အခန်းကြီး - ၁၈- Spiritual Gifts
အခန်းကြီး - ၁၉- Stewardship
အခန်းကြီး - ၂၀- Christian Lifestyle and Behavior
အခန်းကြီး - ၂၁- Marriage and Family
အခန်းကြီး - ၁၂
သန့်ရှင်းရာဌာန
The Sanctuary
အိန်ဂျယ် မန်နျူယယ် ရိုဒရီဂွက်ဇ်
Angel Manuel Rodríguez
နိဒါန်း
Introduction
ခရစ်တော်၏
အသေခံခြင်းနှင့် သင်္ချိုင်းမှ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းသည် ကယ်တင်ခြင်းအစီအမံ၏
နှလုံးသားဗဟိုချက်ဖြစ်သည်။ ကယ်လဗရီတောင်သည် လူသားအခြေအနေအတွက် ဘုရားသခင်၏
နောက်ဆုံးအဖြေဖြစ်သည်။ ခရစ်တော်၏ ယဇ်ပူဇော်ခြင်းကို “တစ်ကြိမ်တည်းသာ” (ဟေဗြ
၁၀:၁၀)၊ “အချိန်အားလုံးအတွက် အကျုံးဝင်သော” (ကျမ်းချက် ၁၂) ဟူ၍ ဖော်ပြထားပြီး
ထပ်ကာထပ်ကျင့်သုံးရန် မလိုအပ်ချေ။ လက်ဝါးကပ်တိုင်တွင် ဖြည့်စွက်ရန် တစ်စုံတစ်ရာ
ထပ်မံထည့်သွင်းနိုင်သည်မဟုတ်ချေ။ ကိုယ်တော်၏ဘဝ၌ စုံစမ်းသူကို အောင်မြင်ခဲ့သော
ယေရှု (မဿဲ ၄:၁–၁၁၊ ဟေဗြ ၄:၁၅) သည် နတ်ဆိုး၏အမှုများကို ဖျက်ဆီးရန် လာခဲ့သည် (၁ယော
၃:၈)။ မကောင်းမှုအင်အားစုများအပေါ် ကိုယ်တော်၏အောင်မြင်ခြင်းသည် ကျွန်ုပ်တို့၏
အပြစ်အပေါ် အောင်မြင်ခြင်းကို ဖြစ်နိုင်စေသည် (ဗျာ ၁၂:၁၁) နှင့်
ကျွန်ုပ်တို့၏ကမ္ဘာမှ မကောင်းမှုကို နောက်ဆုံးဖယ်ရှားပစ်ရန် (ဗျာ ၂၀:၉–၁၅)
ဖြစ်သည်။ ခရစ်တော်၏ ကယ်တင်သောအသေခံခြင်း၏ နောက်ဆုံးသဘောကို အခြေခံသော ကျမ်းစာအသစ်က
အချို့အား ကိုယ်တော်၏ ကယ်တင်ခြင်းအမှုသည် လက်ဝါးကပ်တိုင်တွင် ပြီးဆုံးသွားသည်ဟု
နိဂုံးချုပ်စေခဲ့သည်။ ဤအရာကို ထပ်မံရှင်းလင်းရန် လိုအပ်သည်။
Christ’s death and resurrection from the grave lie at the very heart of
the plan of salvation. Calvary was God’s final answer to the human predicament.
Christ’s sacrifice is described as “once for all” (Heb. 10:10), valid “for all
time,” hence unrepeatable (verse 12). Nothing can be added to the cross in
order to supplement its atoning and expiatory power. Jesus, who in His own life
was victorious over the tempter (Matt. 4:1–11; Heb. 4:15), came to destroy the
works of the devil (1 John 3:8). His victory over the forces of evil makes
possible our own victory over sin (Rev. 12:11), as well as the final
eradication of evil from our world (Rev. 20:9–15). The NT’s emphasis on the
finality of Christ’s atoning death has led some to conclude that His work for
our salvation came to an end at the cross. This calls for further
clarification.
ကမ္ဘာပေါ်၌
ကိုယ်တော်လာရင်းကို ပြီးစီးခဲ့ပြီး (ယော ၁၇:၄၊ ၅၊ ၁၉:၃၀) ခရစ်တော်သည်
“ကောင်းကင်သို့ ခံယူခြင်းခံရ၍” (တမန် ၁:၁၁) “ကိုယ်တော်အားဖြင့် ဘုရားသခင်ထံ
ချဉ်းကပ်လာသူများကို ကယ်တင်ရန်၊ ကိုယ်တော်သည် အမြဲအသက်ရှင်တော်မူ၍ သူတို့အတွက်
ဆုတောင်းပေးတော်မူသည်” (ဟေဗြ ၇:၂၅) အထိ ကယ်တင်ခြင်းအမှုကို
ဆက်လက်ဆောင်ရွက်တော်မူသည်။ ကိုယ်တော်၏ ဒုတိယအကြိမ် ကြွလာတော်မူချိန်၌ အပြစ်ကို
ကိုင်တွယ်ရန်မဟုတ်ဘဲ ကိုယ်တော်ကို စောင့်မျှော်နေသူများကို ကယ်တင်ရန် ထင်ရှားစွာ
ပေါ်ထွန်းတော်မူမည် (ဟေဗြ ၉:၂၈)။ ဤနှစ်ချက်၊ လက်ဝါးကပ်တိုင်နှင့် ထင်ရှားသောပြန်ကြွလာခြင်းတို့အကြား
ခရစ်တော်သည် “လူမဖန်ဆင်းဘဲ အရှင်ဘုရားဖန်ဆင်းတော်မူသော သန့်ရှင်းရာဌာနနှင့်
စစ်မှန်သောတဲတော်” (ဟေဗြ ၈:၂) တွင် တော်ဝင်ယဇ်ပုရောဟိတ်အဖြစ်
တာဝန်ထမ်းဆောင်တော်မူသည်။ ကိုယ်တော်ကို ယုံကြည်သူများအတွက် ထောက်ခံသူ (၁ယော ၂:၁)
နှင့် ဆုတောင်းပေးသူ (ရော ၈:၃၄) ဖြစ်တော်မူသည်။ ကျွန်ုပ်တို့၏
ယဇ်ပုရောဟိတ်မင်းအဖြစ် ခရစ်တော်သည် ကိုယ်တော်ထံ ချဉ်းကပ်လာသူများအား
ကိုယ်တော်၏ယဇ်ပူဇော်ခြင်း၏ အကျိုးကျေးဇူးများကို ဝေငှတော်မူသည်။ ဤအမှုတော်သည်
ကျွန်ုပ်တို့၏ကယ်တင်ခြင်းအတွက် ကိုယ်တော်၏ ကယ်တင်သောအသေခံခြင်းကဲ့သို့ပင် မရှိမဖြစ်လိုအပ်သည်။
Having accomplished on earth the work for which He came (John 17:4, 5;
19:30), Christ was “taken up … into heaven” (Acts 1:11) “to save those who draw
near to God through him, since he always lives to make intercession for them”
(Heb. 7:25), till at His second coming He will appear “not to deal with sin but
to save those who are eagerly waiting for him” (Heb. 9:28). Between these two
poles, the cross and the Lord’s glorious return, Christ functions as royal
priest “in the sanctuary and the true tent which is set up not by man but by
the Lord” (Heb. 8:2), the advocate (1 John 2:1) and intercessor for those who
believe in Him (Rom. 8:34). As our high priest, Christ is ministering the
benefits of His sacrifice to those who draw near to Him, a ministry as essential
to our salvation as His atoning death.
ကောင်းကင်ယဇ်ပုရောဟိတ်မင်း၏
ယဇ်ပုရောဟိတ်အမှုတော်ကို ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် ယဇ်ပူဇော်သောစနစ်၌ အထူးသဖြင့်
ဘုရားသခင်က မောရှေအား ပြသတော်မူသော “နမူနာ” အတိုင်း ပြုလုပ်ခဲ့သော
ဟေဗြဲသန့်ရှင်းရာဌာန၌ ကြိုတင်ပုံဖော်ထားသည် (ထွက် ၂၅:၉) နှင့်
ကောင်းကင်သန့်ရှင်းရာဌာနကို ညွှန်ပြသည်။ သန့်ရှင်းရာဌာနအမှုတော်များသည်
ကယ်တင်ခြင်းဆိုင်ရာ သင်ခန်းစာစာအုပ်ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် သန့်ရှင်းရာဌာနနှင့်
အမှုတော်များကို လေ့လာခြင်းသည် လိုက်နာခဲ့သော ထုံးတမ်းစဉ်လာများ၏ အဓိပ္ပာယ်ကို
ရှင်းလင်းရုံသာမက ခရစ်တော်၏ ကောင်းကင်အမှုတော်ကိုပါ အလင်းပေးသည်။
The priestly ministry of our heavenly high priest was prefigured in the OT
sacrificial system, especially as seen in the Hebrew sanctuary, made according
to a “pattern” shown by God to Moses (Ex. 25:9) and pointing to the heavenly
sanctuary. The sanctuary services were a lesson book in salvation. For this
reason, the study of the sanctuary and its services not only clarifies the
meaning of the rituals followed, but it also sheds light on the heavenly
ministry of Christ.
၁.
ဓမ္မဟောင်းယဇ်ပူဇော်သောစနစ်
က.
ဘိုးဘေးခေတ်ယဇ်ပူဇော်သောစနစ်
၁.
ယဇ်ပူဇော်သောစနစ်၏မူလဇစ်မြစ်
၂.
စနစ်၏ယေဘုယျလက္ခဏာများ
၃. သီးခြားယဇ်များ
ခ. ဣသရေလလူမျိုး၏
ယဇ်ပူဇော်သောစနစ်
၁.
ဣသရေလသန့်ရှင်းရာဌာန
၂. ယဇ်ပုရောဟိတ်အဖွဲ့
၃. ယဇ်များနှင့်
ပူဇော်သက္ကာများ
ဂ.
ဓမ္မဟောင်းသန့်ရှင်းရာဌာနစနစ်၏ လုပ်ဆောင်ချက်များ
၁.
ဣသရေလသန့်ရှင်းရာဌာန၏ ဓမ္မသီအိုရီဆိုင်ရာအချက်များ
၂. သန့်ရှင်းရာဌာန၊
ပဋိညာဉ်နှင့် အပြစ်/ညစ်ညမ်းခြင်း၏သဘောသဘာဝ
၃. အပြစ်ပြဿနာ၏
ဖြေရှင်းနည်း
၂. ကျမ်းစာအသစ်တွင်
ခရစ်တော်၏ ယဇ်ပုရောဟိတ်အဖြစ်
က. ပုံသေစနစ်၏
ကန့်သတ်ချက်များ
ခ. အသစ်စနစ်၏
သာလွန်ကောင်းမွန်မှု
၁.
ပိုမိုကောင်းမွန်သော ပဋိညာဉ်
၂.
ပိုမိုကောင်းမွန်သော သန့်ရှင်းရာဌာန
၃.
ပိုမိုကောင်းမွန်သော ယဇ်ပုရောဟိတ်အဖြစ်
၄.
ပိုမိုကောင်းမွန်သော အသွေးနှင့် ယဇ်
၃.
ကောင်းကင်သန့်ရှင်းရာဌာနတွင် ခရစ်တော်၏ အမှုတော်
က.
ကောင်းကင်သန့်ရှင်းရာဌာန၏ ဖွင့်လှစ်ခြင်း
၁. ဒံယေလနှင့်
ကောင်းကင်သန့်ရှင်းရာဌာန၏ ဖွင့်လှစ်ခြင်း
၂. ဟေဗြဲနှင့်
ကောင်းကင်သန့်ရှင်းရာဌာန၏ ဖွင့်လှစ်ခြင်း
၃. ဗျာဒိတ်ကျမ်းနှင့်
ကောင်းကင်သန့်ရှင်းရာဌာန၏ ဖွင့်လှစ်ခြင်း
ခ. ခရစ်တော်၏
ဖျန်ဖြေသောအမှုတော်၊ နေ့စဉ်အမှုတော်များ
၁. ဖျန်ဖြေခြင်းနှင့်
နေ့စဉ်အမှုတော်များ
၂. ခရစ်တော်၏
ဖျန်ဖြေခြင်း၏ သီးခြားအချက်များ
ဂ. ခရစ်တော်၏
တရားစီရင်ခြင်းအမှုတော်၊ ပတ်ကတိဖြေရာနေ့
၁. ဟေဗြဲတွင်
ပတ်ကတိဖြေရာနေ့
၂. ဒံယေလတွင်
ပတ်ကတိဖြေရာနေ့
၃. ဗျာဒိတ်တွင်
ပတ်ကတိဖြေရာနေ့
ဃ. အနှစ်ချုပ်
၄. ခရစ်တော်၏
ယဇ်ပူဇော်ခြင်းနှင့် ယဇ်ပုရောဟိတ်အဖြစ်၏ ခရစ်ယာန်အတွေ့အကြုံအတွက် သက်ရောက်မှုများ
၅. သမိုင်းတွင်
ခရစ်တော်၏ ယဇ်ပုရောဟိတ်အဖြစ်
က.
အစောပိုင်းခရစ်ယာန်အသင်းတော်
ခ. အလယ်ခေတ်နှင့်
ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးခေတ်
ဂ. ခေတ်သစ်ကာလ
ဃ.
အဒ်ဗင်တစ်နားလည်မှု
၆. အဲလင် ဂျီ ဝှိုက်၏
မှတ်ချက်များ
က.
ဣသရေလသန့်ရှင်းရာဌာနအမှုတော်များ
ခ. ခရစ်တော်၏
ယဇ်ပူဇော်ခြင်း
ဂ.
ကောင်းကင်သန့်ရှင်းရာဌာန
ဃ. ခရစ်တော်၏
ယဇ်ပုရောဟိတ်မင်းအမှုတော်
၇. စာအုပ်စာတမ်းများ
ဇီဇီအေ၊ ဟေဗြဲတွင် တ
ဟဂီယာ
က. ဟေဗြဲ ၈:၁၊ ၂
ခ. ဟေဗြဲ ၉:၁–၁၀
ဂ. ဟေဗြဲ ၉:၁၁၊ ၁၂
ဃ. ဟေဗြဲ ၉:၂၄၊ ၂၅
င. ဟေဗြဲ ၁၀:၁၉၊ ၂၀
ဇီဇီဘီ၊ ဟေဗြဲ ၆:၁၉၊
၂၀
I. OT Sacrificial System
A. The Sacrificial System in
Patriarchal Times
1. Origin of the Sacrificial
System
2. General Characteristics of
the System
3. Specific Sacrifices
B. The Israelite Sacrificial
System
1. The Israelite Sanctuary
2. Priesthood
3. Sacrifices and Offerings
C. Functions of the OT
Sanctuary System
1. Theological Aspects of the
Israelite Sanctuary
2. Sanctuary, Covenant, and
the Nature of Sin/Impurity
3. Resolution of the Sin
Problem
II. Christ’s Priesthood in the NT
A. Limitations of the Typical
System
B. Superiority of the New
Order
1. Better Covenant
2. Better Sanctuary
3. Better Priesthood
4. Better Blood/Sacrifice
III. Christ’s Ministry in the Heavenly
Sanctuary
A. Inauguration of the
Heavenly Sanctuary
1. Daniel and the
Inauguration of the Heavenly Sanctuary
2. Hebrews and the
Inauguration of the Heavenly Sanctuary
3. Revelation and the
Inauguration of the Heavenly Sanctuary
B. Christ’s Mediatorial Work:
Daily Services
1. Mediation and the Daily
Services
2. Specific Aspects of
Christ’s Mediation
C. Christ’s Work of Judgment:
The Day of Atonement
1. The Day of Atonement in
Hebrews
2. The Day of Atonement in
Daniel
3. The Day of Atonement in
Revelation
D. Summary
IV. Implications of Christ’s Sacrifice and
Priesthood for Christian Experience
V. The Priesthood of Christ in History
A. Early Church
B. Middle Ages and
Reformation
C. Modern Period
D. Adventist Understanding
VI. Ellen G. White Comments
A. The Israelite Sanctuary
Services
B. The Sacrifice of Christ
C. The Heavenly Sanctuary
D. Christ’s High Priestly
Work
VII. Literature
Appendix A: Ta Hagia in Hebrews
A. Hebrews 8:1, 2
B. Hebrews 9:1–10
C. Hebrews 9:11, 12
D. Hebrews 9:24, 25
E. Hebrews 10:19, 20
Appendix B: Hebrews 6:19, 20
I. ဓမ္မဟောင်းပဋိညာဉ်ရှိ
ယဇ်စနစ်
ခရစ်တော်၏
ယဇ်ပုရောဟိတ်အမှုဆိုင်ရာ သမ္မာကျမ်းဆိုင်ရာ အဆုံးအမကို နက်နက်ရှိုင်းရှိုင်း
လေ့လာရာတွင် ဓမ္မဟောင်းနှင့် ဓမ္မသစ်ကျမ်းနှစ်ခုလုံး၏ သက်သေခံချက်ကို
ထည့်သွင်းစဉ်းစားရမည်။ ခရစ်ယာန်အတွက် ကျမ်းစာနှစ်ခုစလုံးသည် ဘုရားသခင်၏
ဗျာဒိတ်တော်တစ်ခုတည်းသော ခွဲမရသော တစ်ညီတစ်ညွတ်တည်းဖြစ်သည်။ အတိတ်ကာလ၌
ကိရိယာကွဲပြားခြားနားသော တမန်တော်များမှတစ်ဆင့် ကိုယ်တော်တော်ကို
ဖော်ပြတော်မူခဲ့ပြီး ယခုအခါ သားတော်အားဖြင့် ကျွန်ုပ်တို့အား မိန့်တော်မူသော
ကျမ်းစာ၏ တစ်ပါးတည်းသော အရေးအသားဆရာရှိသည် (ဟေဗြဲ ၁:၁-၂)။ ထိုဗျာဒိတ်တော်၏
တစ်ညီတစ်ညွတ်တည်းကို တစ်ပါးတည်းသော ကယ်တင်ရှင်ကို အလေးပေးထားခြင်းအားဖြင့်
ညွှန်ပြထားသည်။ ယေရှုကိုယ်တော်တိုင် ကျမ်းစာများသည် “ငါ့ကို သက်သေခံ၏” (ယောဟန်
၅:၃၃၆) ဟုလည်းကောင်း၊ မောရှေသည် ကိုယ်တော်အကြောင်းကို ရေးခဲ့သည်ဟုလည်းကောငး
(အပိုဒ် ၄၆) မိန့်တော်မူခဲ့သည်။ ဧမောက်လမ်းခရီးတွင် ခရစ်တော်သည် တပည့်နှစ်ပါးအား
ကျမ်းစာများကို ဖွင့်ပြတော်မူပြီး “မောရှေမှစ၍ ပရောဖက်အပေါင်းတို့မှစ၍
ကိုယ်တော်နှင့်ဆိုင်သော အရာများကို ကျမ်းစာအားလုံးတွင် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုတော်မူ၏”
(လုကာ ၂၄:၂၇)။ ကျမ်းစာသည် ထာဝရဧဝံဂေလိတရားတစ်ခုတည်းကိုသာ သက်သေခံသည် (ဗျာဒိတ် ၁၄:၆)။
ဣသရေလလူမျိုးတို့အားလည်းကောင်း၊ ကျွန်ုပ်တို့အားလည်းကောင်း ကြေညာခဲ့သော
ဧဝံဂေလိတရားဖြစ်သည် (ဟေဗြဲ ၄:၂)။ ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် ဘုရားသခင်သည်
မေရှိယအကြောင်းပရောဖက်ပြုချက်များ၊ သင်္ကေတများနှင့် ပုံစံများမှတစ်ဆင့်
ဧဝံဂေလိတရားကို လူမျိုးတို့အား ဗျာဒိတ်ပေးတော်မူခဲ့သည်။ (Interpretation
III. E. 3 ကိုကြည့်ပါ။)
ထို့ကြောင့် ကျွန်ုပ်တို့သခင်ယေရှု၏ အမှုတော်ကို နားလည်ရန် ကြိုးစားရာတွင်
ကျမ်းစာနှစ်ခုစလုံးကို နားထောင်ရမည်။ အချင်းချင်း အလင်းပေးကြသည်။
I. OT Sacrificial System
In exploring the richness and depth of the biblical doctrine of the
priesthood of Christ, we must consider the witness of both the OT and NT. For
the Christian both Testaments form an indivisible unity of divine revelation.
There is one Author of Scriptures who in the past revealed Himself through
different instruments and who now has spoken to us through the Son (Heb. 1:1,
2). The unity of that revelation is suggested by its emphasis on one Saviour.
Jesus Himself made clear that Scriptures “bear me witness” (John 5:36) and that
Moses wrote about Him (verse 46). On the road to Emmaus Christ opened the
Scriptures to two disciples, “and beginning with Moses and all the prophets, he
interpreted to them in all the scriptures the things concerning himself” (Luke
24:27). Scriptures witness to only one eternal gospel of salvation (Rev. 14:6),
proclaimed to Israel as well as to us (Heb. 4:2). In the OT God revealed the
gospel to His people through Messianic prophecies, symbols, and types. (See
Interpretation III. E. 3.) Therefore, in our effort to understand the work of
our Lord, we will listen to both Testaments; they shed light on each other.
A. ဘိုးဘေးခေတ်ကာလ၌ ယဇ်စနစ်
ယဇ်ပူဇော်ခြင်းသည် သမ္မာကျမ်းဆိုင်ရာ ဓမ္မပညာနှင့် ဘာသာတရား၏
အခြေခံအဆောက်အအုံပင်ဖြစ်သည်။ စိတ်ဝင်စားစရာမှာ ယဇ်ပူဇော်ခြင်း၏ မူလအစကို
ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် ဘယ်နေရာတွင်မျှ ရှင်းရှင်းလင်းလင်း
မဖော်ပြထားခြင်းပင်ဖြစ်သည်။ ပထမဆုံးအကြိမ် ဖော်ပြရာတွင် အဘယ်ကြောင့် ယဇ်ပူဇော်ရသည်ကို
အထူးအကျွံ မပြောထားဘဲ မူလအစနှင့်ပတ်သက်၍လည်း မထိစပ်ထားချေ (ကမ္ဘာ ၄:၂-၅)။
နောက်ပိုင်းမှတ်တမ်းများတွင် ယဇ်၏ အဓိပ္ပာယ်ကို သွယ်ဝိုက်ဖော်ပြထားသော်လည်း
ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ဆွေးနွေးမထားချေ။
A. The Sacrificial System in Patriarchal Times
Sacrifice belongs to the very infrastructure of biblical theology and
religion. Interestingly, the origin of sacrifice is not explicitly stated
anywhere in the OT. The first time one is mentioned no particular reason is
given for it and the issue of its origin is not addressed (Gen. 4:2–5). In
subsequent records, the meaning of the sacrifice is implied but not openly
discussed.
- ယဇ်စနစ်၏ မူလအစ
ဓမ္မဟောင်းကျမ်း၏ ယဇ်စနစ်သည် လူသားအပေါင်းတို့ ဒုစရိုက်ကျူးလွန်ပြီးနောက်
ချက်ချင်းပင် စတင်ခဲ့သည်။ ဧဒင်ဥယျာဉ်၌ ဘုရားသခင်သည် လူသားမျိုးနွယ်အပေါင်းတို့၏
ကယ်တင်ရှင်အဖြစ် ကိုယ်တော်ကို ဗျာဒိတ်ပေးတော်မူခဲ့သည်။ ထာဝရသေခြင်း၏ အပြစ်ဒဏ်ကို
အာဒံနှင့်ဧဝ တို့အား ချက်ချင်းမပေးခဲ့ဘဲ၊ အဆိပ်နဂါးဖြစ်သော နတ်ဆိုးနှင့်
သူ၏အမှုများကို ချေမှုန်းမည်ဟု ကတိပေးတော ကယ်တင်ခြင်းနည်းလမ်းကို ပေးတော်မူခဲ့သည်
(ကမ္ဘာ ၃:၁၅; ရောမ ၁၆:၂၀; ဟေဗြဲ ၂:၁၄ နှင့် နှိုင်းယှဉ်ကြည့်ပါ)။
အာဒံနှင့်ဧဝ တို့အား အရေခွံဖြင့် ဝတ်စုံပြုလုပ်ပေးခဲ့သော ဘုရားသခင်၏ ကျေးဇူးတော်ပြုမှုသည်
ကယ်တင်ခြင်း၏ ကတိတော်ပင်ဖြစ်သည်။ ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၃:၂၁ ကို ဓမ္မပညာဆိုင်ရာ
အကြောင်းအရာနှင့် တွဲ၍ကြည့်သောအခါ သွယ်ဝိုက်စွာ သေဆုံးခဲ့ရသော တိရစ္ဆာန်သည်
ယဇ်ပုံပူဇော်ခြင်းပင်ဖြစ်သည်။ အာဒံနှင့်ဧဝ တို့သည် အပြစ်ကျူးလွန်ပြီးနောက်
အန္တရာယ်သေခြင်းကို ခံရမည်ဖြစ်သည် (ကမ္ဘာ ၂:၁၇)။ မထင်မှတ်ဘစွာ သူတို့၏အသက်ကို
ထိန်းသိမ်းပေးခဲ့သည်။ အသက်အန္တရာယ်ရှိသော ထိုအခြေအနေတွင်ပင် တိရစ္ဆာန်တစ်ကောင်
သေဆုံးခဲ့ရသည်။ သေဒဏ်ကို သူတို့အပေါ် မကျရောက်ဘဲ တိရစ္ဆာန်အပေါ်သို့
ကျရောက်ခဲ့သည်။ တိရစ္ဆာန်၏သေခြင်းမှ သူတို့၏ ဘုရားသခင်နှင့် ဆက်ဆံရေးကို
ပြန်လည်ထူထောင်ပေးနိုင်သော နည်းလမ်းဖြစ်လာခဲ့သည်။ သေခြင်းမှ မျှော်လင့်ချက်နှင့်
ပြန်လည်ထူထောင်ခြင်း ပေါ်ထွက်လာခဲ့သည်။ ဘုရားသခင်ကိုယ်တော်တိုင် ဝတ်စုံကို
ပြုလုပ်၍ အပြစ်ကျူးလွန်သူနှစ်ဦးကို ဝတ်ဆင်ပေးခဲ့ခြင်းက သူတို့ဘာသာ
မတတ်နိုင်သောအရာကို ဘုရားသခင်က ကျေးဇူ်တော်ဖြင့် လုပ်ပေးခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။
ကိုယ်တော်၏ ရှေ့တော်၌ ချဉ်းကပ်နိုင်ရန်၊ ကိုယ်တော်၏ ရှေ့တော်၌ အသက်ရှင်နိုင်ရန်
ကျေးဇူးတော်ဖြင့် ခွင့်ပြုတော်မူခဲ့သည်။ ထိုအယူအဆများသည် နောက်ပိုင်း
ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် တဲတော်နှင့် ယဇ်ပူဇော်ခြင်းအမှုများနှင့် သက်ဆိုင်သော ဓမ္မပညာပင်ဖြစ်သည်။
ကမ္ဘာဦးကျမ်းတွင် မျိုးဥအဆင့် သို့မဟွယ်ဝိုက်ဖော်ပြထားသော အရာများသည်
ဣသရေလယဇ်စနစ်တွင် ပြည့်စုံသော ဓမ္မပညာအဖြစ် ဖြစ်ပေါ်လာခဲ့သည်။ အာဒံနှင့်ဧဝ တို့သည်
ခရစ်တော်၏ ယဇ်ပူဇော်ခြင်းမှ အကျိုးကို ခံစားခဲ့ကြပြီးဖြစ်သည်။
1. Origin of the Sacrificial System
The sacrificial system of the OT originated immediately after the Fall. In
Eden God revealed Himself as the Redeemer of the human race. The penalty of
eternal death was not applied to Adam and Eve at once because the Lord provided
a means of redemption through which He would put an end to the serpent, the
devil, and his works (Gen. 3:15; cf. Rom. 16:20; Heb. 2:14). God’s gracious act
in providing Adam and Eve with garments of skin was in fact a promise of
redemption; when we place Genesis 3:21 in its theological context, the implicit
death of the animal becomes a sacrificial act. Adam and Eve, after committing
sin, were destined to experience ultimate death (Gen. 2:17). Surprisingly,
their life was preserved. But precisely in that life-threatening context the
death of an animal took place. The death penalty was not executed on them but
on the animal. The death of the animal provided the means of restoring their
relationship with the Lord. Out of death came hope and restoration. That God
made the garments and dressed the erring pair suggests that God did for them
what they were unable to do for themselves. He graciously enabled them to
approach Him, to live in His presence. Those same concepts belong to the
theology of the sanctuary and its services later in the OT. What is embryonic
or hinted at in Genesis 3 becomes a full-blown theological body of ideas in the
Israelite sacrificial system. Adam and Eve were already benefitting from
Christ’s sacrifice.
- စနစ်၏
အလုံးစုံလက္ခဏာများ
ဘိုးဘေးခေတ်ဇာတ်လမ်းများတွင် ပတ်ဝတ်ကိုးကွယ်ခြင်းနှင့်
ယဇ်ပူဇော်ခြင်းတို့သည် ခွဲမရခဲ့ချေ။ ပတ်ဝတ်ကိုးကွယ်ရာနေရာကို ယဇ်ပလ္လင်ဖြင့်
ခွဲခြားသတ်မှတ်ခဲ့သည် (ကမ္ဘာ ၈:၂၀; ၁၂:၇; ၂၆:၂၅)။
ကမ္ဘာဦးကျမ်းတွင် ယဇ်များစွာနှင့် ယဇ်ပုံပူဇော်မှုများကို ဖော်ပြထားသော်လည်း
မီးရှို့ယဇ် (burnt offering) သည် အသုံးအမျးဆုံးဖြစ်သည် (၈:၂၀; ၂၂:၃၊ ၇)။ သို့ရာတွင် ၃၅:၁၄ တွင် အရည်ယဇ် (libation) ကိုလည်း ဖော်ပြထားသည်။ “ယဇ်ပုရောဟိတ်” ဟူသော စကားလုံးကို ပထမဆုံးအကြိမ်
အသုံးပြုရာတွင် ရှာလင်မြို့ရှင်ဘုရင် မယ်လ်ခီဇဒက်ကို ရည်ညွှန်းထားသည်။ သူသည်
“အမြင့်ဆုံးသော ဘုရားသခင်” ကို ကိုးကွယ်သူဖြစ်သည် (၁၄:၁၈)။ အာဗြဟံသည်
ဆယ်ဘို့တစ်ဘို့ကို ပေးခြင်းအားဖြင့် မယ်လ်ခီဇဒက်ကို တရားဝင်ယဇ်ပုရောဟိတ်အဖြစ်
အသိအမှတ်ပြုခဲ့သည်။ ယဇ်ပုရောဟိတ်အဖြစ် မယ်လ်ခီဇဒက်သည် ဆယ်ဘို့တစ်ဘို့ကို လက်ခံပြီး
အာဗြဟံကို ကောင်းကြီးပေးခဲ့သည် (အပိုဒ် ၁၈-၂၀; Stewardship I. C. 3 ကိုကြည့်ပါ)။
2. General Characteristics of the System
Worship and sacrifice are inseparable in the patriarchal narratives. A
place of worship was identified by its altar (Gen. 8:20; 12:7; 26:25). Several
sacrifices and/or sacrificial acts are mentioned in Genesis, but the burnt
offering appears to have been the most common (8:20; 22:3, 7). Reference is
made, however, to a libation in 35:14. The term “priest” is used for the first
time in 14:18 to designate Melchizedek, king of Salem who worshiped the “God
Most High.” Abraham acknowledged him as a rightful priest by giving him the
tithe. As priest, Melchizedek received the tithe and blessed the patriarch
(verses 18–20; see Stewardship I. C. 3).
- သီးခြားယဇ်များ
က. ကာယိနှင့်အာဗေလ၏ ယဇ်ပူဇော်ခြင်း။ ဘိုးဘေးခေတ်ဇာတ်လမ်းများတွင်
ဖော်ပြထားသော ယဇ်အများစုသည် သွေးယဇ်များဖြစ်သည်။ ကာယိန်ယူလာသော ယဇ်သည်
သွေးမဟုတ်သော ထူးခြားချက်တစ်ခုဖြစ်သည် (ကမ္ဘာ ၄:၃)။ ဟေဗြဲ ၁၁:၄ အရ အာဗေလသည်
ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် ယဇ်ပူဇော်ခဲ့ပြီး ဘုရားသခင်က လက်ခံတော်မူခဲ့သည်။
ကာယိန်ယဇ်မူကား ယုံကြည်ခြင်းမဟုတ်ဘဲ သူ၏ကိုယ်ပိုင်အတွေးအမြင်အရ ယူလာခြင်းဖြစ်သည်။
ခရစ်တော်၏ အပြစ်ဖြေရာ ယဇ်အပေါ် ယုံကြည်ခြင်းသည် အာဗေလ၏ ယုံကြည်ခြင်းတွင်
ထင်ရှားစွာ ပေါ်လွင်ခဲ့ပြီး နာခံမှုမရှိမဖြစ် လိုအပ်သည်။ အာဗေလယူလာသော ယဇ်သည်
ယဇ်ပူဇော်ခြင်း၏ အဓိပ္ပာယ်ကို ထင်ရှားစေသည်။ ယဇ်ပူဇော်ရာတွင်
အတွင်းစိတ်နှလုံးသားနှင့် ပြင်ပဓလေ့ထုံးတမ်းများကို မှန်ကန်စွာ ပေါင်းစပ်ရသည်။
ဘုရားသခင်က ယဇ်ကိုလက်ခံတော်မူသောအခါ ယဇ်ပူဇော်သူကိုလည်း လက်ခံတော်မူသည်။
ထို့ကြောင့် ယဇ်သည် ဘုရားသခင်နှင့် ဆက်ဆံရေးကို ထိန်းသိမ်းရန် နည်းလမ်းတစ်ခုဖြစ်သည်
(ကမ္ဘာ ၄:၇)။
3. Specific Sacrifices
a. Sacrifice of Cain and Abel. Most of the sacrifices mentioned in the
patriarchal narratives were bloody. The significant exception is the one
brought by Cain (Gen. 4:3). According to Hebrews 11:4 Abel offered his
sacrifice by faith and God accepted it. Cain’s offering was not an expression
of faith but of his own convictions. Abel’s faith in the atoning sacrifice of
Christ revealed itself in unquestioning obedience. The sacrifice brought by
Abel illuminates the meaning of sacrifice. Offering a sacrifice required the
combination of proper inner attitude and obedience to external rituals.
Whenever God accepted a sacrifice, He also accepted the offerer. Therefore, a
sacrifice was instrumental in the preservation of one’s relationship with God
(Gen. 4:7).
ခ. နောဧ၏
ယဇ်ပူဇော်ခြင်း။ နောက်ထပ်ယဇ်ဖော်ပြချက်မှာ ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၈:၂၀ တွင်ဖြစ်သည်။
ရေလွှမ်းမိုးပြီးနောက် နောဧသည် မီးရှို့ယဇ်များကို ပူဇော်ခဲ့သည်။ အကြောင်းအရာအရ
ထိုယဇ်များသည် နောဧနှင့်သူ၏မိသားစုအပေါ် ဘုရားသခင်၏ မေတ္တာဂရုဏာစောင်မမှုအတွက်
ကျေးဇူးတော်ချီးမွမ်းခြင်းဖြစ်သည်။ အပြစ်ဖြေခြင်း၏ အယူအဆလည်း ပါဝင်ပုံရသည်။
ဇာတ်ကြောင်းတွင် ဘုရားသခင်သည် “နှစ်သက်ဖွယ်ရနံ့” ကို ရသဖြင့် လက်ခံတော်မူပြီး
သတ္တဝါအားလုံးကို ထပ်မံဖျက်ဆီးမည်မဟုတ်ဟု ကတိပြုတော်မူခဲ့သည် (အပိုဒ် ၂၁)။ ယဇ်ကို
လက်ခံခြင်းအားဖြင့် ဘုရားသခင်သည် လူသားမျိုးနွယ်နှင့် ဆက်ဆံရေးကို
ပြန်လည်ထူထောင်ပြီး ထိန်းသိမ်းရန် ကိုယ်တော်ကိုယ်တိုင် ကတိပြုတော်မူခဲ့သည်။
b. Sacrifice of Noah. The next mention of sacrifices is found in
Genesis 8:20. After the Flood, Noah offered burnt offerings to the Lord. The
context suggests that these sacrifices were an expression of gratitude for
God’s loving care for Noah and his family. The idea of expiation also seems to
be present. The narrative states that God “smelled the pleasing odor”; He
accepted the sacrifice and determined not to destroy again all living creatures
(verse 21). By accepting the sacrifice God committed Himself to restore and
preserve His relationship with humankind.
ဂ. အာဗြဟံ၏
ယဇ်ပူဇော်ခြင်း (ကမ္ဘာ ၂၂)။ ဘုရားသခင်သည် အာဗြဟံကို သူ၏သားတော် ဣဇာက်ကို
မီးရှို့ယဇ်အဖြစ် ပူဇော်ရန် တောင်းဆိုခြင်းအားဖြင့် စုံစမ်းတော်မူခဲ့သည် (အပိုဒ်
၁-၂)။ ထို့ကြောင့် အာဗြဟံသည် ယုံကြည်ခြင်း၏ တကယ့်အင်အားကို ဖော်ပြရန်
အခွင့်အရေရခဲ့သည်။ ဘုရားသခင်က ဝင်ရောက်စွက်ဖက်၍ ဣဇာက်၏အသက်ကို ကယ်တင်တော်မူပြီး
စုံစမ်းခြင်းကို အဆုံးသတ်တော်မူခဲ့သည်။ သို့ရာတွင် ဇာတ်လမ်းမပြီးသေးချေ။
ထာဝရဘုရားသည် ဣဇာက်အစား ယဇ်ပူဇော်ရန် ဆိတ်ကွဲတစ်ကောင်ကို ပေးတော်မူခဲ့သည်။
ထို့ကြောင့် အစားထိုးယဇ်ပူဇော်ခြင်း၏ အရေးရေးရာကို ညွှန်ပြတော်မူခဲ့သည်။
ယဇ်တိရစ္ဆာန်၏ သေခြင်းသည် ဣဇာက်၏အသက်ကို ထိန်းသိမ်းရန်နှင့် ဘုရားသခင်နှင့်
အာဗြဟံ၏ ဆက်ဆံရေးကို ပြန်လည်ထူထောင်ရန် လိုအပ်ခဲ့သည်။ ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၂၀ နှင့် ၂၁
တွင် အာဗြဟံသည် ထာဝရဘုရားရှေ့၌ အပြစ်အနာအဆာမရှိဘဲ အမြဲမလျှောက်ခဲ့ဟု ဖော်ပြထားသည်။
သူသည် ဇနီးဖြစ်သူ ရှာရာနှင့်ပတ်သက်၍ လိမ်ညာခဲ့သည် (ကမ္ဘာ ၁၂:၁၀-၂၀; ၂၀:၁-၁၈)
နသားတော်ဆိုင်ရာ ကတိတော်ကို ဘုရားသခင်ပြည့်စုံစေမည်ကို စောင့်မနေဘဲ
ကိုယ်တိုင်ကြိုးစားခဲ့သည် (ကမ္ဘာ ၂၁:၁-၇)။ သို့ရာတွင် ဘုရားသခင်က သူ့ကို
ရှင်ဘုရင်အတွက် ဆုတောင်းပေးရန် ခွင့်ပြုခဲ့ပြီး ရှာရာမှတစ်ဆင့် သားတော်ကို
ပေးတော်မူခဲ့သည်။ အပြစ်ကို အပြစ်တင်သော ဘုရားသခင်နှင့် ပဋိညာဉ်ကို
ချိုးဖောက်သော်လည်း သူ့ကို ကိရိယာအဖြစ် အသုံးပြုသော ဘုရားသခင်ကြားရှိ တင်းမာမှုကို
ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၂၂ တွင် ဖြေရှင်းထားသည်။ ဘုရားသခင်သည် အာဗြဟံထံမှ ကတိတော်ကို
ပြန်ရုပ်သိမ်းရနိုင်သည်။ အနာဂတ်မရှိဘဲ ပဋိညာဉ်ကို အဆုံးသတ်နိုင်သည်။ သို့သော်
အာဗြဟံသည် ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် ဘုရားသခင်နှင့် ပဋိညာဉ်ဆက်ဆံရေးကို
ပြန်လည်ထူထောင်လိုကြောင်း ပြသသောအခါ ထာဝရဘုရားသည် သူ၏အပြစ်ကို ဖြေရန်နှင့်
အနာဂတ်ကို ပြန်လည်ထူထောင်ရန် လိုအပ်သော ယဇ်တိရစ္ဆာန်ကို ပေးတော်မူခဲ့သည် (ကမ္ဘာဦးကျမ်း
၂၂:၁၅-၁၉)။ ယဇ်ပူဇော်ခဲ့သော မောရိယတောင်ပေါ်တွင် နောင်တွင် ဗိမာန်တော်ကို
တည်ဆောက်ခဲ့သည်။ ထိုတောင်ကို အမှတ်အသားအားဖြင့် “ထာဝရဘုရားသည် ပေးတော်မူလိမ့်မည်”
ဟု ခေါ်ဆိုခဲ့သည် (အပိုဒ် ၁၄)။ ထိုနေ့တိုင် လူများက “ထာဝရဘုရား၏ တောင်ပေါ်တွင်
ပေးတော်မူလိမ့်မည်” ဟု ဆိုကြသည် (အပိုဒ် ၁၄) ဟူ၍ သမ္မာကျမ်းရေးသားသူက
ထည့်သွင်းရေးသားခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် ထာဝရဘုရား၏ တောင်သို့ သွားရောက်သောအခါတိုင်း
ကိုယ်တိုင်အတွက် အစားထိုးယဇ်ကို ဘုရားသခင်ပေးမည်ဟု ယုံကြည်ခဲ့ကြသည်။
ကယ်တင်ခြင်းသည် အစားထိုးယဇ်ပူဇပူဇော်ခြင်းအားဖြင့် ထာဝရဘုရားထံမှ လာသည်ဟု နားလည်ခဲ့ကြသည်
(ဟေရှာယ ၅၃ နှင့် နှိုင်းယှဉ်ကြည့်ပါ)။
c. Sacrifice of Abraham (Gen. 22). God tested Abraham by asking him to present
Isaac as a burnt offering (verses 1, 2). Thus Abraham was given the opportunity
to reveal the true strength of his faith. God intervened and saved the life of
Isaac, thus ending the test. But the narrative does not end there. The Lord
provided a ram to be sacrificed in place of Isaac, indicating the importance of
sacrificial substitution. The death of the sacrificial victim was required to
preserve the life of Isaac and the relationship between God and Abraham. In
Genesis 20 and 21 Abraham is described as one who did not always walk
blamelessly before the Lord. He lied regarding Sarah his wife (Gen. 12:10–20;
20:1–18) and did not wait for the Lord to fulfill the promise of the son (Gen.
21:1–7). Yet the Lord asked him to pray for the king and gave him a son through
Sarah. God seemed to have ignored Abraham’s sin. The tension between a God who
condemns sin and yet uses as His instrument a man who has violated the covenant
is solved in Genesis 22. God was ready to withdraw the promise from the
patriarch, leaving him without future and bringing the covenant to an end. But
when Abraham showed, through his faith, his willingness to restore the covenant
relationship with God, the Lord provided the sacrificial victim needed to
expiate his sin and to restore his future (Gen. 22:15–19). On Mount Moriah,
where the sacrifice was made, the temple was later built. The mount was
symbolically called “The Lord will provide” (verse 14) as a testimony to what
God did for Abraham. The biblical writer adds, “It is said to this day, ‘On the
mount of the Lord it shall be provided’ ” (verse 14), indicating that the
people had appropriated for themselves the experience of Abraham. Whenever they
went to the mount of the Lord they too believed that He would provide a
substitute for them. Salvation was understood to come from the Lord, bringing
deliverance through substitutionary sacrifice (cf. Isa. 53).
B. ဣသရေလယဇ်စနစ်
ထွက်မြောက်ရာကျမ်းသည် ဣသရေလတဲတော်ကို ကိုးကွယ်ရာ၊ အလယ်အလတ်ဖြစ်ရာ၊
ယဇ်ပူဇော်ရာဗဟိုဌာနအဖြစ် မိတ်ဆက်ထားသည်။ ထိုတဲတော်၏
ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာဖွဲ့စည်းပုံနှင့် ပရိဘောဂများကို ဖော်ပြထားသည်။
ယဇ်ပုရောဟိတ်များကို ဘုရားသခင်ခန့်အပ်ခြင်းနှင့် တဲတော်နှင့်ဆိုင်သော အရေးကြီးဆုံး
ဓမ္မပညာအယူအဆအချို့ကို ညွှန်ကြားချက်များပေးထားသည်။ လေဝီကျမ်းသည် ယဇ်စနစ်၊
တဲတော်အမှုများနှင့် ပွဲတော်များကို အသေးစိတ်ဖော်ပြထားသည်။
B. The Israelite Sacrificial System
The book of Exodus introduces the Israelite sanctuary as a center of
worship, mediation, and sacrifice. It describes the physical structure and the
furniture of this unique place. The book also gives instructions concerning the
consecration of the priests and provides some of the most important theological
ideas associated with the sanctuary. The book of Leviticus details the
sacrificial system, the sanctuary services, and the festivals.
- ဣသရေလတဲတော်
တဲတော်၏ ဗိသုကာအယူအဆသည် ရိုးရှင်းသည်။ ပထမအခန်းကို “သန့်ရှင်းရာဌာန” (ထွက်
၂၈:၂၉) ဟုခေါ်ပြီး ဒုတိယအခန်းကို “အသန့်ရှင်းဆုံးသောဌာန” (ထွက် ၂၆:၃၃) ဟုခေါ်သည်။
တဲတော်ဝင်းသည် အရှေ့ဘက်ဖြစ်သော တံခါးဝတွင် မျက်နှာချင်းဆိုင်ထားပြီး ခန်းဆီးဖြင့်
ကာရံထားသည်။ တဲတော်ဝင်ပေါက်ကိုလည်း ရွှေဖြင့်ထည့်ထားသော အကာစီးတိုင်ငါးတိုင်မှ
ဆွဲထားသော ခန်းဆီးဖြင့် ကာရံထားသည် (အပိုဒ် ၃၇)။ တဲတော်အတွင်းရှိ အခန်းနှစ်ခန်းကို
ချာရူဘင်ရုပ်ထွင်းထားသော ချာရူဘင်ပုံစံ ကြွယ်ဝစွာ ထိုးထွင်းထားသော ခန်းတိုင်းဖြင့်
ခွဲထားသည် (အပိုဒ် ၃၁-၃၃)။ တဲတော်၏ ဖွဲ့စည်းပုံသည် ရွှေဖြင့်ထည့်ထားသော
သစ်သားဘောင်များဖြင့် ဖွဲ့စည်းထားပြီး ငွေရောင်အခြေများပေါ်တွင် တင်ထားကာ
လွှာလေးလွှာဖြင့် ဖုံးအုပ်ထားသည် (အပိုဒ် ၁၅-၃၀၊ ၁-၁၄)။
1. The Israelite Sanctuary
The architectural concept of the structure was simple: the first apartment
was the “holy place” (Ex. 28:29), and the second “the most holy” place (Ex.
26:33). The tabernacle courtyard, with its entrance eastward, was protected by
a curtain. The entrance to the tabernacle was also protected by a curtain,
suspended from five pillars of acacia wood overlaid with gold and resting in
bronze sockets (verse 37). The two apartments inside the tabernacle were
divided by a veil richly embroidered with figures of cherubim and hung from
four wooden pillars overlaid with gold (verses 31–33). The structure of the
tabernacle consisted of wooden frames overlaid with gold, resting on bases of
silver (verses 15–30) and protected by four tent coverings (verses 1–14).
ဝင်းအတွင်းတွင်
ထောင့်လေးထောင့်လုံးတွင် ဦးချိုရှိသော ယဇ်ပလ္လင်ရှိသည် (ထွက် ၂၇:၁-၈)။
ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတစ်လျှောက် ယဇ်ပလ္လင်သည် ထာဝရဘုရား၏ ရှေ့တော်ရှိမှုနှင့်
ဆက်စပ်နေပြီး ဣသရေလလူမျိုးတို့သည် ထိုယဇ်ပလ္လင်မှတစ်ဆင့် ကိုယ်တော်ထံ
ချဉ်းကပ်ခွင့်ရသည် (ဆာလံ ၄၃:၄)။ ယဇ်ပလ္လင်နှင့် တဲတော်ဝင်ပေါက်ကြားတွင်
ကြေးဝါဖြင့်ပြုလုပ်ထားသော ရေကန်ရှိသည် (ထွက် ၃၀:၁၇-၂၁)။ ယဇ်ပုရောဟိတ်များသည်
ယဇ်ပလ္လင်တွင် အမှုတောင်မမူမီ သို့မဟုတ် တဲတော်ထဲသို့ဝင်မီ လက်နှင့်ခြေကို
ဆေးကြောရန်အတွက် အသုံးပြုသည် (အပိုဒ် ၂၀)။ ၎င်းသည် အပြစ်မှ ဝိညာဉ်ရေးရာ သန့်ရှင်းခြင်း၏
သင်္ကေတဖြစ်သည် (တမန်တော် ၂၂:၁၆; ဧဖက်
၅:၂၆; ၁ကော
၆:၁၁ နှင့် နှိုင်းယှဉ်ကြည့်ပါ)။
In the courtyard was an altar of
sacrifices with a horn on each of its corners (Ex. 27:1–8). Throughout the
OT the altar is associated with the presence of the Lord; through it the
Israelites had access to Him (Ps. 43:4). A
laver between the altar and the entrance to the sanctuary (Ex. 30:17–21)
was used by the priests to wash their hands and feet before officiating at the
altar or before going into the tabernacle (verse 20). It was an appropriate
symbol of spiritual cleansing from sin (cf. Acts 22:16; Eph. 5:26; 1 Cor.
6:11).
သန့်ရှင်းရာဌာနအတွင်း
စားပွဲတစ်လုံးရှိသည် (ထွက် ၂၅:၂၃-၃၀)။ ထိုစားပွဲပေါ်တွင် မုန့်ပြားဆယ်နှစ်ချပ်၊
စပျစ်ရည်နှင့် နံ့သာမျှားတို့ ရှိသည်။ ထိုအရာများသည် ဣသရေလလူမျိုးတို့၏
နေ့စဉ်အစာကို ဘုရားသခင်ပေးသည်ကို သတိပေးပြီး နောင်အခါ၌ “အသက်မုန့်” ကို ပေးမည်ဟု
ညွှန်ပြသည် (ယောဟန် ၆:၄၈-၅၁)။ စားပွဲအနှေ့ဘက်တွင် ဗလံချိတ်ပုံစံခွက်များနှင့်
ပန်းများဖြင့် အလှဆင်ထားသော ရွှေခွက်တိုင်ရှိသည်။ ဗလံချိတ်ပုံစံအလှဆင်ခြင်းနှင့်
ပန်းပွင့်သုံးစကားလုံးများက အသက်တာသစ်ပင်ကို ပုံဖော်ထားသည်။ ဇာခရိကျမ်းတွင်
ခွက်တိုင်ကို ဘုရားသခင်၏ အနန္တတည်ရှိမှုနှင့် (ဇာခရိ ၄:၁၁) ထာဝရဘုရား၏ ဝိညာဉ်တော်၏
တန်ခိုးနှင့် (အပိုဒ် ၆) ဆက်စပ်ထားသည်။ ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင် ခရစ်တော်သည်
လောကီအလင်းဖြစ်တော်မူသည် (ယောဟန် ၈:၁၂)။ ခန်းဆီးနှင့်ကပ်လျက်ရှိသော
နံ့သာမျှားပလ္လင်တွင် ထောင့်လေးထောင့်လုံးတွင် ဦးချိုရှိသည် (ထွက် ၃၀:၁-၁၀)။
ထာဝရဘုရားရှေ့၌ နေ့စဉ်နှစ်ကြိမ် နံ့သာမျှားကို မီးရှို့သဖြင့် ဘုရားသခင်ထံသို့
တက်လာသော ဆုတောင်းခြင်းကို ကိုယ်စားပြုသည် (ဆာလံ ၁၄၁:၂ နှင့် နှိုင်းယှဉ်ကြည့်ပါ)။
ဓမ္မသစ်ကျမ်းအရ ခရစ်တော်၏ အကျိုးကျေးဇူးသည် ကျွန်ုပ်တို့၏ ဆုတောင်းချက်များကို
ဘုရားသခင်ရှေ့၌ လက်ခံဖွယ်ဖြစ်စေသော နံ့သာမျှားဖြစ်သည် (ဧဖက် ၅:၂; ဗျာဒိတ် ၅:၈; ၈:၃-၄)။
Inside the sanctuary, in the holy place, was a table (Ex. 25:23–30). On it were 12 loaves of bread, wine, and
incense. These elements reminded Israel that God provided their daily bread and
would ultimately provide the “bread of life” (John 6:48–51). Opposite the table
on the south side was the lampstand,
made of solid gold decorated with almond-shaped cups and flowers. Its shape—a
central shaft with three branches on each side (Ex. 25:31–40)—and the use of
floral terminology suggest a stylized tree of life. Zechariah associates the
lampstand with God’s omnipresence (Zech. 4:11) and with the power of the Spirit
of the Lord (verse 6). In the NT Christ is the light of the world (John 8:12). The altar of incense, placed by the
veil, had a horn on each corner (Ex. 30:1–10). It was used to burn incense
twice a day before the Lord, thus representing prayers ascending to God (cf.
Ps. 141:2). According to the NT Christ’s merits are the fragrance that make our
prayers acceptable before the Lord (Eph. 5:2; Rev. 5:8; 8:3, 4).
ပဋိညာဉ်သက်သေချက်သေတ္တာတော်သည် အသန့်ရှင်းဆုံးသောဌာနတွင် ရှိသည်။ ၎င်းသည်
အတွင်းအပြင် ရွှေဖြင့်ထည့်ထားသော သစ်သားသေတ္တာဖြစ်သည် (ထွက် ၂၅:၁၀-၂၂)။
ဘုရားသခင်သည် မောရှေအား ပဋိညာဉ်တရားလွှာများကို ထည့်ထားရန် မှာထားတော်မူသည်
(အပိုဒ် ၁၆)။ အပြစ်ဖြေရာခုံဟု ခေါ်သော ရွှေသင်းချပ်ဖြင့် ဖုံးအုပ်ထားပြီး
ထိုချပ်ပေါ်တွင် အချင်းချင်းမျက်နှာချင်းဆိုင်နေသော ချာရူဘင်နှစ်ပါးရှိသည်။
ချာရူဘင်များကြားတွင် ဘုရားသခင်၏ ဘုန်းတော်ထင်ရှားပြီး နောင်တတရားရှိသော
အပြစ်သားများအား ခွင့်လွှတ်ခြင်းပေးသည်။ သက်သေချက်သေတ္တာတော်သည်
လူမျိုးတို့အလယ်တွင် ဘုရားသခင်၏ ရှေ့တော်ရှိမှုကို ကိုယ်စားပြုသည်။ ထိုနေရာတွင်
ဣသရေလအား ကိုယ်တော်၏ အလိုတော်ကို ဗျာဒိတ်ပေးသည် (အပိုဒ် ၂၂)။ ထိုနေရာတွင်
လူမျိုးတို့၏ အပြစ်များကို ဖြေရန် ကိုယ်တော်၏ ဆန္ဒကို ပြသည်။ ထိုနေရာတွင် ဣသရေလ၏
ရှင်ဘုရင်နှင့် ခေါင်းဆောင်အဖြစ် ဂရုစိုက်ပေးပြီး ပေးဆပ်တော်မူသော ဘုရားသခင်၏
ရှေ့တော်ရှိမှုကို ကိုယ်စားပြုသည် (၁ဓမ္မရာဇန္တရာ ၄:၃; ဆာလံ ၈၀:၁; ၉၉:၁)။
The ark of the covenant, located in the Most Holy Place, was a wooden box
overlaid with gold inside and outside (Ex. 25:10–22). In it God commanded Moses
to place the tables of the Ten Commandments (verse 16). A slab of pure gold,
called a “mercy seat” (kappōreṭ,
“that which expiates”), covered it; on this cover stood two cherubs facing each
other. Between the cherubs the glory of God revealed itself, granting
forgiveness to repentant sinners. The ark symbolized God’s presence among His
people. There He revealed His will to Israel (verse 22). There He showed His
willingness to expiate the sins of His people. There was symbolized the
presence of God as king and leader of Israel, caring and providing for His
people (1 Sam. 4:3; Ps. 80:1; 99:1).
- ယဇ်ပုရောဟိတ်အမှု
ဘုရားသခင်သည် ဣသရေလမျိုးနွယ်အားလုံးမှ ကိုယ်စားလှယ်များကို တဲတော်တွင်
အမှုတောင်မူရန် ရည်ရွယ်ထားပုံရသည်။ သို့သော်
ရွှေနွားထီးရုပ်ထုကိရှင်ဘုရင်ဖြစ်ရပ်တွင် လေဝီမျိုးနွယ်သာလျှင် ထာဝရဘုရားဘက်တွင်
သစ္စာရှိခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် ဣသရေလအကိုကြီးများအစား လေဝီမျိုးနွယ်ကို
တဲတော်အမှုတောင်မူရန် ရွေးချယ်တော်မူခဲ့သည် (ထွက် ၃၂:၂၅-၂၉; တောလည်ရာ ၃:၁၁-၁၃; ၈:၁၆-၁၈)။ ယဇ်ပုရောဟိတ်အမှုသည်
အာရုန်မိသားစုတွင်သာ ဆင်းသက်လာခဲ့သည် (၁၈:၆-၇)။ မျိုးနွယ်တွင်ကျန်ရှိသူများသည်
တဲတော်နှင့်ဆိုင်သော အမှုများကို ဆောင်ရွက်ခဲ့သည်။ ယဇ်ပုရောဟိတ်များ၏ တာဝန်များစွာရှိသော်လည်း
အဓိကတာဝန်မှာ ဘုရားသခင်နှင့် လူမျိုးတို့ကြားတွင် အလယ်အလတ်ဖြစ်ရန်ဖြစ်သည်။
2. Priesthood
Apparently God intended to have representatives from all the tribes of
Israel minister at the sanctuary, but during the incident of the golden calf at
Sinai the tribe of Levi alone remained loyal to the Lord. For this reason the
Levites were chosen to serve in the sanctuary instead of the firstborn of
Israel (Ex. 32:25–29; Num. 3:11–13; 8:16–18). The priesthood became hereditary,
belonging exclusively to Aaron’s family (18:6, 7), while the rest of the tribe
served in related sanctuary tasks. The responsibilities of the priests were
many and varied, but their main task was religious: to be mediators between God
and His people.
က. လူမျိုးတို့ရှေ့၌
ဘုရားသခင်၏ ကိုယ်စားလှယ်များ။ လူမျိုးတို့းအား တိုရာတရားဟု ခေါ်သော ဘုရားသခင်၏
ညွှန်ကြားချက်များကို သင်ကြားပေးခဲ့သည် (တရားဟောရာ ၃၃:၁၀; လေဝီ ၁၀:၁၁)။ ထိုနှင့်ဆက်စပ်၍
ဦရိမ်နှင့်သုမ္မိမ်ကျောက်တို့မှတစ်ဆင့် ဘုရားသခင်၏ အလိုတော်ကို ရှာဖွေသူများအား
ဗျာဒိတ်ပေးခဲ့သည် (တောလည်ရာ ၂၇:၂၁)။ ယဇ်ပုရောဟိတ်များသည် တဲတော်တွင်
တရားသူကြီးများအဖြစ်လည်း ဆောင်ရွက်ခဲ့သည်။ နိုင်ငံ၏ အမြင့်ဆုံးတရားရုံးသည်
ဗဟိုတဲတော်တွင် ရှိသည် (တရားဟောရာ ၂၁:၅; ၁၇:၈-၁၃)။ ထို့ပြင် ယဇ်ပုရောဟိတ်များသည် ဘုရားသခင်၏
နာမတော်ဖြင့် လူမျိုးတို့ကို ကောင်းချီးပေးခဲ့သည် (တောလည်ရာ ၆:၂၂-၂၇; တရားဟောရာ ၁၀:၈)။
a. God’s representatives before the people. To the people, they taught the tôrāh, God’s instructions to the nation
(Deut. 33:10; Lev. 10:11). Closely related to this activity was the priestly
duty of revealing God’s will to those who sought divine guidance, particularly
through the Urim and Thummim (Num. 27:21), two precious stones placed on the
high priest’s pectoral, through which God provided answers when consulted. The
priests also functioned as judges in the sanctuary. In fact, the highest
tribunal of the land operated at the central sanctuary (Deut. 21:5; 17:8–13).
In addition the priests were responsible for blessing the people in God’s name
(Num. 6:22–27; Deut. 10:8).
ခ. ဘုရားသခင်ရှေ့၌
လူမျိုးတို့ ကိုယ်စားလှယ်များ။ ထိုအရာကို မင်းမင်းယဇ်ပုရောဟိတ်၏ ယဇ်ဝတ်လစ်ပေါ်တွင်
ထမ်းပိုးထားသော ဣသရေလမျိုးနွယ်နာမည်များ ထွင်းထားသော ကျောက်ခဲနှစ်လုံးအားဖြင့်
သင်္ကေတပြထားသည် (ထွက် ၂၈:၉-၁၂)။ ယဇ်ဝတ်လစ်ပေါ်တွင်ရှိသော
ကျောက်ခဲဆယ်နှစ်လုံးသည်လည်း အလားတူပင်ဖြစ်သည် (အပိုဒ် ၂၉)။ ယဇ်ပုရောဟိတ်၏
ပုဂ္ဂိုလ်အားဖြင့် လူမျိုးတို့သည် ဘုရားသခင်၏ ရှေ့တော်သို့ ချဉ်းကပ်ခွင့်ရသည်။
သို့ရာတွင် ယဇ်ပုရောဟိတ်များ၏ အလယ်အလတ်အမှုသည် ယဇ်စနစ်မှတစ်ဆင့် အမြင့်ဆုံးသော
အဓိပ္ပာယ်ရရှိသည်။ နေ့စဉ်အမှုတော် (တာမိမ်) တွင် ယဇ်ပုရောဟိတ်များသည်
နံနက်တစ်ကြိမ် ညနာတစ်ကြိမ် ယဇ်တစ်ပါးစီကို ယဇ်ပလ္လင်ပေါ်တင်ခဲ့သည် (လေဝီ ၆:၉၊
၁၂-၁၃; တောလည်ရာ
၂၈:၃-၈)။ တာမိမ်အမှုတွင် မင်းမင်းယဇ်ပုရောဟိတ်သည် သန့်ရှင်းရာဌာနသို့ဝင်၍
ဆီခွက်များကို ပြင်ဆင်ပြီး ထာဝရဘုရားရှေ့၌ နံ့သာမျှားကို မီးရှို့ခဲ့သည် (ထွက်
၃၀:၇-၈)။ ဣသရေလလူမျိုးတို့ ယူလာသော ယဇ်များကို အပြစ်ဖြေရန် ယဇ်ပုရောဟိတ်များက
ပူဇော်ခဲ့သည် (လေဝီ ၁:၅-၉; ၄:၂၅-၂၆)။
လူမျိုးတစ်မျိုးလုံးအတွက် ယဇ်ပူဇော်သောအခါ မင်းမင်းယဇ်ပုရောဟိတ်က ဆောင်ရွက်ခဲ့သည်
(အပိုဒ် ၁-၂၁)။ လူမျိုးတို့၏ ကိုယ်စားလှယ်အဖြစ် တစ်နှစ်လျှင်တစ်ကြိမ် အသန့်ရှင်းဆုံးသောဌာနသို့
ဝင်ခွင့်ရှိသည်။ အပြစ်ဖြေရာနေ့တွင် ဣသရေလလူမျိုးတို့၏ အပြစ်နှင့်
မစင်ကြယ်မှုများမှ တဲတော်ကို သန့်ရှင်းစေရန် သီးခြားဓလေ့များကို ဆောင်ရွက်ပြီး
နေ့စဉ်သန့်ရှင်းမှုကို ပြီးပြည့်စုံစေခဲ့သည် (လေဝီ ၁၆; ၂၃:၂၆-၃၂)။ ယဇ်ပုရောဟိတ်နှင့်
မင်းမင်းယဇ်ပုရောဟိတ်၏ တာဝန်များသည် ခရစ်တော်သည် ခမည်းတော်ရှေ့၌ ကျွန်ုပ်တို့၏
အလယ်အလတ်ဖြစ်တော်မူခြင်းကို သင်္ကေတပြထားသည်။
b. The people’s representatives before God. This was symbolically illustrated by the two
precious stones placed on the shoulders of the high priest’s ephod. On each of
these were engraved the names of six of the tribes of Israel (Ex. 28:9–12). The
12 precious stones on the priestly breastpiece had the same function (verse
29). In the person of the priest the people had access to God’s presence. But
the mediatorial role of the priests reached its highest significance through
the sacrificial system. During the daily services (tāmîd) the priests performed several important rites. They placed
on the altar of burnt offering one sacrifice in the morning and another in the
evening (Lev. 6:9, 12, 13; Num. 28:3–8). As part of the tāmîd the high priest went into the holy place to dress the lamps
and to burn incense before the Lord (Ex. 30:7, 8). The priests presented the
sacrifices brought by the Israelites to make atonement for them (Lev. 1:5–9;
4:25, 26). The high priest officiated when a sacrifice was offered on behalf of
the community (verses 1–21). As the representative of the people before God, he
was allowed to enter the Most Holy Place once a year. On the Day of Atonement
he performed specific rituals to cleanse the sanctuary from the sins and
impurities of the people of Israel, making the daily cleansing final (Lev. 16;
23:26–32). The duties of the priests and high priest pointed symbolically to
Christ as our mediator before the Father.
လေဝီလူများသည် ယဇ်ပုရောဟိတ်များကို ကူညီခဲ့သည် (တောလည်ရာ ၁၈:၁၁၊ ၅)။
တဲတော်ကို စောင့်ရှောက်ခဲ့သည် (တောလည်ရာ ၁:၅၃; ၃:၃၈)။ သူတို့၏ အဓိကအမှုမှာ တဲတော်ကို ဖျက်သိမ်း၊ သယ်ယူ၊
ပြန်လည်တည်ဆောက်ရန်ဖြစ်သည် (တောလည်ရာ ၁:၄၈-၅၄)။ သို့သော် ယဇ်ပုရောဟိတ်အမှုများတွင်
မပါဝင်ခဲ့ချေ (တောလည်ရာ ၁၈:၃)။
The Levites assisted the priests (Num. 18:1, 5). They also guarded the
sanctuary (Num. 1:53; 3:38). Their main task was to dismantle, transport, and
reassemble the sanctuary (Num. 1:48–54). They did not, however, participate in
priestly functions (Num. 18:3).
- ယဇ်နှင့်
ပူဇော်သက္ကာများ
ဣသရေလလူမျိုးတို့၏ ဝိညာဉ်ရေးရာလိုအပ်ချက်များကို အဓိကအားဖြင့်
ယဇ်စနစ်မှတစ်ဆင့် ဖြည့်ဆည်းပေးခဲ့သည်။ ထိုစနစ်သည် ကိုးကွယ်လေးမြတ်ခြင်း၊
ကျေးဇူးတော်ချီးမွမ်းခြင်း၊ ကျေးဇူးတော်ကြောင့်ချီးမွမ်းခြင်း၊ ဝမ်းမြောက်ခြင်း၊
ဘုရားသခင်အား အပ်နှံခြင်းကို ဖော်ပြခွင့်ပေးခဲ့သည်။ ယဇ်တစ်ခုချင်းစီတွင်
သီးခြားအဓိပ္ပာယ်ရှိသည်။
3. Sacrifices and Offerings
The spiritual needs of the Israelites were satisfied primarily through the
sacrificial system, which allowed them to express their devotion and adoration,
their deepest feelings and needs. Each sacrifice had its special significance.
မီးရှို့ရာယဇ်
(ဟေဗြဲ၊ အိုလာ၊ “တက်သွားသောယဇ်”) ကို ယဇ်ပလ္လင်ပေါ်တွင် အလုံးစုံမီးရှို့ဖြစ်သည်။
ယဇ်ကို ယူဆောင်လာသူသည် ယဇ်တိရစ္ဆာန်၏ဦးခေါင်းပေါ်တွင် လက်တင်၍ (ဝတ် ၁:၄)
တိရစ္ဆာန်ကို ပြင်ဆင်ပြီး ယဇ်ပုရောဟိတ်သည် သွေးနှင့်ဆိုင်သော ထုံးတမ်းကို ပြုလုပ်၍
ယဇ်ကို ယဇ်ပလ္လင်ပေါ်တွင် တင်လေ့ရှိသည်။ ဤယဇ်သည် ကတိပြုသောယဇ် သို့မဟုတ်
ကိုယ်တိုင်ဆန္ဒအလျောက်ယဇ် ဖြစ်နိုင်သည် (ဝတ် ၂၂:၁၇-၁၉)။ ထို့ပြင် ဤယဇ်သည် လူသည်
ထာဝရဘုရားရှေ့တော်၌ လက်ခံခြင်းခံရစေရန် ဖြောင့်မတ်စေသောယဇ် ဖြစ်သည်။ ၁ ဓမ္မရာဇဝင်
၁၃:၁၂ တွင် မီးရှို့ရာယဇ်ကို “ထာဝရဘုရားကို တောင်းပန်ခြင်း” ဟူသော အယူအဆနှင့်
ဆက်စပ်ဖော်ပြထားပြီး၊ ထိုစကားစုကို ဘုရားသခင်၏ ဒေါသဟူသော အခြေအနေတွင်
မကြာခဏသုံးသည် (ထွက် ၃၂:၁၁၊ ၁ ဘုရင် ၁၃:၆)။ ထို့ကြောင့် မီးရှို့ရာယဇ်သည်
ဘုရားသခင်၏ ဒေါသလျော့ပါးစေခြင်း (propitiation) နှင့် ဆက်စပ်နေသည်။ ၎င်းသည်
ဝတ်ပြုခြင်း၊ ကျေးဇူးတော်ချီးမွမ်းခြင်း၊ နှလုံးသွင်းချီးမွမ်းခြင်း၊
ဝမ်းမြောက်ခြင်း၊ ယဇ်ပူဇော်သူ၏ ဘုရားအပေါ် အပြည့်အဝအပ်နှံခြင်း စသည်တို့ကို
ဖော်ပြသည်။ လူခပင်တိုင်သည် အဆက်မပြတ် ခွင့်လွှတ်ခြင်းလိုအပ်နေသောကြောင့် ဤယဇ်သည်
အပြစ်ဖြေခြင်း (expiation) ၏
နည်းလမ်းတစ်ခုလည်း ဖြစ်သည်။
The burnt offering (Heb. ’ōlāh, “ascending offering”) was totally
burned on the altar. The person who brought it laid the hand on the head of the
victim (Lev. 1:4) and prepared the animal for the priest to perform the blood
ritual and place the sacrifice on the altar. This sacrifice could be a votive
or freewill offering (Lev. 22:17–19). It was also an expiatory offering through
which the person was accepted before the Lord; in 1 Samuel 13:12 the burnt
offering was associated with the idea of “entreating the Lord,” a phrase often
used in the context of God’s anger or displeasure (Ex. 32:11; 1 Kings 13:6).
Thus, the burnt offering appears in the context of propitiation. It was an
expression of worship, gratitude, thanksgiving, joy, and total dedication of the
offerer to God. Since the individual was constantly in need of forgiveness, it
was also a means of expiation.
မေတ္တာယဇ် (ဟေဗြဲ၊
ရှလာမိမ်၊ “မေတ္တာ/အေးချမ်းသောယဇ်”) သည် ကိုယ်တိုင်ဆန္ဒအလျောက်ယဇ် ဖြစ်ပြီး
နှလုံးသွင်းချီးမွမ်းခြင်း၊ ကတိပြုသောယဇ် သို့မဟုတ် ကိုယ်တိုင်ဆန္ဒအလျောက်ယဇ်
အဖြစ် ယူဆောင်လာသည် (ဝတ် ၇:၁၁-၁၈)။ ဤယဇ်သည် ဝမ်းမြောက်ဖွယ်အခါဖြစ်သည် (၁
ဓမ္မရာဇဝင် ၁၁:၁၄၊ ၁၅၊ ၁ ဘုရင် ၈:၆၃) နှင့် ဘုရားသခင်နှင့်
အခြားဣသရေလလူမျိုးတို့နှင့် ဆက်ဆံရေးမေတ္တာဖြင့် ပါဝင်စားသောက်ခြင်းဖြင့်
ပဋိညာဉ်ဆက်ဆံရေးကို ခိုင်ခံ့စေသည် (တရားဟော ၂၇:၇)။ အသားအများစုကို ယဇ်ပူဇော်သူအား
ပြန်ပေးပြီး ထာဝရဘုရားရှေ့တော်၌ မိသားစုနှင့် သူငယ်ချင်းများနှင့်အတူ စားသုံးရသည်
(ဝတ် ၇:၁၅)။ အသားတစ်စိတ်ကို ယဇ်ပုရောဟိတ်အား ပေးရသည် (အပိုဒ် ၃၂-၃၄)။
လက်တင်ခြင်းနှင့် သွေးထုံးတမ်းတို့က ဤယဇ်တွင်လည်း အပြစ်ဖြေခြင်း
အဓိပ္ပာယ်ရှိကြောင်း ဖော်ပြသည် (ယေဇကျေလ ၄၅:၁၅၊ ၁၇)။
The peace offering (šlāmîm, “peace/well-being offering”) was
a voluntary sacrifice brought as a thanksgiving or votive or freewill offering
(Lev. 7:11–18). The sacrifice was a joyful occasion (see 1 Sam. 11:14, 15; 1
Kings 8:63) and served to strengthen the covenant relation through communion
with God and other Israelites (Deut. 27:7). Most of the meat was given to the
offerer who ate it before the Lord with family and friends (Lev. 7:15). Part of
the flesh went to the priest (verses 32–34). The laying on of hands and the
blood ritual indicate that this sacrifice also had an expiatory function (Eze.
45:15, 17).
အပြစ်ယဇ်သည် အပြစ်ကို
ဖယ်ရှားရန်အတွက် ယဇ်ဖြစ်သည်။ တစ်မျိုးကို ယဇ်ပုရောဟိတ် သို့မဟုတ်
အသင်းတော်တစ်ခုလုံး မရည်ရွယ်ဘဲ အပြစ်ပြုမိသောအခါ (ဝတ် ၄:၁-၂၁) နှင့် သာမန်လူတစ်ဦး
မရည်ရွယ်ဘဲ အပြစ်ပြုမိသောအခါ (အပိုဒ် ၂၇-၃၁) ယူဆောင်လာရသည်။ နည်းလမ်းများ
အနည်းငယ်ကွဲပြားသည်။ ယဇ်ပုရောဟိတ်က ယဇ်ပူဇော်သောအခါ သွေးကို ပရိယာယ်တဲထဲတွင်
ဖျန်းရပြီး တစ်စိတ်ကို နံ့သာပေါင်းပလ္လင်၏ ဦးချိုများပေါ်တွင် လိမ်းကျံ၍
ကျန်သွေးကို မီးရှို့ရာယဇ်ပလ္လင်ခြေရင်း၌ လောင်းချရသည်။ အသားကို တဲတော်ပြင်ပတွင်
မီးရှို့ရသည်။ သာမန်လူအတွက်ဆိုလျှင် သွေးတစ်စိတ်ကို မီးရှို့ရာယဇ်ပလ္လင်၏
ဦးချိုများပေါ်တွင် လိမ်းကျံ၍ ကျန်သွေးကို ပလ္လင်ခြေရင်း၌ လောင်းချရသည်။
အသားတစ်စိတ်ကို ယဇ်ပုရောဟိတ်က စားရသည်။ ဤယဇ်သည် ပဋိညာဉ်ပညတ်ကို မရည်ရွယ်ဘဲ
ချိုးဖောက်မိခြင်းကို ဖြေရှင်းသည်။
The sin offering was a sacrifice
for the removal of sin. One type was offered when a priest or the community
sinned unintentionally (Lev. 4:1–21) and the other when a layperson sinned
unintentionally (verses 27–31). The procedure for each was slightly different.
When a priest brought the sacrifice, the blood was sprinkled inside the
tabernacle and some of it was put on the horns of the altar of incense. The
rest of the blood was poured out at the base of the altar of sacrifices and the
flesh of the animal was burned outside the sanctuary. In the case of a
layperson, some of the blood was applied to the horns of the altar of burnt
offering and the rest was poured out at the base of the altar. Some of the
flesh was eaten by the priest. This sacrifice expiated any unintentional
violation of the covenant law.
ဝတ်ပြုရာကျမ်း ၅:၁-၆
အရ ဤယဇ်သည် ရည်ရွယ်ချက်ရှိရှိ ဘုရားသခင်၏အလိုတော်ကို ချိုးဖောက်မိခြင်းကိုလည်း
ဖြေရှင်းသည်။ ဖော်ပြထားသော အပြစ်များသည် ရည်ရွယ်ချက်ရှိသော အပြစ်များဖြစ်သည်။
(“ထိုသူမှ ဖုံးကွယ်ထားသည်” ဟူသော စကားကို “ထိုသူက ဖုံးကွယ်ထားသည်” ဟုလည်း
ဘာသာပြန်နိုင်သည်၊ အပိုဒ် ၂၊ ၄)။ ရည်ရွယ်ချက်ရှိသော အပြစ်သည် ယဇ်စနစ်၏
အပြစ်ဖြေခြင်းအဓိပ္ပာယ်မှ အပြင်မထွက်ခဲ့ပေ။ မာန်မာနဖြင့် အပြစ်ပြုသူသာ
ထာဝရဘုရားနှင့် လုံးဝပြတ်စဲသောကြောင့် ခွင့်လွှတ်ခြင်းမရခဲ့ပေ (တောလည်ရာ ၁၅:၃၀)။
အနှစ်ချုပ်အားဖြင့် အပြစ်ယဇ်သည် လူကို အကျင့်သီလ၊ ကိုယ်ကျင့်တရား သို့မဟုတ်
ထုံးတမ်းအရ ညစ်ညမ်းစေသော မရည်ရွယ်ဘဲ အပြစ်များကို ဖြေရှင်းသည်။ ထို့ပြင် လူတစ်ဦးက
မှားယွင်းသောလုပ်ရပ်၊ အပြစ် သို့မဟုတ် မသန့်ရှင်းသောအခြေအနေကို ဝန်ခံလိုစိတ်ဖြင့်
ဖော်ထုတ်သောအခါ ရည်ရွယ်ချက်ရှိသော အပြစ်ကိုလည်း ဖြေရှင်းသည်။ ဤယဇ်သည် ကိုယ်ကျင့်တရားနှင့်
ယဇ်ပလ္လင်ဆိုင်ရာ မသန့်ရှင်းမှုပြဿနာကို ကိုင်တွယ်သည်။
According to Leviticus 5:1–6 this sacrifice also expiated the intentional
violation of God’s will, for the sins listed are intentional. (The phrase “it
is hidden from him” could be translated “it is hidden by him” [verses 2, 4].)
Intentional sin was not outside the expiatory function of the sacrificial
system. Only high-handed sins were not forgiven because the individual broke
completely from the Lord (Num. 15:30). In summary, the sin offering expiated
unintentional sins that contaminated the person morally, ethically, or
ritually. It also addressed intentional sin expressed through the individual’s
willingness to reveal a wrong action, a sin, or a state of uncleanness. This
sacrifice dealt with the problem of moral and cultic impurity.
အပြစ်ဒဏ်ယဇ်သည်
ထာဝရဘုရားရှေ့တော်၌ မရည်ရွယ်ဘဲ သန့်ရှင်းသောပစ္စည်းကို မသင့်မတင့်သုံးစွဲမိခြင်း
သို့မဟုတ် သံသယရှိအပြစ်များအတွက် အပြစ်ဒဏ်မှ လွတ်မြောက်စေသည် (ဝတ် ၅:၁၅၊ ၁၇၊
တောလည်ရာ ၆:၁၂)။ ထာဝရဘုရားသည် အပြစ်သားအား စိတ်အေးချမ်းမှုပြန်လည်ရရှိစေရန်
အပြစ်ဒဏ်ယဇ်ကို ယူဆောင်လာခွင့်ပြုသည်။ တစ်ဖန် အခြားသူ၏ပစ္စည်းကို
ရည်ရွယ်ချက်ရှိရှိ မသင့်မတင့်ယူငင်ပြီး ငြင်းဆိုမိခြင်း (တောလည်ရာ ၅:၅-၈) နှင့်
ကတ်ထားပြီးသော ကျွန်မိန်းကလေးနှင့် လိင်ဆက်ဆံမိခြင်း (ဝတ် ၁၉:၂၀-၂၂) အတွက်လည်း
အပြစ်ဒဏ်ယဇ် လိုအပ်သည်။ ဖြစ်နိုင်လျှင် ပြန်လည်ပေးဆပ်ခြင်းနှင့်
လျော်ကြေးပေးခြင်းကို ယဇ်နှင့်အတူ လိုအပ်သည်။ ဤယဇ်၏ နည်းလမ်းသည် အပြစ်ယဇ်နှင့်
အတူတူပင်ဖြစ်သည် (ဝတ် ၇:၇)။ ကွဲပြားချက်တစ်ခုမှာ သွေးကို “ပလ္လင်ပတ်လည်တွင်
ပက်ဖျန်းခြင်း” ဖြစ်ပြီး ဦးချိုများပေါ်တွင် မလိမ်းကျံရခြင်းဖြစ်သည် (အပိုဒ် ၂)။
ဤယဇ်အားဖြင့် နောင်တရသူအတွက် ဖြောင့်မတ်ခြင်း ပြုပေးသည် (ဝတ် ၅:၁၈)။
The guilt offering freed the
individual from a state of guilt incurred before the Lord through the
unintentional misappropriation of the holy and for cases of suspected sin (Lev.
5:15, 17; Num. 6:12). The Lord allowed the sinner to bring a guilt offering in
order to restore peace of mind. A guilt offering was also required for the
expiation of the intentional sin of misappropriating someone’s property and
denying it (Num. 5:5–8) and for sexual intercourse with a betrothed slave girl
(Lev. 19:20–22). Whenever possible, restitution and compensation were required
in addition to the sacrifice. The procedure for this sacrifice was the same as
for the sin offering (Lev. 7:7). The only difference was that its blood was
“thrown on the altar round about” (verse 2) and was not placed on its horns.
Through the sacrifice, atonement was made for the repentant sinner (Lev. 5:18).
အထမဲ့ယဇ် (ဟေဗြဲ၊
မင်ခါ) သည် သွေးမပါသော ယဇ်ဖြစ်သည်။ “အထမဲ့ယဇ်” ဟု ဘာသာပြန်ထားသော မင်ခါ ဆိုသည်မှာ
“လက်ဆောင်၊ အခွန်အတု” ဟု အဓိပ္ပာယ်ရသည်။ ဤယဇ်သည် မီးရှို့ရာယဇ်နှင့်
မေတ္တာယဇ်အားလုံးနှင့် တွဲ၍ ပူဇော်ရပြီး ဂျုံမှုန့် သို့မဟုတ် ဂျုံမှုန့်၊ ဆီ၊
နံ့သာမျိုးစုံဖြင့် ဖွဲ့စည်းသည် (တောလည်ရာ ၁၅:၃-၁၁)။ စပျစ်ရည်ဖြင့် ပြုလုပ်သော
ယမကာယဇ်ကို မီးရှို့ရာယဇ်ပလ္လင်ခြေရင်း၌ လောင်းချဖွယ်ရှိသည်။ ဤမင်ခါသည် မြေကြီးမှ
အသီးအနှံများကို ယဇ်ပူဇော်ခြင်းဖြစ်၍ ဘုရားသခင်၏ ကျေးဇူးတော်ပေးသနားခြင်းကို
အသိအမှတ်ပြုခြင်းဖြစ်သည်။ ထို့ပြင် ထာဝရဘုရားနှင့် ပဋိညာဉ်ဆက်ဆံရေးကို
ထိန်းသိမ်းလိုသော စိတ်နှလုံးကို ဖော်ပြခြင်းလည်း ဖြစ်နိုင်သည် (ဝတ် ၂:၁၃)။
The meal offering was a
nonbloody offering. The term minḥāh,
translated “meal offering,” means “gift, tribute.” This offering accompanied
all burnt offerings and peace offerings and consisted of wheat grain or flour,
oil, and incense (Num. 15:3–11). The drink offering made from grapes was
probably poured out at the base of the altar of burnt offerings. As an offering
from the fruits of the land, the minḥāh
was a recognition of God’s gracious provisions. It also may have been an
expression of the person’s willingness to preserve the covenant relationship
with the Lord (Lev. 2:13).
ယဇ်အမျိုးမျိုးတို့သည်
ဣသရေလလူမျိုး၏ ဝိညာဉ်ရေးရာလိုအပ်ချက်အားလုံးကို ဖြေရှင်းပေးကြောင်း ဖော်ပြသည်။
အချို့သည် အဓိကအားဖြင့် အပြစ်ဖြေရာယဇ်များ ဖြစ်သည် (အပြစ်ယဇ်၊ အပြစ်ဒဏ်ယဇ်)။
အချို့သည် အပြစ်ဖြေခြင်းကို အလေးမထားသော်လည်း လူတစ်ဦးအတွက် ဖြောင့်မတ်စေသည် (ဥပမာ၊
မေတ္တာယဇ်အမျိုးမျိုး)။ ခဝပ်ကိုင်ခြင်း၊ အပ်နှံခြင်း၊ နှလုံးသွင်းချီးမွမ်းခြင်း၊
ဝမ်းမြောက်ခြင်း၊ ဘုရားအပေါ်သစ္စာရှိခြင်း၊ ဆက်ဆံရေးမေတ္တာ၊ ပဋိညာဉ်သစ္စာရှိမှု၊
ဖြောင့်မတ်ခြင်း စသည်တို့ကို ယဇ်စနစ်အားဖြင့် ဖော်ပြသည်။ ယဇ်တစ်ခုချင်းစီတွင်
ဖြောင့်မတ်ခြင်းအဓိပ္ပာယ် ပါဝင်နေသည်မှာ ထိုအဓိပ္ပာယ်မရှဘဲ လူများယူဆောင်လာသော
လက်ဆောင်များကို ထာဝရဘုရားက လက်ခံမည်မဟုတ်ကြောင်း ဖော်ပြသည်။ ဣသရေလယဇ်စနစ်၏
ဓမ္မသီအိုရီအရ ကြွယ်ဝမှုသည် ခရစ်တော်၏ ယဇ်သေခြင်း၏ အဆုံးမဲ့တန်ဖိုးနှင့် အစွမ်းကို
သင်္ကေတအားဖြင့် ညွှန်ပြသည်။
The various sacrifices indicate that the sacrificial system addressed all
the spiritual needs of Israel. Some were primarily expiatory, like the sin and
guilt offerings. Others did not emphasize expiation although they did atone for
the individual (e.g., various kinds of peace offerings). Adoration,
consecration, thanksgiving, joy, devotion, communion, fellowship, covenant
loyalty, atonement, and much more were expressed through the sacrificial
system. That each sacrifice included an element of atonement suggests that
without it none of the gifts brought by the people were acceptable to the Lord.
The theological richness of the Israelite sacrificial system pointed
symbolically to the infinite value and efficacy of the sacrificial death of
Christ.
ဂ။ ဓမ္မဟောင်းခေတ်
တဲတော်စနစ်၏ အလုပ်တာဝန်များ တဲတော်နှင့် ၎င်း၏ ခရစ်တော်၏
ယဇ်ပုရောဟိတ်အမှုတော်ကို နားလည်ရန် အထောက်အကူပြုသော ပုံစံအဓိပ္ပာယ်ကို
ပိုမိုနားလည်ရန် တဲတော်၏ အလုပ်တာဝန်အမျိုးမျိုးကို အသေးစိတ်လေ့လာရမည်။
C. Functions of the OT Sanctuary System
To better understand the typological significance of the sanctuary and its
contribution to the understanding of Christ’s high priestly ministry, the
different functions of the sanctuary should be studied in detail.
၁. ဣသရေလတဲတော်၏
ဓမ္မသီအိုရီဆိုင်ရာ ရှုထောင့်များ ဣသရေလလူမျိုးတို့အထဲတွင် တဲတော်တစ်ခုကို
တည်ထားရန် ဘုရားသခင်၏ တောင်းဆိုချက်သည် အဲဂုတ္တုမှ ထွက်ခွာပြီးနောက်
ဘုရားသခင်နှင့် ပဋိညာဉ်တည်ပြီးမှသာ ဖြစ်ပေါ်လာသည် (ထွက် ၂၅:၈)။ ဤအချက်က
ကယ်တင်ခြင်းသည် တဲတော်သို့ ဝင်ရောက်ခွင့်ရခြင်း၏ ရှေ့တွင်ရှိကြောင်း အကြံပြုသည်။
ကယ်တင်ခြင်းခံရ၍ ဘုရားသခင်နှင့် ပဋိညာဉ်ဆက်ဆံရေးထဲသို့ ဝင်ရောက်သူသာလျှင်
ဘုရားသခင်နှင့် ပြည့်စုံသော ဆက်ဆံရေးမေတ္တာကို ခံစားနိုင်သည်။ တဲတော်သည်
ဣဒင်ဥယျာဉ်အခြေအနေသို့ ပြန်လည်ရောက်ရှိရန် ကြိုးပမ်းချက်တစ်ရပ် ဖြစ်သည်။
1. Theological Aspects of the Israelite Sanctuary
God’s request for a tabernacle among the Israelites came after they left
Egypt and made a covenant with God (Ex. 25:8). This suggests that redemption
precedes access to the sanctuary because only those who have been redeemed and
have entered into a covenant relationship with God can enjoy full communion
with Him. The sanctuary is, in a sense, an attempt to restore to the Edenic
state of close fellowship with God.
က။ တွေ့ဆုံရာနေရာ။
တဲတော်သည် ဘုရားသခင်နှင့် လူသားတို့ တွေ့ဆုံရာနေရာဖြစ်သည်။ ၎င်း၏အမည်
“တွေ့ဆုံရာတဲတော်” က ထိုအလုပ်တာဝန်ကို ဖော်ပြသည်။ ဘုရားသခင်နှင့် လူမျိုးတို့
တွေ့ဆုံနိုင်သော နေရာကို ပေးသည် (ထွက် ၄၀:၃၂)။ ဘုရားသခင်ကို တွေ့ဆုံခြင်းအယူအဆသည်
ထွက်မြောက်ရာကျမ်းတွင် အရေးကြီးသည်။ မောရှေအားဖြင့် ဘုရားသခင်သည်
ဣသရေလလူမျိုးတို့နှင့် ဆိနတ်တောင်တွင် ချိန်းဆိုခဲ့သည် (ထွက် ၃:၁၂)။ ထိုတောင်သို့
ခရီးသွားပြီး တွေ့ဆုံရန် ပြင်ဆင်ကြသည် (ထွက် ၁၉:၁၀၊ ၁၁)။ တတိယနေ့တွင် ထာဝရဘုရားကို
တွေ့ဆုံကြသည် (အပိုဒ် ၁၈)။ ဆိနတ်တောင်သည် ပထမဆုံး ဣသရေလတဲတော် ဖြစ်လာသည် (အပိုဒ်
၁၂၊ ၂၄:၂-၅၊ ၁၂)။ ဟေဗြဲတဲတော်သည် ဆိနတ်အတွေ့အကြုံကို ဆက်လက်ထိန်းသိမ်းပေးသည့်နေရာ၊
ဘုရားသခင်သည် လူမျိုးတို့နှင့် တွေ့ဆုံရာနေရာ ဖြစ်သည် (ထွက် ၂၉:၄၃၊ ဆာလံ ၆၈:၁၇)။
a. Meeting place. The sanctuary is a meeting place for God and
humans. Its name, “Tent of Meeting,” shows this function: to provide a space
where God and His people can meet (Ex. 40:32). The idea of encountering God is
important in the book of Exodus. Through Moses, God made an appointment with
the Israelites at Sinai (Ex. 3:12). They traveled to that mountain, prepared
for the meeting (Ex. 19:10, 11), and on the third day met the Lord (verse 18).
Sinai became the first Israelite sanctuary (verse 12; 24:2–5, 12). The Hebrew
sanctuary perpetuated the Sinai experience, a place where God met with His
people (Ex. 29:43; Ps. 68:17).
ခ။ ဘုရားသခင်၏
ဗျာဒိတ်တော်ဗဟိုချက်။ ဆိနတ်တောင်တွင် ဘုရားသခင်၏ ဘုန်းတော် ဗျာဒိတ်ပေးခြင်းခံရသည်
(ထွက် ၂၄:၁၆၊ ၁၇)။ နောက်ပိုင်းတွင် တဲတော်ထဲတွင် နေထိုင်သည် (ထွက် ၄၀:၃၄၊ ၃၅)။
ထိုဘုန်းတော်သည် ရုပ်လောကီအလင်းရောင်သက်သက်မဟုတ်၊ အထူးသဖြင့် ဘုရားသခင်၏
သူမြင်မရသော အရှင်သခင်၏ နက်နဲသောအရာကို ဖော်ပြသည်။ မမြင်နိုင်သော အလင်းရောင်သည်
ဘုရားသခင်၏ ဤလောကတွင် ရှိနေခြင်းနှင့် ဤလောက်ထက်ကြီးမြင့်ခြင်းကို သက်သေခံသည်
(ထွက် ၃၃:၁၈-၂၃)။ တဲတော်မှတစ်ဆင့် ဘုရားသခင်သည် လူမျိုးတို့အား အလိုတော်ကို
ဆက်လက်ဗျာဒိတ်ပေးသည်။ ဆိနတ်တောင်မှ ကြေညာခဲ့သော ဆယ်ပညတ်တော်များကို ယခု တဲတော်မှ
ကြေညာသည် (ထွက် ၂၅:၂၂)။ တဲတော်မှတစ်ဆင့် ဘုရားသခင်သည် ဘုရင်နှင့် တရားသူကြီးအဖြစ်
အစွမ်းတော်ကို ဗျာဒိတ်ပေးပြီး ထိုအစွမ်းတော်သည် ဣသရေလနယ်နိမိတ်ကို ကျော်လွန်၍
ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်းသို့ ရောက်ရှိသည် (ထွက် ၁၅:၁၇၊ ၁၈၊ ၂၃:၂၃၊ အာမုတ် ၂:၅)။ တဲတော်ထဲတွင်
ဒေသဆိုင်ရာ ရှိနေခြင်းသည် ဘုရားသခင်ကို အလျှင်းကန့်သတ်ခြင်း မဖြစ်ခဲ့ပေ။
b. Center of divine revelation. God’s glory was revealed at Sinai (Ex. 24:16,
17); it dwelt later in the sanctuary (Ex. 40:34, 35). This glory was not merely
the brightness of His presence (Ex. 24:17), but especially the mystery of His
person. The impenetrable light of His glory testified to His immanence and His
transcendence (Ex. 33:18–23). From the sanctuary God continued to reveal His
will to His people. The Ten Commandments, proclaimed by God from Sinai (Ex.
20:1–17), were now proclaimed from the sanctuary (Ex. 25:22). Also from the
sanctuary God revealed His power as king and judge; this power reached beyond
the borders of Israel to the whole world (Ex. 15:17, 18; 23:23; Amos 2:5). His
localized presence in the sanctuary did not limit Him in any way.
ဂ။ ဝတ်ပြုရာဗဟိုချက်။
ဣသရေလလူမျိုးတို့အတွက် တဲတော်တွင် ဘုရားသခင်ကို တွေ့ဆုံခြင်းသည်
ဝတ်ပြုခြင်းဖြစ်သည် (ဆာလံ ၉၅:၆ နှို့)။ ပွဲတော်များအခါတွင် ဝမ်းမြောက်စွာ
ထာဝရဘုရားကို ချီးမွမ်းရန် လာကြသည် (ဆာလံ ၆၈:၂၄-၂၆၊ ၁၃၂:၇)။ ဣသရေလလူမျိုးတို့သည်
စိုးရိမ်ပူပန်မှုများနှင့် လိုအပ်ချက်များကို တဲတော်သို့ ယူဆောင်လာပြီး
ဘုရားသခင်ထံတွင် ခိုလှုံရာ၊ နှစ်သိမ့်ခြင်းကို ရှာဖွေကြသည် (ဆာလံ ၄၃:၂၊ ၄၊ ၅)။
တစ်ခါတစ်ရံ အပြစ်ဝန်ခံရန် လာကြပြီး ဖြောင့်မတ်သူများထဲတွင် ရေတွက်ခံရရန်
ထာဝရဘုရားထံမှ ခွင့်လွှတ်ခြင်းကို ရှာဖွေကြသည် (ဆာလံ ၃၂:၁၊ ၂၊ ၅၊ ၁၁)။ ထိုနေရာတွင်
ထာဝရဘုရားထံမှ ကောင်းချီးနှင့် ဖြောင့်မတ်ခြင်းကို ခံကြရသည် (ဆာလံ ၂၄:၃-၅)။
c. Center of worship. For the Israelites, meeting with God at the
sanctuary was an act of worship (cf. Ps. 95:6). This was particularly true
during the festivals when they came joyfully to praise the Lord (Ps. 68:24–26;
132:7). The people of Israel also went to the sanctuary with their concerns and
needs, hoping to find refuge and comfort in God (Ps. 43:2, 4, 5). At times they
came to confess their sin, seeking forgiveness from the Lord in order to be
counted among the righteous (Ps. 32:1, 2, 5, 11). There they received blessing
and righteousness from the Lord (Ps. 24:3–5).
ဃ။
ကောင်းကင်တဲတော်သို့ ဝင်ရောက်ရာနေရာ။ ထွက်မြောက်ရာကျမ်း ၂၅:၉ အရ တဲတော်ကို
ထာဝရဘုရားသည် မောရှေအား ဆိနတ်တောင်ပေါ်တွင် ပြသသော “ပုံစံ” (တာဘနိတ်) အတိုင်း
တည်ဆောက်ရမည် (အပိုဒ် ၄၀ နှို့)။ ဤအယူအဆကို လေ့လာရန် လိုအပ်သည်။ ဣသရေလတဲတော်၏
အမှန်တကယ်သဘောသဘာဝကို အလင်းပေးသောကြောင့် ဖြစ်သည်။ တာဘနိတ် ဆိုသည်မှာ တည်ဆောက်ရန်
ပုံစံ သို့မဟုတ် မော်ဒယ် ကို ဆိုလိုသည်။ ဓမ္မဟောင်းတွင် တာဘနိတ် သည် အဆောက်အအုံ
(ဆာလံ ၁၄၄:၁၂)၊ အဆောက်အအုံအတွက် ပုံစံ (၂ ဘုရင် ၁၆:၁၀၊ ၁ ရာဇဝင် ၂၈:၁၁-၁၉)၊
ပုံသဏ္ဍာန် (တရားဟော ၄:၁၆၊ ၁၈၊ ဆာလံ ၁၀၆:၂၀၊ ဟေရှာယ ၄၄:၁၃၊ ယေဇကျေလ ၈:၁၀၊ ၁၀:၈)
သို့မဟုတ် မိတ္တူ (ယောရှု ၂၂:၂၈) ကို ရည်ညွှန်းသည်။ အများအားဖြင့်
သုံးဖက်မြင်အရာဝတ္ထုကို ဖော်ပြပြီး မူလအရင်းအမြစ်တစ်ခု ရှိနေသည်ဟု ယူဆသည်။
ထွက်မြောက်ရာကျမ်း ၂၅:၉ ရှိ တာဘနိတ် သည် ကောင်းကင်တဲတော်ကို မူလအရင်းအမြစ်အဖြစ်
ညွှန်ပြသော မော်ဒယ် ဟုတ်/မဟုတ် မေးခွန်းထုတ်စရာဖြစ်သည်။ ဣသရေလယုံကြည်ခြင်းတွင်
ကောင်းကင်တဲတော်တစ်ခု ရှိကြောင်း သိရှိနားလည်မှုရှိလျှင် ထွက်မြောက်ရာကျမ်းရှိ
တာဘနိတ် သည် ထိုမူလအရင်းကို ညွှန်ပြမည်ဖြစ်သည်။ ဓမ္မဟောင်းက
မြေကြီးတဲတော်နောက်ကွယ်တွင် ပိုမိုမြင့်မြတ်သော အဆောက်အအုံ၊ ကောင်းကင်ဘုံတွင်
ဘုရားသခင်၏ နေရာထိုင်ခင်း ရှိကြောင်း သက်သေခံသည်။ ထိုကောင်းကင်နေရာကို မောရှေအား
ပြသခဲ့ပြီး တည်ဆောက်ရန် မော်ဒယ်အဖြစ် အသုံးပြုခဲ့သည်။ ကောင်းကင်တဲတော်အကြောင်း
ဆာလံကျမ်းနှင့် ပရောဖက်ကျမ်းများတွင် တွေ့ရသည်။ ဆာလံဆရာက ဘုရားသခင်၏ ပလ္လင်တော်သည်
ကောင်းကင်တဲတော်တွင် ရှိကြောင်း (ဆာလံ ၁၁:၄) နှင့် ကောင်းကင်နေရာမှ
မြေကြီးပေါ်တွင် ဖြစ်ပျက်နေသည်များကို ကြည့်ရှုကြောင်း (ဆာလံ ၃၃:၁၃၊ ၁၄၊ ၁၀၂:၁၉၊
၁၁၃:၅၊ ၆) အတည်ပြုသည်။ ဘုရားသခင်၏ ကောင်းကင်နေရာကို ရည်ညွှန်းရန်
အသုံးအနှုန်းမျိုးစုံသုံးသည်။ “သန့်ရှင်းသောနန်းတော်” (မိက္ခာ ၁:၂၊ ဟဗက္ကုတ်
၂:၂၀)၊ “နန်းတော်” (၂ ဓမ္မရာ ၂၂:၇၊ ဆာလံ ၁၈:၆)၊ “တဲတော်” (ဆာလံ ၆၀:၆၊ ၁၅၀:၁)၊
“နေရာ” (ဟေရှာယ ၁၈:၄၊ မိက္ခာ ၁:၃)၊ ဖြစ်နိုင်လျှင် “အိမ်တော်” (ဆာလံ ၃၆:၈)။
ဘုရားသခင်၏ နေရာသည် ကောင်းကင်ဘုံတွင် ဖြစ်သောကြောင့် “ကောင်းကင်ဘုံ” (ရှာမာယိမ်)
ကို ကောင်းကင်တဲတော်ဟု သုံးသည် (ဆာလံ ၂၀:၆၊ ၁၀၂:၁၉)၊ “နေရာထိုင်ခင်း” (၁ ဘုရင်
၈:၃၉၊ ၄၃၊ ၄၉)။ ဘုရားသခင်၏ ပလ္လင်တော်ကို ကောင်းကင်တဲတော်၏
နှိုင်းယှဉ်အသုံးအနှုန်း အဖြစ်လည်း သုံးသည် (ဆာလံ ၁၁:၄၊ ၉၃:၂၊ ဒံယေလ ၇:၉)။
d. Place of access to the heavenly sanctuary. According to Exodus 25:9 the tabernacle was to be
built following the “pattern” (tabnît)
that the Lord showed Moses on Mount Sinai (cf. verse 40). This concept needs
study because it sheds light on the true nature of the Israelite sanctuary. The
noun tabnît is derived from the verb bānāh, “to build.” In the OT tabnît refers to a structure (Ps.
144:12), a pattern or model for a building (2 Kings 16:10; 1 Chron. 28:11–19),
an image or figure of something (Deut. 4:16, 18; Ps. 106:20; Isa. 44:13; Eze.
8:10; 10:8), or a replica (Joshua 22:28). It usually describes a
three-dimensional object and in most cases presupposes the existence of an
original. The question is whether tabnît
in Exodus 25:9 is a model pointing to the heavenly sanctuary as the original.
If it can be shown that there was in the Israelite faith an awareness of the
existence of a heavenly sanctuary, the use of tabnît in Exodus would point to that original. The OT testifies
that behind the earthly sanctuary lay a more sublime structure, a dwelling of
God in heaven. This heavenly abode was shown to Moses and served as a model for
the sanctuary he was to build. References to the heavenly sanctuary are found
in the Psalms and the prophetic books. The psalmist affirms that the throne of
God is in His heavenly sanctuary (Ps. 11:4) and that from His heavenly dwelling
the Lord observes what takes place on earth (Ps. 33:13, 14; 102:19; 113:5, 6).
Different terminology is used to refer to God’s heavenly abode: “holy temple”
(Micah 1:2; Hab. 2:20); “temple” (2 Sam. 22:7; Ps. 18:6); “sanctuary” (Ps.
60:6; 150:1); “dwelling” or “place” (Isa. 18:4; Micah 1:3); and possibly
“house” (Ps. 36:8). Since God’s dwelling is in heaven it is not strange to find
“heavens” (šāmayim) used as a
designation for His heavenly “sanctuary” (Ps. 20:6; 102:19), as well as
“dwelling place” (1 Kings 8:39, 43, 49). Even God’s throne is used as a metonym
for His heavenly sanctuary (Ps. 11:4; 93:2; Dan. 7:9).
ဤတဲတော်နှစ်ခု
(ကောင်းကင်နှင့် မြေကြီး) သည် နီးကပ်စွာ ဆက်စပ်နေသည်။ မြေကြီးတဲတော်သည်
ကောင်းကင်တဲတော်သို့ ဝင်ရောက်ရာနေရာ ပေးသည် (ဟေရှာယ ၆:၁-၇)။ ဣသရေလတဲတော်၏
အစွမ်းသတ္တိသည် ဘုရားသခင်၏ ကောင်းကင်နန်းတော်နှင့် ဆက်ဆံရေးပေါ်တွင် မူတည်သည်။
ရှောလမုန်သည် နှစ်ခုကြားဆက်ဆံရေးကို အပြည့်အဝ သိရှိခဲ့သည်။ ယေရုရှလင်မြို့
ဗိမာန်တော်တွင် လူတစ်ဦးဦးက ကျိန်ဆိုသောအခါ ဘုရားသခင်သည် ကောင်းကင်ဘုံမှ နားထောင်၍
ဆောင်ရွက်ပေးရန် ဆုတောင်းခဲ့သည် (၁ ဘုရင် ၈:၃၁၊ ၃၂)။ လူမျိုးတို့က
ခွင့်လွှတ်ခြင်းတောင်းသောအခါ ကောင်းကင်ဘုံမှ နားထောင်၍ အပြစ်များကို ခွင့်လွှတ်ပေးရန်
(အပိုဒ် ၃၄၊ နှို့ ၃၆၊ ၃၉၊ ၄၃)။ မြေကြီးတဲတော်တွင် ပြုလုပ်သော ထုံးတမ်းများ၏
အစွမ်းသတ္တိသည် ကောင်းကင်တဲတော်တွင် ဖြစ်ပျက်သည်များပေါ်တွင် မူတည်သည်။
These two sanctuaries, the heavenly and the earthly, were closely related.
The earthly provided a point of access to the heavenly (Isa. 6:1–7). The
efficacy of the Israelite sanctuary was determined by its relationship with
God’s celestial temple. Solomon was fully aware of the connection between the
two. He prayed that whenever a person made an oath in the Temple in Jerusalem,
God would hear from heaven and act (1 Kings 8:31, 32); that whenever the people
asked for forgiveness, He would hear from heaven and forgive their sins (verse
34; cf. verses 36, 39, 43). The efficacy of the rituals performed in the
earthly sanctuary depended on what took place in the heavenly one.
ထွက်မြောက်ရာကျမ်း
၂၅:၉၊ ၄၀ ရှိ တာဘနိတ် သည် ထိုကောင်းကင်အမှန်တရားကို ညွှန်ပြသည်။ မြေကြီးတဲတော်သည်
ကောင်းကင်တဲတော်အတိုင်း ပုံစံယူထားသောကြောင့် နှစ်ခုကြားတွင် အချို့သော
သက်ဆိုင်မှုများ ရှိသည်။ ပထမဦးစွာ လုပ်ဆောင်ချက်ဆိုင်ရာ သက်ဆိုင်မှုကို
အကြံပြုသည်။ ကောင်းကင်တဲတော်သည် စကြဝဠာတွင် လွန်ကဲသော ဘုရားသခင်သည်
ကောင်းကင်သတ္တဝါများနှင့် တွေ့ဆုံရာနေရာဖြစ်သည်။ ရှောလမုန်က “ဘုရားသခင်သည်
မြေကြီးပေါ်တွင် ဧကန်နေထိုင်မည်လော” ဟု မေးခဲ့သည်။ သူ၏ အံ့ဖွယ်အဖြေမှာ
“ကောင်းကင်ဘုံနှင့် အမြင့်ဆုံးကောင်းကင်ပင်လျှင် သင်တို့ကို မဆံ့မမြောက်နိုင်၊
ငါတည်ဆောက်သော ဤအိမ်တော်သည် မည်သို့မျှ ဆံ့မြောက်နိုင်မည်နည်း” ဟူ၍ ဖြစ်သည် (၁
ဘုရင် ၈:၂၇)။ ဘုရားသခင်ကို နေရာထိုင်ခင်းဖြင့် ကန့်သတ်၍မရပေ။ သို့သော် သူတို့၏
သတ္တ၀ါများနှင့် ဆက်ဆံရန်၊ သူတို့၏ နယ်ပယ်ထဲသို့ ဝင်ရောက်ရန်၊
မြေကြီးပေါ်တွင်လည်းကောင်း၊ ကောင်းကင်ဘုံတွင်လည်းကောင်း နေထိုင်၍ သူတို့အား
လက်လှမ်းမီစေရန် ကြွလာသည် (အပိုဒ် ၂၉၊ ၃၀ နှို့)။
To that heavenly reality the term tabnît
points in Exodus 25:9, 40. Since the earthly was modeled after the heavenly, we
can point to certain correspondences between the two. First a functional
correspondence is suggested. The heavenly sanctuary is the place in the
universe where the transcendental God meets with His heavenly creatures.
Solomon asked, “Will God indeed dwell on the earth?” His surprising answer was,
“Behold, heaven and the highest heaven cannot contain thee; how much less this
house which I have built!” (1 Kings 8:27). God cannot be circumscribed by
space, yet He condescends to dwell among His creatures, to enter their sphere
of action, to dwell on earth and in heaven in order to make Himself accessible
to them (cf. verses 29, 30).
ဤကောင်းကင်နန်းတော်သည်
ဘုရားသခင်နှင့် သတ္တ၀ါများ တွေ့ဆုံရာနေရာ ဖြစ်ရုံသာမက ဝတ်ပြုရာဗဟိုချက်လည်း
ဖြစ်သည်။ ထိုနေရာတွင် ဘုရားသခင်၏ ကောင်းကင်တပ်များ၊ ကောင်းကင်ဧည့်သည်တော်များနှင့်
“သူ၏ အုပ်စိုးရာနယ်ပယ်အားလုံးရှိ သူ၏ အမှုတော်အားလုံး” တို့က ကောင်းကင်ဘုံ၌ ပလ္လင်တော်ပေါ်တွင်
ထိုင်တော်မူသော ထာဝရဘုရားကို ချီးမွမ်းကြသည် (ဆာလံ ၁၀၃:၁၉-၂၂)။ ထိုနေရာတွင်ပင်
အလိုတော်ကို ဗျာဒိတ်ပေး၍ နားထောင်၍ နာခံကြသည် (အပိုဒ် ၂၀၊ ၂၁)။
ကောင်းကင်အရာရှိများသည် ဘုရားသခင်သည် နှိုင်းယှဉ်မရှိကြောင်း ချီးမွမ်းကြသည် (ဆာလံ
၈၉:၅-၇)။ ကောင်းကင်တဲတော်မှ ဘုရားသခင်သည် မြေကြီးပေါ်ရှိ လူမျိုးတို့နှင့်
ဆက်ဆံသည်။ ဆုတောင်းသံကို နားထောင်ရုံသာမက ဆင်းလာ၍ ဒုက္ခရောက်နေသူများကို
ရန်သူများ၏ ဖိနှိပ်ခြင်းမှ ကယ်တင်သည် (ဆာလံ ၁၈:၆၊ ၁၄-၁၉၊ ၂၀:၂၊ ၆)။
ပို၍အရေးကြီးသည်မှာ ကောင်းကင်နေရာမှ လူမျိုးတို့အား ခွင့်လွှတ်ခြင်း ပေးသည် (၁
ဘုရင် ၈:၃၀၊ ၃၄၊ ၄၉၊ ၅၀) နှင့် ဖြောင့်မတ်သောလမ်းကို သွန်သင်သည် (အပိုဒ် ၃၆)။
This heavenly temple, a meeting place for God and His creatures, is also a
center of worship. There God’s angels, His heavenly hosts, and “all his works,
in all places of his dominion” praise Him as Lord enthroned in the heavens (Ps.
103:19–22). There also He reveals His will to them and they listen and obey
(verses 20, 21). The heavenly council praises Him because He is incomparable
(Ps. 89:5–7). From the heavenly sanctuary God interacts with His people on
earth, not just by listening to their prayers but also by coming down and
rescuing them from their distress and the oppression of their enemies (18:6,
14–19; 20:2, 6). More important, from His dwelling in heaven God grants
forgiveness to His people (1 Kings 8:30, 34, 49, 50) and teaches them the right
way (verse 36).
ကောင်းကင်တဲတော်သည်
မြေကြီးတဲတော်အတွက် ပုံစံတစ်ခုခုအဖြစ် ဆောင်ရွက်ခဲ့လျှင် နှစ်ခုကြားတွင်
အဆောက်အဦဆိုင်ရာ သက်ဆိုင်မှုတစ်ခုခု ရှိရမည်။ ဤသက်ဆိုင်မှုကို အရွယ်အစား သို့မဟုတ်
မြေကြီးတဲတော်တွင် သုံးသော ပစ္စည်းများဖြင့် သတ်မှတ်ခြင်း မဟုတ်ပေ။
အဆောက်အဦသဘောတရားဖြင့် သတ်မှတ်ရမည်။ အဆောက်အဦသဘောတရားသည် ပုံသဏ္ဍာန်နှင့်
အရွယ်အစားမျိုးစုံ၊ ပစ္စည်းမျိုးစုံဖြင့် တည်ဆောက်နိုင်သော်လည်း အခြေခံသဘောတရားမှာ
မပြောင်းလဲပေ။ မြေကြီးတဲတော်၏ အခန်းနှစ်ခန်းဖွဲ့စည်းပုံသည် ကောင်းကင်တဲတော်တွင်
အခန်းနှစ်ခန်းရှိကြောင်းသာမက ထိုနေရာတွင် ခရစ်တော်၏ အဆင့်နှစ်ဆင့်အမှုတော်ကို
ညွှန်ပြသည်။ သေချာစွာပင် ကောင်းကင်တဲတော်သည် မြေကြီးတဲတော်ထက် အဆများစွာ
သာလွန်သည်။ ဤသည်မှာ စကြဝဠာတွင် အကန့်အသတ်ရှိသောအရာနှင့် အကန့်အသတ်မရှိသောအရာ၊
ဖန်ဆင်းရှင်နှင့် ဖန်ဆင်းခံ၊ လွန်ကဲသောအရှင်နှင့် ဖန်ဆင်းခြင်းကို ပေါင်းစပ်ပေးသော
နေရာဖြစ်သည်ဟု မျှော်လင့်ရသည်။
If the heavenly served somehow as a model for the earthly there must be
some type of structural relationship between the two of them. This
correspondence should not be defined in terms of the size or the materials used
in the construction of the earthly sanctuary, but rather in the architectural
concept of the structure. The architectural concept can take different shapes
and sizes, and different materials can be used in building the structure, but
the underlying concept remains unchanged. The two-apartment structure of the
earthly sanctuary points not only to a two-apartment heavenly sanctuary, but
also to the two-phased ministry of Christ in that place. Of course, the
heavenly sanctuary is infinitely superior to the earthly. This would be
expected of a place in the universe that unites the finite with the infinite,
the Creator with His creatures, the transcendental One with His creation.
၂. သန့်ရှင်းရာနေရာ၊
ပဋိညာဉ်နှင့် အပြစ်/ညစ်ညူးခြင်း၏သဘာဝ
က. ပဋိညာဉ်နှင့်
သန့်ရှင်းခြင်း။ ဘုရားသခင်၏သဘာဝသည် အလျှင်းမလျှော့ဘဲ သန့်ရှင်းသည် (ဝတ် ၁၉:၂)။
ထိုသန့်ရှင်းခြင်းက ဘုရားသခင်ကို တစ်ဆူတည်းသော သီးခြားဖြစ်သူအဖြစ် သတ်မှတ်ပေးပြီး
လူသားများခံစားရသော အပြစ်နှင့်သေခြင်း၏ကမ္ဘာမှ ခွဲချထားသည်။ ဘုရားသခင်နှင့်
ပဋိညာဉ်ဆက်ဆံရေးထဲသို့ ဝင်ရောက်ခြင်းဆိုသည်မှာ ထိုဘုရားသခင်၏ သန့်ရှင်းခြင်းတွင်
ပါဝင်ခွင့်ရခြင်းဖြစ်သည် (ထွက် ၁၉:၆)။ ပဋိညာဉ်ကို စတင်ချိန်တွင် ပညတ်တရားကို
လူများအား ဖတ်ရွတ်ပြသည်။ ယဇ်ပွဲချင်း၏ သွေးကို ယဇ်ပလ္လင်ပေါ်တွင် ဘုရားသခင်၏
ရှေ့တော်နှင့် လူများကို ကိုယ်စားပြုသော ယဇ်ပလ္လင်ပေါ်တွင် ဖြန်းပက်သည် (ထွက်
၂၄:၅-၈)။ လူများကို ပဋိညာဉ်ပညတ်တရားကို နာခံခြင်းအားဖြင့် ဘုရားသခင်၏
သန့်ရှင်းခြင်းကို အတုယူရန် ခေါ်ဝေါ်ခဲ့သည် (ဝတ် ၁၉:၂; ၂၀:၇၊ ၈)။ အပြစ်နှင့်
ညစ်ညူးခြင်းအားဖြင့်သာ ဤပဋိညာဉ်ဆက်ဆံရေးကို ခြိမ်းခြောက်နိုင်သည် သို့မဟုတ်
ပြတ်တောက်စေနိုင်သည်။
2. Sanctuary, Covenant, and the Nature of
Sin/Impurity
a. Covenant and holiness. God’s nature is uncompromisingly holy (Lev.
19:2). His holiness defines Him as singular and separated from the world of sin
and death that humans experience. To enter into a covenant relationship with
God means to be allowed to participate in His holiness (Ex. 19:6). When the
covenant was instituted, the law was read to the people and the blood of the
sacrificial victims was sprinkled on the altar, representing the presence of
God and the people (Ex. 24:5–8). The people were called to imitate God’s
holiness through obedience to the covenant law (Lev. 19:2; 20:7, 8). Only
through sin and impurity could this covenant relationship be threatened or
disrupted.
ခ. အပြစ်နှင့်
ပဋိညာဉ်။ ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် အပြစ်အတွက် သုံးစွဲသော စကားလုံးများသည် ကြွယ်ဝသည်
(အပြစ် II. A ကိုကြည့်ပါ)။
သန့်ရှင်းရာနေရာဝတ်ပြုမှုများနယ်ပယ်တွင် အပြစ်နှင့်ပတ်သက်သော အမြင်သုံးမျိုးသည်
အထူးအရေးကြီးသည်။ ပထမအမြင်သည် အပြစ် (ḥēṭ’၊ “အပြစ်၊ အမှား၊ ပစ်မှတ်လွဲခြင်း”) ကို တာဝန်တစ်ခုကို
မထမ်းဆောင်နိုင်ခြင်း၊ ပဋိညာဉ်ပညတ်တရားကို မနာခံခြင်းဟု နားလည်သည် (ဝတ် ၄:၂;
ဟေရှာ ၄၂:၂၄)။
ဒုတိယအမြင်သည် အပြစ် (‘āwôn၊
“ဒုစရိုက်၊ ပြောင်းပြန်လှန်ခြင်း”) ကို မတ်မတ်မမှန်ကန်သော လုပ်ရပ်၊
ဖြောင့်မတ်ခြင်းကို ပြောင်းပြန်လှန်ခြင်းဟု သတ်မှတ်သည် (ဥပမာ၊ ယောဘ ၃၃:၂၇)။
တတိယအမြင်သည် အပြစ်၏ အမှန်တကယ်သဘာဝကို peša‘ (ရာဇဝတ်မှု၊ ပုန်ကန်ခြင်း) ဟူသော
စကားလုံးဖြင့် ဖော်ပြသည်။ ဤစကားလုံးကို နိုင်ငံခြားနှစ်ခုကြားရှိ ပဋိညာဉ်ကို
ဖောက်ဖျက်ခြင်းကို ရည်ညွှန်းရာတွင် သုံးသည် (၂ဘုရင် ၁:၁; ၈:၂၀၊ ၂၂)။ ဘုရားဝင်နယ်ပယ်တွင် peša‘
သည် ပဋိညာဉ်နှင့်
ပဋိညာဉ်၏သခင်ကို ပုန်ကန်သော လုပ်ရပ်အဖြစ် အပြစ်ကို သတ်မှတ်သည် (ဟေရှာ ၁:၂; ယေရမိ ၃:၁၃; အာမုတ် ၂:၄၊ ၆-၈)။ peša‘
သည် လူသားများတွင်
ဘုရားသခင်နှင့် သဘာဝအလျောက် ရန်တွေ့သောစိတ်ဓာတ်ရှိကြောင်း ဖော်ပြသည်။ သူတို့သည်
ဘုရားသခင်ကို ပုန်ကန်ခဲ့သောကြောင့် (ကမ္ဘာ ၃) အပြစ်သည် လူ့သဘာဝတွင် နက်နဲစွာ
ရောယှက်နေပြီဖြစ်သည် (ဆာလံ ၅၁:၅; ၁၄၃:၂)။
ပြဿနာသည် လူ့နှလုံးထဲတွင် ရှိပြီး ထိုမှအပြစ်သည် အသက်ဝင်လာသည် (ယေရမိ ၁၁:၈;
၁၇:၉; ၁၈:၁၂)။
ဘုရားသခင်ထံမှ လွတ်လပ်ရေးကို ကြေညာခြင်းသည် ပဋိညာဉ်ဆက်ဆံရေးကို အဆုံးသတ်စေသည်။
b. Sin and covenant. The vocabulary for sin in the OT is rich (see
Sin II. A). Within the context of the sanctuary services three views of sin are
particularly important. The first understands sin (ḥēṭ’, “sin, fault, missing of the mark”) as a failure to perform a
particular duty, i.e., to obey the covenant law (Lev. 4:2; Isa. 42:24). The
second designates sin (‘āwôn,
“iniquity, perversion”) as an activity that is crooked or wrong, a perversion
of what is right (e.g., Job 33:27). Third, the true nature of sin is expressed
with the word peša‘ (crime,
rebellion). The term was used to refer to the breaking of a covenant between
two nations (2 Kings 1:1; 8:20, 22). In a theological context peša‘ defines sin as an act of rebellion
against the covenant and the Lord of the covenant (Isa. 1:2; Jer. 3:13; Amos
2:4, 6–8). Peša‘ describes humans as
possessing a naturally antagonistic spirit toward God. Because they rebelled
against Him (Gen. 3), sin is now mysteriously interwoven in human nature (Ps.
51:5; 143:2). The problem is located in the human heart and from there sin
springs to life (Jer. 11:8; 17:9; 18:12). This claim of independence from God
brings the covenant relation to an end.
ဂ. ညစ်ညူးခြင်းနှင့်
ပဋိညာဉ်။ ယဇ်ပုရောဟိတ်စည်းမျဉ်းများ၏ အဓိကအနှစ်သာရသည် သန့်ရှင်းခြင်းနှင့်
မသန့်ရှင်းခြင်း ဆန့်ကျင်ဘက်နှစ်ခုကို ဗဟိုပြုသည်။ သန့်ရှင်းခြင်းသည်
လူသားများနှင့် ဖန်ဆင်းခြင်းတစ်ခုလုံးအတွက် သွယ်ဝိုက်သောအရာဖြစ်ပြီး ဘုရားသခင်၏
သီးသန့်ပိုင်ဆိုင်မှုဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်သည် အရာဝတ္ထုများ၊ နေရာများ၊ အချိန်များကို
သန့်ရှင်းစေသည်။ အထူးသဖြင့် အလွန်ထူးခြားသောနည်းဖြင့် မိမိလူမျိုးကို
သန့်ရှင်းစေသည် (ဝတ် ၂၂:၉၊ ၁၆)။ သန့်ရှင်းသောအရာနှင့် သာမန်အရာတို့ မသင့်လျော်စွာ
ထိတွေ့ခြင်းသည် ညစ်နွမ်းစေသည်။ သန့်ရှင်း/သန့်ရှင်းသောအရာနှင့်
မသန့်ရှင်းသောအရာတို့ ထိတွေ့ခြင်းသည် ညစ်ညူးစေသည်။ ညစ်ညူးခြင်းနှင့်
မသန့်ရှင်းခြင်းသည် လက်တွေ့အားဖြင့် အရာအားလုံးကို ခြိမ်းခြောက်သည်။
သန့်ရှင်းသောအရာပင်လျှင် ထိုအရာများ၏ အာဏာအောက်သို့ ရောက်နိုင်သည် (ဝတ် ၁၁:၃၉)။
c. Impurity and covenant. The main thrust of the cultic regulations
revolved around the opposite poles of holiness and uncleanness. Holiness is
foreign to humans and to creation in general; it is the exclusive possession of
God. He sanctifies objects, places, time, and in a very particular way He
sanctifies His people (Lev. 22:9, 16). An improper contact between the holy and
the common results in profanation; a contact between the holy/clean and the
unclean results in contamination. Impurity and uncleanness threaten practically
everything; even the clean can come under their power (Lev. 11:39).
ဘုရားဝင်အရ
ညစ်ညူးခြင်းဆိုသည်မှာ ဘုရားသခင်နှင့် လူသားချင်း ကင်းကွာခြင်းကို
ဥပစာပုံဖော်ခြင်းဖြစ်သည်။ မသန့်ရှင်းသောသူသည် အခြားသူများနှင့် ထိတွေ့ခွင့်မရှိ၊
သန့်ရှင်းရာနေရာသို့ ဝင်ရောက်ခွင့်မရှိ။ ထိုသူသည် အဓိပ္ပာယ်ရှိသော ဆက်ဆံရေးများ
မရှိတော့ဘဲ လူ့အဖွဲ့အစည်းအတွက် သေသူဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် ဝတ်ပြုရာကျမ်းတွင်
ညစ်ညူးခြင်းကို သေခြင်းနှင့် ရောဂါနယ်ပယ်နှင့် အဓိကဆက်စပ်သည် (တောလည် ၆:၆၊ ၇၊ ၁၁;
ဝတ် ၁၃; ၁၄)။
Theologically speaking, “impurity” was a metaphor expressing alienation
from God and fellow humans. The unclean person was not to come into contact
with other people and was excluded from the sanctuary. Such a person had no
meaningful relationships and was, therefore, dead to society. Thus, in
Leviticus impurity is fundamentally associated with the sphere of death and
disease (Num. 6:6, 7, 11; Lev. 13; 14).
မသန့်ရှင်းသောသူသည်
သေခြင်းနယ်ပယ်ထဲသို့ ဝင်ရောက်သည်။ ပဋိညာဉ်အသိုင်းအဝိုင်းနှင့် လူမှုဆက်ဆံရေးမှ
ဖယ်ထုတ်ခံရပြီး သန့်ရှင်းရာနေရာရှိ ပဋိညာဉ်သခင်ထံ ချဉ်းကပ်ခွင့်မရှိတော့သဖြင့်
ထိုသူသည် ပဋိညာဉ်ဆက်ဆံရေးမှ နှင်ထုတ်ခံရသူ ဖြစ်သွားသည်။ မသန့်ရှင်းခြင်းကို
ဤနည်းဖြင့် နားလည်ခြင်းက အပြစ်နှင့် ညစ်ညူးခြင်းသည် အဓိကအားဖြင့် တူညီသည်ဟု
ဖော်ပြသည်။ နှစ်ခုစလုံးသည် ပဋိညာဉ်ပညတ်ကို စိတ်ရှိလျှင်ဖောက်ဖျက်ခြင်း သို့မဟုတ်
စိတ်မရှိလျှင် ဖောက်ဖျက်ခြင်းအားဖြင့် ပဋိညာဉ်ဆက်ဆံရေးကို အဆုံးသတ်စေသည်။
The impure person entered into the sphere of death. Deprived of social
interaction with the covenant community and of access to the covenant Lord in
the sanctuary, the person became an outcast to the covenant relationship. This
understanding of uncleanness suggests that sin and impurity are in essence
synonymous. Both terminate the covenant relation through involuntary or
voluntary violations of covenant law.
ဃ.
အပြစ်/ညစ်ညူ်းခြင်းအပေါ် ဘုရားသခင်၏ တုံ့ပြန်ပုံ။ ဘုရားသခင်သည် မိမိလူများ၏
ပဋိညာဉ်ဖောက်ဖျက်မှုကို မျက်ကွယ်မပြုပါ။ သူတို့၏ သစ္စာရှိမှုအပေါ်
စိုးရိမ်ခြင်းသည် ပဋိညာဉ်ဆက်ဆံရေးပြင်ပတွင် သေခြင်းအုပ်စိုးနေသောကြောင့်ဖြစ်သည်။
ပဋိညာဉ်ပြင်ပသို့ ထွက်သွားခြင်းသည် သေခြင်း၊ ညစ်ညူးခြင်းနှင့် ဘုရားသခင်ထံမှ
ကင်းကွာခြင်းနယ်ပယ်သို့ ဝင်ရောက်ခြင်းဖြစ်သည်။ သခင်ဘုရားထံမှ ခွဲထွက်သူသည်
အပြစ်ရှိသူဖြစ်ပြီး မိမိဒုစရိုက်ကို မိမိထမ်းရွက်ရသည် (ဝတ် ၄:၃; ၅:၂-၄)။
“မိမိဒုစရိုက် သို့မဟုတ် အပြစ်ကို ထမ်းရွက်ခြင်း” ဟူသော စကားစုကို ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင်
“မိမိဒုစရိုက်အတွက် တာဝန်ယူခြင်း” ဟူသော အဓိပ္ပာယ်ဖြင့် သုံးသည် (ဝတ် ၅:၁၊ ၁၇;
၁၇:၁၆; ၁၉:၁၇; ၂၀:၁၇၊ ၂၀)။
ထို့ကြောင့် အပြစ်ဒဏ်ခံရမည်ဖြစ်သည် (ဝတ် ၇:၂၀၊ ၂၁; ၁၉:၈)။ ပဋိညာဉ်ပညတ်ကို ဖောက်ဖျက်ခြင်းက
ဘုရားသခင်၏ ဒေါသအမျက်ကို နှိုးဆွသည် (ဝတ် ၂၆:၂၈)။ ဤဒေါသအမျက်သည် ရွေးနုတ်အပြစ်ဒဏ်
သို့မဟုတ် စည်းကမ်းပေးခြင်းပုံစံဖြင့် ထင်ရှားနိုင်သည် (အခန်း၊ ၁၄-၂၆)။ ထို့ပြင်
ပဋိညာဉ်ဆက်ဆံရေးကို ဖျက်သိမ်းခြင်းသို့ ဦးတည်နိုင်သည် (အခန်း၊ ၂၇-၃၃)။
နောက်ဆုံးတွင် သေခြင်းသို့ ရောက်သည် (ဝတ် ၁၅:၃၁; ၁၈:၂၄-၂၈ နှိုင်းယှဉ်ကြည့်ပါ)။
d. God’s reaction to sin/impurity. God is not indifferent to the covenant violations
of His people. His concern for their loyalty is based on the fact that outside
the covenant relationship death reigns. To step outside the covenant is to
enter the realm of death, impurity, and alienation from God. The person who
breaks away from the Lord incurs guilt and bears his or her own iniquity (Lev.
4:3; 5:2–4). The phrase “to bear one’s iniquity or sin” is used in the OT in
the sense of being “responsible for one’s own iniquity” (Lev. 5:1, 17; 17:16;
19:17; 20:17, 20), and therefore, is liable to punishment (Lev. 7:20, 21;
19:8). God’s anger is provoked by the violation of the covenant law (Lev.
26:28). This anger can take the form of redemptive punishment or discipline
(verses 14–26). It can also lead to the dissolution of the covenant
relationship (verses 27–33), and ultimately to death (cf. Lev. 15:31;
18:24–28).
၃. အပြစ်ပြဿနာ၏
ဖြေရှင်းချက်
ဣသရေလလူမျိုးများတွင်
အပြစ်ပြဿနာကို ဖြေရှင်းခြင်းသည် ဘိုးဘေးဘီဘင်ဘာသာစနစ်တွင် ရှိခဲ့သည်နှင့်
အခြေခံအားဖြင့် ကွဲပြားခြင်းမရှိပါ။ ဘုရားသခင်သည် မိမိလူများ၏ အပြစ်ကို
ခွင့်လွှတ်လိုတော်မူပြီး ယဇ်ပူဇော်စနစ်အားဖြင့် ထိုဆန္ဒကို ပြသခဲ့သည်။
နောက်ကျိသောအပြစ်ရှိသူများ လိုအပ်သော ခွင့်လွှတ်ခြင်း (ဝတ် ၄:၂၀) နှင့်
သန့်ရှင်းစင်ကြယ်ခြင်း (ဝတ် ၁၂:၈) ကို သန့်ရှင်းရာနေရာတွင် ပေးသည်။
ခွင့်လွှတ်ခြင်းခံရရန် အပြစ်ကို ထမ်းရွက်နေသော သူများသည် ယဇ်ပွဲချင်းကို
သခင်ဘုရားထံ ယူလာပြီး ယဇ်ပုရောဟိတ်၏ ကြားဝင်ဆောင်ရွက်မှုအားဖြင့် ပလဲ့ခွင့်ကို ရှာသည်
(ဝတ် ၅:၅၊ ၆)။ ယဇ်ပူဇော်စနစ်သည် ပဋိညာဉ်ဖောက်ဖျက်မှုကို အလေးအနက်ထားသော
ရွေးနုတ်ခြင်းနှင့် တရားစီရင်ခြင်းဘောင်တွင် လည်ပတ်သည်။ ထိုဘောင်အတွင်း
ခွင့်လွှတ်ခြင်းသည် ဘုရားသခင်၏ ကြီးမြတ်သောချစ်ခြင်း၏ ထင်ရှားမှုတစ်ခုဖြစ်သည်။
အဓိကအားဖြင့် ဣသရေလယဇ်ပူဇော်စနစ်သည် ပဋိညာဉ်လူမျိုးအတွက် ဘုရားသခင်၏
ချစ်ခြင်းလက်ဆောင်ဖြစ်သည်။ ဣသရေလလူမျိုးအား ဘုရားသခင်သည် ပလဲ့ခွင့်ပြုရန်
ယဇ်ပူဇော်သွေးကို အသုံးပြုခွင့်ပေးခဲ့သည် (ဝတ် ၁၇:၁၁)။ ကိုယ်တော်၏
ကျေးဇူးတော်အားဖြင့် အာရုန်နှင့်တူသော ယဇ်ပုရောဟိတ်အရာကို ပေးခဲ့သည် (တောလည်
၁၈:၇)။ အာရုန်ကို ကူညီရန် ရွေးချယ်ခံရသော လေဝိမျိုးနွယ်သည် ယဇ်ပုရောဟိတ်များအတွက်
ဘုရားသခင်၏ လက်ဆောင်ဖြစ်သည် (အခန်း၊ ၈၊ ၉)။
3. Resolution of the Sin Problem
The resolution of the sin problem among the Israelites was not essentially
different from what it had been in the patriarchal religious system. God
desired to forgive the sin of His people and showed it through the sacrificial
system. The forgiveness (Lev. 4:20) and cleansing (Lev. 12:8) needed by
repentant sinners was provided at the sanctuary. To be forgiven, those who were
bearing their sin brought a sacrificial victim to the Lord (Lev. 5:5, 6). The
sacrificial system functioned within a redemptive and legal frame of reference
which took seriously any covenant violation. Within that context, forgiveness
was a divine gift, a glorious manifestation of God’s love. In essence the
Israelite sacrificial system was God’s gift of love to the covenant people. To
the Israelites God gave the sacrificial blood to use as a means of atonement
(Lev. 17:11). Out of His grace He gave the priesthood to Aaron and his sons
(Num. 18:7). The Levites, chosen to assist Aaron, were God’s gift to the
priests (verses 8, 9).
သန့်ရှင်းရာနေရာဝတ်ပြုမှုများသည်
ဘုရားသခင်သည် အပြစ်ပြဿနာကို မည်သို့ကိုင်တွယ်သည်ကို သရုပ်ဖော်သည်။
ထိုဝတ်ပြုမှုများတွင် နေ့စဉ်ဝတ်ပြုမှုနှင့် နှစ်စဉ်ပလဲ့ခွင့်နေ့၏ ဝတ်ပြုမှု
နှစ်မျိုးပါဝင်သည်။ ဤဝတ်ပြုမှုများကို စူးစမ်းလေ့လာခြင်းသည် ခရစ်တော်အားဖြင့်
အပြစ်ပြဿနာ၏ နောက်ဆုံးဖြေရှင်းချက်အတွက် ဘုရားသခင်၏ အစီအစဉ်ကို
ပိုမိုနားလည်စေမည်ဖြစ်သည်။
The sanctuary services illustrated the way the Lord dealt with the sin
problem. Its services consisted of two ministrations: the daily rituals and the
annual service on the Day of Atonement. An exploration of these should provide
a better understanding of God’s plan for the final resolution of the sin
problem through Christ.
က. နေ့စဉ်ဝတ်ပြုမှု။
နေ့တိုင်း ယဇ်ပုရောဟိတ်များသည် တဲတော်၏ ခန်းမနှင့် သန့်ရှင်းရာအခန်းတွင်
ဘုရားသခင်၏ လူများကိုယ်စား ဝတ်ပြုသည်။ နေ့စဉ်နှစ်ကြိမ် လူအားလုံးအတွက်
အများပြည်သူယဇ်ပူဇော်ခြင်းကို ပူဇော်သည် (ထွက် ၂၉:၃၈-၄၂)။ ထို့ပြင်
နောက်ကျိသောအပြစ်ရှိသူများသည် မိမိတို့ယဇ်ပွဲချင်းများကို သန့်ရှင်းရာနေရာသို့
ယူလာပြီး ယဇ်ပုရောဟိတ်၏ ကြားဝင်ဆောင်ရွက်မှုအားဖြင့် ပလဲ့ခွင့်ကို ရှာသည်။
ဤယဇ်ပူဇော်မှုများ၏ မတူညီသော ရှုထောင့်များသည် အာရုံစိုက်ဖွယ်ဖြစ်သည်။
a. Daily services. Each day the priests ministered in the court and
the holy place of the tabernacle on behalf of God’s people. Twice every day a
public sacrifice was offered for all (Ex. 29:38–42). In addition, repentant
sinners came to the sanctuary bringing their sacrifices, seeking atonement
through the mediation of the priest. Different aspects of these sacrifices
deserve attention.
(၁) လက်တင်ခြင်း။
ယဇ်ပွဲချင်းတိုင်းပေါ်တွင် လက်ကို တင်သည်။ သို့သော် ဝတ် ၁၆:၂၁ တွင်သာ အပြစ်နှင့်
ညစ်ညူးခြင်းကို အဇာဇယ်ဆိပ်ကျွန်းဆီသို့ လွှဲပြောင်းပေးသည်နှင့် ဤဓလေ့ကို
အပြစ်လွှဲပြောင်းခြင်းနှင့် ရှင်းလင်းစွာ ဆက်စပ်ဖော်ပြထားသည်။ လက်တင်ခြင်းကို
ယဇ်ပုရောဟိတ်မဟုတ်သော အခါများတွင်လည်း လွှဲပြောင်းခြင်းနှင့် အချို့ကိစ္စများတွင်
အစားထိုးခြင်းအတွက် လေ့ကျင့်သည် (ဝတ် ၂၄:၁၄; တောလည် ၈:၁၀; ၂၇:၁၈-၂၃)။ နေ့စဉ်ယဇ်ပူဇော်မှုများတွင်
နောက်ကျိသောအပြစ်ရှိသူသည် မိမိအပြစ်/ညစ်ညူးခြင်းကို ယဇ်ပွဲချင်းထံ လွှဲပြောင်းသည်။
ဤဓလေ့သည် အချို့ကိစ္စများတွင် နောက်ကျိသူ၏ အပြစ်ဝန်ချတောင်းပန်ခြင်းနှင့်
လိုက်ပါသည်ဟု ထင်ရှားသည် (ဝတ် ၅:၅၊ ၆; ၁၆:၂၁)။
(1) Laying on of hands. Hands were laid on every sacrificial animal, but
only in Leviticus 16:21, where sin and impurity are transferred to the goat for
Azazel, is the ritual explicitly connected with the transference of sin. Laying
on of hands was also practiced on noncultic occasions to express the idea of
transfer and, in some cases, substitution (Lev. 24:14; Num. 8:10; 27:18–23). In
the daily sacrifices the repentant sinner transferred to the victim his or her
sin/impurity. This ritual seems to have been accompanied, at least in some
cases, by a confession of sin on the part of the penitent (Lev. 5:5, 6; 16:21).
(၂) ယဇ်ပွဲချင်းကို
သတ်ခြင်း။ ယဇ်ပွဲချင်းကို များသောအားဖြင့် ယဇ်ပူဇော်သူက သတ်သည်။ သို့သော်
အချို့အခါတွင် ယဇ်ပုရောဟိတ်က သတ်သည် (ဝတ် ၁:၁၄၊ ၁၅; ၅:၈)။ အပြစ်နှင့် အပြစ်ဒဏ်ကို
ခွဲထုတ်၍မရ။ အပြစ်ကို ယဇ်ပွဲချင်းထံ လွှဲပြောင်းသလို အပြစ်ဒဏ်လည်း လွှဲပြောင်းသည်။
(၃) အသားစားခြင်းဓလေ့။
ဝတ်ပြုရာစည်းမျဉ်းအရ အပြစ်ယဇ်အသားတစ်စိတ်ကို ယဇ်ပုရောဟိတ်များပိုင်ပြီး
သန့်ရှင်းရာနေရာတွင် စားရသည် (ဝတ် ၆:၁၇၊ ၁၈၊ ၂၅၊ ၂၆; ၇:၆၊ ၇)။ ယဇ်ပွဲချင်း၏ အသားကို
စားခြင်းအားဖြင့် ယဇ်ပုရောဟိတ်သည် လူများ၏ အပြစ်ကို ထမ်းရွက်ပြီး ပလဲ့ခွင့်ပြုသည်
(ဝတ် ၁၀:၁၇)။ ဤအစားထိုးလုပ်ရပ်သည် သူ၏ သန့်ရှင်းခြင်းကို ထိခိုက်မသည်။ အပြစ်ကို
ထမ်းရွက်လျက် သန့်ရှင်းရာနေရာသို့ လာသော အပြစ်ရှိသူသည် အပြစ်ကို ယဇ်ပွဲချင်းထံ
လွှဲပြောင်းသည်။ နောက်ဆုံးတွင် ယဇ်ပုရောဟိတ်သည် အပြစ်ကို ထမ်းရွက်ပြီး
သခင်ဘုရားရှေ့တော်သို့ ယူဆောင်လာကာ အပြစ်ရှိသူအတွက် ပလဲ့ခွင့်ပြုသည် (ထွက် ၂၈:၃၈)။
ယဇ်ပုရောဟိတ်တစ်ဦးသည် မိမိကိုယ်တိုင်အပြစ်အတွက် ယဇ်ပူဇော်သောအခါ ယဇ်ပွဲချင်း၏
အသားကို စားခွင့်မရပါ။ မိမိအပြစ်ကို မိမိထမ်းရွက်ပါက သေရမည် (ဝတ် ၂၂:၉)။
(၄) သွေးဓလေ့။
အချို့ယဇ်ပွဲချင်းများ၏ သွေးကို ယဇ်ပုရောဟိတ်က သန့်ရှင်းရာအခန်းထဲသို့
ယူဆောင်သွားပြီး မျက်နှာချင်းဆိုင်မျက်နှာစာင်ရှေ့တွင် ခုနစ်ကြိမ် ဖြန်းသည် (ဝတ်
၄:၆)။ ဖြန်းခြင်းသည် သန့်ရှင်းစင်ကြယ်စေခြင်း (ထွက် ၂၉:၂၁; ဝတ် ၈:၁၁) သို့မဟုတ်
သန့်ရှင်းစင်ကြယ်စေခြင်း (ဝတ် ၁၄:၇၊ ၅၁; ၁၆:၁၉; တောလည်
၈:၇) ကို ဆိုလိုနိုင်သည်။ အသားကို မစားသည့်အခါ သွေးကို သန့်ရှင်းရာအခန်းထဲသို့
ယူဆောင်သွားပြီး ဤနှစ်မျိုးသော ဓလေ့သည် အပြောင်းအလဲဖြစ်သည်။ အဓိပ္ပာယ်မှာ တူညီသည်-
အပြစ်ကို သခင်ဘုရားရှေ့သို့ ယူဆောင်လာပြီး သန့်ရှင်းရာနေရာထံ လွှဲပြောင်းသည်။ ဝတ်
၁၇:၁၁ တွင် “အသားနှင့်ဆိုင်သော အသက် [nep̱eš] သည် သွေးထဲတွင် ရှိ၏။ သင်တို့၏ ဝိညာဉ် [nep̱eš]
များအတွက်
ယဇ်ပလ္လင်ပေါ်တွင် ပလဲ့ခွင့်ပြုရန် ငါသည် ထိုသွေးကို သင်တို့အား ပေးထားပြီ။ အသက် [nep̱eš]
ကြောင့် သွေးသည်
ပလဲ့ခွင့်ပြုတတ်၏။” ဘုရားသခင်သည် ယဇ်ပွဲချင်း၏ သွေးကို လူများအတွက်
ပလဲ့ခွင့်ပြုနိုင်သော လုပ်ဆောင်ချက်အဖြစ် သတ်မှတ်ပေးထားပြီး အပြစ်ရှိသူ၏ အသက်အစား
လက်ခံသည်။ သွေးဓလေ့၏ ဤအဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်သည် ယဇ်ပူဇော်သွေးအားလုံးအတွက်
သက်ရောက်သည် (အခန်း ၈)။ အသက်ကြောင့် သွေး၏ ပလဲ့ခွင့်ပြုနိုင်သော လုပ်ဆောင်ချက်ကို
အခန်း ၁၁ တွင် ယဇ်ပလ္လင်ပေါ်တွင် အသုံးပြုခြင်းသို့ ကန့်သတ်ထားသည်။ သွေးသည်
ဘုရားသခင်တစ်ပါးတည်းသာ ပိုင်သည်။ ယဇ်ပူဇော်သွေးကို ယဇ်ပလ္လင်ပေါ်တွင် ဘုရားသခင်ထံ
ပြန်ပေးခြင်းအားဖြင့် အပြစ်ရှိသူများသည် ယဇ်ပုရောဟိတ်၏
ကြားဝင်ဆောင်ရွက်မှုအားဖြင့် မိမိတို့အပြစ်ကို သန့်ရှင်းရာနေရာထံ
လွှဲပြောင်းခွင့်ရသည်။ ဆိုလိုသည်မှာ ယာယီအားဖြင့် သန့်ရှင်းရာနေရာသည် သူတို့၏
အပြစ်နှင့် အပြစ်ရှိမှုကို ထမ်းရွက်သည်။ ဘုရားသခင်သည် ယဇ်ပွဲချင်းကို အပြစ်ရှိသူ၏
အစားထိုးအဖြစ် လက်ခံသည်။ အပြစ်အတွက် နောက်ဆုံးယဇ်ပူဇော်ခြင်းကို မျှော်လင့်ရင်း
ကြားဝင်ဆောင်ရွက်သော သွေးသည် ယဇ်ပူဇော်သူ၏ အပြစ်ကို ပလဲ့ခွင့်ပြုပြီး ဖြေရှင်းသည်။
(2) Slaughtering the animal. The sacrificial victim was usually killed by the
offerer, although sometimes the priest slaughtered it (Lev. 1:14, 15; 5:8). Sin
and penalty cannot be separated from each other. Sin was transferred to the
sacrifice as was its penalty.
(3) Ritual of the eating of flesh. According to the Levitical legislation, a portion
of the flesh of the sin offering belonged to the priests and was to be eaten in
a holy place (Lev. 6:17, 18, 25, 26; 7:6, 7). By eating the flesh of the
sacrificial victim the priest bore the sins of the people and thus made
atonement (Lev. 10:17). This vicarious act did not affect his holiness. The
sinner came to the sanctuary bearing sin and transferred it to the sacrificial
victim. Finally the priest carried the sin and brought it before the Lord, thus
making atonement for the sinner (Ex. 28:38). Whenever a priest brought a
sacrifice for his own sin, he was not allowed to eat the flesh of the
sacrifice. He could not bear his own sin without dying (Lev. 22:9).
(4) Blood ritual. The blood of some sacrificial victims was taken
into the holy place by the priest and sprinkled seven times in front of the
veil (Lev. 4:6). Sprinkling could mean consecration (Ex. 29:21; Lev. 8:11) or
cleansing (Lev. 14:7, 51; 16:19; Num. 8:7). Whenever the flesh was not eaten
the blood was taken to the holy place, making these two rituals
interchangeable. Their meaning was the same: sin was brought before the Lord,
transferred to the sanctuary.
Leviticus 17:11 reads, “For the life [nep̱eš]
of the flesh is in the blood; and I have given it for you upon the altar to
make atonement for your souls [nep̱eš];
for it is the blood that makes atonement, by reason of the life [nep̱eš] God assigned to the blood of
the sacrificial animal an expiatory function on behalf of the people, accepting
it in exchange for the life of the person. This interpretation of the blood
ritual holds for all sacrificial blood (verse 8).The expiatory function of
blood as life is limited in verse 11 to its use on the altar. Blood belongs
exclusively to God and by returning the blood of the sacrifice to Him on the
altar, sinners were allowed to transfer their sin by means of a mediating
priest to the sanctuary. That is, for the time being, the sanctuary assumed
their sin and guilt. God accepted the sacrifice as a substitute for the sinner.
In anticipation of the ultimate offering for sin, the mediated blood atoned and
expiated the sin of the offerer.
(၅)
ယဇ်ပူဇော်မှုအားလုံး၏ ပလဲ့ခွင့်တန်ဖိုး။ ယဇ်ပူဇော်မှုအားလုံးတွင်
ပလဲ့ခွင့်ပြုနိုင်သော လုပ်ဆောင်ချက်ရှိသည်။ သို့သော် ယဇ်ပူဇော်မှု၏
ပလဲ့ခွင့်အားသည် သွေးဓလေ့နှင့် ယဇ်ပွဲချင်း၏ အသားနှင့် ဆက်စပ်မှုပေါ်မူတည်သည်။
အပြစ်ယဇ်၏ သွေးဓလေ့သည် ရှုပ်ထွေးသည်။ အကြောင်းမှာ ၎င်း၏ အဓိကလုပ်ဆောင်ချက်သည်
အပြစ်ရှိသူအတွက် ပလဲ့ခွင့်ပြုရန်ဖြစ်သည်။ အပြစ်ပြေရာယဇ်၏ သွေးကို
မီးရှို့ရာယဇ်ပလ္လင်၏ ဘေးနားများတွင် ဖြန်းသဖတတ်၏ သို့မဟုတ် ပက်ဖြန်းတတ်၏။
ယဇ်ပုရောဟိတ်က အသားကို စားသည်။ သွေးဓလေ့တွင် ပြန်လည်ပေးဆပ်ခြင်းနှင့်
လျော်ကြေးပေးခြင်းကိုလည်း လိုအပ်သည်။ မီးရှို့ရာယဇ်-ရည်ရွယ်ချက်မျိုးစုံရှိသော
ယဇ်-၏ သွေးကို ယဇ်ပလ္လင်၏ ဘေးနားများတွင် ဖြန်းသဖတတ်၏။ ယဇ်ပွဲချင်းတစ်ခုလုံးကို
ယဇ်ပလ္လင်ပေါ်တွင် မီးရှို့သည်။ ငြိမ်သက်ရာယဇ်၏ အဓိကလုပ်ဆောင်ချက်မှာ
ပလဲ့ခွင့်ပြုရန် မဟုတ်သော်လည်း လက်တင်ခြင်းနှင့် ယဇ်ပလ္လင်ဘေးနားများတွင်
သွေးဖြန်းခြင်းတို့က ပလဲ့ခွင့်ပြုရန် ရှုထောင့်ကို ညွှန်ပြသည်။ ယဇ်ပူဇော်မှုအားလုံးသည်
ဘုရားသခင်နှင့် တစ်ဦးချင်းဆက်ဆံရေးကို တည်ထောင်စေသည် သို့မဟုတ်
ခိုင်မာစေသည်ဖြစ်သောကြောင့် ယဇ်ပူဇော်မှုတိုင်းတွင် အတိုင်းအတာတစ်ခုအထိ
ပလဲ့ခွင့်ပြုနိုင်သော လုပ်ဆောင်ချက်ရှိသည်။ ဓမ္မဟောင်းကျမ်းထဲတွင်
ဝတ်ပြုရာကျမ်းထက် ပိုမိုဖော်ပြသည်မှာ လူသားများသည် အခြေခံအားဖြင့် ညစ်ညူးနေပြီး
ဘုရားသခင်ထံ တစ်ကိုယ်တည်း ချဉ်းကပ်ခွင့်မရှိကြောင်းဖြစ်သည်။ သွေးပါသော
ယဇ်ပူဇော်မှုတိုင်းသည် ဤတည်ရှိမှုဆိုင်ရာ ပြဿနာကို ကိုင်တွယ်သည်။ ယဇ်ပူဇော်မှု၏
အဓိကလုပ်ဆောင်ချက်သည် ပလဲ့ခွင့်ပြုရန် မဟုတ်သည့်တိုင် ဖြစ်နိုင်သည်။
(5) Expiatory value of all sacrifices. All sacrifices had an expiatory function, but
the expiatory force of the sacrifice was determined by the blood ritual and by
what happened to the flesh of the victim. The blood ritual of the sin offering
was complex because its primary function was to make atonement for the sinner.
The blood of the guilt offering was tossed or scattered on the sides of the
altar of burnt offering and the priest ate the flesh. Restitution and
compensation were also required in the blood ritual. The blood of the burnt
offering—a multi-purpose sacrifice—was tossed on the sides of the altar, and
the whole sacrificial victim was burnt on the altar. The main function of the
peace offering was not expiatorial, but the laying on of hands and the tossing
of the blood on the sides of the altar suggested an expiatorial aspect.
Since all sacrifices established or strengthened good relations between
God and the individual, every sacrifice had, to some extent, an expiatory
function. More than any other book of the OT, Leviticus indicates that humans
are essentially impure, never free to approach God by themselves. Every bloody
sacrifice dealt with this existential problem, even when the primary function
of the sacrifice may not have been expiatory.
(၆)
နေ့စဉ်မီးရှို့ရာယဇ်။ ဣသရေလလူမျိုးတစ်လုံးကိုယ်စား ယဇ်ပလ္လင်ပေါ်တွင်
မီးရှို့ရာယဇ်တစ်ခု အမြဲရှိနေသည် (ထွက် ၂၉:၃၈-၄၂; တောလည် ၂၈:၃-၈)။ ဣသရေလနိုင်ငံသည်
ယဇ်ပလ္လင်ပေါ်ရှိ ယဇ်သိုးသငယ်အားဖြင့် နေ့စဉ်လက်ခံခြင်းကို ဖြစ်နိုင်စေသည်ဟု
ညွှန်ပြသည်။ ဣသရေလနိုင်ငံသည် ဤယဇ်၏ အမြဲတမ်းပလဲ့ခွင့်အင်အားကို အားကိုးနေရသည်။
(6) The daily burnt offerings. There was always a burnt offering on the altar
on behalf of the people of Israel (Ex. 29:38–42; Num. 28:3–8), suggesting that
the daily acceptance of the nation by God was made possible through the
sacrificial lamb on the altar. As a nation Israel depended on the constant
expiatory power of this sacrifice.
(၇)
လွှဲပြောင်းခြင်းနှင့် ညစ်ညူးခြင်း။ နေ့စဉ်ယဇ်ပူဇော်မှုများနှင့် ဆက်စပ်၍
အပြစ်လွှဲပြောင်းခြင်းသည် ယဇ်ပွဲချင်း၊ ယဇ်ပုရောဟိတ် သို့မဟုတ် သန့်ရှင်းရာနေရာကို
ညစ်ညူးစေသည်ဟူသော အဓိပ္ပာယ်တစ်ခုရှိသည်။ သန့်ရှင်းရာနေရာ၏ သန့်ရှင်းမှုကို
တရားမဲ့ဖောက်ဖျက်ခြင်းသည် ညစ်ညူးစေသည်။ ထိုကိစ္စတွင် အပြစ်ရှိသူသည် သေရမည် (ဥပမာ၊
ဝတ် ၁၅:၃၁; ၂၀:၂၊
၃; တောလည်
၁၉:၁၃)။ အပြစ်ကို ယဇ်ပွဲချင်း၊ ယဇ်ပုရောဟိတ်နှင့် သန့်ရှင်းရာနေရာထံ
လွှဲပြောင်းသော်လည်း ထိုအရာအားလုံးသည် သန့်ရှင်းနေဆဲဖြစ်သည်။ ဤနေရာတွင်
ကွဲလွဲချက်တစ်ခုနှင့် ရင်ဆိုင်ရသည်။ အပြစ်ယဇ်အသားကို တပ်ပြင်ပြင်ပသို့
ယူသွားမီးရှို့သူသည် အဝတ်ကို ဆေးကြောရမည်၊ ခန္ဓာကိုယ်ကို ရေချိုးရမည်။ ထို့နောက်မှ
တပ်ထဲသို့ ပြန်ဝင်ခွင့်ရှိသည် (ဝတ် ၁၆:၂၇၊ ၂၈)။ သို့သော် ထိုအသားကို
“အလွန်သန့်ရှင်း” ဟု ဖော်ပြထားသည် (ဝတ် ၆:၂၄)။ ထိုအသားသည် ညစ်ညူးစေသော
အရင်းအမြစ်ဖြစ်သည်။ နီသာန်နှင့်ဆိုင်သော နွားမအရိုးပြာကို (တောလည် ၁၉:၁-၁၀)
ရေနှင့်ရောပြီး အသေကိုထိသောသူအား သန့်ရှင်းစေရန် ဖြန်းသည် (အခန်း၊ ၁၁-၁၃)။
သို့သော် ဖြန်းသူသည် ညစ်ညူးသည် (အခန်း ၂၁)။ ဤဓလေ့တွင် သန့်ရှင်းခြင်းနှင့်
မသန့်ရှင်းခြင်း အတူတကွရှိသည်။ သွေးနှင့်ပတ်သက်၍လည်း အလားတူဖြစ်သည်-
အချို့နည်းဖြင့် မသန့်ရှင်းခြင်း၏ အရင်းအမြစ်ဖြစ်သည် (ဝတ် ၁၂:၇)၊ အချို့နည်းဖြင့်
သန့်ရှင်းစေသော နည်းလမ်းဖြစ်သည်။ ပလဲ့ခွင့်အနေအထားတွင် သန့်ရှင်းခြင်းနှင့် အပြစ်၊
အသက်နှင့် သေခြင်း၊ သန့်ရှင်းခြင်းနှင့် ညစ်ညူးခြင်း တို့ကို နားမလည်နိုင်သော၊
ကွဲလွဲသော ဆက်ဆံရေးတွင် ပေါင်းစပ်ထားသည်။ သခင်ဘုရားသည် ထိုအရာများကို
ပေါင်းစပ်ပေးပြီး ဤတွေ့ဆုံမှုမှ ပလဲ့ခွင့်နှင့် ခွင့်လွှတ်ခြင်း အောင်မြင်စွာ
ထွက်ပေါ်လာသည်။ သန့်ရှင်းသောကိရိယာသည် မသန့်ရှင်းသောအရာနှင့် ထိတွေ့သော်လည်း
သန့်ရှင်းနေဆဲဖြစ်ပြီး ခရစ်တော်၏ ယဇ်ပူဇော်ခြင်း၏ နက်နဲသောအရာကို ထူးခြားစွာ
ကြိုတင်ပုံဖော်သည် (၂ကော ၅:၂၁)။
(7) Transfer and contamination. There is a sense in which the transference of
sin, in connection with the daily sacrifices, did not contaminate the victim,
the priest, or the sanctuary. The illegal violation of the sanctity of the
sanctuary was a contamination, but in that case the sinner was to die (e.g.,
Lev. 15:31; 20:2, 3; Num. 19:13). Sin was transferred to the sacrifice, to the
priest, and to the sanctuary; but they all remained holy. Here we confront a
paradox. The person who took the flesh of the sin offering outside the camp to
burn it was to wash his clothes and bathe his body before returning to the camp
(Lev. 16:27, 28). Yet, the flesh of the animal, described as “most holy” (Lev.
6:24), was a source of contamination. The ashes of the red heifer (Num.
19:1–10) were mixed with water and sprinkled for cleansing on a person who
touched a dead body (verses 11–13). Yet, the person who did the sprinkling was
contaminated (verse 21). Cleanness and uncleanness were together in this rite.
Something similar happened with the blood: in some respects it was a source of
impurity (Lev. 12:7), in others it was a means of purification.
In the context of atonement, holiness and sin, life and death, purity and
impurity, are brought together in an unfathomable, paradoxical relation. The
Lord brings them together, and out of this encounter atonement and forgiveness
emerge victorious. The holy instrument came into contact with the unclean and
yet remained holy, providing a remarkable prefiguration of the mystery of
Christ’s sacrifice (2 Cor. 5:21).
နေ့စဉ်ဝတ်ပြုမှုများသည်
တစ်ဦးချင်းနှင့် နိုင်ငံတစ်ခုလုံးအတွက် နေ့စဉ်ပလဲ့ခွင့်နည်းလမ်းကို ပေးသည်။
ယဇ်ပူဇော်ခြင်းနှင့် ယဇ်ပုရောဟိတ်ကြားဝင်ဆောင်ရွက်မှုအားဖြင့်
နောက်ကျိသောအပြစ်ရှိသူ၏ အပြစ်ကို ယဇ်ပွဲချင်းထံ လွှဲပြောင်းသည်။ ဘုရားသခင်သည်
ဣသရေလလူများအား ယဇ်ပုရောဟိတ်၏ ဝတ်ပြုမှုအားဖြင့် ယဇ်ပလ္လင်ပေါ်တွင် သွေးကို
ပြန်ပေးခွင့်ပြုသည်။ ထိုသွေးသည် အပြစ်ရှိသူ၏ အသက်အစား ဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်သည်
ခွင့်လွှတ်ခြင်းအားဖြင့် မိမိလူများ၏ ဒုစရိုက် (‘āwôn)၊ ပုန်ကန်ခြင်း (peša‘) နှင့် အပြစ် (ḥēṭ’)
ကို ထမ်းရွက်ရန်
ဆန္ဒရှိသည်ဟု အဓိပ္ပာယ်သက်ရောက်သည် (ထွက် ၃၄:၇)။
The daily services contributed to the resolution of the sin problem by
providing for the individual and the nation a daily means of atonement. Through
sacrifice and priestly mediation, the sin of the penitent was transferred to
the sacrificial victim. God allowed the Israelites to return blood to Him on
the altar, through the ministry of the priest, as a substitute for the life of
the sinner. God assumed responsibility for sin in the sense that He was willing
to bear the iniquity (‘āwôn), the
transgression (peša‘), and the sin (ḥēṭ’) of His people through forgiveness
(Ex. 34:7).
b. နှစ်စဉ်ဝန်ကြီးခြင်း၊
ပတ်သက်သောနေ့။ တစ်နှစ်တစ်ခါ ယဇ်ပုရောဟိတ်မင်းသည် အအရာအားလုံးထက်သန့်ရှင်းသောအရပ်
(သန့်ရှင်းရာဌာန) သို့ ဝင်ခွင့်ရခဲ့သည် (ဝတ်ပြု၊ ၁၆)။ ထိုနေ့တွင် ဣသရေလတို့၏
ယဇ်ပလ္လင်ဝန်ကြီးခြင်းသည် အထွတ်အထိပ်သို့ ရောက်ရှိပြီး အနှစ်သာရရည်ရွယ်ချက်ကို
ပြည့်စုံစေခဲ့သည်။ ပတ်သက်သောနေ့၏ ရည်ရွယ်ချက်တွင် ဆက်စပ်မှုရှိသော အချက်များစွာ
ပါဝင်သည်။
(၁) လူမျိုးကို
အပြီးသတ်သန့်စင်ခြင်း။ ယဇ်ပလ္လင်ကို “ဣသရေလလူမျိုးတို့၏ ညစ်ညူးမှုများကြောင့်၊
သူတို့၏ ပြစ်မှားခြင်းအားလုံး၊ သူတို့၏ အပြစ်အားလုံးကြောင့်” သန့်စင်ရမည် (အခန်း
၁၆၊ ကြေညာချက် ၁၆၊ ကိုးကားပါ၊ ကြေညာချက် ၂၁၊ ၃၀၊ ၃၄)။ အပြစ်အတွက် ဤဝေါဟာရများ
စုစည်းထားခြင်းသည် အပြစ်အမျိုးအစားအားလုံးကို ရည်ညွှန်းပြီး၊ ပတ်သက်သောနေ့၌
ဖြေလျှော့ခဲ့သော အပြစ်များသည် အမျိုးအစားတစ်ခုတည်းသို့ ကန့်သတ်ထားခြင်း
မဟုတ်ကြောင်း ဖော်ပြသည်။ ပတ်သက်သောနေ့၏ ထုံးတမ်းစဉ်လာများသည် ယဇ်ပလ္လင်နှင့်
ယဇ်ပလ္လင်များကို သန့်စင်စေခဲ့သည် (ဝတ်ပြု၊ ၁၆:၁၆၊ ၁၈၊ ထွက်မြောက်၊ ၃၀:၁၀)။
သို့သော် ထိုထုံးတမ်းစဉ်လာများသည် လူမျိုးအတွက် အကျိုးရှိခဲ့သည်၊ အကြောင်းမှာ
သူတို့၏ သန့်စင်ခြင်းသည် အပြီးသတ်ဖြစ်ခဲ့သောကြောင့်ဖြစ်သည်။ ဤအချက်ကို
ဝတ်ပြုရာကျမ်း ၁၆:၃၃ တွင် အကြံပြုထားသည်။ “သူသည် သန့်ရှင်းရာဌာနအတွက်
ပတ်သက်ခြင်းကို ပြုရမည်၊ တွေ့ဆုံရာတဲတော်နှင့် ယဇ်ပလ္လင်အတွက် ပတ်သက်ခြင်းကို
ပြုရမည်၊ ယဇ်ပုရောဟိတ်များနှင့် လူစုလူဝေးရှိ လူမျိုးအားလုံးအတွက် ပတ်သက်ခြင်းကို
ပြုရမည်။” ညစ်ညူးခဲ့သော နေရာသည် ယဇ်ပလ္လင်ဖြစ်ပြီး၊ ပတ်သက်ခြင်းကို သန့်စင်ရန်
ပြုခဲ့သည်။ သို့သော် နေ့စဉ်ဝန်ကြီးခြင်းများအားဖြင့် ဣသရေလလူမျိုးတို့၏ အပြစ်နှင့်
ညစ်ညူးမှုကို ယဇ်ပလ္လင်သို့ လွှဲပြောင်းခဲ့သောကြောင့်၊ ပတ်သက်သောနေ့၌
ထိုအရာများကို ဖယ်ရှားခြင်းသည် သူတို့၏ သန့်စင်ခြင်းကို အပြီးသတ်စေခဲ့သည်။
b. Annual service: Day of Atonement. Once a year the high priest had access to the
Most Holy Place (Lev. 16). On this day the Israelite sanctuary service reached
its climax and ultimate goal. The purpose of the Day of Atonement included
several closely related elements.
(1) Final cleansing of the people. The sanctuary was to be cleansed “because of the
uncleannesses of the people of Israel, and because of their transgressions, all
their sins” (verse 16; cf. verses 21, 30, 34). The accumulation of these terms
for sin designates all kinds of sin, meaning that the sins expiated on the Day
of Atonement were not limited to any one category of wrong. The rituals of the
Day of Atonement purified the sanctuary and the altars (Lev. 16:16, 18; Ex.
30:10), yet, those rituals benefited the people because their cleansing was
final. This is suggested in Leviticus 16:33: “He shall make atonement for the
sanctuary, and he shall make atonement for the tent of meeting and for the
altar, and he shall make atonement for the priests and for all the people of
the assembly.” The space “contaminated” was the sanctuary, and atonement was
made to cleanse it. But since through the daily services the sin and impurity
of the Israelites were transferred to the sanctuary, its removal on the Day of
Atonement made their cleansing final.
(၂) ဘုရားသခင်သည်
ဣသရေလကို တရားစီရင်တော်မူသည်။ ယဇ်ပလ္လင်တွင် ဘုရားသခင်သည် မိမိလူမျိုးတို့၏
တရားသူကြီးအဖြစ် ဆောင်ရွက်တော်မူသည်။ ဗိမာန်တော်ဝန်ကြီးခြင်းများတွင်
အသုံးပြုခဲ့သော ဆာလံကျမ်းများတွင် ဘုရားသခင်ကို မိမိလူမျိုးနှင့်
ကမ္ဘာကြီးတစ်ခုလုံး၏ တရားသူကြီးအဖြစ် မကြာခဏ ချီးမွမ်းထားသည် (ဆာလံ ၉:၁၉)။
ဣသရေလကို တရားစီရင်တော်မူသောသူသည် ထိုဘုရားသခင်ပင်ဖြစ်ပြီး၊ ဆာလံဆရာသည်
ထိုဘုရားသခင်၏ တရားစီရင်ခြင်းကို မကြောက်ရွံ့ခဲ့ပါ (ဆာလံ ၇:၇၊ ၈)။ တရားသူကြီးအဖြစ်
ဘုရားသခင်သည် ဖြောင့်မတ်သူတို့၏ စိတ်နှလုံးကို ရှာဖွေတော်မူသည် (ကြေညာချက် ၉၊
၁၃၉:၁၊ ၂၃)။ တရားစီရင်ခြင်းတွင် ဖြောင့်မတ်သူတို့ကို ထောက်မတော်မူသောသူ မှာလည်း
ဘုရားသခင်ပင် ဖြစ်တော်မူသည် (ဆာလံ ၁၇:၂၊ ၂၆:၁၊ ၂၊ ၃၅:၂၄၊ ၄၃:၁)။
(2) God judges Israel. In the sanctuary God functioned as the judge of
His people. In the Psalms, which were used in the temple services, God is often
praised as judge of His people and of the world (Ps. 9:19). He is the one who
judges Israel, and the psalmist is not afraid to be judged by Him (Ps. 7:7, 8).
As judge God searches the minds and hearts of the righteous (verse 9; 139:1,
23). It is God who vindicates the righteous in the judgment (Ps. 17:2; 26:1, 2;
35:24; 43:1).
ပတ်သက်သောနေ့သည်
သန့်ရှင်းသော လူစုဝေးခြင်း၏နေ့ဖြစ်ပြီး၊ လူမျိုးတို့သည် မိမိတို့ကိုယ်ကို နှိမ့်ချ
(သို့မဟုတ် ဆင်းရဲဒုက္ခပေး) ရသောနေ့ ဖြစ်သည် (ဝတ်ပြု၊ ၂၃:၂၇)။ ထိုနှိမ့်ချခြင်း
ကြိယာသည် ဟေရှာယ ၅၈:၃၊ ၅ တွင် အစာရှောင်ခြင်းနှင့် အတူ ပေါ်ထွက်လာသော်လည်း၊
မိမိကိုယ်ကို နှိမ့်ချခြင်းသည် အစာရှောင်ခြင်းထက် ပိုမိုပါဝင်ပေမည် (ကိုးကား၊ ဆာလံ
၃၅:၁၃)။ အစာရှောင်ခြင်းသည် လူတစ်ဦးချင်း၏ ဘုရားသခင်ပေါ်တွင် မှီခိုအားထားမှုနှင့်
လိုအပ်မှုကို ဖော်ပြခဲ့သည်။ ပတ်သက်သောနေ့တွင် ဣသရေလလူမျိုးတို့သည်
ဘုရားသခင်ပေါ်တွင် မှီခိုအားထားမှုကို ခံစားပြီး ဖော်ပြခဲ့ကြသည်။ ထာဝရအဘနှင့်
ပဋိညာဉ်ဆက်ဆံရေးကို ထိန်းသိမ်းလိုသော ဆန္ဒကို ဖော်ပြခဲ့ကြသည်။ အကြောင်းမှာ
ထိုဘုရားသခင်သာလျှင် သူတို့၏ သန့်စင်ခြင်းကို အပြီးသတ်ပေးနိုင်သောကြောင့် ဖြစ်သည်။
The Day of Atonement was a holy convocation, a day when the people were to
afflict or humble themselves (Lev. 23:27). The same verb (humble) appears with
fasting in Isaiah 58:3, 5, but humbling oneself probably included more than
fasting (cf. Ps. 35:13). Fasting expressed the individual’s dependence on and
need of God. On the Day of Atonement the Israelites felt and expressed their
dependence on God and their desire to preserve the covenant relationship with
the Lord, because only He could make their cleansing final.
ထိုနေ့သည်
အနားယူရသောနေ့၊ ထုံးတမ်းအရ ဥပုသ်နေ့ဖြစ်ပြီး အလုပ်မျှ မလုပ်ရပါ (ဝတ်ပြု၊ ၁၆:၃၁)။
ဣသရေလလူမျိုးအားလုံးသည် ထာဝရအရှင်ရှေ့တော်၌ မိမိတို့ကိုယ်ကို နှိမ့်ချကြရမည်၊
ဘုရားသခင်ကို လုံးဝမှီခိုအားထားပြီး လောကီအလုပ်အားလုံးကို ရပ်ဆိုင်းရမည်။
လူမျိုးတို့၏ အနားယူခြင်းသည် ယဇ်ပလ္လင်ထဲတွင် ယဇ်ပုရောဟိတ်မင်း၏ လှုပ်ရှားမှုနှင့်
ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်သည်။ သူတို့ အနားယူနေစဉ် ယဇ်ပုရောဟိတ်မင်းသည် သူတို့အတွက်
ထာဝရအရှင်ရှေ့၌ လှုပ်ရှားနေခဲ့သည်။ အပြီးသတ်သန့်စင်ခြင်းကို သူတို့၏
လုပ်ဆောင်ချက်ဖြင့် မပြီးမြောက်နိုင်သောကြောင့်၊ ယဇ်ပုရောဟိတ်သည် သူတို့အတွက်
ပြီးမြောက်စေခဲ့သည်။
This day was also a day of rest, a ceremonial sabbath during which no work
was to be done (Lev. 16:31). All Israelites were to humble themselves before
the Lord, totally dependent on God and abstaining from all secular activity.
The resting of the people contrasts with the activity of the high priest in the
sanctuary. While they rested, he was active on their behalf before the Lord.
The final cleansing they could not accomplish through their actions, the priest
would accomplish for them.
ထိုနေ့တွင်ပင်
ထာဝရအရှင်သည် ဣသရေလလူမျိုးတို့ကို တရားစီရင်တော်မူသည်။ သူတို့သည် မိမိတို့ကိုယ်ကို
နှိမ့်ချခဲ့သလား၊ မိမိ၏ သန့်စင်စေနိုင်သော တန်ခိုးနှင့် ခွင့်လွှတ်သော
ကျေးဇူးတော်ကို အမှန်တကယ် မှီခိုအားထားခဲ့သလားဟု အကဲဖြတ်တော်မူသည် (ဝတ်ပြု၊
၂၃:၂၉)။ သူတို့သည် ထိုအရှင်တွင် အနားယူနေသလားဟုလည်း အကဲဖြတ်တော်မူသည် (ကြေညာချက်
၃၀)။ မိမိတို့ကိုယ်ကို နှိမ့်ချခြင်း မပြုသူ၊ ထာဝရအရှင်တွင် အနားမယူသူသည်
အပြစ်ရှိသူဖြစ်ပြီး ဘုရားသခင်၏ လူမျိုးထဲတွင် မနေနိုင်တော့ပါ (ကြေညာချက် ၃၀)။
မာနနှင့် ကိုယ်ကိုးစွဲမှုအားဖြင့် ဘုရားသခင်၏ ပတ်သက်သော ကျေးဇူးတော်ကို
ငြင်းပယ်သူသည် နေ့စဉ်ဝန်ကြီးခြင်း၏ အကျိုးကို အချည်းနှီးဖြစ်စေခဲ့သည်။
On the same day, the Lord judged the “Israelites. He evaluated whether or
not they had humbled themselves, whether or not they were really depending on
His cleansing power and forgiving grace (Lev. 23:29). He also evaluated whether
or not they were resting in Him (verse 30). Those who did not afflict
themselves and did not rest in the Lord were found guilty and could no longer
be part of God’s people (verse 30). The individual who, through pride and
self-reliance, rejected God’s atoning grace made useless the benefit of the
daily services.
(၃) ဘုရားသခင်နှင့်
မိမိ၏ သန့်ရှင်းရာဌာနကို တရားမျှတစေခြင်း။ နေ့စဉ်ယဇ်ပူဇော်ခြင်းများအားဖြင့်
နောင်တရသူတို့၏ ဝန်ချတောင်းပန်ခဲ့သော အပြစ်များကို ဘုရားသခင်၏ ယဇ်ပလ္လင်သို့
လွှဲပြောင်းခဲ့သည်။ အပြစ်နှင့် ညစ်ညူးမှုကို ဘုရားသခင်၏ အထံတော်သို့
ပတ်သက်ခြင်းပြုရန်အတွက်သာ ခွင့်ပြုခဲ့သည်။ သို့သော်
ပတ်သက်ပြီးသားအပြစ်များပင်လျှင် ဘုရားသခင်၏ သန့်ရှင်းသော နေရာဌာနတွင် အချိန်မရွေး
နေထိုင်ခွင့်မရှိပါ။ ထိုအပြစ်များ ကျန်ရှိနေသမျှ အပြစ်ပြဿနာကို
အပြီးသတ်ဖြေရှင်းခြင်း မပြီးမြောက်သေးပါ။ ပတ်သက်သောနေ့သည် သန့်ရှင်းခြင်းနှင့်
အပြစ်၊ စင်ကြယ်ခြင်းနှင့် ညစ်ညူးခြင်းတို့သည် ဘာမျှ ဆက်စပ်မှုမရှိကြောင်း
ကြေညာခဲ့သည်။ အပြစ်နှင့် ညစ်ညူးမှုသည် ဘုရားသခင်ချစ်မြတ်နိုးသော သူတို့ကို
ထိန်းသိမ်းရန်အတွက် ခွင့်ပြုထားသော ယာယီဧည့်သည်များသာ ဖြစ်သည်။ သင့်လျော်သော
အချိန်ရောက်လျှင် ဘုရားသခင်သည် ထိုဒုစရိုက်များကို မိမိအထံတော်မှ
ဖယ်ရှားတော်မူမည်။ အပြစ်/ညစ်ညူးမှုနှင့် ကိုယ်တိုင်ခွဲမချင်း ဖြစ်နေသူတို့ကိုလည်း
ဖယ်ရှားတော်မူမည်။
(3) Vindication of God and His sanctuary. Through the daily sacrifices, the confessed sins
of repentant sinners were transferred to God’s sanctuary. Sin and impurity were
only allowed to come into the very presence of God to make atonement for them.
But not even atoned-for sins could stay in God’s holy dwelling indefinitely. As
long as those sins remained, the resolution of the sin problem was not yet
final. The Day of Atonement proclaimed that holiness and sin, purity and
impurity, had nothing in common. Sin and impurity were foreign elements
permitted by God to remain temporarily in His presence in order to preserve
those whom He loved. But at an appropriate moment God would remove from His
presence those elements and those who chose to identify themselves with
sin/impurity.
ပတ်သက်သောနေ့တွင်
ဘုရားသခင်သည် အပြစ်/ညစ်ညူးမှုကို အစပြုသူ၊ မူလဇစ်မြစ်သို့
ပြန်လည်ပို့ဆောင်တော်မူသည်။ လူမျိုးထံမှ ဆိတ်နှစ်ကောင်အနက် ဒုတိယဆိတ်သည်
အာဇာဇေလအတွက် ဖြစ်သည်။ ထိုဆိတ်သည် အာဇာဇေလကို ကိုယ်စားပြုသည် (ဝတ်ပြု၊ ၁၆:၈)။
ဤနာမည်၏ အဓိပ္ပာယ်မှာ ရှင်းလင်းမှုမရှိသော်လည်း၊ “ထာဝရအရှင်အတွက်” နှင့်
“အာဇာဇေလအတွက်” ဟူသော အပြိုင်အဆိုင်ဖော်ပြချက်က အာဇာဇေလသည်
ပုဂ္ဂိုလ်တစ်ဦးဖြစ်ပြီး၊ မကောင်းဆိုးဝါးပုံစံ ဖြစ်နိုင်ကြောင်း ညွှန်ပြသည်။
အာဇာဇေလသည် အာရုန်သည် ယဇ်ပလ္လင်သန့်စင်ခြင်းကို ပြီးဆုံးပြီးမှသာ ပေါ်ထွက်လာသည်။
ဤဆိတ်သည် ပတ်သက်သောနေ့၏ ဖြေလျှော့ရေးထုံးတမ်းများတွင် ပါဝင်ခြင်း မရှိပါ။ ဤဆိတ်သည်
ဣသရေလလူမျိုးတို့၏ ဒုစရိုက်အားလုံးကို ထမ်းပိုးရလိမ့်မည် (ကြေညာချက် ၂၂၊ nāśā’
‘āwôn)။ ဤနေရာတွင်
ဤစကားစုသည် တစ်ဦးတစ်ယောက်၏ အပြစ်ကို အစားထိုးထမ်းပိုးခြင်းကို မဆိုလိုပါ။
အကြောင်းမှာ ဤနေရာတွင်သာ “သူတို့၏ ဒုစရိုက်အားလုံးကို ထမ်းပိုးခြင်း” ဟူသော
စကားစုကို ခရီးပြီးဆုံးရာ နေရာ (တောရအရပ်) ဖြင့် လိုက်ပါလာသောကြောင့် ဖြစ်သည်။
ဤစကားစုသည် “အပြစ်ကို သယ်ဆောင်သွားခြင်း” ကို တောရအရပ်သို့ ဆိုလိုပြီး
ဖြေလျှော့ရေးအဓိပ္ပာယ် မပါရှိပါ။ ဆိတ်ပွဲထုံးတမ်းသည် အပြစ်/ညစ်ညူးမှုကို
ဖယ်ရှားရေးထုံးတမ်း ဖြစ်ပြီး ယဇ်ပူဇော်ခြင်း မဟုတ်ပါ။
On the Day of Atonement God returned sin/impurity to its true source and
originator. The second goat from the people was for Azazel; that is, it
represented Azazel (Lev. 16:8). While the meaning of this name is not clear,
the parallelism between “for the Lord” and “for Azazel” indicates that Azazel
was a personal being, probably a demonic figure. Azazel comes into the picture
after Aaron finishes the cleansing of the sanctuary. This goat is not involved
in the expiatory rituals of the Day of Atonement. This goat bore all the
iniquities of the people of Israel (verse 22; nāśā’ ‘āwôn). Here the phrase does not mean to bear the sin of
someone vicariously, for only here is the phrase “to bear all their iniquities”
followed by a destination: a solitary land. The expression means “to carry
iniquity away” to the wilderness and has no expiatory overtones. The rite of
the scapegoat was a rite of elimination of sin/impurity, not a sacrificial act.
အာဇာဇေလကို
ကိုယ်စားပြုသော ဆိတ်ပေါ်တွင် အပြစ်/ညစ်ညူးမှုကို တင်လိုက်ခြင်းသည်
အပြစ်/ညစ်ညူးမှု၏ မကောင်းဆိုးဝါးဇစ်မြစ်ကို ညွှန်ပြပြီး မူလနေရာသို့ ပြန်ပို့ခြင်း
ဖြစ်သည်။ ဤမကောင်းဆိုးဝါးတန်ခိုးသည် ထာဝရအရှင်ကို ခြိမ်းခြောက်နိုင်ခြင်း
လုံးဝမရှိပါ။ ဣသရေလ အနားယူနေစဉ် ထာဝရအရှင်သည် မကောင်းမှုအားလုံး၊
မကောင်းဆိုးဝါးတန်ခိုးများကို အောင်မြင်တော်မူကြောင်း ဖော်ပြတော်မူသည်။
ပတ်သက်သောနေ့သည် ဘုရားသခင်၏ အချုပ်အခြာအာဏာနှင့် သန့်ရှင်းခြင်း၏
အပြစ်/ညစ်ညူးမှုထက် သာလွန်ကြောင်းကို ကြေညာခြင်း ဖြစ်သည်။ ဤအချက်သည်
ခရစ်တော်အားဖြင့် လူသားမျိုးနွယ်အတွက် ဘုရားသခင်၏ ရွေးနုတ်တော်မူရေးအစီအစဉ်၏
ပြီးဆုံးခြင်းကို အမှန်ပင် ညွှန်ပြသည်။
The placing of sin/impurity on the goat representing Azazel indicated the
demonic origin of sin/impurity and returned it to its place of origin. This
demonic power, far from being a threat to the Lord, is controlled by Him. While
Israel rests, the Lord reveals His power over evil and all demonic forces. The
Day of Atonement is, therefore, a proclamation of God’s sovereignty and of the
supremacy of holiness over sin/impurity. This undoubtedly points to the
consummation of God’s redemptive plan for the human race through Christ.
ဣသရေလတို့၏
ယဇ်ပလ္လင်တွင် နေ့စဉ်နှင့် နှစ်စဉ်ဝန်ကြီးခြင်းများသည် ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင်
အပြစ်ပြဿနာကို ဖြေရှင်းရာတွင် ဆက်စပ်နေခဲ့သည်။ အပြစ်ရှိသူကို မိမိအထံတော်မှ
ဖယ်ရှားမည့်အစား၊ ထာဝရအရှင်သည် အပြစ်ရှိသူကို သန့်စင်ပေးခဲ့ပြီး
ပဋိညာဉ်ဆက်ဆံရေးကို ထိန်းသိမ်းခဲ့သည်။ နေ့စဉ်ဝန်ကြီးခြင်းများတွင် နောင်တရသူ၏
အပြစ်/ညစ်ညူးမှုကို ယဇ်အစားထိုးမှုအားဖြင့် ယဇ်ပလ္လင်သို့ လွှဲပြောင်းခဲ့ပြီး၊
ထိုလူသည် ဘုရားသခင်နှင့် ငြိမ်သက်ခြင်းရခဲ့သည်။ တစ်နှစ်တစ်ခါ နေ့စဉ်ပတ်သက်ခြင်းသည်
ဘုရားသခင်၏ အထံတော်မှ ထိုအပြစ်/ညစ်ညူးမှုကို ဖယ်ရှားခြင်းတွင် ပြီးဆုံးခဲ့ပြီး
နေ့စဉ်သန့်စင်ခြင်းကို အပြီးသတ်စေခဲ့သည်။ ပတ်သက်သောနေ့တွင် ဘုရားသခင်သည်
မိမိလူမျိုးတို့၏ ယုံကြည်ခြင်းကတိကဝုတ်၏ အရည်အသွေးကို စစ်ဆေးတော်မူခဲ့သည်။ နေ့စဉ်
ယုံကြည်ခြင်းဆက်ဆံရေးကို ထိန်းသိမ်းသူတို့ကို ထိန်းသိမ်းခဲ့သည်။
ဖောက်ပြန်ငြင်းပယ်သူတို့ကို ပဋိညာဉ်အသိုက်အဝန်းမှ အပြီးသတ် ခွဲခွာစေခဲ့သည်။
ဘုရားသခင်သည် ချစ်မြတ်နိုးပြီး တန်ခိုးတော်ရှင် ဖြစ်တော်မူကြောင်း ပြသခဲ့သည်။
ကယ်တင်နိုင်ပြီး အပြစ်၏ တန်ခိုးများကို အောင်မြင်နိုင်တော်မူသည်။ ထို့ကြောင့်
ဓမ္မဟောင်းယဇ်ပူဇော်ခြင်းစနစ်သည် မက်ဆိုင်းယားရွေးနုတ်သူဗဟိုပြု ရွေးနုတ်တော်မူရေးအစီအစဉ်ကို
အရိပ်နှင့် ပုံစံများဖြင့် ဖော်ပြခဲ့သည်။
The daily and annual services in the Israelite sanctuary were intertwined
in the resolution of the sin problem in the OT. Instead of removing the sinner
from His presence, the Lord cleansed the sinner in order to preserve the
covenant relationship. In the daily services the sin/impurity of the penitent
was transferred, through a sacrificial substitute, to the sanctuary, and the
person was left at peace with God. Once a year the daily atonement met its
consummation in the removal of that sin/impurity from the presence of God,
making the daily cleansing final. On the Day of Atonement God examined the
quality of the faith commitment of His people. Those who kept their daily faith
relationship with the Lord were preserved; those who violated and rejected it
were separated permanently from the covenant community. God showed Himself to
be a loving and powerful God, able to save and to overcome the forces of sin.
Thus the OT sacrificial system outlined in shadows and types the plan of
redemption centered in the coming Messianic Redeemer.
II. ခရစ်တော်၏
ယဇ်ပုရောဟိတ်အမှုတော် ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင်
A. ပုံစံစနစ်၏ အကန့်အသတ်များ ခရစ်တော်တွင်
ယဇ်ပူဇော်ခြင်းစနစ်၏ ပုံစံပြည့်စုံခြင်းကို စစ်ဆေးခြင်းသည် ဟေဗြဲခရစ်ယာန်များအတွက်
စာအုပ်နှင့် ဗျာဒိတ်ကျမ်းကို အာရုံစိုက်သည်။ သို့သော် ခရစ်တော်၏ အသေခံခြင်းကို
ယဇ်ပူဇော်ခြင်းအဖြစ် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခြင်းသည် ဓမ္မသစ်ကျမ်းတစ်ခုလုံးတွင်
တွေ့ရှိရသောကြောင့် အခြားကျမ်းချက်များကိုလည်း စစ်ဆေးမည်။ ပုံစံစနစ်တွင်
အကန့်အသတ်များ ပြင်းထန်စွာ ရှိခဲ့ပြီး၊ ထိုအကန့်အသတ်များကို အသိအမှတ်ပြုခြင်းသည်
ဓမ္မသစ်ကျမ်းသာ ဖြစ်သည်ဟု မဆိုနိုင်ပါ။ ဆာလံဆရာသည် လူသားများသည်
ကိုယ်တိုင်ရွေးနုတ်၍မရခြင်း၊ ကိုယ်ပိုင်အသက်အတွက် ရွေးနုတ်ကြေးပေး၍မရကြောင်း
သိရှိခဲ့သည် (ဆာလံ ၄၉:၇)။ ဘုရားသခင်သာလျှင် ရွေးနုတ်ကြေးပေးနိုင်တော်မူသည်
(ကြေညာချက် ၁၅)။ ယဇ်ပူဇော်ခြင်းသည် ဘုရားသခင်ထံမှ ခွင့်လွှတ်ခြင်းကို ရှာဖွေသော
နှိမ့်ချသောနှလုံး၏ ဖော်ပြချက်သာ ဖြစ်သည် (ဆာလံ ၅၁:၁၆–၁၉)။ ဓမ္မဟောင်းသည်
ထာဝရအရှင်၏ ကျေးကျွန်၏ ပြီးပြည့်စုံသော ယဇ်ပူဇော်ခြင်းအားဖြင့် ထိုအကန့်အသတ်များ
ဖယ်ရှားခံရမည့်အချိန်ကို ညွှန်ပြခဲ့သည် (ဟေရှာယ ၅၂:၃–၅၃:၁၂)။ ထိုကျေးကျွန်ကို
အစားထိုးယဇ်ပူဇော်သော သိုးသငယ်ခွင့်လျှင် ပြီးပြည့်စုံသော သိုးသငယ်အဖြစ်
ဖော်ပြထားသည် (ကြေညာချက် ၁၁)။
II. Christ’s Priesthood in the NT
A. Limitations of the Typical System
This examination of the typological fulfillment of the sacrificial system
in Christ concentrates on Hebrews and Revelation. But since the sacrificial
interpretation of the death of Christ is found throughout the NT, other texts
also will be examined. The typical system had serious limitations, the
recognition of which is not merely a NT phenomenon. The psalmist knew that it
was impossible for humans to redeem themselves, to pay a price for their own
lives (Ps. 49:7). Only God could pay the ransom (verse 15). Sacrifice was only
the expression of a contrite heart seeking forgiveness from God (Ps. 51:16–19).
The OT pointed to a time when those limitations would be removed through the
perfect sacrifice of the Servant of the Lord (Isa. 52:3–53:12), described as
the perfect Lamb who died a vicarious sacrificial death (verse 11).
ဓမ္မသစ်ကျမ်းသည်
ဟောင်းစနစ်၏ အကန့်အသတ်များကို ဖော်ထုတ်ပြီး အသစ်စနစ်၏ ကြီးမြတ်မှုကို
ချီးမွမ်းသည်။ ထို့ကြောင့် ဣသရေလနှင့် ပဋိညာဉ်ကို ဟေဗြဲ ၈:၇–၁၃ တွင်
အချိန်ကာလအကန့်အသတ်ရှိသော လုပ်ဆောင်ချက်အဖြစ် ရှုမြင်သည်။ ဣသရေလယဇ်ပလ္လင်သည်
ကောင်းကင်ရှိ မူလယဇ်ပလ္လင်၏ အရိပ်၊ ပုံစံ၊ မိတ္တူသာ ဖြစ်ပြီး တကယ့်အရာမဟုတ်
(ကြေညာချက် ၂၊ ၅)။ လေဝိယဇ်ပုရောဟိတ်အမှုသည် ပြည့်စုံမှု (အပြစ်ပြဿနာကို
ဖယ်ရှားနိုင်မှု) မရရှိနိုင်သောကြောင့် မလုံလောက်ခဲ့ပါ (ဟေဗြဲ ၇:၁၁)။ ဥပမာ၊
ပုံစံလေဝိယဇ်ပုရောဟိတ်အမှုသည် ခရစ်တော်၏ တကယ့်ယဇ်ပုရောဟိတ်အမှုတော်ကို သရုပ်ဆောင်ရုံသာ
ဖြစ်ပြီး၊ ခရစ်တော်သည် မိမိယဇ်ပူဇော်ခြင်းနှင့် အတ္ထုပ္ပတ်လျှောက်ထားခြင်းအားဖြင့်
အမှန်တကယ် “အပြစ်ကို ဖယ်ရှားနိုင်ခဲ့သည်” (ဟေဗြဲ ၉:၂၆၊ ၁၀:၄)။
The NT identifies the limitations of the old system in order to magnify
the greatness of the new. Thus the covenant with Israel is seen in Hebrews as
having a limited temporal function (8:7–13). The Israelite sanctuary was only a
shadow, a type, a copy, of the original sanctuary in heaven, not the true one
(verses 2, 5). The Levitical priesthood was inadequate because it could not
attain perfection (Heb. 7:11), that is, it could not take away the sin problem.
To illustrate: The typical Levitical priesthood could only role-play the
genuine priestly ministry of Christ, who through His sacrifice and mediation
could indeed “put away sin” (Heb. 9:26; 10:4).
B. အသစ်စနစ်၏
သာလွန်ကြီးမြတ်မှု ဟေဗြဲခရစ်ယာန်များအတွက် စာအုပ်၏ သင်းအုပ်ဆရာ စိုးရိမ်မှုကို
ရှင်းလင်းချက်များနှင့် တိုက်တွန်းချက်များတွင် ဖော်ပြထားသည်။ စာတွင်
ရည်ရွယ်ထားသော ယုံကြည်သူများ၏ ယုံကြည်ခြင်းသည် ယိုယွင်းလာပြီး ဂျူးဘာသာနှင့်
အလေ့အကျင့်များသို့ ပြန်လည်ဆွဲဆောင်ခံနေရသည်။ စာရေးသူသည် တစ်ခါလက်ခံခဲ့သော
ယုံကြည်ခြင်းကို ဆက်လက်သစ္စာရှိကြရန် တိုက်တွန်းသည် (၃:၁၃၊ ၁၄၊ ၄:၁၊ ၁၂:၁၂၊ ၁၃)။
စာတစ်အုပ်လုံးတွင် ခရစ်တော်၏ အမှုတော်သည် ထုံးတမ်းယဇ်ပူဇော်စနစ်ထက် သာလွန်ကြောင်း၊
အပြစ်ကို သန့်စင်ရန် မတတ်နိုင်မှု၊ ထပ်ခါတလဲလဲ လုပ်ဆောင်ရမှုကို
အလေးပေးငြားအံ့သောင်္ဂါလှိုင်း ခရစ်တော်၏ တစ်ကြိမ်တည်း ယဇ်ပူဇော်ခြင်းဖြင့်
“အပြစ်ကို ဖယ်ရှားခြင်း” ကို ဆန့်ကျင်ဖော်ပြထားသည် (၉:၂၆)။ ဟေဗြဲသည်
ဟောင်းနှင့်အသစ်ကို ဆန့်ကျင်ဖော်ပြပြီး ခရစ်တော်အားဖြင့် အသစ်သော
သာလွန်ကောင်းမွန်သော ထွက်မြောက်ခြင်း ဖြစ်ပေါ်ခဲ့ကြောင်း သက်သေပြသည်။
အသစ်ထွက်မြောက်ခြင်း၏ အောင်မြင်မှုများသည် ဟောင်းထက် များစွာသာလွန်ပြီး၊
ထိုရွေးနုတ်ခြင်းသည် ထာဝရဖြစ်သည်၊ ဆိုလိုသည်မှာ ထပ်မံမလုပ်ဆောင်ရန် မလိုတော့ပါ၊
အကျိုးကျေးဇူးများ အမြဲတမ်း တည်တံ့သောကြောင့် ဖြစ်သည်။
B. Superiority of the New Order
The pastoral concern of the Epistle to the Hebrews is expressed in
expositions and exhortations. The faith of the believers to whom the letter was
addressed seems to have deteriorated so that they were attracted once more to
Jewish faith and practices. The author of Hebrews exhorts them to remain
faithful to the faith they once accepted (3:13, 14; 4:1; 12:12, 13). Throughout
the letter the writer argues for the superiority of the work of Christ over the
ritual, sacrificial system, emphasizing its ineffectiveness to purge sin and
the repetitious nature of its services over against the once-and-for-all
sacrifice of Christ “to put away sin” (9:26). Hebrews contrasts the old and new
in order to demonstrate that through Christ a new and superior exodus has taken
place. The achievements of the new exodus are far better than those of the old,
and the redemption it has initiated is eternal, that is to say, unrepeatable,
because its benefits are permanent.
၁.
ပိုမိုကောင်းမွန်သော ပဋိညာဉ် ခရစ်တော်အားဖြင့် တည်ထောင်ခဲ့သော
အသစ်စနစ်သည် ယေရမိ ၃၁:၃၁–၃၄ တွင် ကြေညာထားသော ပဋိညာဉ်သစ်ကို ဖြစ်ပေါ်စေခဲ့သည်
(ဟေဗြဲ ၈:၈–၁၂)။ ပဋိညာဉ်သစ်သည် ဟောင်းထက် သာလွန်သည်။ အကြောင်းမှာ
အတ္ထုပ္ပတ်လျှောက်ထားသူသည် ဘုရားသခင်၏ သားတော် ဖြစ်တော်မူသောကြောင့် ဖြစ်သည်
(ဟေဗြဲ ၈:၆၊ ၉:၁၅)။ လူသားဖြစ်တော်မူသူ (ဟေဗြဲ ၂:၅–၁၈) နှင့် ဘုရားဖြစ်တော်မူသူ
(ဟေဗြဲ ၁:၁–၄) ဖြစ်တော်မူသောသူသည် ဘုရားသခင်နှင့် လူသားများကို ပဋိညာဉ်ဆက်ဆံရေးထဲ
ယူဆောင်နိုင်တော်မူသည်။ ပဋိညာဉ်ကို မိမိအသွေးတော်အားဖြင့် အတည်ပြုခဲ့သော
ယဇ်ပူဇော်သက်ရှင်လည်း ဖြစ်တော်မူသည် (ဟေဗြဲ ၁၂:၂၄၊ ၉:၁၅–၁၈)။ ခရစ်တော်ကို
“ပိုမိုကောင်းမွန်သော ပဋိညာဉ်၏ အာမခံ” ဟု ခေါ်ဝေါ်သည် (ဟေဗြဲ ၇:၂၂)။ အကြောင်းမှာ
ပဋိညာဉ်သစ်၏ ထာဝရတည်တံ့မှုကို အာမခံတော်မူသောကြောင့် ဖြစ်သည်။ ပဋိညာဉ်နှစ်ခု၏
ကွဲပြားမှုသည် တမန်တော်ကို ပဋိညာဉ်တစ်ခုစီအောက်ရှိ ယဇ်ပလ္လင်များဆီသို့
ဆွဲဆောင်သွားသည် (ဟေဗြဲ ၈၊ ၉)။
1. Better Covenant
The new system established through Christ brought into existence the new
covenant announced by Jeremiah (Jer. 31:31–34; Heb. 8:8–12). The new covenant
is superior to the old because its mediator is the Son of God (Heb. 8:6; 9:15).
He who is human (Heb. 2:5–18) and divine (Heb. 1:1–4) is able to bring God and
humans into a covenant relationship. He is also the sacrificial victim through
whose blood the covenant was ratified (Heb. 12:24; 9:15–18). Christ is called
the “surety of a better covenant” (Heb. 7:22) because He guarantees the
permanency of the new covenant. The contrast between the two covenants leads
the apostle into a discussion of the sanctuaries under each of the covenants
(Heb. 8; 9).
၂.
ပိုမိုကောင်းမွန်သော ယဇ်ပလ္လင် က. ဟေဗြဲတွင် ကောင်းကင်ယဇ်ပလ္လင်။
ဟေဗြဲစာရေးသူသည် ထွက်မြောက်ရာပုံစံကို လိုက်နာသည်။ ရွေးနုတ်ခြင်း၊ ပဋိညာဉ်၊
ယဇ်ပလ္လင်။ ပဋိညာဉ်သစ်၏ ယဇ်ပလ္လင်သည် ကောင်းကင်တွင် ရှိသောကြောင့် သာလွန်သည်
(ဟေဗြဲ ၈:၁၊ ၂၊ ၉:၂၄)။ ဟေဗြဲသည် ထွက်မြောက် ၂၅:၉၊ ၄၀ ကို အားကိုးပြီး၊ ထိုနေရာတွင်
ကောင်းကင်ရှိ တကယ့်ယဇ်ပလ္လင်ကို ရည်ညွှန်းထားကြောင်း တွေ့ရှိသည်။ ထိုယဇ်ပလ္လင်သည်
ကမ္ဘာလောကမတိုင်မီ ရှိခဲ့သည်။ ကောင်းကင်ယဇ်ပလ္လင်သည် ကမ္ဘာပေါ်ယဇ်ပလ္လင်အတွက်
ပုံစံဖြစ်ခဲ့ပြီး၊ ကမ္ဘာပေါ်ယဇ်ပလ္လင်ကို ပုံတူ (ဟေဗြဲ ၉:၂၄၊ ဂရိ၊ antitypos)
ဟု ခေါ်ဆိုနိုင်သည်။
မူလ၏ မိတ္တူ၊ အရိပ်ဖြစ်သောကြောင့် အောက်တန်းကျပြီး “ကောင်းကင်ယဇ်ပလ္လင်၏ အရိပ်” ဟု
ဖော်ပြထားသည်။ မိတ္တူနှင့် အရိပ်ဖြစ်သောကြောင့် ကမ္ဘာပေါ်ယဇ်ပလ္လင်သည်
ကောင်းကင်ယဇ်ပလ္လင်ကို ညွှန်ပြပြီး ကိုယ်တိုင်၏ ယာယီဖြစ်မှုကို သက်သေထူခဲ့သည်
(ကြေညာချက် ၁၁)။
2. Better Sanctuary
a. Heavenly sanctuary in Hebrews. The author of Hebrews follows the Exodus
pattern: redemption, covenant, and sanctuary. The sanctuary of the new covenant
is superior because it is heavenly (Heb. 8:1, 2; 9:24). Here Hebrews relies on
Exodus 25:9, 40, finding there a reference to God’s true heavenly sanctuary,
which antedates the earthly. The heavenly sanctuary served as a model for the
earthly, which could be called the antitype (Heb. 9:24, Gr. antitypos). Inasmuch as the tabernacle
is a copy of the original, it is inferior, described as a “shadow” of the
heavenly. As a copy and shadow, the earthly sanctuary pointed to the heavenly
one and so testified to its own transitoriness (verse 11).
ဟေဗြဲတွင်
ကောင်းကင်ယဇ်ပလ္လင်သည် တကယ့်အရာဖြစ်သည်။ ခရစ်တော်သည် မိမိတက်ကြွခြင်းအပြီး
ထိုနေရာသို့ ဝင်တော်မူခဲ့ပြီး ယဇ်ပုရောဟိတ်အမှုကို ဆောင်ရွက်နေတော်မူသည် (၄:၁၄–၁၆၊
၆:၁၉၊ ၂၀၊ ၉:၂၄၊ ၁၀:၁၂၊ ၇:၂၇)။ တမန်တော်အတွက် ခရစ်တော်သည် လူသားဖြစ်လာခဲ့သော
ဘုရားဖြစ်တော်မူသူ (၂:၁၄)၊ ဆုံးမခြင်းဖိအားအောက်တွင် ခံစားခဲ့ရသူ (၅:၇၊ ၈)၊
လက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ်တွင် အသေခံခဲ့သူ (၁၂:၂)၊ ကောင်းကင်သို့ တက်ကြွသွားသူ (၄:၁၄)၊
ကောင်းကင်ယဇ်ပလ္လင်ထဲ ဝင်တော်မူသူ ဖြစ်တော်မူသည် (၉:၂၄)။ ဟေဗြဲစာရေးသူအတွက်
ဤအတွေ့အကြုံအားလုံး၏ တကယ့်ဖြစ်မှုသည် မေးခွန်းထုတ်စရာ မရှိပါ။
In Hebrews the heavenly sanctuary is real; Christ entered there after His
ascension (4:14–16; 6:19, 20; 9:24; 10:12) and is performing a priestly work
there (7:27). For the apostle, Christ is a divine person who took on humanity
and became one of us (2:14), suffered under the pressure of temptations (5:7,
8), died on the cross (12:2), ascended to heaven (4:14), and entered into the
heavenly sanctuary (9:24). For the author of Hebrews the reality of all these
experiences is unquestionable.
ဟေဗြဲသည် ဓမ္မဟောင်း၏
အဆုံးအမများကို လိုက်နာပြီး ကောင်းကင်တွင် တကယ့်ယဇ်ပလ္လင် ရှိသည်ဟု ငြင်းခုံသည်။
ကောင်းကင်ယဇ်ပလ္လင်ကို နှိုင်းယှဉ်ဖော်ပြသည်ဟု ထင်ရသော ကျမ်းချက်များသည်
ပိုမိုဂရုတစိုက်စစ်ဆေးလျှင် စာသားအတိုင်း အဓိပ္ပာယ်ကို ထောက်ခံသည်။ နာမ်စား ta
hagia (ယဇ်ပလ္လင်) သည်
ဟေဗြဲတွင် ယသလ္လင်တစ်ခုလုံးကို ရည်ညွှန်းပြီး အခန်းနှစ်ခန်းအနက် တစ်ခန်းကိုသာ
မဟုတ်ပါ။ အထူးသဖြင့် ta hagia ကို
“တဲတော်” (skēnē၊
၈:၂) နှင့် အပြိုင်အဆိုင် သုံးထားသောကြောင့် ဖြစ်သည်။ ဓမ္မဟောင်းတွင် skēnē
သည် တဲတော်ကို
ရည်ညွှန်းသည်။ ထို့ပြင် သန့်ရှင်းရာဌာနကို ရည်ညွှန်းလျှင် hagia ကို ဆောင်းပါးမပါဘဲ
သုံးပြီး၊ အအရာအားလုံးထက်သန့်ရှင်းသောအရပ်ကို ရည်ညွှန်းလျှင် hagia hagiōn သုံးသည်။
ကမ္ဘာပေါ်ယဇ်ပလ္လင်ကို ကောင်းကင်ယဇ်ပလ္လင်၏ မိတ္တူဟု အလေးပေးဖော်ပြပြီး
ကမ္ဘာပေါ်ယဇ်ပလ္လင်၏ အခန်းနှစ်ခန်းကို ဆွေးနွေးထားသောကြောင့် (၉:၁–၇)၊
ဟေဗြဲစာရေးသူသည် ကောင်းကင်ယဇ်ပလ္လင်ကို အခန်းနှစ်ခန်းပါသော အဆောက်အဦးဟု
နားလည်ခဲ့သည်ဟု အကြံပြုသည်။ သို့သော် ထိုအယူအဆကို မဖွံ့ဖြိုးထားပါ။ တမန်တော်၏
အဓိကစိတ်ဝင်စားမှုမှာ ခရစ်တော် ဝန်ကြီးတော်မူရာ ကောင်းကင်ယဇ်ပလ္လင်သည်
ကမ္ဘာပေါ်ယဇ်ပလ္လင်ထက် သာလွန်ကြောင်း ရှင်းလင်းစေရန် ဖြစ်သည်။ (ဇယားနောက်ဆက်တွဲ A
ကိုကြည့်ပါ။)
Hebrews, following the teachings of the OT, argues for a real sanctuary in
heaven. Passages that seem to suggest a metaphorical interpretation of the
heavenly sanctuary, under closer scrutiny support a literal interpretation. The
noun ta hagia (the sanctuary) in
Hebrews designates the sanctuary as a whole and not one of its two apartments.
This is suggested particularly by the fact that ta hagia is used in parallelism with “tent” (skēnē; 8:2), which in the OT designates the tabernacle. Moreover,
when the author of Hebrews refers to the holy place, hagia is used without the article; and when the reference is to the
Most Holy Place, hagia hagiōn is
employed. This emphasis on the earthly sanctuary as a copy of the heavenly,
coupled with a discussion of the two apartments of the earthly (9:1–7),
suggests that the author of Hebrews understood that the heavenly sanctuary was
a bipartite structure. However, the idea is not developed, since the apostle’s
main interest is to make clear that the heavenly sanctuary, where Christ
ministers, is superior to the earthly. (See Appendix A.)
ခ. ဗျာဒိတ်ကျမ်းတွင်
ကောင်းကင်ယဇ်ပလ္လင်။ ကောင်းကင်ယဇ်ပလ္လင်ကို ဗျာဒိတ်ကျမ်းတွင် အကြိမ်များစွာ
ဖော်ပြထားသည်။ ၁၄:၁၇ တွင် naos (ဗိမာန်တော်)
သည် “ကောင်းကင်ထဲတွင်” ရှိသည်။ ၁၁:၁၉ တွင် ပို၍ပင်တိကျသည်။ “ကောင်းကင်ရှိ
ဘုရားသခင်၏ ဗိမာန်တော်”။ “ဗိမာန်တော်” နှင့် “တဲတော်” (skēnē) ကို ၁၅:၅ တွင်
တူညီသော ဝေါဟာရအဖြစ် သုံးထားပြီး ကောင်းကင်တွင် ရှိသည်ဟု ဖော်ပြထားသည်။
ဤအခန်းနှစ်ခန်းပါ အဆောက်အဦးတွင် မီးခွက်များရှိသော သန့်ရှင်းရာဌာန (၄:၅) နှင့်
နံ့သာမီးယဇ်ပလ္လင် (၈:၃၊ ၄) ပါရှိသည်။ ပဋိညာဉ်သေတ္တာပါသော
အအရာအားလုံးထက်သန့်ရှင်းသောအရပ်လည်း ရှိသည် (၁၁:၁၉)။ ဘုရားသခင်၏ ပလ္လင်တော်သည်
ယဇ်ပလ္လင်ထဲတွင် ရှိသည် (၄:၂–၈၊ ၇:၁၅)။ ကယ်တင်ခြင်း (၇:၁၀) နှင့်
အတ္ထုပ္ပတ်လျှောက်ထားခြင်း (၈:၂–၄) ကို ထိုနေရာတွင် ပြီးစီးစေသည်။ ထို့ကြောင့်
ဗိမာန်တော်သည် မကောင်းဆိုးဝါးတန်ခိုးများ၏ တိုက်ခိုက်ခြင်းခံရသော အရာဖြစ်သည်
(၁၃:၆)။ ကောင်းကင်ယဇ်ပလ္လင်ကို ကမ္ဘာပေါ်ပုံစံများ၏ ရောင်စုံဘာသာစကားနှင့်
ပုံရိပ်များဖြင့် ဖော်ပြထားသော်လည်း၊ ဗျာဒိတ် ၄ နှင့် ၅ သည် ကမ္ဘာပေါ်ယဇ်ပလ္လင်သည်
သာလွန်ကြီးမြတ်ပြီး ဘုန်းတန်ခိုးရှိသော ကောင်းကင်ယဇ်ပလ္လင်၏ မှေးမှိန်သော
မိတ္တူသာဖြစ်ကြောင်း ရှင်းလင်းစေသည်။ ကျမ်းစာ၏အဆုံးတွင် ယေရုရှလင်မြို့သစ်တွင်
ဗိမာန်တော် မရှိတော့ကြောင်း ကြေညာထားသည် (၂၁:၂၂)။ မြို့တစ်မြို့လုံးသည် ဘုရားသခင်၏
တဲတော် ဖြစ်လာပြီး မိမိလူမျိုးနှင့် အတူနေထိုင်ရာ နေရာဖြစ်သည် (ကြေညာချက် ၃၊
ကိုးကား ၇:၁၅)။
b. Heavenly sanctuary in Revelation. The heavenly sanctuary is mentioned a number of
times in Revelation. In 14:17 the naos
(temple) is “in heaven”; in 11:19 the language is even more precise: “God’s
temple in heaven.” “Temple” and “tabernacle”
(skēnē) are used as synonyms in 15:5 and are also described as being “in
heaven.” This two-apartment structure contains a holy place with lamps (4:5)
and an altar of incense (8:3, 4); it also has a Most Holy Place with the ark of
the covenant (11:19). God’s throne is in the sanctuary (4:2–8; 7:15). Salvation
(7:10) and intercession (8:2–4) are accomplished there; because of that, the
temple is the object of attack of the evil forces (13:6). While the heavenly
sanctuary is described in the colorful language and imagery of the earthly
types, Revelation 4 and 5 make clear that the earthly sanctuary was but a pale
copy of the vastly superior and glorious heavenly one. At the end of the book
we are informed that in the New Jerusalem there is no temple (21:22); the whole
city serves as God’s tabernacle, the place where He dwells with His people
(verse 3; cf. 7:15).
၃.
ပိုမိုကောင်းမြတ်သော ယဇ်ပုရောဟိတ်အမှုတော်
ဟေဗြဲဩဝါဒစာ၏
ဗဟိုချက်မှာ “ငါတို့တွင် ထိုကဲ့သို့သော ယဇ်ပုရောဟိတ်မင်းတစ်ပါးရှိ၏၊ ထိုသူသည်
ကောင်းကင်ဘုံ၌ ဘုန်းတန်ခိုးတော်ရှင်၏ ပလ္လင်တော်လက်ျာတော်ဘက်၌ ထိုင်နေတော်မူ၏”
(၈:၁) ဟူ၍ ဖြစ်သည်။ ဩဝါဒစာ၏ အစမှစ၍ ခရစ်တော်၏ ယဇ်ပုရောဟိတ်အမှုတော်ကို
ကြေညာထားပြီး (၁:၃)၊ နောက်ဆက်တွဲ အခန်းတိုင်းတွင် ထပ်မံဖော်ပြထားကာ အခန်း ၇:၁–၂၈
တွင် အပြည့်အစုံ ဖွင့်ဆိုထားသည်။
3. Better Priesthood
The heart of the message of Hebrews is that “we have such a high priest,
one who is seated at the right hand of the throne of the Majesty in heaven”
(8:1). From the beginning of the Epistle Christ’s priestly work is announced
(1:3); reference is made to it in each succeeding chapter until its full
development in 7:1–28.
က။ ခရစ်တော်၏
ယဇ်ပုရောဟိတ်အမှုနှင့် အာရုန်မျိုးနွယ် ယဇ်ပုရောဟိတ်အမှု။ ဟေဗြဲဩဝါဒစာတွင်
ယေရှုသည် လေဝိမျိုးနွယ် ယဇ်ပုရောဟိတ်အဖြစ် လိုအပ်သော အခြေခံအရည်အချင်းများကို
အာရုန်ယဇ်ပုရောဟိတ်များထက် များစွာသာလွန်စွာ ပြည့်စုံစေကြောင်း ပြသထားသည်။
အာရုန်ယဇ်ပုရောဟိတ်အမှု၏ ပုံသက်သေသဘော (type) သည် ခရစ်တော်၌ ပုံသက်သေအကျိုးဆက် (antitype)
အဖြစ်
ပြည့်စုံစေခဲ့သည်။
a. Christ’s priesthood and the Aaronic priesthood. Hebrews shows that Jesus met the basic
qualifications for the Levitical priesthood far better than did the Aaronic
priests. The typological significance of their priesthood found antitypical
fulfillment in Him.
ယဇ်ပုရောဟိတ်မင်းအရည်အချင်း
လိုအပ်ချက်များ
အာရုန်မျိုးနွယ်
ယဇ်ပုရောဟိတ်အမှု
၁. လူသားဖြစ်ရမည်
(ဟေဗြဲ ၅:၁)
၂. ဘုရားသခင်ဘက်မှ
ခန့်အပ်ခြင်းခံရမည် (အပိုဒ် ၄)
၃. မိမိကိုယ်ကို
ထိန်းချုပ်နိုင်ခြင်းအားဖြင့် အပြစ်သားများကို သနားညှာတာတတ်ရမည် (အပိုဒ် ၂၊ metriopatheō
- “စိတ်အားထက်သန်မှုကို
ထိန်းကျောင်းခြင်း”)
၄.
ပူဇော်စရာတစ်စုံတစ်ခု ရှိရမည် - တိရစ္ဆာန်အသွေးကို ပူဇော်ရမည် (အပိုဒ် ၁၊ ၂)
၅.
သန့်ရှင်းရာဌာနတွင် အမှုတော်ထမ်းဆောင်ရမည် - လောကီသန့်ရှင်းရာဌာန (ဟေဗြဲ ၉:၁–၇)
ခရွစ်တော်၏
ယဇ်ပုရောဟိတ်အမှု
၁. ခရစ်တော်သည်
လူသားဖြစ်တော်မူသည် (ဟေဗြဲ ၂:၁၄) နှင့် ဘုရားဖြစ်တော်မူသည် (၁:၁–၃)
၂. ခရစ်တော်သည်
ခမည်းတော်ဘက်မှ ခန့်အပ်ခြင်းခံရသည် (၅:၅၊ ၆)
၃. ခရစ်တော်သည်
အပြစ်သားများကို သနားညှာတာတော်မူသည် (၄:၁၅၊ sympatheō - “အတူခံစားညှာတာခြင်း”)
၄. ခရစ်တော်သည်
မိမိကိုယ်တော်ကို ယဇ်ပူဇော်တော်မူသည် (၇:၂၇)
၅. ခရစ်တော်သည်
ကောင်းကင်သန့်ရှင်းရာဌာန၌ အမှုတော်ထမ်းဆောင်တော်မူသည် (၈:၂)
High Priestly Requirements
Aaronic Priesthood
1. Must be human (Heb. 5:1)
2. Must be appointed by God (verse 4)
3. Must sympathize with sinners through self-control (verse 2; metriopatheō, “moderate one’s passions”)
4. Must have something to offer: blood of animals (verses 1, 2)
5. Must officiate in a sanctuary: an earthly one (Heb. 9:1–7)
Christ’s Priesthood
1. Christ was human (Heb. 2:14) as well as divine (1:1–3)
2. Christ was appointed by His Father (5:5, 6)
3. Christ sympathizes (sympatheō,
“be compassionate”) with sinners (4:15)
4. Christ offered Himself as a sacrifice (7:27)
5. Christ officiates in the heavenly sanctuary (8:2)
ခ။ ခရစ်တော်၏
ယဇ်ပုရောဟိတ်အမှုနှင့် မယ်လ်ခီဇေဒက်။ အာရုန်ယဇ်ပုရောဟိတ်အမှုသည် ခရစ်တော်၏
ယဇ်ပုရောဟိတ်အမှုကို ကြိုတင်ပုံဖော်ခဲ့သော်လည်း၊ ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင်
ယဇ်ပုရောဟိတ်အမှုသစ်သည် အဟောင်းကို ပယ်ရှားမည်ဖြစ်ကြောင်း ရှင်းလင်းစွာ
ဖော်ပြထားသည်။ ပညတ်ဟောင်းကို ပညတ်သစ်ဖြင့် အစားထိုးမည်၊ ပုံသက်သေယဇ်ပွဲများကို
အမှန်တကယ်ယဇ်ပွဲဖြင့် အဆုံးသတ်မည်၊ လေဝိယဇ်ပုရောဟိတ်အမှုကို
မယ်လ်ခီဇေဒက်အဆက်အမှတ်ဖြင့် အစားထိုးမည် (ဟေဗြဲ ၇:၁၁၊ ၁၂၊ ၁၈၊ ၁၉၊ ၈:၁၃၊ ၁၀:၃–၁၀)။
ထို့ကြောင့် ခရစ်တော်၏ ယဇ်ပုရောဟိတ်အမှုသည် အာရုန်ယဇ်ပုရောဟိတ်အမှု၏ ပုံသက်သေအကျိုးဆက်သာမက၊
ဆာလံ ၁၁၀:၄ တွင် ပရောဖက်ပြုထားသော မယ်ရှိယပရောဖက်ပြုချက်၏ ပြည့်စုံခြင်းလည်း
ဖြစ်သည်။ ဟေဗြဲဩဝါဒစာသည် ကမ္ဘာဦး ၁၄:၁၇–၂၀ ကို ထိုအလင်းဖြင့် ဆန်းစစ်ထားသည်။
မယ်လ်ခီဇေဒက်၏ ယဇ်ပုရောဟိတ်အမှုနှင့်ပတ်သက်၍ ခရစ်တော်၏ ယဇ်ပုရောဟိတ်အမှု၏
သာလွန်ကောင်းမြတ်မှုကို အခန်း ၇:၁–၂၈ တွင် သက်သေပြထားသည်။
b. Christ’s priesthood and Melchizedek. While the Aaronic priesthood prefigured Christ’s
priestly activity, the NT leaves no doubt that the new priesthood would do away
with the old. The old covenant would be replaced by the new, the typical
sacrifices would be concluded by the true, and the Levitical priesthood would
give place to the order of Melchizedek (Heb. 7:11, 12, 18, 19; 8:13; 10:3–10).
Thus, the priesthood of Christ was not only the antitype of the Aaronic
priesthood, but also the fulfillment of the Messianic prophecy found in Psalm
110:4, in the light of which Hebrews examines Genesis 14:17–20. In the
discussion of the priesthood of Melchizedek, the superiority of Christ’s
priesthood is demonstrated (Heb. 7:1–28).
ကမ္ဘာဦး ၁၄ တွင်
ဖော်ပြထားသော ဖြစ်ရပ်သည် မယ်လ်ခီဇေဒက်၏ ယဇ်ပုရောဟိတ်အမှုသည် အာရုန်ထက်
သာလွန်ကြောင်း သက်သေပြသည်။ ပထမအချက်၊ အာဇာဘုရာဟံသည် ဆယ်ဘို့တစ်ဘို့ကို
မယ်လ်ခီဇေဒက်အား ပေးခဲ့သည် (ဟေဗြဲ ၇:၂၊ ၄–၆)။ ဒုတိယအချက်၊ အာဇာဘုရာဟံကို
ကောင်းကြီးပေးခြင်းအားဖြင့် မယ်လ်ခီဇေဒက်သည် အာဇာဘုရာဟံထက် သာလွန်ကြောင်း
ပြသခဲ့သည် (အပိုဒ် ၆၊ ၇)။ တတိယအချက်၊ မယ်လ်ခီဇေဒက်၏ ယဇ်ပုရောဟိတ်အမှုသည် အစဉ်အမြဲ
တည်တံ့သည် (အပိုဒ် ၃)။ ဟေဗြဲဩဝါဒစာတွင် မယ်လ်ခီဇေဒက်သည် ခရစ်တော်၏
ယဇ်ပုရောဟိတ်အမှုကို ကြိုတင်ပုံဖော်ထားသည် (အပိုဒ် ၃)။
The incident narrated in Genesis 14 provides information to show that the
priesthood of Melchizedek is superior to that of Aaron. This is demonstrated
first, by noting that Abraham gave his tithe to Melchizedek (Heb. 7:2, 4–6).
Second, by blessing Abraham, Melchizedek showed himself superior to Abraham
(verses 6, 7). Third, the priesthood of Melchizedek remains forever (verse 3).
In Hebrews Melchizedek foreshadows the priesthood of Christ (verse 3).
ယေရှု၏
ယဇ်ပုရောဟိတ်အမှုကို မယ်လ်ခီဇေဒက်အဆက်အမှတ်အတိုင်း ဖြစ်လိမ့်မည်ဟု
ပရောဖက်ပြုထားခြင်းသည် အာရုန်ယဇ်ပုရောဟိတ်အမှုသည် ယာယီသာဖြစ်ကြောင်း ညွှန်ပြသည်
(အပိုဒ် ၁၁–၁၄)။ အာရုန်ယဇ်ပုရောဟိတ်အမှုအားဖြင့် ပြည့်စုံခြင်း (အပြစ်မှ
ကယ်တင်ခြင်း) မဖြစ်နိုင်ခဲ့ပေ။ ထို့ကြောင့် ဘုရားသခင်သည် ယဇ်ပုရောဟိတ်ပညတ်ကို
ပြောင်းလဲရန် ရည်ရွယ်တော်မူခဲ့ပြီး၊ အာရုန်မျိုးနွယ်မဟုတ်သူတစ်ဦးကို
ယဇ်ပုရောဟိတ်မင်းဖြစ်စေနိုင်ခဲ့သည်။ မယ်လ်ခီဇေဒက်အဆက်အမှတ်အတိုင်း
ယဇ်ပုရောဟိတ်မင်းသစ် ရောက်ရှိလာသောအခါ ပုံသက်သေယဇ်ပုရောဟိတ်အမှုသည်
အဆုံးသတ်သွားမည် (အပိုဒ် ၁၅–၁၉)။ ခရစ်တော်သည် မျိုးရိုးဇစ်မြစ်အပေါ်မူတည်၍
မဟုတ်ဘဲ၊ ဘုရားသခင်၏ ကျိန်ဆိုချက်တော်အားဖြင့် ယဇ်ပုရောဟိတ်ဖြစ်တော်မူသည်။
ထိုယဇ်ပုရောဟိတ်အမှုသည် အစဉ်အမြဲတည်တံ့သည်၊ အကြောင်းမှာ ထိုသူ၏ အသက်တော်သည်
မဖျက်ဆီးနိုင်သောကြောင့် ဖြစ်သည်။
The prediction of Jesus’ priesthood according to the order of Melchizedek
indicated that the Aaronic priesthood was transitory (verses 11–14), and
perfection—that is, salvation from sin—was not possible through the Aaronic
priesthood. This meant that God intended to change the priestly law, making it
possible for one who was not a descendant of Aaron to become high priest. Once
the new High Priest after the order of Melchizedek arrived, the typical
priesthood would end (verses 15–19). Christ became priest, not on the basis of
genealogical ties, but by a divine declaration. His priesthood is permanent
because His life is indestructible.
အမှန်မှာ
ယေရှုခရစ်တော်သည် ဘုရားသခင်နှင့် လူသားမျိုးနွယ်ကြား တစ်ဦးတည်းသော အမှန်တကယ်
ယဇ်ပုရောဟိတ်အလယ်အမတ်ဖြစ်တော်မူသည်။ အာရုန်နှင့် မယ်လ်ခီဇေဒက်၏
ယဇ်ပုရောဟိတ်အမှုများသည် ခရစ်တော်၏ အကျိုးသက်သေ အမှုတော်၏ ပုံစံမျှသာ ဖြစ်သည်။
“ဘုရားသခင်တစ်ပါးတည်းရှိသည်နှင့်အညီ၊ ဘုရားသခင်နှင့် လူတို့ကြားတွင်
အလယ်အမတ်တစ်ပါးတည်းရှိ၏၊ ထိုသူသည် လူဖြစ်တော်မူသော ခရစ်တော်ယေရှုပေတည်း။ ထိုသူသည်
လူအပေါင်းတို့အတွက် လူပ်ရွေးနှောင်ကြေးငွေကို ပေးတော်မူရန် မိမိကိုယ်ကို
စွန့်ကြဲတော်မူခဲ့သည်” (၁တိ ၂:၅၊ ၆)။
In reality Jesus Christ is the only true priestly mediator between God and
the human race. The priesthoods of Aaron and Melchizedek serve only as role
models of Christ’s effective ministry. “For there is one God, and there is one
mediator between God and men, the man Christ Jesus, who gave himself as a
ransom for all, the testimony to which was borne at the proper time” (1 Tim.
2:5, 6).
ခရစ်တော်၏
ယဇ်ပုရောဟိတ်အမှု၏ သာလွန်ကောင်းမြတ်မှုသည် ဘုရားသခင်၏ ကျိန်ဆိုချက်တော်အားဖြင့်
တည်ထောင်ခြင်းခံရသောကြောင့် ဖြစ်သည်။ ၎င်းသည် “အစဉ်အမြဲ ... ထာဝရတည်” သောကြောင့်
သာလွန်သည် (ဟေဗြဲ ၇:၂၄)။ ထို့ကြောင့် ထိုယဇ်ပုရောဟိတ်အမှုသည် ပြောင်းလဲ၍မရပေ။
နောက်ဆုံးအနေဖြင့် ခရစ်တော်သည် အပြစ်ကင်းတော်မူသည်ဖြစ်၍ မိမိကိုယ်တိုင်
အပြစ်ဖြေရာယဇ်မပူဇော်ရန် မလိုတော့ပေ (အပိုဒ် ၂၆၊ ၂၇)။ ထိုအမှုတော်သည်
အခြားသူများအတွက်သာ အပြည့်အဝ ရည်စူးထားသည် (အပိုဒ် ၂၅)။
The superiority of Christ’s priesthood is based on its establishment by a
divine oath. It is also superior because “he holds his priesthood permanently,
… for ever” (Heb. 7:24). His priesthood is, therefore, unchangeable. Finally,
Christ is a superior priest because He is sinless and does not have to offer
sacrifices to expiate His own sins (verses 26, 27). His ministry is totally on
behalf of others (verse 25).
၄.
ပိုမိုကောင်းမြတ်သော အသွေး/ယဇ်ပွဲ
ဣသရေလစီးပွားရေးစနစ်၏
အကန့်အသတ်များသည် ယဇ်ပွဲစနစ်၏ အကျိုးသက်သေ ထိရောက်မှုနေရာ၌ အထင်ရှားဆုံး
ဖြစ်ခဲ့သည်။ နေ့စဉ်ယဇ်ပွဲများတွင်လည်းကောင်း၊ အပြစ်ဖြေရာနေ့
ယဇ်ပွဲများတွင်လည်းကောင်း၊ အပြစ်နှင့် ညစ်ညူးမှုကို ဖယ်ရှားနိုင်သော တန်ခိုးမရှိခ ခဲ့ပေ
(ဟေဗြဲ ၁၀:၄)။ ခရစ်တော်၏ အသွေးတော်သည် သာလွန်ကောင်းမြတ်သည်မှာ လူသားတို့၏
ညစ်ညူးမှု (အပြစ်) နှင့် ဘုရားသခင်နှင့် ကင်းကွာမှုကို ကိုင်တွယ်ဖြေရှင်းပေးသည်။
၎င်းသည် ကိုယ်စိတ်နှလုံးကို သန့်ရှင်းစေသည် (ဟေဗြဲ ၉:၁၄) နှင့် ယုံကြည်သူကို
ပြည့်စုံစေသည် (ဟေဗြဲ ၁၀:၁၄)။ ဤပြည့်စုံခြင်းကို ဘုရားသခင်ထံ ချဉ်းကပ်ရန်
အတားအဆီးအားလုံးကို ဖယ်ရှားခြင်းဟု နားလည်ရမည်။ ယေရှု၏ အသွေးတော်သည် အပြစ်မှ
သန့်ရှင်းစေသည် (၁ယော ၁:၇၊ ဗျာ ၁:၅၊ ၇:၁၄)၊ တစ်ကြိမ်တစ်ခါတည်း ယဇ်ပူဇော်ခြင်းဖြင့်
ဖြစ်စေသည် (ဟေဗြဲ ၇:၂၇၊ ၁၀:၁၂)။
4. Better Blood/Sacrifice
The limitations of the Israelite economy became most evident in the area
of the effectiveness of the sacrificial system. None of the daily sacrifices
had the power to take away sin and impurity; neither did the Day of Atonement
sacrifices (Heb. 10:4). Christ’s blood is superior because it deals with human
uncleanness (sin) and alienation from God by cleansing the conscience (Heb.
9:14) and perfecting the worshiper (Heb. 10:14). This perfection is to be
understood as the removal of all obstacles that hinder a person’s access to
God. The blood of Jesus cleanses from sin (1 John 1:7; Rev. 1:5; 7:14), in a
once-and-for-all sacrifice (Heb. 7:27; 10:12).
ဃ။
ကောင်းကင်သန့်ရှင်းရာဌာန၌ ခရစ်တော်၏ အမှုတော်ထမ်းဆောင်ခြင်း
က။
ကောင်းကင်သန့်ရှင်းရာဌာန၏ ဖွင့်လှစ်ခြင်း
အာရုန်ယဇ်ပုရောဟိတ်များသည်
သန့်ရှင်းရာဌာန၌ နေ့စဉ်နှင့် အလွန်သန့်ရှင်းရာဌာန၌ တစ်နှစ်တစ်ကြိမ်
အမှုထမ်းဆောင်ခဲ့မှုသည် ကောင်းကင်သန့်ရှင်းရာဌာန၌ ခရစ်တော်၏ အမှုတော်ကို ပုံသက်သေ
ဖော်ပြခဲ့သည်။ ၎င်းသည် ကယ်တင်ခြင်းသမိုင်း၌ ခရစ်တော်၏ အလယ်အမတ်အမှုတော်၏
ရှုထောင့်နှစ်ခုကို ဖော်ပြသည်။ ခရစ်တော်သည် ကောင်းကင်သန့်ရှင်းရာဌာန၌
ယဇ်ပုရောဟိတ်အမှုတော်ကို စတင်တော်မူသည့်အချိန်ကို ညွှန်ပြသော ကိုးကားချက်များကို
ဒံယေလ၊ ဟေဗြဲ၊ ဗျာဒိတ်ကျမ်းတို့တွင် တွေ့ရှိရသည်။
III. Christ’s Ministry in the Heavenly Sanctuary
A. Inauguration of the Heavenly Sanctuary
The ministration of the Aaronic priesthood in the holy place of the
sanctuary every day and in the Most Holy Place once a year typified the work of
Christ in the heavenly sanctuary, depicting two aspects of Christ’s mediation
within salvation history. References to the moment when Christ began His
priestly work in the heavenly sanctuary are found in Daniel, Hebrews, and
Revelation.
၁. ဒံယေလနှင့်
ကောင်းကင်သန့်ရှင်းရာဌာန၏ ဖွင့်လှစ်ခြင်း
ဒံယေလ ၉:၂၄–၂၇ တွင်
မှတ်တမ်းတင်ထားသော မယ်ရှိယပရောဖက်ပြုချက်သည် ဒံယေလ၏ လူမျိုးနှင့်
ယေရုရှလင်မြို့အတွက် ဆုတောင်းခြင်းကို ဖြေကြားချက်အဖြစ် ပေးထားခြင်း ဖြစ်သည်။
ပရောဖက်အား ဣသရေလအတွက် ကျေးဇူးတော် အနှစ် ၇၀ (သီတင်းပတ် ၇၀) ပေးမည်ဟု
အသိပေးခဲ့သည်။ ဤကာလကို သီတင်းပတ် ၇၊ ၆၂ နှင့် တစ်သီတင်းပတ်ဟု ပိုင်းခြားထားပြီး၊
ပရောဖက်ပြုချက်ဆိုင်ရာ နှစ်ရက်နှစ်နှစ်နိယာမ (year-day principle) အတိုင်း နှစ် ၄၉၀ ကို
ကိုယ်စားပြုသည်။ ဤပရောဖက်ပြုချက်၏ အရေးကြီးဆုံးအချက်မှာ မယ်ရှိယသခင်
ကြွလာခြင်းဖြစ်ပြီး၊ သီတင်းပတ် ၆၉ ပြီးနောက် ဘိသေက်ခံရပြီး၊ သီတင်းပတ် ၇၀ ၏
အလယ်တွင် အသေခံရမည် ဖြစ်သည်။ ထိုသူ၏ အသေခံခြင်းအားဖြင့် အပြစ်ကို အဆုံးသတ်စေပြီး၊
ထိုသူ ပေးတော်မူသော ဖြောင့်မတ်ခြင်းအားဖြင့် ဖြစ်စေသည်။ ပရောဖက်ပြုချက်
ပြည့်စုံသောအခါ (“တံဆိပ်ခတ်ခြင်း”) အပြစ်သည် အဆုံးသတ်သွားမည်၊ အကြောင်းမှာ
ဘုရားသခင်၏ ခွင့်လွှတ်ခြင်းကို ရရှိနိုင်ပြီဖြစ်သောကြောင့် ဖြစ်သည်။ ဒုစရိုက်ကို
ဖြေရှင်းပြီးဖြစ်၍ အလွန်သန့်ရှင်းရာဌာနကို ဘိသေက်ပေးမည် (အပိုဒ် ၂၄)။
1. Daniel and the Inauguration of the Heavenly
Sanctuary
The Messianic prophecy recorded in Daniel 9:24–27 was given as an answer
to Daniel’s prayer on behalf of his people and the city of Jerusalem. The
prophet was informed that 70 weeks of grace were to be granted to Israel. This
period, divided into seven weeks, 62 weeks, and one week, respectively, is
prophetic and represents, following the year-day principle of prophetic
interpretation, 490 years. (See Apocalyptic II. D; Judgment III. B. 1. a.) The
most important aspect of this prophecy is the coming of the Messiah, who is
anointed after 69 weeks and dies in the middle of the seventieth week. Through
His death transgression comes to an end by the righteousness He provides. When
the prophecy is fulfilled (“sealed”), sin is brought to an end because divine
forgiveness is now available. Iniquity has been atoned for and a Most Holy
Place is anointed (verse 24).
“အလွန်သန့်ရှင်းသော”
ဟူသော စကားကို ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် လူတစ်ဦးကို ဘယ်သောအခါမျှ မသုံးခဲ့ပေ။ ၎င်းသည်
အလွန်သန့်ရှင်းရာဌာနကို ရည်ညွှန်းသောအခါ ဆောင်းပါးပါရှိသော်လည်း၊ ဤနေရာ၌
ဆောင်းပါးမပါပေ။ ဆောင်းပါးမပါသော အလွန်သန့်ရှင်းသောဟူသော စကားသည် သန့်ရှင်းရာဌာန
သို့မဟုတ် ထိုနှင့်ဆက်စပ်သော အရာများကို ရည်ညွှန်းသည်။ “အလွန်သန့်ရှင်းရာဌာနကို
ဘိသေက်ပေးခြင်း” ဆိုသော စိတ်ကူးသည် လောကီသန့်ရှင်းရာဌာနကို ဘိသေက်ပေးခြင်းနှင့်
ကိုက်ညီသည် (ထွက်မြောက်ရာ ၃၀:၂၆–၂၉၊ ၄၀:၉–၁၁)။ ဒံယေလသည် ခရစ်တော်သည်
ယဇ်ပုရောဟိတ်အမှုတော်စတင်မည့် ကောင်းကင်သန့်ရှင်းရာဌာနကို ဘိသေက်ပေးခြင်းကို
ရည်ညွှန်းထားခြင်း ဖြစ်သည်။
The phrase “most holy” is never applied to a person in the OT. When it
refers to the Most Holy Place it takes the article, which does not appear here.
In the absence of the article “most holy” refers to the sanctuary and/or to
things connected with it. The idea of anointing a “most holy place” corresponds
to the anointing of the earthly sanctuary (e.g., Ex. 30:26–29; 40:9–11). Daniel
refers to the anointing or dedication of the heavenly sanctuary when Christ
would begin His priestly work.
ဤထူးခြားသော
မယ်ရှိယပရောဖက်ပြုချက်သည် လောကီသန့်ရှင်းရာဌာန ဖွင့်လှစ်ရာတွင် သုံးသော
စကားလုံးများကို သုံး၍ ကောင်းကင်သန့်ရှင်းရာဌာန၏ ဖွင့်လှစ်ခြင်းကို
ပရောဖက်ပြုထားသည်။ ထို့ပြင် ပရောဖက်ပြုချက်၏ အချိန်ဇယားကိုယ်တိုင်က ထိုဖြစ်ရပ်ကို
ညွှန်ပြသည်။ ၎င်းသည် မယ်ရှိယ ဘိသေက်ခံရခြင်းမှ စတင်သည်။ ခွင့်လွှတ်ခြင်းကို
ယူဆောင်လာသော ထိုသူ၏ အသေခံခြင်းသည် ယဇ်ပွဲစနစ်ကို အဆုံးသတ်စေသည် (ဒံ ၉:၂၇)။
နောက်ဆုံး၌ မယ်ရှိယသခင် ယဇ်ပုရောဟိတ်အမှုထမ်းဆောင်မည့် ကောင်းကင်သန့်ရှင်းရာဌာနကို
ဘိသေက်ပေးမည်။ ဤပရောဖက်ပြုချက်အရ အရာအားလုံသည် သီတင်းပတ် ၇၀ ၏ နောက်ဆုံးအပိုင်းအခြားအနီးတွင်
ဖြစ်ပွားမည် ဖြစ်သည်။
This unparalleled Messianic prophecy predicts the dedication of the
heavenly sanctuary using terminology employed in the dedication of the earthly
sanctuary. In addition, the chronology of the prophecy itself points to that
event. It begins with the anointing of the Messiah. His death, which brings in
forgiveness, puts an end to the sacrificial system (Dan. 9:27). Finally, the
heavenly sanctuary where the Messiah would carry out His priestly work would be
anointed. According to this prophecy, all this would take place near the end of
the 70 prophetic weeks.
၂. ဟေဗြဲနှင့်
ကောင်းကင်သန့်ရှင်းရာဌာန၏ ဖွင့်လှစ်ခြင်း
ဟေဗြဲဩဝါဒစာသည်
ထွက်မြောက်ခြင်းဟောင်းနှင့် ထွက်မြောက်ခြင်းသစ်ကို ဆန့်ကျင်ဘက်ဖော်ပြပြီး၊
ဘာသာရေးအဖွဲ့အစည်းများ စတင်ဖွဲ့စည်းခြင်းကို အထူးစိတ်ဝင်စားသည်။ ပညတ်ဟောင်း
ပြုစုခြင်း (၉:၁၈–၂၀) နှင့် လောကီသန့်ရှင်းရာဌာန ပြုစုခြင်း (အပိုဒ် ၁–၁၀၊ ၂၁) ကို
အထူးဖော်ပြထားသည်။ စာရေးသူသည် ဘုရားသခင်ထံ ချဉ်းကပ်ရန် လမ်းကြောင်းတစ်ခု
ဖွင့်လှစ်ပေးသော ကောင်းကင်သန့်ရှင်းရာဌာန၌ ခရစ်တော်၏ ယဇ်ပုရောဟိတ်အမှုတော်
စတင်ခြင်းကိုလည်း စိတ်ဝင်စားသည် (၁၀:၂၀)။ enkainízō ကြိယာသည် “အပ်နှံခြင်း၊ ဖွင့်လှစ်ခြင်း၊
အသစ်ပြုခြင်း” ဟု အဓိပ္ပာယ်ရပြီး၊ အပိုဒ် ၁၈ တွင် ပထမပညတ်ကို ဖွင့်လှစ်ခြင်းကို
ရည်ညွှန်းသည်။ ကောင်းကင်သန့်ရှင်းရာဌာန၌ ခရစ်တော်၏ အမှုတော် ဖွင့်လှစ်ခြင်းကို
နောက်ထပ်ကိုးကားချက်တစ်ခုမှာ အပိုဒ် ၁၁၊ ၁၂ တွင် ဖြစ်သည်။ ထိုနေရာတွင်
“ဖွင့်လှစ်ခြင်း” ကြိယာကို မသုံးသော်လည်း၊ ထိုနှင့်ဆက်စပ်သော အယူအဆများ တွေ့ရသည်။ Ta
hagia (သန့်ရှင်းရာဌာန) သည်
အလွန်သန့်ရှင်းရာဌာနသာမဟုတ်ဘဲ သန့်ရှင်းရာဌာနတစ်ခုလုံးကို ရည်ညွှန်းသည်။
2. Hebrews and the Inauguration of the Heavenly
Sanctuary
Hebrews contrasts the old Exodus with the new and shows special interest
in the initiation of the religious institutions. The making of the old covenant
(9:18–20) and of its earthly sanctuary (verses 1–10, 21) are particularly
mentioned. The author is also interested in the initiation of Christ’s priestly
work in the heavenly sanctuary that inaugurated a way of access to God (10:20).
The verb enkainízō means “to
dedicate, to inaugurate, to renew,” and is used in verse 18 to refer to the
inauguration of the first covenant. Another reference to the inauguration of
Christ’s ministry in the heavenly sanctuary occurs in verses 11, 12, where the
verb “to inaugurate” is not used, but we find concepts associated with it. Ta hagia (sanctuary) refers here to the
entire sanctuary and not just to the Most Holy Place (see Appendix A).
ခရစ်တော်သည်
တက်ကြွတော်မူပြီးနောက် ပထမဆုံးအကြိမ် ကောင်းကင်သန့်ရှင်းရာဌာနသို့ ကြွရောက်ပြီး၊
ထာဝရရွေးနုတ်ခြင်းကို ရရှိပြီးမှ ထိုဌာနအတွင်းသို့ ဝင်တော်မူသည်ဟု ဖော်ပြထားသည်။
အပိုဒ် ၁၂ ၏ ဂရိပုံစံအရ ခရစ်တော်သည် ပထမဦးစွာ ရွေးနုတ်ခြင်းကို ရရှိပြီးမှ
သန့်ရှင်းရာဌာနထဲသို့ ဝင်တော်မူသည်။ လက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ်တွင် ခရစ်တော်သည်
ရွေးနုတ်ခြင်းကို ရရှိစေတော်မူသည်။ ကောင်းကင်သန့်ရှင်းရာဌာန၌ အပြစ်ဖြေရာယဇ်တော်၏
အကျိုးကျေးဇူးများကို နောင်တရပြီး ယုံကြည်သူများအား အသုံးချပေးတော်မူသည်။
ရှေးကာလကဲ့သို့ သန့်ရှင်းရာဌာနသို့ ချဉ်းကပ်ခြင်းကို ရွေးနုတ်ခြင်းယဇ်ပွဲဖြင့်
ကြိုတင်ပြုလုပ်ခဲ့သည်။ ခရစ်တော်၏ အသွေးတော်ကို လောကီသန့်ရှင်းရာဌာန
ဖွင့်လှစ်ရာတွင် သုံးသော “ဆိတ်နှင့် နွားထီးများ၏ အသွေး” နှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်
ဖော်ပြထားသည်။ ခရစ်တော်၏ အသွေးတော်သည် ယဇ်ပုရောဟိတ်မင်းအမှုတော် စတင်နိုင်စေသည်။
Christ is described as arriving, for the first time after His ascension,
at the heavenly sanctuary and entering it after obtaining eternal redemption.
The Greek construction of verse 12 suggests that Christ first secured
redemption and then entered into the sanctuary. On the cross Christ obtained
redemption; in the heavenly sanctuary He is applying the benefits of His
redemptive work to those who repent of their sins and believe. As in times of
old, access to the sanctuary was preceded by a sacrificial act of redemption.
The blood of Christ is contrasted in verse 12 with the blood of “goats and
calves,” used in the inauguration of the earthly sanctuary. Christ’s blood
makes possible the initiation of His high priestly ministry.
ကောင်းကင်သန့်ရှင်းရာဌာနသည်
လောကီသန့်ရှင်းရာဌာနထက် ရှေးကပ်တည်ရှိပြီးသားဖြစ်သောကြောင့်၊ ဖွင့်လှစ်ခြင်းသည်
သန့်ရှင်းရာဌာနအတွက် မဟုတ်ဘဲ၊ ခရစ်တော်၏ အမှုတော်အတွက် ဖြစ်သည်။ အတိတ်က
ဘုရားသခင်သည် ခရစ်တော်၏ လာမည့် အသေခံခြင်းနှင့် ယဇ်ပုရောဟိတ်အမှုတော်ကို အခြေခံ၍
လူသားများကို ခွင့်လွှတ်တော်မူခဲ့သည် (ရော ၃:၂၅၊ ဟေဗြဲ ၉:၁၅)။
တက်ကြွတော်မူပြီးနောက် ခွင့်လွှတ်ခြင်းသည် ပြီးစီးသော ယဇ်ပူဇော်ခြင်းကို
အခြေခံတော်မူသည်။ ဤဖွင့်လှစ်ခြင်းသည် ခရစ်တော်သည် အတိတ်က ပြီးစီးခဲ့သော
အသက်တော်နှင့် အပြစ်ဖြေရာအသေခံခြင်း၏ အကျိုးကျေးဇူးများကို အသုံးချပေးတော်မူခြင်း၏
အစပြုခြင်း ဖြစ်သည်။
Since the heavenly sanctuary preexisted the earthly one, the inauguration
was not so much of the sanctuary as of Christ’s ministry. God had heretofore
forgiven human beings on the basis of Christ’s coming death and priesthood
(Rom. 3:25; Heb. 9:15). After His ascension, forgiveness was based on a
completed sacrifice. This inauguration marked the beginning of Christ’s
application of the merits of His already-past life and atoning death.
၃. ဗျာဒိတ်ကျမ်းနှင့်
ကောင်းကင်သန့်ရှင်းရာဌာန၏ ဖွင့်လှစ်ခြင်း
ဗျာဒိတ် ၄ နှင့် ၅
တွင် ဖော်ပြထားသော မြင်ကွင်းသည် ကောင်းကင်ဘုံတစ်ခု ဖြစ်သည် (၄:၁)။ နေရာမှာ
ကောင်းကင်သန့်ရှင်းရာဌာန ဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်၏ ပလ္လင်တော် ရှိသည် (၄:၂)။
မီးခွက်ခုနစ်ခုံ ရှိသည် (၄:၅)။ နံ့သာမီးပင်များ ပြည့်နှက်နေသည် (၅:၈)။
သိုးသငယ်တစ်ကောင် ရှိသည် (၅:၆)။ ဤရူပါရုံ၏ ရည်ရွယ်ချက်တစ်ခုမှာ ခရစ်တော်ကို
ဘုရင်နှင့် ယဇ်ပုရောဟိတ်မင်းအဖြစ် ကောင်းကင်သန့်ရှင်းရာဌာန၌ ပလ္လင်ပေါ်
တင်လှစေခြင်းကို အလင်းပေးရန် ဖြစ်သည်။ ခရစ်တော်ကြီးစွာသော ပထမဆုံး ရူပါရုံတွင်
(ဗျာ ၁:၁၂–၁၆) ခရစ်တော်ကို ယဇ်ပုရောဟိတ်အဖြစ် (အပိုဒ် ၁၃၊ ထွက်မြောက်ရာ ၂၈:၄ နှင့်
နှိုင်းယှဉ်) မီးခွက်ခုနစ်ခုံအကြား လျှောက်လှမ်းတော်မူသည်ဟု ဖော်ပြထားသည်။
ထို့ပြင် ခမည်းတော်နှင့်အတူ ပလ္လင်ပေါ် ထိုင်တော်မူသော ဘုရင်အဖြစ်လည်း
ဖော်ပြထားသည် (၃:၂၁)။
3. Revelation and the Inauguration of the
Heavenly Sanctuary
The scene described in Revelation 4 and 5 is a heavenly one (4:1); the
place is the heavenly sanctuary. God’s throne is there (4:2); seven lamps are
located there (4:5); bowls full of incense are mentioned (5:8); and a Lamb is
present (5:6). One of the purposes of this vision is to throw light on the
enthronement of Christ as king and high priest in the heavenly sanctuary. In
the first vision of the exalted Lord (Rev. 1:12–16), Christ is described as a
high priest (verse 13; cf. Ex. 28:4) walking among seven lampstands. He is also
described as a king sitting with His Father on the throne (3:21).
ဗျာဒိတ် ၅ တွင်
သခင်ဘုရားသည် ပလ္လင်ပေါ်တွင် ထိုင်နေတော်မူပြီး လက်ျာတော်၌ စာလိပ်တစ်ခု
ကိုင်ထားတော်မူသည်။ ထိုစာလိပ်ကို ဖွင့်နိုင်သူ မရှိပေ (အပိုဒ် ၁–၄)။ ဘုရားသခင်၏
ပလ္လင်တော်ကို ကောင်းကင်အတိုင်ပင်ခံအဖွဲ့နှင့် ကောင်းကင်တမန်များ ဝိုင်းရံထားသည်။
ထို့နောက် “ယုဒမျိုးနွယ်၏ ခြင်္သေ့၊ ဒါဝိဒ်၏ အမြစ်” ဟူ၍ ထင်ရှားလာသည် (အပိုဒ် ၅၊
ဟေရှာယ ၁၁:၁ နှင့် နှိုင်းယှဉ်)။ ထိုသူကို သတ်ဖြတ်ခံရသော သိုးသငယ်ဟု ဖော်ပြထားသည်၊
အကြောင်းမှာ ခရစ်တော်ကြီးစွာသော သခင်ဖြစ်တော်မူသော်လည်း ယဇ်ပူဇော်တော်မူခြင်း၏
အကျိုးသက်သေ တည်မြဲနေသေးသောကြောင့် ဖြစ်သည် (အပိုဒ် ၆)။ ထိုသူသည် စာလိပ်ကို
လက်ခံဖွင့်နိုင်ခွင့် ရှိသည် (အပိုဒ် ၉၊ ၁၀)၊ လူမျိုးများနှင့် ၎င်းတို့၏
ကံကြမ္မာကို အုပ်စိုးနိုင်ခွင့် ရှိသည် (အပိုဒ် ၁၃)။ ထိုသူသည် ကမ္ဘာအတွက်
လူပ်ရွေးနှောင်ကြေးငွေ ပေးဆပ်သောကြောင့် ကောင်းကင်သန့်ရှင်းရာဌာန၌ ဘုရင်နှင့် ယဇ်ပုရောဟိတ်အဖြစ်
နေရာယူနိုင်ခွင့် ရှိတော်မူသည် (အပိုဒ် ၉၊ ၁၂)။ ကောင်းကင်သတ္တဝါများ၏
ချီးမွမ်းခြင်းဖြင့် ဝိုင်းရံခံရပြီး၊ သားတော်သည် ဘုရင်နှင့်
ယဇ်ပုရောဟိတ်မင်းအဖြစ် ပလ္လင်ပေါ် တင်လှစေခြင်း ခံရ၏။ ထိုနောက်ပိုင်း
ဗျာဒိတ်ကျမ်းတစ်လျှောက် သိုးသငယ်သည် ဘုရားသခင်နှင့်အတူ ပလ္လင်ပေါ်၌ ရှိတော်မူသည်
(၂၂:၃ ကိုကြည့်)။
In Revelation 5 the Lord is sitting on His throne with a scroll in His
right hand that no one can open (verses 1–4). God’s throne is surrounded by His
heavenly council and the angelic hosts. Then the “Lion of the tribe of Judah,
the Root of David,” appears (verse 5; cf. Isa. 11:1). He is described as a
slain lamb because even though He is the exalted Lord his sacrifice retains its
efficacy (verse 6). He is worthy to receive the scroll and open it (verses 9,
10), and to rule over the nations and their destiny (verse 13). He is worthy to
take His position as king and priest in the heavenly sanctuary because He died
to pay the ransom for the world (verses 9, 12). Surrounded by the praises of
heavenly beings, the Son is enthroned as king and high priest. From this point
on in Revelation, the Lamb is associated with God on His throne (see 22:3).
B. ခရစ်တော်၏
အလယ်အမတ်အမှုတော်၊ နေ့စဉ်အမှုတာခြင်း
၁. အလယ်အမတ်အမှုနှင့်
နေ့စဉ်အမှုတာခြင်း
B. Christ’s Mediatorial Work: Daily Services
1. Mediation and the Daily Services
ဟေဗြဲလူမျိုးတို့၏
ကိုယ်တော်သည် ဘုရားသခင်၏ လက်ျာတော်ဘက်၌ ထိုင်တော်မူခြင်း (၁၀:၁၂၊ ၁၃) နှင့်
ကိုယ်တော်၏ အတိတ်တော်ဆောင်ရွက်ခြင်းလုပ်ငန်းကို ကမ္ဘာပေါ်ရှိ သန့်ရှင်းရာဌာန၏
နေ့စဉ်အမှုတော်များ (၇:၂၇; ၁၀:၁၁)
နှင့်ဆိုင်သော အကြောင်းအရာတွင် ဖော်ပြထားသည်။ ကိုယ်တော်သည်
ကိုယ်တော်၏လူမျိုးတို့ကို ကိုယ်စား အမှုတော်ဆောင်ရန်
ကောင်းကင်သန့်ရှင်းရာဌာနထဲသို့ ဝင်တော်မူခဲ့သည် (၆:၂၀; ၉:၂၄)။
ကိုယ်တော်တက်ကြွစံတော်မူချိန်တွင် ကမ္ဘာပေါ်ရှိ သန့်ရှင်းရာဌာန၏
နေ့စဉ်အမှုတော်များ၏ ပုံသက်သေအတိုင်း ပြည့်စုံစေခြင်းကို စတင်တော်မူခဲ့သည်။
ပညာရှိပေါလုသည် ခရစ်တော်၏ ယဇ်ပုရောဟိတ်အမှုတော်ကို အလယ်အတိတ်ဆောင်ရွက်ခြင်း (ရောမ
၈:၃၄; ၁တိ
၂:၅) ဟု နားလည်ခဲ့သည်။ ဒံယေလသည် တပ်မှူးဖြစ်တော်မူသော မဿီယ (ယောရှု ၅:၁၃-၁၅ နှင့်
နှိုင်းယှဉ်ပါ) သည် ကောင်းကင်သန့်ရှင်းရာဌာန၌ နေ့စဉ်အမှုတော် (တမီဒ်) ကို
ဆောင်ရွက်နေသည်ကို မြင်ခဲ့သည် (ဒံ ၈:၁၁၊ ၁၂)။
In Hebrews Christ’s sitting at the right hand of God (10:12, 13) and His
intercessory work are described in the context of the daily services of the
earthly sanctuary (7:27; 10:11). He entered the heavenly sanctuary to minister
on behalf of His people (6:20; 9:24). At His ascension He began to fulfill the
typical function of the daily services in the earthly sanctuary. Paul
understood this priestly work of Christ as mediatorial (Rom. 8:34; 1 Tim. 2:5).
Daniel saw the Messiah, the Prince of the Host (cf. Joshua 5:13–15), performing
the daily services (the tāmîd) in the
heavenly sanctuary (Dan. 8:11, 12).
ဗျာဒိတ်ကျမ်းတွင်
ကျမ်းစာလိပ်တို့၏ ရူပါရုံစက်ဝန်းတိုင်းကို သန့်ရှင်းရာဌာနမြင်ကွင်းဖြင့်
မိတ်ဆက်ထားသည်။ ထိုအထဲမှ အထူးသဖြင့် သုံးခုကို ဤနေရာတွင် ဖော်ပြထိုက်သည်။
ပထမဆုံးသော သန့်ရှင်းရာဌာနမြင်ကွင်းသည် ချာချီခုနစ်ခုသို့ စာများကို မိတ်ဆက်ပေးသည်
(၁:၁၀-၂၀)။ ချီးမွမ်းခြင်းခံရသော ခရစ်တော်သည် ချာချီခုနစ်ခုကို ကိုယ်စားပြုသော
မီးခွက်တိုင်ခုနစ်တိုင်ကြားတွင် လျှောက်လှမ်းနေသော ယဇ်ပုရောဟိတ်မင်းအဖြစ်
ယောဟန်အား ပေါ်ထင်တော်မူသည်။ ချာချီများကို ကိုယ်စား ကိုယ်တော်၏ အမှုတော်အားဖြင့်
ယုံကြည်သူများကို နှစ်သိမ့်အားပေးတော်မူသည်။ မီးခွက်များကို ဖော်ပြထားခြင်းသည်
ပဌမအခန်း (သန့်ရှင်းရာနေရာ) တွင် အမှုတော်ဆောင်နေခြင်းကို ညွှန်ပြသည်။
ဒုတိယသန့်ရှင်းရာဌာနမြင်ကွင်းသည် တံဆိပ်ခုနစ်ခုစက်ဝန်းကို မိတ်ဆက်ပေးပြီး (အခန်း ၄;
၅) ခရစ်တော်အား
ရှင်ဘုရင်နှင့် ယဇ်ပုရောဟိတ်မင်းအဖြစ် ထီးနန်းတက်ခြင်းကို ပြသသည်။
တတိယမြင်ကွင်းသည် တံပိုးခုနစ်လုံးကို မိတ်ဆက်ပေးသည် (၈:၂-၅)။ ယောဟန်သည်
ကောင်းကင်သန့်ရှင်းရာဌာန၏ ပဌမအခန်းရှိ နံ့သာမီးပူဇော်ရာစားပွဲရှေ့တွင်
အမှုတော်ဆောင်နေသော ကောင်းကြီးတစ်ပါးကို မြင်သည် (အပိုဒ် ၃)။ ထိုကောင်းကြီးသည်
ခရစ်တော်ဖြစ်နိုင်သည်။ အကြောင်းမူ ထွက်မြောက်ရာ ၃၀:၇၊ ၈ အရ
နံ့သာမီးပူဇော်ရာစားပွဲပေါ်တွင် နံ့သာမီးကို မီးရှို့ရသော တာဝန်သည်
ယဇ်ပုရောဟိတ်မင်းအပေါ်တွင် အဓိကရှိသည်။ နံ့သာမီးပူဇော်ရာစားပွဲရှေ့၌
ထိုကောင်းကြီးသည် သန့်ရှင်းသူများ၏ ဆုတောင်းချက်များကို စားပွဲပေါ်ရှိ မီးနှင့်အတူ
မီးရှို့နေသော နံ့သာမီးနှင့် ရောနှောပေးခြင်းအားဖြင့် အတိတ်ဆောင်ရွက်သည် (ဗျာ
၈:၃)။ ဤသည်မှာ ကောင်းကင်သန့်ရှင်းရာဌာန၌ ခရစ်တော်၏ ဆက်လက်ဆောင်ရွက်နေသော အမှုတော်၏
ဖော်ပြချက်ဖြစ်ပြီး၊ နောင်တရသော အပြစ်ရှိသူများကို ကိုယ်စား ကိုယ်တော်၏
အပြစ်ကင်းသောဘဝနှင့် ကုသိုလ်ဖြစ်စေသော အသေခံခြင်းကို နံ့သာမီးကဲ့သို့
ချိုမြိန်သောမီးခိုးအဖြစ် ဘုရားသခင်ရှေ့တော်၌ တင်လှူခြင်းဖြစ်သည်။
In Revelation every one of the visionary cycles of the book is introduced
by a sanctuary scene. Three of these deserve special mention here. The first
introduces the messages to the seven churches (1:10–20). The exalted Christ
appears to John as a high priest walking among seven lampstands representing
the seven churches. Through His ministry on behalf of the churches He comforted
and encouraged believers. The mention of lamps suggests ministry in the holy
place. The second sanctuary scene, already discussed, introduces the cycle of
the seven seals (4; 5) and depicts Christ’s enthronement as king and high
priest. The third scene serves as an introduction to the seven trumpets
(8:2–5). Here John sees another angel ministering before the altar of incense
in the holy place of the heavenly sanctuary (verse 3). This angel is probably
Christ because, according to Exodus 30:7, 8, the responsibility of burning
incense on the altar rested primarily on the high priest. Before the altar of
incense, the angel mediates the prayers of the saints by mingling them with
incense burning on the live coals on the altar (Rev. 8:3). This is a
description of Christ’s ongoing ministry in the heavenly sanctuary, presenting
on behalf of repentant sinners His sinless life and atoning death, symbolized
as sweet-smelling incense.
၂. ခရစ်တော်၏
အတိတ်ဆောင်ရွက်ခြင်း၏ သီးခြားအချက်များ ခရစ်တော်၏
အမှုတော်သည် လူသားတို့ကို ကိုယ်စား ဆောင်ရွက်ခြင်းထက် ကျော်လွန်သည်။ ကိုယ်တော်၏
အသေခံခြင်းအားဖြင့် ကမ္ဘာပေါ်ရှိအရာများရော၊ ကောင်းကင်ရှိအရာများပါ ဘုရားသခင်နှင့်
ပြန်လည်သင့်မြတ်စေခဲ့သည် (ကောလောသဲ ၁:၂၀)။ ဤစကြဝဠာဆိုင်ရာ ပြန်လည်သင့်မြတ်ခြင်းသည်
မကောင်းမှုအားလုံး ပျက်စီးခြင်းမတိုင်မီ၊ မဟာရုန်းကြွေးကာလ အဆုံးသတ်ချိန်တွင်
ပြည့်စုံလာမည်ဖြစ်ပြီး၊ ကောင်းကင်နှင့်ကမ္ဘာပေါ်ရှိ သတ္တဝါအားလုံးသည်
“ယေရှုခရစ်သည် ထာဝရဘုရားဖြစ်တော်မူသည်” ဟု ဝန်ချတောင်းပန်ကြလိမ့်မည် (ဖိလိပ္ပိ
၂:၁၀၊ ၁၁)။ ထိုအချိန်အတွင်း ခရစ်တော်အားဖြင့် ဘုရားသခင်သည် စကြဝဠာကို
ထိန်းသိမ်းပြီး စုစည်းထားသည် (ကောလောသဲ ၁:၁၇; ဟေဗြဲ ၁:၃)။
2. Specific Aspects of Christ’s Mediation
Christ’s work encompasses more than His ministry on behalf of humanity.
Through His death He reconciled to God “all things, whether on earth or in
heaven” (Col. 1:20). This cosmic reconciliation will reach its consummation at
the end of the great controversy, before the destruction of the evil powers,
when every creature in heaven and on earth will “confess that Jesus Christ is
Lord, to the glory of God the Father” (Phil. 2:10, 11). Meanwhile, through
Christ God preserves the universe and keeps it together (Col. 1:17; Heb. 1:3).
ဘုရားသခင်သည်
ခရစ်တော်အထဲတွင် ထူးခြားစွာ ကိုယ်တော်ကိုယ်ကို ဖော်ပြတော်မူခဲ့သည် (ယောဟန် ၁:၁၄)။
သားတော်အားဖြင့် ဘုရားသခင်သည် စကားပြောတော်မူသည် (ဟေဗြဲ ၁:၂) နှင့်
ခရစ်ယာန်အသိုင်းအဝိုင်းအား ကိုယ်တော်၏အလိုတော်ကို ဖော်ပြတော်မူသည် (ဟေဗြဲ ၁၂:၂၅)။
ကိုယ်တော်၏ စကားပြောခြင်းသည် ကောင်းကြီးပေးခြင်းပုံစံလည်း ဖြစ်သည်။
ခရစ်တော်အားဖြင့် ဘုရားသခင်သည် ယုံကြည်သူများအား “ကောင်းကင်ဘုံ၌ရှိသော
ဝိညာဉ်ရေးဆိုင်ရာ ကောင်းကြီးအားလုံးဖြင့် ကောင်းကြီးပေးတော်မူပြီ” (ဧဖက် ၁:၄;
ဂလာတိ ၃:၁၄ နှင့်
နှိုင်းယှဉ်ပါ)။
God revealed Himself in a unique way in Christ (John 1:14). Through the
Son God speaks (Heb. 1:2) and reveals His will to the Christian community (Heb.
12:25). His speaking also takes the form of a blessing. Through Christ God has
blessed believers “with every spiritual blessing in the heavenly places” (Eph.
1:3; cf. Gal. 3:14).
ခရစ်တော်၏
ယဇ်ပူဇော်သေခြင်းအားဖြင့် လူသားတို့သည် ဘုရားသခင်ထံသို့ ရောက်ရှိလာကြပြီး ဆက်လက်၍
ကိုယ်တော်ထံသို့ ချဉ်းကပ်ခွင့်ရှိကြသည် (ဧဖက် ၂:၁၈; ၁ပေ ၃:၁၈)။ ခရစ်တော်သည်
ကျွန်ုပ်တို့အတွက် ရှေ့ဦးစွာ ဘုရားသခင်ရှေ့တော်၌ ပေါ်ထင်တော်မူခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့်
ကိုယ်တော်အားဖြင့် ယုံကြည်စိတ်နှင့် ဘုရားသခင်ထံ လွတ်လပ်စွာ ချဉ်းကပ်နိုင်ကြသည်
(ဧဖက် ၃:၁၂; ဟေဗြဲ
၁၀:၂၀)။
Through Christ’s sacrificial death human beings are brought to God and
continue to have access to Him (Eph. 2:18; 1 Peter 3:18). Christ appeared
before God in the heavenly sanctuary as our forerunner; thus we are free to
approach God in full confidence through Him (Eph. 3:12; Heb. 10:20).
ခွင့်လွှတ်ခြင်းကို
ခရစ်တော်အားဖြင့် ဘုရားသခင်ထံမှ လူသားတို့ထံ အတိတ်ဆောင်ရွက်ပေးသည် (ဧဖက် ၄:၃၂)။
ခရစ်တော်အားဖြင့် နောင်တရခြင်းသည် လူသားနှလုံးထဲသို့ ရောက်ရှိလာသည် (တ ၅:၃၁)။
ကယ်တင်ခြင်းခံပြီးနောက်တွင်ပင် အပြစ်သည် ခရစ်ယာန်များကို ဝိုင်းရံထားဆဲဖြစ်ရာ
ချော်လဲနိုင်ခြင်းရှိသည်။ ထိုသို့သောအခါ ဘုရားသခင်ရှေ့၌ အပြစ်ရှိသူကို
ကိုယ်စားပြုနိုင်သော တရားလွှတ်တော်ရှိသူတစ်ပါးရှိပြီး ကိုယ်တော်အားဖြင့်
ခွင့်လွှတ်ခြင်းကို ရရှိနိုင်သည် (၁ယောဟန် ၂:၁၊ ၂)။
Forgiveness is mediated from God to humanity through Christ (Eph. 4:32).
Through Christ repentance reaches the human heart (Acts 5:31). Even after
conversion, sin besets Christians, making it possible for them to fall. In such
cases there is an Advocate who can represent the sinner before God and through
whom one can be forgiven (1 John 2:1, 2).
ညစ်ညူးခြင်းသည်
လူသားနှလုံး၏ သဘာဝအခြေအနေဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်နှင့် လူသားတို့အကြား
စည်းလုံးညီညွတ်ခြင်းကို ပြန်လည်တည်ဆောက်ရန် သန့်ရှင်းစင်ကြယ်ခြင်း လိုအပ်သည်။
ယုံကြည်သူများ အပြစ်ပြုမိတိုင်း လိုအပ်သော ဤသန့်ရှင်းစင်ကြယ်ခြင်းကို
ခရစ်တော်အားဖြင့် ရရှိနိုင်သည် (ဟေဗြဲ ၉:၁၄; ၁ယောဟန် ၁:၉)။ ယုံကြည်သူများသည်
ခရစ်တော်၏ အသွေးတော်အားဖြင့် တစ်ကြိမ်တစ်ခါ သန့်ရှင်းခြင်းခံခဲ့ပြီးဖြစ်သော်လည်း
(ဟေဗြဲ ၁၀:၂၉) ခရစ်တော်သည် သူတို့၏နှလုံးကို သန့်ရှင်းခြင်း၌ ဆက်လက်တည်ထောင်ပေးသည်
(၁သက် ၃:၁၃)။ ရှေးဣသရေလလူမျိုးကဲ့သို့ သူတို့သည် ဘုရားသခင်သန့်ရှင်းတော်မူသောကြောင့်
သန့်ရှင်းရန် ခေါ်ဝေါ်ခြင်းခံကြရသည် (၁ပေ ၁:၁၅၊ ၁၆)။ သို့ရာတွင်
ထိုသန့်ရှင်းခြင်းသည် ကောင်းကင်သန့်ရှင်းရာဌာန၌ ခရစ်တော်၏ အမှုတော်အားဖြင့်
ခရစ်ယာန်များထံ ရောက်ရှိလာခြင်းဖြစ်သည်။
Uncleanness is the natural condition of the human heart. In order to
restore unity between God and humanity, cleansing is necessary. This cleansing,
necessary whenever believers sin (Heb. 9:14), is available through Christ (1
John 1:9). Believers were once sanctified through the blood of Christ (Heb.
10:29), but Christ continues to establish their hearts in holiness (1 Thess.
3:13). They are called, like ancient Israel, to be holy because God is holy (1
Peter 1:15, 16). But that holiness reaches Christians through the work of
Christ in the heavenly sanctuary.
Christians are in constant need of mercy and grace (Heb. 4:16). Because of
Christ’s priestly work believers can “draw near to the throne of grace” to
receive these benefits. The priests drew near to God when performing their
services. Christians now have the same privilege through Christ who mediates
God’s love through these benefits.
ခရစ်ယာန်များသည်
ကရုဏာနှင့် ကျေးဇူးတော်ကို အမြဲလိုအပ်နေကြသည် (ဟေဗြဲ ၄:၁၆)။ ခရစ်တော်၏
ယဇ်ပုရောဟိတ်အမှုတော်ကြောင့် ယုံကြည်သူများသည် ထိုအကျိုးတို့ကို ခံစားရန်
“ကျေးဇူးတော်၏ ပလ္လင်တော်ထံ ချဉ်းကပ်” နိုင်ကြသည်။ ယဇ်ပုရောဟိတ်များသည်
အမှုတော်ဆောင်စဉ်အခါ ဘုရားသခင်ထံ ချဉ်းကပ်ခဲ့ကြသည်။ ယခုခရစ်ယာန်များသည်
ခရစ်တော်အားဖြင့် အလားတူပင် အခွင့်ရှိကြပြီး၊ ကိုယ်တော်သည် ထိုအကျိုးတို့အားဖြင့်
ဘုရားသခင်၏ မေတ္တာတော်ကို အတိတ်ဆောင်ရွက်ပေးတော်မူသည်။ ခရစ်တော်အားဖြင့်
ဘုရားသခင်သည် ယုံကြည်သူများကို သန့်ရှင်းစေပြီး ကိုယ်တော်ကို အမှုတော်ဆောင်နိုင်ရန်
ပြုတော်မူသည် (ဟေဗြဲ ၉:၁၄)။ ယဇ်ပုရောဟိတ်မင်းအဖြစ် ခရစ်တော်သည်
သွေးဆောင်ခံရသူများကို လိုအပ်သော အကူအညီကို အမြဲပေးလိုတော်မူသည် (ဟေဗြဲ ၂:၁၈)။
အောင်မြင်နိုင်သော တန်ခိုးသည် ခရစ်တော်အားဖြင့် သူတို့ထံ ရောက်ရှိလာပြီး၊
ဘုရားသခင်၏ အလိုတော်ကို ပြုနိုင်ရန် လိုအပ်သမျှကို ပေးတော်မူသည်။ ကိုယ်တော်သည်
သူတို့အတွင်း၌ ကိုယ်တော်နှစ်သက်တော်မူသောအရာကို ဖန်ဆင်းပေးသည် (ဧဖက် ၂:၁၀; ဟေဗြဲ ၁၃:၂၀၊ ၂၁)။
သိုးသငယ်တော်၏ အသွေးအားဖြင့် သူတို့သည် မကောင်းမှုကို အောင်နိုင်ကြသည် (ဗျာ
၁၂:၁၁)။ ခရစ်တော်အားဖြင့် ကိုယ်တော်၏ နောက်လိုက်များသည် ဝိညာဉ်တော်ကို ခံယူကြပြီး၊
ထိုဝိညာဉ်တော်သည် အပြစ်သဘောကို အောင်နိုင်စေကာ ဘုရားသခင်၏ ပညတ်တော်ကို
နာခံနိုင်စေသည် (ရောမ ၈:၂-၄၊ ၉၊ ၁၄)။
Through Christ God cleansed those who believed, that they might serve Him
(Heb. 9:14). Christ, as high priest, is always willing to provide the
assistance needed by those who are tempted (Heb. 2:18). The power to overcome
reaches them through Christ, who equips them with whatever they may need in
order to do God’s will, working in them that which pleases God (Eph. 2:10; Heb.
13:20, 21). Through the blood of the Lamb they can overcome evil (Rev. 12:11).
Through Christ, His followers receive the Spirit who enables them to be
victorious over the sinful nature and to obey God’s law (Rom. 8:2–4, 9, 14).
ဗျာဒိတ်ကျမ်းတွင်
ခရစ်တော်သည် သန့်ရှင်းသူများ၏ ဆုတောင်းချက်များကို ဘုရားသခင်ရှေ့ တင်လှူသော
အတိတ်ဆောင်ရွက်သူအဖြစ် ဖော်ပြထားသည် (၈:၂-၄)။ ယေရှုသည် တပည့်တော်များအား
ကိုယ်တော်၏ နာမ်တော်ဖြင့် ဘုရားသခင်ထံ ဆုတောင်းကြရန် မှာထားတော်မူပြီး
ဘုရားသခင်သည် နားထောင်ဖြေကြားမည်ဟု အာမခံခဲ့သည် (ယောဟန် ၁၆:၂၃၊ ၂၄)။
ချီးမြမ်းခြင်းခံရသော သခင်ယေရှုသည် ဘုရားသခင်နှင့် ယုံကြည်သူအကြား
ဆက်သွယ်ရေးလမ်းကြောင်းတစ်ခုတည်းသာဖြစ်သည်။ ခရစ်ယာန်အတွေ့အကြုံ၏
ရှုထောင့်အားလုံးကို ခရစ်တော်အားဖြင့် အတိတ်ဆောင်ရွက်ခြင်းခံရပြီး၊ ကိုယ်တော်သည်
ဘုရားသခင်ထံ ချဉ်းကပ်သူတို့ကို ကိုယ်စား အတိတ်တော်ဆောင်ရွက်ရန် အသက်ရှင်တော်မူသည်။
ခရစ်တော်၏ ဤအမှုတော်ပိုင်းသည် ဒုတိယအကြိမ် ကြွလာတော်မူချိန်
ကောင်းကင်သန့်ရှင်းရာဌာနမှ ထွက်ခွာတော်မူသည်အထိ ဆက်လက်ရှိနေမည်ဖြစ်သည်။
The book of Revelation describes Christ as a mediator presenting the
prayers of the saints before God (8:2–4). Jesus told the disciples to present
their prayers to God in His name and assured them that God would listen and
answer (John 16:23, 24). The exalted Lord is the only channel of communication
between God and the believer. Every aspect of the Christian experience is
mediated by Christ, who lives to intercede on behalf of those who approach God
through Him. This aspect of the ministry of Christ will continue until He
leaves the heavenly sanctuary at the Second Coming.
ဂ. ခရစ်တော်၏
တရားစီရင်ခြင်းအမှုတော် - ပတိတာနေ့ ၁. ဟေဗြဲကျမ်းတွင် ပတိတာနေ့ ဟေဗြဲကျမ်းတွင်
ဣသရေလလူမျိုး၏ ပတိတာနေ့ကို ရှင်းလင်းစွာ ရည်ညွှန်းထားသည်။ ဟေဗြဲ ၉:၂၅၊ ၂၆ နှင့်
၁၀:၁-၁၀ တို့တွင် ခရစ်တော်၏ ယဇ်ပူဇော်ခြင်းနှင့် ထိုနေ့တွင် ပူဇော်သော ယဇ်များကို
နှိုင်းယှဉ်ဖော်ပြထားသည်။ ခရစ်တော်၏ ယဇ်ပူဇော်ခြင်းကို ထပ်ခါတလဲလဲ မလိုအပ်ဘဲ
တစ်ကြိမ်တည်းဖြင့် ပြည့်စုံသည်ဟု ဖော်ပြထားပြီး၊ ကိုယ်တော်၏ အသွေးတော်သည်
ကမ္ဘာပေါ်သန့်ရှင်းရာဌာန၌ ပတိတာနေ့တွင် ယဇ်ပုရောဟိတ်မင်းပူဇော်သော ယဇ်ထက်
သာလွန်သည်ဟု ဆိုသည်။ ခရစ်တော်သည် ကိုယ်တော်ကိုယ်တိုင် ထပ်ခါတလဲလဲ မပူဇော်ရ (၉:၂၅)၊
“တစ်ကြိမ်တည်းဖြင့်” ပြုတော်မူခဲ့သည် (၁၀:၁၀၊ ၁၁)။ ဤနှိုင်းယှဉ်ချက်သည်
ကမ္ဘာပေါ်သန့်ရှင်းရာဌာန၏ အဓိကသန့်ရှင်းရာအခန်း၌ ယဇ်ပုရောဟိတ်မင်း၏ အမှုတော်နှင့်
ကောင်းကင်သန့်ရှင်းရာဌာန၌ ခရစ်တော်၏ အမှုတော်အကြား နှိုင်းယှဉ်ခြင်းမဟုတ်ဘဲ၊ ခရစ်တော်၏
အသွေးတော်၏ ထိရောက်မှုနှင့် ရှေးယဇ်စနစ်၌ တိရစ္ဆာန်အသွေး၏ အကန့်အသတ်ရှိသော
လုပ်ဆောင်ချက်အကြား နှိုင်းယှဉ်ခြင်းဖြစ်သည်။ ပတိတာနေ့ကို ရည်ညွှန်းခြင်း၏
ရည်ရွယ်ချက်မှာ ကျွန်ုပ်တို့သခင်၏ ယဇ်ပူဇော်ခြင်း၏ သာလွန်ကောင်းမွန်မှုကို
ပြသရန်ဖြစ်သည်။
C. Christ’s Work of Judgment: The Day of Atonement
1. The Day of Atonement in Hebrews
There are in Hebrews some clear references to the Israelite Day of
Atonement. In Hebrews 9:25, 26 and 10:1–10 the sacrifice of Christ and those
offered on that day are contrasted. Christ’s sacrifice is described as
unrepeatable and His blood as superior to the sacrifice offered by the high
priest in the earthly sanctuary on the Day of Atonement. Christ does not need
to offer Himself again and again (9:25), since He did it “once for all” (10:10,
11). The comparison is not between the ministry of the high priest in the Most
Holy Place and Christ’s work in the heavenly sanctuary, but between the
effectiveness of Christ’s blood and the limited function of animal blood in the
old system. The purpose of the references to the Day of Atonement in Hebrews is
to show the superiority of the sacrifice of our Lord.
ဟေဗြဲ ၉:၂၃ သည်
ပတိတာနေ့၏ ပုံသက်သေဆိုင်ရာ အဓိပ္ပာယ်ဆွေးနွေးရာတွင် အရေးကြီးသည်။
ကောင်းကင်အရာများပင် သန့်ရှင်းစင်ကြယ်ရန် လိုအပ်သည်ဟူသော အဆိုသည် ပညာရှင်များကို
အံ့သြစေခဲ့သည်။ သို့ရာတွင် ဤအပိုဒ်ကို ပတိတာနေ့နှင့် ဆက်စပ်ကြောင်း
အသိအမှတ်ပြုလျှင် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ရန် ခက်ခဲမည်မဟုတ်ပေ။ ဤနေရာတွင် ခရစ်တော်သည်
ကောင်းကင်သန့်ရှင်းရာဌာန၌ ကမ္ဘာပေါ်သန့်ရှင်းရာဌာန၌ ယဇ်ပုရောဟိတ်မင်း ပတိတာနေ့တွင်
ဆောင်ရွက်ခဲ့သော အမှုတော်နှင့် ပုံသက်သေအညီ သန့်ရှင်းစင်ကြယ်စေသော အမှုတော်ကို
ဆောင်ရွက်တော်မူကြောင်း ရှင်းလင်းစွာ ညွှန်ပြထားသည်။ ဤအပိုဒ်သည်
ထိုသန့်ရှင်းစင်ကြယ်ခြင်းကို ခရစ်တော် တက်ကြွစံတော်မူပြီးနောက် ချက်ချင်းဖြစ်သည်ဟု
မဆိုထားဘဲ၊ ကောင်းကင်သန့်ရှင်းရာဌာနလည်း သန့်ရှင်းစင်ကြယ်ရန် လိုအပ်ကြောင်း
ဖော်ပြထားသည်။ ဤပုံသက်သေကို အလွန်အမင်း မဖော်ပြထားသလို အချိန်ကာလကိုလည်း
ဆွေးနွေးထားခြင်းမရှိပေ။ သို့ရာတွင် ဤပုံသက်သေဆက်နွယ်မှုသည် ခရစ်တော်၏
အတိတ်ဆောင်ရွက်ခြင်းအမှုတော်သည် ဣသရေလသန့်ရှင်းရာဌာန၏ နှစ်ပတ်လည်အမှုတော်များ၏
ဓမ္မသီအကြောင်းအရာကို လွှမ်းခြုံထားကြောင်း အရေးကြီးစွာ အသိအမှတ်ပြုထားသည်။
ထို့ပြင် အကြောင်းအရာအရ ကောင်းကင်သန့်ရှင်းရာဌာန၏ သန့်ရှင်းစင်ကြယ်ခြင်းသည်
အပြစ်ထမ်းပိုးရသူအဖြစ် လက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ်တွင် အသေခံတော်မူခြင်း (အပိုဒ် ၂၆၊ ၂၈)
နှင့် ကိုယ်တော်၏လူများကို ကိုယ်စား ခမည်းတော်ရှေ့၌ ဆောင်ရွက်ခြင်း (အပိုဒ် ၂၅)
တို့နှင့် ဆက်စပ်နေသည်။
Hebrews 9:23 is significant in the discussion of the typological meaning
of the Day of Atonement. Scholars have been surprised by the statement that
heavenly things need to be purified. However, it is not difficult to interpret
this passage once it is recognized as a reference to the Day of Atonement. Here
is a clear indication that Christ performs in the heavenly sanctuary a work of
cleansing that is the typological equivalent of the work of the high priest in
the earthly sanctuary on the Day of Atonement. The passage does not state that
this cleansing takes place immediately after Christ’s ascension, but that the
heavenly sanctuary is also in need of cleansing. This typology is not
developed, neither is the time element discussed. Nevertheless, the typological
connection is significant because it recognizes that Christ’s mediatorial work
encompasses the theological content of the annual services of the Israelite
sanctuary. In addition, the context suggests that the cleansing of the heavenly
sanctuary is connected with Christ’s death on the cross as sin bearer (verses
26, 28) and with His work before the Father on behalf of His people (verse 25).
၂. ဒံယေလကျမ်းတွင်
ပတိတာနေ့ သန့်ရှင်းစင်ကြယ်ခြင်း၊
တရားစီရင်ခြင်း၊ တရားမျှတမှုပြန်လည်ရရှိခြင်းတို့ကို အလေးပေးဖော်ပြထားသော ဒံယေလ၏
ဗျာဒိတ်ရူပါရုံများသည် ပတိတာနေ့၏ ပုံအခြေခံကို ကမ္ဘာသမိုင်း၏ အဆုံးသတ်အထိ
ပစ်မှတ်ထားဖော်ပြထားသည်။ သန့်ရှင်းစင်ကြယ်ခြင်းကို ကောင်းကင်သန့်ရှင်းရာဌာနနှင့်
မဿီယသည် ရှင်ဘုရင်နှင့် ယဇ်ပုရောဟိတ်အဖြစ် ဆောင်ရွက်သော အမှုတော်နှင့်
တိုက်ရိုက်ဆက်စပ်ထားသည်။ ရူပါရုံများသည် အချိန်ကာလကို မိတ်ဆက်ပေးထားရာ
ကယ်တင်ခြင်းသမိုင်းအတွင်း မဿီယသည် နောက်ဆုံးသန့်ရှင်းစင်ကြယ်ခြင်း၊
တရားစီရင်ခြင်း၊ တရားမျှတမှုပြန်လည်ရရှိခြင်းတို့ကို ဘုရားသခင်၏ နေရာတော်တွင်
စတင်ဆောင်ရွက်မည့် တိကျသောအချိန်ကို ဖတ်ရှုသူ သိရှိနိုင်စေသည်။
2. The Day of Atonement in Daniel
With its emphasis on cleansing, judgment, and vindication, the apocalyptic
visions of Daniel project the imagery of the Day of Atonement to the very end
of earth’s history. The cleansing is connected directly to the heavenly
sanctuary and to the work of the Messiah as king and priest. The visions
introduce the time element, making it possible for the reader to identify a
specific moment within salvation history when the Messiah would begin His work
of final cleansing, judgment, and vindication in the heavenly dwelling of God.
က. ဒံယေလ ၈:၁၃၊ ၁၄ -
ပတိတာနေ့ ဒံယေလ
၈:၁၃၊ ၁၄ (အခန်း ၈:၁ မှ စတင်သော ရူပါရုံ၏ အစိတ်အပိုင်း) တွင် ပရောဖက်သည်
ဣသရေလသန့်ရှင်းရာဌာန၏ ဘာသာစကားကို အသုံးပြု၍ သေးငယ်သောဦးချိုင်း၏ လုပ်ရပ်နှင့်
တပ်မှူးဖြစ်တော်မူသော ခရစ်တော်၏ ကောင်းကင်သန့်ရှင်းရာဌာနအမှုတော်ကို ဖော်ပြသည်။
ဤနေရာတွင် ဤအပိုဒ်နှင့် ဝတ်ပြုရာကျမ်းတို့အကြား ဘာသာစကားနှင့် ဓမ္မသီဆိုင်ရာ
ဆက်နွယ်မှုကို တည်ထောင်ထားသည်။ နိုင်ငံရေးအာဏာများကို ကိုယ်စားပြုသော သငယ်နှင့်
ဆိတ်ဆိတ်တို့သည် ယဇ်ပွဲအတွက် အသုံးပြုသော သန့်ရှင်းသော တိရစ္ဆာန်များဖြစ်သည်
(အပိုဒ် ၂၀၊ ၂၁)။ “ဦးချိုင်း” ဟူသော စကားလုံးတွင် ယဇ်ပွဲဆိုင်ရာ အဓိပ္ပာယ်ရှိသည်
(ဝတ် ၄:၇ နှင့် နှိုင်းယှဉ်ပါ)။ “သမ္မာတရား” (ဒံ ၈:၁၂; မာ ၂:၆)၊ “အပြစ်” (ဒံ ၈:၁၂; ဝတ် ၁၆:၁၆)
စသည်တို့လည်း ထိုနည်းတူပင် ဖြစ်သည်။ “သန့်ရှင်းရာဌာန” အတွက် အသုံးပြုသော
စကားလုံးများမှာ mākôn (နေရာ၊
ဒံ ၈:၁၁ - ဘုရားသခင်၏ ကမ္ဘာပေါ်နှင့် ကောင်းကင်သန့်ရှင်းရာဌာနကို ရည်ညွှန်းသည်
[၁ဓမ္မရာဇဝင် ၈:၃၉; ဟေရှာ
၄:၅])၊ miqdāš နှင့်
qōdeš (သန့်ရှင်းရာဌာန၊
ဒံ ၈:၁၁၊ ၁၃) တို့ဖြစ်သည်။ တဲတော်အကြောင်းအရာတွင် “တပ်များ” ဟူသော စကားသည်
လေဝိအစောင့်အရှောက်ကို ရည်ညွှန်းသည် (တောလည်ရာ ၄:၃၊ ၂၃)။ “ယူဆောင်သွားခြင်း” ဟူသော
ကြိယာသည် ဝတ်ပြုရာကျမ်းတွင် ဘုရားသခင်ပိုင်သော ယဇ်အစိတ်အပိုင်းများကို
ဖယ်ရှားခြင်းကို ဖော်ပြရာတွင် အသုံးပြုသည် (ဥပမာ ဝတ် ၄:၁၀)။ ဒံယေလ ၈:၁၃ ရှိ
ကောင်းကင်သတ္တဝါများကို “သန့်ရှင်းသူများ” ဟု ခေါ်ဆိုရာ
သန့်ရှင်းရာဌာနဘာသာစကားနှင့် နောက်ထပ်ဆက်စပ်မှုတစ်ခု ဖြစ်သည်။ tāmîd (“အဆက်မပြတ်”) သည်
ပဌမအခန်းတွင် ယဇ်ပုရောဟိတ်၏ နေ့စဉ်အမှုတော်ကို ရည်ညွှန်းသည်။ “တပ်မှူး” သည်
ကောင်းကင်သတ္တဝါဖြစ်သောကြောင့် (ယောရှု ၅:၁၄ နှင့် နှိုင်းယှဉ်ပါ) ဒံယေလ ၈:၉-၁၄
ရှိ သန့်ရှင်းရာဌာနသည် ကောင်းကင်သန့်ရှင်းရာဌာနဖြစ်ရမည်။
a.Daniel 8:13, 14: Day of Atonement. In Daniel 8:13, 14—a part of the vision
beginning with 8:1—the prophet uses Israelite sanctuary language to describe
the work of the little horn and the work of the Prince of hosts, Christ, in the
heavenly sanctuary. Thus a linguistic and theological relationship is
established between this passage and the book of Leviticus. The symbols used to
represent political powers are a ram and a he-goat (verses 20, 21), both clean
animals used as sacrificial victims. The word “horn” has cultic overtones (cf.
Lev. 4:7), as do “truth” (Dan. 8:12; cf. Mal. 2:6), and “transgression” (Dan.
8:12; Lev. 16:16). Several terms for “sanctuary” are used: mākôn (place, Dan. 8:11: designates God’s earthly [Isa. 4:5] and
heavenly sanctuaries [1 Kings 8:39]); miqdāš
and qōdeš (sanctuary, Dan. 8:11, 13).
In the tabernacle context the word “hosts” refers to the Levitical guard (Num.
4:3, 23). The verb “taken away” (Dan. 8:11) is also used in Leviticus to
designate the removing “of the parts of the sacrifices that belonged to God
(e.g., Lev. 4:10). The heavenly beings in Daniel 8:13 are “holy ones,”
establishing another connection with sanctuary terminology. The tāmîd, “the continual,” designates the
daily work of the priest in the holy place. Since the “Prince of hosts” is a
heavenly being (cf. Joshua 5:14) the sanctuary in Daniel 8:9–14 must be the
heavenly one.
ဤရူပါရုံ၏
အဓိကစိုးရိမ်ချက်မှာ သေးငယ်သောဦးချိုင်း၏ သန့်ရှင်းရာဌာနနှင့် တပ်မှူး၏
ယဇ်ပုရောဟိတ်အမှုတော်အပေါ် သဘောထားဖြစ်သည် (အပိုဒ် ၁၁၊ ၁၂)။ ထိုဦးချိုင်းသည်
ကောင်းကင်တပ်များကို တိုက်ခိုက်၍ အနိုင်ယူသည် (အပိုဒ် ၁၀)။ တပ်မှူးနှင့်
သန့်ရှင်းရာဌာနကို တိုက်ခိုက်သည်။ ဤဝိညာဉ်ရေးရာ တိုက်ခိုက်မှုကို စစ်ရေးဆိုင်ရာ
အသုံးအနှုန်းများဖြင့် ဖော်ပြထားသည်။ tāmîd ကို တပ်မှူးထံမှ ယူဆောင်သွားပြီး
သန့်ရှင်းရာဌာန၏ အခြေတည်ရာ/နေရာကို ပစ်ချပယ်ရှားသည်။ ထို့နောက် ပုန်ကန်ခြင်း/အပြစ်
စိတ်နှင့် (အပိုဒ် ၁၂) ဦးချိုင်းအာဏာသည် tāmîd ကို ထိန်းချုပ်ရန် ကိုယ်ပိုင်တပ်ဖွဲ့ကို
တည်ထောင်သည်။ သန့်ရှင်းရာဌာနနှင့် ဆက်စပ်သော “သမ္မာတရား” ကို ဤဘုရားအ အာဏာဖြင့်
ဖုံးကွယ်ထားသည် (ဒံ ၇:၂၅ နှင့် နှိုင်းယှဉ်ပါ)။ ဒံယေလအသုံးပြုသော ယဇ်ပွဲဆိုင်ရာ
ဘာသာစကားက ဦးချိုင်းအာဏာသည် သန့်ရှင်းရာဌာနကို ညစ်ညူးစေခြင်းမဟုတ်ကြောင်း
ရှင်းလင်းစွာ ပြသသည်။ သန့်ရှင်းရာဌာနကို ညစ်ညူးစေသော်လည်း (ဒံ ၁၁:၃၁ နှင့်
နှိုင်းယှဉ်ပါ) မညစ်ညူးစေပေ။ ဦးချိုင်းအာဏာသည် သန့်ရှင်းရာဌာနကို သာမန်နေရာအဖြစ်
သဘောထားသည်။ ဦးချိုင်းအာဏာသည် တပ်မှူး၏ ပဌမအခန်းရှိ tāmîd သို့မဟုတ် အဆက်မပြတ်
အတိတ်ဆောင်ရွက်ခြင်းကို တစ်နည်းနည်းဖြင့် ထိခိုက်စေသည်။ အဓိကသန့်ရှင်းရာအခန်းရှိ
တပ်မှူး၏ အတိတ်ဆောင်ရွက်ခြင်းအပေါ် ဦးချိုင်း၏ အနှောင့်အယှက်ပေးမှုကို ဒံယေလ ၈:၁၃၊
၁၄ တွင် ဖြေရှင်းထးသည်။ ဤနေရာတွင် အဓိကအခက်အခဲနှစ်ခုပေါ်ပေါက်လာသည်- niṣdaq
၏ အဓိပ္ပာယ်ကို
ငြင်းခုံခြင်းနှင့် ရက်ပေါင်း ၂၃၀၀ ၏ အရှည်ဖြစ်သည်။
The main concern of this vision is the attitude of the little horn toward
the sanctuary and the priestly work of the Prince (verses 11, 12). It attacks
the host of heaven, defeats them (verse 10), and goes after the Prince and the
sanctuary. This spiritual attack is described in military terms. The tāmîd is taken away from the Prince, and
the foundation/place of the sanctuary is cast down and rejected. Then, in a
spirit of rebellion/transgression (verse 12), the little horn sets up its own
force to control the tāmîd. The
“truth” associated with the sanctuary is obscured by this anti-God power (cf.
Dan. 7:25). The cultic language used by Daniel makes it clear that the little
horn does not contaminate the sanctuary; the attack on the sanctuary profanes
it (cf. Dan. 11:31), but does not contaminate it. The sanctuary is treated by
the horn-power as a common place. The little horn somehow affects the Prince’s tāmîd, or continual mediation in the
holy place. The question of the horn’s interference with the mediatorial work
of the Prince in the Most Holy Place is addressed in Daniel 8:13, 14. Here two
difficulties surface: the debated meaning of niṣdaq and the length of the 2300 days.
(၁) ဒံယေလ ၈:၁၄ တွင် niṣdaq
၏ အဓိပ္ပာယ် ကြိယာဝိသေသန
ဖြစ်သော niṣdaq ကို
အမျိုးမျိုးဘာသာပြန်ဆိုကြသည်- သန့်ရှင်းရာဌာနသည်
“သန့်ရှင်းစင်ကြယ်ခြင်းခံရလိမ့်မည်”၊ “ပြန်လည်ထူထောင်ခြင်းခံရလိမ့်မည်”၊
“သန့်ရှင်းဝင်စားခြင်းခံရလိမ့်မည်”၊ “မူလအဆင့်အတန်းသို့ ပြန်ရောက်လိမ့်မည်”
သို့မဟုတ် “အောင်ပွဲခံလိမ့်မည်” ဟု ဘာသာပြန်ဆိုကြသည်။ ဤကြိယာကို
မည်သို့ဘာသာပြန်ဆိုရမည်ကို ဆုံးဖြတ်ရန် ခက်ခဲစေသော အချက်နှစ်ချက်ရှိသည်- (က)
ဒံယေလအသုံးပြုသော ကြိယာပုံစံကို ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် အခြားနေရာ၌ မတွေ့ရပါ။ (ခ)
ဤနေရာတွင်သာ ဤကြိယာကို ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ အဆောက်အဦတစ်ခုနှင့် ဆက်စပ်ထားသည်။
သို့ရာတွင် ဤပြဿနာများသည် မဖြေရှင်းနိုင်သော အတားအဆီးများမဟုတ်ပေ။ ṣādaq အမြစ်၏
အဓိကအသုံးပြုပုံမှာ ဥပဒေဆိုင်ရာဖြစ်ပြီး ရာဇဝတ်မှုနှင့် မတရားစွပ်စွဲခံရသူ၏
ဥပဒေရေးရာ အခွင့်အရေးများကို ပြန်လည်ထူထောင်ခြင်းကို ညွှန်ပြသည် (ဆာ ၇:၈; ၉:၄; ဟေရှာ ၅၀:၈၊ ၉)။
ဖြောင့်မတ်သူများကို အပြစ်ကင်းဟု ကြေညာပြီး စွပ်စွဲသူများကို အပြစ်တင်သည် (၂ရာဇဝင်
၆:၂၃; တရားဟောရာ
၂၅:၁)။ ဤဥပဒေဆိုင်ရာ အသုံးပြုပုံတွင် ကယ်တင်ခြင်းအဓိပ္ပာယ်ပါဝင်သည်။ ဘုရားသခင်၏
ဖြောင့်မတ်ခြင်းသည် ကိုယ်တော်၏ လူမျိုးတို့အတွက် ကယ်တင်တတ်သော လုပ်ဆောင်ခြင်းဖြစ်သည်
(ဆာ ၉၈:၂-၉; ဟေရှာ
၁:၂၇၊ ၂၈ ကိုကြည့်ပါ)။ ကယ်တင်ခြင်းအဖြစ် ဖြောင့်မတ်ခြင်းသည် ဖိနှိပ်သူကို
ဖျက်ဆီးခြင်းကို ဆိုလိုပြီး သဟဇာတဖြစ်မှုနှင့် စည်းစည်းလှည်းလှယ်မှုကို
ပြန်လည်ထူထောင်စေသည် (ဆာ ၇၁:၂-၄; ၁၄၃:၁၁၊
၁၂ ကိုကြည့်ပါ)။
(1) The meaning of niṣdaq in Daniel
8:14. The verb niṣdaq has been
translated in different ways: The sanctuary will be “cleansed,” “restored,”
“reconsecrated,” “restored to its rightful state,” or “will emerge victorious.”
Two considerations make it difficult to decide how–to translate this verb: (a)
The verbal form employed by Daniel is not used anywhere else in the OT; (b)
only here does this verb relate to a physical structure. However, these
problems are not insurmountable. The primary use of the root ṣādaq is legal, designating the
restoration of the legal rights of a person falsely accused of a crime (Ps.
7:8; 9:4; Isa. 50:8, 9). The righteous are declared innocent and the accusers
condemned (2 Chron. 6:23; Deut. 25:1). This legal use includes the idea of
salvation. God’s righteousness is His saving action on behalf of His people
(see Ps. 98:2–9; Isa. 1:27, 28). Righteousness as salvation implies the
destruction of the oppressor, resulting in the restoration of harmony and order
(see Ps. 71:2–4; 143:11, 12).
ṣādaq အမြစ်သည်
သန့်ရှင်းရာဌာနအမှုတော်များနှင့် နီးကပ်စွာ ဆက်စပ်နေသည်။ ဝတ်ပြုရာကျမ်းတွင်
ပတိတာမှတစ်ဆင့် ရရှိသော “သန့်ရှင်းမှု” သည် သန့်ရှင်းရာဌာနသို့ ချဉ်းကပ်ခွင့်အတွက်
လိုအပ်သည်။ ဆာလံကျမ်းတွင် သန့်ရှင်းရာဌာနမှ လက်ဆောင်အဖြစ် ပေးသော
“ဖြောင့်မတ်ခြင်း” (ṣdāqāh) သည်
လိုအပ်သည် (၂၄:၃-၅)။ ဖြောင့်မတ်သူများမှာ သခင်ဘုရားနှင့် သစ္စာရှိစွာ နေသူများသာမက
အပြစ်ခွင့်လွှတ်ခြင်းခံရသူများလည်း ဖြစ်သည် (၃၂:၁၊ ၂၊ ၁၁)။ “ဖြောင့်မတ်ခြင်း”
ဟူသော စကားသည် ဗိမာန်တော်၏ တံခါးများကို (၁၁၈:၁၉)၊ ယဇ်ပုရောဟိတ်၏ အဝတ်အစားကို
(၁၃၂:၉) နှင့် သခင်ဘုရားအား ပူဇော်သော ယဇ်များကို (၄:၅; ၅၁:၁၉) ဖော်ပြသည်။ ṣādaq အမြစ်ကို
သန့်ရှင်းမှု၏ အဓိပ္ပာယ်တူအဖြစ်လည်း အသုံးပြုသည် (ယောဘ ၄:၁၇; ၁၇:၉; ဆာ ၁၈:၂၀)။ ဟေရှာယ
၅၃:၁၁ သည် ဤအဓိပ္ပာယ်ကို သရုပ်ဖော်သည်- “ငါ၏ကျွန် ဖြောင့်မတ်သောသူသည်
မိမိအသိပညာအားဖြင့် လူများစွာတို့ကို ဖြောင့်မတ်သူဖြစ်စေမည် [ṣādaq၊ ဖြောင့်မတ်သူဟု
ကြေညာမည်]။ သူတို့၏ ဒုစရိုက်များကို သူထမ်းပိုးမည်။” ထိုလူများစွာတို့သည်
ကိုယ်တိုင်ဖြောင့်မတ်သောကြောင့် သို့မဟုတ် သန့်ရှင်းသောကြောင့်မဟုတ်ဘဲ၊ ကျွန်သည်
သူတို့၏ အပြစ်၊ ညစ်ညူးမှုကို ကိုယ်တိုင်ထမ်းပိုးဖယ်ရှားသောကြောင့် ဘုရားသခင်ထံ၌
ဖြောင့်မတ်သူဟု ကြေညာခြင်းခံရခြင်းဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် ဘုရားသခင်ထံ၌
ဖြောင့်မတ်သူဟု ကြေညာခြင်းခံရခြင်းသည် အပြစ်မှ သန့်ရှင်းစင်ကြယ်ခြင်းလည်း ဖြစ်သည်။
The root ṣādaq is closely
associated with the sanctuary services. In Leviticus “purity,” obtained through
atonement, was required for access to the sanctuary. In the book of Psalms
“righteousness” (ṣdāqāh), granted “as
a gift from the sanctuary (24:3–5), was required. The righteous were not only
those who remained loyal to the Lord (Ps. 15:2–4), but also those whose sins
had been forgiven (32:1, 2, 11). The word “righteousness” describes the gates
of the temple (118:19), the priestly dress (132:9), and the sacrifices offered
to the Lord (4:5; 51:19). The root ṣādaq
is also used as a synonym for purity (Job 4:17; 17:9; Ps. 18:20). Isaiah 53:11
illustrates this meaning: “By his knowledge shall the righteous one, my servant
[the Messiah], make many to be accounted righteous [ṣādaq, declared righteous]; and he shall bear their iniquities.”
The many were declared righteous not because they were righteous or clean, but
because the Servant removed their sin, their uncleanness, by bearing it
Himself. Thus, to be declared righteous by God is also to be purified, cleansed
from sin.
ဒံယေလ ၈:၁၄ အရ
ခရစ်တော်၏ ကောင်းကင်သန့်ရှင်းရာဌာနရှိ နေ့စဉ်ယဇ်ပုရောဟိတ်အမှုတော်အပေါ်
သေးငယ်သောဦးချိုင်း၏ အနှောင့်အယှက်ပေးမှုသည် ထိုသန့်ရှင်းရာဌာန၏
သန့်ရှင်းစင်ကြယ်ခြင်း/တရားမျှတမှုပြန်လည်ရရှိခြင်းဖြင့် အဆုံးသတ်မည်ဖြစ်သည်။
သန့်ရှင်းရာဌာန၏ niṣdaq သည်
သန့်ရှင်းရာဌာန၊ ဘုရားသခင်နှင့် ကိုယ်တော်၏ လူမျိုးတို့အပေါ်
သက်ရောက်မှုရှိမည်ဖြစ်ရာ ထိုအခါ သူတို့သည် တရားမျှတမှုပြန်လည်ရရှိကြလိမ့်မည်။ ṣādaq
ကဲ့သို့ ကြွယ်ဝသော
အမြစ်တစ်ခုသာလျှင် သန့်ရှင်းရာဌာနအကြောင်းအရာတွင် ဥပဒေရေးရာနှင့်
ကယ်တင်ခြင်းဆိုင်ရာ စိုးရိမ်ချက်များကို ပေါင်းစပ်နိုင်ပြီး အပြစ်ပြဿနာကို
အပြည့်အဝဖြေရှင်းပေးနိုင်မည်ဖြစ်သည်။
According to Daniel 8:14 the little horn’s interference with the daily
priestly ministration of Christ in the heavenly sanctuary will end with the
cleansing/vindication of that sanctuary. The niṣdaq of the sanctuary would impact on the sanctuary and God and
His people, who would then be vindicated. Only such a rich root as ṣādaq could express both cleansing and
vindication, combining legal and redemptive concerns in a sanctuary setting,
bringing the resolution of the sin problem to its consummation.
ဒံယေလအရ နောက်ဆုံးကာလ
ပဋိပက္ခနေ့အတွင်း မယ်ရှိယ၏ ယဇ်ပုရောဟိတ်အမှုတော်ကို ညစ်ညမ်းစေသော ဦးချိုသေးသေး၏
ပြုမူချက်ကို ဖျက်ဆီးခြင်းအားဖြင့် ပြန်လည်ပြုပြင်မည်။ ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင်
ဗိမာန်တော်ညစ်ညမ်းမှုကို အပြစ်ရှိသူကို ဖျက်ဆီးခြင်းအားဖြင့် မဟုတ်ဘဲ
ယဇ်ပူဇော်ခြင်းဖြင့် ပြန်လည်ပြုပြင်ခဲ့သည် (ယေရမိ ၅၁:၁၁၊ ယေဇကျေလ ၇:၂၂၊ ၂၅:၃)။
ဗိမာန်တော် သို့မဟုတ် ယဇ်ပွဲများကို ရှုတ်ချသော ဣသရေလလူမျိုးတစ်ဦးကို
အသေဒဏ်ချမှတ်ခဲ့သည် (ယေဇကျေလ ၂၃:၃၉၊ ၄၆-၄၉၊ ဝတ် ၁၉:၈)။ ဤဥပဒေရေးရာ နိယာမကို
ဦးချိုအင်အား၏ ညစ်ညမ်းစေမှုအပေါ် ဒံယေလက အသုံးချသည်။ ထိုအကျိုးဆက်ကို နောက်ဆုံးကာလ
ပဋိပက္ခနေ့၏ အဆုံးတွင် ဘုရားသခင်၏ သန့်ရှင်းခြင်းနှင့် တရားဓမ္မ၏ အင်အားကြီးစွာ
ထင်ရှားခြင်းအားဖြင့် ပြုပြင်မည်။ ထို့ကြောင့် ဦးချိုကို ဖျက်ဆီးမည်။ သို့သော်
နောက်ဆုံးကာလ ပဋိပက္ခနေ့တွင် မကောင်းသော အင်အားကို ဖျက်ဆီးရုံသာမက ပါဝင်သည်။
According to Daniel, at some point during the eschatological day of
atonement the desecration of the priestly work of the Messiah perpetrated by
the little horn will be redressed by its destruction. In the OT the desecration
of the sanctuary was redressed through the extermination of the sinner and not
through sacrificial expiation (Jer. 51:11; Eze. 7:22; 25:3). The death penalty
was pronounced against any Israelite who profaned the sanctuary (Eze. 23:39,
46–49) or sacrificial offerings (Lev. 19:8). Resolution came, so to speak,
through the death of the culprit. Daniel applies this same legal principle to
the desecrating power of the little horn. The result of its evil actions will
be rectified through a powerful manifestation of the holiness and righteousness
of God at the close of the eschatological day of atonement. This results in the
extermination of the horn. But this eschatological day of atonement includes
more than the destruction of this evil power.
(၂)
ညနှောင်းချိန်နှင့်မနက်စောစောခြင်း ၂၃၀၀ ခါ၊ သန့်ရှင်းရာနေရာကို တရားစီရင်ရန်
အချိန်ကာလကို “ညနှောင်းချိန်နှင့်မနက်စောစောခြင်း ၂၃၀၀ ခါ တိုင်အောင်” ဟူသော
စကားစုဖြင့် ဖော်ပြထားသည်။ “ညနှောင်းချင်း-မနက်စောစောခြင်း” ဟူသော စကားစုကို
ကမ္ဘာဖန်ဆင်းခြင်း အဋ္ဌမတွင် တစ်ရက်ချင်းစီကို သတ်မှတ်ရန် ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၁ တွင်
သုံးထားသည်။ သန့်ရှင်းရာနေရာ အမှုတော်များတွင် အချို့အမှုများကို
ညနှောင်းချိန်နှင့် မနက်စောစောခြင်း၊ ဆိုလိုသည်မှာ နေ့တိုင်းဖြစ်သည်ဟု
ရည်ညွှန်းထားသည် (ထွက် ၂၇:၂၀၊ ၂၁၊ ဝတ် ၂၄:၂၊ ၃)။ ညနှောင်းချိန်နှင့်မနက်စောစောခြင်း
၂၃၀၀ ခါသည် ပရောဖက်ပြုချက်နေ့ ၂၃၀၀ ရက်ကာလဖြစ်ပြီး၊ တစ်နေ့ = တစ်နှစ်ဟူသော
နှစ်ရက်န္တရ (year-day principle) အရ
နှစ်ပေါင်း ၂၃၀၀ ကို ကိုယ်စားပြုသည်။ (ကိုးကားရန်၊ တရားစီရင်ခြင်း III. B.
1. a၊
ကျန်ကြွင်းသောသူ/ကောင်းကင်တမန်သုံးပါး V. B.)
(2) The 2300 evenings-mornings: The time frame for the vindication is given by
the phrase “until 2300 evenings-mornings.” The phrase “evenings-mornings” is
used in Genesis 1 to designate each day of Creation week. In the sanctuary
services certain activities were referred to as taking place evening and
morning, that is, every day (Ex. 27:20, 21; Lev. 24:2, 3). The 2300
evenings-mornings are a period of 2300 prophetic days, which, according to the
year-day principle, represent 2300 years. (See Judgment III. B. 1. a;
Remnent/Three Angels V. B.)
ဤပရောဖက်ပြုချက်ကာလ၏
အစပိုင်းကို ဒံယေလ ၈:၁၃ တွင် အကြံပြုထားပြီး၊ အောက်ပါအတိုင်း စာသားအတိုင်း
ဘာသာပြန်ဆိုနိုင်သည်၊ “ရူပါရုံ၊ နေ့စဉ်အမှုတော်၊ နှင့် ကြောက်မက်ဖွယ်ဖြစ်စေသော
ပြစ်မှုကြီးတို့သည် သန့်ရှင်းရာနေရာနှင့် တပ်များကို နင်းချေနေခြင်းကို
မည်သည့်တိုင်အောင် ဖြစ်မည်နည်း” ဟူ၍ ဖြစ်သည်။ ဤစာသားအတိုင်းဘာသာပြန်ဆိုခြင်းသည်
“ရူပါရုံ” ဟူသော နာမ်ကို “နေ့စဉ်အမှုတော်” မှ ခွဲထားသည်။ ဘာသာပြန်ကျမ်းအများစုက
“နေ့စဉ်အမှုတော်၏ ရူပါရုံ” ဟု ပြန်ဆိုကြပြီး၊ မေးခွန်းကို ငယ်ချွန်ဟူသော
ဦးချိုငယ်လေး လှုပ်ရှားနေစဉ် ကာလသို့သာ ကန့်သတ်ထားသည်။ သို့သော် ဟေဗြဲဘာသာစကားက
ထိုသို့ခွင့်မပြုပေ။ ပထမနာမ်သည် အထီးကျန်အခြေအနေ (ဆောင်းပါးပါရှိပြီး
အသံရှည်များပါသည်) ဖြစ်သဖြင့် “ရူပါရုံ” ပြီးနောက် ပုဒ်ကလေး ထည့်သင့်သည်။ ခါဇုန် (ḥāzôn)
ဟူသော စကားလုံးကို
အခန်းၾကီး ၁ နှင့် ၂ တွင် တိရစ္ဆာန်မျိုးစုံ၏ ရူပါရုံကို ရည်ညွှန်းရန် သုံးထားသည်။
အခန်းၾကီး ၁၃ ရှိ မေးခွန်းသည် အခန်းၾကီး ၁–၁၂ ၏ ရူပါရုံ ပြီးဆုံးရန် အချိန်နှင့်
နောက်ဆက်တွဲအဖြစ်အပျက်များကို အလေးပေးမေးမြန်းခြင်းဖြစ်သည်။
The beginning of this prophetic period is suggested in Daniel 8:13, which
may be translated as follows: “Until when [will] the vision, the
daily/continual, and the transgression causing horror, make both the sanctuary
and the host a trampling?” This literal translation separates the noun “vision”
from “daily.” Most versions translate “the vision of the daily,” limiting the
question to the period during which the little horn was active. But the Hebrew
does not allow for this. The first noun is in the absolute state (it has an
article and long vowels), which suggests that a comma should be placed after
it. The term ḥazôn is used in verses
1 and 2 to refer to the vision of the different animals. The question in verse
13 is about the time for the completion of the vision of verses 1–12: the
emphasis is on the termination of the vision and what is to follow.
၂၃၀၀ ရက်/နှစ်သည်
ဆယ်ဦးတည်သော သိုးထီးကြီး၏ လှုပ်ရှားချိန်၊ ဆိုလိုသည်မှာ မဒီ-ပါရှန်အင်ပါယာ
ခေတ်မှစ၍ (အခန်းၾကီး ၂၀) စတင်သဖြင့်၊ ရူပါရုံသည် ထိုအချိန်မှ
ကောင်းကင်သန့်ရှင်းရာနေရာ သန့်ရှင်းခြင်းစတင်ချိန်တိုင်အောင် ဖြစ်သည်။ ၂၃၀၀ နှစ်၏
ပိုမိုတိကျသော အစချိန်းကို ဒံယေလ ၈ နှင့် ၉ ၏ ဆက်စပ်မှုဖြင့် ရရှိနိုင်သည်။
ဤနှစ်ခန်းတွင် စကားလုံးများ ရှင်းလင်းစွာ ဆက်စပ်နေသည်။ အခန်း ၉:၂၃ တွင် ဂါဗြိယေလက
ပရောဖက်အား “ရူပါရုံကို နားလည်လော့” ဟု မိန့်သည်။ “ရူပါရုံ” ဟူသော စကားလုံး (မာရေ့
- mar’eh) သည်
၈:၂၆၊ ၂၇ တွင် သုံးထားသော “ညနှောင်းချိန်နှင့်မနက်စောစောခြင်း၏ ရူပါရုံ” ကို
ရည်ညွှန်းရန် အတူတူပင်ဖြစ်ပြီး၊ အခန်း ၈ ၏ ခါဇုန် (hāzôn) ရူပါရုံထဲမှ အချိန်ကာလနှင့်ဆိုင်သော
အပိုင်းဖြစ်သည်။ ဂါဗြိယေလသည် ဒံယေလအား ရူပါရုံကို အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ပေးသော်လည်း၊ ၂၃၀၀
နှစ်နှင့်စပ်လျဉ်း၍ ရှင်းပြခြင်းမရှိခဲ့ပေ။ အခန်း ၈ အဆုံးတွင် ဒံယေလက မာရေ့ကို
နားမလည်ကြောင်း ဆိုသည်။ အခန်း ၉ တွင် ဂါဗြိယေလသည် မာရေ့၊ ဆိုလိုသည်မှာ
အချိန်ကာလနှင့်စပ်လျဉ်းသော ရူပါရုံကို နားလည်စေရန် ဒ Азယေလအား ကူညီရန် လာခဲ့သည်။
နှစ်ခန်းလုံးတွင် “နားလည်” ဟူသော ကြိယာကို သုံးထားပြီး (ဒံ ၈:၂၃–၂၇၊ ၉:၂၂၊ ၂၃)
နှစ်ခုစလုံးသည် သန့်ရှင်းရာနေရာနှင့် ဆိုင်သည်။ အခန်း ၉:၂၄ တွင်
သန့်ရှင်းရာနေရာကို ချီးမြှောက်၍ အမှုတော်များ စတင်ပြီး၊ အခန်း ၈:၁၄ တွင်
ထိုသန့်ရှင်းရာနေရာကို သန့်ရှင်းစေသည်။ ဤဆက်စပ်မှုများက နှစ် ၇၀ ပရောဖက်ပြုချက်ကို
၂၃၀၀ နှစ်နှင့် ချိတ်ဆက်ပေးသည်။ အခန်း ၉:၂၄ ရှိ “သတ်မှတ်ခြင်း” ဟူသော ကြိယာသည်
မစ်ရှနာဟေဗြဲနှင့် အုဂါရစ်မြို့တွင် တွေ့ရှိသော စာသားများ (ဘီစီ ၁၃၀၀) အရ
“ဖြတ်တောက်ခြင်း” ဟုလည်း အဓိပ္ပာယ်ရသည်။ ထို့ကြောင့် နှစ် ၄၉၀ သည် ၂၃၀၀ နှစ်မှ
“ဖြတ်တောက်” ခံရခြင်းဖြစ်သည်။ နှစ် ၄၉၀ သည် ယေရှုရှာလင်မြို့ကို ပြန်တည်ရန်
အာတရှတ်မင်း၏ အမိန့်တော်ဖြင့် ဘီစီ ၄၅၇ တွင် စတင်သည်။ ထိုအမိန့်သည် ၂၃၀၀ နှစ်၏
အစချိန်းလည်း ဖြစ်သည်။ ထိုကာလ၏ အဆုံးသည် အဒီ ၁၈၄၄ တွင် ရောက်သည်။ ထိုအချိန်တွင်
သန့်ရှင်းရာနေရာကို သန့်ရှင်း/တရားစီရင်မည်ဖြစ်သည်။ ကယ်တင်ခြင်းသမိုင်းတွင်
ထိုအချိန်အခါ၌ ခရစ်တော်သည် ဟေဗြဲ ၉:၂၃ တွင် ဖော်ပြထားသော
ကောင်းကင်သန့်ရှင်းရာနေရာတွင် အမှုတော်ဆောင်ခြင်း၏ ဒုတိယအဆင့်ကို
စတင်တော်မူမည်ဖြစ်သည်။
Because the 2300 days/years begin during the activity of the ram, that is,
from the time of the Medo-Persian empire (verse 20), the vision would run from
then until the beginning of the cleansing of the heavenly sanctuary. A more
specific date for the beginning of the 2300 years is provided by the connection
between Daniel 8 and 9. There are clear terminological connections between the
two. In 9:23 Gabriel tells the prophet, “Understand the vision.” The term for
“vision” (mar’eh) is the same one
used in 8:26, 27 to refer to “the vision of the evenings and the mornings,” the
part of the hāzôn (vision) of chapter
8 that had to do with the time period. Gabriel interpreted to Daniel the vision
but did not explain the part concerning the 2300 years. At the end of chapter 8
Daniel stated that he did not understand the mar’eḥ In chapter 9 Gabriel came to assist Daniel in understanding
the mar’eh, the “vision” of the time
period. In both chapters the verb “understand” is used (Dan. 8:23–27; 9:22, 23)
and both concern the sanctuary. In 9:24 the sanctuary is dedicated and its
services begin, while in 8:14 the same sanctuary is cleansed. These relations
connect the time prophecy of the 70 weeks to the 2300 years. The verb “decreed”
in 9:24 also means “to cut off,” as is seen in Mishnaic Hebrew and in texts
found in the city of Ugarit (1300 B.C.). The implication is that the 490 years
were “cut off” from the 2300 years. The 490 years began with the decree to
rebuild Jerusalem made by Artaxerxes in 457 B.C.; that decree is also the
starting point for the 2300 years. The end point of that period would fall in
A.D. 1844. Then the sanctuary would be cleansed/vindicated. At this particular
time within salvation history Christ would begin the second aspect of His
mediatorial work in the heavenly sanctuary, as described in Hebrews 9:23.
ခ. ဒံယေလ ၇ တွင်
တရားစီရင်ခြင်း။ ဒံယေလ ၇ တွင် ဒံယေလ ၈:၁၃၊ ၁၄ ရှိ သန့်ရှင်းရာနေရာအပိုင်းနှင့်
အပြိုင်ဖြစ်သော အရေးကြီးသော တရားစီရင်ခြင်းဇာတ်ဝင်တော်ရှိသည်။ ဤဇာတ်ဝင်တွင်
တရားစီရင်ခြင်း စတင်ခြင်း (အခန်းၾကီး ၉၊ ၁၀)၊ ပြီးဆုံးခြင်း (အခန်းၾကီး ၁၃၊ ၁၄)
နှင့် အကျဉ်းချုပ် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက် (အခန်းၾကီး ၂၆၊ ၂၇၊ ကိုးကားရန်
တရားစီရင်ခြင်း III. B. 1. a) တို့ကို
ဖော်ပြထားသည်။
b.Daniel 7: the judgment. Daniel 7 contains an important judgment scene
that is parallel to the sanctuary section in 8:13, 14. In this scene are given
a description of the initiation of the judgment (verses 9, 10), its conclusion
(verses 13, 14), and a short interpretation (verses 26, 27; see Judgment III.
B. 1. a).
ဤတရားစီရင်ခြင်း၏
လုပ်ဆောင်ချက်နှင့် ရည်ရွယ်ချက်ကို မှန်ကန်စွာ နားလည်ရန် ရူပါရုံတွင်
အဖြစ်အပျက်အစဉ်လိုက်အတွင်း ၎င်း၏နေရာကို ရှင်းလင်းစွာ တည်ထားရမည်။ ဒံယေလသည်
သားရဲလေးကောင်ကို မြင်သည်။ ခြင်္သေ့နှယ် (အခန်းၾကီး ၄)၊ ဝက်ဝံနှယ် (အခန်းၾကီး ၅)၊
ကျားသစ်နှယ် (အခန်းၾကီး ၆)၊ စတုတ္ထမြောက်သားရဲမှာ ဖော်ပြမရနိုင်လောက်အောင်
ကြောက်မက်ဖွယ်ဖြစ်ပြီး ဦးချိုဆယ်ချောင်းရှိသည် (အခန်းၾကီး ၇)။ ဒံယေလသည်
ထိုဆယ်ချောင်းထဲမှ သုံးချောင်းကို နှုတ်ပစ်၍ ထွက်လာသော ဦးချိုငယ်လေးတစ်ချောင်းကို
မြင်သည်။ ဤဦးချိုငယ်သည် ဘုရားသခင်ကို ဆန့်ကျင်စကားကြီးကြီးမားမား ပြောဆိုပြီး၊
သန့်ရှင်းသူတို့ကို နှိပ်စက်သည်မှာ အချိန်သုံးခေါက်နှင့်တစ်ဝက် (၃၆၀ × ၃ + ၁၈၀ = ၁၂၆၀
ရက်/နှစ်) ဖြစ်ပြီး၊ ပညတ်တော်နှင့် အချိန်ကာလများကို ပြောင်းလဲရန် (သို့မဟုတ်
ပြောင်းလဲရန်ကြိုးစား) သည် (အခန်းၾကီး ၂၅)။ တရားစီရင်ခြင်းဇာတ်ဝင်ကို
ဦးချိုငယ်လေးသည် ဘုရားသခင်ကို ဆန့်ကျင်၍ စကားကြီးကြီးမားမား ပြောနေစဉ်
မိတ်ဆက်ထားသည် (အခန်းၾကီး ၁၁၊ ၂၅)။ ၎င်း၏ သန့်ရှင်းသူတို့ကို ညှဉ်းဆဲခြင်းသည်
အချိန်သုံးခေါက်နှင့်တစ်ဝက် ကုန်လွန်ပြီးဖြစ်သည်။ တရားစီရင်ခြင်း၏ ရလဒ်အနေဖြင့်
ဦးချိုငယ်သည် အုပ်စိုးပိုင်ခွင့်ကို ဆုံးရှုံးပြီး ဖျက်ဆီးခံရသည်။ ထို့နောက်
လူသားခံယူတော်မူသောသခင်နှင့် သန့်ရှင်းသူတို့သည် ဘုရားသခင်၏ ထာဝရနိုင်ငံတော်ကို
ခံယူကြသည် (အခန်းၾကီး ၂၇)။ ဒံယေလ ၇ တွင် ဖော်ပြထားသော တရားစီရင်ခြင်းသည်
အချိန်သုံးခေါက်နှင့်တစ်ဝက် ပြီးနောက်မကြာမီ၊ သို့သော် ဦးချိုငယ်ကို
ဖျက်ဆီးခြင်းမပြုမီ၊ ဘုရားသခင်၏ နိုင်ငံတော်ကို ထာဝရတည်ထောင်ခြင်းမပြုမီ
ဖြစ်ပွားသည်။
A correct understanding of the function and purpose of this judgment
requires the clear establishment of its place within the sequence of events in
the vision. Daniel saw four beasts: one like a lion (verse 4); one like a bear
(verse 5); another like a leopard (verse 6); and the fourth, undescribable,
with ten horns (verse 7). Daniel saw another horn coming out and uprooting
three of the ten. This little horn spoke against God, persecuted the saints for
three and a half times (360 × 3 + 180 = 1260 days/years), and changed or
attempted to change the law and the times (verse 25). The judgment scene is
introduced as the little horn speaks great words against God (verses 11, 25);
its persecution of the saints had already gone on for three and a half times.
As a result of the judgment, the little horn loses its dominion and is
destroyed. After this the Son of man and the saints receive God’s eternal
kingdom (verse 27). The judgment described in Daniel 7 takes place shortly
after the three and a half times, yet before the little horn is destroyed and
the kingdom of God is established forever.
The judgment scene is clearly heavenly. God is there with His council. In
addition, thousands of His messengers are present to serve Him and to witness
the judgment. The cosmic nature of this judgment is thus emphasized.
တရားစီရင်ခြင်းဇာတ်ဝင်သည်
ကောင်းကင်တွင် ဖြစ်ပွားကြောင်း ရှင်းလင်းသည်။ ဘုရားသခင်သည်
ကောင်းကင်အရာရှိများနှင့်အတူ ရှိတော်မူသည်။ ထို့ပြင် ထောင်ပေါင်းများစွာသော
ကောင်းကင်တမန်များ အမှုတော်ဆောင်ရန်နှင့် တရားစီရင်ခြင်းကို မြင်တွေ့ရန် ရှိကြသည်။
ဤတရားစီရင်ခြင်း၏ စကြဝဠာအတိုင်းအတာကို ဤနည်းဖြင့် အလေးပေးထားသည်။ရူပါရုံတွင်
အချို့အချက်များက ဤတရားစီရင်ခြင်းသည် အမှုစစ်ဆေးခြင်း (investigative) ဖြစ်ပြီး
အမှုကွပ်မျက်ခြင်း (executive) မဟုတ်ကြောင်း
ညွှန်ပြသည်။ စာအုပ်များကို ရည်ညွှန်းခြင်း (အခန်းၾကီး ၁၀) သည်
အမှုစစ်ဆေးခြင်းသဘောကို ပြင်းထန်စွာ ညွှန်ပြသည်။ “စာအုပ်များ” တွင်
စစ်ဆေးခံရသူများ၏ ဘဝမှတ်တမ်းများပါဝင်ပြီး၊ ထိုသူများသည် ကိုယ်တိုင်မပါဝင်ဘဲ
၎င်းတို့၏ ဘဝမှတ်တမ်းများကိုသာ စစ်ဆေးနိုင်သည်။ ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင်
ကောင်းကင်စာအုပ်များကို အကြိမ်ကြိမ် ရည်ညွှန်းထားပြီး အားလုံးသည် ဘုရားသခင်၏
လူမျိုးနှင့် ဆိုင်သည် (ဆာ ၆၉:၂၈၊ ဒံ ၁၂:၁)။ ဒံယေလ၏ တရားစီရင်ခြင်းဇာတ်ဝင်ရှိ
စာအုပ်များတွင် ဘုရားသခင်၏ ကျေးကျွန်များ၏ ဘဝမှတ်တမ်းများ ပါဝင်သည် (ကိုးကားရန်
တရားစီရင်ခြင်း III. B. I. c.)။
တရားရုံးသည် ၎င်းတို့ကို စစ်ဆေးပြီး ၎င်းတို့ဘက်မှ ဆုံးဖြတ်သည် (ဒံ ၇:၂၂)။ ၎င်းတို့သည်
စကြဝဠာရှေ့တွင် တရားသောသူများအဖြစ် တရားစီရင်ခံရပြီး နိုင်ငံတော်ကို
ပိုင်ဆိုင်ခွင့်ရသည်။ ဤအဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆို ဒံယေလ ၁၂:၁၊ ၂ နှင့်
နှိုင်းယှဉ်ခြင်းဖြင့် အတည်ပြုနိုင်သည်။ ထိုနေရာတွင် မိက္ခေလသည် မြောက်မျက်နှာမှ
ရန်သူကို ရှုံးနိမ့်ပြီး ဖျက်ဆီးပြီးနောက် နိုင်ငံတော်ကို ခံယူပြီး၊
သန့်ရှင်းသူတို့ ကယ်နှုတ်ခြင်းခံရကာ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း ဖြစ်ပွားသည်။
ထာဝရအသက်အတွက် ရှင်ပြန်ထမြောက်သူများ၏ နာမည်များကို အသက်စာအုပ်တွင် ရေးထားသည် (ဒံ
၁၂:၁)။ ထို့ကြောင့် အမှုစစ်ဆေးတရားစီရင်ခြင်းသည် ထာဝရဘုရားကို ယုံကြည်စွဲချီးကိုးကွယ်ရင်း
ကွယ်လွန်သွားသူများ၏ မှတ်တမ်းများကိုလည်း စစ်ဆေးပြီး၊ ၎င်းတို့၏ အပြစ်များကို
မှတ်တမ်းမှ ဖျက်မှုန်းသောကြောင့် စာအုပ်ထဲတွင် နာမည်များ
ဆက်လက်ထားရှိခြင်းဖြစ်သည်။
Several elements in the vision indicate that this judgment is
investigative, not executive. The reference to books (verse 10) is a strong
indication of its investigative nature. The “books” contain the records of the
lives of those who are judged, who are not there in person but whose life
records are available for scrutiny. The OT contains several references to
celestial books, all of them associated with God’s people (see Ps. 69:28; Dan.
12:1). The books in the judgment scene of Daniel (see Judgment III. B. I. c.)
contain the records of the lives of God’s servants. The court judges them and
decides in their favor (Dan. 7:22). They are vindicated before the universe and
can now possess the kingdom. This interpretation is confirmed by comparing this
judgment scene with Daniel 12:1, 2, where Michael receives the kingdom after
the defeat and destruction of the enemy from the north (Dan. 11:45). Then the
saints are delivered and a resurrection takes place. Those resurrected to
eternal life have their names written in the
book (Dan. 12:1), suggesting that the investigative judgment examines also the
records of those who died trusting in the Lord. Their names were investigated
and retained in the books because their sins were blotted out from the records.
ဒံယေလ ၇ ၏
တရားစီရင်ခြင်းသည် တရားသောသူများကို ဘုရားသခင်၏ နိုင်ငံတော်ကို
အမွေခံခွင့်ရှိသူများအဖြစ် ကြေညာသော တရားစီရင်ခြင်း (vindicative) လည်း ဖြစ်သည်။
ဘုရားသခင်၏ ဉာဏ်ရည်သတ္တဝါများ မြင်တွေ့နေသော ဤတရားစီရင်ခြင်းသည် ဘုရားသခင်၏
အုပ်ချုပ်မှု၊ အပြစ်နှင့် ကယ်တင်ခြင်းကို ကိုင်တွယ်ပုံ၊ စကြဝဠာကြီးတွင်
ပြုမူဆက်ဆံပုံများကို တရားစီရင်သည်။ ဦးချိုငယ်ကို သန့်ရှင်းသူများကဲ့သို့
ကောင်းကျိုးမပြုဘဲ ရှုတ်ချခံရသည်။ ကျမ်းစာအဓိပ္ပာယ်တွင် မတရားစွပ်စွဲခံရသော
အပြစ်ကင်းသူများသည် ဘုရားသခင်၏ ဗိမာန်တော်တွင် တရားစီရင်ပေးရန် တောင်းလျှောက်ကြသည်
(ဆာ ၇:၈၊ ၉၊ ၂၆:၁၊ ၂)။ တရားသောသူများကို တရားစီရင်ခြင်းဖြင့် မတရားစွပ်စွဲသူ၏
ဆိုးယုတ်မှုကို အတည်ပြုသည် (ဆာ ၃၅:၁၊ ဇာခရိ ၃:၁–၄)။ ၎င်းတို့ကို
ပြန်လည်တည်ဆောက်ရန် အနှောင့်အယှက်ဖြစ်စေသော သူကို အလယ်မှဖယ်ရှား၊ ရှုတ်ချ၍
အာဏာဖယ်ရှားခံရသည်။ ဒံယေလ ၇ ရှိ ဦးချိုငယ်၏ အခြေအနေသည် ဤတရားစီရင်မှုပုံစံနှင့်
အပြိုင်ဖြစ်သည်။
The judgment of Daniel 7 is also vindicative; it declares the righteous
ones worthy of inheriting the kingdom of God. Observed by God’s intelligent
creatures, this judgment vindicates God’s government, the way He has dealt with
sin and salvation, and His actions before His vast universe. The little horn is
not judged favorably as are the saints; it is condemned. In the biblical
understanding of legal proceedings, innocent persons falsely accused of crime
went to the temple court asking the Lord to judge them to vindicate them (Ps.
7:8, 9; 26:1, 2). The vindication of the righteous ones confirmed the evilness
of the wicked accuser (Ps. 35:1; Zech. 3:1–4); in order to restore them, the
one causing the disruption was neutralized, condemned, and deprived of power.
The situation of the little horn in Daniel 7 parallels this type of judicial
process.
ဂ. ဒံယေလတွင်
သန့်ရှင်းရာနေရာ၏ သန့်ရှင်းခြင်း/တရားစီရင်ခြင်း၏ အဓိပ္ပာယ်။ ဒံယေလ ၇ ၏
တရားစီရင်ခြင်းဇာတ်ဝင်နှင့် ဒံယေလ ၈:၁၃၊ ၁၄ ရှိ
ကောင်းကင်သန့်ရှင်းရာနေရာအပိုင်းတို့အကြား ရှင်းလင်းသော ဆက်စပ်မှုရှိသည်။
နှစ်ခန်းစလုံးသည် ပရောဖက်၏ ခေတ်မှ ကမ္ဘာဦးကျော်ချိန်တိုင်အောင် ကမ္ဘာ့သမိုင်းကို
အပြိုင်ဖော်ပြထားသည်။ အခန်းတစ်ခုစီသည် အသစ်အဆန်းများကို ထပ်လောင်းဖော်ပြပြီး၊
ကြီးမားသော စစ်ပွဲကြီးနှင့် ကယ်တင်ခြင်းသမိုင်းအတွင်း သီးခြားအဖြစ်အပျက်များကို
ထိုးထိုးသောင်းသောင်း အလင်းပေးသည်။ အမှုစစ်ဆေးတရားစီရင်ခြင်းနှင့် သန့်ရှင်းရာနေရာ
သန့်ရှင်းခြင်းတို့သည် အချင်းချင်း ဖြည့်စွမ်းပေးကာ၊ ခရစ်တော်၏
ကောင်းကင်သန့်ရှင်းရာနေရာတွင် ဒုတိယအကြိမ် တည်ခိုခြင်းမတိုင်မီ မကြာမီ
ဆောင်ရွက်သော အမှုတော်ကို ပိုမိုနားလည်စေသည်။ ဒံယေလစာအုပ်သည် ဘုရားသခင်၏
လူမျိုးတို့၏ ကယ်တင်ခြင်း နောက်ဆုံးပြီးဆုံးရန် ရှေ့သို့ မျှော်ကြည့်ထားသည်။
၎င်းတို့သည် မယ်ရှိယ၏ ယဇ်ပူဇော်သေခြင်းဖြင့် သန့်ရှင်းခြင်း၏ အကျိုးကို
ခံစားပြီးဖြစ်သော အမြင့်ဆုံးသောသခင်၏ သန့်ရှင်းသူများဖြစ်သည် ( (၉:၂၄၊ ၂၇)။
ထို့ကြောင့် ကောင်းကင်တရားရုံးတွင် ၎င်းတို့ကို ကိုယ်စားပြုနိုင်သည် (၇:၁၃၊ ၁၄၊
၁၈)။ သန့်ရှင်းရာနေရာ၏ တရားစီရင်/သန့်ရှင်းခြင်း (၈:၁၄) သည် စကြဝဠာရှေ့တွင်
ဘုရားသခင်၏ လူမျိုးတို့၏ တရားစီရင်/သန့်ရှင်းခြင်းကို နောက်ဆုံးတရားဝင်
ပြုလုပ်ပေးသည်။ ၎င်းတို့၏ အပြစ်များကို ဘုရားသခင်၏ နေရာမှ ဖျက်မှုန်းပြီး၊
ထာဝရဘုရားသခင်၏ နိုင်ငံတော်ကို အမွေခံသည်။
c. Meaning of the cleansing/vindication of the
sanctuary in Daniel. There is a clear connection between the judgment scene in Daniel 7 and the
section concerning the heavenly sanctuary in Daniel 8:13, 14. The two describe
in parallel form the history of the world from the prophet’s time to the time
of the end. Each chapter adds new elements, throwing light on the nature of the
great controversy and on specific events within salvation history. The
investigative judgment and the cleansing of the sanctuary complement each
other, enriching our understanding of Christ’s mediatorial work in the heavenly
sanctuary shortly before the Second Coming. The book of Daniel looks forward to
the time when the salvation of God’s people will be final. They are already the
saints of the Most High, having received the cleansing benefits of the
sacrificial death of the Messiah (9:24, 27), who can, therefore, represent them
in the heavenly court (7:13, 14, 18). The vindication/purification of the
sanctuary (8:14) makes the vindication/purification of God’s people final
before the universe. Their sins are blotted out from God’s dwelling and they
inherit the eternal kingdom of God.
