသေခံခြင်းနှင့် ထမြောက်ခြင်းတွင် အတူပါဝင်ခြင်းကို ဆိုလိုသည်။

The believer’s new existence of confident assurance is characterized by fellowship with the risen Christ and participation in His body, the church. For the Christian the resurrection is not simply an event in the past or a hope for the future, but a present participation in fellowship with the risen Christ. We have already noted Paul’s emphasis on this participation. For him, fellowship with the risen Christ meant sharing in both the death and resurrection of Christ.

This analogy was much stronger for Paul than it is for most modern readers. We are far more individualistic and can conceive of partnership with Christ only between us and Him. Paul could not. The locus of participation in Christ’s resurrection and fellowship with Him was only in connection with the body of believers, in which the risen Christ makes Himself known and directs the body as its head. Christ is not simply identical with the body; He is its head. It is His body, and partnership with Him is fellowship in it.

 

ခရစ်တော်နှင့် ပါဝင်ခြင်း၏ အသင်းတော်ဆန်သော သဘာဝသည် အသစ်ကျမ်းစာ၏ ထမြောက်ခြင်းဆိုင်ရာ အယူအဆကို (ဝိညာဉ်မသေနိုင်ခြင်းဆိုင်ရာ အယူအဆနှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်အားဖြင့်) နားလည်သောအခါ များစွာပို၍ ရှင်းလင်းလာသည်။ ထိုအယူအဆအရ လူတိုင်းသည် အသင်းတော်အဖွဲ့အနေဖြင့် တစ်ခါတည်း နောက်ဆုံးဆုလာဘ်ကို ခံစားရမည် ဖြစ်သည်။ ဟေဗြဲ ၁၁း၃၉၊ ၄၀ တွင် ကြေညာထားသည့်အတိုင်း ယုံကြည်ခြင်း၏ ကြီးမားသော ပုံသက်သေ ပုဂ္ဂိုလ်များပင်လျှင် ကတိထားတော်မူခဲ့သည်ကို မရရှိကြသေးပေ။ အကြောင်းမူကား၊ ဘုရားသခင်သည် ကျွန်ုပ်တို့အတွက် ပို၍ကောင်းသော အစီအစဉ်ကို ကြိုတွေးထားတော်မူသည်။ “ထိုသူအားလုံးတို့သည် ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် ကောင်းစွာသက်သေခံခြင်းကို ခံရကြသော်လည်း၊ ကတိထားတော်မူခဲ့သည်ကို မရရှိကြသေး၊ ဘုရားသခင်သည် ကျွန်ုပ်တို့အတွက် ပို၍ကောင်းသော အရာကို ကြိုတွေးထားတော်မူသည်မှာ ကျွန်ုပ်တို့နှင့် ကွဲကွာလျှင် သူတို့သည် ပြည့်စုံခြင်းသို့ မရောက်ရန်အတွက်ပင် ဖြစ်သည်။” ထို့ကြောင့် ဆာကေး ကူဘို (၁၃၆) က ဤသို့ရေးသားခြင်းမှာ မှန်ကန်သည်။ “လူသေတို့၏ ထမြောက်ခြင်းသည် တစ်ဦးချင်းကိစ္စမဟုတ်၊ အသင်းတော်ဆိုင်ရာ ကိစ္စပင် ဖြစ်သည်။ ဖြောင့်မတ်သော လူသေများအားလုံး တစ်ခါတည်း ထမြောက်ကြပြီး၊ အသက်ရှင်နေသေးသူများသည် ထိုအချိန်တွင် ပြောင်းလဲခြင်းကို ခံကြရသည်။ ကျွန်ုပ်တို့သည် တစ်ဦးချင်း သေကြသော်လည်း၊ တစ်ခါတည်း ထမြောက်ကြသည်။ ထာဝရဘဝ၏ ကောင်းချီးများကို အားလုံးတစ်ခါတည်း ခံစားကြရသည်။”

This corporate nature of participation with Christ is much clearer when the NT concept of resurrection, as opposed to the notion of the immortality of the soul, is understood. It means that all receive the final reward together as community. As Hebrews 11:39, 40 proclaims, not even the great models of faith have yet received their final reward, for God had a better plan: “And all these, though well attested by their faith, did not receive what was promised, since God had foreseen something better for us, that apart from us they should not be made perfect.” Sakae Kubo (136) is therefore right when he writes: “The resurrection of the dead is not an individual but a community affair. The righteous dead all rise up together, and those alive receive translation at the same time. We die individually, but we rise up together. All enjoy the blessings of eternity together.”

 

ယုံမှားခြင်းမရှိသော မျှော်လင့်ချက်နှင့် ခရစ်တော်နှင့် ပါဝင်ခြင်းရှိသော ဤဘဝသစ်ကို အသစ်ကျမ်းစာတွင် အမည်များစွာဖြင့် ဖော်ပြထားပြီး၊ နှိုင်းယှဉ်ချက်များစွာဖြင့် အလင်းပေးထားသည်။ သို့သော် နောက်ဆုံးတွင် ဤအတွေ့အကြုံတွင် ယုံကြည်စွဲချီးမြှောက်ခြင်း (ရှင်ပေါလုက ယုံကြည်ခြင်းဟု ခေါ်သည်) ဖြင့် ပါဝင်ခြင်းသည်ပင် လူတစ်ဦးကို ထမြောက်ခြင်းနှင့် နောက်ဆုံးကယ်တင်ခြင်းအတွက် အရည်အချင်းပြည့်မီစေသည်။

This new existence of confident hope and participation with Christ is described in many terms and illuminated by many metaphors in the NT. But ultimately it is one’s trusting participation in this experience (which Paul calls faith) that qualifies a person for the resurrection and ultimate salvation.

 

ထမြောက်ခြင်းဆိုင်ရာ အယူဝါဒကို သမ္မာကျမ်းစာအတိုင်း သေခြင်းတရားကို မှန်ကန်စွာ နားလည်ခြင်းနောက်ခံဖြင့်သာ အပြည့်အဝ တန်ဖိုးထားနိုင်သည်။ ဝိညာဉ်မသေနိုင်ခြင်း သို့မဟုတ် ဘဝပြန်လည်ပွားခြင်း စသည့် အယူများသည် လူ့အမြင်အားဖြင့် သေခြင်း၏ တစ်ခုလုံးတည်းဖြစ်မှု သို့မဟုတ် နောက်ဆုံးဖြစ်မှုကို ငြင်းပယ်ကြသဖြင့်၊ သေခြင်းနှင့် သေတတ်ခြင်း ဖြစ်သော ဘဝ၏ရန်သူကို အနိုင်ယူပြီး၊ ဘုရားသခင်ပေးသော မသေနိုင်သော ဘဝသစ်ဖြင့် အစားထိုးပေးသော ထမြောက်ခြင်း၏ ဘုန်းအသရေကို လုံလောက်စွာ မအလေးပေးနိုင်ပေ။ ထမြောက်ခြင်းတွင် ဘုရားသခင်သည် လူ့အား၊ အကန့်အသတ်ရှိသော၊ သေတတ်သော တတ်နိုင်စွမ်းဖြင့် လုံးဝမလုပ်နိုင်သော အရာကို ပြုတော်မူသည်။ ထမြောက်ခြင်းသည် ဘဝပုံစံတစ်ခုမှ အခြားပုံစံတစ်ခုသို့ ပြောင်းလဲခြင်းသာမဟုတ်၊ တည်ရှိခြင်းမရှိတော့သည်ကို ဘုရားသခင်၏ မသေနိုင်သော တန်ခိုးအားဖြင့် ပြန်လည်ဖန်ဆင်းပြီး ထပ်မံအသက်ရှင်စေခြင်းပင် ဖြစ်သည်။ (သေခြင်း I. F. ၆၊ ၇၊ G. ၂ ကိုကြည့်ပါ။)

The doctrine of the resurrection can be fully appreciated only against the backdrop of a correct biblical understanding of death. Teachings such as the immortality of the soul or reincarnation, which deny either the wholistic reality or the finality of death from a human perspective, cannot give adequate emphasis to the glory of the resurrection, which overcomes death and mortality, the enemy of life, with a new God-given immortality. In the resurrection God does what human, finite, mortal power could never do. The resurrection is not merely the transition from one form of life to another; it is nothing less than the re-creation of that which had ceased to exist, and which now lives again through God’s immortal power. (See Death I. F. 6, 7; G. 2.)

 

B. လက်တွေ့ဘဝအတွက်

ထမြောက်ခြင်းဆိုင်ရာ သမ္မာကျမ်းစာသွန်သင်ချက်သည် နေ့စဉ်ဘဝအတွက် လက်တွေ့အကျိုးသက်ရောက်မှုများ ရှိသည်။ အထူးသဖြင့် သက်ရောက်မှုရှိသော နယ်ပယ်သုံးခုကို ကျွန်ုပ်တို့ ဆန်းစစ်ကြမည်။

B. For Practical Experience

The biblical teaching about the resurrection has practical implications for everyday life. We will survey three areas where this is especially true.

 

ပထမဦးစွာ၊ ယုံကြည်သူအား ခန္ဓာကိုယ်နှင့်ပတ်သက်၍ မှန်ကန်သော နားလည်မှုကို ပေးသည်။ ဘုရားသခင်သည် ခန္ဓာကိုယ်၏ ဖန်ဆင်းရှင်နှင့် ရွေးနုတ်ရှင်ဖြစ်တော်မူသည်မှာ ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ဘဝသည် ကောင်းမြတ်ကြောင်း ပြသသည်။ ကောရိန်သားအချို့သည် ထမြောက်ခြင်းနှင့်ပတ်သက်၍ နားလည်မှုပြဿနာရှိကြပြီး ခန္ဓာကိုယ်နှင့်ပတ်သက်သော သဘောထားများတွင်လည်း ပြဿနာရှိကြသည်မှာ တိုက်ဆိုင်ခြင်းမဟုတ်ပေ။ သူတို့အချို့သည် ပြည့်တန်ဆာနှင့် လိင်ဆက်ဆံခြင်းကို လုံးဝလက်ခံနိုင်သည်ဟု ခံစားရပြီး (၁ကောရိန် ၆း၁၆)၊ အချို့ကမူ အိမ်ထောင်ရေးတွင်ပင် ယောက်ျားသည် မိန်းမကို မထိရန် အကောင်းဆုံးဟု ထင်မှတ်ကြသည် (၁ကောရိန် ၇း၁)။ ရှင်ပေါလုက နှစ်မျိုးလုံးကို ငြင်းပယ်ခဲ့ပြီး၊ ထမြောက်ခြင်းဆိုင်ရာ အယူဝါဒကို သူ၏အငြင်းအခုံတွင် အသုံးပြုခဲ့သည်မှာ တိုက်ဆိုင်ခြင်းမဟုတ်ပေ။ သူသည် ခန္ဓာကိုယ်သည် ကောင်းမြတ်ကြောင်း အတည်ပြုပြိး ခန္ဓာကိုယ်ကို အပြစ်ပြုခြင်းမှ သတိပေးသည်။ ခန္ဓာကိုယ်သည် သခင်ဘုရားအတွက်ဖြစ်ပြီး သခင်ဘုရားသည် ခန္ဓာကိုယ်အတွက် ဖြစ်တော်မူသည် (၁ကောရိန် ၆း၁၃)။ ခန္ဓာကိုယ်သည် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ နေရာတော်ဖြစ်သည် (အပိုဒ် ၁၉)။ ခရစ်ယာန်သည် မိမိခန္ဓာကိုယ်တွင် ဘုရားသခင်ကို ချီးမွမ်းရမည် (အပိုဒ် ၂၀)။ ဤအရာအားလုံးကို ရှင်ပေါလုက ဘုရားသခင်သည် ခန္ဓာကိုယ်ကို ထမြောက်စေမည်ကို သိသောကြောင့် ပြောနိုင်ခြင်း ဖြစ်သည် (အပိုဒ် ၁၄)။

First, it gives the believer a proper understanding of the body. God is both the Creator and Redeemer of the body, which shows that physical life is good. It is no accident that the Corinthians, at least some of whom had a problem with their understanding of the resurrection, also had problems with their attitude toward the body. Apparently some of them felt that it was perfectly acceptable to participate in sexual immorality with a prostitute (1 Cor. 6:16), while others thought that it was best for a man not to touch a woman, even in marriage (1 Cor. 7:1). Paul refuted both, and it is no accident that he used the doctrine of the resurrection in his argument. He affirms that the body is good, and warns about sinning against it. The body is for the Lord, and the Lord is for the body (1 Cor. 6:13). It is a temple of the Holy Spirit (verse 19). The Christian should glorify God in his or her body (verse 20). All of this can be said because Paul knows that God will raise the body (verse 14).

 

ဘုရားသခင်သည် ခန္ဓာကိုယ်ကို ထာဝရတည်တံ့စေရန် ပြန်လည်ထမြောက်စေရန် လုံလောက်စွာ တန်ဖိုးထားတော်မူလျှင် ခရစ်ယာန်များသည်လည်း ထိုခန္ဓာကိုယ်ကို တန်ဖိုးထားသင့်သည်။ ဤသည်မှာ လိင်ဆက်ဆံရေးအတွက်သာမက ကျန်းမာရေးအတွက်ပါ သက်ရောက်မှုရှိသည်။ လူသားသည် ခန္ဓာကိုယ်ထဲတွင် အကျဉ်းခံထားရသော ဝိညာဉ်မျှသာမဟုတ်၊ တစ်ခုလုံးတည်း ပုဂ္ဂိုလ်ဖြစ်ကြောင်း အချက်ကိုယ်တိုင်က ခန္ဓာကိုယ်ကို တန်ဖိုးထားရန်နှင့် အပြုသဘောဆောင်သော သဘောထားကို ဆိုလိုသည်။ ခရစ်ယာန်မျှော်လင့်ချက်သည် ဘဝကို အတည်ပြုပြီး ခန္ဓာကိုယ်ကို အတည်ပြုသော မျှော်လင့်ချက်ပင် ဖြစ်သည်။ (ကျန်းမာရေးကို ကြည့်ပါ။)

If God values the body enough to restore it and raise it for eternity, Christians ought to value it as well. This has implications not only for sexuality but for health, as well. The very fact that a human being is a whole person, not a soul imprisoned within a body, looking for escape, as was taught by some Greek philosophers, implies a value for and a positive attitude toward the body. Christian hope is a life-affirming and body-affirming hope. (See Health.)

 

ဒုတိယအချက်၊ ဤအယူဝါဒသည် ခရစ်ယာန်အား သေခြင်းတရားနှင့်ပတ်သက်၍ သင့်လျော်ပြီး လက်တွေ့ကျသော သဘောထားကို ပေးသည်။ ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ဘဝသည် တန်ဖိုးရှိသည်ဖြစ်၍ ခရစ်ယာန်များသည် ဘဝကို မြှင့်တင်ပြီး သေခြင်းကို တိုက်ခိုက်ကြမည်။ သေခြင်းကို သူငယ်ချင်းအဖြစ်၊ ဘဝ၏ သဘာဝအစိတ်အပိုင်းအဖြစ်၊ သို့မဟုတ် ဘဝ၏ အဆင့်တစ်ခုသာအဖြစ် ယနေ့စာပေများစွာတွင် မှတ်ယူကြသည်နှင့် မတူဘဲ၊ ခရစ်ယာန်သည် အမှားမလုပ်ပေ။ သေခြင်းသည် ရန်သူပင် ဖြစ်သည်။ သို့သော် တစ်ချိန်တည်းတွင် အနိုင်ခံရပြီးသော ရန်သူဖြစ်သည်။ ဤသည်မှာ ကျွန်ုပ်တို့သည် ယုံကြည်မှုဖြင့် တိုက်ခိုက်နိုင်ပြီး၊ ယာယီအောင်ပွဲများသည် နောက်ဆုံးတွင် မအောင်မြင်နိုင်ကြောင်း သိရှိခြင်းကို ဆိုလိုသည်။ ကျွန်ုပ်တို့သည် ကျန်းမာရေး၊ ငြိမ်သက်ခြင်းနှင့် ဘဝကို မြှင့်တင်စေသော အခြားအရာအားလုံးဘက်တွင် ရပ်တည်နိုင်ပြီး၊ တိုက်ခိုက်နေသော ရန်သူသည် နောက်ဆုံးအနိုင်ရမည်ကို စိုးရိမ်ကြောက်ရွံ့ခြင်း မရှိပေ။

Second, the doctrine gives the Christian an appropriate, realistic attitude toward death. Naturally, if bodily life is valuable, Christians will promote life and fight death. Death will not be viewed as a friend, a natural part of life, or just another of life’s passages, as it is considered in much of today’s literature. The Christian will make no mistake about it: death is an enemy. But at the same time it is a defeated enemy. This means that we can fight it with confidence, knowing that its temporary victories will not prevail. We can be on the side of health, peace, and all else that promotes life without being discouraged and fearful that the enemy we fight will finally win.

 

သေခြင်းကို လက်ခံခြင်းလည်းမဟုတ်၊ ကြောက်ရွံ့ခြင်းလည်းမဟုတ်၊ အနိုင်ခံရပြီးသော ရန်သူအဖြစ် အသိအမှတ်ပြုသော ဤလက်တွေ့ကျသော ရှုမြင်မှုသည် ခရစ်ယာန်ကို အခြားအမှားများမှလည်း ကာကွယ်ပေးသည်။ လူသေများနှင့် ဆက်သွယ်ရန် ကြိုးပမ်းခြင်း သို့မဟုတ် ဆက်သွယ်ရန် ကြိုးစားခြင်းတစ်ခုလုံးကို ဖယ်ရှားလိုက်ပြီ ဖြစ်သည်။ အကြောင်းမူကား၊ မသေနိုင်သော ဝိညာဉ်မရှိလျှင်နှင့် လူသေများသည် သတိလစ်နေသော အိပ်စက်မှုအခြေအနေတွင် ရှိလျှင် ထိုဆက်သွယ်မှုဟူသမျှသည် တစ်မျိုးမျိုး လှည့်စားခြင်းသာ ဖြစ်သည်။ သမ္မာကျမ်းစာပုံရိပ်သည် ထိုလှည့်စားမှုများမှ ကျွန်ုပ်တို့ကို ရှောင်ရှားစေသည်။ (သေခြင်း I. D. ကိုကြည့်ပါ။)

This realistic view of death, which neither embraces it nor cowers before it, but recognizes it as a defeated enemy, also helps the Christian avoid other pitfalls, as well. The whole endeavor of channeling and attempting to communicate with the dead is ruled out, for if there is no immortal soul and the dead are in a state of unconscious sleep, then all such supposed communication is some kind of deception. The biblical picture helps us avoid such deceptions. (See Death I. D.)