ပရောက်နေ့တော်ကြီးတွင်
ဘုရားသခင်သည် အမျိုးဖြစ်သော လူမျိုးတို့ကို တရားစီရင်တော်မူသည်။ ဒံယေလရှိ
သန့်ရှင်းရာနေရာ၏ တရားစီရင်/သန့်ရှင်းခြင်းတွင်လည်း တရားစီရင်ခြင်း ပါဝင်သည်။
ဒံယေလသုံးသော သန့်ရှင်းရာနေရာကို သန့်ရှင်းစေခြင်းဟူသော ကြိယာသည် အဓိကအားဖြင့်
တရားရေးဆိုင်ရာ စကားလုံးဖြစ်သော်လည်း၊ တရားရေးနှင့် ယဇ်ပုရောဟိတ်ဆိုင်ရာ
ရှုထောင့်များကို ပေါင်းစပ်ထားပြီး၊ မင်းသား၏ ယဇ်ပုရောဟိတ်အမှုတော်ကို
တရားရေးနှင့် ရွေးနုတ်ခြင်းဆိုင်ရာ အဓိပ္ပာယ်ဖြင့် ဖော်ပြခွင့်ပြုသည်။
ဤတရားစီရင်ခြင်းသည် ဒံယေလ ၇ တွင် မြင်တွေ့ရသည့်အတိုင်း ဘုရားသခင်၏ လူမျိုးတို့ကို
အဓိက တရားစီရင်ပေးရန် ရည်ရွယ်သည်။ သန့်ရှင်းသူတို့ကို စစ်ဆေးပြီး အပြစ်ကင်းဟု
ကြေညာသည်။ ဘုရားသခင်၏ လူမျိုးတို့သည် အလွန်ဆိုးရွားသော အခြေအနေများအောက်တွင်ပင်
ဘုရားသခင်ကို လုံးဝအားကိုးနေသည်။ ၎င်းတို့၏ ဘဝမှတ်တမ်းများကို စစ်ဆေးပြီး
အပြစ်များကို ဖျက်မှုန်းသည်။ ထိုအချိန်တွင် မှားယွင်းသော ယုံကြည်သူများ၏
နာမည်များကို စာအုပ်မှ ဖယ်ရှားသည် (ထွက် ၃၂:၃၃၊ ဝတ် ၂၃:၂၉၊ ၃၀ နှင့် နှိုင်းယှဉ်)။
စာအုပ်ထဲတွင် နာမည်ဆက်လက်ထားရှိသူများ၊ ကွယ်လွန်သော သန့်ရှင်းသူများပါမကျန်း၊
နိုင်ငံတော်ကို အမွေခံသည် (ဒံ ၇:၂၂၊ ၁၂:၁၊ ၂)။ ထို့ကြောင့် သန့်ရှင်းရာနေရာကို
သန့်ရှင်းစေသည်။
On the Day of Atonement God judged His people. The
vindication/purification of the sanctuary in Daniel also includes judgment. The
verb used by Daniel to refer to the cleansing of the sanctuary is primarily a
legal term, yet in it legal and cultic aspects are brought together, making
possible interpretation of the priestly work of the Prince in
juridical-redemptive terms. This judgment seeks primarily to vindicate God’s
people, as is seen in Daniel 7, where the saints are judged and acquitted.
God’s people remain in an attitude of complete dependence on God under the most
distressing circumstances. The records of their lives are examined and their
sins are blotted out; at the same time the names of false believers are removed
from the books (cf. Ex. 34:33; Lev. 23:29, 39). Those whose names are preserved
in the books, including the dead saints, inherit the kingdom (Dan. 7:22; 12:1,
2). Thus the sanctuary is cleansed.
မင်းသား၏
ယဇ်ပုရောဟိတ်အမှုတော် (ဒံ ၈:၁၁) သည် ဘုရားသခင်၏ လူမျိုးတို့အတွက်
ဆောင်ရွက်ခြင်းဖြစ်သည်။ သန့်ရှင်းရာနေရာ သန့်ရှင်းခြင်း (အခန်းၾကီး ၁၄) သည်
အပြစ်ပြဿနာကို ထိရောက်စွာ ဖြေရှင်းနိုင်ကြောင်း၊ အပြစ်ကို သန့်ရှင်းရာနေရာသို့
ပြောင်းရွှေ့ခြင်းသည် ဘုရားသခင်၏ စရိုက်လက္ခဏာကို လုံးဝထိခိုက်မှုမရှိကြောင်း
ပြသည်။ ဒံယေလ ၇ ရှိ စကြဝဠာတရားစီရင်ခြင်းသည် ဘုရားသခင်၏ ကိုယ်ဂုဏ်တင်မှုနှင့်
နေရာတော်၏ သန့်ရှင်းမှုအတွက် စိုးရိမ်မှုကို အတိအကျ ညွှန်ပြသည်။ အပြစ်ပြဿနာ၏
နောက်ဆုံးဖြေရှင်းခြင်းကို ဘုရားသခင်၏ သတ္တဝါများ စာအုပ်များကို ဖွင့်ကြည့်ခွင့်ရပြီး
စစ်ဆေးခွင့်ရသည်။ ဤလုပ်ငန်းစဉ်၏ ရလဒ်အနေဖြင့် ကယ်တင်ခြင်းတန်ဆာပလာ ဖြစ်တော်မူသော
လူသားခံယူတော်မူသောသခင်ကို စကြဝဠာဘုရင်အဖြစ် အသိအမှတ်ပြုသည် (အခန်းၾကီး ၁၄)။
ဘုရားသခင်သည် အပြစ်နှင့် ထိတွေ့မှု အဆုံးသတ်သွားပြီး၊ သန့်ရှင်းရာနေရာကို
သန့်ရှင်း/တရားစီရင်ပြီးသည်။
The priestly ministry of the Prince (Dan. 8:11) is performed on behalf of
God’s people. The purification of the sanctuary (verse 14) shows that the
involvement of the sanctuary is an effective way of disposing of the sin
problem and that the transfer of sin to the sanctuary in no way affects God’s
character. The cosmic judgment in Daniel 7 points precisely to this dimension
of God’s concern for His own reputation and for the holiness of His dwelling
place. The final resolution of the sin problem takes place before God’s
creatures who are allowed to open the books and examine them. As a result of
this process the instrument of salvation, the Son of man, is recognized as
universal king (verse 14). God’s contact with sin then comes to an end; the
sanctuary is cleansed/vindicated.
၃. ဗျာဒိတ်ကျမ်းတွင်
ပရောက်နေ့တော်ကြီး ဗျာဒိတ်ကျမ်းသည် ခရစ်တော်၏
ကောင်းကင်သန့်ရှင်းရာနေရာအမှုတော်တွင် တိုးတက်မှုကို ပြသည်။ ကျမ်းစာအုပ်၏
ပထမအပိုင်းတွင် ယေရှုသည် ပဌမဆီ၊ ဆိုလိုသည်မှာ သန့်ရှင်းရာနေရာတွင်
အမှုတော်ဆောင်နေတော်မူသည် (၈:၃–၅)။ သို့သော် ဗျာဒိတ် ၁၁:၁၉ တွင် ယောဟန်သည်
ကောင်းကင်သန့်ရှင်းရာနေရာ၏ အမြင့်ဆုံးသောနေရာ (Most Holy Place) သို့
ခေါ်ဆောင်ခံရပြီး၊ ပဋိညာဉ်သေတ္တာတော်ကို မြင်သည်။ ဤသည်မှာ ခရစ်တော်၏
အမှုတော်ဆောင်ခြင်း၏ ဒုတိယအဆင့်၊ ဆိုလိုသည်မှာ တရားစီရင်ခြင်းကို စတင်ကြောင်း
ညွှန်ပြသည်။ ဗျာဒိတ် ၁၅:၈ တွင် ဤတရားစီရင်ခြင်းအမှုတော် ပြီးဆုံးပြီဖြစ်ကြောင်း
အသိပေးထားသည်။ ဗိမာန်တော်သည် “ဘုရားသခင်၏ ဘုန်းတော်နှင့် တန်ခိုးတော်မှ ထွက်သော
မီးခိုးဖြင့် ပြည့်နှက်နေ၍ မည်သူမျှ မဝင်နိုင်” ဟူ၍ ဖြစ်သည် (လာ ၃:၄၄ နှင့်
နှိုင်းယှဉ်)။ ပဋိညာဉ်သေတ္တာတော် မြင်ရခြင်းသည် နေရာတစ်ခုမှ နောက်နေရာသို့
ရွှေ့ပြောင်းကြောင်းသာမက၊ သေတ္တာတော်အတွင်း သိုလှောင်ထားသော ဘုရားသခင်၏
ပညတ်တော်ကို ဖတ်ရှုသူအား သတိပေးသည်။ ဤပညတ်တော်သည် ဘုရားသခင်တရားစီရင်ရာတွင်
စံနှုန်းဖြစ်သည် (ယာကုပ် ၂:၈–၁၃ နှင့် နှိုင်းယှဉ်)။ ပရောက်နေ့တော်ကြီး၏ ပုံသေနာ (antitypical
day of atonement) ကို
ဤနေရာတွင် မိတ်ဆက်ထားသည်။
3. The Day of Atonement in Revelation
The book of Revelation shows progression in Christ’s work in the heavenly
sanctuary. In the first part of the book Jesus is ministering in the holy place
(8:3–5). But in Revelation 11:19 John is taken into the Most Holy Place of the
heavenly sanctuary, where he sees the ark of the covenant. This points to the
beginning of the second aspect of Christ’s mediatorial work, that of judgment.
In Revelation 15:8 we are informed that this work of judgment has come to an
end: The temple is “filled with smoke from the glory of God and from his power,
and no one could enter” (cf. Lam. 3:44). The visibility of the ark not only
indicates movement from one area to another, it also reminds the reader of the
law of God deposited inside the ark. This law is the standard by which God
judges (cf. James 2:8–13). The antitypical day of atonement is here introduced.
က.
အမှုစစ်ဆေးတရားစီရင်ခြင်း။ ဗျာဒိတ်ကျမ်းအရ ခရစ်တော်သည်
အမှုစစ်ဆေးတရားစီရင်ခြင်းတွင် ပါဝင်တော်မူသည်။ ထိုသခင်သည် “စိတ်နှလုံးနှင့်
ကိုယ်ခန္ဓာကို ရှာဖွေစစ်ဆေး၍” လူတိုင်း၏ အမှုအရာအလိုက် ပေးတော်မူသည် (ဗျာ ၂:၂၃)။
ထို့ကြောင့် ယုံကြည်သူများသည် ထိုသခင်ကြွလာတော်မူသည်တိုင်အောင် ရရှိထားသောအရာကို
ခိုင်မြဲစွာ စွဲကိုင်ထားရန် အရေးကြီးသည် (၂:၂၅၊ ၃:၁၁)။ ၎င်းတို့သည်
အောင်မြင်သူများဖြစ်ပါက ၎င်းတို့၏ နာမည်များကို အသက်စာအုပ်မှ မဖျက်မှုန်းဘဲ၊
ခရစ်တော်သည် ခမည်းတော်နှင့် ကောင်းကင်တမန်များရှေ့တွင် ၎င်းတို့ကို
ကိုယ်စားပြုတော်မူမည် (၃:၅)။ ဤသည်မှာ အသက်စာအုပ်မှ အချို့နာမည်များ
ဖျက်မှုန်းခံရမည်ဖြစ်ပြီး၊ ခရစ်တော်၏ တန်ခိုးတော်ကို စွဲချီးကိုးကွယ်ခြင်းသည်
လူတစ်ဦး၏ နာမည်နှင့်ပတ်သက်၍ ဘာဖြစ်မည်ကို ဆုံးဖြတ်ကြောင်း အကြံပြုသည်။
a. Investigative judgment.—According to Revelation Christ is involved in an
investigative judgment. He “searches mind and heart” and gives to all according
to their works (Rev. 2:23). It is, therefore, important for believers to hold
fast what they have until He comes (2:25; 3:11). If they are conquerors their
names will not be blotted out from the book of life and Christ will represent
them before the Father and the angels (3:5). This suggests that some names will
be blotted out from the book of life and that commitment to and reliance on
Christ’s power determines what happens to an individual’s name.
ဗျာဒိတ်ကျမ်းသည်
ကောင်းကင်သန့်ရှင်းရာနေရာ သန့်ရှင်း/တရားစီရင်နေစဉ် ကမ္ဘာပေါ်ရှိ
အဖြစ်အပျက်များကို အထူးအလေးပေး ဖော်ပြသည်။ ကောင်းကင်တွင် ဘုရားသခင်သည်
စာအုပ်များထဲတွင် မည်သူ၏ နာမည်ကို ဆက်ထားမည်ကို ဆုံးဖြတ်နေစဉ်၊ ကမ္ဘာပေါ်တွင်
ဘုရားသခင်သည် ကောင်းကင်တမန်သုံးပါး၏ သတင်းစကား ဖြင့် ကျန်ကြွင်းသောသူကို
စုရုံးတော်မူသည် (ဗျာ ၁၄:၆–၁၁၊ ကိုးကားရန် ကောင်းကင်တမန်သုံးပါး V. B-D)။ ဗျာဒိတ် ၁၄ သည်
ဘုရားသခင်ရှေ့တွင် ရပ်တည်နေသော ကျန်ကြွင်းသောသူ (၁၄၄,၀၀၀) ကို ဖော်ပြခြင်းဖြင့် စတင်ပြီး၊
၎င်းတို့၏ အသက်ကို ခြိမ်းခြောက်သော ဆိုးယုတ်တန်ခိုးများကို အောင်မြင်သူများဖြစ်သည်
(အခန်းၾကီး ၁–၅)။ အခန်းငယ် ၁၄ ၏ ဒုတိယအပိုင်းသည် ဘုရားသခင်သည် လူမျိုးတစ်မျိုးစီ၊
ဘာသာစကားတစ်မျိုးစီ၊ လူမျိုးနွယ်စု၊ လူမျိုးမှ ကျန်ကြွင်းသောသူကို စုရုံးရန်
အသုံးပြုသော နည်းလမ်းကို မိတ်ဆက်သည် (အခန်းၾကီး ၆)။ ဘုရားသခင်၏ သတင်းရှိသူများသည်
ထာဝရဧဝံဂေလိတရားကို ထပ်မံကြေညာပြီး၊ လူသားများကို ကောင်းကင်တမန်သုံးပါး၏
သတင်းစကားဖြင့် ဖန်ဆင်းရှင်ကို ကြောက်ရွံ့၍ ကိုးကွယ်ရန် ခေါ်ဆိုကြသည်။
“အကြောင်းမူကား၊ ဘုရားသခင်၏ တရားစီရင်ခြင်းနာရီသည် ရောက်လာပြီ” ဟူ၍ ဖြစ်သည်
(အခန်းၾကီး ၇)။ ဤသတင်းစကား၏ အရေးတကြီးဖြစ်ခြင်းသည် ဘုရားသခင်သည် ယခုအခါ
ကောင်းကင်သန့်ရှင်းရာနေရာတွင် တရားရေးဆိုင်ရာ ဆုံးဖြတ်ချက်များ ချမှတ်နေသောကြောင့်
ဖြစ်သည်။ တကယ့်ကိုးကွယ်ခြင်းနှင့် မှားယွင်းသော ကိုးကွယ်ခြင်းကို
ခွဲခြားတော်မူသည်။ ဗျာဒိတ် ၁၄ ၏ နောက်ဆုံးအပိုင်းသည် ခရစ်တော်၏ ဒုတိယအကြိမ်
ကြွလာခြင်းကို ရိတ်သိမ်းခြင်း သင်္ကေတဖြင့် ဖော်ပြသည် (အခန်းၾကီး ၁၄–၂၀)။ ဤသည်မှာ
အမှုစစ်ဆေးတရားစီရင်ခြင်း ဒုတိယအကြိမ် တည်ခိုခြင်းမတိုင်မီ မကြာမီ ပြီးဆုံးကြောင်း
ညွှန်ပြသည်။
Revelation pays particular attention to events on earth while the
cleansing/vindication of the heavenly sanctuary is taking place. While God in
heaven is determining whose names will remain in the books, on earth the Lord
is gathering His remnant through the message of the three angels (Rev. 14:6–11;
see Three Angels V. B-D). Revelation 14 begins with a description of the
remnant (144,000) standing before God, victorious over the evil powers that
threatened their lives (verses 1–5). The second part of the chapter (verses
6–11) introduces the means employed by God to gather a remnant from every
nation, tribe, tongue, and people (verse 6). God’s messengers proclaim once
more His eternal gospel, calling humans to fear and worship the Creator because
“the hour of his judgment has come” (verse 7). The urgency of this message is
based on the fact that God is now making judicial decisions in the heavenly
sanctuary. He is separating true from false worshipers. The last part of
Revelation 14 describes the second coming of Christ under the symbol of a
harvest (verses 14–20), indicating that the investigative judgment ends shortly
before the Advent.
ဤအတူတူစိတ်ကူးများကို
ဗျာဒိတ် ၇ တွင်လည်း ဆွေးနွေးထားသည်။ ဤနေရာတွင် ဘုရားသခင်၏ ဒုက္ခအမျက်ဒေါသ
သွန်းလောင်းခြင်းမပြုမီ တံဆိပ်ခတ်ခြင်းခံရသော ကျန်ကြွင်းသောသူ (၁၄၄,၀၀၀) ကို
ဘုရားသခင်ကြွလာတော်မူစဉ် ရပ်တည်နိုင်သူများအဖြစ် တင်ပြထားသည်။ တံဆိပ်ခတ်ခြင်းသည်
စစ်မှန်သော ကျန်ကြွင်းသောသူများကို ခွဲခြားသိမြင်ပြီး စစ်ဆေး၍ ထိန်းသိမ်းသော
တရားရေးလုပ်ငန်းစဉ်ဖြစ်သည်။ ဤပုံသဏ္ဌာန်ကို ယေဇကျေလ ၉:၁–၄ တွင်လည်း တွေ့ရသည်။
ဖျက်ဆီးရမည့် ရုပ်တုကိုးကွယ်သူများနှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်အနေဖြင့် သစ္စာရှိသော
ကျန်ကြွင်းသောသူများကို ခွဲခြားသိမြင်ပြီး နဖူးပေါ်တွင် အမှတ်အသားပြုသည်။ ဤသည်မှာ
ပဋိညာဉ်ဖောက်ဖျက်သူများနှင့် ခွဲထုတ်ရန်ဖြစ်သည်။ ဗျာဒိတ် ၇:၉–၁၂ တွင် ဘုရားသခင်၏
ပလ္လင်တော်ရှေ့တွင် စုဝေးလာသော ကျန်ကြွင်းသောသူကို ဖော်ပြထားသည်။
The same ideas are discussed in Revelation 7. Here the remnant (144,000)
who are sealed before the wrath of God is poured out are presented as able to
stand before the Lord at His coming. The sealing is a judicial process by which
the members of the true remnant are identified, evaluated, and preserved. This
imagery is also found in Ezekiel 9:1–4. In contrast with the idolaters, who
must be destroyed, the faithful remnant are identified and marked to separate
them from the impenitent covenant violators. Revelation 7:9–12 describes the
remnant gathered before the throne of God.
အထက်ပါ
အောင်ပွဲခံခြင်းမြင်ကွင်း မတိုင်မီ၊ ကောင်းကင်ဗိမာန်တော်အတွင်း၌ ကျင်းပနေသော
တရားစီရင်ခြင်းကို ကျန်ကြွင်းသောသူများက ကြေညာကြသည်။ ထိုသူများကို ဘုရားသခင်၏
ပညတ်တော်များကို စောင့်ထိန်းသူများ၊ ဘုရားသခင်၏ ပဋိညာဉ်တရားနှင့် သစ္စာရှိစွာ
ဆက်လက်ရပ်တည်နေသူများဟု ဖော်ပြထားသည် (ဗျာဒိတ် ၁၂:၁၇၊ ၁၄:၁၂)။ သူတို့သည် ခရစ်တော်၏
အတာဝန်ခံ အမှုတော်ပြီးဆုံးမည့်အချိန်မတိုင်မီ ဘုရားသခင်၏ လူမျိုးတို့ကို
ဘာဗုလုန်မှ ထွက်ခွာလာကြရန် ခေါ်ဆိုကြသည် (ဗျာဒိတ် ၁၈:၁–၄)။
Prior to the above victory scene the judgment in the heavenly sanctuary is
proclaimed by the remnant who are described as those who keep the commandments
of God, who have remained loyal to God’s covenant (Rev. 12:17; 14:12). They
call the rest of God’s people to come out of Babylon before Christ’s
mediatorial work ends (Rev. 18:1–4).
ခ. တရားစီရင်ခြင်း
စတင်ခြင်း ဗျာဒိတ်ကျမ်းအရ
စုံစမ်းစစ်ဆေးတရားစီရင်ခြင်းသည် ဒံယေလနှင့် ဗျာဒိတ်ကျမ်းများတွင် ပါဝင်သော
ပရောဖက်ပြုချက်ကာလများ ပြည့်စုံပြီးနောက် စတင်သည်။ ဗျာဒိတ် ၁၀:၆ တွင် ယောဟန်သည်
တန်ခိုးကြီးသော ကောင်းကင်တမန်တစ်ပါးက “အချိန်နှောင့်နှေးခြင်း မရှိတော့ဟု” ကြားရ၏
(ကေဂျေဗီ)။ အခြားဘာသာပြန်ကျမ်းများဖြစ်သော အာအက်စ်ဗီ စသည်တို့က ခရိုနုစ် (အချိန်)
ဟူသော စကားကို “နှောင့်နှေးခြင်း” ဟု မမှန်ကန်စွာ ဘာသာပြန်ဆိုထားသည်။ ဗျာဒိတ် ၁၀
သည် ဒံယေလ ၁၂ ကို ပြန်လည်ရည်ညွှန်းခြင်းဖြစ်ပြီး ထိုအခန်းတွင် ပရောဖက်ပြုချက်ကာလ
အများအပြား ပါဝင်သည်။ ပရောဖက်ပြုချက်ကာလများသည် ဒံယေလကျမ်း (၇:၂၅၊ ၈:၁၄၊ ၉:၂၄၊
၁၂:၁၁၊ ၁၃) နှင့် ဗျာဒိတ်ကျမ်း (၉:၁၅၊ ၁၁:၃၊ ၁၂:၆) တို့တွင် အလွန်အရေးကြီးသည်။
ဒံယေလ ၈:၁၄ တွင်ပါသော ရက်ပေါင်း နှစ်ထောင်သုံးရာခြောက်ဆယ် (နှစ်ပေါင်း ၂၃၀၀) သည်
အကြာဆုံး ကာလဖြစ်ပြီး အေဒီ ၁၈၄၄ ခုနှစ်တွင် ပြည့်စုံသည်။ ဗျာဒိတ် ၁၀:၆ မှ
ကောင်းကင်တမန်သည် ဤပရောဖက်ပြုချက်ကာလအားလုံး ပြည့်စုံပြီးဖြစ်ကြောင်း ကြေညာသည်။
ကယ်တင်ခြင်း၏ ပြီးဆုံးခြင်းကိုသာ အနာဂတ်တွင် ကျန်ရှိတော့သည် (အနှစ် ၇)။
ဤအခြေအနေတွင် ယောဟန်သည် ဘုရားသခင်၏ ကျန်ကြွင်းသောသူများကို ကိုယ်စားပြုပြီး
“သင်သည် လူမျိုးပြောင်းမျိုးစုံ၊ နိုင်င/Shawတို့၊ လူမျိုးစုံနှင့် ရှင်ဘုရင်များအား
ထပ်မံ၍ ပရောဖက်ပြုရမည်” ဟု အမိန့်ပေးခံရသည် (အနှစ် ၁၁)။ ဤအမှုတော်သည် ဗျာဒိတ်
၁၄:၆–၁၁ တွင်ပါသော ကောင်းကင်တမန်သုံးပါး၏ သတင်းစကားနှင့် အတူတူပင်ဖြစ်သည်။
b. Beginning of the judgment. The investigative judgment, according to
Revelation, begins after the prophetic periods of Daniel and Revelation have
been fulfilled. In Revelation 10:6 John hears a mighty angel saying that “there
should be time no longer” (KJV). The RSV, as well as other versions,
incorrectly translates chronos (time)
as “delay.” Revelation 10 refers back to Daniel 12, where several prophetic
time periods appear. Time periods are very important in Daniel (7:25; 8:14;
9:24; 12:11, 13) and Revelation (9:15; 11:3; 12:6). The 2300 days/years of
Daniel 8:14, ending in 1844, are the longest of these periods. The angel of
Revelation 10:6 states that all these prophetic periods have been fulfilled.
Only the consummation of salvation is still future (verse 7). In this context
John, representing God’s remnant, is told, “You must again prophesy about many
peoples and nations and tongues and kings” (verse 11). This is the same task as
that of the three angels in Revelation 14:6–11.
ကောင်းကင်တမန်သုံးပါး၏
သတင်းစကားကို ကြေညာခြင်းသည် ဗျာဒိတ် ၁၁:၁ တွင် ယောဟန်အား “ဘုရားသခင်၏ ဗိမာန်တော်၊
ယဇ်ပလ္လင်နှင့် ထိုနေရာ၌ ရှိခိုးသူများကို တိုင်းတာလော့” ဟု
မိန့်ဆိုထားသည့်အတိုင်း ပြန်လည်တည်ဆောက်ခြင်းနှင့် ပြုပြင်ပြောင်းလဲခြင်း
အမှုဖြစ်သည်။ ဤသင်္ကေတသည် ပျက်စီးခြင်းနေ့တော်ကြီးကို ရည်ညွှန်းသည်။ အကြောင်းမူကား
ထိုနေ့တွင်သာ ဗိမာန်တော်၊ ယဇ်ပလ္လင်နှင့် လူမျိုးတို့သည် သန့်ရှင်းစင်ကြယ်ခြင်း
အတွေ့အကြုံကို ခံစားရသောကြောင့်ဖြစ်သည် (ဝတ်ပြုရာဇာ ၁၆)။ သို့ရာတွင် ဤနေရာတွင်
သန့်ရှင်းစင်ကြယ်ခြင်းမဟုတ်ဘဲ တိုင်းတာခြင်းဖြစ်သည်။ “တိုင်းတာခြင်း” ဟူသော
ကြိယာသည် အကဲဖြတ်ခြင်းလုပ်ငန်း (မဿဲ ၇:၂ နှိုင်းယှဉ်) ကို ညွှန်ပြပြီး
တရားစီရင်ခြင်းဟု ဆိုနိုင်သည်။ ထို့ကြောင့် ဗျာဒိတ် ၁၁:၁ သည် ကောင်းကင်ပေါ်တွင်
ဖြစ်ပျက်နေသည်များကို ရည်ညွှန်းသည်။ တိုင်းတာခြင်းသည် ထိန်းသိမ်းခြင်း (၂ ဓမ္မရာဇာ
၈:၂) နှင့် ပြန်လည်တည်ဆောက်ခြင်း သို့မဟုတ် ပြုပြင်ပြောင်းလဲခြင်း (ယေဇကျေလ ၄၁:၁၃၊
၁၅၊ ဇာခရိ ၂:၂–၈) ကိုလည်း ဖော်ပြနိုင်သည်။ ဒုတိယဖြစ်နိုင်ခြေအရ ကောင်းကင်ပေါ်တွင်
တိုင်းတာခံနေရသော (အကဲဖြတ်ခံနေရသော) ဗိမာန်တော်ကို မြေကြီးပေါ်တွင် တပြိုင်နက်တည်း
ပြန်လည်တည်ဆောက်နေခြင်းဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် ကောင်းကင်ပေါ်တွင်
ဖြစ်ပျက်နေသည်များနှင့် မြေကြီးပေါ်တွင် သက်ရောက်မှုရှိသည်များကြား ဆက်စပ်မှုကို
တည်ထောင်ပေးသည်။ ဤပြန်လည်တည်ဆောက်ခြင်း အမှုကို “ထပ်မံ၍ ပရောဖက်ပြုလော့” ဟူသော
အမိန့်တော်ဖြင့် ညွှန်ပြထားသည် (ဗျာဒိတ် ၁၀:၁၁)။ ဗိမာန်တော်နှင့် ထိုနေရာ၌
ခရစ်တော်၏ အမှုတော်ဆိုင်ရာ အမှန်တရားကို မြေကြီးပေါ်တွင် ပြန်လည်ထူထောင်ရန်
လိုအပ်သည်။ အကြောင်းမူကား “သားရဲ” သည် ရက်ပေါင်း တစ်ထောင်နှစ်ရာခြောက်ဆယ်
(နှစ်ပေါင်း ၁၂၆၀) အတွင်း ဘုရားသခင်၏ ဗိမာန်တော်ကို
တိုက်ခိုက်ခဲ့သောကြောင့်ဖြစ်သည် (ဗျာဒိတ် ၁၃:၅၊ ၆၊ ဒံယေလ ၇:၂၅၊ ၈:၁၂ နှိုင်းယှဉ်)။
ထို့ပြင် နဂါးသည် ကိုယ်ကိုကိုယ် ဖန်ဆင်းရှင်နှင့်ဆန့်ကျင်၍
ရှိခိုးချီးမွမ်းခံထိုက်သော တရားမျှတသူအဖြစ် ပြသလျက် ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်းလုံးကို
လှည့်စားတော့မည်ဖြစ်သည်။
The proclamation of the three angels’ messages is a work of rebuilding and
restoration, as indicated in Revelation 11:1, where John is told to “measure
the temple of God and the altar and those who worship there.” The symbolism
points to the Day of Atonement since only on that day did the temple, the
altar, and the people go through a cleansing experience (Lev. 16). But here
they are measured rather than cleansed. The verb “to measure” suggests a
process of evaluation (cf. Matt. 7:2) and may express the idea of judgment.
Thus Revelation 11:1 refers to what is taking place in heaven. Measuring can
also express the ideas of preservation (2 Sam. 8:2) and restoration or
rebuilding (Eze. 41:13, 15; Zech. 2:2–8). This second possibility would suggest
that the sanctuary which is being measured or evaluated in heaven is at the
same time being restored on earth, establishing thus a connection between what
goes on in heaven and its impact on earth. This work of restoration is
suggested by the command to “again prophesy” (Rev. 10:11). The restoration on
earth of the truth about the sanctuary and Christ’s ministry there is necessary
because “the beast” has attacked the tabernacle of God for 1260 days/years
(Rev. 13:5, 6; cf. Dan. 7:25; 8:12). In addition the whole earth is about to be
deceived by the dragon who presents himself as the rightful object of worship
over against the Creator.
ဂ.
စုံစမ်းစစ်ဆေးတရားစီရင်ခြင်း၏ ရလဒ်များ ကောင်းကင်ပေါ်တွင်
ကျင်းပနေသော စုံစမ်းစစ်ဆေးတရားစီရင်ခြင်းကို ဧဝံဂေလိတရား၏ နောက်ခံတွင်
ကြေညာနေခြင်းဖြစ်ပြီး ပျက်စီးခြင်းနေ့တော်ကြီးနှင့် ဆက်စပ်သော ရည်ရွယ်ချက်များ
အတော်များများ ရှိသည်။ ဤတရားစီရင်ခြင်းသည် ဘုရားသခင်၏ လူမျိုးတို့ကို
တရားမျှတကြောင်း သက်သေပြပြီး သိုးသငယ်လုံချည်ထားသော အသွေးတော်ဖြင့်
ဆေးကြောသန့်စင်ပြီးဖြစ်ကြောင်း သံသယဖြစ်စရာ မရှိအောင် ထင်ရှားစေသည် (ဗျာဒိတ်
၇:၁၄)။ သူတို့သည် ကယ်တင်ရှင်နှင့် ပဋိညာဉ်ဆက်ဆံရေးကို ထိန်းသိမ်းထားကြသည်။
ထို့ကြောင့် သူတို့သည် ကောင်းကင်ဘုံရှိ ဘုရားသခင်၏ ဗိမာန်တော်ထဲသို့ ဝင်ရောက်၍
အရှင်ဘုရားကို အမှုတော်ဆောင်ရွက်ကြရမည် (အနှစ် ၁၅)။ ထိုနည်းတူ ဘုရားသခင်၏
လူမျိုးတို့ကို တရားမျှတကြောင်း သက်သေပြခြင်းသည် ဘုရားသခင်၏ ရန်သူများကို
အပြစ်တင်ခြင်း ဖြစ်လာသည်။ ဗျာဒိတ် ၁၈:၂၀ တွင် “ဘုရားသခင်သည် သင်တို့ကို
ထိုမိန်းမပြည့်တန်ဆာ (ဘာဗုလုန်) နှင့်ဆိုင်သော တရားစီရင်ခြင်းကို ပေးတော်မူပြီ” ဟု
ဆိုထားသည်။ မိမိလူမျိုးတို့ကို တရားမျှတကြောင်း သက်သေပြရာတွင် ဘုရားသခင်သည်
မကောင်းသော အင်အားစုများကို အမှန်တကယ် အပြစ်တင်တော်မူသည်။ ဤအချိန်တွင်
အာဇာနည်များ၏ အသွေးကို တရားစီရင်၍ လက်စားချေတော်မူသည် (ဗျာဒိတ် ၆:၁၀)။
c. Results of the investigative judgment . The investigative judgment, which is taking
place in heaven and is being proclaimed in the setting of the gospel, has
several purposes, all of them related to the day of atonement. This judgment
vindicates God’s people and reveals beyond a shadow of doubt that they have
been washed in the blood of the Lamb (Rev. 7:14). They have preserved their
covenant relationship with the Saviour. Consequently, they will enter God’s
temple in heaven to serve Him (verse 15). At the same time, the vindication of
God’s people results in the condemnation of God’s enemies. Revelation 18:20
states, “God has given judgment for you against her [Babylon]!” In vindicating
His people God in fact condemns the evil powers; at this time He judges and
avenges the blood of the martyrs (Rev. 6:10).
အထက်အားလုံသောအရာထက်
စုံစမ်းစစ်ဆေးတရားစီရင်ခြင်းသည် ဘုရားသခင်ကိုယ်တော်တိုင် တရားမျှတကြောင်း
သက်သေပြရန် ရည်ရွယ်သည်။ လက်ဝါးကပ်တိုင်တော်၏ အပြည့်အဝ သက်ရောက်မှုကို
ခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာရာ ဘုရားသခင်သည် ကရုဏာရှိတော်မူသည်၊ တရားမျှတတော်မူသည်၊
သန့်ရှင်းတော်မူသည်ဟု တွေ့ရှိရသည်။ အရှင်ဘုရား၏ တရားစီရင်ခြင်းအားလုံးသည်
တရားမျှတကြောင်း ထင်ရှားလာသည် (ဗျာဒိတ် ၁၅:၄)။ ကယ်တင်ခြင်းရရှိသူများက
“သင်၏လမ်းခရီးတို့သည် တရားမျှတပြီး မှန်ကန်ပါသည်” ဟု အော်ဟစ်ကြသည် (အနှစ် ၃)။
ကောင်းကင်နေသူများက “ဟာလေလူယာ၊ ကယ်တင်ခြင်း၊ ဘုန်းတန်ခိုး၊ အာနုဘော်တို့သည်
ငါတို့ဘုရားသခင်ထံတော်၌ ရှိပါ၏။ အကြောင်းမူကား အရှင်ဘုရား၏ တရားစီရင်ခြင်းတို့သည်
မှန်ကန်၍ တရားမျှတပါသည်” ဟု ချီးမွမ်းကြသည် (ဗျာဒိတ် ၁၉:၁၊ ၂၊ ၁၁:၁၆–၁၈
ကိုလည်းကြည့်)။
Above all, the investigative judgment serves to vindicate God Himself. The
full impact of the cross is analyzed and God is found to be merciful,
righteous, and holy. All His judicial actions are revealed as righteous (Rev.
15:4) and the redeemed shout, “Just and true are thy ways” (verse 3). The
dwellers of heaven praise the Lord saying, “Hallelujah! Salvation and glory and
power belong to our God, for his judgments are true and just!” (Rev. 19:1, 2;
see 11:16–18).
နောက်ဆုံးအနေဖြင့်
စုံစမ်းစစ်ဆေးတရားစီရင်ခြင်းသည် စကြဝဠာတစ်ခုလုံး သန့်ရှင်းစင်ကြယ်ခြင်းသို့
ဦးတည်စေသည်။ ဒုတိယအကြိမ် ကြွလာတော်မူချိန်တွင် ဘုရားသခင်၏ လူမျိုးတို့ကို
မြေကြီးမှ ဖယ်ရှားပြီး ကောင်းကင်ဘုံ၌ ဘုရားသခင်ရှေ့တော်သို့ ဆောင်ယူသွားသည်
(ဗျာဒိတ် ၇:၉၊ ၁၄:၁)။ သူတို့၏ ရန်သူများကိုမူ ဖျက်ဆီးတော်မူသည် (ဗျာဒိတ်
၁၉:၁၉–၂၁)။ နဂါးတစ်ကောင်သာလျှင် အသက်ရှင်လျက် လူဆိတ်ညံသော ကမ္ဘာဂြိုဟ်ပေါ်တွင်
နှစ်ပေါင်း တစ်ထောင်ပတ်လုံး လှည့်လည်နေရသည် (ဗျာဒိတ် ၂၀:၁–၃၊ ထောင်နှစ်ခေတ် I.
C ကိုကြည့်)။ တကယ့်
အဇာဇေလသည် မိမိ၏ မကောင်းမှုအားလုံးနှင့်အတူ စကြဝဠာရှေ့တွင် ထင်ရှားစွာ
ဖော်ထုတ်ခံရပြီး အပြစ်ပြဿနာ၏ မူလဖြစ်တည်သူအဖြစ် တာဝန်ယူစေခြင်းခံရသည်။
သင်္ကေတဆိပ်ကျွန်း အဇာဇေလသည် လူဆိတ်ညံသော ကမ္ဘာဂြိုဟ်၏ တောတွင်းတွင် တစ်ကိုယ်တည်း
ကျန်ခဲ့သော နဂါးတွင် ပြည့်စုံသော ပုံရိပ်ယူပုံကို တွေ့ရသည်။
Finally, the investigative judgment leads to the cleansing of the
universe. At the Second Coming, God’s people are removed from earth and taken
into the presence of God in heaven (Rev. 7:9; 14:1), while their enemies are
destroyed (Rev. 19:19–21). Only the dragon is left alive to wander on this
desolate planet for a thousand years (Rev. 20:1–3; see Millennium I. C). The
true Azazel is finally unveiled in all his evil; the true originator of sin is
unmasked before the universe and made responsible for the sin problem. The
typical goat Azazel finds its antitype in the dragon left alone in the
wilderness of a desolate planet.
ထောင်နှစ်ခေတ်ပြီးနောက်
တရားစီရင်ခြင်း၏ အမှုဆောင်အဆင့်သို့ ရောက်သည်။ ထောင်နှစ်ခေတ်ကုန်ဆုံးချိန်တွင်
နောက်တစ်ဖန် အသက်ရှင်လာသော စာတန်နှင့် ဆိုးညယ်သူများသည် ဘုရားသခင်ရှေ့တွင်
မိမိတို့၏ အပြစ်ဒဏ်ခံရန် ရောက်ရှိလာကြသည် (အနှစ် ၁၁၊ ၁၂)။ မှတ်တမ်းစာအုပ်များကို
ထပ်မံဖွင့်ပြီး သူတို့၏ ဘဝမှတ်တမ်းများကို စစ်ဆေးသည်။ ထို့နောက် အပြစ်နှင့်
အပြစ်သားများ၊ အပြစ်၏ ဖြစ်တည်သူနှင့် လှုံ့ဆော်သူတို့ကို စကြဝဠာမှ အပြီးတိုင်
ဖယ်ရှားပျောက်ဆီးတော်မူသည်။ ဘုရားသခင်၏ ဗိမာန်တော်တွင် စတင်ခဲ့သော
သန့်ရှင်းစင်ကြယ်ခြင်းသည် စကြဝဠာတစ်ခုလုံးသို့ ကျယ်ပြန့်သွားသည်။ (တရားစီရင်ခြင်း III.
B. ၃ ကိုကြည့်ပါ)။
After the millennium comes the executive phase of the judgment. Satan and
the wicked ones, who come to life at the end of the millennium, meet before God
to listen to their sentence (verses 11, 12). The books are opened once more and
the records of their lives are analyzed. Then, sin and sinners, together with
originator and instigator of sin, are eradicated from the universe. The
cleansing that began in God’s sanctuary reaches cosmic proportions. (See
Judgment III. B. 3.)
D. အနှစ်ချုပ် ခရစ်တော်၏
ကောင်းကင်နေရာတော်မြတ်တွင် ဆောင်ရွက်သော အလယ်အလတ်အမှုတော်သည် သမ္မာကျမ်းတွင်
ကောင်းစွာမှတ်တမ်းတင်ထားသော အဆုံးအမတစ်ရပ်ဖြစ်သည်။ ထိုအခါ ကောင်းကင်သို့
မွေ့လျော်တော်မူချိန်တွင် လက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ်တွင် ကိုယ်တော်၏
အပြစ်ဖြေရေး/အပြစ်ဖြေသိမ့်ရေးသေခြင်းမှ အကျိုးကျေးဇူးများကို ယုံကြည်သူများထံ
အသုံးချပေးသော ယဇ်ပုရောဟိတ်အမှုတော်ကို စတင်တော်မူခဲ့သည်။ ခရစ်တော်၏ အမှုတော်တွင်
ရှုထောင့်နှစ်ခုရှိသည်။ ပထမတစ်ခုကို လောကီသေတ္တာတော်တွင် နေ့စဉ်အမှုတော်များဖြင့်
ပုံဆောင်ခဲ့ပြီး ကောင်းကင်သို့မွေ့လျော်တော်မူချိန်တွင် စတင်ခဲ့သည်။ ထိုအမှုတော်တွင်
ခရစ်တော်သည် ဘုရားသခင်၏ ချစ်ခြင်းကျေးဇူးတော်ကို လူမျိုးတော်ထံ ဆောင်ကြဉ်းပေးပြီး
ဘုရားသခင်ရှေ့တော်၌ သူတို့ကို ကိုယ်စားပြုတော်မူသည်။ ခရစ်တော်၏
ယဇ်ပုရောဟိတ်အမှုတော်၏ ဒုတိယရှုထောင့်ကို ပွဲတော်နေ့တွင် ဗိမာန်တော်အဦးဆုံးခန်းထဲ၌
ယဇ်ပုရောဟိတကြီးဆောင်ရွက်သော အမှုတော်ဖြင့် ပုံဆောင်ခဲ့သည်။ ဟေဗြဲဩဝါဒစာတွင်
ခရစ်တော်၏ အမှုတော်၏ ထိုအတိုင်းအတာကို ဖော်ပြထားပြီး၊ ဗျာဒိတ်ကျမ်းတွင် ယေရှုသည်
အခန်းနှစ်ခန်းတွင် အမှုတော်ဆောင်ရွက်နေသည်ကို ပြသထားသည်။ ဒံယေလကျမ်းကမူ
ပုံဆောင်ပွဲတော်နေ့၏ စတင်ခြင်းကို ကယ်တင်ခြင်းသမိုင်းတွင် တိကျသောအချိန်အခါ၌၊
ရက်ပေါင်း ၂၃၀၀ (နှစ်ပေါင်း ၂၃၀၀) ကုန်ဆုံးချိန်၊ ခရစ်နှစ် ၁၈၄၄ ခုနှစ်တွင်
ဖြစ်သည်ဟု ဖော်ပြထားသည်။ ခရစ်တော်၏ အမှုတော်၏ ဤဒုတိယအဆင့်သည် ကိုယ်တော်၏
အလယ်အလတ်ဆောင်ရွက်မှု၏ တိုးတက်ဖြစ်ထွန်းမှုတစ်ရပ်ဖြစ်ပြီး
နေ့စဉ်ဆုတောင်းစွန့်စားခြင်းနှင့် အလယ်အလတ်အမှုတော်ကို အဆုံးသတ်ခြင်းမဟုတ်ပေ။
ဤဒုတိယအဆင့်တွင် တရားစီရင်ရေး-ကယ်တင်ရေး-နောက်ဆုံးကာလဆိုင်ရာ ရှုထောင့်တစ်ရပ်ကို
စတင်ပြီး ကိုယ်တော်၏ ယဇ်ပုရောဟိတ်အမှုတော်တွင် ထပ်မံထည့်သွင်းခြင်းဖြစ်သည်။ ခရစ်တော်၏
အမှုတော်၏ ဒုတိယအဆင့်သည် ကိုယ်တော်၏ လုပ်ငန်းတော်၏ ပြည့်စုံခြင်း၊ တရားစီရင်ခြင်း၊
စကြဝဠာကို အပြစ်၊ အပြစ်သားများနှင့် စာတန်တို့မှ သန့်ရှင်းစင်ကြယ်စေခြင်းဖြစ်သည်။
ဘုရားသခင်သည် ခရစ်တော်အထဲတွင် လူမျိုးတော်၏ အပြစ်များအတွက် တာဝန်ယူတော်မူသည်။
ကောင်းကင်မှတ်တမ်းများတွင် ဖွင့်ဟဝန်ခံထားသော အပြစ်တိုင်းကို ဘုရားသခင်၏ သားတော်ထံ
အပ်နှံထားသည်။ သို့သော် ထိုလုပ်ငန်းစဉ်သည် တစ်ချိန်ချိန်တွင် အဆုံးသတ်ရမည်ဖြစ်သည်၊
သို့မှသာ အပြစ်ပြဿနာကို လုံးဝဖြေရှင်းနိုင်မည်ဖြစ်သည်။ မှတ်တမ်းများကို
ပိတ်ရမည့်အချိန်တစ်ခုရှိရမည်။ ဤသည်မှာ စုံစမ်းစစ်ဆေးခြင်းနှင့်
တရားစီရင်ခြင်းလုပ်ငန်းတစ်ရပ်ပါဝင်ပြီး၊ ဘုရားသခင်၏ လူမျိုးတော်ကို တရားမျှတစွာ
အတည်ပြုခြင်းကို ဖြစ်ပေါ်စေသည်။ မှားယွင်းသော ယုံကြည်သူများ၏ နာမည်များကို
အသက်စာအုပ်မှ ဖယ်ရှားသည်။ စစ်မှန်သော ယုံကြည်သူများ၏ တရားမျှတခြင်းကို
ထပ်မံအတည်ပြုပြီး၊ သူတို့၏ နာမည်များကို ကောင်းကင်အသက်စာအုပ်တွင်
ထိန်းသိမ်းထားသည်။ သူတို့၏ အပြစ်များကို မှတ်တမ်းများမှ ဖျက်ပစ်သည်။ ဘုရားသခင်သည်
စကြဝဠာတစ်ခုလုံးအား ကိုယ်တော်၏ တရားစီရင်ချက်များသည် တရားမျှတကြောင်း၊ အပြစ်နှင့်
သန့်ရှင်းခြင်းသည် ဘာမျှမဆိုင်ကြောင်း၊ ဘုရားသခင်သည် ကရုဏာရှိတော်မူသော၊
ချစ်ခြင်းမေတ္တာရှိတော်မူသော၊ တရားမျှတသော သခင်ဘုရားဖြစ်ကြောင်း ပြသခြင်းအားဖြင့်
တရားမျှတစွာ အတည်ပြုခြင်းခံရသည်။ ဘုရားသခင်၏ သန့်ရှင်းခြင်း၊ တန်ခိုး၊
ကျေးဇူးတော်ကို ဖော်ပြခြင်းသည် သိုးသငယ်တော်အားဖြင့်သာ ဖြစ်နိုင်ပြီး၊
ထိုသိုးသငယ်တော်သည် နဂါးကို လုံးဝအနိုင်ယူခြင်းကို ဘုရားသခင်၏ စကြဝဠာမှ
ဖျက်ဆီးပစ်ခြင်းဖြင့် ပြီးဆုံးစေတော်မူသည်။
D. Summary
Christ’s mediatorial work in the heavenly sanctuary is a well-documented
biblical teaching. At His ascension He inaugurated His priestly work of
applying to believers the benefits of His expiatory/propitiatory death on the
cross. Christ’s work has two aspects: The first was prefigured through the
daily services in the earthly sanctuary and began at the ascension. In it
Christ mediates God’s loving grace to His people and represents them before
God. The second aspect of Christ’s priesthood was typified by the work of the
high priest in the Most Holy Place on the Day of Atonement. Hebrews refers to
this dimension of Christ’s ministry; Revelation shows Jesus performing His work
in the two apartments; and Daniel places the initiation of the antitypical day
of atonement at a specific moment within salvation history, at the end of the
2300 days/years, in 1844. This aspect of Christ’s work is a development of His
mediatorial service and does not put an end to His daily work of intercession
and mediation. In this second phase, a juridical-redemptive-eschatological
aspect is initiated and added to His priesthood.
The second phase of Christ’s ministry is the consummation of His work of
vindication, judgment, a cleansing of the universe from sin, sinners, and
Satan. God in Christ assumes responsibility for the sins of His people. Every
confessed sin found in the heavenly records is credited to God’s Son. But that
process must come to an end or the sin problem will never be completely solved.
At some point the records must be closed. This involves a work of investigation
and judgment, which results in the vindication of God’s people. The names of
false believers are removed from the book of life. The justification of true
believers is reaffirmed, their names are preserved in the heavenly book of
life, and their sins are blotted out from the records. God is vindicated by
showing to the universe that His judicial decisions are just, that sin and
holiness have nothing in common, and that God is a merciful, loving, and
righteous Lord. This revelation of God’s holiness, power, and grace is possible
only through the Lamb, who completes the defeat of the dragon to its
consummation by blotting him out of God’s universe.
IV. ခရစ်တော်၏
ယဇ်ပူဇော်ခြင်းနှင့် ယဇ်ပုရောဟိတ်အမှုတော်၏ ခရစ်ယာန်အတွေ့အကြုံအတွက်
ဆိုလိုရင်းများ လောကီသေတ္တာတော်၏ အမှုတော်များနှင့် ထိုအမှုတော်များ၏
သင်္ကေတဆိုင်ရာ အဓိပ္ပာယ်ကို လေ့လာခြင်း၊ ဒံယေလ ၈း၁၄ ကို အစပျိုးအမှတ်အဖြစ်
ယူဆခြင်းအားဖြင့် အက်ဒဗင်တစ်ဝါဒသည် သမိုင်းဝင်လှုပ်ရှားမှုတစ်ရပ်အဖြစ်
ပေါ်ထွက်လာခဲ့ပြီး၊ ကိုယ်ပိုင်အယူဝါဒအမှတ်အသားကို ဖွဲ့စည်းတည်ဆောက်ကာ
ကိုယ်ပိုင်သန့်ရှင်းရေးတာဝန်ကို ခွဲခြားသတ်မှတ်ခဲ့သည်။ ဤနေရာတွင်
အက်ဒဗင်တစ်ဝါဒအတွေးအခေါ်၌ အခြေခံအကျဆုံးနှင့် အသက်ရှင်သန်မှုအရေးကြီးသော
အချက်တစ်ရပ်ကို ရင်ဆိုင်နေရခြင်းဖြစ်သည်။ ဤသို့သော ဖြစ်ထွန်းမှုသည် ဒံယေလ ၈ တွင်
အချိန်ပရောဖက်ပြုချက်ပါဝင်ပြီး ၁၈၄၄ ခုနှစ်ကို ဘုရားသခင်၏ ပြက္ခဒိန်တွင်
အရေးကြီးသောနေ့စွဲအဖြစ် သတ်မှတ်ထားသောကြောင့်နှင့် အခန်း ၈ နှင့် ၉း၂၃–၂၇ တို့က
ခရစ်တော်၏ ကယ်တင်ခြင်းလုပ်ငန်းကို ညွှန်ပြထားသောကြောင့် ဖြစ်နိုင်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။
ထိုကယ်တင်ခြင်းလုပ်ငန်းသည် လက်ဝါးကပ်တိုင်တစ်ခုတည်းသာမက ကောင်းကင်သေတ္တာတော်တွင်
ခရစ်တော်၏ ဆက်လက်ဆောင်ရွက်နေသော အလယ်အလတ်အမှုတော်နှင့်လည်း ဆက်စပ်နေသည်။
သေတ္တာတော်အမှုတော်များနှင့် သင်္ကေတဆိုင်ရာ အဓိပ္ပာယ်ကို စူးစမ်းလေ့လာခြင်းသည် အက်ဒဗင်တစ်ဝါဒ၏
သေတ္တာတော်ဆိုင်ရာ အဆုံးအမကို ဖြစ်ပေါ်စေခဲ့ပြီး၊ ဘုရားသခင်၏ လူမျိုးတော်အတွက်
အလွန်အရေးကြီးသော သမ္မာကျမ်းတစ်ခုလုံး၏ ယုံကြည်ချက်စနစ်ကို ဖွင့်ဟပေးသော
ဓမ္မသတ်ဗေဒအမြင်တစ်ရပ်ကို ပေးခဲ့သည်။ ထိုအရေးကြီးသော အချက်များတွင်
အောက်ပါအတိုင်းရှိသည်။
IV. Implications of Christ’s Sacrifice and
Priesthood for Christian Experience
It was through the study of the earthly sanctuary services and their
symbolic meaning, together with Daniel 8:14 as a point of departure, that
Adventism came into existence as a historical movement, developed its doctrinal
identity, and identified its mission. We are confronted here with a
foundational and vital aspect in Adventist thought. This type of development
was possible because Daniel 8 included a time prophecy that identified 1844 as
a significant date in God’s calendar and also because chapters 8 and 9:23–27
pointed to Christ’s work of redemption. This salvific task is connected in
those passages not only with the cross but also with Christ’s ongoing
mediatorial work in the heavenly sanctuary. The exploration of the sanctuary
services and its symbolic meaning resulted in the Adventist doctrine of the
sanctuary and provided a theological perspective that unlocked a biblical
system of beliefs of great relevance for God’s people. Among those relevant
elements are the following:
၁.
ဓမ္မဟောင်းသေတ္တာတော်ဆိုင်ရာ အဆုံးအမသည် ကယ်တင်ခြင်းအစီအစဉ်ကို လေ့လာရန်
ထူးခြားသော အမြင်တစ်ရပ်ကို ပေးသည်။ ၎င်းသည် သမိုင်းအတွင်း ထိုအစီအစဉ်၏
ဖြစ်ထွန်းမှုကို အလင်းပေးပြီး အဓိကအစိတ်အပိုင်းများကို ခွဲခြားသတ်မှတ်ကာ၊ ဒံယေလ၏
ပရောဖက်ပြုချက်များနှင့် ပေါင်းစပ်လျှင် ပြည့်စုံမှု၏ တိကျသောအချိန်ကိုပင် ပြသသည်။
ဤပုံဆောင်စနစ်သည် ခရစ်တော်၏ အမှုတော်ကို ဗဟိုပြုပြီး ကိုယ်တော်၏ အမှုတော်၏
ပေါင်းစပ်အမြင်ကို ပေးသည်။ သေတ္တာတော်တွင် ခရစ်တော်၏ အမှုတော်၏ တိုးတက်မှုကို
ရှင်းလင်းစွာ တွေ့ရသည်။ ကိုယ်တော်သည် ယဇ်ပူဇော်ခံရသူ၊ ယဇ်ပုရောဟိတကြီး၊
အလယ်အလတ်ပုဂ္ဂိုလ်၊ တရားသူကြီး၊ ကိုယ်စားလှယ်နှင့် ဘုရင်ဖြစ်တော်မူသည်။
1. The OT teaching on the sanctuary provides a unique perspective from
which to study the plan of redemption. It illuminates the development of that
plan within history, identifying its key components and, in conjunction with
the prophecies of Daniel, even showing the precise time of their fulfillment.
This typical system centers on the work of Christ and provides an integrated
view of His ministry. The progression in Christ’s work in the sanctuary is
clearly seen: He is Sacrificial Victim, High Priest, Mediator, Judge, Advocate,
and King.
၂. နှစ်ပေါင်း ၂၃၀၀
ပြီးဆုံးချိန် ၁၈၄၄ ခုနှစ်သည် ကယ်တင်ခြင်းသမိုင်းသည် ယေရှု၏
လက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ်တွင် သေဆုံးခြင်းနှင့်အတူ ပြီးဆုံးသွားခြင်းမဟုတ်ဘဲ
ဆက်လက်ဖြစ်ပွားနေဆဲဖြစ်ကြောင်း သတိပေးသည်။ ဘုရားသခင်သည်
ကိုယ်တော်ရည်ရွယ်ထားသည့်အတိုင်း ကိုယ်တော်၏ အစီအစဉ်ကို ဖြည့်ဆည်းဆောင်ရွက်နေဆဲဖြစ်သည်။
ဘုရားသခင်သည် ကမ္ဘာ့သမိုင်းအတွင်း ဆက်လက်တက်ကြွစွာ လုပ်ဆောင်နေပြီး ကိုယ်တော်၏
ရည်ရွယ်ချက်၊ ကမ္ဘာမြေပေါ်တွင် ကိုယ်တော်၏ နိုင်ငံတော်ကို တည်ထောင်ခြင်းသို့
ဦးတည်နေသည်။ ပရောဖက်ပြုထားသော ကာလများသည် သမိုင်းအတွင်း မှတ်ကျောက်များအဖြစ် ရပ်တည်ပြီး
ဘုရားသခင်၏ ကယ်တင်ခြင်းအစီအစဉ် ပြည့်စုံခြင်းကို ကြေညာသည်။
2. The end of the 2300 years in 1844 reminds us that salvation history is
still in progress and did not come to an end with Jesus’ death on the cross.
God is developing His plan as He intended and anticipated. God is still active
within world history, leading it to His own goal, the establishment of His
kingdom on earth. The prophetic periods serve as landmarks within history,
heralding the completion of God’s plan of redemption.
၃. ဒံယေလ ၈း၁၄ နှင့်
သေတ္တာတော်သည် ခရစ်တော်သည် ယခုအခါ ကောင်းကင်သేఐ္တာတော်တွင်
ကိုယ်တော်၏ ယဇ်ပုရောဟိတကြီးအမှုတော်၏ နောက်ဆုံးအဆင့်ကို ဆောင်ရွက်နေကြောင်း
ကျွန်ုပ်တို့အား သတင်းပေးသည်။ ပုံဆောင်ပွဲတော်နေ့သည် ဆောင်ရွက်နေဆဲဖြစ်ပြီး
ဘုရားသခင်သည် ကိုယ်တော်၏ လူမျိုးတော်ကို တရားစီရင်နေသည်။ ကျွန်ုပ်တို့သည်
ဘုရားသခင်၏ ကရုဏာတော်၏ နောက်ဆုံးအချိန်သို့ နီးကပ်လာနေပြီဖြစ်သည်။ မကြာမီတွင်
ဘုရားသခင်၏ တပ်များနှင့် စာတန်၏ တပ်များအကြား နောက်ဆုံးတိုက်ပွဲကို
ရင်ဆိုင်ရတော့မည်။ ခရစ်တော်၏ ကောင်းကင်သေတ္တာတော် အဦးဆုံးခန်းတွင် ဆောင်ရွက်သော ယဇ်ပုရောဟိတ်အမှုတော်၏
ဤနောက်ဆုံးကာလဆိုင်ရာ ဦးတည်ချက်သည် လက်ဝါးကပ်တိုင်တွင် အမြစ်တွယ်နေသည်မှာ ဧကန်ပင်။
အပြစ်၏အဆုံးသတ်ကို လက်ဝါးကပ်တိုင်တွင် ရှင်းလင်းစွာ မြင်တွေ့ရသော်လည်း၊ အပြစ်၏
နောက်ဆုံးဖျက်ဆီးခြင်းသည် ယခုအခါ ခရစ်တော်၏ အလယ်အလတ်ဆောင်ရွက်မှုအားဖြင့် ပြည့်စုံခြင်းသို့
နီးကပ်လာနေသည်။
3.Daniel 8:14 and the sanctuary inform us that Christ is now performing
the last aspect of His high priestly work in the heavenly sanctuary. The
antitypical day of atonement is in progress and God is judging His people. We
are approaching the very end of God’s mercy. Soon we will face the final
confrontation between the forces of God and Satan. Certainly this
eschatological orientation of Christ’s priestly ministry in the Most Holy Place
of the heavenly sanctuary is rooted in the cross. While the end of sin was
clearly seen at the cross, the final eradication of sin is now, through
Christ’s mediation, approaching its consummation.
၄. ခရစ်တော်၏
အလယ်အလတ်နှင့် တရားစီရင်ခြင်းအမှုတော်သည် ကျွန်ုပ်တို့အား ကောင်းချီးပေးထားသော
သုံးပါးသောကောင်းကင်တမန်၏ သတင်းစကားများနှင့်အတူ ဘုရားသခင်၏
ထာဝရကယ်တင်ခြင်းဧဝံဂေလိကို တက်ကြွစွာ ကြေညာရန်သာမက၊ ခရစ်တော်နှင့် ကျွန်ုပ်တို့၏
ဆက်ဆံရေးကို အကဲဖြတ်ရန်လည်း စိန်ခေါ်သည်။ ကျွန်ုပ်တို့၏ ဘာသာရေးအတွေ့အကြုံသည်
ကယ်တင်ရှင်တော်အပေါ် နှိမ့်ချစွာ မှီခိုအားထားခြင်းဖြင့် အမှတ်အသားပြုရမည်။
သေတ္တာတော်သန့်ရှင်းစင်ကြယ်နေချိန်တွင် ကျွန်ုပ်တို့၏ ဝိညာဉ်ဘဝလည်း အပြစ်မှ
သန့်ရှင်းစင်ကြယ်ရမည်။ ဤကိုယ်ပိုင်သန့်ရှင်းစင်ကြယ်မှုသည် နောင်တရခြင်းနှင့်
ခရစ်တော်အားဖြင့် ခွင့်လွှတ်ခြင်းဖြင့် ဖြစ်ပေါ်သည်။
4. Christ’s work of mediation and judgment calls us not only to actively
proclaim God’s eternal gospel in the setting of the three angels’ messages, but
also challenges us to evaluate our relationship with Christ. Our religious
experience should be marked by a humble dependence on the Saviour. While the
sanctuary is being cleansed, our spiritual life also should be cleansed from
sin. This personal cleansing takes place by means of repentance and forgiveness
through Christ.
၅. ယခုကောင်းကင်တွင်
ဖြစ်ပွားနေသော စုံစမ်းစစ်ဆေးတရားစီရင်ခြင်းသည် ဘုရားသခင်နှင့် စကြဝဠာသည်
လူတိုင်းကို အလေးအနက်ထားကြောင်း သက်သေခံချက်ဖြစ်သည်။ သေတ္တာတော်တွင် ခရစ်တော်၏
အမှုတော်အားဖြင့် ဘုရားသခင်သည် လူသားများကို တစ်ဦးချင်းစီ ကိုင်တွယ်ဆောင်ရွက်ပြီး
ကိုယ်စားလှယ်အဖြစ် ကိုယ်တော်ကိုယ်စားပြုသူများအဖြစ် ခရစ်တော်ထဲတွင် သူတို့၏
ဂုဏ်သိက္ခာနှင့် တန်ဖိုးကို ထပ်မံအတည်ပြုသည်။ ကယ်တင်ခြင်းခံရသူများသည်
ကောင်းကင်မိသားစုထဲသို့ သူစိမ်းများအဖြစ်မဟုတ်၊ ကောင်းကင်မိသားစုနှင့်
နားလည်ယဉ်ကျေးမှုရှိပြီး လေးစားမှုရှိသော မိသားစုဝင်များအဖြစ် ပါဝင်ကြမည်။
5. The investigative judgment occurring in heaven now is a testimony to
the way God and the universe take every human being seriously. Through Christ’s
ministry in the sanctuary, God deals with human beings on an individual basis,
reaffirming their dignity and value in Christ who represents them as their
Advocate. The redeemed will join the heavenly family, not as strangers but as
well-known family members who sympathize with and respect the rest of God’s
family.
၆.
စုံစမ်းစစ်ဆေးတရားစီရင်ခြင်းသည် လူသားဆုံးဖြတ်ချက်များနှင့် လုပ်ရပ်များသည်
စကြဝဠာအဆင့်သို့ သက်ရောက်မှုရှိကြောင်း ဆိုလိုသည်။ ကျွန်ုပ်တို့သည် မည်သူဖြစ်သည်၊
မည်သည်ကိုတွေးသည်၊ မည်သည်ကိုပြုသည်ဆိုသည်ကို ကောင်းကင်မှတ်တမ်းများတွင်
မဖျက်မဆီးနိုင်သော အမှတ်အသားအဖြစ် ထိန်းသိမ်းထားသည်။ ဤအချက်သည်
စိုးရိမ်ကြောင့်ကြမှု သို့မဟုတ် ကြောက်ရွံ့ခြင်း၏ အကြောင်းရင်းမဟုတ်ဘဲ
ဝမ်းမြောက်ခြင်း၏ ရင်းမြစ်ဖြစ်ရမည်။ ကျွန်ုပ်တို့ပြုသမျှ၊ ကျွန်ုပ်တို့ဖြစ်သမျှသည်
အချိန်နှင့် နေရာကြီး၏ ကျယ်ပြန့်မှုတွင် ပျောက်ဆုံးသွားခြင်းမဟုတ်ဘဲ ဘုရားသခင်၏ သေတ္တာတော်အတွင်း
ထိန်းသိမ်းထားသည်။ ဆုတောင်းချက်တိုင်း၊ ကုသိုလ်ကောင်းမှုတိုင်း၊ အားပေးစကားတိုင်း၊
ချစ်ခြင်းထုတ်ဖော်မှုတိုင်းကို ဘုရားသခင်၏ များပြားလှသော ဉာဏ်ပညာတော်အတွက်
သက်သေအဖြစ် ထိန်းသိမ်းထားသည်။ ထိုဘုရားသခင်သည် အပြစ်ရှိသော လူသားများကို
အသစ်ဖြစ်ပြီး သန့်ရှင်းသော သတ္တဝါများအဖြစ် ပြောင်းလဲပေးနိုင်တော်မူသည်။
အပြစ်—လူသား၏ အားနည်းချက်၊ ပုန်ကန်မှု၊ အမှားနှင့် ကျရှုံးမှုများကိုလည်း
ထိုနေရာတွင် မှတ်တမ်းတင်ထားသော်လည်း၊ ခရစ်တော်၊ ယုံကြည်သူများ၏
ကိုယ်စားလှယ်အားဖြင့် ဘုရားသခင်ထံ ချဉ်းကပ်သူတိုင်းအတွက် ခွင့်လွှတ်ခြင်းကို
အမြဲရရှိနိုင်သည်။ စုံစမ်းစစ်ဆေးတရားစီရင်ခြင်းတွင် ခရစ်တော်နှင့်
ပဋိညာဉ်ဆက်ဆံရေးထဲတွင် ရှိနေသော သူတို့၏ ကျူးလွန်ခဲ့သော အပြစ်များကို သူတို့အပေါ်
မတွက်ချက်တော့ပေ။ အကြောင်းမှာ ထိုအပြစ်များကို လက်ဝါးကပ်တိုင်တွင် ခရစ်တော်အပေါ်
တွက်ချက်ခဲ့ပြီးဖြစ်သောကြောင့်ဖြစ်သည်။ ထိုအပြစ်များကို ဖျက်ပစ်ပြီး
ထပ်မံမမှတ်မိတော့ပေ။ ယုံကြည်သူ၏ ခရစ်တော်နှယ်ဝင်ဇာတ်ကောင်သည် ထာဝရတည်တံ့ခြင်းအဖြစ်
သတ်မှတ်ခံရသည်။
6. The investigative judgment signifies that human decisions and actions
have a cosmic impact. What we are, think, and do is preserved indelibly in the
heavenly records. Far from being cause for stress and fear, this reality should
be a source of joy. What we do, what we are, is not lost in the vastness of
time and space but preserved within God’s sanctuary. Every prayer, good deed,
encouraging word, or expression of love is preserved as a witness to the
manifold wisdom of God, who is able to transform sinful human beings into new
and holy creatures. While sin—human weakness, rebellion, error, and failure—is
also recorded there, forgiveness is constantly available to those who approach
God through Christ, the believers’ Advocate. In the investigative judgment,
sins committed by those who remain in a covenant relationship with Christ are
not counted against them because they were counted against Christ at the cross.
Those sins are blotted out, to be remembered no more. The Christlike character
of the believer is fixed for eternity.
၇.
ကောင်းကင်သေတ္တာတော်သန့်ရှင်းစင်ကြယ်ရေးသည် စကြဝဠာ၏ အကျင့်သီလဆိုင်ရာ
တရားသူကြီးဖြစ်တော်မူသော ဘုရားသခင်၏ အကျင့်သီလသဘာဝကို အထူးသဖြင့် ညွှန်ပြသည်။
ယုံကြည်သူသည် အနန္တတန်ခိုးနှင့် အနန္တချစ်ခြင်းရှိသော ပုဂ္ဂိုလ်ဆိုင်ရာ
ဘုရားသခင်သည် စကြဝဠာကို အုပ်ချုပ်နေကြောင်း သိရှိခြင်းတွင် နှစ်သိမ့်မှုကို
တွေ့ရှိရမည်။ စကြဝဠာကို ပြန်လည်ထူထောင်ပြီး စည်းမျဉ်းကို ထိန်းသိမ်းရန်အတွက်
တရားစီရင်ခြင်းနှင့် တာဝန်ခံမှုသည် မရှိမဖြစ်လိုအပ်သည်။ တရားစီရင်ခြင်းသည်
ဘုရားသခင်၏ ပညတ်တော်အပေါ် အခြေခံသောကြောင့်၊ ကိုယ်တော်၏ လူမျိုးတော်ကို ကိုယ်တော်၏
တရားမျှတစေသော ကျေးဇူးတော်ကို ချစ်ခြင်းဖြင့် တုံ့ပြန်ရင်း ဘုရားသခင်၏
ပညတ်တော်များကို စောင့်ထိန်းသူများအဖြစ် သတ်မှတ်သည်။
7. The cleansing of the heavenly sanctuary points in a special way to the
moral nature of God, the moral arbiter of the universe, which is accountable to
Him. The believer should find comfort in knowing that an all-powerful and
all-loving personal God is in charge of the universe. To restore the universe
and preserve its order, judgment and accountability are indispensable. Since
judgment is based on God’s law, His people are characterized as those who keep
the divine commandments in loving response to His justifying grace.
၈.
သေတ္တာတော်သန့်ရှင်းစင်ကြယ်ရေးသည် မကောင်းမှုသည် ထာဝရမဟုတ်ကြောင်း သက်သေခံသည်။
၎င်းသည် အဆုံးသတ်ရမည်ဖြစ်ပြီး၊ ဘုရားသခင်၏ သစ္စာရှိသတ္တဝါများသည်
ဝမ်းမြောက်အော်ဟစ်ခြင်းနှင့် ချီးမွမ်းခြင်းဖြင့် အပြစ်နှင့် မကောင်းမှုကို
ဘုရားသခင်၏ တရားမျှတခြင်းနှင့် ချစ်ခြင်းအားဖြင့် ငြိမ်းချမ်းသွားကြောင်း
အသိအမှတ်ပြုကြမည်။ လက်ဝါးကပ်တိုင်သည် သားတော်သည် အပြစ်အပေါ် ခမည်းတော်၏
တရားစီရင်ချက်ကို သဘောတူပြီး ကိုယ်တိုင်ယူခဲ့ကြောင်း ပြသသည်။ ဘုရားသခင်၏
အစီအစဉ်တွင် ခရစ်တော်သည် နောင်တရသော အပြစ်သားများအတွက် အစားထိုးသူနှင့် အာမခံသူ
ဖြစ်လာတော်မူသည်။ ဓမ္မဟောင်းသေတ္တာတော်သည် အပြစ်ကို ရိုးရိုးရှင်းရှင်း
ခွင့်လွှတ်ခြင်းဖြင့် ဖြေရှင်းလို့မရကြောင်း ပြသသည်။ အပြစ်ပြဿနာကို
လုံးဝဖြေရှင်းနိုင်ရန် မကောင်းမှုကို ဘုရားသခင်၏ ရှေ့တော်မှ ဖယ်ရှားပြီး
အရင်းအမြစ်ကို ခွငဲခြားဖော်ထုတ်ကာ ဖျက်ဆီးရမည်။ ကောင်းကင်သေတ္တာတော်တွင်
ကိုယ်တော်၏ အမှုတော်ပြီးဆုံးချိန်တွင် ခရစ်တော်သည် ကိုယ်တော်၏ လူမျိုးတော်ကို
ရန်သူများ၏ တန်ခိုးမှ အထူးသဖြင့် သေခြင်းမှ ကယ်တင်ရန် ကြွလာတော်မူမည်။ စာတန်
သို့မဟုတ် အာဇာဇေလကို စကြဝဠာတစ်ခုလုံးတွင် အပြစ်၏ အရင်းအမြစ်နှင့်
လှုံ့ဆော်သူအဖြစ် အသိအမှတ်ပြုပြီး ဖျက်ဆီးခြင်းကို အမိန့်ပေးသည်။ အပြစ်ကို
မမှန်ကန်စွာ ကိုင်တွယ်ခြင်းသည် အပြစ်ကို ထာဝရတည်တံ့စေမည်ဖြစ်သောကြောင့် ၎င်းကို
လုံးဝနှင့် အမြဲတမ်း ဖျက်ဆီးရမည်။ ထို့နောက် ဘုရားသခင်နှင့် သိုးသငယ်တော်၏
ဖျက်ဆီးတတ်သော တပ်များအပေါ် အောင်ပွဲသည် နောက်ဆုံးဖြစ်လိမ့်မည်။ သန့်ရှင်းခြင်းနှင့်
မသန့်ရှင်းခြင်းကို အမြဲတမ်းခွဲခြားပြီး ဘုရားသခင်၏ ချစ်ခြင်းမေတ္တာ၏
သဟဇာတဖြစ်မှုသည် ကုစားပြီးသော စကြဝဠာကို အုပ်စိုးမည်။
8. The cleansing of the sanctuary testifies to the fact that evil is not
eternal. It will come to an end, as with shouts of joy and praise God’s loyal
creatures recognize that sin and evil are extinguished through divine justice
and love. The cross demonstrates that the Son agreed with the Father in His
judgment on sin and took it upon Himself. In the divine plan Christ has become
for repentant sinners both substitute and surety. The OT sanctuary shows that
sin cannot simply be forgiven by passing over it lightly. The sin problem can
be fully resolved only when evil is removed from God’s presence and its true
source identified and exterminated. At the end of His ministry in the heavenly
sanctuary Christ will come to deliver His people from the power of their
enemies, especially from death. Satan or Azazel is recognized throughout the
universe as the source and originator of sin, and his extinction is decreed. To
deal improperly with sin would mean to perpetuate it; therefore it must be
totally and forever eradicated. Then the victory of God and the Lamb over the
powers of disruption will be final. Holiness and impurity will be separated
forever and the harmony of God’s love will rule over a healed universe.
၉. လက်ဝါးကပ်တိုင်၏
ကယ်တင်ခြင်းဆိုင်ရာ အဓိပ္ပာယ်ကို ခရစ်တော်၏
ယဇ်ပုရောဟိတ်အမှုတော်လေ့လာခြင်းအားဖြင့် ပိုမိုကြွယ်ဝလာသည်။ လက်ဝါးကပ်တိုင်သည်
စကြဝဠာအား ဘုရားသခင်၏ အကြီးကျွံဆုံး ဖော်ပြခြင်းဖြစ်ပြီး အပြစ်ပြဿနာဖြေရှင်းရန်
မရှိမဖြစ်လိုအပ်သော်လည်း၊ ထိုဖော်ပြခြင်းကို အပြည့်အဝနားမလည်သေးပေ။
နားလည်ရန်ကျန်ရှိနေသော အတိုင်းအတာများသည် ကယ်တင်ခြင်းခံရသူများ၏ အတွေးများကို
ထာဝရအတွက် သိမ်းပိုက်ထားမည်။ ကောင်းကင်သေတ္တာတော်တွင် ခရစ်တော်၏
မရှိမဖြစ်ယဇ်ပုရောဟိတ်အမှုတော်သည် လက်ဝါးကပ်တိုင်၏ ကြွယ်ဝမှုကို
အမြဲတစေဖော်ထုတ်ပြီး ခမည်းတော်ထံ ကိုယ်တော်အားဖြင့် ချဉ်းကပ်သူတိုင်းအတွက် ၎င်း၏
ကျေးဇူးတော်များကို ရရှိနိုင်စေသည်။
9. The salvific significance of the cross is enriched through the study of
Christ’s priesthood. While the cross was the greatest revelation of God to the
universe, indispensable to the resolution of the sin problem, that revelation
is not fully understood. Its yet-to-be-understood dimensions will occupy the
thoughts of the redeemed throughout eternity. Christ’s indispensable priestly
ministry in the heavenly sanctuary constantly uncovers the richness of the
cross, making its merits available to whoever comes to the Father through Him.
V. သမိုင်းတွင်
ခရစ်တော်၏ ယဇ်ပုရောဟိတ်အမှုတော် A. အစောပိုင်းခရစ်ယာန်အသင်းတော် အသင်းတော်ဖခင်များသည်
ကောင်းကင်တွင် ခရစ်တော်၏ ယဇ်ပုရောဟိတ်အမှုတော်ကို အသေးစိတ်မစူးစမ်းခဲ့ကြပေ။
သူတို့၏ အဓိကအာဘော်မှာ လက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ်တွင် ကိုယ်တော်ကိုယ်တိုင်
ယဇ်ပူဇော်ခဲ့သော ယဇ်ပုရောဟိတ်အမှုတော်ဖြစ်သည် (ဩရီဂင်၊ ယောဟန်ဩဝါဒစာအား
အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက် ၁း၄၀ [ANF ၉:
၃၁၈၊ ၃၁၉])။ အသင်းတော်ဖခင် အေသနေးယပ်စ်သည် လက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ်တွင် ခရစ်တော်၏
ယဇ်ပူဇော်ခြင်းနှင့် ကောင်းကင်တွင် ကိုယ်တော်၏ ယဇ်ပုရောဟိတ်အမှုတော်အကြား
ဆက်လက်ဖြစ်ပေါ်မှုကို အသိအမှတ်ပြုခဲ့ပြီး၊ ထိုနေရာတွင် ခရစ်တော်သည်
သန့်ရှင်းစင်ကြယ်ရေး၊ ကယ်တင်ရေး၊ သန့်ရှင်းစေရေး၊ တရားစီရင်ရေးအမှုတော်ကို
ဆောင်ရွက်နေသည်ဟု ဆိုခဲ့စေသည် (အာရီယန်များကို ဆန့်ကျင်သော ဟောပြောချက် ၁.၁၁.၄၁;
၂.၁၄.၇ [NPNF-၁ ၄:၃၃၀၊ ၃၅၁])၊
ဩဂုစ်တင် (ခရစ်နှစ် ၃၅၄–၄၃၀) လည်း ထိုနည်းတူပင် (တရားဟောချက် ၈.၁; ၈၇.၁; ယောဟန်ဩဝါဒစာအား
ဟောပြောချက်များ ၂၂.၅ [NPNF-၁
၆:၂၈၄; ၇:၁၄၆])။
သို့သော် အသင်းတော်သည် အပြစ်ခွင့်လွှတ်ခြင်းကို ပေးသော အလယ်အလတ်ပုဂ္ဂိုလ်များကို
ထပ်မံမိတ်ဆက်ခဲ့သည်။ အရေးကြီးဆုံးများထဲတွင် ယဇ်ပုရောဟိတ်များ (ဩရီဂင်၊
ဝတ်ပြုရာကျမ်းဟောင်း ၂.၄; ၁
ကောရိန်သု ၂၄) ပါဝင်သည်။ ထို့ပြင် ကောင်းကင်ရှိ သန့်ရှင်းသူများ၊ တမန်တော်များ၏
အလယ်အလတ်ဆောင်ရွက်မှုကိုလည်း ထည့်သွင်းခဲ့သည် (ဩရီဂင်၊ အာဇာနည်ဖြစ်ရန်
အားပေးဟောပြောချက် ၃၀; ဆုတောင်းခြင်းအကြောင်း
၁၁.၂; နံပါတ်ကျမ်းဟောင်း
၁၀.၂)။
V. The Priesthood of Christ in History
A. Early Church
The Church Fathers did not explore in detail the priestly work of Christ
in heaven. Their main emphasis was on Christ’s priestly work on the cross where
He offered Himself as a sacrifice (Origen Commentary
on John 1:40 [ANF 9: 318, 319). Athanasius recognized the continuity
between the sacrifice of Christ on the cross and His priestly ministry in
heaven where Christ was performing a work of propitiation, redemption,
sanctification, and judgment (Discourse
Against the Arians 1. 11. 41; 2. 14. 7 [NPNF-1 4:330, 351]), as did
Augustine (c. 354–430; Sermon 8. 1;
87. 1; Tractates on the Gospel of Johns
22. 5 [NPNF-1 6: 284; 7:146]). However, the church introduced additional
mediators through whom forgiveness of sin was granted to believers. Among the
most important were the priests (Origen Homily
on Leviticus 2.4; Homily on 1
Corinthians 24). To that was added the mediation of the saints and apostles
in heaven (Origen Exhortation to
Martyrdom 30; On Prayer 11. 2; Homily on Numbers 10. 2).
ကောင်းကင်သေတ္တာတော်တစ်ခုတည်ရှိကြောင်း
အချက်ကို အသင်းတော်ဖခင်များ၏ စာပေများတွင် လက်တွေ့တွင် လျစ်လျူရှုခဲ့သည်။
ဂရိဒွန်ဝါဒကြောင့် အသင်းတော်ဖခင်များအတွက် ကောင်းကင်သေတ္တာတော်၏
အမှန်တကယ်ရှိခြင်းကို လက်ခံရန် ခက်ခဲခဲ့ပုံရသည်။ အစ္စရာယဲသေတ္တာတော်၏ အဓိပ္ပာယ်ကို
ဆင်ခြင်သုံးသပ်ရာတွင် ဆန်းကြယ်သော သို့မဟုတ် ပုံဆောင်အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုနည်းကို
ဦးစားပေးခဲ့သည်။ ဟေဗြဲကျမ်းကို ရေးသားသူများပင်လျှင် ကောင်းကင်အရာများကို
ဝိညာဉ်ရေးရာအရ ပုံဖော်ခဲ့ကြသည် (ခရစ်ဆောင်၊ ဟေဗြဲကျမ်း ဟောင်း ၁၄.၃ [NPNF-၁ ၁၄:၄၃၃])။
အိုင်ရီနီယပ်စ်သည် ဘုရားသခင်၏ ဗိမာန်တော်ကို ယုံကြည်သူနှင့် တထပ်တည်းတူညီစေခဲ့သည်
(လူမျိုးရေးဆန့်ကျင်ရေး ၅.၆.၂ [ANF ၁:၅၃၂])
ဟူ၍လည်းကောင်း၊ အခြားသူများက မကြာခဏဆိုသလို အသင်းတော်နှင့် တထပ်တည်းတူညီစေခဲ့ကြသည်
(ဩဂုစ်တင်၊ လက်စွဲစာအုပ် ၅၆; မီသိုဒီယပ်စ်
[သေဆုံး ၃၁၁]၊ အပျိုစင်ဆယ်ပါး၏ ပွဲခံပွဲ ၅.၇ [ANF ၆:၃၂၈])။
The reality of the existence of a heavenly sanctuary was practically
overlooked in the patristic literature. It would appear that Greek dualism made
it difficult for the Church Fathers to accept the reality of a heavenly
sanctuary. The tendency was to speculate on the meaning of the Israelite
sanctuary, using a mystical or allegorical approach. Even those who wrote on
Hebrews spiritualized the heavenly things (Chrysostom Homily on Hebrews 14. 3 [NPNF-1 14:433]). Irenaeus identified God’s
temple with the believer (Against
Heresies 5. 6. 2 [ANF 1:532]) while others, more often, identified it with
the church (Augus-tine Enchiridion
56; Methodius [d. 311] The Banquet of the
Ten Virgins 5. 7 [ANF 6:328]).
B. အလယ်ခေတ်နှင့်
ဘာသာပြုပြင်ရေးခေတ် အသင်းတော်ဖခင်များသည် အလယ်ခေတ်တွင် အစ္စရာယဲသေတ္တာတော်နှင့်
ခရစ်တော်၏ ယဇ်ပုရောဟိတ်အမှုတော်ကို အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုရန်
အခြေခံအုတ်မြစ်ချပေးခဲ့ကြသည်။ ခရစ်တော်၏ ယဇ်ပူဇော်သေခြင်းကို
“အမြဲတမ်းအသိအမှတ်ပြုခဲ့သော်လည်း၊ ကိုယ်တော်၏ အလယ်အလတ်အမှုတော်ကို
သန့်ရှင်းသူများ၏ အမှုတော်ဖြင့် ဆက်လက်ဖြည့်စွက်ခဲ့သည်။ ဤကာလတွင် အပျိုစင်မာရိ၊
အလယ်အလတ်ပုဂ္ဂိုလ်ဟူသော အယူအဆကို အသင်းတော်တွင် လူကြိုက်များစေခဲ့သည်။
ကောင်းကင်သေတ္တာတော်ကို ခရစ်ယာန်အသင်းတော်ဟု အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခြင်းသည်
လွှမ်းမိုးသော ဓမ္မသတ်အမြင်ဖြစ်လာခဲ့သည်။ အလယ်ခေတ်အစောပိုင်းတွင် ဗင်နေရေးဘီးဒ်
(ခရစ်နှစ် ၆၇၃–၇၃၅) သည် အစ္စရာယဲသေတ္တာတော်အကြောင်း ဩဇာကြီးမားသော
စာအုပ်တစ်အုပ်ကို ရေးသားခဲ့သည်။ ၎င်းသည် ထွက်မြောက်ရာကျမ်း ၂၄း၁၂–၃၀း၂၁ ကို
ပုံဆောင်အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်ဖြစ်ပြီး အသင်းတော်ဖခင်များကို လိုက်နာကာ သေတ္တာတော်သည်
အသင်းတော်၏ သင်္ကေတဖြစ်သည်ဟု ငြင်းခုံခဲ့သည်။ သူသည် ပိုမိုတိကျစွာဆိုရလျှင်
သေတ္တာတော်သည် ယခုအသင်းတော်ကို ကိုယ်စားပြုပြီး ရှောလမုန်ဗိမာန်တော်သည်
အနာဂတ်အသင်းတော်ကို ကိုယ်စားပြုသည်ဟု အကြံပြုခဲ့သည်. ရာစုနှစ်များစွာ
သေတ္တာတော်ကို အသင်းတော်ဗေဒဆိုင်ရာ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခြင်းသည် လွှမ်းမိုးသော
အမြင်ဖြစ်ခဲ့သည်။ အလယ်ခေတ်တွင် ကယ်တင်ခြင်းဆိုင်ရာ သဘောတရားသည် အရေးကြီးသော
ဆွေးနွေးချက်အကြောင်းအရာဖြစ်လာခဲ့သည်။ ဤအကြောင်းအရာနှင့်ပတ်သက်၍ ထုတ်ဝေခဲ့သော
အဩဇာအရှိဆုံး လက်ရာမှာ အန်ဆဲလ်မ် (ခရစ်နှစ် ၁၀၃၃–၁၁၀၉) ရေးသားသော Cur deus
homo? (ဘုရားသခင်သည်
လူဖြစ်လာရခြင်းအကြောင်းရင်း) ဖြစ်သည်။ ၎င်းသည် ခရစ်တော်သည် ကျွန်ုပ်တို့၏
အစားထိုးသူအဖြစ် ယဇ်ပူဇော်သေခြင်းအားဖြင့် ဘုရားသခင်၏ တရားမျှတခြင်းကို
လုံးဝဖြည့်ဆည်းပေးခဲ့ကြောင်း အစွမ်းထက်ဆုံး ရှင်းလင်းချက်ဖြစ်သည်။ အန်ဆဲလ်မ်ကို
ဆန့်ကျင်သော တုံ့ပြန်မှုအနေဖြင့် ကယ်တင်ခြင်းဆိုင်ရာ အခြားရှင်းလင်းချက်များကို
ဖွံ့ဖြိုးစေခဲ့သည်။ ထိုထဲတွင် ပီတာအေဘလတ် (ခရစ်နှစ် ၁၀၇၉–၁၁၄၂) ၏
အကျင့်သီလလွှမ်းမိုးမှုသီအိုရီ ပါဝင်သည်။
B. Middle Ages and Reformation
The Church Fathers laid a foundation for the interpretation of the
Israelite sanctuary and Christ’s priestly work during the Middle Ages. The
sacrificial death of Christ was “always recognized, but His mediatorial work as
high priest continued to be supplemented by the work of many saints. During
this period the idea of the mediatorial work of virgin Mary, the mediatrix, was
popularized in the church. The interpretation of the heavenly sanctuary as the
Christian church became the prevailing theological opinion. The Venerable Bede
(c. 673–735), at the beginning of the Middle Ages, wrote an influential volume
on the Israelite tabernacle. It was an allegorical exposition of Exodus
24:12–30:21 in which he argued, following patristic writers, that the tabernacle
was a symbol of the church. He suggested, in a more precise way, that the
tabernacle represented the present church, and the temple of Solomon, the
future one. For centuries the ecclesiological interpretation of the sanctuary
was the predominant view.
ပြုပြင်ရေးသမားများသည်
ဘုရားကျောင်းအပေါ် စစ်မှန်သော စိုးရိမ်မှုဖြင့် ခရစ်ယာန်များကို ယုံကြည်ခြင်းနှင့်
အလေ့အကျင့်၏ တစ်ခုတည်းသော အရင်းအမြစ်ဖြစ်သော သမ္မာကျမ်းစာဆီသို့
ပြန်လည်ခေါ်ဆောင်ခဲ့ကြသည်။ ထို့ကြောင့် မာတင်လူသာသည် ခရစ်တော်၏ ကျွန်ုပ်တို့အတွက်
ကယ်တင်ရှင်ယဇ်နှင့် ခမည်းတော်ရှေ့တော်၌ တစ်ခုတည်းသော အလယ်အလတ်ဖြစ်တော်မူခြင်း၏
လုံလောက်ခြင်းအားလုံးကို အလေးပေးခဲ့သည်။ လူသာက “ဘုရားသခင်၏ လက်ျာတော်ဘက်၌
နေတော်မူသည်မှာ အားလပ်နေရန် သို့မဟုတ် အချိန်ကုန်ရန် မဟုတ်ဘဲ
ကျွန်ုပ်တို့အားလုံးကို အပြစ်၊ သေခြင်း၊ နတ်ဆိုးအာဏာ၏ လက်အောက်မှ ကယ်တင်ရန်ဖြစ်သည်”
ဟု ဆိုခဲ့သည် (ယောဟန် ၃:၂၃ အပေါ် တရားဒေသနာ ၃၇)။ လူသာသည် ခရစ်တော်ကို
ယဇ်ပုရောဟိတ်အဖြစ် သမ္မာကျမ်းတွင် ဖော်ပြထားသည်ကို ပြန်လည်အတည်ပြုခဲ့ပြီး
“ခရစ်တော်သည် ဘုရားသခင်ရှေ့၌ ပေါ်ထွက်လာပြီး ယဇ်ပုရောဟိတ်ဖြစ်တော်မူသည်ကို
ကျွန်ုပ်တို့ သေချာနိုင်သည်၊ လုံးဝ သေချာနိုင်သည်” ဟု ဆိုခဲ့သည် (ဟေဗြဲ ၉:၂၄ အပေါ်
ဟောပြောချက်)။ ဂျွန်ကယ်လ်ဗင်သည် ခရစ်တော်၏ ပရောဖက်၊ ဘုရင်၊ ယဇ်ပုရောဟိတ်ဟူသော
တာဝန်သုံးရပ်ကို ဖွံ့ဖြိုးစေခဲ့ပြီး ထိုအယူအဆသည် ပရိုတက်စတင့် ဓမ္မပညာတွင်
ရိုးရာအချက်တစ်ရပ် ဖြစ်လာခဲ့သည်။ ခရစ်တော်၏ ယဇ်ပုရောဟိတ်ဆိုင်ရာ အမှုတော်တွင်
အပိုင်းနှစ်ပိုင်းရှိသည်။ (၁) လက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ်တွင် ပြီးစီးခဲ့သော အမှုနှင့် (၂)
ခမည်းတော်ရှေ့ ကောင်းကင်ဗိမာန်၌ ဆက်လက်ပြုနေသော အတောင်းအလျှောက်အမှုဖြစ်သည်။
ကယ်လ်ဗင်က ထိုအတောင်းအလျှောက်အမှုကို “ခရစ်တော်၏ သေခြင်းကို ကျွန်ုပ်တို့၏
ကယ်တင်ခြင်းအတွက် ဆက်လက်အသုံးချခြင်းဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်သည် ကျွန်ုပ်တို့၏
အပြစ်များကို သူ့ထံ မသွတ်သွင်းတော့ခြင်းမှာ ခရစ်တော်ကို အတောင်းအလျှောက်ပြုသူအဖြစ်
ထောက်ရှုတို့တော်မူသောကြောင့်ဖြစ်သည်” ဟု အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခဲ့သည် (ယောဟန် ၂:၁
အပေါ် မှတ်ချက်)။ ကယ်လ်ဗင်သည် ဟေဗြဲကျမ်း၏ ဘာသာစကားကို အသုံးပြု၍
ကောင်းကင်ဗိမာန်ကို ရည်ညွှန်းခဲ့သော်လည်း လူသာက ဣသရေလဗိမာန်၏ သန့်ရှင်းရာဌာနကို
တိုက်ခိုက်နေသော ဘုရားကျောင်းကို ကိုယ်စားပြုသည်ဟု နားလည်ခဲ့ပြီး
အဆွယ်သန့်ရာဌာနကို အောင်မြင်သော ဘုရားကျောင်းကို ကိုယ်စားပြုသည်ဟု ယူဆခဲ့သည်
(ဟေဗြဲ ၉:၂ အပေါ် ဟောပြောချက်များ)။
The nature of the atonement became an important subject of discussion
during the Middle Ages. The most influential work produced on this subject was Cur deus homo? (Why Did God Become Man?), written by Anselm (c. 1033–1109). It was
a most powerful exposition of the sacrificial death of Christ as our
substitute, through whom God’s justice was fully satisfied. Other expositions
on the doctrine of atonement were developed as a reaction to Anselm, among them
the moral influence theory of atonement of Peter Abelard (c. 1079–1142).
The Reformers, in their sincere concern for the church, called Christians
back to the Bible as the only source of faith and practice. Consequently,
Martin Luther stressed the all-sufficiency of Christ as our atoning sacrifice
and only mediator before the Father. Luther said He was “at the right hand of
God, not in order to be idle and while away His time there, but to save us all
from sin, death, and the power of the devil” (Sermon 37 on John 3:23). Luther reaffirmed the biblical description
of Christ as priest and concluded that we can “be sure, yes, completely sure,
that Christ appears and is a Priest before God” on our behalf (Lecture on Hebrews 9:24). John Calvin
developed the concept of the three offices of Christ—prophet, king, and
priest—which have become a traditional feature in Protestant theology. Christ’s
priestly work has two parts: (1) His work at the cross, and (2) His
intercession in the heavenly sanctuary before the Father. Calvin defined that
work of intercession as Christ’s “continual application of His death for our
salvation. That God does not then impute to us our sins, this comes to us;
because He has regard to Christ as the intercessor” (Commentary on John 2.1). Calvin used the language of Hebrews to
refer to the heavenly sanctuary, but Luther seemed to understand the holy place
of Israelite sanctuary as symbolizing the militant church and the Most Holy
Place representing the triumphant church (Lectures
on Hebrews 9. 2).
အင်္ဂလိပ်ပူရီတန်
ဓမ္မပညာရှင်များသည် ကောင်းကင်ဗိမာန်၌ ခရစ်တော်၏ မဟာယဇ်ပုရောဟိတ်အမှုတော်ကို
အလွန်စိတ်ဝင်စားခဲ့ကြသည်။ ပူရီတန် ဓမ္မပညာရှင် ဂျွန်အိုဝင်သည် သူ၏ ဟေဗြဲကျမ်းအပေါ်
ရှင်းလင်းချက်များ (၁၆၆၈–၁၈၈၀) တွင် ကောင်းကင်ဗိမာန်၌ ခရစ်တော်၏ အမှုတော်၏
အရေးကြီးမှုကို အလေးပေးခဲ့သည်။ “ကောင်းကင်၌ ခရစ်တော်၏
တကယ့်အတောင်းအလျှောက်ပြုခြင်းသည် ကျွန်ုပ်တို့ယုံကြည်ခြင်း၏
အခြေခံဆောင်းပါးတစ်ရပ်ဖြစ်ပြီး ဘုရားကျောင်း၏ နှစ်သိမ့်ခြင်း၏ အဓိက
အခြေတည်ရာဖြစ်သည်” (ဟေဗြဲ ၇:၂၃–၂၅ အပေါ်)။ သူက “ကျေးဇူးတော်နှင့် ကရုဏာတော်ကို
ကျွန်ုပ်တို့ထံ တကယ်အသုံးချခြင်းသည် ဘုရားသခင်ရှေ့၌ ခရစ်တော်၏ ပေါ်ထွက်ခြင်းနှင့်
ထို့နှင့်ပါသော အတောင်းအလျှောက်ပြုခြင်းပေါ်တွင် မူတည်သည်” ဟု အထူးသဖြင့်
ဖော်ပြခဲ့သည် (ဟေဗြဲ ၉:၂၄ အပေါ်)။
English Puritan theologians demonstrated great interest in the high
priestly ministry of Christ in the heavenly sanctuary. In his Expositions on Hebrews (1668–1880)
Puritan theologian John Owen underscored the importance of Christ’s ministry in
the heavenly sanctuary: “The actual intercession of Christ in heaven … is a
fundamental article of our faith, and a principal foundation of the consolation
of the church” (on Heb. 7:23–25). He specifically noted that “the actual
application of grace and mercy unto us depends on his appearance before God,
and the intercession wherewith it is accompanied” (on Heb. 9:24).
ပူရီတန်စာရေးဆရာများသည်
ခရစ်တော်၏ ယဇ်ပုရောဟိတ်အဖြစ်ကို ဟေဗြဲကျမ်းနှင့် ဣသရေလဗိမာန်အမှုတော်များ၏
ပုံသင်္ကေတသဘောကို အခြေခံခဲ့ကြသည်။ “ကောင်းကင်ဗိမာန်၏ တည်ရှိမှုသည်
ပူရီတန်ဓမ္မပညာရှင်များအထဲတွင် စံထားသည့် ဓမ္မပညာဖြစ်သည်” (ဘော ၁၀၉)။
ထိုကောင်းကင်ဗိမာန်သည် မောရှေအား ပြသခဲ့သော မူပုံဖြစ်သည်။ အိုဝင်က
ဣသရေလယဇ်စနစ်နှင့် ယဇ်ပုရောဟိတ်အဖွဲ့အစည်းသည် ခရစ်တော်၏
ကယ်တင်ခြင်းအမှုတစ်ခုလုံးကို ရည်ညွှန်းပြသထားသည်ဟု ဖော်ပြခဲ့သည် (ဟေဗြဲ ၈:၅ အပေါ်
ရှင်းလင်းချက်များ)။
Puritan writers based their understanding of Christ’s priesthood on the
book of Hebrews and the typological nature of the Israelite sanctuary services.
The very “existence of a heavenly sanctuary was standard theology among
Puritans divines” (Ball 109). This heavenly sanctuary was the model shown to
Moses. Owen noted that the Israelite sacrificial system and the priesthood
delineated and pointed to the totality of Christ’s work of salvation (Expositions on Hebrews 8. 5).
ခရစ်တော်၏
ယဇ်ပုရောဟိတ်အမှုတော်သည် ယုံကြည်သူအား အပြစ်လွှတ်ခြင်း၊ ဘုရားသခင်ထံ
ချဉ်းကပ်ခွင့်၊ ကယ်တင်ခြင်း သေချာခြင်း၊ ဝိညာဉ်ရေးစွမ်းအား၊ ခမ်းနားသော
မျှော်လင့်ခြင်းစသည်တို့ကို ပေးသည်။ သူ၏ လုံလောက်သော အမှုတော်ကြောင့်
ဘုရားသခင်နှင့် ယုံကြည်သူကြားတွင် အခြားအလယ်အလတ်တစ်ဦးတစ်ယောက်၏ ဝင်ရောက်စွက်ဖက်မှု
မလိုအပ်တော့ပေ။ အခြားနေရာမှ အကူအညီရယူရန် ကြိုးစားသူသည် ခရစ်တော်ကို
ငြင်းပယ်ခြင်းဖြစ်သည်ဟု ဒေးဗစ်ဒစ်ကွန်က ဆိုသည် (ဘော ၁၁၇)။ ပျက်စီးခြင်းနေ့၏
အမှုတော်များကို လေ့လာခြင်းကြောင့် အချို့သည် ထိုအခမ်းအနားသည် နေ့စဉ်အမှုတော်များပြီးနောက်
ပြုလုပ်သည်ကို တွေ့ရှိခဲ့ကြသည်။ ဆိုလိုသည်မှာ ထိုအခမ်းအနားအတွက် နောက်ခံသည်
ကယ်တင်ခြင်းအခြေအနေဖြစ်သည်။ ထိုနည်းတူ ခရစ်တော်သည် ကိုယ်တော်ကိုယ်တိုင်
ကယ်တင်တတ်သော ယဇ်ပူဇော်ပြီးနောက် ယဇ်ပုရောဟိတ်အမှုကို စတင်တော်မူခဲ့သည်။
ပူရီတန်စာရေးဆရာများက ပျက်စီးခြင်းနေ့သည် ဥပဒေနှင့် တရားစီရင်ရေးဆိုင်ရာ
အရေးကြီးမှုရှိသည်ဟု ယုံကြည်ခဲ့ကြသည်။ ထိုနေ့တွင် လူမျိုးသည် ကောင်းချီးခံရုံသာမက
တရားစီရင်ခံရသည်။ ပူရီတန်တွေးခေါ်သူများသည် နေ့စဉ်အမှုနှင့် ပျက်စီးခြင်းနေ့၏
ပုံသင်္ကေတဆိုင်ရာ ပြည့်စုံခြင်းကြားတွင် အချိန်ကာလအရ ခွဲခြားခြင်း မပြုခဲ့ကြပါ
(ဘော ၁၁၅)။
The priestly work of Christ provided for the believer, among many other
things, forgiveness of sin, access to God, assurance of salvation, spiritual
power, and a glorious hope. His all-sufficient ministry made unnecessary the
intervention of any other mediator between God and the believer; one who
attempted to obtain help elsewhere, according to David Dickson, denied Christ
(Ball 117). The study of the activities of the Day of Atonement led some to
observe that the ritual took place after the daily services; that is to say,
the setting for the ritual was one of salvation. Likewise Christ began His
priestly work after He offered Himself as a salvific sacrifice. Puritan authors
believed that the Day of Atonement had legal and judicial significance. On that
day the people were not only blessed but also judged. Puritan thinkers made no
chronological distinction between the typological fulfillment of the daily and
annual service of the Day of Atonement (Ball 115).
ခေတ်သစ်ပညာရှင်များသည်
ဒံယေလနှင့် ဗျာဒိတ်ကျမ်း၏ ပရောဖက်ပြုချက်များကို သမိုင်းဆိုင်ရာ
အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုမှုကို ငြင်းပယ်ကြသည်။ ခရစ်တော်၏ သေခြင်းတွင် ကယ်တင်တတ်သော
အဓိပ္ပာယ်ကို ရှေးရိုးစွဲ ခရစ်ယာန်များက အသိအမှတ်ပြုကြသော်လည်း သူ၏
မဟာယဇ်ပုရောဟိတ်အလယ်အလတ်အမှုကို လျစ်လျူရှုထားဆဲဖြစ်သည်။ ဟေဗြဲကျမ်းတွင်
ကောင်းကင်ဗိမာန်၏ အမှန်တရားကို အချို့ပညာရှင်များက ဘုရားသခင်၏ ရှေ့တော်အရှိကို
ဖော်ပြရန် အသုံးပြုသော ပုံအဖြစ်သာ ယူဆကြပြီး နေရာတစ်ခုဟု မယူဆကြပါ (ဂူသရီ ၁၉၆)။
အချို့က ရုံပုံသင်္ကေတသာဖြစ်သည်၊ ကဗျာဆန်သော ဘာသာစကားသာဖြစ်သည် (ဟက်ဂနာ ၁၁၇)
သို့မဟုတ် ခရစ်တော်နေထိုင်တော်မူသော တစ်ဦးချင်းယုံကြည်သူကို ဖော်ပြရန်
ဘာသာစကားသာဖြစ်သည်ဟု ယူဆကြသည် (စတက်ဒ်မန် ၉၉၆–၉၉၈)။
C. Modern Period
Modern scholarship rejects the historicist approach to the interpretation
of the prophecies of Daniel and Revelation. The atoning significance of the
death of Christ is recognized by conservative Christians, but His high priestly
mediation continues to be a neglected area. The reality of the heavenly
sanctuary in Hebrews is taken by some scholars as an image used to designate
the presence of God rather than a locality (Guthrie 196). Others take it simply
as figurative, poetic language (Hagner 117), or as language to designate the
individual believer whom Christ indwells (Stedman 996–998).
ဆယ့်ကိုးရာစုတွင်
မြောက်အမေရိကတွင် ခရစ်တော်၏ ဒုတိယလာခြင်းနှင့်ပတ်သက်၍ စိတ်ဝင်စားမှု
ကြီးစွာရှိခဲ့သည်။ ထိုနိုးကြားလှုပ်ရှားမှု၏ အထင်ရှားဆုံးခေါင်းဆောင်တစ်ဦးမှာ
ဝီလျံမီလာ (၁၇၈၂–၁၈၄၉) ဖြစ်သည်။ ဒံယေလကျမ်း၏ ပရောဖက်ပြုချက်များကို လေ့လာရာမှ
ဒံယေလ ၈:၁၄ တွင် “ဗိမာန်သန့်ရှင်းရာကို သန့်ရှင်းစင်ကြယ်စေခြင်း” သည် သခင်ဘုရား၏
ကြွလာခြင်း (အပြစ်မှ ကမ္ဘာမြေကို သန့်စင်ခြင်း) ကို ရည်ညွှန်းသည်ဟု
နိဂုံးချုပ်ခဲ့ပြီး နှစ်ပေါင်း ၂၃၀၀ သည် ၁၈၄၃/၁၈၄၄ တွင် ပြီးဆုံးမည်ဟု
ယုံကြည်ခဲ့သည်။ သူနှင့် သူ၏နောက်လိုက်များသည် နောက်ဆုံးတွင် ယေရှုသည် ၁၈၄၄ ခုနှစ်
အောက်တိုဘာ ၂၂ ရက်နေ့တွင် ပြန်ကြွလာမည်ဟု သတ်မှတ်ခဲ့ကြသည်။
ထိုဟောကိန်းမှားယွင်းမှုကြောင့် ကြီးစွာသော စိတ်ပျက်ခြင်း (Great
Disappointment) ဖြစ်ပေါ်ခဲ့သည်။
D. Adventist Understanding
During the nineteenth century there was in North America a great interest
in the second coming of Christ. One of the most influential leaders of this
revival was William Miller (1782–1849). His studies of the prophecies of Daniel
led him to conclude that the “purification of the sanctuary” of Daniel 8:14
referred to the return of the Lord (the cleansing of the earth from sin), and
that the 2300 years would end in 1843/1844. He and his followers finally
established that Jesus would come back on October 22, 1844. The failure of the
prediction resulted in the Great Disappointment.
မီလာနောက်လိုက်အချို့သည်
စိတ်ပျက်ခြင်း၏ အကြောင်းရင်းကို ရှာဖွေခဲ့ကြသည်။ သူတို့သည် နှစ်ပေါင်း ၂၃၀၀ ၏
အချိန်ကာလကို ဂရုတစိုက် ပြန်လည်စစ်ဆေးခဲ့ကြပြီး ထိုအချိန်ကာလမှန်ကန်ကြောင်း၊
အမှားမှာ ဖြစ်ရပ်အပေါ်တွင်သာ ဖြစ်သည်ဟု နိဂုံးချုပ်ခဲ့ကြသည်။ ဟိုင်ရမ်အတ်ဆန်က
နှစ်ပေါင်း ၂၃၀၀ ပြီးဆုံးချိန်တွင် ခရစ်တော်သည် ကမ္ဘာမြေသို့ ပြန်ကြွလာမည့်အစား
အဆွယ်သန့်ရာဌာနထဲသို့ ဝင်ရောက်ပြီး အထူးအမှုတစ်ရပ်ကို ပြုတော်မူသည်ဟု
အကြံပြုခဲ့သည်။ အိုဝင်အာအယ်လ်ကရိုးဆီယာက ဣသရေလဗိမာန်အမှုတော်များကို
ဟေဗြဲကျမ်းနှင့် တွဲ၍ လေ့လာပြီး ထိုအတွေးကို ဖွံ့ဖြိုးစေခဲ့သည်။ သူက
ဗိမာန်နှစ်ခုရှိသည်ဟု နိဂုံးချုပ်ခဲ့သည်။ တစ်ခုမှာ လောကီဗိမာန်၊ နောက်တစ်ခုမှာ
ကောင်းကင်ဗိမာန်ဖြစ်သည်။ ဒံယေလ ၈:၁၄ သည် ကောင်းကင်ဗိမာန်နှင့် ထိုနေရာ၌ ခရစ်တော်၏
အမှုကို ရည်ညွှန်းသည်ဟု ငြင်းခုံခဲ့သည်။ ခရစ်တော်၏ ယဇ်ပုရောဟိတ်အမှုကို
ပိုမိုတိကျစွာ သတ်မှတ်ရန် ကြိုးစားရာတွင် အဆင့်နှစ်ဆင့်ရှိသည်ဟု ဖော်ပြခဲ့သည်။
ပထမအဆင့်သည် ကောင်းကင်သို့ မွေ့လျော်ခြင်းတွင် စတင်ပြီး သန့်ရှင်းရာဌာနအမှုနှင့်
ကိုက်ညီသည်။ ဒုတိယအဆင့်မှာ ၁၈၄၄ ခုနှစ်တွင် စတင်ပြီး အဆွယ်သန့်ရာဌာနအမှုနှင့်
ကိုက်ညီသည်။ ဤသည်မှာ ဣသရေလဗိမာန်၌ မဟာယဇ်ပုရောဟိတ်၏ အမှုကို ပုံသင်္ကေတဆိုင်ရာ
ပြည့်စုံခြင်းဖြစ်သည်။ ပုံသင်္ကေတမဟုတ်သော ပျက်စီးခြင်းနေ့သည် ၁၈၄၄ ခုနှစ်မှ
ထောင်စုနှစ်ပြီးဆုံးချိန်အထိ၊ ကယ်တင်ခြင်းသမိုင်း၏ ပြီးဆုံးချိန်ဖြစ်သည်။
အပြစ်အတွက် ယဇ်ပူဇော်ခြင်းကို လက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ်တွင် ပြုခဲ့သည်။ ခရစ်တော်၏
ယဇ်ပုရောဟိတ်အလယ်အလတ်အမှုသည် သူ၏ သွေးတော်၏ ထိုက်တန်မှုအားဖြင့် နောင်တရသော
အပြစ်သားများအတွက် အပြစ်ဖြေခြင်းကို ပြုသည်။ ဣသရေလဗိမာန်သည်
ပုန်ကန်မှုဖြင့်လည်းကောင်း၊ အပြစ်ဝန်ချတောင်းပန်မှုအားဖြင့်လည်းကောင်း
ညစ်ညမ်းခဲ့သည်။ ဝန်ချတောင်းပန်မှုအားဖြင့် ညစ်ညမ်းခြင်းမှာ အပြစ်ကို ယဇ်သို့
လွှဲပြောင်းပြီး ထိုယဇ်၏ သွေးအားဖြင့် ဗိမာန်ထဲသို့ လွှဲပြောင်းသည့်အခါ
ဖြစ်ပေါ်သည်။ ထို့ကြောင့် ကောင်းကင်ဗိမာန်သည် ဘုရားသခင်၏ လူများ၏
ဝန်ချတောင်းပန်ထားသော အပြစ်များအားဖြင့် ညစ်ညမ်းသည်ဟု နိဂုံးချုပ်ခဲ့ကြသည်။
Some Millerites searched for an explanation of the disappointment. They
carefully examined the chronology of the 2300 days and concluded that it was
correct, and that the mistake was in the event. Hiram Edson suggested that at
the end of the 2300 years Christ entered the Most Holy Place to perform a
special work before returning to earth. Owen R. L. Crosier developed that idea
through a study of the Israelite sanctuary services in conjunction with the
book of Hebrews. He concluded that there were two sanctuaries: one earthly and
the other heavenly. Daniel 8:14, he argued, was a reference to the heavenly
sanctuary and Christ’s work in it. Attempting to define Christ’s priestly work
in a more precise way, he indicated that it had two phases: one began at the
Ascension, corresponding to the work in the holy place; and the other,
beginning in 1844, corresponding to the work in the Most Holy Place. This was a
typological fulfillment of the work of the high priest in the Israelite
sanctuary. The antitypical day of atonement was the time from 1844 to the end
of the millennium, the consummation of salvation history. Sacrifice for sin was
made on the cross; the priestly mediation of Christ, through the merits of His
blood, made atonement for the sins of repentant sinners. The Israelite
sanctuary was defiled by open rebellion and through the confession of sin.
Defilement through confession took place when sin was transferred to the
sacrifice and, through its blood, to the sanctuary. It was concluded that the
heavenly sanctuary was defiled by the confessed sins of God’s servants.
လောကီဗိမာန်ရှိ
အဆွယ်သန့်ရာဌာနကို လေ့လာခြင်းကြောင့် အဒ်ဗင်တစ်ယုံကြည်သူများသည်
ပညတ်တော်ဆယ်ပါးထားရှိသော သေတ္တာတော်ကို လေ့လာခဲ့ကြသည်။ ဟိုင်ရမ်အတ်ဆန်၊
အီလင်ဂျီဝိုက်၊ အိုအာအယ်လ်ကရိုးဆီယာတို့၏ လွှမ်းမိုးမှုအောက်တွင် ဗိမာန်အမှုစနစ်၊
ပညတ်တော်ဆယ်ပါးနှင့် ဥပုသ်နေ့တို့ကြား ဆက်စပ်မှုကို တည်ထောင်ခဲ့သည်။ ရလဒ်အနေဖြင့်
ဥပုသ်နေ့ကို စောင့်ထိန်းသော အဒ်ဗင်တစ်ယုံကြည်သူအဖွဲ့တစ်ဖွဲ့ ပေါ်ထွက်လာခဲ့သည်။
ဗိမာန်လေ့လာမှုကြောင့် နောက်ဆုံးတရားစီရင်ခြင်းကို ပိုမိုနားလည်လာခဲ့သည်။
ဂျိုးဇက်ဘိတ်စ်က ဒံယေလ ၇ ရှိ တရားစီရင်ခြင်းမြင်ကွင်းနှင့် ဗျာဒိတ် ၁၄:၆ ရှိ
“ဘုရားသခင်၏ တရားစီရင်ခြင်းနာရီ” သည် ၁၈၄၄ နောက်ပိုင်း ခရစ်တော်၏ အမှုကို
ရည်ညွှန်းသည်ဟု အကြံပြုခဲ့သည်။ ထိုအတွေးကို အခြားသူများ၊ အထူးသဖြင့်
ဂျိမ်းစ်ဝိုက်က ဖွံ့ဖြိုးစေခဲ့သည်။ ကောင်းကင်ဗိမာန်သန့်ရှင်းရေးတွင် ဘုရားသခင်၏
လူများ၏ စုံစမ်းစစ်ဆေးတရားစီရင်ခြင်း (investigative judgment) ပါဝင်ပြီး ထိုနောက်
မတရားသူများ၏ တရားစီရင်ခြင်းနှင့် လေဝိ ၁၆ ရှိ အာဇာဇယ်ရုပ်တုဖြင့်
ကိုယ်စားပြုထားသော စာတန်၏ နောက်ဆုံးအစီအရင်တို့ ပါဝင်သည်ဟု နိဂုံးချုပ်ခဲ့ကြသည်
(ဒမ်စတီဂျ် ၈၅–၉၂၊ မက်စ်ဝဲ ၁၁၉–၁၅၇)။ ဒံယေလ ၇ နှင့် ၈ နှင့် ဗျာဒိတ် ၁၄:၆–၁၂ တို့၏
ဆက်စပ်မှုက အစောပိုင်းအဒ်ဗင်တစ်များအား ကမ္ဘာသို့ ပြန့်ပွားစေရန် တာဝန်ပေးခဲ့ပြီး
ထိုတာဝန်ကို ပရောဖက်ပြုချက်အရ ကောင်းကင်တမန်သုံးပါး၏ သတင်းစကားများဖြင့်
ကိုယ်စားပြုသည်။ သို့သော် ခရစ်တော်၏ ယဇ်ပုရောဟိတ်အမှုဆိုင်ရာ အယူဝါဒတွင်
အတွေ့အကြုံဆိုင်ရာ အတိုင်းအတာလည်း ရှိသည်။ ခရစ်တော်သည် ကောင်းကင်၌
ဗိမာန်သန့်ရှင်းရေးကို ပြုနေစဉ် ကမ္ဘာမြေပေါ်ရှိ သူ၏ လူများသည်
သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ အမှုအားဖြင့် အပြစ်မှ ကိုယ်ဘဝကို သန့်ရှင်းစေရမည်ဖြစ်သည်။
The study of the Most Holy Place in the earthly sanctuary led the
Adventist believers to study the ark of the covenant in which the Ten
Commandments were placed. Under the influence of Hiram Edson, E. G. White, and
O. R.L. Crosier, a connection was established between the sanctuary ritual
system, the Ten Commandments, and the Sabbath. As a result, a Sabbatarian
Adventist group of believers came into existence. The study of the sanctuary
also resulted in a better understanding of the final judgment. Joseph Bates
suggested that the judgment scene in Daniel 7 and the hour of God’s judgment in
Revelation 14:6 were references to the work of Christ after 1844. This idea was
developed by others, particularly by James White. It was concluded that the
cleansing of the heavenly sanctuary included the investigative judgment of
God’s people, followed by the judgment of the wicked and the final disposition
of Satan, represented by the figure of Azazel in Leviticus 16 (Damsteegt 85–92;
Maxwell 119–157). The connection between Daniel 7 and 8 and Revelation 14:6–12
provided for the early Adventists a sense of mission to the world, a mission
prophetically represented in the messages of the three angels. But the doctrine
of Christ’s priesthood also had an experiential dimension. While Christ was
performing the cleansing of the sanctuary in heaven God’s people on earth were
to cleanse their lives from sin through the work of the Spirit.
သမ္မာကျမ်းဆိုင်ရာ
သက်သေများကို လေ့လာခြင်းကြောင့် အဒ်ဗင်တစ်များသည် ကယ်တင်ခြင်း၏ ဓမ္မပညာဆိုင်ရာ
အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်တွင် လက်ဝါးကပ်တိုင်ကို ခရစ်တော်၏ ကယ်တင်တတ်သော
သေခြင်းနေရာအဖြစ်သာမက ကောင်းကင်ဗိမာန်၌ သူ၏ ယဇ်ပုရောဟိတ်အမှုတော်ကိုပါ
ထည့်သွင်းရမည်ဟု နိဂုံးချုပ်ခဲ့ကြသည်။ ကြွလာခြင်းမတိုင်မီ တရားစီရင်ခြင်း (investigative
judgment) ဟုလည်း
ခေါ်သော စုံစမ်းစစ်ဆေးတရားစီရင်ခြင်းကို ပိုမိုနားလည်လာရာတွင်
ထိုတရားစီရင်ခြင်းသည် ဘုရားသခင်အား အသိပေးရန် မဟုတ်ဘဲ သူ၏ တရားမျှတမှုကို
ဖော်ပြသည်ဟု နိဂုံးချုပ်ခဲ့သည်။ တကယ်တော့ “ဘုရားသခင်သည် အပြစ်သားများနှင့်
ဆက်ဆံရာတွင် သူ၏ တရားမျှတမှုနှင့် ဖြောင့်မတ်မှုကို သူတို့အား ကြည့်ရှုခွင့်ပေးရန်
နှိမ့်ချတော်မူသည်” ဖြစ်ပြီး စုံစမ်းစစ်ဆေးတရားစီရင်ခြင်းသည် “ဘုရားသခင်အပေါ်
ချစ်ခြင်းမေတ္တာနှင့် သစ္စာရှိခြင်း၏ အကောင်းဆုံး ဗျာဒိတ်ပြခြင်းဖြစ်သည်” (ဟက်ပင်စတယ်
၂၀၉၊ ၂၁၆)။
The study of the biblical evidence led Adventists to conclude that a
theological definition of the atonement should include the cross as the place
of the atoning death of Christ, as well as His priestly ministry in the
heavenly sanctuary. Refinement in the understanding of the investigative
judgment, also called the pre-Advent judgment, concluded that it does not
inform God but reveals His justice. In fact, “God condescends to show them His
justice and His righteousness in His dealing with sinners,” while at the same
time the “investigative judgment is a revelation of love and loyalty to God at
its best” (Heppenstall 209, 216).
အဒ်ဗင်တစ်များ၏
ကောင်းကင်ဗိမာန်၌ ခရစ်တော်၏ ယဇ်ပုရောဟိတ်အမှုတော်နားလည်မှုသည် အခြားခရစ်ယာန်များ၏
နားလည်မှုနှင့် သိသာစွ၊ ကွဲပြားသည်။ ဘုရားကျောင်းအတွင်း၌ပင်
ဤအကြောင်းအရာနှင့်ပတ်သက်၍ ကန့်ကွက်သူများလည်း ရှိခဲ့သည်။
အယ်လ်ဘီယန်ဖော့စ်ဘော်လင်ဂျာ (၁၈၆၁–၁၉၂၁)၊ ဒဗလျူဒဗလျူဖလက်ချာ (၁၈၇၉–၁၉၄၇)၊
လူဝိရစ်ချတ်ကွန်နရာဒီ (၁၈၅၆–၁၉၃၉)၊ အီးဘီဂျုံး (အေဒီ ၁၉၁၉–၁၉၄၉ အတွင်း) နှင့် ၁၉၈၀
ခုနှစ်များတွင် ဒက်စ်မွန်ဖို့ဒ် တို့ဖြစ်သည်။ အထွေထွေညီလာခံသည် ဒံယေလနှင့်
ဗျာဒိတ်ကျမ်းများနှင့် အဒ်ဗင်တစ်နားလည်မှုကို ပြန်လည်စစ်ဆေးရန် ဒံယေလနှင့် ဗျာဒိတ်ကော်မတီကို
စတင်ဖွဲ့စည်းခဲ့ချိန်တွင်ပင် ဖြစ်သည်။ ကော်မတီ၏ အလုပ်သည် ကျယ်ပြန့်သော်လည်း
ဖို့ဒ်က မေးခွန်းထုတ်ခဲ့သော အချက်များပါဝင်သည်။ ထိုမေးခွန်းများသည် ယနေ့တိုင်
အသင်းတော်အဖွဲ့ဝင်များအတွက် စိတ်ဝင်စားဖွယ်ဖြစ်နေဆဲဖြစ်ပြီး
ထိုအကြောင်းအရာနှင့်ပတ်သက်သော ရေပန်းစားသော စာအုပ်များ ထုတ်ဝေရောင်းချမှုက
သက်သေပြသည်။ စာရေးဆရာအချို့သည် အခမ်းအနား၏ အသေးစိတ်အချက်တိုင်းနီးပါး၏ သင်္ကေတကို
အလေးပေးကြပြီး အချို့က အမှုတော်များ၏ ပုံသင်္ကေတဆိုင်ရာ အရေးကြီးမှုကို
အာရုံစိုက်ကြသည်။
The Adventist understanding of Christ’s priestly ministry in the heavenly
sanctuary is significantly different from that of other Christians. There have
also been dissenters on the topic within the church: Albion Fox Ballenger
(1861–1921), W. W. Fletcher (1879–1947), Louis Richard Conradi (1856–1939), E.
B. Jones (fl. 1919–1949), and during the 1980s Desmond Ford. At approximately
the same time the General Conference was inaugurating a Daniel and Revelation
Committee, assigned to reexamine the teachings of these books and the Adventist
understanding of them. Although the committee’s work was broad in scope, it
included questions raised by Ford. They continue to be of interest for church
members as evidenced by the publication and sales of popular books on the
subject. Some of the writers put great emphasis on the symbolism of almost
every detail of the ritual, while others concentrate on the typological
significance of its services.
ခရစ်တော်၏
ယဇ်ပုရောဟိတ်အမှုဆိုင်ရာ အယူဝါဒနှင့် ဒံယေလ ၈:၁၄ ၏
ပရောဖက်ပြုချက်အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုမှုသည်
ဆယ်ခုမြောက်နေ့ဆယ့်ခုနစ်ရက်အဒ်ဗင်တစ်အသင်းတော်အား သမိုင်းဆိုင်ရာ အထောက်အထားကို
ပေးသည်။ အဒ်ဗင်တစ်များသည် မိမိတို့၏ လှုပ်ရှားမှုကို သမိုင်းဆိုင်ရာ
မတော်တဆမဟုတ်ဘဲ ဘုရားသခင်၏ လူ့သမိုင်းတွင် အထူးဝင်ရောက်စွက်ဖက်မှု၏ ရလဒ်အဖြစ်
ရှုမြင်ကြသည်။ ဒံယေလ ၈:၁၄ ၏ ပြည့်စုံခြင်းကို ၁၈၄၄ ခုနှစ်တွင် ဖြစ်သည်ဟု
မြင်ခြင်းက ကမ္ဘာပေါ်တွင်၊ အထူးသဖြင့် ခရစ်ယာန်အသိုင်းအဝိုင်းတွင်
ဆယ်ခုမြောက်နေ့ဆယ့်ခုနစ်ရက်အဒ်ဗင်တစ်များ၏ တည်ရှိမှုကို တရားဝင်စေသည်။ ခရစ်တော်၏
ကောင်းကင်အမှုတော်စတင်ခြင်းသည် အစပိုင်းဘုရားကျောင်းသို့ သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်
သွန်းလောင်းခြင်းနှင့် တိုက်ဆိုင်ခဲ့သည့်နည်းတူ (တမန်တော် ၂:၃၃)၊
ပုံသင်္ကေတမဟုတ်သော ပျက်စီးခြင်းနေ့၏ စတင်ခြင်းသည်
ဆယ်ခုမြောက်နေ့ဆယ့်ခုနစ်ရက်အဒ်ဗင်တစ်အသင်းတော်၏ မွေးဖွားခြင်းနှင့်
တိုက်ဆိုင်ခဲ့သည်။
The doctrine of Christ’s priesthood, together with the prophetic
interpretation of Daniel 8:14, provides the Seventh-day Adventist Church with a
historical identity. Adventists see their movement, not as a historical
accident, but as the result of God’s special intervention in human affairs. The
fulfillment of Daniel 8:14 in 1844 validates the presence of Seventh-day
Adventists in the world, and particularly in the Christian community. As the
initiation of Christ’s heavenly ministry coincided with the outpouring of the
Spirit on the fledgling church (Acts 2:33), so the beginning of the antitypical
day of atonement coincided with the birth of the Seventh-day Adventist Church.
VI. အဲလင်ဂျီဝိုက်၏
မှတ်ချက်များ A. ဣသရေလဗိမာန်အမှုတော်များ
“ဂျူးစီးပွားရေးစနစ်သည်
ပုံသင်္ကေတဖြင့် ဧဝံဂေလိတရားဖြစ်ပြီး လူများ၏ စိတ်နှလုံးသည် ဝိညာဉ်ရေးရာ အလင်းကို
နားလည်နိုင်သမျှ တဖြည်းဖြည်း ဖွံ့ဖြိုးလာမည့် ခရစ်ယာန်ဘာသာကို တင်ပြခြင်းဖြစ်သည်”
(FE ၂၃၈)။
“ခရစ်တော်၏
ဧဝံဂေလိတရားသည် ဂျူးခေတ်ကို ဘုန်းတန်ခိုးပေးသည်။ ဂျူးစီးပွားရေးတစ်ခုလုံးကို
အလင်းပေးပြီး အခမ်းအနားဥပဒေကို အဓိပ္ပာယ်ပေးသည်။ ကမ္ဘာမြေပေါ်ရှိ ဘုရားသခင်၏
ဗိမာန်တော် သို့မဟုတ် တဲတော်သည် ကောင်းကင်ရှိ မူရင်းပုံစံဖြစ်သည်။ ဂျူးဥပဒေရှိ
အခမ်းအနားအားလုံးသည် ကယ်တင်ခြင်းအစီအမံရှိ နက်နဲသောအရာများကို ပရောဖက်ပြုချက်နှင့်
ပုံသင်္ကေတဖြစ်သည်” (ST ဇူလိုင်
၂၉၊ ၁၈၈၆)။
VI. Ellen G. White Comments
A. The Israelite Sanctuary Services
“The system of Jewish economy was the gospel in figure, a presentation of
Christianity which was to be developed as fast as the minds of the people could
comprehend spiritual light” (FE 238).
“The gospel of Christ reflects glory upon the Jewish age. It sheds light
upon the whole Jewish economy, and gives significance to the ceremonial law.
The tabernacle, or temple, of God on earth was a pattern of the original in
heaven. All the ceremonies of the Jewish law were prophetic, typical of
mysteries in the plan of redemption” (ST July 29, 1886).
“ယဇ်တိုင်းတွင်
သင်ခန်းစာတစ်ခု ပါဝင်သည်၊ အခမ်းအနားတိုင်းတွင် ထင်ရှားစွာ ထည့်သွင်းထားပြီး
ယဇ်ပုရောဟိတ်သည် သူ၏ သန့်ရှင်းသော တာဝန်တွင် တရားဟောသည်၊ ဘုရားသခင်ကိုယ်တိုင်
သင်ကြားပြသသည်မှာ—ခရစ်တော်၏ သွေးတော်အားဖြင့်သာ အပြစ်လွှတ်ခြင်းရှိသည်။
အနည်းဆုံးအပြစ်အတွက်လည်းကောင်း၊ အကြီးဆုံးအပြစ်အတွက်လည်းကောင်း
လွှတ်ခြင်းရှိသည်ဟူသော ကြီးမားသော အမှန်တရားကို ကျွန်ုပ်တို့လူမျိုးအဖြစ်
မည်မျှလောက် ခံစားရပါသနည်း။ ဤကြီးမားသော အမှန်တရားကို အသက်ရှင်ခြင်း၊ ပြုမူခြင်း
ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် ကျွန်ုပ်တို့၏ ဘဝထဲသို့ မည်မျှရှားပါးစွာ ယူဆောင်လာပါသနည်း”
(RH စက်တင်ဘာ
၂၁၊ ၁၈၈၆)။
“A lesson was embodied in every sacrifice, impressed in every ceremony,
solemnly preached by the priest in his holy office, and inculcated by God
Himself—that through the blood of Christ alone is there forgiveness of sins.
How little we as a people feel the force of this great truth! How seldom, by
living, acting faith, do we bring into our lives this great truth, that there
is forgiveness for the least sin, forgiveness for the greatest sin” (RH Sept.
21, 1886)!
“ထို့ကြောင့်
တဲတော်နှင့် နောက်ပိုင်းတွင် အစားထိုးခဲ့သော ဗိမာန်တော်၏ အမှုတော်များတွင်
လူများသည် ခရစ်တော်၏ သေခြင်းနှင့် အမှုတော်နှင့်ပတ်သက်သော ကြီးမားသော
အမှန်တရားများကို နေ့စဉ် သင်ယူခဲ့ကြပြီး နှစ်စဉ်တစ်ကြိမ် ခရစ်တော်နှင့်
စာတန်ကြားရှိ ကြီးမားသော စစ်ပွဲ၏ နောက်ဆုံးဖြစ်ရပ်များ၊ အပြစ်နှင့် အပြစ်သားများမှ
စကြဝဠာကို နောက်ဆုံးသန့်ရှင်းစေခြင်းဆီသို့ စိတ်နှလုံးကို ပို့ဆောင်ခဲ့သည်” (PP
၃၅၈)။ “ဣသရေလလူများ၏
ဆုတောင်းချက်နှင့် တက်လာသော နံ့သာမီးသည် ခရစ်တော်၏ ထိုက်တန်မှုနှင့်
အတောင်းအလျှောက်ပြုခြင်း၊ သူ၏ ပြီးပြည့်စုံသော ဖြောင့်မတ်ခြင်းကို ကိုယ်စားပြုပြီး
ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် သူ၏ လူများအား သွတ်သွင်းခြင်းဖြစ်ပြီး အပြစ်ရှိသော
လူသားများ၏ ဝတ်ပြုကိုးကွယ်ခြင်းကို ဘုရားသခင်ထံ လက်ခံဖွယ်ဖြစ်စေနိုင်သော
တစ်ခုတည်းသောအရာဖြစ်သည်။ အဆွယ်သန့်ရာဌာန၏ ပျဉ်ချက်ရှေ့တွင် အဆက်မပြတ်
အတောင်းအလျှောက်ပြုရာ ယဇ်ပလ္လင်ရှိပြီး သန့်ရှင်းရာဌာနရှေ့တွင် အဆက်မပြတ်
အပြစ်ဖြေရာ ယဇ်ပလ္လင်ရှိသည်။ သွေးနှင့် နံ့သာမီးအားဖြင့် ဘုရားသခင်ထံ ချဉ်းကပ်ရမည်—ထိုသင်္ကေတများသည်
အပြစ်သားများ ယေဟောဝါထံ ချဉ်းကပ်နိုင်သော၊ နောင်တရပြီး ယုံကြည်သော ဝိညာဉ်အား
ကရုဏာနှင့် ကယ်တင်ခြင်းကို ပေးနိုင်သော တစ်ခုတည်းသော မဟာအလယ်အလတ်ကို ညွှန်ပြသည်” (FLB
၁၉၇)။
“Thus in the ministration of the tabernacle, and of the temple that
afterward took its place, the people were taught each day the great truths
relative to Christ’s death and ministration, and once each year their minds
were carried forward to the closing events of the great controversy between
Christ and Satan, the final purification of the universe from sin and sinners”
(PP 358).
“The incense, ascending with the prayers of Israel, represents the merits
and intercession of Christ, His perfect righteousness, which through faith is
imputed to His people, and which can alone make the worship of sinful beings
acceptable to God. Before the veil of the most holy place, was an altar of
perpetual intercession, before the holy, an altar of continual atonement. By
blood and by incense, God was to be approached—symbols pointing to the great
Mediator, through whom sinners may approach Jehovah, and through whom alone
mercy and salvation can be granted to the repentant, believing soul” (FLB 197).
“သေတ္တာတော်ထဲတွင်
ထည့်ထားသော ဘုရားသခင်၏ ပညတ်တော်သည် ဖြောင့်မတ်ခြင်းနှင့် တရားစီရင်ခြင်း၏
ကြီးမားသော စည်းမျဉ်းဖြစ်သည်။ ထိုပညတ်တော်သည် လွန်ကျူးသူအား သေခြင်းကို ကြေညာသည်။
သို့သော် ပညတ်တော်အထက်၌ ဘုရားသခင်၏ ရှေ့တော်ထင်ရှားရာ ကရုဏာထိုင်ခုံရှိပြီး
အပြစ်ဖြေခြင်းအားဖြင့် နောင်တရသော အပြစ်သားအား ခွင့်လွှတ်ခြင်းကို ပေးသည်။
ထို့ကြောင့် ဗိမာန်အမှုတော်ဖြင့် ကိုယ်စားပြုထားသော ကျွန်ုပ်တို့၏
ကယ်တင်ခြင်းအတွက် ခရစ်တော်၏ အမှုတွင် ‘ကရုဏာနှင့် သမ္မာတရားသည် တွေ့ဆုံကြပြီး
ဖြောင့်မတ်ခြင်းနှင့် ငြိမ်သက်ခြင်းသည် နမ်းရှုပ်ကြပြီ’ (ဆာလံ ၈၅:၁၀)” (PP ၃၄၉)။
“The law of God, enshrined within the ark, was the great rule of
righteousness and judgment. That law pronounced death upon the transgressor;
but above the law was the mercy seat, upon which the presence of God was
revealed, and from which, by virtue of the atonement, pardon was granted to the
repentant sinner. Thus in the work of Christ for our redemption, symbolized by
the sanctuary service, ‘mercy and truth are met together; righteousness and
peace have kissed each other’ (Ps. 85:10)” (PP 349).
“နေ့စဉ်အမှုတော်တွင်
နံနက်နှင့် ညနေယဇ်မီးရှို့ခြင်း၊ ရွှေယဇ်ပလ္လင်ပေါ်တွင် နံ့သာမီးင်း
နံ့သာမီးလောင်ခြင်း၊ တစ်ဦးချင်းအပြစ်များအတွက် အထူးယဇ်များပါဝင်သည်။ ထို့ပြင်
ဥပုသ်နေ့များ၊ လဆန်းနေ့များ၊ အထူးပွဲတော်များအတွက် ယဇ်များလည်း ရှိသည်။
“The daily service consisted of the morning and evening burnt offering,
the offering of sweet incense on the golden altar, and the special offerings
for individual sins. And there were also offerings for sabbaths, new moons, and
special feasts.
နံနက်တိုင်း
ညနေတိုင်း တစ်နှစ်သားသိုးသငယ်ကို အသားယဇ်နှင့်အတူ ယဇ်ပလ္လင်ပေါ်တွင် မီးရှို့ပြီး
လူမျိုးတစ်မျိုးလုံး၏ ယေဟောဝါအပေါ် နေ့စဉ်ဆက်ကပ်ခြင်းနှင့် ခရစ်တော်၏
အပြစ်ဖြေသွေးတော်အပေါ် အဆက်မပြတ် မှီခိုခြင်းကို သင်္ကေတပြုသည်” (ထိုနည်းတူ ၃၅၂)။
“Every morning and evening a lamb of a year old was burned upon the altar,
with its appropriate meat offering, thus symbolizing the daily consecration of
the nation to Jehovah, and their constant dependence upon the atoning blood of
Christ” (ibid. 352).
B. ခရစ်တော်၏
ယဇ်ပူဇော်ခြင်း “အပြစ်ကို
ထမ်းရွက်သူ၊ ဘုရားသခင်ရှေ့၌ လူ့ကိုယ်စားလှယ်နှင့် ယဇ်ပုရောဟိတ်အဖြစ် သူသည်
လူ့ဘဝထဲသို့ ဝင်ရောက်ခဲ့ပြီး ကျွန်ုပ်တို့၏ အသွေးအသားကို ထမ်းရွက်ခဲ့သည်။ အသက်သည်
အသက်ရှင်သန်သော သွေးစီးကြောင်းတွင် ရှိပြီး ထိုသွေးကို ကမ္ဘာ့အသက်အတွက် ပေးခဲ့သည်။
ခရစ်တော်သည် ကျွန်ုပ်တို့အတွက် အသက်ရှင်ရမည့် ခန္ဓာကိုယ07်ကို အပြည့်အဝ အပြစ်ဖြေယဇ်ပူဇော်ခဲ့သည်။
သူသည် အပြစ်မပါဘဲ မွေးဖွားခဲ့သော်လည်း လူ့မိသားစုနည်းတူ ကမ္ဘာသို့ လာခဲ့သည်။
သူ့တွင် ခန္ဓာကိုယ်ဟန်ဆောင်မှုသာမဟုတ်၊ လူ့သဘောသဘာဝကို ယူခဲ့ပြီး လူ့ဘဝကို ပါဝင်ခဲ့သည်”
(7BC ၉၂၅)။
B. The Sacrifice of Christ
“As the sin bearer, and priest and representative of man before God, He
entered into the life of humanity, bearing our flesh and blood. The life is in
the living, vital current of blood, which blood was given for the life of the
world. Christ made a full atonement, giving His life as a ransom for us. He was
born without a taint of sin, but came into the world in like manner as the
human family. He did not have a mere semblance of a body, but He took human
nature, participating in the life of humanity” (7BC 925).
“လူကို ဘုရားသခင်နှင့်
ပြန်လည်သင့်မြတ်စေခြင်းကို ဘုရားသခင်နှင့် တန်တူသော၊ ဂုဏ်အသရေနှင့် ဂုဏ်ပုဒ်များ
ပိုင်ဆိုင်ထားသော အလယ်အလတ်တစ်ဦးအားဖြင့်သာ ပြီးမြောက်နိုင်သည်။ ထိုအလယ်အလတ်သည်
အနန္တဘုရားသခင်နှင့် လူ့ကိုယ်စားဆောင်ရွက်ရန် ထိုက်တန်ကြောင်း ကြေညာနိုင်ပြီး ကျဆုံးသောကမ္ဘာသို့
ဘုရားသခင်ကို ကိုယ်စားပြုနိုင်သည်။ လူ့အစားထိုးနှင့် အာမခံသူသည် လူ့သဘောသဘာဝ၊
ကိုယ်စားပြုရမည့် လူ့မိသားစုနှင့် ဆက်နွယ်မှုရှိရမည်။ ဘုရားသခင်၏ သံတမန်အဖြစ်
ဘုရားသခင်နှင့် ဆက်နွယ်မှုရှိသော မြင့်မြတ်သော သဘောသဘာဝကို ပိုင်ဆိုင်ရမည်။
ကမ္ဘာသို့ ဘုရားသခင်ကို ထင်ရှားစေရန်နှင့် ဘုရားသခင်နှင့် လူသားကြား
အလယ်အလတ်ဖြစ်ရန် ဖြစ်သည်” (RH ဒီဇင်ဘာ
၂၂၊ ၁၈၉၁)။
“The reconciliation of man to God could be accomplished only through a
mediator who was equal with God, possessed of attributes that would dignify,
and declare Him worthy to treat with the Infinite God in man’s behalf, and also
represent God to a fallen world. Man’s substitute and surety must have man’s
nature, a connection with the human family whom he was to represent, and, as
God’s ambassador, he must partake of the divine nature, have a connection with
the Infinite, in order to manifest God to the world, and be a mediator between
God and man” (RH Dec. 22, 1891).
ကိုယ်တော်ခရစ်တော်သည်
ခမည်းတော်နှင့်အတူ တိုငပင်၍ ယဇ်ပူဇော်ခြင်းစနစ်ကို တည်ထောင်တော်မူ၏။
အပြစ်ကျူးလွန်သူအား ချက်ချင်းသေခြင်းမှ ချီးမြှောက်မည့်အစား၊ ဘုရားသခင်၏သားတော်၏
ကြီးမားပြီး ပြီးပြည့်စုံသော ယဇ်ကိုအရင်းခံသော ယဇ်တို့အား ကြိုတင်ပုံဖော်သည့်
ယဇ်ကောင်ထံသို့ သေခြင်းကို လွှဲပြောင်းပေးတော်မူ၏။
“Christ, in counsel with His Father, instituted the system of sacrificial
offerings: that death, instead of being immediately visited upon the
transgressor, should be transferred to a victim which should prefigure the
great and perfect offering of the Son of God.
လူတို့၏အပြစ်များကို
ပုံသက်သေအားဖြင့် အမှုတော်ဆောင်ယဇ်ပုရောဟိတ်ထံသို့ လွှဲပြောင်းပေးခဲ့၏။
ထိုယဇ်ပုရောဟိတ်သည် လူမျိုးအတွက် အလယ်အထဲမှဆောင်ရွက်သူဖြစ်၏။ ယဇ်ပုရောဟိတ်သည်
ကိုယ်တိုင်အပြစ်အတွက် ယဇ်ဖြစ်လာ၍ အသက်နှင့်ပြန်လည်ဖြေရှင်းခြင်းမပြုနိုင်ချေ။
အကြောင်းမူကား၊ သူလည်း အပြစ်ရှိသူဖြစ်သောကြောင့်တည်း။ ထို့ကြောင့်
ကိုယ်တိုင်သေခြင်းခံရမည့်အစား၊ အပြစ်ကင်းသောသိုးသငယ်ကို သတ်၏။
အပြစ်၏ဒဏ်ခတ်ခြင်းကို အပြစ်ကင်းသောတိရစ္ဆာန်ထံသို့ လွှဲပြောင်းပေးခဲ့၏။
ထိုသို့ဖြင့် ထိုတိရစ္ဆာန်သည် သူ၏ချက်ချင်းအစားထိုးယဇ်ဖြစ်လာ၍၊ ယေရှုခရစ်တော်၏ ပြီးပြည့်စုံသောယဇ်ကို
ပုံသက်သေပြု၏။ ဤယဇ်ကောင်၏အသွေးအားဖြင့် လူသည် ကမ္ဘာအပြစ်များကို ဖြေရှင်းမည့်
ခရစ်တော်၏အသွေးကို ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် ရှေ့သို့မျှော်ကြည့်၏ (ST မတ်လ ၁၄၊ ၁၈၇၈)။
“The sins of the people were transferred in figure to the officiating
priest, who was mediator for the people. The priest could not himself become an
offering for sin, and make an atonement with his life, for he was also a
sinner. Therefore, instead of suffering death himself, he killed a lamb without
blemish; the penalty of sin was transferred to the innocent beast, which thus
became his immediate substitute, and typified the perfect offering of Jesus
Christ. Through the blood of this victim, man looked forward by faith to the
blood of Christ which would atone for the sins of the world” (ST Mar. 14,
1878).
ရိတ်ဆောင်းပွဲတော်တွင်
ယဇ်များကို အလွန်များပြားစွာပူဇော်သည့်အခါ စီးဆင်းခဲ့သော သွေးနှင့်မြစ်များသည်
ကြီးမားသောအမှန်တရားတစ်ခုကို သွန်သင်ရန်ရည်ရွယ်၏။ အကြောင်းမူကား၊
မြေကြီး၏အသီးအနှံများ၊ လူသားတို့၏စားနပ်ရိက္ခာအဖြစ် ပေးထားသော
ကောင်းချီးများပင်လျှင် ကလဗရီတောင်ပေါ်တွင် ခရစ်တော်ပူဇော်တော်မူခြင်းကြောင့်သာ
ကျွန်ုပ်တို့ရရှိခြင်းဖြစ်၏။ ဘုရားသခင်သည် ကျွန်ုပ်တို့ရရှိသမျှသည်
ရွေးနုတ်ခြင်းမေတ္တာတော်၏လက်ဆောင်ဖြစ်ကြောင်း သွန်သင်တော်မူ၏ (RH နိုဝင်ဘာလ ၁၀၊ ၁၈၉၆)။
“The rivers of blood that flowed at the harvest thanksgiving, when the
sacrifices were offered in such large numbers, were meant to teach a great
truth. For even the productions of the earth, the bounties provided for man’s
sustenance, we are indebted to the offering of Christ upon the cross of
Calvary. God teaches us that all we receive from Him is the gift of redeeming
love” (RH Nov. 10, 1896).
ခ့.
ကောင်းကင်ဗိမာန်တော်
ဗိမာန်တော်ဆိုသည်မှာ
အဘယ်နည်းဟူသော မေးခွန်းကို ကျမ်းစာတွင် ရှင်းလင်းစွာဖြေဆိုထား၏။
ကျမ်းစာတွင်သုံးစွဲထားသော “ဗိမာန်တော်” ဆိုသည့်အသုံးအနှုန်းသည် ပထမဦးစွာ
မောရှေတည်ဆောက်ခဲ့သော တဲတော်ကို ရည်ညွှန်း၏။ ထိုတဲတော်သည် ကောင်းကင်အရာဝတ္ထုများ၏
ပုံစံဖြစ်၏။ ဒုတိယအချက်အနေဖြင့် မြေကြီးပေါ်ရှိ ဗိမာန်တော်သည် ညွှန်ပြထားသော
ကောင်းကင်ဘုံရှိ “စစ်မှန်သောတဲတော်” ကို ရည်ညွှန်း၏။
ခရစ်တော်နတ်ရောင်ချိချိသေဆုံးခြင်းအခါ ပုံသက်သေဝန်ကြီးခံခြင်းသည် ပြီးဆုံး၏။
ကောင်းကင်ဘုံရှိ “စစ်မှန်သောတဲတော်” သည် အသစ်သောပဋိညာဉ်တော်၏ ဗိမာန်တော်ဖြစ်၏။ ဒံယေလ
၈း၁၄ ၏ ပရောဖက်ပြုချက်သည် ဤခေတ်ကာလ၌ ပြည့်စုံသောကြောင့်၊
ထိုပရောဖက်ပြုချက်ရည်ညွှန်းသော ဗိမာန်တော်သည် အသစ်သောပဋိညာဉ်တော်၏
ဗိမာန်တော်ဖြစ်ရမည် (GC ၄၁၇)။
C. The Heavenly Sanctuary
“The question, What is the sanctuary? is clearly answered in the
Scriptures. The term ‘sanctuary,’ as used in the Bible, refers, first, to the
tabernacle built by Moses, as a pattern of heavenly things; and, secondly, to
the ‘true tabernacle’ in heaven, to which the earthly sanctuary pointed. At the
death of Christ the typical service ended. The ‘true tabernacle’ in heaven is
the sanctuary of the new covenant. And as the prophecy of Daniel 8:14 is
fulfilled in this dispensation, the sanctuary to which it refers must be the
sanctuary of the new covenant” (GC 417).
ဘုရင်များဘုရင်၏
နေရာထိုင်ခင်း၊ “ထောင်ထောင်ချီချီ ကိုယ်တော်ကို အမှုတော်ဆောင်၍ သိန်းသန်းများစွာ
ရှေ့တော်၌ ရပ်နေ” သော (ဒံယေလ ၇း၁၀) ကောင်းကင်ဗိမာန်တော်သည် ထာဝရပလ္လင်တော်၏
ဘုန်းတန်ခိုးနှင့် ပြည့်စုံ၏။ ထိုဗိမာန်တော်တွင် တောက်ပသော ရှေ့ဆောင်များဖြစ်သော
သေရာဖင်တို့သည် ကိုးကွယ်ရာတွင် မျက်နှာကို ဖုံးအုပ်ထားၾက၏။ ဤမျှ ကြီးမားပြီး
ဘုန်းကျက်သရေရှိသော ဗိမာန်တော်ကို လူ့လက်ဖြင့် တည်ဆောက်ဖူးသမျှ အိုကြီးဆုံးသော
အဆောက်အအုံဖြင့်ပင် ကိုယ်စားပြုနိုင်မည်မဟုတ်ချေ။ သို့သော်လည်း
ကောင်းကင်ဗိမာန်တော်နှင့် လူ့ရွေးနုတ်ခြင်းအတွက် ထိုနေရာ၌ ဆောင်ရွက်သော
ကြီးမားသောအမှုတော်နှင့်စပ်လျဉ်း၍ အရေးကြီးသော အမှန်တရားများကို မြေကြီးပေါ်ရှိ
ဗိမာန်တော်နှင့် ထိုဝန်ကြီးခံခြင်းများမှတစ်ဆင့် သွန်သင်ခဲ့၏ (PP ၃၅၇)။ မြေကြီးပေါ်ရှိ
တဲတော်၏ မတူညီသော ဘုန်းတန်ခိုးသည် လူ့မျက်စိအား ဘုရားသခင်၏ပလ္လင်တော်ရှေ့၌
ကျွန်ုပ်တို့အတွက် ရှေ့ဆောင်အဖြစ် ဝန်ကြီးခံနေသော ခရစ်တော်ရှိရာ
ကောင်းကင်ဗိမာန်တော်၏ ဘုန်းအသရေကို ထင်ဟပ်စေ၏။ ဘုရင်များဘုရင်၏ နေရာထိုင်ခင်း၊
ထောင်ထောင်ချီချီ ကိုယ်တော်ကို အမှုတော်ဆောင်၍ သိန်းသန်းများစွာ ရှေ့တော်၌
ရပ်နေသော (ဒံယေလ ၇း၁၀) ဗိမာန်တော်၊ ထာဝရပလ္လင်တော်၏ ဘုန်းတန်ခိုးနှင့် ပြည့်စုံ၍
တောက်ပသော ရှေ့ဆောင်များဖြစ်သော သေရာဖင်တို့သည် ကိုးကွယ်ရာတွင် မျက်နှာကို
ဖုံးအုပ်ထားသော ဗိမာန်တော်သည် လူ့လက်ဖြင့် တည်ဆောက်ဖူးသမျှ အိုကြီးဆုံးသော
အဆောက်အအုံဖြ ၁၈၉၆)။ သို့သော်လည်း ကောင်းကင်ဗိမာန်တော်နှင့် လူ့ရွေးနုတ်ခြင်းအတွက်
ထိုနေရာ၌ ဆောင်ရွက်သော ကြီးမားသောအမှုတော်နှင့်စပ်လျဉ်း၍ အရေးကြီးသော
အမှန်တရားများကို မြေကြီးပေါ်ရှိ ဗိမာန်တော်နှင့် ထိုဝန်ကြီးခံခြင်းများမှတစ်ဆင့်
သွန်သင်ခဲ့၏။
“The heavenly temple, the abiding place of the King of kings, where
‘thousand thousands ministered unto Him, and ten thousand times ten thousand
stood before Him’ (Dan. 7:10), that temple filled with the glory of the eternal
throne, where seraphim, its shining guardians, veil their faces in adoration—no
earthly structure could represent its vastness and its glory. Yet important
truths concerning the heavenly sanctuary and the great work there carried
forward for man’s redemption were to be taught by the earthly sanctuary and its
services” (PP 357).
“The matchless splendor of the earthly tabernacle reflected to human
vision the glories of that heavenly temple where Christ our forerunner
ministers for us before the throne of God. The abiding place of the King of
kings, where thousand thousands minister unto Him, and ten thousand times ten
thousand stand before Him (Dan. 7:10); that temple, filled with the glory of
the eternal throne, where seraphim, its shining guardians, veil their faces in
adoration, could find, in the most magnificent structure ever reared by human
hands, but a faint reflection of its vastness and glory. Yet important truths
concerning the heavenly sanctuary and the great work there carried forward for
man’s redemption were taught by the earthly sanctuary and its services.
ကောင်းကင်ဘုံရှိ
ဗိမာန်တော်၏ သန့်ရှင်းရာဌာနများကို မြေကြီးပေါ်ရှိ ဗိမာန်တော်၏ အခန်းနှစ်ခန်းဖြင့်
ကိုယ်စားပြု၏ (GC ၄၁၄)။
ဃ. ခရစ်တော်၏
ယဇ်ပုရောဟိတ်မင်းအမှုတော်
မြေကြီးပေါ်ရှိ
ဗိမာန်တော်၌ ဝန်ကြီးခံခြင်းသည် နှစ်ပိုင်းရှိ၏။ ယဇ်ပုရောဟိတ်များသည်
သန့်ရှင်းရာဌာန၌ နေ့စဉ်ဝန်ကြီးခံကြ၏။ တစ်နှစ်တစ်ကြိမ်သာ ယဇ်ပုရောဟိတ်မင်းသည်
ဗိမာန်တော်သန့်ရှင်းရေးအတွက် အထူးအမှုတော်ကို အနံ့သန့်ရှင်းဆုံးရာဌာန၌ ဆောင်ရွက်၏။
နေ့စဉ်နေ့တိုင်း နောင်တရနေသော အပြစ်ရှိသူသည် တဲတော်တံခါးဝသို့ ယဇ်ကောင်ကို
ယူဆောင်လာ၍ ယဇ်ကောင်၏ခေါင်းပေါ်တွင် လက်တင်၍ အပြစ်များကို ဝန်ချတောင်းပန်၏။
ထိုသို့ဖြင့် အပြစ်များကို ပုံသက်သေအားဖြင့် ကိုယ်တိုင်မှ အပြစ်ကင်းသော
ယဇ်ကောင်ထံသို့ လွှဲပြောင်း၏။ ထို့နောက် တိရစ္ဆာန်ကို သတ်၏။ “အသွေးမသွန်းလျှင်
အပြစ်ပျက်ရာ မရှိ” ဟု တမန်တော်ဆို၏။ “အသက်သည် အသွေးထဲ၌ ရှိ၏” (ဝတ်ပြုရာကျမ်း
၁၇း၁၁)။ ဘုရားသခင်၏ ဖောက်ပြန်သောဥပဒေသည် အပြစ်ကျူးလွန်သူ၏ အသက်ကို တောင်းဆို၏။
အပြစ်ရှိသူ၏ ဆုံးရှုံးခဲ့သောအသက်ကို ကိုယ်စားပြုသော အသွေးကို ယဇ်ပုရောဟိတ်သည်
သန့်ရှင်းရာဌာနထဲသို့ ယူဆောင်သွား၍ ပဋိညာဉ်သေတ္တာတော်ရှိရာ မျက်နှာဖုံးရှေ့တွင်
ဖျန်း၏။ ထိုသေတ္တာထဲတွင် အပြစ်ရှိသူဖောက်ပြန်ခဲ့သော ဥပဒေရှိ၏။ ဤထုံးစံအားဖြင့်
အပြစ်ကို အသွေးမှတစ်ဆင့် ပုံသက်သေအားဖြင့် ဗိမာန်တော်ထဲသို့ လွှဲပြောင်း၏။
အချို့သောကိစ္စများတွင် အသွေးကို သန့်ရှင်းရာဌာနထဲသို့ မယူဆောင်သွား။ သို့သော်
အသားကို ယဇ်ပုရောဟိတ်များမစားရ။ မောရှေက အာရုန်၏သားတို့အား “အသင်တို့အား
အပြည်ပြည့်၏ အပြစ်ကို ထမ်းရွက်ရန် ဘုရားသခင်ပေးတော်မူ၏” ဟု ညွှန်ကြား၏
(ဝတ်ပြုရာကျမ်း ၁၀း၁၇)။ ထုံးစံနှစ်ခုစလုံးသည် နောင်တရသူမှ ဗိမာန်တော်ထံသို့
အပြစ်လွှဲပြောင်းခြင်းကို ပုံသက်သေပြု၏ (GC ၄၁၈)။
“The holy places of the sanctuary in heaven are represented by the two
apartments in the sanctuary on earth” (GC 414).
D. Christ’s High Priestly Work
“The ministration of the earthly sanctuary consisted of two divisions; the
priests ministered daily in the holy place, while once a year the high priest
performed a special work of atonement in the most holy, for the cleansing of
the sanctuary. Day by day the repentant sinner brought his offering to the door
of the tabernacle and, placing his hand upon the victim’s head, confessed his
sins, thus in figure transferring them from himself to the innocent sacrifice.
The animal was then slain. ‘Without shedding of blood,’ says the apostle, there
is no remission of sin. ‘The life of the flesh is in the blood’ (Lev. 17:11).
The broken law of God demanded the life of the transgressor. The blood,
representing the forfeited life of the sinner, whose guilt the victim bore, was
carried by the priest into the holy place and sprinkled before the veil, behind
which was the ark containing the law that the sinner had transgressed. By this
ceremony the sin was, through the blood, transferred in figure to the
sanctuary. In some cases the blood was not taken into the holy place; but the
flesh was then to be eaten by the priest, as Moses directed the sons of Aaron,
saying: ‘God hath given it you to bear the iniquity of the congregation’ (Lev.
10:17). Both ceremonies alike symbolized the transfer of the sin from the
penitent to the sanctuary” (ibid.
418).
ခရစ်တော်၏
ဝန်ကြီးခံခြင်းသည် အချိန်ကာလတစ်ခုစီနှင့် ကောင်းကင်ဗိမာန်တော်တွင်
ထူးခြားသောနေရာရှိသော ကြီးမားသောအပိုင်းနှစ်ပိုင်းပါဝင်မည်ဖြစ်သကဲ့သို့၊
ပုံသက်သေဝန်ကြီးခံခြင်းတွင်လည်း နေ့စဉ်ဝန်ကြီးခံခြင်းနှင့် နှစ်စဉ်ဝန်ကြီးခံခြင်း
ဟူ၍ အပိုင်းနှစ်ပိုင်းရှိ၏။ တဲတော်၏ ဌာနတစ်ခုစီသည် ထိုအပိုင်းတစ်ခုစီအတွက် ရည်စူး၏
(PP ၃၅၇)။
“As Christ’s ministration was to consist of two great divisions, each
occupying a period of time and having a distinctive place in the heavenly
sanctuary, so the typical ministration consisted of two divisions, the daily
and the yearly service, and to each a department of the tabernacle was devoted”
(PP 357).
ယေရှုသည် ယခုအခါ
ကျွန်ုပ်တို့အတွက် ဘုရားသခင်ရှေ့တော်၌ ပေါ်ထွန်းရန် အနံ့သန့်ရှင်းဆုံးရာဌာန၌
ရပ်တည်နေ၏။ ထိုနေရာ၌ ကိုယ်တော်သည် မိမိ၌ ပြည့်စုံသော ကျွန်ုပ်တို့၏လူမျိုးကို
ခဏချင်းမျှမနားတမ်း တင်ပြတော်မူ၏။ သို့သော် ကျွန်ုပ်တို့သည် ခမည်းတော်ရှေ့၌
ဤနည်းဖြင့် ကိုယ်စားပြုခံရကြောင်းကြောင့်၊ ကိုယ်တော်၏ ကရုဏာတော်ကို
အလွဲသုံးစားပြု၍ ပေါ့ဆ၍ ဂရုမစိုက်ဘဲ ကိုယ့်ကိုယ်ကို လိုက်လျောနေရမည်ဟု မထင်မှတ်ရ။
ခရစ်တော်သည် အပြစ်၏ဝန်ကြီးမဟုတ်။ ကျွန်ုပ်တို့သည် ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် ကိုယ်တော်၌
နေထိုင်သရွေ့သာ ကိုယ်တော်၌ ပြည့်စုံ၍ ချစ်ခင်ခံရသူအဖြစ် လက်ခံခြင်းရှိ၏ (ST
ဇူလိုင်လ ၄၊ ၁၈၉၂)။
“Jesus stands in the holy of holies, now to appear in the presence of God
for us. There He ceases not to present His people moment by moment, complete in
Himself. But because we are thus represented before the Father, we are not to
imagine that we are to presume upon His mercy, and become careless,
indifferent, and self-indulgent. Christ is not the minister of sin. We are
complete in Him, accepted in the Beloved, only as we abide in Him by faith” (ST
July 4, 1892).
ကျွန်ုပ်တို့၏
အကြီးဆုံးယဇ်ပုရောဟိတ်မင်းသည် ကိုယ်တိုင်ကိုယ်ကို တံခါးပြင်ပြင်ပူဇော်ခဲ့စဉ်
ယဇ်ပူဇော်ခြင်းကို ပြီးစီး၏။ ထိုအခါ လူမျိုးအတွက် ပြီးပြည့်စုံသော
ဖြေရှင်းခြင်းပြု၏။ ယေရှုသည် ကျွန်ုပ်တို့၏ တရားလျှောက်သူ၊ ယဇ်ပုရောဟိတ်မင်း၊
အလယ်အထဲမှဆောင်ရွက်သူဖြစ်၏။ ထို့ကြောင့် ကျွန်ုပ်တို့၏ လက်ရှိအနေအထားသည်
ဣသရေလလူမျိုးတို့ ပြင်ပကျောင်းဝင်းတွင် ရပ်နေ၍ ကျွန်ုပ်တို့၏သခင်ယေရှုခရစ်တော်၏
ဘုန်းတန်ခိုးနှင့်ကြီးမြတ်စွာ ကောင်းကင်တိမ်တိုက်ပေါ်မှ ကြွလာခြင်းကို
မျှော်လင့်စောင့်ဆိုင်းနေသည့်နှယ်ဖြစ်၏ …။ ကမ္ဘာအပြစ်အတွက် အသေခံသော သိုးသငယ်ဖြစ်တော်မူသော
ခရစ်တော်၏ သေခြင်းတွင် ပုံသက်သေသည် အမှန်တရားနှင့် တွေ့ဆုံ၏။
အကြီးဆုံးယဇ်ပုရောဟိတ်မင်းသည် တန်ဖိုးရှိမည့် တစ်ခုတည်းသော ယဇ်ကို ပြု၏ …။
“Our great High Priest completed the sacrificial offering of Himself when
He suffered without the gate. Then a perfect atonement was made for the sins of
the people. Jesus is our Advocate, our High Priest, our Intercessor. Our
present position therefore is like that of the Israelites, standing in the
outer court, waiting and looking for that blessed hope, the glorious appearing
of our Lord and Saviour Jesus Christ … . Type met antitype in the death of
Christ, the Lamb slain for the sins of the world. The great High Priest has
made the only sacrifice that will be of any value … .
ကိုယ်တော်၏
အလယ်အထဲမှဆောင်ရွက်ခြင်းတွင် ခရစ်တော်သည် လူ့ဖြောင့်မတ်ခြင်းတရား၊
လူ့အလယ်အထဲမှဆောင်ရွက်ခြင်းကို မလိုအပ်။ ခရစ်တော်သည် တစ်ဦးတည်းသော အပြစ်ထမ်းသူ၊
တစ်ဦးတည်းသော အပြစ်ယဇ်ဖြစ်၏။ ဆုတောင်းခြင်းနှင့် ဝန်ချတောင်းပန်ခြင်းကို
သန့်ရှင်းရာဌာနထဲသို့ တစ်ကြိမ်တည်းဝင်တော်မူသော ကိုယ်တော်ထံသို့သာ ပြုရမည်။
ခရစ်တော်က “အကြင်သူသည် အပြစ်ပြုလျှင် ဖြောင့်မတ်သော ယေရှုခရစ်ရှိ၍
ခမည်းတော်ထံတော်၌ ကျွန်ုပ်တို့တွင် တရားလျှောက်သူရှိ၏” ဟု ကြေညာ၏။
ယုံကြည်ခြင်းနှင့်လာသော သူတိုင်းကို အဆုံးစွန်ထိ ကယ်တင်တော်မူမည်။
ကျွန်ုပ်တို့အတွက် အလယ်အထဲမှဆောင်ရွက်ရန် အမြဲအသက်ရှင်တော်မူ၏။ ဤသည်ကို
ရိုမန်ကက်သလစ်၏ မဟုတ်မတရား ယုတ္တိတစ်ခုဖြစ်သော ယဇ်ပူဇော်ခြင်းကို
အချည်းနှီးဖြစ်စေ၏ (7BC ၉၁၃)။
“In His intercession as our Advocate Christ needs no man’s virtue, no
man’s intercession. Christ is the only sin bearer, the only sin-offering.
Prayer and confession are to be offered only to Him who has entered once for
all into the holy place. Christ has declared, ‘If any man sin, we have an
advocate with the Father, Jesus Christ the righteous.’ He will save to the
uttermost all who come to Him in faith. He ever liveth to make intercession for
us. This makes of no avail the offering of mass, one of the falsehoods of
Romanism” (7BC 913).
ဘုရားသခင်၏သားတော်သည်
… ကိုယ်တော်၏ကတိကို ပြည့်စုံစေ၍ ကောင်းကင်ဘုံသို့ တက်ကြွသွား၍ ကောင်းကင်တပ်များကို
အုပ်ချုပ်ရန် ခံယူ၏။ ကိုယ်တော်သည် လူမျိုးအတွက် လက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ်တွင်
သေဆုံးခြင်းအားဖြင့် ယဇ်ပုရောဟိတ်အဖြစ် တစ်ဆင့်ကို ပြည့်စုံစေ၏။ ယခုအခါ နောင်တရ၍
ယုံကြည်သော အပြစ်ရှိသူ၏ အမှုကို ခမည်းတော်ရှေ့၌ တင်ပြ၍ ကိုယ်တော်၏လူမျိုးတို့၏
ပူဇော်သက္ကာကို တင်လျှောက်၍ ယဇ်ပုရောဟိတ်အမှုတော်၏ နောက်တစ်ဆင့်ကို ဆောင်ရွက်နေ၏။
လူ့သဘာဝကို ယူ၍ ထိုသဘာဝဖြင့် ရန်သူ၏သွေးဆောင်မှုများကို အနိုင်ရပြီး ဘုရားသခင်၏
ပြီးပြည့်စုံမှုရှိသောကြောင့် ကမ္ဘာ့တရားစီရင်ခြင်းကို ကိုယ်တော်အား အပ်နှံ၏။
လူတိုင်း၏ အမှုကို ကိုယ်တော်ရှေ့၌ ပြန်လည်စစ်ဆေးမည်။ လူတိုင်း၏ အမှုအရာအတိုင်း
တရားစီရင်တော်မူမည် (7BC ၉၂၉)။
“The Son of God … has fulfilled His pledge, and has passed into the
heavens, to take upon Himself the government of the heavenly host. He fulfilled
one phase of His priesthood by dying on the cross for the fallen race. He is
now fulfilling another phase by pleading before the Father the case of the
repenting, believing sinner, presenting to God the offerings of His people.
Having taken human nature and in this nature having overcome the temptations of
the enemy, and having divine perfection, to Him has been committed the judgment
of the world. The case of each one will be brought in review before Him. He
will pronounce judgment, rendering to every man according to his works” (ibid. 929).
ကောင်းကင်ဘုံတွင်
ခရစ်တော်သည် အဘယ်ကို ပြုနေ၏နည်း။ ကျွန်ုပ်တို့အတွက် အလယ်အထဲမှဆောင်ရွက်နေ၏။
ကိုယ်တော်၏အမှုတော်အားဖြင့် ကောင်းကင်ဘုံ၏ တံခါးဝသည် ဘုရားသခင်၏ဘုန်းအသရေဖြင့်
တောက်ပလာ၍ ကောင်းကင်ဘုံသို့ ပြတင်းပေါက်ဖွင့်ထားသော ဝိညာဉ်တိုင်းအပေါ်သို့
ထိုဘုန်းအသရေသည် သက်ဝင်လာမည်။ စိတ်နှလုံးမှန်ပြီး နောင်တရသူတို့၏ ဆုတောင်းသံများ
ကောင်းကင်သို့ တက်လာ၍ ခရစ်တော်က ခမည်းတော်အား “သူတို့၏အပြစ်ကို ငါယူမည်။ သူတို့ကို
အပြစ်ကင်းစွာ ရှေ့တော်၌ ရပ်တည်စေလျှင်” ဟု ဆို၏။ သူတို့မှ အပြစ်ကို
ဖယ်ရှားပြီးနောက် ကိုယ်တော်သည် သူတို့၏နှလုံးသို့ အမှန်တရားနှင့် မေတ္တာတော်၏
ဘုန်းအသရေဖြင့် ပြည့်စေ၏ (7BC ၉၃၀)။
လူသားမျိုးနွယ်အတွက် ခရစ်တော်၏ အလယ်အထဲမှဆောင်ရွက်ခြင်းသည် လက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ်တွင်
ကိုယ်တော်သေဆုံးခြင်းနှင့် ကယ်တင်ခြင်းအစီအစဉ်အတွက် အရေးကြီးသည်နှင့် တူညီ၏။
ကိုယ်တော်၏သေခြင်းအားဖြင့် ကိုယ်တော်စတင်ခဲ့သော အမှုကို ရှင်ပြန်ထမြောက်ပြီးနောက်
ကောင်းကင်ဘုံတွင် ပြီးစီးရန် တက်ကြွသွား၏။ ကျွန်ုပ်တို့သည် ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့်
မျက်နှာဖုံးအတွင်းသို့ ဝင်ရမည်။ “ရှေ့ဆောင်သည် ကျွန်ုပ်တို့အတွက်
ဝင်ရောက်ပြီးဖြစ်၏” (ဟေဗြဲ ၆း၂၀)။ ထိုနေရာ၌ ကလဗရီလက်ဝါးကပ်တိုင်မှ အလင်းရောင်ကို ထင်ဟပ်စေ၏။
ထိုနေရာ၌ ရွေးနုတ်ခြင်း၏ နက်နဲသောအရာများကို ပိုမိုရှင်းလင်းစွာ သိမြင်နိုင်၏။
လူသားကယ်တင်ခြင်းသည် ကောင်းကင်ဘုံအတွက် အဆုံးမဲ့ကုန်ကျစရိတ်ဖြင့် ပြီးစီး၏။
ပြုခဲ့သော ယဇ်ပူဇော်ခြင်းသည် ဘုရားသခင်၏ ဖောက်ပြန်သောဥပဒေ၏ အကျယ်ပြန့်ဆုံးသော
တောင်းဆိုချက်နှင့် တန်ဖြစ်၏။ ယေရှုသည် ခမည်းတော်၏ ပလ္လင်တော်သို့ လမ်းဖွင့်ပေး၍
ကိုယ်တော်၏ အလယ်အထဲမှဆောင်ရွက်ခြင်းအားဖြင့် ယုံကြည်ခြင်းနှင့် ကိုယ်တော်ထံသို့
လာသော သူတို့၏ စိတ်ရင်းမှန်သော ဆန္ဒကို ဘုရားသခင်ရှေ့၌ တင်ပြနိုင်၏ (GC ၄၈၉)။
“What is Christ doing in heaven? He is interceding for us. By His work the
threshold of heaven is flushed with the glory of God which will shine upon
every soul who will open the windows of the soul heavenward. As the prayers of
the sincere and contrite ones ascend to heaven Christ says to the Father, ‘I
will take their sins. Let them stand before you innocent.’ As He takes their
sins from them, He fills their hearts with the glorious light of truth and
love” (ibid. 930).
“The intercession of Christ in man’s behalf in the sanctuary above is as
essential to the plan of salvation as was His death upon the cross. By His
death He began that work which after His resurrection He ascended to complete
in heaven. We must by faith enter within the veil, ‘whither the forerunner is
for us entered’ (Heb. 6:20). There the light from the cross of Calvary is
reflected. There we may gain a clearer insight into the mysteries of
redemption. The salvation of man is accomplished at an infinite expense to
heaven; the sacrifice made is equal to the broadest demands of the broken law
of God. Jesus has opened the way to the Father’s throne, and through His
mediation the sincere desire of all who come to Him in faith may be presented
before God” (GC 489).
ကိုယ်တော်၏
အပြစ်ကင်းသောဘဝ၊ နာခံခြင်း၊ ကလဗရီလက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ်တွင် သေဆုံးခြင်းအားဖြင့်
ခရစ်တော်သည် ပျောက်ဆုံးနေသော လူမျိုးအတွက် အလယ်အထဲမှဆောင်ရွက်၏။ ယခုမူကား
ကျွန်ုပ်တို့၏ ကယ်တင်ခြင်းဗိုလ်ချုပ်သည် တောင်းဆိုသူသာမဟုတ်တော့ဘဲ
အောင်နိုင်သူအဖြစ် ကိုယ်တော်၏အောင်ပွဲကို တောင်းဆိုလျက် အလယ်အထဲမှဆောင်ရွက်၏။
ကိုယ်တော်၏ ယဇ်ပူဇော်ခြင်းသည် ပြည့်စုံ၍ ကျွန်ုပ်တို့၏ အလယ်အထဲမှဆောင်ရွက်သူအဖြစ်
ကိုယ်တိုင်ခန့်အပ်ထားသော အမှုကို ဆောင်ရွက်၏။ ကိုယ်တော်၏ အပြစ်ကင်းသော
ကုသိုလ်တော်နှင့် ကိုယ်တော်၏လူမျိုးတို့၏ ဆုတောင်းခြင်း၊ ဝန်ချတောင်းပန်ခြင်း၊
ကျေးဇူးတော်ချီးမွမ်းခြင်းများပါဝင်သော နံ့သာမီးအိုးကို ဘုရားသခင်ရှေ့၌
ကိုင်ဆောင်၏။ ကိုယ်တော်၏ ဖြောင့်မတ်ခြင်းတရား၏ နံ့သာမျိုးဖြင့် အဆာပြေစေ၍
ဤပူဇော်သက္ကာများ ဘုရားသခင်ထံသို့ ချိုမြိန်သော နံ့သာရံအဖြစ် တက်သွား၏။
ပူဇော်သက္ကာသည် လုံးဝလက်ခံဖွယ်ဖြစ်၍ ခွင့်လွှတ်ခြင်းသည် အပြစ်အားလုံးကို
ဖုံးလွှမ်း၏။ စစ်မှန်သော ယုံကြည်သူအတွက် ခရစ်တော်သည် ဗိမာန်တော်၏ ဝန်ကြီးဖြစ်၍
ဗိမာန်တော်တွင် သူ့အတွက် အမှုတော်ဆောင်၍ ဘုရားသခင်၏ ခန့်အပ်ထားသော
ကိုယ်စားလှယ်များမှတစ်ဆင့် ပြောဆို၏ (ST ဖေဖော်ဝါရီလ ၁၄၊ ၁၉၀၀)။
“By His spotless life, His obedience, His death on the cross of Calvary,
Christ interceded for the lost race. And now, not as a mere petitioner does the
Captain of our salvation intercede for us, but as a conqueror claiming His
victory. His offering is complete, and as our intercessor He executes His
self-appointed work, holding before God the censer containing His own spotless
merits and the prayers, confessions, and thanksgiving of His people. Perfumed
with the fragrance of His righteousness, these ascend to God as a sweet savor.
The offering is wholly acceptable, and pardon covers all transgression. To the
true believer Christ is indeed the minister of the sanctuary, officiating for
him in the sanctuary, and speaking through God’s appointed agencies” (ST Feb.
14, 1900).
ကိုယ်တော်၏
အလယ်အထဲမှဆောင်ရွက်ခြင်းတွင် ခရစ်တော်နှင့် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်သည် လူသားအတွက်
အမြဲဆောင်ရွက်နေ၏။ သို့သော် ဝိညာဉ်တော်သည် ကမ္ဘာအစဉ်က သွန်းလောင်းခဲ့သော
ကိုယ်တော်၏အသွေးကို တင်ပြသကဲ့သို့ ကျွန်ုပ်တို့အတွက် ဆောင်ရွက်ခြင်းမဟုတ်။
ဝိညာဉ်တော်သည် ကျွန်ုပ်တို့၏နှလုံးကို လှုပ်နှိုးပြီး ဆုတောင်းခြင်း၊
နောင်တရခြင်း၊ ချီးမွမ်းခြင်း၊ ကျေးဇူးတော်ချီးမွမ်းခြင်းများကို ဆွဲထုတ်၏။
ကျွန်ုပ်တို့၏နှုတ်မှ ထွက်သော ကျေးဇူးသိတတ်ခြင်းသည် ဝိညာဉ်တော်သည် သန့်ရှင်းသော
အမှတ်တရများဖြင့် ဝိညာဉ်၏ကြိုးများကို ထိမိ၍ နှလုံးသား၏ ဂီတကို နိုးကြားစေသောကြောင့်ဖြစ်၏။
“Christ, our Mediator, and the Holy Spirit are constantly interceding in
man’s behalf, but the Spirit pleads not for us as does Christ, who presents His
blood, shed from the foundation of the world; the Spirit works upon our hearts,
drawing out prayers and penitence, praise and thanksgiving. The gratitude which
flows from our lips is the result of the Spirit’s striking the cords of the
soul in holy memories, awakening the music of the heart.
စစ်မှန်သော
ယုံကြည်သူတို့မှ ဘာသာရေးဝန်ဆောင်မှု၊ ဆုတောင်းခြင်း၊ ချီးမွမ်းခြင်း၊
အပြစ်ဝန်ချတောင်းပန်ခြင်းတို့သည် ကောင်းကင်ဗိမာန်တော်သို့ နံ့သာမီးရံအဖြစ်
တက်သွား၏။ သို့သော် လူ့လက်ချည်မျှင်များမှတစ်ဆင့် ဖြတ်သွား၍ ညစ်ညမ်းနေသောကြောင့်
ခရစ်တော်၏အသွေးဖြင့် မသန့်စင်လျှင် ဘုရားသခင်ထံ၌ တန်ဖိုးမရှိ။ အပြစ်ကင်းသော
စစ်မှန်မှုမရှိဘဲ တက်သွားခြင်းမဟုတ်။ ဘုရားသခင်၏ လက်ျာတော်ဘက်၌ရှိသော
အလယ်အထဲမှဆောင်ရွက်သူသည် ကိုယ်တော်၏ ဖြောင့်မတ်ခြင်းတရားဖြင့် အားလုံးကို
တင်ပြပြီး သန့်စင်စေမှသာ ဘုရားသခင်လက်ခံ၏။ မြေကြီးပေါ်ရှိ တဲတော်များမှ နံ့သာမီးရံအားလုံးသည်
ခရစ်တော်၏အသွေးသန့်စင်သော စက်ကွက်များဖြင့် စိုစွတ်ရမည်။ ကိုယ်တော်သည်
ခမည်းတော်ရှေ့၌ ကိုယ်တော်၏ ကုသိုလ်တော်ရှိသော နံ့သာမီးအိုးကို ကိုင်ဆောင်၍
ကိုယ်တော်၏လူမျိုးတို့၏ ဆုတောင်းခြင်း၊ ချီးမွမ်းခြင်း၊
ဝန်ချတောင်းပန်ခြင်းများကို ထိုအိုးထဲသို့ စုဆောင်း၏။ ကိုယ်တော်၏
ဖြောင့်မတ်ခြင်းတရားဖြင့် အဆာပြေစေ၍ နံ့သာမီးရံသည် ဘုရားသခင်ရှေ့၌
လုံးဝနှစ်သက်ဖွယ် တက်သွား၏။ ထို့နောက် ကရုဏာတော်ရှိသော အဖြေများ ပြန်လာ၏ (1SM
၃၄၄)။
“The religious services, the prayers, the praise, the penitent confession
of sin ascend from true believers as incense to the heavenly sanctuary, but
passing through the corrupt channels of humanity, they are so defiled that
unless purified by blood, they can never be of value with God. They ascend not
in spotless purity, and unless the Intercessor, who is at God’s right hand,
presents and purifies all by His righteousness, it is not acceptable to God.
All incense from earthly tabernacles must be moist with the cleansing drops of
the blood of Christ. He holds before the Father the censer of His own merits,
in which there is no taint of earthly corruption. He gathers into this censer
the prayers, the praise, and the confessions of His people, and with these He
puts His own spotless righteousness. Then, perfumed with the merits of Christ’s
propitiation, the incense comes up before God wholly and entirely acceptable.
Then gracious answers are returned” (1SM 344).
ကျွန်ုပ်တို့၏
လက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ်တွင် အသေခံတော်မူသော သခင်သည် ကျွန်ုပ်တို့အတွက်
ကရုဏာတော်ပလ္လင်ရှေ့၌ ခမည်းတော်ရှေ့တွင် ဆောင်ရွက်နေ၏။ ကိုယ်တော်၏ ဖြေရှင်းယဇ်ကို
ကျွန်ုပ်တို့၏ ခွင့်လွှတ်ခြင်း၊ ဖြောင့်မတ်ခြင်း၊ သန့်ရှင်းခြင်းအတွက်
တင်ပြနိုင်၏။ အသေခံသော သိုးသငယ်သည် ကျွန်ုပ်တို့၏ တစ်ခုတည်းသော
မျှော်လင့်ချက်ဖြစ်၏။ ကျွန်ုပ်တို့၏ ယုံကြည်ခြင်းသည် ကိုယ်တော်ကို အဆုံးစွန်ထိ
ကယ်တင်နိုင်သော သူအဖြစ် ကြည့်၍ ဆုပ်ကိုင်၏။ လုံလောက်သော ယဇ်ပူဇော်ခြင်း၏
နံ့သာမျိုးကို ခမည်းတော်လက်ခံ၏။ ခရစ်တော်အား ကောင်းကင်နှင့်မြေကြီးပေါ်တွင် အာဏာအားလုံးကို
အပ်နှံ၏။ ယုံကြည်သူတိုင်းအတွက် အရာအားလုံး ဖြစ်နိုင်၏။ ခရစ်တော်၏ ဘုန်းအသရေသည်
ကျွန်ုပ်တို့၏ အောင်မြင်ခြင်းတွင် ပါဝင်၏။ ကိုယ်တော်သည် လူသားအားလုံးနှင့် တူညီသော
စိတ်ဝင်စားမှုရှိ၏။ ကိုယ်တော်သည် ကျွန်ုပ်တို့၏ စာနာသော ကယ်တင်ရှင်ဖြစ်၏ (7BC
၉၄၈)။
“Our crucified Lord is pleading for us in the presence of the Father at
the throne of grace. His atoning sacrifice we may plead for our pardon, our
justification, and our sanctification. The Lamb slain is our only hope. Our
faith looks up to Him, grasps Him as the One who can save to the uttermost, and
the fragrance of the all-sufficient offering is accepted of the Father. Unto
Christ is committed all power in heaven and in earth, and all things are
possible to him that believeth. Christ’s glory is concerned in our success. He
has a common interest in all humanity. He is our sympathizing Saviour” (7BC
948).
ကောင်းကင်ရှင်များနှင့်အတူ
ကျွန်ုပ်တို့၏ အကြီးဆုံးယဇ်ပုရောဟိတ်မင်းသည် အနံ့သန့်ရှင်းဆုံးရာဌာနထဲသို့ ဝင်၍
လူသားအတွက် ကိုယ်တော်၏ နောက်ဆုံးအမှုတော်များကို ဆောင်ရွက်ရန် ဘုရားသခင်ရှေ့၌
ပေါ်ထွန်း၏—စစ်ဆေးတရားစီရင်ခြင်းအမှုကို ဆောင်ရွက်၍ အကျိုးခံစားခွင့်ရှိသူတို့အတွက်
ဖြေရှင်းခြင်းပြု၏ (GC ၄၈၀)။
“Attended by heavenly angels, our great High Priest enters the holy of
holies and there appears in the presence of God to engage in the last acts of
His ministration in behalf of man—to perform the work of investigative judgment
and to make an atonement for all who are shown to be entitled to its benefits”
(GC 480).
ခရစ်တော်၏
ယဇ်ပူဇော်ခြင်းနှင့် ယဇ်ပုရောဟိတ်အမှုတော်ကို အရိပ်အယောင်ဖြစ်သော ပုံသက်သေစနစ်တွင်
ဗိမာန်တော်သန့်စင်ခြင်းသည် နှစ်စဉ်ဝန်ကြီးခံခြင်း၏ နောက်ဆုံးဝန်ဆောင်မှုဖြစ်၏။
ထိုသည်သည် ဖြေရှင်းခြင်း၏ နိဂုံးအမှုဖြစ်၍ ဣသရေလမှ အပြစ်ကို ဖယ်ရှားခြင်း
သို့မဟုတ် ပယ်ရှားခြင်းဖြစ်၏။ ထိုသည်သည် ကောင်းကင်ဘုံတွင် ကျွန်ုပ်တို့၏
အကြီးဆုံးယဇ်ပုရောဟိတ်မင်း၏ ဝန်ကြီးခံခြင်း၏ နိဂုံးအမှုကို ကြိုတင်ပုံဖော်၏။
ထိုအမှုသည် ကိုယ်တော်၏လူမျိုးတို့၏ အပြစ်များကို ကောင်းကင်မှတ်တမ်းများတွင်
ဖျက်ပစ်ခြင်း သို့မဟုတ် ပျောက်ပျက်စေခြင်းဖြစ်၏။ ဤဝန်ဆောင်မှုတွင်
စစ်ဆေးခြင်းအမှု၊ တရားစီရင်ခြင်းအမှုပါဝင်၏။ ထိုအမှုသည် ခရစ်တော်သည် အာဏာနှင့်
ဘုန်းတန်ခိုးကြီးစွာဖြင့် ကောင်းကင်တိမ်တိုက်ပေါ်မှ ကြွလာခြင်းမတိုင်မီ
ချက်ချင်းဖြစ်ပွား၏ (GC ၃၅၂)။
“In the typical system, which was a shadow of the sacrifice and priesthood
of Christ, the cleansing of the sanctuary was the last service performed by the
high priest in the yearly round of ministration. It was the closing work of the
atonement—a removal or putting away of sin from Israel. It prefigured the
closing work in the ministration of our High Priest in heaven, in the removal
or blotting out of the sins of His people, which are registered in the heavenly
records. This service involves a work of investigation, a work of judgment; and
it immediately precedes the coming of Christ in the clouds of heaven with power
and great glory” (ibid. 352).
ခရစ်တော်၏အသွေးသည်
နောင်တရသော အပြစ်ရှိသူကို ဥပဒေ၏ အပြစ်ဒဏ်မှ လွတ်မြောက်စေရန်ဖြစ်၍ အပြစ်ကို
ပယ်ဖျက်ခြင်းမဟုတ်ချေ။ အပြစ်သည် ဗိမာန်တော်တွင် နောက်ဆုံးဖြေရှင်းခြင်းတိုင်အောင်
မှတ်တမ်းတင်ထားနေ၏။ ပုံသက်သေတွင်လည်း အပြစ်ယဇ်၏ အသွေးသည် နောင်တရသူမှ အပြစ်ကို
ဖယ်ရှား၏။ သို့သော် ဖြေရှင်းခြင်းနေ့တိုင်အောင် ဗိမာန်တော်တွင် တည်ရှိနေ၏။
“The blood of Christ, while it was to release the repentant sinner from
the condemnation of the law, was not to cancel the sin; it would stand on
record in the sanctuary until the final atonement; so in the type the blood of
the sin offering removed the sin from the penitent, but it rested in the
sanctuary until the Day of Atonement.
နောက်ဆုံးဆုံးဖြတ်ချက်ချမည့်
ကြီးမားသောနေ့တွင် သေလွန်သူများကို “စာအုပ်များတွင် ရေးမှတ်ထားသည်များအတိုင်း
သူတို့အမှုအရာနှင့်အညီ” တရားစီရင်ခြင်းခံရ၏ (ဗျာဒိတ် ၂၀း၁၂)။ ထိုအခါ ခရစ်တော်၏
ဖြေရှင်းအသွေးအားဖြင့် စစ်မှန်စွာ နောင်တရသူတို့၏ အပြစ်များကို ကောင်းကင်စာအုပ်များမှ
ဖျက်ပစ်မည်။ ထို့နောက် ဗိမာန်တော်သည် အပြစ်မှတ်တမ်းမှ လွတ်မြောက်၍ သန့်ရှင်းလာ၏။
ပုံသက်သေတွင် ဤကြီးမားသော ဖြေရှင်းခြင်းအမှု သို့မဟုတ် အပြစ်ဖျက်ပစ်ခြင်းကို
ဖြေရှင်းခြင်းနေ့၏ ဝန်ဆောင်မှုများဖြင့် ကိုယ်စားပြု၏—အပြစ်ယဇ်၏ အသွေးအားဖြင့်
ညစ်ညမ်းစေသော အပြစ်များကို ဖယ်ရှားခြင်းအားဖြင့် မြေကြီးပေါ်ဗိမာန်တော်ကို
သန့်စင်စေ၏။
“In the great day of final award, the dead are to be ‘judged out of those
things which were written in the books, according to their works’ (Rev. 20:12).
Then by virtue of the atoning blood of Christ, the sins of all the truly
penitent will be blotted from the books of heaven. Thus the sanctuary will be
freed, or cleansed, from the record of sin. In the type, this great work of
atonement, or blotting out of sins, was represented by the services of the Day
of Atonement—the cleansing of the earthly sanctuary, which was accomplished by
the removal, by virtue of the blood of the sin offering, of the sins by which
it had been polluted.
နောက်ဆုံးဖြေရှင်းခြင်းတွင်
စစ်မှန်စွာ နောင်တရသူတို့၏ အပြစ်များကို ကောင်းကင်မှတ်တမ်းများမှ ဖျက်ပစ်၍
ထပ်မံသတိရ သို့မဟုတ် စိတ်ထဲသို့ မဝင်စေရ။ ပုံသက်သေတွင်လည်း ထိုအပြစ်များကို
အပြည်ပြည့်မှ အဝေးသို့ ယူဆောင်သွား၍ အစဉ်အမြဲ ခွဲခွာစေ၏ (PP ၃၅၇၊ ၃၅၈)။
“As in the final atonement the sins of the truly penitent are to be
blotted from the records of heaven, no more to be remembered or come into mind,
so in the type they were borne away into the wilderness, forever separated from
the congregation” (PP 357, 358).
“အပြစ်ပူဇော်သက္ကာက
ခရစ်တော်အား ယဇ်ပလ္လင်ပေါ်တွင် ပူဇော်ခြင်းကို ညွှန်ပြသည်နှင့်အညီ၊
ယဇ်ပုရောဟိတ်မင်းကြီးသည် ခရစ်တော်အား အလယ်အဖြစ် ကိုယ်စားပြုသည်ဖြစ်ရာ၊
အပြစ်ရဲ့ဇာတိဖြစ်သော စာတန်ကို ဆိတ်သငယ်အပြစ်ရှင်က ပုံဖော်သည်။ စစ်မှန်စွာ
နောင်တရသူတို့၏ အပြစ်များကို နောက်ဆုံးတွင် ထိုသူအပေါ်သို့ တင်လျက် ထမ်းရွက်ရမည်။
ယဇ်ပုရောဟိတ်မင်းကြီးသည် အပြစ်ပူဇော်သက္ကာ၏ အသွေးအားဖြင့် သန့်ရှင်းရာဌာနမှ
အပြစ်များကို ဖယ်ရှားသောအခါ ထိုအပြစ်များကို ဆိတ်သငယ်အပြစ်ရှင်အပေါ်သို့
တင်လိုက်သည်။ ခရစ်တော်သည် ကိုယ်တော်၏ ကိုယ်တိုင်အသွေးအားဖြင့် ကိုယ်တော်၏
အမှုတော်ပြီးဆုံးချိန်၌ ကောင်းကင်သန့်ရှင်းရာဌာနမှ ကိုယ်တော်၏ လူတို့၏
အပြစ်များကို ဖယ်ရှားတော်မူသောအခါ၊ ထိုအပြစ်များကို စာတန်အပေါ်သို့ တင်တော်မူမည်။
စာတန်သည် တရားစီရင်ခြင်း ပြည့်စုံရာတွင် နောက်ဆုံး ဒဏ်ခတ်ခြင်းကို ထမ (GC ၄၂၂)။
“It was seen, also, that while the sin offering pointed to Christ as a
sacrifice, and the high priest represented Christ as a mediator, the scapegoat
typified Satan, the author of sin, upon whom the sins of the truly penitent
will finally be placed. When the high priest, by virtue of the blood of the sin
offering, removed the sins from the sanctuary, he placed them upon the
scapegoat. When Christ, by virtue of His own blood, removes the sins of His
people from the heavenly sanctuary at the close of His ministration, He will
place them upon Satan, who, in the execution of the judgment, must bear the
final penalty. The scapegoat was sent away into a land not inhabited, never to
come again into the congregation of Israel. So will Satan be forever banished
from the presence of God and His people, and he will be blotted from existence
in the final destruction of sin and sinners” (GC 422).
“ဤသည်မှာ ကြီးမြတ်သော
ဖြေရှင်းနေ့ဖြစ်သည်။ ကျွန်ုပ်တို့၏ တရားလျှောက်ထားသူသည် ခမည်းတော်ရှေ့၌
ကျွန်ုပ်တို့အတွက် အလယ်အဖြစ် လျှောက်ထားလျက် ရပ်တော်မူနေသည်။ ကိုယ့်ကိုယ်ကို
ဖြောင့်မတ်ခြင်းအဝတ်ကို ဝတ်ဆင်မည့်အစား၊ ကျွန်ုပ်တို့သည် နေ့စဉ် ဘုရားသခင်ရှေ့၌
ကိုယ်ကိုကိုယ် နှိမ့်ချလျက်၊ ကိုယ်ပိုင်အပြစ်များကို ဝန်ချတောင်းပန်ကာ၊
ကျူးလွန်ချက်များအတွက် ခွင့်လွှတ်ခြင်းကို ရှာဖွေကာ၊ ကျွန်ုပ်တို့၏ ဝိညာဉ်များကို
ဘုရားသခင်၏ ပုံသဏ္ဍာန်ကို ထင်ဟပ်စေရန် ပြင်ဆင်ခြင်းအမှုတွင် ခရစ်တော်နှင့်
ပူးပေါင်းဆောင်ရွက်နေရမည်” (၇ဘီစီ ၉၃၃)။
“This is the great day of atonement, and our Advocate is standing before
the Father, pleading as our intercessor. In place of wrapping about us the
garments of self-righteousness, we should be found daily humbling ourselves
before God, confessing our own individual sins, seeking the pardon of our
transgressions, and cooperating with Christ in the work of preparing our souls
to reflect the divine image” (7BC 933).
၇. ကိုးကားစာအုပ်များ
Ball, Bryan W. အင်္ဂလိပ်ဆက်နွယ်မှု၊
ဆဋ္ဌမနေ့အဒ်ဗင်တစ်ယုံကြည်ချက်၏ ပူရီတန်အမြစ်များ။ ကိန်းဘရစ်ဂျ်၊ အင်္ဂလန်၊
ဂျိမ်းစ်ကလတ်၊ ၁၉၈၁။
Bede: တဲတော်အကြောင်း။
ဘာသာပြန်သူ Arthur G. Holder။
လီဗာပူး၊ တက္ကသိုလ်စာအုပ်တိုက်၊ ၁၉၉၄။
Damsteegt, P. Gerard. “သမိုင်းနောက်ခံ
(၁၉ ရာစုအစောပိုင်း)၊” “ဆဋ္ဌမနေ့ထိန်းသိမ်းသူ အဒ်ဗင်တစ်များအကြား (၁၈၄၅–၁၈၅၀)၊”
နှင့် “ဆက်လက်ရှင်းလင်းချက် (၁၈၅၀–၁၈၆၃)။” ခိုကိုးရိယတရားဆိုင်ရာ အယူဝါဒ၊
သမိုင်းဆိုင်ရာစစ်တမ်း။ တည်းဖြတ်သူ Frank B. Holbrook။ ဆီလ်ဗာစပရင်း၊ မေရီလန်၊
သမ္မာကျမ်းစာသုတေသနဌာန၊ ၁၉၈၉။ စာမျက်နှာ ၁–၁၁၈။
Ellingworth, Paul. ဟေဗြဲဩဝါဒစာ၊
ဂရိစာသားအပေါ် အဋ္ဌကထာ။ ဂရန့်ရက်ပစ်၊ အိမ်းမန်း၊ ၁၉၉၃။
Feldeman, Emanuel. သမ္မာကျမ်းဆိုင်ရာနှင့်
သမ္မာကျမ်းပြီးနောက်ညစ်ညမ်းမှုနှင့် အဓိပ္ပါယ်။ နယူးယောက်၊ ကေတီအေဗီ၊ ၁၉၇၇။
Guthrie, Donald. ဟေဗြဲဩဝါဒစာ။
ဂရန့်ရက်ပစ်၊ အိမ်းမန်း၊ ၁၉၈၃။
Hagner, Donald A. ဟေဗြဲ။
နိုင်ငံတကာအသစ်သမ္မာကျမ်းစာအဋ္ဌကထာ။ ပီဘော်ဒီ၊ မက်ဆာချူးဆက်၊ ဟန်ဒရစ်ဆန်၊ ၁၉၉၀။
Hasel, Gerhard F. “သမ္မာကျမ်းဆိုင်ရာ
ပလီဟိတရားလေ့လာချက်များ ၁၊ အဆက်မပြတ်ယဇ်ပူဇော်ခြင်း၊
ညစ်ညမ်းမှု/သန့်ရှင်းစင်ကြယ်မှုနှင့် ခိုကိုးရိယ”။ ခိုကိုးရိယနှင့် ပလီဟိတရား။
တည်းဖြတ်သူများ Arnold V. Wallenkampf, W. Richard Lesher။ ဝါရှင်တန်ဒီစီ၊
ဆဋ္ဌမနေ့အဒ်ဗင်တစ်ကမ္ဘာ့ညီလာခံ၊ ၁၉၈၁။ စာမျက်နှာ ၈၇–၁၁၄။
Heppenstall, Edward. ကျွန်ုပ်တို့၏
ယဇ်ပုရောဟိတမင်း။ ဝါရှင်တန်ဒီစီ၊ ရီဗျူးနှင့်ဟဲရန့်၊ ၁၉၇၂။
Holbrook, Frank B., တည်းဖြတ်သူ။
ဒံယေလဆိုင်ရာ ဆွေးနွေးပွဲ၊ နိဒါန်းနှင့် စာသားရှင်းလင်းလေ့လာချက်များ။
ဝါရှင်တန်ဒီစီ၊ သမ္မာကျမ်းစာသုတေသနဌာန၊ ၁၉၈၆။
———. ခုနစ်ဆယ်ပတ်၊
လေဝိအနွယ်ဝင်ကျမ်းနှင့် ပရောဖက်ပြုချက်၏သဘောသဘာဝ။ ဝါရှင်တန်ဒီစီ၊
သမ္မာကျမ်းစာသုတေသနဌာန၊ ၁၉၈၆။
———. ဟေဗြဲစာအုပ်ဆိုင်ရာ
ကိစ္စများ။ ဆီလ်ဗာစပရင်း၊ မေရီလန်၊ သမ္မာကျမ်းစာသုတေသနဌာန၊ ၁၉၈၉။
———. ယေရှုခရစ်၏
ပလီဟိတ်ယဇ်ပုရောဟိတ်အမှုတော်။ ဘဲရီယန်စပရင်း၊ မီချီဂန်၊
အဒ်ဗင်တစ်ဓမ္မပညာရှင်အဖွဲ့စာအုပ်များ၊ ၁၉၉၆။
Johnsson, William G. လုံးဝယုံကြည်မှုဖြင့်။
နက်ရှ်ဗီးလ်၊ တောင်ပိုင်းစာအုပ်တိုက်၊ ၁၉၇၉။
———. “ဟေဗြဲဩဝါဒစာတွင်
ပလီဟိတ်နေ့ညွှန်းဆိုချက်များ၏ အရေးပါမှု”။ ခိုကိုးရိယနှင့် ပလီဟိတရား။
တည်းဖြတ်သူများ Arnold V. Wallenkampf, W. Richard Lesher။ ဝါရှင်တန်ဒီစီ၊
ဆဋ္ဌမနေ့အဒ်ဗင်တစ်ကမ္ဘာ့ညီလာခံ၊ ၁၉၈၁။ စာမျက်နှာ ၃၈၀–၃၉၃။
Lane, William L. ဟေဗြဲ
၉–၁၃။ ဒါလပ်စ်၊ ဝါဒ်၊ ၁၉၉၁။
Levine, Baruch A. ထာဝရဘုရား၏ရှေ့တော်၌။
လိုက်ဒန်၊ အီဂျေ ဘရီးလ်၊ ၁၉၇၄။
Maxwell, C. Mervyn. “စုံစမ်းစစ်ဆေးတရားစီရင်ခြင်း၊
၎င်း၏အစောပိုင်းဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်မှု”။ ခိုကိုးရိယတရားဆိုင်ရာ အယူဝါဒ၊
သမိုင်းဆိုင်ရာစစ်တမ်း။ တည်းဖြတ်သူ Frank B. Holbrook။ ဆီလ်ဗာစပရင်း၊ မေရီလန်၊
သမ္မာကျမ်းစာသုတေသနဌာန၊ ၁၉၈၉။ စာမျက်နှာ ၁၁၉–၁၅၇။
Milgrom, Jacob. လေဝိအနွယ်ဝင်ကျမ်း
၁–၁၆။ နယူးယောက်၊ ဒတ်ဘယ်၊ ၁၉၉၁။
Olsen, V. Norskov. “ပရိုတက်စတင့်ဘုရားကျိုးမှုပြုပြင်ရေးအတွေးအခေါ်တွင်
ပလီဟိတရား”။ ခိုကိုးရိယနှင့် ပလီဟိတရား။ တည်းဖြတ်သူများ Arnold V.
Wallenkampf, W. Richard Lesher။
ဝါရှင်တန်ဒီစီ၊ ဆဋ္ဌမနေ့အဒ်ဗင်တစ်ကမ္ဘာ့ညီလာခံ၊ ၁၉၈၁။ စာမျက်နှာ ၄၅၂–၄၆၃။
Owen, John. ဟေဗြဲအပေါ်
ရှင်းလင်းချက်။ အတွဲ ၄ တွဲ။ အီဗန့်စ်ဗီးလ်၊ အီလီနွိုက်၊
ဆိုဗရိန်းဂရေ့စ်စာအုပ်တိုက်၊ ၁၉၆၀။
Rodríguez, Angel Manuel. “ခရစ်ယာန်ဘုရားကျိုးမှုဆိုင်ရာစာပေတွင်
ခိုကိုးရိယနှင့် ၎င်း၏အမှုတော်များ”။ သောလောဂီကာ ၇ (၁၉၉၂)၊ ၂၂–၇၉။
Seventh-day Adventists Answer Questions on Doctrine. ဝါရှင်တန်ဒီစီ၊ ရီဗျူးနှင့်ဟဲရန့်၊
၁၉၅၇။
Shea, William H. ပရောဖက်ပြုချက်ရှင်းလင်းမှုဆိုင်ရာ
ရွေးချယ်လေ့လာချက်များ။ ဆီလ်ဗာစပရင်း၊ မေရီလန်၊ သမ္မာကျမ်းစာသုတေသနဌာန၊ ၁၉၉၂၊
ပြန်လည်ပြင်ဆင်ထုတ်ဝေခြင်း။
Stedman, Ray C. ဟေဗြဲ။
ဒေါန်းနားဂရို့ဗ်၊ အီလီနွိုက်၊ အင်တာဗားစီတီ၊ ၁၉၉၂။
Wallenkampf, Arnold V., နှင့်
W. Richard Lesher, တည်းဖြတ်သူများ။
ခိုကိုးရိယနှင့် ပလီဟိတရား။ ဝါရှင်တန်ဒီစီ၊ ဆဋ္ဌမနေ့အဒ်ဗင်တစ်ကမ္ဘာ့ညီလာခံ၊ ၁၉၈၁။
VII. Literature
Ball, Bryan W. The English
Connection: The Puritan Roots of Seventh-day Adventist Belief. Cambridge,
Eng.: James Clarke, 1981.
Bede: On the Tabernacle. Tr. Arthur G. Holder. Liverpool: University
Press, 1994.
Damsteegt, P. Gerard. “Historical Background (Early Nineteenth Century),”
“Among Sabbatarian Adventists (1845–1850),” and “Continued Clarification
(1850–1863).” In Doctrine of the
Sanctuary: A Historical Survey. Ed. Frank B. Holbrook. Silver Spring, Md.:
Biblical Research Institute, 1989. Pp. 1–118.
Ellingworth, Paul. The Epistle to
the Hebrews: A Commentary on the Greek Text. Grand Rapids: Eerdmans, 1993.
Feldeman, Emanuel. Biblical and
Post-Biblical Defilement and Meaning. New York: KTAV, 1977.
Guthrie, Donald. The Letter to the
Hebrews. Grand Rapids: Eerdmans, 1983.
Hagner, Donald A. Hebrews. New
International Biblical Commentary. Peabody, Mass.: Hendrickson, 1990.
Hasel, Gerhard F. “Studies in Biblical Atonement I: Continual Sacrifice,
Defilement/Cleansing and Sanctuary.” In The
Sanctuary and the Atonement. Ed. Arnold V. Wallenkampf, W. Richard Lesher.
Washington, D.C.: General Conference of Seventh-day Adventists, 1981. Pp.
87–114.
Heppenstall, Edward. Our High
Priest. Washington, D.C.: Review and Herald, 1972.
Holbrook, Frank B., ed. Symposium on
Daniel: Introductory and Exegetical Studies. Washington, D.C.: Biblical
Research Institute, 1986.
———. The Seventy Weeks, Leviticus,
and the Nature of Prophecy. Washington, D.C.: Biblical Research Institute,
1986.
———. Issues in the Book of Hebrews.
Silver Spring, Md.: Biblical Research Institute, 1989.
———. The Atoning Priesthood of Jesus
Christ. Berrien Springs, Mich.: Adventist Theological Society Publications,
1996.
Johnsson, William G. In Absolute
Confidence. Nashville: Southern Pub. Assn., 1979.
———. “The Significance of the Day of Atonement Allusions in the Epistle to
the Hebrews.” In The Sanctuary and the
Atonement. Ed. Arnold V. Wallenkampf, W. Richard Lesher. Washington, D.C.:
General Conference of Seventh-day Adventists, 1981. Pp. 380–393.
Lane, William L. Hebrews 9–13.
Dallas: Word, 1991.
Levine, Baruch A. In the Presence of
the Lord. Leiden: E. J. Brill, 1974.
Maxwell, C. Mervyn. “The Investigative Judgment: Its Early Development.” In Doctrine of the Sanctuary: A Historical
Survey. Ed. Frank B. Holbrook. Silver Spring, Md.: Biblical Research
Institute, 1989. Pp. 119–157.
Milgrom, Jacob. Leviticus 1–16.
New York: Doubleday, 1991.
Olsen, V. Norskov. “The Atonement in Protestant Reformation Thought.” In The Sanctuary and the Atonement. Ed.
Arnold V. Wallenkampf, W. Richard Lesher. Washington, D.C.: General Conference
of Seventh-day Adventists, 1981. Pp. 452–463.
Owen, John. An Exposition of
Hebrews. 4 vols. Evansville, Ill.: Soverign Grace Publishers, 1960.
Rodríguez, Angel Manuel. “El santuario y sus servicios en la literatura
patrística.” Theologika 7 (1992):
22–79.
Seventh-day Adventists Answer Questions on
Doctrine. Washington, D.C.:
Review and Herald, 1957.
Shea, William H. Selected Studies on
Prophetic Interpretation. Silver Spring, Md.: Biblical Research Institute,
1992, rev. ed.
Stedman, Ray C. Hebrews. Downers
Grove, Ill.: InterVarsity, 1992.
Wallenkampf, Arnold V., and W. Richard Lesher, eds. The Sanctuary and the Atonement. Washington, D.C.: General
Conference of Seventh-day Adventists, 1981.
Appendix A Ta Hagia in Hebrews
ဟေဗြဲ ၈:၁၊ ၂
ဟေဗြဲ ၈:၂ တွင်
ကောင်းကင်ဗိမာန်ကို ရည်ညွှန်းရန် ta hagia ဟူသော နာမ်ကို ပထမဆုံးအကြိမ် သုံးထားသည်။ ta hagia ဆိုသည်မှာ
ဆောင်းပါးပါ နာမဝိသေသန ဗဟုဝုစ်ပုံစံဖြစ်ပြီး အဓိပ္ပာယ်မှာ “သန့်ရှင်းသောအရာများ”
သို့မဟုတ် စုပေါင်းအနေဖြင့် “သန့်ရှင်းရာဌာန” ဟု ဆိုနိုင်သည်။ ဓမ္မဟောင်းကျမ်း
ဂရိဘာသာပြန် (LXX) တွင်
ဣသရေလဗိမာန်ကို ရည်ညွှန်းရန် ဤစကားကို သုံးသည်။ ဟေဗြဲတွင် ခရစ်တော်သည် ta
hagia အတွင်း
အမှုတာဝန်ထမ်းဆောင်တော်မူသည်ဟု ဆိုထားပြီး၊ ၎င်းကို “လူမဖန်တီးဘဲ
ထာဝရဘုရားဖန်တီးတော်မူသော စစ်မှန်သော တဲတော်” ဟု ထပ်မံသတ်မှတ်ထားသည်။ “တဲတော်” (skēnē)
ဟူသော စကားကို LXX
တွင်
အတိုင်းအတာမထည့်ဘဲ ဣသရေလတဲတော်တစ်ခုလုံးကို ရည်ညွှန်းရန် ပုံမှန်သုံးသည်။ ဟေဗြဲ
၈:၂ တွင် ဤနာမ်နှစ်ခုစလုံးသည် ကောင်းကင်ဗိမာန်ကို ရည်ညွှန်းပြီး၊ နှစ်ခုကြားတွင်
ပါရှိသော ဆက်စပ်နှင့် (kai) သည်
ရှင်းလင်းချက်ပေးသော သို့မဟုတ် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုသော kai အဖြစ် လုပ်ဆောင်ကာ ပထမနာမ်ကို
ဒုတိယနာမ်ဖြင့် ပိုမိုတိကျစွာ သတ်မှတ်ပေးသည်။ ထို့ကြောင့် ခရစ်တော်သည် ဗိမာန် (ta
hagia) ဖြစ်သော စစ်မှန်သော
ကောင်းကင်တဲတော် (skēnē) အတွင်း
အမှုတာဝန်ထမ်းဆောင်တော်မူသည်။ ဤနေရာတွင် ta hagia ဆိုသည်မှာ ကောင်းကင်ဗိမာန်တစ်ခုလုံးကို
ရည်ညွှန်းခြင်းဖြစ်သည်။
A. Hebrews 8:1, 2
In Hebrews 8:2 we find the first use of the noun ta hagia to designate the heavenly sanctuary. Ta hagia is a plural adjective with an article, meaning “holy
things,” or, collectively, “the holy.” It is used in the Greek version of the
OT (LXX) to refer to the Israelite sanctuary. In Hebrews Christ is a minister
in ta hagia, further defined as “the
true tent which is set up not by man but by the Lord.” The term “tent,” skēnē, without modifiers, is normally
used in the LXX to designate the Israelite tabernacle as a whole. In Hebrews
8:2, both nouns refer to the heavenly sanctuary; between the two is the conjunction
“and” (kai), which here functions as
an epexegetical or explicative kai,
bringing in a second noun to define the first in a more precise way. Thus,
Christ is ministering in the sanctuary (ta
hagia), the true, heavenly tabernacle (skēnē).
Here ta hagia refers to the heavenly
sanctuary in its entirety.
ဟေဗြဲ ၉:၁–၁၀ ဟေဗြဲ
၉:၁ တွင် လောကီဗိမာန်ကို to hagion kosmikon၊ “လောကီသန့်ရှင်းရာဌာန” ဟု ခေါ်သည်။
ပထမအကွယ်တွင်း (prōtē) ၏
ဗိမာန်ကို သတ်မှတ်ရန် ဆောင်းပါးပါ ဧကဝုစ်နာမ် (to hagion) ကို သုံးသည်။ ဤဗိမာန်တွင်
အခန်းနှစ်ခန်းရှိပြီး၊ ဤနေရာတွင် “တဲတော်များ” (skēnē) ဟု ခေါ်သည်။ ပထမတဲတော်ကို hagia၊ စာသားအတိုင်း
“သန့်ရှင်းရာများ” ဟု ခေါ်ပြီး ဆောင်းပါးမပါဘဲ ရေးထားသည်။ အကြောင်းမှာ
ဆောင်းပါးပါသော ta hagia သည်
ဗိမာန်တစ်ခုလုံးကို ရည်ညွှန်းပြီး အခန်းတစ်ခန်းတည်းကိုသာ ရည်ညွှန်းခြင်းမဟုတ်ပေ
(၈:၂ နှင့် နှိုင်းယှဉ်ကြည့်ပါ)။ ဒုတိယတဲတော်ကို hagia hagiōn၊ စာသားအတိုင်း
“အသန့်ရှင်းဆုံးသောနေရာ” ဟု ခေါ်သည်။ အဆို ၆ တွင် ယဇ်ပုရောဟိတ်များသည်
နေ့စဉ်တာဝန်များကို ထမ်းဆောင်ရန် ပထမတဲတော်ထဲသို့ အဆက်မပြတ် ဝင်ရောက်ကြသည်။ အဆို ၇
တွင် နှစ်စဉ်ပွဲနေ့တော်ကြီး (ပတိတ်နေ့) တွင် ယဇ်ပုရောဟိတ်မင်းတစ်ဦးတည်းသာ
ဒုတိယတဲတော်ထဲသို့ တစ်နှစ်တစ်ကြိမ် ဝင်ရောက်သည်။ ယဇ်ပုရောဟိတ်များ နေ့တိုင်း
သန့်ရှင်းရာဌာနထဲသို့ ဝင်ရောက်ခွင့်ရှိခြင်းနှင့် ယဇ်ပုရောဟိတ်မင်း
တစ်နှစ်တစ်ကြိမ်သာ အသန့်ရှင်းဆုံးသောနေရာထဲသို့ ဝင်ရောက်ခွင့်ရှိခြင်းတို့ကြားတွင်
နှိုင်းယှဉ်မှုတစ်ခု ပါဝင်နေသည်။
B. Hebrews 9:1–10
In Hebrews 9:1 the earthly sanctuary is called to hagion kosmikon, “the earthly holy place.” A singular noun with
a definite article is used (to hagion)
to designate the sanctuary of the first (prōtē)
covenant. This sanctuary had two apartments, here called “tents” (skēnē). The first is called hagia, literally, “holies,” without a
definite article, for with the article ta
hagia designates the sanctuary as a whole and not merely one of the
compartments (cf. 8:2). The second tent is called the hagia hagiōn, literally, “holy of holies.” In verse 6 the priests
enter continually into the first tent to perform their daily responsibilities.
In verse 7, on the annual Day of Atonement, only the high priest enters the
second tent. A contrast is implicit between the daily access of the priests to
the holy place every day and the yearly access of the high priest once a year
to the Most Holy Place.
အဆို ၈ တွင်
ကောင်းကင်ဗိမာန်ပေါ်လာသည်။ ဤအဆိုသည် လောကီဗိမာန်ကို အကဲဖြတ်ခြင်းကို
မိတ်ဆက်ပုံရသည်။ သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်သည် ယုံကြည်သူအား “ပထမတဲတော်သည်
ရှိနေသေးသမျှ ကာလပတ်လုံး သန့်ရှင်းရာဌာန (ta hagia) ထဲသို့ လမ်းသည် မဖွင့်သေးကြောင်း”
ထုတ်ဖော်ပြသတော်မူသည် (RSV နှင့်
NASB တို့က
“အပြင်ဘက်တဲတော်” ဟု ဘာသာပြန်ထားသော်လည်း ဂရိစာသားတွင် “ပထမတဲတော်” ဟု
ရှင်းရှင်းလင်းလင်း ဖော်ပြထားသည်။ အဆို ၂–၆ တွင် “ပထမတဲတော်” ဆိုသည်မှာ
လောကီဗိမာန်၏ သန့်ရှင်းရာဌာန ဖြစ်သည်။ အကယ်၍ အဆို ၈ တွင်လည်း
ထိုနည်းတူဖြစ်နေမည်ဆိုပါက၊ သန့်ရှင်းရာဌာနတွင် နေ့စဉ်အမှုတာဝန်များ
ဆောင်ရွက်နေသေးသမျှ လောကီဗိမာန်၏ အသန့်ရှင်းဆုံးသောနေရာ (ta hagia) ထဲသို့
ဝင်ရောက်ခွင့်မရှိကြောင်း ဆိုလိုမည်ဖြစ်သည်။ ထိုသို့ ထင်ရှားသော နိဂုံးကို
သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ ဝင်ရောက်စွက်ဖက်မှု လိုအပ်မည်မဟုတ်ပေ။ သို့ရာတွင်
ဤနေရာတွင် ta hagia သည်
ကောင်းကင်ဗိမာန်ကို ရည်ညွှန်းခြင်းဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် လောကီဗိမာန်၏
သန့်ရှင်းရာဌာန (prōtē skēnē) သည်
လည်ပတ်နေသေးသမျှ ကာလပတ်လုံး ကောင်းကင်ဗိမာန်ထဲသို့ ဝင်ရောက်ခွင့်မရှိကြောင်း
ဆိုလိုသည်။ အဆို ၈ သည် ကောင်းကင်ဗိမာန်ထဲသို့ ဝင်ရောက်ခွင့်သည် လောကီဗိမာန်၏ ဒုတိယတဲတော်
(အသန့်ရှင်းဆုံးသောနေရာ) မှတဆင့်သာ ဖြစ်နိုင်သည်ဟု အကြံပြုပုံရသည်။ သို့ရာတွင်
ဟေဗြဲကျမ်းက ဣသရေလတဲတော်ကို ထိုနည်းဖြင့် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခြင်း မဟုတ်ကြောင်း
ကျွန်ုပ်တို့ ငြင်းခုံပါသည်။
The heavenly sanctuary appears in verse 8, which seems to introduce an
evaluation of the earthly sanctuary. The Holy Spirit has revealed to the
believer that “the way into the sanctuary [ta
hagia] is not yet opened as long as the first tent is still standing” (RSV
and NASB translate “outer tent,” whereas the Greek clearly states “first tent.”
In verses 2–6 the “first tent” is the holy place of the earthly sanctuary. If
that were still so in verse 8, the text would be saying that as long as the
daily services in the holy place were being performed, there was no access to
the Most Holy Place (ta hagia) of the
earthly sanctuary. Such an obvious conclusion would not require the
intervention of the Holy Spirit. Here, however, ta hagia refers to the heavenly sanctuary. This would mean that as
long as the holy place (prōtē skēnē)
of the earthly sanctuary was functioning, access to the heavenly sanctuary was
not available. Verse 8 would then suggest that access to the heavenly sanctuary
was possible only through the second tent (the Most Holy Place) of the earthly
sanctuary. But that, we would argue, is not the way Hebrews interprets the
Israelite tabernacle.
ဤအဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုရေးပြဿနာအတွက်
ဒုတိယဖြေရှင်းနည်းမှာ prōtē skēnē ကို
ဣသရေလဗိမာန်တစ်ခုလုံးကို သတ်မှတ်ရန် သုံးခြင်းဖြစ်သည်။ ထို့နောက် ပထမဗိမာန် (prōtē
skēnē) နှင့်
ကောင်းကင်ဗိမာန် ta hagia တို့ကြား
နှိုင်းယှဉ်မှု ရှိလာသည်။ အောက်ပါအချက်များက ထောက်ခံသည်။
The second solution to this exegetical problem is to take prōtē skēnē as a designation for the
Israelite sanctuary as a whole. The contrast then stands between the first
sanctuary, prōtē skēnē, and the
heavenly ta hagia, “sanctuary.” This
is supported by the following considerations.
၁. ဟေဗြဲ ၈ နှင့် ၉
တွင် အကွယ်တွင်းနှစ်ခုနှင့် ၎င်းတို့၏ ဗိမာန်များကို ရှုမြင်ထားသည်။
အကွယ်တွင်းဟောင်းကို ပထမဟု ခေါ်ပြီး အကွယ်တွင်းသစ်ကို ဒုတိယဟု ခေါ်သည် (၈:၇)။
အကွယ်တွင်းဟောင်းတွင် အခန်းနှစ်ခန်းပါသော လောကီဗိမာန်ရှိသည် (၉:၁)။ ထိုနည်းတူ
ဒုတိယအကွယ်တွင်းတွင်လည်း ဗိမာန်ရှိသည် (အဆို ၈)။ ဤဗိမာန်နှစ်ခုကို အဆို ၈ တွင်
နှိုင်းယှဉ်ထားသည်။
1. In Hebrews 8 and 9 two covenants and their respective sanctuaries are
in view. The old covenant is called the first, and the new covenant, the second
(8:7). The old covenant had an earthly sanctuary consisting of two compartments
(9:1); likewise, also the second covenant (verse 8). These two sanctuaries are
contrasted in verse 8.
၂. ဟေဗြဲအရ
လောကီဗိမာန်၏ သန့်ရှင်းရာဌာန သို့မဟုတ် အသန့်ရှင်းဆုံးသောနေရာတွင်လည်း လွတ်လပ်ပြီး
အမြဲတမ်းရှိသော ဘုရားသခင်ထံသို့ ဝင်ရောက်ခွင့် မပေးနိုင်ပေ။ ယဇ်ပုရောဟိတ်မင်းသည်
တစ်နှစ်တစ်ကြိမ် ကန့်သတ်ချက်နှင့် ဝင်ရောက်ခွင့်ရှိသော်လည်း လူများအတွက် မရှိပေ။
ဘုရားသခင်ထံသို့ ပြည့်စုံပြီး အတားအဆီးမရှိသော ဝင်ရောက်ခွင့်ကို ပေးရန်
ဗိမာန်တစ်ခုလုံး လိုအပ်သည်။ ထို့ကြောင့် အဆို ၈ တွင် prōtē skēnē ကို
သန့်ရှင်းရာဌာနသို့သာ ကန့်သတ်ထားခြင်း မဖြစ် ပါ။
2. According to Hebrews neither the holy place nor the Most Holy Place of
the earthly sanctuary provided free and permanent access to God. Limited access
was available to the high priest once a year but not to the people. The whole
sanctuary was needed to provide complete, unhindered access to God. Thus prōtē skēnē in verse 8 should not be
limited to the holy place.
၃. ၉:၈ မှစ၍
နေရာဆိုင်ရာ ထည့်သွင်းစဉ်းစားခြင်းမှ အချိန်ဆိုင်ရာ ထည့်သွင်းစဉ်းစားခြင်းသို့
ပြောင်းလဲသွားသည်။ ထိုအရာကို အချိန်ဆိုင်ရာ စကားလုံး eti၊ “ရှိနေသေးသမျှ” ဖြင့် ဖော်ပြသည်။
နှိုင်းယှဉ်မှုမှာ မတူညီသော ခေတ်နှစ်ခု၏ ဗိမာန်များကြားတွင် ဖြစ်သည်။
“ပထမတဲတော်သည် ရှိနေသေးသမျှ သန့်ရှင်းရာဌာနထဲသို့ လမ်းသည် မဖွင့်သေးပေ” ဟူ၍
ဖြစ်သည်။ prōtē skēnē ကို
ယခု အချိန်ဆိုင်ရာ ဆွေးနွေးချက်ထဲတွင် ထည့်သွင်းပြီး အသန့်ရှင်းဆုံးသောနေရာရှေ့ရှိ
နေရာကို ရည်ညွှန်းခြင်းမဟုတ်ဘဲ ပထမအကွယ်တွင်း၏ တဲတော်ကို ရည်ညွှန်းသည်။ skēnē
ဟူသော စကားသည် ဗိမာန်တစ်ခုလုံးကို
သတ်မှတ်သည် (၈:၂ နှင့် နှိုင်းယှဉ်ကြည့်ပါ)။ အချိန်ဆိုင်ရာ ဆွေးနွေးချက်သို့
ပြောင်းလဲမှုကို အဆို ၉၊ ၁၀ တို့ကလည်း ဖော်ပြသည်။ အဆို ၉ အရ prōtē skēnē တွင် ဆောင်ရွက်သော
အမှုတာဝန်၏ ပြဿနာမှာ ထိုနေရာတွင် ပေးဆောင်သော ယဇ်ပူဇော်ခြင်းနှင့် ယဇ်များသည်
ဝိညာဉ်ကို ပြည့်စုံစေနိုင်ခြင်း မရှိခြင်းဖြစ်သည်။ ဤကန့်သတ်ချက်သည်
နေ့စဉ်အမှုတာဝန်များတင်မက နှစ်ပတ်လည်အမှုတာဝန်များကိုပါ သက်ဆိုင်သည်။ ထို့ကြောင့်
“ပထမတဲတော်” ဟူသော စကားစုကို ဗိမာန်တစ်ခုလုံးကို သတ်မှတ်ရန် သုံးထားသည်ဟု
အကြံပြုသည်။ အဆို ၁၀ တွင် အချိန်ဒြပ်စင်ကို ရှင်းလင်းစွာ ဖော်ပြထားသည်။
လောကီဗိမာန်တွင် ဆောင်ရွက်သော အမှုတာဝန်များသည် “ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးအချိန် (kairos)”
ရောက်သည်အထိ (mechri)
ဖြစ်သည်။
ဆိုလိုသည်မှာ ခရစ်တော်ကြွလာသည်အထိ ဖြစ်သည် (အဆို ၁၀)။ အဆို ၉ တွင် “ယခုအချိန် (kairos)”
ကို ရည်ညွှန်းသော
“သင်္ကေတဖြစ်သော (parabolē)” ဟူသော
စကားစုကို prōtē skēnē လည်ပတ်နေသော
ခေတ်ကို သတ်မှတ်ရန် သုံးသည်ဟု ယူဆပါက၊ နေရာဆိုင်ရာမှ အချိန်ဆိုင်ရာသို့
ပြောင်းလဲမှု ပိုမိုရှင်းလင်းလာသည်။ အဓိပ္ပာယ်မှာ လောကီဗိမာန်သည် ဘုရားသခင်ထံသို့
လွတ်လပ်ပြီး နောက်ဆုံးဝင်ရောက်ခွင့် မရှိသေးကြောင်း သရုပ်ဖော်ခြင်းဖြစ်ပြီး၊ အဆို
၁၀ သည် ထိုချို့ယွင်းချက်ကို ဖယ်ရှားမည့် အချိန်သစ်ကို မိတ်ဆက်မည်ဖြစ်သည်။
ထို့နောက် ကွဲပြားသော ကာလနှစ်ခုတွင် ဗိမာန်နှစ်ခုရှိလာသည်။
3. Beginning with 9:8 there is a shift from spatial considerations to
temporal ones, as indicated by the temporal particle eti, “while, as long as.” The contrast is between the sanctuaries
of two different ages: “The way into the sanctuary is not yet opened as long as the first tent is still
standing.” The prōtē skēnē is placed
now in the context of temporal discussions and taken to refer, not to the space
in front of the Most Holy Place, but to the tabernacle of the first covenant.
The term skēnē would thus designate
the sanctuary as a whole (cf. 8:2).
A shift to a temporal discussion is also indicated by verses 9, 10.
According to verse 9 the problem with the ministry in the prōtē skēnē was that the gifts and sacrifices offered there could
not perfect the conscience. This limitation applied not only to the daily
services but also to the annual services. This suggests the use of the phrase
“first tent” to designate the sanctuary as a whole. In verse 10 the time
element is expressed clearly: The services in the earthly sanctuary were to
last “until [mechri] the time [kairos] of reformation,” that is, until
the coming of Christ (verse 10). The shift from spatial to temporal
considerations is even more clear if the phrase, “which is symbolic [parabolē, “illustration”] for the
present age [kairos, “time”],” in
verse 9, is taken to designate the age when the prōtē skēnē, the earthly sanctuary, was functioning. The meaning
would then be that the earthly sanctuary itself was an illustration of the fact
that free and final access to God was not yet a reality and verse 10 would
introduce the new time when the deficiency was to be eliminated. We would then
have two sanctuaries in two different periods.
၄. ဟေဗြဲစာရေးသူသည်
လောကီဗိမာန်နှင့် ကောင်းကင်ဗိမာန်ကို နှိုင်းယှဉ်သည့်အခါ၊ ပုံမှန်အားဖြင့်
လောကီဗိမာန်ကို တစ်ခုလုံးအဖြစ် ယူသည်။ ဥပမာ၊ “လက်ဖြင့်လုပ်ထားသော” ဗိမာန်သည်
လောကီဗိမာန်တစ်ခုလုံးဖြစ်ပြီး ကောင်းကင်ဗိမာန်နှင့် နှိုင်းယှဉ်ထားသည် (၉:၂၄)။ ၈:၂
တွင် “လူဖန်တီးထားသော” ဗိမာန်သည် သန့်ရှင်းရာဌာနနှင့်
အသန့်ရှင်းဆုံးသောနေရာပါဝင်သော လောကီဗိမာန်ဖြစ်ပြီး ကောင်းကင်ဗိမာန် (ta
hagia) နှင့်
နှိုင်းယှဉ်ထားသည်။ ထို့ကြောင့် ၉:၈ တွင် လောကီသန့်ရှင်းရာဌာနနှင့်
ကောင်းကင်ဗိမာန်ကြား နှိုင်းယှဉ်မှု မဖြစ်နိုင်ပေ။ ဗိမာန်နှစ်ခုကြား နှိုင်းယှဉ်မှုများက
ကောင်းကင်ဗိမာန်သည်လည်း အခန်းနှစ်ခန်းပါသော ဖွဲ့စည်းပုံဖြစ်ကြောင်း အကြံပြုသည်။ နိဂုံးချုပ်အားဖြင့်၊
အဆို ၈ သည် “ပထမတဲတော်” ဟု ခေါ်သော လောကီဗိမာန်နှင့် ကောင်းကင် ta hagia ကို
နှိုင်းယှဉ်ထားသည်။ ဗိမာန်နှစ်ခုစလုံးကို တစ်ခုလုံးအဖြစ် မြင်ထားသည်။ ta
hagia သည်
ကောင်းကင်ဗိမာန်ဖြစ်ပြီး ၎င်း၏ အပိုင်းတစ်ခုသာ မဟုတ်ပေ။ တမန်တော်သည်
သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ ဉာဏ်အလင်းဖြင့် လောကီဗိမာန်လည်ပတ်နေသေးသမျှ
ကောင်းကင်ဗိမာန်ထဲသို့ လမ်းမဖွင့်သေးကြောင်း နိဂုံးချုပ်ခဲ့သည်။ လောကီဗိမာန်၏
တည်ရှိမှုကိုယ်တိုင်က ထိုအချက်ကို သရုပ်ဖော်ခဲ့သည်။ ခရစ်တော်၏ ကွယ်လွန်ခြင်း၊
ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း၊ နှင့် တက်ကြွခြင်းတို့က ကောင်းကင်ဗိမာန်ထဲသို့
လမ်းဖွင့်ပေးခဲ့သည် (၁၀:၁၉၊ ၂၀ နှင့် နှိုင်းယှဉ်ကြည့်ပါ)။
4. When the author of Hebrews establishes a contrast between the earthly
and heavenly sanctuaries, he normally takes the earthly sanctuary as a whole.
For instance, the sanctuary “made with hands” is the earthly sanctuary in its
entirety, which is then contrasted with the heavenly one (9:24). In 8:2 the
sanctuary which was “set up by man” is the earthly, with its holy and Most Holy
places, and is contrasted with the heavenly sanctuary (ta hagia). Thus a contrast between the earthly holy place and the
heavenly sanctuary is unlikely in 9:8. The contrasts between the two
sanctuaries suggest that the heavenly one is also a bipartite structure.
In conclusion, verse 8 contrasts the earthly sanctuary, called “first
tabernacle,” with the heavenly ta hagia.
Both sanctuaries are visualized in their entirety. Ta hagia is the heavenly sanctuary and not a part or section of
it. The apostle has concluded, through the illumination of the Spirit, that as
long as the earthly sanctuary was functioning, the way to the heavenly
sanctuary was not yet open; the very existence of the earthly sanctuary
illustrated that fact. The coming of Christ’s death, resurrection, and
ascension opened a way to the heavenly sanctuary (cf. 10:19, 20).
ဟေဗြဲ ၉:၁၁၊ ၁၂ ဤရှည်လျားသော
ဝါကျသည် စာပိုဒ်ဖွဲ့စည်းပုံအရ ခက်ခဲသော်လည်း အချို့အဓိပ္ပာယ်များမှာ ရှင်းလင်းသည်။
၁. အဓိကဝါကျကို
ခွဲခြားနိုင်သည်။ “တစ်ကြိမ်တည်းနှင့် အမြဲတမ်း သန့်ရှင်းရာဌာန (ta hagia) ထဲသို့ ဝင်တော်မူ၍”
ဟေဗြဲတွင် ကောင်းကင်ဗိမာန်၌ ခရစ်တော်၏ ယဇ်ပုရောဟိတ်အမှုသစ်ကို
ဟောင်းနွမ်းသောစနစ်နှင့် နှိုင်းယှဉ်၍ မိတ်ဆက်ထားသည်။ “သို့ရာတွင်” ဟူသည်မှာ
ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်သည်။ အဓိကဝါကျတွင် ta hagia သည် ကောင်းကင်ဗိမာန်၏
အသန့်ရှင်းဆုံးသောနေရာကို ရည်ညွှန်းကြောင်း ဘာမျှ ညွှန်ပြခြင်းမရှိပေ။ ဤနေရာတွင်
၈:၂ နှင့် ၉:၈ တွင်အတိုင်း ဗိမာန်တစ်ခုလုံးကို ဆိုလိုသည်။
C. Hebrews 9:11, 12
The Greek of this long sentence is syntactically difficult; however,
certain aspects of its meaning are clear.
1. The main clause can be identified: “He entered once for all into the
sanctuary [ta hagia] Here the new
priestly work of Christ in the heavenly sanctuary is introduced in contrast
with the old system; “but” is adversative. Nothing indicates that in the main
clause ta hagia designates the Most
Holy Place in the heavenly sanctuary; it means here the same as in 8:2 and 9:8,
the whole sanctuary.
၂. အဆို ၁၁ တွင်
“လက်ဖြင့်မလုပ်ထားသော၊ ဤဖန်ဆင်းမှုမဟုတ်သော ပိုမိုကြီးမားပြီး ပိုမိုပြည့်စုံသော
တဲတော်” ဟူသော စကားစုသည် ကောင်းကင်ဗိမာန်ကို ရည်ညွှန်းသည်။ ယခင်က “တဲတော်” (skēnē)
ကို ၈:၂ တွင်
ကောင်းကင်ဗိမာန်ကို သတ်မှတ်ရန် သုံးပြီးဖြစ်သည်။ ဤနေရာတွင် ပါဝင်သော
နှိုင်းယှဉ်မှုမှာ ကောင်းကင်တဲတော်နှင့် မောရှေလုပ်ထားသော တဲတော် (၈:၅)
တို့ကြားဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် ကောင်းကင်တဲတော်နှင့် အဆို ၁၂ ရှိ ta hagia သည် တူညီသော အရာ၊
ကောင်းကင်ဗိမာန်ကို ရည်ညွှန်းသည်။
2. In verse 11 the phrase “the greater and more perfect tabernacle (not
made with hands, that is, not of this creation)” refers to the heavenly
sanctuary. Already “tabernacle” (skēnē)
was used in 8:2 to designate the heavenly sanctuary. The implicit contrast here
is between the heavenly “tent” and the “tent” made by Moses (8:5). Hence, the
heavenly tent and ta hagia in verse
12 refer to the same entity, the heavenly sanctuary.
အဆိုအလယ်တွင်
ရှိသော်လည်း အဓိကဝါကျနှင့် ဆက်စပ်မှုမှာ ရှုပ်ထွေးသည်။ အောက်ပါ
အဆင့်ဆင့်ဝါကျလေးခုကို သတိပြုပါ။
“ပိုမိုကြီးမားပြီး
ပိုမိုပြည့်စုံသော တဲတော်မှတဆင့် (dia)” “လက်ဖြင့်မလုပ်ထားသော၊ ဤဖန်ဆင်းမှုမဟုတ်သော” “ဆိတ်နှင့်
နွားသငယ်သွေးဖြင့်လည်း မဟုတ် (oude ... dia)” “သို့ရာတွင် ကိုယ်တော်၏
ကိုယ်တိုင်သွေးတော်ဖြင့် (dia)”
While the previous aspects of the verse are clear, the relationship of the
four subordinate clauses to the main one is complex:
“Through [dia, “by means of,
through”] the greater and more perfect tent”
“Not made with hands, that is, not of this creation”
“Not [oude, “neither”] by [dia] the blood of goats and calves”
“But by [dia] his own blood”
ဤဝါကျလေးခုသည်
တစ်ခုနှင့်တစ်ခု နီးကပ်စွာ ဆက်စပ်နေသည်။ ဒုတိယဝါကျသည် ပထမကို ပြုပြင်ပြီး
ဆန့်ကျင်ဘက်ပြိုင်နှိုင်းမှုဖြင့် “ပိုမိုကြီးမားပြီး ပိုမိုပြည့်စုံသော တဲတော်” ၏
သဘောကို ရှင်းလင်းပေးသည်။ ဤနှစ်ခုကို အတူတူထားရှိရမည်။ တတိယဝါကျကို ငြင်းပယ်သော
“လည်း မဟုတ်” (oude) ဖြင့်
စတင်ထားပြီး ထူးခြားသည် သို့မဟုတ် မမျှော်မှန်းထားသည့် ပုံစံဖြစ်သည်။ ဂရိဘာသာတွင် oude
သည် တူညီသော
ငြင်းပယ်ဝါကျများကို ဆက်သွယ်သည်။ ယခင်ဝါကျသည် ငြင်းပယ်သော်လည်း အမျိုးအစားမတူပေ။
ဤအရာက စတိုင်ပိုင်းဆိုင်ရာ ပြောင်းလဲမှုကို ဖြစ်စေပြီး “လည်း မဟုတ်” (oude)
ကို
ခံနိုင်ရည်ရှိစေသည်။ “ဖြင့်” (dia) ဟူသော
နAheadစကားသုံးမှုက
အတွေးသစ် သို့မဟုတ် ဒြပ်စင်သစ်ကို မိတ်ဆက်ကြောင်း အကြံပြုသည်။ နောက်ဆုံးဝါကျမှာ
တတိယနှင့် တိုက်ရိုက်ဆက်စပ်နေပြီး ဆန့်ကျင်ဘက်စကား de “သို့ရာတွင်” နှင့် dia ကို ထပ်မံသုံးထားသည်။
ပြိုင်နှိုင်းမှုမှာ ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်သည်။
The four clauses are closely related. The second modifies the first,
clarifying by antithetical parallelism the nature of the “greater and more
perfect tabernacle.” The two must stay together in any interpretation of the
sentence. The third is introduced by the negative “neither” (oude), which is rather unusual or even
unexpected. In Greek oude joins
negative sentences of the same type. While the previous clause is negative, it
is not of the same type. This suggests a stylistic change, making the presence
of “neither” (oude) tolerable. The
use of the preposition “by” (dia)
suggests that a new element or idea is being introduced. The last clause is
obviously related and directly connected to number three. This is suggested by
the presence of the adversative particle de,
“but,” and another use of dia. The
parallelism is antithetic.
ဤအဆင့်ဆင့်ဝါကျများသည်
ပထမဝါကျကို ပြန်ညွှန်းပြီး အချင်းချင်း ဆက်စပ်နေသည်။ ဓမ္မရေးရာအကြောင်းအရာအရ
ဤလေးခုကို နှစ်စုခွဲနိုင်သည်။ ပထမနှစ်ခုသည် အကွယ်တွင်းသစ်၏ ဗိမာန်၏ သာလွန်မှုကို
ဖော်ပြပြီး လူလက်ဖြင့်လုပ်ထားပြီး ဤဖန်ဆင်းမှုမှ ဖြစ်သော လောကီဗိမာန်နှင့်
တိတ်ဆိတ်စွာ နှိုင်းယှဉ်ထားသည်။ နောက်ဆုံးနှစ်ခုသည် ယဇ်သွေးသစ်၏ ထူးခြားမှုကို
ဖော်ပြပြီး အကွယ်တွင်းဟောင်းတွင် သုံးသော တိရစ္ဆာန်သွေးနှင့် ထပ်မံ တိတ်ဆိတ်စွာ
နှိုင်းယှဉ်ထားသည်။ နှိုင်းယှဉ်မှုများကို အပြုသဘောနှင့် အငြင်းပယ်ဝါကျများကို
ပေါင်းစပ်၍ ကျက်သရေရှိစွာ ဖော်ပြထားသည်။
These clauses, which are connected one to the other in pointing back to
the first clause, are theologically important to what the author is trying to
say. On the basis of theological content, the four can be grouped into two. The
first two state the superiority of the sanctuary of the new covenant by
implicitly contrasting it with the earthly sanctuary made by humans and
belonging to this creation. The last two state the uniqueness of the new
sacrificial blood by contrasting it, again implicitly, with the blood of
animals used in the old covenant. The contrasts are expressed in an elegant way
by combining positive and negative clauses.
အပြုသဘော “ပိုမိုကြီးမားပြီး
ပိုမိုပြည့်စုံသော တဲတော်မှတဆင့်”
အငြင်းပယ် “လက်ဖြင့်မလုပ်ထားသော၊
ဤဖန်ဆင်းမှုမဟုတ်သော” “ဆိတ်နှင့်
နွားသငယ်သွေးဖြင့်လည်း မဟုတ်”
အပြုသဘော “သို့ရာတွင်
ကိုယ်တော်၏ ကိုယ်တိုင်သွေးတော်ဖြင့်”
A Positive
“through the greater and more perfect tent”
B Negative
“not made with hands, that is, not of this creation”
B Negative
“not by the blood of goats and calves”
A Positive
“but by his own blood”
ဤအဆင့်ဆင့်ဝါကျများအားဖြင့်
အဓိကဝါကျ၏ ဓမ္မရေးရာအကြောင်းအရာကို များစွာ ကြွယ်ဝစေသည်။ ခရစ်တော်
ကောင်းကင်ဗိမာန်ထဲသို့ ဝင်ရောက်ခြင်းအချက်နှင့်အတူ ခရစ်တော်
ယဇ်ပုရောဟိတ်အမှုထမ်းဆောင်ရာ ဗိမာန်သည် လောကီဗိမာန်ထက် အဆမတန် သာလွန်ကြောင်းနှင့်
ယဇ်ပုရောဟိတ်သွေးသည်လည်း ထိုနည်းတူ သာလွန်ကြောင်း အချက်အလက်များ ထပ်ထည့်ထားသည်။
By way of these subordinate clauses the theological content of the main
clause is greatly enriched. To the fact of Christ’s entrance into the heavenly
sanctuary is added the information that the sanctuary in which Christ functions
as priest is immensely superior to the earthly one and that the priestly blood
is likewise superior.
ဤကျမ်းပိုဒ်တွင်
ခရစ်တော်သည် ပိုမိုကြီးမားပြီး ပိုမိုပြည့်စုံသော တဲတော်ကို အသုံးပြု၍ (သို့မဟုတ်
ဖြတ်သန်း၍၊ dia) ကောင်းကင်ဗိမာန်ထဲသို့
ဝင်တော်မူသည်ဟု မဆိုထားပါ။ ပထမအပိုဒ်ငယ်တွင် dia ဆိုသည့် စကားပုံသည်
အဓိပ္ပါယ်ဖွင့်ဆိုရန် ခက်ခဲနေသေးသော်လည်း၊ ထိုအပိုဒ်ငယ်ကို အဓိကကြိယာ
(“ဝင်တော်မူသည်”) နှင့် ချိတ်ဆက်ပါက အဓိပ္ပါယ်ဖွင့်ဆိုမှု ပိုမိုခက်ခဲလာပါသည်။
ပထမအမှီအခိုက်အပိုဒ်ငယ်တွင် dia ကို
အဓိကဝါကျ၏ ပထမအပိုင်းဖြစ်သော “ခရစ်တော်သည် မဟာယဇ်ကြီးမင်းအဖြစ်
ရောက်ရှိလာတော်မူသည်” နှင့် ဆက်စပ်ရမည်။ စကားပုံ dia သည် “ဖြတ်သန်း၍” ဟု အဓိပ္ပါယ်ရပြီး၊
ကိုယ်တော်၏ ယဇ်ပုရောဟိတ်အမှုတော်ကို ဆောင်ရွက်ရာတွင် အသုံးပြုသည့် နည်းလမ်း
သို့မဟုတ် အကြောင်းခံကို ရည်ညွှန်းနိုင်သည်။ “ခရစ်တော်သည် ပိုမိုကြီးမားပြီး
ပိုမိုပြည့်စုံသော တဲတော်ကိုိ အသုံးပြု၍ မဟာယဇ်ကြီးမင်းအဖြစ် ရောက်ရှိလာတော်မူသည်”
ဟု ဆိုနိုင်သည်။ တတိယအပိုဒ်ငယ်တွင် သွေးအကြောင်းကို မိတ်ဆက်ရာတွင် အသုံးပြုထားသော dia
စကားပုံကိုလည်း
အလားတူ နားလည်နိုင်သည်။ ဤရှည်လျားသော ဝါကျ၏ အဓိကအကြောင်းအရာမှာ ကိုယ်တော်သည်
မဟာယဇ်ကြီးမင်းအဖြစ် ရောက်ရှိလာပြီးနောက်၊ ကိုယ်တော်၏ ယဇ်ပုရောဟိတ်အမှုတော်တွင်
သာလွန်ကောင်းမွန်သော ဗိမာန်နှင့် ကိုယ်တော်၏ ကိုယ်တိုင်သွေးတော်ကို
အသုံးပြုတော်မူသည်။ ထို့နောက် ထာဝရရွေးနုတ်ခြင်းကို ပြီးမြောက်စေပြီးမှ
ထိုဗိမာန်ထဲသို့ ဝင်တော်မူသည်။ ဤအဓိပ္ပါယ်သည် ဟေဗြဲဩဝါဒစာ၏ အခြားနေရာများတွင်
ဆိုထားသည်နှင့် အလွန်ကိုက်ညီပါသည်။ NEB ဘာသာပြန်ကျမ်းသည် ဟေဗြဲဩဝါဒစာ ရေးသားသူ၏ ရည်ရွယ်ချက်အမှန်ကို
ဖမ်းစားနိုင်ခဲ့သည်။ “ယခုမူကား ခရစ်တော်သည် ရှိပြီးသော ကောင်းသောအရာများ၏
မဟာယဇ်ကြီးမင်းအဖြစ် လာတော်မူပြီ။ ကိုယ်တော်၏ ယဇ်ပုရောဟိတ်အမှုဆောင်ရာ တဲတော်သည်
လူလက်ဖြင့် မပြုလုပ်ထားသော၊ ပိုမိုကြီးမားပြီး ပိုမိုပြည့်စုံသော တဲတော်ဖြစ်သည်။
ဆိုလိုသည်မှာ ဤဖန်ဆင်းခံလောကနှင့် မသက်ဆိုင်ပါ။ ကိုယ်တော်ယဇ်ပူဇော်သော သွေးတော်သည်
ဆိတ်သငယ်နှင့် နွားသငယ်တို့၏ သွေးမဟုတ်၊ ကိုယ်တော်၏ ကိုယ်တိုင်သွေးတော်ဖြစ်သည်။
ဤနည်းဖြင့် ကိုယ်တော်သည် တစ်ကြိမ်တည်းသာ ဗိမာန်တော်ထဲသို့ ဝင်တော်မူပြီ။”
The passage does not state that Christ entered the heavenly sanctuary by
means of (or through, dia) the
greater and more perfect tent. While dia in
the first clause remains difficult, the interpretational problem becomes more
acute if the clause is tied to the main verb (“he entered”). In the first
subordinate clause dia should be
related to the first part of the main clause, “but Christ arrived as high
priest.” The preposition dia,
“through,” could refer to the means or agency He uses in performing His priestly
work: “Christ arrived as high priest by using the greater and more perfect
tent.” The same notion applies to the use of the preposition dia, which introduces the subject of
blood in the third clause. The idea of this long sentence is that after He
arrived as high priest, Christ used in His priestly work a superior sanctuary
and His own blood. Then He entered into that sanctuary after securing eternal
redemption. This is in perfect agreement with what is said elsewhere in
Hebrews. The NEB has captured in its translation the real intent of the author
of Hebrews: “But now Christ has come, high priest of good things already in
being. The tent of his priesthood is a greater and more perfect one, not made
by men’s hands, that is, not belonging to this created world; the blood of his
sacrifice is his own blood, not the blood of goats and calves; and thus he has
entered the sanctuary once and for all.”
ဃ။ ဟေဗြဲ ၉:၂၄-၂၅
ဤကျမ်းပိုဒ်၊
အထူးသဖြင့် အပိုဒ်ငယ် ၂ဏန်း ၂၄ ကို ကောင်းကင်ဗိမာန်သည်
ကောင်းကင်နိုင်ငံတော်ကိုယ်တိုင်ဖြစ်သည်ဟု အဓိပ္ပါယ်ဖွင့်ဆိုကြသည်။ ဤနေရာတွင်
ဖော်ပြထားသော အကြောင်းအရာသည် ၉:၁၁-၁၂ တွင် တွေ့ရသည်နှင့် အတူတူပင်ဖြစ်သည်။
ခရစ်တော်သည် မြေကြီးပေါ်ဗိမာန်၏ ပုံတူဖြစ်သော ကောင်းကင်ဗိမာန်ထဲသို့ ဝင်တော်မူသည်။
မူရင်းဖြစ်သောကြောင့် ကောင်းကင်ဗိမာန်သည် သာလွန်မြင့်မြတ်သည်။ အပိုဒ်ငယ် ၂၄ ၏
ပထမအပိုင်းတွင် ငြင်းဆိုချက်ကို ဖော်ပြထားသည်။ ခရစ်တော်သည်
လူလက်ဖြင့်ပြုလုပ်ထားသော ဗိမာန်ထဲသို့ မဝင်တော်မူပါ။ “ဗိမာန်” ဟူသော နာမ်မှာ hagia
ဖြစ်ပြီး
သတ်မှတ်နာမ်မပါဌ်ဆောင် မပါပါ။ နာမ်ကို ပြင်ဆင်သတ်မှတ်ချက်များက
သတ်မှတ်ထားပြီးဖြစ်သောကြောင့် သတ်မှတ်နာမ်ပါဌ်ဆောင် မလိုအပ်ပါ။ Hagia ဆိုသည်မှာ
ဗိမာန်တစုစုပေါင်းကို ရည်ညွှန်းပြီး ဗိမာန်၏ အခန်းတစ်ခုခုကို ရည်ညွှန်းခြင်း
မဟုတ်ပါ။ လူလက်ဖြင့်ပြုလုပ်ထားသော ဗိမာန်ကို ထပ်မံ၍ “စစ်မှန်သော ဗိမာန်” နှင့်
ဆန့်ကျင်ဘက်ထားပြီး ကောင်းကင်ဗိမာန်၏ အမှန်တကယ်ရှိခြင်းကို အလေးပေးထားသည် (ဟေဗြဲ
၈:၂ နှင့် နှိုင်းယှဉ်ကင်း)။
D. Hebrews 9:24, 25
This passage, in particular verse 24, has been interpreted to mean that
the heavenly sanctuary is heaven itself. The thought expressed is the same
found in 9:11, 12: Christ entered the heavenly sanctuary, which served as a
model for the earthly. As the original, the heavenly is superior. The first
part of verse 24 expressed a negative statement: Christ did not enter into a
sanctuary made with hands. The noun “sanctuary” is hagia without the definite article. The article is not necessary
because the modifiers make the noun definite. Hagia refers to the sanctuary as a whole without reference to any
section of it. The sanctuary made with hands is again contrasted with the “true
one” stressing the reality of the heavenly sanctuary (cf. 8:2).
ဟေဗြဲဩဝါဒစာအရ
ခရစ်တော်သည် အောက်တန်းကျသော ဗိမာန်ထဲသို့ မဝင်တော်မူဘဲ
“ကောင်းကင်နိုင်ငံတော်ကိုယ်တိုင်” ထဲသို့ ဝင်တော်မူသည်။ ဤနေရာတွင် ဗိမာန်နှင့်
ကောင်းကင်နိုင်ငံတော်ကို တူညီသည်ဟု မဆိုလိုပါ။ အပိုဒ်ငယ် ၂၄ ၏ ပထမအပိုင်းတွင် hagia
သည်
ဗိမာန်နှစ်ခုလုံးကို ရည်ညွှန်းသည်။ တစ်ခုမှာ “ပုံတူ” ဖြစ်ပြီး နောက်တစ်ခုမှာ
“စစ်မှန်သော ဗိမာန်” ဖြစ်သည်။ စာရေးသူသည် စတိုင်အရ ကွဲပြားမှုရှိစေရန်နှင့်
အကျဉ်းချုံး၍ နောက်အကြောင်းအရာသို့ ဆက်လက်သွားရန်အတွက် “ကောင်းကင်နိုင်ငံတော်”
ဟူသော စကားကိုသာ အသုံးပြုခဲ့သည်။ “ဗိမာန်” ဟူသော စကားလုံးကို တမင်ချန်ထားခဲ့သည်။
အနက်အဓိပ္ပါယ်မှာ “ကောင်းကင်နိုင်ငံတော်အတွင်း၌ရှိသော ဗိမာန်ထဲသို့” ဟူ၍ ဖြစ်သည်။
ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် “ကောင်းကင်နိုင်ငံတော်” ကို ဘုရားသခင်၏ ကောင်းကင်နေရာအဖြစ်
အသုံးပြုထားသည်။ ထို့ကြောင့် ဘုရားသခင်၏ ဗိမာန်သည် ကောင်းကင်ဘုံတွင်
ရှိသောကြောင့်၊ ကောင်းကင်နိုင်ငံတော်ကိုယ်တိုင်ကို ဗိမာန်ဟု မဆိုဘဲ “ကောင်းကင်”
ဟူ၍သာ အသုံးပြုနိုင်သည်။ ဤအဓိပ္ပါယ်ဖွင့်ဆိုချက်သည် ထူးဆန်းသည် မဟုတ်ဘဲ စာရေးသူ
ယခင်က ဖော်ပြခဲ့သည်နှင့် ကိုက်ညီသည်။ ကောင်းကင်ဗိမာန်ကို “စစ်မှန်သော ဗိမာန်” ဟု
နားလည်ခြင်းနှင့်လည်း ကိုက်ညီသည်။ အပိုဒ်ငယ် ၂၅ တွင် ta hagia သည်
မြေကြီးပေါ်ဗိမာန်ကို ရည်ညွှန်းသည်။ ဤကျမ်းပိုဒ်သည် ပူဇော်သက္ကာနေ့နှင့်
ပတ်သက်ပြီး ဆွေးနွေးထားသည်။ တချို့က ဤနာမ်သည် အဆွယ်တော်ခန်းကို ရည်ညွှန်းသည်ဟု
ဆိုနိုင်သော်လည်း၊ ထိုနေ့တွင် ယဇ်ကြီးမင်းသည် ဗိမာန်တစ်ခုလုံး၌သာ
အမှုတော်ဆောင်ပြီး အခန်းတစ်ခုတည်းတွင် မဟုတ်ပါ။ ဤအပိုဒ်ငယ်တွင်လည်း ta
hagia ကို
မြေကြီးပေါ်ဗိမာန်တစ်ခုလုံံးကို ရည်ညွှန်းသည်ဟု နားလည်ရမည်။ အကယ်၍ ဟေဗြဲဩဝါဒစာ
ရေးသားသူသည် “အဆွယ်တော်ခန်း” ကို ရည်ညွှန်းလိုပါက ၉:၃ တွင် အသုံးပြုထားသော
စကားစုကို ရွေးချယ်နိုင်ခဲ့သည်။
According to Hebrews, Christ did not enter into an inferior sanctuary, but
“into heaven itself.” Here the sanctuary and heaven are not equated. In the
first part of verse 24 hagia refers
to both sanctuaries—to the one that is “a copy” and the other that is “the true
one.” The author seems to have used “heaven” by itself for stylistic reasons.
To avoid using hagia again and in an
effort to be brief and move on to the second point in the argument, the word
“sanctuary” is intentionally omitted. The context helps identify what was
omitted. Christ entered “into [the sanctuary which is in] heaven.” In the OT
“heaven” is used as a designation for God’s heavenly dwelling; therefore, since
God’s sanctuary is in heaven, “heaven” can be used to refer to it without making
heaven itself God’s sanctuary. This is not a peculiar interpretation of the
passage but what the author has stated previously. It also agrees with the
understanding in Hebrews of the heavenly sanctuary as the “real one.” In verse
25 ta hagia designates the earthly
sanctuary. The text deals with the Day of Atonement and one could argue that
the noun refers to the Most Holy Place; however, on that day the high priest
officiated in the whole sanctuary and not only in one of its apartments. In
this verse also ta hagia should be
understood as designating the earthly sanctuary in its entirety. Had the author
of Hebrews wanted to refer to the “Most Holy Place,” the phrase used in 9:3
could have been chosen.
င။ ဟေဗြဲ ၁၀:၁၉-၂၀
အပိုဒ်ငယ် ၁၉ တွင်
ယုံကြည်သူသည် ခရစ်တော်၏ သွေးတော်ကြောင့် ကောင်းကင်ဗိမာန်ထဲသို့ ယုံမှားခြင်းမရှိဘဲ
ဝင်ရောက်ခွင့်ရှိသည်။ Ta hagia သည်
ကောင်းကင်ဗိမာန်၏ အခန်းတစ်ခုခုကို မရည်ညွှန်းဘဲ ဗိမာန်တစ်ခုလုံးကိုသာ
ရည်ညွှန်းသည်။ ခရစ်တော်သည် ထိုနေရာသို့ ဝင်တော်မူပြီး ကိုယ်တော်၏
အသေခံခြင်းကြောင့် ကျွန်ုပ်တို့သည် ထိုဗိမာန်သို့ ဝင်ရောကခွင့်ရှိသည်။
အပိုဒ်ငယ် ၂၀ တွင်
ဗိမာန်၏ အဝတ်ခန်း (သို့မဟုတ် ကာဆီး) ကို ခရစ်တော်၏ ကိုယ်ခန္ဓာနှင့် တူညီသည်ဟု
ဆိုထားပုံရသည်။ “ကိုယ်တော်သည် ကျွန်ုပ်တို့အတွက် အဝတ်ခန်းဖြတ်၍ ဖွင့်တော်မူသော
အသစ်အလျင်နှင့် အသက်ရှင်သောလမ်းဖြင့်၊ ဆိုလိုသည်မှာ ကိုယ်တော်၏ ကိုယ်ခန္ဓာဖြတ်၍”
ဟူ၏။ “ဆိုလိုသည်မှာ” (tout’ estin) ကို
ဟေဗြဲဩဝါဒစာတွင် ချက်ချင်းရှေ့မှ နာမ်ကို ရှင်းပြရန် မကြာခဏ အသုံးပြုသည် (ဟေဗြဲ
၂:၁၄; ၇:၅;
၉:၁၁ ကြည့်)။ အကယ်၍
ဤနေရာတွင်လည်း ထိုနည်းအတိုင်း အသုံးပြုထားပါက tout’ estin သည် အဝတ်ခန်းကို ခရစ်တော်၏
ကိုယ်ခန္ဓာနှင့် တူညီစေသည်။ သို့သော် ဤအဓိပ္ပါယ်ဖွင့်ဆိုချက်သည် ပြဿနာများစွာ
ဖြစ်ပေါ်စေပြီး လက်ခံ၍ မရနိုင်ပါ။ အကြောင်းမှာ ဗိမာန်ထဲဝင်ရန် ယေရှုသည် ကိုယ်တော်၏
ကိုယ်ခန္ဓာ (အဝတ်ခန်း) ကို ဖြတ်တော်မူရမည်ဟု ဆိုလိုခြင်းဖြစ်သည်။
အဝတ်ခန်းဖြတ်ခြင်းသည် လက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ်တွင် ဖြစ်ပျက်ခဲ့သည်ကို ကောင်းကင်နိုင်ငံတော်၌
ဖြစ်ပျက်သည်ဟု မဆိုနိုင်ပါ။ ထို့ပြင် “အဝတ်ခန်း” ဟူသော စကားလုံးကို
ကျမ်းစာတစ်စုလုံးတွင် အလွန်တည်ငြိမ်ပြီး နေရာတိကျစွာ အသုံးပြုထားသည် (၆:၁၉၊ ၂၀;
၉:၃)။ ၁၀:၂၀ တွင်
“အဝတ်ခန်း” ကို နှိုင်းယှဉ်သုံးနှုန်း သို့မဟုတ် သင်္ကေတအဖြစ် အသုံးပြုထားသည်ဟူသော
သက်သေမရှိပါ။
E. Hebrews 10:19, 20
In verse 19 the believer has confidence and freedom to enter the heavenly
sanctuary by virtue of Christ’s blood. Ta
hagia does not point to any particular section of the heavenly sanctuary
but to the sanctuary itself. Christ entered there and by virtue of His death we
have access to it.
In verse 20 the veil of the temple seems to be equated with the flesh of
Christ: “By the new and living way which he opened for us through the curtain,
that is [tout’ estin], through his
flesh.” “That is” (tout’ estin) is
used often in Hebrews to explain the immediately preceding noun (see Heb. 2:14;
7:5; 9:11). If so used here, tout’ estin makes
the veil equivalent to the flesh of Christ. Such an interpretation creates
problems, which make it untenable. For one, it implies that in order to enter
the sanctuary, Jesus went through His own flesh (the veil). This could not be
applied to His experience on the cross because going through the veil is
something that takes place in the heavenly realm. In addition, the term “veil”
is used in a very concrete and local way in the rest of the Epistle (6:19, 20;
9:3). There is no evidence in 10:20 that “veil” is being used in a metaphorical
or symbolic way.
Tout’ estin ကို
ချက်ချင်းရှေ့မှ နာမ်မဟုတ်ဘဲ အခြားနာမ်ကို ပြန်လည်ရည်ညွှန်းရန်လည်း
ဟေဗြဲဩဝါဒစာတွင် အသုံးပြုသည် (၁၃:၁၅ ကြည့်)။ ဤမရေရာမှုကြောင့် tout’ estin သည်
အပိုဒ်ငယ်အတွင်းရှိ နောက်ထပ်နာမ်ဖြစ်သော “လမ်း” ကို ရည်ညွှန်းနိုင်သည်။ ထိုအခါ
အဝတ်ခန်းဖြတ်၍ ဘုရားသခင်ထံသို့ ချဉ်းကပ်ရာ လမ်းသည် ခရစ်တော်၏ ကိုယ်ခန္ဓာဖြစ်သည်။
ဆိုလိုသည်မှာ ကိုယ်တော်၏ လူ့ဇာတိခံယူခြင်း၊ အသေခံခြင်းနှင့်
ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းပင် ဖြစ်သည်။ “ကိုယ်တော်၏ ကိုယ်ခန္ဓာ၏” ဟူသော
ပိုင်ဆိုင်မှုနာမ်စု (genitive) သည်
“လမ်း” နှင့် ဆက်စပ်သော မှီခိုနာမ်စု ဖြစ်လာသည်။ “လမ်း … ဆိုလိုသည်မှာ ကိုယ်တော်၏
ကိုယ်ခန္ဓာ၏ လမ်း” ဟု ဖြစ်သွားသည်။ ဤအဓိပ္ပါယ်ဖွင့်ဆိုချက်သည် သဒ္ဒါနည်းအရ
လည်းကောင်း၊ အနက်အဓိပ္ပါယ်အရ လည်းကောင်း မှန်ကန်ပြီး၊ ဟေဗြဲဩဝါဒစာ၏
ကျန်ရှိရာနေရာများတွင် ကောင်းကင်ဗိမာန်ကို တည်ငြိမ်ပြီး နေရာတိကျစွာ
ဖော်ပြထားမှုနှင့် ကိုက်ညီသည်။
The phrase tout’ estin is also
used in Hebrews to refer back to a noun other than the immediately preceding
one (see 13:15). This ambiguity allows
tout’ estin to refer back to “the way,” the other noun in the verse. In
that case the way of access to God, through the veil, is the flesh of Christ,
i.e., His incarnation, death, and resurrection. The genitive phrase “of his
flesh” would, then, be a genitive of dependence connected to “way”: “the way …,
that is, [the way] of his flesh.” This interpretation is grammatically and
contextually valid, and agrees with the understanding of the heavenly sanctuary
in concrete and local terms as presented in the rest of Hebrews.
ဖြည့်စွက်ချက် ခ
ဟေဗြဲ ၆:၁၉-၂၀
ဤအပိုဒ်ငယ်များသည်
ခရစ်ယာန်မျှော်လင့်ချက်ကို အားပေးသော အခန်းကြီး ၆ တွင် ပါဝင်သည်။ ပြဿနာရှိသော
စကားစုမှာ “အဝတ်ခန်းနောက်ကွယ်ရှိ အတွင်းဗိမာန်” ဖြစ်ပြီး ခရစ်တော်သည် ထိုနေရာသို့
ဝင်တော်မူသည်ဟု ဆိုသည်။ ဂရိဘာသာတွင် eis to esōteron tou katapetasmatos၊ “အဝတ်ခန်း၏
အတွင်းဘက်သို့” ဟု ဖတ်ရသည်။ ဤစကားစုသည် လေဝိ ၁၆:၂ ၏ ဂရိဘာသာပြန် (LXX) ဖြစ်သော eis
to hagion esōteron tou katapetasmatos၊
“အဝတ်ခန်းအတွင်း/နောက်ကွယ်ရှိ ဗိမာန်ထဲသို့” နှင့် ဆင်တူသည်။
Appendix B Hebrews 6:19, 20
These verses belong to a chapter that contains an exhortation to Christian
hope. The problem phrase involves “the inner shrine behind the curtain,” where
Christ has entered. In Greek it reads, eis
to esōteron tou katapetasmatos, “into the interior of the veil.” This
phrase is similar to the LXX of Leviticus 16:2: eis to hagion esōteron tou katapetasmatos, “into the sanctuary
within/behind the veil.”
ထင်ရှားသော
ဆင်တူမှုများ ရှိသော်လည်။ ကွဲပြားမှုများလည်း ရှိသည်။ ဟေဗြဲကျမ်း၏ ထုံးစံအတိုင်း
ဖော်ပြချက် ယေဘုယျသဘောရှိပြီး ချက်ချင်းအနက်အဓိပ္ပါယ်အရ တမန်တော်သည် ကိုယ်တော်သည်
အထမြောက်ပြီးနောက် ပူဇော်သက္ကာနေ့၏ ပုံသဲ့ဆောင်အဓိပ္ပါယ်ကို ပြည့်စုံစေရန်
အဆွယ်တော်ခန်းထဲသို့ ဝင်တော်မူသည်ဟု အကြံပြုခြင်း လုံးဝမရှိပါ။
ဤအဓိပ္ပါယ်ဖွင့်ဆိုချက်ကို ငြင်းပယ်ရသော အဓိကအကြောင်းများမှာ
အောက်ပါအတိုင်းဖြစ်သည်။
There are obvious similarities; but at the same time there are
differences. The rather general nature of the statement and the immediate
context in Hebrews indicate that the apostle was not even suggesting that
Christ entered into the Most Holy Place immediately after His ascension to
fulfill the typological meaning of the Day of Atonement. Items vital to this
interpretation are the following:
၁. Katapetasma
ဟူသော စကားလုံးသည်
မရေရာပါ။ LXX တွင်
ဤစကားလုံးကို တဲတော်ဝင်းထဲဝင်ပေါက်ရှိ အဝတ်ခန်း (တောလည် ၃:၂၆)၊ ပထမအဝတ်ခန်း -
သန့်ရှင်းရာဌာနဝင်ပေါက် (ထွက်မြောက်ရာ ၂၆:၃၇)၊ နှင့် အဆွယ်တော်ခန်းရှေ့ အဝတ်ခန်း
(အခန်း ၃၁၊ ၃၃) ကို ရည်ညွှန်းရန် အသုံးပြုသည်။် တစ်ခုတည်းဖြင့် မည်သည့်အဝတ်ခန်းကို
ဆိုလိုသည်ကို မဆုံးဖြတ်နိုင်ပါ။ ဟေဗြဲ ၉:၃ တွင် “ဒုတိယအဝတ်ခန်း” ဟု တိကျစွာ
ဖော်ပြထားသည်။် ၆:၁၉ တွင် တိကျမှု မရှိခြင်းကြောင့် ဒုတိယအဝတ်ခန်းကို
ရည်ညွှန်းခြင်း မဟုတ်ကြောင်း ပြသသည်။ စာရေးသူသည် ခရစ်တော်ဝင်တော်မူရာ ဗိမာန်၏
သတ်မှတ်နေရာကို မဖော်ပြပါ။
1. The term katapetasma is
ambiguous. It is employed in the LXX to refer to the veil at the entrance to
the courtyard of the sanctuary (Num. 3:26), to the first veil at the entrance
to the holy place (Ex. 26:37), and to the veil in front of the Most Holy Place
(verses 31, 33). By itself the term cannot be used to determine which of the
veils is intended. In Hebrews 9:3 the term is specific; “the second veil.” The
lack of specificity in 6:19 indicates that the reference is not to the second
veil, and that the author does not define the specific area of the sanctuary
into which Christ entered.
၂. ဟေဗြဲ ၆:၁၉ တွင်
“နာမ်ပါဌ်ဆောင် နှင့် စကားပုံ esōteron (“အတွင်း/နောက်ကွယ်”) ကို လေဝိ ၁၆:၂ ကဲ့သို့ မတူညီစွာ
အသုံးပြုထားသည်။ လေဝိရှိရာတွင် “ဗိမာန်” (to hagion) ဟူသော နာမ်ရှေ့တွင် ရှိသောကြောင့်
ဗိမာန်အတွင်းရှိ သတ်မှတ်နေရာကို ညွှန်ပြသည်။ ဟေဗြဲ ၆:၁၉ တွင်မူ esōteron သည် စကားပုံမဟုတ်ဘဲ
နာမ်အဖြစ် အသုံးပြုထားပြီး နာမ်ပါဌ်ဆောင်ပါရှိသည်။ “အဝတ်ခန်း၏ အတွင်းဘက်သို့”
ဟူ၍ဖြစ်ပြီး “အဝတ်ခန်းအတွင်းရှိ” ဟု မဖြစ်ပါ။ ဗိမာန်ဟူသော စကားလုံး လုံးဝမပါပါ။
စကားပုံစုသည် ဗိမာန်တစ်ခုလုံးကို ယေဘုယျရည်ညွှန်းပြီး ကောင်းကင်ဗိမာန်၏ အခန်းသတ်မှတ်ရာကို
မညွှန်ပြပါ။ “အဝတ်ခန်း” သည် ဗိမာန်ဝင်ပေါက်ရှိ အဝတ်ခန်းကို ဆိုလိုနိုင်ပြီး
ဗိမာန်ထဲသို့ ဝင်ရောက်ခွင့်ပေးသော အဝတ်ခန်းဖြစ်သည်။
2. In Hebrews 6:19 the preposition “behind/within” (esōteron) is used in a different way than in Leviticus 16:2, where
it specifies a place within the sanctuary as indicated by the noun “sanctuary” (to hagion) preceding it. In other
words, in Leviticus 16:2, “within the veil” designates a specific area inside
the “sanctuary.” On the other hand, in Hebrews 6:19 esōteron is used, not as a preposition but as a noun. It is
preceded by a definite article: “eis to,
“into the interior of the veil,”
rather than “within the veil.” There is no mention of the sanctuary in Hebrews
6:19; instead the prepositional phrase (eis
to esōteron katapesmatos) suggests the sanctuary as a whole and does not
point to any particular section within the heavenly sanctuary. “Veil” could
well refer to the veil at the entrance of the sanctuary which provided access
to the sanctuary itself.
၃. “အဝတ်ခန်း၏
အတွင်းဘက်သို့ ဝင်ခြင်း” သည် အဆွယ်တော်ခန်းကို မဆိုလိုကြောင်း ၆:၁၉ နှင့် ၇:၁၉ ကို
နှိုင်းယှဉ်ခြင်းဖြင့်လည်း သိသာသည်။ ၇:၁၉ တွင် ယခင်ယဇ်ပုရောဟိတ်ဥပဒေကို
ဖယ်ရှားပြီး “ပိုမိုကောင်းမွန်သော မျှော်လင့်ချက် … ထိုမျှော်လင့်ချက်အားဖြင့်
ဘုရားသခင်ထံ ချဉ်းကပ်ကြ၏” ဟု ဆိုသည်။ “မျှော်လင့်ချက်” ဟူသော အယူအဆကို ၆:၁၉
ကဲ့သို့ ယဇ်ပုရောဟိတ်ဆိုင်ရာ အယူအဆနှင့် ဆက်စပ်ထားသည်။
3. That the phrase “into the interior of the veil” does not refer to the
Most Holy Place is also suggested by comparing 6:19 with 7:19. Here the old
priestly law, with its restrictions, is eliminated by the introduction of a
“better hope, … through which we draw near to God.” The concept of “hope” is
followed here, as in 6:19, by a cultic concept.
|
၆:၁၉ — “အဝတ်ခန်း၏
အတွင်းဘက်သို့ ဝင်သော မျှော်လင့်ချက်” ၇:၁၉ —
“ထိုမျှော်လင့်ချက်အားဖြင့် ဘုရားသခင်ထံ ချဉ်းကပ်ကြ၏” 6:19 |
7:19 |
|
“A hope” |
“A better hope” |
|
“that enters into the interior of the veil” |
“through which we draw near to God” |
ဟေဗြဲ ၇:၁၉ သည် ၆:၁၉
၏ အဓိပ္ပါယ်ကို ရှင်းပြသည်။ အဝတ်ခန်း၏ အတွင်းဘက်သို့ ဝင်ခြင်းသည် “ဘုရားသခင်ထံ
ချဉ်းကပ်ခြင်း” ဟု နားလည်ရသည်။ ဤစကားစုကို ဓမ္မဟောင်းတွင် ဗိမာန်၌
ယဇ်ပုရောဟိတ်များ၏ အမှုတော်ကို ဖော်ပြရန် အသုံးပြုသည် (လေဝိ ၂၁:၂၁၊ ၂၃)
သို့သို့မဟုတ် ယဇ်ကြီးမင်း၏ အဆွယ်တော်ခန်းအမှုတော်ကို ဘယ်တော့မျှ ရည်ညွှန်းခြင်း
မရှိပါ။ ဤစကားစုကို ဆုတောင်းပဌနာပြုသော တစ်ဦးချငယ်ချဉ်းကပ်မှုကိုလည်း အသုံးပြုသည်
(ဟေရှာယ ၂၉:၁၃)။ ဟေဗြဲဩဝါဒစာအရ ခရစ်တော်အပေါ် မျှော်လင့်ခြင်းက
ကောင်းကင်ဗိမာန်ထဲသို့် ဝင်ရောက်ခွင့်ပေးသည်။ ခရစ်တော် အထမြောက်ပြီးနောက်
ဝင်တော်မူရာ ဗိမာန်၏ သတ်မှတ်နေရာကို ကျမ်းချက်က ဆွေးနွေးခြင်း မရှိပါ။ ခရစ်တော်သည်
ဗိမာန်ထဲသို့ ဝင်တော်မူသည်ဆိုရုံဖြင့် ကိုယ်တော်သည် ဘုရားသခင်ထံ အပြည့်အဝ
ချဉ်းကပ်ခွင့်ရှိသည်ဟု ဆိုလိုသည်။
Hebrews 7:19 elucidates the meaning of 6:19. Entrance into the interior of
the veil is understood to mean “to come near to God,” a phrase used in the OT
to describe the service of the priests in the sanctuary (Lev. 21:21, 23), but
never to refer to the high priest’s ministry in the Most Holy Place. The phrase
is also applied to the individual who approaches God in worship and prayer
(Isa. 29:13). According to Hebrews, hope in Christ provides access to the
heavenly sanctuary. The text does not discuss the specific place within the
heavenly sanctuary where Christ entered after His ascension. That Christ
entered the sanctuary means that He has full access to God.
၄.
အနက်အဓိပ္ပါယ်ဆိုင်ရာ ထည့်သွင်းစဉ်းစားချက်များကလည်း ဟေဗြဲ ၆:၁၉ တွင် ပုံသေဆောင်
ပူဇော်သက္ကာနေ့ကို ဆွေးနွေးခြင်း မဟုတ်ကြောင်း ထောက်ခံသည်။ လေဝိ ၁၆:၂ တွင်မူ
ပူဇော်သက္ကာနေ့ကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း ဆွေးနွေးထားသည်။ ဟေဗြဲ ၆:၁၃–၂၀ တွင်
အာဗြဟံအား ဘုရားသခင်၏ ကတိတ်တော်များ ပြည့်စုံမှုကို ဆွေးနွေးထားသည်။ ဘုရားသခင်သည်
အာဗြဟံအား ပေးတော်မူသော ကတိတော်များကို ပြည့်စုံစေသောကြောင့် ခရစ်ယာန်များ
မိမိတို့၏ မျှော်လင့်ချက်ကို ခိုင်ခိုင်မာမာ ဆုပ်ကိုင်ထားရန် အားပေးထားသည်။
ထိုမျှော်လင့်ချက်သည် ဘုရားသခင်၏ ရှေ့တော်ပါရှိစည်တော်၊ ကောင်းကင်ဗိမာန်တွင်
ချိတ်ဆွဲထားသော ကျောက်ဆူးကဲ့သို့ ခိုင်ခံ့သည်။ ခရစ်တော်သည် ကျွန်ုပ်တို့ရှေ့မှ
သွားတော်မူသော ရှေ့ပြေးအဖြစ် ထိုနေရာသို့ ဝင်တော်မူသည်။
4. Contextual considerations rule out t—he discussion of the antitypical
day of atonement in Hebrews 6:19, while the Day of Atonement is clearly in view
in Leviticus 16:2. In Hebrews 6:13–20 the discussion concerns the certainty of
God’s promises to Abraham. Because God fulfilled those promises to the
patriarch, Christians are encouraged to hold fast to their hope knowing that
God’s promises are reliable. That hope brings certainty because it is anchored
in God’s very presence, the heavenly sanctuary, where Christ entered as our
forerunner.
နောက်ဆုံးအနေဖြင့်
၆:၁၉ နှင့် ၁၀:၁၉–၂၂ တို့၏ အပြိုင်ဖွဲ့စည်းပုံက ဟေဗြဲ ၆:၁၉ တွင် စာရေးသူသည်
ခရစ်တော်၏ မဟာယဇ်ကြီးမင်းအမှုတော် စတင်ချိန်တွင် ကောင်းကင်ဗိမာန်ထဲသို့
ဝင်တော်မူခြင်းကို စိတ်ထဲထားသည်ဟု အကြံပြုသည်။
Finally, the parallelism between 6:19 and 10:19–22 suggests that in 6:19
the author may have had in mind Christ’s entrance into the heavenly sanctuary
at the initiation of His high priestly work.
|
၆:၁၉၊ ၂၀ —
ခရစ်တော် ဝင်တော်မူသည် / အဝတ်ခန်း / မဟာယဇ်ကြီးမင်း / အဝတ်ခန်း၏ အတွင်းဘက်သို့ ၁၀:၁၉–၂၂ —
ခရစ်တော် ဖွင့်လှစ်တော်မူသည် / အဝတ်ခန်း / မဟာယဇ်ကြီးမင်း / ချဉ်းကပ်ကြ 6:19, 20 |
10:19–22 |
|
Christ entered |
Christ inaugurated |
|
the veil |
the veil |
|
high priest |
high priest |
|
the interior of the veil |
draw near |
ထို့ပြင် ၆:၂၀ တွင်
အတိတ်ကာလကြိယာ (aorist) “ဝင်တော်မူပြီ”
(eisēlthen) ကို
အသုံးပြုထားပြီး ကိုယ်တော်သည် အထမြောက်ပြီးနောက် ပထမဆုံးအကြိမ်
ကောင်းကင်ဗိမာန်ထဲသို့ ဝင်တော်မူသည့် အချိန်သတ်မှတ်ချက်ကိုိ ညွှန်ပြသည်။
Moreover, the aorist tense in 6:20—“Christ entered” (eisēlthen)—points to a particular moment in time when He entered
for the first time into the heavenly sanctuary, i.e., after His ascension.
အခန်းကြီး - ၁၃
ဖန်ဆင်းခြင်း
ဝီလျံ အေ့ချ် ရှီယာ
နိဒါန်း
Creation
William H. Shea
Introduction
ဖန်ဆင်းခြင်းသည်
ကမ္ဘာနှင့် လူသားမျိုးနွယ်၏ သမိုင်းစတင်ရာ အခြေခံဖြစ်ရပ်ဖြစ်သည်။ ထို့ပြင်
လူသားများ အပြစ်ထဲသို့ ကျရောက်ခဲ့သည့်အချိန်မှာ ဖန်ဆင်းခြင်းပြီးနောက်
မကြာမီပင်ဖြစ်သောကြောင့် လူသားမျိုးနွယ်၏ ကယ်တင်ခြင်းသမိုင်းအတွက်လည်း
အခြေခံဖြစ်သည်။ အပြစ်ထဲသို့ ကျရောက်ခြင်းအကြောင်း အဓိကဖော်ပြထားသည်မှာ
ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၃ ဖြစ်သည်။ ဖန်ဆင်းခြင်း၏ အဓိကအကြောင်းအရာကို ထိုဇာတ်ကြောင်းမတိုင်မီ
ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၁ နှင့် ၂ တွင် ဖော်ပြထားသည်။ ထို့ကြောင့် သမ္မာကျမ်းစ၏ အစတွင်
ဖန်ဆင်းခြင်းအကြောင်းကို ဖော်ပြထားခြင်းသည် လွန်စွာသဘာဝကျပါသည်။ သို့ရာတွင်
ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် အခြားနေရာများတွင်လည်း ဖန်ဆင်းခြင်းနှင့်ပတ်သက်၍ အရေးကြီးသော
ထုတ်ဖော်ချက်များရှိသည်။ ဤအယူဝါဒကို လေ့လာရာတွင် ထိုကျမ်းချက်များကိုလည်း
ထည့်သွင်းစဉ်းစားရမည်။
Creation is the basic event with which the history of the world and
humanity begins. It is also basic to the history of the salvation of the human
race since it was shortly after Creation that human beings fell into sin. The
account of the Fall is given in Genesis 3. The basic account of the Creation
precedes that narrative in Genesis 1 and 2. Quite naturally, therefore, the
Bible begins with the account of Creation. In other passages of the OT,
however, there are other major statements about Creation. In any study of this
doctrine those texts need to be taken into account.
ဓမ္မဟောင်းကျမ်းအပြင်
ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင်လည်း ဖန်ဆင်းခြင်းအယူဝါဒကို သွန်သင်ထားသည်။ ဤနေရာတွင်
အဓိကထောက်ပြထားသည်မှာ အချက်များစွာရှိသည်။ ပထမအချက်မှာ ယေရှုခရစ်တော်သည်
ဖန်ဆင်းခြင်းတွင် တက်ကြွစွာပါဝင်ခဲ့သည်။ ဒုတိယအချက်မှာ ထိုဖန်ဆင်းတော်မူရာတွင်
အရှင်ဖြစ်တော်မူသည်။ နောက်ဆုံးအချက်မှာ အသစ်ဖန်ဆင်းခြင်းနှင့်စပ်လင်းသည်။
ဗျာဒိတ်ကျမ်းကဲ့သို့ ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင် ဖန်ဆင်းခြင်းနှင့်ပတ်သက်၍
ထုတ်ဖော်ချက်များတွင် အသစ်ဖန်ဆင်းခြင်းကို ရှေးဟောင်းဖန်ဆင်းခြင်းနှင့်
ဆက်စပ်ဖော်ပြထားသည်။ ထိုအရာသည် ရှေးဟောင်းဖန်ဆင်းခြင်းနှင့် ဆင်တူသော်လည်း အချို့နည်းဖြင့်
ကွဲပြားသည်။ ထိုအရာသည် မူလဖန်ဆင်းခြင်းထက် ပိုမိုတိုးတက်ပြီး သန့်စင်လိမ့်မည်။
ဤယေဘုယျရှုထောင့်မှ ကျမ်းချက်များကိုယတိုင်ကို ယခုစတင်စဉ်းစားနိုင်ပြီဖြစ်သည်။
In addition to the OT, the NT likewise teaches the doctrine of Creation.
Several points are emphasized here. The first is that Jesus Christ was active
in Creation. The second is that He is Lord over His creation. Finally, there is
the matter of the new creation. In NT statements on the subject, such as in
Revelation, the new creation is related to the old. It is like it, but differs
from it in certain respects. It will be more advanced and refined than the
original creation. From this general perspective the texts themselves may now
be considered.
I. ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင်
ဖန်ဆင်းခြင်း
A. ကမ္ဘာဦးကျမ်း အခန်း ၁
1. အစအဦးတွင်
2. ကောင်းကင်နှင့်
မြေကြီး
3. ပဌမနေ့တွင်
အလင်းဖန်ဆင်းခြင်း
4. ဖန်ဆင်းခြင်းနေ့များအတွက်
အချိန်အပိုင်းအခြား
5. ဒုတိယနေ့တွင်
ကောင်းကင်နိမ့်ကို ခွဲခြားခြင်း
6. တတိယနေ့တွင်
ကုန်းမြေနှင့် ပင်လယ်များကို ခွဲခြားခြင်း
7. စတုတ္ထနေ့တွင်
ကြယ်တာရာများ ပေါ်ထွက်လာခြင်း
8. နေ့တစ်မှ
နေ့သုံးနှင့် နေ့လေးမှ နေ့ခြောက်တို့ကြား စာပေဆိုင်ရာနှင့် သမိုင်းဆိုင်ရာ
ဆက်စပ်မှု
9. ပဉ္စမနေ့တွင်
ငှက်များနှင့် ငါးများ ဖန်ဆင်းခြင်း
10. ဆဋ္ဌမနေ့တွင်
ကုန်းသတ္တဝါ�— တိရစ္ဆာန်များနှင့်
လူသားများ ဖန်ဆင်းခြင်း
11. ကမ္ဘာဦးကျမ်း အခန်း ၁
တွင် ကဗျာဆန်ဆန် ရေးဖွဲ့ထားပုံ
12. ဘုရားသခင်၏
ပုံသဏ္ဌာန်
13. လူသားများနှင့်
တိရစ္ဆာန်များ၏ အစားအသောက်
14. သတ္တမနေ့တွင်
ဥပုသ်နေ့ ဖန်ဆင်းခြင်း
B. ကမ္ဘာဦးကျမ်း အခန်း ၂
1. အကြောင်းအရာတူညီမှု
2. ဘုရားအမည်တော်များ
အသုံးပြုပုံ
3. စာပေဖွဲ့စည်းပုံ
4. ဥယျာဉ်စိုက်ပျိုးခြင်း
5. မြစ်လေးချောင်း
6. ဧဒင်ဥယျာဉ်အကြောင်း
ဒုတိယအကြိမ် ဖော်ပြချက်
7. မိန်းမဖန်ဆင်းခြင်း
C. ပညာစကားကျမ်း— ယောဘ
D. ဆာလံကျမ်း
1. ဆာလံ ၁၀၄
2. ဆာလံ ၁၉
3. ဆာလံ ၈
E. ပညာရှိပုဂ္ဂိုလ်များ
1. အာမုတ်
2. ဟေရှာယ
3. ယေရမိ
F. ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင်
အခြားသော ဖန်ဆင်းခြင်းဆိုင်ရာ ထုတ်ဖော်ချက်များ
G. ဖန်ဆင်းခြင်း၏ ရက်စွဲ
II. ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင်
ဖန်ဆင်းခြင်း
A. ဖန်ဆင်းခြင်းပတ်သီတင်း—
အချိန်တွင် ကန့်သတ်ထားသော အစပြုချက်
B. ဖန်ဆင်းခြင်းကို
ဗျာဒိတ်ရူပါရုံနှင့် ယုံကြည်ခြင်း
C. ခရစ်တော်သည်
ဖန်ဆင်းရှင်
D. အဆုံးသတ်ကာလသတင်းစကားတွင်
ဖန်ဆင်းခြင်း
E. အနိဌာရုံ
ပြန်လည်ဖန်ဆင်းခြင်း— မြေကြီးသစ်
III. ဓမ္မကျမ်းပညာနှင့်
ကိုယ်ပိုင်အတွေ့အကြုံ
A. ကျွန်ုပ်တို့သည်
သူ့ဖန်ဆင်းခံများ
B. ဖန်ဆင်းရှင်ကို
ကိုးကွယ်ခြင်း
C. စောင့်ရှောက်အုပ်ထိန်းမှု
တာဝန်
D. သမိုင်းဝင်
ဖန်ဆင်းခြင်းအက်ဥပဒေ
E. ထိန်းသိမ်းစောင့်ရှောက်ရှင်ကို
ကိုးကွယ်ခြင်း
F. သဘာဝတွင် ဘုရားသခင်၏
ဗျာဒိတ်ရူပါရုံ
G. ဆင့်ကဲဖြစ်စဉ်ကို
ငြင်းပယ်ခြင်း
H. မစ်ရှင်နှင့်
သတင်းစကား
IV. သမိုင်းအကျဉ်း
A. ရှေးဟောင်းနီးအရှေ့
1. အက္ခဒီယန်အမြင်— ဧနုမ
အဲလိရှ်
2. ရှေးဘတ်ဘီလုန်ဗားရှင်း—
အာတရာဟစ်
3. ဆူမေရီယန်
ကမ္ဘာဦးကျမ်း
4. ရှေးဟောင်းအီဂျစ်
ဖန်ဆင်းခြင်းဒဏ္ဍာရီများ
5. ဂရိ
ဖန်ဆင်းခြင်းဓမ္မကျမ်းပညာ
B. ကျမ်းစာနှစ်ခုကြား
ကာလ ဂျူးစာပေ
C. ပဌမရာစုနှစ်
ဂျူးရင်းမြစ်များ
D. အစောပိုင်းခရစ်ယာန်အသင်းတော်—
အော်ရီဂျင်နှင့် ဩဂတ်စတင်
E. အလယ်ခေတ်— သောမတ်စ်
အကွီနက်စ် ဥပမာ
F. ဘာသာရေးပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးခေတ်—
မာတင်လူသာ ဥပမာ
G. အမြော်အမြင်ခေတ်
1. ကမ္ဘာဦးကျမ်းနှင့်
ဖန်ဆင်းခြင်းအကြောင်း စာပေဝေဖန်ရေး
2. ကမ္ဘာဦးကျမ်းနှင့်
ဖန်ဆင်းခြင်းအကြောင်း သိပ္ပံဝေဖန်ရေး
H. သတ္တမနေ့ခရစ်ယာန်အဒ်ဗင်တစ်ဆရာများ၏
ပံ့ပိုးမှု
V. သတ္တမနေ့ခရစ်ယာန်အဒ်ဗင်တစ်ဆရာများ၏
ဖန်ဆင်းခြင်းအမြင်
VI. အဲလင် ဂျီ ဝှိုက်၏
မှတ်ချက်များ
A. သဘာဝနှင့်
သဘာဝ၏ဘုရားသခင်
B. သိပ္ပံနှင့်
သမ္မာကျမ်းစာ
C. ကျွန်ုပ်တို့ကမ္ဘာ့အစပိုင်း၏
စစ်မှန်သမိုင်း
D. ဘုရားသခင်သည်
ရှိပြီးသား ပစ္စည်းကို အကြွေးမတင်ခဲ့
E. ဥပုသ်နေ့သည်
မြေကြီးနှင့် အတူတူ အသက်ကြီးသည်
F. သိပ္ပံ— စစ်မှန်သော
သိပ္ပံနှင့် မှားယွင်းသော သိပ္ပံ— နှင့် ဗျာဒိတ်ရူပါရုံ
G. ၁၈၉၀ ခုနှစ်တွင်
ရေလွှမ်းမိုးခြင်းနှင့်ပတ်သက်သော ထုတ်ပြန်ချက်များ
H. ရေလွှမ်းမိုးခြင်းကြောင့်
ဖြစ်ပေါ်လာသော ပြောင်းလဲမှုများ၏ သက်သေ
I. တောင်များနှင့်
တောင်တန်းဖြစ်ပေါ်လာပုံ အကြောင်း
I. Creation in the Old Testament
A. Genesis 1
1. In the Beginning
2. The Heavens and the Earth
3. The Creation of Light on Day One
4. The Time Element for the Days of
Creation
5. The Division of the Firmament on
Day Two
6. The Division of Dry Land and the
Seas on Day Three
7. The Appearance of the
Astronomical Bodies on Day Four
8. Literary and Historical
Relations Between Days One to Three and Four to Six
9. The Creation of Birds and Fish
on Day Five
10. The Creation of Land Animals and
Human Beings on Day Six
11. Poetry in Genesis 1
12. The Image of God
13. The Diet of Humans and Animals
14. The Creation of the Sabbath on
Day 7
B. Genesis 2
1. Similarity of Subject
2. The Use of Divine Names
3. Literary Structure
4. The Garden Planted
5. The Four Rivers
6. The Second Description of Eden
7. The Creation of Woman
C. Wisdom Literature: Job
D. Psalms
1. Psalm 104
2. Psalm 19
3. Psalm 8
E. The Prophets
1. Amos
2. Isaiah
3. Jeremiah
F. Other OT Creation Statements
G. The Date of Creation
II. Creation in the NT
A. Creation Week as a Finite
Transition Point in Time
B. Revelation and Faith in Creation
C. Christ as Creator
D. Creation in the End-time Message
E. The Ultimate Re-Creation: The
New Earth
III. Theology and Personal Experience
A. We Are His Creatures
B. Worship of Our Creator
C. Stewardship
D. The Historical Act of Creation
E. Worship of the Sustainer
F. The Revelation of God in Nature
G. Evolution Rejected
H. Mission and Message
IV. Historical Overview
A. The Ancient Near East
1. The Assyrian View: Enuma Elish
2. The Old Babylonian Version:
Atrahasis
3. The Sumerian Genesis
4. Ancient Egyptian Creation Myths
5. Greek Creation Theology
B. Intertestamental Jewish
Literature
C. First-Century Jewish Sources
D. The Early Church: Origen and
Augustine
E. The Medieval Period: Aquinas as
an Example
F. The Reformation: Martin Luther
as an Example
G. The Age of Rationalism
1. Literary Criticism of Genesis
and the Creation Account
2. Scientific Criticism of Genesis
and the Creation Account
H. Seventh-day Adventist
Contributions
V. The Seventh-day Adventist View of Creation
VI. Ellen G. White Comments
A. Nature and Nature’s God
B. Science and the Bible
C. Authentic History of the
Beginning of Our World
D. God Not Indebted to Preexisting
Matter
E. The Sabbath as Old as the Earth
Itself
F. Science, True and False, and
Revelation
G. 1890 Statements Concerning the
Flood
H. Evidence of Changes Made by the
Flood
I. On Mountains and Mountain
Building
VII. Literature
I. ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင်
ဖန်ဆင်းခြင်း
I. Creation in the Old
Testament
A. ကမ္ဘာဦးကျမ်း
၁
A. Genesis 1
ကမ္ဘာဖန်ဆင်းခြင်း၏ အဓိကထုတ်ဖော်ချက်ကို ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၁ တွင် တွေ့ရှိရသည်။
ဤနေရာတွင် ဘုရားသခင်သည် ကမ္ဘာကို တိရစ္ဆာန်များနှင့် လူသားများ နေထိုင်ရန်
မည်သို့ပြင်ဆင်ထားခဲ့သည်ကို ဖော်ပြထားသည်။ ထိုအချိန်တွင် လူသားတစ်ဦးတစ်ယောက်မျှ
မရှိခဲ့သောကြောင့် ဖန်ဆင်းခြင်းပတ်လည်တွင် ကမ္ဘာမည်ကဲ့သို့ ဖြစ်တည်လာခဲ့သည်ကို
ကျွန်ုပ်တို့သည် ဗျာဒိတ်တော်ကိုသာ အားကိုးရသည်။ ဘုရားသခင်သည် သီးခြားစီ သီးခြားစီ
လုပ်ဆောင်ချက်များဖြင့် ဤအရာကို ပြုလုပ်ခဲ့သည်။ မှတ်တမ်းအရ
ထိုလုပ်ဆောင်ချက်များသည် ခုနစ်ရက်ပတ်လုံး ကြာမြင့်ခဲ့သည်။ ထိုခုနစ်ရက်တစ်ရက်ချင်းစီတွင်
အလင်းကာလတစ်ခုနှင့် အမှောင်ကာလတစ်ခု ပါဝင်ခဲ့သည်။ ထိုနောက်ပိုင်းကာလများတွင်
ရက်များအားလုံးလည်း ထိုနည်းတူပင်ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် ဖန်ဆင်းခြင်းတွင်
ဖန်ဆင်းရှင်သည် မူဘောင်တစ်ခုကို တည်ထောင်ခဲ့ပြီး ထိုမူဘောင်သည် အဘယ်နည်းဖြစ်သည်ကို
ကျွန်ုပ်တို့အား ဗျာဒိတ်ပေးခဲ့သည်။ အထူးဖန်ဆင်းခြင်းကို အဆုံးသတ်ရန်အတွက်သာမက
အထူးအသုံးပြုရန်အတွက် ခုနစ်ရက်မြောက်နေ့ကို ခွဲထားခဲ့သည်။ ဤသည်မှာ
ခုနစ်ရက်တစ်ပတ်ဟူသော အချိန်ယူနစ်၏ မူလပုံစံဖြစ်သည်။
The primary statement on the creation of the world is found in Genesis 1.
Here is described the way God set up the world for its inhabitants, both animal
and human. Since no human being was present at the time God did this, we are
dependent upon revelation for a view of the world as it came to be fitted up
during Creation week. God did this by a series of separate and discrete acts.
The record indicates that these acts spanned a period of seven days. Each of
those days consisted of one light and one dark period, as have all days since
that time. Thus at Creation the Creator set up a framework and then revealed to
us just what that framework was. Not only was the Sabbath set aside for special
uses at that time, but it marked the end of God’s special creation. This was
the original model for the unit of time known as the seven-day week.
- အစအဦးတွင် ကမ္ဘာဦးကျမ်း
၁:၁ သည် “အစအဦးတွင်” ဟူသော မှီခိုစကားစုဖြင့် စတင်သည်။ ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၁:၁ သည်
ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၁:၂ နှင့် အခန်းတစ်ခုလုံး၏ အကြောင်းအရာတွင် ပါဝင်သည်။
ထိုစကားစု၏ အဓိကရည်ရွယ်ချက်မှာ ဘုရားသခင်သည် အထူးအလုပ်များကို
စတင်လုပ်ဆောင်ချိန်တွင် ကမ္ဘာသည် မည်သို့ရှိခဲ့သည်ကို
အတိုချုံးဖော်ပြရန်ဖြစ်သည်။ အချို့သူများက ဤအဖွင့်မှီခိုစကားစုကို
“ဘုရားသခင်သည် ဖန်ဆင်းတော်မူရန် စတင်သောအခါ” ဟု ဘာသာပြန်ဆိုကြသည်။
ထိုဘာသာပြန်ဆိုချက်သည် မူရင်းဟေဗြဲစာသားထက် ပိုမိုလွတ်လပ်သော်လည်း ဤနေရာတွင်
စိုးရိမ်စရာမှာ နောက်ဆက်တွဲဖန်ဆင်းခြင်းများဖြစ်ပြီး ယခင်ကရှိနှင့်ပြီးသော
အခြေအနေမဟုတ်ကြောင်း အဓိပ္ပာယ်ကို ဖော်ပြပေးသည်။ ကျမ်းစာသည်
ဖန်ဆင်းခြင်းပတ်မတိုင်မီ ကမ္ဘာသည် ရေနှင့်ပြည့်နှစ်နေသော အနေအထားတွင်
ရှိခဲ့ကြောင်းကို အသိအမှတ်ပြုထားသော်လည်း ထိုအခြေအနေသည် မည်မျှကြာမြင့်စွာ
ရှိနေခဲ့သည်ကို အထူးသဖြင့် ဖော်ပြရန် စိတ်ဝင်စားခြင်းမရှိခဲ့ပါ။
1. In the Beginning
Genesis 1:1 begins with a dependent prepositional phrase, “in the
beginning.” Genesis 1:1 is part of the context of Genesis 1:2 and the rest of
the chapter. The point of the phrase was simply to give a brief description of
the world as it was when God began to work His special works upon it. Some have
translated this opening dependent phrase as “when God began to create.” While
that language may be more free than the original Hebrew, it does convey the
idea that the concern here is with the creation that follows rather than the
preexisting state. The text acknowledges the fact that the inert earth was in a
watery state before the events of Creation week, but it is not especially
concerned with identifying how long it may have been in that state.
ဤအဖွင့်ဝါကျတွင်
သုံးထားသော ကြိယာမှာ ဘရာ (bārā’) ဖြစ်ပြီး
“ဖန်ဆင်းတော်မူသည်” ဟု မှန်ကန်စွာ ဘာသာပြန်ဆိုထားသည်။ ဤကြိယာကို သမ္မာကျမ်းစာတွင်
ဘုရားသခင်၏ လုပ်ဆောင်ချက်ကိုသာ ဖော်ပြရန် သုံးသည်။ လူသားများနှင့် ဘုရားသခင်သည်
အရာဝထ္ထုများကို ဖန်တီးနိုင်သည် (အာရှာ ‘āśāh)။ ဘုရားသခင်သည် ထိုကြိယာအတိုင်း
ဖန်တီးနိုင်သော်လည်း ဘရာ (bārā’) ဟူသော
အဓိပ္ပာယ်ဖြင့် ဖန်ဆင်းနိုင်သည်မှာ ဘုရားသခင်တစ်ပါးတည်းသာဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့်
နောက်ပိုင်းတွင် ပုံဖော်ခဲ့သော ပစ္စည်းကို ဖန်ဆင်းနိုင်သည်မှာ
ဘုရားသခင်တစ်ပါးတည်းသာဖြစ်ပြီး ဘုရားသခင်နှင့် လူသားများနှစ်ဦးစလုံးသည်
ထိုပစ္စည်းကို အမျိုးမျိုးသော ပုံစံများဖြင့် ပြန်လည်ပုံဖော်နိုင်သည်။
The verb used in this opening sentence is bara’, properly translated “created.” This verb is used in the
Bible only to designate an activity of God. Human beings and God may make
things (‘āśāh). God may make, using
the same verb, but only God can create in the way that is indicated by bārā’. Thus, only God can create the
matter that was later shaped in Creation, but both God and human beings can
reshape that matter in various ways.
ဘရာ (bārā’) ကြိယာ၏ ကတ်ကဘာဝ်မှာ
ဘုရားသခင်ဖြစ်ပြီး ဤနေရာတွင် ဟေဗြဲဘာသာဖြင့် ဘုရားသခင်အတွက်
အထွေထွေအသုံးအနှုန်းဖြစ်သော ဧလိုဟိမ် (’ĕlōhīm) ဟု ခေါ်သည်။ ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၁ တွင် ဖန်ဆင်းခြင်း၊ ဖန်တီးခြင်း၊
ပုံဖော်ခြင်းဆိုင်ရာ ကြ chorိယာအားလုံး၏ ကတ်ကဘာဝ်မှာ ထိုဘုရားသခင်ပင်ဖြစ်သည်။ တစ်ပါးတည်းသော အမှန်တကား
ဘုရားသခင်ကို ဖန်ဆင်းခြင်းအကြောင်း၏ ပထမဆုံးဝါကျတွင် မိတ်ဆက်ထားသည်။
ဤအကြောင်းအရာတစ်လျှောက်လုံး လုပ်ဆောင်သူမှာ ထိုဘုရားသခင်ပင်ဖြစ်သည်။
သမ္မာကျမ်းစာပြင်ပရှိ ဘာသာမျိုးစုံပါသော ဖန်ဆင်းခြင်းဇာတ်လမ်းများတွင်
ဖန်ဆင်းခြင်းနှင့်စပ်လင်းသည်ကို အခြားဘုရားများက အဘယ်သူမျှ
ငြင်းခုံခြင်းမရှိခဲ့ပါ။ ထိုဘုရားသခင်သည် ဖန်ဆင်းခြင်းအပေါ်တွင်
အချုပ်အခြာအာဏာရှိတော်မူပြီး ဖန်ဆင်းခြင်းသည် ထိုဘုရားသခင်၏ အလိုတော်ကို နာခံ၍
အသစ်စီစဉ်ထားသော အခြေအနေသို့ ရောက်ရှိလာသည်။ သမ္မာကျမ်းစာ၏ ဖန်ဆင်းခြင်းအကြောင်းသည်
ထင်ရှားစွာ ဖော်ပြထားသည်။ ဤတစ်ပါးတည်းသော အချုပ်အခြာအာဏာရှင် ဘုရားသခင်သာလျှင်
အမှန်တကား ဖန်ဆင်းရှင်ဖြစ်တော်မူသည်။
The subject of the verb bārā’ is
God, here called by the general word for God in Hebrew, lōhim. He is the subject of all of the verbs for creating, making,
and shaping in Genesis 1. The one true God is introduced in the first sentence
of the Creation account; He is the One who acts all the way through this
account. No other God disputes with Him about what He creates, as in
extrabiblical polytheistic creation stories. He is sovereign over Creation, and
it obeys His will as it rises to its newly organized state. The biblical
Creation account is emphatic: This one sovereign God is the only true Creator.
- ကောင်းကင်နှင့်
မြေကြီး ဤဖန်ဆင်းခြင်းလုပ်ဆောင်ချက်၏ ပထမဆုံး ဖော်ပြထားသော အရာဝထ္ထုများမှာ
ကောင်းကင်နှင့် မြေကြီးဖြစ်သည်။ အချို့သူများက “ကောင်းကင်” ဟူသောစကားကို
စကြဝဠာတစ်ခုလုံးကို ရည်ညွှန်းသည်ဟု ယူဆကြသည်။ ဤအဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်ကို
အကဲဖြတ်ရန်နည်းလမ်းမှာ “ကောင်းကင်နှင့် မြေကြီး” ဟူသော စကားစုကို
ဤဇာတ်ကြောင်းတွင် အခြားနေရာများတွင် မည်သို့သုံးထားသည်ကို
ကြည့်ရှုခြင်းဖြစ်သည်။ ထိုအသုံးအနှုန်းများကို စစ်ဆေးကြည့်ရာ “ကောင်းကင်”
ဟူသောစကားသည် စကြဝဠာကို အာရုံမစိုက်ဘဲ မြေကြီးကို ဝန်းရံထားသော
လေထုကောင်းကင်ကိုသာ ရည်ညွှန်းကြောင်း တွေ့ရသည်။ ဖန်ဆင်းခြင်းပတ်၏
ဒုတိယရက်တွင် ဘုရားသခင်သည် ကောင်းကင်တန်ဆောင်းကို ခွဲခြားတော်မူချိန်တွင်
ဖြေရှင်းခဲ့သည်မှာ ထိုကောင်းကင်များပင်ဖြစ်သည်။ ငါးရက်မြောက်နေ့တွင် ငှက်များ
ဖန်ဆင်းပြီးနောက် ပျံသန်းခဲ့သည်မှာ ထိုကောင်းကင်များပင်ဖြစ်သည် (ကမ္ဘာဦး
၁:၂၀)။ ထို့ကြောင့် ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၁ တွင် “ကောင်းကင်နှင့် မြေကြီး” ဟူသော
စကားစု၏ အာရုံစိုက်မှုသည် စကြဝဠာ သို့မဟုတ် ကြယ်များရှိရာ ကောင်းကင်မဟုတ်ဘဲ
ဤမြေကြီးအပေါ်တွင်သာ ရှိသည်။ ဤသည်မှာ ဤဖန်ဆင်းခြင်းအကြောင်း၏ မြေကြီးဗဟိုပြု
အလေးပေးမှုကို ပြသသည်။
2. The Heavens and the Earth
The first objects of this creative activity identified in the text are the
heavens and the earth. Some have taken the “heavens” as a reference to the
universe. The way to evaluate this interpretation is to see how the phrase
“heavens and the earth” is used in the rest of this narrative. An examination
of those occurrences shows that the word “heavens” does not focus upon the
universe, but rather upon the atmospheric heavens that surround this earth.
Those were the “heavens” that God addressed when He divided the firmament on
the second day of Creation week. Those were the heavens in which the birds flew
after their creation on the fifth day (Gen. 1:20). Thus the focus of the use of
the phrase “heavens and the earth” in Genesis 1 is upon this earth, not the
universe or the starry heavens. This shows the geocentric emphasis of this
Creation account.
သိပ္ပံနည်းကျ တွေးခေါ်မှုရှိသော ခေတ်သစ်လူများသည် မြေကြီးပြင်ပမှ သို့မဟုတ်
မြေကြီးကို အထက်မှမြင်နေသူတစ်ဦး၏ ရှုထောင့်မှ ဤအကြောင်းအရာကို ချဉ်းကပ်လာကြသည်။
ဤဇာတ်ကြောင်းကို ရေးသားခဲ့သည်မှာ ထိုရှုထောင့်မှ မဟုတ်ပါ။
ဖန်ဆင်းခြင်းလုပ်ဆောင်ချက်များကို မြေကြီးပေါ်တွင် ရပ်နေသော
ကြည့်ရှုသူတစ်ဦးရှေ့မှောက်တွင် ဖြတ်သန်းသွားသည့်နည်း ဗျာဒိတ်ပေးခဲ့ပြီး
မှတ်တမ်းတင်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ မြေကြီး၏ စနစ်များပြင်ပမှ မဟုတ်ပါ။ ထိုရှုထောင့်သည်
ဇာတ်ကြောင်းထဲရှိ အချို့အချက်များကို ပိုမိုနားလည်လွယ်စေသည်။
Oriented to the scientific method, modern thought comes to this account
thinking of an observer of the earth standing outside of it or looking down
upon it. That is not the point of view from which this narrative was written.
The Creation acts were revealed and recorded as if they had passed before an
observer positioned upon the earth, not outside of its systems. That point of
view makes some elements in the narrative more understandable.
- ပထမနေ့တွင်
အလင်းကို ဖန်ဆင်းခြင်း ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၁:၃ အရ ဖန်ဆင်းခြင်းပတ်၏ ပထမနေ့တွင် ဘုရားသခင်သည်
ဤမြေကြီး၏ ရေနစ်မှောင်မည်းနေမှုကို ဖြတ်ထိုးနိုင်ရန် အလင်းကို စကားတော်ဖြင့်
ဖန်ဆင်းတော်မူခဲ့သည်။ ဤနေရာတွင် ဖန်ဆင်းခြင်းပတ်၏ စတုတ္ထနေ့နှင့် ဆက်စပ်၍
မေးခွန်းတစ်ခု ပေါ်ပေါက်လာသည်။ ထိုနေ့တွင် ဘုရားသခင်သည်
“ကောင်းကင်တန်ဆောင်းထဲတွင် အလင်းများ ရှိစေသတည်း” ဟု မိန့်တော်မူခဲ့သည်။
ကျမ်းစာက ထိုအလင်းများကို အလင်းကြီး (နေမင်း)၊ အလင်းငယ် (လ) နှင့် ကြယ်များ
(ကမ္ဘာဦး ၁:၁၄-၁၆) ဟု ဖော်ပြထားသည်။ ယနေ့ခေတ်တွင် အလင်းကို ဤသဘာဝအရ
နက္ခတ္တဗေဒအရင်းအမြစ်များမှသာမက လူလုပ်အရင်းအမြစ်များမှသာ သိရှိထားသောကြောင့်
ဤနက္ခတ္တဗေဒအရာဝထ္ထုများ၏ အကူအညီမပါဘဲ ပထမနေ့တွင် ဘုရားသခင်သည် အလင်းကို
မည်သို့ဖန်ဆင်းခဲ့သည်ကို စိတ်ကူးရန် ခက်ခဲသည်။
3. The Creation of Light on Day One
Genesis 1:3 says that on the first day of the Creation week God spoke
light into existence, to penetrate the watery darkness of this earth. A
question has arisen here in relation to the fourth day of Creation. On that day
God said, “Let there be lights in the firmament of the heavens.” The text
identifies those lights as the greater light (the sun), the lesser light (the
moon), and the stars (Gen. 1:14–16). Since today we know of light only from
these natural sources and from human-made sources, it is difficult to conceive
how God made light on day one without the assistance of these astronomical
bodies.
ဤမေးခွန်းအတွက်
အဖြေနှစ်မျိုး ပေးထားသည်။ ပထမအဖြေမှာ နက္ခတ္တဗေဒအရာဝထ္ထုများသည်
အလင်းထုတ်လွှတ်နေခဲ့သော်လည်း မြေကြီးကို ပတ်ရံထားသော ထူထဲသော တိမ်လွှာကြောင့်
ထိုအရာဝထ္ထုများကို မြေကြီးမှ မမြင်ရခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ စတုတ္ထနေ့တွင် ဤတိမ်လွှာ
သို့မဟုတ် ရေလွှာကို ပြန်လည်စီစဉ်ပြီး ပါဝင်ပတ်သက်နေသော နက္ခတ္တဗေဒအရာဝထ္ထုများကို
ပိုမိုမြင်သာအောင် ပြုလုပ်ခဲ့သည်။ ဤသီအိုရီသည် ဖြစ်နိုင်သော်လည်း လက်ရှိတွင်
ထောက်ခံရန် တိုက်ရိုက်သက်သေမရှိပါ။
Two different answers have been given to this question. The first is that
the astronomical bodies were actually there all the time, giving off their
light, but from the earth those bodies were hidden from view by a dense cloud
cover surrounding it, the watery firmament above. On the fourth day this cloud
cover or watery envelope was reorganized to make more visible the astronomical
bodies involved. This theory remains possible, but at present there is no
direct evidence to support it.
ဤအချက်ကို
ရှင်းပြထားသော နောက်နည်းလမ်းမှာ ဖန်ဆင်းခြင်းပတ်၏ ပထမသုံးရက်အတွင်း ရှိခဲ့သော
အလင်းသည် ဘုရားသခင်ထံမှ တိုက်ရိုက်လာခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ နောက်ပိုင်းတွင် ထိုတာဝန်ကို
စတုတ္ထနေ့တွင် ဖော်ပြထားသော နက္ခတ္တဗေဒအရာဝထ္ထုများသို့ လွှဲအပ်ခဲ့သည်။ ဗျာဒိတ်
၂၁:၂၃ တွင် ထိုသို့ဖြစ်ပွားမှုနှင့် သမ္မာကျမ်းစာနှိုင်းယှဉ်ချက် ရှိသည်။
ထိုနေရာတွင် ယေရုရှလင်မြို့သစ်သည် နေမင်းနှင့် လမှ အလင်းမလိုအပ်ဘဲ
ဘုရားသခင်ကိုယ်တော်တိုင် အလင်းပေးတော်မူမည်ဖြစ်သည်။ ဖန်ဆင်းခြင်းပတ်၏
ပထမသုံးရက်အတွင်းလည်း ထိုနည်းတူ ဖြစ်ခဲ့နိုင်သည်။
The other way this feature has been explained is that the light present
upon the first three days of Creation week came directly from God Himself. He
subsequently delegated that task to the astronomical bodies identified on the
fourth day. There is a biblical parallel to such an occurrence in Revelation
21:23. There the New Jerusalem will not need light from the sun or the moon
because God Himself will provide light. That could also have been the case
during the first three days of Creation week.
နောက်ပိုင်းတွင် လူသားများသည် အလင်းပေးသော နက္ခတ္တဗေဒအရာဝထ္ထုများကို
ကိုးကွယ်ခဲ့ကြသည်။ သဘာဝကို ဖန်ဆင်းတော်မူသော အရှင်ကိုသာ ကိုးကွယ်ရမည်ဖြစ်ပြီး
သဘာဝကိုယ်တိုင်ကို မကိုးကွယ်ရဟု ဘုရားသခင်သည် နေမင်းနှင့် လမပါဘဲ အလင်းကို
ဖန်ဆင်းခြင်းဖြင့် ထိုဖြစ်နိုင်ခြေကို ရှောင်ရှားလိုခဲ့ပေမည်။
Human beings later came to worship the astronomical bodies that provided
them with light. God may have wished to avoid that possibility by creating
light apart from the sun and moon, which later became the objects of worship.
Our worship is due the One who created nature; it is not due to nature itself.
ဖန်ဆင်းခြင်းနေ့များ၏
အချိန်အပိုင်းအခြား ဖန်ဆင်းခြင်းပတ်၏ ပထမခြောက်ရက်စီအတွက် မှတ်တမ်းတစ်ခုစီသည်
နေ့စွဲဖြင့် အဆုံးသတ်သည်။ ထိုနေ့စွဲတွင် စံနှုန်းပုံစံတစ်ခု ရှိသည်။ ၎င်းမှာ
“ညဦးယံနှင့် နံနက်ကာလ ရှိခဲ့၍ ပထမနေ့ [သို့မဟုတ် ဒုတိယနေ့၊ တတိယနေ့ စသည်]
ဖြစ်သတည်း” ဟူ၍ ဖြစ်သည်။ ဤရက်များသည် စစ်မှန်သော ၂၄ နာရီရက်များ မဟုတ်ဘဲ
မြေကြီးနှင့် အရာများ နောက်ပိုင်းအခြေအနေသို့ ဆင့်ကဲပြောင်းလဲခဲ့သည့်
ကာလရှည်များသာ ဖြစ်သည်ဟု အကြံပြုထားသည်။
4. The Time Element for the Days of Creation
The account of each of the first six days of Creation week ends with a
dateline. That dateline has a standard formula. It reads, “There was evening
and there was morning, day one [or second, third, etc.].” It has been suggested
that these were not literal 24-hour days, but long ages through which the earth
and the elements in it evolved to their later state.
နေ့စွဲပုံစံ၏ ဘာသာစကားသည် ဤဖြစ်နိုင်ခြေကို ဖယ်ထုတ်ထားသည်။
ထုတ်ဖော်ချက်တစ်ခုစီတွင် အချက်လေးချက် ပါဝင်သည်။ ပထမမှာ “ရှိခဲ့သည်” ဟူသော
ကြိယာကို နှစ်ကြိမ်ရေးထားသည်။ ထို့နောက် အမှောင်နှင့် အလင်းနှင့်ဆိုင်သော နေ့၏
အပိုင်းများဖြစ်သည့် ညဦးယံနှင့် နံနက်ကာလများ လာသည်။ တတိယအချက်မှာ နေ့ကို
နံပါတ်ပေးထားသည်။ နောက်ဆုံးမှာ “နေ့” ဟူသော စကားလုံးဖြစ်သည်။ ဤရှုပ်ထွေးသော
နေ့စွဲပုံစံတွင် အချိန်အပိုင်းအခြားများ ဖြစ်ပွားခဲ့ကြောင်း၊ ၎င်းတို့သည် နေ့ကို
ဖွဲ့စည်းခဲ့ကြောင်း၊ နေ့တစ်ခုလုံးကို နံပါတ်တပ်ထားကြောင်း ဖော်ပြထားသည်။
ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် အခြားသက်သေများကို ဤနေ့စွဲပုံစံနှင့် နှိုင်းယှဉ်ကြည့်သောအခါ
(ကမ္ဘာဦး ၃၃:၁၃၊ ထွက်မြောက်ရာ ၁၂:၁၈၊ နေဟမိ ၅:၁၈) ရေးသားသူသည် အလင်းနှင့် အမှောင်
၂၄ နာရီပါဝင်သော တစ်ရက်လုံးကို ပြောဆိုနေကြောင်း သံသယဖြစ်စရာ မရှိပါ။ ဤပုံစံ၏
အခြားအချက်များကို “နေ့” ဟူသော စကားလုံးနှင့် ထပ်ထည့်ခြင်းသည် အချိန်အရ
ကန့်သတ်ပြီး ဒေသန္တရအသုံးချမှုကို လိုအပ်စေသော တိကျမှုကို ပေးသည်။
The language of the date formula excludes this possibility. Each statement
contains four elements. First is the verb “to be,” which is actually written
out twice. Then come the portions of the day as related to darkness and light,
evening and morning. Third, the day is given a number. Finally, there is the
word for “day” itself. In this complex date formula it is stated that the time
elements occurred, that they made up the day, and that the whole day was
numbered. When other evidence in the OT is compared with this type of date
formula (see Gen. 33:13; Ex. 12:18; Neh. 5:18), there can be no doubt that the
writer was speaking of the 24-hour period of light and dark which made up one
whole day. Adding the other elements of this formula to the word “day” gives a
specificity that requires the limited and local application of this phrase in
time.
ဒုတိယနေ့တွင်
ကောင်းကင်တန်ဆောင်းကို ခွဲခြားခြင်း မြေကြီးကို ပတ်ရံထားသော ရေလွှာ
သို့မဟုတ် အခွံသည် ဒုတိယနေ့မတိုင်မီကပင် ရှိနှင့်ပြီးဖြစ်သည်။ ဤနေ့တွင်
ဘုရားသခင်သည် အဓိကအပိုင်းနှစ်ပိုင်းဖြစ်သည့် အထက်ရေနှင့် အောက်ရေဟူ၍ ခွဲခြား
သို့မဟုတ် ခွဲထုတ်တော်မူခဲ့သည်။ အဓိကထောက်ပြချက်မှာ အထက်ရေများဖြစ်ပြီး ဤနေရာတွင်
လေထုကောင်းကင်ကို ရည်ညွှန်းသည်။ ဟေဗြဲစကားလုံး (အပိုဒ် ၈) ကို “မိုးကောင်းကင်” (NIV)
ဟု
ဘာသာပြန်ဆိုနိုင်သည်။ ၎င်းသည် မြေကြီးအထက်ရှိ နေရာ၏ အပိုင်းဖြစ်ပြီး တိမ်များတွင်
ရေစုပုံရာနေရာဖြစ်သည်။
5. The Division of the Firmament on Day Two
The watery firmament, or envelope, around the earth already existed before
the second day of Creation. On this day God divided, or separated, it into two
main portions, the water above and the water below. The emphasis is upon the
waters above, here referring to the atmospheric heavens. The Hebrew word (verse
8) might be translated as “sky” (NIV). It is that portion of the space above
the earth in which water collects in the clouds.
တတိယနေ့တွင်
ကုန်းမြေနှင့် ပင်လယ်များကို ခွဲခြားခြင်း ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၁:၁
တွင် ဖော်ပြထားသည့်အတိုင်း ကမ္ဘာ့မူလအခြေအနေသည် ရေဖြင့် ဖုံးလွှမ်းနေခဲ့သည်။
ဖန်ဆင်းခြင်း၏ ပထမနှစ်ရက်သည် ထိုအခြေအနေကို မပြောင်းလဲခဲ့ပါ။ ယနေ့ခေတ်တွင်လည်း
မြေကြီး၏ superfဖစ်
၇၀ ရာခိုင်နှုန်းခန့်သည် ပင်လယ်များဖြစ်သည့် ရေဖြင့် ဖုံးလွှမ်းနေဆဲဖြစ်သည်။
6. The Division of Dry Land and the Seas on Day Three
The primordial state of the earth was described in Genesis 1:1 as covered
with water. The first two days of Creation did not change that situation. The
earth is heir to that situation, since about 70 percent of its surface is still
covered with water—the seas.
ထိုပင်လယ်များသည်
တတိယနေ့တွင် ကုန်းမြေအတွက် နေရာဖယ်ပေးခဲ့သည်။ ဘုရားသခင်သည်
မည်သို့ပြုလုပ်ခဲ့သည်ကို မသိရပါ။ သမုဒ္ဒရာကြီးများကို ဖန်ဆင်းခဲ့သည်ဖြစ်စေ
တောင်တန်းများကို ပုံထားခဲ့သည်ဖြစ်စေ မသိရပါ။ ထိုအချိန်တွင်
ကုန်းမြေပေါ်လာခဲ့ကြောင်းနှင့် ရလဒ်အနေဖြင့် မြေကြီးသည် အပင်များ၊
တိရစ္ဆာန်များနှင့် လူသားများ နေထိုင်အသုံးပြုနိုင်သည့် အခြေအနေဖြစ်လာခဲ့ကြောင်း
ကျွန်ုပ်တို့သိရှိသည်။ ပေါက်ဖွားလာသော အပင်များကို အဓိကအမျိုးအစား
သုံးမျိုးခွဲထားသည်။ “အပင်များ၊ မျိုးစေ့ထုတ်သော အပင်များ၊ အသီးအနှံထွက်သော
အသီးပင်များ အသီးထဲတွင် မျိုးစေ့ပါသော” (အပိုဒ် ၁၁)။ အဓိကထောက်ပြချက်မှာ
ထိုအပင်များ ဆက်လက်ရှင်သန်ရန်ဖြစ်ပြီး ဖော်ပြထားသော မျိုးစေ့သည် “သူတို့၏
မျိုးနွယ်အလိုက်” မျိုးပွားရန် ဖြစ်သည်။
Those seas made way for dry land on the third day. Just how God
accomplished this is not known. Whether He created great ocean basins or heaped
up the mountains, we do not know. We know only that land did appear at this
time and that as a consequence the earth became usable and occupiable by
plants, animals, and human beings. The plants that came forth were divided into
three main categories: “vegetation, plants yielding seed, and fruit trees
bearing fruit in which is their seed” (verse 11). The emphasis is upon their
perpetuation, for the seed mentioned was to propagate them, “according to their
own kinds.”
အပိုဒ် ၁၁ တွင်
“သူတို့၏ မျိုးနွယ်အလိုက်” ဟူသော စကားစုသည် အာရုံစိုက်စရာဖြစ်ပြီး နဝမဆယ်ရာစုတွင်
သဘာဝနှင့်ပတ်သက်၍ အထူးနားလည်မှုတစ်ခုဖြစ်သည့် မျိုးစိတ်များ ပြောင်းလဲမှုမရှိဟူသော
အယူအဆကို ဖြစ်ပေါ်စေခဲ့သည်။ ဤအဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်အရ မြေကြီးပေါ်ရှိ
မျိုးစိတ်များသည် ဖန်ဆင်းခြင်းပတ်အတွင်း ဘုရားသခင်ဖန်ဆင်းခဲ့သော
မူလမျိုးစိတ်များအတွင်း ကန့်သတ်ပြီး ပြုပြင်ပြောင်းလဲခြင်းမရှိခဲ့ပါ။
နောဧလက်ထက်တွင် သင်္ဘောထဲသို့ သယ်ဆောင်ခဲ့သော တိရစ္ဆာန်မျိုးစိတ်များနှင့်လည်း
အတူတူပင်ဟု ထင်မြင်ခဲ့ကြသည်။
The phrase “according to its kind” (verse 11) deserves attention because
it gave rise to a special understanding of nature in the nineteenth century
known as the fixity of species. According to this interpretation the species
existent upon earth were fixed and limited to the original species that God had
created during Creation week. All of the known species were thought to be the
direct descendants of those original species. The same was thought to be true
of the species of the animals that were taken into the ark by Noah.
ဤသီအိုရီသည်
မှားယွင်းသော ဘာသာစကားအခြေခံပေါ်တွင် ရပ်တည်ခဲ့သည်။ ၎င်းသည် လက်ရှိခေတ်တွင်
မျိုးစိတ်ဟု လူသိများသော အရာကို အသုံးချသည့် လမင်နေဟူ (lmînēhû) ၏
အထူးဘာသာပြန်ဆိုချက်မှ ဆင်းသက်လာခြင်းဖြစ်သည်။ နောက်ဆုံးရာစုနှစ်တွင်
မျိုးဗီဇပညာတွင် တိုးတက်မှုက ပြောင်းလဲမှုနှင့်အတူ ဆင်းသက်လာခြင်းရှိကြောင်း
ဖော်ပြထားသောကြောင့် ဤရှေးဟောင်းအဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်သည် ဇီဝဗေဒအခြေခံတွင်
ဧကန်စင်စစ် မှားယွင်းပါသည်။
This theory was based upon a false linguistic premise. It derived from a
particular translation of lmînēhû,
which was interpreted as applying to what are known as species today. Since the
progress in genetics over the last century has indicated that there is descent
with modification, this older interpretation is certainly wrong on a biological
basis.
သမ္မာကျမ်းစာထဲတွင်
ဤစကားလုံးကို ပိုမိုနီးကပ်စွာ စစ်ဆေးကြည့်ရာတွင် ဤသီအိုရီသည် သမ္မာကျမ်းစာအခြေခံအရ
မှားယွင်းကြောင်း ပေါ်လွင်လာသည်။ ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၁ တွင် ဤစကားလုံးကို အပင်များအတွက်
(အခန်း ၁၂)၊ ငှက်များနှင့် ငါးများအတွက် (အခန်း ၂၁)၊ နှင့် မြေပေါ်သတ္တဝါများကို
၎င်းတို့၏ အမျိုးအစား သုံးမျိုးအလိုက် (အခန်း ၂၄၊ ၂၅) အသုံးပြုထားသည်။ ထို့ကြောင့်
ဤစကားလုံးကို အပင်နှင့် တိရစ္ဆာန်နိုင်ငံတို့၏ အဓိက ခွဲခြားမှုများ သို့မဟုတ်
အပိုင်းကြီးများအတွက် အသုံးပြုသည်။ သို့သော် လေဝိအနိဌာန်ကျမ်း ၁၁ တွင်မူ
ဤစကားလုံးတူကို တိရစ္ဆာန်လောက၏ များစွာသေးငယ်သော ခွဲခြားမှုများအတွက်
အသုံးပြုထားသည်။ ငှက်များဆိုင်ရာ အခန်းတွင် လေးကြိမ် (အခန်း ၁၄-၁၉)၊
အင်းဆက်များဆိုင်ရာ အခန်းတွင် သုံးကြိမ် (အခန်း ၂၂)၊ နှင့် မြေပေါ်တွားသွားသော
သတ္တဝါများဆိုင်ရာ အခန်းတွင် တစ်ကြိမ် (အခန်း ၂၉) အသုံးပြုထားသည်။ ဤကိစ္စများအားလုံးတွင်
ဤစကားလုံးကို ခေတ်သစ်တိရစ္ဆာန်ပညာရှင်တစ်ဦးက မျိုးစိတ် (species) အဖြစ် ဖြစ်နိုင်ခြေ
သတ်မှတ်မည့် တစ်ဦးချင်း တိရစ္ဆာန်များအတွက် အသုံးပြုသည်။ ထပ်တူညီသော
ခွဲခြားမှုများကို တရားဟောရာကျမ်း ၁၄ တွင်လည်း တွေ့ရသည်။
Closer examination of this word in the biblical text also reveals that
this theory is wrong on a biblical basis. In Genesis 1 this word is used for
plants (verse 12), birds and fish (verse 21), and land animals according to
their three categories (verses 24, 25). Thus this word is used for major
classifications or divisions in the plant and animal kingdoms. In Leviticus 11,
however, the same word is used for much smaller divisions of the animal world.
It is used four times in the section on birds (verses 14–19), three times in
the section on insects (verse 22), and once in the section on those animals
that crawl on the earth (verse 29). In each of these cases this word is used
for individual animals that a modern zoologist would probably identify as a
species. The same distinctions are found in the parallel passage of Deuteronomy
14.
ထို့ကြောင့်
“အမျိုးအနွယ်အလိုက်” ဟု ဘာသာပြန်ဆိုထားသော စကားလုံးကို ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၁ တွင်
အပင်နှင့် တိရစ္ဆာန်လောက၏ ကြီးမားသော ခွဲခြားမှုများအတွက် အသုံးပြုပြီး၊
လေဝိအနိဌာန်ကျမ်း ၁၁ နှင့် တရားဟောရာကျမ်း ၁၄ တွင်မူ သေးငယ်သော
ခွဲခြားမှုများအတွက် အသုံးပြုထားသည်။ ထိုစကားလုံးသည် နှစ်နေရာလုံးတွင် မျိုးစိတ် (species)
ကို ရည်ညွှန်းခြင်း
မဖြစ်နိုင်ပါ။ စကားလုံး lmînēhû ကိုယ်တိုင်ကို
ခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာခြင်းဖြင့် အယူအဆကို ပိုမိုရှင်းလင်းစေသည်။ l ဟူသော ရှေ့ဆက်စကားသည်
ကြိယာဝိသေသနဖြစ်ပြီး “သို့”၊ “အတွက်”၊ “အားဖြင့်” သို့မဟုတ် “အလိုက်” ဟု
အဓိပ္ပာယ်ရသည်။ အလယ်ပိုင်းသည် mîn ဟူသေa
နာမ်စကားဖြစ်ပြီး
“အမျိုး”၊ “အတန်း” သို့မဟုတ် “မျိုးစိတ်” ဟု အဓိပ္ပာယ်ရသည်။ နောက်ဆုံးဆက်စကားသည်
ပိုင်ဆိုင်ကြောင်းပြသည့် နာမ်စွဲစကားဖြစ်သည်။ “အမျိုးအနွယ်အလိုက်” ဟု
ဘာသာပြန်ဆိုခြင်းသည် တရားဝင်ပြီး “အပင် သို့မဟုတ် တိရစ္ဆာန်များ၏ မတူညီသော
အမျိုးအစားများ” ဟု အနက်ဖွင့်ဆိုရန် အကောင်းဆုံးဖြစ်သည်။
နောက်ထပ်အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်တစ်ခုမှာ အလယ်ပိုင်းကို min ဟူသော ကြိယာဝိသေသန “မှ” ဟု
ယူဆခြင်းဖြစ်ပြီး၊ ထိုအခါ ဤစကားစုသည် “၎င်းထွက်လာရာ အရာအလိုက်” ဟု အဓိပ္ပာယ်ရမည်။
မည်သည့်နည်းဖြင့်ပင် ဖြစ်စေ ဤစကားစုကို မည်သည့်အဆင့်တွင်မဆို၊
မည်မျှကျဉ်းမြောင်းစွာ သို့မဟုတ် ကျယ်ပြန့်စွာ သတ်မှတ်ထားသည်ဖြစ်စေ အပင် သို့မဟုတ်
တိရစ္ဆာန်များ၏ မည်သည့်အတန်းအစားကိုမဆို ရည်ညွှန်းအသုံးပြုနိုင်သည်။ အပင်များသည်
မျိုးစေ့များ သီးကြသည်ကို “အမျိုးအနွယ်အလိုက်” (ကမ္ဘာဦး ၁:၁၂) ဟု ဆိုရာတွင်
မျိုးဗီဇဆိုင်ရာ ဆက်နွယ်မှုကို ရည်ညွှန်းပုံရသော်လည်း၊ lmînēhû သည် ရိုးရိုးသက်သက်
“မတူညီသော အမျိုးအစားများ”၊ အမျိုးမျိုးသော အရာများကို ညွှန်ပြခြင်းသာဖြစ်သည်။
ထို့ကြောင့် တစ်ဆယ့်ကိုးရာစုက “မျိုးစိတ်များ၏ ပြုပြင်၍မရသော သဘာဝ” ဟူသော အယူအဆသည်
သမ္မာကျမ်းစာ၊ ဘာသာစကားဆိုင်ရာ၊ သို့မဟုတ် ဇီဝဗေဒဆိုင်ရာ အခြေခံ တစ်စုံတစ်ရာ
မရှိပါ။
Thus the word translated “according to its kind” is used in Genesis 1 for
large divisions of the plant and animal world and then in Leviticus 11 and
Deuteronomy 14 for small divisions. It cannot refer to species in both cases. A
dissection of the word lmînēhû itself
helps to clarify the idea. The l
prefix is a preposition, meaning “to,” “for,” “by,” or “according to.” The
middle part is a noun, mîn, meaning
“kind,” “class,” or “species.” The suffix is a possessive pronoun, showing to
whom something belongs. The translation “according to its kind” is legitimate
and best understood as an idiomatic expression referring to “the different
kinds of” plants or animals. Another interpretation is that the middle part of
the word is the preposition min,
“from”; in this case the phrase would mean “according to that from which it
comes.” In either case, the phrase may be used at any level and referring to
any class of plants or animals, regardless of how narrowly or broadly defined
that group is. Whereas the idea of plants bearing seeds “each according to its
kind” (Gen. 1:12) seems to refer to genetic links, lmînēhû simply points to “different kinds,” a variety. Thus the
nineteenth-century concept of the fixity of species has no biblical,
linguistic, or biological basis.
၇.
နေ့လေးခုမြောက်တွင် ကြယ်တာရာများ ပေါ်ထွန်းလာခြင်း ဖန်ဆင်းခြင်းပါတ်ဝန်းကျင်၏
နေ့လေးခုမြောက်တွင် နေနှင့်လကို အလင်းကြီးနှင့် အလင်းငယ်ဟု ခေါ်ဆိုထားသည်။
ဤကောင်းကင်အလင်းတန်များ၏ တကယ့်အမည်များကို မသုံးရခြင်း၏ အကြောင်းရင်းမှာ
ဤမှတ်တမ်းကို မောရှေရေးသားချိန်တွင် နေ၊ လ နှင့် ကြယ်များကို နတ်ဘုရားများအဖြစ်
ကိုးကွယ်နေကြပြီးဖြစ်သောကြောင့် ထိုအယူအဆကို တစ်စုံတစ်ရာ လက်ခံသည်ဟု
ထင်မှားစေမည်ကို ရှောင်ရှားရန်ဖြစ်နိုင်သည်။ ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၁:၁၆-၁၈ တွင် ၎င်းတို့၏
အမည်များကို တစ်ခွန်းမျှ မဖော်ပြထားပါ။ ၎င်းတို့သည် ဖန်ဆင်းရှင်၏ အမိန့်တော်အောက်ရှိ
ကောင်းကင်အလင်းတန်များသာဖြစ်သည်။ ၎င်းတို့သည် ထာဝရဘုရားနှင့် ခွဲ၍ သီးခြားမရှိ၊
ကိုယ်ပိုင်တည်ရှိမှု မရှိပါ။ ထာဝရဘုရားက ဖန်ဆင်းတော်မူပြီး ၎င်းတို့သည် အထူးသဖြင့်
လူသားများအတွက် အချိန်နှင့် ရာသီများကို သတ်မှတ်ပေးရန် အလို့ငှာ ထိုဘုရား၏
ရည်ရွယ်ချက်များကို ဆောင်ရွက်ကြသည်။
7. The Appearance of the Astronomical Bodies on Day Four
In the narration of the fourth day, the sun and moon are called the
greater light and the lesser light. The reason for not using the actual names
for these heavenly bodies could well be that by the time this record was
written by Moses, the sun and moon (and the stars) were deified and worshiped.
To avoid any concession to that view, their names were not even mentioned in
Genesis 1:16–18. They were simply astronomical bodies at the beck and call of
the Creator. They held no independent existence apart from Him. He made them
and they served His purposes, especially with regard to marking time and
seasons for human beings.
၈. နေ့တစ်မှ
နေ့သုံးနှင့် နေ့လေးမှ နေ့ခြောက်တို့၏ စာပေဆိုင်ရာ နှင့် သမိုင်းဆိုင်ရာ
ဆက်နွယ်မှု ဖန်ဆင်းခြင်းပတ်လည်၏
ပထမသုံးရက်နှင့် နောက်သုံးရက်ကြားတွင် အကြောင်းအရာဆိုင်ရာ ဆက်နွယ်မှု ရှိသည်။
ပထမနေ့၏ အကြောင်းအရာ ဖြစ်သော အလင်းသည် နေ့လေးခုမြောက်တွင် ထပ်မံပေါ်ထွန်းလာသည်။
ဒုတိယနေ့၏ အကြောင်းအရာ ဖြစ်သော ကောင်းကင်ယံကို ခွဲခြားခြင်းသည် နေ့ငါးခုမြောက်တွင်
ထပ်မံပေါ်ထွန်းသည်။ ငှက်များနှင့် ငါးများသည် ကောင်းကင်ယံ၏ အပေါ်ပိုင်းနှင့်
အောက်ပိုင်း နှစ်ခုလုံးကို ဖြည့်ဆည်းကြသည်။ တတိယနေ့၏ အကြောင်းအရာ ဖြစ်သော
ခြောက်သွေ့သောမြေနှင့် အပင်များသည် နေ့ခြောက်ခုမြောက်တွင် ဖန်ဆင်းခြင်းနှင့်
ဆက်စပ်သည်။ မြေပေါ်သတ္တဝါများနှင့် လူသားများသည် ထိုခြောက်သွေ့သောမြေပြင်ကို
ဖြည့်ဆည်းရန်နှင့် ၎င်းအပင်များကို အစာအဖြစ် စားသုံးရန်ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့်
နေ့တစ်သည် နေ့လေးနှင့် အဓိကဆက်စပ်သည်၊ နေ့နှစ်သည် နေ့ငါးနှင့် အဓိကဆက်စပ်သည်၊
နေ့သုံးသည် နေ့ခြောက်နှင့် အဓိကဆက်စပ်သည်။
8. Literary and Historical Relations Between Days One to Three and Four to
Six
There is a thematic relationship between the first three days of Creation
week and the following three days. The subject of the first day, light, appears
again on the fourth day. The subject of the second day, the division of the
firmament, reappears on the fifth day. Birds and fish fill the two divisions of
the firmament. The subject of the third day, the dry land and its plants, is
related to Creation on the sixth day: The animals and human beings were to fill
up the space on that dry land and consume its plants as food. Thus day one is
related most directly to day four, day two is related most directly to day
five, and day three is related most directly to day six.
ဤဆက်နွယ်မှုများသည်
စာပေဆိုင်ရာ သဘောသဘာဝရှိသော်လည်း၊ ဘုရားသခင်၏ ဖန်ဆင်းခြင်းလုပ်ဆောင်ချက်ကို
မှန်ကန်စွာ ကိုယ်စားပြုသည်။ ထာဝရဘုရားသည် ဤအစီအစဉ်နှင့် ဤနည်းဖြင့်
ဖန်ဆင်းတော်မူခဲ့သည်။ အလုံးစုံတတ်နိုင်သော အရှင်ဖြစ်တော်မူသောကြောင့် တစ်ရက်တည်း
သို့မဟုတ် တစ်စက္ကန့်တည်းတွင်ပင် ဤအရာအားလုံးကို ဖန်ဆင်းနိုင်တော်မူသော်လည်း၊
ထိုသို့မပြုတော်မူပါ။ အရှင်ဘုရားသည် ဖန်ဆင်းခြင်းလုပ်ဆောင်ချက်များကို တစ်ခုချင်း
တစ်ခုချင်း ဖော်ပြလျက် နှေးကွေးစွာ ဆောင်ရွက်ရန် ရွေးချယ်တော်မူခဲ့သည်။ ငါတို့သည်
ဤဖြစ်ရပ်များကို သမ္မာကျမ်းစာ ဗျာဒိတ်တော်အားဖြင့် သိရှိလာကြသည်။
အခြားသတ္တဝါများလည်း ပါဝင်ခဲ့သည်။ ကောင်းကင်တမန်များသည် ဤဖြစ်ရပ်များ
ဖြစ်ပွားနေချိန်တွင် ကြည့်ရှုနေခဲ့ကြပေမည်။ ယောဘ ၃၈:၇ တွင် အခြားကမ္ဘာများကလည်း
ဤဖန်ဆင်းခြင်းသစ်ကို ကြည့်ရှုခဲ့သည်ဟု ဖော်ပြထားသည်။
These relations are literary in nature, but they also represent accurately
the creative activity of God. He made His creation in this order and way. Given
His omnipotence, He could have done all of this creating in one day or even one
second, but He did not. He chose rather to pace His creative acts, revealing
them one by one. We have come to know these events through the biblical
revelation. Other beings were involved. The angels undoubtedly looked on as
these events took place, and Job 38:7 suggests other worlds may have viewed
this new creation.
ထို့ကြောင့်
ဤနေ့များအတွင်း ဖန်ဆင်းခြင်းလုပ်ဆောင်ချက်များ၏ စနစ်တကျ လှုပ်ရှားမှုသည်
ငါတို့ကိုးကွယ်သော ဘုရားသခင်၏ ချစ်ခြင်း၊ ဂရုစိုက်ခြင်းနှင့် စီမံခန့်ခွဲမှုကို
ပြသခဲ့သည်။ အရှင်ဘုရားသည် ကမ္ဘာကို စနစ်တကျ ဖန်ဆင်းပြီးမှ ဖြည့်ဆည်းတော်မူခဲ့သည်။
ဖန်ဆင်းခြင်းပတ်လည်၏ ပထမသုံးရက်ပြီးဆုံးချိန်တွင် ကမ္ဘာသည် လှပသော်လည်း ငါး၊ ငှက်
သို့မဟုတ် မြေပေါ်သတ္တဝါများ လုံးဝမရှိဘဲ လွတ်လပ်နေခဲ့သည်။
နောက်သုံးရက်ပြီးဆုံးချိန်တွင်မူ လှပပြီး သက်ရှိသတ္တဝါများဖြင့် ပြည့်စုံခဲ့သည်။
ထိုနည်းဖြင့် ဖြည့်ဆည်းခြင်းကြောင့် ပို၍လှပလာခဲ့သည်။ နေရာလွတ်များသည် ၎င်းတို့၏
နေထိုင်သူများကို ရရှိခဲ့သည်။ ကတိတော်သည် ပြည့်စုံခြင်းကို တွေ့ဆုံခဲ့သည်။
Thus the orderly march of creative activities on these days of Creation
demonstrated the love, care, and organization of the God we serve. He set up
the world in an orderly fashion and then filled it. At the end of the first
three days of Creation the world was beautiful but empty of fish, fowl, or land
animals. At the end of the next three days it was beautiful and full of living
creatures. It was all the more beautiful for being filled in that way. Space
had found its occupants; promise had met its fulfillment.
၉.
နေ့ငါးခုမြောက်တွင် ငှက်များနှင့် ငါးများ ဖန်ဆင်းခြင်း ကောင်းကင်ယံ၏
အပေါ်ပိုင်းနေရာကို နေထိုင်သူများမှာ ငှက်များဖြစ်သည်။ ၎င်းတို့သည် သူတို့၏
ပတ်ဝန်းကျင်နှင့် အံ့ဖွယ်ကောင်းမျှော လိုက်လျောညီထွေဖြစ်အောင် ဖန်ဆင်းခံရသည်။
ဤနေရာတွင် ဖော်ပြထားသော ပင်လယ်သတ္တဝါအားလုံး ဖန်ဆင်းခြင်းတွင် ကြီးမားသော tannînim
(ဝေလငါးများဟု
ယူဆရသည်) များပါဝင်သည်။ ဤကြီးမားသော သတ္တဝါများသည် ဖန်ဆင်းရှင်၏ ချက်ချင်းလက်ငင်း
ဖန်ဆင်းခြင်း၏ ရလဒ်ဖြစ်သည်။ ဆင့်ကဲဖြစ်စဉ်သီအိုရီအရ ဤမျှကြီးမားသော
သတ္တဝါတစ်မျိုးသည် ကာလကြာရှည်စွာ ဆင့်ကဲဖြစ်ပေါ်လာရန် လိုအပ်မည်ဖြစ်သည်။
9. The Creation of Birds and Fish on Day Five
The occupants of the upper space of the firmament, the sky, were the
birds. They are, of course, marvelously adapted to their environment. The
creation of all of the marine organisms documented here includes even the great
tannînim, presumably whales. These
great creatures were the product of the Creator’s virtually instantaneous
creation. According to evolutionary theory, an animal this large would have
required long ages to evolve.
၁၀.
နေ့ခြောက်ခုမြောက်တွင် မြေပေါ်သတ္တဝါများနှင့် လူသားများ ဖန်ဆင်းခြင်း ဤဇာတ်လမ်းပိုင်း၏
ပထမသုံးပုံတစ်ပုံသည် မြေပေါ်သတ္တဝါများ ဖန်ဆင်းခြင်းကို ဆိုသည် (ကမ္ဘာဦး ၁:၂၄၊
၂၅)။ ထို့နောက် လူသားများ၊ အမျိုးသားနှင့် အမျိုးသမီး နှစ်ဦးစလုံး
ဖန်ဆင်းခြင်းအကြောင်းကို ဖန်ဆင်းခြင်းပတ်လည်တွင် အခြားမည်သည့်အရာထက်မဆို
ပိုမိုအသေးစိတ် ဖော်ပြထားသည်။ နောက်ဆုံးတွင် ကမ္ဘာဦး ၁:၂၉၊ ၃၀ တွင်
မြေပေါ်သတ္တဝါများနှင့် လူသားများ နှစ်ဦးစလုံး၏ စားနပ်ရိက္ခာကို သတ်မှတ်ပေးထားသည်။
10. The Creation of Land Animals and Human Beings on Day Six
The first third of this portion of the narrative tells of the creation of
land animals (Gen. 1:24, 25). Then comes the account of the creation of human
beings, both male and female, more detailed than the account of any other
element in Creation week. Finally, Genesis 1:29, 30 tells of the assignment of
the diet of both the land animals and human beings.
အခန်း ၂၄ တွင်
“အမျိုးမျိုး” (ဤနေရာတွင် lemînāh) ဟူသော
စကားလုံးကို အဓိပ္ပာယ်ကျယ်ပြန့်စွာ အသုံးပြုထားသည်။ မြေပေါ်သတ္တဝါအားလုံ်း၏
အမျိုးမျိုးကို ဆိုလိုသည်။ အခန်း ၂၅ တွင်မူ သုံးစုတွင် အသီးသီး အသုံးပြုထားသည်။
မြေပေါ်သားရဲများ၊ တိရစ္ဆာန်များ၊ နှင့် တွားသွားသော သတ္တဝါများ။ ဇာတ်လမ်းသည်
တိရစ္ဆာန်များ၏ ကြီးမားသော အမျိုးမျိုးပုံကို ညွှన်ပြသည်။
In verse 24 the word for “kinds” (here lemînāh) is used in a general sense: all the kinds of land animals. In verse 25
it is applied to three individual groups: the beasts of the earth, the cattle,
and the creeping animals. The story points to a large variety of animals.
၁၁. ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၁
တွင် ကဗျာဆန်မှု ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၁ ၏ မြင့်မြတ်သော စည်းချက်များသည်
ဤအကြောင်းအရာတွင် ကဗျာရှိမရှိ မေးခွန်းထုတ်စေခဲ့သည်။ ဤအခန်းများကို တစ်ခါတစ်ရံ
ကဗျာဟု ထင်ရခြင်းမှာ ဟေဗြဲကဗျာ၏ ထူးခြားချက်ဖြစ်သော အတွေးအခေါ် အပြိုင်အဆိုင်များ
(parallelism) ကြောင့်ဖြစ်သည်။
သို့သော် ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၁ တွင် ကဗျာစည်းချက် မရှိပါ။ ၎င်းကို ကဗျာဆန်သော
စကားပုံမျိုး (poetic prose) ဟု
ပိုမိုမှန်ကန်စွာ ဖော်ပြနိုင်သည်။ တစ်ခုတည်းသော ခြွင်းချက်မှာ အခန်း ၂၇ ဖြစ်သည်။
ဟေဗြဲဘာသာနှင့် အင်္ဂလိပ်ဘာသာတွင် အပြိုင်အဆိုင်နှင့် စည်းချက်ကို တွေ့နိုင်သည်။
11. Poetry in Genesis 1
The stately cadences of Genesis 1 have raised the question of whether
there is poetry in this account. One reason these verses sometimes look like
poetry is the parallelism of thought, which is characteristic of Hebrew poetry.
But Genesis 1 lacks poetic meter and could be more accurately described as
poetic prose. One exception is found in verse 27. The parallelism, and even
meter, can be seen both in Hebrew and English:
“ထို့ကြောင့်
ဘုရားသခင်သည် လူကို မိမိပုံသဏ္ဍာန်တော်နှင့်အညီ ဖန်ဆင်းတော်မူသည်။ ဘုရားသခင်၏
ပုံသဏ္ဍာန်တော်နှင့်အညီ ဖန်ဆင်းတော်မူသည်။ အမျိုးသားနှင့်
အမနှစ်ဦးစလုံးကို ဖန်ဆင်းတော်မူသည်။”
“So God created man in his own image,“in the image of God he created
him;“male and female he created them.”“
သုံးခွန်းစလုံးတွင်
“ဖန်ဆင်း” ဟူသော ကြိယာတူ ရှိသည်။ ဘုရားသခင်ဟူသော နာမည်ကို နှစ်ကြိမ်ဖော်ပြပြီး
နောက်ဆုံးခွန်းတွင် နားလည်ယူဆရသည်။ “ပုံသဏ္ဍာန်” ဟူသော စကားလုံးကို
နှစ်ကြိမ်ဖော်ပြပြီး နောက်ဆုံးခွန်းတွင် နားလည်ယူဆရသည်။ ဟေဗြဲစာသားတွင်
ဤစာကြောင်းများသည် အလွန်ညီမျှပြီး စကားလုံးနှင့် အသံလှိုက်အရေအတွက် ဆင်တူသည်။
ထို့ကြောင့် ဖန်ဆင်းခြင်းဇာတ်လမ်း၏ ဤအပိုင်းငယ်သည် အပြည့်အဝ ကဗျာဆန်သည်။ ၎င်းကို
ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၂ တွင် ဖြည့်စွက်ထားသော ဖန်ဆင်းခြင်းဇာတ်လမ်းဖြင့် ချဲ့ထွင်ထားသည်။
The same verb “to create” appears in all three lines. The name for God
appears twice and is understood in the last line. The word for image is used
twice and is understood in the last line. In the Hebrew text these lines are
very even, with a similar number of words and syllables in each line. Thus this
little unit of the Creation story qualifies as fully poetic. It is expanded in
the complementary account of Creation in Genesis 2.
လူသားဖန်ဆင်းခြင်းကို
ပထမဆုံး စဉ်းစားတော်မူသည့် ကမ္ဘာဦး ၁:၂၆ ၏ ကြိယာသည် ပထမလူမျိုးစု အများကိန်း
“ငါတို့ လူကို ဖန်ဆင်းကြကုန်အံ့” ဟူ၍ ဖြစ်သည်။ ဤသည်မှာ စကားပုံပိုင်းတွင် ရှိပြီး
ကဗျာပိုင်းတွင် မဟုတ်ပါ။ ထို့ကြောင့် ဤအများကိန်းကို စာပေဆိုင်ရာ
အဂတိလိုက်စားမှုဟု ရှင်းပြလို့ မရနိုင်ပါ။ ၎င်းသည် သဒ္ဒါဆိုင်ရာ အရေးပါမှုရှိပြီး
ဘုရားသခင်ဆိုင်ရာ နှင့် သမိုင်းဆိုင်ရာ အရေးပါမှု ရှိသည်။ ဖန်ဆင်းခြင်းတွင်
အမျိုးသားနှင့် အမျိုးသမီး နှစ်မျိုးလုံးသည် ဘုရားသခင်၏ ပုံသဏ္ဍာန်ကို
ထင်ရှားစေသည်။ မူလဖန်ဆင်းခံရချိန်တွင် နှစ်ဦးစလုံးသည် ဖန်ဆင်းရှင်၏ ထင်ရှားသော
ပုံသဏ္ဍာန်ကို ဆောင်ခဲ့ကြသည်။ ဤနေရာတွင် ဖယ်ရှင်ကျခြင်းမတိုင်မီ တန်းတူညီမျှမှု
ရှိခဲ့သည်။ ဤတန်းတူညီမျှမှုကို အပြစ်ကျူးလွန်ခြင်းဖြင့် ပျက်စီးပြီး
ပုံပျက်သွားခဲ့သည်။
The verb at the beginning of Gen. 1:26, where the creation of human beings
is first contemplated, is in the first person plural, “Let us make man in our
image.” This occurs in the prose part of the account, not in the poetic
section. One cannot, therefore, explain away this plurality in the account as a
mere literary feature. It is of grammatical significance and, therefore, of
theological and historical import. Both male and female forms of the human race
manifested the image of God in Creation. As originally created, both bore the
express image of their Creator. There was an equality here that was damaged and
distorted by the Fall. (See Man I. C.)
၁၂. ဘုရားသခင်၏
ပုံသဏ္ဍာန် “ဘုရားသခင်၏
ပုံသဏ္ဍာန်” ဟူသော စကားစုသည် ခရစ်ယာန်ခေတ်တစ်လျှောက် ဘုရားသခင်ပညာရှင်များထံမှ
အဓိက မှတ်ချက်များ ဖြစ်ပေါ်စေခဲ့သည်။ ဤစာများတွင် အဓိကထားချက်မှာ ဖန်ဆင်းခြင်းတွင်
လူသားများအား ပေးအပ်ခဲ့သော အသိဉာဏ်စွမ်းရည်နှင့် ရွေးချယ်ခွင့်လွတ်လပ်ခွင့်များ
ဖြစ်သည်။ ပညာရှင်ဘုရားသခင်ပညာတွင် ဤအရာကို ဖယ်ရှင်မတိုင်မီ အကျိုးနှင့်တရားမျှတမှု
အခြေအနေဟုလည်း ယူဆခဲ့သည်။ ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးခေတ်မှစ၍ ပရိုတက်စတင့်
ဘုရားသခင်ပညာရှင်များသည် နောက်ဆုံးအရည်အသွေးကို အဓိကထားခဲ့ကြသည်။ ဤဆွေးနွေးပွဲ၏
နောက်အပိုင်းတွင် အပြစ်ကျူးလွန်ခြင်းနှင့် အပြစ်သည် မူလအခြေအနေကို မည်မျှအထိ
ပျက်ပြားစေသည် သို့မဟုတ် ပုံပျက်စေသည်ကို မေးခွန်းထုတ်ခဲ့သည်။ အာဒံနှင့် ဧဝတို့
ခံစားခဲ့ရသော မူလအခြေအနေနှင့် ဘုရားသခင်နှင့် ဝိညာဉ်ရေးရာ အတွေ့အကြုံတွင်
ပြန်လည်မွေးဖွားသော ခရစ်ယာန်များ မြင့်တက်ခံရသော အခြေအနေကြား ခွဲခြားမှုလည်း
ပြုလုပ်ခဲ့သည်။ ယေဘုယျအားဖြင့် နောက်ဆုံးအခြေအနေကို ဖန်ဆင်းခြင်းအချိန်က
ခံစားခဲ့ရသော မူလအခြေအနေနှင့် လုံးဝကွဲပြားသည်ဟု မြင်ခဲ့ကြသည်။
12. The Image of God
The phrase “image of God” has elicited major comments from theologians
through the Christian Era (see Man I. B; Sin I). The emphasis in these writings
has been upon the rational powers and freedom of choice granted to human beings
at Creation. In scholastic theology this was taken to include the state of
moral righteousness before the Fall. Since the Reformation, Protestant
theologians have tended to place their emphasis upon the latter quality.
Another portion of this discussion has questioned to what extent the Fall and
sin have obliterated or disfigured this original state. A distinction has also
been made between that original state that was enjoyed by Adam and Eve and that
state to which regenerated Christians are elevated in their spiritual experience
with God. In general, the latter has been seen as quite different from the
original state enjoyed at the time of Creation.
ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၁:၂၇
တွင် “ပုံသဏ္ဍာန်” ဟူသော စကားလုံးအတွက် သုံးထားသော စကားလုံး ṣelem သည် ဟေဗြဲနှင့်
ရှေးဟောင်းဆွေမျိုးဘာသာစကားများတွင် ကောင်းစွာလူသိများသည်။ ၎င်းကို အဓိကအားဖြင့်
ဘုရားကျောင်းများတွင် ထားရှိသော နတ်ဘုရားများ၏ ရုပ်တုများအတွက် သုံးသည်။
ထိုရုပ်တုများသည် နတ်ဘုရားများ၏ ပုံသဏ္ဍာန်နှင့် လုပ်ဆောင်ချက်များကို
ကိုယ်စားပြုသည်ဟု ယူဆကြသည်။ သမ္မာကျမ်းစာသည် ဤစကားလုံးကို သုံးပုံတွင် ထူးခြားသည်။
ရှေးကမ္ဘာတွင် နတ်ဘုရားများကို လူသားများ၏ ပုံသဏ္ဍာန်နှင့်အညီ
ဖန်တီးခဲ့ကြသော်လည်း၊ သမ္မာကျမ်းစာတွင်မူ လူသားများကို ဘုရားသခင်၏
ပုံသဏ္ဍာန်နှင့်အညီ ဖန်ဆင်းခဲ့သည်။
The word used in Genesis 1:27 for “image” is ṣelem, well known in Hebrew and its ancient cognate languages. It
was used primarily “for images of the gods that were placed in temples. These
were thought to represent the appearance and functions of the gods. The Bible
is unique in its use of this word: in the ancient world the gods were made in
the images of human beings, whereas in the Bible humans were made in the image
of God.
ခေတ်သစ်လူများသည်
ဤစကားစု၏ ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ရှုထောင့်ကို ရှောင်ရှားခဲ့ကြသည်။
ရှေးဟေဗြဲလူမျိုးများမူ မရှောင်ခဲ့ပါ။ ကမ္ဘာနှင့် ကောင်းမွန်သောအရာများအကြောင်း
၎င်းတို့၏ အယူအဆများသည် ငါတို့ထက် များစွာ ထိထိမိမိ ရှိခဲ့သည်။
ဖန်ဆင်းခြင်းဇာတ်လမ်းတွင် နေ့တိုင်းဖန်ဆင်းပြီးနောက် ထိုဖန်ဆင်းခံရသမျ်းကို
“ကောင်း၏” ဟု ကြေညာခဲ့ပြီး အားလုံးပြီးဆုံးသောအခါ “အလွန်ကောင်း၏” ဟု ကြေညာခဲ့သည်။
ရုပ်လောကနှင့် ၎င်း၏ နေထိုင်သူများအပေါ် ဤအမြင်သည် ဟေဗြဲလူမျိုးများ၏
ထူးခြားချက်ဖြစ်သည်။
Moderns have shied away from the physical aspect of this phraseology.
Ancient Hebrews did not. Their conceptions of the world and what was good about
it were much more tangible than ours. This is shown in the Creation story,
where, after each day’s creation, the products of those creative acts were
pronounced “good,” and after it was all done it was all pronounced “very good.”
This view of the material world and its inhabitants was characteristically
Hebrew.
လူနှင့်မိန်းမ
ဖန်ဆင်းခံရသော ဘုရားသခင်၏ ပုံသဏ္ဍာန်တွင် ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ တူညီမှု ပါဝင်သည်မှာ
ဤနေရာတွင် သုံးထားသော မူလစကားလုံးက ပေးထားသော အယူအဆ၏ အစိတ်အပိုင်းတစ်ခုဖြစ်သည်။
ဤတူညီမှုသည် ဘုရားသခင်၏ အတွေးအခေါ်များကို လိုက်လျောညီထွေ တွေးခေါ်နိုင်သော
အသိဉာဏ်စွမ်းရည်များကိုလည်း ညွှန်ပြသည်။ မဖယ်ရှင်မီ အခြေအနေတွင် အာဒံနှင့်
ဧဝတို့သည် သန့်ရှင်းပြီး အပြစ်ကင်းသည်။ ဤမျှအထိ ဘုရားသခင်နှင့်
အကျိုးနှင့်တရားမျှတမှု တူညီခဲ့သည်။ သို့သော် မကြာမီ အပြစ်ကျူးလွန်ခြင်းဖြင့်
ဤအခြေအနေကို ဆုံးရှုံးခဲ့သည်။ ဘုရားသခင်နှင့် တူညီမှုသည် ခံစားချက်နယ်ပယ်သို့လည်း
တိုးချဲ့သည်။ ဘုရားသခင်သည် ခံစားချက်ရှိသော အရှင်ဖြစ်တော်မူသည်။ သမ္မာကျမ်းစာတွင်
ဤအတွက် များစွာသော သက်သေများ ရှိသည်။ အရှင်ဘုရားသည် မိမိဖန်ဆင်းတော်မူသော
သတ္တဝါများကို ချစ်မြတ်နိုးတော်မူသည်။ အရှင်ဘုရားသည် ဒီးယမ်ဘုရားများ၏ အေးစက်ပြီး
ခံစားချက်ကင်းမဲ့သော နတ်ဘုရားမဟုတ်ပါ။ အရှင်ဘုရားသည် မိမိဖန်ဆင်းတော်မူသော
သတ္တဝါများနှင့် ထိတွေ့ဆက်ဆံနေသော လက်ရှိလုပ်ဆောင်နေသော ဘုရားဖြစ်တော်မူသည်။
အပြစ်ကျပြီးနောက် သမ္မာကျမ်းစာ၏ ဇာတ်လမ်းမှာ အပြစ်ကျသော သတ္တဝါများကို ရှာဖွေနေသော
ဘုရားသခင်၏ ဇာတ်လမ်းဖြစ်သည်။ ဓမ္မဟောင်းနှင့် ဓမ္မသစ်ကျမ်းနှစ်ခုစလုံးတွင်
ထိုသတ္တဝါများအတွက် ချစ်ခြင်းမေတ္တာကို ဖော်ပြတော်မူသည်။ ထို့ကြောင့် အရှင်ဘုရား၏
ပုံသဏ္ဍာန်နှင့် တူညီမှုဖြင့် ဖန်ဆင်းခံရသော သတ္တဝါများသည် ထိုရှုထောင့်များကို
သူတို့၏ သတ္တဝါဘဝတွင် ထင်ဟပ်စေခြင်းသည် သဘာဝကျပါသည်။
That the image of God, in which man and woman were created, includes a
physical likeness is part of the conception conveyed by the original word used
here. This likeness also suggested rational powers with which to think God’s
thoughts after Him. In their unfallen state Adam and Eve were pure and sinless.
To that extent they were like God morally, even though they soon lost this
state through their transgression. The likeness to God also extends into the
realm of emotions. God is an emotional being. We have abundant evidence for
this in the Bible. He loves His creatures. He is not the cold, dispassionate,
and removed god of the deists; He is the present and active God who is in touch
with His creatures. The story of the Bible after the Fall is the story of God
in search of His fallen creatures. He expresses, in both the OT and the NT, His
love for those creatures. It is natural, therefore, that creatures made in His
likeness and image should also reflect those aspects in their creaturehood.
ဘုရားသခင်၏
ပုံသဏ္ဍာန်တွင် အသိဉာဏ်ဆိုင်ရာ ရှုထောင့်များကို အဓိကထားသော ဒဿနပညာရှင်များသည်
မှန်ကန်သော အချက်ကို အလေးပေးခဲ့ကြသည်။ ဤအရာတွင် အာဒံနှင့် ဧဝတို့ ဥယျာဉ်တော်တွင်
ပေးအပ်ခံရသော ရွေးချယ်ခွင့်လွတ်လပ်ခွင့်လည်း ပါဝင်သည်ဟု သဘောတူနိုင်သည်။ သို့သော်
ဤစွမ်းရည်များတွင် ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ရှုထောင့်များကို ထည့်သွင်းရမည်။
ထိုရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ရှုထောင့်ကို မည်သို့လုပ်ဆောင်ခဲ့သည်ကို ယခုအချိန်တွင်
နားလည်နိုင်ခြင်း မရှိသော်လည်း၊ ၎င်းသည် အချို့လက္ခဏာများတွင် ရှိနေခဲ့ရမည်။
ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် လူသားများကို အလုံးစုံအမြင်ဖြင့် ကြည့်သောကြောင့်
ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာနှင့် ပါလာသော ခံစားချက်ဘဝကိုလည်း အလေးပေးရမည်။ ထို့ကြောင့်
ဘုရားသခင်၏ ပုံသဏ္ဍာန်နှင့်အညီ ဖန်ဆင်းခြင်းဆိုသည်မှာ နောက်ဆုံးတွင် လူသားများသည်
အသိဉာဏ်စွမ်းရည်၊ ရွေးချယ်ခွင့်လွတ်လပ်ခွင့်၊ မူလ အကျိုးနှင့်တရားမျှတမှု
(အပြစ်ကျခြင်းဖြင့် ယခုပျက်စီးပြုန်းတီးနေပြီ)၊ ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ပုံသဏ္ဍာန်၊
နှင့် ခံစားချက်ဘဝ စသည့်အရာများတွင် အရှင်ဘုရားနှင့် တူညီမှုကို ဆောင်သည်ဟု
ဆိုလိုသည်။ ဘုရားသခင်၏ ပုံသဏ္ဍာန်နှင့်အညီ ဖန်ဆင်းခြင်းဆိုသည်မှာ ဖန်ဆင်းရှင်၏
ပြည့်စုံသော တူညီမှုကို ခံယူခြင်းဖြစ်သည်။
Philosophers who have placed emphasis upon the rational aspects of the
image of God in human beings have stressed a correct point. One can also agree
that this involves the freedom of choice with which Adam and Eve were endowed
in the Garden of Eden. To these powers, however, should also be added the
physical aspects of that image. While we may not presently understand just how
that aspect of the image was worked out, it still should have been present in
some features. Given the wholistic view of human beings in the OT, the
emotional life that goes with the physical being should also be stressed. Thus
to be created in the image of God ultimately means that human beings bear a
likeness to Him in terms of their rational powers, their freedom of choice,
their original moral purity (now damaged by the Fall), their physical
appearance, and their emotional life. To be created in the image of God means
to have received a comprehensive likeness of the Creator.
၁၃. လူသားများနှင့်
သတ္တဝါများ၏ စားနပ်ရိက္ခာ ဤနေရာတွင် တတိယနေ့နှင့် ဆဋ္ဌမ်နေ့
ဖန်ဆင်းခြင်းကြား ဆက်နွယ်မှု ထပ်မံပေါ်ထွန်းလာသည်။ တတိယနေ့တွင် ဘုရားသခင်သည်
အပင်များ၊ မြက်ပင်များနှင့် သစ်ပင်များကို ဖန်ဆင်းတော်မူခဲ့သည်။ အာဒံနှင့် ဧဝတို့
နှင့် မြေပေါ်သတ္တဝါများ ဆဋ္ဌမ်နေ့တွင် ဖန်ဆင်းခံရချိန်တွင် ဤအပင်များ ရှိပြီးသားဖြစ်သည်။
ဤသတ္တဝါအားလုံးအတွက် ပထမဆုံး လိုအပ်ချက်မှာ ၎င်းတို့ကို ထောက်ပံ့ပေးမည့်
စားနပ်ရိက္ခာဖြစ်သည်။ ဖန်ဆင်းရှင်သည် ၎င်းတို့ မဖန်ဆင်းမီကပင် ဤစားနပ်ရိက္ခာကို
ပေးထားပြီးဖြစ်သည်။
13. The Diet of Humans and Animals
At this point a relationship between the third and sixth days of Creation
surfaces. On the third day God created the vegetation, plants, and trees. These
already existed when Adam and Eve and the land animals were created on the
sixth day. One of the first things that all these creatures needed was food to
sustain them. This their Creator already had provided even before they were
created.
ဖန်ဆင်းခြင်းပတ်လည်အတွင်း
အာဒံနှင့် ဧဝတို့အား သတ်မှတ်ပေးထားသော မူလစားနပ်ရိက္ခာမှာ
“မြေကြီးပြင်တစ်ခုလုံးပေါ်တွင် မျိုးစေ့ထွက်သော အပင်ရှိသမျှနှင့် အသီးတွင်
မျိုးစေ့ပါသော သစ်ပင်ရှိသမျှ” ဖြစ်သည် (ကမ္ဘာဦး ၁:၂၉)။ သတ္တဝါများအား
“စိမ်းလန်းသော အပင်ရှိသမျှ” ကို ပေးထားသည် (အခန်း ၃၀)။ အာဒံနှင့် ဧဝတို့သည်
မူလဖန်ဆင်းခံရသော အခြေအနေတွင် ဟင်းသီးဟင်းရွက်စားသူများဖြစ်ရုံမျှမက
သတ္တဝါများလည်း ထိုနည်းတူဖြစ်သည်။ ဤသည်မှာ အပြစ်မကျမီ တိရစ္ဆာန်များ အချင်းချင်း
အမဲလိုက်စားသောက်ခြင်း လုံးဝမရှိခဲ့ဟု ဆိုသည်။
The original diet assigned to Adam and Eve during Creation week included
“every plant yielding seed which is upon the face of all the earth, and every
tree with seed in its fruit” (Gen. 1:29). To the animals was given “every green
plant” (verse 30). Not only were Adam and Eve vegetarians in their original
created state, but so were the animals. This left no room for animal predation
before the Fall.
ဤမူလစားနပ်ရိက္ခာ၏
ပညာရှိမှုကို ခေတ်သစ်အချိန်တွင် သက်သေပြခဲ့သည်။ ပြည့်စုံသော
စမ်းသပ်သူအုပ်စုကြီးအပေါ် သိပ္ပံနည်းကျ လေ့လာမှုများအရ အမေရိကန်ပြည်ထောင်စုရှိ
ဟင်းသီးဟင်းရွက်စားသော အဒ္ဗင်တစ်တ်နေ့ဧဝံဂေလိတရားကျမ်း ယုံကြည်သူများသည်
အသားစားသော သာမန်လူထုထက် ပျမ်းမျှ ခုနစ်နှစ် ပိုမိုနေရသည်ဟု သက်သေပြခဲ့သည်။
ဤလေ့လာမှုများ ဆက်လက်လုပ်ဆောင်လာသည်နှင့်အမျှ ထိုပျမ်းမျှအချိန်သည် တိုးလာခဲ့သည်။
ထို့ကြောင့် ဖန်ဆင်းရှင်၏ မူလစားနပ်ရိက္ခာ သတ်မှတ်ပေးခြင်း၏ ပညာရှိမှုကို
ခေတ်သစ်သိပ္ပံပညာဖြင့် ပြည့်စုံစွာ သက်သေပြခဲ့သည်။ ဘုရားသခင်သည် မိမိဖန်ဆင်းတော်မူသော
သတ္တဝါများအတွက် အကောင်းဆုံး စားနပ်ရိက္ခာကို သိတော်မူသည်မှာ ဧကန်အမှန်ဖြစ်သည်။
The wisdom of this original diet has been demonstrated in modern times.
Scientific studies upon a comprehensive group of subjects have demonstrated
that, on the average, vegetarian Seventh-day Adventists in the United States
live seven years longer than do their nonvegetarian counterparts in the general
population. As these studies have continued, that average figure has risen.
Thus the wisdom of the Creator in His assignment of the original diet has been
amply demonstrated by modern science. Certainly God knows what is the best food
for His creatures.
၁၄.
နေ့ခုနစ်ခုမြောက်တွင် ဥပုသ်နေ့ ဖန်ဆင်းခြင်း ကမ္ဘာဦး ၁:၃၁ နှင့်
၂:၁-၄ ကြားခွဲခြားမှုသည် ကျမ်းစာတစ်အုပ်လုံးရှိ အခန်းခွဲခြားမှုများနှင့်အတူ
ကျမ်းစာမူရင်းရေးသားပြီး ရာစုနှစ်များစွာကြာမှ ပြုလုပ်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။
နေ့ခုနစ်ခုမြောက်၏ မှတ်တမ်းသည် အခြားခြောက်ရက်နှင့် အတူတူပင်ဖြစ်သည်။ ဤအချက်ကို
ဤကျမ်းခွဲတွင် ဤနေ့ကို “နေ့ခုနစ်ခုမြောက်” ဟု သုံးကြိမ် သတ်မှတ်ထားခြင်းဖြင့်
သိသာသည်။ “ဥပုသ်” ဟူသော နာမည်ကို ဤနေရာတွင် မသုံးထားသော်လည်း šāḇat ဟူသော ကြိယာကို ၎င်း၏
မူလအမြစ်အလျားအဓိပ္ပာယ် “ရပ်စဲခြင်း” နှင့်အတူ သုံးထားသည်။ ထို့ကြောင့်
ဘုရားသခင်သည် ဤနေ့တွင် မိမိအမှုတော်ကို “ရပ်စဲ” တော်မူခဲ့သည်။ ဤနေ့သည်
မည်သို့အမည်ရရှိခဲ့သည်ကို မြင်နိုင်သည်။ ဥပုသ်နေ့သည် ပထမဦးစွာ ဘုရားသခင်
အမှုတော်ရပ်စဲသောနေ့ ဖြစ်ပြီး၊ ထိုအချက်ကို ဆင်ခြင်ရာမှ လူသားများ အမှုရပ်စဲသောနေ့
ဖြစ်လာခဲ့သည်။ ဤနေ့တွင် ဘုရားသခင် အနားယူတော်မူသည်။ အရှင်ဘုရားသည်
ဖန်ဆင်းခြင်းလုပ်ဆောင်ချက်အားလုံးကို ရပ်စဲတော်မူခဲ့သည်။ အလုံးစုံတတ်နိုင်သော
အရှင်ဖြစ်တော်မူသောကြောင့် ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ အနားယူရန် မလိုအပ်ပါ။ သို့သော်
အရှင်ဘုရား၏ အနားယူခြင်းသည် ငါတို့အတွက် ဥပမာဖြစ်သည်။ ၎င်းသည် လူသားများအား ပေးအပ်သော
ဘုရားသခင်၏ အနားယူခြင်းဖြစ်သည်။
14. The Creation of the Sabbath on Day Seven
The division between Genesis 1:31 and 2:1–4, as all other chapter
divisions in the Bible, was made centuries after the first writing of the book.
The record of the seventh day belongs with that of the other six. This is
evident from the designation of this day as “seventh day” three times in this
passage. The name “Sabbath” is not used here, but the verb šāḇat appears with its original root meaning, “to cease.” Thus God
“ceased” His work on this day. One can see, therefore, how this day received
its name. Sabbath was first of all the days God ceased His work and then, in
reflection upon that fact, the day that human beings ceased from their work. On
this day God rested; He ceased from all of His creative activity. He did not
physically need this rest, for He is omnipotent, but His divine rest serves as
an example for us. It is the divine rest given to human beings.
ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၂:၁–၄
တွင် ဘုရားသခင်၏ ဒုတိယမြောက် ဘုရားသခင့်လုပ်ဆောင်ချက်မှာ ဤသီးခြားနေ့ကို
ကောင်းကြီးပေးခြင်းဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်သည် ငါးရက်မြောက်နေ့တွင် ဖန်ဆင်းတော်မူသော
ငှက်များနှင့် ငါးများကို ကောင်းကြီးပေးပြီးဖြစ်သည်။ ဆဋ္ဌမ်နေ့တွင်မူ အာဒံနှင့်
ဧဝကို ကောင်းကြီးပေးတော်မူခဲ့သည် (ကမ္ဘာဦး ၁:၂၈)။ ထို့ကြောင့်
ဘုရားသခင့်ကောင်းကြီးမင်္ဂလာသည် ဖန်ဆင်းခံရသည့်အရာများကို ပေးခဲ့ခြင်းဖြစ်သော်လည်း
တစ်ရက်နေ့ကိုမူ မပေးခဲ့ချေ။ ဤကိစ္စတွင်မူ ဘုရားသခင့်ကောင်းကြီးမင်္ဂလာကို
အချိန်တစ်ခုတည်းအပေါ် ချီးမြှောက်တော်မူခြင်းဖြစ်ပြီး၊ ထိုအချိန်ယူနစ်အတွင်း
ဖန်ဆင်းခဲ့သည့်အရာများအပေါ် မဟုတ်ချေ။
The second divine activity in Genesis 2:1–4 is that of blessing this
particular day. God had already blessed the birds and fish that He created on
the fifth day, as well as Adam and Eve on the sixth day (Gen. 1:28). Thus the
divine blessing had been given to objects created, but not to a day. In this
case the divine blessing was pronounced on a unit of time, not on objects
created within that unit of time.
ဘုရားသခင်သည်
သတ္တမနေ့ကို အထူးရည်ရွယ်ချက်တစ်ခုအတွက် ကောင်းကြီးပေးတော်မူခဲ့သည်။
တိရစ္ဆာန်များနှင့် လူသားများအပေါ် ကောင်းကြီးပေးခြင်းသည် ဇီဝဖြစ်စဉ်အရ
မျိုးပွားဖြစ်ထွန်းမှုနှင့် အဓိကဆိုင်သည်။ သို့သော် ဥပုသ်နေ့အပေါ်
ကောင်းကြီးပေးခြင်းမှာ ဝိညာဉ်ရေးအရ အသီးအနှံဖြစ်ထွန်းစေရန်
ရည်ရွယ်တော်မူခြင်းဖြစ်သည်။ တိရစ္ဆာန်များသည် ဤနေ့ကို ပေးသနားတော်မူသည့်
ကောင်းကြီးမင်္ဂလာကို နားလည်နိုင်စွမ်းမရှိ
God’s blessing was placed upon the seventh day for a special purpose. The
blessings on animals and human beings had to do especially with biological
productivity. The blessing on the Sabbath, on the other hand, was intended to
make it spiritually fruitful. The animals could not understand the blessing
bestowed on this day, but Adam and Eve could. From the Creator Himself, the
first pair learned of the special blessing that God had pronounced on the
seventh day.
သို့သော် အာဒံနှင့် ဧဝတို့ကမူ
နားလည်နိုင်သည်။ ပထမဆုံး လူဦးစုံတွဲသည် ဖန်ဆင်းရှင်ထံမှ သတ္တမနေ့အပေါ်
ဘုရားသခင်ချီးမြှောက်တော်မူသော အထူးကောင်းကြီးမင်္ဂလာကို သိရှိခဲ့ကြသည်။
အာဒံနှင့် ဧဝတို့အား ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၁:၂၈ တွင် ပေးသနားတော်မူခဲ့သည့်
နောက်ထပ်ကောင်းကြီးတစ်ခုမှာ တိရစ္ဆာန်လောကအပေါ် အုပ်ချုပ်ခွင့်ဖြစ်သည်။
ဥပုသ်နေ့သည်လည်း အုပ်ချုပ်မှုတစ်ရပ်ကို ဖော်ပြသည်။ သို့သော် အာဒံနှင့် ဧဝ၏
ဖန်ဆင်းခြင်းအပေါ် အုပ်ချုပ်မှုမဟုတ်ချေ။ ယင်းမှာ ဘုရားသခင်၏ အာဒံနှင့်
ဧဝတို့အပေါ်နှင့် ဖန်ဆင်းတော်မူသမျှအားလုံးအပေါ် အုပ်ချုပ်တော်မူခြင်းကို
ဖော်ပြခြင်းဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် ဥပုသ်နေ့သည် ဖန်ဆင်းခြင်းကို အမှတ်ရစေရုံသာမက၊
ဘုရားသခင်၏ ဖန်ဆင်းခြင်းအပေါ် အချုပ်အခြာအာဏာကို အသိအမှတ်ပြုသည့်နေ့လည်းဖြစ်သည်။
ဤတာဝန်ကို နောက်ပိုင်းတွင် ပညတ်တော်လေးပါးတွင် ပိုမိုအသေးစိတ် ဖော်ပြထားသည်။
ထိုနေရာတွင် ဥပုသ်စောင့်သူများ၏ တံခါးအတွင်းရှိ တိရစ္ဆာန်များပင်လျှင် ထိုနေ့တွင်
အနားယူရမည်ဟု ဖော်ပြထားသည် (ထွက်မြောက်ရာ ၂၀:၁၀)။ တိရစ္ဆာန်များသည်
လူသားများကဲ့သို့ ဝိညာဉ်ရေးအရ ဥပုသ်နေ့ကို အသိအမှတ်ပြုပြီး
စောင့်ထိန်းနိုင်စွမ်းမရှိသော်လည်း၊ ထိုနေ့၏ လူမှုရေးဆိုင်ရာ အနားယူခြင်းမှ
အကျိုးရရှိနိုင်သည်။
Another blessing given to Adam and Eve in Genesis 1:28 was dominion over
the animal world. The Sabbath expresses a dominion, too, but not the dominion
of Adam and Eve over the creation. Rather, it expresses the dominion of God
over Adam and Eve and over all that He had created. Thus the Sabbath not only
memorializes Creation; it is also the day that recognizes God’s dominion over
His creation. This responsibility was spelled out in more detail later in the
fourth commandment; there, even the animals within the gates of Sabbathkeepers
were to rest on that day (Ex. 20:10). They could not recognize and observe the
Sabbath in a spiritual sense, as did human beings, but they still could benefit
from the physical rest of that day.
ဘုရားသခင်သည်
သတ္တမနေ့တွင် အနားယူတော်မူခဲ့သည်၊ သို့မဟုတ် “ရပ်တန့်”တော်မူခဲ့သည်။ ထို့နောက်
ထိုနေ့ကို ကောင်းကြီးပေးတော်မူသည်။ နောက်ဆုံးတွင် ထိုနေ့ကို သန့်ရှင်းစေတော်မူသည်၊
သို့မဟုတ် သန့်ရှင်းသောအသုံးပြုမှုအတွက် ခွဲထားတော်မူသည်။ ကဒေ့ရှ် (qādaš) ဆိုသည့် ကြိယာသည်
“သန့်ရှင်းသည်” ဟု အဓိပ္ပာယ်ရပြီး၊ ဤနေရာတွင် အကြောင်းတရားဖြစ်စေသောပုံစံဖြင့်
သုံးထားသည်။ ဆိုလိုသည်မှာ ဘုရားသခင်သည် ဥပုသ်နေ့ကို သန့်ရှင်းသည်ဟု
ကြေညာတော်မူသည်၊ သို့မဟုတ် သန့်ရှင်းစေတော်မူသည်ဟု ဆိုလိုသည်။ အလားတူပင်
ဣသရေလလူမျိုးတို့ တည်ဆောက်ခဲ့သော ပလ္လင်တော်ကို ဘုရားသခင်သည်
သန့ှင်းစေတော်မူခဲ့သည် (လေဝိ ၂၁:၂၃)။ ထို့ကြောင့် ထိုပလ္လင်တော်ကို
“သန့်ရှင်းရာဌာန” (ကိုဒကျ် သို့မဟုတ် မစ်ကဒါရှ်၊ အတူတူပင်မူလအမြစ်မှ) ဟု
ခေါ်ဝေါ်ခဲ့သည်။ ထွက်မြောက်ရာ ၄၀:၉ တွင် ပလ္လင်တော်ကို သန့်ရှင်းစေပြီး
သန့်ရှင်းသည်ဟု ဖြစ်လာသည်ဟု ဆိုထားသည်။ “သန့်ရှင်းစေသည်” နှင့် “သန့်ရှင်းသည်”
နှစ်မျိုးလုံးသည် ကဒေ့ရှ် (qādaš) မူလအမြစ်မှ
ဆင်းသက်လာပြီး “သန့်ရှင်းစေသည်”၊ “ခွဲထားသည်” ဟု အဓိပ္ပာယ်ရသည်။ ပလ္လင်တော်သည်
သန့်ရှင်းသော နေရာဖြစ်သလို၊ ဥပုသ်နေ့သည်လည်း သန့်ရှင်းသော အချိန်ဖြစ်ပြီး၊
ဘုရားသခင်နှင့် လူသားများအတွက် ခွဲထားခြင်းဖြစ်သည်။
God rested, or “ceased,” on the seventh day; He then blessed the day.
Finally, He sanctified it, or set it apart for a holy use. The verb qādaš, “to be holy,” is here used in a
causative form, meaning that God declared, or made, the Sabbath holy. In a
similar way, God made holy the tabernacle constructed by the Israelites (Lev.
21:23); hence it came to be known as the “holy place” (qōdeš or miqdāš from the
same root). In Exodus 40:9 the tabernacle is consecrated and becomes holy; both
“consecrated” and “holy” come from the root qādaš,
“to make holy,” “to set apart.” As the sanctuary was sanctified or holy
space, so the Sabbath was sanctified or holy time, set apart for the use of God
and His human creatures.
ဖန်ဆင်းခြင်းအခါ
ဥပုသ်နေ့ကို သန့်ရှင်းစေခြင်းသည် ဥပုသ်နေ့သည် ယေဟုဒ်လူမျိုးတစ်မျိုးတည်းသာ
ပိုင်ဆိုင်သည်လော၊ သို့မဟုတ် လူသားအပေါင်းတို့ပိုင်ဆိုင်သည်လောဆိုသည့် ပြဿနာနှင့်
အရေးကြီးစွာ ဆက်စပ်နေသည်။ ဤလုပ်ဆောင်ချက်အားလုံးသည် ဖန်ဆင်းခြင်းပတ်လည်၏ အဆုံးတွင်
လူသားမျိုး၏ ပထမဆုံးအဖွဲ့ဝင်များကို ကမ္ဘာပေါ်တွင် ထားရှိချိန်တွင်
ဖြစ်ပွားခဲ့ခြင်းဖြစ်သောကြောင့်၊ ဥပုသ်နေ့သည် ထိုသူတို့အား
ပေးသနားခြင်းဖြစ်ကြောင်း ထင်ရှားသည်။ ဥပုသ်နေ့သည် လူသားအားလုံး၏ ကိုယ်စားလှယ်အဖြစ်
ထိုသူတို့အတွက် ခွဲထားပြီး သန့်ရှင်းစေခြင်းခံရသည်။ (ဥပုသ်နေ့ I-IV ကိုကြည့်ပါ။)[၁]
The sanctification of the Sabbath at Creation is important to the issue of
whether the Sabbath is solely Jewish or belongs to the entire human race. Since
all of this activity took place at the end of the Creation week when the first
members of the human race were placed upon the earth, it is evident that the
Sabbath was given to them. It was set apart and consecrated for them as
representatives of all humanity. (See Sabbath I-IV.)[1]
B. ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၂
B. Genesis 2
ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၂:၅
တွင် ဖန်ဆင်းခြင်းဇာတ်လမ်းတစ်ခု ထပ်မံစတင်သည်။ ဝေဖန်ရေးပညာရှင်များသည် ဤအခန်းကို
အခြားစာပေရင်းမြစ်တစ်ခုမှ ဆင်းသက်လာသည်ဟု အများအားဖြင့် ခွဲခြားသတ်မှတ်ကြသည်။
ဤအမြင်သည် ဤနှစ်ခန်းကြား ဆက်နွယ်မှု၏ သဘာဝကို နားလည်မှုလွဲချော်ခြင်းဖြစ်သည်။
ထိုအခန်းနှစ်ခုသည် ထပ်ကျော့အပြိုင်အဆိုင် (repetitive parallelism) နိယာမအတိုင်း
တစ်ခုတည်းနှင့် ဆက်စပ်နေသည်။ ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတစ်ခုလုံးတွင်၊ အထူးသဖြင့်
ကဗျာများတွင် အပြိုင်အဆိုင်သည် အခြေခံစာပေနည်းပညာတစ်ခုဖြစ်သည်။ ဤထပ်ကျော့မှု၏
အကောင်းဆုံးဥပမာကို ယောဘကျမ်းတွင် တွေ့ရှိနိုင်သည်။ ထိုကျမ်းတွင်
အငြင်းပွားချက်များကို ကဗျာဖြင့် တင်ပြထားသည်။ ယောဘ၏ သူငယ်ချင်းများသည် အဓိက
အငြင်းပွားချက်သုံးကြိမ်ကို အပိုဒ်ငယ် ကိုးပိုင်းခွဲ၍ တင်ပြခဲ့ကြသည်။ ဘုရားသခင်သည်
နောက်ဆုံးတွင် ဟောကြားချက်သုံးခုဖြင့် အားလုံးကို ဖြေကြားတော်မူသည်။
ရှေးခေတ်စာဖတ်သူများအတွက် ဤထပ်ကျော့အပြိုင်အဆိုင်သည် ဇာတ်လမ်းကို အထွတ်အထိပ်သို့
ရောက်လာသည်နှင့်အမျှ စိတ်ဝင်စားမှုကို ပိုမိုမြင့်တက်စေခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့်
ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၂ တွင် ဖန်ဆင်းခြင်းအကြောင်း အပြိုင်အဆိုင် ထပ်မံဖော်ပြချက်များ
တွေ့ရှိရမည်ဟု မျှော်လင့်ရသည်။
A second Creation story begins in Genesis 2:5. Critical scholars commonly
set this chapter off as coming from another literary source. This position
misunderstands the nature of the relationship between these two chapters, which
are related to each other on the principle of repetitive parallelism.
Throughout the OT, and especially in poetry, parallelism is a basic literary
device. The ultimate example of this kind of repetition is found in the book of
Job, in which the arguments are presented in poetry. Job’s friends go through
three major cycles of arguments divided into nine subsections. God answers all
of this in His final three discourses. To the ancient reader the repetitive
parallelism heightened the interest in the story as it came to its climax. In
Genesis 2, therefore, one would expect to find parallel statements on Creation,
given the importance of the topic.
၁. အကြောင်းအရာ၏
ဆင်တူမှု ကမ္ဘာဦးကျမ်း
၂ သည် ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၁ ၏ အပြိုင်အဆိုင် ဖော်ပြချက်ဖြစ်ကြောင်း သက်သေတစ်ခုမှာ
ကိုင်တွယ်ထားသော အကြောင်းအရာများ ဆင်တူခြင်းပင်ဖြစ်သည်။ ဇာတ်လမ်းနှစ်ခုလုံးသည်
ကောင်းကင်နှင့် မြေကြီးဖန်ဆင်းခြင်းကို ရည်ညွှန်းချက်ဖြင့် စတင်သည် (ကမ္ဘာဦး ၁:၁၊
၂:၄)။ ဒုတိယနေ့တွင် ပင်လယ်များကို ခွဲခြားခြင်းကို ၂:၁၀ တွင်
မြစ်ခွဲခြားခြင်းဖြင့် အပြိုင်တွေ့ရသည်။ ဆဋ္ဌမနေ့တွင် တိရစ္ဆာန်များ
ဖန်ဆင်းခြင်းကို ၂:၁၉ တွင် တိရစ္ဆာန်များ ဖန်ဆင်းခြင်းကို ရည်ညွှန်းခြင်းဖြင့်
ထင်ဟပ်တွေ့ရသည်။ တတိယနေ့နှင့် ဆဋ္ဌမနေ့တွင် လူနှင့် တိရစ္ဆာန်များအတွက်
အစာပေးခြင်းကို ၂:၁၆ တွင် အာဒမ်နှင့် ဧဝတို့အတွက် အစာပါဝင်အောင်
ဖွံ့ဖြိုးတင်ပြထားသည်။ ၁:၂၈ တွင် လူသားအား တိရစ္ဆာန်များအပေါ်
အုပ်စိုးခွင့်ပေးခြင်းကို ၂:၁၉ တွင် နာမည်ပေးခြင်းလုပ်ငန်းစဉ်ဖြင့် အသေးစိတ်
ဖော်ပြထားသည်။ နောက်ဆုံးအနေဖြင့် ယောက်ျားမိန်းမဖန်ဆင်းခြင်းကို အသေးစိတ်ပိုမို
ဖော်ပြထားသည်။ သို့သော် ထပ်ကျော့အပြိုင်အဆိုင်သည် အရင်ပေးထားသမျှကို
စကားလုံးလတ်လျား ထပ်ခါတလဲလဲ ပြန်မလုပ်ပေ။ ယင်းသည် အရင်ပေးထားသမျှကို
ဖြည့်စွမ်းပေးသော နည်းလမ်းသစ်ဖြင့် အကြောင်းအရာကို ထပ်မံဖော်ပြခြင်းဖြစ်သည်။
ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၂ သည် ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၁ ကို ထိုနည်းအတိုင်း လုပ်ဆောင်သည်။ ၁:၂၇ တွင်
လူသားဖန်ဆင်းခြင်းကို ကဗျာဆန်ဆန် တိုတိုတုတ်တုတ် ဖော်ပြထားပြီး၊ ထို့နောက်
ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၂ ၏ စကားပြေဖြင့် ဖွံ့ဖြိုးတင်ပြထားသည်။ ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၂ သည်
အရင်ပေးထားသမျှကို ချဲ့ထွင်ဖော်ပြခြင်းဖြစ်ပြီး ငြင်းပယ်ခြင်း သို့မဟုတ်
ဆန့်ကျင်ခြင်း မဟုတ်ပေ။
1. Similarity of Subject
One evidence that Genesis 2 is a parallel statement to Genesis 1 is the
similarity of the subjects treated. Both stories begin with reference to the
creation of heaven and earth (Gen. 1:1; 2:4). The division of the seas on the
second day is paralleled by the division of the rivers in 2:10. The creation of
the animals on day 6 is reflected in the reference to the creation of the
animals in 2:19. The provision of food for man and animals on the third and
sixth days of Creation in Genesis 1 is developed in Genesis 2:16 to include the
food for Adam and Eve. The dominion over animals given to man in 1:28 is now
spelled out in the naming process mentioned in 2:19. Finally, the creation of
human beings, male and female, is described in much more detail.
Repetitive parallelism, however, does not slavishly repeat what has been
given before. Rather, it states the subject matter in a new and complementary
way that elaborates upon what has gone before. That is what Genesis 2 does with
Genesis 1. In 1:27 the creation of human beings is referred to in a brief
poetic statement, which is then developed in the prose of Genesis 2. Genesis 2
expands upon what has gone before; it does not negate or contradict it.
၂. ဘုရားအမည်တော်များ
အသုံးပြုပုံ ကမ္ဘာဦးကျမ်း
၁ တွင် ဧလိုဟိမ် (Elohim) ဟူသော
ဘုရားအမည်ကို တစ်ခုတည်းသာ အသုံးပြုထားသည်။ ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၂:၄–၂၅ တွင် သုံးသော
ဘုရားအမည်မှာ ယေဟောဝါ (Yahweh) ဖြစ်သည်။
ဤကွဲပြားမှုကြောင့် ဝေဖန်ရေးပညာရှင်များသည် နှစ်ခန်းသည် မတူညီသော ရင်းမြစ်များမှ
ဆင်းသက်လာသည်ဟု ယူဆကြသည်။ ဤအမြင်တွင် အခက်အခဲအချို့ ရှိသည်။ ပထမအချက်မှာ အခန်း ၁
တွင် ဧလိုဟိမ်ကို သုံးပုံနှင့် အခန်း ၂ တွင် ယေဟောဝါကို သုံးပုံအကြား ဆန့်ကျင်ဘက်
မရှိခြင်းပင်ဖြစ်သည်။ ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၂:၄–၂၅ တွင် ဘုရားသခင်ကို ယေဟောဝါ ဧလိုဟိမ် ဟု
ခေါ်ဝေါ်ထားပြီး အခန်း ၁ တွင် သုံးခဲ့သော အမည်ကို ပယ်ချခြင်းမဟုတ်ဘဲ နောက်ထပ်
ဘုရားအမည်တစ်ခု ထပ်မံထည့်သွင်းခြင်းဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် ဧလိုဟိမ်ကို ယေဟောဝါ
ဧလိုဟိမ် ဟု ပိုမိုအသေးစိတ် သတ်မှတ်ထားခြင်းဖြစ်သည်။
2. The Use of Divine Names
The divine name Elohim is used exclusively in Genesis 1. The divine name
used in Genesis 2:4–25 is Yahweh. This difference has led critical scholars to
posit different sources for the two chapters. This position entails some
difficulties. First, there is no contrast between the use of Elohim in chapter
1 and Yahweh in chapter 2. In Genesis 2:4–25 God is called Yahweh Elohim, not
dropping the name used in Genesis 1 but adding another divine name. Thus Elohim
is now specified in more detail as Yahweh Elohim.
ဤနှစ်မည်ကြား
ကွဲပြားမှုသည် အထွေထွေနှင့် ပုဂ္ဂိုလ်ဆိုင်ရာ ကွဲပြားမှုပင်ဖြစ်သည်။ ဧလိုဟိမ်
သို့မဟုတ် ပို၍အသုံးများသော ရှေးယခင်အရှေ့ပိုင်း ပုံစံ ဧလ် (El) ကို ဓနသဟဲလယ်ဧရိယာ၏
ဆီမီတစ်ဘာသာစကားလူ့အဖွဲ့အစည်းအားလုံးတွင် သုံးစွဲခဲ့ကြသည်။ ထို့ကြောင့် ဧလိုဟိမ်
ဟူသော အမည်ကို ထိုလူ့အဖွဲ့အစည်းအားလုံးတွင် နားလည်ခဲ့ကြသည်။ သို့သော်
ထိုလူ့အဖွဲ့အစည်းတစ်ခုချင်းစီတွင် ၎င်းတို့၏ ကိုယ်ပိုင်ပုဂ္ဂိုလ်ဘုရားများ
ရှိခဲ့သည်။ ဥပမာ- ဘုရင်မ်ဒုတ် (ဘတ်ဘီလုန်)၊ အာရှုရ် (အာရှှရိ)၊ မီလခုန် (အမ္မုန်)၊
ခေမုတ် (မောဘ်)၊ ကောင့်စ် (ဧဒုံ) စသည်တို့ဖြစ်သည်။ ယေဟောဝါသည် ဣသရေလလူမျိုး၏
ဖြစ်သမျှဘုရားအမည်ကို အသုံးပြုခဲ့သည့် တိကျသော ပုဂ္ဂိုလ်ဆိုင်ရာ အမည်ဖြစ်သည်။
ရှေးခေတ်ကမ္ဘာတွင် အခြားဘုရားမည်သည်မျှ ထိုအမည်ကို သုံးစွဲခဲ့ခြင်း မရှိပေ။
The difference between these two names is the difference between the
generic and the personal. Elohim, or its more common Near Eastern form El, was
used in all Semitic language societies of the Fertile Crescent. Thus the name
Elohim would have been understood in all those societies. On the other hand,
each of these societies had its own personal and individual gods: Marduk in
Babylon, Ashur in Assyria, Milcom among the Ammonites, Chemosh in Moab, and
Qaus in Edom. Yahweh was the specific and personal name used for the true God
of the Israelites; no other god in the ancient world used that name.
ထို့ကြောင့်
ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၁ သည် အခြားရှေးခေတ်ကမ္ဘာသားများ အားလုံးနားလည်နိုင်သော
ဘုရားအမည်အထွေထွေကို သုံး၍ ဖန်ဆင်းခြင်းအကြောင်း အထွေထွေ ဖော်ပြချက်ဖြစ်သည်။
ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၂ ကား ဣသရေလ၏ ဖြစ်သမျှဘုရားဖြစ်သော ယေဟောဝါနှင့်သာ ဆက်စပ်သော
ယောက်ျားမိန်းမဖန်ဆင်းခြင်းအကြောင်း တိကျသော ဖော်ပြချက်ဖြစ်သည်။ ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၁
တွင် စကြဝဠာကို တည်ထောင်တော်မူသော အထွေထွေဘုရားသည် အမှန်တကယ် အခန်း ၂ တွင်
ဖြည့်စွမ်းပေးသော အသုံးပြုမှုဖြင့် တိကျစွာ ဖော်ပြထားသော ပုဂ္ဂိုလ်ဘုရားပင်
ဖြစ်သည်။ စာရေးသူသည် ဘုရားကို အထွေထွေမှ တိကျသော အမည်ပေးခြင်းသို့ ပြောင်းလဲသွားခြင်းမှာ
ဒုတိယဖော်ပြချက်တွင် ဖန်ဆင်းခံရသည်ဟု ဖော်ပြထားသော အရာဝတ္ထုများ၊ ယောက်ျား မိန်းမ၊
အာဒမ်နှင့် ဧဝတို့ကြောင့် ဖြစ်သည်။ သူတို့သည် ပုဂ္ဂိုလ်ဆိုင်ရာ လူသားများဖြစ်ပြီး
ဖန်ဆင်းရှင်ဘုရားကို အခြားဖန်ဆင်းခံများ မတတ်နိုင်သကဲ့သို့ တိုက်ရိုက်တုံ့ပြန်နိုင်ခဲ့သည်။
ထို့ကြောင့် ဖန်ဆင်းခဲ့သော အရာဝတ္ထု၏ ပုဂ္ဂိုလ်ဆိုင်ရာ သဘောသဘာဝကြောင့်
ထိုဘုရားကို ပုဂ္ဂိုလ်ဆိုင်ရာ၊ ရင်းနှီးသော နည်းဖြင့် အမည်ပေးခြင်းသည်
လုံးဝလျောက်ပတ်ပြီး သင့်လျော်ခဲ့သည်။ ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၁ နှင့် ၂ တွင် မတူညီသော
ဘုရားအမည်များ သုံးစွဲခြင်းသည် ဘုရားသခင်ဆိုင်ရာ အရေးကြီးသော်လည်း၊
ဇာတ်လမ်းများသည် မတူညီသော ရင်းမြစ်များမှ ဆင်းသက်လာသည်ဟု မဆိုလိုပေ။
Genesis 1 would, therefore, have been understood by other inhabitants of
the ancient world as a general statement on Creation using the general name for
God that they all knew. Genesis 2, on the other hand, is a specific statement
about the creation of man and woman, connected only with Yahweh, the true God
of Israel. The general God who set up the cosmos in Genesis 1 is, in actuality,
the personal God that is specified by this complementary use in chapter 2.
The writer moves from the general to the specific identification of God
because of the objects described as created in the second account: man and
woman, Adam and Eve. They were personal human beings and responded to their
Creator God in a way that no other part of His creation could, directly to the
personal God who created them. It was altogether fitting and appropriate,
therefore, to identify that God in a personal and intimate way because of the
personal nature of His creation. While the use of different divine names in
Genesis 1 and 2 is theologically important, it does not mean that the stories
come from different sources.
၃. စာပေဖွဲ့စည်းပုံ ကမ္ဘာဦးကျမ်း
၁ သည် အပြိုင်အဆိုင် စာပေပုံစံဖြင့် စီစဉ်ရေးသားထားသည်။ ပထမသုံးရက်၏
လှုပ်ရှားမှုများကို နောက်သုံးရက်တွင် ဖြစ်ပွားသော
ဖန်ဆင်းမှုလှုပ်ရှားမှုများဖြင့် တိုက်ရိုက်အပြိုင် တွေ့ရသည်။
3. Literary Structure
Genesis 1 was organized and written in a parallel type of literary
statement. The first three days’ activities were directly paralleled by those
creative activities that took place on the next three days.
ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၁ သည်
ကမ္ဘာကြီးကို နေထိုင်သူများအတွက် မည်သို့တည်ထောင်ခဲ့သည်ကို ကြီးကျယ်သော
ရှုထောင့်မှ ဖော်ပြခြင်းဖြစ်သည်။ ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၂ တွင်မူ အဏုကြည့်မှန်ပြောင်း (microscopic)
အပြိုင်သို့
ပြောင်းလဲသွားသည်။ အဓိကအားဖြင့် ဖန်ဆင်းခြင်းပတ်လည်၏ ဆဋ္ဌမနေ့ နောက်ဆုံးပိုင်းကို
အဏုကြည့်မှန်ပြောင်းဖြင့် အာရုံစိုက်ထားသည်။ ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၁ အတွက် တယ်လီစကုပ်ကို
သုံးခဲ့သလို၊ ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၂ တွင် အဏုကြည့်မှန်ပြောင်းကို အသုံးပြုလိုက်သည်။
ကျမ်းချဲ့သည် ယောက်ျားနှင့် မိန်းမဖန်ဆင်းခြင်းကို အာရုံစိုက်ရန်
ကျဉ်းမြောင်းလာသည်။
Genesis 1 was the macroscopic view of Creation, how the world was set up
for its inhabitants. In Genesis 2 we move to the microscopic parallel. In
essence, the microscope focuses on the second half of the sixth day of Creation
week. As the telescope was used for the creation of Genesis 1, the microscope
comes into play in Genesis 2. The text narrows to focus on the creation of man
and woman.
ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၂ သည်
တိုက်ရိုက်အပြိုင်ပုံစံဖြင့် မစီစဉ်ထားပေ။ ယောက်ျားဖန်ဆင်းခြင်းကို အရင်တင်ပြပြီး
မိန်းမဖန်ဆင်းခြင်းကို နောက်ဆုံးတွင် တင်ပြထားသည်။ ဤနှစ်ခုသော
ဖန်ဆင်းမှုလုပ်ရပ်သည် ဇာတ်ကြောင်း၏ အစနှင့် အဆုံးတွင် အပြိုင်တည်ရှိသည်။
ထိုနှစ်ခုကြားတွင် အခြားအတွဲလိုက် အချက်များ ရှိသည်။ ထိုအတွဲလိုက်အချက်များတွင်
ဥယျာဉ်နှင့် မြစ်များအကြောင်း ဖော်ပြချက်များ ပါဝင်သည်။ ဤအခန်းတွင် ယောက်ျားနှင့်
မိန်းမဖန်ဆင်းခြင်း နှစ်ခုလုံးတွင် ထိုဖန်ဆင်းမှုမတိုင်မီ အခြေအနေများကို
ကြိုတင်ဖော်ပြချက် ပါရှိသည်။ ယောက်ျားဖန်ဆင်းခြင်းတွင် ထိုကြိုတင်ဖော်ပြချက်သည်
အပင်လောကနှင့် လယ်ကွင်းများကို အာရုံစိုက်ထားသည်။ မိန်းမဖန်ဆင်းခြင်းတွင်မူ
တိရစ္ဆာန်လောကကို အာရုံစိုက်ထားသည် (အခန်းငယ် ၁၈–၂၀)။
Genesis 2 is not organized in a directly parallel fashion. The creation of
man is presented first, and the creation of woman is presented last. These two
creative acts occupy parallel positions at the beginning and the end of the
narrative. Between these two are other paired elements. Those paired elements
involve statements about the garden and the rivers. Both statements on the
creation of man and woman in this chapter contain a preliminary assertion on
conditions that preceded that creation. In the case of the creation of man,
that preliminary statement focuses upon the plant world and the fields. In the
case of woman, that preliminary statement focuses upon the animal world (verses
18–20).
ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၂ ၏
အထူးဖန်ဆင်းခြင်းကို ထူးခြားသော နည်းဖြင့် ဖော်ပြထားသည်။ ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၁ တွင်
ဘုရားသခင်သည် အရာဝတ္ထုအသီးသီးကို “ဖြစ်ပါစေသော” ဟု မိန့်တော်မူပြီး
ထိုအရာဝတ္ထုများ ပေါ်ထွက်လာခဲ့သည်။ ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၂ တွင်မူ ကွဲပြားသော နည်းလမ်းကို
သုံးထားသည်။ ဤဘုရားလုပ်ဆောင်မှုအတွက် သုံးထားသော ကြိယာမှာ ယာဆာ (yāṣar) “ပုံဖော်သည်၊
ပုံသွင်းသည်” ဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်သည် ရှိပြီးသား အရာတစ်ခုကို
ယူ၍—မြေမှုန့်ကို—လူတစ်ယောက်အဖြစ် ပုံဖော်တော်မူသည်။ သို့သော် ထိုအရာသည်
အသက်ရှင်ခြင်း မရှိသေးပေ။ အသက်ပေးရန် တစ်ခုခု လိုအပ်သေးသည်။ ဘုရားသခင်သည်
ထိုပုံစံထဲသို့ အသက်ရှူသွင်းတော်မူပြီး အသက်ရှင်သော “သတ္တဝါ” (နဖကျရှ်၊ nep̱eš)
ဖြစ်လာသည်။
ဤစကားလုံးကို တစ်ခါတစ်ရံ “ဝိညာဉ်” ဟု ဘာသာပြန်ဆိုသော်လည်း ဤကျမ်းပိုဒ်၏
အကြောင်းအရာအရ အာဒမ်၏ တစ်ကိုယ်လုံးကို ထည့်သွင်းစဉ်းစားထားကြောင်း ရှင်းလင်းသည်။
ထို့ကြောင့် အာဒမ်ကို အဓိက အစိတ်အပိုင်းနှစ်ခုဖြင့် ဖွဲ့စည်းထားသည်။ မြေမှုန့်နှင့်
အသက်ရှူသွင်းခြင်း။ ဓာတုခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာမှုအရ လူ့ခန္ဓာကိုယ်သည် မြေကြီးတွင်
တွေ့ရှိရသော ဓာတုဒြပ်စင်များနှင့် တူညီမှုရှိကြောင်း ပြသထားသည်။
အသက်ရှူသွင်းခြင်းကို အသက်အတွက် ဘုရားသခင်၏ စွမ်းအင်ဟု ရိုးရှင်းစွာ
သတ်မှတ်နိုင်သည်။ နောက်ပိုင်းတွင် အာဒမ်နှင့် ဧဝတို့ သေဆုံးသည့်အခါ ဤအဓိက
အစိတ်အပိုင်းနှစ်ခု ပြိုကွဲသွားသည်။ မြေမှုန့်သည် မြေကြီးသို့ ပြန်သွားပြီး
အသက်ရှူသွင်းခြင်းသည် အစပိုင်းတွင် ပေးသနားတော်မူခဲ့သော ဘုရားသခင်ထံ ပြန်သွားသည်
(ဒေသနာ ၁၂:၇၊ လူ I. E၊
သေခြင်း I. A. ၃၊
၄ ကိုကြည့်ပါ)။
The Special Creation of Genesis 2 is described in a unique way. In Genesis
1 God spoke the various objects into existence. He said, “Let there be …,” and
the object mentioned appeared. In Genesis 2 a different approach is used. The
verb employed for this divine activity is yāṣar,
“to form, shape.” God takes something that already exists—the dust of the
earth—and forms it. He shapes it into a man. But still it is not animate; it
needs something more. God breathes into this form the breath of life, and it
becomes a living “being” (nep̱eš).
This word is sometimes translated “soul,” but the content of this passage
clearly indicates that the whole being of Adam is taken into account here. Thus
two elements made up Adam: the dust of the earth and the breath of life.
Chemical analysis has shown that the human body is indeed made up of the same
chemical elements that are found in the earth. The breath of life can simply be
defined as the energy of God for life. When death occurs, as it later did to
Adam and Eve, these two main elements break apart. The dust of the earth
returns to the earth, and the breath of life returns to God, who gave that
energy in the first place (Eccl. 12:7; see Man I. E; Death I. A. 3, 4).
ယာဆာ (yāṣar) ကြိယာကို
မြေအိုးလုပ်ငန်းနှင့် မြေအိုးလုပ်သမားအတွက် သုံးသည် (ယေရမိ ၁၈:၁–၄)။ ထို့ကြောင့်
ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၁ နှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်အနေဖြင့် ဘုရားသခင်သည် မြေအိုးလုပ်သမားကဲ့သို့
လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် လူကို ပြုလုပ်တော်မူသည်ဟု ပုံဖော်ထားသည်။ သို့သော်
ဘုရားမြေအိုးလုပ်သမားသည် လူသားထက် ပိုမိုတတ်နိုင်သည်။ သူ၏ထုတ်ကုန်ကို
အသက်ရှင်စေနိုင်သည်။ ဘုရားသခင်သည် ဒူးထောက်ပြီး လူ၏နှုတ်ထဲသို့
အသက်ရှူသွင်းတော်မူသောအခါ ထိုလူသည် အသက်ရှင်လာသည်။ ဤသည်မှာ
ဘုရားလုပ်ဆောင်မှုများအတွက် လူသားဆန်ဆန် (anthropomorphic) အသုံးအနှုန်းဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်သည်
ဤဖန်ဆင်းမှုလုပ်ရပ်ကို မည်သို့ပြုလုပ်ခဲ့သည်ကို ကျွန်ုပ်တို့ အတိအကျ မသိရပေ။
သို့သော် ဤလှုပ်ရှားမှုကြိယာများသည် ဖန်ဆင်းရှင်သည် ဖန်ဆင်းခံများကို
ချစ်မြတ်နိုးစွာ ရင်းနှီးစွာ ထိတွေ့ဆက်ဆံမှုကို ဖော်ပြထားသည်။
The verb yāṣar is used for the
work of a potter and the potter himself (Jer. 18:1–4). Thus the picture, in
contrast with Genesis 1, is that of God working with His hands to make man,
just as the potter molds and fashions the pot. But the divine Potter can do
more than the human; He can make His product come alive. When God kneels down
and breathes into the man’s mouth, he does come alive. This is anthropomorphic,
or “humanlike,” terminology used for divine activities. We do not know exactly
how God did this act of creation. But these verbs of activity express the
loving concern and intimate contact of the Creator with His creatures as He
created them.
၄. စိုက်ပျိုးထားသော
ဥယျာဉ် ကမ္ဘာဦးကျမ်း
၂:၈ တွင် ဘုရားသခင်သည် အာဒမ်နှင့် ဧဝတို့အတွက် အထူးပြုလုပ်ထားသော ဥယျာဉ်တစ်ခုကို
စိုက်ပျိုးတော်မူသည်။ အခြားနေရာများထက် ဤအထူးနေရာကို ဘုရားသခင်ကိုယ်တိုင်
လူစုံတွဲအတွက် ပြင်ဆင်ထားခြင်းဖြစ်သည်။ ထိုနေရာတွင် သစ်ပင်သုံးမျိုးရှိသည်။
ပထမမျိုးမှာ ဖြစ်နိုင်ခြေများသည်မှာ အသီးအနှံပေါများသော
သစ်တော်သစ်ပင်များ—စားကောင်းသည်၊ အရသာကောင်းသည်၊ ကြည့်ကောင်းသည်၊ အာဟာရပြည့်ဝသည်။
အခြားသစ်ပင်နှစ်ပင်မှာ အသက်ပင်နှင့် ကောင်းမကောင်း ဆိုင်ရာ
ဉာဏ်အလင်းပင်တို့ဖြစ်ပြီး နောက်ပိုင်းဇာတ်ကြောင်းတွင် အသုံးပြုလာသည်။
4. The Garden Planted
In Genesis 2:8 God plants a garden, especially prepared for Adam and Eve.
More than other locations, this special place was prepared by God Himself for
the human pair. It had three kinds of trees. First, probably in abundance, were
the fruit trees—good to eat, good to the taste, good to see, and good for
nutrition. Two other trees were planted there: the tree of life and the tree of
the knowledge of good and evil. They come into play later in the account.
၅. မြစ်လေးစင်း ကမ္ဘာဦးကျမ်း
၂:၁၀ တွင် ဧဒင်ဥယျာဉ်မှ မြစ်တစ်စင်းထွက်လာပြီး ထိုနေရာတွင်
မြစ်လေးစင်းခွဲထွက်သွားသည်ဟု ဆိုထားသည်။ ထိုမြစ်လေးစင်း၏ အမည်များကို
ဖော်ပြထားသေးသော်လည်း ထိုအမည်များကို ရေလွှမ်းမိုးပြီးနောက်ကာလ၏ မြစ်များဖြစ်သည့်
တိုင်ဂရစ်မြစ်၊ ယူဖရေးတီးမြစ်တို့နှင့် မဖြစ်မနေ တူညီရသည်ဟု ဆိုလိုခြင်း မဟုတ်ပေ။
ရေလွှမ်းမိုးမတိုင်မီ ကာလ၏ အမည်များကို ရေလွှမ်းမိုးပြီးနောက် ကမ္ဘာမြေပြင်၏
ထူးခြားချက်များတွင် ထပ်မံအသုံးပြုခဲ့ခြင်း ဖြစ်နိုင်သည်။ အင်္ဂလန်နိုင်ငံမှ
ဒေသအမည်များစွာကို ဗြိတိသျှအင်ပါယာအခြားနေရာများသို့ ယူဆောင်သွားပြီး
ထပ်မံအသုံးပြုခဲ့သည်နှင့် ဆင်တူသည်။ ထိုနေရာများမှာ အတူတူမဟုတ်သော်လည်း
အမည်များကိုသာ ယူဆောင်လာပြီး ထပ်မံသုံးစွဲခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့်
ထိုအမည်များသည် ဥယျာဉ်၏ တည်နေရာကို အရိပ်အမြွက်ပြသနိုင်ခြင်း မရှိပေ။
5. The Four Rivers
Genesis 2:10 says that one river flowed out of Eden, and there it divided
into four rivers. The names of the four rivers are given, but these names need
not necessarily be identified with the postdiluvian rivers that carried those
names, such as the Tigris and the Euphrates. Antediluvian names may well have
been given to postdiluvian features of the surface of the earth. Something
similar has happened with many place names from England taken to other parts of
the British Empire. They were not the same places, but the names were brought
over and reused. Thus the names give no clue regarding the location of the
garden.
၆.
ဧဒင်ဥယျာဉ်အကြောင်း ဒုတိယဖော်ပြချက် ဧဒင်ဥယျာဉ်အကြောင်း ပထမဖော်ပြချက်
(ကမ္ဘာဦး ၂:၈၊ ၉) တွင် ဘုရားသခင်သည် ဥယျာဉ်ကို စိုက်ပျိုးပြီး လူကို ထိုနေရာတွင်
နေရာချထားတော်မူကြောင်း ဆိုထားသည်။ ဒုတိယ ဧဒင်အကြောင်းဖော်ပြချက်တွင် လူသည်
ထိုနေရာတွင် အဘယ်ကို ပြုရမည်နည်းဟု ဖော်ပြထားသည်။ ဆိုလိုသည်မှာ ဥယျာဉ်ကို
“စောင့်ရှောက်ရန်” (ကမ္ဘာဦး ၂:၁၅-၁၇) ဖြစ်သည်။ အာဒမ်ကို ဥယျာဉ်စောင့်ရှောက်သူ
ဥယျာဉ်မှူးအဖြစ် ဧဒင်ဥယျာဉ်တွင် နေရာချထားတော်မူခဲ့သည်။ ဘုရားသခင်သည်
သူစားသုံးနိုင်သည့် သစ်ပင်များနှင့် စားသုံးခွင့်မရှိသော သစ်ပင်တစ်ပင်၊ ဆိုလိုသည်မှာ
ကောင်းမကောင်း ဉာဏ်အလင်းပေးသော သစ်ပင်ကို ညွှန်ပြတော်မူခဲ့သည်။
6. The Second Description of Eden
The first account of Eden (Gen. 2:8, 9) tells how God planted the garden
and placed man there. The second Eden account indicates what man was to do
there: to “keep it” (Gen. 2:15–17). Adam was placed in Eden as the gardener
responsible for the garden. God also indicated to him from which of the trees
he could eat and the one tree from which he could not eat: the tree of the
knowledge of good and evil.
၇.
မိန်းမဖန်ဆင်းခြင်း ကမ္ိညာဦး ၂:၁၈-၂၄ တွင် အဓိက အချက်လေးချက် ပါဝင်သည်။ နိဒါန်း၊
လုပ်ဆောင်ချက်၊ ထိုလုပ်ဆောင်ချက်ကို ဝမ်းမြောက်စွာ ခံယူခြင်းနှင့် ရလဒ်အနေအထား
ဖြစ်သည်။ နိဒါန်းတွင် အာဒမ်သည် တိရစ္ဆာန်များကို နာမည်ပေးခြင်းကို ဖော်ပြထားပြီး၊
ထိုအချက်သည် ကမ္ဘာဦးကျမ်း အခန်း ၁ နှင့် တိုက်ရိုက်ဆက်စပ်နေသည်။ ထိုနေရာတွင်
ဘုရားသခင်သည် ပထမသုံးရက်အတွင်း ဖန်ဆင်းတော်မူသော အရာများကို နာမည်ပေးတော်မူခဲ့သည်။
ညနှင့်နေ့၊ ကောင်းကင်၊ ပင်လယ်နှင့် ကမ္ဘာမြေတို့ဖြစ်သည်။ အာဒမ်သည်
ငါးရက်မြောက်နှင့် ဆဋ္ဌမ်နေ့တွင် ဖန်ဆင်းခံရသော တိရစ္ဆာန်များကို နာမည်ပေးခဲ့သည်။
ဘုရားသခင်သည် ပထမသုံးရက်တွင် နာမည်ပေးထားသော အရာများကို အာဒမ်က
ထပ်မံနာမည်မပေးခဲ့ပေ။ နောက်ဆုံးသုံးရက်တွင် ဘုရားသခင်က နာမည်မပေးခဲ့သော
အရာများကိုမူ အာဒမ်၏ နာမည်ပေးခြင်း နယ်ပယ်အဖြစ် ထားရှိခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့်
ဤနာမည်ပေးခြင်း လုပ်ဆောင်ချက်သည် ဖြည့်စွမ်းပေးသည့် သဘောရှိပြီး၊ တစ်စိတ်မှာ
ဘုရားသခင်ပိုင်း၊ တစ်စိတ်မှာ အာဒမ်ပိုင်း ဖြစ်သည်။ ဤဖြည့်စွမ်းသည့် သဘောသည်
ဤဇာတ်ကြောင်းနှစ်ခုကို ရာစုနှစ်များစွာ ကွဲပြားသော စာရေးသူများ သို့မဟုတ်
ကျမ်းစာရေးကျောင်းများက ရေးသားခြင်း မဟုတ်ဘဲ၊ တူညီသော စာရေးသူတစ်ဦးတည်းက ရေးသားခဲ့ခြင်း
ဖြစ်ကြောင်း ပြင်းထန်စွာ ညွှန်ပြသည်။
7. The Creation of Woman
Genesis 2:18–24 contains four main elements; the introduction, the action,
the celebration of the action, and the resultant state. The introduction
involves the story of Adam’s naming the animals, which brings up a direct
correlation with Genesis 1. There God named those objects which were made on
the first three days: night and day, the sky, the seas, the earth. Adam named
those objects that were created on the fifth and sixth days: the animals. What
God named on the first three days Adam did not rename; what God left unnamed
from the last three days was the province of Adam’s naming activity. Thus this
naming activity is complementary, part belonging to God and part belonging to
Adam. The complementary nature of this activity strongly suggests that these
two narratives were the work of one and the same author, that they were not
written by different authors or scribal schools separated by centuries.
ဤနာမည်ပေးခြင်း
လုပ်ငန်းစဉ်သည် အာဒမ်အား သူ့တွင် အဖော်မရှိဘဲ အမှန်တကယ် တစ်ဦးတည်း ဖြစ်နေကြောင်း
သတိပေးသည့် နောက်ခံအဖြစ် ဆောင်ရွက်ခဲ့သည်။ အာဒမ်က နာမည်ပေးခဲ့သော
တိရစ္ဆာန်တိုင်းတွင် အဖော်ရှိသော်လည်း အာဒမ်မှာ တစ်ဦးတည်း ဖြစ်နေခဲ့သည်။
ဘုရားသခင်သည် အာဒမ်ကို ဖန်ဆင်းတော်မူချိန်တွင်ပင် အာဒမ်၏ အဖော်ကို တစ်ပြိုင်နက်
ဖန်ဆင်းနိုင်ခဲ့သော်လည်း ထိုသို့ မပြုတော်မူခဲ့ပေ။ ဤနည်းဖြင့် အာဒမ်သည်
သူ့အဖော်ကို ပို၍ တန်ဖိုးထားလေးမြတ်လာခဲ့ပြီး၊ သူ့လိုအပ်ချက်ကို ပြုစုပေးတော်မူသော
ဘုရားသခင်၏ မေတ္တာကို ပို၍ နားလည်ခွင့် ရရှိခဲ့သည်။
This naming process sets the stage for the creation of woman by pointing
out to Adam how alone he really was. Each of the animals that Adam named had a
mate, but Adam was alone. God could have created Adam’s mate at the same time
that He created Adam, but He did not. In this way Adam gained a greater
appreciation for his mate and insight into the loving care of the God who made
provision for his need.
ဧဝသည် အာဒမ်၏
ဘေးနားမှ ယူထားသော နံရိုးတစ်ချောင်းဖြင့် ဖန်ဆင်းခံရပြီး၊ အာဒမ်မှာ မြေမှုန့်မှ
ဖန်ဆင်းခံရသည့်အတိုင်း၊ ဧဝလည်း အာဒမ်နှင့် အတူတူပင် ဒြပ်စင်များဖြင့်
ဖန်ဆင်းခံရခြင်း ဖြစ်သည်။ သို့သော် မြေမှုန့်တစ်ပုံကို ပုံဖော်၍
နောက်ထပ်သတ္တဝါတစ်ခု ဖန်ဆင်းခြင်းထက် ပို၍ ပုဂ္ဂိုလ်ရေးဆန်သော နည်းဖြင့်
ဖန်ဆင်းတော်မူခဲ့သည်။ ဘုရားသခင်သည် အာဒမ်ကို အိပ်ပျော်စေတော်မူပြီး၊
နံရိုးတစ်ချောင်းကို ထုတ်ယူကာ မိန်းမဧဝကို ဖန်ဆင်းတော်မူခဲ့သည်။ နံရိုးကို
အသုံးပြုခြင်းသည် ညီမျှခြင်းကို ဖော်ပြပြီး၊ ခြေထောက်အရိုးကို ယူပါက
နိမ့်ကျခြင်းကို၊ ဦးခေါင်းခွံအစိတ်အပိုင်းကို ယူပါက သာလွန်ခြင်းကို ဖော်ပြမည်
ဖြစ်သည်။
Since Eve was created from a rib taken from the side of Adam, and Adam was
created from materials taken from the dust of the ground, Eve was made out of
the same elements as was Adam. However, this was done in a more personal way
than by simply shaping a mound of dust into the form of another being. Adam was
put to sleep by God and one of his ribs was removed and made into the woman,
Eve. The use of the rib expresses equality, in contrast with taking a bone from
the foot to express inferiority or a portion of the skull to express
superiority.
ဧဝကို
ယူဆောင်လာသောအခါ အာဒမ်၏ ချက်ချင်းတုံ့ပြန်မှုမှာ သူ့ဝမ်းမြောက်ခြင်းကြောင့်
သီချင်းဆိုခြင်း ဖြစ်သည်။ ကမ္ဘာဦးကျမ်း အခန်း ၁ ၏ ဖန်ဆင်းခြင်းဇာတ်ကြောင်းတွင်
တကယ့်ကဗျာဆန်သော အပိုင်းတစ်ခုတည်းမှာ အခန်းငယ် ၁:၂၇ ဖြစ်ပြီး၊ ထိုနေရာတွင်
လူသားများကို ဖန်ဆင်းမည့် ဘုရားသခင်၏ ရည်ရွယ်ချက်ကို သုံးကြောင်းကဗျာပုံစံ (tricolon)
ဖြင့် ဖော်ပြထားသည်။
ထိုအပိုင်းကို လူဖန်ဆင်းခြင်း သီချင်း ဟု ခေါ်ဆိုနိုင်သည်။ ကမ္ဘာဦး ၂:၂၃ တွင်မူ
မိန်းမဖန်ဆင်းခြင်း သီချင်း ရှိသည်။ ဤကိစ္စတွင် သီချင်းကို ဆိုသူ၊ ကဗျာကို
ပြောသူမှာ အာဒမ် ဖြစ်သည်။ ဤကဗျာနှစ်ပုဒ်ကြားတွင် ဆင်တူခြင်းနှင့် ကွဲပြားခြင်း
ရှိသည်။ အသုံးပြုထားသော စကားလုံးအရေအတွက်နှင့် အသံထွက်အရေအတွက်မှာ အလွန်နီးကပ်စွာ
တူညီသည်။ သို့သော် အခန်းငယ် ၁:၂၇ တွင် ကဗျာအပိုင်း တစ်ခုတည်း ရှိသော်လည်း၊ ၂:၂၃
တွင်မူ နှစ်ကြောင်းစီ ပါသော ကဗျာအပိုင်း နှစ်ပုဒ် ရှိသည်။
The immediate response of Adam when Eve was brought to him was to break
into song because of his joy. The only truly poetic unit in the Creation
account of Genesis 1 was 1:27, where God’s intent to create human beings was
expressed in a tricolon, a poetic unit consisting of three lines. That we may
call the Song of the Creation of Man. In Genesis 2:23 we have the Song of the
Creation of Woman. In this case the song was sung, the poetry pronounced, by
Adam. There is a similarity and a dissimilarity between these two poetic units.
The number of words used and the number of syllables pronounced are very close
to equal. In 1:27, however, there is only one poetic unit, whereas in 2:23
there are two units of two lines each.
၂:၂၃ ရှိ ဤကဗျာဆန်သော
ဖော်ပြချက်သည် အာဒမ်၏ အဖော်ကို တွေ့ရှိရသည့် ဝမ်းမြောက်ခြင်းကို ဖော်ပြရုံသာမက
စာရေးသူအကြောင်းကိုပါ တစ်စုံတစ်ရာ ပြောထားသည်။ ကမ္ဘာဦး အခန်း ၂ ၏
ကျန်အပိုင်းများကို စကားပြေဖြင့် ရေးသားထားသည်နှင့်အညီ၊ အခန်းငယ် ၁:၂၇ အပြင်
ကမ္ဘာဦး အခန်း ၁ ၏ ကျန်အပိုင်းများကိုလည်း စကားပြေဖြင့် ရေးသားထားသည်။ ထို့ကြောင့်
ဤဖန်ဆင်းခြင်း ဇာတ်ကြောင်းနှစ်ခုသည် အလားတူ အနှစ်ချုပ်ကို လိုက်နာထားပြီး၊
၎င်းတို့၏ ကဗျာအပိုင်းများကို အလွန်ဆင်တူသော ပုံစံဖြင့် ရေးသားထားသည်။ တူညီသော
စာရေးသူက တူညီသော အနှစ်ချုပ်ကို ဤဖြည့်စွမ်းပြီး အပြိုင်အဆိုင်
ဇာတ်ကြောင်းများတွင် လိုက်နာခဲ့သည်။ ဤဆင်တူမှုသည် ဤဇာတ်ကြောင်းနှစ်ခုကို
တစ်ဦးတည်းသော စာရေးသူက ဟေဗြဲစကားပြေနှင့် ကဗျာတွင် အဖြစ်များသော
ဖြည့်စွမ်းအပြိုင်ပုံစံ (complementary parallelism) ဖြင့် ရေးသားခဲ့ကြောင်း ခိုင်မာသော
သက်သေပေးသည်။
Not only does this poetic account of 2:23 express Adam’s joy at meeting
his helpmeet, it also says something about authorship. The rest of Genesis 2
was written in prose, just as the rest of Genesis 1 outside of verse 27 was
written in prose. Thus these two parallel Creation narratives follow the same
outline, and their poetic units are written in a very similar style. The same
author followed the same outline in these parallel and complementary
narratives. Taken together with the parallels already noted, this similarity
gives strong evidence that these two narratives were written by one author, in
complementary parallelism, so common in both Hebrew prose and poetry.
မိန်းမဖန်ဆင်းခြင်း
ဇာတ်လမ်းတွင် နောက်ဆုံးအချက်မှာ ထိုမှတစ်ဆင့် ဖန်ဆင်းခံရသော စည်းလုံးညီညွတ်သော
ဇနီးမောင်နှံ်နှင့် လူသားမျိုးနွယ်၏ နောက်မျိုးဆက်များအတွက် အကျိုးသက်ရောက်မှု
ဖြစ်သည်။ အာဒမ်နှင့် ဧဝတို့သည် ပထမဆုံး ဇနီးမောင်နှံအဖြစ် ယောက်ျားနှင့်မိန်းမ
ကြားရှိ နီးကပ်သော ဆက်နွယ်မှု၏ ဥပမာဖြစ်ခဲ့သည်။ အခြားလူသားဆက်ဆံရေး မည်သည်ကမျှ
ထိုဆက်နွယ်မှုကို အနှောင့်အယှက်ပေးရန် မသင့်တော်ပေ (ကမ္ဘာဦး ၂:၂၄)။ ၎င်းတို့
ဖန်ဆင်းခံရချိန်တွင် အဝတ်မရှိခြင်းသည် ဖန်ဆင်းရှင်လက်တော်မှ ထွက်လာသည့်
စင်ကြယ်ခြင်းနှင့် ပြည့်စုံခြင်းကို ဖော်ပြသည် (အခန်းငယ် ၂၅)။
The last element in the story of the creation of woman has to do with the
unified couple created thereby, and the consequences for future generations of
the human race. Adam and Eve, the first couple, were to be an example of the
close bond between husband and wife. No other human relations were to interfere
with that bond (Gen. 2:24). Their lack of clothing at the time of their
creation expresses the purity and perfection with which they came forth from
their Creator’s hand (verse 25; see Marriage I. A. 1–3).
ဂ. ပညာစာပေ၊
ယောဘစာအုပ် ယောဘ
၃၈-၄၁ တွင် ဘုရားသခင်၏ ဖန်ဆင်းရှင်ဖြစ်တော်မူခြင်းနှင့် ပတ်သက်သော ခမ်းနားသော
ထုတ်ဖော်ချက် ပါဝင်သော်လည်း၊ ဤအခန်းများကို နားလည်ရန် ယောဘစာအုပ်၏ အစပိုင်းကို
ပြန်လည်သုံးသပ်ရမည်။ ဘုရားသခင်သည် ယောဘကို ဖြောင့်မတ်ပြီး သန့်ရှင်းသူ၊
နှလုံးအကြွင်းမဲ့ ကိုးကွယ်သူဟု တန်ဖိုးထားတော်မူခဲ့သည်။ စာတန်က ယောဘသည် ဘုရားကို
ကိုးကွယ်ခြင်းမှာ ကိုယ်ကျိုးအတွက်သာ ဖြစ်သည်ဟု ငြင်းဆိုခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့်
ဘုရားသခင်သည် ယောဘ၏ ယုံကြည်ခြင်းကို စမ်းသပ်ရန် ခွင့်ပြုတော်မူခဲ့သည်။ စာတန်သည်
ယောဘ၏ စည်းစိမ်ဥစ္စာနှင့် သားသမီးများကို လုယူခွင့်ရခဲ့ပြီး၊ ဇနီးမှအပ
အရာအားလုံးကို ဆုံးရှုံးစေခဲ့သည်။ စာတန်သည် ယောဘ၏ ခန္ဓာကိုယ်ကိုပင် ထိခိုက်စေခွင့်
ရခဲ့သော်လည်း သတ်ခွင့် မရခဲ့ပေ။
C. Wisdom Literature: Job
Job 38–41 contains a magnificent statement regarding the creatorship of
God, but these chapters can only be understood by reviewing the book of Job up
to that point. God evaluated Job as upright and righteous, serving Him with his
whole heart. Satan disputed this, saying that Job served God only for his own
benefit. So God agreed to a test for Job. Satan was permitted to take almost
everything away from Job, including his wealth and his family, but excluding
his wife. Satan was even permitted to harm Job’s body, but not to kill him.
ယောဘ၏ မိတ်ဆွေများ
သူ့ထံလာပြီး သူ့ဒုက္ခကို ဆွေးနွေးခဲ့ကြသည်။ ၎င်းတို့က ယောဘသည် အပြစ်ကြောင့်
ခံစားရခြင်း ဖြစ်ရမည်ဟု အခိုင်အမာ ပြောဆိုခဲ့ကြသည်။ ယောဘက သူသည်
မည်သည့်အပြစ်ကြောင့် ခံစားရသည်ကို မသိကြောင်း ငြင်းဆိုခဲ့သည်။ ငြင်းခုန်မှုများ
ထပ်ခါတလဲလဲ ဖြစ်ပွားခဲ့သည်။ ယောဘ၏ မိတ်ဆွေများသည် သူ၏ အပြစ်ကင်းမှုကို
မယုံကြည်ခဲ့ကြသော်လည်း၊ ယောဘ၏ အပြစ်တစ်ခုကိုမျှ မည်သည့်နည်းနှင့်မျှ
ထောက်ပြမပေးနိုင်ခဲ့ကြပေ။ ယောဘ၏ စတုတ္ထမိတ်ဆွေ ဧလိဟု သည်လည်း ထိုအရာကိုသာ
ထပ်မံပြောဆိုခဲ့သည်။
Job’s friends came to him to talk to him about his problems. They insisted
that Job must have been suffering for his sins. Job protested that he did not
know what sins he was suffering for. The argument went round and round. Job’s
friends were not convinced of his innocence, yet they could not point out any
sins of Job. Job’s fourth friend, Elihu, only added to this same argument.
နောက်ဆုံးတွင်
ဘုရားသခင်သည် ကိုယ်တော်ကိုယ်တိုင် ဝင်ရောက်ဖြေရှင်းတော်မူခဲ့သည်။ သို့သော် ယောဘအား
နောက်ကွယ်တွင် ဖြစ်ပျက်နေသည်များကို မပြောပြတော်မူခဲ့ပေ။ ဆိုလိုသည်မှာ သူသည်
အပြစ်ကြောင့် အပြစ်ပေးခံရခြင်း မဟုတ်ဘဲ၊ ယုံကြည်ခြင်းနှင့် ဖြောင့်မတ်ခြင်းကို
စမ်းသပ်ခြင်း ဖြစ်ကြောင်း မပြောပြတော်မူခဲ့ပေ။ နောက်ပိုင်းတွင်သာ စာဖတ်သူများက
နောက်ကွယ်မှ အဖြစ်အပျက်များကို မြင်တွေ့နိုင်ခဲ့သည်။
Finally, God stepped in to reveal Himself. He did not tell Job what was
happening, that he was enduring a test of his faith and righteousness, not
being punished for his sins. Only later could readers see behind the scenes
like this.
ဘုရားသခင်သည် ယောဘအား
သဘာဝအကြောင်း အဆိုပြုခွင့်မရှိသော မေးခွန်းများဖြင့် ဖြေကြားတော်မူခဲ့သည်။
သူသိသည်မှာ အလွန်နည်းပါးကြောင်း သဘောပေါက်လာသောအခါ ယောဘသည် ဖန်ဆင်းခြင်းတွင်
ဘုရားသခင်၏ ပညာကို အသိအမှတ်ပြုရမည် ဖြစ်သည်။ ဖန်ဆင်းခြင်းတွင် ပြသထားသော
ဘုရားသခင်၏ ပညာကို သိရှိပြီးနောက်၊ သူ့ဘဝအကြောင်း အရာအားလုံးကို
နားမလည်နိုင်သော်လည်း၊ ယောဘသည် ဖန်ဆင်းရှင်ကို ယုံကြည်နိုင်ခဲ့သည်။
God answered Job by asking him rhetorical questions about his
understanding of nature. As he realized how little he knew, Job was forced to
acknowledge the wisdom of God in nature. Given the wisdom of God demonstrated
in Creation, Job should be able to trust His Creator, even though he might not
understand everything about his life.
ထို့ကြောင့်
ဖန်ဆင်းခြင်းတွင် ပြသထားသော ဘုရားသခင်၏ ပညာသည် ယောဘစာအုပ်၏ အဓိက နှလုံးသားဖြစ်သည်။
ယောဘစာအုပ်၏ နောက်ဆုံးလေးခန်း (၃၈-၄၁) သည် ယောဘစာအုပ်ရှိ ဘုရားသခင်သည် ဖန်ဆင်းရှင်
ဖြစ်တော်မူကြောင်းနှင့် ဖန်ဆင်းခြင်းတွင် ကိုယ်တော်၏ ပညာကို ပြသထားကြောင်း
အင်အားကြီးမားစွာ ထုတ်ဖော်ထားသည်။ အပြစ်ကြောင့် ပျက်စီးသွားခဲ့သော်လည်း၊
ဘုရားသခင်၏ ပညာကို အခြေခံအားဖြင့် ထင်ရှားစွာ ပြသနေဆဲ ဖြစ်သည်။
Thus the wisdom of God demonstrated in His creation is at the heart of the
book of Job. The final four chapters of Job provide a powerful statement that
the God of the book of Job is the Creator and that His wisdom is demonstrated
in Creation. It may have been marred by sin, but the basic demonstration of
God’s wisdom is still evident.
ယောဘစာအုပ်ရှိ
အစီအစဉ်သည် ဖန်ဆင်းခြင်း တစ်ပတ်လုံး၏ အစီအစဉ်ကို ယေဘုယျအားဖြင့် လိုက်နာထားသည်။
ဘုရားသခင်၏ မေးခွန်းများ စတင်သည်မှာ သက်မဲ့သဘာဝအကြောင်း ဖြစ်သည်။ “ကမ္ဘာမြေ၏
အခြေတည်ရာကို ငါချသောအခါ သင်သည် အဘယ်မှာရှိသနည်း” (ယောဘ ၃၈:၄)။ ယောဘသည်
ထိုနေရာတွင် ခဲ့ပေ။ မေးခွန်းမှာ အဆိုပြုခွင့်မရှိသော မေးခွန်း ဖြစ်သည်။ အခန်း ၃၈
ရှိ မေးခွန်းများ၏ အစီအစဉ်မှာ ကမ္ဘာမြေ၏ အခြေတည်ရာ၊ ပင်လယ်နှင့်
ကုန်းမြေခွဲခြားခြင်း (အခန်းငယ် ၈-၁၁)၊ အလင်းနှင့် အမှောင် အချိန်ခွဲခြားခြင်း
(အခန်းငယ် ၁၂-၁၅) မှ စတင်ပြီး ပင်လယ်သို့ ပြန်လည်ရောက်ရှိသည် (အခန်းငယ် ၁၆-၁၈)။
ထို့နောက် အလင်းနှင့် အမှောင်အကြောင်း ထပ်မံဖော်ပြသည် (အခန်းငယ် ၁၉-၂၁)။
The order in Job follows the order of the Creation week in a general way.
God’s questions begin with queries about inanimate nature: “Where were you when
I laid the foundation of the earth?” (Job 38:4). Of course, Job was not there;
the question was rhetorical. The order of the questions in chapter 38 goes from
the foundation of the earth, to the division of the seas and dry land (verses
8–11), to the division of time between light and dark (verses 12–15), and then
back to the seas (verses 16–18). Then it returns to the subject of light and
dark (verses 19–21).
The next section takes up the atmospheric elements (verses 22–30): snow,
hail, wind, rain, thunder, ice, and frost. All of these God controls and has
set in order and motion. Job cannot do this, neither can he explain how God
does it.
နောက်အပိုင်းတွင်
လေထုဒြပ်စင်များ (အခန်းငယ် ၂၂-၃၀) ဖြစ်သည့် နှင်း၊ မိုးသီး၊ လေ၊ မိုး၊ မိုးကြိုး၊
ရေခဲ၊ နှင်းခါး တို့ကို ဖော်ပြသည်။ ဤအရာအားလုံးကို ဘုရားသခင်က ထိန်းချုပ်ပြီး
အစီအစဉ်တကျ လည်ပတ်စေထားသည်။ ယောဘသည် ဤအရာကို မလုပ်နိုင်သလို၊ ဘုရားသခင်မည်သို့
ပြုတော်မူသည်ကိုလည်း ရှင်းပြနိုင်မည် မဟုတ်ပေ။
Then come the stars in their constellations. Where was Job when they were
set in order? Can he lead them forth or deflect their paths? Can he rearrange
their governance of the seasons on earth (verses 31–33)? Impossible. This is
the work and wisdom of God the Creator, with which Job has nothing to do.
ထို့နောက်
ကြယ်များနှင့် ၎င်းတို့၏ အုပ်စုများ ဖြစ်လာသည်။ ၎င်းတို့ကို အစီအစဉ်တကျ
စီထားစဉ်တွင် ယောဘသည် အဘယ်မှာ ရှိသနည်း။ ၎င်းတို့ကို ဦးဆောင်နိုင်သလော၊ ၎င်းတို့၏
လမ်းကြောင်းကို ပြောင်းလဲပေးနိုင်သလော။ ကမ္ဘာမြေပေါ်တွင် ရာသီဥတုကို
အုပ်ချုပ်မှုကို ပြန်လည်စီစဉ်ပေးနိုင်သလော (အခန်းငယ် ၃၁-၃၃)။ မဖြစ်နိုင်ပေ။
ဤအရာသည် ဖန်ဆင်းရှင် ဘုရားသခင်၏ အမှုနှင့် ပညာ ဖြစ်ပြီး ယောဘနှင့် ပတ်သက်မှု
မရှိပေ။
Beginning with Job 38:39, God turns to animals and birds. The series
begins with the lions and continues mostly with land animals; occasionally
birds are interspersed. The series climaxes with two monstrous beasts, behemoth
at the end of chapter 40, probably a hippopotamus, and leviathan in chapter 41,
possibly a crocodile. Job had no part in the creation of any of this. It was
all God’s work, showing His wisdom in Creation.
ဘုရားသခင်၏ ပညာကို
ဤနည်းဖြင့် ပြသပြီးနောက် ယောဘသည် နှိမ့်ချခံရပြီး ဖုန်မှုန့်နှင့် ပြာထဲတွင်
နောင်တရခဲ့သည်။ ဖန်ဆင်းရှင်၏ မြင့်မြတ်ခြင်းကို အံ့ဩခဲ့သည်။ “သင်သည် အရာအားလုံးကို
ပြုနိုင်တော်မူကြောင်း ငါသိ၍” (ယောဘ ၄၂:၂)။ ယောဘသည် ဒုက္ခ ခံစားရချိန်တွင်ပင်
ဖန်ဆင်းခြင်းတွင် ပညာကို ပြသထားသော ဖန်ဆင်းရှင်ကို ယုံကြည်နိုင်ကြောင်း
သင်ယူခဲ့သည်။ ဤနားလည်မှုမှ ယောဘ၏ အရာအားလုံး ပြန်လည်ပြည့်စုံလာခဲ့သည် (၄၂:၁၂၊ ၁၃)။
Before this display of God’s wisdom in return, Job was humbled and
repented in dust and ashes, awed by the greatness of the Creator: “I know that
thou canst do all things” (Job 42:2). Job learned that even in suffering he
could trust the Creator, whose wisdom was demonstrated in His creation. From
this insight came the final restoration of all things to Job (42:12, 13).
ဃ. ဆာလံကျမ်း
၁. ဆာလံ ၁၀၄
ဆာလံ ၁၀၄ ၏ အနှစ်ချုပ်သည် ကမ္ဘာဦးကျမ်း အခန်း ၁ ရှိ
ဖန်ဆင်းခြင်း နေ့ရက်များ၏ အနှစ်ချုပ်ကို လိုက်နာထားသည်။ ဖန်ဆင်းခြင်း
နေ့ရက်များကို တိကျစွာ ဖော်ပြထားခြင်း မဟုတ်သော်လည်း၊ ထိုနေ့ရက်များ၏
အဖြစ်အပျက်များ၏ အစီအစဉ်ကို လိုက်နာထားသည်။ ထိုနေ့ရက်များမှ ရလာမည့် အလားအလာများ၊
၎င်းတို့၏ လုပ်ဆောင်ချက်နှင့် အကျိုးကို ကြိုတင်မျှော်လင့်ထားသည်။ ဤနေရာတွင်
အသုံးပြုထားသော ကဗျာဆန်သော ဘာသာစကားသည် အရာအားလုံးကို ဖန်ဆင်းတော်မူသော
ဘုရားသခင်ကို ချီးမွမ်းရန် ကြီးမားသော အခွင့်အလမ်းများ ပေးထားသည်။
D. Psalms
1. Psalm 104
The outline of Psalm 104 follows the outline of the days of Creation in
Genesis 1. It does not identify the days of Creation specifically, but follows
the order of events of those days. It utilizes an anticipation of what would
come about from those days; it looks forward to their potential, their
function, and their benefit. The poetic language used here offers enormous
possibilities for praising the God who created all.
ပထမနေ့တွင်
ဖန်ဆင်းခဲ့သော ဒြပ်စင်မှာ ကမ္ဘာမြေကို လွှမ်းခြုံထားသော အလင်းဖြစ်သော်လည်း၊ ဆာလံ
၁၀၄:၂ တွင် အလင်းကို ဝတ်လုံထားတော်မူသူမှာ ဘုရားသခင် ဖြစ်တော်မူသည်။ ကိုယ်တော်၏
တောက်ပသော ဘုန်းအသရေမှ ဖန်ဆင်းခြင်း၏ အလင်းကို ထုတ်ဖော်သည်။ ဆာလံ ၁၀၄ သည် ပထမနေ့၏
အလင်းရင်းမြစ်နှင့် ပတ်သက်သော ရှည်ကြာစွာ မေးခွန်းထုတ်ခံရသည့် အဖြေကို ပေးထားသည်။
ကမ္ဘာမြေကို အလင်းပေးခဲ့သည်မှာ ဘုရားသခင်၏ ကိုယ်တော်တိုင်ကို ဝန်းရံထားသော အလင်း
ဖြစ်သည်။ ဒုတိယနေ့တွင် ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၁ အတိုင်း ကောင်းကင်နန်းကို ခွဲခြားခဲ့သည်။
ဆာလံ ၁၀၄:၃၊ ၄ တွင်လည်း ထိုအရာကို ဆွေးနွေးထားသည်။ ဘုရားသခင်သည် ကောင်းကင်ကို တ
T လို
ဆန့်ထားတော်မူသည်။ ထို “တဲ” သည် ကမ္ဘာမြေပေါ်ရှိ ကိုယ်တော်၏ သတ္တဝါအားလုံးကို
လွှမ်းခြုံထားသည်။ ဘုရားသခင်သည် ကျွန်ုပ်တို့နေထိုင်ရာ လေထုကို ဖန်ဆင်းရုံသာမက
လည်ပတ်စေတော်မူခဲ့သည်။
The element created on the first day was the light that covered the earth,
but in Psalm 104:2 it is God who is covered with light. From His radiant glory
the light of Creation issues. Psalm 104 provides an answer to the longstanding
question about the source of the light on the first day of Creation: The light
that surrounded the person of God provided light for the earth (see I. A. 3).
On the second day of Creation in Genesis 1 the firmament was divided. Psalm
104:3, 4 talks about the same element. God “stretched out the [atmospheric]
heavens like a tent.” The “tent” encompasses all of God’s creatures on earth.
The Lord not only made the atmosphere in which we live but also set it in
motion.
တတိယနေ့တွင်
ကုန်းမြေပေါ်ထွက်လာခြင်းကို ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၁ တွင် ရိုးရှင်းစွာ ဖော်ပြထားသည်။
ထိုနေရာတွင် ဘုရားသခင်သည် စကားပြောရုံမျှဖြင့် ပြုလုပ်ခဲ့သည်။ ဆာလံ ၁၀၄ တွင်မူ
ဘုရားသခင်သည် ကုန်းမြေကို ဖုံးအုပ်ထားသော ပင်လယ်များကို “ဆူးမာတော်မူ” ခဲ့သည်။
အခန်းငယ် ၆ သည် ဘုရားသခင်က ကုန်းမြေကို မဖန်ဆင်းမီ ရေများဖုံးလွှမ်းနေသော ကမ္ဘာမြေ
မှစတင်သည်။ ဤအပိုင်းသည် အခန်းငယ် ၉ တွင် နောဧရေလွှမ်းမိုးခြင်းနှင့်
မူလရေလွှမ်းမိုးခြင်း နှစ်မျိုးလုံး ထပ်မံဖြစ်ပွားမည် မဟုတ်ကြောင်း ကတိတော်ဖြင့်
အဆုံးသတ်သည်။ ဤအပိုင်း၏ အလယ်တွင် တောင်တန်းများ ပေါ်ထွက်လာခြင်းနှင့်
ချိုင့်ဝှမ်းများ နိမ့်ဆင်းသွားခြင်းကို ဖော်ပြထားသည်။ ဘုရားသခင်သည် ကမ္ဘာမြေကို
ဤနည်းဖြင့် ပုံဖော်တော်မူခဲ့သည်။
The appearance of dry land on the third day of Creation week is told in a
rather matter-of-fact way in Genesis 1. There God simply spoke and it was so.
In Psalm 104 God “rebuked” the seas that stood over the land. Verse 6 begins
with the earth covered with water before God brought forth the dry land. This
section ends in verse 9 with the promise that He will not cover the earth with
waters as before: neither the Noachic nor the primeval flood will recur. The
center of this section describes the rising up of mountains and the sinking
down of the valleys. Thus God shaped the earth.
ပင်လယ်များကို
ကမ္ဘာမြေတစ်ခုလုံး ထပ်မံဖုံးလွှမ်းခွင့် မပေးသော်လည်း၊ ဘုရားသခင်သည် ကမ္ဘာမြေကို
ဆက်လက် ရေလောင်းတော်မူသည်။ အပင်များ၊ တိရစ္ဆာန်များနှင့် ကမ္ဘာမြေကိုယ်တိုင်အတွက်
လိုအပ်သော ရေလောင်းခြင်းကို အခန်းငယ် ၁၀-၁၃ တွင် ဖော်ပြထားသည်။ ဘုရားသခင်၏
ရေများကို ပိုမိုမြင့်မားလာစေသော အဆင့်ဆင့် တိုးတက်မှု ရှိသည်။ ချိုင့်ဝှမ်းရှိ
စမ်းချောင်းများသည် လယ်ကွင်းတိရစ္ဆာန်များကို သောက်သုံးစေသည်။ ပိုမြင့်သော
နေရာတွင် သစ်ပင်များထဲရှိ ငှက်များ ရှိသည်။ နောက်ဆုံးတွင် ဘုရားသခင်က တည်ထောင်ပြီး
စွမ်းအင်ပေးထားသော သဘာဝစက်ဝန်းဖြင့် မြင့်မားသော တောင်တန်းထိပ်များပင် ရေရရှိသည်။
While God does not allow the seas to cover the earth again, as they did
before He brought forth the dry land, He still waters the earth. The watering
necessary for the plants and animals and the earth itself is described in
verses 10–13. A crescendo takes the waters of God higher and higher. The
springs in the valley give drink to the animals of the field. Higher up come
the birds in the trees. Finally, even the tops of the lofty mountains are
watered by the cycle of nature that God has set up and energized.
ဆာလံ ၁၀၄:၁၄ မှ စတင်၍
အပင်များ ဖန်ဆင်းခြင်းနှင့် အစာအဖြစ် အသုံးပြုခြင်းကို ဖော်ပြထားပြီး၊
ရေများကဲ့သို့ပင် အဆင့်ဆင့် မြင့်တက်လာသည်။ ပေးထားသော အစာသည် လွင်ပြင်မှ စတင်သည်။
ထိုနေရာတွင် နွားများ ကျက်စားပြီး လူများ လုပ်ကိုင်စိုက်ပျိုးသည်။ ထိုဒေသမှ
စပျစ်သီး၊ ဂျုံနှင့် သံလွင်သီး ထွက်ရှိပြီး၊ လူသားများ၏ ဘဝတွင် နေရာယူထားသည်။
ထို့အပြင် မြင့်မားသော တောင်တန်းများရှိ ကြီးမားသော သစ်ပင်များ၊ လေဗနုန်ရှိ
အာရဇ်ပင်များ (အခန်းငယ် ၁၆) ရှိသည်။ ဤသစ်ပင်များသည်လည်း ရည်ရွယ်ချက် ရှိပြီး
ငှက်များက အသိုက်ဆောက်သည်။ သစ်တောထက် ပိုမြင့်သော နေရာတွင်ပင် တောင်ဆိတ်များ
ပြေးလွှားနေသည်။ ဤအရာအားလုံးသည် တတိယနေ့တွင် ဖန်ဆင်းခဲ့သော ကုန်းမြေမှ
ထွက်ပေါ်လာခြင်း ဖြစ်သည်။
Starting with Psalm 104:14, the creation of plants and their use for food
are described, following the same pattern as the waters, in an ever-mounting
crescendo. The food provided starts on the plain, where the cattle feed and
humans labor to raise crops. From that region come the grapes and grain and
olives, each with a place in the life of men and women. Above this come the
majestic trees, even the great trees in the high mountains, the cedars of
Lebanon (verse 16). These serve a purpose too, for the birds build their nests
in them. There is even life above the timberline, for there the mountain goats
scamper on the cliffs of the highest mountains. All of this comes forth from
the dry land that was created on the third day.
ဆာလံ ၁၀၄ သည်
နောက်ထပ် ကောင်းကင်အလင်းတန်ဆောင်များကို ဆွေးနွေးသော်လည်း၊ ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၁:၁၄-၁၉
တွင် တွေ့ရသည်ထက် အစီအစဉ် ကွဲပြားသည်။ ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၁ သည် အကြီးဆုံး နေမှ စတင်ပြီး
အသေးငယ်ဆုံး အလင်းများသို့ ရောက်ရှိသည်။ ဆာလံ ၁၀၄:၁၉ တွင်မူ ညနေခင်းသို့
ရောက်ရှိလာသောအခါ လကို စတင်ဖော်ပြပြီး နေမထွက်ခင် တိရစ္ဆာန်များ၏ လှုပ်ရှားမှုကို
ဆက်လက်ဖော်ပြသည်။ ညအမဲချောင်း ပြီးဆုံးသောအခါ တိရစ္ဆာန်များ အခိုအိုင်သို့
ပြန်ဝင်ကြပြီး လူသားများ နေထွင်းလာသောအခါ ထွက်လာကာ လယ်ကွင်းများတွင်
အလုပ်လုပ်ကြသည်။ ထို့ကြောင့် အချိန်၏ ဒြပ်စင်များ၏ အစီအစဉ်မှာ ညနေနှင့် နံနက်၊
လနှင့် နေ၊ ညအလုပ်လုပ်သော ခြင်္သေ့များနှင့် နေ့အလုပ်လုပ်သော လူသားများ ဖြစ်ပြီး၊
ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၁ တွင် ဖော်ပြထားသည့် “ညနေရှိ၍ နံနက်ရှိ၍” ဟူသော အချိန်ဘောင်အတိုင်း
ဖြစ်သည်။
Psalm 104 deals next with the heavenly luminaries, but the order is
different from that found in Genesis 1:14–19. Genesis 1 begins with the largest
orb, decreases to the smaller light, and then goes to the smallest lights.
Psalm 104:19 begins with the moon as evening comes on and the sun sets. Then it
tells of the activities of the animals at night. After the hunt of the night
the animals crawl back into their dens to rest and a new occupant of the land
comes forth: humans rise and go forth in the sunshine to work in the fields. So
the order of the elements of time is evening and morning, moon and sun, lions
who work at night, and humans who work in the daylight—all as established by
the time frame of Genesis 1, “there was evening and there was morning.”
ပဉ္စမနေ့တွင်
ဒုတိယနေ့က ခွဲခြားထားသော ကောင်းကင်နန်းကို ငှက်များဖြင့် အပေါ်မှ ငါးများဖြင့်
အောက်မှ ဖြည့်စွက်ခဲ့သည်။ ဆာလံတွင်မူ ပင်လယ်သည် အသက်ရှင်သတ္တဝါများ
ပြည့်နှက်နေပြီး (အခန်းငယ် ၂၅)၊ ကမ္ဘာဦးကျမ်းတွင်လည်း ဖော်ပြထားသော ကြီးမားသော
လေဝိယသန်ပါ ပါဝင်သည်။ ငှက်များကို ဤနေရာတွင် မဖော်ပြရခြင်းမှာ တတိယနေ့
ဖန်ဆင်းခဲ့သော သစ်ပင်များနှင့် ဆက်စပ်၍ ဖော်ပြပြီး ဖြစ်သည်။ ပဉ္စမနေ့တွင်
ပင်လယ်များတွင် အသက်ရှင်သတ္တဝါများ ထားရှိခဲ့သည်နှင့်အညီ၊ ထိုပင်လယ်များပေါ်တွင်
အသက်ရှင်သတ္တဝါ အမျိုးအသစ် ပေါ်ထွက်လာသည်။ ငါးအမျိုးအသစ် မဟုတ်ဘဲ၊ လှေများဖြင့်
ပင်လယ်ပြင်ကို ဖြတ်ကျော်သွားလာသော လူသားများ ဖြစ်သည်။
On the fifth day the firmament that had been divided on the second day was
populated with birds above and fish below. In the psalm the sea teems with life
(verse 25), even the great Leviathan, also mentioned in Genesis. The birds are
not mentioned here, for they already have appeared in relation to the trees
created on day three. Just as life was placed in the seas on day five, a new
form of life appears on those seas. It is not a new kind of fish, but human
beings, who travel over the seas in boats.
ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၁ အရ
ဆဋ္ဌမ်နေ့တွင် အရင်တိရစ္ဆာန်များကို ဖန်ဆင်းပြီးမှ လူသားများကို ဖန်ဆင်းခဲ့သည်။
လူသားများကို ဖန်ဆင်းခြင်း၏ အထွတ်အထိပ် အဖြစ် သတ်မှတ်သည်။ ထူးဆန်းစွာဖြင့် ဆာလံ၏
ဆဋ္ဌမ်နေ့ ဖော်ပြချက်တွင် လူသားများကို တိုက်ရိုက် မဖော်ပြထားပေ။ အဓိကအားဖြင့်
ကမ္ဘာမြေပေါ်တွင် အသက်ရှင်မှုကို ထောက်ပံ့ပေးရန် ပြုလုပ်ထားသည်များကို
ဖော်ပြထားသည်။ ဘုရားသခင်ကို နူးညံ့သိမ့်သော သိုးထိန်းကဲ့သို့ သို့မဟုတ်
တိရစ္ဆာန်ဥယျာဉ်မှူးကဲ့သို့ ကိုယ်တော်၏ လက်မှ သတ္တဝါများကို ကျွေးမွေးသည်ဟု
ပုံဖော်ထားသည်။ “သင်၏လက်ကို ဖွင့်လျှင် သူတို့သည် ကောင်းသောအရာများနှင့်
ပြည့်စုံကြသည်” (အခန်းငယ် ၂၈)။
According to Genesis 1, first the animals and then humans were created on
the sixth day. Humans are considered the crowning achievement of Creation.
Strange to say, they are not even mentioned directly in the account of the
sixth day in the psalm, which deals mainly with what has been provided for the
sustenance of life on the earth. God is pictured as feeding His creatures from
His hand as a gentle shepherd or zookeeper would: “When thou openest thy hand,
they are filled with good things” (verse 28).
ဘုရားသခင်သည် လူကို
အသက်ရှူမှုကို ရှူသွင်းခြင်းဖြင့် ဖန်ဆင်းခြင်းကို ပြီးဆုံးစေခဲ့သည်။
ထိုနောက်ဆုံးအမှုကို ဆာလံကျမ်းတွင် ထပ်မံဖော်ပြထားသော်လည်း အစဉ်အဆက်မှာ ကွဲပြားသည်
(အပိုဒ်ငယ် ၂၈-၃၀)။ ထိုနေရာ၌ အသက်ရှူမှုကို ပြန်လည်ရုပ်သိမ်းသွားသောအခါ
အဘယ်သို့ဖြစ်သည်ကို တွေ့ရသည်။ “နင်သည် မျက်နှာကို ဖွက်လျှင် သူတို့သည်
ထိတ်လန့်ကြသည်။ သူတို့၏ အသက်ရှူကို နင်ရုပ်သိမ်းလျှင် သူတို့သေကြပြီး
ဖြစ်တည်ရာဖုန်မှုန့်သို့ ပြန်ကြသည်” (အပိုဒ်ငယ် ၂၉)။ ထိုနောက်မှသာ ဆာလံကျမ်းသည်
အသက်ရှင်စေရန် ဖန်ဆင်းသော ဝိညာဉ်ကို ပေးသနားခြင်းအကြောင်းကို ပြောသည် (အပိုဒ်ငယ်
၃၀)။ အသက်ရှူမှုကို ရှူထုတ်ခြင်းသည် လူမျိုးတစ်မျိုးတည်း၏အဆုံး သို့မဟုတ်
မျိုးနွယ်တစ်ခုလုံး၏အဆုံးမဟုတ်ပေ။ ဘုရားသခင်သည် အသက်ရှင်စေသော အသက်ရှူမှုကို
အသစ်ထပ်မံရှူသွင်းပေးပြန်သည်။ ထို့ကြောင့် နောက်မျိုးဆက်တွင် အသက်တာသည်
ထပ်မံပေါ်ထွက်လာသည်။ အပြစ်နှင့်သေခြင်း၏ ကျိန်ခြင်းသည် ရောက်လာခဲ့ပြီ
ဖြစ်သော်လည်း၊ ဘုရားသခင်၏ ကောင်းချီးမဂၤလာနှင့် ကတိတော်သည်
ဆက်လက်တည်ရှိနေဆဲဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် သူ၏လူမျိုးသည် ရန်သူကို
အောင်နိုင်ကြလိမ့်မည်။
God completed the creation of man by breathing into him the breath of
life. That final act is taken up in the psalm, but in another order (verses
28–30). Here we discover what happens when the breath is taken away: “When thou
hidest thy face, they are dismayed; when thou takest away their breath they die
and return to their dust” (verse 29). Only then does the psalm tell about the
giving of that creative spirit for life (verse 30). Breathing out the breath of
life is not the end of the race nor the end of the species. God breathes His
breath of life anew, and life arises in the next generation. The curse of sin
and death has come, but the blessing and promise of God go on nonetheless; His
people will overcome the enemy.
ဖန်ဆင်းခြင်းပတ်လည်တွင်
သတ္တမနေ့ကို ဆက်လက်ဖော်ပြထားသည်။ ဆာလံကျမ်းတွင်လည်း ထိုနည်းတူရှိသည်။
တိတ်ဆိတ်ရန်နေ့တွင် ဘုရားသခင်သည် ကျွန်ုပ်တို့၏ဖန်ဆင်းရှင်ဖြစ်ကြောင်း
အသိအမှတ်ပြုကြသည်။ ဖန်ဆင်းခြင်းကို အမှတ်ရ ဂုဏ်ပြုခြင်းဖြင့် ကိုယ်တော်ကို
ချီးမွမ်းကြသည်။ ဆာလံ ၁၀၄ တွင် ပထမဆုံးဖော်ပြထားသော အရာမှာ ထိုအချက်ပင်ဖြစ်သည်
(အပိုဒ်ငယ် ၃၁)။ ဘုရားသခင်သည် ဖန်ဆင်းခြင်းကို ပြီးဆုံးသောအခါ “အလွန်ကောင်းသည်” ဟု
မိန့်တော်မူခဲ့သည်။ ဆာလံ ၁၀၄ တွင် ကိုယ်တော်သည် ကိုယ်တော်၏အမှုတို့၌
ဝမ်းမြောက်တော်မူသည် (အပိုဒ်ငယ် ၃၁)။ သို့သော် ထို့ထက်ပို၍ တစ်စုံတစ်ရာဖြစ်ပေါ်သည်။
ကိုယ်တော်သည် ကမ္ဘာမြေကို ကြည့်တော်မူလျှင် မြေကြီးလှုပ်သည်။ တောင်တန်းတို့ကို
တို့ထိတော်မူလျှင် မီးခိုးလောင်ကြသည် (အပိုဒ်ငယ် ၃၂)။ ဤသည်မှာ ဘုရားသခင်၏
ကိုယ်တော်တိုင် ထင်ရှားပေါ်ထွက်ခြင်း (သောဖနီ) ၏ ပုံရိပ်ဖြစ်သည်။
တိတ်ဆိတ်ရန်နေ့တွင် သခင်ဘုရားသည် ကိုယ်တော်၏လူမျိုးထံ ကြွလာပြီး ကိုယ်တော်ကိုယ်ကို
ထင်ရှားစေတော်မူသောအခါ ဤသို့ဖြစ်သည်။ ရိုသေလေးမြတ်မှုနှင့် ကြောက်ရွံ့ခြင်းဖြင့်
ပြည့်စုံလျက် သူတို့သည် ကိုယ်တော်ကို ကိုးကွယ်ကြသည်။
In Genesis the account of Creation week goes on to describe the seventh
day. The psalm has something similar. On the Sabbath we recognize that God is
our Creator; we honor Him in the commemoration of Creation. That is the first
thing mentioned in Psalm 104:31. When God finished His creation, He said that
it was “very good.” In Psalm 104 He rejoices in His works (verse 31). But
something more happens: He “looks on the earth and it trembles,” He “touches
the mountains and they smoke” (verse 32). This is the picture of a theophany,
the manifestation of God’s personal presence. This is what happens on the
Sabbath when the Lord draws near to His people and makes Himself known. Struck
with reverential awe, they render Him worship.
ထိုကိုးကွယ်ခြင်းကို
နောက်အပိုဒ်ငယ်နှစ်ချက်တွင် ဖော်ပြထားသည်။ လူသားများသည် ဘုရားသခင်အား
ကိုးကွယ်ခြင်း၊ ဂုဏ်ပုဒ်၊ ဘုန်းအသရေ၊ ချီးမွမ်းခြင်းကို ဆက်ကပ်ကြသည် (အပိုဒ်ငယ်
၃၃)။ ဤသည်မှာ တစ်ကြိမ်တည်းသာ ဖြစ်သည်မဟုတ်။ ဆာလံဆရာသည် အသက်ရှင်သမျှ ကာလပတ်လုံး
ဤအမှုကို ဆက်လက်လုပ်ဆောင်မည်ဟု ကတိပြုထားသည်။ သခင်ဘုရားကို ချီးမွမ်းခြင်းသည်
ဆာလံဆရာ၏ နှုတ်ခမ်းပေါ်တွင် အမြဲရှိနေသည်။ တိတ်ဆိတ်ခြင်းသည်လည်း ကိုးကွယ်ခြင်း၏
အစိတ်အပိုင်းတစ်ခုဖြစ်သည်။ အပိုဒ်ငယ် ၃၄ တွင် သခင်ဘုရားကို တိတ်ဆိတ်စွာ
တွေးတောခြင်းသည် ဘုရားသခင်အား နှစ်သက်ဖွယ်ဖြစ်ပါစေဟု ဆာလံဆရာက ဆုတောင်းထားသည်။
နောက်ဆုံး ကိုးကွယ်ခြင်းအကြောင်း တွေးတောခြင်းသည် ဝမ်းမြောက်ခြင်းဖြင့်
အဆုံးသတ်သည် (အပိုဒ်ငယ် ၃၅)။
That worship is described in the next two verses. Human beings bring
worship and honor and glory and praise to God (verse 33). This is not a onetime
occurrence: The psalmist promises to carry on this activity as long as life
lasts. The praises of the Lord are on the lips of the psalmist continually.
Silence is another part of worship. In verse 34 the psalmist asks that silent
meditation upon the Lord may be pleasing to God. Finally, this reflection upon
worship ends with rejoicing (verse 35).
၂. ဆာလံ ၁၉ ဆာလံ
၁၉ ၏ ပထမနောက်ခြားနှင့် ဖန်ဆင်းခြင်း၏ စတုတ္ထနေ့တို့သည် များစွာဆင်တူသည်။
နှစ်ခုစလုံးတွင် နေသည် အဓိက ဇာတ်ဆောင်ဖြစ်သည်။ ဆာလံ ၁၉ တွင် နေအား
လုပ်ငန်းတာဝန်တစ်ခု ပေးထားသည်။ နေ့တိုင်း မြေကြီးကို နွေးထွေးစေရန်ဖြစ်သည်။ ဤဆာလံ၏
ပထမနောက်ခြားကို ရှေးကာနာန်လူမျိုးတို့၏ နေဘုရားကို ချီးမွမ်းသော သီချင်းဟောင်းဟု
အချို့က ယူဆကြသည်။ ထိုအဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်သည် ကဗျာဆန်သော ပုံသဏ္ဍာန်ပေးခြင်းကို
ဘုရားဖြစ်သည်ဟု ယုံကြည်ခြင်းနှင့် ရောထွေးစေသည်။ ဤနေရာ၌ ရှိသည်မှာ ပထမအမျိုးအစား
ဖြစ်သည်၊ ဒုတိယအမျိုးအစားမဟုတ်ပေ။
2. Psalm 19
The first half of Psalm 19 and the fourth day of Creation show
considerable similarity. Both accounts involve the sun as a principal actor. In
Psalm 19 the sun is given a functional assignment: to warm the earth each day.
This half of the psalm has sometimes been seen as an ancient Canaanite hymn to
the sun. That interpretation confuses poetic personification with theological
deification; here we have the first, not the second.
ဤဆာလံ၏
ပထမအပိုဒ်ငယ်လေးချက်သည် ကောင်းကင်ဘုံ၌ ဘုရားသခင်၏ လက်ရာကို မည်သူချီးမွမ်းသည်ကို
ပြောသည်။ နေနှင့် ကြယ်များကိုမဟုတ်၊ ထိုအရာတို့ကို ဖန်ဆင်းတော်မူသော
ဘုရားသခင်ကိုသာ ချီးမွမ်းခြင်းခံရသည် (အပိုဒ်ငယ် ၁)။ ဘုရားသခင်၏ လက်ရာသည်
ကောင်းကင်တွင် အမြဲထင်ရှားနေသောကြောင့် ဘုရားသခင်ကို ထင်ရှားစွာ ချီးမွမ်းခြင်းသည်
နေ့ညမပြတ် ဆက်လက်ဖြစ်ပေါ်နေသည်။ ညဘက် ကောင်းကင်ကို အထူးအလေးပေးဖော်ပြထားသည်။
ကြယ်များသည် လုံးဝတိတ်ဆိတ်နေသော်လည်း၊ သူတို့ကိုယ်ပိုင် စကားကို
ထုတ်ဖော်နေဆဲဖြစ်သည်။ ထိုစကားသည် ကြားနိုင်သော စကားမဟုတ်၊ မြင်နိုင်သော စကားဖြစ်သည်။
ကြယ်များသည် ဖန်ဆင်းရှင်ဘုရားသခင်၏ တန်ခိုးအာနုဘော်နှင့် ဘုန်းအသရေကို ပြသသည်။
The first four verses of this psalm tell who is praised by God’s handwork
in the heavens. Not the sun or the stars, but God their Creator is lauded
(verse 1). This evident praise of God goes on day and night because God’s
handiwork is ever manifest in the sky. Special emphasis is given to the night
sky. The stars are completely silent, but still they utter a speech of their
own, not audible but visible. They show how powerful and magnificent God the
Creator is.
ဆာလံ ၁၉ တွင်
အစဉ်အဆက်မှာ သေးငယ်သော အရာမျာဲ့ ဖြစ်သော ကြယ်များကို အပိုဒ်ငယ် ၁-၄ တွင်
စတင်ဖော်ပြပြီး၊ ပိုမိုကြီးမားသော နေကို အပိုဒ်ငယ် ၄-၆ တွင် ဆက်လက်ဖော်ပြသည်။
နေသည်လည်း ဖန်ဆင်းရှင်ကို ပြောဆိုသော်လည်း ကြယ်များနှင့် ကွဲပြားသောနည်းဖြင့်
ပြောဆိုသည်။ နေသည် ပိုမိုထင်ရှားသည်။ ၎င်း၏ အကျိုးသက်ရောက်မှုကို ပိုမိုတိုက်ရိုက်
မြင်နိုင်၊ ခံစားနိုင်သည်။ နေသည် အားလုံးအပေါ်သို့ အပူအရှိန်ကို ဖြန့်ကျက်သည်။
အဘယ်အရာမျှ ၎င်းထံမှ လွတ်မြောက်နိုင်သည်မဟုတ် (အပိုဒ်ငယ် ၆)။ ဤအရာအားလုံးသည်
နေအတွက် ကောင်းကင်တွင် တဲထိုးထားတော်မူသော ဘုရားသခင်၏ လက်ရာဖြစ်သည်။ နေသည်
အင်အားကြီးသော လူသ,也不 အင်အားကြီးသော
ဘုရားမဟုတ်။ အင်အားကြီးသော လူကဲ့သို့သာဖြစ်သည်။ ပုံသဏ္ဍာန်ပေးခြင်းသည် နေ၏
လုပ်ငန်းကို ထင်ရှားစေရန် နှိုင်းယှဉ်ချက်ကို အခြေခံထားသည်။ စကားမပြောနိုင်သော
စကားဖြင့် ကြယ်များနှင့် အလင်းရောင်အပူရှိန်ဖြင့် နေတို့သည် စစ်မှန်သော ဘုရားသခင်၏
ပြင်ဆင်မှုများဖြစ်ပြီး၊ ကိုယ်တော်၏ ဉာဏ်ပညာကို ဖော်ပြသည်။
The order in Psalm 19 is from the lesser bodies, the stars in verses 1–4,
to the greater body, the sun described in verses 4–6. The sun speaks of the
Creator also, but in a way different from the stars. The sun is more visible;
its effects can be seen and felt more directly. The sun sheds its heat upon
all; nothing is hidden from it (verse 6). All of this is ultimately the work of
God, who has set in the sky the tent for the sun. The sun is not a strong man
or a strong god; it is rather “like” a strong man. The personification leans
upon a comparison to draw out the function of the sun. The stars with their
speechless speech and the sun with its radiant heat are provisions of the true
God and reveal His wisdom as well.
ဤဆာလံ၏
ဒုတိယနောက်ခြား၊ အပိုဒ်ငယ် ၇-၁၄ သည် လုံးဝကွဲပြားသော အကြောင်းအရာတစ်ခုကို
ဆက်စပ်ထားပုံရသည်။ ထိုအကြောင်းအရာမှာ ဘုရားသခင်၏ တရားတော် သို့မဟုတ် တိုရာဖြစ်သည်။
ယေဟောဝါ၏ အဆုံးအမတော်ကို ယုံကြည်သူအတွက် ကူညီမှုနှင့် နှစ်သိမ့်မှုပေးသောအားဖြင့်
ချီးမွမ်းထားသည်။ အချို့မှတ်ချက်ပေးသူများက ဤနောက်ခြားကို အလွန်ကွဲပြားသဖြင့် ဆာလံ
၁၁၉ ကဲ့သို့ တရားတော်ကို ချီးမွမ်းသော သီးခြားဆာလံတစ်ပုဒ်ဟု ယူဆကြသည်။ သို့သော်
ထိုသို့မဟုတ်ပေ။ နှစ်ခုသောနောက်ခြားကြားတွင် ထင်ရှားသော ဆက်စပ်မှုရှိသည်။
ပထမနောက်ခြားသည် သဘာဝထဲ၌ ဘုရားသခင်၏ ဗျာဒိတ်ရှိခြင်း ဟုခေါ်နိုင်သော အထွေထွေ
ဗျာဒိတ်ကို ဖော်ပြသည်။ ဒုတိယနောက္ခားသည် ဘုရားသခင်၏ စကားနှင့် ရေးထားသော
နှုတ်မြွက်စကားအားဖြင့် ဗျာဒိတ်ရှိခြင်း ဟုခေါ်နိုင်သော အထူးဗျာဒိတ်ကို ဖော်ပြသည်။
The second half of this psalm, verses 7–14, deals with what appears to be
an entirely different subject, the law or Torah of God. That teaching of Yahweh
is praised for its aid and comfort for the believer. Some commentators have
seen this half of the psalm as so different that they have considered it an
independent psalm in praise of the law, like Psalm 119, but that is not the
case. There is an evident development between the two halves. The first half
describes what may be called general revelation, the revelation of God in
nature. The second half of the psalm describes what may be called special
revelation, the revelation of God through His spoken and written word.
ဘုရားသခင်၏
နာမတော်များကို ဤဆာလံ၏ နှစ်ခုသော နောက်ခြားတွင် ကွဲပြားစွာ သုံးစွဲထားသည်။
ပထမနောက်ခြားတွင် သုံးစွဲသော နာမတော်မှာ ဧလိုဟိမ်ဖြစ်သည်။ ထိုနည်းတူ ကမ္ဘာဦးကျမ်း
၁ တွင်လည်း ထိုနာမတော်ကို သုံးစွဲထားသည်။ ဒုတိယနောက်ခြားတွင် သုံးစွဲသော
နာမတော်မှာ ယေဟောဝါဖြစ်သည်။ ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၂ တွင်လည်း ထိုနည်းတူဖြစ်သည်။
ထို့ကြောင့် ဆာလံ၏ ပထမနောက်ခြားတွင် သဘာဝ၌ အထွေထွေ ဗျာဒိတ်မှ ဒုတိယနောက်ခြားတွင်
အထူးဗျာဒိတ်သို့ ရွှေ့ပြောင်းခြင်းသည် ဘုရားသခင်အကြောင်း အထွေထွေ ဗျာဒိတ်မှ
စစ်မှန်သော ကိုယ်ရေးကိုယ်တာရှိတော်မူသော တစ်ပါးတည်းသော ဘုရားသခင် ယေဟောဝါအကြောင်း
အထူးဗျာဒိတ်သို့ ရွှေ့ပြောင်းခြင်းလည်း ဖြစ်သည်။
The use of the names for God is different in the two halves of this psalm.
In the first half, the divine name used is Elohim, just as in Genesis 1. The
divnine name used in the second half of the psalm is Yahweh, just as in Genesis
2. Thus, to move from general revelation in nature in the first half of the
psalm to special revelation in the second half of the psalm is also to move
from a general revelation about God to a special revelation about the one true,
personal God, Yahweh.
၃. ဆာလံ ၈ ဤဆာလံ၏
အထူးအလေးပေးချက်မှာ လူသားများကို ဖန်ဆင်းခြင်းဖြစ်သည်။ ဤဆာလံသည် ယေဟောဝါ
နာမတော်နှင့် ကိုယ်တော်၏ ဘွဲ့အမည် “ကျွန်ုပ်တို့၏ သခင်” (အဒိုနေနု) ဖြင့် စတင်သည်။
ကိုယ်တော်သည် ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်းလုံးတွင် အထူးသဖြင့် ဖန်ဆင်းခြင်း၌ ပြုတော်မူသော
အမှုကြောင့် ကျော်ကြားတော်မူသည်။
3. Psalm 8
The special emphasis of this psalm is on the creation of human beings.
This psalm begins with the divine name Yahweh and His title, “our lord” (‘‡dōnênû), known throughout “all the
earth” for what He has done, especially in Creation.
ဆာလံ ၁၉ တွင်
ကြယ်များသည် စကားမပြောနိုင်သော စကားကို ထုတ်ဖော်ခဲ့သည်။ ဤနေရာ၌ စကားကို
ပြောဆိုပြီး ကြားနိုင်သည်။ အကြောင်းမှာ စကားကို မြေကြီးပေါ်ရှိ
ဖန်ဆင်းခံသတ္တဝါများက ပြောဆိုသောကြောင့်ဖြစ်သည်။ သို့သော် ထိုစကားသည်
ဉာဏ်အပီးအပြီး ပညာရှိဆုံး လူသားများထံမှ ထွက်လာခြင်းမဟုတ်။ ကလေးငယ်များ၏ ပါးစပ်မှ
ထွက်လာသည် (အပိုဒ်ငယ် ၂)။ သေးငယ်သူများပင်လျှင် ဘုရားသခင်၏ ဖန်ဆင်းခြင်း၌
ကိုယ်တော်၏ ဉာဏ်ပညာနှင့် မဟာဘုန်းကို မြင်နိုင်သည်။ ကောင်းကင်ဘုံ၌ ဘုရားသခင်၏
ဉာဏ်ပညာနှင့် ဘုန်းအသရေကို ထင်ရှားစေခြင်းကို မြင်ခြင်းသည် လူသားများ၏ အရေးကြီးမှု
သို့မဟုတ် အရေးမကြီးမှုကို တွေးတောစေသည် (အပိုဒ်ငယ် ၃၊ ၄)။
In Psalm 19 the stars uttered speechless speech. Here speech is spoken and
heard, because it is uttered by created beings on earth. That speech, however,
does not come from the wisest and most intelligent of humans; it comes from the
mouths of babes (verse 2). Even the little ones can see the wisdom and
greatness of God in His creation. Seeing God’s wisdom and glory revealed in the
heavens leads to reflection on the relative importance, or lack of importance,
of human beings (verses 3, 4).
ဆာလံဆရာသည်
ညဘက်ကောင်းကင်ကို ကြည့်သောအခါ၊ ကြယ်များ၏ တောက်ပလှပမှုနှင့် နှိုင်းယှဉ်လျှင်
လူသားသည် အလွန်သေးငယ်၍ အရေးမကြီးဟု တွေးတောရသည်။ ဆာလံဆရာ၏ မေးခွန်းရှုတ်ထားသော
မေးခွန်းအတွက် အဖြေသည် အံ့သြဖွယ်ဖြစ်သည်။ သူမြင်ရသမျှနှင့် နှိုင်းယှဉ်လျှင်
လူသားသည် အရေးမကြီးကြောင်း အတည်ပြုမည့်အစား၊ ဘုရားသခင်ဖန်ဆင်းသောကြောင့်
လူသားတို့၏ အရေးကြီးသော နေရာကို ဆာလံဆရာက အတည်ပြုသည်။ “သို့ရာတွင် နင်သည် သူ့ကို
ဘုရားသခင်ထက် အနည်းငယ်သာ နိမ့်စေခဲ့သည်” (အပိုဒ်ငယ် ၅၊ ဟေဗြဲ ၂:၇ တွင်
“ကောင်းကင်တမန်များ”)။
As the psalmist’s view takes in the night sky, he can only reflect upon
the puny insignificance of man in comparison with the starry splendor. The
answer to the psalmist’s rhetorical question is a surprise. Instead of
confirming that humans are insignificant in comparison with all he sees, the
psalmist affirms humanity’s important place because of being created by God:
“Yet thou hast made him little less than God” (verse 5; “angels” in Heb. 2:7).
အပိုဒ်ငယ် ၆-၈ သည်
လူသားများအား အုပ်ချုပ်ခွင့်ပေးထားသော အရာအားလုံးကို ရည်ညွှန်းသည်။ ငှက်များ၊
တိရစ္ဆာန်များ၊ ငါးများဖြစ်သည်။ ထိုအုပ်ချုပ်ခွင့်ကို အကျဉ်းချုပ် ပထမဦးစွာ
ပြောထားသည် (အပိုဒ်ငယ် ၆)။ “နင်သည် သူ့ကို နင့်လက်ရာတို့အားလုံးကို
အုပ်ချုပ်စေပြီး၊ အရာအားလုံးကို သူ၏ခြေရင်းအောက်၌ ချထားခဲ့သည်။”
နောက်အပိုဒ်ငယ်နှစ်ချက်တွင် မြေကြီးပေါ်ရှိ အသက်ရှင်သော သတ္တဝါများကို
စာရင်းပြုစုထားသည်။ ဆာလံ ၈:၅-၈ သည် ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၁:၂၆၊ ၂၇ တွင် လူသားများကို
ဖန်ဆင်းခြင်းကို ထပ်မံဖော်ပြခြင်း သို့မဟုတ် ချဲ့ထွင်ဖော်ပြခြင်းဖြစ်သည်။ လူသားများသည်
တိရစ္ဆာန်လောကကို အုပ်ချုပ်ခွင့်ကို ယနေ့တိုင် ပိုင်ဆိုင်ထားဆဲဖြစ်သည်။ သို့သော်
အမြဲတမ်း ပညာရှိစွာ မကျင့်သုံးကြပေ။
Verses 6–8 refer to all the elements over which humans were to have
dominion: birds, animals, and fish. A summary statement on this dominion is
given first (verse 6): “Thou hast given him dominion over the works of thy
hands; thou hast put all things under his feet.” The next two verses enumerate
the animate inhabitants of the earth under humanity’s dominion. Psalm 8:5–8 is
a restatement or amplification of the creation of human beings in Genesis 1:26,
27. Human beings still possess dominion over the animal world; unfortunately,
they do not always exercise it wisely.
အး။ ပရောဖက်များ
၁. အာမုတ်စ်
အာမုတ်စ်၌
ကျော်ကြားသော ဖန်ဆင်းရှင်ချီးမွမ်းသီချင်းသုံးပုဒ်ကို ၄:၁၃၊ ၅:၈၊ ၉ နှင့် ၉:၅၊ ၆
တို့တွင် တွေ့ရသည်။ ဤနေရာများတွင် အာမုတ်စ်သည် ဖန်ဆင်းရှင်ဘုရားသခင်သည်
သဘာဝဒြပ်စင်များကို အသုံးပြု၍ ဆိုးညစ်သော မယုံကြည်သူများနှင့် ဣသရေလလူမျိုးအပေါ်
တရားစီရင်ခြင်းကို ပြုတော်မူကြောင်း ထပ်လောင်းဖော်ပြထားသည်။
E. The Prophets
1. Amos
The three well-known Creator hymns of Amos are found in 4:13; 5:8, 9; and
9:5, 6. In these Amos adds that the Creator God is using the elements of nature
to work out His judgments upon wicked and rebellious humankind and Israel.
ပထမဆုံး
ဖန်ဆင်းရှင်ချီးမွမ်းသီချင်း (အာမု ၄:၁၃) ၏ အစတွင် တောင်တန်းများကို
ဖန်ဆင်းခြင်းကို ဖော်ပြထားသည်။ ဤပုံရိပ်သည် ဖန်ဆင်းခြင်းပတ်လည်၏ တတိယနေ့၌
ဘုရားသခင်၏ အမှုနှင့် ကိုက်ညီသည်။ လူ၏စိတ်နှလုံးကို ဖန်ဆင်းတော်မူသော ဘုရားသခင်သည်
လူတို့၏ အတွေးအခေါ်များကိုလည်း သိတော်မူသည်။ ဤသိတော်မူခြင်းသည် ပရောဖက်၏
သတင်းစကားများတွင် အရေးကြီးသော အချက်ဖြစ်လာသည်။ ဘုရားသခင်၏ တရားစီရင်ခြင်းသည်
လူ၏နှလုံးသားနှင့် စိတ်ထဲ၌ ရည်ရွယ်ချက်များကို သိတော်မူခြင်းပေါ်တွင် အခြေခံသည်။
နံနက်ကို မှောင်မိုက်အဖြစ် ပြောင်းလဲခြင်းသည် နေ့နှင့်ည၏ ဆက်တိုက်ဖြစ်ပေါ်မှုကို
ရည်ညွှန်းရုံသာမက၊ သခင်ဘုရား၏ နေ့ကိုလည်း ရည်ညွှန်းသည်။ ဣသရေလလူမျိုးတို့သည်
သခင်ဘုရား၏ နေ့ကို သူတို့အတွက် အလင်းနေ့၊ ရန်သူတို့အတွက် မှောင်မိုက်နေ့ဟု
ထင်မှတ်ခဲ့ကြသည်။ အာမုတ်စ်က အပြန်အလှန်ဖြစ်မည်ဟု ကြေညာခဲ့သည် (အာမု ၅:၁၈-၂၀)။
ထို့ကြောင့် နေ့နှင့်ည၏ အလင်းနှင့် မှောင်မိုက်အပိုင်းများကို ဖြစ်ပေါ်စေသော
နေနှင့် လ၏ ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ လှုပ်ရှားမှုကို ဘုရားသခင်က ထိန်းချုပ်ရုံသာမက၊
လူသားများနှင့် လူမျိုးများ၏ နောက်ဆုံးကံကြမ္မာကိုလည်း ထိန်းချုပ်တော်မူသည်။
The beginning of the first Creator hymn (Amos 4:13) describes the forming
of the mountains. The picture is compatible with God’s activities on the third
day of Creation week. God, who formed the human mind, also knows humans’
thoughts. This knowing becomes an important element in the prophet’s messages,
for the judgment of God is predicated upon His knowledge of the motives of the
human heart and mind. Turning the morning to darkness not only refers to the
succession of day and night, but also to the day of the Lord. The Israelites
thought that the day of the Lord would be a day of light for them and of
darkness for their enemies. Amos pronounced the reverse (Amos 5:18–20). Thus
God controlled not only the physical motions of the sun and moon, which brought
the light and dark parts of the day, He also controlled the ultimate destiny of
human beings and nations.
မြေကြီး၏
အမြင့်ဆုံးနေရာများပေါ်တွင် လျှောက်လှမ်းခြင်းကို ရည်ညွှန်းခြင်းသည်
ဓမ္မဟောင်းကျမ်း၌ သောဖနီ၏ ဘုံဘက်စကားဖြစ်သည်။ ဤနေရာတွင် ဖန်ဆင်းရှင်ဘုရားသည်
တရားစီရင်ခြင်းအားဖြင့် ကြွလာတော်မူသည်။ သို့သော် အသေးစိတ်ကို
ဤချီးမွမ်းသီချင်းတွင် ဖော်ပြထားခြင်းမရှိပေ။
The reference to treading upon the heights of the earth is common OT
language for a theophany. Here the Creator-God comes in judgment, even though
the details are not spelled out in this hymn.
ဒုတိယ
ဖန်ဆင်းရှင်ချီးမွမ်းသီချင်း (အာမု ၅:၈၊ ၉) တွင် ကြယ်များကို
ဘုရားသခင်ဖန်ဆင်းတော်မူသော အရာဟု ဖော်ပြထားသည်။ “နက်ရှိုင်းသော မှောင်မိုက်ကို
နံနက်အဖြစ် ပြောင်းလဲပြီး၊ နေ့ကို ညအဖြစ် မှောင်စေသည်” ဟူသော နှစ်ခါထပ်ပြီး
ပြောင်းပြန်အစဉ်သည် နေ့နှင့်ည၏ ဆက်တိုက်ဖြစ်ပေါ်မှုကို ညွှန်ပြသော်လည်း၊
တရားစီရင်ခြင်းနှင့် သခင်ဘုရား၏ နေ့ကို ပါ ဆောင်ထားသည်။
In the second Creator hymn (Amos 5:8, 9) the stars are described as the
creation of God. The doubled and inverted order “turns deep darkness into the
morning, and darkens the day into night,” indicates the progression of day and
night, but also carries with it the notion of judgment and the day of the Lord.
ပင်လယ်ရေများကို
ရည်ညွှန်းခြင်းသည် ဖန်ဆင်းခြင်းပတ်လည်၏ ဒုတိယနှင့် တတိယနေ့ ဖြစ်ရပ်များကို
သတိတရစေသည်။ ဤကိစ္စတွင် သို့သော် ဘုရားသခင်သည် ထိုရေများကို ကွဲပြားစွာ
အသုံးပြုတော်မူသည်။ ထိုရေများသည် ကိုယ်တော်၏ ထိန်းချုပ်မှုအောက်တွင်
ရှိနေဆဲဖြစ်သော်လည်း၊ ယခုအခါ ပျက်စီးရာအတွက် အသုံးပြုတော်မူသည်။ ထိုရေများသည်
နောဧ၏ ရေလွှမ်းမိုးခြင်းမျိုး မဟုတ်၊ ဒေသန္တရ ပျက်စီးစေသော တရားစီရင်ခြင်း
ရေလွှမ်းမိုးခြင်းဖြစ်သည်။ ယေဟောဝါသည် သဘာဝကို အချုပ်အခြာအာဏာပိုင်ဖြစ်ပြီး သဘာဝ၏
အင်အားများကို ထိန်းချုပ်တော်မူသည်။ ထိုအင်အားများသည် ဖန်ဆင်းချိန်တွင် ကိုယ်တော်၏
ရည်ရွယ်ချက်အတွက် အမှုထမ်းခဲ့ပြီး၊ ယခုအခါလည်း တရားစီရင်ခြင်းနှင့်
ပျက်စီးခြင်းအတွက်ပင် ဆက်လက်အမှုထမ်းနေသည်။
The reference to the waters of the sea recalls the events of the second
and third days of Creation week. In this case, however, God uses those waters
differently. They still are under His control, but now they are used for
destruction. They are floodwaters, not Noah’s flood, but a locally destructive
flood of judgment. Yahweh is the sovereign over nature and controls its forces.
They served His purpose at Creation and continue to serve His purpose, even for
judgment and destruction.
တတိယ
ဖန်ဆင်းရှင်ချီးမွမ်းသီချင်း (အာမု ၉:၅၊ ၆) တွင် သောဖနီဘာသာစကားကို ပို၍
ပြင်းထန်စွာ ထင်ရှားစွာ သုံးစွဲထားသည်။ တရားစီရင်ခြင်း ရှုထောင့်သည် ထင်ရှားသည်။
ဘုရားသခင်၏ ဤကြွလာခြင်းသည် သဘာဝအင်အားများကို သက်ရောက်စေပြီး၊
တရားစီရင်ခြင်းကြောင့် လူများ ညည်းတွားကြရသည်။
The language of theophany appears in the third Creator hymn (Amos 9:5, 6)
in an even more forceful way. The aspect of judgment is clear: This approach of
God acts upon the forces of nature and affects people, who mourn because of
judgment.
ဤအပိုဒ်သည်
နိုင်းမြစ်ရေလွှမ်းမိုးမှု သို့မဟုတ် အခြားမြစ်များကို
ဘုရားသခင်ထိန်းချုပ်ခြင်းကို မဆိုလိုပေ။ ဘုရားသခင်သည် ကိုယ်တော်၏ သောဖနီ
ထင်ရှားမှုနှင့် မြေကြီးကို ဖြတ်ကျော်သွားသောအခါ မြေကြီးတွင် အဘယ်သို့ဖြစ်သည်ကို
ပုံဖော်ခြင်းဖြစ်သည်။ ပထမချီးမွမ်းသီချင်းတွင် တောင်များပေါ်တွင်
လျှောက်လှမ်းခြင်းကိုသာ ရည်ညွှန်းထားသော်လည်း၊ ဤတတိယချီးမွမ်းသီချင်းတွင်
မြေကြီးကို တို့ထိတော်မူလျှင် မြေကြီးအရည်ပျော်သွားသည်။ အရည်ပျော်သွားသောအခါ
မြစ်ရေလှိုင်းများကဲ့သို့ ပြုမူသည်။
This passage does not picture God’s control over the Nile floods or any
other river. Rather, it is a picture of what happens to the land when God
passes over it with His theophanic appearance. While the first hymn simply
referred to God’s treading upon the mountains, in this third hymn He touches
the earth, and it melts. Once it has melted, it behaves like the waves of a
river.
၂. ဟေရှာယ က။
ဟေရှာယ ၄၀:၂၆-၂၈။ ဟေရှာယစာအုပ်တွင် ဖန်ဆင်းခြင်းနှင့်ပတ်သက်သော အဓိက
ထုတ်ဖော်ချက်ဖြစ်ပြီး၊ ဤပရောဖက်ပုံပြင်သည် စစ်မှန်သော ဘုရားသခင်နှင့် မှားယွင်းသော
ဘုရားများကြား ဆန့်ကျင်ဘက်များစွာကို ဆွဲထုတ်ထားသည်။ ဟေရှာယ ၄၀:၁၈-၂၀ တွင်
ရုပ်တုများကို လူလက်ရာဟုသာ ပြက်ယှက်ထားသည်။ ယေဟောဝါ၏ ဖန်ဆင်းရှင်ဖြစ်ခြင်းကို
မေးခွန်းရှုတ်ထားသော မေးခွန်းဖြင့် မိတ်ဆက်ထားသည်။ “ထို့နောက် ငါ့ကို မည်သူနှင့်
နှိုင်းယှဉ်မည်နည်း၊ ငါနှင့်တူစေရန်” (အပိုဒ်ငယ် ၂၅)။ အဖြေမှာ ယေဟောဝါနှင့်
နှိုင်းယှဉ်နိုင်သော ဘုရားမရှိပေ။ ထိုသို့ သက်သေပြရန် တစ်ချက်မှာ
ကောင်းကင်စစ်သူကြီးများ၊ ကြယ်များကို ဖန်ဆင်းတော်မူခြင်းဖြစ်သည် (အပိုဒ်ငယ် ၂၆)။
ထိုသို့ သိတော်မူခြင်းနှင့် ပြုမူခြင်းသည် လူ၏ သဘာဝစွမ်းအားနှင့် အခြားဘုရားများ၏
စွမ်းအားကို အလွန်ကျော်လွန်သည်။ ဘုရားသခင်သည် ကြယ်များ၏ အရေအတွက်ကို သိရုံသာမက၊
တစ်လုံးချင်း၏ နာမည်ကိုလည်း သိတော်မူသည်။ ကြယ်စစ်သူကြီးများကို ဖန်ဆင်းရုံသာမက၊
ထိန်းသိမ်းပြီး ထောက်မတော်မူသည်။
2. Isaiah
a.Isaiah 40:26–28. The primary statement on Creation in the book of
Isaiah, this prophetic narrative draws a number of contrasts between the true
God and the false gods. In Isaiah 40:18–20 the idols are ridiculed as mere work
of human hands. Yahweh’s creatorship is introduced by a rhetorical question:
“To whom then will you compare me, that I should be like him?” (verse 25). The
answer is that no god can be compared with Yahweh. One line of evidence for
this is that He created the host of heaven, the stars (verse 26). Such
knowledge and action surpass by far the natural powers of man and the other
gods. God not only knows their number but also the name of each. He not only
created the starry host, He also superintends them and supports them.
ဘုရားသခင်၏
ဖန်ဆင်းရှင်ဖြစ်ခြင်း၏ အတိုင်းအတာနှစ်ခုကို ဤနေရာတွင် ထင်ရှားစွာ ဖော်ပြထားသည်။
ထာဝရဘုရားသခင်၏ တည်ရှိမှုသည် အတိတ်ထာဝရကာလသို့ ပြန်သွားသည်။ ကိုယ်တော်၏
ဖန်ဆင်းရှင်ဖြစ်ခြင်းသည် မြေကြီး၏ အဆုံးစွန်ထိ သက်ရောက်သည်။ မြေကြီး၏
အဆုံးစွန်ဆုံးနေရာများတွင်ပင် ကိုယ်တော်မဖန်ဆင်းသော အဘယ်အရာမျှ မရှိပေ။
Two dimensions of God’s creatorship surface here. The existence of the
everlasting God goes backward in time to eternity past. His creatorship also
extends to the ends of the earth. There is nothing, even at the ultimate limits
of the earth, that He has not created.
ဟေရှာယ ၄၀:၂၆-၂၈
ဖြင့် အဆုံးသတ်ထားသော မှတ်ချက်သည် နောက်ပိုင်းတွင် ဟေရှာယက ဖန်ဆင်းရှင်ဘုရားသခင်၏
အခြားအမှုများကို မိတ်ဆက်ရန် အသုံးပြုသော သော့ချက်ဖြစ်လာသည်။ ဘုရားသခင်ကို
ဖန်ဆင်းရှင်အဖြစ် ပြသသော ဤမိတ်ဆက်ထုတ်ဖော်ချက်များကို ဟေရှာယ ၄၂:၅၊ ၄၄:၂၄၊ ၄၅:၁၂၊
၁၈ နှင့် ၄၈:၁၂၊ ၁၃ တို့တွင် တွေ့ရသည်။ ဤဖန်ဆင်းခြင်းထုတ်ဖော်ချက်တစ်ခုချင်းစီသည်
ပရောဖက်ပြုချက်တစ်ခုကို မိတ်ဆက်သည်။ မိတ်ဆက်ချက်နှင့် နောက်လိုက်သော
ပရောဖက်ပြုချက်ကြား ဓမ္မဆိုင်ရာ ဆက်စပ်မှုကို တွေ့ရသည်။ ဖန်ဆင်းခြင်းသည် အတိတ်တွင်
ဖြစ်ပွားခဲ့ပြီး ဘုရားသခင်၏ တန်ခိုး၊ အာနုဘော်နှင့် ဉာဏ်ပညာကို ထင်ရှားစေခဲ့သည်။
ပရောဖက်ပြုချက်သည် အနာဂတ်သို့ သက်ရောက်ပြီး၊ ဖန်ဆင်းရှင်ဘုရားသခင်၏ တန်ခိုးနှင့်
ဉာဏ်ပညာသည် ပရောဖက်ပြုထားသော ဖြစ်ရပ်များ ဖြစ်ပွားသောအခါ အနာဂတ်တွင်
ထပ်မံထင်ရှားလာမည်။
The note upon which Isaiah 40:26–28 ends becomes the key that Isaiah later
uses to introduce other activities of the Creator God. These introductory
statements, showing God as Creator, are found in Isaiah 42:5; 44:24; 45:12, 18;
and 48:12, 13. Each of these Creation statements introduces a different
prophecy. A theological relationship can be seen between the introduction and
the prophecy that follows. Creation occurred in the past and manifested the
might, power, and wisdom of God. Prophecy extends into the future, and the
power and wisdom of the Creator God will yet be manifested in the future, when
the events prophesied take place.
ဟေရှာယ ၄၀:၂၆-၂၈ တွင်
အဓိက ဖန်ဆင်းရှင်ထုတ်ဖော်ချက်သည် နောက်ပိုင်း ဖော်မြူလာများအားလုံးကို ဦးဆောင်သည်။
အခြားစကားဖြင့်ဆိုရလျှင် မိတ်ဆက်ထုတ်ဖော်ချက်အားလုံးသည် ထိုအဓိကထုတ်ဖော်ချက်ကို
ပြန်လည်ညွှန်ပြပြီး ထိုမှ ဆင်းသက်လာသည်။ ပရောဖက်ပြုချက်များကို ပေးသနားတော်မူသော
ဘုရားသခင်သည် ကမ္ဘာကို ဖန်ဆင်းတော်မူသော ဘုရားသခင်ပင် ဖြစ်တော်မူသည်။
ရှေးကမ္ဘာတွင် မှားယွင်းသော ဘုရားများအားလုံးနှင့် စစ်မှန်သော ဘုရားသခင်ကို
ခွဲခြားသော အဓိက ကွဲပြားချက်နှစ်ခုရှိသည်။ ဘုရားသခင်သည် ကမ္ဘာကို
ဖန်ဆင်းတော်မူပြီး၊ ကိုယ်တော်ဖန်ဆင်းသော ကမ္ဘာတွင် အဘယ်အရာဖြစ်လာမည်ကို
သိတော်မူသည်။
The major Creator statement in Isaiah 40:26–28 precedes all of the later
formulas. In other words, all of the introductory statements point back to, and
are derived from, that major statement. The God who gives prophecies is the
same God who made the world. Two major differences set apart the true God from
all of the false gods of the ancient world: God made the world and knows what
will come to pass in the world that He made.
ခ။ ဟေရှာယ ၆၅ နှင့်
၆၆။ ဖန်ဆင်းပြန်လည်ခြင်း။ ဟေရှာယ ၆၅:၁၇ နှင့် ၆၆:၂၂ ဖြင့် ဘုရားသခင်၏
ဖန်ဆင်းနိုင်စွမ်း၏ ရှုထောင့်အသစ်တစ်ခု မိတ်ဆက်လာသည်။ ဤနေရာတွင်
နှုတ်တော်ဆောင်ပရောဖက်သည် မြေကြီးကို ပြန်လည်တည်ဆောက်မည့်ကာလကို ရှေ့သို့
ကြည့်သည်။ “ကြည့်လော့၊ ငါသည် ကောင်းကင်အသစ်နှင့် မြေကြီးအသစ်ကို ဖန်ဆင်းမည်။”
ဤပရောဖက်ပြုချက်သည် မူလက ရှေးယေရုရှလင်ကို ဗဟိုပြုခဲ့သည် (ဟေရှာ ၆၅:၁၈၊ ၁၉)။
ဤသည်မှာ ဘုရားသခင်က ဖြစ်ပေါ်လာနိုင်သည်ဟု ကတိပေးထားသော အခြေအနေများဖြစ်သည်။
သို့သော် ယုံကြည်ခြင်း၏ သင့်လျော်သော တုံ့ပြန်မှု မရှိခဲ့ပေ။ ထို့ကြောင့် ဤမူလကတိသည်
အသစ်ပြန်လည်သန့်ရှင်းသော မြေကြီးနှင့် ယေရုရှလင်အသစ်သို့ လွှဲပြောင်းပေးခဲ့သည်။
ထိုအချက်ကို ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၂၁၊ ၂၂ တို့၏ ပရောဖက်ပြုချက်များတွင် ထင်ရှားသည်။
b.Isaiah 65 and 66: re-creation. With Isaiah 65:17 and 66:22 a new aspect of
God’s creative power is introduced. Here the inspired prophet looks ahead to a
time when the earth will be restored: “For behold, I create new heavens and a
new earth.” This prophecy originally focused on the old Jerusalem (Isa. 65:18,
19). These were the conditions that God promised could have developed. But the
prophecy was not met with a corresponding response of faith. Therefore, this
original promise has been transferred to a renewed earth and a New Jerusalem,
as is clear from the prophecies of Revelation 21, 22.
ဤအကြံအစည်ကို ဟေရှာယ
၆၆:၂၂၊ ၂၃ တွင် ထပ်မံပြောဆိုပြီး ချဲ့ထွင်ထားသည်။ ထို့ကြောင့်
မူလဖန်ဆင်းခြင်းဇာတ်လမ်းနှင့် အပြိုင်ဖြစ်သည်။ ဟေရှာယ ၆၅:၁၇ သည်
ကောင်းကင်အသစ်နှင့် မြေကြီးအသစ်ကို ရည်ညွှန်းသည်။ ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၁:၁ တွင်
ရှေးကောင်းကင်နှင့် ရှေးမြေကြီးကို ဖန်ဆင်းခြင်းကို ရည်ညွှန်းသကဲ့သို့ပင်ဖြစ်သည်။
ဟေရှာယ ၆၆:၂၂ သည် ဟေရှာယ ၆၅:၁၇ တွင် ရှိပြီးသား ကောင်းကင်အသစ်နှင့်
မြေကြီးအသစ်အကြံကို ထပ်မံပြောဆိုသည်။ သို့သော် ဟေရှာယ ၆၆:၂၃ တွင် ထိုထပ်ကာထပ်ကျ
အကြံအတွက် အရာသစ်တစ်ခု ထပ်ထည့်ထားသည်။ လူများန�30 သူတို့၏
အမှုများ။ အမှုတစ်မျိုးကို အထူးဖော်ပြထားသည်။ ကိုးကွယ်ခြင်းဖြစ်သည်။
ထိုကိုးကွယ်ခြင်းကို အချိန်နှင့် ဆက်စပ်ထားသည်။ ဥယျာဉ်တော်တွင် လူသားများ
ဖန်ဆင်းရှင်ရှေ့တွင် ထင်ရှားခြင်းကို အချိန်နှင့် ဆက်စပ်ခဲ့သကဲ့သို့ပင်ဖြစ်သည်။
အာဒံနှင့် ဧဝ တို့ကို သောကြာနေ့ ဆဋ္ဌမနေ့တွင် ဖန်ဆင်းခဲ့ပ61 သူတို့၏ ပထမဆုံး ပြည့်စုံသောနေ့သည်
သတ္တမနေ့ တိတ်ဆိတ်ရန်နေ့ ဖြစ်ခဲ့သည်။ မြေကြီးအသစ်တွင် ထိုနည်းတူ အမှုကို
ရည်မှန်းထားသည်။ ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၁ နှင့် ၂ တွင် ဖန်ဆင်းခြင်းအကြောင်း
အပြိုင်ထုတ်ဖော်ချက်နှစ်ခု ရှိသည်။ ဟေရှာယ ၆၅ နှင့် ၆၆ တွင်လည်း
ဖန်ဆင်းပြန်လည်ခြင်းအကြောင်း အပြိုင်ထုတ်ဖော်ချက်နှစ်ခု ရှိသည်။
This idea is repeated and extended in Isaiah 66:22, 23, providing a
parallel to the original Creation story. Isaiah 65:17 refers to the new heavens
and the new earth, just as Genesis 1:1 referred to the creation of the old
heavens and old earth. Isaiah 66:22 repeats the idea of new heavens and new
earth, already found in Isaiah 65:17. Isaiah 66:23, however, adds a new idea to
that repetition: people, along with their activities. One type of activity is
singled out for mention—worship. That worship is connected with time, just as
the appearance of human beings before their Creator was also connected with
time in the Garden of Eden. Adam and Eve were created on the sixth day, or
Friday, and their first full day on earth was the seventh-day Sabbath. The same
type of activity is envisaged for the new earth. There are two parallel
statements about creation in Genesis 1 and 2; there are two parallel
statements, as well, about re-creation in Isaiah 65 and 66.
၃. ယေရမိ က။
ယေရမိ ၁၀:၁၁-၁၃။ စစ်မှန်သော ဘုရားသခင်နှင့် မှားယွင်းသော ဘုရားများ။ ယေရမိသည်
မှားယွင်းသော ဘုရားများသည် ဖန်ဆင်းနိုင်ခြင်းမရှိကြောင်း ဟေရှာယ၏ ငြင်းပယ်ချက်ကို
ဆက်လက်လုပ်ဆောင်သည်။ ယေရမိသည် ဖန်ဆင်းရှင်၏ အမှုကို ပစ္စုပ္ပန်သို့ ချဲ့ထွင်သည်။
3. Jeremiah
a.Jeremiah 10:11–13: the true God and the false
gods. Jeremiah continues
Isaiah’s rejection of false gods who cannot create. Jeremiah likewise extends
the work of the Creator into the present.
ယေရမိ ၁၀း၁၃ တွင်
ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် ဖန်ဆင်းရှင်ဘုရားအကြောင်း စကားပြောရာတွင်
အလွန်စိတ်ဝင်စားဖွယ်ဖြည့်စွက်ချက်တစ်ခုရှိသည်။ “ထိုဘုရားသခင်သည်
အသံထုတ်တော်မူလျှင် ကောင်းကင်၌ ရေများဆူညံသံဖြစ်သည်။ မြေကြီးစွန်းမှ မြူတက်စေသည်။
မိုးရွာရန် လျှပ်စီးလက်တ်ကို ဖန်ဆင်းတော်မူသည်။ လေကို အဘယ်ဗလောင်းမှ
ထုတ်ယူတော်မူသည်” ဟူ၍ ဖြစ်သည်။ ဤစကားသည် အတိတ်က ဖန်ဆင်းခြင်းသမိုင်းဖြစ်ရပ်ကို
ရည်ညွှန်းခြင်းမဟုတ်ဘဲ၊ ယခုအချိန်၌ ဘုရားသခင်၊ ကမ္ဘာလောကနှင့်
ဘုရားသခင်၏လူမျိုးတို့၏ အတွေ့အကြုံနှင့် လုပ်ဆောင်ချက်များကို ဆိုလိုခြင်းဖြစ်သည်။
မိုး၊ လေ၊ နှင်းဆီမှိန်၊ လျှပ်စီးလက်တ်တို့သည် ယခုအချိန်၌ ကျွန်ုပ်တို့
ခံစားနေရသော အရာများဖြစ်သည်။ မူလဖန်ဆင်းချိန်က ထိုဒုက္ခများကို
ဖန်ဆင်းတော်မူခဲ့သော ဘုရားသခင်သည် ယခုအခါတွင်လည်း ထိုအရာများကို
ထိန်းချုပ်တော်မူပြီး မိမိရည်ရွယ်ချက်အတွက် အသုံးပြုတော်မူသည်။
In this passage Jeremiah identifies the false gods as nonfunctional; they
did not make the heavens and the earth. Further, they shall cease to exist;
they will perish from the earth and the heavens. Verse 12 identifies the true
God in terms of His work in Creation: He made the earth, established the world
by His wisdom, and stretched out the heavens.
Verse 13 makes an interesting addition to OT Creator language: “When he
utters his voice there is a tumult of waters in the heavens, and he makes the
mist rise from the ends of the earth. He makes lightnings for the rain, and he
brings forth the wind from his storehouses.” This language does not concern the
past historical event of Creation, but the present experience and activities of
God, the world, and God’s people. Rain, wind, dew, and lightning are part of a
present experience. The God who created those elements in the original Creation
still controls them and uses them for His purposes.
ခ. ယေရမိ ၂၇း၅-
ဖန်ဆင်းရှင်ဘုရားနှင့် ဗာဗုလုန်အင်ပါယာ၏ တက်လာခြင်း ယေရမိ ၂၇ ခုတွင်
ယေရုရှလင်မြို့၌ ကျင်းပသော ညီလာခံတစ်ခုကို နောက်ခံထားသည်။ အနောက်ဘက်နိုင်ငံများမှ
ရှင်ဘုရင်များ၊ ယုဒရှင်ဘုရင် ဇေဒကိအပါအဝင်၊ ဗာဗုလုန်ဘုရင် နေဗုခဒ်နေဇာ၏ လက်အောက်မှ
ပုန်ကန်ရန် ယေရုရှလင်တွင် စုဝေးကြသည်။ ယေရမိသည် ထိုရှင်ဘုရင်များအတွက် ဘုရားသခင်ထံမှ
သတင်းစကားတစ်ခု လက်ခံရရှိပြီး၊ ဖန်ဆင်းခြင်းဆိုင်ရာ စကားလုံးများဖြင့်
ပြောပြထားသည်။ “ငါသည် ငါ၏တန်ခိုးကြီးမားခြင်းနှင့် ငါ၏လက်ရင်းထွေ့ခြင်းအားဖြင့်
မြေကြီးကို၊ မြေကြီးပေါ်ရှိ လူနှင့်တိရစ္ဆာန်များကို ဖန်ဆင်းခဲ့သည်။ ငါသည်
ထိုမြေကြီးကို ငါနှစ်သက်ရာသူအား ပေးသည်” (အပိုဒ် ၅) ဟူ၍ ဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်သည်
မူလက မြေကြီးကို အာဒံနှင့်ဧဝ စောင့်ရှောက်ရန် အပ်နှံခဲ့သည်နည်းတူ၊ ယခုအခါ
အရှေ့အလယ်ပိုင်းဒေသကို နေဗုခဒ်နေဇာအား အပ်နှံထားသည်။ ဖန်ဆင်းရှင်ဘုရားအဖြစ်
ထိုသို့လုပ်ပိုင်ခွင့်ရှိသည်။ ထိုအနောက်ဘက်ရှင်ဘုရင်များသည် ထိုအမိန့်တော်ကို
ဆီးတားခြင်း သို့မဟုတ် နေဗုခဒ်နေဇာကို ပုန်ကန်ခြင်း မပြုသင့်ပေ။
b.Jeremiah 27:5: the Creator-God and the rise of
Babylon. The setting of
Jeremiah 27 is a conference in Jerusalem. Various kings of the west, including
Zedekiah, king of Judah, have gathered in Jerusalem to plot against their
overlord, Nebuchadnezzar of Babylon. Jeremiah is given a message for them,
conveyed in the language of Creation: “It is I who by my great power and my
outstretched arm have made the earth, with the men and animals that are on the
earth, and I give it to whomever it seems right to me” (verse 5). Just as God
had originally given the earth into the care of Adam and Eve, so now He had
given the Near Eastern portion of it to Nebuchadnezzar. It was God’s
prerogative as Creator to do so, and men such as these western kings should not
rebel against that decree or against Nebuchadnezzar, who was carrying it out.
ဂ. ယေရမိ ၅၁း၁၅-၁၆ ဘုရားသခင်၏
ပိုင်ဆိုင်မှုနှင့် မြေကြီးကို အပ်နှံခြင်းနှင့်ပတ်သက်၍ ယခင်အဆိုသည်
မေးခွန်းတစ်ခုကို ဖြစ်ပေါ်စေသည်။ နေဗုခဒ်နေဇာနှင့် ဗာဗုလုန်သည် အမြဲအုပ်စိုးမည်ဟု
ဆိုလိုသလော။ ယေရမိကျမ်း၏ နောက်ဆုံးအဓိက ပရောဖက်ပြုချက်တွင် ထိုသို့မဖြစ်မည်ကို
ရှင်းလင်းစွာ ဖော်ပြထားသည်။ ထပ်မံ၍ ဖန်ဆင်းခြင်းဆိုင်ရာ စကားလုံးများကို
အသုံးပြုထားသည်။ “တန်ခိုးအားဖြင့် မြေကြီးကို ဖန်ဆင်းတော်မူသော၊ ဉာဏ်ပညာအားဖြင့်
ကမ္ဘာကို တည်ထောင်တော်မူသော၊ နားလည်ခြင်းအားဖြင့် ကောင်းကင်ကို ဆန့်ထွင်းတော်မူသော
ထိုအရှင်ပေ” (ယေရမိ ၅၁း၁၅) ဟူ၍ ဖြစ်သည်။ ဤအပိုဒ်သည် ယေရမိ ၁၀း၁၂ နှင့် နီးပါး
အတူတူပင်ဖြစ်သည်။ မြေကြီး၊ ကမ္ဘာ၊ ကောင်းကင်တို့ကို သုံးဆဖန်ဆင်းခြင်းကို
ထပ်မံပြောထားသည်။ ယေရမိ ၅၁း၁၅ သည် ယေရမိ ၂၇း၅ ကို နီးပါး ထပ်ခါတလဲလဲ ဖြစ်သည်။
ထို့ကြောင့် ယေရမိ ၂၇ နှင့် ယေရမိ ၅၁ သည် အချင်းချင်း အပြန်အလှန်ဖြစ်သည်။ အခန်း ၂၇
သည် ဗာဗုလုန်၏ တက်လာခြင်းအကြောင်း ဖြစ်ပြီး အခန်း ၅၁ သည် ဗာဗုလုန်၏
ပျက်စီးခြင်းအကြောင်း ဖြစ်သည်။ ဤပရောဖက်ပြုချက်နှစ်ခုစလုံးကို
ဖန်ဆင်းရှင်ဘုရားဆိုင်ရာ နိဒါန်းစကားဖြင့် စတင်ထားသည်။
c.Jeremiah 51:15, 16. The preceding statement about God’s ownership
and assignment of the earth raises a question: Did this mean that
Nebuchadnezzar and Babylon would rule forever? The last major prophecy of the
book of Jeremiah makes clear that this would not happen. Once again Creator
language is used: “It is he who made the earth by his power, who established
the world by his wisdom, and by his understanding stretched out the heavens”
(Jer. 51:15). This verse is virtually the equivalent of Jeremiah 10:12. It
tells again of God’s threefold creation of the earth, the world, and the
heavens. Jeremiah 51:15 is nearly a repetition of 27:5. Thus Jeremiah 27 and
Jeremiah 51 are reciprocals. Jeremiah 27 is about the rise of Babylon, and
chapter 51 is about its downfall. Each of these prophecies is preceded by an
introductory Creator statement.
ဃ. ယေရမိ ၃၂း၁၇ ယေရမိ
၃၂း၁၇ တွင် မတူညီသော ဖန်ဆင်းခြင်းဆိုင်ရာ ထုတ်ဖော်ချက်တစ်ခု ရှိသည်။ အခန်း ၃၂ တွင်
ယေရုရှလင်မြို့ကို ခါလဒါလူမျိုး (ဗာဗုလုန်လူမျိုး) လက်သို့ အပ်နှံမည်ဟု ဆိုထားသည်
(အပိုဒ် ၂၄-၂၉)။ မြို့သည် ဝိုင်းရံခံနေရချိန်တွင် ယေရမိသည် ထိုမြို့ ပြိုလဲမည်ဟု
ပရောဖက်ပြုခဲ့သည်။ ထိုထုတ်ဖော်ချက်ကို နိဒါန်းအဖြစ် ယေရမိသည် သမိုင်းတွင်
ဘုရားသခင်၏ တန်ခိုးတော်ကြီးမားသော အမှုများကို ရှည်ကြာစွာ ပြန်လည်ဖော်ပြခဲ့သည်
(အပိုဒ် ၁၆-၂၃)။ ဖန်ဆင်းခြင်းကို ပထမဆုံးအမှုအဖြစ် ဖော်ပြထားသည်။
“အိုအရှင်ထာဝရဘုရား၊ ကိုယ်တော်သည် ကြီးမားသောတန်ခိုးတော်နှင့်
လက်ရင်းထွေ့ခြင်းအားဖြင့် ကောင်းကင်နှင့်မြေကြီးကို ဖန်ဆင်းတော်မူခဲ့ပါသည်။
ကိုယ်တော်အတွက် ဘာမျှခက်ခဲသည် မရှိပါ” (အပိုဒ် ၁၇) ဟူ၍ ဖြစ်သည်။
d.Jeremiah 32:17. In Jeremiah 32:17 we find a Creator statement of
quite a different nature. Chapter 32 speaks of the city of Jerusalem being
given into the hands of the Chaldeans, or Babylonians (verses 24–29). The city
already was under siege when Jeremiah prophesied that it would fall.
As a prologue or introduction to that statement, Jeremiah gave a lengthy
recital of the mighty works of God in history (verses 16–23). Creation is
listed as the first of those: “Ah Lord God! It is thou who hast made the
heavens and the earth by thy great power and by thy outstretched arm! Nothing
is too hard for thee” (verse 17).
စ.
ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် အခြားဖန်ဆင်းခြင်းဆိုင်ရာ ထုတ်ဖော်ချက်များ ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင်
အဓိက ဖန်ဆင်းခြင်းဆိုင်ရာ ထုတ်ဖော်ချက် ငါးခုကို စစ်ဆေးခဲ့ပြီး ဖြစ်သည်။
ထိုငါးခုမှာ ကမ္ဘာဦးကျမ်း၊ ယောဘ၊ ဆာလံ၊ ဟေရှာယနှင့် ယေရမိ ဖြစ်သည်။ သို့သော်
ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် ဖန်ဆင်းခြင်းဆိုင်ရာ အကြောင်းအရာများ အားလုံးကို ကုန်စင်အောင်
မဖော်ပြရသေးပေ။ ဆာလံကျမ်းတွင် အထက်ပါလေးခုထက် ဖန်ဆင်းခြင်းကို
ပိုမိုရည်ညွှန်းထားသည် (ဆာလံ ၈၊ ၁၉၊ ၁၀၄)။ ဆာလံ ၂၄း၁ တွင် ဘုရားသခင်၏
ပိုင်ဆိုင်မှုကို အခြေခံထုတ်ဖော်ချက်ပေးထားသည်။ ဆာလံ ၃၃း၆-၉ တွင် ဖန်ဆင်းခြင်းကို
ပိုမိုကျယ်ပြန့်စွာ ဖော်ပြထားပြီး “ထိုအရှင်သည် စကားမြွက်တော်မူသဖြင့် ဖြစ်လာသည်။
အမိန့်ထုတ်တော်မူသဖြင့် တည်တံ့သည်” ဟု အနှစ်ချုပ်ထားသည်။ ဆာလံ ၁၀၂း၂၅-၂၇ တွင်
ဘုရားသခင်၏ ထာဝရတည်တံ့ခြင်းကို ဖန်ဆင်းခံရသော အရာများ၏ ယာယီဖြစ်ခြင်းနှင့်
နှိုင်းယှဉ်ထားသည်။ ဆာလံ ၁၂၄း၈ နှင့် ၁၄၆း၆ တို့တွင် ထာဝရဘုရားသည်
ကောင်းကင်မြေကြီးကို ဖန်ဆင်းတော်မူသည်ဟု တိုတိုရှင်းရှင်း ဖော်ပြထားသည်။ ဆာလံ ၁၄၈
သည် ဖန်ဆင်းရှင်ဘုရားကို ချီးမွမ်းသော ဆာလံဖြစ်ပြီး အသက်မရှိသော သဘာဝကို
ပုဂ္ဂိုလ်ပြုကာ ချီးမွမ်းစေသည်။ အကြောင်းမှာ ထိုအရာအားလုံးကို ဖန်ဆင်းတော်မူသောကြောင့်
ဖြစ်သည်။
F. Other OT Creation Statements
Five main examples of Creation statements in the OT have been examined:
Genesis, Job, Psalms, Isaiah, and Jeremiah. This does not exhaust the Creation
materials in the OT; however, other statements can only be mentioned briefly.
The Psalms contain more references to Creation than the other three mentioned
above (8; 19; 104). Psalm 24:1 gives a basic statement of God’s ownership.
Psalm 33:6–9 gives an expanded view of Creation, concluding with the summary
“For he spoke, and it came to be; he commanded, and it stood forth.” Psalm
102:25–27 contrasts the eternal nature of God with the transient nature of His
creation. Psalm 124:8 makes only a brief mention of the fact that the Lord made
the heaven and the earth. Psalm 146:6 does something similar. Psalm 148 is a
psalm of praise to God as Creator; inanimate nature personified praises Him,
for He has made it all.
ပညာစာပေတွင်လည်း
ဖန်ဆင်းခြင်းဆိုင်ရာ အကြောင်းအရာများ ရှိသေးသည်။ သုတ္တံကျမ်း ၈ တွင်
ဖန်ဆင်းခြင်းနှင့်ပတ်သက်၍ အဓိကထုတ်ဖော်ချက်တစ်ခု ရှိသည်။ ထိုနေရာတွင် ပညာကို
ပုဂ္ဂိုလ်ပြုကာ အစအဦးကပင် ဘုရားသခင်နှင့်အတူ ဖန်ဆင်းခြင်းတွင် ရှိနေသည်ဟု
ဖော်ပြထားသည်။ သုတ္တံကျမ်း ၃း၁၉-၂၀ တွင် ပိုတိုသော ထုတ်ဖော်ချက်တစ်ခု ရှိသည်။
ဇာခရိ ၁၂း၁ တွင်လည်း အနာဂတ်တွင် ထာဝရဘုရားပြုမည့်အမှုကို နိဒါန်းအဖြစ်
ဖန်ဆင်းခြင်းထုတ်ဖော်ချက်တစ်ခု ရှိသည်။ နေဟမိ ၉း၆ တွင် ယေဟောဝါသည်
ဖန်ဆင်းရှင်ဟူသော အယူအဆသည် ဓမ္မဟောင်းကျမ်းနောက်ဆုံးအထိ ဆက်လက်တည်ရှိကြောင်း ဖော်ပြထားသည်။
Other elements in wisdom literature deal with the Creation theme. Proverbs
8 presents a major statement on Creation. Here wisdom is personified and
characterized as being present with God in the beginning, at Creation. A
briefer expression appears in Proverbs 3:19, 20. Another statement on Creation
is found in Zechariah 12:1 as an introductory statement to a prophecy of what
the Lord will do in the future. Nehemiah 9:6 reveals that the idea of Yahweh as
Creator continued to the end of the OT.
ဆ. ဖန်ဆင်းခြင်း၏
ခေတ်နှစ် ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင်
ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၁ ၌ ဖန်ဆင်းခြင်းတစ်ပတ်လည်၏ တိကျသော နှစ်ချိန်ကို မဖော်ပြထားပေ။
သို့သော် အလယ်အလတ်နှင့် ခန့်မှန်းနှစ်ချိန်ကို တွက်ချက်ရန် အချက်အလက်အချို့
ပေးထားသည်။ သမိုင်းဆိုင်ရာ အလုပ်များစွာတွင်ကဲ့သနည်း သမ္မာကျမ်းဆိုင်ရာ
နှစ်ချိန်တွက်ချက်မှုသည် သိပြီးသား နှစ်ချိန်မှ မသိသေးသော နှစ်ချိန်သို့
ပြန်တွက်ရသည်။ ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် အတိအကျ သိရှိထားသော နှစ်ချိန်မှာ
ရှင်ဘုရင်များ၏ နှစ်များ ဖြစ်သည်။ ပြန်တွက်လျှင် ရှောလမုန်မင်း
စံစထွန်းသည့်နှစ်ကို ဘီစီ ၉၇၀ ခန့်တွင် ရရှိသည်။ ၁ ဓရှမှတ် ၆း၁ တွင် ဖော်ပြထားသော
၄၈၀ နှစ်ကို ဘီစီ ၉၇၀ နှစ်သို့ ပေါင်းလျှင် ထွက်မြောက်ခြင်းနှစ်ကို ဘီစီ ၁၄၅၀
ခန့်တွင် ရရှိသည်။ ဤနေရာအထိ နှစ်ချိန်ပုံစံသည် အတော်လှပ်စွာ ရှင်းလင်းသည်။
ထွက်မြောက်ခြင်းမှ ပြန်တွက်ရာတွင်မူ အထောက်အထားများ ပိုမိုမရေရာပေ။ မည်သည့်
နှစ်ချိန်တွက်ချက်နည်းကို အသုံးပြုသည်ပေါ်မူတည်၍ အာဗြဟံမွေးဖွားသည့်နှစ်ကို
နောက်ဆုံး ဘီစီ ၁၉၅၀ (ကမ္ဘာဦး ၁၅း၁၃ တွင် ဖော်ပြထားသော ၄၀၀ နှစ်ကို အသုံးပြု၍၊
ဂလာတိ ၃း၁၇ နှင့် နှိုင်းယှဉ်) သို့မဟုတ် စောဆုံး ဘီစီ ၂၁၇၀ (ထွက်မြောက်ရာကျမ်း
၁၂း၄၀ တွင် အီဂျစ်တွင် နေထိုင်ခဲ့သော ၄၃၀ နှစ် + ယာကုပ်သည် အီဂျစ်သို့သွားစဉ် အသက်
၁၃၀ နှစ် ဖြစ်ခဲ့ခြင်း [ကမ္ဘာဦး ၄၇း၉] + ဣဇာက်မွေးဖွားချိန်အထိ ၆၀ နှစ် [ကမ္ဘာဦး
၂၅း၂၆] + အာဗြဟံမွေးဖွားချိန်အထိ ၁၀၀ နှစ် [ကမ္ဘာဦး ၂၁း၅]) ဟု တွက်ချက်နိုင်သည်။
G. The Date of Creation
The OT does not give a precise date for the events of the Creation week of
Genesis 1. It does, however, give some data that can be used to develop a
general and approximate date for those events. As in much historical work,
biblical chronology must work backward from the known to the unknown. The dates
that are well known in the OT are those of the kings. Working backward, we get
a date of approximately 970 B.C. for the beginning of the reign of Solomon.
Adding the 480 years of 1 Kings 6:1 to 970 B.C. gives an approximate date
for the Exodus: c. 1450 B.C. Until this point the chronological picture is
fairly clear; from the Exodus backward the evidence is less precise. Depending
on which chronological scheme is used, the birth of Abraham can be figured as
late as 1950 B.C. (using the 400 years of Gen. 15:13; cf. Gal. 3:17) or as
early as 2170 B.C. (figuring 430 years of Egyptian sojourn [Ex. 12:40] +
Jacob’s being 130 years old when he went to Egypt [Gen. 47:9] + 60 years to the
birth of Isaac [Gen. 25:26] +100 years to the birth of Abraham [Gen. 21:5]).
ဤကွဲလွဲချက်များအပြင်
အာဗြဟံမှ ပြန်တွက်ရာတွင် ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၅ နှင့် ၁၁ တို့တွင် ပါရှိသော
ဘိုးစဉ်ဆက်စဉ်စာရင်းများကိုသာ အချက်အလက်အဖြစ် ရရှိသည်။ ဤစာရင်းများကို လိုက်ပြီး
မည်သည့်မျိုးဆက်မျှ ကျန်မထားဟု ယူဆပါက ရေလွှမ်းမိုးခြင်းနှင့် ဖန်ဆင်းခြင်းတို့၏
ခန့်မှန်းနှစ်ကို ရရှိနိုင်သည်။ သို့သော် ဟေဗြဲစာသားနှင့် ဂရိဘာသာပြန်
(ဆက်ပတုအာဂျင်) တို့တွင် မျိုးဆက်စာရင်းနှစ်ခုစလုံးတွင် သိသာစွာ ကွဲလွဲသည်။
ဟေဗြဲစာသားအတိုင်းဆိုလျှင် နောဧ၏ ရေလွှမ်းမိုးခြင်းသည် ဘီစီ ၂၃၀၀ မှ ၂၅၀၀ ကြားတွင်
ဖြစ်ပြီး ဖန်ဆင်းခြင်းမှ ၁၆၅၀ နှစ်ခန့်အကြာတွင် ဖြစ်သည်။
ဆက်ပတုအာဂျင်အတိုင်းဆိုလျှင် ရေလွှမ်းမိုးခြင်းသည် ဘီစီ ၃၄၀၀ ခန့်တွင်ဖြစ်ပြီး
ဖန်ဆင်းခြင်းသည် ဘီစီ ၅၆၀၀ ခန့်တွင် ဖြစ်သည်။
In addition to these discrepancies, from Abraham backward the only
chronological information available is contained in the genealogies of Genesis
5 and 11. Following these lists, assuming that no generations are missing, one
should be able to arrive at approximate dates for the Flood and for Creation.
However, the Hebrew text differs significantly from the Septuagint in both
genealogies. Following the Hebrew, Noah’s flood would have occurred between
2300 A.D. 2500 B.C., some 1650 years after Creation. Following the LXX, the
Flood would have happened c. 3400 and Creation c. 5600 B.C.
မျိုးဆက်စာရင်းများကို
အသုံးပြု၍ နှစ်ချိန်တွက်ချက်ရာတွင် ခက်ခဲမှုများ၊ ကျမ်းစာစာသားများ၏
အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုမှု ပြဿနာများနှင့် ဂရိနှင့် ဟေဗြဲ စာသားမူများကြား
ကွဲလွဲချက်များကြောင့် ဖန်ဆင်းခြင်းသည် စွဲချက်တင်ထားသော ဇီဝဖြစ်စဉ်သီအိုရီထက်
များစွာနီးကပ်စွာ ဖြစ်ပွားခဲ့သည်ဟု အတည်ပြုနိုင်သည်။ ဤမြေကြီး၏ သမိုင်းသည် ဘီစီ
ငါးထောင်စုနှစ်တွင် စတင်ခဲ့ခြင်း ဖြစ်နိုင်သည်။
Given the difficulties of using genealogies to compute chronology, the
problems of interpretation of the texts, and the differences between the Greek
and Hebrew recensions, one can only affirm that Creation took place much more
recently than the evolutionary theory proposes. This earth’s history probably
began in the fifth millennium B.C.
၂။ ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင်
ဖန်ဆင်းခြင်း ဓမ္မသစ်ကျမ်းသည်
ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် တွေ့ရသော ဖန်ဆင်းခြင်းဆိုင်ရာ အယူအဆအချို့ကို ထပ်ခါထပ်ခါ
ဖော်ပြထားသည်။ ထို့ပြင် ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် မရှင်းလင်းစွာ ဖော်ပြထားခြင်း မရှိသော
အချက်အလက်အချို့ကို ထပ်မံ ထည့်သွင်းထားသည်။ ယေရှုခရစ်တော်သည် ဘုရားအဖွဲ့အစည်း
ဖန်ဆင်းရန် အသုံးပြုသော ကိုယ်စားလှယ်အဖြစ် ဖန်ဆင်းခြင်းတွင် ပေါ်ထွက်လာသည်။
ဓမ္မသစ်ကျမ်းရှိ ကျမ်းပိုဒ်အများအပြားတွင် ဤအချက်ကို ဖော်ပြထားပြီး၊ ယေရှုခရစ်တော်
ကိုယ်တော်တိုင်သည်လည်း မြေကြီးပေါ်တွင် ကိုယ်တော်၏ အမှုတော်ဖြင့် ထိုအချက်ကို
သက်သေပြခဲ့သည်။ ပြန်လည်ဖန်ဆင်းရှင်နှင့် အနာကောင်းစေရှင်အဖြစ် ကိုယ်တော်သည်
မူလဖန်ဆင်းရှင်လည်း ဖြစ်ကြောင်း သက်သေပြခဲ့သည်။ ယခု အပြစ်ဖြင့် ပျက်စီးခဲ့သော
ဖန်ဆင်းခြင်းကို ပြန်လည်ပြုပြင်နိုင်သည်။ ထိုအချက်၏ အစိတ်အပိုင်းတစ်ခုအနေဖြင့်
ယေရှုသည် ကိုယ်တော်သည် အဘတည်း၏ အမှတ်အသားဖြစ်သော ဥပုသ်နေ့၏ အရှင်ဖြစ်ကြောင်း
ဆိုတော်မူသည် (မဿဲ ၁၂:၈)။ ထိုမူလဖန်ဆင်းခြင်း၏ အမှတ်အသားဖြစ်သည်။
II. Creation in the NT
The NT repeats some of the ideas about Creation found in the OT. It also
adds some information not elaborated in the OT. Jesus Christ appears in
Creation as the agent through whom the Godhead worked. Various passages in the
NT state this, but Jesus Himself also demonstrated it in His work on earth. As
the Re-creator and Healer He demonstrated that He also was the original
Creator, who could now rectify creation damaged by sin. As part of that claim
Jesus also held that He was Lord of the Sabbath (Matt. 12:8), the memorial of
that original Creation.
ဓမ္မသစ်ကျမ်းသည်
ဓမ္မဟောင်းကျမ်း၏ ဖန်ဆင်းခြင်းအကြောင်းကို အတည်ပြုသည်။ ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၁ ၏
ဖန်ဆင်းခြင်းအကြောင်းကို ဓမ္မသစ်ကျမ်းရေးသားသူများသည် ကောင်းစွာ သိရှိပြီး
အစပြုခြင်း၏ စံနမူနာ အကြောင်းအရာအဖြစ် လက်ခံခဲ့ကြောင်း ထင်ရှားသည်။
ဖန်ဆင်းခြင်းအကြောင်း ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၁ ကို ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင် စကားလုံးတိုင်း
အတိုင်းအတာ ကိုးကားအသုံးပြုထားပုံတွင် အထူးသဖြင့် ပေါ်လွင်သည်။ ဖန်ဆင်းခြင်းအပတ်၏
ခုနစ်ရက်အနက် သုံးရက်ကို ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင် တိုက်ရိုက် ကိုးကားထားသည်။
The NT confirms the OT Creation account. It is evident that the Creation
account of Genesis 1 was well known to the NT writers and was accepted as the
standard account of beginnings. This is shown especially in the way the
Creation account was used verbatim in the NT. Three of the seven days of
Creation are cited directly in the NT.
၂ ကောရိန်သု ၄:၆ တွင်
“အမှောင်ထဲမှ အလင်းကို ထွန်းလင်းစေဟု မိန့်တော်မူသော ဘုရားသခင်သည် ခရစ်တော်၌ရှိသော
ဘုရားသခင်၏ ဘုန်းတော်၏ အလင်းကို ငါတို့နှလုံးထဲတွင် ထွန်းလင်းစေတော်မူ၏” ဟု
ရေးထားသည်။ ဘုရားသခင်သည် ဖန်ဆင်းခြင်းအပတ်၏ ပဌမနေ့တွင် မြေကြီးပေါ်တွင်
ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ အလင်းကို ထွန်းလင်းစေရန် အမိန့်ပေးခဲ့သည်နည်းတူ၊ ဝိညာဉ်ရေးရာ
အလင်းသည် ဘုရားသခင်နှင့် ခရစ်တော်မှ လူ့နှလုံးထဲတွင် ထွန်းလင်းလာသည်။
ဖန်ဆင်းခြင်းအပတ်၏ ပဌမနေ့၏ ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ အလင်းကို ဤဝိညာဉ်ရေးရာ အသုံးချမှု၏
အခြေခံအဖြစ် လက်ခံထားသည်။
In 2 Corinthians 4:6 we read, “For it is the God who said, ‘Let light
shine out of darkness,’ who has shone in our hearts to give the light of the
knowledge of the glory of God in the face of Christ.” Just as God physically
commanded light to shine upon the earth on the first day of Creation week,
spiritual light shines in the human heart from God and Christ. The physical
light of the first day of Creation week is accepted as the basis for this
spiritual application.
ကွာရှင်းခြင်းဆိုင်ရာ
မေးခွန်းကို ကိုင်တွယ်ရာတွင် ယေရှုသည် ကမ္ဘာဦး ၁ နှင့် ၂ မှ နှစ်ခုစလုံးကို
ကိုးကားပြီး ကိုးကားခဲ့သည်။ မူလနှင့် ဘုရားသခင်၏ ရည်မှန်းချက်ရှိသော
အိမ်ထောင်ရေးအခြေအနေကို ပြသရန် ယေရှုက “အစအဦးတွင် သူတို့ကို ဖန်ဆင်းသောအရှင်သည်
သူတို့ကို ယောက်ျားမိန်းမဟု ဖန်ဆင်းတော်မူ၏။ ထိုကြောင့် လူသည် မိမိမိဘမိထံမှ ထွက်၍
မိမိမယားနှင့် တွဲနေရမည်။ ထို့နနောက် နှစ်ယောက်တည်း တစ်တန်တစ်သားတည်း ဖြစ်ကြရမည်
ဟူ၍ မိန့်တော်မူသည်ကို သင်တို့ မဖတ်ခဲ့ကြသလော” ဟု မိန့်တော်မူသည် (မဿဲ ၁၉:၄၊ ၅)။
ယောက်ျားမိန်းမ ဖန်ဆင်းခြင်းဆိုင်ရာ ကိုးကားချက်သည် ကမ္ဘာဦး ၁:၂၇ မှ ဖြစ်ပြီး၊
ယောက်ျားနှင့် မယားတို့၏ ပေါင်းစည်းခြင်းဆိုင်ရာ ကိုးကားချက်သည် ကမ္ဘာဦး ၂:၂၄ မှ
ဖြစ်သည်။ ယေရှုသည် ကမ္ဘာဦးကျမ်းလိပ်ထဲမှ ဤအကြောင်းကို သိရှိပြီး နားထောင်သူများသည်
ထိုနေရာတွင် တွေ့နိုင်ကြောင်း ကိုးကားတော်မူသည်။ ဤနည်းဖြင့် ဖန်ဆင်းခြင်းအပတ်၏
ဆဋ္ဌမနေ့၏ အကြောင်းကို ဓမ္မသစ်ကျမ်း၏ သက်သေခံချက်ဖြင့် အတည်ပြုသည်။
In dealing with the question of divorce, Jesus referred to and quoted from
both Genesis 1 and 2. To show what the original and divinely intended state of
marriage was, Jesus said, “Have you not read that he who made them from the
beginning made them male and female, and said, ‘For this reason a man shall
leave his father and mother and be joined to his wife, and the two shall become
one flesh’?” (Matt. 19:4, 5). The reference to making male and female comes
from Genesis 1:27, and the reference to the union of husband and wife comes
from Genesis 2:24. Jesus knew this account from the scroll of Genesis and
referred to the fact that His hearers could find it there. In this manner the
account of the sixth day of Creation is confirmed by NT testimony.
ဟေဗြဲကျမ်းရေးသားသည်
ယောရှုသည် လူမျိုးကို ပြည့်စုံသော အနားယူခြင်း မပေးနိုင်ခဲ့ကြောင်း သင်ခန်းစာကို
ထုတ်နုတ်သည်။ ထိုပြည့်စုံသော အနားယူခြင်းကို ယေရှုကို ယုံကြည်၍ ကိုယ်တော်၏
ကယ်တင်ခြင်းကို လက်ခံခြင်းဖြင့်သာ ရရှိနိုင်သည်။ ဥပုသ်နေ့သည် ကမ္ဘာဦး ၂:၁-၄ တွင်
ပြည့်စုံသော ဖန်ဆင်းခြင်း၏ အမှတ်အသားဖြစ်ခဲ့သည်နည်းတူ၊ ပြန်လည်ဖန်ဆင်းခြင်း၏
အမှတ်အသားလည်း ဖြစ်သည်။ ဟေဗြဲ ၄:၄ တွင် ဤအချက်ကို ကိုးကားထားသည်။ “အကြောင်းမူကား၊
သူသည် သတ္တမနေ့နှင့်ပတ်သက်၍ တစ်နေရာရာတွင် ဤသို့ မိန့်တော်မူ၏။ ဘုရားသခင်သည်
သတ္တမနေ့၌ ကိုယ်တော်၏ အမှုတော်အားလုံးမှ အနားယူတော်မူ၏ ဟူ၍ပေ” ဤထုတ်ပြန်ချက်၏
ရင်းမြစ်မှာ ကမ္ဘာဦး ၂:၂ ဖြစ်ပြီး၊ ရေးသားသည် မူလ၊ ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ၊
သမိုင်းဆိုင်ရာ အဖြစ်အပျက်အဖြစ် လက်ခံသည်။
The author of Hebrews draws out the lesson that Joshua did not give his
people complete rest. That complete rest can only be found by believing in
Jesus and accepting His salvation. The Sabbath is the memorial of this
re-creation, just as it was the memorial of the completed creation in Genesis
2:1–4. Hebrews 4:4 refers to this fact: “For he has somewhere spoken of the
seventh day in this way, ‘And God rested on the seventh day from all his
works.’” The source of this statement is Genesis 2:2, which the writer accepts
as an original, physical, and historical event.
ဓ။
ဖန်ဆင်းခြင်းအပတ်ကို အချိန်အပိုင်းအခြားအတွင်း ကန့်သတ်ထားသော
အသွင်ကူးပြောင်းမှုအဖြစ် ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင် ကျမ်းပိုဒ် ဆယ်ခုသည်
“လောကီတည်ထောင်ခြင်း” ဟူသော အသုံးအနှုန်းကို အသုံးပြု၍ ဤလောက၏ သမိုင်း၏
စတင်မှတ်ကို ဖော်ပြသည်။ ထိုအထဲမှ ခြောက်ခုသည် “လောကီတည်ထောင်ခြင်းမှ စ၍” သို့မဟုတ်
“မှ” ဖြစ်ပွားခဲ့သော အဖြစ်အပျက်များကို ကိုးကားသည် (မဿဲ ၁၃:၃၅၊ ၂၅:၃၄၊ လုကာ ၁၁:၅၀၊
ဟေဗြဲ ၄:၃၊ ၉:၂၆၊ ဗျာဒိတ် ၁၇:၈)။ လေးခုသည် “လောကီတည်ထောင်ခြင်းမတိုင်မီ”
ဖြစ်ပွားခဲ့သော အဖြစ်အပျက်များကို ကိုးကားသည် (ယောဟန် ၁၇:၂၄၊ ဧဖက် ၁:၄၊ ၁ ပေတရု
၁:၂၀၊ ဗျာဒိတ် ၁၃:၈)။ ထို့ကြောင့် ဓမ္မသစ်ကျမ်းရေးသားများသည် ဖန်ဆင်းခြင်းအပတ်ကို
အချိန်အပိုင်းအခြားတစ်ခုအဖြစ် သိရှိခဲ့ကြပြီး၊ ထိုအချိန်မတိုင်မီ အချိန်နှင့်
အဖြစ်အပျက်များကို ထိုအချိန်နောက်ပိုင်း အချိန်နှင့် အဖြစ်အပျက်များမှ
ခွဲခြားထားသည်။ သမ္မာကျမ်းရေးသားများသည် ဖန်ဆင်းခြင်းကို ကိုးကားရာ၌ မရေရာသော
သို့မဟုတ် မှုန်ဝါးသော အရာမဟုတ်ဘဲ သမိုင်းဆိုင်ရာ တိကျသော အရာအဖြစ်
ရှုမြင်ခဲ့ကြသည်။
A. Creation Week as a Finite Transition Point in Time
Ten texts in the NT use “foundation of the world” terminology to identify
the starting point for this world’s history. Six of these refer to events that
have taken place “since” or “from” the foundation of the world (Matt. 13:35;
25:34; Luke 11:50; Heb. 4:3; 9:26; Rev. 17:8). Four refer to events that took
place “before” the foundation of the world (John 17:24; Eph. 1:4; 1 Peter 1:20;
Rev. 13:8). Thus the NT writers knew Creation week as a finite point in time
that divided the time and events before it from those that took place after it.
As Bible writers referred to Creation, it was not vague or nebulous, but
historically specific.
ဟေရှာယနှင့်
ယေရမီယတွင် တွေ့ရသည်နည်းတူ၊ ဖန်ဆင်းရှင်ဘုရားသခင်ဆိုင်ရာ ထုတ်ပြန်ချက်များသည်
ပရောဖက်ပြုချက်အမျိုးမျိုးကို နိဒါန်းပေးသည်။ ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင်လည်း အလားတူ အခြေ အထူးသဖြင့်
တမန်တော်ဝတ္ထုတွင် တွေ့ရသည်။ တမန်တော် ၄:၂၄ တွင် ယုံကြည်သူများသည် ဘုရားသခင်ကို
ဖန်ဆင်းရှင်အဖြစ် လျှောက်ထားကြသည်။ “ကောင်းကင်၊ မြေကြီး၊ ပင်လယ်နှင့်
ထိုအရာများထဲတွင် ရှိသမျှကို ဖန်ဆင်းတော်မူသော အရှင်သခင်” ဤသည်မှာ ထွက်မြောက်ရာ
၂၀:၁၁ နှင့် နီးပါး အတူတူပင် ဖြစ်ပြီး၊ အရာများကို အတူတူ အစဉ်လိုက် ဖော်ပြထားသည်။
As already has been noted in Isaiah and Jeremiah, statements about the
Creator God introduce various prophecies. Something similar appears in several
NT passages, especially in Acts. In Acts 4:24 the believers addressed God as
the Creator: “Sovereign Lord, who didst make the heaven and the earth and the
sea and everything in them.” This is virtually identical with Exodus 20:11,
which has the same elements in the same order.
ပါဝုလုသည်
လုက္ခသိယမြို့တွင် တပါးအမျိုးသားများကို ဟောပြောစဉ် အဓိကအားဖြင့် အတူတူ ပုံစံကို
အသုံးပြုခဲ့သည်။ “ဤအချည်းနှီးသော အရာများမှ လှည့်ပြီး ကောင်းကင်၊ မြေကြီး၊
ပင်လယ်နှင့် ထိုအရာများထဲတွင် ရှိသမျှကို ဖန်ဆင်းတော်မူသော အသက်ရှင်တော်မူသော
ဘုရားသခင်ထံသို့ လှည့်လော့” (တမန်တော် ၁၄:၁၅)။
Paul used essentially the same formula while preaching to the Gentiles at
Lystra: “Turn from these vain things to a living God who made the heaven and
the earth and the sea and all that is in them” (Acts 14:15).
ပါဝုလုသည်
မာ့စ်တောင်ပေါ်တွင် အလားတူ ချဉ်းကပ်ပုံကို အသုံးပြုခဲ့သည်။ ထိုနေရာတွင် မသိသော
ဘုရားသခင်ကို ကိုးကားပြီးနောက် နားထောင်သူများကို “လောကကြီးနှင့်
ထိုအရာများအားလုံးကို ဖန်ဆင်းတော်မူသော ဘုရားသခင်၊ ကောင်းကင်မြေကြီး၏
အရှင်ဖြစ်တော်မူသော အရှင်” ထံသို့ အာရုံပြောင်းစေခဲ့သည် (တမန်တော် ၁၇:၂၄)။
Paul took the same approach on Mars Hill. He began his speech there with
Creation and a reference to the Creator God. After referring to the unknown
god, he turned his hearers’ attention to the “God who made the world and
everything in it, being Lord of heaven and earth” (Acts 17:24).
ထို့ကြောင့်
တမန်တော်ဝတ္ထုတွင် သုံးကြိမ် ဖန်ဆင်းရှင်ဘုရားသခင်ဆိုင်ရာ ကိုးကားချက်များသည်
နောက်လိုက်လာသော အရာများကို နိဒါန်းပေးသည်။ သေးငယ်သော အတိုင်းအတာဖြင့် ဧဖက် ၃:၉
တွင်လည်း ဤပုံစံ ပေါ်ထွက်သည်။ ပါဝုလုသည် ခေတ်အဆက်ဆက် ဘုရားသခင်ထဲတွင်
လျှို့ဝှက်ထားသော နက်နဲသောအရာကို ဖော်ပြရာ “အရာအားလုံးကို ဖန်ဆင်းတော်မူသော
ဘုရားသခင်” ဟု ဖော်ပြသည်။
Thus in Acts three times references to the Creator God introduce what
follows. On a smaller scale this also appears in Ephesians 3:9, where Paul
describes the mystery hidden for ages in God, “who created all things.”
ဤပုံစံ၏ ပိုမို
ထူးခြားသော အသုံးပြုမှုကို ဗျာဒိတ် ၁၀ ၏ ကောင်းကင်တမန်တွင် တွေ့ရသည်။
ထိုကောင်းကင်တမန်သည် ဘုန်းတန်ခိုးကြီးစွာ မြေကြီးပေါ်သို့ ဆင်းသက်လာပြီး
လက်ျာလက်ကို ကောင်းကင်သို့ မြှောက်ကာ ကျိန်ဆိုသည်။ ထိုကျိန်ဆိုခြင်းကို
ဖန်ဆင်းရှင်ဘုရားသခင်၏ နာမ၊ ဘွဲ့အမည်ဖြင့် ပြုသည်။ “ထာဝရထာဝရ အသက်ရှင်တော်မူသော
အရှင်၊ ကောင်းကင်နှင့် ထိုအရာများထဲတွင် ရှိသမျှ၊ မြေကြီးနှင့် ထိုအရာများထဲတွင်
ရှိသမျှ၊ ပင်လယ်နှင့် ထိုအရာများထဲတွင် ရှိသမျှကို ဖန်ဆင်းတော်မူသော အရှင်အားဖြင့်
ငါကျိန်ဆိုသည်” (အပိုဒ် ၆)။ ထိုကောင်းကင်တမန်ကျိန်ဆိုသော ကျိန်ဆိုချက်သည် အချိန်၏
နောက်ဆုံးထိ ပရောဖက်ပြုချက်ဆိုင်ရာ အချိန်နှင့် သက်ဆိုင်သည်။ ကျိန်ဆိုချက်ထဲတွင်
ဖန်ဆင်းခြင်းကို ကိုးကားခြင်းသည် မေးခွန်းရှိ ပရောဖက်ပြုချက်ဆိုင်ရာ အချိန်သည်
အဆုံးသတ်လိမ့်မည် ဖြစ်ကြောင်း အာမခံချက် ပေးသည်။
A more remarkable use of this formula is made by the angel of Revelation
10, who comes down to the earth in great glory, lifts his right arm to heaven,
and swears an oath. The oath is taken in the name and title of the Creator-God,
“by him who lives for ever and ever, who created heaven and what is in it, the
earth and what is in it, and the sea and what is in it” (verse 6). The oath the
angel swore has to do with prophetic time to the end of time; the reference of
Creation in the oath assures that the prophetic time in question will come to
an end.
ဈ။ ဗျာဒိတ်နှင့်
ဖန်ဆင်းခြင်းတွင် ယုံကြည်ခြင်း သဘာဝ၏ ဖော်ပြချက်သည် စာချုပ်ဟောင်းသစ်
နှစ်ခုစလုံးတွင် တရားမဲ့ ဘုရားသခင်ကို ဖော်ပြသည်။ ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင် ရောမ ၁:၂၀ တွင်
တွေ့ရပြီး၊ တပါးအမျိုးသားများအတွက် သဘာဝတွင် ဘုရားသခင်၏ အထွေထွေ ဗျာဒိတ်တော်
ရှိခဲ့ကြောင်း ပြသသည်။ သို့သော် ထိုတပါးအမျိုးသားများသည် ထိုမှ သင်ယူရန်
ခိုင်မာစွာ ငြင်းပယ်ခဲ့ကြသည်။ သူတို့သည် ကိုယ်ပိုင် အကျင့်ပျက်သော
နည်းလမ်းများထဲသို့ အမှောင်ထဲသို့ လှည့်သွားကြသည်။ သို့သော် သဘာဝထဲတွင် ဘုရားသခင်၏
အသံကို နားထောင်ခဲ့ပါက ထိုသို့ မဖြစ်စေရ။ တပါးအမျိုးသားများသည် သဘာဝထဲတွင်
ဘုရားသခင်၏ ဗျာဒိတ်တော်ကို ကြည့်ရုံဖြင့် ကိုယ်တော်အကြောင်းကို
မသင်ယူနိုင်ခဲ့ခြင်းတွင် တစ်ခုခု ပျောက်ဆုံးနေခဲ့သည်။ ဟေဗြဲ ၁၁:၃ က
ထိုပျောက်ဆုံးနေသော အရာကို ပြောပြသည်။ “ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် ငါတို့သည်
လောကကြီးကို ဘုရားသခင်၏ နှုတ်မြွက်တော်အားဖြင့် ဖန်ဆင်းတော်မူကြောင်း နားလည်ကြသည်။
ထင်ရှားသော အရာများသည် မထင်ရှားသော အရာများမှ ဖြစ်ပေါ်လာသည်” ဘုရားသခင်ဖန်ဆင်းရန်
အသုံးပြုသော “နှုတ်မြွက်တော်” ကို ကိုးကားခြင်းသည် ကမ္ဘာဦး ၁ သို့ ပြန်သွားသည်။
ဖန်ဆင်းခြင်းအပတ်၏ အဖြစ်အပျက်တိုင်းကို ဘုရားသခင်သည် နှုတ်မြွက်တော်မူ၍ အရာဝတ္ထုနှင့်
သတ္တဝါများကို တည်ထောင်ခဲ့သည်။
B. Revelation and Faith in Creation
Nature’s revelation of the true God appears in both Testaments. In the NT
it is found in Romans 1:20, which shows that there was a general revelation in
nature from which the Gentiles stubbornly refused to learn. They turned away
into the darkness of their own immoral ways. But had they listened to the voice
of God in nature, this need not have been so.
There was something missing when the Gentiles looked at the revelation of
God in nature and yet did not learn about Him. Hebrews 11:3 tells us what that
missing element was: “By faith we understand that the world was created by the
word of God, so that what is seen was made out of things which do not appear.”
The reference to the “word” by which God created harks back to Genesis 1, where
each event of the Creation week was brought about by God’s speaking into
existence objects and creatures.
ည။ ခရစ်တော်သည်
ဖန်ဆင်းရှင် ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင်
ဖန်ဆင်းခြင်းဆိုင်ရာ အတွေးအခေါ်ထဲသို့ ထည့်သွင်းလာသော အဓိက အရာသစ်မှာ ခရစ်တော်သည်
ဖန်ဆင်းရှင် ဖြစ်တော်မူခြင်း ဖြစ်သည်။ ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် လျှို့ဝှက်ထားသော
သို့မဟုတ် အရိပ်အမြွက်သာ ဖော်ပြထားခဲ့သော အရာသည် ယခု ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင်
ရှင်းလင်းလာသည်။ ယောဟန် ၁:၁-၃ တွင် ခရစ်တော်ကို ဖန်ဆင်းရှင်အဖြစ် အတည်ပြုသည်။
“ဖန်ဆင်းခံရသော အရာအားလုံးကို ကိုယ်တော်အားဖြင့် ဖန်ဆင်းတော်မူ၏။ ကိုယ်တော်မရှိဘဲ
ဖန်ဆင်းခံရသော အရာတစ်ခုမျှ မရှိပါ”။
C. Christ as Creator
The major new element introduced into Creation thought in the NT is Christ
as Creator. What was hidden or only implied in the OT has now become clear in
the NT. John 1:1–3 affirms Christ as Creator: “All things were made through
him, and without him was not anything made that was made.”
ကောလောသဲ ၁:၁၆-၁၉
တွင် အလားတူ ထုတ်ပြန်ချက်ကို အချို့ အတူတူ အချက်များနှင့် ပြုထားသည်။ ခရစ်တော်သည်
ဖန်ဆင်းရှင် ဖြစ်ကြောင်း အလေးပေး ဖော်ပြထားသည်။ အပိုဒ် ၁၆ တွင် မတူညီသော
နေရာစကားတိုင်းဖြင့် ထပ်ခါထပ်ခါ ဖော်ပြထားသည်။
Colossians 1:16–19 makes a similar statement, with some of the same
elements. Christ as Creator is emphatically present; verse 16 states, each time
with a different preposition:
“ကိုယ်တော်၌
အရာအားလုံး ဖန်ဆင်းတော်မူ၏ … အရာအားလုံးကို ကိုယ်တော်အားဖြင့် ဖန်ဆင်းတော်မူ၏၊
ကိုယ်တော်အတွက် ဖန်ဆင်းတော်မူ၏။”
“In him all things were created … “all things were created through him
[“all things were created,” understood] and for him.”“
မတူညီသော
နေရာစကားများ အသုံးပြုခြင်းသည် ဤအပိုဒ်၏ အခြားအင်္ဂါရပ်များအားလုံးနည်းတူ
ခရစ်တော်၏ ဖန်ဆင်းရှင်သဘောကို အလေးပေးသည်။ ကိုယ်တော်၏ ဖန်ဆင်းမှုအမှုများအပြင်
ဘာမျှ မရှိခဲ့ပါ။ သို့သော် ကိုယ်တော်၏ ဖန်ဆင်းရှင်သဘောသည် ထိုနေရာတွင် မရပ်တန့်ပါ။
ထုတ်ပြန်ချက်သည် ဆက်လက်၍ “ကိုယ်တော်၌ အရာအားလုံး တည်တံ့သည်” ဟု ဆိုသည်။
ကိုယ်တော်သည် ဖန်ဆင်းရှင်သာမက ထိန်းသိမ်းရှင်လည်း ဖြစ်တော်မူသည်။
ဖန်ဆင်းခြင်းနှင့် ကိုယ်တော်၏ အမှုသည် ဆက်လက်ဖြစ်စဉ် ဖြစ်သည်။
The use of these different prepositions emphasizes, as do all other
features of this verse, the creatorship of Christ. Nothing lay outside His
creative acts. But His creatorship did not stop there. The statement continues:
“In him all things hold together.” He is not only Creator, He is Sustainer. His
work with Creation is an ongoing process.
ခရစ်တော်၏
ဖန်ဆင်းခြင်းသခင်အဖြစ် ရပ်တည်ခြင်းကို ဟေဗြဲ ၁:၂ တွင်လည်း ဖော်ပြထားသော်လည်း၊
ယောဟန်ခရစ်ဝင်နှင့် ကောလောသီကျမ်းတို့ကဲ့သို့ ကျယ်ပြန့်စွာ မဖော်ပြပါ။
အဆင့်သုံးဆင့်တူညီသော ဆက်နွယ်မှုကို တွေ့ရသည်။ ခရစ်တော်သည် ပထမဦးစွာ
ဖန်ဆင်းရှင်ဖြစ်တော်မူသည်။ “ထိုသူအားဖြင့် ခေတ်အဆက်ဆက်ကို ဖန်ဆင်းတော်မူ၏”
ဟုဆိုသည်။ ထိုသခင်အလောင်းတည်းဟူသော သားတော်သည် “မိမိတန်ခိုးနှုတ်ကပတ်တော်အားဖြင့်
ခပ်သိမ်းသောအရာတို့ကို ထောက်မတော်မူ၏” (အပိုဒ် ၃)။ ဤဆက်လက်ဖော်ပြချက်တွင်
“အပြစ်များကို ဖယ်ရှားသုတ်သင်ပြီးမှ၊ အရာအားလုံးထက်မြင့်သော ဘုန်းကြီးတော်၏
လက်ျာတော်ဘက်၌ ထိုင်တော်မူ၏” ဟုဆိုသည် (အပိုဒ် ၃)။ ထို့ကြောင့် ဟေဗြဲကျမ်း၏
နိဒါန်းတွင်လည်း ခရစ်တော်သည် ဖန်ဆင်းရှင်၊ ထိန်းသိမ်းရှင်၊
သန့်ရှင်းစင်ကြယ်စေရှင်ဖြစ်တော်မူသည်။
The creatorship of Christ is also stated in Hebrews 1:2, but not as
extensively as in John or Colossians. The same three-step succession is
observed. Christ was first of all the Creator, for it was the Son “through whom
also he created the world.” This same Son is “upholding the universe by his
word of power” (verse 3). This series goes on to say that “when he had made
purification for sins, he sat down at the right hand of the Majesty on high”
(verse 3). Thus, in the introduction to Hebrews also, Christ is Creator,
Sustainer, and Purifier.
ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင်
ဥပုသ်နေ့နှင့် မူလဖန်ဆင်းခြင်းကို ချိတ်ဆက်ထားသည့်နည်းတူ၊ ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင်လည်း
ဤအရာနှစ်ခုကို ဆက်စပ်ထားသည်။ အဓိကကျမ်းချက်မှာ မာကု ၂:၂၇-၂၈ တွင် ရှိသည်။ “ထိုအခါ
ယေရှုက၊ ဥပုသ်နေ့ကို လူအတွက် ဖန်ဆင်းတော်မူ၏။ လူကို ဥပုသ်နေ့အတွက် ဖန်ဆင်းတော်မူသည်
မဟုတ်။ ထို့ကြောင့် လူသားသည် ဥပုသ်နေ့၏ အရှင်ဖြစ်၏ ဟု မိန့်တော်မူ၏။”
ဤစကားနှစ်ခွန်းအနက် ပထမစကားသည် အပေါင်းဖြစ်ပြီး၊ ဒုတိယစကားသည် အနုတ်ဖြစ်သည်။
ပထမစကားက ဥပုသ်နေ့ဆိုသည်မှာ အဘယ်နည်းဟု ဆိုသည်။ ဒုတိယစကားက ဥပုသ်နေ့ဆိုသည်မှာ
အဘယ်မဟုတ်ကြောင်း ဆိုသည်။ လူသားများကို ဆဌမနေ့တွင် ဖန်ဆင်းခဲ့ပြီး၊ ဥပုသ်နေ့ကို
သတ္တမနေ့တွင် ဖန်ဆင်းခဲ့သည်။ ဥပုသ်နေ့ ဖန်ဆင်းချိန်တွင် လူသားများ
ရှိပြီးသားဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် ထိုနေ့ကို လူသားတို့၏ အကျိုးနှင့် သုခ အတွက်
ဖန်ဆင်းထားခြင်း ဖြစ်သည်။ သို့သော် အံ့ဩစရာမှာ အာဒံကို ဥပုသ်နေ့၏ အရှင်အဖြစ် မခန့်အပ်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။
“လူသား” ဖြစ်တော်မူသော ယေရှုခရစ်တော်သည်သာ ထိုဘွဲ့တော်ကို ပိုင်ဆိုင်တော်မူသည်။
Just as the Sabbath and the original Creation were linked in the OT, so
also these two elements are connected in the NT. The lead text is found in Mark
2:27: “And he said to them, ‘The sabbath was made for man, not man for the
sabbath; so the Son of Man is lord even of the sabbath.’” The first of these
statements is positive, while the second is negative. The first tells what the
Sabbath is, while the second tells what the Sabbath is not. Human beings were
made on the sixth day, the Sabbath on the seventh. Humans were already in
existence when the Sabbath was made; therefore, the day evidently was made for
their use and benefit. Surprisingly, however, Adam was not made lord of the
Sabbath. The “Son of man,” Jesus Christ, holds that title.
ဖန်ဆင်းခြင်း၊
ပြန်လည်ဖန်ဆင်းခြင်းနှင့် ဥပုသ်နေ့တို့ ဆက်စပ်မှုကို ယောဟန်ခရစ်ဝင်ကျမ်းတွင်လည်း
တွေ့ရသည်။ ဥပုသ်နေ့တွင် ပြုတော်မူသော အံ့ဖွယ်နှစ်ပါးကို ယောဟန် ၅ နှင့် ယောဟန် ၉
တွင် မှတ်တမ်းတင်ထားသည်။ ဤနှစ်ပါးတွင် ဆင်တူမှုများစွာ ရှိသည်။ ယေရှုသည်
ဥပုသ်နေ့တွင် အထူးသဖြင့် လူများကို ရွေးချယ်ကုသတော်မူခဲ့ပုံရသည်။ ထိုသို့ဖြင့်
ကိုယ်တော်နှင့် ဥပုသ်နေ့ဆိုင်ရာ ကိုယ်တော်၏ ဆက်နွယ်မှုကို သွန်သင်လိုသော
အရာတစ်ခုကို အထူးဥပမာအဖြစ် ပြသတော်မူခြင်း ဖြစ်သည်။
A link between Creation, re-creation, and the Sabbath also appears in the
Gospel of John. Two Sabbath miracles are recorded, in John 5 and John 9, with a
number of similarities between the two. Jesus seems to have selected particular
individuals for healing on the Sabbath day so that they might serve as special
examples of something He wanted to teach about Himself and His relationship to
the Sabbath.
ဤအံ့ဖွယ်နှစ်ပါးကို
နည်းလမ်းမတူဘဲ ပြုတော်မူခဲ့သည်။ ပထမတစ်ပါးကို နှုတ်ကပတ်တော်ဖြင့်သာ ပြုတော်မူသည်။
ထိုနည်းသည် ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၁ တွင် ဖော်ပြထားသော ဖန်ဆင်းခြင်းနည်းနှင့် အတူတူပင်
ဖြစ်သည်။ ဒုတိယအကြိမ် ကုသခြင်းကိုမူ သခင်ယေရှု၏ တို့ထိခြင်းနှင့် ရွှံ့ဗွက်ကို
အသုံးပြုတော်မူသည်။ ထိုနည်းသည် ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၂ အရ လူကို ဖန်ဆင်းပုံနှင့် တူသည်။
အာဒံ၏ ခန္ဓာကိုယ်ကို မြေမှုန့်ဖြင့် ဖန်ဆင်းပြီး ဘုရားသခင်သည်
အသက်ရှူမှိတ်တိုင်ကို မှုတ်သွင်းတော်မူခဲ့သည်။ ယောဟန် ၉ တွင်မူ ခန္ဓာကိုယ်သည်
မျက်စိမှတစ်ပါး အလုပ်လုပ်နေပြီးဖြစ်သည်။ ထိုချို့ယွင်းချက်ကို ပြင်ဆင်ရန် ယေရှုသည်
မျက်စိပေါ်တွင် ရွှံ့ဗွက်ကို လိမ်းတော်မူသည်။ ဤသင်ခန်းစာသည် ယေရှုသည်
ဖန်ဆင်းရှင်ဖြစ်တော်မူကြောင်း ရှင်းလင်းစွာ ပြသထားသည်။ ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၁ နှင့် ၂
တွင် ဖန်ဆင်းရှင်ဖြစ်တော်မူသည်။ ယောဟန် ၅ နှင့် ၉ တွင်
ပြန်လည်ဖန်ဆင်းရှင်ဖြစ်တော်မူသည်။ လုပ်ဆောင်ချက်သည် မူလအားဖြင့် တူညီသည်။
အကြောင်းမူကား ကိုယ်တော်သည် လူ့ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံးကိုလည်းကောင်း၊
အစိတ်အပိုင်းများကိုလည်းကောင်း ဖန်ဆင်းတော်မူခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် ယေရှုသည်
မူလဖန်ဆင်းရှင်ဖြစ်တော်မူကြောင်းနှင့် ထိုတန်ခိုးကို ဆက်လက်အသုံးပြုနေကြောင်း
ရှင်းလင်းစွာ သွန်သင်တော်မူခဲ့သည်။
These two miracles were performed in different ways; the first, merely by
the spoken word. That was also the way the Creation was carried out, as
described in Genesis 1. The next healing took place by the touch of the Master
and His use of clay. That was the way man was created, according to Genesis 2.
The body of Adam was formed from the dust of the earth and God breathed into it
the breath of life. In John 9 the body was already operating, except for one
portion, the eyes. To remedy that defect, Jesus put clay on the one part that
had gone wrong.
The clear lesson is that Jesus was and is the Creator. He was the Creator
in Genesis 1 and 2; He was the Re-creator in John 5 and 9. The function was
essentially the same, for He created the whole as well as parts of the human
body. Thus Jesus clearly taught that He was the original Creator and the use
and application of the powers were ongoing.
ဃ။
အဆုံးသတ်ကာလသတင်းစကားတွင် ဖန်ဆင်းခြင်း
ဗျာဒိတ်ကျမ်းသည်
ဓမ္မသစ်ကျမ်းအားလုံးတွင် အဆုံးသတ်ကာလဆိုင်ရာ ပရောဖက်ပြုချက်များ အများဆုံးပါရှိသော
ကျမ်းဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် ယောဟန်သည် ရူပါရုံရရှိချိန်မှစ၍ အဆုံးသတ်ကာလနှင့်
ထိုမှဆက်လက်၍ ရှေ့သို့ ညွှန်ပြထားသည်။ ဖန်ဆင်းခြင်းအကြောင်းအရာသည်
ထိုသတင်းစကားတွင် အစိတ်အပိုင်းတစ်ခုအဖြစ် ပါဝင်ပြီး အဆုံးသတ်ကာလနှင့်
အထူးဆက်စပ်မှုများ ရှိသည်။ ဗျာဒိတ်ကျမ်းတွင် ဖန်ဆင်းခြင်းကို ပထမဆုံးအကြိမ်
သွယ်ဝိုက်စွာ ဖော်ပြထားခြင်းမှာ ဗျာဒိတ် ၁:၁၀ တွင် ဖြစ်သည်။ ထိုကျမ်းချက်သည်
ယောဟန်သည် ရူပါရုံရရှိခဲ့သော အချိန်ဘောင်ကို ပေးထားသည်၊ ထိုနေ့မှာ “ထာဝရနေ့”
ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် တစ်ပတ်လျှင် တစ်နေ့ကို “ထာဝရနေ့” ဟု သီးသန့်ဖော်ပြထားသော
ကျမ်းချက်ကို ရှာရမည်။ သမ္မာတရားကျမ်းစာတစ်ခုလုံးတွင် ထိုနည်းဖြင့် ဖော်ပြထားသော
တစ်ပတ်လျှင် တစ်နေ့မှာ ဥပုသ်နေ့သာလျှင် ဖြစ်သည်။ ဤသည်မှာ ဓမ္မဟောင်း (ဟေရှာယ
၅၈:၁၃) နှင့် ဓမ္မသစ် (မာကု ၂:၂၈) နှစ်ခုစလုံးတွင် တူညီသည်။ ထို့ကြောင့်
ယောဟန်ရူပါရုံရရှိသော နေ့ကို ဥပုသ်နေ့ဟု ခွဲခြားသိရှိနိုင်သည်။ ထိုနေ့သည်
ဖန်ဆင်းခြင်း၏ အမှတ်အသားနေ့ ဖြစ်သည်။ (ဥပုသ်နေ့ II. B. ၃ ကိုကြည့်ပါ။)
D. Creation in the End-time Message
The book of Revelation contains more eschatology than any other NT book.
As such, it points forward from the time when John received the vision to the
end of time and beyond. The subject of Creation plays a part in the message and
has some special links to the end-time.
The first reference to Creation in Revelation comes, indirectly, in
Revelation 1:10. That passage gives us the time frame in which John received
this vision, the Lord’s day. We should, therefore, look for a particular
statement connecting a day with the Lord. The only day of the week mentioned in
that way in the Bible is the Sabbath. This is true both of the OT (Isa. 58:13)
and the NT (Mark 2:28). Thus the day upon which John received this vision can
be identified as a Sabbath. That day, in turn, was a memorial of Creation. (See
Sabbath II. B. 3.)
ဖန်ဆင်းခြင်းကို
ပထမဆုံး အဓိကဖော်ပြချက်မှာ ဗျာဒိတ် ၄ တွင် ဖြစ်သည်။ ထိုနေရာတွင် ယောဟန်သည်
ဘုရားသခင် ပလ္လင်တော်ပေါ်တွင် ထိုင်တော်မူသော ကြီးမြတ်သော ကောင်းကင်ပလ္လင်နေရာ
ရူပါရုံကို မြင်ရသည်။ ပလ္လင်ပတ်လည်တွင် လူကြီး ၂၄ ပါးနှင့် သက်ရှိလေးပါးတို့
ရှိကြသည်။ ဤဇာတ်ကြောင်း၏ ဓမ္မသုတေသနပညာ၏ အများအပြားကို အထူးသဖြင့် ဥပုသ်နေ့နှင့်
လျော်ညီသော ချီးမွမ်းသီချင်းများ၏ စကားလုံးများတွင် တွေ့နိုင်သည်။
The first major reference to Creation as such comes in Revelation 4. There
John was shown the great heavenly throne scene, with God the Father seated upon
the throne. Around the throne sat the 24 elders; the four living creatures were
also positioned there. A considerable portion of the theology of this narrative
can be seen in the words of the praise songs, particularly appropriate for the
Sabbath.
ပထမသီချင်းကို
သက်ရှိလေးပါးတို့က သီဆိုကြပြီး ဘုရားသခင်၏ သန့်ရှင်းခြင်းကို ချီးမွမ်းကြသည်။
ထိုသီချင်းသည် ဟေရှာယ ၆:၃ တွင် သိရဖိမ်တို့ သီဆိုခဲ့သော
သုံးကြိမ်သန့်ရှင်းသီချင်းကို ပြုပြင်ထားခြင်း ဖြစ်သည် (ဗျာဒိတ် ၄:၈)။ ထို့နောက်
လူကြီး ၂၄ ပါးတို့သည် သီချင်းဆက်ဆိုကြသော်လည်း ယခုမူ အကြောင်းအရာသစ်ဖြစ်ပြီး
ဘုရားသခင်ကို ဖန်ဆင်းရှင်အဖြစ် ချီးမွမ်းသော သီချင်းဖြစ်သည် (အပိုဒ် ၁၁)။
The first song was sung by the four living creatures who praised God for
His holiness, utilizing the trisagion
adapted from the form in which the seraphim sang it in Isaiah 6:3 (Rev. 4:8).
Then the 24 elders joined in the song, but now the content of the song was new,
a song in praise of God as Creator (verse 11).
ဗျာဒိတ် ၁၀ တွင်
အဆုံးသတ်ကာလနှင့် ပိုမိုဆိုင်သော ဖန်ဆင်းခြင်းဆိုင်ရာ ထုတ်ဖော်ချက်ကို တွေ့ရသည်။
တန်ခိုးကြီးသော ကောင်းကင်တမန်တစ်ပါး ကမ္ဘာပေါ်သို့ ဆင်းသက်လာပြီး လက်ျာလက်ကို
မြှောက်ကာ သူယူဆောင်လာသော သတင်းစကား၏ မှန်ကန်မှုကို ကျိန်ဆိုသည်။
ထာဝရအသက်ရှင်တော်မူသော၊ ကောင်းကင်၊ မြေ၊ ပင်လယ်နှင့် ထိုအရာများအတွင်းရှိသမျှကို
ဖန်ဆင်းတော်မူသော ဘုရားသခင်အား ကျိန်ဆိုသည် (အပိုဒ် ၆)။ ဤပရောဖက်ပြုချက်သတင်းစကား
ကြေညာချက်နှင့်အတူ ဖန်ဆင်းရှင်ဖြစ်တော်မူသော ဘုရားသခင်ကို ပြန်လည်အလေးပေးထားသည်။
In Revelation 10 one finds a more eschatologically oriented Creation
statement. As a mighty angel comes down to earth, he raises his right hand and
swears a solemn oath as to the truthfulness of the message that he brings. He
swears to God, “who lives for ever and ever, who created heaven and what is in
it, the earth and what is in it, and the sea and what is in it” (verse 6).
Accompanying the proclamation of this prophetic message is a renewed emphasis
on God, who was and is Creator.
ဗျာဒိတ် ၁၄ တွင်
ပထမကောင်းကင်တမန်၏ သတင်းစကားဖြင့် ထိုအချက်ကို ထပ်မံဖော်ပြထားသည်။ ဤသတင်းစကားသည်
ဒုတိယအကြိမ် ကြွလာခြင်းမတိုင်မီ အဆုံးစွန်သော အသီးအနှံများကို ဖြစ်ထွန်းစေမည့်
အဆုံးသတ်ကာလ သတင်းစကားသုံးခုအနက် ပထမတစ်ခု ဖြစ်သည် (၁၄:၆-၁၄)။ ထိုသတင်းစကားတွင်
အဓိကအချက်သုံးချက်ကို ဖော်ပြထားသည်။ (၁) “ထာဝရဧဝံဂေလိတရားကို ဟောပြောရန်”
ခေါ်ဆိုခြင်း၊ (၂) ကောင်းကင်တွင် ကြိုတင်တရားစီရင်ခြင်း စတင်ပြီဖြစ်ကြောင်း
(ခရစ်နှစ် ၁၈၄၄ တွင်) ကြေညာရန် ခေါ်ဆိုခြင်း၊ (၃) အဆုံးသတ်ကာလတွင်
ဖန်ဆင်းရှင်ဘုရားသခင်ကို ကိုးကွယ်ရန် ခေါ်ဆိုခြင်း။ (တရားစီရင်ခြင်း III.
B. ၁ ကိုကြည့်ပါ။)
The same point is brought out by the first angel’s message of Revelation
14, the first of three end-time messages that lead up to the Second Coming and
produce the final harvest (14:6–14). Three main elements are identified in that
message to be given to all parts and peoples of the earth: (1) a call to preach
“the eternal gospel,” (2) a call to announce that the pre-Advent judgment in
heaven has begun (in A.D. 1844), and (3) a call to worship God as Creator in
the end-time. (See Judgment III. B. 1.)
ဗျာဒိတ် ၁၄:၇ သည်
ဘုရားသခင်ကို ဖန်ဆင်းရှင်အဖြစ် အာရုံစိုက်ရုံသာမက၊ ဖန်ဆင်းရှင်အဖြစ်
ကိုးကွယ်ရန်လည်း အတည်ပြုထားသည်။ ဖန်ဆင်းရှင်ဘုရားသခင်ကို ကိုးကွယ်ရန်
အသင့်တော်ဆုံးနည်းမှာ ကိုယ်တော်သည် ဖန်ဆင်းခြင်း၏ အမှတ်အသားအဖြစ်
သတ်မှတ်ထားတော်မူသော နေ့ဖြစ်သည့် ဥပုသ်နေ့တွင် ကိုးကွယ်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့်
အဆုံးသတ်ကာလတွင် ဖန်ဆင်းရှင်ဘုရားသခင်ကို ကိုယ်တော်သတ်မှတ်ထားသော ဖန်ဆင်းခြင်း၏
အမှတ်အသား ဥပုသ်နေ့ဖြင့် ကိုးကွယ်ရန် အထူးသတင်းစကား၊ အထူးဟောပြောမှု၊
အထူးခေါ်ဆိုမှုကို မျှော်လင့်ရမည်။ (ကျန်ရစ်သောသူ/ကောင်းကင်တမန်သုံးပါး V.
A, B၊ ဥပုသ်နေ့ III.
E ကိုကြည့်ပါ။)
Revelation 14:7 not only calls attention to God as Creator; it affirms
that we should worship Him as Creator. The most appropriate way to worship God
as Creator is to worship Him on the day that He has set aside as the memorial
to Creation, the Sabbath. In the end-time, therefore, we should look for a
special message, a special preaching, a special call to worship God as the
Creator by the use of His own designated memorial of Creation, the Sabbath.
(See Remnant/Three Angels V. A, B; Sabbath III. E.)
ဃ။ အဆုံးစွန်သော
ပြန်လည်ဖန်ဆင်းခြင်း။ မြေကြီးသစ်
ဗျာဒိတ် ၂၁ နှင့် ၂၂
တို့တွင် ဧဝံဂေလိတရား ဟောပြောခြင်း၏ အကြီးကျယ်ဆုံး အဆုံးသတ်ကို ဖော်ပြထားသည်။
သန့်ရှင်းသူများသည် ဘုရားသခင်၏ အနှစ်သာရဆုံး နိုင်ငံတော်ကို ပိုင်ဆိုင်ကြသည်။
မြေကြီးသစ်၏ ဤဖော်ပြချက်သည် အမှန်တကယ်အခြေအနေကို အနည်းငယ်သာ ထင်ဟပ်စေသည်။
ဤပြန်လည်အသစ်ပြုခြင်း၏ ရှုထောင့်တစ်ခုမှာ ရှေးဦးဣသရေလလူမျိုးတို့၏
ယုံကြည်ခြင်းမရှိမှုကြောင့် မပြည့်စုံခဲ့သော ဓမ္မဟောင်းပရောဖက်ပြုချက်များနှင့်
ကတိတော်များ ပြည့်စုံလာခြင်း ဖြစ်သည်။ ဗျာဒိတ် ၂၁ တွင် ထိုဆက်စပ်မှုကို တိကျစွာ
ပြသထားသည်။ အပိုဒ် ၁ အရ ယောဟန်သည် “ကောင်းကင်သစ်မြေကြီးသစ်ကို မြင်ရ၏။
ပဌမကောင်းကင်၊ ပဌမမြေကြီးသည် ပျောက်ပျက်သွား၍ ပင်လယ်လည်း မရှိတော့” ဟု ဆိုသည်။
ဤသည်မှာ ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၁ တွင် ဖော်ပြထားသော ကောင်းကင်၊ မြေ၊ ပင်လယ်တို့ကို
ဖန်ဆင်းခြင်းကို ပြန်လည်သတိရစေသည်။ စိတ်ဝင်စားစရာမှာ မြေကြီးသစ်တွင်
ဤကမ္ဘာပေါ်ရှိသကဲ့သို့ ပင်လယ်များ မရှိတော့ခြင်း ဖြစ်သည်။ ပိုမိုတိကျစွာဆိုရလျှင်
ဤကျမ်းချက်သည် ကောင်းကင်သစ်မြေကြီးသစ်ကို ပထမဆုံးကတိပေးခဲ့သော ဟေရှာယ ၆၆:၂၂ ကို
အခြေခံထားသည်။ ဤနေရာတွင် ထိုကတိတော်များသည် ဓမ္မဟောင်းပရောဖက်များ
မမျှော်လင့်ထားသည့်နည်းဖြင့် အပြည့်အဝ ပြည့်စုံလာသည်။
E. The Ultimate Re-creation: The New Earth
Revelation 21 and 22 describe the grand culmination of the preaching of
the gospel: The saints possess the ultimate physical kingdom of God. This
description of the New Earth is only a faint reflection of what reality will
be. One aspect of this renewal will be the fulfillment of various OT prophecies
and promises that were not fulfilled to ancient Israel because of the failure
of faith on the part of the people. Revelation 21 shows the connection in
rather specific terms. According to verse 1, John saw “a new heaven and a new
earth; for the first heaven and the first earth had passed away, and the sea
was no more.” This harks back to the creation of heaven, earth, and sea as
described in Genesis 1. Interestingly, in the new earth there are no more seas
such as exist in this world. More specifically, this verse is modeled after
Isaiah 66:22, which first gave the promise of the new heavens and the new
earth. Here those promises come to full fruition in a way that was not
envisaged by the OT prophets.
ဗျာဒိတ်ကျမ်း၏
နောက်ဆုံးရူပါရုံနှစ်ခုအနက် ပထမတစ်ခုသည် မြေကြီးသစ်တွင် နေထိုင်ကြမည့် လူများနှင့်
ယေရုရှလင်မြို့သစ်ကို အာရုံစိုက်သည်။ ဒုတိယတစ်ခုသည် ထိုလူများ နေထိုင်မည့်နေရာကို
အလေးပေးပြီး ယေရုရှလင်မြို့သစ်ကို အသေးစိတ်ဖော်ပြထားသည်။ ဤသည်မှာ ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၁
နှင့် ၂ ရှိ ဖန်ဆင်းခြင်းဇာတ်လမ်းများနှင့် အတိအကျ ပြောင်းပြန်ဖြစ်သည်။
ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၁ တွင် လူသားများ နေထိုင်ရန် ကမ္ဘာကြီးကို ဖန်ဆင်းထားသည်။ ထို့နောက်
ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၂ တွင် အာဒံနှင့် ဧဝ တို့ကို ထိုကမ္ဘာထဲသို့ ထည့်သွင်းထားသည်။ ယခုမူ
ဗျာဒိတ် ၂၁ တွင် ထိုနေရာတွင် နေထိုင်ကြမည့်သူများကို ဆိုသည်။ ဗျာဒိတ် ၂၂ တွင်
ထိုသူများ နေထိုင်မည့်နေရာကို ဖော်ပြသည်။ သမ္မာတရားကျမ်းစာသည် တူညီသော အသံဖြင့်
စတင်ပြီး အဆုံးသတ်သည်။ ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၁ နှင့် ၂ တို့သည် မူလဖန်ဆင်းခြင်းဇာတ်လမ်းကို
ပြောပြသည်။ ဗျာဒိတ် ၂၁ နှင့် ၂၂ တို့သည် မြေကြီးသစ်
ပြန်လည်ဖန်ဆင်းခြင်းဇာတ်လမ်းကို ပြောပြသည်။ နှစ်ခုစလုံးကို ဖန်ဆင်းရှင်ဘုရားသခင်က
ပြုတော်မူသည်။ နှစ်ခုစလုံးသည် ကိုယ်တော်၏ အမှုတော်များဖြစ်ပြီး လူသားတို့၏
တည်ဆောက်မှု မဟုတ်ပါ။ ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၁-၂ နှင့် ဗျာဒိတ် ၂၁-၂၂ တို့ကြားတွင်
ပါဝင်သမျှသည် ကယ်တင်ခြင်းအစီအစဉ်၏ သမိုင်းဖြစ်သည်။ (ဘုရားသခင် IV. C၊ မြေကြီးသစ် III.
A-C ကိုကြည့်ပါ။)
The first of the two visions at the end of Revelation focuses on the
people who dwell in the new earth and the New Jerusalem. The second emphasizes
the place where they dwell, with a detailed view of the New Jerusalem. This is
just the reverse of the Creation narratives in Genesis 1 and 2. In Genesis 1
the world was created as the dwelling place of human beings. Then, in Genesis
2, the people, Adam and Eve, were put in that world. Now, in Revelation 21, the
talks about those who dwell there, and Revelation 22 refers to the place where
they dwell.
The Bible begins and ends on the same note: Creation. Genesis 1 and 2 tell
the story of the original Creation. Revelation 21 and 22 tell the story of the
new re-creation. Both are accomplished by the Creator God; both are His works,
not the construction of man. All that is enclosed between Genesis 1–2 and
Revelation 21–22 is the history of the plan of salvation. (See God IV. C; New
Earth III. A-C.)
III. ဓမ္မသုတေသနပညာနှင့်
ကိုယ်ပိုင်အတွေ့အကြုံ
ဖန်ဆင်းခြင်းဆိုင်ရာ
အယူဝါဒကို ထောက်ပံ့ပေးသော သမ္မာတရားကျမ်းစာကျမ်းချက်များကို လေ့လာခြင်းမှ
သင်ခန်းစာများစွာ ဆွဲယူနိုင်သည်။ အချို့သည် ပိုမိုစိတ်ကူးယဉ်ဆန်သော သို့မဟုတ်
ဒဿနိကဆန်နိုင်သော်လည်း၊ အချို့မှာမူ ကိုယ်ပိုင်အတွေ့အကြုံနှင့် လက်တွေ့ဘဝအဆင့်သို့
ရောက်ရှိလာသည်။
III. Theology and Personal Experience
From the survey of the biblical texts which bear upon the doctrine of
Creation various lessons may be drawn. Some of these may be more abstract or
philosophical, but others come down to the level of personal experience and
practice.
A. ကျွန်ုပ်တို့သည်
ကိုယ်တော်၏ဖန်ဆင်းခံသတ္တဝါများဖြစ်သည်
ဖန်ဆင်းခြင်းနှင့်ပတ်သက်၍
သမ္မာတကျမ်းစာသင်ခန်းစာများ ဆွဲထုတ်ရန် စတင်ရမည့်နေရာမှာ ကျွန်ုပ်တို့၏
ဖန်ဆင်းခံရသူဖြစ်မှုပင်ဖြစ်သည်။ ကျွန်ုပ်တို့သည် ဖန်ဆင်းခံရသူများဖြစ်သည်။
ဖန်ဆင်းခြင်းပတ်လည်တွင် စတင်ခဲ့သော ဇီဝဗေဒဆိုင်ရာ ဖြစ်စဉ်များသည် ယနေ့တိုင်
ဆက်လက်လည်ပတ်နေပြီး ကျွန်ုပ်တို့၏ရှိတည်မှုကို ဖြစ်ပေါ်စေခဲ့သည်။
ဘုရားသခင်ကိုယ်တိုင် ထိုဖန်ဆင်းခြင်းပတ်လည်နိဂုံးတွင် “အလွန်ကောင်းသည်” ဟု
မိန့်ဆိုခဲ့သည်နှင့်အညီ ကျွန်ုပ်တို့သည် နောက်ပြန်ဆုတ်၍ “အလွန်ကောင်းသည်” ဟု
ဆိုနိုင်သည်။ ဤသည်မှာ ကျွန်ုပ်တို့၏ ကိုယ်ပိုင်ရှိတည်မှုနှင့် သက်ဆိုင်သည်။
ကျွန်ုပ်တို့၏ခန္ဓာကိုယ်များ လည်ပတ်နေသည့် အံ့ဖွယ်နှင့် ကောင်းမွန်သော
ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာစနစ်နှင့် သက်ဆိုင်သည်။ ကျွန်ုပ်တို့ပတ်ဝန်းကျင်ရှိ သက်ရှိ၊
သက်မဲ့ သဘာဝတစ်ခုလုံးကို စစ်ဆေးကြည့်ရာတွင်လည်း သက်ဆိုင်သည်။
A. We Are His Creatures
The place to start deriving biblical lessons about Creation is our
creaturehood. We are created beings. The biological processes that were set in
motion at the time of Creation week are still in progress and have resulted in
our existence today. Like God Himself did at the conclusion of that Creation
week, we can stand back and say, “It is very good.” This applies to our own
personal existence; it applies to the wonders and marvels of the physical
system with which our bodies function; and it applies to the world outside of
ourselves as we survey all of nature, animate and inanimate, around us.
ကျွန်ုပ်တို့သည်
ကိုယ်တော်၏ဖန်ဆင်းခံရသူများဖြစ်ပြီး ကိုယ်တော်က ဖန်ဆင်းတော်မူခဲ့သည်ဖြစ်၍
ကျွန်ုပ်တို့၏ အောင်မြင်မှုအားလုံးကို အဆုံးစွန်အားဖြင့် ကိုယ်တော်အား
ဂုဏ်ပြုရမည်။ ကျွန်ုပ်တို့၏ အရည်အချင်းများ၊ စွမ်းရည်များသည် ဖန်ဆင်းခြင်းတွင်
ကိုယ်တော်၏ဒီဇိုင်းကြောင့် ဖြစ်ပေါ်လာခြင်းဖြစ်သည်။ ဂီတအရည်အချင်း၊
စီးပွားရေးအောင်မြင်မှု၊ စည်းစိမ်ဥစ္စာရရှိခြင်း၊ ပညာရပ်ဆိုင်ရာ အောင်မြင်မှု၊
ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ခွန်အား၊ စိုက်ပျိုးရေးနှင့် စက်မှုထုတ်ကုန်များ၊
ဗိသုကာဒီဇိုင်းနှင့် တည်ဆောက်ရေး စသည်တို့သည် လူသားများ၏ အောင်မြင်မှုများကို
လျှော့တွက်ရန် မဟုတ်ဘဲ ဘုရားသခင်၏ပုံသဏ္ဍာန်အတိုင်း ဖန်ဆင်းခံရသူများ၏
ထုတ်ကုန်အဖြစ် တန်ဖိုးထားရမည်။ ဤအချက်သည် ကိုယ်တော်ရှေ့တွင် လုံးဝနှိမ့်ချမှုကို
တောင်းဆိုသည်။
Since we are His creatures and He has made us, we should ultimately
attribute all our accomplishments to Him. Our talents, our abilities, are
ultimately the product of His design at Creation. Musical talents, business
achievements, the getting of wealth, academic attainments, physical prowess,
agricultural and industrial products, architectural design and construction,
and the many other accomplishments of human beings are not to be denigrated,
but rather appreciated as the product of beings created in the image of God.
This reality demands utter humility before Him.
B. ကျွန်ုပ်တို့၏ဖန်ဆင်းရှင်ကို
ကိုးကွယ်ခြင်း
ကျွန်ုပ်တို့၏
ဖန်ဆင်းခံရမှုကို နားလည်ခြင်းသည် ကျွန်ုပ်တို့ကို ကျွန်ုပ်တို့၏ဖန်ဆင်းရှင်၊
အခြားဖန်ဆင်းခံရသူများနှင့် ကျွန်ုပ်တို့ပတ်ဝန်းကျင်ကမ္ဘာတို့နှင့် အကျိုးရှိပြီး
ဆင်ခြင်သင့်သည့် ဆက်ဆံရေးထဲသို့ တွန်းပို့ရုံသာမက အရာအားလုံးကို ဖန်ဆင်းတော်မူသော
ဘုရားသခင်၏ များပြားလှစွာသော ဂုဏ်တော်ကို လေးမြတ်သည့် ရိုသေကြောက်ရွံ့မှုသို့
ဦးတည်စေရမည်။ ထိုလေးမြတ်မှုကို အသင်းတော်အလိုက်ဖြစ်စေ၊ တစ်ဦးချင်းဖြစ်စေ
ဖော်ပြနိုင်သည်။
B. Worship of Our Creator
Not only does our understanding of our creaturehood place us in a logical
and sensible relationship with our Creator, our fellow creatures, and the world
about us, it should also lead us to a sense of reverential awe for the
greatness of the God who created all things. We can express that sense of
worship in corporate or individual ways.
ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၁ ၏
ဇာတ်ကြောင်းတွင် ဘုရားသခင်သည် “ကောင်းသည်” ဟု အကြိမ်ကြိမ်မိန့်ဆိုခဲ့ပြီး
နောက်ဆုံးမှာ “အလွန်ကောင်းသည်” ဟု ကောင်းချီးပေးခဲ့သည်။ ဤသည်မှာ
ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာကမ္ဘာ၏ သဘောသဘာဝကို ဆင်ခြင်ရန် အကြောင်းပြုသည်။ ပစ္စည်းသည်
မကောင်းဘဲ ဝိညာဉ်ရေးနှင့် ဒဿနိကအတွေးအခေါ်နယ်ပယ်မှ အရာများသာ ကောင်းသည်ဟူသော
အမြင်တစ်ခု ရှိသည်။ သို့သော် ဤသည်မှာ မှားယွင်းသော ခွဲခြားမှုဖြစ်သည်။
သမ္မာတကျမ်းစာတွင် ဖော်ပြထားသော ဟေဗြဲအတွေးအခေါ်သည် ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ၏
အလှတရားနှင့် အသုံးဝင်မှုကို ပြင်းပြင်းထန်ထန် တန်ဖိုးထားစေသည်။
Time and again in the account of Genesis 1 God is recorded as saying, “it
is good,” with the final benediction being “It was very good.” This gives us
pause to reflect upon the nature of the physical world. There is a view
according to which matter is bad, but things in the realm of the spirit and
philosophical thought are good. However, this is a false polarization; the two
are not mutually exclusive. Hebrew thought, as expressed in the Bible, leads to
a strong appreciation of the beauty and utility of the physical.
ကမ္ဘာဦးကျမ်းဇာတ်ကြောင်းအရ
လူသားများအား မြေကြီးနှင့် တွင်ရှိသမျှအားလုံးကို ပြုစုစောင့်ရှောက်ရန်
အဓိကတာဝန်ပေးခဲ့သည်။ ငှက်များ၊ ငါးများ၊ ကုန်းပေါ်သတ္တဝါများအား
အုပ်ချုပ်ခွင့်ပေးခဲ့သည်။ ဤသည်မှာ ထိုသတ္တဝါများကို ထိခိုက်စေရန် အုပ်စိုးခြင်း
မဟုတ်ဘဲ သင့်လျော်သော ဂေဟစနစ်အရ သတ္တဝါများကို တန်ဖိုးထားရန်ဖြစ်သည်။ သမ္မာတကျမ်းစာသည်
အထူးသဖြင့် ကျမ်းဟောင်းတွင် ဘုရားသခင်ကို ကိုယ်တော်၏ဖန်ဆင်းခြင်းနှင့် ကွဲပြားပြီး
ခွဲထွက်သည်ဟု စဉ်းစားရမည်ဟု အလေးပေးသည်။ ရှေးဣသရေလပတ်ဝန်းကျင်ရှိ
တစ်ပါးအယူဝါဒီများ၏ အမြင်မှာ ထိုသို့မဟုတ်ခဲ့ပေ။ သဘာဝတရား၏ တန်ခိုးများကို
နတ်ဘုရားများအဖြစ် ကိုးကွယ်ခဲ့သည်။ တစ်ပါးအယူဝါဒီများ၏ နတ်ဘုရားများကို
နှစ်သက်ဖွယ်ဖြစ်စေရန် ပူဇော်သက္ကာများ ပေးဆပ်ရသည်။ သမ္မာတကျမ်းစာတွင်မူ သဘာဝတရား၏
တန်ခိုးအားလုံးသည် ကိုယ်ပိုင်အသိစိတ်မရှိ၊ နတ်ဘုရားများ မဟုတ်ဘဲ တစ်ပါးတည်းသော
အချုပ်အခြာအာဏာပိုင် ဖန်ဆင်းရှင်အောက်တွင် ရှိသည်။
The Genesis account indicates that human beings were given prime
responsibility for the care of the earth and all that it contains. They were
given dominion over the birds, fish, and land animals that inhabit the earth.
This does not mean that human beings are to dominate them to their detriment,
but that they are to appreciate animals in their appropriate ecological niche.
The Bible is emphatic, especially in the OT, that God should be thought of
as distinct and separate from His creation. This was not the view of the pagan
world around ancient Israel, where the forces of nature were deified. Pagan
polytheism depended upon approaching the gods with offerings to placate them
and keep them favorably inclined toward the inhabitants of the land. In the
Bible all of the forces of nature are impersonal; they are not deified and are
ultimately under the control of one sovereign Creator.
C. စောင့်ရှောက်မှု
စောင့်ရှောက်မှုသည်
ဖန်ဆင်းရှင်ဘုရားသခင်အား ဆောင်ရွက်ခြင်း၏ နောက်ထပ်နည်းလမ်းတစ်ခုဖြစ်သည် (III.
A, B ကိုကြည့်ပါ)။ မြေ၊
သတ္တဝါများ၊ ပိုင်ဆိုင်သော စည်းစိမ်ကို ပြုစုစောင့်ရှောက်ရာတွင် ထိုအရာများကို
ဘုရားသခင်၏လက်ဆောင်များအဖြစ်သာ မစဉ်းစားဘဲ ဆင်းရဲသားများနှင့် ဝေမျှခြင်းဖြင့်
ကိုယ်တော်အား ပြန်လည်ပေးဆပ်ရမည့် အရာများအဖြစ်လည်း စဉ်းစားရမည်။ (စောင့်ရှောက်မှု I.
B; E. ၂–၄ ကိုကြည့်ပါ။)
C. Stewardship
Stewardship is another avenue of service to God the Creator (see III. A,
B). As one cares for the land, the animals, and the wealth that one possesses,
one should not only think of these as gifts from God but also as objects which
should be given back to Him by sharing them with the less fortunate. (See
Stewardship I. B; E. 2–4.)
D. သမိုင်းဝင်ဖန်ဆင်းခြင်းအက်ဥပဒေ
သမ္မာတကျမ်းစာသည်
ဘုရားသခင်၏ ဖန်ဆင်းခြင်းလုပ်ရပ်များကို သမိုင်းဝင်အဖြစ် မှတ်ယူသည်။
ထိုဖန်ဆင်းခြင်းလုပ်ရပ်များသည် လူသိများပြီး အသိအမှတ်ပြုခံရသည်မှာ ဆုတောင်းခြင်း၊
ပရောဖက်ပြုချက်၊ ကတိတော်များ၊ ဘုရားသခင်၏ တန်ခိုးတော်လုပ်ရပ်များ၏ သမိုင်းဆိုင်ရာ
ပြန်လည်ဖော်ပြခြင်းများကို မိတ်ဆက်ရန် အသုံးပြုသည့် ပုံစံတစ်ခုအဖြစ်
လျော့ချခဲ့သည်။ ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၁ တွင် ဘုရားသခင်၏ ဖန်ဆင်းခြင်းလုပ်ရပ်များကို
ထိုတန်ခိုးတော်လုပ်ရပ်များ၏ အစသာဟု ယူဆခဲ့သည်။
D. The Historical Act of Creation
The Bible considers the creative acts of God as historical. They were so
well known and recognized that the idea of God as Creator was reduced to a
formula used to introduce prayers, prophecies, promises, and historical
recitals of God’s mighty acts. The creative acts of God in Genesis 1 were
considered to be only the beginning of these mighty acts.
E. ထိန်းသိမ်းစောင့်ရှောက်ရှင်ကို
ကိုးကွယ်ခြင်း
စစ်ဆေးခဲ့သော
သမ္မာတကျမ်းစာကျမ်းချက်များအရ ရှေးလူကြီးများသည် ဖန်ဆင်းရှင်၏
လုပ်ဆောင်ချက်များကို ဖန်ဆင်းခြင်းပတ်လည်နိဂုံးတွင် ရပ်တန့်သည်ဟု မယူဆခဲ့ပေ။
ယင်းလုပ်ဆောင်ချက်များသည် သမ္မာတကျမ်းစာခေတ်တစ်လျှောက် ယနေ့တိုင် ဆက်လက်ရှိနေသည်ဟု
ယူဆခဲ့သည်။ ကျမ်းဟောင်းနှင့် ကျမ်းသစ်တွင် ဘုရားသခင်၏
ဖန်ဆင်းခြင်းလုပ်ဆောင်မှုနှင့်ပတ်သက်၍ ထုတ်ဖော်ချက်များနောက်တွင် ကိုယ်တော်၏
ဖန်ဆင်းခြင်းကို ဆက်လက်ထိန်းသိမ်းစောင့်ရှောက်ခြင်းကို ရည်ညွှန်းသည့်
ထုတ်ဖော်ချက်များ ပါဝင်သည်။ ယနေ့အသက်ရှင်နေသော လူတိုင်းလည်း ပါဝင်သည်။ ဘုရားသခင်၏
ထိန်းသိမ်းစောင့်ရှောက်တတ်သော တန်ခိုးတော်မရှိလျှင် ကျွန်ုပ်တို့၏ဘဝ တစ်ခုမျှ
ဆက်လက်တည်တံ့နိုင်မည် မဟုတ်ပေ။
E. Worship of the Sustainer
The biblical texts surveyed make it amply clear that the ancients did not
conceive of the Creator’s activities as stopping at the end of Creation week.
Rather, those activities still continue through biblical times until today.
Both in the OT and the NT there are statements about God’s creative work
followed by references to His continued upholding of His creation. That
includes each human being alive today. Were it not for God’s sustaining power,
none of our lives could continue.
F. သဘာဝတရားတွင်
ဘုရားသခင်၏ ဗျာဒိတ်ပေးခြင်း
ကျမ်းဟောင်းဖန်ဆင်းခြင်းကျမ်းချက်များ၊
အထူးသဖြင့် ဆာလံကျမ်းများသည် သဘာဝတရားတွင် ဘုရားသခင်၏ လက်ရာကို မြင်နိုင်ကြောင်း
သက်သေခံသည်။ သဘာဝတရားသည် ကျွန်ုပ်တို့အား သဘာဝတရား၏ ဘုရားသခင်အကြောင်း ပြောပြသည်။
သဘာဝတရားမှ ဘုရားသခင်အကြောင်း အားလုံးကို မသင်ယူနိုင်ပေ။ အကြောင်းမူကား သဘာဝတရား၏
ဘုရားသခင်အကြောင်း သက်သေခံချက်သည် အပြစ်ကြောင့် ပျက်စီးခဲ့သည်။ သို့သော်
သဘာဝကမ္ဘာသည် ဘုရားသခင်၏ တန်ခိုးနှင့် များပြားလှစွာသော ဂုဏ်တော်ကို
ဆက်လက်သက်သေခံနေဆဲဖြစ်သည်။ ဤသက်သေခံချက်ကို နားထောင်ရန် ကျွန်ုပ်တို့
ကောင်းစွာပြုရမည်။
F. The Revelation of God in Nature
The OT creation texts, especially those in Psalms, testify to the fact
that we can see God’s handiwork in nature. Nature speaks to us of nature’s God.
We cannot learn everything about God from nature, since the witness of nature
to God has been damaged by sin; nevertheless, the natural world still testifies
to the power and greatness of God. We do well to heed this witness.
G. ဇီဝဆင့်ကဲသီအိုရီ
ငြင်းပယ်ခြင်း
အလွန်ရှည်လျားသော
ကာလပတ်လုံး အနိမ့်မှ အမြင့်သို့ တိုးတက်လာသည်ဟု ယူဆသော ဇီဝဆင့်ကဲသီအိုရီသည်
ဘုရားဝင်အခြေခံဖြစ်စေ၊ ဘုရားမဲ့အခြေခံဖြစ်စေ သမ္မာတကျမ်းစာနှင့် မကိုက်ညီပေ။
ကျမ်းဟောင်းနှင့် ကျမ်းသစ်ဖန်ဆင်းခြင်းဆိုင်ရာ ထုတ်ဖော်ချက်များသည်
ကမ္ဘာဦးတည်ထောင်ချိန်တွင် ဘုရားသခင်၏ ဖန်ဆင်းခြင်းလုပ်ဆောင်မှုနှင့်ပတ်သက်၍
တူညီသော အမြင်ကို အတည်ပြုသည်။ မူလဖန်ဆင်းခြင်းပတ်လည်တွင် အထူးဖန်ဆင်းခြင်း
ရှိခဲ့သည်။ ခေတ်သစ်သိပ္ပံပညာသည် ဤအချက်ကို ငြင်းခုံနိုင်သော်လည်း
သမ္မာတကျမ်းစာကျမ်းချက်များ၏ မှန်ကန်သော အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်အပေါ် အခြေခံ၍ မငြင်းခုံနိုင်ပေ။
သမ္မာတကျမ်းစာပြင်ပအကြောင်းအရင်းများအပေါ်သာ အခြေခံ၍ ငြင်းခုံနိုင်သည်။
G. Evolution Rejected
Evolutionary theory, which posits progress from lower to higher forms of
life over extremely long periods of time, is not compatible with the biblical
text either on a theistic or a nontheistic basis. OT and NT creation statements
confirm the same point of view about God’s creative work at the foundation of
the world. There was a Special Creation at the time of the original Creation
week. Modern science may dispute this, but it cannot do so on the basis of
sound exegesis of the biblical text; it must do so only on the basis of
extrabiblical factors.
ဃ. ရည်ရွယ်ချက်နှင့်
သတင်းစကား ဗျာဒိတ်ကျမ်းတွင်
ဖန်ဆင်းခြင်းအကြောင်း အပိုင်း II. ဃ.
တွင် ဖော်ပြထားသည့်အတိုင်း၊ ကမ္ဘာကြီးတစ်ခုလုံးသို့ ပေးရမည့် နောက်ဆုံးကာလ
သတင်းစကားတစ်ခု ရှိသည်။ ထိုသတင်းစကားတွင် ကောင်းကင်ဘုရားကို ဖန်ဆင်းရှင်ဘုရားအဖြစ်
တိကျစွာ ဖော်ပြထားသည်။ ဖန်ဆင်းရှင်ဘုရားနှင့်ပတ်သက်သော ထိုသတင်းစကားကို
ကယ်တင်ခြင်းသမိုင်း၏ အစီအစဉ်တွင် အချိန်ကာလတစ်ခုတွင် ပေးရမည်ဖြစ်ပြီး၊
ထိုအချိန်ကာလကို ဒံယေလကျမ်းတွင် “အဆုံးကာလ” ဟု ခေါ်သည်။ လူသားများ၏
အတွေးအခေါ်ထဲတွင် ဖန်ဆင်းရှင်ဘုရားကို အထူးသဖြင့် မှုန်ဝါးသွားခဲ့သည့် ထိုကာလ၌
ဖန်ဆင်းရှင်ဘုရားကို အာရုံစိုက်စေရမည်။ ဤအခြေအနေကို ပြုပြင်ရန်အတွက်
ဖန်ဆင်းရှင်ဘုရားအဖြစ် ဘုရားသခင်ကို အသိအမှတ်ပြုခြင်းနှင့် တရားဟောခြင်း
လိုအပ်သည်။ ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၁၀ မှ တန်ခိုးကြီးသော ကောင်းကင်တမန်နှင့် ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၁၄
မှ ပထမကောင်းကင်တမန်တို့၏ ပေါ်ထွန်းခြင်းဖြင့် ဤအရာကို နောက်ဆုံးအကြိမ်
အလေးပေးဖော်ပြထားသည်။ ခေတ်အဆက်ဆက်တွင် သန့်ရှင်းသူများသည်
ဘုရားသခင်၏ လာမည့်နိုင်ငံတော်ကို မျှော်လင့်ခဲ့ကြသည်။ ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင်
ထိုမျှော်လင့်ခဲ့သော နိုင်ငံတော်၏ အနှစ်ချုပ်များမှာ အတိအကျ မရှင်းလင်းသော်လည်း၊
ဓမ္မသစ်ကျမ်း၏ နောက်ဆုံးကာလ ကတိတော်များဖြင့် ပိုမိုရှင်းလင်းလာခဲ့သည်။
ဘုရားသခင်သည် နောက်ဆုံးတွင် ထာဝရနိုင်ငံတော်ကို တည်ထောင်တော်မူသောအခါ၊
ယခုလက်ရှိကမ္ဘာနှင့် လုံးဝကွဲပြားခြားနားမည်ဖြစ်သည်။ ထိုပြန်လည်ဖန်ဆင်းခြင်းအတွက်
ကိုယ်တော်၏ ဖန်ဆင်းနိုင်စွမ်းကို အသစ်တဖန် လတ်ဆတ်စွာ ပြုလုပ်ရန် လိုအပ်မည်။
ထို့ကြောင့် သမ္မာကျမ်းတွင် ထိုနိုင်ငံတော်ကို “ကောင်းကင်သစ်နှင့် မြေကြီးသစ်” ဟု
ရည်ညွှန်းထားသည်။ ယေရုရှလင်မြို့သစ်သည် လူသားများ သိရှိခဲ့ဖူးသမျှထက် ပို၍
ဘုန်းကျက်သရေနှင့် အံ့ဖွယ်ကောင်းလောက်အောင် ဖြစ်လိမ့်မည်။ သခင်ဘုရားသည်
မြေကြီးသစ်အလယ်၌ ရှိသော ယေရုရှလင်မြို့သစ်၏ ဗဟိုတွင် ပလ္လင်တော်ပေါ်၌
ထိုင်တော်မူမည်။ ဖန်ဆင်းရှင်နှင့် ရွေးနုတ်ရှင်ဘုရားကို ယုံကြည်ကိုးစားသူများသည်
ကြာရှည်စွာ မျှော်လင့်ခဲ့သော မျှော်လင့်ချက်များ၏ နောက်ဆုံးပြည့်စုံခြင်းကို
ခံစားခွင့်ရရှိကြမည်။ ထိုအခါ ဖြောင့်မတ်သူများသည် မိမိတို့လက်၏အမှုကို ကြာရှည်စွာ
ခံစားကြမည်ဖြစ်သည်၊ ဘုရားသခင်သည်လည်း ကိုယ်တော်၏ ဖန်ဆင်းခြင်းလက်ရာကို ကြာရှည်စွာ
ဝမ်းမြောက်တော်မူမည်ဖြစ်သည်။
H. Mission and Message
As has been pointed out in section II. D., on Creation in the book of
Revelation, there is a last-day message to be given to the world. That message
includes specific statements about the God of heaven as the Creator-God. That
message of the Creator-God is to be given at a certain point in the scheme of
salvation history, during a time known in the book of Daniel as the “time of
the end.” Attention is to be called to the Creator-God during that time when
the Creator-God has been especially obscured in the thought of human beings. To
remedy this situation, God as Creator needs to be recognized and preached. This
is emphasized for the last time by the appearance of the mighty angel of
Revelation 10 and the first angel of Revelation 14.
Through the ages the saints have looked forward to the coming kingdom of
God. The OT outlines of that long-hoped-for kingdom are not entirely clear, but
they have been refined by the eschatological promises of the NT. When God
finally sets up His eternal kingdom, it will be quite different from the world
as it is presently known. That re-creation will necessitate a new and fresh
exercise of His creative power. For that reason the Bible refers to this
kingdom as “a new heaven and a new earth.” The New Jerusalem will be even more
glorious and wonderful than anything humans have known. The Lord God will sit
on the throne at the center of the New Jerusalem in the earth made new. Those
who place their trust in the Creator and Redeemer God will have the privilege
of receiving the final fulfillment of their long-awaited hopes. Then the
righteous will long enjoy the works of their hands, just as God will long enjoy
the works of His creative hands.
စ. သမိုင်းအကျဉ်း က.
ရှေးဟောင်းအနီးအရှေ့တိုင်း ရှေးကမ္ဘာမှ ဖန်ဆင်းခြင်းဇာတ်လမ်းများ၏
ထူးခြားချက်မှာ ဘုရားများစွာကိုးကွယ်ခြင်း (polytheism) ဖြစ်သည်။ ထိုဇာတ်လမ်းများတွင်
ကမ္ဘာဖန်ဆင်းခြင်းသည် ဘုရားများအကြား ပဋိပက္ခနှင့် သဘောထားကွဲလွဲမှုများမှ
ဖြစ်ပေါ်လာခြင်းဖြစ်သည်။ ထိုတင်းမာမှုတွင် ဘုရားတစ်ပါး သို့မဟုတ်
ဘုရားအုပ်စုတစ်စု၏ အလိုဆန္ဒသည် အခြားဘုရား သို့မဟုတ် ဘုရားအုပ်စုတစ်စု၏ ဆန္ဒကို
အနိုင်ယူခဲ့သည်။ ဆန့်ကျင်ဘက်အားဖြင့် သမ္မာကျမ်းတွင် ဖန်ဆင်းခြင်းကို
တစ်ပါးတည်းသော အချုပ်အခြာအာဏာပိုင်ဘုရားတစ်ပါးတည်း၏ အမှုတော်အဖြစ် ရှုမြင်ပြီး၊
သဘာဝတရားတစ်ခုလုံးကို အုပ်စိုးကာ ကိုယ်တော်၏ ရည်ရွယ်ချက်အတွက် သဘာဝ၏
အင်အားများနှင့် ဒြပ်စင်များကို အသုံးပြုတော်မူသည်။
IV. Historical Overview
A. The Ancient Near East
The hallmark of Creation stories from the ancient world is their
polytheism. In these stories the creation of the world arose out of episodes of
conflict and differences of opinion among the gods. In this tension the will of
one god or one group of gods won out over the desires of another god or group
of gods. In contrast, the Bible views Creation as the work of one sovereign
God, who rules over all of nature and employs its forces and elements for His
purposes.
၁. အာရှုရိအမြင်၊
ဧနုမ ဧလိရှ် ဧနုမ
ဧလိရှ်ဇာတ်လမ်းတွင် ဘုရားအုပ်စုနှစ်စုကို ဆန့်ကျင်ဘက်ထားသည်။ တစ်စုကို ရေများကို
ကိုယ်စားပြုသော နတ်သမီး တီအာမတ်နှင့် သူမနှင့်ဆက်နွယ်သော ကင်ဂု ဦးဆောင်သည်။
ကျန်အုပ်စုမှာ စည်းစည်းလုံးလုံး မရှိဘဲ ခေါင်းဆောင်ကို ရှာဖွေနေကြသည်။
ဘတ်ဘီလုန်ဗားရှင်းတွင် ဆန့်ကျင်ဘက်အုပ်စုကို ဦးဆောင်ရန် မာဒုခ်ကို
ရွေးချယ်ခဲ့ပြီး၊ အာရှုရိဗားရှင်းတွင်မူ အာရှုရိကို ရွေးချယ်ခဲ့သည်။
ဇာတ်လမ်းများအရ မာဒုခ် သို့မဟုတ် အာရှုရိသည် တီအာမတ်နှင့် ကင်ဂုကို
အနိုင်ယူခဲ့ပြီး၊ နတ်သမီး၏ ခန္ဓာကိုယ်ကို အလျားလိုက် အချပ်နှစ်ချပ်ခွဲကာ
အထက်ရေများနှင့် အောက်ရေများကြားကို ခွဲခြားခဲ့သည်။ ဤတွင် ကမ္ဘာဖန်ဆင်းခြင်း
ဒုတိယမြောက်နေ့၏ ဖြစ်ရပ်နှင့် အနည်းငယ် ဆင်တူသည်။ တီအာမတ်ဟူသော အမည်သည်
ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၁း၂ တွင် “နက်နဲသောအရာ” သို့မဟုတ် “ရေနက်” ဟု ဘာသာပြန်ဆိုထားသော
ဟေဗြဲစကား ṯehôm နှင့်
ဘာသာစကားဆိုင်ရာ ဆက်နွယ်မှု ရှိနိုင်သည်။ ကင်ဂုကိုလည်း သတ်ခဲ့ပြီး သူ၏သွေးကို
ရွှံ့မြေနှင့် ရောစပ်ကာ လူသားကို ဖန်ဆင်းခဲ့သည်။ အချို့က ဤတွင် သမ္မာကျမ်းတွင်
ဆဋ္ဌမ်နေ့၏ ဖန်ဆင်းခြင်းနှင့် အနည်းငယ် ဆင်တူသည်ဟု မြင်ကြသည်။
1. The Assyrian View: Enuma Elish
In the Enuma Elish story two groups of gods were set against each other.
One was led by the goddess Tiamat, who represented the waters, and her consort,
Kingu. The other group was in disarray, and its members were looking for a
leader. In the Babylonian version, Marduk was the god chosen to lead the
opposing party, while in the Assyrian version, Ashur was chosen. In the
stories, Marduk or Ashur defeated Tiamat and Kingu, and the goddess’s body was
sliced in half lengthwise to make the division between the waters above and the
waters below. There is a faint resemblance here to the events of the second day
of the Creation account in Genesis 1. Possibly the name Tiamat may be related
linguistically to the Hebrew word ṯehôm,
which is translated “depths” or “deep” in Genesis 1. Kingu was slaughtered
also, and his blood was mixed with clay to make humankind. Some have seen here
a faint resemblance to the sixth day of Creation in the biblical account.
၂.
ရှေးဘတ်ဘီလုန်ဗားရှင်း၊ အာတြာဟာရှိစ် အာတြာဟာရှိစ်ဇာတ်လမ်းတော်၏ အဟောင်းဆုံး
မိတ္တူသည် ဘီစီ ၁၇ ရာစုမှ ဖြစ်သည်။ မူရင်းဇာတ်လမ်းမှာ ထိုအချိန်ထက် အများကြီး
ပိုဟောင်းနေပေမည်။ ဇာတ်လမ်းသည် အနိမ့်အဆင့်ဘုရားများက အထက်အဆင့်ဘုရားများအတွက်
အလုပ်များကို လုပ်နေရသည်မှ စတင်သည်။ နောက်ဆုံးတွင် သူတို့ စက်ဆုပ်ရွံရှာလာကာ
သပိတ်မှောက်ရန် ဆုံးဖြတ်ခဲ့ကြသည်။ နောက်ဆုံးတွင် လူသားများကို ဖန်ဆင်းပြီး
အလုပ်ခွင့်ဝန်ကို ထမ်းစေရန် အလျှော့အတင်း သဘောတူညီခဲ့ကြသည်။ လူသားကို ဖန်ဆင်းရန်
ဆုံးဖြတ်ပြီးနောက် မွေးဖွားရေးနတ်သမီးပါဝင်လာသည်။ သူမသည် လိုအပ်သော ရွှံ့မြေကို
စင်ကြယ်စေပြီး၊ ဝဲအိလာ အမည်ရှိ ဘုရားတစ်ပါးကို သတ်ကာ သူ၏သွေးကို ရွှံ့မြေနှင့်
ရောစပ်ခဲ့သည်။ အထူးပြင်ဆင်ထားသော ရွှံ့မြေအသင့်ဖြစ်သောအခါ မွေးဖွားရေးနတ်သမီးသည်
အပိုင်း ၁၄ ပိုင်းခွဲကာ အပ်ထားခဲ့သည်။ အမျိုးသား ၇ ဦးနှင့် အမျိုးသမီး ၇ ဦး
မွေးဖွားချိန်ရောက်သောအခါ အကူမွေးဖွားရေးနတ်သမီးများ လာရောက်ကူညီပြီး လူသားမျိုး
မွေးဖွားလာခဲ့သည်။ သမ္မာကျမ်းအကြောင်းအရာနှင့် ဆင်တူသည်မှာ လူသားကို မြေမှုန့်
သို့မဟုတ် ရွှံ့မြေမှ ဖန်ဆင်းခြင်းဖြစ်သော်လည်း၊ သမ္မာကျမ်းတွင်မူ ဘုရားသခင်သည်
ထိုအမှုကို သတ်မှတ်နေ့တစ်နေ့တည်းတွင် ပြုတော်မူခဲ့သည်။
2. The Old Babylonian Version: Atrahasis
The oldest copy of the Atrahasis Epic comes from the seventeenth century
B.C. The original story undoubtedly goes back well before that time. The story
begins with the lesser gods having to do most of the work for the greater gods.
Eventually they became disgusted and decided to strike. Finally, a compromise
was worked out in which human beings were to be created to carry the burden of
the work.
After the decision to create mankind was made, the birth goddess became
involved. She purified the clay necessary for the project, and a god named
We-ila was slaughtered so that his blood could be mixed with the clay. When
this specially prepared clay was ready, the birth goddess nipped off 14 pieces
of it and incubated them. When the time came for the seven men and seven women
to be born, some assistant birth goddesses came to help with the delivery, and
so humankind was born. The similarity to the biblical account is that mankind
was made out of the dust of the earth, or clay, but in the biblical account God
did that on one particular day.
၃. ရှုမေရီယန်
ကမ္ဘာဦးကျမ်း ဧရိဒု
စာသားကို ဘီစီ ၁၆၀၀ ခန့်က မိတ္တူများမှ သိရှိရပြီး၊ ပါးစပ်နှင့် စာဖြင့်
သမိုင်းမှာ များစွာဟောင်းနေပေမည်။ ဇာတ်လမ်းတွင် ဖန်ဆင်းခြင်း၊
ရေလွှမ်းမိုးခြင်းမတိုင်မီ ဘဝနှင့် ရေလွှမ်းမိုးခြင်းတို့ကို ဖော်ပြထားသည်။ မူရင်းစာသား၏
ပထမစာကြောင်း ၃၆ ကြောင်းမှာ ပျက်စီးနေသဖြင့် ဖန်ဆင်းခြင်းကို
ပိုမိုအသေးစိတ်ဖော်ပြထားသည်မှာ မရှိတော့ပေ။ သို့သော် အနှစ်ချုပ်တစ်ခုမှာ
ကျန်ရှိနေသည်။ “အန်၊ အန်လိလ်၊ အန်ကိ နှင့် နိန်ဟုဇာဂါ (မွေးဖွားရေးနတ်သမီး)
တို့သည် ဦးခေါင်းမည်းသော လူများ (ရှုမေရီယန်များ) ကို ဖန်ဆင်းကြသောအခါ၊
မြေကြီးပေါ်မှ သေးငယ်သော တိရစ္ဆာန်များကို များပြားစွာ ထွက်ပေါ်လာစေခဲ့သည်။” ဤအနှစ်ချုပ်နှင့်
သမ္မာကျမ်းအကြောင်းအရာများတွင် ဆင်တူချက်များစွာ ရှိသည်။ လူသားနှင့်
ကုန်းနေတိရစ္ဆာန်များကို တစ်ပြိုင်နက် ဖန်ဆင်းခဲ့ပြီး၊ တိရစ္ဆာန်များကို မြေကြီးမှ
အလားတူ ဖန်ဆင်းခဲ့သည်။ သမ္မာကျမ်းတွင် မြေကြီး၊ လေထု၊ ရေများသည်
သက်ရှိသတ္တဝါများဖြင့် ပြည့်နှက်နေသည်ဟု ဆိုထားသည့် များပြားမှုကို ဤတွင်
ထင်ဟပ်ထားသည်။ သို့သော် ဇာတ်လမ်းသည် ရှုမေရီယန်များကို လူသားဖန်ဆင်းခြင်း၏
ဗဟိုအဖြစ် အာရုံစိုက်ထားပြီး၊ သမ္မာကျမ်းမှာမူ အာဒံနှင့် ဧဝကို
လူသားမျိုးနွယ်တစ်ခုလုံး၏ ဘိုးဘွားအဖြစ် ဖော်ပြထားသည်။ ဘုရားများစွာကိုးကွယ်မှုကို
အဓိကဘုရားများ၏ ပူးပေါင်းဆောင်ရွက်မှုနှင့် မွေးဖွားရေးနတ်သမီး၏
အထူးလုပ်ဆောင်မှုတွင် တွေ့ရသည်။
3. The Sumerian Genesis
The Eridu text is known from copies of tablets that date to about 1600
B.C. It probably had a much older oral and written history. The story tells of
Creation, antediluvian life, and the Flood.
Unfortunately, the first 36 lines have been broken away from the beginning
of the text. In these lines must have been the fuller recitation of Creation.
We do have, however, a summary statement: “When An, Enlil, Enki and Ninhursaga
[the birth goddess] fashioned the blackheaded people [the Sumerians] they had
made the small animals of the earth to come up from the earth in abundance.”
There are several similarities between this summary and the statements on
these subjects in the biblical account. Humanity and land animals were created
at the same time, and the animals were created in a similar way, from the
earth. Their abundance is mirrored in the biblical account, according to which
the earth, air, and waters swarmed with living creatures. The story focuses,
however, on the Sumerians as the center of human creation, whereas the Bible
makes Adam and Eve the ancestors of the entire human race. Polytheism shows in
the cooperation of the main gods in this act of creation, and in the particular
activity of the birth goddess in the process.
၄.
ရှေးဟောင်းအဲဂုတ်ဖန်ဆင်းခြင်း ဒဏ္ဍာရီများ ဖန်ဆင်းခြင်းဆိုင်ရာ
အယူအဆများ၏ ပြောင်းလဲနိုင်မှုကို ဒဏ္ဍာရီများစွာတွင် တွေ့ရသည်။ အချိန်အခါအလိုက်
မတူညီသော ဘုရားများ ပါဝင်ခဲ့သည်။ အဲဂုတ်မှ အရေးအကြီးဆုံး ဖန်ဆင်းခြင်းစာသားမှာ
မမ်ဖိုက် ဓမ္မပညာ (ANET ၄–၆)
ဟု ခေါ်သည်။ ထိုတွင် ဖန်ဆင်းရှင်ဘုရား ပတာသည် ကိုယ်တော်၏ နှုတ်ကပတ်တော်ဖြင့်
ဖန်ဆင်းခဲ့ပြီး ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၁ နှင့် အနည်းငယ် ဆင်တူသည်။ အချိန်အခါအလိုက်
အမွန်၊ အာတန်၊ အာတွန်၊ ပတာ၊ ခနုမ် စသည့် ဘုရားများကို အဓိက ဖန်ဆင်းရှင်ဘုရားအဖြစ်
တင်မြှောက်ခဲ့သည်။ ဖန်ဆင်းခြင်းလုပ်ငန်းတွင် ပဋိပက္ခပါဝင်သည်ဟူသော အယူအဆကို
“နဂါးကို နှိပ်ကွပ်ခြင်းနှင့် ဖန်ဆင်းခြင်း” (ibid. ၆၊ ၇) ဟု ခေါ်သော ဒဏ္ဍာရီတစ်ခုတွင်
တွေ့ရသည်။ တစ်ဖက်တွင် အထက်အဲဂုတ်ရှိ ထေဘဲမြို့ကို ဖန်ဆင်းခြင်း၏ ဗဟိုအဖြစ် မြင်သော
စာသားတစ်ခုလည်း ရှိသည် (ibid. ၈)။
4. Ancient Egyptian Creation Myths
The fluidity of ideas about Creation is evident in a series of myths. At
different times different gods were involved in the action of creation.
Probably the most important creation text from Egypt is the one known as the
Memphite Theology (ANET 4–6). In it the creator-god Ptah created by his spoken
word with a modest resemblance to Genesis 1.
At different times different gods were presented as more prominent in the
work of creation. Thus Amun, Aten, Atum, Ptah, and Khnum were all seen as the
chief creator god at one time or another. The idea of conflict being involved
in the process of creation is present in another myth known as “The Repulsing
of the Dragon and the Creation” (ibid.
6, 7). Taking a parochial view, one text saw Thebes in Upper Egypt as the
center of Creation (ibid. 8).
၅. ဂရိ ဖန်ဆင်းခြင်း
ဓမ္မပညာ ဟေရှီယောဒ်၏
ခေတ်ကာလကို တိကျစွာ မသိရသော်လည်း၊ သူ၏ စာအုပ်များကို ဘီစီ ငါးရာစုတွင် ကောင်းစွာ
သိရှိခဲ့ကြသည်။ ယခုအခါ သူ၏ လက်ရာများကို ဘီစီ ၈၀၀ ခန့်မှ ဟု ခန့်မှန်းထားသည်။
သူသည် ဖန်ဆင်းခြင်းဆိုင်ရာ အမြင်များကို လက်ရာနှစ်ခုတွင် ဖော်ပြခဲ့သည်။
ကမ္ဘာ့ဖန်ဆင်းခြင်းကို သူ၏ သိယောဂါနီ (Theogony) တွင်၊ လူသားမျိုးနွယ် ဖန်ဆင်းခြင်းကို
ပန်ဒိုရာနှင့် ခေတ်ငါးခေတ် ဇာတ်လမ်းတွင် လက်ရာနှင့် နေ့ရက်များ (Works and
Days) တွင် ဖော်ပြထားသည်။
5. Greek Creation Theology
The date of Hesiod has been difficult to determine, although his writings
were well known by the fifth century B.C. It is currently estimated that they
came from around 800 B.C. He has given us his observations on creation in two
different works. Thoe description of the creation of the cosmos is told in his Theogony, and the story of the creation
of the human race is told in his tale of Pandora and the Five Ages, recorded in
Works and Days.
ကမ္ဘာ့ဖန်ဆင်းခြင်းဇာတ်လမ်းသည်
ဟေရှီယောဒ်၏ သိယောဂါနီတွင် အဓိကအားဖြင့် လိင်ဆိုင်ရာ သဘောသဘာဝ ရှိသည်။ ဘုရားများ၏
မျိုးရိုးဇစ်မြစ်ထဲသို့ ဘုရားများအကြောင်း ဇာတ်လမ်းများ ထည့်သွင်းထားသည်။ ဤကဗျာ၏
ရည်ရွယ်ချက်တစ်စိတ်တစ်ဒေသမှာ ဇီယူးကို ချီးမြှောက်ရန်ဖြစ်သည်၊ ဧနုမ ဧလိရှ်သည်
မာဒုခ်၏ မဟာမြတ်မှုကို ထောက်ခံရန် ရေးသားခဲ့သည်နှင့် အလားတူပင်ဖြစ်သည်။ စာသားတွင်
ဘုရားများ၏ မျိုးဆက်သုံးဆက် ဖော်ပြထားသည်။ ပထမမျိုးဆက် (စာကြောင်း ၁၁၆–၂၁၀) တွင်
ချော့စ်၊ အဲရော့စ် နှင့် အခြားဘုရားများနှင့် သူတို့၏ သားသမီးများ ပါဝင်သည်။
ဒုတိယမျိုးဆက်ဇာတ်လမ်းများတွင် တိုက်တန်များ၏ သားသမီးများ၊ ခရိုနို့စ်၏
သားသမီးများနှင့် အခြားဘုရားများ၏ ဇစ်မြစ် (စာကြောင်း ၂၁၁–၇၃၅) ပါဝင်သည်။
ဤအပိုင်းတွင် အမျိုးသမီး ဖန်ဆင်းခြင်းကို ဖော်ပြထားသော်လည်း အမျိုးသားကို
မဖော်ပြထားပေ။ ကောင်းကင်ဘုရားများအကြား စစ်ပွဲဇာတ်လမ်းဖြင့် အဆုံးသတ်သည်။
တတိယမျိုးဆက်အပိုင်းတွင် ဇီယူး၏ ဘုရင်အဖြစ်နှင့် အိမ်ထောင်ရေးများနှင့်
အခြားဘုရားများ၏ ဇာတ်လမ်းများကို အလေးပေးထားသည် (စာကြောင်း ၇၃၆–၈၈၀)။
The story of the creation of the world is essentially sexual in Hesiod’s Theogony. Into a framework of
genealogies, stories about the gods have been inserted. Part of the purpose of
this poem was to exalt Zeus, just as the Enuma Elish was written in support of
the greatness of Marduk. The text goes through three main generations of the
gods. The first (lines 116–210) includes the generations of Chaos, Eros, and
some of the other gods and their children. The stories of the second generation
of the gods tell of the origin of the children of the Titans, the children of
Chronos, and other gods (lines 211–735). This section also tells of the
creation of woman, but not man. It concludes with a story of war among the gods
in heaven. The third-generation section of the work emphasizes the kingship and
marriages of Zeus, along with stories of other gods (lines 736–880).
ပန်ဒိုရာဇာတ်လမ်းကိုကား
အမျိုးသားကောင်းမှုနှင့် အမျိုးသမီးမကောင်းမှုကို ခွဲခြားထားသည်။ အချို့က ဧဝ၏
အပြစ်ကျူးလွန်ခြင်းဇာတ်လမ်းကို ဤတွင် ထင်ဟပ်နေသည်ဟု မြင်ကြသည်။ သမ္မာကျမ်းအမြင်အရ
ဤဇာတ်လမ်းများသည် မူလဖန်ဆင်းခြင်းထက် အပြစ်ထဲသို့ ကျဆင်းခြင်းနှင့် ဆိုးယုတ်မှုသို့
ဆင်းသက်ခြင်းကို ပိုမို ဖော်ပြထားသည်ဟု ဆိုနိုင်သည်။ ထိုဆင်းသက်မှုသည်
ဘုန်းတန်ခိုးကြီးသော ရွှေခေတ်မှ ဆင်းသက်လာခြင်းဖြစ်ပြီး၊ ဤဇာတ်လမ်းသည်
တိုးတက်မှုလှေကားပေါ် အထက်သို့ တက်လှမ်းခြင်းထက် မူလအခြေအနေမှ ကျဆင်းယိုယွင်းခြင်း
ဇာတ်လမ်းဖြစ်သည်။
The story of Pandora, on the other hand, distinguishes between the good of
maleness and the not-so-good of femaleness. Some have seen an echo of the
biblical story of the fall of Eve perpetuated here. From a biblical point of
view it could be said that these stories deal more with the fall and the
descent into evil than with the original creation. This descent was from a
glorified golden age; this is a story of the devolution of the human race from
that original state more than of its evolution upward on a ladder of progress.
ခ. ကျမ်းချိန်းကာလ
ဂျူးစာပေများ ဘီစီ
ဒုတိယရာစုမှ ကျမ်းချိပ်များ (pseudepigrapha) ဖြစ်သော ၁ ဧနောက်နှင့် ယုဘိလီကျမ်းကို
ဥပမာအဖြစ် ယူသည်။ ဟေဗြဲကျမ်းစာများမှ ဆင်းသက်လာသည်နှင့်အညီ ကမ္ဘာဦးကျမ်း၏
ဖန်ဆင်းခြင်းအကြောင်းကို လိုက်နာထားသည်။ သို့သော် သမ္မာကျမ်းတွင် မပါသော
အသေးစိတ်အချက်များနှင့် ကွဲလွဲသော ချဲ့ထွင်မှုများ ထည့်သွင်းထားသည်။ ထိုထဲတွင် ၁
ဧနောက်သည် ပိုမို ချဲ့ထွင်ထားသည်။ ယုဘိလီကျမ်းတွင် ဖန်ဆင်းခြင်းကို
သမ္မာကျမ်းနှင့် အလားတူ ကိုင်တွယ်ထားသည်။ ယုဘိလီ ၂ နှင့် ၃ တွင် ဘာသာစကားသည်
ကမ္ဘာဦးကျမ်းနှင့် ဆင်တူသည်။ ဖန်ဆင်းခြင်းကို ခြောက်ရက်အတွင်း၊ ကမ္ဘာဦးကျမ်းနှင့်
အစဉ်အတိုင်း ပြုလုပ်ထားသော်လည်း နေ့ရက်တစ်ခုချင်းစီအတွက် အသေးစိတ်ပိုမို
ထည့်သွင်းထားသည်။ သတ္တမနေ့၊ ပဌမဥပုသ်နေ့ကို ရှည်ကြာစွာ ဖော်ပြထားသည်။
ဤဇာတ်ကြောင်း၏ ရည်ရွယ်ချက်မှာ ဥပုသ်နှစ်နှင့် ယုဘိလီနှစ် စက်ဝန်းများ စတင်ရန်
ခိုင်မာသော အချက်တစ်ခု ပေးရန် ဖြစ်သည်။
B. Intertestamental Jewish Literature
We take 1 Enoch and Jubilees, both from the second-century B.C.
pseudepigrapha, as examples of intertestamental literature. As would be
expected on account of their derivation from the Hebrew Scriptures, they follow
the outline of the Genesis creation. They diverge from the Genesis account to
add details not found in the Bible and expansions going in different
directions. The more expansionist of the two is 1Enoch.
The Book of Jubilees deals with Creation much as does the Bible. In
Jubilees 2 A.D. 3 the language is similar to that of Genesis. Creation takes
place in six days, in the same order as in Genesis, but with more details for
each day. A prolonged section describes the seventh day, the first Sabbath. The
purpose of this narration is to give a fixed point from which to begin the
first cycle of sabbatical and jubilee years.
၁ ဧနောက်တွင် အဓိက
အကြောင်းအရာတစ်ခုမှာ သဘာဝ၏ စည်းကမ်းတကျ စက်ဝန်းဖြစ်သည်။ ကြယ်များ၊ နေနှင့်
လတို့သည် မိမိတို့ ပတ်လမ်းတွင် လှည့်ပတ်ပြီး၊ လေတိုက်ခြင်း၊ ပင်လယ်နှင့်
ရာသီများသည် ပုံမှန်စက်ဝန်းကို လိုက်နာသည်။ ဤစက်ဝန်းများသည် ကျမ်းနောက်ပိုင်း၏
နက္ခတ်ဗေဒင် ခန့်မှန်းချက်များအတွက် နောက်ခံဖြစ်သည်။ ဤပုံမှန်စက်ဝန်းများနှင့်
ပတ်သက်၍ စာရေးသူက “အားလုံးသည် ထာဝရအသက်ရှင်တော်မူသော သူ့အတွက် ဖြစ်သည်။
သူ၏အမှုတော်သည် နှစ်စဉ်နှစ်တိုင်း တိုးတက်ပြီး ဆောင်ရွက်သည်။ သူ၏အမှုတော်အားလုံး
သာယာဝပြောပြီး သူ့ကို နာခံသည်၊ မပြောင်းလဲဘဲ၊ ဘုရားသခင် မှာကြားထားသည့်အတိုင်း
အရာအားလုံး လုပ်ဆောင်သည်” ဟု ဆိုသည် (၁ ဧနောက် ၅း၁–၃)။ ဤအယူအဆသည် ဓမ္မဟောင်း၏
ဘုရားသခင်၏ ဖန်ဆင်းခြင်းနှင့် ထိန်းသိမ်းခြင်း အမှုတော်နှင့် အလွန်ကိုက်ညီသည်။
An important theme in 1 Enoch is the orderly cycle of nature, in which the
stars, sun, and moon move in their orbits, and the winds, seas, and seasons
observe their regular cycles. These cycles set the stage for the astronomical
speculations in the latter part of the book. Of these regular cycles, the
writer says, “All of them belong to him who lives forever. His work proceeds
and progresses from year to year. And all his work prospers and obeys him, and
it does not change; but everything functions in the way which God has ordered
it” (1Enoch 5:1–3). This idea certainly agrees with the OT vision of God’s
creating and sustaining activity.
၁ ဧနောက် ၁၀း၁၇–၂၂ အရ
မြေကြီးသစ်တစ်ခု ရှိလာမည်။ ထိုမြေကို ဖြောင့်မတ်မှုဖြင့်
လုပ်ကိုင်စိုက်ပျိုးမည်ဖြစ်ပြီး ကောင်းချီးပေးသော သစ်ပင်များဖြင့် စိုက်ပျိုးမည်။
အပင်များ၊ သစ်ပင်များနှင့် စပျစ်နွယ်ပင်များသည် ကြွယ်ဝစွာ သီးပွား၍
ညစ်ညမ်းမှုနှင့် အဓမ္မမှု အားလုံး ပျောက်ပျက်သွားမည်။
According to 1 Enoch 10:17–22, there will be a new earth. It will be
tilled in righteousness and planted with trees of blessing. Plants, trees, and
vines will produce abundantly, and all pollution and iniquity will be
eradicated.
ဂ. ပထမရာစု
ဂျူးရင်းမြစ်များ ဂျိုးဆီဖပ်စ် (ဘီစီ ၃၇ – ဘီစီ ၁၀၀ ခန့်) ၏ ဂျူးများ၏
ရှေးမြို့ရာဇဝင် ကဲ့သို့သော သမိုင်းစာအုပ်တစ်အုပ်သည် ရင်းမြစ်များကို
ဆွေးနွေးပြီးနောက် ကမ္ဘာဦးကျမ်းတွင် ဖော်ပြထားသော ဖန်ဆင်းခြင်းဇာတ်လမ်းမှ
စတင်သည်မှာ သဘာဝကျသည်။ ဤလက်ရာ၏ အပိုင်း ၁၊ အခန်း ၂၇–၄၂ တွင် ဖြစ်သည်။
အကြောင်းအရာသည် သမ္မာကျမ်းစာသားနှင့် အစဉ်အတိုင်း လိုက်နာထားသည်။ ဤနေရာတွင်
ချဲ့ထွင်မှုမှာ အနည်းငယ်သာ ဖြစ်သည်။
C. First-Century Jewish Sources
It is quite natural that a historical work such as Josephus’ (c. 37-c.
100) Antiquities of the Jews begins,
after a discussion of its sources, with the story of Creation as told in
Genesis. This section of Josephus’ work covers book 1, chapters 27–42. The
account follows the order of the biblical text. The expansion found here is
modest.
ဂျိုးဆီဖပ်စ်သည်
ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၂ သို့ ရောက်သောအခါ လယ်ကွင်းများနှင့် ဥယျာဉ်၏ အခြေအနေကို
မှတ်ချက်မပြုဘဲ လူသားဖန်ဆင်းခြင်းသို့ တိုက်ရိုက်သွားသည်။ ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၂ တွင်
ဖော်ပြထားသော မြစ်များကို အမည်နှင့် တည်နေရာဖြင့် ဖော်ပြထားသည်။ ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၃ ၏
အပြစ်ကျူးလွန်ခြင်းနှင့် ပတ်သက်၍ ပထမဆုံး ဇနီးမောင်နှံသည် ကောင်းမှုနှင့်
ဆိုးမှုကို သိသော အပင်သီးကို စားပြီးနောက် ခဏတာ “ပို၍ ပျော်ရွှင်သည်” ဟု
ဂျိုးဆီဖပ်စ်က ဆိုသည်။ အနှစ်ချုပ်အားဖြင့် ဂျိုးဆီဖပ်စ်သည် ဖန်ဆင်းခြင်းဆိုင်ရာ
မူရင်းကျမ်းစာအကြောင်းကို အနီးကပ်လိုက်နာပြီး အစ္စရေးသမိုင်းကို မိတ်ဆက်ရန်
သမိုင်းရည်ရွယ်ချက်ဖြင့် အသုံးပြုထားသည်။
When Josephus comes to Genesis 2, he goes directly to the creation of man
without commenting on the state of the fields and garden. He describes the
rivers of Genesis 2 by name and location. Regarding the Fall of Genesis 3,
Josephus holds that the first pair briefly felt “happier” after they had eaten
of the fruit of the tree of the knowledge of good and evil. Thus in summary,
Josephus follows the canonical account of Creation rather closely and uses it
for historical purposes, as an introduction to his history of Israel.
အလက်ဇန္ဒြီးယားမှ
ဖိုလို (ပထမရာစု ပထမနှစ်ဝက်တွင် အသက်ရှင်ခဲ့သူ) သည် ဖန်ဆင်းခြင်းဇာတ်လမ်းတွင်
အသစ်အဆန်းဒြပ်စင်တစ်ခု ထည့်သွင်းထားသည်။ ဂရိဒဿနိကဗေဒ၏ ဩဇာသည် ဖိုလို၏
အတွေးအခေါ်နှင့် စာရေးပုံတွင် ထင်ရှားသည်။ သူသည်
ဖန်ဆင်းခြင်းအကြောင်းအရာနောက်ကွယ်တွင် သမ္မာကျမ်းဘာသာရေး၏ ဗဟိုအချက်ကို ခိုင်မာစွာ
ထိန်းသိမ်းထားသော်လည်း၊ ထိုအကြောင်းအရာ၏ အသေးစိတ်များကို ဂရိဒဿနိကဗေဒ နိယာမများအရ
သင်္ကေတနှင့် ပုံဆောင်အဖြစ် ပြန်လည်အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခဲ့သည်
(ဖန်ဆင်းခြင်းအကြောင်း)။
Philo of Alexandria, who lived and worked in the first half of the first
century A.D., injects a new element into the story of Creation. The influence
of Greek philosophy on Philo’s thinking and writing is readily apparent in his
interpretation of the biblical Creation account. While he stoutly maintained a
central core of biblical religion back of the Creation account, he also
interpreted the details of that account as figurative and symbolic (On the Creation).
ဖိုလို၏
ဖန်ဆင်းခြင်းအမြင်သည် ဂရိဒဿနိကဗေဒ နိယာမများအရ ကျမ်းစာအကြောင်းကို
ပြန်လည်ဖတ်ရှုပြီး အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုပုံကို ပြသသည်။ တကယ့်အရာနှင့် စံနမူနာအကြား
ကွဲပြားမှုကို ဆက်လက်ထိန်းသိမ်းပြီး ဘုရားသခင်၏ လက်တော်မှ ထွက်လာသောအခါ
မူလဖြစ်တည်ခဲ့သည်ထက် ဖန်ဆင်းခြင်းကို ကွဲပြားသွားစေသည်။ ဟေဗြဲအမြင်တွင်
ဤရုပ်ဝတ္ထုဖန်ဆင်းခြင်းသည် အလွန်ကောင်းမြတ်ခဲ့သော်လည်း၊ ဂရိနှင့် ဖိုလို
အမြင်တွင်မူ ဝိညာဉ်ရေး သို့မဟုတ် စံနမူနာသည် ရုပ်ဝတ္ထုထက် အဆများစွာ သာလွန်သည်ဟု
ယူဆသည်။
Philo’s view of Creation shows how the account of Scripture has been
reread and interpreted according to the principles of Greek philosophy. The
dichotomy between the real and the ideal is perpetuated and makes the Creation
into something that it was not when it came forth from the hand of God. In the
Hebrew view this material creation was very good, but in the Greek and Philonic
view, the spiritual or ideal was far superior to the material.
ဃ.
အစောပိုင်းခရစ်ယာန်အသင်းတော်၊ အိုရီဂျင်နှင့် ဩဂတ်စတင် အလက်ဇန္ဒြီးယားမှ
ဖြစ်သည့်အလျောက် အိုရီဂျင် (ဘီစီ ၁၈၅–၂၅၄ ခန့်) သည် ဖိုလို၏ အလက်ဇန္ဒြီးယား
ကျမ်းပြန်နည်းကို လိုက်နာခဲ့သည်။ ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၁ နှင့် အခြားကျမ်းချက်များတွင်
အိုရီဂျင်သည် စာသားအဓိပ္ပာယ်၊ အကျင့်သီလအဓိပ္ပာယ်၊ နှင့် သင်္ကေတအဓိပ္ပာယ် ဟူ၍
အဆင့်သုံးဆင့်ကို အသိအမှတ်ပြုပြီး နောက်ဆုံးတစ်ခုကို ရွေးချယ်ခဲ့သည်။
D. The Early Church: Origen and Augustine
Coming from Alexandria as he did, Origen (c. 185-c. 254)—not
surprisingly—followed the Alexandrian method of exegesis, as previously
represented in Philo. In Genesis 1 as in other scriptural passages Origen
recognized a triple scene—literal, moral, and allegorical—of which he clearly
preferred the last.
ဩဂတ်စတင် (၃၅၄–၄၃၀)
သည် ဖန်ဆင်းခြင်းမှတ်တမ်း၏ သဘောသဘာဝနှင့် ပတ်သက်၍ အိုရီဂျင်နှင့် လုံးဝကွဲပြားသော
အမြင်ရှိခဲ့သည်။ နာရီ၊ နေ့၊ လ၊ နှစ်များကို ဘုရားသခင် လှုပ်ရှားစေတော်မူသော
ကောင်းကင်အရာများ၏ လှုပ်ရှားမှုဖြင့် ခွဲခြားသတ်မှတ်ထားသည်ဟု သူက မှတ်သားခဲ့သည်
(ဘုရားသခင်၏မြို့တော် ၁၂.၁၅)။ ဖန်ဆင်းခြင်းပထမသုံးရက်၏ သဘောသဘာဝနှင့် ပတ်သက်၍
မသေချာသော်လည်း (ibid. ၁၁.၆)၊
ဖန်ဆင်းခြင်းအမှုတော်များကိုယ်တိုင်ကား ပုံဆောင် သို့မဟုတ် သင်္ကေတမဟုတ်ကြောင်း
ရှင်းလင်းခဲ့သည်။ ဩဂတ်စတင်သည် သဘာဝတရားတွင် သဟဇာတဖြစ်မှုနှင့်
စည်းလုံးညီညွတ်မှုသည် ဖန်ဆင်းရှင်၏ ဉာဏ်ပညာကို ထင်ရှားစွာ ချီးမွမ်းကြောင်း
အလေးပေးခဲ့သည် (ဝန်ခံချက်များ ၇.၁၃)။ သူ၏ အလေးပေးချက်အများစုမှာ သက်ရှိမဟုတ်သော
ဖန်ဆင်းခံများကိုပင် လူအဖြစ် ပုံဖော်ကာ ဖန်ဆင်းရှင်အား ချီးမွမ်းရန် ဖြစ်သည်
(ဘုရားသခင်၏မြို့တော် ၁၁.၄)။ ဖန်ဆင်းခြင်းအပတ်၏ သတ္တမနေ့ကို စာသားအတိုင်း
ယူဆခဲ့သော်လည်း၊ ဘုရားသခင်၏ အနားယူခြင်းမှာ ဝိညာဉ်ရေးရာ ဖြစ်သည် (ibid. ၁၁.၈)။
Augustine (354–430) took a very different view of the nature of the
Creation record than did Origen. He noted that hours, days, months, and years
are marked off by the movement of heavenly bodies which God set in motion (City of God 12. 15). While he was
uncertain about the nature of the first three days of Creation week (ibid. 11. 6), he was clear on the nature
of the creative acts themselves. These were not figurative or symbolic.
Augustine also underlined that the harmony and unity in nature give evident
praise to the wisdom of the Creator (Confessions
7. 13). Much of his emphasis was on the praise due the Creator, even from
inanimate creation which Augustine personifies (City of God 11. 4). The seventh day of Creation week he took
literally, but God’s resting was spiritual (ibid.
11. 8).
ဩဂတ်စတင်သည်
ရေလွှမ်းမိုးခြင်းမတိုင်မီ လူများ၏ အသက်အရွယ်များ (ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၅) ကို များစွာ
အာရုံစိုက်ခဲ့သည်။ ဟေဗြဲနှင့် ဂရိ လက်ရေးမူများကို နှိုင်းယှဉ်ကာ အသက်အရွယ်များကို
တိကျစွာ တွက်ချက်ရန် ကြိုးပမ်းခဲ့သည်။ ရေလွှမ်းမိုးခြင်း နှစ်ချုပ်အရ သူတို့၏
နှစ်များသည် ငါတို့နှစ်များနှင့် အတူတူပင် ဖြစ်သည်ဟု ယူဆခဲ့သည်။ သူ၏
ဆွေးနွေးချက်မှ အာဒံနှင့် ဧဝ အပါအဝင် ရေလွှမ်းမိုးမှုမတိုင်မီ လူများကို
စာသားအတိုင်း တကယ့်လူများ၊ မွေးဖွားပြီး သေဆုံးသည့် အသက်အရွယ်ရှိသူများအဖြစ်
ယူဆထားကြောင်း ထင်ရှားသည် (ibid. ၁၅.၁၀–၁၅)။
သူ၏ လေ့လာမှုမှ နေ့-ခေတ်သီအိုရီအရ ကမ္ဘာကြီးသည် နှစ် ၆၀၀၀ မပြည့်သေးကြောင်း
နောက်ဆုံးတွင် နိဂုံးချုပ်ခဲ့သည် (ibid. ၂၀.၇)။
Augustine gave much attention to the years in the genealogy of the
antediluvians (Genesis 5). He compared the Hebrew and Greek manuscripts to
attempt a definitive computation for their ages. He held that, on the basis of
the calendar for the Flood, their years were like our years. From his
discussion it is evident that he considered the antediluvians, including Adam
and Eve, to be literal individuals, with literal birth and death ages (ibid. 15. 10–15). From his study he
eventually concluded, on the basis of the day-age theory, that the world was
not yet 6,000 years old (ibid. 20.
7).
E. အလယ်ခေတ်ကာလ။ သောမတ်စ် အကဝါးနပ်စ် (Thomas
Aquinas) ကို ဥပမာအဖြစ်ယူခြင်း
သောမတ်စ် အကဝါးနပ်စ်
(အေဒီ ၁၂၂၅−၁၂၇၄ ခန့်) ၏ အကြီးကျယ်ဆုံး လက်ရာမှာ သူ၏ Summa Theologiae ဖြစ်ပြီး၊ အလယ်ခေတ်
ဓမ္မဗေဒ စနစ်တကျ တည်ဆောက်မှု၏ အမြင့်ဆုံး အောင်မြင်မှု ဖြစ်သည်။ ဤလက်ရာကို အဓိက
အပိုင်း သုံးပိုင်း ခွဲထားသည်။ ပထမအပိုင်းတွင် ဘုရားသခင်၊ သူ၏ သဘာဝတရားနှင့်
အရာအားလုံး သူ့ထံမှ မည်သို့ ဖြစ်တည်လာသည်ကို ဆွေးနွေးထားသည်။ အကဝါးနပ်စ် အတွက်
နယ်ပယ်အမျိုးမျိုးတွင် အဖြေရှာတွေ့နိုင်သော အရာများအတွက် အဓိက အားထားရာ
ဖြစ်သော်လည်း၊ ကမ္ဘာကို ဖန်ဆင်းခြင်း အပါအဝင် ခရစ်ယာန် အခြေခံ အဆုံးအမများစွာကို
ဘုရားသခင်၏ ဗျာဒိတ်တော်မှတစ်ဆင့် သိရှိရသည်။ သို့သော် ဘုရားသခင်
ရှိတော်မူခြင်းနှင့် ဖန်ဆင်းခြင်း စသည့် အမှန်တရားများကို အဖြေရှာတွေ့နိုင်သော
အရာများနှင့် ဆန့်ကျင်ဘက် မဖြစ်စေရ ဟုလည်း ယူဆသည်။
E. The Medieval Period: Aquinas as an Example
The greatest work of Thomas Aquinas (c. 1225–1274) was his Summa Theologiae, the highest
achievement of medieval theological systematization. Divided into three main
sections, the first deals with God, His nature, and how all things have
proceeded from Him. If in various areas reason is paramount for Aquinas, many
of the fundamental Christian teachings, including the creation of the world,
reach us through divine revelation. At the same time, such truths as the
existence of God and Creation must not be considered as contrary to reason.
သူ၏ ဘုရားသခင်
ရှိတော်မူကြောင်း အထောက်အထားများ အများစုမှာ သဘာဝတရားနှင့် ဖန်ဆင်းမှုမှ
ဆင်းသက်လာသည်။ ပထမဆုံး လှုပ်ရှားစေသူသည် ဖန်ဆင်းမှုကို လှုပ်ရှားမှု
ဖြစ်ပေါ်စေခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် ထိုလှုပ်ရှားမှုမှတစ်ဆင့် သူ့ကို သိနိုင်သည်။
ပထမဆုံး အကြောင်းတရားအဖြစ် ဤဖန်ဆင်းမှုကို ဖြစ်တည်လာစေခဲ့ပြီး နောက်ဆက်တွဲ
အကြောင်းတရားများ ကွင်းဆက်ကို ဦးဆောင်ခဲ့သည်။ အပြစ်ကြောင့် ထိုပြီးပြည့်စုံသော
ဖန်ဆင်းမှုကို ပျက်စီးစေခဲ့ရသည်ကို ခွင့်ပြုရမည် ဖြစ်သည်။ သဘာဝတရားတွင်
အဖြေရှာတွေ့နိုင်သော ဒီဇိုင်း ရှိကြောင်း အကဝါးနပ်စ်၏ အထောက်အထားသည် ခေတ်သစ်
သိပ္ပံပညာရှင်များနှင့် ဒဿနပညာရှင်များ၏ အနှစ်သက်ဆုံး ဖြစ်ခဲ့သည်။ သဘာဝတရားတွင်
ထင်ရှားစွာ တွေ့မြင်နိုင်သော ဒီဇိုင်းကို မြင်နိုင်ပြီး ဒီဇိုင်းဆွဲသူထံ ပြန်လည်
ရောက်ရှိသွားကြသော်လည်း တရားဝင် အခမ်းအနားမျိုးဖြင့် ကိုးကွယ်ခြင်း မပြုကြသည့်
ခေတ်သစ်လူများကြားတွင် “လောကီဘုရားယုံကြည်မှု” တစ်မျိုး ပေါ်ပေါက်လာခဲ့သည်။
Most of his arguments for the existence of God derive from nature or
Creation. The prime mover set Creation in motion; therefore, we know of him
from that movement. As the first cause He caused this Creation to come into
being and led its subsequent chain of causes. The damage that sin has caused to
that perfect creation must, of course, be allowed for. Aquinas’ argument for
rational design in nature has been a favorite of modern scientists and
philosophers. A kind of “secular theism” has grown up among moderns who can see
the readily apparent design in nature and are led back to the Designer, even
though they may not worship Him in a formal setting.
F. ဘာသာရေးပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးခေတ်။ မာတင် လူသာ (Martin
Luther) ကို ဥပမာအဖြစ်ယူခြင်း
လူသာသည် အေဒီ ၁၅၁၂
ခုနှစ် အောက်တိုဘာ ၁၈ ရက်နေ့တွင် ပါရဂူဘွဲ့ ရရှိခဲ့သည်။ တစ်ပတ်အကြာတွင်
ကမ္ဘာဦးကျမ်းကို စတင် ဟောပြောခဲ့သည်။ ကံမကောင်းစွာဖြင့် ထိုအစောပိုင်း
ဟောပြောချက်များ ပျောက်ဆုံးသွားခဲ့သည်။ သို့သော် သူ၏ ဒုတိယမြောက် ကမ္ဘာဦးကျမ်း
ဟောပြောချက်များ (၁၅၃၅ ခုနှစ် ဇွန် ၁ ရက်နေ့တွင် စတင်ခဲ့သည်) ကိုမူ ကျွန်ုပ်တို့
ရရှိထားသည်။ ပထမ ငါးအခန်းကို ဟောပြောထားသည့် ထိုဟောပြောချက်များသည် ရင့်ကျက်သော
လူသာ၏ ဖန်ဆင်းခြင်းဆိုင်ရာ အတွေးအခေါ်ကို ကောင်းစွာ ပေးစွမ်းနိုင်သည် (Luther’s
Works, အတွဲ ၁)။
F. The Reformation: Martin Luther as an Example
Luther received his doctor’s degree on October 18, 1512. A week later he
began to lecture on Genesis. Unfortunately, these early lectures have been
lost. We do have, however, his second set of Lectures on Genesis, which began on June 1, 1535. His lectures on
the first five chapters give us a good idea about what the mature Luther
thought about Creation (Luther’s Works,
vol. 1).
လူသာသည် မူလမဲ့
ဖန်ဆင်းခြင်း (creatio ex nihilo) ကို
ယုံကြည်ခဲ့သည်။ သူက “ကမ္ဘာသည် ယခု ၆,၀၀၀ နှစ်မတိုင်ခင်က မရှိခဲ့ဟု မောရှမှ သိရှိရသည်” ဟု ထိုလက်ရာ
အစတွင် ဖော်ပြခဲ့သည် (အဲဒီ၊ စာမျက်နှာ ၃)။ ဤလက်ရာတွင် ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ
ဖန်ဆင်းခြင်းကို စာသားအတိုင်း ယူဆထားသည်မှာ များစွာသော အပိုဒ်များတွင် ထင်ရှားသည်။
သူက ဤသို့ ရေးသားခဲ့သည်။ “မောရှေ ကောင်းကင်နှင့် မြေကြီးဟု ခေါ်ဆိုသည်မှာ
ယခုရှိသည့် အတိုင်း မဟုတ်ဘဲ၊ ထိုအချိန်က ပုံမမှန်၊ ပုံသဏ္ဌာန်မရှိသော အစုအဝေးမျှသာ
ဖြစ်သည်။ ရေသည် မှောင်မိုက်နေသည်။ သဘာဝအရ ပေါ့ပါးသောကြောင့် ပုံသဏ္ဌာန်မရှိသေးသော
မြေကြီးကို ရွှံ့ညွန် သို့မဟုတ် ထူထောင်သော မြူခိုးကဲ့သို့ ဝန်းရံထားသည်။
ဘုရားသခင်သည် နောက်ပိုင်း လုပ်ဆောင်မှုအတွက် အခြေခံ ပစ္စည်းဟု ဆိုရလျှင်၊
ဆယ်ပညတ်တော်၏ ရိုးရှင်းသော စကားများအတိုင်း (ထွက်မြောက်ရာကျမ်း ၂၀:၁၁)
ခြောက်ရက်အပြင်ဘက်တွင် ဖန်ဆင်းခဲ့ခြင်း မဟုတ်ဘဲ၊ ပထမနေ့ အစတွင် ဖန်ဆင်းခဲ့သည်”
(အဲဒီ၊ စာမျက်နှာ ၆)။
Luther believed in creatio ex nihilo, for he stated at the outset of that
work that “we know from Moses that the world was not in existence before 6,000
years ago” (ibid. 1. 3). That the
physical creation is treated quite literally in this work is evident in many
passages. He wrote: “What Moses calls heaven and earth are not the kind they
are now, but the crude and formless masses which they were up to that time. The
water was dark; because it is lighter by nature, it surrounded the still
formless earth itself, like an ooze or a dense fog. The primary matter, so to
speak, for His later work God, according to the plain words of the Decalog
(Exod. 20:11), did not create outside the six days but at the beginning of the
first day” (ibid. 6).
“ပုံမမှန်၊ ဗလာနှင့်
လွတ်ကင်းနေသည်” ဟူသော ဖော်ပြချက်ကို လူသာက ဗလာနတ္တိ၊ ပုံသဏ္ဌာန်မရှိ၊ အသက်ရှူသည့်
အရာတစ်ခုမျှ မရှိဟု ယူဆခဲ့သည် (အဲဒီ၊ စာမျက်နှာ ၇)။
The description of this state as “without form and void” Luther took as
empty, unformed, and without anything animate present (ibid. 7).
ဤနေရာတွင်လည်း
ဒဿနပညာရှင်များ၏ တွေးတောဆင်ခြင်မှုများကို လူသာက ငြင်းပယ်ခဲ့သည်။ သူသည်
အရစ္စတိုတယ် (နှင့် အကဝါးနပ်စ်) ၏ ပထမဆုံး လှုပ်ရှားစေသူ အယူအဆကို
ဖော်ပြခဲ့သော်လည်း ထိုအတွေးကို ဂရုမစိုက်ခဲ့ပေ။ ယင်းအစား သူက “မောရှေကို
လိုက်နာပြီး ဤဖြစ်စဉ်အားလုံးသည် ဘုရားသခင်၏ နှုတ်တော်ဖြင့်သာ ဖြစ်ပေါ်ပြီး
အုပ်ချုပ်ခံရသည်ဟု ကြေညာလော့” ဟု အတည်ပြုခဲ့သည် (အဲဒီ၊ စာမျက်နှာ ၃၀)။
ဖန်ဆင်းခြင်း အကြောင်းအရာတွင် သူနားမလည်သော အချို့အရာများကို လူသာက ဘုရားသခင်ထံ
ယုံကြည်ခြင်းဖြင့် ထားခဲ့သည်။ ရေများကို ခွဲခြားခြင်းနှင့် ပတ်သက်၍ သူက “သို့သော်
သူသည် သူ၏ စည်းမျဉ်းစည်းကမ်း၏ တစ်ဦးတည်းသော သခင်နှင့် သူ၏ ကမ္ဘာ၏ ဆုံးဖြတ်သူ
ဖြစ်လိုတော်မူသည်။ ထို့ကြောင့် ဤနေရာတွင် အလွန်အမင်း စူးစမ်းလေ့လာခြင်း
မပြုသင့်ပေ” ဟု အတည်ပြုခဲ့သည် (အဲဒီ၊ စာမျက်နှာ ၃၃)။
Luther rejected the speculation of the philosophers here, too. He
mentioned the Prime Mover of Aristotle (and Aquinas) but did not bother with
this idea. Instead, he affirmed, “follow Moses and declare that all of these
phenomena occur and are governed simply by the Word of God” (ibid. 30). Some aspects of the Creation
account that he did not understand, Luther left with God to be believed by
faith. About the dividing of the waters, he affirmed, “But He Himself wants to
remain the only master of His order and the referee of His world. And so we
should not be very inquisitive here” (ibid.
33).
ဘာသာရေးပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးခေတ်မှ
ပေါ်ပေါက်လာသော ယုံကြည်ချက်ဆိုင်ရာ ကြေညာချက်များနှင့် သင်ကြားရေးဆိုင်ရာ
စာအုပ်များတွင် ဖန်ဆင်းခြင်းဆိုင်ရာ အကြောင်းအရာသည် မည်မျှ အကျိုးသက်ရောက်မှု
နည်းပါးခဲ့သည်ကို ကြည့်ရှုရန် စိတ်ဝင်စားဖွယ် ဖြစ်သည်။ ဤစာရွက်စာတမ်း ကိုးခုကို
စစ်ဆေးကြည့်ရာတွင် လူသာ၏ ၁၅၂၉ ခုနှစ် အသေးစား သင်ကြားရေးစာအုပ်တွင်သာ
ဖန်ဆင်းခြင်းနှင့် ပတ်သက်သော ထုတ်ပြန်ချက် ပါဝင်ခဲ့ပြီး၊ ထိုနေရာတွင်ပင်
ဘုရားသခင်သည် အရာအားလုံး၏ ဖန်ဆင်းရှင် ဖြစ်တော်မူသည် ဟူသော ယေဘုယျ အတည်ပြုချက်သာ
ဖြစ်သည်။ ဤထင်ရှားသော ပျက်ကွက်မှု၏ အကြောင်းမှာ ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးသမားများ
ဤအကြောင်းအရာနှင့် ပတ်သက်၍ သဘောတူညီမှု ရှိခဲ့ပြီး၊ ၎င်းသည် သူတို့နှင့်
ရောမကက်သလစ် ချာ့ချ်ကြား အဓိက အငြင်းပွားစရာ မဖြစ်ခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။
နောက်နှစ်ရာစုအတွင်း အသိဉာဏ်ဝါဒ ခေတ် ရောက်ရှိလာသည်နှင့်အမျှ ဤသဘောတူညီမှု
ပြိုကွဲသွားပြီး အလွန် ကွဲပြားသော အမြင်များ ဖြစ်ပေါ်လာခဲ့ရာ၊ ဤအကြောင်းအရာနှင့်
ပတ်သက်၍ ကျိုးကြောင်းဆီလျော်သော စည်းလုံးညီညွတ်မှု ရှိခဲ့သည့် နောက်ဆုံးအချိန်
ဖြစ်ခဲ့သည်။
It is of interest to see how little impact Creation had upon the creedal
and catechetical statements that originated with the Reformation. In a survey
of nine of these documents, only Luther’s Small
Catechism of 1529 included a statement on Creation, and then it was only a
general assertion about God as the Creator of all. The reason for this evident
lack is that the reformers were agreed on this subject, which was not a major
point at issue between them and the Roman Church. This was perhaps the last
time at which there was a reasonable degree of unity on this subject, for with
the coming of the Age of Rationalism in the next two centuries, this consensus
broke apart into very disparate views.
G. အကြောင်းပြချက်ခေတ် (The Age of
Rationalism)
seventeenth နှင့်
eighteenth ရာစုနှစ်များတွင်
သိပ္ပံဆိုင်ရာ ရှာဖွေတွေ့ရှိမှုများ ထွန်းကားလာသည်နှင့်အမျှ ကမ္ဘာနှင့်
စကြဝဠာအကြောင်း အတွေးအမြင်သစ်များ ဒဿနိကပညာနယ်ပယ်ထဲသို့ ရောက်ရှိလာခဲ့သည်။
ဂလိုင်လီယို၊ ကက်ပလာ၊ နယူတန်၊ ဟားဗီ စသည့်သူများ၏ ရှာဖွေတွေ့ရှိချက်များက စကြဝဠာ၏
လည်ပတ်ပုံကို စက်ယန္တရားဆန်သော အမြင်သစ်တစ်ခု ဖြစ်ပေါ်စေခဲ့သည်။
ဘုရားသခင်ဖန်တီးထားတော်မူသော သဘာဝဥပဒေများကို လေ့လာရန် စတင်ခဲ့ရာမှ
နောကးနှောင်းတွင် ထိုဥပဒေများကို ဘုရားသခင်နှင့် ခွဲထုတ်လိုက်ကြသည်။
ဆာအိုက်ဇက်နယူတန် (၁၆၄၂–၁၇၂၇) ကိုယ်တိုင်က ဘာသာရေးအရ နက်ရှိုင်းစွာ ယုံကြည်သူဖြစ်သော်လည်း၊
သူတွေ့ရှိခဲ့သော ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ဥပဒေများက အခြားသူများကို ထိုဥပဒေများကို
ဘုရားသခင်မှ ခွဲထုတ်ကာ သီးခြားမြင်စေခဲ့သည်။ စကြဝဠာသည် ကိုယ်ပိုင်အလိုလျောက်
လည်ပတ်နေပြီး၊ ဥပဒေအတိုင်း လည်ပတ်သော်လည်း ထိုဥပဒေများသည် စကြဝဠာတွင်း၌ပင်
သီးသန့်ရှိနေသည်ဟု ယူဆလာကြသည်။
G. The Age of Rationalism
With the rise of scientific inquiry in the seventeenth and eighteenth
centuries, new thoughts and ideas about the world and the universe came into
the philosophical realm. The discoveries of Galileo, Kepler, Newton, Harvey,
and others led to a new and mechanistic view of the operation of the universe.
What started as a study of the laws that God had created in nature ended by
isolating those laws from the God with whom they were at first associated. This
was especially true in the case of Sir Isaac Newton (1642–1727). A devout
Christian himself, he discovered in the world of physical laws things that led
others to develop views that isolated those laws from God. The universe was on
its own, and although it operated by law, those laws came to be seen as inherent
in it.
စကြဝဠာကို
ဘုရားသခင်မှ သီးခြားလွတ်လပ်သည်ဟု မြင်လာသည်နှင့်အမျှ ဖန်ဆင်းရှင်ဘုရားသခင်သည်
ထိုခေတ်ပိုင်းတွေးခေါ်သူများ၏ အတွေးထဲမှ တဖြည်းဖြည်း ပျောက်ကွယ်သွားခဲ့သည်။
ဤသည်မှာ ဒီအိဇင် (Deism) အမြင်ကို
ဖြစ်ပေါ်စေခဲ့သည်။ နာရီလုပ်သမားကြီးတစ်ဦးကဲ့သို့ ဘုရားသခင်သည် ကမ္ဘာကို
ဖန်တီးပြီးနောက်၊ ထိုကမ္ဘာကို ကိုယ်ပိုင်အလိုလျောက် လည်ပတ်စေခဲ့သည်ဟု ယူဆကြသည်။
နာရီကို လို တစ်ခါလှည့်ပြီးနောက် ဘုရားသခင်၏ ကူညီမှုမလိုဘဲ
ကိုယ်တိုင်လည်ပတ်နိုင်သည်ဟု ဆိုကြသည်။ ဤအမြင်က ဘုရားသခင်သည် သဘာဝလောက၏
ပုံမှန်လည်ပတ်မှုကို ဝင်ရောက်စွက်ဖက်ခြင်းမပြုတော့သည်ဟူသော အယူအဆကို ယူဆောင်လာသည်။
ထို့ကြောင့် အံ့ဖွယ်အမှုများ (miracles) နှင့် ပရောဖက်များထံ တိုက်ရိုက်ဗျာဒိတ်ပေးခြင်းများကို
ငြင်းပယ်လိုက်ကြသည်။ မူလဖန်ဆင်းရှင်တစ်ပါးရှိခဲ့ဖူးသည်ဖြစ်စေ၊
ကမ္ဘာဖန်တီးပြီးနောက် ထိုကမ္ဘာကို စိတ်ဝင်စားခြင်းမရှိတော့ဟု ယူဆလာကြသည်။
As the universe came to be seen as independent of God, a divine Creator
receded from the thought of the thinkers of the time. This led to the Deist
view of the universe, the watchmaker’s model. Like a great watchmaker, God had
made the world; but then He had left it to run on its own, according to the
laws that had been created with it. The watch was wound up, and it could now
run on its own without God’s assistance. This brought with it the corollary
that God did not break into the natural operation of this world. Hence miracles
were now ruled out, as was any direct revelation to prophets. There may have
been an original Creator, but after creating the world He took little interest
in it.
ထိုအမြင်ထက်
နောက်ထပ်တစ်ဆင့်တက်၍ လူသားမျိုးနွယ်သည်ပင် နာရီလုပ်သမားဘုရားသခင်ကို မလိုအပ်တော့ဟု
ဆိုလာကြသည်။ စကြဝဠာသည် ကိုယ်ပိုင်အလိုလျောက်သာမက ဘုရားသခင်၏ ကူညီမှုမပါဘဲ
ကိုယ်တိုင်ဖြစ်ပေါ်လာသည်ဟု ယူဆလာကြသည်။ ဤဒဿနိကဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်မှုများသည်
ကမ္ဘာဖန်တီးခြင်းဆိုင်ရာ သမ္မာကျမ်းစာဇာတ်ကြောင်းကို နှစ်မျိုးသော နည်းလမ်းဖြင့်
ထိခိုက်စေခဲ့သည်။ ပထမတစ်မျိုးမှာ သမ္မာကျမ်းစာ ဖန်တီးခြင်းဇာတ်ကြောင်းကို
စာပေဝေဖန်ရေးဖြင့် စိန်ခေါ်ခြင်းဖြစ်ပြီး၊ ဒုတိယတစ်မျိုးမှာ သိပ္ပံပညာက
သမ္မာကျမ်းစာဖန်တီးခြင်းဇာတ်ကြောင်း၏ မမှန်ကန်မှုကို သက်သေပြပြီးဖြစ်သည်ဟု
အခိုင်အမာ ဆိုခြင်းဖြစ်သည်။ ဤနှစ်မျိုးသော သမ္မာကျမ်းစာဇာတ်ကြောင်းကို
အကဲဖြတ်နည်းများသည် ယနေ့တိုင် ရှိနေဆဲဖြစ်ပြီး၊ ဤနေရာတွင် ထိုနည်းလမ်းနှစ်ခုလုံး၏
ဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်မှုနှင့် သမ္မာကျမ်းစာဖန်တီးခြင်းဇာတ်ကြောင်းအပေါ် ၎င်းတို့က
ဖြစ်ပေါ်စေသော စိန်ခေါ်မှုများကို ဆန်းစစ်ထားသည်။
Only one step beyond that view was the idea that the human race did not
need the watchmaker God either. Not only was the universe on its own, but it
arose on its own, spontaneously, without the assistance of the watchmaker.
These philosophical developments impacted the biblical account of Creation in
two different but parallel ways. The first was through literary criticism of
the biblical account, and the second was through the affirmation that science
has demonstrated the inaccuracy of the biblical account of Creation. These two
methods of evaluation of the biblical record continue to this day; the
development of both is examined here, together with some of the challenges they
have posed to the biblical account.
၁. ကမ္ဘာဖန်တီးခြင်းဇာတ်ကြောင်းနှင့်
ကမ္ပတ်ကျမ်း၏ စာပေဝေဖန်ရေး (Literary Criticism of Genesis and the
Creation Account)
ကမ္ဘာဖန်တီးခြင်းဇာတ်ကြောင်းကို
အစောဆုံးဝေဖန်သူတစ်ဦးမှာ ဟော်လန်နိုင်ငံတွင် နေထိုင်ခဲ့သော ဂျူးဒဿနပညာရှင်
ဘန်နီဒစ်စပီနိုဇာ (၁၆၃၂–၁၆၇၇) ဖြစ်သည်။ သို့သော် သူ၏ဝေဖန်ချက်များမှာ
နောက်လာမည့်အရာများအတွက် နိဒါန်းသာဖြစ်သည်။ ခေတ်သစ် ကမ္ပတ်ကျမ်းနှင့်
ကမ္ဘာဖန်တီးခြင်းဇာတ်ကြောင်း၏ စာပေဝေဖန်ရေး၏ အဓိကအစပြုမှုမှာ ပြင်သစ်ဆရာဝန်
ဂျွန်အက်စထရက် (၁၆၈၄–၁၇၆၆) ၏ လက်ရာဖြစ်ပြီး၊ သူသည် ၁၇၅၃ ခုနှစ်တွင် ကမ္ပတ်ကျမ်း၏
ဖွဲ့စည်းပုံဆိုင်ရာ သီအိုရီကို ထုတ်ဝေခဲ့သည်။ အက်စထရက်သည် မောရှေ ရေးသားခြင်းကို
လက်ခံသော်လည်း၊ မောရှေသည် ရင်းမြစ်များကို အသုံးပြု၍ လေးကော်လံဖြင့် စီစဉ်ခဲ့ပြီး၊
နောက်ပိုင်းစာရေးဆရာများက ထိုကော်လံများကို ပြန်လည်စီစဉ်ခဲ့သဖြင့်
ယခုလက်ရှိပုံစံဖြစ်လာသည်ဟု ဆိုသည်။ ကမ္ပတ်ကျမ်း အခန်း၁ နှင့် ၂ တွင် ဘုရားအမည်များ
ကွဲပြားစွာသုံးထားခြင်းကို မတူညီသောရင်းမြစ်များမှ လာခြင်းဟု ရှင်းပြခဲ့သည်။
1. Literary Criticism of Genesis and the Creation
Account
One of the earliest critics of the Creation story was Benedict Spinoza, a
Jewish philosopher who lived in Holland (1632–1677). His comments were,
however, merely a prologue to what was to come. The landmark study, with which
the modern era of literary criticism of Genesis and the Creation story began,
is the work of Jean Astruc, a French physician (1684–1766) who published his
theory of the composition of Genesis in 1753. Astruc held to the Mosaic
authorship of Genesis but proposed that Moses used sources and arranged these
in four columns. Later scribes then rearranged these columns, thus providing
for the present arrangement of the book. He explained the different use of the
divine names in Genesis 1 and 2 as coming from different sources.