 

နောက်ဆုံး၊ ထမြောက်ခြင်းဆိုင်ရာ အယူဝါဒသည် လက်ရှိကမ္ဘာတွင် ဘဝနှင့် အလုပ်နှင့်ပတ်သက်၍ လက်တွေ့ကျသော သဘောထားကို ခရစ်ယာန်အား ပေးသည်။ အနာဂတ်ကမ္ဘာကို မျှော်ကြည့်သော ခရစ်ယာန်များသည် ဤကမ္ဘာကို မထီမဲ့မြင်ပြုတတ်သည်ဟု အချို့က ငြင်းဆိုကြသည်။ ထိုသို့ လုံးဝမဖြစ်သင့်ပေ။ သူတို့၏ မျှော်လင့်ချက်၏ ဘဝကို အတည်ပြုသည့် သဘောသည် ဤနေရာတွင် ဘဝအတွက် လုပ်ဆောင်ရန် မီးမောင်းထိုးပေးသည်။ သူတို့၏ မျှော်လင့်ချက်၏ အသင်းတော်ဆန်သော သဘောသည် အခြားသူများ၏ ကောင်းကျိုးအတွက် လုပ်ဆောင်ရန် မီးမောင်းထိုးပေးသည်။ သို့သော် သူတို့သည် လက်တွေ့ကျကြသည်။ သူတို့၏ လုပ်ဆောင်ချက်သည် ဘုရားသခင်၏ နောက်ဆုံးလုပ်ဆောင်ချက်ကို ပါဝင်ခြင်းနှင့် ကြိုတင်ဟောကိန်းထုတ်ခြင်းဖြစ်ကြောင်း သိကြသည်။ ဤအရာက သူတို့၏ ကိုယ်ပိုင်အားထုတ်မှုကို ရုပ်တုကိုးကွယ်ခြင်းမှ တားဆီးပေးသည်။ နောက်ဆုံးနေ့တွင် ဘုရားသခင်သည် သူတို့ကို ထမြောက်စေမည်ဟူသော ယုံကြည်မှုသည် နိုင်ငံတော်အတွက် အသက်ကို စွန့်လွှတ်နိုင်စေသည်။ အခြားနည်းဖြင့်ဆိုရလျှင်၊ သူတို့သည် ဘဝကို တန်ဖိုးရှိသည်ဟု မြင်သော်လည်း အဆုံးစွန်ဟု မမြင်ကြ။ ဘဝသည် လက်ဆောင်ဖြစ်၍ လက်ခံပြီး တန်ဖိုးထားရမည်၊ သို့သော် ဘုရားသခင်နှင့် အခြားသူများအပေါ် တာဝန်ကို ချိုးဖောက်၍ ငြူစူစွာ မထိန်းသိမ်းရ။

Finally, the doctrine of the resurrection gives the Christian a realistic attitude toward life and work in the present world. Some have argued that Christians, who look toward a future world, inevitably become apathetic about this one. This should be far from true. The life-affirming nature of their hope compels them to work for life here; the corporate nature of their hope compels them to work for the good of others. But they are also realistic. They know that their work is a participation in and anticipation of God’s ultimate work. This keeps them from making an idol of their own efforts. Their trust in God to raise them at the last day enables them to put their lives on the line for the sake of the kingdom. In other words, they see their lives as valuable, but not ultimate. Life is a gift, to be embraced and valued, but not selfishly preserved at the cost of violating one’s responsibility to God and others.

 

ဘုရားသခင်၏ ဘုန်းအသရေ၏ လာမည့်အဖြစ်မှန်ကို ရူပါရုံသည် လက်ရှိတွင် တိကျသော အမူအကျင့်ကို ကျွန်ုပ်တို့ကို လှုံ့ဆော်ပေးသည်။ ဆိုလိုသည်မှာ ခရစ်တော်၏ လမ်းစဉ်၊ ဆင်းရဲခြင်းမှ ဘုန်းတန်ခိုးသို့ လမ်းစဉ်အတိုင်း ကျွန်ုပ်တို့ကမ္ဘာတွင် စိတ်ရှည်စွာ၊ ရဲဝံ့စွာ လုပ်ဆောင်ရန်ပင် ဖြစ်သည်။ ခရစ်ယာန်များသည် ခရစ်တော်နှင့်အတူ၊ ခရစ်တော်အတွက် ကိုယ်ကိုလုံးလုံး အပ်နှံနိုင်ရန် လွတ်လပ်သည်။ အကယ်၍ ထိုအရာသည် “သေခြင်းတွင်ပင် သစ္စာရှိခြင်း” ကို ဆိုလိုပါစေ၊ အမှန်တကယ် ဘဝဖြစ်သော သရဖူကို ရရှိမည်ဟူသော ယုံကြည်မှုအပြည့်ဖြင့် လုပ်ဆောင်နိုင်သည်။

The vision of the coming reality of God’s glory compels us to a specific posture in the present, that is, to work patiently and courageously in our world in a manner dictated by the way of Christ, the way from suffering to glory. Christians are free to give themselves in service with and for Christ, even if it means being “faithful unto death,” in full confidence that there really is a crown, which is life.

 

ထိုထက်နည်းသော အရာကို လုပ်ဆောင်ခြင်းသည် အဟောင်းဘဝနှင့် သေခြင်းသို့ ပြန်လှည့်ခြင်းပင် ဖြစ်သည်။ သို့သော် ထမြောက်ခြင်းမျှော်လင့်ချက်ဖြင့် အစေခံခြင်းတွင် အသက်ကို အပ်နှံခြင်းသည် ဘဝကိုယ်တိုင်တွင် ပါဝင်ပြီးသား ဖြစ်သည်။ ရှင်ယောဟန်က ကောင်းစွာ အနှစ်ချုပ်ထားသည်။ “ကျွန်ုပ်တို့သည် ညီအစ်ကိုတို့ကို ချစ်သောကြောင့် သေခြင်းမှ ဘဝသို့ ကူးပြောင်းပြီးကြောင်း ကျွန်ုပ်တို့ သိကြသည်။ မချစ်သောသူသည် သေခြင်းတွင် နေနေဆဲပင် ဖြစ်သည်” (၁ယောဟန် ၃း၁၄)။

To do anything less than this is to return to the old existence and death. But to give one’s life in service in the hope of the resurrection is already to participate in life itself. John sums it up well: “We know that we have passed out of death into life, because we love the brethren. He who does not love abides in death” (1 John 3:14).

 

IV. သမိုင်းဆိုင်ရာ အကျဉ်းချုပ်

A. ရှေးခေတ်ကမ္ဘာ

ရှေးအနီးအရှေ့တွင် သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ ထမြောက်ခြင်းသွန်သင်ချက်နှင့် ကိုက်ညီသော သေပြီးနောက်ဘဝဆိုင်ရာ အယူဝါဒ မရှိခဲ့ပေ။ သို့သော် မက်ဆိုပိုတေးမီးယားစာပေများတွင် လူသေတို့ကို ပြန်လည်အသက်သွင်းနိုင်သော တန်ခိုးကို အိရှတာနှင့် မာဒုခ် တို့အား သတ်မှတ်ထားသည် (ANET ၃၈၄၊ ၄၃၇)။ ဂရိလူမျိုးများသည် ဝိညာဉ်မသေနိုင်ခြင်းနှင့် သေပြီးနောက် သတိရှိသော ဘဝကို ယုံကြည်ကြသော်လည်း၊ သမ္မာကျမ်းစာတွင် သင်ကြားထားသော ထမြောက်ခြင်းကို မသိကြပေ။

IV. Historical Overview

A. Ancient World

The ancient Near East knew no doctrine of life after death corresponding to the biblical teaching on the resurrection. However, in Mesopotamian literature the power to revive the dead was ascribed to Ishtar and Marduk (ANET 384, 437). The Greeks believed in the immortality of the soul and conscious life after death but knew nothing of a resurrection as taught in the Bible.

 

B. ဂျူးဘာသာ

ကျမ်းချိန်းကာလတွင် ထမြောက်ခြင်းသည် ဂျူးအတွေးအခေါ်တွင် အရေးကြီးသော အခန်းကဏ္ဍမှ ပါဝင်ခဲ့သော်လည်း၊ ထိုအကြောင်းနှင့်ပတ်သက်၍ အယူအဆများ ကွဲပြားခဲ့ပြီး အားလုံးက လက်ခံကြခြင်းမဟုတ်ပေ။ ဂျေ ချားစ်ဝါ့သ် (၆၈) က ဖာရိရှူများတစ်ဦးတည်းသာ ထမြောက်ခြင်းကို ပိုင်ဆိုင်ခြင်းမဟုတ်ကြောင်း မှတ်သားထားသည်။ “ထိုယုံကြည်ချက်ကို စာပေအမျိုးအစားများစွာတွင် တွေ့ရပြီး၊ အထူးသဖြင့် ၂မက္ကဘီ၊ ရှောလမုန်၏ သီချင်းများနှင့် အပတ်စဉ်ဆုတောင်းချက် ဆယ့်ရှစ်ပါးတွင် တွေ့ရသည်။” သို့သော် ဂျော့ချ် ဒဗလျူ အီး နစ်ကယ်လ်ဘတ် က “ထမြောက်ခြင်း၊ မသေနိုင်ခြင်း၊ ထာဝရဘဝ၏ အချိန်၊ ပုံစံနှင့် နေရာနှင့်ပတ်သက်၍ တစ်ခုတည်းသော ဂျူးအယူဝါဒ မရှိခဲ့” ဟု နိဂုံးချုပ်သည် (၁၈၀)။

B. Judaism

During the intertestamental period the resurrection played a prominent role in Jewish thought, although ideas about it differed and not all accepted it. J. Charlesworth notes (68) that the belief in resurrection “was not the sole possession of the Pharisees. It is found in many types of literature, notably in 2Maccabees, the Psalms of Solomon, and the common weekly prayer, the Eighteen Benedictions.” However, George W. E. Nickelsburg concludes that “there was no single Jewish orthodoxy on the time, mode, and place of resurrection, immortality, and eternal life” (180).

 

လူသေတို့၏ ထမြောက်ခြင်းကို ဥပမာ၊ ၂မက္ကဘီ ၇း၉ တွင် သင်ကြားထားသည်။ “ကမ္ဘာ့မင်းကြီးသည် ကျွန်ုပ်တို့ကို လူသေတို့ထဲမှ ထမြောက်စေပြီး ထာဝရဘဝကို ပေးမည်။” ရှောလမုန်၏ သီချင်းများ ၃း၁၂ တွင်လည်း “ထာဝရဘုရားကို ကြောက်ရွံ့သော သူတို့သည် ထာဝရဘဝသို့ ထမြောက်ကြလိမ့်မည်” ဟု အတည်ပြုထားသည်။ ဂျူးအယူအဆအချို့သည် ဤအရာနှင့် ကွဲပြားသည်။ ယောဇက်ဖုတ် (ခရစ်နှစ် ၃၇ ခန့် - ၁၀၀ ခန့်) က အသစ်ကျမ်းစာ၏ သက်သေခံချက်ကို အတည်ပြုပြီး ဆာဒုကဲများသည် ထမြောက်ခြင်းကို မယုံကြည်ကြောင်း ဖော်ပြထားသည် (စစ်ပွဲများ ၂.၁၆၅၊ ရှေးဟောင်းမှတ်တမ်း ၁၈.၄.၁၆)။ ဂျူဘီလီ စာအုပ် (ဘီစီ ဒုတိယရာစုနှစ်) တွင် ဝိညာဉ်မသေနိုင်ခြင်းကို ထောက်ခံပုံရသည်။ ဖြောင့်မတ်သူတို့၏ အရိုးများသည် မြေကြီးတွင် အနားယူနေသော်လည်း၊ သူတို့၏ ဝိညာဉ်များသည် ပျော်ရွှင်မှု တိုးပွားလာသည် (၂၃း၃၁)။

Belief in the resurrection of the dead is taught, for example, in 2 Maccabees 7:9: “The King of the universe will raise us from the dead and give us eternal life.” Likewise, Psalms of Solomon 3:12 affirms that “those who fear the Lord shall rise up to eternal life.” Other streams of Judaism emphasized views different from these. Josephus (c. A.D. 37-c. 100) confirms the testimony of the NT that the Sadducees did not believe in the resurrection (Wars 2. 165; Antiquities 18. 4. 16). The book of Jubilees (second century B.C.) seems to support a belief in the immortality of the soul: while the bones of the righteous rest in the earth, their spirits increase in joy (23:31).

 

ဝိညာဉ်မသေနိုင်ခြင်းကို ဒိုင်ယက်စပိုရာ ဒဿနပညာရှင် အလက်ဇန္ဒြီးယား၏ ဖိုလို (ဘီစီ ၂၀ ခန့် - ခရစ်နှစ် ၅၀ ခန့်) က ရှင်းလင်းစွာ သင်ကြားထားသည်။ အာဘေ၏ သွေးသည် မြေကြီးမှ အော်ဟစ်ခြင်းသည် ထိုက်တန်သော လူသေများသည် ရုပ်ခန္ဓာမရှိသော ဘဝကို နေထိုင်ကြောင်း ပြသသည် (ဂျီနီးဆစ်ဆိုင်ရာ မေးခွန်းများ ၁.၇၀)။ အေနက်၏ ဘာသာပြန်ဆိုခြင်းသည်လည်း ထိုအရာကို ပြသသည် (၁.၈၅)။ သို့သော် ဖိုလိုတစ်ဦးတည်း ဂရိဒဿနိကအတွေးအခေါ်ကို လိုက်သော ဂျူးလူမျိုး မဟုတ်ပေ။ နောက်ဘဝနှင့်ပတ်သက်သော အမြင်များတွင် ဟဲလင်နစ်လွှမ်းမိုးမှု၏ အကျိုးသက်ရောက်မှုကို ရှေးဟောင်းသုတေသန အထောက်အထားများတွင် တွေ့နိုင်သည်။ ဥပမာ၊ ပထမရာစုနှစ် ဂျူးသင်္ချိုင်းများတွင် ဘေသ ရှီအာရိမ် (ပါလက်စတိုင်း) ရှိ ဂျူးသင်္ချိုင်းစာများတွင် ဝိညာဉ်မသေနိုင်ခြင်းဆိုင်ရာ ဂရိအယူအဆများ ပါဝင်နေပြီး၊ ဟီဗြဲဘာသာဖြင့်ပင် ရေးသားထားသည်။

Immortality of the soul was clearly taught by the diaspora philosopher Philo of Alexandria (c. 20 B.C.—c. A.D. 50). Abel’s blood “crying out from the ground shows the deserving dead live an incorporeal life (he Questions on Genesis 1. 70); the translation of Enoch shows the same (1. 85). Philo, however, was not the only Jew to follow Greek philosophical ideas. The effect of this Hellenistic influence on views of the afterlife can be seen in archaeological remains of burial places. For example, first-century Jewish grave inscriptions at Beth She‘arim, in Palestine, contain Greek ideas on the immortality of the soul, even when written in the Hebrew language.

 

ခေတ်သစ်ဂျူးဘာသာသည် ရုပ်ခန္ဓာဆိုင်ရာ ထမြောက်ခြင်းအယူအဆနှင့် ခွဲထွက်လာခဲ့သည်။ ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးလှုပ်ရှားမှုသည် ဆုတောင်းစာအုပ်မှ ထမြောက်ခြင်းဆိုင်ရာ ရည်ညွှန်းချက်များကို ဖယ်ရှားခဲ့သည်။ ထမြောက်ခြင်းကို စစ်မှန်စွာ ယူဆခြင်းမဟုတ်ဘဲ၊ ခန္ဓာကိုယ်နှင့် ဝိညာဉ်ပါဝင်သော တစ်ဦးချင်းတစ်ကိုယ်လုံး၏ နောက်ဆုံးကယ်တင်ခြင်း၏ သင်္ကေတအဖြစ် မကြာခဏ နားလည်ကြသည်။

Modern Judaism has tended to dissociate itself from the idea of a corporeal resurrection. The Reform movement went so far as to remove references to resurrection from the prayer book. Rather than being taken literally, resurrection is often understood as a symbol of the ultimate salvation of the whole person, body and soul.

 

C. အစောပိုင်းခရစ်ယာန်အသင်းတော်

ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းနှင့်ပတ်သက်၍ ကိုယ်တိုင်မှားယွင်းသော အယူအဆများ အစောပိုင်းတွင်ပင် ပေါ်ပေါက်ခဲ့ပုံရသည်။ ၁ကောရိန်သု ၁၅ တွင် ပါဝေလသည် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကို ငြင်းပယ်ခြင်း သို့မဟုတ် မှားယွင်းသော အမြင်များကို ငြင်းဆန်နေပုံရသည်။ ၂တိမောသေ ၂း၁၇၊၁၈ တွင် ပါဝေလက ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းသည် ယခုပင် ဖြစ်ပြီးပြီဟု မှားယွင်းစွာ ပြောဆိုသော ဆရာနှစ်ဦးကို နာမည်ပေးဖော်ပြထားသည်။ ဤသူများသည် ၂သက်သာလောနိတ် ၂း၂ တွင် ဖော်ပြထားသော သခင်ဘုရား၏ နေ့ရက်ကား ရောက်ပြီဟု ပြောဆိုသူများနှင့် ဆက်စပ်နေနိုင်သည်။

C. Early Church

Heretical ideas concerning the resurrection seem to have appeared very early. In 1 Corinthians 15 Paul seems to refute either a negation of the resurrection or erroneous views regarding it. In 2 Timothy 2:17, 18 Paul names two teachers who falsely hold that the resurrection has already happened. Perhaps these were related to those mentioned in 2 Thessalonians 2:2, who affirmed that the day of the Lord had already come.

 

အစောဆုံး ခမည်းတော်များမှ သြဂုတ်စတင်အထိ အသင်းတော်ခမည်းတော်များသည် အသင်းတော်ပြင်ပဝေဖန်သူများနှင့် ဂနော့စ်တို့၏ စိန်ခေါ်မှုများကို ဆန့်ကျင်လျက် ခန္ဓာကိုယ်၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကို အတည်ပြုခဲ့ကြသည်။ ပထမအုပ်စုက ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကို ရယ်စရာဟု ပြက်ယမ်းပြောဆိုခဲ့သည်။ ဒုတိယအုပ်စုက ပစ္စည်းအားလုံး၊ ခန္ဓာကိုယ်ပါမကျန် ဆိုးယုတ်သည်ဟု ယူဆသောကြောင့် ခန္ဓာကိုယ်ဖြင့် ကယ်တင်ခြင်းသည် မဖြစ်နိုင်ဟု ဆိုခဲ့သည်။

From the time of the earliest Fathers through Augustine, who set the course for the medieval period, the resurrection of the body was affirmed by the Fathers of the church against challenges from two directions. The first came from the non-Christian critics, who ridiculed the resurrection as an absurdity. The second came from the Gnostics, who held that all matter, including the body, was evil, and thus salvation in the body through a resurrection was unthinkable.

 

သို့သော် ခမည်းတော်များသည် ဤနှစ်ဖက်စလုံးမှ စိန်ခေါ်မှုများကို ခုခံကာကွယ်ရင်း ဝိညာဉ်၏ မသေနိုင်ခြင်းသွန်သင်ချက်၏ လွှမ်းမိုးမှုကို ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းနှင့် ပေါင်းစပ်လိုက်သောအခါ နောက်ဆုံး၏ မူလတန်ခိုးနှင့် အဓိပ္ပာယ်ကို ဆုံးရှုံးစေခဲ့သည်။

ပထမရာစုနှစ်ကုန်ပိုင်းတွင်ပင် ရောမမှ ကလီမန့်သည် နေ့နှင့်ည၊ အိပ်စက်ခြင်းနှင့် နိုးကြားခြင်း၊ မျိုးစေ့ကြဲခြင်း၊ ပြာထဲမှ ရှင်ပြန်ထမြောက်သော ဖီးနစ်ငှက်ဒဏ္ဍာရီစသည့် ဥပမာများဖြင့် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကို ခုခံကာကွယ်ခဲ့သည်။

Yet as the Fathers defended the resurrection on these two fronts a significant development took place. The influence of the teaching of the immortality of the soul was combined with resurrection in ways that robbed the latter of its original power and meaning.