အက်စထရက်၏ အယူအဆကို
မကြာမီ တိုးချဲ့ကာ ထိုရင်းမြစ်များကို မောရှေမှ ခွဲထုတ်လိုက်ကြသည်။
ဂျိုဟန်အိုက်ဟွန်း (၁၇၅၂–၁၈၂၇) က ထိုရင်းမြစ်များသည် မောရှေထက် နောက်ကာလ၊
မတူညီသောအချိန်ကာလများတွင် စာရေးဆရာများမှ ဆင်းသက်လာသည်ဟု အဆိုပြုခဲ့သည်။
တစ်ဆယ့်ကိုးရာစုပညာရှင်များက ဤသီအိုရီကို ထပ်မံဖြည့်စွမ်းခဲ့ကြပြီး၊
ဂျူလီယပ်စ်ဝဲလ်ဟောက်ဆန် (၁၈၄၄–၁၉၁၈) ၏ Die Komposition des Hexateuchs und
der historischen Bücher des Alten Testaments (တတိယအကြိမ်ထုတ်ဝေ၊ ၁၈၉၉) တွင် စာရွက်စာတမ်းယူဆချက် (documentary
hypothesis) သည်
အကြီးကျယ်ဆုံး ပေါင်းစပ်မှုကို ရရှိခဲ့သည်။ ဤသီအိုရီသည် ဆက်လက်၍
ပြုပြင်မွမ်းမံမှုများ ရှိနေဆဲဖြစ်သည်။ ယခုအခါ ပါတ်တေ့ချ် (Pentateuch) ၏ အဓိကရင်းမြစ်လေးခု—J၊ E၊ D နှင့် P—သည် ဒါဝိဒ်ခေတ်မှ
နောက်ပိုင်းသိမ်းသွားခံရချိန်အထိ အနှစ် ၅၀၀ ခန့်ကာလအတွင်း ဖြန့်ကျက်ထားသည်ဟု
ဆိုကြသည်။ ကမ္ပတ်ကျမ်း အစပိုင်းအခန်းနှစ်ခန်းကို ဘုရားအမည်များ ကွဲပြားမှုနှင့်
စာပေပုံစံ မတူညီမှုများကို အခြေခံ၍ E ရင်းမြစ်နှင့် J ရင်းမြစ်သို့ သီးခြားသတ်မှတ်ထားသည်။ ထို့ကြောင့်
ဤကမ္ဘာဖန်တီးခြင်းဇာတ်ကြောင်းနှစ်ခုလုံးကို မောရှေ ရေးသားခြင်းမဟုတ်ဘဲ၊
နောက်ပိုင်းကာလ စာရေးဆရာအုပ်စုများမှ မတူညီသောအချိန်များတွင်
ရေးသားခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ ထိုဇာတ်ကြောင်းများသည် သမ္မာကျမ်းသမိုင်းတွင် နောက်ကျစွာ ရေးသားခဲ့ပြီး
မတူညီသော စာရေးဆရာအုပ်စုများမှ ဖြစ်သဖြင့် ယုံကြည်စိတ်ချရသော သမိုင်းအဖြစ်
မယူဆနိုင်တော့ဟု ဆိုကြသည်။ ဂျူးနှင့် ခရစ်ယာန် ရှေးရိုးစွဲစာရေးဆရာများက
စာရွက်စာတမ်းယူဆချက်ကို အကျယ်တဝင့် ဝေဖန်ခဲ့ကြသည်။ ထင်ရှားသူများမှာ ယူ၊ ကက်ဆူတို
(The Documentary Hypothesis, အင်္ဂလိပ်ဘာသာပြန်၊
၁၉၆၁)၊ အမ်၊ အိတ်ချ်၊ ဆီဂယ် (The Pentateuch, ၁၉၆၇) နှင့် အို၊ တီ၊ အလစ် (The
Five Books of Moses, ၁၉၄၃)
တို့ဖြစ်သည်။ ဤဆောင်းပါး၏ အပိုင်း I. B. တွင် စာရွက်စာတမ်းယူဆချက်ကို လိုက်နာသူများကို
အခန်းနှစ်ခန်းလုံးကို တူညီသောစာရေးဆရာတစ်ဦးတည်းနှင့် ချိတ်ဆက်ပေးသော အချက်များကို
ထောက်ပြခး တုံ့ပြန်ထားသည်။ ဇာတ်ကြောင်းနှစ်ခုစလုံးတွင် စကားလုံး၊
အက္ခရာအရေအတွက်နှင့် ဖိစီးသံအလေးပေးမှု အတိအကျကိုက်ညီမှုသည် ကမ္ပတ်ကျမ်း အခန်း၁
နှင့် ၂ ကို ရာစုနှစ်လေးခုခန့် ကွာဝေးသော စာရေးဆရာကျောင်းများမှ
ထုတ်လုပ်ခြင်းမဟုတ်ကြောင်း ရှင်းလင်းစွာ ပြသထားသည်။ ထို့ပြင်
ဘုရားအမည်နှစ်မျိုးသုံးထားခြင်းသည် အခန်းနှစ်ခန်းတွင် ဘုရားသခင်၏
လုပ်ဆောင်ချက်နှင့် ဆိုင်သော ဓမ္မဓိဋ္ဌာန်ကျကျ အဓိပ္ပာယ်ရှိကြောင်း သက်သေပြထားသည်။
It did not take long to extend the idea of Astruc and separate these
sources from Moses. This was done by Johann Eichhorn (1752–1827), who proposed
that these sources originated from different times and scribes long after
Moses. Other scholars of the nineteenth century added to this theory until the
documentary hypothesis came together in its greatest synthesis, that of Julius
Wellhausen (1844–1918) in his work Die
Komposition des Hexateuchs und der historischen Bücher des Alten Testaments
(3rd ed., 1899). This theory has continued to undergo modification. At present
it is said that the four main sources of the Pentateuch—J, E, D, and P—are
distributed over a period of about 500 years, from the days of David to
postexilic times.
The two chapters at the beginning of Genesis are assigned to the E source and the J source, respectively. This is done on the basis of the presence
of different divine names and different literary styles. Thus neither of these
Creation accounts was written by Moses, but by later scribes. Since these
accounts were written late in biblical history and by different groups of
scribes working at different times, they cannot be considered reliable history.
Conservative writers, both Jewish and Christian, have made extensive
critiques of the documentary hypothesis. Notable among these are works by U.
Cassuto (The Documentary Hypothesis,
Eng. trans., 1961), M. H. Segal (The
Pentateuch, 1967), and O. T. Allis (The Five Books of Moses, 1943). Section I. B. of this article has
responded to those who follow the documentary hypothesis by pointing out
features that link the two chapters with the same author. The precise match in
word, syllable, and stress-accent counts between the two narratives clearly
speaks against the production of Genesis 1 and 2 by different scribal schools,
separated by four or more centuries. Furthermore, the use of two divine names
has been shown to have theological meaning related to the function of God in
the two chapters.
The documentary hypothesis fails to recognize the parallel, repetitious
nature of Hebrew literature, both poetry and prose. The account in Genesis 2 is
a parallel repetition of a few select elements found in Genesis 1, as is common
in Hebrew parallel writing. Given that the Creation record is a major statement
of the Hebrew Bible, its parallel repetition is to be expected.
စာရွက်စာတမ်းယူဆချက်သည်
ဟေဗြဲစာပေ၏ ကဗျာနှင့် စာပိုဒ်နှစ်မျိုးလုံးတွင် တွေ့ရသော အပြိုင်ထပ်ကာထပ်ကား
သဘောကို အသိအမှတ်မပြုခဲ့ပေ။ ကမ္ပတ်ကျမ်း အခန်း၂ ရှိ ဇာတ်ကြောင်းသည် ကမ္ပတ်ကျမ်း
အခန်း၁ တွင် ပါဝင်သော အချို့အစိတ်အပိုင်းများကို ရွေးချယ်၍ အပြိုင်ထပ်ကာထပ်ကား
ရေးသားထားခြင်းဖြစ်ပြီး၊ ဟေဗြဲစာပေတွင် ပုံမှန်တွေ့ရသည့်အတိုင်း ဖြစ်သည်။
ကမ္ဘာဖန်တီးခြင်းဇာတ်ကြောင်းသည် ဟေဗြဲသမ္မာကျမ်းစာ၏
အဓိကထုတ်ပြန်ချက်တစ်ခုဖြစ်သဖြင့် အပြိုင်ထပ်ကာထပ်ကား ရေးသားမှုကို
မျှော်လင့်ရမည်ဖြစ်သည်။
In general, scholars tend to come in two different varieties: those who
lump Israel together with the rest of the countries and cultures of the ancient
Near East, and those who tend to separate Israel as distinct and unique.
Literary critics have looked for those elements that separate the two Creation
narratives of Genesis while overlooking those elements that bind the two
narratives together. Above all, they have overlooked the main literary
mechanism that ties them together, repetitive parallelism of thought.
ယေဘုယျအားဖြင့်
ပညာရှင်များကို နှစ်မျိုးခွဲခြားနိုင်သည်။ တစ်မျိုးမှာ ရှေးနီယာအရှေ့ပိုင်း
နိုင်ငံများနှင့် ယဉ်ကျေးမှုများထဲသို့ ဣသရေလကို
ပေါင်းစည်းထည့်သွင်းသူများဖြစ်ပြီး၊ နောက်တစ်မျိုးမှာ ဣသရေလကို ထူးခြားပြီး
သီးခြားဖြစ်သည်ဟု ယူဆသူများဖြစ်သည်။ စာပေဝေဖန်သူများသည် ကမ္ပတ်ကျမ်း၏
ကမ္ဘာဖန်တီးခြင်းဇာတ်ကြောင်းနှစ်ခုကို ခွဲထုတ်ပေးသော အချက်များကို
ရှာဖွေခဲ့ကြပြီး၊ ထိုဇာတ်ကြောင်းနှစ်ခုကို ချိတ်ဆက်ပေးသော အချက်များကို
လျစ်လျူရှုခဲ့ကြသည်။ အထူးသဖြင့် ထိုဇာတ်ကြောင်းနှစ်ခုကို ချိတ်ဆက်ပေးသော
အဓိကစာပေနည်းလမ်း ဖြစ်သည့် အတွေးအခေါ်၏ ထပ်ကာထပ်ကား အပြိုင်ပုံစံကို
လုံးလုံးလျစ်လျူရှုခဲ့ကြသည်။ စာရွက်စာတမ်းယူဆချက်နောက်ပိုင်းတွင်
သမ္မာကျမ်းစာစာသားကို ခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာသော အခြားနည်းလမ်းများလည်း ထွက်ပေါ်လာခဲ့သည်။
ထိုထဲမှ တစ်ခုမှာ ဟွန်မန်ဂန်ကယ် (The Legends of Genesis, ၁၉၀၁) မှ စတင်ခဲ့သော ပုံစံဝေဖန်ရေး (form
criticism) ဖြစ်သည်။
ဤအမြင်သစ်သည် ဇာတ်လမ်းဖြစ်ပေါ်လာရန် အကြောင်းဖန်လာစေသော “ဘဝအခြေအနေ” (setting
in life) ကို အလေးထားပြီး၊
ဇာတ်လမ်းပြောပို့ခဲ့သည့် ယူနစ်များကို စစ်ဆေးသည်။ ဂန်ကယ်သည်
သမ္မာကျမ်းစာကမ္ဘာဖန်တီးခြင်းဇာတ်ကြောင်းကို မက်စိုပိုတေးမီးယား၏ ကေအို့စ် (Chaos)
ဖန်တီးခြင်းဒဏ္ဍရာနှင့်
ချိတ်ဆက်ရန် ကြိုးစားခဲ့သည် (IV. A. ၁ ကိုကြည့်ပါ)။ ကေအို့စ်အဓိပ္ပာယ်သည် ကမ္ပတ်ကျမ်း အခန်း၁ တွင်
သိသာထင်ရှားစွာ မရှိတော့သဖြင့် ဂန်ကယ်က “ပုဂ္ဂိုလ်များ ပိုမိုပါဝင်ပြီး
ဘုရားသခင်နှင့် ကေအို့စ်တို့ တိုက်ခိုက်ပြီးမှ
ကမ္ဘာဖန်တီးခြင်းဇာတ်ကြောင်းပုံစံကို ခန့်မှန်းနိုင်သည်” ဟု ဆိုခဲ့သည် (Gunkel,
၇၄; စာလုံးစောင်းထားသည်)။
ဤနေရာတွင် အဓိကစကားလုံးမှာ “ခန့်မှန်း” ဖြစ်သည်။ ဆိုလိုသည်မှာ ကေအို့စ်သည်
ယနေ့ရှိသော သမ္မာကျမ်းစာစာသားတွင် မရှိတော့သဖြင့်၊ ဇာတ်ကြောင်းကို
ကေအို့စ်တိုက်ခိုက်မှုဇာတ်လမ်းပြောပြရန် ပြန်လည်တည်ဆောက်ရမည်ဟု ဆိုခြင်းဖြစ်သည်။
သို့ဖြင့် ဘပ်ဘီလုံနီယံဒဏ္ဍရီသည် သမ္မာကျမ်းစာကမ္ဘာဖန်တီးခြင်းဇာတ်ကြောင်းကို
ပြန်လည်တည်ဆောက်ရန် စံနှုန်းဖြစ်လာခဲ့သည်။ သို့သော် ထိုဇာတ်ကြောင်းနှစ်ခုစလုံးသည်
တူညီချက် အနည်းငယ်သာရှိသည်။
Other techniques of analyzing the biblical text have followed the
documentary hypothesis. One of these is form criticism, developed first by H.
Gunkel (The Legends of Genesis,
1901). This school of thought emphasizes the “setting in life” that gave rise
to the story and examines the units in which the narration has been
transmitted. Gunkel attempted to connect the biblical Creation story with the
Chaos creation myth of Mesopotamia (see IV. A. 1). Since the chaos theme has
not survived to any significant extent in Genesis 1, Gunkel has affirmed that
“we can conjecture a form of the
account in which more personages appear and in which the world is created after
a conflict of God with Chaos” (Gunkel, 74; italics supplied). The key operative
word here is “conjecture.” In other words, since Chaos is not present in the Bible
text we have today, the account must be reconstructed in such a way as to make
it tell the story of the battle with Chaos. Thus the Babylonian myth becomes
the standard by which the biblical Creation account is reconstructed, even
though the two narratives have very little in common.
၂. ကမ္ပတ်ကျမ်းနှင့်
ကမ္ဘာဖန်တီးခြင်းဇာတ်ကြောင်း၏ သိပ္ပံဝေဖန်ရေး (Scientific Criticism of
Genesis and the Creation Account)
သိပ္ပံပညာရှင်များသည် ဖန်ဆင်းခြင်းအကြောင်းကို ရေလွှမ်းမိုးခြင်းအကြောင်းနှင့်အတူ
ပထမဆုံးဝေဖန်ခဲ့သည့်နည်းလမ်းမှာ ဘူမိဗေဒ၏ တွေ့ရှိချက်များနှင့်
သီအိုရီများဖြစ်သည်။ အခြားသူများက ကြိုတင်လုပ်ဆောင်ခဲ့သော်လည်း
ခေတ်သစ်ဆင့်ကဲဘူမိဗေဒ၏ အခြေခံကို ဂျိမ်းစ်ဟတ်တန် (၁၇၂၆–၁၇၉၇) က တည်ထောင်ခဲ့သည်ဟု
ဆိုနိုင်သည်။ သူသည် သူ၏မွေးရပ်မြေ စကော့တလန်နှင့် အင်္ဂလန်ရှိ ကျောက်လွှာများကို
စစ်ဆေးရင်း ရေစီးဆင်းမှုဖြင့် မြေမျက်နှာသွင်ပြင်ကို ဖြည်းဖြည်းချင်း
တိုက်စားခြင်းနှင့် အနယ်အနှစ်များဖြင့် ကျောက်အလွှာအသစ်များ ဖြစ်ပေါ်လာခြင်းကို
အလေးထားခဲ့သည်။ ဤသည်မှာ ယခုအချိန်တွင် ဖြစ်ပျက်နေသည်များသည် အတိတ်ကာလတွင်လည်း
အမြဲတမ်း ဖြစ်ပျက်ခဲ့သည်ဟု ဆိုသည့် ယူနီဖောမီတေးရီယန်နစ်ဇင် (uniformitarianism)
၏ သီအိုရီအခြေခံကို
ချမှတ်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ ယခုအချိန်ကို အတိတ်ကို နားလည်ရန် အဓိကသော့ချပ်ဟု ယူဆပါက
ယူနီဖောမီတေးရီယန်အယူအဆများသည် အတိတ်ကာလ၏ အချိန်တိုင်းတာမှုဖြစ်လာပြီး
တိုက်စားခြင်းနှင့် အနယ်အနှစ်တင်ခြင်း စက်ဝန်းများကို အကန့်အသတ်မရှိ ရှည်ကြာစေသည်။
ဤအခြေခံအဆိုပြုချက်ဖြင့် ဘူမိဗေဒဆိုင်ရာ အချိန်ကာလကို သမိုင်းကြောင်းအရ မကြာသေးမီက
ဖန်ဆင်းခြင်းနှင့် လုံးဝမကိုက်ညီသည့် အလွန်ရှည်လျားသော ကာလအဖြစ် ချဲ့ထွင်ခဲ့သည်။
ပြင်သစ်လူမျိုး ဂျော့ဂျ်ကူဗီယာ (၁၇၆၉–၁၈၃၂) က ဤနည်းဖြင့် အနယ်အနှစ်တင်ထားသော
ကျောက်အလွှာများရှိ အတိတ်ရှိ သူတို့၏ ဖော့ဆစ်များကို လေ့လာမှုကို ထည့်သွင်းခဲ့သည်။
2. Scientific Criticism of Genesis and the
Creation Account
The first avenue through which the scientific sector has criticized the
Creation account, and the Flood account along with it, has been the findings
and theories of geology. While others preceded him, the foundation of modern
evolutionary geology may be said to have been laid by James Hutton (1726–1797).
As he examined the rock formations of his native Scotland and in England, he
came to place great emphasis upon the slow action of erosion of moving water in
wearing down the land and forming new rocks by deposition. This laid the
theoretical foundation for uniformitarianism, which maintains that what is
today has always been. If one assumes that the present is the all-encompassing
key to the past, the uniformitarian assumptions become the measure of time in
the past, which stretches out to an almost endless procession of cycles of
erosion and deposition. With this basic proposal, geological time was extended
far beyond anything that a recent biblical Creation could encompass. Georges
Cuvier of France (1769–1832) soon added his studies of the fossils to the
strata that were deposited in this way.
၁၉ ရာစုတွင်
အင်္ဂလန်နိုင်ငံသား အမည်မသိသလောက် မြေတိုင်းတာသမား ဝီလျံ “စထရေတာ” စမစ်က ဤစနစ်ကို
ထပ်မံဖြည့်စွက်ခဲ့သည်။ စမစ်သည် သူ၏မြေတိုင်းတာလုပ်ငန်းတွင် တွေ့ရှိခဲ့သော
ကျောက်စနစ်အမျိုးမျိုးကို စုစည်းခဲ့ပြီး သူရင်းနှီးသော ကျောက်အလွှာများအတွက်
“အညွှန်းဖော့ဆစ်” (index fossils) အယူအဆကို
ဖန်တီးခဲ့သည်။ ထို့နောက် အင်္ဂလန်အလယ်ပိုင်း၏ ဘူမိဗေဒမြေပုံကို ဤအခြေခံဖြင့်
ရေးဆွဲခဲ့သည်။ ဤမြေပုံ၏ လက်ခံမှုကောင်းမွန်မှုက သူ့ကို အင်္ဂလန်တစ်ဝှမ်းလုံးအတွက်
ဘူမိဗေဒမြေပုံရေးဆွဲရန် အားပေးခဲ့သည်။ သူသည် ကူဗီယာနှင့် ခေတ်ပြိုင်ဖြစ်သော်လည်း
ပညာရေးအကန့်အသတ်ကြောင့် ကူဗီယာ၏ အလားတူလုပ်ငန်းကို မသိရှိခဲ့ပုံရသည်။
a. Nineteenth century. An obscure English land surveyor named William
“Strata” Smith added to this system by organizing the different rock systems he
found in his work of surveying. Smith worked out the idea of “index fossils”
for the strata of rock with which he was familiar and made a geological map of
central England on this basis. The reception of this map was sufficient to
encourage him to extend the geological mapping project to all parts of England.
He was a contemporary of Cuvier but, because of his limited education, probably
never became familiar with Cuvier’s work of a similar nature.
ဟတ်တန်၊ ကူဗီယာနှင့်
စမစ်၏ လုပ်ငန်းများသည် ဘူမိဗေဒကျောက်အလွှာများနှင့် ပါဝင်သော ဖော့ဆစ်များကို
အနယ်အနှစ်တင်ရန် အလွန်ကြာရှည်သော ကာလများလိုအပ်သည်ဟူသော အယူအဆကို ထောက်ခံခဲ့ပြီး
ချဲ့ထွင်ခဲ့သည်။ ဤတိုးတက်မှု၏ ယန္တရားကို ၁၈၄၄ ခုနှစ်တွင် ထုတ်ဝေခဲ့သည်။
စာအုပ်အမည်မှာ Vestiges of the Natural History of Creation ဖြစ်ပြီး ထုတ်ဝေစဉ်က စာရေးသူကို
မသိရှိခဲ့ပေ။ သူသေဆုံးပြီးမှ ကျော်ကြားသော စာပေထုတ်ဝေသူ ရောဘတ်ချိန်ဘားစ်သည်
စာရေးသူဖြစ်ကြောင်း သိရှိခဲ့သည်။ ဤစာအုပ်တွင် ဖော့ဆစ်များတွင် တွေ့ရှိရသည့်
ကျောက်တုံးများမှ ငါးများ၊ တွားသွားသတ္တဝါများမှ နို့တိုက်သတ္တဝါများနှင့် လူသို့
တိုးတက်မှုသည် ဆင့်ကဲဖြစ်စဉ် သို့မဟုတ် ဆင့်ကဲပြောင်းလဲမှုဖြစ်သည်ဟု ဆိုသည်။
ဆင့်ကဲဖြစ်စဉ်၏ ယန္တရားကို မတင်ပြရသေးသော်လည်း ဤသတ္တဝါများသည် ကြာရှည်သော
ခေတ်များတစ်လျှောက် ဆက်တိုက်ဖြစ်ပေါ်လာသည်ဟူသော အယူအဆသည် ချားလ်စ်ဒါဝင်မတိုင်မီကတည်းက
လည်ပတ်နေခဲ့သည်။
While the work of Hutton, Cuvier, and Smith supported and extended the
idea that vast periods of time were involved in depositing the geological
strata and the fossils they contained, the mechanism for this progression was
published in 1844. The author of the book, Vestiges
of the Natural History of Creation, was not known at the time of its
publication; only after his death was Robert Chambers, well-known publisher of
the Cyclopaedia of English Literature,
recognized as its author. This work held that the progression from
invertebrates to fish, from reptiles to mammals and man, as found in the
fossils, was one of succession or evolution.
While the mechanism of evolution had not yet been proposed, the idea that these
were successive life forms extending over long ages was in circulation well
before Charles Darwin’s time.
ထိုအချိန်တွင်
ယူနီဖောမီတေးရီယန် ဆင့်ကဲဘူမိဗေဒ၏ နိယာမများကို ချားလ်စ်လိုင်ယယ် (၁၇၉၇–၁၈၇၅) က
ပြတ်သားစွာ စုစည်းခဲ့သည်။ ဤချဉ်းကပ်နည်းကို သူ၏ စာအုပ် The Principles of
Geology တွင် တင်ပြခဲ့ပြီး
ပထမတွဲကို ၁၈၃၀ တွင် ထုတ်ဝေခဲ့သည်။ အံ့သြစရာမှာ လိုင်ယယ်သည် သူ၏လုပ်ငန်းမှ
ဆင့်ကဲပြောင်းလဲမှု အကျိုးသက်ရောက်မှုကို ကြာရှည်စွာ ငြင်းပယ်ခဲ့သည်။ သူသည်
ချိန်ဘားစ်၏ Vestiges စာအုပ်ကို
ငြင်းပယ်ခဲ့ပြီး ဒါဝင်၏ သီအိုရီ ထုတ်ဝေသည့်အခါလည်း ငြင်းပယ်ခဲ့သည်။
နောက်ပိုင်းနှစ်များတွင်မှ လက်ခံခဲ့သည်။
In the meantime, the principles of uniformitarian evolutionary geology had
been crystallized by Charles Lyell (1797–1875). This approach to geology was
presented in his book The Principles of
Geology; the first of three volumes was published in 1830. Surprisingly,
Lyell resisted the evolutionary implications of his work for a long time. He
rejected Chambers’ book Vestiges and
resisted Darwin’s theory when it was published. He finally capitulated and
accepted it in his later years.
လိုင်ယယ်၏ Principles
of Geology သည်
လူသိများပြီး သမိုင်းကြောင်းအရ မကြာသေးမီက ဖန်ဆင်းခြင်းအတွက် သမိုင်းကြောင်းတိုသော
ကာလမှ ယူနီဖောမီတေးရီယန် ဘူမိဗေဒ၏ အလွန်ရှည်လျားသော ကာလသို့ ပြန်လည်ဦးတည်ရာတွင်
ကြီးမားသော ဩဇာသက်ရောက်ခဲ့သည်။ ဒါဝင်သည် Beagle ခရီးတွင် လိုင်ယယ်၏ စာအုပ်ကို
ယူဆောင်သွားခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် သူနောက်ပိုင်းတွင် ဖန်တီးခဲ့သော ဇီဝသီအိုရီအတွက်
ဘူမိဗေဒ နိဒါန်းစာအုပ်အဖြစ် ဆောင်ရွက်ခဲ့သည်။ သူ၏ ကိုယ်ပိုင်ဆင့်ကဲသီအိုရီသည်
ရွေးချယ်မှုနှင့် အကောင်းဆုံးရှင်သန်မှုဖြင့် ဆက်ခံမျိုးစိတ်များ ဖြစ်ပေါ်လာရန်
မူတည်ခဲ့သည်။ ဤသည်ကို ၁၈၅၉ တွင် Origin of Species စာအုပ်တွင် ထုတ်ဝေခဲ့သည်။
Lyell’s Principles of Geology
was well known and had a tremendous influence in bringing about a reorientation
from the short biblical chronology for Creation to the extremely long timescale
of uniformitarian geology. Darwin took Lyell’s book along on his voyage on the Beagle; thus it served as a geological
primer for the biological theory that he eventually worked out. His own theory
of evolution depended upon selection and survival of the fittest to develop the
succeeding species. This was published in his book Origin of Species in 1859.
၂၀ ရာစုတွင် ဘူမိဗေဒ၊
ဇီဝဗေဒနှင့် မျိုးဗီဇပညာနယ်ပယ်များတွင် ယနေ့သိပ္ပံပညာရှင်များ၏ အမြင်ကို
ထိခိုက်စေသည့် ဖွံ့ဖြိုးမှုများစွာ ရှိခဲ့သည်။ ဘူမိဗေဒနယ်ပယ်တွင်
ယူနီဖောမီတေးရီယန်နစ်ဇင်မှ ဝေးကွာလာခဲ့သည်။ ယနေ့ဘူမိဗေဒပညာရှင်များ
(ဆင့်ကဲရေးသမားများဖြစ်စေ မဖြစ်စေ) သည် ဘူမိဗေဒကော်လံတွင် ဘေးအန္တရာယ်များစွာ
ရှိခဲ့ကြောင်း အထောက်အထားများကို လက်ခံရန် ပိုမိုသဘောတူကြသည်။ ဤအမြင်နှင့်
ဖန်ဆင်းရေးသမားများ၏ အမြင်ကွာခြားချက်မှာ ဆင့်ကဲဘူမိဗေဒပညာရှင်များက
ဘူမိဗေဒကော်လံတွင် ဘေးအန္တရာယ်များစွာ ရှိခဲ့သည်ဟု မြင်သော်လည်း ဖန်ဆင်းရေးသမားများက
ဤဘေးအန္တရာယ်အများစုကို သမ္မာကျမ်းစာရှိ ရေလွှမ်းမိုးမှု တစ်ခုတည်းတွင်
ထည့်သွင်းလိုကြသည်။ ရေလွှမ်းမိုးမှုအတွက် အထောက်အထားများကို
မည်သို့ပြုလုပ်သည်ဖြစ်စေ ရေလွှမ်းမိုးမှုမတိုင်မီ ဖန်ဆင်းခြင်းကို
မည်သို့မြင်သည်နှင့် သက်ဆိုင်သည်။
A number of creationists opposed these ideas in the nineteenth century,
but theirs was a somewhat different orientation from that of creationists of
the twentieth century. One of the prominent earlier creationists was Louis
Agassiz (1807–1873), who was especially well known for his work with fossil
fish and for observation and theories about the development of glaciers.
ခရစ်ယာန်များ၏
ကမ္ဘာမြင်ကွင်းကို ထိခိုက်စေခဲ့သည့် နောက်နယ်ပယ်တစ်ခုမှာ ရူပဗေဒပညာရှင်များ
ဖွံ့ဖြိုးစေခဲ့သော ရေဒီယိုမက်ထရစ်နည်း (radiometric dating) ဖြစ်သည်။ ဖော့ဆစ်မပါသော
(အနယ်အနှစ်မဟုတ်သော) ကျောက်များရှိ ဒြပ်စင်များကို ရေဒီယိုမက်ထရစ်နည်းဖြင့်
ချိန်းသည်ဆိုပါက ထိုဒြပ်စင်များနှင့် ၎င်းတို့၏ မီးတောင်အနယ်အနှစ်များကို
သန်းနှင့်ချီသော နှစ်များက အတိတ်က ရှိခဲ့သည်ဟု ဆိုသည်။ ဤသည်မှာ ကမ္ဘာဂြိုဟ်သည်
ဖန်ဆင်းခြင်းပတ်လည်မတိုင်မီနှင့် ကမ္ဘာပေါ်တွင် အသက်ရှင်မှု မပေါ်ပေါက်မီ
အကြွင်းမဲ့အခြေအနေတွင် ရှိခဲ့သည်ဟု ခွင့်ပြုပါက ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၁ ရှိ
ခရစ်ယာန်ဖန်ဆင်းခြင်းအမြင်နှင့် ကိုက်ညီသေးသည်။ ရေဒီယိုကာဗွန်နည်း (radiocarbon
dating) ကို သေဆုံးနေသော
သက်ရှိများနှင့် အော်ဂဲနစ်ပစ္စည်းများကို ချိန်းရန် အသုံးပြုသော်လည်း
သမိုင်းနောက်ပိုင်းသို့ ပိုဝေးလေလေ ပိုမမှန်ကန်လေလေ ဖြစ်သည်။
b. Twentieth century. Many developments have taken place in the fields
of geology, biology, and genetics that affect the view of these matters taken
by scientists today. In the field of geology there has been a drift away from
uniformitarianism. Geologists today, evolutionists or not, are more agreeable
to admitting abundant evidence for catastrophes in the geological column. The
difference between this view and that of creationists is that evolutionary
geologists now see multiple catastrophes in the geological column, while
creationists prefer to put most of these into one great catastrophe, the
biblical flood. Whatever one does with evidence for the Flood also affects how
one sees Creation before it.
ဇီဝဗေဒနယ်ပယ်တွင်
မျိုးဗီဇပညာသည် ဆင့်ကဲသီအိုရီအပေါ် အလွန်နက်ရှိုင်းစွာ သက်ရောက်ခဲ့သည်။ ဒါဝင်တွင်
မျိုးဗီဇဗေဒဆိုင်ရာ ဗဟုသုတမှာ ရိုးရှင်းသည်။ သွေးထဲတွင် ပုတစ်စေ့များဖြင့်
အမွေဆက်ခံသည့် လက္ခဏာများ ပို့လွှတ်သည်ဟု သူယုံကြည်ခဲ့သည်။ ဒါဝင်လုပ်ဆောင်နေစဉ်
ဘုန်းတော်ကြီး ဂရီဂေါ မန်ဒယ်က မျိုးဗီဇဖြင့် ထိန်းချုပ်ထားသော အမွေဆက်ခံမှု
ဥပဒေများကို ဖော်ထုတ်ခဲ့သည်။ ကံမကောင်းစွာဖြင့် သူ၏လုပ်ငန်းပျောက်ဆုံးသွားပြီး
ပြန်လည်ရှာဖွေတွေ့ရှိခဲ့ရသည်။ ယခုအခါ လက္ခဏာပြောင်းလဲမှုများသည် မျိုးဗီဇများတွင်
မျိုးဗီဇပြောင်းလဲမှု (mutations) ဖြင့်
ဖြစ်ပေါ်ကြောင်း နားလည်ထားသည်။ ဤသည်မှာ ဆင့်ကဲဖြစ်စဉ်အတွက် ပြဿနာဖြစ်စေသည်။
အကြောင်းမှာ မျိုးဗီဇပြောင်းလဲမှုများသည် အကျိုးရှိထက်
အန္တရာယ်ဖြစ်စေတတ်သောကြောင့်ဖြစ်သည်။ ပြဿနာကို ကျော်လွှားရန် လူဦးရေမျိုးဗီဇပညာ (population
genetics) လေ့လာမှုဖြင့်
ကြိုးစားခဲ့သည်။ မျိုးစိတ်တစ်ခု၏ လူဦးရေတစ်ခုလုံးကို ယူဆပါက အန္တရာယ်ရှိသော
မျိုးဗီဇပြောင်းလဲမှုများကို စာရင်းအင်းအရ ကျော်လွှားပြီး အကျိုးရှိသောများကို
ရွေးချယ်နိုင်သည်။ ၁၉၅၃ တွင် ဝပ်ဆန်နှင့် ခရစ်တို့က DNA မော်လီကျူး၏ နှစ်ချောင်းခွဲ
ခရင်ခွဲပုံစံကို ရှာဖွေတွေ့ရှိခဲ့ခြင်းဖြင့် ဇီဝဗေဒတွင် ကြီးမားသော
တော်လှန်ရေးတစ်ခု ဖြစ်ပေါ်ခဲ့သည်။ ယခုအခါ မျိုးပွားခြင်းတွင် ဖြစ်ပျက်သည်မှာ DNA
၏ နောက်ခံကို
ချည်နှောင်ထားသော အခြေခံစုံတွဲများ ခွဲထွက်သွားပြီး မိဘစုံတွဲ၏ တစ်ဝက်စီက
မျိုးစိတ်အသစ်တစ်ခု ဖန်တီးရန် ပါဝင်သည်။ ဤသည်မှာ မျိုးစိတ်ဆင့်ကဲဖြစ်စဉ်ကို ယူဆရန်
ပိုမိုခက်ခဲစေသည်။ အကြောင်းမှာ ပြဿနာ၏ ကြီးမားမှုနှင့်
ရှုပ်ထွေးမှုကြောင့်ဖြစ်သည်။ လူ့မျိုးဗီဇနှင့် ခရိုမိုဆုန်းများရှိ DNA ၏
အခြေခံစုံတွဲအားလုံးကို ဆုံးဖြတ်ရန် ကြီးမားသော သုတေသနလုပ်ငန်း လုပ်ဆောင်နေသည်။
လူ့ဂျီနုံ (genome) ကို
ဖွဲ့စည်းထားသော အခြေခံစုံတွဲ သုံးဘီလီယံကျော်ရှိသောကြောင့် ဤမျှ တိကျပြီး
ရှုပ်ထွေးသော သတ္တဝါတစ်ခုသည် ဆင့်ကဲဖြစ်စဉ်ဖြင့် ဖြစ်ပေါ်လာနိုင်ခြေမှာ
အလွန်နည်းပါးသည်။ မျိုးဗီဇ၏ အံ့ဖွယ်အမှုများ၏ သက်သေခံချက်သည် “ကျွန်ုပ်တို့ကို
ကြောက်မက်ဖွယ်နှင့် အံ့ဖွယ်ဖန်ဆင်းထားသည်” (ဆာလံ ၁၃၉:၁၄) ဟု သမ္မာကျမ်းစာရေးသူ၏
သက်သေခံချက်နှင့် အတူတူပင်ဖြစ်သည်။
Another field that has impacted the Christian’s view of the world is
radiometric dating as developed by physicists. Radiometric dating, which dates
elements in the nonfossil-becaring (nonsedimentary) rocks, would put those
elements and their volcanic deposition millions of years in the past. This
could still be compatible with the Christian view of the creation in Genesis 1
if one allowed that the primordial planet existed in an inert state before
Creation week and the advent of life on the earth. Radiocarbon dating is used
to date dead organisms, organic material, but the method becomes more and more
inaccurate farther back in history.
In the field of biology, genetics has had the most profound impact upon
the theory of evolution. Darwin had only a rudimentary knowledge of genetics.
He held that inherited characteristics were transmitted by spherules in the
blood. At the same time that Darwin was working, the monk Gregor Mendel worked
out the laws of heredity governed by genetics. Unfortunately, his work was lost
and had to be rediscovered. It is now understood that changes in
characteristics occur through mutations in the genes. This poses a problem for
evolution, because more often than not mutations are harmful rather than
helpful. An attempt was made to overcome the problem through the study of
population genetics. If one takes a whole population of a species one may
statistically overwhelm harmful mutations and select the helpful ones.
A major revolution has taken place in biology with the discovery of the
dual heliacal form of the DNA molecule by Watson and Crick in 1953. What is now
known to happen in reproduction is that the base pairs which bind the backbone
of DNA together unzip, and the halves of the parental pairs join to make a new
member of the species. This makes the evolution of species all the more
difficult to hypothesize because of the immensity and complexity of the
problem. A major research effort is now under way to determine all of the base
pairs in the DNA of human genes and chromosomes. Since there are more than 3
billion base pairs which make up the human genome, the possibility that a being
so precise and complex could have come about through evolution becomes infinitesimally
small. The testimony of the marvelous wonders of genetics is the same as the
testimony of the biblical writer who said that we are “fearfully and
wonderfully made” (Ps. 139:14).
ဆဋ္ဌမနေ့အာဒမ်ဗိုဧဝံဂေလိ
ခရစ်ယာန်များ၏ ပံ့ပိုးမှု
၂၀ ရာစုတွင်
ဆဋ္ဌမနေ့အာဒမ်ဗိုဧဝံဂေလိ ခရစ်ယာန်များသည် ဖန်ဆင်းရေးဝါဒတွင် အဓိက ပံ့ပိုးမှုများ
ပြုလုပ်ခဲ့သည်။ ဤကြိုးပမ်းမှု၏ ပထမဆုံး ခေါင်းဆောင်မှာ ဂျော့ဂျ်မက်ခရီဒီ ပရိုက်စ်
(၁၈၇၀–၁၉၆၃) ဖြစ်သည်။ ဘူမိဗေဒတွင် ကိုယ်တိုင်သင်ယူခဲ့သူဖြစ်ပြီး ပရော်ဖက်ရှင်နယ်
ဘူမိဗေဒပညာရှင်များ၏ ထုတ်ဝေမှုများကို ဝေဖန်ခဲ့သည်။ သူသည်
ဘူမိဗေဒကျောက်အလွှာများတွင် ဖော့ဆစ်များ ဖြန့်ကျက်မှုတွင် စည်းစနစ်မရှိကြောင်း
ငြင်းပယ်ခဲ့ပြီး ဘူမိဗေဒကျောက်အလွှာများသည် နေရာများစွာတွင် စည်းစနစ်မကျကြောင်း
ဆိုခဲ့သည်။ ဘူမိဗေဒပညာရှင်များက နေရာအချို့တွင် ကျောက်အလွှာများ
ပြောင်းပြန်ဖြစ်နေကြောင်း ဝန်ခံသော်လည်း ၎င်းတို့ကို နောက်ကျသော
ကျောက်အလွှာများအောက်သို့ အောက်ကျောက်အလွှာများ တွန်းပို့ခံရသည့် လှည့်စားမှု
ကိုက်ညီမှု (deceptive conformities) ဟု ခေါ်သည်။ ပရိုက်စ်က ဤပြောင်းပြန်ကျောက်အလွှာများသည်
မှန်ကန်သော အစဉ်အတိုင်း အနယ်အနှစ်တင်ခဲ့ခြင်းဖြစ်ပြီး ဘူမိဗေဒပညာရှင်များ၏
သီအိုရီမှားယွင်းကြောင်း ဆိုခဲ့သည်။ သူသည် စာအုပ်များစွာဖြင့် ဤဝေဖန်ချက်များကို
ငြင်းခုံခဲ့သည်- The New Geology (၁၉၂၃)၊
The Predicament of Evolution (၁၉၂၅)၊
Genesis Vindicated (၁၉၄၁)
နှင့် Common-Sense Geology (၁၉၄၆)။
ပရိုက်စ်ကို ၂၀ ရာစု ဖန်ဆင်းရေးဝါဒ လှုပ်ရှားမှု၏ ဖခင်ဟု ခေါ်ဆိုနိုင်သည်။
H. Seventh-day Adventist Contributions
Seventh-day Adventists have made major contributions to creationism in the
twentieth century. The initial leader in this effort was George McCready Price
(1870–1963). Self-taught in geology, he was critical of professional
publications by geologists. He denied that there was order to the distribution
of fossils through the geological strata and held that the geological strata
were out of order in many places. Geologists do admit that in some places the
strata are inverted, but they refer to these as deceptive conformities, which,
they hold, have developed when the lower strata were thrust over the later
strata. Price held that these inverted strata were deposited in the correct
order and thus the theory of geologists was wrong on that point. He argued these
criticisms in a series of books: The New
Geology (1923), The Predicament of
Evolution (1925), Genesis Vindicated (1941),
and Common-Sense Geology (1946).
Price could well be called the father of the twentieth-century creationist
movement.
ပရိုက်စ်သည်
သူ၏ကိုယ်ပိုင်ဘုရားကျောင်းအတွင်းပင် စိန်ခေါ်မှုမရှိခဲ့ပေ။ ပစိဖိတ်ယူနီယံကောလိပ်မှ
ဇီဝဗေဒပါမောက္ခ ဟေရော့ဒ် ဒဗလျူ ကလပ်က ဘူမိဗေဒကျောက်အလွှာများနှင့် ပါဝင်သော
ဖော့ဆစ်များအတွက် ကွဲပြားသော အမြင်ရှိခဲ့သည်။ ကလပ်သည် ပရိုက်စ်ထက်
ကွင်းဆင်းလုပ်ငန်းပိုမိုလုပ်ဆောင်ခဲ့ပြီး ကျောက်အလှှာများနှင့် ၎င်းတို့၏
ဖော့ဆစ်များကို ဆင့်ကဲဘူမိဗေဒပညာရှင်များ ဆိုသည့်အတိုင်း အစဉ်အတိုင်း
တွေ့ရှိကြောင်း နိဂုံးချုပ်ခဲ့သည်။ ထိုနိဂုံးက ဖော့ဆစ်များ၏
အထက်အောက်စီးဆင်းမှုနှင့် ကိုက်ညီသော အနယ်အနှစ်တင်မှုအတွက် အခြားသီအိုရီ
ဖွံ့ဖြိုးစေရန် လိုအပ်ခဲ့သည်။ ကလပ်သည် “ဂေဟစနစ်ဇုန်ခွဲခြားမှု” (ecological
zonation) အယူအဆကို
တင်ပြခဲ့သည်။ ဖော့ဆစ်များသည် သဘာဝတွင် ဂေဟစနစ်ဇုန်များအတိုင်း ပထမဆုံး
နေထိုင်ရာအတိုင်း မြှုပ်နှံခံရခြင်းဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် အောက်ခြေနေသတ္တဝါများကို
ပထမဆုံး မြှုပ်နှံခဲ့သည်။ ငါးများကို နောက်မြှုပ်နှံခဲ့သည်။
ရေကန်နေသတ္တဝါများဖြစ်သော ဖားပိုးများကို ငါးများအထက်တွင် မြှုပ်နှံခဲ့သည်။
နောက်ဆုံးတွင် မြင့်မားသော မြေနေသတ္တဝါများဖြစ်သော နို့တိုက်သတ္တဝါများကို
မြှုပ်နှံခဲ့သည်။ ဤပုံစံသည် ဖော့ဆစ်များ အနယ်အနှစ်တင်ခြင်းဆိုင်ရာ
မေးခွန်းအားလုံးကို မဖြေရှင်းနိုင်သော်လည်း လက်ရှိရရှိနိုင်သော အကောင်းဆုံး
ရှင်းပြချက်အဖြစ် ဖန်ဆင်းရေးသမားများစွာက လက်ခံကြသည်။ (ကလပ် ၁၉၄၆၊ ၁၉၇၇
ကိုကြည့်ပါ။)
Price was not unchallenged, even within his church. A professor of biology
at Pacific Union College, Harold W. Clark, took a different view of the
geological strata and the fossils that they contained. Clark did more field
work than Price had done and came to the conclusion that the strata and their
fossils were found in the order in which evolutionary geologists said they
were. That conclusion required the development of an alternate theory for their
deposition, one that was compatible with the superposition of the fossils.
Clark came up with the idea of “ecological zonation,” that the fossils were
buried in the order in which they occupied their ecological niches in nature.
Thus the bottom dwellers were buried first, the fish were buried next. As swamp
dwellers, the amphibians were buried above the fish, and finally the mammals,
occupants of higher land, were buried last. Although this model does not answer
all questions about the deposition of the fossils, it is accepted by many
creationists as the best explanation currently available. (See Clark 1946,
1977.)
ဆဋ္ဌမနေ့အာဒမ်ဗိုဧဝံဂေလိ
ခရစ်ယာန်များ၏ ဖန်ဆင်းခြင်းအမြင်
ဆဋ္ဌမနေ့အာဒမ်ဗိုဧဝံဂေလိ
ခရစ်ယာန်များသည် ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၁ နှင့် ၂ ရှိ ဖန်ဆင်းခြင်းမှတ်တမ်းကို ၁၈ ရာစုအထိ
အများစုက ယူဆခဲ့သည့်အတိုင်း စာသားအတိုင်း သမိုင်းဆိုင်ရာ မှန်ကန်သည်ဟု ယူဆကြသည်။
ကမ္ဘာဦးကျမ်းတွင် ဘုရားသခင်၏ ဖန်ဆင်းခြင်း တန်ခိုးတော်များကို မှတ်တမ်းတင်ထားသော်လည်း
ထိုမှတ်တမ်းသည် ဤကမ္ဘာပေါ်ရှိ နေထိုင်သူများအတွက် ဘုရားသခင်၏ လုပ်ဆောင်မှု၏
အစသာဖြစ်သည်။ ထိုမှတ်တမ်းသည် သမ္မာကျမ်းတစ်အုပ်လုံးတွင် ဆက်လက်ရှိနေသည်။
ထို့ကြောင့် သမ္မာကျမ်းစ၏ ဖန်ဆင်းခြင်းမှတ်တမ်းသည် ကယ်တင်ခြင်းအစီအစဉ် သမိုင်းကို
နိဒါန်းသာဖြစ်သည်။
V. The Seventh-day Adventist View of Creation
Seventh-day Adventists hold that the record of Creation in Genesis 1 and 2
is literal and historical, just as was largely held until the eighteenth
century. In Genesis we have a record of the mighty acts of God in Creation; but
that record is only the beginning of His work on behalf of the inhabitants of
this planet, for that record continues throughout the Bible. Thus the Creation
account at the beginning of the Bible is but an introduction to the history of
the plan of salvation.
ဆဋ္ဌမနေ့အာဒမ်ဗိုဧဝံဂေလိ
ခရစ်ယာန်များအတွက် ကမ္ဘာဦးကျမ်းဖန်ဆင်းခြင်းဇာတ်လမ်းရှိ ဒြပ်စင်များသည်
သင်္ကေတဆိုင်ရာ သို့မဟုတ် ဝိညာဉ်ရေးရာသာ မဟုတ်ပေ။ ဘုရားသခင်သည် ဖန်ဆင်းပတ်လည်တွင်
ဖန်တီးခဲ့သော ဒြပ်ပစ္စည်းများကို ကောင်းသည်ဟု မြင်ခဲ့သည်၊ အလွန်ကောင်းသည်ဟု
မြင်ခဲ့သည်။ သမ္မာကျမ်းစာအမြင်မှာ ဝိညာဉ်ရေးရာ၏ ကောင်းမှုသည် ဒြပ်ပစ္စည်းအတွင်း
ပါဝင်ပြီး ကောင်းသည်၊ ခွဲထွက်နေခြင်း မဟုတ်ပေ။ ဤသည်မှာ ဂရိဒဿနိကအမြင်နှင့်
ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်သည်။ ဂရိဒဿနိကက ဒြပ်ပစ္စည်းကို ဆိုးသည်ဟု မြင်ပြီး ဝိညာဉ်ရေးရာ
သို့မဟုတ် စံနမူနာကို ကောင်းသည်ဟု မြင်သည်။ ဤမှတ်တမ်းတွင် စာသားအတိုင်း ယူဆထားသော
အထူးအချက်များထဲတွင် အချိန်ကို ရည်ညွှန်းချက်များ ပါဝင်သည်။
အချိန်ဒြပ်စင်များဆိုင်ရာ ဖော်မြူလာကို ပေးထားသည့်အတိုင်း စာသားရေးသူသည် နေ့ညပါသော
စာသားအတိုင်း ၂၄ နာရီပါသော ရက်များကို ရည်ညွှန်းထားကြောင်း ထင်ရှားပြီး ရှင်းလင်းသည်။
ဤသည်မှာ ဖန်ဆင်းပတ်လည်၏ နိဂုံးအဖြစ် သတ္တမနေ့အတွက် အပြည့်အဝ အခြေခံနှင့် အမြစ်ကို
ပေးသည်။ ထိုနေ့သည် ဘုရားသခင် အနားယူသည့်နေ့ဖြစ်ပြီး သူဖန်ဆင်းခဲ့သော
ကောင်းမှုအားလုံးကို အပြည့်အဝ ထည့်သွင်းစဉ်းစားသည့်နေ့ဖြစ်သည်၊ သူ၏ ဖန်ဆင်းမှု
အဆုံးသတ်ခဲ့သော လူသားများပင် ပါဝင်သည်။ ကောင်းသောအကြောင်းပြချက်ဖြင့် ဘုရားသခင်သည်
ထိုနေ့ကို ခွဲထုတ်ခဲ့ပြီး လူသားများအသုံးပြုရန် ကောင်းချီးပေးကာ
သန့်ရှင်းစေခဲ့သည်။
For Seventh-day Adventists, the elements contained in the Genesis Creation
story are not symbolic or spiritual. God saw that the matter that He created
and used during Creation week was good, even very good. The biblical view is
that the good of the spiritual is contained within matter, which is also good,
not isolated or separate from it. This stands in contrast with the view of
Greek philosophy, which has seen matter as bad and the spiritual, or ideal, as
good.
Among the features of this account, which are held to be literal, are the
references to time. Given the formula about the time elements, it is evident
and clear that the writer of the text was referring to literal 24-hour days,
each with its day and night. This gives a full basis and foundation for the
seventh day as the conclusion to Creation week. That day was a day for the rest
of God, in which He took into full account all of the good things that He had
created, even the human beings with which His creative event culminated. For
good reason God set that day apart, and blessed and sanctified it for the use
of human beings.
သဘာဝသည် အပြစ်၏
အကျိုးသက်ရောက်မှုဖြင့် ပျက်စီးခဲ့သော်လည်း သူ၏ ကြီးမားမှုနှင့် လှပမှုကို
ဆက်လက်ဖော်ပြသည်။ နောက်ပိုင်းကျမ်းစာများတွင် ဘုရားသခင်၏ အံ့ဖွယ်ဖန်ဆင်းခြင်းကို
ချီးမွမ်းထားပြီး ဖန်ဆင်းရှင်အဖြစ် ဘုရားသခင်ကို ချီးမွမ်းမှုသည် ပဌမကျမ်းမှ
ဗျာဒိတ်ကျမ်းအထိ ဆက်လက်ရှိနေသည်။
Nature still reveals its grandeur and beauty even though it has been
damaged by the effects of sin. Some of the later texts in the OT praise God for
His wonderful creation, and the praise for God as the Creator continues all the
way to the NT book of Revelation.
ဤဖန်ဆင်းပတ်လည်အတွက်
ရက်စွဲသည် သန်းနှင့်ချီသော နှစ်များမဟုတ်ဘဲ မကြာသေးမီက ထောင်နှင့်ချီသော
နှစ်များသာ ရှိခဲ့သည်။ အကြွင်းမဲ့ ကမ္ဘာဂြိုဟ်သည် ယခင်က ရှိနိုင်သော်လည်း
ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၁ တွင် ဖော်ပြထားသော မကြာသေးမီက ဖန်ဆင်းပတ်လည်တွင်မှ အသက်ကို
ဖန်ဆင်းခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ သဘာဝသည် ဘုရားသခင်အကြောင်း အထွေထွေ ဗျာဒိတ်ကို ပေးသည်။
ဤသည်ကို ကျမ်းစာအဟောင်းနှင့် အသစ်များတွင် အသိအမှတ်ပြုထားသည်။ ဘုရားသခင်၏
ဉာဏ်ပညာနှင့် တန်ခိုးတော်ကို ကြီးမားသော စကြဝဠာနှင့် သေးငယ်သော စကြဝဠာဖြင့်
ပြသသည်။
The date for this Creation week was only a few thousand years ago, in
recent time, not millions of years ago. An inert planet may have been here
before, but life was not created upon it until the recent Creation week that is
described in Genesis 1. Nature provides a general revelation about God. This is
acknowledged in various OT and NT texts. God’s wisdom and power are
demonstrated by the macrocosm and the microcosm of the physical world.
ဘုရားသခင်သည်
သူဖန်ဆင်းခဲ့သောအရာများကို ဆက်လက်အုပ်စိုးထောက်ပံ့သည်။ ကျမ်းစာအဟောင်းအရ
ဣသရေလနိုင်ငံပတ်ဝန်းကျင်နိုင်ငံများအပေါ်နှင့် သူတို့၏ ပဋိညာဉ်မှ လှည့်ထွက်ပြီး
ဆိုးယုတ်စွာ ပြုမူသည့်အခါ ဣသရေလလူမျိုးများအပေါ် တရားစီရင်ရန် သူ၏ တန်ခိုးကို
အသုံးပြုနိုင်သည်။ ဤနောက်ဆုံးခေတ်တွင် ဘုရားသခင်သည် ထိုတန်ခိုးများကို အလားတူ
ပြန်လည်အသုံးပြုမည်။ နောက်ဆုံး ဘေးဒုက္ခ ခုနစ်ပါး (ဗျာဒိတ် ၁၆) တွင် ဘုရားသခင်သည်
ဖန်ဆင်းရှင်နှင့် တရားသူကြီးဖြစ်ကြောင်း ထပ်မံပြသမည်။
God still retains power over what He created. According to the OT, He
could use His power to bring about judgments upon the nations around Israel and
also on the people of Israel themselves when they turned away from Him and His
covenant and acted wickedly. In these last days God will yet utilize those
powers again in the same way. In the seven last plagues (Rev. 16) God will
again demonstrate that He is Creator and Judge.
ထိုအချိန်မတိုင်မီ
အထူးသတင်းစကား ပေးရန်လိုအပ်သည်။ ထိုသတင်းစကားမှာ ဘုရားသခင်ကို ဖန်ဆင်းရှင်အဖြစ်
ဆိုင်ရာဖြစ်သည်။ လူသားများသည် ဘယ်တော့မှထက် မပိုခဲ့သည့်အချိန်တွင် သူ့ကို
ဖန်ဆင်းရှင်အဖြစ် အသိအမှတ်မပြုကြတော့သည့်အခါ ဖန်ဆင်းရှင်ကို ထပ်မံအာရုံစိုက်စေမည့်
သတင်းစကားကို ပေးရမည်။ ဤသတင်းစကားကို ဗျာဒိတ် ၁၄:၆၊ ၇ ရှိ ပဌမကောင်းကင်တမန်၏
သတင်းစကားတွင် အထူးပါဝင်ပြီး ဆဋ္ဌမနေ့အာဒမ်ဗိုဧဝဂေလိ အသင်းတော်က ကြေညာရန်
ခေါ်တော်မူခံရသည်ဟု ခံစားရသည်။ ကမ္ဘာကို ဖန်ဆင်းရှင်ထံ အာရုံစိုက်စေရာတွင်
ဖန်ဆင်းခြင်းကို အမှတ်ရစေရန် ဖန်ဆင်းရှင်ချထားပေးခဲ့သော နေ့ဖြစ်သည့် ဆဋ္ဌမနေ့တွင်
အကောင်းဆုံး ပြုလုပ်နိုင်သော ပူဇော်ခြင်းကိုလည်း အာရုံစိုက်စေသည်။
Before that time a special message needs to be given. It is a message
about God as Creator. At a time when, as never before, humans refuse to
recognize Him as Creator, a message is to be given which calls their attention
to the Creator once more. This message is contained especially in the first
angel’s tidings of Revelation 14:6, 7, a special message which the Seventh-day
Adventist Church feels called to proclaim. In calling the attention of the
world to the Creator, we also call their attention to worship, which is best
carried out on the day that the Creator set aside to commemorate His creation,
the Sabbath.
နောက်ဆုံးတွင်
ဘုရားသခင်၏ တန်ခိုးတော်ကို အသစ်ဖန်ဆင်းခြင်း၊ ကောင်းကင်သစ်နှင့် မြေကမ္ဘာသစ်ကို
ဖန်ဆင်းသည့်အခါ ထပ်မံပြုလုပ်မည်။ မြေကမ္ဘာသည် အပြစ်မှ သန့်စင်ပြီး ဖန်ဆင်းရှင်၏
လက်တော်မှ ထွက်လာမည်။ ဧဒင်ဥယျာဉ်၏ အလှတရားသို့ ပြန်လည်ပြုပြင်ပြီး
ကယ်တင်ခြင်းခံရသူများ၏ နေအိမ်ဖြစ်လာမည်။ ဘုရားသခင်သည် ချစ်ခြင်းမေတ္တာဖြစ်ကြောင်း၊
သူ၏ ချစ်ခြင်းမေတ္တာဖြင့် အရာအားလုံးကို သူ၏ လူများထံ ပြန်လည်ပေးအပ်ခဲ့ကြောင်း
စကြဝဠာတစ်ခုလုံးကို ပြသမည်။ ထို့ကြောင့် ဘုရားသခင်၏ ဖန်ဆင်းခြင်းနှင့်
ရွေးနုတ်ခြင်း တန်ခိုးတော်ကို ကြီးမားသော အငြင်းပွားမှု အဆုံးတွင် အပြည့်အဝ
ပြသမည်။
Finally, the power of God will be exercised again, when He makes His new
Creation, the new heavens and the new earth. Once again the earth will come
forth from the hand of its Creator purified of sin. Restored to its Edenic
beauty, the earth will become the home of the saved and will demonstrate to the
universe that God is love, and that through His love He has restored everything
to His people. Thus the creative and redeeming power of God will be fully
demonstrated at the end of the great controversy.
ဖန်ဆင်းခြင်းဆိုင်ရာ
သမ္မာကျမ်းစာ အချက်အလက်များကို ကြည့်ခြင်းဖြင့် ဆဋ္ဌမနေ့အာဒမ်ဗိုဧဝဂေလိ
အသင်းတော်သည် ဖန်ဆင်းခြင်းအပေါ် တရားဝင်အမြင်ကို ရေးဆွဲပြီး မဲခွဲဆုံးဖြတ်ခဲ့သည်-
In view of the biblical data available on the subject of Creation, the
Seventh-day Adventist Church has drawn up and voted the following official
statement on its view of Creation:
“ဘုရားသခင်သည်
အရာအားလုံး၏ ဖန်ဆင်းရှင်ဖြစ်ပြီး သူ၏ ဖန်ဆင်းမှု စစ်မှန်သော မှတ်တမ်းကို
ကျမ်းစာတွင် ဗျာဒိတ်ပြုထားသည်။ ရက်ခြောက်ရက်တွင် ထာဝရဘုရားသည် ‘ကောင်းကင်နှင့်
မြေကမ္ဘာ’ နှင့် မြေကမ္ဘာပေါ်ရှိ အသက်ရှင်သမျှကို ဖန်ဆင်းပြီး ပဌမပတ်လည်၏
သတ္တမနေ့တွင် အနားယူခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် သူ၏ ပြီးစီးသော ဖန်ဆင်းမှု၏
ထာဝရအမှတ်ရှိအဖြစ် ဆဋ္ဌမနေ့ကို တည်ထောင်ခဲ့သည်။ ပဌမလူနှင့် မိန်းမကို ဘုရားသခင်၏
ပုံသဏ္ဌာန်နှင့် ဖန်ဆင်းခဲ့ပြီး ဖန်ဆင်းခြင်း၏ အထွတ်အထိပ်အဖြစ် ကမ္ဘာကို
အုပ်စိုးရန် ပေးအပ်ခဲ့ပြီး ဂရုစိုက်ရန် တာဝန်ပေးခဲ့သည်။ ကမ္ဘာပြီးစီးသောအခါ
‘အလွန်ကောင်းသည်’ ဖြစ်ခဲ့ပြီး ဘုရားသခင်၏ ဘုန်းတော်ကို ကြေညာခဲ့သည်။ (ကမ္ဘာဦး ၁;
၂; ထွက်မြောက်ရာ ၂၀:၈–၁၁;
ဆာလံ ၁၉:၁–၆; ၃၃:၆၊ ၉; ၁၀၄; ဟေဗြဲ ၁၁:၃။)” (SDA
Yearbook ၁၉၈၁၊ ၅)။
“God is Creator of all things, and has revealed in Scripture the authentic
account of His creative activity. In six days the Lord made ‘the heaven and the
earth’ and all living things upon the earth, and rested on the seventh day of
that first week. Thus He established the Sabbath as a perpetual memorial of His
completed creative work. The first man and woman were made in the image of God
as the crowning work of Creation, given dominion over the world, and charged
with responsibility to care for it. When the world was finished it was ‘very
good,’ declaring the glory of God. (Gen. 1; 2; Ex. 20:8–11; Ps. 19:1–6; 33:6,
9; 104; Heb. 11:3.)” (SDA Yearbook
1981, 5).
အဲလင် ဂျီ ဝှိုက်၏
မှတ်ချက်များ
သဘာဝနှင့် သဘာဝ၏
ဘုရားသခင်
“သဘာဝသည်
တန်ခိုးရှိသော်လည်း သဘာဝ၏ ဘုရားသခင်သည် အကန့်အသတ်မရှိ တန်ခိုးတော်ရှင်ဖြစ်သည်။ သူ၏
လက်ရာများသည် သူ၏ စရိုက်ကို အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုသည်။ ကြီးမားသော လူများ၏
ယူဆချက်များမှ မဟုတ်ဘဲ သူ၏ လက်ရာများမှ သူ့ကို တရားစီရင်သူများသည် အရာအားလုံးတွင်
သူ၏ ရှိနေခြင်းကို မြင်ကြမည်။ ပျော်ရွှင်သော နေရောင်တွင် သူ၏ အပြုံးကို မြင်ကြမည်။
ဆောင်းဦးရှိ ကြွယ်ဝသော လယ်ကွင်းများတွင် သူ၏ ချစ်ခြင်းမေတ္တာနှင့် ဂရုစိုက်မှုကို
မြင်ကြမည်။ မြက်ခင်းစိမ်းလန်းမှု၊ အမျိုးမျိုးသော အရောင်အဆင့်ရှိ လှပသော
ပန်းများနှင့် အမြင့်မတူညီသော သစ်တောများတွင်ပင် ကမ္ဘာကို အလှဆင်ခြင်းသည်
ကျွန်ုပ်တို့ ဘုရားသခင်၏ နူးညံ့သော ဖခင်ဖြစ်မှု ဂရုစိုက်မှုနှင့် သူ၏
သားသမီးများကို ပျော်ရွှင်စေလိုသော ဆန္ဒကို သက်သေခံသည်။”
VI. Ellen G. White Comments
A. Nature and Nature’s God
“Nature is a power, but the God of nature is unlimited in power. His works
interpret His character. Those who judge Him from His handiworks, and not from
the suppositions of great men, will see His presence in everything. They behold
His smile in the glad sunshine, and His love and care for man in the rich
fields of autumn. Even the adornments of the earth, as seen in the grass of
living green, the lovely flowers of every hue, and the lofty and varied trees
of the forest, testify to the tender, fatherly care of our God, and to His
desire to make His children happy.
“မဟာဘုရားသခင်၏
တန်ခိုးတော်သည် ထိုသူ့ကို ကြောက်ရွံ့သောသူတို့အတွက် ပြသခြင်းခံရလိမ့်မည်။
ပရောဖက်ပြုချက်စကားကို နားထောင်ပါ။ ‘ထာဝရ ဘုရားသခင်၊ ကမ္ဘာလောကအဆုံးတိုင်အောင်
ဖန်ဆင်းတော်မူသော ထာဝရဘုရား၊ မင်းသိသလော၊ မကြားဘူးလော။ ထိုသခင်သည်
ပင်ပန်းတော်မူသည်မဟုတ်၊ ပင်ပန်းတော်မူသည်လည်းမဟုတ်။ ထိုသခင်၏ ဉာဏ်တော်ကို
ရှာဖွေခြင်းမရှိ။ အားနည်းသောသူတို့အား တန်ခိုးကို ပေးတော်မူ၏။
ခွန်အားမရှိသောသူတို့အား ခွန်အားကို တိုးပွားစေတော်မူ၏။ လုလင်များပင်
ပင်ပန်းဆင်းရဲ၍ ပင်ပန်းကြလိမ့်မည်။ လုလင်ပလ္လင်များပင်
လုံးလုံးလဲလျောင်ကြလိမ့်မည်။ ထာဝရဘုရားကို စောင့်ဆိုင်းသောသူတို့သည် ခွန်အားကို
အသစ်ပြန်လည်ရရှိကြလိမ့်မည်။ လင်းယုန်တို့လိုငယ်များနှင့် ပျံဝဲတက်ကြလိမ့်မည်။
ပြေးလျှောက်၍ မပင်ပန်းကြရ၊ လျှောက်၍ မမူးမော်ကြရ’” (ST မတ်လ ၁၃၊ ၁၈၈၄)။
“The power of the great God will be exerted in behalf of those that fear
Him. Listen to the words of the prophet: ‘Hast thou not known? Hast thou not
heard, that the everlasting God, the Lord, the Creator of the ends of the
earth, fainteth not, neither is weary? There is no searching of his
understanding. He giveth power to the faint; and to them that have no might he
increaseth strength. Even the youths shall faint and be weary, and the young
men shall utterly fall. But they that wait upon the Lord shall renew their
strength; they shall mount up with wings as eagles; they shall run, and not be
weary; and they shall walk, and not faint’” (ST Mar. 13, 1884).
“ဘုရားသခင်သည်
အရာအားလုံး၏ အခြေခံအုတ်မြစ်ဖြစ်တော်မူ၏။ စစ်မှန်သော သိပ္ပံပညာအားလုံးသည် ထိုသခင်၏
လက်ရာတော်နှင့် လိုက်လျောညီထွေရှိ၏။ စစ်မှန်သော ပညာရေးအားလုံးသည် ထိုသခင်၏
အုပ်ချုပ်မှုကို နာခံခြင်းသို့ ဦးတည်စေသည်။ သိပ္ပံပညာသည် ကျွန်ုပ်တို့အား
အံ့ဖွယ်အမှုများကို အသစ်ဖွင့်ဟပြသည်။ သူမသည် မြင့်မားစွာ ပျံဝဲ၍
နက်နဲသောနေရာများကို ရှာဖွေသည်။ သို့သော် သူမ၏ သုတေသနမှ ဘုရားသခင်၏
ဗျာဒိတ်တော်နှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်သော အရာတစ်ခုမျှ မဆောင်ယူလာချေ။ မသိနားမလည်မှုသည်
သိပ္ပံပညာကို အယူမှားသော ဘုရားသခင်အမြင်ကို ထောက်ခံရန် အသုံးချတတ်သည်။ သို့သော်
သဘာဝစာအုပ်နှင့် ရေးသားထားသော နှုတ်ကပတ်တော်သည် သဘောထားကွဲလွဲခြင်းမရှိ။
တစ်ခုနှင့်တစ်ခု အလင်းရောင်ကို ပေးစွမ်းသည်။ မှန်ကန်စွာ နားလည်ပါက၊
ထိုအရာနှစ်ခုသည် ဘုရားသခင်နှင့် ထိုသခင်၏ ဇာတိပကတိကို ကျွန်ုပ်တို့အား သိစေသည်။
ထိုသခင်သည် မည်သည့်ဉာဏ်ပညာနှင့် ကောင်းမြတ်သော နိယာမမျိုးဖြင့်
အမှုတော်ဆောင်သည်ကို သင်ကြားပေးသည်။ ထို့ကြောင့် ကျွန်ုပ်တို့သည် ထိုသခင်၏
သန့်ရှင်းသော နာမတော်ကို ချီးမွမ်းကိုးကွယ်ရန်နှင့် ထိုသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်ကို
ဉာဏ်ရည်ဉာဏ်သွေးနှင့် ယုံကြည်ရန် ဦးတည်ခြင်းခံရသည်” (ibid. မတ်လ ၂၀၊ ၁၈၈၄)။
“God is the foundation of everything. All true science is in harmony with
His works; all true education leads to obedience to His government. Science
opens new wonders to our view; she soars high and explores new depths; but she
brings nothing from her research that conflicts with divine revelation.
Ignorance may seek to support false views of God by appeals to science; but the
book of nature and the written word do not disagree; each sheds light on the
other. Rightly understood, they make us acquainted with God and His character
by teaching us something of the wise and beneficent laws through which He
works. We are thus led to adore His holy name, and to have an intelligent trust
in His word” (ibid. Mar. 20, 1884).
B. သိပ္ပံပညာနှင့်
သမ္မာကျမ်းစာ “မှန်ကန်စွာ
နားလည်ပါက၊ သိပ္ပံပညာ၏ ဗျာဒိတ်တော်များနှင့် ဘဝအတွေ့အကြုံများသည် သဘာဝတွင်
ဘုရားသခင်၏ အဆက်မပြတ် အမှုတော်ဆောင်ခြင်းကို သမ္မာကျမ်းစာ၏ သက်သေခံချက်နှင့်
လိုက်လျောညီထွေရှိသည်။ “နေဟမိတွင်
မှတ်တမ်းတင်ထားသော သီချင်းတွင် လေဝိလူမျိုးများသည် ‘သခင်တစ်ပါးတည်းသာလျှင်
သခင်ဖြစ်တော်မူ၏။ ကောင်းကင်ကို၊ ကောင်းကင်များထဲက ကောင်းကင်ကို၊ ထိုအရာအားလုံး၏
ကြယ်စင်များကို၊ မြေကြီးကို၊ ထိုအရာအားလုံးကို၊ ပင်လယ်များကို၊ ထိုအရာအားလုံးကို
ဖန်ဆင်းတော်မူ၍ ထိုအရာအားလုံးကို ထိန်းသိမ်းတော်မူ၏’ ဟု သီဆိုခဲ့ကြသည် (နေဟမိ
၉:၆)။
B. Science and the Bible
“Rightly understood, both the revelations of science and the experiences
of life are in harmony with the testimony of Scripture to the constant working
of God in nature.
“In the hymn recorded by Nehemiah, the Levites sang, ‘Thou, even Thou, art
Lord alone; Thou hast made heaven, the heaven of heavens, with all their host,
the earth, and all things that are therein, the seas, and all that is therein,
and Thou preservest them all’ (Neh. 9:6).
“ဤမြေကြီးနှင့်ပတ်သက်၍
သမ္မာကျမ်းစာသည် ဖန်ဆင်းခြင်းအမှုကို ပြီးစီးပြီးဖြစ်ကြောင်း ကြေညာထားသည်။
‘ကမ္ဘာအခြေခံချခဲ့စဉ်ကတည်းက အမှုတော်များ ပြီးစီးခဲ့ပြီ’ (ဟေဗြဲ ၄:၃)။ သို့သော်
ဘုရားသခင်၏ တန်ခိုးတော်သည် ထိုသခင် ဖန်ဆင်းတော်မူသော အရာများကို
ဆက်လက်ထိန်းသိမ်းရန် ယနေ့တိုင် ပြသနေဆဲဖြစ်သည်။ တစ်ကြိမ် စက်ယန္တရားကို
လှုပ်ရှားစေပြီးနောက် ထိုစက်ယန္တရားသည် ၎င်း၏ ကိုယ်ပိုင်စွမ်းအင်ဖြင့်
ဆက်လက်လည်ပတ်နေသောကြောင့် နှလုံးခုန်သံသည် ခုန်နေခြင်းမဟုတ်၊
အသက်ရှူသံတစ်ခုပြီးတစ်ခု ဆက်လက်ရှိနေခြင်းမဟုတ်။ အသက်ရှူသံတိုင်း၊
နှလုံးခုန်သံတိုင်းသည် ကျွန်ုပ်တို့ အသက်ရှင်၍ လှုပ်ရှား၍ ရှိနေရာ ထိုသခင်ထံတွင်
ဂရုစိုက်ခြင်း၏ သက်သေဖြစ်သည်။ အင်းဆက်အနည်းဆုံးမှသည် လူသားအထိ၊ အသက်ရှင်သော
သတ္တဝါတိုင်းသည် နေ့စဉ်နှင့်အမျှ ထိုသခင်၏ ကရုဏာတော်ပေါ်တွင် မှီခိုနေရသည် … ။
“As regards this earth, Scripture declares the work of creation to have
been completed. ‘The works were finished from the foundation of the world’
(Heb. 4:3). But the power of God is still exercised in upholding the objects of
His creation. It is not because the mechanism once set in motion continues to
act by its own inherent energy that the pulse beats, and breath follows breath.
Every breath, every pulsation of the heart, is an evidence of the care of Him
in whom we live and move and have our being. From the smallest insect to man,
every living creature is daily dependent upon His providence … .
“သဘာဝ၏
နက်နဲသောအရာများကို အနက်ရှိုင်းဆုံး လေ့လာသောသူသည် မိမိ၏ မသိနားမလည်မှုနှင့်
အားနည်းချက်ကို အပြည့်အဝ သဘောပေါက်လာလိမ့်မည်။ သူမရောက်နိုင်သော နက်နဲမှုများနှင့်
အမြင့်များ၊ ထိုးဖောက်၍မရနိုင်သော လျှို့ဝှက်ချက်များ၊ သူမဝင်ရောက်ရသေးသော
ကျယ်ပြန့်သော အမှန်တရားနယ်ပယ်များ ရှိနေကြောင်း သူ သဘောပေါက်လာလိမ့်မည်။
နယူတန်ကဲ့သို့ ‘ကျွန်ုပ်သည် ပင်လယ်ကမ်းစပ်တွင် ကစားနေသော ကလေးတစ်ယောက်လိုသာ
ဖြစ်ခဲ့သည်။ ကျောက်စရစ်ခဲများနှင့် ခွံများကို ရှာဖွေနေခဲ့ပြီး၊ ကြီးမားသော
အမှန်တရားသမုဒ္ဒရာသည် ကျွန်ုပ်ရှေ့တွင် မဖော်ထုတ်ရသေးဘဲ ရှိနေခဲ့သည်’ ဟု
ပြောဆိုရန် အသင့်ဖြစ်လာလိမ့်မည်။
“He who studies most deeply into the mysteries of nature will realize most
fully his own ignorance and weakness. He will realize that there are depths and
heights which he cannot reach, secrets which he cannot penetrate, vast fields
of truth lying before him unentered. He will be ready to say, with Newton, ‘I
seem to myself to have been like a child on the seashore finding pebbles and
shells, while the great ocean of truth lay undiscovered before me.’
“The deepest students of science are constrained to recognize in nature
the working of infinite power. But to man’s unaided reason, nature’s teaching
cannot but be contradictory and disappointing. Only in the light of revelation
can it be read aright. ‘Through faith we understand’ (Heb. 11:3)” (Ed 130–134).
“သိပ္ပံပညာကို
အနက်ရှိုင်းဆုံး လေ့လာသောသူများပင် သဘာဝတွင် အနန္တတန်ခိုးတော်၏
အမှုတော်ဆောင်ခြင်းကို အသိအမှတ်ပြုရန် မလွှဲမရှောင် ဖြစ်နေကြသည်။ သို့သော်
လူ့အကူအညီမဲ့သော အတ္တဉာဏ်အတွက် သဘာဝ၏ သင်ကြားချက်သည် ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်၍
စိတ်ပျက်စရာသာဖြစ်နေလိမ့်မည်။ ဗျာဒိတ်တော်၏ အလင်းရောင်ဖြင့်သာ မှန်ကန်စွာ
ဖတ်ရှုနိုင်သည်။ ‘ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် ကျွန်ုပ်တို့ နားလည်ကြသည်’ (ဟေဗြဲ ၁၁:၃)” (Ed
၁၃၀–၁၃၄)။
C. Authentic History of the Beginning of Our World
“The Bible is the most instructive and comprehensive history that has ever
been given to the world. Its sacred pages contain the only authentic account of
the Creation. Here we behold the power that ‘stretched forth the heavens, and
laid the foundations of the earth.’ Here we have a truthful history of the
human race, one that is unmarred by human prejudice or human pride … .
C. ကျွန်ုပ်တို့ကမ္ဘာ၏
အစပိုင်း၏ စစ်မှန်သော သမိုင်း “သမ္မာကျမ်းစာသည်
ကမ္ဘာပေါ်တွင် ပေးအပ်ခဲ့ဖူးသော အသိပေးဆုံးနှင့် အပြည့်အဝဆုံး သမိုင်းဖြစ်သည်။
၎င်း၏ သန့်ရှင်းသော စာမျက်နှာများတွင် ဖန်ဆင်းခြင်း၏ တစ်ခုတည်းသော စစ်မှန်သော
မှတ်တမ်းပါရှိသည်။ ဤနေရာတွင် ‘ကောင်းကင်ကို ဆန့်ထုတ်တော်မူပြီး မြေကြီး၏
အခြေခံအုတ်မြစ်ကို ချထားတော်မူသော’ တန်ခိုးတော်ကို ကျွန်ုပ်တို့ မြင်တွေ့ရသည်။
ဤနေရာတွင် လူသားမျိုးနွယ်၏ စစ်မှန်သော သမိုင်းတစ်ခုရှိသည်။ ထိုသမိုင်းသည်
လူ့ဘက်လိုက်မှု သို့မဟုတ် လူ့မာန်မာနဖြင့် မည်သည့်အရာမျှ မညစ်ညမ်းခဲ့ချေ … ။“သဘာဝနှင့်
ခရစ်ယာန်ဘာသာကြားတွင် သဟဇာတဖြစ်မှုရှိသည်။ အကြောင်းမှာ နှစ်ခုစလုံးတွင် တူညီသော
ရေးသားသူရှိသောကြောင့်ဖြစ်သည်။ သဘာဝစာအုပ်နှင့် ဗျာဒိတ်စာအုပ်သည် တူညီသော
ဘုရားသခင်၏ အမှုတော်ဆောင်ခြင်းကို ညွှန်ပြကြသည်။ သဘာဝတွင် သင်ယူရမည့်
သင်ခန်းစာများရှိသည်။ ဘုရားသခင်၏ စာအုပ်မှလည်း နက်နဲသော၊ စိတ်အားထက်သန်သော၊
အရေးကြီးလှသော သင်ခန်းစာများ သင်ယူရမည်ဖြစ်သည်” (RH သြဂုတ်လ ၁၉၊ ၁၈၈၄)။
“There is harmony between nature and Christianity; for both have the same
Author. The book of nature and the book of revelation indicate the working of
the same divine mind. There are lessons to be learned in nature; and there are
lessons, deep, earnest, and all-important lessons, to be learned from the book
of God” (RH Aug. 19, 1884).
“ကမ္ဘာ၏ အစမှသည်
သမိုင်းကို ကမ္ဘာလောက်တွင် ကာလတစ်လျှောက် ပါဝင်ထားသည်မှာ ကမ္ဘာဦးကျမ်းဖြစ်သည်။
ထိုနေရာတွင် ဘုရားသခင်ကို မေ့လျော့ပြီး ထိုသခင်၏ လမ်းကို စွန့်ပစ်ကာ
တရားဓမ္မရှိသူနှင့် တရားဓမ္မရှိသူကို၊ ဖြောင့်မတ်သူနှင့် မတရားသူကို၊
ကယ်တင်ခြင်းခံရသူနှင့် ကယ်တင်ခြင်းမခံရသူကို ခွဲခြားပေးသော နာခံခြင်း၏
အမှတ်အသားကို စွန့်ပစ်သော လူမျိုးအားလုံး ဖျက်ဆီးခံရလိမ့်မည်ဟု ဗျာဒိတ်ပြုထားသည် …
။
“The history of the world from the beginning is contained in Genesis.
There it is revealed that all nations who forget God and discard His way and
His sign of obedience, which distinguishes between the just and the unjust, the
righteous and the wicked, the saved and the unsaved, will be destroyed … .
“သန့်ရှင်းသော
ဝိညာဉ်တော်၏ လှုံ့ဆော်မှုအောက်တွင် မောရှေရေးသားခဲ့သော သန့်ရှင်းသော သမိုင်း၏
ဘုရားသခင်၏ ဒဿနိကကို လူတိုင်းလေ့လာရန် ထာဝရဘုရားခေါ်တော်မူသည်။ မြေကြီးပေါ်တွင်
ပထမဆုံး ထားရှိခဲ့သော မိသားစုသည် ဤမြေကြီး၏ သမိုင်းနိဂုံးချိန်ထိ ရှိလာမည့်
မိသားစုအားလုံး၏ နမူနာဖြစ်သည်။ ဤသမိုင်းတွင် လူသားမျိုးနွယ်အတွက် ဘုရားသခင်၏
အစီအစဉ်ကို နားလည်ရန် လေ့လာစရာများစွာရှိသည်။ ထိုအစီအစဉ်ကို ရှင်းလင်းစွာ
သတ်မှတ်ထားပြီး၊ ဆုတောင်းပြီး အပ်နှံထားသော ဝိညာဉ်သည် အစမှ ဤမြေကြီး၏
သမိုင်းနိဂုံးချိန်ထိ ဘုရားသခင်၏ အကြံအစည်နှင့် ရည်ရွယ်ချက်ကို သင်ယူသူ
ဖြစ်လာလိမ့်မည်။ ခမည်းတော်နှင့် တစ်ဆူတည်းဖြစ်တော်မူသော ယေရှုခရစ်တော်သည်
အလုံးစုံသော တိုးတက်မှု၏ အဓိက လှုပ်ရှားသူ၊ လူသားမျိုးနွယ်၏ သန့်စင်ခြင်းနှင့်
ချီးမြှောက်ခြင်း၏ အရင်းအမြစ်ဖြစ်တော်မူကြောင်း သူ သဘောပေါက်လာလိမ့်မည်” (3MR
၁၈၄)။
“The Lord calls upon all to study the divine philosophy of sacred history,
written by Moses under the inspiration of the Holy Spirit. The first family
placed upon the earth is a sample of all families which will exist till the
close of time. There is much to study in this history in order that we may
understand the divine plan for the human race. This plan is plainly defined,
and the prayerful, consecrated soul will become a learner of the thought and
purpose of God from the beginning till the close of this earth’s history. He
will realize that Jesus Christ, one with the Father, was the great mover in all
progress, the One who is the source of all the purification and elevation of
the human race” (3MR 184).
“ကျွန်ုပ်တို့ကမ္ဘာ၏
အစောပိုင်းသမိုင်း၊ လူ့ဖန်ဆင်းခြင်းနှင့် လူ့ပြုတ်ကျခြင်းကို သိရှိရန်
ကျွန်ုပ်တို့သည် သမ္မာကျမ်းစာပေါ်တွင် မှီခိုနေရသည်။ ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်ကို
ဖယ်ရှားပါက အတုအယောင်များနှင့် ခန့်မှန်းချက်များကိုသာ ကျန်ရစ်မည်ဖြစ်ပြီး၊
အမှားကို လက်ခံခြင်း၏ အကျိုးဆက်အနေဖြင့် ဉာဏ်ရည်အားနည်းခြင်းကို ရရှိမည်ဖြစ်သည်။
မြေကြီး၏ မူလအစ၊ ဖုံးလွှမ်းထားသော ကယ်ရီယမ်ပြုတ်ကျခြင်းနှင့်
ကျွန်ုပ်တို့ကမ္ဘာသို့ အပြစ်ဝင်ရောက်လာခြင်း၏ စစ်မှန်သော သမိုင်းကို ကျွန်ုပ်တို့
လိုအပ်သည်။ သမ္မာကျမ်းစာမရှိပါက ကျွန်ုပ်တို့သည် မှားယွင်းသော သီအိုရီများဖြင့်
ရူးသွပ်သွားလိမ့်မည်။ စိတ်သည် အယူသီးမှုနှင့် မမှန်ကန်သော အယူအဆများ၏
အာဏာရှင်ဆန်မှုအောက်တွင် ရှိနေမည်။ သို့သော် ကျွန်ုပ်တို့ကမ္ဘာ၏ အစ၏ စစ်မှန်သော
သမိုင်းကို ပိုင်ဆိုင်ထားသောကြောင့်၊ လူ့ခန့်မှန်းချက်များနှင့် မယုံကြည်ရသော
သီအိုရီများဖြင့် ကျွန်ုပ်တို့ကိုယ်ကို ကန့်သတ်ရန် မလိုအပ်ချေ” (MM ၈၉)။
“We are dependent on the Bible for a knowledge of the early history of our
world, of the creation of man, and of his fall. Remove the word of God, and
what can we expect than to be left to fables and conjectures, and to that
enfeebling of the intellect which is the sure result of entertaining error. We
need the authentic history of the origin of the earth, of the fall of the
covering cherub, and of the introduction of sin into our world. Without the
Bible, we should be bewildered by false theories. The mind would be subjected
to the tyranny of superstition and falsehood. But having in our possession an
authentic history of the beginning of our world, we need not hamper ourselves
with human conjectures and unreliable theories” (MM 89).
“ဘုရားသခင်၏ ဉာဏ်နှင့်
လက်တော်သည် ခြောက်သွေ့ခြင်းအားဖြင့် ဖန်ဆင်းခြင်း၏ မှတ်တမ်းကို သန့်ရှင်းစွာ
ထိန်းသိမ်းထားတော်မူသည်။ ကျွန်ုပ်တို့ကမ္ဘာ၏ ဖန်ဆင်းခြင်းနှင့်ပတ်သက်သော
စစ်မှန်သော မှတ်တမ်းကို ပေးသော ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်တစ်ခုတည်းသာဖြစ်သည်” (RH
နိုဝင်ဘာလ ၁၁၊ ၁၉၀၉)။
“The divine Mind and Hand has preserved through the ages the record of
creation in its purity. It is the Word of God alone that gives to us an
authentic account of the creation of our world” (RH Nov. 11, 1909).
D. ဘုရားသခင်သည်
ရှိပြီးသား ပစ္စည်းကို အကြွေးမတင် “ကျွန်ုပ်တို့ကမ္ဘာကို
ဖန်ဆင်းရာတွင် ဘုရားသခင်သည် ရှိပြီးသား ပစ္စည်း သို့မဟုတ် အရာဝတ္ထုကို
အကြွေးမတင်ခဲ့ချေ။ ‘မြင်ရသောအရာများသည် မြင်နိုင်သောအရာများမှ မဖန်ဆင်းခဲ့ချေ’။
ဆန့်ကျင်ဘက်အားဖြင့်၊ ပစ္စည်းရေးရာ သို့မဟုတ် ဝိညာဉ်ရေးရာ အရာအားလုံးသည် ထာဝရဘုရား
ယေဟောဝါ၏ အသံတော်နှင့် ရပ်တည်လာပြီး ထိုသခင်၏ ရည်ရွယ်ချက်အတွက်
ဖန်ဆင်းခြင်းခံရသည်။ ကောင်းကင်နှင့် ထိုအရာအားလုံး၏ ကြယ်စင်များ၊ မြေကြီးနှင့်
ထိုအရာအားလုံးသည် ထိုသခင်၏ လက်တော်၏ လက်ရာသာမက၊ ထိုသခင်၏ နှုတ်တော်၏ အသက်ရှူသံဖြင့်
ဖြစ်တည်လာခဲ့သည်။
D. God Not Indebted to Preexisting Matter
“In the formation of our world, God was not beholden to preexistent
substance or matter. ‘For the things that are seen were not made of the things
which do appear.’ On the contrary, all things, material or spiritual, stood up
before the Lord Jehovah at His voice, and were created for His own purpose. The
heavens and all the host of them, the earth and all things that are therein,
are not only the work of His hand, they came into existence by the breath of
His mouth.
“ထာဝရဘုရားသည်
တစ်နာရီတိုတောင်းသော အချိန်အတွင်း သဘာဝတစ်ခုလုံး၏ ပုံစံကို ဖျက်ဆီးနိုင်သည်ဟု
သက်သေပြခဲ့သည်။ ထိုသခင်သည် အရာများကို ပြောင်းပြန်လှန်နိုင်၍ လူတို့၏
အခိုင်အမာဆုံး တည်ဆောက်မှုများကို ဖျက်ဆီးနိုင်သည်။ ‘တောင်များကို ရွှေ့တော်မူ၏။
ဒေါသတော်ဖြင့် ထိုတောင်များကို မှောက်လျက်ထားတော်မူ၏။ မြေကြီးကို ၎င်း၏နေရာမှ
ရွှေ့ပြောင်းတော်မူ၏။ ထိုမြေကြီး၏ လှိုင်းများ တုန်လှုပ်ခြင်းနှင့် ထိုသခင်၏
ဆူပူခြင်းကို အံ့သြခြင်းခံရသည်။ တောင်များ ထိုသခင်ကို ကြောက်ရွံ့၍ တုန်လှုပ်ကြပြီး
တောင်ကုန်းများ အရည်ပျော်ကြသည်။ ထိုသခင်၏ ရှေ့တော်တွင် မြေကြီး မီးလောင်သည်’” (3MR
၂၀၈)။
“The Lord had given evidence that by His power He could in one short hour
dissolve the whole frame of nature. He can turn things upside down, and destroy
the things that man has built up in his most firm and substantial manner. ‘He
removeth the mountains; he overturneth them in his anger, he sweepeth the earth
out of its place, and the billows thereof tremble and are astonished at his
reproof; the mountains quake at him, and the hills melt, and the earth is
burned in his presence’” (3MR 208).
“ဘုရားသခင်သည်
သိပ္ပံနှင့် အနုပညာ၏ ရှာဖွေတွေ့ရှိမှုများတွင် အလင်းရောင်များစွာ ကမ္ဘာပေါ်သို့
လောင်းချခွင့်ပေးထားသည်။ သို့သော် သိပ္ပံပညာရှင်ဟု ကိုယ်တိုင်ဆိုသူများသည်
ဤအကြောင်းအရာများကို လူ့အမြင်ဖြင့်သာ ဆင်ခြင်ပါက မှားယွင်းမှုသို့ ရောက်တတ်သည်။
နှုတ်ကပတ်တော်ဖြင့် မလမ်းညွှန်ပါက အကြီးကျယ်ဆုံး ဉာဏ်ရည်များပင် သိပ္ပံနှင့်
ဗျာဒိတ်တော်၏ ဆက်နွယ်မှုကို စုံစမ်းရာတွင် ရူးသွပ်သွားတတ်သည်။ ဖန်ဆင်းရှင်နှင့်
ထိုသခင်၏ လက်ရာတော်များသည် သူတို့၏ နားလည်မှုထက် ကျော်လွန်နေသည်။ ထို့ကြောင့်
သဘာဝနိယာမများဖြင့် ရှင်းပြ၍မရနိုင်သောကြောင့် ကျမ်းစာသမိုင်းကို မယုံကြည်ရဟု
ကြေညာတတ်သည်။
“God has permitted a flood of light to be poured upon the world in the
discoveries of science and art; but when professedly scientific men reason upon
these subjects from a merely human point of view, they are sure to err. The
greatest minds, if not guided by the Word of God, become bewildered in their
attempts to investigate the relations of science and revelation. The Creator
and His works are beyond their comprehension; and because these cannot be
explained by natural laws, Bible history is pronounced unreliable.
“ကျမ်းစာမှတ်တမ်းများ၏
ယုံကြည်နိုင်မှုကို မေးခွန်းထုတ်သူများသည် သူတို့၏ ကျောက်ဆူးကို လွှတ်ချခဲ့ကြပြီး
သူတို့သည် သမ္မာတရားမဲ့ခြင်း၏ ကျောက်ဆောင်များပေါ်တွင် ရိုက်ခတ်ခံနေရသည်။
ဖန်ဆင်းရှင်နှင့် ထိုသခင်၏ လက်ရာတော်များကို သူတို့၏ မပြည့်စုံသော သိပ္ပံပညာဖြင့်
တိုင်းတာနိုင်စွမ်းမရှိသည်ကို တွေ့ရှိသောအခါ၊ ဘုရားသခင်၏ တည်ရှိမှုကို
မေးခွန်းထုတ်ကာ အနန္တတန်ခိုးကို သဘာဝအား သတ်မှတ်တတ်သည်။
“Those who question the reliability of the Scripture records have let go
their anchor and are left to beat about upon the rocks of infidelity. When they
find themselves incapable of measuring the Creator and His works by their own
imperfect knowledge of science, they question the existence of God and
attribute infinite power to nature.
“စစ်မှန်သော
သိပ္ပံပညာတွင် ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်၏ သင်ကြားချက်နှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်သော
အရာမရှိနိုင်ချေ။ အကြောင်းမှာ နှစ်ခုစလုံးသည် တူညီသော
ရေးသားသူရှိသောကြောင့်ဖြစ်သည်။ နှစ်ခုစလုံးကို မှန်ကန်စွာ နားလည်ခြင်းသည် အမြဲတမ်း
သဟဇာတဖြစ်မှုကို သက်သေပြလိမ့်မည်။ အမှန်တရား၊ သဘာဝတွင်ဖြစ်စေ ဗျာဒိတ်တွင်ဖြစ်စေ၊
အမြင်ပုံစံအားလုံးတွင် ကိုယ်နှင့်ကိုယ် သဟဇာတဖြစ်သည်။ သို့သော် ဘုရားသခင်၏
ဝိညာဉ်တော်ဖြင့် မထွန်းလင်းသော စိတ်သည် ထိုသခင်၏ တန်ခိုးတော်နှင့်ပတ်သက်၍ အမြဲတမ်း
အမှောင်ထဲတွင် ရှိနေလိမ့်မည်။ ဤသည်မှာ သိပ္ပံနှင့်ပတ်သက်သော လူ့အတွေးအခေါ်များ
ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်၏ သင်ကြားချက်နှင့် မကြာခဏ ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်ရခြင်း၏
အကြောင်းရင်းဖြစ်သည်” (8T ၂၅၇၊
၂၅၈)။
“In true science there can be nothing contrary to the teaching of the Word
of God, for both have the same Author. A correct understanding of both will
always prove them to be in harmony. Truth, whether in nature or in revelation,
is harmonious with itself in all its manifestations. But the mind not
enlightened by God’s Spirit will ever be in darkness in regard to His power.
This is why human ideas in regard to science so often contradict the teaching
of God’s Word” (8T 257, 258).
“ဘုရားသခင်သည်
ကမ္ဘာကို ဖန်ဆင်းတော်မူစဉ် ပစ္စည်းကို ဖန်ဆင်းခြင်းမပြုခဲ့ဟူသော သီအိုရီသည်
အခြေခံမရှိချေ။ ကျွန်ုပ်တို့ကမ္ဘာကို ဖန်ဆင်းရာတွင် ဘုရားသခင်သည် ရှိပြီးသား
ပစ္စည်းကို အကြွေးမတင်ခဲ့ချေ။ ဆန့်ကျင်ဘက်အားဖြင့်၊ ပစ္စည်းရေးရာ သို့မဟုတ်
ဝိညာဉ်ရေးရာ အရာအားလုံးသည် ထာဝရဘုရား ယေဟောဝါ၏ အသံတော်နှင့် ရပ်တည်လာပြီး ထိုသခင်၏
ရည်ရွယ်ချက်အတွက် ဖန်ဆင်းခြင်းခံရသည်” (ibid. ၂၅၈၊ ၂၅၉)။
“The theory that God did not create matter when He brought the world into
existence is without foundation. In the formation of our world, God was not
indebted to preexisting matter. On the contrary, all things, material or
spiritual, stood up before the Lord Jehovah at His voice and were created for
His own purpose” (ibid. 258, 259).
“God’s government included not only the inhabitants of heaven, but of all
the worlds that He had created; and Lucifer had concluded that if he could
carry the angels of heaven with him in rebellion, he could carry also all the
worlds” (PP 41; see GC 497).
E. အနှစ်သာရသည်
မြေကြီးနှင့် အတူတူ အသက်ကြီးသည် “ဘုရားသခင်သည်
ကျွန်ုပ်တို့အား ယုံကြည်ရုံသာမက နာခံရန်အတွက်လည်း ပညတ်တော်များ ပေးထားတော်မူသည်။
မဟာယေဟောဝါသည် မြေကြီး၏ အခြေခံအုတ်မြစ်ကို ချထားစဉ်၊ ကမ္ဘာတစ်ခုလုံးကို
လှပမှုဖြင့် ဖုံးလွှမ်းပြီး လူသားအတွက် အကျိုးရှိသော အရာများဖြင့် ဖြည့်စွမ်းပြီး၊
ကုန်းမြေနှင့် ပင်လယ်၏ အံ့ဖွယ်အရာများအားလုံးကို ဖန်ဆင်းပြီးနောက်၊
အနှစ်သာရတ်နေ့ကို စီမံပြီး သန့်ရှင်းစေတော်မူခဲ့သည်” (4T ၂၄၇)။“မြေကြီး၏ အခြေခံအုတ်မြစ်ကို ချထားစဉ်
အနှစ်သာရတ်၏ အခြေခံအုတ်မြစ်ကို ချထားခဲ့ပြီး၊ နံနက်ကြယ်များ တစ်ပြိုင်နက်
သီချင်းဆိုကြပြီး ဘုရားသခင်၏ သားတော်များအားလုံး ဝမ်းမြောက်စွာ အော်ဟစ်ကြသည် …
ဘုရားသခင်သည် ပညတ်တော်ကို ပေးတော်မူခဲ့ပြီး ဆယ်ပညတ်တော်၏ စတုတ္ထပညတ်တွင် ထိုသခင်၏
အနှစ်သာရတ်နေ့ဖြစ်သည်။ ကောင်းကင်နှင့် မြေကြီး ဖန်ဆင်းခြင်းကို အမှတ်ရစေရန်အတွက်
ကျွန်ုပ်တို့ လောကီအလုပ်များမှ ခွာထွက်၍ ထိုနေ့ကို စောင့်ထိန်းခဲ့သည်” (RH ဇူလိုင်လ ၁၅၊ ၁၈၉၀)။
E. The Sabbath as Old as the Earth Itself
“God has given us His commandments, not only to be believed in, but to be
obeyed. The great Jehovah, when He had laid the foundations of the earth, had
dressed the whole world in the garb of beauty, and had filled it with things
useful to man—when He had created all the wonders of the land and the
sea—instituted the Sabbath day and made it holy” (4T 247).
“When the foundations of the earth were laid, then was laid the foundation
of the Sabbath, and the morning stars sang together, and all the sons of God
shouted for joy … God gave His law, and in the fourth precept of the Decalogue
is His Sabbath, the very day on which we have turned aside from worldly
business in order to observe it as a memorial of the creation of the heaven and
the earth” (RH July 15, 1890).
“လူသားသည်
စတုတ္ထပညတ်ကို အမြဲနာခံခဲ့ပါက ကမ္ဘာပေါ်တွင် သမ္မာတရားမဲ့သူ တစ်ယောက်မျှ
မရှိခဲ့လိမ့်မည်။ အကြောင်းမှာ ထိုပညတ်သည် ထာဝရဘုရားသည် ကောင်းကင်၊ မြေကြီး၊
ပင်လယ်နှင့် ထိုအရာအားလုံးကို ဖန်ဆင်းတော်မူသည်ဟု သက်သေခံသောကြောင့်ဖြစ်သည်။
ထို့ကြောင့် ထာဝရဘုရားသည် အနှစ်သာရတ်နေ့ကို ကောင်းကြီးပေးတော်မူပြီး
သန့်ရှင်းစေတော်မူခဲ့သည်” (1SAT ၂၃၃)။“အနှစ်သာရတ်သည်
လူသားအားလုံးအတွက် ဖန်ဆင်းခြင်းခံရပြီး လူသားပြုတ်ကျမှုမတိုင်မီ ဧဒင်ဥယျာဉ်တွင်
စီမံခြင်းခံရသည်။ ဖန်ဆင်းရှင်သည် ထိုနေ့ကို ‘ငါ့သန့်ရှင်းသောနေ့’ ဟု
ခေါ်တော်မူသည်။ ခရစ်တော်သည် ကိုယ်တော်ကိုယ်တိုင် ‘အနှစ်သာရတ်၏ သခင်’ ဟု
ကြေညာတော်မူသည်။ ဖန်ဆင်းခြင်းမှ စတင်၍ လူသားမျိုးနွယ်နှင့် အတူတူ အသက်ကြီးပြီး
လူသားအတွက် ဖန်ဆင်းခြင်းခံရသောကြောင့် လူသားတည်ရှိသမျှ ကာလပတ်လုံး
တည်ရှိနေလိမ့်မည်” (ST နိုဝင်ဘာလ
၁၂၊ ၁၈၉၄)။
“If man had always obeyed the fourth commandment there never would have
been an infidel in the world, because it testified that the Lord made the
heaven and the earth, the sea and all that in them is; wherefore the Lord
blessed the Sabbath day, and hallowed it” (1SAT 233).
“The Sabbath was made for all mankind, and was instituted in Eden before
the fall of man. The Creator called it ‘my holy day.’ Christ announced Himself
as ‘the Lord of the Sabbath.’ Beginning with creation, it is as old as the
human race, and having beien made for man it will exist as long as man shall
exist” (ST Nov. 12, 1894).
F. သိပ္ပံပညာ၊
စစ်မှန်သော သိပ္ပံနှင့် မှားယွင်းသော သိပ္ပံ၊ နှင့် ဗျာဒိတ်တော် “လူများစွာအတွက်
သိပ္ပံသုတေသနသည် ကျိန်စာဖြစ်လာခဲ့သည်။ သူတို့၏ အကန့်အသတ်ရှိသော စိတ်များသည်
အလွန်အားနည်းသောကြောင့် ဟန်ချက်ပျက်သွားတတ်သည်။ သူတို့သည် သိပ္ပံပညာ၏ အမြင်များကို
ကျမ်းစာထွက်ဆိုချက်များနှင့် မညှိုင်းယှဉ်နိုင်ကြပေ။ ထို့ကြောင့် သမ္မာကျမ်းစာကို
‘မှားယွင်းစွာ သိပ္ပံဟု ခေါ်သော’ စံနှုန်းဖြင့် စမ်းသပ်ရမည်ဟု ထင်မှတ်ကြသည်။
ထိုသို့ဖြင့် သူတို့သည် ယုံကြည်ခြင်းမှ လွန်ကျူး၍ နတ်ဆိုးဖြင့်
လှည့်စားခြင်းခံကြရသည်။ လူများသည် ဖန်ဆင်းရှင်ထက် ပိုမို ပညာရှိရန်
ကြိုးပမ်းခဲ့ကြသည်။ လူ့ဒဿနိကသည် ထာဝရကာလပတ်လုံး ဘယ်တော့မျှ မဖော်ပြမည့်
နက်နဲသောအရာများကို ရှာဖွေပြီး ရှင်းပြရန် ကြိုးပမ်းခဲ့သည်။ ဘုရားသခင်သည်
ကိုယ်တော်ကိုယ်တိုင်နှင့် ကိုယ်တော်၏ ရည်ရွယ်ချက်များကို ဖော်ပြထားသမျှကို လူများ
ရှာဖွေပြီး နားလည်ခဲ့ပါက၊ ယေဟောဝါ၏ ဘုန်းတန်ခိုး၊ မဟာမြတ်မှုနှင့် တန်ခိုးတော်ကို
ထိုကဲ့သို့ အမြင်ရရှိမည်ဖြစ်ပြီး၊ သူတို့၏ ကိုယ်ပိုင်သေးငယ်မှုကို သဘောပေါက်၍
ကိုယ်တော်နှင့် ကိုယ်တော်၏ သားသမီးများအတွက် ဗျာဒိတ်ပြုထားသမျှဖြင့်
ကျေနပ်မည်ဖြစ်သည်” (4SP ၃၄၅)။
F. Science, True and False, and Revelation
“To many, scientific research has become a curse; their finite minds are
so weak that they lose their balance. They cannot harmonize their views of
science with Scripture statements, and they think that the Bible is to be
tested by their standard of ‘science falsely so called.’ Thus they err from the
faith, and are seduced by the devil. Men have endeavored to be wiser than their
Creator; human philosophy has attempted to search out and explain mysteries
which will never be revealed, through eternal ages. If men would but search and
understand what God has made known of Himself and His purposes, they would
obtain such a view of the glory, majesty, and power of Jehovah, that they would
realize their own littleness, and would be content with that which has been
revealed for themselves and their children” (4SP 345).
“ကမ္ဘာကြီးကို
ဖန်ဆင်းတော်မူသောသူ၊ မြင့်သောတောင်များကို ဖြစ်တည်စေတော်မူသောသူ၊
နက်ရှိုင်းသောရေတွင်းများကို ဖွင့်လှစ်တော်မူသောသူ၊
ကြီးမားသောကျောက်ဆောင်များနှင့် မြင့်မားသောသစ်ပင်များကို ဖန်ဆင်းတော်မူသောသူသည်
လူသားတို့အား ဤမြေကြီးနှင့် ကောင်းကင်ဘုံ၏ အံ့ဖွယ်အမှုများကို တန်ဖိုးထားတတ်သော
စွမ်းရည်၊ ခရစ်တော်က ထိုအရာများမှ ဆွဲထုတ်တော်မူသော သင်ခန်းစာများကို နားလည်တတ်သော
စွမ်းရည်ကို ပေးသနားတော်မူခဲ့သည်။ သို့ရာတွင် လူ့ဉာဏ်ပညာသည် ဤသင်ခန်းစာများကို
မူလဖန်တီးနိုင်ခဲ့သည် မဟုတ်၊ ဘုရားသခင်သည် အထံတော်၌ သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်အားဖြင့်
လေ့လာတွေ့မြင်မှုကို သန့်ရှင်းစေမှသာလျှင် လူသားတို့သည် ထိုသင်ခန်းစာများကို
နားလည်နိုင်မည် ဖြစ်သည် …။
“He who created the world and made the lofty mountains, who opened the
fountains of the great deep, who formed the mighty rocks and the lofty trees,
has given man power to appreciate these wonders of earth and heaven, power to
understand the lessons drawn from them by Christ. But human intelligence could
never have originated these lessons, and neither can man understand them only
as God by His Holy Spirit sanctifies the observation … .
“လူ့အကြောင်းပြချက်ကို
သိပ်ပြီး ယုံကြည်စရာ မရှိချေ။ ယနေ့ ခရစ်တော်သည် ဤကမ္ဘာပေါ်တွင် ရှိနေတော်မူလျှင်
ကျောင်းသားငယ်လေးများပင် သူ့အား ပညာရပ်ဆိုသည်များကို ကြွားဝါပြောဆိုကြလိမ့်မည်။
သို့ရာတွင် ခရစ်တော်က ဤသို့ မိန့်ဆိုတော်မူလိမ့်မည်။ ‘လူတစ်ယောက်သည် သခင်နှစ်ပါးကို
မကျွေးမွေးနိုင်’” (RH ဇူလိုင်
၃၊ ၁၉၀၀)။
“Little confidence can be placed in human reasoning. Were Christ in the
world today, the veriest stripling in the schools would prate to him of
so-called science. But Christ would answer: ‘No man can serve two masters’” (RH
July 3, 1900).
G.၁၈၉၀
ရေလွှမ်းမိုးခြင်းနှင့်ပတ်သက်သော ထုတ်ပြန်ချက်များ “ကမ္ဘာ့မျက်နှာပြင်တစ်ခုလုံးသည်
ရေလွှမ်းမိုးခြင်းအခါ၌ ပြောင်းလဲသွားခဲ့သည်။ အပြစ်ကြောင့် တတိယအကြိမ်
ကြောက်မက်ဖွယ် ကျိန်ခြင်းသည် ထိုမြေကြီးပေါ်သို့ သက်ရောက်ခဲ့သည်။ ရေများ
တဖန်လျော့နည်းလာသောအခါ တောင်ကုန်းများနှင့် တောင်တန်းများကို ကျယ်ပြန့်ပြီး
ရွှံ့နွံများသော ပင်လယ်ကြီးဖြင့် ဝိုင်းရံခံရသည်။ နေရာအနှံ့၌ လူများနှင့်
တိရစ္ဆာန်များ၏ ရုပ်အလောင်းများ ပြန့်ကျဲနေသည်။ ထိုအလောင်းများ
ပုပ်သိုးပျက်စီးပြီး လေကို ညစ်ညမ်းစေခြင်းမှ ကာကွယ်ရန် သခင်ဘုရားသည် ထိုအရာများကို
ဆက်လက်ထားခွင့် မပြုတော်မူချေ။ ထို့ကြောင့် မြေကြီးကို ကြီးမားသော
သင်္ချိုင်းကုန်းတစ်ခု ဖြစ်စေတော်မူခဲ့သည်။ ရေများကို အခြောက်ခံရန်အတွက်
ရည်ရွယ်ချက်ဖြင့် ဖြစ်ပေါ်စေတော်မူသော ပြင်းထန်သော လေတိုက်ခတ်မှုသည် ရေများကို
အင်အားကြီးစွာ ရွေ့လျားစေခဲ့ပြီး အချို့နေရာများ၌ တောင်ထိပ်များကို ပင်
ဖြတ်တောက်သွားစေကာ သစ်ပင်များ၊ ကျောက်ဆောင်များနှင့် မြေကြီးများကို လူသေများ၏
အလောင်းများအပေါ်သို့ ပုံထားခဲ့သည်။ ထိုနည်းဖြင့်ပင် ရေလွှမ်းမိုးခြင်းမတိုင်မီ
ကမ္ဘာကို စည်ပင်ဝဥ်းရဲစေပြီး အလှဆင်ခဲ့သော ငွေ၊ ရွှေ၊ ရွေးချယ်ထားသော သစ်သားများနှင့်
အဖိုးတန်ကျောက်မျက်ရတနာများကို လူသားတို့၏ မျက်စိနှင့် ရှာဖွေခြင်းမှ
ဖုံးကွယ်ထားခဲ့သည်။ ရေများ၏ ပြင်းထန်သော လှုပ်ရှားမှုသည် ထိုဘဏ္ဍာများပေါ်တွင်
မြေကြီးနှင့် ကျောက်ဆောင်များကို ပုံထားပြီး အချို့ကိစ္စများ၌ တောင်များပင်
ဖြစ်ပေါ်စေခဲ့သည်” (PP ၁၀၇၊
၁၀၈)။
G.1890 Statements Concerning the Flood
“The entire surface of the earth was changed at the Flood. A third
dreadful curse rested upon it in consequence of sin. As the water began to
subside, the hills and mountains were surrounded by a vast, turbid sea.
Everywhere were strewn the dead bodies of men and beasts. The Lord would not
permit these to remain to decompose and pollute the air, therefore He made of
the earth a vast burial ground. A violent wind which was caused to blow for the
purpose of drying up the waters, moved them with great force, in some instances
even carrying away the tops of the mountains and heaping up trees, rocks, and
earth above the bodies of the dead. By the same means the silver and gold, the
choice wood and precious stones, which had enriched and adorned the world
before the Flood, and which the inhabitants had idolized, were concealed from
the sight and search of men, the violent action of the waters piling earth and
rocks upon these treasures, and in some cases even forming mountains above
them” (PP 107, 108).
H. ရေလွှမ်းမိုးခြင်းဖြင့်
ဖြစ်ပေါ်လာသော ပြောင်းလဲမှုများ၏ သက်သေများ “ကျောက်ဆောင်များသည် မြေကြီးပေါ်ရှိ
အဖိုးတန်အရာများအနက်မှ တစ်ခုဖြစ်ပြီး ပညာနှင့် အသိပညာ၏ ဘဏ္ဍာများ ပါဝင်သည်။
ကျောက်ဆောင်များနှင့် တောင်များတွင် ဘုရားသခင်သည် ဆိုးယုတ်သူများကို
ရေလွှမ်းမိုးခြင်းအားဖြင့် မြေကြီးပေါ်မှ ဖျက်ဆီးတော်မူခဲ့ကြောင်း
မှတ်တမ်းတင်ထားသည်။ မြေမျက်နှာပြင်၏ ကျိုးပဲ့မှုသည် ကြီးမားသော
ကျောက်ဆောင်များနှင့် မြင့်မားသော တောင်တန်းများတွင် သခင်ဘုရား၏ တန်ခိုးတော်သည်
လူသားတို့၏ ဒုစရိုက်ကျူးလွန်မှုကြောင့် ဤသို့ပြုလုပ်တော်မူခဲ့ကြောင်း
ဖော်ပြထားသည်။ မျက်စိရှုံ့တွေ့ရသော အမြဲတမ်း ပြောင်းလဲနေသော ရှုခင်းများသည်
ပညာတော်ရှိသော ဘုရားသခင်၏ အမှုဖြစ်ပြီး ကြီးကျယ်ခမ်းနားသော အမှုတော်များတွင်
လူသားတို့သည် အသက်ရှင်တော်မူသော ဘုရားသခင်ရှိကြောင်း၊ တန်ခိုးတော်သည်
အကန့်အသတ်မရှိကြောင်း ခံစားသိမြင်နိုင်ရန် ဖြစ်သည်။ အံ့ဖွယ်ကြီးမားသော
ဘုန်းတန်ခိုးအမှုတော်များသည် ဝိညာဉ်ကို သန့်စင်စေရန်၊ လူ့သဘာဝ၏ ကြမ်းတမ်းမှ8ကို နူးညံ့စေရန်၊
ကိုယ်ကျင့်တရား တည်ဆောက်ရာတွင် ကူညီရန် ရည်ရွယ်သည်” (3MR ၂၁၇)။
H. Evidence of Changes Made by the Flood
“The rocks are among the precious things of earth, containing treasures of
wisdom and knowledge. In the rocks and mountains are registered the fact that
God did destroy the wicked from off the earth by a flood, and the broken
surface of the earth reveals, in the gigantic rocks and towering mountains,
that the Lord’s power has done this because of the wickedness of man in the
transgression of His law. The ever-varying scenery that meets the eye is the
work of the God of wisdom, that in His stupendous works men may discern that
there is a living God whose power is unlimited. The marvelous works of majesty
are to refine the soul and to soften the roughness of man’s nature, to help him
in character building” (3MR 217).
I. တောင်များနှင့်
တောင်တည်ဆောက်ခြင်းအကြောင်း “ကျွန်မအလွန်ပင်ပန်းနွမ်းနယ်နေသဖြင့်
ထိုင်ခုံပေါ်လှဲအိပ်ခဲ့ပြီး နှစ်နာရီကြာ အိပ်ပျော်သွားခဲ့ရာ စိတ်ဝင်စားဖွယ်
ရှုခင်းအချို့ကို လက်လွတ်ခဲ့ရသည်။ သို့သော် ကျန်ရှိသော ခရီးတွင် တတ်နိုင်သမျှ
အမြောက်အမြား ခံစားခဲ့ကြသည်။ “ထိုနေရာသည်
ကြီးကျယ်ခမ်းနားလှသည်။ ရေကန်များ၊ ချောက်ကြီးများ၊ ချိုင့်ဝှမ်းများ၊ ထူးဆန်းသော
ပုံသဏ္ဍာန်ရှိသော ကျောက်ဆောင်ကြီးများ ရှိသည်။ တောင်ထိပ်များသည်
တောင်ထိပ်များအပေါ်မှ မြင့်တက်နေသည်။ အချို့မှာ သစ်ပင်များဖြင့် အလှဆင်ထားပြီး
အချို့မှာ ထိပ်ဖျားထက်ထိ စိုက်ပျိုးထားသည်။ ထိုနေရာများသို့ လမ်းကြောင်းများသည်
ဇစ်ဇဂ်ပုံစံ ဖြစ်နေပြီး အလွန်မြင့်သော နေရာများတွင် အိမ်များ
မည်သို့ဆောက်လုပ်ကြသည်၊ ဥယျာဉ်များ မည်သို့ပြုလုပ်ကြသည်၊ ထိုနေရာတွင်
မည်သို့နေထိုင်ကြသည်ဆိုသည်ကို ကျွန်မတို့ အံ့ဩခဲ့ရသည်။ တောင်ထိပ်များပေါ်တွင် ဘုရားကျောင်းများ
ဆောက်လုပ်ထားပြီး ရွာများသည် တောင်ချိုင့်များအတွင်း တည်ရှိနေသည် …။
I. On Mountains and Mountain Building
“I was so very weary I lay down on the seat and slept for two hours, and
in doing this lost some interesting part of the scenery, but we made as much as
possible of the rest of the journey.
“It was grand and magnificent. There were lakes and gorges and canyons and
towering rocks, some of remarkable appearance. The mountain peaks, rising above
mountain peaks. Some adorned with trees, some cultivated to the very top. The
trail to them went zigzag, and how they could build their houses, and make
their gardens and live up so high was a mystery to us. Chapels were built on
the mountain heights, and villages were nestled in the mountain gorges … .
“ကျွန်မတို့သည်
အံ့အားသင့်ခြင်းနှင့် ပြည့်စုံနေကြသည်။ ဘုရားသခင်၏ ကြီးကျယ်သော အမှုတော်များကို
ကြည့်ရှုရခြင်းကို နှစ်သက်ကြပြီး မည်သည့်အခါမျှ ပင်ပန်းနွမ်းနယ်ခြင်း မရှိကြ။
ဤနေရာတွင် တိုက်ကြီးတစ်ခုလုံး၏ အရှည်တစ်လျှောက် ဆန့်တန်းနေသော တောင်တန်းများကို
တွေ့ရသည်။ ထိုတောင်များသည် ပုံမှန်မဟုတ်သော ကြီးမားသော နံရံကဲ့သို့ တစ်ခုပေါ်တစ်ခု
ပုံထားပြီး တိမ်တိုက်များထက်ပင် မြင့်တက်နေသည်။ တောင်များကို
အမြဲထိန်းသိမ်းထားတော်မူသော ထိုဘုရားသခင်သည် ဤကြီးမားသော တောင်တန်းများထက် ပို၍
မပြောင်းမလဲ ခိုင်ခံ့သော ကတိတော်များကို ကျွန်ုပ်တို့အား ပေးသနားတော်မူခဲ့သည်။
ဘုရားသခင်၏ နှုတ်မြွက်တော်သည် မျိုးဆက်များတစ်လျှောက် အစဉ်အမြဲ တည်ရှိနေလိမ့်မည်”
(ibid. ၂၁၄)။
“We are filled with awe. We love to gaze upon the grandeur of God’s works,
and are never weary. Here is a range of mountains extending the whole length of
a continent piled up one above another like a massive irregular wall reaching
even above the clouds. That God who keeps the mountain in position has given us
promises that are more immutable than these grand old mountains. God’s Word
will stand forever from generation to generation” (ibid. 214).
၇။ ကိုးကားစာအုပ်များ
ဘရူဂျီမန်း၊
ဝေါ်လ်တာ။ ကမ္ဘာဦးကျမ်း။ အနက်ဖွင့်စီးရီး၊ အတွဲ ၁။ အတ္တလန်တာ၊ ဂျွန်နောက်စ်၊ ၁၉၈၂။
ကတ်ဆူတို၊ အမ်ဘတ်တို။
ကမ္ဘာဦးကျမ်းအပေါ် အဘိဓာန်။ အပိုင်း ၁၊ အာဒံမှ နောဧအထိ။ ဂျေရူဆလင်၊ မဂ္ဂနက်စ်၊
၁၉၈၉။
ကလာ့ခ်၊ ဟေရော့ဒ်
ဒဗလျူ။ ရေလွှမ်းမိုးမှုသီအိုရီအသစ်။ အန်ဂွင်း၊ ကယ်လီဖိုးနီးယား၊
သိပ္ပံစာအုပ်ထုတ်ဝေရေး၊ ၁၉၄၆။
———။
ကမ္ဘာဦးကျမ်းဆိုင်ရာ အငြင်းပွားမှု။ ဝါရှင်တန်ဒီစီ၊ ရီဗျူးအန်ဟဲရက်၊ ၁၉၇၇။
ကော်ဖင်၊ ဟေရော့ဒ်
ဂျီ။ ဒီဇိုင်းဖြင့် ဖြစ်တည်လာခြင်း။ ဝါရှင်တန်ဒီစီ၊ ရီဗျူးအန်ဟဲရက်၊ ၁၉၈၃။
“ကမ္ဘာလုံးဆိုင်ရာ
ရေလွှမ်းမိုးမှု၏ သက်သေများ”။ ဆဋ္ဌမနေ့ အဒ်ဗင်တစ်သမ္မာကျမ်းအဘိဓာန်တွင်။
ဝါရှင်တန်ဒီစီ၊ ရီဗျူးအန်ဟဲရက်၊ ၁၉၅၃။ အတွဲ ၁၊ စာမျက်နှာ ၆၄–၉၈။
ဖိုင်းနီဂန်၊ ဂျက်။
သမ္မာကျမ်းဆိုင်ရာ ခေတ်နှစ်စဉ်လက်စွဲ။ ပရင့်စတန်၊ ပရင့်စတန်တက္ကသိုလ်စာအုပ်တိုက်၊
၁၉၆၄။
ဂန်ကယ်၊ ဟာမန်။
ကမ္ဘာဦးကျမ်း၏ ဒဏ္ဍာရီများ။ နယူးယောက်၊ ရှော့ခန်၊ ၁၉၆၄။
ဟေးဆယ်၊ ဂါဟတ် အက်ဖ်။
“ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၁ ရှိ ကောင်းကင်နှင့်မြေကြီးဖြစ်တည်မှုဆိုင်ရာ အရေးပါမှုနှင့်
ရှေးနီးအရှေ့ပိုင်းနှိုင်းယှဉ်မှုများ”။ အန်းဒရူးတက္ကသိုလ် ဓမ္မပညာဆိုင်ရာ
လေ့လာမှုများ ၁၀ (၁၉၇၂)၊ စာမျက်နှာ ၁–၂၀။
———။ “ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၁း၂၆
တွင် ‘ငါတို့’ ဟူသော အဓိပ္ပာယ်”။ အန်းဒရူးတက္ကသိုလ် ဓမ္မပညာဆိုင်ရာ လေ့လာမှုများ
၁၃ (၁၉၇၅)၊ စာမျက်နှာ ၅၈–၆၆။
———။ “ငါးကျမ်းတွင်
ဥပုသ်နေ့”။ ကျမ်းစာနှင့်သမိုင်းတွင် ဥပုသ်နေ့။ အယ်ဒီ။ ကေ။ အေ။ စထရန်း။
ဝါရှင်တန်ဒီစီ၊ ရီဗျူးအန်ဟဲရက်၊ ၁၉၈၂။ စာမျက်နှာ ၂၁–၄၃။
———။ “ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၁
ရှိ ဖန်ဆင်းခြင်း၏ ‘နေ့ရက်များ’၊ စစ်မှန်သော ‘နေ့ရက်များ’ လား သို့မဟုတ်
သင်္ကေတဆန်သော ‘ကာလ/ခေတ်’ များလား”။ အော်ရီဂျင်း ၂၁ (၁၉၉၄)၊ စာမျက်နှာ ၅–၃၈။
ဂျေကေ့ဘ်ဆင်၊
သော့ကီးလ်။ “အီရီဒူ ကမ္ဘာဖန်ဆင်းခြင်း”။ သမ္မာကျမ်းစာမဂ္ဂဇင်း ၁၀၀ (၁၉၈၁)၊
စာမျက်နှာ ၅၁၃–၅၂၉။
ဂျွန်ဆင်၊ ဖိလစ် အီး။
ဒါဝင်အား တရားစွဲဆိုခြင်း။ ဒုတိယအကြိမ်ထုတ်ဝေ။ ဒေါင်းနားဂရို့ဗ်၊ အီလီနွိုက်၊
အင်တာဗာစီတီ၊ ၁၉၉၃။
လာဗလီ၊ လူဝီ။
“ဩဂတ်စတင်နှင့် ဖန်ဆင်းခြင်းနေ့ရက်များ”။ ခရစ်ယာန်ဓမ္မပညာအဖွဲ့ဂျာနယ် ၃၂ (၁၉၈၉)၊
စာမျက်နှာ ၄၅၇–၄၆၄။
လူးဝစ်၊ ဂျက် ပီ။
“ဖန်ဆင်းခြင်းနေ့ရက်များ၊ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုမှု သမိုင်းဆိုင်ရာ လေ့လာချက်”။
ခရစ်ယာန်ဓမ္မပညာအဖွဲ့ဂျာနယ် ၃၂ (၁၉၈၉)၊ စာမျက်နှာ ၄၃၃–၄၅၅။
မက်စဝဲ၊ စီ။ မဲဗင်။
ဘုရားသခင်ဂရုစိုက်သည်။ အတွဲ ၂၊ ဗျာဒိတ်ကျမ်း။ ဘွိုင်းဆီ၊ အိုင်ဒါဟို၊
ပစိဖိတ်စာအုပ်တိုက်၊ ၁၉၈၅။
“သိပ္ပံနှင့်
စစ်မှန်သော ဖန်ဆင်းခြင်း”။ ဆဋ္ဌမနေ့ အဒ်ဗင်တစ်သမ္မာကျမ်းအဘိဓာန်တွင်။
ဝါရှင်တန်ဒီစီ၊ ရီဗျူးအန်ဟဲရက်၊ ၁၉၅၃။ အတွဲ ၁၊ ၁၉၇၆၊ စာမျက်နှာ ၄၆–၆၃။
ရှီးယား၊ ဝိလျံ
အိပ်ချ်။ “ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၁ နှင့် ၂ အကြား စာပေဖွဲ့စည်းပုံ နှိုင်းယှဉ်မှု”။
အော်ရီဂျင်း ၁၆ (၁၉၈၉)၊ စာမျက်နှာ ၄၉–၆၈။
———။
“ရှေးမိသိုပိုတေးမီးယားကမ္ဘာဖန်ဆင်းရေလွှမ်းမိုးဇာတ်လမ်းများနှင့် ကမ္ဘာဦးကျမ်း
၁–၉ အကြား ဇာတ်ကြောင်းအချက်များ နှိုင်းယှဉ်ချက်”။ အော်ရီဂျင်း ၁၁ (၁၉၈၄)၊
စာမျက်နှာ ၉–၂၉။
———။
“ဖန်ဆင်းခြင်းဇာတ်ကြောင်း၏ တစ်ခုတည်းသော သဘောတရား”။ အော်ရီဂျင်း ၅ (၁၉၇၈)၊
စာမျက်နှာ ၉–၃၈။
စပီဆာ၊ အီး။ အေ။
ကမ္ဘာဦးကျမ်း။ တတိယအကြိမ်ထုတ်ဝေ။ အန်ကာ သမ္မာကျမ်းစီးရီး။ အတွဲ ၁။ ဂါဒင်စီးတီး၊
နယူးယောက်၊ ဒါဘယ်၊ ၁၉၈၁။
ဝက်ဘ်စတာ၊ ကလိုက်
အယ်လ်၊ ဂျူနီယာ။ ကမ္ဘာမြေ၊ မူလဇစ်မြစ်နှင့် အစောပိုင်းသမိုင်း။ ဆဋ္ဌမနေ့အဒ်ဗင်တစ်
အထွေထွေကွန်ဖရင့်ပွဲ မြောက်အမေရိကဌာန ပညာရေးရုံး၊ ဆီလ်ဗာစပရင်း၊ မက်ရီလန်၊ ၁၉၈၉။
ဝန်ဟမ်း၊ ဂေါ်ဒန်
ဂျေ။ ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၁–၁၅။ ဝါဒါ သမ္မာကျမ်းအဘိဓာန်။ အတွဲ ၁။ ဝေးကို၊ တက္ကဆက်၊ ဝါဒါ၊
၁၉၈၇။
VII. Literature
Brueggemann, Walter. Genesis. Interpretation, vol. 1. Atlanta: John Knox, 1982.
Cassuto, Umberto. A Commentary on
the Book of Genesis. Part 1, From
Adam to Noah. Jerusalem: Magnes, 1989.
Clark, Harold W. The New
Diluvialism. Angwin, Calif.: Science Publications, 1946.
———. The Battle Over Genesis.
Washington, D.C.: Review and Herald, 1977.
Coffin, Harold G. Origin by Design.
Washington, D.C.: Review and Herald, 1983.
“Evidences of a Worldwide Flood.” In The
Seventh-day Adventist Bible Commentary. Washington, D.C.: Review and
Herald, 1953. Vol. 1, pp. 64–98.
Finegan, Jack. Handbook of Biblical
Chronology. Princeton: Princeton University Press, 1964.
Gunkel, Herman. The Legends of
Genesis. New York: Schocken, 1964.
Hasel, Gerhard F. “The Significance of the Cosmology in Genesis 1 in
Relation to Ancient Near Eastern Parallels.” Andrews University Seminary Studies 10 (1972): 1–20.
———. “The Meaning of ‘Let Us’ in Gn 1:26.” Andrews University Seminary Studies 13 (1975): 58–66.
———. “The Sabbath in the Pentateuch.” In The Sabbath in Scripture and History. Ed. K. A. Strand. Washington,
D.C.: Review and Herald, 1982. Pp. 21–43.
———. “The ‘Days’ of Creation in Genesis 1: Literal ‘Days’ or Figurative
‘Periods/Epochs’ of Time?” Origins 21
(1994): 5–38.
Jacobsen, Thorkild. “The Eridu Genesis.” Journal of Biblical Literature 100 (1981): 513–529.
Johnson, Phillip E. Darwin on Trial.
2nd ed. Downers Grove, Ill.: InterVarsity, 1993.
Lavallee, Louis. “Augustine on the Creation Days.” Journal of the Evangelical Theological Society 32 (1989): 457–464.
Lewis, Jack P. “The Days of Creation: An Historical Survey of
Interpretation.” Journal of the
Evangelical Theological Society 32 (1989): 433–455.
Maxwell, C. Mervyn. God Cares. Vol.
2, Revelation. Boise, Idaho: Pacific
Press, 1985.
“Science and a Literal Creation.” In The
Seventh-day Adventist Bible Commentary. Washington, D.C.: Review and
Herald, 1953. Vol. 1, 1976, pp. 46–63.
Shea, William H. “Literary Structural Parallels Between Genesis 1 and 2.” Origins 16 (1989): 49–68.
———. “A Comparison of Narrative Elements in Ancient Mesopotamian
Creation-Flood Stories With Genesis 1–9.” Origins
11 (1984): 9–29.
———. “The Unity of the Creation Account.” Origins 5 (1978): 9–38.
Speiser, E. A. Genesis. 3rd ed.
Anchor Bible. Vol. 1. Garden City, N. Y.: Doubleday, 1981.
Webster, Clyde L., Jr. The Earth:
Origins and Early History. Office of Education, North American Division of
the General Conference of Seventh-day Adventists: Silver Spring, Md., 1989.
Wenham, Gordon J. Genesis 1–15.
Word Bible Commentary. Vol. 1. Waco, Tex.: Word, 1987.
ဘုရားသခင်၏ ပညတ်တော်
Mario Veloso
နိဒါန်း လူ့အဖွဲ့အစည်းအားလုံးတွင်
မှန်ကန်သောအပြုအမူ၏ အခြေခံအနေအထားဖြစ်သော ဥပဒေသည် လူသားများ၏
ကောင်းကျိုးချမ်းသာအတွက် အရေးကြီးလှသည်။ ဘာသာရေးအမြင်အရ ဥပဒေသည် ဘုရားသခင်၏
လိုအပ်ချက်များကို လူသားတို့အပေါ် ချမှတ်ထားသည့် ဘုရားသခင်၏ ပညတ်တော်ကို
ပါဝင်သောကြောင့် ပို၍ပင် အရေးကြီးလာသည်။
[1]
Raoul Dederen, Handbook of
Seventh-Day Adventist Theology, electronic ed., vol. 12,
Commentary Reference Series (Hagerstown, MD: Review and Herald Publishing
Association, 2001), 421–425.
အခန်းကြီး - ၁၄
ဘုရားသခင်၏ ပညတ်တရား
The Law of God
မာရီယို ဗယ်လိုဆို
Mario Veloso
နိဒါန်း
Introduction
လူ့အဖွဲ့အစည်းအားလုံးတွင် ဖြောင့်မတ်သော ကျင့်ကြံမှု၏ အခြေခံဖြစ်သော တရားဥပဒေသည် လူတို့၏ ကောင်းကျိုးချမ်းသာအတွက် အရေးကြီးဆုံးဖြစ်သည်။ ဓမ္မပညာရှုထောင့်မှ ကြည့်လျှင် တရားဥပဒေသည် ဘုရားသခင်၏ ပညတ်တရားကို ပါဝင်စေသောကြောင့် ပို၍ပင် အရေးကြီးလာသည်။ ထိုပညတ်တရားတွင် ဘုရားသခင်၏ တောင်းဆိုချက်များကို လူသားတို့အပေါ် ချမှတ်ထားသည်။
In all societies, law as the basis of right conduct is vital to the
well-being of people. From a theological point of view, law becomes even more
important because it includes the law of God, in which divine requirements are
made of human beings.
သမ္မာကျမ်းစာအမြင်အရ
ဥပဒေ (law) ဆိုသည်မှာ
များသောအားဖြင့် တိုရာ (Torah) သို့မဟုတ်
ပညတ်တော်စာအုပ်ဖြစ်သော ကျမ်းစာငါးခန်း (Pentateuch) ကို ရည်ညွှန်းလေ့ရှိပြီး ထုံးစံအတိုင်း
ပညတ်ချက် ၆၁၃ ပါးပါဝင်သည်ဟု ယူဆထားသည်။ သို့သော် မောရှေရေးသားသော စာအုပ်များသည်
ဤအကြောင်းအရာကို တစ်ခုတည်း ပိုင်ဆိုင်ထားခြင်းမရှိပေ။ ကမ္ဘာဦးကျမ်းမှ
ဗျာဒိတ်ကျမ်းအထိ ဥပဒေသည် ဣသရေလလူမျိုး၏ သမိုင်း၊ ယေရှု၏ အဆုံးအမများ၊ ပေါလု၏
ကျမ်းစာများနှင့် အဓိကဆိုင်နေသည်။
From a biblical standpoint, law often points to the Torah or Book of the
Law, the Pentateuch, which is traditionally considered to contain 613
commandments. Yet the books of Moses have no monopoly on the topic. From
Genesis through Revelation, the law is integral to the history of Israel, to
the teaching of Jesus, and to the Epistles of Paul.
သမ္မာကျမ်းစာတစ်ခုလုံးတွင်
ဥပဒေအမျိုးအစားများ ပေါများစွာတွေ့ရသည်။ ထုံးတမ်းစဉ်လာဆိုင်ရာ ဥပဒေ၊
နိုင်ငံရေးဆိုင်ရာ ဥပဒေ၊ ကျန်းမာရေးဆိုင်ရာ ဥပဒေ၊ အသိုင်းအဝိုင်းဆိုင်ရာ
ဥပဒေများရှိသော်လည်း၊ ဘုရားသခင်၏ ပညတ်တော်သည် ထိုအယူအဆ၏ အဓိကနှလုံးသားဖြစ်သည်။
ဆယ်ပညတ်တော် (Decalogue) ဖြစ်သော
အကျင့်စာရိတ္တဆိုင်ရာ ပညတ်တော်သည် ဝိညာဉ်ရေးရာဖြစ်ပြီး ဘုရားသခင်၏ စရိုက်ကို
ဖော်ပြသည်။ ထိုပညတ်တော်သည် အချိန်နှင့် နေရာကို ကျော်လွန်၍ တည်ရှိပြီး
ဖန်ဆင်းရှင်၏ ထာဝရတည်တံ့ခြင်းကို မျှဝေထားသည်။
While different kinds of law are evident throughout the Bible—ceremonial
laws, civil laws, health laws, community laws—the law of God is at the heart of
the concept. The Decalogue, the moral law, is spiritual and shows the character
of God. It transcends time and place, sharing the permanence of its Author.
ဘုရားသခင်၏
ပညတ်တော်ကို အခြားအကြောင်းအရာများနှင့် ဆက်စပ်၍ လေ့လာရမည်။ ဆယ်ပညတ်တော်သည်
ဘုရားသခင်၏ ပဋိညာဉ်တွင် ပါဝင်သည်။ ပေါလုအတွက် ပညတ်တော်သည် ကျေးဇူးတော်နှင့်
နီးကပ်စွာ ဆက်စပ်နေသည်။ နောက်ဆုံးတွင် ပညတ်တော်ကို ခရစ်ယာန်များအတွက် သမိုင်း၏
အလယ်ဗဟိုဖြစ်သော လက်ဝါးကပ်တိုင်နှင့် အလင်းပေး၍ ကြည့်ရှုရမည်။
God’s law must be studied in relation to other topics. The Decalogue is
part of God’s covenant with His people. For Paul, law is closely related to
grace. Ultimately law must be viewed in the light of the cross, for Christians
the central event of history.
ဘုရားသခင်၏
ပညတ်တော်ဆိုင်ရာ ဤဆောင်းပါးသည် ထိုပညတ်တော်၏ အဓိပ္ပာယ်၊ ရည်ရွယ်ချက်၊ ထူးခြားမှု၊
ထာဝရတည်တံ့မှုတို့ကို ရှာဖွေသည်။ ထို့ပြင် နေ့စဉ်ခရစ်ယာန်ဘဝနှင့် သတ္တမနေ့
အဒ်ဗင်တစ်အသင်းတော်၏ ဘဝတွင် ဤအယူဝါဒ၏ လက်တွေ့အသုံးချမှုကိုလည်း ဆွေးနွေးထားသည်။
This article on the law explores the meaning, purpose, uniqueness, and
permanence of the law of God. It also considers the application of the doctrine
in everyday Christian life and in the life of the Seventh-day Adventist Church.
I. သမ္မာကျမ်းစာထဲရှိ
ဘုရားသခင်၏ ပညတ်တော်
A. အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်များ
၁. ပညတ်တော်အတွက်
သုံးသော စကားလုံးများ
၂.
ပညတ်တော်အမျိုးအစားများ
B. အကျင့်စာရိတ္တဆိုင်ရာ
ပညတ်တော်၏ သဘောသဘာဝ
၁. ဆယ်ပညတ်တော်
၂. ဘုရားသခင်၏
စရိုက်ကို ဖော်ပြသော ပညတ်တော်
၃. အခြေခံမူအဖြစ်
ပညတ်တော်
C. အကျင့်စာရိတ္တဆိုင်ရာ
ပညတ်တော်၏ ဝိညာဉ်ရေးရာ သဘောသဘာဝ
D. အကျင့်စာရိတ္တဆိုင်ရာ
ပညတ်တော်၏ ရည်ရွယ်ချက်
၁.
အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်များ ပေးရန်
၂. ဦးတည်ချက် ပေးရန်
E. အကျင့်စာရိတ္တဆိုင်ရာ
ပညတ်တော်နှင့် နောက်ဆုံးတရားစီရင်ခြင်း
II. ဘုရားသခင်၏
အကျင့်စာရိတ္တဆိုင်ရာ ပညတ်တော်၏ ထာဝရတည်တံ့ခြင်း
A. ဆီးနဲတောင်မတိုင်မီ
ဘုရားသခင်၏ ပညတ်တော်
၁. ကမ္ဘာဦးကျမ်းထဲရှိ
ဆယ်ပညတ်တော်
၂. ဆီးနဲမတိုင်မီ
အပြစ်
၃. စတုတ္ထပညတ်ချက်
ဆီးနဲမတိုင်မီ
B. ဆီးနဲတောင်တွင်
ဆယ်ပညတ်တော်
၁. ဆယ်ပညတ်တော်၏
ထူးခြားမှု
၂. ဆယ်ပညတ်တော်၏
အရေးကြီးမှု
၃. ထုံးတမ်းစဉ်လာ
ပညတ်တော်
C. ယေရှု၏
အဆုံးအမများတွင် ဆယ်ပညတ်တော်
၁. ဆယ်ပညတ်တော်၏
တန်းတူညီမျှမှု
၂. ဆယ်ပညတ်တော်၏
ထာဝရတည်တံ့မှု
၃. ဥပုသ်နေ့ ပညတ်ချက်
D. ပေါလုထဲရှိ ပညတ်တော်
၁. ပေါလု၏ ဥပုသ်နေ့
စောင့်ထိန်းမှု
၂.
ပညတ်တော်နှင့်ပတ်သက်သော ပေါလု၏ အဆုံးအမ
E. ယောဟန်၏
ကျမ်းများတွင် ပညတ်တော်
၁.
ယောဟန်ခရစ်ဝင်ကျမ်းထဲရှိ ပညတ်တော်
၂. ယောဟန်၏
ကျမ်းချက်များထဲရှိ ပညတ်တော်
၃. ဗျာဒိတ်ကျမ်းထဲရှိ
ပညတ်တော်
III. ပညတ်တော်နှင့်
ကယ်တင်ခြင်း
A. ပညတ်တော်နှင့်
ပဋိညာဉ်
၁. ဓမ္မဟောင်း
ပဋိညာဉ်
၂. ဓမ္မသစ် ပဋိညာဉ်
၃.
ဓမ္မသစ်ပဋိညာဉ်နှင့် ပညတ်တော်
B. အကျင့်စာရိတ္တဆိုင်ရာ
ပညတ်တော်နှင့် ကျေးဇူးတော်
၁. ပညတ်တော်၏
မဖြစ်မနေ လုပ်ဆောင်ချက်၊ ဥပဒေစွဲဝါဒ (Legalism)
၂. စစ်မှန်သော
နာခံမှု၏ သက်သေ
C. ပညတ်တော်နှင့်
လက်ဝါးကပ်တိုင်
၁. ထုံးတမ်းစဉ်လာ
စနစ်၏ အဆုံးသတ်
၂. လက်ဝါးကပ်တိုင်၊
အကျင့်စာရိတ္တဆိုင်ရာ ပညတ်တော်၏ ပြန်လည်အတည်ပြုခြင်း
IV. ခရစ်ယာန်ဘဝအသက်ရှင်ခြင်းအတွက်
လက်တွေ့အကျိုးသက်ရောက်မှု
V. သမိုင်းဆိုင်ရာ
အကျဉ်းချုပ်
A. တမန်တော်ဖခင်များနှင့်
အကာအကွယ်ပေးသူများ
B. အလယ်ခေတ်
လမ်းကြောင်းများ
C. ဘာသာရေးပြုပြင်ပြောင်းလဲရေး
D. ခေတ်သစ်ကာလ
VI. အဲလင် ဂျီ ဝှိုင့်၏
မှတ်ချက်များ
A. အဲလင် ဂျီ ဝှိုင့်၏
ရေးသားချက်များထဲရှိ ပညတ်တော်
B. သတ္တမနေ့
အဒ်ဗင်တစ်အသင်းတော်၏ အယူဝါဒထဲရှိ ပညတ်တော်
VII. ကိုးကားစာအုပ်များ
I. သမ္မာကျမ်းစာထဲရှိ
ဘုရားသခင်၏ ပညတ်တော်
I. God’s Law in the
Scriptures
A. Definitions
1. Words for Law
2. Kinds of Law
B. The Nature of the Moral
Law
1. The Decalogue
2. The Law an Expression of
God’s Character
3. The Law as a Foundational
Principle
C. The Spiritual Nature of
the Moral Law
D. The Purpose of the Moral
Law
1. To Provide Definitions
2. To Provide Direction
E. The Moral Law and the
Final Judgment
II. The Perpetuity of God’s Moral Law
A. God’s Law Before Sinai
1. The Ten Commandments in
Genesis
2. Sin Before Sinai
3. The Fourth Commandment
Before Sinai
B. The Ten Commandments at
Sinai
1. Uniqueness of the Ten
Commandments
2. Importance of the Ten
Commandments
3. The Ceremonial Law
C. The Ten Commandments in
Jesus’ Teachings
1. Equality of the Ten
Commandments
2. Permanence of the Ten
Commandments
3. The Sabbath Commandment
D. The Law in Paul
1. Paul’s Observance of the
Sabbath
2. Paul’s Teaching About the
Law
E. The Law in the Writings of
John
1. The Law in the Gospel of
John
2. The Law in the Epistles of
John
3. The Law in the Book of
Revelation
III. Law and Salvation
A. Law and Covenant
1. The Old Covenant
2. The New Covenant
3. Law and New Covenant
B. Moral Law and Grace
1. Improper Function of the
Law: Legalism
2. The Witness of True
Obedience
C. The Law and the Cross
1. Termination of the Ritual
System
2. The Cross: Reaffirmation
of the Moral Law
IV. Practical Implications for Christian
Living
V. Historical Overview
A. Apostolic Fathers and
Apologists
B. Medieval Trends
C. The Reformation
D. The Modern Period
VI. Ellen G. White Comments
A. The Law in Ellen G.
White’s Writings
B. The Law in the Doctrine of
the Seventh-day Adventist Church
VII. Literature
I. God’s Law in the Scriptures
A. အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်များ သမ္မာကျမ်းစာထဲတွင်
ပါဝင်သော ဘုရားသခင်၏ “ပညတ်တော်” ၏ အဓိပ္ပာယ်ကို ခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာမှုမပြုမီ
ဤအယူအဆအတွက် သုံးသော စကားလုံးများနှင့် ဘုရားသခင်၏ ပညတ်တော်အမျိုးအစားများကို
ဦးစွာ စဉ်းစားရန် လိုအပ်သည်။
A. Definitions
Before analyzing the meaning of God’s “law” as contained in Scripture, it
is necessary to consider the words used for this concept and the kinds of
divine law.
၁. ပညတ်တော်အတွက်
သုံးသော စကားလုံးများ ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် ပညတ်တော် (law)
အတွက် အသုံးအများဆုံး
စကားလုံးမှာ တိုရာ (tôrāh) ဖြစ်ပြီး
“ဦးတည်ချက်”၊ “ညွှန်ကြားချက်” သို့မဟုတ် “ပညတ်တော်” ဟု အဓိပ္ပာယ်ရသည်။ တိုရာသည်
ဤတိကျသော အဓိပ္ပာယ်ကို သယ်ဆောင်ထားသော်လည်း၊ မကြာခဦးး ဘုရားသခင်ပေးသနားတော်မူသော
ဘုရားသခင်၏ ညွှန်ကြားချက်တစ်ခုလုံးကို ရည်ညွှန်းသည် (ကမ္ဘာဦး ၂၆:၅၊ ထွက်မြောက်ရာ
၁၆:၄၊ ဟေရှာယ ၁:၁၀ နှင့် ၈:၂၀၊ RSV တွင်
“အဆုံးအမ” ဟု ဘာသာပြန်ဆိုထားသည်)။ ဆာလံ ၁၁၉ တွင် ဘုရားသခင်၏ ပညတ်တော်ကို ဖော်ပြရန်
စကားလုံးများစွာ သုံးထားသည် (“သက်သေခံချက်များ” [အပိုဒ် ၂]၊ “ပညတ်တရားများ”
[အပိုဒ် ၄]၊ “စည်းမျဉ်းများ” [အပိုဒ် ၅]၊ “ပညတ်ချက်များ” [အပိုဒ် ၆])။
ဤစကားလုံးအားလုံးကို တစ်ခုတည်းသော အယူအဆအောက်တွင် ထည့်သွင်းထားသည်၊ မှာ တိုရာ၊
ဘုရားသခင်၏ ဗျာဒိတ်ပေးထားသော အလိုတော်တစ်ခုလုံးဖြစ်သည်။ တိုရာစကားလုံးတွင် ဣသရေလ၏
အကျင့်စာရိတ္တ၊ ထုံးတမ်းစဉ်လာ၊ နှင့် နိုင်ငံရေးဆိုင်ရာ ပညတ်တော်များ ပါဝင်သည်။
ဘုရားသခင်၏ “ပညတ်တော်” သည် ကယ်တင်ခြင်းအစီအစဉ်တစ်ခုလုံးဖြစ်သောကြောင့် ဟေရှာယသည်
“ကမ်းရိုးတန်းများသည် သူ၏ ပညတ်တော်ကို စောင့်ကြိုနေကြသည်” ဟု အတည်ပြုနိုင်ခဲ့သည်
(ဟေရှာယ ၄၂:၄)။ ဤညွှန်ကြားချက်၏ အဓိကရင်းမြစ်ဖြစ်သော ကျမ်းစာငါးခန်း (Pentateuch)
ကို တိုရာ သို့မဟုတ်
ဘုရားသခင်၏ ပညတ်တော်ဟု ခေါ်ဝေါ်ခဲ့သည် (နေဟမိ ၈:၁၈၊ ၉:၃)။
1. Words for Law
The most common word for law in the OT is tôrāh, meaning “direction,” “instruction,” or “law.” While tôrāh carries this precise meaning,
often it refers to the totality of divine instruction God gave His people (Gen.
26:5; Ex. 16:4; Isa. 1:10 and 8:20, where the RSV translates “teaching”). Psalm
119 uses several words to describe God’s law (“testimonies” [verse 2];
“precepts” [verse 4]; “statutes” [verse 5]; “commandments” [verse 6]), all
these terms are subsumed under one concept: tôrāh,
the totality of the revealed will of God. In the word tôrāh were included the moral, ceremonial, and civil laws of
Israel. Because God’s “law” was the entire plan of salvation, Isaiah could
affirm that the “coastlands wait for his law” (Isa. 42:4). The Pentateuch, the
main source of this instruction, was called Torah or Law of God (Neh. 8:18;
9:3).
ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင်
ဂရိစကား nomos ကို
တိုရာကို ကိုယ်စားပြုရန် သုံးသည်။ nomos ၏ အရိပ်အယောင်များသည် ကွဲပြားပြီး ဟေဗြဲမူရင်းစကား၏ ကြွယ်ဝသော
အဓိပ္ပာယ်ကို ထင်ဟပ်စေသည်။ ထို့ကြောင့် ၎င်းသည် ဘုရားသခင်၏ အလိုတော်ဗျာဒိတ်ဖြစ်သော
ကျမ်းစာကို (ယောဟန် ၁၅:၂၅)၊ ယေဘုယျအားဖြင့် ကျမ်းစာငါးခန်း (မဿဲ ၇:၁၂)၊ တစ်ခါတစ်ရံ
ဆယ်ပညတ်တော် (ယာကုပ် ၂:၁၀–၁၂) သို့မဟုတ် ထုံးတမ်းစဉ်လာ ပညတ်တော် (တမန် ၁၅:၁) ကို
ရည်ညွှန်းနိုင်သည်။
The NT uses the Greek nomos to
represent tôrāh. The shades of
meaning of nomos are varied,
reflecting the rich meaning of its Hebrew original. Thus it may point to
Scripture as the revelation of God’s will (John 15:25), the Pentateuch in
general (Matt. 7:12), or at times the Decalogue (James 2:10–12) or the
ceremonial law (Acts 15:1).
၂.
ပညတ်တော်အမျိုးအစားများ သမ္မာကျမ်းစာထဲရှိ ဥပဒေဆိုင်ရာ
အကြောင်းအရာများသည် ဘဝ၏ ရှုထောင့်အားလုံးကို လွှမ်းခြုံထားသည်။ ကျန်းမာရေး၊
စားနပ်ရိက္ခာ၊ လိင်ဆက်ဆံရေး၊ အလုပ်၊ အသိုင်းအဝိုင်း၊ ဘုရားကိုးကွယ်ရေး၊
အုပ်ချုပ်ရေး၊ သဘာဝပတ်ဝန်းကျင်နှင့် ဆက်ဆံရေးပင် ပါဝင်သည်။ ဤဥပဒေအချို့သည်
လူတိုင်းအတွက် သက်ဆိုင်ပြီး အချို့မှာ အချိန်နှင့် နေရာအချို့တွင်သာ သက်ဆိုင်သည်။
သို့သော် အားလုံးသည် တိုရာ၊ ဘုရားသခင်၏ လူမျိုးအတွက် ဘုရားသခင်၏
ညွှန်ကြားချက်ဖြစ်သည်။
2. Kinds of Law
The abundant legal material of the Bible embraces all aspects of
life—health, diet, sexuality, work, community, cult, government, and even the
relationship with the environment. Some of these laws are of universal
application, while others were applicable only in certain times and places.
However, all of them are tôrāh:
divine instruction for God’s people.
က.
လူတိုင်းမသက်ဆိုင်သော ဥပဒေများ။ ဤဥပဒေများကို ဣသရေလလူမျိုးအတွက် ပေးခဲ့ပြီး
၎င်းတို့၏ နိုင်ငံသားများနှင့် အတူနေထိုင်သော ဧည့်သည်များက စောင့်ထိန်းရန်
ဖြစ်သည်။ ဤထုံးတမ်းစဉ်လာနှင့် နိုင်ငံရေးဆိုင်ရာ ဥပဒေများကို ဘုရားသခင်၏
လူမျိုးအဖြစ် မပါဝင်သူများ စောင့်ထိန်းရန် ရည်ရွယ်ခြင်းမရှိပေ။
a. Nonuniversal laws. The nonuniversal laws were given to the nation of
Israel, to be kept by its citizens and the strangers who sojourned with them.
These ceremonial and civil laws were not intended to be observed by those who
did not form part of God’s people.
ထုံးတမ်းစဉ်လာ
ဥပဒေများသည် သင်္ကေတများနှင့် ဘုရားကိုးကွယ်မှု အလေ့အကျင့်များမှတစ်ဆင့်
ကယ်တင်ခြင်းအစီအစဉ်ကို သင်ကြားရန် ဘုရားသခင်သုံးသော စည်းမျဉ်းများဖြစ်သည်။
ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် ဤဥပဒေများသည် လူသားကျရှုံးပြီးနောက် မကြာမီ
လုပ်ဆောင်နေပြီးဖြစ်ကြောင်း ကာဣန်နှင့် အာဗေလ၏ ဇာတ်လမ်း (ကမ္ဘာဦး ၄:၃–၇) တွင်
ပြထားသည်။ ထွက်မြောက်ပြီးနောက် ဘုရားကိုးကွယ်ရေး စည်းမျဉ်းများကို ချဲ့ထွင်ကာ
လေဝိအနွယ်ကျမ်းတွင် မှတ်တမ်းတင်ထားပြီး ဣသရေလ၏ တဲတော်နှင့် နောက်ပိုင်း
ဂျူးဘုရားကျောင်း၏ ထုံးတမ်းစဉ်လာစနစ်တစ်ခုလုံးကို ဖော်ပြထားသည်။
The ceremonial laws were
regulations that God used to teach the plan of salvation through symbols and
cultic practices. The OT makes it clear that these laws were already in
practice soon after the Fall, as is shown by the story of Cain and Abel (Gen.
4:3–7). After the Exodus, the cultic regulations were expanded and recorded in
Leviticus, describing the entire ritual system of Israel’s sanctuary and,
later, of the Jewish temple.
ထုံးတမ်းစဉ်လာစနစ်ကို
ခရစ်တော်၏ လက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ်တွင် ပြီးပြည့်စုံသော ယဇ်ပူဇော်ခြင်းကို ပုံဖော်ရန်
တည်ထောင်ခဲ့သည်။ ခရစ်တော်သည် ထိုစနစ်၏ အခြေခံ၊ သတင်းစကား၊ မျှော်လင့်ချက်ဖြစ်သည်။
၎င်းသည် ခရစ်တော်အပေါ် ယုံကြည်ခြင်း၏ ဖော်ပြချက်လည်း ဖြစ်သည်။ သို့သော် ထိုစနစ်သည်
အပြစ်မှ အပြစ်ရှိသူများကို သန့်ရှင်းစေနိုင်ခြင်းမရှိသောကြောင့် အပြစ်အတွက်
စစ်မှန်သော ယဇ်ပူဇော်ခြင်း၏ အရိပ်အယောင် သို့မဟုတ် သင်္ကေတသာဖြစ်သည်။ ၎င်းသည်
ဘုရားသခင်၏ သိုးသငယ်တော်၏ ယဇ်ပူဇော်ခြင်းနှင့် ယဇ်ပူဇော်ခြင်းဖြင့်
ကယ်တင်ခြင်းရရှိမည်ဟူသော ကတိသာဖြစ်ပြီး ထိုကတိအပေါ် ယုံကြည်ခြင်း၏
ဖော်ပြချက်ဖြစ်သည် (ဟေဗြဲ ၁၀:၁–၁၀)။
The ceremonial system was established to typify Christ’s perfect offering
on the cross. Christ was its foundation, its message, its expectation; it was
also an expression of faith in Christ. But the system was not perfect because
it was only a shadow or symbol of the real sacrifice for sin. It could not
cleanse sinners from sin. It was only a promise that salvation would come by
the offering and sacrifice of the Lamb of God and an expression of faith in
that promise (Heb. 10:1–10).
နိုင်ငံရေးဆိုင်ရာ
ဥပဒေများကို ဘုရားသခင်သည် မောရှေမှတစ်ဆင့် ဣသရေလလူမျိုးအား အသိုင်းအဝိုင်းဘဝကို
စည်းကမ်းထိန်းသိမ်းရန် ပေးခဲ့သည်။ ဤဥပဒေအများစုသည် လူသားချင်း ဆက်ဆံရေးကို
ကိုင်တွယ်သော ဆယ်ပညတ်တော်၏ ဒုတိယအပိုင်း (ဒုတိယအထပ်) တွင် ပါဝင်သော
လူတိုင်းသက်ဆိုင်သော မူများ၏ အသုံးချမှုဖြစ်သည်။ နိုင်ငံရေးဆိုင်ရာ ဥပဒေများ၏
အခြေခံမူမှာ အုပ်ချုပ်သူများနှင့် တရားသူကြီးများ၏ အများပြည်သူ ဝန်ဆောင်မှုတွင်
တရားမျှတမှုနှင့် ပဋိညာဉ်လူမျိုး၏ အပြုအမူအားလုံးတွင် ဖြောင့်မတ်မှု ဖြစ်သည်
(ထွက်မြောက်ရာ ၂၃:၁–၉၊ တရားဟော ၁၆:၁၈–၂၀၊ လေဝိ ၁၉:၉–၁၈)။
The civil laws were given by God
through Moses to the nation of Israel to regulate the life of the community.
These laws were mostly an application of universal principles contained in the
second table of the Ten Commandments, which deal with relationships between human
beings. The basic principle of the civil laws was justice in the public service
of rulers and judges, and righteousness in all actions of the covenant people
(Ex. 23:1–9; Deut. 16:18–20; Lev. 19:9–18).
ခ.
လူတိုင်းသက်ဆိုင်သော ဥပဒေများ။ ဘုရားသခင်၏ လူသားတို့အပေါ် စိတ်ဝင်စားမှုကို
လူတိုင်း၊ အချိန်တိုင်း၊ အခြေအနေတိုင်းတွင် သက်ဆိုင်သော ဥပဒေများဖြင့်
ထင်ရှားစေသည်။ ဥပမာ၊ သဘာဝဥပဒေ၊ ကျန်းမာရေးနှင့် စားနပ်ရိက္ခာဆိုင်ရာ ဥပဒေ၊
လိင်ဆိုင်ရာ ဥပဒေ၊ နှင့် ဆယ်ပညတ်တော်ဖြစ်သော အကျင့်စာရိတ္တဆိုင်ရာ
ပညတ်တော်တို့ဖြစ်သည်။ ဤဥပဒေအားလုံးသည် သမ္မာကျမ်းစာထဲရှိ ဥပဒေဆိုင်ရာ
အကြောင်းအရာများတွင် အရေးကြီးသော်လည်း၊ ဆယ်ပညတ်တော်တွင် အချိန်နှင့်
နေရာအားလုံးတွင် လူသားတိုင်း၏ အကျင့်စာရိတ္တဘဝကို အုပ်ချုပ်သော ထူးခြားသော ဥပဒေကို
တွေ့ရှိရသည်။
b. Universal laws. God’s interest in humans is manifested in laws
given for and applicable for all persons, valid for all times and in all
situations. Examples of these universal laws are natural laws, health and
dietary laws, sexual laws, and the moral law of the Ten Commandments. All of
these are important in the legal material of the Bible, but in the Ten
Commandments we encounter a unique law governing the moral life of all human
beings in all times and places.
B. အကျင့်စာရိတ္တဆိုင်ရာ
ပညတ်တော်၏ သဘောသဘာဝ တိုရာသည် ဟေဗြဲလူမျိုး၏ တွေးခေါ်မှုနှင့် အလေ့အကျင့်၏
အဓိကအချက်ဖြစ်သည်။ ဣသရေလလူမျိုးသည် ပညတ်တော်မရှိလျှင် ဘဝ သို့မဟုတ် ကိုယ်တိုင်ကို
နားလည်နိုင်ခြင်းမရှိပေ။ သူတို့အတွက် သမိုင်းသည်
ဘုရားသခင်ပညတ်တော်ပေးသနားတော်မူသည့် အချိန်တွင် အထွတ်အထိပ်သို့ ရောက်ရှိခဲ့သည်။
ပညတ်တော်ထက် ကြီးမြတ်သောအရာမရှိ၊ အကြောင်းမှာ ဆီးနဲတောင်တွင် ဘုရားသခင်၏
ခမ်းနားသော ရှိနေတော်မူမှုကဲ့သို့ ဘုရားသခင်ကို သူတို့နှင့် နီးကပ်စွာ
ဆက်သွယ်ပေးသော အခြားအရာမရှိသောကြောင့်ဖြစ်သည်။ ထို့ပြင် ဤပညတ်တော်သည် ဣသရေလ၏ နောက်ပိုင်းသမိုင်းကို
ပုံဖော်ခဲ့သည်။ ဣသရေလကို ဘုရားသခင်၏ လူမျိုးဖြစ်စေသော အရာနှစ်ခုရှိသည်။ တစ်ခုမှာ
ဘုရားသခင်၏ ထိုက်တန်ခြင်းမရှိဘဲ ရွေးချယ်ခြင်း (တရားဟော ၄:၃၇၊ ၇:၇၊ ၁၀:၁၅)
ဖြစ်ပြီး၊ နောက်တစ်ခုမှာ လူမျိုးတစ်မျိုးလုံးအား မကြုံစဖူးသော
ကိုယ်တိုင်ဗျာဒိတ်ပေးတော်မူခြင်း (ထွက်မြောက်ရာ ၂၀) ဖြစ်သည်။ ဤဗျာဒိတ်၏
အကြောင်းအရာမှာ ပညတ်တော်ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် ပညတ်တော်သည် ဘုရားသခင်၏ ကျေးဇူးတော်၏
လက်ဆောင်နှင့် တစ်ပြိုင်နက် သူ၏ လူမျိုးမည်သို့ အသက်ရှင်ရမည်ကို ပြသသော အလိုတော်၏
ဖော်ပြချက်ဖြစ်သည်။
B. The Nature of the Moral Law
The tôrāh was at the core of
Hebrew thinking and practice. Israelites could not understand life or
themselves without the law. For them history reached its climax in God’s act of
giving the law. Nothing was greater than the law because nothing else brought
God so close to them as His magnificent presence at Sinai. Furthermore, this
law shaped Israel’s history afterward. Two things worked together to make
Israel the people of God: One was the unmerited election of Israel by God
(Deut. 4:37; 7:7; 10:15); the other, His unprecedented self-revelation to the
entire nation (Ex. 20). The content of this revelation was the law. Therefore
the law was at the same time a divine gift of grace and the expression of God’s
will, showing how His people should live.
The law showed that God gave Himself to Israel to be their God and elected
them to be His possession (Ex. 19:4–6). It was a moral, ethical, social, and
cultic monument. But the law was not a monument to be stationed in some
prominent place; rather, it was a living monument. Although written in stone,
God wanted to locate it in the hearts of His people (Ps. 37:30, 31; Jer. 31:33)
so it could rule the entire life of every individual, of the whole nation, and
even of all humanity.
ပညတ်တော်သည်
ဘုရားသခင်သည် ဣသရေလအား သူ၏ ဘုရားဖြစ်ရန် ကိုယ်တိုင်ပေးသနားတော်မူပြီး သူတို့ကို
သူ၏ ပိုင်ဆိုင်မှုအဖြစ် ရွေးချယ်တော်မူကြောင်း ပြသသည် (ထွက်မြောက်ရာ ၁၉:၄–၆)။
၎င်းသည် အကျင့်စာရိတ္တ၊ ကိုယ်ကျင့်တရား၊ လူမှုရေး၊ နှင့် ဘုရားကိုးကွယ်ရေး
အထိမ်းအမှတ်ဖြစ်သည်။ သို့သော် ပညတ်တော်သည် ထင်ရှားသောနေရာတွင် တည်ထားရမည့်
အထိမ်းအမှတ်တုံးမဟုတ်ပေ။ ၎င်းသည် အသက်ရှင်သော အထိမ်းအမှတ်ဖြစ်သည်။
ကျောက်ပြားပေါ်တွင် ရေးထိုးထားသော်လည်း၊ ဘုရားသခင်သည် ၎င်းကို လူမျိုး၏
နှလုံးသားထဲတွင် ထားရှိလိုတော်မူသည် (ဆာလံ ၃၇:၃၀၊ ၃၁၊ ယေရမိ ၃၁:၃၃) သို့မှ
တစ်ဦးချင်းဘဝ၊ လူမျိုးတစ်မျိုးလုံး၊ လူသားတစ်မျိုးလုံး၏ ဘဝတစ်ခုလုံးကို
အုပ်ချုပ်နိုင်ရန် ဖြစ်သည်။ ပညတ်တော်သည် ဘုရားသခင်၏ အလိုတော်နှင့် ကျေးဇူးတော်၏
ဗျာဒိတ်သာမက သူ၏ သန့်ရှင်းခြင်း၏ ဗျာဒိတ်လည်း ဖြစ်သည်။ သူသည် သန့်ရှင်းသောကြောင့်
သူ၏ လူမျိုးကို သန့်ရှင်သော ဘဝသို့ ခေါ်ဝေါ်နိုင်သည် (လေဝိ ၁၉:၂)။ ပညတ်တော်သည်
ဘုရားသခင်၏ စရိုက်၊ ဖြောင့်မတ်ခြင်း၊ ပြီးပြည့်စုံခြင်း၊ ကောင်းမြတ်ခြင်း၊
သမ္မာတရားကို ကိုယ်စားပြုသည် (ဆာလံ ၁၉:၇၊ ၈၊ ၁၁၉:၁၄၂၊ ၁၇၂)။ ပေါလုက ၎င်းကို
“ဝိညာဉ်ရေးရာ” ဟု ခေါ်ပြီး “ပညတ်တော်သည် သန့်ရှင်း၍ ပညတ်ချက်သည် သန့်ရှင်း၍
တရားနှင့် ကောင်းမြတ်သည်” ဟု အတည်ပြုခဲ့သည် (ရောမ ၇:၁၂)။ ပညတ်တော်ကို
ချိုးဖောက်ခြင်းသည် ဘုရားသခင်နှင့် ခွဲခွာခြင်း (ဟေရှာယ ၅၉:၂)၊ ဣသရေလနှင့်
ခွဲခွာခြင်း (ထွက်မြောက်ရာ ၁၂:၁၅၊ ၁၉၊ လေဝိ ၇:၂၀၊ ၂၁၊ ၂၅၊ ၂၇)၊ အသက်နှင့်ပင်
ခွဲခွာခြင်း (ထွက်မြောက်ရာ ၂၈:၄၃၊ တရားဟော ၁၈:၂၀) ဖြစ်သည်။ ၎င်းသည် ပုန်ကန်ခြင်း၊
သစ္စာဖောက်ခြင်း၊ နှင့် သေခြင်းကို ဆိုလိုသည်။
The law was not only the revelation of God’s will and grace but the
revelation of His holiness. He could call His people to a holy life because He
Himself was holy (Lev. 19:2). The law represented the character of God, His
righteousness and perfection, His goodness and truth (Ps. 19:7, 8; 119:142,
172). Paul called it “spiritual” (Rom. 7:14) and affirmed, “So the law is holy,
and the commandment is holy and just and good” (verse 12). Any violation of the
law was a separation from God (Isa. 59:2), from Israel (Ex. 12:15, 19; Lev.
7:20, 21, 25, 27), and from life itself (Ex. 28:43; Deut. 18:20). It meant
rebellion, apostasy, and death.
ဘုရားသခင်သည်
အတိတ်ကာလတွင်ဖြစ်စေ၊ ယခုကာလတွင်ဖြစ်စေ သူ၏ သားသမီးများအား ညွှန်ပြသော
အသက်ရှင်နည်းသည် တူညီသည်။ မှာ စစ်မှန်သော အကျင့်စာရိတ္တကောင်းမွန်သော ဘဝဖြစ်သည်။
ဘုရားသခင်၏ ဗျာဒိတ်တစ်ခုလုံး၊ ဓမ္မဟောင်းနှင့် ဓမ္မသစ်ကျမ်းများကို
ဖတ်ရှုခြင်းဖြင့် ဘုရားသခင်သည် “သန့်ရှင်းသော လူမျိုး” နှင့် ခရစ်ယာန်အသင်းတော်ကို
မည်သို့ အသက်ရှင်စေလိုကြောင်း ရှင်းလင်းသော ပုံရိပ်ကို ရရှိသည်။ ဖြောင့်မတ်ခြင်း၊
တရားမျှတခြင်း၊ သန့်ရှင်းခြင်း၊ နာခံခြင်း၊ သန့်ရှင်းခြင်း၊ ယုံကြည်ခြင်းစသည့်
စကားလုံးများဖြင့် သတ်မှတ်ထားသော ဘဝ၊ အကျင့်စာရိတ္တဆိုင်ရာ ပညတ်တော်တွင်
ဖော်ပြထားသော ဘုရားသခင်၏ မူများကို လိုက်နာသော ဘဝဖြစ်သည်။ သူ၏ လူမျိုးသည်
ဘုရားသခင်၏ စရိုက်နှင့် ဆင်တူသော အကျင့်စာရိတ္တရှိသော ဘဝကို အသက်ရှင်ရမည်။
The way of life pointed out by God to His sons and daughters, both in
times of old and now, is the same: a true moral life. Reading the whole content
of God’s revelation—OT and NT alike—gives a clear picture of the way God
intends a “holy nation” and the Christian church to live: a life defined by
words such as righteousness, justice, sanctification, obedience, holiness, and
faith, a life that follows God’s principles that are spelled out in the moral
law. His people are to live a life with a moral character similar to God’s.
၁. ဆယ်ပညတ်တော် ဆယ်ပညတ်တော်ကို
ရှင်းလင်းပြတ်သားမှုနှင့် တိကျမှုအတွက် အဆိုးသဘောဖြင့် ပေးခဲ့သည်။ လူသားများ၏
တာဝန်နှင့် ကတိကဝတ်ကို ရှောင်ရှားရန် မှားယွင်းစွာ
အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုလေ့ရှိသောကြောင့် ထိုသို့ တိကျမှု လိုအပ်ခဲ့သည်။
အကျင့်စာရိတ္တဆိုင်ရာ ကိစ္စများနှင့်ပတ်သက်၍ ဘုရားသခင်၏ အလိုတော်ကို
နားလည်မှုလွဲမှားခြင်း မရှိစေရ။ အကြောင်းမှာ သူသာလျှင် အကျင့်စာရိတ္တဆိုင်ရာ
ကိစ္စများကို ဆုံးဖြတ်သူ တစ်ဦးတည်းဖြစ်သောကြောင့်ဖြစ်သည်။
1. The Decalogue
The Ten Commandments were given in negative terms for clarity and
exactness. Such precision was needed then, as always, because of the human
tendency to avoid responsibility and commitment through misinterpretation.
There should be no misunderstanding about the will of God over moral matters
for He is the sole determiner.
ဘုရားသခင်သည်
ဣသရေလလူမျိုးတို့အား ဆယ်ပညတ်တော်များကို ပေးသနားတော်မူစဉ်
အခြေခံလှုံ့ဆော်မှုနှစ်ရပ်ကို ပေးခဲ့သည်။ (၁) “ငါသည် သင်တို့၏ဘုရားသခင်
ထာဝရဘုရားဖြစ်၏”၊ (၂) ငါသည် သင်တို့ကို ကျွန်ခံရာအဲဂုတ္တပြည်မှ ငါထုတ်ဆောင်ခဲ့၏
(ထွက်မြောက်ရာ ၂၀:၂၊ တရားဟော ၅:၆)။ ထို့နောက် ထာဝရဘုရားသည် ထွက်မြောက်ရာ ၂၀:၂-၁၇
တွင် မှတ်တမ်းတင်ထားသည့်အတိုင်း ပညတ်တော်ကို ကြေညာတော်မူခဲ့သည်။
God provided two fundamental motivations when giving the Ten Commandments
to Israel: (1) “I am the Lord your God”; and (2) I brought you out of bondage
(Ex. 20:2; Deut. 5:6). Then He proclaimed the law as recorded in Ex. 20:2–17.
ဆယ်ပညတ်တော်
(ထွက်မြောက်ရာ ၂၀:၁-၁၇၊ တရားဟော ၅:၆-၂၁) တွင် အဓိကခွဲခြားချက်နှစ်ရပ်နှင့်
နယ်ပယ်ငါးရပ်ပါဝင်သည်။ အဓိကခွဲခြားချက်နှစ်ရပ်သည် ဆက်ဆံရေးအားလုံးကို သက်ဆိုင်သည်–
ဘုရားသခင်နှင့်ဆိုင်သော ဆက်ဆံရေး (ပညတ်တော်ပထမ လေးပါး) နှင့် လူသားချင်းဆိုင်သော
ဆက်ဆံရေး (နောက်ဆုံး ခြောက်ပါး)။ နယ်ပယ်ငါးရပ်မှာ ဘုရားသခင်၊ သန့်ရှင်းခြင်း၊
မိသားစု၊ လူသားမျိုး၊ အိမောက်တို့နှင့် သက်ဆိုင်သည်။
The Decalogue (Ex. 20:1–17; Deut. 5:6–21) has two main divisions and
covers five areas. The two main divisions affect all relationships: those with
God (first four commandments) and those with fellow human beings (last six
commandments). The five areas are concerned with God, holiness, family,
humanity, and one’s neighbor.
ပထမနယ်ပယ်–
ပညတ်တော်ပထမနှင့် ဒုတိယ (ထွက်မြောက်ရာ ၂၀:၃-၆) သည်
ဘုရားသခင်တစ်ပါးတည်းသာရှိကြောင်း အတည်ပြုသည်။ ထိုဘုရားနှင့် ဆက်ဆံရေးသည်
သီးသန့်ဖြစ်ရမည်၊ တိုက်ရိုက်ဖြစ်ရမည်။ အခြားမရှိသော နတ်ဘုရားများကို
ကိုးကွယ်ခြင်းဖြင့် သစ္စာမဲ့ခြင်းကို ဘုရားသခင်မခံချင်တော်မူ၊
ဘုရားသခင်ကိုယ်တိုင်၏ လူလုပ်ရုပ်တု အပါအဝင် ကိုးကွယ်ရာတွင် အလယ်အလတ်သင်္ကေတကိုမျှ
ခွင့်မပြုတော်မူ။
The first, commandments one and two (Ex. 20:3–6), affirms that there is
only one God. Relationship with Him must be exclusive and direct. He does not
tolerate the infidelity of devotion to other nonexistent gods, nor does He
allow any kind of intermediary symbol in worship, not even a humanly created
image of God Himself.
ဒုတိယနယ်ပယ်–
ပညတ်တော်တတိယနှင့် စတုတ္ထ (ကဗျာ ၇-၁၁) သည် ဘုရားသခင်၏နာမတော်နှင့် ဥပုသ်နေ့သည်
သန့်ရှင်းကြောင်း အတည်ပြုသည်။ ဘုရားသခင်၏နာမတော်ကို ရိုသေကိုးကွယ်ရမည်။
အချည်းနှီးသုံးစွဲ၍မရသည်မှာ ထိုနာမတော်သည် ကိုးကွယ်ထိုက်သော တစ်ပါးတည်းသော
ဘုရားသခင်ကိုယ်တိုင်ကို ကိုယ်စားပြုသောကြောင့်ဖြစ်သည်။ ဥပုသ်နေ့၏သန့်ရှင်းခြင်းကို
ထိုနေ့ကို လေးစားခြင်းဖြင့် ထိန်းသိမ်းရသည်– အချိန်အတွင်း သန့်ရှင်းခြင်း၊
စကြဝဠာဖန်ဆင်းရှင်ကို ဖန်ဆင်းခံစောင့်ရှောက်သူများနှင့် ပြန်လည်ဆုံစည်းပေးသော
ထပ်တလဲလဲ သန့်ရှင်းခြင်း။ ဥပုသ်နေ့ထိန်းခြင်းတွင် နေ့စဉ်သာမန်အလုပ်များမှ
အနားယူခြင်း၊ တကယ့်ဖန်ဆင်းရှင်ဘုရားကို ကိုးကွယ်ခြင်း၊ ဖန်ဆင်းခံကမ္ဘာ၏
မထိခိုက်နိုင်မှုကို လေးစားခြင်း၊ သဘာဝပတ်ဝန်းကျင်၏ အမှန်တကယ်ပြန်လည်ထူထောင်ခြင်း၊
ငါတို့လက်အောက်ရှိ အလုပ်သမားများ၏ အခွင့်အရေးကို ကာကွယ်ခြင်း တို့ပါဝင်သည်။
The second area, the third and fourth commandments (verses 7–11), asserts
that God’s name and Sabbath are holy. The name of God must be revered and
worshiped. It cannot be taken in vain because His name stands for God Himself,
the only one who deserves worship. The holiness of the Sabbath is respected by
observing that day which is holiness in time, a recurrent holiness uniting the
Creator of the universe with the stewards of creation in an act of acceptance
and integration. The observance of the Sabbath includes resting from common
everyday activities, worshiping the true Creator-God, respecting the
inviolability of the world of creation, restoring the integrity of the
environment, and protecting the rights of those who work under our
responsibility.
တတိယနယ်ပယ်–
ပညတ်တော်ငါးနှင့် သတ္တမ (ကဗျာ ၁၂၊ ၁၄) သည် မိသားစုသည် သန့်ရှင်းကြောင်း
အတည်ပြုသည်။ ခမည်းတော်မိဘကို ရိုသေရမည်။ ဘုရားသခင်သည် ကိုယ်ပိုင်အိမ်ထောင်တွင်
သစ္စာဖောက်ခြင်းနှင့် အခြားသူ၏အိမ်ထောင်ကို ဖျက်ဆီးခြင်းကို တားမြစ်တော်မူသည်။
The third area, commandments five and seven (verses 12, 14), avers that
family is sacred. Father and mother are to be honored. God also forbids
infidelity to one’s own marriage and the violation of anyone else’s matrimony.
စတုတ္ထနယ်ပယ်–
ပညတ်တော်ဆဋ္ဌမ နှင့် အဋ္ဌမ (ကဗျာ ၁၃၊ ၁၅) သည် လူသားသည် ထိပါးခွင့်မရှိကြောင်း
ဖော်ပြသည်။ မည်သူမျှ အခြားသူ၏အသက် သို့မဟုတ် ပစ္စည်းကို မယူရ။ တရားရုံးတွင်
အသက်ကို ထိခိုက်စေသော မမှန်သက်သေခံခြင်း၊ လုပ်ခလစာကို လိမ်လည်ခြင်း သို့မဟုတ်
နှောင့်နှေးပေးခြင်း (လေဝိ ၁၉:၁၃ ကိုကြည့်ပါ) တို့လည်း ပါဝင်သည်။ ပဉ္စမနယ်ပယ်–
တစ်ဦးချင်းနှင့် လူ့အဖွဲ့အစည်းကို ကာကွယ်ရမည်၊ အကြောင်းမှာ ဆိုးသောစကားနှင့်
ဒုစရိုက်ဆန္ဒများသည် ဖျက်ဆီးနိုင်သောကြောင့်ဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်သည်
မမှန်သက်သေခံခြင်း (ထွက်မြောက်ရာ ၂၀:၁၆) ကို တားမြစ်တော်မူသည်– တရားရုံးတွင်
လိမ်ညာသက်သေခံခြင်း၊ ဆိုးသောစကားပြောခြင်း၊ သမ္မာတရားကို ဖိနှိပ်ခြင်း၊ တစ်ဦးဦးက
အခြားသူကို မတရားစွပ်စွဲချိန်တွင် တိတ်ဆိတ်နေခြင်း စသည်တို့။ အိမ်နီးချင်း၏ အိမ်၊
ဇနီး၊ ကျွန်၊ တိရစ္ဆာန် သို့မဟုတ် အခြားမည်သည့်ပစ္စည်းကိုမဆို မက်မက်မောမော
လိုချင်ခြင်း (ကဗျာ ၁၆၊ ၁၇) ကို တားမြစ်တော်မူသည်။
In the fourth area, the sixth and eighth commandments (verses 13, 15),
humanity is inviolable. No one can take the life or the property of anyone
else. This includes falsely testifying in court against the life of someone and
defrauding or delaying the payment of wages (see Lev. 19:13).
In the fifth area, individuals and society must be protected, for evil
words and sinful desires could destroy them. God prohibits bearing false
witness (Ex. 20:16): perjury, speaking evil, suppressing the truth, or even
being silent when somebody gives an unfair report about a person. God forbids
the coveting of one’s neighbor’s house, spouse, servants, animals, or any
possession that belongs to another (verses 16, 17).
ပညတ်တော်ဆယ်ပါးတည်းသော
အကျင့်ပါရမီဥပဒေတွင် ဘုရားသခင်သည် လူသားမိသားစု၏ ဆန္ဒနှင့် အပြုအမူအားလုံးကို
ဖုံးအုပ်ထားသည်။ ဘုရားသခင်၏ပညတ်တော်ကို တွေးတောရင်း ဒါဝိဒ်က “သင်၏ပညတ်တော်သည်
အလွန်ကျယ်ဝန်းပါ၏” ဟု ဆိုခဲ့သည် (ဆာလံ ၁၁၉:၉၆)။ ထိုပညတ်တော်သည် ဘုရားသခင်၏
“နှုတ်မြွက်စကား” ကဲ့သို့ ခိုင်မြဲစွာ တည်တံ့သည်။ ဘုရားသခင်၏ တရားဒေသနာ၊ ပညတ်တရား၊
စည်းမျဉ်း၊ သက်သေခံချက်များသည် အစဉ်အမြဲတည်ရှိသည်။ ထိုပညတ်များတွင် ဆာလံဆရာသည်
ဝမ်းမြောက်ခဲ့ပြီး ထိုပညတ်များအားဖြင့် ဘုရားသခင်သည် အသက်ကို ပေးသနားခဲ့သည် (ကဗျာ
၈၉-၉၆)။
In a moral law of only ten commandments, God covers all the desires and
activities of the human family. Reflecting on God’s law, David said: “Thy
commandment is exceedingly broad” (Ps. 119:96). It is like God’s “word,” which
is “firmly fixed.” God’s ordinances, laws, precepts, and testimonies are
forever. In them the psalmist has delighted and through them God has given him
life (verses 89–96).
၂. ဘုရားသခင်၏
စရိုက်လက္ခဏာကို ဖော်ပြသော ပညတ်တော်
ဘုရားသခင်၏ပညတ်တော်၊
အထူးသဖြင့် ဆယ်ပညတ်တော်သည် ဘုရားသခင်၏ စရိုက်လက္ခဏာကို ထင်ဟပ်စေသည်။
ဆယ်ပညတ်တော်သည် ဘုရားသခင်၏ စရိုက်မပြောင်းလဲသရွေ့ အမြဲတည်ရှိခဲ့ပြီး တည်ရှိနေမည်။
ဘုရားသခင်သည် အစဉ်အတည်တည်တော်မူသကဲ့သို့ (ဆာလံ ၁၀၂:၂၅-၂၇) ခရစ်တော်လည်း “အတိတ်၊
ပစ္စုပ္ပန်၊ အနာဂတ်တွင် အတူတူပင်ဖြစ်တော်မူ၏” (ဟေဗြဲ ၁၃:၈)။ ကျမ်းစာရေးသူများသည်
ဘုရားသခင်၏ ဂုဏ်တော်များကို ပညတ်တော်တွင် မြင်ကြသည်။ ဘုရားသခင်ကဲ့သို့ “ထာဝရဘုရား၏
ပညတ်တော်သည် ပြည့်စုံ၏”၊ “ထာဝရဘုရား၏ ပညတ်တော်သည် စင်ကြယ်၏” (ဆာလံ ၁၉:၇၊ ၈)။
“ပညတ်တော်သည် သန့်ရှင်း၏၊ ပညတ်တရားသည် သန့်ရှင်း၍ တရားမျှတပြီး ကောင်းမြတ်၏” ဟု
ရှင်ပေါလုက ရှင်းပြသည် (ရောမ ၇:၁၂)။ “သင်၏ ပညတ်တော်အားလုံးသည်
တရားနှင့်ပြည့်စုံပါ၏” ဟု ဆာလံဆရာက ချီးမွမ်းသည် (၁၁၉:၁၇၂)။ ရှင်ယောဟန်က
အနှစ်ချုပ်ဆို၏– “ဘုရားသခင်သည် မေတ္တာတော်ပင်ဖြစ်တော်မူ၏” (၁ယောဟန် ၄:၈)။ ရှင်ယောဟန်၏
အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်၏ နောက်ခံသည် ခရစ်တော်ဆန့်ကျင်သူ၏
ဆန့်ကျင်ဘက်ဝိညာဉ်ရေးလှုပ်ရှားမှုများကို ရှင်းပြခြင်းဖြစ်သည် (ကဗျာ ၁-၃)။
“ဘုရားသခင်ဘက်သားများ” သည် “သမ္မာတရားနှင့် မှားယွင်းခြင်း” ကို ခွဲခြားနိုင်ကြသည်
(ကဗျာ ၆)။ ခရစ်တော်ဆန့်ကျင်သူ၏ အမှားသည် ခရစ်တော်၏ သာသနာကို ငြင်းပယ်ခြင်းဖြစ်သည်
(ကဗျာ ၃)။ သူသည် ယေရှုကို ငြင်းပယ်၏ (၁ယောဟန် ၂:၂၂)၊ ဤနည်းဖြင့် ခမည်းတော်ကိုလည်း
ငြင်းပယ်သည်၊ အကြောင်းမှာ သားတော်နှင့် ခမည်းတော်သည်
တစ်ပါးတည်းဖြစ်သောကြောင့်ဖြစ်သည် (၁ယောဟန် ၁:၂၊ ၃)။ ဤသည်မှာ ဆက်ဆံရေးနှင့်
ဘုရားသခင်ကို သိခြင်းပါဝင်သော ငြင်းပယ်ခြင်းဖြစ်သည်။ မှားယွင်းသောဝိညာဉ်သည်
စာတန်၏အင်အားများကို ကိုယ်စားပြုသည်၊ သမ္မာဝိညာဉ် (၁ယောဟန် ၄:၆) သည်
သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ အမှုဖြစ်ပြီး ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် သားတော်နှင့်
နီးကပ်စွာ ဆက်ဆံရေးတည်ထောင်ပေးကာ ဗျာဒိတ်ရူပါရုံအားဖြင့် ဘုရားသခင်ကို အမှန်သိစေသည်
(ကဗျာ ၁၃)။ ဘုရားသခင်ကို ချစ်သူများသည် ဘုရားသခင်၏အလိုတော်ကို လိုက်လျှောက်ကြပြီး
“ပညတ်တော်များကို စောင့်ထိန်းကြ၏” (ကဗျာ ၃-၆)။ ဘုရားသခင်ကို မေတ္တာတော်အဖြစ်
သိခြင်းသည် သီအိုရီဆန်သော သို့မဟုတ် စဉ်းစားတွေးခေါ်မှုသက်သက်မဟုတ်။ ဘုရားသခင်၏
သဘာဝတရားကို သိခြင်း (အွန်တိုလောဂျီ အသိပညာ) မဟုတ်၊ ဆက်ဆံရေးဆိုင်ရာ အသိပညာ–
ဘုရားသခင်၏ စရိုက်လက္ခဏာကို သိခြင်းဖြစ်သည်။ ဤအင်အားကြီးသော အသိပညာသည် ဘုရားသခင်ကို
ချစ်သူ၏ နေထိုင်မှုပုံစံနှင့် အကျင့်ပါရမီကို ဆုံးဖြတ်ပေးသည်–
“ထိုသခင်လမ်းခရီးတော်နှင့်အညီ လျှောက်ရမည်” (ကဗျာ ၆)။ ဤသည်မှာ ဘုရားသခင်၏
ပညတ်တော်များနှင့် သဟဇာတဖြစ်သော ဘဝကို ဖြစ်ပေါ်စေပြီး မေတ္တာကို အမှန်တကယ်အဖြစ်
အခြေခံထားသောကြောင့် ဟောင်းနေသော ပညတ်တော်များသည် အသစ်ဖြစ်လာသည် (ကဗျာ ၇၊ ၈)။
2. The Law an Expression of God’s Character
The law of God, and specifically the Ten Commandments, reflects God’s
character. The Decalogue has existed and will exist as long as His character
remains unchanged. As God is ever the same (Ps. 102:25–27), so Christ is
likewise “the same yesterday and today and for ever” (Heb. 13:8). The biblical
writers see God’s attributes in His law. Like God, “the law of the Lord is
perfect” and “the commandment of the Lord is pure” (Ps. 19:7, 8). “The law,”
explains Paul, “is holy, and the commandment is holy and just and good” (Rom.
7:12). “All thy commandments are right” exalts the psalmist (119:172). John
summarizes: “God is love” (1 John 4:8).
The context of John’s definition is an explanation of the opposing
spiritual activities of the antichrist (verses 1–3). Those who “are of God”
will distinguish between what is “truth” and what is “error” (verse 6). The
error of the antichrist is to deny the mission of Christ (verse 3). He “denies”
Jesus (1 John 2:22), and in this he also disavows the Father because the Son
and the Father are one (1 John 1:2, 3). This is a denial of fellowship and
knowledge including the knowledge of God and fellowship of the Son. While the
spirit of error represents satanic powers at work, the spirit of truth (1 John
4:6) is the work of the Holy Spirit to establish a close fellowship with the
Son by faith and to give the true knowledge of God by revelation (verse 13).
Those who love God do His will (1 John 2:17) and “keep his commandments”
(verses 3–6).
Knowledge of God as love is neither theoretical nor speculative. It is not
an ontological knowledge of God—a knowledge of His being, rather a relational
knowledge—a knowledge of His character. This powerful knowledge determines the
way of life and the moral conduct of the person who loves God—he “ought to walk
in the same way in which he walked” (verse 6). It produces a life in harmony
with God’s commandments, the same old ones that become new because they are
grounded in love as a reality (verses 7, 8).
ပညတ်တော်ကို
ဘုရားသခင်၏ မေတ္တာတော်တွင် အခြေတည်စေသောအခါ မည်သည့်ကြောက်ရွံ့ခြင်းမျှ
မဖြစ်ပေါ်စေတော့ဘဲ “ရဲရင့်ခြင်း” သို့မဟုတ် “ယုံမှားခြင်း” (ပါရေးစီယာ) ကို
ဖြစ်ပေါ်စေသည်။ ဤယုံမှားခြင်းသည် “တရားစီရင်ချိန်” တွင် ပါဝင်ပြီး (၁ယောဟန် ၄:၁၇)
နေ့စဉ်ကိုယ်ပိုင်ကိုယ်ကျင့်တရားစီရင်ချက်တွင် ငြိမ်သက်ခြင်း (၁ယောဟန် ၃:၂၁) နှင့်
ခရစ်တော်ကြွလာချိန် နောက်ဆုံးတရားစီရင်ချိန်တွင် အာမခံချက် (၁ယောဟန် ၂:၂၈)
တို့ပါဝင်သည်။ အကျင့်ပါရမီဥပဒေသည် တကယ့်ခရစ်ယာန်တစ်ဦး မည်သို့နေထိုင်ရမည်ကို
သတ်မှတ်ပေးသည်၊ အကြောင်းမှာ ထိုဥပဒေသည် ဘုရားသခင်၏ မေတ္တာစရိုက်ကို ဖော်ပြပြီး
“ထိုသခင်သည် မည်သို့ရှိတော်မူသည်နည်းတူ ငါတို့လည်း ဤလောက၌ ထိုနည်းတူရှိကြသည်”
ဟူသောကြောင့်ဖြစ်သည် (၁ယောဟန် ၄:၁၇)။
When the commandment is thus grounded in God’s love it produces no fear of
any kind, not even of the judgment, but “boldness,” or “confidence” (parrēsia). This confidence in the “day
of judgment” (1 John 4:17) includes peace in the everyday judgment of our own
conscience (1 John 3:21) and assurance in the final judgment at Christ’s coming
(1 John 2:28). The moral law defines the way a true Christian should live
because it is the expression of God’s character of love and “because as he is
so are we in this world” (1 John 4:17).
အပြစ်မရှိသောအခါ
မေတ္တာနိယာမသည် စကြဝဠာတစ်ခုလုံးကို အုပ်စိုးခဲ့သည်။ ဖန်ဆင်းခံသတ္တဝါတိုင်းသည်
ဖန်ဆင်းရှင်ဘုရားကို ချစ်ခဲ့ပြီး ကိုယ်ကိုကိုယ်ချစ်သလောက် အခြားသူများကို
ချစ်ခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် တစ်ဦးက “ပညတ်တော်တွင် အကြီးဆုံးပညတ်မှာ အဘယ်နည်း” ဟု
မေးသောအခါ သခင်ယေရှုက “သင်သည် သင်၏ဘုရားသခင် ထာဝရဘုရားကို စိတ်နှလုံးအကြွင်းမဲ့၊
ဝိညာဉ်အကြွင်းမဲ့၊ ဉာဏ်အကြွင်းမဲ့ ချစ်ရမည်။ ဤပညတ်သည် အကြီးဆုံးနှင့်
ပထမပညတ်ဖြစ်၏။ ဒုတိယပညတ်မှာ ဤနည်းတူပင်– သင်သည် သင်၏အိမ်နီးချင်းကို
ကိုယ်ကိုကိုယ်ချစ်သလောက် ချစ်ရမည်” ဟု ဖြေကြားတော်မူခဲ့သည်။ သခင်ယေရှုသည်
“ဤပညတ်နှစ်ပါးကြောင့် ပညတ်တော်အားလုံးနှင့် ပရောဖက်များ မှီတည်သည်” ဟု
နိဂုံးချုပ်တော်မူခဲ့သည် (မဿဲ ၂၂:၃၇-၄၀)။
When there was no sin the principle of love ruled the universe. Every
created being loved God as Creator and others as itself. For this reason, when
the lawyer asked Jesus, “Which is the great commandment in the law?” the Lord
replied: “You shall love the Lord your God with all your heart, and with all
your soul, and with all your mind. This is the great and first commandment. And
a second is like it, You shall love your neighbor as yourself.” Jesus finished
by saying: “On these two commandments depend all the law” (Matt. 22:37–40).
၃. အကျင့်ပါရမီဥပဒေ၏
အခြေခံနိယာမ
မေတ္တာသည်
အကျင့်ပါရမီဥပဒေ၏ အခြေခံနိယာမ ဖြစ်သည်။ ဤသည်ကို ဓမ္မဟောင်းနှင့် ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင်
ရှင်းလင်းစွာ ဖော်ပြထားသည်။ ယေရှုနှင့် ရှင်ပေါလု၏ ကိုးကားချက်များဖြင့်
လုံလောက်စွာ ပြနိုင်သည်။
ဣသရေလနှင့်
ရောမအင်ပါယာ၏ ဆက်ဆံရေး၊ ကျမ်းစာသမ္မာတရားနှင့် ဘုရားသခင်၏
ရှင်ပြန်ထမြောက်နိုင်စွမ်းအကြောင်း အရေးကြီးမေးခွန်းများကို
ယေရှုဖြေကြားပြီးနောက်၊ ကျမ်းတတ်တစ်ဦးသည် ခရစ်တော်ဖြေကြားချက်ကောင်းမွန်ကြောင်း
အသိအမှတ်ပြုကာ ဥပဒေ၏ အခြေခံနိယာမ အဘယ်နည်းဟု မေးခဲ့သည်။ သူက “ပညတ်တော်အားလုံးတွင်
ပထမဆုံးမှာ အဘယ်နည်း” ဟု မေးသည် (မာကု ၁၂:၂၈)။ ဥပဒေ၏ အခြေခံနိယာမ အတွက် ယေရှုသည်
ဣသရေလ၏ သမိုင်းတစ်လျှောက် စောင့်ကြပ်ချက်ဖြစ်ခဲ့သော တရားဟော ၆:၄ ကို
ရည်ညွှန်းတော်မူသည်။ အခြားတိုင်းပြည်များ၏ နတ်ဘုရားများစွာနှင့်
ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်သော တကယ့်ဘုရားသခင်၏ တစ်ပါးတည်းတည်ရှိမှုကို အလေးပေးတော်မူသည်။
တစ်ပါးတည်းသော ဘုရားသခင်၏ ပထမပညတ်မှာ မေတ္တာပညတ်ဖြစ်သည်။ “သင်သည် သင်၏ဘုရားသခင်
ထာဝရဘုရားကို စိတ်နှလုံး၊ ဝိညာဉ်၊ ဉာဏ်၊ ခွန်အားအကြွင်းမဲ့ ချစ်ရမည်” (မာကု
၁၂:၃၀)။ လေဝိ ၁၉:၁၈ မှ ကိုးကားသော ဒုတိယပညတ်ကို ပထမနှင့် အတူတူအမျိုးအစားဟု
ကြေညာတော်မူသည်– “သင်သည် သင်၏အိမ်နီးချင်းကို ကိုယ်ကိုကိုယ်ချစ်သလောက် ချစ်ရမည်”။
ဥပဒေ၏ အခြေခံနိယာမသည် ကိုယ်ကိုကိုယ်မဟုတ်၊ ကိုယ်ပြင်ပတွင် ရှိသည်။ ချစ်မြတ်နိုးသော
တစ်ပါးတည်းဘုရားသခင်၌ ရှိပြီး ထိုဘုရားသည် ဖန်ဆင်းခံသတ္တဝါအားလုံးထံမှ ထိုနည်းတူ မေတ္တာကို
တောင်းဆိုတော်မူသည်။ ဘုရားသခင်ကို အရာအားလုံးထက် ချစ်ပြီး အိမ်နီးချင်းကို
ကိုယ်ကိုကိုယ်ချစ်သလောက် ချစ်သော စစ်မှန်သော မေတ္တာဖြစ်သည်။ မေတ္တာသည် ဆယ်ပညတ်တော်
နှစ်ခွဲ၏ ပထမနှင့် ဒုတိယပညတ်နှစ်ရပ်လုံးကို ထိုးဖောက်ထားသည်။
3. The Law as a Foundational Principle
Love is the foundational principle of the moral law. This is revealed
clearly in the OT as well as the NT. Quotations from Jesus and Paul may suffice
to show this.
Following Jesus’ answers to vital questions about the relationship of
Israel with the Roman Empire and the truth of the Scriptures and the power of
God to resurrect the dead, one of the scribes, recognizing that Christ had
responded well, asked about the foundational principle of the law. He queried:
“Which commandment is the first of all?” (Mark 12:28).
For the foundational principle of the law, Jesus referred to Deuteronomy
6:4, the passage that had constituted Israel’s watchword through its entire
history. He underlined the distinctive oneness of the true God as opposed to
the multiplicity of gods in other nations. The first commandment of the one God
was the commandment of love. “And you shall love the Lord your God with all
your heart, and with all your soul, and with all your mind, and with all your
strength” (Mark 12:30). The second commandment, quoted from Leviticus 19:18, He
declared to be in the category of the first: “You shall love your neighbor as
yourself.” The foundational principle of the law is not self; it lies outside
self. It is in the oneness of the loving God who requires the same kind of love
from all His creatures. It is true love which loves God above all things and
one’s neighbor as oneself. Love permeates both the first and second
commandments of the law, the foundational principle of both tables of the Ten
Commandments.
ကျမ်းတတ်၏
တုံ့ပြန်မှုသည် စိတ်ခံစားမှုနှင့် အသိဉာဏ်နှစ်ရပ်လုံး ဖြစ်ခဲ့သည်။ “ဆရာ၊
မှန်လှပါ၏” ဟု စိတ်လှုပ်ရှားစွာ ဖြေသည်။ ထို့နောက် အသိဉာဏ်ဖြင့် ယေရှု၏ အဆုံးအမကို
အကဲဖြတ်သည်– “မှန်ပါ၏” (ကဗျာ ၃၂)။ လူ့စိတ်ခံစားမှုနှင့် အသိဉာဏ်သည် ဘုရားသခင်၏
အကျင့်ပါရမီနိယာမ နှင့် သဟဇာတဖြစ်သောအခါ ဉာဏ်ပညာနှင့် ဘုရားနိုင်ငံတော်နှင့်
သဟဇာတဖြစ်သော ဝိညာဉ်ရေးအတွေ့အကြုံ ဖြစ်ပေါ်သည်။ ထိုဖြစ်ရပ်ကို နိဂုံးချုပ်ရင်း
မာကုက “သူသည် ဉာဏ်ပညာနှင့် ဖြေကြားသည်ကို ယေရှုမြင်တော်မူလျှင် ‘သင်သည်
ဘုရားနိုင်ငံတော်မှ ဝေးကွာသည်မဟုတ်’ ဟု မိန့်တော်မူ၏” ဟု ရေးသည် (ကဗျာ ၃၄)။
The reaction of the scribe was both emotional and rational. “You are
right, Teacher,” he answered enthusiastically. Then rationally he gave his
evaluation of Jesus’ teaching: “You have truly said” (verse 32). When human
emotions and reasoning agree with God’s moral principle, the result is wisdom
and a spiritual experience in tune with the kingdom of God. Ending the
incident, Mark writes: “When Jesus saw that he answered wisely, he said to him,
‘You are not far from the kingdom of God’” (verse 34).
အကျင့်ပါရမီဥပဒေကို
မေတ္တာပညတ်တော်များအဖြစ် ရှင်းလင်းစွာ နားလည်ပြီးနောက်၊ ဥပဒေပြည့်စုံပုံကို
ရောက်ရှိလာသည်– “တစ်ဦးကိုတစ်ဦး မေတ္တာမှတစ်ပါး အကြွေးမထားနှင့်။ အကြောင်းမှာ
အိမ်နီးချင်းကို ချစ်သူသည် ပညတ်တော်ကို ပြည့်စုံစေပြီ” (ရောမ ၁၃:၈)။
အိမ်နီးချင်းကို ချစ်ခြင်းသည် အမြဲအကြွေးရှိနေသော အခြေအနေ၊ ဆက်လက်ဖြစ်ပေါ်နေသော
အကျင့်ပါရမီတာဝန်ဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်၏ ပညတ်တော်အားလုံးအတွက် ဤသည်မှာ မှန်ကန်ပြီး
“သင်သည် အိမ်နီးချင်းကို ကိုယ်ကိုကိုယ်ချစ်သလောက် ချစ်ရမည်” ဟူသော
ဝါကျတစ်ခွန်းတွင် အနှစ်ချုပ်ထားသည် (ကဗျာ ၉)။
With a clear understanding of the moral law as the commandments of love we
now come to the way the law is fulfilled: “Owe no one anything, except to love
one another; for he who loves his neighbor has fulfilled the law” (Rom. 13:8).
To love one’s neighbor means a permanent state of indebtedness, a continuous
moral obligation. This is true of all God’s commands as they “are summed up in
this sentence, ‘You shall love your neighbor as yourself’” (verse 9).
ချစ်သူခရစ်ယာန်သည်
ပညတ်တော်ကို ပြည့်စုံစေသည်ဟူသော အယူအဆ– “မေတ္တာသည် ပညတ်တော်၏ ပြည့်စုံခြင်းဖြစ်၏”
(ကဗျာ ၁၀)– ဆယ်ပညတ်တော်တစ်ပါးမျှ ဖယ်ရှားခြင်းမရှိ။ ဆန့်ကျင်ဘက်အနေဖြင့်
အားလုံးပါဝင်သော အယူအဆကို ပေးသည်။ ပညတ်တော်တိုင်း၏ ဘုရားသခင်၏ ရည်ရွယ်ချက်နှင့်
ရည်မှန်းချက်မှာ မေတ္တာဖြစ်သည်။ ဥပဒေတစ်ခုလုံးသည် အတ္တနှင့် မသဟဇာတဖြစ်သောကြောင့်
ပြင်ပအသွင်ဖြင့်သာ လိုက်နာခြင်းဖြင့် ပြည့်စုံစွာ နာခံ၍မရနိုင်။ စစ်မှန်သော
နာခံခြင်းသည် နှလုံးသားနှင့် ဝိညာဉ်မှ မေတ္တာအားဖြင့် ဖြစ်ပေါ်လာရမည်။
The concept that the Christian who loves fulfills the law—“love is the
fulfilling of the law” (verse 10)—eliminates none of the Ten Commandments. On
the contrary it provides an all-inclusive concept. God’s intent and purpose for
every one of the commandments is love. The entire law is incompatible with
selfishness, hence it cannot be perfectly obeyed by mere outward conformity.
True obedience must come from the heart and the spirit through love.
ဂ. အကျင့်ပါရမီဥပဒေ၏
ဝိညာဉ်ရေးသဘောသဘာဝ
ဥပဒေကို ဝိညာဉ်ရေးအရ
နာခံရန် လိုအပ်ခြင်းသည် ဘုရားသခင်၏ဥပဒေ၏ သဘာဝတရားမှ ဆင်းသက်လာပြီး “ပညတ်တော်သည်
ဝိညာဉ်ရေးဆိုင်ရာဖြစ်၏” (ရောမ ၇:၁၄)။ ဥပဒေကို မနာခံသူများသည် “ဇာတိပိုင်းဆိုင်ရာ”
ဖြစ်ပြီး “အပြစ်အောက်တွင် ရောင်းချခံရသူ” ဖြစ်သည် (ကဗျာ ၁၄)။ ထိုသူမျိုးသည် “ဘာသာတရား၏
ပုံသဏ္ဌာန်သာ” ရှိပြီး ပြင်ပအသွင်သာ ဖြစ်သည် (၂တိမောသေ ၃:၅)။ သူတို့၏ နာခံမှုသည်
နှလုံးသားမှ မဟုတ်၊ လိုအပ်ချက်ကို ဖြည့်ဆည်းရုံသာ ဖြစ်ပြီး လီဂယ်လစ်ဇင် ဖြစ်သည်၊
ဝိညာဉ်ရေးဥပဒေကို ဝိညာဉ်ရေးအရ နာခံခြင်းနှင့် ကွဲပြားသည်။ ဘုရားသခင်၏ ဥပဒေကို
ပြည့်စုံစေရန် ကြိုးစားနေသော်လည်း ဘုရားသခင်၏ ရန်သူများသည် ဘုရားသခင်၏ ဥပဒေနှင့်
အမြဲဆန့်ကျင်နေရသည်၊ အကြောင်းမှာ “ဥပဒေသည် သန့်ရှင်း၍ ပညတ်တရားသည် သန့်ရှင်း၍
တရားမျှတပြီး ကောင်းမြတ်၏” (ရောမ ၇:၁၂)။
C. The Spiritual Nature of the Moral Law
The need for a spiritual obedience to the law comes from the very nature
of God’s law, which “is spiritual” (Rom. 7:14). Those who disobey the law are
“carnal,” and “sold under sin” (verse 14). Such persons have only “the form of
religion,” the outward look of piety (2 Tim. 3:5). Their obedience is not
heartfelt; it is done merely to satisfy requirements and constitutes legalism,
which is distinct from spiritual obedience to a spiritual law. While trying to
fulfill the law of God, enemies of God are in constant conflict with God’s law,
because “the law is holy, and the commandment is holy and just and good” (Rom.
7:12).
ဘုရားသခင်၏
ဒီဇိုင်းအရ ကောင်းမြတ်သော အကျင့်ပါရမီဥပဒေသည် ဘယ်သောအခါမျှ မကောင်းသော၊
မှားယွင်းသော သို့မဟုတ် ဖျက်ဆီးတတ်သော အရာကို မဖြစ်ပေါ်စေနိုင်။ သေခြင်းကို
ဖြစ်ပေါ်စေသောအရာမှာ ငါတို့အတွင်း၌ရှိသော အပြစ်ဖြစ်သည် (ကဗျာ ၁၃၊ ၂၁)။
မကောင်းမှုသည် လူသားများကို “အပြစ်၏ဥပဒေ” အောက်တွင် ကျွန်ခံစေပြီး
ကောင်းမှုပြုလိုသော အလိုကို ထိန်းချုပ်ကာ ဝိညာဉ်ရေးဘုရား၏ ဝိညာဉ်ရေးဥပဒေမှ
ခွာင့်ထွက်စေပြီး “ဆင်းရဲဒုက္ခရောက်သူ” ဖြစ်စေကာ “သေခြင်း၏ခန္ဓာကိုယ်” ကို
ဆောင်စေသည် (ကဗျာ ၂၃၊ ၂၁၊ ၂၄)။
The moral law, being good by God’s design, never leads to anything bad,
wrong, or destructive. What brings death is sin within us (verses 13, 21). Evil
has enslaved human beings under the “law of sin” to the point of restraining
the will that wishes to do good, forcing it to depart from the spiritual law of
a spiritual God (verses 23, 21) to become a “wretched” person, carrying a “body
of death” (verse 24).
အပြစ်၏ ကျွန်ခံစေသော
အင်အားမှ တစ်ခုတည်းသော အဖြေမှာ ခရစ်တော်ဖြစ်သည်– ထိုသခင်၏ ပုဂ္ဂိုလ်၊ ဘဝ၊
အစားထိုးကိုယ်စားပြုသော ယဇ်ပူဇော်ခြင်း (ရောမ ၈:၁-၄)၊ ဥပဒေကို ပြည့်စုံစေခြင်း
(မဿဲ ၅:၁၇၊ ၁၈)၊ ဆယ်ပညတ်တော်နှင့်ပတ်သက်သော အဆုံးအမများ (ကဗျာ ၁-၄၈)။ ထိုသခင်၏
ပုဂ္ဂိုလ်နှင့် ဘဝသည် ငါတို့ကို အပြစ်ရှိကြောင်း သက်သေပြသည်၊ ယဇ်ပူဇော်ခြင်းသည်
အပြစ်၏ဥပဒေမှ လွတ်မြောက်စေသည်၊ ဥပဒေကို ပြည့်စုံစေခြင်းသည် အကျင့်ပါရမီတန်ဖိုးကို
အတည်ပြုသည်၊ အဆုံးအမများသည် ဥပဒေ၏ ဝိညာဉ်ရေးအတိုင်းအတာကို အလေးပေးသည်။
The only solution to the enslaving force of sin is Christ: His person, His
life, His substitutionary sacrifice (Rom. 8:1–4), His fulfillment of the law
(Matt. 5:17, 18), and His teachings about the Ten Commandments (verses 1–48).
His person and life convict us of sinfulness; His sacrifice sets us free from
the law of sin; His fulfillment of the law confirms its moral value; and His
teachings underline the spiritual dimension of the law.
ခရစ်တော်၏
ဥပဒေပြည့်စုံခြင်းသည် ဘုရားသခင်၏ ဥပဒေကို ဖျက်ဆီး သို့မဟုတ် ပယ်ရှားရန် မဟုတ်ဘဲ
အပြစ်ကို ဖျက်ဆီးရန် ကြွလာသည်ကို ရှင်းလင်းစွာ ပြသည်။ “ငါသည် ပညတ်တော်နှင့်
ပရောဖက်များကို ဖျက်ဆီးရန် လာသည်ဟု မထင်နှင့်။ ဖျက်ဆီးရန်မဟုတ်၊ ပြည့်စုံစေရန်
လာသည်” (ကဗျာ ၁၇)။ “ဥပဒေ” ဟူသော စကားသည် ငါးကျမ်းကို ရည်ညွှန်းသော်လည်း ကဗျာ ၁၉
နှင့် မဿဲ ၅ ၏ ကျန်အပိုင်းတွင် ယေရှုသည် ဆယ်ပညတ်တော်၏ ဝိညာဉ်ရေးအတိုင်းအတာကို
ရှင်းရှင်းရည်ရွယ်တော်မူသည်။
Christ’s fulfillment of the law shows clearly that He came to destroy sin,
not to destroy or abolish the law of God. “Think not that I have come to
destroy the law and the prophets; I have come not to abolish them but to fulfil
them” (verse 17). While “law” here refers to the Pentateuch, in verse 19 and
the rest of Matthew 5 Jesus clearly has in mind the spiritual dimensions of the
Decalogue.
ယေရှုအတွက် ဥပဒေ၏
ဝိညာဉ်ရေးသဘောသဘာဝသည် တောင်ပေါ်တရားဟောချက်တွင် ရှင်းလင်းသည်။ ဆဋ္ဌမပညတ်၏
“လူမသတ်နှင့်” ဟူသော တားမြစ်ချက်တွင် ညီအစ်ကိုကို ဒေါသထွက်ခြင်း (ကဗျာ ၂၂၊ ၂၃)
နှင့် ရန်ဖြစ်စေသော သဘောထားများ (ကဗျာ ၂၅) ပါဝင်သည်။ သတ္တမပညတ်သည် နှလုံးသားထဲ၌
လိင်စွဲလမ်းခြင်းအပြင် အိမ်ထောင်ဖောက်ခြင်းကို တားမြစ်သည် (ကဗျာ ၂၈)။
အိမ်နီးချင်းကို ချစ်ရမည်ဟူသော ပညတ်သည် ရန်သူကို ချစ်ခြင်း၊ ငါတို့ကို
ကျိန်ဆဲသူများကို ကောင်းချီးပေးခြင်း၊ ငါတို့ကို မုန်းတီးသူများကို
ကောင်းမှုပြုခြင်း၊ ငါတို့ကို ညှဉ်းဆဲသူများအတွက် ဆုတောင်းပေးခြင်း (ကဗျာ ၄၃၊ ၄၄)
တို့ကို တောင်းဆိုသည်။ အကျင့်ပါရမီဥပဒေ၏ ဤဝိညာဉ်ရေးချဲ့ထွင်မှုသည် ဥပဒေကို
ဖယ်ရှားရန် ရည်ရွယ်ခြင်းမဟုတ်။ ပညတ်တော်များကို “ဖောက်ဖျက်ရန်” သင်ကြားမ� Cole ဘဲ “သင်ကြားရန်နှင့် ပြုလုပ်ရန်”
ရည်ရွယ်တော်မူသည် (ကဗျာ ၁၉)။ ဤရည်ရွယ်ချက်သည် ခရစ်ယာန်သမိုင်းတစ်လျှောက်
ဆက်လက်တည်ရှိသည်။ ဗျာဒိတ်ကျမ်းသည် ကာလနောက်ဆုံးနှင့် ခရစ်ယာန်အသင်းတော်၏
ကျန်ရစ်သူများကို ရည်ညွှန်းပြီး ဆက်လက်တည်ရှိသော ပညတ်တော်များကို သတိပေးကာ
သစ္စာရှိခရစ်ယာန်များ ထိုပညတ်တော်များကို စောင့်ထိန်းနေကြမည်ကို ရှုမြင်သည်
(ဗျာဒိတ် ၁၂:၁၇၊ ၁၄:၁၂)။
For Jesus the spiritual nature of the law is clear in the Sermon on the
Mount. The prohibition of the sixth commandment, “You shall not kill,” includes
the anger that turns brother against brother (verses 22, 23) and the
antagonistic attitudes that create adversaries (verse 25). The seventh
commandment prohibits the lust of the heart as well as adultery (verse 28). The
command to love our neighbor also demands love for our enemies, blessing those
who curse us, doing good to those who hate us, and praying for those who
persecute us (verses 43, 44). This spiritual expansion of the moral law is not
intended to eliminate the law. Rather than teaching Christians “to break” the
commandments, Jesus wanted them “to teach” and “to do” them (verse 19). This
intention continues throughout Christian history. The book of Revelation,
referring to the time of the end and the remnant of the Christian church, notes
the continuing body of commandments and foresees faithful Christians keeping
them (Rev. 12:17; 14:12).
D. အကျင့်စံတရား၏
ရည်ရွယ်ချက်
အကျင့်စံတရားသည်
အပြစ်ပြဿနာကို ဖြေရှင်းရန် မဟုတ်ပါ။ ထိုအရာကို ခရစ်တော်၏ ကယ်တင်သောယဇ်ဖြင့်သာ
ရရှိနိုင်ပြီး ခရစ်ယာန်တိုင်း ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် လက်ခံရမည်ဖြစ်သည်။
ဘုရားသခင်သည် အသက်၊ ဘုရားသခင်နှင့် အပြစ်တို့နှင့်စပ်လျဉ်း၍ အရာဝတ္ထုများ
အမှန်တကယ်ရှိနေပုံကို ပြသရန် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်များ ပေးရန်အတွက် မိမိ၏တရားကို
ပေးခဲ့သည်။ နောက်ထပ်ရည်ရွယ်ချက်တစ်ခုအနေဖြင့် တရားသည် ခရစ်ယာန်၏ဘဝတွင်
လမ်းညွှန်ချက်ပေးပြီး ဘုရားသခင်သည် မိမိလူမျိုးတို့အား
ကျေးဇူးတော်နှင့်ယုံကြည်ခြင်း၊ နာခံခြင်းဖြင့် အသက်ရှင်စေလိုသော နည်းလမ်းကို ပြသသည်။
D. The Purpose of the Moral Law
The moral law’s purpose is not to solve the problem of sin. That comes
only by the atoning sacrifice of Christ, which each Christian must accept by
faith. God gave His law to provide definitions—to show how things really
are—concerning life, God, and sin. Fulfilling another purpose, the law provides
direction in the Christian’s life, showing the way God would have His people
live in gratitude, faith, and obedience.
၁.
အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်များ ပေးရန်
ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင်
တရားသည် လူတစ်ဦးချင်းစီနှင့် လူမျိုးတစ်မျိုးလုံး၏ ကောင်းမွန်သောအခြေအနေကို
အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခဲ့သည်။ တောရတို့၏ အနှစ်ချုပ်ဖြစ်သော ပညတ်တော်ဆယ်ပါးသည်
ဘုရားသခင်ရှေ့တော်၌ သန့်ရှင်းသောဘဝ၏ အရည်အသွေးကို အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခဲ့သည်။
ဆဒ္ဒုတိယပညတ်သည် သန့်ရှင်းခြင်းကို သိရှိနားလည်ခြင်း၏ နိမိတ်လက္ခဏာဖြစ်သည်။
ဘုရားသခင်သည် သန့်ရှင်းသောအရှင်ဖြစ်တော်မူသည်။ လူတစ်ဦးကို
သန့်ရှင်းစေတော်မူသော်လည်း တရား၏အမှုများဖြင့် မဖြစ်နိုင်ပါ။ “သင်တို့သည်
ငါ့ဥပုသ်နေ့များကို စောင့်ရှောက်ကြလော့။ ဤအရာသည် ငါနှင့်သင်တို့အကြား မျိုးဆက်တစ်ဆက်လုံး
နိမိတ်လက္ခဏာဖြစ်၍ ငါသည် သင်တို့ကို သန့်ရှင်းစေသော ထာဝရဘုရား ဖြစ်ကြောင်းကို
သိစေခြင်းငှာ ဖြစ်သည်” (ထွက်မြောက်ရာ ၃၁:၁၃၊ ယေဇကျေလ ၂၀:၁၂ နှိုင်းယှဉ်)။ ထိုနိယာမများကို
ဓမ္မသစ်ကျမ်းသို့လည်း ဆက်လက်သယ်ဆောင်လာသည်။ ဘုရား၏ကိုယ်တော်တိုင်
ဗျာဒိတ်ပေးခြင်းအားဖြင့် အကျင့်စံတရားသည် ဘုရားသခင်၏စရိုက်ကို
အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုသည်။ ခရစ်တော်၏ လက်ဝါးကပ်တိုင်သည် ဤဗျာဒိတ်ပေးခြင်း၏
ဗဟိုချက်ဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်၏အလိုတော်သည် အထွဋ်အထိပ်ဖြစ်သည်။ ကမ္ဘာလုံးကို
အုပ်စိုးသော မပြောင်းလဲနိုင်သော အရှင်ဖြစ်တော်မူသည်။ အလိုတော်ပြည့်စုံသောကြောင့်
မိမိ၏တရားကို မပြောင်းလဲနိုင်ပါ။ သို့သော် ထိုအလိုတော်သည် ကောင်းမြတ်ပြီး
လက်ခံဖွယ်ဖြစ်သည် (ရောမ ၁၂:၂)။ ချစ်ခြင်းမေတ္တာရှိသော ဘုရားသခင်ဖြစ်တော်မူသည်။
ငါတို့ကို အလွန်ချစ်သောကြောင့် မိမိ၏ချစ်လှစွာသောသားတော်ကို ပေးသနားတော်မူခဲ့သည်
(ယောဟန် ၃:၁၆)၊ ငါတို့၏သေတတ်သောခန္ဓာကိုယ်ကို အသက်ပေးတော်မူခဲ့သည် (ရောမ ၈:၁၁)၊
တရားကို နာခံနိုင်ခြင်းမရှိသော ငါတို့သည် ဝိညာဉ်တော်၏တန်ခိုးအားဖြင့်
တရား၏လိုအပ်ချက်များကို ပြည့်စုံစေနိုင်ရန် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်ကို
ပေးသနားတော်မူခဲ့သည် (ရောမ ၈:၄–၈)။
1. To Provide Definitions
In the OT the law defined the state of well-being for each individual and
for the entire nation. The Ten Commandments, as a summary of the Torah, defined
the quality of a sanctified life before God. The Sabbath commandment, in turn,
is the sign of a proper awareness of sanctification. God the holy one
sanctifies a person; the works of the law cannot do it. “You shall keep my
sabbaths, for this is a sign between me and you throughout your generations,
that you may know that I, the Lord, sanctify you” (Ex. 31:13; cf. Eze. 20:12).
The same principle is carried into the NT. As a divine self-revelation the
moral law defines God’s character. The cross of Christ is at the center of this
revelation. The will of God is supreme. He is the unchangeable sovereign of the
whole universe. His law cannot be changed, because His will is perfect. But at
the same time it is a good and acceptable will (Rom. 12:2) and He is a loving
God. He loved us so much that He gave His beloved Son (John 3:16), gave life to
our mortal bodies (Rom. 8:11), and gave us the Holy Spirit so that we, who
could not be subject to the law of God, by the power of the Spirit could
fulfill its requirements (verses 4–8).
အပြစ်ကို ဖယ်ရှားရန်
မျက်နှာပြင်ပေါ်က နည်းလမ်းတစ်ခုမှာ အကျင့်စံတရားကို ပယ်ဖျက်ခြင်းဖြစ်သည်။
ထိုသို့ဖြစ်လျှင် ခရစ်တော်၏ လက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ်တွင် ယဇ်ပူဇော်ခြင်းသည်
မလိုအပ်တော့ပါ။ သို့သော် လက်ဝါးကပ်တိုင်မှူးသည် ဘုရားသခင်သည် အကျင့်စံတရားကို
မပယ်ဖျက်ကြောင်း သက်သေပြသည်။ တရားသည် ဆက်လက်၍ အပြစ်ကို
အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုနေဆဲဖြစ်သည်။ တရားသည် အပြစ်လုပ်သလော။ “လုံးဝ မဟုတ်ပါ။ သို့ရာတွင်
တရားမရှိလျှင် ငါသည် အပြစ်ကို မသိမီ ဖြစ်သည်” (ရောမ ၇:၇)။ တရားသည် ဘုရားသခင်ကို
မနာခံခြင်းအဖြစ် အပြစ်ကို အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုပြီး၊ အပြစ်ကို စက်ဆုပ်ဖွယ်ဖြစ်ကြောင်း
အမှတ်အသားပြုကာ၊ လူသားတို့၏အခြေအနေကို ဘုရားသခင်ကို တမင်ပုန်ကန်ခြင်းအဖြစ်
အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုသည်။
A superficial way to eliminate sin would have been to invalidate the moral
law. In this case Christ’s sacrifice on the cross would not have been needed.
But the reality of the Crucifixion proves that God did not abolish the moral
law. It continues defining sin: Is the law sin? “By no means! Yet, if it had
not been for the law, I should not have known sin” (Rom. 7:7). The law defines
sin as disobedience to God, marks sin as offensive, and defines the state of
human beings as deliberate rebellion against God.
ဣစရာအဲလ်လူမျိုးတို့အား
ရေးထိုးပေးသော အကျင့်စံတရားမတိုင်မီ ကမ္ဘာပေါ်တွင် အပြစ်ရှိခဲ့ပြီးဖြစ်သည်။
အာဒံနှင့်ဧဝသည် ဘုရားသခင်ပေးသော ပညတ်တော်ကို မနာခံခဲ့ကြပါ (ရောမ ၅:၁၃၊ ၁၄)။
အပြစ်သည် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခံရပြီးဖြစ်သည်။ အကြောင်းမူကား သူတို့သည် တရားကို
သိခဲ့ကြသည်။ အပြစ်သည် ဘုရားသခင်ကို မနာခံခြင်းဖြစ်သည်။ အပြစ်သိခြင်းသည်
“တရားအားဖြင့်” ဖြစ်သည် (ရောမ ၃:၂၀)။
There was sin in the world before God gave the moral law to Israel in
written form. Adam and Eve had disobeyed a God-given commandment (Rom. 5:13,
14). Already sin was defined because they knew the law. Sin is disobedience to
God, for the knowledge of sin is “through the law” (Rom. 3:20).
တရားသည် အပြစ်ကို
ပို၍ဆိုးရွားစေသည်။ “တရားသည် လာရောက်၍ ပြစ်မှုကို တိုးပွားစေသည်” (ရောမ ၅:၂၀)။
အပြစ်သည် သတ်သတ်မှတ်မှတ် ပညတ်တော်များကို တမင်မနာခံသော အပြုအမူဖြစ်လာသည်။ လူ့ဇာတိ၏
ရည်ရွယ်ချက်များ လုံးဝထင်ရှားလာသည် (ဂလာတိ ၅:၁၇–၁၉)။ အပြစ်၏ပမာဏပင် တိုးလာသည်။
ပညတ်တော်ရောက်လာသောအခါ အပြစ်ကို စိန်ခေါ်သဖြင့် အပြစ်သည် ပို၍တက်ကြွလာသည် (ရောမ
၇:၉)၊ ဆိုးယုတ်သော တဏှာများကို ပိုမိုဖြစ်ပေါ်စေသည် (အပိုဒ် ၈)၊ ကောင်းမွန်သော
ရည်ရွယ်ချက်ရှိသူများကို လှည့်စားခြင်းဖြင့် လမ်းမှားသို့ ပို့ဆောင်သည် (အပိုဒ်
၁၁)။ ဧဝအား လုပ်ခဲ့သည်နှင့်အညီ စာတန်သည် ပညတ်တော်ကို အပြစ်လုပ်ရန်
လှုံ့ဆော်မှုအဖြစ်၊ သွေးဆောင်မှုတွင်နှင့် အပြစ်တင်ခြင်း၏ တန်ဆာပလာအဖြစ်
အသုံးပြုသည် (ကမ္ဘာဦး ၃:၃)။
The law made sin more sinful—“law came in, to increase the trespass” (Rom.
5:20). Sin became a conscious act of disobedience to specific commandments, and
the intentions of the flesh became fully visible (Gal. 5:17–19). Even the
amount of sin increased. The coming of the commandment challenged sin, which
responded by becoming more active (Rom. 7:9), producing more evil desires
(verse 8), and causing well-intended persons to lose their way by deception
(verse 11). As he did with Eve, Satan uses the commandment as a provocation to
sin, in temptation, and as an instrument of condemnation (Gen. 3:3).
တရားသည်
“အပြစ်၏တန်ခိုး” ဖြစ်သည် (၁ကော ၁၅:၅၆)။ အပြစ်ကို ဘုရားသခင်ကို တမင်ပုန်ကန်သော
အမှုအဖြစ် ဖြစ်စေသည်။ တရားသည် အပြစ်အကြောင်း အချက်အလက်ပေးသောကြောင့်
မည်သည့်အပြစ်မဆို အပြစ်ရှိသော အလိုတော်အားဖြင့် ဘုရားသခင်ကို ရည်ရွယ်ချက်ရှိရှိ
ဆန့်ကျင်သော ပုန်ကန်မှုတစ်ခု ဖြစ်လာသည်။ အပြစ်သည် တရားမဲ့ခြင်း (တရားနှင့်
မကိုက်ညီခြင်း) ဖြစ်သည် (၁ယောဟန် ၃:၄)၊ ဝိညာဉ်ရေးရာ ပုန်ကန်မှု၊ ဘုရားသခင်ကို
သစ္စာမရှိခြင်းနှင့် ငြင်းပယ်ခြင်းအမှုဖြစ်သည် (ရောမ ၁၄:၂၃၊ တိတု ၁:၁၅၊ ၁၆)။
The law is “the power of sin” (1 Cor. 15:56). It makes sin an act of
willful rebellion against God. Since the law provides information about sin,
any sin becomes a clear act of the sinful will against God, an act of
rebellion. Sin is a formal rebellion—“lawlessness” or lack of conformity with
the law (1 John 3:4) and a spiritual rebellion—an act of unfaithfulness against
God and a denial of Him (Rom. 14:23; Titus 1:15, 16).
အပြစ်ကို
အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုနိုင်သောကြောင့် တရားသည် အပြစ်ကို အပြစ်တင်နိုင်သည်။ တရားသည်
တရားဓမ္မဖြစ်စေခြင်း မပေးနိုင်ပါ (ရောမ ၃:၂၀)၊ ဒေါသသာ (ရောမ ၄:၁၅) နှင့်
အပြစ်ဒဏ်ပေးခြင်းသာ ဖြစ်စေသော်လည်း၊ “ကြီးကြပ်သူ” (သို့မဟုတ် “ဆရာ”၊ ASV) အဖြစ် ခရစ်တော်ထံသို့
ပို့ဆောင်သည် (ဂလာတိ ၃:၂၂–၂၄)။ တရား၏ ရည်ရွယ်ချက်/အဆုံးသတ်သည် ယေရှုခရစ်ဖြစ်ပြီး
“ယုံကြည်သူတိုင်း တရားဓမ္မဖြစ်စေရန်” ဖြစ်သည် (ရောမ ၁၀:၄)။
Because of its capacity to define sin, the law can also convict of sin.
Although the law provides no justification (Rom. 3:20), only wrath (Rom. 4:15)
and condemnation, because of its role as a “custodian” (or “tutor,” ASV) it
brings us to Christ (Gal. 3:22–24). The goal/end of the law is Jesus Christ,
“that every one who has faith may be justified” (Rom. 10:4).
တရား၏
အဓိကလုပ်ဆောင်ချက်မှာ လူသားများအပေါ် အချုပ်အခြာအာဏာပိုင်ရှိသော ဘုရားသခင်သည်
လူတိုင်းအပေါ် တောင်းဆိုပိုင်ခွင့်ရှိကြောင်း၊ နာခံခြင်းကို
တောင်းဆိုပိုင်ခွင့်ရှိကြောင်း အတည်ပြုခြင်းဖြစ်သည်။ တပ်ကြီးပြောင်းလဲမှု
နာခံခြင်းမဟုတ်ဘဲ ဖြောင့်မတ်ပြီး သန့်ရှင်းသော ဘဝသို့ ဦးတည်သော နာခံခြင်းဖြစ်သည်။
အပြစ်ကြောင့် လူသားမျိုးနွယ်သည် ထိုဘဝကို မနေနိုင်တော့သော်လည်း၊ ဘုရားသခင်သည်
တရားဓမ္မဖြစ်ခြင်းနှင့် သန့်ရှင်းခြင်းအတွက် လိုအပ်သော ဝိညာဉ်ရေးတန်ခိုးကို
ပေးနိုင်သော အရှင်ဖြစ်တော်မူသည်။ အကျင့်စံတရားသည် ယုံကြည်သူသည် ဘုရားသခင်နှင့်
လူသားတို့နှင့် သဟဇာတဖြစ်စွာ အသက်ရှင်ရန် လိုအပ်သော အပြုအမူစံနှုန်းများကို
ပေးသည်။
The major function of the law is to affirm that God, the absolute
sovereign over humanity, has claim over everyone and possesses the authority to
demand obedience—not merely accidental obedience, but one that leads to a
righteous and holy life. It is true that because of sin humanity no longer can
live this type of life. But God is also powerful to provide the spiritual power
needed for justification and sanctification. The moral law provides standards
of behavior required for the believer to live in harmony with God and fellow
human beings.
၂. လမ်းညွှန်ချက်
ပေးရန်
ဘုရားသခင်၏တရားသည်
မိမိ၏သားသမီးများ၏ ဘဝအတွက် လမ်းညွှန်ချက်ပေးသည်။ ဘုရားသခင်သည် လူသားများအတွက်
ပုံဖော်ပေးသော အသက်ရှင်နည်းလမ်းသည် မိမိ၏ရည်ရွယ်ချက်များနှင့် နိယာမများပေါ်တွင်
အခြေခံသည်။ လူတစ်ဦး၏ တဏှာများ သို့မဟုတ် အတွေးအခေါ်များ၊ သို့မဟုတ် သတ်မှတ်ထားသော
လူ့အဖွဲ့အစည်းတစ်ခုက တည်ထောင်ထားသော ဓလေ့ထုံးတမ်းများနှင့် အလေ့အကျင့်များသည်
လူသားများ ဘဝကို တည်ဆောက်ရန် အခြေခံဖြစ်မနေနိုင်ပါ။ ဘုရားသခင်သည်
မိမိ၏နိယာမများနှင့် အကြွင်းမဲ့စံနှုန်းများကို အသက်တာအတွက် ရှင်းလင်းစွာ
ဖော်ပြပြီး ပညတ်တော်ဆယ်ပါးတွင် မှားယွင်းမှုမရှိသော စကားဖြင့်
ရေးမှတ်ထားတော်မူခဲ့သည်။ ဤပညတ်တော်များသည် ဘုရားသခင်သည် အသက်ကို ယူဆောင်လာရန်
(ရောမ ၇:၁၀) “သန့်ရှင်း၍ တရားမျှတပြီး ကောင်းမြတ်သော” အသက်ကို ရည်ရွယ်တော်မူသည်
(အပိုဒ် ၁၂)။
2. To Provide Direction
God’s law provides direction for the life of His children. The way of
living that God pictures for human beings is based on His intentions and
principles. A person’s desires or ideas, or a set of customs and practices
established by a particular society, cannot be the basis on which humans should
build their life. God spelled out His principles and absolutes for life and
wrote them with unmistakable words in the Ten Commandments. These commandments
are intended by God to bring life (Rom. 7:10) that is “holy and just and good”
(verse 12).
သန့်ရှင်း။
ဘုရားသခင်၏အလိုတော်ကို ထုတ်ဖော်သောကြောင့် မိမိ၏တရားသည် မှန်ကန်၍ ဖြောင့်မတ်ပြီး
သန့်ရှင်းနိုင်သည်။ ရောမ ၇:၇–၁၃ တွင် ပေါလုသည် တရားတစ်ခုလုံးနှင့် အထူးသဖြင့်
ဆယ်ပါးမြောက်ပညတ် “တဏှာမရှိနှင့်” (ထွက်မြောက်ရာ ၂၀:၁၇) ကို
ကိုင်တွယ်ဖော်ပြထားသည်။ ဤကိုးကားချက်တွင် ပေါလုသည် တရား၏နိယာမများနှင့်
အကြွင်းမဲ့စံနှုန်းများသည် လူတစ်ဦး၏ လုပ်ဆောင်ချက်များနှင့် တဏှာများအပါအဝင်
ဘဝတစ်ခုလုံးကို အုပ်စိုးကြောင်း အတည်ပြုသည်။
Holy. Because it is an expression of God’s will, His law can be only true,
righteous, and holy. In Romans 7:7–13, Paul deals with the whole law and
specifically with the tenth commandment: “You shall not covet” (Ex. 20:17). In
this citation Paul affirms that the principles and absolutes of the law rule
the entire life of a person, including actions and desires.
တရားမျှတး။
ဘုရားသခင်၏ဖြောင့်မတ်ခြင်းကို ထုတ်ဖော်သောအားဖြင့် တရားသည် ဖြောင့်မတ်သောဘဝ၏
စံနှုန်းဖြစ်သည်။ တရားကို နာခံခြင်းဖြင့် ခရစ်တော်၏ဘဝသည် ဘုရားသခင်၏တရားကို
နာခံခြင်းမှလွဲ၍ အခြားဖြောင့်မတ်သောနည်းလမ်း မရှိကြောင်း ပြသခဲ့သည်။ တရားကို
နာခံခြင်းဖြင့် ယေရှုသည် တရားသည် တရားမျှတပြီး စောင့်ထိန်းနိုင်ကြောင်း ပြသခဲ့သည်။
Just. As the expression of God’s righteousness, the law is the standard of a
righteous life. The life of Christ in obedience to the law shows that there can
be no other righteous way than obedience to God’s law. By obeying the law Jesus
demonstrated that the law is just and can be kept.
ကောင်းမြတ်။
အကျင့်စံကောင်းတစ်မျိုးတည်းသာ ရှိသည်။ ဘုရားသခင်ထံမှ လာသော
ကောင်းမြတ်ခြင်းဖြစ်သည်။ ကောင်းမြတ်ခြင်းနှင့် မကောင်းမြတ်ခြင်းကို
ခွဲခြားနိုင်သော အရှင်သည် ကိုယ်တော်တစ်ပါးတည်းသာ ဖြစ်တော်မူသည်။
ပညတ်တော်ဆယ်ပါးအားဖြင့် ထိုသို့ ခွဲခြားတော်မူသည်။ တရားကို နာခံခြင်းသည်
ကောင်းချီးမင်္ဂလာနှင့် ပျော်ရွှင်ခြင်းသို့ ဦးတည်သည်။ “ထာဝရဘုရား၏တရားတော်သည်
ပြည့်စုံ၍ ဝိညာဉ်ကို နှိုးကြားစေသည်။ ထာဝရဘုရား၏သက်သေခံချက်တော်သည်
ယုံမှားခြင်းမရှိ၊ နားမလည်သူကို ပညာရှိစေသည်။ ထာဝရဘုရား၏ ပညတ်တော်များသည်
တရားနှင့် ပြည့်စုံ၍ နှလုံးကို ဝမ်းမြောက်စေသည်။ ထာဝရဘုရား၏ ပညတ်တော်သည်
သန့်ရှင်း၍ မျက်စိကို လင်းစေသည်။ ထာဝရဘုရား၏ ကြောက်ရွံ့ခြင်းသည် သန့်ရှင်း၍
အစဉ်အမြဲ တည်တံ့သည်။ ထာဝရဘုရား၏ စီရင်ချက်များသည် မှန်ကန်၍ တရားမျှတသည်။
ထိုအရာများသည် ရွှေထက်၊ အဆမတန်သန့်စင်သော ရွှေထက် အလိုရှိဖွယ်ရာ ဖြစ်သည်။ ပျားရည်နှင့်
ပျားအုံမှ ယိုစီးသော ပျားရည်ထက် ချိုမြိန်သည်။ ထို့ပြင် ထိုအရာများအားဖြင့်
သင်၏ကျွန်သည် သတိပေးခြင်းကို ခံရသည်။ ထိုအရာများကို စောင့်ထိန်းရာ၌ အကျိုးကြီးစွာ
ရှိသည်” (ဆာလံ ၁၉:၇–၁၁)။
Good. There is only one kind of moral good, the one that comes from God. He
alone can distinguish what is good from what is not, distinguishing between
good and evil. And He does so through the Ten Commandments. Obedience to the
law leads to blessing and happiness. “The law of the Lord is perfect, reviving
the soul; the testimony of the Lord is sure, making wise the simple; the
precepts of the Lord are right, rejoicing the heart; the commandment of the
Lord is pure, enlightening the eyes; the fear of the Lord is clean, enduring
for ever; the ordinances of the Lord are true, and righteous altogether. More
to be desired are they than gold, even much fine gold; sweeter also than honey
and drippings of the honeycomb. Moreover by them is thy servant warned; in keeping
them there is great reward” (Ps. 19:7–11).
E. အကျင့်စံတရားနှင့်
နောက်ဆုံးတရားစီရင်ခြင်း
ကျမ်းစာများသည်
နောက်ဆုံးတရားစီရင်ခြင်း အမှန်တကယ်ရှိလာမည်ကို သွန်သင်ထားသည် (မဿဲ ၁၂:၃၆၊ ၃၇၊ ရောမ
၁၄:၁၀–၁၂၊ ၂ကော ၅:၁၀)။ ကယ်တင်ခြင်းသည် ခရစ်တော်၏ လက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ်တွင်
အသေခံခြင်းကို ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် ဖြစ်သော်လည်း၊ တရားစီရင်ခြင်းသည် တရားအားဖြင့်
ဖြစ်သည်။ “လွတ်လပ်ခြင်း၏တရားအောက်တွင် တရားစီရင်ခြင်းခံရမည့်သူများအဖြစ်
စကားပြောကြလော့၊ ပြုမူကြလော့” (ယာကုပ် ၂:၁၂)။ (တရားစီရင်ခြင်း ကြည့်ပါ။)
E. The Moral Law and the Final Judgment
The Scriptures teach the reality of a final judgment to come (Matt. 12:36,
37; Rom. 14:10–12; 2 Cor. 5:10). While salvation is by faith in Christ’s death
on the cross, judgment is based on law: “So speak and so act as those who are
to be judged under the law of liberty” (James 2:12). (See Judgment.)
တရားသည်
အဆင့်နှစ်ဆင့်ဖြင့် စီရင်သည်။ ယခုအခါ မကောင်းမှုပြုသူများကို
ပြစ်မှုကျူးလွန်ကြောင်း အပြစ်တင်သည် (အပိုဒ် ၉)။ အနာဂတ်တွင် အပြစ်သားများအဖြစ်
အပြစ်ဒဏ်ပေးမည် (အပိုဒ် ၁၁၊ ၁၂)။ တရားစီရင်ခြင်းနေ့သည် မတရားသူများအတွက်
“ဒဏ်ပေးခြင်း” (၂ပေ ၂:၉) နှင့် “ပျက်စီးခြင်း” အချိန်ဖြစ်လိမ့်မည် (၂ပေ ၃:၇)။
အခြားတစ်ဖက်တွင် ဘုရားသခင်၌ တည်ကြည်စွာ နေထိုင်သူများအတွက် ကယ်တင်ခြင်းနှင့်
တရားမျှတစွာ အတည်ပြုခြင်း အချိန်ဖြစ်လိမ့်မည် (၁ယောဟန် ၄:၁၇)။
The law judges in two stages. At present it convicts evildoers of
transgression (v. 9): in the future, it will condemn them as sinners (verses
11, 12). The judgment day will be the time of “punishment” (2 Peter 2:9) and
“destruction” for the ungodly (2 Peter 3:7). On the other hand, this will be
the moment of deliverance and vindication to those who abide in God (1 John
4:17).
လူတစ်ဦးသည် တရားကို
ဖောက်ဖျက်ခြင်းဖြင့် သို့မဟုတ် တရား၏အမှုများကို တရားဓမ္မဖြစ်ခြင်းအဖြစ်
မှတ်ယူခြင်းဖြင့် လွတ်လပ်ခြင်းကို ဆုံးရှုံးနိုင်သည် (ဂလာတိ ၂:၁၆)။ သို့သော်
ကျွန်ခံခြင်းသည် တရားမှ လာခြင်း မဟုတ်ပါ။ အပြစ်ကို နာခံခြင်း၏ အကျိုးဆက်ဖြစ်သည်
(ရောမ ၆:၁၆–၁၉)။ ယာကုပ်သည် ဓမ္မကျမ်းဆယ်ပါးကို “ဘုရင်ခံတရား”၊
“လွတ်လပ်ခြင်း၏တရား”၊ ဘုရားသခင်၏ နောက်ဆုံးတရားစီရင်ခြင်း၏ စံနှုန်းအဖြစ်
တင်ပြထားသည် (ယာကုပ် ၂:၈–၁၂)။ တရားစီရင်ခြင်း၌ တရားမျှတစွာ အတည်ပြုခြင်းသည်
ကောင်းမှုများအားဖြင့် မဟုတ်ဘဲ၊ ကရုဏာအားဖြင့် ဖြစ်သည်။ အကြောင်းမူကား “ကရုဏာသည်
တရားစီရင်ခြင်းကို နိုင်သည်” (အပိုဒ် ၁၃)။ ယုံကြည်ခြင်းနှင့် ကျေးဇူးတော်ဖြင့်
လက်ခံသော ခရစ်တော်၏ ချစ်ခြင်းကရုဏာမှလွဲ၍ မည်သူမျှ ကယ်တင်ခြင်း မရရှိနိုင်ပါ။
A person may lose freedom by breaking the law or by considering the works
of the law as righteousness, thus failing to be justified (Gal. 2:16). However,
bondage does not come from the law; slavery is the consequence of submitting to
sin (Rom. 6:16–19). James presents the Decalogue as a “royal law,” a “law of
liberty,” the norm of God’s final judgment (James 2:8–12).Vindication in
judgment comes not through good deeds, but through mercy, because “mercy
triumphs over judgment” (verse 13). Apart from the loving mercy of Christ,
accepted in faith and gratitude, no one can be saved.
II. ဘုရားသခင်၏
အကျင့်စံတရား၏ ထာဝရတည်တံ့ခြင်း
ဘုရားသခင်၏
စရိုက်လက္ခဏာ၏ တိုးချဲ့မှုအဖြစ် တရားသည် ကိုယ်တော်၏ ထာဝရတည်တံ့ခြင်းကို ပ သည်။
ထို့ကြောင့် လူသားများအကြား မိမိ၏အာဏာသည် အချိန်နှင့် နေရာထက် သာလွန်သည်။
ကမ္ဘာဦးကျမ်းမှ ဗျာဒိတ်ကျမ်းအထိ ဘုရားသခင်၏တရားကို ထာဝရဖြစ်သည်ဟု တင်ပြထားသည်။
II. The Perpetuity of God’s Moral Law
As an extension of God’s character, the law partakes of His perpetuity.
Hence its authority among humans stands above time and place. From Genesis to
Revelation, the law of God is presented as eternal.
A. ဆီးနတ်တောင်မတိုင်မီ
ဘုရားသခင်၏တရား
ပညတ်တော်ဆယ်ပါးသည်
အပြစ်မရှိမီ စကြဝဠာတွင် အုပ်စိုးသော ချစ်ခြင်း၏ တစ်ကမ္ဘာလုံးဆိုင်ရာ နိယာမမှ
ဆင်းသက်လာသည်။ စတုတ္ထပညတ်အပါအဝင် ဆယ်ပါးလုံးကို အာဒံနှင့် မောရှေကြားရှိ
ဘိုးဘေးခေတ်တွင် ခွဲခြားသိမြင်နိုင်သည်။
A. God’s Law Before Sinai
The Ten Commandments stem from the universal principle of love ruling in
the universe before sin. All ten, including the fourth, may be identified in
the patriarchal period between Adam and Moses.
၁. ကမ္ဘာဦးကျမ်းတွင်
ပညတ်တော်ဆယ်ပါး
တရား၏တည်ရှိမှုကို
အပြစ်ပေါ်ထွန်းခြင်း၏ ရှေ့သဘောထား လိုအပ်ချက်အဖြစ် ထင်ရှားစွာ ဖော်ပြထားသည်။
ထွက်မြောက်ရာကျမ်းတွင် တွေ့ရသော ပညတ်တော်ဆယ်ပါးကို ကမ္ဘာဦးကျမ်းတွင် တိတိကျကျ
မဖော်ပြထားသော်လည်း၊ ထိုနိယာမများသည် လူသားတာဝန်ကျေးမှု၏ နောက်ခံတွင် ရှိနေသည်။
1. The Ten Commandments in Genesis
The existence of law is implied as a prerequisite to the appearance of
sin. While the Ten Commandments as found in Exodus are not specifically spelled
out in Genesis, such principles underlie human responsibility.
လူသားနှင့်
ဘုရားသခင်အကြား ဆက်ဆံရေးကို အုပ်စိုးသော ပထမဇယားတရားသည် အကြိမ်များစွာ
ဖော်ပြထားသည်။ ဘေသလတွင် ဘုရားသခင်ကို ကိုးကွယ်ရန် ပြင်ဆင်ရာတွင် ယာကုပ်သည်
မိမိအိမ်သူအိမ်သားတို့အား ပေးသော ညွှန်ကြားချက်သည် ပထမနှင့် ဒုတိယပညတ်ကို
နားလည်စေသည်။ ယာကုပ်သည် “သင်တို့အကြား၌ ရှိသော နိုင်ငံခြားဘုရားများကို
ဖယ်ရှားကြလော့၊ သင်တို့ကို သန့်ရှင်းစေကြလော့၊ သင်တို့အဝတ်ကို လဲလှယ်ကြလော့။
ထိုနောက် ထလော့၊ ဘေသလသို့ တက်ကြလော့။ ထိုနေရာ၌ ငါသည် … ဘုရားသခင်အတွက်
ယဇ်ပလ္လင်ကို တည်မည်” ဟု တိုက်တွန်းခဲ့သည် (ကမ္ဘာဦး ၃၅:၂၊ ၃)။ ဘုရားသခင်၏နာမတော်ကို
အချည်းနှီး သုံးစွဲခြင်းကို တားမြစ်သော တတိယပညတ်ကို အာဗြဟံသည် မိမိကျွန်အား
“ကောင်းကင်နှင့် မြေကြီး၏ ဘုရားသခင် ထာဝရဘုရားအားဖြင့် ကျိန်ဆိုပါ” ဟု
ကနာန်မိန်းမကို ဣဇာက်အတွက် မယူရန် ကျိန်ဆိုစေခဲ့ခြင်းတွင် ထင်ရှားသည် (ကမ္ဘာဦး
၂၄:၃)။ ဧလီယေဇာ၏ ထာဝရဘုရား၏နာမတော်ကို အချည်းနှီး မသုံးစွဲရန် ကတိကဝတ်သည်
အာဗြဟံအား လုံးဝယုံကြည်နိုင်စေသော သက်သေဖြစ်သည်။
The first table of the law, governing the relationship between humans and
God, appears in several accounts. Jacob’s instructions to his household in
preparation for their worship of God at Bethel, provide an understanding of the
first and second commandments. Jacob urged: “Put away the foreign gods that are
among you, and purify yourselves, and change your garments; then let us arise
and go up to Bethel, that I may make there an altar to … God” (Gen. 35:2, 3).
The third commandment, which forbids taking God’s name in vain, is implied
in Abraham’s making his servant “swear by the Lord, the God of heaven and of
the earth” that he would not take a Canaanite wife for Isaac (Gen. 24:3).
Eliezer’s commitment not to take the Lord’s name in vain was evidence Abraham
could trust him totally.
သတ္တမနေ့ ဥပုသ်နေ့ကို
စောင့်ရှောက်ရန် လိုအပ်သော စတုတ္ထပညတ်သည် ဖန်ဆင်းခြင်းအပတ်၏ အဆုံးတွင်
ဖြစ်ပျက်ခဲ့သောအရာကို ရှင်းလင်းစွာ ထင်ဟပ်သည်။ “သတ္တမနေ့၌ ဘုရားသခင်သည်
မိမိပြုတော်မူသော အမှုတော်ကို ပြီးစီးတော်မူ၍ သတ္တမနေ့တွင် မိမိပြုတော်မူသော
အမှုတော်အားလုံးမှ နားတော်မူသည်။ ထို့ကြောင့် ဘုရားသခင်သည် သတ္တမနေ့ကို
ကောင်းကြီးပေးတော်မူ၍ သန့်ရှင်းစေတော်မူသည်။ အကြောင်းမူကား ထိုနေ့၌
ဖန်ဆင်းခြင်းအားဖြင့် ပြုတော်မူသော အမှုတော်အားလုံးမှ နားတော်မူသောကြောင့်
ဖြစ်သည်” (ကမ္ဘာဦး ၂:၂၊ ၃)။
The fourth commandment, requiring observance of the seventh day Sabbath,
clearly echoes what happened at the close of Creation week. “And on the seventh
day God finished his work which he had done, and he rested on the seventh day
from all his work which he had done. So God blessed the seventh day and
hallowed it, because on it God rested from all his work which he had done in
creation” (Gen. 2:2, 3).
လူသားချင်း
ဆက်ဆံရေးကို အုပ်စိုးသော ဒုတိယဇယားတရားများသည်လည်း ကမ္ဘာဦးကျမ်းတွင်
မှတ်တမ်းတင်ထားသော ဖြစ်ရပ်များ၏ နောက်ခံတွင် ရှိနေသည်။ မိဘကို ရိုသေခြင်းဆိုင်ရာ
ပဉ္စမပညတ်ကို ထာဝရဘုရားသည် အာဗြဟံနှင့် ဆောဒုံနှင့်ဂေါမောရမြို့
ပျက်စီးခြင်းအကြောင်း စကားပြောဆိုရာတွင် ထင်ရှားသည်။ အာဗြဟံ၏နည်းလမ်းမှာ
“မိမိသားသမီးများနှင့် အိမ်ထောင်ဦးစီးများကို ထာဝရဘုရား၏လမ်းစဉ်ကို
စောင့်ရှောက်ရန် ဖြောင့်မတ်ခြင်းနှင့် တရားမျှတခြင်း ပြုမှုအားဖြင့် ညွှန်ကြားရန်”
ဖြစ်သည်။ ထိုသို့ဖြစ်လျှင် ထာဝရဘုရားသည် အာဗြဟံအား ကတိတော်ကို ပေးတော်မူမည် (ကမ္ဘာဦး
၁၈:၁၉)။ “လူမသတ်နှင့်”
ဆိုသော ဆဋ္ဌမပညတ်ကို ကာယိန်သည် အာဘေလကို သတ်ဖြတ်ခြင်း ကမ္ဘာဦးအကြောင်းအရာတွင်
လုံးဝ မလွတ်ကင်းနိုင်ပါ (ကမ္ဘာဦး ၄:၈–၁၁)။ “မကြောင်မွေ့မှုမပြုနှင့်” ဆိုသော
သတ္တမပညတ်ကို ယောသပ်သည် ပိုတီဖာဇနီး၏ သွေးဆောင်မှုကို ငြင်းပယ်ရာတွင်
သိသာထင်ရှားသည်။ “ဤမကောင်းမှုကြီးကို ငါမည်သို့ ပြုနိုင်မည်နည်း၊ ဘုရားသခင်ကို
အပြစ်တင်မည်လော” (ကမ္ဘာဦး ၃၉:၉)။ ဤပညတ်ကို ဖောက်ဖျက်ခြင်းကို ဆောဒုံလူများ၏
အကျင့်ပျက်အမူအရာတွင်လည်း ရှင်းလင်းစွာ ပယ်ရှားထားသည် (ကမ္ဘာဦး ၁၉:၁–၁၀)။
The commandments of the second table of the law—governing human
relationships—appear also in the background of the incidents recorded in
Genesis. The fifth commandment, that children honor father and mother, is
alluded to in the conversation of the Lord with Abraham about the destruction
of Sodom and Gomorrah. There Abraham’s way was to “charge his children and his
household after him to keep the way of the Lord by doing righteousness and
justice”; meant the Lord would “bring to Abraham what he has promised him”
(Gen. 18:19).
The allusion to the sixth commandment, “You shall not kill,” cannot be
overlooked in the Genesis account of Cain’s killing Abel (Gen. 4:8–11). The
seventh, “You shall not commit adultery,” is recognizable in Joseph’s refusal
of seduction by Potipher’s wife. “How then can I do this great wickedness, and
sin against God?” (Gen. 39:9). The breaking of this commandment is also clearly
repudiated in the story of immoral behavior by the people of Sodom (Gen.
19:1–10).
အဋ္ဌမပညတ်တရား၊
“ခိုးမှုမပြုရ” ဟူသော ပညတ်ကို ယောသပ်၏ညီအစ်ကိုများသည် အဲဂုတ္တုပြည်သို့
ဒုတိယအကြိမ်ခရီးအလာတွင် ဗင်္ယာမိန်၏အိတ်ထဲတွင် ငွေခွက်နှင့် ဂျုံပိုက်ဆံများ
တွေ့ရှိသည့်အခါ ကောင်းစွာသိရှိကြပြီ ဖြစ်သည်။ ယောသပ်၏ညီအစ်ကိုများက ဤသို့ဆိုကြသည်–
“ကြည့်ပါဦး၊ ကျွန်ုပ်တို့အိတ်ခွံထဲတွင် ကျွန်ုပ်တို့တွေ့ခဲ့သော ငွေကို ကနာန်ပြည်မှ
ပြန်ယူလာခဲ့ပါပြီ။ သို့ဖြစ်၍ ကျွန်ုပ်တို့သည် သင်တို့သခင်၏အိမ်မှ ငွေတစ်ခွက်
သို့မဟုတ် ရွှေကို မည်သို့ခိုးယူနိုင်ပါမည်နည်း” (ကမ္ဘာ၊ ၄၄:၈)။ တတိယပညတ်တရား၊
မမှန်မကန်သက်သေခံခြင်းနှင့် လိမ်ညာခြင်းကို ရှုတ်ချသော ပညတ်သည် ယာကုပ်သည်
ဧသောင်၏ဆုတ်ဆုကို လိမ်ညာခြင်းနှင့် လှည့်စားခြင်းဖြင့် ယူခဲ့သည့် ဇာတ်လမ်းတွင်
ပေါ်လွင်သည်။ ယာကုပ်သည် မိမိမိခင်အား ဤသို့ဆိုခဲ့သည်– “ဖခင်သည် ကျွန်ုပ်ကို
စမ်းကြည့်လျှင် ကျွန်ုပ်သည် သူ့ကို လှောင်ပြောင်သူဟု ထင်မှတ်ခံရပြီး ကျိန်ခြင်းကို
ခံရ၍ ကောင်းချီးမင်္ဂလာကို မရရှိပါလိမ့်မည်” (ကမ္ဘာ၊ ၂၇:၁၂)။ ဆယ်ပညတ်တရား၊
အိမ်နီးချင်း၏ဇနီး သို့မဟုတ် ဥစ္စာကို မတပ်မက်ရ ဟူသော ပညတ်သည် အာဗြဟံနှင့်
ဖာရောဘုရင်၏ ဇာတ်လမ်း (ကမ္ဘာ၊ ၁၂:၁၃–၂၀) နှင့် အဗိမေလက်နှင့် ဖာရောဘုရင်၏ ဇာတ်လမ်း
(ကမ္ဘာ၊ ၂၀:၁–၁၀) တို့တွင် အရိပ်အမြွက်ဖော်ပြထားသည်။ ဘုရင်သည် အာဗြဟံ၏ဇနီးကို
ယူရန် ရည်ရွယ်ခဲ့သော်လည်း သူမသည် အိမ်ထောင်သည်ဖြစ်သောကြောင့် ဘုရားရှင်က ထိုအမှုမှ
တားဆီးတော်မူခဲ့သည်။ တပ်မက်ခြင်း၏ဆိုးကျိုးကို ယာကုပ်သည်
ညီဖြစ်သူ၏မွေးရာပါအခွင့်နှင့် ကောင်းချီးကို လုယူရန် ကြံစည်ခဲ့ခြင်း (ကမ္ဘာ၊ ၂၇)
တွင်လည်း တွေ့ရသည်။
The eighth commandment, “You shall not steal,” was well known among
Joseph’s brothers when, on their second journey to Egypt, the silver cup and
the wheat money were found in Benjamin’s sack. Joseph’s brothers said: “Behold,
the money which we found in the mouth of our sacks, we brought back to you from
the land of Canaan; how then should we steal silver or gold from your lord’s
house?” (Gen. 44:8). The ninth commandment, condemning false witness and
falsehood, appears in the story of Jacob’s taking Esau’s blessing with lies and
deception. Jacob recognized this when he said to his mother: “Perhaps my father
will feel me, and I shall seem to be mocking him, and bring a curse upon myself
and not a blessing” (Gen. 27:12). The tenth commandment, forbidding coveting
the neighbor’s wife or property, is implied in the story of Abraham and Pharaoh
(Gen. 12:13–20) and Abimelech and Pharaoh (Gen. 20:1–10). The king intended to
take Abraham’s wife and God prevented him from doing so because she was a
married woman. The evil of coveting is also seen in Jacob’s scheming to take
his brother’s birthright and blessing (Gen. 27).
လူသားသမိုင်း၏အစပိုင်းကတည်းက
တရားဟု ကောင်းစွာသိရှိထားပြီ ဖြစ်သည်ကို ကျွန်ုပ်တို့တွေ့မြင်ရသည်။
ကမ္ဘာဦးကျမ်းတွင် ရေးထားသော တရားစာအုပ်တစ်အုပ် မပေါ်ပြဲသော်လည်း၊ ဆယ်ပညတ်တရားကို
လက်တွေ့အသုံးချခဲ့သည့် ဖြစ်ရပ်များစွာက သက်သေခံခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့်
ဆယ်ပညတ်တရား၏ရှိနေခြင်းနှင့် လူတိုင်းအတွက် အသုံးချနိုင်ခြင်းကို လက်ခံရမည်သာ
ဖြစ်သည်။ ဘုရားရှင်သည် အာဗြဟံအား ဤသို့မိန့်တော်မူခဲ့သည့်
ရှင်းလင်းသောထုတ်ပြန်ချက်လည်း ရှိသေးသည်– “ငါသည် သင်၏သားမြေးကို
ကောင်းကင်ကြယ်တို့ကဲ့သို့ များပြားစေမည်။ ဤပြည်နယ်အားလုံးကို သင်၏သားမြေးတို့အား ငါပေးအပ်မည်။
သင်၏သားမြေးတို့ကြောင့် ဤလောကီသားအပေါင်းတို့သည် ကောင်းချီးခံရကြလိမ့်မည်။
အာဗြဟံသည် ငါ၏အသံကို နားထောင်၍ ငါ၏တာဝန်၊ ငါ၏ပညတ်တရားများ၊ ငါ၏စီရင်ထုံးများ၊
ငါ၏တရားများကို စောင့်ထိန်းခဲ့သောကြောင့် ဖြစ်သည်” (ကမ္ဘာ၊ ၂၆:၄၊ ၅)။
We see that the law was well known in the beginning of human history.
While no written book of law appears in Genesis, many incidents bear witness to
the applied Ten Commandments so that the case for its existence and universal
application must be accepted. There is also a clear statement from God to
Abraham: “I will multiply your descendants as the stars of heaven, and will
give to your descendants all these lands; and by your descendants all the
nations of the earth shall bless themselves: because Abraham obeyed my voice
and kept my charge, my commandments, my statutes, and my laws” (Gen. 26:4, 5).
၂. ဆီနဲတောင်မတိုင်မီ
အပြစ်
ဆီနဲတောင်၌
တရားပေးခြင်းမတိုင်မီ အပြစ်သည် ရှိနှင့်ပြီးဖြစ်သည်မှာ ရှင်းလင်းသည်။
တမန်တော်ပေါလုက ထိုအချိန်က ဘုရားရှင်၏တရားရှိခြင်းနှင့် အလုပ်လုပ်ခြင်းကို
အကြောင်းပြခဲ့သည်– “တရားမပေးမီ အပြစ်သည် လောက၌ရှိခဲ့သည်မှန်သော်လည်း၊
တရားမရှိလျှင် အပြစ်ကို ရေတွက်ခြင်းမရှိချေ” (ရောမ၊ ၅:၁၃)။ ဤနည်းဖြင့်
ဘုရားရှင်သည် ဆယ်ပညတ်တရားကို ကျောက်ပြားပေါ်တွင် ရေးသားပြီး မောရှေအား ဆီနဲတောင်၌
ပေးတော်မူခြင်းမတိုင်မီ တရားရှိခဲ့သည်ကို ညွှန်ပြခဲ့သည်။ များစွာသောအလားအလာအရ
တရားသည် ပါးစပ်ပြောဆိုသည့်ပုံစံဖြင့် ရှိခဲ့သည်။ ပေါလုသည် ဆီနဲမတိုင်မီ တရားရှိခဲ့သည်ကို
နောက်ထပ်အင်အားကြီးသော အကြောင်းပြချက်တစ်ခု ပေးခဲ့သည်– သေခြင်း၏ရှိနေခြင်း၊
သေခြင်းသည် အပြစ်၏အကျိုးဆက်အားဖြင့်သာ ရှိသည်။ ပေါလုက “အာဒံမှ မောရှေအထိ
သေခြင်းသည် အုပ်စိုးခဲ့သည်” (အခန်း၊ ၁၄) ဟု ညွှန်ပြခဲ့သည်။ သေခြင်းသည် အပြစ်၏
“တရားစီရင်ခြင်း” မှ ဆင်းသက်လာသော “အပြစ်ဒဏ်ပေးခြင်း” ကြောင့် ဖြစ်သည် (အခန်း၊
၁၆)။) တရားမရှိလျှင် အပြစ်လည်းမရှိ၊ တရားစီရင်ခြင်းလည်း မရှိနိုင်ချေ။
ဤအခြေခံဖြင့် အေဒင်ဥယျာဉ်မှ ဆီနဲတောင်အထိ တရား၏ရှိနေခြင်းကို ငြင်းပယ်၍မရ။
2. Sin Before Sinai
Clearly, sin existed prior to the giving of the law at Sinai. The apostle
Paul argues for the existence and operation of God’s law at that time: “Sin
indeed was in the world before the law was given, but sin is not counted where
there is no law” (Rom. 5:13). In this way he indicates that the law existed
before God wrote the Ten Commandments on tables of stone and gave them to Moses
at Sinai. In all probability, the law existed in oral form.
Paul presents another strong argument for the existence of law before
Sinai: the existence of death, which exists only as a consequence of sin. Paul
points out that “death reigned from Adam to Moses” (verse 14). Death resulted
from a “judgment” which brought the “condemnation” of sin (verse 16). There
could be no sin or judgment if law does not exist. On this basis the existence
of the law from Eden to Sinai is indisputable.
၃. စတုတ္ထပညတ်တရား
ဆီနဲမတိုင်မီ
ထွက်မြောက်ရာကျမ်း
အခန်း၁၆ တွင် ဆီနဲမတိုင်မီ ဥပုသ်နေ့အနားယူခြင်းကို မန်နာအံ့ဖွယ်အမှုနှင့်ဆက်စပ်၍
ရှင်းလင်းစွာ ဖော်ပြထားသည်။ ဘုရားရှင်က ကြေညာတော်မူသည်– “ကြည့်ပါ၊ ငါသည်
သင်တို့အတွက် ကောင်းကင်မှ မုန့်ကို မိုးရွာစေမည်။ လူမျိုးသည် နေ့စဉ်စားသုံးရန်
ထွက်၍စုဆောင်းရမည်။ ငါ၏တရား၌ လိုက်လျှောက်မည် မလိုက်လျှောက်မည်ကို ငါစုံစမ်းမည်”
(အခန်း၊ ၄)။ ဆဋုံမြောက်နေ့တွင် ဣသရေလလူတို့သည် နှစ်ရက်စာမန်နာကို စုဆောင်းရမည်။
အကြောင်းမူကား ဥပုသ်နေ့၌ လယ်ကွင်းတွင် မန်နာမတွေ့ရန်ဖြစ်သည် (အခန်း၊ ၂၅)။
အချို့သူများသည် ဥပုသ်နေ့၌ပင် မန်နာရှာရန် ထွက်သွားကြသောအခါ ဘုရားရှင်က
“ငါ၏ပညတ်တရားများနှင့် ငါ၏စီရင်ထုံးများကို မစောင့်ထိန်းလိုကြသည်မှ
မည်မျှကာလပတ်လုံး ဖြစ်မည်နည်း” ဟု မိန့်တော်မူသည်။ ဇာတ်လမ်းအဆုံးတွင်
ရိုးရှင်းစွာဆိုသည်– “ထို့ကြောင့် လူမျိုးသည် သတ္တမမြောက်နေ့၌ အနားယူကြသည်” (ထွက်၊
၁၆:၂၇–၃၀)။ (ဥပုသ်နေ့ ကြည့်ပါ။)
3. The Fourth Commandment Before Sinai
Exodus 16 provides a clear reference to Sabbath rest before Sinai,
connected with the manna miracle. God announced: “Behold, I will rain bread
from heaven for you; and the people shall go out and gather a day’s portion
every day, that I may prove them, whether they will walk in my law or not”
(verse 4). On the sixth day the Israelites were to gather manna for two days,
because on the Sabbath day they would find none in the field (verse 25).When
some insisted on gathering manna on the Sabbath, God said to them: “How long do
you refuse to keep my commandments and my laws?” The closing statement of the
narration is simple: “So the people rested on the seventh day” (Ex. 16:27–30).
(See Sabbath.)
ခ. ဆီနဲတောင်၌
ဆယ်ပညတ်တရား
ဆယ်ပညတ်တရားသည်
ဆီနဲမတိုင်မီ ရှိခဲ့လျှင် အဘယ်ကြောင့် ဣသရေလလူမျိုးအတွက် အထူးသဖြင့်
ပေးအပ်ခဲ့ရသနည်း။ ဆယ်ပညတ်တရားသည် ဘုရားရှင်ပေးအပ်သော လူတိုင်းအတွက်ဖြစ်သော
တရားဖြစ်သည်။ ၎င်းသည် ဘုရားရှင်သည် လောကီသားတိုင်းထံမှ မျှော်လင့်တော်မူသော
တန်ဖိုးများကို ဖော်ပြသည်။ သို့ရာတွင် ဣသရေလကို အထူးရွေးချယ်သောလူမျိုးအဖြစ်
ရွေးကောက်၍ သူတို့နှင့် ပဋိညာဉ်ချုပ်ဆိုရာတွင် ဆယ်ပညတ်တရားကို ရေးထားသောပုံစံဖြင့်
သူတို့၏ဘဝလမ်းညွှန်အဖြစ် ထပ်မံပေးအပ်တော်မူခဲ့သည်။
B. The Ten Commandments at Sinai
If the Ten Commandments existed prior to Sinai, why was it assigned
explicitly to the Israelite nation? The Ten Commandments were a God-given
universal law. They expressed values God expected from every person of the
world. However, in selecting Israel as His special people, and entering in a
covenant relationship with them, He reiterated the ten-commandment law as a
guide for their lives, now in written form.
ဣသရေလအား
အခြားဥပဒေများ၊ နိုင်ငံရေးဥပဒေများနှင့် ဘာသာရေးဥပဒေများကို
ပေးတော်မူူခဲ့သော်လည်း၊ ဆယ်ပညတ်တရားသည် ဣသရေလ၏ အကျင့်စာရိတ္တဘဝ၏ အခြေခံဖြစ်လာရမည်။
၎င်းတို့သည် ဘုရားရှင်၏ဇာတိဂုဏ်တော်ကို ဖော်ပြခြင်းဖြစ်ပြီး
သူ၏လူတိုင်းအတွက်ဖြစ်သော အုပ်ချုပ်ရေး၏ အခြေခံဖြစ်သည်။
He gave Israel other laws, civil and religious; however, the Ten
Commandments were to provide the basis of Israel’s moral life. They were and
are the expression of God’s character and the foundation of His universal
government.
၁. ဆယ်ပညတ်တရား၏
ထူးခြားချက်
ဆီနဲတောင်၌
အကျင့်စာရိတ္တတရားဖြစ်သော ဆယ်ပညတ်တရား၏ ထူးခြားချက်သည် ၎င်း၏အကြောင်းအရာတွင်သာ
တည်နေခြင်းမဟုတ်၊ ဘုရားရှင်ကိုယ်တော်တိုင် ကျောက်ပြားနှစ်ခုပေါ်တွင် ဒေကာလော့ဂ်
သို့မဟုတ် “စကားတော်ဆယ်ပါး” (ဟေဗြဲဘာသာတွင် ဒေကာလော့ဂ်ဟု ခေါ်သည်၊ ထွက်၊ ၃၄:၂၈)
ကို ရေးသားပြီး မောရှေအား ပေးအပ်ခဲ့ခြင်းတွင်လည်း တည်သည်။ ၎င်း၏ထူးခြားသောဖြစ်တည်မှုအခြေအနေများကြောင့်
ဆယ်ပညတ်တရားသည် တောရတ်တွင် ဣသရေလ၏အခြားဥပဒေများထက် အထူးနေရာယူထားသည်။ ၎င်းတို့သည်
နိုင်ငံသမိုင်းတွင် အကြီးကျယ်ဆုံး ဘုရားရှင်ကိုယ်တော်တိုင်
ထင်ရှားပေါ်လွင်တော်မူခြင်းဖြင့် ပေးအပ်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ ဆယ်ပညတ်တရားတွင်
ဘုရားရှင်သည် ဣသရေလနှင့် ချုပ်ဆိုသော ပဋိညာဉ်၏အခြေခံကို ကြေညာတော်မူခဲ့သည်။
ဆယ်ပညတ်တရားသည် တောင်ထိပ်မှ မိုးကြိုးနှင့်လျှပ်စီးမီးနှင့်အတူ
ဘုရားရှင်ကိုယ်တိုင် ကြေညာတော်မူခဲ့သော တောရတ်၏တစ်ခုတည်းသောအပိုင်းဖြစ်သည် (ထွက်၊
၂၀:၁၈–၂၀)။ နောက်ပိုင်းတွင် ဘုရားရှင်၏လက်တော်ဖြင့် ကျောက်ပြားနှစ်ခုပေါ်တွင်
ရေးသားတော်မူခဲ့သည် (ထွက်၊ ၃၁:၁၈၊ ၃၄:၂၈၊ တရား၊ ၄:၁၃၊ ၁၀:၄)။
1. Uniqueness of the Ten Commandments
The uniqueness of the Ten Commandments, the moral law at Sinai, does not
reside exclusively in its content, but also in the fact that God Himself wrote
the Decalogue or “Ten Words” (the name given the Decalogue in Hebrew [Ex.
34:28]) on tables of stone and gave them to Moses.
Because of their unique circumstances of origin, the Ten Commandments
occupied a position in the Torah above any other Israelite law. They were given
by God in the most spectacular divine self-revelation ever in national history.
In the Ten Commandments God proclaimed the basis for His covenant with Israel.
The Ten Commandments were the only part of the Torah proclaimed with thunder
and lightning from a mountain top (Ex. 20:18–20) later to be written by God’s
own finger on two stone tablets (Ex. 31:18; 34:28; Deut. 4:13; 10:4).
ဘုရားရှင်၏
အမိန့်တော်ဆယ်ပါးကို ဣသရေလလူတိုင်း အခြေအနေမရွေး လေးစားရမည်။ ဆီနဲတောင်၌
စကြဝဠာအကျင့်စာရိတ္တတရားသည် ဣသရေလ၏ သီးသန့်တရားဖြစ်လာခဲ့သော်လည်း
၎င်း၏လူတိုင်းအတွက်ဖြစ်သော သဘောသဘာဝ မပြောင်းလဲချေ။ ဣသရေလအတွက်မူ ၎င်းသည်
အခြားနိုင်ငံတော်ဥပဒေများ၏ အခြေခံဖြစ်လာခဲ့သည်။ ထိုဥပဒေအချို့သည်
အချို့သောသီးခြားအခြေအနေများအတွက်သာ ဖြစ်ပြီး အချိန်တစ်ခုအတွက်သာ သက်ရောက်သည်။
ဥပမာ၊ အချို့သောယဇ်ပူဇော်ရေးဥပဒေများသည် သတ်မှတ်ထားသောအပြစ်နှင့်ဆက်စပ်၍
သတ်မှတ်ယဇ်ကိုသာ တောင်းဆိုပြီး၊ ထိုယဇ်များညွှန်ပြသော မယ်ရှိယမလာမီ အထိသာ
အာဏာသက်ရောက်သည်။
The Ten imperative Words of God were to be honored under all circumstances
by every Israelite. At Sinai, the moral law of the universe became the
particular law of Israel without changing its general nature. Its universality
was unaffected. For Israel it became foundation of all other national laws,
some of which were limited to certain specific circumstances and for a given
time. For example, certain sacrificial laws required designated sacrifice only
in conjunction with specific sin, in effect only until the coming of the
Messiah, to whom the sacrifices pointed.
ဆယ်ပညတ်တရားသည်
ထူးခြားသည်။ ၎င်းတို့သည် ပင်တေကုတ်တွင် ထင်ရှားသောနေရာတွင် တည်ရှိသည်။
ဘုရားရှင်ကိုယ်တော်တိုင် လူများအား ဟောကြားတော်မူခဲ့သည်။ ဘုရားရှင်ကိုယ်တော်တိုင်
ကျောက်ပြားများပေါ်တွင် ရေးသားတော်မူခဲ့သည်။ အခြားတရားစီရင်ထုံးများ၏
အခြေခံဖြစ်သည်။ သီးသန့်နာမည်တစ်ခု ရှိသည်။ ပဋိညာဉ်သေတ္တာတော်အတွင်း၌ ထားရှိခဲ့သည်
(ထွက်၊ ၄၀:၂၀၊ တရား၊ ၁၀:၂–၅)။
The Ten Commandments were unique. They were located in a prominent place
in the Pentateuch. They were spoken by God to the people. They were engraved on
stone tablets by God Himself. They formed the foundation of other law codes.
They had a specific name. And they were placed inside the Ark of the Covenant
(Ex. 40:20; Deut. 10:2–5).
၂. ဆယ်ပညတ်တရား၏
အရေးကြီးပုံ
ဆယ်ပညတ်တရား၏အနှစ်သာရသည်
၎င်း၏ပုံစံတွင် မတည်၊ ဘုရားရှင်၏အချုပ်အခြာအာဏာ၊
အမြင့်မြတ်ဆုံးဖြစ်တော်မူခြင်းနှင့် အလိုတော်တွင် တည်သည်။ တရား၏ဗဟိုချက်သည်
ဣသရေလတစ်မျိုးလုံးနှင့် တစ်ဦးချင်းအဖွဲ့ဝင်တိုင်းအပေါ်
စုပေါင်းအသုံးချခြင်းဖြစ်သည်။ ဤသီးသန့်ဆက်ဆံရေးသည် တရားအား ထိုဆက်ဆံရေးကို
ကာကွယ်စောင့်ရှောက်ရန် ထူးခြားသောတာဝန်ပေးခဲ့သည်။ ဆီးနဲတောင်၌ တရားကြေညာခြင်း၏
အရေးကြီးကြီးမှုသည် ဥပဒေဆိုင်ရာစံနှုန်းများ စာရင်းပြုစုခြင်းတွင် မတည်၊
ဘုရားရှင်၏ တန်ခိုးတော်နှင့် လုပ်ဆောင်ချက်၏ ဘုန်းတန်ခိုးအား၌ တည်သည် (ထွက်၊
၁၉:၁၆–၂၅)၊ ဖန်ဆင်းရှင်၏ နီးကပ်လာခြင်းနှင့် အိမ်နီးချင်း၏ နီးကပ်မှုတွင် တည်သည်။
ပညတ်တရားများသည် ဘုရားရှင်ကို ချစ်ခြင်းနှင့် အိမ်နီးချင်းကို ချစ်ခြင်း (တရား၊
၆:၅၊ ၃၀:၁၅၊ ၁၆) ကို ကိုယ်စားပြုသည်။ ၎င်းသည် ပြင်ပချစ်ခြင်းတစ်ခုတည်းမဟုတ်၊
အတွင်းချစ်ခြင်းတစ်ခုတည်းလည်း မဟုတ်။ ၎င်းသည် စစ်မှန်သော၊ အသက်ရှင်သော
ချစ်ခြင်းမေတ္တာ၊ လူပုဂ္ဂိုလ်တစ်ဦးလုံးနှင့် ဘဝအတွေ့အကြုံတစ်ခုလုံးကို ပါဝင်စေသော
ချစ်ခြင်းဖြစ်သည်။
2. Importance of the Ten Commandments
The essence of the Ten Commandments is not their form, but the divine
authority in their origin: God’s transcendence, sovereignty, and will. At the
heart of the law was its collective application to all Israel, His people, and
to every individual member, His son and daughter. This special relationship
gave the law a unique task—to safeguard and to maintain such a relation.
The importance of the proclamation of the law at Sinai lies not in the
enumeration of legal norms, but in the majesty of God’s presence and action
(Ex. 19:16–25), the nearness of the Creator, and the proximity of the neighbor.
The Commandments represented love to God and love to one’s neighbor (Deut. 6:5;
30:15, 16), love to one’s neighbor. It was not merely external love, nor inward
love alone. It was real, living affinity, a love that involved the entire
personality and the total experience of life.
တရားသည်
ဥပဒေဆိုင်ရာအဖွဲ့အစည်းတစ်ခုအား မဟုတ်၊ ဘုရားရှင်ကိုယ်တော်တိုင်အား
ကိုယ်တိုင်ကတိကဝတ်ပြုရန် တောင်းဆိုသည်။ ဤသည်မှာ လူသားများ ရရှိနိုင်သော
အပြည့်စုံဆုံးသော ဆက်ဆံရေးဖြစ်သည်။ ၎င်းသည် ထာဝရဘုရား၏ ကရုဏာတော်များကို
ထိခိုက်စေ၍ လူသားအတွက် အသက်၊ ပျော်ရွှင်မှု၊ ဝမ်းမြောက်မှု၊ တရားမျှတမှု၊
ဖြောင့်မတ်မှု၊ ကယ်တင်ခြင်းကို ဖြစ်ပေါ်စေသည် (ဆာလံ၊ ၁၁၉:၁၄၂၊ ၁၅၆၊ ၁၆၂၊ ၁၇၄၊
ဟေရှာ၊ ၅၁:၄–၈)။
The law calls for personal commitment, not to a legal institution, but to
God Himself. This is the most comprehensive relationship that human beings can
ever live. It touches the mercies of the Lord and produces life, joy, delight,
justice, righteousness, and salvation for the human being (Ps. 119:142, 156,
162, 174; Isa. 51:4–8).
ဆီးနဲအတွေ့အကြုံကို
အောက်မေ့၍ မောရှေသည် ဣသရေလအား ဟောရပ်တောင်၌ ဘုရားရှင်သည် သူတို့နှင့်
ပဋိညာဉ်ချုပ်ဆိုခဲ့သည်ကို သတိပေးခဲ့သည် (တရား၊ ၅:၁–၅)။ ဤပဋိညာဉ်တွင် တရားတစ်ခု
(တရား၊ ၄:၄၄)၊ ဆယ်ပညတ်တရားရှိသည်။ တရား၊ ၅:၆–၂၁ ရှိ တရားသည် ထွက်မြောက်ရာ၊ ၂၀ ရှိ
တရားနှင့် အတူတူပင်ဖြစ်သည်။ စတုတ္ထပညတ်တရားတွင် တွေ့ရသော
အသေးစိတ်ကွဲပြားမှုများ—ဖန်ဆင်းခြင်းအစား လွတ်မြောက်ခြင်းကို သတ္တမနေ့ကို
စောင့်ရန် အကြောင်းပြချက်အဖြစ် ထားခြင်း—သည် ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်ရန်
ရည်ရွယ်ခြင်းမဟုတ်၊ ဖြည့်စွမ်းရန်သာ ဖြစ်သည်။
Remembering the experience at Sinai, Moses reminded Israel that God had
made a covenant with them at Horeb (Deut. 5:1–5). This covenant had a law
(Deut. 4:44), the Ten Commandments. The law in Deuteronomy 5:6–21 is the same
law as in Exodus 20. The small differences in detail found in the fourth
commandment—liberation rather than Creation as the rationale for keeping the
seventh day—were not intended as contradictions but as complements.
ဆယ်ပညတ်တရားသည်
တောရတ်၏ နှလုံးသားဖြစ်သည်။ ၎င်းတို့သည် လူသားအားလုံးအတွက် ပေးအပ်ခြင်းဖြစ်ပြီး၊
ဣသရေလအတွက်မူ ပဋိညာဉ်၏ သီးသန့်ဘောင်အတွင်း၌ ပေးအပ်ခြင်းဖြစ်သည်။ ထိုဘောင်မှလွဲ၍
ဘယ်သောအခါမျှ နားလည်နိုင်မည်မဟုတ်။ သီးခြားယူနစ်တစ်ခုအဖြစ် ဆက်ဆံပါက
၎င်း၏အရေးကြီးမှု၊ အဓိပ္ပာယ်၊ ဘုရားရှင်၏ရည်ရွယ်ချက်တို့ကို လွဲမှားစေမည်။
The Ten Commandments were the heart of the Torah. They were given for all
humanity, and specifically for Israel within the particular framework of the
covenant, apart from which they would never be understood. If treated as an
isolated unit, their importance and significance, as well as God’s purpose for
them, would be missed.
ပဋိညာဉ်သည်
နှစ်ဦးနှစ်ဖက် တာဝန်ယူမှုကို တောင်းဆိုသည်။ လူမျိုးသည် ထာဝရဘုရား၏အသံကို
နားထောင်ရန်၊ ပဋိညာဉ်ကို စောင့်ထိန်းရန်၊ ဘုရားရှင်၏ပညတ်တရားများကို နာခံရန်
ကတိပြုခဲ့ကြသည်။ တစ်ချိန်တည်းတွင် ထာဝရဘုရားသည် လူမျိုးတို့ကို
လောကီလူမျိုးအားလုံးတွင် သူ၏သီးသန့်ပိုင်ဆိုင်မှုအဖြစ် ဆက်ဆံရန်
သဘောတူတော်မူခဲ့သည်။ ဤသီးသန့်ဆက်ဆံမှုသည် သူတို့ကို (၁) လူသားတို့အလယ်၌
ဘုရားရှင်၏အမှုတော် သို့မဟုတ် သာသနာပြုရန် ပြင်ဆင်ထားသော
ယဇ်ပုရောဟိတ်တို့၏နိုင်ငံတော်၊ လူသားအားလုံးကို အကျိုးပြုရန် ဖြစ်လာစေမည်။ (၂)
ဘုရားရှင်နှင့်ဆက်ဆံရေးဖြင့် သန့်ရှင်းစင်ကြယ်၍ နာခံခြင်းဖြင့် သူ့အား
အပြည့်အဝကတိပြုထားသော သန့်ရှင်းသောလူမျိုးဖြစ်လာစေမည် (ထွက်၊ ၁၉:၅၊ ၆)။
The covenant required mutual obligation. The people committed themselves
to obey the voice of the Lord, to keep the covenant, to obey God’s
commandments. At the same time, the Lord agreed to treat the people as His
special possession among all the nations of the world. This particular
treatment would make them: (1) a kingdom of priests, prepared to fulfill God’s
service or mission in the midst of humanity and to benefit all mankind; and (2)
a holy nation, sanctified by a relationship with God and fully committed to Him
through obedience (Ex. 19:5, 6).
သူ၏အနန္တတန်ခိုးတော်အောက်တွင်
ဘုရားရှင်၏လူမျိုးဖြစ်ရန် ကတိပြုရာတွင် ဘုရားရှင်သည် ပဋိညာဉ်တည်ထောင်ရန်
အကျင့်စာရိတ္တမူဝါဒများကို ပေးအပ်တော်မူခဲ့သည်။ ၎င်းတို့သည် တရား၊ ၅:၂၂–၃၃ တွင်
မှတ်တမ်းတင်ထားသော စည်းမျဉ်းများဖြင့် ဖော်ပြထားသည်။ ဒေကာလော့ဂ်သည် ရွေးချယ်ခံရသောလူမျိုးနှင့်
ဘုရားရှင်၏ဆက်ဆံရေး၊ ဘုရားရှင်၏လူမျိုးအဖွဲ့ဝင်များအချင်းချင်းနှင့်
လူသားမိသားစုဝင်များအချင်းချင်း ဆက်ဆံရေးကို သတ်မှတ်ပေးခဲ့သည်။
In committing themselves to be God’s people under His all-powerful action,
God gave them the moral principles on which the covenant would be established.
They are expressed in the precepts recorded in Deuteronomy 5:22–33. The
Decalogue defined the relationship of the chosen people to God and to one
another, both as members of the people of God and as members of the human
family.
လူသားအားလုံးအတွက်
ရည်ရွယ်ထားသော ဆယ်ပညတ်တရားအပြင် ဘုရားရှင်သည် ဣသရေလနှင့် သူ၏သီးသန့်ဆက်ဆံရေးကို
အုပ်ချုပ်ရန် အခြားဥပဒေများကို ပေးတော်မူခဲ့သည်။ ထိုဥပဒေများတွင်
နိုင်ငံရေးဥပဒေများ၊ ကျန်းမာရေးဥပဒေများ ပါဝင်သည်။ သို့ရာတွင် အထူးသဖြင့်
ယဇ်ပူဇော်ရေးစနစ် သို့မဟုတ် အခမ်းအနားဥပဒေသည် ဣသရေလ၏ ဝိညာဉ်ရေးအကျိုးအတွက်
သီးသန့်ဖြစ်သည်။
In addition to the Ten Commandments, designed for all humanity, God gave
Israel other laws, intended to govern their special relationship with God.
These included civil laws and health laws. But above all, the ceremonial law or
sacrificial system was uniquely for Israel’s spiritual benefit.
၃. အခမ်းအနားဥပဒေ
အာဒံနှင့်ဧဝ
အပြစ်သို့ထိုးဆင်းသွားပြီးနောက် ချက်ချင်းပင် ယဇ်ပူဇော်ရေးစနစ်စတင်ခဲ့သည် (ကမ္ဘာ၊
၃:၂၁)။ ထို့နောက် မင်းမျိုးဆက်ခေတ်တွင် မဲလခိဇဒက်သည် “အမြင့်ဆုံးသောဘုရားရှင်၏
ယဇ်ပုရောဟိတ်” အဖြစ် ပေါ်ထွန်းလာသည် (၁၄:၁၈)။ ၎င်း၏ရည်ရွယ်ချက်မှာ
ယုံကြည်သူတိုင်းကို လာမည့်မယ်ရှိယနှင့် ကယ်တင်ရှင်၊ သူတို့၏အပြစ်အတွက်
စစ်မှန်သောယဇ်ဆီသို့ ညွှန်ပြရန်ဖြစ်သည်။ မောရှေမတိုင်မီ
ယဇ်ပူဇော်ခြင်းနှင့်ပတ်သက်သော မှတ်တမ်းတင်ထားသော ဥပဒေများ မတွေ့ရချေ။ ဆီးနဲတောင်၌
ယဇ်ပူဇော်ရေးဓလေ့သည် ပိုမိုကျယ်ပြန့်၍ အသေးစိတ်ဖြစ်လာ၍ စီစဉ်တင်ပြခြင်းခံရသည်။
3. The Ceremonial Law
The sacrificial system began immediately after Adam and Eve fell into sin
(Gen. 3:21) and continued through the patriarchal age, when Melchizedek appears
as “priest of God Most High” (14:18). Its purpose was to point every believer
to the coming Messiah and Saviour, the true sacrifice for their sin. We know of
no recorded laws about sacrifices prior to Moses. At Sinai the sacrificial
practice was enlarged, elaborated, and codified.
အကျင့်စာရိတ္တတရားချိုးဖောက်ခြင်းကြောင့်
ပေးအပ်သော အခမ်းအနားဥပဒေသသည် ယဇ်ပူဇော်ခြင်းနှင့် ဆက်စပ်ပစ္စည်းများ—သင်္ကေတများ
သို့မဟုတ် ပုံစံများ—ဖြင့် ဖွဲ့စည်းထားပြီး အနာဂတ်ကယ်တင်ခြင်းကို ညွှန်ပြသည်။
၎င်း၏ရည်ရွယ်ချက်မှာ အပြစ်သားများအား လက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ်တွင် အပြစ်အတွက်
ပူဇော်သက္ကာကို ကြိုတင်၍ ခံယူနားလည်ရန် သင်ကြားပေးရန်ဖြစ်သည်။ ၎င်းသည်
ကယ်တင်ခြင်းအတွက် ယဇ်ပူဇော်သက္ကာသည် အမှန်တကယ်ဖြစ်လာမှီ ခရစ်တော်၏ကယ်တင်ခြင်းကို
သင်္ကေတနှင့် ပုံစံများဖြင့် အတွေ့အကြုံဖြင့် နားလည်ခံယူရန် ကူညီပေးသော
အထောက်အကူဖြစ်သည်။
The ceremonial law, given because of the transgression of the moral law,
consisted of sacrifices and offerings—symbols or types—pointing to future
redemption. Its purpose was to teach sinners how to discern and accept
beforehand the future offering for sin at the cross. It was an experiential aid
to the understanding and acceptance of Christ’s salvation, in symbols and
types, before the sacrifice for that salvation became a reality.
တခါတရံ
အခမ်းအနားစနစ်ကို ခရစ်တော်နှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်သည်ဟု တင်ပြလေ့ရှိသည်။
ဆန့်ကျင်ဘက်အားဖြင့် ထိုစနစ်ကို လက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ်တွင် ခရစ်တော်၏ ပြီးပြည့်စုံသော
ယဇ်ပူဇော်ခြင်းကို ပုံဖော်ရန်အတွက် တည်ထောင်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည် (ဟေဗြဲ ၁၀:၁)။
ထိုစနစ်၏ အခြေခံသည် ခရစ်တော်ဖြစ်သည်။ ထိုစနစ်၏ သတင်းစကားသည် ခရစ်တော်ဖြစ်သည်။
ထိုစနစ်၏ မျှော်လင့်ချက်သည် ခရစ်တော်ဖြစ်သည်။ ထိုစနစ်၏ ယုံကြည်ခြင်းဖော်ပြချက်သည်
ခရစ်တော်အပေါ်တွင် တည်သည်။ သို့ရာတွင် အခမ်းအနားစနစ်သည် မပြည့်စုံခဲ့ပေ။
ထိုစနစ်သည် ပုံသက်သက်၊ သင်္ကေတသက်သက်၊ အနာဂတ်တွင် ပေါ်ပေါက်လာမည့် အမှန်တရား၏
အရိပ်သက်သက်သာ ဖြစ်သည်။ ထိုစနစ်သည် အပြစ်ရှိသူများကို အပြစ်မှ
မသန့်ရှင်းစေနိုင်ခဲ့ပေ (ကျမ်းချက် ၁-၄)။ ထိုစနစ်သည် ဘုရားသခင်၏ သိုးသငယ်တော်၏
ယဇ်ပူဇော်ခြင်းနှင့် ယဇ်ပူဇော်ခြင်းအားဖြင့် ကယ်တင်ခြင်းရောက်လာမည်ဟု ကတိပေးရုံသာ
ပေးနိုင်ခဲ့သည်။
At times the ceremonial system has been presented as in opposition to
Christ. On the contrary, it was established to typify His perfect offering on
the cross (Heb. 10:1). Its foundation was Christ. Its message was Christ. Its
expectation was Christ. And its expression of faith was in Christ. The
ceremonial system, however, was imperfect. It was only a type, a symbol, a
shadow of a future reality. It could not cleanse sinners from sin (verses 1–4).
It could only promise that salvation would come by the offering and sacrifice
of the Lamb of God.
ယဇ်ပူဇော်ခြင်းနှင့်
အခမ်းအနားများဆိုင်ရာ ပညတ်သည် ဘုရားသခင်ချမှတ်တော်မူသော ကိုးကွယ်ရာစနစ်ကို
သတ်မှတ်ပေးခဲ့သည်။ ထိုပညတ်သည် အကြောင်းကြီးဆယ်ပါး ပညတ်တော်၏ ပထမကျောက်ချပ်တွင်
ပါဝင်သော တစ်ကမ္ဘာလုံးအတိုင်းအတာ မူအခြေခံများ၏ ဘာသာရေးဆိုင်ရာ အသုံးချမှုဖြစ်သည်။
ထိုပညတ်၏ ရည်ရွယ်ချက်မှာ အခမ်းအနားများနှင့် ယဇ်ပူဇော်ခြင်းများဖြင့် အပြစ်အတွက်
ဘုရားသခင်ပြုတော်မူသော ပြင်ဆင်မှုကို လက်ခံခြင်းအားဖြင့် ဘုရားသခင်အပေါ်
နာခံခြင်းကို ဖော်ပြရန်ဖြစ်ပြီး၊ အခမ်းအနားများနှင့် ယဇ်ပူဇော်ခြင်းများဖြင့်
ပုံဖော်ထားသော အမှန်တရားရောက်လာသည်အထိ ဆက်လက်လုပ်ဆောင်ရန်ဖြစ်သည်။ အခမ်းအနားပညတ်၏
အစိတ်အပိုင်းအချို့ကို ထွက်မြောက်ရာ၊ လေဝိနိတ်ကျမ်းနှင့် တရားဟောရာကျမ်းတို့တွင်
တွေ့ရှိရသော်လည်း၊ အခမ်းအနားပညတ်များ၏ အဓိကအကြောင်းအရာမှာ လေဝိနိတ်ကျမ်း၊
အထူးသဖြင့် အခန်း ၁ မှ ၉ ထိတွင် ရှိသည်။ (ကိုယ်တော်နေရာတော်ကို ကြည့်ပါ။)
The law of sacrifices and ceremonies defined a divinely ordained system of
worship. It was a cultic application of the universal principles contained in
the first table of the moral law. Its purpose was to express obedience to God
and acceptance of His provision for sin through ceremonies until the reality
symbolized by the ceremonies and sacrifices would come. While parts of
ceremonial law are found in Exodus, Leviticus, and Deuteronomy, the major body
of ceremonial laws is located in Leviticus, especially chapters 1–9. (See
Sanctuary.)
အခမ်းအနားပညတ်ကို
ထူးခြားစေသော အဓိကအချက်သုံးချက်ရှိသည်။ (၁) သင်ကြားရေးဆိုင်ရာ သဘောသဘာဝ၊ (၂)
နာခံရန် တောင်းဆိုမှု၊ (၃) ယာယီသဘောသဘာဝ။ ဘုရားသခင်သည် ယေရှုခရစ်တော်အားဖြင့်
ကယ်တင်ခြင်းအစီအစဉ်ကို သင်ကြားရန်နှင့် ယုံကြည်သူများအား အခမ်းအနားပညတ်၏
လိုအပ်ချက်များကို ပြည့်စုံစေခြင်းအားဖြင့် ခရစ်တော်နှင့် ခရစ်တော်၏
အနာဂတ်ယဇ်ပူဇော်ခြင်းအပေါ် ယုံကြည်ခြင်းကို ဖော်ပြရန် အခွင့်အရေးပေးရန်
ရည်ရွယ်တော်မူခဲ့သည်။ ဤပညတ်၏ တရားဝင်မှုသည် ကလဗရီကုန်းပေါ်တွင် အမှန်တကယ်
ယဇ်ပူဇော်ခြင်းပြုတော်မူသည်အထိသာ တည်ရှိမည်ဖြစ်သည် (ဟေဗြဲ ၉:၁၀)။
Three principal features distinguished the ceremonial law: (1) its
didactic nature, (2) its demand for obedience, and (3) its temporal nature. God
intended it to teach the plan of salvation through Jesus Christ and to give an
opportunity for believers to express their faith in Him and His future
sacrifice by fulfilling the requirements of the ceremonial law. This law’s
validity would last only until the true sacrifice was made on Calvary’s cross
(Heb. 9:10).
ဂ. ယေရှု၏
သွန်သင်ချက်များတွင် အကြောင်းကြီးဆယ်ပါးပညတ်တော်
ယေရှုသည်
ဂျူးရိုးရာပညတ်နှင့် အကြောင်းကြီးဆယ်ပါးပညတ်တော်အပေါ် ကိုယ်တော်၏ သဘောထားကို
လုံးဝမဖုံးကွယ်ခဲ့ပေ။ အသင်းတော်အကြီးအကဲများ၏ ဓလေ့ထုံးတမ်းများကို
မေးခွန်းထုတ်ခြင်း သို့မဟုတ် မကျေနပ်ခြင်းပင် ပြုတော်မူသော်လည်း (မာကု ၇:၁-၁၃)၊
ယေရှုသည် အကြောင်းကြီးဆယ်ပါးပညတ်တော်ကို ချီးမြှောက်တော်မူပြီး ထိုပညတ်တော်၏
ထာဝရတည်တံ့ခြင်းကို ရှင်းလင်းစွာ အတည်ပြုတော်မူခဲ့သည်။
C. The Ten Commandments in Jesus’ Teachings
Jesus made no secret about His attitude toward traditional Jewish law and
the Ten Commandments. While questioning or even disapproving the traditions of
the elders (Mark 7:1–13), Jesus exalted the Ten Commandments, clearly affirming
the perpetuity of the Decalogue.
၁.
အကြောင်းကြီးဆယ်ပါးပညတ်တော်၏ တန်းတူညီမျှမှု
အကြောင်းကြီးဆယ်ပါးပညတ်တော်၏
တန်းတူညီမျှမှုကို ဖော်ပြရာတွင် (မဿဲ ၂၂:၃၅-၄၀)၊ ပညတ်ပါရဂူတစ်ဦးသည် ယေရှုကို
စုံစမ်းသည့်အနေဖြင့် မေးခွန်းထုတ်ခဲ့သည်။ “အရှင်ဆရာ၊ ပညတ်တွင် အကြီးဆုံးပညတ်ကား
အဘယ်နည်း” ဟု (ကျမ်းချက် ၃၆)။ ထိုပညတ်ပါရဂူသည် အရေးကြီးမှု အဆင့်ဆင့်ရှိသည်ဟု ယုံကြည်သူဖြစ်သည်။
ရဗ္ဗိဓလေ့ထုံးတမ်းအရ ပညတ်နှစ်ခုက ဆွဲဆန့်ကျင်နေလျှင် ပိုကြီးသောပညတ်ကို
နာခံခြင်းဖြင့် ပိုနိမ့်သောပညတ်ကို နာခံရန် လွတ်မြောက်စေသည်ဟု ဆိုသည်။
ဖာရိရှဲများအတွက် ပထမကျောက်ချပ်ပညတ်သည် ဒုတိယကျောက်ချပ်ထက် သာလွန်သဖြင့်
လူသားများကို ဝေငှခြင်းကို ပိုမို လွယ်ကူစွာ စွန့်လွှတ်နိုင်သည်။
1. Equality of the Ten Commandments
In addressing the equality of the Ten Commandments (Matt. 22:35–40), a
lawyer posed Jesus a testing question: “Teacher, which is the great commandment
in the law?” (verse 36). The lawyer subscribed to a hierarchy of importance.
Rabbinical tradition held that wherever two commandments conflicted, obedience
to the greater would release the person from obeying the lesser. For Pharisees,
the first table of the law surpassed the second, so serving human beings could
be more easily dispensed with.
ယေရှု၏ အဖြေသည်
အခြေခံနှစ်ရပ်ပေါ်တွင် တည်သည်။ ကျမ်းစာအကြောင်းအရာနှင့် အဆင့်ဆင့်ရှိမှုကို
ငြင်းပယ်ခြင်း။ ကျမ်းစာမှ ပဉ္စမကျမ်း၏ အပိုဒ်နှစ်ပိုဒ်ကို ကိုးကားတော်မူသည်။ (၁)
ကိုယ်တော်သခင်ကို ချစ်ရန် တရားဟောရာ ၆:၅၊ (၂) နီးစပ်သူကို ချစ်ရန် လေဝိနိတ် ၁၉:၁၈။
ပညတ်များ၏ အဆင့်ဆင့်ရှိမှုနှင့်ပတ်သက်၍ ယေရှုသည် ပညတ်နှစ်ခုရှိကြောင်းကို
လက်ခံတော်မူသည်။ ပထမပညတ်သည် “အကြီးဆုံး” ဖြစ်သော်လည်း (မဿဲ ၂၂:၃၈)၊ ဒုတိယပညတ်သည်
လုံးဝနိမ့်ကျခြင်းမရှိပေ။ ထိုပညတ်သည် ပထမပညတ်နှင့် “ထပ်တူညီ” (ကျမ်းချက် ၃၉)၊
“တူညီ” (homoios) သည်။
အရေးကြီးမှုနှင့် တရားဝင်မှုတွင် တူညီသည်။ အစဉ်အတိုင်းထားခြင်းသည်
ခြွင်းချက်တစ်စုံတစ်ရာ ခွင့်ပြုရန် မဟုတ်ပေ။ ပညတ်နှစ်ခုလုံးကို တန်းတူ
နာခံရမည်ဖြစ်သည်။
Jesus’ answer is based on two grounds: the content of Scripture and a
denial of hierarchies. From the Scriptures He referred to two portions of the
Pentateuch: (1) Deuteronomy 6:5, which commands loving the Lord; (2) Leviticus
19:18, which mandates loving one’s neighbor. Regarding the implied hierarchy of
the commandments, Jesus accepted the existence of two commandments. While the
first was “great” (Matt. 22:38), the second one was no lesser. It was “like” it
(verse 39), “equal” (homoios) in
importance and validity. The order was not intended to permit any exception;
both commandments were to be kept equally.
အကျင့်ပညတ်၏
နောက်ကွယ်တွင် ထိန်းချုပ်မှုမူသည် ချစ်ခြင်းမေတ္တာဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်နှင့်ဆိုင်သော
ပညတ်လေးပါးပါသော ပထမကျောက်ချပ်နှင့် နီးစပ်သူနှင့်ဆိုင်သော ပညတ်ခြောက်ပါးပါသော
ဒုတိယကျောက်ချပ်တို့သည် ချစ်ခြင်းမေတ္တာဖြစ်သည်။ ဤချစ်ခြင်းမေတ္တာသည် နှလုံး၊
ဝိညာဉ်၊ ဉာဏ်ပညာ၊ ကိုယ်ခန္ဓာတစ်ခုလုံးကို တောင်းဆိုသည်။ ဘုရားသခင်၏
ချစ်ခြင်းမေတ္တာမှ အကျင့်ပညတ်ထွက်ပေါ်လာပြီး လူ့ဘဝတွင် ကိုယ်တော်၏
ချစ်ခြင်းမေတ္တာ၏ ရောင်ပြန်ဟပ်မှုသည် ပညတ်တစ်ခုလုံး၏ ရည်မှန်းချက်ဖြစ်သည်။
The controlling principle behind the moral law—a first table of four
commandments related to God, and the second table with six about one’s
neighbor—is love. This love requires from us heart, spirit, mind: all of
ourselves. From God’s love springs the moral law, and the reflection of His
love in human life provides the objective of the whole law.
၂.
အကြောင်းကြီးဆယ်ပါးပညတ်တော်၏ ထာဝရတည်တံ့မှု
ဘုရားသခင်၏
ပညတ်နှင့်ပတ်သက်၍ ခရစ်တော်၏ အတိအလင်းဆုံး သွန်သင်ချက်မှာ တောင်ပေါ်တွင်
ဟောကြားတော်မူရာတွင် ရှိသည်။ “ငါသည် ပညတ်တရားနှင့် ပရောဖက်များကို ဖျက်ဆီးရန်
လာသည်ဟု မထင်ကြလင့်။ ဖျက်ဆီးရန်မဟုတ်၊ ပြည့်စုံစေရန်သာ ငါလာသည်။ ဧကန်စင်စစ်
ငါဆိုသည်ကား၊ ကောင်းကင်နှင့် မြေကြီး မပျက်မီ ပညတ်တရားမှ တစ်ပုဒ်လုံး၊
တစ်ပေါက်လုံး မပျောက်ပျက်ရ၊ အလုံးစုံတို့ ပြည့်စုံမှသာ ပျောက်ပျက်လိမ့်မည်” (မဿဲ
၅:၁၇၊ ၁၈)။
2. Permanence of the Ten Commandments
The most direct teaching of Christ about God’s law is located in the
Sermon on the Mount: “Think not that I have come to abolish the law and the
prophets; I have come not to abolish them but to fulfill them. For truly, I say
to you, till heaven and earth pass away, not an iota, not a dot, will pass from
the law until all is accomplished” (Matt. 5:17, 18).
ယေရှုသည် ပညတ်ကို
ဖျက်ဆီး သို့မဟုတ် ပယ်ရှားရန် စီစဉ်တော်မူခြင်း မရှိပေ။ “ပညတ်တရားနှင့်
ပရောဖက်များ” ဟူသော စကားစုသည် ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတစ်ခုလုံး ဘုရားသခင်၏ ဗျာဒိတ်တော်ကို
ရည်ညွှန်းသော်လည်း၊ “ပညတ်တရား” ဟူသော စကားသည် တိုရာကျမ်း သို့မဟုတ် ပဉ္စမကျမ်းကို
ရည်ညွှန်းပြီး ထိုကျမ်း၏ အဓိကနှလုံးသားတွင် အကြောင်းကြီးဆယ်ပါးပညတ်တော် ရှိသည်။
Jesus was not planning to destroy or abolish the law. While the phrase
“the law and the prophets” refers to the full revelation of God as in the OT,
the “law” refers to the Torah or Pentateuch, at the heart of which lies the
ten-commandment law.
မဿဲ ၅ တွင်
ခရစ်တော်သည် အကျင့်ပညတ်ကို ထပ်ခight ကိုးကားတော်မူသည်။ ယေရှုသည် “ပညတ်တော်” (ကျမ်းချက် ၁၉)၊
“တရားဓမ္မ” (ကျမ်းချက် ၂၀) နှင့် “လူမသတ်နှင့်” (ကျမ်းချက် ၂၁-၂၆)၊
“ညာငယ်မပြုနှင့်” (ကျမ်းချက် ၂၇-၃၀) စသော ပညတ်တော်များ၏ ဝိညာဉ်ရေးရာ အဓိပ္ပာယ်ကို
ဟောကြားတော်မူသည်။ ဤသည်များသည် အကြောင်းကြီးဆယ်ပါးပညတ်တော်ကို ရှင်းလင်းစွာ
ရည်ညွှန်းခြင်းဖြစ်သည်။ ယေရှုသည် ထိုပညတ်ကို ဖျက်ဆီးရန် ဘာမျှ မပြုတော်မူပေ။
ကိုယ်တော်သည် ထိုပညတ်ကို ပြည့်စုံစေတော်မူသည်။ ခရစ်တော်သည် နားထောင်သူများကို
ထိုပညတ်ကို သင်ကြားရန်နှင့် နာခံရန် တိုက်တွန်းတော်မူသည် (ကျမ်းချက် ၁၉)။ ပညတ်ကို
အမှန်တကယ် ဖျက်ဆီးသူများမှာ ကျမ်းတတ်ဆရာများနှင့် ၎င်းတို့၏
ရိုးရာအဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်များဖြစ်သည်။ မဿဲ ၁၅:၁-၆ တွင် ယေရှုသည်
အကြောင်းကြီးဆယ်ပါးပညတ်၏ ပဉ္စမပညတ်နှင့်ပတ်သက်၍ ဤအကြောင်းကို ဥပမာပြု
ဟောကြားတော်မူသည်။
In Matthew 5 Christ repeatedly referred to the moral law. Jesus spoke
about “commandments” (verse 19), about “righteousness” (verse 20), and about
the spiritual meaning of commandments such as “You shall not kill” (verses
21–26) and “You shall not commit adultery” (verses 27–30). These are clear
references to the Decalogue. Jesus did nothing to destroy it; He fulfilled it.
Christ also urged His listeners to teach and keep it (verse 19). The real
destroyers of the law were the scribes in their traditional interpretations. In
Matthew 15:1–6, Jesus illustrated this in relation to the fifth commandment of
the Decalogue.
ယေရှုသည်
အကြောင်းကြီးဆယ်ပါးပညတ်တော်၏ ထာဝရတည်တံ့မှုကို ရှင်းလင်းစွာ အသိအမှတ်ပြုတော်မူသည်။
“ကောင်းကင်နှင့် မြေကြီး မပျက်မီ တစ်ပုဒ်လုံး၊ တစ်ပေါက်လုံး” ပညတ်တရားမှ
“မပျောက်ပျက်ရ” (မဿဲ ၅:၁၈)။ ထို့နောက် ကိုယ်တော်သခင်သည် နောက်လိုက်များထံမှ
လိုအပ်သည်မှာ ပညတ်ကို နာခံခြင်းဖြစ်ကြောင်း ဖော်ပြတော်မူသည်။ ထို့ကြောင့်
(“ထိုကြောင့်” ကျမ်းချက် ၁၉)၊ “ဤပညတ်တို့၏ အသေးဆုံးတစ်ခုကိုမျှ ဖြေလျှော့၍
လူတို့ကို ထိုသို့ သွန်သင်သောသူသည် နိုင်ငံတော်တွင် အသေးဆုံးဟု ခေါ်ဝေါ်ခြင်းကို
ခံရလိမ့်မည်။ သူတို့ကို ကျင့်ဆောင်သော သူမူကား၊ သွန်သင်သော သူမူကား
နိုင်ငံတော်တွင် အကြီးဆုံးဟု ခေါ်ဝေါ်ခြင်းကို ခံရလိမ့်မည်” (ကျမ်းချက် ၁၉)။
Jesus also clearly recognized the perpetuity of the Ten Commandments.“Till
heaven and earth pass away, not an iota, not a dot” would “pass from the law”
(Matt. 5:18). Then He stated what He required from His followers: obedience to
the law. In view of this (“then” [verse 19]), one who “relaxes [undoes or
breaks] one of the least of these commandments and teaches men so, shall be
called least in the kingdom of heaven; but he who does them and teaches them
shall be called great in the kingdom of heaven” (verse 19).
ယေရှုသည်
လူသတ်ခြင်းနှင့် ညာငယ်ပြုခြင်းကို တားမြစ်သော ပညတ်၏ အဓိပ္ပာယ်ကို ဆက်လက်
ရှင်းပြတော်မူသည်။ ပညတ်၏ စာသားအတိုင်း လိုက်နာခြင်းသည် ဘုရားသခင်၏
မျှော်လင့်ချက်ကို ပြည့်စုံစေခြင်း မဖြစ်ပေ။ ပညတ်သည် ပြင်ပအမူအရာနှင့်
အတွင်းစိတ်အကြံအစည်ကို ဆိုင်သည်။ ဤနေရာတွင် ယေရှုသည် ကိုယ်တော်၏
သွန်သင်ချက်များနှင့် ကိုယ်တော်၏ ထာဝရအသက်၏ နိုင်ငံသစ်တွင် အကျင့်ပညတ်၏
သတ်မှတ်ချက်သည် အဆုံးသတ်မည်မဟုတ်ကြောင်း ရှင်းလင်းစွာ ပြောတော်မူခြင်း ဖြစ်သည်။
Jesus then proceeded to explain the meaning of the law forbidding murder
and adultery. Respect for the letter of the law would fall short of fulfilling
God’s expectations. The law deals with external behavior as well as with
internal motivation. Here Jesus was clearly saying that its moral definition
would not end with His teachings but continue in His new kingdom of eternal
life.
အလားတူအချက်တစ်ခုကို
ချမ်းသာသော လူငယ်အား ယေရှုနှင့် စကားပြောရာတွင် တွေ့ရသည် (မဿဲ ၁၉:၁၆-၂၆)။
ထိုလူငယ်သည် ထာဝရအသက်ရရန် အဘယ်သို့ ပြုရမည်နည်းဟု မေးခဲ့သည်။ ယေရှုက
“ပညတ်တော်များကို စောင့်ရှောက်လော့” ဟု ဖြေတော်မူပြီး မည်သည့်ပညတ်များကို
သတ်မှတ်ပြသည်နည်း။ “လူမသတ်နှင့်”၊ “ညာငယ်မပြုနှင့်”၊ “ခိုးမနှိုက်နှင့်”၊
“မမှန်မကန် သက်သေမခံနှင့်” ဟူ၍ဖြစ်သည်။ ဤသည်များသည်
အကြောင်းကြီးဆယ်ပါးပညတ်တော်ဖြစ်သည်။ ဤနေရာတွင် “ပညတ်တော်” (entolē) ဟူသော စကားကို
သုံးထားပြီး မဿဲ ၅:၁၈၊ ၁၉ တွင်မူ “ပညတ်တော်” (entolē) နှင့် “ပညတ်တရား” (nomos) နှစ်မျိုးလုံးကို
သုံးထားသည်။ နှစ်မျိုးလုံးသည် တူညီသော အရာကို ရည်ညွှန်းသည်။
အကြောင်းကြီးဆယ်ပါးပညတ်တော်ဖြစ်သည်။
A similar point appears in Jesus’ conversation with the rich young ruler
(Matt. 19:16–26). The young man asked what he should do to have eternal life.
Jesus answered, “Keep the commandments”; then He specified which ones: “You
shall not kill”; “You shall not commit adultery”; “You shall not steal”; “You
shall not bear false witness”—that is, the Decalogue. Here the word
“commandments” (entolē) is used,
whereas in Matthew 5:18, 19 both “commandments” (entolē) and “law” (nomos) are
used. Both refer to the same thing: the Ten Commandments.
ရည်ညွှန်းထားသော
သီးခြားပညတ်ကို စကားပြောရာတွင် ရှင်းလင်းစွာ ခွဲခြားထားသည်။ ချမ်းသာသော လူငယ်သည်
အကြောင်းကြီးဆယ်ပါးပညတ်တော်ကို စောင့်ရှောက်ခဲ့သော်လည်း ပညတ်တရားဝင်စွာ၊
သီးခြားအကျင့်ပညတ်ကုဒ်တစ်ခုအဖြစ် စောင့်ရှောက်ခဲ့သည်။ သူ့တွင် ပညတ်၏
အရေးကြီးဆုံးအပိုင်းမှာ ပညတ်ပေးသူ ပျောက်ဆုံးနေသည်။ “ငါ့နောက်လိုက်လော့” ဟု
ယေရှုမိန့်တော်မူသည် (မာကု ၁၀:၂၁)။ သို့ရာတွင် ချမ်းသာသော လူငယ်သည် ယေရှုနောက်သို့
မလိုက်ပေ။ သူသည် ပညတ်နှင့်သာ နေခဲ့ပြီး ထိုသို့ပြုခြင်းဖြင့် အထီးကျန်မှုနှင့်
မသေချာမှုတို့နှင့်သာ ကျန်ရစ်ခဲ့သည်။ ကယ်တင်ခြင်းသည် ကုဒ်မှ မလာပေ။ ကယ်တင်ရှင်
ပညတ်ပေးသူထံမှ လာသည်။ ရှေးကျမ်းချိန်မှစ၍ ဣသရေလလူမျိုးသည် ဤအရာကို သိခဲ့သော်လည်း
မေ့လျော့ခဲ့ကြသည်။ အကြောင်းကြီးဆယ်ပါးပညတ်တော်၏ တကယ့်အဓိပ္ပာယ်ကို
ဆုံးရှုံးခဲ့သဖြင့် ဤပညတ်တော်များသည် ဘုရားသခင်၏ အလိုတော်ကို
ဗျာဒိတ်ပေးခြင်းဖြစ်ပြီး ကိုယ်တော်နှင့် နီးကပ်စွာ ဆက်ဆံရေးကို တောင်းဆိုသည်ကို
မေ့လျော့ခဲ့ကြသည်။ ဘုရားသခင်၏ အခွင့်အာဏာအောက်တွင် ယေရှုသည် နာခံခြင်းနှင့်
ကိုယ်တော်နောက်လိုက်ခြင်းတို့သည် သဟဇာတဖြစ်ကြောင်း သွန်သင်းတော်မူသည်။ အမှန်မှာ
နှစ်မျိုးလုံးသည် တစ်ခုနှင့်တစ်ခု ဆက်စပ်နေသဖြင့် တစ်ခုမရှိဘဲ တစ်ခုရှိရုံဖြင့်
ခရစ်ယာန်ဘဝ၏ ဟန်ဆောင်မှုသာ ဖြစ်သွားသည်။ ပညတ်တရားဝင် နာခံခြင်းသည် လူကို
ခရစ်တော်နှင့် ခွဲချိသည်။ စစ်မှန်သော ဝိညာဉ်ရေးရာ နာခံခြင်းသည် ယေရှုကို အမှန်တကယ်
လိုက်နာသော ခရစ်ယာန်၏ တကယ့်ဘဝနေထိုင်ပုံသာ ဖြစ်သည်။
The specific law intended was clearly identified in the conversation. The
rich young ruler had kept the Ten Commandments, but in a legalistic way—as an
independent, moral, legal code. He lacked the most important part of the law:
the Lawgiver. “Follow me,” Jesus said (Mark 10:21). But the rich young ruler
did not follow Jesus; he stayed with the law, and in so doing he was left with
the same isolation and uncertainty. Salvation does not come from the code; it
comes from the Lawgiver, the Saviour. Israel had known this from ancient times,
but they had forgotten it. Because they lost the true meaning of the Ten
Commandments, they had forgotten that these commandments were a revelation of
God’s will, calling for a close relationship with Him.
Under God’s authority Jesus taught that obedience and following Him are
compatible. In reality the two are so united that one without the other becomes
only a pretense of Christian life. Legalistic obedience separates a person from
Christ; true spiritual obedience to the law is nothing but the true way of life
for the Christian who truly follows Jesus.
ယေရှုသည်
နှလုံးသားလုံးလုံး နာခံခြင်းကို တောင်းဆိုတော်မူသည်။ ဖာရိရှဲများသည် ညာငယ်ပြုမိသော
မိန်းမကို ယေရှုထံ ဆောင်ခဲ့စဉ် ကိုယ်တော်သည် ထိုမိန်းမကို အပြစ်မတင်တော်မူဘဲ
“သွားလော့၊ နောက်တစ်ဖန် အပြစ်မပြုနှင့်” ဟု မိန့်တော်မူသည် (ယောဟန် ၈:၁၁)။
ဤဖြစ်ရပ်သည် ပညတ်နာခံခြင်းနှင့် ဆိုင်သည်။ ကျမ်းတတ်ဆရာများနှင့် ဖာရိရှဲများသည်
မောရှေနှင့် ခရစ်တော်ကို ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်အောင် ကြံစည်ခဲ့ကြသည် (ကျမ်းချက် ၅)။
မောရှေအရ ထိုမိန်းမသည် သေရမည်ဟု ယေရှုကို သတိပေးခဲ့ကြသည်။ ယေရှုသည် သူတို့၏
အပြစ်များကို မြေပြင်ပေါ်တွင် ရေးမှတ်လျက် “သင်တို့တွင် အပြစ်မရှိသူသည် ပထမဦးစွာ
ကျောက်ခဲနှင့် ပစ်ပါစေ” ဟု မိန့်တော်မူသည် (ကျမ်းချက် ၇)။ အကယ်၍ ယေရှုသည်
အကြောင်းကြီးဆယ်ပါးပညတ်တော်ကို ပယ်ရှားရန် စိတ်ထားထားသည်ဆိုပါက ဤသည်မှာ ထိုသို့
ကြေညာရန် အကောင်းဆုံး အခွင့်အရေးဖြစ်ခဲ့မည်။ ဆန့်ကျင်ဘက်အားဖြင့် ကိုယ်တော်သည်
ထိုမိန်းမကို ခွင့်လွှတ်တော်မူသော်လည်း ပညတ်၏ အခွင့်အာဏာကို အတည်ပြုတော်မူသည်။
“နောက်တစ်ဖန် အပြစ်မပြုနှင့်” ဟု မိန့်တော်မူသည် (ကျမ်းချက် ၁၁)။ ကိုယ်တော်သည်
အပြစ်ရှိသူကို ခွင့်လွှတ်တော်မူသမျှ ဤသတင်းစကားကို မိန့်ဆိုတော်မူသည်။ ဘုရားသခင်၏
အကျင့်ပညတ်ဖြစ်သော အကြောင်းကြီးဆယ်ပါးပညတ်တော်သည် အစကတည်းက
ဘုရားသခင်ပေးသနားတော်မူသော အခွင့်အာဏာကို ဆက်လက်ပိုင်ဆိုင်နေပြီး ပညတ်အားလုံးကို
နာခံရန် လိုအပ်နေဆဲ ဖြစ်သည်။
Jesus required wholehearted obedience to the law. When the Pharisees
brought to Jesus the woman caught in adultery, He did not condemn her, but bade
her: “Go, and do not sin again” (John 8:11). The incident had to do with
obedience to the law. The scribes and Pharisees tried to put Moses and Christ
in opposition (verse 5). They reminded Jesus that according to Moses the woman
should die. Jesus, writing their sins on the ground, said to them: “Let him who
is without sin among you be the first to throw a stone at her” (verse 7). If
Jesus had in mind the abolition of the Ten Commandments, this would have been a
perfect occasion to declare it. Instead, while forgiving her, He ratified the
authority of the law. He said, “Do not sin again” (verse 11). This was His
message whenever He forgave a sinner. The Ten Commandments of God’s moral law
had the same authority that God bestowed upon them at the beginning and
obedience to all of them was still necessary.
၃. ဥပုသ်နေ့ပညတ်
ယေရှုသည် ဥပုသ်နေ့ကို
ပယ်ရှားခဲ့ခြင်း မရှိပေ။ ဣသရေလခေါင်းဆောင်များနှင့် ဥပုသ်နေ့နှင့်ပတ်သက်၍
အငြင်းပွားမှုများသည် ကိုယ်တော်သည် ဂျူးဓလေ့များအရ ဥပုသ်နေ့ စောင့်ထိန်းပုံကို
ငြင်းပယ်သော်လည်း ဥပုသ်နေ့ကိုယ်တိုင်ကို ဘယ်တော့မျှ ပယ်ရှားခဲ့ခြင်း မရှိကြောင်း
ပြသည်။ ဤသည်ကို ဥပုသ်နေ့အလုပ်နှင့်ပတ်သက်၍ အငြင်းပွားမှုများ (မဿဲ ၁၂:၁-၈၊ မာကု
၂:၂၃-၂၈၊ လုကာ ၆:၁-၅)၊ ပျောက်ကင်းစေခြင်း (မဿဲ ၁၂:၉-၁၃၊ လုကာ ၁၃:၁၀-၁၇၊ ယောဟန်
၅:၂-၁၈၊ ၉:၁-၃၄) နှင့် နတ်ဆိုးနှင်ထုတ်ခြင်း (မာကု ၁:၂၁-၂၇၊ လုကာ ၄:၃၁-၃၇)
တို့တွင် တွေ့ရသည်။ ဤပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးတွင် ယေရှုသည် ဖာရိရှဲများမဟုတ်၊
ကိုယ်တော်သည် ဥပုသ်နေ့၏ သခင်ဖြစ်ကြောင်း ပြသတော်မူသည် (မဿဲ ၁၂:၈)။ ကိုယ်တော်သည်
အဦးက ရည်ရွယ်ခဲ့သည့်အတိုင်း သတ္တမနေ့ ဥပုသ်နေ့သည် လူသားမိသားစုအတွက်
ကောင်းကြီးမင်္ဂလာဖြစ်ကြောင်း ဆိုတော်မူသည် (မာကု ၂:၂၇) (ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၂:၁-၃)။
ကိုယ်တော်သည် ဘုရားကျောင်းတက်ရောက်ခြင်းနှင့် ထိုနေရာ၌ သွန်သင်ခြင်းအားဖြင့်
ဥပုသ်နေ့ကို လေးစားစွာ စောင့်ထိန်းတော်မူသည် (လုကာ ၄:၁၆)။ ကိုယ်တော်၏
အလွန်နီးစပ်သော နောက်လိုက်များသည် ကိုယ်တော်ကွယ်လွန်ပြီးနောက် ဥပုသ်နေ့ကို ဆက်လက်
လေးစားခဲ့ကြသည်။ သူတို့သည် “နံ့သာမျိုးနှင့် ဆီလိမ်းဖွယ်များကို ပြင်ဆင်ကြပြီး”
ထိုနောက် “ပညတ်အတိုင်း ဥပုသ်နေ့တွင် အနားယူကြသည်” (လုကာ ၂၃:၅၆)။ (ဥပုသ်နေ့ကို
ကြည့်ပါ။)
3. The Sabbath Commandment
Jesus did not abolish the Sabbath. His controversies with the leaders of
Israel about the Sabbath show that He carried on a work of reformation,
rejecting Jewish traditions about the manner of Sabbath observance, but never
abolishing it. This appears in the controversies over Sabbath labor (Matt.
12:1–8; Mark 2:23–28; Luke 6:1–5), healing (Matt. 12:9–13; Luke 13:10–17; John
5:2–18; 9:1–34), and casting out demons (Mark 1:21–27; Luke 4:31–37). In this
reforming Jesus showed that He, not the Pharisees, was Lord of the Sabbath
(Matt. 12:8). He held that the seventh-day Sabbath was a blessing for the human
family (Mark 2:27), as had been intended from the beginning (Gen. 2:1–3). He
respected and observed the Sabbath by attending religious meetings and by teaching
there (Luke 4:16). His closest followers continued respect for the Sabbath
after His death. They “prepared spices and ointments”; then “on the Sabbath
they rested according to the commandment” (Luke 23:56). (See Sabbath.)
ဃ. ပေါလုတွင်
ပညတ်တရား
ပေါလု၏
ပညတ်တရားနှင့်ပတ်သက်သော အမြင်သည် ပညတ်ကို ကျင့်သုံးမှု၊ အထူးသဖြင့် ဥပုသ်နေ့
စောင့်ထိန်းမှုနှင့် သွန်သင်ချက်များတွင် ပေါ်လွင်သည်။ သူ၏ ကိုယ်ပိုင်
ပညတ်နာခံမှုသည် တမန်တော်ဝတ္ထုတွင် တွေ့ရသည်။ သူ၏ ပညတ်နှင့်ပတ်သက်သော
သွန်သင်ချက်များသည် သူတည်ထောင်ခဲ့သော ငယ်ရွယ်သော အသင်းတော်များသို့ ရေးသားသော
စာများတွင် ရှိသည်။ သူ၏ ပညတ်နှင့်ပတ်သက်သော ကျမ်းချက်အချို့ကို
နားလည်မှားခဲ့ကြသဖြင့် အထူး အာရုံစိုက်ရန် လိုအပ်သည်။
D. The Law in Paul
Paul’s view of the law appears in both his practice of the law,
particularly his observance of the Sabbath, and his teachings. His personal
obedience of the law appears in the book of Acts. His teaching on the law
appears in his letters to the young churches he had founded. Some of his texts
on the law have been misunderstood; therefore, they deserve special attention.
၁. ပေါလု၏ ဥပုသ်နေ့
စောင့်ထိန်းမှု
တမန်တော်ဝတ္ထုသည်
ခရစ်တော် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းမှ ပေါလု အကျဉ်းခံရခြင်းအထိ နှစ်ပေါင်း ၃၀
ခန့်ကာလကို လွှမ်းခြုံထားသည်။ လက်ဝါးကပ်တိုင်တွင် ပညတ်ပျက်ပြယ်သွားသည်ဟု အချို့က
ဆိုသော်လည်း ပေါလုသည် အကြောင်းကြီးဆယ်ပါးပညတ်တော်ကို စောင့်ထိန်းသည်။ လုကာသည်
ပေါလု ဥပုသ်နေ့တွင် ကိုးကွယ်ခဲ့သော အခါအချို့ကို မှတ်တမ်းတင်ထားသည်။
1. Paul’s Observance of the Sabbath
The book of Acts covers the period from the resurrection of Christ to the
imprisonment of Paul, some 30 years. In spite of what some have said regarding
the annulment of the law at the cross, Paul observes the Ten Commandments. Luke
notes several occasions on which Paul worshiped on the Sabbath day.
ပထမခရီးစဉ်တွင်
ပီဆိဒိအန္တိအုတ်မြို့၌ တမန်တော်သည် “ဥပုသ်နေ့တွင် တရားစခန်းထဲဝင်၍ ထိုင်သည်” (တမန်
၁၃:၁၄)။ သူသည် ဟောပြောရန်မဟုတ်၊ ကိုးကွယ်ရန်သာ လာခဲ့ခြင်းဖြစ်ပြီး အစောပိုင်း
ခရစ်ယာန်အတွက် သင့်လျော်သော ပြုမူဖြစ်သည်။ ပေါလုကို ဟောပြောရန် ဖိတ်ခေါ်ခံရပြီး
သူ၏ သတင်းစကားသည် အလွန်ဆွဲဆောင်ဖွယ်ရှိသဖြင့် “နောက်ဥပုသ်နေ့တွင်
မြို့တစ်မြို့လုံး နီးပါး ဘုရားသခင်၏ နှုတ်မြွက်တော်ကို ကြားရန် စုဝေးလာကြသည်”
(ကျမ်းချက် ၄၄)။
In Antioch of Pisidia, on his first missionary journey, the apostle “on
the sabbath day … went into the synagogue and sat down” (Acts 13:14). He came
not as a preacher but as a worshiper, which for an early Christian was the
proper thing to do. Paul was invited to speak and his message was so compelling
that “the next Sabbath almost the whole city gathered together to hear the word
of God” (verse 44).
ဒုတိယခရီးစဉ်တွင်
ဖိလိ
ပိမြို့၌ ပေါလုသည်
ဥပုသ်နေ့တွင် မြို့ပြင်မြစ်ကမ်းနားရှိ “ဆုတောင်းရာနေရာ” သို့ သွားခဲ့သည် (တမန်
၁၆:၁၃)။ တရားစခန်းမရှိလျှင်တောင် ပေါလုသည် ဂျူးပရိသတ်ကို ရောက်ရန်သက်သက်မဟုတ်၊
ကိုးကွယ်ရန်သာ လာခဲ့သည်။ သူသည် ဥပုသ်နေ့ စောင့်ထိန်းသူ ဖြစ်သည်။ လုကာသည်
သက်သာလောနိတ်မြို့တွင် ဆက်တိုက် ဥပုသ်နေ့ သုံးခုတက်ရောက်ခဲ့ကြောင်း
မှတ်တမ်းတင်ထားသည် (တမန် ၁၇:၁၊ ၂)။
In Philippi, on his second missionary journey, Paul went on Sabbath to a
“place of prayer” outside the city, by the riverside (Acts 16:13). Again, even
in the absence of a synagogue Paul came to worship, not merely to reach a
Jewish audience. He was a Sabbath observer. Luke notes that in Thessalonica he
attended the synagogue for three successive Sabbaths (Acts 17:1, 2).
၂. ပေါလု၏
ပညတ်တရားနှင့်ပတ်သက်သော သွန်သင်ချက်
ပေါလုသည် “ပညတ်တရား”
ဟူသော စကားကို နည်းလမ်းမျိုးစုံဖြင့် သုံးသည်။ မောရှေ ပညတ်တရား (ဂလာတိ ၄:၂၁)၊
ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတစ်ခုလုံး (၁ကိုရိန်သု ၁၄:၂၁)၊ အကြောင်းကြီးဆယ်ပါးပညတ်တော် (ရောမ
၂:၁၇-၂၃၊ ၇:၇၊ ၁၃:၈-၁၀) သို့မဟုတ် ခင်ပွန်းသည်ကို ချည်နှောင်ထားသော ပညတ်ကဲ့သို့
သီးခြားပညတ်တစ်ခု (ရောမ ၇:၂) ကို ရည်ညွှန်းနိုင်သည်။ ပေါလုသည် “ပညတ်တရား” (nomos)
ကို ဥပမာအနေဖြင့်လည်း
သုံးသည်။ ဥပမာ “မကောင်းမှု၏ ပညတ်” (ကျမ်းချက် ၂၁) သို့မဟုတ် “အပြစ်၏ ပညတ်”
(ကျမ်းချက် ၂၅၊ ရောမ ၈:၂၊ ဂလာတိ ၆:၂ ကိုလည်း ကြည့်ပါ)။ ပေါလုသည် စကားကို
သုံးသည့်တိုင်အောင် တိကျသော အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက် မပေးသော်လည်း အဓိပ္ပာယ်သည်
အကြောင်းအရာမှ များသောအားဖြင့် ထင်ရှားသည်။
2. Paul’s Teaching About the Law
Paul uses the word “law” in different ways. It may refer to the Mosaic Law
(Gal. 4:21); to the whole OT (1 Cor. 14:21); to the Ten Commandments (Rom.
2:17–23; 7:7; 13:8–10); or to a specific law, such as the one that binds
husband and wife (Rom. 7:2). He also uses the word “law” (nomos) in a figurative sense, such as when referring to the “law
of evil” (verse 21) or “law of sin” (verse 25; see also Rom. 8:2; Gal. 6:2).
While Paul does not give a precise definition each time he employs the term,
usually its meaning is evident from the context.
ပေါလုသည် “ပညတ်တရား”
ကို ဗဟုဝုစ်ဖြင့် ဘယ်တော့မျှ မသုံးပေ။ ပညတ်တရားသည် အမြဲတစ်ခုတည်းဖြစ်ပြီး
တစ်ပါးတည်းသော ဘုရားသခင်၏ ဗျာဒိတ်တော်ဖြစ်သည်။ ပညတ်တရား၊ အထူးသဖြင့်
အကြောင်းကြီးဆယ်ပါးပညတ်တော်သည် ဘုရားသခင်၏ အမိန့်တော်ကို ကိုယ်စားပြုသည်။
ထိုပညတ်သည် ဘုရားသခင်၏ အသက်ရှင်တော်မူသော အလိုတော်ဖြစ်သည်။ ဤပညတ်၏
ထူးခြားချက်ကြောင့် ပေါလုသည် ရှင်းလင်းသော နိဂုံးချုပ်ချက်သို့ ရောက်ရှိသည်။
ပညတ်တရားကို ပယ်ရှားနိုင်သည်မဟုတ်။ “ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် ငါတို့သည် ပညတ်တရားကို
ဖျက်ဆီးကြသလော။ ထိုသို့ မဖြစ်နိုင်ပေ။ ဆန့်ကျင်ဘက်အားဖြင့် ပညတ်တရားကို
တည်ထောင်ကြသည်” (ရောမ ၃:၃၁)။ “ယုံကြည်ခြင်း၏ မူ” (စာသားအတိုင်း ယုံကြည်ခြင်း၏
ပညတ်) အားဖြင့် ယုံကြည်သူသည် ပညတ်ကို နာခံသည် (ကျမ်းချက် ၂၇)။
Paul never refers to the “law” in the plural; the law is always one, the
revealed will of the one God. The law, and more specifically the Decalogue,
represents the divine mandate. It is the living will of God. This
characteristic of the law leads Paul to a clear conclusion: the law cannot be
abolished. “Do we then overthrow the law by this faith? By no means! On the
contrary, we uphold the law” (Rom. 3:31). By the “principle of faith”
(literally, law of faith) the
believer obeys the law (verse 27).
တရားဟောင်းသည်
ကောင်းမြတ်ပြီး တရားမျှတသည်ဟု အသိအမှတ်ပြုထားသော်လည်း (ရောမ၊ ၇:၁၂)၊
ထိုတရားဟောင်းသည် ဖြောင့်မတ်ခြင်း သို့မဟုတ် ကယ်တင်ခြင်းကို မပေးနိုင်ပါ။
ဖြောင့်မတ်ခြင်းသည် ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့်သာ ဖြစ်နိုင်လျှင် တရားအားဖြင့်
မဖြစ်နိုင်ပါ။ ဖြောင့်မတ်ခြင်း၊ ဆိုလိုသည်မှာ အပြစ်သားနှင့် ဘုရားသခင်တို့၏
ပြိုကွဲနေသော ဆက်ဆံရေးကို ပြန်လည်ပြုပြင်ခြင်းဖြစ်ပြီး၊ လွတ်လပ်စွာ၊ ပုန်ကန်စွာ၊
အပြစ်ထဲတွင် ခွဲခွာနေရာမှ ဘုရားသခင်နှင့် ငြိမ်သက်သော ရင်းနှီးခြင်းသို့
ပြန်လည်ရောက်ရှိစေခြင်းဖြစ်သည်။ ထိုသို့သော ဖြောင့်မတ်ခြင်းကို ယေရှုခရစ်အားဖြင့်သာ
ရရှိနိုင်ပြီး၊ ခရစ်တော်သည်သာ ဖြောင့်မတ်ခြင်း၏ တစ်ခုတည်းသော နည်းလမ်းဖြစ်သည်။
ခရစ်တော်ကို လက်ခံခြင်းသည် ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့်ဖြစ်ပြီး
ယုံကြည်ခြင်းတစ်ခုတည်းအားဖြင့်သာ ဖြစ်သည် (ရောမ၊ ၅:၁-၁၀)။ အမှုအားဖြင့်
ဖြောင့်မတ်ခြင်းကို ရယူရန် ကြိုးစားသူတိုင်းသည် “တရားအောက်၌”
နေထိုင်နေခြင်းဖြစ်ပြီး “ကျေးဇူးတော်အောက်၌” မဟုတ်ပါ (ရောမ၊ ၆:၁၄)။
ဖြောင့်မတ်ရန်အတွက် တရားဟောင်းကို ပြီးပြည့်စုံစွာ နာခံရမည်ဖြစ်သည်။ သို့သော်
အပြစ်သားသည် တရားဟောင်းအရ မပြည့်စုံသူဖြစ်ပြီး အမှုအားဖြင့် ဖြောင့်မတ်ခြင်းကို
မရရှိနိုင်ပါ။ ဤအခက်အခဲမှ လွတ်မြောက်ရန် အပြစ်သားသည် ယေရှုခရစ်ကို
ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် လက်ခံရမည်။ ပါဝလုသည် ဖြောင့်မတ်ခြင်း၏ နည်းလမ်းအဖြစ်
တရားဟောင်းကို ငြင်းပယ်သော်လည်း၊ ယခုဘုရားသခင်နှင့် ငြိမ်သက်စွာ နေထိုင်ပြီး
ဝိညာဉ်တော်အတိုင်း လျှောက်လှမ်းနေသော ဖြောင့်မတ်ခြင်းရပြီးသား အပြစ်သားသည်
တရားဟောင်းကို နာခံခြင်းကို ငြင်းပယ်ခြင်း မဟုတ်ပါ။ ယေရှုခရစ်အားဖြင့်သာ “တရား၏
တရားမျှတသော တောင်းဆိုချက်” သည် “ငါတို့တွင် ပြည့်စုံစေနိုင်၍၊ ငါတို့သည်
ဇာတိပကတိအတိုင်း မလျှောက်ဘဲ ဝိညာဉ်တော်အတိုင်း လျှောက်လှမ်းကြသည်” (ရောမ၊ ၈:၄)။
ဤသို့သော နာခံခြင်းသည် ခရစ်တော်၌ ရှိပြီး ဝိညာဉ်တော်အားဖြင့် ယုံကြည်ခြင်းဖြင့်
ခရစ်တော်နှင့်အတူ နေထိုင်သော အပြစ်သားအတွက်သာ ဖြစ်နိုင်သည်။
While the law is upheld as good and just (Rom. 7:12), it does not provide
justification or salvation. If justification is by faith, it cannot be by law.
Justification—the restoration of the sinner’s broken relationship with
God—brings the person from independent, rebellious, and sinful separation to
peaceful intimacy with God. It is achieved only through Jesus Christ, the only
means of justification. Receiving Him comes by faith, and by faith alone (Rom.
5:1–10).
Anyone who attempts to become justified by works is living “under law,”
not “under grace” (Rom. 6:14). To be just one must be in perfect obedience of
the law. But the sinner is imperfect before the law and cannot attain
justification by works. To escape such a conundrum, the sinner must accept
Jesus Christ by faith. Paul’s rejection of the law as the means of
justification does not lead him to reject obedience to the law by the justified
sinner who lives now in peace with God and walks according to the Spirit. For
it is through Jesus Christ that “the just requirement of the law” can “be
fulfilled in us, who walk not according to the flesh but according to the
Spirit” (Rom. 8:4). This type of obedience is only possible for the sinner who
is in Christ and lives with Him through the Spirit by faith.
၁။ တရားဟောင်း၏
ရည်ရွယ်ချက် ရောမကျမ်း
၇:၅-၁၂ တွင် ပါဝလုသည် တရားဟောင်း၏ ရည်ရွယ်ချက်ကို ဆွေးနွေးထားသည်။ တရားဟောင်းသည်
မည်သူ့ကိုမျှ အပြစ်သားဖြစ်စေခြင်း မဟုတ်ပါ၊ အပြစ်ကသာ ထိုသို့ဖြစ်စေသည်။
တရားဟောင်းသည် အပြစ်ကို သိစေပြီး အပြစ်ထဲတွင် နေနေကြောင်း အပြစ်သားအား သိစေသည်။
တရားဟောင်း (နောမုတ်) သည် “ငါတို့၏ အပြစ်စိတ်များကို လှုံ့ဆော်” ခဲ့သည် (အပိုဒ်
၅)။ အပြစ်သားသည် အပြစ်၏ အရေးကြီးမှုနှင့် အကျိုးသက်ရောက်မှုကို
အမြဲလျှော့တွက်တတ်သော်လည်း၊ တရားဟောင်းက အပြစ်၏ အမှန်တကယ့် ကြီးမားမှုကို
မြင်စေသည်။ ဤနေရာတွင် ပါဝလုသည် မည်သည့်တရားကို ဆိုလိုသည်ကို တိကျစွာ ဖော်ပြထားသည်။
“တဏှာမရှိရ” ဟု ဆိုထားသော တရား (အပိုဒ် ၇)။ ဆယ်ပညတ်တော်များသည် အပြစ်မရှိပါ။
လက်ဝါးကပ်တိုင်မှ နှစ် ၃၀ ကျော်အကြာတွင် ရေးသားခဲ့သော ပါဝလုသည်
ထိုပညတ်တော်များတွင် အပြစ်တစ်စုံတစ်ရာ မတွေ့ပါ။ ထိုပညတ်တော်များအားဖြင့် ပါဝလုသည်
အပြစ်ကို သိလာခဲ့သည်။ အပြစ်နှင့် အပြစ်သားဘဝကို ရင်းနှီးစွာ သိလာခဲ့သည်။ အပြစ်၏
ပြဿနာသည် တရားဟောင်းတွင် မရှိပါ၊ လူပုဂ္ဂိုလ်တွင်သာ ရှိသည်။ တရားဟောင်း မရှိလျှင်
အပြစ်သည်လည်း ရှိနေဦးမည်ဖြစ်သော်လည်း၊ လူပုဂ္ဂိုလ်သည် အပြစ်ရှိကြောင်း ခံစားချက်
မရှိတော့ပါ။ တရားဟောင်းက အပြစ်ရှိကြောင်း ခံစားမှုကို ယူဆောင်လာပေးသည်။ အမှားသည်
တရားဟောင်းတွင် မဟုတ်ပါ၊ အပြစ်သားတွင်သာ ရှိသည်။ အပြစ်ရှိကြောင်း ခံစားမှုကို
အပြစ်က ဖန်တီးပေးပြီး၊ တရားဟောင်းက ထိုခံစားမှုကို အပြစ်သား၏ စိတ်ထဲတွင် သိစေသည်။
“တရားဟောင်းသည် သန့်ရှင်းသည်၊ ပညတ်တော်သည် သန့်ရှင်ခြင်း၊ တရားမျှတခြင်း၊
ကောင်းမြတ်ခြင်း ရှိသည်” (အပိုဒ် ၁၂)။ ဤနေရာတွင် ပါဝလုသည် ဆယ်ပညတ်တရားဟောင်းကို
ရည်ညွှန်းပြောဆိုနေခြင်း အမှန်ပင် ဖြစ်သည်။ အပြစ်သားသည် သန့်ရှင်း၊ တရားမျှတ်၊
ကောင်းမြတ်သူ မဟုတ်ပါ။ တရားဟောင်းက ထိုအချက်ကို ပြသသည်။ တရားဟောင်းသည် အပြစ်ကို
အပြစ်တင်သည်။ သို့သော် ယေရှုခရစ်သည် အပြစ်သားကို “တရားဟောင်းမှ လွတ်မြောက်စေ” သည်။
ထို့ကြောင့် အပြစ်သားသည် ဘုရားသခင်ကို “ဝိညာဉ်တော်၏ ဘဝသစ်တွင်” တရားဟောင်းကို
နာခံလျက် ကျေးကျွန်ပြုနိုင်ခဲ့သည် (အပိုဒ် ၆)။
a. The purpose of the law. In Romans 7:5–12 Paul discusses the purpose of
the law. The law does not make anyone a sinner; sin does that. The law brings
knowledge of sin and causes the sinner to know that he or she is living in sin.
The law (nomos) “aroused” “our sinful
passions” (verse 5). Contrary to the sinner’s constant minimizing of the
importance and effects of sin, the law makes a sinner see its real magnitude.
Paul here specifies which law he is talking about: the one that says: “You
shall not covet” (verse 7). The Ten Commandments are not sinful. Writing three
decades after the cross, Paul finds nothing wrong with them. Through them Paul
learned about sin. He came to have an intimate acquaintance with sin and the
sinful experience. The problem of sin is not with the law, but with the
individual. If there were no law, sin would still exist, but the individual
would have no sense of guilt. The law brought guilt; wrong lies not in the law,
but in the sinner. The feeling of guilt is created by sin; the law makes it
known to the sinner’s mind. “So the law is holy, and the commandment is holy
and just and good” (verse 12).
Obviously here Paul speaks of the law of the Ten Commandments. The sinner
is not holy, just, or good, and the law shows that. The law condemns sin, but
Jesus delivers the sinner “from the law” by His death; so the sinner can
“serve” God, obeying His law “in the new life of the Spirit” (verse 6).
ဂလာတိကျမ်း ၃:၁၉-၂၉
တွင် ပါဝလုသည် တရားဟောင်း၏ ရည်ရွယ်ချက်ကို ထပ်မံဆွေးနွေးထားသည်။ အာဗြဟံမှစ၍
ဣသရေလလူမျိုး၏ သမိုင်းသည် ပဋိညာဉ်တရားကို ဗဟိုပြုထားသည်။ ဘုရားသခင်၏ ကတိတော်ကို
ဗဟိုပြုထားသည်။ အာဗြဟံ၏ တုံ့ပြန်မှု၏ အဓိကအချက်မှာ ယုံကြည်ခြင်းဖြစ်သည်။
နောက်ပိုင်းတွင် ဘုရားသခင်သည် ဣသရေလလူမျိုးအား တရားဟောင်းကို ပေးသနားခဲ့သည်။
ယုံကြည်ခြင်း၏ သဘာဝ၊ အတွေ့အကြုံနှင့် အတိုင်းအတာကို နားလည်စေရန် ကူညီပေးသော
ဘဝနေထိုင်မှု စနစ်တစ်ခုလုံး ဖြစ်သည် (အပိုဒ် ၁၅-၁၈)။ ထိုတရားဟောင်း၊
ထိုဘဝနေထိုင်မှု စနစ်သည် ကတိတော်ကို အစားထိုးရန် သို့မဟုတ် ဖျက်ဆီးရန်
ရည်ရွယ်ခြင်း မဟုတ်ပါ။ ၎င်း၏ ရည်ရွယ်ချက်မှာ ဖြောင့်မတ်ခြင်း သို့မဟုတ်
အသက်ရှင်ခြင်းကို ဖန်တီးရန် မဟုတ်ပါ။ အသက်ရှင်ခြင်းသည် ကတိတော်အားဖြင့်သာ၊
ခရစ်တော်ကို ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့်သာ ရရှိမည်ဖြစ်သည်။ ရည်ရွယ်ချက်အရ ဂျူးစနစ်သည်
“ကြီးကြပ်သူ”၊ “ဆရာ” သို့မဟုတ် ပညာတတ်ဆရာ (ပါဒါဂါဂေါး - အပိုဒ် ၂၄) ဖြစ်သည်။
ပါဒါဂါဂေါးသည် ဆရာ (ဒိဒတ်စကလုတ်) မဟုတ်ပါ၊ ကျောင်းသားလေးကို ကျောင်းသို့
လိုက်ပါပို့ဆောင်ပေးသော၊ ကာကွယ်ပေးသော၊ ကျောင်းသုံးပစ္စည်းများ သယ်ပေးသော၊
ကောင်းမွန်သော ကျင့်ဝတ်ကို သင်ပေးသော ကျွန်တစ်ဦးသာ ဖြစ်သည်။ တရားဟောင်း၊ ဂျူးဘဝနေထိုင်မှု
စနစ်တစ်ခုလုံးသည် ကတိတော်နှင့် ဆန့်ကျင်ဘက် မဟုတ်သလို ကတိတော်ကို အစားထိုးခဲ့ခြင်း
လုံးဝမရှိပါ (အပိုဒ် ၂၁)။ ကတိတော်၏ ကျွန်ဖြစ်သော ပညာတတ်ဆရာသည် ကလေး၏
သခင်ဖြစ်လာရလျှင် မည်မျှ နောက်ပြန်ဆွဲခံရသော အဖြစ်အပျက်ဖြစ်မည်နည်း။
In Galatians 3:19–29 Paul deals again with the purpose of the law. From
Abraham onward, the history of Israel centered in the covenant, in God’s
promise. The core of Abraham’s response was faith. Later God gave to Israel a
law, a comprehensive system of life that helped them to understand the nature,
experience, and scope of faith (verses 15–18). The law, this system of life,
was not intended to take the place of the promise or to destroy it. Its object
was not to produce righteousness or life. Life would come only through the
promise, by faith in Christ.
In purpose the Jewish system was to be a “custodian,” “tutor,” or
pedagogue (paidagōgos [verse 24]).
The paidagōgos was not the teacher (didaskalos) but the slave who went with
the boy to school to provide protection, to help carry school utensils, and to
teach him good manners. The law—the total Jewish system of life—was not against
the promise nor did it ever supersede the promise (verse 21). How ironic it
would be for the pedagogue, a slave of the promise, to become the master of the
child.
ခရစ်တော် ကြွလာသောအခါ
ကတိပေးထားသော အသက်ရှင်ခြင်းသည် ကတိတော်အဖြစ် မရှိတော့ဘဲ အပြည့်အဝ
တကယ်တရားဖြစ်လာခဲ့သည် (အပိုဒ် ၂၇၊ ၂၉)။ ထို့ကြောင့် ဂျူးဘဝနေထိုင်မှု စနစ်ကို
နောက်ထပ် မလိုအပ်တော့ပါ (အပိုဒ် ၂၅)။ ဂျူးနည်းနှင့် တပါးအမျိုးသားနည်း
ဘဝနေထိုင်မှု မရှိတော့ပါ။ အာဗြဟံ၏ သားသမီး၊ “သားမြေး” နှင့် “အမွေခံ” များသာ
ရှိတော့သည်။ ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့်သာ ဖြစ်သည်။ ဘဝနေထိုင်မှု နည်းလမ်းတစ်ခုတည်းသာ
ရှိတော့သည်။ နောက်ထပ် “တရားဟောင်း” ကို ဗဟိုမပြုတော့ဘဲ “ကတိတော်”၊ ခရစ်တော်ကို
ဗဟိုပြုသော ခရစ်ယာန် ဘဝနေထိုင်မှု တစ်ခုတည်းသာ ရှိတော့သည်။ အာဗြဟံအား
ကတိပေးခဲ့သည်မှ ၄၃၀ နှစ်အကြာတွင် ပေးခဲ့သော “တရားဟောင်း”၊ ဂျူးများအတွက်
ကြီးကြပ်သူဖြစ်ခဲ့သော်လည်း ခရစ်ယာန်များအတွက် နောက်ထပ် မလိုအပ်တော့သော
တရားဟောင်းသည် သီးသန့် အကျင့်တရားဟောင်း မဟုတ်ပါ။ ဂျူးဘဝနေထိုင်မှု စနစ်တစ်ခုလုံး
ဖြစ်သည်။ တရားဟောင်း မရှိသော ခရစ်ယာန်ဘောင်သည် အကျင့်ပျက်ခြင်း သို့မဟုတ်
အကျင့်ယိုယွင်းခြင်း ဖြစ်မည် မဟုတ်ပါ။ ခရစ်ယာန်ဘောင်သည် ဂုဏ်သခြင်းရှိသော
ဘဝနေထိုင်မှု၊ ခရစ်တော်ကို “ဝတ်လုဆောင်” ထားသော ဘဝဖြစ်သည်။ “ဝတ်လုဆောင်” ဟူသော
ကြိယာ (အန်ဒူအို) သည် အခြားသူ၏ စရိုက်၊ ဂုဏ်သခြင်း၊ ရည်ရွယ်ချက်များကို ခံယူပြီး
ထိုသူနှင့် တူလာခြင်းကို ဆိုလိုသည်။ ခရစ်တော်နှင့် တူလာခြင်းသည်
ခရစ်တော်ကိုယ်တိုင် အမြဲနာခံခဲ့သော ဆယ်ပညတ်တရားဟောင်းနှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်
ဘဝနေထိုင်မှုကို ဘယ်တော့မျှ ဖြစ်ပေါ်စေနိုင်မည် မဟုတ်ပါ။
When Christ came, the promised life became no longer a promise but a full
reality (verses 27, 29). Therefore the Jewish system of life was no longer
needed (verse 25). There would no longer be a Jewish or Gentile way of life.
There would be only sons and daughters, “offspring” and “heirs,” of Abraham,
through faith. There would be only one way of life, no longer centered in the
“law” but in the “promise,” the Christian way of life, totally centered in
Christ.
The “law” given 430 years after the promise to Abraham, a tutor for the
Jews but no longer so for Christians, was not the moral law in particular, but
the total Jewish system of life. A Christianity without law would be amoral or
immoral, which it is not. Christianity is a virtuous way of life, a life
“clothed” with Christ. The verb enduō
(to put on or clothe) means to take on the characteristics, virtues, and/or
intentions of another and to become like the person one puts on. Becoming like
Christ could never produce a way of life in opposition to a ten-commandment
law, which Christ uniformly obeyed.
၂။ ဂလာတိကျမ်းတွင်
တရားဟောင်းနှင့် လွတ်လပ်ခြင်း ဂလာတိကျမ်း၏ အဓိက ဆောင်ပုဒ်မှာ
ခရစ်တော်၌ လွတ်လပ်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ခရစ်တော်သည် လက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ်တွင်
ကိုယ်တိုင်အပ်နှံခြင်းဖြင့် ငါတို့အား လွတ်လပ်ခြင်းကို ပေးခဲ့သည် (၁:၄)။
ထို့ကြောင့် ခရစ်ယာန် ကျင့်ဝတ်နှင့် အပြုအမူ၏ အခြေခံမှာ လွတ်လပ်ခြင်း ဖြစ်သည်
(၅:၁)။ ဂျူးများနှင့် တပါးအမျိုးသားများအား ခရစ်ယာန်ဖိတ်ခေါ်ချက်မှာ
လွတ်လပ်ခြင်းသို့ ဖြစ်သည် (၅:၁၃)။ သို့သော် လွတ်လပ်ခြင်းသည် ခရစ်ယာန်ဘောင်ကို
အပြည့်အဝ မဖော်ပြထားသောကြောင့် ရှင်းလင်းချက် တစ်စုံတစ်ရာ လိုအပ်သည်။
b. Law and freedom in Galatians. The commanding theme of Galatians is freedom in
Christ. Christ gave Himself on the cross to grant us freedom (1:4). Hence the
basis for Christian ethics and behavior is liberty (5:1), and the Christian
invitation to Jews and Gentiles is to liberty (5:13). Since liberty is not an
exhaustive definition of Christianity, however, some kind of explanation is
required.
ခရစ်ယာန်
ဘဝနေထိုင်မှုအဖြစ် လွတ်လပ်ခြင်းသည် ရိုးရာ ဂျူးဘဝနေထိုင်မှု၊ တရားဟောင်းအောက်တွင်
ကျွန်ခံရခြင်း (ဂလာ၊ ၃:၁၃၊ ၄:၃၊ ၅၊ ၉)၊ တပါးအမျိုးသားဘဝနေထိုင်မှုနှင့်
လူ့စိတ်အာသာ၏ ကျွန်ခံရခြင်း (ဂလာ၊ ၁:၄၊ ၅:၁၃၊ ၂၄) နှင့် ဆန့်ကျင်ဘက် ဖြစ်သည်။
ဂလာတိကျမ်းတွင် ပါဝလုသည် ဂရိစကားလုံး လေးလုံးကို အသုံးပြု၍ လွတ်လပ်ခြင်းကို
မတူညီသော ရှုထောင့်များမှ ဖော်ပြထားသည်။ ထိုစကားလုံးတစ်ခုချင်းစီသည်
လွတ်လပ်ခြင်းနှင့် တရားဟောင်းကို နားလည်ရန် ထပ်မံထည့်သွင်းပေးသည်။
Liberty as the Christian way of life stands in contrast with the
traditional Jewish way of life—bondage under the law (Gal. 3:13; 4:3, 5, 9),
the pagan way of life and slavery to human passions (Gal. 1:4; 5:13, 24). In
Galatians Paul uses four Greek words to picture liberty from different
perspectives. Each adds to the understanding of liberty and law.
(၁) ဧက်ဆိုင်ရေအို။
ဘုရားသခင်၏ အလိုတော်ရှုထောင့်မှ (၁:၃-၅) လွတ်လပ်ခြင်းဆိုသည်မှာ “လက်ရှိခေတ်ကြီး”
ကို အုပ်စိုးနေသော ဆိုးယုတ်သော အာဏာမှ ကယ်နှုတ်ခြင်း၊ လွတ်မြောက်ခြင်း ဖြစ်သည်။
ဤကယ်တင်ခြင်းတွင် ဘုရားသခင်ခမည်းတော်နှင့် ငါတို့သခင် ယေရှုခရစ်တို့၏
ပူးပေါင်းအမှုတော် လိုအပ်သည်။ “ကိုယ်တော်သည် ငါတို့အပြစ်များအတွက် ကိုယ်ခြင်း
အပ်နှံတော်မူသည်” (အပိုဒ် ၄၊ ဂလာ၊ ၂:၂၀၊ ဧဖက်၊ ၅:၂၊ ၂၅၊ ၁တိ၊ ၂:၆၊ တိတု၊ ၂:၁၄
နှင့် နှိုင်းယှဉ်ပါ)။ ဘုရားသခင်က ကယ်တင်ရန် ပေးသနားတော်မူခဲ့သည် (ရောမ၊ ၄:၂၅၊
၈:၃၂၊ ယောဟန်၊ ၃:၁၆ နှင့် နှိုင်းယှဉ်ပါ)။ ယေရှုခရစ်က ဤကယ်နှုတ်ခြင်းသည်
ကိုယ်တော်၏ အမှုတော်၏ ရည်ရွယ်ချက်ပင် ဖြစ်ကြောင်း မိန့်တော်မူခဲ့သည်။
“လူများစွအတွက် ကိုယ်တော်၏ အသက်ကို ရွေးနှုတ်ဖြစ်စေရန် ပေးတော်မူရန်” လာခဲ့သည်
(မာကု၊ ၁၀:၄၅၊ ဟေရှာ၊ ၅၃:၅၊ ၆၊ ၁၂ နှင့် နှိုင်းယှဉ်ပါ)။
(1) Exaireō. From the perspective of the will of God (1:3–5), liberty means deliverance, rescue from the evil power
that dominates “the present age.” This salvation calls for the united work of
God the Father and our Lord Jesus Christ, “who gave himself for our sins”
(verse 4; cf. Gal. 2:20; Eph. 5:2, 25; 1 Tim. 2:6; Titus 2:14), and who also
was given by God to save us (Rom. 4:25; 8:32; cf. John 3:16). Jesus Christ said
that this rescue was the very purpose of His mission: He came “to give his life
as a ransom for many” (Mark 10:45; cf. Isa. 53:5, 6, 12).
လွတ်လပ်ခြင်းကို
လူသားတို့အတွက် ကယ်တင်ခြင်းအဖြစ်၊ ခရစ်တော်၏ အမှုတော်နှင့်အတူ ကယ်တင်ခြင်းသည်
“ငါတို့ဘုရားသခင်၏ အလိုတော်အတိုင်း” ဖြစ်သည် (ဂလာ၊ ၁:၄)။ ဤသည်မှာ ဓမ္မဟောင်းကျမ်း၏
အဆုံးအမတော်နှင့် ကိုက်ညီသည်။ ဆာလံ ၁၁၉ တွင် ကယ်တင်ခြင်းကို လွတ်လပ်ခြင်းဟု
သတ်မှတ်ထားပြီး တရား (တိုရာ) နှင့် ကယ်တင်ခြင်း နှစ်ခုစလုံးသည် ဘုရားသခင်၏
အလိုတော်မှ လာခြင်း ဖြစ်သည်။ သို့သော် ယေရှု၏ ခေတ်တွင် တိုရာကို နာခံခြင်းသည်
ဘုရားသခင်၏ အလိုတော်ကို နာခံခြင်း မဟုတ်တော့ပါ။ ဂျူးခေါင်းဆောင်များက တိုရာကို
ဝတ်ပြုရေးနှင့် အကျင့်ပါသော ဝန်လေးလံသော စည်းမျဉ်းစည်းကမ်းများအဖြစ်
ပြန်လည်ပြုပြင်ခဲ့ပြီး၊ ယခုအခါ လူမျိုးတစ်မျိုးလုံးနှင့် လူပုဂ္ဂိုလ်တိုင်းအတွက်
ထိန်းချုပ်သည့် အခြေခံမူ ဖြစ်လာခဲ့သည်။ ထိုသို့ဖြစ်လာသောအခါ ကယ်တင်ခြင်းအတွက်
အလုပ်မဖြစ်တော့ဘဲ ကျွန်ခံရခြင်းကိုသာ ဖြစ်စေခဲ့သည်။ ဂျူးများသည် ဤအယူအဆမှ
လွတ်မြောက်ရန် လိုအပ်ခဲ့သည်။ ထိုသို့ လွတ်မြောက်ခြင်းသည် သူတို့ ကျွန်ခံရစေသော
အင်အားအဖြစ် ပြောင်းလဲခဲ့သော တရားဟောင်းမှ လာနိုင်မည် မဟုတ်ပါ။ ခရစ်တော်ထံမှ၊
ကယ်တင်ရှင်နှင့် ဆက်ဆံရေး၏ ချိတ်ဆက်မှု ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့်သာ လာနိုင်သည် (ဂလာ၊
၂:၁၆-၂၁)။
Liberty as salvation for humanity, together with the work of Christ to
accomplish it, was “according to the will of our God” (Gal. 1:4). This agrees
with the OT teaching that both salvation—also defined by Psalm 119 as
liberty—and law (Torah) came from the will of God.
In Jesus’ time, however, obedience to the Torah no longer meant submission
to the will of God, for Torah was reworked by the Jewish leaders into a
burdensome cultic and moral code, now the controlling principle for the nation
and for every individual. As such it did not work for salvation but for
bondage. The Jews needed deliverance from this concept. Such deliverance could
not come from the law, which they had transformed into an enslaving force, but
from Christ, through faith, the linking principle of relationship with the
Saviour (Gal. 2:16–21).
(၂) ဧလူသေးရိယ။
သမ္မာတရား၌ နာခံခြင်း ရှုထောင့်မှ လွတ်လပ်ခြင်းဆိုသည်မှာ လွတ်လပ်ခြင်း (အပိုဒ် ၄၊
ဂလာ၊ ၅:၁-၁၃၊ ရောမ၊ ၈:၂၁၊ ၁ကော၊ ၁၀:၂၉၊ ၂ကော၊ ၃:၁၇ နှင့် နှိုင်းယှဉ်ပါ)။ ပါဝလု၏
အယူအဆသည် ဂလာတိကျမ်း၏ ကိုယ်ရေးကိုယ်တာ အပိုင်းမှ စတင်သည်။ မှားယွင်းသော
ညီအစ်ကိုများက လှီးဖြတ်ခြင်းနှင့်ပတ်သက်၍ တရားဟောင်းကို နာခံမနာခံ
စူးစမ်းကြည့်ခဲ့ကြောင်း သတင်းပို့သည်။ ခရစ်တော်၌ လွတ်လပ်ခြင်း
ရရှိပြီးသားဖြစ်သောကြောင့် “ကျွန်ခံခြင်း” သို့ ပြန်လည်ဝင်ရောက်ရန်
ငြင်းပယ်ခဲ့သည်။ သူ၏ “လက်အောက်ခံခြင်း” သည် တရားဟောင်းအတွက် မဟုတ်ပါ၊ “ဧဝံဂေလိတရား၏
သမ္မာတရား” အတွက် ဖြစ်သည် (ဂလာ၊ ၂:၃-၅၊ ၁၄၊ ၂ကော၊ ၁၁:၁၀၊ ကောလောသဲ၊ ၁:၅ နှင့်
နှိုင်းယှဉ်ပါ)။
(2) Eleutheria. From the perspective of obedience to the truth, liberty means freedom (verse 4; Gal. 5:1–13; cf. Rom.
8:21; 1 Cor. 10:29; 2 Cor. 3:17). Paul’s concept begins with the biographical
section of Galatians. He reports that false brethren spied on him to see if he
obeyed the law in the matter of circumcision. Since he already had freedom in
Christ he refused to return to “bondage.” His “submission” was not to the law
but to “the truth of the gospel” (Gal. 2:3–5, 14; cf. 2 Cor. 11:10; Col. 1:5).
အန်တိအောက်တွင်
ရင်ဆိုင်ခဲ့စဉ် ပါဝလုသည် ပေတရုအား “ဧဝံဂေလိတရား၏ သမ္မာတရားကို ဖြောင့်မတ်စွာ
မလျှောက်လှမ်း” ဟု ဆုံးမခဲ့သည် (ဂလာ၊ ၂:၁၄)။ ဂရိစာသားတွင် ပေတရုနှင့်
သူ့အပေါင်းအသင်းတို့သည် ဧဝံဂေလိတရား၏ သမ္မာတရားတွင် “ဖြောင့်မတ်စွာ မလျှောက်လှမ်း”
ခဲ့ကြောင်း ဆိုသည်။ သူတို့၏ အပြုအမူသည် မတည်ကြည်ခြင်း၊ မရိုးသားခြင်း၊
တစ်မျိုးတစ်ဘာသာ ဟန်ဆောင်နေခြင်း ဖြစ်သည်။ သမ္မာတရားကို သိခြင်း၊ လက်ခံခြင်းအပြင်
သင့်လျော်သော အပြုအမူသည် ဧဝံဂေလိတရား၏ သမ္မာတရားနှင့် ဆက်စပ်နေရမည်။ ၂ကော၊ ၁၁:၁၀
တွင် ပါဝလုသည် “ခရစ်တော်၏ သမ္မာတရား” ဟု ပြောသည်။ ကောလောသဲ၊ ၁:၅-၆ တွင် ညီမျှသော
အသုံးအနှုန်းကို သုံးသည်။ “သမ္မာတရား၏ နှုတ်ကပတ်တော်၊ ဧဝံဂေလိတရား”။ ဧဝံဂေလိတရား၏
သမ္မာတရားမှာ ခရစ်တော်၊ ကိုယ်တော်၏ အလိုတော်၊ ကိုယ်တော်၏ နှုတ်ကပတ်တော် ဖြစ်သည်။
လွတ်လပ်ခြင်းကို ယူဆောင်လာသော အလိုတော်၊ အသီးသီးခြင်း ဖြစ်ထွန်းစေသော နှုတ်ကပတ်တော်
ဖြစ်သည်။ ဤနေရာတွင် အသီးသီးခြင်းသည် ခရစ်ယာန် အပြုအမူနှင့် သာသနာပြုခြင်းကို
ရည်ညွှန်းသည်။ ဧဝံဂေလိတရားသည် ခရစ်တော်အား နာခံခြင်းကို တောင်းဆိုသည်။
ခရစ်ယာန်ဘဝတွင် ဆုံးဖြတ်ချက်ချသည့် အာဏာအဖြစ် ခရစ်တော်ကို ပြုလုပ်သည်။
ဂျူးများအတွက် ထိုအာဏာသည် တရားဟောင်း ဖြစ်သည်။ တပါးအမျိုးသားများအတွက် စိတ်အာသာ
ဖြစ်သည်။ ခရစ်ယာန်များအတွက် ယေရှုခရစ်တော်ကိုယ်တိုင် ဖြစ်သည်။ တရားဟောင်းနှင့်
စိတ်အာသာတို့က ကျွန်ခံရခြင်းကို ဖြစ်စေသည်။ ခရစ်တော်က လွတ်လပ်ခြင်းကို ပေးသည်။
In the Antioch confrontation, Paul rebuked Peter for not being
“straightforward about the truth of the gospel” (Gal. 2:14). The Greek text
says that Peter and his associates did not “walk straight” in the truth of the
gospel. Their conduct was not steadfast, sincere; they were hypocrites
pretending one thing and doing another. Besides accepting and knowing the
truth, a proper conduct relates to the truth of the gospel. In 2 Corinthians
11:10 Paul speaks of “the truth of Christ.” In Colossians 1:5, 6 he uses an
equivalent expression: the “word of the truth, the gospel.” The truth of the
gospel is Christ, His will, His word: a will that brings freedom, a word that
produces “fruit.” Fruit, in this context, refers to Christian conduct and
mission. The gospel requires submission to Christ. It makes Christ the deciding
power in the life of a
ခရစ်ယာန်
လွတ်လပ်ခြင်းသည် လွတ်လပ်စွာ ကျင့်ကြံခြင်း မဟုတ်ပါ။ ဆန့်ကျင်ဘက်အားဖြင့်
အလွန်တည်ကြည်ပြီး ဖြောင့်မတ်သော ဘဝနေထိုင်မှု ဖြစ်သည်။ အကြောင်းမှာ ခရစ်ယာန်သည်
စိတ်အာသာ သို့မဟုတ် စည်းမျဉ်းများ၏ ကျွန်အဖြစ် အကျင့်သီလဆိုင်ရာ ဆုံးဖြတ်ချက်များ
မချဘဲ၊ ခရစ်တော်၌ လွတ်လပ်သော လူတစ်ဦးအဖြစ် ဆုံးဖြတ်ချက်ချသည်။ ခရစ်ယာန်၏
အလိုတော်သည် ခရစ်တော်၏ အလိုတော်နှင့် ပေါင်းစည်းထားပြီး (ဂလာ၊ ၂:၂၀) သန့်ရှင်းသော
ဝိညာဉ်တော်အားဖြင့် ခွန်အားရရှိသောကြောင့်၊ ခရစ်ယာန်သည် ဝိညာဉ်တော်၏ အသီးအားဖြင့်
လိုက်လျောညီထွေ ဆုံးဖြတ်ပြီး ပြုမူနိုင်သည် (ဂလာ၊ ၅:၂၂-၂၃)။ ခရစ်ယာန်၏
ပြင်ပအမှုအရာအားလုံးသည် ခရစ်တော်နှင့် လွတ်လပ်စွာ ဆက်ဆံရေးသစ်၏ ရလဒ် ဖြစ်သည်။
Christian. For Jews, this power lay with the law; for Gentiles it was
their passions; for Christians it was Jesus Christ Himself. Laws and passions
produce bondage; Christ gives freedom.
Christian liberty is not libertine. To the contrary, it is most stable, a
committed and most righteous way of life. The reason is that the Christian does
not make moral decisions as a slave of passions or rules, but as a free person
in Christ. Because the will of the Christian is united with the will of Christ
(Gal. 2:20) and empowered by the Holy Spirit, the Christian can decide and act
in harmony with the fruit of the Spirit (Gal. 5:22, 23). All outward actions of
the Christian are the result of a new relationship with Christ in liberty.
ထို့ကြောင့်
လွတ်လပ်ခြင်းသည် အလွန်အရေးကြီးပြီး ခရစ်ယာန်သည် ထိုအရာတွင် “ခိုင်ခံ့စွာ ရပ်တည်”
ရမည် (အပိုဒ် ၁)။ ဤအယူအဆသည် ကျမ်းပိုဒ်၏ ကျင့်ဝတ်ဆိုင်ရာ အပိုင်းတွင်
ထပ်မံပေါ်ထွက်လာပြီး ပါဝလုသည် သမ္မာတရားနာခံခြင်း ဆက်စပ်မှုတွင် လွတ်လပ်ခြင်းကို
ရည်ညွှန်းသည် (အပိုဒ် ၁-၁၅)။ ကျွန်ခံရခြင်းသို့ ပြန်သွားသူ၊ ဂျူးများအတွက်
တိုရာအောက်၊ တပါးအမျိုးသားများအတွက် စိတ်အာသာအောက် ဖြစ်သွားသူတိုင်းသည်
“ခရစ်တော်နှင့် ခွဲခွာခြင်း” ခံရကြောင်း ရှင်းပြသည် (အပိုဒ် ၄)။ ခရစ်တော်၌
အရေးကြီးသောအရာမှာ “ချစ်ခြင်းမေတ္တာအားဖြင့် အလုပ်လုပ်သော ယုံကြည်ခြင်း”
သာဖြစ်ပြီး (အပိုဒ် ၆)၊ ဤသည်မှာ “သမ္မာတရားကို နာခံခြင်း” နှင့် ညီမျှသည် (အပိုဒ်
၇)။ ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် ခရစ်ယာန်သည် ချစ်ရန် လွတ်လပ်သည်။ သို့သော်
ဤလွတ်လပ်ခြင်းကို ခြိမ်းခြောက်သော အန္တရာယ်တစ်ခု ရှိသည်။ ဇာတိပကတိ (အပိုဒ် ၁၃)။
ဘုရားသခင်သည် ဣသရေလအား တရားဟောင်းကို ပေးတော်မူသောအခါ ကိုယ်တော်၏
အလိုတော်အောက်တွင် သူတို့ကို ကိုယ်တော်နှင့် ပေါင်းစည်းစေလိုခဲ့သည်။ သို့သော်
တရားဟောင်းတွင် တရားစွဲခြင်း၏ အန္တရာယ် ရှိခဲ့ပြီး၊ ထိုအခါ တရားဟောင်းကို
ဘုရားသခင်မဟုတ်ဘဲ ဘဝတွင် အကျင့်သီလ ဆုံးဖြတ်သည့် အာဏာအဖြစ် ပြုလုပ်ခဲ့သည်။ ခရစ်တော်သည်
လူသားအားလုံးကို လွတ်လပ်စေရန် ကြွလာသောအခါ၊ အန္တရာယ်သည် လွတ်လပ်စွာ
ကျင့်ကြံခြင်းဘက်တွင် ထပ်မံပေါ်ထွက်လာခဲ့သည်။ လွတ်လပ်ခြင်းကို ဇာတိပကတိအတွက်
အခွင့်အရေးအဖြစ် အသုံးချခြင်း (အပိုဒ် ၁၃)။ ဤအန္တရာယ်သည် ဆိုးယုတ်ခြင်းသည်
လူသားကို ဆိုးယုတ်သော အာဏာအောက်တွင် ထားရန် ဖြစ်နိုင်သမျှ နည်းလမ်းတိုင်းကို
အသုံးပြုတတ်သောကြောင့် ဖြစ်ပေါ်လာခြင်း ဖြစ်သည်။ ကံကောင်းစွာဖြင့်
ဆိုးယုတ်ခြင်းသည် ကန့်သတ်ချក်
ရှိသည်။ ဘုရားသခင် ခမည်းတော်၊ သားတော်၊ သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်ကို အသုံးပြု၍
လူသားကို ဆိုးယုတ်သော အာဏာအောက်တွင် ထားနိုင်ခြင်း မရှိပါ။ ထို့ကြောင့် တိုရာနှင့်
စိတ်အာသာတို့ကို ခရစ်ယာန်ဘဝတွင် အုပ်ချုပ်သော အာဏာအဖြစ် ဖယ်ရှားပြီးနောက်၊
ပါဝလုသည် ခရစ်တော်၏ အာဏာကို ဖယ်ရှား မည်လုပ် မဖယ်ရှားခဲ့ပါ။
ချစ်ခြင်းမေတ္တာအားဖြင့် လွတ်လပ်စွာ ယုံကြည်ခြင်းဖြင့် အုပ်ချုပ်သော
အကျင့်သီလဆိုင်ရာ ခရစ်ယာန်ဘဝ ရှိသည်။ ဤသည်မှာ လွတ်လပ်ခြင်းသို့ ခေါ်ဆိုသော
ဘုရားသခင်၏ ချစ်ခြင်း (အပိုဒ် ၁၃)၊ လွတ်လပ်ခြင်းကို ပေးသနားသော ခရစ်တော်၏
ချစ်ခြင်း (အပိုဒ် ၁)၊ နာခံခြင်း၏ အသီးကို ဖြစ်ထွန်းစေသော သန့်ရှင်းသော
ဝိညာဉ်တော်၏ ချစ်ခြင်း (အပိုဒ် ၂၂-၂၃) ဖြစ်သည်။ ခရစ်ယာန်သည် သမ္မာတရားကို နာခံသည်
(အပိုဒ် ၇)၊ ဝိညာဉ်တော်၌ လျှောက်လှမ်းသည် (အပိုဒ် ၂၅)၊ ခရစ်တော်၏ တရားကို
ပြည့်စုံစေသည် (အပိုဒ် ၁၄)။
For this reason liberty is extremely important and the Christian must
“stand fast” in it (verse 1). This concept reappears in the ethical section of
the Epistle, where Paul refers to liberty in the context of obedience to the
truth (verses 1–15). He explains that anyone who returns to bondage—Jews under
the Torah, Gentiles under passions—has become “severed from Christ” (verse 4).
For in Christ the only thing that counts is “faith working through love” (verse
6), which is equivalent to “obeying the truth” (verse 7). Through faith the
Christian is free to love.
One danger, however, threatens this freedom: the flesh (verse 13). When
God gave the law to Israel He wanted them to be united with Him under His will.
But there was in the law the danger of legalism, which made the law, not God,
the deciding moral power in life. When Christ came to set all human beings
free, the danger reappeared on the side of libertinism, using liberty as an
opportunity for the flesh (verse 13). This danger occurs because evil always
tries to use every possible means to bring humanity under its power.
Fortunately evil is limited; it cannot use God the Father, the Son, or the Holy
Spirit to place humanity in bondage to the evil powers. For this reason, while
eliminating the Torah and passions as ruling powers in the life of Christians,
Paul could not and would not eliminate the power of Christ. There exists a
moral Christian life, a life ruled by love in liberty through faith. This is
the love of God who calls to liberty (verse 13), the love of Christ who
provides liberty (verse 1), and the love of the Holy Spirit who produces the
fruit (verses 22, 23) of obedience to the truth. The Christian obeys the truth
(verse 7), walks in the Spirit (verse 25), and fulfills the law of Christ
(verse 14).
(၃) ဧက်ဆာဂိုရာဇို။
ဂလာတိ ၃:၁၃ နှင့် ၄:၅ တွင် ဤစကားလုံးသည် ခရစ်တော်၏ အမှုတော် ရှုထောင့်မှ
လွတ်လပ်ခြင်းကို ဖော်ပြပြီး ရွေးနှုတ်ခြင်းကို ရည်ညွှန်းသည်။ ဤစကားလုံးဖြင့်
လွတ်လပ်ခြင်းကို ပိုမိုတိကျစွာ သတ်မှတ်ထားပြီး ခရစ်ယာန်သည် လွတ်မြောက်ရသော
အခြေအနေ၊ တရားဟောင်း၏ ကျိန်ခြင်းမှ လွတ်မြောက်ခြင်း၊ နှင့်
ထိုလွတ်လပ်ခြင်းအားဖြင့် ရရှိသော အခြေအနေသစ်၊ ဘုရားသခင်၏ မိသားစုထဲသို့
မွေးစားခြင်း ပါဝင်သည်။
(3) Exagorazō. In Galatians 3:13 and 4:5 this word presents liberty from the perspective
of the work of Christ and points to
redemption. With this word liberty is defined in more precise terms to
include both the situation from which the Christian is liberated, the curse of
the law, and the new situation attained by such freedom, that is, adoption into
God’s family.
တရားဟောင်းမှ
လွတ်လပ်ခြင်းဆိုသည်မှာ ၎င်း၏ “ကျိန်ခြင်း” မှ ရွေးနှုတ်ခြင်း ဖြစ်သည် (ဂလာ၊ ၃:၁၃)။
ပါဝလုက “တရားဟောင်း၏ အမှုများကို ကိုင်းရှိုင်းသော သူတို့သည် ကျိန်ခြင်းအောက်တွင်
ရှိကြ၏” ဟု ဆိုသည် (အပိုဒ် ၁၀)။ ဤနေရာတွင်သာ ပါဝလုသည် ဤအသုံးအနှုန်းကို သုံးသည်။
ဤဖြင့် ရွေးနှုတ်ခြင်းဆိုသည်မှာ “ကမ္ဘာ့မူလဒ္ဓါန်များ” အောက်တွင် “ကျွန်ခံရခြင်း”
မှ လွတ်မြောက်ခြင်း ဖြစ်ကြောင်း ဆိုလိုသည် (ဂလာ၊ ၄:၁-၉၊ ၂၁-၂၅၊ ၅:၁၊ ၂:၄-၅ နှင့်
နှိုင်းယှဉ်ပါ)။ ဂျူးများအတွက်မူ “တရားဟောင်း၏ ကျိန်ခြင်း” အောက်တွင် ရှိခဲ့သည်။
ဤကျိန်ခြင်းသည် တရားဟောင်း သို့မဟုတ် ၎င်းကို မနာခံခြင်း မဖြစ်နိုင်ပါ။
ခရစ်တော်ကိုယ်တိုင် “ငါတို့အတွက် ကျိန်ခြင်း ဖြစ်သွားတော်မူ၍” (ဂလာ၊ ၃:၁၃)
ဖြစ်သည်။ ဆိုလိုသည်မှာ ကိုယ်တော်သည် အပြစ်အတွက် ဘုရားသခင်၏ တရားစီရင်ခြင်းကို
ကိုယ်တိုင် ခံယူတော်မူခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် ယုံကြည်သူသည် အာဗြဟံ၏ ကောင်းချီးမင်္ဂလာနှင့်
ဝိညာဉ်တော်၏ ကတိတော်ကို ခံစားရမည် (အပိုဒ် ၁၄)။ ရှင်ပေါလုသည် ပညတ်တရား၏
ကျိန်ခြင်းဆိုသည်မှာ အဘယ်နည်းဟု ပြသရန် ဓမ္မဟောင်းကျမ်းမှ ကိုးကားချက် လေးခုကို
ကိုးကားသည် (တရားဟောရာ ၂၇:၂၆၊ ဟဗကုက် ၂:၄၊ လေဝိ ၁၈:၅၊ တရားဟောရာ ၂၁:၂၃)။ သူသည်
ယုံကြည်ခြင်းနှင့် ပညတ်တရားကြားတွင် အဓိကကွဲပြားခြင်းကို မပြောဘဲ၊ ကျိန်ခြင်းနှင့်
တရားဓမ္မဖြစ်ခြင်းကြားတွင် အဓိကကွဲပြားခြင်းကို ပြောသည်။ ကျိန်ခြင်းဆိုသည်မှာ
“ဤပညတ်တရား၏ စကားတို့ကို ပြုလုပ်ခြင်းဖြင့် မခိုင်ခံ့စေသော သူ” ထံသို့ ရောက်လာသော
အကျိုးဆက်ဖြစ်သည် (တရားဟောရာ ၂၇:၂၆)။ ရာဇဝတ်မှုကျူးလွန်သူအတွက်
ကျိန်ခြင်းဆိုသည်မှာ သစ်ပင်ပေါ်တွင် ဆွဲလည်း၍ သတ်ခြင်းဖြစ်သည် (တရားဟောရာ ၂၁:၂၂၊
၂၃)။ ကျိန်ခြင်းသည် ပညတ်တရားမဟုတ်၊ မနာခံခြင်းကိုယ်တိုင်လည်း မဟုတ်၊ မနာခံခြင်း၏
အကျိုးဆက်ဖြစ်သည်။ ထိုအကျိုးဆက်မှာ သေခြင်းဖြစ်သည်။ ပညတ်တရားသည် အသက်ကို ကာကွယ်ရန်
ရည်ရွယ်သည်။ ထိုပညတ်တရားကို စောင့်ထိန်းသော သူသည် အသက်ရှင်လိမ့်မည် (လေဝိ ၁၈:၁–၅)။
သို့ရာတွင် လူသားမျိုးနွယ်သည် ပညတ်တရားကို မနာခံခဲ့၊ မနာခံခြင်းသည် သေခြင်းကို
ယူဆောင်လာခဲ့သည်။ ထိုအခြေအနေအောက်တွင် အသက်ကို ရရှိရန် တစ်ခုတည်းသော နည်းလမ်းမှာ
ယုံကြည်ခြင်းဖြစ်သည် (ဟဗကုက် ၂:၄)။ သို့ရာတွင် လူသားမျိုးနွယ်သည်
ယုံကြည်ခြင်းအတိုင်း အသက်ရှင်နိုင်ခြင်း မရှိခဲ့၊ အကြောင်းမူကား သူတို့သည်
ပညတ်တရား၏ ကျိန်ခြင်းအောက်၌ ရှိနေသောကြောင့်ဖြစ်သည်။ ခရစ်တော်သည် ငါတို့အတွက်
ကျိန်ခြင်းဖြစ်ခြင်းဖြင့် အရင်ဆုံး လွတ်မြောက်စေရမည်။ ခရစ်တော်သည် ရာဇဝတ်မှုကျူးလွန်သူ
မဟုတ်၊ သို့ရာတွင် ရာဇဝတ်မှုကျူးလွန်သူအဖြစ် ဆက်ဆံခြင်းကို ခံခဲ့ရသည်။ ထို့ကြောင့်
ငါတို့ ရာဇဝတ်မှုကျူးလွန်သူများကို ရာဇဝတ်မှုကျူးလွန်သူ မဟုတ်သလို ဆက suffixဆံခြင်းကို
ခံရနိုင်ခဲ့သည်။ ခရစ်တော်သည် ပညတ်တရားကို ဖယ်ရှားခြင်း သို့မဟုတ် ပညတ်တရားကို
နာခံခြင်းကို ကိုယ်တော်၏ အသေခံခြင်းဖြင့် ဖယ်ရှားခဲ့ခြင်း မဟုတ်။ ကျိန်ခြင်းကို
ဖယ်ရှားခဲ့သည်။ ခရစ်တော်သည် ကျိန်ခြင်းအောက်၌ ရှိသောသူတို့ကို ပညတ်တရား၏
ကျိန်ခြင်းကို ကိုယ်တိုင်ခံယူခြင်းဖြင့် လွတ်မြောက်စေခဲ့သည်။
ကျိန်ခြင်းခံရသောသူများ အစား အသေခံခဲ့သည်။
To be free from the law means to be redeemed from its “curse” (Gal. 3:13).
Paul says that those who belong to the works of the law are “under a curse”
(verse 10). Only here does Paul use this expression; by it he means that
redemption is freedom from being “enslaved” by the “elements of the world”
(Gal. 4:1–9, 21–25; 5:1; cf. 2:4, 5). The Jews, on the other hand, were under
the “curse” of the law. This curse could not be the law or disobedience to it,
because Christ Himself became “a curse for us” (Gal. 3:13); that is, He took
upon Himself the divine judgment for sin, so the believer could receive the
blessing of Abraham and the promise of the Spirit (verse 14).
Paul quotes four OT passages to show what the curse of the law is (Deut.
27:26; Hab. 2:4; Lev. 18:5; Deut. 21:23). He does not speak of a radical
separation between faith and law but of a radical separation between curse and
justification. Curse is the consequence that comes to one who “does not confirm
the words of this law by doing them” (Deut. 27:26). For a criminal the curse
was death by being hanged on a tree (Deut. 21:22, 23). The curse was not the
law, nor disobedience itself, but the consequence of disobedience. It was
death. The law was intended to protect life; the one who observed it would live
(Lev. 18:1–5). But humanity disobeyed the law, and disobedience brought death.
Under such conditions there was only one way to attain life: faith (Hab. 2:4).
Humanity, however, could not live a life of faith, because it was under the
curse of the law. It must be liberated first by Christ’s becoming a curse for
us. Christ was not a criminal, but He was treated as one so that we criminals
could be treated as though we were not criminals. Christ did not remove the law
or obedience to the law by His death; He removed the curse. Christ liberated
those who were under the curse by taking upon Himself the curse of the law. He
died in place of the accursed ones.
ပညတ်တရား၏
ကျိန်ခြင်းမှ လွတ်မြောက်ခဲ့သော လူသည် ကျွန်မဟုတ်တော့ဘဲ ဘုရားသခင်၏ သားဖြစ်သည်။
လွတ်မြောက်ခြင်းမှ ဖြစ်ပေါ်လာသော မွေးစားခြင်း ဆက်ဆံရေးအသစ်သည်
ဘုရားသခင်ကိုယ်တော်တိုင်နှင့် ဖြစ်သည်။ ထိုဆက်ဆံရေး၌ ပညတ်တရားပေးသူ၏ သားသမီးသည်
ဆယ်ပညတ်တို့၌ ဖော်ပြထားသော ဘုရားသခင်၏ အလိုတော်ကို ဝမ်းမြောက်စွာ နာခံသည်။
ထိုနာခံခြင်းသည် ယုံကြည်သူများထံသို့ ဘုရားသခင်ပိုင်ဆိုင်သမျှတို့ကို
ယူဆောင်လာသည်။ သူတို့သည် ဘုရားသခင်၏ “အမွေခံသူ” များဖြစ်လာကြသည် (ဂလာတိ ၄:၅–၇)။
“ပညတ်တရားအောက်၌” ကျွန်များ မဟုတ်တော့ဘဲ၊ “အရာအားလုံး၏ သခင်” (အပိုဒ် ၁) များဖြစ်ပြီး၊
ဝိညာဉ်တော်အောက်၌ သားသမီးများဖြစ်သည် (အပိုဒ် ၆)။ ကြီးမားသော ကျေးဇူးတော်နှင့်အတူ
သူတို့သည် မိမိတို့၏ အခြေအနေသစ်ကို ဝမ်းမြောက်ကြပြီး၊ အထဲ၌ နေတော်မူသော
ခရစ်တော်အားဖြင့် ဘုရားသခင်၏ ပညတ်တို့ကို စောင့်ထိန်းကြသည်။
A person who has been liberated from the curse of the law is no longer a
slave but a son of God. The new adoption relationship resulting from freedom is
with God Himself; in it the child of the Lawgiver delights to obey the divine
will as expressed in the Ten Commandments. This brings to the believers
everything that belongs to God; they become God’s “heirs” (Gal. 4:5–7), not
slaves “under the law,” but masters (kyrios)
“of all” (verse 1) and sons and daughters under the Spirit (verse 6). With
immense gratitude they rejoice in their new state and by the indwelling Christ
observe God’s commandments.
(၄) စတောရု (Stauroō)။ လွတ်လပ်ခြင်းကို
ဂလာတိ ၅:၂၄ နှင့် ၆:၁၄ တွင် “လက်ဝါးကပ်တိုင်မှာ အမြဲသတ်ခြင်း” ဟူသော စကားဖြင့်
သတ်မှတ်ထားသည်။ ဤနေရာတွင် ခရစ်ယာန်ဘဝနေထိုင်ပုံ—အသစ်ဖြစ်သော သတ္တဝါ၏ ဘဝ—၏
အခြေအနေတွင် လွတ်လပ်ခြင်းနှင့် ပညတ်တရား၏ အဓိပ္ပာယ်ကို တွေ့ရသည်။ ခရစ်တော်ပိုင်သော
လူသည် ဇီဝိန်ကို “လက်ဝါးကပ်တိုင်မှာ အမြဲသတ်ပြီး” ဖြစ်သည် (ဂလာတိ ၅:၂၄)။ ကမ္ဘာကို
သူ့အတွက် လက်ဝါးကပ်တိုင်မှာ အမြဲသတ်ပြီးဖြစ်သည် (ဂလာတိ ၆:၁၄)။ “လက်ဝါးကပ်တိုင်မှာ
အမြဲသတ်ခြင်း” ဆိုသော စကားသည် အလိုတော်ကို ထိန်းသိမ်းထားသော လွတ်လပ်ခြင်း၏
ကျင့်ဝတ်ကို ကိုယ်စားပြုသည်။ ဇီဝိန်နှင့် တဏှာရမ္မက်များကို ကိုယ်တိုင်ဆန္ဒအလျောက်
အသေခံခြင်းသည် အလိုတော်၏ ကတိကဝတ်ဖြစ်သည်။ ဤကျမ်းချက်သည် ဂလာတိ ၂:၁၉၊ ၂၀ နှင့်
နီးကပ်စွာ ဆက်စပ်နေသည်။ ထိုနေရာတွင် ကိုယ်ပိုင် ဝိညာဉ်ရေးရာ လက်ဝါးကပ်တိုင်မှာ
အမြဲသတ်ခြင်းသည် ခရစ်တော်နှင့် အတူတကွ အတွေ့အကြုံဖြစ်သည်။ ထိုစည်းလုံးညီညွတ်မှု၌
အသေခြင်းသည် အလိုတော်ကို ဖျက်ဆီးခြင်း မဟုတ်ဘဲ၊ အသက်တို့ အသစ်၏ အစဖြစ်သည်။
ထိုဘဝသည် ဘုရားသခင်၏ သားတော်အားဖြင့် ဆုံးဖြတ်ခံရပြီး၊ ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့်
ဆန္ဒအလျောက် အသက်ရှင်သော ဘဝဖြစ်သည်။ ဤအခြေအနေတွင် ပညတ်တရားကို ဝိညာဉ်တော်၌
အသက်ရှင်ခြင်းနှင့် လျှောက်လှမ်းခြင်းဟု သတ်မှတ်သည် (ဂလာတိ ၅:၂၅)။ ဓမ္မဟောင်းကို
ကိုးကားပြီး ရှင်ပေါလုက ပညတ်တရားကို ချစ်ခြင်းမေတ္တာဟု သတ်မှတ်သည် (အပိုဒ် ၁၄)။
ထို့နောက် ချစ်ခြင်းမေတ္တာ၏ အဓိပ္ပာယ်ကို ရှင်းပြသည်—ဝိညာဉ်တော်၌
လျှောက်လှမ်းခြင်း (အပိုဒ် ၁၆)။ ဝိညာဉ်တော်၌ လျှောက်လှမ်းခြင်းဆိုသည်မှာ
ပညတ်တရားမှ လွတ်လပ်ခြင်း (အပိုဒ် ၁၈) နှင့် တဏှာရမ္မက်များမှ လွတ်လပ်ခြင်း (အပိုဒ်
၂၄) ဖြစ်သည်။ ဤသည်မှာ ယုဒစနစ်နှင့် တပါးအမျိုးသားစနစ် နှစ်မျိုးလုံး၏
ကျင့်ဝတ်စနစ်ကို ငြင်းပယ်ခြင်းဖြစ်သည်။ တရားအကြံအစည်ဝါဒ (Legalism) နှင့် လွတ်လပ်စွာ
အကျင့်ပျက်ခြင်း (Libertinism) တို့သည်
ဘုရားသခင်၏ နေရာကို အလိုတော်ဆုံးဖြတ်ရာ အာဏာအဖြစ် ယူသောကြောင့် ဘုရားသခင်ကို
ဆန့်ကျင်သည်။ ဘုရားသခင်သည် စောင့်ထိန်းရန် စည်းမျဉ်းစုံလအောင် မဟုတ်ဘဲ၊ ကိုယ်တော်၏
အလိုတော်ကို ဖော်ပြရန်အတွက် ပညတ်တရားကို ပေးခဲ့သည်။ လွတ်လပ်ခြင်းကို
အကျင့်ပျက်ခြင်းအတွက် မဟုတ်ဘဲ၊ လူ့အလိုတော် လွတ်လပ်စွာ လည်ပတ်နိုင်ရန်အတ`-ပေးခဲ့သည်။
ရှင်ပေါလုသည် ဘုရားသခင်၏ အလိုတော် သို့မဟုတ် လူ့အလိုတော်၏ လေ့ကျင့်ခန်းကို
ဖယ်ရှားခြင်း မဟုတ်။ ဤနှစ်မျိုးသော အလိုတော်နှစ်ခုသည် ဝိညာဉ်တော်၌
အသက်ရှင်ခြင်းအားဖြင့်သာ သဟဇာတဖြစ်နိုင်ကြောင်း ရှင်းလင်းစေသည်။ ထိုဘဝသည်
ဝိညာဉ်တော်နှင့် အတူ ခြေလှမ်းညှိ၍ လျှောက်ခြင်း၊ ဝိညာဉ်တော်အားဖြင့် တန်းစီခြင်း (stoicheō
[ဂလာတိ ၅:၂၅]) ကို
လိုအပ်သည်။ အလေးပေးချက်မှာ ဝိညာဉ်တော်ပေါ်တွင် ရှိသည်။ ကိုယ်တော်သည် အလိုတော်ကို
လမ်းပြသည်။ ထို့ကြောင့် ရှင်ပေါလုက ကမ္ဘာကို လက်ဝါးကပ်တိုင်မှာ အမြဲသတ်ခြင်း၊
ကမ္ဘာက ငါ့ကို လက်ဝါးကပ်တိုင်မှာ အမြဲသတ်ခြင်း၊ သို့မဟုတ် ဝိညာဉ်တော်၌
လျှောက်လှမ်းခြင်းသည် ခရစ်ယာန်ဘောင်၏ “စည်းမျဉ်း” ဖြစ်သည်ဟု အတည်ပြုသည် (ဂလာတိ
၆:၁၆)။ အသစ်ဖန်ဆင်းခြင်း၏ စံနှုန်း (အပိုဒ် ၁၅)—ချစ်ခြင်း၏ ပညတ်တရား (ဂလာတိ ၅:၁၄)၊
ခရစ်တော်၏ ပညတ်တရား (ဂလာတိ ၆:၂)၊ သမ္မာတရား (ဂလာတိ ၅:၇)—တွင် ရှင်းလင်းသော
ကျင့်ဝတ်တာဝန်ရှိသည်။
(4) Stauroō. Liberty is defined by the word “crucify” in Galatians 5:24 and 6:14. Here
we find the meaning of liberty and law in the context of the Christian way of
life—the life of a new creature. The person who belongs to Christ has
“crucified” the flesh (Gal. 5:24) and the world has been “crucified” to him
(Gal. 6:14). The term crucifixion
stands for an ethic of freedom that preserves the will. A voluntary death to
the flesh, including passions and desires, is a commitment of the will. This
text is closely connected to Galatians 2:19, 20, where personal spiritual
crucifixion is an experience of togetherness with Christ. In this unity death
is not a destruction of the will but the beginning of a new life. It is a way
of life determined by the Son of God and lived willingly by faith. Law is
defined in this context as living and walking in the Spirit (Gal. 5:25).
Quoting the OT, Paul defines law as love (verse 14). Then he explains its
meaning: walking in the Spirit (verse 16). And walking in the Spirit means
freedom from the law (verse 18) and freedom from passions (verse 24). This is a
rejection of both Jewish and Gentile ethical systems. Legalism and libertinism
are opposed to God because they take His place as the deciding power of the
will. God gave the law not as a set of rules to keep, but as a revelation of
His will. God gave freedom not for libertinism, but to provide for the
operation of a free human will. Paul does not eliminate God’s will or the
exercise of the human will. He clarifies that the only way for these two wills
to be in harmony is by living in the Spirit. Such a life requires keeping in
step with the Spirit, being drawn into line by the Spirit (stoicheō [Gal. 5:25]). The emphasis is on the Spirit. He leads the
will. For this reason Paul affirms that being crucified to the world and having
the world crucified to us, or walking in the Spirit, is the “rule” of
Christianity (Gal. 6:16). The standard of the new creation (verse 15)—the law
of love (Gal. 5:14), the law of Christ (Gal. 6:2), the truth (Gal. 5:7)—has a
clear ethical mandate.
ဓမ္မဟောင်းပညတ်တရားနှင့်
ခရစ်တော်၏ ပညတ်တရားကို “ပြည့်စုံစေခြင်း” ဟူသော စကားဖြင့် ချိတ်ဆက်ထားသည်။
ဆယ်ပညတ်တို့ကို ချစ်ခြင်းမေတ္တာ၏ ကိုယ်ကျင့်တရားဆိုင်ရာ ရည်ရွယ်ချက်အောက်တွင်
ပြည့်စုံစေရမည် (အပိုဒ် ၁၄၊ ၆:၂)။ ပညတ်တရားကို ချစ်ခြင်းမေတ္တာဟု သတ်မှတ်ရန်
သုံးသော ကျမ်းချက်မှာ လေဝိ ၁၉:၁၈ ဖြစ်ပြီး၊ အိမ်နီးချင်းကို ချစ်ခြင်းအကြောင်း
ပြောသည်။ ထို့ကြောင့် ဤပညတ်တရားသည် ဆယ်ပညတ်တို့ကိုသာ ညွှန်ပြနိုင်သည်။ ထိုမျှမက
ရှင်ပေါလုသည် အစိတ်အပိုင်းမျှမဟုတ်ဘဲ၊ အားလုံးကို ပြည့်စုံစေခြင်းကို ပြောသည်
(ဂလာတိ ၅:၁၄)။
The OT law and the law of Christ are linked by the word “fulfilled.” The
Ten Commandments are to be fulfilled under the moral intent of love (verse 14;
6:2). The text used to define the law as love is Leviticus 19:18, which speaks
about love to one’s neighbor. Therefore this law can point only to the Ten
Commandments. And more than that, Paul speaks of fulfilling the whole of it,
not a part (Gal. 5:14).
ဂလာတိ ၅:၃ တွင်
ပညတ်တရားကို ရည်ညွှန်းခြင်းသည် ၅:၁၄ နှင့် ကွဲပြားသည်။ အာရုံစိုက်ချက် ကွဲပြားသည်။
ပထမတစ်ခုသည် ယဇ်ပူဇော်ရာ ပညတ်များကို ရည်ညွှန်းသည်။ ဒုတိယတစ်ခုသည်
ကိုယ်ကျင့်တရားပညတ်ကို ရည်ညွှန်းသည်။ နှစ်ခုစလုံးတွင် ပညတ်တရားတစ်ခုလုံးကို
ရည်ညွှန်းသော်လည်း စကားလုံးများ ကွဲပြားသည်။ အပိုဒ် ၃ တွင် “ပညတ်တရားတစ်ခုလုံး” (holon
ton nomon) ဆိုသည်မှာ
တောရတ်ပညတ်အားလုံး၊ အသေးငယ်ဆုံး ပညတ်ပင် ပါဝင်သည်ကို ဆိုလိုသည်။ ရှင်ပေါလုက
အရေဖျားလှီးခြင်းကို တရားသောသူဖြစ်ဟု ယူဆ်သူသည် ယဇ်ပူဇော်ရာ ပညတ်များ ပါဝင်သော
တောရတ်တစ်ခုလုံးကို စောင့်ထိန်းရမည်ဟု ဆိုသည်။ အပိုဒ် ၁၄ တွင် ဂရိစကားလုံး pas
nomos သည်
အရေအတွက်မျှမဟုတ်ဘဲ၊ အရည်အသွေးအရ ပြည့်စုံခြင်းကို ညွှန်ပြပြီး၊
ကိုယ်ကျင့်တရားနိယာမများ၏ စစ်မှန်သော အရည်အသွေးကို အာရုံစိုက်စေသည်။
The reference to law in Galatians 5:3 differs from that of 5:14. The focus
is different: the first focuses on the cultic laws; the second on the moral
law. In both texts there is a reference to all the law, but with different
words. The “whole law” in verse 3 (holon
ton nomon) refers to the total of Torah regulations, even to the most
insignificant one. Paul says that those who validated circumcision also needed
to observe the whole Torah, including the cultic laws. In verse 14 the Greek
says pas nomos, which suggests
totality in terms of quality rather than quantity, drawing attention to the
real quality of moral principles.
ဤနှစ်မျိုးသော
ပညတ်တရားရည်ညွှန်းချက်ကြား ထူးခြားသော ကွဲပြားချက်တစ်ခုမှာ ပညတ်တရားနှင့် ပတ်သက်၍
ပြုရမည့်အရာနှင့် ဆိုင်သည်။ ယဇ်ပူဇော်ရာ ပညတ်နှင့် ပတ်သက်၍ သုံးသော စကားလုံးမှာ
“ပြုလုပ်ခြင်း” (poieō) ဖြစ်ပြီး၊
လူ့ကိုယ်ပိုင် အလုပ်ကို အာရုံစိုက်သည်။ ကိုယ်ကျင့်တရားပညတ်နှင့် “ခရစ်တော်၏
ပညတ်တရား” (ဂလာတိ ၆:၂) နှင့် ပတ်သက်၍ သုံးသော စကားလုံးမှာ “ပြည့်စုံစေခြင်း” (plēroō)
ဖြစ်ပြီး၊
သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်၏ အမှုကို အာရုံစိုက်သည်။ အခြေအနေက ရှင်ပေါလု၏
ခွဲခြားမှုကို သက်သေပြသည်။ ပညတ်တရားကို ပြုလုပ်ခြင်းသည် လူ့အစပျိုးမှုနှင့် လုပ်ဆောင်မှု၏
အားထုတ်မှုဖြစ်သည်။ ပညတ်တရားကို ပြည့်စုံစေခြင်းသည် သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်၏
အစပျိုးမှုနှင့် အမှုဖြစ်သည်။ ရှင်ပေါလုသည် ဆယ်ပညတ်တို့ကို ပြည့်စုံစေခြင်းသည်
သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်၏ အမှုအားဖြင့်သာ ပြည့်စုံနိုင်သည်ဟု
တကယ်ပြောနေခြင်းဖြစ်သည်။ နာခံခြင်းသည် ဝိညာဉ်တော်၏ အသီးဖြစ်သည်။
Another striking difference between these two references to the law is
related to what has to be done with the law. The term used in relation to the
cultic law is “to do” (poieō), which
focuses on man’s own work. The term used in relation to the moral law and the
“law of Christ” (Gal. 6:2) is “to fulfill” (plēroō),
which focuses on the work of the Holy Spirit. The context bears witness to
Paul’s distinction. Doing the law is the effort of human initiative and action;
fulfilling the law is the initiative and work of the Spirit. Paul is really
saying that the fulfillment of the Ten Commandments can be complete only
through the work of the Holy Spirit. Obedience is the fruit of the Spirit.
ဂလာတိစာတွင်
ရှင်ပေါလုသည် ငါတို့ကို အစသို့ ပြန်ဆောင်သွားသည်—တောရတ်ကြေညာခြင်းမတိုင်မီ
အချိန်သို့။ ခရစ်ယာန် ကိုယ်ကျင့်တရားဘဝ၌ အရေးကြီးသည်မှာ သန့်ရှင်းသော
ဝိညာဉ်တော်အားဖြင့် ဘုရားသခင်၏ အလိုတော်ကို သိခြင်းနှင့် ပြည့်စုံစေခြင်းဖြစ်သည်ဟု
သူညွှန်ပြသည်။ ဤသည်မှာ ကိုယ်ကျင့်တရားအရ သမ္မာတရားဖြစ်သည်။ ဤသည်မှာ ခရစ်တော်၏
ပညတ်တရားဖြစ်သည်။ တောရတ်၏ ကိုယ်ကျင့်တရားပညတ်နှင့် ခရစ်တော်၏ ပညတ်တရားကြား
တစ်ခုတည်းသော ကွဲပြားချက်မှာ ယုဒလူမျိုးတို့က ထိုပညတ်ကို တရားအကြံအစည်ဖြင့်
“ပြုလုပ်” ခဲ့ပုံနှင့် ခရစ်ယာန်များကို ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့်၊ သန့်ရှင်းသော
ဝိညာဉ်တော်၏ အမှုအားဖြင့်၊ တရားအကြံအစည်မရှိဘဲ၊ ဘုရားသခင်ကိုယ်တော်တိုင်အပေါ်
ကျေးဇူးသိစွာ နာခံခြင်းအားဖြင့် “ပြည့်စုံစေ” ရန် သင်ကြားခံရပုံတို့တွင် ရှိသည်။
In Galatians Paul brings us back to the beginning, before the proclamation
of the Torah. He points out that what is important in the Christian moral life
is the knowledge and fulfillment of God’s will through the Spirit. This is the
truth in moral terms. Here is the law of Christ. The only difference between
the moral law of the Torah and the law of Christ lies in the way the Jews kept
it, or “did” it—legalistically—and the way Christians were taught to fulfill
it—with no legalism, only by faith through the work of the Holy Spirit, as a
grateful submission to the will of God Himself.
ခ.
ပြဿနာကျမ်းပိုဒ်များ။ ရှင်ပေါလု၏ ပညတ်တရား၊ အထူးသဖြင့် ဆယ်ပညတ်တို့ကို
ထောက်ခံခြင်းသည် ရှင်းလင်းသော်လည်း၊ သူ၏ အချို့ထုတ်ပြန်ချက်များသည်
လက်ဝါးကပ်တိုင်အပြီး ပညတ်တရားသည် တရားဝင်မှု ဆုံးရှုံးသွားသည်ဟု
ထင်မြင်စေနိုင်သည်။ ထိုကျမ်းပိုဒ် သုံးခုသည် ဂရုတစိုက် လေ့လာသင့်သည်။
c. Problem passages. While Paul’s support of the law, specifically of
the Ten Commandments, is clear, some of his statements appear to support the
notion that the law lost its validity after the Crucifixion. Three such
passages deserve careful study.
(၁) ရောမ ၁၀:၄။
ဤနေရာတွင် ရှင်ပေါလုက “ခရစ်တော်သည် ယုံကြည်သူတိုင်း တရားဓမ္မဖြစ်နိုင်ရန်
ပညတ်တရား၏ အဆုံး ဖြစ်တော်မူ၏” ဟု ဆိုသည်။ “ပညတ်တရား၏ အဆုံး” ဟူသော စကားစုကို
“ပညတ်တရား၏ အဆုံးသတ်” ဟု နားလည်နိုင်ပြီး၊ ပညတ်တရားသည် နောက်ထပ် အာဏာတူမည်
မဟုတ်တော့ဟု အကြံပြုနိုင်သည်။ သို့ရာတွင် ဤစကားစု၏ အခြေအနေနှင့် “အဆုံး” အတွက်
ဂရိစကားလုံး နှစ်ခုကို ထည့်စဉ်းစားရမည်။
(1) Romans 10:4. Here Paul states: “For Christ is the end of the
law, that every one who has faith may be justified.” The phrase “end of the
law” could be understood as “termination of the law,” suggesting that the law
would no longer be in force. However, two matters must be considered: the
context of the phrase and the Greek word for “end.”
In this passage Paul is describing his fellow Jews who, to a great extent,
have failed to reach
ဤကျမ်းပိုဒ်တွင်
ရှင်ပေါလုသည် သူ၏ ယုဒလူမျိုးညီကိုများကို ဖော်ပြသည်။ သူတို့သည် အများစုအားဖြင့်
ကယ်တင်ခြင်းသို့ မရောက်ကြ။ မောရှေ၏ ပညတ်တရားကို ယုံကြည်ခြင်းမပါဘဲ
လိုက်ကြံခဲ့ကြပြီး တရားဓမ္မဖြစ်ခြင်းကို မရရှိကြ။ တကယ်တော့ သူတို့သည်
“အတားအဆီးကျောက်ဆောင်” ကို တိုက်မိကြသည်။ ပညတ်တရားအားဖြင့် တရားဓမ္မဖြစ်ရန်
ကြိုးပမ်းရင်း မောရှေ၏ ပညတ်တရား၊ ယဇ်ပူဇော်ရာ နှင့် ယဇ်ပွဲများနှင့်အတူ
ညွှန်ပြထားသော ခရစ်တော်ကို မြင်နိုင်ခြင်း မရှိကြ (ရောမ ၉:၃၀–၁၀:၄)။
salvation. They pursued the law of Moses, but not in faith, and failed to
attain righteousness. In fact, they stumbled over the “Stumbling Stone.” While
attempting to become righteous through the law, they failed to see Christ as
the one to whom the law of Moses, with its ceremonies and sacrifices, pointed
(Rom. 9:30–10:4).
“telos” ဟူသော
စကားလုံးသည် အဓိပ္ပာယ်များစွာ ရှိသည်—အဆုံးသတ်ခြင်းမှ ပြည့်စုံခြင်း၊ တာဝန်၊
ရည်မှန်းချက် သို့မဟုတ် ရည်ရွယ်ချက်အထိ။ ကျမ်းစာသစ်တွင် အခြေခံအဓိပ္ပာယ်မှာ
“ပြည့်စုံခြင်း” နှင့် ဆက်စပ်သည်။ သို့ရာတွင် telos ကို ရည်မှန်းချက် သို့မဟုတ်
ရည်ရွယ်ချက်၊ ရလဒ်၊ အဆုံး သို့မဟုတ် နိဂုံးဟုလည်း ဘာသာပြန်နိုင်သည်။
ရည်ရွယ်ချက်နှင့် ရလဒ်၊ ရည်မှန်းချက်နှင့် ရည်ရွယ်ချက်သည် တူညီသော
ဒင်္ဂါးနှစ်ဖက်ဖြစ်ကြောင်း မှတ်သားရမည်။ တိမောသေ ၁:၅ တွင် “ငါတို့၏ ညွှန်ကြားချက်၏
ရည်မှန်းချက်မှာ ချစ်ခြင်းမေတ္တာဖြစ်သည်” ဟူသော စကားစုတွင် telos ကို သုံးသည်။
ဆိုလိုသည်မှာ ငါတို့ တရားဟောခြင်း၏ ရည်ရွယ်ထားသော ရလဒ်မှာ ချစ်ခြင်းမေတ္တာဖြစ်သည်။
ထို့ကြောင့် ရောမ ၁၀:၄ တွင် “အဆုံး” (telos) သည် ခရစ်တော်သည် ယုဒယဇ်ပူဇော်ရာ
သို့မဟုတ် ပညတ်တရားတစ်ခုလုံး ညွှန်ပြထားသော ရည်မှန်းချက်ဖြစ်သည်ဟု မြင်နိုင်သည်။
ခရစ်တော်သည် ဓမ္မဟောင်း ပုံသေနမူနာနှင့် သင်္ကေတများ၏ ပြည့်စုံခြင်း၊ တောရတ်၏
အထွတ်အထိပ်ဖြစ်တော်မူသည်။ လူသားများအတွက် ဘုရားသခင်၏ တောင်းဆိုချက်များ၏ တရားဝင်မှုကို
ပယ်ဖျက်ပြီး ပညတ်တရားကို ဖျက်သိမ်းမည့်သူ မဟုတ်ချေ။
The word telos has a rich gamut
of meanings: from termination to fulfillment to obligation to aim or goal. In
the NT the basic meaning is tied to “fulfillment”; however, telos can also be translated as aim or
goal, issue or result, end or conclusion. One should remember that purpose and
result, aim and goal, are but two sides of the same coin. In 1 Timothy 1:5, telos is used in the phrase “the aim of our charge is love.” That is,
love is the intended result of our preaching. Thus, “end” (telos) in Romans 10:4 can be seen to refer to Christ as the
objective toward which the whole Jewish ritual or law pointed. Christ was the
fulfillment of the OT figures and symbols, the culmination of the Torah, not
the One who would abolish the law and end the validity of God’s requirements
for human beings.
(၂) ဧဖက် ၂:၁၄၊ ၁၅။
ခရစ်တော်သည် တပါးအမျိုးသားများကို ဘုရားသခင်၏ လူမျိုးဖြစ်ခြင်းမှ ခွဲချထားသော
အတားအဆီးများကို ဖြိုဖျက်ပုံကို စိတ်အားထက်သန်စွာ ဖော်ပြရာတွင်၊ ရှင်ပေါလုက
ခရစ်တော်သည် “ရန်တွန်းပိုင်းခွား နံရံကို ဖြိုဖျက်၍၊ ကိုယ်တော်၏ ဇာတိခန္ဓာအားဖြင့်
ပညတ်ကျင့်စဉ်များပါဝင်သော ပညတ်တရားကို ပယ်ဖျက်၍၊ နှစ်မျိုးကို ကိုယ်တော်၌
လူတစ်မျိုးသစ်ဖန်ဆင်း၍ ငြိမ်သက်ခြင်းကို ပေး၏” ဟု အတည်ပြုသည်။
တပါးအမျိုးသားများသည် နောက်ထပ် “ပြင်ပလူ” နှင့် ဂတိတော်များ မရှိ၊
မျှော်လင့်ချက်မရှိ ဖြစ်နေစရာ မလိုတော့ချေ (အပိုဒ် ၁၂)။ ကိုယ်တော်၏ အသေခံခြင်းအားဖြင့်
ခရစ်တော်သည် ယုဒလူမျိုးနှင့် တပါးအမျိုးသားများကို ခရစ်ယာန်အသင်းတော်
တစ်ခုတည်းဖြစ်အောင် ဖန်ဆင်းခဲ့သည်။ ထိုသို့ပြုရန် ကိုယ်တော်သည်
“ပညတ်ကျင့်စဉ်များပါဝင်သော ပညတ်တရား” (ဂရိ၊ “စည်းမျဉ်းများပါဝင်သော
ပညတ်ကျင့်စဉ်များပါသော ပညတ်တရား” [အပိုဒ် ၁၅]) ကို ပယ်ဖျက်ခဲ့သည်။
(2) Ephesians 2:14, 15. In a passionate description of the way Christ
has broken down the barriers that kept Gentiles from being God’s people, Paul
affirms that Christ “has broken down the dividing wall of hostility, by
abolishing in his flesh the law of commandments and ordinances, that he might
create in himself one new man in place of the two, so making peace.” No longer
must the Gentiles remain “alienated” and without promises or hope (verse 12).
By His death Christ made Jews and Gentiles into one Christian church. To do
this He abolished “the law of commandments and ordinances” (Gr., “the law of
commandments consisting of decrees” [verse 15]).
တမန်တော်ဝတ္ထုတွင်
တပါးအမျိုးသားများနှင့် ယုဒလူမျိုးများ တစ်လူမျိုးတည်း ဖြစ်လာရန် အခက်အခဲများကို
ဖတ်ရသည်။ ဘုရားသခင်၏ ရူပါရုံ ညွှန်ကြားချက်အောက်တွင်သာ ပေတရုသည် တပါးအမျိုးသား
ကောနေလိယထံ ဧဝံဂေလိတရားကို ယူဆောင်ရန် ဆန္ဒရှိခဲ့သည် (တမန် ၁၀:၉–၂၀)။
ယေရုရှလင်အသင်းတော်ညီလာခံတွင် အဓိကပြဿနာမှာ တပါးအမျိုးသားများကို
ခရစ်ယာန်အသင်းတော်အဖွဲ့ဝင်ဖြစ်မှ အရင် ယုဒလူမျိုး ဖြစ်စေရမည်လောဟူ၍ ဖြစ်သည် (တမန်
၁၅:၁–၂၉)။ ယုံကြည်သူ အချို့သည် “သူတို့ကို အရေဖျားလှီးခြင်းနှင့် မောရှေ၏
ပညတ်တရားကို စောင့်ထိန်းရန် မှာကြားရမည်” ဟု ဆိုခဲ့ကြသည် (အပိုဒ် ၅)။
များစွာဆွေးနွေးပြီးနောက် အသင်းတော်ခေါင်းဆောင်များနှင့် သန့်ရှင်းသော
ဝိညာဉ်တော်သည် အရေဖျားလှီးခြင်း မလိုအပ်ကြောင်း သဘောတူခဲ့ကြသည်။ တပါးအမျိုးသား
ခရစ်ယာန်များသည် ရုပ်တုများသို့ ပူဇော်သော အစာမှ၊ သွေးမှ၊ မဖြစ်မနေ အို ကာမဂုဏ်မှ
ရှောင်ကြဉ်ရမည် (အပိုဒ် ၂၉)။ ယုဒယဇ်ပူဇော်ရာ ထုံးတမ်းများကို တပါးအမျိုးသားများအား
မလိုအပ်ကြောင်း ဖြင့် ခေါင်းဆောင်များသည် တပါးအမျိုးသားများအတွက် တံခါးကို
အမှန်တကယ် ဖွင့်ပေးခဲ့ကြသည်။ ထုံးတမ်းယဇ်ပွဲများ မလိုက်နာသူများကို
အသင်းတော်အဖွဲ့ဝင်အဖြစ် လက်ခံနိုင်ခြင်း မရှိခဲ့လျှင် ခရစ်တော်သည် ပိုမို၍
ကောင်းမြတ်သော လမ်းသစ်ကို ဖန်ဆင်းပေးခဲ့ခြင်း၊ အရေဖျားလှီးခြင်း၊
ထုံးတမ်းရေချိုးခြင်း၊ ယဇ်ပူဇော်ခြင်းစသော ယဇ်ပူဇော်ရာ ထုံးတမ်းများ
လိုအပ်ခြင်းကို ဖျက်သိမ်းခဲ့ခြင်း မရှိခဲ့ပေ။
In Acts we read of the difficulties for Gentiles and Jews in becoming one
people. Only under mandate of a vision from God was Peter willing to take the
gospel to the Gentile Cornelius (Acts 10:9–20). At the Jerusalem Council the
main issue was whether Gentiles should become Jews before being accepted into
Christian fellowship (Acts 15:1–29). Some believers went so far as to say: “It
is necessary to circumcise them, and to charge them to keep the law of Moses”
(verse 5). After much discussion, the leaders of the church and the Holy Spirit
agreed that circumcision was not necessary; Gentile Christians should abstain
from food sacrificed to idols, from blood, and unchastity (verse 29). By not
requiring Gentiles to follow Jewish ceremonies, the leaders were indeed opening
the door to the Gentiles. They could not have extended their fellowship to
those who did not practice the cultic ritual had not Christ made a new and
better way possible, doing away with the need for rituals and ceremonies such
as circumcision, ritual baths, and sacrifices.
(၃) ကောလောသီ ၂:၁၃၊
၁၄။ ကောလောသီ ၂ တွင် ရှင်ပေါလုသည် ခရစ်တော်ဖန်ဆင်းပေးသော ကယ်တင်ခြင်း၏ အံ့ဖွယ်ကို
ဖော်ပြသည်။ ခရစ်တော်နှင့်အတူ နှစ်ခြင်းခံခြင်း၌ မြှုပ်နှံခြင်းခံရပြီး၊ ခရစ်တော်၌
အရေဖျားလှီးခြင်းကို ခံရသည် (အပိုဒ် ၁၁၊ ၁၂)။ သူတို့သည် “အပြစ်များ၌ သေ” နှင့် “အရေဖျားမလှီးခြင်း”
တွင် ရှိနေခဲ့သော်လည်း၊ ဘုရားသခင်သည် သူတို့ကို အသက်ရှင်စေပြီး၊ အပြစ်များကို
ခွင့်လွှတ်၍၊ “ငါတို့ကို ဆန့်ကျင်သော အကြွေးစာချုပ်ကို တရားရေးဆိုင်ရာ
တောင်းဆိုချက်များနှင့်အတူ ပယ်ဖျက်” ခဲ့သည်။ ထိုသို့ ပုံဆောင်အတိုင်း
လက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ်တွင် “လက်သည်းမှိုင်းထိုး” ခဲ့သည် (အပိုဒ် ၁၃၊ ၁၄)။ ခရစ်တော်သည်
မကောင်းသော အာဏာများကို အောင်မြင်ခဲ့သောကြောင့်၊ ကောလောသီလူမျိုးသည် ယခု
ကယ်တင်ခြင်း၏ ကောင်းကြီးမင်္ဂလာများကို ခံစားနိုင်ခဲ့သည် (အပိုဒ် ၁၅)။
(3) Colossians 2:13, 14. In Colossians 2 Paul describes the wonder of the
salvation that Christ has made possible for them. Buried in baptism with Him,
they were also circumcised in Christ (verses 11, 12). They had been “dead in
trespasses” and “uncircumcision,” but God had made them alive, He had forgiven
their sins, and had “canceled the bond which stood against us with its legal
demands.” He had done this figuratively by “nailing it to the cross” (verses
13, 14). Because of Christ’s triumphs over the evil powers, the Colossians were
now free to enjoy the blessings of salvation (verse 15).
ဤကျမ်းပိုဒ်တွင်
အဓိကစကားလုံးမှာ “အကြွေးစာချုပ်” သို့မဟုတ် “အကြွေးသက်သေ” (NASB) ဖြစ်ပြီး၊ ဂရိ cheirographon
မှ ဘာသာပြန်ဆိုသည်။
ဤစကားလုံးသည် ကျမ်းစာသစ်တွင် ဤနေရာတွင်သာ ရှိသည်။ ကျမ်းပြင်စာပေများမှ သိရသည်မှာ cheirographon
ဆိုသည်မှာ
ကိုယ်တိုင်လက်မှတ်ရေးထိုးသော တာဝန်ဝတ္တရားသက်သေ စာရွက်စာတမ်း၊ ထို့ကြောင့်
အကြွေးမှတ်တမ်း သို့မဟုတ် ကတိစာချုပ်ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် ယေရှုသည်
ပုံဆောင်အတိုင်း လက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ်တွင် လက်သည်းမှိုင်းထိုးခဲ့သော အရာမှာ
အပြစ်ကြောင့် လူသားများ ကျူးလွန်ခဲ့သော ရှုတ်ချခြင်းဖြစ်သည်။
The key word in this passage is the “bond” or “certificate of debt”
(NASB), translated from the Greek cheirographon,
which appears only here in the NT. From nonbiblical literature we know that the
cheirographon was a document written
in one’s own hand as a proof of obligation, hence, a note of indebtedness or a
promissory note. Thus, what Jesus figuratively nailed to the cross was the
condemnation that human beings incurred through sin.
ဤအကြွေးသက်သေ
သို့မဟုတ် ရှုတ်ချခြင်းကို နောက်ထပ် “ငါတို့ကို ဆန့်ကျင်သော တရားရေးဆိုင်ရာ
တောင်းဆိုချက်များ” ရှိသည်ဟု ဖော်ပြထားသည်။ ဤအကြွေးစာချွန်လွှာသည် ငါတို့ကို
ရန်တွန်းသည်သာမက၊ “ငါတို့ကို ဆန့်ကျင်သော စည်းမျဉ်းများ” ပါဝင်သည် (NASB)။ စိတ်ဝင်စားဖွယ်ရာ
ဤစကားစုတွင် ပေါလု၏ တစ်ခုတည်းသော ဂရိစကားလုံး dogma (အမိန့်အဖြင့် သို့မဟုတ် စည်းမျဉ်း)
နှစ်ခုအနက် တစ်ခုပါဝင်ပြီး၊ နောက်တစ်ခုမှာ ဧဖက် ၂:၁၅ တွင် ရှိသည်။ နှစ်ခုစလုံးတွင်
စည်းမျဉ်းစနစ်တစ်ရပ်ကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မြင်ရသည်။ ဧဖက်တွင် စည်းမျဉ်းများမှာ
ဂျူးနှင့် တပါးအမျိုးသားများကို ခွဲခြားသော အခမ်းအနား၊ အထူးသဖြင့်
အရေဖျားလှီးခြင်းနှင့် ဆိုင်သည်။ ကောလောသီ ၂:၁၄ ၏ အကြောင်းအရာအရ စည်းမျဉ်းများမှာ
အခမ်းအနားပွဲများနှင့် အစာနှင့် ဆိုင်သည် (အပိုဒ် ၁၆; ဥပုသ်နေ့ကို ကြည့်ပါ)။ နှစ်ခုစလုံးတွင် dogma
သည်
ဂျူးအခမ်းအနားတရားတော်နှင့် ဆိုင်သည်။ ခရစ်တော်၏ အသေခံခြင်းနှင့်အတူ ခရစ်တော်ကို
ညွှန်ပြထားသော အခမ်းအနားစနစ်တစ်ခုလုံး အဆုံးသတ်သွားသည်။ နောက်ထပ် မလိုအပ်တော့ပါ။
ဘုရားသခင်၏ ထာဝရ ဇာတိရုပ်ကို ကိုယ်စားပြုသော ကိုယ်ကျင့်တရားဆိုင်ရာ တရားတော်၊
ဆယ်ပညတ်တော်များ ပါဝင်သည်ကို မဟုတ်ပါ။ ဤကျမ်းပိုဒ်များတွင် ကိုယ်ကျင့်တရားဆိုင်ရာ
တရားတော်၏ ပျက်စီးခြင်းကို တစ်စုံတစ်ရာ ပြောဆိုထားခြင်း သို့မဟုတ် အကြံပြုထားခြင်း
လုံးဝမရှိကြောင်း လုံခြုံစွာ နိဂုံးချုပ်နိုင်သည်။
This debt or condemnation is further identified as having legal demands
against us. Not only was it hostile to us or against us; this note of
indebtedness consisted of “decrees against us” (NASB). Interestingly this
phrase that describes the promissory note includes one of only two Pauline
occurrences of the same Greek word dogma,
“opinion” or “decree”; the other appears in Ephesians 2:15. In both texts a
system of regulations is evidently in view. In Ephesians the regulations have
to do with ritual that separated Jews from Gentiles, especially circumcision.
The context of Colossians 2:14 indicates regulations having to do with
ceremonial celebrations and food (v. 16; see Sabbath). In both cases dogma has to do with Jewish ceremonial
law. With the death of Christ the ceremonial system that pointed forward to
Christ as the culmination of the entire legal system came to an end. No longer
was it needed. Not so the moral law, including the Ten Commandments, which are
a representation of the eternal character of God. It can be safely concluded
that in these texts nothing is said or even intimated about the demise of the
moral law.
ဃ။ ယောဟန်၏
ကျမ်းများတွင် တရားတော်
ယေရှုခရစ်၏
နောက်ဆုံးရှင်သန်နေသေးသော တမန်တော်ဖြစ်သူ ယောဟန်သည် ကျမ်းသစ်ကျမ်း၏
နောက်ဆုံးစာရေးသူဖြစ်သည်။ သူသည် မိမိ၏ ဧဝံဂေလိတရား၊ စာများနှင့် ဗျာဒိတ်ကျမ်းကို
ပထမရာစုနှစ်၏ နောက်ဆုံးဆယ်စုနှစ်တွင် ရေးသားခဲ့ဖွယ်ရှိသည်။ ထို့ကြောင့် သူ၏
ရေးသားမှုသည် သုတ္တံဧဝံဂေလိများထက် အနှစ် ၃၀ ခန့် နောက်ကျသည်။ သို့သော် ယောဟန်၏
ဧဝံဂေလိတရားတွင် ယေရှု၏ တရားတော်ဆိုင်ရာ အဆုံးအမများကို တင်ပြပုံသည်
အခြားဧဝံဂေလိများနှင့် အမှန်တကယ် ကွဲပြားခြင်း မရှိပါ။
E. The Law in the Writings of John
John, who was the last surviving apostle of Jesus Christ, was the last NT
writer. He probably wrote his Gospel, Epistles, and Revelation in the last
decade of the first century. Thus his writing took place some 30 years later
than that of the Synoptic Gospels. Yet John’s Gospel shows no real difference
from the other Gospels in the way he presents Jesus’ teachings on the law.
၁။ ယောဟန်၏
ဧဝံဂေလိတရားတွင် တရားတော်
ယောဟန်ခရစ်ဝင်ကျမ်းတွင်
ခရစ်တော်၏ တရားဓမ္မဆိုင်ရာ သွန်သင်ချက်များနှင့် ပတ်သက်သော အပိုင်း (II. C)
တွင်
ယောဟန်ခရစ်ဝင်ကို ဖော်ပြခဲ့ပြီးပြီ ဖြစ်သည်။ ဤအပိုင်းတွင်မူ ယောဟန်၏
ကိုယ်ပိုင်တရားဓမ္မကို နားလည်ပုံမျှကို ရည်ရွယ်ထားသည်။ ယောဟန်သည် ယေရှု၏ဘဝနှင့်
သွန်သင်ချက်များကို မည်သို့ဖော်ပြသလဲဆိုသည်က ဆယ်ပညတ်တော်များနှင့်ပတ်သက်သော
သူ၏အမြင်ကို အလင်းပေးနိုင်သည်။ ထို့ပြင် ခရစ်ယာန်များ၏ တရားဓမ္မနှင့်ပတ်သက်သော
အသိပညာနှင့် သဘောထားတွင် ပြောင်းလဲမှုများကို ညွှန်ပြနိုင်သည်။
1. The Law in the Gospel of John
Reference was already made to John’s Gospel in the section about Christ’s
teachings on the law (II. C). In this section our aim is to consider rather
John’s own understanding of the law. The way John conveys Jesus’ life and
teachings might shed light on his perception of the Ten Commandments. It could
also point to changes in the Christian knowledge of and attitude toward the
law.
ယောဟန်သည် “တရားဓမ္မ”
(nomos) ဟူသော
စကားလုံးကို မဿဲထက် ပိုမိုသုံးစွဲထားသည်။ ယောဟန်တွင် ၁၄ ကြိမ်၊ မဿဲတွင် ၈ ကြိမ်သာ
ပါဝင်သော်လည်း တရားဓမ္မဆိုင်ရာ အကြောင်းအရာသည် မဿဲတွင်ထကဲ့သို့ ယောဟန်တွင်
ဗဟိုချက်မဖြစ်ပေ။ ယောဟန်သည် “တရားဓမ္မ” (nomos) ဟူသော စကားလုံးကို ငါးဆယ်ကျမ်း (ယောဟန်
၁:၄၅)၊ ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတစ်ခုလုံး (၁၀:၃၄)၊ မောရှေ၏တရားဓမ္မ (၇:၂၃)၊
တရားစီရင်ရေးဆိုင်ရာ ပညတ်ချက် (၁၈:၃၁) နှင့် ဆယ်ပညတ်တော် (၁:၁၇; ၇:၁၉) ကို
ရည်ညွှန်းရာတွင် သုံးစွဲသည်။ သို့သော် အခန်း ၁၀ မှ ၁၅ အတွင်း ယောဟန်သည် “ပညတ်” (entolē)
ဟူသော စကားလုံးကို ၁၀
ကြိမ်သုံးထားသည်။ ထိုအထဲတွင် ယောဟန် ၁၃:၃၄ ရှိ “ပညတ်သစ်” နှင့် ခရစ်တော်၏
ပညတ်များကို စောင့်ရှောက်ခြင်းဆိုင်ရာ ကိုးကားချက်နှစ်ခု (လည်း ပါဝင်သည် (ယောဟန်
၁၄:၁၅; ၁၅:၁၀)။
ခရစ်ဝင်ကျမ်း၏ ဤအပိုင်းသည် ယောဟန်၏စာများတွင် entolē သုံးစွဲပုံနှင့် အတိုင်းအတာတစ်ခုအထိ
အပြိုင်တူဖြစ်သည်။
John uses the word “law” more than Matthew does. It appears 14 times in
John and eight in Matthew, but even so the question of the law is less central
in John than in Matthew. John uses the word “law” (nomos) to refer to the Pentateuch (John 1:45), the whole of the
Old Testament (10:34), the law of Moses (7:23), a legal ordinance (18:31), and
the Ten Commandments (1:17; 7:19). On the other hand, between chapters 10 and
15 John uses the word entolē,
“command,” 10 times. Among these are the “new commandment” of John 13:34 and
two references to keeping Christ’s plural commandments (John 14:15; 15:10).
This section of the Gospel parallels to some extent the usage of entolē in the Epistles of John.
ယောဟန်၏စာများတွင်
ပေါလု၏စာများတွင် ပေါ်ထွက်သကဲ့သို့ ခရစ်ယာန်အသိုင်းအဝိုင်းအတွင်း
တရားဓမ္မနှင့်ပတ်သက်သော အငြင်းပွားမှုမျိုး မတွေ့ရပေ။ တရားဓမ္မ၏ တရားဝင်မှုကို
ငြင်းခုံခြင်း မရှိချေ။ ဤနောက်ခံအောက်တွင် ယောဟန်၏ တရားဓမ္မဆိုင်ရာ
ကိုးကားချက်များသည် အငြင်းပွားဖွယ်မရှိ၊ တိုက်ရိုက်မပြင်းထန်ဘဲ
မဿဲတွင်မှတ်တမ်းတင်ထားသော တောင်ပေါ်တရားဟောချက်ကဲ့သို့သော တရားဓမ္မ၏
ထာဝရတည်တံ့ခြင်းအကြောင်း (မဿဲ ၅:၁၈) ကဲ့သို့ မဟုတ်ပေ။ ယောဟန်သည်
ခရစ်ယာန်အသိုငးအဝင်းအား တရားဓမ္မကို လိုက်နာရမည်ဟု ပြောရန်မလိုအပ်ပေ၊ အကြောင်းမှာ
ထိုအရာသည် သဘာဝကျပြီးသားဖြစ်သည်။
John’s writings show no such contention in the Christian community over
the law as that which appears in Pauline writings. The validity of the law is
not contested. Against this background John’s references to the law could be
expected to be noncontroversial and not so direct as Matthew’s recorded
sayings, such as the one in the Sermon on the Mount about the perpetuity of the
law (Matt. 5:18). John does not need to tell the Christian community that its
numbers are under the obligation to fulfill the law, for that is a given.
ယောဟန်သည်
ခရစ်ဝင်ကျမ်းတွင် ဂျူးခေါင်းဆောင်များက ယေရှုအား ဥပုသ်နေ့ကို ဖောက်ဖျက်သည်ဟု
စွပ်စွဲခဲ့သော အဓိကဖြစ်ရပ်နှစ်ခုကို မှတ်တမ်းတင်ထားသည်။ ပထမတစ်ခုမှာ
ဗေသဇတာရေကန်တွင် အနာရောဂါသည်ကို ပျောက်ကင်းစေခြင်း (ယောဟန် ၅:၁–၁၆) ဖြစ်ပြီး
ဒုတိယတစ်ခုမှာ ရှိလောင်ရေကန်တွင် မျက်စိကန်းသောသူကို ပျောက်ကင်းစေခြင်း (ယောဟန်
၉:၁–၄၁) ဖြစ်သည်။
John records two major incidents in his Gospel in which the Jewish leaders
accused Jesus of breaking the Sabbath. The first was the healing of the
paralytic at Bethesda (John 5:1–16); the second, the healing of the blind man
at the Pool of Siloam (John 9:1–41).
ပထမဖြစ်ရပ်တွင်
ယောဟန်သည် ယေရှုအား စွပ်စွဲချက်များကို တရားဝင်ဖြေရှင်းခွင့်ပေးထားသည်။ “ယေရှုက
သူတို့အား ဖြေ၍၊ ‘ငါ့ခမည်းတော်သည် ယခုတိုင် အလုပ်လုပ်တော်မူ၏၊ ငါလည်း အလုပ်လုပ်၏’
ဟု မိန့်တော်မူ၏” (ယောဟန် ၅:၁၇)။ ကြိမ်ပုံစံသည် အများပြည်သူဆိုင်ရာ သို့မဟုတ်
တရားဝင်ခုခံချေပချက်ကို ညွှန်ပြသည်။ ယေရှုသည် ကိုယ်တော်ကိုယ်တိုင်
ခုခံကာကွယ်တော်မူပြီး စတုတ္ထပညတ်ကို ချိုးဖောက်သည်ဟူသော စွပ်စွဲချက်ကို
ငြင်းပယ်တော်မူသည်။ ထိုဥပုသ်နေ့တွင် ကိုယ်တော်သည် ခမည်းတော်၏ “အလုပ်” ဖြစ်သော
ဖန်ဆင်းခြင်းနှင့် ကယ်တင်ခြင်းအမှုကို လုပ်ဆောင်ခြင်းသာဖြစ်သည်။ ခမည်းတော်နှင့်
သားတော်၏ အလုပ်လုပ်ခြင်းကို ဖော်ပြရန် ယောဟန်သုံးသော ကြိမ်မှာ ergazomai ဖြစ်ပြီး၊ ခရစ်တော်၏
ကယ်တင်ခြင်းအမှုပ်ကို ရည်ညွှန်းရာတွင် ယောဟန်က ထိုကြိမ်ကို သုံးသည် (ကျမ်း ၁၇;
၆:၃၂၊ ၃၅; ၉:၄)၊
အခြားနေရာများတွင် ဘုရားသခင်၌ ပြုသောအမှုများ (ယောဟန် ၃:၂၁; ယှဉ် ၆:၂၈) သို့မဟုတ် ထာဝရအသက်ပေးသော
အစာအတွက် အလုပ်လုပ်ခြင်း (၆:၂၇) ကို လူသားများအကြောင်း ပြောဆိုရာတွင်လည်း သုံးသည်။
ဘုရားသခင်၏ အလုပ်သည် အသက်မွေးဝမ်းကျောင်းလုပ်ငန်းမဟုတ်၊ သာသနာပြုအမှုဖြစ်သည်။
ခမည်းတော်နှင့် သားတော်သည် ဘာမျှမပျက်စီးစေရန် (ကျမ်း ၃၈၊ ၃၉)၊ လောကီသားတို့၏
ကယ်တင်ခြင်းအတွက် (လည်း အလုပ်လုပ်တော်မူသည် (ယောဟန် ၄:၃၄; ၉:၄; ၁၂:၄၉၊ ၅၀)။ သာသနာပြုအမှုများကို
ဥပုသ်နေ့တွင် တားမြစ်ခြင်းမရှိသောကြောင့် ယေရှုသည် အကျင့်တရား၏ စတုတ္ထပညတ်နှင့်
အပြည့်အဝ ကိုက်ညီတော်မူသည်။
In the first incident, John has Jesus giving a formal response to the
accusations: “Jesus answered (apekrinato)
them, ‘My Father is working still, and I am working’” (John 5:17). The verb
form suggests a public or formal defense. Jesus defended Himself, denying the
accusation that He had transgressed the fourth commandment. He was simply doing
the “work” of the Father on that Sabbath day, the work of creation and
salvation. The verb John used to express the working of Father and Son is ergazomai, which John uses to refer to
the saving work of Christ (verse 17; 6:32, 35; 9:4), and elsewhere applies to
human beings in speaking of deeds “wrought in God” (John 3:21; cf. 6:28) or of
laboring for the food that produces eternal life (6:27). The work of God was not
that of a breadwinner, but that of mission. The Father and the Son “work” that
nothing should be lost (verses 38, 39); they also work for the salvation of the
world (John 4:34; 9:4; 12:49, 50). Since missionary deeds were not forbidden on
Sabbath, Jesus was in full harmony with the fourth commandment of the moral
law.
ယောဟန် ၉ တွင်
ယေရှုသည် ရှိလောင်ရေကန်တွင် ဥပုသ်နေ့၌ မျက်စိကန်းသောသူကို ပျောက်ကင်းစေသောကြောင့်
အပြစ်တင်ခံရသည်။ ရန်သူများက “ဤသူသည် ဘုရားသခင်ထံမှ မဟုတ်၊ အကြောင်းမူကား၊
ဥပုသ်နေ့ကို မစောင့်ဘူး” (ကျမ်း ၁၆) ဟုဆိုကြသည်။ ထို့ပြင် “ဤသူသည်
အပြစ်ရှိသူဖြစ်သည်” (ကျမ်း ၂၄) ဟုလည်း အတည်ပြုကြသည်။ ယေရှုကို
စီရင်ပိုင်ခွင့်ရှိကြောင်း ပြသရန် ပျောက်ကင်းသောသူကို အသင်းတော်မှ နှင်ထုတ်ကြသည်
(ကျမ်း ၃၄)။ သို့သော် ယေရှုသည် စီရင်ပိုင်ခွင့်ကို ရန်သူများလက်တွင်ထားရန်
လက်ခံတော်မူမည်မဟုတ်ပေ။ ကိုယ်တော်က “ငါသည် ဤလောကီသို့ တရားစီရင်ခြင်းငှာ ငါလာခဲ့သည်၊
မမြင်သောသူတို့သည် မြင်ရ၍၊ မြင်သောသူတို့သည် မျက်စိကန်းရစေခြင်းငှာ ဖြစ်သတည်း”
(ကျမ်း ၃၉) ဟု ကြေညာတော်မူသည်။ ယေရှုသည် တရားဓမ္မကို နာခံတော်မူသောကြောင့်
အပြစ်မရှိ၊ ခမည်းတော်သည် တရားစီရင်ခြင်းအလုံးစုံကို ကိုယ်တော်အား
အပ်တော်မူသောကြောင့် တစ်ဦးတည်းသော တရားသူကြီးဖြစ်တော်မူသည် (ယောဟန် ၅:၂၂၊ ၃၀)။
ခရစ်တော်၏ နှုတ်ကပတ်တော်ကို မယုံကြည်၊ မလက်ခံသူတို့အပေါ် တရားစီရင်ခြင်းသည်
“နောက်ဆုံးနေ့” တွင် ရောက်လာလိမ့်မည်၊ အကြောင်းမူကား ထိုနှုတ်ကပတ်တော်သည်
ဘုရားသခင်၏ ပညတ်တော်ဖြစ်သည် (ယောဟန် ၁၂:၄၈)။
In John 9 Jesus is condemned for healing a blind man at the Pool of Siloam
on a sabbath day. His enemies said, “This man is not from God, for he does not
keep the sabbath” (verse 16). They also affirmed: “This man is a sinner” (verse
24). To show that they had the power to pass judgment on Jesus, they
excommunicated the healed man (verse 34). But Jesus could not accept that the
power of judgment lay with His enemies. He announced: “For judgment I came into
this world, that those who do not see may see, and that those who see may
become blind” (verse 39). Jesus was the only judge because, living in obedience
to the law, He was not a sinner and the Father had committed all judgment to
Him (John 5:22, 30). The condemnation of the judgment will come “on the last
day” to those who do not believe or receive Christ’s word, which is God’s
commandment (John 12:48).
ဖြစ်ရပ်နှစ်ခုစလုံးတွင်
ယေရှုသည် ဥပုသ်တရားကို ချိုးဖောက်သည်ဟူသော စွပ်စွဲချက်ကို လက်ခံတော်မူမည်မဟုတ်ပေ။
အနာရောဂါသည်နှင့် မျက်စိကန်းသောသူကို ပျောက်ကင်းစေခြင်းသည် ကိုယ်တော်၏
ဘုရားသခင့်လုပ်ဆောင်ချက်၏ အစိတ်အပိုင်းသာဖြစ်သည်။ လူသားများကို ကယ်တင်၍
တရားစီရင်ပိုင်ခွင့် ကိုယ်တော်ရှိတော်မူသည်။
In both cases, Jesus did not accept the accusation of breaking the Sabbath
law. His healing of both the paralytic and the blind man were merely part of
His divine activity. He had the right to save and judge human beings.
၂. ယောဟန်၏စာများတွင်
တရားဓမ္မ
ယောဟန်၏စာများတွင်
ကျန်ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင် မကြာခဏသုံးသော အနှစ်ချုပ် “တရားဓမ္မ” (nomos) ဟူသော စကားလုံးကို
တစ်ကြိမ်မျှ မသုံးပေ။ အစားထိုးအနေဖြင့် “ပညတ်” (entolē) ဟူသော စကားလုံးကို သုံးသည်။ entolē
ကို ၁၈
ကြိမ်သုံးထားပြီး အနှစ်ချုပ် ၁၀ ကြိမ်၊ ဗဟုဝစ် ၈ ကြိမ်ဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်၏
ပညတ်တော်သည် ခရစ်တော်၌ ယုံကြည်ခြင်း၊ ကိုယ်တော်၏ သာသနာပြုခြင်း၊ ချစ်ခြင်းနှင့်
ထာဝရအသက်ပေးနိုင်သော တန်ခိုးတော်နှင့် နီးကပ်စွာ ဆက်စပ်နေသည်။ “ထိုသူ၏
ပညတ်တော်ဟူမူကား၊ ငါတို့သည် ကိုယ်တော်၏ သားတော်ယေရှုခရစ်၏ နာမတော်ကို ယုံကြည်၍၊
ကိုယ်တော်ပညတ်တော်မူသည့်အတိုင်း တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ချစ်ရမည်ဟူသော ပညတ်တည်း” (၁
ယောဟန် ၃:၂၃)။
2. The Law in the Epistles of John
In the Epistles of John, the singular word nomos, “law,” so frequently used in the rest of the NT, is never
employed. In its stead, John uses the word entolē,
“command” or “commandment.” Of the 18 times the word entolē is used, 10 are in the singular and eight in the plural. The
commandment of God is closely related to believing in Christ, in His mission,
His love, and His power to give eternal life: “This is his commandment, that we
should believe in the name of his Son Jesus Christ and love one another, just
as he has commanded us” (1 John 3:23).
ယောဟန် ၁၃:၃၄ ရှိ
“ပညတ်သစ်” ကို ပြန်လည်ရည်ညွှန်းလျက် အသက်ကြီးသော တမန်တော်သည် ထိုအထူးပညတ်၏
အကြောင်းအရာကို ချစ်ခြင်းမးဟု တင်ပြသည် (၁ ယောဟန် ၂:၇၊ ၈)။ ပညတ်သစ်သည်
ပြန်လည်အသစ်ပြုခြင်းနှင့် တကယ်ပြည့်စုံခြင်းအရ သစ်လွင်ခြင်းသာဖြစ်ပြီး
ခရစ်ယာန်များအား တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်နှင့် ဘုရားသခင်ကို ချစ်ရန် ညွှန်ကြားသည် (၁
ယောဟန် ၄:၂၁; ၂
ယောဟန် ၅)။ ချစ်ခြင်းဆိုင်ရာ ကိုးကားချက်ပင်လျှင် မောရှေမှတစ်ဆင့် ဘုရားသခင်ပေးသော
ညွှန်ကြားချက်တွင် ပါဝင်ပြီးဖြစ်သောကြောင့် အသစ်မဟုတ်ပေ (ဝတ်ပြုရာဇဝင် ၁၉:၁၈)။
ထို့ကြောင့် ယောဟန်က “သင်တို့သည် အစကတည်းက ရှိခဲ့သော ပညတ်ဟောင်းကို ငါရေးသည်မဟုတ်”
ဟု ဆိုနိုင်သည်။ သို့သော် ယုံကြည်သူများကို ခရစ်တော်နှင့်တူအောင်
ပြောင်းလဲပေးသောအရ ပညတ်သည် အသစ်ဖြစ်သည် (၁ ယောဟန် ၂:၇၊ ၈)။
Harking back to the “new commandment” of John 13:34, the aged apostle
presents the content of this special commandment: love (1 John 2:7, 8). The new
commandment, which was new only in the sense of renovation and the reality of
its fulfillment, enjoins Christians to love one another and God (1 John 4:21; 2
John 5). Even the reference to love in the new commandment is not new, as it
was included in the instructions given by God through Moses (Lev. 19:18). Thus
John can say that this is “no new commandment, but an old commandment which you
had from the beginning.” Yet this commandment is new in the sense that it is
now working to transform the believers into the likeness of Christ (1 John 2:7,
8).
ဘုရားသခင်၏
ပညတ်တော်သည် တစ်ခုတည်းဖြစ်သော်လည်း ဗဟုဝစ်အနေဖြင့် အကျင့်တရား၏
ဆယ်ပညတ်တော်များလည်း ဖြစ်သည်။ ယောဟန်၏ အလေးပေးချက်မှာ ထိုပညတ်တော်များကို
စောင့်ရှောက်ခြင်းဖြစ်သည်။ ယောဟန်သည် tēreō ဟူသော စကားလုံးကို ၅ ကြိမ်သုံးထားပြီး
တင်းကြပ်စွာ စောင့်ရှောက်ခြင်း၊ လိုက်နာခြင်း၊ လေ့ကျင့်ခြင်းဟု အဓိပ္ပာယ်ရသည်။
၎င်းသည် လူ့ဆန္ဒနှင့် အပြုအမူများကို ပညတ်တော်များတွင် ဖော်ပြထားသော ဘုရားသခင်၏
အလိုတော်နှင့် ကိုက်ညီအောင် ပြုပြင်ခြင်းကို ဖော်ပြသည်။ ထို့ကြောင့် ယောဟန်သည်
ဘုရားသခင်၏ ပညတ်တော်များကို အသက်တာနေထိုင်ပုံအဖြစ်၊ ယေရှု၏ အသက်တာနေထိုင်ပုံအဖြစ်
ဖော်ပြသည်။ ယောဟန်သည် “ရွေးကောက်တော်မူသော အမျိုးသမီးအား”
ယေရှုညွှန်ကြားတော်မူသည့်အတိုင်း ဘုရားသခင်၏ ပညတ်တော်များအတိုင်း လျှောက်လှမ်းရန်
တိုက်တွန်းသည် (၂ ယောဟန် ၆)။ ထို့ပြင် ပညတ်တော်များကို စောင့်ရှောက်ခြင်းသည်
ခရစ်ယာန်များသည် ဘုရားသခင်ကို သိကြောင်း (၁ ယောဟန် ၂:၃၊ ၄) နှင့် ချစ်ကြောင်း
(ယောဟန် ၁၄:၁၅) သက်သေဖြစ်သည်။
While God’s commandment is one, it is also plural, the Ten Commandments of
His moral law. John’s emphasis is on keeping
them. The word used five times by John is tēreō,
to observe, to practice, to keep strictly. It expresses the idea of conforming
the inner purpose of human desires and acts to the will of God as it is given
in the commandments. For this reason John also describes God’s commandments as
a way of life, Jesus’ way of life. John urges the “elect lady” to walk
according to God’s laws, just as Jesus instructed (2 John 6). Furthermore,
keeping the commandments is seen as evidence that Christians know God (1 John
2:3, 4) and love Him (John 14:15).
ချစ်ခြင်းပညတ်သည်
သက်သက်ခံစားချက်သာမဟုတ်၊ ဘုရားသခင်နှင့် လူသားတို့အား ချစ်ရန် တောင်းဆိုသော
ဆယ်ပညတ်တော်များကို တကယ်လေ့ကျင့်ခြင်းကို လိုအပ်သည်။ ဘုရားသခင်၏ ပညတ်တော်များ၏
အကြွင်းမဲ့သတ်မှတ်ချက်များနှင့် ကျင့်ဝတ်ဆိုင်ရာ အဆိုများကို ကိုးကားခြင်းသည်
အထူးသဖြင့် လူနေမှုပုံစံကို သတ်မှတ်ပေးပြီး “ခရစ်တော်၏ အဆုံးအမတော်” (၂ ယောဟန် ၉)
ကိုပါ အကျုံးဝင်သည်။ ၎င်းသည် ခရစ်တော်အကြောင်း အဆုံးအမမဟုတ်၊ ခရစ်တော်ပေးသော
အဆုံးအမဖြစ်သည်။ ယောဟန်က “ခရစ်တော်၏ အဆုံးအမတော်၌ မနေဘဲ
ရှေ့သို့သွားသောသူမည်သည်ကား ဘုရားသခင်မရှိ၊ အဆုံးအမတော်၌ တည်နေသောသူမူကား
ခမည်းတော်နှင့် သားတော်နှစ်ပါးလုံးကို ရသတည်း” ဟု နိဂုံးချုပ်သည် (၂ ယောဟန် ၉)။
The commandment of love does not refer to some kind of comfortable feeling
only; it requires the actual practice of the Ten Commandments with their demand
of love to God and to fellow human beings. The reference to the absolutes of
God’s commandments, with their ethical propositions that define a particular
way of life, includes also the “doctrine of Christ” (2 John 9), which is not
the doctrine about Christ but the doctrine given
by Christ. John concludes: “Any one who goes ahead and does not abide in
the doctrine of Christ does not have God; he who abides in the doctrine has
both the Father and the Son” (2 John 9).
၃. ဗျာဒိတ်ကျမ်းတွင်
တရားဓမ္မ
ယောဟန်သည်
ဗျာဒိတ်ကျမ်းတွင် ယောဟန် ၁၀–၁၅ နှင့် သူ၏စာများတွင် မှတ်သားထားသကဲ့သို့ entolē
ကို
ဆက်လက်သုံးစွဲသည်။ ထို့ပြင် တရားဓမ္မ နှင့် ယုံကြည်ခြင်း နီးကပ်စွာ ဆက်စပ်နေမှု၊
ပညတ်တော်များကို စောင့်ရှောက်ရန် အရေးကြီးမှုကို ထပ်မံအလေးပေးသည်။ ပညတ်တော်များသည်
ယေရှုခရစ်နှင့် အမြဲအတူရှိသည်။
3. The Law in the Book of Revelation
John carries into the book of Revelation the same use of entolē as noted in John 10–15 and in his
Epistles. In addition he stresses the same intimate relationship between law
and faith—the commandments are always together with Jesus Christ—and the
imperative of keeping the commandments.
ဗျာဒိတ်ကျမ်းသည်
ပထမရာစုနှောင်းပိုင်းတွင် ခရစ်ယာန်များ၏ ဘုရားသခင်၏ ပညတ်တော်များကို လက်ခံခြင်းကို
သက်သေခံရုံသာမက ခရစ်တော်ဒုတိယအကြိမ်လာရောက်ခြင်းအထိ ခရစ်ယာန်အသင်းတော်အတွက်
တရားဝင်ကြောင်း ညွှန်ပြသည်။ ထို့ကြောင့် ဆယ်ပညတ်တော်သည် ခရစ်ယာန်အသင်းတော်၏
သမိုင်းတစ်ခုလုံးအတွက် တရားဝင်သည်။
The book of Revelation not only witnesses to the Christian’s acceptance of
God’s commandments at the end of the first century; it points out their
validity for the Christian church to the end of time. Thus the Ten Commandments
are validated for the entire history of the Christian church until the second
coming of Christ.
ယောဟန်သည်
နောက်ဆုံးကာလ၏ သစ္စာရှိခရစ်ယာန်များဖြစ်သော အကြွင်းအကျန်ကို ဖော်ပြရာတွင်
ဘုရားသခင်၏ ပညတ်တော်များ (ဗဟုဝစ်) ကို စောင့်ရှောက်ကြသည်ဟု အထူးသဖြင့် ညွှန်ပြသည်။
“နဂါးသည် ထိုမိန်းမကို ဒေါသထွက်၍၊ ထိုမိန်းမ၏ အခြားသားများဖြစ်သော ဘုရားသခင်၏
ပညတ်တော်များကို စောင့်ရှောက်၍ ယေရှု၏ သက်သေခံချက်ကို ထားရှိသောသူတို့နှင့်
စစ်တိုက်ရန် သွားလေ၏” (ဗျာ ၁၂:၁၇)။ နဂါးမှာ စာတန်ဖြစ်သည် (ကျမ်း ၉)၊ မိန်းမမှာ
ဘုရားသခင်၏ လူမျိုးကို ကိုယ်စားပြုသည် (ဟေရှာယ ၅၄:၅၊ ၆; ယေရမိ ၆:၂ ယှဉ်)။
When John describes the remnant, the faithful Christians of the end time,
he points specifically to their keeping of the commandments of God, in plural.
“Then the dragon was angry with the woman, and went off to make war on the rest
of her offspring, on those who keep the commandments of God and bear testimony
to Jesus” (Rev. 12:17).The dragon is Satan (verse 9) and the woman stands for
the people of God (cf. Isa. 54:5, 6; Jer. 6:2).
စာတန်သည် အစကတည်းက
အသင်းတော်နှင့် စစ်တိုက်ခဲ့ပြီး အဆုံးတိုင်အောင် ဆက်လက်တိုက်ခိုက်လိမ့်မည်။
သို့သော် အကြွင်းအကျန်သည် စာတန်၏ သွေးဆောင်မှုကို မအရှုံးပေးချေ။
သစ္စာရှိခရစ်ယာန်များသည် အချိန်ကာလကုန်ဆုံးတိုင်အောင် ဘုရားသခင်၏ ပညတ်တော်များကို
စောင့်ရှောက်ကြလိမ့်မည်။ ယေရှု၌ ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် ထိုသို့ပြုနိုင်ကြမည်။
ယောဟန်သည် အကြွင်းအကျန်ကို “ဘုရားသခင်၏ ပညတ်တော်များကို စောင့်ရှောက်၍ ယေရှု၏
ယုံကြည်ခြင်းကို ထားရှိသောသူများ” ဟု ဖော်ပြသည် (ဗျာ ၁၄:၁၂)။ အခြေအနေအရ
“ကောင်းကင်နှင့် မြေကြီး၊ ပင်လယ်နှင့် စမ်းရေတွင်းများကို ဖန်ဆင်းတော်မူသောသူကို
ကိုးကွယ်ကြလော့” (ကျမ်း ၇) ဟူသော ကိုးကွယ်ခြင်းကို ရည်ညွှန်းထားပြီး၊ ဤနေရာသည်
ဖန်ဆင်းရှင်ကို ကိုးကွယ်ရန် တောင်းဆိုထားသော တရားဓမ္မတွင် တစ်ခုတည်းသောနေရာဖြစ်သော
စတုတ္ထပညတ်ကို ရည်ညွှန်းခြင်းဖြစ်နိုင်သည်။ (ကိုယ်တော်၏နန်းတော်၊
အကြွင်းအကျန်/ကောင်းကင်တမန်သုံးပါးတို့၏ သတင်းစကားကို ကြည့်ပါ။)
Satan has been at war against the church from the beginning; he will
continue to fight it until the end. But the remnant will not yield to Satan’s
temptations. Faithful Christians will keep God’s commandments until the very
end of time; they will achieve this by faith in Jesus. John describes the
remnant as “those who keep the commandments of God and the faith of Jesus”
(Rev. 14:12). The context makes reference to worshiping “him who made heaven
and earth, the sea and the fountains of water” (verse 7). This may refer to the
fourth commandment since this is the only place in the law where worship of the
Creator is demanded. (See Sanctuary; Remnant/Three Angels.)
ဆယ်ပညတ်တော်၏
ထာဝရတည်တံ့ခြင်းသည် သမ္မာကျမ်းစာတွင် ရှင်းလင်းသည်။ ဘုရားသခင်၏ တရားဓမ္မ သည်
သမိုင်းတစ်ခုလုံး၏ အတိုင်းအတာ ဖြစ်သည်။ အာဒံ ဧဝ မှသည်
ကမ္ဘာဂြိုဟ်ပြန်လည်တည်ဆောက်ခြင်းအထိ ဖြစ်သည်။ ခရစ်တော်နှင့်အတူ
အောင်မြင်သောသူများသာလျှင် အပြစ်ပြုသူများ နေရာမရှိသော မြေသစ်သို့
ဝင်ရောက်ကြလိမ့်မည်။ “အောင်မြင်သောသူသည် ဤအမွေကို ရလိမ့်မည်။ ငါသည် သူ၏
ဘုရားသခင်ဖြစ်၍ သူသည် ငါ၏သားဖြစ်လိမ့်မည်။ သို့သော် သူရဲဘောကြောင်သောသူ၊
ယုံကြည်ခြင်းမရှိသောသူ၊ ညစ်ညူးသောသူ၊ လူသတ်သမား၊ အိုုင်တော်မူသောသူ၊ နတ်ဆရာများ၊
ရုပ်တုကိုးကွယ်သောသူ၊ လိမ်ညာသောသူအားလုံး၏ အရပ်မူကား၊ မီးနှင့်ကန်ဓာဇလောင်သော
ကန်တော်ဖြစ်သတည်း။ ဤသည်ကား ဒုတိယသေခြင်းတည်း” (ဗျာ ၂၁:၇၊ ၈)။
The perpetuity of the Ten Commandments is clear in the Bible. God’s law is
the whole scope of history: from Adam and Eve to the restoration of the planet.
Only those who overcome with Christ will enter the new earth where there will
be no place for transgressors. “He who conquers shall have this heritage, and I
will be his God and he shall be my son. But as for the cowardly, the faithless,
the polluted, as for murderers, fornicators, sorcerers, idolaters, and all
liars, their lot shall be in the lake that burns with fire and brimstone, which
is the second death” (Rev. 21:7, 8).
တရားဓမ္မ သည် စကြဝဠာ၏
အုပ်ချုပ်ရေးတွင် အမြဲအရေးကြီးသော အစိတ်အပိုင်းဖြစ်ခဲ့သည်။ ၎င်း၏ တရားဝင်မှုကို
ရှင်းရှင်းလင်းလင်း သက်သေခံထားပြီး၊ ဘုရားသခင်ကို လိုက်သောသူတို့အား ၎င်း၏ အာဏာကို
ဘယ်သောအခါမျှ မေးခွန်းထုတ်ခြင်းမရှိချေ။ ဘုရားသခင်၏ ရန်သူများသည် အတိတ်က တရားဓမ္မကို
ဆန့်ကျင်ခဲ့ကြသည်။ ထာဝရဘုရား ကြွလာချိန်တိုင်အောင် ဆက်လက်ဆန့်ကျင်ကြလိမ့်မည်။
ထိုအခါ သူတို့ပျက်စီးကြပြီး ကောင်းမှုနှင့် ဆိုးမှု၏ ပဋိပက္ခသည် ပြီးဆုံးလိမ့်မည်။
သို့သော် ဘုရားသခင်သည် အကျင့်တရားဆိုင်ရာ အသက်တာအတွက်
အကြွင်းမဲ့သတ်မှတ်ချက်များကို သတ်မှတ်ရန် တရားဓမ္မကို အမြဲတမ်း
ဆက်လက်သုံးစွဲတော်မူလိမ့်မည်။
The law has always been an important element in God’s government of the
universe. Its validity is clearly attested and its authority will never be
questioned by those who follow God. God’s enemies have opposed His law in the
past; they will continue to do so until the coming of the Lord. Then they will
be destroyed and the conflict between good and evil will end, but God will
forever continue using His law to define His absolutes for a moral life.
III. တရားဓမ္မ နှင့်
ကယ်တင်ခြင်း
ဘုရားသခင်၏ တရားဓမ္မ
သည် ကယ်တင်ခြင်းနှင့် ဆက်စပ်မှုများစွာ ရှိသည်။ အရေးကြီးဆုံးတစ်ခုမှာ တရားဓမ္မ
နှင့် ပဋိညာဉ်တော် ဆက်စပ်မှု ဖြစ်သည်။ ထို့ပြင် တရားဓမ္မ နှင့် ကျေးဇူးတော်ကို
မကြာခဏ ဆန့်ကျင်ဘက်ထားတတ်သော်လည်း နှစ်ခုစလုံးသည် ကယ်တင်ခြင်းအတွက်
မရှိမဖြစ်လိုအပ်သည်။ နောက်ဆုံး၌ ကယ်တင်ခြင်း၏ ဗဟိုချက်ဖြစ်သော လက်ဝါးကပ်တိုင်မှ
တရားဓမ္မ နှင့် ခွဲခွာနိုင်ချေ မရှိပေ။
III. Law and Salvation
God’s law is related to salvation in many ways. One of the most important
of these interrelationships is that of the law with the covenant. Further, law
and grace are often placed in opposition to each other; however, both are
essential to salvation. Finally, at the heart of salvation is the cross, from
which law cannot be divorced.
A. တရားဓမ္မ နှင့်
ပဋိညာဉ်တော်
သမ္မာကျမ်းစာတွင်
ပထမဆုံး tôrāh (တရားဓမ္မ)
ကို ဂေရါမြို့၌ အာဗြဟံအား ဘုရားသခင်၏ အလိုတော်ထင်ရှားစေခြင်းတွင် တွေ့ရသည် (ကား
(ကမ္ဘာဦး ၂၆:၅)၊ ဘုရားသခင်သည် အာဗြဟံနှင့် သူ၏သားမြေးများအား လက်ဆောင်အဖြစ်
ပေးထားသော မြေကို အာဗြဟံနေထိုင်ရန် မိန့်တော်မူစဉ် ဖြစ်သည် (ကမ္ဘာဦး ၁၂:၁–၃)။
ဤလက်ဆောင်တွင် မြေပိုင်ဆိုင်မှု၊ သားမြေးတိုးပွားမှု၊ သူနှင့်
လောကီသားအားလုံးအတွက် ကောင်းကြီးမင်္ဂလာ ပါဝင်သည် (ကမ္ဘာဦး ၂၆:၁–၄)။
ဤကတိတော်များသည် ဘုရားသခင်သည် အာဗြဟံနှင့် သူ၏မျိုးဆက်အားလုံးနှင့် ပြုတော်မူသော
ပဋိညာဉ်တော်တွင် ပါဝင်ခဲ့သည် (ကမ္ဘာဦး ၁၅:၁၈; ၁၇:၇)။ အာဗြဟံသည် ဘုရားသခင်ကို
နာခံခဲ့သည်၊ ကိုယ်တော်၏ တာဝန်၊ ပညတ်တော်၊ စီရင်ထုံးများနှင့် တရားဓမ္မများကို
စောင့်ရှောက်ခဲ့သည်။
A. Law and Covenant
The first biblical reference to tôrāh
comes in a revelation of God’s will to Isaac in Gerar (Gen. 26:5), when God
told the patriarch to stay in the land the Lord had offered Abraham as a gift
for himself and his descendants (Gen. 12:1–3). This gift included the
possession of the land, the multiplication of his descendants, and the blessing
for him and for all the nations of the earth (Gen. 26:1–4). These promises had
been included in the covenant that God made with Abraham and all the
generations of his descendants (Gen. 15:18; 17:7). For his part, Abraham obeyed
God—kept His charge, His commandments, His statutes, and His laws.
ဤအခြေအနေတွင်
တရားဓမ္မကို စောင့်ရှောက်ခြင်းဆိုသည်မှာ ယာဝေသခင်၊ ကိုယ်တော်၏ ပုဂ္ဂိုလ်၊
ညွှန်ကြားချက်နှင့် အလိုတော်ကို လိုက်နာခြင်း ဖြစ်သည်။ အာဗြဟံအတွက် ဘုရားသခင်၏
ပဋိညာဉ်တော်နှင့် တရားဓမ္မ သည် တစ်ခုတည်းဖြစ်ပြီး ပဋိညာဉ်တော်နှင့် ညီညွတ်သည်
(ကမ္ဘာဦး ၁၂:၁–၃)။ အာဗြဟံသည် ဘုရားသခင်၏ ထင်ရှားစေခြင်းနှင့် ညွှန်ကြားချက်များကို
တိုက်ဆိုင်မှုမရှိဘဲ မစောင့်ရှောက်ခဲ့ချေ၊ ဆန္ဒအလျောက် တသဝေမတိမ်း လိုက်နာခဲ့သည်။
အာဗြဟံထံမှ ဣသာက်အား ကတိတော်ကို “ဣသာက်အား ပဋိညာဉ်တော်အဖြစ်၊ ဣသရေလအား
ထာဝရပဋိညာဉ်တော်အဖြစ် အတည်ပြုတော်မူ၏” (၁ ရာဇဝင်ချုပ် ၁၆:၁၇; ယှဉ် ၁၄–၁၈)။
ကတိထားတော်မူသော ခရစ်တော်မယ်တော်ရောက်လာသောအခါ ပဋိညာဉ်တော်နှင့် တရားဓမ္မ သည်
ခရစ်တော်၌ ထာဝရချည်နှောင်ထားသည် (ဂလာတိ ၃:၁၇)။
The keeping of the law, in this context, means to adhere to Yahweh, His
person, His instructions, and His will. For Abraham God’s covenant and law were
one and in harmony with the covenant (Gen. 12:1–3). Abraham did not keep God’s
revelations and instructions in an accidental or sporadic manner, but did so
willingly and consistently. The promise of God sworn from Isaac “he confirmed a
statute to Jacob, as an everlasting covenant to Israel” (1 Chron. 16:17; cf.
14–18). And when the promised Messiah came, the covenant and the law were bound
together in Christ for eternity (Gal. 3:17).
တရား၏
အရေးကြီးမှုနှင့် တရား၏ တရားဝင်မှုသည် ဘုရားသခင်၏ အလိုတော်၌ တည်ရှိသည်။ ပဋိညာဉ်သည်
ဘုရားသခင်အား နာခံရန် တောင်းဆိုခဲ့သည်။ အကြောင်းမူကား၊ ဘုရားသခင်၏ တရားသည်
ထိုအလိုတော်၏ ဖော်ပြချက်ဖြစ်ပြီး ပဋိညာဉ်၏ အခြေခံဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် လူမျိုးသည်
တရား၌ အလိုတော်ကို ဖော်ပြတော်မူသော တစ်ပါးတည်းသော ဘုရားသခင်ကို မေ့လျော့သွားပြီး၊
တရားကို အမူအကျင့်ဆိုင်ရာ စည်းမျဉ်းစည်းကမ်းများ သို့မဟုတ်
ယဇ်ပူဇော်ရေးဓလေ့များအဖြစ် နာခံသောအခါ၊ ဘုရားသခင်သည် မိမိ၏ ပရောဖက်ကို
စေလွှတ်တော်မူ၍ “သူတို့သည် ငါ၏ပဋိညာဉ်ကို ဖောက်ဖျက်၍ ငါ၏တရားကို ကျူးလွန်ကြပြီ”
(ဟောရှေ ၈:၁) ဟု မိန့်တော်မူသည်။ ဘုရားသခင်ကို လေးစားခြင်းမရှိဘဲ နာခံခြင်းသည်
ပုန်ကန်ခြင်းပင် ဖြစ်သည်။ ထိုသို့သော အခြေအနေအတွက် တစ်ခုတည်းသော ဖြေရှင်းနည်းမှာ
ပဋိညာဉ်တစ်ခု အသစ်ရေးဆွဲရန်ပင် ဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်က “ငါသည် ဣသရေလအမျိုးအနွယ်နှင့်
ယုဒအမျိုးအနွယ်တို့နှင့် ပဋိညာဉ်တစ်ခု အသစ်ပြုမည်” (ယေရမိ ၃၁:၃၁) ဟု
မိန့်တော်မူသည်။ ဘုရားသခင်၏ အလိုတော်ကို ပဋိညာဉ်နှင့် တရား၌ ထပ်မံ၍ ရှင်းလင်းစွာ
ဖော်ပြတော်မူသည်။ “ငါ၏တရားကို သူတို့အတွင်း၌ ထည့်သွင်းမည်၊ သူတို့နှလုံးပေါ်တွင်
ငါရေးမည်” (အခန်း၃၃)။
The importance of the law, as well as its validity, lay in the will of
God. The covenant demanded obedience to God, for God’s law was the expression
of His will and the basis of the covenant. Thus, when the people forgot the one
God who expressed His will in the law, and obeyed the law as a set of formal
principles of conduct or as cultic ordinances, God sent His prophet to say:
“They have broken my covenant, and transgressed my law” (Hosea 8:1). Obedience
without respect for God was rebellion. The only possible solution for such a
condition was to draw up a new covenant. God said: “I will make a new covenant
with the house of Israel and the house of Judah” (Jer. 31:31). Once more the
will of God was clearly expressed in the covenant and the law: “I will put my
law within them, and I will write it upon their hearts” (verse 33).
တရားနှင့် ပဋိညာဉ်သည်
ဘုရားသခင်၏ အလိုတော်ကို ပဋိညာဉ်လူမျိုးဖြစ်သော မိမိလူမျိုးတို့အား ဖော်ပြသည်။
ထိုအရာသည် ယဇ်ပူဇော်ရေးဓလေ့များ၏ ပုံစံမျှသာဖြစ်ခြင်း သို့မဟုတ် အပြုအမူ၏
မှန်ကန်မှုကို ကျော်လွန်၍ ဝိညာဉ်ရေးရာ စည်းလုံးညီညွတ်မှုကို ဖော်ပြသည်။ ထိုအရာသည်
ဘုရားသခင်သည် သူတို့၏ ဘုရားသခင်ဖြစ်တော်မူနိုင်ပုံ၊ သူတို့သည်
ဘုရားသခင့်လူမျိုးဖြစ်နိုင်ပုံ တစ်ခုတည်းသော နည်းလမ်းကို ဖော်ပြသည် (အခန်း၃၃)။
The law and the covenant revealed the will of God to the covenant
people—His people. It revealed a spiritual unity that far surpassed the
formalities of the cult or the correctness of behavior. It revealed the only
way He could be their God, and they could be His people (verse 33).
ဣသရေလ၏ တရားစနစ်နှင့်
ပဋိညာဉ်တို့၏ ဆက်နွယ်မှုကို နားလည်ရန်၊ “ပဋိညာဉ်” ဟူသော စကားလုံးကို သမ္မာကျမ်းစာ၌
ဘုရားသခင်နှင့် ဣသရေလကြား သီးသန့်ကယ်တင်ခြင်းဆိုင်ရာ ဆက်ဆံရေးကို ဖော်ပြရန်
သုံးထားသည်ကို သိရှိရမည်။ ပဋိညာဉ်ကို ဘုရားသခင်က စတင်တော်မူသည်၊ ဣသရေလက လွတ်လပ်စွာ
လက်ခံသည်၊ ယဇ်ပူဇော်ခြင်းဖြင့် အတည်ပြုသည်။ ပဋိညာဉ်ဆက်ဆံရေးတွင် ဘုရားသခင်၏
ကတိတော်များနှင့် ဣသရေလ၏ တာဝန်ဝတ္တရားများ ပါဝင်ပြီး၊ ထိုတာဝန်ဝတ္တရားများကို
ပဋိညာဉ်အတွင်း သီးခြားဘဝနေထိုင်ပုံကို သတ်မှတ်ပေးသော အကျင့်တရားဆိုင်ရာ တရားဖြင့်
အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုသည်။ ပြည်သူ့တရားများသည် လူမျိုး၏ အမှတ်အသားကို တည်ထားသည်။
ယဇ်ပူဇော်ရေးတရားများသည် လူမျိုးအား အကျင့်တရားကို ပြည့်စုံစေရန်နှင့်
ကယ်တင်ခြင်းအကြံအစည်ကို နားလည်စေရန် ကူညီသည်။ ကျန်းမာရေးတရားများသည်
ပဋိညာဉ်အသိုင်းအဝိုင်းအတွင်း ကျန်းမာပြီး အသက်ရှည်စေသည်။
To understand the relationship between Israel’s system of law and the
covenant one must realize that the word “covenant” is used in the Bible to
describe a particular saving relationship between God and Israel. The covenant
was initiated by God, freely accepted by Israel, and ratified by a sacrifice.
The covenant relationship included God’s promises and Israel’s obligations,
which were defined by the moral law that determined a particular way of life
within the covenant. The civil laws established the identity of the nation; the
ceremonial law helped the nation to fulfill the moral law and to understand the
plan of salvation; and the health laws made possible a healthy long life within
the covenant community.
သမ္မာကျမ်းစာ၌
ပဋိညာဉ်နှစ်ခု—ပဋိညာဉ်ဟောင်းနှင့် ပဋိညာဉ်သစ်ကို ဖော်ပြထားသည်။ နှစ်ခုစလုံးသည်
ဘုရားသခင်၏ မေတ္တာတော်ရှိသော အလိုတော်ကို ဖော်ပြသော်လည်း ကွဲပြားချက်အချို့
ရှိသည်။ နှစ်ခုစလုံးသည် ဘုရားသခင်၏ တရားနှင့် ဆက်စပ်သည်။
The Bible mentions two covenants—the old and the new. While both express
God’s loving will, certain differences are evident. Both relate to God’s law.
၁. ပဋိညာဉ်ဟောင်း ပဋိညာဉ်ဟောင်းကို
ပထမဆုံးအကြိမ် ထမှတ်တမ်းတင်ထားခြင်းမှာ ထွက်မြောက်ရာကျမ်း ၁၉ တွင်ဖြစ်သည်။
ထိုနေရာ၌ ဘုရားသခင်သည် မောရှေအား ဣသရေလအတွက် မိမိပြီးစီးပြီးသော အမှုတို့ကို
မိန့်ဆိုတော်မူသည်။ အဲဂုတ္တုမှ လွတ်မြောက်စေပြီး မိမိလူမျိုးအဖြစ်
ပြုလုပ်ပေးပြီးဖြစ်သည် (အခန်း၄)။ ဣသရေလအတွက် မိမိ၏ တန်ခိုးတော်နှင့် ပြည့်စုံသော
အမှုများကြောင့် ဘုရားသခင်သည် လလူမျိုးထံမှ (၁) မိမိပညတ်တို့ကို နာခံရန်နှင့် (၂)
မိမိ၏ ပဋိညာဉ်ကို စောင့်ထိန်းရန် မျှော်လင့်တော်မူသည် (အခန်း၅)။ ဣသရေလသည်
ထိုသို့ပြုပါက ဘုရားသခင်သည် မိမိ၏ အပိုင်းကို ပြီးမြောက်စေမည်။ “ယခုသော်ကား၊
သင်တို့သည် ငါ၏စကားကို နားထောင်၍ ငါ၏ပဋိညာဉ်ကို စောင့်ထိန်းလျှင်၊
လောကီလူမျိုးအပေါင်းတို့တွင် သင်တို့သည် ငါ၏ အထူးပိုင်ဆိုင်ရာ
လူမျိုးဖြစ်ကြလိမ့်မည်။ မြေကြီးတစ်ခုလုံးသည် ငါ၏ပိုင်ဆိုင်ရာဖြစ်၏။ သင်တို့သည်
ငါ့အတွက် ယဇ်ပုရောဟိတ်တို့၏ နိုင်ငံဖြစ်၍ သန့်ရှင်းသော လူမျိုးဖြစ်ကြလိမ့်မည်”
(အခန်း၅၊ ၆)။ လူမျိုးအားလုံးသည် ပဋိညာဉ်၏ စည်းကမ်းချက်များကို လက်ခံကြသည်၊
“ထာဝရဘုရားမိန့်တော်မူသမျှတို့ကို ကျွန်ုပ်တို့ ပြုပါလိမ့်မည်” (အခန်း၈)။
ထို့နောက် ပဋိညာဉ်တစ်ခု ရေးဆွဲပြီး၊ ဘုရားသခင်သည် ပဋိညာဉ်လူမျိုးသည်
မည်သို့နေထိုင်ရမည်ကို အတိအကျပြသရန် ပညတ်တော်ဆယ်ပါးကို ပေးတော်မူသည် (ထွက် ၂၀)။
1. The Old Covenant
The old covenant is first referred to in Exodus 19, where God speaks to
Moses about what He has already accomplished for Israel. He has liberated them
from Egypt and has made them His people (verse 4). In consequence of His
powerful acts in favor of Israel, God expected the people (1) to obey His
commandments, and (2) to keep His covenant (verse 5). If Israel did so, God
would accomplish His part: “Now therefore, if you will obey my voice and keep
my covenant, you shall be my own possession among all peoples; for all the
earth is mine, and you shall be to me a kingdom of priests and a holy nation”
(verses 5, 6). All the people accepted the terms of the covenant, “All that the
Lord has spoken we will do” (verse 8). A covenant was then drawn up and God
gave them the Ten Commandments (Ex. 20) to show exactly how a covenant people
should live.
ကယ်တင်ခြင်း/လွတ်မြောက်ခြင်းနှင့်
ပဋိညာဉ်ဘဝနေထိုင်ပုံတို့ကို ဘုရားသခင်၏ လူမျိုးအတွက် အလိုတော်၏ တစ်ခုတည်းသော
ဖော်ပြချက်အဖြစ် ချည်နှောင်ထားသည်။ ဣသရေလကို အဲဂုတ္တုမှ လွတ်မြောက်စေခြင်းနှင့်
ဆီနဲတောင်တွင် ပညတ်တော်ဆယ်ပါးပေးခြင်းဆိုသော သမိုင်းဝင်တန်ခိုးကြီးသော အမှုများဖင့်
ဘုရားသခင်သည် ထိုအရာကို ရှင်းလင်းစွာ ပြသတော်မူသည်။ ဆယ်ပညတ်တော်၏ နိဒါန်းတွင်
မိန့်တော်မူသည်မှာ “ငါသည် သင်တို့ကို အဲဂုတ္တုပြည်၊ ကျွန်ခံရာအိမ်မှ
နှုတ်ဆောင်ခဲ့သော သင်တို့၏ ဘုရားသခင် ထာဝရဘုရားဖြစ်၏” (အခန်း၂)။
Salvation/liberation and the covenant way of life were tied together as
one expression of the will of God for His people. He made this clear by His
mighty historical acts of liberating Israel from Egypt and giving them the Ten
Commandments at Sinai. In the preamble of the Decalogue He said: “I am the Lord
your God, who brought you out of the land of Egypt, out of the house of
bondage” (verse 2).
ကယ်တင်ခြင်းနှင့်
တရားတို့၏ သင့်လျော်သော ဆက်ဆံရေး၌ တရားရေးဆိုင်ရာ စိတ်ဓာတ် (legalism) ဟူ၍ တစ်စက်မျှ
မရှတ်ယူစရာ မရှိချေ။ ပဋိညာဉ်ဘဝနေထိုင်ပုံကို နေထိုင်ခြင်း သို့မဟုတ် ဘုရားသခင်၏
ပညတ်တို့ကို နာခံခြင်းသည် မိမိ၏ အခမဲ့၊ အခြေအနေမဲ့ ကယ်တင်ခြင်း၏ အကျိုးဆက်ပင်
ဖြစ်သည်။ ဣသရေလသည် အဲဂုတ္တုလူမျိုး သို့မဟုတ် ခါနာန်လူမျိုးတို့ကဲ့သို့
နေထိုင်ရမည်မဟုတ်။ ဘုရားသခိုင်း၍ မိမိဘုန်းတော်အတွက် နေထိုင်ရမည်။
“သင်တို့နေခဲ့သော အဲဂုတ္တုပြည်၌ သူတို့ပြုသည်အတိုင်း သင်တို့မပြုရ။ ငါသင်တို့ကို
ခေါ်ဆောင်သွားသော ခါနာန်ပြည်၌လည်း သူတို့ပြုသည်အတိုင်း မပြုရ။ သူတို့၏
စည်းမျဉ်းများကို မလိုက်ရ။ ငါ၏ တရားစီရင်ချက်များကို ပြုရမည်၊ ငါ၏
စည်းမျဉ်းများကို စောင့်ထိန်း၍ လိုက်နာရမည်။ ငါသည် သင်တို့၏ ဘုရားသခင်
ထာဝရဘုရားဖြစ်၏” (ဝတ်ပြုရာကျမ်း ၁၈:၃၊ ၄)။
Salvation and law have a proper relation, in which there is no trace of
legalism. Living the covenant way of life or obeying God’s commandments is a
consequence of His free and unconditional salvation. Israel was not to live as
did the Egyptians or the Canaanites. They were to live as God instructed and
for His glory: “You shall not do as they do in the land of Egypt, where you
dwelt, and you shall not do as they do in the land of Canaan, to which I am
bringing you. You shall not walk in their statutes. You shall do my ordinances
and keep my statutes and walk in them. I am the Lord your God” (Lev. 18:3, 4).
ဟေဗြဲစာတွင်
ပဋိညာဉ်ဟောင်းသည် အားနည်းချက်ရှိသည် (ဟေဗြဲ ၈:၇) ဖြစ်၍ “ပျောက်ကွယ်တော့မည်”
(အခန်း၁၃) ဟု ဆိုသည်။ သို့သော် ထိုပဋိညာဉ်သည် ကိုယ်တိုင် အားနည်းချက်ရှိသည် မဟုတ်၊
ဘုရားသခင်၏ အပိုင်းတွင်လည်း အားနည်းချက် မရှိချေ။ ဘုရားသခင်၏ စတင်မှုဖြင့်
ပြုလုပ်ခဲ့ပြီး၊ ဣသရေလအတွက် မိမိပြီးစီးပြီးသော အမှုအပေါ် အခြေခံသည်။ လူမျိုးသည်
ပဋိညာဉ်၏ စည်းကမ်းများနှင့် ဘဝနေထိုင်ပုံကို လက်ခံခဲ့ပြီး၊ အတည်ပြုယဇ်ကို
မှန်ကန်စွာ ပြုလုပ်ခဲ့သည် (ထွက် ၂၄:၁–၈)။ ပဋိညာဉ်ဟောင်း၏ အားနည်းချက်မှာ ဣသရေလ၏
သဘောထားကျင့်သုံးပုံ၊ တရားရေးဆိုင်ရာ စိတ်ဓာတ်ဖြင့် စောင့်ထိန်းရန်
ကြိုးစားပုံတွင် တည်ရှိသည်။ ပေါလုက ရှင်းပြသည်မှာ “ထို့ကြောင့် ငါတို့သည် အဘယ်သို့
ဆိုရမည်နည်း။ တရားကို မရှာသော တပါးအမျိုးသားတို့သည် တရားဓမ္မကို ရရှိကြသည်။
ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် ရရှိသော တရားဓမ္မဖြစ်သည်။ သို့ရာတွင် တရားဓမ္မကို ရှာသော
ဣသရေလသည် ထိုတရားကို မရရှိခဲ့ချေ။ အဘယ်ကြောင့်နည်း။ ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် မရှာဘဲ၊
အမှုများအားဖြင့် ရှာသကဲ့သို့ ရှာသောကြောင့်ဖြစ်သည်” (ရောမ ၉:၃၀–၃၂)။
ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် တရားဓမ္မရခြင်းသည် မောရှေ၏ တရားဆိုင်ရာ သွန်သင်ချက်များ၏
အခြေခံဖြစ်ပြီး ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတစ်ခုလုံး၏ အခြေခံဖြစ်သည် (ကြည့်။ တရားဟောရာကျမ်း
၃၀:၁၁–၁၄)။ ဓမ္မသစ်ကျမ်း၌ ပေါလု၏ သွန်သင်ချက်များကဲ့သို့ပင် ဖြစ်သည်။ ရောမ ၉ နှင့်
၁၀ တွင် ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် တရားဓမ္မရခြင်းကို ရှင်းပြရာတွင် ပေါလုသည်
မောရှေရေးသားခဲ့သော တရားဟောရာကျမ်း ၃၀:၁၁–၁၄ ကို ကိုးကားသည်။ ပေါလုနှင့် မောရှေတို့သည်
တူညီသော အမှန်တရားကို ပြောကြသည်။ တရားဓမ္မ၊ ကယ်တင်ခြင်း၊ အသက်ရှင်ခြင်း၊
နာခံခြင်းပင်လျှင် ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့်သာ ဖြစ်နိုင်သည်။
According to the Epistle to the Hebrews, the old covenant was faulty (Heb.
8:7) and “ready to vanish away” (verse 13). But that covenant was not faulty in
itself, nor was God’s part in it at fault. It was made at God’s initiative,
based on what God had already done for Israel. The people had accepted the
terms of the covenant and its way of life, and the ratification sacrifice had
been properly carried out (Ex. 24:1–8). The fault of the old covenant was in
Israel’s attitude toward it, the way they attempted to keep it—in a spirit of
legalism. Paul explains: “What shall we say, then? That Gentiles who did not
pursue righteousness have attained it, that is, righteousness through faith;
but that Israel who pursued the righteousness which is based on law did not
succeed in fulfilling that law. Why? Because they did not pursue it through
faith, but as if it were based on works” (Rom. 9:30–32). Righteousness by faith
is the basis of Moses’ teachings about the law and the foundation of the entire
OT (see Deut. 30:11–14), as much as it is the basis of Paul’s teachings in the
NT. Explaining righteousness by faith in Romans 9 and 10, Paul quotes what
Moses wrote in Deuteronomy 30:11–14. Both Paul and Moses speak about the same
truth: righteousness, salvation, life, and even obedience are possible only by
faith.
Israel, however, did not obey the law within the covenant relationship
with God. The nation forgot God while still keeping its ties to the law.
Keeping the law for the sake of doing the works of the law is pure legalism.
This was not God’s intention for Israel when He made a covenant with that
people and gave them His Ten Commandments at Sinai.
သို့ရာတွင် ဣသရေလသည်
ဘုရားသခင်နှင့် ပဋိညာဉ်ဆက်ဆံရေးအတွင်း တရားကို နာခံခဲ့ခြင်း မရှိချေ။ လူမျိုးသည်
ဘုရားသခင်ကို မေ့လျော့ခဲ့ပြီး တရားနှင့် ဆက်နွယ်မှုကိုသာ ဆက်လက်ထားရှိခဲ့သည်။
တရား၏ အမှုများကို ပြုရုံမျှဖြင့် တရားကို စောင့်ထိန်းခြင်းသည်
သက်သက်တရားရေးဆိုင်ရာ စိတ်ဓာတ်ပင် ဖြစ်သည်။ ဆီးနဲတောင်တွင် ပဋိညာဉ်ပြုပြီး
ပညတ်တော်ဆယ်ပါးကို ပေးတော်မူသောအခါ ဘုရားသခင်၏ ရည်ရွယ်ချက်မှာ ထိုသို့
မဟုတ်ခဲ့ချေ။
တရားနှင့် ပဋိညာဉ်သည်
ဘုရားသခင်၏ အလိုတော်၏ တစ်စိတ်တစ်ဒေသသာဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်သည် ပဋိညာဉ်နှင့်
တရားနှစ်ခုလုံး၏ ဗဟိုချက်ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် မောရှေက ဣသရေလအား “ထိုပညတ်တော်
ဆယ်ပါးကို သင်တို့ ပြုလုပ်ရန် ဘုရားသခင်က သင်တို့အား ပဋိညာဉ်အဖြစ် ကြေညာတော်မူသည်။
ထိုပညတ်တော်များကို ကျောက်ပြားနှစ်ချပ်ပေါ်တွင် ရေးထိုးတော်မူသည်” (တရားဟောရာကျမ်း
၄:၁၃) ဟု မိန့်ဆိုခဲ့သည်။ သို့သော် ဣသရေလသည် ပဋိညာဉ်ဟောင်းကို ဖောက်ဖျက်ခဲ့သည်။
The law and the covenant were only one piece of God’s will. God was the
center of both the covenant and the law. For this reason Moses told Israel, God
“declared to you his covenant, which he commanded you to perform, that is, the
ten commandments; and he wrote them upon two tables of stone” (Deut. 4:13). But
Israel broke the old covenant.
၂. ပဋိညာဉ်သစ် ပဋိညာဉ်ဟောင်း
တရားမဝင်တော့ခြင်းကြောင့် ပဋိညာဉ်သစ် လိုအပ်လာသည်။ “ပဋိညာဉ်သစ်ကို
မိန့်တော်မူခြင်းအားဖြင့် ပထမပဋိညာဉ်ကို ခေတ်ကုန်သွားပြီဟု မှတ်ယူတော်မူသည်”
(ဟေဗြဲ ၈:၁၃)။ သို့သော် ဘုရားသခင် ပြောင်းလဲသွားသည် မဟုတ်။ ပဋိညာဉ်နှစ်ခု၏
ကွဲပြားမှုကို ဘုရားသခင်၏ လူမျိုး၏ သဘောထားတွင် ရှာရမည်။ ပဋိညာဉ်ပြုရာတွင်
ဘုရားသခင်သည် လူမျိုးနှင့် နီးကပ်စွာ ချဉ်းကပ်တော်မူ၍ သူတို့ကို မိမိနှင့်
တစ်သားတည်းဖြစ်စေရန် ပြုတော်မူသည်။ “သင်တို့သည် ငါ့အတွက် … သန့်ရှင်းသော
လူမျိုးဖြစ်ကြလိမ့်မည်” (ထွက် ၁၉:၆)။ ဘုရားသခင်က ပဋိညာဉ်ကို မိန့်ဆိုတော်မူပြီး
လူမျိုးက “ထာဝရဘုရားမိန့်တော်မူသမျှတို့ကို ကျွန်ုပ်တို့ ပြုပါမည်” (အခန်း၈) ဟု
ဖြေကြားခဲ့သည်။ ဝမ်းနည်းစရာမှာ ဣသရေလအများစုသည် ကျေးဇူးတော်ပဋိညာဉ်ကို
အမှုများအားဖြင့် ကယ်တင်ခြင်းစနစ်အဖြစ် ပြောင်းလဲခဲ့ကြသည်။ “ဘုရားသခင်ထံမှ လာသော
တရားဓမ္မကို မသိ၊ မိမိတို့၏ ကိုယ်ပိုင်တရားဓမ္မကို တည်ထားရန် ကြိုးစား၍ ဘုရားသခင်၏
တရားဓမ္မကို မနာခံကြ”။ သူတို့သည် “တရားနှင့်ဆိုင်သော တရားဓမ္မကို ရှာကြ၏၊
ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် မဟုတ်ဘဲ အမှုများအားဖြင့် ရရှိသည်ဟု ထင်မှတ်၍ ရှာကြသည်”
(ရောမ ၉:၃၀–၁၀:၃) ဟု ဆိုသဖြင့် ပဋိညာဉ်ကို ပုံပျက်အောင် ပြုလုပ်ခဲ့သည်။
2. The New Covenant
The invalidation of the old covenant prompted the need for a new covenant.
“In speaking of a new covenant he treats the first as obsolete” (Heb. 8:13);
but God did not change. The difference between the two covenants must be found
in the attitude of God’s people. In making the covenant God came close to the
people to make them one with Himself: “You shall be to me … a holy nation” (Ex.
19:6). God spoke the covenant and the people replied: “All that the Lord has
spoken we will do” (verse 8). Sadly enough many Israelites turned a covenant of
grace into a system of salvation by works. “Ignorant of the righteousness that
comes from God, and seeking to establish their own, they did not submit to
God’s righteousness.” They “pursued the righteousness which is based on law,”
“they did not pursue it through faith, but as if it were based on works” (Rom.
9:30–10:3), thus perverting it.
ပဋိညာဉ်သစ်၏
ရည်ရွယ်ချက်မှာ ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် တရားကို နာခံခြင်း မဖြစ်နိုင်သော
ကယ်တင်ခြင်းဆိုင်ရာ ပဋိညာဉ်ဆက်ဆံရေးကို ဖန်တီးရန်ပင် ဖြစ်သည်။
ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် နာခံခြင်းသည် ဝိညာဉ်တော်အားဖြင့် လွတ်လပ်သော လူ့အလိုနှင့်
အတူ ဘုရားသခင်၏ အလိုတော်ကို တရားကို ပြည့်စုံစေရန် လုပ်ဆောင်ခြင်းပင် ဖြစ်သည်။
ပဋိညာဉ်သစ်၏ တစ်စိတ်တစ်ဒေသအနေဖြင့် ဘုရားသခင်က “ငါ၏တရားကို သူတို့အတွင်း၌
ထည့်သွင်းမည်၊ သူတို့နှလုံးပေါ်တွင် ငါရေးမည်။ ငါသည် သူတို့၏ ဘုရားသခင်ဖြစ်မည်၊
သူတို့သည် ငါ၏ လူမျိုးဖြစ်ကြလိမ့်မည်” (ယေရမိ ၃၁:၃၃) ဟု ကတိပြုတော်မူသည်။ ပရောဖက်
ဧဇကျေလအားဖြင့် ဘုရားသခင်က “ငါသည် သင်တို့အား နှလုံးသစ်ကို ငါပေးမည်၊ ဝိညာဉ်သစ်ကို
သင်တို့အတွင်း၌ ထည့်သွင်းမည်။ သင်တို့အသားထဲမှ ကျောက်နှလုံးကို ငါဖယ်ရှားမည်၊
အသားနှလုံးကို ပေးမည်။ ငါ၏ဝိညာဉ်ကို သင်တို့အတွင်း၌ ထည့်သွင်းမည်၊ ငါ၏
စည်းမျဉ်းများတွင် သင်တို့ လျှောက်လှမ်းစေမည်၊ ငါ၏ တရားစီရင်ချက်များကို ဂရုစိုက်၍
ကျင့်သုံးစေမည်” (ဧဇကျေလ ၃၆:၂၆၊ ၂၇) ဟု ကတိပြုတော်မူသည်။ ထို့ကြောင့် ပဋိညာဉ်သစ်၏
နည်းလမ်းသည် ဝမ်းမြောက်ဖွယ်ဖြစ်သည်။ ဒါဝိဒ်သည် ထိုသို့ နားလည်ခဲ့သည်။
“အိုထာဝရဘုရား၊ သင်၏အလိုတော်ကို ငါပြုလုပ်ရန် ဝမ်းမြောက်၏၊ သင်၏တရားသည်
ငါ့နှလုံးအတွင်း၌ ရှိ၏” (ဆာလံ ၄၀:၈)။ ခရစ်ယာန်သည်လည်း ပဋိညာဉ်သစ်၏ နည်းလမ်းကို
ထိုနည်းတူ နားလည်သည် (ဟေဗြဲ ၈:၇–၁၃၊ ၉:၁၅)။
The purpose of the new covenant was to produce the salvation relationship
of the covenant without which obedience of faith to the law is impossible.
Obedience of faith is God’s will working through the Spirit with the free human
will to fulfill the law within a relationship of faith. As part of the new
covenant God promised: “I will put my law within them, and I will write it upon
their hearts; and I will be their God, and they shall be my people” (Jer.
31:33). Through the prophet Ezekiel God promised: “A new heart I will give you,
and a new spirit I will put within you; and I will take out of your flesh the
heart of stone and give you a heart of flesh. And I will put my spirit within
you, and cause you to walk in my statutes and be careful to observe my ordinances”
(Eze. 36:26, 27). As a result, the way of the new covenant is joyful. So David
understood it: “I delight to do thy will, O my God; thy law is within my heart”
(Ps. 40:8). So, too, the Christian understands the way of the new covenant
(Heb. 8:7–13; 9:15).
ပဋိညာဉ်၏ သဘာဝကို
ဆုံးဖြတ်ပေးသော အချက်နှစ်ချက်မှာ အတည်ပြုယဇ်၏ အချိန်နှင့် ဝိညာဉ်တော်၏
ရှိနေခြင်းပင် ဖြစ်သည်။ ပဋိညာဉ်ဟောင်း၏ အတည်ပြုယဇ်ကို ဆီးနဲတောင်တွင် ပထမဆုံး
ပြုလုပ်ခဲ့သည်။ ပဋိညာဉ်သစ်၏ အတည်ပြုယဇ်မှာ ကာလဗရီကားတိုင်တွင် ပြုလုပ်ခဲ့သည်။
ပဋိညာဉ်ဟောင်းကို ဆီးနဲတွင် ပြုလုပ်ပြီး ချက်ချင်း တိရစ္ဆာန်ယဇ်သွေးဖြင့်
အတည်ပြုခဲ့သည် (ထွက် ၂၄:၅–၈၊ ဟေဗြဲ ၉:၁၈–၂၀)။ ပဋိညာဉ်သစ်ကို အဒံနှင့်ဧဝ
အပြစ်ပြုပြီးနောက် ပထမဆုံး ပြုလုပ်ခဲ့သည် (ကမ္ဘာဦး ၃:၁၅)၊ အာဗြဟံအား
ထပ်မံကတိပြုခဲ့ပြီး ခရစ်တော်၏ ယဇ်ဖြင့် ကားတိုင်ပေါ်တွင် အတည်ပြုခဲ့သည် (ဟေဗြဲ
၉:၁၅)။
Two elements determine the nature of the covenant: the time of its
ratifying sacrifice and the presence of the Spirit. The ratifying sacrifice of
the old covenant was made first at Sinai. The ratifying sacrifice of the new
covenant took place at Calvary. The old covenant was made at Sinai and
immediately ratified with the blood of sacrificial animals (Ex. 24:5–8; Heb.
9:18–20). The new covenant was first made with Adam and Eve after they had
sinned (Gen. 3:15), repeated to Abraham, and ratified by the sacrifice of
Christ at the cross (Heb. 9:15).
ပေါလုအရ
ပဋိညာဉ်သစ်သည် ရေးထားသော စာသားမျှသာမက “ဝိညာဉ်တော်၏ ပဋိညာဉ်” ဖြစ်သည် (၂ကော ၃:၆)။
ပဋိညာဉ်ဟောင်းကို ကျောက်ပြားပေါ်တွင် ရေးထိုးခဲ့သည်။ ပဋိညာဉ်သစ်ကို
ဝိညာဉ်တော်အားဖြင့် နှလုံးပေါ်တွင် ထရေးထိုးမည်။ အကြောင်းအရာမှာ မပြောင်းလဲချေ။
ပထမတစ်ခုသည် လူ့ပြင်ပတွင် ရှိသည်။ ဒုတိယတစ်ခုသည် အတွင်း၌ ရှိသည်။ တကယ်တမ်း တရားသည်
ဝိညာဉ်တော်မှ အတွင်းမှ အသက်ပေးခြင်းမရှိလျှင် အပြစ်စီရင်ခြင်းကိုသာ ယူဆောင်လာသည်။
ပဋိညာဉ်သည် လူ့ပြင်ပ၌ ထားလိုက်သည်နှင့် ခေတ်ကုန်သွားသည် (ဟေဗြဲ ၈:၆)။
ပြောင်းလဲလာသော လူသည် “ဟောင်းသော ရေးထားသော စာသားအောက်တွင် မဟုတ်ဘဲ ဝိညာဉ်တော်၏
အသက်သစ်တွင် အမှုတော်ကို ဆောင်ရွက်သည်” (ရောမ ၇:၆) ဟူသောအခါ ပဋိညာဉ်သစ်ဖြစ်လာသည်။
ပဋိညာဉ်နှစ်ခုလုံးအတွက် တရားတစ်ခုတည်းသာ ရှိသည်။ ပညတ်တော်ဆယ်ပါး။ ကွဲပြားမှုမှာ
နာခံပုံတွင် တည်ရှိသည်။ တစ်ခုမှာ တရားရေးဆိုငင်ရာ စိတ်ဓာတ်ဖြစ်သည်။ နောက်တစ်ခုမှာ
ဝိညာဉ်တော်အားဖြင့် ယုံကြည်ခြင်းဖြစ်သည်။
The new covenant, according to Paul, is the covenant of “the Spirit,” not
merely in a written code as the old one (2 Cor. 3:6). The old covenant was
written on tables of stone, while the new was to be engraved by the Spirit on
the heart; their content did not change. The first one was outside the person;
the second, within. Indeed, the law brings condemnation, unless the Spirit
internalizes it and gives life. The covenant becomes obsolete the moment it is
put outside of the person (Heb. 8:6). It becomes a new covenant when the
converted person serves “not under the old written code but in the new life of
the Spirit” (Rom. 7:6). There was only one law for both covenants: the Ten
Commandments; the difference was in the kind of obedience. One was legalistic; the
other, through the Spirit by faith.
ပဋိညာဉ်နှစ်ခု၏
ရည်ရွယ်ချက်မှာ လူသားတို့၏ ကယ်တင်ခြင်းပင် ဖြစ်သည်။ ပဋိညာဉ်ဟောင်းအောက်တွင်
ဣသရေလသည် တရားကို မိမိတို့ နာခံခြင်းအားဖြင့် မိမိကိုယ်ကို ကယ်တင်ရန်
ကြိုးစားခဲ့သည်။ ပဋိညာဉ်သစ်အောက်တွင် ဘုရားသခင်သည် ဝိညာဉ်တော်အားဖြင့် မိမိနှင့်
လူသားတစ်ဦးချင်းစီအကြား ဝိညာဉ်ရေးရာ စည်းလုံးညီညွတ်မှုကို ဖန်တီးမည်ဟု
ကတိပြုတော်မူသည်။ ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် တရားကို အမှန်တကယ် နာခံခြင်းကို
ဖြစ်ပေါ်စေရန် ပြုတော်မူမည်။ အာဗြဟံသည် ဘုရားသခင့်အား ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့်
တုံ့ပြန်ခဲ့ပြီး ထာဝရဘုရားသည် ထိုယုံကြည်ခြင်းကို တရားဓမ္မဟု မှတ်ယူတော်မူသည်
(ကမ္ဘာဦး ၁၅:၆)။ ထိုနည်းတူ ပေါလုက “အသက်ရှင်သော ဘုရားသခင်ကို
အမှုတော်ဆောင်ရွက်ရမည်” (ဟေဗြဲ ၉:၁၄) ဟု ဆိုသည်။
The purpose of the two covenants was the salvation of humanity. Under the
old covenant Israel tried to save itself by its own obedience to the law. Under
the new covenant God promised to create spiritual unity between Himself and
each human being. This He would do through the Holy Spirit in order to produce
true obedience to the law by faith. Abraham responded to God by believing, and
the Lord “reckoned it to him as righteousness” (Gen. 15:6). In the same way,
Paul said that all Christians should “serve the living God” (Heb. 9:14).
၃. တရားနှင့်
ပဋိညာဉ်သစ် အကျင့်တရားဆိုင်ရာ
တရားကို နာခံခြင်းသည် ပဋိညာဉ်သစ်၏ အကျိုးဆက်ဖြစ်ပြီး၊ ပဋိညာဉ်ဟောင်းထက်
ပိုမိုကောင်းသော ကတိတို့အပေါ် တည်ထားသည် (ဟေဗြဲ ၈:၆)။ ထိုကတိသည် တရားကို
ပယ်ဖျက်သည် မဟုတ်၊ ခရစ်ယာန်များ တရားနာခံခြင်းမှ လွတ်မြောက်သည်ဟု မဆိုလိုချေ။
ဆန့်ကျင်ဘက်အားဖြင့် ကျောက်ပြားပေါ်တွင် ရေးထိုးထားခြင်းအစား ဘုရားသခင်၏ လူမျိုး၏
စိတ်နှလုံးနှင့် ဉာဏ်အတွင်း၌ ရေးထိုးထားသည်။ ထို့ကြောင့် ၎င်း၏ ဆက်လက်တည်တံ့မှုကို
အစဉ်အမြဲ တည်ထားပြီး အကျင့်တရားဆိုင်ရာ တရားကို အမှန်တကယ် နာခံနိုင်ခြင်းကို
ဖြစ်ပေါ်စေသည်။ နှလုံး၊ ဉာဏ်နှင့် အမှုတွင် နာခံခြင်း အပြည့်အဝ ဖြစ်ပေါ်လာသည်။
3. Law and New Covenant
Obedience to the moral law is the result of the new covenant, established
on better promises than those of the old (Heb. 8:6). The promise does not
abrogate the law so Christians become free from obeying it. On the contrary,
instead of being written on tables of stone, the law is engraved on the minds
and hearts of God’s people. Its continuity is thus forever established and the
possibility of true obedience to the moral law realized. Obedience becomes a
full reality in heart, mind, and deed.
ပဋိညာဉ်သစ်အောက်တွင်
တရားကို ဘုရားသခင်က နှလုံးနှင့် ဉာဏ်အတွင်း၌ ရေးထိုးထားသောကြောင့် နာခံခြင်းသည်
ဝိညာဉ်ရေးရာဖြစ်ပြီး လွတ်လပ်သော အလိုတော်၏ လုပ်ဆောင်ချက်ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့်
တရား၏ အကျင့်တရားဆိုင်ရာ သဘောသဘာဝနှင့် ခရစ်ယာန်အပြုအမူ၏ အကျင့်တရားကို
တရားရေးဆိုင်ရာ စိတ်ဓာတ်သို့ မကျရောက်ဘဲ လုံခြုံစေသည်။
Because under the new covenant the law is written by God in hearts and
minds, obedience is spiritual and an action of the free will. Both the moral
character of the law and the morality of Christian behavior are thus secured
without falling into legalism.
ခ. အကျင့်တရားဆိုင်ရာ
တရားနှင့် ကျေးဇူးတော် အာဗြဟံ၏ ဥပမာ (ကမ္ဘာဦး ၁၅:၆၊ ရောမ
၄:၁–၅၊ ၂၂၊ ဂလာတိ ၃:၆) တွင် ပြသထားသည့်အတိုင်း တရားနှင့် ကျေးဇူးတော်၏ ဆက်ဆံရေးသည်
ကျမ်းစာနှစ်ခုလုံးတွင် အတူတူပင် ဖြစ်သည်။ ယုံကြည်ခြင်းကို အမြဲ ပါဝင်သည်။
ကျမ်းစာအားလုံးအရ လူသားတို့သည် အပြစ်ပြုမိသောကြောင့် တရားအရ သေရမည်ဖြစ်သည်။
သို့သော် ဘုရားသခင်၏ ကျေးဇူးတော်သည် ယေရှုခရစ်၏ ယဇ်ပူဇော်ခြင်းကို
ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် ကယ်တင်ခြင်း ဖြစ်နိုင်ခြေကို ဖွင့်လှစ်ပေးသည်။ ကျေးဇူးတော်သည်
ကိုယ်တိုင်ဖြင့် အပြစ်၏ ပြဿနာကို မဖြေရှင်းနိုင်ချေ။ ကားတိုင်တော်သည် ဘုရားသခင်၏
ကျေးဇူးတော်လုပ်ငန်း၏ ဗဟိုချက်ဖြစ်ပြီး သေခြင်းနှင့် နာခံခြင်းအားဖြင့် တရားကို
အတည်ပြုခြင်းပင် ဖြစ်သည်။ ခရစ်တော်သည် တရားကို ပယ်ဖျက်သည် မဟုတ်။
အပြစ်သားများအတွက် တရားတောင်းဆိုသော သေခြင်းကို ခံတော်မူပြီး တရား၏ ပညတ်တို့ကို
နာခံတော်မူသည်။ ကယ်တင်ခြင်း ဖြစ်နိုင်ခြေရှိစေရန် ခရစ်တော်သည် “တရား၏ ကျိန်ခြင်း”
ဖြစ်လာတော်မူသည်။ သစ်သားတိုင်ပေါ်တွင် ဆွဲထားခံရသည် (တရားဟောရာကျမ်း ၂၁:၂၂၊ ၂၃)။
ငါတို့အတွက် “အပြစ်ဖြစ်စေ” တော်မူသည် (၂ကော ၅:၂၁) ဖြစ်၍ ကားတိုင်ပေါ်တွင်
တရားအားဖြင့် ကျိန်ခြင်းခံရ၍ သေတော်မူသည်။ “ငါတို့သည် ကတိတော်ကို
ခံစားရရှိစေခြင်းငှာ” (ဂလာတိ ၃:၁၃၊ ၁၄) ဖြစ်သည်။ ကားတိုင်တော်တွင် ခရစ်တော်သည်
တရား၏ ပြစ်ဒဏ်ကို ပြည့်စုံစေတော်မူပြီး ဘုရားသခင်သည် “ငါတို့အတွက် မိမိ၏
မေတ္တာတော်ကို ပြသတော်မူသည်” (ရောမ ၅:၈)။
B. Moral Law and Grace
As shown in the case of Abraham (Gen. 15:6; Rom. 4:1–5, 22; Gal. 3:6), the
relationship between law and grace is the same in both Testaments; faith is
always involved. All of Scripture indicates that because human beings have
sinned, according to the law they must die. However, God’s grace opens the
possibility of salvation by faith in the sacrifice of Jesus Christ.
Grace cannot by itself solve the problem of sin. The cross, as the very
center of God’s grace operation, is an affirmation of the law through death and
obedience. Christ did not eliminate the law; He suffered its sentence and
obeyed its orders. Christ died the death that the law demanded of sinners. For
sinners to have the possibility of salvation Christ became the “curse of the
law”; He was hung on “a tree” (Deut. 21:22, 23). He was “made sin” for our sake
(2 Cor. 5:21) and died on the cross, accursed by the law “for us” in order
“that we might receive the promise” (Gal. 3:13, 14). At the cross Christ
fulfilled the sentence of the law and God demonstrated “his love for us” (Rom.
5:8).
ဘုရားသခင်၏
ကျေးဇူးတော်နှင့် ခရစ်တော်သည် ကားတိုင်တော်တွင် ပယ်ဖျက်တော်မူသောအရာမှာ
တရားမဟုတ်ဘဲ အပြစ်စီရင်ခြင်းပင် ဖြစ်သည်။ “အပြစ်ကို တိုးပွားစေရန် တရားဝင်လာသည်။
သို့ရာတွင် အပြစ်တိုးပွားရာတွင် ကျေးဇူးတော်သည် ပိုမိုတိုးပွားသည်။ အပြစ်သည်
သေခြင်းတွင် အုပ်စိုးသည်နည်းတူ ကျေးဇူးတော်သည် တရားဓမ္မအားဖြင့် ထာဝရ
အသက်ရှင်ခြင်းသို့ ယေရှုခရစ်အားဖြင့် အုပ်စိုးစေသတည်း” (ရောမ ၅:၂၀၊ ၂၁)။
What the grace of God and Christ eliminated at the cross was not the law
but condemnation. “Law came in, to increase the trespass; but where sin
increased, grace abounded all the more, so that, as sin reigned in death, grace
also might reign through righteousness to eternal life through Jesus Christ our
Lord” (Rom. 5:20, 21).
ခရစ်ယာန်များသည်
ခရစ်တော်ကို ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် ဘုရားသခင်၏ ကျေးဇူးတော်ကို လက်ခံသောအခါ
ချစ်ခြင်းမေတ္တာနှင့် ကျေးဇူးတော်တင်ခြင်းအားဖြင့် နာခံကြသည်။ ထို့ပြင်
“အသက်သစ်တွင် လျှောက်လှမ်းကြ” (ရောမ ၆:၄) ၍ ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် ဘုရားသခင်၏
ကျေးဇူးတော်နှင့် ခွင့်လွှတ်ခြင်းကို ခံစားကြသည်။
When Christians, through faith in Christ, accept God’s grace they obey
with love and gratitude. They also walk “in newness of life” (Rom. 6:4),
experiencing by faith God’s gracious forgiveness.
၁.
တရား၏မမှန်ကန်သောအလုပ်လည်ပတ်ပုံ - တရားဟောင်းစွဲဝါဒ (Legalism) အကယ်၍
ကိုယ်ကျင့်တရားဥပဒေကို လက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ်တွင် ပယ်ဖျက်ခြင်းမခံရခဲ့ပါက ထိုဥပဒေကို
နာခံရမည်သာဖြစ်သည်။ သို့သော် ထိုနာခံခြင်းသည် ဖြောင့်မတ်ခြင်းကို (justification)
ရရှိရန် သို့မဟုတ်
သန့်ရှင်းခြင်း (sanctification) ရရှိရန်
မဟုတ်ပေ။ တရားဟောင်းစွဲဝါဒဆိုသည်မှာ နာခံခြင်းကြောင့်သာ ဘုရားသခင်ထံတော်၌
လက်ခံခြင်းခံရသည် သို့မဟုတ် ထိုထဲ၌ ဆက်လက်တည်ရှိနိုင်သည်ဟု ဟန်ဆောင်ခြင်းဖြစ်သည်။
ထိုသည်မှာ မိမိကိုယ်ကို ဖြောင့်မတ်သည်ဟု မြင်သော မိုက်မဲသောအပြစ်နှင့် ဘုရားသခင်၏ကျေးဇူးတော်အားဖြင့်
ခရစ်တော်၌ အလိုၡလျောက်ပေးသနားတော်မူသော ဖြောင့်မတ်ခြင်းကို လွန်မြောက်သွားသော
ကြီးလေးသောအမှားဖြစ်သည်။
1. Improper Function of the Law: Legalism
If the moral law was not abrogated at the cross, it must be obeyed. But it
is not obeyed to obtain justification or sanctification. Legalism is pretending
to be accepted by God or to be able to remain in Him simply because of
obedience. It is the foolish sin of self-righteousness and the gross mistake of
missing the righteousness freely given by God’s grace in Christ.
ပါဝလုသည်
သူ၏ဆန့်ကျင်သူများ၏ တရားဟောင်းစွဲဝါဒ၏ မိမိအပေါ်မိမိအားကိုးခြင်းက ဝါကြွားခြင်း၊
လူမျိုးရေးအားကိုးခြင်း၊ ဥပဒေအရ အပြစ်ကင်းလျှင်ရှိရာသို့ ရှာဖွေခြင်း၊
ဥပဒေတရား၏လုပ်ရပ်များအားဖြင့် မိမိတို့၏ကိုယ်ပိုင်ဖြောင့်မတ်ခြင်းကို
ကြိုးစားခြင်းသို့ ဦးတည်စေခဲ့သည်ဟု အတည်ပြုသည် (ဖိလိပ္ပိ ၃:၁-၁၁)။
တရားဟောင်းစွဲဝါဒကို လက်ခံသူများသည် “လက်ဝါးကပ်တိုင်၏ရန်သူ” များဖြစ်လာပြီး
ကယ်တင်ခြင်းကို မရရှိဘဲ “ပျက်စီးခြင်း” သို့ ရောက်ကြလိမ့်မည် (အပိုဒ် ၁၈၊ ၁၉)။
Paul affirms that the self-dependence of the legalism of his opponents led
them to boasting, trusting in the flesh, seeking legal blamelessness, and
attempting their own righteousness through the works of the law (Phil. 3:1–11).
Those who embraced legalism and thus became “enemies of the cross of Christ”
would not attain salvation but “destruction” (verses 18, 19).
တရားဟောင်းစွဲဝါဒသည်
လူများကို ဥပဒေကို နာခံခြင်းအားဖြင့် ကယ်တင်ခြင်းရရှိနိုင်သည်ဟု ထင်မှားစေသည်။
ထိုသို့လုပ်ခြင်းဖြင့် ကျေးဇူးတော်မှ လှည့်ထွက်သွားစေပြီး ယုံကြည်ခြင်းကို
ဖယ်ရှားကာ ဧဝံဂေလိတရားကို ပြောင်းပြန်လှန်စေသည် (ဂလာတိ ၁:၆၊ ၇)။ ဧဝံဂေလိတရားကို
ပြောင်းပြန်လှန်ခြင်းသည် ဧဝံဂေလိတရားမဟုတ်တော့ပေ။ ဂရိစကားလုံး
“ပြောင်းပြန်လှန်ခြင်း” (metastrephō) သည် အရာများကို အပေါ်အောက်လှန်လှောပုံကို ဆိုလိုပြီး
နိုင်ငံရေးအသုံးအနှုန်းတစ်ခုဖြစ်ရာ ပါဝလုသည် တရားဟောင်းစွဲဝါဒကို
ဘုရားသခင်၏ကျေးဇူးတော်နှင့် ဘုရားသခင်ကိုယ်တော်တိုင်းကို ပုန်ကန်သောအရာဟု
မြင်ခဲ့သည်။ တရားဟောင်းစွဲဝါဒသည် ကယ်တင်ခြင်းကို မှားယွင်းစွာဖော်ပြပြီး လူများကို
ကယ်တင်ခြင်းမှ ဝေးကွာစေသည်။
Legalism leads people to think they can be saved by obeying the law. In so
doing it turns away from grace, does away with faith, and perverts the gospel
(Gal. 1:6, 7). A perversion of the gospel is no gospel at all. The Greek word
for “perverting” means to turn things upside down. A political term, metastrephō suggested revolutionary
activities, indicating that Paul saw legalism as a rebellion against the grace
of God and God Himself. Legalism misrepresents salvation and leads people away
from salvation.
၂.
စစ်မှန်သောနာခံခြင်း၏သက်သေခံချက် သမ္မာတမးကျမ်းတွင် ဥပဒေနှင့်
ကျေးဇူးတော်တို့ကြား ဆန့်ကျင်ဘက်မရှိပေ။ ဓမ္မဟောင်းကျမ်းခေတ်၌ လူများကို
ဥပဒေနာခံခြင်းအားဖြင့် ကယ်တင်ခြင်းရရှိခဲ့သည် (ဥပဒေမှ ဖြောင့်မတ်ခြင်း) နှင့်
ဓမ္မသစ်ခေတ်၌ ကျေးဇူးတော်အားဖြင့် ကယ်တင်ခြင်းရရှိသည် (ခရစ်တော်၌ ဖြောင့်မတ်ခြင်း)
ဟူ၍ မဟုတ်ပေ။ ပြောင်းလဲမှုမှာ ကတိတော်မှ ပြည့်စုံခြင်းသို့ ရောက်ရှိခြင်းပင်
ဖြစ်သည် (ဂလာတိ ၃ နှင့် ၄)။
2. The Witness of True Obedience
In the Scriptures there is no opposition between law and grace, as if in
OT times people were saved by obedience to the law (righteousness from the
law), and in NT times, by grace (righteousness in Christ). The shift is rather
from promise to fulfillment (Gal. 3; 4).
ရောမ ၉:၃၀–၁၀:၁၃ အရ
ဣသရေလလူမျိုးသည် ဥပဒေကို မိမိကိုယ်ကို ဖြောင့်မတ်ရာကိရိယာအဖြစ် နာခံခဲ့သော်လည်း
ဖြောင့်မတ်ခြင်းကို မရရှိခဲ့ပေ။ သို့သော် ထိုသို့မဖြစ်မနေ အမြဲဖြစ်ခဲ့သည်မဟုတ်ပေ။
အနည်းဆုံး လူနှစ်ဦးမှာ ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် ဖြောင့်မတ်ခြင်းခံရသည်ဟု မှတ်တမ်းတင်ထားသည်။
ထိုသူတို့မှာ အာဗြဟံနှင့် ဒါဝိဒ်ပင်ဖြစ်သည်။ ပါဝလုက ဓမ္မဟောင်းကျမ်းမှ ကိုးကားပြီး
“အာဗြဟံသည် ဘုရားသခင်ကို ယုံကြည်သဖြင့် ထိုယုံကြည်ခြင်းကို ဖြောင့်မတ်ခြင်းအရာ၌
ရေတွက်ခြင်းခံရ၏” ဟု ဆိုသည် (ရောမ ၄:၃)။ ကိုယ်ရေးကိုယ်တာဆာလံတစ်ပုဒ်၌ ဒါဝိဒ်က
“အပြစ်အလွှဲကို ခွင့်လွှတ်ခြင်းခံရ၍ အပြစ်ကို ဖုံးအုပ်ခြင်းခံရသူသည်
မင်မျှော်လင့်ရချေ” ဟု ဆိုခဲ့သည် (ဆာလံ ၃၂:၁)။ ပါဝလုက ဤအရာကို “လုပ်ရပ်များမပါဘဲ”
ဖြောင့်မတ်ခြင်းကို သွင်းခြင်းခံရခြင်းဟု ရှင်းပြသည် (ရောမ ၄:၆-၈)။
According to Romans 9:30–10:13, Israel obeyed the law as an instrument of
self-righteousness but did not attain justification. This, however, was not
always the case. At least two individuals are recorded as having been justified
by faith: Abraham and David. Paul, quoting the OT, says that “Abraham believed
God, and it was reckoned to him as righteousness” (Rom. 4:3). In an
autobiographical psalm David said: “Blessed is he whose transgression is
forgiven, whose sin is covered” (Ps. 32:1). Paul explains this as righteousness
imputed “apart from works” (Rom. 4:6–8).
နာခံခြင်းသည်
ကယ်တင်ခြင်းရရှိရန် နည်းလမ်းမဟုတ်ပေ။ ဆန့်ကျင်ဘက်အားဖြင့် နာခံခြင်းသည်
ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် လူတစ်ဦး၏ဘဝ၌ ဘုရားသခင်၏ကျေးဇူးတော်အလုပ်လည်ပတ်နေသော
သက်သေခံချက်ဖြစ်ပြီး ရရှိပြီးသား ကယ်တင်ခြင်းအတွက် ကျေးဇူးတင်ခြင်း၏
ထင်ရှားသောလုပ်ဆောင်မှုပင် ဖြစ်သည်။ နာခံခြင်းသည် ဘုရားသခင်၏တန်ခိုးတော်သည်
လူတစ်ဦးချင်းအတွင်း၌ အလုပ်လည်ပတ်နေကြောင်း ပြသရာ တစ်ခုတည်းသောနည်းလမ်းဖြစ်သည်။
မိမိကိုယ်ကို သက်သေခံခြင်းသည် တန်ဖိုးမရှိပေ။ စစ်မှန်သော သက်သေခံချက်သည်
သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်ထံမှ လာသည်။ နာခံခြင်းသည် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်သည် ကိုယ်ကျင့်တရားဥပဒေကို
နာခံသောလုပ်ရပ်များကို ဖန်တီးပေးနေသောအခါမှသာ ဖြစ်ပေါ်နိုင်သည်။ ခရစ်ယာန်တစ်ဦးသည်
ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့်သာ ထိုလုပ်ရပ်များကို ပြုလုပ်နိုင်ပြီး ကျေးဇူးတော်ပြည့်ဝသော
ပြောင်းလဲပြီးသော ဘဝတွင် ဝိညာဉ်တော်အလုပ်လည်ပတ်သောကြောင့်သာ ဖြစ်သည်။
Obedience is not a means of obtaining salvation. On the contrary, it is
the evidence of God’s grace operating by faith in a person’s life, the
outworking of gratitude for salvation already received. Obedience is the only
way to show that the power of God is at work in an individual. Witnessing in
favor of oneself does not count; the true witness comes from the Holy Spirit.
Obedience can happen only when the Holy Spirit is at work producing acts of
obedience to the moral law. These acts a Christian performs by faith, only
because the Spirit works through a converted life full of grace.
ဧဖက် ၂:၄-၁၀ အရ
ကယ်တင်ခြင်းသည် ဘုရားသခင်၏လက်ဆောင်ဖြစ်ပြီး အလုံးစုံသော “ကျေးဇူးတော်အားဖြင့် …
ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့်” ဖြစ်သည်။ ကောင်းသောလုပ်ရပ်များ၊ ဥပဒေနာခံခြင်း၏
လုပ်ရပ်များသည် ဖြောင့်မတ်ခြင်း သို့မဟုတ် သန့်ရှင်းခြင်းအတွက်
ဘုရားသခင်၏ကျေးဇူးတော်ကို လှုံ့ဆော်ပေးသည်မဟုတ်ပေ။ ကယ်တင်ခြင်း
(ဖြောင့်မတ်ခြင်းနှင့် သန့်ရှင်းခြင်းအပါအဝင်) သည် ဘုရားသခင်၏ကျေးဇူးတော်၏
လက်ဆောင်ပင်ဖြစ်သည်။ ကောင်းသောလုပ်ရပ်များသည် အသစ်မွေးဖွားခြင်း၏ ရလဒ်ဖြစ်သည်။
“အကြောင်းမူကား၊ ငါတို့သည် ကောင်းသောလုပ်ရပ်များကို ငါတို့သည် ထိုလုပ်ရပ်၌ ကျင့်မည်အကြောင်း
ဘုရားသခင်သည် ကြိုတင်၍ ပြင်ဆင်တော်မူသော ကောင်းသောလုပ်ရပ်များအတွက် ခရစ်တော်ယေရှု၌
ဖန်ဆင်းခြင်းခံရသော ထိုသူ၏လက်ရာဖြစ်ကြ၏” (အပိုဒ် ၁၀)။ ထို့ကြောင့် နာခံခြင်းသည်
ကျေးဇူးတော်အားဖြင့် ဖြစ်ပြီး ခရစ်ယာန်ဘဝ၌ ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့်
ကျေးဇူးတော်အလုပ်လည်ပတ်နေကြောင်း မြင်သာသော သက်သေဖြစ်သည်။ (ကယ်တင်ခြင်းကို
ကြည့်ပါ။)
According to Ephesians 2:4–10, salvation, as a gift from God, is wholly
“by grace … through faith.” Good works, the works of obedience to the law, do
not activate God’s grace for justification or for sanctification. Salvation,
including justification and sanctification, is a gift of the grace of God. Good
works are an outgrowth of the new birth. “For we are his workmanship, created
in Christ Jesus for good works, which God prepared beforehand, that we should
walk in them” (verse 10). Therefore, obedience, being by grace, is the visible
evidence that grace is working by faith in the life of a Christian person. (See
Salvation.)
ဂ။ ဥပဒေနှင့်
လက်ဝါးကပ်တိုင် ကလဝရီတောင်ပေါ်တွင် ဥပဒေနှင့်ဆိုင်သော
အရေးကြီးသောဖြစ်ရပ်နှစ်ခုဖြစ်ပေါ်ခဲ့သည်။ ပထမတစ်ခုမှာ အခမ်းအနားစနစ်၏
အဆုံးသတ်ခြင်းဖြစ်ပြီး ဒုတိယတစ်ခုမှာ ကိုယ်ကျင့်တရားဥပဒေ၏
ထပ်မံအတည်ပြုခြင်းဖြစ်သည်။
C. The Law and the Cross
At Calvary two important events related to the law took place. The first
was the termination of the ritual system; the second was the reaffirmation of
the moral law.
၁. အခမ်းအနားစနစ်၏
အဆုံးသတ်ခြင်း အခမ်းအနားစနစ်နှင့် ၎င်း၏ အခမ်းအနားဥပဒေများအားလုံးသည်
ခရစ်တော်၏ယဇ်ပွဲကို ကြေညာရန်နှင့် ၎င်း၏အဓိပ္ပာယ်ကို သွန်သင်ရန်
ရည်ရွယ်ချက်တစ်ခုတည်းသာရှိခဲ့သည်။ ယေရှုအသေခံသောအခါ သင်္ကေတများသည် အမှန်တရားသို့
လမ်းဖွင့်ပေးခဲ့ပြီး ထို့ကြောင့် ထိုသင်္ကေတများကို နောက်ထပ်မလိုအပ်တော့ပေ။
သုတ္တံသုံးကျမ်းစလုံးတွင် ခရစ်တော်အသေခံပြီးနောက် “ဗိမာန်တော်၏
နောက်ဆုံးမျက်နှာစာကို အပေါ်မှအောက်သို့ နှစ်ပိုင်းကွဲသွား၏” ဟု ဖော်ပြထားသည် (မဿဲ
၂၇:၅၁၊ မာကု ၁၅:၃၈၊ လု ၂၃:၄၅)။ ခရစ်တော်သည် ညနေယဇ်ပွဲချိန်၌ အသေခံခဲ့ပြီး ယဇ်ပုရောဟိတ်သည်
သိုးသငယ်ကို ယဇ်ပူဇော်ပြီးနောက် ထိုသွေးကို မျက်နှာစာရှေ့တွင် တင်လျှောက်ခဲ့သည်။
ယဇ်ပုရောဟိတ်သည် အကြီးဆုံးယဇ်ပုရောဟိတ်သာလျှင် တစ်နှစ်တစ်ကြိမ် ပူဇော်သက္ကာနေ့၌သာ
ဝင်ခွင့်ရှိသော အမြင့်ဆုံးသောနေရာ (Holy of Holies) ထဲသို့ ဝင်ခွင့်မရပေ။
မျက်နှာစာကွဲကြောင်းဖြစ်ပေါ်ခြင်းကြောင့် ယဇ်ပုရောဟိတ်သည်
အမြင့်ဆုံးသောနေရာအတွင်းသို့ မြင်နိုင်ခဲ့ပြီး အခမ်းအနားစနစ်တစ်ခုလုံး
အဆုံးသတ်သွားကြောင်း ပြသခဲ့သည်။ ဒံယေလသည် မေရှိယသည် အသေခံသောအခါ “ပဋိညာဉ်ကို
ခိုင်ခံ့စေမည်” နှင့် “ယဇ်ပူဇော်ခြင်းနှင့် ပူဇော်သက္ကာကို အဆုံးသတ်စေမည်” ဟု
ပရောဖက်ပြုခဲ့ပြီးဖြစ်သည် (ဒံယေလ ၉:၂ၶ၊ KJV၊ အပိုဒ် ၂၇၊ NIV)။ ဤအယူအဆကို ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင် ထပ်မံဖော်ပြထားသည်။
အခမ်းအနားစနစ်သည် “လာမည့်ကောင်းသောအရာများ၏ အရိပ်အယောင်” သာဖြစ်သဖြင့် (ဟေဗြဲ
၁၀:၁) “ပြုပြင်ပြောင်းလဲချိန်တိုင်အောင်” (ဟေဗြဲ ၉:၁၀) သို့မဟုတ်
“သားမြေးစဉ်ဆက်ရောက်လာသည်တိုင်အောင်” (ဂလာတိ ၃:၁၉) သာ အာဏာတည်ခဲ့သည်။
1. Termination of the Ritual System
The ritual system with all its ceremonial laws had one main objective: to
announce the sacrifice of Christ and teach its meaning. When Jesus died on the
cross, symbols gave way to reality; therefore, they were no longer needed. The
Synoptic Gospels all note that after Christ died, “the curtain of the temple,”
which separated the holy from the Most Holy, “was torn in two, from top to
bottom” (Matt. 27:51; Mark 15:38; Luke 23:45). Christ died at the time of the
evening sacrifice, when the priest, after sacrificing the lamb, presented its
blood before the veil. He was not allowed to go into the Most Holy Place, for
only the high priest could enter the Holy of Holies, only once a year on the
Day of Atonement. The tearing of the veil, allowing the priest to see inside
the Holy of Holies, showed that the whole ritual system had come to an end.
Daniel had already prophesied that at His death the Messiah “shall confirm
the covenant” and “put an end to sacrifice and offering” (Dan. 9:26, KJV; verse
27, NIV). The same concept is repeated in the NT. As the ritual system was only
“a shadow of the good things to come” (Heb. 10:1), it was in force only “until
the time of reformation” (Heb. 9:10), or “till the offspring should come” (Gal.
3:19).
ခရစ်တော်အသေခံသောအခါ
အခမ်းအနားစနစ်နှင့် ၎င်း၏ ရှုပ်ထွေးသော ယဇ်ပွဲများနှင့် အခမ်းအနားများသည်
အဆုံးသတ်သွားခဲ့သည်။ အပြစ်အတွက် တကယ့်ယဇ်ပွဲကို ပြုလုပ်ပြီးဖြစ်သည်။
ခွင့်လွှတ်ခြင်းကို အလိုအလျောက်ပေးသနားသောကြောင့် လက်ဝါးကပ်တိုင်သည် “ငါတို့ကို
ဆန့်ကျင်နေသော စီရင်ချက်ကို ပယ်ရှားပြီး လက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ်တွင် လက်သည်းများဖြင့်
ထိုးထားတော်မူ၏” (ကောလောသဲ ၂:၁၄)။ ခရစ်ယာန်များသည် အခမ်းအနားအစားအသောက်၊
အဖျော်ယမကာ၊ ပွဲတော်များ၊ လဆန်း၊ သို့မဟုတ် နှစ်ပတ်လည်ဥပုသ်နေ့များနှင့်
မသက်ဆိုင်တော့ပေ။ အခမ်းအနားစနစ်တစ်ခုလုံးသည် “လာမည့်အရာများ၏ အရိပ်” သာဖြစ်ပြီး
ထိုအရိပ်၏ “အရင်းအမြစ်” မှာ ခရစ်တော်၏ယဇ်ပွဲပင်ဖြစ်သည် (အပိုဒ် ၁၆၊ ၁၇)။
ဤယဇ်ပွဲသာလျှင် အသိစိတ်ကို သန့်စင်စေနိုင်ပြီး အပြစ်ကို ဖယ်ရှားနိုင်သည် (ဟေဗြဲ
၉:၁၂-၁၄၊ ၁၀:၄)။
When Christ died, the ritual system with its complex sacrifices and
ceremonies ceased. The real sacrifice for sin had been made. With forgiveness
offered freely, the cross “canceled the bond which stood against us with its
legal demands; this he set aside, nailing it to the cross” (Col. 2:14).
Christians should no longer be concerned with ceremonial food or drink, or the
ceremonies of festivals, new moons, or annual sabbaths, because the whole
ritual system was only a “shadow” of “things to come.” The reality of this
shadow, “the substance,” was Christ’s sacrifice (verses 16, 17). This was the
only sacrifice that could purge the conscience and take away sin (Heb. 9:12–14;
10:4).
ခရစ်တော်သည်
လက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ်တွင် အခမ်းအနားစနစ်ကို ပယ်ဖျက်သလို ယုဒလူမျိုးနှင့်
တပါးအမျိုးသားများကြား “အလယ်တွင် ခွဲခြားထားသော နံရံ” ကို ဖြိုဖျက်ခဲ့သည်။
ဘုရားသခင်ပေးသနားသော ယုဒအခမ်းအနားစနစ်သည် လူတိုင်းကို ခရစ်တော်၏လက်ဝါးကပ်တိုင်သို့
ဆွဲဆောင်ရန် ကျူရှင်ဆရာအဖြစ် ပေးထားခြင်းဖြစ်သော်လည်း ရန်တွန်းမှုဖြစ်လာပြီး
တပါးအမျိုးသားများကို “ဝေးကွာစေကာ” ဣသရေလအမျိုးသားချင်း အဖွဲ့အစည်းမှ
ခွဲထုတ်ခဲ့သည်။ သူ၏ယဇ်ပွဲအားဖြင့် ယေရှုသည် ယုဒလူမျိုးနှင့် တပါးအမျိုးသားများကို
ဘုရားသခင်ထံ ပြန်လည်သင့်မြတ်စေပြီး တစ်ခုတည်းသော ကိုယ်ခန္ဓာဖြစ်လာစေခဲ့သည် (ဧဖက်
၂:၁၁-၁၈)။
Just as Christ abolished the ritual system at the cross, He broke down
“the middle wall of division” between Jews and Gentiles. The Jewish ceremonial
system, given by God as a schoolmaster to bring everyone to the cross of
Christ, had been made “enmity” and put the Gentiles “far off,” alienating them
from the commonwealth of Israel. By His sacrifice, Jesus brought about the
reconciliation of Jews and Gentiles to God, and made them into one body (Eph.
2:11–18).
၂. လက်ဝါးကပ်တိုင် -
ကိုယ်ကျင့်တရားဥပဒေ၏ ထပ်မံfowlအတည်ပြုခြင်း လက်ဝါးကပ်တိုင်သည်
ဆယ်ပညတ်တော်ကို ပယ်ဖျက်ခြင်း သို့မဟုတ် တရားမဲ့စေခြင်း မဖြစ်နိုင်ကြောင်း
အကြီးမြတ်ဆုံး သက်သေဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်သည် ကိုယ်ကျင့်တရားဥပဒေကို ပယ်ဖျက်ရန်
ရည်ရွယ်ထားလျှင် လက်ဝါးကပ်တိုင်မတိုင်မီ လွယ်ကူစွာ ပယ်ဖျက်နိုင်ခဲ့သည်။ ဥပဒေကို
အမှန်တကယ် ပယ်ဖျက်မှသာ ဖြည့်ဆည်းပြီးမှ ပယ်ဖျက်ရန် လိုအပ်သည်ဟု ဆိုခြင်းသည်
ဘုရားသခင်သည် အပြစ်သားများကို အပြစ်နှင့်အတူ ဖြောင့်မတ်စေရန်အတွက်သာ သားတော်ကို
လက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ် နာကျင်စွာ စေလွှတ်ခဲ့သည်ဟု ဆိုလိုသည်။ ကယ်တင်ခြင်းသည်
တရားရေးရာ အလွတ်ကျခွင့်သာဖြစ်ပြီး အပြစ်မှ ကယ်တင်ခြင်းမဟုတ်တော့ပေ။
2. The Cross: Reaffirmation of the Moral Law
The cross is the greatest proof that the Ten Commandments could not be
abolished or invalidated. If God had intended to abrogate the moral law, He
could have easily done so before the cross. To say that it was necessary to
fulfill the law before actually abolishing it would mean that God took the pain
of sending His Son to the cross only to justify sinners in their sinfulness. Salvation would have come only by a legal
formality, a deliverance from judgment, not from sin.
ဥပဒေကို
ပယ်ဖျက်ခြင်းသည် အပြစ်ပြဿနာကို မဖြေရှင်းဘဲ အပြစ်ကို ဘုရားသခင်ကိုယ်တော်တိုင်း
လက်ခံထားသော အမှန်တရားအဖြစ် ဆက်လက်တည်ရှိစေလိမ့်မည်။ လက်ဝါးကပ်တိုင်တွင်
ခရစ်တော်သည် ဥပဒေ၏ တောင်းဆိုချက်များကို ပေးဆပ်ခဲ့သည်။ အမှန်မှာ ဥပဒေပြုတော်မူသော
ဘုရားသခင်၏ တောင်းဆိုချက်ကို ပေးဆပ်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ ခရစ်တော်သည် အပြစ်ကို
ဖျက်ဆီးရန် အသေခံခဲ့ခြင်းဖြစ်ပြီး ကိုယ်ကျင့်တရားဥပဒေကို ပယ်ဖျက်ရန် မဟုတ်ပေ။
ခရစ်တော်၏အသေခံခြင်းသည် လူသားများကို ဥပဒေ၏အာဏာမှ လွတ်မြောက်စေခြင်းမဟုတ်ဘဲ
ဆန့်ကျင်ဘက်အားဖြင့် ဥပဒေသည် ဘုရားသခင်၏တရားမျှတမှုနှင့် အတူ အဆုံးမဲ့ဖြစ်ကြောင်း
ပြသခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် ယေရှုခရစ်က “ငါသည် ဥပဒေကို ဖျက်ဆီးရန် လာသည်မဟုတ်၊
ဖြည့်ဆည်းရန်သာ လာသည်” ဟု မိန့်တော်မူခဲ့သည် (မဿဲ ၅:၁၇)။
Abolishing the law instead of solving the sin problem would have
perpetuated the existence of sin as a reality accepted by God Himself. At the
cross Christ paid the demands of the law, in reality the demand of God, the
Lawgiver. Christ died to destroy sin, not to abolish the moral law. The death
of Christ did not free human beings from the authority of the law; on the
contrary, it showed that the law is as ceaseless as God’s justice. For this
reason Jesus Christ said that He did not come to destroy the law but to fulfill
it (Matt. 5:17).
လက်ဝါးကပ်တိုင်တွင်
ဥပဒေဖြည့်ဆည်းခြင်းသည် ၎င်း၏ အပြည့်အဝ အတည်ပြုခြင်းဖြစ်သည်- အပြစ်အပေါ် ချမှတ်သော
ပြစ်ဒဏ်ကို လုပ်ဆောင်ခြင်း (ရောမ ၅:၆-၂၁)၊ ၎င်း၏တရားမျှတမှု၊ အပြစ်၏အခကို
အပြည့်အဝပေးဆပ်ခြင်း (ရောမ ၆:၂၃)၊ ၎င်း၏ရည်ရွယ်ချက်၊ ဘုရားသခင်ကို နာခံခြင်းကို
အပြည့်အဝအောင်မြင်ခြင်း (ဖိလိပ္ပိ ၂:၅-၁၆)၊ ဘုရားသခင်၏ ပြီးပြည့်စုံသောမေတ္တာကို
လူသားမျိုးနွယ်အပေါ် အပြည့်အဝသက်ရောက်စေခြင်း (ရောမ ၈:၃၁-၃၉)၊ နှင့်
၎င်း၏ပညတ်တော်၊ လက်ဝါးကပ်တိုင်ရှိ ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် ဥပဒေ၏တောင်းဆိုချက်များကို
တည်ထောင်ခြင်း (ရောမ ၃:၁၉-၃၁) တို့ကို အတည်ပြုခြင်းဖြစ်သည်။ လက်ဝါးကပ်တိုင်သည်
ကိုယ်ကျင့်တရားဥပဒေကို အတည်ပြုသည်။ “သို့ဖြစ်၍ ငါတို့သည် ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့်
ဥပဒေကို ဖျက်ဆီးသလော။ ထိုသို့မဟုတ်။ ဆန့်ကျင်ဘက်အားဖြင့် ငါတို့သည် ဥပဒေကို
ထောက်မတ်ကြသည်” (အပိုဒ် ၃၁)။
The fulfillment of the law at the cross is its total affirmation: the
affirmation of its verdict, the sentence of condemnation on sin executed (Rom.
5:6–21); the affirmation of its justice, the wages of sin paid in full (Rom.
6:23); the affirmation of its purpose, the full achievement of obedience to God
performed (Phil. 2:5–16), with the perfect love of God being fully applied to
humanity (Rom. 8:31–39); and the affirmation of its command, the requirements
of the law established through faith in the cross (Rom. 3:19–31).
The cross affirms the moral law. “Do we then overthrow the law by this
faith? By no means! On the contrary, we uphold the law” (verse 31).
IV. ခရစ်ယာန်ဘဝနေထိုင်မှုအတွက်
လက်တွေ့အကျိုးသက်ရောက်မှု ကိုယ်ကျင့်တရား၊ ဝိညာဉ်ရေး၊ နှင့်
ပြည့်စုံသော ဆယ်ပညတ်ဥပဒေသည် ဘုရားသခင်၏ စရိုက်လက္ခဏာ၏ မှန်ပုံဖြစ်သည်။ ၎င်းသည်
ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်းရှိ လူသားအားလုံးအတွက် ဘုရားသခင်၏ ကျင့်ကြံပုံစံကို ဖော်ပြပေးသည်။
ဘုရားသခင်၏ လက်တော်ဖြင့် ကိုယ်တိုင်ကျောက်ပြားပေါ်တွင် ထွင်းထုထားသော တစ်ခုတည်းသော
ဘုရား၏ဗျာဒိတ်တော်အပိုင်းဖြစ်ရာ ၎င်းတို့၏ ထာဝရတန်ဖိုးနှင့် ထာဝရတည်တံ့မှုကို
အလေးအနက်ထား ဖော်ပြထားသည်။
IV. Practical Implications for Christian Living
Being moral, spiritual, and comprehensive, the ten-commandment law is a
transcript of God’s character. It conveys God’s pattern of conduct for all
human beings, worldwide and for all times. It is the only part of divine
revelation chiseled by the very finger of God on tables of stone, thus
underlying their lasting value and perpetuity.
၎င်း၏
နှစ်ပိုင်းခွဲခြားမှုသည် ဘုရားသခင်၏နိုင်ငံတော်လည်ပတ်ရာ အခြေခံသော မေတ္တာနှစ်ပါးမှ
ဆင်းသက်လာသည်- “သင်သည် သင်၏ဘုရားသခင်ကို စိတ်နှလုံးအကြွင်းမဲ့၊ ဝိညာဉ်အကြွင်းမဲ့၊
ခွန်အားအကြွင်းမဲ့၊ ဉာဏ်အကြွင်းမဲ့ ချစ်ရမည်။ သင်၏အိမ်နီးချင်းကို
သင်ကိုယ်တိုင်ချစ်သကဲ့သို့ ချစ်ရမည်” (လု ၁၀:၂၇၊ တရားဟော ၆:၄၊ ၅၊ လေဝိ ၁၉:၁၈ နှင့်
နှိုင်းယှဉ်ပါ)။
Its twofold division derives from the two fundamental principles of love
on which the kingdom of God operates: “You shall love the Lord your God with
all your heart, and with all your soul, and with all your strength, and with
all your mind; and your neighbor as yourself” (Luke 10:27; cf. Deut. 6:4, 5;
Lev. 19:18).
ဤဥပဒေသည်
ဝိညာဉ်တော်၏လက်ထဲတွင် ငါတို့ကို အပြစ်ဟု ထင်ရှားစေသော ကိရိယာတစ်ခုဖြစ်သည်။
၎င်း၏ရည်ရွယ်ချက်မှာ အပြစ်ကို သတ်မှတ်ပြီး ငါတို့အားလုံး အပြစ်ရှိကြောင်း
သက်သေပြရန်ဖြစ်သည်။ ဝိညာဉ်တော်သည် ငါတို့အပြစ်သားများကို ဥပဒေတောင်ခြေရင်း၌
စုစည်းစေပြီး ဘုရားသခင်၏ ဖြောင့်မတ်ခြင်းစံနှုန်းကို ကြားနာစေကာ အပြစ်ကို
ထင်ရှားစေပြီး ထာဝရသေခြင်း၏ ပြစ်ဒဏ်အောက်၌ ထားစေသည်။ ဤမျှော်လင့်ချက်မဲ့သော
အခြေအနေတွင် ကလဝရီတောင်သို့ ငါတို့ကို ခေါ်ဆောင်ပြီး လွတ်မြောက်ရာလမ်းကို
ဖော်ပြတော်မူသည်။ အပြစ်ကို လေးနက်စွာ ထင်ရှားသိရှိသောအခါ ယေရှုခရစ်၏ ပူဇော်သက္ကာဘဝနှင့်
အသေခံခြင်းအားဖြင့် ယုံကြည်ခြင်းဖြင့် ကယ်တင်ခြင်း၏ သတင်းကောင်းကို ကြားနာရန်
အသင့်ဖြစ်နေပြီဖြစ်သည်။
This law is one of the instruments in the hands of the Spirit by which He
convicts us of sin. Its purpose is to define sin and to convince us all of our
sinfulness. The Spirit gathers us sinners at the foot of the mount of the law
to hear the divine standard of righteousness and to place us under the
conviction of sin and the condemnation of eternal death. In this hopeless
condition He then leads us to the mount of Calvary and reveals to us the way of
escape. Under deep conviction of sin we are ready to hear the good news of
salvation through faith in the atoning life and death of Jesus Christ.
ထို့ကြောင့်
ဥပဒေနှင့် ဧဝံဂေလိတရားသည် အပြစ်သားများကို ရွေးနှုတ်ရာတွင် လက်တွဲလုပ်ဆောင်ကြသည်။
၎င်းတို့သည် ရန်သူမဖြစ်နိုင်ပေ။ ဥပဒေသည် အပြစ်ကို ဖယ်ရှားနိုင်ခြင်းမရှိသလို
ယေရှုသည် ဥပဒေကို ဖယ်ရှားရန် လာသည်မဟုတ်၊ ဥပဒေ၏ ပြစ်ဒဏ်ကို ဖယ်ရှားရန်သာ
လာတော်မူခြင်းဖြစ်သည်။ ငါတို့သည် ကောင်းသောလုပ်ရပ်များ သို့မဟုတ် ဆယ်ပညတ်ဥပဒေကို
တိတိကျကျ နာခံခြင်းအားဖြင့် ကယ်တင်ခြင်းကို ရရှိနိုင်သည်မဟုတ်ပေ။ နာခံခြင်းသည်
ခရစ်တော်၌ ငါတို့၏ကယ်တင်ခြင်း၏ အသီးအပွင့်ဖြစ်သည်။ ၎င်းသည် ဘုရားသခင်၏ မထင်မရှား
နက်နဲသော မေတ္တာတော်ကို တုံ့ပြန်သော လေးနက်သော ကျေးဇူးတင်ခြင်း၏
ပြင်ပထင်ရှားမှုဖြစ်သည်။ ခရစ်တော်သည် ဥပဒေကို မည်မျှ တန်ဖိုးထားပြီး သူ၏ဘဝ၌
ချီးမွမ်းခဲ့ကြောင်း နားလည်လာသော ယုံကြည်သူများသည် သူ၏ခြေရင်းခံလိုက်ရန်
စိတ်အားထက်သန်ကြလိမ့်မည်။
For this reason the law and the gospel work hand in hand in the redemption
of sinful human beings. They cannot be enemies. The law cannot take away sin
nor did Jesus come to take away the law, but rather the condemnation of the
law. We cannot earn salvation by our good works or by a strict obedience to the
ten-commandment law. Obedience is the fruitage of our salvation in Christ. It
is the outward expression of deep gratitude in response to God’s unfathomable
love. Believers who come to understand how much Christ our Lord valued the law
and magnified it in His life will be eager to follow in His steps.
အမှန်မှာ
ငါတို့အားလုံး ကြွေးတင်ရသော ခရစ်တော်၏နာခံခြင်းပင်ဖြစ်သည်။ ကျမ်းစာက “လူတစ်ဦး၏
မနာခံခြင်းအားဖြင့် များစွာသောသူတို့ကို အပြစ်သားများဖြစ်စေသကဲ့သို့၊ လူတစ်ဦး၏
နာခံခြင်းအားဖြင့် များစွာသောသူတို့ကို ဖြောင့်မတ်သူများဖြစ်စေလိမ့်မည်” ဟု ဆိုသည်
(ရောမ ၅:၁၉)။ ခရစ်တော်၏ ရွေးနှုတ်ခြင်းတစ်ခုလုံးသည် နာခံခြင်းကို ၎င်း၏နေရာသို့
ပြန်လည်တည်ဆောက်ခြင်းဖြစ်သည်။ သူသည် ငါတို့ကို နာခံခြင်းဘဝသို့
ပြန်လည်ခေါ်ဆောင်သည်။ ကျေးဇူးတင်သော နာခံခြင်း၊ မေတ္တာနာခံခြင်းဘဝသို့
ပြန်လည်ခေါ်ဆောင်သည်။ ပါဝလုက “သင်တို့သည် အသေခံစေသော အပြစ်၏ကျွန် သို့မဟုတ်
ဖြောင့်မတ်ခြင်းသို့ ဦးတည်စေသော နာခံခြင်း၏ကျွန်ဖြစ်သည်” ဟု သင့်တော်စွာ
မေးခွန်းထုတ်သည်မှာ ငါတို့ မေ့လျော့သွားကြပြီလော (ရောမ ၆:၁၆)။
ခရစ်တော်၏နာခံခြင်းအားဖြင့် ဖြောင့်မတ်ခြင်းရရှိသော ငါတို့သည် သူနှင့်အတူ
ဖြောင့်မတ်ခြင်းသို့ ဦးတည်သော နာခံခြင်း၏ကျွန်များဖြစ်သည်။ တစ်ဦး၏
မေတ္တာနာခံခြင်းတွင် များစွာသောသူတို့၏ မေတ္တာနာခံခြင်း၏ အမြစ်နှင့် ဘဝရှိသည်။
In truth, it is to Christ’s obedience that we owe everything. As the
Scriptures tell us, just “as by one man’s disobedience many were made sinners,
so by one man’s obedience many will be made righteous” (Rom. 5:19). The whole
redemption of Christ consists in restoring obedience to its place. He brings us
back to a life of obedience, of grateful obedience, of love obedience. Or have
we forgotten, as Paul so fittingly asks, that we are servants “either of sin,
which leads to death, or of obedience, which leads to righteousness” (Rom.
6:16)? Made righteous by the obedience of Christ, we are like Him and in Him
servants of obedience unto righteousness. It is in the love obedience of One
that the love obedience of many has its roots and its life.
ဤခရစ်တော်ကို ငါတို့
လက်ခံပြီး ချစ်ကြပါစို့။ သူနှင့်တူရန် ကြိုးစားကြပါစို့။ ငါတို့၏ယုံကြည်ခြင်း၏
စစ်မှန်မှုနှင့် ခွန်အားကို သက်သေပြရန်နှင့် ဝိညာဉ်တော်၏ အထက်ကျော်လွန်သော
တန်ခိုးတော်ကို သက်သေပြရန် နာခံသောခရစ်တော်ကို ငါတို့အထဲ၌ နေထိုင်တော်မူသော
ခရစ်တော်အဖြစ် လက်ခံကြပါစို့။
Let this be the Christ we receive and love, and seek to be like. Let us
prove the sincerity and strength of our faith in Him and the Spirit’s
supernatural power by accepting Christ the obedient One as the Christ who
dwells in us.
V. သမိုင်းအကျဉ်း ဘုရားသခင်၏ဥပဒေကို
မည်သို့မြင်ခဲ့ကြသည်ဆိုသော ခရစ်ယာန်ခေတ်တစ်လျှောက် အဓိကလမ်းကြောင်းများကို
ဤအကျဉ်းချုပ်သမိုင်းတွင် ဖော်ပြထားသည်။
V. Historical Overview
This brief history of how God’s law has been viewed traces the main trends
during Christian times.
အေ. တမန်တော်ဆက်ခံဖခင်များနှင့်
ချေပရေးသမားများ
ကျမ်းစာသစ်ခေတ်ပြီးနောက်
ပထမဆုံးခရစ်ယာန်စာရေးဆရာများဖြစ်သော တမန်တော်ဆက်ခံဖခင်များနှင့် ချေပရေးသမားများ၏
စာများတွင် အိတ်စ်ကောင်များ၊ တရားဟောချက်များ၊ စာတမ်းများနှင့် ထိုနည်းတူစာများသာ
အဓိကပါဝင်သည်။ သူတို့သည် ဆယ်ပညတ်တော်ကို စနစ်တကျ ဓမ္မသစ်ဆိုင်ရာ ဆွေးနွေးချက်မျိုး
မပြုလုပ်ခဲ့ကြသလို၊ ထိုအယူဝါဒကို ဓမ္မသစ်ဆိုင်ရာအသုံးအနှုန်းများဖြင့်
ရှင်းပြထားခြင်းလည်း မတွေ့ရပါ။ သို့သော် ထိုအစောပိုင်းခရစ်ယာန်စာရေးဆရာများတွင်
ဓမ္မသစ်ဆိုင်ရာ စိတ်ဝင်စားမှု လုံးဝမရှိခဲ့သည် သို့မဟုတ် အနည်းငယ်သာ
အာရုံစိုက်ခဲ့သည့် အယူဝါဒများကို ငြင်းပယ်ခဲ့သည်ဟု ဆိုလိုခြင်းမဟုတ်ပါ။ သူတို့၏
စိတ်ဝင်စားမှုမှာ သမ္မာကျမ်းစာကို သူတို့နားလည်သလို သီးခြားပြဿနာများနှင့်
ပတ်သက်၍၊ အထူးသဖြင့် ဘုရားကျောင်းများအတွင်း ငြင်းခုန်ခဲ့သည့် ကိစ္စများကို
ရှင်းပြရန်သာ ဖြစ်သည်။
A. Apostolic Fathers and Apologists
The writings of the apostolic fathers and the apologists, the earliest
Christian writers following the New Testament Era, consist mainly of letters,
sermons, treatises, and similar works. They do not present a systematic
theological treatment of the Ten Commandments, nor do we find in them an
exposition of this doctrine in theological terms. This is not to say that these
early Christian writers had no theological concerns or rejected the doctrines
to which they gave minimal attention. Their interest was mainly in exposition
of their understanding of the Scriptures on specific issues, often matters
debated in the churches.
ထိုတောင်းဆိုမှုအချို့သည်
ဘုရားကျောင်းများအတွင်း ပေါ်ပေါက်လာသော သွေဖည်သွန်သင်ချက်များမှ
ဖြစ်ပေါ်လာခြင်းဖြစ်သည်။ ဥပမာတစ်ခုမှာ တရားဟောင်ကို အလေးထားသည့် အယူဝါဒကြောင့်
အဲဘီယုန်ဝါဒ (Ebionism) ဟုခေါ်သော
အုပ်စုဖြစ်သည်။ ထိုအုပ်စု၏ ကိုယ်ပိုင်စာများ မတည်တံ့ခဲ့သဖြင့် ကျွန်ုပ်တို့၏
အဲဘီယုန်အုပ်စုနှင့်ပတ်သက်သော အသိပညာမှာ ကန့်သတ်ချက်ရှိပြီး၊ အများစုမှာ သူတို့၏
ရန်သူများ၏ အစီရင်ခံစာများမှသာ ရရှိခဲ့သည်။
Some of these demands arose from heretical movements developing among the
churches. An example was Ebionism, so-called because of its teachings with
respect to the law. Our understanding of this early group is limited by the
fact that their own writings have not survived, and most of our information
about them is derived from their enemies’ reports.
အဲဘီယုန်တို့သည်
ခရစ်တော်၏ တာဝန်မှာ လူသားမျိုးနွယ်ကို ကယ်တင်ရန်ထက် တရားဟောင်ကို နာခံရန်
လူသားများကို ခေါ်ဆိုရန်သာ ဖြစ်သည်ဟု မှားယွင်းစွာ ယုံကြည်ခဲ့ကြသည်။ တရားဟောင်သည်
သူတို့၏ ဝိညာဉ်ရေးရာ၏ အဓိကအချက်ဖြစ်သော်လည်း၊ ယဇ်ပူဇော်ခြင်းဆိုင်ရာ
တရားဟောင်ဥပဒေများကို ဘုရားသခင်ပေးသော တရားဟောင်တွင် ပြင်ပမှ ထည့်သွင်းထားခြင်းဟု
ယူဆ၍ ဓမ္မဟောင်ကျမ်း၏ အချို့အပိုင်းများကို ငြင်းပယ်ခဲ့ကြသည်။ သို့သော် ယေရှုခရစ်၏
တရားဟောင်ကို ပြည့်စုံစေခြင်းဟူသော နားလည်မှုမှာ ကျမ်းစာသစ်သွန်သင်ချက်နှင့်
ကိုက်ညီသည်။ ခရစ်တော်က “ငါသည် တရားဟောင်ကို ဖျက်ဆီးရန်မဟုတ်၊ ပြည့်စုံစေရန်လာသည်”
ဟု အခိုင်အမာဆိုခဲ့ခြင်းကို သူတို့က တရားဟောင်၏ ချည်နှောင်မှုသဘောကို
အဆုံးသတ်ခြင်းဖြင့် ပြည့်စုံစေသည်ဟု မဆိုလိုဘဲ၊ လူတိုင်းလိုက်နာသင့်သော စံနမူနာကို
ထူထောင်ခြင်းဖြင့် ပြည့်စုံစေသည်ဟု နားလည်ခဲ့ကြသည်။
The Ebionites mistakenly believed that the mission of Christ was not so
much to save humanity as to call humans to obedience of the law. Although the
law was at the core of their spirituality, they considered that the OT laws of
sacrifices were an external addition to the law given by God, hence they
rejected certain parts of the Pentateuch, but their understanding of Jesus’
fulfillment of the law was in harmony with NT teaching. Christ’s assertion that
He came to fulfill the law, they said, did not mean He fulfilled it by
terminating its binding nature, but in setting up an example that all should
follow.
အိုင်ရီနီယပ် (ဘီစီ
၁၃၀–၂၀၀ ခန့်) သည် ခရစ်ယာန်ယုံကြည်ခြင်းကို
အထူးကာကွယ်စောင့်ရှောက်သူတစ်ဦးဖြစ်လာခဲ့ပြီး၊ တရားဟောင်နှင့်ပတ်သက်၍လည်း
ဆွေးနွေးခဲ့သည်။ သူ၏ Against Heresies စာအုပ်တွင် မဿဲခရစ်ဝင် အခန်း ၅ ရှိ ခရစ်တော်၏ တရားဟောင်ဆိုင်ရာ
သွန်သင်ချက်များသည် တရားဟောင်ကို ဆန့်ကျင်ရန်မဟုတ်ဘဲ၊ အဓိပ္ပာယ်ကို တိုးချဲ့၍
အတိုင်းအတာကို ကျယ်ပြန့်စေသည့် ပြည့်စုံစေခြင်းဖြစ်သည်ဟု ရှင်းပြခဲ့သည်။
တရားဟောင်ကို ဘုရားသခင်ကို ကျိုးနွံရန်၊ ဆိုးယုတ်သောအမှုများမှ ရှောင်ကြဉ်ရန်နှင့်
ထိုအမှုများကို ပြုလုပ်လိုသော သဘောထားကို ဆီးတားရန် လူသားများ သင်ယူနိုင်ရန်
ပေးထားခြင်းဖြစ်သည်။
Irenaeus (c. 130–200) became one of the most important defenders of
Christian faith, including in his work a discussion of law. In his Against Heresies he explained that
Christ’s teachings about the law in Matthew 5 were not meant to oppose the law,
but to fulfill it in the sense of extending its meaning and expanding its
scope. The law was given to instruct humans that they might learn to serve God,
abstain from evil deeds, and resist the tendency toward performing them.
အလက်ဇန္ဒြီးယားမှ
ကလီမင့် (ဘီစီ ၁၆၀–၂၁၅ ခန့်) သည် ဂရိဒဿနိကဗေဒကို ဘုရားသခင်ပေးသော
ကြိုတင်ပြင်ဆင်မှုဟု ချီးကျူးကာကွယ်ခဲ့ပြီး၊ လူ့စိတ်ကို ယေရှုသွန်သင်သော
အမှန်တရားအပြည့်အဝကို လက်ခံနိုင်ရန် လေ့ကျင့်ပေးသည်ဟု ဆိုသည်။ သူ၏ Stromata
စာအုပ်တွင်
တရားဟောင်ကို ကောင်းသောသိုးထိန်းပေးသော တရားဟောင်ဟု ဆိုသည်။ ထိုတရားဟောင်သည်
အသိပညာဆိုင်ရာ ပညတ်တရားဖြစ်သည်။ ထိုတရားကို နာခံသူများသည် အမှန်တရားကို
မယုံကြည်နိုင် သို့မဟုတ် မသိနိုင်ပါ။ တရားဟောင်သည် ကိုယ်ကျင့်တရားကို
လေ့ကျင့်ပေးပြီး၊ ပြုရမည့်အရာများကို ညွှန်ကြားကာ အပြစ်မှ တားမြစ်သည်။ ပညတ်တော်များကို
စောင့်ထိန်းခြင်းသည် လူသားမျိုးနွယ်တစ်ခုလုံးအတွက် လုံခြုံသောဘဝကို ရရှိစေသည်။
ဘုရားသခင်၏ တရားဟောင်သည် ကိုယ်ကျင့်တရားအားလုံး၏ ရင်းမြစ်ဖြစ်ပြီး ဂရိလူမျိုးများ၏
ဥပဒေများကို ဆွဲယူခဲ့ရာ ရင်းမြစ်ဖြစ်သည်။
Clement of Alexandria (c. 160–215) championed the defense of Greek
philosophy as God-given preparatory instruction by which the human mind is
trained to receive the full truth as Jesus taught it. Clement’s work, Stromata, maintains that the law was
given by the Good Shepherd, whose law is the precept of knowledge. Those who
obey that law cannot disbelieve or be ignorant of the truth. The law trains us
to piety, prescribes what is to be done, and restrains from sin. Observance of
the commandments attains a secure life for the entire human race because the
law of God is the fountain of all ethics and the source from which the Greeks
had drawn their laws.
အလက်ဇန္ဒြီးယားဓမ္မသစ်ကျောင်းမှ
အိုရီဂျင် (ဘီစီ ၁၈၅–၂၅၄ ခန့်) သည် On First Principles အပါအဝင် ဓမ္မသစ်ဆိုင်ရာ စာအုပ်များစွာ
ရေးသားခဲ့သည်။ ထိုစာအုပ်တွင် သမ္မာကျမ်းစာ၏ စစ်မှန်သောအဓိပ္ပာယ်သည် စာသားအတိုင်း (literal
or physical) တွင်
မဟုတ်ဘဲ၊ ဝိညာဉ်နှင့် စိတ်ဝိညာဉ်မှ ဆွဲထုတ်နိုင်သော ကိုယ်ကျင့်တရားဆိုင်ရာ၊
စိတ်ဝိညာဉ်ဆိုင်ရာ (moral and psychical) အဓိပ္ပာယ်တွင် ရှိသည်ဟု ရှင်းပြသည်။ ထိုထူးခြားသော
အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုနည်းအရ ဓမ္မဟောင်း၊ ကျမ်းစာသစ်ဖြစ်ရပ်များကို သမိုင်းအဖြစ်သက်သက်
မမြင်ရဘဲ “တရားဟောင်နှင့် ပညတ်တော်များသည်ပင်လျှင် အကြောင်းပြချက်နှင့်
အပြည့်အဝကိုက်ညီသည်ဟု မဆိုနိုင်ပါ” (၄.၁.၁၆)။ အိုရီဂျင်အတွက် တရားဝတ်ကျမ်းတွင်
ဖော်ပြထားသော “ဒုတိယတရား” သည် ခရစ်တော်၏ ပထမနှင့် ဒုတိယအကြိမ် ကြွလာခြင်းကို
ရည်ညွှန်းသော နှိုင်းယှဉ်ချက် (allegory) ဖြစ်သည်။ ထိုသို့ နှိုင်းယှဉ်ချက်ဖြင့် တရားဟောင်ကို
နားလည်ခြင်းသည် ခရစ်ယာန်ဘဝနှင့် ကိုယ်ကျင့်တရားအတွက် တရား၏အရေးကြီးမှုကို
ဖယ်ရှားပစ်ပြီး၊ သမ္မာကျမ်းစာသွန်သင်ချက်နှင့် ကင်းကွာသော တွေးခေါ်ပုံကို
ခရစ်ယာန်ဓမ္မသစ်ထဲသို့ သွင်းယူလာခဲ့သည်။
Origen (c. 185–254), also of the Alexandrian theological school, produced
several theological works, including On
First Principles. There he explained his allegorizing spiritual
interpretation of the Bible. For him the true sense of the Bible often is not
apparent in what the text says, which he designates as literal or physical, but
rather in what the spirit and soul can draw from the text, namely the moral and
psychical sense, which discovers the hidden intellectual or spiritual sense of
the Scriptures. Following this unusual hermeneutic, the OT and NT events are
not to be seen as pure history, “nor even do the law and the commandments
wholly convey what is agreeable to reason” (4. 1. 16). For Origen the law
reported in Deuteronomy as a “second law” takes the form of an allegory
relating to the first and second comings of Christ. Such an allegorical
understanding of the law eliminates its importance for Christian living and
behavior and introduces into Christian theology a way of thinking that is
foreign to biblical teaching.
ဩဂုစ်တင် (ဘီစီ
၃၅၄–၄၃၀) ကို အစောပိုင်းဘုရားကျောင်းဖခင်များ၏ နောက်ဆုံးပုဂ္ဂိုလ်နှင့်
အလယ်ခေတ်ဓမ္မသစ်၏ ရှေ့ပြေးဟု ယူဆကြသည်။ ဗြိတိသျှဘုန်းကြီး ပီလေဂျီယပ်၏
အယူအဆများကို ရင်ဆိုင်ရသောအခါ ဩဂုစ်တင်သည် ပီလေဂျီယဝါဒီများ၏ သွန်သင်ချက်များကို
အကျဉ်းချုပ်ခဲ့ရာ၊ ထိုအထဲတွင် တရားဟောင်နှင့်ပတ်သက်သော အယူတစ်ခုလည်း ပါဝင်သည်။
ပီလေဂျီယပ်က ဧဝံဂေလိတရားနှင့်အတူ တရားဟောင်သည် ဘုရားသခင်၏နိုင်ငံတော်သို့
ပံ့ပိုးပေးသည်ဟု သွန်သင်ခဲ့သည်။ ဘုရားသခင်၏ကျေးဇူးတော်အားဖြင့် လူတိုင်းသည်
တရားဟောင်ကို နာခံရန် သို့မဟုတ် မနာခံရန် လွတ်လပ်မှုရှိသည်။ ထို့ပြင်
တရားဟောင်ကိုယ်တိုင်က ကျေးဇူးတော်၏ နည်းလမ်းတစ်ခုဖြစ်သည်။
အခြားပီလေဂျီယဆန့်ကျင်ရေး စာတမ်းတစ်ခုဖြစ်သော Against Two Letters of the
Pelagians တွင်
ဩဂုစ်တင်သည် ကျေးဇူးတော်သည် လူသားများထံ သုံးဆင့်ဖြင့် ရောက်ရှိလာသည်ဟူသော
ပီလေဂျီယဝါဒီများ၏ အယူကို ဝေဖန်ခဲ့သည်။ ပထမဆင့်မှာ သဘာဝဖန်ဆင်းခြင်း၊ ဒုတိယဆင့်မှာ
တရားဟောင်၊ တတိယဆင့်မှာ ခရစ်တော်ဖြစ်သည်။ ဩဂုစ်တင်က တရားဟောင်သည် ကျေးဇူးတော်ကို
ပေးသည်မဟုတ်ဟု ငြင်းဆိုခဲ့ပြီး၊ ကျေးဇူးတော်သည် လူသားများကို တရားဟောင်၏
လိုက်နာသူများဖြစ်စေရန် ပေးထားခြင်းဖြစ်သော်လည်း၊ ကယ်တင်ခြင်းသည် ခရစ်တော်၏
အသွေးတော်အားဖြင့်သာ ရရှိသည်ဟု ဆိုခဲ့သည်။
Augustine (354–430) is seen as the last of the Early Fathers and
forerunner of medieval theology. When confronted with the ideas of Pelagius, a
British monk, Augustine summarized Orthe Pelagian teachings, one of which dealt
with the law. Augustine reports that Pelagius taught that, along with the
gospel, the law contributed to the kingdom. Freedom to obey or disobey the law
has been given each human by the grace of God. Moreover, the law itself is a
means of grace. In another anti-Pelagian treatise, Against Two Letters of the Pelagians, Augustine criticized the
Pelagians for holding that grace has appeared to mankind in three stages,
originally by natural creation, then by the law, and finally in Christ.
Augustine denied that the law conveyed grace, arguing that grace was given to
make human beings doers of the law, but salvation comes only by the blood of
Christ.
ခ. အလယ်ခေတ်လမ်းကြောင်းများ
ဩဂုစ်တင်ဓမ္မသစ်သည်
အလယ်ခေတ်တစ်လျှောက် ဘုရားကျောင်းကို လွှမ်းမိုးခဲ့သော်လည်း၊
အထက်အလယ်ခေတ်နှောင်းပိုင်းတွင် သောမတ်စ် အကွီးနပ်စ် (၁၂၂၄–၁၂၇၄) ၏ စာများက
ခရစ်ယာန်ဓမ္မသစ်ကို ဦးတည်ချက်အသစ်များသို့ ပို့ဆောင်ခဲ့သည်။ သူ၏ Treatise
on the Law တွင်
ထာဝရတရား (eternal law) သည်
သဘာဝတရား (natural law) အပါအဝင်
တရားတိုင်း၏ အဓိကအချက်ဖြစ်ပြီး၊ ထိုမှ လူသားတိုင်းတွင် ရှိသင့်သော
ကိုယ်ကျင့်တရားကို ဖြစ်ပေါ်စေသည်ဟု တင်ပြခဲ့သည်။ သို့သော် သဘာဝတရားသည်
မပြည့်စုံသောကြောင့် ဘုရားသခင်၏ တရား၊ အထူးသဖြင့် ဆယ်ပညတ်တော်ဖြင့်
ပြည့်စုံစေရမည်။ ထိုဆယ်ပညတ်တော်တွင် ဘုရားသခင်က ရှင်းလင်းပြတ်သားသော
ဘဝနေထိုင်ပုံကို ပေးထားသည်။ သောမတ်စ်အဆိုအရ ဧဝံဂေလိတရားသည် ဘုရားသခင်၏ တရား၏
အမြင့်ဆုံးအဆင့်ဖြစ်ပြီး၊ ဘုရားသခင်၏ ပညတ်တော်များသည် ချစ်ခြင်းမေတ္တာဖြစ်ပြီး
ပိုမိုကျယ်ပြန့်သော “ပြည့်စုံမှုဆိုင်ရာ အကြံဉာဏ်များ” (counsels of
perfection) ပါဝင်သည်။
ထိုအကြံဉာဏ်များသည် ဆယ်ပညတ်တော်ကဲ့သို့ ချည်နှောင်ချက်အဆင့်မဟုတ်သော်လည်း၊
ပိုမိုပြည့်စုံမှုကို ရှာဖွေသူများအတွက် ထာဝရပျော်ရွှင်မှုကို ရရှိရန် လွယ်ကူစေရန်
ရည်ရွယ်သည်။
B. Medieval Trends
Augustinian theology dominated the church in the Medieval period, however
toward the close of the High Middle Ages the writings of Thomas Aquinas
(1224–1274) moved Christian theology in new directions. His Treatise on the Law developed the idea
that eternal law lies at the core of every law, including the natural law from
which springs a universal morality. Yet natural law is incomplete, therefore
must be perfected by divine law, specifically the Ten Commandments. In them God
gave an explicit, detailed way of life. According to Thomas the gospel law is
the high point of the divine law, for God’s commandments are loving and include
broader “counsels of perfection.” These counsels do not share the level of
obligation characterizing the Ten Commandments, but their purpose is to render
easier the gaining of eternal happiness for those seeking greater perfection.
ဂ. ဘာသာရေးပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးခေတ်
ပြုပြင်ပြောင်းလဲသူများသည်
သမ္မာကျမ်းစာမှ ဧဝံဂေလိတရားကို အသစ်ပြန်လည်စစ်ဆေးခဲ့ကြသော်လည်း၊
တရားဟောင်နှင့်ပတ်သက်သော ဆွေးနွေးချက်များတွင် အလယ်ခေတ်၏ လူသားဗေဒဆိုင်ရာ
ရှင်းလင်းချက်များကို ဆက်လက်ထိန်းသိမ်းခဲ့ကြသည်။ ဘုရားသခင်၏ အလိုတော်ကို
တရားဟောင်ဟု လက်ခံသော်လည်း၊ မာတင်လူသာ (၁၄၈၃–၁၅၄၆) က ဘုရားသခင်၏
အလိုတော်အများစုကို မိသားစုနှင့် နိုင်ငံတို့ကဲ့သို့
အရပ်ဘက်အဖွဲ့အစည်းများမှတစ်ဆင့် နားလည်လာရသော သဘာဝတရားဟောင်မှ သိရှိနိုင်သည်ဟု
ဆိုသည်။ ထို့နောက်မှ တရားဟောင်၏ ဓမ္မသစ်ဆိုင်ရာ လုပ်ဆောင်ချက်များ ရှိလာသည်။
လူသာအတွက် တရားဟောင်၏ လုပ်ဆောင်ချက်မှာ လူသားဘက်တွင် လူသားမျိုးနွယ်ကို
အပြစ်တင်ခြင်း၊ ဘုရားသခင်ဘက်တွင် ဒေါသတော်ကို နိုးကြားစေခြင်းဖြစ်သည်။
C. The Reformation
The Reformers introduced a new examination of the gospel from the
Scriptures; however, treatment of the law retained much of the clear
anthropological approach characteristic of the Middle Ages. While accepting the
law as the expression of God’s will, Martin Luther (1483–1546) held that much
of God’s will is perceived through the natural law that comes to our
understanding through civil institutions such as the family and state.
Following this comes the theological function of the law. For Luther the function
of the law is, on the human side, a condemnation of humanity, and on God’s
side, the awakening of His wrath.
လူသာသည်
တရားဟောင်နှင့် ဧဝံဂေလိတရားကြားတွင် ပြင်းထန်သော ကွဲပြားမှုကို တွေ့မြင်ခဲ့သည်။
ထိုကွဲပြားမှုသည် တရားဟောင်သည် အပြစ်သားများကို ဘုရားသခင်၏ “မဟုတ်” ဟူသော
အဖြေဖြစ်ပြီး၊ ဧဝံဂေလိတရားသည် နောင်တရသူများကို “ဟုတ်” ဟူသော အဖြေဖြစ်သည်ဟု
ရိုးရှင်းစွာ နားလည်ခြင်းထက် ကျော်လွန်သည်။ ဤတရားဟောင်နှင့် ဧဝံဂေလိတရား၏
ဆီလျော်မှုဆိုင်ရာ ဆက်နွယ်မှုမှ လူသာသည် ဖြောင့်မတ်ခြင်း၊
ကြိုတင်ရွေးချယ်ခြင်းနှင့် ကိုယ်ကျင့်တရားဆိုင်ရာ ဓမ္မသစ်တစ်ခုလုံးကို
တည်ဆောက်ခဲ့သည်။ သို့သော် သူသည် တရားဟောင်ကို ငြင်းပယ်သည်ဟု မဆိုလိုပါ။
သူ့အမြင်တွင် တရားဟောင်သည် ဖြောင့်မတ်ခြင်းရရှိပြီးသား သေးငယ်သေးသော အပြစ်သားကို
ဆက်လက်ထိန်းချုပ်ပြီး သူ၏ အလွန်ဆိုးရွားသော အခြေအနေကို အသိအမှတ်ပြုစေသည်။
ကျေးဇူးတော်က အဖြေပေးသည်။
Luther saw a compelling contrast between the law and the gospel. The
contrast lies beyond one’s simple understanding that the law is God’s “No” to
sinful humans while the gospel is His “Yes” to repentant sinners. But from this
dialectic relationship between law and gospel Luther developed his entire
theology of justification, predestination, and ethics. This is not to say that
he rejected the law, for in his eyes the law keeps the justified sinner, still
as sinner, and leads him to acknowledge his desperate plight. Grace provides
the answer.
သူ၏ Commentary
on Galatians တွင်
လူသာက ခရစ်ယာန်အတွက် ဓမ္မသစ်ပွဲတော်ဆိုင်ရာရော ကိုယ်ကျင့်တရားဆိုင်ရာပါ
တရားဟောင်တစ်ခုလုံး “လုံးဝဖျက်သိမ်းခံရ” ပြီးဖြစ်သည်ဟု အခိုင်အမာဆိုခဲ့သည်။
ခရစ်ယာန်သည် တရားဟောင်မှ သေပြီးသားဖြစ်သည်။ သို့သော် နောက်ထပ်ရှုထောင့်တစ်ခုမှ
တရားဟောင်သည် ဆက်လက်တည်ရှိပြီး ကိုယ်ခန္ဓာသည် တရားဟောင်ကို လိုက်နာရမည်။ လူသာ၏
အဓိကအကြောင်းအရာတစ်ခုမှာ ခရစ်ယာန်လွတ်လပ်ခွင့်ဖြစ်သည်။ ခရစ်ယာန်များသည်
နှလုံးသားအတွင်း တရားဟောင်မှ လွတ်မြောက်သော်လည်း၊ ကိုယ်ခန္ဓာတွင်မူ
လွတ်မြောက်ခြင်းမရှိဘဲ တရားဟောင်ကို စွမ်းအားရှိစွာ လိုက်နာရမည်။
In his Commentary on Galatians
Luther affirmed that the whole law, ceremonial and moral, is “utterly abrogate”
for the Christian, who is dead to the law. However, from another perspective
the law remains, and the flesh must be subject to the law. A major theme of
Luther’s was Christian freedom. Christians are free from the law in the
conscience but not so in the flesh, where it should be truly empowered.
လူသာသွန်သင်ချက်အရ
တရားဟောင်သည် ဖြောင့်မတ်ခြင်းမရှိသေးသူများအတွက်ရော ခရစ်ယာန်များအတွက်ပါ
ရည်ရွယ်ချက်ရှိသည်။ အပြစ်သားများကို ကန့်သတ်ထားပြီး သူတို့၏ ဆိုးယုတ်မှုကို
ကန့်သတ်သည်။ ခရစ်ယာန်များလည်း ထိုမှ အကျိုးရရှိသည်။ အကြောင်းမှာ မည်သူမျှ
သဘာဝအတိုင်း ကိုယ်ကျင့်တရားရှိသူ မဟုတ်ပါ။ ထို့ပြင် တရားဟောင်သည် အပြစ်ကို
မည်သို့သိရှိရမည်၊ ဆိုးယုတ်မှုကို မည်သို့ခုခံရမည်ကို သွန်သင်ပေးပြီး
ခရစ်ယာန်ဘဝအတွက် အရေးကြီးသည်။
The law, as Luther taught it, has a purpose for the unrighteous, as well
as for Christians. It places sinners under restraints, limiting their evil
actions. And Christians profit from this as well since no person is pious by
nature. Furthermore, the law teaches how to recognize sin and how to resist
evil, both of which are crucial to Christian life.
ဘာသာရေးပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးခေတ်တွင်
အခြားသော တွေးခေါ်မှုလမ်းကြောင်းများလည်း ထင်ရှားခဲ့သည်။ အူလ်ရစ်ဇ်ဝင်ဂလီ
(၁၄၈၄–၁၅၃၁) ကို လူမှုဆိုင်ရာ အမြင်များကြောင့် မှတ်မိကြပြီး၊ ဂျွန်ကယ်ဗင်
(၁၅၀၉–၁၅၆၄) ကို ယနေ့ဧဝံဂေလိကယ်လှုပ်ရှားမှု၏ ထူထောင်သူအဖြစ် မှတ်မိကြသည်။
Other streams of thought were prominent in the Reformation. Ulrich Zwingli
(1484–1531) is
remembered for his somewhat social views, and John Calvin (1509–1564) as
the outstanding pioneer in today’s evangelical movement.
ဇ်ဝင်ဂလီသည်
တရားဟောင်ကို “ဘုရားသခင်၏ အလိုတော်၏ ထင်ရှားမှုသာဖြစ်ပြီး၊ ဘုရားသခင်၏
အလိုတော်နှင့်အတူ ထာဝရတည်တံ့သည်” ဟု မြင်သည်။ ဘုရားသခင်၏ တရားဟောင်က
လူသားမျိုးနွယ်တစ်ခုလုံးကို သေခြင်းနှင့် အပြစ်ထိုက်စေခဲ့သည်။ သို့သော်
ခရစ်တော်ကို ယုံကြည်သူများကို တရားဟောင်ဖြင့် “အပြစ်ဒဏ်ပေးနိုင်ခြင်းမရှိ”။
ထို့ကြောင့် ယုံကြည်သူသည် တရားဟောင်မှ သေပြီး ခရစ်တော်ထဲတွင် အသက်ရှင်သောကြောင့်
တရားဟောင်ကို မလိုအပ်တော့ပေ။ “ဘုရားသခင်နှစ်သက်တော်မူသမျှကို သူလည်း နှစ်သက်” သည်။
ထို့ပြင် ခရစ်ယာန်များသည် ဝတ်ပြုကိုးကွယ်မှုပုံစံဆိုင်ရာ ဥပဒေများမှ လွတ်မြောက်သည်။
ယေရှုခရစ်က တရားဟောင်ကို ပြည့်စုံစေပြီးသားဖြစ်သောကြောင့် တရားဟောင်သည်
“မည်သူ့ကိုမျှ အပြစ်ဒဏ်ပေးနိုင်ခြင်းမရှိ”။ ကယ်တင်ခြင်းရရှိသည့်အခါ ယုံကြည်သူသည်
“လွတ်မြောက်ပြီး ဘုရားသခင်၏ သားသမီးဖြစ်လာ” သဖြင့် တရားဟောင်ကို
ကြောက်ရွံ့ခြင်းနှင့် သေခြင်းကို ကြောက်ရွံ့ခြင်း အားလုံး ပျောက်ကွယ်သွားသည်။
Zwingli saw the law as “nothing but a manifestation of the will of God,
and like God’s will, eternal.” God’s law made all humanity guilty of death, but
those who trust in Christ “cannot be damned by the law.” Therefore the
believer, dead to the law and living in Christ, no longer needs a law, for
“whatever pleases God pleases him also.” At the same time Christians are free
from laws governing forms of worship. Because Jesus has fulfilled it, the law
“can no longer condemn anyone.” At conversion the believer was “set free and
made a child of God,” all fear of the law and of death being abolished.
ကယ်ဗင်သည်
တရားဟောင်ကို နှစ်မျိုးဖြင့် ဆွေးနွေးခဲ့သည်။ လူ့နှလုံးသားထဲတွင် ရေးထားသော
သဘာဝတရားဟောင်နှင့် ရေးမှတ်ထားသော တရားဟောင်ဖြစ်သည်။ ရေးမှတ်ထားသော တရားဟောင်သည်
ပြည့်စုံသော တရားမျှတမှုနှင့် ပြည့်စုံသော ဘဝကို သွန်သင်ပေးသည်။ ၎င်းသည်
ကျွန်ုပ်တို့၏ အပြစ်များကို မြင်နိုင်သော မှန်တစ်ချပ်ဖြစ်ပြီး၊ ဘုရားသခင်၏
အလိုတော်ကို ဖော်ပြပြီး ကျွန်ုပ်တို့သည် ထိုအလိုတော်ကို မပြည့်စုံကြောင်း ပြသည်။
တရားဟောင်ကို လိုက်နာခြင်းဖြင့် ကယ်တင်ခြင်းမရရှိနိုင်ပါ။ ကိုယ်ပိုင်အမှုဖြင့်
ဖြောင့်မတ်ခြင်း မရှိပါ။ အပြစလွှတ်ခြင်းအားဖြင့်သာ ကယ်တင်ခြင်းရရှိသည်။ သို့သော်
တရားဟောင်တွင် လုပ်ဆောင်ချက်များစွာ ရှိသည်။ ၎င်းသည် အပြစ်သားများကို စွပ်စွဲသည်၊
ယုံကြည်သူများကို ဆုံးမသည်၊ လူ့အပြစ်ကို ဖော်ထုတ်သည်၊ ကျေးဇူးတော်သို့
ပို့ဆောင်သည်၊ ခရစ်တော်သို့ ပို့ဆောင်သည်၊ လူမှားသူများမှ အသိုင်းအဝိုင်းကို
ကာကွယ်သည်၊ ဘုရားသခင်၏ ဖြောင့်မတ်ခြင်းကို ပြသည်၊ ဘုရားသခင်သည် လူသားအားလုံး၏
ခမည်းတော်ဖြစ်ကြောင်း သွန်သင်သည်၊ ယုံကြည်သူများကို ကောင်းမှုပြုရန်
တွန်းအားပေးသည်။ ထို့ကြောင့် တရားဟောင်သည် (၁) ဘုရားသခင်၏ ဖြောင့်မတ်ခြင်းကို
ညွှန်ပြပြီး လူသားအားလုံးကို မတရားမှုနှင့် အပြစ်ရှိကြောင်း သက်သေပြသည်၊ (၂)
လူ့မာနကို ဖျက်ဆီးပြီး ဘုရားသခင်၏ ကျေးဇူးတော်ကိုသာ လက်ခံစေပြီး
ထိုကျေးဇူးတော်ကိုသာ ယုံကြည်စေသည်၊ (၃) အပြစ်အတွက် ဘုရားသခင်၏ အပြစ်ဒဏ်ဖြစ်သော
သေခြင်းကို ကြေညာသည်။ တစ်နည်းအားဖြင့် တရားဟောင်သည် ခရစ်ယာန်များအတွက်
အသုံးဝင်ပြီး၊ ဘုရားသခင်နှစ်သက်တော်မူသော အရာများနှင့် ဘုရားသခင်ရှေ့တွင်
ဖြောင့်မတ်နိုင်ပုံကို သတိပေးသည်။
Calvin addressed the law from two directions: a natural law written in the
human conscience and the written law. The written law gives instruction
regarding perfect justice and the perfect life. It is a mirror in which we see
our sins, for it reveals God’s will and shows that we do not fulfill His
ideals. Salvation does not come by the fulfillment of the law because there is
no justice in our own work. It comes through remission of sins. At the same
time the law has several functions: it accuses sinners, admonishes believers,
discloses human sinfulness, leads to grace, leads to Christ, protects the
community from unjust individuals, shows God’s righteousness, teaches that God
is the Father of all humans, and urges believers to well-doing. Therefore the
law is important in that it (1) points to God’s justice, convincing all of
injustice and sin, (2) destroys human arrogance so persons will accept God’s
mercy and have confidence only in His grace, (3) declares God’s punishment for
sin, which is death. Overall, the law is profitable for Christians, for it
reminds them of those things that are acceptable to God and how to be righteous
before the Lord.
ဘာသာရေးပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးခေတ်ကို
ပြန်လည်သုံးသပ်သည့်အခါ အဓိကပြုပြင်ပြောင်းလဲသူများက ငြင်းပယ်ခဲ့သော်လည်း
နောက်ပိုင်းတွင် ကျယ်ပြန့်စွာ လွှမ်းမိုးမှုရရှိခဲ့သော
အစွန်းရောက်ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးလှုပ်ရှားမှု (Radical Reformation) ကို မှတ်သားရမည်။
ထိုလှုပ်ရှားမှု၏ ခေါင်းဆောင်တစ်ဦးမှာ ဆွစ်ဇာလန်ပြုပြင်ပြောင်းလဲသူ
ကွန်ရက်ဂရေဘယ်လ် ဖြစ်ပြီး၊ လူသာဝါဒီပြုပြင်မှုသည် မလုံလောက်ဟု ဝေဖန်ခဲ့သည်။
သူ့အတွက် အဓိကထားရမည်မှာ ကျောက်ပြားပေါ်တွင်မဟုတ်၊ နှလုံးသားပြားပေါ်တွင်
ရေးထွင်းထားသော တရားဟောင်ဖြစ်သည်။ အစွန်းရောက်ပြုပြင်ပြောင်းလဲသူများတွင်
အထူးထူးခြားဆုံးဖြစ်သော ဘယ်လ်သာဇာ ဟပ်မိုင်ယာ က တရားဟောင်၏ “ခွဲခြားနိုင်သော
ရည်ရွယ်ချက်များ” ဟူ၍ ကိုယ်ခန္ဓာကို ပျက်စီးခြင်းအန္တရာယ်ဖြင့် ခြိမ်းခြောက်ခြင်း၊
အပြစ်ကို ဆန့်ကျင်ရန် အကူအညီနှင့် သက်သေ၊ ကိုယ်ကျင့်တရားလမ်းကြောင်းကို
သွန်သင်ပေးခြင်း ဟူ၍ ဖော်ပြခဲ့သည်။
Any review of the Reformation must note a movement called the Radical
Reformation, its leaders called the Radical Reformers. They represented a wing
of the Reformation rejected by the major Reformers, but whose influence
eventually became widespread. One of the leaders in this movement was Konrad
Grebel, a Swiss Reformer critical of what he felt was an inadequate Lutheran
reform. For him, emphasis should rest on the importance of the law engraved not
on stone tablets, but on the tables of the heart. Balthasar Hubmaier, perhaps
the most able of the Radical Reformers, cited what he called “distinguishable
purposes” of the law, a threat of doom to the flesh, an aid and testimony
against sin, and teacher of the path of piety.
ဃ. ခေတ်သစ်ကာလ
၁၈ ရာစုမှ ၂၀ ရာစုအထိ
တရားဟောင်အယူဝါဒအပါအဝင် အယူဝါဒအားလုံးသည် အစဉ်အလာနှင့် သံသယ၊ ခံယူချက်နှင့်
ဆွေမျိုးစွန်ဝါဒ (dogma and relativism) ကြားတွင် တင်းမာမှုအောက်တွင် ဖွံ့ဖြိုးခဲ့သည်။ ဘာသာရေးသည်
အစဉ်အလာမှ ဖွံ့ဖြိုးလာသော ပုံစံများကို ဆက်လက်ထိန်းသိမ်းခဲ့သော်လည်း၊ အထူးသဖြင့်
ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးခေတ်၏ ဆက်ခံသူများတွင် စိတ်မသက်သာမှုများ ရှိခဲ့သည်။ ရလဒ်မှာ
ကျယ်ပြန့်စွာ သဘောထားကွဲလွဲမှုများ ဖြစ်ပေါ်လာခြင်းဖြစ်သည်။ ဂျွန်ဘန်ယန်
(၁၆၂၈–၁၆၈၈) သည် အစွန်းရောက်ပြုပြင်ပြောင်းလဲသူများနှင့် ကယ်ဗင်ဝါဒီများ၏
ပါရီတန်ဆက်ခံသူဖြစ်ပြီး တရားဟောင်နှင့် ကျေးဇူးတော်ကို ပေါင်းစည်းရန်
ငြင်းခုံခဲ့သည်။ နောက်ပိုင်းတွင် ဝက်စ်လီယန်များက လက်တွေ့ခရစ်ယာန်ဘဝတွင်
ထိုနှစ်ခုကို အလွန်နီးကပ်စွာ ချိတ်ဆက်ရန် ထောက်ခံခဲ့ကြသည်။
D. The Modern Period
All doctrines, including the doctrine of the law, developed from the
eighteenth to twentieth centuries under a tension between tradition and doubt,
dogma and relativism. Religion retained the forms developed by tradition, but
with a sense of restless dissatisfaction, particularly among the heirs of the
Reformation. The result presents a picture of widespread disunity. John Bunyan
(1628–1688), Puritan heir to the Radical Reformers and Calvinists, argued for
an integration of law and grace. Later the Wesleyans advocated the closest
connection between them in practical Christian life.
တည်ကြည်သော
လူသာဝါဒီများသည် တရားဟောင်နှင့် ကျေးဇူးတော်ကို ပြင်းထန်စွာ ခွဲခြားဆက်ဆံရန်
ဆက်လက်သွန်သင်ခဲ့ကြပြီး၊ ထိုရှုထောင့်မှ သူတို့၏ ဘုရားကျောင်းအတွင်း
ပီယက်စ်ဝါဒီများကို ဧဝံဂေလိတရားနှင့် တရားဟောင်ကို ရောထွေးသည်ဟု စွပ်စွဲခဲ့ကြသည်။
ပီယက်စ်ဝါဒီများက ကျေးဇူးတော်အယူဝါဒထဲတွင် ဘုရားသခင်၏ တရားဟောင်နှင့် လိုက်ဖက်စွာ
နေထိုင်ရမည်ဟူသော တာဝန်တစ်ခု ပါဝင်သည်ဟု တုံ့ပြန်ခဲ့ကြသည်။ ထို့ကြောင့်
တစ်ခုနှင့်တစ်ခု ဆန့်ကျင်ဘက်အဖြစ် မထားသင့်ပါ။
Orthodox Lutherans continued to teach sharp disjunction between law and
grace. From this perspective they accused the Pietist wing of their church of
confusing gospel with law. In response, Pietists insisted that within the
doctrine of grace stands an imperative that we live in harmony with the law of
God. Therefore there should be no setting one against the other as paradox.
၁၉ ရာစုတွင်
သတ္တမနေ့အာဒ်ဗင်းတစ်ချာ့ခ်ျ (Seventh-day Adventist Church) တည်ထောင်ခြင်းသည်
သမ္မာတမှတ်တရားအပြည့်အစုံ၊ ဓမ္မဟောင်းကျမ်းနှင့် ဓမ္မသစ်ကျမ်းပါဝင်သော တရားဥပဒေကို
ခရစ်ယာန်ဆွေးနွေးပွဲများတွင် လတ်ဆတ်သောအမြင်သစ်တစ်ခုကို မိတ်ဆက်ပေးခဲ့သည်။
အစောပိုင်းအာဒ်ဗင်းတစ်များသည် တရားဥပဒေနှင့် ဧဝံဂေလိတရားကို
ပေါင်းစပ်ညှိနှိုင်းခြင်း သို့မဟုတ် နာခံခြင်းကို ကောင်းမှုကျင့်မှုအဖြစ်
ရေတွက်ခြင်းဆိုင်ရာ မေးခွန်းကို အနည်းငယ်သာ အာရုံစိုက်ခဲ့ကြသည်။ သူတို့အတွက်
ကယ်တင်ခြင်းသည် ခရစ်တော်၏ယဇ်ပူဇော်ခြင်းအားဖြင့် ဘုရားသခင်ထံမှ ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့်သာ
လက်ဆောင်အဖြစ်ရရှိသော ကယ်တင်ခြင်းဖြစ်သည်။
In the nineteenth century the formation of the Seventh-day Adventist
Church introduced into Christian discussion a fresh look at the law in the full
Bible, OT and NT. Early Adventists gave little attention to integrating law and
gospel, or to the question of obedience counted as good works. For them
salvation was a gift from God through the sacrifice of Christ, by faith alone.
ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးအခြေခံမူဖြစ်သော
sola scriptura (ကျမ်းစာသာလျှင်)
ကို ကာကွယ်ထားသော်လည်း၊ ဘုရားသခင်၏တရားဥပဒေ၊ အထူးသဖြင့် ဆယ်ပညတ်တော်နှင့်အတူ
သတ္တမနေ့ဥပုသ်နေ့တို့ကို နာခံရမည်ဟု ပြင်းထန်စွာ တောင်းဆိုခြင်းကြောင့်
ဝေဖန်သူများထံမှ တရားဥပဒေ၏အခန်းကဏ္ဍနှင့်ပတ်သက်၍ ကျယ်ပြန့်သောတုံ့ပြန်မှုများ
ဖြစ်ပေါ်ခဲ့သည်။ အများအပြားက တရားဥပဒေသည် ခရစ်တော်၏အမှုတော်နှင့်
ယဇ်ပူဇော်ခြင်းတွင် အဆုံးသတ်သွားပြီး ထို့ကြောင့် သတ္တမနေ့ဥပုသ်နေ့သည်
ခရစ်ယာန်ဓမ္မပညာတွင် မပါဝင်တော့ကြောင်း ငြင်းဆိုခဲ့ကြသည်။ အာဒ်ဗင်းတစ်များသည်
ထိုသို့သော တရားမဲ့ဝါဒ (antinomianism) ကို ပြင်းထန်စွာ တုံ့ပြန်ခဲ့ကြပြီး သူတို့၏အဖွဲ့ဝင်ဦးရေမှာ
လျင်မြန်စွာ တိုးပွားလာခဲ့သည်။ သူတို့၏အဓိကသွန်သင်ချက်တစ်ခုမှာ
ဘုရားသခင်၏တရားဥပဒေ၏ ထာဝရတည်တံ့ခြင်း ဖြစ်သည်။
Although defending the Reformation principle of sola scriptura, their vigorous insistence on obedience to the law
of God, specifically the Ten Commandments with its Sabbath mandate, provoked
widespread response from their critics over the role of law. Many argued the
law reached its conclusion in the ministry and sacrifice of Christ, thereby
rendering the Sabbath no longer a part of Christian theology. Adventists
developed powerful responses to such antinomianism, and their numbers grew
rapidly, a key feature of their teaching being the perpetuity of the law of
God.
၁၉
ရာစုနှောင်းပိုင်းတွင် လူမှုဧဝံဂေလိ (social gospel) ၏လွှမ်းမိုးမှုအောက်တွင်၊
၎င်း၏နိုင်ငံရေးဆန်သော ဓမ္မပညာကြောင့် ဘုရားသခင်၏တရားဥပဒေဆွေးနွေးချက့သည်
တိကျသောရည်ရွယ်ချက်ကို ဆုံးရှုံးခဲ့သည်။ အပြစ်ကို ကိုယ်ကျိုးရှာခြင်းနှင့်
ခွဲခြားသတ်မှတ်လာခဲ့သည်။ ဤရှုထောင့်အရ လူသားများသည်
မိမိတို့၏အဆင့်မြင့်ကိုယ်ပိုင်ကို၊ ကောင်းမြတ်သောလူများကို သို့မဟုတ်
တစ်ကမ္ဘာလုံးအတွက်ကောင်းမှုကို ဆန့်ကျင်ဘက်ပြုကျင့်ကြသော်လည်း၊ ဂန္ထဝင်အဓိပ္ပာယ်အရ
ဘုရားသခင်ကို တိုက်ရိုက်ဆန့်ကျင်သည်ဟု မယူဆခဲ့ကြတော့ပါ။ ဤသို့သော လောကီစိတ်ထားများ
ဖွံ့ဖြိုးလာခြင်းနှင့် ၂၀ ရာစုနှောင်းပိုင်းတွင် ရိုးရာပရိုတက်စတင့်ဘာသာ၏
ကျဆင်းလာခြင်းကြောင့်၊ အပြစ်ကို လူမှုမတရားမှု၊ ယေဘုယျလူမှုရောဂါအဖြစ်၊
အကျဉ်းချုပ်အားဖြင့် နိုင်ငံရေး၊ စီးပွားရေး၊ ယဉ်ကျေးမှုနှင့် စိတ်ပညာဆိုင်ရာ
အဓိပ္ပာယ်ဖြင့် ပြန်လည်သတ်မှတ်လာခဲ့သည်။ ဤဖြစ်ပေါ်တိုးတက်မှုများကြောင့်
ဘုရားသခင်၏တရားဥပဒေ၏အခန်းကဏ္ဍအပေါ် စိတ်ဝင်စားမှု လျော့နည်းလာခဲ့ပြီး
ကန့်သတ်ထားသော အသိုင်းအဝိုင်းများသာလျှင် စိတ်ဝင်စားလျက်ရှိသည်။
Under influence of the social gospel late in the nineteenth century, with
its politicized theology, discussion of the law of God lost specific purpose,
sin becoming identified with selfishness. From this perspective humans sin
against their higher self, against good persons, or the universal good, but not
directly against God in the classic sense. With such developing secular
mentality and decline of traditional Protestantism in the late-twentieth
century, sin has often come to be redefined as a state of social injustice, a
generalized social malaise, in brief a redefinition in political, economic,
cultural, and psychological terms. Such developments have led to diminished
interest, beyond limited circles, in the role of the law “of God.
VI. အဲလင် ဂျီ ဝှိုက်၏
မှတ်ချက်များ အဲလင်
ဂျီ ဝှိုက်၏ တရားဥပဒေဆိုင်ရာ သွန်သင်ချက်များနှင့် သတ္တမနေ့အာဒ်ဗင်းတစ်ချာ့ခ်ျ၏
တရားဥပဒေဆိုင်ရာ အယူဝါဒတို့သည် တူညီသည်။ ထို့ကြောင့် ဤလေ့လာမှုတွင် သူမကို
ခွဲ၍မဖော်ပြရပါ။ သို့သော် အဲလင် ဂျီ ဝှိုက်နှင့် အာဒ်ဗင်းတစ်ယုံကြည်ခြင်း၏
ဆက်နွယ်မှုကို ခွဲခြားသိရှိနိုင်ရန်နှင့် ပိုမိုကောင်းမွန်စွာ
နားလည်နိုင်ရန်အတွက်၊ ဤအပိုင်းကို နှစ်ပိုင်းခွဲထားသည်။ တစ်ခုမှာ အဲလင် ဂျီ
ဝှိုက်၏စာများတွင် တရားဥပဒေ၊ နောက်တစ်ခုမှာ သတ္တမနေ့အာဒ်ဗင်းတစ်ချာ့ခ်ျ၏အယူဝါဒတွင်
တရားဥပဒေ ဖြစ်သည်။
VI. Ellen G. White Comments
Ellen G. White’s teachings about the law and the doctrine of the law in
the Seventh-day Adventist Church are identical. Therefore in a study such as
this they must be together. However, for the sake of identifying the
relationship of Ellen G. White with the Adventist faith and to see their
relationship better, this section is divided into two parts: the law in Ellen
G. White’s writings and the law in the doctrine of the Seventh-day Adventist
Church.
A. အဲလင် ဂျီ
ဝှိုက်၏စာများတွင် တရားဥပဒေ အဲလင် ဂျီ ဝှိုက် (၁၈၂၇–၁၉၁၅) သည်
သတ္တမနေ့အာဒ်ဗင်းတစ်ချာ့ခ်ျ၏ တွဲဖက်တည်ထောင်သူတစ်ဦးဖြစ်ပြီး အာဒ်ဗင်းတစ်များက
သူမ၏စာများကို အယူဝါဒနှင့် ယုံကြည်ချက်များ၏ အာဏာပိုင်ရှင်းပြသူအဖြစ်
အသိအမှတ်ပြုကြသည်။ သူမ၏ တရားဥပဒေဆိုင်ရာ စာများမှာ များပြားပြီး ကိုယ်တိုင်အချင်းချင်း
ညီညွတ်ကာ ကျမ်းစာနှင့်လည်း ကိုက်ညီသည်။
A. The Law in Ellen G. White’s Writings
Ellen G. White (1827–1915), a cofounder of the Seventh-day Adventist
Church, is recognized by Adventists as an authoritative exponent of its
doctrines and beliefs. Her writings about the law are abundant and consistent
within themselves and with the Scriptures.
၁၈၄၆ ခုနှစ်တွင်
ဂျိုးဆက်ဘိတ် (Joseph Bates) ကဲ့သို့သော
အခြားအာဒ်ဗင်းတစ်များ၏ လွှမ်းမိုးမှုအောက်တွင် သူမသည် ဧဝံဂေလိတရားနှင့်
ဘုရားသခင်၏တရားဥပဒေ၏ မရှိမဖြစ်ဆက်နွယ်မှုကို စတင်နားလည်လာခဲ့သည်။
ကောင်းကင်ဗိမာန်နှင့်ပတ်သက်သော ရူပါရုံတစ်ခုရရှိပြီးနောက် ဤယုံကြည်ချက်မှာ
ပိုမိုအားကောင်းလာခဲ့ပြီး၊ ထိုရူပါရုံသည် စတုတ္ထပညတ်ကို ထပ်မံအာရုံစိုက်စေခဲ့သည်။
ထိုရူပါရုံနှင့်ပတ်သက်၍ သူမက၊ “တရားဥပဒေကို ချိုးဖောက်ခြင်းကို နှုတ်ကပတ်တော်နှင့်
ဥပမာအားဖြင့် အာရုံစိုက်စေရမည်” ဟု ရေးသားခဲ့သည်။ သူမက
ထပ်လောင်းဖြည့်စွက်ခဲ့သည်မှာ၊ “ဘုရားသခင်၏ပညတ်တော်များနှင့် ယေရှု၏ယုံကြည်ခြင်းကို
ကြေညာသော တတိယခရီးကောင်းကင်စေတမန်သည် ဤသတင်းစကားကို လက်ခံပြီး ကမ္ဘာကို
ဘုရားသခင်၏ပညတ်တော်များနှင့် တရားဥပဒေကို မျက်စိထဲမှ ပန်းသီးကဲ့သို့ ထားရှိရန်
သတိပေးသံကို မြှင့်တင်သော လူမျိုးကို ကိုယ်စားပြုသည်။ ဤသတိပေးချက်ကြောင့်
များစွာသောသူများသည် သခင်ဘုရား၏ဥပုသ်နေ့ကို လက်ခံကျင့်သုံးကြလိမ့်မည်” (LS ၉၆) ဟူ၍ ဖြစ်သည်။
In 1846, under the influence of other Adventists such as Joseph Bates, she
began to understand the necessary connection between the gospel and the law of
God. The conviction came even more strongly after receiving a vision about the
sanctuary in heaven, which also called attention to the fourth commandment. In
relation to that vision she wrote, “Attention must be called to the breach of
the law, by precept and example.” She added, “I was shown that the third angel
proclaiming the commandments of God and the faith of Jesus, represents the
people who receive this message, and raise the voice of warning to the world to
keep the commandments of God and His law as the apple of the eye; and that in
response to this warning, many would embrace the Sabbath of the Lord” (LS 96).
၁၈၅၁ ခုနှစ်တွင်
ထုတ်ဝေသော သူမ၏ပထမဆုံး စာစောင်ငယ်တွင်၊ ၁၈၄၉ ခုနှစ်တွင်ပင်
ဘုရားသခင်၏ပညတ်တော်များနှင့် ယေရှု၏ယုံကြည်ခြင်း—တရားဥပဒေနှင့် ဧဝံဂေလိတရား—ကို
ခွဲထုတ်၍မရကြောင်း နားလည်ခဲ့ပြီးဖြစ်ကြောင်း ဖော်ပြခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် သူမသည်
ဘုရားသခင်၏တရားဥပဒေ၊ ဗိမာန်တရားနှင့် ယေရှု၏ယုံကြည်ခြင်းကို “ယခုအခါအမှန်တရား” ၏
အဓိကအကြောင်းအရာများအဖြစ် တင်ပြခဲ့သည် (EW ၆၃)။
In her first published pamphlet, in 1851, she notes that already in 1849
she had come to understand that God’s commandments and the faith of Jesus—the
law and the gospel—could not be separated. Therefore she presented the law of
God, the sanctuary doctrine, and the faith of Jesus as the “principal subjects”
of the “present truth” (EW 63).
သူမ၏
“ယခုအခါအမှန်တရား” (present truth) ဟူသော
အယူအဆသည် ၁၈၄၄ ခုနှစ်မှ ခရစ်တော်ဒုတိယလာရောက်ခြင်းအထိ နောက်ဆုံးကာလတွင်
ခရစ်ယာန်အားလုံးအတွက် မရှိမဖြစ်လိုအပ်သော အယူဝါဒအစုအဝေးကို ဖော်ပြသည်။
သူမ၏ပထမဆုံးစာများမှစ၍ တရားဥပဒေကို ဤအယူဝါဒအမျိုးအစားတွင် ထည့်သွင်းခဲ့သဖြင့်
တရားဥပဒေနှင့်ပတ်သက်၍ သူမ၏အမြင်ကို ပြောင်းလဲမည်မဟုတ်ကြောင်း မျှော်လင့်နိုင်သည်။
Her concept of “present truth” expresses an overview of the doctrinal body
that must be considered indispensable for all Christians in the time of the
end, that is from 1844 until Christ’s second coming. Because from her first
writings she put the law in this category of doctrine, we can expect that she
would not change her view on the law.
၁၈၈၈ ခုနှစ်
အထွေထွေညီလာခံမတိုင်မီ၊ ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် ဖြောင့်မတ်ခြင်းအယူဝါဒကို
အလေးပေးခဲ့သော အချိန်တွင်၊ အဲလင် ဝှိုက်သည် တရားဥပဒေကို ရှင်းလင်းသောဘာသာစကားဖြင့်
တင်ပြခဲ့သည်။ ၁၈၇၅ ခုနှစ်တွင် သူမက ဘုရားသခင်၏တရားဥပဒေသည် သန့်ရှင်းပြီး
အရေးကြီးကာ ခရစ်တော်ကို ကယ်တင်ရှင်အဖြစ် လက်ခံသူများအတွက် မူလလက်ခံသူများထက်
ပိုမိုမြင့်မြတ်သော ဇာတ်ကောင်ရှိကြောင်း ရေးသားခဲ့သည် (RH ဧပြီ ၂၉၊ ၁၈၇၅)။
Prior to the General Conference session of 1888, where the doctrine of
justification by faith was emphasized, Ellen G. White presented the law in
clear language. In 1875 she wrote that the law of God was sacred, important,
and its character was more exalted for those who accepted Christ as their
Redeemer than for its original recipients (RH Apr. 29, 1875).
၁၈၈၄ ခုနှစ်တွင် သူမက
တရားဥပဒေသည် ဘုရားသခင်ပေးအပ်သော လူသားများအတွက် ပြည့်စုံသောဘဝစည်းမျဉ်းဖြစ်ကြောင်း
ရှင်းပြခဲ့သည်။ ခရစ်တော်၏ကျေးဇူးတော်အားဖြင့် နာခံပါက နာခံသူခရစ်ယာန်သည်
အသက်ရှင်နိုင်မည်။ မနာခံပါက ချိုးဖောက်သူသည် ၎င်း၏တန်ခိုးအားဖြင့် အပြစ်ဒဏ်ခံရမည်
(ST စက်တင်ဘာ
၄၊ ၁၈၈၄)။
In 1884 she explained that the law is a complete rule of life given by God
to humanity. If obeyed, through the merits of Christ, the obedient Christian
shall live. If disobeyed, the transgressor will be condemned by its power (ST
Sept. 4, 1884).
နှစ်နှစ်အကြာ ၁၈၈၆
တွင် သူမက သန့်ရှင်း၍ တရားမျှတပြီး ကောင်းမြတ်သော တရားဥပဒေသည် လူသားဉာဏ်ရှိသမျှကို
အုပ်ချုပ်ရန် ဘုရားသခင်ထံမှ ဆောင်ကြဉ်းလာသော အသိပညာဖြစ်ကြောင်း ပြောကြားခဲ့သည် (ibid.
ဧပြီ ၈၊ ၁၈၈၆)။
ထိုနှစ်နှောင်းပိုင်းတွင် သူမက “တရားဥပဒေတွင် ကယ်တင်နိုင်သောအရည်အသွေး မရှိပါ။
တရားဥပဒေသည် အပြစ်တင်သည်။ သို့သော် ချိုးဖောက်သူကို ခွင့်လွှတ်နိုင်သည် မဟုတ်ပါ။
အပြစ်သားသည် ခရစ်တော်၏အသွေးတော်၏ ကျေးဇူးတော်ကို အားကိုးရမည်။ ထို့ကြောင့်
ခရစ်တော်ကို ယုံကြည်ခြင်း လိုအပ်သည်” ဟု ရေးသားခဲ့သည် (ibid. သြဂုတ် ၅၊ ၁၈၈၆)။
Two years later she stated that the holy, just, and good law brought from
God the knowledge that is “to govern all human intelligences” (ibid. Apr. 8, 1886). Later in the same
year she wrote that “there is no saving quality in law. The law condemns, but
it cannot pardon the transgressor. The sinner must depend on the merits of the
blood of Christ.” Therefore “faith in Christ is necessary” (ibid. Aug. 5, 1886).
၁၈၈၇ တွင်
သူမ၏စာများသည် တရားဥပဒေတွင် တရားစီရင်ခြင်း၏တန်ခိုးကို အာရုံစိုက်ခဲ့သည်။ ၎င်းသည်
မှန်တစ်ချပ်ကဲ့သို့ ကျွန်ုပ်တို့၏ဇာတ်ကောင်တွင် ချို့ယွင်းချက်များကို
ခွဲခြားသိမြင်စေသော်လည်း၊ ကျွန်ုပ်တို့၏ကောင်းမှုကျင့်မှုများကို ကယ်တင်ခြင်းအဖြစ်
မပြောင်းလဲစေပါ။ ယင်းက ကျွန်ုပ်တို့ကို နောင်တရပြီး ယေရှုခရစ်ကို ယုံကြည်ခြင်းကို
ကျင့်သုံးစေသည် (ibid. မေ
၅၊ ၁၈၈၇)။
In 1887 her writings focused on the power of the judgment in the law. As a
mirror it helps us “to discern the defects in our character,” but it does not
turn our good deeds into salvation, rather it leads us to repent and exercise
faith in Jesus Christ (ibid. May 5,
1887).
၁၈၈၈ ခုနှစ်
မင်နီယာပိုလစ်တွင် ကျင်းပသော အထွေထွေညီလာခံတွင် ခေါင်းဆောင်နှစ်စုကြား
ပြင်းထန်သောရင်ဆိုင်မှုဖြစ်ပွားခဲ့သည်။ တစ်စုက တရားဥပဒေကို အလေးပေး၍ နောက်တစ်စုက
ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် ဖြောင့်မတ်ခြင်းကို အာရုံစိုက်ခဲ့သည်။ အဲလင် ဝှိုက်သည်
ဧဝံဂေလိတရားဘက်ကို ထောက်ခံခဲ့သည်။ သို့သော် တရားဥပဒေနှင့်ပတ်သက်၍ သူမ၏အမြင်များကို
ဆက်လက်ထိန်းသိမ်းခဲ့သည်။ နိုဝင်ဘာ ၁၊ ၁၈၈၈ တွင် သူမဟောပြောခဲ့သော
တရားဒေသနာတစ်ခုတွင်၊ ဂျေ အိပ်ချ် ဝါဂနာ (J. H. Waggoner) ၏ တရားဥပဒေသည် လူသားအပြစ်ကို
ပြသသောကိရိယာဖြစ်ပြီး ခရစ်တော်သည် အပြစ်အတွက် ဖြေရှင်းချက်ဖြစ်သည်ဟု
တင်ပြပြီးနောက်၊ အဲလင် ဝှိုက်က “ဒေါက်တာ ဝါဂနာ၏အမြင်ကို လုံးဝမှားယွင်းသည်ဟု
ကဲ့ရဲ့ရှုတ်ချခြင်းသည် အန္တရာယ်ရှိသည်ဟု ကျွန်မသိသည်။ ထိုသို့ပြုခြင်းသည် ရန်သူကို
ဝမ်းမြောက်စေမည်။ ဒေါက်တာက ကျွန်ုပ်တို့ရှေ့တွင် ခရစ်တော်၏ဖြောင့်မတ်ခြင်းကို
တရားဥပဒေနှင့်ဆက်စပ်၍ တင်ပြသည်ကို အမှန်တရား၏လှပမှုကို ကျွန်မမြင်သည်” ဟု
ပြောကြားခဲ့သည် (1888 Materials ၁၆၄)။
ထိုသတင်းစကားတွင်ပင် သူမက “အမှန်တရားကို ယေရှုအတိုင်း တင်ပြရမည်” နှင့် “ယေရှုသည်
ကျွန်ုပ်တို့အား အဟောင်းအမှန်တရားများကို အလင်းသစ်တွင် ဖော်ပြလိမ့်မည်” ဟု
ဆိုခဲ့သည်။ ဤသည်မှာ ယေရှုခရစ်ကို အလေးပေးခြင်းသည် တရားဥပဒေ၏ အဟောင်းအမှန်တရားကို
အလင်းသစ်ဖြင့် တင်ပြခြင်းဖြစ်သည်ဟု ဆိုလိုခြင်းဖြစ်သည် (ibid. ၁၆၅၊ ၁၆၇)။
At the General Conference session of 1888, held in Minneapolis, major
confrontation arose between two groups of leaders, one group emphasizing the
law, the other focusing on justification by faith. Ellen White favored the
advocates of the gospel. At the same time she held to the same views on the
law. In a sermon she delivered there on November 1, 1888, which followed J. H.
Waggoner’s presentation of the law as the instrument to demonstrate human sin,
with Christ as the solution for sin, Ellen White said, “I know it would be
dangerous to denounce Dr. Waggoner’s position as wholly erroneous. This would
please the enemy. I see the beauty of truth in the presentation of the
righteousness of Christ in relation to the law as the doctor has placed it
before us” (1888 Materials 164). Later in the same message she affirmed that
“truth must be presented as it is in Jesus” and “Jesus will reveal to us
precious old truths in new light,” implying that the emphasis on Jesus Christ
was new light for that presentation of the precious old truth of the law (ibid. 165, 167).
၁၈၉၀ ခုနှစ်တွင်
ထုတ်ဝေသော ဆောင်းပါးတစ်ခုမှ ကောက်နုတ်ထားသော အကျဉ်းချုပ်ကိုးကားချက်များသည် ၁၈၈၈
နောက်ပိုင်း အဲလင် ဝှိုက်၏ တရားဥပဒေတင်ပြပုံကို သရုပ်ဖော်နိုင်သည်။ “ဆီးနတ်တောင်မှ
ဟောပြောခဲ့သော တရားဥပဒေသည် ဘုရားသခင်၏ဇာတ်ကောင်၏ မှန်ပုံဖြစ်သည် …။
ကျွန်ုပ်တို့၏ဖြောင့်မတ်ခြင်းကို ခရစ်တော်၏ကျေးဇူးတော်အားဖြင့်
ဘုရားသခင်၏တရားဥပဒေကို နာခံခြင်းတွင် တွေ့ရှိရသည် …။
ဘုရားသခင်၏စီးပွားရေးပုံသဏ္ဌာန်ကို လူသားတွင် ပြန်လည်ထူထောင်နိုင်ရန်
အဆုံးမဲ့ယဇ်ပူဇော်ခြင်း ပြုလုပ်ခဲ့ပြီး၊ ဘုရားသခင်၏ပညတ်တော်အားလုံးကို နှစ်သက်စွာ
နာခံခြင်းအားဖြင့် ဖြစ်ပေါ်လာသည် …။ လူသားသည် ခရစ်တော်၏ကျေးဇူးတော်၏ ဂုဏ်ကို
ပေးနိုင်ပြီး ကယ်တင်ခြင်း၏အမှုကြီးတွင် ပူးပေါင်းလုပ်ဆောင်သူဖြစ်စေနိုင်သော
ကယ်တင်ရှင်တွင် ဖြေရှင်းချက်တစ်ခု ပေးထားသည်။ ယုံကြည်၍ ခရစ်တော်၏ခြေလှမ်းများကို
လိုက်သောသူများအတွက် ခရစ်တော်သည် ဖြောင့်မတ်ခြင်း၊ သန့်ရှင်းခြင်း၊ ကယ်တင်ခြင်း
ဖြစ်တော်မူသည် …။ ကျွန်ုပ်တို့သည် တရားဥပဒေနှင့် ဧဝံဂေလိတရားကို ဆွေးနွေးရမည်။
ခရစ်တော်ကို ဖြောင့်မတ်ခြင်း၏အကြီးမှတ်တိုင်နှင့် ဆက်စပ်မှုကို ပြသရမည်” (RH
ဖေဖော်ဝါရီ ၄၊ ၁၈၉၀)။
Several brief quotations drawn from a single article published in 1890 may
illustrate Mrs. White’s presentation about the law following 1888. “The law
spoken from Sinai is a transcript of God’s character … . Our righteousness is
found in obedience to God’s law through the merits of Jesus Christ … . An
infinite sacrifice has been made that the moral image of God may be restored to
man, through willing obedience to all the commandments of God … . Man cannot
possibly meet the demands of the law of God in human strength alone. His
offerings, his works, will all be tainted with sin. A remedy has been provided
in the Saviour, who can give to man the virtue of His merit, and make him
colaborer in the great work of salvation. Christ is righteousness,
sanctification, and redemption to those who believe in Him, and who follow in
His steps … . We should dwell on the law and the gospel, showing the relation
of Christ to the great standard of righteousness” (RH Feb. 4, 1890).
ထိုနှစ်တွင်ပင် သူမက
“ဘုရားသခင်ကိုယ်တိုင် ပေးသနာ့ သန့်ရှင်းခြင်းကို ကျွန်ုပ်တို့လိုချင်သည်။
ထိုသန့်ရှင်းခြင်းသည် ဘုရားသခင်၏တရားဥပဒေကို လိုက်နာခြင်းအားဖြင့် ရရှိသည် …။
လဲလျောင်းနေသော လူသားအတွက် တစ်ခုတည်းသော ဖြေရှင်းချက်မှာ ခရစ်တော်သည်
လက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ်တွင် အသေခံခြင်းဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့်
ချိုးဖောက်ခြင်း၏ဒဏ်ခတ်ချက်ကို ပေးဆပ်နိုင်ခဲ့သည်” ဟု ရေးသားခဲ့သည် (ibid. ဇူလိုင် ၁၅၊ ၁၈၉၀)။
In the same year she wrote, “We want the sanctification that God Himself
gives, and that sanctification comes through doing His law … . The only remedy
that could be found for fallen man was the death of Christ upon the cross. Thus
the penalty of transgression could be paid” (ibid. July 15,1890).
ဖာရိရှဲများ၏
ယေရှုသည် တရားဥပဒေကို ဖောက်ဖျက်သည်ဟူသော စွပ်စွဲချက်နှင့်ပတ်သက်၍ အဲလင် ဝှိုက်က
ဤသို့ရေးသားခဲ့သည်။ “သူတို့သည် အချင်းချင်း တီးတိုးပြောဆိုကြသည်။ ထိုသူသည်
တရားဥပဒေကို ပေါ့ပေါ့တန်တန် ပြုသည်ဟု။ ယေရှုသည် သူတို့၏အတွေးကို ဖတ်ရှုပြီး
ဖြေကြားတော်မူသည်—
In writing about the Pharisees’ accusation against Jesus for breaking the
law, Mrs. White wrote, “They whispered to one another that He was making light
of the law. He read their thoughts, and answered them, saying—
“တရားဥပဒေ သို့မဟုတ်
ပရောဖက်များကို ဖျက်ဆီးရန် ငါလာသည်ဟု မထင်နှင့်။ ငါသည် ဖျက်ဆီးရန်မဟုတ်၊
ပြည့်စုံစေရန် လာခြင်းဖြစ်သည်” ဟု။ ဤနေရာတွင် ယေရှုသည် ဖာရိရှဲများ၏
စွပ်စွဲချက်ကို ငြင်းပယ်တော်မူသည်။ ကမ္ဘာသို့ သူ၏အမှုတော်သည် သူတို့က သူ့ကို
ဖောက်ဖျက်သည်ဟု စွပ်စွဲသော တရားဥပဒေ၏ သန့်ရှင်းသောတောင်းဆိုချက်များကို
ထောက်ခံရန်ဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်၏တရားဥပဒေကို ပြောင်းလဲ သို့မဟုတ်
ဖျက်သိမ်းနိုင်ခဲ့ပါက ခရစ်တော်သည် ကျွန်ုပ်တို့၏ချိုးဖောက်ခြင်း၏အကျိုးဆက်များကို
ခံစားရန် မလိုအပ်ပါ။ သူသည် တရားဥပဒေနှင့် လူသားတို့၏ ဆက်နွယ်မှုကို ရှင်းပြရန်နှင့်
၎င်း၏စည်းကမ်းချက်များကို နာခံခြင်းဘဝအားဖြင့် သရုပ်ဖော်ရန် လာခဲ့ခြင်းဖြစ်သည် …။
“ ‘Think not that I am come to destroy the law, or the prophets: I am
not come to destroy, but to fulfill.’ Here Jesus refutes the charge of the
Pharisees. His mission to the world is to vindicate the sacred claims of that
law which they charge Him with breaking. If the law of God could have been
changed or abrogated, then Christ need not have suffered the consequences of
our transgression. He came to explain the relation of the law to man, and to
illustrate its precepts by His own life of obedience … .
“တရားဥပဒေသည်
ဘုရားသခင်၏အတွေးကို ဖော်ပြခြင်းဖြစ်သည်။ ခရစ်တော်တွင် လက်ခံသောအခါ
ကျွန်ုပ်တို့၏အတွေးဖြစ်လာသည်။ ၎င်းသည် ကျွန်ုပ်တို့ကို သဘာဝဆန္ဒများနှင့်
ယိမ်းနွဲ့မှုများ၏ တန်ခိုးအထက်၊ အပြစ်သို့ ဦးတည်သော သွေးဆောင်မှုများအထက်
မြှင့်တင်ပေးသည်။ ဘုရားသခင်သည် ကျွန်ုပ်တို့ ပျော်ရွှင်ရန် အလိုရှိတော်မူသည်။
ထို့ကြောင့် တရားဥပဒေ၏စည်းကမ်းချက်များကို နာခံခြင်းအားဖြင့်
ပျော်ရွှင်မှုရရှိစေရန် ပေးတော်မူခဲ့သည်” (DA ၃၀၇၊ ၃၀၈)။
“The law is an expression of the thought of God; when received in Christ,
it becomes our thought. It lifts us above the power of natural desires and
tendencies, above temptations that lead to sin. God desires us to be happy, and
He gave us the precepts of the law that in obeying them we might have joy” (DA
307, 308).
B. သတ္တမနေ့အာဒ်ဗင်းတစ်ချာ့ခ်ျ၏
အယူဝါဒတွင် တရားဥပဒေ သတ္တမနေ့အာဒ်ဗင်းတစ်များ၏ တရားဥပဒေနားလည်မှုသည်
နှစ်ပေါင်းများစွာ တည်မြဲခဲ့သည်။ ၁၈၄၈ ခုနှစ် သမ္မာကျမ်းစာညီလာခံများတွင်
အဓိကအယူဝါဒများ စတင်ချမှတ်ချိန်မှ ယနေ့အထိ တရားဥပဒေကို ပြင်းထန်စွာ ထောက်ခံထားသည်။
B. The Law in the Doctrine of the Seventh-day Adventist Church
The Seventh-day Adventist understanding of the law has been consistent
through the years. From the original formulation of principal doctrines in the
“1848 Bible Conferences” to the present time the law has been strongly
endorsed.
အာဒ်ဗင်းတစ်အယူဝါဒသည်
လူသားအားလုံးအတွက် ဘုရားသခင်ပေးသနာ့ ကိုယ်ကျင့်တရားဥပဒေ သို့မဟုတ်
ဆယ်ပညတ်တော်နှင့် ဂျူးဘာသာဝင်များ၏ အခမ်းအနားစနစ်ကို အုပ်ချုပ်သော
အခမ်းအနားဥပဒေတို့ကို ရှင်းလင်းစွာ ခွဲခြားထားသည်။ ဤခွဲခြားမှုကို ထောက်ခံနိုင်ရန်
အခြေခံလိုအပ်သည်။ အခြားခရစ်ယာန်ဓမ္မပညာရှင်များကဲ့သို့ပင်
အာဒ်ဗင်းတစ်ဓမ္မပညာရှင်များစွာလည်း ဤမေးခွန်းကို ဖြေရှင်းခဲ့ကြပြီး၊
ထင်ရှားသူများတွင် အမ် အေလ် အန်ဒရီးယာဆင် (M. L. Andreasen) နှင့် အက်ဒ်ဝပ် ဟက်ပင်စတဲလ် (Edward
Heppenstall) တို့ပါဝင်သည်။
အကျဉ်းချုပ်အားဖြင့် ပေါလုသည် ဂျူးအခမ်းအနားဥပဒေ ရပ်စဲသွားကြောင်း ရှင်းလင်းစွာ
ဖော်ပြထားသော်လည်း၊ ဆယ်ပညတ်တော်တွင်ရှိသော ကိုယ်ကျင့်တရားဥပဒေကို
ဖျက်သိမ်းခြင်းကို မည်သည့်နည်းဖြင့်မျှ အာရုံပြုမထားကြောင်း နိဂုံးချုပ်သည် (ရောမ
၃:၃၁; ၇:၇;
ဂလာတိ ၃:၂၁)။
Adventist doctrine makes a clear distinction between the moral law, or Ten
Commandments, given by God for all human beings, and the ceremonial law of the
ritual system with its regulations governing Jewish religious practice. This
distinction requires a basis on which such distinctions can be supported. As
with Christian theologians in general, numerous Adventist theologians have
addressed the question, among the better known being M. L. Andreasen and Edward
Heppenstall. In brief, the conclusion is that while Paul makes clear the
cessation of Jewish ceremonial law, in no sense does the apostle suggest
abrogation of moral law as found in the Ten Commandments (Rom. 3:31; 7:7; Gal.
3:21).
၁၉၈၀ ခုနှစ်တွင်
တက္ကဆက်ပြည်နယ်၊ ဒါလပ်မြို့တွင် ကျင်းပသော အထွေထွေညီလာခံတွင် ကိုယ်စားလှယ်များသည်
အခြေခံအာဒ်ဗင်းတစ်ယုံကြည်ချက်များကို အဓိကအားဖြင့် တိုးချဲ့၍ ပြန်လည်ချမှတ်ခဲ့သည်။
အယူဝါဒ ၂၇ ချက်တွင် ဆယ်ရှစ်ခုမြောက်အချက်သည် ဘုရားသခင်၏တရားဥပဒေကို ဖော်ပြထားပြီး ဤသို့ဆိုသည်။
“ဘုရားသခင်၏တရားဥပဒေ၏ ကြီးမားသောမူများကို ဆယ်ပညတ်တော်တွင် ထည့်သွင်းထားပြီး
ခရစ်တော်၏ဘဝတွင် ဥပမာပြထားသည်။ ၎င်းတို့သည် လူသားဆက်ဆံရေးနှင့်
ကျင့်ကြံမှုနှင့်ပတ်သက်၍ ဘုရားသခင်၏ချစ်ခြင်းမေတ္တာ၊ အလိုတော်၊ ရည်ရွယ်ချက်များကို
ဖော်ပြပြီး ခေတ်အဆက်ဆက် လူများအားလုံးအပေါ် ချည်နှောင်ထားသည်။
ဤစည်းကမ်းချက်များသည် ဘုရားသခင်၏လူမျိုးတို့နှင့် ပဋိညာဉ်တရား၏ အခြေခံနှင့်
ဘုရားသခင်၏တရားစီရင်ခြင်း၏ စံနှုန်းဖြစ်သည်။ သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏
ကိရိယာအားဖြင့် ၎င်းတို့သည် အပြစ်ကို ထောက်ပြပြီး ကယ်တင်ရှင်လိုအပ်မှုကို
နိုးကြားစေသည်။ ကယ်တင်ခြင်းသည် ကျေးဇူးတော်အားဖြင့်သာ ဖြစ်ပြီး
ကျင့်မှုများအားဖြင့် မဟုတ်ပါ။ သို့သော် ၎င်း၏အသီးအနှံမှာ ပညတ်တော်များကို
နာခံခြင်းဖြစ်သည်။ ဤနာခံခြင်းသည် ခရစ်ယာန်ဇာတ်ကောင်ကို ဖွံ့ဖြိုးစေပြီး
ကျန်းမာသောခံစားမှုကို ဖြစ်ပေါ်စေသည်။ ၎င်းသည် သခင်ဘုရားကို ချစ်ခြင်းနှင့်
လူများအပေါ် စိုးရိမ်ခြင်း၏ သက်သေဖြစ်သည်။ ယုံကြည်ခြင်း၏နာခံမှုသည်
ခရစ်တော်၏ဘဝများကို ပြောင်းလဲပေးနိုင်သော တန်ခိုးကို ပြသပြီး
ခရစ်ယာန်သက်သေခံချက်ကို အားကောင်းစေသည်။ (ထွက် ၂၀:၁–၁၇; ဆာ ၄၀:၇, ၈; မဿဲ ၂၂:၃၆–၄၀; တရားဟော ၂၈:၁–၁၄; မဿဲ ၅:၁၇–၂၀; ဟေဗြဲ ၈:၈–၁၀; ယောဟန် ၁၅:၇–၁၀; ဧဖက် ၂:၈–၁၀; ၁ ယောဟန် ၅:၃; ရောမ ၈:၃, ၄; ဆာ ၁၉:၇–၁၄)။” အဲလင်
ဝှိုက်၏သွန်သင်ချက်နှင့် အာဒ်ဗင်းတစ်ချာ့ခ်ျ၏ တရားဥပဒေဆိုင်ရာ သွန်သင်ချက်တို့သည်
တစ်ခုတည်းတည်ရှိသည်။ နှစ်ခုစလုံးသည် သမ္မာတမှတ်တရား၏ ဗျာဒိတ်တော်အားဖြင့်
အခြေခံပြီး ပုံဖော်ခြင်းခံရသည်။
At the General Conference session held in Dallas, Texas, in 1980 the
delegates reformulated, essentially by extension, the basic Adventist statement
of beliefs. Among the 27 statements the eighteenth addresses the law of God,
reading: “The great principles of God’s law are embodied in the Ten
Commandments and exemplified in the life of Christ. They express God’s love,
will, and purposes concerning human conduct and relationships and are binding
upon all people in every age. These precepts are the basis of God’s covenant
with His people and the standard in God’s judgment. Through the agency of the
Holy Spirit they point out sin and awaken a sense of need for a Saviour.
Salvation is all of grace and not of works, but its fruitage is obedience to
the Commandments. This obedience develops Christian character and results in a
sense of well-being. It is an evidence of our love for the Lord and our concern
for our fellow men. The obedience of faith demonstrates the power of Christ to
transform lives, and therefore strengthens Christian witness. (Ex. 20:1–17; Ps.
40:7, 8; Matt. 22:36–40; Deut. 28:1–14; Matt. 5:17–20; Heb. 8:8–10; John
15:7–10; Eph. 2:8–10; 1 John 5:3; Rom. 8:3, 4; Ps. 19:7–14.)”
The teaching of Ellen White and the Adventist Church regarding the law are
one and the same. Both are based on and shaped by biblical revelation.
၇. ကိုးကားစာအုပ်များ
Andreasen, M. L. ယေရှု၏ယုံကြည်ခြင်းနှင့်
ဘုရားသခင်၏ပညတ်တော်များ။ ဝါရှင်တန်၊ ဒီ၊ စီ။ : ရီဗျူးနှင့် ဟဲရယ်၊ ၁၉၃၉။
Bible Readings for the Home Circle။
ဝါရှင်တန်၊ ဒီ၊ စီ။ : ရီဗျူးနှင့် ဟဲရယ်၊ ၁၉၁၄။ Bunch, Taylor. ပညတ်တော်ဆယ်ပါး။
ဝါရှင်တန်၊ ဒီ၊ စီ။ : ရီဗျူးနှင့် ဟဲရယ်၊ ၁၉၄၄။ Facts for the Times။
စတုတ္ထအကြိမ်ထုတ်ဝေ။ ဘက်တယ်ခရစ်၊ မီချီဂန် : ရီဗျူးနှင့် ဟဲရယ်၊ ၁၈၉၃။
Hastings, H. L. စာအုပ်ဟောင်းက
ဆက်လက်တည်ရှိနေဦးမည်လား။ ဝါရှင်တန်၊ ဒီ၊ စီ။ : ရီဗျူးနှင့် ဟဲရယ်၊ ၁၉၂၃။
Heppenstall, Edward. “ပဋိညာဉ်များနှင့်
ပညတ်တော်”။ Our Firm Foundation တွင်။
ဝါရှင်တန်၊ ဒီ၊ စီ။ : ရီဗျူးနှင့် ဟဲရယ်၊ ၁၉၅၃။ Moore, Marvin. ဧဝံဂေလိတရားနှင့်
ဥပဒေကို တင်းကြပ်စွာလိုက်နာခြင်း။ ဟေဂါစ်တောင်၊ မဲရီလန် : ရီဗျူးနှင့် ဟဲရယ်၊
၁၉၉၄။ Nichol, Francis D. အတားအဆီးများအတွက်
အဖြေများ။ ဝါရှင်တန်၊ ဒီ၊ စီ။ : ရီဗျူးနှင့် ဟဲရယ်၊ ၁၉၃၂။ Pelikan,
Jaroslav. ခရစ်ယာန်ဓလေ့ထုံးတမ်း။
ငါးအုပ်။ ချီကာဂို : ချီကာဂိုတက္ကသိုလ်စာအုပ်တိုက်၊ ၁၉၇၁–၁၉၈၉။ Pierson,
Robert H. ပျော်ရွှင်မှု၏လျှို့ဝှက်ချက်။
နက်ရှ်ဗီးလ် : တောင်ပိုင်းထုတ်ဝေရေးအဖွဲ့၊ ၁၉၅၈။ Richards, H. M. S. ယေရှုမိန့်တော်မူခဲ့သမျှ။
နက်ရှ်ဗီးလ် : တောင်ပိုင်းထုတ်ဝေရေးအဖွဲ့၊ ၁၉၅၇။ Schaff, Philip. ခရစ်ယာန်ဘာသာ၏
ယုံကြည်ချက်မူများ။ စတုတ္ထအကြိမ်ထုတ်ဝေ။ နယူးယောက် : ဟားပါ၊ ၁၉၁၉။
Seventh-day Adventist Bible Students’ Source Book။ တည်းဖြတ်သူ Don F. Neufeld နှင့် Julia
Neuffer။ ဝါရှင်တန်၊ ဒီ၊ စီ။
: ရီဗျူးနှင့် ဟဲရယ်၊ ၁၉၆၂။ စကားလုံး “ပညတ်တော်”။ Seventh-day Adventists
Believe … အခြေခံယုံကြည်ချက်
နှစ်ဆယ့်ခုနစ်ချက်၏ သမ္မာကျမ်းစာအပေါ်အခြေခံသော ရှင်းလင်းတင်ပြချက်။ ဝါရှင်တန်၊
ဒီ၊ စီ။ : အထွေထွေညီလာခံ ဓမ္မအမှုတော်ဆောင်အသင်း၊ ဆဋ္ဌမနေ့အဒ်ဗင်တစ်သည်တို့၊ ၁၉၈၈။
Source Book for Bible Students။
ဝါရှင်တန်၊ ဒီ၊ စီ။ : ရီဗျူးနှင့် ဟဲရယ်၊ ၁၉၂၂။ Van Wyk, William. ပညတ်တော်ဆယ်ပါးဆိုင်ရာ
ငါ့တရားဟောရန် မှတ်စုများ။ ဂရန့်ရက်ပစ် : ဘေကာ၊ ၁၉၄၈။ Vaucher, Alfred F. ကယ်တင်ခြင်းသမိုင်း။
ဒမ်မာရီ-လေးလစ်၊ ပြင်သစ် : အချိန်အမှတ်အသားများ၊ ၁၉၅၁။
VII. Literature
Andreasen, M. L. The Faith of Jesus
and the Commandments of God. Washington, D.C.: Review and Herald, 1939.
Bible Readings for the Home Circle. Washington, D.C.: Review and Herald, 1914.
Bunch, Taylor. The Ten Commandments.
Washington, D.C.: Review and Herald, 1944.
Facts for the Times. 4th ed. Battle Creek, Mich.: Review and Herald,
1893.
Hastings, H. L. Will the Old Book
Stand? Washington, D.C.: Review and Herald, 1923.
Heppenstall, Edward. “The Covenants and the Law.” In Our Firm Foundation. Washington, D.C.: Review and Herald, 1953.
Moore, Marvin. The Gospel vs.
Legalism. Hagerstown, Md.: Review and Herald, 1994.
Nichol, Francis D. Answers to
Objections. Washington, D.C.: Review and Herald, 1932.
Pelikan, Jaroslav. The Christian
Tradition. 5 vols. Chicago: University of Chicago Press, 1971–1989.
Pierson, Robert H. The Secret of
Happiness. Nashville: Southern Pub. Assn., 1958.
Richards, H. M.S. What Jesus Said.
Nashville: Southern Pub. Assn., 1957.
Schaff, Philip. The Creeds of
Christendom. 4th ed. New York: Harper, 1919.
Seventh-day Adventist Bible Students’ Source
Book. Ed. Don F. Neufeld
and Julia Neuffer. Washington, D.C.: Review and Herald, 1962. S.v. “Law.”
Seventh-day Adventists Believe … A Biblical
Exposition of 27 Fundamental Doctrines. Washington, D.C.: Ministerial Association, General Conference of
Seventh-day Adventists, 1988.
Source Book for Bible Students. Washington, D.C.: Review and Herald, 1922.
Van Wyk, William. My Sermon Notes on
the Ten Commandments. Grand Rapids: Baker, 1948.
Vaucher, Alfred F. L’histoire
du salut. Dammarie-les-Lys, France: Signes des Temps, 1951.
အခန်းကြီး - ၁၅
သမ္မာကျမ်းစာထဲက ဥပုသ်နေ့
The Sabbath
ကန်နက် အေ။ စထရန်း
Kenneth A. Strand
နိဒါန်း
Introduction
ဓမ္မဟောင်းကျမ်းနှင့်
ဓမ္မသစ်ကျမ်းနှစ်ခုလုံးတွင် အပတ်စဉ်အနားယူရန်နှင့် အထူးဝတ်ပြုရန်နေ့သည်
အပတ်၏သတ္တမနေ့ (စနေနေ့) ဖြစ်ပြီး “ဥပုသ်နေ့” (Sabbath) ဟုခေါ်သည်။ ဤစကားလုံးကို
နှစ်ပတ်လည်ပွဲတော်နေ့အချို့တွင်လည်း သုံးသော်လည်း အဓိကအားဖြင့် အပတ်၏သတ္တမနေ့ကိုသာ
ရည်ညွှန်းသည်။
In both the OT and NT the weekly day for rest and special worship services
was the seventh day of the week (Saturday), called the “Sabbath.” This word was
also applied to certain annual holy or festal days, though its main use was for
the seventh day of the week.
ဓမ္မသစ်ကျမ်းပြီးခါနီးကာလ
ခရစ်ယာန်သမိုင်းတွင် “sabbath” ဟူသောစကားလုံးကို
အချို့အသင်းတော်ဓလေ့များတွင် အပတ်၏ပဌမနေ့ (တနင်္ဂနွေနေ့) ကို ရည်ညွှန်းရန်
စတင်သုံးစွဲလာခဲ့ပြီး ယနေ့တိုင် တနင်္ဂနွေနေ့ကိုးကွယ်သူအချို့က
၎င်းကိုသုံးဆဲဖြစ်သည်။ ဤစာတမ်းတွင် “ဥပုသ်နေ့” ဟူ၍ ပထမအက္ခရာကြီးရေးထားလျှင်
အပတ်၏သတ္တမနေ့ကိုသာ ဆိုလိုသည်။
In post-NT Christian history the word “sabbath” eventually came to be
applied in certain traditions to Sunday, the first day of the week, and is
still used by various Sundaykeeping Christians to designate Sunday. In this
article, when the word “Sabbath” is spelled with an initial capital letter, it
refers to the seventh day of the week.
“ဥပုသ်နေ့”
ဟူသောစကားသည် ဟေဗြဲအမြစ်စကား šbṯ (ရပ်စဲခြင်း၊
ရပ်တန့်ခြင်း) မှဆင်းသက်လာသည်။ နာမ်ပုဒ်မှာ šabbāṯ ဖြစ်ပြီး ကြိယာမှာ šābaṯ ဖြစ်သည်။
ခေတ်သစ်အင်္ဂလိပ်ဘာသာပြန်များတွင် နာမ်ကို “sabbath” ဟု ဘာသာပြန်ပြီး ကြိယာကို “အနားယူသည်”
(သို့မဟုတ် တစ်ခါတစ်ရံ “ဥပုသ်နေ့ကို စောင့်ထိန်းသည်”) ဟု ပြန်ဆိုကြသည်။
ဤဘာသာပြန်များမှန်ကန်သော်လည်း အဓိကအဓိပ္ပာယ်မှာ “ရပ်စဲခြင်း” ဖြစ်ရာ
ပင်ပန်းနွမ်းနယ်ခြင်းမှ အနားယူခြင်းထက် ယခင်လုပ်ဆောင်ချက်များကို
ရပ်တန့်ခြင်းနှင့် ပိုမိုဆက်စပ်သည်။
The Hebrew root from which “sabbath” is derived is šbṯ, whose primary meaning is “to cease” or “desist” from previous
activity. The noun form is šabbāṯ,
and the verb is šābaṯ. Modern English
versions usually render the noun as “sabbath” and the verb as “to rest” (or
sometimes as “to keep sabbath”). Although these renditions are correct and
appropriate, the underlying concept of “cessation” suggests a relation to that
which has preceded, rather than simply a recourse for weariness.
ထပ်မံ၍
ထွက်မြောက်ရေးကျမ်းနှင့် ဝတ်ပြုရာကျမ်းတို့တွင် ဥပုသ်နေ့ကို ရည်ညွှန်းသော
နောက်ထပ်နာမ်တစ်ခုမှာ šabbāṯôn ဖြစ်ပြီး
“အထူးအနားယူခြင်း” ဟု ဘာသာပြန်လေ့ရှိသည်။ ဤစကားလုံးကို ၁၁ ကြိမ်သုံးထားရာတွင် ၆
ကြိမ်မှာ šabbaṯ šabbāṯôn ဟူ၍
နှစ်ခါထပ်ဖော်ပြထားသည် (ထွက် ၃၁:၁၅; ၃၅:၂; ဝတ်
၁၆:၃၁; ၂၃:၃၊
၃၂; ၂၅:၄)။
ဤနည်းဖြင့် ထပ်ခါထပ်သုံးခြင်းသည် အဓိပ္ပာယ်ပိုမိုအားဖြည့်ပေးသည်။
A further noun referring to the Sabbath in Exodus and Leviticus is šabbāṯôn, also derived from šbṯ, and often translated “solemn rest.”
Six of eleven times it appears in the phrase
šabbaṯ šabbāṯôn (Ex. 31:15; 35:2; Lev. 16:31; 23:3, 32; 25:4). The
occurrence of šabbāṯ and šabbāṯôn together indicates
intensification.
ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင်
ဥပုသ်နေ့အတွက် စကားလုံးမှာ sabbatōn (သို့မဟုတ်) sabbata ဖြစ်သည်။ သို့သော် sabbata သည် အာရေဗျဘာသာ၏ အရေးကြီးပုံစံ šabbtā
၏
အနီးစပ်ဆုံးပုံစံသာဖြစ်နိုင်ရာ ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင် sabbata ဟူ၍လာလျှင် အနက်မှာ တစ်ခုတည်း သို့မဟုတ်
ဗလုံးပုံစံဟူ၍ အကြောင်းအရာအပေါ်မူတည်၍ ဆုံးဖြတ်ရသည်။
In the NT the word for “sabbath” is the Greek sabbatōn, or its apparent plural, sabbata. However, the latter may be simply a transliteration of the
Aramaic šabbtā, which is the emphatic
state of the singular noun. Thus when the term sabbata occurs in the NT, the context must guide as to whether the
meaning is singular or plural.
တစ်ခါတစ်ရံ sabbaton
သည် တစ်ပတ်လုံးကို
ဆိုလိုတတ်သည်။ ဥပမာ၊ လု ၁၈:၁၂ တွင် ဖာရိရှဲတစ်ဦးက “အပတ်တိုင်း (tou
sabbatou) နှစ်ကြိမ်
အစာရှောင်သည်” ဟု ကြွားဝါထားသည်။ ထို့ပြင် ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင် အပတ်၏ပဌမနေ့ကို
အမှတ်အသားပြုရာတွင် ဂဏန်းတစ် (တစ်) ကို sabbaton သို့မဟုတ် sabbata နှင့်တွဲ၍သုံးလေ့ရှိပြီး
“နေ့” ဟူသောစကားကို ထည့်မဖော်ပြဘဲ အမျိုးသမီးပုံစံနှင့် ဂဏန်းကိုသုံးသည် (မဿဲ ၂၈:၁;
မာကု ၁၆:၂၊ ၉;
လု ၂၄:၁; ယော ၂၀:၁၊ ၁၉;
တမန် ၂၀:၇; ၁ကော ၁၆:၂)။
Sometimes sabbaton in the NT
refers to the entire week. For instance, in Luke 18:12 the Pharisee boasts that
he fasts twice tou sabbatou (in the
week). Also in a number of references the first day of the week is indicated by
the numeral “one” with sabbaton or sabbata (Matt. 28:1; Mark 16:2, 9; Luke
24:1; John 20:1, 19; Acts 20:7; 1 Cor. 16:2), the noun “day” being clearly
implied by the use of the feminine form of the numeral.
ဟေဗြဲ ၄:၉ တွင် sabbatismos
ဟူသောစကားလုံးကို
“ဥပုသ်နေ့၏အနားယူခြင်း” ဟု မှန်ကန်စွာဘာသာပြန်ထားသည်။ ဟေဗြဲ ၃:၇–၄:၁၃ အခန်းတွင်
ဥပုသ်နေ့ကို ဝိညာဉ်ရေးအနားယူခြင်း၏ နှိုင်းယှဉ်ပုံအဖြစ်သုံးထားပြီး katapausis
(အနားယူခြင်း)
ဟူသောနာမ်ကို ၈ ကြိမ်၊ katapauō ကြိယာကို
၃ ကြိမ်သုံးထားသည်။
In Hebrews 4:9, the term sabbatismos
is correctly translated as “sabbath rest.” In this general section of Hebrews
(3:7–4:13), which employs the Sabbath as a metaphor for spiritual rest, the
noun katapausis (rest) also occurs
eight times, and the verb katapauō
three times.
၁။ ဟောင်းကျမ်းထဲက ဥပုသ်နေ့
က တရားဟောရာကျမ်း
၁ ယေဘုယျအခြေခံ
၂ တရားဟောရာကျမ်းထဲက ဥပုသ်နေ့ဆိုင်ရာ ကိုးကားချက်များ
ခ သမိုင်းကျမ်းများ၊ ဆာလံကျမ်းနှင့် ပရောဖက်ကျမ်းများ
၁ ဘီစီ ၁၁ ရာစုနှင့် ၁၀ ရာစုဆိုင်ရာ ကိုးကားချက်များ
၂ ဘီစီ ၉ ရာစုဆိုင်ရာ ကိုးကားချက်များ
၃ ဘီစီ ၈ ရာစုဆိုင်ရာ ကိုးကားချက်များ
၄ ဘီစီ ၇ ရာစုနှောင်းပိုင်းနှင့် ၆ ရာစုဆိုင်ရာ ကိုးကားချက်များ
၅ ဘီစီ ၅ ရာစုဆိုင်ရာ ကိုးကားချက်များ- နေဟမိ
၂။ ဓသစ်ကျမ်းထဲက ဥပုသ်နေ့
က ခရစ်ဝင်ကျမ်းများ
၁ အငြင်းပွားမှုမရှိသော နေရာများတွင် ဥပုသ်နေ့
၂ အငြင်းပွားမှုဖြစ်ပွားသည့် ဥပုသ်နေ့ဖြစ်ရပ်များ
၃ ယေရှု၏ ဥပုသ်နေ့ကုသခြင်းများ၏ အရေးပါမှု
ခ တမန်တော်များကျမ်း၊ ဩဝါဒစာများနှင့် ဗျာဒိတ်ကျမ်း
၁ တမန်တော်များကျမ်း
၂ ဩဝါဒစာများ
၃ ဗျာဒိတ်ကျမ်း
ဂ ဓသစ်ကျမ်း သက်သေအထောက်အထားအား အနှစ်ချုပ်
၃။ ဥပုသ်နေ့၏ သမ္မာကျမ်းဆိုင်ရာ ဘာသာတရားအတွေးအခေါ်
က ဥပုသ်နေ့နှင့် ဘုရားသခင်၏ သဘောတရား
၁ ဖန်ဆင်းရှင်အဖြစ် ဘုရားသခင်
၂ ကယ်တင်ရှင်အဖြစ် ဘုရားသခင်
၃ ပဋိညာဉ်ချုပ်ဆိုသူအဖြစ် ဘုရားသခင်
၄ ကောင်းသောလက်ဆောင်များပေးသနားသူနှင့် သူ၏ဖန်ဆင်းခြင်းကို
ထိန်းသိမ်းစောင့်ရှောက်သူအဖြစ် ဘုရားသခင်
၅ တရားမျှတမှုအကြွင်းမဲ့အဖြစ် ဘုရားသခင်
၆ ပြည့်စုံခြင်းအဖြစ် ဘုရားသခင်
၇ ခရစ်တော်၏ ဘုရားသဘောသဘာဝ
ခ ဥပုသ်နေ့နှင့် လူသားမျိုးနွယ်၏ သဘောတရား
၁ ဥပုသ်နေ့နှင့် လူသား၏ "ဖန်ဆင်းခံဖြစ်မှု"
၂ "ညီမျှသူ" အဖြစ် ဥပုသ်နေ့
၃ ဥပုသ်နေ့နှင့် ဘုရားသခင်အတွက် ကျွန်ုပ်တို့၏တန်ဖိုး
၄ ဥပုသ်နေ့နှင့် ချစ်ခြင်းမေတ္တာ၊ စာနာထောက်ထားခြင်းနှင့် အတူတကွဖြစ်ခြင်း
ဂ ဥပုသ်နေ့နှင့် ကယ်တင်ခြင်း၏ သဘောတရား
ဃ ဥပုသ်နေ့နှင့် ယုံကြည်သူအသင်းတော်၏ သဘောတရား
င ဥပုသ်နေ့နှင့် နောက်ဆုံးသောကာလ၏ သဘောတရား
၄။ ခရစ်ယာန်များအတွက် ဥပုသ်နေ့၏ အရေးပါမှု
၅။ သမိုင်းကြောင်းထဲက ဥပုသ်နေ့
က ဓဟောင်းဓသစ်ကြားကာလနှင့် အစောပိုင်းယုဒ်ဘာသာ
၁ ဓဟောင်းဓသစ်ကြားကာလ
၂ ရဗ္ဗိုင်းယုဒ်ဘာသာထုံးတမ်း
၃ ဧသင် နှင့် ဗိုသူစိယန်များ
၄ ဖီလိုနှင့် ဂျိုးဆပ်ဖပ်
ခ အစောပိုင်းခရစ်ယာန်အသင်းတော်ထဲက ဥပုသ်နေ့နှင့် တနင်္ဂနွေနေ့
၁ တနင်္ဂနွေနေ့ကိုးကွယ်ဆည်းကပ်မှု၏ မူလအစ
၂ ဒုတိယနှင့် တတိယရာစုအတွင်း ဥပုသ်နေ့နှင့် တနင်္ဂနွေနေ့
၃ စတုတ္ထမှ ဆဋ္ဌမရာစုအတွင်း ဥပုသ်နေ့နှင့် တနင်္ဂနွေနေ့
ဂ အလယ်ခေတ်နှင့် ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးခေတ်ကာလထဲက ဥပုသ်နေ့
၁ အလယ်ခေတ်
၂ ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးခေတ်
ဃ ပျူရိတန်များနှင့် ဗက်တစ်များထဲက ဥပုသ်နေ့
၁ ပျူရိတန် တနင်္ဂနွေနေ့ ဥပုသ်သမားဝါဒ
၂ အင်္ဂလန်နိုင်ငံထဲက စနေနေ့ဥပုသ်
၃ ကမ္ဘာသစ်ထဲက စနေနေ့ဥပုသ်
င ခေတ်သစ်ကာလထဲက ယုဒ်များနှင့် ဥပုသ်နေ့
စ ဆဋ္ဌမနေ့ဆဗ္ဗသ်အဒ္ဗန်တစ်သမိုင်းနှင့် လက်တွေ့ကျင့်သုံးမှုထဲက ဥပုသ်နေ့
၁ အဒ္ဗန်တစ်ဥပုသ်စောင့်ထိန်းခြင်း၏ အစ
၂ အဒ္ဗန်တစ် ဥပုသ်စောင့်ထိန်းမှု လက်တွေ့ကျင့်သုံးပုံ
၆။ ဧလင်ဂျီဝှိုက်၏ မှတ်ချက်များ
က ဥပုသ်နေ့၏ မူလအစနှင့် အရေးပါမှု
ခ လူသား၏ ဥပုသ်နေ့လိုအပ်ချက်
ဂ ဥပုသ်နေ့ကို ပြုလုပ်သော ခရစ်တော်
ဃ ခရစ်တော်၏ ဥပုသ်နေ့စောင့်ထိန်းရေး အခြေခံမူများ
င ဥပုသ်နေ့စောင့်ထိန်းခြင်းနှင့် သန့်ရှင်းခြင်း
စ ခေတ်ကာလများတစ်လျှောက် ဥပုသ်နေ့
ဆ ကမ္ဘာမြေ၏ နောက်ဆုံးအကျပ်အတည်းကာလထဲက ဥပုသ်နေ့
ဇ ဥပုသ်နေ့အတွက် ပြင်ဆင်မှု
ဈ အိမ်တွင်းထဲက ဥပုသ်နေ့
ည ဥပုသ်နေ့တွင် ခရီးသွားခြင်း
ဋ ဥပုသ်နေ့ အစည်းအဝေးများ
ဌ အခြားစိုးရိမ်မှုများ
၇။ စာပေ
နောက်ဆက်တွဲ။ ခုနှစ်ရက်တစ်ပတ်နှင့် ဂျူလီယန်-ဂရီဂေါရီယန်း ပြက္ခဒိန်
က "ဂြိုဟ်သွားပတ်သော" သီတင်းပတ်
ခ ဂျူလီယန်-ဂရီဂေါရီယန်း ပြက္ခဒိန်
I. The Sabbath in the OT
A. Pentateuch
1. General Overview
2. Sabbath References in the
Pentateuch
B. Historical Books, Psalms,
and Prophets
1. Eleventh- and
Tenth-Century References
2. Ninth-Century References
3. Eighth-Century References
4. Late-Seventh- and
Sixth-Century References
5. Fifth-Century References:
Nehemiah
II. The Sabbath in the NT
A. Gospels
1. The Sabbath in
Noncontroversial Settings
2. Sabbath Incidents
Involving Controversy
3. Significance of Jesus’
Sabbath Healings
B. Acts, Epistles, and
Revelation
1. Acts
2. Epistles
3. Revelation
C. Summary of the NT Evidence
III. A Biblical Theology of the Sabbath
A. The Sabbath and the
Doctrine of God
1. God as Creator
2. God as Redeemer
3. God as Covenant Maker
4. God as Giver of Good Gifts
and Sustainer of His Creation
5. God as The Ultimate in
Fairness
6. God as Perfection
7. Christ’s Divinity
B. The Sabbath and the
Doctrine of Humanity
1. The Sabbath and Human
“Createdness”
2. The Sabbath as a “Leveler”
3. The Sabbath and Our Value
to God
4. The Sabbath and
Fellowship, Love, and Compassion
C. The Sabbath and the
Doctrine of Salvation
D. The Sabbath and the
Doctrine of the Church
E. The Sabbath and the
Doctrine of Last Things
IV. The Importance of the Sabbath for
Christians
V. The Sabbath in History
A. Intertestamental Period
and Early Judaism
1. Intertestamental Period
2. Rabbinic Tradition
3. Essenes and Boethusians
4. Philo and Josephus
B. Sabbath and Sunday in the
Early Church
1. The Origin of Sunday
Observance
2. Sabbath and Sunday in the
Second and Third Centuries
3. Sabbath and Sunday in the
Fourth Through Sixth Centuries
C. The Sabbath in the Middle
Ages and Reformation Era
1. The Middle Ages
2. The Reformation Era
D. The Sabbath Among Puritans
and Baptists
1. Puritan Sunday
Sabbatarianism
2. The Saturday Sabbath in
England
3. The Saturday Sabbath in
the New World
E. Jews and the Sabbath in
Modern Times
F. The Sabbath in Seventh-day
Adventist History and Practice
1. The Beginnings of
Adventist Sabbathkeeping
2. Adventist Sabbath Practice
VI. Ellen G. White Comments
A. The Origin and
Significance of the Sabbath
B. Human Need for the Sabbath
C. Christ the Maker of the
Sabbath
D. Christ’s
Sabbath-Observance Principles
E. Sabbathkeeping and
Holiness
F. The Sabbath Through the
Ages
G. The Sabbath in the Final
Crisis of Earth’s History
H. Preparation for the
Sabbath
I. The Sabbath in the Home
J. Travel on the Sabbath
K. Sabbath Meetings
L. Further Concerns
VII. Literature
Appendix. The Seven-Day Week and the Julian-Gregorian Calendar
A. The “Planetary Week”
B. The Julian-Gregorian Calendar
I. ဓမ္မဟောင်းကျမ်းထဲက ဥပုသ်နေ့
A. ငါးကျမ်းချပ် (ပဉ္စမကျမ်း)
၁. အထွေထွေခြုံငုံသုံးသပ်ချက်
ငါးကျမ်းချပ်တွင် šabbāṯ၊ šābaṯ နှင့် šabbāṯôn
ဟူသောစကားလုံးများကို
အများအားဖြင့် အပတ်၏သတ္တမနေ့ကို ရည်ညွှန်းရန်သုံးသော်လည်း
နှစ်ပတ်လည်ပွဲတော်နေ့အချို့နှင့် သတ္တမနှစ် (ဥပုသ်နှစ်) ကိုလည်း
ဤစကားလုံးမျိုးဖြင့် ဖော်ပြထားသည်။ တစ်ခါတစ်ရံတွင် မြေယာအတွက် “အနားယူခြင်း” ဟူသော
နှိုင်းယှဉ်အဓိပ္ပာယ်ဖြင့်လည်း သုံးသည်။
I. The Sabbath in the OT
A. Pentateuch
1. General Overview
For the most part, šabbāṯ, šābaṯ, and šabbāṯôn are used in reference to the
seventh day of the week, but various passages in the Pentateuch also utilize
this kind of sabbath terminology for certain annual festivals and for the
seventh (“sabbatical”) year. In some instances it is used in a metaphorical
sense as “rest” for the land.
သတ္တမနေ့ဥပုသ်နေ့ကို
ဖန်ဆင်းခြင်းနှင့် တိတိကျကျဆက်စပ်ဖော်ပြထားသော ကျမ်းချက် ၃ ခုမှာ ကမ္ဘာဦးကျမ်း
၂:၁–၃; ထွက်မြောက်ရေး
၂၀:၁၁; ၃၁:၁၃–၁၇
တို့ဖြစ်သည်။ အပတ်၏သတ္တမနေ့တွင် အနားယူရမည်ဟု ဖော်ပြထားသော ကျမ်းချက်များလည်း
အများအပြားရှိသည်။ အောက်တွင် ငါးကျမ်းချပ်အတွင်း ဥပုသ်နေ့ကျမ်းချက်များကို
အစဉ်လိုက်ခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာထားသည်။ (ကမ္ဘာဦးကျမ်း I. A. ၁၄ ကိုလည်း ကြည့်ပါ။)
Three passages in the Pentateuch specifically link the seventh-day Sabbath
with Creation: Genesis 2:1–3; Exodus 20:11; 31:13–17. A number of other
passages refer to rest on the seventh day of the week. In the following
discussion the Sabbath texts are analyzed in the order in which they occur in
the Pentateuch. (See Creation I. A. 14.)
၂. ငါးကျမ်းချပ်ထဲက ဥပုသ်နေ့ကျမ်းချက်များ
က.
ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၂:၁–၃ ဖန်ဆင်းခြင်းပဌမခြောက်ရက်တို့၌
ဘုရားသခင်၏နေ့စဉ်လုပ်ဆောင်ချက်များကို ဖော်ပြပြီးနောက် ကမ္ဘာဦး ၂:၁ တွင်
ဖန်ဆင်းခြင်းပြီးစီးပြီဟူ၍ အနှစ်ချုပ်ဖော်ပြထားသည်။ ကမ္ဘာဦး ၂:၂၊ ၃ တွင်မူ
“သတ္တမနေ့၌ ဘုရားသခင်သည် မိမိပြုတော်မူသောအမှုကို ပြီးစီးစေတော်မူ၍၊
မိမိပြုတော်မူသောအမှုအလုံးတို့ကို သတ္တမနေ့၌ ရပ်တော်မူ၏။ ထိုကြောင့် ဘုရားသခင်သည်
သတ္တမနေ့ကို ကောင်းကြီးပေးတော်မူ၍ သန့်ရှင်းစေတော်မူ၏။ အကြောင်းမူကား၊ ထိုနေ့၌
ဘုရားသခင်သည် ဖန်ဆង်းတော်မူသော
အမှုအလုံးတို့ကို ရပ်တော်မူ၍ အနားယူတော်မူသည်ဟူသောအချက်ကြောင့်တည်း” ဟု ဆိုထားသည်။
ဤကျမ်းပိုဒ်တွင် အထူးသတိပြုသင့်သောအချက်များမှာ အောက်ပါအတိုင်းဖြစ်သည်။ ၁.
ဟေဗြဲနာမ် šabbāṯ ကိုမသုံးသော်လည်း
ဘုရားသခင်၏ဖန်ဆင်းခြင်းအမှုမှ ရပ်စဲခြင်းကို ဖော်ပြရာ၌ ကြိယာ šābaṯ ကို
နှစ်ကြိမ်သုံးထားသည်။ ၂. သတ္တမနေ့ကို အထူးထင်ရှားစေရန်
ငါးကြိမ်ဖော်ပြထားပြီး သုံးကြိမ်မှာ “သတ္တမနေ့” ဟူ၍ တိကျစွာရေးထားပြီး
နှစ်ကြိမ်မှာ ကိုးကားအသံပုံစံဖြင့် သုံးထားသည်။ ၃. ဤကျမ်းချက်သည်
ကိုက်ယာစမ် (chiasm) သို့မဟုတ်
ပြောင်းပြန်အပြိုင်ပုံစံဖြစ်သည်။
2. Sabbath References in the Pentateuch
a.Genesis 2:1–3.2 After a description of God’s day-by-day
activities during the first six days of Creation week, Genesis 2:1 gives a
summary statement that Creation had been completed. Genesis 2:2, 3 states, “And
on the seventh day God finished his work which he had done, and he rested on
the seventh day from all his work which he had done. So God blessed the seventh
day and hallowed it, because on it God rested from all his work which he had
done in creation.”
Several items in this passage deserve special notice: 1. Although the
Hebrew noun šabbāṯ does not occur,
the verb šābaṯ appears in both
instances that refer to God’s resting from His work of Creation. 2. The seventh
day of the week is prominent, with five references to it, three using the
specific expression “seventh day” and two using the pronoun “it.” 3. The
statement takes the form of a chiasm or inverted parallel statement:
A. ဘုရားသခင်သည်
မိမိအမှုကို ပြီးစီးစေတော်မူ၏ (အပိုဒ် ၂)
B. သတ္တမနေ့၌ ရပ်တော်မူ၏ “မိမိပြုတော်မူသောအမှုအလုံးတို့ကို”
(အပိုဒ် ၂)
C. ထိုကြောင့်
ဘုရားသခင်သည် သတ္တမနေ့ကို ကောင်းကြီးပေးတော်မူ၍ သန့်ရှင်းစေတော်မူ၏ (အပိုဒ် ၃)
B´. အကြောင်းမူကား၊
ထိုနေ့၌ ဘုရားသခင်သည် “မိမိပြုတော်မူသောအမှုအလုံးတို့ကို” ရပ်တော်မူ၏ (အပိုဒ် ၃
ဆက်)
A´. ဖန်ဆင်းခြင်း၌ (အပိုဒ် ၃ ဆက်)
A. God finished his work (verse 2)
B. And he rested on the seventh day“from all his work which he had
done“(verse 2)
C. So God blessed the seventh day“and hallowed it (verse 3)
B´. Because on it God rested from all his“work which he had done (verse 3)
A´. In creation (verse 3, cont.)
ဤကိုက်ယာစမ်၏
အစပိုင်းအပိုဒ်နှစ်ခု (A နှင့်
B) သည်
ဘုရားသခင်၏ဖန်ဆင်းခြင်းအမှုနှင့် သတ္တမနေ့၌ ရပ်စဲတော်မူခြင်းကို ထောက်ပြထားသည်။
အဆုံးပိုင်းတွင်လည်း ထိုအရာနှစ်ခုကို ပြောင်းပြန်အစဉ်ဖြင့် (B´ နှင့် A´) ထပ်မံဖော်ပြထားသည်။
ထို့ကြောင့် အလယ်ဗဟိုချက် (C) ဖြစ်သော
“ဘုရားသခင်သည် သတ္တမနေ့ကို ကောင်းကြီးပေးတော်မူ၍ သန့်ရှင်းစေတော်မူ၏”
ဟူသောအချက်သည် ဤကျမ်းချက်၏ အဓိကအာဘော်ဖြစ်သည်။ A-B-C-B´-A´ ပုံစံဖြစ်သော ကိုက်ယာစမ်တွင်
ဗဟိုအချက်သည် များသောအားဖြင့် စာသားအဓိကအနက်ကို ဖော်ပြတတ်သည်။ ထို့ကြောင့် ကမ္ဘာဦး
၂:၂၊ ၃ ၏ အဓိကအာဘော်မှာ သတ္တမနေ့ကို ဘုရားသခင်ကောင်းကြီးပေးတော်မူ၍
သန့်ရှင်းစေတော်မူသည်ဟူသော အချက်ဖြစ်သည်။ သတ္တမနေ့ကို ကောင်းကြီးပေးတော်မူသည်ဟူသော
ဟေဗြဲကြိယာ bāraḵ သည်
တိရစ္ဆာန်များနှင့် လူသားတို့ကို ကောင်းကြီးပေးတော်မူသည်ဟု ဆိုရာတွင်လည်း
သုံးထားသည် (ကမ္ဘာ ၁:၂၂၊ ၂၈)။ ဤဘုရားသခင်၏ကောင်းကြီးပေးခြင်းသည် တစ်ကြိမ်တည်းဖြင့်
ပြီးဆုံးသည်မဟုတ်၊ ကနဦးပေးသောအချိန်မှစ၍ ဆက်လက်အာနိသင်ရှိနေသည်။
“သန့်ရှင်းစေတော်မူ၏” ဟု ဘာသာပြန်ထားသော ဟေဗြဲကြိယာ qādaš (သန့်ရှင်းခြင်း) ၏ အဓိကအဓိပ္ပာယ်မှာ
ဘုရားသခင်၏ရည်ရွယ်ချက် သို့မဟုတ် ပညတ်တော်အတိုင်း တစ်စုံတစ်ရာကို “ခွဲထားခြင်း”
သို့မဟုတ် “သီးသန့်ထားခြင်း” ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် ဘုရားသခင်သည် သတ္တမနေ့ကို
“သန့်ရှင်းစေတော်မူ၏” ဟူသောအချက်သည် ဤနေ့ကို အခြားခြောက်ရက်နှင့် ခွဲထားရုံသာမက
ဘုရားသခင်ဖန်ဆင်းတော်မူသော လူသားများအတွက် ဤနေ့၏ ဆက်လက်ထူးခြားသောအဓိပ္ပာယ်ကို
ထပ်မံအားဖြည့်ပေးသည်။ “သီးသန့်ထားခြင်း” ခံရသောအရာသည်
အတိတ်၏အမှတ်တရသက်သက်မျှမဟုတ်၊ ဆက်လက်သွားသောအဓိပ္ပာယ်ရှိရမည်ဖြစ်သည်။
ဥပုသ်နေ့၏ဤသန့်ရှင်းခြင်းကို နောက်ပိုင်းငါးကျမ်းချပ်ကျမ်းချက်များတွင်
ထပ်မံအတည်ပြုထားသည် (ဥပမာ၊ ထွက် ၁၆:၂၃; နှိုင်းယှဉ် ၃၁:၁၄–၁၆; ၃၅:၂)။ ကမ္ဘာဦး ၂:၂၊ ၃ ၏ အဓိကဘာသာစကားတစ်ခုလုံးကို
ထွက်မြောက်ရေး ၂၀:၈–၁၁ ပညတ်တော်တွင် ထပ်မံတွေ့ရသည်။
This chiasm’s two introductory statements (A and B) call attention to
God’s creative work and to His resting on the seventh day. The same two
thoughts are presented at the conclusion of the chiasm, in reverse order (BN
and AN). This leaves at the center of the chiasm (C) the reference to God’s
blessing and hallowing the seventh day. In a chiasm that takes this A-B-C-BN-
AN form, the central item normally represents the text’s major focus. Thus in
Genesis 2:2, 3 the major focus is the statement that “God blessed the seventh
day and hallowed it.”
The Hebrew verb used for God’s blessing of the seventh day is bāraḵ, also used for God’s blessing on
animals and on humankind (Gen. 1:22, 28). This divine blessing is not static,
but continues to have special meaning onward from the time when it is first
given. The basic meaning of the Hebrew term translated “hallowed” or
“sanctified” (from qādaš, “to be
holy”) is a “separating” or “setting apart” of something in fulfillment of a
divine purpose and/or command. Thus the statement that God “hallowed” the
seventh day not only distinguishes this day from the other six, but also
reinforces the idea of a continuing special meaningfulness of this day for the
human beings whom God had created. Something “set apart” has to be more than
simply a memory relic of the past; it must have an ongoing significance. This
hallowedness of the Sabbath is reiterated in various later Pentateuchal
references (e.g., Ex. 16:23; cf. 31:14–16; 35:2) and the basic language of the
entire statement in Genesis 2:2, 3 reappears in the Sabbath commandment of Ex.
20:8–11.
ခ.
ထွက်မြောက်ရေး ၅:၅ ထွက်မြောက်ရေး ၅:၅ တွင် ဖာရိုဘုရင်က
“ကြည့်လော့၊ ယခုဤပြည်၌လူများများလာကြပြီ။ သင်တို့သည် သူတို့ကို အလုပ်မှ
အနားယူစေကြသည်မှာ မဟုတ်ပါလော့” ဟု ဆိုသည်။ သတ္တမနေ့ကို တိကျစွာမဖော်ပြသော်လည်း
အနီးဝန်းကျင်အကြောင်းအရာအရ ဤအနားယူခြင်းသည် ဘာသာရေးအဓိပ္ပာယ်ရှိသည်ဟု နားလည်ရသည်။
b.Exodus 5:5. Exodus 5:5 contains sabbath terminology in the statement “And Pharaoh
said, ‘Behold, the people of the land are now many and you make them rest (šābaṯ) from their burdens!’” While the
seventh day of the week is not specifically mentioned, the immediate context
implies that this rest had religious significance.
ဂ.
ထွက်မြောက်ရေး ၁၆ ထွက်မြောက်ရေး ၁၆ သည် ဟေဗြဲနာမ် šabbāṯ
ကို
ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် ပထမဆုံးအကြိမ်သုံးထားသည့်ကျမ်းချပ်ဖြစ်ပြီး ဤအခန်းတွင်
စုစုပေါင်း ၄ ကြိမ်သုံးထားသည် (အပိုဒ် ၂၃၊ ၂၅၊ ၂၆၊ ၂၉)။ အကြောင်းအရာမှာ
ဣသရေလလူမျိုးတို့ ဆီးနတ်ခရီးလမ်းတွင် မန္နာကျွေးမွေ့ခြင်းဖြစ်ပြီး
စိနတ်တောင်သို့မရောက်မီ နှစ်ပတ်အလိုတွင် ဖြစ်ပွားခဲ့သည်။ ထွက် ၁၆:၅ အရ
ဆယ်ခြောက်ရက်နေ့၌ နေ့စဉ်စုသောပမာဏထက် နှစ်ဆယူစေရန် ညွှန်ကြားထားသည်။
နောက်ပိုင်းတွင် သတ္တမနေ့၌ မန္နာမထွက်ဟု အသိပေးထားပြီး (အပိုဒ် ၂၅၊ ၂၆)
အခြားနေ့များတွင် စုသောမန္နာသည် တစ်ညထားလျှင် ပုပ်သိုးသော်လည်း ဆယ်ခြောက်ရက်နေ့၌
စုသောမန္နာမှာ မပုပ်ဟု ဖော်ပြထားသည် (အပိုဒ် ၁၉–၂၄)။ သတ္တမနေ့၌ လူအချို့သည်
မန္နာရှာရန် လယ်ထဲထွက်သွားသော်လည်း တစ်စုံတစ်ရာမတွေ့ခဲ့ချေ (အပိုဒ် ၂၇)။
ဘုရားသခင်က “သင်တို့သည် ငါ့ပညတ်တို့ကို ငါ့တရားတို့ကို မစောင့်ရှောက်ဘို့ အဘယ်မျှကာလပယ်ရှားမည်နည်း။
ကြည့်လော့၊ ထာဝရဘုရားသည် ဥပုသ်နေ့ကို သင်တို့အား ပေးတော်မူပြီ။ ထိုကြောင့်
ဆယ်ခြောက်ရက်နေ့၌ နှစ်ရက်စာအဘို့ မုန့်ကို ပေးတော်မူ၏။ လူတိုင်းသည် မိမိနေရာဌာန၌
နေရကြလော့။ သတ္တမနေ့၌ အဘယ်သူမျှ ထိုနေရာမှ မထွက်ရ” ဟု မိန့်တော်မူသည် (အပိုဒ် ၂၈၊
၂၉)။ ဤစကားများအရ ဣသရေလလူမျိုးတို့သည် ဥပုသ်နေ့ကို
ကြိုတင်သိရှိပြီးသားဖြစ်သည်ဟူသော အထင်အရှားတွေ့ရသည်။
c.Exodus 16. Exodus 16 contains the OT’s first use of the Hebrew noun šabbāṯ (verse 23). In fact, in this
passage the noun is used four times (verses 23, 25, 26, 29). The setting is the
giving of manna to the children of Israel in the Wilderness of Sin two weeks
before their arrival at Mount Sinai. According to Exodus 16:5, on the sixth day
the Israelites were to gather and bring in “twice as much as they gather
daily.” Later in the chapter they are informed that on the seventh day no manna
would appear (verses 25, 26) and that although the manna gathered on each of
the other days would spoil overnight, that which was gathered on the sixth day
would keep (verses 19–24). On the seventh day some people went out into the
field to look for manna but found none (verse 27). God’s response was, “How
long do you refuse to keep my commandments and my laws? See! The Lord has given
you the sabbath, therefore on the sixth day he gives you bread for two days;
remain every man of you in his place, let no man go out of his place on the
seventh day” (verses 28, 29). This wording gives the distinct impression that
the Sabbath was already known to the Israelites.