Already by the end of the first century Clement of Rome defends the doctrine of the resurrection against critics by using various illustrations, such as the cycles of day and night, sleeping and waking, the sowing of seed, and the legend of the phoenix, which rises from the ashes.

 

ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းဆိုင်ရာ ပထမဆုံး အဓိကဆွေးနွေးချက်မှာ ဒုတိယရာစုနှစ်အလယ်တွင် ဂျပ်စတင်၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းဆိုင်ရာ အပိုင်းအစများဖြစ်သည်။ ထိုနေရာတွင် ဂျပ်စတင်သည် ခရစ်ယာန်ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းအယူအဆကို ဂရိ-ရောမစိတ်ထဲ နားလည်လက်ခံစေရန် ကြိုးပမ်းသည်။ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းသည် ဂရိဒဿနပညာရှင်များ၏ အတွေးနှင့် ကိုက်ညီသည်ဟု ငြင်းဆိုသည်။ ခန္ဓာနှင့် ဝိညာဉ်ကို ခွဲခြားသော်လည်း ဝိညာဉ်ကို မသေနိုင်ဟု မမြင်ပါ။ ခရစ်ယာန်၏ မျှော်လင့်ချက်သည် ခန္ဓာကိုယ်၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းတွင် ရှိသည်။

The first major discussion on the resurrection comes in the mid-second century in Justin’s Fragments on the Resurrection. Here Justin attempts to make the Christian idea of resurrection understandable to the Greco-Roman mind. He argues that the resurrection is consistent with the thought of the Greek philosophers. He differentiates between body and soul but does not see the latter as immortal. The Christian’s hope is in the resurrection of the body.

 

ဂနော့စ် နာ့ဟမ္မဒီ စာကြမ်းစုတွင် တစ်ခုအပါအဝင် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းဆိုင်ရာ စာတမ်းရှိသည်။ ဤစာတမ်းသည် ဒုတိယရာစုနှစ်မှ ဖြစ်နိုင်ပြီး ကယ်တင်ရှင် ကိုယ်တော်ခရစ်တော်သည် ကိုယ်တိုင်ရှင်ပြန်ထမြောက်၍ မသေနိုင်သော အေယွန်သို့ ပြောင်းလဲခြင်းဖြင့် သေခြင်းကို မျိုချသည်ဟု ဆိုသည်။ ဤသည်မှာ “ဝိညာဉ်ရေးရာ” ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းဖြစ်ပြီး ခန္ဓာကိုယ်၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း မဟုတ်ပါ။ သေချိန်တွင် ယုံကြည်သူများသည် ခန္ဓာကိုယ်ကို စွန့်ပစ်ကြသည်။ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းသည် ရှင်ပြန်ထမြောက်သူများကို ဖော်ပြခြင်းသာဖြစ်ပြီး ယုံကြည်သူအတွက် ယခုပင် အဖြစ်မှန်ဖြစ်သည်။

One tractate of the Gnostic Nag Hammadi Library is called The Treatise on Resurrection. In this work, probably dating from the second century, the Saviour, our Lord Christ, swallows up death by raising Himself and transforming Himself into an imperishable Aeon. This is a “spiritual” resurrection, not a resurrection of the body. At death believers leave the body behind. The resurrection is merely a disclosure of those who have risen; to one who believes, it is already a reality.

 

အိုင်ရီနေးယပ်စ် (ဘီ.စီ. ၁၁၅-၂၀၂ ခန့်) သည် ဤကဲ့သို့သော အယူအဆမျိုးကို ဟေရီးစီ ဆန့်ကျင်ဘက် စာအုပ် (၅.၃-၇) တွင် တိုက်ခိုက်သည်။ ဝိညာဉ်သည် သေတတ်ပြီး လူတစ်ဦး၏ အစိတ်အပိုင်းသာဖြစ်သည်၊ တစ်ခုလုံးမဟုတ်ပါ။ ခန္ဓာကိုယ်နှင့် ဝိညာဉ်ပါဝင်သော လူတစ်ဦးလုံး ကယ်တင်ခြင်းခံရမည်။ ခရစ်ယာန်မျှော်လင့်ချက်သည် ခန္ဓာကိုယ်ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းပေါ်တွင် အခြေခံသည်။ ဒုတိယရာစုနှစ်တွင်ပင် အသင်းတော်ခမည်းတော် အေသေနာဂိုရပ်စ်သည် အခြားသောရပ်တည်ချက်ကို ယူပြီး ဤသည်မှာ နောက်ပိုင်းတွင် လူကြိုက်များလာမည့် အယူအဆဖြစ်သည်။ သူသည်လည်း အလားတူ ကန့်ကွက်ချက်များကို ခုခံကာကွယ်သော်လည်း လူသားများကို မသေနိုင်သော ဝိညာဉ်နှင့် ခန္ဓာကိုယ်တို့ဖြင့် ဖွဲ့စည်းထားသည်ဟု မြင်သည်။ သေခြင်းသည် ဝိညာဉ်နှင့် ခန္ဓာကိုယ် ခွဲချိန်ဖြစ်သည်။ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းသည် နှစ်ခုပြန်လည်ပေါင်းစည်းခြင်းဖြစ်ပြီး ဘုရားသခင်သည် လူသားများ၏ မူလသဘာဝမှာ ခန္ဓာကိုယ်နှင့်အတူ ရှင်သန်ရန်ဟု အလိုရှိတော်မူသောကြောင့် ဖြစ်သည် (လူသေတို့၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း ၁-၂၅)။

 

Irenaeus (c. 115-c. 202) combats this kind of position in Against Heresies (5. 3–7). The soul is mortal and is only a part of the person, not the whole. The whole person, including body and soul, will be saved. Christian hope is based on a bodily resurrection.

Athenagoras, also writing in the second century, takes a different position, one destined to grow in popularity. He too defends the resurrection against many of the same objections, but he sees persons made up of an immortal soul and a body. Death is a separation of soul and body. Resurrection is the reuniting of the two, because God willed that the proper nature of human beings was to live with a body (Resurrection of the Dead 1–25).

 

တာတီယန် (ဘီ.စီ. ၁၆၀-၂၄၀ ခန့်) သည် ကျမ်းစာသစ်နှင့် ပိုမိုဝေးကွာသည် (မာကီယွန်ဆန့်ကျင်ဘက် ၉၊ ၁၀၊ လူ့ခန္ဓာ၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းဆိုင်ရာ)။ ဝိညာဉ်သည် မသေနိုင်ရုံမက ရုပ်ခန္ဓာရှ cuálပြီး ခံစားနိုင်၊ ဒုက္ခရောက်နိုင်သော ထူးခြားသော အစွမ်းရှိသည်။ သို့သော် ဝိညာဉ်သည် ခန္ဓာကိုယ်မရှိဘဲ ပြည့်စုံစွာ လုပ်ဆောင်နိုင်ခြင်း မရှိသောကြောင့် ထာဝရ ညှဉ်းဆဲခြင်း သို့မဟုတ် ထာဝရ ကယ်တင်ခြင်းကို ရင်ဆိုင်နိုင်ရန် ခန္ဓာကိုယ်နှင့် ဝိညာဉ်ကို ပြန်လည်ပေါင်းစည်းရမည်။

Tertullian (c. 160-c. 240) is even further from the NT (Against Marcion 9, 10; On the Resurrection of the Flesh). The soul is not only immortal but corporeal, possessing a peculiar kind of solidarity that enables it to perceive and suffer. But since the soul cannot fully act without the body, body and soul must be reunited in a resurrection of the body before a person can face either eternal torment or eternal salvation.

 

အိုရီဂျင် (ဘီ.စီ. ၁၈၅-၂၅၄ ခန့်) သည် သေခြင်းနှင့် ပြန်လည်ပေါင်းစည်းခြင်းကို အလားတူ ရှုမြင်သော်လည်း (မူလအခြေခံမူများ ၃.၆) မသေနိုင်သောအရာသည် ပျက်စီးမသွားနိုင်ပြီး ဘုရားသခင်သည် အရာအားလုံးကို ပြန်လည်ပြုပြင်တော်မူမည်ဖြစ်သောကြောင့် လူတိုင်းသည် နောက်ဆုံးတွင် ကယ်တင်ခြင်းခံရမည်ဟု ငြင်းဆိုသည်။ အချို့မှာ သေပြီးမှပင် ဖြစ်သည်။ သူ၏အမြင်တွင် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းသည် ဉာဏ်ရည်ရှိသော ဝိညာဉ်အားလုံး ပြန်လည်ပြုပြင်ပြီး ဝိညာဉ်ရေးရာ ခန္ဓာကိုယ်ကို ရရှိသောအခါ ဖြစ်ပေါ်သည်။

Origen (c. 185–254) presents a similar view of death and of the reuniting of body and soul (On First Principles 3. 6), but he argues that since the immortal cannot cease to be and since God will restore all things, everyone will eventually be saved, even if for some this comes only after death. In his view, the resurrection occurs when all rational souls are restored and receive a spiritual body.

 

နစ်ဆင်မြို့သား ဂရိဂေါရီ (အေဒီ ခန့်မှန်း ၃၃၀ – ခန့်မှန်း ၃၉၅) သည် ဝိညာဉ်၏သဘာဝနှင့်ပတ်သက်၍ သူ၏ ဝိညာဉ်နှင့် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းဆိုင်ရာ စာအုပ်တွင် ပိုမိုဝေးကွာသော တွေးခေါ်မှုများကို ဆက်လက်လုပ်ဆောင်ခဲ့သည်။ သေလွန်သူများ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကို ဝိညာဉ်၏မသေနိုင်မှုနှင့် ပေါင်းစပ်သည့် ဤလမ်းကြောင်းသည် အောဂတ်စတင် (အေဒီ ၃၅၄–၄၃၀) တွင် အမှန်တကယ် အထွတ်အထိပ်သို့ ရောက်ရှိခဲ့သည်။ သူသည် ဘုရား့မြို့တော် စာအုပ် ၂၂ တွင် ဤအကြောင်းအရာကို ဆွေးနွေးထားသော်လည်း၊ ယုံကြည်ခြင်း၊ မျှော်လင့်ခြင်းနှင့် ကရုဏာစာအုပ် အခန်း ၂၃ မှ ၂၉ တွင် ပိုမိုတိုက်ရိုက်ဖော်ပြချက်ကို တွေ့နိုင်သည်။ အောဂတ်စတင်သည် ခန္ဓာကိုယ်သည် ဘုရားသခင်၏နိုင်ငံတော်ကို အမွေခံနိုင်သည်ဟု ငြင်းပယ်သော ပလေတိုဝါဒီများကို ဆန့်ကျင်၍ ခန္ဓာကိုယ် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကို ခုခံကာကွယ်ခဲ့သည်။ လူခပ်သိမ်းသည် မူလက ဖြစ်တည်ခဲ့သော ပစ္စည်းအားလုံးမှ ခန္ဓာကိုယ်ကို ပြန်လည်ဖန်တီးခြင်းဖြင့် ရှင်ပြန်ထမြောက်ကြမည်။ သို့သော် ဤသည်မှာ သေပြီးနောက် ဆက်လက်ရှင်သန်နေသော မသေနိုင်သော ဝိညာဉ်နှင့် ခန္ဓာကိုယ်ကို ပြန်လည်ပေါင်းစည်းခြင်းပင် ဖြစ်သည်။ သေပြီးနောက် ခွဲချိခဲ့သော ဝိညာဉ်သည် အထူးသီးသန့်ထားရှိသည့်နေရာ၌ နေရသည်။ ထိုဝိညာဉ်သည် လောက၌ အသက်ရှင်စဉ် ကျင့်ကြံခဲ့ပုံအတိုင်း အနားယူခြင်း သို့မဟုတ် ဒုက္ခဆင်းရဲခြင်းကို ခံစားရသည်။ ရှင်ပြန်ထမြောက်ပြီးနောက် ဖြောင့်မတ်သူများသည် ထာဝရပျော်ရွှင်ခြင်းတွင် အသက်ရှင်ကြမည်။ မတရားသူများမှာမူ ဒုတိယသေခြင်း ခံစားရမည်ဖြစ်ပြီး အောဂတ်စတင်အတွက် ဤသည်မှာ ဝိညာဉ်သည် ခန္ဓာကိုယ်မှ ထာဝရ မခွဲချိနိုင်တော့သော ထာဝရအပြစ်ဒဏ်ပင် ဖြစ်သည်။

Gregory of Nyssa (c. 330-c. 395) carries even further the speculation about the nature of the soul in his On the Soul and the Resurrection, but the real climax of this trend to combine the resurrection of the dead with the immortality of the soul comes with Augustine (354–430). He discusses the subject in book 22 of The City of God, but a more succinct presentation can be found in Faith, Hope and Charity, chapters 23 A.D. 29. Augustine defends the resurrection of the body against the Platonists, who deny that the body can inherit the kingdom. All will rise again in a re-creation that restores the body from the totality of the matter of which it originally consisted. But again, this is really a reuniting of the body with an immortal soul, which has continued to live after death. After death the separated soul stays in a place specially reserved for it. It receives either rest or tribulation depending on the course of its earthly life. After the resurrection the righteous will live in eternal happiness, but the wicked will experience the second death, which for Augustine is the eternal punishment in which the soul is not permitted to leave the body forever.

 

ဤနေရာ၌ သေလွန်သူများ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကို ဆက်လက်အတည်ပြုထားသော်လည်း ဤရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း၏ သဘာဝသည် သမ္မာကျမ်းစာတွင် တွေ့ရသည့်အရာနှင့် လုံးဝကွဲပြားခြားနားသည်။ ဝိညာဉ်၏ မသေနိုင်မှုကို ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းနှင့် တဖြည်းဖြည်း ပေါင်းစပ်လာခြင်းကြောင့် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းသည် လူပြည့်စုံသောသူ၏ ပြန်လည်ဖန်တီးခြင်းမှ သတိရှိရှိ ဒုက္ခဆင်းရဲခြင်း သို့မဟုတ် ငြိမ်သက်ခြင်းကို ခံစားနေပြီးသား ဝိညာဉ်နှင့် ခန္ဓာကိုယ်ကို ပြန်လည်ပေါင်းစည်းခြင်းအဖြစ်သို့ ပြောင်းလဲသွားခဲ့သည်။ ဤသည်မှာ အလယ်ခေတ်တစ်လျှောက် သန့်စင်ရာနေရာ (purgatory) ဆိုင်ရာ တွေးခေါ်မှုများ တိုးပွားလာရန် လမ်းဖွင့်ပေးခဲ့သည်။

Although the resurrection of the dead is still affirmed at this point, its nature is very different from anything found in the Bible. Increasingly the immortality of the soul has been combined with resurrection in ways that change resurrection from the re-creation of the whole person to the reuniting of the body with a conscious soul that has already been experiencing either suffering or peace. This prepared the way for increasing speculations about purgatory throughout the medieval period.

 

ဃ။ အလယ်ခေတ် အလယ်ခေတ်ကာလတွင် အရေးအကြီးဆုံး ဓမ္မပညာရှင်မှာ သောမတ်စ် အကွီနို (၁၂၂၅–၁၂၇၄) ဖြစ်သည်။ သူသည် သူ၏ ဓမ္မပညာအနှစ်ချုပ် (Summa Theologica) တွင် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းဆိုင်ရာ ကဏ္ဍတစ်ခုကို ထည့်သွင်းရေးသားခဲ့သည်။ သူသည် ခန္ဓာကိုယ် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကို အတည်ပြုရုံသာမက (အပိုင်း ၃ ဖြည့်စွက်ချက်၊ မေးခွန်း ၇၅) ကမ္ဘာအဆုံးတွင် ဖြစ်ပျက်မည်ဟုလည်း သတ်မှတ်ခဲ့သည် (မေးခွန်း ၇၇)။ ဆံပင်နှင့် လက်သည်းများ ရှင်ပြန်ထမြောက်မည်လော၊ သေချိန်က အသက်အရွယ်အတိုင်း ရှိမည်လော သို့မဟုတ် ငယ်ရွယ်နုပျိုမှုနှင့် ရှိမည်လော၊ အရပ်အမောင်းအတိုင်း ရှိမည်လော၊ အမျိုးသားနှင့် အမျိုးသမီး နှစ်မျိုးလုံး ရှိကြမည်လော စသည့် မေးခွန်းများကိုပင် တွေးတောဆင်ခြင်ခဲ့သည် (မေးခွန်း ၈၀၊ ၈၁)။ သို့သော် အကွီနိုအတွက် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းဆိုသည်မှာ ခန္ဓာကိုယ်နှင့် ဝိညာဉ်ကို ပြန်လည်ပေါင်းစည်းခြင်းပင် ဖြစ်ကြောင်း ရှင်းလင်းသည်။

D. Middle Ages

The most important theological figure during the medieval period is Thomas Aquinas (1225–1274). He includes a treatise on the resurrection in his Summa Theologica. He not only affirms a resurrection of the body (Supplement to Part 3, Question 75) and places it at the end of the world (Question 77), but even speculates on such questions as whether hair and fingernails will be resurrected (Question 80), whether one will be the same age as at death or young again, whether one will be the same height, and whether both sexes will be present (Question 81). It is clear, however, that for Aquinas, resurrection means the reuniting of body and soul.

 

ဌ။ ဘုရားသခင့်ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးခေတ်မှ ဉာဏ်အလင်းခေတ်အထိ သဘာဝအလျောက် ဝိညာဉ်မသေနိုင်ခြင်းယုံကြည်ချက်ကို ဆက်လက်ထားရှိခဲ့သော်လည်း ပြုပြင်ပြောင်းလဲသူများသည် ရိုမန်ကက်သလစ်အတွေးအခေါ်တွင် သေသူများကို ဒုက္ခဖြင့် သန့်စင်စေသည့် အလယ်အလတ်အခြေအနေ ဖြစ်သော သန့်စင်ရာနေရာ (purgatory) ကို ယေဘုယျအားဖြင့် ဆန့်ကျင်ပြောဆိုခဲ့ကြသည်။ ထို့ပြင် သူတို့အားလုံးသည် ယေရှု၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း၏ အမှန်တရားနှင့် အရေးကြီးမှု၊ ထိုရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းက ယုံကြည်သူများ၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကို ဖြစ်နိုင်စေသည်ကို အခိုင်အမာ ယုံကြည်ကိုင်စွဲခဲ့ကြသည်။ ဤသဘောတူညီချက်များအပြင် ကျန်အရာများတွင် ကွဲပြားမှုများစွာ ရှိခဲ့သည်။ ပြုပြင်ပြောင်းလဲသူများသည် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကို ဝိညာဉ်၏ မသေနိုင်မှုနှင့် အလယ်အလတ်အခြေအနေတို့နှင့် မည်သို့ဆက်စပ်သည်၊ ရှင်ပြန်ထမြောက်လာသော ခန္ဓာကိုယ်သည် လောက၌ရှိခဲ့သော ခန္ဓာကိုယ်နှင့် အတူတူပင်လော စသည့်အချက်များတွင် ကွဲလွဲခဲ့ကြသည်။

E. From the Reformation to the Enlightenment

In spite of the fact that they continued to hold to a doctrine of natural immortality, the Reformers generally spoke out against purgatory, in Roman Catholic thinking an intermediate state in which the dead were purified through suffering. In addition, they all held to the reality and importance of Christ’s resurrection, as well as the resurrection of believers, which that makes possible. Beyond these agreements there was much diversity. Reformers differed on how the resurrection related to the immortality of the soul and the intermediate state, and whether the resurrection body was the same as the earthly one.

 

လူသာ (၁၅၀၉–၁၅၆၄) တွင် မရေရာမှုနှင့် ကွဲပြားမှုများ များစွာတွေ့ရသည်။ တစ်ဖက်တွင် သန့်စင်ရာနေရာ ယုံကြည်ချက်ကို ဆန့်ကျင်ရာတွင် ခရစ်ယာန်သေသူများသည် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကို စောင့်ဆိုင်းနေစဉ် သတိလစ်နေသည်ဟု အကြံပြုပြောဆိုခဲ့သည် (ဒေသနာကျမ်း ၉:၆ အပေါ် မှတ်ချက်)။ သို့သော် အလားတူ ဒေသနာကျမ်းမှတ်ချက်၏ အစောပိုင်းတွင်မူ “ဝိညာဉ်များ မသေနိုင်ဟု အတိအကျ မသိရပါ” ဟု ငြင်းခုံခဲ့သည် (၃:၂၀)။

Luther (1509–1564) reveals a good bit of ambiguity and diversity. On the one hand, when combating the doctrine of purgatory, he seems to suggest that Christians who have died are unconscious as they await the resurrection (Commentary on Ecclesiastes 9:6). Earlier in his same commentary on Ecclesiastes, however, he argues that it is not “certain that souls are immortal” (ibid. 3:20).

 

သူ၏ စားပွဲဝိုင်းပြောစကား (Table Talk) တွင် လူသာသည် ဤမရေရာမှုကို အသိအမှတ်ပြုပြီး ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းနှင့် အလယ်အလတ်အခြေအနေ၏ နားလည်မရနိုင်သော နက်နဲမှုကို ထောက်ပြသည်။ သူက “သေပြီးနောက် ဝိညာဉ်များ ကြားနိုင်၊ ခံစားနိုင်၊ မြင်နိုင်သည်မှာ မှန်ပါသည်။ သို့သော် ဤသည်ကို မည်သို့ဖြစ်ပျက်သည်ကို ကျွန်ုပ်တို့ နားမလည်ပါ” ဟု ဆိုသည် (၅၅၃၄)။ ယုံကြည်ခြင်းခံယူချက်တွင် ခရစ်တော် ငရဲသို့ဆင်းသွားခြင်းဟူသော အဓိပ္ပာယ်နှင့်ပတ်သက်၍ ထပ်မံမေးခွန်းထုတ်လာသောအခါ လူသာက “ယုံကြည်ရမည်ဖြစ်သော်လည်း နားလည်၍မရနိုင်ပါ” ဟု ဖြေကြားခဲ့သည်။

In his Table Talk, Luther seems to recognize this ambiguity and points to the incomprehensible nature of the mystery of the resurrection, as well as the intermediate state. He says, “It’s true that souls hear, feel, and see after death, but how this occurs we don’t understand” (5534). In response to a further question about the meaning of the creed’s proclamation about Christ descending into hell, Luther replies that it must be believed but cannot be understood (ibid.).

 

ကယ်ဗင်သည် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းနှင့် ဝိညာဉ်မသေနိုင်ခြင်း နှစ်ခုစလုံးကို ငြင်းခုံထောက်ခံခဲ့သည်။ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း မရှိဘဲ ဝိညာဉ်သည် သေတတ်သည်ဟု ယုံကြည်ခဲ့သော ဆဒုကဲများသည် မှားသည်ဟု ရှင်းပြသည် (အဖွဲ့အစည်းများ ၃.၂၅.၅)။ ထို့ပြင် အမှားနှစ်ခုကို ငြင်းပယ်သည်။ တစ်ခုမှာ ဝိညာဉ်သည် သေခြင်းမှ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းအထိ အိပ်စက်နေသည် သို့မဟုတ် မရှိတော့ဟူသော အယူ၊ နောက်တစ်ခုမှာ ရှင်ပြန်ထမြောက်ချိန်တွင် ဝိညာဉ်နှင့် ပေါင်းစည်းလိုက်သော ခန္ဓာကိုယ်သည် မတူညီတော့ဟူသော အယူပင် ဖြစ်သည် (၃.၂၅.၆)။ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းဆိုသည်မှာ ခန္ဓာကိုယ်နှင့် ဝိညာဉ်ကို ပြန်လည်ပေါင်းစည်းခြင်းဖြစ်ပြီး အရည်အသွေးကွဲပြားသော်လည်း မူလပစ္စည်းအတိုင်း တူညီသော ခန္ဓာကိုယ်ပင် ဖြစ်သည် (၃.၂၅.၈)။

Calvin argues for both resurrection and immortality. He explains that the Sadducees were wrong in holding that there was no resurrection and that the soul was mortal (Institutes 3. 25. 5). Further, he refutes two errors: that the soul sleeps or is nonexistent during death and that a different body is united with the soul at resurrection (3. 25. 6). Resurrection is the reuniting of body and soul, in which the new body is of the same substance as the former, but of a different quality (3. 25. 8).

 

ကယ်ဗင်သည် သူ၏ ဝိညာဉ်ညဉ့်အိပ်စက်ခြင်းဆန့်ကျင်ရေး (Psychopannychia) တွင် ဤအငြင်းပွားမှုကို ပိုမိုဆက်လက် ငြင်းခုံခဲ့သည်။ ဝိညာဉ်သည် သေခြင်းမှ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းအထိ သတိလစ်နေသည်ဟု ယုံကြည်သူများနှင့် ဝိညာဉ်၏ တကယ့်တည်ရှိမှုကို ငြင်းပယ်သူများကို ဆန့်ကျင်သည်။ ကယ်ဗင်က ဝိညာဉ်သည် ပစ္စည်းတစ်ခုဖြစ်ပြီး သေပြီးနောက် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းမတိုင်မီ သတိရှိရှိ၊ နားလည်နိုင်စွမ်းရှိရှိ အမှန်တကယ် အသက်ရှင်နေသည်ဟု ဆိုသည်။

Calvin carries both his argument and denunciation further in the Psychopannychia, where he argues against those who believe that the soul exists, but hold that it sleeps in a state of insensibility from death to the resurrection, and against those who deny the real existence of the soul. (See Death II. D.) Calvin maintains that the soul is a substance and truly lives with both sense and understanding after death until the resurrection (Calvin 419, 420).

 

၁၆၄၆ ခုနှစ်တွင် အင်္ဂလန်နှင့် စကော့တလန်မှ ပရက်စဘီတေးရီယန်များ စုဝေးရေးသားခဲ့သော ဝက်စ်မင်စတာ ယုံကြည်ခြင်းခံယူချက်သည် ပရိုတက်စတင့်သဘောတူညီချက်၏ အနှစ်သာရကို မည်သည့်စာတမ်းထက်မဆို ကောင်းစွာဖော်ပြထားပြီး ယနေ့တိုင် ရှေးရိုးဆန်သော ပရိုတက်စတင့်အများစု၏ အယူအဆဖြစ်နေဆဲဖြစ်သည်။

Perhaps the Westminster Confession, written by an assembly of Presbyterians of England and Scotland in 1646, presents as well as any other document the essentials of the Protestant consensus, which is still the position of most conservative Protestants:

 

“သေချိန်၌ ခန္ဓာကိုယ်သည် ဖုန်မှုန့်သို့ ပြန်သွားပြီး ဝိညာဉ်သည် ဘုရားသခင်ထံ ပြန်သွားသည်။ မသေနိုင်သော ဝိညာဉ်သည် ကောင်းကင်သို့ လက်ခံခြင်း သို့မဟုတ် ငရဲသို့ ပစ်ချခြင်း ခံရသည်။ နောက်ဆုံးတွင် သေသူအားလုံးသည် သူတို့၏ မူလခန္ဓာကိုယ်များနှင့်ပင် ထမြောက်လာပြီး ထာဝရသူတို့၏ ဝိညာဉ်များနှင့် ပေါင်းစည်းခံရမည်။

“At death the body returns to dust and the soul to God; the immortal soul either is received into heaven or cast into hell. At the last all the dead shall be raised up with the self-same bodies … which shall be united to their souls forever.

 

မတရားသူများ၏ ခန္ဓာကိုယ်များကို ခရစ်တော်၏ တန်ခိုးအားဖြင့် အသရေမဲ့စွာ ထမြောက်စေမည်။ ဖြောင့်မတ်သူများ၏ ခန္ဓာကိုယ်များကို သူ၏ ဝိညာဉ်တော်အားဖြင့် ဂုဏ်တော်ရှိစွာ ထမြောက်စေပြီး သူ၏ ဘုန်းအသရေတော်ရှိသော ခန္ဓာတော်နှင့် တူစေမည်။”

“The bodies of the unjust shall, by the power of Christ, be raised to dishonor; the bodies of the just, by his Spirit, unto honor, and be made conformable to his own glorious body” (Leith 228, 229).

 

ဘုရားသခင့်ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးခေတ်ပြီးနောက် ဉာဏ်အလင်းခေတ်—လူတိုင်းတွင် တူညီသောအကြောင်းပြချက်၊ အယူဝါဒမှ လွတ်မြောက်ရေး၊ အံ့ဖွယ်အမှုများကို သံသယဝင်ခြင်းတို့ကို အလေးပေးသည့်ခေတ်—သည် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းအယူကို လက်ခံရန် ခက်ခဲခဲ့သည်မှာ မလွဲမသွေဖြစ်သည်။ ဘုရားယုံကြည်သူများ (deists) သည် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းနှင့်ပတ်သက်၍ မေးခွန်းများ စတင်ထုတ်ခဲ့ပြီးဖြစ်သော်လည်း၊ ဟမ်ဘတ်တက္ကသိုလ်မှ ပါမောက္ခ ရိုင်မားရပ်စ် (၁၆၉၄–၁၇၆၈) ၏ လက်ရာသည် အလှည့်အပြောင်းတစ်ခု ဖြစ်ခဲ့သည်။ ရိုင်မားရပ်စ်က ယေရှုသည် ကိုယ်ကျင့်တရားဆရာတစ်ဦးသာဖြစ်ပြီး ဂျူးဘာသာဝင်အဖြစ်သာ ဆက်လက်ရှိနေခဲ့သည်၊ ဓလေ့ထုံးတမ်းဥပဒေကို ဖျက်သိမ်းရန် မကြံစည်ခဲ့၊ ဘာသာတရားသစ်တစ်ခု စတင်ရန် ရည်ရွယ်ခြင်း မရှိခဲ့ဟု ဆိုသည် (ရိုင်မားရပ်စ် ၉၈–၁၀၂)။ ယေရှု သေဆုံးသောအခါ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း မရှိခဲ့ပါ။ ဧဝံဂေလိတွင် များပြားလှသော ကွဲလွဲချက်များက ထိုအချက်ကို သက်သေပြသည်။ တပည့်တော်များသည် အလုပ်ပြန်မလုပ်ချင်သဖြင့် အလောင်းကို ခိုးယူခဲ့ခြင်းပင် ဖြစ်သည် (၁၅၃–၁၆၄၊ ၂၄၄၊ ၂၄၅)။

It was inevitable that after the Reformation, the Enlightenment—with its emphasis on universal reason, freedom from dogma, and skepticism toward miracle—would have difficulty with the doctrine of the resurrection. Although deists already had raised questions about the resurrection, the work of Reimarus (1694–1768) constituted a watershed. Reimarus, a professor at Hamburg, held that Jesus had been strictly a moral teacher who remained a Jew, never sought to overturn the ceremonial law, and did not intend to start a new religion (Reimarus 98–102). When Jesus died, He did not rise from the dead, as the many contradictions in the Gospel narratives show. Rather, the disciples, who did not wish to return to work, stole the body (153–164; 244, 245).

 

ရိုင်မားရပ်စ်၏ လွန်ကဲသော အယူအဆကို လူအနည်းငယ်သာ လိုက်စားခဲ့သော်လည်း၊ ယုံကြည်ခြင်း၊ အကြောင်းပြချက်နှင့် သမိုင်းဆိုင်ရာ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းနှင့်ပတ်သက်၍ မေးခွန်းများသည် ပို၍ပို၍ အရေးကြီးလာခဲ့သည်။

Although few followed the extreme position of Reimarus, questions about faith, reason, and history with regard to the resurrection continued to grow more and more crucial.

 

စ။ ခေတ်သစ်ကာလ ခေတ်သစ်ခရစ်ယာန်ဘာသာတွင် အဓိက အတွေးအခေါ်စီးကြောင်း သုံးခုသည် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကိစ္စတွင် ကွဲပြားသည်။ ရိုမန်ကက်သလစ်ဓလေ့သည် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကို ခန္ဓာကိုယ်နှင့် ဝိညာဉ် ပြန်လည်ပေါင်းစည်းခြင်းအဖြစ် ဆက်လက်မြင်ပြီး ဝိညာဉ်၏ မသေနိုင်မှုကို အလေးပေးဆဲဖြစ်သည်။ သန့်စင်ရာနေရာ အယူအဆကို ယခင်ကဲ့သို့ အသေးစိတ် မထုတ်ဖော်တော့သော်လည်း ဆက်လက်ထားရှိသည်။

F. Modern Times

Three major streams of thought in modern Christianity diverge on the issue of the resurrection. The Roman Catholic tradition continues to see the resurrection as the reuniting of the body and soul and continues to emphasize the immortality of the soul. It still gives place to a doctrine of purgatory, though with less elaboration than was once the case.

 

လစ်ဘရယ် ပရိုတက်စတင့်ဓလေ့တွင် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းနှင့် နောက်ဘဝဆိုင်ရာ အမြင်များ ကွဲပြားမှု ကြီးစွာရှိသည်။ သို့သော် နောက်ဘဝအယူအဆနှင့် ခရစ်ယာန်ဘာသာ၏ အခြားအနာဂတ်ဆိုင်ရာ အစိတ်အပိုင်းများကို လက်ရှိအတွေ့အကြုံ၏ သင်္ကေတအဖြစ်သာ မြင်ပြီး အနာဂတ်တွင် တကယ်ဖြစ်ပျက်မည့် အဖြစ်အပျက်များဟု မယူဆသည့် လမ်းကြောင်းတစ်ခု ရှိသည်။

The liberal Protestant tradition shows great diversity in its views of resurrection and afterlife. There has been a tendency, however, to see the concept of afterlife and of many other eschatological elements in Christianity as in some way symbolic of present experience and not actual events to take place in the future.

 

အခြားတစ်ဖက်တွင် ရှေးရိုးဆန်သော သို့မဟုတ် ဧဝံဂေလိကယ် ပရိုတက်စတင့်များသည် အနာဂတ်တွင် ခရစ်တော် ပြန်ကြွလာခြင်းနှင့် အတူ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကို စစ်မှန်စွာ အလေးပေးသည်။ အသေးစိတ်အခြေအနေနှင့်ပတ်သက်၍ ကွဲပြားမှုများစွာ ရှိသော်လည်း ဧဝံဂေလိကယ်အများစုသည် ဝိညာဉ်၏ မသေနိုင်မှုကို ယုံကြည်ပြီး ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကို ခန္ဓာကိုယ်နှင့် ဝိညာဉ် ပြန်လည်ပေါင်းစည်းခြင်းဟု မြင်သည်။

On the other hand, conservative or evangelical Protestants place strong emphasis on the literal return of Christ in the future, accompanied by the resurrection. Although there is much diversity over the specific scenario, most evangelicals hold to the immortality of the soul and see the resurrection as the reuniting of body and soul.

 

နီအိုအော့သိုဒေါ့စ် ငြင်းခုံရာတွင် အော်စကာ ကူးလ်မန်သည် ဝိညာဉ်၏ မသေနိုင်မှုကို မေးခွန်းထုတ်ခဲ့သည်။ သူသည် ကျမ်းစာသစ်ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းအယူသည် ဝိညာဉ်၏ မသေနိုင်မှုနှင့် မကိုက်ညီဟု ပြသရန် ကြိုးပမ်းခဲ့သည် (ကူးလ်မန် ၁၅)။ သေခြင်းနှင့် နောက်ဆုံးနေ့ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကြား အလယ်ကာလတွင် လူသည် အလယ်ကာလ၏ တင်းမာမှုကို မျှဝေထားသော စောင့်ဆိုင်းနေသည့်အခြေအနေတွင် ရှိသည် (၄၆–၅၄)။

In the context of the neoorthodox debate Oscar Cullmann has raised questions about the immortality of the soul. He attempts to show that the NT doctrine of the resurrection of the dead is incompatible with belief in the immortality of the soul (Cullmann 15). In the interim between death and resurrection at the last day one is in a state of anticipation that shares the tension of the interim time (46–54).

 

ဧဝံဂေလိကယ်ဓလေ့တွင် ဂျွန်စတော့နှင့် ကလပ်ခ် ပီနော့ခ် စသည့် ထင်ရှားသော တွေးခေါ်ရှင်များသည် ဝိညာဉ်၏ မသေနိုင်မှုအယူကို ဝေဖန်ခဲ့ကြပြီး အနာဂတ်အတွက် မပြည့်စုံသော မျှော်လင့်ချက်ကို ပေးသည်ဟု ဆိုကာ ခရစ်တော်၏ ခန္ဓာကိုယ်ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းက လူ့ဝိညာဉ်ဘဝသာမက ဖန်ဆင်းခြင်းအားလုံး အပါအဝင် ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာပါ အပြည့်အဝ ကယ်တင်ခြင်းကို ညွှန်ပြသည်ဟု ဆိုခဲ့သည် (စတော့ ၃၁၃–၃၂၀၊ ပီနော့ခ် ၁၆၊ ၁၇)။

In the evangelical tradition prominent thinkers such as John Stott and Clark Pinnock have more recently criticized the doctrine of the immortality of the soul as giving an incomplete hope for the future in contrast with the bodily resurrection of Christ, which points to a total salvation, not only of human spiritual life, but of all creation, including the physical (Stott 313–320; Pinnock 16, 17).

 

ရူဒေါ့ဖ် ဘူးလ်တမန်းက ယေရှု၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကို ဒဏ္ဍာရီဖျက်သိမ်းရန် (demythologize) လိုအပ်ပြီး တကယ့်အဓိပ္ပာယ်မှာ တပည့်တော်များတွင် ယုံကြည်ခြင်း ပေါ်ထွန်းလာခြင်းပင် ဖြစ်သည်ဟု ဆိုသည် (ဘူးလ်တမန်း ၁၉၅၁၊ ၁:၃၀၅)။ ဤယုံကြည်ခြင်း ပေါ်ထွန်းလာခြင်းက ကတိထားတော်မူသော အနာဂတ်ဘဝကို ဖြစ်နိုင်စေသည်။ သူသည် ခရစ်တော် ဒုတိယအကြိမ် ကြွလာခြင်းနှင့် သေလွန်သူများ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကို စစ်မှန်စွာ ငြင်းပယ်ပြီး ကျမ်းစာသစ်၏ ဒဏ္ဍာရီဆန်သော အနာဂတ်အယူအဆသည် “ခရစ်တော်၏ ပါရူးရှီးယား (ပြန်ကြွလာခြင်း) သည် ကျမ်းစာသစ်မျှော်လင့်သည့်အတိုင်း မဖြစ်ပျက်ခဲ့ခြင်း၊ သမိုင်းမပြီးဆုံးခဲ့ခြင်းကြောင့် ယခု လက်ခံ၍မရနိုင်တော့ပါ။ ကျောင်းသားတိုင်း သိသည့်အတိုင်း သမိုင်းသည် ဆက်လက်ဖြစ်ပျက်နေမည်” ဟု ဆိုသည် (ဘူးလ်တမန်း ၁၉၅၇၊ ၅)။

Rudolph Bultmann has claimed that the resurrection of Jesus must be demythologized to discover its true meaning, which was the rise of faith in the disciples (Bultmann 1951, 1:305). This rise of faith makes possible a new existence, which is the promised eschatological life. He rejects a literal Second Coming and resurrection of the dead by saying that the mythical eschatology of the NT is now “untenable for the simple reason that the parousia of Christ never took place as the New Testament expected. History did not come to an end, and, as every schoolboy knows, it will continue to run its course” (Bultmann 1957, 5).