ဃ.
ထွက်မြောက်ရေး ၂၀:၈–၁၁ ထွက်မြောက်ရေး ၂၀ တွင် ဘုရားသခင်သည်
မောရှေအား စိနတ်တောင်ပေါ်မှာ ပေးသနားတော်မူသော ဆယ်ပညတ်တော်ကို ဖော်ပြထားသည်။
စတုတ္ထပညတ်တော်တွင် ခြောက်ရက်အလုပ်လုပ်၍ သတ္တမနေ့ကို အနားယူရန် ပညတ်ထားသည်။
ဤပညတ်၏အကြောင်းအရင်းမှာ “ထာဝရဘုရားသည် ကောင်းကင်နှင့်မြေကြီး၊ သမုဒ္ဒရာနှင့်
အထဲ၌ရှိသမျှတို့ကို ခြောက်ရက်အတွင်း ဖန်ဆင်းတော်မူ၍ သတ္တမနေ့၌
အနားယူတော်မူသည်ဖြစ်၍ ထာဝရဘုရားသည် ဥပုသ်နေ့ကို ကောင်းကြီးပေးတော်မူ၍
သန့်ရှင်းစေတော်မူ၏” ဟူ၍ဖြစ်သည် (အပိုဒ် ၁၁)။
d.Exodus 20:8–11. Exodus 20 sets forth the Ten Commandments given
by God to Moses at Sinai. In this law the fourth commandment specifies that
work should be done six days and that the seventh day is to be observed as a
day of rest. The basis for this injunction is that “in six days the Lord made
heaven and earth, the sea, and all that is in them, and rested the seventh day;
therefore the Lord blessed the sabbath day and hallowed it” (verse 11).
ဤနေရာတွင် သုံးထားသော
စကားများသည် ကမ္ဘာဦး ၂:၂၊ ၃ ၏ အနှစ်သာရကို အနှစ်ချုပ်ဖော်ပြထားရာ ထွက် ၂၀:၁၁ သည်
ဖန်ဆင်းခြင်းဥပုသ်နေ့ကို ရည်ညွှန်းသည်မှာ သံသယဖြစ်စရာမရှိချေ။ ထို့ပြင်
ဥပုသ်နေ့ပညတ်သည် ဘုရားသခင်၏ပဋိညာဉ်တော်၏ဗဟိုချက်ဖြစ်သော ဆယ်ပညတ်တော်အတွင်း
ပါဝင်နေသည်ကို သတိပြုသင့်သည်။ ဤဆယ်ပညတ်တော်သည် ထူးခြားပြီး ငါးကျမ်းချပ်တွင်းရှိ
အခြားပညတ်များမှာ ထပ်မံဖြည့်စွက်ချက် သို့မဟုတ်
အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်မျှသာဖြစ်သည်ကို တရားဟောရေး ၅:၂၂ ၌ “ထိုစကားတို့ကို
ဘုရားသခင်သည် ထပ်မံ၍ မမိန့်တော်မူ” ဟူသောအချက်မှ ရှင်းလင်းစွာတွေ့ရသည်။ ဆယ်ပညတ်တော်သည်
ကိုယ်ပိုင်ပြည့်စုံသော အစုအဝေးဖြစ်သည်။
The language used here summarizes the content of Genesis 2:2, 3, leaving
no doubt that Exodus 20:11 points to the Creation Sabbath. Also significant is
that the Sabbath commandment appears within the ten-commandment law, which in
turn was the center of God’s covenant. That this ten-commandment law was
distinctive, with the other Pentateuchal laws as additions or commentary, is
clear from the statement in Deuteronomy 5:22 that to these Ten Commandments God
had “added no more”—i.e., the Decalogue was a complete entity in and of itself.
ထို့ပြင်
ထွက်မြောက်ရေး ၂၀ တွင် ဆယ်ပညတ်တော်များ စောင့်ထိန်းရခြင်း၏
ပဋိညာဉ်အကြောင်းအရင်းမှာ ကယ်တင်ခြင်းသမိုင်း သို့မဟုတ်
ဘုရားသခင်၏ကယ်တင်ခြင်းပင်ဖြစ်သည်။ ဣသရေလလူမျိုးတို့သည် ယေဟောဝါနှင့်
ပဋိညာဉ်ဆက်ဆံရေးထဲသို့ ရောက်ရှိလာခဲ့သည် (ထွက် ၁၉ ကိုကြည့်)။ ထို့နောက် ဆယ်ပညတ်တော်၏
နိဒါန်းနှင့် သမိုင်းနောက်ခံတွင် ဘုရားသခင်က “ငါသည် သင်တို့ကို အဲဂုတ္တုပြည်၊
ကျွန်ခံရာအိမ်မှ နှုတ်ယူတော်မူသော သင်တို့ဘုရားသခင် ထာဝရဘုရားဖြစ်၏” ဟု
မိန့်တော်မူသည် (ထွက် ၂၀:၂)။ ဣသရေလလူမျိုးတို့သည် ကျွန်ခံခြင်းမှ
ကယ်နုတ်ခြင်းခံခဲ့ရပြီး ယေဟောဝါ၏ ဤကြိုတင်ကောင်းမှုကောင်းခြင်းသည်
ဣသရေလလူမျိုးတို့ဘုရားသခင်၏ပညတ်တော်များကို နာခံရသော ပဋိညာဉ်ဆက်ဆံရေး၏
အခြေခံအုတ်မြစ်ဖြစ်သည်။
Furthermore, the covenant basis that is set forth in Exodus 20 for keeping
the Ten Commandments, including the Sabbath commandment, is redemptive history,
or more properly, divine redemption itself. The children of Israel had come
into covenant relationship with Yahweh (see Ex. 19). Then in the preamble and
historical prologue to the Decalogue, God states the prime element in the
redemption which the Israelites had experienced: “I [Yahweh] am the Lord your
God, who brought you out of the land of Egypt, out of the house of bondage”
(Ex. 20:2). The Israelites had been redeemed from slavery, and this prior
goodness of Yahweh provided the foundation for the covenant relationship in
which the Israelites were, in turn, to be obedient to God’s commandments.
တစ်ခါတစ်ရံတွင်
ဥပုသ်နေ့နှင့် ဘုရားသခင်၏ပဋိညာဉ်တော်သည် တစ်ခုနှင့်တစ်ခု အဓိပ္ပာယ်တူလုနီးပါး
ဖြစ်လာတတ်သည် (ထွက် ၃၁:၁၆ နှိုင်းယှဉ်ကြည့်)။ ဆယ်ပညတ်တော်၏ အခြားပညတ်ကိုးပါးထက်
ဥပုသ်နေ့သည် ယေဟောဝါကိုမကိုးကွယ်သူအားလုံးနှင့် ဘုရားသခင်၏လူတို့ကို ခွဲခြားပေးသော
မြင်သာသောထူးခြားချက်ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် ဥပုသ်နေ့သည်
ဘုရားသခင်နှင့်ပဋိညာဉ်ဆက်ဆံရေး၏ တကယ့်အဓိပ္ပာယ်ကို ထင်ရှားစွာဖော်ပြပေးသည်။
အကြောင်းမူကား၊ ဣသရေလလူမျိုးတို့သည် မိမိတို့၏ဖန်ဆင်းရှင်နှင့် ကယ်တင်ရှင်နှင့်
ဆက်ဆံရေးရှိသူများဖြစ်ကြောင်း ဤနေ့က သက်သေပြသည်။
At times the Sabbath and the concept of God’s covenant became virtually
synonymous (cf. Ex. 31:16). More than any of the other nine precepts of the
Decalogue, the Sabbath provided a visible distinctive that set God’s people
apart from any and all who did not serve Yahweh. Thus in a very real way it
embodied the true meaning of covenant relationship with God, for it identified
Israel as a people in fellowship with their Creator and Redeemer.
ထို့ပြင်
ဥပုသ်နေ့ပညတ်သည် ဆယ်ပညတ်တော်တွင် တံဆိပ်ခြား၏ အဓိကအချက်သုံးရပ်—နာမည်၊ ရာထူး၊
နယ်နမိတ်တို့ကို ပါဝင်စေသော တစ်ခုတည်းသောပညတ်ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် ဥပုသ်နေ့ပညတ်ကို
ဆယ်ပညတ်တော်၏တံဆိပ်ဟု ယူဆနိုင်သည်။ (ထွက် ၃၁:၁၃–၁၇ နှင့် ယေဇကျေလ ၂၀:၁၂၊ ၂၀
တို့တွင် ဥပုသ်နေ့ကို “နိမိတ်လက္ခဏာ” ဟုဆိုထားသည်ကို ကြည့်ပါ။) ဥပုသ်နေ့ပညတ်သည်
တံဆိပ်၏မရှိမဖြစ်အချက်သုံးရပ်ပါဝင်ရုံသာမက ထူးခြားသော နိဒါန်းစကား “သတိရ” ဟူ၍လည်း
စတင်ထားသည်။ ဤစကားသည် အနက်အဓိပ္ပာယ်များစွာပါဝင်နိုင်သည်—ရှေးကျမ်းကျေ၍
ဂုဏ်ပြုဖွယ်ဖြစ်သော ဥပုသ်နေ့ကို သတိရ၍၊ မေ့လျော့မည်ကို စိုးရိမ်၍ သတိရ၍၊
နောင်လာမည့်ပဋိညာဉ်အတွေ့အကြုံ၏ဗဟိုချက်ဖြစ်သောကြောင့် သတိရ၍ စသည်ဖြစ်သည်။
စိနတ်တောင်တွင် ပထမဆုံးပြောကြားသောအခါ မည်သည့်အဓိပ္ပာယ်ကိုပဓာနထားသည်ဖြစ်စေ “သတိရ”
ဟူသောစကားသည် အလေးပေးနိဒါန်းဖြစ်၍ ဥပုသ်နေ့ပညတ်ကို အထူးအာရုံစိုက်စေသည်မှာ
ဧကန်အမှန်ဖြစ်သည်။
Moreover, the Sabbath commandment is the only one in the Decalogue that
has the three distinguishing marks of a seal impression: the name, the office, and the domain of
the individual or entity whose authority the seal represents. Thus the Sabbath
commandment may be considered the seal of
the Decalogue. (See also the discussion of the Sabbath as “sign” in connection
with Exodus 31:13–17 and Ezekiel 20:12, 20.) The Sabbath commandment is
distinctive not only by containing the three essentials of a seal, but also by
utilizing a unique introduction, the word “remember.” This word may carry
several concepts: to remember the Sabbath as an institution that is already
time-honored; to remember, because there may be a danger of forgetting; and to
remember with a forward look, because the Sabbath is so central to the ongoing
covenant experience. Whatever nuance or nuances the term may have had in the
context of its original statement at Sinai, one thing is certain: The word
“remember” is emphatic as an introduction here, and serves to call special
attention to the Sabbath commandment.
င.
ထွက်မြောက်ရေး ၂၃:၁၂ ထွက်မြောက်ရေး ၂၃:၁၀၊ ၁၁ တွင်
ဥပုသ်နှစ်ကို ဖော်ပြပြီးနောက် အပတ်၏သတ္တမနေ့နှင့်ပတ်သက်၍
အောက်ပါညွှန်ကြားချက်ရှိသည်။ “သင်သည် ခြောက်ရက်ပတ်လုံး အလုပ်ကိုလုပ်၍ သတ္တမနေ့၌
အနားယူရမည်။ သို့ပြုလျှင် သင်၏နွားနှင့်မြည်းသည် အနားရမည်။ သင်၏ကျွန်မ၏သားနှင့်
ဧည့်သည်သည်လည်း အနားယူ၍ သက်သာမည်” (အပိုဒ် ၁၂)။
ဘုရားသခင်နှင့်ပဋိညာဉ်ဆက်ဆံရေးရှိသော ဣသရေလလူမျိုးတို့အတွက် ပညတ်ထားသော
“အနားယူခြင်း” တွင် šābaṯ ကြိယာကိုသုံးထားပြီး
နွားမြည်းတို့အတွက် အနားယူခြင်းတွင် nûaḥ ကိုသာ သုံးထားသည်။ ကျွန်မသားနှင့် ဧည့်သည်တို့အတွက်မူ nāp̱aš
၏ niphal ပုံစံ “သက်သာခြင်း”
ကိုသုံးသည်။ ဤဟေဗြဲစကားသည် ပင်ပန်းနွမ်းနယ်ခြင်းမှ ပြန်လည်အနားယူခြင်းကို
မဆိုလိုပါ (ထိုအဓိပ္ပာယ်ပါနိုင်သော်လည်း)၊ အလုပ်ကို ကောင်းစွာပြီးဆုံးပြီးနောက်
ဘဝအရည်အသွေးမြင့်မားခြင်း သို့မဟုတ် အနားယူခြင်း၏ပျော်ရွှင်မှုကို ဆိုလိုသည်။
ထို့ကြောင့် ဥပုသ်နေ့သည် ဣသရေလကျွန်များနှင့် သူတို့အိမ်တွင်းနေထိုင်သော
ဧည့်သည်တို့အတွက် အဓိပ္ပာယ်ရှိသော ဝိညာဉ်ရေးအတွေ့အကြုံဖြစ်ရမည်။
e.Exodus 23:12. After a reference to the “sabbatical year” in Exodus 23:10, 11, the
following instruction is given concerning the seventh day of the week: “Six
days you shall do your work, but on the seventh day you shall rest; that your
ox and your ass may have rest, and the son of your bondmaid, and the alien, may
be refreshed” (verse 12). For the “rest” commanded to the Israelites in
covenant relationship with God, the verb is šābaṯ,
whereas for the beasts of burden, the type of rest is simply nûaḥ. And for the “son of your bondmaid”
and for the “alien,” the niphal imperfect of nāp̱aš, “to refresh,” is used. This Hebrew word does not
necessarily imply recovery from weariness, though that element may be included;
rather it suggests an enhancement in quality of life or the pleasure of rest
from work that has been accomplished well. Thus the Sabbath should be a
meaningful spiritual experience for both the Israelite servants and the aliens
sojourning among the Israelites.
f. ထွက်မြောက်ရာ
၃၁:၁၃-၁၇။ ထွက်မြောက်ရာ ၃၁:၁၃-၁၇ တွင် ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၂:၂-၃ နှင့် ထွက်မြောက်ရာ
၂၀:၁၁ တို့တွင် တွေ့ရသော အဆိုများနှင့် အလွန်ဆင်တူသော အဆိုတစ်ခုကို တွေ့ရသည်။
သို့ရာတွင် အင်္ဂါရပ်အချို့ ထပ်မံထည့်သွင်းထားသည်။ ၁. ဘုရားသခင်၏
ဗျာဒိတ်တော်နေ့ကို စောင့်ထိန်းခြင်းသည် ဖန်ဆင်းခြင်း (ကျမ်းချက် ၁၇) ကိုသာမက
ကိုယ်တော်၏ လူမျိုးကို သန့်ရှင်းစေခြင်း (ကျမ်းချက် ၁၃) ၏ နိမိတ်လက္ခဏာလည်း
ဖြစ်သည်။ ၂.
အစောပိုင်းတွင် ဒေကာလော့ဂ် (အခန်း ၁၉ နှင့် ၂၀) အခြေအနေတွင် ဖော်ပြထားသော
ပဋိညာဉ်ဆက်ဆံရေးကို ယခုအခါ ဗျာဒိတ်တော်နေ့နှင့် ရှင်းရှင်းလင်းလင်း အသုံးချထားပြီး
“အစဉ်အမြဲ ပဋိညာဉ်” ဟု ခေါ်တွင်ထားသည် (ကျမ်းချက် ၁၆)။ ၃. ဗျာဒိတ်တော်နေ့ကို
ကျူးလွန်ညစ်ညမ်းစေခြင်းအတွက် သေဒဏ်ကို ချမှတ်ထားသည် (ကျမ်းချက် ၁၄၊ ၁၅)။ ၄.
ဗျာဒိတ်တော် ဗျာဒိတ်တော် (šabbaṯ šabbāṯôn) “အနားယူရန် အထူးသန့်ရှင်းသော
ဗျာဒိတ်တော်နေ့” ဟူသော အလေးပေးစကားလုံးကို ပထမဆုံးအကြိမ် သုံးထားသည် (ကျမ်းချက်
၁၅)။ ၅.
ဖန်ဆင်းခြင်း ဗျာဒိတ်တော်နေ့နှင့် ပတ်သက်၍ ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၂:၂၊ ၃ နှင့် ထွက်မြောက်ရာ
၂၀:၈-၁၁ တို့တွင် ဘုရားသခင် အနားယူတော်မူသည်ဟု ဖော်ပြထားသကဲ့သို့ အနားယူခြင်းကိုသာ
မဟုတ်ဘဲ၊ ဘုရားသခင် “လန်းဆန်းတက်ကြွတော်မူသည်” (ကျမ်းချက် ၁၇) ဟုလည်း
ထပ်မံဖြည့်စွက်ထားသည်။ ဤသည်ကို ပင်ပန်းနွမ်းနယ်ခြင်းမှ ပြန်လည်နာလန်ထူလာခြင်း
အဓိပ္ပာယ်ဖြင့် မဟုတ်ဘဲ၊ ကိုယ်တော်၏ အလုပ်ကို ပြီးမြောက်ပြီးနောက် ပြီးပြည့်စုံသော
ဖန်ဆင်းခြင်းကို ဖြစ်ပေါ်စေခဲ့သည့်အတွက် နှစ်သိမ့်ဖွယ် အနားယူခြင်း အဓိပ္ပာယ်ဖြင့်
ဖြစ်သည်။ ကျမ်းချက် ၁၃ တွင် “နိမိတ်လက္ခဏာ” ဟူသော စကားလုံးကို သုံးထားခြင်းသည်
ထင်ရှားသည်။ နိမိတ်လက္ခဏာဆိုသည်မှာ ကိုယ်တိုင်ထက် ကျော်လွန်၍ ပို၍နက်နဲသော
အမှန်တရားကို ညွှန်ပြသော အရာဖြစ်သည်။ ဗျာဒိတ်တော်နေ့နှင့် ပတ်သက်၍ ထိုအမှန်တရားသည်
နှစ်မျိုးရှိသည်။ ဗျာဒိတ်တော်နေ့သည် ဘုရားသခင်၏ လူမျိုးကို သန့်ရှင်းစေခြင်း၏
အမြဲတည်ရှိသော အာမခံချက်ကို ပေးသည် (ကျမ်းချက် ၁၃) နှင့် ဘုရားသခင်၏
ဖန်ဆင်းရှင်ဖြစ်တော်မူခြင်းကို အမြဲသတိရစေသော အရာဖြစ်သည် (ကျမ်းချက် ၁၇)။
နှစ်မျိုးလုံးတွင် ဗျာဒိတ်တော်နေ့ကို စောင့်ထိန်းခြင်းသည်ပင် နိမိတ်လက္ခဏာအဖြစ်
အသက်ဝင်စေသော အရာဖြစ်သည် (ကျမ်းချက် ၁၃၊ ၁၆)။
f.Exodus 31:13–17.“ In Exodus 31:13–17 we find a statement very
similar to those in Genesis 2:2–3 and Exodus 20:11, but with several added
features. 1. The keeping of God’s Sabbath is a sign, not only of Creation
(verse 17), but also of His sanctifying His people (verse 13). 2. The covenant
relationship, earlier set forth in the context of the Decalogue (chaps. 19 and
20), is now explicitly applied to the Sabbath and termed “a perpetual covenant”
(verse 16). 3. The penalty of death is decreed for profanation of the Sabbath
(verses 14, 15). 4. The emphatic terminology šabbaṯ šabbāṯôn, “sabbath of solemn rest,” is used for the first
time (verse 15). 5. In reference to the Creation Sabbath, the statement speaks
not only of God’s resting, as in Genesis 2:2, 3 and Exodus 20:8–11, but also
adds that God “was refreshed” (verse 17), obviously not in the sense of
recovery from weariness, but rather as a pleasant relaxation subsequent to, and
because of, God’s completion of His work in producing a perfect Creation.
The use of the word “sign” in verse 13 is noteworthy. A sign is something
that points beyond itself to reveal a more profound reality. With respect to
the Sabbath, that reality is twofold: The Sabbath provides an ever-present
assurance of God’s sanctifying of His people (verse 13), and it serves as a
constant reminder of God’s Creatorship (verse 17). In both aspects, the keeping of the Sabbath is what gives it
effectiveness as a sign (verses 13, 16).
g. ထွက်မြောက်ရာ ၃၄:၂၁။
ထွက်မြောက်ရာ ၃၄:၂၁ တွင် “ခြောက်ရက်ပတ်လုံး အလုပ်လုပ်ရ၍ သတ္တမနေ့၌ အနားယူရမည်။
လယ်ထွန်ချိန်၊ ရိတ်သိမ်းချိန်၌ပင် အနားယူရမည်” ဟု ဖတ်ရသည်။ ဤနေရာတွင်
“ဗျာဒိတ်တော်” ဟူသော နာမ်စားမတွေ့ရသော်လည်း “သတ္တမနေ့” ကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း
ဖော်ပြထားပြီး “အနားယူရ” ဟူသော ကြိယာနှစ်နေရာလုံးတွင် šābaṯ ကို သုံးထားသည်။
စိုက်ပျိုးရေးစီးပွားရေးတွင် အလုပ်အကြီးဆုံးလိုအပ်သော နှစ်ခုဖြစ်သည့်
“လယ်ထွန်ချိန်” နှင့် “ရိတ်သိမ်းချိန်” တို့၌ပင် ဗျာဒိတ်တော်နေ့ကို သစ္စာရှိရှိ
စောင့်ထိန်းရမည်ဟူသော အချက်သည် ဘုရားသခင်က ထိုနေ့ကို အလွန်သန့်ရှင်းသည်ဟု
သတ်မှတ်ထားကြောင်း ပြသသည်။
g.Exodus 34:21. Exodus 34:21 reads, “Six days you shall work, but on the seventh day you
shall rest; in plowing time and in harvest you shall rest.” Here the noun
“Sabbath” does not occur, but “the seventh day” is explicitly indicated and the
verb for both occurrences of “rest” is šābaṯ.
That in an agricultural economy the Sabbath was to be kept faithfully during
the two most crucial seasons for labor, “plowing time” and “harvest,”
emphasizes the great sanctity with which God had invested the day.
h. ထွက်မြောက်ရာ ၃၅:၂၊
၃။ ထွက်မြောက်ရာ ၃၅:၂၊ ၃ တွင် šabbaṯ šabbāṯôn ဟူသော စကားလုံးကို သုံးပြီး သတ္တမနေ့ကို
“ထာဝရဘုရားအဘို့ သန့်ရှင်းသော အနားယူရန် အထူးသန့်ရှင်းသော ဗျာဒိတ်တော်နေ့” အဖြစ်
စောင့်ထိန်းရန် ပညတ်ထားသည်။ ချိုးဖောက်သူအတွက် သေဒဏ်ကို ထပ်မံချမှတ်ထားပြီး
“ဗျာဒိတ်တော်နေ့၌ သင်တို့အခန်းနေရာအားလုံး၌ မီးမထွန်းရ” ဟူ၍ ထပ်မံဖြည့်စွက်ထားသည်။
ဤသည်မှာ ဣသရေလလူမျိုးအတွက် မလိုအပ်သော ဗျာဒိတ်တော်နေ့ အလုပ်ကို ရည်ညွှန်းခြင်း
ဖြစ်သည်။
h.Exodus 35:2, 3. In Exodus 35:2, 3 the term šabbaṯ šabbāṯôn is used in a command to observe the seventh day as
a “holy sabbath of solemn rest to the Lord.” The death sentence for violation
is once again decreed, with the added remark that “you shall kindle no fire in
all your habitations on the sabbath day.” Reference here is obviously to an
unnecessary Sabbath task for the Israelites.
i. ဝတ်ပြုရာကျမ်း။
ဝတ်ပြုရာကျမ်းတွင် šabbāṯ နှင့်
šabbāṯôn ဟူသော
စကားလုံးများကို ပဉ္စမကျမ်းတွင် အခြားကျမ်းစာများထက် ပိုမိုတွေ့ရသော်လည်း၊ အပတ်စဉ်
ဗျာဒိတ်တော်နေ့ကို တိကျစွာ ရည်ညွှန်းထားသည်များ နည်းပါးသည်။ ထိုသို့
ရည်ညွှန်းထားသည်များမှာ ၁၉:၃၊ ၃၀၊ ၂၃:၃၊ ၃၈၊ ၂၄:၈ နှင့် ၂၆:၂ တို့ ဖြစ်သည်။
i. The book of Leviticus. Although the book of Leviticus has more
occurrences of the terms šabbāṯ and šabbāṯôn than the other books of the
Pentateuch combined, comparatively few of these refer specifically to the
weekly Sabbath. References that do so are 19:3, 30; 23:3, 38; 24:8; and 26:2.
၁၉:၃၊ ၃၀ နှင့် ၂၆:၂
တို့တွင် “ငါ့ဗျာဒိတ်တော်နေ့များကို စောင့်ထိန်းကြလော့” ဟူသော ရိုးရှင်းသော
ပညတ်ကို ပေးထားသည်။ ပထမတွင် မိဘကို ရိုသေခြင်းကို ရည်ညွှန်းပြီးနောက် လာသည်။
နောက်ဆုံးနှစ်ခုတွင်မူ “ငါ့ဗိမာန်တော်ကို ရိုသေကြလော့။ ငါပင် ထာဝရဘုရားဖြစ်၏”
ဟူသော စကားမတိုင်မီ လာသည်။ ဝတ်ပြုရာကျမ်း ၂၃:၃ တွင် “ခြောက်ရက်ပတ်လုံး အလုပ်လုပ်ရ၍
သတ္တမနေ့၌ အနားယူရန် အထူးသန့်ရှင်းသော ဗျာဒိတ်တော်နေ့၊ သန့်ရှင်းသော အတူစုဝေးခြင်း
ဖြစ်၏။ အဘယ်အမှုမျှ မလုပ်ရ။ သင်တို့နေရာအားလုံး၌ ထာဝရဘုရားအဘို့ ဗျာဒိတ်တော်နေ့
ဖြစ်၏” ဟု တိုတိုတိတိ ဖော်ပြထားသည်။ ဤကျမ်းချက်သည် ဗျာဒိတ်တော်နေ့သည် “အနားယူရန်
အထူးသန့်ရှင်းသော နေ့” သာမက “သန့်ရှင်းသော အတူစုဝေးခြင်း” လည်း ဖြစ်ကြောင်း
သက်သေပြသည်။ ဝတ်ပြုရာကျမ်း ၂၃ ၏ ကျန်အပိုင်းသည် နှစ်ပတ်လည်ပွဲတော်များကို အဓိကထား
ဖော်ပြထားပြီး ထိုပွဲတော်များကို “ထာဝရဘုရား၏ ဗျာဒိတ်တော်နေ့များနှင့် ကွဲပြားသည်”
ဟု ကြေညာထားသည် (ကျမ်းချက် ၃၈)။ ဝတ်ပြုရာကျမ်း ၂၄:၅-၈ တွင် အာရုန်သည် အပတ်စဉ်
ဗျာဒိတ်တော်နေ့၌ ဗိမာန်တော်အတွင်း ပြသရန် မုန့်တောင်ပုံကို လဲလှယ်ရမည်ဟု
သတ်မှတ်ထားသည်။ ဝတ်ပြုရာကျမ်း ၁၆:၃၁ တွင် နှစ်ပတ်လည် ပျောင်းရှင်းရေနေ့ကို šabbaṯ
šabbāṯôn ဟု ခေါ်သည်။ အခန်း ၂၃
တွင်လည်း ထိုနေ့နှင့် အခြားနှစ်ပတ်လည် သန့်ရှင်းနေ့များကို “ဗျာဒိတ်တော်နေ့များ”
သို့မဟုတ် “အနားယူရန် သန့်ရှင်းသော နေ့များ” ဟု ဖော်ပြထားသည်။ ထိုနေ့လေးခုအတွက်
ဗျာဒိတ်တော် အသုံးအနှုန်းမှာ šabbāṯôn သို့မဟုတ် šabbaṯ šabbāṯôn ဖြစ်သည်။ ခုနစ်လမြောက်လ၏ ပထမနေ့
(တံပိုးမှုတ်ပွဲ)၊ ခုနစ်လမြောက်လ၏ ဆယ်ရက်မြောက်နေ့ (ပျောင်းရှင်းရေနေ့)၊
တဲပွဲတော်၏ ပထမနေ့ နှင့် အဋ္ဌမနေ့ (၂၃:၂၄၊ ၂၅၊ ၂၇-၃၂၊ ၃၄၊ ၃၆)။ အဇယ်မုန့်မဲ့ပွဲ၏
ပထမနေ့ နှင့် သတ္တမနေ့၊ ပင်တေကုတ္တပွဲနေ့တို့ကိုလည်း ဗျာဒိတ်တော်နေ့များဟု ယူဆနိုင်သည်။
သို့ရာတွင် နောက်ပိုင်း ဂျူးဘာသာတွင် ဧဆင်နှင့် ဘိုအေသူဆွန် ထုံးတမ်းများက
ကျမ်းချက် ၁၁၊ ၁၅၊ ၁၆ တို့၌ ဖော်ပြထားသော “ဗျာဒိတ်တော်” ကို အပတ်စဉ် သတ္တမနေ့
ဗျာဒိတ်တော်ဟု အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ခဲ့သည်။ ပျောင်းရှင်းရေနေ့ မှလွဲ၍ အခြားနှစ်ပတ်လည်
သန့်ရှင်းနေ့များ၌ “ကြမ်းတမ်းသော အလုပ်” မလုပ်ရ။ သို့ရာတွင် ထိုနေ့တွင်မူ ပိုမို၍
တားမြစ်ချက်ပြင်းထန်သည်။ “အဘယ်အလုပ်မျှ မလုပ်ရ” (ကျမ်းချက် ၂၈)။
In 19:3, 30 and 26:2 the simple command is given, “You shall keep my
sabbaths.” In the first instance it occurs after a reference to the honoring of
parents, and in the last two instances it precedes the expression “and
reverence my sanctuary: I am the Lord.” Leviticus 23:3 states briefly, “Six
days shall work be done; but on the seventh day is a sabbath of solemn rest [šabbaṯ šabbāṯôn], a holy convocation;
you shall do no work; it is a sabbath [šabbāṯ]
to the Lord in all your dwellings.” This text gives evidence that the Sabbath
was not only to be a “solemn rest” but also a “holy convocation.” The remainder
of Leviticus 23 is devoted primarily to annual feasts, which are declared to be
“besides the sabbaths of the Lord” (verse 38). Leviticus 24:5–8 specifies that
each week on the Sabbath Aaron should replace the showbread in the sanctuary.
In Leviticus 16:31 the annual Day of Atonement is referred to as šabbaṯ šabbāṯôn. Also, in chapter 23
this day and various other annual days are set forth as “sabbaths” or “days of
solemn rest.” For four of these the sabbath terminology used is šabbāṯôn or šabbaṯ šabbāṯôn: the first day of the seventh month (the blowing of
trumpets), the tenth day of the seventh month (Day of Atonement), and the first
and eighth days of the feast of booths (23:24, 25, 27–32, 34, 36). The first
and seventh days of the Feast of Unleavened Bread and the day of Pentecost may
also have been considered as sabbaths, though the Essene and Boethusian
traditions in later Judaism interpreted the references to “sabbath” in verses
11, 15, and 16 to be weekly seventh-day Sabbaths. On all of the annual holy
days, except for the Day of Atonement, no “laborious work” was to be done, but
a stronger prohibition applied to that day: “No work” should be done (verse
28).
ဝတ်ပြုရာကျမ်း ၂၅:၂-၆
တွင် ဗျာဒိတ်တော် စကားလုံးကို ထပ်မံသုံးထားသော်လည်း “ဗျာဒိတ်နှစ်” (သတ္တမနှစ်) ကို
ရည်ညွှန်းခြင်း ဖြစ်သည်။ ဝတ်ပြုရာကျမ်း ၂၆ တွင် “ဗျာဒိတ်တော်များ” (ကျမ်းချက် ၃၄
[နှစ်ကြိမ်]၊ ၃၅၊ ၄၃) ဟူသော စကားများကို နှိုင်းယှဉ်အဓိပ္ပာယ်ဖြင့် သုံးထားပြီး
ပဋိညာဉ်လူမျိုး ဣသရေလသည် မနာခံပါက သိမ်းသွားခံရမည့် အနာဂတ်ကာလကို ညွှန်ပြသည်။
ထိုအခါ မြေကို “ဗျာဒိတ်တော်များ” ခံစားခွင့်ရှိစေရန် ဖြစ်သည်။ ဗျာဒိတ်တော်
နာမ်ပါဝုန်အပြင် šābaṯ ကြိယာကိုလည်း
သုံးထားပြီး မြေသည် “အနားယူရ” မည် (ကျမ်းချက် ၃၄၊ ၃၅)။
In Leviticus 25:2–6 sabbath language is again used, but the references are
to the “sabbatical year.” In Leviticus 26 several references to “sabbaths”
(verses 34 [twice], 35, 43) are metaphorical, designating the future time when
the covenant people of Israel, if disobedient, would be taken captive, so that
the land could enjoy “sabbaths.” In addition to the plural noun, the verb šābaṯ is also used, indicating that the
land would have “rest” (verses 34, 35).
j. တောလည်ရာကျမ်း။
တောလည်ရာကျမ်းတွင် အပတ်စဉ် ဗျာဒိတ်တော်နေ့ကို နှစ်နေရာတွင် ရည်ညွှန်းထားသည်။
၁၅:၃၂-၃၆ တွင် ဗျာဒိတ်တော်နေ့၌ သစ်ခွေးခူးသော လူတစ်ဦးကို ဗျာဒိတ်တော်စည်းကမ်းကို
ပြင်းထန်စွာ ချိုးဖောက်သည်ဟု ယူဆ၍ ကျောက်ခဲနှင့် ပစ်သတ်ခဲ့ကြောင်း ဖော်ပြထားသည်။
၂၈:၉၊ ၁၀ တွင် ဗျာဒိတ်တော်နေ့၌ နေ့စဉ် မီးရှို့ရာယဇ်အပြင်
တစ်နှစ်သားသိုးထီးနှစ်ကောင်ကို အပိုမီးရှို့ရာယဇ်အဖြစ် ပူဇော်ရမည်ဟု
သတ်မှတ်ထားသည်။
j. The book of Numbers. The book of Numbers refers to the weekly Sabbath
in two contexts. In 15:32–36 an account is given of a man gathering sticks on
the Sabbath and consequently suffering the death penalty for what was obviously
a flagrant violation of Sabbath regulations. In 28:9, 10 there is a stipulation
that on the Sabbath two one-year-old male lambs were to be sacrificed as a
burnt offering in addition to the regular daily burnt offering.
k. တရားဟောရာ ၅:၁၂-၁၅။
ပဉ္စမကျမ်း၌ ဗျာဒိတ်တော်နေ့နှင့် ပတ်သက်သော နောက်ဆုံးကိုးကားချက်မှာ တရားဟောရာ
၅:၁၂-၁၅ ဖြစ်သည်။ ဤနေရာတွင် မောရှေသည် ထွက်မြောက်ရာ ၂၀:၈-၁၁ နှင့် အလွန်ဆင်တူသော
စကားဖြင့် ဗျာဒိတ်တော်ပညတ်ကို ထပ်မံဖော်ပြထားသည်။ သို့ရာတွင် အဓိက
ကွဲပြားချက်တစ်ခုရှိသည်။ ဖန်ဆင်းခြင်း ဗျာဒိတ်တော်နေ့ကို ကိုးကားမည့်အစား
ဗျာဒိတ်တော်နေ့ကို စောင့်ထိန်းရခြင်း၏ အကြောင်းပြချက်မှာ ဘုရားသခင်သည်
ဣသရေလလူမျိုးကို အဲဂုတ္တုကျွန်ခံရာမှ ကယ်တင်တော်မူခြင်း ဖြစ်သည်။ “သင်တို့သည်
အဲဂုတ္တုပြည်၌ ကျွန်ဖြစ်ခဲ့သည်ကို အောက်မေ့လော့။ ထာဝရဘုရားသခင်သည်
တန်ခိုးတော်နှင့် ဆန့်ထုတ်တော်မူသော လက်တော်ဖြင့် သင်တို့ကို ထိုမှ
နှုတ်ယူတော်မူ၏။ ထိုကြောင့် ထာဝရဘုရားသခင်သည် ဗျာဒိတ်တော်နေ့ကို စောင့်ထိန်းရန်
သင်တို့ကို ပညတ်တော်မူ၏” (ကျမ်းချက် ၁၅)။
k.Deuteronomy 5:12–15. The final Pentateuchal reference to the Sabbath
occurs in Deuteronomy 5:12–15. Here Moses reiterates the Sabbath command in
wording quite similar to that in Exodus 20:8–11, except for one main feature:
Instead of a reference to the Creation Sabbath, the rationale for observing the
Sabbath is God’s rescue of the Israelites from slavery in Egypt. “You shall
remember that you were a servant in the land of Egypt, and the Lord your God
brought you out thence with a mighty hand and an outstretched arm; therefore
the Lord your God commanded you to keep the sabbath day” (verse 15).
အချို့အဘိဓာန်ပညာရှင်များက
ဤအဆိုကို ဗျာဒိတ်တော်သည် ထွက်မြောက်ခြင်းကို အခြေခံ၍ ဣသရေလလူမျိုးက
စတင်လက်ခံခဲ့သော အတော်လှပ်သော ဓလေ့တစ်ခုဖြစ်ပြီး ဖန်ဆင်းခြင်း ဗျာဒိတ်တော်နှင့်
လုံးဝဆက်စပ်ခြင်း မရှိဟူ၍ ယူဆကြသည်။ ထိုသို့ နိဂုံးချုပ်ခြင်းသည် အကြောင်းပြချက်
အောက်ပါအတိုင်း မမှန်ကန်ပါ။ ၁. ကျမ်းချက် ၁၅ ၏ ဘာသာစကားသည် ဤကျမ်းချက်သည် မောရှေ၏
ကိုယ်ပိုင် ရှင်းလင်းချက်ဖြစ်ကြောင်း ညွှန်ပြသည်။ ၂. တရားဟောရာကျမ်းသည်
ဣသရေလ၏ တောခရီးအတွေ့အကြုံကို ပြန်လည်ဖော်ပြခြင်းဖြစ်ရာ အဲဂုတ္တုကျွန်ခံရာမှ
ကယ်နုတ်ခြင်းကို ကိုးကားခြင်းသည် ဤနေရာတွင် အထူးသင့်လျော်သည်။ ၃.
အဲဂုတ္တုကျွန်ခံရာမှ ကယ်နုတ်ခြင်းကို ကိုးကားခြင်းသည် ဣသရေလလူမျိုးသည်
ဗျာဒိတ်တော်ကို ဖန်ဆင်းခြင်း ဓလေ့အဖြစ် ကောင်းစွာ သိရှိပြီးသား ဖြစ်ကြောင်းကို
ထွက်မြောက်ရာ ၂၀:၁၁ နှင့် ၃၁:၁၇ တို့တွင် သက်သေပြထားသည့်အတိုင်း လုံးဝ
ငြင်းပယ်ခြင်း မဟုတ်ပါ။ ၄. ဒေကာလော့ဂ်နှင့် အတူ
အဲဂုတ္တုကျွန်ခံရာမှ ကယ်နုတ်ခြင်း အကြောင်းအရာကို တရားဟောရာ ၅ တွင်
အသစ်ထည့်သွင်းခြင်း မဟုတ်ဘဲ ထွက်မြောက်ရာ ၂၀ တွင် ဒေကာလော့ဂ်ပေးသော အခါ၌ပင်
ရှိပြီးသား ဖြစ်သည် (ကြည့် I. A. 2. d)။
Some commentators take this statement to be evidence that the Sabbath was
a relatively new institution, adopted by Israel on the basis of the Exodus, and
not connected with a Creation Sabbath at all. Such a conclusion is unwarranted
for several reasons: 1. The language used in verse 15 indicates that this verse
represents Moses’ own elaboration of the Decalogue. 2. The book of Deuteronomy
itself is a recital of Israel’s wilderness experience, and this context makes a
reference to the deliverance from Egyptian slavery particularly appropriate. 3.
The mention of Israel’s rescue from Egyptian bondage in no way negates the fact
that Israel was well aware of the Sabbath as a Creation institution, a fact
evidenced in Exodus 20:11 and 31:17. 4. The deliverance-from-Egypt motif in
connection with the Decalogue is not new in Deuteronomy 5, for it had already
occurred in conjunction with the giving of the Decalogue in Exodus 20 (see I.
A. 2. d).
ယေဟောဝါ၏ ဣသရေလကို
အဲဂုတ္တုကျွန်ခံရာမှ ကယ်နုတ်ခြင်းသည် ကိုယ်တော်၏ ယခင်ကောင်းမှုကို သက်သေပြသော
ရွေးနုတ်ခြင်း အကြီးအမှုဖြစ်ပြီး ကိုယ်တော်နှင့် ကိုယ်တော်၏ လူမျိုးကြား
ပဋိညာဉ်ဆက်ဆံရေး၏ အခြေခံ ဖြစ်သည်။ ထွက်မြောက်ရာ ၂၀:၁၊ ၂ တွင် ဖော်ပြထားသော
နိဒါန်းနှင့် သမိုင်းနိဒါန်းကို တရားဟောရာ ၅:၆ တွင် ထပ်မံဖော်ပြထားသည်။ “ငါသည်
သင်တို့ကို အဲဂုတ္တုပြည်၊ ကျွန်ခံရာအိမ်မှ နှုတ်ယူလာသော သင်တို့ဘုရားသခင်
ထာဝရဘုရား ဖြစ်၏။” ရှေးခေတ် နိုင်ငံရေးပဋိညာဉ်များတွင် ဤပုံစံအတိုင်း ရှိသော
ပဋိညာဉ်များ၌ သူရိယန်မင်းကြီး၏ ယခင်က ဝါဆယ်မင်းနှင့်/သို့မဟုတ် ဘိုးဘေးများနှင့်
ဆက်ဆံရေး၊ ဝါဆယ်မင်းကို ဘုရင်အဖြစ် ခန့်အပ်ခြင်းတို့သည် ဝါဆယ်မင်း၏
သူရိယန်မင်းကြီးအပေါ် ကတိကဝတ်များ၏ အခြေခံ ဖြစ်သည်။ ထိုနည်းတူ ယေဟောဝါ၏
ဣသရေလလူမျိုးအပေါ် ယခင်ကောင်းမှုသည် ဆယ်ပညတ်တို့တွင် သတ်မှတ်ထားသော ကတိကဝတ်များ၏
အခြေခံ ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် မောရှေသည် ဗျာဒိတ်တော်ပညတ်ကို စောင့်ထိန်းရခြင်း၏
အကြောင်းပြချက်အဖြစ် ယေဟောဝါသည် ဣသရေလလူမျိုးကို “တန်ခိုးတော်နှင့်
ဆန့်ထုတ်တော်မူသော လက်တော်ဖြင့်” အဲဂုတ္တုမှ နှုတ်ယူခဲ့သည်ဟူသော အချက်ကို
ဖော်ပြခြင်းသည် အံ့သြစရာ မဟုတ်ပါ။ ထို့ပြင် ဤအချက်ကို မောရှေ၏ တွေးခေါ်မှု
ပုံမှန်စီးဆင်းမှုတွင် ဖြစ်ပေါ်လာခြင်း ဖြစ်သည်။ ဗျာဒိတ်တော်ပညတ်၏ ဧည့်သည်နှင့်
ကျွန်များလည်း အနားယူရမည်ဟူသော အပိုင်းကို ထပ်မံဖော်ပြပြီးနောက် (ကျမ်းချက် ၁၄)
ချက်ချင်း “သင်တို့သည် အဲဂုတ္တုပြည်၌ ကျွန်ဖြစ်ခဲ့သည်ကို အောက်မေ့လော့” ဟု
တိုက်တွန်းထားသည် (ကျမ်းချက် ၁၅)။
Yahweh’s deliverance of Israel from Egyptian bondage was the redemptive
act that gave evidence of His prior goodness and provided the basis for the
covenant relationship between Him and His people. The preamble and historical
prologue set forth in Exodus 20:1, 2 are repeated in Deuteronomy 5:6: “I am the
Lord your God, who brought you out of the land of Egypt, out of the house of
bondage.” In extant ancient political covenants which have this same type of
form, the suzerain’s prior relationship to the vassal ruler (and/or forebears),
including raising the vassal to kingship, was foundational for the vassal’s
commitments to the suzerain. Similarly Yahweh’s prior goodness to the
Israelites was foundational for their commitments to Him as stipulated in the
Ten Commandments. It should not come as a surprise, therefore, that Moses
should set forth as a basis for keeping the Sabbath commandment the fact that
Yahweh had brought the Israelites out of Egypt “with a mighty hand and an
outstretched arm” (Deut. 5:15). The specific mention of this comes, moreover,
in the normal flow of Moses’ thought, for after his reiteration of the part of
the Sabbath commandment requiring that strangers and servants be allowed to
rest (verse 14), he immediately gives the counsel, “You shall remember that you
were a servant in the land of Egypt” (verse 15).
ဒေကာလော့ဂ်ကို
ထပ်မံဖော်ပြရာတွင် မောရှေသည် ဒေကာလော့ဂ်၏ သီးခြားပြီး ပြည့်စုံသော အရာဝတ္ထုအဖြစ်
အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်ကို ကြေညာသည်။ တရားဟောရာ ၅:၂၂ တွင် ဘုရားသခင်သည် ဆယ်ပညတ်ကို
မိန့်ဆိုပြီးနောက် “ထပ်မံ၍ ဘာမျှ မထည့်တော်မူ” ဟု မောရှေက ဖော်ပြထားသည်။ ထို့ပြင်
ပဉ္စမကျမ်းတွင် အပိုဒစ်တစ်ခုတည်း ဖြစ်သော အပိုဒစ်တစ်ခုတည်း ဥပဒေများ (အဓိကမူများ၏
ကျယ်ပြန့်သော အဆိုများ၊ စကြဝဠာလောကီသော သဘောတရားများ) အဖြစ် ဒေကာလော့ဂ်၏
အဆင့်အတန်းသည်လည်း ထူးခြားသည်။ အထူးသဖြင့် ပဉ္စမကျမ်းတွင် အမှုဖြစ်ရပ်ဥပဒေ
ညွှန်ကြားချက်များ များပြားလှသည်ကို နှိုင်းယှဉ်ကြည့်ပါက ပို၍ ထင်ရှားသည်။
ဘုရားသခင်သည် ဗျာဒိတ်တော်ကို “ကိုယ်ကျင့်တရား ဥပဒေ” ၏ အစိတ်အပိုင်းတစ်ခု ဖြစ်စေရန်
ရွေးချယ်တော်မူခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် ဗျာဒိတ်တော်၏ ကိုယ်ကျင့်တရားသဘောကို
အလေးပေးထားပြီး ပို၍ ခိုင်မာစေခဲ့သည်။ မည်သူမဆို ဗျာဒိတ်တော်ကို အခြားကိုးပညတ်နှင့်
ခွဲထုတ်၍ သို့မဟုတ် “ထုံးတမ်းဥပဒေ” ဟု ကြေညာခြင်းသည် ဘုရားသခင်ကိုယ်တော်တိုင်
ကြေညာထားတော်မူသောအရာကို ဆန့်ကျင်ခြင်း ဖြစ်သည်။
In this reiteration of the Decalogue Moses declares the definitive nature
of the Decalogue as a discrete and complete entity. In Deuteronomy 5:22 Moses
states that when God had spoken the Ten Commandments, He “added no more.”
Furthermore, the standing of the Decalogue as the one and only body of
apodictic law (broad statements of principles, universal in character) in the
Pentateuch also sets it apart as unique, particularly so when it is compared
with the Pentateuch’s multitude of “case-law” instructions. God chose to make
the Sabbath an integral part of the “moral law,” thus emphasizing and
enshrining its moral nature. For any human being to separate it from the other
nine commandments of the Decalogue or to declare it to be “ceremonial” flies in
the face of what God Himself has proclaimed.
B. သမိုင်းကျမ်းစာများ၊
ဆာလံကျမ်းနှင့် ပရောဖက်ကျမ်းများ ပဉ္စမကျမ်းတွင် ဖော်ပြထားသော ဣသရေလ၏
ဓမ္မသစ်ကျမ်း သမိုင်းတွင် ဗျာဒိတ်တော်နေ့နှင့် ပတ်သက်သော ကိုးကားချက်များသည်
မောရှေ၏ ကျမ်းစာများထက် နည်းပါးသည်။ သို့ရာတွင် ဣသရေလလူမျိုးသည် အပတ်စဉ်
သတ္တမနေ့ကို ဗျာဒိတ်တော်နေ့အဖြစ် ဆက်လက်စောင့်ထိန်းခဲ့ကြောင်း သက်သေများမှာ ရှင်းလင်းပြတ်သားပြီး
ခေတ်သစ် ဓမ္မဟောင်းပညာရှင်များက အလေးနက်စွာ ငြင်းပယ်ခြင်း မရှိခဲ့ပါ။ အောက်ပါ
အကျဉ်းချုပ်တွင် သမိုင်းကျမ်းစာအချက်အလက်များကို အခြေခံအားဖြင့် အချိန်ကာလအလိုက်
တင်ပြထားသည်။
B. Historical Books, Psalms, and Prophets
In Israel’s OT history subsequent to that covered in the Pentateuch,
references to the Sabbath are comparatively fewer than in the books of Moses.
However, the evidence for Israel’s continuing observance of the seventh day of
the week as the Sabbath is clear and has not been seriously disputed by modern
OT scholarship. In the following synopsis, we follow a basically chronological
presentation of the biblical data.
၁. ဆယ့်တစ်ရာစုနှင့်
ဆယ်ရာစု ကိုးကားချက်များ ပဉ္စမကျမ်းပြီးနောက် ဗျာဒိတ်တော်နေ့
စောင့်ထိန်းခြင်းနှင့် ပတ်သက်သော အစောဆုံး ကိုးကားချက်များကို ၁ ရာဇဝင်ချုပ် တွင်
တွေ့ရသည်။ ပရောဖက် ရှမွေလနှင့် ဒါဝိဒ်တို့သည် အမျိုးမျိုးသော လူများကို
“ယုံကြည်စိတ်ချရာ တာဝန်များ” တွင် ခန့်အပ်ခဲ့သည် (၁ ရာဇဝင်ချုပ် ၉:၂၂)။ ထိုသူများထဲတွင်
ကိုဟတ်လူမျိုးအချို့ရှိပြီး သူတို့သည် “ပြသရန် မုန့်တောင်ပုံကို
ဗျာဒိတ်တော်နေ့တိုင်း ပြင်ဆင်ရန်” တာဝန်ရှိသည် (ကျမ်းချက် ၃၂)။ ထို့ပြင် ဒါဝိဒ်သည်
“အသက်ကြီး၍ နေ့ရက်ပြည့်စုံသောအခါ” ဣသရေလ ခေါင်းဆောင်များ၊ ယဇ်ပုရောဟိတ်များနှင့်
လေဝိများကို စုဝေးစေပြီး (၂၃:၁၊ ၂) ဗိမာန်တော် တာဝန်များကို စီစဉ်ခဲ့သည်
(၂၃:၁–၂၈:၂၁)။ ဤအခြေအနေတွင် ဗျာဒိတ်တော်နေ့၊ လဆန်း၊ ပွဲတော်များတွင်
ထာဝရဘုရားအဘို့ မီးရှို့ရာယဇ်များ ပူဇော်ရမည်ဟု ကိုးကားထားသည် (၂၃:၃၁)။
ထိုနေ့များကိုပင် ဗိမာန်တော်တည်ဆောက်ရန် တုရုမင်း ဟိရံအား ရှောလမုန်က
အကူအညီတောင်းရာတွင် ဖော်ပြထားသည် (၂ ရာဇဝင်ချုပ် ၂:၄)။ ဗိမာန်တော် တည်ဆောက်ပြီး
ချီးမြှောက်ပြီးနောက် ရှောလမုန်သည် ထိုနေ့များတွင် လိုအပ်သော ယဇ်များကို
ပူဇော်ခဲ့သည် (၈:၁၃)။ ထို့ကြောင့် ပဉ္စမကျမ်း၏ ညွှန်ကြားချက်များနှင့် ဆက်စပ်မှု
ရှိသော ဓလေ့ထုံးတမ်း ဆက်လက်တည်တံ့ကြောင်း သက်သေရှိသည်။ ထိုညွှန်ကြားချက်များသည်
သာမန်နေ့များနှင့် ကွဲပြားသော “သန့်ရှင်းသော အတူစုဝေးခြင်း” သုံးမျိုးကို
ခွဲခြားထားသည်။
1. Eleventh - and Tenth-Century References
The earliest post-Pentateuchal references to Sabbath observance are found
in 1 A.D. 2 Chronicles. Samuel the prophet and David established various
persons “in their office of trust” (1 Chron. 9:22). Among these were certain
Kohathites who “had charge of the showbread, to prepare it every Sabbath”
(verse 32). Again, when David “was old and full of days,” he “assembled all the
leaders of Israel and the priests and the Levites” (23:1, 2), arranging various
temple duties (23:1–28:21). In this context, there is reference to burnt
offerings to the Lord “on sabbaths, new moons, and feast days” (23:31). The
same days are mentioned in Solomon’s communication with Hiram of Tyre for help
in building the Temple (2 Chron. 2:4). After the Temple was built and
dedicated, Solomon offered the required offerings on those same days (8:13).
Thus there is evidence of liturgical continuity with the Pentateuchal
prescriptions that distinguished the three categories of “holy convocations”
from the ordinary days.
၂. တတိယရာစု
ကိုးကားချက်များ ၂ ဘုရင်များကျမ်းတွင် တတိယရာစု ဗျာဒိတ်တော်နေ့ ကိုးကားချက်
နှစ်ခု ရှိသည်။ ပထမတစ်ခုမှာ (၂ ဘုရင် ၄:၁၈-၃၇) ရှုနေမ်မိန်းမနှင့် ခင်ပွန်း၏
သားသည် ရုတ်တရက် သေဆုံးသွားသောအခါ အမေသည် ပရောဖက် ဧလိရှဲထံ သွားရန် ယောက်ျားအား
မြည်းနှင့် ကျွန်တစ်ဦး တောင်းခဲ့သည်။ သားသေသည်ကို မသိသေးသော ခင်ပွန်းက “ယနေ့
အဘယ်ကြောင့် သူ့ထံ သွားရမည်နည်း။ ယနေ့သည် လဆန်း မဟုတ်၊ ဗျာဒိတ်တော်လည်း မဟုတ်” ဟု
မေးခဲ့သည် (ကျမ်းချက် ၂၃)။ ဤသည်မှာ ဗျာဒိတ်တော်နေ့၏ ဘာသာရေးသဘောကို သက်သေပြသည့်
သွယ်ဝိုက်သော ကိုးကားချက် ဖြစ်သည်။ ထိုနေ့သည် ဘုရားသခင်၏ ပရောဖက်များထံ
သွားရောက်ရန် အထူးသင့်လျော်သော နေ့ဟု ထင်ရှားစွာ ယူဆခဲ့သည်။
2. Ninth-Century References
Two ninth-century Sabbath references appear in 2 Kings. The first of these
(2 Kings 4:18–37) reports that when the son of a Shunammite couple died
suddenly, the mother requested that her husband provide a donkey and a servant
so that she could travel to visit the prophet Elisha. Not knowing that their
son was dead, the father queried, “Why will you go to him [Elisha] today? It is
neither new moon nor sabbath” (verse 23). This oblique reference to the Sabbath
thus provides evidence for the religious nature of that day. It was obviously a
day considered especially appropriate for visits to God’s prophets.
နောက်ထပ်ကိုးကားချက်မှာ
၂ ဘုရင် ၁၁:၄-၂၀ (မှတ်ချက်။ ၂ ရာဇဝင်ချုပ် ၂၃:၁-၁၁) တွင် ယဇ်ပုရောဟိတကြီး
ယောယဒါဦးဆောင်သော နိုင်ငံတော်ပုန်ကန်မှု ဖြစ်သည်။ ထိုအခါ အာတာလိယကို ဖြုတ်ချပြီး
အသက်ခုနစ်နှစ်အရွယ် ယောရှကို ဘုရင်အဖြစ် ထီးနန်းတင်ခဲ့သည်။ ထိုနေ့သည်
ဗျာဒိတ်တော်နေ့၊ ဗိမာန်တော် အစောင့်အရှောက် လဲလှယ်ရန် အချိန်ဖြစ်သည်။
အကြံအစည်အတွက် အစောင့်နှစ်စု ရှိနေသည်ကို အခွင့်ကောင်းယူခဲ့သည်။ ထို့ပြင်
အာဟပ်နှင့် ယေဇဗေလ်၏ သမီး ဘုရားမဲ့ အာတာလိယကို ဖယ်ရှားပြီး ဗိမာန်တော်ဝင်ပေါက်
တိုင်နှစ်တိုင်အနီး၌ ဘုရင်သစ်ကို ဘာသာရေးအရ ချီးမြှောက်ခြင်းဖြင့် ဝိညာဉ်ရေးရာ
အတိုင်းအတာလည်း ရှိခဲ့သည် (ကျမ်းချက် ၁၄)။
The second reference, 2 Kings 11:4–20 (cf. 2 Chron. 23:1–11), reports the
coup d’état organized by Jehoieada, the high priest, in which he overthrew
Athaliah and placed 7-year-old Joash on the throne. The day was the Sabbath, at
the time of the changing of the temple guard. This was a propitious time from
the standpoint of having a double contingent of guards present for the coup.
Moreover, the coup itself had spiritual dimensions in its ejection of
Baal-promoting Athaliah, daughter of Ahab and Jezebel, and in its religious
consecration of the new king as he stood by one of the two pillars at the
temple entrance (verse 14).
၃. အဋ္ဌမရာစု
ကိုးကားချက်များ a. သမိုင်းစာအုပ်များ။
ဓမ္မဟောင်း သမိုင်းစာအုပ်များတွင် အဋ္ဌမရာစု ဗျာဒိတ်တော်နေ့ အစောဆုံး
ကိုးကားချက်မှာ ဘုရင် အာဟဇ်သည် နန်းတော်အတွင်း တည်ဆောက်ထားသော “ဗျာဒိတ်တော်အတွက်
အမိုးအကာ လမ်းကြောင်း” ကို ဖယ်ရှားခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည် (၂ ဘုရင် ၁၆:၁၈)။
ဗိမာန်တော်အတွင်း ညစ်ညမ်းစေမှုများနှင့်အတူ (ကျမ်းချက် ၁၇ ကြည့်) ဤသည်မှာ
“အာရှုရိဘုရင် ကြောင့်” (ကျမ်းချက် ၁၈) ဖြစ်ပြီး အာဟဇ်၏
အာရှုရိလွှမ်းမိုးမှုအောက်တွင် သွေဖည်ခြင်း၏ အစိတ်အပိုင်း ဖြစ်သည်။ ၂ ရာဇဝင်ချုပ်
၃၁:၃ တွင် ဟိဇကိယ၏ ကြီးမားသော ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးနှင့် ဆက်စပ်၍ ဘုရင်သည်
ဗျာဒိတ်တော်နေ့၊ လဆန်း၊ သတ်မှတ်ပွဲတော်များအတွက် မီးရှို့ရာယဇ်များကို ပေးခဲ့သည်။
3. Eighth-Century References
a. Historical literature. The earliest eighth-century reference to the
Sabbath in the OT historical literature is a notation in 2 Kings 16:18 of King
Ahaz’ removal of the “covered way for the sabbath which had been built inside
the palace.” This, along with acts of desecration in the Temple itself (cf.
verse 17), was “because of the king of Assyria” (verse 18) and thus a part of
the apostasy of Ahaz under Assyrian influence. In 2 Chronicles 31:3, in
connection with the great reform accomplished by Hezekiah, the king provided
the “burnt offerings for the sabbaths, the new moons, and the appointed
feasts.”
b. ပရောဖက် အာမုတ်၊
ဟောရှေ၊ ဟေရှာယ တို့၏ ဆုံးမခြင်း။ အစောဆုံး စာရေးပရောဖက်သုံးဦး—အာမုတ်၊ ဟောရှေ၊
ဟေရှာယ—တို့သည် ဗျာဒိတ်တော်နေ့နှင့် သက်ဆိုင်သော ကိုးကားချက်များ ပြုထားသည်။
အာမုတ်သည် မြောက်ပိုင်းနိုင်ငံတော်ရှိ မကောင်းမှုပြုသူများကို ဆုံးမရာတွင်
သူတို့ကို ကိုးကား၍ “ဗျာဒိတ်တော်နေ့ ကုန်ဆုံးမည့်အချိန်ကို ငါတို့ ဘယ်နှစ်ခါ
စောင့်နေရပါမည်နည်း။ ဂျုံရောင်းရန်၊ ဧဖါကို လျှော့၍ ရှေကလ်ကို တိုးမြှင့်၍
မှားယွင်းသော ချိန်ခွင်ဖြင့် လိမ်ညာရန်” ဟု မေးနေကြသည်ဟု ဖော်ပြထားသည် (အာမုတ်
၈:၅)။ ဟောရှေလည်း ဣသရေလကို အပြစ်တင်ရာတွင် ထာဝရဘုရားက “သူများ၏ ပျော်ရွှင်ခြင်း
အားလုံး၊ ပွဲတော်များ၊ လဆန်း၊ ဗျာဒိတ်တော်နေ့များ၊ သတ်မှတ်ပွဲတော်များ အားလုံးကို
ငါ ရပ်တန့်စေမည်” ဟု မိန့်ဆိုတော်မူသည်ဟု ကိုးကားသည် (ဟောရှေ ၂:၁၁)။ ဟေရှာယသည်
ယုဒပြည်ကို ပုံစံတစ်ခုတည်း ဘာသာရေးကျင့်ကြံမှုအတွက် ကျယ်ကျယ်ပြန့်ပြန့် အပြစ်တင်ရာတွင်
“အချည်းနှီး ယဇ်များ ထပ်မပေးကြလင့်။ နံ့သာမီးရှို့ခြင်းသည် ငါ့အတွက်
စက်ဆုပ်ရွံရှာဖွယ် ဖြစ်၏။ လဆန်း၊ ဗျာဒိတ်တော်၊ အတူစုဝေးခြင်း—ငါသည် ဒုစရိုက်နှင့်
သန့်ရှင်းသော အတူစုဝေးခြင်းကို မခံနိုင်ရ” ဟု အလားတူ ဖော်ပြသည် (ဟေရှာ ၁:၁၃)။
b. Rebukes by the prophets Amos, Hosea, and
Isaiah. Three of the
earliest writing prophets—Amos, Hosea, and Isaiah—make pertinent references to
the Sabbath. Amos, in his rebuke to the evildoers in the Northern Kingdom,
quotes them as asking when the Sabbath would be over, “that we may offer wheat
for sale, that we may make the ephah small and the shekel great, and deal
deceitfully with false balances” (Amos 8:5). Hosea, too, brings an indictment
against Israel, quoting the Lord as saying, “I will put an end to all her
mirth, her feasts, her new moons, her sabbaths, and all her appointed feasts”
(Hosea 2:11). Isaiah, in a sweeping complaint to Judah for mere formalistic
religion, declares in a similar vein, “Bring no more vain offerings; incense is
an abomination to me. New moon and sabbath and the calling of assemblies—I
cannot endure iniquity and solemn assembly” (Isa. 1:13).
အာမုတ်၊ ဟောရှေ၊
ဟေရှာယတို့သည် ဣသရေလနှင့် ယုဒပြည်တွင် ဘုရားသခင်၏ လူမျိုးအတွက် ဗျာဒိတ်တော်နေ့
စောင့်ထိန်းခြင်းသည် စံနှုန်းဖြစ်ကြောင်း သက်သေပြသည်။ သို့ရာတွင်
နှစ်နိုင်ငံစလုံးရှိ လူများသည် နှလုံးမပါသော ဘာသာရေးကျင့်ကြံမှု၊ ပုံစံတစ်ခုတည်း
ဗျာဒိတ်တော်နေ့ စောင့်ထိန်းခြင်းကို ပြုနေကြသည်။
Amos, Hosea, and Isaiah thus provide evidence that Sabbath observance was
considered normative for God’s people in both Israel and Judah. The people in
both kingdoms were, however, performing a heartless type of religious practice
that included mere formalistic Sabbath observance.
c. ဟေရှာယ၏
အပြုသဘောဆောင်သော ကိုးကားချက်များ။ ဟေရှာယသည် စစ်မှန်သော ဗျာဒိတ်တော်နေ့
စောင့်ထိန်းခြင်းကို လှပစွာ ဆွေးနွေးထားသည်။ ပထမတစ်ခုမှာ ဟေရှာယ ၅၆:၂-၈ တွင်
ရှည်လျားသော မင်္ဂလာအဆိုပုံစံ ဖြစ်သည်။ “ဗျာဒိတ်တော်ကို စောင့်ထိန်း၍
မညစ်ညမ်းစေသောသူ၊ မကောင်းမှုမျှ မပြုသောသူ မင်္ဂလာရှိ၏” ဟု ကောင်းကြီးပေးထားသည်
(ကျမ်းချက် ၂)။ ထို့နောက် နိုင်ငံခြားသားများနှင့် သားဖွားနိုင်စွမ်းမရှိသူများကို
လွှမ်းခြုံထားသည် (ကျမ်းချက် ၃-၇)။ ဘုရားသခင်၏ ဗျာဒိတ်တော်နေ့များကို
စောင့်ထိန်းပြီး ကိုယ်တော်၏ ပဋိညာဉ်ကို ခိုင်မြဲစွာ မှီတည်သော သားဖွားနိုင်စွမ်းမရှိသူများသည်
“သားသမီးထက် သာ၍ကောင်းသော အမှတ်အသားနှင့် နာမည်” ရရှိမည် (ကျမ်းချက် ၅)။
ထာဝရဘုရားထံ ကပ်လျက် ဗျာဒိတ်တော်ကို စောင့်ထိန်းသော နိုင်ငံခြားသားများသည်
ဘုရားသခင်၏ ဆုတောင်းရာအိမ်၌ ပျော်ရွှင်စေခြင်း ခံရမည် (ကျမ်းချက် ၆၊ ၇)။
c. Positive references in Isaiah. Isaiah furnishes some beautiful discussions of
genuine Sabbathkeeping. The first of these, in Isaiah 56:2–8, takes the form of
an extended beatitude. It pronounces a blessing upon the person “who keeps the
sabbath, not profaning it, and keeps his hand from doing any evil” (verse 2).
Then it reaches out to encompass foreigners and eunuchs (verses 3–7). The
eunuchs who keep God’s Sabbaths and hold fast to His covenant will receive “a
monument and a name better than sons and daughters” (verse 5), and the
foreigners “who join themselves to the Lord” and keep the Sabbath will be made
joyful in God’s house of prayer (verses 6, 7).
ဟေရှာယ ၅၈:၁၃၊၁၄ တွင်
ဗိမာန်တော်၌ အမှန်တကယ် အလျင်စလှည့်ကွက်ကို ဖော်ပြထားသည့် အကြောင်းအရာအတွင်း
ဗိမာန်တော်နေ့ကို ဖော်ပြထားသည်။ ဗိမာန်တော်နေ့နှင့်ပတ်သက်သော အထူးအဆိုတစ်ခုမှာ
အောက်ပါအတိုင်းဖြစ်သည်–
In Isaiah 58:13, 14, the Sabbath is mentioned within the context of a
passage that expresses what a true fast involves. The specific Sabbath
statement reads as follows:
“အကယ်၍ သင်သည်
ဗိမာန်တော်နေ့၌ ငါ့သန့်ရှင်းသောနေ့၌ ကိုယ်အလိုအတိုင်း ပြုလုပ်ခြင်းမှ သင့်ခြေကို
လှည့်ကွက်၍၊ ဗိမာန်တော်နေ့ကို နှစ်သက်ဖွယ်ဟု ခေါ်ဝေါ်၍၊ ထာဝရဘုရား၏
သန့်ရှင်းသောနေ့ကို ဂုဏ်ပြု၍၊ ကိုယ်လမ်းကို မသွား၊ ကိုယ်အလိုကို မရှာ၊
အချည်းနှီးစကား မပြောဘဲ ဂုဏ်ပြုလျှင်၊ သင်သည် ထာဝရဘုရားကို နှစ်သက်ခြင်းကို
ရလိမ့်မည်။ ငါသည် သင့်ကို မြေကြီး၏ အမြင့်ပေါ်တွင် စီးနင်းစေမည်။ သင့်အဘ
ယာကုပ်အမွေခံစပ်ကို ငါကျွေးမွေးမည်။ ထာဝရဘုရား၏ နှုတ်တော်သည် ပြောဆိုတော်မူပြီ။”
“If you turn back your foot from the sabbath, from doing your pleasure on
my holy day, and call the sabbath a delight and the holy day of the Lord
honorable; if you honor it, not going your own ways, or seeking your own
pleasure, or talking idly; then you shall take delight in the Lord, and I will
make you ride upon the heights of the earth; I will feed you with the heritage
of Jacob your father, for the mouth of the Lord has spoken.”
ဤနေရာ၌
ဗိမာန်တော်နေ့ကို ဘုရားသခင်၏ လူမျိုးတို့သည် ဂုဏ်ပြုရမည့်နေ့အဖြစ် ဖော်ပြထားသည်။
ထိုနေ့၌ ကိုယ်အလိုအတိုင်း ပြုလုပ်ခြင်းကို ရှောင်ကြဉ်ရမည်။ ဘုရားသခင်က နာခံလျှင်
ကြွယ်ဝသော ဝိညာဉ်ရေးရာနှင့် လောကီအကျိုးတို့ကို ပေးမည်ဟု ကတိပြုထားသည်။
“ငါ့သန့်ရှင်းသောနေ့” နှင့် “ထာဝရဘုရား၏ သန့်ရှင်းသောနေ့” ဟူသော
အသုံးအနှုန်းတို့သည် ဟေရှာယ ၅၆:၄ တွင် ပါရှိသော “ငါ့ဗိမာန်တော်များ” ဟူသော
စကားနှင့် အပြိုင်တူဖြစ်သည်။
Here the Sabbath is set forth as a day that God’s people are to honor.
They are to refrain from doing their own pleasure on that day. And God promises
that He will, in turn, provide them with rich spiritual and temporal blessings.
The expressions “my holy day” and “the holy day of the Lord” have a parallel in
the term “my sabbaths” in Isaiah 56:4.
ဟေရှာယ၏
နောက်ဆုံးဗိမာန်တော်နေ့ ရည်ညွှန်းချက်ကား ၆၆:၂၂၊၂၃ တွင် တွေ့ရသည်။ ဤနေရာ၌
အနာဂတ်နှင့်ပတ်သက်၍ အာမခံချက်တစ်ခု ပေးထားသည်– “ငါဖန်ဆင်းမည့်
ကောင်းကင်သစ်မြေကြီးသစ်သည် ငါ့ရှေ့မှာ တည်မြဲသည်နှင့်အညီ၊ သင်တို့အမျိုးအနွယ်နှင့်
သင်တို့နာမတို့လည်း တည်မြဲလိမ့်မည်ဟု ထာဝရဘုရားမိန့်တော်မူသည်။ လဆန်းမှ လဆန်းသို့၊
ဗိမာန်တော်နေ့မှ ဗိမာန်တော်နေ့သို့၊ လူခပ်သိမ်းတို့သည် ငါ့ရှေ့မှာ ကိုးကွယ်ရန်
လာကြလိမ့်မည်ဟု ထာဝရဘုရားမိန့်တော်မူသည်။”
Isaiah’s final reference to the Sabbath appears in 66:22, 23. Here an
assurance is given concerning the future: “For as the new heaven and the new
earth which I will make shall “remain before me, says the Lord; so shall your
descendants and your name remain. From new moon to new moon, and from sabbath
to sabbath, all flesh shall come to worship before me, says the Lord.”
၄.
နှောင်းခုနစ်ရာစုနှင့် ဆဋ္ဌမရာစုရည်ညွှန်းချက်များ က။ ယေရမိ။ ပရောဖက်
ယေရမိသည် ဘီစီ ၆၂၆ မှ ၅၈၆ အထိ ဆယ်စုနှစ်လေးခုကျော် ပရောဖက်ပြုခဲ့သူဖြစ်ပြီး၊
ဂျူဒရှင်ဘုရင်များနှင့် လူမျိုးတို့ကို ဗိမာန်တော်နေ့၌ ယေရုရှလင်မြို့ထဲသို့
ဝန်ထုပ်ဝန်ပိုးကို မသယ်ရ၊ အိမ်မှ ဝန်ထုပ်ဝန်ပိုးကို မထမ်းထုတ်ရ၊ အလုပ်မှန်သမျှ
မလုပ်ရကြောင်း ဘိုးဘေးတို့အား ဘုရားသခင်မှာထားတော်မူသည်အတိုင်း သတိပေးခဲ့သည်
(၁၇:၂၁၊၂၂)။ နာခံလျှင် ယေရုရှလင်မြို့၌ ဂုဏ်ကျက်သရေနှင့် အသက်ရှည်ခြင်းကို
ကတိပြု၍၊ မနာခံလျှင် မြို့၏ နန်းများကို မငြိမ်းနိုင်သော မီးလောင်ခြင်းဖြင့်
ခြိမ်းခြောက်ခဲ့သည် (အခန်း ၂၄–၂၇)။
4. Late-Seventh - and Sixth-Century References
a. Jeremiah. The prophet Jeremiah, whose prophetic ministry spanned some four decades
from c. 626 to 586 B.C., reminded Judah’s royalty and people that on the
Sabbath they should refrain from carrying burdens into Jerusalem, from bearing
burdens out of their dwellings, and from doing any work, as God had commanded
their forebears (17:21, 22). He promised glory and longevity for Jerusalem for
obedience, and threatened a devouring, unquenchable fire to the city’s palaces
for disobedience (verses 24–27).
ယေရုရှလင်မြို့ပျက်စီးခြင်း
ရောက်လာခဲ့သည်။ နေဗုခဒ်နေဇာ၏ စစ်ဆင်ရေးသုံးကြိမ်တို့ဖြင့် ဂျူဒပြည်ကို နှိမ်နင်း၍
လူများကို နှင်ထုတ်၍ ဗိမာန်တော်ကို ဖျက်ဆီးခဲ့သည်။ ဤအခြေအနေတွင် ယေရမိ၏
ဗိမာန်တော်နေ့နှင့်ပတ်သက်သော နောက်ထပ်ရှင်းလင်းသော ရည်ညွှန်းချက်တစ်ခုကို တွေ့ရသည်–
“ထာဝရဘုရားသည် ဇိအုန်ပြည်၌ ပွဲတော်နှင့် ဗိမာန်တော်ကို ပျက်စီးစေတော်မူပြီ။
ပြင်းစွာဒေါသထွက်၍ ရှင်ဘုရင်နှင့် ယဇ်ပုရောဟိတ်ကို ပယ်ရှားတော်မူပြီ” (ယေရမိသံနာ
၂:၆)။
Destruction did come to Jerusalem. In three campaigns Nebuchadnezzar
subdued Judah, deported its inhabitants, and destroyed the temple. In this
setting we find Jeremiah’s one further clear reference to the Sabbath: The
“Lord has brought to an end in Zion appointed feast and sabbath, and in his
fierce indignation has spurned king and priest” (Lam. 2:6).
ခ။ ယေဇကျေလ။
ဘေဘုလုန်သို့ နှင်ထုတ်ခံရသော ယေဇကျေလသည် ဗိမာန်တော်နေ့ ဖောက်ပြန်ခြင်းကို
အခြားအပြစ်များနှင့်အတူ ထပ်ခါတလဲလဲ ရည်ညွှန်းသည်။ ယေဇကျေလ ၂၀:၁၂–၂၄ တွင်
ဗိမာန်တော်နေ့ကို တကယ်စောင့်ထိန်းခြင်း၏ ရည်ရွယ်ချက်နှင့် အကျိုးကို ပြင်းထန်စွာ
ဖော်ပြထားသည်– “ငါသည် ငါ့ဗိမာန်တော်များကို ငါနှင့်သူတို့ကြားတွင်
နိမိတ်လက္ခဏာဖြစ်စေခြင်းငှာ သူတို့အား ငါပေးခဲ့၍၊ ငါထာဝရဘုရားသည် သူတို့ကို
သန့်ရှင်းစေကြောင်းကို သူတို့သိစေခြင်းငှာဖြစ်သည်” (အခန်း ၁၂)။
“ငါ့ဗိမာန်တော်များကို သန့်ရှင်းစွာ စောင့်ထိန်းကြလော့။ ထိုဗိမာန်တော်များသည် ငါနှင့်သင်တို့ကြားတွင်
နိမိတ်လက္ခဏာဖြစ်၍၊ ငါထာဝရဘုရားသည် သင်တို့၏ ဘုရားဖြစ်ကြောင်းကို
သင်တို့သိစေခြင်းငှာဖြစ်သည်” (အခန်း ၂၀)။ ဤအဆိုများသည် ဣသရေလလူမျိုးတို့ တော၌
ခရီးထွက်စဉ် အတွေ့အကြုံကို ထပ်မံဖော်ပြထားသော အကြောင်းအရာတွင် ရှိသည်။ ထို့ကြောင့်
ထွက်မြောက်ရာကျမ်း ၃၁:၁၃–၁၇ နှင့် ထင်ရှားစွာ ဆက်စပ်နေသည်။ ထိုနေရာ၌
ဗိမာန်တော်နေ့ကို ဘုရားသခင်၏ လူမျိုးကို သန့်ရှင်းစေခြင်းနှင့် ဖန်ဆင်းရှင်ဖြစ်ခြင်း၏
“နိမိတ်လက္ခဏာ” ဟု ရည်ညွှန်းထားသည်။ ထို့ပြင် ဗိမာန်တော်နေ့ကို
သန့်ရှင်းသောနေ့အဖြစ် (ထွက် ၂၀:၈–၁၁၊ ဝတ် ၂၃:၃) နှင့် ဣသရေလကို သန့်ရှင်းသောလူမျိုးအဖြစ်
(ထွက် ၁၉:၆၊ ဝတ် ၁၉:၂) အလေးပေးထားသည့် ငါးကျမ်းအခြေခံ အဓိကအချက်ကို
ထပ်မံအတည်ပြုထားသည်။
b. Ezekiel. Ezekiel, exiled to Babylon, refers repeatedly to Sabbathbreaking in
contexts that also mention other aspects of apostasy. In Ezekiel 20:12–24 the
prophet brings out forcefully the intent and effect of true Sabbathkeeping:
“Moreover I gave them my sabbaths, as a sign between me and them, that they
might know that I the Lord sanctify them” (verse 12); and “hallow my sabbaths
that they may be a sign between me and you, that you may know that I the Lord
am your God” (verse 20). These statements are in a context that reiterates
Israel’s wilderness experience at the time of the Exodus; thus they provide an
obvious linkage to Exodus 31:13–17, where the Sabbath is referred to as a
“sign” of God’s sanctification of His people and of His Creatorship. They also
reiterate the basic Pentateuchal emphasis on the Sabbath as a holy day (Ex.
20:8–11; Lev. 23:3) and on Israel as a holy nation or holy people (Ex. 19:6;
Lev. 19:2).t
ယေဇကျေလသည်
ဗိမာန်တော်နေ့ကို “နိမိတ်လက္ခဏာ” အဖြစ် ထပ်မံအတည်ပြုရုံသာမက (ထွက် ၃၁:၁၃–၁၇
ကိုကြည့်)၊ ထပ်မံထည့်သွင်းထားသော အချက်တစ်ခုမှာ ထာဝရဘုရားသည် သူ၏လူမျိုးကို
သန့်ရှင်းစေကြောင်း သိခြင်း (၂၀:၁၂) နှင့် ယေဟောဝါသည် သူတို့၏ ဘုရားဖြစ်ကြောင်း
သိခြင်း (အခန်း ၂၀) ဖြစ်သည်။ ဤသိခြင်းတွင် ဉာဏ်အလင်းရှိမှုသာမက၊ အဓိကမှာ နီးကပ်သော
ကိုယ်ရေးကိုယ်တာဆက်ဆံရေးကို ဆိုလိုသည်။ ရှေးဟေဗြဲလူမျိုးအဖို့ “သိခြင်း” ဆိုသည်မှာ
ဆက်ဆံရေးကို အဓိကထားသည်။ ထို့ကြောင့် ယေဇကျေလ ၂၀:၁၂၊၂၀ သည် ဘုရားသခင်နှင့်
သူ၏လူမျိုးတို့ကြား နက်ရှိုင်းပြီး စစ်မှန်သော ဝိညာဉ်ရေးဆက်ဆံရေးကို ဖော်ပြ၍
ညွှန်ကြားထားသည်။
In addition to reaffirming the meaning of the Sabbath as a “sign” (Ex.
31:13–17; see I. A. 2. f), Ezekiel has added an item: knowledge that the Lord sanctifies His people (20:12) and that
Yahweh is their God (verse 20). This knowledge surely includes an intellectual
awareness, but a far richer meaning also resides within the term: It includes
and evidences the concept of a close personal
relationship. For the ancient Hebrew, the matter of “knowing” involved
first and foremost a relationship. And thus Ezekiel 20:12, 20 sets
forth—indeed, instructs and commands—a deep, genuine, and continuing spiritual
encounter between God and His people that bonds them to Him in the closest
possible personal relationship.
ယေဇကျေလ၏
“စံပြဗိမာန်တော်” အခန်းကြီး ၄၀–၄၈ တွင် ဗိမာန်တော်နေ့နှင့်ပတ်သက်သော
နောက်ထပ်ရည်ညွှန်းချက်များ ရှိသည်။ ထိုနေရာ၌ “ဇာဒုတ်သားတို့တွင်
လေဝိအမျိုးယဇ်ပုရောဟိတ်တို့သည် ငါ့ဗိမာန်တော်များကို သန့်ရှင်းစွာ
စောင့်ထိန်းရမည်” (၄၄:၂၄)။ မင်းကြီးသည် “ပွဲတော်များ၊ လဆန်းများ၊
ဗိမာန်တော်နေ့များ၌ မီးရှို့ရာယဇ်၊ ဘောဇဉ်ယဇ်၊ ယမကာယဇ်တို့ကို ပြုလုပ်ရမည်”
(၄၅:၁၇)။ နောက်ဆုံး၊ ဗိမာန်တော်နေ့များနှင့် လဆန်းအခါ၌
အလုပ်လုပ်ရာခြောက်ရက်ပတ်လုံး ပိတ်ထားသော အရှေ့ဘက်မျက်နှာမူသော အတွင်းဝင်းတံခါးကို
ကိုးကွယ်ခြင်းနှင့် သင့်လျော်သော အခမ်းအနားများအတွက် ဖွင့်ရမည် (၄၆:၁–၃)။
Several further references to the Sabbath occur in Ezekiel’s
“ideal-temple” section in chapters 40–48. Here, “the Levitical priests, the
sons of Zadok” (44:15), “shall keep my [God’s] sabbaths holy” (verse 24). The
prince was to furnish “the burnt offerings, cereal offerings, and drink
offerings, at the feasts, the new moons, and the sabbaths” (45:17). Finally, on
Sabbaths and at the time of new moons, the “gate of the inner court that faces
east”—a gate “shut on the six working days”—was to be opened for worship and
for the appropriate liturgical activities (46:1–3).
၅.
ငါးရာစုရည်ညွှန်းချက်များ– နေဟမီ ဘေဘုလုန်မှ ပြန်လည်ရောက်ရှိပြီးနောက်
ဂျူးခေါင်းဆောင် နေဟမီသည် ဗိမာန်တော်နေ့ကို သုံးကြိမ်ရည်ညွှန်းသည်။ ပထမတစ်ကြိမ်မှာ
နောင်တရလျှောက်ထားသောဆုတောင်းချက်တွင် ဘုရားသခင်သည် ဣသရေလလူမျိုးတို့အား
“တရားသောစီရင်ချက်များ၊ မှန်ကန်သောတရားများ၊ ကောင်းသောပညတ်တို့နှင့် ပညတ်တို့ကို
ပေးတော်မူပြီး၊ မောရှေအားဖြင့် သန့်ရှင်းသော ဗိမာန်တော်နေ့ကို သိစေတော်မူသည်” ဟု
အသိအမှတ်ပြုထားသည် (၉:၁၃၊၁၄)။ ဤအဆိုသည် ငါးရာစုနှောင်းပိုင်းတွင်ပင်
ဘုရားသခင်တိုက်ရိုက်ပေးတော်မူသော ပညတ်များ (ဗိမာန်တော်နေ့အပါအဝင်) နှင့်
မောရှေအားဖြင့် ပေးတော်မူသော စီရင်ချက်များကြား ခွဲခြားမှုကို
အသိအမှတ်ပြုထားကြောင်း ပြသသည်။ နောက်ပိုင်ဂျူးဘာသာတွင် ဤခွဲခြားမှု
မှုန်ဝါးသွားခဲ့သည်။
5. Fifth-Century References: Nehemiah
Nehemiah, the Jewish leader after the return from Babylon, makes three
references to the Sabbath. The first is in a penitential prayer affirming that
God had given to Israel “right ordinances and true laws, good statutes and
commandments,” and had made known to them the “holy sabbath,” as well as
“statutes and a law by Moses” (9:13, 14). This statement shows recognition, as
late as the fifth century, of a distinction between the commandments that God
gave directly, including the Sabbath, and the ordinances that God gave through
Moses. This distinction was blurred in later Judaism.
ကျန်နှစ်ကြိမ်မှာ
ဗိမာန်တော်နေ့ ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးနှင့် ဆိုင်သည်။ လူမျိုးတို့သည်
ဗိမာန်တော်နေ့နှင့် အခြားသန့်ရှင်းသောနေ့များ၌ “ပြည်၌နေသော လူမျိုးများနှင့်
စီးပွားရေးမလုပ်ရန်” ကတိပြု၍၊ ဘုရားသခင်၏ အိမ်တော်ဝတ်ပြုရေးကို ထိန်းသိမ်းရန်၊
“ဗိမာန်တော်နေ့များ၊ လဆန်းများ၊ ပွဲတော်များ” အတွက် ယဇ်ပူဇော်သက္ကာများကို
ပြုလုပ်ရန် ကတိပြုခဲ့ကြသည် (၁၀:၃၁–၃၃)။ နောက်ပိုင်းတွင် နေဟမီက ဗိမာန်တော်နေ့၌
စိုက်ပျိုးရေးထွက်ကုန်များ ပြင်ဆင်၍ ရောင်းဝယ်နေသည်ကို တွေ့သောအခါ (၁၃:၁၅၊၁၆)၊
ယေရုရှလင်မြို့တံခါးများကို “ဗိမာန်တော်နေ့မတိုင်မီ မှောင်စပြုချိန်” မှစ၍ ပိတ်၍၊
ဗိမာန်တော်နေ့ပြီးမှ ဖွင့်ရန် အမိန့်ပေးခဲ့သည် (အခန်း ၁၉)။
The other two references are in connection with a Sabbath reform. The
people promised to desist from engaging in commerce with the “peoples of the
land” on the Sabbath and other holy days. They likewise promised to maintain
the service of God’s house, including the offerings for “the sabbaths, the new
moons, the appointed feasts” (10:31–33). Later, when Nehemiah saw agricultural
products prepared and traded on the Sabbath (13:15, 16), he ordered the city
gates of Jerusalem closed “when it began to be dark … before the sabbath,” and
not opened “until after the sabbath” (verse 19).
၂. ဗိမာန်တော်နေ့
ကျမ်းသစ်ကျမ်း က။ ဧဝံဂေလိတကျမ်းများ ကျမ်းသစ်ကျမ်းသည်
ဗိမာန်တော်နေ့ ဓမ္မပညာနှင့် ဗိမာန်တော်နေ့ စောင့်ထိန်းခြင်းနှင့်ပတ်သက်သော
အရေးကြီးအချက်အလက်များ ပေးထားသည်။ အထူးသဖြင့် ယေရှု၏ အဆုံးအမနှင့်
အလေ့အကျင့်တို့သည် ဗိမာန်တော်နေ့ကို စောင့်ထိန်းရာတွင် လိုက်နာရမည့်
အခြေခံမူများကို ဖော်ပြထားသည်။ ဤအပိုင်း၌ ယေရှုသည် နမူနာဖြင့်၊
နှုတ်ကပတ်တော်ဖြင့်၊ ဗိမာန်တော်နေ့၌ ကုသခြင်းအံ့ဖွယ်တော်များဖြင့် ဗိမာန်တော်နေ့
စောင့်ထိန်းခြင်း၏ အနှစ်သာရကို သွန်သင်ခဲ့သည့် အဓိကဖြစ်ရပ်များကို
ပြန်လည်သုံးသပ်သည်။ ယေရှု၏ ဗိမာန်တော်နေ့ ဆိုင်ရာ ပဋိပက္ခများကို အကဲဖြတ်ရာတွင်
ဗိမာန်တော်နေ့ ဖောက်ပြန်သည်ဟု စွပ်စွဲခံရသည်အထိ ဖြစ်ခဲ့သည်ကို သတိပြုရမည်။
ဤအငြင်းပွားမှုများတွင် အဓိကဆွေးနွေးခဲ့သည်မှာ “နှုတ်ဓလေ့တရား” ၏
တရားဝင်မှုဖြစ်သည်။ ဗိမာန်တော်နေ့ အငြင်းပွားမှုများသည် ကျမ်းဟောင်းတွင်
တားမြစ်ထားသည်များနှင့် မဆိုင်ဘဲ၊ ကျမ်းချိန်ကာလအတွင်း ဖြစ်ပေါ်လာသော
ဓလေ့ထုံးတမ်းများနှင့် ဆိုင်သည်။ ယေရှုဖော်ပြတော်မူသော အခြေခံမူတစ်ခုမှာ
ပညတ်တရားနှင့် ပရောဖက်ကျမ်းများကို ဖျက်ဆီးရန် ငါလာသည်မဟုတ်၊ ပြည့်စုံစေရန်လာသည်ဟု
မိန့်တော်မူခြင်းဖြစ်သည် (မဿဲ ၅:၁၇၊၁၈)။ ဤမူကို ဗိမာန်တော်နေ့နှင့် ဆယ်ပညတ်တော်၏
အခြားအချက်များ (မိဘဂုဏ်ပြုခြင်း၊ လူသတ်ခြင်းမပြုရ) တွင် အတိအကျ လိုက်နာတော်မူသည်
(အခန်း ၂၁၊၂၂၊ ၁၅:၃–၆)။ သူ၏ သဘောထားသည် ဘုရားသခင်၏ ပညတ်တရားကို
ချီးမြှောက်ခြင်းဖြစ်သည်။ သို့သော် ထို့ကြောင့်ပင် ဂျူးလူမျိုးတို့၏ ပညတ်တရားအပေါ်
ထပ်မံဖြည့်စွက်ချက်နှင့် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်များနှင့် ပဋိပက္ခဖြစ်ခဲ့သည်။
ဧဝံဂေလိလေးစောင်တွင် ဖော်ပြထားသော သူ၏ ဗိမာန်တော်နေ့ လုပ်ရပ်များနှင့်
အဆုံးအမများသည် ဗိမာန်တော်နေ့၏ မူလရည်ရွယ်ချက်ကို ပြန်လည်ရရှိစေရန်၊ ၎င်း၏
အတွင်းစိတ်နက်ရှိုင်းသော ဝိညာဉ်ရေးဆိုင်ရာ အဓိပ္ပာယ်သို့ ပြန်လည်ရောက်ရှိစေရန်
ဖြစ်သည်။
II. The Sabbath in the NT
A. Gospels
The NT presents important information about Sabbath theology and
Sabbathkeeping. In particular, the teachings and practice of Jesus reveal the
fundamentals that should guide His followers in regard to the Sabbath. In this
section we review the main instances wherein Jesus taught by example, by word,
and through miracles of healing the essence of true Sabbath observance. In
evaluating Jesus’ Sabbath conflicts with the Jews, in which He even faced the
charge of Sabbathbreaking, we must be aware of what was at stake: the question
of the validity of the “oral law.” The Sabbath disputes arose, not over matters
prohibited in the OT, but in connection with the traditions that had developed
during intertestamental times (see V. A.2).
A basic principle enunciated by Jesus was that He came not to destroy the
law and the prophets but to fulfill them (Matt. 5:17, 18). This principle was
exemplified in His treatment of the Sabbath and other stipulations of the
Decalogue, such as honoring one’s parents and refraining from murder (verses
21, 22; 15:3–6). His whole attitude was one of exalting the divine law; but
this caused Him to come into conflict with Jewish additions to, and
interpretations of, that law. His Sabbath activities and teaching, as portrayed
in the four Gospels, reveal a recapturing of the original intent of the Sabbath
by returning to its full, inward, spiritual meaning.
ဧဝံဂေလိတကျမ်းလေးစောင်တွင်
ဗိမာန်တော်နေ့ ရည်ညွှန်းချက်အချို့သည် ယေရှုနှင့် ကျမ်းတတ်ဆရာ၊ ဖာရိရှဲတို့ကြား
အငြင်းပွားမှု မရှိခဲ့ဘဲ၊ အချို့မှာ အငြင်းပွားမှုနှင့် နောက်ဆက်တွဲများ ပါဝင်သည်။
Some of the references to the Sabbath in the four Gospels involve no
controversy of Christ with the scribes and Pharisees, whereas others reveal
some sort of polemical setting and/or aftermath.
၁. အငြင်းပွားမှု
မရှိသော ဗိမာန်တော်နေ့ အခြေအနေများ က။ ယေရှု၏ တရားဇရပ်တက်ခြင်း။ ယေရှုသည်
ဗိမာန်တော်နေ့၌ တရားဇရပ်သို့ သွားရောက်တော်မူသည် (မာကု ၁:၂၁၊ ၆:၂၊ လု ၄:၁၆၊၃၁၊
၁၃:၁၀)။ လုကာ ၄:၁၆ အရ ဗိမာန်တော်နေ့၌ တရားဇရပ်သို့ သွားရောက်ခြင်းသည် သူ၏ “ဓလေ့”
ဖြစ်သည်။ တရားဇရပ်တက်ခြင်းဖြင့် ယေရှုသည် ဗိမာန်တော်နေ့ကို “သန့်ရှင်းစည်းဝေးပွဲ”
အချိန်အဖြစ် အပြုသဘောဆောင်သော သဘောထားကို ထင်ရှားစေသည် (ဝတ် ၂၃:၃)။
1. The Sabbath in Noncontroversial Settings
a. Jesus’ synagogue attendance. Jesus attended the synagogue on the Sabbath
(Mark 1:21; 6:2; Luke 4:16, 31; 13:10). According to Luke 4:16, His “custom”
was to go to the synagogue on the Sabbath. By synagogue attendance, Jesus
manifested His positive attitude toward the Sabbath as a time for “holy
convocation” (Lev. 23:3).
ခ။ မဿဲ ၂၄:၂၀ တွင်
ဗိမာန်တော်နေ့ အကြံပေးချက်။ ယေရှု၏ နောက်ဆုံးကာလအကြောင်း ဟောပြောချက်တွင်
ဗိမာန်တော်နေ့ အပြုသဘောဆောင်မှုကို ထပ်မံဖော်ပြသည်။ ရောမစစ်တပ်များ ယေရုရှလင်ကို
သိမ်းပိုက်မည့်အချိန်ကို ဟောကြားရာတွင် “သင်တို့ ထွက်ပြေးရမည့်အချိန်သည်
ဆောင်းရာသီ၌ ဖြစ်စေ၊ ဗိမာန်တော်နေ့၌ ဖြစ်စေ မဖြစ်ရန် ဆုတောင်းကြလော့” ဟု
တပည့်တော်များကို မှာထားတော်မူသည် (အခန်း ၂၀)။ ဆောင်းရာသီ၏ အခက်အခဲကို
နားလည်ရလွယ်သော်လည်း ဗိမာန်တော်နေ့ကို အဘယ်ကြောင့် ဖော်ပြရသနည်း။ တချို့က
ဗိမာန်တော်နေ့၌ ဂျူးလူမျိုးတို့၏ အနှောင့်အယှက်ကြောင့် ထွက်ပြေးရန် ခက်ခဲလိမ့်မည်ဟု
ဆိုကြသည်။ သို့သော် ဂျူးလူမျိုးတို့ စစ်တိုက်နေချိန်၌ ဗိမာန်တော်နေ့သည် မြို့မှ
ထွက်ရန် အခွင့်အရေးကောင်းဖြစ်သည်။ “ဗိမာန်တော်နေ့ ခရီးအကွာအဝေး” က
အတားအဆီးဖြစ်မည်ဟူသော အယူအဆလည်း မမှန်ကန်ချေ။ ဧဝံဂေလိတကျမ်းများတွင် ဖော်ပြထားသော
ဗိမာန်တော်နေ့ စောင့်ထိန်းပုံအရ ခရစ်ယာန်များသည် ကျမ်းပြင်ပစည်းမျဉ်းကို
ငြင်းပယ်သည် (ထို့ပြင် ရဗ္ဗိဓလေ့တွင်ပင် အသက်ကယ်ရန် ထွက်ပြေးခွင့်ပြုထားသည်)။
ကျမ်းပိုဒ်၏ အနက်မှာ တပည့်တော်များသည် ဗိမာန်တော်နေ့၌ ထွက်ပြေးရမည်ဆိုပါက
ပုံမှန်ဗိမာန်တော်နေ့ စောင့်ထိန်းမှုကို လုပ်နိုင်ခြင်း လျော့နည်းသွားမည်၊
ထို့ကြောင့် ဗိမာန်တော်နေ့၏ သန့်ရှင်းမှုကို လျော့ကျစေမည်ဖြစ်သောကြောင့်
ထိုသို့မဖြစ်ရန် ဆုတောင်းရမည်ဟု ဆိုလိုသည်။
b. Sabbath counsel in Matthew 24:20. A statement in Jesus’ eschatological discourse
recorded in Matthew 24 indicates the same sort of positive Sabbath emphasis. In
predicting the time when Roman armies would take Jerusalem, Jesus urged His
disciples, “Pray that your flight may not be in winter or on a sabbath” (verse
20). The hardship of winter is readily understandable, but why would the
Sabbath be mentioned? It is sometimes suggested that flight on the Sabbath
would be difficult because of Jewish interference; however, if the Jews were
occupied in warfare the Sabbath would be a propitious time to leave the city.
Nor is there cogency to the concept that the “Sabbath-day’s journey” would be a
hindrance, for the type of Sabbathkeeping set forth in the Gospels implies
Christian rejection of this extrabiblical device (moreover, even Rabbinic
tradition allowed flight for the purpose of saving life). The implication of
the text is that the disciples should pray that their flight not be on the
Sabbath to avoid an experience that would diminish their ability to engage in
normal Sabbathkeeping and thus lessen their sense of Sabbath sacredness.
ဂ။ ယေရှု
သင်္ချိုင်းတွင်ရှိစဉ် ဗိမာန်တော်နေ့ စောင့်ထိန်းခြင်း။ လုကာ ၂၃:၅၄–၅၆ တွင် ယေရှု
သင်္ချိုင်းတွင်ရှိသော ဗိမာန်တော်နေ့၌ စောင့်ထိန်းပုံနမူနာကို ပေးထားသည်။
မိန်းမများသည် သူ၏ အလောင်းကို မည်သည့်နေရာ၌ ထားသည်ကို မှတ်သား၍၊ နံ့သာမျိုးနှင့်
လိမ်းဆီများ ပြင်ဆင်ပြီးနောက်၊ ဗိမာန်တော်နေ့၌ “ပညတ်တိုင်းအတိုင်း နားနေကြသည်”။
ပထမနေ့အစောပိုင်း၌ အလောင်းကို လိမ်းရန် သင်္ချိုင်းသို့ ပြန်လာသော်လည်း
ဗိမာန်တော်ကို ဗလာတွေ့သည် (လု ၂၄:၁–၃)။ သူတို့ စောင့်ထိန်းခဲ့သော “ပညတ်” မှာ
ဆယ်ပညတ်တော်၏ ဗိမာန်တော်နေ့ ပညတ်ပင် ဖြစ်သည်။ ယေရှုအသေခံချိန်၌ပင် သူတို့၏
ဆက်လက်ဗိမာန်တော်နေ့ စောင့်ထိန်းခြင်းသည် ယေရှု၏ ဗိမာန်တော်နေ့
စောင့်ထိန်းနမူနာကို လိုက်ကြောင်း ပြသသည်။ ထို့ပြင် ယေရှုသည် ဗိမာန်တော်နေ့ကို
ဆန့်ကျင်သည်ဟူသော အယူအဆကို ချေပနိုင်သည်။
c. Sabbathkeeping when Jesus was in the tomb. Luke 23:54–56 provides an example of
Sabbathkeeping on the day that Jesus was in the tomb. The women noted where His
body was laid, then “prepared spices and ointments,” and on the Sabbath “rested
according to the commandment.” They waited until early on “the first day of the
week” to return to the tomb to anoint the body, but found it empty (Luke
24:1–3). The “commandment” that they had observed was obviously the Sabbath
commandment of the Decalogue. Their continued Sabbath observance at the time of
Jesus’ death indicates that they followed His own example of Sabbathkeeping. It
also undercuts the theory that Jesus had a negative attitude to the Sabbath
that supposedly provided a basis for later rejection of the Sabbath.
ဃ။ အစောဆုံး
ကုသခြင်းမှတ်တမ်းများ။ ယေရှုဗိမာန်တော်နေ့၌ ကုသခဲ့သည့် အစောဆုံးမှတ်တမ်းများသည်
အငြင်းပွားမှု မဖြစ်ခဲ့ပုံရသည်။ မာကုနှင့် လုကာတို့တွင် ကပေရနောင်မြို့ တရားဇရပ်၌
ဗိမာန်တော်နေ့ ဝတ်ပြုနေစဉ် နတ်ဆိုးစွဲသူကို ကုသခဲ့သည်ကို ဖော်ပြထားသည် (မာကု
၁:၂၁–၂၈၊ လု ၄:၃၁–၃၇)။ ထိုနေ့နောက်ပိုင်းတွင် ပေတရု၏ ယာတိတော်ကို အဖျားကြီးမှ
ကုသပေးခဲ့သည် (မဿဲ ၈:၁၄၊၁၅၊ မာကု ၁:၂၉–၃၁၊ လု ၄:၃၈၊၃၉)။ နေဝင်ပြီးနောက်
နောက်ထပ်ကုသခြင်းများ ဆက်လက်ဖြစ်ပေါ်ခဲ့သည် (မဿဲ ၈:၁၆၊ မာကု ၁:၃၂–၃၄၊ လု ၄:၄၀)။
d. Earliest recorded healings. The earliest recorded examples of healings by
Jesus on the Sabbath appear not to have raised any controversy. Both Mark and
Luke describe the healing of a demoniac who interrupted the synagogue service
in Capernaum on a Sabbath (Mark 1:21–28; Luke 4:31–37). Later, evidently on the
same Sabbath, Jesus also healed Peter’s mother-in-law of a high fever (Matt.
8:14, 15; Mark 1:29–31; Luke 4:38, 39). More healings followed after sundown
(Matt. 8:16; Mark 1:32–34; Luke 4:40).
၂. အငြင်းပွားမှု
ပါဝင်သော ဗိမာန်တော်နေ့ ဖြစ်ရပ်များ က။ ဗိမာန်တော်နေ့၌ စပါးနှံ ခူးခြင်း။
သုံးပါးတူ ဧဝံဂေလိတကျမ်းများတွင် ပထမဆုံး ဗိမာန်တော်နေ့ ပဋိပက္ခမှာ တပည့်တော်များ
ဗိမာန်တော်နေ့၌ ဂျုံနှံခူးခြင်း တရားတွင်းရှိမရှိ ဖြစ်သည် (မဿဲ ၁၂:၁–၈၊ မာကု
၂:၂၃–၂၈၊ လု ၆:၁–၅)။ တပည့်တော်များသည် ဂျုံခင်းထဲ လျှောက်ရင်း ဂျုံနှံများကို ခူး၍
လက်ဖြင့် ကြိတ်စားခဲ့ကြသည် (လု ၆:၁)။ ကျမ်းဟောင်းတွင် ဂျုံခင်းထဲ ဖြတ်သွားသူများ
ဆာလျှင် ဤနည်းဖြင့် စားခွင့်ရှိသော်လည်း၊ ဖာရိရှဲတို့က ယေရှုကို စွပ်စွဲခဲ့သည်။
2. Sabbath Incidents Involving Controversy
a. Plucking grain on the Sabbath. The first Sabbath conflict recorded in the three
Synoptic Gospels relates to whether it was lawful for Jesus’ disciples to pluck
wheat heads on the Sabbath (Matt. 12:1–8; Mark 2:23–28; Luke 6:1–5). The
disciples picked heads of wheat and ate them after “rubbing them in their
hands” (Luke 6:1). While the OT allowed persons going through a grainfield to
so engage themselves to satisfy their hunger, the Pharisees challenged Jesus.
နှုတ်ဓလေ့တရား
(နောက်ပိုင်း မိရှနာနှင့် တဲလ်မွတ်တို့တွင် စုစည်းထားသည်) အရ ယေရှု၏
တပည့်တော်များသည် ဗိမာန်တော်နေ့၌ တားမြစ်ထားသော အလုပ်နှစ်မျိုး–
ရိတ်သိမ်းခြင်းနှင့် နယ်ခြင်း– ကျူးလွန်ခဲ့သည်။ ယေရှုက တပည့်တော်များကို ကာကွယ်၍
ဆာလျှင် ဒါဝိဒ်သည် ဘုရားကျောင်းပေါင်မုန့်ကို စားခဲ့သည်ကို ထောက်ပြပြီး၊
ဗိမာန်တော်တွင် ယဇ်ပုရောဟိတ်များသည် ဗိမာန်တော်နေ့၌ အပိုအလုပ်လုပ်၍
အပြစ်မရှိခဲ့ကြောင်း ရည်ညွှန်းတော်မူသည် (မဿဲ ၁၂:၃–၅)။ တပည့်တော်များလည်း
အပြစ်မရှိခဲ့ချေ။ ယေရှုက “ဗိမာန်တော်ထက် ကြီးမားသောအရာ ဤနေရာတွင် ရှိသည်” ဟု
မိန့်ဆို၍၊ ဗိမာန်တော်နေ့သည် လူအတွက် ဖန်ဆင်းထားခြင်းဖြစ်သည်၊ လူကို
ဗိမာန်တော်နေ့အတွက် ဖန်ဆင်းထားခြင်း မဟုတ်ဟု မိန့်တော်မူသည် (မာကု ၂:၂၇)။
သုံးပါးတူဧဝံဂေလိတို့သည် ယေရှု၏ အင်အားကြီးသော အဆိုဖြင့် နိဂုံးချုပ်သည်–
“လူသားသည် ဗိမာန်တော်နေ့၏ အရှင်ဖြစ်သည်” (မဿဲ ၁၂:၈၊ မာကု ၂:၂၈၊ လု ၆:၅)။
According to the oral law (later codified in the Mishnah and Talmuds),
Jesus’ disciples were guilty regarding two main categories of work prohibited
on the Sabbath: reaping and threshing (see V. A.2). Jesus defended the
disciples, calling attention to David’s eating showbread when he was hungry,
and He referred also to the fact that the priests in the Temple did extra work
on the Sabbath and were guiltless (Matt. 12:3–5). Likewise, His disciples now
were guiltless. Jesus further stated, “I tell you, something greater than the
temple is here” (verse 6), and also indicated that the Sabbath was made for
man, not vice versa (Mark 2:27). All three Synoptics conclude with the forceful
statement of Jesus that “the Son of man is lord of the sabbath” (Matt. 12:8; Mark
2:28; Luke 6:5; see Creation II. C).
ခ။
သုံးပါးတူဧဝံဂေလိတကျမ်းများတွင် ဗိမာန်တော်နေ့ ကုသခြင်းများ။ မဿဲ ၁၂:၉–၁၃၊ မာကု
၃:၁–၅၊ လု ၆:၆–၁၀ တွင် လက်ျာလက်ညှိုးသေ လူကို ကုသခဲ့သည်ကို မှတ်တမ်းတင်ထားသည်။
နောက်ပိုင်း မိရှနာတွင် စုစည်းထားသော စည်းမျဉ်းအရ အသက်အန္တရာယ်ရှိလျှင်သာ
ဗိမာန်တော်နေ့၌ ကုသခွင့်ရှိသည်။ ဤကိစ္စမှာ နာတာရှည်ဖြစ်ပြီး အသက်အန္တရာယ် မရှိချေ။
ထို့ကြောင့် ကျမ်းတတ်ဆရာနှင့် ဖာရိရှဲတို့က “ဗိမာန်တော်နေ့၌ ကုသခြင်း
တရားတွင်းသလား” ဟု မေးသည် (မဿဲ ၁၂:၁၀၊ လု ၆:၇)။ ယေရှုက “သင်တို့တွင်
သိုးတစ်ကောင်ရှိ၍ ဗိမာန်တော်နေ့၌ တွင်းထဲကျလျှင် မဆွဲတင်မည်လောဟု မေးတော်မူသည်
(မဿဲ ၁၂:၁၁)။ ရဗ္ဗိစည်းမျဉ်းအရ ဤသို့လုပ်ခွင့်ရှိသဖြင့်၊ လူသားအတွက် သိုးထက်
နည်းသင့်သလားဟု အခြေခံမေးခွန်း ထုတ်တော်မူသည် (အခန်း ၁၂)။ ယေရှုက
ပိုမိုပြင်းထန်စွာ “ဗိမာန်တော်နေ့၌ ကောင်းမှုပြုရန် တရားတွင်းသလော၊ ဆိုးမှုပြုရန်
တရားတွင်းသလော၊ အသက်ကယ်ရန် တရားတွင်းသလော၊ သတ်ရန် တရားတွင်းသလော” ဟု မေးတော်မူသည်
(မာကု ၃:၄)။ ကောင်းမှု မပြုခြင်းကို ဆိုးမှုဟု သူတို့ ယူဆသည်။ ထို့ကြောင့်
လက်ညှိုးသေ လူကို မကုသားပါက သူတို့၏ အခြေခံမူကို ဆန့်ကျင်ရာရောက်သည်။ ယေရှုသည်
သူတို့၏ စိတ်မာကြောမှုကြောင့် ဒေါသထွက်၍ ဝမ်းနည်းတော်မူပြီး လက်ညှိုးသေ လက်ကို
ကုသပေးတော်မူသည် (အခန်း ၅)။
b. Sabbath healings in the Synoptics. In Matthew 12:9–13, Mark 3:1–5, and Luke 6:6–10,
there is record of the healing of an individual whose right hand was withered.
The regulations as later codified in the Mishnah allowed that a sick or injured
person could be treated on the Sabbath, but only if the situation was
life-threatening. This case was chronic, and obviously not covered by this
provision. Hence the scribes and Pharisees asked Jesus, “ ‘Is it lawful to
heal on the sabbath?’ so that they might accuse him” (Matt. 12:10; Luke 6:7).
Jesus responded by asking, “What man of you, if he has one sheep and it falls
into a pit on the sabbath, will not lay hold of it and lift it out?” (Matt.
12:11). Since rabbinical regulations allowed this, the basic question put to
the Pharisees was whether less should be done for a human being (verse 12).
Jesus confronted the Pharisees with an even stronger query: “Is it lawful on
the sabbath to do good or to do harm, to save life or to kill?” (Mark 3:4). For
them to omit doing good was considered doing evil. So the failure to heal the
man with a withered hand would be contrary to their own basic principles. Jesus
“looked around at them with anger, grieved at their hardness of heart” and
healed the withered hand (verse 5).
လုကာတွင် နောက်ထပ်
အငြင်းပွားဖွယ် ကုသခြင်းနှစ်ခုကို မှတ်တမ်းတင်ထားသည်– နှစ်ပေါင်း ဆယ်ရှစ်နှစ်
နာမကျန်းဖြစ်နေသော မိန်းမနှင့် ရေဖျဉ်းရောဂါရှိသော လူ (၁၃:၁၀–၁၇၊ ၁၄:၁–၆)။
ဤကုသခြင်းများတွင် ယေရှုသည် တိရစ္ဆာန်များကို ဗိမာန်တော်နေ့၌ လူသားထက် ပိုမို
ကရုဏာသက်စေသည်ဟု ထပ်မံထောက်ပြတော်မူသည်။
Two further healings that raised questions are recorded by Luke: the
“woman who had had a spirit of infirmity for eighteen years” and the man with
dropsy (13:10–17 and 14:1–6). In connection with these healings, Jesus again
referred to the more humane treatment of animals on the Sabbath than what the
scribes and Pharisees were willing to allow for human beings.
ဂ။ ယောဟန်ဧဝံဂေလိတွင်
ဗိမာန်တော်နေ့ ကုသခြင်းများ။ ယေရှု၏ ဗိမာန်တော်နေ့ ကုသခြင်းနှစ်ခုကို
ယောဟန်ဧဝံဂေလိတွင်သာ မှတ်တမ်းတင်ထားသည်– ဗက်ဇသာ (ဗက်သဒ) ရေကန်တွင် ခြေဆွံ့လူကို
ကုသခြင်း (၅:၂–၉) နှင့် မွေးရာပါ မျက်ကန်းသေ လူကို ကုသခြင်း (အခန်း ၉)။
ပထမကိစ္စတွင် ယေရှုက “ထ၍ သင်၏ အိပ်ရာခင်းကို ယူ၍ လော့” ဟု မှာထားတော်မူသည် (၅:၈)။
ထိုလူသည် အတိအကျ လိုက်လုပ်၍ ကုသခြင်း အမှန်တကယ် ပြည့်စုံကြောင်း သက်သေပြသည် (အခန်း
၉)။ ဤလုပ်ရပ်က ဂျူးလူမျိုးတို့နှင့် အငြင်းပွားမှု ဖြစ်စေသည် (အခန်း ၁၀–၁၆)။
ကုသခံရသူသည် ဗိမာန်တော်နေ့၌ ဝန်ထုပ်ဝန်ပိုး ထမ်းခြင်းဟူသော စည်းမျဉ်းကို
ချိုးဖောက်ခဲ့သည် (နောက်ပိုင်း မိရှနာတွင် စုစည်းထားသော အဓိက အလုပ် ၃၉ မျိုးတွင်
တစ်ခုအပါအဝင်)။ ယေရှုက ဤကုသခြင်းကို “ငါ့ခမည်းတော်သည် ယခုတိုင်
အလုပ်လုပ်နေတော်မူသည်၊ ငါလည်း အလုပ်လုပ်သည်” ဟူသော အခြေအနေတွင် ထည့်သွင်းတော်မူသည်
(အခန်း ၁၇)။ ဘုရားသခင်သည် စကြဝဠာကို အမြဲထိန်းသိမ်းနေသည်နှင့် လူသားများကို
ရွေးနုတ်ရေးအလုပ်တွင် အမြဲလုပ်ကိုင်နေသည်။ ယေရှုသည် ဤဆက်လက်ဖြစ်ပေါ်နေသော
ဘုရားသခင်၏ ရွေးနုတ်ရေးအလုပ်တွင် ပါဝင်နေကြောင်း အင်အားရှိစွာ ကြေညာတော်မူသည်။
ဤအလုပ်သည် ဗိမာန်တော်နေ့၏ မူလရည်ရွယ်ချက်နှင့် လုံးဝ ကိုက်ညီသည်။
c. Sabbath healings in John. Two of Jesus’ Sabbath healings are recorded only
in the Gospel of John: in 5:2–9 that of a lame man at the Pool of Bethzatha
(Bethesda), and in chapter 9 that of a man born blind. In the first case, Jesus
healed the man and commanded him, “Rise, take up your pallet, and walk” (5:8).
The man arose and did exactly as he was told (verse 9), thus demonstrating that
his healing was real and complete. This activity led to controversy with the
Jews (verses 10–16), inasmuch as the healed man had broken the law pertaining
to bearing a burden on the Sabbath, one of the 39 main classes of work later
codified in the Mishnah. Jesus put this healing action within the context of
“My Father is working still, and I am working” (verse 17). God was constantly
active in sustaining the universe and also in the work of redemption of human
beings. Jesus claimed simply, but forcefully, that He was participating in this
ongoing divine redemptive activity, an activity fully compatible with the
intent of the Sabbath. (See Creation II. C.)
ယေရှု၏ခြေဆွံ့သူကို
ကုသပေးခြင်းတွင် ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ကုသမှုထက် ပိုမိုပါဝင်ကြောင်း ဗိမာန်တော်တွင်
ထိုလူကို နောက်ပိုင်းတွေ့သောအခါ ယေရှုမိန့်တော်မူသော စကားဖြင့် ထင်ရှားသည်။ “ဒီကား
အဘယ်အမှုမျှ သင့်အပေါ်သို့ မဆိုက်မီ ဒီနောက်မှာ ဒီထက်ဆိုးသောအမှု မဖြစ်စေခြင်းငှာ
ဒီနောက်မှာ ဒီထက်ဆိုးသောအမှု မဖြစ်စေခြင်းငှာ ဒီနောက်မှာ ဒီနောက်မှာ အပြစ်ကို
မပြုနှင့်” (အပိုဒ် ၁၄)။ ထိုလူ၏ကျန်းမာခြင်းတွင် ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာနှင့်အတူ
ဝိညာဉ်ရေးရာအတိုင်းအတာလည်း ပါဝင်သည်။ ကပေရနောင်မြို့၌ ယေရှုကုသတော်မူသော
ခြေဆွံ့သူ၏အပြစ်များကို ခွင့်လွှတ်တော်မူခြင်း (မဿဲ ၉:၁-၇၊ မာကု ၂:၁-၁၂၊ လု
၅:၁၇-၂၅) တွင်လည်း ထိုအလားတူ အနက်ကို ဖော်ပြထားသည်။ “လူသားသည် မြေကြီးပေါ်မှာ
အပြစ်ခွင့်လွှတ်ရန် အခွင့်ရှိသည်ကို သင်တို့သိစေခြင်းငှာ” (မဿဲ ၉:၆) ဟု
ယေရှုမိန့်တော်မူသည်။ ဗေသဇသာရေကန်အနီး ခြေဆွံ့သူကို ကုသခြင်းတွင် ကြေညာတော်မူသော
သတင်းစကားနှင့် အတိအကျတူညီသည်။ ဤအံ့ဖွယ်အမှုများသည်
ယေရှု၏ဘုရားဖြစ်တော်မူခြင်းနှင့် ခရစ်တော်ဖြစ်တော်မူခြင်းကို ကြေညာခြင်းဖြစ်သည်။
That more than physical healing was involved is evident by the words of
Jesus when He later found the man in the Temple, “Sin no more, that nothing
worse befall you” (verse 14). The wellness of the man involved a spiritual
dimension along with the physical. The same dynamic is revealed by Jesus’
healing of the paralytic in Capernaum (Matt. 9:1–7; Mark 2:1–12; Luke 5:17–25),
whose sins Jesus forgave, giving evidence “that the Son of man has authority on
earth to forgive sins” (Matt. 9:6). The message is precisely the same as the
one proclaimed in the healing of the lame man at the Pool of Bethzatha. These
miracles were thus a proclamation of Jesus’ divinity and Messiahship.
မွေးရာပါမျက်စိကန်းသောသူကို
ကုသခြင်းတွင် ဖာရိရှဲတို့က ယေရှုသည် ဗိမာန်တော်နေ့ကို မစောင့်ထိန်းဟု စွပ်စွဲကြသည်
(ယောဟန် ၉:၁၆)။ သို့ရာတွင် ယေရှုချိုးဖောက်တော်မူသော ဗိမာန်တော်နေ့ဆိုင်ရာ
စည်းမျဉ်းမှာ ကျမ်းစာပညတ်တော်များမဟုတ်ဘဲ ဖာရိရှဲတို့၏စည်းမျဉ်းများသာဖြစ်သည်။
ယေရှုသည် ဤအံ့ဖွယ်အမှုကို ဘုရားသခင်၏အမှုဟု ခေါ်တော်မူသည် (အပိုဒ် ၃)။
ဤကုသမှုမပြုမီ ယေရှုသည် ဗေသဇသာတွင် မိန့်တော်မူသောစကားနှင့် အဓိပ္ပာယ်အလားတူသော
စကားကို မိန့်တော်မူသည်။ ယခုမူ “ငါ့ကိုစေလွှတ်တော်မူသော ခမည်းတော်၏အမှုတို့ကို
နနေ့ရှိစဉ် ငါတို့သည် ထိုအမှုတို့ကို ပြုရမည်” (အပိုဒ် ၄) ဟု မိန့်တော်မူသည်။
ဤအံ့ဖွယ်အမှုသည် ခမည်းတော်၏အမှုတွင် ခရစ်တော်၏ပါဝင်တော်မူခြင်းကို ထပ်မံဖော်ပြပြီး
ဘုရားသခင်၏ကျေးဇူးတော်နှင့် ကောင်းချီးတော်ကို ချီးမြှင့်တော်မူသော
ခရစ်တော်အားဖြင့် ခရစ်တော်သည် မေရှိယဖြစ်တော်မူကြောင်း ယေရှုကိုယ်တော်တိုင်
ထောက်ပြတော်မူသည်။
In the case of the healing of the man born blind, the Pharisees accused
Jesus of not keeping the Sabbath (John 9:16). But again, what Jesus had failed
to observe was the Pharisaical rules of Sabbathkeeping, not Scriptural
injunctions. Indeed, Jesus called this miracle a work of God (verse 3). Just
before performing this healing, Jesus spoke words very similar in meaning to
those He had pronounced in connection with the healing at Bethzatha. Now He
said, “We must work the works of him [the Father] who sent me, while it is day”
(verse 4). This miracle revealed again Christ’s participation in the work of
God the Father, and thus Jesus here too called attention to Himself as the
Messiah, through whom divine grace and blessing are bestowed.
၃.
ယေရှု၏ဗိမာန်တော်နေ့ကုသမှုများ၏အရေးကြီးပုံ
က.
ဗိမာန်တော်နေ့ကုသမှုများ၏အကြောင်းအရင်းများ။ ယေရှုသည် ကုသမှုအံ့ဖွယ်အမှုများကို
ဗိမာန်တော်နေ့မှလွဲ၍ အခြားနေ့များတွင်သာ ပြုလုပ်နိုင်သည်ဖြစ်သော်လည်း
ထိုသို့မပြုတော်မူခဲ့ချေ။ ဧဝံဂေလိတရားကျမ်းများတွင် ယုဒလူမျိုးတို့နှင့်
အငြင်းပွားမှုဖြစ်စေသော ဗိမာန်တော်နေ့ကုသမှုများကို အထူးအလေးပေးဖော်ပြထားသည်။
ဤကုသမှုများအားဖြင့် ယေရှုသည် ဗိမာန်တော်နေ့ကို
စစ်မှန်စွာစောင့်ထိန်းခြင်းအကြောင်း သင်ကြားတော်မူသည်။ အဓိကအားဖြင့်
ဤအံ့ဖွယ်အမှုများအားဖြင့် ကိုယ်တော်၏ဘုရားဖြစ်တော်မူခြင်း၊
ခမည်းတော်နှင့်တစ်သားတည်းဖြစ်တော်မူခြင်းနှင့် ကယ်တင်ခြင်းအမှုကို
ထောက်ပြတော်မူသည်။ ဗိမာန်တော်နေ့ကုသမှုနှင့်ပတ်သက်သော အငြင်းပွားမှုသည်
ယေရှု၏ကယ်တင်ခြင်းအမှုနှင့်ဆိုင်သော အရေးကြီးအမှန်တရားများကို သင်ကြားရန်
ပို၍အခွင့်အရေးကောင်းဖြစ်စေသည်။ ထို့ပြင် ယောဟန်မှဖော်ပြသော
ဗိမာန်တော်နေ့ကုသမှုနှစ်ခုသည် ယေရုရှလင်မြို့တွင် နှစ်စဉ်ပွဲတော်များအချိန်က
ဖြစ်ပွားခဲ့သဖြင့် လူသားတို့၏ကယ်တင်ခြင်းအတွက် အရေးကြီးသောအမှန်တရားများကို
ကြေညာရန် ယေရှု၏အခွင့်အရေးကို ပို၍မြှင့်တင်ပေးခဲ့သည်။
3. Significance of Jesus’ Sabbath Healings
a. Reasons for the Sabbath healings. Jesus could have restricted His healing miracles
to days other than the Sabbath, but He did not. In fact, the Gospels appear to
place a special emphasis on the Sabbath healings, which engendered controversy
with the Jews. Through them Jesus taught lessons about true Sabbathkeeping.
More fundamentally, by these miracles He called attention to His divinity, to
His oneness with the Father, and to His work of salvation. The controversy over
Sabbath healings gave a heightened opportunity for Jesus to teach the vital
truths pertaining to His salvific work. Moreover, that the two Sabbath healings
mentioned by John took place in Jerusalem at the time of annual feasts enhanced
Jesus’ opportunity to proclaim truths vital for the salvation of human beings.
ခ.
ယေရှု၏တာဝန်ကင့်ကို ကုသမှုများက ကြေညာခြင်း။ ယောဟန်မှမှတ်တမ်းတင်ထားသော
ဗိမာန်တော်နေ့ကုသမှုနှစ်ခုသည် နောက်ဆက်တွဲဆွေးနွေးမှုများနှင့် ယေရှု၏တာဝန်ကို
အတည်ပြုသောဖြစ်ရပ်များ၏ တသွယ်တဆက်တွင် အရေးကြီးသည်။ ဗေသဇသာရေကန်အနီး ခြေဆွံ့သူကို
ကုသပြီး ကိုယ်တော်နှင့်ခမည်းတော်တို့ အလုပ်လုပ်နေသည်ဟု ကြေညာသောအခါ
ယုဒလူမျိုးတို့သည် ဤသည်ကို ဘုရားသခင်နှင့်တန်းတူဟု ယူဆကြပြီး “ထို့ကြောင့်
ယေရှုကို ပို၍သတ်ရန် ကြံစည်ကြသည်” (ယောဟန် ၅:၁၈)။ ယေရှုသည်
အရေးကြီးသောအချက်များစွာကို ထုတ်ဖော်တော်မူသည်။ (၁) သားတော်သည်
ခမည်းတော်ပြုတော်မူသည်ကို ထိုနည်းတူပင် ပြုတော်မူသည် (အပိုဒ် ၁၉)၊ (၂)
“ခမည်းတော်သည် သားတော်ကို ချစ်တော်မူသဖြင့် ကိုယ်တော်ပြုတော်မူသမျှကို သားတော်အား
ပြတော်မူသည်။ ဤထက်ကြီးသောအမှုများကို သားတော်အား ပြတော်မူလိမ့်မည်” (အပိုဒ် ၂၀)၊
(၃) “ခမည်းတော်သည် လူသေတို့ကို ထမြောက်စေပြီး အသက်ပေးတော်မူသကဲ့သို့
သားတော်သည်လည်း ကိုယ်တော်အလိုရှိသူတို့အား အသက်ပေးတော်မူသည်” (အပိုဒ် ၂၁)၊ (၄)
ခမည်းတော်သည် ကိုယ်တော်တိုင်တွင် အသက်ရှိတော်မူသည်နည်းတူ သားတော်အားလည်း
ကိုယ်တိုင်တွင် အသက်ရှိစေတော်မူသည် (အပိုဒ် ၂၆)၊ (၅) ခမည်းတော်သည်
တရားစီရင်ခြင်းအလုံးစုံကို သားတော်အား အပ်တော်မူသည် (အပိုဒ် ၂၂)၊ (၆) “သားတော်ကို
မရိုသေသူသည် သားတော်ကိုစေလွှတ်တော်မူသော ခမည်းတော်ကို မရိုသေသူဖြစ်သည်” (အပိုဒ်
၂၃)၊ (၇) ခရစ်တော်၏နှုတ်ကို ကြားပြီး ကိုယ်တော်ထံလာသူသည် “ထာဝရအသက်” ရှိသည်
(အပိုဒ် ၂၄၊ အပိုဒ် ၃၉၊ ၄၀ နှင့်လည်း ကိုးကားပါ)။
b. Healings as a proclamation of Jesus’ mission. The two Sabbath healings recorded by John are
noteworthy because of the discussion that followed and because they were links
in a progression of events affirming Jesus’ mission. When Jesus healed the lame
man at the pool of Bethzatha and proclaimed that both He and His Father were
working, the Jews understood this as a claim to equality with God and “sought
all the more to kill him” (John 5:18). Jesus put forth a number of significant
points: (1) The Son does the same things that the Father does (verse 19); (2)
“the Father loves the Son, and shows him all that he himself is doing; and
greater works than these will he show him” (verse 20); (3) “as the Father
raises the dead and gives them life, so also the Son gives life to whom he
will” (verse 21); (4) the Father, who has life in Himself “has granted the Son
also to have life in himself” (verse 26); (5) the Father “has given all
judgment to the Son” (verse 22); (6) the person “who does not honor the Son does
not honor the Father who sent him” (verse 23); and (7) those who hear Christ’s
word and come to Him have “eternal life” (verse 24; cf. verses 39, 40).
ဤနေရာတွင်
ယေရှု၏သင်ကြားမှုနှင့် နောက်အခန်းများတွင်လည်း လူသားတို့အတွက် ရရှိနိုင်သော
“ထာဝရအသက်” ရှိပြီး ထိုအသက်ကို ကိုယ်တော်အားဖြင့်သာ ရရှိနိုင်ကြောင်း ဖြစ်သည်။
ဤသည်မှာ ယောဟန်ဧဝံဂေလိတရားကျမ်း၏အစတွင် မိတ်ဆက်ထားသော အခြေခံသတင်းစကားဖြစ်သည်။
“ကိုယ်တော်၌ အသက်ရှိ၍ ထိုအသက်သည် လူတို့၏အလင်းဖြစ်သည်” (ယောဟန် ၁:၄)။
Jesus’ teaching here, as in the following chapters, is that real life,
“eternal life,” is available to human beings and that they can receive it only
through Him. This is, in fact, the basic message introduced by John at the
outset of his Gospel: “In him was life, and the life was the light of men”
(John 1:4).
ခရစ်တော်သည်
တစ်ဦးတည်းသောရင်းမြစ်ဖြစ်တော်မူသော “ထာဝရအသက်” သည် ယေရှု၏ဗိမာန်တော်နေ့ကုသမှုများ၏
တကယ့်အနက်ဖြစ်သည်။ ဗေသဇသာရေကန်အနီးတွင် ယေရှု၏ဟောပြောချက်တွင် ဤဝေါဟာရသည်
နှစ်ကြိမ်ဖော်ပြထားပြီး (ယောဟန် ၅:၂၄၊ ၃၉) နောက်အခန်းများတွင် ထပ်မံဖော်ပြထားသည်
(ယောဟန် ၆:၂၇၊ ၄၀၊ ၄၇၊ ၅၄၊ ၆၈၊ ၁၀:၂၈၊ ၁၇:၂၊ ၃)။ ယေရှုသည်
ကိုယ်တော်နှင့်ကယ်တင်ခြင်းကို လက်ခံသူများအတွက် ယခုအချိန်တွင် အရည်အသွေးအရ စတင်သော
ပြည့်စုံခြင်း၊ ပြည့်ဝခြင်း၊ ကြွယ်ဝခြင်းရှိသော ဤပြည့်စုံသောအသက် (ယောဟန် ၁၀:၁၀)
ကို ရှင်းလင်းစွာဖော်ပြတော်မူသည် (ယောဟန် ၅:၂၄ ကိုကြည့်ပါ)။ ခရစ်တော်သည် ဤအသက်ကို
“နောက်ဆုံးနေ့” တွင် လူသေတို့ကို ထမြောက်စေတော်မူသောအခါ ထာဝရအထိ ဆက်လက်ရှိစေမည်ဟု
အာမခံတော်မူသည် (ယောဟန် ၆:၄၀၊ ယောဟန် ၅:၂၈၊ ၂၉၊ ၆:၃၉၊ ၄၀၊ ၅၄၊ ၁ကော ၁၅:၅၁-၅၄၊ ၁သက်
၄:၁၆၊ ၁၇ တို့နှင့်လည်း ကိုးကားပါ)။
“Eternal life,” which has Christ as its one and only Source, is what
Jesus’ Sabbath healings are really about. In Jesus’ discourse at the Pool of
Bethzatha the term itself occurs twice (John 5:24, 39) and recurs in later
chapters (John 6:27, 40, 47, 54, 68; 10:28; 17:2, 3). Jesus made clear that
this abundant life (John 10:10)—a life of fullness, wholeness, richness—begins now qualitatively for those who accept
Him and His salvation (see John 5:24). Christ also gives assurance that this
life will be extended into eternity when He raises the dead “at the last day”
(John 6:40; also cf. 5:28, 29; 6:39, 40, 54; 1 Cor. 15:51–54; 1 Thess. 4:16,
17).
ခ.
တမန်တော်ဝတ္ထုနှင့် ကျမ်းစာများ၊ ဗျာဒိတ်ကျမ်း
၁. တမန်တော်ဝတ္ထု
တမန်တော်ဝတ္ထုကျမ်း၏သက်သေအရ
ယေရှုရှင်ပြန်ထမြောက်ပြီးနောက် တမန်တော်များသည် ဗိမာန်တော်နေ့ကို
ဆက်လက်စောင့်ထိန်းခဲ့ကြသည်။ ပိသဒိယအန္တိအုပ်မြို့၌ ပေါလုနှင့်ဗာနဗာတို့သည်
ဆက်တိုက်နှစ်ပတ်လုံး တရားစရပ်တွင် ပါဝင်ဆင်နွှဲခဲ့ကြသည် (တမန် ၁၃:၁၄၊ ၄၂-၄၄)။
နှစ်အနည်းငယ်အကြာတွင် ပေါလု၏ဒုတိယခရီးစဉ်အတွင်း ဖိလိပ္ပိမြို့အနီး မြစ်ကမ်းနားတွင်
စုဝေးနေသော အမျိုးသမီးများနှင့် ပေါလုနှင့်ရှိလတို့ ဗိမာန်တော်နေ့တွင်
တွေ့ဆုံခဲ့ဲ့သည် (၁၆:၁၂၊ ၁၃)။
B. Acts, Epistles, and Revelation
1. Acts
The evidence of the book of Acts indicates that after Jesus’ resurrection
the apostles continued to observe the Sabbath. In Antioch in Pisidia (in Asia
Minor), Paul and Barnabas attended and participated in synagogue worship
services two weeks in succession (Acts 13:14, 42–44). Some years later, during
Paul’s second missionary journey, Paul and Silas met on the Sabbath with a
group of women gathered by the riverside in Philippi (16:12, 13).
သက်သာလောနိတ်မြို့သို့
ရောက်သောအခါ ပေါလုသည် “သူ၏ဓလေ့အတိုင်း” တရားစရပ်ထဲသို့ဝင်သည် (၁၇:၂၊ လု ၄:၁၆ တွင်
ယေရှုနှင့်ပတ်သက်သော အလားတူဖော်ပြချက်ရှိသည်)။ သက်သာလောနိတ်မြို့တွင် ရှိစဉ်
သုံးဗိမာန်တော်နေ့တိုင် ကျမ်းစာများမှ ခရစ်တော်သည် ဆင်းရဲခြင်းခံရမည်နှင့် သေခြင်းမှ
ရှင်ပြန်ထမြောက်ရမည်ကို ရှင်းပြသက်သေပြခဲ့သည် (၁၇:၂၊ ၃၊ RSV က အပိုဒ် ၂ ရှိ sabbata ကို “ပတ်များ” ဟု
ဘာသာပြန်သော်လည်း တရားစရပ်အတွင်း ပေါလု၏လုပ်ဆောင်မှုကြင့် “ဗိမာန်တော်နေ့များ” ဟူ၍
ဘာသာပြန်ခြင်းက မှန်ကန်သည်)။
When Paul reached Thessalonica, he went into the synagogue “as was his
custom” (17:2; an expression similar to the one about Jesus in Luke 4:16). On
the three Sabbaths that he was in Thessalonica he expounded “from the
scriptures, explaining and proving that it was necessary for the Christ to
suffer and to rise from the dead” (17:2, 3; RSV translates sabbata in verse 2 as “weeks” instead of “sabbaths,” but since the
account refers to Paul’s activity in the synagogue, the translation “sabbaths”
or “sabbath days” is undoubtedly correct).
နောက်ပိုင်းတွင်
ပေါလုသည် ကောရိန္သုမြို့၌ တစ်နှစ်ခွဲကြာနေထိုင်ခဲ့သည် (၁၈:၁-၁၈)။ အပတ်တွင်းတွင်
ပေါလုသည် ယာလုပ်ငန်းဖြင့် အသက်မွေးသည် (အပိုဒ် ၃)။ သို့ရာတွင်
“ဗိမာန်တော်နေ့တိုင်း” တရားစရပ်တွင် ယုဒလူများနှင့်ဂရိလူများကို
ဆွဲဆောင်ဟောပြောခဲ့သည် (အပိုဒ် ၄)။ သို့ရာတွင် ယုဒလူများ၏ဆန့်ကျင်မှုကြောင့်
တစ်ချိန်ကာလတွင် တိတိယုရှတ်အိမ်တွင် “ဘုရားသခင်၏နှုတ်ကပတ်တော်” ကို သင်ကြားခဲ့သည်
(အပိုဒ် ၆၊ ၇၊ ၁၁)။
Later Paul worked in Corinth for a year and a half (18:1–18). During the
week he engaged in his occupation as a tentmaker (verse 3), but “in the
synagogue every sabbath” he argued and “persuaded Jews and Greeks” (verse 4).
However, during part of his stay in Corinth he taught “the word of God” (verse
11) in the house of Titius Justus because of the Jewish opposition he
encountered in the synagogue (verses 6, 7).
တမန်တော်ဝတ္ထုကျမ်းသည်
ပေါလုနှင့်သူ၏အဖော်များ၏ ဗိမာန်တော်နေ့စောင့်ထိန်းမှုကို
အကြိမ်များစွာမှတ်တမ်းတင်ထားသည်။ သို့ရာတွင် တမန်တော်များသည် ပဌမနေ့ (တနင်္ဂနွေ)
ကို ပါဝင်ကိုးကွယ်ရန် စောင့်ထိန်းခဲ့သည်ဟူသော မှတ်တမ်းမရှိချေ။
ပုံမှန်တနင်္ဂနွေကိုးကွယ်ခြင်း၏သက်သေဟု အကြံပြုခဲ့သော နှစ်ခုသောကိုးကားချက်—တမန်
၂၀:၇ နှင့် ၁ကော ၁၆:၂—သည် ထိုသို့မဟုတ်ချေ။ ပဌမကိုးကားချက်သည် အထူးအခါအတွက်
ညအစည်းအဝေး (ကျမ်းစာအရ တနင်္လာနို်ည) ကို ရည်ညွှန်းပြီး ဒုတိယကိုးကားချက်သည်
နောက်မှစုဆောင်းမည့်ငွေကို အိမ်တွင် ချိနှစ်ထားရန် အကြံပြုခြင်းဖြစ်သည်။
The book of Acts thus records a number of instances of Sabbath observance
by Paul and his companions. On the other hand, there is no account of these
apostles having ever observed the first day of the week for worship services.
Two references that have been suggested as evidence for regular Sunday worship
services—Acts 20:7 and 1 Corinthians 16:2—are really nothing of the kind. The
first actually refers to a night meeting for a special occasion (according to
biblical reckoning, Saturday night); and the second suggests that money be laid
aside at home (not in the church or
synagogue) for a collection to be gathered later.
၂. ကျမ်းစာများ
ဓမ္မသစ်ကျမ်းစာများတွင်
“ဗိမာန်တော်နေ့” ဟူသောစကားကို နှစ်နေရာတွင်သာ အသုံးပြုထားသည် (သို့သော်
ဂရိစကားမတူညီပါ)။ ကောလောသဲ ၂:၁၆ နှင့် ဟေဗြဲ ၄:၉။
2. Epistles
Only two references in the NT Epistles use the word “Sabbath” (though with
different Greek words, as we will note below): Colossians 2:16 and Hebrews 4:9.
က. ကောလောသဲ ၂:၁၄-၁၇။
ခေတ်သစ်ပညာရှင်များအဆိုအရ ကောလောသဲ ၂:၂-၂၃ သည် ဖြစ်နိုင်လျှင် ဂနော့စတစ်ဆန်သော
သွေဖည်သောအယူများကို ဆန့်ကျင်ခြင်းဖြစ်သည် (အထူးသဖြင့် အပိုဒ် ၈-၁၁၊ ၁၈-၂၃
ကိုကြည့်ပါ)။ ဤအခြေအနေတွင် ဘုရားသခင်သည် “ငါတို့ကို ဆန့်ကျင်သောစာချုပ်ကို
ပယ်ရှားတော်မူပြီ” (အပိုဒ် ၁၄) ဖြစ်ရာ “အစာအသောက်၊ ပွဲတော်၊ လဆန်း၊
ဗိမာန်တော်နေ့တို့နှင့်ပတ်သက်၍ အဘယ်သူမျှ သင်တို့ကို အပြစ်တင်စရာ မပြုစေနှင့်”
(အပိုဒ် ၁၆၊ ၁၇)။ ဤအရာများသည် “လာမည့်အရာ၏အရိပ်သာဖြစ်၍ အဓိကအရာသည်
ခရစ်တော်တွင်ရှိသည်” ဟူ၍ဖြစ်သည်။ အချို့ဗားရှင်းများတွင် ဗိမာန်တော်နေ့ကို
“ဗိမာန်တော်နေ့များ” ဟု ဘာသာပြန်သည်။ ဤနေရာတွင်အသုံးပြုသော ဂရိစကား sabbatōn
သည် ဗဟုဝချဲ
သို့မဟုတ် ဧကဝချဲ ဟူ၍ မရှင်းလင်းပါ။ အချို့မှတ်ချက်ပေးသူများက ဤကိုးကားချက်သည်
မောရှဲ၏ “အခမ်းအနားပညတ်” ရှိ ဗိမာန်တော်နေ့များကို ရည်ညွှန်းသည်ဟု ဆိုကြသည်။
a.Colossians 2:14–17. Modern scholars recognize that Colossians 2:2–23
is polemic against heretical teachings, possibly gnostic in nature (see
especially verses 8–11, 18–23). In this context we find a reference to God
“having canceled the bond which stood against us” (verse 14) and the injunction
therefore to “let no one pass judgment on you in questions of food and drink or
with regard to a festival or a new moon or a sabbath,” which “are only a shadow
of what is to come,” with “the substance” belonging to Christ (verses 16, 17).
Some versions translate the sabbath reference as “sabbath days.” Whether
the Greek used here, sabbatōn, is
plural or singular is not clear. Many commentators have suggested that the text
refers to the “sabbaths” or holy days of the Mosaic “ceremonial law,” not to
the weekly Sabbath.
သို့ရာတွင်
ထိုမှတ်ချက်ပေးသူများသည် ကောလောသဲ ၂:၁၆ ရှိ နှစ်ပါးကိုးကားချက်သည် ဓမ္မဟောင်းတွင်
နှစ်စဉ်-လစဉ်-အပတ်စဉ် စောင့်ထိန်းမှု ပုံစံသုံးမျိုး (ဤအစဉ်အတိုင်း သို့မဟုတ်
ပြောင်းပြန်လည်း ဖြစ်နိုင်သည်) ကို ထပ်ခါတလဲလဲ ဖော်ပြထားသည်နှင့်
နှိုင်းယှဉ်နိုင်ကြောင်း ကို မဆွေးနွေးခဲ့ကြချေ။ ကောလောသဲမြို့ရှိ သွေဖည်မှုတွင်
ဤသုံးမျိုးစောင့်ထိန်းမှု ပါဝင်သည်ဟု အတိအကျကျ မသေချာပါ။ ထို့ကြောင့် ဤဝေါဟာရသည်
ဓမ္မဟောင်းနှင့် နှိုင်းယှဉ်ရန် မဖြစ်နိုင်ပါ။ ပေါလုသည်
ပြောင်းပြန်အပြိုင်စာပိုဒ်နည်းကို အသုံးပြုနိုင်သည်။
Such commentators and interpreters, however, generally have not grappled
with the fact that the reference in Colossians 2:16 seems comparable to the
repeated OT references to a trilogy in the pattern of annual-monthly-weekly
observances (in that order or in the reverse). It is not absolutely certain, of
course, that the heresy at Colossae involved this threefold group of
celebration days, therefore the terminology here might not be comparable to
that of the OT. It is also possible that Paul was using the common literary
device of inverted parallelism, thus moving from annual to monthly and then
back again to annual festivals.
မည်သို့ပင်ဖြစ်စေ
အရေးကြီးဆုံးမှာ သုံးမျိုးဝေါဟာရကို ဖော်ပြထားသော အခြေအနေသည်
နေ့များကိုယ်တိုင်မဟုတ်ဘဲ အခမ်းအနားများနှင့်သာ သက်ဆိုင်သည်။ စာသားသည် “အစာအသောက်”
ပါဝင်သော ယာယီအခမ်းအနားများကို ရည်ညွှန်းသည်။ အတိုချုပ်ဆိုရလျှင် ကောလောသဲကျမ်းသည်
ခရစ်တော်ကို မေ့လျော့ထားသော အခမ်းအနားဝါဒကို ဆက်ဆံထားပြီး ခရစ်တော်သည်
ဓမ္မဟောင်းအခမ်းအနားများ ညွှန်ပြထားသော အဓိကအရာဖြစ်သည်။
In any case, what must not be overlooked is the fact that the very context
in which the trilogy of terms is mentioned in Colossians deals, not with days
per se, but with ceremonies. The text
refers to temporal celebrations in which “food and drink” were present. In
short, Colossians is here dealing with a ceremonialism that had lost sight of
Christ, who is the very substance to which the OT ceremonies pointed).
ဓမ္မဟောင်းတွင်
သုံးမျိုးပွဲနေ့များကို ဖော်ပြရာတွင် နေ့များကို စောင့်ထိန်းခြင်းမဟုတ်ဘဲ
အခမ်းအနားပညတ်နှင့် ဆက်စပ်ပုံကို ဖော်ပြသည် (၁ရာ ၂၃:၃၁၊ ၂ရာ ၂:၄၊ ၈:၁၃၊ ၃၁:၃၊
ဟေရှာ ၁:၁၁-၁၄၊ ယေဇကျေလ ၄၅:၁၇)။ အခမ်းအနားကို မမှန်ကန်စွာ အလေးပေးပြီး
ပုံစံတကျဖြစ်မှုနှင့် ကိုယ့်ကိုယ်ကို ကျေနပ်မှုသည် ဓမ္မဟောင်း သို့မဟုတ်
ဓမ္မသစ်ခေတ်တွင် အဓိပ္ပာယ်မဲ့သော ဘာသာရေးလေ့ကျင့်မှုသို့ ဦးတည်စေနိုင်သည်။
ကောလောသဲ ၂:၁၆၊ ၁၇ သည် ဟေရှာယ ၁:၁၁-၁၄ နှင့် အတူတူပင် သတင်းစကားပေးသည်။
နှစ်ခုစလုံးတွင် ဘုရားသခင်ခန့်အပ်တော်မူသော အပတ်စဉ်ကိုးကွယ်ရန်နေ့၏ သန့်ရှင်းမှုကို
မေးခွန်းထုတ်ခြင်းမဟုတ်ပါ။ နှစ်ခုစလုံးတွင် နှလုံးမဲ့သော “အခမ်းအနားဝါဒ” ကိုသာ
တိုက်ခိုက်ပြီး ကောလောသဲကျမ်းသည် ယခုပယ်ရှားပြီးသော အခမ်းအနားစောင့်ထိန်းမှု၏
တရားစီရင်ဝါဒကို ဆန့်ကျင်သည်။
It is striking too that in the OT references to the trilogy of
celebrations invariably deal, not with the observance of the days, but with the
way in which those holy days were related to specifications of the “ceremonial
law” (1 Chron. 23:31; 2 Chron. 2:4; 8:13; 31:3; Isa. 1:11–14; Eze. 45:17). A
misguided emphasis on ceremony and a self-satisfaction with “formalism could
lead to a meaningless religious exercise, whether in OT or NT times. Colossians
2:16, 17 gives precisely the same kind of message as Isaiah 1:11–14; in neither
case is the sanctity of God’s appointed weekly day of worship in question. What
is under attack in both instances is only a heartless “ceremonialism,” with
Colossians going on to countermand the judgmentalism of some advocates of now-obsolete
ceremonial observances.
ထို့ကြောင့် ကောလောသဲ
၂:၁၆ ရှိ sabbatōn ကိုးကားချက်သည်
အပတ်စဉ်အရ သတ္တမနေ့ဗိမာန်တော်နေ့ကို ပယ်ဖျက်ခြင်းဟု အကြံမပြုပါ။ ထို့ပြင်
တမန်တော်များ၏ ကောင်းစွာသက်သေပြထားသော ဗိမာန်တော်နေ့စောင့်ထိန်းမှုသည်
သတ္တမနေ့ဗိမာန်တော်နေ့ ပယ်ဖျက်ခံရသည်ဟူသော အသုံးချမှုမှန်သမျှကို ဆန့်ကျင်သည်။
Thus the sabbatōn reference in
Colossians 2:16 neither suggests nor implies that the seventh-day Sabbath
itself was abolished. Moreover, the well-attested Sabbath practice of the
apostles flies in the face of any and all attempts to use Colossians 2:16 as an
evidence that the seventh-day Sabbath had been abrogated.
ခ. ဟေဗြဲ ၃:၇–၄:၁၃။
ဟေဗြဲ ၃:၇ မှ ၄:၁၃ အထိ တွင် katapausis ဟူသော စကားလုံးကို ရှစ်ကြိမ် (၃:၁၁၊ ၁၈၊ ၄:၁၊ ၃ (နှစ်ကြိမ်)၊
၅၊ ၁၀၊ ၁၁) နှင့် ကတာပေါအိုကို သုံးကြိမ် (၊ sabbatismos ကို တစ်ကြိမ် (၄:၉) အသုံးပြုထားပြီး
အားလုံးကို “နားခြင်း” ဟု ဘာသာပြန်သည်။ ဤကျမ်းပိုဒ်သည် တောတွင် ဣသရေလလူတို့၏
မနာခံမှုကြောင့် ဘုရားသခင်၏နားခြင်းထဲသို့ မဝင်ရကြောင်း ကျိန်ဆိုတော်မူခြင်းကို
ရည်ညွှန်းသော ဆာလံ ၉၅:၇-၁၁ ၏ ဟောပြောချက်/သွန်သင်ချက်ဖြစ်သည်။
b.Hebrews 3:7–4:13. In the section of the book of Hebrews 3:7
through 4:13 the term katapausis
occurs eight times (3:11, 18; 4:1, 3 [twice], 5, 10, 11), and the verb katapauō occurs three times (4:4, 8,
10). All are usually rendered “rest.” The word sabbatismos occurs once (4:9), rendered “sabbath rest.” Thus the
idea of “rest,” including “sabbath rest,” is obviously a key concept here. This
passage in Hebrews constitutes a hortatory/homiletical exposition of Psalm
95:7–11, which refers to the failure of the Israelites in their wilderness
wanderings. Their failure led, in turn, to God’s oath that they would not enter
His rest.
ဤဆာလံအတွေးစဉ်ကို
“ယနေ့ သူ၏နှုတ်ကပတ်တော်ကို ကြားလျှင် မေရီဗာအမှုကဲ့သို့ သင်တို့နှလုံးကို
မမာကျောစေနှင့်” ဟူသော ဆုံးမစကားဖြင့် မိတ်ဆက်ထားသည် (ဆာလံ ၉၅:၇၊ ၈)။ ဤစကားသည်
ဟေဗြဲကျမ်းတစ်ခုလုံး၏ အခြေခံဖြစ်သည် (၃:၈၊ ၁၃၊ ၁၅၊ ၄:၇ ကိုကြည့်ပါ)။ “နားခြင်း”
ဟူသောဝေါဟာရသည် ခရစ်တော်တွင် ကယ်တင်ခြင်းအတွေ့အကြုံကို ဥပစာအနက်ဖြင့်
အသုံးပြုထားသည် (မဿဲ ၁၁:၂၈-၃၀ နှင့်နှိုင်းယှဉ်ပါ)။ ဤ“နားခြင်း” တွင်
အနာဂတ်ကာလဆိုင်ရာ ပြည့်စုံမှုလည်း ပါနိုင်သည်။ ဟေဗြဲကျမ်းသည်
အခြားဓမ္မသစ်စာအုပ်များနှင့်အတူ ယခုယုံကြည်ခြင်းအတွေ့အကြုံနှင့် နောက်ဆုံးဆုလာဘ်အချိန်နှစ်မျိုးလုံးကို
အလေးပေးထားသည် (ဟေဗြဲ ၁၀:၂၅၊ ၁၁ ကိုကြည့်ပါ)။
This particular line of thought in the psalm is introduced by the appeal,
“O that today you would hearken to his voice! Harden not your hearts, as at
Meribah” (verses 7, 8). This statement is foundational to the entire passage in
Hebrews (see 3:8, 13, 15; 4:7), with the word “rest” being used metaphorically
to represent the salvation experience in Christ (cf. Matt. 11:28–30). This
“rest” may also include a further, eschatological fulfillment. The book of
Hebrews, in common with other NT literature, places stress both on the present
faith experience and on the time of ultimate rewards (see Heb. 10:25 and Heb.
11).
ဟေဗြဲ ၄:၄ တွင်
ဖန်ဆင်းခြင်းအချိန်က ဘုရားသခင်၏နားတော်မူခြင်းကို ရည်ညွှန်းထားပြီး ဗိမာန်တော်နေ့
(၄:၉၊ ၁၀) ကို ဤသို့ဆက်စပ်ထားသည်။ “ထို့ကြောင့် ဘုရားသခင်၏လူတို့အတွက်
ဗိမာန်တော်နေ့နားခြင်း ကျန်ရှိသေးသည်။ ဘုရားသခင်၏နားခြင်းထဲသို့ ဝင်သူသည်
ဘုရားသခင်ကိုယ်တော်တိုင်အလုပ်မှနားတော်မူသကဲ့သို့ ကိုယ်အလုပ်မှ နားရသည်။”
“ဗိမာန်တော်နေ့နားခြင်း” ဟူသောအဓိပ္ပာယ်နှင့်ပတ်သက်၍ အမျိုးမျိုးသော
အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်များရှိသည်။ ဘုရားသခင်၏နမူနာကို လိုက်ရန်
ပြင်းထန်စွာအလေးပေးထားသဖြင့် အချို့က ၎င်းသည် ဗိမာန်တော်နေ့စောင့်ထိန်းခြင်းကို ရည်ညွှန်းသည်ဟု
ဆိုကြသည်။ အခြားတစ်ဖက်တွင် တနင်္ဂနွေကိုးကွယ်ခြင်းကို ထောက်ခံရန် မမှန်ကန်စွာ
အသုံးချခဲ့ကြသည်။ သို့သော် ဤကျမ်းပိုဒ်တွင် တနင်္ဂနွေကို တစ်ခါမျှ မဖော်ပြပါ။
အပိုဒ် ၈ ရှိ “အခြားနေ့” သည် တနင်္ဂနွေမဟုတ်ဘဲ
ယောရှုနှင့်ကနာန်သိမ်းပိုက်ခြင်းခေတ်ထက် အနာဂတ်ကာလကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်း
ရည်ညွှန်းသည်။
In Hebrews 4:4, allusion is made to God’s resting from His work at the
time of Creation; the reference to the Sabbath (4:9, 10) draws upon this: “So
then, there remains a sabbath rest for the people of God; for whoever enters
God’s rest also ceases from his labors as God did from his.” Various
interpretations have been given as to what is meant here by “sabbath rest.”
Because of the strong emphasis on patterning after God’s example, some have
claimed that it refers to Sabbathkeeping. On the other hand, it has been
unwisely used to bolster weekly Sunday observance, in spite of the fact that
Sunday is nowhere mentioned in the passage. The “another day” of verse 8 is not
Sunday, but clearly refers to a time
that is future to that of Joshua and the Conquest of Canaan.
တစ်ကျမ်းပိုဒ်လုံးရှိ
“နားခြင်း” အယူအဆကို ထည့်စဉ်းစားရာတွင် ဥပစာအနက်ဖြင့် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုသူများက
အကောင်းဆုံးတင်ပြထားသည်ဟု ထင်ရသည်။ သို့ရာတွင် အချို့ပညာရှင်များက
ဗိမာန်တော်နေ့နားခြင်းကို ခရစ်တော်တွင် အတွေ့အကြုံအဖြစ်
ဥပစာအနက်ဖြင့်သုံးထားသဖြင့် အပတ်စဉ်ဗိမာန်တော်နေ့ ပယ်ဖျက်ခံရသည်ဟု မမှန်ကန်စွာ
ငြင်းဆိုခဲ့ကြသည်။ ဆန့်ကျင်ဘက်အမြင်က ပို၍မှန်ကန်သည်။ အကြောင်းမှာ
ဟေဗြဲကျမ်းလက်ခံသူများသည် အမှန်တကယ် သတ္တမနေ့ဗိမာန်တော်နေ့ကို
စောင့်ထိန်းနေလျှင်သာ ဟောပြောချက်/ဓမ္မသင်္ချာဆိုင်ရာ ငြင်းခုန်မှု၏
အင်အားရှိမည်ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် ဟေဗြဲ ၄:၉၊ ၁၀ သည်
ဗိမာန်တော်နေ့စောင့်ထိန်းခြင်းကို အဓိကမဆွေးနွေးသော်လည်း တမန်တော်များ၏
သတ္တမနေ့စောင့်ထိန်းမှုကို သွယ်ဝိုက်သက်သေပြနေသည်။
In view of the “rest” concept within the entire pericope, those who
interpret the statement about “sabbath rest” in a metaphorical sense appear to
be doing the best justice to what is intended. Unfortunately and incorrectly,
some exegetes have argued that because the Sabbath rest is here used
metaphorically to typify an experience in Christ, this must be evidence that
the weekly Sabbath had been abrogated. More cogent, however, is the opposite
view, for unless the weekly Sabbath was indeed being observed by the addressees
of the book of Hebrews, the force of the homiletical/theological argument would
be lost. Thus although Hebrews 4:9, 10 does not deal primarily with Sabbath
observance, it does provide indirect corroboration of apostolic observance of
the seventh day of the week.
၃. ဗျာဒိတ်ကျမ်း
ဗျာဒိတ် ၁:၁၀ တွင်
ယောဟန်သည် ပါတ်မိုကျွန်းတွင် ရူပါရုံခံရသောနေ့ကို “ထာဝရဘုရား၏နေ့” ဟု ခေါ်သည်။
ဤဝေါဟာရသည် ယောဟန်ကို ပါတ်မိုကျွန်းသို့ နှင်ထုတ်ခဲ့သော ရောမဧကရာဇ် ဒိုမီတီယန်၏
“သခင်နှင့်ဘုရားသခင်” ဟူသော ဂုဏ်ပုဒ်နှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်ပြီး သခင်ယေရှုခရစ်ကို
ချီးမြှတော်မူသည်။
3. Revelation
Revelation 1:10 uses the expression “Lord’s day” to designate the day when
John received his vision on the Isle of Patmos. This term obviously stands in
contrast with the Roman emperor’s days: It exalts the Lord Jesus Christ over
Domitian, who had banished John to Patmos and who enjoyed having himself
referred to as “Lord and God.”
ပညာရှင်အများစုက
ဤသည်မှာ ပဌမနေ့တနင်္ဂနွေ ဖြစ်သည်ဟု ယူဆကြသည်။ သို့ရာတွင် အနှစ်တစ်ရာခန့်အကြာမှသာ
ခရစ်ယာန်တနင်္ဂနွေကို ရည်ညွှန်းသည်ဟု အသုံးပြုသော အစောဆုံးသာသနိကဇာတမှတင်တွေ့ရသည်။
နည်းစနစ်အရ ဤနောက်ပိုင်းအသုံးပြုပုံကို ဓမ္မသစ်ကျမ်းထဲသို့ ပြန်လည်ဖတ်ရန်
မမှန်ကန်ပါ။ ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင် ဤဝေါဟာရကို တနင်္ဂနွေဟု အသုံးပြုသည့် ယခင် သို့မဟုတ်
ခေတ်ပြိုင်သက်သေမရှိပါ။ ယောဟန်ဧဝံဂေလိတရားကျမ်းသည် ဗျာဒိတ်ကျမ်းနှင့်
နှစ်အနည်းငယ်သာကွာသဖြင့် အထူးအသုံးဝင်သင့်သော်လည်း တနင်္ဂနွေကို “အပတ်၏ပဌမနေ့”
ဟူ၍သာ အမြဲတမ်းအသုံးပြုပြီး “ထာဝရဘုရား၏နေ့” ဟူ၍ တစ်ကြိမျှမသုံးပါ။ အကယ်၍
“ထာဝရဘုရား၏နေ့” သည် ခရစ်ယာန်တနင်္ဂနွေဟု ခေါ်ဝေါ်ပြီးသားဆိုလျှင် ဤဖြစ်စဉ်သည်
ထူးဆန်းလှသည်။
Many interpreters have concluded that this was the first day of the week,
or Sunday. However, not until about a century later do we find the earliest
example of “Lord’s day” used in a patristic source to signify the weekly
Christian Sunday (see V. B. 2. b). Methodologically, it is not sound to read
this usage back into the NT, where there is no prior or contemporary evidence
for it. The Gospel of John, dating to perhaps a few years from the writing of
Revelation and which should therefore be a particularly helpful source,
consistently uses the designation “first day of the week” for Sunday. Not once
does it use “Lord’s day,” a strange phenomenon if “Lord’s day” were already the
Christian designation for Sunday.
အသင်းတော်သမိုင်းပညာရှင်အချို့
(လူနည်းစု) က ယောဟန်သည် ရူပါရုံထဲတွင် နောက်ဆုံးကာလသို့ ဆောင်ယူခြင်းခံရသည်ဟု
ဆိုကြပြီး၊ ထို့ကြောင့် ဗျာဒိတ် ၁:၁၀ တွင် “ထာဝရဘုရား၏နေ့” (Lord’s day) ဟူသော စကားစုသည်
ထိုအဓိပ္ပာယ်ကို ဆောလိုသည်ဟု ဆိုကြသည်။ သို့ရာတွင် ထိုသို့အသုံးပြုရန်
ဘာသာစကားဆိုင်ရာ အခြေခံတစ်စုံတစ်ရာမျှ မရှိပေ။ ထိုစကားစုသည် “ထာဝရဘုရား၏နေ့” (day
of the Lord) နှင့်
“ခရစ်တော်၏နေ့” (day of Christ) ဟူသော
စကားစုများနှင့် ကွဲပြားခြားနားသည်။ ထို့ပြင် ပဌမရူပါရုံနှင့်
အခြားရူပါရုံများစွာ၏ အစပိုင်းများသည် အနည်းဆုံး ယောဟန်၏ခေတ်ကာလနှင့်
ဆိုင်နေသည်ဖြစ်ရာ၊ ဗျာဒိတ် ၁:၁၀ တွင် “ထာဝရဘုရား၏နေ့” ဟူသော စကားစုကို အနာဂတ်ကာလ၏
အန္တရာယ်ဆိုင်ရာ အဓိပ္ပာယ်ဖြင့် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခြင်းသည် မဖြစ်နိုင်ပေ။
A minority of interpreters claim that John was carried in vision to the
end-time, and that this is the meaning of his use of “Lord’s day.” There is no
linguistic basis for such usage (the expression differs from “day of the Lord”
and “day of Christ”). Moreover, since the first vision and several of the
others have at least their initial sections pertaining to John’s own day, it is
untenable to invest the term “Lord’s day” in Revelation 1:10 with future
eschatological implications.
အပြန်ပြန်အလှန်လှန်
သက်သေများစွာက ဗျာဒိတ် ၁:၁၀ တွင် “ထာဝရဘုရား၏နေ့” ဟူသည်မှာ သတ္တမနေ့ဥပုသ်နေ့ကိုပင်
ရည်ညွှန်းခြင်းဖြစ်သည်ဟု ညွှန်ပြနေသည်။ ၁. ခရစ်တော်နှင့်
တမန်တော်များသည် ဘုရားကျောင်းဝင်း၌ ဆုတောင်းပွဲများသို့
ပုံမှန်တက်ရောက်ခြင်းအားဖြင့် ထိုနေ့ကို အမြဲဂုဏ်ပြုခဲ့ကြသည်။ ထို့ပြင်
ခရစ်တော်သည် ထိုနေ့ကို ကိုယ်တော်ကိုယ်တိုင် “လူသားသည် သခင်ဖြစ်တော်မူသော ဥပုသ်နေ့”
ဟု ရှင်းရှင်းလင်းလင်း ဟောကြားတော်မူခဲ့သည် (မဿဲ ၁၂:၈၊ မာကု ၂:၂၈၊ လု၆:၅)။ ၂.
ဗျာဒိတ်ကျမ်းတစ်အုပ်လုံးသည် ဓမ္မဟောင်းဘာသာစကားနှင့် ပုံရိပ်များဖြင့်
ပြည့်နှက်နေသည်ဖြစ်ရာ၊ ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် ဥပုသ်နေ့ကို “ငါ၏သန့်ရှင်းသောနေ့” ဟု
ခေါ်ဆိုထားခြင်း (ဟေရှာ ၅၆:၄၊ ၅၈:၁၃၊ ယေဇကျေလ ၂၀:၁၂၊ ၁၃၊ ၁၆၊ ၂၀၊ ၂၁၊ ၂၄၊ ၂၂:၈၊
၂၆၊ ၂၃:၃၈) သည် ဗျာဒိတ် ၁:၁၀ နှင့် အထူးဆက်စပ်နိုင်သည်။ ဗျာဒိတ်ကျမ်းသည်
ယေဇကျေလကျမ်း၏ အခြေခံသဘောတရားများနှင့် ပုံရိပ်များနှင့် အလွန်နီးကပ်သည်ဖြစ်ရာ၊
ဓမ္မဟောင်းပတ်တရားများအနက် “ငါ၏ဥပုသ်နေ့များ” ဟူသော စကားစုကို အထပ်ထပ်အခါခါ
အသုံးပြုခဲ့သော ယေဇကျေလပတ်တရားသည် အထူးအရေးကြီးသည်။ ၃. ဗျာဒိတ် ၁၄:၆၊ ၇ တွင်
ပဌမကောင်းကင်တမန်၏ သတင်းစကားသည် ဆယ်ပညတ်တော်၏ ဥပုသ်နေ့ပညတ်တော်တွင် ပါဝင်သော ဖန်ဆင်းခြင်းဆိုင်ရာ
စကားလုံးများနှင့် ဆင်တူသည်။ ထိုသတင်းစကားသည် ဘုရင်ဒါဝိဒ်သည် ဆယ်ပညတ်တော်ပါရှိသော
သေတ္တာတော်ကို ယေရုရှလင်မြို့သို့ ယူဆောင်လာစဉ် အမိန့်ပေးထားသော
ချီးမွမ်းခြင်းဆာလံ (၁ ရာဇဝင် ၁၆:၇–၃၆) နှင့်လည်း ဆက်စပ်နေသည်။ ၄.
ဗျာဒိတ်ကျမ်းတွင် ဘုရားသခင်၏ပညတ်တော်များကို ထပ်ခါတလဲလဲ အလေးပေးထားခြင်း (ဗျာဒိတ်
၁၂:၁၇၊ ၁၄:၁၂) သည် ဘုရားသခင်၏ လိုအပ်ချက်အားလုံးကို အပြည့်အဝလိုက်နာခြင်း၊
ဥပုသ်နေ့ထိန်းခြင်းပါဝင်သည်ဟု ညွှန်ပြသည်။
Several lines of evidence indicate, instead, that the seventh-day Sabbath
was the “Lord’s day” of Revelation 1:10: 1. This day had consistently been
honored by Christ and His apostles through attendance at worship services;
additionally, it was the day of which Christ expressly called Himself Lord
(Matt. 12:8; Mark 2:28; Luke 6:5). 2. The book of Revelation is immersed in OT
language and imagery, and therefore there may be special relevance for
Revelation 1:10 in the fact that the OT refers to the Sabbath as God’s holy day
(Isa. 56:4; 58:13; Eze. 20:12, 13, 16, 20, 21, 24; 22:8, 26; 23:38). Revelation
shows a particular closeness to basic concepts and imagery in Ezekiel, and it
is significant that Ezekiel is the OT prophet who most repetitively used the phrase
“my [God’s] sabbaths.” 3. The message of the first angel of Revelation 14:6, 7
emphasizes Creation language that is similar to that in the Sabbath commandment
of the Decalogue; this message is also linked with the psalm of praise ordered
by King David at the time when the ark containing the Ten Commandments was
brought to Jerusalem (see 1 Chron. 16:7–36). 4. The emphasis of the book of
Revelation on the commandments of God (cf. Rev. 12:17; 14:12) suggests the
totality of God’s requirements, including Sabbath observance.
C. ဓမ္မသစ်ကျမ်းဆိုင်ရာ
သက်သေချက်များ အနှစ်ချုပ် ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင် ခရစ်တော်နှင့်
တမန်တော်များသည် သတ္တမနေ့ဥပုသ်နေ့၌ “သန့်ရှင်းသော အတူလူစုညီခြင်း” များသို့
(အများအားဖြင့် တရားစရပ်များ၌) ပုံမှန်တက်ရောက်ခြင်းအားဖြင့် ထိုနေ့ကို
ဂုဏ်ပြုခဲ့ကြသည်။ ထို့ပြင် ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင် အခြားနေ့တစ်နေ့ကို အထူးဂုဏ်ပြု၍
ကိုးကွယ်ရာနေ့အဖြစ် သတ်မှတ်ထားသည်ဟူသော သက်သေတစ်စုံတစ်ရာမျှ မတွေ့ရပေ။ ထို့အပြင်
ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင် ဥပုသ်နေ့နှင့် တနင်္ဂနွေနေ့ အငြင်းပွားမှုတစ်စုံတစ်ရာလည်း
မရှိပေ။ ဘာသာရေးအလေ့အကျင့်တွင် အဓိကပြောင်းလဲမှုတစ်ခု ဖြစ်ပေါ်လာလျှင် မလွှဲမရှောင်
အငြင်းပွားမှုများ ဖြစ်ပေါ်လေ့ရှိသည် (ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင် အရေဖျားလှီးခြင်းကဲ့သို့)။
သို့ရာတွင် ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင် အပတ်စဉ် သတ္တမနေ့၌ ကိုးကွယ်ခြင်းနှင့်ပတ်သက်၍
အငြင်းအခုံတစ်စုံတစ်ရာမျှ မတွေ့ရပေ။ ဤအချက်သည် ဥပုသ်နေ့ထိန်းခြင်း
ဆက်လက်တည်ရှိနေသည်ဟူသော ထပ်လောင်းသော ခိုင်မာသော သက်သေဖြစ်သည်။ ဓမ္မသစ်ကာလ၌
သတ္တမနေ့ပင်လျှင် တစ်ခုတည်းသော ခရစ်ယာန်ဥပုသ်နေ့ ဖြစ်ခဲ့သည်။
C. Summary of the NT Evidence
The NT evidence reveals that Christ and His apostles regularly honored the
seventh-day Sabbath by attending “holy convocations” (usually in synagogues).
Moreover, nowhere in the NT is there evidence of any other day being honored as
a day of worship. Furthermore, there is no evidence of Sabbath-Sunday
controversy in the NT. Whenever a major change in religious practice occurs,
controversy inevitably ensues, as in the case of circumcision in the NT. But
nowhere in the NT is there any polemic whatever regarding worship on the
seventh day of the week. This fact becomes an added strong evidence for the
continuance of Sabbath observance. In the NT period, the seventh day of the
week was the one and only Christian
Sabbath.
III. ဥပုသ်နေ့၏
သမ္မာတရားဆိုင်ရာ သွန်သင်ချက် ဘာသာရေးအလေ့အကျင့်များသည်
ထိုအလေ့အကျင့်များကို လမ်းပြပေးသော သွန်သင်ချက်များထက် မပိုနိုင်ဟူသော အချက်သည်
ဥပုသ်နေ့ထိန်းခြင်းနှင့် ဥပုသ်နေ့သွန်သင်ချက်အပေါ်လည်း သက်ဆိုင်သည်။ ထို့ကြောင့်
သမ္မာတရားကျမ်းအခြေပြု၍ ဥပုသ်နေ့ထိန်းခြင်း၏ အဓိပ္ပာယ်ကို ဉာဏ်အလင်းရှိစွာ နားလည်ရန်
အရေးကြီးသည်။ ထို့ပြင် နောက်ထပ်ထည့်သွင်းစဉ်းစားရမည့်အချက်တစ်ခုမှာ ဥပုသ်နေ့သည်
ရည်ရွယ်ချက်ကိုယ်တိုင် မဟုတ်ဘဲ၊ အတွင်းစိတ်၌ ဖြစ်ပေါ်နေသော အတွေ့အကြုံ၏
ထင်ရှားခြင်းသာဖြစ်သည်။ ခရစ်ယာန်များအတွက် ဘာသာရေးအတွေ့အကြုံ၏ ဗဟိုချက်မှာ
ယေရှုခရစ်နှင့် ကိုယ်ရင်းကိုယ်တိုင် ဆက်ဆံရေးရှိခြင်း၊ ထိုမှတစ်ဆင့်
ခမည်းတော်ဘုရားနှင့်လည်း ဆက်ဆံရေးရှိခြင်းဖြစ်သည် (ယောဟန် ၁၄:၉၊ ၂၁၊ ၂၃၊ ၁၇:၂၁–၂၃၊
၂၆)။ ထိုဆက်ဆံရေးသည်ပင် ဥပုသ်နေ့တွင် ထင်ဟပ်နေသော ဗဟိုအတွေ့အကြုံဖြစ်သည်။
ဥပုသ်နေ့သွန်သင်ချက်၏ ရှုထောင့်အားလုံးနှင့် ထိုသွန်သင်ချက်က လမ်းပြသော
ဥပုသ်နေ့အလေ့အကျင့်သည် ဘုရားသခင်၏အဖို့အဖွဲ့နှင့် အသက်ရှင်သော ဆက်ဆံရေး၏ ရလဒ်နှင့်
ထင်ရှားခြင်းပင် ဖြစ်သည်။ ဥပုသ်နေ့သွန်သင်ချက်သည် တရားဝင်ရန်
သမ္မာတရားကျမ်းအခြေခံဖြစ်ရမည်၊ ဓမ္မဟောင်းနှင့် ဓမ္မသစ်ကျမ်းနှစ်ခုလုံးတွင် အမြစ်တွယ်နေရမည်။
ဤနေရာတွင် သတ္တမနေ့ဥပုသ်နေ့၏ သွန်သင်ချက်သည် တနင်္ဂနွေနေ့ကို “ဥပုသ်နေ့” ဟု
ခေါ်ဆိုသော သွန်သင်ချက်နှင့် လုံးဝကွဲပြားသည်။ အကြောင်းမှာ တနင်္ဂနွေနေ့၏
သန့်ရှင်းခြင်းနှင့်ပတ်သက်၍ ဘုရားသခင်၏ နှုတ်မြွက်စကားတစ်ခွန်းမျှ ကျမ်းစာတွင်
မတွေ့ရသောကြောင့်ဖြစ်သည်။ အပြန်ပြန်အလှန်လှန် ကျမ်းစာတွင် အပတ်စဉ် သတ္တမနေ့၏
သဘောသဘာဝကို ဖော်ပြထားပြီး၊ ထိုနေ့ကို ဘုရားသခင်သည် ကိုးကွယ်ခြင်းနှင့်
အနားယူခြင်းအတွက် ခွဲထားတော်မူသည်ဟု ကြေညာထားသည်။ ဥပုသ်နေ့၏ သွန်သင်ချက်ကို
စစ်ဆေးရာတွင် အခြားကျမ်းစာသွန်သင်ချက်များနှင့် ဆက်စပ်ဖော်ပြရမည်။
နောက်ဆုံးပုံရိပ်သည် အချင်းချင်း ဆက်စပ်နွယ်ယှက်သော တစ်ခုတည်းသော အလုံးစုံကို
ပြသရမည်။
III. A Biblical Theology of the Sabbath
The axiom that religious practices are no better than the theology that
informs and undergirds them applies to Sabbathkeeping and Sabbath theology as
well as to all other facets of religious observance. This fact highlights the
importance of having an intelligent Scripture-based understanding of genuine
Sabbathkeeping. But there is also a further consideration: The Sabbath is not
an end in itself, but a manifestation of an inward experience. For Christians,
the center of religious experience is a personal relationship with Jesus Christ
and through Him also with God the Father (John 14:9, 21, 23; 17:21–23, 26).
This relationship is the heart of the experience reflected in the Sabbath.
Every aspect of Sabbath theology, as well as the Sabbath practice that it
informs, is an outworking of, and reflects a vital relationship with, the
Godhead.
For a Sabbath theology to be valid, it must be Bible based, thoroughly
rooted in the OT and NT. In this respect a theology of the seventh-day Sabbath
is completely different from any so-called theology of the “Sunday sabbath,”
which has no divine word pertaining to it, for nowhere in the Bible is there
any mention of special sanctity for Sunday. On the other hand, Scripture
contains numerous references that describe the nature of the seventh day of the
week and declare that it is the day that God set apart for worship and rest.
In examining the theology of the Sabbath, we relate it to other biblical
doctrines. The final picture should present an intertwined whole.
A. ဥပုသ်နေ့နှင့်
ဘုရားသခင်၏သွန်သင်ချက် အခြေခံမေးခွန်းမှာ “ဥပုသ်နေ့သည်
ဘုရားသခင်နှင့်ပတ်သက်၍ ကျွန်ုပ်တို့ကို အဘယ်သို့ သွန်သင်ပေးသနည်း” ဟူ၍ဖြစ်သည်။
အောက်ပါစာရင်းသည် ပြည့်စုံခြင်းမရှိသော်လည်း၊ ကျမ်းစာတွင် ဖော်ပြထားသော ဥပုသ်နေ့မှ
ဘုရားသခင်၏ သဘာဝ၊ စရိုက်၊ နှင့် အမှုတော်များ၏ အဓိကအချက်အချို့ကို ထောက်ပြထားသည်။
A. The Sabbath and the Doctrine of God
The basic question that we must ask is, “What does the Sabbath teach us
about God?” The following list, though by no means exhaustive, draws attention
to some of the main features of the nature, character, and activity of God that
are illuminated by the Sabbath as set forth in Scripture.
၁.
ဖန်ဆင်းရှင်ဘုရားအဖြစ် ဘုရားသခင်သည် အနန္တတန်ခိုးရှင်
ဖန်ဆင်းရှင်ဖြစ်တော်မူသည်။ လူသားများသည် ထိုဘုရားကို အသိအမှတ်ပြု၍ ရိုသေရမည်၊
ထိုဘုရားနှင့် ဆက်ဆံရေးရှိမှ ဘဝပြည့်စုံမှုရရှိနိုင်သည်။ ဤသတင်းစကားကို
ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၁ နှင့် ၂၊ ဆယ်ပညတ်တော်၏ ဥပုသ်နေ့ပညတ်တော်၊ နှင့်
အခြားဥပုသ်နေ့နှင့်ဆိုင်သော ကျမ်းချက်များတွင် ရှင်းလင်းစွာ တွေ့ရသည်။
ဖန်ဆင်းရှင်သည် လူသားများအတွက် အထူးဆုလက်ဆောင်အဖြစ် ဥပုသ်နေ့ကို
ပေးသနားတော်မူခဲ့သည်။ ထိုနေ့သည် ဖန်ဆင်းခြင်းကို အမှတ်ရစေပြီး ဖန်ဆင်းရှင်နှင့်
အထူးဆက်ဆံရေးကို တိုးပွားစေသည်။ ခရစ်တော်၊ ဘုရားသခင်၏ အနန္တတန်ခိုးရှင် သားတော်သည်လည်း
ခမည်းတော်နှင့်အတူ ဖန်ဆင်းခြင်းနှင့် ဥပုသ်နေ့ တည်ထောင်ခြင်းတွင်
ပါဝင်တော်မူခဲ့သည်ကို မမေ့ရပေ။ “ဖန်ဆင်းသောအရာမှန်သမျှကို ထိုသခင်မပါဘဲ
ဖန်ဆင်းခြင်းမရှိ” (ယောဟန် ၁:၁–၃)၊ “ကောင်းကင်နှင့် မြေကြီးပေါ်ရှိ မြင်နိုင်သော၊
မမြင်နိုင်သော အရာအားလုံးကို ကိုယ်တော်၌ ဖန်ဆင်းတော်မူသည်” (ကောလောသဲ ၁:၁၆)။
1. God as Creator
God is the omnipotent Creator, whom human beings need to recognize and
revere, and with whom they need fellowship in order to have fullness of life.
This message comes through clearly in Genesis 1 and 2, as well as in the
Sabbath commandment of the Decalogue and in various other Sabbath passages. The
Creator provided the Sabbath as a blessing to human beings, who need the
special fellowship with their Creator that the Sabbath memorializes and
fosters.
We must remember that Christ, the divine Son of God, as well as God the
Father, participated in Creation and in the establishment of the Sabbath.
Without Christ “was not anything made that was made” (John 1:1–3); “in him all
things were created, in heaven and on earth, visible and invisible” (Col.
1:16).
၂.
ရွေးနုတ်ရှင်ဘုရားအဖြစ် ဘုရားသခင်သည် လုံလောက်သော
ရွေးနုတ်ရှင်နှင့် ကယ်တင်ရှင်ဖြစ်တော်မူသည်။ ထိုရွေးနုတ်ခြင်းအမှုသည် ကိုယ်တော်၏
ရွေးနုတ်ခံရသော လူမျိုးနှင့် ပဋိညာဉ်တည်ထောင်ခြင်းမတိုင်မီ ဖြစ်ပေါ်ခဲ့သည်။
အထက်တွင် ဖော်ပြခဲ့သော ကျမ်းချက်များအနက် ထွက်မြောက်ရာ ၃၁:၁၇ နှင့် ယေဇကျေလ ၂၀:၁၂
တို့တွင် ဥပုသ်နေ့ကို ယေဟောဝါ၏ သခင်အဖြစ်နှင့်
သန့်ရှင်းစေတော်မူသောအရှင်ဖြစ်ခြင်း၏ နိမိတ်လက္ခဏာဟု ဖော်ပြထားသည်။ ထို့ပြင်
ထွက်မြောက်ရာ ၂၀ နှင့် တရားဟောရာ ၅ တွင် ဥပုသ်နေ့ပညတ်တော်နှင့် တိုက်ရိုက်ဆက်စပ်၍
ဆယ်ပညတ်တော်၏ သမိုင်းနိဒါန်းတွင် အဲဂုတ္တုဘဏ္ဍာမှ ကယ်နုတ်တော်မူသော ယေဟောဝါ၏
တန်ခိုးကြီးသော ရွေးနုတ်ခြင်းအမှုကို ရည်ညွှန်းထားသည် (ထွက် ၂၀:၂၊ တရား ၅:၆)။
ထို့အပြင် မောရှေသည် ဥပုသ်နေ့ပညတ်တော်ကို ထပ်မံဟောကြားရာတွင် ဘုရားသခင်၏
ကယ်တင်ခြင်းအမှုကို ဖော်ပြထားသည် (တရား ၅:၁၅)။
2. God as Redeemer
God is the all-sufficient Redeemer and Saviour, whose redemptive action
precedes a covenant relationship with His redeemed people. Among the Scriptures
we earlier noted, Exodus 31:17 and Ezekiel 20:12, e20 refer to the Sabbath as a
sign of the lordship of Yahweh and to Him as the Sanctifier. Also, in direct
connection with the Sabbath commandment in Exodus 20 and Deuteronomy 5, the
Decalogue’s historical prologue refers specifically to Yahweh’s mighty
redeeming act in saving His people from Egyptian bondage (Ex. 20:2; Deut. 5:6).
Furthermore, Moses’ reiteration of the Sabbath commandment contains a reference
to God’s saving activity (Deut. 5:15).
ရွေးနုတ်ခြင်း၏
နိမိတ်လက္ခဏာအဖြစ် ဥပုသ်နေ့သည် ဖန်ဆင်းခြင်းအမှတ်အသားဖြစ်ခြင်းထက် ဦးစားပေးသည်။
ခရစ်တော်အားဖြင့် ရွေးနုတ်ခံရသူများသာလျှင် ဖန်ဆင်းခြင်း၏ အဓိပ္ပာယ်ကို အမှန်တကယ်
သိနိုင်၊ နားလည်နိုင်သည်။ ဣသရေလလူမျိုးကို အဲဂုတ္တုဘဏ္ဍာမှ ရွေးနုတ်ခဲ့သည်ဟူသော
ဥပမာသည် ယေရှုခရစ်၏ အသက်၊ အသေခံခြင်း၊ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းအားဖြင့် ရရှိသော
ကယ်တင်ခြင်းကို ကျွန်ုပ်တို့စိတ်ထဲ ပို့ဆောင်ပေးသည်။ ထိုကယ်တင်ခြင်းသည်ပင်
အဲဂုတ္တုမှ ထွက်မြောက်ခြင်း၊ ဗာဗုလုန်မှ လွတ်မြောက်ခြင်းစသည့်
အသေးစားရွေးနုတ်ခြင်းများကို အကျိုးသက်ရောက်စေပြီး အဓိပ္ပာယ်ရှိစေသော
အရင်းအမြစ်ဖြစ်သည်။
The Sabbath as a sign of redemption actually has precedence over the
Sabbath as a memorial of Creation. Only those who are redeemed by Christ can
truly recognize and understand what Creation means. Indeed, the example of
God’s redemption of the Israelites from Egyptian bondage leads our minds to the
redemption made available through the life, death, and resurrection of Jesus
Christ. That redemption is, in fact, what makes all lesser redemptions,
including the Exodus from Egypt and Israel’s deliverance from Babylon,
efficacious and meaningful.
၃.
ပဋိညာဉ်တည်ထောင်သူဘုရားအဖြစ် ဘုရားသခင်သည် ကိုယ်တော်ဖန်ဆင်းသော
သတ္တဝါများနှင့် ဆက်ဆံရေးကို နှစ်သက်တော်မူသည်။ ဖန်ဆင်းခြင်းအခါ လူသားများနှင့်
အထူးဆက်ဆံရေးရှိရန် ဥပုသ်နေ့ကို ခွဲထားတော်မူခြင်းအားဖြင့် ထိုအချက်ကို ပြသခဲ့သည်။
ခရစ်တော်၏ လောက၌ရှိစဉ် အမှုတော်သည်လည်း ထိုသင်ခန်းစာကို ထောက်ခံသည်။ ကိုယ်တော်သည်
ဥပုသ်နေ့တွင် လူများနှင့် ဆက်ဆံတော်မူခဲ့ပြီး၊ နေ့စဉ်နှင့်အမျှ သူတို့နှင့်
နီးကပ်စွာ ဆက်ဆံတော်မူခဲ့သည်။ ကျမ်းစာခေတ်တွင် ဘုရားသခင်၏ သားသမီးများသည်
ကိုယ်တော်နှင့်လည်းကောင်း၊ အချင်းချင်းလည်းကောင်း၊ အထူးဆက်ဆံရေးရှိရန် ရည်ရွယ်ထားသော
နေ့ဖြစ်သည်ဖြစ်၍၊ ယနေ့တိုင် ထိုရည်ရွယ်ချက်အတူတူပင် ရှိနေသည်။ အပြစ်ပြဿနာနှင့်
ဘုရားသခင်က လူသားများကို ထိုပြဿနာမှ ကယ်နုတ်ခြင်းသည် ဘုရားသခင်နှင့် လူသားတို့၏
ဆက်ဆံရေးတွင် အတိုင်းထက်အလွန် အသစ်တစ်ခုကို ထည့်သွင်းပေးခဲ့သည်။ ဘုရားသခင်၏
ကယ်တင်ခြင်းကျေးဇူးတော်ကို လက်ခံသူများသည် ကျန်လူသားမျိုးနွယ်နှင့်
ကွဲပြားခြားနားပြီး၊ ဘုရားသခင်နှင့် ပဋိညာဉ်ဆက်ဆံရေးထဲသို့ ဝင်ရောက်ကြသည်။
ဆီးနဲတောင်တွင် ဣသရေလလူမျိုးနှင့် ဘုရားသခင်ချုပ်ဆိုသော ပဋိညာဉ်တွင်၊
အဲဂုတ္တုဘဏ္ဍာမှ ကယ်နုတ်ပြီးသော ကိုယ်တော်၏ ကြိုတင်ကျေးဇူးတော်သည် ထိုဆက်ဆံရေး၏
အခြေခံဖြစ်ခဲ့သည်။ ထိုပဋိညာဉ်၏ စည်းကမ်းချက်များ—ဆယ်ပညတ်တော်များအနက်—ဥပုသ်နေ့သည်
အလွန်မရှိမဖြစ်ဖြစ်နေသဖြင့် ကိုယ်တိုင် “ထာဝရပဋိညာဉ်” ဟု ခေါ်ဆိုခံရသည် (ထွက်
၃၁:၁၆)။ ပဋိညာဉ်များတွင်
နှစ်ဖက်စလုံး၏ တာဝန်ဝတ္တရားများ ရှိသည်။ ဆီးနဲတောင်တွင် စကြဝဠာတစ်ခုလုံး၏
အချုပ်အခြာအာဏာပိုင် အရှင်သည် ရက်စက်သော ကျွန်ခံရာမှ ကယ်နုတ်ထားသော လူမျိုးနှင့်
တရားဝင်ပဋိညာဉ် ချုပ်ဆိုရန် ကိုယ်တိုင်ကျိန်းစားတော်မူခဲ့သည်။ ထိုပဋိညာဉ်သည်
ကိုယ်တော်၏ ဆက်လက်ဂရုစိုက်ခြင်းနှင့် ကာကွယ်ခြင်းကို အာမခံခဲ့သော်လည်း၊
ကိုယ်တော်အပေါ် သစ္စာရှိကြောင်း ထင်ရှားစေရန် နာခံခြင်းကို
ပြန်လည်တောင်းဆိုခဲ့သည်။ ဤနည်းဖြင့် တည်ထောင်သော ပဋိညာဉ်ဆက်ဆံရေးကြောင့် ဣသရေလသည်
“ယဇ်ပုရောဟိတ်များ၏ နိုင်ငံတော်နှင့် သန့်ရှင်းသောလူမျိုး” ဖြစ်လာခဲ့သည် (ထွက်
၁၉:၆)။ ဤဖော်ပြချက်ကို ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင် ခရစ်ယာန်အသင်းတော်နှင့်ပတ်သက်၍ ထပ်မံဖော်ပြထားသည်
(၁ ပေ ၂:၉၊ ဗျာဒိတ် ၁:၆)။ ဓမ္မသစ်ပဋိညာဉ်သည် ဘုရားသခင်၏အဖို့အဖွဲ့အတွက်
အဆုံးမဲ့ကုန်ကျစရိတ်ဖြင့် ရရှိသော ကယ်တင်ခြင်းအပေါ် တိုက်ရိုက်အခြေခံထားပြီး၊
ကိုယ်တော်၏ ဆက်လက်ဂရုစိုက်ခြင်းကို အာမခံသည်။ သို့သော် ကျေးဇူးတော်နှင့်
သစ္စာရှိမှုကို ထင်ရှားစေရန် ဘုရားသခင်၏ ပညတ်တော်များကို နာခံခြင်းကိုလည်း
တောင်းဆိုထားသည် (ဟေဗြဲ ၈:၁၀၊ ၁၀:၁၆၊ ယေရမိ ၃၁:၃၁–၃၃ နှိုင်းယှဉ်ကြည့်ပါ)။
3. God as Covenant Maker
God loves fellowship with His created beings. This was demonstrated at
Creation by His setting apart the Sabbath as a special day of fellowship with
the human beings He had created. Christ’s ministry on earth bears out this same
lesson. He fellowshipped with His people on the Sabbath and daily manifested a
close relationship with them. Just as the Sabbath was intended in biblical
times to be a day for God’s children to have special fellowship with Him and
with their fellow worshipers, so its purpose is still the same today.
The sin problem and God’s deliverance of human beings from it have brought
an added dimension to God’s fellowshipping with humankind. Those who accept the
divine saving grace are distinguished from the rest of humanity by being placed
in a covenant relationship with God. In the covenant that God made with Israel
at Sinai, His prior goodness in delivering the Israelites from Egyptian bondage
formed the basis for the relationship. And among that covenant’s
stipulations—the Ten Commandments—the Sabbath was so integral that it was
itself referred to as “a perpetual covenant” (Ex. 31:16).
Covenants have mutual obligations. At Sinai, the great Sovereign Suzerain
of the universe stooped down to enter a formal covenant with the people He had
delivered from cruel bondage. That covenant guaranteed His continuing care and
protection for them, but required in turn their obedience in manifestation of
their loyalty to Him. The covenant relationship that was thus developed made
Israel a “kingdom of priests and a holy nation” (Ex. 19:6). This description is
echoed in the NT regarding the Christian church (1 Peter 2:9; Rev. 1:6). The NT
new covenant, which is grounded directly in the salvation brought about at
infinite cost to the Godhead, guarantees God’s continuing care. But it also
requires obedience to God’s commandments in gratitude and loyalty to Him (Heb.
8:10; 10:16; cf. Jer. 31:31–33).
၄.
ကောင်းသောလက်ဆောင်များ ပေးသနားသူနှင့် ဖန်ဆင်းတော်မူသောအရာကို
ထိန်းသိမ်းစောင့်ရှောက်သူဘုရားအဖြစ် ဥပုသ်နေ့သည် ဘုရားသခင်၏
ဖန်ဆင်းခြင်းနှင့် ပြန်လည်ဖန်ဆင်းခြင်း အမှုတော်များကို ထောက်ပြခြင်းအားဖြင့်
ကိုယ်တော်၏ ရက်ရောကျေးဇူးတော်ကို ပြသသည်။ ဧဒင်ဥယျာဉ်၌ ကိုယ်တော်ဖန်ဆင်းသော
လူသားများ လိုအပ်သမျှကို ပေးသနားတော်မူခဲ့သည်။ ထိုအရာများတွင် အသက်၊
လူနှင့်ဘုရားဆက်ဆံရေး၊ ပြည့်စုံသော ကျန်းမာခြင်း၊ ပျော်ရွှင်ခြင်း၊ ပြည့်စုံသော
ပတ်ဝန်းကျင်၊ လူသားများ ကောင်းစွာလုပ်ဆောင်နိုင်ရန် လိုအပ်သော အရည်အချင်းများနှင့်
စွမ်းရည်များ အားလုံးပါဝင်သည်။ ခရစ်တော်၏ ယဇ်ပူဇော်ခြင်းအားဖြင့် ဖြစ်ပေါ်လာသော
ရွေးနုတ်ခြင်းနှင့် ကယ်တင်ခြင်းမှတစ်ဆင့် ဘုရားသခင်နှင့် ပြန်လည်ဆက်ဆံရေး၏
ကောင်းချီးများအားလုံး ပြန်လည်ရရှိလာသည်။ ခရစ်တော်အားဖြင့် လူသားများသည်
အပြစ်လွှတ်ခြင်း၊ ဝိညာဉ်ရေးရာ အသက်သစ်လောင်းခြင်း၊ ကိုယ်တော်၏ ကယ်တင်ခြင်းမှသာ
ရရှိနိုင်သော ဝမ်းမြောက်ခြင်းနှင့် အတွင်းစိတ်ငြိမ်သောဝ်ခြင်းကို
ခံစားရရှိနိုင်သည်။ ထို့အပြင် ဘုရားသခင်သည် ကိုယ်တော်ကို အသိအမှတ်မပြုသူများကိုပင်
ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ကောင်းချီးများ ပေးသနားတော်မူသည်။ ခရစ်တော်၏
နှုတ်မြွက်ချက်အတိုင်း ကောင်းကင်ဘုံ၌ရှိတော်မူသော ခမည်းတော်သည် “ဆိုးသူအပေါ်သာမက
ကောင်းသူအပေါ်တွင်လည်း နေထွက်စေတတ်၏၊ တရားသဖြင့် နေထိုင်သူအပေါ်သာမက
တရားမဲ့သူအပေါ်တွင်လည်း မိုဃ်းရွာစေတတ်၏” (မဿဲ ၅:၄၅)။
4. God as Giver of Good Gifts and Sustainer of
His Creation
The Sabbath, in calling attention to God’s creative and re-creative
activity, shows His generosity. In Eden He bestowed everything needed by His
created human beings. This included life itself, human and divine fellowship,
complete health and happiness, a perfect environment, and all the talents and
mental and physical capabilities necessary for humanity to function well.
Through the redemption and salvation made possible by Christ’s sacrifice, all
the blessings of a renewed fellowship with God are restored. Through Christ,
human beings can receive forgiveness of sin, spiritual revitalization, and the
joy and internal peace that only His salvation can bring. Beyond this, God
provides physical blessings even to those who do not recognize Him. In the
words of Christ, the Father in heaven “makes his sun rise on the evil and on
the good, and sends rain on the just and on the unjust” (Matt. 5:45).
ယေရှု၏
ဤထုတ်ဖော်ချက်သည် ဘုရားသခင်သည် လူများအားလုံး၏
ထိန်းသိမ်းစောင့်ရှောက်သူဖြစ်တော်မူကြောင်း၊ ကိုယ်တော်ဖန်ဆင်းတော်မူသော
သတ္တဝါများကို အမြဲကြည့်ရှုစောင့်ရှောက်၍ လိုအပ်ချက်များကို
ဖြည့်ဆည်းပေးတော်မူကြောင်း ကြေညာခြင်းဖြစ်သည်။ ခမည်းတော်နှင့် ခရစ်တော်၏ စရိုက်နှင့်
အမှုတော်၏ ဤရှုထောင့်ကို ခရစ်တော်သည်
ဥပုသ်နေ့ပျောက်ကင်းခြင်းအံ့ဖွယ်တစ်ခုပြုပြီးနောက် ဟောကြားတော်မူသော
“ငါ့ခမည်းတော်သည် ယခုတိုင် အလုပ်လုပ်နေတော်မူ၏၊ ငါလည်း အလုပ်လုပ်သည်” ဟူသော
နှုတ်မြွက်ချက်တွင် ထပ်မံဖော်ပြထားသည် (ယောဟန် ၅:၁၇)။ ခရစ်တော်၏ ဥပုသ်နေ့ပျောက်ကင်းခြင်းအံ့ဖွယ်များသည်ပင်
ဘုရားသခင်သည် ကယ်တင်ရှင်နှင့် ကောင်းသောလက်ဆောင်များအားလုံး ပေးသနားသူ
မဟာထိန်းသိမ်းစောင့်ရှောက်သူဖြစ်တော်မူကြောင်း အားကောင်းသော သက်သေဖြစ်သည် (ယာကုပ်
၁:၁၇)။
This statement by Jesus is a declaration that God is the Sustainer of all,
who constantly watches over His created human beings and meets their needs.
This aspect of the Father’s and Christ’s character and activity is also set
forth in the pronouncement that Christ made after one of His Sabbath miracles
of healing: “My Father is working still, and I am working” (John 5:17). Indeed,
Christ’s Sabbath healings are themselves a powerful witness to the fact that
God is the great Sustainer as well as the Saviour and the Giver of all good
gifts (James 1:17)
၅. တရားမျှတမှု၏
အဆုံးစွန်ဖြစ်တော်မူသူဘုရား ယေဟောဝါသည် တရားမျှတမှု၏
အဆုံးစွန်ဖြစ်တော်မူသည်။ ကိုယ်တော်သည် “ဘက်လိုက်ခြင်း မရှိ” (တမန်တော် ၁၀:၃၄)။
သတ္တမနေ့ဥပုသ်နေ့သည် ဘုရားသခင်၏ လုံးဝမတိမ်းမယိုင် တရားမျှတမှု၏
အထူးနိမိတ်လက္ခဏာနှင့် သက်သေဖြစ်သည်။ ထိုနေ့သည် လူတိုင်းအတွက် တူညီစွာ
သက်ဆိုင်ပြီး လူတိုင်းရရှိနိုင်သော လက်ဆောင်ဖြစ်သည်။ နေရာတိုင်းတွင် တူညီသော
ပုံမှန်နှင့် တူညီသော ပမာဏဖြင့် ရောက်ရှိလာသည်။ ထို့ပြင် ရှေးဣသရေလလူမျိုးများတွင်
ဥပုသ်နေ့ထိန်းခြင်းနှင့်ပတ်သက်၍ ဘုရားသခင်သည် အိမ်ဖိုး၊ ကျွန်၊ ဧည့်သည်ပင်လျှင်
မြေပိုင်ရှင်နှင့်အတူ တစ်ပတ်လျှင် တစ်ရက် အလုပ်မှအနားရှိစေရမည်ဟု သတ်မှတ်ထားခဲ့သည်
(ထွက် ၂၃:၁၂)။ ဤသည်မှာ လုံးဝဘက်မလိုက်ခြင်းကို ပြသခြင်းဖြစ်သည်။
5. God as the Ultimate in Fairness
Yahweh is the ultimate in fairness. He “shows no partiality” (Acts 10:34).
The seventh-day Sabbath is a very special token and demonstration of God’s
complete and unswerving fairness. It is a gift to mankind that is equally
applicable and accessible to everyone. It comes everywhere with the same
regularity and in the same amount. Furthermore, in connection with
Sabbathkeeping among the ancient Israelites, God specified that all—the servant
and the alien as well as the landowner (Ex. 23:12)—should have this one day
every week free from their common labors, thus showing total impartiality.
၆. ပြည့်စုံခြင်း၏
အဆုံးစွန်ဖြစ်တော်မူသူဘုရား ဘုရားသခင်သည် ပြည့်စုံတော်မူသည်။
ဤအချက်၏ အခြေခံသက်သေများမှာ ဖန်ဆင်းခြင်းနှင့် ရွေးနုတ်ခြင်းဖြစ်ပြီး၊ ဥပုသ်နေ့သည်
ထိုအရာနှစ်ခုကို အမှတ်ရစေသည်။ အစပိုင်းတွင် ဘုရားသခငျမ်းမြေ့တော်မူသော
အမှုတော်များ ပြည့်စုံခဲ့သည်။ အပြစ်က ကိုယ်တော်၏ ဖန်ဆင်းမှုကို ညစ်ညူးစေသည်အထိပင်
ထိုသို့ဖြစ်ခဲ့သည်။ ခရစ်တော် ပေးအပ်တော်မူသော ကယ်တင်ခြင်းသည် ပြည့်စုံသည်။
ယေရှုခရစ်သည် ကျွန်ုပ်တို့၏ ယုံကြည်ခြင်း၏ “စတင်သူနှင့် ပြည့်စုံစေသူ”
ဖြစ်တော်မူသည် (ဟေဗြဲ ၁၂:၂)။ ထို့ပြင် ခရစ်တော်၏ ဥပုသ်နေ့ပျောက်ကင်းခြင်းအံ့ဖွယ်များနှင့်
ထိုအခါ ဟောကြားတော်မူသော နှုတ်မြွက်ချက်များသည် ဘုရားသခင်၏အဖို့အဖွဲ့၏
ကယ်တင်ခြင်းအမှုတွင် ပြည့်စုံခြင်းကို ဖော်ပြသည်။ နောက်ဆုံး ဘုရားသခင်
ဖန်ဆင်းတော်မူမည့် “ကောင်းကင်သစ်မြေသစ်” သည်လည်း ပြည့်စုံလိမ့်မည် (ဟေရှာ ၆၆:၂၂၊
ဗျာဒိတ် ၂၁:၁–၄)။
6. God as Perfection
God is perfect. The basic witnesses to this are the facts of Creation and
redemption, which the Sabbath serves to memorialize. In the beginning God’s
works were perfect, and they remained so until sin brought a blight upon His
creation. The salvation that Christ offers is perfect. Jesus Christ is both the
“pioneer and perfecter of our faith” (Heb. 12:2). Moreover, Christ’s Sabbath
miracles and His discourses in connection with them reveal the perfection of
the Godhead in the work of salvation. Finally, we must note that the “new
heaven and the new earth” which God will create will also be perfect (Isa.
66:22; Rev. 21:1–4).
၇. ခရစ်တော်၏
ဘုရားဖြစ်ခြင်း ခရစ်တော်သည် ဘုရားသခင်ဖြစ်တော်မူ၏။ တန်ခူးနေ့သည် ခရစ်တော်၏
ဘုရားဖြစ်ခြင်းကို သက်သေခံပေးသည်။ အကြောင်းမူကား၊ ထိုသခင်သည် “တန်ခူးနေ့၏
အရှင်ဖြစ်တော်မူ၏” ဟု ကြေညာတော်မူခြင်းအားဖြင့်လည်းကောင်း၊ တန်ခူးနေ့တွင်
နေ့အခါခပ်သိမ်း၌ ပျောက်ကင်းစေတော်မူသော အံ့ဖွယ်ရာများအားဖြင့်လည်းကောင်း ဖြစ်သည်။
အဘယ်ကြောင့် တန်ခူးနေ့၏ အရှင်ဖြစ်တော်မူသနည်းဆိုသော် ထိုတန်ခူးနေ့ကို
ဖန်ဆင်းတော်မူသော သူပင် ဖြစ်တော်မူသောကြောင့်တည်း။ ထိုသခင်၏
ပျောက်ကင်းစေခြင်းများသည် ဇာတိပကတိ အံ့ဖွယ်ရာမျပဳခြင်းသက်သက်မျှမက၊
အပြစ်လွှတ်ခြင်းနှင့် ဝိညာဉ်ရေးရာ ပြည့်စုံခြင်းကို ပေးသနားတော်မူခြင်းလည်း
ပါဝင်သည်။ ထိုသို့ပြုတော်မူခြင်းအားဖြင့် ခရစ်တော်၏ ဘုရားသဘာဝကို ငြင်းမရနိုင်သော
သက်သေခံချက်ကီးပေးပြီး၊ ကိုယ်တော်သည် ကောင်းကင်ခမည်းတော်နှင့်
တစ်ဆူတည်းဖြစ်တော်မူကြောင်း ကြေညာချက်ကို ခိုင်ခံ့စေသည် (ယောဟန် ၅:၁၇၊ ၁၉၊ ၂၀၊
၉:၃-၅၊ ၁၀:၃၀)။ ထို့ကြောင့် တန်ခူးနေ့သည် ခရစ်တော်၏ ဘုရားဖြစ်ခြင်းကို
အသိအမှတ်ပြုရန် ကူညီပေးသည်။ (ဘုရားသခင်ဆိုင်ရာ အခြားအချက်များအတွက် ဘုရားသခင် I-VIII
ကို ကြည့်ပါ။)
7. Christ’s Divinity
Christ is God. The Sabbath testifies to the divinity of Christ by means of
His declaration that He is Lord of the Sabbath (Matt. 12:8) and through His
Sabbath healing miracles. He is the Lord of the Sabbath because He made it. His
healings involved not only supernatural physical cures, but also the
forgiveness of sin and the granting of spiritual wholeness, giving indisputable
witness to His divine nature and underscoring the truth of His claim to be one
with His heavenly Father (John 5:17, 19, 20; 9:3–5; 10:30). Thus the Sabbath
helps us to recognize the divinity of Christ. (For other aspects of the
doctrine of God, see God I-VIII.)
B. တန်ခူးနေ့နှင့်
လူသားဆိုင်ရာ အယူဝါဒ ၁. တန်ခူးနေ့နှင့် လူသားတို့၏ “ဖန်ဆင်းခံရခြင်း” တန်ခူးနေ့သည်
ဘုရားသခင်အကြောင်းကို အဘယ်သို့ သွန်သင်ပေးသနည်းဟူသော မေးခွန်း၏
ဆန့်ကျင်ဘက်အနေနှင့် “တန်ခူးနေ့သည် လူသားများဖြစ်သော ကျွန်ုပ်တို့အကြောင်းကို
အဘယ်သို့ ပြောပြသနည်း” ဟူ၍ ရှိပြန်သည်။ ဖန်ဆင်းခြင်းတစ်ပတ်လုံးကို
အာရုံပြုစေခြင်းအားဖြင့် တန်ခူးနေ့သည် ကျွန်ုပ်တို့သည် ဖန်ဆင်းခံရသော
သတ္တဝါမျှသာဖြစ်ကြောင်း သတိပေးသည်။ ထိုသို့ဖြစ်သောကြောင့် ဘုရားသခင်သည် လူသားတို့
လုပ်ဆောင်နိုင်သော အမျိုးမျိုးသော လုပ်ငန်းများနှင့် လိုက်လျောညီထွေဖြစ်သော
စွမ်းရည်များနှင့် အရည်အချင်းများကို ပေးသနားတော်မူခဲ့သည်။ ကျွန်ုပ်တို့၏ ဘိုးဘွားအဦးဆုံးသော
အာဒံဟောင်းနှင့် ဧဝဟောင်းတို့ကို ဘုရားသခင်၏ ပုံသဏ္ဌာန်တော်နှင့်အညီ
ဖန်ဆင်းတော်မူခဲ့ပြီး၊ အပြစ်ကြောင့် ပျက်စီးယိုယွင်းမှုများ ရှိခဲ့သော်လည်း
ထိုပုံသဏ္ဌာန်တော်သည် အချို့နည်းဖြင့် ယနေ့တိုင် ကျန်ရှိနေသေးသည်။ ဘုရားသခင်က
လူးသနားတော်မူသော စွမ်းရည်များတွင် ဆက်ဆံရေး၊ ချစ်ခြင်း၊ ကရုဏာ၊ နှင့်
ခံစားချက်အမျိုးမျိုးတို့ ပါဝင်သည်။ အပြစ်ကြောင့် ထိုအရာအချို့ ပြင်းထန်စွာ
ကန့်သတ်ခံရခြင်း သို့မဟုတ် ပျက်စီးသွားခြင်းမျို့ ရှိခဲ့သော်လည်း၊ ခရစ်တော်၏
ကယ်တင်ခြင်းကျေးဇူးတော်ကို လက်ခံသူတို့၌ ဘုရားသခင်သည် ထိုအရာများကို ပြန်လည်ပြည့်စုံစေတော်မူ၏။
B. The Sabbath and the Doctrine of Humanity
1. The Sabbath and Human “Createdness”
The inverse side to the question of what the Sabbath teaches us about God
is “What does the Sabbath tell us about ourselves as human beings?” By calling
our attention to Creation week, the Sabbath reminds us that we are created
“beings. As such, God has given us a variety of capabilities and talents,
commensurate with the activities in which human beings can engage. Our first
parents were created in the image of God, and that image has in certain ways
lingered on, in spite of the distortions brought to it by sin. Among the
capacities that God has given to the human family are those of fellowship,
love, compassion, and the variety of emotions that we experience. Though some
of these have been severely constricted or even obliterated by sin, God’s
redemption in Christ can and does restore them to those who accept Christ’s
saving grace.
ကျွန်ုပ်တို့သည်
ဖန်ဆင်းခံရသော တစ်ဦးချင်းဖြစ်ကြောင်း အချက်သည် ဖန်ဆင်းခံရခြင်းနှင့်
သတ္တဝါဖြစ်ခြင်း၏ ရှုထောင့်များစွာကို ယူဆောင်လာသည်။ ဖန်ဆင်းခံရခြင်း၌
ကျွန်ုပ်တို့သည် သေတတ်သော သတ္တဝါဝါများဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်သည် လူသားတို့ကို
ဖန်ဆင်းတော်မူစဉ် မူကား မသေနိုင်သော သဘောကို မပေးသနားခဲ့ချေ။ ထို့ကြောင့်
လူသားအားလုံး သေခြင်းတရားကို ခံရကြရသည်။ ဘုရားသခင်သာလျှင် မသေနိုင်သော သဘောကို
ပိုင်ဆိုင်တော်မူသည် (၁တိ ၆:၁၆)။ ထိုမသေနိုင်သော သဘောကို ပေးသနားနိုင်သော သူမှာ
ထိုဘုရားသခင်သာလျှင်ဖြစ်ပြီး၊ ခရစ်တော် ဒုတိယအကြိမ် ကီးလာတော်မူချိန်၌ သစ္စာရှိသော
ယုံကြည်သူတို့အား ထိုမသေနိုင်ခြင်းကို ပေးသနားတော်မူမည် (၁ကော ၁၅:၅၁-၅၄၊ ၁သက်
၄:၁၅-၁၇)။
The fact of our being created individuals carries with it a variety of
aspects of “createdness” and “creatureliness.” In our creahtedness, we are
mortal. When God created human beings, He did not bestow upon them immortality,
thus all human beings have been subject to death. God alone has immortality (1
Tim. 6:16). Only He can bestow immortality, and this He will do for His
faithful followers when Christ returns (1 Cor. 15:51–54; 1 Thess. 4:15–17).
တန်ခူးနေ့သည်
ကျွန်ုပ်တို့၏ လူသားဆိုင်ရာ “ဖန်ဆင်းခံရခြင်း” နှင့် “သတ္တဝါဖြစ်ခြင်း” ကို
ဆင်ခြင်စေသည်နှင့်အမျှ၊ ကျွန်ုပ်တို့သည် အနန္တတန်ခိုးရှင်လည်း မဟုတ်၊
အနန္တဉာဏ်ရှင်လည်း မဟုတ်၊ ဖန်ဆင်းရှင်က ပေးသနားတော်မူသော ဘဝနှင့် စွမ်းရည်၏
ကန့်သတ်ချက်အတွင်းသာ အသက်ရှင်ပြီး လုပ်ဆောင်ရကြောင်း သတိပေးသည်။ ထိုအချက်သည်
ကျွန်ုပ်တို့၌ စစ်မှန်သော နှိမ့်ချမှုစိတ်ကို ဖြစ်ပေါ်စေရမည်။ အကြောင်းမူကား၊
လူသားအားလုံး၏ အသက်ရှင်မှုနှင့် အရည်အချင်းများသည် အချုပ်အခြာအာဏာပိုင်
တစ်ပါးတည်းသော ဘုရားသခင်ထံမှ လာရကြောင်သောကြောင့် မာန်တက်ရန် နေရာမရှိချေ။
ထို့အပြင် ကျွန်ုပ်တို့၏ ဖန်ဆင်းခံရခြင်းကို နားလည်သဘောပေါက်ခြင်းသည်
အခြားလူသားအားလုံးကို လေးစားရန်နှင့် ဂရုစိုက်ရန် စိတ်နေစိတ်ထားကို
ဖြစ်ပေါ်စေရမည်။ ထို့ပြင်မက ဘုရားသခင်က ကျွန်ုပ်တို့ကို ဂြိုဟ်မြေ၏
စောင့်ရှောက်သူများအဖြစ် ခန့်အပ်ထားကြောင်း သတိပြုမိစေပြီး ပတ်ဝန်းကျင်ကို
ဂရုတစိုက် ဆက်ဆံစေရမည်။
As the Sabbath leads us to consider our human “createdness” and
“creatureliness,” it reminds us that we are neither omnipotent nor omniscient,
but that we live and perform solely within the limited sphere of life and
capability that our Creator has bestowed upon us. This should foster in us a
spirit of true humility, for the fact that all human beings owe their existence
and talents to the same sovereign God leaves no room for any to boast. Indeed,
the realization of our own human createdness should give us an attitude of
respect and care for all other human beings. In addition, it should make us
sensitive to our environment as we realize that God has made us caretakers of
it.
၂. တန်ခူးနေ့၏
“တန်းတူညီမျှစေခြင်း” အကျိုး တန်ခူးနေ့သည် ဖန်ဆင်းခြင်းကို
အာရုံပြုစေပြီး ကျွန်ုပ်တို့၏ ဖန်ဆင်းခံရခြင်းကို အမြဲသတိရနေစေသောကြောင့်
“တန်းတူညီမျှစေခြင်း” အကျိုးကို ရရှိစေသည်။ အထက်တွင် ဖော်ပြခဲ့သည့်အတိုင်း (III.
A. 5) တန်ခူးနေ့သည်
လူသားအားလုံးအတွက် တူညီစွာ အချိန်ကာလတူညီစွာ လက်လှမ်းမီရှိသည်။ ထို့အပြင်
ဘုရားသခင်သည် အိမ်ဖော်များ၊ ဧည့်သည်ပြင်သားများနှင့် အိမ်ပိုင်ရှင်များပါမကျန်
အားလုံးအတွက် အနားယူခြင်းကို သက်ဆိုင်ကြောင်း ညွှန်ပြတော်မူခဲ့သည်။ တန်ခူးနေ့၏
လူသားအားလုံးအတွက် သက်ဆိုင်မှုကို ဟေရှာယသည် “ထာဝရဘုရားထံတော်၌ ကပ်လျက်ကြသော
တပါးအမျိုးသားတို့” က တန်ခူးနေ့ကို စောင့်ရှောက်ရကြောင်း ရည်ညွှန်းချက်ဖြင့်
ဖော်ပြထားသည် (ဟေရှာ ၅၆:၆၊ ၇)။ အချိန်တစ်ခုအနေဖြင့် တန်ခူးနေ့၏ လူသားအားလုံးအတွက်
သက်ဆိုင်မှုသည် လူသားအားလုံးကို ဘက်မလိုက်ဘဲ အခမဲ့ လက်လှမ်းမီစေသည်။
2. The Sabbath as a “Leveler”
The Sabbath, by calling our attention to Creation and to our own
createdness, has a “leveling” effect. As noted previously (III. A. 5), the
Sabbath is equally accessible to all human beings with the same regularity and
in the same quantity. In addition, God indicated the applicability of its rest
to all persons, servants and aliens
as well as property owners. The universality of the Sabbath is set forth also
by Isaiah in his reference to its observance by “foreigners who join themselves
to the Lord” (Isa. 56:6, 7). As a portion of time, the universality of the
Sabbath places it within reach of all human beings, impartially and cost-free.
၃. တန်ခူးနေ့နှင့်
ဘုရားသခင်ရှေ့၌ ကျွန်ုပ်တို့၏ တန်ဖိုး တန်ခူးနေ့သည် ကျွန်ုပ်တို့သည်
ဘုရားသခင်ရှေ့၌ တန်ဖိုးရှိကြောင်းနှင့် ထူးကဲသော အလားအလာကို ပိုင်ဆိုင်ထားကြောင်း
သွန်သင်ပေးသည်။ ကိုယ်တော်၏ ချစ်ခြင်းမေတ္တာ၏ ထင်ရှားသော လက္ခဏာတစ်ခုမှာ
ကိုယ်တော်ဖန်ဆင်းတော်မူသော လူသားတို့အား အထူးဆက်ဆံရေးရှိစေရန် တန်ခူးနေ့ကို ပေးသနားတော်မူခြင်းပင်
ဖြစ်သည်။ သို့ရာတွင် အသက်တာ၊ လူသားဆက်ဆံရေး၊ လှပသော ပတ်ဝန်းကျင်၊ ဉာဏ်ရည်နှင့်
ကိုယ်ခံပညာစွမ်းအားစသည့် အခြားကောင်းချီးများအားလုံးလည်း ကိုယ်တော်ထံမှသာ
လာရကြသည်။ ထို့ကြောင့် လူသားတို့သည် ဘုရားသခင်နှင့် လူ့အဖွဲ့အစည်းအတွက်
တန်ဖိုးရှိသော ပံ့ပိုးမှုများ ဖြစ်ပေါ်စေနိုင်သည့် အဓိပ္ပာယ်ရှိပြီး
စိန်ခေါ်မှုရှိသော လုပ်ငန်းများကို လုပ်ဆောင်နိုင်စွမ်း ရှိကြသည်။ ဘုရားသခင်သည်
အဓိပ္ပာယ်ရှိသော အလုပ်လုပ်ရန် ခြောက်ရက်တိတိကို ပေးထားတော်မူသည်။ ကိုယ်တော်သည်
ခြောက်ရက်အတွင်း ဖန်ဆင်းတော်မူခဲ့ရာကို ကြည့်ရှုပြီး “အလွန်ကောင်းလှန်းသည်” ဟု
မြင်တော်မူခဲ့သည်နှင့်အလား အတူ (ကမ္ဘာ ၁:၃၁)၊ ကျွန်ုပ်တို့သည်လည်း
ခြောက်ရက်အလုပ်ပြီးဆုံးချိန်၌ ကိုယ်တော်က ကျွန်ုပ်တို့ လုပ်ဆောင်နိုင်ခဲ့သမျှကို
ကျေးဇူးတော်ချီးမွမ်းခြင်းဖြင့် ကိုယ်တော်ထံ ပြန်လှည့်နိုင်သည်။
3. The Sabbath and Our Value to God
The Sabbath also teaches that we are of value to God and that He has given
us remarkable potential. One of the expressions of His love for us is the very
fact that He gave the Sabbath to the human beings whom He created, so that they
could have special fellowship with Him. But all the other blessings—life
itself, human fellowship, a beautiful environment, and intellectual and
physical strength—have also come from Him. Thus human beings are capable of
undertaking worthwhile and challenging enterprises that can result in valuable
contributions to God and to society. God has given us a sequence of six days in
which to do meaningful work. Just as He saw that what He had created in six
days was “very good” (Gen. 1:31), we at the end of our six days of work can turn
in gratitude to Him for what He has made possible for us to accomplish.
၄. တန်ခူးနေ့နှင့်
ဆက်ဆံရေး၊ ချစ်ခြင်း၊ ကရုဏာ တန်ခူးနေ့သည် ဘုရားသခင်က လူသားတို့၌
ဆက်ဆံရေးလိုအပ်ချက်နှင့် ချစ်ခြင်း၊ ဂရုစိုက်ခြင်း၊ ကရုဏာထားခြင်း စွမ်းရည်များကို
ပေးထားကြောင်း သတိပေးသည်။ တန်ခူးနေ့သည် သန့်ရှင်းသော စုဝေးခြင်းနေ့ဖြစ်ရမည် (ဝတ်
၂၃:၃)။ ထို့အပြင် ရှေးဣသရေလလူမျိုးတို့အား ဘုရားသခင်သည် အဲဂုတ္တုဘွဲ့ဘဝမှ
ကယ်တင်ခဲ့သည်နှင့်အညီ အလွန်ကြင်နာတော်မူခဲ့သည်ကို သတိရစေပြီး၊ ထို့ကြောင့်
သူတို့သည် အခြားလူသားများကို ချစ်ခြင်းမေတ္တာနှင့် ကြင်နာစွာ ဆက်ဆံရမည်ဟု
သတိပေးခဲ့သည်။
4. The Sabbath and Fellowship, Love, and
Compassion
The Sabbath reminds us that God has bestowed on human beings the need for
fellowship and the capacity to love, care, and be compassionate. The Sabbath
was to be a day for holy convocation (Lev. 23:3). It was also a reminder to the
ancient Israelites that because God had been very kind in delivering them from
Egyptian bondage they should act compassionately, treating their fellow human
beings with love and kindness.
C. တန်ခူးနေ့နှင့်
ကယ်တင်ခြင်းဆိုင်ရာ အယူဝါဒ အပြစ်သည် ဘုရားသခင်၏ မူလဖန်ဆင်းထားသော
အစီအစဉ်ကို ဖျက်ဆီးခဲ့သော်လည်း၊ ခရစ်တော်အားဖြင့် ထိုအစီအစဉ်သည် ကိုယ်တော်၏
ကယ်တင်ခြင်းကျေးဇူးတော်ကို လက်ခံသူတို့အတွက် ပြန်လည်တည်ထောင်ပြီး
အသက်ဝင်နေပြန်သည်။ တန်ခူးနေ့သည် အပြစ်အခြေအနေကို ကိုင်တွယ်ရာတွင် အခန်းကဏ္ဍရှိသည်။
အကြောင်းမူကား၊ ထိုနေ့သည် ခရစ်တော်ာ၏ သန့်ရှင်းစေသော တန်ခိုးနှင့် အရှင်ဖြစ်ခြင်း၏
နိမိတ်လက္ခဏာဖြစ်သည်။ ထိုနေ့သည် ကျွန်ုပ်တို့၏ ကယ်တင်ခြင်း၊
ပြန်လည်ရွေးနှုတ်ခြင်း၊ ပြန်လည်ပြည့်စုံခြင်း လိုအပ်ချက်ကို နားလည်စေသည်။ အပြစ်ရောဂါနှင့်
ထိုရောဂါ၏ ကျေးကျွန်ဘဝကို ကျော်လွှားနိုင်သော တစ်ခုတည်းသော ကုသနည်းကို
ပိုင်ဆိုင်တော်မူသော သူထံသို့ စိတ်များကို လှည့်စေသည်။ တန်ခူးနေ့သည်
ကယ်တင်ရှင်ဖြစ်တော်မူသော ခရစ်တော်ကို ညွှန်ပြခြင်းအားဖြင့်
ကယ်တင်ခြင်းလိုအပ်ချက်နှင့် ခမည်းတော်နှင့် ယေရှုခရစ်တို့၏ ကယ်တင်ခြင်းပေးသနားမှု၏
အဆုံးမဲ့တန်ဖိုးကို အသိအမှတ်ပြုစေသည်။
C. The Sabbath and the Doctrine of Salvation
Sin disrupted God’s original plan for the human beings He created, but
through Christ that plan has been reinstated and is functional for all who
accept His saving grace. The Sabbath has a role in dealing with the sin
situation, for it is a sign of the sanctifying power and lordship of Christ. It
helps us to realize our need of redemption, of salvation, of restoration. It
turns our minds to Him who alone holds the remedy that overcomes the sin
disease and its enslavement. The Sabbath, by pointing to Christ as the
Redeemer, helps us to recognize our need for salvation and the infinite expense
to God the Father and to Jesus in providing it.
တန်ခူးနေ့၏
ကယ်တင်ခြင်းဆိုင်ရာ အရေးပါမှုအတွက် သမ္မာကျမ်းစာအခြေခံမှာ အောက်ပါအချက်များမှ
ထင်ရှားသည်။ ၁. ဆီးနဲတောင်ပေါ်တွင် ဘုရားသခင်၏ ရွေးနှုတ်ခြင်းချစ်ခြင်းမေတ္တာနှင့်
ဘောင်အတွင်း၌ ဆယ်ပညတ်တော်၏ အခြားပညတ်ကိုးချက်နှင့်အတူ တန်ခူးနေ့ကို
စောင့်ရှောက်ရမည်ဟူသော တာဝန်ကို ဖော်ပြထားသည်။ ၂. တန်ခူးနေ့သည် ယေဟောဝါသည် လူများ၏
ဘုရားသခင်ဖြစ်တော်မူကြောင်းနှင့် ကိုယ်တော်သည် သူတို့ကို သန့်ရှင်းစေတော်မူကြောင်း
နိမိတ်လက္ခဏာဖြစ်သည်ဟု ကြေညာထားသည်။ ၃. ဟေရှာယ ၅၈:၁၃၊ ၁၄ တွင်
ဖော်ပြထားသည့်အတိုင်း တန်ခူးနေ့ကို မှန်ကန်စွာ စောင့်ရှောက်ခြင်းသည် ဘုရားသခင်၌
ဝမ်းမြောက်ခြင်းကို ရရှိစေသည်။ ၄. ခရစ်တော်၏ တန်ခူးနေ့ပျောက်ကင်းစေခြင်းများသည်
ကိုယ်တော်၏ ဇာတိပကတိနှင့် ဝိညာဉ်ရေးရာပါ ပျောက်ကင်းစေနိုင်သော တန်ခိုးကို ပြသသည်။
ခရစ်တော်သာလျှင် တစ်ပါးတည်းသော ကယ်တင်ရှင်ဖြစ်တော်မူသည်။ ဣသရေလလူမျိုးကို
အဲဂုတ္တုကျေးကျွန်ဘဝမှ ရွေးနှုတ်တော်မူသော သူမှာ ကိုယ်တော်ပင်ဖြစ်သည် (၁ကော
၁၀:၁-၄)။ အပြစ်ကို လွှတ်ပြီး အပြစ်၏ ကျေးကျွန်ဘဝမှ လွတ်မြောက်ခြင်းနှင့်
ပြည့်စုံခြင်းကို ပေးသနားသော သူမှာလည်း ကိုယ်တော်ပင် ဖြစ်တော်မူသည်။
The biblical basis for the soteriological significance of the Sabbath
emerges from several considerations: 1. The obligation for keeping the Sabbath,
along with the other nine commandments of the Decalogue, was set forth at Sinai
in the framework of God’s redeeming love and saving activity. 2. The Sabbath
was declared to be a sign that Yahweh is the God of His people and that He
sanctifies them. 3. Rightly observed, the Sabbath results in delighting oneself
in God as set forth in Isaiah 58:13, 14. 4. Christ’s Sabbath healings
forcefully illustrate His power to heal spiritually as well as physically.
Indeed, Christ is the only Saviour. It was He who redeemed Israel from Egyptian
bondage (see 1 Cor. 10:1–4), and it is He who forgives sins and gives to sin-shackled
human beings both freedom and wholeness.
ကယ်တင်ခြင်းနှင့်
ဆက်စပ်သော တန်ခူးနေ့အကြောင်း နိဂုံးချုပ်အနေဖြင့် ထပ်လောင်းဖော်ပြရလျှင်၊
အပြစ်ရှိသော ကမ္ဘာပေါ်ရှိ လူသားများအတွက် တန်ခူးနေ့သည် ဖန်ဆင်းခြင်း၏
အမှတ်အသားအနေထက် ကယ်တင်ခြင်း၏ နိမိတ်လက္ခဏာအနေ၌ ဦးစားပေးရမည်။
“ပြန်လည်ဖန်ဆင်းခြင်း” လုပ်ငန်းသည် အပြစ်၏ ကျေးကျွန်ဘဝမှ လွတ်မြောက်ခြင်းမရှိလျှင်
ဖန်ဆင်းခြင်းနှင့် ဖန်ဆင်းရှင်ကို အဓိပ္ပာယ်ရှိစွာ သိနိုင်မည် မဟုတ်ချေ။
ထို့ကြောင့် ဖန်ဆင်းခြင်း၏ အမှတ်အသားအဖြစ် တန်ခူးနေ့၏ အရေးပါမှုကို
လျော့နည်းစေခြင်း မဟုတ်ဘဲ၊ အပြစ်၏ ကျေးကျွန်ဘဝအောက်၌ရှိသော လူသားများအတွက် ထိုကျေးကျွန်ဘဝမှ
လွတ်မြောက်ခြင်းသည် ဘုရားသခင်ကို သိခြင်းနှင့် ကိုယ်တော်နှင့် ဆက်ဆံရေးရှိခြင်း၏
အခြေခံဖြစ်ကြောင်း အရေးကြီးသော အချက်ကို ထောက်ပြရုံသာ ဖြစ်သည်။ အဓိပ္ပာယ်ရှိသော
တန်ခူးနေ့စောင့်ရှောက်ခြင်းသည် ခရစ်တော်နှင့် ကိုယ်ပိုင်ဆက်ဆံရေးအတွင်း၌သာ
ဖြစ်ပေါ်နိုင်သည်။
As a concluding remark about the Sabbath in relationship to salvation, we
repeat that for human beings in a world of sin the Sabbath as a sign of
redemption has precedence over it as the sign or memorial of Creation. The work
of “re-creation” must come to us first if Creation and our Creator are to have
real meaning to us. This does not demean or lessen the importance of the
Sabbath as a memorial of Creation, but simply calls attention to the vital fact
that for human beings under the bondage of sin, a release from that bondage
precedes and is basic to all knowledge of, and relationship to, God. Meaningful
Sabbathkeeping occurs only within a personal fellowship with Christ.
D. တန်ခူးနေ့နှင့်
အသင်းတော်ဆိုင်ရာ အယူဝါဒ တန်ခူးနေ့သည်
မိမိ၏သဘာဝအားဖြင့်လည်းကောင်း၊ ကျွန်ုပ်တို့၏ ဖန်ဆင်းခံရခြင်းကို
အမြဲသတိရစေခြင်းအားဖြင့်လည်းကောင်း “တန်းတူညီမျှစေသူ” ဖြစ်သည်။ သို့ိုရာတွင်
တန်ခူးနေ့သည် ကယ်တင်ခြင်းဆိုင်ရာ အတိုင်းအတာအားဖြင့်လည်း “တန်းတူညီမျှစေသူ”
ဖြစ်သည်။ အကြောင်းမူကား၊ လူသားအားလုံး မျှဝေရသော
ကယ်တင်ခြင်းလိုအပ်ချက်ကြောင့်သာမက၊ ထိုကယ်တင်ခြင်းကို မိမိဘဝ၀၌ လက်ခံသူများကို
“ယုဒလူမျိုးလည်းမရှိ၊ ဂရိလူမျိုးလည်းမရှိ၊ ကျွန်လည်းမရှိ၊ လွတ်လူလည်းမရှိ၊
ယောက်ျားလည်းမရှိ၊ မိန်းမလည်းမရှိ၊ ခရစ်တော်ယေရှု၌ အားလုံးတစ်ပါးတည်းသာ ဖြစ်ကြ၏”
ဟူသော ဆက်ဆံရေးထဲသို့ ယူဆောင်လာသောကြောင့်တည်း (ဂလာ ၃:၂၈)။ ထိုဆက်ဆံရေးမှာ
ခရစ်တော်၏ ဧက္ကလေးရှား (အသင်းတော်)၊ ခရစ်ယာန်အသင်းတော်ပင် ဖြစ်သည်။
D. The Sabbath and the Doctrine of the Church
As we have seen, the Sabbath is a “leveler” both by its very nature and by
its keeping us aware of our createdness. But the Sabbath is also a “leveler” in
its soteriological dimension, not only because of the need for salvation that
is shared by all human beings, but
because those who accept it in their lives are brought into a fellowship in
which there “is neither Jew nor Greek, there is neither slave nor free, there
is neither male nor female,” but all are “one in Christ Jesus” (Gal. 3:28).
This fellowship is Christ’s ekklēsia, the
Christian church.
တန်ခူးနေ့သည်
ခရစ်တော်၏ ရွေးနှုတ်တန်ခိုးနှင့် နိမိတ်လက္ခဏာဖြစ်သောကြောင့်
ခရစ်ယာန်ဆက်ဆံရေးတစ်ခုလုံး၌ ချစ်ခြင်းမေတ္တာနှင့် လေးစားခြင်းကို ဖြစ်ပေါ်စေရာတွင်
အခန်းကဏ္ဍရှိသည်။ ကျွန်ုပ်တို့အားလုံး တူညီသော ကယ်တင်ခြင်းကို မျှဝေထားကြောင်း၊
ကျွန်ုပ်တို့၏ အရှင်သခင်နှင့် ကယ်တင်ရှင်မှာ ကျွန်ုပ်တို့၏
ခရစ်ယာန်ညီအစ်ကိုမောင်နှမများ၏ အရှင်သခင်နှင့် ကယ်တင်ရှင်ပင် ဖြစ်တော်မူကြောင်း
သတိပေးသည်။ တန်ခူးနေ့အလိုက် တန်ခူးနေ့အလိုက် အတူတကွ ကိုးကွယ်ကြရာတွင် အပြန်အလှန်
ချစ်ခြင်းမေတ္တာနှင့် လေးစားခြင်းတို့ တိုးပွားလာသည်။ ခရစ်တော်၏ စစ်မှန်သော
နောက်လိုက်များ၏ ဆက်ဆံရေးသည် အလွန်နီးကပ်လာသဖြင့် “လူတစ်ယောက်သည်
မိမိသူငယ်ချင်းတို့အတွက် အသက်ကို စွန့်လှူခြင်းထက် ကြီးသော ချစ်ခြင်းမေတ္တာ မရှိ”
ဟူသော ခရစ်တော်၏ စကားကို ပြည့်စုံစေသည် (ယောဟန် ၁၅:၁၃)။ ယေရှုသည် ထိုစကားကို
ပြောတော်မူစဉ် ကိုယ်တော်၏ ကားစစ်တိုင်မကျိးမူမှုကို ရည်မှတ်တော်မူခဲ့သော်လည်း၊
ထိုစကားသည် ခရစ်ယာန်အားလုံးအတွက် ဟောကိန်းထုတ်ခြင်းနှင့် ကတိပေးခြင်း သဘောလည်း
ရှိသည်။ ထိုစကားသည် အသင်းတော်၏ အဖွဲ့လိုက်ဘဝအတွက် အဓိပ္ပာယ်ဆောင်ပြီး၊
အသင်းတော်ဝင်တစ်ဦးချင်းစီသည် ခရစ်တော်၌ရှိသော ညီအစ်ကိုမောင်နှမများအတွက် ဝမ်းမြောက်စွာ
အသက်ကို အစားထိုးသေဆုံးရန် အသင့်ရှိကြောင်း ဆိုလိုသည်။ အမှန်မှာ
အသင်းတော်ဦးခေတ်သမိုင်းသည် ညှဉ်းဆဲခံရစဉ် စစ်မှန်သော ခရစ်ယာန်များက ယေရှု၏ စကားကို
အကောင်အထည်ဖော်ခဲ့ကြောင်း ထပ်ခါတလဲလဲ သက်သေခံထားသည်။
The Sabbath as a sign of Christ’s redeeming power gives it a role in
creating loving respect throughout the entire Christian fellowship. It reminds
us that we all share a common salvation and that the One who is our Lord and
Saviour is also the Lord and Saviour of our Christian brothers and sisters. As
we worship together from Sabbath to Sabbath, we grow in mutual love and
respect. The bond among genuine followers of Christ becomes so close, in fact,
that they are imbued with the spirit of Christ’s saying, “Greater love has no
man than this, that a man lay down his life for his friends” (John 15:13). When
Jesus spoke these words, He undoubtedly thought of His own impending death, but
His statement also had a predictive and promissory significance for all Christians.
The statement carries the implication for the corporate life of the church that
each individual member so loves his or her brothers and sisters in Christ as to
be willing, ready, and happy to take death in their place. And indeed,
early-church history testifies repeatedly that true Christians, when
persecuted, fulfilled Jesus’ words.
တန်ခူးနေ့၏
အသင်းတော်ဆိုင်ရာ ရှုထောငင့်တွင် နောက်ထပ်အရေးကြီးသော ရှုထောင့်တစ်ခုမှာ
သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်အား အသင်းတော်တည်ဆောက်ရေးနှင့် ကမ္ဘာသို့ ရောက်ရှိရန်
ပေးသနားတော်မူသော အထူးလက်ဆောင်များ၊ ဝိညာဉ်ရေးဆိုင်ရာ လက်ဆောင်များ (ရော ၁၂:၄-၈၊
၁ကော ၁၂:၄-၁၁၊ ဧဖေ ၄:၁၁-၁၄) နှင့် ဆိုင်သည်။ တန်ခူးနေ့များ၌ ထိုလက်ဆောင်အချို့ကို
အများရှေ့၌ ထင်ရှားစွာ ပြသသည်။ ထို့အပြင် တန်ခူးနေ့သည် ကယ်တင်ခြင်း၏
နိမိတ်ဖြစ်သောကြောင့် သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်က ကျွန်ုပ်တို့ကို ပေးသနားတော်မူသော
လက်ဆောင်များအတွက်သာမက အခြားသူများကို ပေးသနားတော်မူသော လက်ဆောင်များအတွက်ပါ
ကျေးဇူးတော်ချီးမွမ်းစေသည်။ အသင်းတော်သားများ အတူတကွ လုပ်ဆောင်ကြစဉ်
တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး၏ ဝိညာဉ်ရေးလက်ဆောင်များကို အပြန်အလှန် အတည်ပြုရန် ကြိုးစားရမည်။
(ဝိညာဉ်ရေးလက်ဆောင် II ကို
ကြည့်ပါ။)
The ecclesiological aspect of the Sabbath has another important facet, one
that relates to the work of the Holy Spirit for the upbuilding of the
congregation and for its outreach to the world at large. This is God’s giving
of special gifts to the Christian community through the Holy Spirit, endowments
that are appropriately called spiritual gifts (Rom. 12:4–8; 1 Cor. 12:4–11;
Eph. 4:11–14). On the Sabbath various of these gifts are manifested publicly.
Moreover, the fact that the Sabbath is a sign of redemption should make us
grateful, not only for the gifts which the Holy Spirit has bestowed upon us,
but for the gifts He has bestowed upon others. And as church members work
together, they should seek to affirm the spiritual gifts of one another. (See
Spiritual Gifts II.)
E. တန်ခူးနေ့နှင့်
နောက်ဆုံးသောအရာများဆိုင်ရာ အယူဝါဒ ရှေးယုဒအယူဝါဒ၌ “ဤလောက၌ တန်ခူးနေ့သည်
ထာဝရဘဝ၏ အရသာခံစားခြင်းတစ်မျိုး ဖြစ်သည်” ဟူသော စကားရှိသည် (မစ်နာ တာမီဒ် ၇:၄)။
ကျမ်းချက်အသစ်ခေတ် ခရစ်ယာန်များသည်လည်း ထိုသို့အလားတူ အယူအဆ ရှိခဲ့ဖူးသည်မှာ
မအံ့သြဘဲ ဖြစ်မည်မဟုတ်။ သို့ရာတွင် ထိုအကြောင်းနှင့် ပတ်သက်၍ လုံးဝရှင်းလင်းသော
ကျမ်းချက်သက်သေမရှိချေ။ ဟေဗြဲ ၃:၇-၄:၁၃ တွင် ဖော်ပြထားသော “အနားယူခြင်း” ကို
မြေသစ်ကမ္ဘာနှင့် ဆိုင်သည်ဟု ယူဆနိုင်သော်လည်း၊ အဓိကအာရုံမှာ လက်ရှိခေတ်၌ စတင်သော
ခရရှိသော ခရစ်တော်၌ရှိသော ဝိညာဉ်ရေးအတွေ့အကြုံပင် ဖြစ်သည်။ ထိုအတွေ့အကြုံမှာ
ထာဝရအသက်၏ အစဖြစ်ပြီး ကောင်းကင်နှင့် မြေသစ်ကမ္ဘာတွင် ဆက်လက်ရှင်သန်မည် ဖြစ်သည်။
E. The Sabbath and the Doctrine of Last Things
Ancient Judaism had a saying that the Sabbath was a foretaste of eternity
in this world (Mishnah Tamid 7. 4).
It would not be surprising if NT Christians held a similar concept, but
concerning this there is no entirely clear Scripture evidence. While the “rest”
in Hebrews 3:7–4:13 may possibly be taken as referring to the new earth, the
main emphasis is on the spiritual experience in Christ that begins in the
present age. This experience is, of course, the beginning of eternal life and
will continue in heaven and the new earth.
ခေတ်သစ်ခရစ်ယာန်အများစုသည်
တန်ခူးနေ့ကို လုံးဝလျစ်လျူရှုထားသော်လည်း၊ သမ္မာကျမ်းစာသည် ဖန်ဆင်းရှင်နှင့်
ကယ်တင်ရှင်ဖြစ်တော်မူသော ခရစ်တော်ကို ဂုဏ်ပြုသော အနေဖြင့် တန်ခူးနေ့ကို
စောင့်ရှောက်ရန် ဆက်လက်ခေါ်ယူနေဆဲ ဖြစ်သည်။ ထိုအခြေအနေသည် တန်ခူးနေ့ကို
အငြင်းပွားမှုထဲသို့ မလွှဲမရှောင်သာ ပါဝင်စေသည်။
Despite the nearly universal disregard of the Sabbath among contemporary
Christians, the Scriptures continue their call for its observance in honor of
Christ as Creator and Redeemer. Such a condition inevitably involves the
Sabbath in controversy.
တန်ခူးနေ့သည်
ဤမြေကမ္ဘာ၏ သမိုင်း၏ နောက်ဆုံးအကျပ်အတည်း၌ အထူးနေရာတစ်ခု ရရှိမည် ဖြစ်သည်။
ဤခေတ်နောက်ဆုံးပိုင်း၌ နတ်ဆိုးတန်ခိုးများ ပြင်းထန်စွာ ထကြွလာမည် ဖြစ်သည်။ ဗျာဒိတ်
၁၂ ပါ နဂါးမင်း စာတန်၏ ဒေါသသည် မိန်းမနှင့်ဆိုင်သော ကျန်ကြွင်းသောသားသမီးများ
(အသင်းတော်) ကို ပစ်မှတ်ထားမည် ဖြစ်ပြီး (ဗျာ ၁၂:၁၇) ထိုဒေါသသဘောသဘာဝနှင့်
ပြင်းထန်မှုကို ဗျာဒိတ် ၁၃:၁၁-၁၇ တွင် ထပ်မံရှင်းပြထားသည်။
နောက်ဆုံးခေတ်ကျန်ကြွင်းသူများကို ဘုရားသခင်၏ ပညတ်တော်များကို
စောင့်ရှောက်သူများနှင့် ယေရှုခရစ်၏ သက်သေခံချက်ရှိသူများအဖြစ် ဖော်ပြထားသည် (၁၂:၁၇)။
သားရဲ၏ အမှတ်အသားဟူသော မှားယွင်းသော အမှတ်အသားကို ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်းလုံးအား
ပြင်းထန်သော ဒဏ်ခတ်မှုများဖြင့် အတင်းအကြပ် ပေးမည် ဖြစ်သည် (၁၃:၁၆၊ ၁၇)။
ထိုအမှတ်အသားသည် သမ္မာကျမ်းစာတွင် သတ်မှတ်ထားသော ဘုရားသခင်၏ နိမိတ်လက္ခဏာဖြစ်သော
သတ်မတ်ရက်မြောက်တန်ခူးနေ့နှင့် ဆန့်ကျင်ဘက် ဖြစ်သည်။ ရှေးဣသရေလလူမျိုးအတွက်
ယေဟောဝါသည် သူတို့၏ ဘုရားသခင်ဖြစ်ကြောင်း နိမိတ်ဖြစ်ခဲ့သည်နှင့်အလား အတူ၊
နောက်ဆုံးအကျပ်အတည်း၌ ဘုရားသခင်၏ ပညတ်တော်အားလုံးကို စောင့်ရှောက်သော သူများ၏
ဘုရားသခင်ကို သစ္စာရှိကြောင်း နိမိတ်ဖြစ်မည် ဖြစ်သည်။ ထိုနေ့သည် ခရစ်တော်၏ ကယ်တင်တန်ခိုးကို
အပြည့်အဝ ယုံကြည်ကြောင်း ပြသမည်ဖြစ်ပြီး သားရဲအဖွဲ့အစည်းနှင့် ထိုအဖွဲ့၏
အမှတ်အသားကို ငြင်းပယ်ကြောင်း ဖော်ပြမည် ဖြစ်သည်။
(ကျန်ကြွင်းသူ/ကောင်းကင်တမန်သုံးပါး V၊ ကြီးမားသော အငြင်းပွားမှု V. A-D ကို ကြည့်ပါ။)
The Sabbath will have a special place, as well, in the final crisis of
this earth’s history. Near the end of this age there will be an upsurge of
demonic power. The wrath of Satan, the dragon of Revelation 12, is directed
toward the remnant of the woman’s (the church’s) offspring (Rev. 12:17), and
the nature and intensity of this wrath are subsequently elaborated in 13:11–17.
This last-day remnant is described as keeping God’s commandments and having the
testimony of Jesus Christ (12:17). A false mark, the mark of the beast, is
forced, with severe sanctions, upon the world (13:16, 17). This mark stands in
contrast with God’s sign, which is set forth in Scripture as the seventh-day
Sabbath. Just as the Sabbath was a sign for the ancient Israelites that Yahweh
was their God, in the end-time crisis it will be a sign of loyalty to God by
those who keep all of His
commandments. It will display the full trust of Christ’s people in His saving
power and will signify their rejection of the beast entity and the latter’s
mark. (See Remnant/Three Angels V; Great Controversy V. A-D.)
IV. ခရစ်ယာန်များအတွက်
တန်ခူးနေ့၏ အရေးကြီးမှု သမ္မာကျမ်းစာ၏ ညွှန်ကြားချက်များအတိုင်း
တန်ခူးနေ့ကို စောင့်ရှောက်သော ယုံကြည်သူများသည် အတင်းအကြပ် မဟုတ်ဘဲ ဝမ်းမြောက်စွာ
စောင့်ရှောက်ကြသည်။ တန်ခူးနေ့၌ ဘုရားသခင်၏ ချစ်ခြင်းမေတ္တာ၏ သက်သေများကို
မြင်ကြသည်။ တန်ခူးနေ့ကို စောင့်ရှောက်ခြင်းအားဖြင့် ကိုယ်တော်၏ ချစ်ခြင်းကို
ပြန်လည်တုံ့ပြန်ကြောင်း နားလည်ကြသည်။ စစ်မှန်သော တန်ခူးနေ့စောင့်ရှောက်သူ
ခရစ်ယာန်များသည် တန်ခူးနေ့၏ ကန့်သတ်ချက်များထက် တန်ခူးနေ့၏ အခွင့်အရေးများကို
များစွာ တွေးတောကြသည်။
IV. The Importance of the Sabbath for Christians
Believers who observe the Sabbath according to the biblical instructions
do so with joy, not by constraint. In the Sabbath they see evidences of God’s
love; they also understand that by observing the Sabbath they reciprocate His
love. True Sabbathkeeping Christians think far less of Sabbath restrictions
than of Sabbath privileges.
တန်ခူးနေ့သည်
တစ်ပတ်တာ၏ အမြင့်ဆုံးနေ့ဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်သည် ကိုယ်တော်၏ အနန္တဉာဏ်နှင့်
ကောင်းမြတ်ခြင်းအားဖြင့် ဤကမ္ဘာကို ဖန်ဆင်းရန် ဆယ်ရက်ကို သုံးတော်မူပြီး
နေ့ခုနစ်ရက်မြောက်တန်ခူးနေ့ကို “ရပ်စဲခြင်း” သို့မဟုတ် “အနားယူခြင်း” နေ့အဖြစ်
ထပ်မံပေးသနားတော်မူခဲ့သည်။ ထိုနေ့သည် ယေဟောဝါက ကောင်းကြီးမင်္ဂလာပေးတော်မူပြီး
သန့်ရှင်းစေတော်မူသောကြောင့် ပို၍ထူးခြားသည် (ကမ္ဘာ ၂:၃)။ တန်ခူးနေ့သည်
လူသားတို့အတွက် အထူးအရေးကြီးသော အချိန်တစ်ခုံးအဖြစ် ရှိနေဆဲဖြစ်ပြီး၊ ယနေ့တိုင်
ဇာတိပကတိနှင့် ဝိညာဉ်ရေးဆိုင်ရာ ကောင်းကြီးမင်္ဂလာများ ပြည့်စုံနေဆဲ ဖြစ်သည်။
ထို့ကြောင့် ဤမျိုးဆက်တွင် အသက်ရှင်နေရသော ကျွန်ုပ်တို့အတွက် တန်ခူးနေ့၏
ဘုရားသခင်၏ ကောင်းကြီးမင်္ဂလာများ ယနေ့တိုင် သက်ဆိုင်နေဆဲဖြစ်ပြီး အပြည့်အဝ
ခံစားနိုင်သည်။ ခရစ်တော်၏ ကျေးဇူးတော်အားဖြင့် တန်ခူးနေ့ကို လက်ခံပြီး
ဝမ်းမြောက်စွာ အသက်ရှင်ရသော အခါ ထိုနေ့သည် တစ်ပတ်တာ၏ ထီးနန်းနေ့ဖြစ်လာသည်။
The Sabbath is the high day of the week. When God in His omniscience and
goodness saw fit to create this world and do it in six days of creative work,
He also saw fit to add one more day—a day of “cessation” or “rest”—to complete
the seven-day week. That day is made even more special because Yahweh blessed
it and hallowed it (Gen. 2:3). The Sabbath remains for humanity a particularly
significant parcel of time, whose meaning and whose physical and spiritual
blessings are today as rich as ever. Therefore, for us who live in this
generation, the Sabbath’s divine enrichments still apply and can be experienced
fully. When through Christ’s grace we accept and live in the joy of the
Sabbath, it becomes truly our
crowning day of the week.
ရင့်ကျက်သော
ခရစ်ယာန်သည် တန်ခူးနေ့ကို ခရစ်တော်၌ရှိသော ပြည့်စုံသောအသက်တာ၊
လက်ရှိအရည်အသွေးအားဖြင့် စတင်ပြီး ခရစ်တော် ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာတော်မူချိန်၌
အရေအတွက်အားဖြင့် ထာဝရတိုင်တိုင် ဆက်လက်ရှိမည်ဖြစ်သော “ထာဝရအသက်” ၏
မရှိမဖြစ်အစိတ်အပိုင်းအဖြစ် ခံစားရသည်။ တိုးတက်နေသော ခရစ်ယာန်သည် တန်ခူးနေ့သည်
ခရစ်တော်နှင့် ပို၍နီးကပ်သော ဆက်ဆံရေးကို ပေးစွမ်းသည်ကို တွေ့ရှိရပြီး၊
ထိုခရစ်တော်နှင့် ဆက်ဆံရေးကိုယ်တိုင်က ဝိညာဉ်ရေးအနားယူခြင်း၊ ဝမ်းမြောက်ခြင်း၊
အာမခံချက်များကို ပေးသောကြောင့် တန်ခူးနေ့ကို ပိုမို နားလည်လာစေပြီး တန်ခူးနေ့စောင့်ရှောက်မှု
ပိုမိုတိုးတက်စေသည်။ ရှုထောင့်နှစ်ခုစလုံးမှ ကြည့်လျှင် တန်ခူးနေ့သည်
ဝန်ထုတ်ဝန်ပိုး မဟုတ်ဘဲ အခြားခြောက်ရက်တို့၌ မကြာခဦးလေ့ရှိသော နေ့စဉ်ဘဝ၏
ငြီးငွေ့ဖွယ်ရာများမှ ဝမ်းမြောက်စွာ လွတ်မြောက်စေသော နေ့ဖြစ်သည်။ ထိုနေ့သည်
ခရစ်တော်က “အလုပ်လုပ်ကိုင်သမျှနှင့် ဝန်ထမ်းပိုးထမ်းသမျှသော သူအားလုံး ငါ့ Jesuထံသို့ လာကြလော့၊
ငါသည် သင်တို့ကို အနားပေးမည်။ ငါ၏ ထမ်းဘိုးကို ထမ်းကြလော့ … အကြောင်းမူကား၊ ငါ၏
ထမ်းဘိုးသည် လွယ်ကူ၍ ငါ၏ ဝန်သည် ပေါ့သည် ဖြစ်သည်” ဟု မိန့်တော်မူသော
ခရစ်တော်၌ရှိသော “အနားယူခြင်း” ကို အနှစ်သာရအားဖြင့် ဖုံးအုပ်ထားသည်ဟု ဆိုနိုင်သည်
(မဿဲ ၁၁:၂၈-၃၀)။
The mature Christian experiences the Sabbath as a vital part of abundant
life, the “eternal life” in Christ, which begins qualitatively now and is
extended quantitatively to all eternity at the Second Advent. The growing
Christian finds that the Sabbath provides closer fellowship with Christ, while
at the same time that very fellowship with Christ—along with the spiritual
rest, joy, and assurance that it gives—leads to a better understanding of the
Sabbath and into enhancement in the experience of Sabbathkeeping. From both
perspectives, the Sabbath is not a burden, but rather a pleasant release from
the humdrum that so frequently fills the other six days of the week. It
encapsulates, as it were, the “rest” in Christ, of which He spoke: “Come to me,
all who labor and are heavy laden, and I will give you rest. Take my yoke upon
you, and learn from me … . For my yoke is easy, and my burden is light” (Matt.
11:28–30).
ခရစ်တော်နှင့်
ရင်းနှီးသော ပုဂ္ဂိုလ်ရေးဆက်ဆံရေးသည် ကျွန်ုပ်တို့၏ ဥပုသ်နေ့ ဓမ္မပညာနှင့်
ဥပုသ်နေ့စောင့်ထိန်းခြင်း နှစ်ခုလုံး၏ အခြေခံဖြစ်သည်။ ထိုသခင်သည် ကျွန်ုပ်တို့၏
ကယ်တင်ရှင်ဖြစ်တော်မူ၍ ကျွန်ုပ်တို့၏ ဘာသာရေးယုံကြည်ချက်များနှင့်
လုပ်ဆောင်ချက်အားလုံး ဖြာထွက်လာရာ ဗဟိုချက်ဖြစ်တော်မူသည်။ ထိုသခင်မရှိလျှင်
ထိုအရာအားလုံးသည် အဓိပ္ပာယ်မရှိ၊ အချည်းနှီးဖြစ်၍ ထိုသခင်သည်
ပြီးပြည့်စုံတော်မူသောသူဖြစ်တော်မူသည်။ ထိုသခင်အားဖြင့်သာလျှင် ကျွန်ုပ်တို့သည်
တရားမဲ့၍ အဓိပ္ပာယ်ရှိသော ခရစ်ယာန်အတွေ့အကြုံတွင် ကြီးထွားနိုင်သည်။
The basis for both our Sabbath theology and our Sabbathkeeping is a close
personal relationship with Christ, our Saviour. He is the Center from which all
of our religious beliefs and activities radiate. Without Him they are null and
void, for He is the perfect one, in and through whom alone we can grow up in
valid and meaningful Christian experience.
စစ်မှန်သော
ဥပုသ်နေ့စောင့်ထိန်းခြင်းသည် ခရစ်တော်၌သာလျှင် တွေ့ရှိနိုင်သော ဘဝ၏
“သန့်ရှင်းခြင်း” ကို ကြိုတင်ယူဆထားသည်။ ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် ဘုရားသခင်သည်
ဣသရေလလူမျိုးတို့အား ကိုယ်တော်သည် သန့်ရှင်းတော်မူသောကြောင့် သူတို့သည်
သန့်ရှင်းရမည်ဟု ထပ်ခါတလဲလဲ အလေးပေးမိန့်ဆိုတော်မူခဲ့သည် (ဥပမာ၊ ဝတ်ပြုရာကျမ်း
၁၁:၄၄၊ ၁၉:၂၊ ၂၀:၂၆)။ ဤအကြောင်းအရာကို ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင် ခရစ်ယာန်များအတွက်
ထပ်မံဖော်ပြထားသည် (၁ ပေတရု ၁:၁၅၊ ၁၆)။ အဲလင် ဂျီ ဝိုက် (Ellen White) က “ဥပုသ်နေ့သည်
ကျွန်ုပ်တို့ကို သန့်ရှင်းစေရန် ခရစ်တော်၏ တန်ခိုးတော်ကို နိမိတ်လက္ခဏာဖြစ်သည်” (DA
၂၈၈) နှင့်
“ဥပုသ်နေ့ကို သန့်ရှင်းစွာ စောင့်ထိန်းရန်အတွက် လူများသည် ကိုယ်တိုင်
သန့်ရှင်းရမည်” (အဲဒီနေရာ ၂၈၃) ဟု ထောက်ပြခဲ့သည်။ အခြားစာရေးဆရာတစ်ဦးက
သင့်လျော်စွာ ပြောကြားခဲ့သည်မှာ “ဥပုသ်နေ့ကို စောင့်ထိန်းသူ၏ ဘဝ၌
ဖန်ဆင်းတန်ခိုးသည် ရလဒ်ကို ပြီးမြောက်စေခြင်းမရှိလျှင် ဥပုသ်နေ့သည် အလျှင်း
အဓိပ္ပာယ်မရှိချေ။ အချိန်၏ သန့်ရှင်းခြင်းသည် အချိန်အတွင်း သန့်ရှင်းခြင်းနှင့်
ကိုက်ညီရမည်” (Kubo ၄၉)
ဟူ၍ ဖြစ်သည်။
Genuine Sabbathkeeping presupposes a “holiness” of life that is found only
in Christ. In the OT, God emphasized repeatedly to Israel their need to be holy
because He is holy (e.g., Lev. 11:44; 19:2; 20:26). This is a theme reiterated
for Christians in the NT (1 Peter 1:15, 16). Ellen White has pointed out that
“the Sabbath is a sign of Christ’s power to make us holy” (DA 288) and that “in
order to keep the Sabbath holy, men must themselves be holy” (ibid. 283). Another writer has aptly
stated, “The Sabbath has no meaning at all unless creative power accomplishes
its result in the life of the one who observes the day. Holiness of time must match holiness in time” (Kubo 49).
V. သမိုင်းတွင် ဥပုသ်နေ့
A. ကျမ်းချင်းကြားကာလနှင့် အစောပိုင်း ဂျူးဘာသာ
၁. ကျမ်းချင်းကြားကာလ
V. The Sabbath in History
A. Intertestamental Period and Early Judaism
1. Intertestamental Period
ကျမ်းချင်းကြားကာလ
(ဘီစီ ငါးရာစုနှောင်းပိုင်းမှ ဘီစီ ပထမရာစုအစောပိုင်း အထိ) တွင် ဂျူးဘာသာနှင့်
၎င်း၏ အလေ့အကျင့်များ တိကျစွာ ဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်မှုနှင့် ပတ်သက်၍ မှတ်တမ်းအချို့
လွဲချော်နေသည်။ သို့သော် စာရွက်စာတမ်းအထောက်အထားအချို့ ရှိနေသည်။
The intertestamental period (late fifth century B.C. through early first
century A.D.) has many lacunae with regard to the precise development of
Judaism and its practices. Nonetheless, some documentation exists.
a. အဲလီဖန်တင်း
ဂျူးများ။ အီဂျစ်နိုင်ငံ အထက်ပိုင်း နိုင်းမြစ်အတွင်းရှိ ကျွန်းတစ်ကျွန်းဖြစ်သော
အဲလီဖန်တင်း (Elephantine) (ခေတ်သစ်
အက်စ်ဝမ်မြို့ အနီး) တွင် ဘီစီ ငါးရာစုအစောပိုင်းကပင် ဂျူးလူမျိုးများ
အခြေချနေထိုင်ကြောင်း စာရွက်စာတမ်းများက ဖော်ပြသည်။ ၁၉၄၀ ခုနှစ်များတွင်
ပညာရှင်များက ထိုအဲလီဖန်တင်း ဂျူးလူမျိုးများ၏ စာတမ်းများ ရေးထိုးထားသော
အိုးခွဲများကို လေ့လာခဲ့ရာ ထိုအိုးခွဲနှစ်ခုသည် ဥပုသ်နေ့ကို သွယ်ဝိုက်၍သာ
ဖော်ပြထားသော်လည်း ဥပုသ်နေ့ကို သတိပြုမိစေခဲ့သည်။ ကျန်အိုးခွဲနှစ်ခုမှာ ပိုမို
တိကျသည်။ တစ်ခုတွင် ယိစ်လာ (Yislah) အမည်ရှိ အမျိုးသမီးတစ်ဦးအား ဥပုသ်နေ့၌ (သို့မဟုတ်
ဥပုသ်နေ့မတိုင်ခင်) နွားတစ်ချောင်းကို “စီစဉ်” (“ချည်နှောင်” [?]) ရန် အမိန့်ပေးထားပြီး
ပျောက်ဆုံးသွားမည်ကို ကာကွယ်ရန် ဖြစ်သည်။ နောက်တစ်ခုတွင် ငါးတင်ပို့မှု
လက်ခံရယူခြင်း ဖြစ်နိုင်သော အလုပ်တစ်ခုကို ဥပုသ်နေ့မတိုင်မီ ပြီးစီးရန် ဖြစ်သည်။
အဲလီဖန်တင်း ဂျူးများ၏ အလေ့အကျင့်များတွင် ဘာသာရေးရောနှောမှု ရှိနေခဲ့သည်ဖြစ်စေ
ဥပုသ်နေ့ကို သင့်လျော်စွာ စောင့်ထိန်းရန် စိုးရိမ်မှုအချို့ ပြသခဲ့သည်။
a. The Elephantine Jews. Documentary evidence from Elephantine, an
island in the Nile River in Upper Egypt, near modern Aswan, indicates that a
colony of Jews existed there as early as the fifth century B.C. In the 1940s
specialists studied a group of inscribed potsherds from this Elephantine Jewish
colony. Two of these mention the Sabbath only obliquely, but nonetheless
thereby give an awareness of the Sabbath. Two others, however, are more
specific. In one case, a woman named Yislah is ordered to “arrange” (“bind”
[?]) an ox on (or before[?]) the Sabbath, lest it become lost. In the other
case, a certain task, possibly the receiving of a shipment of fish, was to be
done prior to the Sabbath. Whatever religious syncretism may have existed in
the practices of the Elephantine Jews, they displayed some concern for proper
Sabbath observance.
b. မက္ကဘီယန်
ကာကွယ်စစ်ပွဲ။ ဆီလူးစစ် (Seleucid) အုပ်စိုးသူ
အန်တီယိုခတ် အီပီဖနီးယပ် (Antiochus IV Epiphanes) ကို ဆန့်ကျင်သော မက္ကဘီယန် ပုန်ကန်မှု
(ဘီစီ ၁၆၆–၁၄၂) ဖြစ်ပွားချိန်တွင် ဂျူးမျိုးသည် ဥပုသ်နေ့၌ စစ်မဖြစ်ရေးဝါဒ ဓလေ့ကို
ခိုင်မြဲစွာ ထားရှိခဲ့သည်။ သို့သော် မက္ကဘီယန် တိုက်ပွဲအစောပိုင်းတွင်
ရန်သူတပ်များက ဂျူးတစ်ထောင်ခန့်ကို လှည့်စားသတ်ဖြတ်ခဲ့သည့်အခါ (၁ မက္ကဘီ ၂:၃၁–၃၈)
မက္ကဘီယန် ခေါင်းဆောင် မတ္တသီယတ် (Mattathias) နှင့် သူ၏ အဖော်များသည် ဥပုသ်နေ့၌
ကာကွယ်ရေးစစ်ပွဲသည် သင့်လျော်သည်ဟု ဆုံးဖြတ်ခဲ့ကြသည် (အနှစ် ၃၉–၄၁)။
b. Maccabean defensive war. By the outbreak of the Maccabean revolt
(166–142 B.C.) against the Seleucid ruler Antiochus IV Epiphanes, the Jews had
an established tradition of total noncombatancy on the Sabbath. Early in the
Maccabean struggle, however, when the enemy troops routed and killed some
thousand Jews (1 Macc. 2:31–38), the Maccabean leader Mattathias and his
companions determined that defensive
warfare was proper for the Sabbath (verses 39–41).
ဘီစီ ၆၃ တွင်
ရောမမင်းနှင့် ဗိုလ်ချုပ်ကြီး ပေါင်ပီး (Pompey the Great) သမည် သည် ဂျေရုဆလင်မြို့ရိုးများကို
မြေဖို့တက်ခြင်းကဲ့သို့ စစ်ပြင်ဆင်မှုများကို ဥပုသ်နေ့များတွင် အသုံးချခဲ့ပြီး
သုံးလကြာ ဝိုင်းရံပြီးနောက် ဥပုသ်နေ့တွင် မြို့ထဲသို့ ဝင်ရောက်ခဲ့သည်။ ထပ်မံ၍ ဘီစီ
၃၇ တွင်လည်း ရောမတို့သည် ဥပုသ်နေ့၌ ဂျေရုဆလင်မြို့ကို သိမ်းပိုက်ခဲ့သည်။
In 63 B.C. Pompey the Great, a Roman general, used the Sabbath days for
military preparations such as raising earthworks against the walls of
Jerusalem; finally, after a three-month siege, he entered the city on a
Sabbath. Again in 37tB.C. it was on a Sabbath that the Romans captured
Jerusalem.
c. ဂျူဒစ်ကျမ်းနှင့်
ဂျူဘီလီကျမ်း။ ဓမ္မဟောင်း အတုကျမ်းနှစ်ခုဖြစ်သော ဂျူဒစ် (Judith) နှင့် ဂျူဘီလီ (Jubilees)
ကျမ်းတို့သည်
ဥပုသ်နေ့နှင့်ပတ်သက်၍ အချက်အလက်များ ပေးသည်။ ထိုကျမ်းနှစ်ခုစလုံးသည် ဘီစီ
ဒုတိယရာစု အလယ်ပိုင်းမှ နှောင်းပိုင်းအထိ ရက်စွဲရှိသည်။ ဥပုသ်နေ့၌ အစာရှောင်ခြင်း
မပြုရန် အယူအဆသည် ထိုကျမ်းနှစ်ခုလုံးတွင် ရှိသည်။ ဂျူဒစ်ကျမ်း (နှိပ်စက်ခံရချိန်က
သူရဲကောင်းအဖြစ် ဆိုထားသော်လည်း အများအားဖြင့် စိတ်ကူးယဉ်ဇာတ်ကောင်ဟု ယူဆရသည်)
တွင် သူမခင်ပွန်း မုယောစပါးရိတ်ချိန် နေပူစွဲ၍ သေဆုံးပြီးနောက် “သူမသည်
ဥပုသ်နေ့မတိုင်ခင်နေ့နှင့် ဥပုသ်နေ့ကိုယ်တိုင်မှအပ မုဆိုးမဘဝ တစ်လျှောက်လုံး
အစာရှောင်ခဲ့သည်” (ဂျူဒစ် ၈:၂–၆) ဟု ဖော်ပြထားသည်။ ဂျူဘီလီကျမ်းက ဥပုသ်နေ့၌
အစာရှောင်ခြင်းအတွက် သေဒဏ်ပေးရန် သတ်မှတ်ထားသည် (၅၀:၁၂၊ ၁၃)။ ခရီးထွက်ခြင်း၊
မီးထွန်းခြင်း၊ အသားသတ်ခြင်း၊ ထောင်ချောက်ဆင်ခြင်း၊ ငါးမျှာခြင်းနှင့်
စစ်တိုက်ခြင်းတို့အတွက်လည်း သေဒဏ်ကို သတ်မှတ်ထားသည်။
c. The books of Judith and Jubilees. Two OT pseudepigraphical works provide
information regarding the Sabbath. Judith and Jubilees both date to the
mid-to-late second century B.C. The concept of nonfasting on the Sabbath occurs
in both works. Concerning Judith (supposedly a heroine of the Exile period, but
most likely a fictional character), it is reported that after her husband died
of sunstroke during the barley harvest, “she fasted all the days of her
widowhood, except the day before the sabbath and the sabbath itself” (Judith
8:2–6). The book of Jubilees prescribes the death penalty for Sabbath fasting
(50:12, 13). The death penalty is also indicated for traveling, kindling a
fire, slaughtering, trapping, and fishing, and making war on the Sabbath.
ဥပုသ်နေ့၌ သေဒဏ်ခံရနိုင်သော အခြားအမှုများမှာ ဇနီးမောင်နှံ
အိမ်ထောင်ရေးဆက်ဆံခြင်း၊ လုပ်ငန်းကိစ္စ ဆွေးနွေးခြင်း
(ခရီးစဉ်အစီအစဉ်များပါမကျန်)၊ ရေခပ်ခြင်း၊ အိမ်မှ ပစ္စည်းတစ်စုံတစ်ရာ
ထမ်းပိုးထုတ်ယူခြင်း စသည်တို့ဖြစ်သည် (၅၀:၈)။ ဥပုသ်နေ့၌ ခွင့်ပြုထားသော တစ်ခုတည်းသော
လုပ်ရပ်များမှာ (၁) စားသောက်ခြင်း၊ အနားယူခြင်း၊ ဘုရားသခင်ကို ချီးမွမ်းခြင်း၊ (၂)
နံ့သာမီးရှို့ခြင်း၊ လက်ဆောင်နှင့် ယဇ်ပူဇော်ခြင်းများ ဖြစ်သည် (၅၀:၉–၁၁)။
ဘုရားသခင်နှင့် ကောင်းကင်တမန်များသည် လူသားများသို့ ပထမဆုံး သိရှိစေမီ ကောင်းကင်၌
ဥပုသ်နေ့ကို စောင့်ထိန်းခဲ့သည်ဟု ဖော်ပြထားသည် (၂:၃၀)။
Among other activities prohibited on the Sabbath, on pain of death, are
spousal cohabitation; discussion of business matters, including travel plans;
drawing up water; and picking up anything to carry out of one’s dwelling
(50:8). The only types of permissible Sabbath activity relate to (1) eating,
drinking, resting, and blessing God; and (2) burning frankincense and bringing
gifts and sacrifices before the Lord (50:9–11). God and the angels are
portrayed as having kept the Sabbath in heaven before it was made known to any
human being on earth (2:30).
ရဗ္ဗိဓလေ့ထုံးတမ်း ပါးစပ်ဥပဒေကို
ပထမဆုံး စုစည်းရေးသားခဲ့သည်မှာ တတိယရာစု အစောပိုင်းတွင် ပေါ်ပေါက်လာသော မစ်ရှနာ
ဖြစ်သည်။ ဤစာအုပ်သည် ဓမ္မသစ်ကာလ ဂျူးများတွင် လိုက်နာခဲ့သော ဥပဒေဓလေ့ကို ကောင်းစွာ
ပြသထားသည်။ ဥပုသ်နေ့ကို မစ်ရှနာ၏ စာအုပ် ၆၃ အုပ်ထဲတွင် နေရာများစွာ
ဖော်ပြထားသော်လည်း အထူးသဖြင့် ဥပုသ်နေ့နှင့် “ဥပုသ်နေ့ခရီး” နှစ်ခုကို
ရည်စူးထားသော စာအုပ်နှစ်အုပ်ရှိသည်။ ထိုစာအုပ်များမှာ ရှဗ္ဗတ် နှင့် အဲရူဘင်
ဖြစ်သည်။ ရှဗ္ဗတ် စာအုပ်တွင် ရှောင်ကြဉ်ရမည့် အလုပ် အဓိကအမျိုးအစား ၃၉ မျိုးကို
ဖော်ပြထားပြီး အမျိုးအစားတစ်ခုချင်းစီအောက်တွင် ပါဝင်သော လုပ်ရပ်များစွာကို
ဖော်ပြသည်။ အဓိကအမျိုးအစားများမှာ အောက်ပါအတိုင်းဖြစ်သည်။
“မျိုးစပါးစိုက်ပျိုးခြင်း၊ လယ်ထွန်ခြင်း၊ ရိတ်သိမ်းခြင်း၊
စပါးရုံးချည်နှောင်ခြင်း၊ နယ်ခြင်း၊ လေတိုက်ခွဲခြင်း၊ သီးနှံသန့်စင်ခြင်း၊
ကြိတ်ခွဲခြင်း၊ ခါစစ်ခြင်း၊ မုန့်ညက်ညှစ်ခြင်း၊ မုန့်ဖုတ်ခြင်း၊
သိုးမွှေးညှပ်ခြင်း၊ ဆေးကြောခြင်း သို့မဟုတ် ရိုက်နှက်ခြင်း သို့မဟုတ်
ဆိုးဆေးဆိုးခြင်း၊ ချည်လှည့်ခြင်း၊ ယက်လုပ်ခြင်း၊ ချည်ကွင်း နှစ်ခုလုပ်ခြင်း၊
ချည်မျှင်နှစ်ချောင်း ယက်ခြင်း၊ ချည်မျှင်နှစ်ချောင်း ခွဲခြင်း၊
အချည်ချည်နှောင်ခြင်း၊ အချည်ဖြည်ခြင်း၊ ချုပ်လုပ်အပ်နှစ်ချက်ထိုးခြင်း၊
ချုပ်လုပ်ရန် အပ်နှစ်ချက်ထိုးရန် ခွဲဖြတ်ခြင်း၊ ကဇဲလ်တိရစ္ဆာန် အမဲလိုက်ခြင်း၊
သတ်ခြင်း သို့မဟုတ် အခွံခွာခြင်း သို့မဟုတ် ဆားနယ်ခြင်း သို့မဟုတ်
အရေခွံပြုပြင်ခြင်း၊ အရေခွံခြစ်ခြင်း သို့မဟုတ် အပိုင်းပိုင်းဖြတ်ခြင်း၊ စာလုံးနှစ်လုံးရေးခြင်း၊
စာလုံးနှစ်လုံးရေးရန် ဖျက်ခြင်း၊ တည်ဆောက်ခြင်း၊ ဖျက်ဆီးခြင်း၊ မီးငြိမ်းသတ်ခြင်း၊
မီးမွှေးခြင်း၊ တူနှင့်ရိုက်ခြင်း၊ နယ်ပယ်တစ်ခုမှ နယ်ပယ်တစ်ခုသို့
ပစ္စည်းထုတ်ယူခြင်း” (ရှဗ္ဗတ် ၇:၂)။
2. Rabbinic Tradition
The first comprehensive written codification of the oral law was the
Mishnah, produced early in the third century A.D. This document furnishes a
good picture of the type of legal tradition operative among the Jews in NT
times. Although the Sabbath is mentioned in a number of the Mishnah’s 63
tractates (or “books”), two of them are devoted specifically to the Sabbath and
the “Sabbath-day’s journey”—Shabbath
and ‘Erubin, respectively.
The tractate Shabbath sets forth
39 main classes of work that must be avoided, and indicates numerous activities
that fall under each of them. The main classes are the following: “sowing,
ploughing, reaping, binding sheaves, threshing, winnowing, cleansing crops,
grinding, sifting, kneading, baking, shearing wool, washing or beating or
dyeing it, spinning, weaving, making two loops, weaving two threads, separating
two threads, tying [a knot], loosening [a knot], sewing two stitches, tearing
in order to sew two stitches, hunting a gazelle, slaughtering or flaying or
salting it or curing its skin, scraping it or cutting it up, writing two
letters, erasing in order to write two letters, building, pulling down, putting
out a fire, lighting fire, striking with a hammer and taking out aught from one
domain into another” (Shabbath 7. 2).
ဤ ၃၉ မျိုးတွင်
အသေးစိတ်ခွဲများစွာ ရှိသည်။ ဥပမာ၊ ဥပုသ်နေ့၌ ထမ်းပိုးခွင့်ပြုသော ပစ္စည်းများအတွက်
ပမာဏသတ်မှတ်ချက်များ ရှိသည်။ “နွားတစ်ကောင် ပါးစပ်တစ်လုပ်စာမျှ ကောက်ရိုးပမာဏ၊
တစ်ငုံစာမျှ နို့၊ ခြင်းတောင်းလက်ကိုင်လုပ်ရန် ကြိုးပမာဏ” စသည်ဖြင့် များစွာရှိသည်
(ရှဗ္ဗတ် ၇:၂–၈:၇)။ နောက်ထပ်ဥပမာများမှာ “ကျန်းမာသူများ စားသုံးသော အစားအစာ
မဟုတ်သောကြောင့် ဂရိဟိုက်ဆော့ပင်ကို ဥပုသ်နေ့၌ မစားရ” (၁၄:၃)။ သွားနာနေသူသည်
“သွားများကြားမှ ရှာလကာရည်ကို မစုပ်ယူရ၊ သို့မဟုတ် ပုံမှန်အတိုင်း
ရှာလကာရည်သောက်ခွင့်ရှိပြီး ပျောက်ကင်းသွားလျှင် ပျောက်ကင်းသွားသည်” (၁၄:၄)။
ဥပုသ်နေ့၌ ချည်နှောင်ခွင့် မပြုသော အချည်မျိုးစုံကို ဖော်ပြထားပြီး
တစ်ဖက်လက်တည်းဖြင့် ဖြည်နိုင်သော အချည်မျိုးအတွက် တစ်ရဗ္ဗိက “အပြစ်မရှိ” ဟု
ကြေညာခဲ့သည် (၁၅:၁)။ ရေတွင်းမှ ရေခပ်ပါက ကျောက်တုံးတစ်တုံးဖြင့် ပေါ့ပါးစေထားသော
အိုးကို အသုံးပြုနိုင်သည်။ သို့သော် ကျောက်တုံးကျွတ်သွားပါက အပြစ်ရှိသည်ဟု ယူဆသည်
(၁၇:၆)။ အကြောင်းမှာ ကျောက်တုံးသည် ရေခပ်အိုး၏ အစိတ်အပိုင်းမဟုတ်ဘဲ
ဝန်ထုပ်ဝန်ပိုးဖြစ်နေသောကြောင့် ဖြစ်သည်။ ရဗ္ဗိများ နားလည်သည့် အလုပ်ဆိုသည်မှာ
ပုံမှန်နည်းလမ်းဖြင့် ရည်ရွယ်ချက်ရှိရှိ ပြုလုပ်သော လုပ်ရပ်ကို ဆိုလိုသည်။
ထို့ကြောင့် ခြေ၊ ပါးစပ် သို့မဟုတ် တံတောင်ဖြင့် ရေးခြင်းသည် ပုံမှန်နည်းလမ်း
မဟုတ်သောကြောင့် အပြစ်မရှိခဲ့ပေ။ အပြစ်ရှိစေမည့် လုပ်ရပ်များနှင့် ပတ်သက်၍
အာဏာပိုင်များ သဘောထားကွဲလွဲမှုများ ရှိနေခဲ့သည် (ရှဗ္ဗတ် ၁၂:၃–၁၂:၅)။
These 39 main classes have numerous subsections. For instance, quantity
limitations were specified for products or objects that could be carried on the
Sabbath: “straw equal to a cow’s mouthful,” “milk enough for a gulp,” “rope
enough to make a handle for a basket,” and many others (Shabbath 7. 2–8. 7). Among further illustrations from the tractate Shabbath are the following: “Greek
hyssop may not be eaten on the Sabbath since it is not the food of them that
are in health” (14. 3). A person whose teeth are paining “may not suck vinegar
through them but he may take vinegar after his usual fashion, and if he is
healed he is healed” (14. 4). Various knots are listed that may not be tied or
untied on the Sabbath, but one rabbi declared that nobody “is accounted
culpable because of any knot which can be untied with one hand” (15. 1). If
water was drawn from a well or cistern, a gourd weighted with a stone could be
used; but if the stone should fall out, the person would be culpable (17. 6),
presumably because the stone was not part of the vessel for drawing water but
had been instead a burden within that vessel.
Work, as understood by the rabbis, meant purposeful activity, done in the normal manner. Thus, writing with one’s foot or mouth or elbow, not
being the ordinary way to write, was exempt from culpability. Further
complicating the situation was the lack of agreement of the authorities on
exactly what actions made a person culpable (Shabbath 12. 3–12. 5).
အဲရူဘင် စာအုပ်သည်
ဥပုသ်နေ့၌ လူများ ခရီးသွားနိုင်သော အကွာအဝေး၊ ဥပမာ ကျူးဘစ် ၂၀၀၀ အကွာအဝေး
“ဥပုသ်နေ့ခရီး” နှင့် သက်ဆိုင်သည်။ သို့သော် ဤအကွာအဝေးကို တိုးချဲ့နိုင်သည်။
ဥပုသ်နေ့မတိုင်မီ နေဝင်ချိန်မှ မိမိနေထိုင်ရာ မြို့မှ ကျူးဘစ် ၂၀၀၀ အကွာသို့
သွားပြီး နှစ်နပ်စာလောက် အစားအသောက်ထားကာ သင့်လျော်စွာ ကြေညာပါက ထိုနေရာသည်
ဥပုသ်နေ့အတွက် သူ၏နေအိမ် ဖြစ်လာသည်။ ထို့နောက် ဥပုသ်နေ့၌ ထိုနေရာသို့ ရောက်ပြီး
ထပ်မံ ကျူးဘစ် ၂၀၀၀ ထပ်သွားနိုင်သဖြင့် စုစုပေါင်း ကျူးဘစ် ၄၀၀၀ သွားနိုင်သည်။
The tractate ‘Erubin relates to
distances people could travel or move on the Sabbath, such as the 2,000-cubit
“Sabbath-day’s journey.” This distance could be extended, however. If before
sunset at the beginning of the Sabbath, an individual would go 2,000 cubits
from the city where he lived and place there the amount of food for two meals
and declare in the proper way that this was his ‘erub, that location would technically become his dwelling for the
Sabbath. Then on the Sabbath itself he would be able to go to that place plus
another 2,000 cubits beyond it, and thus a total of 4,000 cubits.
အဲရူဘင်ကို
နေအိမ်တစ်ခုမှ တစ်ခုသို့ ပစ္စည်းရွှေ့ပြောင်းရာတွင်လည်း အသုံးပြုသည်။ ၎င်းသည်
တစ်ဦးချင်းနေအိမ်များတွင် ကျူးဘစ် လေးဘီတိ ရွှေ့ပြောင်းခွင့်ကန့်သတ်ချက်ကို
ကျော်လွှားစေသည်။ အိမ်နီးချင်းနေအိမ်များမှ နေထိုင်သူများက ဥပုသ်နေ့မတိုင်မီ
အစာကို တူအောင်ထားပြီး အဲရူဘင် ကြေညာပါက အိမ်များနှင့် ဘုံခြံဝင်းကို တစ်ခုတည်းသော
ပိုကြီးသော နေအိမ်အဖြစ် သတ်မှတ်နိုင်သည်။ ထို့ကြောင့် ထိုဥပုသ်နေ့၌ အစားအသောက်
သို့မဟုတ် အခြားပစ္စည်းများကို ခြံဝင်းထဲသို့ သယ်ယူပြီး ပါဝင်သော နေအိမ်များအကြား
သယ်ပြောသွားလာနိုင်သည်။ သို့သော် ကန့်သတ်ချက်များ ရှိသည်။ ဥပမာ၊ အလယ်ခြံဝင်းဖြင့်
အဲရူဘင်ပြုလုပ်ထားသော ပြင်ပခြံဝင်းနှစ်ခုသည် အလယ်ခြံဝင်းသို့
ဝင်ထွက်ခွင့်ရှိသော်လည်း ပြင်ပခြံဝင်းနှစ်ခုသည် အချင်းချင်း ဝင်ထွက်ခွင့် မရှိပေ
(အဲရူဘင် ၄:၆)။ အဲရူဘင်အသုံးပြုမှုနှင့် ပတ်သက်သော လုပ်ရပ်နှင့် အခြေအနေများ
အများအပြား ရှိသည်။
The ‘erub was also used in
connection with the moving of objects from one dwelling to another. This
overcame the four-cubit limitation on movement that pertained to individual
residences. If food were placed jointly by occupants of neighboring dwellings
in the common courtyard before the beginning of the Sabbath and the ‘erub declared, the various dwellings
(and the common courtyard) could be considered as one larger dwelling. Thus, on
that Sabbath, foodstuffs or other objects could be carried into the courtyard
and back and forth among the participating dwellings. But there were
restrictions: For instance, two outer courtyards making ‘erub with a courtyard between them would be allowed access to it,
but the two outer courtyards were not allowed access to each other (‘Erubin 4. 6). The various activities
and circumstances involving the use of the ‘erub
are multitudinous.
အထက်ပါ မီရှနာမှ
ဥပမာများအရ ရဗ္ဗိဓလေ့သည် ဥပဒေကို “ခြံခတ်ထား” သလို တင်းကြပ်စေခဲ့သလို
ဥပုသ်နေ့ကန့်သတ်ချက်များကို လျှော့ချပေးခဲ့သည်ကို တွေ့ရသည်။ ဥပမာ၊ ယေရမိ ၁၇:၂၂
တွင် ဖော်ပြထားသော ပစ္စည်းရွှေ့ပြောင်းခြင်းဆိုင်ရာ တင်းကြပ်သော စည်းမျဉ်းများကို
လျှော့ချပေးခဲ့သည်။ နောက်ထပ် လျှော့ချပေးသည့် ဥပမာတစ်ခုမှာ
ဥပုသ်နေ့ဖောက်ဖျက်မှုအတွက် အပြစ်ရှိရန် လုပ်ရပ်တစ်ခုလုံးကို မသိနားမလည်ဘဲ
ပြုလုပ်ရမည် ဖြစ်သည်။ “အမှားဖြင့် စတင်ပြီး သိသိgrandeဖြင့် အဆုံးသတ်သည်ဖြစ်စေ၊ သိသိဖြင့်
စတင်ပြီး အမှားဖြင့် အဆုံးသတ်သည်ဖြစ်စေ အပြစ်မရှိ။ … အစအဆုံး အမှားဖြင့်သာ
ပြုလုပ်မှသာ အပြစ်ရှိသည်” (ရှဗ္ဗတ် ၁၁:၆)။ ဥပုသ်နေ့၌ ပစ္စည်းတစ်ခုခုကို
ပစ်ပြေးပြီး ဥပုသ်နေ့ဖြစ်ကြောင်း နောက်မှ သတိရသော်လည်း ထိုပစ္စည်းကို အခြားလူ
သို့မတွေ့ ခွေးတစ်ကောင်က ဖမ်းယူသွားသည်ဖြစ်စေ၊ မီးလောင်သွားသည်ဖြစ်စေ
အပြစ်မရှိခဲ့ပေ။ လူ သို့မဟုတ် တိရစ္ဆာန်ကို ဒဏ်ရာရေးရန် ပစ်ပြေးပြီး ဒဏ်ရာမဖြစ်မီ
ဥပုသ်နေ့ဖြစ်ကြောင်း သတိရပါက ဥပုသ်နေ့ဖောက်ဖျက်မှုအတွက် အပြစ်မရှိခဲ့ပေ။
The foregoing examples from the Mishnah show how Rabbinic tradition both
“fenced in” the law and liberalized Sabbath restrictions. For instance, the
rigorous rules about moving objects on the Sabbath, based on the elaboration of
the restrictions in Jeremiah 17:22, were mollified. A further illustration of
the liberalizing attitude is that in order for there to be culpability for
Sabbathbreaking, one’s complete act
of work must be done in error. If persons “began the act in error and ended it
wittingly, or if they began it wittingly and ended it in error, they are not
liable: … unless both the beginning and the end of their act were done in
error” (Shabbath 11. 6). If a person
threw something on the Sabbath and then remembered it was the Sabbath, but the
object was intercepted by another human being or a dog, or burned up, the
individual would not be culpable. If an object were thrown to wound either a
man or an animal, but before the wound was actually inflicted, the individual
who threw the object remembered that it was the Sabbath, he would not be
culpable for Sabbathbreaking.
စာဆိုများ၏
ပါးစပ်ဥပဒေဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်မှုတွင် လူသားကန့်သတ်ချက်နှင့် လျှော့ပေါ့မှုများ
များပြားလွန်းသောကြောင့် ဥပဒေဆရာများသာလျှင် အမျိုးမျိုးသော အဖုအထစ်များကို
နားလည်နိုင်ခဲ့သည်။ သာမန်လူထုသည် အများစုအားဖြင့် အလွန်အမင်း
ရှုပ်ထွေးနှောင့်ယှက်ခံခဲ့ရပြီး ဥပဒေနှင့်ပတ်သက်၍ မသိနားမလည်သူများဟု
နာမည်ကြီးခဲ့သည်။
The casuistry of the scribes in developing the oral law provided such a
multitude of human restrictions and accommodations that only the teachers of
the law were able to grasp and cope with the various nuances. The common
people, by and large, were greatly bewildered, and thus gained a reputation for
ignorance regarding the law.
ဤမျှလေးနက်သော ကန့်သတ်ချက်နှင့် ပြုပြင်ပြောင်းလဲမှုများ
ဝန်ထုပ်ဝန်ပိုးရှိနေသော်လည်း ရှေးဟောင်းဂျူးဘာသာတွင် ဥပုသ်နေ့ကို
အထူးအခွင့်အရေးနှင့် ဝမ်းမြောက်စရာ နေ့အဖြစ် သတ်မှတ်ခဲ့သည်။ သောကြာညနေခင်းတွင်
ဥပုသ်နေ့ကို အထူးဝမ်းမြောက်စွာ ကြိုဆိုခဲ့သည်။ ဥပုသ်နေ့ နေ့လယ်စာကို
အထူးကောင်းမွန်စွာ ပြင်ဆင်ရမည်ဖြစ်ပြီး လုံးဝ မလွတ်ကျယ်ရပေ။
ဘာသာရေးပွဲတော်များကဲ့သို့သော အခါအခွင့်များတွင်နှင့် အလွန်အမင်း
အရေးပေါ်အခြေအနေများတွင် ဥပုသ်နေ့စည်းမျဉ်းများကို လျှော့ချပေးခဲ့သည်။
In spite of such a cumbersome load of restrictions and modifications,
ancient Judaism considered the Sabbath a day of special privilege and delight.
On Friday evening the Sabbath was welcomed with special joy. The Sabbath
noonday meal was to be particularly good, and by no means should it be missed.
Sabbath rules were relaxed for certain occasions, such as religious festivals,
and in cases of extreme emergency.
- အက်ဆီးနှင့်
ဘိုအေသူရှင်များ ယောသပုသည် အက်ဆီးများကို ဂျူးများထဲတွင် အတင်းကြပ်ဆုံး ဂိုဏ်းခွဲဟု
ဖော်ပြသည်။ သူတို့သည် ဓမ္မသစ်ခေတ်တွင် အနည်းစုဖြစ်သော်လည်း အရေးပါသော
အုပ်စုဖြစ်သည်။ ယုဗိလီစာအုပ်ထက် ရာစုနှစ်တစ်ခုထက် မပိုသော ကာလတွင်
ရေးသားခဲ့သည့် အက်ဆီး စာအုပ်တစ်အုပ်ဖြစ်သော ဇာဒုတ် စာရွက်စာတမ်း သို့မဟုတ်
ဒမာစကတ် စာရွက်စာတမ်းတွင် ဥပုသ်နေ့နှင့်ပတ်သက်၍ အသေးစိတ် သတ်မှတ်ချက်များ
များစွာရှိသည် (၁၀:၁၄–၁၁:၁၈)။ ၎င်း၏ အဓိကအကြောင်းအရာသည် ယုဗိလီစာအုပ်ပါ
အကြောင်းအရာနှင့် များစွာ ဆင်တူသည်။ သို့သော် ဥပုသ်နေ့ဖောက်ဖျက်မှုအတွက်
သေဒဏ်ကို ဖော်ပြထားခြင်း မရှိပေ (ထိုအချိန်တွင် “အသက်နှင့်
အင်္ဂါပိုင်ဆိုင်မှု အာဏာ” သည် ရောမလက်ထဲတွင် ရှိနေသောကြောင့် ဖြစ်နိုင်သည်)။
ထို့ပြင် ဥပုသ်နေ့ခရီးသည် ဖာရိရှဲများ ခွင့်ပြုထားသည့် ကျူးဘစ် ၂၀၀၀ ထက် moဖြစ်သော ကျူးဘစ် ၁၀၀၀ ထက် မပိုရ။
သို့သော် တိရစ္ဆာန်ကို ကျက်စားရန် လိုက်ပါရာတွင်မူ ကျူးဘစ် ၂၀၀၀
သွားနိုင်သည်။ ဒမာစကတ် စာရွက်စာတမ်းတွင် ကလေးငယ်များကို ဥပုသ်နေ့၌
ထမ်းပိုးသယ်ဆောင်ခွင့် မပြု၊ တိရစ္ဆာန်များ သားပေါက်ရန် ကူညီခွင့် မပြု၊
သားပေါက်ခါစ တိရစ္ဆာန်သည် ရေကန် သို့မဟုတ် တွင်းထဲ ကျသွားပါက ဥပုသ်နေ့၌
မဆွဲတင်ရ ဟု သတ်မှတ်ထားသည်။ ယောသပုက အက်ဆီးများသည် ဥပုသ်နေ့၌ ဆီးသွားခြင်းပင်
ခွင့်မပြုဟု ဖော်ပြသည် (စစ်ပွဲများ ၂:၈:၉)။
3. Essenes and Boethusians
Josephus refers to the Essenes as the strictest sect of the Jews. They
were a minor, but nonetheless significant, party during the NT epoch. An Essene
work composed probably not more than a century later than the book of Jubilees,
and referred to as the Zadokite Document or the Damascus Document, gives
numerous specifications concerning the Sabbath (10. 14–11. 18). Its general
thrust parallels to a great degree that of the material in the book of
Jubilees. However, the death sentence is not mentioned for Sabbathbreaking
(possibly because by this time the “power of life and limb” was in Roman
hands). Moreover, the Sabbath-day’s journey was not to be more than 1,000
cubits (half of that allowed by the Pharisees), although in going after an
animal on the Sabbath to pasture it, a person could go 2,000 cubits. The
Damascus Document also stipulates that infants should not be carried around on
the Sabbath, that animals were not to be assisted in giving birth to their
young on the Sabbath, and that if a newborn animal would fall into a cistern or
a pit it should not be lifted out on the Sabbath. Josephus notes that the
Essenes would not even allow defecation on the Sabbath (Wars 2. 8. 9)!
ဓမ္မသစ်ကာလ ယဇ်ပုရောဟိတ် မျိုးနွယ်ဝင် အမတ်များဖြစ်သော ဆာဒူဆီးများသည်
ဟဲလင်နစ်ဝါဒီများ ဖြစ်သော်လည်း ဂျူးဘာသာရေး အခြေခံစောင့်ထိန်းမှုတွင် ဖာရိရှဲများ၏
စံနှုန်းကို လိုက်နာခဲ့သည်။ ဆာဒူဆီးများ၏ အုပ်စုခွဲတစ်ခုဖြစ်သော
ဘိုအေသူရှင်များသည် အက်ဆီးများ၏ တင်းကြပ်မှုကို လိုက်နာခဲ့သည်။ အက်ဆီးများနှင့်
ဘုံသဘောတူညီချက်အနေဖြင့် နေအရက္ခတွက်နည်းကို လိုက်နာခဲ့ပြီး နှစ်ပတ်လည်ပွဲတော်များ
အပတ်စဉ် ဥပုသ်နေ့နှင့် တိုက်ဆိုင်ခြင်း မဖြစ်နိုင်အောင် လုပ်ခဲ့သည်။ ၎င်းတို့၏
အဆိုအရ ထိုသို့ပြုလုပ်ခြင်းသည် ဥပုသ်နေ့ကို ကာကွယ်ပေးသည်ဟု ယူဆသည်။
Although the Sadducees, the priestly aristocracy of the NT, were
Hellenizers, they followed the norms of the Pharisaic party in basic Jewish
religious observances. A Sadducean subgroup known as Boethusians appears to
have approached the Essene rigors. In common with the Essenes Boethusians
followed a solar calendar that eliminated the possibility of having the annual
festivals ever fall on a weekly Sabbath. In their view this provided a
safeguard for the Sabbath.
ဖီလိုနှင့် ယောသပု ဓမ္မသစ်ခေတ်သို့
ကူးပြောင်းသည့် ပထမရာစု ပထမနှစ်ဝက်တွင် အလက်ဇန္ဒြီးယားမှ ဖီလိုသည် ဥပုသ်နေ့
ဓမ္မပညာနှင့် လုပ်ရပ်များနှင့် ပတ်သက်၍ ထိုးထွင်းသိမြင်မှုများ ပေးခဲ့သည်။
၎င်းတို့သည် အလက်ဇန္ဒြီးယားရှိ အခြေအနေကို ထင်ဟပ်စေပြီး အငြင်းပွားဖွယ်
အခြေအနေတွင် ပေးထားခြင်း ဖြစ်သည်။ ဖီလိုသည် အရေအတွက် ခုနစ်ခု၏ အဓိပ္ပာယ်ကို
တွေးတောဆင်ခြင်သည်၊ ဥပုသ်နေ့ကို ကမ္ဘာ၏ မွေးနေ့ဟု ခေါ်ဆိုသည်၊ အနားယူခြင်း၏
ဒဿနိကအဓိပ္ပာယ်ကို ဆွေးနွေးသည်။ ဥပုသ်နေ့ပညတ်တွင် ပါဝင်သော တန်းတူညီမျှမှုနှင့်
လွတ်လပ်မှု ရှုထောင့်များကို ဆွေးနွေးသည် (အထူးဥပဒေများ ၂:၁၅၊ ဓမ္မဟောင်း ဆယ်ပညတ်
၂၀)။ လုပ်ရပ်နှင့် ပတ်သက်၍ ဖီလိုက ဥပုသ်နေ့များတွင် ဗိမာန်တော်သို့ တက်ရောက်ပြီး
“ဒဿနိကပညာ” လေ့လာခြင်းကို ဖော်ပြသည်။ သူသည် အလက်ဇန္ဒြီးယား၏ ဒဿနိကဦးတည်မှုနှင့်
သူ၏ ကိုယ်ပိုင် ဒဿနိကသမားဆန်မှုကြောင့် ဤအသုံးအနှုန်းကို သုံးခဲ့ခြင်း
ဖြစ်နိုင်သည်။ ဥပုသ်နေ့ကို အကျင့်သီလ ပြုပြင်ရန်နှင့် ကိုယ်ကျင့်တရားသို့
လိုက်လျောရန် ရည်ရွယ်သော ဒဿနိကပညာကိုသာ မြှုပ်နှံရမည်ဟု ထပ်မံဖော်ပြသည်
(ဖန်ဆင်းခြင်း ၄၃)။ ဂျူးဗိမာန်တော်များသည် “ကောင်းမွန်သော အသိဉာဏ် ကျောင်း”
များဖြစ်ပြီး သည်းခံခြင်း၊ သတ္တိ၊ တရားမျှတခြင်းနှင့် အခြားသော ကုသိုလ်များကို
မြှင့်တင်ပေးသည်ဟု ဆိုသည် (အထူးဥပဒေများ ၂:၁၅)။ ပညာရှာဖွေရန် ဤနေရာများတွင်
အားလပ်ချိန်ကို အသုံးပြုခြင်းသည် အားကစားနှင့် ဖျော်ဖြေရေးတွင်
အချိန်ကုန်စေခြင်းထက် များစွာ သာလွန်သည်ဟု သူခံစားရသည် (မိုးဆီး ၂:၃၉)။
4. Philo and Josephus
At the time of transition to the NT epoch in the first half of the first
century A.D. Philo of Alexandria provides insights into Sabbath theology and
activities. These were given in an apologetical context and reflect the
situation in Alexandria rather than Palestine. Philo speculates on the meaning
of the number seven, refers to the Sabbath as the birthday of the world, and
treats the philosophical meaning of rest, including the aspects of equality and
freedom inherent in the Sabbath commandment (Special Laws 2. 15; and Decalogue
20).
As for practice, Philo refers to attendance at the synagogue on Sabbaths
for the purpose of studying “philosophy”—i.e., the OT. Undoubtedly he used the
term because of the philosophical orientation at Alexandria and his own
philosophical bent. He states further that the Sabbath should be devoted solely
to philosophy aimed at improvement of character and submission to conscience (On Creation 43). Jewish synagogues were
“schools of good sense,” where temperance, courage, justice, and other virtues
were fostered (Special Laws 2.15).
Utilizing leisure time in such places for the pursuit of wisdom was far
superior, he felt, to the debilitating effect of spending time in sports and
entertainment (Moses 2. 39).
ယောသပုသည်လည်း
ပထမရာစု နောက်နှစ်ဝက်တွင် ဂျူးများသည် သတ္တမနေ့ကို အလုပ်မှ ခွဲထုတ်ပြီး
ဂျူးဓလေ့ထုံးတမ်းနှင့် ဥပဒေများကို လေ့လာရန် မြှုပ်နှံသည်ဟု ဆိုသည်
(ရှေးဟောင်းသုတေသန ၁၆:၂:၃)။ ထို့ပြင် ယေရုရှလင်ရှိ ဗိမာန်တော်
အနောက်တောင်ထောင့်ရှိ မျှော်စင်အနီးတွင် ယဇ်ပုရောဟိတ်တစ်ဦးက သောကြာနေ့ညနေ ဥပုသ်နေ့
နီးကပ်လာပုံကို နှင့် စနေနေ့ညနေ ဥပုသ်နေ့ ပြီးဆုံးပုံကို အချက်ပြရန်
တံပိုးမှုတ်သည့် ဓလေ့ကို ဖော်ပြသည် (စစ်ပွဲများ ၄:၉:၁၂)။ ဥပုသ်နေ့၌ နေ့လယ်စာစားရန်
လိုအပ်ကြောင်း ဥပုသ်နေ့၌ အစာမရှောင်ရန် ဂျူးဓလေ့ကို သက်သေပြသည် (ဘဝ ၂၇၉)။
Josephus, also, in the latter half of the first century A.D., speaks of
the Jews setting the seventh day apart from labor and dedicating it to the
learning of Jewish customs and laws (Antiquities
16. 2. 3). Moreover, he describes the practice of a priest in Jerusalem
standing near the tower at the southwest corner of the Temple and blowing a
trumpet to signal the approach of the Sabbath on Friday afternoon and also at
the Sabbath’s close on Saturday evening (Wars
4. 9. 12). He gives, as well, evidence of the normative Jewish tradition of
nonfasting on the Sabbath, mentioning the requirement of eating the noon meal
on the Sabbath (Life 279).
B. ရှေးဦးခရစ်ယာန်ဘုရားကျောင်းတွင် ဥပုသ်နေ့နှင့် တနင်္ဂနွေနေ့
တနင်္ဂနွေနေ့
စောင့်ထိန်းခြင်း၏ မူလဇစ်မြစ် အပတ်စဉ် တနင်္ဂနွေနေ့ စောင့်ထိန်းခြင်း
ပေါ်ပေါက်လာစေသော တိကျသော အဖြစ်အပျက်များ အစဉ်အလာသည် နည်းငယ် မရေရာပေ။
တနင်္ဂနွေနေ့ စောင့်ထိန်းခြင်းသည် ဥပုသ်နေ့ကို အစားထိုးရန် မဟုတ်ကြောင်း
ရှင်းလင်းသည်။ စတုတ္ထရာစုမှသာ တနင်္ဂနွေနေ့သည် ဥပုသ်နေ့ကို အနားယူရာ နေ့အဖြစ် အစားထိုးခဲ့သည်။
ထိုမတိုင်ခင် ခရစ်ယာန်များ၏ အပတ်စဉ် တနင်္ဂနွေနေ့သည် အလုပ်လုပ်ရာ နေ့ဖြစ်ပြီး
အထူးဝတ်ပြုပွဲများအတွက် အချိန်သီးသန့်ထားရှိခဲ့သည်။ နှစ်စဉ် တနင်္ဂနွေနေ့
ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း ပွဲသည် နောက်ပိုင်းတွင် အပတ်စဉ် တနင်္ဂနွေနေ့
စောင့်ထိန်းခြင်းသို့ ဦးတည်ခဲ့သည်။ ဓမ္မသစ်တွင် ဂျူးပသခါပွဲကို တကယ့်
ပသခါသိုးသငယ်ကို ပုံဖော်သည်ဟု ယူဆခဲ့သည်။ အလားတူ ဂျူးပထမအသီးအနှံပွဲကို ခရစ်တော်၏
ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကို ပုံဖော်သည်ဟု ယူဆခဲ့သည် (၁ ကောရိန္သု ၅:၇၊ ၁၅:၂၀)။
B. Sabbath and Sunday in the Early Church
1. The Origin of Sunday Observance
The precise sequence of events that led to the rise of a weekly Sunday is
somewhat obscure. It is clear that Sunday observance did not originate as a
substitute for the Sabbath. Not until the fourth century did Sunday begin to
replace the Sabbath as a rest day; until then the weekly Christian Sunday had
been a workday, with time set aside for special worship services.
An annual Sunday resurrection
celebration may have been antecedent to the weekly Sunday observance that
eventually came to be recognized as a resurrection festival. In the NT, the
Jewish Passover was considered as typifying the real Paschal Lamb; likewise,
the Jewish firstfruits celebration was considered as typifying Christ’s
resurrection (1 Cor. 5:7; 15:20).
ဝတ်ပြုရာဇဝင် ၂၃:၁၁
အရ ပထမအသီးအနှံ လှုပ်ယမ်းပူဇော်ရမည့် နေ့သည် “ဥပုသ်နေ့ပြီးနောက် နက်ဖြန်နေ့”
ဖြစ်သည်။ ဖာရိရှဲများက ထိုနေ့ကို ပသခါဥပုသ်နေ့ နောက်နေ့ဟု
အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခဲ့သည်။ သူတို့သည် နိသန် ၁၄ တွင် ပသခါသိုးသငယ်ကို သတ်ပြီး နိသန်
၁၅ တွင် ပသခါဥပုသ်နေ့ ကျင်းပခဲ့သည်။ နိသန် ၁၆ တွင် ပထမအသီးအနှံ
လှုပ်ယမ်းပူဇော်ခဲ့သည်။ ထိုရက်များသည် အပတ်စဉ်နေ့များနှင့် မသက်ဆိုင်ဘဲ ဖြစ်သည်။
ဆန့်ကျင်ဘက်အနေဖြင့် အက်ဆီးများနှင့် ဆာဒူဆီးများ၏ ဘိုအေသူရှင်အုပ်စုက
“ဥပုသ်နေ့ပြီးနောက် နက်ဖြန်နေ့” ကို အပတ်စဉ် ဥပုသ်နေ့ပြီးနောက်နေ့ဟု အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခဲ့ပြီး
အမြဲတနင်္ဂနွေနေ့ ဖြစ်သွားသည်။
According to Leviticus 23:11, the wave sheaf was to be offered on the
“morrow after the sabbath.” The Pharisees interpreted that day as the day after
the Passover Sabbath. They killed the Passover lamb on Nisan 14, celebrated the
Passover Sabbath on Nisan 15, and offered the firstfruits wave sheaf on Nisan
16, regardless of the day of the week on which those dates might fall. In
contrast, the Essenes and the Sadducean Boethusians interpreted the “morrow
after the sabbath” as the day after a weekly Sabbath, and thus always a Sunday.
ခရစ်ယာန်များသည်
၎င်းတို့၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း “ပထမအသီးအနှံ” ပွဲကို နှစ်စဉ် ကျင်းပခဲ့ပြီး
အပတ်စဉ် မဟုတ်ပေ။ ဂျူးများ၏ ပထမအသီးအနှံပွဲ ဓလေ့အတိုင်း ကျင်းပခဲ့ဖွယ်ရှိသည်။
ထို့ကြောင့် ရှေးဦးခရစ်ယာန်များသည် ဖာရိရှဲနည်းနှင့် အက်ဆီး-ဘိုအေသူရှင်
နည်းနှစ်မျိုးလုံးကို လက်ခံခဲ့ကြောင်း ဒုတိယရာစု နှောင်းပိုင်း “အီစတာ
အငြင်းပွားမှု” တွင် သက်သေပြသည်။
Christians celebrated their Resurrection “firstfruits” festival annually, not weekly, and most likely
kept it in harmony with their previous custom in the Jewish celebration of the
firstfruits. Thus early Christians adopted both types of Jewish reckoning—the
Pharisaic and the Essene-
နောက်ဆုံးတွင်
ဤနှစ်စဉ်အောက်မေ့ဖွယ်ပွဲသည် အကြောင်းအမျိုးမျိုးကြောင့်
အပတ်စဉ်အောက်မေ့ဖွယ်ပွဲအဖြစ်သို့ ကူးပြောင်းသွားနိုင်ခဲ့သည်။
ထိုအကြောင်းအမျိုးမျိုးတွင် ယူဒလူမျိုးများကို ဆန့်ကျင်သော စိတ်သဘောထား
(အထူးသဖြင့် ရောမမြို့နှင့် အလက်ဇန္ဒြီးယားတွင် ပြင်းထန်စွာ ထင်ရှားသည်) နှင့်
အစာရှောင်ခြင်းဖြင့် ဥပုသ်နေ့ကို အဆင့်လျှော့ချလိုက်ခြင်း တို့ပါဝင်သည်။ ထို့ပြင်
ရှင်ပြန်ထမြောက်ရာသီပွဲ (Easter) နှင့်
ပင်တေကုတ္တေပွဲ (Pentecost) ကြားရှိ
ခုနစ်ပတ်တို့သည် ရှေးဦးခရစ်ယာန်အသင်းတော်၏ အချို့အပိုင်းအခြားများတွင်
အထူးအဓိပ္ပာယ်ရှိခဲ့ပြီး၊ ထိုရာသီအတွင်း တနင်္ဂနွေနေ့များကို ဂုဏ်ပြုသော ဓလေ့သည်
နောက်ပိုင်းတွင် တစ်နှစ်လုံးသို့ ပျံ့နှံ့သွားနိုင်ခဲ့သည်။
Boethusian—as is evidenced by the “Easter Controversy” of the late second
century.
Eventually this annual
celebration may have spread into a weekly
one because of a variety of factors, such as anti-Jewish sentiment (especially
prominent in Rome and Alexandria) and the downgrading of the Sabbath through
the Sabbath fast. Furthermore, there is evidence to suggest that the seven
weeks between Easter and Pentecost had special significance for certain
segments of the ancient church, and a practice of honoring the Sundays during
this season eventually may have spread throughout the year.
၂.
ဒုတိယနှစ်ရာနှစ်နှင့် တတိယနှစ်ရာနှစ်အတွင်း ဥပုသ်နေ့နှင့် တနင်္ဂနွေနေ့
က.
အစောဆုံးသတင်းအချက်အလက်များ။ ဒုတိယနှစ်ရာနှစ်အတွင်း အနားယူရာနေ့နှင့်ပတ်သက်သော
ကိုးကားချက်သုံးခုကို ဖော်ပြရမည်ဖြစ်သည်။ ထိုကိုးကားချက်များကို တနင်္ဂနွေနေ့
သို့မဟုတ် ဥပုသ်နေ့ စောင့်ထိန်းခြင်းကို သက်သေခံသည်ဟု ငြင်းခုံခဲ့ကြသော်လည်း၊
ထိုမှတ်တမ်းများတွင် တနင်္ဂနွေနေ့ သို့မဟုတ် ဥပုသ်နေ့ကို တိကျစွာ ဖော်ပြထားခြင်း
မရှိပေ။ ထိုကိုးကားချက်များမှာ အန္တိအုတ်ခ်ျ အီဂနေးတီယပ်စ်၊ ဘီသုန်နီယာပြည်နယ်
ရောမအုပ်ချုပ်ရေးမင်း ပလိုင်နီယပ်စ်၊ နှင့် ဒိဒချေးတို့ ဖြစ်သည်။
2. Sabbath and Sunday in the Second and Third
Centuries
a. Earliest information. Three second-century references to a day of rest
should be mentioned, because they have been argued as attesting either Sunday
or Sabbath observance, though none specifically mentions either day. These are
Ignatius of Antioch; Pliny, a Roman governor of Bithynia; and the Didache.
ခရစ်နှစ် ၁၁၅
ခန့်တွင် အာရှမိုင်းနားရှိ မာဂနေးရှားသားများထံ အန္တိအုတ်ခ်ျ အီဂနေးတီယပ်စ်က
စာတစ်စောင် ရေးသားခဲ့ရာ၊ ထိုခရစ်ယာန်များကို ယူဒဘာသာလမ်းကြောင်းပြင်းထန်မှုမှ
သတိပေးခဲ့သည်။ မာဂနေးရှား ၉:၁ တွင် သူက “ဥပုသ်နေ့စောင့်ခြင်း မပြုတော့ဘဲ၊
သခင်ဘုရား၏အတိုင်း အသက်ရှင်ကြလော့။ ထိုအရာအားဖြင့်လည်း ငါတို့၏မျှော်လင့်ချက်သည်
ခရစ်တော်၌ ထမြောက်လာခဲ့ပြီ” ဟု ဆိုသည်။ ဤစကားကို မကြာခဏ “ဥပုသ်နေ့ကို
မစောင့်တော့ဘဲ၊ သခင်ဘုရားနေ့ [တနင်္ဂနွေနေ့] အတိုင်း အသက်ရှင်ကြလော့” ဟု
အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခဲ့ကြသည်။ ဂရိဘာသာတွင် “နေ့” ဟူသော စကားလုံးမပါဝင်ဘဲ၊
ထည့်သွင်းထားခြင်းသာ ဖြစ်သည်။ “နေ့” ဟူ၍ မထည့်ဘဲ၊ “အသက်တာ” ဟူ၍ ထည့်နိုင်သဖြင့်
“သခင်ဘုရား၏အသက်တာအတိုင်း အသက်ရှင်ခြင်း” ဟု ဘာသာပြန်ဆိုနိုင်သည်။
ဂရိအသုံးအနှုန်းအရ နှစ်မျိုးလုံး ဖြစ်နိုင်သော်လည်း၊ “သခင်ဘုရား၏အသက်တာ” ဟူသည်မှာ
အထူးသင့်လျော်ပုံရသည်။ အကြောင်းမှာ ထိုအရာအားဖြင့် (သို့မဟုတ် ထိုအရာဖြင့်)
“ငါတို့၏မျှော်လင့်ချက်သည် ခရစ်တော်၌ ထမြောက်လာခဲ့ပြီ” ဟူသော အဓိပ္ပာယ်နှင့်
ကိုက်ညီသောကြောင့် ဖြစ်သည်။
Around A.D. 115 Ignatius of Antioch wrote an epistle to the Magnesians in
Asia Minor, in which he warned these Christians against an extreme variety of
Judaistic practice. In Magnesians 9.
1, he speaks of “no longer sabbatizing but living according to the Lord’s, in
which also our hope has risen in him.” This has often been interpreted as “no
longer keeping the Sabbath, but living according to the Lord’s day [Sunday].”
The word “day” is not in the Greek, but has been supplied. In place of adding
the word “day,” one could supply the word “life,” which would give the
translation “living according to the Lord’s life.” Either meaning is possible
by the Greek construction used, but “Lord’s life” seems especially fitting in
view of the fact that in it (or, by it) “our hope has risen in him [Christ].”
“ဥပုသ်နေ့စောင့်ခြင်း”
(sabbatizing) ဟူသော
အသုံးအနှုန်းသည် နေ့တစ်နေ့ကို စောင့်ထိန်းခြင်းထက် ယေဘုယျအသက်ရှင်နေထိုင်ပုံကို
ညွှန်ပြသည်။ စတုတ္ထနှစ်ရာနှစ်တွင် အီဂနေးတီယပ်စ်၏ စာများကို
ထည့်သွင်းဖြည့်စွက်သူသည် “ဥပုသ်နေ့စောင့်ခြင်း” ကို ဥပုသ်နေ့စောင့်ထိန်းခြင်းနှင့်
တထပ်တည်းတူညီဟု မယူဆခဲ့ဘဲ၊ ဥပုသ်နေ့နှင့် တနင်္ဂနွေနေ့ နှစ်နေ့လုံးကို
စောင့်ထိန်းရန် အားပေးခဲ့သည်။ သူ၏တစ်ခုတည်းသော ကန့်ကွက်ချက်မှာ ယူဒပုံစံ
ဥပုသ်နေ့စောင့်ခြင်းကိုသာ ဖြစ်သည် (V. B. ၃. က ကြည့်ပါ)။ အီဂနေးတီယပ်စ်၏ ထိုစကားကို
နိဂုံးချုပ်ရာတွင်—ဓမ္မဟောင်းပညတ်တရား ပရောဖက်များ၏ ဥပမာကို အယူခံဝင်ခြင်း
(၈:၂–၉:၁)—အသက်ရှင်နေထိုင်ပုံနှင့် ပတ်သက်၍ ဆွေးနွေးနေခြင်းဖြစ်ပြီး၊
အစည်းအဝေးနေ့များနှင့် မသက်ဆိုင်ကြောင်း အကြောင်းအရာက ဖော်ပြသည်။
ထိုဓမ္မဟောင်းပရောဖက်များသည် ဥပုသ်နေ့စောင့်ခြင်း မပြုတော့ဘဲ “သခင်ဘုရား၏အတိုင်း”
အသက်ရှင်ခဲ့ကြသူများဖြစ်သော်လည်း၊ ပထမနေ့ကို မစောင့်ထိန်းခဲ့ဘဲ၊
သတ္တမနေ့ဥပုသ်နေ့ကိုသာ စောင့်ထိန်းခဲ့ကြသည်။
The expression “sabbatizing” reflects a general lifestyle rather than
observance of a day. A fourth-century interpolator of Ignatius did not equate
“sabbatizing” with Sabbathkeeping, but encouraged observance of both Sabbath
and Sunday. His only objection was to the Jewish type of Sabbathkeeping (see V. B. 3. a). The context of Ignatius’
statement—an appeal to the example of the OT prophets (8. 2–9. 1)—suggests that
he was dealing with a manner of life
rather than with days of worship. Those OT prophets, who no longer were
sabbatizing and were living according to the “Lord’s,” did not keep the first
day of the week, but kept the seventh-day Sabbath.
ခရစ်နှစ် ၁၁၂ တွင်
ရောမဧကရာဇ် ထရာဂျန်ထံသို့ ဘီသုန်နီယာပြည်နယ် ရောမအုပ်ချုပ်ရေးမင်း ပလိုင်နီယပ်စ်က
စာရေးသားခဲ့ရာ၊ ထိုဒေသရှိ ခရစ်ယာန်များ၏ ဓလေ့များကို ဖော်ပြထားသည်။
အချို့ခရစ်ယာန်များ ယုံကြည်ခြင်းမှ လှည့်ကွယ်ခဲ့ကြပြီး၊ ပလိုင်နီယပ်စ်က သူတို့၏
အတိတ်ယုံကြည်ချက်နှင့် ကျင့်ကြံမှုများကို စစ်ဆေးမေးမြန်းရာ၊ သူတို့က
နေထွက်ခါနီးတွင် “သတ်မှတ်ထားသောနေ့” (သို့မဟုတ် “ပုံသေနေ့”) တွင် စုဝေးပြီး
ခရစ်တော်ကို ဘုရားသခင်အဖြစ် သီချင်းဆိုခဲ့ကြသည်ဟု ဖြေဆိုခဲ့ကြသည် (စာများ ၁၀:၉၆)။
ဤကျင့်ကြံမှုသည် အပတ်စဉ် ဥပုသ်နေ့ သို့မဟုတ် အပတ်စဉ် တနင်္ဂနွေနေ့
စောင့်ထိန်းခြင်းထက်၊ နှစ်စဉ် ရှင်ပြန်ထမြောက်ရာနေ့ နေထွက်ချိန်
အောက်မေ့ဖွယ်ပွဲနှင့် ပိုတူသည်။
A letter of Roman governor Pliny to the Roman emperor Trajan in A.D. 112
speaks of practices of Christians in Bithynia. Some of these Christians had
apostatized; and when interrogated by Pliny about their earlier beliefs and
practices, they indicated that the extent of their wrongdoing had been that
before sunrise on a “stated day” (or “fixed day”) they had met and sung hymns
to Christ as to a God (Letters 10.
96). This practice looks more like an annual resurrection-day sunrise
celebration than it does the observance of either a weekly Sabbath or a weekly
Sunday.
ဒိဒချေး (Didache)
ဟုခေါ်သော
ညွှန်ကြားချက်စာအုပ်သည် ဒုတိယနှစ်ရာနှစ်အစောပိုင်းတွင် ရေးသားခဲ့ခြင်း
ဖြစ်နိုင်ပြီး၊ အခန်း ၁၄ တွင် “သခင်ဘုရား၏ သခင်ဘုရားအတိုင်း” (သို့မဟုတ်
“သခင်ဘုရား၏အတိုင်း”) အညီ စုဝေးခြင်း၊ မုန့်ခွဲခြင်း၊ ယူခါရစ်ပွဲ ကျင်းပခြင်းကို
တိုက်တွန်းထားသည်။ ဤစာသားကို အပတ်စဉ် တနင်္ဂနွေနေ့ အောက်မေ့ဖွယ်ပွဲ၊ နှစ်စဉ်
ရှင်ပြန်ထမြောက်ရာပွဲ၊ သို့မဟုတ် သတ္တမနေ့ဥပုသ်နေ့ဟု အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခဲ့ကြသည်။
သို့သော် အကြောင်းအရာနှင့် စကားပြောပုံအရ လုံးဝမတူညီသော အဓိပ္ပာယ်တစ်ခုက
ပိုမိုမှန်ကန်ပုံရသည်။ ထိုနေရာတွင် “ညွှန်ကြားချက်” (သို့မဟုတ် “ပညတ်” သို့မဟုတ်
“သွန်သင်ချက်”) ဟူ၍ ဖြည့်စွက်ရမည်ဖြစ်ပြီး၊ “သခင်ဘုရား၏ ညွှန်ကြားချက်အတိုင်း” ဟု
ဘာသာပြန်ဆိုနိုင်သည်။
An instructional manual entitled Didache,
perhaps dating to the early second century, urges in its chapter 14 that
“according to [or “on”] the Lord’s of the Lord” there be assemblage, the
breaking of bread, and the holding of Eucharist. This text has been interpreted
as referring to a weekly Sunday celebration, to an annual Easter, or to the
seventh-day Sabbath. The context and nature of the statement, however, makes a
totally different suggestion seem more viable: that instruction (or “command” or “doctrine”) is the noun to be
supplied. This would give the reading, “according to the Lord’s instruction.”
ခ.
ဒုတိယနှစ်ရာနှစ်ရှိ အသင်းတော်ဖခမည်းတော်များ။ ခရစ်ယာန်များ၏ အပတ်စဉ်အစည်းအဝေးအတွက်
တနင်္ဂနွေနေ့ကို ဂုဏ်ပြုကြောင်း ပထမဆုံးတိကျစွာ ဖော်ပြထားသော မှတ်တမ်းမှာ
အလက်ဇန္ဒြီးယားမှ ဘာနဘတ်စာစောင် (ခရစ်နှစ် ၁၃၀ ခန့်) ဖြစ်သည်။ အဓိကအားဖြင့်
သင်္ကေတဆန်ဆန် ဆွေးနွေးချက်တွင် ဘာနဘတ်က ဥပုသ်နေ့ကို ထောင်စုနှစ်နိုင်ငံတော်၏
နိမိတ်လက္ခဏာဟု ဆိုပြီး၊ “အဋ္ဌမနေ့” (တနင်္ဂနွေနေ့) ကို ကမ္ဘာသစ်၏ သင်္ကေတဟု
ဆိုသည်။ ထို့ပြင် ခရစ်ယာန်များက “အဋ္ဌမနေ့” ကို စောင့်ထိန်းနေသည် သို့မဟုတ်
စောင့်ထိန်းသင့်သည်ဟု အကြံပြုပုံရသည် (စာစောင် ၁၅)။
b. Second-century Church Fathers. The earliest reference that reveals honor to
Sunday as a day for weekly Christian worship comes from the Epistle of Barnabas of Alexandria (c.
130). In a thoroughly allegorical discourse, Barnabas refers to the Sabbath as
a sign of the millennium and to the “eighth day” (Sunday) as a symbol of the
new earth; he also seems to suggest that the “eighth day” is either the day
being kept by Christians or the day that should be so kept (Epistle 15).
ဘာနဘတ်သည် အနည်းငယ်
မရေရာသော်လည်း၊ ရောမမြို့ရှိ ဂျက်စတင်မာတာသည် (ခရစ်နှစ် ၁၅၀ ခန့်) တိကျသော
သက်သေကို ပေးသည်။ ရောမဧကရာဇ်နှင့် အထက်လွှတ်တော်သို့ သူ၏ တောင်းပန်စာတွင်
သူသိရှိခဲ့သော တနင်္ဂနွေနံနက် အစည်းအဝေးကို ဖော်ပြထားသည် (၁ တောင်းပန်စာ ၆၇)။
ထိုအစည်းအဝေးသည် နံနက်စောစောတွင် ကျင်းပပုံရသည်။ သို့သော် မကြာသေးမီ
ပညာရှင်စစ်ဆေးမှုများက အခန်း ၆၇ သည် နောက်ပိုင်းတွင် ထည့်သွင်းထားခြင်း
ဖြစ်နိုင်သည်ဟု မေးခွန်းထုတ်ထားသည်။ ဂျက်စတင်၏ ထရိုင်ဖိုနှင့် ဆွေးနွေးခြင်း
စာအုပ်တွင် ခရစ်ယာန်ဘာသာသည် ယူဒဘာသာထက် သာလွန်ကြောင်း ဖော်ပြထားပြီး၊
ထိုစာအုပ်တွင် ဥပုသ်နေ့ကို အဆိုးမြင်စွာ ဝေဖန်ထားသည်။ “ဒြပ်စင်များသည်
အားလပ်နေခြင်း မရှိဘဲ၊ ဥပုသ်နေ့ကို မစောင့်ကြကြောင်း သင်မြင်သလော။
သင်မွေးဖွားလာသည့်အတိုင်း ဆက်လက်နေလော့” ဟူ၍ ဆိုထားသည် (၂၃)။
If Barnabas is somewhat ambiguous, Justin Martyr in Rome (c. 150) provides
unequivocal evidence. In his Apology
to the Roman emperor and senate, he describes the Sunday-morning worship
service with which he was familiar (1
Apology 67). The service apparently took place in the very early morning.
Recent scholarly examination, however, raises question whether section 67 may
be a later interpolation. Justin’s Dialogue
With Trypho the Jew sets forth Justin’s view of the superiority of
Christianity over Judaism. In his polemic in this work Justin denigrates the
Sabbath, as the following statement shows: “Do you [Trypho] see that the
elements are not idle, and keep no Sabbaths? Remain as you were born” (23).
ဒုတိယနှစ်ရာနှစ်နှောင်းပိုင်းတွင်
အလက်ဇန္ဒြီးယားမှ ကလေးမန့်သည် ဥပုသ်နေ့ကို အပြစ်တင်ပြီး ပထမနေ့ကို နှစ်သက်ခဲ့သည်။
ကလေးမန့်သည် အမျိုးမျိုးသော တွေးခေါ်ပုံများဖြင့် ပထမနေ့ကို ဦးစားပေးခဲ့သည်။ သူသည်
အပတ်စဉ် တနင်္ဂနွေနေ့ကို “သခင်ဘုရားနေ့” ဟု ပထမဆုံး ခေါ်ဆိုခဲ့သူလည်း ဖြစ်သည်။
ဂရိဒဿနပညာရှင် ပလေတို (ဘီစီ ၄၂၈–၃၄၈) ကို ထူးဆန်းစွာ သင်္ကေတဆန်ဆန် ကိုးကားရာ၊
“သခင်ဘုရားနေ့ကို ပလေတိုက ပဉ္စမတွင် ပရောဖက်ပြုခဲ့သည်။ သူ၏ ရီပါဘလစ် စာအုပ်
ဆယ်ခုမြောက်တွင် ဤသို့ ဆိုသည်။ ‘သူတို့တစ်ဦးစီသည် မြက်ခင်းပြင်၌
ခုနစ်ရက်ကုန်လွန်ပြီးနောက်၊ အဋ္ဌမနေ့တွင် ခရီးထွက်ရမည်ဖြစ်ပြီး၊ လေးရက်အတွင်း
ရောက်ရမည်’” ဟု ဆိုသည် (မစ်စလနီး ၅.၁၄)။
Toward the end of the second century Clement of Alexandria berated the
Sabbath and favored the first day of the week. In a variety of speculative
ways, Clement gave priority to the first day of the week. He is also the
earliest Church Father to refer to the weekly Sunday as “Lord’s day,” doing so
in a curious and highly allegorical reference to the Greek philosopher Plato
(428–348 B.C.): The “Lord’s day Plato prophetically speaks of in the tenth book
of the Republic, in these words: ‘And
when seven days have passed to each of them in the meadow, on the eighth they
are to set out and arrive in four days’” (Miscellanies
5. 14).
ဂေါလ်ဒေသ
အိုင်ရီနေးယပ်စ် (ခရစ်နှစ် ၁၇၅–၂၀၀ ခန့်) သည် ရှင်ပြန်ထမြောက်ရာတနင်္ဂနွေကို
“သခင်ဘုရားနေ့” ဟု သူ၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ရာနေ့ဆိုင်ရာ စာတမ်းတွင် သုံးခဲ့သည် (ယခု
မရှိတော့)။ နောက်ပိုင်း အမည်မသိ စာရေးသူတစ်ဦးက အိုင်ရီနေးယပ်စ်အတွက်
“ပင်တေကုတ္တေသည် သခင်ဘုရားနေ့နှင့် တန်ဖိုးတူသည်” ဟု ဖော်ပြခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့်
အိုင်ရီနေးယပ်စ်၏ “သခင်ဘုရားနေ့” သည် နှစ်စဉ် ရှင်ပြန်ထမြောက်ရာပွဲ ဖြစ်သည်။
အကြောင်းမှာ နှစ်ခုစလုံးမှာ နှစ်စဉ်ပွဲတော်များ ဖြစ်သောကြောင့် ဖြစ်သည်
(ပျောက်ဆုံးသွားသော အိုင်ရီနေးယပ်စ်၏ စာများမှ အပိုင်းအစများ ၇)။
Irenaeus of Gaul (fl. c. 175–200), applied “Lord’s day” to Easter Sunday
in his treatise On Easter (no longer
extant). An unknown later writer indicated that for Irenaeus “Pentecost” was
“of equal significance with the Lord’s day.” Thus Irenaeus’ “Lord’s day” was
the annual Easter, for the comparison is obviously between two annual festivals (Fragments From the Lost Writings of Irenaeus 7).
ဂ.
ဒုတိယနှစ်ရာနှစ်ရှိ အပြင်လက်ရေးစာများ။ ကလေးမန့်ထက် နှစ်ဆယ် သို့မဟုတ် သုံးဆယ်နှစ်
စောသည်ဟု ခန့်မှန်းရသော (ရက်စွဲ မသေချာသော) အပြင်လက်ရေးစာနှစ်ခုတွင်
“သခင်ဘုရားနေ့” ဟု ဖော်ပြထားသည်။ ပေတရုခရစ်ဝင်ကျမ်းတွင် ခရစ်တော်၏
ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကို “သခင်ဘုရားနေ့” တွင် ဖြစ်သည်ဟု ဆိုသော်လည်း၊ နှစ်စဉ်
သို့မဟုတ် အပတ်စဉ် အောက်မေ့ဖွယ်ပွဲ ကျင်းပခြင်းကို ဖော်ပြထားခင်း မရှိပေ။
ယောဟန်အကျင်များတွင် တမန်တော် ယောဟန်သည် “သတ္တမနေ့၊ သခင်ဘုရားနေ့ဖြစ်၍”
အစာရှောင်ခြင်းကို ရပ်တန့်ခဲ့သည်ဟု ဆိုသည်။ နောက်ပိုင်းစာတွင် ယောဟန်သည်
အကျဉ်းသားအဖြစ် ခရီးထွက်နေစဉ် ဖြစ်နိုင်ပြီး၊ ခရီးသွား သတ္တမနေ့ကို ရည်ညွှန်းခြင်း
ဖြစ်နိုင်သည်။ သို့သော် အရှေ့ပိုင်းအသင်းတော်တွင် ဥပုသ်နေ့၌ အစာရှောင်ခြင်း
မပြုသဖြင့် (V. B. ၃.
ခ ကြည့်ပါ)၊ ယောဟန်သည် ထိုနေ့တွင် အစာရှောင်ခြင်းကို ရပ်တန့်ခဲ့ခင်း ဖြစ်သည်။
ဤအပြင်လက်ရေးစာနှစ်ခုလုံးကို သိပ်မယုံကြည်ထိုက်ပေ။ သို့သော် ယောဟန်အကျင်များနှင့်
ဗျာဒိတ်ကျမ်း နှစ်ခုစလုံးမှာ ရောမပြည်နယ် အာရှမှ ဖြစ်သဖြင့်၊ “သခင်ဘုရားနေ့” ဟူသော
အသုံးအနှုန်းသည် ထိုစာများနှင့် ဗျာဒိတ် ၁:၁၀ တွင် သတ္တမနေ့ဥပုသ်နေ့ကို
ဆိုလိုကြောင်း သက်သေပြသည်။
c. Second-century apocryphal sources. Two apocryphal sources refer to “Lord’s day,”
perhaps two or three decades earlier than Clement of Alexandria (though the
dating is uncertain): The Gospel of Peter speaks of Christ’s resurrection as
occurring on the “Lord’s day” but does not mention the keeping of either an
annual or a weekly celebration of that day. The Acts of John relates that the
apostle John broke his fast “on the seventh day, it being the Lord’s day.” In
the latter source we find John traveling as a prisoner, and possibly the
seventh day of the journey is intended. However, inasmuch as the church in the
East did not fast on the Sabbath (see V. B. 3. b), John would be breaking his
fast on that day. Neither of these two apocryphal sources deserves great
credence. But the fact that the Acts of John and the book of Revelation both
come from the Roman province of Asia suggests a common usage and meaning of the
term “Lord’s day” for the seventh-day Sabbath in these Acts and Revelation
1:10.
ဃ. တတိယနှစ်ရာနှစ်ရှိ
အသင်းတော်ဖခမည်းတော်များ။ တတိယနှစ်ရာနှစ်အတွင်း အပတ်စဉ် တနင်္ဂနွေနေ့
စောင့်ထိန်းခြင်းသည် ကျယ်ကျယ်ပြန့်ပြန့် ဖြစ်လာခဲ့သည်။ သို့သော်
ဥပုသ်နေ့နှင့်ပတ်သက်၍ အခြေခံအငြင်းပွားမှု မရှိသေးပေ။ ရောမမြို့၊ အလက်ဇန္ဒြီးယား၊
နှင့် ရောမသြဇာခံ ကတ်သေ့ဒေသပတ်လည်အပြင် နေရာအနည်းငယ်မှအပ။ နယ်ပယ်အနှံ့
အငြင်းပွားမှု မရှိခြင်းသည် ခရစ်ယာန်ဘုံအသင်းတော်တွင် အခြေအနေ အတိုင်းအတာအတိုင်း
ဆက်လက်ထိန်းသိမ်းနေကြောင်း သက်သေပြသည်။
d. Third-century Church Fathers. During the third century A.D. Christian
observance of Sunday on a weekly basis became rather widespread. However, there
was as yet no basic controversy over the Sabbath, except in a few places, such
as Rome, Alexandria, and the “area around Carthage, which was influenced “by
Rome. Just as in NT times, such silence as to controversy would be an
indication that generally throughout Christendom the status quo was being
maintained.
ရောမမြို့နှင့်
မြောက်အာဖရိကတွင် အမြင်ကွဲပြားမှု ရှိခဲ့သည်။ အစောပိုင်း ဂျက်စတင်မာတာ၏
ပြင်းထန်ဝေဖန်မှုနှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်အနေဖြင့်၊ တတိယနှစ်ရာနှစ်အစောပိုင်း ရောမမြို့မှ
ဟစ်ပိုလိုတပ်စ်သည် ဥပုသ်နေ့နှင့် တနင်္ဂနွေနေ့ နှစ်နေ့လုံးတွင် အစာရှောင်ခြင်းကို
ပြင်းထန်စွာ ကန့်ကွက်ခဲ့သည်။ ရောမမြို့တွင် ဥပုသ်နေ့တိုင်း အစာရှောင်သော ဓလေ့
ပေါ်လာခဲ့ပြီး၊ ဥပုသ်နေ့ကို ဝမ်းနည်းခြင်း၏နေ့ ဖြစ်စေခဲ့သည်။ တနင်္ဂနွေနေ့တွင်မူ
အစာရှောင်ခြင်း လုံးဝမရှိခဲ့ပေ။ ဟစ်ပိုလိုတပ်စ်က ဥပုသ်နေ့ကို တနင်္ဂနွေနေ့နှင့်
အတူတူပင် ဂုဏ်ပြုသင့်သည်ဟု ငြင်းခုံခဲ့သည်။
In Rome and North Africa there were differences of view. In contrast to
the earlier polemic of Justin Martyr, Hippolytus of Rome in the early third
century strongly objected to fasting on both Sabbath and Sunday. In Rome the
practice of fasting every Sabbath had arisen, making the Sabbath a day of gloom
rather than of joy. Never was there a fast on Sunday, however, and Hippolytus
argued for a similar honor for the Sabbath.
မြောက်အာဖရိကတွင်
ဟစ်ပိုလိုတပ်စ်နှင့် ခေတ်ပြိုင်ဖြစ်သော တာတူလီယန်သည် အစပိုင်းတွင်
ဥပုသ်နေ့စောင့်သူများကို အဆိုးမြင်ပုံရသည်။ အကြောင်းမှာ ဥပုသ်နေ့တွင် ဒူးထောက်မှု
မပြုသော သူတို့၏ကျင့်ကြံမှုက ပဋိပက္ခ ဖြစ်စေသည်ဟု ယူဆ်သောကြောင့် ဖြစ်သည်
(ဆုတောင်းခြင်းအကြောင်း ၂၃)။ (ရောမအနောက်ပိုင်းတွင် ဒူးထောက်ခြင်းကို အဆိုးမြင်သော
အမူအရာဟု ယူဆပြီး၊ ဝမ်းမြောက်ရာနေ့ဖြစ်သော တနင်္ဂနွေနေ့တွင် ခရစ်ယာန်များ
ဒူးမထောက်ကြပေ)။ သို့သော် နောက်ပိုင်းတွင် သူသည် ဥပုသ်နေ့ကို အားပေးကာကွယ်ခဲ့ပြီး၊
ဥပုသ်နေ့ အစာရှောင်ခြင်းကို ပြင်းထန်စွာ ဆန့်ကျင်ခဲ့သည် (မာကီယံကို ဆန့်ကျင်ခြင်း
၄.၁၂၊ ၃၀၊ နှင့် အစာရှောင်ခြင်းအကြောင်း ၁၄)။ ရောမမြို့နှင့် မြောက်အာဖရိကတွင်
ဥပုသ်နေ့ လုံးဝပျောက်ကွယ်သွားခြင်း မရှိသေးကြောင်း ကောက်ချက်ချနိုင်သည်။
ကျန်ခရစ်ယာန်ဘုံအသင်းတော်တွင် အငြင်းပွားမှု မရှိခြင်းက တနင်္ဂနွေနေ့ စောင့်ထိန်းမှု
ရှိသော်လည်း ဥပုသ်နေ့နှင့် မဆန့်ကျင်ဟု ယူဆကြကြောင်း ဖော်ပြသည်။
In North Africa, Tertullian, a contemporary of Hippolytus, at first seemed
negative toward Sabbathkeepers, since he felt that their practice of not
kneeling on the Sabbath was causing dissension (On Prayer 23). (In the Roman West, kneeling was considered a
negative mode, not proper for a day of joy, and therefore Christian worshipers
did not kneel on Sunday.) Later, however, he defended the Sabbath, vigorously
opposing the Sabbath fast (Against
Marcion 4. 12, 30, and On Fasting 14).
We may conclude that in Rome and North Africa, the Sabbath had not entirely
disappeared. Throughout the rest of Christendom the lack of polemic indicates
that whatever Sunday observance did exist was not considered as interfering
with the Sabbath.
၃.