 

နီအိုအော့သိုဒေါ့စ် ဓမ္မပညာရှင်များဖြစ်သော ဘာ့သ်နှင့် ဘရူနာတို့သည် ဘူးလ်တမန်း၏ ချဉ်းကပ်ပုံတွင် အချို့အပိုင်းများကို သဘောမတူကြသော်လည်း ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကို တည်ရှိမှုဆန်စွာ (existentially) အသုံးချခဲ့ကြသည်။ ဘာ့သ်က ပွဲနေ့အကြောင်း ဘူးလ်တမန်း၏ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်ကို ငြင်းပယ်ပြီး ရှင်ပြန်ထမြောက်သော သခင်ကို ယုံကြည်ခြင်းသည် သမိုင်းဆိုင်ရာ ထင်ရှားပေါ်လွင်ခြင်းမှ ပေါက်ဖွားလာခြင်းဖြစ်သည်ဟု ဆိုသည် (ဓမ္မပညာ ၃.၂.၄၄၃)။ ယေရှု၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းနှင့် ပေါ်ထွန်းခြင်းများကို စစ်မှန်သော သမိုင်းအဖြစ် လက်ခံရမည် (၄၄၇)။ သို့သော် ဤရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းသည် လူတိုင်းမြင်နိုင်သော သာမန်သမိုင်းဖြစ်ရပ်ကို ဆိုလိုခြင်း မဟုတ်ပါ။ ယေရှုခရစ်၏ လျှို့ဝှက်တည်ရှိမှုနှင့် အမှုတော်ကို ဖော်ထုတ်ပြသသော ဘုရားသခင်၏ ဗျာဒိတ်ရှိခြင်းပင် ဖြစ်သည်။ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းတွင် “ကိုယ်တော်နားလည်၍မရနိုင်သော သန့်ရှင်းမှု” ရှိသည် (၄.၂.၁၄၆)။

Neoorthodox theologians such as Barth and Brunner disagree with aspects of Bultmann’s approach, but also appropriate the resurrection existentially. Barth rejects Bultmann’s interpretation of Easter as the rise of faith in the risen Lord, for faith in the risen Lord sousprings from its historical manifestation (Dogmatics 3. 2. 443). The resurrection of Jesus and His appearances must be accepted as genuine history (447). Yet this does not mean that the Resurrection is an ordinary historical event open to all observers. It is rather God’s revelation in which the hidden being and work of Jesus Christ are exposed and exhibited. There is a “sacred incomprehensibility” about the Resurrection (4. 2. 146).

 

ဘရူနာကလည်း အလားတူ ပွဲနေ့ကို “တစ်ခုခုကို မြင်နိုင်စေသော အပေါက်” ဟု ပြောဆိုသည်။ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းသည် “ဖြစ်ရပ်တစ်ခုပင် ဖြစ်သော်လည်း သမိုင်းဖြစ်ရပ်များ စီးရီးထဲတွင် ထည့်သွင်း၍မရနိုင်ပါ။ … ဤတွင် သမိုင်းအရ မြင်နိုင်သမျှသည် ဤဖြစ်ရပ်၏ ပဲ့တင်သံသာဖြစ်သည်။ ဤသည်မှာ သမိုင်းထက်အထက်၊ အနာဂတ်သမိုင်း၊ ထို့ကြောင့် သမိုင်းမဟုတ်တော့ပါ” ဟု ဆိုသည် (ဘရူနာ ၅၈၃)။ ခန္ဓာကိုယ် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းသည် သေပြီးနောက် တစ်ဦးချင်းပုဂ္ဂိုလ်ဆန်မှု၏ ဆက်လက်တည်ရှိမှုကို ဆိုလိုသည်။

Brunner presents a similar view when he speaks of Easter as a “hole” through which something else becomes visible. The Resurrection “is a Factum, certainly, but not one which can be fitted into a series … of historical events … In all this whatever becomes historically visible is only the echo of this happening. It is super-history, eschatological history, hence it is no longer historical at all” (Brunner 583). The resurrection of the body signifies the continuity of the individual personality after death.

 

ဘူးလ်တမန်းဓလေ့ကို လိုက်စားသော ဓမ္မပညာရှင်အတော်များများသည် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းနှင့်ပတ်သက်၍ ဘူးလ်တမန်းနှင့် အနည်းဆုံး တစ်စိတ်တစ်ဒေသ ကွဲလွဲခဲ့ကြသည်။ ဝုဖ်ဟတ် ပန်နန်ဘတ် (၁၂၈–၁၃၃) သည် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း၏ သမိုင်းဆိုင်ရာတရားမျှတမှုကို အတည်ပြုသော်လည်း ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာကို ငြင်းပယ်သည်။ ယူဂျင် မိုလ့်တမန်းက “ခရစ်ယာန်ဘာသာသည် ဘုရားသခင်က ယေရှုကို သေခြင်းမှ ထမြောက်စေခြင်း၏ အမှန်တရားနှင့် ရပ်တည်သည် သို့မဟုတ် ပြိုလဲသည်” ဟု ဆိုသည် (၁၆၅)။ ဤအမှန်တရားသည် ဘူးလ်တမန်းဆိုသည့် ယုံကြည်ခြင်း မွေးဖွားခြင်းထက် ကြီးမားသည် (၁၇၃)။ ခရစ်တော်၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကို အသိအမှတ်ပြုခြင်းသည် ဤဖြစ်ရပ်တွင် ကမ္ဘာအတွက် ဘုရားသခင်၏ အနာဂတ်ကို အသိအမှတ်ပြုခြင်းပင် ဖြစ်သည် (၁၉၄)။ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းသည် ကတိနှင့် မျှော်လင့်ချက်ကိစ္စပင် ဖြစ်သည်။

A number of theologians in the Bultmannian tradition have broken at least partially with Bultmann in regard to the Resurrection. Wolfhart Pannenberg (128–133) affirms the historicity of the Resurrection but denies its corporeality. Jürgen Moltmann maintains that “Christianity stands or falls with the reality of the raising of Jesus from the dead by God” (165). This reality is more than the birth of faith as Bultmann held (173). To recognize the resurrection of Christ is to recognize in this event the future of God for the world (194). The Resurrection is a matter of promise and hope.

 

မိုလ့်တမန်းနှင့် ပန်နန်ဘတ် နှစ်ဦးစလုံးသည် ဘူးလ်တမန်းတွင် အရေးကြီးသော အစိတ်အပိုင်းတစ်ခုကို ပြင်ဆင်ခဲ့သော်လည်း ယုံကြည်သူအတွက် စစ်မှန်သော သေလွန်သူများ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကို အတည်ပြုသည်ဟု နားလည်ရန် အမှားဖြစ်လိမ့်မည်။ ဤနေရာတွင် ဂျေ ခရစ်စချီယန် ဘီကာ (၁၀၃) ၏ “တကယ်တော့ ရည်ရွယ်ချက်ရှိသည်ဖြစ်စေ မရှိသည်ဖြစ်စေ ဤမျှော်လင့်ချက်ဓမ္မပညာရှင်များသည် နောက်ဆုံးကာလကို အယူအဆနယ်ပယ်အတွင်း ဖြစ်ရပ်အဖြစ် တည်ဆောက်ကြသည်။ ဘုရားသခင်၏နိုင်ငံတော်သည် သူတို့အတွက် သမိုင်း၏ နောက်ဆုံးရည်မှန်းချက်နှင့် အဓိပ္ပာယ်ပင် ဖြစ်သည်” ဟူသော မှတ်ချက်သည် မှန်ကန်သည်။

Although both Moltmann and Pannenberg corrected an important element in Bultmann, it would be a mistake to understand them as confirming a literal resurrection of the dead for the believer. In this regard J. Christiaan Beker (103) is correct when he observes that “in fact, whether intentionally or not, these theologians of hope construe the end-time more as an event in the realm of ideas than as an actual event. The kingdom of God constitutes for them the final goal and meaning of history.”

 

ရှေးရိုးဆန်သော ခရစ်ယာန်အများစုသည် ဘူးလ်တမန်းကို ကိုယ်စားပြုသော ဓလေ့တစ်ခုလုံးကို ငြင်းပယ်ပြီး ယေရှုနှင့် ယုံကြည်သူများ၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း နှစ်ခုစလုံး၏ သမိုင်းဆိုင်ရာ စစ်မှန်မှုကို အတည်ပြုခဲ့ကြသည်။ မကြာခဏဆိုသလို ဤရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း၏ မှန်ကန်မှုကို အလေးပေးခြင်းသည် ဝိညာဉ်၏ မသေနိုင်မှုအယူနှင့် ပေါင်းစပ်ထားတတ်သဖြင့် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကို ခန္ဓာကိုယ်နှင့် ဝိညာဉ် ပြန်လည်ပေါင်းစည်းခြင်းဟု မြင်လေ့ရှိသည်။ ရှေးရိုးဆန်သော အလေးပေးမှုတွင် မကြာခဏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကို ကျမ်းစာနှင့် သမိုင်းဆိုင်ရာ သက်သေအမျိုးမျိုးဖြင့် သက်သေပြရန် ကြိုးပမ်းခဲ့ကြပြီး ယုံကြည်ခြင်းနှင့် သမိုင်းကို မည်သို့ဆက်စပ်ရမည်နှင့်ပတ်သက်၍ ပြဿနာများကို ထည့်သွင်းပြောဆိုခဲ့ခြင်း အနည်းငယ်သာရှိသည်။

Most conservative Christians have rejected the entire tradition characterized by Bultmann and have affirmed the historical literalness of both the resurrection of Jesus and the believers. Often, however, this insistence on the verity of the Resurrection has been combined with the concept of the immortality of the soul, so that the resurrection is seen as the reuniting of body and soul. The conservative emphasis often has included attempts to prove the Resurrection with various kinds of evidence from both the Bible and history, with little effort to speak to the problems of faith and history.

 

သို့သော် ခေတ်နှောင်းဧဝံဂေလိကယ်များသည် ဤကိစ္စများကို ဖြေရှင်းခဲ့ကြသည်။ ဥပမာ၊ ဂျီ အီလွန့် လက်ဒ် (၂၆၃–၂၈၄) သည် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း၏ သမိုင်းဆိုင်ရာတရားမျှတမှုကို အတည်ပြုပြီး ကျမ်းစာတွင် ဖော်ပြထားသော ခရစ်ယာန်ယုံကြည်ခြင်း၏ သဘာဝကို လက်ခံနိုင်ခြင်းမရှိသူများသည် ကျမ်းစာယုံကြည်ခြင်းနှင့် ကိုက်ညီမှုမရှိသော ယူဆချက်များကို ယူဆောင်လာကြသည်ဟု ငြင်းခုံသည် (၂၆၇–၂၇၁)။ ဘူးလ်တမန်းကို ဆန့်ကျင်၍ လက်ဒ်က ဂျေရုဆလင်မြို့ပြင်ဥယျာဉ်တွင် ရည်ရွယ်ချက်ရှိရှိ ဖြစ်ပျက်ခဲ့သည်ဟု ငြင်းခုံသည်။ သို့သော် လက်ဒ်သည် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းသည် သမိုင်းထက် များစွာကြီးမားကြောင်း ပြသလိုသည်။

More recent evangelicals have addressed such issues, however. For example, G. Elton Ladd (263o-284) affirms the historicity of the Resurrection and argues that those who cannot accept the nature of Christian faith as disclosed in the Bible bring with them presuppositions foreign to biblical faith (267–271). Against Bultmann, Ladd argues that an objective fact occurred in a garden outside Jerusalem. Yet Ladd also wants to show that the Resurrection is much more than history.

 

“ယေရှု၏ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းဆိုသည်မှာ သမိုင်းဆိုင်ရာခေတ်သစ်မြင်ကွင်းပေါ်တွင် ထာဝရဖြစ်သောအရာတစ်ခု ပေါ်ထွန်းလာခြင်းပင်ဖြစ်သည် … ။ ဤသည်မှာ ပုံမှန်ဖြစ်ရပ်များ၏ ပုံမှန်လမ်းကြောင်းကို ‘အနှောင့်အယှက်ပေးခြင်း’ မဟုတ်ပါ။ ဤသည်မှာ လုံးဝအသစ်သောအရာတစ်ခု ထင်ရှားပေါ်ထွက်လာခြင်းပင်ဖြစ်သည်။ ထာဝရအသက်တာသည် သေခြင်းတရားထဲတွင် ပေါ်ထွန်းလာခဲ့သည်” (၂၇၃)။

“The resurrection of Jesus is no less than the appearance upon the historical temporal scene of something which is eternal … . It is no ‘disturbance’ of the normal course of events; it is the manifestation of something utterly new. Eternal life has appeared in the midst of mortality” (273).

 

Ladd အဆိုအရ ဤ “သမိုင်းလွန်” (supra-historical) ဖြစ်ရပ်ကို သမိုင်းပြန်လည်တည်ဆောက်ခြင်းနှင့် သမိုင်းဆိုင်ရာနည်းလမ်းများဖြင့် တည်ထောင်နိုင်၍ သိနိုင်သည်မဟုတ်ပါ။ အကြောင်းမူကား၊ သမိုင်းဆိုင်ရာသက်သေများသည် ယုံကြည်ခြင်းကို အတင်းအကျပ်ဖြစ်စေနိုင်သည်မဟုတ်ပါ။ ယုံကြည်ခြင်းသည် နားထောင်ခြင်းအားဖြင့်သာ ဖြစ်ပေါ်လာသည် (၂၈၀)။ သို့ရာတွင် ဤအချက်သည် ယုံကြည်ခြင်းနှင့် အကြောင်းပြချက်ကို ခွဲထုတ်ခြင်းမဟုတ်ပါ။ ယုံကြည်ခြင်းနှင့် အကြောင်းပြချက်သည် မတူညီသော်လည်း မဟာမိတ်ဖြစ်သည်။ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကို ယုံကြည်ခြင်းဖြင့်သာ လက်ခံနိုင်သည်။ သို့သော် ထိုယုံကြည်ခြင်းသည် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်ဖန်တီးပေးသော ယုံကြည်ခြင်းဖြစ်ပြီး၊ ထိုဝိညာဉ်တော်သည် သမိုင်းဆိုင်ရာသက်သေများကို ကိရိယာအဖြစ်သုံး၍ ယုံကြည်ခြင်းကို နှိုးဆွပေးသည်။ သို့ရာတွင် အတင်းအကျပ်ဖြစ်စေသော သက်သေမျိုးမဟုတ်ပါ (၂၈၁)။

According to Ladd, this “supra-historical” event cannot be established and known by historical reconstruction and methodology, for historical proofs cannot compel faith, which comes by hearing (280). This does not divorce faith and reason, for they are in alliance, but not identical. The Resurrection can be accepted only by faith, but by a faith created by the Holy Spirit, who uses historical witnesses as instruments to elicit faith, but not proofs to compel it (281).

 

G. ဆဋ္ဌမနေ့အဲဒဗင်တစ်သည် ရပ်တည်ချက် ကျမ်းစာတစ်ခုလုံးသည် ဆဋ္ဌမနေ့အဲဒဗင်တစ်သည် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းနားလည်မှုကို ရှင်းပြထားသောကြောင့်၊ ဤအပိုင်းတွင် အဲဒဗင်တစ်သည် အယူဝါဒ၏သမိုင်းကို အနည်းငယ်သာ ထိမိပါမည်။

G. The Seventh-day Adventist Position

Since the entire biblical section is an explication of the Seventh-day Adventist understanding of the resurrection, this section will touch only briefly on the history of the doctrine in Adventist understanding.

 

ဖြောင့်မတ်သူများ၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းသည် ထောင်စုနှစ်မတိုင်မီ ဖြစ်ပေါ်မည်ဖြစ်ပြီး၊ ဆိုးယုတ်သူများ၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းသည် ထောင်စုနှစ်ပြီးဆုံးချိန်တွင် ဖြစ်ပေါ်မည်ဟု ဝီလျံမီလာက ဟောပြောခဲ့သည်။ (Damsteegt ၃၈–၄၀ နှင့် Nichol ၅၀၆၊ ၅၀၇ ကိုကြည့်ပါ။)

The basic picture of the resurrection accompanying the Second Coming was already present in the preaching of William Miller. He taught that the remsurrection of the righteous would occur before the millennium and that the resurrection of the wicked would take place at its end. (See Damsteegt 38–40 and Nichol 506, 507.)

 

Review and Herald တွင် ပထမဆုံးထုတ်ဝေခဲ့သော ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းဆိုင်ရာ ဆောင်းပါးများသည် အခြားအရင်းအမြစ်များမှ ပြန်လည်ထုတ်ဝေခြင်းများဖြစ်သည်။ ပထမဆောင်းပါးကို ၁၈၅၂ ဒီဇင်ဘာ ၉ ရက်တွင် Midnight Cry (၁၈၄၃) မှ ကူးယူခဲ့သည်။ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းနှစ်ခု၊ ထောင်စုနှစ်ခြားထားသည်ဟူသော ကောင်းစွာဖွဲ့စည်းထားသော ဆွေးနွေးချက်တစ်ခုကို ၁၈၅၃ စက်တင်ဘာ ၂၇ ရက်ထုတ်တွင် ထည့်သွင်းခဲ့သော်လည်း၊ ထိုဆောင်းပါးသည် ၁၈၄၃ ခုနှစ်ကတည်းက ထုတ်ဝေခဲ့ပြီးဖြစ်သည်။ တတိယမြောက်ဆောင်းပါးကို ၁၈၅၄ ဧပြီ ၁၈ ရက်တွင် ဘတ်တစ်အရင်းအမြစ်မှ ကူးယူခဲ့သည်။

The earliest articles on the resurrection to be published in the Review and Herald were reprinted from other sources. The first, on December 9, 1852, was taken from the Midnight Cry (1843). A well-developed discussion of the two resurrections, 1,000 years apart, appeared in the September 27, 1853, issue, but it had been published already in 1843. A third one, on April 18, 1854, came from a Baptist source.

 

၁၈၅၆ တွင် Loughborough က Review and Herald အတွက် “ဝိညာဉ်သည် မသေနိုင်သောအရာလော့” ခေါင်းစဉ်ဖြင့် မူရင်းဆောင်းပါးတစ်ပုဒ် ရေးသားခဲ့သည် (ဒီဇင်ဘာ ၁၁)။ ထိုဆောင်းပါးတွင် အနာဂတ်အသက်တာ၏ တစ်ခုတည်းသောမျှော်လင့်ချက်သည် စစ်မှန်သောရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းတွင်သာ အခြေခံထားသည်ဟု ငြင်းခုံခဲ့သည်။ J. H. Waggoner က ဆိုးယုတ်သူများ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းအတွက် ကျမ်းစာသက်သေများကို Review and Herald တွင် ၁၈၅၇ ဖေဖော်ဝါရီ ၅ ရက်ထုတ်ဆောင်းပါးတွင် ခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာခဲ့သည်။ (Death II. E. ကိုကြည့်ပါ။)

In 1856 Loughborough wrote an original article for the Review and Herald entitled “Is the Soul Immortal?” (Dec. 11), in which he argued that the only hope of a future life was grounded in a literal resurrection. J. H. Waggoner analyzed the biblical evidence for the resurrection of the wicked in a Review and Herald article published February 5, 1857. (See Death II. E.)

 

ထို့ကြောင့် ဆဋ္ဌမနေ့အဲဒဗင်တစ်ခရစ်ယာန်အသင်းတော်၏ သမိုင်းတစ်လျှောက်လုံးတွင် ခရစ်တော်၏ဒုတိယလာရောက်ခြင်းတွင် ဖြောင့်မတ်သူများ၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကို ခရစ်ယာန်များက မျှော်လင့်နိုင်သည်ဟူ၍ နှင့် ခရစ်တော်ပြန်လာမှီသေဆုံးသူများသည် လူတစ်ယောက်လုံး ရှင်ပြန်ထမြောက်သည်အထိ သတိလစ်နေသောအိပ်စက်မှုတွင် စောင့်ဆိုင်းနေရမည်ဟူ၍ တညီတညွတ်တည်း အတည်ပြုခဲ့သည်။ အဲဒဗင်တစ်သည် ဆိုးယုတ်သူများ၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းသည် ထောင်စုနှစ်ပြီးဆုံးချိန်တွင် နောက်ထပ်တစ်ထောင်နှစ်အကြာတွင် ဖြစ်ပေါ်မည်ဟုလည်း ယုံကြည်ခဲ့သည်။

Thus throughout its history the Seventh-day Adventist Church has consistently affirmed that Christians can look forward to the resurrection of the just at the second advent of Christ, and that those who die before Christ’s return wait in unconscious sleep until the whole person is resurrected. Adventists have also held that the resurrection of the wicked will occur 1,000 years later at the end of the millennium.

 

ဤရပ်တည်ချက်၏ တညီတညွတ်တည်းမှုကို အသင်းတော်က လက်ခံခဲ့သော ယုံကြည်ချက်ကြေညာချက်များတွင် တွေ့နိုင်သည်။ ၁၈၇၂ တွင် ထုတ်ဝေခဲ့သော အစောဆုံးယုံကြည်ချက်ကြေညာချက်တစ်ခုတွင် လူသားများ၏ ပြည့်စုံမှုနှင့် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကို ပါဝင်စေခဲ့သည်။ ထိုကြေညာချက်တွင် ခရစ်တော်သည် ကျွန်ုပ်တို့၏ ဖြောင့်မတ်ခြင်းအတွက် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခဲ့သည် (အမှတ် ၂) နှင့် သေလူများကို သင်္ချိုင်းမှ ခန္ဓာကိုယ်ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းဖြင့် ထုတ်ယူမည်ဖြစ်သည်။ ဖြောင့်မတ်သူများကို ခရစ်တော်၏ဒုတိယလာရောက်ခြင်းတွင် ပထမရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းဖြင့်၊ ဆိုးယုတ်သူများကို ဒုတိယရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းဖြင့် ထောင်စုနှစ်တစ်ထောင်အကြာတွင် ရှင်ပြန်ထမြောက်စေမည် (အမှတ် ၂၁) ဟု အတည်ပြုထားသည်။ နောက်ဆုံးတံပိုးမှုတ်သံတွင် အသက်ရှင်နေသော ဖြောင့်မတ်သူများသည် ပြောင်းလဲခြင်းခံရပြီး မသေနိုင်သောသူများ ဖြစ်လာမည် (အမှတ် ၂၂; LA.D. ၂၃၂–၂၃၆)။

The consistency of this position can be seen in the various statements of belief that the church has adopted. In one of its earliest published statements of belief in 1872, belief in the wholeness of human beings and the resurrection is included. This statement affirms that Christ was raised for our justification (No. 2) and that the dead will be brought out of the grave by a bodily resurrection: the righteous in the first resurrection at the second advent of Christ and the wicked at the second resurrection 1,000 years later (No. 21). At the last trump the living righteous are changed and become immortal (No. 22; LA.D. 232–236).

 

၁၉၃၁ တွင် ထုတ်ပြန်ခဲ့သော ကြေညာချက်တွင် ဘုရားသခင်သာလျှင် မသေနိုင်သောသူဖြစ်ပြီး၊ လူသားများသည် မွေးရာပါအပြစ်ရှိ၍ သေဆုံးနေသူများဖြစ်ကာ၊ မသေနိုင်ခြင်းနှင့် ထာဝရအသက်တာကို ဧဝံဂေလိတရားမှ ဘုရားသခင်၏ အခမဲ့လက်ဆောင်အဖြစ်သာ ရရှိနိုင်သည်ဟု ကြေညာထားသည် (အမှတ် ၉)။ အမှတ် ၁၀ နှင့် ၁၁ တို့တွင် သေခြင်းအခြေအနေတွင် သတိလစ်နေမှုနှင့် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းနှစ်ခုကို ထပ်မံအတည်ပြုထားသည်။

A statement issued in 1931 proclaims that God only has immortality, that humans are inherently sinful and dying, and that immortality and eternal life come only from the gospel as a free gift of God (No. 9). Statements 10 A.D. 11 reaffirm the unconscious state in death, as well as the two resurrections.

 

၁၉၈၀ တွင် မဲခွဲဆုံးဖြတ်၍ ထုတ်ဝေခဲ့သော နောက်ဆုံးယုံကြည်ချက်ကြေညာချက်မှာ အောက်ပါအတိုင်းဖြစ်သည်။ “အပြစ်၏လုပ်ခလစာမှာ သေခြင်းတရားဖြစ်သည်။ သို့ရာတွင် ဘုရားသခင်၊ တစ်ပါးတည်းသော မသေနိုင်သောသခင်သည် ကယ်တင်ခြင်းခံရသူများအား ထာဝရအသက်တာကို ပေးသနားမည်။ ထိုနေ့ရောက်မှီတိုင်အောင် သေခြင်းသည် လူတိုင်းအတွက် သတိလစ်နေသောအခြေအနေဖြစ်သည်။ ကျွန်ုပ်တို့၏အသက်တာဖြစ်သော ခရစ်တော် ထင်ရှားပေါ်ထွန်းသောအခါ၊ ရှင်ပြန်ထမြောက်လာသော ဖြောင့်မတ်သူများနှင့် အသက်ရှင်နေသော ဖြောင့်မတ်သူများသည် ဘုန်းအသရေနှင့် ပြည့်စုံလျက် မိမိတို့သခင်ကို လာရောက်ကြိုဆိုရန် လေထဲသို့ ဆွဲငင်ခြင်းခံရမည်။ ဆိုးယုတ်သူများ၏ ဒုတိယရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းသည် ထောင်စုနှစ်တစ်ထောင်အကြာတွင် ဖြစ်ပေါ်မည် (ရောမ ၆:၂၃၊ ၁တိ ၆:၁၅၊ ၁၆၊ ဒေ ၉:၅၊ ၆၊ ဆာ ၁၄၆:၃၊ ၄၊ ယော ၁၁:၁၁–၁၄၊ ကောလ ၃:၄၊ ၁ကော ၁၅:၅၁–၅၄၊ ၁သက် ၄:၁၃–၁၇၊ ယော ၅:၂၈၊ ၂၉၊ ဗျာ ၂၀:၁–၁၀)။” (SDA Yearbook ၁၉၉၁၊ ၈)။

The most recent statement of belief, voted and published in 1980, reads as follows:

“The wages of sin is death. But God, who alone is immortal, will grant eternal life to His redeemed. Until that day death is an unconscious state for all people. When Christ, who is our life, appears, the resurrected righteous and the living righteous will be glorified and caught up to meet their Lord. The second resurrection, the resurrection of the unrighteous, will take place a thousand years later (Rom. 6:23; 1 Tim. 6:15, 16; Eccl. 9:5, 6; Ps. 146:3, 4; John 11:11–14; Col. 3:4; 1 Cor. 15:51–54; 1 Thess. 4:13–17; John 5:28, 29; Rev. 20:1–10).” (SDA Yearbook 1991, 8.)

 

V. အဲလင် ဂျီ ဝိုက်၏ မှတ်ချက်များ A. ဖြောင့်မတ်သူများ၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းနှင့်ပတ်သက်၍ “ဖာရိရှဲများသည် သေလူများ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကို ယုံကြည်ခဲ့ကြသည်။ ခရစ်တော်က ယခုပင် သေလူများကို အသက်ပေးသောတန်ခိုးသည် သူတို့အလယ်တွင် ရှိနေပြီဖြစ်သည်ဟုလည်းကောင်း၊ ထိုတန်ခိုးထင်ရှားခြင်းကို သူတို့သည် မြင်တွေ့ရလိမ့်မည်ဟုလည်းကောင်း ကြေညာတော်မူသည်။ ဤအတူတူပင် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းတန်ခိုးသည် ‘အပြစ်နှင့်အပြစ်ဒုစရိုက်များကြောင့် သေနေသော’ ဝိညာဉ်ကို အသက်ပေးသောတန်ခိုးဖြစ်သည် (ဧဖက် ၂:၁)။ ခရစ်ယေရှု၌ရှိသော ထိုအသက်တာ၏ဝိညာဉ်တော်၊ ‘ထိုရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း၏တန်ခိုး’ သည် လူများကို ‘အပြစ်နှင့်သေခြင်း၏စည်းမျဉ်းမှ လွတ်မြောက်စေသည်’ (ဖိလိပ္ပိ ၃:၁၀၊ ရောမ ၈:၂)။ ဆိုးယုတ်ခြင်း၏လွှမ်းမိုးမှု ပြိုလဲသွားပြီး၊ ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် ဝိညာဉ်သည် အပြစ်မှ ကင်းဝေးစေသည်။ ခရစ်တော်၏ဝိညာဉ်တော်ကို နှလုံးသွင်းလျှင် ထိုသူသည် ထာဝရတန်ခိုးကို ပါဝင်ခံစားသူ ဖြစ်လာကာ၊ ထိုတန်ခိုးသည် သူ၏ခန္ဓာကိုယ်ကို သင်္ချိုင်းမှ ထုတ်ယူလာမည် ဖြစ်သည်” (DA ၂၀၉၊ ၂၁၀)။

V. Ellen G. White Comments

A. On the Resurrection of the Righteous

“The Pharisees believed in the resurrection of the dead. Christ declares that even now the power which gives life to the dead is among them, and they are to behold its manifestation. This same resurrection power is that which gives life to the soul ‘dead in trespasses and sins’ (Eph. 2:1). That spirit of life in Christ Jesus, ‘the power of his resurrection,’ sets men ‘free from the law of sin and death’ (Phil. 3:10; Rom. 8:2). The dominion of evil is broken, and through faith the soul is kept from sin. He who opens his heart to the Spirit of Christ becomes a partaker of that mighty power which shall bring forth his body from the grave” (DA 209, 210).

 

“ခရစ်တော်သည် ကျွန်ုပ်တို့နှင့် တစ်တူတစ်တန်းတည်း ဖြစ်လာခဲ့သည်မှာ၊ ကျွန်ုပ်တို့သည် သူနှင့် တစ်ဝိညာဉ်တည်း ဖြစ်လာနိုင်ရန်ဖြစ်သည်။ ဤပေါင်းစည်းမှုကြောင့်ပင် ကျွန်ုပ်တို့သည် သင်္ချိုင်းမှ ထွက်လာရမည်ဖြစ်သည်။ ခရစ်တော်၏တန်ခိုးထင်ရှားခြင်းသက်သက်သာမက၊ ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် သူ၏အသက်တာသည် ကျွန်ုပ်တို့၏အသက်တာဖြစ်လာသောကြောင့်ပင် ဖြစ်သည်။ ခရစ်တော်၏ စစ်မှန်သောသဏ္ဌာန်ကို မြင်သူ၊ နှလုံးထဲသို့ လက်ခံသူများသည် ထာဝရအသက်တာရှိသည်။ ခရစ်တော်သည် ဝိညာဉ်တော်အားဖြင့် ကျွန်ုပ်တို့၌ နေတော်မူသည်။ ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် နှလုံးထဲသို့ လက်ခံသော ဘုရားသခင်၏ဝိညာဉ်တော်သည် ထာဝရအသက်တာ၏ အစဖြစ်သည်” (အထက်ပါ ၃၈၈)။

“Christ became one flesh with us, in order that we might become one spirit with Him. It is by virtue of this union that we are to come forth from the grave—not merely as a manifestation of the power of Christ, but because, through faith, His life has become ours. Those who see Christ in His true character, and receive Him into the heart, have everlasting life. It is through the Spirit that Christ dwells in us; and the Spirit of God, received into the heart by faith, is the beginning of the life eternal” (ibid. 388).

 

“ယုံကြည်သူအတွက် ခရစ်တော်သည် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းနှင့် အသက်တာဖြစ်တော်မူသည်။ ကျွန်ုပ်တို့၏ကယ်တင်ရှင်တွင် အပြစ်ကြောင့် ဆုံးရှုံးခဲ့သော အသက်တာကို ပြန်လည်ပေးသည်။ အကြောင်းမူကား သူသည် ကိုယ်တိုင်အသက်ရှင်တော်မူ၍ သူအလိုရှိသူတိုင်းကို အသက်ပေးနိုင်သည်။ မသေနိုင်ခြင်းကို ပေးသနားရန် အခွင့်အာဏာရှိတော်မူသည်။ လူသားအဖြစ်ဖြင့် စွန့်လွှတ်ခဲ့သော အသက်တာကို ပြန်လည်ယူဆောက်ပြီး လူသားမျိုးနွယ်အား ပေးသနားတော်မူသည်” (အထက်ပါ ၇၈၆၊ ၇၈၇)။

“To the believer, Christ is the resurrection and the life. In our Saviour the life that was lost through sin is restored; for He has life in Himself to quicken whom He will. He is invested with the right to give immortality. The life that He laid down in humanity, He takes up again, and gives to humanity” (ibid. 786, 787).

 

“လက်ဝါးကပ်တိုင်မှ ထွက်သော ‘ပြီးပြီ’ ဟူသော အသံသည် သေလူများအလယ်တွင် ကြားခဲ့ရသည်။ ထိုအသံသည် သင်္ချိုင်းနံရံများကို ဖြတ်ကျော်၍ အိပ်စက်နေသူများကို ထထွက်လာရန် ဆင့်ခေါ်ခဲ့သည်။ ခရစ်တော်၏အသံကို ကောင်းကင်မှ ကြားရသောအခါ ထိုနည်းတူ ဖြစ်လိမ့်မည်။ ထိုအသံသည် သင်္ချိုင်းများကို ဖွင့်လှစ်၍ ခရစ်တော်ထဲသို့ သေလူများ ရှင်ပြန်ထမြောက်လာမည်။ ကယ်တင်ရှင် ရှင်ပြန်ထမြောက်ချိန်တွင် သင်္ချိုင်းအနည်းငယ်သာ ဖွင့်လှစ်ခဲ့သော်လည်း၊ သူ၏ဒုတိယလာရောက်ခြင်းတွင် အဖိုးတန်သော သေလူအားလုံးသည် သူ၏အသံကို ကြားပြီး ဘုန်းကျိန်းသော မသေနိုင်သောအသက်တာသို့ ထွက်လာကြမည်။ ခရစ်တော်ကို ရှင်ပြန်ထမြောက်စေသော အတူတူတန်ခိုးသည်ပင် သူ၏အသင်းတော်ကို ရှင်ပြန်ထမြောက်စေ၍ သူနှင့်အတူ မင်းမျိုးအားလုံး၊ တန်ခိုးအားလုံး၊ ဤလောက၌သာမက လောကအတွင်းမှ နာမတော်အားလုံးထက် အထက်သို့ ဘုန်းတန်ခိုးနှင့် ချီးမြှောက်မည်” (အထက်ပါ ၇၈၇)။

“The voice that cried from the cross, ‘It is finished,’ was heard among the dead. It pierced the walls of sepulchers, and summoned the sleepers to arise. Thus will it be when the voice of Christ shall be heard from heaven. That voice will penetrate the graves and unbar the tombs, and the dead in Christ shall arise. At the Saviour’s resurrection a few graves were opened, but at His second coming all the precious dead shall hear His voice, and shall come forth to glorious, immortal life. The same power that raised Christ from the dead will raise His church, and glorify it with Him, above all principalities, above all powers, above every name that is named, not only in this world, but also in the world to come” (ibid. 787).

 

“ယေရှုရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းသည် သူ၌ အိပ်စက်နေသူအားလုံး၏ နောက်ဆုံးရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း၏ ပုံစံဖြစ်သည်။ ရှင်ပြန်ထမြောက်သော ကယ်တင်ရှင်၏ မျက်နှာသွင်ပြင်၊ အမူအရာ၊ စကားပြောဟန်အားလုံးသည် တပည့်တော်များအတွက် ရင်းနှီးကျွမ်းဝင်ခဲ့သည်။ ယေရှုသည် သေခြင်းမှ ထထွက်လာသည်နည်းတူ၊ သူ၌ အိပ်စက်နေသူများလည်း ထပ်မံထထွက်လာကြမည်။ ကျွန်ုပ်တို့သည် ကျွန်ုပ်တို့သူငယ်ချင်းများကို တပည့်တော်များက ယေရှုကို သသိသည်နည်းတူ သိမှတ်ကြမည်။ ဤသေတတ်သောဘဝ၌ ပုံပျက်၊ ဖျားနာ၊ သို့မဟုတ် ပုံမမှန်ဖြစ်နေသူများလည်း ပြီးပြည့်စုံသော ကျန်းမာခြင်းနှင့် အချိုးညီညွတ်မှုဖြင့် ရှင်ပြန်ထမြောက်လာကြမည်။ သို့သော် ဘုန်းထင်ရှားသောခန္ဓာကိုယ်၌ သူတို့၏ အမှတ်သညာကို ပြီးပြည့်စုံစွာ ထိန်းသိမ်းထားမည်။ ထိုအခါ ကျွန်ုပ်တို့သည် ကျွန်ုပ်တို့ကို သိသည်နည်းတူ သိမှတ်ကြမည် (၁ကော ၁၃:၁၂)။ ယေရှု၏မျက်နှာမှ ထွန်းလင်းသော အလင်းနှင့် ထွန်းတောက်နေသော မျက်နှာတွင် ကျွန်ုပ်တို့ ချစ်ခင်သူများ၏ မျက်နှာသွင်ပြင်ကို အသိအမှတ်ပြုကြမည်” (အထက်ပါ ၈၀၄)။

“The resurrection of Jesus was a type of the final resurrection of all who sleep in Him. The countenance of the risen Saviour, His manner, His speech, were all familiar to His disciples. As Jesus arose from the dead, so those who sleep in Him are to rise again. We shall know our friends, even as the disciples knew Jesus. They may have been deformed, diseased, or disfigured, in this mortal life, and they rise in perfect health and symmetry; yet in the glorified body their identity will be perfectly preserved. Then shall we know even as also we are known (1 Cor. 13:12). In the face radiant with the light shining from the face of Jesus, we shall recognize the lineaments of those we love” (ibid. 804).