စတုတ္ထနှစ်ရာနှစ်မှ ဆဋ္ဌမ နှစ်ရာနှစ်အတွင်း ဥပုသ်နေ့နှင့် တနင်္ဂနွေနေ့
က. စတုတ္ထနှစ်ရာနှစ်။
စတုတ္ထနှစ်ရာနှစ်အစောပိုင်းတွင် ကွန်စတန်တိုင်း၏ နာမည်ကျော် ခရစ်နှစ် ၃၂၁ မတိုင် ၇
ရက်နေ့ တနင်္ဂနွေနေ့ အမိန့်ကြေညာချက်သည် ဥပုသ်နေ့နှင့် တနင်္ဂနွေနေ့
နှစ်ခုလုံးအပေါ် သက်ရောက်မှု အလွန်ကြီးမားခဲ့သည်။ ထိုအမိန့်ကြေညာချက်မှာ
ဤသို့ဖြစ်သည်။ “နေတော်၏ ဂုဏ်သရေရှိသောနေ့တွင် အုပ်ချုပ်ရေးမင်းများနှင့်
မြို့များတွင် နေထိုင်သော လူများ အနားယူကြစေ။ အလုပ်ရုံများ အားလုံး ပိတ်ပစ်ကြစေ။
သို့သော် ကျေးလက်ဒေသတွင် စိုက်ပျိုးရေးလုပ်ငန်းလုပ်ကိုင်သူများသည် လွတ်လပ်စွာ
ဆက်လက်လုပ်ကိုင်ခွင့်ရှိသည်။ အကြောင်းမှာ မကြာခဏ အခြားနေ့သည် စပါးစိုက်ပျိုးရန်
သို့မဟုတ် စပျစ်နွယ်ပင်စိုက်ပျိုးရန် သင့်လျော်ခြင်း မရှိတတ်ပေ။ သင့်လျော်သော
အချိန်ကို လျစ်လျူရှုမိပါက ကောင်းကင်ဘုံ၏ ကောင်းချီးကို ဆုံးရှုံးနိုင်သည်” (၉BC
၉၉၉)။
3. Sabbath and Sunday in the Fourth Through Sixth
Centuries
a. Fourth century. In the early fourth century Constantine’s famous
Sunday edict of March 7, 321, had a most striking bearing on both Sabbath and
Sunday. It reads as follows: “On the venerable Day of the Sun let the
magistrates and people residing in cities rest, and let all workshops be
closed. In the country, however, persons engaged in agriculture may freely and
lawfully continue their pursuits; because it often happens that another day is
not so suitable for grain-sowing or for vine-planting; lest by neglecting the
proper moment for such operations the bounty of heaven should be lost” (9BC
999).
ဤအမိန့်ကြေညာချက်သည်
ခရစ်ယာန်ဆန်မှု လုံးဝမရှိပေ။ အကြောင်းမှာ တနင်္ဂနွေနေ့ကို “နေတော်၏
ဂုဏ်သရေရှိသောနေ့” ဟု ခေါ်ဆိုထားသောကြောင့် ဖြစ်သည်။ ထို့ပြင် ကွန်စတန်တိုင်း၏
စည်းမျဉ်းများသည် ဓမ္မဟောင်း ဥပုသ်နေ့နှင့် မတူဘဲ၊ စိုက်ပျိုးရေးလုပ်ငန်းကို
ကင်းလွတ်ခွင့်ပြုထားသည်။ ထိုအလုပ်မှာ ကျမ်းစာငယ်ငယ်တွင် တားမြစ်ထားသော
အလုပ်ဖြစ်သည်။ ထိုနှစ်အတွင်း ဇူလိုင် ၃ ရက်နေ့ ထုတ်ပြန်သော
နောက်ထပ်အမိန့်ကြေညာချက်တွင် တနင်္ဂနွေနေ့နှင့်ပတ်သက်သော စစ်ဘက်စည်းမျဉ်းများ
ပါဝင်သည်။ ခုနစ်ဆယ်နှစ်ခန့်အကြာ ခရစ်နှစ် ၃၈၆ တွင် ဧကရာဇ် သီအိုဒိုးရှပ်စ်နှင့် ဂရေးရှန်
ဗလန်တီနီယန်တို့က တနင်္ဂနွေနေ့တွင် တရားစွဲဆိုခြင်းနှင့် အများပိုင် သို့မဟုတ်
ပုဂ္ဂလိက အကြွေးဆပ်ခြင်းကို တားမြစ်ခဲ့သည်။ နောက်ပိုင်း အုပ်ချုပ်သူများက
ကန့်သတ်ချက်များကို ပိုမိုတိုးချဲ့ခဲ့ပြီး၊ ခရစ်ယာန်တနင်္ဂနွေနေ့ကို တဖြည်းဖြည်း
“ဥပုသ်နေ့ပုံစံ” ဖြစ်လာစေခဲ့သည်။ ဥပုသ်နေ့ စောင့်ထိန်းခြင်းကို ငြင်းပယ်ပြီး
အပတ်စဉ် တနင်္ဂနွေနေ့ စောင့်ထိန်းခြင်းကို အစားထိုးရန် ပထမဆုံး သိရှိရသော
အသင်းတော်စည်းဝေးပွဲ စည်းမျဉ်းမှာ ခရစ်နှစ် ၃၆၄ ခန့်တွင် ကျင်းပခဲ့သည်ဟု ယူဆရသော
လာအိုဒေးကီးယား ဒေသန္တရစည်းဝေးပွဲမှ ဖြစ်သည်။ ထိုစည်းဝေးပွဲ၏ စည်းမျဉ်း ၂၉ တွင်
“ခရစ်ယာန်များသည် ယူဒပုံစံ မလိုက်ရ၊ စနေနေ့တွင် အားလပ်နေခြင်း မပြုရ။ ထိုနေ့တွင်
အလုပ်လုပ်ရမည်။ သို့သော် သခင်ဘုရားနေ့ [တနင်္ဂနွေနေ့] ကို အထူးဂုဏ်ပြုရမည်။
ခရစ်ယာန်များအနေဖြင့် ဖြစ်နိုင်လျှင် ထိုနေ့တွင် အလုပ်မလုပ်ရ။ သို့သော် ယူဒပုံစံ
လိုက်နေသည်ကို တွေ့ရှိပါက ခရစ်တော်မှ နှင်ထုတ်ခံရမည်” ဟု သတ်မှတ်ထားသည် (ဟီဖလေး
၂:၃၁၆)။
This edict obviously lacked in Christian orientation, for it refers to
Sunday as “the venerable Day of the Sun.” Moreover, Constantine’s regulations
were not patterned after the OT Sabbath, for he exempted agricultural work, a
type of work specifically prohibited in the Pentateuch. A further edict dated
July 3 of the same year provided military regulations regarding Sunday.
Some sixty-five years later, in A.D. 386, the emperors Theodosius I and
Gratian Valentinian forbade litigation and the payment of public or private
debt on Sunday. Subsequent rulers extended restrictions even more, so as
increasingly to “sabbatize” the Christian Sunday.
The earliest known ecclesiastical enactment rejecting Sabbath observance
and replacing it with weekly Sunday observance comes from a regional council in
Laodicea thought to have taken place about A.D. 364. In its Canon 29 this
council stipulated, “Christians shall not Judaize and be idle on Saturday, but
shall work on that day; but the Lord’s day [Sunday] they shall especially
honour, and, as being Christians, shall, if possible, do no work on that day.
If, however, they are found Judaizing, they shall be shut out from Christ”
(Hefele 2:316).
သတ္တမနေ့ဥပုသ်နေ့အပေါ်
သစ္စာရှိမှုသည် တိုက်ပွဲမရှိဘဲ လက်နက်ချခဲ့ခြင်း မဟုတ်ပေ။ စတုတ္ထနှစ်ရာနှစ်တွင်
ဥပုသ်နေ့နှင့် တနင်္ဂနွေနေ့နှင့်ပတ်သက်၍ အငြင်းပွားမှု များစွာရှိခဲ့သည်။
လာအိုဒေးကီးယား စည်းဝေးပွဲ၏ စည်းမျဉ်းနှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်အနေဖြင့်၊
စတုတ္ထနှစ်ရာနှစ်တွင် စုစည်းထားသော တမန်တော်များ၏ စည်းမျဉ်းများ ဟုခေါ်သော
စာအုပ်တွင် “ကျွန်များသည် ငါးရက်အလုပ်လုပ်ကြစေ။ သို့သော် ဥပုသ်နေ့ [စနေနေ့] နှင့်
သခင်ဘုရားနေ့ [တနင်္ဂနွေနေ့] တွင် ဘုရားကျောင်းသို့ သွားရန် အားလပ်ခွင့်ပေးရမည်”
(၈.၃၃) နှင့် “ဥပုသ်နေ့ [စနေနေ့] ကို စောင့်ထိန်းကြလော့။ သခင်ဘုရားနေ့
[တနင်္ဂနွေနေ့] ပွဲကို စောခဲ့ကြလော့။ အကြောင်းမှာ ပထမသည် ဖန်ဆင်းခြင်း၏
အောက်မေ့ဖွယ် ဖြစ်ပြီး၊ နောက်ဆုံးသည် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း၏ အောက်မေ့ဖွယ် ဖြစ်သည်”
(၇.၂၃) ဟု ဆိုသည်။ ထိုစာအုပ်တွင် အလားတူ ထပ်မံဖော်ပြချက်များ အများအပြား ပါဝင်သည်
(၂.၃၆၊ ၂.၄၇၊ ၇.၃၆)။ ထိုခေတ်နှင့် တပြိုင်နက် အီဂနေးတီယပ်စ်၏ စာများကို
ထည့်သွင်းဖြည့်စွက်သူက “လူတိုင်းသည် ဥပုသ်နေ့ကို ဝိညာဉ်ရေးရာ ပုံစံအတိုင်း
စောင့်ထိန်းကြလော့။ ပညတ်တရားကို တွေးတောရင်း ဝမ်းမြောက်ကြလော့ …။ ဥပုသ်နေ့
စောင့်ထိန်းပြီးနောက်၊ ခရစ်တော်၏ မိတ်ဆွေတိုင်းသည် သခင်ဘုရားနေ့ကို ပွဲတော်အဖြစ်
စောင့်ထိန်းကြလော့။ ရှင်ပြန်ထမြောက်ရာနေ့၊ အားလုံးသော နေ့များ၏ မိဖုရားနှင့်
အဓိကနေ့” ဟု အကြံပေးခဲ့သည် (မာဂနေးရှား ၉)။
Loyalty to the seventh-day Sabbath did not succumb without a struggle. In
fact, in the fourth century we find considerable polemic regarding Sabbath and
Sunday. In contrast with the enactment of the Council of Laodicea, a
fourth-century compilation known as the Apostolic
Constitutions states, “Let the slaves work five days; but on the
Sabbath-day [Saturday] and the Lord’s day [Sunday] let them have leisure to go
to church for instruction in piety” (8. 33) and, “But keep the Sabbath
[Saturday], and the Lord’s day festival [Sunday]; because the former is the
memorial of the creation, and the latter of the resurrection” (7. 23). The same
source contains several other similar statements (2. 36; 2. 47; 7. 36). At
about the same time, the interpolator of Ignatius advised: “Let every one of
you keep the Sabbath after a spiritual manner, rejoicing in meditation on the
law … . And after the observance of the Sabbath, let every friend of Christ
keep the Lord’s Day as a festival, the resurrection day, the queen and chief of
all the days” (Magnesians 9).
ခ. ပဉ္စမရာစု။
ပဉ္စမရာစုတွင် ဂျွန်ကာဆီယန် (၃၆၀–၄၃၅) သည် စနေနေ့နှင့် တနင်္ဂနွေနေ့
နှစ်ရက်စလုံးတွင် ဘုရားကျောင်းတက်ခြင်းကို ရည်ညွှန်းဖော်ပြခဲ့ပြီး၊ တစ်ပတ်လျှင်
ငါးရက်အထိ အစာရှောင်သော်လည်း စနေနေ့ သို့မဟုတ် တနင်္ဂနွေနေ့တွင်
ဘုရားကျောင်းသို့သွားပြီး ဧည့်သည်များကို အိမ်ပြန်ခေါ်ကာ စားသောက်ဧည့်ခံတတ်သော
ရဟန်းတစ်ပါးကို မြင်ဖူးကြောင်း ဖော်ပြခဲ့သည် (Institutes ၅.၂၆)။ ကာဆီယန်၏
အခြားထွက်ဆိုချက်များတွင်လည်း စဗ္ဗတ်နေ့နှင့် တနင်္ဂနွေနေ့ နှစ်ရက်စလုံးတွင်
ဘုရားကျောင်းဝတ်ပြုခြင်းကို ရည်ညွှန်းဖော်ပြထားသည် (Institutes ၃.၂; Conferences
၃.၁)။
နေ့ရက်နှစ်ရက်စလုံးကို ကောင်းမွန်စွာ ဖော်ပြခဲ့သော အခြားခရစ်ယာန်ဖခင်တစ်ဦးမှာ
အမက်ဆီယာမြို့မှ အက်စတေးရီယပ်ဖြစ်သည်။ ဘီစီ ၄၀၀ ခန့်တွင် သူက
“ဤနေ့ရက်နှစ်ရက်—စဗ္ဗတ်နှင့် သခင်ဘုရားနေ့—တွဲလျက် လာခြင်းသည် ခရစ်ယာန်များအတွက်
လှပသည်” ဟု ကြေညာခဲ့သည်။ အပတ်စဉ် လူများကို ယဇ်ပုရောဟိတ်များနှင့်အတူ စုဝေးစေသည် (Homily
၅, မဿဲ ၁၉:၃ ပေါ်တွင်)။
b. Fifth century. In the fifth century John Cassian (360–435) made
reference to church attendance on both Saturday and Sunday, stating that he had
even seen a monk who sometimes fasted five days a week but went to church on
Saturday or on Sunday and brought home guests for a meal on those two days (Institutes 5. 26). Other statements of
Cassian also refer to church services on both Sabbath and Sunday (Institutes 3. 2; Conferences 3. 1). Another Church Father who made favorable mention
of both days is Asterius of Amasea. About the year 400 he declared that it was
beautiful for Christians that the “team of these two days comes together”—“the
Sabbath and the Lord’s Day”—each week assembling the people with priests as
their instructors (Homily 5, on Matt.
19:3).
အောဂတ်စတင်
(၃၅၄–၄၃၀)၊ မြောက်အာဖရိက ဟစ်ပိုမြို့မှ ဘုန်းတော်ကြီး၊ သည် စဗ္ဗတ်နေ့
အစာရှောင်ခြင်းနှင့်ပတ်သက်သော အငြင်းပွားမှုကို သူ၏စာများတွင်
ကိုင်တွယ်ဖြေရှင်းခဲ့သည် (Epistles ၃၆
[ကာဆူလနပ်သို့]၊ ၅၄ [ဂျနူအာရပ်သို့]၊ ဘီ။စီ။ ၈၂ [ဂျီြုမ်းသို့])။ ကာဆူလနပ်နှင့်
ဂျနူအာရပ်ထံစာများတွင် မီလနဒေသရှိ ကြီးမားသော ခရစ်ယာန်ဘုရားကျောင်းသည် စဗ္ဗတ်နေ့
အစာရှောင်ခြင်းကို မကျင့်သုံးကြောင်း သူဖော်ပြခဲ့သည် (၃၆.၃၂၊ ၅၄.၃)။
Augustine (354–430), bishop of Hippo in North Africa, dealt in several of
his letters with the controversy over Sabbath fasting (Epistles 36 [to Casulanus], 54 [to Januarius], A.D. 82 [to
Jerome]). In the letters to Casulanus and Januarius, he noted that the large
Christian church in Milan did not observe the Sabbath fast (36. 32 A.D. 54. 3,
respectively).
အောဂတ်စတင်က
စဗ္ဗတ်နေ့ အစာရှောင်ခြင်းသည် ရောမမြို့နှင့် အနောက်တိုင်း အခြားနေရာအချို့တွင်သာ
ကန့်သတ်ထားကြောင်း ရှင်းလင်းစွာ ဖော်ပြခဲ့သည် (၃၆.၂၇)။ အရှေ့တိုင်းရှိ
ဘုရားကျောင်းများနှင့် “ကမ္ဘာ့ခရစ်ယာန်အများစု” သည် စဗ္ဗတ်နေ့ အစာရှောင်ခြင်းကို
မကျင့်သုံးကြ (၈၂.၁၄)။ ကာဆီယန်၏ သက်သေခံချက်လည်း အလားတူပင်ဖြစ်သည်။ သူက
“အနောက်တိုင်းနိုင်ငံအချို့နှင့် အထူးသဖြင့် ရောမမြို့တွင်” အချို့လူများ
စဗ္ဗတ်နေ့တွင် အစာရှောင်ကြကြောင်း ဆိုသည် (Institutes ၃.၁၀)။
Augustine made clear, as well, that Sabbath fasting was limited to Rome
and some other places in the West (36. 27); churches in the East and “by far
the greater part of Christendom” did not observe the Sabbath fast (82. 14).
Cassian’s testimony is similar, for he states that “some people in some
countries of the West, and especially in the city [Rome]” were fasting on the
Sabbath (Institutes 3. 10).
အထူးစိတ်ဝင်စားဖွယ်မှာ
ပဉ္စမရာစု ဘုရားကျောင်းသမိုင်းပညာရှင်နှစ်ဦး၏ မှတ်တမ်းများဖြစ်သည်။ ဆိုကရေးတီးစ်
စကိုလက်စတီကပ် (ဘီ။စီ။ ၄၄၀ ခန့်) က “ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်းရှိ ဘုရားကျောင်းအားလုံးနီးပါး
သည် အပတ်စဉ် စဗ္ဗတ်နေ့ [စနေနေ့] တွင် သန့်ရှင်းသော နက်နဲသောအရာ [သခင်ဘုရားမွေးနေ့ညစာ]
ကို ကျင်းပသည်။ သို့သော် အလက်ဇန္ဒြီးယားနှင့် ရောမမြို့ရှိ ခရစ်ယာန်များသည်
ရှေးရိုးဓလေ့ကြောင့် ထိုသို့မလုပ်တော့ပေ” ဟု ရေးသားခဲ့သည် (Ecclesiastical
History ၅.၂၂)။
ဆိုကရေးတီးစ်နှင့် ခေတ်ပြိုင်ဖြစ်သော ဆိုဇိုမင်က
“ကွန်စတန်တီနိုပယ်မြို့လူများနှင့် နေရာအနှံ့လိုလိုသည် စဗ္ဗတ်နေ့၌လည်းကောင်း၊
ပထမနေ့ [တနင်္ဂနွေနေ့] တွင်လည်းကောင်း စုဝေးကြသည်။ သို့သော် ရောမမြို့နှင့်
အလက်ဇန္ဒြီးယားတွင်မူ ထိုဓလေ့ကို တစ်ခါမျှ မတွေ့ရ” ဟု ရေးသားခဲ့သည် (Ecclesiastical
History ၇.၁၉)။
ဒုတိယရာစုမှပင် စဗ္ဗတ်နေ့အပေါ် အဆိုးမြင်ပုံပေါ်ခဲ့သော မြို့နှစ်ခုမှာ ရောမနှင့်
အလက်ဇန္ဒြီးယားသာဖြစ်ကြောင်း ဤနေရာတွင် ပြန်သတိရဖွယ်ရှိသည် (V. B. ၂. ခ ကိုကြည့်)။
Especially interesting are the records of two church historians of the
fifth century. Socrates Scholasticus (fl. c. 440) wrote, “Although almost all
churches throughout the world celebrate the sacred mysteries [the Lord’s
Supper] on the sabbath [Saturday] of every week, yet the Christians of
Alexandria and at Rome, on account of some ancient tradition, have ceased to do
this” (Ecclesiastical History 5. 22).
Sozomen, a contemporary of Socrates, wrote, “The people of Constantinople, and
almost everywhere, assemble together on the Sabbath, as well as on the first
day of the week, which custom is never observed at Rome or at Alexandria” (Ecclesiastical History 7. 19). It is
pertinent to recall here that Rome and Alexandria were the only two cities
displaying a negative attitude toward the Sabbath as early as the second
century (see V. B. 2. b).
ဂ။ ဆဋ္ဌမရာစု။
ဆဋ္ဌမရာစုအတွင်း စဗ္ဗတ်နေ့၏ ပျက်စီးယိုယွင်းမှုနှင့် တနင်္ဂနွေနေ့ ကျင်းပခြင်းကို
မြှင့်တင်ရန် အဓိကခြေလှမ်းများ လှမ်းခဲ့သည်။ စဗ္ဗတ်နေ့၏ အရေးပါမှုကို
လျော့နည်းစေသော ဓမ္မပညာဆိုင်ရာ အကြောင်းပြချက်အချို့ ရှိခဲ့သော်လည်း၊
ဘုရားကျောင်းကောင်စီများ၏ အမိန့်ကြေညာချက်များနှင့် အုပ်ချုပ်သူများ၏
စည်းမျဉ်းများသည် များစွာပို၍ အရေးကြီးခဲ့သည်။ ဘီ။စီ။ ၅၃၈ တွင် အိုလီယန်မြို့
တတိယကောင်စီသည် တနင်္ဂနွေနေ့တွင် “လူများ ဘုရားကျောင်းသို့လာနိုင်၍
ဝတ်ပြုနိုင်ရန်” လ, လယ်ယာလုပ်ငန်းများကို
တားမြစ်ခဲ့သည် (Hefele ၄:၂၀၉)။
ကွန်စတန်တိုင်း၏ တနင်္ဂနွေဥပဒေသည် လယ်ယာလုပ်ငန်းကို ချွင်းချက်ပေးခဲ့ရာမှ၊ ယခု
လယ်ယာလုပ်ငန်းများကို အထူးသဖြင့် ထည့်သွင်းတားမြစ်ခဲ့သည်။ ဤသည်မှာ
ကျမ်းစာဟောင်းစဗ္ဗတ်သတ်မှတ်ချက်များကို တနင်္ဂနွေနေ့သို့ အသုံးချရန်
ဧရာမခြေလှမ်းတစ်ခုဖြစ်သည်။ ဘီ။စီ။ ၅၈၅ တွင် မကွန်မြို့ ဒုတိယကောင်စီနှင့် ဘီ။စီ။
၅၈၉ တွင် နာဘွန်ကောင်စီတို့က တနင်္ဂနွေနေ့ အလွန်တင်းကျပ်စွာ ကျင်းပရန်
ထပ်မံသတ်မှတ်ခဲ့သည် (အထက်ပါစာအုပ် ၄၀၇၊ ၄၂၂)။ ထို့ပြင် မကွန်ကောင်စီ၏
စည်းမျဉ်းများကို ဘီ။စီ။ ၅၈၅၊ နိုဝင်ဘာ ၁၀ ရက်တွင် ဘုရင် ဂန်ထရန်က
အမိန့်ကြေညာချက်ဖြင့် ထုတ်ပြန်ခဲ့ပြီး တနင်္ဂနွေနေ့ကို ဂရုတစိုက် စောင့်ထိန်းရန်
အတည်ပြုခဲ့သည် (အထက်ပါစာအုပ် ၄၀၉)။ ထို့ကြောင့် အရပ်ဘက်အာဏာပိုင်သည်
ဘုရားကျောင်းကို ထောက်ပံ့ခဲ့ပြီး၊ ဤဖြစ်ရပ်သည် နောက်ရာစုများတွင်
ပိုမိုကြီးမားလာခဲ့သည်။ ဆဋ္ဌမရာစုနှောင်းပိုင်းတွင် ဥရောပတစ်ဝှမ်းလုံးတွင်
တနင်္ဂနွေနေ့သည် စဗ္ဗတ်နေ့ကို လုံးဝနီးပါး အစားထိုးခဲ့ပြီး၊ ယခုအခါ ခရစ်ယာန်များ၏
အပတ်စဉ် အနားယူရန်နှင့် ဝတ်ပြုရန်နေ့ ဖြစ်လာခဲ့သည်။
c. Sixth century. During the sixth century major steps were taken
toward bringing about the demise of the Sabbath and promotion of Sunday
observance. Certain theological rationales downplayed the importance of the
Sabbath, but much more significant were the decrees of church synods and the
ordinances of rulers. In A.D. 538, the Third Synod of Orleans forbade “field
labours” so that “people may be able to come to church and worship” on Sunday
(Hefele 4:209). Whereas Constantine’s Sunday law had exempted agricultural
labor from Sunday observance, now “field labours” were specifically included.
This was a giant step toward applying the Pentateuch’s Sabbath specifications
to Sunday. The Second Synod of Macon in 585 and Council of Narbonne in 589
decreed further stipulations for very strict Sunday observance (ibid. 407, 422). Moreover, the
ordinances of Macon “were published by King Guntram in a decree of November 10,
585, in which he enforced careful observance of Sunday” (ibid. 409). Thus a civil authority rendered support to the church,
a phenomenon that grew in magnitude and scope during the next several
centuries. By the end of the sixth century Sunday had supplanted the Sabbath
well-nigh universally in Europe. It now served “as the Christian weekly day of
rest as well as of worship.
ဃ။
အီသီယိုးပီးယားတွင် စဗ္ဗတ်နှင့် တနင်္ဂနွေနေ့။ နိုင်ငံ၏ အချို့နေရာများ သို့မဟုတ်
အချို့လူမျိုးနွယ်များတွင် စဗ္ဗတ်နှင့် တနင်္ဂနွေနေ့ ဆက်ဆံရေးသည် အခြားနည်းဖြင့်
ဖွံ့ဖြိုးလာခဲ့သည်။ ဟစ်ပိုလိုက်တပ်စ်၏ တမန်တော်ဓလေ့ (တတိယရာစုအစောပိုင်း) ကို
အခြေခံထားသည်ဟု ယူဆရသော အီဂျစ်ဘုရားကျောင်းစနစ်တွင်၊ အီသီယိုးပစ်ဗားရှင်းတွင်
စဗ္ဗတ်နေ့နှင့် ပထမနေ့ နှစ်ရက်စလုံးတွင် “ဘုန်းတော်ကြီးသည် ဖြစ်နိုင်လျှင်
ကိုယ်တိုင်လက်ဖြင့် လူများအားလုံးကို ပေးအပ်ရမည်၊ ဧဝံဂေလိတဆရာများက
မုန့်ကိုခွဲရမည်” ဟု သတ်မှတ်ထားသည်။ ထိုစာတမ်းအရ ဤနေ့ရက်နှစ်ရက်ကို “အခြားနေ့များ”
နှင့် ကွဲပြားသည်ဟု ယူဆပြီး၊ ဤနေ့ရက်နှစ်ရက်ကို “စဗ္ဗတ်များ” ဟု
တောင်ရည်ညွှန်းထားသည် (Statutes of the Apostles ၆၆)။
d. Sabbath and Sunday in Ethiopia. At least in some parts of the country or among
certain groups of people in Ethiopia there developed a somewhat different
relationship between Sabbath and Sunday. In the so-called Egyptian Church Order, apparently based on Hippolytus’ Apostolic Tradition of the early third
century, there is in the Ethiopic version a prescription stipulating that on
both the Sabbath and first day of the week “the bishop, if it be possible,
shall with his own hand deliver to all the people, while the deacons break
bread.” The same document indicates that both of these days were considered
different from the “other days,” and there is, in fact, even a reference to
these two days as “sabbaths” (Statutes of
the Apostles 66).
ဂ။ အလယ်ခေတ်နှင့်
ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးခေတ်တွင် စဗ္ဗတ်နေ့
ဆဋ္ဌမရာစုမှစ၍
ဥရောပတွင် တင်းကျပ်သော တနင်္ဂနွေနေ့ စောင့်ထိန်းမှု ဖွံ့ဖြိုးလာခဲ့သည်။
အလယ်ခေတ်အစောပိုင်းတွင် ပထမနေ့ကို ဓမ္မသစ်ကျမ်း ဆယ်ပညတ်တော်၏ စဗ္ဗတ်ပညတ်၏
ဝိသေသနများနှင့် တူညီသည်ဟု ပိုမိုမြင်လာခဲ့သည်။ သို့သော် ဤကာလတွင် “စဗ္ဗတ်” ဟူသော
စကားလုံးကို တနင်္ဂနွေနေ့အတွက် အသုံးများစွာ သုံးစွဲသည်ဟု သက်သေမတွေ့ရ။ ဥရောပတွင်
ပထမနေ့ကို “သခင်ဘုရားနေ့” ဟု ခေါ်ဝေးခြင်းသာ အသုံးများခဲ့သည်။ သို့သော်
အီသီယိုးပီးယားတွင်မူ စနေနှင့် တနင်္ဂနွေကို “စဗ္ဗတ်များ” ဟု ယူဆသည့် ဓလေ့သည်
ခေတ်သစ်အထိ ဆက်လက်တည်ရှိခဲ့သည်။
C. The Sabbath in the Middle Ages and Reformation Era
From the sixth century onward rigid Sunday observance developed in Europe.
During the early Middle Ages the first day of the week increasingly came to be
looked upon as having the characteristics of the Sabbath commandment of the
Decalogue. There is no evidence in this period, however, of any widespread use
of the word “sabbath” as a designation for Sunday. In Europe the expression
“Lord’s day” was the common one used for the first day of the week. But in
Ethiopia, the tradition of considering both Saturday and Sunday as “sabbaths”
continued on into modern times.
၁။ အလယ်ခေတ်
အလယ်ခေတ်တွင်
တနင်္ဂနွေနေ့သည် စဗ္ဗတ်ပညတ်ကို ဖြည့်ဆည်းပေးသည်ဟူသော
ကက်သလစ်ဓမ္မပညာဖွံ့ဖြိုးလာခဲ့သည်။ ပညတ်၏ သတ်မှတ်ချက်များ ဆက်လက်တည်တံ့နေပြီး၊
နေ့ရက်ကိုမူ ကက်သလစ်ဘုရားကျောင်းက စနေမှ တနင်္ဂနွေသို့ ပြောင်းလဲခဲ့သည်ဟု
ယူဆခဲ့သည်။ သတ်မှတ်ချက်များကို ကိုယ်ကျင့်တရားဆိုင်ရာနှင့် အမြဲတည်ရှိရမည်ဟု
ယူဆပြီး၊ နေ့ရက်ရွေးချယ်မှုကိုမူ ဓလေ့ဆိုင်ရာ၊ ယာယီဖြစ်ပြီး ဘုရားကျောင်းက
ပြောင်းလဲနိုင်သည်ဟု ယူဆခဲ့သည်။
1. The Middle Ages
During the Middle Ages a Catholic theology developed concerning Sunday as
fulfilling the Sabbath commandment. The concept was that the stipulations of
the commandment remained intact, but the specific day had been changed from
Saturday to Sunday by the Catholic Church. The specifications were considered
to be moral and continuously binding, whereas the choice of the day itself was
looked upon as ceremonial and therefore temporary, transitory, and subject to
change by the church.
ဘီ။စီ။ ၈၂၉ ပါရီမြို့
ကောင်စီ၏ Canon ၅၀
ကဲ့သို့ တတိယရာစုအရင်းအမြစ်များတွင် တနင်္ဂနွေနေ့သည် စဗ္ဗတ်ကို အစားထိုးသည်ဟု
ရှင်းလင်းသော သက်သေများ ရှိသည်။ သို့သော် ဂန္ဓိဓမ္မပညာဆိုင်ရာ ဂန္ဓိပုံစံမှာ
သောမတ်စ် အကွီးနပ်စ် (ကွယ်လွန် ၁၂၇၄) ထံတွင် ရောက်ရှိခဲ့သည်။ သူသည်
တနင်္ဂနွေစဗ္ဗတ်ကို ကျမ်းစာဟောင်းစဗ္ဗတ်လောက် တင်းကျပ်စွာ မစောင့်ထိန်းရန်
လိုအပ်ဟု မယူဆခဲ့ပေ။ သူက “စဗ္ဗတ်စောင့်ထိန်းရန် ပညတ်သည် စာသားအရ တစ်စိတ်တစ်ပိုင်း
ကိုယ်ကျင့်တရားဆိုင်ရာ၊ တစ်စိတ်တစ်ပိုင်း ဓလေ့ဆိုင်ရာ ဖြစ်သည်” ဟု
ဆိုသည်—လူသားများသည် ဘုရားသခင်၏အရာများကို အာရုံစိုက်ရန်
အချိန်ခွဲထားရမည်ဆိုသည်မှာ ကိုယ်ကျင့်တရားဆိုင်ရာ၊ သတ်မှတ်ထားသော အချိန်ကိုမူ
ဓလေ့ဆိုင်ရာ ဖြစ်သည် (Summa Theologica 2a2ae. ၁၂၂.၄)။
Several ninth-century sources reveal clear evidence of an awareness of
Sunday’s being a replacement for the Sabbath, such as Canon 50 of the Synod of
Paris of A.D. 829. But the classical theological formulation came with Thomas
Aquinas (d. 1274), who nevertheless did not think that the Sunday sabbath
needed to be as strictly observed as the OT Sabbath. He stated that in its
literal sense the “commandment to keep the Sabbath [in the Decalogue] is partly
moral, and partly ceremonial”—moral in that human beings should set aside some
time for concentrating on the things of God, and ceremonial as to the
particular time set apart (Summa
Theologica 2a2ae. 122. 4).
အလယ်ခေတ်အများစုတွင်
ဘုရားကျောင်းအာဏာပိုင်များနှင့် လောကီအုပ်ချုပ်သူများက တနင်္ဂနွေနေ့
စောင့်ထိန်းမှုကို အတင်းအကျပ် ကြိုးပမ်းခဲ့ကြသည်။ သို့သော် ဥရောပရှိ
ခရစ်ယာန်အချို့သည် စနေစဗ္ဗတ်ကို စွန့်လွှတ်ရန် ငြင်းဆန်ခဲ့ကြသည်။
နှောင်းအလယ်ခေတ်မှ စဗ္ဗတ်စောင့်ထိန်းသူများ၏ အရိပ်အမြွက်များ ရှိသည်—ဘီ။စီ။ ၁၄၀၂
တွင် အင်္ဂလန်တွင် စဗ္ဗတ်စောင့်ထိန်းမှု၊ ဘီ။စီ။ ၁၄၂၀ တွင် ပြင်သစ်နိုင်ငံ
ဒူဝဲမြို့တွင် စဗ္ဗတ်စောင့်ထိန်းမှုအပါအဝင် သူတို့၏ ဓမ္မယူဆနှင့်
အလေ့အကျင့်များကြောင့် ဖမ်းဆီးခံရသော လူ ၁၆ မှ ၁၈ ဦး၊ ဘီ။စီ။ ၁၄၃၅ နှင့် ၁၄၃၆ တွင်
နော်ဝေးနိုင်ငံတွင် စဗ္ဗတ်စောင့်ထိန်းသူများ။ ဤကိစ္စများတွင် သတင်းများသည်
စဗ္ဗတ်စောင့်ထိန်းသူများကို ဆန့်ကျင်သူများထံမှ လာခဲ့သည်။ သို့သော်
ဆယ့်ခြောက်ရာစုအစောပိုင်း နော်ဝေးမှ စာတမ်းများတွင် စနေစဗ္ဗတ်စောင့်ထိန်းမှုကို
ဘုရားကျောင်းက တားမြစ်ထားသည်တစ်ဖက်၊ အချို့ဘုန်းတော်ကြီးများက အနည်းငယ်
အားပေးထားသည်တစ်ဖက် ဖော်ပြထားသည်။
During most of the medieval period there is evidence of strong efforts by
both ecclesiastical authorities and secular rulers to enforce Sunday
observance. Nevertheless, some Christians in Europe refused to discard the
Saturday Sabbath. Glimpses of such Sabbathkeepers come from the late Middle
Ages: a case of Sabbathkeeping in England in 1402; a group of some 16 to 18
persons arrested in Douai, France, in 1420 because of their theological views
and practices that included Sabbathkeeping; and Sabbathkeepers in Norway in
1435 A.D. 1436. The information in each of these instances comes from the
opponents of the Sabbathkeepers. However, in the early sixteenth-century
documentary evidence from Norway cites ecclesiastical prohibition of Saturday
Sabbathkeeping on the one hand, and of some small degree of clerical
encouragement for such Sabbathkeeping on the other.
၂။
ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးခေတ်
က။ အဓိက
ပြုပြင်ပြောင်းလဲသူများ။ ပထမဆုံး ပရိုတက်စတင့် ပြုပြင်ပြောင်းလဲသူ မာတင်လူသာ
(၁၄၈၃–၁၅၄၆) သည် ခရစ်ယာန်လွတ်လပ်ခွင့်ကို အလေးပေးပြီး ရောမကက်သလစ်ဘုရားကျောင်း၏
များပြားသော ဓလေ့များနှင့် “ဓလေ့တင်းကျပ်မှု” ကို ဆန့်ကျင်ခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့်
စဗ္ဗတ်ရော တနင်္ဂနွေပါ ဘုရားသခင်၏ လိုအပ်ချက်မဟုတ်ဟု ယူဆ်ခဲ့ပြီး၊
ကက်သလစ်ဘုရားကျောင်း၏ တနင်္ဂနွေကို စဗ္ဗတ်အဖြစ် သတ်မှတ်ခြင်းကို မမှန်ဟု
ဆိုခဲ့သည်။ သို့သော် ဝတ်ပြုပွဲများအတွက် တစ်ပတ်တွင် တစ်ရက် လိုအပ်သဖြင့်
လူသိများပြီးသား ဓလေ့အရ တနင်္ဂနွေကို ရွေးချယ်ခဲ့သည်။ ဂျွန်ကယ်ဗင် (၁၅၀၉–၁၅၆၄) သည်
တနင်္ဂနွေစောင့်ထိန်းမှုကို အဆင်ပြေရေးအတွက်သာ လိုအပ်သည်ဟု ယူဆပြီး ဘုရားသခင်၏
ပညတ်အဖြစ် မလိုအပ်ဟု လူသာနှင့် အလားတူ အမြင်ရှိခဲ့သည်။ သို့သော် ကယ်ဗင်သည်
လူသာထားရှိသော စဗ္ဗတ်ပညတ်၏ ကိုယ်ကျင့်တရားနှင့် ဓလေ့ဆိုင်ရာ ခွဲခြားမှုကို
ငြင်းပယ်ခဲ့သည်။ ကယ်ဗင်က စဗ္ဗတ်ကို ပယ်ဖျက်ခဲ့ပြီး
အစောပြောင်းခရစ်ယာန်ဘုရားကျောင်းက တနင်္ဂနွေကို အစားထိုးခဲ့သည်ဟု ယူဆသည်။ စဗ္ဗတ်၏
ဓမ္မပညာကို လူသာထက် ပိုရှင်းလင်းစွာ ရှင်းပြခဲ့ပြီး အဓိကလုပ်ဆောင်ချက်သုံးရပ်ကို
ညွှန်ပြခဲ့သည်—(၁) ဝိညာဉ်ရေးကြီးထွားမှုအတွက် အရေးကြီးသည်၊ (၂) အများဝတ်ပြုရန် အဓိကအုတ်မြစ်ဖြစ်သည်၊
(၃) ကျွန်များကို အနားပေးရန် လူမှုရေးနှင့် လူသားချင်းစာနာရေး အကျိုးရှိသည်။
ဤအချက်များကို သူ၏ ၁၅၃၆ ထုတ် Institutes of the Christian Religion တွင် ဖော်ပြခဲ့သည်။
2. The Reformation Era
a. Major Reformers. Because Martin Luther (1483–1546), the pioneer
Protestant Reformer, emphasized Christian freedom and opposed the numerous
ceremonies and “ceremonial strictness” of the Roman Catholic Church, he felt
that neither Sabbath nor Sunday was a divine requirement and that the Catholic
sabbatizing of Sunday was invalid. Since, however, it was important to have one
day each week for worship services, Luther selected Sunday, for this was the
traditional weekly worship day on which people were accustomed to gather for
church.
John Calvin (1509–1564) held a view similar to Luther’s regarding the
observance of Sunday as a convenience rather than a necessary requirement in
fulfilling a divine prescription for weekly worship. Calvin differed from
Luther, however, in rejecting the Catholic distinction between moral and
ceremonial aspects of the Sabbath commandment, a distinction which Luther
retained. Calvin believed that the Sabbath had been abrogated, with Sunday
being substituted for it by the early Christian church. He also elucidated more
clearly than Luther a theology of the Sabbath by pointing out three main
functions: (1) the Sabbath is important for spiritual growth; (2) it is the
anchor for public worship; and (3) it has social and humanitarian benefits in
its practical concern for giving rest to servants. These elements were
enunciated as early as his 1536 edition of the Institutes of the Christian Religion.
စထရက်စ်ဘတ်မြို့
ထင်ရှားသော ပြုပြင်ပြောင်းလဲသူ မာတင်ဘူဆာ (၁၄၉၁–၁၅၅၁) သည် ပွင့်လင်းမှုနှင့်
သည်းခံမှုနှင့် ကျော်ကြားသော်လည်း၊ တနင်္ဂနွေနေ့ကို တင်းကျပ်စွာ စောင့်ထိန်းရန်
ဟောပြောခဲ့သည်။ တနင်္ဂနွေနေ့တွင် “မလိုအပ်သော ကိုယ်လက်လုပ်ငန်း” မျှမက
အသုံးဝင်သည်များပင် မလုပ်ရ၊ “လူ့အလိုဆန္ဒလုပ်ငန်း” (အခကြေးငြားလုပ်ငန်း၊
အကြွေးဆပ်ခြင်း၊ အားကစား စသည်) မလုပ်ရ၊ ဝတ်ပြုပွဲများကို ပျက်ကွက်မှု မရှိရ (De
Regno Christi ၂.၁၀)။
၁၅၃၂ တွင် ဘူဆာနှင့် လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်များက စထရက်စ်ဘတ်အရပ်ဘက်အာဏာပိုင်များကို
ကိုယ်လက်လိုအပ်ချက်မျှသာ ဖြည့်ဆည်းရန် လုပ်ငန်းများကလွဲ၍
တနင်္ဂနွေလုပ်ငန်းအားလုံးကို တားမြစ်ရန် တောင်းဆိုခဲ့သည်။ ၁၅၃၄ တွင် မြို့က
ထိုသို့ စည်းကမ်းထုတ်ပြန်ခဲ့ပြီး မလိုက်နာပါက ငွေဒဏ်ကြီးကြီးမားမား ချမှတ်ခဲ့သည်။
Martin Bucer (1491–1551), the prominent Reformer in Strassburg, was
renowned for his spirit of openness and toleration, but rather strangely he
heralded a strict Sunday observance. On Sundays no one was to perform
“unnecessary corporal works,” even useful ones, and “no works of the flesh”
(remunerative labor, repayment of debts, sports, etc.) should be engaged in,
nor should there be absenteeism from religious gatherings (De Regno Christi 2. 10). In 1532 Bucer and his colleagues went so
far as to ask the Strassburg civil authorities to put an interdiction on all
Sunday work except activities necessary to satisfy bodily needs. By 1534 the
city passed an ordinance to this effect, with heavy financial penalties for
noncompliance.
လူသာ၏ ဝစ်တန်ဘတ်ရှိ
နီးကပ်သော လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်များဖြစ်သော ဖိလစ်မလန်ခွန်း (၁၅၆၀ ကွယ်လွန်) တို့သည်
အခြားအရာတွင် လူသာ၏ အမြင်ကို အခြေခံလိုက်နာခဲ့ကြသည်။ ဇူးရစ်မြို့တွင်
အူလ်ရစ်ဇဝင်ဂလီ (၁၅၃၁ ကွယ်လွန်) နှင့် သူ၏နောက်လိုက်များသည် တနင်္ဂနွေကို
ထိုနည်းတူ ဆက်ဆံခဲ့ကြသည်။ ထင်ရှားသော ခြွင်းချက်တစ်ခုမှာ လူသာ၏
အရင်သူငယ်ချင်းနှင့် လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက် အန်ဒရိယား ဘိုဒင်စတိုင်း ဖွန်ကာလ်စတတ် (၁၅၄၁
ကွယ်လွန်) ဖြစ်သည်။ သူသည် ၁၅၂၄ တွင် လူသာကို စိတ်ပျက်စေသည့် တင်းကျပ်သော
စဗ္ဗတ်စောင့်ထိန်းမှုကို ဖော်ပြသည့် စာအုပ်ထုတ်ခဲ့သည်။ ထိုစာအုပ်တွင် တနင်္ဂနွေကို
“လူများတည်ထောင်ထားသော နေ့” ဟု ဆိုပြီး စနေစဗ္ဗတ်ကို အငြင်းပွားဖွယ်ကိစ္စဟု
ဖော်ပြခဲ့သည်။
Close associates of Luther in Wittenberg, such as Philip Melanchthon (d.
1560), adhered basically to Luther’s position. In Zurich, Ulrich Zwingli (d.
1531) and his followers treated their Sunday observance in much the same way. A
notable exception was a former friend and colleague of Luther’s, Andreas
Bodenstein von Carlstadt (d. 1541), who, to the dismay of Luther, in 1524
published a treatise in which he set forth rather strict Sabbath observance. In
it Carlstadt also indicated that Sunday was a day “which men have established”
and referred to the Saturday Sabbath as a disputed matter.
ဆယ့်ခြောက်ရာစုအစောပိုင်း
အင်္ဂလိပ်ပြုပြင်ပြောင်းလဲသူအချို့၊ ဥပမာ ဝီလျံ တိုင်ဒေး (၁၅၃၆ ကွယ်လွန်) တို့သည်
လူသာနှင့် ကယ်ဗင်ထက် ပိုမိုသွားပြီး အသင်းတော်ဝတ်ပြုရန် အပတ်စဉ်သတ်မှတ်နေ့
လိုအပ်မှုကို လျော့ချခဲ့ကြသည်။ အမှန်မှာ တိုင်ဒေးက လူများ၏ အယူသည်းမှုကို ဆန့်ကျင်ရန်
အထောက်အကူဖြစ်လျှင် အဓိကဝတ်ပြုနေ့ကို ဆယ်ရက်တစ်ကြိမ် လုပ်နိုင်သည်ဟု
အကြံပြုခဲ့သည်။ လက်တွေ့တွင်မူ အင်္ဂလန်တွင်လည်းကောင်း၊
အခြားနေရာများတွင်လည်းကောင်း၊ အပတ်စဉ်စုဝေးရန် ဓလေ့အရ ပထမနေ့ကို လိုက်နာခဲ့သည်။
Certain early-sixteenth-century English Reformers, such as William Tyndale
(d. 1536), went further than Luther and Calvin in playing down the need for any
specific day of the week as the day for congregational worship. In fact,
Tyndale suggested that the main day for worship could be every tenth day, if
this would be helpful toward counteracting superstition. In practice, however,
he followed the usual custom, which dictated that the weekly gathering in
England, as elsewhere, be on the first day of the week.
ခ။ ဆယ့်ခြောက်ရာစု
စဗ္ဗတ်စောင့်ထိန်းသူများ။ ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးခေတ် ဥရောပတွင် ခရစ်ယာန်ဝတ်ပြုရန်
တနင်္ဂနွေနေ့သည် အဓိကဖြစ်ခဲ့သော်လည်း၊ အချို့အဖွဲ့များက စနေနေ့ကို အဓိကဝတ်ပြုနေ့
ပြုလုပ်ခဲ့ကြသည်။ အချို့နည်းပါးသော ကိစ္စများတွင် စနေနှင့် တနင်္ဂနွေ
နှစ်ရက်စလုံးကို စောင့်ထိန်းခဲ့ကြသည်။ ဆယ့်ခြောက်ရာစု ဥရောပတွင်
သတ္တမနေ့စဗ္ဗတ်စောင့်ထိန်းမှု၏ အထင်ရှားဆုံးဥပမာမှာ အနာဘတ်တစ်အဖွဲ့အချို့ ဖြစ်သည်။
သူတို့၏ ယုံကြည်ချက်များကို အသေးစိတ်သိရှိရခြင်းမှာ သူတို့ကို
အသရေဖျက်သူများထံမှပင် ဖြစ်သည်။ အနာဘတ်တစ်များကို အသရေဖျက်ရန် ကြိုးစားရာတွင်
သူတို့၏ ဆန့်ကျင်သူများက အနာဘတ်တစ်များ၏ အကြောင်းပြချက်များကို
အသေးစိတ်ဖော်ပြခဲ့ကြသည်။ ယခု မရှိတော့သော အော့စဝပ် ဂလစ်နှင့် အန်ဒရိယား ဖီရှာ
တို့၏ စဗ္ဗတ်ဆိုင်ရာ စာများနှင့် ပတ်သက်၍ အထူးသဖြင့် ဤသို့ဖြစ်သည်။ သူတို့သည်
ဘီ။စီ။ ၁၅၂၇-၁၅၂၈ ခန့်တွင် စနေနေ့ကို စဗ္ဗတ်အဖြစ် လက်ခံခဲ့ကြသည်။ သူတို့၏
ကျမ်းစာအကြောင်းပြချက်များ—ကျမ်းစာဟောင်းနှင့် ကျမ်းစာသစ်မှ—သည် ယနေ့ခေတ်
သတ္တမနေ့စဗ္ဗတ်စောင့်ထိန်းသူများ ဆက်လက်သုံးစွဲနေသော အကြောင်းပြချက်များနှင့်
အလွန်ဆင်တူသည်။ သူတို့သည် ပထမဆုံး တနင်္ဂနွေဥပဒေကို ဧကရာဇ် ကွန်စတန်တိုင်း ကြီး
ထုတ်ပြန်ခဲ့သည်ဟုလည်း ရည်ညွှန်းခဲ့ကြသည်။
b. Sixteenth-century Sabbathkeepers. In Europe during the Reformation Era, Sunday was
by far the predominant day for Christian worship services, but some groups made
Saturday their main worship day. In a relatively few instances they observed
both Saturday and Sunday.
The most striking example of seventh-day-Sabbath observance in Europe
during the sixteenth century is that of a few Anabaptist groups. The detailed
evidence concerning their beliefs comes by way of their detractors. In an
effort to discredit these Anabaptists, their opponents detailed what the
specific Anabaptist arguments were. This is true, specifically with regard to
no-longer-extant writings about the Sabbath by the Anabaptists Oswald Glait and
Andreas Fischer, who had accepted Saturday as the Sabbath c. 1527 A.D. 1528.
Their biblical arguments, from both the OT and NT, are very similar to those
still set forth by those who observe the seventh-day Sabbath. They also
referred to the first Sunday enactment as being issued by Emperor Constantine
the Great.
စပိန်နိုင်ငံတွင်
ကွန်စတန်တီနို ပေါင်စီ ဒီ လာ ဖူအွန်တီ (၁၅၆၀ ကွယ်လွန်) ဦးဆောင်သော
ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးလှုပ်ရှားမှုတွင် သတ္တမနေ့စဗ္ဗတ်စောင့်ထိန်းမှု ပါဝင်ခဲ့သည်။
ထရန်စီးဗေးနီးယားတွင် အန်ဒရိယား အီအို့စီ ဦးဆောင်သော အလားတူလှုပ်ရှားမှုတစ်ခု
ဆယ့်ခြောက်ရာစုနှောင်းပိုင်းတွင် စတင်ခဲ့ပြီး နောက်ရာစုဒုတိယဆယ်စုနှစ်တွင်
ထွန်းကားခဲ့သည်။ သို့သော် အီအို့စီ၏ ဆက်ခံသူ ဆိုင်မွန် ပီချိ က ထိုလှုပ်ရှားမှုကို
ခရစ်ယာန်ထက် ဂျူးဆန်စေခဲ့သည်။ နော်ဒစ်နိုင်ငံများတွင် နော်ဝေးတွင် ၁၅၄၄ တွင်
စဗ္ဗတ်စောင့်ထိန်းသူများကို ဆန့်ကျင်သော အမိန့်ထုတ်ခဲ့ပြီး၊ ဆယ်နှစ်အကြာတွင်
ဆွိဒင်နှင့် ဖင်လန်ကို အုပ်ချုပ်သော ဘုရင် ဂတ်စတပ်ဗားစ် ပထမ က ဖင်လန်တွင်
စဗ္ဗတ်စောင့်ထိန်းမှုကို တားမြစ်သည့် အမိန့်ထုတ်ခဲ့သည်။
ဆယ့်ခြောက်ရာစုနှောင်းပိုင်းတွင် ဆွိဒင်တွင် စဗ္ဗတ်စောင့်ထိန်းသူများ ရှိကြောင်း
သက်သေရှိသည်။ နယ်သာလန်၊ ပြင်သစ်၊ ရုရှားနှင့် ဥရောပအခြားနေရာများတွင်
စနေစဗ္ဗတ်စောင့်ထိန်းသူများနှင့် ပတ်သက်သော သတင်းများ ရှိသော်လည်း၊
အချို့ကိစ္စများတွင် စဗ္ဗတ်စောင့်ထိန်းသူများသည် ဂျူးများဖြစ်နိုင်သည်။
In Spain, a reform movement led by Constantino Ponce de la Fuente (d.
1560) included observance of the seventh-day Sabbath. Another such movement was
inaugurated in Transylvania by Andreas Eössi toward the end of the sixteenth
century, and flourished in the second decade of the following century. However,
Simon Pechi, Eössi’s successor in the leadership of these Transylvanian
Sabbathkeepers, made the movement more Jewish than Christian. In the Nordic
lands, a decree against Sabbathkeepers was issued in Norway in 1544, and a
decade later a decree against Sabbathkeeping in Finland was issued by King
Gustavus I Vasa, who ruled both Sweden and Finland. By the end of the sixteenth
century there is evidence of Sabbathkeepers in Sweden. And from the
Netherlands, France, Russia, and elsewhere in Europe, there are reports
concerning Saturday Sabbathkeepers, but in some cases the Sabbathkeepers may
have been Jews rather than Christians.
D. ပူရီတန်များနှင့် ဘက်တစ်များအကြား ဥပုသ်နေ့
- ပူရီတန်များ၏
တနင်္ဂနွေဥပုသ်စောင့်ထိန်းမှု တနင်္ဂနွေနေ့ကို “ခရစ်ယာန်ဥပုသ်နေ့” အဖြစ် အလေးထားလာခြင်းသည် ၁၆
ရာစုနှောင်းပိုင်းတွင် အင်္ဂလန်နိုင်ငံရှိ ပူရီတန်များထံမှ
စတင်ပေါ်ထွက်လာခဲ့သည်။ ပူရီတန်များအတွက် ထိုနေ့ကို
ဘုရားကျောင်းဝတ်ပြုပွဲမျှသာမက အလွန်တင်းကြပ်သော တားမြစ်ချက်များဖြင့်လည်း
ဂုဏ်ပြုခဲ့ကြသည်။ သို့သော် ဤတင်းကြပ်မှုသည် အင်္ဂလန်နိုင်ငံတွင် ရှိနေသော
ယေဘုယျသဘောထားနှင့် မကိုက်ညီခဲ့ပေ။ အထူးသဖြင့် “တရားဝင်ဘုရားကျောင်း”
ဖြစ်သည့် အင်္ဂလီကန်များအတွက် ပို၍ပင် မနှစ်မြို့ဖွယ်ဖြစ်ခဲ့သည်။ ဘုရင်မကြီး
အဲလိဇဘက် (၁) လက်ထက်တွင် ပြုလုပ်ခဲ့သော ဘာသာရေးအစီအစဉ်အရ ဘာသာရေးယုံကြည်ချက်နှင့်
ကျင့်သုံးမှုများတွင် ကျယ်ပြန့်စွာ လွတ်လပ်ခွင့်ပေးထားခဲ့သဖြင့် ပူရီတန်များ၏
တင်းကြပ်မှုကို ပို၍ပင် စက်ဆုပ်ရွံရှာဖွယ်ဖြစ်စေခဲ့သည်။ ဥပမာ၊ ၁၅၈၅
ခုနှစ်တွင် ဘုရင်မကြီးသည် ပါလီမန်မှ တနင်္ဂနွေဥပုသ်နေ့ကို ပို၍တင်းကြပ်စွာ
စောင့်ထိန်းရန် ဥပဒေပြဋ္ဌာန်းရန် ကြိုးပမ်းမှုကို ကန့်ကွက်ခဲ့သည်။
D. The Sabbath Among Puritans and Baptists
1. Puritan Sunday Sabbatarianism
The Protestant emphasis on Sunday as the “Christian sabbath” emerged in
the late sixteenth century among the Puritans of England. For the Puritans, the
day was honored not only with worship services, but with very strict
prohibitions. This restrictiveness was not compatible, however, with the
general attitude in England, especially among the Anglicans, who constituted
the “Established Church.” In the religious settlement made by Queen Elizabeth I
there had been allowance for considerable latitude in religious belief and
practice, a factor that made the Puritan stringency even more distasteful. In
1585, for example, the Queen opposed an attempt of Parliament to pass a law for
stricter sabbath (Sunday) observance.
တနင်္ဂနွေဥပုသ်နေ့သည်
ပူရီတန်များနှင့် အင်္ဂလီကန်အုပ်စုကြား ပြင်းထန်စွာ အငြင်းပွားဖွယ်ရာ
ဖြစ်လာခဲ့သည်။ ၁၅၉၅ ခုနှစ်တွင် နီကိုလပ်စ် ဘောင်ဒ် (Nicholas Bownd) ၏ “ဥပုသ်နေ့အကြောင်း
သွန်သင်ချက်” စာအုပ်သည် အင်္ဂလန်ကို “သန့်ရှင်းသော ဓနသဟာယ” အဖြစ် တည်ထောင်ရန်အတွက်
“ကျမ်းစာအရ ဥပုသ်နေ့” (တနင်္ဂနွေဥပုသ်နေ့) ၏ တရားမျှတမှုကို ပူရီတန်များ၏
ခေါင်းဆောင်အသံအဖြစ် ကြေညာခဲ့သည်။ ဘောင်ဒ်သည် တနင်္ဂနွေကို ဥပုသ်နေ့အဖြစ်
ပြောင်းလဲရန် “လွှဲပြောင်းသီအိုရီ” ကို အသုံးပြုခဲ့ပြီး တမန်တော်များကိုယ်တိုင်က
သောကြာနေ့မှ တနင်္ဂနွေနေ့သို့ ပြောင်းလဲခဲ့သည်ဟု ဆိုခဲ့သည်။
The Sunday sabbath became a strong bone of contention between the Puritans
and the Anglican party. Nicholas Bownd’s Doctrine
of the Sabbath of 1595 was a Puritan clarion cry concerning the validity of
the “biblical sabbath” (Sunday sabbath) for England as a “Holy Commonwealth.”
Bownd utilized a “transfer theory” for making Sunday the sabbath, claiming that
the apostles themselves had changed the day from Saturday to Sunday.
ပူရီတန်များ၏ တနင်္ဂနွေစောင့်ထိန်းမှုကြောင့် ၁၆၁၈ ခုနှစ်တွင် ဘုရင် ဂျေ့စ်
(၁) မှ အင်္ဂလီကန်ရပ်တည်ချက်ကို ထောက်ခံကာ “အားကစားစာအုပ်” (Book of Sports) ကို ထုတ်ဝေခဲ့သည်။ ထို့နောက်
ပြင်းထန်သော ငြင်းခုံမှုများ ဖြစ်ပွားခဲ့ပြီး နောက်ပိုင်းတွင် ဘုရင် ချားလ်စ် (၁)
က ထိုစာအုပ်ကို ပြန်လည်ထုတ်ဝေခဲ့သည်။ အင်္ဂလီကန်များသည် တနင်္ဂနွေနေ့တွင် အဓိက
အပတ်စဉ် ဝတ်ပြုပွဲများ ပြုလုပ်ခဲ့သော်လည်း ဘုရားကျောင်းတက်ပြီးနောက် လူများသည်
စီးပွားရေးလုပ်ငန်းများ၊ အားကစားများ သို့မဟုတ် အခြားဖျော်ဖြေရေးများတွင်
လွတ်လပ်စွာ ပါဝင်ခွင့်ရှိခဲ့သည်။ ပူရီတန်များ၏ ကျင့်သုံးမှုမှာ ဤအရာနှင့်
လုံးဝကွဲပြားခဲ့ပြီး သူတို့၏ တနင်္ဂနွေဥပုသ်နေ့ကို ဓမ္မဟောင်းကျမ်းရှိ
ဥပုသ်နေ့စည်းမျဉ်းများနှင့် အညီ တင်းကြပ်စွာ ကျင့်သုံးရန် အလေးအနက်ထား
ကြိုးပမ်းခဲ့ကြသည်။ ၁၆၂၀ မှ ၁၆၃၀ ပြည့်နှစ်များတွင် အမေရိကသို့ ရောက်ရှိလာသော
ပူရီတန်ဝါဒသည် ဤတနင်္ဂနွေကို အလွန်တင်းကြပ်စွာ စောင့်ထိန်းသည့် သဘောထားကို
ယူဆောင်လာခဲ့သည်။
Puritan Sunday observance called forth a response by King James I in 1618,
in his Book of Sports, which set
forth and supported the Anglican position. Serious debate followed, and later
King Charles I reissued the Book of
Sports. Anglicans held their main weekly worship services on Sunday, but
after church attendance the people were free to engage in business pursuits,
sports, or other entertainments. The practice of the Puritans was in stark
contrast with this, as they seriously endeavored to make their Sunday sabbath
conform to the OT Sabbath regulations. Puritanism, as it came to America in the
1620s A.D. 1630s, carried with it this same attitude of very strict Sunday
observance.
- အင်္ဂလန်နိုင်ငံတွင်
စနေဥပုသ်နေ့ အင်္ဂလန်ပူရီတန်ဝါဒအတွင်း အရွယ်ရောက်ပြီးမှ နှစ်ခြင်းခံယူခြင်းကို
ယုံကြည်သူများအပါအဝင် အုပ်စုများစွာ ပေါ်ထွက်လာခဲ့သည်။ ဤဘက်တစ်များသည်
အများစုမှာ တနင်္ဂနွေကို ခိုင်ခိုင်မာမာ စောင့်ထိန်းသူများဖြစ်ခဲ့ကြသည်။
သို့သော် သူတို့အကြား စနေနေ့ကိုပင် ဥပုသ်နေ့အဖြစ် ထောက်ခံအားပေးသူ
ထင်ရှားသူအချို့ ပေါ်ထွက်လာခဲ့သည်။ တနင်္ဂနွေကို ဥပုသ်နေ့အဖြစ်
သတ်မှတ်ရခြင်း၏ အကြောင်းပြချက်ကို လေ့လာရာတွင် သူတို့သည် နောက်ထပ်
ယုတ္တိရှိသော ခြေလှမ်းကို လှမ်းခဲ့ကြပြီး ကျမ်းစာတွင် ဖော်ပြထားသည့်
သတ္တမနေ့ကိုပင် ဥပုသ်နေ့အဖြစ် လက်ခံခဲ့ကြသည်။
2.—The Saturday Sabbath in England
Within the ranks of English Puritanism several groups emerged, including
those who believed in adult baptism. These Baptists were, for the most part,
also staunch Sundaykeepers. However, among them there arose certain prominent
advocates of Saturday as the Sabbath. In studying the rationale for making
Sunday a sabbath, they took the next logical step: they adopted the very day set forth in Scripture as
the Sabbath.
ဂျွန် ထရက်စ် (John Traske) (သ.ဆ. ၁၆၃၆ ခန့်) နှင့် သီအိုဖီလပ်စ် ဘရာဘုန်း (Theophilus Brabourne) (သ.ဆ. ၁၆၆၁ ခန့်)
တို့သည် စနေနေ့သည် အမှန်တကယ် ဥပုသ်နေ့ဖြစ်သည်ဟု စောစီစဉ်စဉ်
အားပေးထောက်ခံသူများထဲတွင် ပါဝင်သည်။ ကျမ်းစာတွင် ဘယ်နေရာတွင်မျှ
“လွှဲပြောင်းသီအိုရီ” ကို ရှာမတွေ့ခဲ့ပေ။ သူတို့တွေ့ရှိခဲ့သည်မှာ ခရစ်တော်နှင့်
တမန်တော်များ၏ ဝတ်ပြုရာနေ့သည် စနေနေ့ဖြစ်သည်ဟူ၍ပင် ဖြစ်သည်။ ၁၆၂၈ ခုနှစ်တွင်
စတင်ထုတ်ဝေခဲ့သည့်စာအုပ်မှစ၍ ဘရာဘုန်းသည် နှစ်ပေါင်းသုံးဆယ်ကျော်ကာလအတွင်း
ဥပုသ်နေ့နှင့်ပတ်သက်သော အဓိကစာအုပ်ကြီး လေးအုပ်ကို ထုတ်ဝေခဲ့သည်။ ဘရာဘုန်းသည်
ဘုရားကျောင်းဖိအားကြောင့် နောက်ဆုံးတွင် အင်္ဂလီကန်ရပ်တည်ချက်သို့
ပြန်လည်ရောက်ရှိသွားသည်ဟု ထင်ရှားသော်လည်း သူ၏စာအုပ်များတွင် အဆုံးတိုင်အောင်
အပတ်စဉ် သတ္တမနေ့ကို စောင့်ထိန်းရန် ခိုင်မာစွာ ထောက်ခံခဲ့သည်။
John Traske (d. c. 1636) and Theophilus Brabourne (d. c. 1661) were among
the early powerful exponents of Saturday as the true Sabbath. Nowhere in
Scripture could they find a “transfer theory.” What they did find was that the
day of worship for Christ and His apostles had been Saturday. Beginning with a
publication in 1628, Brabourne produced no fewer than four major works on the
Sabbath over some three decades. Although it appears that under ecclesiastical
pressure Brabourne finally returned to the Anglican position, in his
publications he firmly advocated to the very end the observance of the seventh
day of the week.
- ကမ္ဘာသစ်တွင်
စနေဥပုသ်နေ့ ကမ္ဘာသစ် (အနောက်ကမ္ဘာခြမ်း) တွင် ဂျူးလူမျိုးများသည် စနေဥပုသ်နေ့ကို
စောင့်ထိန်းသူများ ပထမဆုံးဖြစ်ခဲ့သည်။ ဂျူးရွှေ့ပြောင်းနေထိုင်သူများသည် ၁၅၀၂
ခုနှစ်တွင် ပေါ်တူဂီနိုင်ငံမှ ဘရာဇီးသို့ စတင်ရောက်ရှိခဲ့သည်။
နောက်ထပ်အုပ်စုတစ်စုသည် ၁၅၂၁ ခုနှစ်တွင် မက္ကဆီကိုသို့ ရောက်ရှိခဲ့သည်။ ၁၆
ရာစုနှောင်းပိုင်းတွင် အာဂျင်တီးနားတွင်လည်း ဂျူးများ အခြေချနေထိုင်ခဲ့ကြပြီး
၁၇ ရာစုအလယ်ပိုင်းတွင် နယ်သာလန်အန်တီလီယံကျွန်းစုများတွင် ဂျူးအသင်းတော်များ
တည်ထောင်ခဲ့ကြသည်။ နောက်ပိုင်းတွင် အမေရိကန်ပြည်ထောင်စု ဖြစ်လာမည့်နေရာတွင်
ပထမဆုံး ဂျူးအသင်းတော်ကို တည်ထောင်သူများမှာ ၁၆၅၄ ခုနှစ်တွင် ဘရာဇီးမှ
ရွှေ့ပြောင်းလာသူများဖြစ်ပြီး နယူးအမ်စတာဒမ် (ယခု နယူးယောက်) တွင်
ရှေရစ်အစ္စရေး (Sherith Israel) အသင်းတော်ကို တည်ထှင်ခဲ့သည်။
3. The Saturday Sabbath in the New World
In the New World (Western Hemisphere), Jewish immigrants were the first
keepers of the Saturday Sabbath. The earliest Jewish settlers emigrated to
Brazil from Portugal in 1502. Another group reached Mexico by 1521. Toward the
end of the sixteenth century Jews settled in Argentina as well; and by the
mid-seventeenth century, Jewish congregations were established in the
Netherlands Antilles. The founders of the first Jewish congregation in what was
later to become the United States were immigrants from Brazil who in 1654
established (Sherith Israel in New
Amsterdam (now New York).
သတ္တမနေ့ဘက်တစ်များသည်
ကမ္ဘာသစ်တွင် ခရစ်ယာန်ဥပုသ်နေ့စောင့်ထိန်းသူများ ပထမဆုံးဖြစ်ခဲ့သည်။
စနေဥပုသ်နေ့ကို စောင့်ထိန်းခြင်း၏ အစောဆုံး မှတ်တမ်းရှိသူမှာ ၁၆၆၄ ခုနှစ်တွင်
အင်္ဂလန်မှ နယူးပို့၊ ရိုဒ်အိုင်းလန်းသို့ ရွှေ့ပြောင်းလာသူ စတီဖန် မမ်ဖို့ဒ် (Stephen
Mumford) ဖြစ်သည်။ ထိုနေရာတွင်
သူသည် ဘက်တစ်အသင်းတော်သို့ ဝင်ရောက်ခဲ့ပြီး အသင်းတော်အဖွဲ့ဝင်အချို့ကို ကျမ်းစာအရ
ဥပုသ်နေ့ကို စောင့်ထိန်းရန် လွမ်းမော့စ်ပြုခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် ပြင်းထန်သော
အငြင်းပွားမှုများ ဖြစ်ပွားခဲ့သည်။ နောက်ဆုံးတွင် သူနှင့် သူ၏နောက်လိုက်များသည်
ထိုအသင်းတော်၏ ရှုတ်ချခြင်းကို ခံခဲ့ရသည်။ ၁၆၇၁ ခုနှစ် ဒီဇင်ဘာလတွင် သူသည်
အခြားခြောက်ယောက် သို့မဟုတ် ခုနစ်ယောက်ခန့်နှင့်အတူ နယူးပို့ဘက်တစ်အသင်းတော်မှ
ခွဲထွက်ကာ အမေရိကမြေပေါ်တွင် ပထမဆုံး သတ္တမနေ့ဘက်တစ်အသိုင်းအဝိုင်းကို
တည်ထောင်ခဲ့သည်။ ဤဥပုသ်နေ့စောင့်ထိန်းသူများသည် မမ်ဖို့ဒ်၏
နောက်လိုက်တစ်ဦးဖြစ်သည့် ဝီလျံ ဟစ်စကောက်စ် (William Hiscox) ကို ပထမဆုံး ယူဆရာအဖြစ် ရွေးချယ်ခဲ့ကြသည်။
မကြာမီတွင် သတ္တမနေ့ဘက်တစ်များသည် နယူးအင်္ဂလန်ဒေသ၏ အခြားနေရာများသို့
ပြန့်ပွားသွားခဲ့ပြီး အနောက်ဘက်သို့လည်း ဆက်လက်ပျံ့နှံ့ခဲ့သည်။
Seventh Day Baptists were the first Christian Sabbathkeepers in the New
World, the earliest documented observance of the Saturday Sabbath being that of
Stephen Mumford, who in 1664 emigrated from England to Newport, Rhode Island.
There he joined the Baptist congregation, influencing some of its members to
adopt the biblical Sabbath and thereby arousing serious controversy. Eventually
he drew the condemnation of that congregation upon himself and his converts. In
December of 1671, together with some six or seven others, he withdrew from the
Newport Baptist Church and founded the first Seventh Day Baptist community on
American soil. These Sabbathkeepers elected William Hiscox, one of Mumford’s
converts, as their first pastor. Soon Seventh Day Baptists spread into other
parts of New England and even farther to the west.
သတ္တမနေ့ဘက်တစ်များသည်
စနေဥပုသ်နေ့ကို စိတ်အားထက်သန်စွာ ထောက်ခံအားပေးသူများဖြစ်ပြီး
ထိုအကြောင်းအရာနှင့်ပတ်သက်သော စာပေများကို ထုတ်ဝေဖြန့်ချိခဲ့ကြသည်။ အမေရိကတွင်
အဖွဲ့ဝင်ဦးရေနှင့် အသင်းတော်အရေအတွက် တိုးပွားလာသဖြင့်
ဤဥပုသ်နေ့စောင့်ထိန်းသူအုပ်စုသည် ၁၉ ရာစုအစောပိုင်းနှစ်များတွင်
အသင်းတော်များအဖွဲ့အစည်းတစ်ခုအဖြစ် စုစည်းခဲ့သည်။ ၁၈၁၈ ခုနှစ်တွင် သူတို့သည်
“သတ္တမနေ့ဘက်တစ်” ဟူသော အမည်ကို တရားဝင်လက်ခံခဲ့ကြသည်။ သူတို့၏ မစ်ရှင်နရီမဂ္ဂဇင်း
နှင့် ပရိုတက်စတန့်ဆန်တီနယ် ဂျာနယ်များကို ၁၈၂၁ ခုနှစ်နှင့် ၁၈၃၀ ခုနှစ်တွင်
အသီးသီး စတင်ထုတ်ဝေခဲ့ပြီး ၁၈၄၄ ခုနှစ်တွင် ဆက်ဘက်ရီကော်ဒါ (The Sabbath
Recorder) ဖြင့်
အစားထိုးခဲ့သည်။ ဤဂျာနယ်များ၏ အဓိကရည်ရွယ်ချက်တစ်ခုမှာ
သတ္တမနေ့ဥပုသ်နေ့နှင့်ပတ်သက်သော အချက်အလက်များကို ပျံ့နှံ့စေရန်ဖြစ်သည်။ ၁၈၃၅
ခုနှစ်တွင် ကျမ်းစာကဏ္ဍအသင်း (၁၈၄၄ ခုနှစ်မှစ၍ အမေရိကန်ဥပုသ်ကျမ်းစာကဏ္ဍအသင်း ဟူ၍
အမည်တွင်ခဲ့သည်) ကို တည်ထောင်ခဲ့ပြီး ၁၈၅၀ ခုနှစ်တွင် ဥပုသ်နေ့နှင့်ပတ်သက်သော
ကျမ်းစာကဏ္ဍ ၁၇ ခုနှင့် စာအုပ် ခြောက်အုပ်ကို ထုတ်ဝေခဲ့သည်။ ထိုစာအုပ်များထဲတွင်
၁၇၂၄ ခုနှစ်က ဂျော့ဂျ် ကါလိုး (George Carlow) ၏ “အမှန်တရားကို ကာကွယ်ခြင်း” ကို
ပြန်လည်ထုတ်ဝေခဲ့ခြင်းလည်း ပါဝင်သည်။ ၁၉ ရာစုအစောပိုင်းတွင် အာဂျင်တီးနားနိုင်ငံ
အချမ်းသာဆုံး ရမို့စ် မက်ဆီယာ (Ramos Mexía) (၁၇၇၃–၁၈၂၅) သည် ကျမ်းစာကို လေ့လာပြီး
သတ္တမနေ့ဥပုသ်နေ့၏ တရားမျှတမှုကို ယုံကြည်လက်ခံခဲ့သည်။
ဘူးနို့စ်အေးရပ်စ်မြို့တောင်ဘက်ရှိ သူ၏ခြံတွင် အပတ်စဉ် ဥပုသ်နေ့တိုင်း
အလုပ်အားလုံး ရပ်တန့်ခဲ့သည်။
Seventh Day Baptists were ardent advocates of the Saturday Sabbath,
publishing and disseminating literature on the subject. With growth in its
membership and in the number of congregations in America, this group of
Sabbathkeepers eventually organized into a fellowship of communions during the
first years of the nineteenth century. In 1818 they officially adopted the name
“Seventh Day Baptist.” Their Missionary
Magazine and Protestant Sentinel
were launched in 1821 A.D. 1830, respectively, and were replaced in 1844 by The Sabbath Recorder. One of the main
objectives of these journals was promulgation of material regarding the
seventh-day Sabbath. A tract society was established in 1835 (since 1844
bearing the name American Sabbath Tract Society), and by 1850 a series of 17
tracts and six books about the Sabbath had been published, including a reprint
of George Carlow’s Truth Defended of
1724.
In the early nineteenth century Argentine patriot Ramos Mexía (1773–1825)
studied the Bible and became convinced of the validity of the seventh-day
Sabbath. On his farm south of Buenos Aires, all work ceased every week on
Sabbath.
E. ခေတ်သစ်ကာလတွင်
ဂျူးများနှင့် ဥပုသ်နေ့ မစ်ရှနာနှင့် တဲလ်မွတ်တို့တွင်
သတ်မှတ်ထားသော ကန့်သတ်ချက်များရှိနေသော်လည်း ခေတ်သာမန်ခေတ်တစ်လျှောက် ဂျူးများသည်
ဝမ်းမြောက်စွာနှင့် စိတ်အားထက်သန်စွာ ဥပုသ်နေ့ကို စောင့်ထိန်းသူများဖြစ်ခဲ့ကြသည်။
ဘာသာဝင်ကိုင်းရှိုင်းသော ဂျူးများသည် ဥပုသ်နေ့အချိန်ကာလကို မိဖုရားကြီး သို့မဟုတ်
သတို့သမီးတစ်ဦး လာရောက်လည်ပတ်သလို နှစ်သက်စွာ ဧည့်ခံကြသည်။ ဤသည်မှာ ဥပုသ်နေ့ကို
ဖော်ပြရာတွင် သုံးသော နှိုင်းယှဉ်ချက်နှစ်ခုဖြစ်သည်။ သို့သော် ယနေ့ခေတ်
ဂျူးဘာသာတွင် ရိုးရာဥပုသ်နေ့စောင့်ထိန်းမှု၏ တင်းကြပ်မှုသည် ဂျူးဘာသာခွဲထွက်လာသော
အဓိကအုပ်စုများအလိုက် ကွဲပြားနေသည်။ ၁၉ ရာစုနှင့် ၂၀ ရာစု ဂျူးစာရေးဆရာအချို့သည်
ဥပုသ်နေ့ဆိုင်ရာ ဓမ္မသီအိုရီဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်မှုတွင် သိသာထင်ရှားသော
သက်ရောက်မှုများ ဖြစ်ပေါ်စေခဲ့ကြသည်။ ထင်ရှားသူများထဲတွင် ဆမ်ဆင် ဟစ်ရှ်၊ ဟားမန်း
ကိုဟန်း၊ လီယို ဘက်၊ မာတင် ဘူဘာ နှင့် ဖရန့်ဇ် ရိုးဆင်ဇွိုက် တို့ပါဝင်ပြီး
ဥပုသ်နေ့၏ ဘုရားသခင်၏ အချုပ်အခြာအာဏာနှင့် ဆက်စပ်မှု၊ လူသားကျင့်ဝတ် နှင့်
ယေဘုယျအကျင့်စာရိတ္တတို့ကို ဖော်ပြခဲ့ကြသည်။ ဥပမာ၊ ကိုဟန်းက ဥပုသ်နေ့သည်
ကျွန်ပြုခြင်းကို ဖျက်သိမ်းရန် ပထမခြေလှမ်းဖြစ်သည်ဟု မြင်ခဲ့ပြီး ဟစ်ရှ်၏
ဥပုသ်နေ့သည် သခင်နှင့် ကျွန်ကို လွတ်လပ်သူတစ်ဦးစီအဖြစ် တန်းတူညီမျှဖြစ်စေသည်ဟူသော
အယူအဆနှင့် အပြိုင်ဖြစ်နေသည်။
E. Jews and the Sabbath in Modern Times
In spite of restrictions codified in the Mishnah and the Talmud, Jews
throughout the Common Era have been joyous and ardent Sabbathkeepers. Pious
Jews welcome and cherish the Sabbath hours as if they brought the visit of a
queen or bride, two of the metaphors used to describe the Sabbath. In
present-day Judaism, however, strictness about traditional Sabbath observance
varies among the several major groups into which Judaism has become subdivided.
Certain Jewish writers of the nineteenth and twentieth centuries have made
a considerable impact in developing theological thought about the Sabbath.
Prominent among these are Samson Hirsch, Hermann Cohen, Leo Baeck, Martin
Buber, and Franz Rosenzweig, who have set forth the Sabbath’s relationship to
God’s sovereignty, human ethics, and general morality. Cohen sees, for example,
the Sabbath as the initial step toward abolishing slavery, a concept
paralleling Hirsch’s reference to the Sabbath’s placement of master and servant
on equal footing as free persons.
သို့သော်
ခေတ်သစ်ကာလတွင် ဂျူးစာပေများထဲတွင် ဥပုသ်နေ့ဓမ္မသီအိုရီအပေါ် အကြီးမြတ်ဆုံး
သက်ရောက်မှုရှိခဲ့သည်မှာ ၁၉၅၁ ခုနှစ်တွင် ဂျိုရှွာ အေဘရာဟံ ဟက်ရှယ် (Joshua
Abraham Heschel) ၏
“ဥပုသ်နေ့၊ ခေတ်သစ်လူသားအတွက် ၎င်း၏အဓိပ္ပာယ်” စာအုပ်ဖြစ်သည်။ အထက်ပါ
ဂျူးစာရေးဆရာများ၏ ကျင့်ဝတ်ဆိုင်ရာ စိုးရိမ်မှုများနှင့် ဥပုသ်နေ့ကို
“တန်းတူညီမျှစေသူ” ဟူသော အယူအဆတို့ကို ဟက်ရှယ်တွင် ထင်ရှားစွာ တွေ့ရသည်။ သူ၏
အဓိကအကြောင်းအရာတစ်ခုမှာ အချိန်၏ တစ်ကမ္ဘာလုံးအတိုင်းအတာဖြစ်သည်။ သူ၏ လှပသော
ဖော်ပြချက်များထဲတွင် ပထမအခန်း၏ ခေါင်းစဉ်ဖြစ်သည့် “အချိန်ထဲရှိ နန်းတော်”
ပါဝင်သည်။ လူသားများသည် နေရာဒေသအတွက် ယှဉ်ပြိုင်ကြသော်လည်း အချိန်မှာ
လူတိုင်းအတွက် အမြဲရရှိနိုင်သည်ဟု သူက ထောက်ပြခဲ့သည်။ သို့သော် ဥပုသ်နေ့သည်
သာမန်အချိန်နှင့် ကွဲပြားသော အထူးအချိန်အပိုင်းအခြားတစ်ခုဖြစ်သည်။ အမှန်မှာ
ဥပုသ်နေ့သည် “လူသား၏ ရက်စက်ကြမ်းကြုတ်သော ရှင်သန်ရေးတိုက်ပွဲတွင်
အပစ်အခတ်ရပ်စဲရေး” ဖြစ်သည် (စာမျက်နှာ ၂၉)။ သို့သော် ၎င်းသည် ထို့ထက်ပို၍ဖြစ်သည်။
အကြောင်မှာ ၎င်းသည် “လူသားနှင့် ကမ္ဘာ၏ နက်နဲသော သဟဇာတဖြစ်မှု၊ အရာအားလုံးအပေါ်
စာနာမှု နှင့် အောက်ဘက်ရှိအရာများနှင့် အထက်ဘက်ရှိအရာများကို ပေါင်းစည်းပေးသော
စိတ်ဓာတ်တွင် ပါဝင်ခြင်း” ဖြစ်သည် (စာမျက်နှာ ၃၁၊ ၃၂)။
Perhaps no other Jewish publication in recent times has had a greater
impact on Sabbath theology, however, than Joshua Abraham Heschel’s The Sabbath: Its Meaning for Modern Man in
1951. Much of the same ethical concern of the previously mentioned Jewish
writers, including the concept of the Sabbath as a “leveler,” is evident in
Heschel. One of his major themes is the universality of time. Among his
beautiful descriptions of the Sabbath is “a palace in time,” the title of his
first chapter. He points out, as well, that whereas human beings compete for
space, time is always available to everyone. However, the Sabbath is a special
segment of time that stands apart from time in general. Indeed, the Sabbath is
“the armistice in man’s cruel struggle for existence” (29). But it is also more
than this, for it is “a profound conscious harmony of man and the world, a
sympathy for all things and a participation in the spirit that unites what is
below and what is above” (31, 32).
F. သတ္တမနေ့အဒ်ဗင်တစ်သမိုင်းနှင့် ကျင့်သုံးမှုတွင် ဥပုသ်နေ့
- အဒ်ဗင်တစ်များ၏
ဥပုသ်နေ့စောင့်ထိန်းမှု အစပိုင်း ၁၈၄၄ ခုနှစ်တွင်
ကြီးစွာသောစိတ်ပျက်မှု (Disappointment) ဖြစ်ပွားပြီးနောက် မကြာမီတွင် အချို့အဒ်ဗင်တစ်များသည်
သတ္တမနေ့ဥပုသ်နေ့ကို စတင်စောင့်ထိန်းခဲ့ကြသည်။ ရေခဲ အိုခ်စ်၊ တီ။အမ်။ ပရီဘယ်
နှင့် ဂျိုဇက် ဘိတ်စ် တို့သည် ဥပုသ်နေ့ကို စောစီစဉ်စဉ်
ထောက်ခံသူများဖြစ်ခဲ့ကြသည်။ အဲလင် နှင့် ဂျေ့စ် ဝိုက် တို့သည် မကြာမီတွင်
ဤအဆုံးအမကို လက်ခံခဲ့ကြပြီး ၁၈၄၈ ခုနှစ်တွင် ကျမ်းစာညီလာခံများတွင်
တင်ပြခဲ့ကြသည်။
F. The Sabbath in Seventh-day Adventist History and Practice
1. The Beginnings of Adventist Sabbathkeeping
The seventh-day Sabbath began to be kept by certain Adventists shortly
after the Disappointment in 1844. Rachel Oakes, T. M. Preble, and Joseph Bates
were the earliest Sabbath advocates. Ellen and James White soon accepted the
teaching, which they presented in the “Bible Conferences” in 1848.
ရီချယ် အိုးခ် နှင့်
တီ၊အမ်၊ ပရီဘယ်။” သတ္တမနေ့ ဗိမာန်တော်အား မီလာရစ် လှုပ်ရှားမှုထဲတွင်
ရှိခဲ့ဖူးသူများထံသို့ သိရှိလာခြင်းသည် အဓိက လမ်းကြောင်းနှစ်ခုမှ ဖြစ်သည်။
ပထမလမ်းကြောင်းမှာ ရီချယ် အိုးခ် (နောက်ပိုင်းတွင် နေသန် ပရက်စတန်နှင့်
လက်ထပ်ခဲ့သူ) ဖြစ်ပြီး၊ သူမသည် သတ္တမနေ့ဗတ္တိဇံအသင်းသားတစ်ဦးဖြစ်ကာ ၁၈၄၄ ခုနှစ်
အစောပိုင်းတွင် နယူးဟမ်ရှိုင်ယား ပြည်နယ်၊ ဝါရှင်တန်မြို့၌ ရှိသော
ခရစ်ယာန်ညီအစ်ကိုအသင်းတော်အသင်းသားများအကြား သတ္တမနေ့ဗတ္တိဇံ စာစောင်များကို
ဖြန့်ဝေခဲ့သည်။ အိုးခ်၏ လွှမ်းမိုးမှုကြောင့် အဒ်ဗင်တစ် ရပ်တည်ချက်ကို လက်ခံခဲ့သည့်
မက်သိုဒစ် သင်းအုပ်ဆရာ ဖရက်ဒရစ် ဝီလာ သည် ထိုဝါရှင်တန်အသင်းတော်ကို
ဟောပြောပတ်လည်တွင် ပါဝင်ခဲ့ပြီး ထိုနှစ် မတ်လလောက်တွင် ဗိမာန်တော်ကို
စတင်စောင့်ထိန်းခဲ့သည်။ မကြာမီမှာပင် ဖားန်စ်ဝပ် မိသားစုဝင်များနှင့်
အခြားသူအနည်းငယ်တို့သည်လည်း ဗိမာန်တော်ကို လက်ခံခဲ့ကြသည်။ ဤသူများသည်
သတ္တမနေ့စောင့်ထိန်းသော အဒ်ဗင်တစ်များ၏ ပထမဆုံး အဖွဲ့၏ အဓိကအချက်အချာဖြစ်လာခဲ့သည်။
၁၈၅၀ ပြည့်နှစ်တွင် သူတို့သည် အခြားသတ္တမနေ့စောင့်ထိန်းသူများနှင့် ပူးပေါင်း၍
သတ္တမနေ့အဒ်ဗင်တစ်အသင်းတော် (SDA) ၏
အဓိကအချက်အချာဖြစ်လာခဲ့ပြီး၊ ထိုအသင်းတော်ကို ၁၈၆၃ ခုနှစ်တွင်
တရားဝင်ဖွဲ့စည်းခဲ့သည်။ အဒ်ဗင်တစ်ယုံကြည်သူများထံ သတ္တမနေ့ဗိမာန်တော်ဆိုင်ရာ
အသိပညာရောက်ရှိလာသော ဒုတိယလမ်းကြောင်းမှာ မီလာရစ်အသင်းအုပ်ဆရာကြီး တီ၊အမ်၊ ပရီဘယ်
၏ ဆောင်းပါးတစ်ပုဒ်ဖြစ်သည်။ သူသည် အဒ်ဗင်တစ်သတင်းစာများတွင်
မကြာခဏရေးသားတတ်သူဖြစ်ပြီး ဝါရှင်တန်၊ နယူးဟမ်ရှိုင်ယား အနီးတွင် နေထိုင်ခဲ့သည်။
သူသည် ဝါရှင်တန်ခရစ်ယာန်ညီအစ်ကိုအသင်းတော်မှ တစ်ဦးဦးထံမှ ဗိမာန်တော်အကြောင်း
သိရှိခဲ့ဖွယ်ရှိသည်။ ၁၈၄၄ ခုနှစ် သြဂုတ်လတွင် သူသည် ဗိမာန်တော်ကို
စတင်စောင့်ထိန်းခဲ့သည်။ ထို့ပြင် ထိုအကြောင်းအရာနှင့်ပတ်သက်၍ ဆောင်းပါးတစ်ပုဒ်ရေးသား၍
၁၈၄၅ ခုနှစ် ဖေဖော်ဝါရီလ ၂၈ ရက်နေ့ထုတ် Hope of Israel တွင် ထုတ်ဝေခဲ့သည်။ ထိုဆောင်းပါးကို
နောက်ပိုင်းတွင် စာစောင်အဖြစ် ပြန်လည်ထုတ်ဝေခဲ့ပြီး ထိုပုံစံဖြင့်
အဒ်ဗင်တစ်များစွယ်သို့ ရောက်ရှိခဲ့ရာ ဂျိုးဆက်ဘိတ်စ်အပါအဝင် များစွာသောသူများ
ဖတ်ရှုခဲ့ကြသည်။
a. Rachel Oakes and T. M. Preble.” Knowledge of the seventh-day Sabbath came to
those who had been within the Millerite movement through two main avenues. One
was Rachel Oakes (later married to Nathan Preston), a Seventh Day Baptist, who
in early 1844 distributed Seventh Day Baptist publications among members of the
Christian Brethren Church in Washington, New Hampshire. Through the influence
of Oakes, Frederick Wheeler, a Methodist minister who had adopted the Adventist
stance and who had this Washington church in his preaching circuit, began to
observe the Sabbath about March of that year. Soon several members of the
Farnsworth family and a few others also accepted the Sabbath. These formed the
nucleus for the first group of Sabbathkeeping Adventists. By 1850 they joined
with other Sabbathkeepers to become the nucleus of the SDA Church, which was
officially organized in 1863.
The second avenue through which knowledge of the seventh-day Sabbath came
to Adventist believers was an article by T. M. Preble, a prominent Millerite
minister who frequently wrote for Adventist papers. He lived near Washington,
New Hampshire, and may have learned of the Sabbath from someone in the
Washington Christian Brethren Church. In August 1844 he began to keep the
Sabbath. Moreover, he also prepared an article on the subject, published in the
Hope of Israel of February 28, 1845.
This article was later reprinted as a tract and in that form reached many
Adventists, among whom was Joseph Bates.
b. ဂျိုးဇက်ဘိတ်။
ပရီဘယ်ရေးသားခဲ့သော ဆောင်းပါးသည် ၁၈၄၅ ခုနှစ် မတ်လတွင် ဂျိုးဇက်ဘိတ်၏ အာရုံထဲသို့
ရောက်ရှိလာခဲ့ပြီး ဘိတ်သည် ထိုဆောင်းပါးတွင် တင်ပြထားသည့် အကြောင်းအရာကို
ချက်ချင်း ပြင်းထန်စွာ စိတ်ဝင်စားခဲ့သည်။ ဘိတ်ကိုယ်တိုင်လည်း
စတုတ္ထပညတ်တရားအကြောင်း စတင်ရေးသားခဲ့ပြီး ၁၈၄၆ ခုနှစ် မေလတွင် သူ၏
အယူအဆအသစ်များကို “မိုးကောင်းကင်ဖွင့်လှစ်ခြင်း” ဟူသော စာမျက်နှာ ၃၉ မျက်နှာရှိ
စာစောင်ငယ်တွင် နောက်ဆုံးအပိုင်းအနည်းငယ်တွင် ဖော်ပြခဲ့သည်။ ထိုစာစောင်ငယ်သည်
ဒံယေလ ၈း၁၄ တွင် ဖော်ပြထားသော မိုးကောင်းကင်တိုက်နှင့်ပတ်သက်၍ အိုအာအယ်လ်
ကရိုးစီယာ၏ ဆွေးနွေးချက်ကို ဖတ်ရှုပြီးနောက် လှုံ့ဆော်မှုရရှိခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။
ထူးဆန်းစွာပင် “မိုးကောင်းကင်ဖွင့်လှစ်ခြင်း” တွင် ဘိတ်သည် စတုတ္ထပညတ်တရားကို
ဗျာဒိတ် ၁၁း၁၉ တွင် ဖော်ပြထားသော မိုးကောင်းကင်ရှိ ပဋိညာဉ်သေတ္တာတော်နှင့်
မဆက်စပ်ခဲ့ဘဲ ရှေးဣသရေလလူမျိုးတို့၏ တိုက်ပုံးထဲရှိ သေတ္တာတော်နှင့်သာ
ဆက်စပ်ဖော်ပြခဲ့သည်။
b. Joseph Bates. Preble’s article came to Joseph Bates’s
attention by March of 1845, and Bates took an immediate and strong interest in
the material it presented. Bates himself soon began to write on the topic of
the Sabbath, by May 1846, expressing his new convictions in a short section
toward the end of a 39-page pamphlet entitled The Opening Heavens. This pamphlet had been inspired by his reading
of O. R.L. Crosier’s discussion of the heavenly sanctuary of Daniel 8:14.
Strangely, in his Opening Heavens Bates
did not connect the Sabbath with the ark of the testament in heaven mentioned
in Revelation 11:19, but only with the ark in the ancient Israelite sanctuary.
ဘိတ်၏
စတုတ္ထပညတ်တရားနှင့်ပတ်သက်၍ ပထမဆုံး သီးသန့်ထုတ်ဝေခဲ့သည်မှာ ၁၈၄၆ ခုနှစ်
ဩဂုတ်လတွင် ထုတ်ဝေခဲ့သော စာမျက်နှာ ၄၈ မျက်နှာရှိ “သတ္တမနေ့စတုတ္ထပညတ်တရား၊
ထာဝရအမှတ်အသား” ဟူသော စာစောင်ငယ်ဖြစ်သည်။ ပရီဘယ်သည် ဒံယေလ ၇း၂၅ ကို ကိုးကား၍
“အချိန်နှင့်တရားတို့ကို ပြောင်းလဲရန်” ကြိုးပမ်းသော “ဦးချိုငယ်” ၏ လုပ်ရပ်ကို
ဖော်ပြခဲ့ပြီး ဘိတ်သည်လည်း ပရီဘယ်၏ ဆင်ခြေကို လိုက်၍ “သတ္တမနေ့ကို
စတုတ္ထပညတ်တရားဟု စောင့်ထိန်းသူအားလုံးသည် ပုပ်ရဟန်းမင်း၏
တနင်္ဂနွေစောင့်သူများဖြစ်ပြီး ဘုရားသခင်၏ စတုတ္ထပညတ်တရားကို
ဖောက်ဖျက်သူများဖြစ်သည်!!!” ဟု ရေးသားခဲ့သည် (စာမျက်နှာ ၁၀)။
Bates’s first publication specifically on the Sabbath was his Seventh Day Sabbath, a Perpetual Sign, a
48-page tract that appeared in August 1846. Preble had referred to Daniel 7:25
as being fulfilled by the activity of the “little horn” in endeavoring to
change “times and laws,” and Bates followed Preble’s reasoning in Tract Showing That the Seventh Day Should Be
Observed as the Sabbath that “all who keep the first day of the week for ‘the Sabbath’ are the Pope’s Sunday Keepers!! and God’s Sabbath Breakers!!!” (10).
သို့သော်
သူ၏ထုတ်ဝေချက်တွင် ဘိတ်သည် ရိုးရာဆဋ္ဌမနေ့ဘတ်တစ်ဆရာတို့၏ ရှင်းလင်းချက်များထက်
ကျော်လွန်၍ စတုတ္ထပညတ်တရားကို ဗျာဒိတ် ၁၄း၉–၁၁ ရှိ “တတိယကောင်းကင်တမန်၏သတင်းစကား”
နှင့် ဆက်စပ်ကြောင်း စတင်အကြံပြုခဲ့သည်။ ဒုတိယထုတ်ဝေမှု (၁၈၄၇ ခုနှစ် ဇန်နဝါရီ)၊
“သတ္တမနေ့စတုတ္ထပညတ်တရား၏ တရားမျှတမှု” (၁၈၄၈ ခုနှစ် ဇန်နဝါရီ) နှင့်
“အသက်ရှင်သောဘုရားသခင်၏ တံဆိပ်” (၁၈၄၉ ခုနှစ် ဇန်နဝါရီ) တို့တွင်
စတုတ္ထပညတ်တရားကို မိုးကောင်းကင်ရှိ သေတ္တာတော်နှင့် ဆက်စပ်ကာ ဗျာဒိတ် ၇ တွင်
ဖော်ပြထားသော “အသက်ရှင်သောဘုရားသခင်၏ တံဆိပ်” ကို ကိုယ်စားပြုသည်ဟု တဖြည်းဖြည်း
နားလည်လာခဲ့သည်။
In his publication, however, Bates now began to move beyond the
traditional Seventh Day Baptist expositions by suggesting a link between the
Sabbath and the “Third Angel’s Message” of Revelation 14:9–11. In his second
edition (January 1847), in his Vindication
of the Seventh-day Sabbath (January 1848), and in A Seal of the Living God (January 1849), he moved progressively to
an understanding of the Sabbath as linked to the ark in heaven and also as
representing the “seal of the living God” mentioned in Revelation 7.
c. ဂျိမ်းဝှိုက်နှင့်
အဲလင်ဝှိုက်။ အဲလင်ဟာမွန်သည် စတုတ္ထပညတ်တရားကိစ္စကို ၁၈၄၆ ခုနှစ်တွင်
ပထမဆုံးအကြိမ် ထိတွေ့ခဲ့ပြီး သူမနှင့် သူမ၏ညီမနှင့် ဂျိမ်းဝှိုက်တို့
ဂျိုးဇက်ဘိတ်ကို မက်ဆာချူးဆက်ပြည်နယ်၊ နယူးဘက်ဒ်ဖို့ဒ်မြို့တွင်
သွားရောက်တွေ့ဆုံစဉ် ဖြစ်သည်။ ထိုအချိန်တွင် သူမသည် ဘိတ်၏ စတုတ္ထပညတ်တရားအမြင်ကို
လက်ခံခြင်းမရှိခဲ့ပေ။ ၁၈၄၆ ခုနှစ် ဩဂုတ်လ ၃၀ ရက်နေ့တွင် ဂျိမ်းဝှိုက်နှင့်
အဲလင်ဟာမွန်တို့ လက်ထပ်ခဲ့ကြပြီး ထိုလတွင်ပင် ဘိတ်၏ စတုတ္ထပညတ်တရားစာစောင်ငယ်
ပထမထုတ်ဝေမှု ထွက်ရှိခဲ့သည်။ ထိုစာစောင်ငယ်တွင် ပါဝင်သော သက်သေခံချက်များကြောင့်
ဂျိမ်းနှင့် အဲလင်တို့သည် ထိုနှစ်ဆောင်းဦးတွင်ပင် သမ္မာကျမ်းစာအရ
စတုတ္ထပညတ်တရားကို စောင့်ထိန်းကာ သင်ကြားခြင်းနှင့် ကာကွယ်ခြင်းပြုလာခဲ့သည် (၁တီ
၇၅)။ နောက်နှစ် ဧပြီလတွင် အဲလင်သည် စတုတ္ထပညတ်တရားနှင့်ပတ်သက်၍ ပထမဆုံး
ရူပါရုံရရှိခဲ့ပြီး (EW ၃၂–၃၅)
ထိုရူပါရုံသည် သမ္မာကျမ်းစာကို ဂရုတစိုက်လေ့လာခြင်းနှင့် ဆုတောင်းခြင်းများဖြင့်
ရှာဖွေတွေ့ရှိပြီးသား အချက်များကို အတည်ပြုပေးခဲ့သည်။
c. James and Ellen White. Ellen Harmon apparently had her first contact
with the Sabbath question in 1846, when with her sister and James White she
visited Joseph Bates in New Bedford, Massachusetts. At that time she did not
accept Bates’s Sabbath views. On August 30, 1846, James White and Ellen Harmon
were married, the same month in which the first edition of Bates’s Sabbath
tract appeared. The evidence in this tract led James and Ellen to begin to
observe the Bible Sabbath and to teach and defend it during that very autumn
(1T 75). The next April, Ellen had her first vision concerning the Sabbath (EW
32–35), a vision corroborating what had already been ascertained by careful
study of the Bible and by much prayer.
d. “စတုတ္ထပညတ်တရားညီလာခံများ”။
စတုတ္ထပညတ်တရားစောင့်ထိန်းသည့် အဒ်ဗင်တစ်သမားများ ဖွဲ့စည်းမှုအစပိုင်းတွင်
တရားဝင်အဖွဲ့အစည်းမရှိခဲ့ပါ။ သို့သော် ၁၈၄၈ ခုနှစ်တွင် အများအပြားသည် ဒေသဆိုင်ရာ
အစည်းအဝေးငယ် ၇ ခုသို့ တက်ရောက်ခဲ့ကြသည်။ နောက်ပိုင်းတွင် ထိုအစည်းအဝေးများကို “စတုတ္ထပညတ်တရားညီလာခံများ”
ဟု ခေါ်ဝေါ်ခဲ့ပြီး အကြောင်းမှာ ထိုအစည်းအဝေးများသည် ဗျာဒိတ် ၁၄း၉–၁၁ ရှိ
“တတိယကောင်းကင်တမန်၏သတင်းစကား” ကို စိတ်ဝင်စားသော “စတုတ္ထပညတ်တရားမိတ်ဆွေများ” ၏
အစည်းအဝေးများဖြစ်သောကြောင့်ဖြစ်သည်။ ထိုညီလာခံများတွင် စတုတ္ထပညတ်တရားအပါအဝင် ရွေးချယ်ထားသော
အစီအစဉ်များရှိပြီး ကွဲပြားစွာ ပြန့်ကျဲနေသော
စတုတ္ထပညတ်တရားစောင့်ထိန်းအဒ်ဗင်တစ်အုပ်စုများကို စည်းလုံးညီညွတ်မှု
ခံစားမှုပေးခဲ့သည်။
d. The “Sabbath Conferences.” During the earliest stage of their development,
Sabbathkeeping Adventists had no formal organization; but in 1848 a number of
them attended seven small local meetings. These later came to be called
“Sabbath Conferences” because they were meetings of “friends of the Sabbath”
interested in the “third angel’s message” (Rev. 14:9–11). These conferences had
a select agenda, including the Sabbath, and helped to bring a sense of unity to
the rather widely scattered groups of Adventist Sabbathkeepers.
e. စတုတ္ထပညတ်တရားစတင်/ပြီးဆုံးချိန်။
၁၈၅၀ ပြည့်နှစ်များအထိပင် စတုတ္ထပညတ်တရားကို တနေ့လျှင် မည်သည့်အချိန်မှ စတင်၍
မည်သည့်အချိန်တွင် ပြီးဆုံးရမည်နည်းဟူသော ကိစ္စသည် တိုးပွားလာနေသော
စတုတ္ထပညတ်တရားစောင့်ထိန်းအဒ်ဗင်တစ်သမားများအတွက် အပြည့်အဝ
ရှင်းလင်းခြင်းမရှိသေးခဲ့ပေ။ ဆဋ္ဌမနေ့ဘတ်တစ်တို့သည် သမ္မာကျမ်းစာသက်သေခံချက်
(ဥပမာ၊ မာကု ၁း၃၂) အရ နေဝင်ချိန်မှ နေဝင်ချိန်အထိ စတုတ္ထပညတ်တရားကို
စောင့်ထိန်းခဲ့ကြသော်လည်း ဂျိုးဇက်ဘိတ်ကမူ စတုတ္ထပညတ်တရားကို သောကြာနေ့ ညနေ ၆
နာရီမှ စတင်၍ စနေနေ့ ညနေ ၆ နာရီတွင် ပြီးဆုံးရမည်ဟု ယူဆခဲ့သည် (RH ဧပြီ ၂၁၊ ၁၈၅၁)။
သို့သော် ဘိတ်၏အမြင်သည် စတုတ္ထပညတ်တရားစောင့်ထိန်းအဒ်ဗင်တစ်သမားများအားလုံးက
လက်ခံခြင်းမရှိခဲ့ပေ။ ဂျိမ်းဝှိုက်သည် ၁၈၅၅ ခုနှစ်တွင် “၆ နာရီအချိန်ကို
ထောက်ခံသည့် သက်သေခံချက်များနှင့် ကျွန်ုပ်တို့ လုံးဝစိတ်ကျေနပ်ခြင်းမရှိခဲ့ပါ” ဟု
ရေးသားခဲ့သည် (ထိုနှစ် ဒီဇင်ဘာ ၄ ရက်)။ ထိုအချိန်တွင် ဘိတ်၏နည်းစနစ်ကို
လိုက်နာသူများအပြင် အချို့သည် သန်းခေါင်ယံမှ သန်းခေါင်ယံအထိ၊ အချို့သည်
နေဝင်ချိန်မှ နေဝင်ချိန်အထိ၊ အချို့ကမူ စနေနေ့မနက်တွင် စတင်ရမည်ဟု ယူဆကြသည်။ ထိုကွဲပြားသော
အမြင်များကြောင့် ဂျေအန်အန်ဒရူးအား ထိုအကြောင်းအရာကို စေ့စေ့စပ်စပ်
စုံစမ်းစစ်ဆေးရန် တာဝန်ပေးခဲ့သည်။ သူ၏အစီရင်ခံစာကို ဂျိမ်းဝှိုက်၏
မှတ်ချက်နှင့်အတူ ထုတ်ဝေခဲ့သော Review and Herald တွင် ထည့်သွင်းဖော်ပြခဲ့ပြီး
ဓမ္မဟောင်းနှင့် ဓမ္မသစ်ကျမ်းများမှ “ညနေ” (သို့မဟုတ် “ညနေခင်း”) ဟူသော
ချဉ်းကပ်ပုံသည် နေဝင်ချိန်ကို ဆိုလိုကြောင်း သက်သေပြခဲ့သည်။ ထို့အပြင် သူသည်
စတုတ္ထပညတ်တရားစောင့်ထိန်းအဒ်ဗင်တစ်သမားများ စုဝေးပွဲတွင် နှုတ်ဖြင့်လည်း
တင်ပြခဲ့ပြီး အများစုမှာ သူ၏ဖြေရှင်းချက်ကို လက်ခံခဲ့ကြသည်။ ကန့်ကွက်သူများတွင်
ဂျိုးဇက်ဘိတ်နှင့် အဲလင်ဝှိုက်တို့ ပါဝင်ပြီး သူတို့သည် ၆ နာရီအချိန်ကို
ဆက်လက်ထောက်ခံနေခဲ့သည်။ သို့သော် စုဝေးပွဲပြီးဆုံးချိန်တွင် အဲလင်ဝှိုက်သည်
စတုတ္ထပညတ်တရားကို နေဝင်ချိန်မှ နေဝင်ချိန်အထိ စောင့်ထိန်းရမည်ဟု ပြသသော
ရူပါရုံတစ်ခု ရရှိခဲ့သည်။ နှစ်ပေါင်း ၁၂ နှစ်ခန့်အကြာတွင် ဂျိမ်းဝှိုက်သည်
ထိုရူပါရုံက “ဘိတ်အမနှင့် အခြားသူများကို ဆုံးဖြတ်ပေးခဲ့ပြီး ထိုအချက်နှင့်ပတ်သက်၍
ကျွန်ုပ်တို့အကြား အဓိကသဟဇာတဖြစ်မှု ရှိလာခဲ့သည်” ဟု ရေးသားနိုင်ခဲ့သည် (ထိုနှစ်
ဖေဖော်ဝါရီ ၂၅၊ ၁၈၆၈)။
e. Time for beginning the Sabbath. Not until the 1850s did the time of day for
commencing and closing the Sabbath become fully clarified for the growing
number of Sabbathkeeping Adventists. Although Seventh Day Baptists had observed
a sunset-to-sunset Sabbath on the basis of scriptural evidence (e.g., Mark
1:32), Joseph Bates was of the opinion that the Sabbath should begin at 6:00
p.m. on Friday and end at 6:00 p.m. on Saturday (RH Apr. 21, 1851). Bates’s
view did not, however, find universal favor among the Sabbathkeeping
Adventists. James White wrote in 1855, “We have never been fully satisfied with
the testimony presented in favor of 6:00 o’clock” (ibid. Dec. 4, 1855). At that time, in addition to those who adhered
to Bates’s practice, some observed a midnight-to-midnight time frame, others
used the sunset-to-sunset guideline, and still others thought that the Sabbath
should begin on Saturday morning.
In view of these differing viewpoints, J. N. Andrews was assigned the task
of making a thorough investigation of the subject. In his written report, which
was published in the same issue of the Review
and Herald as James White’s comment, he demonstrated from the OT and NT
that the biblical word “even” (or “evening”) means sunset. Prior to this he had
also presented his finding orally to an assembly of Sabbathkeeping Adventists,
nearly all of whom had accepted his solution to the question. Among the
dissenters were Joseph Bates and Ellen White, who still held to the 6:00
position. At the close of the assembly, however, Ellen White received a vision
in which she was shown that the Sabbath should be observed from sunset to
sunset. Some 12 years later James White could write that this vision “settled
the matter with Brother Bates and others, and general harmony has since
prevailed among us upon this point” (ibid.
Feb. 25, 1868).
f. စတုတ္ထပညတ်တရားနှင့်
ပရောဖက်ပြုချက်/နောက်ဆုံးကာလ။ အစပိုင်းတွင်
အဒ်ဗင်တစ်စတုတ္ထပညတ်တရားစောင့်ထိန်းသူများသည် ဆဋ္ဌမနေ့ဘတ်တစ်တို့ တင်ပြခဲ့သော
အဓိကအားဖြင့် တူညီသော အကြောင်းပြချက်၊ ဆင်ခြေများနှင့် နားလည်မှုကို
လက်ခံခဲ့ကြသည်။ ဆဋ္ဌမနေ့ဘတ်တစ်တို့တွင် ဓမ္မဟောင်းနှင့် ဓမ္မသစ်ကျမ်းများမှ
ခိုင်မာသော သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ အကြောင်းပြချက်များရှိသော်လည်း စတုတ္ထပညတ်တရားကို
ပရောဖက်ပြုချက်ပြည့်စုံမှု အမျိုးမျိုးနှင့် သမ္မာကျမ်းစာအချို့၏
နောက်ဆုံးကာလအာရုံစိုက်မှုအပါအဝင် အခြားသော အဓိကဘာသာရေးကိစ္စများနှင့်
ဆက်စပ်ပေးရန် ပျက်ကွက်ခဲ့သည်။ တစ်ခုတည်းသော ထင်ရှားသော ခြွင်းချက်မှာ ဒံယေလ ၇း၂၅
နှင့် ဗျာဒိတ် ၁၃း၅၊ ၆ ကဲ့သို့သော ပရောဖက်ပြုချက်များကို
အာရုံစိုက်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ သို့သော် ဘိတ်နှင့် အခြားသူများ စတုတ္ထပညတ်တရားကို
ဆက်လက်လေ့လာရာတွင် ဗျာဒိတ် ၁၄ ရှိ ကောင်းကင်တမန်သုံးပါး၏ သတင်းစကားများ
(အထူးသဖြင့် တတိယပါး) နှင့် ဆက်စပ်မှုကို မကြာမီ တွေ့ရှိခဲ့ကြသည်။
ထပ်မံပရောဖက်ပြုချက်ဆိုင်ရာ ဆက်စပ်မှုများ ထွက်ပေါ်လာခဲ့ပြီး စတုတ္ထပညတ်တရားကို
ဗျာဒိတ် ၇ ရှိ ဘုရားသခင်၏ တံဆိပ်၊ ဗျာဒိတ် ၁၃း၁၆၊ ၁၇ တွင် ဖော်ပြထားသော
ကုန်သွယ်ရေးပိတ်ပင်မှုနှင့် အသေသတ်ရန်အမိန့်ကို မကြာမီ ထွက်ပေါ်လာမည့်
တနင်္ဂနွေဥပဒေတွင် ပါဝင်မည်ဟု ယူဆခဲ့ကြသည်။ ဘိတ်ကိုယ်တိုင်သည် သူ၏
ဆက်တိုက်ထုတ်ဝေမှုများတွင် ဤအမြင်သစ်များကို တင်ပြခဲ့ပြီး စတုတ္ထပညတ်တရားနှင့်
မိုးကောင်းကင်တိုက်ကို မရှိမဖြစ်ဆက်စပ်မှုအဖြစ် ဖော်ပြခဲ့သည်။ တိုက်နှင့်ဆက်စပ်သော
စတုတ္ထပညတ်တရားနှင့် ဗျာဒိတ် ၁၄ တွင် ဖော်ပြထားသော
နိုးကြားလာရန်တိုက်တွန်းချက်တို့သည် ဘိတ်နှင့် SDA အသင်းတော်တည်ထောင်သူအများစု
ဖြစ်လာခဲ့သော အဒ်ဗင်တစ်ရှေ့ဆောင်များ၏ စတုတ္ထပညတ်တရားဘာသာရေးတွင်
အဓိကအာရုံစိုက်မှုဖြစ်လာခဲ့သည်။
f. The Sabbath and prophecy/eschatology. At the outset Adventist Sabbathkeepers adopted,
for the most part, the same rationale, arguments, and understanding that the
Seventh Day Baptists had set forth regarding the Sabbath. The Seventh Day
Baptists had strong scriptural arguments, from both the OT and the NT, but they
failed to relate the Sabbath with other major theological concerns, including
various aspects of prophetic fulfillment and the eschatological focus of
certain passages of Scripture. The one notable exception was their attention to
the prophecy of Daniel 7:25 and the related passage in Revelation 13:5, 6.
As Bates and others continued their study of the Sabbath, however, they
soon came upon a connection with the three angels’ messages of Revelation 14
(especially the third one). Further prophetic links emerged, such as the
Sabbath as God’s seal of Revelation 7, and the trade embargo and death decree
depicted in Revelation 13:16, 17 as inclusions in expected forthcoming Sunday
legislation. Bates himself, in his continuing publications, set forth these new
insights, as well as making an integral connection between the Sabbath and the
heavenly sanctuary. The Sabbath’s connection with the sanctuary, accompanied by
a call for revival as set forth in Revelation 14, became a major emphasis in
the Sabbath theology of Bates and other of the Adventist “pioneers” who were
forerunners (and for the most part founders) of the SDA Church.
g. စတုတ္ထပညတ်တရားနှင့်ပတ်သက်သော
စောစီးသောထုတ်ဝေမှုများ။ စတုတ္ထပညတ်တရားသည် SDA ပထမဆုံးထုတ်ဝေသည့် သတင်းစာများတွင်
များစွာနေရာယူခဲ့သည်—ဥပမာ၊ ၁၈၄၉ ခုနှစ်တွင် စတင်ထုတ်ဝေခဲ့သော Present Truth
နှင့် ၁၈၅၀
ခုနှစ်မှစ၍ ၎င်း၏နောက်ဆက်တွဲ The Advent Review and Sabbath Herald တို့တွင် ဖြစ်သည်။ ၁၈၆၁
ခုနှစ်တွင် ဂျေအန်အန်ဒရူးသည် “သမ္မာကျမ်းစာနှင့် သမိုင်းတွင် စတုတ္ထပညတ်တရားနှင့်
ပထမနေ့” ဟူသော စာမျက်နှာ ၃၄၀ ပါဝင်သော စာအုပ်ကို ထုတ်ဝေခဲ့သည်။
ဤကျယ်ပြန့်သောလက်ရာကို နောက်ပိုင်းထုတ်ဝေမှုများတွင် ချဲ့ထွင်ပြင်ဆင်ခဲ့သည်။
အန်ဒရူးသည် ဆဋ္ဌမနေ့ဘတ်တစ်တို့၏ အယူအဆနှင့် သမိုင်းကြောင်းကို အများစု
လိုက်နာခဲ့သော်လည်း အခြေခံသမိုင်းရင်းမြစ်များကို ကျယ်ကျယ်ပြန်လည်စစ်ဆေးခဲ့သည်။
ထို့ပြင် တနင်္ဂနွေစောင့်ထိန်းသူ စာရေးဆရာများစွာကို ကိုးကားခဲ့သည်။
အယ်လ်အာကွန်နရာဒီသည် အန်ဒရူး၏လက်ရာကို စိတ်ဝင်စားခဲ့ပြီး ၁၈၉၁ ခုနှစ်တွင်
ဂျာမန်ဘာသာသို့ ဘာသာပြန်ဆိုခဲ့သည်။ ၁၉၁၂ ခုနှစ်တွင် ပူးတွဲစာရေးဆရာအဖြစ်
များစွာချဲ့ထွင်ပြင်ဆင်ထားသော စာအုပ်ကို အင်္ဂလိပ်ဘာသာဖြင့် စတုတ္ထထုတ်ဝေမှုအဖြစ်
ထုတ်ဝေခဲ့သည်။
g. Early publications on the Sabbath. The Sabbath took considerable space in some of
the earliest SDA periodicals—for instance, in the Present Truth, which was inaugurated in 1849, and in its successor,
The Advent Review and Sabbath Herald,
from 1850 onward.
In 1861 J. N. Andrews published a 340-page book entitled History of the Sabbath and First Day of the
Week. This rather comprehensive work was enlarged and revised for later
editions. Andrews for the most part adhered to Seventh Day Baptist concepts and
historical treatment, but he also did extensive reexamination of the basic
historical sources. In addition, he cited many Sundaykeeping authors. L. R.
Conradi took an interest in Andrews’ work, and in 1891 translated his History into German. In 1912 he issued
in English, as coauthor, an enlarged and substantially revised edition,
indicated as being the “fourth edition.”
၂.
အဒ်ဗင်တစ်စတုတ္ထပညတ်တရားလေ့ကျင့်မှု SDA အသင်းတော်သည် ဓမ္မဟောင်းနှင့် ဓမ္မသစ်ကျမ်းများကို
၎င်း၏ဘာသာရေးနှင့် လေ့ကျင့်မှုအတွက် စံနမူနာအဖြစ် ယူဆသည်။ ထို့ကြောင့် SDA တို့သည် အပတ်စဉ်
သတ္တမနေ့ကို စတုတ္ထပညတ်တရားအဖြစ် ဆင်နွှဲကြသည်။ ထိုနေ့တွင် ဓမ္မဟောင်းကျမ်းပါ
သက်ဆိုင်ရာ စည်းမျဉ်းများကို ကြိုးစားလိုက်နာကြသော်လည်း အထူးသဖြင့်
ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင် ခရစ်တော်၏ ဥပမာကို အဓိကထားကာ ထိုနေ့ကို မည်သို့ဆက်ဆံရမည်ကို
လိုက်နာကြသည်။ သမ္မာကျမ်းစာသက်သေခံချက်များအရ SDA တို့သည် သောကြာနေ့နေဝင်ချိန်မှ
စနေနေ့နေဝင်ချိန်အထိ စတုတ္ထပညတ်တရားကို စောင့်ထိန်းသည့် နည်းလမ်းကို
လက်ခံကျင့်သုံးကြသည်။ ဤနာရီများအားလုံးကို ဘုရားသခင်အတွက် သန့်ရှင်းသောအချိန်ဟု
ယူဆကြသည်။ ထိုအချိန်များတွင် ကိုယ်ပိုင်အလိုဆန္ဒများနှင့် အကျိုးစီးပွားများကို
ဘေးဖယ်ထားကာ ဝိညာဉ်ရေးအားဖြည့်မှုအတွက် သီးသန့်ထားရှိကြသည်။ SDA တို့သည် စစ်မှန်သော
စတုတ္ထပညတ်တရားစောင့်ထိန်းမှုအတွက် ကြိုတင်ပြင်ဆင်မှုသည် ခရစ်တော်ကို နေ့စဉ်ဘဝ၏
သခင်အဖြစ် ပြုလုပ်ခြင်းဖြစ်ပြီး ထို့ကြောင့် နေ့စဉ်ကိုးကွယ်ခြင်းနှင့် ခရစ်တော်အား
နေ့စဉ်အပ်နှံခြင်းကို ဘယ်တော့မှ လျစ်လျူရှုမထားရကြောင်း ယုံကြည်ကြသည်။
2. Adventist Sabbath Practice
The SDA Church considers the Scriptures of the OT and the NT as the
normative guide for its theology and practice. For this reason SDAs celebrate
the seventh day of the week as the Sabbath. On it they endeavor to follow
pertinent OT regulations, but especially the example of Christ in the NT, as to
how the day should be treated. Based on the scriptural evidence, SDAs have
adopted the practice of keeping Sabbath from sundown Friday night to sundown
Saturday night. All of these hours are considered sacred to God. They are a
time when personal pursuits and interests are set aside for spiritual
refreshment. SDAs believe, moreover, that proper preparation for genuine
Sabbath observance must be a daily
practice of making Christ the Lord of the Christian’s life, and therefore daily
devotions and self-surrender to Christ are not to be neglected at any time.
စနေနေ့မနက်များ
(သို့မဟုတ် ထူးခြားသောကိစ္စများတွင် စနေနေ့ညနေများ) တွင် SDA တို့သည်
ပုံမှန်ကိုးကွယ်ပွဲများ ပြုလုပ်ကြသည်။ ထိုကိုးကွယ်ပွဲများတွင် ပုံမှန်အားဖြင့် (၁)
သမ္မာကျမ်းစာသင်ခန်းစာကို အဓိကထားသော စတုတ္ထပညတ်တရားကျောင်း (အများအားဖြင့်
အသေးစားအတန်းများ၊ လူငယ်နှင့် ကလေးများအတွက် သီးသန့်အပိုင်းများပါဝင်)၊ (၂)
ဒေသဆိုင်ရာ သာသနာပြုလုပ်ငန်းနှင့် ခရစ်ယာန်ကူညီလုပ်ငန်းများအတွက် အစီအစဉ်များ
တင်ပြသော တိုတောင်းသော “သာသနာပြုကာလ”၊ (၃) သမ္မာကျမ်းစာဖတ်ရှုခြင်းနှင့်
တရားဟောခြင်းကို အဓိကထားသော တရားဟောပွဲ တို့ပါဝင်သည်။ သုံးလတစ်ကြိမ်တွင်
စနေနေ့မနက် တရားဟောပွဲတွင် ခရစ်တော်၏ ဥပမာနှင့် ညွှန်ကြားချက်အတိုင်း (ယောဟန်
၁၃း၁–၁၇၊ မဿဲ ၂၆း၂၆–၃၀၊ ၁ကိုရိန် ၁၁း၂၃–၂၉) ခြေဆေးခြင်းနှင့် ထာဝရဘုရား၏ ညစာပွဲကို
ကျင်းပသည်။
On Saturday mornings (or in exceptional cases, on Saturday afternoons)
SDAs have regular worship services. These normally consist of (1) Sabbath
School, with a Scripture lesson study as the primary focus (usually in small
groups or “classes,” and with special sections devoted to youth and to
children); (2) a short “missionary period” for setting forth plans for local
missionary activity and Christian “help work”; and (3) the preaching service,
in which the Scripture reading and sermon have the primary emphasis. On a
quarterly basis the Sabbath morning preaching service includes celebration of
the ordinances of footwashing and the Lord’s Supper, patterned after Christ’s
example and instruction set forth in John 13:1–17; Matthew 26:26–30; 1
Corinthians 11:23–29.
SDA အသင်းတော်များစွာတွင်
သောကြာနေ့နှင့် စနေနေ့ညနေများတွင် နေဝင်ကိုးကွယ်ပွဲများလည်း ရှိသည်။ ထိုပွဲများ
မရှိသည့်နေရာ သို့မဟုတ် တက်ရောက်၍မရသည့်အခါ ကိုယ်ပိုင် သို့မဟုတ်
မိသားစုကိုးကွယ်ခြင်းဖြင့် စတုတ္ထပညတ်တရား စတင်ခြင်းနှင့် ပြီးဆုံးခြင်းကို
အမှတ်အသားပြုကြသည်။ စီးပွားရေးကိစ္စများနှင့် ကိုယ်ပိုင်လောကီအပျော်အပါး၊
ဖျော်ဖြေရေး (ဥပမာ၊ အားကစား) တို့ကို စတုတ္ထပညတ်တရားနာရီအတွင်း SDA တို့
ရှောင်ကြဉ်ကြသည်။ မကြာခဏ သဘာဝလမ်းလျှောက်ခြင်း (အထူးသဖြင့် ကလေးနှင့်
လူငယ်များအတွက်)၊ ဒေသဆိုင်ရာ သာသနာပြုပုံစံ အထွက်လုပ်ငန်းများတွင် ပါဝင်ခြင်း၊ SDA
အချင်းချင်း
သို့မဟုတ် အခြား SDA မဟုတ်သူများနှင့်
ဝိညာဉ်ရေးဆိုင်ရာ ဆက်ဆံရေးကို ဘုရားသခင်၏ စတုတ္ထပညတ်တရားစောင့်ထိန်းရန်
ညွှန်ကြားချက်နှင့် ကိုက်ညီသည်ဟု ယူဆ၍ ပြုလုပ်ကြသည်။ SDA ဆရာဝန်များသည် စတုတ္ထပညတ်တရားနေ့တွင်
ပုံမှန်အားဖြင့် ဆေးခန်းဖွင့်ခြင်းမပြုသော်လည်း လူနာများ
(ဆေးရုံတက်နေသူများအပါအဝင်) ကို ကူညီရန် “အမြဲအသင့်ရှိ” နေကြသည်။ SDA ဆေးဘက်ဆိုင်ရာအဖွဲ့အစည်းများရှိ
မရှိမဖြစ်ဝန်ထမ်းများအားလုံးသည် လူနာများကို အမြဲဂရုစိုက်နိုင်ရန်
စတုတ္ထပညတ်တရားဝန်ဆောင်မှုကို အလှည့်ကျပြုကြရပြီး စတုတ္ထပညတ်တရားနာရီများတွင်
ပုံမှန်လုပ်ရိုးလုပ်စဉ်များကို လျှော့ချလေ့ရှိသည်။
In many SDA churches there are also sundown meetings on Friday and
Saturday evenings. Where such services do not exist, or when attendance is not
possible, personal or family devotions mark the beginning and the ending of the
Sabbath. Business affairs and personal secular pleasures and entertainment
(such as sports) are avoided by SDAs during the Sabbath hours. Frequently
nature hikes (especially for children and youth), participation in local
missionary-type outreach, and general spiritual fellowship with other SDAs or
with non-SDAs are engaged in, as being in harmony with divine instruction for
Sabbath observance. Although SDA physicians normally do not keep office hours
on Sabbath, they do stay “on call” for aid to the sick, including persons who
may be hospitalized. All essential personnel in SDA medical institutions must
rotate Sabbath service time so that patients are always cared for, even though
general routines are normally reduced during Sabbath hours.
စတုတ္ထပညတ်တရားနာရီများကို
အသုံးပြုပုံနှင့်ပတ်သက်၍ SDA အသင်းတော်တွင်
လေးစားခံရသော အဲလင်ဂျီဝှိုက်၏ အောက်ပါအတိုင်း ကောင်းစွာဖော်ပြထားသည်။
“စတုတ္ထပညတ်တရားသည် အသုံးမဝင်သော အနားယူချိန်အဖြစ် ရည်ရွယ်ထားခြင်းမဟုတ်ပါ။
ထာဝရဘုရား၏ အနားယူနေ့တွင် လောကီအလုပ်ကို တားမြစ်ထားသည်။ အသက်မွေးဝမ်းကျောင်းအတွက်
ပင်ပန်းဆင်းရဲမှုကို ရပ်တန့်ရမည်။ ထိုနေ့တွင် လောကီအပျော်အပါး သို့မဟုတ်
အကျိုးအမြတ်အတွက် အလုပ်သည် တရားမဝင်ပါ။ သို့သော် ဘုရားသခင်သည် ဖန်ဆင်းခြင်းအမှုကို
ရပ်တန့်၍ စတုတ္ထပညတ်တရားတွင် အနားယူ၍ ကောင်းချီးပေးခဲ့သည်နည်းတူ လူသားသည်လည်း နေ့စဉ်ဘဝအလုပ်များကို
စွန့်လွှတ်၍ ထိုသန့်ရှင်းသောနာရီများကို ကျန်းမာသောအနားယူမှု၊ ကိုးကွယ်မှုနှင့်
သန့်ရှင်းသောအမှုများအတွက် မြှောက်စားရမည်” (DA ၂၀၇)။
The SDA position regarding the use of the Sabbath hours has aptly been set
forth by Ellen White, whose writings are respected in the SDA Church: “The
Sabbath is not intended to be a period of useless inactivity. The law forbids
secular labor on the rest day of the Lord; the toil that gains a livelihood
must cease; no labor for worldly pleasure or profit is lawful upon that day;
but as God ceased His labor of creating, and rested upon the Sabbath and
blessed it, so man is to leave the occupations of his daily life, and devote
those sacred hours to healthful rest, to worship, and to holy deeds” (DA 207).
စတုတ္ထပညတ်တရားစောင့်ထိန်းမှု၏
အရေးကြီးမှုနှင့်အညီ ၁၉၈၂ ခုနှစ်တွင် “သမ္မာကျမ်းစာနှင့် သမိုင်းတွင်
စတုတ္ထပညတ်တရား” ဟူသော ကြီးမားသောစာအုပ်ကို ထုတ်ဝေခဲ့သည်။ ဤလက်ရာသည် ပညာရှင် ၁၉
ဦးတို့၏ ပူးပေါင်းအားထုတ်မှုဖြစ်ပြီး ဓမ္မဟောင်း၊ ဓမ္မသစ်ကျမ်းများတွင်နှင့်
ခရစ်ယာန်သမိုင်းတွင် စတုတ္ထပညတ်တရားကို အသေးစိတ်ဆွေးနွေးထားသည်။
စတုတ္ထပညတ်တရားဘာသာရေးဆိုင်ရာ အခန်း ၃ ခန်းလည်း ပါဝင်သည်။
In keeping with the importance of Sabbath observance, a major volume
entitled The Sabbath in Scripture and
History was published in 1982. This work represents the combined effort and
work of some 19 specialists and treats in detail the Sabbath throughout the OT
and NT, as well as in Christian history. It also includes three chapters on
Sabbath theology.
VI. အဲလင်ဂျီဝှိုက်၏
မှတ်ချက်များ အဲလင်ဂျီဝှိုက်သည်
သတ္တမနေ့စတုတ္ထပညတ်တရားနှင့်ပတ်သက်၍ အလွန်ကျယ်ပြန့်စွာ ရေးသားခဲ့သောကြောင့် သူမ၏
ထိုးထွင်းသိမြင်မှုနှင့် အကြံပေးချက်များကို ဤနေရာတွင် နမူနာအနေဖြင့်သာ
ပေးနိုင်သည်။ သူမရေးသားခဲ့သမျှအများစုသည် အခါအချိန်နှင့်အညီ သီးခြားအခြေအနေများကို
ဖြေရှင်းပေးသည့် သဘောရှိပြီး တူညီသော သို့မဟုတ် ဆင်တူသော အကြံပေးချက်များ
ထပ်ခါတလဲလဲ ပါဝင်နေသည်မှာ ထိုအကြောင်းကြောင့်ဖြစ်သည်။ ဤစစ်တမ်းသည်
စတုတ္ထပညတ်တရားနှင့် စတုတ္ထပညတ်တရားစောင့်ထိန်းမှု၏ အဓိကအချက်များနှင့်ပတ်သက်၍
ပုံမှန် သို့မဟုတ် ကိုယ်စားပြုသော ထုတ်ပြန်ချက်များကို တင်ပြထားသည်။
VI. Ellen G. White Comments
Ellen G. White has written so widely about the seventh-day Sabbath that
only a sampling of her insights and counsels regarding it can be given here.
Much of what she has written is occasional in nature, speaking to various
specific situations requiring the same or similar counsels, a fact that
accounts for a fair amount of repetitiveness in her treatment of the Sabbath.
This survey presents typical or representative statements on major aspects of
the Sabbath and Sabbathkeeping.
A. သမ္မာကျမ်းစာအရ
ဥပုသ်နေ့၏မူလနှင့် အရေးကြီးပုံ “ဧဒင်ဥယျာဉ်၌
ဘုရားသခင်သည် ဖန်ဆင်းခြင်းအမှုတော်ကို အမှတ်ရစေရန် သတ္တမနေ့ကို
ကောင်းကြီးမင်္ဂလာပေးတော်မူ၍ တည်ထားတော်မူ၏။ ဥပုသ်နေ့ကို လူသားမျိုးနွယ်တစ်ခုလုံး၏
ဖခင်နှင့် ကိုယ်စားလှယ်ဖြစ်သော အာဒမ်အား အပ်နှံတော်မူ၏။ ကမ္ဘာပေါ်၌
နေထိုင်သူတိုင်း ဘုရားသခင်သည် မိမိတို့၏ ဖန်ဆင်းရှင်နှင့် တရားနှင့်ညီသော
အစိုးရှင်ဖြစ်ကြောင်း၊ မိမိတို့သည် သူ့လက်တော်မှ ဖန်ဆင်းခံရသူများနှင့်
သူ့အာဏာတော်အောက်ရှိ လူများဖြစ်ကြောင်း ကျေးဇူးတင်စွာဖြင့် ဝန်ခံခြင်းအကျင့်အဖြစ်
စောင့်ထိန်းရန် ဖြစ်၏” (PP ၄၈)။
A. The Origin and Significance of the Sabbath
“In Eden, God set up the memorial of His work of creation, in placing His
blessing upon the seventh day. The Sabbath was committed to Adam, the father
and representative of the whole human family. Its observance was to be an act
of grateful acknowledgment, on the part of all who should dwell upon the earth,
that God was their Creator and their rightful Sovereign; that they were the
work of His hands and the subjects of His authority” (PP 48).
“ဥပုသ်နေ့ကို
အသစ်တစ်ခုအဖြစ် မိတ်ဆက်ခြင်းမဟုတ်ဘဲ ဖန်ဆင်းခြင်းအချိန်ကပင် တည်ထားကိုးကွယ်ရန်
ဖြစ်သည်ဟု ဖော်ပြထား၏။ ဖန်ဆင်းရှင်၏ အမှုတော်ကို အမှတ်ရစေရန် မှတ်မိပြီး
စောင့်ထိန်းရမည်ဖြစ်၏။ ကောင်းကင်နှင့် မြေကြီးကို ဖန်ဆင်းတော်မူသော ဘုရားသခင်ကို
ညွှန်ပြသဖြင့် အမှန်တကယ်သော ဘုရားသခင်ကို မှားယွင်းသော နတ်ဘုရားအားလုံးနှင့်
ခွဲခြားပေး၏။ သတ္တမနေ့ကို စောင့်ထိန်းသူတိုင်း ထိုအကျင့်ဖြင့် ယေဟောဝါ၏
ကိုးကွယ်သူများဖြစ်ကြောင်း ပြသသည်။ ထို့ကြောင့် ကမ္ဘာပေါ်၌ ဘုရားသခင်ကို
ကိုးကွယ်သူများ ရှိနေသရွေ့ ဥပုသ်နေ့သည် လူသားတို့၏ ဘုရားသခင်အပေါ် သစ္စာရှိကြောင်း
နိမိတ်လက္ခဏာဖြစ်၏” (ထိုစာအုပ် ၃၀၇)။
“The Sabbath is not introduced as a new institution but as having been
founded at creation. It is to be remembered and observed as the memorial of the
Creator’s work. Pointing to God as the Maker of the heavens and the earth, it
distinguishes the true God from all false gods. All who keep the seventh day
signify by this act that they are worshipers of Jehovah. Thus the Sabbath is
the sign of man’s allegiance to God as long as there are any upon the earth to
serve Him” (ibid. 307).
“ဧဒင်ဥယျာဉ်၌
စတင်ခဲ့သော ဥပုသ်နေ့စည်းကမ်းသည် ကမ္ဘာနှင့်အတူ ရှေးကျပြီးဖြစ်၏။ ဖန်ဆင်းခြင်းမှစ၍
ဘိုးဘေးအားလုံးက စောင့်ထိန်းခဲ့ကြ၏။ အဲဂုတ္တုပြည်၌ ကျွန်ခံရစဉ် အလုပ်စေသူများ၏
ဖိအားကြောင့် ဣသရေလလူမျိုးတို့သည် ဥပုသ်နေ့ကို ချိုးဖောက်ခဲ့ရပြီး
အတိုင်းအတာတစ်ခုအထိ ထိုနေ့၏ သန့်ရှင်းမှုကို မေ့လျော့ခဲ့ကြ၏။ စီနတ်တောင်ပေါ်တွင်
ပညတ်တော်ကို ကြေညာသောအခါ စတုတ္ထပညတ်၏ ပထမစကားများမှာ ‘ဥပုသ်နေ့ကို မှတ်မိ၍
သန့်ရှင်းစွာ စောင့်ထိန်းလော့’ ဟူ၍ ဖြစ်သည်—ထိုအချိန်၌ ဥပုသ်နေ့ကို
စတင်တည်ထားခြင်းမဟုတ်ကြောင်း ပြသ၏။ ဖန်ဆင်းခြင်းသို့ ပြန်လည်ညွှန်ပြထား၏”
(ထိုစာအုပ် ၃၃၆)။ “ပညတ်တော်ဆယ်ပါးအနက် တရားပေးရှင်၏ နာမတော်နှင့်
ဘွဲ့အမည်နှစ်ခုလုံးပါဝင်သော တစ်ခုတည်းသော ပညတ်မှာ စတုတ္ထပညတ်ပင်ဖြစ်၏။ ပညတ်တော်ကို
မည်သူ့အာဏာဖြင့် ပေးထားသည်ကို ပြသသော တစ်ခုတည်းသော ပညတ်ဖြစ်၏။ ထို့ကြောင့်
ဘုရားသခင်၏ တံဆိပ်တော်ကို ပညတ်တော်တွင် တွယ်ကပ်ထားပြီး တရားမျှတမှုနှင့်
ချည်နှောင်အားကို သက်သေပြရန် ဖြစ်၏” (ထိုစာအုပ် ၃၀၇)။
“The Sabbath institution, which originated in Eden, is as old as the world
itself. It was observed by all the patriarchs, from creation down. During the
bondage in Egypt, the Israelites were forced by their taskmasters to violate
the Sabbath, and to a great extent they lost the knowledge of its sacredness.
When the law was proclaimed at Sinai the very first words of the fourth
commandment were, ‘Remember the Sabbath day, to keep it holy’—showing that the
Sabbath was not then instituted; we are pointed back for its origin to
creation” (ibid. 336).
“The fourth commandment is the only one of all the ten in which are found
both the name and the title of the Lawgiver. It is the only one that shows by
whose authority the law is given. Thus it contains the seal of God, affixed to
His law as evidence of its authenticity and binding force” (ibid. 307).
B. လူသားတို့၏
ဥပုသ်နေ့လိုအပ်ချက် “ဘုရားသခင်သည်
လူသားအတွက် ဥပုသ်နေ့သည် ဣဒ္ဒိံဥယျာဉ်၌ပင် မရှိမဖြစ်လိုအပ်ကြောင်း မြင်တော်မူ၏။
သူသည် ခုနစ်ရက်အနက် တစ်ရက်တွင် မိမိ၏ အကျိုးစီးပွားနှင့် အလုပ်အကိုင်များကို
ဘေးချိတ်ထားရန် လိုအပ်၏။ ဘုရားသခင်၏ အမှုတော်များကို ပို၍ ပြည့်စုံစွာ
ဆင်ခြင်တွေးတောရန်နှင့် သူ့တန်ခိုးတော်နှင့် ကောင်းမြတ်မှုကို တွေးတောရန် လိုအပ်၏။
ဘုရားသခင်ကို ပို၍ ထင်ရှားစွာ သတိရစေရန်နှင့် မိမိ ခံစားပိုင်ဆိုင်သမျှသည်
ဖန်ဆင်းရှင်၏ ကောင်းမြတ်သော လက်တော်မှ လာသည်ဟူ၍ ကျေးဇူးတင်စိတ်နိုးကြားစေရန်
ဥပုသ်နေ့ကို လိုအပ်၏” (ထိုစာအုပ် ၄၈)။ “ဘုရားသခင်၏ ဖန်ဆင်းနိုင်စွမ်းတန်ခိုးကို အမှတ်ရစေသော
ဥပုသ်နေ့သည် ကောင်းကင်နှင့် မြေကြီးကို ဖန်ဆင်းတော်မူသော သူ့ကို ညွှန်ပြ၏။
ထို့ကြောင့် သူ့တည်ရှိမှု၊ သူ့မဟာမြတ်မှု၊ ဉာဏ်ပညာနှင့် ချစ်ခြင်းမေတ္တာကို
အမြဲသက်သေခံပြီး သတိပေး၏။ ဥပုသ်နေ့ကို သန့်ရှင်းစွာ အမြဲစောင့်ထိန်းခဲ့လျှင် ဘုရားမဲ့သူ
သို့မဟုတ် ရုပ်တုကိုးကွယ်သူ တစ်ဦးမျှ မဖြစ်နိုင်ခဲ့” (ထိုစာအုပ် ၃၃၆)။
B. Human Need for the Sabbath
“God saw that a Sabbath was essential for man, even in Paradise. He needed
to lay aside his own interests and pursuits for one day of the seven, that he
might more fully contemplate the works of God and meditate upon His power and
goodness. He needed a Sabbath to remind him more vividly of God and to awaken
gratitude because all that he enjoyed and possessed came from the beneficent
hand of the Creator” (ibid. 48).
C. ဥပုသ်နေ့ကို
ဖန်ဆင်းတော်မူသော ခရစ်တော် ဧလင်ဝိုက် သည် ခရစ်တော်သည်
ဖန်ဆင်းခြင်းအချိန်၌ ခမည်းတော်နှင့်အတူ ရှိတော်မူပြီး ဖန်ဆင်းခြင်းအမှုတော်တွင်
တက်ကြွစွာ ပါဝင်တော်မူကြောင်း (ယောဟန် ၁:၁–၃) ထပ်ခါတလဲလဲ ဖော်ပြထား၏။
“The Sabbath, as a memorial of God’s creative power, points to Him as the
maker of the heavens and the earth. Hence it is a constant witness to His
existence and a reminder of His greatness, His wisdom, and His love. Had the
Sabbath always been sacredly observed, there could never have been an atheist
or an idolater” (ibid. 336).
“ခရစ်တော်သည်
အရာအားလုံးကို ဖန်ဆင်းတော်မူသောကြောင့် ဥပုသ်နေ့ကိုလည်း ဖန်ဆင်းတော်မူ၏။ သူ့ဖြင့်
ဖန်ဆင်းခြင်းအမှုတော်ကို အမှတ်ရစေရန် ခွဲထားတော်မူ၏။ ဖန်ဆင်းရှင်နှင့်
သန့်ရှင်းစေတော်မူသူ နှစ်ဦးစလုံးအဖြစ် သူ့ကို ညွှန်ပြ၏” (DA ၂၈၈)။
C. Christ the Maker of the Sabbath
Ellen White repeatedly notes that Christ was with God the Father at
Creation, active in the work of Creation, as the NT makes clear (John 1:1–3).
“Since He [Christ] made all things, He made the Sabbath. By Him it was set
apart as a memorial of the work of creation. It points to Him as both the
Creator and the Sanctifier” (DA 288).
“ဥပုသ်နေ့ကို
ဖန်ဆင်းတော်မူသော သူသည် ကားစွန်းတိုင်တွင် လက်သည်တွင် မဖျက်ဆီးခဲ့” (ထိုစာအုပ်
၆၃၀)။ “အရာအားလုံးကို
ဘုရားသခင်၏ သားတော်ဖြင့် ဖန်ဆင်းတော်မူ၏ …။ ဥပုသ်နေ့သည် ဖန်ဆင်းခြင်းအမှုတော်ကို
အမှတ်ရစေသောကြောင့် ခရစ်တော်၏ ချစ်ခြင်းမေတ္တာနှင့် တန်ခိုးတော်ကို
နိမိတ်လက္ခဏာဖြစ်၏” (ထိုစာအုပ် ၂၈၁)။ “ခရစ်တော်သည် လူ့ဘဝတွင် ဥပုသ်နေ့၏ ချည်နှောင်ထားသော
တောင်းဆိုချက်များကို အလေးပေးတော်မူ၏။ သူ့သွန်သင်ချက်အားလုံးတွင် သူ့ကိုယ်တိုင်
ပေးထားသော စည်းကမ်းကို လေးမြတ်မှုပြတော်မူ၏” (PK ၁၈၃)။
“He [Christ] who made the Sabbath did not abolish it, nailing it to His
cross” (ibid. 630).
“All things were created by the Son of God … . And since the Sabbath is a
memorial of the work of creation, it is a token of the love and power of
Christ” (ibid. 281).
“Christ, during His earthly ministry, emphasized the binding claims of the
Sabbath; in all His teaching He showed reverence for the institution He Himself
had given” (PK 183).
D. ခရစ်တော်၏
ဥပုသ်နေ့စောင့်ထိန်းမှု နိယာမများ ယေရှုနှင့် ယုဒခေါင်းဆောင်များအကြား
ပဋိပက္ခတွင် ခရစ်တော်သည် လူဖန်တီးထားသော ကန့်သတ်ချက်များနှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်သော
သမ္မာကျမ်းစာအရ စစ်မှန်သော ဥပုသ်နေ့စောင့်ထိန်းမှု နိယာမများကို
ထုတ်ဖော်ပြောကြား၏။ “ယုဒလူမျိုးတို့သည်
ဘုရားသခင်ထံမှ လွဲချော်ပြီး ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် ခရစ်တော်၏ တရားမျှတမှုကို
မိမိတို့၏ အဖြစ်မပြုနိုင်ခဲ့သောအခါ ဥပုသ်နေ့သည် သူတို့အတွက် အဓိပ္ပာယ်မရှိတော့။ …
ခရစ်တော်ခေတ်တွင် ဥပုသ်နေ့သည် အလွန်ပြောင်းလဲခံရပြီး စောင့်ထိန်းမှုသည်
မေတ္တာရှိသော ကောင်းကင်ခမည်းတော်၏ စရိုက်မဟုတ်ဘဲ ကိုယ်ကျိုးရှာတတ်သော လူတို့၏
စရိုက်ကို ထင်ဟပ်စေခဲ့၏။ ရဗ္ဗိဆရာများသည် ဘုရားသခင်သည် လူတို့ နာခံ၍မရနိုင်သော
ပညတ်များကို ပေးသည်ဟု လက်တွေ့တွင် ကိုယ်စားပြုခဲ့ကြ၏။ ဘုရားသခင်ကို
အာဏာရှင်တစ်ဦးအဖြစ် လူများကို ရှုမြင်စေပြီး သူ တောင်းဆိုတော်မူသော ဥပုသ်နေ့စောင့်ထိန်းမှုသည်
လူတို့ကို စိတ်မာကြမ်းတမ်းစေသည်ဟု ထင်မြင်စေခဲ့၏။ ထိုနားလည်မှားယွင်းမှုများကို
ခရစ်တော်က ရှင်းလင်းပေးရန် အမှုတော်ရှိ၏။ ရဗ္ဗိများသည် ရက်စက်စွာ
လိုက်လံပြစ်တင်သော်လည်း သူတို့၏ လိုအပ်ချက်များနှင့် လိုက်လျောညီထိုးဟန်မပြဘဲ
ဘုရားသခင်၏ ပညတ်တော်အတိုင်း ဥပုသ်နေ့ကို ဆက်လက်စောင့်ထိန်းတော်မူ၏” (DA ၂၈၃, ၂၈၄)။
D. Christ’s Sabbath-Observance Principles
In connection with conflict between Jesus and the Jewish leaders, Christ
enunciated true biblical principles of Sabbath observance in contrast with the
human-made restrictions:
“As the Jews departed from God, and failed to make the righteousness of
Christ their own by faith, the Sabbath lost its significance to them … . In the
days of Christ the Sabbath had become so perverted that its observance
reflected the character of selfish and arbitrary men rather than the character
of the loving heavenly Father. The rabbis virtually represented God as giving
laws which it was impossible for men to obey. They led the people to look upon
God as a tyrant, and to think that the observance of the Sabbath, as He
required it, made men hard-hearted and cruel. It was the work of Christ to
clear away these misconceptions. Although the rabbis followed Him with
merciless hostility, He did not even appear to conform to their requirements,
but went straight forward, keeping the Sabbath according to the law of God” (DA
283, 284).
“သူ [ယေရှု] သည်
ဥပုသ်နေ့ကို ဝန်ထုပ်ဝန်ပိုးဖြစ်စေသော တောင်းဆိုချက်များမှ လွတ်မြောက်စေရန်
လာတော်မူ၏။ ထိုအကြောင်းကြောင့်
ဗေဇသဒါရေကန်တွင် ကုသခြင်းကို ဥပုသ်နေ့၌ ပြုလုပ်ရန် ရွေးချယ်တော်မူ၏။
အပတ်စဉ်အခြားနေ့တွင်လည်း နာမကျန်းသူကို ကုသနိုင်သော်လည်း သို့မဟုတ် ကုတင်ကို
သယ်ခိုင်းခြင်းမရှိဘဲ ကုသပေးနိုင်၏။ သို့သော် ထိုသို့ပြုလျှင် သူ လိုလားတော်မူသော
အခွင့်အရေးကို မရရှိ။ ခရစ်တော်၏ လူ့ဘဝအမှုတော်တိုင်း၌ ပညာရှိသော ရည်ရွယ်ချက်ရှိ၏။
ပြုတော်မူသမျှသည် ကိုယ်တိုင်နှင့် သွန်သင်ချက်တွင် အရေးကြီး၏။ ရေကန်နားရှိ
နာမကျန်းသူများအနက် အဆိုးရွားဆုံးကို ရွေးချယ်၍ ကုသတော်မူပြီး ထိုလူကို ကုတင်ကို
မြို့ထဲသယ်ခိုင်းရန် မှာထားတော်မူ၏။ ထိုသို့ပြုခြင်းဖြင့် ဥပုသ်နေ့၌ မည်သည်ကို
လုပ်ပိုင်ခွင့်ရှိသည်ဟူသော မေးခွန်းကို နှိုးဆွပေးမည်ဖြစ်ပြီး ယုဒလူများ၏
‘ထာဝရအရှင်၏နေ့’ ဆိုင်ရာ ကန့်သတ်ချက်များကို ပြစ်တင်ရှုတ်ချရန်နှင့် သူတို့၏
ဓလေ့ထုံးတမ်းများကို ပယ်ရှားကြောင်း ကြေညာရန် လမ်းဖွင့်ပေးမည်ဖြစ်၏။
“He [Jesus] had come to free the Sabbath from those burdensome
requirements that had made it a curse instead of a blessing.
“For this reason He had chosen the Sabbath upon which to perform the act
of healing at Bethesda. He could have healed the sick man as well on any other
day of the week; or He might simply have cured him, without bidding him bear
away his bed. But this would not have given Him the opportunity He desired. A
wise purpose underlay every act of Christ’s life on earth. Everything He did
was important in itself and in its teaching. Among the afflicted ones at the
pool He selected the worst case upon whom to exercise His healing power, and
bade the man carry his bed through the city in order to publish the great work
that had been wrought upon him. This would raise the question of what it was
lawful to do on the Sabbath, and would open the way for Him to denounce the
restrictions of the Jews in “regard to the Lord’s day, and to declare their
traditions void.
ယေရှုသည်
နာမကျန်းသူများကို ကယ်တင်ခြင်းအမှုသည် ဥပုသ်နေ့ပညတ်နှင့် ကိုက်ညီသည်ဟု သူတို့အား
ပြောကြား၏။ ကောင်းကင်နှင့် မြေကြီးကြား လူသားတို့၏ ဆင်းရဲဒုက္ခအတွက်
ဆင်းသက်တက်လှမ်းနေသော ဘုရားသခင်၏ ကောင်းကင်တမန်များ၏ အမှုနှင့် ကိုက်ညီ၏။ ယေရှုက
‘ငါ့ခမည်းတော်သည် ယခုတိုင် အမှုတော်ဆောင်နေတော်မူ၏၊ ငါလည်း ဆောင်ရွက်သည်’ ဟု
ကြေညာတော်မူ၏” (ထိုစာအုပ် ၂၀၆)။
“Jesus stated to them that the work of relieving the afflicted was in
harmony with the Sabbath law. It was in harmony with the work of God’s angels,
who are ever descending and ascending between heaven and earth to minister to
suffering humanity. Jesus declared, ‘My Father worketh hitherto, and I work’” (ibid. 206).
“ဘုရားသခင်ကို
ဦးစွာပထမ ကိုးကွယ်ခြင်းဖြစ်ကြောင်း ခရစ်တော်သည် တပည့်တော်များနှင့် ရန်သူများအား
သွန်သင်လိုကြောင်း။ ဤကမ္ဘာ၌ ဘုရားသခင်၏ အမှုတော်၏ ရည်ရွယ်ချက်မှာ လူသားကို
ရွေးနုတ်ခြင်းဖြစ်သောကြောင့် ထိုအမှုကို ပြီးမြောက်ရန် ဥပုသ်နေ့၌ လိုအပ်သော အရာသည်
ဥပုသ်နေ့ပညတ်နှင့် ကိုက်ညီ၏။ ယေရှုသည် ကိုယ်တော်သည် ‘ဥပုသ်နေ့၏ အရှင်သခင်’
ဖြစ်တော်မူကြောင်း—မေးခွန်းအားလုံးနှင့် ပညတ်တော်အားလုံးထက် အထက်၌ ရှိတော်မူသော
သူဖြစ်ကြောင်း ကြေညာခြင်းဖြင့် နိဂုံးချုပ်တော်မူ၏။ ဤအနန္တတရားသူကြီးသည်
တပည့်တော်များကို အပြစ်မရှိကြောင်း ကင်းလွတ်စေပြီး သူတို့ကို စွပ်စွဲထားသော
စည်းမျဉ်းများကိုပင် အခြေပြု၍ ဆင်ခြေပေး၏” (ထိုစာအုပ် ၂၈၅)။
“Christ would teach His disciples and His enemies that the service of God
is first of all. The object of God’s work in this world is the redemption of
man; therefore that which is necessary to be done on the Sabbath in the
accomplishment of this work is in accord with the Sabbath law. Jesus then
crowned His argument by declaring Himself the ‘Lord of the Sabbath’—One above
all question and above all law. This infinite Judge acquits the disciples of
blame, appealing to the very statutes they are accused of violating” (ibid. 285).
E. ဥပုသ်နေ့စောင့်ထိန်းမှုနှင့်
သန့်ရှင်းခြင်း ဧလင်ဝိုက်သည် ပုံစံတူသက်သက် ဥပုသ်နေ့စောင့်ထိန်းမှုသည်
အဓိပ္ပာယ်မရှိ သို့မဟုတ် ပိုဆိုးသည်ဟု ထပ်ခါတလဲလဲ အလေးပေး၏။ ဘုရားသခင်၏
ဥပုသ်နေ့ကို စစ်မှန်စွာ စောင့်ထိန်းခြင်းသည် ခရစ်တော်ပေးသော ဘဝသန့်ရှင်းခြင်းကို
ပါဝင်၏။ “ထိုနေ့
[ဥပုသ်နေ့] သည် ကောင်းကင်နှင့် မြေကြီးရှိ အရာအားလုံးကို ဖန်ဆင်းတော်မူပြီး
အရာအားလုံးကို ဆက်လက်ထိန်းသိမ်းတော်မူသော သူသည် အသင်းတော်၏ အဓိပတိဖြစ်ကြောင်းနှင့်
သူ့တန်ခိုးအားဖြင့် ဘုရားသခင်နှင့် ပြန်လည်သင့်မြတ်ရကြောင်း ကြေညာ၏ …။ ထို့ကြောင့်
ခရစ်တော်သည် ငါတို့ကို သန့်ရှင်းစေနိုင်သော တန်ခိုးရှိကြောင်း နိမိတ်ဖြစ်၏။
ခရစ်တော်အားဖြင့် ဘုရားသခင်၏ ဣသရေလအဖြစ် ဖြစ်လာသူတိုင်းအား ပေးထားသည်” (ထိုစာအုပ်
၂၈၈)။
E. Sabbathkeeping and Holiness
Ellen White has repeatedly emphasized that mere formalistic Sabbathkeeping
is meaningless or worse. True observance of God’s Sabbath involves the
sanctification of life which Christ gives.
“It [the Sabbath] declares that He who created all things in heaven and in
earth, and by whom all things hold together, is the head of the church, and
that by His power we are reconciled to God … . Then the Sabbath is a sign of
Christ’s power to make us holy. And it is given to all whom Christ makes holy.
As a sign of His sanctifying power, the Sabbath is given to all who through
Christ become a part of the Israel of God” (ibid.
288).
“The Sabbath was not for Israel merely, but for the world. It had been
made known to man in Eden, and, like the other precepts of the Decalogue, it is
of imperishable obligation … .
“ဥပုသ်နေ့သည်
ဣသရေလအတွက်သာ မဟုတ်ဘဲ ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်းအတွက် ဖြစ်၏။ ဧဒင်ဥယျာဉ်၌ လူသားအား ပထမဆုံး
သိရှိစေခဲ့ပြီး ဆယ်ပညတ်အခြားပညတ်များနှင့်အတူ မသေနိုင်သော တာဝန်ရှိ၏ …။ ယုဒလူမျိုးတို့အား
အပ်နှံထားသော အခြားစည်းကမ်းများထက် ဥပုသ်နေ့သည် ပတ်ဝန်းကျင်လူမျိုးများနှင့်
ခွဲခြားပေးနိုင်ခဲ့၏။ စောင့်ထိန်းခြင်းဖြင့် သူတို့ကို ဘုရားသခင်၏
ကိုးကွယ်သူများအဖြစ် သတ်မှတ်ရန် ဘုရားသခင် ရည်ရွယ်တော်မူ၏။ ရုပ်တုကိုးကွယ်မှုနှင့်
ခွဲခွာပြီး အမှန်တကယ် ဘုရားသခင်နှင့် ဆက်သွယ်မှု နိမိတ်ဖြစ်၏။ သို့သော်
ဥပုသ်နေ့ကို သန့်ရှင်းစွာ စောင့်ထိန်းရန် လူတို့သည် ကိုယ်တိုင် သန့်ရှင်းရမည်။
ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် ခရစ်တော်၏ တရားမျှတမှုကို ပါဝင်ယူရမည်” (ထိုစာအုပ် ၂၈၃)။
“No other institution which was committed to the Jews tended so fully to
distinguish them from surrounding nations as did the Sabbath. God designed that
its observance should designate them as His worshipers. It was to be a token of
their separation from idolatry, and their connection with the true God. But in
order to keep the Sabbath holy, men must themselves be holy. Through faith they
must become partakers of the righteousness of Christ” (ibid. 283).
F. ခေတ်အဆက်ဆက်က
ဥပုသ်နေ့ “ပထမရာစုနှစ်များတွင်
စစ်မှန်သော ဥပုသ်နေ့ကို ခရစ်ယာန်အားလုံးက စောင့်ထိန်းခဲ့ကြ၏။ ဘုရားသခင်၏
ဂုဏ်အသရေအတွက် စိုးရိမ်တတ်ပြီး သူ့ပညတ်တော်သည် မပြောင်းလဲနိုင်ဟု ယုံကြည်၍
သန့်ရှင်းသော စည်းကမ်းများကို အသည်းအသန် ကာကွယ်ခဲ့ကြ၏။ သို့သော် စာတန်သည်
မိမိရည်ရွယ်ချက်ကို ပြီးမြောက်စေရန် လှည့်ကွက်ကြီးဖြင့်
မိမိကိုယ်စားလှယ်များမှတစ်ဆင့် လုပ်ဆောင်ခဲ့၏။ လူများ၏ အာရုံစိုက်မှုကို
တနင်္ဂနွေနေ့သို့ ပြောင်းလဲစေရန် ခရစ်တော် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကို ဂုဏ်ပြုသော
ပွဲနေ့အဖြစ် သတ်မှတ်ခဲ့၏။ ထိုနေ့တွင် ဘာသာရေးအခမ်းအနားများ ပြုလုပ်ခဲ့သော်လည်း
အပန်းဖြေနေ့အဖြစ် ရှုမြင်ခဲ့ပြီး ဥပုသ်နေ့ကိုသာ သန့်ရှင်းစွာ စောင့်ထိန်းခဲ့၏” (GC
၅၂)။ “ထိုနေ့
[စီနတ်တောင်တွင် ပညတ်ပေးသောနေ့] မှစ၍ ယနေ့တိုင် ဘုရားသခင်၏ ပညတ်တော်ဗေဒကို
ကမ္ဘာပေါ်တွင် ထိန်းသိမ်းထားပြီး စတုတ္ထပညတ်၏ ဥပုသ်နေ့ကို စောင့်ထိန်းခဲ့၏။
‘အပြစ်ရှိသောလူ’ သည် ဘုရားသခင်၏ သန့်ရှင်းသောနေ့ကို နင်းချေနိုင်ခဲ့သော်လည်း သူ၏
အုပ်စိုးမှုကာလတွင်ပင် လျှို့ဝှက်ရာနေရာများတွင် သစ္စာရှိသော ဝိညာဉ်များသည်
ဂုဏ်ပြုခဲ့ကြ၏။ ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးမှစ၍ မျိုးဆက်တိုင်းတွင် စောင့်ထိန်းသူများ
ရှိခဲ့၏။ မကြာခဏ ပြစ်တင်ရှုတ်ချမှုနှင့် ညှဉ်းပန်းနှိပ်စက်မှုများကြားတွင်ပင်
ဘုရားသခင်၏ ပညတ်တော်၏ ထာဝရကာလနှင့် ဖန်ဆင်းခြင်းဥပုသ်နေ့၏ သန့်ရှင်းသော တာဝန်ကို
အမြဲသက်သေခံခဲ့၏” (ထိုစာအုပ် ၄၅၃)။
F. The Sabbath Through the Ages
“In the first centuries the true Sabbath had been kept by all Christians.
They were jealous for the honor of God, and, believing that His law is
immutable, they zealously guarded the sacredness of its precepts. But with
great subtlety Satan worked through his agents to bring about his object. That
the attention of the people might be called to the Sunday, it was made a
festival in honor of the resurrection of Christ. Religious services were held
upon it; yet it was regarded as a day of recreation, the Sabbath being still
sacredly observed” (GC 52).
“From that day [the time when the law was given at Sinai] to the present
the knowledge of God’s law has been preserved in the earth, and the Sabbath of
the fourth commandment has been kept. Though the ‘man of sin’ succeeded in
trampling underfoot God’s holy day, yet even in the period of his supremacy
there were, hidden in secret places, faithful souls who paid it honor. Since
the Reformation, there have been some in every generation to maintain its
observance. Though often in the midst of reproach and persecution, a constant
testimony has been borne to the perpetuity of the law of God and the sacred
obligation of the creation Sabbath” (ibid.
453).
ဧလင်ဝိုက်က
ဝေါလ်ဒင်စီးများတွင် ဥပုသ်နေ့ကို စောင့်ထိန်းသူများ ရှိခဲ့ကြောင်းနှင့်
အီသီယိုးပီးယားတွင်လည်း ခရစ်ယာန်များသည် ဥပုသ်နေ့ကို စောင့်ထိန်းခဲ့ပြီး
တနင်္ဂနွေနေ့တွင်လည်း အလုပ်မလုပ်ခဲ့ကြောင်း ဖော်ပြထား၏ (ထိုစာအုပ် ၅၇၇, ၅၇၈)။
Ellen White also notes that among the Waldenses were some who “were
observers of the Sabbath,” and that in Ethiopia, too, Christians observed the
Sabbath, even though they also abstained from labor on Sunday (ibid. 577, 578).
G. ကမ္ဘာ့နောက်ဆုံးအကျပ်အတည်းတွင်
ဥပုသ်နေ့ “ဥပုသ်နေ့သည်
သစ္စာစောင့်သိမှု၏ ကြီးမားသော စမ်းသပ်ခြင်းဖြစ်လိမ့်မည်။ အထူးသဖြင့်
အငြင်းပွားဖွယ်ဖြစ်နေသော အမှန်တရားဖြစ်၏။ လူတို့အပေါ် နောက်ဆုံးစမ်းသပ်ခြင်း
ရောက်ရှိလာသောအခါ ဘုရားသခင်ကို ကိုးကွယ်သူနှင့် မကိုးကွယ်သူအကြား ခွဲခြားမှုကို
ဆွဲထုတ်လိမ့်မည်။ နိုင်ငံတော်၏ ဥပဒေနှင့်အညီ စတုတ္ထပညတ်နှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်သော
မှားယွင်းသော ဥပုသ်နေ့ကို စောင့်ထိန်းခြင်းသည် ဘုရားသခင်နှင့် ဆန့်ကျင်သော အာဏာအား
သစ္စာခံကြောင်း ဝန်ခံခြင်းဖြစ်လိမ့်မည်။ စစ်မှန်သော ဥပုသ်နေ့ကို ဘုရားသခင်၏
ပညတ်တော်နှင့်အညီ စောင့်ထိန်းခြင်းသည် ဖန်ဆင်းရှင်အား သစ္စာရှိကြောင်း သက်သေဖြစ်၏။
တစ်ဖွဲ့သည် လောကီအာဏာများအား နာခံခြင်း၏ နိမိတ်ကို လက်ခံ၍ သားရဲ၏ အမှတ်အသားကို
ခံရလိမ့်မည်။ ကျန်တစ်ဖွဲ့သည် ဘုရားသခင်၏ အာဏာတော်နှင့်အညီ နိမိတ်ကို ရွေးချယ်၍
ဘုရားသခင်၏ တံဆိပ်တော်ကို ခံရလိမ့်မည်” (ထိုစာအုပ် ၆၀၅)။ “သို့သော် အမှန်တရားကို
သူ့စိတ်နှလုံးနှင့် ဉာဏ်အမြင်တွင် ယူဆောင်လာပြီး ငြင်းပယ်သည်အထိ ဘုရားသခင်၏
ဒုက္ခကို တစ်ဦးတစ်ယောက်မျှ ခံရမည်မဟုတ်။ ဤခေတ်အတွက် အထူးအမှန်တရားများကို
အခွင့်အရေးမရှိခဲ့သူ များစွာရှိ၏။ စတုတ္ထပညတ်၏ တာဝန်ကို စစ်မှန်သော အလင်းဖြင့်
တင်ပြခြင်း မခံရသေး။ နှလုံးတိုင်းကို ဖတ်ရှုပြီး ရည်ရွယ်ချက်တိုင်းကို
စမ်းသပ်တော်မူသော သူသည် ဤခေတ်အမှန်တရားကို သိလိုသူတိုင်းကို အငြင်းပွားမှု၏
ပြဿနာများကို လှည့်စားခံရမည်မဟုတ်အောင် လုံလောက်သော အလင်းကို ထားရှိစေမည်။
အမိန့်ကို မျက်ကန်းစွာ မတိုက်တွန်းရ။ လူတိုင်းသည် ဉာဏ်ရည်ဖြင့် ဆုံးဖြတ်နိုင်ရန်
လုံလောက်သော အလင်းကို ရရှိမည်” (ထိုစာအုပ်)။
G. The Sabbath in the Final Crisis of Earth’s History
“The Sabbath will be the great test of loyalty, for it is the point of
truth especially controverted. When the final test shall be brought to bear
upon men, then the line of distinction will be drawn between those who serve
God and those who serve Him not. While the observance of the false sabbath in
compliance with the law of the state, contrary to the fourth commandment, will
be an avowal of allegiance to a power that is in opposition to God, the keeping
of the true Sabbath, in obedience to God’s law, is an evidence of loyalty to
the Creator. While one class, by accepting the sign of submission to earthly
powers, receive the mark of the beast, the other choosing the token of
allegiance to divine authority, receive the seal of God” (ibid. 605).
“But not one is made to suffer the wrath of God until the truth has been
brought home to his mind and conscience, and has been rejected. There are many
who have never had an opportunity to hear the special truths for this time. The
obligation of the fourth commandment has never been set before them in its true
light. He who reads every heart and tries every motive will leave none who
desire a knowledge of the truth, to be deceived as to the issues of the
controversy. The decree is not to be urged upon the people blindly. Everyone is
to have sufficient light to make his decision intelligently” (ibid.).
“ဥပုသ်နေ့ပြဿနာသည်
ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်းလုံး ပါဝင်မည့် ကြီးမားသော နောက်ဆုံးပဋိပက္ခ၏ ပြဿနာဖြစ်လိမ့်မည်။
လူတို့သည် ကောင်းကင်တွင် အုပ်စိုးသော နိယာမများထက် စာတန်၏ နိယာမများကို
ဂုဏ်ပြုခဲ့ကြ၏။ စာတန်သည် မိမိအာဏာ၏ နိမိတ်အဖြစ် ချီးမြှောက်ထားသော မှားယွင်းသော
ဥပုသ်နေ့ကို လက်ခံခဲ့ကြ၏။ သို့သော် ဘုရားသခင်သည် မိမိ၏ တော်ဝင်လိုအပ်ချက်ပေါ်တွင်
တံဆိပ်တော်ကို တင်ထားတော်မူ၏။ ဥပုသ်နေ့စည်းကမ်းတစ်ခုချင်းစီသည် ဖန်ဆင်းရှင်၏
နာမတော်ကို ဆောင်၍ မဖျက်ဆီးနိုင်သော အမှတ်အသားဖြစ်၏။ လူများကို ဤအရာကို
နားလည်စေရန် ငါတို့၏ အမှုဖြစ်၏။ ဘုရားသခင်၏ နိုင်ငံတော်၏ အမှတ်အသားကို
ဆောင်သည်ဖြစ်စေ ပုန်ကန်သော နိုင်ငံတော်၏ အမှတ်အသားကို ဆောင်သည်ဖြစ်စေ
အသက်ရှင်ရေးအတွက် အရေးကြီးကြောင်း သူတို့အား ပြသရမည်။ အကြောင်းမှာ သူတို့သည်
အမှတ်အသားဆောင်ထားသော နိုင်ငံတော်၏ လူများအဖြစ် ဝန်ခံကြသောကြောင့် ဖြစ်၏” (6T
၃၅၂)။
“The Sabbath question is to be the issue in the great final conflict in
which all the world will act a part. Men have honored Satan’s principles above
the principles that rule in the heavens. They have accepted the spurious
sabbath, which Satan has exalted as the sign of his authority. But God has set
His seal upon His royal requirement. Each Sabbath institution bears the name of
its author, an ineffaceable mark that shows the authority of each. It is our
work to lead the people to understand this. We are to show them that it is of
vital consequence whether they bear the mark of God’s kingdom or the mark of
the kingdom of rebellion, for they acknowledge themselves subjects of the
kingdom whose mark they bear” (6T 352).
“ဘုရားသခင်သည်
ငါတို့ကို နင်းချေခံရသော သူ့ဥပုသ်နေ့၏ အလံကို မြှင့်တင်ရန် ခေါ်ဝေါ်ထားတော်မူ၏။
ထို့ကြောင့် ငါတို့၏ ဥပုသ်နေ့စောင့်ထိန်းမှု ဥပမာသည် မှန်ကန်ရန် အလွန်အရေးကြီး၏”
(ထိုစာအုပ် ၃၅၂, ၃၅၃)။
“God has called us to uplift the standard of His downtrodden Sabbath. How
important, then, that our example in Sabbathkeeping should be right” (ibid. 352, 353).
H. ဥပုသ်နေ့အတွက်
ပြင်ဆင်ခြင်း ဥပုသ်နေ့အတွက်
ပြင်ဆင်ခြင်းသည် တစ်ပတ်လုံး လုပ်ဆောင်ရမည်ဖြစ်ပြီး ပြင်ဆင်ခြင်းအားလုံးတွင်
ဝိညာဉ်ရေးရာ အတိုင်းအတာသည် အဓိက ဖြစ်၏။
H. Preparation for the Sabbath
Preparation for the Sabbath should occupy the whole week, and in all
preparation the spiritual dimension is paramount.
“ဗိမာန်တော်နေ့ကို
ကျွန်ုပ်တို့သည် ဥပဒေရေးရာအရ လိုက်နာရုံသက်သက်မျှသာ မဟုတ်ပါ။ ဘ၀၏
အရောင်းအဝယ်အားလုံးနှင့် ဆိုင်သော ဝိညာဉ်ရေးဆိုင်ရာ အဓိပ္ပာယ်ကို နားလည်ရမည်။
ဗိမာန်တော်နေ့ကို သူတို့နှင့် ဘုရားသခင်ကြားက နိမိတ်လက္ခဏာအဖြစ် မှတ်ယူသူတိုင်း၊
ကိုယ်တော်သည် သူတို့ကို သန့်ရှင်းစေတော်မူသော ဘုရားသခင်ဖြစ်ကြောင်း ပြသသူတိုင်း၊
ကိုယ်တော်၏ အုပ်ချုပ်ရေးဆိုင်ရာ မူများကို ကိုယ်စားပြုရမည်။ သူတို့သည် ကိုယ်တော်၏
နိုင်ငံတော်၏ ဥပဒေများကို နေ့စဉ်ဘ၀တွင် လက်တွေ့ကျင့်သုံးရမည်။ ဗိမာန်တော်နေ့၏
သန့်ရှင်းခြင်းသည် သူတို့အပေါ်၌ တည်နေရန် နေ့စဉ် ဆုတောင်းရမည်။ နေ့စဉ်နေ့တိုင်း
ခရစ်တော်နှင့် အတူရှိနေပြီး ကိုယ်တော်၏ စရိုက်ပြည့်စုံခြင်းကို ပုံဖော်ရမည်။
နေ့စဉ်နေ့တိုင်း သူတို့၏ အလင်းသည် ကောင်းမှုကုသိုလ်များဖြင့် အခြားသူများရှေ့တွင်
ထွန်းလင်းရမည်” (အထက်ပါ၊ ၃၅၃၊ ၃၅၄)။
“We are not merely to observe the Sabbath as a legal matter. We are to
understand its spiritual bearing upon all the transactions of life. All who
regard the Sabbath as a sign between them and God, showing that He is the God
who sanctifies them, will represent the principles of His government. They will
bring into daily practice the laws of His kingdom. Daily it will be their
prayer that the sanctification of the Sabbath may rest upon them. Every day
they will have the companionship of Christ and will exemplify the perfection of
His character. Every day their light will shine forth to others in good works”
(ibid. 353, 354).
“ဗိမာန်တော်နေ့ကို
ဤသို့ မှတ်သားသောအခါ၊ လောကီအရာများက ဝိညာဉ်ရေးအရာများကို ကျူးကျော်ခွင့်မပြုရ။
အလုပ်လုပ်ရန် ခြောက်ရက်နေ့အတွင်းက တာဝန်များကို ဗိမာန်တော်နေ့တွင် မကျန်ရစ်စေရ။
တစ်ပတ်အတွင်း လောကီအလုပ်များဖြင့် ခွန်အားများ ကုန်ခမ်းသွားသဖြင့်
ထာဝရဘုရားနားနေတော်မူပြီး နှစ်သိမ့်ခဲ့သော နေ့တွင် ကိုယ်တော်၏ အမှုတော်ကို
ဆောင်ရွက်ရန် ပင်ပန်းနွမ်းနယ်နေမည်မဟုတ်ရ” (အထက်ပါ၊ ၃၅၄)။
“When the Sabbath is thus remembered, the temporal will not be allowed to
encroach upon the spiritual. No duty pertaining to the six working days will be
left for the Sabbath. During the week our energies will not be so exhausted in
temporal labor that on the day when the Lord rested and was refreshed we shall
be too weary to engage in His service” (ibid.
354).
သို့ရာတွင်
“ဗိမာန်တော်နေ့အတွက် ပြင်ဆင်မှုကို တစ်ပတ်လုံး ပြုလုပ်ရသော်လည်း၊ သောကြာနေ့သည်
အထူးပြင်ဆင်ရန်နေ့ ဖြစ်ရမည်” (အထက်ပါ)။
But while “preparation for the Sabbath is to be made all through the week,
Friday is to be the special preparation day”
(ibid.):
“အဝတ်အစားအားလုံး
အဆင်သင့်ဖြစ်အောင် ကြည့်ပါ၊ ချက်ပြုတ်စရာအားလုံး ပြီးစီးအောင် လုပ်ပါ။
ဖိနပ်များကို တွန်းလိမ်းပါ၊ ရေချိုးပါ။ ဤသို့လုပ်နိုင်ပါသည်။
စည်းကမ်းချက်တစ်ခုအဖြစ် သတ်မှတ်ပါက လုပ်နိုင်ပါသည်။ ဗိမာန်တော်နေ့ကို
အဝတ်ပြင်ဆင်ရန်၊ အစားအသောက်ချက်ပြုတ်ရန်၊ ပျော်ပွဲရွှင်ပွဲလုပ်ရန် သို့မဟုတ်
အခြားလောကီအလုပ်များအတွက် မပေးရပါ။ နေဝင်ချိန်မတိုင်မီ လောကီအလုပ်အားလုံးကို
ရပ်တန့်ပါ၊ လောကီစာစောင်များကို မမြင်ရာနေရာတွင် ထားပါ။ မိဘများအနေဖြင့် သင်တို့၏
အလုပ်နှင့် ရည်ရွယ်ချက်ကို သားသမီးများအား ရှင်းပြပါ၊ ပညတ်တော်အတိုင်း ဗိမာန်တော်နေ့ကို
စောင့်ထိန်းရန် ပြင်ဆင်ရာတွင် သူတို့ကို ပါဝင်စေပါ” (အထက်ပါ၊ ၃၅၅၊ ၃၅၆)။
“See that all the clothing is in readiness, and that all the cooking is
done. Let the boots be blacked and the baths be taken. It is possible to do
this. If you make it a rule you can do it. The Sabbath is not to be given to
the repairing of garments, to the cooking of food, to pleasure seeking, or to
any other worldly employment. Before the setting of the sun let all secular
work be laid aside and all secular papers be put out of sight. Parents, explain
your work and its purpose to your children, and let them share in your
preparation to keep the Sabbath according to the commandment” (ibid. 355, 356).
“ဤနေ့တွင်
မောင်နှမများကြား ကွဲပြားခြင်း၊ မိသားစုအတွင်း ဖြစ်စေ၊ အသင်းတော်အတွင်း ဖြစ်စေ၊
ဖယ်ရှားရမည်။ ဒေါသ၊ အမျက်ထွက်ခြင်း၊ ရန်ငြိုးထားခြင်းအားလုံးကို စိတ်နှလုံးမှ
နှင်ထုတ်ပါ။ နှိမ့်ချသောစိတ်နှင့် ‘သင်တို့အပြစ်များကို အချင်းချင်း
ဝန်ချတောင်းပန်ကြလော့၊ အချင်းချင်း ဆုတောင်းပေးကြလော့၊ သို့မှ သင်တို့
ကုစားခြင်းကို ခံရကြလိမ့်မည်’ (ယာကုပ် ၅:၁၆)” (အထက်ပါ၊ ၃၅၆)။
“On this day all differences between brethren, whether in the family or in
the church, should be put away. Let all bitterness and wrath and malice be
expelled from the soul. In a humble spirit, ‘confess your faults one to
another, and pray one for another, that ye may be healed’ (James 5:16)” (ibid. 356).
I. အိမ်တွင်းရှိ
ဗိမာန်တော်နေ့ အိမ်တွင်းရှိ ဗိမာန်တော်နေ့နှင့် ပတ်သက်၍ အဲလင် ဂျီ ဝိုက်၏
ပထမဆုံး ညွှန်ကြားချက်မှာ “နေဝင်ချိန်မတိုင်မီ [သောကြာညနေ] မိသားစုဝင်များ
ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်ကို ဖတ်ရှုရန်၊ သီချင်းဆိုရန်၊ ဆုတောင်းရန် စုဝေးကြလော့”
ဟူ၍ ဖြစ်သည် (အထက်ပါ)။ ဗိမာန်တော်နေ့နှင့် ပတ်သက်၍မူ သူမက ဤသို့ ကြေညာသည်။
I. The Sabbath in the Home
In her discussion of the Sabbath in the home, Ellen White’s first
instruction is that before “the setting of the sun [on Friday evening] let the
members of the family assemble to read God’s word, to sing and pray” (ibid.). Then regarding the Sabbath day
itself, she declares:
“ဗိမာန်တော်နေ့၏
အဖိုးတန်နာရီများကို အိပ်ရာထဲတွင် အလဟဿ မဖြုနှင့်ပါနှင့်။ ဗိမာန်တော်နေ့မနက်တွင်
မိသားစုဝင်များ စောစောထကြပါစေ။ နောက်ကျစွာ ထပါက မနက်စာ ပြင်ဆင်ရန်နှင့်
ဗိမာန်တော်ကျောင်းသင်ကျော်င်သို့ သွားရန် အလျင်စလို၊ တွန်းပို့ခြင်း၊
စိတ်မရှည်ခြင်း ဖြစ်ပေါ်လာတတ်သည်။ ဤသို့ဖြင့် မသန့်ရှင်းသော ခံစားချက်များ
အိမ်ထဲသို့ ဝင်ရောက်လာသည်။ ဗိမာန်တော်နေ့ကို ဤသို့ ညစ်ညမ်းစေပါက
ငြီးငွေ့ဖွယ်ဖြစ်သွားပြီး လာရောက်ခြင်းကို ချစ်ခင်ခြင်းမဟုတ်ဘဲ ကြောက်ရွံ့လာစေသည်။
“Let not the precious hours of the Sabbath be wasted in bed. On Sabbath
morning the family should be astir early. If they rise late, there is confusion
and bustle in preparing for breakfast and Sabbath school. There is hurrying,
jostling, and impatience. Thus unholy feelings come into the home. The Sabbath,
thus desecrated, becomes a weariness, and its coming is dreaded rather than
loved.
ဗိမာန်တော်နေ့တွင်
အခြားနေ့များထက် ပိုမိုကြွယ်ဝသော သို့မဟုတ် မျိုးစုံသော အစားအစာကို မပြင်ဆင်ရပါ။
ဤသို့မဟုတ်ဘဲ အစားအစာကို ရိုးရှင်းစေပြီး နည်းနည်းစားသုံးရန်၊
စိတ်နှလုဖြူးရွှင်ပြီး ဝိညာဉ်ရေးရာအရာများကို ရှင်းလင်းစွာ နားလည်နိုင်ရန် ဖြစ်သည်
… ။
“We should not provide for the Sabbath a more liberal supply or a greater
variety of food than for other days. Instead of this the food should be more
simple, and less should be eaten, in order that the mind may be clear and
vigorous to comprehend spiritual things … .
ဗိမာန်တော်နေ့တွင်
ချက်ပြုတ်ခြင်းကို ရှောင်ကြဉ်ရမည်။ သို့ရာတွင် အအေးစာကို စားရန် မလိုအပ်ပါ။
ရာသီဥတု အေးသောအခါ တစ်နေ့က ပြင်ဆင်ထားသော အစားအစာကို နွေးပေးပါ။ အစားအစာများသည်
ရိုးရှင်းသော်လည်း အရသာရှိပြီး ဆွဲဆောင်မှုရှိစေပါ။ မိသားစုဝင်များ နေ့တိုင်း
မစားရသော အထူးတစ်ခုခုကို ပြင်ဆင်ပေးပါ” (အထက်ပါ၊ ၃၅၇)။
“While cooking upon the Sabbath should be avoided, it is not necessary to
eat cold food. In cold weather let the food prepared the day before be heated.
And let the meals, though simple, be palatable and attractive. Provide
something that will be regarded as a treat, something the family do not have
every day” (ibid. 357).
“ရာသီဥတု
ကောင်းသည့်အခါ မိဘများသည် သားသမီးများနှင့်အတူ လယ်ကွင်းများနှင့် သစ်တောများတွင်
လမ်းလျှောက်ပါ။ သဘာဝ၏ လှပသောအရာများကြားတွင် ဗိမာန်တော်နေ့ တည်ထောင်ခြင်း၏
အကြောင်းရင်းကို ရှင်းပြပါ။ ဘုရားသခင်၏ ဖန်ဆင်းခြင်းကြီးမားသော အမှုကို ဖော်ပြပါ။
ကမ္ဘာမြေသည် ကိုယ်တော်၏ လက်တော်မှ ထွက်လာသောအခါ သန့်ရှင်းလှပခဲ့ကြောင်း ပြောပြပါ။
ပန်းတိုင်း၊ ချုံပုတ်တိုင်း၊ သစ်ပင်တိုင်းသည် ဖန်ဆင်းရှင်၏ ရည်ရွယ်ချက်ကို
ဖြည့်ဆည်းခဲ့သည်။ မျက်စိမြင်ရသမျှ အရာအားလုံးသည် လှပပြီး ဘုရားသခင်၏
ချစ်ခြင်းမေတ္တာကို စိတ်ထဲတွင် ဖြည့်ဆည်းပေးခဲ့သည်။ အသံတိုင်းသည် ဘုရားသခင်၏
အသံနှင့် လိုက်ဖက်သော ဂီတဖြစ်ခဲ့သည်။ အပြစ်သည် ဘုရားသခင်၏ ပြည့်စုံသော အမှုကို
ပျက်စီးစေခဲ့ကြောင်း၊ ဆူးငြောင့်များ၊ ဝေဒနာနှင့် သေခြင်းအားလုံးသည် ဘုရားသခင်ကို
နာခံခြင်းမရှိခြင်း၏ ရလဒ်ဖြစ်ကြောင်း ပြသပါ။ အပြစ်၏ ကျိန်ခြင်းဖြင့်
ပျက်စီးခဲ့သော်လည်း ကမ္ဘာမြေသည် ဘုရားသခင်၏ ကောင်းမြတ်ခြင်းကို ဆဲလည်း
ဖော်ပြထားကြောင်း သူတို့အား မြင်စေပါ” (အထက်ပါ၊ ၃၅၈)။
“In pleasant weather let parents walk with their children in the fields
and groves. Amid the beautiful things of nature tell them the reason for the
institution of the Sabbath. Describe to them God’s great work of creation. Tell
them that when the earth came from His hand, it was holy and beautiful. Every
flower, every shrub, every tree, answered the purpose of its Creator.
Everything upon which the eye rested was lovely and filled the mind with
thoughts of the love of God. Every sound was music in harmony with the voice of
God. Show that it was sin which marred God’s perfect work; that thorns and
thistles, sorrow and pain and death, are all the result of disobedience to God.
Bid them see how the earth, though marred with the curse of sin, still reveals
God’s goodness” (ibid. 358).
“နေဝင်ချိန်တွင်
ဆုတောင်းသံနှင့် ချီးမွမ်းသီချင်းသည် သန့်ရှင်းသော နာရီများ ပြီးဆုံးကြောင်း
အမှတ်အသားပြုပြီး အလုပ်လုပ်ရမည့် တစ်ပတ်စောင့်ရှောက်မှုတွင် ဘုရားသခင်၏
ရှိတော်မူခြင်းကို ဖိတ်ခေါ်ပါစေ” (အထက်ပါ၊ ၃၅၉)။
“As the sun goes down, let the voice of prayer and the hymn of praise mark
the close of the sacred hours and invite God’s presence through the cares of
the week of labor” (ibid. 359).
J. ဗိမာန်တော်နေ့တွင်
ခရီးသွားခြင်း အဲလင် ဂျီ ဝိုက်က ဗိမာန်တော်နေ့တွင် ခရီးသွားခြင်းကို
တတ်နိုင်သမျှ ရှောင်ကြဉ်သင့်ကြောင်း ထောက်ပြသည်။ သို့ရာတွင် “ကျွန်ုပ်တို့ ကူညီရန်
လိုအပ်သော အသင်းတော်များသို့ ရောက်ရှိရန်နှင့် ဘုရားသခင် ကြားချင်တော်မူသော
သတင်းစကားကို ပေးရန်၊ ဗိမာန်တော်နေ့တွင် ခရီးသွားရန် လိုအပ်နိုင်သည်”။ ထိုသို့သော
အခြေအနေမျိုးတွင် “တတ်နိုင်သမျှ လက်မှတ်များကို အခြားနေ့တွင် ဝယ်ယူပြီး လိုအပ်သော
စီစဉ်မှုအားလုံးကို ပြုလုပ်သင့်သည်” (အထက်ပါ၊ ၃၆၀)။ ထို့ပြင် “ခရီးစတင်သည့်အခါ
ဗိမာန်တော်နေ့တွင် ခရီးပန်းတိုင်သို့ မရောက်အောင် အစီအစဉ်ချရန် အကောင်းဆုံး
ကြိုးစားရမည်”။ ဗိမာန်တော်နေ့တွင် ခရီးသွားရပါက “လောကီအရာများသို့ ကျွန်ုပ်တို့၏
အာရုံကို ဆွဲယူနိုင်သူများနှင့် အတူရှိခြင်းကို ရှောင်ကြဉ်ရန် ကြိုးစားပါ”။
သို့ရာတွင် “အခွင့်အရေးရှိသမျှ အမှန်တရားကို အခြားသူများအား ပြောဆိုသင့်သည်။
ဝေဒနာရှိသူများကို ကယ်ဆယ်ရန်နှင့် လိုအပ်သူများကို ကူညီရန် အမြဲအသင့်ရှိသင့်သည်”။
သို့ရာတွင် “စီးပွားရေးကိစ္စများကို မပြောဆိုရ၊ သာမန်လောကီစကားများကို မပြောဆိုရ”
(အထက်ပါ)။
J. Travel on the Sabbath
Ellen White points out that travel on the Sabbath should be avoided as
much as possible. But in “order to reach the churches that need our help, and
to give them the message that God desires them to hear, it may be necessary for
us to travel on the Sabbath.” In such cases, “so far as possible we should
secure our tickets and make all necessary arrangements on some other day” (ibid. 360). In addition, when “starting
on a journey we should make every possible effort to plan so as to avoid
reaching our destination on the Sabbath.” And when “compelled to travel on the
Sabbath we should try to avoid the company of those who would draw our
attention to worldly things.” Nevertheless, whenever “there is opportunity we
should speak to others in regard to the truth. We should always be ready to
relieve suffering and to help those in need.” We should not, however, “talk
about matters of business or engage in any common, worldly conversation” (ibid.).
K. ဗိမာန်တော်အစည်းအဝေးများ
“ယုံကြည်သူ နှစ်ဦး
သုံးဦးရှိသမျှ ဗိမာန်တော်နေ့တွင် ဘုရားသခင်၏ ကတိတော်ကို တောင်းဆိုရန် အတူတကွ
စုဝေးကြပါစေ။ ဘုရားသခင်၏
သန့်ရှင်းသောနေ့တွင် ကိုးကွယ်ရန် စုဝေးသော အုပ်စုငယ်များသည် ယေဟောဝါ၏ ကြွယ်ဝသော
ကောင်းချီးကို တောင်းဆိုပိုင်ခွင့်ရှိသည်။ သခင်ယေရှု သူတို့၏ အစည်းအဝေးများတွင်
ဂုဏ်ပြုဧည့်သည်တော်အဖြစ် ရှိတော်မူကြောင်း ယုံကြည်သင့်သည်။ ဗိမာန်တော်နေ့ကို
သန့်ရှင်းစွာ စောင့်ထိန်းသူ ဝတ်ပြုသူတိုင်းသည် ကတိတော် ‘ငါသည် သင်တို့ကို
သန့်ရှင်းစေသော ထာဝရဘုရားဖြစ်ကြောင်းကို သိစေခြင်းငှာ’ (ထွက်မြောက်ရာ ၃၁:၁၃) ကို
တောင်းဆိုနိုင်သည်” (အထက်ပါ၊ ၃၆၀၊ ၃၆၁)။
K. Sabbath Meetings
“Wherever there are as many as two or three believers, let them meet
together on the Sabbath to claim the Lord’s promise.
“The little companies assembled to worship God on His holy day have a
right to claim the rich blessing of Jehovah. They should believe that the Lord
Jesus is an honored guest in their assemblies. Every true worshiper who keeps
holy the Sabbath should claim the promise: ‘That ye may know that I am the Lord
that doth sanctify you’ (Ex. 31:13)” (ibid.
360, 361).
“ဗိမာန်တော်အစည်းအဝေးများတွင်
တရားဟောခြင်းသည် အများအားဖြင့် တိုတိုရှင်ရှင် ဖြစ်သင့်သည်။ ဘုရားသခင်ကို
ချစ်သူများ ကျေးဇူးတော်ချီးမွမ်းခြင်းကို ဖော်ပြရန် အခွင့်အရေး ပေးသင့်သည်”
(အထက်ပါ၊ ၃၆၁)။ “ဘုရားသခင်၏ အိမ်တော်တွင် အိပ်စက်ခြင်း မရှိစေရ။
ကိုးကွယ်ရာနေရာသို့ အိပ်ရန်သက်သက် လာသူ မရှိစေရ” (အထက်ပါ)။ လူတိုင်းသည်
“ဗိမာန်တော်အစည်းအဝေးများကို စိတ်ဝင်စားဖွယ် ဖြစ်စမှုတွင် ပါဝင်ရန် အခန်းကဏ္ဍ
ရှိသည်ဟု ခံစားရသင့်သည်”။ “ပုံစံအတိုင်းသာ စုဝေးခြင်းမျှသာ
မဟုတ်ဘဲ၊ အတွေးအခေါ်ဖလှယ်ရန်၊ နေ့စဉ်အတွေ့အကြုံများကို ဆက်စပ်ပြောဆိုရန်၊ ကျေးဇူးတော်ချီးမွမ်းခြင်း၊
ဘုရားသခင်နှင့် ကိုယ်တော်စေလွှတ်တော်မူသော ယေရှုခရစ်ကို သိရန် စိတ်ရင်းမှန်သော
ဆန္ဒကို ဖော်ပြရန် စုဝေးရမည်” (အထက်ပါ၊ ၃၆၂)။
“The preaching at our Sabbath meetings should generally be short.
Opportunity should be given for those who love God to express their gratitude
and adoration” (ibid. 361). “Let none
come to the place of worship to take a nap. There should be no sleeping in the
house of God” (ibid.).
All should feel that they have “a part to act in making the Sabbath
meetings interesting”:
“You are not to come together simply as a matter of form, but for the
interchange of thought, for the relation of your daily experiences, for the
expression of thanksgiving, for the utterance of your sincere desire for divine
enlightenment, that you may know God, and Jesus Christ, whom He has sent” (ibid. 362).
L. အခြားစိုးရိမ်စရာများ ဆေးရုံဆေးခန်းများတွင်
အလုပ်လုပ်ကိုင်သူများ၏ ဗိမာန်တော်နေ့ စောင့်ထိန်းမှုနှင့် ပတ်သက်၍ အဲလင် ဂျီ
ဝိုက်က ခရစ်တော်၏ ဥပမာကို ထောက်ပြပြီး အနားယူရန် လိုအပ်မှု၊ ဘုရားသခင်နှင့်
ကိုယ်တော်၏ လူမျိုးကြား နိမိတ်လက္ခဏာအဖြစ် ဗိမာန်တော်နေ့၏ အရေးကြီးမှုကို
ထောက်ပြသည်။
L. Further Concerns
With specific regard to the Sabbathkeeping practice of workers in SDA
medical institutions, Ellen White pointed to the example of Christ, to the need
for rest, and to the importance of the Sabbath as a sign between God and His
people.
“ဆရာဝန်များနှင့်
သူနာပြုများကို ဗိမာန်တော်နေ့တွင် နာမကျန်းသူများကို ကူညီရန် မကြာခဏ
ခေါ်ဆိုခံရတတ်ပြီး တစ်ခါတစ်ရံ အနားယူချိန် သို့မဟုတ် ဝတ်ပြုပွဲများ တက်ရောက်ချိန်
မရရှိနိုင်ပါ။ ဝေဒနာခံစားနေရသော လူသားများ၏ လိုအပ်ချက်ကို ဘယ်တော့မှ
လျစ်လျူရှုမထားရ။ ကယ်တင်ရှင်သည် ဗိမာန်တော်နေ့တွင် ဝေဒနာကို သက်သာစေခြင်းသည်
မှန်ကန်ကြောင်း ကိုယ်တော်၏ ဥပမာဖြင့် ပြသခဲ့သည်။ သို့ရာတွင် မလိုအပ်သော အလုပ်၊
ရွှေ့ဆိုင်းနိုင်သော သာမန်ကုသမှုနှင့် ခွဲစိတ်မှုများကို ရွှေ့ဆိုင်းသင့်သည်။
ဆရာဝန်များနှင့် ကူညီသူများသည် အနားယူရန် တစ်ရက်ရှိကြောင်း၊ ဘုရားသခင်ကို
ကြောက်ရွံ့ပြီး ကိုယ်တော်နှင့် ကိုယ်တော်၏ လူမျိုးအတွက် ခွဲထားတော်မူသော နေ့ကို
သန့်ရှင်းစွာ စောင့်ထိန်းလိုကြောင်း လူနာများအား နားလည်စေပါ” (၇တွဲ ၁၀၆)။
“Often physicians and nurses are called upon during the Sabbath to
minister to the sick, and sometimes it is impossible for them to take time for
rest and for attending devotional services. The needs of suffering humanity are
never to be neglected. The Saviour, by His example, has shown us that it is
right to relieve suffering on the Sabbath. But unnecessary work, such as
ordinary treatments and operations that can be postponed, should be deferred.
Let the patients understand that physicians and helpers should have one day for
rest. Let them understand that the workers fear God and desire to keep holy the
day that He has set apart for His followers to observe as a sign between Him
and them” (7T 106).
“ကျွန်ုပ်တို့၏
ဆေးဘက်ဆိုင်ရာ အဖွဲ့အစည်းအားလုံးကို သခင်ယေရှု ကြွလာခြင်းအတွက် လမ်းပြင်ဆင်ရန်
ဧဝံဂေလိဆေးဘက်ဆိုင်ရာ မစ်ရှင်နရီအမှုတော်၏ အမျိုးမျိုးသော အသွင်အပြင်များကို
ကိုယ်စားပြုရန် ဆယ်လ်ဒေး အက်ဒဗင်တစ် အဖွဲ့အစည်းများအဖြစ် တည်ထောင်ထားသည်” (အထက်ပါ
၁၀၇)။
“All our medical institutions are established as Seventh-day Adventist
institutions, to represent the various features of gospel medical missionary
work, and thus to prepare the way for the coming of the Lord” (ibid. 107).
အများပြည်သူ
ကျန်းမာရေးစားသောက်ဆိုင်များ လည်ပတ်မှုနှင့် ပတ်သက်၍ အောက်ပါ ညွှန်ကြားချက်ကို
ပေးထားသည်။
“ဗိမာန်တော်နေ့တွင်
ကျွန်ုပ်တို့၏ စားသောက်ဆိုင်များကို ဖွင့်သင့်သလား ဟူသော မေးခွန်းကို မေးခဲ့သည်။
ကျွန်ုပ်၏ အဖြေမှာ မဖွင့်ရ၊ လုံးဝ မဖွင့်ရ။ ဗိမာန်တော်နေ့ကို စောင့်ထိန်းခြင်းသည်
ဘုရားသခင်အပေါ် ကျွန်ုပ်တို့၏ သက်သေ၊ ကျွန်ုပ်တို့ ဘုရားသခင်၏ လူမျိုးဖြစ်ကြောင်း ကျွန်ုပ်တို့နှင့်
ကိုယ်တော်ကြား အမှတ်အသား သို့မဟုတ် နိမိတ်လက္ခဏာ ဖြစ်သည်။ ဤအမှတ်အသားကို ဘယ်တော့မှ
ဖျက်ပစ်မထားရ” (အထက်ပါ ၁၂၁)။
Concerning the operation of public health-food restaurants, the following
counsel is given:
“The question has been asked, ‘Should our restaurants be opened on the
Sabbath?’ My answer is: No, no! The observance of the Sabbath is our witness to
God, the mark, or sign, between Him and us that we are His people. Never is
this mark to be obliterated” (ibid.
121).
သို့ရာတွင်
စားသောက်ဆိုင်သည် သောကြာနေ့တွင် ကျန်းမာရေးစားသောက်ဖက်ကို အိမ်သို့
ယူဆောင်လိုသူများအတွက် အစားအသောက်ထုပ်များ ပေးနိုင်သည် (အထက်ပါ ၁၂၁၊ ၁၂၂)။
A restaurant could, however, provide food packages on Friday for those who
wish to take health foods home for use on the Sabbath (ibid. 121, 122).
Instruction has also been given regarding business plans and partnerships
with those who do not respect the Sabbath:
ဗိမာန်တော်နေ့ကို
မလေးစားသူများနှင့် စီးပွားရေးအစီအစဉ်များနှင့် ပူးပေါင်းမှုနှင့် ပတ်သက်၍ အောက်ပါ
ညွှန်ကြားချက်ကို ပေးထားသည်။
“There is need of a Sabbath reform among us, who profess to observe God’s
holy rest day. Some discuss their business matters and lay plans on the
Sabbath, and God looks upon this in the same light as though they engaged in
the actual transaction of business.
“ကျမ်းစာအထောက်အထားများကို
ကောင်းစွာသိရှိထားသူများသည် သတ္တမနေ့သည် ဥပုသ်နေ့ဖြစ်ကြောင်း သိရှိကြပြီး၊
ဘုရားသခင်၏ သန့်ရှင်းသောနေ့အပေါ် လေးစားမှုမရှိသူများနှင့်
ပူးပေါင်းလုပ်ကိုင်ကြသည်။ ဥပုသ်နေ့ကို စောင့်ထိန်းသူတစ်ဦးသည် သူ၏ငွေဖြင့်
လစာပေးထားသော အလုပ်သမားများကို ဥပုသ်နေ့တွင် အလုပ်လုပ်ခွင့်မပြုနိုင်ပါ။ အကယ်၍
အမြတ်အစွန်းအတွက်ကြောင့် သူသည် သူ့တွင် အကျိုးစီးပွားရှိသော လုပ်ငန်းကို
ယုံကြည်ခြင်းမရှိသူ လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်မှ ဥပုသ်နေ့တွင် ဆက်လက်လုပ်ကိုင်ခွင့်ပြုပါက၊
ထိုသူသည် ယုံကြည်ခြင်းမရှိသူနှင့် အတူတူပင် အပြစ်ရှိသည်။ ထို့ကြောင့်
ထိုဆက်ဆံရေးကို ဖြိုချရမည်ဖြစ်ပြီး၊ ထိုသို့လုပ်ဆောင်ခြင်းဖြင့်
မည်မျှဆုံးရှုံးရစေကာမူ သူ၏တာဝန်ဖြစ်သည်။ လူများက ဘုရားသခင်ကို နာခံရန်
မတတ်နိုင်ဟု ထင်မြင်ကောင်း ထင်မြင်နိုင်သော်လည်း၊ မနာခံခြင်းကိုမူ လုံးဝ
တတ်နိုင်ကြမည် မဟုတ်ပါ။ ဥပုသ်နေ့ကို စောင့်ထိန်းရာတွင် ပေါ့ဆဆလျှော့သူများသည်
ကြီးစွာသော ဆုံးရှုံးမှုကို ခံစားရလိမ့်မည်” (Ev၂၄၅)။
“Others who are well acquainted with the Bible evidences that the seventh
day is the Sabbath, enter into partnership with men who have no respect for
God’s holy day. A Sabbathkeeper cannot allow men in his employ, paid by his
money, to work on the Sabbath. If, for the sake of gain, he allows the business
in which he has an interest to be carried on on the Sabbath by his unbelieving
partner, he is equally guilty with the unbeliever; and it is his duty to
dissolve the relation, however much he may lose by so doing. Men may think they
cannot afford to obey God, but they cannot afford to disobey Him. Those who are
careless in their observance of the Sabbath will suffer great loss” (Ev245).
ဧလင် ဂျီ ဝှိုက် သည်
စစ်မှန်သော ဥပုသ်နေ့စောင့်ထိန်းခြင်း၌ လုံးဝလိုအပ်သော မြင့်မားသော စံနှုန်းကို
ဤသို့ အကျဉ်းချုံးဖော်ပြထားသည်။ ယခင်က ကိုးကားခဲ့သော စကားတစ်ခွန်းတွင်
ဤသို့ဆိုထားသည်။ “ဥပုသ်နေ့ကို သန့်ရှင်းစွာ စောင့်ထိန်းရန်အတွက်၊ လူများသည်
ကိုယ်တိုင် သန့်ရှင်းရမည်။ ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် ခရစ်တော်၏ ဖြောင့်မတ်ခြင်းတွင်
ပါဝင်သူများ ဖြစ်လာရမည်” (DA ၂၈၃)။
The high standard which Ellen G. White sets forth as an absolute necessity
in true Sabbathkeeping is well summed up in a statement quoted earlier: “In
order to keep the Sabbath holy, men must themselves be holy. Through faith they
must become partakers of the righteousness of Christ” (DA 283).
၇။ စာပေများ မိတ်ဆက်မှတ်စု။
ဥပုသ်နေ့ နှင့်/သို့မဟုတ် တနင်္ဂနွေနေ့နှင့် ပတ်သက်သော စာပေများသည်
အလွန်များပြားသည်။ ဤစာရင်းသည် ရွေးချယ်ထားသော စာကိုးစာရင်းဖြစ်သည်။ ပေးထားသော
ခေါင်းစဉ်အနည်းငယ်အနက် အချို့သည် ဤအခန်းတွင် ဖော်ပြထားသော အမြင်များနှင့်
မကိုက်ညီပါ (အထူးသဖြင့် ကပ်ဆန် နှင့် ရိုဒေါ့ဖ် တို့၏ စာအုပ်များတွင်
ဤသို့ဖြစ်သည်။ ဤစာအုပ်များကို ပြည်သူလူထု၏ ကျယ်ပြန့်စွာ
အာရုံစိုက်မှုရရှိထားသောကြောင့် စာရင်းသွင်းထားခြင်းသာဖြစ်သည်)။ သို့သော်
ယေဘုယျအားဖြင့် ရွေးချယ်ထားသော စာအုပ်များသည် ထောက်ခံအားပေးသည့် သဘောရှိသည်။
VII. Literature
Introductory Note: The literature regarding Sabbath and/or Sunday
is massive. This listing is a select bibliography. Of the limited number of
titles given, a few are not compatible with the views expressed in this chapter
(especially so in the case of the books by Carson and Rordorf; these are listed
simply because of the wide public attention they have received). In general,
however, the selections will be supportive.
Andreasen, Niels-Erik. The Old
Testament Sabbath: A Tradition-historical Investigation.
အန်ဒရီဆင်၊
နီးလ်း-အဲရစ်။ ဓမ္မဟောင်းကျမ်းရှိ ဥပုသ်နေ့- သမိုင်းဆိုင်ရာ အစဉ်အလာဆန်းစစ်ချက်။
မစ်ဆိုလာ၊ မွန်တနာ- မွန်တနာတက္ကသိုလ်၊ ၁၉၇၂။ ———။ အနားယူခြင်းနှင့် ရွေးနုတ်ခယူခြင်း-
သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ ဥပုသ်နေ့ လေ့လာချက်။ ဘဲရီယန်စပရင်းစ်၊ မစ်ရှီဂန်-
အန်းဒရူးတက္ကသိုလ်စာအုပ်တိုက်၊ ၁၉၇၈။ အန်းဒရူး၊ ဂျေ။ အန်။ နှင့် ကွန်ရာဒီ၊
လ်။ အာရ်။ ဥပုသ်နနေ့နှင့် အပတ်ပထမနေ့၏ သမိုင်း။ စတုတ္ထအကြိမ်
ပြန်လည်ပြင်ဆင်ထုတ်ဝေချဲ့ထွင်ထားသည်။ ဝါရှင်တန်၊ ဒီ။ စီ။- ရီဗျူးနှင့် ဟဲရယ်၊
၁၉၁၂။ ဘက်ခီအော့ချီ၊
ဆမ်မျူအဲလ်။ လူသားတို့၏ မငြိမ်မသက်ဖြစ်မှုအတွက် ဘုရားသခင်၏ အနားယူခြင်း-
ယနေ့ခေတ်အတွက် ဥပုသ်နေ့၏ သတင်းကောင်း လေ့လာချက်။ ရောမ- ပန်တီဖီကယ် ဂရီဂိုရီယန်
တက္ကသိုလ်စာအုပ်တိုက်၊ ၁၉၈၀။ ———။
ဥပုသ်နေ့မှ တနင်္ဂနွေနေ့သို့- အစောပိုင်းခရစ်ယာန်ဘာသာတွင် တနင်္ဂနွေနေ့
ကိုးကွယ်ခြင်း ပေါ်ပေါက်လာမှု၏ သမိုင်းဆိုင်ရာ စုံစမ်းစစ်ဆေးချက်။ ရောမ-
ပန်တီဖီကယ် ဂရီဂိုရီယန် တက္ကသိုလ်စာအုပ်တိုက်၊ ၁၉၇၇။ ———။ ခေတ်သစ်လူသားအတွက် အနားယူခြင်း-
ယနေ့ခေတ်အတွက် ဥပုသ်နေ့။ နက်ရှ်ဗီးလ်- တောင်ပိုင်းထုတ်ဝေရေးအသင်း၊ ၁၉၇၆။ ဘရန့်၊
ဂျွန်။ အနာကင်းချမ်းသာရာနေ့- ယေရှု၏ ဥပုသ်နေ့အံ့ဖွယ်တော်များ၏ အဓိပ္ပာယ်။ ဝါရှင်တန်၊
ဒီ။ စီ။- ရီဗျူးနှင့် ဟဲရယ်၊ ၁၉၈၁။ ကာဆန်၊ ဒီ။ အေ။ တည်းဖြတ်သူ။ ဥပုသ်နေ့မှ
သခင်ဘုရား၏နေ့သို့- သမ္မာကျမ်းစာ၊ သမိုင်းနှင့် ဓမ္မပညာဆိုင်ရာ စုံစမ်းစစ်ဆေးချက်။
ဂရန့်ရက်ပစ်၊ မစ်ရှီဂန်- ဇွန်ဒါဗန်၊ ၁၉၈၂။ ဒဂ်မိုး၊ စီ။ ဒဗလျူ။
“သခင်ဘုရား၏နေ့နှင့် အီစတာ”။ Neotestamentica et Patristica (Sup. NT, vol.
၆)။ လိုင်ဒန်-
ဘရီးလ်၊ ၁၉၆၂။ ဟေ့ဆဲလ်၊ ဂျဲဟာ့ဒ် အက်ဖ်။ “ဆယ့်ခြောက်ရာစုရှိ
ဥပုသ်နေ့စောင့်ထိန်းသူ အနာဘက်တစ်များ”၊ အပိုင်း ၁၊ AUSS ၅ (၁၉၆၇)- ၁၀၁–၁၂၁၊ အပိုင်း ၂၊ AUSS
၆ (၁၉၆၈)- ၁၉–၂၈။
———။ “ဥပုသ်နေ့”။ The
Anchor Bible Dictionary။
အတွဲ ၅၊ စာ ၈၄၉–၈၅၆။ ဟဲဖဲလီ၊ ကားလ် ဂျိုးဇက် ဗွန်။ ချာ့ချ်ကောင်စီများ၏ သမိုင်း။
အတွဲ ၅ တွဲ။ အက်ဒင်ဘတ်- တီ နှင့် တီ ကလာ့ခ်၊ ၁၈၈၃–၁၈၉၆။ ဟက်ရှယ်၊ အေဘရာဟံ
ဂျိုရှွာ။ ဥပုသ်နေ့- ခေတ်သစ်လူသားအတွက် ၎င်း၏ အဓိပ္ပာယ်။ နယူးယောက်- ဖါရာ၊
စထရော့စ် နှင့် ယင်း၊ ၁၉၅၁။ ဟော်နာ၊ ဂျော့ဂ်၊ တည်းဖြတ်သူ နှင့်
ဘာသာပြန်သူ။ တမန်တော်များ၏ ပညတ်တရားများ သို့မဟုတ် Canones Ecclesiastici။ အောက်စဖို့ဒ်၊
အင်္ဂလန်- ဝီလျံ နှင့် နော်ဂိတ်၊ ၁၉၀၄။ ကူဘို၊ ဆာကေး။
ဘုရားသခင်သည် လူသားကို တွေ့ဆုံသည်- ဥပုသ်နေ့နှင့် ဒုတိယအကြိမ် ကြွလာခြင်း၏
ဓမ္မပညာလေ့လာချက်။ နက်ရှ်ဗီးလ်- တောင်ပိုင်းထုတ်ဝေရေးအသင်း၊ ၁၉၇၈။ လူဝစ်၊
အေ။ အိတ်ချ်။ ခရစ်ယာန်ဘုရားကျောင်းတွင် ဥပုသ်နေ့နှင့် တနင်္ဂနွေနေ့၏ ဝေဖန်သမိုင်း။
အဲလ်ဖရက်စင်တာ၊ နယူးယောက်- အမေရိကန် ဥပုသ်နေ့ လက်ကမ်းစာစောင်အသင်း၊ ၁၈၈၆။ လိချ်တီ၊
ဒန်နီယယ်။ အန်ဒရီးယက်စ် ဖီရှာ နှင့် ဥပုသ်နေ့စောင့်ထိန်းသူ အနာဘက်တစ်များ-
အစောပိုင်ပြုပြင်ရေးခေတ် အရှေ့အလယ်ပိုင်း ဥရောပရှိ ဖြစ်ရပ်တစ်ခု။ Studies
in Anabaptist and Mennonite History, နံပါတ်
၂၉။ စကော့ဒေးလ်၊ ပင်န်ဆယ်ဗေးနီးယား- ဟဲရယ်စာအုပ်တိုက်၊ ၁၉၈၈။ ———။ ဆယ့်ခြောက်ရာစုရှိ
ဥပုသ်နေ့စောင့်ထိန်းမှု- အစွန်းရောက် ပြုပြင်ရေးခေတ် သမိုင်း၏ စာမျက်နှာတစ်ခု။
ဘဲရီယန်စပရင်းစ်၊ မစ်ရှီဂန်- အန်းဒရူးတက္ကသိုလ်စာအုပ်တိုက်၊ ၁၉၉၃။ အိုဒေါင်၊
ရောဘတ် လ်။ အစောပိုင်းခရစ်ယာန်ဘာသာတွင် ဥပုသ်နေ့နှင့် တနင်္ဂနွေ။ ဝါရှင်တန်၊ ဒီ။
စီ။- ရီဗျူးနှင့် ဟဲရယ်၊ ၁၉၇၇။ ရိုဒေါ့ဖ်၊ ဝီလီ။ တနင်္ဂနွေ-
အစောဆုံးရာစုနှစ်များရှိ ခရစ်ယာန်ဘုရားကျောင်းတွင် အနားယူခြင်းနှင့်
ကိုးကွယ်ခြင်းနေ့၏ သမိုင်း။ အေ။ အေ။ ကေ။ ဂရေဟမ် ဘာသာပြန်သည်။ ဖီလာဒဲလ်ဖီးယား-
ဝက်စ်မင်စတာ၊ ၁၉၆၈။ (မူလဂျာမန်ဘာသာဖြင့်- Der Sonntag. Geschichte der
Ruhe- und Gottesdiensttages im ältesten Christentum။ ဇူးရစ်- ဇွင်ဂလီ ထုတ်ဝေရေး၊ ၁၉၆၂။) ဆောင်ဒါး၊
ဟာဘတ် အီး။ ဥပုသ်နေ့- ဖန်ဆင်းခြင်းနှင့် ပြန်လည်ဖန်ဆင်းခြင်း၏ သင်္ကေတ။
ပလိန်းဖီးလ်၊ နယူးဂျာစီ- အမေရိကန် ဥပုသ်နေ့ လက်ကမ်းစာစောင်အသင်း၊ ၁၉၇၀။ ရှီယာ၊
ဝီလျံ အိတ်ချ်။ “သမ္မာကျမ်းစာပြင်ပရင်းမြစ်များတွင် ဥပုသ်နေ့”။ Adventist
Perspectives ၃၊
နံပါတ် ၂ (၁၉၈၉)- ၁၇–၂၅။ စထရန်း၊ ကန်နကက် အေ။
“အစောပိုင်းဘုရားကျောင်းနှင့် ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၁:၁၀ တွင် ‘သခင်ဘုရား၏နေ့’ ကို
နောက်တစ်ကြိမ် ကြည့်ရှုခြင်း”။ New Testament Studies ၁၃ (၁၉၆၇)- ၁၇၄–၁၈၀။ ———။ အစောပိုင်းခရစ်ယာန်
ဥပုသ်နေ့- ရွေးချယ်ထားသော စာတမ်းများနှင့် ရင်းမြစ်စုစည်းမှု။ ဝါသင်တန်၊
အိုဟိုင်ယို- အန်အာဘာ ထုတ်ဝေသူများ၊ ၁၉၇၉။ စထရန်း၊ ကန်နက် အေ၊
တည်းဖြတ်သူ။ သမ္မာကျမ်းစာနှင့် သမိုင်းတွင် ဥပုသ်နေ့။ ဝါရှင်တန်၊ ဒီ။ စီ။-
ရီဗျူးနှင့် ဟဲရယ်၊ ၁၉၈၂။
အပေါင်းအသင်း
ခုနစ်ရက်ပတ်လည်အပတ်နှင့် ဂျူလီယန်-ဂရီဂိုရီယန် ပြက္ခဒိန် နည်းပညာဆိုင်ရာ
အကြောင်းအရာနှစ်ခုကို အတိုချုံး အာရုံစိုက်ဖွယ်ရှိသည်- “ဂြိုဟ်ပတ်လည်အပတ်” ၏
ပေါ်ပေါက်လာမှုနှင့် “ဂျူလီယန်-ဂရီဂိုရီယန် ပြက္ခဒိန်”။
Missoula, Mont.: University of Montana, 1972.
———. Rest and Redemption: A Study of
the Biblical Sabbath. Berrien Springs, Mich.: Andrews University Press,
1978.
Andrews, J. N., and L. R. Conradi. History
of the Sabbath and First Day of the Week. 4th ed., revised and enlarged.
Washington, D.C.: Review and Herald, 1912.
Bacchiocchi, Samuele. Divine Rest
for Human Restlessness: A Study of the Good News of the Sabbath for Today.
Rome: Pontifical Gregorian University Press, 1980.
———. From Sabbath to Sunday: A
Historical Investigation of the Rise of Sunday Observance in Early
Christianity. Rome: Pontifical Gregorian University Press, 1977.
———. Rest for Modern Man: The
Sabbath for Today. Nashville: Southern Pub. Assn., 1976.
Brunt, John. A Day for Healing: The
Meaning of Jesus’ Sabbath Miracles. Washington, D.C.: Review and Herald,
1981.
Carson, D. A., ed. From Sabbath to
Lord’s Day: A Biblical, Historical, and Theological Investigation. Grand
Rapids, Mich.: Zondervan, 1982.
Dugmore, C. W. “Lord’s Day and Easter.” Neotestamentica et Patristica (Sup. NT, vol. 6). Leiden: Brill,
1962.
Hasel, Gerhard F. “Sabbatarian Anabaptists of the Sixteenth Century,” Part
I, AUSS 5 (1967):101–121; Part II, AUSS 6 (1968):19–28.
———. “Sabbath.” The Anchor Bible
Dictionary. Vol. 5, pp. 849–856.
Hefele, Karl Joseph von. A History of the Councils of the Church. 5 vols. Edinburgh: T. & T. Clark, 1883–1896.
Heschel, Abraham Joshua. The
Sabbath: Its Meaning for Modern Man. New York: Farrar, Straus, and Young,
1951.
Horner, George, ed. and trans. The
Statutes of the Apostles or Canones Ecclesiastici. Oxford, Eng.: Williams
and Norgate, 1904.
Kubo, Sakae. God Meets Man: A
Theology of the Sabbath and the Second Advent. Nashville: Southern Pub.
Assn., 1978.
Lewis, A. H. A Critical History of
the Sabbath and the Sunday in the Christian Church. Alfred Centre, N. Y.:
American Sabbath Tract Society, 1886.
Liechty, Daniel. Andreas Fischer and
the Sabbatarian Anabaptists: An Early Reformation Episode in East Central
Europe. Studies in Anabaptist and Mennonite History, No. 29. Scottdale,
Pa.: Herald Press, 1988.
———. Sabbatarianism in the Sixteenth
Century: A Page in the History of the Radical Reformation. Berrien Springs,
Mich.: Andrews University Press, 1993.
Odom, Robert L. Sabbath and Sunday
in Early Christianity. Washington, D.C.: Review and Herald, 1977.
Rordorf, Willy. Sunday: The History
of the Day of Rest and Worship in the Earliest Centuries of the Christian
Church. Trans. A. A.K. Graham. Philadelphia: Westminster,
1968. (Originally in German: Der Sonntag.
Geschichte der Ruhe- und Gottesdiensttages im ältesten Christentum.ð
Zurich: Zwingli Verlag, 1962.)
Saunders, Herbert E. The Sabbath:
Symbol of Creation and Re-Creation. Plainfield, N. J.: American Sabbath
Tract Society, 1970.
Shea, William H. “The Sabbath in Extra-biblical Sources.” Adventist Perspectives 3, No. 2 (1989):
17–25.
Strand, Kenneth A. “Another Look at ‘Lord’s Day’ in the Early Church and
in Revelation 1:10.” New Testament
Studies 13 (1967): 174–180.
———. The Early Christian Sabbath:
Selected Essays and a Source Collection. Worthington, Ohio: Ann Arbor
Publishers, 1979.
Strand, Kenneth A., ed. The Sabbath
in Scripture and History. Washington, D.C.: Review and Herald, 1982.
Appendix The Seven-Day Week and the
Julian-Gregorian Calendar
Two items of technical nature deserve brief attention: the rise of the
“Planetary Week,” and the “Julian-Gregorian Calendar.”
A. The “Planetary Week”
There is no evidence in the ancient world of any seven-day week aside from
that of the Hebrews until the rise of the “Planetary Week” in post-OT times.
ရှေးယခင်ကာလ၌
ဗာဗုလုန်လူမျိုးများနှင့် ဂရိလူမျိုးများသည် နက္ခတ္တဗေဒကို စိတ်ဝင်စားခဲ့ကြသည်။
ဂြိုဟ်သားခိုင်း အပတ်စဉ်၏ ရက်များကို နေနှင့်လ၊ နှင့် ရှေးယခင်က လူသိများသော
ဂြိုဟ် ၅ ခုတို့၏ အမည်များဖြင့် သည်အမည်တပ်ထားသည်ဖြစ်ရာ၊ ထို့ကြောင့် နက္ခတ္တဗေဒ
သို့မဟုတ် နက္ခတ်ဟောစာတမ်းပညာသည် ထိုနောက်ခံတွင် ရှိသည်မှာ ထင်ရှားလှသည်။
ဗာဗုလုန်လူမျိုးများနှင့် ဂရိလူမျိုးများ၏ ကောင်းကင်ကို အချိန်ကြာရှည်စွာ
လေ့လာမှုများကြောင့်၊ နောက်ဆုံးတွင် ဘီစီ ၃၀၀ မှ ဘီစီ ၁၅၀ ကြားတွင်
“ဂြိုဟ်ခုနစ်ခု” ဟူသော အစဉ်လိုက်တစ်ခု ပေါ်ထွက်လာခဲ့သည်။ ထိုဂြိုဟ်များမှာ နေ၊ လ၊
နှင့် ရှေးယခင်က သိရှိထားသော ဂြိုဟ် ၅ ခုတို့ဖြစ်သည်။ ထိုအစဉ်လိုက်မှာ
စေတန်-ဂျူပီတာ-အင်္ဂါ-နေ-ဗုဒ္ဓဟူး-မာကျူရီ-လ ဟူ၍ ဖြစ်သည်။ ၎င်းသည် နက္ခတ္တဗေဒ
တွက်ချက်မှုများဖြင့် ကမ္ဘာမှ ကောင်းကင်အလောင်းအလှျားများ၏ “နေရာချင်းအကွာအဝေး”
အပေါ် အခြေခံထားခြင်း ဖြစ်သည်။
Quite early in their history both the Babylonians and the Greeks took an
interest in astronomy. Since the planetary week has its days named after the
sun, moon, and five planets of the solar system, it is obvious that astronomy
or astrology lies in its background. Through a rather lengthy process of study
of the heavens by Babylonians and Greeks, eventually there emerged, somewhere
between 300 A.D. 150B.C., a sequence of the “seven planets”: the sun and moon
and the five planets known to the ancients. This sequence, was
Saturn-Jupiter-Mars-Sun-Venus-Mercury-Moon. It was based on the “spatial”
distance of each of the heavenly bodies from the earth as determined through
astronomical calculations.
အနောက်အာရှမိုင်းနား၌
ဟစ်ပါကပ်စ် (ဘီစီ ၁၉၀–၁၂၆) ၏ နက္ခတ်ဟောစာတမ်းပညာသည် အဲဂုတ္တုနိုင်ငံ၊
အလက်ဇန္ဒြီးယားတွင် နက္ခတ္တဗေဒ/နက္ခတ်ဟောစာတမ်းဆိုင်ရာ သုတေသနကို
လွှမ်းမိုးခဲ့သည်။ ထို့ပြင် ထိုအချိန်တွင် အဲဂုတ္တုဘုန်းတော်ကြီးများသည် ၂၄ နာရီ
တစ်နာရီလျှင် ၆၀ မိနစ်ရှိသော တစ်ရက်ကို ဖန်တီးခဲ့ကြသည်။ အလက်ဇန္ဒြီးယားတွင်
ဂြိုဟ်သားခိုင်း ခုနစ်ရက်အပတ်စဉ်ကို ဖန်တီးရန် လိုအပ်သော အရာအားလုံး
စုစည်းခဲ့သည်မှာ ဘီစီ ၁၅၀ ခန့်တွင် ဖြစ်သည်။ ထိုအရာများမှာ
ဗာဗုလုန်ဘုန်းတော်ကြီးများ စတင်ဖန်တီးခဲ့သော ဂြိုဟ်နတ်ဘုရားများ အယူအဆ၊
ဂရိလူမျိုးများ၏ သင်္ချာနှင့် နက္ခတ္တဗေဒ အချက်အလက်များ၊ အဲဂုတ္တုတို့၏
ဆန်းသစ်တီထွင်မှုဖြစ်သော ၂၄ နာရီစနစ်၊ နှင့် ဂျူးလူမျိုးများ
ပြန့်နှံ့နေထိုင်ရာဒေသများမှ တစ်ဆင့် ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်းသို့ ပျံ့နှံ့သွားသော
ဟေဗြဲအပတ်စဉ်ဆိုင်ရာ အသိပညာများ ဖြစ်သည်။
The astrology of Hipparchus (190–126 B.C.) in western Asia Minor
influenced astronomical/astrological research in Alexandria, Egypt. In
addition, the Egyptian priests about this time developed a day with 24
sixty-minute hours. In Alexandria, all the necessary ingredients for the
creation of a planetary seven-day week were brought together about 150 B.C.
These were the concept of planetary gods, originally developed by Babylonian
priests; the mathematical and astronomical data produced by the Greeks; the system
of 24 hours, an Egyptian innovation; and knowledge of the Hebrew weekly cycle.
ဂြိုဟ်သားခိုင်း
အပတ်စဉ်ဖြစ်ပေါ်လာပုံကို အပြည့်အဝဆုံး အချက်အလက်များကို ရိုမန်သမိုင်းပညာရှင်
ကာဆီယပ်စ် ဒီယို (Cassius Dio) က
ရေးသားခဲ့ပြီး၊ ထိုအချိန်တွင် ရိုမန်ကမ္ဘာ၌ ဂြိုဟ်သားခိုင်း အပတ်စဉ်သည် လူအများ
လက်ခံယုံကြည်မှု ရရှိခဲ့ပြီးဖြစ်သည်။ ဒီယို၏ ရိုမန်သမိုင်း (၃၇.၁၈၊ ၁၉) အရ၊
တစ်ရက်၏ ၂၄ နာရီကို “ဂြိုဟ်ခုနစ်ခု” (နေနှင့်လပါဝင်သည်) တို့က အစဉ်လိုက်
အုပ်ချုပ်သည်ဟု ယုံကြည်ကြသည်။ တစ်ရက်၏ ပထမနာရီကို အုပ်ချုပ်သော ဂြိုဟ်သည်
ထိုရက်ကို အမည်ပေးသည်။ စေတန်သည် ဂြိုဟ်ခုနစ်ခု၏ အစဉ်တွင် ပထမဖြစ်သောကြောင့်
စေတန်သည် ပထမရက်ကို အုပ်ချုပ်မည်ဖြစ်သည်။ ဒုတိယရက်၏ ပထမနာရီမှာ “နေ့ရက်”
ဖြစ်သောကြောင့် တနင်္ဂနွေသည် စနေနေ့ကို လိုက်သည်။ အလားတူပင်
ကောင်းကင်အလောင်းအလှျား ခုနစ်ခုလုံးသည် ရက်တစ်ရက်၏ ပထမနာရီကို အုပ်ချုပ်ပြီး
ထိုရက်များကို ၎င်းတို့၏ အမည်များကို ပေးခဲ့သည်။
The most complete information concerning the process involved in this
astrological or planetary week comes from the Roman historian Cassius Dio, who
wrote in the early third century A.D., at a time when this planetary week had
gained universal acceptance in the Roman world. According to Dio (Roman History 37. 18, 19), the 24 hours
of each day were believed to be ruled in sequence by the “seven planets”
(including Sun and Moon). The planet ruling the first hour of a day gave that
day its name. Since Saturn began the seven-planet sequence, Saturn would rule
the first day. The first hour of the second day would be the “Sun’s day,” so
that Sunday followed Saturday. In a similar manner all seven of the heavenly
bodies were given authority over the first hour of a day, and gave their names
to their days.
ဂြိုဟ်သားခိုင်း
အပတ်စဉ် ဖွံ့ဖြိုးလာသည်နှင့်အမျှ၊ စနေနေ့မဟုတ်ဘဲ တနင်္ဂနွေနေ့ကို အပတ်စဉ်၏
ပထမရက်အဖြစ် ဦးစားပေးခဲ့သည်။ အကြောင်းမှာ နေသည် ကောင်းကင်အလောင်းအလှျားများတွင်
အလင်းရောင်အတောက်ပဆုံး ဖြစ်နေခြင်းကြောင့် ဖြစ်သည်။ သမ္မာကျမ်းစာတွင် ဖော်ပြထားသော
အပတ်စဉ်ပုံစံအရ၊ ဂျူးလူမျိုးများ ပြန့်နှံ့နေထိုင်ရာဒေသများမှတစ်ဆင့် ထိုခေတ်က
သိရှိထားသော ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်းသို့ ပျံ့နှံ့သွားခဲ့သည်ဖြစ်ရာ၊ သတ္တမရက်သည်
ဂြိုဟ်သားခိုင်းအပတ်စဉ်တွင် “စေတန်နေ့” ဟု ခေါ်ဆိုသည့်ရက်နှင့် ညီမျှသည်။
နောက်ပိုင်းရိုမန်စာရေးဆရာများက ဘီစီ ၆၃ ခုနှစ်ကပင် ဂျူးလူမျိုးများ
အစဉ်အလာအားဖြင့် အနားယူရာ စပတ်နေ့ကို “စေတန်နေ့” ဟု ခေါ်ဆိုခဲ့ကြသည်ဟု
မှတ်တမ်းတင်ထားသည် (အထက်ပါ ၃၇.၁၆.၂–၄)။
As the planetary week developed, Sunday, not Saturday, was given the
priority as the first day of the week. This was because the Sun was by far the
brightest celestial body. In the biblical pattern for the week, which had been
spread widely throughout the then-known world by Jews of the Diaspora, the
seventh day would be equivalent to the one called “Saturn’s day” in the
planetary week. This was actually attested by later Roman writers, who stated
that as early as 63 B.C. the day on which the Jews held their Sabbath was
“Saturn’s day” (ibid. 37. 16. 2–4).
B. ဂျူလီယန်-ဂရေဂိုရီယန်
ပြက္ခဒိန်
မကြာသေးမီက
ဆွေးနွေးမှုများတွင် အချို့က အပတ်စဉ်သည် ရှေးယခင်ကတည်းက “ပြောင်းလဲခဲ့သည်” ဟု
ဆိုကြသော်လည်း၊ ယနေ့ ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်းတွင် အဓိကအသုံးပြုနေသော “ဂရေဂိုရီယန်ပြက္ခဒိန်”
သည် ၎င်း၏ရှေ့ပြက္ခဒိန်ဖြစ်သော “ဂျူလီယန်ပြက္ခဒိန်” (ဘီစီ ၄၅ တွင် ဂျူလီယပ်စ်ဆီဇာက
စတင်ခဲ့သည်) မှ အပတ်စဉ်ကို လုံးဝပြောင်းလဲခြင်း မရှိခဲ့ပါ။ ထို့ကြောင့်
ကျမ်းသစ်ကျမ်းခေတ်က အပတ်စဉ်ရက်များသည် ယနေ့ခေတ်က အပတ်စဉ်ရက်များနှင့် အတူတူပင်
ဖြစ်သည်မှာ သေချာသည်။ဂျူလီယန်ပြက္ခဒိန်၏ ၁၂ လပါသော တစ်နှစ်စနစ်တွင်၊
လေးနှစ်တစ်ကြိမ် ထည့်သွင်းသော ခုန်နှစ် (leap year) ကြောင့် တစ်နှစ်လျှင် မိနစ် ၁၁ နှင့်
စက္ကန့် ၁၄ ခန့် လွန်ကဲသွားခဲ့သည်။ စုစုပေါင်းအားဖြင့် နှစ် ၄၀၀ တွင် ရက် ၃
ရက်ခန့် စုပုံသွားခဲ့သည်။ ၁၅၈၂ ခုနှစ်တွင် နွေဦးညီချိန်သည် မတ်လ ၂၁ ရက်နေ့အစား
မတ်လ ၁၁ ရက်နေ့တွင် ဖြစ်ပွားခဲ့သည် (၃၂၅ ခုနှစ် နီးဆီယာကောင်စီကျင်းပချိန်က မတ်လ
၂၁ ရက်နေ့ ဖြစ်ခဲ့သည်)။ ဤကွာခြားချက်ကို ပြင်ဆင်ရန်၊ ပုပ်ရဟန်းမင်း ဂရေဂိုရီ ၁၃ က
၁၅၈၂ ခုနှစ်တွင် ရက် ၁၀ ရက်ကို ဖယ်ရှားရန် အမိန့်ထုတ်ခဲ့သည်။ ရလဒ်အနေဖြင့်
အောက်တိုဘာ ၄ ရက် ကြာသပတေးနေ့ကို အောက်တိုဘာ ၁၅ ရက် သောကြာနေ့က ဆက်လက်ခဲ့သည်
(အောက်တိုဘာ ၅ ရက်မဟုတ်)။ အပတ်စဉ်တွင် မည်သည့်ပြင်ဆင်မှု သို့မဟုတ် ပြောင်းလဲမှု
မျှ မပြုလုပ်ခဲ့ပါ။
B. The Julian-Gregorian Calendar
In recent discussions it has sometimes been contended that the weekly
cycle has been “altered since ancient times, thus changing the sequence of the
days. The main calendar that is used throughout the world today, called the
“Gregorian Calendar,” effected no weekly change from that of its predecessor,
the “Julian Calendar” (instituted in 45 B.C. by Julius Caesar). Therefore, it
is certain that the days of the week in NT times are still the same days of the
week at present.
In the 12-month year of the Julian Calendar, the addition of a leap year
every four years finally threw the calendar off by about 11 minutes A.D. 14
seconds annually. Cumulatively, this amounted to approximately three days in
every four centuries. In 1582 the vernal equinox occurred on March 11 instead
of on March 21, the day when it had occurred at the time of the Council of
Nicaea in A.D. 325. To remedy the discrepancy, Pope Gregory XIII decreed in
1582 that 10 days be dropped out of the reckoning, with the result that
Thursday, October 4, was followed by Friday, October 15 (not by October 5). No
adjustment or change was made in the weekly cycle.
ခရစ်ယာန်အသင်းတော် ရောက် ဒီဒီရင် (Raoul Dederen)
The Church
Raoul Dederen
Introduction
နိဒါန်း ခရစ်ယာန်အယူဝါဒ သမိုင်းတွင် အသင်းတော်ဆိုင်ရာ အယူဝါဒကို အချိန်အတန်ကြားရှည်စွာ စိတ်ဝင်စားမှု နည်းပါးခဲ့သည်။ ၎င်းသည် စတုတ္ထနှင့် ပဉ္စမရာစုတွင် ခရစ်တော်၏သဘာဝနှင့် သုံးပါးတစ်ဆူအယူဝါဒ၊ အလယ်ခေတ်တွင် ခရစ်တော်၏ ကယ်တင်ခြင်းသေခြင်း၊ သို့မဟုတ် ဆယ့်ခြောက်ရာစုတွင် ကယ်တင်ခြင်းကိစ္စတို့ကဲ့သို့ ဂရုတစိုက် အာရုံစိုက်ခံရခြင်း မရှိခဲ့ပါ။ သို့သော် အခြားအကြောင်းများထက် twentieth ရာစု ဧကမန်နီယယ် လှုပ်ရှားမှုသည် ခရစ်တော်၏ တစ်ဆူတည်းသော အသင်းတော်ဟူသော ရူပါရုံကြောင့် ဤအယူဝါဒကို ဓမ္မဗေဒဆွေးနွေးမှု၏ ဗဟိုချက်ဖြစ်လာစေခဲ့သည်။
For a considerable time in the history of Christian thought interest in
the doctrine of the church has been slight. It did not receive the careful
attention that Christology and the doctrine of the Trinity received in the
fourth and fifth centuries, the atoning death of Christ in the Middle Ages, or
the issue of salvation in the sixteenth century. But among other factors, the
ecumenical movement of the twentieth century, with its vision of one church of Christ, has contributed to
making this doctrine a center of theological discussion.
ဤဆောင်းပါး၏
ရည်ရွယ်ချက်မှာ သမ္မာကျမ်းစာတွင် အသင်းတော်ကို ရည်ညွှန်းထားသည်များကို၊ အထူးသဖြင့်
ကျမ်းသစ်ကျမ်းတွင် တိုတိုနှင့် ရွေးချယ်စွာ ဆွေးနွေးရန် ဖြစ်သည်။
အစောပိုင်းအသင်းတော်က မည်သည်ကို ဝန်ခံခဲ့သည်ကို ညွှန်ပြရန် ရည်ရွယ်သည်။ ပထမဦးစွာ
ခရစ်တော်နှင့် အသင်းတော်၏ ဆက်ဆံရေးကို ဆွေးနွေးမည်။ ထို့နောက် အသင်းတော်၏
သဘာဝနှင့် အတိုင်းအတာ၊ ၎င်း၏ တာဝန်နှင့် အုပ်ချုပ်ရေး၊ နောက်ဆုံးတွင် အသင်းတော်၏
ဓလေ့အခေါ်အဝေါ်များနှင့် အမှတ်အသားများကို ဆွေးနွေးပြီး ဤအယူဝါဒ၏ သမိုင်းဆိုင်ရာ
ဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်မှုကို ခြုံငုံသုံးသပ်မည်။
The aim of this article is to deal, however briefly and selectively, with
the references to the church in the Scriptures, more particularly in the NT. It
intends to point out what the early church professed on the subject. We shall
first consider Christ’s relation to the church. Then we shall look at the
nature and scope of the church, followed by an examination of its mission and
government. Finally, we will give attention to the ordinances and marks of the
church, followed by a survey of the historical development of this particular
doctrine.
I. ဘုရားသခင်၏ အစီအမံတွင် အသင်းတော် A. ခရစ်တော်၏ ရည်ရွယ်ချက်
- တပည့်များကို
စုစည်းပြီး သင်ကြားပေးခြင်း
- သိုးထိန်းနှင့်
သိုးအုပ် B. “ဤကျောက်ဆောင်ပေါ်တွင်”
II. အသင်းတော်၏ သဘာဝနှင့် အတိုင်းအတာ A. သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ ဝေါဟာရများ B. အသင်းတော် - ဒေသန္တရအသင်းတော်နှင့် အားလုံးပါဝင်သော အသင်းတော် C. အသင်းတော်နှင့် ဘုရားသခင်၏ နိုင်ငံတော်
- နိုင်ငံတော်သည်
ဘုရားသခင်၏ အုပ်ချုပ်ခြင်း
- အသင်းတော်၏
အခန်းကဏ္ဍ D. သစ္စာရှိသော ဣစ္စရေလ
- အဓိက
ချဉ်းကပ်နည်း နှစ်ခု
- ပဋိညာဉ်ဆက်ဆံရေး
- အသင်းတော်သည်
ဝိညာဉ်ရေးရာ ဣစ္စရေလ E. အသင်းတော် - မြင်နိုင်သော သို့မဟုတ် မမြင်နိုင်သော။
- အစွန်းနှစ်ဖက်
- ယုံကြည်ခြင်းနှင့်
နောင်တရခြင်း၏ ဦးစားပေးမှု
- ခန္ဓာကိုယ်နှင့်
မြင်နိုင်သော အသင်းတော်
III. အသင်းတော်၏ သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ ပုံရိပ်များ
A. အသင်းတော်သည် ခန္ဓာကိုယ်
B. အသင်းတော်သည် မင်္ဂလာဆောင်သတို့သမီး
C. အသင်းတော်သည် ဗိမာန်တော်
D. အသင်းတော်သည် ဘုရားသခင်၏ လူမျိုး
E. အချို့ညွှန်ပြချက်များ
IV. အသင်းတော်၏ တာဝန်
A. “လူမျိုးတကာကို တပည့်ဖြစ်စေကြလော့”
B. ယုံကြည်သူများကို သင်ကြားပေးခြင်း
C. လိုအပ်နေသူနှင့် ဒုက္ခရောက်နေသူများကို ဂရုစိုက်ခြင်း
D. ဘုရားသခင်ကို ချီးမွမ်းခြင်း
E. တာဝန်၏ ဗဟိုချက် - နှုတ်ကပတ်တော်
F. သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ အမှုတော်
- “သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်နှင့်
ပြည့်ဝခြင်း”
- သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏
ဆုကျေးဇူးများ
V. အသင်းတော်၏ အုပ်ချုပ်ရေး A. တမန်တော်များ၏ အမှုတော် B. ဒေသန္တရအမှုတော်များ C. အသင်းတော်အုပ်ချုပ်ရေးနှင့် ကျမ်းသစ်ကျမ်း
- သီအိုရီများ
- အခြေခံမူများ
- ဆုကျေးဇူးများနှင့်
အဖွဲ့အစည်း
VI. အသင်းတော်၏ ဓလေ့အခေါ်အဝေါ်များ A. နှစ်ခြင်းခံခြင်း
- ရှေ့ပြေးများနှင့်
ဇစ်မြစ်
- အမိန့်တော်
- နှစ်ခြင်းခံခြင်း၏
အဓိပ္ပာယ်
- တစ်ခန္ဓာတည်းထဲသို့
နှစ်ခြင်းခံခြင်း
- ယုံကြည်သူများ၏
နှစ်ခြင်းခံခြင်း
- နှစ်ခြင်းခံခြင်းနှင့်
သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော် B. သခင်ယေရှု၏ ညစာသုံးဆောင်ခြင်း
- သခင်ယေရှု၏
ညစာသုံးဆောင်ခြင်း၏ အဓိပ္ပာယ်
- ခြေဆေးခြင်း
ဓလေ့
VII. အသင်းတော်၏ အာဏာ
A. အဆုံးစွန်သော အာဏာ
B. တမန်တော်အာဏာ
C. သမ္မာကျမ်းစာ၏ အာဏာ
D. ဒေသန္တရအသင်းတော်တွင် အာဏာ
E. အားလုံးပါဝင်သော အသင်းတော်၏ အာဏာ
VIII. အသင်းတော်၏ လက္ခဏာများ
A. ယုံကြည်ခြင်း B. အပေါင်းအသင်း
C. တစ်ခုတည်းဖြစ်ခြင်း
D. သန့်ရှင်းခြင်း
E. အားလုံးပါဝင်ခြင်း
F. တမန်တော်ဆန်ခြင်း
G. သစ္စာရှိသော ကျန်ရစ်သူများ
IX. အနာဂတ်ကို သတိထားကြည့်ခြင်း
A. မျိုးစုံယဉ်ကျေးမှုရှိသော ကမ္ဘာတွင်
နေထိုင်ခြင်း
B. တိုက်ခိုက်နေသော အသင်းတော်နှင့်
အောင်မြင်သော အသင်းတော်
X. သမိုင်းဆိုင်ရာ ခြုံငုံသုံးသပ်ချက် A. ရှေးယခင်အသင်းတော်
- အစောပိုင်း
ဘုရားသခင့်ဖခင်များ၏ စာများ
- ဆရာတော်အုပ်ချုပ်ရေးသို့
ဦးတည်ခြင်း
- ဆိုင်ပရီယန်၏
အသင်းတော်ဆိုင်ရာ အယူဝါဒ
- ဩဂုတ်စတင်နှင့်
ဒိုနတ်စ်ဆွဲထွက်သူများ အငြင်းပွားမှု
- ရောမနေရာ၏
ထင်ရှားမှု B. အလယ်ခေတ်
- အနောက်ဘက် -
ဘုရင်ခံဆရာတော်အုပ်ချုပ်ရေး
- ကန့်ကွက်သံများ
- အရှေ့ဘက် -
အတူတကွ ဆုံးဖြတ်သော ဆရာတော်အုပ်ချုပ်ရေး C. ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးခေတ်
- လူသာနှင့်
အသင်းတော်
- ကယ်ဗင်နှင့်
အသင်းတော်
- အစွန်းရောက်
ပြန်လည်ထူထောင်ရေး
- အင်္စ်နှင့်
အသင်းတော် D. ဆယ့်ရှစ်ရာစုနှင့် ဆယ့်ကိုးရာစု
- အသိဉာဏ်ခေတ်နှင့်
အသင်းတော်
- ဖရက်ဒရစ်
ရှလိုင်းယာမာကာ
- အဲလ်ဘရက် ရစ်ရှ်
- ရောမကက်သလစ်
အသင်းတော်ဗေဒ E. နှစ်ဆယ်ရာစု
- ပရိုတက်စတင့်
လစ်ဘရယ်ဝါဒ
- ကားလ်ဘားသ်၏
အသင်းတော်ဗေဒ
- ဟန့်စ် ကွန်း၏
အသင်းတော်ဗေဒ F. လက်ရှိ ဆန့်ကျင်ဘက်လေတိုက်မှုများ
- ဧကမန်နီယယ်
လှုပ်ရှားမှု
- ရောမကက်သလစ်
ဧကမန်နီယယ်ဝါဒ
- ခေတ်နောက်ပိုင်း
ဦးတည်ချက် G. ဆဋ္ဌမနေ့ အဒ်ဗင်တစ်သမား
XI. အဲလင် ဂျီ ဝိုက်၏ မှတ်ချက်များ
A. အသင်းတော် - ဤလော433တွင်လည်းကောင်း၊
ကောင်းကင်ဘုံတွင်လည်းကောင်း
B. ခရစ်တော်နှင့် အသင်းတော် - နီးကပ်စွာ ဆက်နွယ်မှု
C. ဂျုံများအကြား ပေါင်းပင်များ ရှိသည်
D. အပြစ်သားများကို ကယ်တင်ရန် ဘုရားသခင် ခန့်အပ်ထားသော ကိုယ်စားလှယ်
E. အစောပိုင်းအသင်းတော်တွင် ဧဝံဂေလိအစဉ်အလာ
F. အဖွဲ့အစည်းတစ်ခုခု မရှိမဖြစ် လိုအပ်သည်
G. တစ်သားတစ်ကျွန်းတည်း လုပ်ဆောင်ရန် လိုအပ်မှု
H. ယေရုရှလင်ကောင်စီ၏ သင်ခန်းစာ
I. အာဏာရှင်စိတ်ဓာတ်ကို သတိထားပါ
J. ဘုရားသခင်၏ နောက်ဆုံးကာလ အသင်းတော်
K. အောင်မြင်သော အသင်းတော်
XII. ကိုးကားစာအုပ်များ
I. The Church in God’s Plan
A. Christ’s Intent
1. Gathering and Training
Disciples
2. The Shepherd and His Flock
B. “Upon This Rock”
II. The Nature and Scope of the Church
A. The Biblical Terminology
B. The Church, Local and
Universal
C. The Church and the Kingdom
of God
1. The Kingdom as the Rule of
God
2. The Role of the Church
D. A Faithful Israel
1. Two Major Approaches
2. A Covenant Relationship
3. The Church as Spiritual
Israel
E. The Church, Visible or
Invisible?
1. Two extremes
2. The Priority of Faith and
Repentance
3. A Bodily, Visible Church
III. Biblical Images of the Church
A. The Church as a Body
B. The Church as a Bride
C. The Church as a Temple
D. The Church as the People
of God
E. A Few Pointers
IV. The Mission of the Church
A. “Make Disciples of All
Nations”
B. Instruct the Believers
C. Care for the Needy and
Suffering
D. Glorify God
E. At the Heart of the
Mission: The Word
F. The Ministry of the Spirit
1. “Filled With the Spirit”
2. The Gifts of the Spirit
V. The Government of the Church
A. The Apostles’ Ministry
B. Local Ministries
C. Church Governance and the
NT
1. Theories
2. Basic Principles
3. Charismata and Institution
VI. The Ordinances of the Church
A. Baptism
1. Antecedents and Origins
2. A Command
3. The Meaning of Baptism
4. Baptized Into One Body
5. Believers’ Baptism
6. Baptism and the Holy
Spirit
B. The Lord’s Supper
1. The Meaning of the Lord’s
Supper
2. The Ordinance of Foot
Washing
VII. Church Authority
A. The Ultimate Authority
B. Apostolic Authority
C. The Authority of Scripture
D. Authority in the Local
Church
E. Authority of the Universal
Church
VIII. The Characteristics of the Church
A. Faith
B. Fellowship
C. Oneness
D. Holiness
E. Universality
F. Apostolicity
G. A Faithful Remnant
IX. A Sober Look Into the Future
A. Living in a Pluralistic
World
B. The Church, Militant and
Triumphant
X. Historical Overview
A. The Ancient Church
1. Early Patristic Writings
2. Toward an Episcopal Church
3. The Cyprianic Doctrine of
the Church
4. Augustine and the Donatist
Controversy
5. Prominence of the Roman
See
B. In the Middle Ages
1. In the West: A Monarchical
Episcopacy
2. Protesting Voices
3. In the East: A Collegial
Episcopacy
C. The Reformation
1. Luther and the Church
2. Calvin and the Church
3. The Radical Restoration
4. Anglicanism and the Church
D. The Eighteenth and
Nineteenth Centuries
1. The Age of Reason and the
Church
2. Friedrich Schleiermacher
3. Albrecht Ritschl
4. Roman Catholic
Ecclesiology
E. The Twentieth Century
1. Protestant Liberalism
2. The Ecclesiology of Karl
Barth
3. The Ecclesiology of Hans
Küng
F. Current Crosswinds
1. The Ecumenical Movement
2. Roman Catholic Ecumenism
3. The Postmodern Orientation
G. Seventh-day Adventists
XI. Ellen G. White Comments
A. The Church: On Earth and
in Heaven
B. Christ and the Church: A
Close Relationship
C. There Are Tares Among the
Wheat
D. God’s Appointed Agency for
the Salvation of Sinners
E. Gospel Order in the Early
Church
F. Some Form of Organization
Deemed Indispensable
G. The Need for United Action
H. Lesson From the Jerusalem
Council
I. Beware of the Spirit of
Domination
J. God’s End-time Church
K. The Church Triumphant
XII. Literature
I. ဘုရားသခင်၏
အစီအမံတွင် အသင်းတော် အစမှအဆုံးထိ သမ္မာကျမ်းစာသည်
ဘုရားသခင်သည် ကိုယ်တော်အတွက် လူမျိုးတစ်မျိုးကို ဖန်တီးရန် ရည်ရွယ်ချက်ကို
စိုက်မြဲစွာ ဖော်ပြထားသည်။ ထိုလူမျိုးသည် ယုံကြည်ခြင်းနှင့် နာခံခြင်းဖြင့်
ကိုယ်တော်အား တုံ့ပြန်မည်ဖြစ်ပြီး၊ လူမျိုးအားလုံးအတွက် ကောင်းချီးများ ဖြစ်လာမည်။
အာဗြဟံ၊ ဣဇာက်၊ ယာကုပ်တို့ကို ခေါ်ဆိုခြင်းသည် ထိုသို့သော လူမျိုးကို ဖန်တီးရန်
ရည်ရွယ်ခဲ့သည် (ကမ္ဘာဦး ၁၇:၁–၈; နှိုင်းယှဉ်
၁၂:၁–၃; ၁၅:၁–၆)။
ဣစ္စရေလကို ခေါ်ဆိုခြင်းလည်း အတူတူပင် ဖြစ်သည်။ လူမျိုးရေးအရ ဣစ္စရေလသည်
အာဒံကဲ့သို့ ကိုယ်တိုင်လုံလောက်ရန် ကြိုးပမ်းရင်း မနာခံဖြစ်သွားသောအခါ၊
ဘုရားသခင်သည် ကျန်ရစ်သူအုပ်စုကို ဖန်တီးတော်မူခဲ့သည် (ဟေရှာယ ၃၇:၃၁; မိက္ခာ ၂:၁၂; ၅:၇၊ ၈; ဇေဖနိ ၃:၁၃)။
ထိုကျန်ရစ်သူများမှတစ်ဆင့် ကယ်တင်ခြင်းကို ပြည့်စုံစေရန် ရည်ရွယ်တော်မူခဲ့သည်။
ဣစ္စရေလမှ ဘုရားသခင်၏ လူမျိုးကို ဖန်တီးရန် ဘုရား၏ ရည်ရွယ်ချက်သည်
ကျမ်းသစ်ကျမ်းတွင် ဆက်လက်ဖော်ပြထားပြီး၊ ခရစ်ယာန်အသင်းတော်တွင် ပြည့်စုံခဲ့သည်။“အသင်းတော်” ဟု
လူသိများသော အစောပိုင်း ခရစ်ယာန်အသိုက်အဝန်းကို များသောအားဖြင့် ခရစ်တော်
ကွယ်လွန်ပြီး ရှင်ပြန်ထမြောက်ပြီးနောက် ပင်တကုတ္တီ ပွဲတော်တွင်
စတင်ဖြစ်ပေါ်လာသည်ဟု ယူဆကြသည်။ ၎င်း၏ တိုးတက်မှုနှင့် အဖွဲ့အစည်းသည် တဖြည်းဖြည်း
ဖြစ်ပေါ်လာခဲ့သည်။ ခရစ်တော်၏ အဆုံးအမများနှင့် အမှုတော်ကို မည်မျှအထိ
ပြန်လည်ရှာဖွေနိုင်သနည်း။ အသင်းတော်သည် လူသားများအတွက် ကိုယ်တော်၏ အမှုတော်၏
မရှိမဖြစ်အစိတ်အပိုင်းအဖြစ် သခင်ယေရှုက တည်ထောင်ခဲ့သော အဖွဲ့အစည်းတစ်ခု ဖြစ်သလော။
သို့မဟုတ် ရှင်ပြန်ထမြောက်ပြီးနောက် ခရစ်တော်ကို ယုံကြည်သူများ၏ အသိုက်အဝန်းအဖြစ်
ဖြစ်ပေါ်လာသော လူသားဖန်တီးမှုတစ်ခု ဖြစ်သလော။ ခရစ်ယာန်အသင်းတော်ဆိုင်ရာ အယူအဆသည်
ယေရှုထံမှ စတင်သလော၊ သို့မဟုတ် နောက်ပိုင်းတွင် ဖွံ့ဖြိုးလာခဲ့သလော။ ဤသည်မှာ
ကျွန်ုပ်တို့၏ ပထမဆုံး စိုက်စဉ်းစားရမည့်အရာ ဖြစ်သည်။
I. The Church in God’s Plan
From beginning to end the Bible is concerned with God’s purpose of
creating a people for Himself, a people who would respond to Him in faith and
obedience and who would be a source of blessings for all people(s). The call of
Abraham, Isaac, and Jacob was intended to fashion such a people (Gen. 17:1–8;
cf. 12:1–3; 15:1–6). So was the calling of Israel. When national Israel proved
to be recalcitrant, seeking like Adam to be self-sufficient, God turned to the
creation of a remnant (Isa. 37:31; Micah 2:12; 5:7, 8; Zeph. 3:13), through
whom in His purpose redemption would be fulfilled. The divine intent to create
out of Israel God’s people is a continued study in the NT, where it finds its
fulfillment in the Christian church.
The early Christian community known as the “church” is usually thought of
as coming into existence at Pentecost, after Christ’s death and resurrection.
Its growth and organization were a gradual process. How far can its foundation
and characteristics be traced back to the teaching and ministry of Christ
Himself? Is the church a society founded by the Lord as an integral part of His
work for humanity or a mere human institution that came into existence after
the Resurrection as the community of those professing belief in Christ? Did the
idea of the Christian church originate with Jesus, or was it a later
development? This will be our first concern.
A. ခရစ်တော်၏
ရည်ရွယ်ချက် ဧဝံဂေလိများကို
မျက်မှောက်စစ်ဆေးကြည့်ပါက ယေရှုသည် အသင်းတော်ကို စိတ်မဝင်စားခဲ့ဟု ယူဆရနိုင်သည်။
“အသင်းတော်” (ekklēsia) ဟူသော
စကားကို ကိုယ်တော်၏ နှုတ်မှ တစ်ကြိမ်တည်းသာ တွေ့ရပြီး၊ ဧဝံဂေလိတစ်စောင်တွင်သာ
ပါဝင်သည် (မဿဲ ၁၆:၁၈၊ ၁၉; ၁၈:၁၇)။
အချို့က ဤအဆိုများကို အစောပိုင်းအသင်းတော်က သခင်ယေရှု၏ အမှုတော်သို့ နောက်မှ
ပြန်လည်ထည့်သွင်းခြင်း ဖြစ်သည်ဟု ယူဆကြသည်။ ဧဝံဂေလိများတွင် “အသင်းတော်” ဟူသော
စကားလုံး နီးပါး မရှိသလောက် ဖြစ်နေခြင်းသည် အာရုံစိုက်ရန် လိုအပ်သော ပြဿနာတစ်ခု
ဖြစ်သည်။ သို့သော် အခြေခံသက်သေများကို မျက်ကွယ်ပြုခြင်းသည် ယေရှုသည် မြင်နိုင်သော
အသိုက်အဝန်းတစ်ခု ဖန်တီးရန် ရည်ရွယ်ခဲ့သည်ကို ဖုံးကွယ်နိုင်မည် မဟုတ်ပါ။
ခရစ်ဝင်ကျမ်းများ၏ သက်သေများကို ပိုမိုလေ့လာလေလေ၊ ယေရှုက တည်ထောင်ခဲ့သော အရာသည်
သာမန် ဓမ္မဗေဒကျောင်းတစ်ခုထက် ပိုမိုကြီးမားကြောင်း ပိုမိုထင်ရှားလာလေဖြစ်သည်။
ကိုယ်တော်သည် ဘုရားသခင်၏ နိုင်ငံတော်အောက်တွင် အမျိုးသားနှင့် အမျိုးသမီးများ၏
အပေါင်းအသင်းကို၊ ကိုယ်တော်ဦးဆောင်သော ဘာသာရေးအသိုက်အဝန်းကို မွေးဖွားပေးရန်
လာခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။
A. Christ’s Intent
A cursory survey of the Gospels might lead one to conclude that Jesus was
not interested in the church. Only twice is the term ekklēsia found on His lips, both of them in one Gospel (Matt.
16:18, 19; 18:17). Some even regard these sayings as a later retrojection in
the ministry of the Lord by the early church. The virtual absence of the word
“church” from the Gospels is a problem that demands attention, but only a
flagrant neglect of basic evidence can obscure the fact that Jesus intended to
create a visible community. The more the Synoptic evidence is studied, the more
clearly the fact emerges that what Jesus established was something more than
merely another theological school. He came to give birth to a fellowship of men
and women under the kingship of God, a religious community of which He was the
leader.
၁. တပည့်များကို
စုဝေးစေခြင်းနှင့် တသင်တန်းပေးခြင်း
ခရစ်တော်သည်
အစပိုင်းမှစ၍ တပည့်အများအပြားကို ကိုယ်တော်ထံသို့ စုစည်းခဲ့သည်။ တခါတရံ
တပည့်ဦးရေမှာ များပြားလှသည် (လု ၆:၁၇၊ ၁၉၊ ယော ၆:၆၀ ကိုကြည့်ပါ)။ သို့ရာတွင်
ထိုသူများသည် စည်းမဲ့ကမ်းမဲ့ လိုက်နာသူအုပ်စုတစ်စုသာမဟုတ်ပေ။ လုကာက ရှင်းပြသည်မှာ
ထိုသူများထဲမှ ယေရှုရှင်သည် တဆယ့်နှစ်ပါးကို “ရွေးချယ်၍ တမန်တော်များဟု
အမည်တပ်တော်မူသည်” (လု ၆:၁၂၊ ၁၃)။ ထိုတမန်တော်များကို ကိုယ်တော်နှင့်အတူ
ရှိစေရန်နှင့် တရားဟောရန် စေလွှတ်ရန်အတွက် ခွဲထားတော်မူသည် (မာ ၃:၁၄)။
နောက်ပိုင်းဖြစ်ရပ်များအရ ထိုတဆယ့်နှစ်ပါးတို့သည် ခရစ်တော်က ပိုမိုအချိန်ပေးလာသည့်
တသင်တန်းစနစ်၏ အစိတ်အပိုင်းတစ်ခုဖြစ်ကြောင်း ပြသသည်။
1. Gathering and Training Disciples
From the first Christ began to gather to Himself a number of disciples. At
times there were large numbers of them (cf. Luke 6:17, 19; John 6:60), yet they
were more than an unorganized mass of followers. From among them, explains
Luke, Jesus chose 12 “whom he named apostles” (Luke 6:12, 13), and whom He set
aside “to be with him, and to be sent out to preach” (Mark 3:14). Subsequent
events show that the twelve were part of the system of training to which Christ
devoted more and more of His time.
သံတော်ဆင်မည့်
မေရှိယအနေဖြင့် ယေရှုရှင်သည် ကျန်ရစ်သော အသိုင်းအဝိုင်းကို ကိုယ်တော်ထံသို့
စုစည်းခဲ့သည်။ နိုင်ငံရေးနှင့် လူမျိုးရေးဆန်သော မေရှိယအဖြစ် ငြင်းပယ်ခြင်းကြောင့်
ကိုယ်တော်သည် မေရှိယဟု အများသိအောင် ဝန်ခံရန် တုံ့ဆိုင်းခဲ့သော်လည်း၊
အချို့သူများအပေါ်တွင်မူ ထိုဘွဲ့အမည်သည် ကိုယ်တော်၏ဘွဲ့ဖြစ်ကြောင်း ဝန်ခံရန်
မတွန့်ဆုတ်ခဲ့ပေ (မ ၁၆:၁၆၊ ၁၇၊ မာ ၁၄:၆၁၊ ၆၂၊ ၁၅:၂၊ ယော ၄:၂၅၊ ၂၆)။
အသိုင်းအဝိုင်းမရှိသော မေရှိယဆိုသည်မှာ ယုဒလူမျိုးတို့၏ အတွေးအခေါ်တွင်
မဖြစ်နိုင်ပေ။ တပည့်များ၊ ကျန်ရစ်သောသူများနှင့် မေရှိယအဖြစ်ဆိုသော အယူအဆများသည်
ဘုရားသခင်၏ လူမျိုးဖြစ်သော အသစ်သောအသိုင်းအဝိုင်း၊ မေရှိယ၏
မရှိမဖြစ်ပိုင်ဆိုင်မှုတစ်ခုကို ဖြစ်တည်စေသည်။
As the destined Messiah Jesus gathered a remnant community to Himself.
Though reluctant to acknowledge Himself publicly as Messiah because of His
rejection of a political and nationalistic messiahship, to some Jesus did not
hesitate to affirm that the title was His (Matt. 16:16, 17; Mark 14:61, 62;
15:2; John 4:25, 26). A Messiah without a community was unthinkable to the
Jewish mind. The concepts of disciples, a remnant, and messiahship were
constitutive of a new community, a people of God, which is the Messiah’s
essential possession.
ခရစ်တော်သည်
ကိုယ်တော်၏ လိုက်နာသူများအား နေထိုင်ရမည့် ဘဝနည်းလမ်းနှင့်ပတ်သက်၍ မမေ့နိုင်သော
အဆုံးအမများကို ပေးခဲ့သည်။ ဥပမာ၊ တောင်ပေါ်တရားဟောခြင်း (မ ၅-၇) တွင် ဖော်ပြထားသော
ကိုယ်ကျင့်တရားဆိုင်ရာ တောင်းဆိုချက်များသည် အသိုင်းအဝိုင်းတစ်ခုကို ယူဆထားသည်။
ကိုယ်တော်ထံ ကပ်ငြိသူများသည် ဆရာတော်ကဲ့သို့ အလားတူစွန့်လှူမှုများ ပြုလုပ်ရန်၊
လက်ဝါးကပ်တိုင်ကို ထမ်းရွက်သူများဖြစ်ရန် (မ ၁၆:၂၄)၊ လောကီအောင်မြင်မှုသည်
ယေရှုအတွက် အသက်ကို စွန့်လှူခြင်းနှင့် နှိုင်းယှဉ်လျှင် အရေးမကြီးသော အသစ်သော
တန်ဖိုးထားမှုများ ဖြစ်ပေါ်လာအောင် ပြုလုပ်ရမည် (မာ ၈:၃၄-၃၆)။
Christ also gave His followers memorable teachings about the manner of
life they were meant to live, illustrated, for instance, in the Sermon on the
Mount (Matt. 5–7), whose ethical demands presuppose a community. Those who
attached themselves to Him were to be prepared to make the same sacrifices as
their Master, to be cross-bearers (Matt. 16:24) and develop entirely new values
in which world-gaining became of no importance compared with losing life for
the sake of Jesus (Mark 8:34–36).
ဧဝံဂေလိတွင်
ယေရှုရှင်ခေါ်တော်မူသော သူများကို သာသနာပြုရန် စေလွှတ်တော်မူသည်ကို ဖော်ပြထားသည်။
သူတို့သည် သာသနာပြုရမည့် အသိုင်းအဝိုင်းဖြစ်သည်။ တဆယ့်နှစ်ပါး (မာ ၃:၁၃-၁၅) နှင့်
နောက်ပိုင်းတွင် ခုနစ်ဆယ်ပါး (လု ၁၀:၁၊ ၇-၂၀) တို့ကို သာသနာပြုရန် စေလွှတ်ခြင်းသည်
ကိစ္စမဲ့မဟုတ်၊ ကိုယ်တော်ရှင်၏ ရည်ရွယ်ချက်ရှိရှိ ပြုလုပ်ခြင်းဖြစ်သည်။ ထိုသို့
သာသနာပြုရန်ရည်ရွယ်၍သာ ခေါ်တော်မူခြင်းဖြစ်သည် (မာ ၆:၇-၁၃၊ လု ၁၀:၁၊ ၁၇-၂၀)။
သူတို့ဘက်မှလည်း ထိုအတိုင်းရည်ရွယ်၍ “စပါးနှံအတွက် အလုပ်သမားများကို
စေလွှတ်တော်မူပါစေဟု စပါးနှံပိုင်ရှင်အား ဆုတောင်းကြလော့” ဟု ဆုတောင်းရမည် (လု
၁၀:၂)။ ခရစ်တော်၏ အမှုတော်သည် သီးခြားအသိုင်းအဝိုင်းတစ်ခု ဖြစ်တည်လာစေရန်
ရည်မှန်းခဲ့သည်။
The Gospels show us also that those whom Jesus called were sent out on a
mission. Theirs was a community with a mission. That the 12 (Mark 3:13–15), and
later on the 70 (Luke 10:1, 7–20), were sent out on a mission did not happen by
chance; it was part of a deliberate purpose of our Lord Himself. They had been
called with this in view (Mark 6:7–13; Luke 10:1, 17–20). They, in turn, with
the same end in view, were to pray “the Lord of the harvest to send out
laborers into his harvest” (Luke 10:2). Christ’s ministry aimed at the
formation of a particular community.
၂. သိုးထိန်းနှင့်
သိုးနွားအုပ်
ဧဝံဂေလိတွင်
“အသင်းတော်” ဟူသော စကားလုံးမှာ မဿဲ ၁၆:၁၈ နှင့် ၁၈:၁၇ တွင်သာ ပါဝင်သည်ကို
တွေ့ရှိရသည်။ ထိုအကြောင်းကို ဘုရားသခင်၏ လူသစ်များကို ဖော်ပြရန် ရည်ရွယ်ထားသော
အခြားအသုံးအနှုန်းများဖြင့် အတိုင်းအတာတစ်ခုအထိ ရှင်းပြနိုင်သည်။
ထိုရည်ရွယ်ချက်ကို ယေရှုရှင်၏ “သိုးအုပ်” နှင့် “စစ်မှန်သော စပျစ်နွယ်ပင်” ဆိုင်ရာ
အဆုံးအမများတွင် ထင်ရှားစွာ တွေ့ရသည်။ “သိုးထိန်းနှင့် သိုးအုပ်” ပုံသဏ္ဍာန်သည်
ကျမ်းဟောင်းနှင့် ကျမ်းသစ်တွင် ထင်ရှားသည် (ဆာ ၂၃၊ ၈၀:၁၊ လု ၁၂:၃၂၊ ယော ၁၀၊ ၂၁:၁၅၊
မ ၂၆:၃၁ ကိုကြည့်ပါ)။ “သိုးအုပ်” နှင့် “အသင်းတော်” ဟူသော စကားလုံးများသည်
သမိုင်းနှင့် အသုံးအနှုန်းအရ ကွဲပြားသော်လည်း၊ ဘုရားသခင်၏ လူများတူညီသော
အဓိပ္ပာယ်ကို ဖော်ပြသည်။ ကိုယ်တော်သည် အသက်ကို လက်ခံမည့်သူအားလုံးကို
ကိုယ်တော်နောက်သို့ လိုက်လာရန် ခေါ်တော်မူသောအခါ (မ ၄:၁၉၊ ၈:၂၂၊ မာ ၂:၁၄၊ ၈:၃၄၊ လု
၅:၂၇၊ ၁၈:၂၂၊ ယော ၁:၄၃၊ ၂၁:၂၂ ကိုကြည့်ပါ)၊ ကိုယ်တော်ထံသို့သာမက သွေးသားမိသားစုထက်
ပိုမိုနီးကပ်သော ဆက်ဆံရေးထဲသို့ ခေါ်ယူခဲ့သည်။ ထိုမိသားစုအသစ်သည်
သွေးသားဆက်နွယ်မှုဖြင့် မဟုတ်၊ ဘုရားသခင်၏ အလိုတော်ကို လိုက်နာသူများဖြင့်
ဖြစ်တည်သည် (မာ ၃:၃၃-၃၅)။
2. The Shepherd and His Flock
The absence of the word “church” from the Gospels, except in Matthew 16:18
and 18:17, is explained to some extent by the occurrence of several other terms
intended to describe the new people of God. This intent is reflected in Jesus’
teaching on His “flock” and the “true vine.” The “shepherd-and-flock” picture
is prominent in both OT and NT (Ps. 23; 80:1; Luke 12:32; John 10; 21:15; cf.
Matt. 26:31). It is true that “flock” and “church” are quite distinct in
biblical history and usage, but they describe the same people of God. When He
called all who would receive life from Him to follow Him (cf. Matt. 4:19; 8:22;
Mark 2:14; 8:34; Luke 5:27; 18:22; John 1:43; 21:22), He called them, not only
to Himself, but into a relationship closer than that of a natural family. That
new family was not determined by flesh, but by those doing the will of God
(Mark 3:33–35).
ကိုယ်တော်၏
အမှုတော်ကာလအတွင်း ယေရှုရှင်သည် ကိုယ်တော်ပတ်လည်တွင် အသိုင်းအဝိုင်းတစ်ခုကို
စုစည်းခဲ့သည်။ အသိုင်းအဝိုင်းဆိုင်ရာ သက်သေအထောက်အထားများသည် မဿဲ ၁၆ နှင့် ၁၈ တွင်
တွေ့ရှိရသော အသင်းတော်အကြောင်း ယေရှုရှင်မိန့်ဆိုခဲ့သည်ဟု သံသယဝင်စရာ
အကြောင်းမရှိချေ။ အထူးသဖြင့် “ငါသည် ငါ့အသင်းတော်ကို တည်ဆောက်မည်” ဟူသော
ပထမဆုံးမိန့်ဆိုချက်၏ စစ်မှန်မှုကို မေးခွန်းထုတ်ခဲ့ကြသော်လည်း၊
ထိုသို့မေးခွန်းထုတ်ခြင်းသည် ဤဧဝံဂေလိ၏ ဖွဲ့စည်းပုံနှင့်ပတ်သက်၍
ကျမ်းစာမထောက်ခံသော ယူဆချက်များပေါ်တွင် အခြေခံထားခြင်းဖြစ်သည်။ ယေရှုရှင်၏
အသင်းတော်ဆိုင်ရာ မိန့်ဆိုချက်များ စစ်မှန်ကြောင်း ငြင်းပယ်ရန် အကြောင်းပြတ်သားမှု
မရှိပေ။ သို့သော် ထိုမိန့်ဆိုချက်များသည် နောက်ပိုင်း ခရစ်ယာန်အသင်းတော်တွင်
ဖြစ်ပေါ်လာသော အဖွဲ့အစည်းနှင့် ဖွဲ့စည်းပုံထက် ပိုမိုလျှော့ရဲသော အယူအဆကို
ရည်ညွှန်းခြင်းဖြစ်နိုင်သည်။
During the course of His ministry Jesus gathered a community around
Himself. The supporting evidence for the community idea provides no reason to
doubt that Jesus could have spoken about the church, as we find it in Matthew
16 and 18. The authenticity of the utterances, especially the first one, “I
will build my church,” has been called into question, but on grounds of minimal
textual support. It is made up of rather arbitrary presumptions regarding the
composition of this particular Gospel. There are no conclusive reasons for
denying that Jesus’ statements about the church are authentic, though they may
refer to a looser concept than the organization and structure that later
developed in early Christianity.
ဘ်။
“ဤကျောက်ဆောင်ပေတ္တရာပေါ်မှာ”
ပေတရု၏ “ရှင်သည်
အသက်ရှင်သော ဘုရားသခင်၏ သားတော် ခရစ်တော်ဖြစ်တော်မူသည်” ဟူသော
ယုံကြည်ခြင်းဝန်ခံချက်ကြောင့် (မ ၁၆:၁၆)၊ ယေရှုရှင်က “နင်သည် ပေတရုဖြစ်၏။
ဤကျောက်ဆောင်ပေါ်မှာ ငါ့အသင်းတော်ကို ငါတည်ဆောက်မည်။ မရဏာတံခါးများသည်
ထိုအသင်းတော်ကို မအောင်နိုင်ရုံသာမက မနိုင်နင်းနိုင်ရုံသာမက လုံးဝမအနိုင်ရနိုင်ဟု
မိန့်တော်မူသည်” (အပိုဒ် ၁၈)။ မူရင်းစာသားတွင် “ဤကျောက်ဆောင်ပေါ်မှာ
ငါ့အသင်းတော်ကို ငါတည်ဆောက်မည်” ဟူသော စကားစုသည် ထင်ရှားသည်။ ၎င်းသည် ယေရှုရှင်သည်
မရဏာတံခါးများ မအောင်နိုင်သော ဆက်လက်တည်ရှိမည့် အသိုင်းအဝိုင်းတစ်ခုကို ရည်ရွယ်ချက်ရှိရှိ
ဖန်တီးရန် ရည်မှန်းကြောင်း ဖော်ပြသည်။ ကိုယ်တော်၏ မကြာမီ ကွယ်လွန်တော်မူမည့်
အချိန်နှင့်ပတ်သက်၍ ဤအာမခံချက်သည် အလွန်အရေးကြီးသည်။ ကိုယ်တော်သည် “ငါသည် မကြာမီ
အသေခံရတော့မည် (အပိုဒ် ၂၁ ကိုကြည့်ပါ)။ သို့ရာတွင် ငါသည် ထမြောက်၍ ငါ့အသင်းတော်ကို
တည်ဆောက်ရန် အလုပ်လုပ်မည်။ ငါပြန်လာသည့်တိုင်အောင် ငါသည် ထိုအသင်းတော်နှင့်အတူ
ရှိနေမည်” ဟု မိန့်ဆိုသည်နှင့် တူသည်။“နင်သည် ပေတရုဖြစ်၏။ ဤကျောက်ဆောင်ပေါ်မှာ ငါ့အသင်းတော်ကို
ငါတည်ဆောက်မည်” ဟု ယေရှုရှင်မိန့်တော်မူသောအခါ ရည်ညွှန်းတော်မူသော “ကျောက်ဆောင်” ၏
အဓိပ္ပာယ်သည် အသင်းတော်ကို မှန်ကန်စွာ နားလည်ရန် အရေးကြီးသည်။ အချို့က
အာရမေယဘာသာစကားတွင် စကားလုံးကစားနည်းကို အခြေခံ၍ “ပေတရု” နှင့် “ကျောက်ဆောင်” သည်
တူညီသည်ဟု ငြင်းဆိုကြပြီး၊ ပေတရုသည် အသင်းတော်တည်ဆောက်ရာတွင် ကျောက်ဆောင်ဖြစ်သည်၊
ထိုအခန်းကဏ္ဍသည် အမြဲတမ်းဖြစ်ပြီး သူ၏နောက်ဆက်ခံသူများထံ လွှဲပြောင်းပေးရမည်ဟု
ဆိုကြသည်။ ဤကျမ်းချက်တွင် ထိုသို့သော အကြံအစည်လုံးဝ မပါဝင်ပေ။ နောက်ပိုင်းတွင်
ပေတရုအပေါ် တပည့်များ၏ ပြုမူပုံအရ၊ ထိုမိန့်ဆိုချက်ကို ကြားသော တပည့်တို့တွင်
ထိုနည်းအတူ နားလည်သူ တစ်ဦးမျှ မရှိခဲ့ပေ။ သူတို့အတွက် ခရစ်တော်သည်ပင် ဘုရားသခင်၏
အိမ်တော်၏ အမြစ် (၁ကော ၃:၁၁) နှင့် နံရံထောင့်ကျောက်တိုင် (ဧဖ ၂:၂၀-၂၂၊ ၁ပေ ၂:၄-၈)
ဖြစ်တော်မူသည်။ ကျမ်းစာအဆုံးအမနှင့် ပိုမိုကိုက်ညီသည်မှာ ယေရှုရှင်၏
မိန့်ဆိုချက်ကို ခရစ်တော်ဖြစ်တော်မူသော ဘုရားသားတော်၊ သို့မဟုတ် ထိုဝန်ခံချက်သည်
အသင်းတော်တည်ဆောက်ရာ အမြစ်ဖြစ်သည်ဟု နားလည်ခြင်းပင် ဖြစ်သည်။
B.“Upon This Rock”
To Peter, on the ground of the apostle’s believing confession that Jesus
was “the Christ, the Son of the living God” (Matt. 16:16), Jesus stated, “You
are Peter, and on this rock I will build my church, and the powers of death
[Gr. “the gates of Hade-s”] shall not prevail against it” (verse 18). The
personal phrase is prominent in the original text, “on this rock I will build my church.” It indicates that Jesus
deliberately intended to create a continuing community against which the
“powers of death” would not prevail. This assurance was most important in the
light of the imminence of Jesus’ own death. It is as if He had said, “I am soon
to die (cf. verse 21), but I shall rise and be at work to build My church, with
which I shall be till My return.”
The meaning of the “rock” to which Jesus referred when He said, “You are
Peter, and on this rock I will build my church” (verse 18), is also vital for a
correct understanding of the church. Some have argued, on the strength of the
wordplay in Aramaic, that “Peter” and “rock” are one and the same, that Peter
is the rock on which the church is built, adding that the role that the Lord
gave to the apostle was permanent and meant to be transmitted to his
successors. There is no suggestion of this kind in the passage. As their later
behavior toward Peter indicated, none of the disciples who heard Jesus make
that statement understood it that way. For them Christ was the foundation of
the household of God (1 Cor. 3:11) and its cornerstone (Eph. 2:20–22; 1 Peter 2:4–8).
It is definitely more in harmony with the teaching of Scripture to understand
Christ’s statement to mean that Jesus as the Christ, the Son of God, or the
confession thereof, is the foundation upon which the church is built.
အနှစ်ချုပ်ရလျှင်
ယေရှုရှင်သည် ကိုယ်တော်ထွက်ခွာသွားပြီးနောက် တပည့်များ၏ အသိုင်းအဝိုင်းတစ်ခု
ဖြစ်ပေါ်လာမည်ဟု မမျှော်လင့်ခဲ့ဟူ၍ ဆိုရန် ခိုင်မာသော အကြောင်းပြချက် မရှိပေ။
ကိုယ်တော်သည် မိမိမိန့်ဆိုချက်များနှင့် အဆုံးအမများကို မြင်သာထင်သာ ရှိသော
အသင်းတော်တစ်ခု ဖြစ်တည်လာစေရန် ညွှန်ကြားခဲ့သည်။
In summary, there is no solid ground for maintaining that Jesus did not
expect that a community of His disciples would come into existence after His
departure. He directed His sayings and teachings to the formation of a visible
society.
II. အသင်းတော်၏ သဘာဝနှင့်
အတိုင်းအတာ
ယခုအခါ ကျမ်းသစ်တွင်
“အသင်းတော်” ဟူသော စကားလုံး၏ အခြေခံအဓိပ္ပာယ်နှင့် ထိုစကားလုံးဖော်ပြသော
အသိုင်းအဝိုင်း၏ သဘာဝနှင့် အတိုင်းအတာကို စုံစမ်းရမည်။ ကျမ်းသစ်စာရေးဆရာများ၊
အထူးသဖြင့် ရှင်ပေါလုက သုံးစွဲသော ပုံများသည် အသင်းတော်အယူအဆ၏ အရည်အသွေးဆိုင်ရာ
အစိတ်အပိုင်းများကို ထိရောက်စွာ အကြံပြုထားသဖြင့် ထိုပုံများကို နေရာအချို့
ချထားပေးရမည်။
II. The Nature and Scope of the Church
We need next to inquire regarding the basic meaning of the word “church”
in the NT, not to mention the nature and the scope of the society that the word
describes. Since certain images used by the NT writers—especially by Paul—so
effectively suggest the qualitative constituents of the church idea, we shall
devote some space to them also.
အေ။
သမ္မာကျမ်းစာသုံးနှုန်းများ
အင်္ဂလိပ်ဘာသာစကား “church”
နှင့်
အခြားဘာသာစကားများတွင် ဆင်တူသော စကားလုံးများ (ဥပမာ စကော့တလန် kirk၊ ဒတ်ချ် kerk၊ ဂျာမန် Kirche)
တို့သည် ဂရိစကား kuriakos
“ထာဝရဘုရား၏
ပိုင်ဆိုင်ရာ” မှ ဆင်းသက်လာခြင်းဖြစ်သည်။ ၎င်းသည် များသောအားဖြင့် ကျမ်းသစ်၏ ekklēsia
ကို ဘာသာပြန်ဆိုသည်။ ekklēsia
သည် ek (အပြင်သို့၊ သို့မဟုတ်
မှ) နှင့် klēsis (ခေါ်ခြင်း)
တို့မှ ဆင်းသက်လာပြီး၊ ဂရိလူမျိုးများတွင် နိုင်ငံတော်အကြောင်းအရာများကို
ဆွေးနွေးရန် စုဝေးလာသော နိုင်ငံသားများ၏ အစည်းအဝေးကို ဆိုလိုသည်။
A. The Biblical Terminology
The English word “church” and cognate terms in other languages (cf.
Scottish kirk, Dutch kerk, German Kirche) are derived from the Greek word kuriakos, “that which belongs to the Lord.” It generally renders
the NT ekklēsia, from ek (out, or from) and klēsis (to call), a term used among the
Greeks of a body of citizens gathered to discuss the affairs of state.
၎င်းသည်
ခရစ်ယာန်အဓိပ္ပာယ်တစ်ခု ရရှိခဲ့သော်လည်း၊ ခရစ်ယာန်မတိုင်မီ သမိုင်းရှိသည်။
ဤစကားလုံးသည် ကျမ်းဟောင်းနှင့် ကျမ်းသစ်ကြား ဆက်နွယ်မှုရှိကြောင်း သက်သေပြသည်။
ဂရိဘာသာပြန် ကျမ်းဟောင်း (LXX) တွင်
ekklēsia ကို
qāhāl “စုဝေးခြင်း”၊
“အစည်းအဝေး”၊ “စုဝေးခြင်း”၊ “ခေါ်ယူခြင်းခံရသူများ” ဟု ဘာသာပြန်ဆိုရာတွင်
အကြိမ်ရာချီ သုံးစွဲထားသည်။ ၎င်းသည် စစ်မှုထမ်းရန် ခေါ်ယူခံရသူများ (တောလည်ကျ
၂၂:၄၊ ယေဇ ၁၆:၄၀) သို့မဟုတ် ဆိုးယုတ်မှုပြုရန် စုဝေးသူများ (ဆာ ၂၆:၅) ကို
ရည်ညွှန်းနိုင်သည်။ ဘုရားသခင်ကို ကိုးကွယ်သူများ (၂ရာ ၃၀:၁၃) နှင့် ဟောရက်တောင်တွင်
ဘုရားသခင်ရှေ့တော်၌ စုဝေးသော ဣသရေလလူမျိုးကို ဖော်ပြရာတွင် အသုံးပြုသည် (တရာ ၉:၁၀၊
၁၀:၄၊ ၁၈:၁၆)။ တရားဟောရာ ၃၁:၃၀ တွင် ဘာသာရေးရည်ရွယ်ချက်ဖြင့် ထာဝရဘုရားရှေ့တော်၌
စုဝေးသော ဣသရေလ “အသင်းတော်” (KJV) ကို
ဖော်ပြသည်။ ဤစကားလုံးကို အမျိုးမျိုးသော စုဝေးပွဲများအတွက် သုံးနိုင်သည်။
လူများနှင့် ရည်ရွယ်ချက်သည် qāhāl ကို
အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်စေသည်။ ဟေဗြဲ ‘edāh သည်လည်း
“စုဝေးခြင်း”၊ “အသင်းအဖွဲ့” ဟူသော အဓိပ္ပာယ်ရှိပြီး များသောအားဖြင့် ဂရိဘာသာဖြင့် synagōgē
ဟု ဘာသာပြန်ဆိုသည်။
အထက်ပါအတိုင်း ဂရိ ekklēsia သည်
မူလက ပြည်သူ့အသံထုတ်သူ၏ ခေါ်ယူချက်ဖြင့် ပြည်သူ့အကျိုးနှင့်ဆိုင်သော
ဟောပြောချက်ကြားရန် စုဝေးသော လွတ်လပ်သော နိုင်ငံသားများ၏ အစည်းအဝေးကို ဆိုလိုသည်။
ဤအဓိပ္ပာယ်ကို တမန်တော် ၁၉:၃၂၊ ၃၉၊ ၄၁ တွင် ဆက်လက်တွေ့ရှိသေးသည်။ထို့ကြောင့်
ဤစကားလုံးသည် ဂရိလူမျိုးနှင့် ယုဒလူမျိုးနှစ်ဦးစလုံးအတွက် ဆက်စပ်မှုများနှင့်
ခရစ်ယာန်သမိုင်းထဲသို့ ဝင်ရောက်လာခဲ့သည်။ ခရစ်ယာန်ဘာသာတွင် ekklēsia ဆိုသည်မှာ လောကီမှ
ဘုရားသခင်ခေါ်ယူတော်မူသော ကိုယ်တော်၏ လူမျိုးဖြစ်လာရန် ရွေးချယ်ခြင်းခံရသူများ၏
“အသင်းတော်” သို့မဟုတ် အသိုင်းအဝိုင်းကို ဆိုလိုသည်။ သူတို့သည် လွတ်လပ်သော်လည်း၊
သူတို့၏ လွတ်လပ်မှုသည် သခင်ဘုရားကို နာခံခြင်းမှ ပေါက်ဖွားလာကြောင်း
အမြဲသတိရှိသူများဖြစ်သည်။ ဤအချက်ကို ဥပမာ “ဘုရားသခင်၏ အသင်းတော်” (၁ကော ၁:၂၊
၁၀:၃၂၊ ဂလ ၁:၁၃၊ ၁သက် ၂:၁၄၊ ၁တိ ၃:၅) ဟူ၍ အများအပြားတွင် ထင်ရှားစွာ ဖော်ပြထားသည်။
Though it acquired a distinct Christian meaning, it has its own
pre-Christian history. The term is in itself strong evidence of the connection
existing between the OT and the NT. The LXX uses ekklēsia almost 100 times as a translation of qāhāl, “a meeting,” “a gathering,” “an assembly,” “those called
out,” “gathered.” It can refer to a gathering of men called up for military
duty (Num. 22:4; Eze. 16:40) or to those who gather to do evil (Ps. 26:5). It
is used readily of those who worship God (2 Chron. 30:13) as well as to
describe the assembling of Israel before God at Horeb (Deut. 9:10; 10:4;
18:16). In Deuteronomy 31:30 “the congregation” (KJV) of Israel is gathered
before the Lord for religious purposes. The term was applicable to meetings of
all sorts; it is the people and the purpose that give significance to the qāhāl. The Hebrew ‘edāh, also a general term for “meeting,” “assembly,”
“congregation,” is usually translated into Greek as synagōgē. As mentioned earlier, the Greek ekklēsia was originally used to denote an assembly of free citizens
called together by a public crier for the purpose of hearing an oration,
usually in connection with public affairs. This meaning is still found in Acts
19:32, 39, 41.
The word thus came into Christian history with associations alike for the
Greek and for the Jew. In Christian parlance ekklēsia denoted the “congregation” or community of those called by
God, out of the world, to be His people. Theirs was the society of those who
were free but always conscious that their freedom sprang from obedience to
their Lord. This accent is made explicit in many cases, as for instance “ ekklēsia of God” (1 Cor. 1:2; 10:32;
Gal. 1:13; 1 Thess. 2:14; 1 Tim. 3:5).
တခါတရံ အသင်းတော်ကို
“ခရစ်တော်၏ အသင်းတော်” (ရော ၁၆:၁၆၊ ဂလ ၁:၂၂) သို့မဟုတ် “ထာဝရဘုရား၏ အသင်းတော်”
(တမန် ၂၀:၂၈) ဟု သတ်မှတ်သည်။ မကြာခဏ ဤသတ်မှတ်ချက်သည် ပေါ်လွင်နေသော်လည်း၊
စကားလုံးမပါသော်လည်း အကြောင်းအရာအရ ရှင်းလင်းသည်။ ခရစ်တော်အထဲမှ ဘုရားသခင်သည် ekklēsia
ကို ဖန်တီးတော်မူသည်။
၎င်းသည် ဘုရားသခင်ပိုင်သည်မှာ ကိုယ်တော်ခေါ်ယူတော်မူခြင်း၊ အထဲတွင်
ကိုယ်တော်နေတော်မူခြင်း၊ အုပ်ချုပ်တော်မူခြင်းကြောင့် ဖြစ်သည်။
On occasion the church is qualified as the church or churches “of Christ”
(Rom. 16:16; Gal. 1:22) or “of the Lord” (Acts 20:28). Often this qualification
is implicit, but even where the prepositional phrase is lacking, the context is
clear: God in Christ is the authority that has constituted the ekklēsia. It belongs to God because He
has called it into being, dwells within it, and rules over it.
ခ။ အသင်းတော် -
ဒေသန္တရနှင့် တစ်ကမ္ဘာလုံးဆိုင်ရာ
ကျမ်းသစ်စာအုပ်များတွင်
အသင်းတော်ကို နှစ်နည်းဖြင့် ရည်ညွှန်းသည်။ အများစုမှာ သီးခြားဒေသတစ်ခုရှိ
ယုံကြည်သူများ၏ အသိုင်းအဝိုင်းဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် ရှင်ပေါလု၏ စာများကို
“ကောရိန်မြို့၌ရှိသော ဘုရားသခင်၏ အသင်းတော်သို့” (၁ကော ၁:၂) သို့မဟုတ်
“သက်သာလောနိတ်မြို့၌ရှိသော အသင်းတော်သို့” (၁သက် ၁:၁) ဟု ရေးသားထားသည်။ ယေရုဆလင်
(တမန် ၈:၁၊ ၁၁:၂၂) သို့မဟုတ် ကင်ခရိ (ရော ၁၆:၁) တို့ကိုလည်း ထိုနည်းတူ သုံးသည်။
အိမ်တစ်အိမ်တွင် ကိုးကွယ်ရန် စုဝေးသော ခရစ်ယာန်အနည်းငယ်ကိုလည်း အသင်းတော်ဟု
သတ်မှတ်သည် (အပိုဒ် ၅၊ ၁ကော ၁၆:၁၉၊ ကောလ ၄:၁၅)။
B. The Church, Local and Universal
The NT writings refer to the church in two main ways. In most references
it is a community of believers in a specific locality. Thus Paul’s letters are
addressed “to the church of God which is at Corinth” (1 Cor. 1:2) or “to the
church of the Thessalonians” (1 Thess. 1:1). The term is used in the same way
in reference to Jerusalem (Acts 8:1; 11:22) or Cenchreae (Rom. 16:1). A small
company of Christians meeting in a house for worship is also identified as a
church (verse 5; 1 Cor. 16:19; Col. 4:15).
ပိုမိုကျယ်ပြန့်သော
အဓိပ္ပာယ်တွင် ဤစကားလုံးကို ပိုမိုကျယ်ပြန့်သော ပထဝီဒေသများ သို့မဟုတ် အသင်းတော်၏
တစ်ခုလုံးကို ရည်ညွှန်းရန် သုံးသည်။ ဥပမာ “ဂလာတိပြည်၏ အသင်းတော်များ” (ဂလ ၁:၂)၊
“ယုဒပြည်၌ရှိသော ခရစ်တော်၏ အသင်းတော်များ” (အပိုဒ် ၂၂၊ ၁သက် ၂:၁၄ ကိုကြည့်ပါ)၊ မကေဒေါနိ
(၂ကော ၈:၁)၊ အာရှ (၁ကော ၁၆:၁၉) တို့ကို တွေ့ရပြီး၊ ဧဖက် ၁:၂၂၊ ၃:၁၀၊ ကောလောသဲ ၁:၁၈
ကဲ့သို့ တစ်ကမ္ဘာလုံးဆိုင်ရာ အဓိပ္ပာယ်ဖြင့် သုံးသည်။ ထိုနည်းတူ
သခင်ယေရှုကိုယ်တိုင် “ငါ့အသင်းတော်ကို ငါတည်ဆောက်မည်” ဟု ကြေညာတော်မူခဲ့သည် (မ
၁၆:၁၈)။
In a broader sense the term is used to refer to wider geographic areas or
to denote the universal church, that is, the totality of the church. Thus we
hear about “the churches of Galatia” (Gal. 1:2), “the churches of Christ in
Judea” (verse 22; cf. 1 Thess. 2:14), Macedonia (2 Cor. 8:1), or Asia (1 Cor.
16:19), and find the word “church” used in a universal sense, as for instance
in Ephesians 1:22; 3:10; Colossians 1:18. It is indeed in the same way that the
Lord Himself had declared that He would build His church (Matt. 16:18).
ကျမ်းသစ်၏ အသင်းတော်၏
သဘာဝနှင့် အတိုင်းအတာကို လုံလောက်စွာ နားလည်ရန် ဒေသန္တရနှင့် တစ်ကမ္ဘာလုံးဆိုင်ရာ
အတိုင်းအတာနှစ်ခုလုံးကို အပြည့်အဝ အလေးပေးရမည်။ ဒေသန္တရအသင်းတော်သည် ဥပမာ
“ကောရိန်မြို့၌ရှိသော အသင်းတော်” (၁ကော ၁:၂) အတိုင်း အသင်းတော်ဖြစ်သည်။ သို့ရာတွင်
ဒေသန္တရအသင်းတော်ကို တစ်ခုလုံး၏ အစိတ်အပိုင်းတစ်ခုသာဟု မယူဆပေ။
ဒေသန္တရအသင်းတော်သည် အသင်းတော်၏ ဒေသဆိုင်ရာ ထင်ရှားမှုဖြစ်သည်။ တစ်ခုလုံးသည်
အစိတ်အပိုင်းထဲတွင် ရှိသည်။ မြင်သာထင်သာ ဒေသန္တရ ekklēsia သည် သီးခြားအချိန်နှင့် နေရာတွင်
ဒေသဆိုင်ရာ ထင်ရှားသော တစ်ခုလုံးသော အသင်းတော်ဖြစ်သည်။
For any adequate understanding of the NT view of the nature and scope of
the church, both local and universal dimensions must be given full weight. The
local congregation is the church, as for instance “at Corinth” (1 Cor. 1:2).
Still, the local congregation is not regarded as merely a part or component of
the whole church, but as the church in its local expression. The whole is in
the part. The local visible ekklēsia
is the whole church expressed locally in a particular time and space.
ဂ။ အသင်းတော်နှင့်
ဘုရားသခင်၏ နိုင်ငံတော်
အသင်းတော်သည်
ဘုရားသခင်၏ ခေါ်ယူခြင်းကို ဖြေကြားပြီး ယေရှုခရစ်၏ နာမတော်အားဖြင့် စုဝေးလာသော
အသိုင်းအဝိုင်းဖြစ်လျှင်၊ အသင်းတော်ကို ဘုရားသခင်၏ နိုင်ငံတော်နှင့်
အဓိပ္ပာယ်တူညီသည်ဟု ယူဆနိုင်သည်။ ဧကန်ပင် နှစ်ခုကြားတွင် နီးကပ်စွာ
ဆက်စပ်မှုရှိသော်လည်း၊ ရောထွေးစေလျှင် မဖြစ်သင့်ပေ။
C. The Church and the Kingdom of God
If the church is the fellowship of those who have answered God’s call and
have come together in the name of Jesus Christ, one may consider the church as
synonymous with the kingdom of God. Indeed there is a close connection between
the two, yet they should not be confused.
၁. ဘုရားသခင်၏
အုပ်ချုပ်တော်မူခြင်းအဖြစ် နိုင်ငံတော်
သုတ္တံဧဝံဂေလိများအရ
ဘုရားသခင်၏ နိုင်ငံတော် သို့မဟုတ် ကောင်းကင်နိုင်ငံတော်သည် ယေရှုရှင်၏
တရားဟောခြင်း၏ ဗဟိုအကြောင်းအရာဖြစ်သည်။ ကျမ်းသစ်တွင် ဘုရားသခင်၏
နိုင်ငံတော်ဆိုသည်မှာ အဓိကအားဖြင့် ဘုရားသခင်၏ အုပ်ချုပ်တော်မူခြင်း၊ ဘုရင်အဖြစ်
အခွင့်အာဏာ၊ ဒုတိယအားဖြင့် ထိုအုပ်ချုပ်မှုလွှမ်းခြုံရာ နယ်ပယ်ကို ဆိုလိုသည်။
ဘုရားသခင်၏ နိုင်ငံတော်ဆိုသည်မှာ ကိုယ်တော်၏ အုပ်ချုပ်မှုနှင့် အဓိပ္ပာယ်တူသည်။
ဘုရားသခင်၏ နိုင်ငံတော်၊ ခရစ်တော်၏ နိုင်ငံတော်လည်းဖြစ်သည် (မ ၁၃:၄၁၊ လု ၂၂:၃၀၊
ကောလ ၁:၁၃၊ ၂တိ ၄:၁)၊ ခရစ်တော်အထဲမှ ဘုရားသခင်၏ ရွေးနုတ်တော်မူသော
အုပ်ချုပ်မှုဖြစ်သည်။ ၎င်း၏ ရည်ရွယ်ချက်မှာ အပြစ်သားများကို ရွေးနုတ်ခြင်း၊
ဆိုးယုတ်သော အင်အားစုများထံမှ လွတ်မြောက်စေခြင်းဖြစ်သည် (၁ကော ၁၅:၂၃-၂၈)။
၎င်းနှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်သော စာတန်၏ နိုင်ငံတော် (မ ၁၂:၂၆၊ လု ၁၁:၁၈) နှင့်
“ဤလောကီနိုင်ငံတော်” (ဗျာ ၁၁:၁၅) တို့သည် ဘုရားသခင်၏ နိုင်ငံတော်၏ အမှုကို
ဆန့်ကျင်ပြီး အောင်မြင်ရမည် (ဗ UMR ၁၁:၁၅
ကိုကြည့်ပါ)။
1. The Kingdom as the Rule of God
According to the Synoptics the kingdom of God, or the kingdom of heaven,
was the central theme of Jesus’ preaching. In the NT the kingdom of God means
primarily the rule of God, His authority as king, and secondarily the realm
over which that reign is exercised. God’s kingdom is synonymous with His rule.
The kingdom of God, which is also the kingdom of Christ (cf. Matt. 13:41; Luke
22:30; Col. 1:13; 2 Tim. 4:1), is the redemptive rule of God in Christ. Its
object is the redemption of sinners and their deliverance from the powers of
evil (1 Cor. 15:23–28). Standing over against it is the kingdom of Satan (Matt.
12:26; Luke 11:18) and the “kingdom of the world” (Rev. 11:15), which oppose
the working of God’s kingdom and must be conquered (cf. Rev. 11:15.)
ဘုရားသခင်၏နိုင်ငံတော်သည်
ခေတ်ကာလ၏အဆုံးတွင် ဘုန်းတန်ခိုးနှင့်လာရောက်မည်ဖြစ်ပြီး (မဿဲ ၂၅:၃၁-၄၆; နှိုင်းယှဉ်
၁၃:၃၆-၄၃) ရုပ်လောကတစ်ခုလုံးကို အသစ်ပြန်လည်ဖြစ်ပေါ်စေမည်ဖြစ်သည် (မဿဲ ၁၉:၂၈)။
ထိုနိုင်ငံတော်သည် သမိုင်းထဲသို့ ခရစ်တော်၏ပုဂ္ဂိုလ်နှင့်အမှုတော်အားဖြင့်
ရောက်ရှိလာပြီးဖြစ်သည် (လုကာ ၁၇:၂၁)။ သူ၏တစ်ခုလုံးသောအမှုတော်နှင့်တရားဟောခြင်းကို
ဤအဓိကအချက်က လွှမ်းမိုးထားသည်။ ခရစ်တော်၌ ကောင်းကင်နိုင်ငံတော်သည်
မကောင်းဆိုးဝါး၏နယ်ပယ်ထဲသို့ ကျူးကျော်ဝင်ရောက်လာသည်။ စာတန်၏တန်ခိုးကို
ချိုးဖျက်ခံရပြီးဖြစ်သည်။ ဤအရာအားလုံးသည် ယေရှုသည် ဘုရားသခင်၏သားတော်၊
ခရစ်တော်ဖြစ်တော်မူခြင်းအချက်အပေါ် အခြေခံထားသည်။ နိုင်ငံတော်သည်
သူ့တွင်နှင့်သူနှင့်အတူ ရောက်ရှိလာပြီးဖြစ်သည်။ နိုင်ငံတော်သည် လာပြီးဖြစ်သည်၊
နိုင်ငံတော်သည် လာဦးမည်ဖြစ်သည်၊ သို့သော် လက်ဝါးကပ်တိုင်လမ်းကြောင်းအားဖြင့်သာ
လာသည်။ ယေရှုသခင်ကိုယ်တော်တိုင် ဟောပြောခဲ့သော ဤဝမ်းမြောက်စရာသတင်းကောင်း၊
နိုင်ငံတော်၏ဧဝံဂေလိတရားကို (မဿဲ ၄:၂၃; ၉:၃၅) နိုင်ငံတော်အားလုံးသို့ သက်သေခံချက်အဖြစ်
ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်းလုံးတွင် ဟောပြောရမည်ဖြစ်ပြီး (မဿဲ ၂၄:၁၄) လူများကို နောင်တရပြီး
ဘုရားသခင်၏အုပ်ချုပ်မှုကို သူတို့ဘဝ၌ လက်ခံရန် ဖိတ်ခေါ်ရမည်ဖြစ်သည်။
(ဒုတိယအကြိမ်လာခြင်း I. D. ကိုကြည့်ပါ။)
God’s kingdom, which will come in glory at the end of the age (Matt.
25:31–46; cf. 13:36–43) and which will bring the rebirth of the material order
(Matt. 19:28), has come into history in the person and mission of Christ (Luke
17:21). His whole ministry and preaching are marked by this dominant reality.
In Christ the kingdom of heaven breaks into the domain of the evil one. The
power of Satan is broken. All this is founded on the fact that Jesus is the
Christ, the Son of God. The kingdom has come in Him and with Him. The kingdom
has come, the kingdom will come, but it comes by the way of the cross. This
good news, i.e., “the gospel of the kingdom” which Jesus Himself preached and
taught (Matt. 4:23; 9:35), is to be “preached throughout the whole world as a
testimony to all nations” before the end comes (Matt. 24:14), inviting people
to repent and to accept God’s rule in their lives. (See Second Coming I. D.)
၂.
အသင်းတော်၏အခန်းကဏ္ဍ
ဤနှစ်ခုကြားတွင်
ခွဲမရသောဆက်နွယ်မှုရှိသော်လည်း၊ အသင်းတော်သည် နိုင်ငံတော်မဟုတ်ပေ။ ယခုခေတ်တွင်ပင်
နှစ်ခုစလုံးသည် တူညီသည်မဟုတ်ပေ။ အထက်တွင်ဖော်ပြခဲ့သည့်အတိုင်း
နိုင်ငံတော်ဆိုသည်မှာ ဘုရားသခင်၏အုပ်ချုပ်မှုဖြစ်သည်။ ဆန့်ကျင်ဘက်အားဖြင့်
အသင်းတော်သည် ဘုရားသခင်၏အုပ်ချုပ်မှုအောက်တွင် နေထိုင်သော
လူသားအသိုင်းအဝိုင်းဖြစ်သည်။ နိုင်ငံတော်၏ဧဝံဂေလိတရား၏ခေါ်သံကို
တုံ့ပြန်သည့်အနေဖြင့် ဖန်ဆင်းခြင်းခံရသော အသင်းတော်သည် နိုင်ငံတော်ကို သက်သေခံသည်။
နိုင်ငံတော်သည် ခရစ်တော်၌ ကမ္ဘာပေါ်တွင်
ဘုရားသခင်၏ရွေးနုတ်ခြင်းလုပ်ဆောင်ချက်ဖြစ်သည်။ အသင်းတော်သည်
ကမ္ဘာမှခေါ်ထုတ်ခံရသူများ၊ ရွေးနုတ်ခြင်းခံရပြီး ခရစ်တော်နှင့်ပိုင်သော
စုဝေးခြင်းဖြစ်သည်။ အသင်းတော်သည် ဘုရားသခင်၏အုပ်ချုပ်မှု သို့မဟုတ် နိုင်ငံတော်၏
ထင်ရှားပြသ ဖြစ်သည်။ ဤနိုင်ငံတော်၏ ကိရိယာ သို့မဟုတ် တူရိယာအဖြစ် အသင်းတော်သည်
ယေရှုကို ခရစ်တော်အဖြစ် ဝန်ခံရန်နှင့် နိုင်ငံတော်၏ဧဝံဂေလိတရားကို ကမ္ဘာအဆုံးထိ
ကြေညာရန် ခေါ်ဝေါ်ခြင်းခံရသည်။
2. The Role of the Church
Although there is an inseparable relationship between the two, the church
is not the kingdom. The two are not equivalent, even in the present age. As
noted, the kingdom is the rule of God. The church, in contrast, is the human
community that lives under God’s rule. Created in answer to the call of the
gospel of the kingdom, the church witnesses to the kingdom. The kingdom is
God’s redeeming activity in Christ in the world; the church is the assembly of
those called out of the world, who are redeemed and belong to Christ. The
church is the manifestation of the kingdom or reign of God. As the organ or
instrument of this kingdom, the church is called to confess Jesus as the Christ
and to proclaim the gospel of the kingdom to the ends of the world.
D. သစ္စာရှိသောဣစ္ရာအဲလ်
ကယ်တင်ခြင်းအစီအစဉ်တွင်
အသင်းတော်သည် အရေးကြီးစွာ ဆက်နွယ်နေသည်မှာ ဧကန်မလွဲပေ။ မေးခွန်းမှာ- အသင်းတော်သည်
ဣစ္ရာအဲလ်နှင့် မည်သို့ဆက်နွယ်သနည်း။ ဤကိစ္စသည် အတိတ်ကလည်းကောင်း၊
ယခုအခါလည်းကောင်း ပြင်းထန်စွာ ငြင်းခုန်ခံနေရဆဲဖြစ်သည်။
D. A Faithful Israel
There is no question that from the NT evidence the church is vitally
related to God’s plan of salvation. The question is: How does the church relate
to Israel? The matter has been and still is vitally debated.
၁.
အဓိကရှုထောင့်နှစ်ခု
အချို့သည်
နှစ်ခုကြားကွဲပြားခြားနားမှုများကို မြင်သဖြင့် ဣစ္ရာအဲလ်နှင့်အသင်းတော်သည်
လုံးဝကွဲပြားခြားနားသော လူမျိုးနှစ်မျိုးဖြစ်ပြီး ရောထွေးလို့မဖြစ်၊
မရောထွေးအရပ်ရပ် မှားယွင်းစေလို့မဖြစ်ဟု အခိုင်အမာ ပြောဆိုကြသည်။ ဘုရားသခင်သည်
သမိုင်းတွင် ကွဲပြားခြားနားသော အစီအစဉ်နှစ်ခုကို လုပ်ဆောင်နေသည်ဟု သူတို့ကဆိုသည်။
တစ်ခုကို ဣစ္ရာအဲလ်နှင့်၊ နောက်တစ်ခုကို ခရစ်ယာန်အသင်းတော်အားဖြင့်
လုပ်ဆောင်ခြင်းဖြစ်သည်။ သူတို့သည် ဣစ္ရာအဲလ်၏ နိုင်ငံများအကြား နိုင်ငံတစ်ခုအဖြစ်
ခေါ်ဝေါ်ခံရမှုကို အချိန်ကာလအဆုံးထိ ဆက်လက်ထားရှိသည်ဟူသော ခွဲခြားမှုကို
အသိအမှတ်ပြုကြသည် (ကိုးကား တောလည်ရာ ၂၃:၉; တရားဟော ၇:၆-၈)။ ဤအဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်သည်
ဣစ္ရာအဲလ်နိုင်ငံအဖြစ် အလွန်သာယာဝပြောသော အနာဂတ်ကို ပုံဖော်ထားသော
ဓမ္မဟောင်းပရောဖက်ပြုချက်များကို စာသားအတိုင်း
နားလည်ခွင့်ပြုသည်။နောက်ရှုထောင့်တစ်ခုကား ဣစ္ရာအဲလ်နှင့်အသင်းတော်ကြား
ဆင်တူမှုများကို အလေးပေးပြီး နှစ်ခုစလုံးကို ဘုရားသခင်၏လူမျိုးတစ်မျိုးတည်းအဖြစ်
ဆက်လက်ဖြစ်တည်မှုရှိသည်ဟု ရှုမြင်သည်။ ဓမ္မသစ်ခေတ်တွင် “ဣစ္ရာအဲလ်”
ဟူသောအသုံးအနှုန်းသည် နိုင်ငံတော်အဖြစ်မဟုတ်တော့ဘဲ ဝိညာဉ်ရေးရာ ဘုရားသခင်၏လူမျိုး၊
ဣစ္ရာအဲလ်သစ်ကို ကိုယ်စားပြုသည်။ ဣစ္ရာအဲလ်နိုင်ငံက မေရှိယကို ငြင်းပယ်ခဲ့သဖြင့်
ဘုရားသခင်သည် နိုင်ငံတော်ကို “ထိုနိုင်ငံတော်၏အသီးကို သီးသည့်နိုင်ငံတစ်ခုသို့
ပေးလိုက်ပြီ” (မဿဲ ၂၁:၄၃)။ ဤ “ရွေးချယ်ခံရသောလူမျိုး”၊ ဤ
“ဘုရင်ခံယဇ်ပုရောဟိတ်အဖွဲ့”၊ ဤ “သန့်ရှင်းသောနိုင်ငံ”၊ “ဘုရားသခင်၏ကိုယ်တိုင်ပိုင်ဆိုင်သောလူမျိုး”
သည် အသင်းတော်ဖြစ်သည် (၁ပေ ၂:၉)။
1. Two Major Approaches
Some, seeing the differences between the two, insist that Israel and the
church are two entirely separate peoples that cannot be mingled and must not be
confused. God has two different programs that He is carrying out in history:
one with Israel, the other through the Christian church. They maintain the
distinction that recognizes Israel’s calling as a nation among nations to the
end of time (cf. Num. 23:9; Deut. 7:6–8). This interpretation allows for the
literal understanding of OT prophecies portraying a most prosperous future for
Israel as a nation.
Another position, emphasizing the similarities between Israel and the
church, views the two essentially as one people of God, in continuity. Here, in
NT times the term “Israel” represents no longer a national entity but the
spiritual people of God, the new Israel. Because national Israel rejected its
Messiah, God pursued His work of salvation by giving the kingdom “to a nation
producing the fruits of it” (Matt. 21:43). This “chosen race,” this “royal
priesthood,” this “holy nation,” “God’s own people,” is the church (1 Peter
2:9).
၂. ပဋိညာဉ်ဆက်နွယ်မှု
ကျမ်းစာတွင်
ထင်ရှားစွာတွေ့ရှိရသည်မှာ ဓမ္မဟောင်းခေတ်တွင် ဣစ္ရာအဲလ်လူမျိုးများနှင့်
ဘုရားသခင်၏ဆက်ဆံရေးအားလုံးသည် အစပိုင်းတွင် ယေဟောဝါနှင့် အာဗြဟံကြား အတည်ပြုခဲ့သော
ပဋိညာဉ်အပေါ် အခြေခံထားခြင်းဖြစ်သည် (ကမ္ဘာ ၁၅:၁၈; ၁၇:၂-၇)။ ဘုရားသခင်သည် နိုင်ငံအားလုံး၏
နောက်ဆုံးကယ်တင်ခြင်းကို ရည်ရွယ်ချက်ရှိရှိ ရွေးချယ်ခဲ့သည် (ကမ္ဘာ ၁၂:၃)။
အာဗြဟံနှင့်ပဋိညာဉ်ကို မှတ်မိသဖြင့် (ထွက်မြောက် ၂:၂၄) ဘုရားသခင်သည်
ဆီးနဲတောင်တွင် ဣစ္ရာအဲလ်နှင့် ထိုပဋိညာဉ်ကို အသစ်ပြန်လည်အတည်ပြုခဲ့သည်။ ဤသို့ဖြင့်
သူ၏တစ်ကမ္ဘာလုံးဆိုင်ရာ ရည်ရွယ်ချက်ပြည့်စုံရန်ဖြစ်သည်။ ဣစ္ရာအဲလ်သည်
လူမျိုးအားလုံးအကြား သူ၏ “ကိုယ်ပိုင်ပိုင်ဆိုင်မှု” ဖြစ်ရမည် (ထွက်မြောက် ၁၉:၅၊
၆)၊ “ယဇ်ပုရောဟိတ်နိုင်ငံတော်” (အဆု ၆) ဖြစ်ပြီး ဘုရားသခင်ကို ကမ္ဘာသို့
ကိုယ်စားပြုရန်နှင့် ကမ္ဘာ၏လိုအပ်ချက်များကို ဘုရားသခင်ထံ ကိုယ်စားပြုရန်
ခွဲထားခြင်းခံရသည်။ အာဗြဟံကို ရွေးချယ်ခြင်းနှင့်အလားတူ
ဣစ္ရာအဲလ်၏ရွေးချယ်ခြင်းသည် အခြားနိုင်ငံများကို ငြင်းပယ်ခြင်းမပါဝင်ပေ။
ဣစ္ရာအဲလ်ကို ကမ္ဘာ၏ကယ်တင်ခြင်းအတွက် ရွေးချယ်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ အကြောင်းမူကား
ဘုရားသခင်မိန့်တော်မူသည်မှာ “မြေကြီးတစ်ခုလုံးသည် ငါ့ပိုင်ဖြစ်သည်” (အဆု ၅)။ သူသည်
အာဗြဟံနှင့် ဣစ္ရာအဲလ်ကို အခွင့်အရေးအတွက်မဟုတ်၊ အမှုတော်ဆောင်ရွက်ရန်နှင့်
နိုင်ငံများအတွက် သူ၏ရည်ရွယ်ချက်ကို ဆက်လက်လုပ်ဆောင်ရန် ရွေးချယ်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။
2. A Covenant Relationship
What does appear in the Scriptures is that all of God’s dealings with the
Israelites in OT times were based on the covenant that originally had been
ratified between Yahweh and Abraham (Gen. 15:18; 17:2–7). God had chosen him
with a clear purpose in mind, the ultimate salvation of all nations (Gen.
12:3). Mindful of His covenant with Abraham (Ex. 2:24), God renewed it with
Israel at Mount Sinai, so that His universal purpose might be fulfilled. Israel
was to be his “own possession among all peoples” (Ex. 19:5, 6), a “kingdom of
priests” (verse 6), set apart to represent God to the world and the needs of
the world to God. The election of Israel, like that of Abraham, however, did
not involve the rejection of any other nation. Israel had been chosen for the sake
of the world’s salvation, for, said God, “all the earth is mine” (verse 5). He
had elected both Abraham and Israel not to privilege but to service, to further
His purpose for the nations.
ဣစ္ရာအဲလ်လူမျိုးသည်
ဘုရားသခင်ကို နာခံရန် ကတိကဝတ်ပြုခဲ့ကြသည် (အဆု ၁-၈; ထွက်မြောက် ၂၄:၃-၈)။
သူတို့၏နာခံခြင်းကြောင့် ဘုရားသခင်ဘက်မှ သူတို့အဘိုးဘေးများကို ကျိန်ဆိုခဲ့သော
ပြည်ကို ပေးမည်ဟု ကတိပြုခဲ့သည် (တရားဟော ၁:၇၊ ၈; နှိုင်းယှဉ် ကမ္ဘာ ၁၅:၁၈) နှင့်
ထူးခြားသော ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ၊ ဉာဏ်ပညာနှင့် ပစ္စည်းများဖြင့်
ကောင်းကြီးမင်္ဂလာပေးမည် (တရားဟော ၇:၁၂-၁၆; ၂၈:၁-၆၊ ၁၀၊ ၁၃; ၃၀:၉၊ ၁၀)၊ မြေကြီးပေါ်ရှိ
နိုင်ငံအားလုံးထက် မြင့်မြတ်စေမည် (တရားဟော ၂၈:၁)။
ဤပဋိညာဉ်ကောင်းကြီးမင်္ဂလာအားလုံးသည် ဣစ္ရာအဲလ်၏ ဘုရားသခင်၏အလိုတော်နှင့် စိတ်နှလုံးအကြွင်းမဲ့
ပူးပေါင်းဆောင်ရွက်ခြင်းအပေါ် မူတည်သည် (တရားဟော ၄:၅-၈; ၇:၁၂-၁၆)။ ဣစ္ရာအဲလ်၏ သက်သေခံချက်နှင့်
နေထိုင်မှုပုံစံများကြောင့် နိုင်ငံများသည် တစ်ခုပြီးတစ်ခု တကယ့်ဘုရားသခင်ကို
ကိုးကွယ်ခြင်းနှင့် အမှုတော်ဆောင်ခြင်းတွင် ဣစ္ရာအဲလ်နှင့် ပူးပေါင်းကြမည်
(တရားဟော ၂၈:၁-၁၄; ဟေရှာယ
၂:၁-၃; ၁၉:၁၈-၂၂;
၅၆:၆၊ ၇; ၆၀:၁-၁၆; ဇာခရိ ၈:၂၀-၂၃)။
ဤပဋိညာဉ်သည် အခြေအနေပေါ်မူတည်သော ပဋိညာဉ်ဖြစ်ကြောင်း ထွက်မြောက် ၁၉ အခန်း၏
နိဒါန်းစာပိုဒ်တွင် ဖော်ပြထားသည်ကို သတိပြုရန်အရေးကြီးသည်- “သင်တို့သည် ငါ့စကားကို
နာခံ၍ ငါ့ပဋိညာဉ်ကို စောင့်ရှောက်လျှင်” (အဆု ၅)။ ဝမ်းနည်းစရာမှာ ဣစ္ရာအဲလ်သည်
မနာခံဘဲ မသင့်လျော်သော ကိုယ်စားလှယ်ဖြစ်လာခဲ့သည်။ ၎င်း၏သစ္စာဖောက်မှုကြောင့်
ဘူဘလုန်သို့ နှင်ထုတ်ခံရပြီး ကနာန်ပြည်ကို ဆုံးရှုံးခဲ့ရသည်။ နှင်ထုတ်ခံရပြီးနောက်
ဘုရားသခင်သည် ဣစ္ရာအဲလ်နှင့် ပဋိညာဉ်ကို အသစ်ပြန်လည်အတည်ပြုခဲ့ပြီး
ပရောဖက်များအားဖြင့် ကတိပေးခဲ့သည့်အတိုင်း နှင်ထုတ်ခံရသူများကို ပဋိညာဉ်ပြည်သို့
ပြန်လည်ပို့ဆောင်ခဲ့သည်။ ပရောဖက်များသည် ဣစ္ရာအဲလ်အား ဘုရားသခင်ကို သစ္စာရှိလျှင်
ပဋိညာဉ်ကတိများ ပြည့်စုံမည်ဟု သတိပေးခဲ့ကြသည် (ဟေရှာယ ၁၄:၁၊ ၂; ၂၇:၁၂၊ ၁၃; ယေရမိ ၁၆:၁၄-၁၆;
၂၉:၁၀-၁၄; ယေဇကျေလ ၃၄:၁၁-၁၆;
မိက္ခာ ၂:၁၂၊ ၁၃)။
The people of Israel pledged themselves to obey God (verses 1–8; Ex.
24:3–8). On His part, God promised, as a result of their obedience, to give
them the land He swore to their fathers (Deut. 1:7, 8; cf. Gen. 15:18) and to
endow them with unique physical, intellectual, and material blessings (Deut.
7:12–16; 28:1–6, 10, 13; 30:9, 10), setting them “high above all the nations of
the earth” (Deut. 28:1). All these covenant blessings were predicated on
Israel’s wholehearted cooperation with God’s will (Deut. 4:5–8; 7:12–16).
Impressed by Israel’s witness and living examples, one by one the nations would
unite with Israel in the worship and service of the true God (Deut. 28:1–14;
Isa. 2:1–3; 19:18–22; 56:6, 7; 60:1–16; Zech. 8:20–23). It is important to note
that this was a conditional covenant, as the introductory clause of the Exodus
19 passage sets forth: “If you will obey my voice and keep my covenant” (verse
5). Tragically, Israel became disobedient and an unworthy representative. Its
defection led to the Babylonian captivity and the forfeiture of Canaan. After
the Captivity, God renewed His covenant with Israel and restored the exiles to
the land of the covenant as He had promised through His servants the prophets,
who reminded Israel that the covenant promises would yet be fulfilled if they
would be loyal to God (Isa. 14:1, 2; 27:12, 13; Jer. 16:14–16; 29:10–14; Eze.
34:11–16; Micah 2:12, 13).
၃. ဝိညာဉ်ရေးရာ
ဣစ္ရာအဲလ်အဖြစ် အသင်းတော်
ဘုရားသခင်စေလွှတ်တော်မူသော
မေရှိယရောက်လာသောအခါ သူ၏ကိုယ်ပိုင်လူမျိုးသည် “သူ့ကို လက်ခံကြသည်မဟုတ်” (ယောဟန်
၁:၁၁)။ ပဋိညာဉ်လူမျိုးဖြစ်သော ဣစ္ရာအဲလ်ကို ငြင်းပယ်ခြင်းခံရသည်။ ဤတစ်ကြိမ်တွင်
ပြန်လည်တည်ထောင်ရေးအကြောင်း ဘုရားသခင်ဘက်မှ အာမခံချက်မရှိတော့ဘဲ ခရစ်တော်သည် ယုဒလူမျိုးနိုင်ငံအပေါ်
စီရင်ချက်ချခဲ့သည်- “ဘုရားသခင်၏နိုင်ငံတော်ကို သင်တို့ထံမှ ယူ၍
ထိုနိုင်ငံတော်၏အသီးကို သီးသောနိုင်ငံတစ်ခုသို့ ပေးလိုက်ပြီ” (မဿဲ ၂၁:၄၃)။
ပဋိညာဉ်ဆက်နွယ်မှု၏ အခွင့်အရေး၊ ကတိများနှင့် ကောင်းကြီးမင်္ဂလာများကို
ဝိညာဉ်ရေးရာ ဣစ္ရာအဲလ်အဖြစ်နှင့် မြေကြီးပေါ်တွင် ဘုရားသခင်၏ ရွေးချယ်ထားသော
ကိရိယာဖြစ်သော ခရစ်ယာန်အသင်းတော်သို့ လွှဲပြောင်းပေးအပ်ခဲ့သည်။
3. The Church as Spiritual Israel
When the Messiah sent from God came, His own people “received him not”
(John 1:11). Israel, as God’s covenant people, was rejected. This time no
assurance of reinstatement came from God, but Christ gave a verdict on the
Jewish nation: “The kingdom of God will be taken away from you, and given to a
nation producing the fruits of it” (Matt. 21:43). The privileges, promises, and
blessing of the covenant relationship were transferred to the Christian church
as spiritual Israel and as God’s chosen instrument on earth.
ဓမ္မဟောင်းတွင်
နိုင်ငံတော်ဣစ္ရာအဲလ်သို့ ပြုထားသော ပရောဖက်ပြုချက်အချို့သည် ကနာန်ပြည်တွင်ရှိသော
နိုင်ငံတစ်ခုသို့ ပြုထားခြင်းဖြစ်ပြီး ဣစ္ရာအဲလ်သည် ပဋိညာဉ်လူမျိုးအဖြစ်
အဆင့်အတန်းကို ထိန်းသိမ်းထားခြင်းအပေါ် တင်းကြပ်စွာ အခြေအနေပေါ်မူတည်သောကြောင့်
ဘယ်တော့မျှ မပြည့်စုံနိုင်တော့ပေ။ စာသားအတိုင်း ဣစ္ရာအဲလ်သို့ ညွှန်ကြားထားသော
အခြားကတိများကို ဓမ္မသစ်စာရေးသူများက အသင်းတော်သို့ “ဝိညာဉ်ရေးရာ” အရ
အသုံးချကြသည်။ ထို့ကြောင့် ဣစ္ရာအဲလ်၏အပြစ်ကြောင့် ငြင်းပယ်ခံရမည်ဟု
ပရောဖက်ပြုပြီးနောက် ဟောရှေသည် ၎င်း၏ပြန်လည်တည်ထောင်ခြင်းကို မြင်သည် (၁:၆၊ ၉)။
ဘုရားသခင်သည် ဣစ္ရာအဲလ်နှင့် ပဋိညာဉ်သစ်ကို ပြုမည် (ဟောရှေ ၂:၁၈) နှင့်
သူ၏လူမျိုးကို အစဉ်မပြတ် ကိုယ်တော်နှင့် စေ့စပ်ထားမည် (အဆု ၁၉၊ ၂၃)။
ငြင်းပယ်ခံရသော ဣစ္ရာအဲလ်ကို ပြန်လည်တည်ထောင်မည်။ ဓမ္မသစ်သည် ဤပရောဖက်ပြုချက်ကို
ဝိညာဉ်ရေးရာ ဣစ္ရာအဲလ်၊ အသင်းတော်သို့ အသုံးချသည်။ ယုဒများသာမက
တပါးအမျိုးသားများပါ ပါဝင်သော ဤလူမျိုးသစ်ကို ရည်ညွှန်းပြီး ပေါလုက ရေးသည်-
“ဟေရှာယ၌ လာသည့်အတိုင်း ‘ငါ့လူမျိုးမဟုတ်သောသူတို့ကို ငါ့လူမျိုးဟု ခေါ်မည်၊
ချစ်ခင်ခြင်းမခံရသောသူကို ချစ်ခင်ခြင်းခံရသူဟု ခေါ်မည်’ ဟု ဆိုသည်” (ရောမ ၉:၂၅)။
ထပ်မံ၍ ဟောရှေ ၁:၉ ကို ရည်ညွှန်းပြီး တမန်တော်က ထပ်လောင်းသည်- “သူတို့အား
‘သင်တို့သည် ငါ့လူမျိုးမဟုတ်’ ဟု ပြောခဲ့ရာနေရာ၌ပင် သူတို့ကို ‘အသက်ရှင်တော်မူသော
ဘုရားသခင်၏သားသမီးများ’ ဟု ခေါ်ဝေါ်ခြင်းခံရမည်” (အဆု ၂၆)။
Some of the OT prophecies made to national Israel would never be
fulfilled, since they were made to a nation situated in the land of Canaan and
were strictly conditional upon Israel retaining its status as the covenant
people. Other promises that the OT directed to literal Israel are “spiritually”
applied by the NT writers to the church. Thus after foretelling the rejection
of Israel because of its sin, Hosea foresees its restoration (1:6, 9). God will
make a new covenant with Israel (Hosea 2:18) and betroth His people to Himself
forever (verses 19, 23). Rejected Israel would be restored. The NT applies the
prophecy to spiritual Israel, the church. Referring to this new people that
consists not of Jews only but also of Gentiles, Paul writes, “As indeed he says
in Hosea, ‘Those who were not my people I will call “my people,” and her who
was not beloved I will call “my beloved” ’” (Rom. 9:25). Again, referring
to Hosea 1:9, the apostle adds, “And in the very place where it was said to
them, ‘You are not my people,’ they will be called ‘sons of the living God’”
(verse 26).
ယိုဝေလသည်
ဟောရှေကဲ့သို့ ဣစ္ရာအဲလ်၏ ပြန်လည်တည်ထောင်ခြင်းကို မြင်သည်- “ငါသည် ဣစ္ရာအဲလ်အလယ်၌
ရှိကြောင်းကို သင်တို့သိရမည်၊ ငါ၊ ထာဝရဘုရား သင်တို့၏ဘုရားသခင်ဖြစ်ကြောင်းကို
သိရမည်၊ အဘယ်သူမျှ ငါနှင့်မတူဟု သိရမည်။ ငါ့လူမျိုးသည်
ထာဝရရှက်ကြောက်ခြင်းမခံရကြောင်း” (ယိုဝေလ ၂:၂၇)။ ဤကတိကို လူခပ်သိမ်းအပေါ်
သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်ကို သွန်းလောင်းမည့် အံ့ဖွယ်ပရောဖက်ပြုချက်က လိုက်သည် (အဆု
၂၈၊ ၂၉)။ ဤသည်မှာ စာသားအတိုင်း ဣစ္ရာအဲလ်သို့ ကတိဖြစ်သည်။ အကြောင်းမူကား
ပရောဖက်ပြုချက်သည် ဆက်လက်၍ “ထိုကာလ၌ ငါသည် ယုဒနှင့် ယေရုရှလင်၏ ကံကြမ္မာကို ပြန်လည်ပြုပြင်သောအခါ”
(ယိုဝေလ ၃:၁) ဟု ဆိုသည်။ သို့သော် ပင်တေကုတ္တနေ့တွင် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်ကို
အသင်းတော်သို့ ပေးသောအခါ ဝိညာဉ်တော်လမ်းပြခြင်းခံရ၍ ပေတရုက
“ပရောဖက်ယိုဝေလပြောခဲ့သည်မှာ ဤသည်ဖြစ်သည်” ဟု ကြေညာခဲ့သည် (တမန် ၂:၁၆)။ ပေါလုနှင့်
ပေတရုတို့သည် စာသားအတိုင်း ဣစ္ရာအဲလ်သို့ ပြုထားသော ကတိများကို ဝိညာဉ်ရေးရာ
ဣစ္ရာအဲလ်၊ အသင်းတော်တွင် ပြည့်စုံသည်ဟု ဆိုလိုခဲ့သည်ဟု နိဂုံးချုပ်နိုင်သည်။
တစ်ဦးချင်းယုဒလူမျိုးများသည် ခရစ်တော်ကို ယုံကြည်သူများအဖြစ် ကယ်တင်ခြင်းကို
ရရှိနိုင်သေးသည် (ရောမ ၉:၆; ၁၁:၁၊
၂)။
Joel, like Hosea, foresaw the restoration of Israel: “You shall know that
I am in the midst of Israel, and that I, the Lord, am your God and there is
none else. And my people shall never again be put to shame” (Joel 2:27). This
promise is followed by the astounding prophecy of the outpouring of the Holy
Spirit upon all flesh (verses 28, 29). This is clearly a promise to literal
Israel, for the prophecy continues, “For behold, in those days and at that
time, when I restore the fortunes of Judea and Jerusalem” (Joel 3:1).
Nevertheless, on the day of Pentecost, when the Holy Spirit was given to the
church, Peter, guided by the Spirit, declared, “This is what was spoken by the
prophet Joel” (Acts 2:16). It can be concluded that both Paul and Peter meant
that promises made to literal Israel were fulfilled to spiritual Israel, the
church. Individual Jews would still be able to find salvation, but they would
do so as believers in Christ (Rom. 9:6; 11:1, 2).
များစွာသောအချက်များတွင်
အသင်းတော်သည် ဣစ္ရာအဲလ်၏နေရာကို အစားထိုးခဲ့ပြီး အာဗြဟံ၏ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ
သားမြေးများအားလုံးသည် သူ၏ဝိညာဉ်ရေးရာ သားမြေးများမဟုတ်ဟူသော အချက်ပါရှိသည်။
ပေါလုသည် ရောမဩဝါဒစာတွင် ဤအချက်ကို အလေးပေးသည်- “အပြင်ပိုင်းတွင်သာ
ယုဒလူမျိုးဖြစ်သူသည် တကယ့်ယုဒမဟုတ်၊ အပြင်ပိုင်းနှင့်ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ
တံဆိပ်ခတ်ခြင်းသည် တကယ့်တံဆိပ်ခတ်ခြင်းမဟုတ်။ အတွင်းစိတ်တွင် ယုဒဖြစ်သူသည်
ယုဒဖြစ်သည်၊ စိတ်နှလုံးနှင့်ဆိုင်သော ဝိညာဉ်ရေးရာ တံဆိပ်ခတ်ခြင်းသည်
တကယ့်တံဆိပ်ခတ်ခြင်းဖြစ်သည်” (၂:၂၈၊ ၂၉; နှိုင်းယှဉ် ၄:၁၆; ၉:၇၊ ၈; ဂလာတိ
၃:၂၉)။ အာဗြဟံသည် “တံဆိပ်မခံဘဲ ယုံကြည်သူအားလုံး၏ အဘဖြစ်သည်” (ရောမ ၄:၁၁)။ အာဗြဟံ၏
ဝိညာဉ်ရေးရာ သားစဉ်မြေးဆက်၊ သူ၏တကယ့်ဝိညာဉ်ရေးရာ သားသမီးများသည်
လူမျိုးနွယ်မခွဲခြားဘဲ ယုံကြည်ခြင်းရှိသူများဖြစ်သည်ဟု ဘာသာစကားထက်
ပိုမိုရှင်းလင်းစွာ ဖော်ပြရန် ခက်ခဲသည်။ အသင်းတော်သည် “ဘုရားသခင်၏ဣစ္ရာအဲလ်”
ဖြစ်လာခဲ့သည် (ဂလာတိ ၆:၁၆; ကြွင်းကျန်သောသူ/ကောင်းကင်တမန်သုံးပါး
I၊ II ကိုကြည့်ပါ)။
In many respects the church has taken the place of Israel, even to the
point that not all who are descended from Abraham physically are his spiritual
descendants. Paul stresses this point, for example in his Epistle to the
Romans: “For he is not a real Jew who is one outwardly, nor is true
circumcision something external and physical. He is a Jew who is one inwardly,
and real circumcision is a matter of the heart, spiritual and not literal”
(2:28, 29; cf. 4:16; 9:7, 8; Gal. 3:29). Abraham has been made “the father of
all who believe without being circumcised” (Rom. 4:11). It is difficult for
language to state more clearly that Abraham’s spiritual seed, his true
spiritual children, are men and women of faith, whatever their ethnic
background. The church has become “the Israel of God” (Gal. 6:16; see
Remnant/Three Angels I, II).
E. အသင်းတော်-
မြင်နိုင်သောအသင်းတော် သို့မဟုတ် မမြင်နိုင်သောအသင်းတော်လား။
အသင်းတော်ဆိုင်ရာ
မည်သည့်အမြင်ကိုမဆို ဗဟိုချက်အနီးတွင် မြင်နိုင်သောအသင်းတော်နှင့်
မမြင်နိုင်သောအသင်းတော်ကိစ္စရှိသည်။ အချို့သည် မြင်နိုင်သောအသင်းတော်မှလွဲ၍
အခြားအသင်းတော်မရှိဟု ငြင်းဆိုကြသည်။ အားလုံးမြင်နိုင်သော အမှတ်အသားများဖြင့်
ခွဲခြားသိမြင်နိုင်သော မြင်နိုင်သောအဖွဲ့အစည်းတစ်ခုဖြစ်သည်။ သူတို့အတွက်
မမြင်နိုင်သောအသင်းတော်ဟူသော အယူဝါဒသည် ကျမ်းစာနှင့်မညီသော အယူဖြစ်သည်။
အခြားသူများကမူ အသင်းတော်သည် မမြင်နိုင်ဘဲ ဘုရားသခင်၏သားသမီးစစ်များအားလုံးကို
လွှမ်းခြုံထားပြီး သူ၏ဝိညာဉ်တော်နှင့်ပြည့်စုံကာ ဘုရားသခင်သာသိသည်ဟု အခိုင်အမာဆိုကြသည်။
ဤခွဲခြားမှုသည် အသစ်အဆန်းမဟုတ်ပေ။ ကျွန်ုပ်တို့ဆွေးနွေးနေသော ကွဲပြားခြားနားမှုသည်
ဒေသန္တရအသင်းတော်နှင့် တစ်ကမ္ဘာလုံးဆိုင်ရာအသင်းတော်ကွဲပြားခြားနားမှုနှင့်
အတူတူမဟုတ်ကြောင်း သတိပြုရန်လိုသည်။ ကျွန်ုပ်တို့ဆွေးနွေးနေသည်မှာ အသင်းတော်ကို
ယခုရှိရင်းစွဲ အဖွဲ့အစည်းဆိုင်ရာ ချဲ့ထွင်မှုနှင့် မည်မျှအထိ
ခွဲခြားသတ်မှတ်ရမည်နည်းဟူသော မေးခွန်းဖြစ်သည်။
E. The Church, Visible or Invisible?
Close to the center of any view of the church lies the issue of the
visible and invisible church. Some deny the existence of any church but the
visible church, a visible institution, discernable by marks visible to all. To
them the concept of the invisible church is a heretical doctrine. Others hold
as emphatically that the church is invisible, embracing all who as true
children of God are indwelled by His Spirit and known only to God. The
distinction is not new. It should be noted that the disparity we are addressing
here is not the same as the differentiation between the local and the universal
church. What we are dealing with is the question of the extent to which the
church is to be identified with its present institutional extension.
၁. အစွန်းနှစ်ဖက်
ပထမအုပ်စု၏
ထောက်ခံသူများသည် အထူးသဖြင့် ခရစ်တော်၏ခေတ်သို့ သမိုင်းကြောင်းအရ
ခြေရာခံနိုင်လျှင် သတ်မှတ်ထားသော အဖွဲ့အစည်းဖွဲ့စည်းပုံများကို
တကယ့်အသင်းတော်၏အစိတ်အပိုင်းအဖြစ် မှတ်ယူကြသည်။ လူအုပ်စုများသည် စုဝေးနိုင်သည်၊
ကိုယ်ပိုင်အဖွဲ့အစည်းဖွဲ့ကာ ကျမ်းစာလေ့လာနိုင်သည်၊ သီချင်းဆိုနိုင်သည်၊
ဘုရားသခင်ကို ကိုးကွယ်နိုင်သည်၊ အသင်းတော်ဟု သူတို့ကိုယ်သူတို့
ခေါ်ဆိုနိုင်သော်လည်း တမန်တော်များသို့ သမိုင်းကြောင်းအရ
ခြေရာခံနိုင်ခြင်းမရှိလျှင် (အကောင်းဆုံးမှာ တမန်တော်များ၏ ဆက်ခံသူများအားဖြင့်
မပြတ်မတောက်ဆက်လက်ခြေရာခံနိုင်ခြင်း) သူတို့သည် အသင်းတော်မဟုတ်ပေ။
1. Two Extremes
Advocates of the first group regard specific organizational structures as
part of the true church, especially if they can be traced back to Christ’s day.
Groups of persons may gather, organize themselves, study the Scriptures, sing
hymns, worship God, and call themselves a church, but if they cannot trace
themselves back historically to the apostles, preferably by means of an
uninterrupted line of successors to the apostles, they are not a church.
ဒုတိယအုပ်စုသည်
ဘုရားသခင်နှင့် ယေရှုခရစ်တော်အားဖြင့် တိုက်ရိုက်ဆက်ဆံရေးကို ဦးစားပေးကြသည်ဟု
အတည်ပြုချက်အားဖြင့် မနည်းမနောဆိုကြပေ။ ထိုအရာသည် လူတစ်ဦးကို ခရစ်ယာန်ဖြစ်စေသည်။
ထိုသို့ ပြန်လည်မွေးဖွားခြင်းခံရသော ယုံကြည်သူများ၏ စုစုပေါင်းသည် အသင်းတော်ကို
ဖွဲ့စည်းသည်။ စုဝေးသည်ဖြစ်စေ၊ မစုဝေးသည်ဖြစ်စေ မြင်နိုင်သောအုပ်စုတွင်
ရှိသည်ဖြစ်စေ သူတို့သည် အသင်းတော်ဖြစ်သည်။ မြင်နိုင်သော အဖွဲ့အစည်းသည်
အတော်လေးမသိသာပေ။ အထူးသဖြင့် ထိုအဖွဲ့အစည်းတစ်ခုခုတွင် အဖွဲ့ဝင်ဖြစ်ခြင်းသည်
ကယ်တင်ခြင်း၏အာမခံချက်မဟုတ်သောကြောင့်ဖြစ်သည်။ အချို့ကိစ္စများတွင်
တရားဝင်ဖွဲ့စည်းပုံကို ဆန့်ကျင်သည့်သဘောထားရှိသည်။ ဤနေရာတွင် တစ်ဦးချင်း
ခရစ်ယာန်ဘဝနေထိုင်မှု၏ အရည်အသွေးကို အလေးပေးသည်။
No less earnest in their conviction are those who stress the priority of
one’s direct relationship to God through Jesus Christ. That is what makes one a
Christian. It is the sum total of such born-again believers that constitutes a
church. Whether assembled or not in a visible group, they make up the church.
The visible organization is relatively unimportant, especially since membership
in one of them is no guarantee of salvation. In some cases there is an
unmistakable aversion to anything resembling: a formal structure. The emphasis
here is upon the quality of individual Christian living.
ဖြစ်နိုင်တော့သည်မှာ
ကျမ်းစာဖြေရှင်းချက်သည် ဤအစွန်းနှစ်ဖက်ကြားတွင် ရှိနေခြင်းဖြစ်သည်။ ကျမ်းစာသည်
မြင်နိုင်သောအသင်းတော်နှင့် မမြင်နိုင်သောအသင်းတော်ကို ရည်ညွှန်းသည်၊ သို့မဟုတ်
ပိုမှန်ကန်စွာဆိုရလျှင် အသင်းတော်၏ မြင်နိုင်သောနှင့် မမြင်နိုင်သော
အတိုင်းအတာနှစ်ခုကို ရည်ညွှန်းသည်ဟု သတိပြုရန် အရေးကြီးသည်။
Perhaps, as is sometimes the case, the biblical solution to the problem
lies between these two extremes. It is important to note that the Scriptures
refer to both the visible and the invisible church, or more exactly to the
visible and the invisible dimensions of the church.