 

“သက်သာလောနိတ်သားများသည် ခရစ်တော်သည် အသက်ရှင်နေသော သစ္စာရှိသူများကို ပြောင်းလဲ၍ သူ့ထံသို့ ခေါ်ဆောင်ရန် လာတော်မူမည်ဟု စိတ်အားထက်သန်စွာ ဆုပ်ကိုင်ခဲ့ကြသည်။ သူတို့သည် သူတို့ချစ်ခင်သူများ မသေရန် ဂရုတစိုက် စောင့်ရှောက်ခဲ့ကြသည်။ သို့မှသာ သူတို့သခင်လာရောက်ချိန်တွင် ရရှိမည့်ကောင်းချီးကို မဆုံးရှုံးရန်ဖြစ်သည်။ သို့သော် သူတို့၏ချစ်ခင်သူများ တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက် သေဆုံးသွားခဲ့ပြီး၊ သက်သာလောနိတ်သားများသည် အနာဂတ်ဘဝ၌ ထပ်မံတွေ့ဆုံရန် မျှော်လင့်ချက်အနည်းငယ်သာရှိလျက် နောက်ဆုံးအကြိမ် သူတို့၏မျက်နှာကို ကြည့်ရှုခဲ့ကြရသည်။

“The Thessalonians had eagerly grasped the idea that Christ was coming to change the faithful who were alive, and to take them to Himself. They had carefully guarded the lives of their friends, lest they should die and lose the blessing which they looked forward to receiving at the coming of their Lord. But one after another their loved ones had been taken from them, and with anguish the Thessalonians had looked for the last time upon the faces of their dead, hardly daring to hope to meet them in a future life.

 

ပေါလု၏စာကို ဖွင့်၍ ဖတ်ရှုသောအခါ၊ သေလူများ၏ စစ်မှန်အခြေအနေကို ဖော်ပြသော စကားများကြောင့် အသင်းတော်တွင် ကြီးစွာသောဝမ်းမြောက်ခြင်းနှင့် နှစ်သိမ့်ခြင်း ဖြစ်ပေါ်ခဲ့သည်။ ပေါလုက ခရစ်တော်လာရောက်ချိန်တွင် အသက်ရှင်နေသူများသည် ယေရှု၌ အိပ်ပျော်နေသူများထက် ဦးစားပေး၍ သခင်ကို မကြိုဆိုရန် သွားကြရမည်မဟုတ်ကြောင်း ပြသခဲ့သည်။ မင်းကြီးတော်၏အသံနှင့် ဘုရားသခင်၏တံပိုးမှုတ်သံသည် အိပ်စက်နေသူများထံ ရောက်ရှိမည်ဖြစ်ပြီး၊ ခရစ်တော်ထဲသို့ သေလူများ အရင်ရှင်ပြန်ထမြောက်၍ ထိုနောက် အသက်ရှင်သူများသည် မသေနိုင်ခြင်းကို ခံစားရမည်” (AA ၂၅၈)။

“As Paul’s epistle was opened and read, great joy and consolation was brought to the church by the words revealing the true state of the dead. Paul showed that those living when Christ should come would not go to meet their Lord in advance of those who had fallen asleep in Jesus. The voice of the Archangel and the trump of God would reach the sleeping ones, and the dead in Christ should rise first, before the touch of immortality should be given to the living” (AA 258).

 

“အားလုံးသည် သင်္ချိုင်းထဲဝင်စဉ်က အရပ်အမောင်းနှင့် အတူတူပင် ထွက်လာကြမည်။ ရှင်ပြန်ထမြောက်လာသူများထဲတွင် အဒန်သည် ဘုရားသားတော်ထက် အနည်းငယ်သာ တိုသောအရပ်ရှည်ပြီး မြင့်မြတ်သောပုံစံဖြင့် ရပ်နေသည်။ နောက်ပိုင်းမျိုးဆက်များနှင့် သိသာထင်ရှားစွာ ကွဲပြားခြားနားပြီး၊ ဤတစ်ချက်တည်းဖြင့် လူမျိုးစု၏ ကြီးစွာသောယုတ်ညံ့မှုကို ပြသထားသည်။ သို့သော် အားလုံးသည် ထာဝရလူငယ်ခြင်း၏ လတ်ဆတ်မှုနှင့် အားအင်ဖြင့် ထထွက်လာကြမည်။ အစတွင် လူသားကို ဘုရားသခင်၏ပုံသဏ္ဌာန်နှင့် ဖန်ဆင်းခဲ့သည်မှာ အက္ခရာတင်ရုံသာမက ပုံသဏ္ဌာန်နှင့် မျက်နှာသွင်ပြင်တွင်လည်း ဖြစ်သည်။ အပြစ်သည် ဘုရားသခင်၏ပုံတော်ကို ပျက်စီးစေပြီး နီးပါး ဖျက်ဆီးခဲ့သည်။ သို့သော် ခရစ်တော်သည် ဆုံးရှုံးခဲ့ရသမျှကို ပြန်လည်ပေးရန် လာတော်မူခဲ့သည်။ ကျွန်ုပ်တို့၏ ယုတ်ညံ့သောခန္ဓာကိုယ်ကို ပြောင်းလဲ၍ သူ၏ဘုန်းထင်ရှားသောခန္ဓာကိုယ်နှယ် ဖန်ဆင်းမည်။ သေတတ်ပြီး ပျက်စီးတတ်သော၊ လှပမှုမရှိ၊ အပြစ်ဖြင့် ညစ်ညမ်းခဲ့သော ပုံစံသည် ပြီးပြည့်စုံ၍ လှပပြီး မသေနိုင်သောပုံစံ ဖြစ်လာမည်။ အနာရောဂါနှင့် ပုံပျက်မှုအားလုံးကို သင်္ချိုင်းထဲတွင် ချန်ထားခဲ့မည်။ ဆုံးရှုံးခဲ့ရသော ဧဒင်ဥယျာဉ်ရှိ အသက်ပင်ထံ ပြန်လည်ရောက်ရှိပြီး၊ ကယ်တင်ခြင်းခံရသူများသည် မူလဘုန်းတန်ခိုး၌ လူမျိုးစု၏ ပြည့်စုံသောအရပ်သို့ ‘ကြီးထွားလာမည်’ (မာ ၄:၂)။ အပြစ်၏ကျိန်ခြင်း၏ နောက်ဆုံးအကြွင်းအကဲများ ဖယ်ရှားခံရပြီး၊ ခရစ်တော်၏ သစ္စာရှိသူများသည် စိတ်နှလုံး၊ ခန္ဓာကိုယ်အားဖြင့် သူတို့သခင်၏ ပြီးပြည့်စုံသောပုံတော်ကို ထင်ဟပ်စေမည့် ‘ထာဝရဘုရားသခင်၏ လှပမှု’ ဖြင့် ထင်ရှားလာမည်။ အိုး၊ အံ့ဖွယ်ကယ်တင်ခြင်း။ ကြာရှည်စွာ ပြောဆိုခဲ့သည်၊ ကြာရှည်စွာ မျှော်လင့်ခဲ့သည်၊ စိတ်အားထက်သန်စွာ တွေးတောခဲ့သည်။ သို့သော် ဘယ်တော့မှ အပြည့်အဝနားလည်ခဲ့ခြင်း မရှိခဲ့ပါ” (GC ၆၄၄၊ ၆၄၅)။

“All come forth from their graves the same in stature as when they entered the tomb. Adam, who stands among the risen throng, is of lofty height and majestic form, in stature but little below the Son of God. He presents a marked contrast to the people of later generations; in this one respect is shown the great degeneracy of the race. But all arise with the freshness and vigor of eternal youth. In the beginning, man was created in the likeness of God, not only in character, but in form and feature. Sin defaced and almost obliterated the divine image; but Christ came to restore that which had been lost. He will change our vile bodies and fashion them like unto His glorious body. The mortal, corruptible form, devoid of comeliness, once polluted with sin, becomes perfect, beautiful, and immortal. All blemishes and deformities are left in the grave. Restored to the tree of life in the long-lost Eden, the redeemed will ‘grow up’ (Mal. 4:2) to the full stature of the race in its primeval glory. The last lingering traces of the curse of sin will be removed, and Christ’s faithful ones will appear in “the beauty of the Lord our God,” in mind and soul and body reflecting the perfect image of their Lord. Oh, wonderful redemption! long talked of, long hoped for, contemplated with eager anticipation, but never fully understood.

 

“အသက်ရှင်နေသော ဖြောင့်မတ်သူများသည် ‘ချက်ခြင်း၊ မျက်စပတ်ခတ်အချိန်လေးတွင်’ ပြောင်းလဲခြင်းခံကြမည်။ ဘုရားသခင်၏အသံတွင် ဘုန်းတန်ခိုးရရှိပြီး၊ ယခု မသေနိုင်ခြင်းခံကြပြီး ရှင်ပြန်ထမြောက်လာသော သန့်ရှင်းသူများနှင့်အတူ လေထဲတွင် သူတို့သခင်ကို ကြိုဆိုရန် ဆွဲငင်ခြင်းခံကြမည်။ ကောင်းကင်တမန်များသည် လေးမျက်နှာလေးတန်မှ သူ၏ရွေးချယ်သူများကို စုဝေးစေမည်။ မိခင်များ၏ရင်ခွင်သို့ သန့်ရှင်းသောကောင်းကင်တမန်များက ကလေးငယ်များကို သယ်ဆောင်လာမည်။ သေခြင်းကြောင့် ကြာရှည်ခွဲခွာခဲ့ရသော သူငယ်ချင်းများ ပြန်လည်ဆုံစည်းကြပြီး ဘယ်တော့မှ ထပ်မံမခွဲခါရန်၊ ဝမ်းမြောက်ခြင်းသီချင်းများဖြင့် ဘုရားသခင်၏မြို့တော်သို့ တက်ကြမည်” (GC ၆၄၄၊ ၆၄၅)။

“The living righteous are changed ‘in a moment, in the twinkling of an eye.’ At the voice of God they were glorified; now they are made immortal and with the risen saints are caught up to meet their Lord in the air. Angels ‘gather together his elect from the four winds, from one end of heaven to the other.’ Little children are borne by holy angels to their mothers’ arms. Friends long separated by death are united, nevermore to part, and with songs of gladness ascend together to the City of God” (GC 644, 645).

 

 

“ခရစ်တော်သည် အိပ်ပျော်သူတို့၏ ပဌမဦးသီးနှံဖြစ်တော်မူ၏။ အသက်ရှင်ခြင်း၏ အရှင်သခင်သည် ပဌမဦးသီးနှံ၊ လှိုင်းလှိုင်းလှံတံ၏ ပုံတူဖြစ်တော်မူခြင်းသည် ဘုရားသခင်၏ ဘုန်းအသရေအတွက်ဖြစ်၏။ ‘အကြောင်းမူကား၊ ဘုရားသခင်သည် အရင်ကပင် သိတော်မူသောသူတို့ကို မိမိသားတော်၏ ပုံသဏ္ဌာန်နှင့်အညီ ဖြစ်စေခြင်းငှာ ကြိုတည်း၌ပင် ရွေးကောက်တော်မူ၏။ ထိုသားတော်သည် ညီအစ်ကိုများအကြား ပဌမဦးတွင်ဖြစ်တော်မူစေခြင်းငှာဖြစ်၏’ (ရောမ ၈:၂၉)။ ခရစ်တော်သည် သေခြင်းမှ ထမြောက်တော်မူသော ဤအခြင်းအရာကိုပင် ယခင်က ယုဒလူမျိုးတို့သည် ပုံသဏ္ဌာန်အားဖြင့် အခါခံခဲ့ကြသည်။ လယ်ကွင်းထဲတွင် ပထမဆုံး စပါးနှံများ ရင့်မှည့်သောအခါ ဂရုတစိုက် ခူးဆွတ်ကြပြီး၊ လူများသည် ယေရှုရှလင်မြို့သို့ တက်သွားကြစဉ် ထိုရင့်မှည့်သော နှံများကို ဘုရားသခင်ထံ ကျေးဇူးတော်ချီးမွမ်းခြင်းအဖြစ် ဆက်ကပ်ကြသည်။ လူများသည် ရိတ်သိမ်းခြင်း၏ အရှင်အဖြစ် ဘုရားသခင်ကို ဝန်ခံရင်း ထိုရင့်မှည့်သော လှံတံကို ဘုရားသခင်ရှေ့တော်၌ လှုပ်ရှားကြသည်။ ဤထုံးတမ်းစဉ်လာပြီးနောက် ဓားကို စပါးကို ရိတ်ရန် ထည့်နိုင်ပြီး ရိတ်သိမ်းခြင်းကို စုဆောင်းနိုင်ခဲ့သည်။

“Christ was the first fruits of them that slept. It was to the glory of God that the Prince of life should be the first fruits, the antitype of the wave sheaf. ‘For whom he did foreknow, he also did predestinate to be conformed to the image of his Son, that he might be the firstborn among many brethren’ (Rom. 8:29). This very scene, the resurrection of Christ from the dead, had been celebrated in type by the Jews. When the first heads of grain ripened in the field, they were carefully gathered; and when the people went up to Jerusalem, these were presented to the Lord as a thank offering. The people waved the ripened sheaf before God, acknowledging Him as the Lord of the harvest. After this ceremony the sickle could be put to the wheat, and the harvest gathered.

 

ထို့ကြောင့် ထမြောက်လာသူတို့သည် ခရစ်တော်ကို ကိုယ်ရင်ကိုယ်ယာကယ်တင်ရှင်အဖြစ် ယုံကြည်သူအားလုံး၏ ထမြောက်ခြင်း၏ အာမခံချက်အဖြစ် စကြဝဠာတစ်ခုလုံးသို့ ဆက်ကပ်ခြင်းခံကြရမည်။ ခရစ်တော်ကို သေခြင်းမှ ထမြောက်စေတော်မူသော တန်ခိုးတူညီသောတန်ခိုးသည် သူ၏အသင်းတော်ကို ထမြောက်စေမည်ဖြစ်ပြီး၊ ခရစ်တော်နှင့်အတူ သတို့သမီးအဖြစ် ခရစ်တော်နှင့်အတူ ဘုန်းတန်ခိုးနှင့်ဂုဏ်တော်နှင့်ပြည့်စုံစေမည်။ ဤကမ္ဘာတွင်သာမက ကောင်းကင်နန်းတော်များနှင့် အထက်ကမ္ဘာတွင်ပါ အမည်တိုင်းကို ကျော်လွန်၍၊ အာဏာအားလုံး၊ တန်ခိုးအားလုံးထက် အထက်၌ ဘုန်းတန်ခိုးနှင့်ဂုဏ်တော်နှင့်ပြည့်စုံစေမည်။ အိပ်ပျော်နေသော သန့်ရှင်းသူတို့၏ အောင်ပွဲသည် ထမြောက်ခြင်း၏နံနက်တွင် ဘုန်းကြီးလိမ့်မည်။ စာတန်၏ အောင်ပွဲသည် ပြီးဆုံးသွားမည်ဖြစ်ပြီး၊ ခရစ်တော်သည် ဘုန်းတန်ခိုးနှင့် ဂုဏ်တော်နှင့်အတူ အောင်မြင်တော်မူမည်။ အသက်ပေးသူသည် သုသာန်မှ ထွက်လာသူအားလုံးကို မသေနိုင်သော ဘုန်းတန်ခိုးအင်္ကျီဖြင့် သရဖူဆောင်းပေးတော်မူမည်” (၁ရွေးချယ်ချက် ၃၀၅၊ ၃၀၆)။

“So those who have been raised were to be presented to the universe as a pledge of the resurrection of all who believe in Christ as their personal Saviour. The same power that raised from the dead will raise His church, and glorify it with Christ, as His bride, above all Christ principalities, above all powers, above every name that is named, not only in this world, but also in the heavenly courts, the world above. The victory of the sleeping saints will be glorious on the morning of the resurrection. Satan’s triumph will end, while Christ will triumph in glory and honor. The Life-giver will crown with immortality all who come forth from the grave” (1SM 305, 306).

 

“ကလေးငယ်များ ဖုန်ထူသော အိပ်ရာများမှ မသေနိုင်သော သူများအဖြစ် ထွက်လာသောအခါ၊ ချက်ချင်း မိခင်တို့၏ ရင်ခွင်သို့ ပျံဝဲကြသည်။ ထိုသူတို့သည် ထပ်မံခွဲခွာခြင်းမရှိဘဲ တစ်ဖန်ပေါင်းစည်းကြသည်။ သို့သော် ကလေးငယ်များစွာတွင် ထိုနေရာ၌ မိခင်မရှိချေ။ မိခင်တို့၏ ဘုန်းကြီးသော အောင်ပွဲသီချင်းကို ကျွန်ုပ်တို့ အခမဲ့ နားထောင်နေရသည်။ မိခင်မရှိသော ကလေးငယ်များကို ကောင်းကင်တမန်များက လက်ခံပြီး အသက်ပင်တို့ဆီသို့ ပို့ဆောင်ကြသည်” (၂ရွေးချယ်ချက် ၂၆၀)။

“As the little infants come forth immortal from their dusty beds, they immediately wing their way to their mother’s arms. They meet again nevermore to part. But many of the little ones have no mother there. We listen in vain for the rapturous song of triumph from the mother. The angels receive the motherless infants and conduct them to the tree of life” (2SM 260).

 

ခ. မတရားသူတို့၏ ထမြောက်ခြင်းအကြောင်း

“ထိုနေရာ၌ အချို့သော ဥပုသ်စောင့်သူများကို အလွန်အမင်း စိတ်အားထက်သန်မှုတစ်ခုက အုပ်ချုပ်ထားသည်။ သူတို့သည် သစ္စာတရား၏ စမ်းရေတွင်းကို အနည်းငယ်သာ မြည်းစမ်းပြီး၊ တတိယကောင်းကင်တမန်၏ သတင်းစကား၏ ဝိညာဉ်တော်ကို မသိကျွမ်းကြချေ။ ဤလူတန်းစားအတွက် သူတို့၏ စိတ်အားထက်သန်မှု အမြင်များ ပြင်ဆင်မှုမရှိမချင်း ဘာမျှ မလုပ်နိုင်ချေ။ ၁၈၅၄ လှုပ်ရှားမှုတွင် ပါဝင်ခဲ့သူအချို့သည် မတရားသူတို့ ထမြောက်ခြင်းမရှိခြင်း၊ အနာဂတ်ခေတ်ကာလနှင့် ဆိုင်သော မှားယွင်းသော အမြင်များကို ယူဆောင်လာခဲ့ကြပြီး၊ ထိုအမြင်များနှင့် သူတို့၏ အတိတ်အတွေ့အကြုံများကို တတိယကောင်းကင်တမန်၏ သတင်းစကားနှင့် ပေါင်းစည်းရန် ကြိုးပမ်းနေကြသည်။ သူတို့ မတတ်နိုင်ချေ။ ခရစ်တော်နှင့် ဘေလျှံအကြား သဟဇာတဖြစ်မှု မရှိချေ။ မတရားသူတို့ ထမြောက်ခြင်းမရှိခြင်းနှင့် အနာဂတ်ခေတ်ကာလနှင့်ပတ်သက်သော သူတို့၏ ထူးခြားသော အမြင်များသည် စာတန်သည် လူအဝင်များကို ပျက်စီးစေရန် ရည်ရွယ်၍ နောက်ဆုံးနေ့များ၏ သွေးဆူမှုများအကြား ထည့်သွင်းထားသော ကြီးလေးသော အမှားများဖြစ်သည်။ ဤအမှားများသည် ကောင်းကင်မှ ဇစ်မြစ်ရှိသော သတင်းစကားနှင့် သဟဇာတဖြစ်မှု မရှိနိုင်ချေ” (၁သက်သေခံချက် ၄၁၁၊ ၄၁၂)။

B. On the Resurrection of the Wicked

“A spirit of fanaticism has ruled a certain class of Sabbathkeepers there; they have sipped but lightly at the fountain of truth and are unacquainted with the spirit of the message of the third angel. Nothing can be done for this class until their fanatical views are corrected. Some who were in the 1854 movement have brought along with them erroneous views, such as the nonresurrection of the wicked, and the future age, and they are seeking to unite these views and their past experience with the message of the third angel. They cannot do this; there is no concord between Christ and Belial. The nonresurrection of the wicked and their peculiar views of the age to come are gross errors which Satan has worked in among the last-day heresies to serve his own purpose to ruin souls. These errors can have no harmony with the message of heavenly origin” (1T 411, 412).

 

“ထောင်စုနှစ်ပြည့်ခါနီးတွင် ခရစ်တော်သည် ကမ္ဘာမြေပေါ်သို့ တစ်ဖန်ပြန်လာတော်မူ၏။ ကယ်တင်ခြင်းခံရသူများ၏ တပ်များနှင့်အတူ လိုက်ပါလာပြီး ကောင်းကင်တမန်များ၏ အဖွဲ့အစည်းဖြင့် တက်ရောက်လာတော်မူ၏။ ကြောက်မက်ဖွယ်ကောင်းသော ဘုန်းတန်ခိုးဖြင့် ဆင်းသက်လာစဉ် မတရားသောသူသေများကို သူတို့၏ အပြစ်ဒဏ်ခံရန် ထလော့ဟု မိန့်တော်မူ၏။ သူတို့သည် သမုဒ္ဒရာကမ်းစပ်မှ သဲများလောက် အရေအတွက်မရှိသော ကြီးမားသော တပ်များအဖြစ် ထွက်လာကြသည်။ ပဌမထမြောက်ခြင်းတွင် ထမြောက်လာသူတို့နှင့် မည်မျှ ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်သနည်း။ တရားဓမ္မရှိသူတို့သည် မသေနိုင်သော လူငယ်ဘဝနှင့် အလှတရားတို့ဖြင့် ဝတ်လုံထားကြသည်။ မတရားသောသူတို့သည် ရောဂါနှင့် သေခြင်း၏ အမှတ်အသားများကို သယ်ဆောင်ထားကြသည်။

“At the close of the thousand years, Christ again returns to the earth. He is accompanied by the host of the redeemed and attended by a retinue of angels. As He descends in terrific majesty He bids the wicked dead arise to receive their doom. They come forth, a mighty host, numberless as the sands of the sea. What a contrast to those who were raised at the first resurrection! The righteous were clothed with immortal youth and beauty. The wicked bear the traces of disease and death.

 

ထိုကြီးမားသော လူအုပ်ကြီးတွင် မျက်လုံးတိုင်းသည် ဘုရားသခင်၏ သားတော်၏ ဘုန်းတန်ခိုးကို ကြည့်ရှုရန် လှည့်ကြည့်ကြသည်။ မတရားသောတပ်များသည် တညီတညွတ်တည်း အသံဖြင့် ‘ထာဝရဘုရား၏ နာမတော်အားဖြင့် လာသောသူသည် မင်္ဂလာရှိ၏’ ဟု အော်ဟစ်ကြသည်။ ဤစကားကို ယေရှုအပေါ် ချစ်ခြင်းမေတ္တာက လှုံ့ဆော်ခြင်းမဟုတ်ချေ။ သမ္မာတရား၏ တန်ခိုးက မလိုလားအပ်သော နှုတ်ခမ်းများမှ စကားလုံးများကို တွန်းအားပေးနေခြင်းဖြစ်သည်။ မတရားသောသူတို့သည် သုသာန်ထဲသို့ ဝင်စဉ်ကဲ့သို့ပင် ခရစ်တော်နှင့်ဆန့်ကျင်သော ရန်တွေ့မှုနှင့် ပုန်ကန်မှုဝိညာဉ်ကို ထမြောက်လာကြသည်။ သူတို့၏ အတိတ်ဘဝ၏ ချို့ယွင်းချက်များကို ပြင်ဆင်ရန် အခွင့်အရေးသစ် မရှိချေ။ ဤသို့ပြုလုပ်ခြင်းဖြင့် ဘာမျှ အကျိုးမဖြစ်ချေ။ တစ်သက်တာလုံး လွန်ကျူးမှုသည် သူတို့၏ နှလုံးသားကို နူးညံ့စေခဲ့ခြင်း မရှိချေ။ ဒုတိယအကြိမ် စမ်းသပ်ခွင့်ကို ပေးခဲ့လျှင်ပင် ပထမအကြိမ်ကဲ့သို့ပင် ဘုရားသခင်၏ တောင်းဆိုချက်များကို ရှောင်ရှားပြီး သူ့အပေါ် ပုန်ကန်မှုကို လှုံ့ဆော်ရန်သာ အသုံးပြုကြလိမ့်မည်” (ကြီးမားသော တိုက်ခိုက်ရေး ၆၆၂)။

“Every eye in that vast multitude is turned to behold the glory of the Son of God. With one voice the wicked hosts exclaim: ‘Blessed is he that cometh in the name of the Lord!’ It is not love to Jesus that inspires this utterance. The force of truth urges the words from unwilling lips. As the wicked went into their graves, so they come forth with the same enmity to Christ and the same spirit of rebellion. They are to have no new probation in which to remedy the defects of their past lives. Nothing would be gained by this. A lifetime of transgression has not softened their hearts. A second probation, were it given them, would be occupied as was the first in evading the requirements of God and exciting rebellion against Him” (GC 662).

 

ဂ. အထူးထမြောက်ခြင်းအကြောင်း

“သုသာန်များ ဖွင့်လှစ်ခြင်းခံရပြီး ‘မြေမှုန့်ထဲတွင် အိပ်ပျော်နေသူများအနက် များစွာသောသူတို့သည် နိုးကြား၍ အချို့မူကား၊ ထာဝရအသက်ရှင်ခြင်းသို့၎င်း၊ အချို့မူကား၊ ရှက်ကြောက်ခြင်းနှင့် ထာဝရ အရိုအသေမဲ့ခြင်းသို့၎င်း ရောက်ကြလိမ့်မည်’ (ဒံ ၁၂:၂)။ တတိယကောင်းကင်တမန်၏ သတင်းစကားကို ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် သေဆုံးသွားသူအားလုံးသည် သုသာန်မှ ဘုန်းတန်ခိုးနှင့်ပြည့်စုံစွာ ထွက်လာကြပြီး၊ ဘုရားသခင်၏ တရားဓမ္မကို စောင့်ထိန်းသူတို့နှင့် ငြိမ်သက်ခြင်း ပဋိညာဉ်ကို ကြားရန် ထွက်လာကြသည်။ ‘ထိုသူ့ကို ထိုးဖောက်သူများ’ (ဗျာ ၁:၇)၊ ခရစ်တော်၏ အသေခံခြင်း ဆင်းရဲခြင်းကို ပြက်ယယ်ပြောဆိုခဲ့သူများ၊ သူ၏ သမ္မာတရားနှင့် လူမျိုးတို့ကို အပြင်းအထန် ဆန့်ကျင်ခဲ့သူများကို သူ၏ ဘုန်းတန်ခိုးထဲတွင် မြင်ရန်နှင့် သစ္စာရှိပြီး နာခံသူတို့အပေါ် ချီးမွမ်းခြင်းကို မြင်ရန် ထမြောက်စေခြင်းခံကြရသည်” (ထိုနေရာတွင် ၆၃၇)။

C. On the Special Resurrection

“Graves are opened, and ‘many of them that sleep in the dust of the earth … awake, some to everlasting life, and some to shame and everlasting contempt’ (Dan. 12:2). All who have died in the faith of the third angel’s message come forth from the tomb glorified, to hear God’s covenant of peace with those who have kept His law. ‘They also which pierced him’ (Rev. 1:7), those that mocked and derided Christ’s dying agonies, and the most violent opposers of His truth and His people, are raised to behold Him in His glory and to see the honor placed upon the loyal and obedient” (ibid. 637).

 

VI. ကိုးကားစာအုပ်စာရင်း

Barth, K. ခရစ်ယာန်ဘာသာဝင်များ၏ အယူဝါဒ (Church Dogmatics)။ အက်ဒင်ဘတ်၊ T. and T. Clark၊ ၁၉၃၆–၁၉၆၂။

Beker, J. C. ရှင်ပေါလု၏ ဗျာဒိတ်ချက်နှင့်ဆိုင်သော ဧဝံဂေလိတရား။ ဘုရားသခင်၏ လာမည့်အောင်ပွဲ (Paul’s Apocalyptic Gospel: The Coming Triumph of God)။ ဖိလာဒဲလ်ဖီးယား၊ Fortress၊ ၁၉၈၂။

Brunner, E. အလယ်အလတ်သမ္မာကျမ်းစာ (The Mediator)။ ဘာသာပြန် Olive Wyon။ ဖိလာဒဲလ်ဖီးယား၊ Westminster၊ ၁၉၄၇။

Bultmann, R. “ကျမ်းသစ်ကျမ်းနှင့် ဒဏ္ဍာရီ” (New Testament and Mythology)။ Kerygma and Myth: A Theological Debate၊ တည်းဖြတ်သူ Hans W. Bartsch၊ အတွဲ ၁၊ စာမျက်နှာ ၁–၄၄။ လန်ဒန်၊ SPCK၊ ၁၉၅၇။

———. ကျမ်းသစ်ကျမ်း၏ ဓမ္မသီအိုရီဂျီ (Theology of the New Testament)။ အတွဲ ၂ တွဲ။ ဘာသာပြန် Kendrick Grobel။ နယူးယောက်၊ Charles Scribner’s Sons၊ ၁၉၅၁။

Calvin, J. ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးယုံကြည်ချက်ကို ကာကွယ်သော စာတမ်းများနှင့် စာစောင်များ (Tracts and Treatises in Defense of the Reformed Faith)။ အတွဲ ၃။ ဂရန်းရက်ပစ်၊ Eerdmans၊ ၁၉၅၈။

Charlesworth, James H. ဓမ္မဟောင်းကျမ်း အတုအယောင်စာအုပ်များနှင့် ကျမ်းသစ်ကျမ်း (The Old Testament Pseudepigrapha and the New Testament)။ ကိန်းဘရစ်ဂျ်၊ Cambridge University Press၊ ၁၉၈၅။

Cullmann, O. ဝိညာဉ်သည် မသေနိုင်ခြင်းလား၊ သေသူများ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းလား။ ကျမ်းသစ်ကျမ်း၏ သက်သေ (Immortality of the Soul or Resurrection of the Dead? The Witness of the New Testament)။ နယူးယောက်၊ MacMillan၊ ၁၉၅၈။

Damsteegt, P. G. သတ္တမနေ့အဒ်ဗင်တစ်သတင်းစကားနှင့် တာဝန်ဝတ္တရား၏ အခြေခံအုတ်မြစ် (Foundations of the Seventh-day Adventist Message and Mission)။ ဂရန်းရက်ပစ်၊ Eerdmans၊ ၁၉၇၇။

Dodd, C. H. ဧဝံဂေလိခရစ်တော် စတုတ္ထအကြိမ်ကျမ်း၏ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက် (The Interpretation of the Fourth Gospel)။ ကိန်းဘရစ်ဂျ်၊ University Press၊ ၁၉၅၃။

Hasel, G. F. “ဓမ္မဟောင်းကျမ်း ဗျာဒိတ်ချက်ဆိုင်ရာ ဓမ္မသီအိုရီဂျီတွင် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း” (Resurrection in the Theology of Old Testament Apocalyptic)။ Zeitschrift fuer die Alttestamentliche Wissenschaft ၉၂ (၁၉၈၀)၊ စာမျက်နှာ ၂၆၇–၂၈၄။

Kubo, S. ဘုရားသခင်သည် လူသားကို တွေ့ဆုံသည်။ ဥပုသ်နေ့နှင့် ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်း၏ ဓမ္မသီအိုရီဂျီ (God Meets Man: A Theology of the Sabbath and Second Advent)။ နက်ရှ်ဗီးလ်၊ Southern Pub. Assn.၊ ၁၉၇၈။

Ladd, G. E. “ယေရှုရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း” (The Resurrection of Jesus)။ Christian Faith and Modern Theology၊ တည်းဖြတ်သူ Carl F. H. Henry။ နယူးယောက်၊ Channel၊ ၁၉၆၄။ စာမျက်နှာ ၂၆၃–၂၈၄။

Land, G., တည်းဖြတ်သူ။ အမေရိကတွင် အဒ်ဗင်တစ်ဝါဒ (Adventism in America)။ ဂရန်းရက်ပစ်၊ Eerdmans၊ ၁၉၈၆။

Leith, J. H. ဘုရားကျောင်းများ၏ ယုံကြည်ကတိသစ္စာစာများ (Creeds of the Churches)။ ချီကာဂို၊ Aldine၊ ၁၉၆၃။

Moltmann, J. မျှော်လင့်ချက်၏ ဓမ္မသီအိုရီဂျီ။ ခရစ်ယာန်နောက်ဆုံးကာလဆိုင်ရာ အခြေခံနှင့် အကျိုးသက်ရောက်မှုများ (Theology of Hope: On the Ground and the Implications of a Christian Eschatology)။ နယူးယောက်၊ Harper and Row၊ ၁၉၆၇။

Nichol, F. D. သန်းခေါင်ကျော်အော်သံ (The Midnight Cry)။ တာကိုမာပါခ်၊ မက်ရီလန်း၊ Review and Herald၊ ၁၉၄၄။

Nickelsburg, G. W. E., Jr. ကျမ်းဟောင်းကျမ်းသစ်ကြားကာလ ယုဒဘာသာတွင် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း၊ မသေနိုင်ခြင်းနှင့် ထာဝရအသက်ရှင်ခြင်း (Resurrection, Immortality, and Eternal Life in Intertestamental Judaism)။ Harvard Theological Studies၊ အတွဲ ၂၆။ ကိန်းဘရစ်ဂျ်၊ Harvard University Press၊ ၁၉၇၂။

Pannenberg, W. “ယေရှုသည် အမှန်တကယ် သေခြင်းမှ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခဲ့သလော” (Did Jesus Really Rise From the Dead?)။ Dialog ၄ (နွေဦးရာသီ ၁၉၆၅)၊ စာမျက်နှာ ၁၂၈–၁၃၃။

Pinnock, C. “မယုံကြည်ဖွယ်ကောင်းသော ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း။ ယုံကြည်ခြင်းအတွက် အမိန့်တစ်ခု” (The Incredible Resurrection: A Mandate for Faith)။ Christianity Today၊ ဧပြီလ ၆ ရက်၊ ၁၉၇၉။

Pritchard, J. B., တည်းဖြတ်သူ။ ရှေးဟောင်းအရှေ့အလယ်ပိုင်း စာသားများ (Ancient Near Eastern Texts)။ ပရင့်စတန်၊ နယူးဂျာစီ၊ Princeton University Press၊ ၁၉၅၅။

Reimarus, H. S. အပိုင်းအစများ (Fragments)။ တည်းဖြတ်သူ Charles H. Talbert။ ဘာသာပြန် Ralph S. Fraser။ ဖိလာဒဲလ်ဖီးယား၊ Fortress၊ ၁၉၇၀။

Robinson, J. A. T. ခန္ဓာကိုယ်။ ရှင်ပေါလု၏ ဓမ္မသီအိုရီဂျီဆိုင်ရာ လေ့လာချက် (The Body: A Study in Pauline Theology)။ Studies in Biblical Theology၊ အမှတ် ၅။ လန်ဒန်၊ SCM၊ ၁၉၅၂။

Schwarz, R. W. အမှောင်ထဲသို့ အလင်းရောင်သယ်ဆောင်သူများ (Light Bearers to the Remnant)။ မောင်တန်ဗျူး၊ ကယ်လီဖိုးနီးယား၊ Pacific Press၊ ၁၉၇၉။

Stott, J. R. W., နှင့် D. L. Edwards။ မရှိမဖြစ်အရာများ။ လစ်ဘရယ်/ဧဝံဂေလိကယ် ဆွေးနွေးပွဲ (Essentials: A Liberal/Evangelical Dialogue)။ လန်ဒန်၊ Hodder and Stoughton၊ ၁၉၈၈။

VI. Literature

Barth, K. Church Dogmatics. Edinburgh: T. and T. Clark, 1936–1962.

Beker, J. C. Paul’s Apocalyptic Gospel: The Coming Triumph of God. Philadelphia: Fortress, 1982.

Brunner, E. The Mediator. Trans. by Olive Wyon. Philadelphia: Westminster, 1947.

Bultmann, R. “New Testament and Mythology.” In Kerygma and Myth: A Theological Debate, ed. HansW. Bartsch, 1:1–44. London: SPCK, 1957.

———. Theology of the New Testament. 2 vols. Trans. Kendrick Grobel. New York: Charles Scribner’s Sons, 1951.

Calvin, J. Tracts and Treatises in Defense of the Reformed Faith. Vol. 3. Grand Rapids: Eerdmans, 1958.

Charlesworth, James H. The Old Testament Pseudepigrapha and the New Testament. Cambridge: Cambridge University Press, 1985.

Cullmann, O. Immortality of the Soul or Resurrection of the Dead? The Witness of the New Testament. New York: MacMillan, 1958.

Damsteegt, P. G. Foundations of the Seventh-day Adventist Message and Mission. Grand Rapids: Eerdmans, 1977.

Dodd, C. H. The Interpretation of the Fourth Gospel. Cambridge: University Press, 1953.

Hasel, G. F. “Resurrection in the Theology of Old Testament Apocalyptic.” Zeitschrift fuer die Alttestamentliche Wissenschaft 92 (1980): 267–284.

Kubo, S. God Meets Man: A Theology of the Sabbath and Second Advent. Nashville: Southern Pub. Assn., 1978.

Ladd, G. E. “The Resurrection of Jesus.” In Christian Faith and Modern Theology. Ed. CarlF. H.Henry. New York: Channel, 1964. Pp. 263–284

Land, G., ed. Adventism in America. Grand Rapids: Eerdmans, 1986.

Leith, J. H. Creeds of the Churches. Chicago: Aldine, 1963.

Moltmann, J. Theology of Hope: On the Ground and the Implications of a Christian Eschatology. New York: Harper and Row, 1967.

Nichol, F. D. The Midnight Cry. Takoma Park, Md.: Review and Herald, 1944.

Nickelsburg, G. W.E., Jr. Resurrection, Immortality, and Eternal Life in Intertestamental Judaism. Harvard Theological Studies, 26. Cambridge: Harvard University Press, 1972.

Pannenberg, W. “Did Jesus Really Rise From the Dead?” Dialog 4 (Spring 1965): 128–133.

Pinnock, C. “The Incredible Resurrection: A Mandate for Faith.” Christianity Today, Apr. 6, 1979.

Pritchard, J. B., ed. Ancient Near Eastern Texts. Princeton, N. J.: Princeton University Press, 1955.

Reimarus, H. S. Fragments. Ed. Charles H. Talbert. Trans. RalphS. Fraser. Philadelphia: Fortress, 1970.

Robinson, J. A.T. The Body: A Study in Pauline Theology. Studies in Biblical Theology. No. 5. London: SCM, 1952.

Schwarz, R. W. Light Bearers to the Remnant. Mountain View, Calif.: Pacific Press, 1979.

Stott, J. R.W., and D. L. Edwards. Essentials: A Liberal/Evangelical Dialogue. London: Hodder and Stoughton, 1988.