၂. ယုံကြည်ခြင်းနှင့်
နောင်တရခြင်း၏ ဦးစားပေးမှု
ကယ်တင်ခြင်းနှင့်ပတ်သက်၍
မေးမြန်းခံရသောအခါ ယေရှုသည် တစ်ဦးချင်းယုံကြည်ခြင်းနှင့် ဝိညာဉ်ရေးရာအခြေအနေကို
ဦးစားပေးသတ်မှတ်ခဲ့သည်။ တပည့်တော်များအား “ငါအမှန်ဆိုသည်ကား၊ သင်တို့သည်
ပြန်လှည့်၍ ကလေးငယ်ကဲ့သို့ မဖြစ်လျှင် ကောင်းကင်နိုင်ငံတော်ထဲသို့ အလျှင်းမဝင်ရ”
ဟု မိန့်တော်မူခဲ့သည် (မဿဲ ၁၈:၃)။ လူအများအား “မိမိလက်ဝါးကပ်တိုင်ကို ထမ်း၍
ငါ့နောက်သို့ မလိုက်သူသည် ငါ့တပည့်ဖြစ်ခွင့်မရှိ” ဟု အလေးပေးခဲ့သည် (လုကာ ၁၄:၂၇)။
နိကောဒင်အား “လူသည် အသစ်မွေးဖွားခြင်းမခံလျှင် ဘုရားသခင်၏နိုင်ငံတော်ကို
မမြင်နိုင်” ဟု မိန့်တော်မူခဲ့သည် (ယောဟန် ၃:၃; နှိုင်းယှဉ် အဆု ၅)။ ယုဒလူမျိုးများသည်
“ငါကို ယုံကြည်သူသည် အသက်ရှင်ခြင်းရှိသည်” ဟူသော ယေရှု၏စကားကို သံသယဝင်ကြသည်
(ယောဟန် ၆:၄၇)။ အလားတူပင် တမန်တော်များသည် နောင်တရခြင်း၊ ပြန်လှည့်ခြင်းနှင့်
ခရစ်တော်ကို ယုံကြည်ခြင်းကို တောင်းဆိုခဲ့ကြသည်။ ပေတရုနှင့်အခြားသူများအား
“ညီအစ်ကိုတို့၊ ကျွန်ုပ်တို့ဘာလုပ်ရမည်နည်း” ဟု မေးမြန်းသောအခါ ပေတရုက
“နောင်တရပြီး သင်တို့အပြစ်များလွှတ်ခြင်းအတွက် ယေရှုခရစ်၏နာမတော်အားဖြင့်
လူတိုင်းနှစ်ခြင်းခံကြလော့” ဟု ဖြေခဲ့သည် (တမန် ၂:၃၇၊ ၃၈)။ တမန် ၃:၁၂-၂၆ နှင့်
၄:၇-၁၂ တွင် ပေတရု၏အဖြေအတူတူပင်ဖြစ်သည်။ ထောင်မှူးက “ကယ်တင်ခြင်းရရန်
ကျွန်ုပ်ဘာလုပ်ရမည်နည်း” ဟု မေးသောအခါ ပေါလုက “သခင်ယေရှုကို ယုံကြည်လော့၊
သင်နှင့်သင်၏အိမ်သူအိမ်သားသည် ကယ်တင်ခြင်းရလိမ့်မည်” ဟု ရှင်းလင်းစွာ ဖြေခဲ့သည်
(အဆု ၃၀၊ ၃၁)။ ဤကိစ္စများတွင် ကယ်တင်ခြင်းသည် မြင်နိုင်သော အဖွဲ့အစည်း သို့မဟုတ်
ယုံကြည်သူအုပ်စုနှင့် ဆက်နွယ်မှုပေါ်တွင် မူတည်ကြောင်း အကြံပြုချက်တစ်စုံတစ်ရာ
မရှိပေ။
2. The Priority of Faith and Repentance
When questioned about salvation Jesus assigned priority to an individual’s
faith and spiritual condition. To the disciples He said: “Truly, I say to you,
unless you turn and become like children, you will never enter the kingdom of
heaven” (Matt. 18:3). To the multitude He stressed that “whoever does not bear
his own cross and come after me, cannot be my disciple” (Luke 14:27). To
Nicodemus He stated that “unless one is born anew, he cannot see the kingdom of
God” (John 3:3; cf. verse 5). Skeptical Jews were appalled by Jesus’ statement
that “he who believes [in Me] has eternal life” (John 6:47). Facing the same
issue, the apostles likewise insisted on repentance, conversion, and faith in
Christ. When Peter and others were asked, “Brethren what shall we do?” the
reply was, “Repent, and be baptized every one of you in the name of Jesus
Christ for the forgiveness of your sins” (Acts 2:37, 38). Peter’s answer was
the same in Acts 3:12–26 and 4:7–12. In reply to the Philippian jailor’s
question “What must I do to be saved?” (Acts 16:30), Paul plainly stated:
“Believe in the Lord Jesus, and you will be saved” (verse 31). In none of these
instances is there any suggestion that salvation depends on one’s relation to a
visible institution or group of believers.
၃.
ခန္ဓာကိုယ်အားဖြင့် မြင်နိုင်သော အသင်းတော်
ယုံကြည်ခြင်းနှင့်
နောင်တရခြင်းကို ဦးစားပေးအဖြစ် အသိအမှတ်ပြုပြီးသည့်နောက်၊ သမ္မာကျမ်းစာတွင်
အသင်းတော်၏ မြင်နိုင်သော အတိုင်းအတာကို အလားတူ အရေးကြီးစွာ ပေးထားသည်ကို
လျှော့တွက်၍ မရနိုင်ပါ။ ပေတရုနှင့် တမန်တော်များ၏ တရားဟောခြင်းကို
တုံ့ပြန်သည့်အနေဖြင့် လူ သုံးထောင်ခန့်သည် “နှုတ်ကပတ်တော်ကို လက်ခံကြ၍”
နှစ်ခြင်းခံကြပြီး၊ အထက်လွှာခန်းတွင် စုဝေးနေသော တစ်ရာနှစ်ဆယ်ယောက်တို့နှင့်
ထိုနေ့တွင် “ထပ်ပေါင်းခြင်းခံကြသည်” (တမန်တော် ၂:၁၄-၄၁)။ နောက်နေ့များတွင်
အခြားသူများလည်း ထပ်ပေါင်းခဲ့ကြသဖြင့် လုကာခေါ်သော “အသင်းတော်တစ်ခုလုံး” (တမန်တော်
၅:၁၁) ဟူသော အခြေခံအဖွဲ့သည် ငါးထောင်ခန့်အထိ တိုးပွားလာခဲ့သည် (တမန်တော် ၄:၄)။
ပဌမဆုံး ယုံကြည်သူများသည် အဖွဲ့လိုက်၊ မြင်နိုင်သော အသိုက်အဝန်းတစ်ခုအဖြစ်
ပြုမူခဲ့ကြသည်မှာ ထင်ရှားသည်။ သူတို့သည် “တမန်တော်များ၏ အဆုံးအမတော်ကို ဇွဲရှိစွာ
ကျင့်ကြံကြ၍” (တမန်တော် ၂:၄၂)၊ အချင်းချင်း မေတ္တာဆက်ဆံရေး ရှိကြပြီး
(ကျမ်းချက်အတူတူ)၊ နှစ်ခြင်းမင်္ဂလာကို ကျင်းပကြ (ကျမ်းပိုဒ် ၃၈၊ ၄၁)၊ ထင်ရှားစွာ
သခင်ဘုရားထမင်းစားပွဲကိုလည်း ကျင်းပကြ (ကျမ်းပိုဒ် ၄၂)၊ ဆုတောင်းပဌနာပြုရန်
စုဝေးကြ (ကျမ်းပိုဒ် ၄၂)၊ အတူတကွ ခဝပ်ကိုးကွယ်ကြ (ကျမ်းပိုဒ် ၄၆)၊
ဆင်းရဲသားများကို ထောက်ပံ့ကြ (ကျမ်းပိုဒ် ၄၄၊ ၄၅) သည်။ ဤအရာများသည် မြင်နိုင်သော၊
အနည်းနှင့်အများ စည်းကမ်းရှိသော ဒေသန္တရ အသင်းတော်တစ်ခု၏ လက္ခဏာများပင် ဖြစ်သည်။
3. A Bodily, Visible Church
Having recognized the priority of faith and repentance, it is difficult to
minimize the equal importance given by the Scriptures to the visible dimension
of the church. In response to the preaching of Peter and the other apostles,
some 3,000 souls “received his word,” were baptized, and were “added that day”
to the 120 who had assembled in the upper room (Acts 2:14–41). On subsequent
days others were added, so that this basic group which Luke calls “the whole
church” (Acts 5:11), grew to some 5,000 (Acts 4:4). It is evident that these
first Christian believers acted as a corporate and visible community. They
“devoted themselves to the apostles’ teaching” (Acts 2:42), had fellowship with
one another (verse 42), observed the ordinance of baptism (verses 38, 41) and
apparently the Lord’s Supper (verse 42), met for prayer (verse 42), worshiped
together (verse 46), and contributed to the support of the needy (verses 44,
45). These are undoubtedly characteristics of a visible and, however loosely,
organized local church.
ယုံကြည်သူများ၏
ပဌမဆုံး အသိုက်အဝန်းသည် လက်ရှိ၊ မြင်နိုင်သော၊ လက်တွေ့ရှိသော အဖွဲ့တစ်ဖွဲ့ဖြစ်ပြီး
လူထုအကြား ထင်ရှားသော မငြိမ်မသက်ဖြစ်မှုကို ဖြစ်ပေါ်စေခဲ့သည် (တမန်တော် ၁၇:၆)။
ယနေ့ခေတ်တွင် အသင်းတော်ကို မမြင်နိုင်သော အရာတစ်ခုအဖြစ်နှင့် မြင်နိုင်သော၊
လက်တွေ့ရှိသော အသင်းတော်ကို ဆန့်ကျင်ပုံဆောင်လာခြင်းသည် သမ္မာကျမ်းစာ၏ အဆုံးအမကို
နားမလည်ခြင်းကို ပြသနေပေသည်။ ထိုအဆုံးအမသည် အကြိမ်ကြိမ် လက်တွေ့ရှိပြီး
မြင်နိုင်သော ဒေသန္တရ အသင်းတော်များ၏ တည်ရှိမှုကို ဘုရားသခင် သို့မဟုတ်
ခရစ်တော်အား အပ်နှံထားသည် (ကောင်း ၁ကော ၁၁:၁၆၊ ဂလာ ၁:၂၂၊ ၁သက် ၂:၁၄၊ ၂သက် ၁:၄)။
အသစ်ကျမ်းတွင် အသင်းတော်သည် မမြင်နိုင်သော အရာတစ်ခု မဟုတ်သလို၊ စိတ်ထဲတွင်သာ
ပုံဖော်ထားသော ပုံရိပ်လည်း မဟုတ်ပါ။ မမြင်နိုင်သော အသင်းတော်သည်
အသိုက်အဝန်းမရှိသော မယ်ရှိယ ကဲ့သို့ပင် သမ္မာကျမ်းဆိုင်ရာ အတွေးအခေါ်တွင်
မဖြစ်နိုင်ပါ။ အသင်းတော်သည် ခန္ဓာကိုယ်အားဖြင့်၊ မြင်နိုင်သော၊
လက်တွေ့ထိတွေ့နိုင်သော အရာဖြစ်သည်။ ၎င်းတွင် ကွဲပြားသော အစိတ်အပိုင်းများ
သို့မဟုတ် “အင်္ဂါများ” ပါဝင်သည့် တိကျသော ဖွဲ့စည်းပုံ ရှိသည်။ ၎င်းသည်
ဒေသန္တရနှင့် တစ်ကမ္ဘာလုံးဆိုင်ရာ နှစ်မျိုးလုံး လက်တွေ့ရှိသည်။
This first community of believers was a present, visible and palpable
group, which caused a visible public uproar (Acts 17:6). The current tendency
of playing off the church as an invisible entity against the visible and
concrete form of the church seems to display ignorance of the biblical teaching
that time and again attributes the existence of concrete and visible local
churches to God or to Christ (cf. 1 Cor. 11:16; Gal. 1:22; 1 Thess. 2:14; 2
Thess. 1:4). The church, according to the NT, is not an invisible entity, nor a
mental image. Indeed, an invisible church would be as unthinkable to biblical
thought as a Messiah without a community. The church is bodily, visible,
tangible. It has a definite structure with differentiated parts or “members.”
It is actual, both local and universal.
တစ်ချိန်တည်းတွင်
အသင်းတော်ကို မမြင်နိုင်သော အတိုင်းအတာလည်း ရှိသည်ဟု ဖော်ပြနိုင်သည်။
ထိုအတိုင်းအတာသည် အပြစ်သားများ (ရွေးနုတ်ခြင်းခံရသူများပင် ဖြစ်စေ) တို့ဖြင့်
တိုင်းတာနိုင်ခြင်း မရှိပါ။ သူတို့သည် စစ်မှန်သော ယုံကြည်သူနှင့် မှားယွင်းသော
ယုံကြည်သူကို ခွဲခြားနိုင်သည့် မျဉ်းကို လုံလောက်စွာ မမြင်နိုင်ကြ၊ မည်သူသည်
စစ်မှန်စွာ အသင်းတော်တွင် ပါဝင်သည်၊ မည်သူသည် မပါဝင်သည်ကို တိကျစွာ
မခွဲခြားနိုင်ကြပါ။ အမည်ခံသာ အသင်းတော်ဝင်ဖြစ်နေသူအားလုံး ဘုရားသခင်နှင့်
စစ်မှန်စွာ အသက်ရှင်သော ဆက်ဆံရေးရှိကြသည် မဟုတ်ပါ။ မြင်နိုင်သော အသင်းတော်အတွင်းရှိ
ယုံကြည်သူများသာလျှင် စစ်မှန်သော အသင်းတော်ကို ဖွဲ့စည်းကြသည်။
သခင်ဘုရားကိုယ်တော်တိုင်၏ အဆုံးအမအရ ဘုရားသခင်၏ လူမျိုးတို့၏ မြင်နိုင်သော
အသိုက်အဝန်းသည် ရောနှောနေပြီး အဖွဲ့ဝင်များ လုံးဝ မညစ်ညမ်းခြင်း မရှိဟု
မဆိုနိုင်ပါ။ ကိုယ်တော်ကို အမည်ခံသာဝန်ခံခြင်း သို့မဟုတ် ကိုယ်တော်၏ အမှုတော်တွင်
ပါဝင်ခြင်းပင်လျှင် စစ်မှန်မှုနှင့် ဘုရားသခင်ထံတော်တွင် လက်ခံခြင်းကို အာမခံချက်
မပေးနိုင်ပါ (မဿဲ ၇:၂၁-၂၃၊ လု ၁၃:၂၂-၂၇)။ ပိုးဟပ်နှင့် ဂျုံပင်တို့သည်
ရိတ်သိမ်းချိန်တိုင်အောင် တွဲဖက်၍ ပေါက်ရောက်နေကြလိမ့်မည် (မဿဲ ၁၃:၂၄-၃၀၊ ၃၆-၄၃)။တစ်ဖက်တွင်
မြင်နိုင်သော အသင်းတော်အတွင်း၌ စစ်မှန်သော ယုံကြည်သူများ မဟုတ်သူများ ရှိနိုင်သည်။
ထို့ကြောင့် သူတို့သည် ခရစ်တော်၏ ကိုယ်ခန္ဓာတွင် အမှန်တကယ် ပါဝင်ခြင်း မရှိပါ။
ဆန့်ကျင်ဘက်အားဖြင့် မြင်နိုင်သော အသင်းတော်တွင် မပါဝင်ဘဲနဲ့ပင် ခရစ်တော်နှင့်
ကယ်တင်ခြင်းဆိုင်ရာ ဆက်ဆံရေး ရှိနေသူများလည်း ရှိနိုင်သည်။ ထိုသူများသည်
ဗာဗုလုန်မှ ထွက်ခွာပြီး ဘုရားသခင်၏ မြင်နိုင်သော အသင်းတော်သို့ လာရောက်ပါလော့ဟု
ဧဝံဂေလိတရား ဖိတ်ခေါ်ချက်၏ အဓိက ပစ်မှတ်ဖြစ်သည် (ကျိမ်း ၁၈:၁-၄၊ ယော ၁၀:၁၆
နှိုင်းယှဉ်ကြည့်ပါ)။
At the same time the church can be described as having an invisible
dimension, which is not measurable by sinners, even when redeemed. They cannot
adequately see the line that divides true and false believers, or identify who
authentically belongs to the church and who does not. Not all who are nominally
members of the church are in true and living communion with God. The believers
within the visible church constitute the true church. From the teaching of the
Lord Himself it appears that the visible community of God’s people is likely to
be mixed and not entirely uncorrupted in its membership. No mere acknowledgment
of Him or even participation in His ministry is a guarantee of genuineness and
acceptance by God (Matt. 7:21–23; Luke 13:22–27). Tares and wheat will grow
together until harvest time (Matt. 13:24–30, 36–43).
It is possible on the one hand that there are persons within the visible
church who are not true believers, therefore not actually part of the body of
Christ. Conversely it is possible for some to be savingly related to Christ
without belonging to the visible church. These are the focus of the gospel
invitation to come out of Babylon and join God’s visible church (Rev. 18:1–4;
cf. John 10:16).
၃. အသင်းတော်၏
သမ္မာကျမ်းဆိုင်ရာ ပုံရိပ်များ
အသစ်ကျမ်းရေးသားသူများသည်
ယုံကြည်သူများ၏ အဖွဲ့အစည်းကို ရည်ညွှန်းရန် ဧက္ကလေ့စီယာ (ekklēsia) ဟူသော စကားလုံးကို
သုံးစွဲခဲ့ကြသည်။ ထို့ပြင် အသင်းတော်ဆိုင်ရာ သူတို့၏ အယူအဆကို ထပ်မံဖော်ပြရန်
ဆက်စပ်သော နည်းလမ်းများစွာကိုလည်း အသုံးပြုခဲ့ကြသည်။ ထိုအထဲတွင်
ပုံဆောင်ချက်များနှင့် ဥပစာများသည် ထင်ရှားသော နေရာယူထားသည်။
ထိုပုံဆောင်ချက်များသည် အသင်းတော်ဆိုင်ရာ အယူအဆ၏ ထူးခြားချက်နှင့်
အရည်အသွေးများကို အလွန်ထိရောက်စွာ ညွှန်ပြထားသဖြင့် သမ္မာကျမ်းစာအရ အသင်းတော်၏
ပုံရိပ်များကို အနည်းငယ် အာရုံစိုက်ဖွယ်ရာ ရှိသည်။ ထိုအထဲမှ ငါးခုကို ကျွန်ုပ်တို့
ထားရှိမည်။ ခန္ဓာကိုယ်၊ မင်္ဂလာဆောင်သတို့သမီး၊ ဗိမာန်တော်၊ နှင့် ဘုရားသခင်၏
လူမျိုး။
III. Biblical Images of the Church
NT writers used the term ekklēsia
to refer to the body of believers. They also resorted to various cognate ways
to further express their concept of the church. Among them, images and
metaphors hold a prominent place. Because they so effectively suggest the
characteristic and qualitative components of the church idea, these biblical
images of the church deserve some attention. Of these we shall retain four:
body, bride, temple, and people of God.
က. အသင်းတော်သည်
ခန္ဓာကိုယ်ဖြစ်ခြင်း
ပေါလု၏ အဓိက
ဥပစာတစ်ခု၊ သူ၏ အထူးခြားဆုံး ဥပစာမှာ အသင်းတော်ကို ခရစ်တော်၏ ကိုယ်ခန္ဓာဟု
ဆိုခြင်းပင် ဖြစ်သည်။ အသင်းတော်သည် ကိုယ်တိုင်ခန္ဓာကိုယ် မဟုတ်၊ “ခရစ်ယာန်များ၏
ခန္ဓာကိုယ်” ဟုလည်း ဘယ်တော့မျှ မဖော်ပြထားပါ။ အမြဲတမ်း ခရစ်တော်အတွင်း၌ရှိသော
ခန္ဓာကိုယ် (ရော ၁၂:၅) သို့မဟုတ် ခရစ်တော်၏ ခန္ဓာကိုယ် (၁ကော ၁၂:၂၇) ဟူ၍သာ
ဖော်ပြထားသည်။ ပေါလုသည် ခန္ဓာကိုယ်ဆိုသော ဥပစာကို အသင်းတော်နှင့် ၎င်း၏
သခင်တော်တို့၏ တစ်ခုတည်းတည်ရှိမှုကို ဖော်ပြရန် အသုံးပြုပုံရသည်။ သူ၏ အဓိက
အလေးပေးချက်မှာ ယုံကြည်သူများနှင့် ခရစ်တော်တို့၏ စည်းလုံးညီညွတ်မှုပင် ဖြစ်သည်။
သူသည် ဒံမာသက်လမ်းပေါ်တွင် ကြုံတွေ့ခဲ့သော အတွေ့အကြုံမှ ခရစ်ယာန်များနှင့်
ခရစ်တော်၏ စည်းလုံးညီညွတ်မှုကို နားလည်ခဲ့ခြင်း ဖြစ်နိုင်သည်။ ထိုနေရာတွင်
ခရစ်ယာန်များကို ညှဉ်းဆဲခြင်းသည် ခရစ်တော်ကိုယ်တိုင် ညှဉ်းဆဲခြင်းပင် ဖြစ်ကြောင်း
သိမြင်စေခံရသည်။ ခရစ်တော်၏ မေးခွန်းမှာ “ရှောလု၊ ရှောလု၊ သင်သည် ငါ့ကို
အဘယ်ကြောင့် ညှဉ်းဆဲသနည်း” ဟူ၍ ဖြစ်သည် (တမန်တော် ၉:၄၊ နှိုင်းယှဉ် ၂၂:၇၊ ၂၆:၁၄)။
ပေါလုသည် နောက်ပိုင်းတွင် ကောရိန္တုသားများအား ထိုအမှန်တရားကို
ထည့်သွင်းပြောဆိုခဲ့ပြီး၊ အသင်းတော်ကို ခွဲခြားခြင်းသည် ခရစ်တော်ကို
ခွဲခြားခြင်းနှင့် အတူတူပင် ဖြစ်ကြောင်း (၁ကော ၁:၁၃)၊ ညီအစ်ကိုများကို
အပြစ်ပြုခြင်းသည် ခရစ်တော်ကို အပြစ်ပြုခြင်းပင် ဖြစ်ကြောင်း (၁ကော ၈:၁၂)
ရှင်းပြခဲ့သည်။ ဤပုံရိပ်သည် ဒေသန္တရဖြစ်စေ၊ တစ်ကမ္ဘာလုံးဆိုင်ရာ ဖြစ်စေ၊
အသင်းတော်၏ စည်းလုံးညီညွတ်မှုကို အလေးပေးသည်။ ယေရှုခရစ်တော်နှင့် အသက်ရှင်သော
ဆက်ဆံရေးရှိသော ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုတွင်း၌ အော်ဂဲနစ် စည်းလုံးညီညွတ်မှု
ဖြစ်သည်။ခရစ်ယာန်များ အချင်းချင်း ဆက်ဆံရေးပြဿနာကို ကိုင်တွယ်သည့်အခါ ပေါလုသည်
အသင်းတော်၏ တစ်ခုတည်းတည်ရှိမှုကို ထပ်မံမိတ်ဆက်ပေးသည်။ ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုတည်းသာ
ရှိပြီး၊ အင်္ဂါများသည် ကွဲပြားသော လုပ်ဆောင်ချက်များ ရှိသော်လည်း၊ အားလုံးသည်
တူညီစွာ ဂုဏ်သရေရှိပြီး ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံး၏ ထိရောက်သော လည်ပတ်မှုအတွက်
လိုအပ်သည်။ ယုံကြည်သူများသည် မိမိတို့၏ ကိုယ်ပိုင်ပင် မဟုတ်တော့ဘဲ၊ “ထိုသူထဲသို့”
နှစ်ခြင်းခံကြသည် (၁ကော ၁၂:၁၃)၊ ထိုသူအတွင်း၌ ရှိကြပြီး ထိုသူသည် သူတို့အတွင်း၌
ရှိတော်မူသည် (ဂလာ ၂:၂၀)။ ထိုခန္ဓာကိုယ်တွင် သူတို့သည် အချင်းချင်း အင်္ဂါများ
ဖြစ်ကြသည်။ ထို့ကြောင့် အချင်းချင်း မှီခိုအားထားမှုကို အသိအမှတ်ပြုရန် လိုအပ်သည်
(၁ကော ၁၂:၁၂-၂၆)။ ဖြောင့်မတ်ခြင်းနှင့် အသက်ရှင်ခြင်း၏ ကိုင်းနှီယား (koinōnia)
အတွင်း၌ ဖြစ်ပြီး၊
မည်သူမဆို သူ၏ အခန်းကဏ္ဍ သို့မဟုတ် ဆုကျေးဇူးတော်ကို မည်မျှ ထူးချွန်စေကာမူ၊
ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံးအတွက် ခရစ်တော်ထံမှ ဤလုပ်ဆောင်ချက်နှင့် ဆုကျေးဇူးတော်ကို
လက်ခံရယူသည့် နှိမ့်ချမှုကို သိရှိရမည် (ရော ၁၂:၃-၈၊ ဧဖက် ၄:၁၁-၁၆)။
A. The Church as a Body
A major Pauline analogy for the church—and probably his most
distinctive—is the body of Christ. The church is not a body per se; it is never
described as a or the “body of Christians,” but always as the body in Christ (Rom. 12:5) or the body of Christ (1 Cor. 12:27). Paul seems to
use the metaphor of the body to express the oneness of the church with its
Lord. His primary emphasis is on the unity of believers with Christ. He may
well have gained this understanding of the solidarity of Christians with Christ
from his Damascus road experience. There he was made to see that in persecuting
Christians he was indeed persecuting Christ Himself. Christ’s probing question
was, “Saul, Saul, why do you persecute me?” (Acts 9:4; cf. 22:7; 26:14). Paul
later impressed the same truth on his Corinthian converts, explaining that to
divide the church was like dividing Christ (1 Cor. 1:13) and that in sinning
against their brethren they were sinning against Christ (1 Cor. 8:12). This
image stresses the unity of the church, whether local or universal, an organic
unity within a body that stands in vital relationship to Jesus Christ.
This same concept of the oneness of the church—whether local or
universal—is introduced by Paul when he deals with the problem of Christians’
relations to one another. There is one body, with members having different
functions, yet all equally honorable and necessary to the efficient working of
the body as a whole. Believers are no longer their own, but baptized “into” him
(1 Cor. 12:13); they are “in” Him and He is “in” them (Gal. 2:20). In that body
they are all members one of another. This requires the recognition of mutual
dependence (1 Cor. 12:12–26), in a communion (koinōnia) of righteousness and life in which each, however
spectacular his or her role, must know the humility of receiving this function
and gift from Christ for the sake of the whole body (Rom. 12:3–8; Eph.
4:11–16).
အသင်းတော်သည်
ခရစ်တော်ပေါ်တွင် လုံးဝ မှီခိုနေရသည်ကို ထပ်မံအလေးပေးသည့်အနေဖြင့် ပေါလုသည်
အကျဉ်းထောင်မှ ရေးသားသော ကျမ်းစာများတွင် ခရစ်တော်သည် အသင်းတော်၏
ဦးခေါင်းဖြစ်တော်မူသည်ဟု အယူအဆသစ်ကို မိတ်ဆက်ပေးသည် (ဧဖက် ၁:၂၂၊ ၂၃၊ ၄:၁၅၊ ကောလ
၁:၁၈)။ အသင်းတော်သည် ခရစ်တော်၏ တိုးချဲ့မှုဟု အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခြင်းကို လုံးဝ
မထောက်ခံပါ။ ဦးခေါင်းနှင့် ခန္ဓာကိုယ်ကြား ရှင်းလင်းသော ခွဲခြားမှုကို
ထိန်းသိမ်းထားသည်။ ဦးခေါင်းဖြစ်သော ခရစ်တော်သည် ချီးမြှောက်ခြင်းခံရပြီး
ထူးခြားသော အဆင့်အတန်းကို ရရှိထားတော်မူသည်။ ဦးခေါင်းအနေဖြင့် ခရစ်တော်သည် ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံး
နာခံရမည့် အာဏာပိုင်ရှိရာ အရင်းအမြစ်နှင့် နေရာပင် ဖြစ်တော်မူသည် (ကောလ ၂:၁၀)။
ထိုသူနှင့် စည်းလုံးညီညွတ်သော ယုံကြည်သူများသည် ထိုသူအားဖြင့် အာဟာရဓာတ်
ခံစားကြရသည် (ကျမ်းပိုဒ် ၁၉)။
Emphasizing further the complete dependence of the church upon Christ,
Paul introduces a new idea in his Prison Epistles, namely Christ as the head of
the church (Eph. 1:22, 23; 4:15; Col. 1:18). Far from supporting the view that
the church is an extension of Christ, he maintains a clear distinction between
the head and the body. The head is exalted and occupies a unique position. As
the head Christ is the source and the locus of authority that the whole body is
to obey (Col. 2:10). Believers united with Him are nourished through Him (verse
19).
ခ. အသင်းတော်သည်
မင်္ဂလာဆောင်သတို့သမီး ဖြစ်ခြင်း
အသင်းတော်ကို
ခရစ်တော်၏ သတို့သမီးဟု ဆိုသော ပုံရိပ်သည်လည်း ယုံကြည်သူများ အချင်းချင်းနှင့်
ခရစ်တော်တို့၏ စည်းလုံးညီညွတ်မှုကို ငြင်းခုံပေးသည်။ အထူးသဖြင့် သမ္မာကျမ်းစာ၏
တစ်ယောက်တည်း လက်ထပ်ခြင်း စံနှုန်းနှင့် ဆက်စပ်နေသည် (က ၂:၂၄)။
ယေရှုကိုယ်တော်တိုင် မင်္ဂလာဆောင်ပုံဥပမာကို သုံးစွဲတော်မူခဲ့သော်လည်း
သတို့သမီးကို တိကျစွာ ဖော်ပြထားခြင်း မရှိပါ (မဿဲ ၂၅:၁-၁၃၊ နှိုင်းယှဉ် ၂၂:၁-၁၄)။
တစ်ချိန်တည်းတွင် သခင်ဘုရားသည် ကိုယ်တော်၏ ပြန်ကြွလာခြင်းကို
မင်္ဂလာဆောင်သခင်အဖြစ် ကိုယ်တော်ကြွလာခြင်း (မဿဲ ၂၅:၆) နှင့် မင်္ဂလာဆွမ်းတော်ပွဲအဖြစ်
ပုံဖော်တော်မူခဲ့သည် (မဿဲ ၂၂:၁-၁၄)။ ပေါလုသည် ထိုပုံရိပ်ကို ဆင်ခြင်ပြီး
အသင်းတော်အတွက် တိကျစွာ အသုံးပြုခဲ့သည် (ဧဖက် ၅:၂၅ နှိုင်းယှဉ်ကြည့်ပါ)။
ဤနေရာတွင်လည်း ကျမ်းစာတစ်ခုလုံးတွင် ဤဥပစာကို တစ်ကမ္ဘာလုံးဆိုင်ရာ အသင်းတော်အတွက်
အသုံးပြုထားသည် (ဧဖက် ၁:၂၂၊ ၃:၁၀၊ ၂၁၊ ၅:၂၃၊ ၂၇၊ ၂၉၊ ၃၂ နှိုင်းယှဉ်ကြည့်ပါ)။
B. The Church as a Bride
The image of the church as the bride of Christ likewise argues for unity
among believers and with Christ, particularly in the context of the biblical
ideal of monogamous marriage (Gen. 2:24). Jesus Himself used the wedding
imagery, though without explicitly identifying the bride (Matt. 25:1–13; cf.
22:1–14). At the same time the Lord, in sayings and in parables, represented
His return as the coming of the Bridegroom (Matt. 25:6) and symbolized as a
marriage feast (Matt. 22:1–14). Paul, reflecting on the image, specifically
applied it to the church (cf. Eph. 5:25). Here, as elsewhere in the Epistle,
the metaphor is applied to the universal church (cf. Eph. 1:22; 3:10, 21; 5:23,
27, 29, 32).
ဤဥပစာတွင်
ဦးခေါင်းဖြစ်သော ခရစ်တော်နှင့် သတို့သမီးဖြစ်သော အသင်းတော်တို့၏ အတတ်နိုင်ဆုံး
နီးကပ်သော စည်းလုံးညီညွတ်မှုကို အတည်ပြုထားသည်။ ယောက်ျားနှင့် မိန်းမသည်
“တစ်တန်တစ်ဦး ဖြစ်ကြသည်” ဟူသော သမ္မာကျမ်းစာ အဆုံးအမကြောင့် ဖြစ်သည် (က ၂:၂၄)။
သို့သော် တမန်တော်သည် အသင်းတော်ကို ခရစ်တော်၏ စစ်မှန်သော ကိုယ်တော်တိုင် သို့မဟုတ်
တိုးချဲ့မှုဟု မယူဆကြောင်း ထောက်ခံချက် လုံးဝမရှိပါ။ သတို့သမီးအနေဖြင့်
အသင်းတော်သည် ကိုယ်တော်၏ တစ်ဦးတည်းသော ယောက်ျားဖြစ်သော ယေရှုခရစ်တော်အား
စင်ကြယ်ပြီး သစ္စာရှိရမည်၊ စုပ်ယူခြင်းမရှိဘဲ လက်အောက်ခံရမည်၊ မဖိအားပေးဘဲ
အမှုတော်ဆောင်ရမည် ဖြစ်သည်။
The metaphor involves the affirmation of the closest possible unity
between Christ the head and the church as His bride, in view of the biblical
doctrine that man and wife become “one flesh” (Gen. 2:24). There is no support,
however, for the view that the apostle regarded the church as a literal
incarnation or extension of Christ. As His bride, the church must remain pure
and faithful to her one husband, Jesus Christ, surrendered without absorption
and servant without compulsion.
ဂ. အသင်းတော်သည်
ဗိမာန်တော် ဖြစ်ခြင်း
ပဌမဆုံး
ခရစ်ယာန်များသည် မိမိတို့ အသိုက်အဝန်းကို ယေရုရှလင်မြို့သစ်၊ သန့်ရှင်းသော
မြို့တော်ဟု တွေးတောလိုကြပြီး (ဟေဗြ ၁၂:၂၂)၊ ဘုရားသခင်၏ ဗိမာန်တော်ဟုလည်း
တွေးတောခဲ့ကြသည်။ ယေရုရှလင်ကို သန့်ရှင်းသော မြို့တော်ဖြစ်စေသော အရာမှာ
ဗိမာန်တော်၏ ရှိနေခြင်းပင် ဖြစ်သည်။ သို့သော် ဇိအုန်တောင်ပေါ်ရှိ မြင်နိုင်သော
အဆောက်အအုံကို စိတ်ထဲထားခြင်း မဟုတ်ဘဲ (တမန်တော် ၁၇:၂၄ နှိုင်းယှဉ်ကြည့်ပါ)၊
ဘုရားသခင်သည် သူတို့အလယ်တွင် ကျိန်းဝပ်တော်မူခြင်းဖြင့် လူများကို
သန့်ရှင်းရာဌာနအဖြစ် တည်ထောင်ထားသည်ဟု ယုံကြည်ခဲ့ကြသည် (၂ကော ၆:၁၆)။ အသင်းတော်တစ်ခုလုံးသည်
“သခင်ဘုရား၌ သန့်ရှင်းသော ဗိမာန်တော်” ဖြစ်သည် (ဧဖက် ၂:၂၁)၊ အသင်းချုပ်များလည်း
ထိုနည်းတူပင် (၁ကော ၃:၁၆၊ ၁၇)၊ ယုံကြည်သူ တစ်ဦးချင်းစီလည်း ထိုနည်းတူပင် ဖြစ်သည်
(၁ကော ၆:၁၉)။
C. The Church as a Temple
Early Christians who liked to think of their community as the New
Jerusalem, the Holy City (Heb. 12:22), also thought of it as the Temple of God.
It was indeed the presence of the Temple that made Jerusalem the Holy City. But
rather than thinking in terms of the visible structure on Mount Zion (cf. Acts
17:24), they held that God had erected His people as a sanctuary by choosing to
dwell among them (2 Cor. 6:16). The whole church was a “holy temple in the
Lord” (Eph. 2:21); so were the congregations (1 Cor. 3:16, 17) and each
individual believer (1 Cor. 6:19).
အသင်းတော်အတွက်
ဤဗိမာန်တော်ပုံရိပ်သည် တစ်ခုတည်းသော အဆောက်အအုံဖြစ်သော်လည်း၊ “ဝိညာဉ်တော်၌
ဘုရားသခင်၏ နေရာထိုင်ခင်း” အဖြစ် တိုးတက်ပေါက်ရောက်နေသည်ဟု ယူဆသည် (ဧဖက် ၂:၂၁၊
၂၂)၊ “တမန်တော်များနှင့် ပညတ်တရားသံကြီးများ၏ အခြေခံအုတ်မြစ်ပေါ်တွင်
တည်ဆောက်ခြင်းခံရပြီး၊ ယေရှုခရစ်တော်ကိုယ်တိုင် အဓိက
ထောင့်ကျောက်တိုင်ဖြစ်တော်မူသည်” (ကျမ်းပိုဒ် ၂၀၊ မာ ၁၂:၁၀ နှိုင်းယှဉ်ကြည့်ပါ)။
အသင်းတော်သည် “ဝိညာဉ်ရေးရာ အိမ်တော်” ဖြစ်သည်ဟု ပေတရုက ရှင်းပြသည်။ တစ်ဦးချင်း
ယုံကြည်သူများသည် သက်ရှိ ကျောက်တုံးများကဲ့သို့ သခင်ဘုရားအားဖြင့် လျောက်ပတ်စွာ တွဲဆက်ရန်
ထုဆစ်ပုံဖော်ခြင်းခံကြရသည် (၁ပေ ၂:၅)။ သူတို့သည် ယဇ်ပုရောဟိတ်များလည်း ဖြစ်ကြသည်
(ကျမ်းပိုဒ် ၉)။ ရှေးကျမ်းခေတ်ကဲ့သို့ပင် ဆုတောင်းပဌနာပြုခြင်းနှင့် ဝိညာဉ်ရေးရာ
ယဇ်ပူဇော်ခြင်း အမှုတော်ကို ဆောင်ရွက်ရသည် (ကျမ်းပိုဒ် ၅)။
As a figure of the church this temple, though a single structure, is seen
as growing into “a dwelling place of
God in the Spirit” (Eph. 2:21, 22), “built upon the foundation of the apostles
and prophets, Christ Jesus himself being the Chief cornerstone” (verse 20; cf.
Mark 12:10). The church is “a spiritual house,” explains Peter, in which
individual believers are being built like living stones (1 Peter 2:5), hewed
and shaped by the Lord for proper fitting. They are also priests (verse 9),
whose duty, as it was in OT times, is a ministry of intercession and the
offering of spiritual sacrifices (verse 5).
ဃ. အသင်းတော်သည်
ဘုရားသခင်၏ လူမျိုး ဖြစ်ခြင်း
ခန္ဓာကိုယ်၊
သတို့သမီး၊ ဗိမာန်တော်ဟူသော ပုံရိပ်များနှင့်အတူ အသစ်ကျမ်းက ဘုရားသခင်၏
လူမျိုးဟူသော ဥပစာကို ထည့်သွင်းထားသည်။ ဘုရားသခင်၏ လူမျိုးဟူသော အယူအဆကို
ရှေးကျမ်းတွင် ဘုရားသခင်ရွေးချယ်ပြီး ကာကွယ်စောင့်ရှောက်သော ဣသရေလလူမျိုးအတွက်
မကြာခဏ အသုံးပြုထားသည် (ထွက် ၁၅:၁၃၊ ၁၆၊ တရား ၁၄:၂၊ ၃၂:၉၊ ၁၀၊ ဟောရှေ ၂:၂၃
နှိုင်းယှဉ်ကြည့်ပါ)။ အသစ်ကျမ်းတွင်လည်း အသင်းတော်ကို ဘုရားသခင်၏
ပဋိညာဉ်အသိုက်အဝန်း၏ ဆက်လက်မှုနှင့် ပြည့်စုံမှုအဖြစ် နားလည်ထားသည်။ ပေတရုသည်
အခြားယုံကြည်သူများအား “သင်တို့သည် ရွေးချယ်ခံရသော လူမျိုး… ဘုရားသခင်၏ ပိုင်ဆိုင်သော
လူမျိုး” ဖြစ်ကြောင်း ရေးသားခဲ့သည် (၁ပေ ၂:၉)။ ဤစကားသည် ဆီးနဲပဋိညာဉ်ကို
ရှင်းလင်းစွာ သတိတရစေသည် (ထွက် ၁၉:၅၊ ၆)။
D. The Church as the People of God
To the images of body, bride, and temple, the NT adds the metaphor of the
people of God. The idea of the people of God is frequently applied in the OT to
the nation of Israel, chosen and protected by God (cf. Ex. 15:13, 16; Deut.
14:2; 32:9, 10; Hosea 2:23). In the NT likewise, the church is perceived as the
continuation and consummation of God’s covenant community. To his fellow
believers Peter writes, “You are a chosen race, … God’s own people” (1 Peter
2:9), a statement clearly reminiscent of the Sinai covenant (Ex. 19:5, 6).
အသစ်ကျမ်းတွင်
“ဘုရားသခင်၏ လူမျိုး” နှင့် ဆက်စပ်သော စကားစုများကို ရှေးကျမ်းခေတ် ဣသရေလကို
ဖော်ပြရန် သုံးစွဲထားသော်လည်း (ဟေဗြ ၁၁:၂၅၊ လု ၁:၆၈၊ ရော ၁၁:၁၊ ၂
နှိုင်းယှဉ်ကြည့်ပါ)၊ ယုဒနှင့် တပါးအမျိုးသားများ ရောနှောထားသော
ခရစ်ယာန်အသိုက်အဝန်းကို သတ်မှတ်ရန်လည်း အသုံးပြုထားသည် (၂ကော ၆:၁၄-၁၆၊ ၁ပေ ၂:၉၊
၁၀၊ ရော ၉:၂၅၊ ၂၆ နှိုင်းယှဉ်ကြည့်ပါ)။ ရှေးကျမ်းပြည့်စုံမှု၏ ပုံမှန်ပုံစံအတိုင်း
အသစ်ကျမ်းက အသင်းတော်ကို စစ်မှန်သော ဣသရေလ (ရော ၉:၆၊ ဂလာ ၆:၁၆) နှင့် အာဗြဟံ၏
စစ်မှန်သော သားစဉ်မြေးဆက် (ဂလာ ၃:၂၉၊ ရော ၄:၁၆၊ ၉:၇၊ ၈ နှိုင်းယှဉ်ကြည့်ပါ) ဟု
မြင်သည်။ “လူမျိုး” ဟူသော စကားကို အနက်မရှိသော၊ အမှတ်အသားမရှိသော လူအုပ်စုကြီးကို
ဆိုလိုရန် အသုံးမပြုပါ။ အသစ်ကျမ်းသည် ရှေးကျမ်း၏ ဘုရားသခင်၏ လူမျိုးဆိုင်ရာ
အယူအဆကို မျှဝေထားသည်။ ဘုရားသခင်၏ လူမျိုးသစ်ကို တိကျသော အမှတ်အသားနှင့်
တာဝန်ရှိသော ကောင်းစွာ သတ်မှတ်ထားသော အသိုက်အဝန်းအဖြစ် မြင်သည်။ ဤနေရာတွင် “ဟူသော”
ဟူသော တိကျဆောင်း စကားကို ထိန်းသိမ်းထားရမည်။ “ဘုရားသခင်၏ လူမျိုး”။
While in the NT “people of God” and related terms are used to describe OT
Israel (Heb. 11:25; cf. Luke 1:68; Rom. 11:1, 2), they are also employed to
designate the mixed Christian community of Jews and Gentiles (2 Cor. 6:14–16; 1
Peter 2:9, 10; cf. Rom. 9:25, 26). In a typical pattern of OT fulfillment, the
NT sees the church as the true Israel (Rom. 9:6; Gal. 6:16) and the true seed
of Abraham (Gal. 3:29; cf. Rom. 4:16; 9:7, 8). Far from using the term “people”
as denoting a mere mass or mixture of individuals, ill-defined and lacking
identity, the NT shares the OT conception of God’s people. It sees the new
people of God as a well-defined community, with an unambiguous sense of
identity and mission. Here the definite article “the” should be preserved, “the people of God.”
ဤအယူအဆသည် ဘုရားသခင်၏
ရွေးချယ်ခြင်း အစပျိုးမှုကို အလေးပေးသည်။ အသင်းတော်သည် ထိုသူ၏
ပိုင်ဆိုင်မှုဖြစ်ပြီး ထိုသူသည် အသင်းတော်၏ ပိုင်ဆိုင်မှု ဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်၏
ဆုံးဖြတ်ချက်ကို ပေါလုက ဤသို့ ရေးသားသည်။ “ငါသည် သူတို့၌ နေမည်၊ သူတို့အလယ်၌
လျှောက်မည်၊ ငါသည် သူတို့၏ ဘုရားသခင် ဖြစ်မည်၊ သူတို့သည် ငါ၏ လူမျိုး
ဖြစ်ကြလိမ့်မည်” (၂ကော ၆:၁၆)။ ရှေးကျမ်းခေတ် ဣသရေလသည် ထိုသူရွေးနုတ်ပြီး
ဝယ်ယူသောကြောင့် ထိုသူ၏ ပိုင်ဆိုင်မှု ဖြစ်ခဲ့သလို (ထွက် ၁၅:၁၃၊ ၁၆)၊
အသင်းတော်သည်လည်း ခရစ်တော်ရွေးနုတ်ပြီး “ကိုယ်တော်၏ အသွေးတော်ဖြင့် ရရှိတော်မူသော”
ကြောင့် ခရစ်တော်၏ ပိုင်ဆိုင်မှု ဖြစ်သည် (တမန်တော် ၂၀:၂၈)။ ဘုရားသခင်သည်
ကိုယ်တော်၏ အသင်းတော်ကို မညှဉ်းဆဲဘဲ သစ္စာရှိစွာ ပိုင်ဆိုင်ရန်
မျှော်လင့်တော်မူသည်။ ခရစ်တော်သည် အသင်းတော်ကို “အစွန်းအအရာမရှိ၊
အရေးအကြောင်းမရှိ၊ ထိုသို့သော အရာမည်သည်မျှ မရှိဘဲ၊ သန့်ရှင်းပြီး
အပြစ်ကင်းစင်စေခြင်းငှာ” ကိုယ်တော်ဘုရားထံ ဆက်ကပ်လျက် တင်လျှောက်လိုတော်မူသည်
(ဧဖက် ၅:၂၇)။
The concept emphasizes God’s initiative: He chose. The church belongs to
Him and He belongs to the church. Of God’s decision Paul writes: “God said, ‘I
will live in them and move among them, and I will be their God, and they shall
be my people’” (2 Cor. 6:16). As OT Israel was His because He redeemed and
purchased it (Ex. 15:13, 16), so does the church belong to Christ because He
redeemed it and “obtained [it] with his own blood” (Acts 20:28). God expects
His church to be His with undivided loyalty, for Christ is eager to present it
to Himself “without spot or wrinkle or any such thing, that she might be holy
and without blemish” (Eph. 5:27).
E. အချို့အချက်များ
ဘုရားရှိခိုးကျောင်းနှင့်ပတ်သက်သော
ဤပုံများကို ရွေးချယ်ဖော်ပြခြင်းသည် လုံးဝပြည့်စုံသည်ဟု ဆိုလိုခြင်းမဟုတ်ပါ။
လုံလောက်သောသုံးသပ်ချက်တစ်ခုအတွက် ဘုရားကျောင်းကို ခံတပ်၊ စပျစ်ဥယျာဉ်၊ စစ်တပ်၊
ဓနသဟာယအဖွဲ့၊ သမ္မာတရား၏တိုင်တိုင်ဟူသော ပုံများကဲ့သို့သော နောက်ထပ်များစွာသောပုံများကို
ထည့်သွင်းစဉ်းစားရန်လိုအပ်ပါသည်။ သီးခြားပုံတစ်ခုတည်းဖြင့် ကျမ်းစာသစ်တွင်
ဘုရားကျောင်းနှင့်ပတ်သက်သော အတွေးအခေါ်အားလုံးကို လုံးဝဖုံးအုပ်နိုင်မည်မဟုတ်ပါ။
သို့သော် ထိုပုံအားလုံးသည် ဘုရားကျောင်းသည် သုံးပါးတစ်ဆူဘုရားအပေါ်တွင်
မှီခိုနေရခြင်းနှင့် အသင်းတော်အသိုင်းအဝိုင်းအတွင်း အဖွဲ့ဝင်အားလုံး၏
အချင်းချင်းမှီခိုနေရခြင်းကို ညွှန်ပြပါသည်။
E. A Few Pointers
This selection of images of the church is by no means exhaustive. An
adequate review would require consideration of many more, such as the pictures
of the church as a fortress, a vineyard, an army, a commonwealth, and a pillar
of truth, to mention just a few. None of the separate figures can comprehend
the total range of NT thought about the church. Yet all point to the church’s
dependence on the triune God and the interdependence of all members within the
community.
လျင်။
ဤအသုံးအနှုန်းအားလုံးနီးပါးတွင်၊
ဒေသဆိုင်ရာဖြစ်စေ၊ အားလုံးပါဝင်သောအဖြစ်ဖြစ်စေ၊ ဘုရားကျောင်းကို အစပြု၍
ရည်မှန်းချက်အားလုံးသည် ဘုရားအပေါ်တွင် အခြေတည်သော လေးနက်သော
ဘုရားအုပ်ချုပ်ရေးဆိုင်ရာအဖြစ်မှန်အဖြစ် မြင်တွေ့ရပါသည်။
ခရစ်တော်၏ပုဂ္ဂိုလ်နှင့်အမစ်ရှင်ကြောင့် တည်ရှိသောကြောင့် ခရစ်တော်ဗဟိုပြုသော
အသိုင်းအဝိုင်းဖြစ်သည်။ ဘုရားကျောင်းသည် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်က အသက်တာကို
ယက်လုပ်ပေးသောကြောင့် ကရာဇ်မတ်တစ်ဆိုင်ရာအဖြစ်မှန်လည်းဖြစ်သည်။
ဘုရားရဲ့နိုင်ငံတော်၏ ဤလောကတွင်ထင်ရှားသော အသစ်ဖန်ဆင်းခြင်းတစ်ခုဖြစ်သည်။
ဤလောကတွင် ဘုရားရဲ့ရွေးချယ်ထားသော လုပ်ဆောင်ချက်ကိရိယာအဖြစ်၊ သတင်းကောင်းကို
ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်းမျှဝေရန်နှင့် ဘုရားနှင့်စာတန်ကြားစစ်ပွဲတွင် ပါဝင်ရန်
တာဝန်ပေးအပ်ထားသည်။ တစ်စုတစ်စည်းတူညီမှုနှင့် ပြည့်စုံမှုသည်
အသက်တာ၏အနှစ်သာရဖြစ်ပြီး၊ လူမျိုးများ၊ လူမျိုးနွယ်များ၊ ဘာသာစကားများနှင့်
လူမျိုးများအားလုံးမှ ယောက်ျားမိန်းမများစုဝေးခြင်းဖြင့် ကြွယ်ဝလာသော
တစ်စုတစ်စည်းတူညီမှုဖြစ်သည်။
In almost all of these expressions, whether local or in its totality, the
church is seen as a profoundly theocratic reality whose origin and destiny are
rooted in God. It is a Christocentric community, for it exists thanks to
Christ’s person and work. The church is also a charismatic reality, for the
Holy Spirit weaves together its life. It is a new creation, an expression on
earth of the kingdom of God. As God’s chosen instrument of action in the world,
it is entrusted with the task of sharing the good news worldwide, and taking
part in the warfare between God and Satan. Oneness and wholeness are of the
essence of its life, a oneness enriched by the gathering of men and women from
all nations, tribes, tongues, and peoples.
ခရစ်တော်၏ခန္ဓာကိုယ်၊
သတို့သမီး၊ ဗိမာန်တော်နှင့် လူမျိုးအဖြစ် ယုံကြည်သူများ၏အတူတကွတည်ရှိမှုသည် ekklēsia
ဟူသောဝေါဟာရတစ်ခုတည်းအပေါ်သာ
အခြေခံ၍ ရေးဆွဲနိုင်သည်ထက် ဘုရားကျောင်း၏သဘာဝနှင့်အတိုင်းအတာကို ပိုမိုထက်မြက်ပြီး
ကြွယ်ဝသောပုံရိပ်ကိုပေးသည်။ ၎င်းတို့တွင် ကျမ်းစာသစ်အတွင်း
ဘုရားကျောင်း၏နေရာနှင့်အရေးပါမှုကို ekklēsia ထက် ပိုမိုပြည့်စုံစွာရှင်းလင်းရန်
အမြင်များစွာနှင့် ဖော်ပြခွင့်များစွာပါဝင်သည်။ ထို့အတူပုံဆောင်ချက်များတွင်
ဘုရားရဲ့ဤလောကအတွက်ရည်ရွယ်ချက်နှင့်ဆိုင်သော
ဘုရားကျောင်း၏အခန်းကဏ္ဍနှင့်လုပ်ဆောင်ချက်ကို ခံယူချက်တစ်ရပ်လည်းပါဝင်ပြီး၊
ထိုအရာသည် ကျွန်ုပ်တို့၏နောက်ထပ်လုပ်ဆောင်ရမည့်အလုပ်ဖြစ်သည်။
The common existence of believers in Christ as His body, bride, temple,
and people gives a sharper and richer picture of the nature and scope of the
church than can be drawn on the basis of the term ekklēsia alone. They contain a wealth of viewpoints and
possibilities of expression for elucidating more fully than ekklēsia can the place and significance
of the church in the NT. There is also as part of the same symbols a functional
dimension, a perception of the role and function of the church in relation to
God’s purpose for the world, which is our next task.
IV. ဘုရားကျောင်း၏မစ်ရှင်
ဘုရားကျောင်းကို
အဓိကအားဖြင့် လုပ်ဆောင်ချက်များဖြင့် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခြင်းမဟုတ်သော်လည်း၊
ထိုလုပ်ဆောင်ချက်များသည် အလွန်အရေးကြီးပါသည်။ ဘုရားကျောင်းသည်
ခရစ်တော်၏ခန္ဓာကိုယ်ဖြစ်သည်။ သို့သော် ကိုယ်တိုင်ရည်ရွယ်ချက်အဖြစ်သာ
တည်ရှိရန်မဟုတ်ဘဲ၊ ဘုရားရဲ့ရည်ရွယ်ချက်ကိုဖြည့်ဆည်းရန်၊ ဆိုလိုသည်မှာ သခင်ယေရှု
ဤလောကတွင်ရှိနေသေးလျှင် လုပ်ဆောင်မည့်အရာကို ဤလောကတွင် ဆက်လက်လုပ်ဆောင်ရန်ဖြစ်သည်။
ထို့ကြောင့် ထိုရှုထောင့်မှကြည့်လျှင် ဘုရားကျောင်းတွင် မစ်ရှင်ရှိသည်ဟုသာ မဆိုဘဲ၊
ဘုရားကျောင်းသည်ပင် မစ်ရှင်ဖြစ်သည်ဟု ဆိုရမည်ဖြစ်သည်။
IV. The Mission of the Church
While the church may not be primarily defined in terms of its functions,
these are nevertheless most important. The church is the body of Christ. Yet it
has not been called to exist as an end in itself, but to fulfill God’s purpose,
i.e., to carry on the Lord’s ministry in the world, to do what He would do if
He were still on earth. This explains why, from that perspective, the church
does not merely have a mission, the church is mission.
ကျမ်းစာတစ်ခုလုံးတွင်
ဘုရားသည် စေလွှတ်တော်မူသောဘုရား၊ မစ်ရှင်ဘုရားဖြစ်သည်။ လူသားများအပေါ်
ချဉ်းကပ်ပုံသည် သူ့ကိုယ်စား စကားပြောရန် တစ်စုံတစ်ယောက်ကို စေလွှတ်ခြင်းဖြစ်သည်။
“သင်တို့အဘများ အဲဂုတ္တုပြည်မှထွက်လာသောနေ့မှစ၍ ယနေ့တိုင်၊ ငါသည်
ငါ၏ကျွန်ပရောဖက်များကို နေ့တိုင်းစေလွှတ်ခဲ့သည်” ဟု ယုဒလူမျိုးများအား
မိန့်တော်မူခဲ့သည် (ယေရမိ ၇:၂၅; ယှဉ်၂၆:၅;
၂၉:၁၉; ၃၅:၁၅; ၄၄:၄)။
အချိန်ပြည့်စုံသောအခါ ဘုရားသခင်သည် “သားတော်ကို စေလွှတ်တော်မူ၍” (ဂလာတိ ၄:၄)
ရှင်းလင်းသောရည်ရွယ်ချက်ဖြင့် ပြုတော်မူခဲ့သည်။ သားတော်သည်လည်း တပည့်တော် ၁၂
ပါးနှင့် နောက်ပိုင်းတွင် ၇၀ ဦးကို ဘုရားနိုင်ငံတော်နှင့်ဆိုင်သော
သတင်းစကားနှင့်အတူ စေလွှတ်တော်မူခဲ့သည် (လုကာ ၉:၁-၂; ၁၀:၁၊ ၉)။ ထိုအမိန့်တော်နှင့်အတူ
ခရစ်တော်သည် ရှင်ပြန်ထမြောက်ပြီးနောက် မဿဲ ၂၈:၁၉-၂၀ နှင့် လုကာ ၂၄:၄၆-၄၈ တွင်
မှတ်တမ်းတင်ထားသော ကော်မရှင်ကို ထပ်မံပေးအပ်တော်မူခဲ့သည်။
Throughout the Bible God is a God of sending, of mission. His
characteristic approach to humans is by sending someone to speak to them for
Him. “From the day that your fathers came out of the land of Egypt to this day,
I have persistently sent all my servants the prophets to them, day after day,”
He said to the people of Judah (Jer. 7:25; cf. 26:5; 29:19; 35:15; 44:4). In
the fullness of time He “sent forth his Son” (Gal. 4:4), again with a clear
purpose. The Son, in turn, “sent out” the twelve, and later the seventy with a
message regarding the kingdom of God (Luke 9:1, 2; 10:1, 9). To this mandate
Christ added the post-resurrection commission recorded in Matthew 28:19, 20;
Luke 24:46–48.
A. “လူမျိုးတကာကို တပည့်တော်ဖြစ်စေကြလော့”
ယေရှုပေးတော်မူသော
နောက်ဆုံးညွှန်ကြားချက်မှာ “သွားကြလော့။ လူမျိုးတကာကို ငါ၏တပည့်ဖြစ်စေကြလော့”
ဟူ၍ဖြစ်သည် (မဿဲ ၂၈:၁၉; ယှဉ်
တမန်တော် ၁:၈)။ ခမက်တော်သည် ခမက်တော်က ဤလောကထဲသို့ စေလွှတ်ခြင်းခံရသည်နည်းတူ၊
တပည့်တော်များကို စေလွှတ်တော်မူသည် (ယောဟန် ၂၀:၂၁)။ ၎င်းတို့၏အဓိကတာဝန်နှင့်
ဘုရားကျောင်း၏တာဝန်န်မှာ ယေရှုခရစ်၏ဧဝံဂေလိတရားကို ကမ္ဘာအဆုံးတိုင်အောင်
မျှဝေခြင်းဖြစ်သည်။ ဘုရားကျောင်းအဖွဲ့ဝင်များကို ဤလောကမှ ခေါ်ထုတ်ခံရပြီး
မစ်ရှင်နှင့်သတင်းစကားဖြင့် ဤလောကထဲသို့ ပြန်လည်စေလွှတ်ခြင်းခံရသည်။
ဧဝံဂေလိဖြန့်ကြက်ရန်ခေါ်တော်မူခြင်းသည် ဘုရားကျောင်းသခင်၏
ရှင်းလင်းသောအမိန့်တော်မှ ဆင်းသက်လာခြင်းဖြစ်သည်။
A.“Make Disciples of All Nations”
The final instruction Jesus gave to His disciples was to “go … and make
disciples of all nations” (Matt. 28:19; cf. Acts 1:8). As Christ was sent into
the world by the Father, so He sent His disciples (John 20:21). Their primary
task, as well as that of the church, has always been the sharing of the gospel
of Jesus Christ to the ends of the world. The members of the church have been
called out of the world to be sent back into the world with a mission and a
message. The call to evangelism springs from an unequivocal command of the Lord
of the church.
B. ယုံကြည်သူများကို သင်ကြားပါ
ယုံကြည်သူများကို
တည်ဆောက်ခြင်းသည် ဘုရားကျောင်း၏နောက်ထပ်မစ်ရှင်တစ်ခုဖြစ်သည်။
ရှင်ပေါလုရှင်းပြသည်မှာ ဘုရားသခင်သည် တမန်တော်များ၊ ပရောဖက်များ၊
ဧဝံဂေလိဆရာများနှင့် 목ရာဆရာများကို
ဘုရားကျောင်းအား ပေးသနားတော်မူသည်မှာ “သန့်ရှင်းသူများကို ပြင်ဆင်ရနိုင်ရန်၊
ဓမ္မအမှုအတွက်၊ ခရစ်တော်၏ခန္ဓာကိုယ်ကို တည်ဆောက်ရန်၊ ငါတို့အားလုံး
ယုံကြည်ခြင်း၏စည်းလုံးညီညွတ်မှုသို့၊ ဘုရားသားတော်ကို သိကျွမ်းခြင်း၏အသိပညာသို့၊
ရင့်ကျက်သောလူသားဖြစ်မှုသို့၊ ခရစ်တော်၏ပြည့်စုံမှု၏အတိုင်းအတာသို့
ရောက်ရှိသည်အထိ” ဖြစ်သည် (ဧဖက် ၄:၁၁-၁၃)။
B. Instruct the Believers
The edification of believers is another mission or function of the church.
God, explains Paul, gave to the church apostles, prophets, evangelists and
pastors (Eph. 4:11) “for the equipment of the saints, for the work of ministry,
for building up the body of Christ, until we all attain to the unity of faith
and of the knowledge of the Son of God, to mature manhood, to the measure of
the stature of the fullness of Christ” (verses 12, 13).
ခရစ်တော်ထံသို့
ယူဆောင်ခံရသူများသည် “ဦးခေါင်းဖြစ်တော်မူသော ခရစ်တော်ထဲသို့ အရာရာတိုင်း၌
ကြီးထွားရမည်” (အပိုဒ် ၁၅)။ အစောပိုင်းဘုရားကျောင်းတွင် သင်ကြားခြင်း (ဒိဒါစကို)
တာဝန်သည် ဧဝံဂေလိတရား၏အမှန်တရားနှင့် တာဝန်များကို ပို၍တမင်တကာ
ဖွင့်ဟအသုံးချရန်လိုအပ်သည်။ သင်ကြားခြင်းကို
ဗိမာန်တော်တွင်အများပြည်သူရှေ့မှောက်၌လည်းကောင်း၊ အိမ်များတွင်လည်းကောင်း၊
ယုဒလူများအကြားလည်းကောင်း၊ ယုံကြည်သူများ၏စုဝေးရာတွင်လည်းကောင်း ပြုလုပ်ခဲ့သည်
(တမန်တော် ၄:၂၊ ၁၈; ၅:၂၁၊
၂၅၊ ၂၈၊ ၄၂; ၁၈:၁၁;
၂၀:၂၀)။
၎င်း၏ရည်ရွယ်ချက်မှာ ခရစ်တော်၏အလိုတော်ကို အသိုင်းအဝိုင်း၏နေ့စဉ်ဘဝတွင်
ညွှန်ကြားချက်၊ အားပေးမှု၊ နှစ်သိမ့်မှုစကားအဖြစ် အသုံးချရန်ဖြစ်ပြီး၊
“ထိုသခင်ထဲတွင် အသက်ရှင်နေထိုင်ရန်” (ကောလောသဲ ၂:၆; ၃:၁၆; ၁ တိမောသေ ၆:၂; ယှဉ် ၁ ကော်ရိန် ၁၄:၃၊ ၂၆)
“ဘုရားသခင်၏နှုတ်ကပတ်တော်” (တမန်တော် ၁၈:၁၁)၊ “ဘုရားသခင်၏အကြံအစည်” (တမန်တော်
၂၀:၂၆-၂၇)၊ သို့မဟုတ် “ခရစ်တော်၏နှုတ်ကပတ်တော်” (ကောလောသဲ ၃:၁၆) အပေါ်အခြေခံ၍
ဖြစ်သည်။
Those brought to Christ were “to grow up in every way into Him who is the
head, into Christ” (verse 15). In the early church the task of teaching (disdaskō) required that the truth and
the duties of the gospel be more deliberately unfolded and applied. Teaching
took place publicly in the Temple and in homes, among Jews and in the assembly
of believers (Acts 4:2, 18; 5:21, 25, 28, 42; 18:11; 20:20). Its intent was to
apply Christ’s will to the daily life of the community as a word of
instruction, of encouragement, and of consolation, to “live in Him” (Col. 2:6;
3:16; 1 Tim. 6:2; cf. 1 Cor. 14:3, 26) on the basis of “the word of God” (Acts
18:11), “the … counsel of God” (Acts 20:26, 27), or “the word of Christ” (Col.
3:16).
တည်ဆောက်ခြင်းသည်
အဆင့်အမျိုးမျိုးတွင် ဖြစ်ပေါ်သောကြောင့် ပုံစံအမျိုးမျိုးရှိနိုင်သည်။ ၎င်းသည်
“ဘုရားသခင်၏လမ်းကို ပို၍တိကျစွာသင်ပြရန်” (တမန်တော် ၁၈:၂၆)၊ ယုံကြည်သူများကို
တမန်တော်များ၏ “ခရစ်တော်အတွင်း လမ်းစဉ်များ” သင်ကြားရန် (၁ ကရိန် ၄:၁၆-၁၇)၊
သို့မဟုတ် တရားမှားများကို ဆီးတားရန် (ဧဖက် ၄:၁၄-၁၅) အတွက် အသင်းတော်ဝင်များကို
အယူဝါဒီအဖြစ်သင်ကြားခြင်းကဖစ်နိုင်သည်။ တရားဟောခြင်းနှင့်
ပိုမိုအသေးစိတ်သင်ကြားခြင်း၏အကြောင်းအရာသည် မကြာခဏတူညီပြီး (တမန်တော် ၅:၄၂;
၁၅:၃၅; ကောလောသဲ ၁:၂၈)
တရားဟောသူသည် အထူးသဖြင့် တမန်တော်များအမှု၌ ဆရာတစ်ဦးလည်းဖြစ်ခဲ့သည် (၁ တိမောသေ ၂:၇;
၂ တိမောသေ ၁:၁၁)။
Edification may take different forms as it occurs on various levels. It
could mean indoctrination of the members of the church in order to expound “the
way of God more accurately” (Acts 18:26), teach believers the apostles’ “ways
in Christ” (1 Cor. 4:16, 17), or help them stand against heresies (Eph. 4:14,
15). The content of the preaching and of the more elaborate instruction was
necessarily often the same (Acts 5:42; 15:35; Col. 1:28) and at times the
preacher was also a teacher, especially in the case of the apostles (1 Tim.
2:7; 2 Tim. 1:11).
C. ဆင်းရဲဒုက္ခရောက်နေသူများကို ဂရုစိုက်ပါ
အစောပိုင်းဘုရားကျောင်းသည်
သင်ကြားခြင်းနှင့် အသင်းတော်ဆက်ဆံရေးအတွက် စုဝေးခဲ့သော်လည်း၊
ဆင်းရဲဒုက္ခရောက်နေသူများကို ဂရုစိုက်ရန်တာဝန်ကိုလည်း နားလည်ခဲ့သည်။ ယေရှုသည်
အနာရောဂါကုသခြင်းအမှုကြောင့် လူသိများခဲ့ပြီး တစ်ခါတစ်ရံ လူသေများကို
ရှင်ပြန်ထမြောက်စေတော်မူခဲ့သည်။ တပည့်တော်များကို သူ၏ခြေလှမ်းများအတိုင်း လိုက်ရန်
မျှော်လင့်တော်မူခဲ့ပြီး (မဿဲ ၁၀:၅-၈; လုကာ ၁၀:၁-၁၂၊ ၁၇) နောက်ဆုံးနေ့တွင် သူ့နာမတော်အားဖြင့်
ပြုသောချစ်ခြင်းမေတ္တာလုပ်ရပ်များသည် စစ်မှန်သောယုံကြည်သူများကို
အလဟဿဖော်ပြချက်ပေးသူများမှ ခွဲခြားပေးမည်ဟု ရှင်းလင်းစွာမိန့်ဆိုတော်မူခဲ့သည် (မဿဲ
၂၅:၃၁-၄၆)။ တမန်တော်များသည်လည်း လက်တွေ့ခရစ်ယာန်ဘဝ၏အရေးကြီးမှုကို ထပ်ခါတလဲလဲ
အလေးပေးခဲ့သည် (ယာကုပ် ၁:၂၇; ၂:၁-၇;
၁ ယောဟန် ၃:၁၅-၁၇)။
C. Care for the Needy and Suffering
While the early church gathered for instruction and fellowship, it also
understood the responsibility of caring for the needy and suffering. Jesus was
known for His ministry of healing, even raising the dead on occasion. He
expected His disciples to follow in His steps (Matt. 10:5–8; Luke 10:1–12, 17)
and clearly stated that acts of love done in His name would on the last day
distinguish true believers from those who made empty professions of faith
(Matt. 25:31–46). Time and again the apostles, likewise, underlined the
importance of practical Christianity (cf. James 1:27; 2:1–7; 1 John 3:15–17).
ယုံကြည်သူများသည်
ဤလောကဆိုင်ရာမဟာမိတ်များမှ ခွဲခွာရမည်ဖြစ်သော်လည်း (၂ ကော်ရိန် ၆:၁၄-၁၈)၊
၎င်းတို့သည် “ကမ္ဘာ့ဆား” နှင့် “ကမ္ဘာ၏အလင်းဖြစ်သည်” (မဿဲ ၅:၁၃-၁၆)။
၎င်းတို့၏လွှမ်းမိုးမှုနှင့်သက်သေခံချက်အားဖြင့် လူသားမိသားစု၏ လူမှုရေး၊
စီးပွားရေး၊ ပညာရေးသာယာဝပြောမှုကို မြှင့်တင်သောအကြောင်းရင်းများကို ထောက်ပံ့ရန်
ခေါ်တော်မူခြင်းခံရသည်။ ဘုရားကျောင်း၏အဓိကမစ်ရှင်သည် ဧဝံဂေလိဖြန့်ကြက်ခြင်းနှင့်
ဘုရားသခင်၏ကယ်တင်ခြင်းအစီအစဉ်ကို အကောင်အထည်ဖော်ခြင်းနှင့် သက်ဆိုင်သည်မှာ
သံသယဖြစ်စရာမရှိပါ။ သို့သော် ၎င်း၏အဖွဲ့ဝင်များကို ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာနှင့်
အခြားရုပ်ဝတ္ထုပစ္စည်းအကူအညီကို ဝိညာဉ်ရေးရာလိုအပ်ချက်များအောက်တွင်
ခံယူထားသော်လည်း၊ ဆင်းရဲဒုက္ခရောက်နေသူများအတွက် စိုးရိမ်မှုပြပြီး
လုပ်ဆောင်ခဲ့သော သခင်ယေရှုထံမှ သင်ယူရန် ဖိတ်ခေါ်ခြင်းခံရသည်။
Whereas believers should separate from worldly alliances (2 Cor. 6:14–18),
they are “the salt of the earth” and “the light of the world” (Matt. 5:13–16).
By their influence and testimony they are called to support those causes that
promote the social, economic, and educational welfare of the human family. The
primary mission of the church is unquestionably related to evangelism and the
implementation of God’s plan of salvation. Yet its members are invited to learn
from the Lord, who though He subordinated physical and other material help to
spiritual needs, showed concern and took action on behalf of the needy and
suffering.
D. ဘုရားသခင်ကို ချီးမွမ်းပါ
ဘုရားကျောင်း၏မစ်ရှင်၏နောက်ထပ်အတိုင်းအတာတစ်ခုမှာ
ယေရှုခရစ်အားဖြင့် ရွေးနုတ်ခြင်းဖြင့် ဖန်ဆင်းပေးထားသော ဘုရားသခင်အား
ဂုဏ်ကျေးဇူးတော်ချီးမွမ်းခြင်းဖြစ်သည်။ ရှင်ပေါလု၏စကားအရ ဘုရားသခင်သည်
ခရစ်တော်အားဖြင့် သားသမီးများကို ရွေးချယ်တော်မူသည်မှာ “ဂုဏ်တော်၏ချီးမွမ်းခြင်းငှာ”
ဖြစ်သည် (ဧဖက် ၁:၆) ဟူ၍ ဘုရားကျောင်း၏နောက်ဆုံးရည်ရွယ်ချက်သည် ဘုရားသခင်ကို
ကိုးကွယ်ခြင်းဖြစ်သည်ဟု ညွှန်ပြသည်။ ဘုရားကျောင်းကို ဖန်ဆင်းပြီး ခရစ်တော်အတွင်း
ကောင်းချီးအားလုံးကို ပေးသနားခြင်း၌ ဘုရားရဲ့ရည်ရွယ်ချက်၏ပြသမှုသည်
အံ့သြဖွယ်ကောင်းလောက်အောင်ဖြစ်သောကြောင့် တမန်တော်သည် ချီးမွမ်းခြင်းဖြင့်
အော်ဟစ်သည်။ “ဘုရားကျောင်းနှင့်ခရစ်ယေရှုတို့၌ မျိုးဆက်တိုင်း၌
ဘုန်းတော်ရှိစေသတည်း။ အာမင်” (ဧဖက် ၃:၂၁)။ ဘုရားသခင်ကို ချီးမွမ်းခြင်းသည်
သင်ကြားခြင်း သို့မဟုတ် တည်ဆောက်ခြင်း၏ ထပ်ကျော့မဟုတ်ပါ။ တည်ဆောက်ခြင်းသည်
ယုံကြည်သူများကို အာရုံစိုက်ပြီး ၎င်းတို့ကို အကျိုးပြုသော်လည်း၊ ဘုရားကို
ချီးမွမ်းခြင်းသည် သခင်ဘုရားကို ချီးမွမ်းခြင်းနှင့် ချီးမြှောက်ခြင်းကို
အာရုံစိုက်သည်။ ၎င်းသည် ကိုးကွယ်သူများကိုလည်း အကျိုးပြုရန် ရည်ရွယ်သော်လည်း
(ဟေဗြဲ ၁၀:၂၅)၊ ဘုရားသခင်သည် မည်သူဖြစ်သည်နှင့် အဘယ်အရာဖြစ်သည်ကို ဗဟိုပြုသည်။
ဘုရားသခင်ကို ချီးမွမ်းခြင်းသည် ဗျာဒိတ်ကျမ်းတွင်
အပြင်းထန်ဆုံးထင်ရှားပြီး၊်ရှင်ပြန်ထမြောက်သောသိုးသငယ်နှင့်အတူ
သုံးကြိမ်သန့်ရှင်းတော်မူသော ဘုရားသခင်အား ချီးမွမ်းသံသွင်းသော သံပြိုင်ဖြစ်သည်
(ဗျာဒိတ် ၄:၈-၁၁; ၇:၁၁-၁၂;
ယှဉ် ၅:၉-၁၄)။
D. Glorify God
One more dimension of the mission of the church should be mentioned: the
ascription of glory to the One who has created it through redemption in Jesus
Christ. The words of the apostle Paul, that God has chosen sons and daughters
unto Himself through Christ “to the praise of his glorious grace” (Eph. 1:6),
suggest that the ultimate purpose of the church is the worship of God. So
amazing is the display of God’s purpose in creating the church and bestowing on
it all blessings in Christ that the apostle exalts in an outburst of praise:
“To him be glory in the church and in Christ Jesus to all generations, for ever
and ever. Amen” (Eph. 3:21). Glorifying God is no mere duplication of teaching
or edification. Whereas the edification focuses on the believers and benefits
them, glorifying God focuses on praising and exalting the Lord. Though it is
also intended to benefit the worshipers (Heb. 10:25), it centers its attention
on who and what God is. Glorification of God finds its most intense expression
in the book of Revelation, where the vision of God calls a chorus of praise
addressed to the thrice-holy God with whom the Redeemer-Lamb is associated
(Rev. 4:8–11; 7:11, 12; cf. 5:9–14).
ဘုရားသခင်သည်
အသင်းတော်တွင် ကျေးဇူးတော်ကို ကျေးဇူးတင်စွာဖြင့် တုံ့ပြန်ခြင်းအားဖြင့်
ဘုန်းအသရေရရှိတော်မူ၏။ “ကျေးဇူးတောင်းလျှောက်ခြင်းကို ယဇ်ပူဇော်သက်ဲ့သို့
ဆက်ကပ်သောသူသည် ငါ့ကို ချီးမွမ်းတတ်၏ [သို့မဟုတ် ‘ဘုန်းထင်ရှားစေတတ်၏’]” (ဆာလံ
၅၀:၂၃)။ ရှင်ပေတရုသည် အသင်းတော်ကို “ယေရှုခရစ်အားဖြင့် ဘုရားသခင်ထံ လက်ခံဖွယ်ရာ
ဝိညာဉ်ယဇ်များကို ပူဇော်ရန် သန့်ရှင်းသော ယဇ်ပုရောဟိတအဖြစ်” မြင်ခဲ့၏ (၁ပေ ၂:၅)။
ဤပသခံခြင်းတွင် “သင်တို့ကို မှောင်မိုက်ထဲမှ ထူးဆန်းသောအလင်းထဲသို့
ခေါ်တော်မူသောသူ၏ အံ့ဖွယ်အမှုများကို ကြေညာခြင်း” ပါဝင်၏ (ကျမ်း ၉)။
ယုံကြည်သူများ၏ဘဝသည် “ယေရှုခရစ်အားဖြင့် ဖြစ်ပေါ်လာသော
ဖြောင့်မတ်ခြင်း၏အသီးအနှံများနှင့် ပြည့်စုံခြင်း” ဖြင့် ဘုရားသခင်သည် ထပ်မံ၍
ဘုန်းထင်ရှားခြင်းနှင့် ချီးမွမ်းခြင်းခံရတော်မူ၏ (ဖိလိပ္ပိ ၁:၁၀၊ ၁၁)။
Glory is brought to God in the church through a thankful response to His
grace: “He who brings thanksgiving as his sacrifice honors [or ‘glorifies’] me”
(Ps. 50:23). Peter perceived the church as “a holy priesthood, to offer
spiritual sacrifices acceptable to God through Jesus Christ” (1 Peter 2:5).
This worship involves declaring “the wonderful deeds of him who called you out
of darkness into his marvelous light” (verse 9). God is further glorified with
the lives of believers “filled with the fruits of righteousness which come
through Jesus Christ, to the glory of praise of God” (Phil. 1:10, 11).
E. ဓမ္မအမှုတော်၏နှလုံးသားတွင်း၌၊
နှုတ်ကပတ်တော်
အသင်းတော်၏
အလုံးစုံသော တာဝန်များ၏ နှလုံးသားတွင်း၌ ရှိနေပြီး၊ အသင်းတော်ပြုမူသမျှကို
ပုံဖော်ပေးသော အရာကို နောက်ဆုံးအနေဖြင့် ဆင်ခြင်ကြကုန်အံ့။ ထိုအရာမှာ
အသင်းတော်ကြေညာသော သတင်းစကား၊ အကြောင်းအရာပေတည်း။တမန်တော်များ၏ တရားဟောခြင်း၏
မရှိမဖြစ်သဘောသဘာဝကို ကျမ်းချက်သစ်တစ်လျှောက် အဓိကအသုံးပြုထားသော
စကားလုံးနှစ်လုံးဖြင့် ရှင်းလင်းစွာ ဖော်ပြထား၏။ ထိုစကားလုံးမှာ kērussein
(ကြေညာသူတစ်ဦးကဲ့သို့
ကြေညာခြင်း) နှင့် euangelizein (သတင်းကောင်းကို
ပြောပြခြင်း) တို့ဖြစ်၏။ euangelizein သည် သတင်းကောင်း၏ အကြောင်းအရာကို မကြာခဏ သတ်မှတ်ပေး၏။
အထူးသဖြင့် “ဧဝံဂေလိတရား” (to euangelion၊ ၁ကော ၁၅:၁; ၂ကော
၁၁:၇; ဂလာ
၁:၁၁) သို့မဟုတ် အမျိုးမျိုးသော ဖော်ပြချက်များဖြင့် “ယေရှုသည်
ခရစ်တော်ဖြစ်တော်မူခြင်း” (တမန် ၅:၄၂)၊ “ငြိမ်သက်ခြင်း” (ဧဖေ ၂:၁၇)၊ သို့မဟုတ်
“နှုတ်ကပတ်တော်” (တမန် ၁၅:၃၅) ဟု ဖော်ပြ၏။ ဤဖော်ပြချက်များက အစောပိုင်းအသင်းတော်၌
တရားဟောခြင်းနှင့် ဧဝံဂေလိပြောခြင်းသည် ဘုရားသခင်ထံမှ သတင်းကောင်းကို ကြေညာခြင်း၊
ယေရှုခရစ်ကို ကယ်တင်ရှင်အဖြစ် ကြေညာခြင်းသာ ဖြစ်ကြောင်း ရှင်းလင်းစွာ ပြသထား၏။
E. At the Heart of the Mission: The Word
Let us finally consider the element that lies at the heart of all the
functions of the church and gives shape to everything it does: its message, the
content of what the church proclaims.
The essential nature of the apostolic preaching is clearly expressed in
two main words used throughout the NT: kērussein,
“to proclaim as a herald,” and euangelizein
“to tell good tidings.” Euangelizein
frequently characterizes the content of the good tidings, specifically as “the
gospel” (to euangelion, 1 Cor. 15:1;
2 Cor. 11:7; Gal. 1:11), or more variously as “Jesus as the Christ” (Acts
5:42), “peace” (Eph. 2:17), or “the word” (Acts 15:35). Such expressions make
plain that preaching and evangelizing in the early church were fundamentally
the proclamation of good tidings from God, the heralding of Jesus Christ as
Saviour.
ရှင်ပေါလုသည်
“ဧဝံဂေလိတရား” ဟူသော စကားလုံးကို အများဆုံး အသုံးပြု၏။ သူသည် မကြာခဏ
အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်မပါဘဲ ဤစကားကို သုံး၏ (ရော ၁:၁၆; ၁ကော ၄:၁၅; ဂလာ ၂:၅၊ ၁၄; ဖိလိပ္ပိ ၁:၅ စသည်) သို့ရာတွင်၊ သူ့တွင်
သတ်မှတ်ထားသော အချက်အလက်များစုကို ရည်ရွယ်ထား၏။ ထိုအချက်များကို ရောမ ၁:၃၊ ၄;
၁ကော ၁၅:၁–၁၁;
၂တိ ၂:၈ ကဲ့သို့သော
ကျမ်းချက်များတွင် ရှင်းလင်းစွာ ဖော်ပြထား၏။ ခရစ်တော်၏
ဘုရားသခင်၏သားတော်ဖြစ်တော်မူခြင်း၊ စစ်မှန်သော လူ့ဇာတိ၊ ရွေးနှုတ်သောသေခြင်း၊
သင်္ဂြိုဟ်ခြင်း၊ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း၊ ဒုတိယအကြိမ် ကြွလာခြင်းတို့သည်
ဧဝံဂေလိတရားတွင် ပါဝင်သည်ကို ညွှန်ပြ၏။ ရှင်ပေါလု၏ ဓမ္မအမှုတော်မတိုင်မီ
တမန်တော်ကျမ်းတွင် မှတ်တမ်းတင်ထားသော ဟောပြောချက်များနှင့် ဖြစ်ရပ်များက
အစောပိုင်း ယုံကြည်သူများအကြား ဧဝံဂေလိတရား၏ အကြောင်းအရာနှင့်ပတ်သက်၍
ယေဘုယျသဘောတူညီမှု ရှိခဲ့ကြောင်း ထင်ရှားစေ၏ (တမန် ၂:၂၃၊ ၂၄၊ ၃၂၊ ၃၆; ၃:၁၅; ၄:၁၊ ၂၊ ၁၀–၁၂;
၇:၅၆; ၁၀:၃၆၊ ၃၉–၄၃ စသည်)။
Paul makes the most frequent use of the term “gospel.” Although he often
refers to it without qualifiers to define its meaning (cf. Rom. 1:16; 1 Cor.
4:15; Gal. 2:5, 14; Phil. 1:5; etc.), he has in view a specific body of facts.
These are plainly set forth in such passages as Romans 1:3, 4; 1 Corinthians
15:1–11; and 2 Timothy 2:8, in which Christ’s divine Sonship, His genuine
humanity, redemptive death, burial, resurrection, and second coming are
indicative of what the gospel includes. The speeches and events recorded in the
book of Acts prior to Paul’s ministry make it apparent that there was general
agreement among early believers as to the content of the gospel (Acts. 2:23,
24, 32, 36; 3:15; 4:1, 2, 10–12; 7:56; 10:36, 39–43; etc.).
ဤဧဝံဂေလိတရားသည်
လူ့ဧဝံဂေလိတရား လုံးဝမဟုတ် (ဂလာ ၁:၁၁) သို့မဟုတ် “သမ္မာတရား၏နှုတ်ကပတ်တော်” (ဧဖေ
၁:၁၃; ကော
၁:၅ နှိုင်းယှဉ်) ဖြစ်၍၊ ဗျာဒိတ်တော်ပေါ်တွင် တည်ထောင်ထား၏ (ဂလာ ၁:၁၂)။
လူမျိုးနှင့် လူမှုအဆင့်အတန်း အတားအဆီးအားလုံးကို ဖြတ်ကျော်၍ (ရော ၁:၁၆; ဂလာ ၃:၂၈)
ဘယ်သောအခါမျှ ခေတ်မမီခြင်း မရှိသော နှုတ်ကပတ်တော်ဖြစ်၏ (ယုဒ ၃)။ ဧဝဝံဂေလိတရားသည်
အသင်းတော်၏ ဓမ္မအမှုတော်၏ နှလုံးသားတွင်း၌ ရှိ၍၊ ဧဝံဂေလိပြောခြင်း၊ တည်ဆောက်ခြင်း၊
ပသခံခြင်း၊ လူမှုဆိုင်ရာ စိုးရိမ်မှုများကို ဖြစ်ပေါ်စေခဲ့၏။
It was by no means a human gospel (Gal. 1:11) but “the word of truth”
(Eph. 1:13; cf. Col. 1:5), built on revelation (Gal. 1:12), a word that cuts
across all racial and social barriers (Rom. 1:16; Gal. 3:28) and is never
obsolete (Jude 3). The gospel lay at the heart of the mission of the church,
bringing forth evangelism, edification, worship, and social concerns.
F. သန့်ရှင်းသော
ဝိညာဉ်တော်၏ ဓမ္မအမှုတော်
၁.
“သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်နှင့် ပြည့်စုံခြင်း”
ဘုရားသခင်ကို
ပသခံခြင်းနှင့် ရန်လိုသောကမ္ဘာကို တိုက်ခိုက်ရာတွင် အသင်းတော်ကို ကူညီမှုမရှိဘဲ
ထားခဲ့ခြင်း မရှိချေ။ သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်သည် ယေရှု၏ ဓမ္မအမှုတော်တစ်လျှောက်
အထက်၌ ရှိတော်မူခဲ့သည်နည်းတူ (မဿဲ ၃:၁၃–၁၇; လု ၄:၁၊ ၁၄၊ ၁၈–၂၁; တမန် ၁၀:၃၈)၊
ဝိညာဉ်တော်သည် တမန်တော်များနှင့်အတူ အစဉ်အမြဲ ရှိနေမည်ဟု ကတိပေးတော်မူခဲ့၏ (ယော
၁၄:၁၆၊ ၁၇)။ ပင်တေကုတ္တနေ့တွင် သခင်ဘုရား၏ ကတိတော် ပြည့်စုံခဲ့၍၊ ဝိညာဉ်တော်သည်
သူတို့ကို “ပြည့်စုံစေ” ခဲ့၏ (တမန် ၂:၄; ၄:၈၊ ၃၁ စသည်)။ တစ်ဦးချင်း ယုံကြည်သူများကို ပြောင်းလဲပေးခဲ့၏။
ကျမ်းချက်သစ်ကျမ်းချက်များတွင် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်သည် တပည့်တော်များအပေါ်
“ကြွလာ” တော်မူသည် (တမန် ၁:၈; ၁၉:၆)၊
ဘုရားသခင်ထံမှ “ပေးသနား” တော်မူသည် (တမန် ၈:၁၈; ၁၅:၈)၊ သို့မဟုတ် သူတို့အပေါ်
“သက်ရောက်” တော်မူသည် (တမန် ၁၀:၄၄; ၁၁:၁၅)
ဟု ဖော်ပြ၏။ သုံးနှုန်းချက်များ မည်သို့ပင်ရှိစေကာမဲ၊ ခရစ်တော်၌ ဘုရားသခင်သည်
ယုံကြည်ကိုးစျေးသူများအား သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်ကို ပေးသနားတော်မူကြောင်း၊
ဤဆုကျေးဇူးသည် ခရစ်ယာန်အမှုတော်အတွက် မရှိမဖြစ် လိုအပ်သော ကိရိယာဖြစ်ကြောင်း
ခိုင်မာစွာ သတိပြုမိ၏။ ဤကိစ္စနှင့်ပတ်သက်၍ ကျမ်းချက်သစ်၏ သက်သေခံချက်သည်
အလွန်ကြွယ်ဝလျှင် ရွေးချယ်ရမည်သာ ဖြစ်၏။
F. The Ministry of the Spirit
1.“Filled With the Spirit”
In worshiping God and battling against a hostile world, the church is not
left unassisted. As the Holy Spirit was upon Jesus throughout His ministry (cf.
Matt. 3:13–17; Luke 4:1, 14, 18–21; Acts 10:38), so the Spirit would be with
the apostles forever (John 14:16, 17). Pentecost saw the fulfillment of the
Lord’s promise, the Spirit “filled” them (Acts 2:4; cf. 4:8, 31; etc.),
transforming individual believers. NT passages speak of the Holy Spirit as
“coming” on the disciples (Acts 1:8; 19:6), being “given” by God (Acts 8:18;
15:8), or falling on them (Acts 10:44; 11:15). Whatever the terms, there is a
firm consciousness that God in Christ has given the Holy Spirit to those who
put their trust in Him, and that this gift is the necessary equipment for
Christian service. So rich is the testimony of the NT in this respect that one
is compelled to be selective.
ဝိညာဉ်တော်သည်
အင်အားသက်သက် သို့မဟုတ် လွှမ်းမိုးမှုမျှသာ မဟုတ်ဘဲ ပုဂ္ဂိုလ်တစ်ပါးအဖြစ်၊
သူတို့၏ဝိညာဉ်နှင့်အတူ သက်သေခံတော်မူ၏ (ရော ၈:၁၆)၊ သူတို့အတွက် ဆုတောင်းပေးတော်မူ၏
(ကျမ်း ၂၆၊ ၂၇)၊ သန့်ရှင်းစေတော်မူ၏ (ရော ၁၅:၁၆; ၂သက် ၂:၁၃)။ သူတို့ကို သွန်သင်တော်မူ၏
(၁ကော ၂:၁၃)၊ သူတို့၌ နေတော်မူ၏ (၂တိ ၁:၁၄)၊ သူတို့ကို ခွန်အားပေးတော်မူ၏ (၂ကော
၃:၆)။ သူတို့၏ သက်သေခံချက်၌ ထူးကဲသော အောင်မြင်မှု (တမန် ၂:၃၇–၄၇) သည် ခမည်းတော်၏
ကတိတော် ပြည့်စုံခဲ့ကြောင်း ပြသခဲ့၏ (တမန် ၁:၄၊ ၅)။ ယုံကြည်သူအသိုင်းအဝိုင်းအတွင်း၌
ဝိညာဉ်တော်၏ လုပ်ဆောင်မှုသည် အလားတူ ကြောက်မက်ဖွယ်နှင့် အံ့သြဖွယ်ဖြစ်၏။
ဝိညာဉ်တော်သည် နေ့စဉ်သက်သေခံရန် အသင်းတော်ကို ခွန်အားပေးတော်မူ၏ (ကျမ်း ၃၁)၊
တစ်စုတစ်ဝေးတည်းဖြစ်ခြင်းကို ထိန်းသိမ်းတော်မူ၏ (ဧဖေ ၄:၃၊ ၄; ဖိလိပ္ပိ ၂:၁၊ ၂)၊
အငြင်းပွားမှုများကို ဖြေရှင်းရာတွင် အသင်းတော်ကို ကူညီတော်မူ၏ (တမန် ၁၅:၈၊ ၂၈၊
၂၉) နှင့် ခေါင်းဆောင်များကို ရွေးချယ်ရာတွင် ကူညီတော်မူ၏ (တမန် ၂၀:၂၈)။
ဧဝံဂေလိတရားပျံ့နှံ့ရေး ဂျူးမဟုတ်သူများဆီသို့ စတင်ရာတွင် ဝိညာဉ်တော်၏
လုပ်ဆောင်မှုကို တမန် ၁၃:၁–၄ တွင် ရှင်းလင်းစွာ တွေ့ရ၏။
အမှုတော်ချဲ့ထွင်လာသည်နှင့်အမျှ တံခါးများကို ဖွင့်ပေးခြင်း၊ ပိတ်ပေးခြင်း (တမန်
၁၆:၆–၁၀; ၁၉:၂၁;
၂၀:၂၂၊ ၂၃) ဖြင့်
ဆက်လက် လမ်းညွှန်တော်မူ၏။ ဝိညာဉ်တော်၏ လုပ်ဆောင်ချက်များသည်
ကျမ်းချက်သစ်အသင်းတော်၏ ဘဝတွင် ကျယ်ကျယ်ပြန့်ပြန့် ပျံ့နှံ့နေသဖြင့် တစ်ဦးချင်း
သို့မဟုတ် အတူတကွ ဘဝ၏ မည်သည့်နယ်ပယ်မဆို သူ၏ လွှမ်းမိုးမှုနယ်ပယ်ပြင်ပတွင်
မရှိခဲ့ချေ။ (ဘုရားသခင် VII. C ကိုကြည့်ပါ။)
As a person rather than a force or an influence, the Spirit bore witness
with their spirit (Rom. 8:16), interceded for them (verses 26, 27), and
sanctified them (Rom. 15:16; 2 Thess. 2:13). He taught them (1 Cor. 2:13),
lived in them (2 Tim. 1:14), and empowered them (2 Cor. 3:6). Signal success in
their witness (Acts 2:37–47) showed that the promise of the Father had been
fulfilled (Acts 1:4, 5). Equally awesome and amazing was the Spirit’s activity
within the community of believers. He strengthened the church for its daily
witness (verse 31), preserved its unity (Eph. 4:3, 4; Phil. 2:1, 2), helped the
church in resolving controversies (Acts 15:8, 28, 29) and in selecting leaders
(Acts 20:28). The Spirit’s work in launching the Gentile mission comes out clearly
in Acts 13:1–4, as well as His continued guidance as the mission expanded,
opening and closing doors (Acts 16:6–10; 19:21; 20:22, 23). So widely did the
Spirit’s activities permeate the life of the NT church that there was hardly
any aspect of life—individual or common—outside the sphere of His influence.
(See God VII. C.)
၂. ဝိညာဉ်တော်၏
ဆုကျေးဇူးများ
ခရစ်ယာန်အသိုင်းအဝိုင်းကို
ခွန်အားပေးခြင်းအပြင်၊ ဝိညာဉ်တော်သည် တစ်ဦးချင်း ယုံကြည်သူများအား
အထူးဆုကျေးဇူးများ ထပ်မံပေးသနား၏ (ရော ၁၂:၆–၈; ၁ကော ၁၂:၄–၁၁၊ ၂၇–၃၁; ဧဖေ ၄:၁၁)။ ဤ charismata
သို့မဟုတ်
ကျေးဇူးတော်၏ ဆုလက်ဆောင်များကို ဝိညာဉ်တော်၏ အသီးအနှံဟု ဖော်ပြထားသော
ခရစ်ယာန်သီလများ (ဂလာ ၅:၂၂၊ ၂၃) နှင့် ရောထွေးမှားယွင်း မှတ်ယူအပ်ချေ။ ဤဆုများကို
ဝိညာဉ်တော်သည် အလိုတော်ရှိသလို ခွဲဝေပေးတော်မူ၏ (၁ကော ၁၂:၁၁)။ ဤဆုအချို့သည်
ကုသခြင်း၊ အံ့ဖွယ်အမှုများ ပြုခြင်း၊ စီမံခန့်ခွဲခြင်းကဲ့သို့ လက်တွေ့
ဓမ္မအမှုတော်များကို ရည်ညွှန်း၏။ အချို့မှာ တမန်တော်များ၊ ပရောဖက်များ၊
ဧဝံဂေလိဆရာများကဲ့သို့ ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော် ဓမ္မအမှုတော်ကို ရည်ညွှန်း၏။
အားလုံးကို “အားလုံးအတွက် အကျိုးရှိစေရန်” (ကျမ်း ၇) နှင့် အသင်းတော်တည်ဆောက်ရန်
(၁ကော ၁၄:၁၂) အသင်းတော်အား ပေးသနားတော်မူ၏။ ယုံကြည်သူများကို ယုံကြည်ခြင်း၌
ခိုင်ခံ့စေရန်နှင့် အသင်းတော်အတွင်း သို့မဟုတ် မယုံကြည်သူများအကြား ဓမ္မအမှုတော်
ပြုနိုင်ရန် ရည်ရွယ်တော်မူ၏။ ဝိညာဉ်တော်နှင့် သူ၏ ဆုကျေးဇူးများ ပေးသနားခြင်းကို
ခရစ်တော်ဘုရားအထက်၌ ရှင်ပြန်ထမြောက်တော်မူသော သခင်ဘုရား၏ ဆုလက်ဆောင်အဖြစ်
တမန်တော်များက ဖော်ပြကြပြီး၊ ထိုအားဖြင့် လောက၌ သူ၏ အမှုတော်ကို ဆက်လက်ပြုတော်မူ၏
(တမန် ၂:၃၃; ယော
၇:၃၉ နှိုင်းယှဉ်၊ ဆုကျေးဇူးများ II ကိုကြည့်ပါ)။
2. The Gifts of the Spirit
To the empowerment of the Christian community, the Spirit added special
gifts to individual believers (Rom. 12:6–8; 1 Cor. 12:4–11, 27–31; Eph. 4:11).
These charismata, or gifts of grace,
are not to be confused with the Christian virtues described as the fruit of the
Spirit (Gal. 5:22, 23). They are apportioned by the Spirit to whom and as He
wills (1 Cor. 12:11). Some of these gifts refer to the exercise of practical ministries,
such as healing, the working of miracles, or administration. Others concern the
ministry of the Word of God, such as apostles, prophets, evangelists. All are
bestowed on the church “for the common good” (verse 7) and for the building up
of the church (1 Cor. 14:12). They are intended to strengthen the believers in
their faith and to enable them to perform their ministry in the church or among
unbelievers. The giving of the Spirit—and of His gifts—is represented by the
apostles as the gift of the exalted Lord by which He carries on His work on
earth (Acts 2:33; cf. John 7:39; see Gifts II).
V. အသင်းတော်၏
အုပ်ချုပ်ရေး
သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏
ဆုကျေးဇူးများသည် ဓမ္မအမှုတော်နှင့်ပတ်သက်၍ ကျမ်းချက်သစ်၏ နားလည်မှုကို
ကုန်စင်စေခြင်း မဟုတ်၊ ပုံမှန်ဓမ္မအမှုတော် လိုအပ်မှုကို ပယ်ရှားပေးသည်ဟု
မမြင်ခဲ့ချေ။ ထို့ကြောင့် ရှင်ပေါလု၏ စာများတွင် အကြိမ်ကြိမ် လူကြီးများနှင့်
ကြီးကြပ်ရေးမှူးများကို ရည်ညွှန်း၏ (ဖိလိပ္ပိ ၁:၁; ၁တိ ၃:၁; ၅:၁၇၊ ၁၉ စသည်)။ ရှင်ပေတရုနှင့်
ရှင်ယာကုပ်တို့ကလည်း ထိုနည်းတူ ဖော်ပြ၏ (၁ပေ ၅:၁; ယာ ၅:၁၄)။ တမန်တော်သည်
သက်သာလောနိတ်ယုံကြည်သူများကို “သင်တို့အကြားတွင် အလုပ်ကြိုးစားပြီး သခင်ဘုရား၌
သင်တို့ကို အုပ်ချုပ်သောသူများကို လေးစားကြလော့” ဟု တိုက်တွန်းခဲ့စဉ်
တစ်မျိုးမျိုး ဓမ္မအမှုတော်ကို စိတ်ထဲတွင် ရည်ရွယ်ခဲ့မည်မှာ ဧကန်ပင် (၁သက် ၅:၁၂)။
မည်သည့်အဖွဲ့အစည်းကိုမဆို အချိန်ကြာရှည်စွာ ဦးဆောင်ရန် ရာထူးရှင်များ မရှိဘဲ
မဖြစ်နိုင်ချေ။ ကျမ်းချက်သစ်အသင်းတော်သည် ထိုသို့ ကြိုးစားခဲ့ခြင်း မရှိကြောင်း
သက်သေအထောက်အထား ရှိ၏။
V. The Government of the Church
The charismatic gifts of the Spirit do not exhaust the NT understanding of
ministry, however, nor are they seen as dispensing with the need for a regular
ministry. Thus, in his writings, more than once Paul refers to elders and
bishops (cf. Phil. 1:1; 1 Tim. 3:1; 5:17, 19; etc.) as do Peter and James (1
Peter 5:1; James 5:14). The apostle must have had in mind a ministry of some
sort when he beseeched the Thessalonian believers to “respect those who labor
among you and are over you in the Lord” (1 Thess. 5:12). It is difficult to
lead any group for any length of time without office-bearers of some kind, and
there is evidence that the NT church did not try.
A. တမန်တော်များ၏
ဓမ္မအမှုတော်
အစောပိုင်းအသင်းတော်၌
အဖွဲ့အစည်းနှင့်ပတ်သက်၍ ကျမ်းချက်သစ်စာအုပ်များသည် ကျွန်ုပ်တို့ လိုချင်သလောက်
အသေးစိတ် မဖော်ပြထား၊ သို့ရာတွင် ခိုင်မာပြီး အရေးကြီးသော အချက်အလက်များကို ပေး၏။
ခရစ်တော်သည်
မြင်နိုင်သော အသိုင်းအဝိုင်းတစ်ခု ဖန်ဆင်းရန် ရည်ရွယ်တော်မူခဲ့ကြောင်း
ဧဝံဂေလိများမှ ထင်ရှား၏။ သို့ရာတွင် ထိုအသိုင်းအဝိုင်းအတွက် တရားဝင်
ညွှန်ကြားချက်အနည်းငယ်သာ တပည့်တော်များအား ပေးခဲ့၏။ ကြွလာတော်မူပြီးမကြာမီ
တမန်တော်များ ဦးဆောင်သော ကောင်းစွာ သတ်မှတ်ထားသော တပည့်တော်အုပ်စုတစ်စု
ပေါ်ပေါက်လာ၏ (တမန် ၁:၁၃–၁၅; ၂:၁၄)။
ရှင်းလင်းသော ဓမ္မအမှုတော်သဘောရှိ၍ (တမန် ၂:၃၇–၄၁)၊ ပြင်းထန်စွာ ချဲ့ထွင်လာသည်ကို
ပြ (ကျမ်း ၄၁; ၄:၄;
၆:၇)။
တမန်တော်များသည် အသိုင်းအဝိုင်း၏ ခေါင်းဆောင်များနှင့် ဆရာများအဖြစ် ထင်ရှားစွာ
ပေါ်ထွက်လာ၏ (တမန် ၂:၃၇၊ ၄၂; ၃:၁;
၅:၁–၃)။
A. The Apostles’ Ministry
As to organization in the early church, the NT writings are not as
detailed as we might wish, yet they provide us with solid and important data on
the subject.
It seems evident from the Gospels that whereas Jesus intended to create a
visible community, He gave His disciples few formal prescriptions for its
organization. Soon after His ascension there appears a well defined body of
disciples led by the apostles (Acts 1:13–15; 2:14), with a clear sense of
mission (Acts 2:37–41), showing strong signs of expansion (verse 41; 4:4; 6:7).
The apostles emerge as the leaders and teachers of the community (Acts 2:37,
42; 3:1; 5:1–3).
ကာလကြာရှည်လာသည်နှင့်အမျှ
တပည့်တော်အရေအတွက် တိုးပွားလာမှုနှင့် ပြင်းထန်သော ဓမ္မအမှုတော်သဘော (တမန် ၆:၁–၃)
ကြောင့် တမန်တော်များသည် သူတို့၏ လုပ်ငန်းအချို့ကို ဓမ္မအမှုတော်တွင် ကူညီရန်
ယုံကြည်သူ ခုနစ်ဦးအား အပ်နှံခဲ့၏ (ကျမ်း ၄–၆)။ “ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော် တိုးပွားလာ”
ခဲ့၏ (ကျမ်း ၇) နှင့် ညှဉ်းပန်းနှိပ်စက်မှုက ပလက်စတိုင်းနှင့် အခြားဒေသများသို့
အသင်းတော် ချဲ့ထွင်စေခဲ့၏ (ကျမ်း ၈–၁၁)။ “ဖိုနီးရှ၊ ကျွန်း နှင့် အန်တိအောက်” တွင်
“ယုံကြည်သော လူအများတို့ သခင်ဘုရားထံသို့ လှည့်လာ” ခဲ့၍ (တမန် ၁၁:၁၉–၂၁)
အန်တိအောက်အသင်းတော်ကဲ့သို့ အသင်းတော်များ ဖြစ်ပေါ်လာ၏ (ကျမ်း ၂၆)။
သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်နှင့် အန်တိအောက်အသင်းတော်က စတင်ပြီး၊ ရှင်ပေါလုနှင့်
ဗာနဗတ်၏ ဓမ္မအမှုတော်က အခြားဒေသ အသင်းတော်များစွာ တည်ထောင်စေခဲ့၏။
ထိုအသင်းတော်တိုင်းတွင် ရှင်ပေါလုနှင့် ဗာနဗတ်က လူကြီးများ ခန့်အပ်ပေးခဲ့၏။ သို့ရာတွင်
ခုနစ်ဦးကိစ္စတွင်ကဲ့သို့ ဒေသခံယုံကြည်သူများက ရွေးချယ်ခဲ့ဖွယ် ရှိ၏ (တမန် ၁၄:၂၃;
၆:၃)။ ထိုကဲ့သို့
လူကြီးများသည် ယေရုရှလင်တွင် တမန် ၁၁:၃၀ တွင် မှတ်တမ်းတင်ထားသည်နှင့်အညီ
လုပ်ဆောင်နေခဲ့၏။
In the course of time the increase in the number of disciples and the same
intense sense of mission (Acts 6:1–3) led the apostles to delegate some of
their functions to seven believers who would help them in ministry (verses
4–6). The “word of God increased” (verse 7) and persecution caused an extension
of the church to other parts of Palestine and beyond (verses 8–11). In
“Phoenicia and Cyprus and Antioch” “a great number that believed turned to the
Lord” (Acts 11:19–21), bringing up churches such as the one in Antioch (verse
26). Launched by the Holy Spirit and the Antiochian church, the mission of Paul
and Barnabas led to the foundation of a large number of other local churches,
each of which was provided with elders appointed by Paul and Barnabas, but probably
chosen by the local believers as in the case of the seven referred to in Acts
(14:23; 6:3). Such elders were already functioning in Jerusalem as recorded in
Acts 11:30.
တမန်တော်များ၏
ခေါင်းဆောင်မှု အသိအမှတ်ပြုခြင်းသည် မှန်ကန်းမှားမှု မရှိချေ။ ဤစကားလုံး၏
အကျဉ်းဆုံးအဓိပ္ပာယ်တွင်၊ တမန်တော်များမှာ ယေရှုကိုယ်တိုင် ခန့်အပ်တော်မူသော
တဆယ့်နှစ်ပါး (မဿဲ ၁၀:၁–၄) ဖြစ်၍၊ ယုဒ အစား မတ္ထယ်နှင့် ရှင်ပေါလုတို့ ပါဝင်၏။
သို့ရာတွင် ပိုမိုကျယ်ပြန့်သော အဓိပ္ပာယ်တွင် ဗာနဗတ် (တမန် ၁၄:၄၊ ၁၄)၊ ယာကုပ် (ဂလာ
၂:၉)၊ အန္ဒြနိကန် နှင့် ယုနိတ် (ရော ၁၆:၇) တို့ကိုလည်း သက်ဆိုင်၏။ အသင်းတော်
ဖွဲ့စည်းတည်ဆောက်ပုံ ဖွံ့ဖြိုးလာရာတွင် တဆယ့်နှစ်ပါးနှင့် ရှင်ပေါလုသည်
ရှင်ပြန်ထမြောက်တော်မူသော သခင်ဘုရားကို ကိုယ်တိုင်တွေ့မြင်ပြီး ကိုယ်တိုင်
စေလွှတ်ခြင်းခံရသူများအဖြစ် ထူးခြားသော အာဏာရပိုင်ခွင့် ရှိ၏။ ပရောဖက်များနှင့်အတူ
အသင်းတော်တည်ဆောက်ရန် အခြေတည်ဖြစ်၍၊ ယေရှုသည် ထောင့်ချိတ်ကျောက်တိုင်ဖြစ်တော်မူ၏
(ဧဖေ ၂:၂၀)။ အခြေတည်အဖြစ် သူတို့တွင် ဆက်ခံသူ မရှိချေ။ သူတို့သည် ခရစ်ယာန်အသိုင်းအဝိုင်း၏
သဘာဝအတိုင်း ခေါင်းဆောင်များနှင့် ဆရာများ ဖြစ်ခဲ့၏။
The recognition of the apostles’ leadership is unmistakable. In the
narrowest sense of that flexible word, the apostles were the 12 “appointed by
Jesus Himself (Matt. 10:1–4), Matthias replacing Judas, and Paul, though in a
broader sense the term also applies to Barnabas (Acts 14:4, 14), James (Gal.
2:9), and Andronicus and Junias (Rom. 16:7). In the developing structure of the
church the 12 and Paul, having personally encountered the “risen Lord and being
individually commissioned by Him, occupy a unique position of authority. With
the prophets, they are the foundation on which the church is built, Jesus being
the cornerstone (Eph. 2:20). As foundation of the church they have no
successors. They were the natural leaders and teachers of the Christian community.
B. ဒေသဆိုင်ရာ
ဓမ္မအမှုတော်များ
တမန်တော်များသည်
ယေဘုယျအားဖြင့် ကမ္ဘာလုံးဆိုင်ရာ ဓမ္မအမှုတော်ကို လုပ်ဆောင်ခဲ့စဉ်၊
တီခါရုများနှင့် လူကြီးများသည် ဒေသဆိုင်ရာ အဆင့်တွင် လုပ်ဆောင်ခဲ့၏။ လူကြီးများ
သို့မဟုတ် အကြီးအကဲများ၊ အခြားတစ်နည်းအားဖြင့် ကြီးကြပ်ရေးမှူးများ သို့မဟုတ်
ကြည့်ရှုသူများ—ကျမ်းချက်သစ်တွင် စကားလုံးများ အပြန်အလှန် အသုံးပြုထား၏ (တမန်
၂၀:၁၇၊ ၂၈; တိ
၁:၅၊ ၇; ၁ပေ
၅:၂ နှိုင်းယှဉ်)—သည် အဓိကအားဖြင့် ဝိညာဉ်ရေးရာနှင့် ကြီးကြပ်ရေး တာဝန်များကို
ထမ်းဆောင်ခဲ့၏ (တမန် ၂၀:၁၇–၂၈; ၁ပေ
၅:၁–၃; ယာ
၅:၁၄)။ ယုံကြည်သူများအကြား အလုပ်ကြိုးစားပြီး သခင်ဘုရား၌ “သူတို့ကို အုပ်ချုပ်”
ခဲ့၏ (၁သက် ၅:၁၂)၊ ခေါင်းဆောင်မှု ရာထူးတွင် ရှင်းလင်းစွာ ရှိ၏။
ထိုခေါင်းဆောင်များအတွက် လိုအပ်သော အရည်အချင်းစာရင်းကို ၁တိ ၃:၁–၇ နှင့် တိ ၁:၇–၉
တွင် တွေ့ရ၏။ တီခါရုများနှင့်လည်း အတူတူပင် ဖြစ်၍၊ သူတို့၏ အလုပ်သည်
ဝိညာဉ်ရေးရာသာမက အသင်းတော်၏ လောကီလုပ်ငန်းများကို ဂရုစိုက်ခြင်း ဖြစ်ခဲ့၏ (တမန်
၆:၁–၆၊ ၈–၁၄; ၈:၄–၁၃၊
၂၆–၄၀; ၁တိ
၃:၈–၁၃)။
B. Local Ministries
While the apostles exercised what may be broadly described as a general
and global ministry, deacons and elders seem to have carried out theirs at the
local level. Elders or presbyters, otherwise known as bishops or overseers—the
terms are interchangeable in the NT (Acts 20:17, 28; Titus 1:5, 7; cf. 1 Peter
5:2)—performed duties that were chiefly spiritual and supervisory (Acts
20:17–28; 1 Peter 5:1–3; James 5:14). They labored among fellow believers and
had charge “over [them] in the Lord” (1 Thess. 5:12), clearly in positions of
leadership. Their permanent role is evidenced by the list of qualifications
necessary for such leaders as found in 1 Timothy 3:1–7 and Titus 1:7–9. The
same is true of deacons, whose work appears to have been spiritual as well as
the care of the temporal business of the church (Acts 6:1–6, 8–14; 8:4–13,
26–40; 1 Tim. 3:8–13).
အခြားစကားဖြင့်ဆိုရလျှင်
အသင်းတော်သမိုင်း၏ အစောဆုံးအဆင့်များတွင် ခေါင်းဆောင်မှု လုပ်ငန်းများသည်
အဓိကအားဖြင့် တမန်တော်များ၏ လက်ထဲ၌ ရှိခဲ့၏။ အသင်းတော် အရွယ်အစား
ကြီးထွားလာသည်နှင့်အမျှ အုပ်ချုပ်ရေး၊ သွန်သင်ခြင်းနှင့် စည်းကမ်းထိန်းသိမ်းရေး
လိုအပ်လာမှုက တမန်တော်များ၏ ဓမ္မအမှုတော် လုပ်ငန်းအချို့ကို ဘုရားသခင်ပေးသနားသော
ဆုကျေးဇူးများကို ကျင့်သုံးသော ဒေသခံ အသင်းတော်အဖွဲ့ဝင်များက
အကောင်အထည်ဖော်စေခဲ့၏။ ကျိုးကြောင်းဆီလျော်သော ဖွဲ့စည်းတည်ဆောက်ပုံ အဖွဲ့အစည်း
ဖွံ့ဖြိုးလာခဲ့၏။ ဒေသခံ အသင်းတော်များ၏ အုပ်ချုပ်ရေး အများစုသည် ဒေသခံ
အသင်းဝင်များ၏ လက်ထဲ၌ ရှိခဲ့စဉ်၊ အသင်းတော် ကြီးမားစွာ ချဲ့ထွင်မှုမှ
ပေါ်ပေါက်လာသော ခက်ခဲသော ပြဿနာများကို ပိုမိုကျယ်ပြန့်သော အစည်းအဝေးများတွင်
ဖြေရှင်းခဲ့၏ (တမန် ၁၅:၁–၆ နှိုင်းယှဉ်)။
In other words, leadership functions in the earliest phases of the history
of the church were predominantly in the hands of the apostles. As the church
grew in size, the necessity of government, of instruction and discipline,
caused some of the functions of the apostles’ ministry to be implemented by
local church members exercising their God-given gifts. A reasonably structured
organization was developing. Much of the government of local churches rested in
the hands of local congregations, whereas difficult questions which arose out
of the great extension of the church were addressed in broader assemblies (cf.
Acts 15:1–6).
C. အသင်းတော်အုပ်ချုပ်ရေးနှင့်
ကျမ်းချက်သစ်
အခြေခံအားဖြင့်
အသင်းတော်အုပ်ချုပ်ရေးဆိုသည်မှာ အသင်းတော်၏ အလုပ်နှင့် ပါဝင်ပတ်သတ်သူများ၏
လုပ်ငန်းကို လွယ်ကူချောမွေ့စေရန် ဒီဇိုင်းထုတ်ထားသော စည်းမျဉ်းစည်းကမ်းများ
အစုအဝေးဖြစ်၏။ အချို့က အသင်းတော်အုပ်ချုပ်ရေး သို့မဟုတ် အသင်းတော်စည်းကမ်းကို
ဆန့်ကျင်ဘက်ဟု မြင်ကြပြီး၊ အသင်းတော်တွင် ဝိညာဉ်တော်သည် အလိုတော်ရှိရာ
လွင့်မျောနေ၏၊ သူ၏ အမှုတော်ကို လူသားများက ညွှန်ကြားနိုင်သည် မဟုတ်ဟု ငြင်းခုံကြ၏။
သို့ရာတွင် ယခုအထိ မြင်တွေ့ခဲ့သမျှအရ ကျမ်းစာတွင် ဝိညာဉ်တော်သည် စည်းကမ်းနှင့်
လုံးဝဆန့်ကျင်လျှင် အလွန်ဝိညာဉ်ရေးရာဆန်လွန်းသည်ဟု မဆိုနိုင်ချေ။ ကျမ်းစာတွင်
မည်သည့်ပုံစံကို သတ်မှတ်ထားသနည်း ဆိုသည့် မေးခွန်းကျန်ရှိ၏။ အသင်းတော်၏ ဘဝကို
အစမှစ၍ မှတ်တမ်းတင်ထားသော ကျမ်းချက်သစ်သည် တမန်တော်ကျမ်းနှင့် ရှင်ပေါလု၏
ရာစာများမှလွဲ၍ အသင်းတော် ဖွဲ့စည်းပုံနှင့်ပတ်သက်၍ အံ့သြဖွယ် အသေးစိတ်အချက်အလက်
အနည်းငယ်သာ ပေး၏။
C. Church Governance and the NT
Basically church government is a set of rules and regulations designed to
facilitate the task of the church and the work of those involved in it. Some
have seen in church government, or church order, a contradiction in terms,
arguing that in the church the Spirit blows wherever He wills, that His work
cannot be directed by human beings. From what we have seen thus far, it
appears, however, that in the Scriptures the Spirit is not so “spiritual” that
He can have nothing to do with order. The question remains as to which form is
prescribed in the Scriptures. The NT, recording the life of the church from its
inception, presents surprisingly little detailed information about the
organization of the church, except in the book of Acts and in Paul’s Pastoral
Epistles.
၁. သီအိုရီများ ရာစုနှစ်များအတွင်း
ချာ့ချ်အုပ်ချုပ်ရေးနည်းလမ်း အဓိက သုံးမျိုးပေါ်ထွက်လာခဲ့ပြီး တစ်ခုချင်းစီသည်
ကျမ်းစာအခြေခံကို အခိုင်အမာဆိုကြသည်။ ဧပစ်ကိုပါလျန်စနစ် (Episcopalian
system) ဆိုသည်မှာ ချာ့ချ်ကို
ဘိရှော့များ (episkopoi) ဖြင့်
အုပ်ချုပ်ခြင်းဖြစ်သည်။ ဧပစ်ကိုပါလျန်အုပ်ချုပ်မှုပုံစံများ ကွဲပြားနေသော်လည်း၊
အလွန်ကျယ်ပြန့်စွာ လက်ခံထားသော ပုံစံများကမူ ခရစ်တော်သည် တမန်တော်များ၏
ဆက်ခံသူများဖြစ်သော ဘိရှော့များအား ချာ့ချ်အုပ်ချုပ်ရေးအာဏာနှင့် အာဏာရှိခွင့်ကို
တိုက်ရိုက်နှင့် သီးသန့်အပ်နှံထားသည်ဟု ယူဆကြသည်။ ဧပစ်ကိုပါလျန်အုပ်ချုပ်ရေးစနစ်၏
အလွန်ဖွံ့ဖြိုးပြီးသား ပုံစံတွင်မူ အာဏာကို အထူးသဖြင့် ရောမမြို့ဘိရှော့တွင်
အပ်နှံထားပြီး ထိုဘိရှော့ကို အမြင့်ဆုံးသော ဘိရှော့အဖြစ် ရှုမြင်ကြသည်။
1. Theories
Over the centuries three main theories of church government have emerged,
each claiming some scriptural basis. The Episcopalian system is the government
of the church by bishops (episkopoi).
Though forms of the episcopal governance vary, the most widespread expressions
of the system hold that Christ has entrusted authority and the government of
the church directly and exclusively to bishops as successors of the apostles.
The most highly developed form of episcopal government has vested authority
especially in the bishop of Rome, regarded as the supreme bishop.
ကွန်ဂရီဂေးရှင်နယ်လစ်ဇင်
(Congregationalism) ဆိုသည်မှာ
တစ်ဦးချင်း ခရစ်ယာန်တစ်ဦး၏ အခန်းကဏ္ဍကို အလေးပေးပြီး ဒေသန္တရအသင်းတော်ကို
အာဏာထိုင်ခုံအဖြစ် သတ်မှတ်သော ချာ့ချ်အုပ်ချုပ်ရေးစနစ်ဖြစ်သည်။ ဤနည်းတွင်
ဒေသန္တရအသင်းတော်၏ ကိုယ်ပိုင်အုပ်ချုပ်ခွင့်နှင့် လွတ်လပ်မှုကို အလေးပေးသည်။
ခရစ်တော်တစ်ပါးတည်းသာ ချာ့ချ်၏ ခေါင်းတော်ဖြစ်သည်။ အုပ်ချုပ်ရေးအာဏာသည်
အသင်းတော်အဖွဲ့ဝင်များထံတွင်သာ သီးသန့်တည်ရှိသည်။ အကျိုးရှိသည့်အခါ
ပူးပေါင်းအသင်းများ ရှိနိုင်သော်လည်း ထိုအသင်းများ၏ အခန်းကဏ္ဍမှာ အကြံပေးရုံသာ
ဖြစ်သည်။
Congregationalism, the system of church government that stresses the role
of the individual Christian and makes the local congregation the seat of the
authority, also claims scriptural precedent. Here emphasis is put on the
autonomy and independence of the local church. Christ alone is the head of the
church. The governing power rests exclusively with the members of the
congregation. Cooperative associations may exist when beneficial, but their
role is strictly advisory.
ပရက်စ်ဘီတီရီယန်စနစ်
(Presbyterial form) ဆိုသည်မှာ
အသင်းတော်ကို အကြီးအကဲများ (presbyteroi) ဖြင့် အုပ်ချုပ်ခြင်းဖြစ်သည်။ အာဏာကို ထိုရာထူးဖြင့်
လေ့ကျင့်ပြီး အထူးသဖြင့် ကိုယ်စားပြုအဖွဲ့အစည်းများစွာ ပါဝင်သော အဆင့်ဆင့်သော
အုပ်ချုပ်ရေးအဖွဲ့များဖြင့် လေ့ကျင့်သည်။ ခရစ်တော်၏ အာဏာကို
တစ်ဦးချင်းယုံကြည်သူများထံ အပ်နှံထားသည်ဟု ယူဆပြီး ထိုယုံကြည်သူများက ၎င်းတို့ကို
ကိုယ်စားပြုသော အကြီးအကဲများထံ အာဏာကို လွှဲအပ်ကာ အကြီးအကဲများက ဒေသန္တရတွင်ရော၊
ယာယီသာသနာပြုများနှင့် လူမျိုးပေါင်းစုံပါဝင်သော အုပ်ချုပ်ရေးအဖွဲ့များတွင်ပါ
အာဏာကို ကိုယ်စားလှယ်အနေဖြင့် လေ့ကျင့်သည်။
The Presbyterial form of church government consists in the rulership by
elders (presbyteroi) as
representatives of the church. Authority is exercised by this office and more
particularly by a series of representative bodies. Christ’s authority is seen
as bestowed on individual believers who delegate it to elders who represent
them and exercise authority on their behalf, both locally and in a series of
governing assemblies that include clergy and laity.
၂. အခြေခံမူများ လက်ရှိရှိသော
ချာ့ချ်အုပ်ချုပ်ရေးစနစ်တိုင်းသည် အသစ်သောခြေလှမ်းကျမ်း (NT) အချို့ကို ညွှန်ပြ၍
မိမိတို့ဖွဲ့စည်းပုံကို တရားမျှတကြောင်း ပြောဆိုနိုင်ကြသည်။ သို့သော်
အသစ်သောခြေလှမ်းကျမ်းရေးသားသူများက ဖော်ပြထားသော အချက်အလက်နှင့် မူအချို့ကို
လျစ်လျူရှုထားလို့ မဖြစ်ပါ။
2. Basic Principles
Each of the current systems of church government may be able to point to
some NT elements that justify its organization. There are, however, a few facts
and principles set forth by the NT writers that should not be ignored.
ပထမဆုံးအနေဖြင့်
ခရစ်တော်သည် ချာ့ချ်၏ ခေါင်းတော်ဖြစ်ပြီး အရာရာတွင် အာဏာအရင်းအမြစ်ဖြစ်သည်။
စာလုံးဖြင့် ဖော်ပြထားသော ကိုယ်တော်၏ အလိုတော်သည် ချာ့ချ်အတွက် အဆုံးစွန်သော
စံနှုန်းဖြစ်သည်။ တမန်တော်များလိုမျိုး ချာ့ချ်ခေါင်းဆောင်များမှတစ်ဆင့်
ကိုယ်တော်က အာဏာကို လေ့ကျင့်သည်ဟု ဆိုနိုင်သော်လည်း၊ ခရစ်တော်သည် ကိုယ်တော်၏
အာဏာကို ကိုယ်တော်၏ ကျေးကျွန်များထံ လွှဲပြောင်းပေးအပ်ထားသည်ဟု နားလည်ရန် မသင့်ပါ။
ထိုခေါင်းဆောင်များသည် ဘုရားသခင်ခေါ်တော်မူပြီး အသင်းတော်က
ရွေးချယ်ထားသူများဖြစ်ကာ ချာ့ချ်၏ ကမ္ဘာလုံးဆိုင်ရာ သာသနာပြုမစ်ရှင်အမျိုးမျိုးတွင်
ဦးဆောင်ရန် ခွဲထားခြင်းခံရသူများသာဖြစ်သည်။ ထိုခေါင်းဆောင်များ၏ အာဏာမှာ
လွှဲအပ်ခံရသော၊ ဆင်းသက်လာသော အာဏာသာဖြစ်သည်။
To begin with, Christ is the head of the church and the source of
authority in all things. His will, as revealed in the written word, is the
ultimate standard by which the church is to determine its actions. While it
might be said that He exercises His authority in the church through its
leaders—as in the case of the apostles—this is not to be understood to mean
that Christ has transferred His authority to His servants. Theirs is only a
delegated, derived authority. These leaders, called by God and chosen by the
congregation, are set aside to lead the church in the various aspects of its
worldwide mission.
ဤပုံစံသည်
တမန်တော်များခေတ်က ချာ့ချ်သည် ဦးတည်နေသော ချာ့ချ်အုပ်ချုပ်ရေးပုံစံဖြစ်သည်။
ကျမ်းစာများသည် ချာ့ချ်ကို ဘုရင်စနစ်၊ ဧဇာတ်ဧကရာဇ်စနစ်အတိုင်း ဖွဲ့စည်းထားသော
ဧပစ်ကိုပါလျန်စနစ်ကို အတည်ပြုထောက်ခံခြင်း မရှိပါ။ ထို့အတူ
အသင်းတော်တစ်ခုချင်းစီသည် ပြည့်စုံသော ချာ့ချ်ဖြစ်ပြီး အချင်းချင်းလွတ်လပ်ကာ
ဒေသန္တရအသင်းတော်အပေါ် အာဏာရှိသော အဖွဲ့အစည်းကို ငြင်းပယ်သည့် ပုံစံကိုလည်း
မတောင်းဆိုပါ။ ကျမ်းစာအချက်အလက်များက ယုံကြည်သူအားလုံး၏ ယဇ်ပုရောဟိတ်အဖြစ်နှင့်
ဝိညာဉ်တော်ပေးသနားတော်မူသော ကျေးဇူးဆောင်တို့ကို အလေးပေးရင်း ကိုယ်စားပြုအဖွဲ့များ၏
အာဏာကို အသိအမှတ်ပြုသော အခြေခံကိုယ်စားပြုအုပ်ချုပ်ရေးပုံစံကို ဖော်ပြထားသည်။
(အပိုင်း VII ကိုကြည့်ပါ။)
This is the form of church government toward which the church was moving
in the days of the apostles. The Scriptures do not warrant the existence of an
episcopal system, structuring the church along monarchial, if not imperial,
lines. Nor do they call for a pattern in which each church or congregation is
the complete church, independent of every other, rejecting any authoritative
organizational structure over the local congregation. It appears rather that
the biblical data set forth a basic representative form of church government in
which much is made of the priesthood of all believers and of the gifts of grace
bestowed by the Spirit, while recognizing the authority of representative
bodies. (See VII.)
၃.
ကျေးဇူးဆောင်များနှင့် အဖွဲ့အစည်း ချာ့ချ်အုပ်ချုပ်ရေးတွင်
ကျေးဇူးဆောင်များ၏ တိကျသောသဘောသဘာဝနှင့် ၎င်းတို့၏ နေရာဒေသကို အဓိကထား
ငြင်းခုံခဲ့ကြသည်။ ဧဖက် ၄:၁၁ တွင် ချာ့ချ်ခေါင်းဆောင်မှုဆိုင်ရာ
လုပ်ငန်းတာဝန်အချို့ကို “ကျေးဇူးဆောင်” များအဖြစ် ဖော်ပြထားသည်။ တမန်တော်များ၊
ပရောဖက်များ၊ ဧဝံဂေလိတဆရာများ၊ �목ယာဆရာများနှင့်
ဆရာများ ဖြစ်သည်။ ထိုကျေးဇူးဆောင်များသည် အာဏာရှိသော
ခေါင်းဆောင်မှုအတိုင်းအတာတစ်ခုကို ယူဆောင်လာသည်။ ထို့ပြင် ပေါလုက
သက်သာလောနိတ်သားများအား “ထာဝរមြို့၌
သင်တို့ကို ဦးဆောင်သူ (pröstamenoi) များကို လေးစားကြလော့” ဟု တိုက်တွန်းထားသည်ကိုလည်း
ယခင်ဖော်ပြခဲ့ပြီးဖြစ်ရာ၊ ထိုအသင်းတော်များတွင် တရားဝင်ခေါင်းဆောင်မှုရှိကြောင်း
ရှင်းလင်းသည် (၁ သက် ၅:၁၂)။ ထိုနေရာ၌ အသုံးပြုထားသော ကြိယာဝိသေသန (participle)
တူညီသော pröstamenoi
ကို ဘိရှော့များ (၁
တိ ၃:၄)၊ ဒီကုန်များ (အပိုဒ် ၁၂) နှင့် အကြီးအကဲများ (၁ တိ ၅:၁၇) တို့ကို
ဖော်ပြရာတွင်လည်း အသုံးပြုထားသည်။ ထို့ကြောင့် pröstamenoi ဆိုသည်မှာ အကြီးအကဲ/ဘိရှော့နှင့်
ဒီကုန်တို့၏ ရာထူး/လုပ်ငန်းတာဝန်ကို ရည်ညွှန်းသည်ဟု နိဂုံးချုပ်နိုင်သည်။
3. Charismata and Institution
There has been debate not only over the precise nature of the charismatic
gifts, but also over their place in the government of the church. Several
functions of leadership in the church are described as “gifts” in Ephesians
4:11: apostles, prophets, evangelists, pastors, and teachers. They carried with
them a degree of authoritative leadership. Moreover, as noticed earlier, that
the churches referred to by Paul had a formal leadership is clear also from his
appeal to the Thessalonians to respect those who “are over you (pröstamenoi) in the Lord and admonish
you” (1 Thess. 5:12). The same participle is used later on of bishops (1 Tim.
3:4), deacons (verse 12) and elders (1 Tim. 5:17), which leads one to conclude
that pröstamenoi designates the
office/function of elders/bishops and deacons.
အဖွဲ့အစည်းနှင့်
ကျေးဇူးဆောင်တို့ မည်သို့ဆက်စပ်နေသည်ကို ဖြေရှင်းရာတွင်၊ ယုံကြည်သူတိုင်းသည်
ဝိညာဉ်တော်ဖြင့် မွေးဖွားခြင်းခံရပြီး အနည်းဆုံး ကျေးဇူးဆောင်တစ်ခုစီ ခံစားရသည် (၁
ကော ၁၂:၇၊ ၁ ပေ ၄:၁၀) ဖြစ်ရာ ချာ့ချ်သည် အဖွဲ့အစည်းမလိုအပ်ဟု အချို့က ယူဆကြသည်။
ထိုအမြင်အရ ကျေးဇူးဆောင်ဝန်ကြီးဌာန ပျောက်ကွယ်သွားသောအခါ၊ ယခုချာ့ချ်သည်
မိမိခေါ်တော်မူခြင်းကို သစ္စာမရှိတော့သဖြင့် အဖွဲ့အစည်းရာထူးများ
လိုအပ်လာခြင်းဖြစ်သည်ဟု ဆိုသည်။ အချို့ကမူ ပေါလု၏ စာများစွာနှင့်
တမန်တော်ဝတ္ထုကျမ်းတို့က အဖွဲ့အစည်း၏ အရေးကြီးမှုကို သက်သေပြထားသည်ကို ညွှန်ပြ၍
ယခင်သီအိုရီက ကျမ်းစာအချက်အလက်များကို လျစ်လျူရှုထားခြင်းသာဖြစ်သည်ဟု ဆိုကြသည်။
ကျေးဇူးဆောင်များနှင့် အကြီးအကဲ၊ ဘိရှော့၊ ဒီကုန်စသော အဖွဲ့အစည်းဝန်ကြီးဌာနများ
တပြိုင်နက် ရှိနေခဲ့ပြီး ချာ့ချ်၏ သာသနာပြုမစ်ရှင်သည် နှစ်မျိုးလုံးပေါ်တွင်
မူတည်နေသည်ဟု ယူဆခြင်းသည် ပိုမိုခိုင်မာသည်ဟု ထင်ရှားသည်။
Addressing the issue as to how the institutional and the charismatic
related to each other, some hold that the church needed no organization, since
each believer was born of the Spirit and the recipient of at least one gift (1
Cor. 12:7; 1 Peter 4:10). In this view the need for institutional offices arose
only when the charismatic ministry disappeared from the church, now unfaithful
to its vocation. Others, pointing to the fact that several Pauline Epistles as
well as the book of Acts attest to the importance of organization, maintain
that the former theory simply glosses over the biblical data. It appears more
tenable to assume that the charismata
and the institutional ministries, such as elders, bishops, and deacons, existed
side by side and that the mission of the church depended on both.
VI. ချာ့ချ်၏
ဓလေ့တော်များ ကိုယ်တော်၏
မွေးဖွားခြင်း၊ အသက်ရှင်ခြင်းနှင့် အသေခံခြင်းဖြင့် စတင်မည့် အသစ်သော “လမ်းစဉ်”
အတွက် ကျွန်ုပ်တို့သခင်ယေရှုခရစ်သည် ကြိုတင်ခန့်အပ်ထားသော ဓလေ့တော်အချို့ကို
ပြဋ္ဌာန်းထားတော်မူသည်။ ထိုဓလေ့တော်များကို မွေးဖွားပြန်ခြင်းခံရသော
တပည့်တော်အားလုံးက လိုက်နာရမည်ဖြစ်သည်။ ၎င်းတို့မှာ နှစ်ခြင်းမင်္ဂလာနှင့်
သခင်ယေရှု၏ ညစာတော်ဖြစ်သည်။ အချို့က ထိုဓလေ့များကို ဓလေ့တော် (ordinances) ဟုခေါ်ကြပြီး အချို့က
ဆာကရာမင့် (sacraments) ဟုခေါ်ကြသည်။
လက်တင်စကား ordo (အမိန့်၊
အတန်း) မှ ဆင်းသက်လာသော ordinance ဆိုသည်မှာ
သခင်ဘုရားခန့်အပ်ထားသော ဓလေ့ကို ဆိုလိုသည်။ လက်တင်စကား sacramentum မှ ဆင်းသက်လာသော sacrament
သည် သန့်ရှင်းသော
သို့မဟုတ် နက်နဲသောအရာများကို ရည်ညွှန်းပြီး၊ ဓလေ့တွင် မြင်နိုင်သော
အမှတ်အသားများဖြင့် ဝိညာဉ်ရေးရာအမှန်တရားများကို ဖော်ပြသော ဓလေ့တစ်ခုဟု
သတ်မှတ်နိုင်သည်။ အချို့အဖို့ ထိုဓလေ့ကိုယ်တိုင်ထက် ကျော်လွန်သော အရာတစ်ခုကို
ဤဓလေ့က မြင်နိုင်သော အမှတ်အသားအဖြစ် ပါဝင်သည်ဟု အကြံပြုသည်။ နှစ်ခုစလုံးသော
ဝေါဟာရများသည် အသစ်သောခြေလှမ်းကျမ်းတွင် မရှိသော်လည်း၊ ထိုဓလေ့နှစ်ခုစလုံးသည်
ချာ့ချ်၏ ယုံကြည်ခြင်းကို ဖော်ပြရာတွင် အဓိကနေရာယူထားသည်။
VI. The Ordinances of the Church
For the new “way” His incarnation, life and death would inaugurate, our
Lord had appointed beforehand certain definite rites that all born-anew
disciples would be called to observe, i.e., baptism and the Lord’s Supper. Some
refer to them as ordinances, others as sacraments. Stemming from the Latin ordo, meaning “an order, a row,” an
ordinance refers to a practice ordained by the Lord. Sacrament, deriving from
the Latin sacramentum—which was
applied to things sacred or mysterious—may be defined as a rite in which
spiritual realities are set forth by visible signs, suggesting for some the
thought of something beyond the rite itself, seen as a visible sign
participating in that reality. Both terms are foreign to the NT, yet both rites
are at the heart of the expression of the church’s faith.
A. နှစ်ခြင်းမင်္ဂလာ ၁.
ရှေ့ပြေးများနှင့် ဇစ်မြစ် နှစ်ခြင်းမင်္ဂလာ၏ ပြင်ပပုံစံသည်
ဂျူးလူမျိုးများ လူမျိုးပြောင်းများကို ပေးသော နှစ်ခြင်းမင်္ဂလာ သို့မဟုတ်
ယောဟန်နှစ်ခြင်းဆရာက ပေးသော ဓလေ့မှ ဆင်းသက်လာခြင်း ဖြစ်နိုင်သည်။ နှစ်ခုစလုံးတွင်
အသစ်သောအရာကို လက်ခံခြင်းအားဖြင့် အဟောင်းဘဝနှင့် ပြတ်စဲခြင်းကို ယူဆထားသည်။
သို့သော် ယောဟန်၏ နှစ်ခြင်းမင်္ဂလာသည် ဂျူးလူမျိုးများကို ရည်ရွယ်၍
“အပြစ်လွှတ်ခြင်းငှာ နောင်တရခြင်းအတွက်” ဖြစ်သည် (မာ ၁:၄)။ သခင်ယေရှုကိုယ်တိုင်
နှစ်ခြင်းခံတော်မူရာတွင်မူ အဓိကအလေးပေးချက်မှာ ထူးခြားသော တာဝန်ကို
ကတိကဝတ်ပြုခြင်းနှင့် မေရှိယဝန်ကြီးဌာနအတွက် ချည်နှောင်ခြင်းဖြစ်သည် (မဿဲ ၃:၁၅
နှိုင်းယှဉ်ကြည့်ပါ)။ ခရစ်ယာန်နှစ်ခြင်းမင်္ဂလာသည် လုံးဝအသစ်သော အဓိပ္ပာယ်ကို
ဖော်ပြသည်။ ခရစ်တော်၏ မွေးဖွားခြင်း၊ အသက်ရှင်ခြင်းနှင့် အသေခံခြင်းသည် ဘုရားသခင်၏
ကယ်တင်ခြင်းကို ပြည့်စုံစေပြီး၊ ယေရှုအမည်တော်ဖြင့် နှစ်ခြင်းခံခြင်းသည်
ခရစ်တော်ကို ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် ဤကယ်တင်ခြင်းတွင် ပါဝင်ကြောင်း ဖော်ပြသည်။
A. Baptism
1. Antecedents and Origins
The ordinance of baptism may have derived its outward form from either
Jewish proselyte baptism or from the rite administered by John the Baptist.
Common to both was the presupposition of a break with the old life through the
acceptance of the new. John’s baptism, however, was addressed to Jews and was a
call to “repentance for the forgiveness of sins” (Mark 1:4). In the case of the
Lord’s own baptism, the main emphasis was on commitment to a unique task, and
consecration to His messianic ministry (cf. Matt. 3:15). Christian baptism
expresses a radically new significance. Christ’s incarnation, life, and death
fulfilled God’s salvation, and baptism in the name of Jesus indicates
participation in this salvation through faith in Christ.
၂. အမိန့်တော် နှစ်ခြင်းပေးရန်
အမိန့်တော်သည် လူမျိုးတကာကို တပည့်ဖြစ်စေရန်နှင့် ၎င်းတို့ကို
နှစ်ခြင်းမင်္ဂလာပေးရန် ချာ့ချ်အား ခရစ်တော်ပေးတော်မူသော မဟာတာဝန်တော်၏
အစိတ်အပိုင်းတစ်ခုဖြစ်သည် (မဿဲ ၂၈:၁၉)။ သခင်ယေရှု၏ အမိန့်တော်ကို တပည့်တော်များက
သစ္စာရှိစွာ လိုက်နာခဲ့သည်။ တကယ့်နှစ်ခြင်းမင်္ဂလာများကို တမန်တော်ဝတ္ထု ၂:၃၈၊ ၄၁၊
၈:၁၂၊ ၁၃၊ ၁၆၊ ၃၆-၃၈၊ ၉:၁၈၊ ၁၀:၄၇၊ ၁၆:၁၅ တို့တွင် မှတ်တမ်းတင်ထားသည်။
ဧဝံဂေလိတန်ကို ကြေညာခြင်းသည် ဆုံးဖြတ်ချက်တစ်ခုကို တောင်းဆိုပြီး
နှစ်ခြင်းမင်္ဂလာဖြင့် အဆုံးသတ်သည်။ အသစ်သောခြေလှမ်းကျမ်းတွင် နှစ်ခြင်းမခံသော
ခရစ်ယာန်ဟူ၍ မရှိပါ။
2. A Command
The command to baptize was part of Christ’s Great Commission to the church
to make disciples of all nations and to baptize them (Matt. 28:19). The command
of our Lord was faithfully carried out by the disciples. Actual baptisms are
recorded in Acts 2:38, 41; 8:12, 13, 16, 36–38; 9:18; 10:47; 16:15. The
proclamation of the gospel called for a decision that ended in baptism. There
is no trace in the NT of unbaptized Christians.
၃. နှစ်ခြင်းမင်္ဂလာ၏
အဓိပ္ပာယ် အနှစ်သာရအားဖြင့်
နှစ်ခြင်းမင်္ဂလာသည် ဧဝံဂေလိတန်နှင့် ထိုဧဝံဂေလိတန်ဖော်ပြသော ကယ်တင်ခြင်းအစီအစဉ်၏
အဓိပ္ပာယ်ကို ထင်ဟပ်စေသော ရိုးရှင်းသော ဓလေ့တစ်ခုဖြစ်သည်။ ထိုဝေါဟာရသည် baptizō
မှ ဆင်းသက်လာပြီး baptō
၏
ပြင်းထန်သောပုံစံဖြစ်ကာ ရေထဲနှစ်ခြင်း သို့မဟုတ် ရေအောက်နှစ်ခြင်းဟု
အဓိပ္ပာယ်ရသည်။ ရေနှစ်ခြင်းကို ရည်ညွှန်းသောအခါ (မဿဲ ၃:၆၊ မာ ၁:၉၊ တမန် ၂:၄၁)
လူကို ရေထဲတွင် နှစ်မြှုပ်ခြင်း၊ ရေအောက်နှစ်ခြင်းဟု ဆိုလိုသည်။ ထို့ပြင် baptizō
ကို
အသစ်သောခြေလှမ်းကျမ်းတွင် အမျိုးမျိုးသုံးထားသည်။ ဥပမာ ဆေးကြောခြင်း (မာ ၇:၄၊ လု
၁၁:၃၈) နှင့် ခရစ်တော်၏ ဆင်းရဲဒုက္ခနှင့် အသေခံခြင်း (မာ ၁၀:၃၈၊ ၃၉၊ လု ၁၂:၅၀)
တို့ဖြစ်ရာ၊ မူလအဓိပ္ပာယ်ကို နှစ်ခြင်းနည်းကို အဆုံးစွန်သော အငြင်းအခုံအဖြစ်
သတ်မှတ်ရန် မလုံခြုံပါ။ သို့သော် အသစ်သောခြေလှမ်းကျမ်းတွင် မှတ်တမ်းတင်ထားသော
ရေနှစ်ခြင်းမင်္ဂလာများစွာသည် နှစ်မြှုပ်ခြင်း (immersion) ပါဝင်ကြောင်း (မဿဲ ၃:၆၊ မာ ၁:၅၊ ၉၊ ၁၀၊
ယော ၃:၂၃ နှိုင်းယှဉ်ကြည့်ပါ) နှင့် အသစ်သောခြေလှမ်းကျမ်းရေးသားသူများက ထိုဓလေ့အား
ပေးထားသော ဓမ္မသီအိုရီအဓိပ္ပာယ်ကြောင့် ထိုအချက်ကို လျစ်လျူရှုထားလို့ မဖြစ်ပါ။
3. The Meaning of Baptism
In essence baptism is a simple rite that reflects the meaning of the
gospel and of the plan of salvation it sets forth. The term itself comes from baptizō an intensive form of baptō, to dip in or under. When
referring to water baptism (Matt. 3:6; Mark 1:9; Acts 2:41), it carries the
idea of immersing, of dipping a person under water. At the same time, since baptizō is used in various ways in the
NT, including washing (Mark 7:4; Luke 11:38) and Christ’s suffering and death
(Mark 10:38, 39; Luke 12:50), it may be unsafe to make its original meaning the
final argument for the mode of baptism. One should not ignore, however, the
additional significance of the fact that several incidences of water baptism
recorded in the NT involved immersion (cf. Matt. 3:6; Mark 1:5, 9, 10; John
3:23), a conclusion further sanctioned by the theological meaning given to the
rite by the NT writers.
ပေါလုအဖို့
နှစ်ခြင်းမင်္ဂလာ၏ အဓိပ္ပာယ်သည် ယေရှု၏ အသက်ရှင်ခြင်း၊ အသေခံခြင်းနှင့်
ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကယ်တင်ခြင်းဖြစ်ရပ်များနှင့် အဓိကချည်နှောင်ထားသည်။
“ခရစ်ယေရှုနှစ်ခြင်းခံသော ငါတို့အားလုံးသည် ကိုယ်တော်၏ အသေခံခြင်းသို့
နှစ်ခြင်းခံကြသည်ကို သင်တို့ မသိကြသလော။ ငါတို့သည် ကိုယ်တော်နှင့်အတူ
အသေခံခြင်းသို့ နှစ်ခြင်းအားဖြင့် သင်္ဂြိုဟ်ခြင်းခံရ၍ ခရစ်တော်သည် ခမည်းတော်၏
ဘုန်းတော်အားဖြင့် အသေမှ ရှင်ပြန်ထမြောက်တော်မူသည့်နည်းတူ ငါတို့လည်း
အသက်ရှင်ခြင်း၌ အသစ်သောသဘောနှင့် လျှောက်လှမ်းနိုင်ရန် ဖြစ်သည်” (ရော ၆:၃-၄၊
ကောလောသဲ ၂:၁၂ နှိုင်းယှဉ်ကြည့်ပါ)။ ပေါလု၏ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်သည်
နှစ်မြှုပ်ခြင်းဖြင့်သာ အပြည့်အဝ အဓိပ္ပာယ်ရှိသည်။
For Paul the meaning of baptism is first and foremost bound up with the
saving events of Jesus’ life, death, and resurrection, intrinsically contained
in the conception of dying and rising with Christ. “Do you not know,” asks the
apostle, “that all of us who have been baptized into Christ Jesus were baptized
into his death? We were buried therefore with him by baptism into death, so
that as Christ was raised from the dead by the glory of the Father, we too
might walk in newness of life” (Rom. 6:3, 4; cf. Col. 2:12). Paul’s
interpretation finds its full significance in baptism by immersion alone.
ခရစ်တော်သည်
ကလေးတိုင်းအတွက် ကယ်လ်ဗရီကုန်းပေါ်တွင် ပြုတော်မူခဲ့သမျှကို
တစ်ဦးချင်းခရစ်ယာန်တိုင်း မိမိနှစ်ခြင်းမင်္ဂလာတွင် ခံယူကြသည်။
နှစ်ခြင်းမင်္ဂလာတွင် ခရစ်ယာန်များသည် ခရစ်တော်နှင့်အတူ အသေခံကြ၍
ကိုယ်တော်နှင့်အတူ လက်ဝါးကပ်တိုင်မှာ အတင်းကွပ်မျက်ခြင်းခံကြသည် (ရော ၆:၆၊ ၈၊
ကောလောသဲ ၃:၃ နှိုင်းယှဉ်ကြည့်ပါ)။ ကိုယ်တော်၏ အသေခံခြင်းသည် ၎င်းတို့ကို အပြစ်မှ
လွတ်မြောက်စေသည် (ရော ၆:၇၊ ၁၈)။ ခရစ်တော်နှင့်အတူ ရှင်ပြန်ထမြောက်၍ အသက်သစ်ကို
စတင်ကြသည် (အပိုဒ် ၁၁-၁၃၊ ၇:၄-၆၊ ကောလောသဲ ၃:၁)။ ရေထဲနှစ်မြှုပ်ခြင်းသည်
ခရစ်တော်ထဲသို့ နှစ်မြှုပ်ခြင်း၏ ပြင်ပပုံစံဖြစ်သည်။ ရေထဲမှ ထွက်လာခြင်းသည်
ခရစ်တော်ထဲသို့ အသက်သစ်ထဲသို့ ထွက်ပေါ်လာခြင်း၊ ခရစ်တော်ကို “ဝတ်လုပ်” ခြင်း၏
ပြင်ပဖော်ပြချက်ဖြစ်သည် (ရော ၁၃:၁၄၊ ဂလာ ၃:၂၇)။
What Christ did for all sinners at Calvary is appropriated by each
individual Christian in his or her baptism. In baptism Christians die with
Christ, are crucified with Him (Rom. 6:6, 8; cf. Col. 3:3). His death frees
them from sin (Rom. 6:7, 18). Risen with Christ, they begin a new life (verses
11–13; 7:4–6; Col. 3:1). The immersion into water is the outward form of one’s
immersion into Christ. The rising out of the water is the outward expression of
the new life in Christ, of having “put on” Christ (Rom. 13:14; Gal. 3:27).
ရေထဲနှစ်မြှုပ်ခြင်းသည်
ခရစ်တော်အပေါ် အတွင်းစိတ်မှ အဓိကကတိကဝတ်ပြုခြင်း၏ ပြင်ပပုံစံလည်း ဖြစ်သည်။ ရောမ ၆
တွင် ဤအချက်ကို ရှင်းလင်းစွာ ဖော်ပြထားပြီး၊ အဓိကအားဖြင့် နာမ်စားနှင့်
ပေါင်းစပ်ထားသော စကားလုံးများဖြင့် ဖော်ပြသည်။ အတူသင်္ဂြိုဟ်ခြင်း (synetaphēmen)၊ ကိုယ်တော်နှင့်
တစ်ပင်တည်းဖြစ်လာခြင်း (symphytoi)၊
အဟောင်းသဘာဝကို ခရစ်တော်နှင့်အတူ လက်ဝါးကပ်တိုင်မှာ ကွပ်မျက်ခြင်း (synestaurōthē)။ ခရစ်တော်နှင့်အတူ
အသေခံလျှင် (syn Christō) ကိုယ်တော်နှင့်အတူ
အသက်ရှင်မည် (syzēsomen) (ရော
၆:၄-၆၊ ၈)။ ဤအကြောင်းအရာအမျိုးမျိုးသည် နှစ်ခြင်းမင်္ဂလာကို အဟောင်းဘဝ
နစ်မြုပ်ခြင်းနှင့် အသက်သစ်ထဲသို့ ထွက်ပေါ်လာခြင်း၊ အသေခံခြင်းနှင့်
ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း၏ အခြေခံအတွေးတွင် အတူတကွ စုစည်းထားသည်။
Immersion into water is also the outward form of a vital inner commitment
to Christ. This is vividly described in Romans 6, for instance, by several
words compounded with the preposition syn,
meaning “with.” We are buried together (synetaphēmen),
we have become a single plant with Him (symphytoi);
the old nature is crucified together with Christ (synestaurōthē). If we died with Christ (syn Christō) we shall also live together with Him (syzēsomen; Rom. 6:4–6, 8). These various
themes find a common focus in the fundamental thought of baptism as a drowning
of the old life and an emergence into new life, a death and a resurrection.
၄.
ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုတည်းထဲသို့ နှစ်ခြင်းခံခြင်း သို့သော်
ခရစ်ယာန်များကို “ခရစ်တော်ထဲသို့” နှစ်ခြင်းခံရုံသာမက (ဂလာ ၃:၂၇)
“ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုတည်းထဲသို့” နှစ်ခြင်းခံသည်ဟုလည်း ရှုမြင်ကြသည်။ ထိုခန္ဓာကိုယ်မှာ
ချာ့ချ်၊ ခရစ်တော်၏ ကိုယ်ခန္ဓာဖြစ်သည် (၁ ကော ၁၂:၁၃)။ နှစ်ခြင်းမင်္ဂလာသည်
ယေရှုခရစ်နှင့် အမှတ်သညာဖြစ်လျှင် တစ်ချိန်တည်းတွင်ပင် ကိုယ်တော်၏ ကိုယ်ခန္ဓာ
ဖြစ်သော ချာ့ချ်နှင့် အမှတ်သညာဖြစ်သည်။ ပေါလု၏ စကားအတိုင်း “ဝိညာဉ်တော်အားဖြင့်
ငါတို့အားလုံး ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုတည်းထဲသို့ နှစ်ခြင်းခံကြသည်” (ထိုနေရာတွင်ပင်)။
ခရစ်ယာန်နှစ်ခြင်းမင်္ဂလာသည် “ယေရှုခရစ်၏ နာမတော်၌” (တမန် ၂:၃၈၊ ၁၀:၄၈) သို့မဟုတ်
“သခင်ယေရှု၏ နာမတော်၌” (တမန် ၈:၁၆၊ ၁၉:၅) နှစ်ခြင်းခံခြင်းဖြစ်ပြီး၊ မတူညီသော
နှစ်ခြင်းဆုတောင်းစာလုံးများကို ရည်ညွှန်းခြင်းမဟုတ်ဘဲ၊ နှစ်ခြင်းမင်္ဂလာ၏
ဓမ္မသီအိုရီအဓိပ္ပာယ်ကို ရည်ညွှန်းသည်ဟု ထင်ရှားသည်။ ၎င်းသည် နှစ်ခြင်းခံရသူများ
ခရစ်တော်ပိုင်သည်ဟူသော အယူအဆကို ပိုမိုတိကျစွာ ဖော်ပြပြီး၊ ထပ်မံ၍ ပါဝင်ခြင်း (incorporation)
အယူအဆကို
ထည့်သွင်းထားသည်။
4. Baptized Into One Body
Still, Christians are seen not only as baptized “into Christ” (Gal. 3:27)
but also “baptized into one body,” the church, the body of Christ (1 Cor.
12:13). If baptism is identification with Jesus Christ, it is at the same time
identification with His body, the church. In Paul’s words, “By one Spirit we
were all baptized into one body” (ibid.).
Christian baptism is baptism “in the name of Jesus Christ” (Acts 2:38; 10:48)
or “in the name of the Lord Jesus” (Acts 8:16; 19:5), which, rather than
referring to differing baptismal formulas, seems to refer to the theological
import of baptism. It implies more particularly that those baptized belong to
Christ, involving once again the notion of incorporation.
၅. ယုံကြည်သူများ၏
နှစ်ခြင်းခံခြင်း ဤနေရာတွင် ဤနှစ်ခြင်းခံခြင်းသည် ယုံကြည်သူများ၏
နှစ်ခြင်းခံခြင်းပင်ဖြစ်ကြောင်း ထင်ရှားလောက်ပြီဖြစ်သည်။ အကယ်၍ ဤနှစ်ခြင်းသည်
အပြစ်နှင့်သေခြင်း၊ ထို့နောက်အသစ်သောဘဝသို့ ရောက်ခြင်းကို သင်္ကေတပြုပြီး၊
ခရစ်တော်၏ သေခြင်း၊ မြှုပ်နှံခြင်းနှင့် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကို
ပုံဖော်သည်ဆိုပါက၊ နှစ်ခြင်းခံခြင်းသည် ယုံကြည်ခြင်း၏လုပ်ရပ်တစ်ခုဖြစ်ပြီး၊
ကိုယ်တော်နှင့်အတူ ကိုယ်တော်၏ သေခြင်းနှင့် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းတွင်
တစ်ထပ်တည်းဖြစ်သွားကြောင်း၊ ခရစ်တော်အပေါ် ကတိကဝတ်ပြုကြောင်း လူအများရှေ့တွင်
သက်သေခံခြင်းဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့်ပင် တမန်တော်ဝတ္ထုတွင် တရားဟောခြင်း၊
ယုံကြည်ခြင်း၊ နောင်တရခြင်းနှင့် နှစ်ခြင်းခံခြင်းတို့ကို မကြာခဏ
ဆက်စပ်ဖော်ပြထားခြင်းဖြစ်သည်။ ကိုယ်တော်ရှင်ပင်တေကုတ်နေ့တွင် “ညီအစ်ကိုတို့၊
ငါတို့ဘာလုပ်ရမည်နည်း” ဟု မေးခွန်းထုတ်သောအခါ ရှင်ပေတရုက “သင်တို့ရှိသမျှ
နောင်တရပြီး၊ အပြစ်လွှတ်ခြင်းငှာ ယေရှုခရစ်၏နာမတော်အားဖြင့် နှစ်ခြင်းခံကြလော့။
ထိုအခါ သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်ကို ဆုလက်ဆောင်အဖြစ် ခံရလိမ့်မည်” ဟု ဖြေကြားခဲ့သည်
(တမန်တော် ၂:၃၇-၃၈)။ ရှမာရီမြို့သားများသည် ဖိလိပ္ပုဟောသော
“…ယေရှုခရစ်၏နာမတော်နှင့်စပ်လော့သော ဧဝံဂေလိတရား” ကို ယုံကြည်သောအခါ
နှစ်ခြင်းခံကြသည် (တမန်တော် ၈:၁၂)။ ဖိလိပ္ပီထောင်ထိန်းက “ကယ်တင်ခြင်းရရန်
ငါဘာလုပ်ရမည်နည်း” ဟု မေးသောအခါ ရှင်ပေါလုက “သခင်ယေရှုကို ယုံကြည်လော့။
သင်နှင့်သင်၏အိမ်သူအိမ်သားတို့ ကယ်တင်ခြင်းရလိမ့်မည်” ဟု ရိုးရှင်းစွာ
ဖြေကြားခဲ့သည် (တမန်တော် ၁၆:၃၀-၃၁)။ မကြာမီ သူတို့နှစ်ခြင်းခံကြသည် (ကျမ်းချက်
၃၃)။ ဤဖြစ်ရပ်တစ်ခုချင်းစီတွင်
နှစ်ခြင်းခံခြင်းသည် နောင်တရခြင်းနှင့် ကယ်တင်ခြင်းသို့ လှည့်လာခြင်း၏
ထင်ရှားသောအမှတ်အသားဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် တစ်ခါတစ်ရံ ဖော်ပြထားသော
အိမ်ထောင်စုများနှင့် မိသားစုများ (တမန်တော် ၁၁:၁၄၊ ၁၆:၁၅၊ ၃၁-၃၄၊ ၁၈:၈
ကိုကြည့်ပါ) သည် နှစ်ခြင်းခံရန် လိုအပ်သောအခြေအနေများကို ပြည့်စုံခဲ့ကြသည်။
သူတို့သည် ဘုရားသခင်၏နှုတ်မြွက်တော်ကို ကြားသိပြီး နောင်တရခြင်းနှင့်
ယုံကြည်ခြင်းကို ဝန်ခံကြသည်။ ကလေငယ်များကို နှစ်ခြင်းခံစေခဲ့သည်ဟု အသစ်ကျမ်းတွင်
ဘယ်နေရာတွင်မျှ ညွှန်ပြထားခြင်းမရှိပါ။ ဇာတ်ကြောင်းများ၏ အဓိကဦးတည်ချက်သည်
လုံးဝကွဲပြားခြင်းဖြစ်သည်။ တမန်တော်ခေတ်တွင် ယုံကြည်သူများကို နှစ်မြုပ်ခြင်းသည်သာ
ပုံမှန်လေ့ကျက်ခဲ့သော အလေ့အကျင့်ဖြစ်သည်။ အခြားပုံစံတစ်ခုခုကို မိတ်ဆက်ခြင်းသည်
ကျမ်းစာအခြေခံမရှိသလို နားလည်မှားယွင်းမှုများကို ဖြစ်ပေါ်စေတတ်သည်။
5. Believers’ Baptism
It should be obvious at this point that this baptism is believers’ baptism. If indeed it
symbolizes the sinner’s death to sin followed by a new life—the death, burial,
and resurrection of Christ—baptism is an act of faith and a public testimony
that one has been united with Him in His death and resurrection, a testimony to
one’s commitment to Christ. This explains why so often in the book of Acts
proclamation, faith, repentance, and baptism are linked together. On the day of
Pentecost, responding to the question “Brethren, what shall we do?” Peter
replied, “Repent, and be baptized every one of you in the name of Jesus Christ
for the forgiveness of your sins; and you shall receive the gift of the Holy
Spirit” (Acts 2:37, 38). It is “when they believed Philip as he preached good
news about … the name of Jesus” that inhabitants of a city in Samaria “were
baptized” (Acts 8:12). In answer to the Philippian jailer’s question “What must
I do to be saved?” Paul answered simply, “Believe in the Lord Jesus, and you
will be saved, you and your household” (Acts 16:30, 31). Soon afterward they
were baptized (verse 33).
In each instance baptism was an expression of repentance and conversion,
which implies that the household and families that at times are mentioned (cf.
Acts 11:14; 16:15, 31–34; 18:8) met the conditions of baptism: they responded
to the preaching of the word, confessing repentance and faith. There is no
indication in the NT that infants were ever baptized. The general drift of the
narratives is in a totally different direction. Immersion of believers was the
practice in apostolic times. The introduction of any other form is unwarranted
and bound to lead to misconceptions.
၆.
နှစ်ခြင်းခံခြင်းနှင့် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော် အသစ်ကျမ်းအများအပြားတွင်
ဝိညာဉ်တော်ဆုကို ရေနှစ်ခြင်းနှင့် တိကျစွာ ဆက်စပ်ဖော်ပြထားသည်။ ဥပမာ - တမန်တော်
၂:၃၈၊ ၈:၁၄-၁၇၊ ၉:၁၇-၁၈၊ ၁၀:၄၄-၄၈၊ ၁၉:၁-၇ နှင့် ဧဝံဂေလိများတွင် မဿဲ ၃:၁၁၊ မာကု
၁:၈၊ လုကာ ၃:၁၆၊ ယောဟန် ၁:၃၃၊ ၃:၅ တို့ဖြစ်သည်။ တစ်ခါတစ်ရံ ဝိညာဉ်တော်ပေးသနားခြင်းသည်
နှစ်ခြင်းမခံမီ ဖြစ်ပေါ်သည် (တမန်တော် ၁၀:၄၄၊ ၄၇)။ တစ်ခါတစ်ရံ နှစ်ခြင်းခံပြီးမှ
ဖြစ်ပေါ်သည် (တမန်တော် ၂:၃၇-၃၈၊ မာကု ၁:၈)။ နှစ်ကြိမ်တွင် လက်တင်ခြင်းနှင့်
ဝိညာဉ်တော်ပေးသနားခြင်းကို ဆက်စပ်ဖော်ပြထားသည် (တမန်တော် ၈:၁၂-၁၇၊ ၁၉:၁-၆)။
သို့သော် လက်တင်ခြင်းသည် ဝိညာဉ်တော်ပေးသနားခြင်း၏ မဖြစ်မနေ အခြေအနေဖြစ်သည်
သို့မဟုတ် ထိုအချိန်တိုင်းဖြစ်သည်ဟု အသစ်ကျမ်းတွင် ဘယ်နေရာတွင်မျှ
သွန်သင်ထားခြင်းမရှိပါ။ ကောနေလိအမှုတွင် ဝိညာဉ်တော်ကို နှစ်ခြင်းမခံမီ
ပေးသနားခဲ့ပြီး ရှင်ပေတရု၏လက်တင်ခြင်းကဲ့သို့ ပြင်ပလက္ခဏာတစ်ခုမျှမရှိခဲ့ပါ
(တမန်တော် ၁၀:၄၄-၄၈)။ သို့သော် ဘုရားသခင်၏ ထင်ရှားသောကျေးဇူးတော်ကို ခံရပြီးနောက်
ကောနေလိနှင့်သူ၏အိမ်သူအိမ်သားတို့ ရေနှစ်ခြင်းခံရန် မလိုအပ်ဟု တမန်တော်က
မယူဆခဲ့ပါ။ ဤနှစ်မျိုးလုံးသည် အတူတကွလိုက်ပါသည်။ အသစ်ကျမ်းတွင် နှစ်ခြင်းခံခြင်းအခမ်းအနားသည်
အစိတ်အပိုင်းများခွဲ၍ ခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာရန်မဟုတ်သော တစ်ခုလုံးတစ်စည်တည်းဖြစ်သည်။
ထိုတစ်ခုလုံးသောလုပ်ရပ်တွင် ဝိညာဉ်တော်ကို ပေးသနားတော်မူသည်။ ဝိညာဉ်တော်မပါသော
ကျမ်းစာနှစ်ခြင်းဟူ၍ မရှိပါ။ နှစ်ခြင်းခံခြင်းသည် အမြဲတမ်း ရေနှင့်လည်းကောင်း၊ သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်နှင့်လည်းကောင်း
နှစ်ခြင်းခံခြင်းပင်ဖြစ်သည်။ (ဓမ္မသစ်ကျမ်းပညတ်တော်များ I ကိုကြည့်ပါ။)
6. Baptism and the Holy Spirit
In various NT passages the gift of the Spirit is explicitly connected with
water baptism, as in Acts 2:38; 8:14–17; 9:17, 18; 10:44–48; 19:1–7, and in the
Gospels, as in Matthew 3:11; Mark 1:8; Luke 3:16; John 1:33; 3:5. In some
instances the granting of the Spirit precedes baptism (Acts 10:44, 47); in
others it follows it (Acts 2:37, 38; Mark 1:8). On two occasions the biblical
narrative associates the laying on of hands with the imparting of the Spirit
(Acts 8:12–17; 19:1–6). Yet one finds no NT teaching to the effect that the
laying on of hands is the necessary condition or the moment when the Holy
Spirit is imparted. In the case of Cornelius, the Spirit was given before
baptism and without any outward sign such as the laying on of Peter’s hands
(Acts 10:44–48). Yet the apostle did not judge that after such an obvious mark
of God’s favor it was unnecessary for Cornelius and his household to be
baptized in water. The two go together.
In the NT the baptismal ceremony is a whole, a unit not to be analyzed in
its component parts. It is in the whole action that the Spirit is bestowed.
There is no biblical baptism without the Spirit. Baptism is always baptism in
water and in the Holy Spirit. (See Ordinances I.)
ခ. သခင်ယေရှု၏
ညစာသန့်ရှင်းရေး အသင်းတော်၏ ဘဝအတွက် ကျမ်းစာအရ ပညတ်ထားသော နောက်ထပ်ဓလေ့တစ်ခုမှာ
သခင်ယေရှု၏ ညစာသန့်ရှင်းရေးဖြစ်သည်။ ကိုယ်တော်သူသည် သစ္စာဖောက်ခံရသောညအခါတွင်
ကိုယ်တိုင်စတင်ခဲ့သည် (မဿဲ ၂၆:၂၀-၃၀၊ မာကု ၁၄:၁၇-၂၅၊ လုကာ ၂၂:၁၄-၂၃)။ ဤဓလေ့ကို
ကျမ်းစာတွင် “သခင်ယေရှု၏ညစာ” (၁ကိုရိန် ၁၁:၂၀) “ခရစ်တော်၏ကိုယ်တော်နှင့် ဆက်ဆံရေး”
(၁ကိုရိန် ၁၀:၁၆)၊ “သခင်ယေရှု၏စားပွဲ” (ကျမ်းချက် ၂၁) ဟု ခေါ်ဆိုထားသည်။ တစ်ချို့က
“မုန့်ခွဲခြင်း” (တမန်တော် ၂:၄၂၊ ကျမ်းချက် ၄၆ နှင့်နှိုင်းယှဉ်ပါ) ဟုခေါ်ကြပြီး၊
အချို့က ဒြပ်စင်များကို စားသောက်မီ ကျေးဇူးတော်ချီးမွမ်းခြင်းဟု အဓိပ္ပာယ်ရသော
ဂရိစကား “ယူခါရစ်” (eucharisteō) မှ
ဆင်းသက်လာသော “ယူခါရစ်ပွဲ” ဟုခေါ်ကြသည် (မဿဲ ၂၆:၂၇၊ ၁ကိုရိန် ၁၁:၂၄)။
ကောရိန်သုတွင်အနည်းဆုံး သာမန်စားသောက်ပွဲ၏ အစိတ်အပိုင်းတစ်ခုဖြစ်ပြီး၊
ရှင်လုကာဧဝံဂေလိအတိုင်း နောက်ဆုံးညစာစားပွဲ၏ ပုံစံနှင့်အညီ
မုန့်နှင့်စပျစ်ရည်ခွက်ကို စားသောက်ကြသည်။
B. The Lord’s Supper
The other biblically ordained rite for the life of the church is the
Lord’s Supper. Instituted by Christ Himself on the night in which He was
betrayed (Matt. 26:20–30; Mark 14:17–25; Luke 22:14–23), the ordinance is
referred to in the Scriptures as the “Lord’s Supper” (1 Cor. 11:20), the
“participation [or “communion”] in the body of Christ” (1 Cor. 10:16) and the
“table of the Lord” (verse 21). Some speak of the “breaking of bread” (Acts
2:42; cf. verse 46), while others prefer the designation “eucharist,” derived
from the Greek eucharisteō, the term
used for the giving of thanks before partaking of the elements (Matt. 26:27; 1
Cor. 11:24). It seems to have been part of a common meal, at least in Corinth,
eaten in connection with the bread and the cup after the pattern of the Last
Supper as described in the Synoptic Gospels.
အထက်ဧဝံဂေလိသုံးခုပါ
တစ်ပြိုင်နက်သက်သေခံချက်အရ ဤဓလေ့ကို ခရစ်တော်ကိုယ်တိုင် စတင်ခဲ့ကြောင်း
သံသယဖြစ်စရာမရှိပါ။ နောက်ဆုံးညစာစားပွဲ၏ သဘောသဘာဝနှင့် ယုဒပသခါပွဲနှင့်
ဆက်စပ်မှုနှင့်ပတ်သက်၍ အခက်အခဲအချို့ရှိနေသေးသော်လည်း၊
သခင်ယေရှု၏ညစာသန့်ရှင်းရေးသည် ရှင်လုကာဧဝံဂေလိများတွင် ဖော်ပြထားသည်ဖြစ်စေ၊
ရှင်ပေါလုတွင် ဖော်ပြထားသည်ဖြစ်စေ (၁ကိုရိန် ၁၀:၁၄-၂၂၊ ၁၁:၂၃-၃၄)၊ ပသခါပွဲ၏
လက္ခဏာများအားလုံးကို ပိုင်ဆိုင်ထားသည်။ ရှင်ပေါလုက “ခရစ်တော်၊ ငါတို့၏ပသခါသိုးသည်
ယဇ်ပလ္လင်ပေါ်တွင် ယဇ်ပုရောဟိတ်အဖြစ် ယဇ်ပူဇော်ခြင်းကို ခံပြီးပြီ” ဟု ရေးသားထားသည်
(၁ကိုရိန် ၅:၇)။ အဲဂုတ္တုမှ ထွက်ခွာခြင်းနှင့် ဆီးနဲတောင်တွင်
ပဋိညာဉ်တည်ထားခြင်းကို အမှတ်ရစေသော ယုဒပသခါဓလေ့သည် (ထွက်မြောက်ရာ ၂၄)၊ ယေရှု၏
ကိုယ်တော်သွေးတော်ဖကို အလှူပေးရမည့် အပြစ်မှ ထွက်ခွာခြင်းအသစ်နှင့်
ပဋိညာဉ်အသစ်တည်ထားခ esibင်းကို
celebrလုပ်ခြင်းဖြစ်လာခဲ့သည်။
The combined witness of the Synoptics leaves no doubt that the ordinance
was instituted by Christ Himself. While there remain difficulties regarding the
nature of the Last Supper and its relationship to the Jewish Passover, the
Lord’s Supper has all the marks of the paschal meal, whether described by the
Synoptists or by Paul (1 Cor. 10:14–22; 11:23–34), who writes that “Christ, our
paschal lamb, has been sacrificed” (1 Cor. 5:7). What began as a Passover
ritual commemorating the exodus from Egypt and the establishment of the
covenant at Sinai (Ex. 24) became the celebration of a new exodus, this time
from sin, and the establishment of a new covenant to be sealed with Jesus’ own
blood.
၁. သခင်ယေရှု၏
ညစာသန့်ရှင်းရေး၏ အဓိပ္ပာယ် က. အတိတ်သို့ ပြန်လှည့်ကြည့်ခြင်း။
ခရစ်တော်၏ “ငါ့နောက်လိုက်တို့၊ ငါ့ကို အောက်မေ့ခြင်းငှာ ဤသို့ပြုလုပ်ကြလော့” ဟူသော
ပညတ်တော်သည် (၁ကိုရိန် ၁၁:၂၄) သခင်ယေရှု၏ညစာသန့်ရှင်းရေး၏ အဓိကအဓိပ္ပာယ်ကို
အနှစ်ချုပ်ထားသည်။ ၎င်းသည် ခရစ်တော်ပြောဆိုခဲ့သမျှနှင့် ပြုခဲ့သမျှအားလုံးကို
အောက်မေ့ရုံသာမက၊ အထူးသဖြင့် ကိုယ်တော်၏ ရွေးနုတ်သေခြင်းကို အောက်မေ့ရန်ဖြစ်သည်။
ယုဒပသခါပွဲသည် အဲဂုတ္တုကျွန်ခံခြင်းမှ ဘုရားသခင်ကြီးစွာကယ်တင်တော်မူခြင်းကို
ပြန်လည်အောက်မေ့ရန်ဖြစ်သည်နှင့်အညီ (ထွက်မြောက်ရာ ၁၂:၁၄၊ ၁၃:၃၊ ၈-၉၊ တရားဟော
၁၆:၃)၊ ခရစ်ယာန်များသည် မုန့်နှင့်စပျစ်ရည်ကို စားသောက်ရာတွင် ခရစ်တော်သည်
ကယ်လ်ဗရီတောင်ပေါ်တွင် ပြုတော်မူခဲ့သော ဆုံးဖြတ်ချက်ချမှတ်ဖွယ်ဖြစ်ရပ်၊
အပြစ်နှင့်သေခြင်းကို အောင်မြင်တော်မူသော အသစ်သော “ထွက်ခွာခြင်း” (လုကာ ၉:၃၁
နှင့်နှိုင်းယှဉ်ပါ) ကို အသင်းတော်၏ အဆက်မပြတ်အောက်မေ့ခြင်းဖြစ်သည်။ ထိုသေခြင်းသည်
အသင်းတော်ဖြစ်တည်လာရင်းမြစ်ဖြစ်ပြီး (တမန်တော် ၂၀:၂၈)၊
ငါတို့၏ကယ်တင်ခြင်း၏အခြေခံဖြစ်သည်။
1. The Meaning of the Lord’s Supper
a. A look backward. Christ’s command “Do this in remembrance of me”
(1 Cor. 11:24) sums up the primary meaning of the Lord’s Supper. It is first
and foremost a memorial rite, not of all that Christ said and did, but more
specifically of His redemptive death. As the Jewish Passover was a look
backward, a reminder of God’s mighty act in which He delivered Israel from the
Egyptian bondage (Ex. 12:14; 13:3, 8, 9; Deut. 16:3), so the Lord’s Supper, in
which Christians partake of the bread and the wine, commemorates the decisive
event that Christ effected at Calvary, the new “exodus” (cf. Luke 9:31), and
His triumph over sin and death. The breaking of bread and the pouring of wine
is the church’s continual recollection of the fact and meaning of Christ’s
sacrificial death in which it originated (Acts 20:28), and which is the basis
of our salvation.
ခ. လက်ရှိအချိန်ကို
သတိပေးခြင်း။ သခင်ယေရှု၏ညစာသန့်ရှင်းရေးသည် လက်ရှိအမှန်တရားကိုလည်း ထင်ရှားစေသည်။
“သခင်ယေရှု၏စားပွဲ” တွင် (၁ကိုရိန် ၁၀:၂၁) “သခင်ယေရှု၏ညစာ” (၁ကိုရိန် ၁၁:၂၀) ကို
စားသောက်သူများသည် အသင်းတော်၏ခေါင်းတော်ဖြစ်သော ခရစ်တော်နှင့် ဆက်ဆံရေးကြောင့် တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက်
လက်ရှိပေါင်းသင်းဆက်ဆံရေးကို မြင်သာစွာ ဖော်ပြကြသည်။
“မုန့်တစ်လုံးတည်းရှိသောကြောင့်၊ များပြားသောငါတို့သည် တစ်ကိုယ်တည်းဖြစ်ကြ၏။
အကြောင်းမူကား၊ ငါတို့ရှိသမျှသည် ထိုမုန့်တစ်လုံးတည်းကို စားသုံးကြ၏” (၁ကိုရိန်
၁၀:၁၆-၁၇)။ ရှင်ပေါလုအတွက် သခင်ယေရှု၏ညစာသန့်ရှင်းရေးသည်
စည်းလုံးညီညွတ်ခြင်း၏အခြေခံဖြစ်ကြောင်း ထင်ရှားသည်။
ဘုရားသခင်နှင့်သူ၏လူမျိုးတို့အကြား ဆက်လက်တည်ရှိသော ဆက်ဆံရေး၏အခြေခံတွင်
အသစ်သောပဋိညာဉ်ရှိသည်။ ထိုပဋိညာဉ်အသစ်ကို ဓလေ့၏ဖော်ပြချက်တိုင်းတွင် အလေးပေးထားသည်
(မဿဲ ၂၆:၂၈၊ မာကု ၁၄:၂၄၊ ၁ကိုရိန် ၁၁:၂၅)။
b. A present reminder. The Lord’s Supper also sets forth a present
truth. Those who gather at “the table of the Lord” (1 Cor. 10:21) to eat the
“Lord’s supper” (1 Cor. 11:20) express visibly their present union with one
another because of their union with the head of the church, Christ Himself.
“Because there is one loaf,” those who are many are one body, for they “all
partake of the same loaf” (1 Cor. 10:16, 17). It is clear that for Paul the
Lord’s Supper provides a basis for unity. At the foundation of this ongoing
relationship between God and His people is a covenant, a new covenant stressed
in each of the accounts of the ordinance (Matt. 26:28; Mark 14:24; 1 Cor.
11:25).
ဂ. အနာဂတ်သို့
မျှော်ကြည့်ခြင်း။ အတိတ်ကို အောက်မေ့ခြင်းနှင့် လက်ရှိကို သတိပေးခြင်းအနေဖြင့်
ခရစ်တော်စတင်တော်မူသော သခင်ယေရှု၏ညစာသန့်ရှင်းရေးသည်
သခင်ယေရှု၏ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်းကို မျှော်ကြည့်ခြင်းလည်းဖြစ်သည်။ ရှင်ပေါလုက
“သင်တို့သည် ဤမုန့်ကိုစားသောက်သောအခါ၊ ဤခွက်ကိုသောက်သောအခါတိုင်း၊
ကိုယ်တော်ကြွလာသည်တိုင်အောင် သခင်ယေရှု၏သေခြင်းကို ကြေညာတင်ပြခြင်းဖြစ်၏” ဟု
ရေးသားသည် (၁ကိုရိန် ၁၁:၂၆)။ ထိုအဆုံးသတ်ခေတ်ဆိုင်ရာ အကြောင်းအရာကို
ယေရှုကိုယ်တိုင် “အကျွန်ုပ်နောင်တွင် ငါ့ခမည်းတော်၏နိုင်ငံတော်တွင်
သင်တို့နှင့်အတူ အသစ်သောကျင့်စွဲမည့်နေ့ရောက်မှသာ ဤစပျစ်သီးတည်းဟူသော ဤရည်ကို
သောက်မည်” ဟု မိန့်ဆိုတော်မူခဲ့သည် (မဿဲ ၂၆:၂၉၊ မာကု ၁၄:၂၅၊ လုကာ ၂၂:၁၆၊ ၁၈
နှင့်နှိုင်းယှဉ်ပါ)။ ယုဒလူမျိုးတို့သည် ပသခါပွဲကို ကျင်းပရာတွင် ကျွန်ခံခြင်းမှ
လွတ်မြောက်ခြင်းကို ပြန်လည်အောက်မေ့ရုံသာမက၊ သူတို့လိုလားသော မေရှိယအားဖြင့်
အသစ်သောလွတ်မြောက်ခြင်းကို မျှော်လင့်ခဲ့သည်နှင့်အညီ၊ ခရစ်ယာန်အပေါင်းတို့သည်
သခင်ယေရှု၏စားပွဲဝိုင်းတွင် ကိုယ်တော်လာခဲ့ပြီးဖြစ်ကြောင်း၊ ငါတို့အလယ်တွင်
ရှိနေကြောင်း၊ ထပ်မံကြွလာမည်ဟု ဂတိပေးထားကြောင်းကို ကြေညာခြင်းဖြစ်သည်။
c. A forward look. As a memorial of the past and reminder of the
present, as instituted by Christ the Lord’s Supper is also a forward look, a
look to the Lord’s second coming. Paul writes, “For as often as you eat this
bread and drink the cup, you proclaim the Lord’s death until he comes” (1 Cor.
11:26). The same eschatological motif was expressed by Jesus when He said, “I
tell you I shall not drink again of this fruit of the vine until that day when
I drink it new with you in my Father’s kingdom” (Matt. 26:29; cf. Mark 14:25;
Luke 22:16, 18). As the Jews in celebrating the Passover not only looked back
to their deliverance from bondage but to a new deliverance by the Messiah they
longed for, so the Christian fellowship at the Lord’s table is a proclamation
that the One who did come and is present among us has promised to come again.
ဃ.
သင်္ကေတဒြပ်စင်များ။ သခင်ယေရှု၏ညစာသန့်ရှင်းရေးတွင် ခရစ်တော်နှင့်
တကယ့်ပေါင်းသင်းဆက်ဆံရေးရှိသည်။ သို့သော် ခရစ်တော်၏ကိုယ်ခန္ဓာနှင့်သွေးတော်သည်
ဒြပ်စင်များအတွင်း ရှိနေသည်ဟု အဓိပ္ပာယ်မဟုတ်ပါ။
ခရစ်တော်၏ကိုယ်ခန္ဓာနှင့်သွေးတော်သည် ယနေ့တွင် မုန့်နှင့်စပျစ်ရည်ဒြပ်စင်များအတွင်း
ရှိနေခြင်းထက် ကိုယ်တော်ဓလေ့ကို စတင်တော်မူစဉ်က ပိုမရှိခဲ့ပါ။ ကိုယ်တော္သည်
မုန့်ကိုယူ၍ တပည့်တော်များအား ပေးတော်မူပြီး “ယူ၍စားကြလော့။ ဤသည်ကား
ငါ့ကိုယ်ခန္ဓာဖြစ်၏” ဟုမိန့်တော်မူသည်။ ထို့နောက် ခွက်ကိုယူ၍ သူတို့အား
ပေးတော်မူပြီး “သင်တို့ရှိသမျှ ဤခွက်မှသောက်ကြလော့။ ဤသည်ကား ငါ့ပဋိညာဉ်သွေးဖြစ်၏။
၎င်းသည် လူများစွာတို့၏အပြစ်လွှတ်ခြင်းငှာ သွန်းလောင်းခြင်းခံရမည်” ဟု
ရှင်းပြတော်မူသည် (မဿဲ ၂၆:၂၆-၂၈)။ ကိုယ်တော်၏ညွှန်ကြားချက်သည် ထင်ရှားသည်- “ငါ့ကို
အောက်မေ့ခြင်းငှာ ဤသို့ပြုလုပ်ကြလော့” (၁ကိုရိန် ၁၁:၂၄-၂၅)။ ခရစ်တော်၏
အပြစ်ကင်းစင်မှုကို သင်္ကေတပြုရန်သာ သင့်လျော်သော တဆေးမဲ့မုန့်နှင့် အရက်မပါသော
စပျစ်သီးရည်ကို “ငါ့ကို အောက်မေ့ခြင်းငှာ” စားသောက်ကြသည်။ ၎င်းတို့သည်
ယဇ်ပူဇော်သေခြင်းနှင့် ကယ်တင်ခြင်းကို ပြောဆိုပြီး ကိုယ်တော်ကြွလာသည်တိုင်အောင်
ကြေညာကြသည်။
d. Symbolic elements. In the Lord’s Supper there is a real communion
with Christ, though not with the idea that Christ’s body and blood are present
in the elements. Christ’s body and blood are no more present today in the
elements of bread and wine than they were when the Lord instituted the
ordinance, took bread and gave it to the disciples, saying, “Take, eat; this is
my body,” then likewise took a cup and gave it to them, explaining, “Drink of
it, … for this is my blood of the covenant, which is poured out for many for
the forgiveness of sins” (Matt. 26:26–28). His instruction was clear: “Do this
is remembrance of me” (1 Cor. 11:24, 25). The unleavened bread and unfermented
fruit of the vine—which alone can appropriately symbolize the sinless
perfection of the person of Christ—are shared “in remembrance of me”; they
speak of sacrificial death and salvation and proclaim them until He comes.
၁ကိုရိန် ၁၀ နှင့် ၁၁
တွင် ရှင်ပေါလု၏ ဆွေးနွေးချက်မှလွဲ၍ သခင်ယေရှု၏ညစာသန့်ရှင်းရေးတွင် ပါဝင်ရန်
လိုအပ်ချက်များကို ကျမ်းစာတွင် အနည်းငယ်သာ ဖော်ပြထားသည်။ သို့သော် ဓလေ့၏သဘောသဘာဝအရ
လူတစ်ဦးနှင့် သခင်ယေရှုအကြား ဝိညာဉ်ရေးဆက်ဆံရေးကို ဆိုလိုသည်ဆိုပါက၊ သခင်ယေရှု၏စားပွဲသည်
ကိုယ်တော်နှင့်ကိုယ်တော်၏ကယ်တင်ခြင်းတွင် အစုရှိသူများအတွက်သာ ဖြစ်သည်။
လိုအပ်ချက်ကို ရှင်ပေါလု၏ ပြင်းထန်စွာ တောင်းဆိုချက်မှ ခန့်မှန်းနိုင်သည်-
အသင်းတော်မှ ထင်ရှားစွာ အပြစ်ထဲတွင် နေထိုင်သူများကို အပြစ်တင်ရှုတ်ချရန်
(၁ကိုရိန် ၅:၁-၅)။ သို့သော် သစ္စာဖောက်ခဲ့သော တပည့်အပေါ် ခရစ်တော်၏သဘောထားက
ခရစ်ယာန်များကို အလွန်အမင်း သီးသန့်ခွဲထားခြင်းမှ သတိပေးထားသည်။
(ဓမ္မသစ်ကျမ်းပညတ်တော်များ III ကိုကြည့်ပါ။)
Aside from Paul’s discourse in 1 Corinthians 10 and 11, little is said in
the Scriptures regarding the prerequisites for partaking of the Lord’s Supper.
Yet if by its very nature the ordinance denotes a spiritual relationship
between the individual and the Lord, the Lord’s table is set only for those who
have a share in Him and in His salvation. A prerequisite may be inferred from
Paul’s urgent request that the church censure from the body those known to be
living in open sin (1 Cor. 5:1–5). Still, Christ’s attitude toward the disciple
who betrayed Him should warn Christians against undue exclusiveness. (See
Ordinances III.)
၂. ခြေဆေးခြင်းဓလေ့ ကျမ်းစာအမြင်အရ
ညစာသန့်ရှင်းရေးအခမ်းအနားသည် ခြေဆေးခြင်းဓလေ့မပါလျှင် မပြည့်စုံပါ။
ယုဒပသခါအခမ်းအနားကို ပိုမိုနက်ရှိုင်းသော အဓိပ္ပာယ်ပေးခဲ့သည်နှင့်အညီ၊ ခရစ်တော်သည်
ဓမ္မဟောင်းဧည့်ဝတ်ပြုခြင်းဓလေ့ဖြစ်သော ခြေဆေးခြင်းကို ပိုမိုနက်ရှိုင်းသော
အဓိပ္ပာယ်ပေးတော်မူပြီး သခင်ယေရှု၏ညစာသန့်ရှင်းရေး၏ မရှိမဖြစ်အစိတ်အပိုင်းတစ်ခု
ဖြစ်လာစေခဲ့သည် (ယောဟန် ၁၃:၁-၅)။ ကိုယ်တော်၏ဥပမာသည် နှိမ့်ချမှုနှင့်
အမှုတော်ဆောင်ခြင်းဘဝကို ထိုနေရာတွင်ရှိသူများ၏စိတ်ထဲ
နက်နက်ရှိုင်းရှိုင်ထည့်သွင်းပေးခဲ့သည်သာမက၊ သခင်ယေရှုသည် ဤဖြစ်ရပ်ကို
မာနထောင်လွှားပြီး ကိုယ်ကိုယ်ကိုစိတ်များသော တပည့်တော်များကို (လုကာ ၂၂:၂၄
နှင့်နှိုင်းယှဉ်ပါ) သခင်ယေရှု၏ညစာသန့်ရှင်းရေးတွင် ပါဝင်ရန်
ပြင်ဆင်ပေးရန်အသုံးပြုခဲ့သည်။
2. The Ordinance of Foot Washing
From the biblical perspective the Communion service is incomplete without
its foot-washing rite. Just as He gave a more profound meaning to the Jewish
Passover service, Christ invested foot washing, the OT hospitality rite, with
deeper significance and made it an integral part of the Lord’s Supper (John
13:1–5). Not only did His example impress on the minds of those present His
life of meekness and service, but the Lord also used the event to prepare the
self-centered and proud disciples (cf. Luke 22:24) to take part in the Lord’s
Supper.
The foot washing was to do more than clean their feet, soiled by the dusty
and muddy roads, since after washing them, and referring to Judas, Jesus could
say that they were clean, but not all of them (John 13:10, 11). A higher
cleansing, a cleansing of the heart was part of Christ’s intention when He
instituted this ordinance. Its institutional, or lasting character, is clearly
stated in Christ’s instruction: “I have given you also an example, that you
also should do as I have done to you,” further emphasized by His remark “if you
know these things, blessed are you if you do them” (verses 15, 17).
ခြေဆေးခြင်းသည်
ဖုန်မှုန့်နှင့်ရွှံ့ဗွက်များဖြစ်သော ခြေများကို သန့်ရှင်းစေရုံသာမက၊
ခြေဆေးပြီးနောက် ယုဒအမှုကို ရည်ညွှန်းပြီး ယေရှုမိန့်ဆိုနိုင်သည်မှာ “သင်တို့သည်
သန့်ရှင်းကြပြီ၊ သို့သော် အားလုံးမဟုတ်” ဟူ၍ဖြစ်သည် (ယောဟန် ၁၃:၁၀-၁၁)။
နှလုံးသားကို သန့်ရှင်းစေခြင်း၊ ပိုမိုမြင့်မြတ်သော သန့်ရှင်းစေခြင်းသည်
ခရစ်တော်ဤဓလေ့ကို စတင်တော်မူရာတွင် ရည်ရွယ်ချက်တစ်ခုဖြစ်သည်။ ၎င်း၏
စတင်သည့်သဘောသဘာဝ သို့မဟုတ် အမြဲတမ်းတည်ရှိမှုကို ခရစ်တော်၏ညွှန်ကြားချက်တွင်
ထင်ရှားစွာ ဖော်ပြထားသည်- “ငါသည် သင်တို့အား ဥပမာပြခဲ့ပြီ။ ငါပြုခဲ့သည်နည်းတူ
သင်တို့လည်း ပြုလုပ်ရမည်” ဟူ၍၊ ထို့ပြင် “ဤအရာများကို သိလျှင် သင်တို့သည်
၎င်းတို့ကို ပြုလုပ်လျှင် မင်္ဂလာရှိကြလိမ့်မည်” ဟု ထပ်မံအလေးပေးတော်မူသည်
(ကျမ်းချက် ၁၅၊ ၁၇)။ ဤဓလေ့သည် ခရစ်ယာန်ကြီးမြတ်ခြင်း၏ အမှတ်အသားမှာ
အမှုတော်ဆောင်ခြင်းဖြစ်ကြောင်း ထင်ရှားသော သင်ခန်းစာကိုသာ လက်ရှိခေတ်တွင်
ဆက်စပ်မှုရှိသလော။ ရှင်ပေတရုအား ခရစ်တော်ရှင်းပြတော်မူသည်မှာ “ရေချိုးပြီးသောသူသည်
ခြေကိုသာ ဆေးရုံမျှလိုသည်။ အကြောင်းမူကား၊ သူသည် တစ်ကိုယ်လုံး သန့်ရှင်းပြီးဖြစ်၏”
ဟူ၍ဖြစ်သည် (ကျမ်းချက် ၁၀)။ ဤသည်ကို ငါတို့၏မေးခွန်းကို ဖြေဆိုပုံရသည်။ ခရစ်တော်တွင်
နှစ်ခြင်းခံပြီး ကိုယ်တော်၏သွေးတော်ဖြင့် သန့်ရှင်းပြီးသော တပည့်တော်များသည်
ဖိနပ်စီးထားသော်လည်း ဖုန်မှုန့်များစွဲကပ်ပြီး ထပ်မံဆေးရန်လိုအပ်သည်နှင့်အညီ၊
ခရစ်ယာန်ဘဝလမ်းတွင် ခရစ်တော်အားဖြင့် နှစ်ခြင်းခံပြီး သွေးတော်ဖြင့်
သန့်ရှင်းသူများသည် ချော်လဲတတ်ပြီး ခရစ်တော်၏ကျေးဇူးတော်ဖြင့် ညစ်ညမ်းမှုကို
ဆေးကြောရန် လိုအပ်သည်။ သူတို့သည် ထပ်မံနှစ်ခြင်းခံရန် မလိုအပ်ပါ-
“ရေချိုးပြီးသောသူသည် ခြေကိုသာ ဆေးရုံမျှလိုသည်”။ ခြေဆေးခြင်းဓလေ့သည် ငါတို့၏
ကိုယ်ကိုကိုယ်စိတ်များမှုနှင့် ခရစ်တော်၏ကျေးဇူးတော်လိုအပ်မှုကို ဝန်ခံခြင်းဖြစ်သည်သာမက၊
နှစ်ခြင်းကတိကဝတ်များကို အသစ်ပြန်လည်ခြင်းလည်းဖြစ်သည်။ ၎င်းကို
လိုက်နာရန်ညွှန်ကြားချက် “ငါသည် သင်တို့အား ဥပမာပြခဲ့ပြီ။ ငါပြုခဲ့သည်နည်းတူ
သင်တို့လည်း ပြုလုပ်ရမည်” (ကျမ်းချက် ၁၅၊ ကျမ်းချက် ၁၇ နှင့်နှိုင်းယှဉ်ပါ) သည်
သခင်ယေရှု၏ညစာသန့်ရှင်းရေးနှင့်ပတ်သက်၍ “ငါ့ကို အောက်မေ့ခြင်းငှာ ဤသို့ပြုစေဟု
ငါမှာထားပြီ” ဟူသော ပညတ်တော်နှင့် ထပ်တူထင်ရှားသည် (၁ကိုရိန် ၁၁:၂၄)။
နှစ်ခုစလုံးတွင် အတူတူပင် ဂရိစကား “ပြုလုပ်ကြလော့” (poieō) ကို သုံးထားသည်။ မည်သည့်ပညတ်တော်ကိုမျှ
သင်္ကေတသက်သက်ဟု နားလည်ရန် ကျမ်းစာအကြောင်းပြချက်မရှိပါ။ ယေရှုသည် အသင်းတော်အား
ဓလေ့နှစ်ခုသာ ပေးခဲ့သည်- နှစ်ခြင်းခံခြင်းနှင့် ခြေဆေးခြင်းပါဝင်သော
သခင်ယေရှု၏ညစာသန့်ရှင်းရေး။ မည်သည့်ဓလေ့မျှ ဆက်စပ်မှုပျောက်သွားခြင်းမရှိပါ။
နှစ်ခုစလုံးကို အသင်းတော်တည်ဆောက်ခြင်းနှင့် သန့်ရှင်းသူများကို အမှုတော်အတွက်
တပ်ဆင်ပေးရန် ပေးထားခြင်းဖြစ်သည်။ (ဓမ္မသစ်ကျမ်းပညတ်တော်များ II ကိုကြည့်ပါ။)
Does this ordinance have relevance to the present age beyond the clear
lesson that the mark of Christian greatness is service? Christ’s explanation to
Peter that “he who has bathed [louō]
does not need to wash [niptō], except
but his feet, for he is clean all over” (verse 10) seems to address our
question. Like the disciples whose sandaled feet became dusty and needed
washing again, so Christians baptized in Christ and cleansed by His blood as
they walk the Christian life stumble and need Christ’s cleansing grace to wash
away the defilement. They need not be rebaptized: “He who has bathed does not
need to wash, except for his feet.” The ordinance of foot washing is a much
needed confession of our self-centeredness and our need of Christ’s grace as
well as a renewal of our baptismal vows. The instruction to observe it, “I have
given you an example, that you also should do as I have done to you” (verse 15;
cf. verse 17), is as clear as the command regarding the Lord’s Supper itself,
“Do this in remembrance of me” (1 Cor. 11:24). The same verb poieō (to do) is used in both instances.
There is no scriptural reason to understand either command in a merely symbolic
sense. Jesus gave only two ordinances to the church, baptism and the Lord’s
Supper, which includes foot washing. None has lost its relevance. Both have
been given for the edification of the church and the equipment of the saints
for ministry. (See Ordinances II.)
ခြ။ အသင်းတော်၏အာဏာ အသင်းတော်၏
အဓိကတာဝန်မှာ ဘုရားသခင်ကို ခဝပ်ချီးမွမ်းခြင်းဖြစ်လျှင် (ဧဖက် ၁:၃၊ ၅၊ ၁၁-၁၄
ကိုကြည့်ပါ)၊ ရှင်ပြန်ထမြောက်တော်မူသော ခရစ်တော်ပေးသနားခဲ့သော ပထမဆုံးတာဝန်မှာ
ဧဝံဂေလိတရားဟောပြောခြင်းဖြစ်သည် (မာကု ၁၆:၁၅၊ လုကာ ၂၄:၄၅-၄၇၊ တမန်တော် ၁:၈)။
အသင်းတော်သည် ယေရှုခရစ်နှင့်ကိုယ်တော်၏အဆုံးအမများကို ကျင်းပရန်သာ စုဝေးလာသော
လူအုပ်စုတစ်ခုမျှသာမဟုတ်၊ ဘုရားသခင်ခေါ်တော်မူသော လူမျိုးဖြစ်ပြီး၊
ခရစ်တော်၏နာမတော်ကို ထမ်းရွက်ကာ ကြေညာရန်ဖြစ်သည် (၁ပေ ၂:၉ နှင့်နှိုင်းယှဉ်ပါ)။
ဤတာဝန်ကို အကောင်အထည်ဖော်ရာတွင် အသင်းတော်သည် အာဏာပြဿနာနှင့် အမြဲရင်ဆိုင်နေရသည်။
ခရစ်တော်၏ရည်ရွယ်ချက်ကို မည်မျှပြည့်စုံစွာ လိုက်နာနေသနည်း။ ဥပမာ၊ အသင်းတော်သည်
အဆုံးအမနှင့် ကြေညာချက်များတွင် ယဉ်ကျေးမှုနှင့် ဒဿနိကအယူအဆများကို အလျှော့မပေးရန်
မည်သို့အာမခံမည်နည်း။ ထိုကဲ့သို့သော ပြဿနာများကို ဖြေရှင်းရန် မည်သည့်နေရာတွင်
မှားယွင်းမှုကင်းသော အာဏာကို ရှာဖွေရမည်နည်း။
VII. Church Authority
If the primary duty of the church is to worship and glorify God (cf. Eph.
1:3, 5, 11–14), the first task it was given by the risen Christ is that of
evangelism (Mark 16:15; Luke 24:45–47; Acts 1:8). The church is not merely a
gathering of people who come together to celebrate Jesus Christ and His
teachings, but a people called together by God to witness, to bear Christ’s
name and to proclaim it (cf. 1 Peter 2:9). In the implementation of this
commission the church is constantly confronted by the issue of authority. To
what degree is it fulfilling Christ’s intention? How, for instance, will the
church make sure that in its teaching and proclamation it has not yielded to
the cultural and philosophical assumptions of the various contexts in which it
fulfills its mandate? Where shall it find the unfailing authority to resolve
such issues?
က. အဆုံးစွန်အာဏာ ဖန်ဆင်းရှင်၊
ရွေးနုတ်ရှင်၊ ထိန်းသိမ်းရှင်၊ သခင်နှင့် သခင်တို့အားလုံး၏ ဘုရင်အဖြစ်
(ဖန်ဆင်းခြင်း III ကိုကြည့်ပါ)၊
ဘုရားသခင်သာလျှင် အသင်းတော်အတွက် အာဏာ၏ရင်းမြစ်နှင့် အခြေခံဖြစ်တော်မူသည်။
သို့သော် ဘုရားသခင်ကို သိခြင်းသည် ဘုရားသခင်ထံမှသာ ရရှိသောအသိဖြစ်ရမည်။
ကိုယ်တော်ကိုယ်တိုင် ဗျာဒိတ်ပေးမှသာ ကိုယ်တော်၏လူမျိုးအား သိစေနိုင်သည်။
ဗျာဒိတ်ပေးခြင်းတွင် ဘုရားသခင်သည် ကိုယ်တော်ကိုယ်တိုင် လူသားများအား
ထုတ်ဖော်ပြသပြီး ကိုယ်တော်၏အလိုတော်ကို မျှဝေတော်မူသည်။
ဤဘုရားသခင်၏စကားပြောခြင်းသည် ပရောဖက်များအားဖြင့် ကိုယ်တော်၏စိတ်နှလုံးကို
ကိုယ်တော်၏လူမျိုးအား မျှဝေသော ထူးခြားသောပုံစံဖြစ်သည် (ဟေဗြဲ ၁:၁၊
ဗျာဒိတ်ပေးခြင်း/နှုတ်တော်လှုပ်ရှားခြင်း IV. D ကိုကြည့်ပါ)။ သို့သော် ဘုရားသခင်၏
ကိုယ်ကိုကိုယ်ဗျာဒိတ်ပေးခြင်း၏ အင်အားအကြီးဆုံးပုံစံမှာ ဘုရားသခင်၏
ဝင်စားတော်မူသော နှုတ်မြွက်တော် ယေရှုခရစ်တော်ဖြစ်သည် (ယောဟန် ၁:၁-၃၊ ၁၄၊ ၁တိ
၃:၁၆)၊ ဘုရားသခင်၏ဗျာဒိတ်ပေးခြင်း၏ နေရာနှင့်အကြောင်းအရာနှစ်ခုစလုံးဖြစ်တော်မူသည်
(ယောဟန် ၁:၁၈၊ ၃:၃၁)။ ကိုယ်တော်၌၊ ကယ်တင်ရှင်နှင့်သခင်အဖြစ်၊
ဘုရားသခင်၏ဗျာဒိတ်ပေးခြင်းနှင့် အာဏာသည် အနှစ်သာရရောက်ပြီး နောက်ဆုံးဖြစ်သည်။
A. The Ultimate Authority
As Creator, Redeemer and Sustainer, Lord and King of all creation (see
Creation III), God alone is the source and ground of authority for the church.
Yet our knowledge of God must be a
knowledge from God, for only as He
reveals Himself can He be known to His people. In revelation God discloses
Himself to human beings and shares His will with them. This divine speaking
reached a remarkable expression in the prophets who shared God’s mind with His
people (Heb. 1:1; see Revelation/Inspiration IV. D). Even so, the supreme
expression of God’s self-revelation is Jesus Christ, the incarnate Word of God
(John 1:1–3, 14; 1 Tim. 3:16), at once the locus and the content of divine
revelation (John 1:18; 3:31). In Him, as Saviour and Lord, divine revelation
and authority find focus and finality.
အကျဉ်းချုပ်ရလျှင်
ခရစ်ယာန်များနှင့် အသင်းတော်အပေါ် အာဏာရှိတော်မူသော ဘုရားသခင်၏နှုတ်မြွက်တော်ကို
ပထမဦးစွာ ခမည်းတော်ကို ဗျာဒိတ်ပေးရန်နှင့် ကယ်တင်ခြင်းဧဝံဂေလိကို ကြေညာရန်
လာတော်မူသော ပုဂ္ဂိုလ်တစ်ပါးအဖြစ် ယေရှုခရစ်တော်တွင် သိကြသည်။ ကိုယ်တော်သည်
ကိုယ်တော်သေပြီးနောက် ကိုယ်တော်၏နှုတ်မြွက်တော်နှင့် သက်သေခံချက်ကို သစ္စာရှိစွာ
ကြေညာပြီး အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုရန် တမန်တော်အနည်းငယ်ကို ရွေးချယ်တော်မူခဲ့သည် (မာကု
၃:၁၃-၁၄)။ သူတို့သည် လက်ဝါးကပ်တိုင်မှာ အသေခံပြီး ရှင်ပြန်ထမြောက်တော်မူသော
ခရစ်တော်၏ သက်သေသာမက၊ ကိုယ်တော်အားဖြင့် ခန့်အပ်ခြင်းခံရပြီး
ခွန်အားပေးခြင်းခံရသူများလည်းဖြစ်သည် (မဿဲ ၂၈:၁၈-၂၀၊ တမန်တော် ၂:၁-၄၊ ရောမ ၁:၁၊
တမန်တော် ၁၃:၂-၄၊ ၂၂:၂၁)။ ဧဝံဂေလိတရားကို ဟောပြောရန် (တမန်တော် ၁၄:၇၊ ၂၁၊ ၁၆:၁၀၊
၁ပေ ၁:၁၂) နှင့် ယုဒလူမျိုးနှင့် တပါးအမျိုးသားများအား ခရစ်တော်ကို
မျှဝေရန်ဖြစ်သည် (တမန်တော် ၁၇:၃၊ ရောမ ၁၀:၁၇၊ ၁၆:၂၅၊ ၁ကိုရိန် ၁:၂၃၊ ၂:၂၊ ၂ကိုရိန်
၁:၁၉ စသည်)။ အသင်းတော်များအကြား သူတို့သည် အာဏာအရှိဆုံး လူသားအသံများဖြစ်ခဲ့သည်။
In brief, the Word of God who holds authority over Christians and the
church is known first and foremost as a person, Jesus Christ, who came to
reveal the Father and proclaim the gospel of salvation. He also chose a handful
of apostles so that His word and testimony might be faithfully proclaimed and
interpreted after His death (Mark 3:13, 14). They were not merely witnesses to
the crucified and risen Christ, but also commissioned and empowered by Him
(Matt. 28:18–20; Acts 2:1–4; Rom. 1:1; Acts 13:2–4; 22:21) to preach the gospel
(Acts 14:7, 21; 16:10; 1 Peter 1:12) and to share Christ with Jews and Gentiles
(Acts 17:3; Rom. 10:17; 16:25; 1 Cor. 1:23; 2:2; 2 Cor. 1:19; etc.). They were
the strongest authoritative human voices among the churches.
B. တမန်တော်များ၏ အခွင့်အာဏာ
သို့ရာတွင် သူတို့၏
အခွင့်အာဏာသည် သူတို့ကိုယ်ပိုင်မဟုတ်ပေ။ ဧဝံဂေလိတရားသည် ကြိုတင်၍
အခွင့်အာဏာရှိသည်ဟု ရှင်ပေါလုက အလေးပေးပြောဆိုသည်။ ထိုဧဝံဂေလိတရားကို
တမန်တော်တစ်ဦးဦးက ပြုပြင်ပြောင်းလဲပါက ထိုသူသည် ခရစ်တော်၏ တမန်တော်မဟုတ်ပေ (ဂလာတိ
၁:၈-၉)။ ပါးစပ်ဖြင့်ဖြစ်စေ၊ စာဖြင့်ဖြစ်စေ (၂ သက်သာ ၂:၁၅) ခရစ်တော်ကို နာခံ၍
တမန်တော်များသည် “ဘုရားသခင်၏ နှုတ်မြွက်တော်” ကို ကြေညာခဲ့ကြသည် (၁ သက်သာ ၂:၁၃)။
ယုံကြည်သူများသည် ထိုနှုတ်မြွက်တော်ကို သခင်ဘုရား၏ ပညတ်တော်အဖြစ် လက်ခံရန်
သူတို့မျှော်လင့်ခဲ့ကြသည် (၁ ကော ၁၄:၃၇)။ “သခင်ဘုရားပေးသနားတော်မူသော”
အခွင့်အာဏာနှင့် သူတို့သည် ပြောဆိုခဲ့ကြသည် (၂ ကော ၁၀:၈)။ ဘုရားသခင်၏
နှုတ်မြွက်တော်ကို ပို့ဆောင်ခြင်းနှင့် ခရစ်ယာန်အသင်းတော်ကို တည်ဆောက်ခြင်းတွင်
သူတို့သည် အရေးကြီးပြီး ထူးခြားသော နေရာတွင် ရှိခဲ့ကြသည် (ဧဖက် ၂:၂၀)။
B. Aptostolic Authority
Their authority, however, was not their own, for the gospel, Paul insists,
enjoyed antecedent authority. Any apostle tampering with it was none of
Christ’s apostles (Gal. 1:8, 9). Whether “by word of mouth or by letter” (2
Thess. 2:15), in obedience to Christ the apostles announced the “word of God”
(1 Thess. 2:13), which they expected believers to accept as a command of the
Lord (1 Cor. 14:37). Speaking with the authority which “the Lord gave” them (2
Cor. 10:8) they occupied a crucial and unique position in the transmission of
the word of God and the edification of the church (Eph. 2:20).
C. ကျမ်းစာ၏ အခွင့်အာဏာ
သူတို့၏ သတင်းစကားသည်
ကျမ်းစာများတွင် ပုံဖော်ခံရသောအခါ၊ ခရစ်ယာန်အသိုက်အဝန်းကို အုပ်ချုပ်သော
နှုတ်မြွက်တော်နှင့် အဓိကအားဖြင့် လူတစ်ပါးအဖြစ် သိကျွမ်းခံရသော
ထိုနှုတ်မြွက်တော်သည် ယခု ဧဝံဂေလိတ္တိကျမ်း၏ ပြောဆိုထားပြီး ရေးမှတ်ထားသော
ဘာသာစကားပုံစံဖြင့် ဒုတိယအကြိမ် သိကျွမ်းခံရတော့သည်။ ထိုကျမ်းစာသည် ခရစ်တော်နှင့်
ဧဝံဂေလိတ္တိကျမ်းအသင်းတော်၏ သမ္မာကျမ်းစာဖြစ်ခဲ့သော ဓမ္မဟောင်းကျမ်းများနှင့်အတူ
နေရာယူပြီး အလုပ်တာဝန်ကို ထမ်းဆောင်ခဲ့သည်။ ဘုရားသခင်သည်ပင် အခွင့်အာဏာ၏
အရင်းအမြစ်နှင့် အခြေခံအုတ်မြစ်ဖြစ်နေဆဲပင်။ အကြောင်းမူကား၊ ဓမ္မဟောင်းနှင့်
ဓမ္မသစ်ကျမ်းစာများသည် ဗျာဒိတ်တော်ကို သက်သေခံရုံသာမက ဗျာဒိတ်တော်ကိုယ်တိုင်ပင်
ဖြစ်သည်။ ထိုကျမ်းစာများသည် ခရစ်တော်အတွင်း ဘုရားသခင်၏ ဗျာဒိတ်တော်ကို
ထိုးဖောက်ဝင်ရောက်ခြင်းမဟုတ်ဘဲ ဗျာဒိတ်တော်၏ အစိတ်အပိုင်းတစ်ခုပင် ဖြစ်သည်။
ခရစ်တော်သည် ကျမ်းစာ၏ အဓိကအကြောင်းအရာဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့်
ခရစ်ယာန်များသိကျွမ်းသော တစ်ဦးတည်းသော အခွင့်အာဏာရှိသော ခရစ်တော်သည်
သမ္မာကျမ်းစာထဲက ခရစ်တော်ပင် ဖြစ်တော့သည်။
C. The Authority of Scripture
When their message found embodiment in the Scriptures, the Word that held
authority over the Christian community and was known primarily as a Person came
to be known secondarily in the form of the spoken and now written language of
the NT. The latter found its place and function next to the OT writings, which
from the very start had been the Bible of Christ and of the NT church. God was
still the source and ground of authority, for the Scriptures, both OT and NT,
are not merely a testimony to revelation but revelation itself. They are not an
intrusion upon God’s revelation in Christ but very much part of it, for Christ
is their supreme content. Therein lies the authority of the Scriptures, since
the only authoritative Christ Christians know is the Christ of the Bible.
D. ဒေသန္တရအသင်းတော်အတွင်း အခွင့်အာဏာ
ဒေသန္တရအသင်းတော်အဆင့်တွင်
အကြီးအကဲများ/သင်းအုပ်ဆရာများသည် အမြဲတမ်း အကြီးဆုံးသော အခွင့်အာဏာကို
ခံစားခဲ့ကြသည် (V. B ကိုကြည့်ပါ)။
သူတို့၏ အဓိကလုပ်ငန်းတာဝန်များမှာ အထွေထွေသင်းအုပ်စောင့်ရှောက်ခြင်းနှင့်
ကြီးကြပ်ကွပ်ကဲခြင်း (တမန် ၂၀:၁၇-၂၈; ၁ ပေ ၅:၁-၃) ဖြစ်ပြီး၊ ကျန်းမာသောအဆုံးအမကို
သင်ကြားပေးခြင်းနှင့် ဆန့်ကျင်သူများကို ပယ်ချခြင်း စသည့် အထူးတာဝန်များလည်း
ပါဝင်သည် (၁ တိ ၃:၁-၂; တိတု
၁:၅၊ ၉)။ “ကောင်းစွာအုပ်ချုပ်သော” သူများကို “နှစ်ဆဂုဏ်ပြုခြင်းနှင့် ထိုက်တန်သည်”
ဟု မှတ်ယူရမည်။ အထူးသဖြင့် “တရားဟောခြင်းနှင့် အဆုံးအမသင်ကြားခြင်း” တွင်
အလုပ်ကြိုးစားသူများကို ပို၍ထိုက်တန်သည် (၁ တိ ၅:၁၇)။
D. Authority in the Local Church
At the level of the local congregation, the elders/bishops seem to have
consistently enjoyed the greatest authority (see V. B). One of their main
functions was general pastoral care and oversight (Acts 20:17–28; 1 Peter
5:1–3), with special tasks such as giving instruction in sound doctrine and
refuting those who contradicted it (1 Tim. 3:1, 2; Titus 1:5, 9). Those who
“[ruled] well” were to be “considered worthy of double honor,” more
particularly so if they labored in “preaching and teaching” (1 Tim. 5:17).
အကြီးအကဲများနှင့်
အမှုတော်ထမ်းဆရာများသည် တမန်တော်များ၏ အမှုတော်ကို ကူညီပေးခဲ့ကြသော်လည်း၊
ဒေသန္တရအသင်းတော်များ၏ အုပ်ချုပ်ရေးအများစုသည် အသင်းတော်များကိုယ်တိုင်၌
ရှိနေခဲ့သည်။ ဒေသန္တရအသင်းတော်များသည် ဒေသခံခေါင်းဆောင်များကို ရွေးချယ်ရာတွင်
အခွင့်အာဏာကို ကျင့်သုံးခဲ့ကြသည် (တမန် ၆:၁-၆; နှိုင်းယှဉ် ၁၄:၂၃)။ သူတို့သည်
အခြားအသင်းတော်များသို့ စေလွှတ်ရန် ကိုယ်စားလှယ်များကို ခန့်အပ်ခဲ့ကြသည် (တမန်
၁၁:၂၂) သို့မဟုတ် တမန်တော်များနှင့်အတူ လိုက်ပါရန် (၂ ကော ၈:၁၉)၊ တစ်ခါတစ်ရံ
စာနှင့် အသိအမှတ်ပြုခဲ့ကြသည် (၁ ကော ၁၆:၃)။ ဒေသန္တရအသင်းတော်များသည် အဆုံးအမနှင့်
အလေ့အကျင့်၏ စင်ကြယ်ခြင်းအတွက်လည်း တာဝန်ရှိသည်။ သူတို့သည် “ဝိညာဉ်များကို
စစ်ကြောသိမ်းပိုက်၍ ဘုရားသခင်မှလားဟု စစ်ဆေးရမည်” (၁ ယော ၄:၁) သို့မဟုတ်
ရှင်ပေါလု၏ စကားအားဖြင့် “အရာအားလုံးကို စစ်ဆေးကြလော့၊ ကောင်းသောအရာကို
ဆုပ်ကိုင်ထားကြလော့” (၁ သက် ၅:၂၁)။
While the elders and deacons helped the apostles in the exercise of their
ministry, much of government of the local churches rested in the hands of the
churches themselves. It is evident that local congregations exercised authority
with respect to the selection of local leaders (Acts 6:1–6; cf. 14:23). They
appointed messengers to be sent to other churches (Acts 11:22) or to accompany
apostles (2 Cor. 8:19), sometimes accrediting them by letter (1 Cor. 16:3). The
local congregations also bore responsibility for purity in doctrine and
practice. They were to “test the spirits to see whether they are of God” (1
John 4:1) or, in Paul’s terms, to “test everything” and “hold fast what is
good” (1 Thess. 5:21).
အသင်းတော်စည်းကမ်းကို
ကျင့်သုံးရာတွင်လည်း အတူတူပင်ဖြစ်သည် (မဿဲ ၁၈:၁၅-၁၇)။ သခင်ဘုရားကိုယ်တော်တိုင်
“သင်တို့သည် ဤလောက၌ ချည်နှောင်သမျှသည် ကောင်းကင်ဘုံ၌လည်း
ချည်နှောင်ခြင်းခံရလိမ့်မည်။ သင်တို့ ဤလောက၌ လွှတ်ငြိမ်းသမျှသည် ကောင်းကင်ဘုံ၌လည်း
လွှတ်ငြိမ်းခြင်းခံရလိမ့်မည်” ဟု မိန့်တော်မူခဲ့သည် (အပိုဒ် ၁၈)။ ထိုအခါ
ထိုစကားကို ကြားသော တပည့်တော်များအတွက် ထိုဝေါဟာရသည် အလွန်ရင်းနှီးခဲ့သည်။
ဂျူးတရားဇရပ်နှင့် ရဗ္ဗိအသုံးအနှုန်းတွင် အဓိကအားဖြင့် တစ်စုံတစ်ခုကို
တားမြစ်ခွင့်၊ ခွင့်ပြုခွင့်၊ တစ်ဦးဦးကို အပြစ်ဒဏ်ပေးခွင့် သို့မဟုတ် အပြစ်လွှတ်ခွင့်ကို
ဆိုလိုသည်။ စည်းကမ်းကျင့်သုံးမှုသည် ပုဂ္ဂိုလ်ရေးနှင့် ဂရုစိုက်သော ဆုံးမခြင်းမှ
(မဿဲ ၁၈:၁၆; ဂလာတိ
၆:၁ နှိုင်းယှဉ်) အသင်းတော်မှ နှင်ထုတ်ခြင်းအထိ (မဿဲ ၁၈:၁၈; ၁ ကော ၅:၁၁၊ ၁၃) ဖြစ်သည်။ ထင်ရှားစွာ
ဒေသန္တရအသင်းတော်သည် အဖွဲ့ဝင်ဖြစ်မှု၏ အခြေအနေများနှင့် အိမ်တော်၏
စည်းမျဉ်းများကို ဆုံးဖြတ်ရမည်။
The same is true regarding the exercise of church discipline (Matt.
18:15–17). The Lord Himself noted that “whatever you bind on earth shall be
bound in heaven; and whatever you loose on earth shall be loosed in heaven”
(verse 18). The terminology was all too familiar to the disciples who heard
Christ on that occasion. In synagogal and rabbinic usage it meant primarily the
authority to prohibit and to allow something, to impose penalties on someone,
or to acquit someone. The exercise of discipline ranged all the way from
private and caring admonition (cf. Matt. 18:16; Gal. 6:1) to disfellowshipping
(Matt. 18:18; 1 Cor. 5:11, 13). Evidently the local congregation is to settle
the conditions of membership and the rules of the house.
E. အနှံ့အပြားရှိ အသင်းတော်၏ အခွင့်အာဏာ
သို့ရာတွင် အလားတူ
ကျမ်းစာများအရ အခွင့်အာဏာကျင့်သုံးရာတွင် ဒေသန္တရအသင်းတော်သည်
အခြားဒေသန္တရအသင်းတော်များမှ သီးခြားခွဲထွက်၍ သို့မဟုတ် လွတ်လပ်စွာ
နေထိုင်ခြင်းမဟုတ်ကြောင်း ထင်ရှားသည်။ အသင်းတော်အခွင့်အာဏာနှင့်
အသင်းတော်အုပ်ချုပ်ရေးဆိုင်ရာ သီအိုရီတစ်ခုခုသည် အနှံ့အပြားရှိ အသင်းတော်၏
တည်ရှိမှုနှင့် တစ်ခုတည်းတည်ရှိမှုကို အသိအမှတ်မပြုပါက သမ္မာကျမ်းစာ၏
သက်သေခံချက်ကို မပြည့်စုံပေ။ သို့ရာတွင် အသင်းတော်၏ တစ်ခုတည်းတည်ရှိမှု၏
အရေးပါမှုသည် လက်တွေ့ကျကျ လိုချင်ဖွယ်ဖြစ်ခြင်း သို့မဟုတ် ငြိမ်းချမ်းစွာ
ပူးပေါင်းဆောင်ရွက်ရန် လိုအပ်ခြင်းမှ ဆင်းသက်လာခြင်းမဟုတ်ပေ။ အခြေခံအကျဆုံးမှာ
ဒေသန္တရအသင်းတော်၏ သဘာဝတရားပင် ဖြစ်သည်။ ထိုအသင်းတော်သည် အနှံ့အပြားရှိ အသင်းတော်၏
အပိုင်းအစတစ်ခုသာမဟုတ်ဘဲ ထိုဒေသတွင် အပြည့်အဝရှိနေသော အသင်းတော်ကိုယ်တိုင်ဖြစ်သည်။
အနှံ့အပြားရှိ အသင်းတော်သည် ဒေသန္တရအသင်းတော်များ အားလုံး၏ စုစုပေါင်းမျှသာလည်း
မဟုတ်ပေ။ အသင်းတော်သည် တစ်ခုတည်းဖြစ်ပြီး ခွဲခြား၍မရသည့်
တစ်ခုတည်းတည်ရှိမှုဖြစ်သည်။ ထိုတစ်ခုတည်းတည်ရှိမှုကို မြင်သာထင်သာ ပြသထားသည်။
ထိုအချက်ကို ဧဝံဂေလိတ္တိကျမ်းတွင် ekklēsia ဟူသော စကားလုံးကို မကြာခဏသုံးထားပုံမှ
ရှင်းလင်းစွာ ထင်ရှားသည် (II. A, B ကိုကြည့်ပါ)။
ဧဝံဂေလိတ္တိကျမ်း၏ “ကိုယ်ခန္ဓာ” ဥပစာနှိုင်းယှဉ်ချက်သည် ထိုအချက်ကို
ထပ်မံအတည်ပြုသည်။ ခရစ်တော်တွင် ကိုယ်ခန္ဓာများစွာ မရှိဘဲ တစ်ခုတည်းသာ ရှိသည်။
ထိုတစ်ခုတည်းသော ကိုယ်ခန္ဓာသည် အသင်းတော်တစ်ခုလုံး၏ တစ်ခုတည်းတည်ရှိမှုနှင့်
နီးကပ်မှုတွင် ထင်ရှားသည်။ အသင်းတော်အခွင့်အာဏာနှင့်
ထိုအခွင့်အာဏာကျင့်သုံးမှုအတွက် အလွန်အရေးကြီးသည်။
E. Authority of the Universal Church
Yet, according to the same Scriptures, it is evident that in the exercise
of authority the local congregation does not live in isolation or independence
from other local churches. Any theory of church authority, and therefore of
church government, that fails to recognize the reality and unity of the
universal church falls short of the biblical testimony. The relevance of the
oneness of the church does not proceed, however, from its practical
desirability or the need for amicable cooperation. Its basis lies in the very
nature of the local church, which is not merely a section of the universal
church but the church itself fully present in that particular locality, the
church in local expression. Nor is the church universal the sum total of all
local congregations. The church is one and indivisible, a unity expressed in a
visible manner. This is clearly reflected in the way the word ekklēsia is often used in the NT (see
II. A, B). The NT “body” metaphor reaffirms it. Christ does not have several
bodies, but one, and that one body manifests itself in the unity and closeness
of the whole church. This is of vital significance for the concept of church
authority and its exercise.
အကယ်၍ ယေရှုရှင်သည်
အသင်းတော်ကို ဧဝံဂေလိတရားကို ကြေညာပြီး ဝေမျှရန် ရည်ရွယ်ခဲ့သည်ဆိုပါက၊
အုပ်ချုပ်ရေးဆိုင်ရာ အခွင့်အာဏာအတိုင်းအတာတစ်ခုကို ကျင့်သုံးခွင့်ကို ငြင်းပယ်၍
မရပေ။ ဗျာဒိတ်တော်၏ အမှန်တရားများကို ဆုံးဖြတ်ရာတွင် အနှံ့အပြားရှိ အသင်းတော်၏
အခန်းကဏ္ဍသည် ပို၍ခက်ခဲပြီး အရေးကြီးသည်။ “အမှန်တရား၏ တိုင်နှင့် ခံတပ်ဖြစ်သော”
အသင်းတော်အနေဖြင့် (၁ တိ ၃:၁၅) ဧဝံဂေလိတရား၏ အမှန်ကို သင်ကြားရုံသာမက
ထိန်းသိမ်းကာကွယ်စောင့်ရှောက်ရန်လည်း ခေါ်တော်မူထားသည်။ “သန့်ရှင်းသူများအား
တစ်ကြိမ်တစ်ခါသာ အပ်နှံထားသော ယုံကြည်ခြင်း” (ယုဒ ၃) သည်
နောက်ဆုံးတမန်တော်သက်သေခံချက်ဖြင့် ပြဌာန်းပြီးဖြစ်သော်လည်း၊
အသစ်အဆန်းအခြေအနေများနှင့် အရေးပေါ်အခြေအနေများတွင် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခြင်းနှင့်
အသုံးချခြင်း လိုအပ်နေသေးသည်။
If indeed Jesus intended His church to proclaim and share the gospel, one
can hardly deny it the right to exercise a measure of administrative authority.
In the realm of determining truths of revelation the role of the universal
church is more particularly difficult and important. As “the pillar and bulwark
of the truth” (1 Tim. 3:15) the church is called not only to teach the truth of
the gospel but also to preserve and defend it. While “the faith … once for all
delivered to the saints” (Jude 3) has been fixed by the last apostolic witness,
it needs interpretation and application to new circumstances and emergencies.
ထိုသို့ပြုလုပ်ရန်
နည်းလမ်းမှာ သခင်ဘုရား၏ ကတိတော်အတိုင်း လမ်းညွှန်ခြင်းကို
မှီခိုအားထားခြင်းဖြစ်သည် (ယော ၁၄:၁၅-၁၇; ၁၆:၁၂-၁၃)။ ထိုနည်းလမ်းကို တမန်ကျမ်း ၁၅ တွင် ထူးခြားစွာ
ပြသထားသည်။ ထိုအခန်းကြီးတွင် အသင်းတော်များစွာမှ ကိုယ်စားလှယ်များ၏ ကြီးမားသော
စုဝေးပွဲ (အပိုဒ် ၂-၃) နှင့် ယေရုရှလင်ရှိ တမန်တော်များနှင့် အကြီးအကဲများ (အပိုဒ်
၄) တို့သည် ကယ်တင်ခြင်းတွင် အရေဖျားလှီးခြင်း၏ အခန်းကဏ္ဍဆိုင်ရာ ခွဲထွက်စေသော
ပြဿနာကို စဉ်းစားရန် စုဝေးခဲ့ကြသည်။ “အလွန်ဆွေးနွေးငြင်းခုံပြီးနောက်” (အပိုဒ် ၇)
ပေတရု၏ သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ အမှုတော်ကို ရည်ညွှန်းခြင်း (အပိုဒ် ၈) နှင့်
ယာကုပ်၏ သမ္မာကျမ်းစာကို နောက်ဆုံးအယူခံဝင်ခြင်း (အပိုဒ် ၁၃-၁၈) ပြီးနောက်
ဆုံးဖြတ်ချက်တစ်ခုကို ချမှတ်ပြီး အခြားယုံကြည်သူများထံ စေလွှတ်ခဲ့သည်။
တမန်တော်များနှင့် အကြီးအကဲများ၏ နာမည်ဖြင့် စေလွှတ်သော စာနှင့်ဆုံးဖြတ်ချက်
(အပိုဒ် ၂၃) သည် သာမန်အကြံပြုချက်သာမဟုတ်ပေ။ မကြာမီတွင် သူ၏ ဒုတိယခရီးစဉ်တွင်
ပေါလုနှင့် သိလသ်တို့သည် ဖြရှိဂျနှင့် ဂလာတိဒေသ သို့သွားရာလမ်းတွင်
မြို့အသီးသီးကို ဖြတ်သွားရင်း “ယေရုရှလင်မြို့၌ ရှိသော တမန်တော်များနှင့်
အကြီးအကဲများချမှတ်သော ဆုံးဖြတ်ချက်များ [ဂရိ- dogma] ကို လိုက်နာရန် အမိန့်ပေးခဲ့သည်” (တမန်
၁၆:၄)။ “လိုက်နာရန် အမိန့်ပေး” ခဲ့သည်။ သမ္မာကျမ်းစာနှင့် ဧဝံဂေလိတရားအမှုတော်တွင်
သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ အသံကို ထိုစုဝေးသူများက “ဤကိစ္စကို စဉ်းစားရန်” (အပိုဒ်
၆) စုဝေးစဉ်တွင် ရှင်းလင်းစွာ ကြားခဲ့ကြသည်။ ထိုဆုံးဖြတ်ချက်သည်
အသက်အရွယ်အားလုံးတွင် အသင်းတော်အတွက် ပွင့်လင်းသော နည်းလမ်းများဖြင့်
အတော်များများ အမြင်ကွဲလွဲမှုများပြီးနောက် ရရှိခဲ့ခြင်းဖြစ်ပြီး ခရစ်တော်၏
အလိုတော်နှင့် ကိုက်ညီသည်ဟု သေချာခဲ့ကြသည်။ သူတို့သည် ခရစ်တော်ကို
“သင်၏နာမတော်ဖြင့် စုဝေးသောအခါ” အလယ်တွင် ရှိတော်မူသည်ဟု (မဿဲ ၁၈:၂၀)
ယုံကြည်ခဲ့ကြသည်။ အသင်းတော်တစ်ခုလုံးနှင့်ဆိုင်သော ကိစ္စများကို ကိုင်တွယ်ပြီး
တစ်ခုတည်းတည်ရှိမှုကို ထိန်းသိမ်းရန် ကြီးမားသော စုဝေးပွဲများသည်
ဒေသန္တရအသင်းတော်ထက် ပိုမိုကျယ်ပြန့်သော အခွင့်အာဏာကို ကျင့်သုံးသည်ဖြစ်၍
သမ္မာကျမ်းစာအားဖြင့် အမှန်တကယ် အတည်ပြုခံရသည်။
The means by which this is done, in dependence on the Lord’s promised
guidance (John 14:15–17; 16:12, 13), is strikingly illustrated in Acts 15. This
chapter tells of the gathering in Jerusalem of a large assembly of
representatives from various churches (verses 2, 3) and the local apostles and
elders (verse 4) to consider a divisive issue, the role of circumcision in
salvation. After “much debate” (verse 7) Peter’s reference to the Spirit’s
activity (verse 8) and James’ final appeal to the Scriptures (verses 13–18), a
decision was reached and sent forth to the believers elsewhere. The
letter-decree sent out in the name of the apostles and elders (verse 23) was no
mere recommendation, since soon afterward, on his second missionary journey,
Paul and Silas, passing through various cities on their way to the region of
Phrygia and Galacia (Acts 16:6) “delivered to them for observance the decisions
[Gr. dogma] which had been reached by
the apostles and elders who were at Jerusalem” (verse 4). “Delivered to them for
observance.” The voice of the Spirit (Acts 15:28) speaking in the Scriptures
and in the work of the gospel among Gentiles was distinctly heard by those
assembled “to consider this matter” (verse 6). They were assured that their
decision, reached after considerable difference of opinion and by means open to
the church in all ages, was in harmony with Christ’s will. They were confident
that Christ’s presence had been “in the midst of them” when thus “gathered in
[His] name” (Matt. 18:20). Major assemblies that address matters pertaining to
the church in general and that concern the preservation of unity, therefore
exercising authority on a broader and more extended scale than a local
congregation, are unquestionably warranted by Scripture.
VIII. အသင်းတော်၏ လက္ခဏာများ
သီအိုရီများ
ပေါ်ပေါက်လာသည်နှင့် တပြိုင်နက် ဘုရားသခင်၏ အသင်းတော်ကို မည်သည့်လက္ခဏာများဖြင့်
ခွဲခြားသိမြင်နိုင်မည်နည်းဟု ညွှန်ပြရန် လိုအပ်လာခဲ့သည်။ ထိုလိုအပ်ချက်၏
သတိရှိမှုသည် အစောပိုင်းအသင်းတော်တွင် ရှိပြီးသားဖြစ်သည်။ ဧဝံဂေလိတ္တိကျမ်းသည်
ဤနေရာတွင် ပေါ်ထက်ပေါ်သော စာရင်းထက် ပိုမိုရှည်လျားသော စာရင်းကို
အကြံပြုထားသော်လည်း၊ အစောပိုင်းခရစ်ယာန်အသိုက်အဝန်း၏ အချို့လက္ခဏာများသည်
အခြားများထက် ပို၍ ထင်ရှားသည်။
VIII. The Characteristics of the Church
As soon as heresies arose it became necessary to point to certain marks by
which God’s church could be identified. The consciousness of this need was
already present in the early church. Although the NT suggests a longer list
than appears here, certain characteristics of the early Christian society seem
more pronounced than others.
A. ယုံကြည်ခြင်း
အခြေခံအကျဆုံး
လက္ခဏာမှာ အသက်ရှင်သော ယုံကြည်ခြင်းဖြစ်သည်။ ဧဝံဂေလိတ္တိကျမ်းအရ အသင်းတော်သည်
တွေးခေါ်သူများ သို့မဟုတ် လုပ်ဆောင်သူများ၏ အသိုက်အဝန်းမဟုတ်ဘဲ ယုံကြည်သူများ၏
အသိုက်အဝန်းဖြစ်သည်။ “ယုံကြည်သူများ” သို့မဟုတ် “ယုံကြည်သူများ” ဟူ၍
အသင်းတော်အဖွဲ့ဝင်များအတွက် အဓိပ္ပာယ်တူစကားအဖြစ် အမြဲတမ်းသုံးသည် (တမန် ၄:၄၊ ၃၂;
၅:၁၄; ၁၅:၅; ၁၈:၂၇; ၁ သက် ၁:၇; ၁ တိ ၄:၁၂
ကိုကြည့်ပါ)။ အစမှပင် အသင်းတော်ထဲသို့ ဝင်ရောက်ရာနှင့် ခရစ်တော်၏
ကိုယ်ခန္ဓာဝင်ဖြစ်ကြောင်း နိမိတ်လက္ခဏာဖြစ်သော နှစ်ခြင်းခံခြင်းသည်
ယုံကြည်ခြင်းနှင့် ဝန်ခံခြင်း၏ ထုံးတမ်းစဉ်လာပင် ဖြစ်သည် (တမန် ၂:၄၄; ၈:၁၂; ၁၆:၃၁-၃၃; ၁၈:၈)။
ထိုအသင်းတော်တည်ဆောက်သော ယုံကြည်ခြင်းသည် ဉာဏ်ရည်ဖြင့် သဘောတူခြင်းသာမဟုတ်ဘဲ၊
ယုံကြည်သူနှင့် ခရစ်တော်ကြား ရင်းနှီးသော ပေါင်းသင်းမှု၏ သင်္ကေတဖြစ်ပြီး
အသစ်ဖြစ်လာသော ဖန်ဆင်းခြင်းကို ဖြစ်ပေါ်စေသည် (၂ ကော ၅:၁၇)။
A. Faith
The fundamental characteristic is a living faith. According to the NT, the
church is a society not of thinkers or workers, but of believers. “Believers,”
or “those who believed,” is constantly used as a synonym for the members of the
church (cf. Acts 4:4, 32; 5:14; 15:5; 18:27; 1 Thess. 1:7; 1 Tim. 4:12).
Baptism, which from the start was the entrance rite into the church and a sign
of belonging to the body of Christ, was essentially a rite of faith and of
confession (Acts 2:44; 8:12; 16:31–33; 18:8). This church-building faith was no
mere act of intellectual assent, but the symbol of an intimate union between
the believer and Christ, which resulted in a new creation (2 Cor. 5:17).
B. အပေါင်းအသင်း
ယုံကြည်ခြင်း၏
သဘာဝတရားမှ နောက်လက္ခဏာ အပေါင်းအသင်းကို ဆက်လက်ရရှိသည်။ ထိုအပေါင်းအသင်းသည်
အဓိကအားဖြင့် ခရစ်တော်နှင့် အပေါင်းအသင်းဖြစ်သည်။ ခရစ်တော်သည် ကောင်းကင်သို့
တက်ကြွသွားပြီးဖြစ်သော်လည်း (တမန် ၃:၂၁) တပည့်တော်များအား ခံစားသိမြင်နိုင်သော
နည်းဖြင့် ရှိနေဆဲပင် (ဂလာတိ ၂:၂၀; မဿဲ
၁၈:၂၀; ၂၈:၂၀
နှိုင်းယှဉ်)။ ခရစ်ယာန်တိုင်းခေါ်ဆောင်ခံရသော ခရစ်တော်နှင့် အပေါင်းအသင်း (koinōnia)
(၁ ကော ၁:၉) သည်
“သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၌ ဆက်ဆံခြင်း” (koinōnia) (ဖိ ၂:၁) နှင့် “သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏
အပေါင်းအသင်း” (၂ ကော ၁၃:၁၄) ဖြစ်ပြီး ထိုဝိညာဉ်တော်သည် ခရစ်တော်နှင့်
ယုံကြည်သူကြား ကြားခံဖြစ်သည်။
B. Fellowship
From the very nature of faith follows the next mark, fellowship. This
fellowship is primarily fellowship with Christ, who, though ascended to heaven
(Acts 3:21), is yet sensibly present to His disciples (Gal. 2:20; cf. Matt.
18:20; 28:20). This fellowship with Christ (koinōnia)
to which each Christian is called (1 Cor. 1:9) is also a “participation [or
fellowship-koinōnia] in the Spirit”
(Phil. 2:1), as well as a “fellowship [or communion-koinōnia] of the Holy Spirit” (2 Cor. 13:14) who mediates between
Christ and the believer.
အလွန်အရေးကြီးသည်မှာ
ထိုအပေါင်းအသင်းကို ခရစ်ယာန်အသိုက်အဝန်းအဖွဲ့ဝင်များအပေါ်လည်း တက်ကြွစွာ
ကျင့်သုံးခြင်းဖြစ်သည်။ ထိုအချက်သည် မူလအသင်းတော်၏ အဓိကလက္ခဏာတစ်ခုဖြစ်ခဲ့သည်
(တမန် ၂:၄၂)။ ခရစ်တော်နှင့် အသက်ရှင်စွာ ဆက်နွယ်ထားသောကြောင့် ယုံကြည်သူအားလုံးကို
အချင်းချင်း အသက်ရှင်စွာ ဆက်ဆံရန် တိုက်တွန်းခဲ့ကြသည်။ သူတို့၏ အပေါင်းအသင်း၏
တကယ်တည်ရှိမှုကြောင့် “ညီအစ်ကို” ဟူသော ဝေါဟာရသည် အပေါင်းအသင်းဝင်များအတွက်
မကြာခဏသုံးသည်။ တမန်ကျမ်းတွင်ပင် ၄၀ ကြိမ်ခန့်နှင့် ရှင်ပေါလု၏ ကျမ်းစာများတွင် ၉၀
ကြိမ်ကျော် ပေါ်ထွက်သည်။ ကော်ရိန်သို့ ရေးသောကျမ်းများမှ သခင်ဘုရား၏
ညစာသုံးဆောင်ပွဲသည် ခရစ်ယာန်များ၏ အပေါင်းအသင်းကို ထူးခြားစွာ ဖော်ပြရန်
အခွင့်အရေးတစ်ခု ဖြစ်သည်။ ခရစ်တော်၏ အသေခံခြင်းနှင့် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း၌
ဆက်ဆံခြင်း (communion-fellowship) သည်
ပါဝင်သူများကြား နှလုံးသားနှင့် ဝိညာဉ်တော်၏ ဆက်ဆံခြင်းကို ဆောင်ကြဉ်းပေးသည်။
Equally important, this fellowship is also actively exercised toward the
members of the Christian community. It was one of the chief characteristics of
the primitive church (Acts 2:42). Since they were vitally joined to Christ, all
believers were exhorted to stand in living relation to one another. The reality
of their fellowship explains the frequent occurrence of the term “brethren”
commonly applied to those who belonged to the fellowship: some 40 times in the
book of Acts alone and more than 90 times in Paul’s Epistles. It appears from
the writings to the Corinthians that the Lord’s Supper provides an unusual
opportunity for the fellowship of Christians to express itself—a
communion-fellowship in Christ’s death and resurrection that entails a
communion of heart and spirit among the participants themselves.
ထို့ပြင်
အသင်းတော်သည် ဘုရားသခင်၏ နိုင်ငံတော်မဟုတ်သော်လည်း၊ ဤလောကမှ “ခေါ်ထုတ်ခြင်း”
ခံရပြီး နိုင်ငံတော်၏ တဆေးညှိသော ရှိနေခြင်းကို ဤလောကတွင် ဖော်ပြရန် ဖြစ်သည်။
ဘုရားသခင်၏ အုပ်ချုပ်မှုသည် သမားရိုးကျ လူ့တန်ဖိုးများကို ပြောင်းပြန်လှန်စေသော
ဆန်းကြယ်သော နည်းလမ်းအားလုံးသည် ဤပုံစံဖော်ဆောင်ရေးလုပ်ငန်းစဉ်တွင် ပါဝင်သည် (လု
၂၂:၂၄-၃၀ နှိုင်းယှဉ်)။ အသင်းတော်သည် ဘုရားသခင်နှင့် ချိတ်ဆက်သူများရော
မချိတ်ဆက်သူများပါ လူတိုင်းအပေါ် နိုင်ငံတော်၏ ပွင့်လင်းမှုကို ဤလောကတွင်
အသက်ရှင်စွာ ဖော်ပြရန် ခေါ်တော်မူထားသည် (မဿဲ ၅:၄၃-၄၈)။ တစ်ချိန်တည်းတွင်
ဂျူးနှင့် တပါးအမျိုး၊ ကျွန်နှင့် လွတ်လပ်သူ၊ ယောက်ျားနှင့် မိန်းမ ကြားရှိ
ဖိနှိပ်ချုပ်ချယ်သော အတားအဆီးများကို ဖြိုဖျက်မည့် အင်အားများကို လှုံ့ဆော်ပေးသည်
(ဂလာတိ ၃:၂၈)။ ထို့ကြောင့် “နိုင်ငံတော်ကြွလာပါစေ” ဆုတောင်းချက်သည်
ကုသိုလ်ကောင်းမှုသက်သက်ထက် ပိုမိုသည်။ နိုင်ငံတော်သည် ဤလောကတွင် ဘုရားသခင်၏
အလိုတော်ကို လိုက်လျှောက်မှုကို အသင်းတော်က ပုံစံဖော်ပြရာတွင် တိုးတက်လာသည် (မဿဲ
၆:၁၀; ဥပုသ်နေ့
III. D ကိုကြည့်ပါ)။
At the same time, though it is not the kingdom of God, the church has been
“called out” of this world to express the kingdom’s leavening presence within
this world. All of the paradoxical ways in which God’s reign brings a reversal
of conventional human values are bound up in this modeling process (cf. Luke
22:24–30). The church is summoned to live out in this world the kingdom’s
openness toward all people, whether aligned with God or not (Matt. 5:43–48),
while at the same time setting forces in motion that will break down oppressive
barriers between Jew and Gentile, slave and master, man and woman (Gal. 3:28).
Thus the prayer “thy kingdom come” expresses more than a pious wish. The
kingdom advances in this world as the church models obedience to God’s will on
earth (Matt. 6:10; see Sabbath III. D).
C. တစ်ခုတည်းတည်ရှိမှု
ဧဝံဂေလိတ္တိကျမ်းတွင်
ဖော်ပြထားသော အသင်းတော်၏ နောက်အဓိကလက္ခဏာမှာ တစ်ခုတည်းတည်ရှိမှုဖြစ်သည်။
အသင်းတော်ပေါင်းများစွာရှိသော်လည်း၊ ခရစ်တော်၏ အသင်းတော်သည် တစ်ခုတည်းသော
အသင်းတော်ဖြစ်ပြီး ခရစ်တော်သည် ဦးခေါင်းဖြစ်တော်မူသော ကိုယ်ခန္ဓာတစ်ခုတည်းပင်
ဖြစ်သည်။ ရှင်ပေါလုရေးသားသည်အတိုင်း (ဧဖက် ၄:၄-၆) ထိုကိုယ်ခန္ဓာတွင်
“သခင်တစ်ပါးတည်း၊ ယုံကြည်ခြင်း တစ်ခုတည်း၊ နှစ်ခြင်းခံခြင်း တစ်ခုတည်း၊
ကျွန်ုပ်တို့အားလုံး၏ အဘနှင့် ဘုရားသခင် တစ်ပါးတည်း” ရှိသည်။
ထိုတစ်ခုတည်းတည်ရှိမှုကို ယေရှုရှင်၏ တပည့်တော်များ တစ်ခုတည်းဖြစ်ရန် ဆုတောင်းချက်ဖြင့်
မြင်သာထင်သာ တစ်ခုတည်းတည်ရှိမှုအဖြစ် ခံယူထားသည်။ ထို့ကြောင့် လောကီသားများ
သိနားလည်၍ ယုံကြည်နိုင်ရန် (ယော ၁၇:၂၃၊ ၂၁)။ ရှင်ပေါလုကြိုးပမ်းခဲ့သော
ထိုတစ်ခုတည်းတည်ရှိမှုသည် လူမျိုး၊ အဆင့်အတန်း၊ ကျား/မ ခွဲခြားမှုများကို
ကျော်လွန်သည် (ဂလာတိ ၃:၂၈)။ ထိုတစ်ခုတည်းတည်ရှိမှုသည် ခရစ်တော်၏
ကိုယ်ခန္ဓာဝင်များ၏ လိုလားသော စုစည်းမှုမှ မဟုတ်ဘဲ၊ သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်ဖြင့်
ဖြစ်ပေါ်စေသော တစ်ခုတည်းတည်ရှိမှုဖြစ်သည်။ အသင်းတော်သည် ခရစ်တော်အတွင်း
တစ်ခုတည်းတည်ရှိမှုကို တွေ့ရှိခဲ့သည် (ဧဖက် ၅:၂-၁၅)။
C. Oneness
Oneness is another main characteristic of the church as depicted in the
NT. Although there are many congregations, the church of Christ is but one
church, one body of which Christ is the head. As Paul writes (Eph. 4:4–6), this
body has “one Lord, one faith, one baptism, one God and Father of us all.” This
unity is perceived as a visible unity, as evidenced by Jesus’ prayer urging
that His disciples be one so that the world
might know and believe (John 17:23, 21). Such a unity toward which Paul strove
transcends the divisive elements of race, class, and gender (Gal. 3:28). It is
not the result of a voluntary act of uniting on the part of the members of
Christ’s body, but a unity enabled by the Spirit, for the church has found
oneness in Christ (Eph. 5:2–15).
မတူညီသော ယဉ်ကျေးမှု၊
ခေတ်ကာလနှင့် နေရာဒေသမျိုးစုံတွင် နေထိုင်သောကြောင့် ခရစ်ယာန်အသင်းတော်သည်
ကွဲပြားခြားနားနေပုံရသည်။ ဗျာဒိတ်ကျမ်းကိုယ်တိုင်ပင် လူမျိုးတစ်မျိုးစီ၊
ဘာသာစကားတစ်မျိုးစီ၊ လူမျိုးတစ်မျိုးစီနှင့် တိုင်းနိုင်ငံတစ်ခုစီမှ လူများကို
ဘုရားအတွက် လေးတော့ရွေးယူတော်မူသော လင်သငယ်ကို ချီးမွမ်းထားသည် (ဗျာ ၅:၉)။
သို့ရာတွင် ထိုသူအားလုံးသည် တစ်ခုတည်းသော ကိုယ်ခန္ဓာတွင် ပါဝင်ကြပြီး၊
ထိုကိုယ်ခန္ဓာ၏ အတွင်းစည်းလုံးညီညွတ်မှုသည် တူညီသောယုံကြည်ခြင်းကို ဝန်ခံခြင်း
(ဧဖေ ၄:၅၊ ၁၃၊ ၁၄) နှင့် မြင်နိုင်သော အသင်းတော်အတွင်း ခရစ်ယာန်ဆန်သော
ကျင့်ကြံပြုမူခြင်းဖြင့် ပြင်ပတွင် ထင်ရှားစွာ ဖော်ပြလိုကြသည်။
Living in a variety of cultures, times, and places, the church may appear
as disparate. The book of Revelation itself celebrates the Lamb who through the
cross “didst ransom men for God from every tribe and tongue and people and
nation” (Rev. 5:9). All, however, belong to one body, whose inner unity seeks
and acquires outward expression in the profession of the same faith (Eph. 4:5,
13, 14) and Christian conduct in a visible church.
ကျမ်းစာအရ
ဤစည်းလုံးညီညွတ်မှု၏ ချည်နှောင်မှုကို အသင်းတော်၏ စီမံခန့်ခွဲရေးအဖွဲ့အစည်းတွင်
တွေ့ရှိရခြင်းမဟုတ်ဘဲ၊ ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်ကို ဟောပြောခြင်းတွင် တွေ့ရှိရသည်။
ထိုနှုတ်ကပတ်တော်သည် တမန်တော်များဟောပြောခဲ့သော နှုတ်ကပတ် (တမန် ၄:၃၁၊ ၁၃:၅၊
၁၅:၃၅၊ ၁၆:၃၂ စသည်)၊ တပါးအမျိုးသားများ စုဝေးကြားနာပြီး ချီးမွမ်းခဲ့သော နှုတ်ကပတ်
(တမန် ၁၁:၁၊ ၁၃:၄၄၊ ၄၈)၊ ကြီးထွားပြန့်ပွားခဲ့သော နှုတ်ကပတ် (တမန် ၁၂:၂၄၊
နှိုင်းယှဉ် ၆:၇၊ ၁၃:၄၉၊ ၁၉:၂၀) ဖြစ်သည်။ ခွဲထွက်ခြင်းနှင့် ပါတီစွဲစိတ်ဓာတ်ကို
ပြင်းထန်စွာ ရှုတ်ချခဲ့သည် (နှိုင်းယှဉ် ၁ကော ၁၁:၁၈-၁၉၊ ဂလာ ၅:၂၀)၊
မှားသောညီအစ်ကိုများ (ဂလာ ၂:၄)၊ မှားသောတမန်တော်များ (၂ကော ၁၁:၁၃)၊
တမန်တော်ဆရာတော်၏ အဆုံးအမမှ လွှဲချော်သော မှားယွင်းသောအယူများကိုလည်း
ရှုတ်ချခဲ့သည် (၁တိ ၆:၃၊ ၂ပေ ၂:၁)။ ပါလုသည် ဘုရားသခင်သည် “လူအပေါင်းတို့သည် …
သမ္မာတရားကို သိမှတ်ခြင်းသို့ ရောက်ကြစေခြင်းငှာ” အလိုတော်ရှိသည်ဟု မြင်ခဲ့သည်
(၁တိ ၂:၄)။ ထို့ကြောင့် “သမ္မာတရား” (၂သက် ၂:၁၂-၁၃)၊ “သမ္မာတရား၏ နှုတ်ကပတ်တော်”
(ဧဖေ ၁:၁၃၊ ၂တိ ၂:၁၅) ဟူ၍ ရှိသည်မှန်ပေ၏။ ထိုသမ္မာတရားကို ထိန်းသိမ်းရမည် (ဂလာ
၂:၅)။ သို့ရာတွင် အချို့သူများသည် “မာန်နှင့်ပြည့်စုံ၍” (၁တိ ၆:၄) ထိုသမ္မာတရားကို
ဆန့်ကျင်ကြပြီး အသင်းတော်၏ တစ်ခုတည်းတည်ရှိမှုကို ခြိမ်းခြောက်ကြသည်။
According to the Scriptures, this bond of unity is not found in the
ecclesiastical organization of the church but in the preaching of the word of
God. The word is what the apostles preached (Acts 4:31; 13:5; 15:35; 16:32;
etc.), what the Gentiles gathered to hear and glorified (Acts 11:1; 13:44, 48),
and what grew and multiplied (Acts 12:24; cf. 6:7; 13:49; 19:20). Divisions and
a factious party spirit were strongly denounced (cf. 1 Cor. 11:18, 19; Gal.
5:20), along with false brethren (Gal. 2:4), false apostles (2 Cor. 11:13), and
erroneous teaching departing from the apostolic doctrine (1 Tim. 6:3; 2 Peter
2:1). As Paul saw it, God “desires all men … to come to the knowledge of the
truth” (1 Tim. 2:4). Thus there is indeed such a thing as “the truth” (2 Thess.
2:12, 13), “the word of truth” (Eph. 1:13; 2 Tim. 2:15), which must be
preserved (Gal. 2:5), but which some, “puffed up with conceit” (1 Tim. 6:4),
oppose, threatening the oneness of the church.
ဃ။ သန့်ရှင်းခြင်း
သန့်ရှင်းခြင်းသည်
အသင်းတော်၏ ထင်ရှားသော လက္ခဏာတစ်ရပ်ဖြစ်သည်။ “ယုံကြည်သူများ” ဟူသော အမည်နှင့်အတူ
“သန့်ရှင်သူများ” ဟူသော အမည်သည် ခရစ်တော်၏ ကိုယ်ခန္ဓာဝင်များအတွက် အထူးသဖြင့်
ပါလု၏ စာများတွင် မကြာခဏ ပေါ်ထွက်လေ့ရှိသော အမည်တစ်ခုဖြစ်သည်။ ကျမ်းသစ်ကျမ်းတွင်
သန့်ရှင်သော (ဂရိ၊ ဟာဂီယော့စ်) လူ၊ အရာ သို့မဟုတ် နေရာသည် ဘုရားသခင်ပိုင်ဆိုင်သည်၊
ထို့ကြောင့် အပြစ်မှ ခွဲချွတ်ပြီး ဘုရားသခင်အတွက် ဆက်ကပ်လျက်ရှိသည်။ ဤအချက်ကို
“သင်တို့သည် ကိုယ်ပိုင်မဟုတ်၊ တန်ဖိုးနှင့် ဝယ်ယူခြင်းခံရပြီ” (၁ကော ၆:၁၉-၂၀၊
နှိုင်းယှဉ် ၁ပေ ၁:၁၈-၁၉) စသော ကျမ်းချက်များတွင် ထင်ရှားစွာ ဖော်ပြထားသည်။
D. Holiness
Holiness is another leading characteristic of the church. Along with
“believers,” “saints” is one of the most frequently recurring designations for
the members of Christ’s body, especially in Paul’s writings. In the NT the
person, thing, or place, that is holy (Gr. hagios)
belongs to God, hence is “separate” from sin and consecrated to God. This claim
is underlined in such statements as “you are not your own; you were bought with
a price” (1 Cor. 6:19, 20; cf. 1 Peter 1:18, 19).
ခရစ်ယာန်အသိုင်းအဝိုင်း၏
သန့်ရှင်းခြင်း သို့မဟုတ် သန့်ရှင်သူဖြစ်ခြင်းသည် ဘုရားသခင်၏ ခေါ်တော်မူခြင်းကို
လက်ခံသဖြင့် ဤလောကမှ ခွဲချွတ်ခြင်းတွင် တည်ရှိသည် (၂တိ ၁:၉)။ ရှေး� Israeli လူမျိုးကို “သန့်ရှင်းသော လူမျိုး”
ဖြစ်ရန် ခေါ်တော်မူခဲ့သည်နှင့် အတူတူပင် (ထွက် ၁၉:၆၊ ၁ပေ ၂:၉၊ နှိုင်းယှဉ် လေဝိ
၂၀:၂၆)။ အသင်းတော်သည် ဤလောကမှ ခွဲချွတ်ပြီး ဘုရားသခင်၏ သန့်ရှင်းခြင်းကို
ထင်ဟပ်စေကာ ပျက်စီးနေသော လောကတွင် ဝိညာဉ်တော်၏ အသီးကို သီးစေရန် ရည်ရွယ်သည်။
ယေရှုသည် တပည့်တော်များကို “ဤလောကမှ” ခေါ်ထုတ်တော်မူခဲ့သည် (ယော ၁၇:၆)။ သို့ရာတွင်
သူတို့ကို “ဤလောကထဲတွင်” ရှိနေဆဲဟု မှတ်ယူခဲ့သည် (အပိုဒ် ၁၁) သို့မဟုတ် “ဤလောက၏
အစိတ်အပိုင်းမဟုတ်” ဟု မှတ်ယူခဲ့သည် (အပိုဒ် ၁၄)။ ကျမ်းသစ်ကျမ်း၏
သန့်ရှင်းခြင်းအယူအဆတွင် နှစ်မျိုးလုံး ပါဝင်သည်။ လောကမှ ခွဲချွတ်ခြင်းနှင့်
ပုန်ကန်နေသော လောကသို့ လက်လှမ်းခြင်း။ အသင်းတော်သည် အပြစ်သမားများကို ကယ်တင်ရန်
ချီးမွေ့ထားသော တာဝန်နှင့် ရည်မှန်းချက်ကို စွန့်ပစ်ထားလျှင်
သန့်ရှင်နိုင်မည်မဟုတ်။
The holiness or sainthood of the Christian community resides in its
separation from the world in answer to God’s call (2 Tim. 1:9), just as Israel
of old was called to be a “holy” nation (Ex. 19:6; 1 Peter 2:9; cf. Lev.
20:26). The church is holy, set apart from the world, to refract the holiness
of God and bring forth the fruits of the Spirit in a fallen world. Jesus called
His disciples “out of the world” (John 17:6), though He regarded them as still
“in the world” (verse 11) but “not of the world” (verse 14). The NT notion of
holiness includes both implications: being set apart from the world and
reaching out to a world in rebellion. The church cannot be holy while forsaking
its mission and task of saving sinners.
သို့ရာတွင်
ပြင်ပသန့်ရှင်းခြင်းနှင့်အတူ ကျင့်ဝတ်ဆိုင်ရာ သန့်ရှင်းခြင်းဆိုသော
အဓိပ္ပာယ်ကိုလည်း “သန့်ရှင်သော” နှင့် “သန့်ရှင်သူ” ဟူသော စကားလုံးများတွင်
ပါဝင်သည်။ ခရစ်ယာန်သန့်ရှင်းခြင်းသည် ခရစ်တော်နှင့် ဆက်ဆံရေးဖြင့် ဆုံးဖြတ်ခံရသော
အဆင့်အတန်းတစ်ခုတည်းတွင်သာ ရှိသည်မဟုတ်၊ ဘုရားသခင်အတွက် ဆက်ကပ်ခြင်းတွင်လည်း
ရှိပြီး ထိုဆက်ကပ်ခြင်းသည် အကျင့်သီလနှင့် ပြုမူဆောင်ရွက်ခြင်းတွင် ထင်ရှားသည်။
ထို့ပြင် သန့်ရှင်းခြင်း၏ သက်သေများ ဝမ်းနည်းဖွယ် ချို့တဲ့နေချိန်တွင်ပင်
အသင်းတော်ဝင်များကို သန့်ရှင်သူများဟု ခေါ်ဆိုသည်။ ထို့ကြောင့် ပါလုသည်
ကောရိန္သုမြို့ အသင်းတော်ဝင်များကို သန့်ရှင်သူများဟု ခေါ်ဆိုခဲ့သည်၊
ထိုအသင်းတော်တွင် သူရှုတ်ချစရာများစွာ တွေ့ရှိခဲ့သော်လည်း (၂ကော ၁:၁)။
သန့်ရှင်းခြင်း သို့မဟုတ် သန့်ရှင်သူဖြစ်ခြင်းသည် ယုံကြည်သူအနေဖြင့်
ပြင်ပခေါ်ဆိုမှုနှင့် အဆင့်အတန်းဖြစ်သော်လည်း၊ သန့်ရှင်းစေခြင်းလုပ်ငန်းသည်
ဆက်လက်ဖြစ်ပွားနေပြီး ဆက်လက်ဖြစ်ပွားရမည်။ ထိုအချက်သည်
ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်ပုံရသော်လည်း၊ ကောရိန္သုခရစ်ယာန်များကို တစ်ချိန်တည်းတွင်
“ခရစ်တော်၌ သန့်ရှင်းပြီးသူများ” နှင့် “သန့်ရှင်သူများဖြစ်ရန်
ခေါ်တော်မူခြင်းခံရသူများ” ဟု ဖော်ပြထားသည် (၁ကော ၁:၂)။ ခရစ်တော်၌ ရှိသူများသည်
ခရစ်တော်အတွက် ကိုယ်ကိုဆက်ကပ်ကြပြီး (၂ကော ၆:၁၄-၁၈) “ဘုရားသခင်ကို
ကြောက်ရွံ့ခြင်း၌ သန့်ရှင်ခြင်းကို ပြည့်စုံစေကြသည်” (၂ကော ၇:၁)။
သန့်ရှင်းခြင်းသည် ခရစ်တော်၌ ဆက်လက်ကြီးထွားနေသော အတွေ့အကြုံဖြစ်သည်။ ခရစ်တော်သည်
“အသင်းတော်ကို ချစ်မြတ်နိုးပြီး သူတို့အတွက် ကိုယ်ကိုကိုယ် စွန့်တော်မူသည် …
အသင်းတော်ကို ဘုန်းတန်ခိုးနှင့် ပြည့်စုံစေခြင်း၊ အစွန်းအအရောင် သို့မဟုတ်
တွန့်လိမ်ခြင်း မရှိဘဲ” ရှေ့တော်၌ တင်လျှောက်နိုင်ရန် ရည်ရွယ်တော်မူသည် (ဧဖေ
၅:၂၅-၂၆၊ နှိုင်းယှဉ် တိတု ၂:၁၄)။ အသင်းတော်၏ သန့်ရှင်းခြင်းသည်
လူ့အားနည်းချက်များနှင့် ဆက်စပ်နေသည်။ အသင်းတော်သည် သန့်ရှင်သော်လည်း
အားနည်းချက်များရှိသည်။
Yet, side by side with the sense of outward holiness, the words “holy” and
“saint” carry with them the meaning of ethical holiness. Christian holiness
consists not merely in a status determined by one’s relation to Christ, but
also in a consecration to God that finds expression in character and conduct.
At the same time the members of the church are called saints even when the
evidences of holiness are sadly lacking. Thus Paul addresses by the title
“saints” the members of the church at Corinth in which he found so much to
reprove (2 Cor. 1:1). While holiness or sainthood is a Christian’s outward
calling and status as believer, the work of sanctification is going on and must
continue to go on. As paradoxical as it may appear, the Corinthian believers
are depicted at one and the same time as “sanctified in Christ” and “called to
be saints” (1 Cor. 1:2). Those who are in Christ have consecrated themselves to
Christ (2 Cor. 6:14–18), making “holiness perfect in the fear of God” (2 Cor.
7:1). Holiness is a growing and continuous experience in Christ, who “loved the
church and gave himself up for her, … that the church might be presented before
him in splendor, without spot or wrinkle or any such thing” (Eph. 5:25, 26; cf.
Titus 2:14). The holiness of the church is intertwined in continuing human
imperfection. The church is holy yet subject to infirmities.
ဃ။ အားလုံးပါဝင်ခြင်း
(ကက်သလစ်ဖြစ်ခြင်း)
ကျမ်းသစ်ကျမ်းသည်
အသင်းတော်၏ အားလုံးပါဝင်ခြင်း သို့မဟုတ် ကက်သလစ်ဖြစ်ခြင်းကို ထပ်တူထပ်မျှ
ရှင်းလင်းစွာ တောင်းဆိုထားသည်။ “ကက်သလစ်” ဟူသော စကားလုံးကို ပါတီစွဲအဓိပ္ပာယ်ဖြင့်
မကြာခဏ နားလည်မှားကြသော်လည်း၊ ထိုစကားသည် သီးခြားအဆင့်ဆင့်ဖွဲ့စည်းထားသော
အဖွဲ့အစည်းတစ်ခုကို ရည်ညွှန်းခြင်းမဟုတ်ဘဲ၊ ခရစ်ယာန်သတင်းစကားသည် နေရာအနှံ့ရှိ
လူအပေါင်းတို့အတွက် ရည်ရွယ်သည်ဟူသော အချက်ကို ဆိုလိုခြင်းဖြစ်သည်။ အသင်းတော်သည်
လူမျိုးအပေါင်းတို့ကို လွှမ်းခြုံရန် ရည်ရွယ်သည် (မဿဲ ၂၈:၁၉၊ နှိုင်းယှဉ် ဗျာ
၁၄:၆)။ အချိန်တစ်ခု သို့မဟုတ် နေရာတစ်ခုတည်းနှင့် ချည်နှောင်ခံရခြင်းမဟုတ်ဘဲ၊
မျိုးဆက်အားလုံး၊ လူမျိုးအားလုံး၊ ယဉ်ကျေးမှုအားလုံးမှ ယုံကြည်သူများကို
လွှမ်းခြုံသည်။
E. Universality
With equal clarity, the NT insists on the universality or catholicity of
the church. Too often misunderstood because of its partisan air, the word
“catholic” refers not to a particular hierachical organization but to the fact
that the Christian message is intended for all people, everywhere. The church
is meant to embrace all nations (Matt. 28:19; cf. Rev. 14:6). It is not bound
to a particular time or place, but encompasses believers of all generations,
nations, and cultures.
သို့ရာတွင်
အသင်းတော်၏ ကက်သလစ်ဖြစ်ခြင်းသည် ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်းသို့ လက်လှမ်းမှုတစ်ခုတည်းတွင်သာ
တည်ရှိခြင်းမဟုတ်၊ လူ့ဘဝ၏ ရှုထောင့်အားလုံးအပေါ် သက်ရောက်မှုရှိခြင်းနှင့်
အသင်းတော်ပိုင်ဆိုင်သော အားလုံးပါဝင်သော သမ္မာတရားတွင်လည်း တည်ရှိသည်။ ခရစ်တော်၏
ချစ်ခြင်းမေတ္တာသည် လူအပေါင်းတို့သို့ ညွှန်းဆိုထားသောကြောင့်၊ အသင်းတော်သည်
ဘုရားသခင်ပြသတော်မူသော သမ္မာတရားအလုံးစုံကို ကမ္ဘာလုံးသို့ ပေးဆောင်သည်။
ကမ္ဘာလုံးသို့ ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်အလုံးစုံကို ဟောပြောသည် (နှိုင်းယှဉ် တမန်
၂၀:၂၇)။ ခရစ်တော်မှတ်ချက်ပေးထားသော အဆုံးအမအားလုံးကို အစမှအဆုံးတိုင်
အားလုံးပါဝင်စွာ သွန်သင်သည် (မဿဲ ၂၈:၂၀)။ ဤနေရာတွင်လည်း ယုံကြည်စိတ်ချရသော
စမ်းသပ်ချက်တစ်ရပ်ရှိသည်။ အသင်းတော်၏ အားလုံးပါဝင်သော သဘောသဘာဝသည် ရှင်းလင်းသော
သာသနာပြုခြင်း အကျိုးသက်ရောက်မှုများ ရှိသည်။
Still the catholicity of the church does not lie in its worldwide outreach
alone, but in the influence it exercises on all aspects of human life as well
as in the church’s possession of universal truth. Because Christ’s love is
addressed to all, the church offers the whole counsel of God to the whole
world. It reaches out to the whole world with the whole truth as revealed by
God (cf. Acts 20:27). The church teaches universally and from first to last all
the teachings Christ has commanded (Matt. 28:20). Here again is a reliable
test: The universal nature of the church has clear missionary implications.
ဃ။ တမန်တော်ဆန်ခြင်း
ပါလုရေးသားသည်မှာ၊
အသင်းတော်သည် ဘုရားသခင်၏ အိမ်တော်ဖြစ်၍ “တမန်တော်များနှင့် ပရောဖက်များ၏
အမြစ်ပေါ်တွင် တည်ဆောက်ထားပြီး၊ ခရစ်တော်ယေရှုသည် အဓိက
ထောင့်ကျောက်တိုင်ဖြစ်တော်မူသည်” (ဧဖေ ၂:၂၀)။ ထိုကြောင့် ကျမ်းသစ်ကျမ်းတွင်
ထိုအသုံးအနှုန်းကိုယ်တိုင် မတွေ့ရသော်လည်း၊ ခရစ်ယာန်များစွာသည် အသင်းတော်၏
တမန်တော်ဆန်ခြင်းကို ပြောဆိုကြပြီး၊ အချို့သည် လက်တင်ခြင်းဖြင့် စဉ်ဆက်မပြတ်
တမန်တော်ဆက်ခံခြင်းကို တကယ်တော့ စဉ်ဆက်မပြတ် တမန်တော်ဆက်ခံခြင်းဟု တောင်းဆိုကြသည်။
ယနေ့ခရစ်ယာန်အသိုင်းအဝိုင်းနှင့် တမန်တော်များ၏ အသင်းတော်ကြားတွင် သမိုင်းအရ
ခြေရာခံနိုင်သော မြင်နိုင်သော မပြတ်မတောက်ဆက်နွယ်မှုသည် အသင်းတော်ကို
စစ်မှန်ကြောင်း သက်သေပြသည်ဟု ဆိုကြသည်။
F. Apostolicity
As the household of God, writes Paul, the church is “built upon the
foundation of the apostles and prophets, Christ Jesus himself being the chief
cornerstone” (Eph. 2:20). On that account, although the term itself is foreign
to the NT, various Christians speak of the apostolicity of the church, some
insisting even on a literal, linear, and uninterrupted apostolic succession by
the laying on of hands as evidence of such apostolicity. What authenticates the
church, it is claimed, is a visible and unbroken connection, which can be
traced historically, between a present-day Christian community and the church
of the apostles.
သို့ရာတွင် ဤအမြင်သည်
ကျမ်းသစ်ကျမ်းတွင် တမန်တော်များနှင့် ယနေ့တမန်တော်သက်သေများကြား ဆက်ခံမှုလိုင်းကို
ဝိညာဉ်တော်ထောက်ပံ့သော တမန်တော်များ၏ သက်သေခံချက်ကို သစ္စာရှိစွာ
ဆက်လက်လိုက်နာခြင်းဟု ယူဆထားခြင်းကို လျစ်လျူရှုထားပုံရသည်။ အစောဆုံးကာလမှစ၍
တပည့်တော်များသည် “တမန်တော်များ၏ အဆုံးအမနှင့် အပေါင်းအသင်းကို နာမတ်မှီဝဲကြ” သည်
(တမန် ၂:၄၂)။ ဆက်လက်တည်ရှိသော အသင်းတော်သည် တမန်တော်များ ဟောပြောခဲ့သော
သမ္မာတရားများကို လက်ခံပြီး သွန်သင်ကာ၊ သူတို့ ညွှန်ကြားခဲ့သော ဘဝမျိုးကို
နေထိုင်သည်ဟု ဆိုလိုသည် (၂တိ ၁:၁၃-၁၄)။ ထို့ကြောင့် ပါလုသည် တိမောသေကို
“လူများရှေ့တွင် ငါဆုံးမခဲ့သော စကားကို သစ္စာရှိသူများထံ အပ်နှံလော့၊ သူတို့သည်
အခြားသူများကို သွန်သင်နိုင်လိမ့်မည်” ဟု ဆုံးမခဲ့သည် (၂တိ ၂:၂)။
အကြီးအကဲ/ဧဝံဂေလိဆရာသည် “ဆုံးမတတ်နိုင်သူ၊ ဘုရားသခင်၏ အသင်းတော်ကို
စောင့်ရှောက်နိုင်သူ၊ သွန်သင်ခဲ့သော စကားကို ခိုင်ခံ့စွာ ကိုင်းစွဲသူ၊
ဆန့်ကျင်သူများကို ငြင်းဆန်နိုင်သူ” ဖြစ်ရမည်ဟု ထပ်လောင်းခဲ့သည် (၁တိ ၃:၂-၇၊ တိတု
၁:၅-၉)။
This view, however, seems to ignore the fact that in the NT the line of
succession between the apostles and today’s apostolic witness is conceived as a
continuous line of faithfulness to the testimony of the apostles, sustained by
the Holy Spirit. From the earliest days onward the disciples “devoted
themselves to the apostles’ teaching and fellowship” (Acts 2:42). The
intimation is that the continuing church accepts and teaches the truths
preached by the apostles, and lives the kind of life that they enjoined (2 Tim.
1:13, 14). Thus, Paul admonished Timothy, “And what you have heard from me
before many witnesses entrust to faithful men who will be able to teach others
also” (2 Tim. 2:2), adding that an elder/bishop must be “an apt teacher,” able
to “care for God’s church,” to “hold firm to the sure word as taught,” and “to
confute those who contradict” the apostolic doctrine (1 Tim. 3:2–7; Titus
1:5–9).
အသင်းတော်သည်
တမန်တော်များ၏ သတင်းစကားပေါ်တွင် အမြစ်တည်ထားသောကြောင့် တမန်တော်ဆန်သည်ဖြစ်၍၊
ခရစ်တော်စေလွှတ်တော်မူသည်နှင့်အညီ လောကထဲသို့ စေလွှတ်ခံရသောကြောင့်လည်း
တမန်တော်ဆန်သည် (ဂရိ၊ အပေါ်စတေလိုး၊ အဓိပ္ပာယ်၊ အမှုတော်ဆောင်ရန် သို့မဟုတ်
တာဝန်ပေးလျက် စေလွှတ်ခြင်း)။ ခရစ်တော် စေလွှတ်ခြင်းခံရသည်နှင့်အညီ (မဿဲ ၁၀:၄၀၊
၁၅:၂၄၊ မာ ၉:၃၇၊ လု ၄:၄၃၊ ယော ၇:၂၉) တပည့်တော်များ စေလွှတ်ခြင်းခံရသည်နှင့်အညီ
(မဿဲ ၁၀:၁၆၊ ယော ၁၇:၁၈)၊ ဆက်လက်တည်ရှိသော တမန်တော်အမှုတော်ကိုလည်း
စေလွှတ်ခံရဆဲဖြစ်သည် (ယော ၂၀:၂၁)။ သာသနာပြုခြင်းသည် အသင်းတော်ပြုသမျှ၏
ထူးခြားချက်ဖြစ်သည်။ တမန်တော်ဆန်ခြင်းသည် စစ်မှန်သော အသင်းတော်၏ ထင်ရှားသော
အမှတ်အသားဖြစ်သည်။ သို့ရာတွင် ဧဝံဂေလိတရားကို သစ္စာရှိခြင်းနှင့် သာသနာပြုခြင်းကို
မပါဝင်သော တမန်တော်ဆန်ခြင်းအယူအဆမှန်သမျှသည် မှားယွင်းသော
တမန်တော်ဆန်ခြင်းအမြင်ဖြစ်သည်။
If the church, as apostolic, is grounded in the message of the apostles,
it is apostolic also because it is sent into the world as Christ was sent (from
apostellō, lit. to send forth, to
send out on service, or with a commission). As Christ was sent (Matt. 10:40;
15:24; Mark 9:37; Luke 4:43; John 7:29) and the disciples were sent (Matt.
10:16; John 17:18), so the continuing apostolate is still being sent (John 20:21).
Mission characterizes all that the church does. Apostolicity is a distinct mark
of the true church. But any notion of apostolicity that fails to engage in
faithfulness to the gospel and to mission is a misconceived view of
apostolicity.
ဃ။ သစ္စာရှိသော
အကြွင်းအကျန်
ဝမ်းနည်းစရာမှာ
ညှဉ်းပန်းနှိပ်စက်ခြင်း၊ ယုံကြည်ခြင်းမှ လှည့်ထွက်ခြင်းနှင့်
အကျင့်ပျက်ခြစားမှုတို့သည် အသင်းတော်ကို ရိုက်ပုတ်ခဲ့သည်။ ယေရှုကိုယ်တိုင်
တပည့်တော်များကို “မှားသောပရောဖက်များ ထလာမည်” ဟု သတိပေးခဲ့သည် (မဿဲ ၂၄:၄၊ ၂၄)၊
“ကြီးစွာသော ဆင်းရဲဒုက္ခခေတ်” ရောက်လာမည်ဟု သတိပေးခဲ့သည် (အပိုဒ် ၂၁-၂၂)။ ပါလုလည်း
သူ၏အဖော်ယုံကြည်သူများကို သူထွက်သွားပြီးနောက် “ရက်စက်သော ဝံပုလွေများ
သင်တို့အထဲသို့ ဝင်လာမည်၊ သိုးစုကို မချမ်းသာစေဘဲ၊ မှားသောစကားကို ဟောပြောသူများ
ထလာပြီး တပည့်တော်များကို ဆွဲယူမည်” ဟု ကြိုတင်သတိပေးခဲ့သည် (တမန် ၂၀:၂၉-၃၀)။
G. A Faithful Remnant
Tragically, persecution, apostasy, and corruption were to strike the
church. Jesus Himself warned the disciples that “false prophets” would arise to
lead them astray (Matt. 24:4, 24), that a period of “great tribulation” would
come upon them (verses 21, 22). Paul likewise forewarned his fellow believers
that after his departure “fierce wolves” would arise from among them, not
sparing the flock, “men speaking perverse things, to draw away the disciples
after them” (Acts 20:29, 30).
ယုံကြည်ခြင်းမှ
လှည့်ထွက်ခြင်း၊ မဆုတ်မနစ် ညှဉ်းပန်းနှိပ်စက်ခြင်းနှင့် ဆင်းရဲဒုက္ခတို့
ရှိခဲ့သော်လည်း၊ ဗျာဒိတ်ကျမ်းအရ ထိုအရာများသည် နှစ်ပေါင်း ၁၂၆၀ ကြာမည် (ဗျာ ၁၂:၆၊
နှိုင်းယှဉ် ၁၂:၄၊ ၁၃:၅၊ အကြွင်းအကျန်/ကောင်းကင်တမန်သုံးပါး III. A ကိုကြည့်)။
ယုံကြည်ခြင်း၏ သူရဲကောင်းများ၏ ရှည်လျားထိုက်တန်သော စဉ်ဆက်အဆက်ဆုံးတွင်၊
“အဆုံးခေတ်” ရောက်လာချိန်တွင် ဘုရားသခင်သည် အကြွင်းအကျန်ကို ခေါ်တော်မူမည် (ဗျာ
၁၂:၁၇)။ ဤနေရာတွင် “အကြွင်းအကျန်” ဟူသော စကားသည် ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင်
ဘုရားသခင်အပေါ် သစ္စာရှိနေသော လူနည်းစုကို ဖော်ပြရာတွင် သုံးခဲ့သော
အသုံးအနှုန်းကို သတိတရဖြစ်စေသည် (၂ရာ ၃၀:၆၊ ဧဇရ ၉:၁၄၊ ဟေရှာ ၁၀:၂၀၊ ယေဇကျေလ ၆:၈-၉)
ထိုသူများသည် ဘုရားသခင်အတွက် သက်သေခံရန် ထွက်သွားကြသည် (ဟေရှာ ၃၇:၃၁-၃၂၊ ၆၆:၁၉)။
ဘုရားသခင်သည် ကမ္ဘာမြေသားများအား တမန်တော်သတင်းစကားကို ကြေညာရန်
အခြားရွေးချယ်ထားသော ကိရိယာတစ်ရပ်ကို ထမြောက်စေတော်မူမည်။
In spite of the apostasy, relentless persecution and tribulation, which,
according to the book of Revelation, would last 1260 years (Rev. 12:6; cf.
12:4; 13:5; see Remnant/Three Angels III. A), at the end of a long and worthy
line of heroes of the faith, and with the arrival of “the time of the end,” God
would call a remnant (Rev. 12:17, KJV). “Remnant” in this passage, from which
the “remnant church” is derived, is reminiscent of the OT usage of the term in
which it described a minority remaining loyal to God (2 Chron. 30:6; Ezra 9:14;
Isa. 10:20; Eze. 6:8, 9) and going forth to witness for Him (Isa. 37:31, 32;
66:19). God would raise up another chosen instrument to proclaim the apostolic
message to earth’s inhabitants.
အဆုံးခေတ်အကြွင်းအကျန်သည်
ရှင်းလင်းသော လက္ခဏာများ ပြသည်။ ယောဟန်သည် ထိုအကြွင်းအကျန်ကို “ဘုရားသခင်၏
ပညတ်တော်များကို စောင့်ရှောက်ပြီး ယေရှု၏ သက်သေခံချက်ကို ကိုင်စွဲသူများ” ဟု
ဖော်ပြသည် (ဗျာ ၁၂:၁၇)။ ခမည်းတော်၏ ပညတ်တော်များကို စောင့်ရှောက်ခဲ့သော ခရစ်တော်၏
ခြေလှမ်းအတိုင်း (ယော ၁၅:၁၀)၊ “သန့်ရှင်သူများအား တစ်ကြိမ်တစ်ခါသာ အပ်နှံခဲ့သော
ယုံကြည်ခြင်း” ကို ခိုင်ခံ့စွာ ကိုင်စွဲသည် (ယုဒ ၃)။ ဤနေရာတွင် အကြွင်းအကျန်ကို
ဘုရားသခင်၏ ပညတ်တော်အားလုံးကို စောင့်ရှောက်သော ပညတ်တော်စောင့်ရှောက်သော
အသင်းတော်ဟု ဖော်ပြထားသည်။ အကြွင်းအကျန်တွင် “ယေရှု၏ သက်သေခံချက်” လည်း ရှိသည်၊
ယောဟန်သည် နောက်ပိုင်းတွင် ထိုသက်သေခံချက်ကို “ပရောဖက်ပြုခြင်း၏ ဝိညာဉ်” ဟု
သတ်မှတ်ထားသည် (ဗျာ ၁၉:၁၀၊ အကြွင်းအကျန်/ကောင်းကင်တမန်သုံးပါး IV. A၊ ဆုကျေးဇူးများ X.
D ကိုကြည့်)။
The end-time remnant shows clear characteristics. John describes it as
made up of those who “keep the commandments of God and bear testimony to [lit.
“have the testimony of”] Jesus” (Rev. 12:17). Following in the steps of Christ,
who kept His Father’s commandments (John 15:10), and holding fast to “the faith
which was once for all delivered to the saints” (Jude 3), the remnant is
described here as being a commandment-keeping church, observing all of God’s
commandments. The remnant also has “the testimony of Jesus,” which John later
defines as “the spirit of prophecy” (Rev. 19:10; see Remnant/Three Angels IV.
A; Gifts X. D).
အဆုံးခေတ်အခြေအနေတွင်
အသင်းတော်၏ သတင်းစကားနှင့် သာသနာတော်ကို ဗျာဒိတ် ၁၄:၆-၁၂ တွင် ထပ်မံဖော်ပြထားသည်။
ကောင်းကင်တမန်သုံးပါး၏ သတင်းစကားများ—ဗျာဒိတ် ၁၈:၁-၄ ၏ သတင်းစကားနှင့် တွဲ၍—သည်
အပြစ်သမားများအား ကယ်တင်ခြင်း၏ ကျေးဇူးတော်ကို လက်ခံရန် ဘုရားသခင်၏ နောက်ဆုံးတိုက်တွန်းချက်ဖြစ်သည်၊
ချက်ချင်းဆက်လက်ဖော်ပြထားသော ကျမ်းချက်များတွင် တွေ့ရသည် (၁၄:၁၃-၁၆၊
အကြွင်းအကျန်/ကောင်းကင်တမန်သုံးပါး၊ တရားစီရင်ခြင်း III. B. 1. a. [1] ကိုကြည့်)။
ဤနောက်ဆုံးသတင်းစကားကို ကြေညာခြင်းမှ ဘုရားသခင်၏ ပညတ်တော်များကို စောင့်ရှောက်သော
လူမျိုးတစ်မျိုးကို စုဝေးစေသည် (ဗျာ ၁၂:၁၇ ကဲ့သို့)၊ သို့ရာတွင် “ယေရှု၏
ယုံကြည်ခြင်း” ကို ထပ်လောင်းဖော်ပြထားသည် (၁၄:၁၂)။ သူတို့သည် ယေရှုနှင့်တူသော
ယုံကြည်ခြင်းရှိကြပြီး၊ ဘုရားသခင်အပေါ် မယိမ်းယိုင်သော ယုံကြည်အားထားမှုကို
ထင်ဟပ်ကာ ကျမ်းစာအုပ်များ၏ သမ္မာတရားအားလုံးကို လက်ခံကြသည်။ လက်ဝါးကပ်တိုင်နှင့်
ပညတ်တော်ကို ထပ်မံပေါင်းစပ်ထားသည်။ အခြားအသိုင်းအဝိုင်းများတွင် ဘုရားသခင်၏
သစ္စာရှိတပည့်တော်များ ရှိသော်လည်း၊ အကြွင်းအကျန်အသင်းတော်ကို ကမ္ဘာအဆုံးထိ
“ထာဝရဧဝံဂေလိတရား” ကို ဟောပြောရန် (အပိုဒ် ၆)၊ ခရစ်တော်အတွက် သက်သေခံပြီး
သခင်ဘုရား ဒုတိယအကြိမ် ကြွလာခြင်းအတွက် အပြစ်သမားများကို ပြင်ဆင်စေရန်
ထပ်မံခေါ်တော်မူခဲ့သည်။
In the context of end-time circumstances, the message and mission of the
church are further outlined in Revelation 14:6–12. Three messages—coupled with
that of Revelation 18:1–4—constitute God’s last appeal to sinners to accept His
gracious gift of salvation, as shown in the verses immediately following
(14:13–16; see Remnant/Three Angels; Judgment III. B. 1. a. [1]From the
proclamation of this last message there is gathered a people that John depicts
(as in Rev. 12:17) as keeping the commandments of God (14:12), but adding “and
the faith of Jesus.” They are characterized by a faith similar to that of
Jesus, reflecting His unshakable confidence in God and embracing all the truths
of the Scriptures. The cross and the law are again brought together. God has loyal
disciples in other communities, but He has called the remnant church once more
to preach “the everlasting gospel” to the ends of the world (verse 6, KJV), to
bear witness to Christ and prepare sinners for the Lord’s second coming.
အစမှအဆုံးတိုင်၊
ဤအမှတ်အသားများသည် အသင်းတော်၏ မရှိမဖြစ်သဘောသဘာဝဖြစ်သည်။ ယုံကြည်ခြင်း၊
အပေါင်းအသင်း၊ စည်းလုံးညီညွတ်ခြင်း၊ သန့်ရှင်းခြင်း၊ အားလုံးပါဝင်ခြင်း၊
တမန်တော်သတင်းစကားအပေါ် သစ္စာရှိခြင်း။ ထိုအရာများသည် အချင်းချင်း ဆက်စပ်နေပြီး
စည်းလုံးညီညွတ်မှုတွင် ဘုရားသခင်၏ စစ်မှန်သော အသင်းတော်ကို ညွှန်ပြသည်။
From beginning to end, these marks belong to the essential nature of the
church: faith, fellowship, unity, holiness, universality, and faithfulness to
the apostolic message. They are also intrinsically intertwined, and in their
unity point to the authentic church of God.
IX. အနာဂတ်ကို
သမ္မာတရားဖြင့် ကြည့်ခြင်း
A. ဗဟုဝါဒီကမ္ဘာတွင်
အသက်ရှင်ခြင်း
အသင်းတော်၏ သဘောသဘာဝ၊
အတိုင်းအတာ၊ ရည်ရွယ်ချက်နှင့် အမှတ်အသားများကို အကျဉ်းချုံး
စုံစမ်းလေ့လာခြင်းကြောင့် အနာဂတ်အသင်းတော်နှင့်ပတ်သက်၍ အချက်အနည်းငယ်ကို
ထောက်ပြနိုင်ပါသည်။ လာမည့်ဆယ်စုနှစ်များအတွင်း ဘာဖြစ်လာမည်ကို မည်သူမျှ
ခန့်မှန်းနိုင်မည်မဟုတ်ပါ။ သို့သော် သမြတ်စွာဘုရားအချက်အလက်နှင့်
လက်ရှိလမ်းကြောင်းများအရ ဖြစ်နိုင်ချေရှင့်ရှိသော အခြေအနေတစ်ခုကို
ညွှန်ပြနိုင်ပါသည်။ သိပ္ပံနှင့်နည်းပညာဆိုင်ရာ ကမ္ဘာတွင်း လူသားတိုးတက်ရေးအတွက်
ဆက်လက်တိုးချဲ့မှုကို ကတိကဝတ်ပြုထားသည့်အနေဖြင့် ခရစ်ယာန်များသည်
ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်းလုံးတွင် အရေအတွက်တိုးပွားလာသည်နှင့်အမျှ ခေတ်သစ်နည်းပညာက
လွှမ်းမိုးထားသော အင်အားကြီးများသည် လူသားမျိုးနွယ်ကို အလွန်အန္တရာယ်များသော
ကက်ဘာသို့ ဦးတည်သွားစေနိုင်သည်ဟု စိုးရိမ်လာကြပါသည်။ တစ်ချိန်တည်းတွင် လွန်ခဲ့သော
နှစ်ရာစုနှစ်များအတွင်း ဉာဏ်ရည်ဆိုင်ရာနှင့် လူမှုရေးနယ်ပယ်များတွင်
အလွန်ကြီးမားသော ပြောင်းလဲမှုများဖြစ်ပေါ်ခဲ့သဖြင့် ခရစ်ယာန်ဘာသာက ပေးအပ်ခဲ့သော
ရိုးရာအဖြေများသည် မေးခွန်းအများစုအတွက် ဆက်စပ်မှုမရှိတော့ပေ။ ထင်ရှားသော
ခြွင်းချက်အနည်းငယ်မှလွဲ၍ အနောက်တိုင်းကမ္ဘာတစ်ဝှမ်းလုံး—ခရစ်ယာန်ဘာသာ၏
ခိုင်မာသောအခြေစိုက်စခန်းဟောင်း—တွင် ယောက်ျားမိန်းမများသည်
အသင်းတော်နှင့်အသင်းတော်၏သတင်းစကားကို စွန့်ပစ်လာကြပါသည်။ လမ်းကြောင်းမှာ
ခရစ်ယာန်များအတွက် လူနည်းစုအဆင့်သို့ ဦးတည်နေပါသည်။
IX. A Sober Look Into the Future
A. Living in a Pluralistic World
Our inquiry, however brief, into the nature, scope, mission, and marks of
the church enables us to point out a few things regarding the church of the
future. No one can predict what the coming decades will bring. Yet biblical
prophecy and current trends suggest a likely scenario.
Committed to the scientific and technological worldview of human
betterment through the seemingly relentless expansion that science and
technology have made possible, Christians, worldwide and in increasing numbers,
have become alarmed that the great forces our modern technology now wields
might indeed lead humanity into a most dangerous world. At the same time the
past two centuries have brought such overwhelming changes in the intellectual
and social realms of our lives that on most questions the traditional answers
offered by Christianity seem no longer relevant. With few notable exceptions,
all over the Western world, traditionally a stronghold of Christianity, men and
women are abandoning the church and its message. The trend is toward minority
status for Christians.
အသင်းတော်သည် ယနေ့
ရာစုနှစ်များစွာက သိရှိခဲ့သည်ထက် လုံးဝကွဲပြားသော ကမ္ဘာတွင် တွေ့ရှိနေရပါသည်။
အသင်းတော်နှင့်လူ့အဖွဲ့အစည်းတို့ တူညီသောစံပြကို မျှဝေခဲ့သည့် “ကွန်စတန်တင်ခေတ်”
ပြီးဆုံးသွားပြီဖြစ်သည်။ ရလဒ်အနေဖြင့် ခရစ်ယာန်များသည် ကိုယ်ပိုင်၊ လွတ်လပ်၍
ရှင်းလင်းသော ယုံကြည်ခြင်းဆုံးဖြတ်ချက်ဖြင့် လူမှုပတ်ဝန်းကျင်၏ လက်ရှိအမြင်များမှ
ခွဲထွက်သွားသော ယုံကြည်သူအသိုင်းအဝိုင်း၏ အစိတ်အပိုင်းတစ်ခုဖြစ်လာသည်။
အနာဂတ်အသင်းတော်တွင် “သိုးအုပ်ငယ်”၊ စစ်မှန်သော အကြွင်းအကျန်အဖြစ်
ထူးခြားချက်ရှိလာမည်ဖြစ်ပြီး၊ ဘုရားသခင်နှင့်ကျမ်းစာများသည် အကောင်းဆုံးအားဖြင့်
အခြားရွေးချယ်စရာများစွာအကြား တစ်ခုသာဖြစ်နေမည့် ဗဟုဝါဒီကမ္ဘာတွင်
နေထိုင်ရမည်ဖြစ်သည်။ အကယ်၍ ကျန်လူ့အဖွဲ့အစည်းသည် သည်းခံနိုင်သော ဗဟုဝါဒီဖြစ်နေပါက
ဖြစ်နိုင်သော်လည်း၊ ပရောဖက်ပြုချက်အရ ထိုသို့ဖြစ်မည်မဟုတ်ကြောင်း ပြောထားသည်။
The church finds itself today in a world radically different from what it
has known for centuries. The “Constantinian era”—when church and society shared
similar ideals—has come to an end. As a result Christians find themselves part
of a community of believers who, by virtue of a personal, free, and explicit
decision of faith, dissociate themselves from the current views of their social
environment. The church of the future will have the characteristic of a “little
flock,” a true remnant, living in a pluralistic world in which God and the
Scriptures will at best be merely one alternative among many others, if indeed
the rest of society is tolerantly pluralistic, which, prophecy tells us, is far
from assured.
ဆိုလိုသည်မှာ
စစ်မှန်သောခရစ်ယာန်များသည် အစောပိုင်းယုံကြည်သူများနှင့်
နေထိုင်မှုအခြေအနေများတွင် နီးစပ်လာမည်ဖြစ်သည်။ ခေတ်သစ်ကုန်းမြင့်ကမ္ဘာတွင်
ပြန့်ကျဲနေသော အသင်းတော်၊ တမန်တော်များ၏သွန်သင်ချက်များကို
ယုံကြည်ခြင်းနှင့်ဆက်သွယ်မှုဖြင့် စည်းလုံးထားသော ပြန့်ကျဲနေသော အသင်းခွဲများ၏
မိသားစု၊ အပြည့်အဝကတိကဝတ်ဖြင့်သာ ဝင်ရောက်နိုင်သော
ယုံကြည်ခြင်း၏အခြေခံအသိုင်းအဝိုင်းများ။ ပြန့်ကျဲနေပြီး ရွေ့လျားနေသော
အသင်းတော်သည် ဓမ္မတာဝန်တွင် ပါဝင်နေမည်ဖြစ်သည်။ လောကီဓမ္မနှင့် ခရစ်ယာန်မဟုတ်သော
ပတ်ဝန်းကျင်နှင့် ပြင်းထန်စွာကွဲပြားမှုကြောင့်
အကြွင်းအကျန်အသင်းတော်—အလွန်လိုက်ဖက်သော ဖော်ပြချက်!—သည် နောက်ဆုံးနေ့ရက်များတွင်
ဘုရားသခင်နှင့်ကယ်တင်ခြင်းဆိုင်ရာ သီးခြားကြေညာချက်ကို အဘယ်ကြောင့်တင်ပြရမည်ကို
ရှာဖွေရမည်ဖြစ်သည်။ အသင်းတော်သည် ကျမ်းစာပေါ်တွင် ခိုင်မြဲစွာတည်ရှိနေရမည်၊
ပရောဖက်များနှင့်တမန်တော်များ၏သွန်သင်ချက်များနှင့် နီးကပ်စွာရှိနေရမည်၊
သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်ကို အားကိုးရမည်ဖြစ်သည်။ ၎င်းသည် အာဖရိက၊ ဥရောပ သို့မဟုတ်
အာရှကဲ့သို့သော ဒေသအသီးသီးတွင် ကိုယ်ပိုင်ထူးခြားချက်ရှိသော
ပင်မဒေသခံအသင်းတော်များဖြင့် ကမ္ဘာလုံးဆိုင်ရာ အသင်းတော်အဖြစ် ကြီးထွားလာမည်ဖြစ်ပြီး၊
အစောပိုင်းအသင်းတော်၏ ထူးခြားချက်ဖြစ်သော ယုံကြည်ခြင်းနှင့် စည်းမျဉ်းစည်းကမ်း၏
စည်းလုံးမှုကို ထိန်းသိမ်းထားမည်ဖြစ်သည်။
This means that, in several ways, true Christians will be close to the
early believers in the circumstances of their existence: diaspora in a neopagan
world, a family of scattered congregations united in faith and fellowship
around the teachings of the apostles, basic communities of belief that one
enters only through total commitment. Dispersed and on the move, the church
will be engaged in mission. Because of the sharp contrast with a secularized
and un-Christian milieu, the remnant church—how befitting the description!—will
have to find out why it should present a specific statement about God and
salvation in the last days. The church will have to remain solidly founded on
the Scriptures, close to the teachings of the prophets and the apostles,
relying on the Holy Spirit. It will grow as a worldwide church where major
local churches, regions such as Africa, Europe, or Asia, will have their own
special character while maintaining the unity of faith and order so
characteristic of the early church.
B. တိုက်ပွဲဝင်နေသော
အသင်းတော်နှင့် အောင်ပွဲခံသော အသင်းတော်
ဤကမ္ဘာပေါ်တွင်
အသင်းတော်သည် သခင်ဘုရား၏တိုက်ပွဲများတွင် နေ့စဉ်ပါဝင်နေသော
တိုက်ပွဲဝင်အသင်းတော်ဖြစ်ပြီး၊ စာတန်၏အေဂျင်စီများကို ဆန့်ကျင်တိုက်ခိုက်နေသည်။
၎င်း၏အဖွဲ့ဝင်များသည် ကမ္ဘာ၊ ဇာတိပကတိနှင့် မကောင်းသောအင်အားများနှင့်
အဆက်မပြတ်ပဋိပက္ခဖြစ်နေသည် (ရောမ ၇:၁၅-၂၃၊ ဂလာတိ ၅:၁၇၊ ၁ပေ ၅:၈-၉၊ ၁ယော ၅:၄၊
နှိုင်းယှဉ် ၁ယော ၄:၄)။ သခင်ဘုရားပြန်ကြွလာခြင်းမတိုင်မီ အသင်းတော်သည်
တိုက်ပွဲဝင်အသင်းတော်ဖြစ်ပါက၊ ဂျေရုဆလင်အသစ်၏ အသင်းတော်သည်
အောင်ပွဲခံသောအသင်းတော်ဖြစ်သည်။ ၎င်းကို ဤကမ္ဘာ့တိုက်ပွဲတွင်
သစ္စာရှိသောတပည့်များနှင့် အောင်နိုင်သူများဖြင့် ဖွဲ့စည်းထားသည်။ သူတို့သည်
ဓားကို အောင်ပွဲအုပ်ရွက်နှင့် လဲလှယ်ခဲ့ကြပြီး (ဗျာ ၇:၉)၊ လက်ဝါးကပ်တိုင်ကို
သရဖူနှင့် လဲလှယ်ခဲ့ကြသည် (၂တိ ၄:၈၊ ၁ပေ ၅:၄)။ တိုက်ပွဲပြီးဆုံးပြီ၊
ဓမ္မတာဝန်ပြည့်စုံပြီ (မဿဲ ၂၅:၂၁၊ ၂၃) ဖြစ်ပြီး၊ ရွေးနုတ်ခံရသူများကို သိုးသငယ်လက်ထပ်ပွဲသို့
ဖိတ်ကြားထားသည် (ဗျာ ၁၉:၉)၊ ခရစ်တော်၏နိုင်ငံတော်တွင် ခရစ်တော်၏စားပွဲတွင်
စားသောက်ကြပြီး အတူတကွ အစဉ်အမြဲ အုပ်စိုးကြမည်ဖြစ်သည် (ဗျာ ၂၂:၅)။
B. The Church, Militant and Triumphant
While in this world the church is a militant church, daily engaged in the
battles of its Lord, and in warfare against satanic agencies. Its members are
in constant conflict with the world, the flesh, and the powers of evil (Rom.
7:15–23; Gal. 5:17; 1 Peter 5:8, 9; 1 John 5:4; cf. 1 John 4:4).
If this side of the Lord’s return the church is the militant church, the
church of the New Jerusalem is the triumphant church. It is made up of faithful
disciples and conquerors in this worldly battle. They have exchanged the sword
for a palm of victory (Rev. 7:9) and the cross for a crown (2 Tim. 4:8; 1 Peter
5:4). The battle is over, the mission accomplished (Matt. 25:21, 23) and the
redeemed, invited to the wedding feast of the Lamb (Rev. 19:9), eat and drink
at Christ’s table in His kingdom (Luke 22:28–30) and reign with Him for ever
and ever (Rev. 22:5).
X. သမိုင်းအကျဉ်းချုပ်
A. ရှေးဦးအသင်းတော်
၁.
အစောပိုင်းခမညတော်ရေးသားချက်များ
အသင်းတော်ဆိုင်ရာ
အယူဝါဒသည် ရှေးဦးအသင်းတော်တွင် အဓိကပြဿနာမဟုတ်ခဲ့ပါ။ အစောပိုင်းခမညတော်များသည်
ထိုအယူဝါဒ၏ အလားအလာအရေးပါမှုကို အထူးသတိမထားမိကြပါ။ သူတို့၏ရေးသားချက်များတွင်
အသင်းတော်ကို ယေဘုယျအားဖြင့် communio sanctorum၊ သန့်ရှင်သူများ၏အသိုင်းအဝိုငင်း၊
ဘုရားရွေးချယ်ထားသော လူမျိုးအဖြစ် ဖော်ပြထားသည်။ ၎င်းသည် မတူညီသော
မူလနောက်ခံများရှိသော်လည်း ခရစ်တော်တိုင်တွင် တစ်ခုတည်းဖြစ်နေသော
ခရစ်ယာန်များဖြင့် ဖွဲ့စည်းထားသော ဝိညာဉ်ရေးရာအဖွဲ့အစည်းတစ်ခုဖြစ်ပြီး၊
တမန်တော်များ၏သွန်သင်ချက်များကို သစ္စာရှိရှိ လိုက်နာကာ ယုံကြည်ခြင်းနှင့်
သန့်ရှင်းခြင်းတွင် ကြီးထွားနေသည်။ အသင်းတော်ကို ဖော်ပြရာတွင်
ခမညတော်ရေးသားချက်များသည် ခရစ်တော်၏ကိုယ်ခန္ဓာ (ဣဂနတီ၊ ဘီစီ ၁၀၅ ခန့်)၊
အသစ်သောဣသရေလ (ရောမမြို့မှ ကလီမန်၊ ဘီစီ ၉၅ ခန့်၊ ဂျပ်စတင် “အာဇာနည်”၊ ဘီစီ ၁၅၀
ခန့်) သို့မဟုတ် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ဗိမာန် (ဣရေနယု၊ ဘီစီ ၁၈၀ ခန့်)
စသည်တို့ကို မကြာခဏရည်ညွှန်းတတ်ပြီး ဓမ္မသစ်ကျမ်းရေးသားသူများသုံးစွဲခဲ့သော
အကြောင်းအရာများကို သတိတရဖြစ်စေသည်။ အနည်းငယ်သာလျှင် ပိုမိုနက်ရှိုင်းစွာ
စူးစမ်းခဲ့ကြသည်။
X. Historical Overview
A. The Ancient Church
1. Early Patristic Writings
The doctrine of the church was not a major issue in the early church. The
early Church Fathers showed no particular awareness of the potential importance
of the doctrine. In their writings, the church is generally represented as the
communio sanctorum, the congregation of the saints, the chosen people of God.
It is essentially a spiritual society, made up of Christians who, in spite of
their different origins and backgrounds, are one in Christ, faithful to the
teachings of the apostles, and growing in faith and holiness. When describing
the church, the patristic writings often refer to it as the body of Christ
(Ignatius, c. 105), the new Israel (Clement of Rome, c. 95; Justin “Martyr, c.
150) or the temple of the Holy Spirit (Irenaeus, c. 180), among others,
reminding one of the themes used by the NT authors. Few probed much further.
၂.
သင်းအုပ်ဆရာဦးဆောင်သော အသင်းတော်ဆီသို့
သို့သော် မကြာမီတွင်
သိသာထင်ရှားသော ပြောင်းလဲမှုတစ်ခု ဖြစ်ပေါ်လာသည်။ ဒုတိယရာစုနှစ်တွင်ပင် တစ်ဖက်တွင်
ညှဉ်းပန်းနှိပ်စက်မှုနှင့် အခြားတစ်ဖက်တွင် သွေဖည်ယုံကြည်ချက်များ
ပေါ်ပေါက်လာမှုကြောင့် စစ်မှန်သော ကက်သလစ်အသင်းတော် (ဆိုလိုသည်မှာ
“တစ်ကမ္ဘာလုံးဆိုင်ရာ” အသင်းတော်) ကို ခွဲခြားသိမြင်နိုင်သော ပြင်ပလက္ခဏာများကို
သတ်မှတ်ရန် လိုအပ်လာသည်။ အသင်းတော်ကို တမန်တော်များ၏
တိုက်ရိုက်ဆက်ခံသူများဖြစ်ပြီး စစ်မှန်သောခရစ်ယာန်ဓလေ့ကို ပိုင်ဆိုင်ထားသော
သင်းအုပ်ဆရာများက အုပ်ချုပ်သော ပြင်ပအဖွဲ့အစည်းတစ်ခုအဖြစ် စတင်ခံယူလာသည်။ ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင်
သင်းအုပ်ဆရာ၊ ယဇ်ပုရောဟိတ် (သို့မဟုတ် အကြီးအကဲ) နှင့် ကျေးကျွန်ဆရာဟူသော
သုံးဆင့်ဝန်ကြီးဌာနပါဝင်သော သင်းအုပ်စနစ်သည်
မူလအသင်းတော်အုပ်ချုပ်ရေးပုံစံဖြစ်ကြောင်း ယုံကြည်ဖွယ်အထောက်အထားမရှိသော်လည်း၊
ဒုတိယရာစုနှစ်တွင် ပေါ်ပေါက်လာပြီး အချိန်ကြာလာသည်နှင့်အမျှ လက်ခံမှုနှုန်း
လူအများစုရရှိလာသည်။ ရောမအင်ပါယာ၏ နေရာအသီးသီးတွင် ဤစနစ်ကို တည်ငြိမ်စွာ
လက်ခံခဲ့ခြင်းက သင်းအုပ်ဆရာများ ဦးဆောင်မှုရာထူးသို့ တက်လှမ်းလာခြင်းသည်
လိုအပ်ချက်တစ်ခုကို ဖြည့်ဆည်းပေးခဲ့ကြောင်း ပြသနေသည်။
2. Toward an Episcopal Church
Shortly, however, a perceptible change came about. Already in the second
century, persecution on the one hand and the rise of heresies on the other made
it necessary to designate certain external characteristics by which the true
catholic church (i.e., “universal” church) could be identified. The church
began to be conceived in terms of an external institution, ruled by bishops as
direct successors of the apostles and in possession of the true Christian
tradition. While there is no convincing evidence that episcopacy, with its
threefold ministry of bishop, priest (or presbyter), and deacon, is discernible
as the primitive form of church government in the NT, it certainly made its
appearance by the second century and in time became practically universal. The
tranquillity with which this system was accepted in the various parts of the
Roman Empire seems to show the extent to which the rise of the episcopate to a
position of leadership met a felt need.
ယေဘုယျအမြင်မှာ
သင်းအုပ်ဆရာများသည် တမန်တော်များ၏နေရာတွင် ရပ်တည်ပြီး သူတို့၏သွန်သင်ရေးရာထူးကို
ဆက်လက်ထမ်းဆောင်သူများဖြစ်သည်။ သူတို့၏ရာထူးတွင် အထူးကရိစ္စမတ်တစ်ခု ပါဝင်သည်။
ယဇ်ပုရောဟိတ်များ (sacerdotes) အဖြစ်
ဘုရားသခင်နှင့် လူများကြားတွင် အလယ်အလတ်အဖြစ် ရပ်တည်သည်။ ထိုအခွင့်အရေးတွင်
ဘုရားသခင်ထံ ယဇ်ပူဇော်ကြပြီး ခရစ်ယာန်ဝန်ကြီးဌာန၏ အဓိပ္ပာယ်အသစ်နှင့်
အသင်းတော်၏သဘောသဘာဝနှင့်လက္ခဏာများ၏ အမြင်အသစ်ကို မိတ်ဆက်ခဲ့သည်။
ယဇ်ပုရောဟိတ်နှင့် လူများကို အလွန်ပြင်းထန်စွာ ခွဲခြားထားသည်။
The general view was that the bishops stood in the place of the apostles,
whose teaching office they continued. A particular charisma was attached to
their office. As priests (sacerdotes), they stood as mediators between God and
the people. In that capacity they offered sacrifices to God and introduced a
new understanding of the Christian ministry as well as a new perception of the
nature and characteristics of the church, with a highly sharpened distinction
between clergy and laity.
၃. ဆိုက်ပရီယန်၏
အသင်းတော်ဆိုင်ရာ အယူဝါဒ
ကာသေ့ချ်မြို့၏
သင်းအုပ်ဆရာ ဆိုက်ပရီယန် (၂၄၈-၂၅၈) သည် မျဉ်းကြောင်းများကို စုစည်းပြီး
သင်းအုပ်အသင်းတော်ဆိုင်ရာ ရှင်းလင်းသောအယူဝါဒကို ပထမဆုံးအကြိမ် တင်ပြခဲ့သူဖြစ်သည်။
သူ၏ အသင်းတော်ဆိုင်ရာအယူဝါဒတွင် ရောမဥပဒေပညာရှင်ဖြစ်ခဲ့သူ၏
လက္ခဏာများအားလုံး—ဥပဒေရေးရာ၊ ယုတ္တိနှင့် လက်တွေ့ကျမှု—ပါဝင်သည်။
ညှဉ်းပန်းနှိပ်စက်မှုနှင့် သွေဖည်ယုံကြည်ချက်များကို ထပ်မံရင်ဆိုင်ရင်း
သူ၏အငြင်းပွဲနှစ်ခုမှာ အသင်းတော်၏စည်းလုံးမှုနှင့် သင်းအုပ်ဆရာ၏အာဏာပိုင်ဖြစ်သည်။
မဿဲ ၁၆:၁၈ အခြေခံဖြင့် ဆိုက်ပရီယန်က အသင်းတော်သည် တမန်တော်များ၏ဆက်ခံသူများဖြစ်သော
သင်းအုပ်ဆရာများပေါ်တွင် တည်ထောင်ထားသည်ဟု ဆိုသည်။ သူတို့သည်
အသင်းတော်၏သခင်များဖြစ်သည်။ သူတို့သည် အသင်းတော်ဖြစ်သည်။ တရားဝင်သင်းအုပ်ဆရာကို
ငြင်းပယ်သူမည်သူမဆို အသင်းတော်ထဲတွင် မရှိပေ။
3. The Cyprianic Doctrine of the Church
Cyprian, bishop of Carthage from 248 to 258, was to draw the lines
together and develop for the first time an explicit doctrine of the episcopal
church. His ecclesiology shows all the marks of a man trained in Roman law,
legalistic, logical, and practical. Once more in the face of persecution and
heresy, his two points of contention were the unity of the church and the
authority of the bishop. On the basis of Matthew 16:18 Cyprian maintained that
the church was founded on the bishops, the successors of the apostles. They
were the lords of the church. They were the church, and whoever refused to
submit to the rightful bishop was not in the church.
Together the bishops constituted a college, the episcopate. As such they
represented the church. The unity of the church was found in the unity of
bishops. Outside of the church there was no possibility to be saved. Heretics
were challenged to produce the origin of their churches, to demonstrate the
authority of their bishops through a direct line of ordination from bishop to
bishop in such a way that the first bishop had as his teacher and predecessor
one of the apostles.
သင်းအုပ်ဆရာများသည်
အတူတကွ ကောလိပ်၊ သင်းအုပ်အဖွဲ့ကို ဖွဲ့စည်းသည်။ ထိုနည်းဖြင့် အသင်းတော်ကို
ကိုယ်စားပြုသည်။ အသင်းတော်၏စည်းလုံးမှုကို သင်းအုပ်ဆရာများ၏စည်းလုံးမှုတွင်
တွေ့ရှိရသည်။ အသင်းတော်ပြင်ပတွင် ကယ်တင်ခြင်းရရှိနိုင်ခြေမရှိပေ။ သွေဖည်သူများကို
သူတို့၏အသင်းတော်များ၏မူလအစကို ထုတ်ဖော်ရန်၊ သင်းအုပ်ဆရာမှ သင်းအုပ်ဆရာသို့
ဆက်လက်ခန့်အပ်ခြင်းမှတစ်ဆင့် သူတို့၏သင်းအုပ်ဆရာများ၏အာဏာကို တမန်တော်တစ်ပါးကို
ဆရာနှင့်ရှေ့ဆက်သူအဖြစ်ရှိခဲ့သည်ကို သက်သေပြရန် စိန်ခေါ်ခဲ့သည်။
Cyprian was the first to set forth distinctly and cogently the idea of a
catholic church comprehending all true branches of the church of Christ and
bound together by a visible and external unity. The desire to stem the rise of
heresy had resulted in a concept of the church and of unity that would
progressively deface the scriptural teaching on the nature and identity of the
church.
ဆိုက်ပရီယန်သည်
ခရစ်တော်၏အသင်းတော်၏ စစ်မှန်သောအကိုင်းအခက်များအားလုံးကို လွှမ်းခြုံထားပြီး
မြင်သာထင်သာသော ပြင်ပစည်းလုံးမှုဖြင့် ချည်နှောင်ထားသော ကက်သလစ်အသင်းတော်ဆိုင်ရာ
စိတ်ကူးကို ရှင်းလင်းစွာနှင့် အားကောင်းစွာ ပထမဆုံးချမှတ်ခဲ့သူဖြစ်သည်။
သွေဖည်ယုံကြည်ချက်များ ပေါ်ပေါက်လာမှုကို တားဆီးလိုသော ဆန္ဒကြောင့်
အသင်းတော်၏သဘောသဘာဝနှင့် အမှတ်အသားဆိုင်ရာ ကျမ်းစာသွန်သင်ချက်ကို
တဖန်ပြန်လည်ပုံပျက်စေသော အသင်းတော်နှင့် စည်းလုံးမှုဆိုင်ရာ အယူအဆတစ်ခု
ဖြစ်ပေါ်လာခဲ့သည်။ သို့သော် ထိုအစောပိုင်းရာစုနှစ်များတွင် အခြားလမ်းကြောင်းတစ်ခု ထင်ရှားလာသည်။
အသင်းတော်၏ အဓိကလမ်းကြောင်းမှာ ပြင်ပဗဟိုချုပ်ကိုင်မှုနှင့် ထိန်းချုပ်မှုဆီသို့
ဦးတည်နေချိန်တွင် တခါတရံ အင်အားကြီးမားသော ဆန့်ကျင်လှုပ်ရှားမှုများက ပြင်းထန်စွာ
ဆန့်ကျင်ခဲ့သည်။ သွေဖည်သူများဟု သတ်မှတ်ခံရသော ထိုလှုပ်ရှားသူများသည်
စစ်မှန်သောအသင်းတော်ကို သန့်ရှင်သူများ၏ ဆက်သွယ်မှုအဖြစ် ရှုမြင်ခဲ့သည်။
အသင်းတော်ဝင်များ၏ သန့်ရှင်းမှုကို အသင်းတော်၏စစ်မှန်သောအမှတ်အသားအဖြစ်
သတ်မှတ်ခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် ဒုတိယရာစုနှစ်အလယ်ပိုင်းတွင် မုန်တန်ဝါဒ၊
တတိယရာစုနှစ်အလယ်ပိုင်းတွင် နိုဗေးရှန်ဝါဒ၊ စတုတ္ထရာစုနှစ်အစတွင် ဒိုနေးတစ်ဝါဒတို့သည်
အသင်းတော်၏ တဖန်ပြန်လည်လောကီဖြစ်မှုနှင့် ကြီးထွားလာသော အားနည်းမှုနှင့်
လောကီဓလေ့များကို ဆန့်ကျင်သော တုံ့ပြန်မှုမှ မွေးဖွားလာခဲ့သည်။
နည်းလမ်းအမျိုးမျိုးဖြင့် အသင်းတော်၏သန့်ရှင်းမှုကို ကြိုးပမ်းခဲ့ကြပြီး
တင်းကြပ်သော ဘဝနေထိုင်မှုပုံစံနှင့် အသင်းတော်စည်းကမ်းကို တောင်းဆိုခဲ့ကြသည်။
(ကြည့်ပါ လက်ဆောင်များ XIII. A.)
Another tendency, however, manifested itself during those early centuries.
While the major trend in the development of the church was toward an external
centralization and control of the church, opposition movements, at times
powerful, fiercely defied it. Characterized as heretics, these advocates
regarded the true church as a fellowship of saints. They made the holiness of
church members the real mark of the church. Thus Montanism in the middle of the
second, Novatianism in the middle of the third, and Donatism in the beginning
of the fourth century were born of a reaction against the gradual
secularization and the increasing laxity and worldliness of the church. In
various ways they strove for the purity of the church and insisted on rigorous
life style and ecclesiastical discipline. (See Gifts XIII. A.)
၄. ဩဂတ်စတင်နှင့်
ဒိုနေးတစ်အငြင်းပွဲ
ဒိုနေးတစ်အငြင်းပွဲက
အသင်းတော်၏သဘောသဘာဝနှင့် အမှတ်အသားဆိုင်ရာ ဓမ္မပညာဆိုင်ရာ တွေးခေါ်မှုကို
အရှိန်မြှင့်တင်ရန် အတင်းအကြပ်ဖြစ်စေခဲ့သည်။ ဒိုနေးတစ်များသည်
ရောမမြောက်ပိုင်းအာဖရိကမှ ခရစ်ယာန်အုပ်စုတစ်စုဖြစ်ပြီး အသင်းတော်သည်
အပြစ်မရှိနိုင်သော သန့်ရှင်သူများ၏ အသိုင်းအဝိုင်းဖြစ်သည်ဟု ငြင်းခုံခဲ့သည်။
ဧကရာဇ် ဒိုက်ကလီရှန်က ခရစ်ယာန်စာအုပ်များနှင့် အသင်းတော်များကို မီးရှို့ရန်
အမိန့်ပေးခဲ့သော ၃၀၃ ခုနှစ်တွင် ပြင်းထန်စွာ ညှဉ်းပန်းနှိပ်စက်မှုအတွင်း ပြဿနာသည်
အထူးအရေးပါပါးလာခဲ့သည်။ ဖိအားအောက်တွင် ခရစ်ယာန်အတော်များများက ကျမ်းစာမူများကို
ရောမအာဏာပိုင်များထံ လဲလှယ်ပေးခဲ့သည်။ ညှဉ်းပန်းနှိပ်စက်မှုပြီးဆုံးသောအခါ
ထိုသစ္စာမဲ့သူများ (စာသားအရ “လဲလှယ်ပေးသူများ”) အတော်များများ အသင်းတော်သို့
ပြန်လာသောအခါ ဒိုနေးတစ်များက ညှဉ်းပန်းနှိပ်စက်မှုအောက်တွင် လဲလှယ်ခဲ့သူများကို
ပြန်လည်နှစ်ခြင်းမပြုရန်နှင့် သင်းအုပ်ဆရာများကို ပြန်လည်ခန့်အပ်ရန်
ငြင်းခုံခဲ့သည်။
4. Augustine and the Donatist Controversy
The Donatist controversy forced an accelerated pace of theological
reflection on the nature and identity of the church. The Donatists were a group
of Christians in Roman North Africa who argued that the church was a community
of saints, within which sin had no place. The issue became particularly
significant during the fierce persecution undertaken in 303 by the emperor
Diocletian, who ordered that Christian books and churches be burned. Under
pressure a number of Christians surrendered their copies of Scripture to their
Roman persecutors to burn. When the persecution receded and many of these
traditores “traitors” (lit., “those who handed over [the Scriptures]”) returned
to the church, the Donatists argued that those who lapsed under persecution
needed to be rebaptized, and the bishops reordained.
လှုပ်ရှားမှုသည်
ကာသေ့ချ်မြို့၏ သင်းအုပ်ဆရာ ကေးစီလီယန်ကို ထိုသို့လဲလှယ်သူတစ်ဦးပါဝင်ခဲ့သော
ခန့်အပ်ခြင်းကြောင့် ငြင်းပယ်ခြင်းမှ စတင်ခဲ့သည်။ ဩဂတ်စတင် (၃၅၄-၄၃၀) အာဖရိကသို့
ပြန်လာပြီး ဟစ်ပိုမြို့၏ သင်းအုပ်ဆရာဖြစ်လာသောအခါ
နှစ်ပေါင်းခုနှစ်ဆယ့်ငါးနှစ်ခန့်အကြာတွင် ခွဲထွက်အုပ်စုသည်
မြောက်အာဖရိကအမျိုးသားရေးဝါဒကို ပြင်းထန်စွာထောက်ပံ့ထားပြီး ဒေသတွင်
ဦးဆောင်ခရစ်ယာန်အဖွဲ့အဖြစ် တည်ထောင်ခဲ့ပြီးဖြစ်သည်။
The movement itself originated in the rejection of Caecilian as bishop of
Carthage on the grounds that one such traditor had been involved in his
consecration. By the time Augustine (354–430) returned to Africa some 75 years
later and became bishop of Hippo, the breakaway faction, strongly sustained by
North African nationalism, had established itself as the leading Christian body
in the region.
ဓမ္မပညာဆိုင်ရာ
ပြဿနာများမှာ တစ်ဖက်တွင် အသင်းတော်၏ အမှတ်အသားနှင့် စည်းလုံးမှု၊ အခြားတစ်ဖက်တွင်
မထိုက်တန်သော ဝန်ကြီးများက ကျင်းပေးသော ကိုယ်တိုင်ကျင်းပခြင်း၏
တရားဝငြိမ်းမှုတို့ဖြစ်သည်။ ဩဂတ်စတင်က ဆိုက်ပရီယန်၏ အမွေအနစ်အဓိပ္ပာယ်ဖြင့်
ထိုတင်းမာမှုများကို ဖြေရှင်းနိုင်ခဲ့ပြီး အနောက်တိုင်းဓမ္မပညာအားလုံးကို
နောက်ပိုင်းတွင် လွှမ်းမိုးခဲ့သည်။ အသင်းတော်သည် အဖွဲ့ဝင်များ၏
အကျင့်သီလစရာကြောင့် သန့်ရှင်းခြင်းမဟုတ်ဘဲ ခရစ်တော်ထံမှ ရရှိသော
ပေးအပ်ခြင်းများကြောင့် သန့်ရှင်းသည်။ ထိုအရာများတွင် ယုံကြည်သူများ၏ယုံကြည်ခြင်း၊
ခရစ်တော်၏သွန်သင်ချက်၊ သင်းအုပ်ဆက်ခံမှု၊ ကိုယ်တိုင်ကျင်းပခြင်းများ ပါဝင်သည်။
အသင်းတော်သည် နောက်ဆုံးတိုင်အောင် သန့်ရှင်သူများနှင့် အပြစ်သားများ၏
“ရောနှောထားသောကိုယ်ခန္ဓာ” အဖြစ် ဆက်လက်တည်ရှိရမည်ဖြစ်ပြီး ညှဉ်းပန်းနှိပ်စက်မှု
သို့မဟုတ် အခြားအကြောင်းများကြောင့် လဲလှယ်ခဲ့သူများကို နှင်ထုတ်ရန်
ငြင်းဆိုရမည်ဖြစ်သည်။
The theological issues raised concerned the identity and the unity of the
church on the one hand and the validity of sacraments celebrated even by
unworthy ministers on the other. Augustine addressed them in the context of
Cyprian’s legacy and was able to resolve the tensions in a way that influenced
all subsequent western theology. The church is holy not because of the moral
character of its members, but on the basis of the endowments it has received
from Christ. These include the faith of believers, Christ’s teachings,
episcopal succession, and the sacraments. The church must expect to remain to
the very end a “mixed body” of saints and sinners, refusing to weed out those
who have lapsed under persecution or for other reasons.
ထို့အတူ ဩဂတ်စတင်က
အသင်းတော်၏ ကိုယ်တိုင်ကျင်းပခြင်းများသည် ၎င်းတို့ကို ကျင်းပေးသော ဝန်ကြီး
(ယဇ်ပုရောဟိတ် သို့မဟုတ် သင်းအုပ်ဆရာ) ၏ ထိုက်တန်မှုမှ
တရားဝင်မှုရရှိခြင်းမဟုတ်ကြောင်း ရှင်းပြသည်။ ၎င်းတို့၏ စစ်မှန်သောဝန်ကြီးမှာ
ခရစ်တော်ဖြစ်သည်။ မည်သည့်ဝန်ကြီးမဆို သန့်ရှင်းသည်ဖြစ်စေ၊
ကိုယ်တိုင်ကျင်းပခြင်း၏ကျေးဇူးကို ပေးအပ်ခြင်းမဟုတ်ပေ။ ဝန်ကြီး၏
ကိုယ်ရေးကိုယ်တာမထိုက်တန်မှုသည် ကိုယ်တိုင်ကျင်းပခြင်း၏ တရားဝင်မှု သို့မဟုတ်
၎င်းပေးအပ်သော ကျေးဇူး၏ အကျိုးသက်ရောက်မှုကို ထိခိုက်မသွားပေ။ ဘုရားသခင်သာလျှင်
ပေးသနားသူဖြစ်သည်။
Similarly, explained Augustine, the sacraments of the church do not derive
their validity from the worthiness of the minister (priest or bishop) who
administers them. Their true minister is Christ. No minister, however holy,
grants the grace of the sacraments he administers. The personal unworthiness of
a minister does not compromise the validity of the sacrament or the efficacy of
the grace it imparts. God alone is the Giver.
ဩဂတ်စတင်က
ဒိုနေးတစ်များသည် အသင်းတော်၏ စည်းလုံးမှု သို့ံုမဟုတ် ကက်သလစ်သဘောကို
တောင်းဆိုနိုင်ခြင်းမရှိကြောင်း အခိုင်အမာ ပြောဆိုခဲ့သည်။ အသင်းတော်ဘဝ၏
မလွှဲမရှောင်သာ ရှုထောင့်တစ်ခုအနေဖြင့် အပြစ်သည် ဘယ်တော့မှ ခွဲထွက်ခြင်း၏
အကြောင်းရင်း သို့မဟုတ် အကြောင်းပြချက်မဖြစ်ရပေ။ ထို့ပြင် မြောက်အာဖရိကတွင်သာ
ကန့်သတ်ထားသောကြောင့် ဒိုနေးတစ်များသည် ပထဝီဝင်အဓိပ္ပာယ်ဖြင့် ကက်သလစ်သဘော၏
သေးငယ်သောငပိုင်းသာဖြစ်သည်။ ဒေသခံအသင်းတော်များသည် တစ်ကမ္ဘာလုံးဆိုင်ရာ
အသင်းတော်တွင် အစိတ်အပိုင်းဖြစ်မှသာ စစ်မှန်သောအသင်းတော်များဖြစ်သည်။
Augustine insisted that the Donatists could claim neither the unity nor
the catholicity of the church. As an inevitable aspect of the life of the
church, sin should never be the occasion or justification for schism. Besides,
confined to North Africa, Donatists were only a small part of catholicity
understood in its geographical sense. Local churches are true churches only
insofar as they are part of the universal church.
ဆိုက်ပရီယန်က
ဗဟိုချုပ်ကိုင်ထားသော အာဏာနှင့် ထိန်းချုပ်မှုရှိသော တစ်ကမ္ဘာလုံးဆိုင်ရာ
အသင်းတော်ဆိုင်ရာ အယူအဆကို ထောက်ခံခဲ့သည်။ ဩဂတ်စတင်က ထိုသီအိုရီကို စနစ်တစ်ခုအဖြစ်
ဖွံ့ဖြိုးစေခဲ့ပြီး အနောက်ခရစ်ယာန်ကမ္ဘာတွင် ပုပ်ရဟန်းမင်း၏ အုပ်စိုးမှုအတွက်
အခြေခံအုတ်မြစ်ချားချခဲ့သည်။
Cyprian championed the concept of a universal church, with centralized
authority and control. Augustine developed this theory into a system that laid
the foundations for papal supremacy in western Christendom.
၅. ရောမနေရာ၏
ထင်ရှားမှု
ခရစ်ယာန်ဘုရားကျောင်းအုပ်ချုပ်ရေးစနစ်တွင်
ဆူးပရားစနစ် (episcopal system) တိုးချဲ့လာသည်နှင့်အမျှ၊
အလက်ဇန္ဒြီး၊ အန်တိအုတ်၊ ကွန်စတန်တီနိုပယ်၊ ဂျူးရူးဆလင်နှင့် ရောမ ဟူ၍
ဗဟိုငါးခုကို အထူးလေးစားမှုရရှိခဲ့သည်။ ဤဘုရားကျောင်းများ၏ ခေါင်းဆောင်များကြား၊
အထူးသဖြင့် ရောမနှင့် ကွန်စတန်တီနိုပယ်ကြား ယှဉ်ပြိုင်မှုများ ဖြစ်ပေါ်လာခဲ့သည်။
ပဉ္စမရာစုနှောင်းပိုင်းတွင် ရောမဆူးပရား (bishop of Rome) သည် ထူးခြားစွာ ထင်ရှားသော ရာထူးနှင့်
အခန်းကဏ္ဍကို ရရှိလာခဲ့သည်။ သူသည် ဝေးကွာသော ဘုရားကျောင်းများ၏ ဘဝတွင်
ဝင်ရောက်စွက်ဖက်ခဲ့သည်၊ ဓမ္မသစ်ဆိုင်ရာ အငြင်းပွားမှုများတွင် ဘက်လိုက်ခဲ့သည်၊
အခြားဆူးပရားများက သူ့ကို ယုံကြည်ချက်နှင့် ကိုယ်ကျင့်တရားဆိုင်ရာ
မေးခွန်းများအတွက် တိုင်ပင်ခဲ့ကြသည်၊ ဝေးကွာသော ကောင်စီများသို့ ကိုယ်စားလှယ်များ
စေလွှတ်ခဲ့သည်။ မဿဲ ၁၆:၁၈-၁၉ တွင် ဖော်ပြထားသည့်အတိုင်း၊ ပေတရုအား တမန်တော်များထက်
ဦးစားပေးမှု ပေးအပ်ခဲ့သည်ဟု ဆိုကာ၊ ပေတရု၏ ဆက်ခံသူများဖြစ်သည့် ရောမဆူးပရားများက
ဤဦးစားပေးမှုသည် ခိုင်မာသော ဓမ္မသစ်ဆိုင်ရာ အခြေခံပေါ်တွင် တည်ရှိသည်ဟု ဆိုခဲ့သည်။
အရှေ့ပိုင်းရောမအင်ပါယာ သို့မဟုတ် ဘိုင်ဇန်တိုင်းအင်ပါယာတွင် ဖွံ့ဖြိုးလာခဲ့သော
အရှေ့ဘုရားကျောင်းများက ဤစွပ်စွဲချက်ကို ငြင်းပယ်ခဲ့ပြီး၊ ရောမဆူးပရားကို
ဆူးပရားများအဖွဲ့တွင် “တန်းတူများထဲမှ ပထမဆုံး” (first among equals) အဖြစ်
ဂုဏ်ပုဒ်ဦးစားပေးမှုကိုသာ အသိအမှတ်ပြုခဲ့သည်။
5. Prominence of the Roman See
As the episcopal system of church government expanded, five centers were
held in particular esteem, i.e., Alexandria, Antioch, Constantinople,
Jerusalem, and Rome. Rivalry developed between the leaders of these churches,
especially those of Rome and Constantinople. By the end of the fifth century
the bishop of Rome was clearly acquiring a position and role of special
prominence. He intervened in the life of distant churches, took sides in
theological controversies, was consulted by other bishops on doctrinal and
moral questions, and sent delegates to distant councils. In view of the Matthew
16:18, 19 statement, claimed to have granted Peter primacy over the other
apostles, as successors of Peter, the Roman bishops maintained that this
priority rested upon a solid theological foundation. The eastern churches,
which developed in the eastern Roman or Byzantine Empire, rejected the
allegation, while consenting to a primacy of honor and recognizing the bishop
of Rome as “first among equals” in the episcopal college.
ခ. အလယ်ခေတ်တွင်
၁. အနောက်တိုင်းတွင်
- ဘုရင်ခံဆူးပရားစနစ် (Monarchical Episcopacy)
ယေဘုယျအားဖြင့်
ခရစ်နှစ် ၅၀၀ မှ ၁၅၀၀ ခန့်အထိ ဟု သတ်မှတ်သည့် အလယ်ခေတ်တွင် ဓမ္မဆရာများသည်
ဘုရားကျောင်းဆိုင်ရာ အယူဝါဒ ဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်မှုတွင် အစိတ်အပိုင်းအနည်းငယ်သာ
ထည့်သွင်းခဲ့သည်။ ဆိုင်ပရီယန်နှင့် ဩဂတ်စတင်တို့က ရှင်းလင်းစွာ
ဖော်ပြထားသည့်အတိုင်း ထင်ရှားစွာ ပြည့်စုံနေပြီဖြစ်သည်။ သို့သော်
ဘုရားကျောင်းဖွဲ့စည်းပုံအရ ကြီးမားသော ပြောင်းလဲမှုများ ဖြစ်ပေါ်ခဲ့သည်။
ဘုရားကျောင်းသည် တင်းကျပ်စွာ စုစည်းထားပြီး တစ်သမတ်တည်း ဖွဲ့စည်းထားသည့်
အာဏာရှင်ဆန်သော ဘုရင်စနစ်တစ်ခု ဖြစ်လာခဲ့သည်။ ခရစ်ယာန်အရှေ့နှင့်အနောက် ခွဲထွက်မှု
(ရိုးရာအရ ၁၀၅၄ ခုနှစ်တွင် ဖြစ်ပွားခဲ့သည်) နောက်ပိုင်းတွင် ဂရီဂိုရီ ၇
(၁၀၇၃–၁၀၈၅) နှင့် အင်နိုဆင့် ၃ (၁၁၉၈–၁၂၁၆) ကဲ့သို့သော
ရောမပုပ်ရဟန်းမငိုင်းကြီးများ၏ လွှမ်းမိုးမှုအောက်တွင် ဂုဏ်ပုဒ်ဦးစားပေးမှု
တောင်းဆိုချက်များသည် ရောမဆူးပရား၏ အထွဋ်အထိပ်အာဏာနှင့် ဘုရင်ခံရာထူးကို အယူဝါဒအရ
ခိုင်ခိုင်မာမာ တောင်းဆိုခြင်းအဖြစ်သို့ ရင့်ကျက်လာခဲ့သည်။ အနောက်ခရစ်ယာန်ကမ္ဘာသည်
ရောမကက်သလစ်ဘုရားကျောင်း ဖြစ်လာခဲ့ပြီး၊ ယုံကြည်သူများနှင့် ရောမနေရာတို့၏
ဆက်ဆံရေးသည် ဒေသဆူးပရားများနှင့် ဆက်ဆံရေးကို လွှမ်းမိုးပစ်ခဲ့သည်။
ဘုရားကျောင်းကို သန့်ရှင်းသူများ၏ အသိုက်အဝန်း (communio sanctorum) ဟူသော အယူအဆကို
လျစ်လျူရှုခဲ့ရုံမျှမက ဒေသဆိုင်ရာ ဘုရားကျောင်းများ၏ အသိုက်အဝန်းဟူသော ရူပါရုံပင်
တစ်ဦးတည်းသော ကမ္ဘာလုံးဆိုင်ရာ ဦးစားပေးသူအောက်ရှိ ကမ္ဘာလုံးဆိုင်ရာ
ဘုရားကျောင်းဟူသော ရူပါရုံထဲတွင် ပျောက်ဆုံးသွားခဲ့သည်။ ရောမပုပ်ရဟန်းမငိုင်းကြီး၏
ရိုးရာခေါင်းစဉ်ဖြစ်သော ပေတရု၏ ကိုယ်စားလှယ် (Vicar of Peter) မဟုတ်တော့ဘဲ၊ မူလက
ဆူးပရားခေါင်းစဉ်ဖြစ်ခဲ့သော ခရစ်တော်၏ ကိုယ်စားလှယ် (Vicar of Christ) ဟူသည်မှာ
ရောမဆူးပရားတစ်ဦးတည်းနှင့်သာ သီးသန့်ချိတ်ဆက်လာခဲ့သည်။
B. In the Middle Ages
1. In the West: A Monarchical Episcopacy
The theologians of the Middle Ages, an era generally taken to date from
about A.D. 500 to about 1500, contributed but a few elements to the development
of the doctrine of the church. As elaborated by Cyprian and Augustine it
appeared clearly stated and complete.
In the area of church organization, however, major changes occurred. The
church itself developed into a close-knit, compactly organized, and
increasingly absolute monarchy. After the break between the Christian East and
West, traditionally dated 1054, and under the influence of such Roman Pontiffs
as Gregory VII (1073–1085) and Innocent III (1198–1216), the claims of a
primacy of honor ripened into a dogmatic insistence on the supremacy and
monarchical status of the bishop of Rome, in accordance with contemporary
models of government. Western Christendom became Roman Catholic, a church in
which the relation of the faithful to the see of Rome was so predominant that
it swallowed up the relations to the local bishop. Not only was the concept of
the church as the communio sanctorum, the assembly of the saints, disregarded,
but even the vision of the church as a communion of local churches was absorbed
in the vision of a universal church under a universal primate. No longer the
Vicar of Peter, the more traditional title of the Roman pontiff since the end
of the fourth century, but the Vicar of Christ, originally an episcopal title,
came to be exclusively identified with the bishop of Rome.
၂. ဆန့်ကျင်သံများ
ဆန့်ကျင်သံများ
လုံးဝမရှိခဲ့ပေ။ အရှေ့တွင် အော်သိုဒေါ့စ်ဘုရားကျောင်းများက မည်သည့်
ကမ္ဘာလုံးဆိုင်ရာ ကောင်စီမျှ တိကျစွာ ကြေညာချက်မထုတ်ခဲ့ကြောင်း ထောက်ပြခဲ့သည်။
အနောက်တွင် ဘီးဒ် (ဘီးစီ ၇၃၅)၊ ပေါလ်ဒီယာကွန် (ဘီးစီ ၈၀၀ ခန့်)၊ ရှိမ်မာ
ရှိန်းမြို့ ဂိုဏ်းချုပ် (ဘီးစီ ၈၈၂)၊ ရာဘနပ်မော်ရပ်စ် (ဘီးစီ ၈၅၆)၊
ဂျာဘတ်အော်ရီလက် (နောက်ပိုင်း ပုပ်ရဟန်းမငိုင်း ဆီလ်ဗက်စတာ ၂ ဖြစ်လာသူ၊ ဘီးစီ
၁၀၀၃) စသည့်သူများက ရောမနေရာ၏ ဂုဏ်ပုဒ်ဦးစားပေးမှုကို အသိအမှတ်ပြုခဲ့သော်လည်း၊
ပုပ်ရဟန်းမငိုင်းကြီးများ၏ မြို့ပြင်ဆူးပရားများ (metropolitan bishops) အာဏာကို
ကျော်လွန်ခွင့်ပြုရန် တောင်းဆိုချက်များကို ဆန့်ကျင်ခဲ့သည်။ ပီယေးဒါလီ (ဘီးစီ
၁၄၂၀)၊ ဂျင်ဒဂျာဆန် (ဘီးစီ ၁၄၂၉) နှင့် အခြား “ကောင်စီဝါဒီများ” (Conciliarists)
က ထိုအာဏာသည်
ယုံကြည်သူအားလုံး၏ အဖွဲ့အစည်းတွင် တည်ရှိပြီး အထွေထွေ ကောင်စီများမှတစ်ဆင့်
ကျင့်သုံးသည်ဟု ငြင်းခုံခဲ့သည်။
2. Protesting Voices
There was no lack of protesting voices. In the East, Orthodox churches
pointed to the absence of specific declarations by any ecumenical council. In
the West, Bede (d. 735), Paul the Deacon (d. c. 800), Hincmar, archbishop of
Rheims (d. 882), Rabanus Maurus (d. 856), Gerbert of Aurillac, who later became
Pope Sylvester II (d. 1003), among others, acknowledged the primacy of honor of
the Roman see but contested the claims of popes to override the authority of
metropolitan bishops. Pierre d’Ailly (d. 1420), Jean de Gerson (d. 1429), and
other “Conciliarists” argued that such authority resided in the whole body of
the faithful exercised through general councils.
ရောမအမြင်ကို
ပွင့်လင်းစွာ ဆန့်ကျင်မှု တဖြည símbolos တိုးလာခဲ့သည်။ ဆယ့်နှစ်ရာစုရှိ ဝေါ်ဒန်စစ်များ (Waldenses)
သည် အထူးပြင်းထန်စွာ
ဆန့်ကျင်ခဲ့သည်။ အခြားဆန့်ကျင်သူများမှာ လင်ကွန်းဆူးပရား ရောဘတ်ဂရို့စ်တက်စ်
(ဘီးစီ ၁၂၅၃)၊ ဂျွန်အော့ဖ်ပါရစ် (ဘီးစီ ၁၃၀၆)၊ ဂျာမန်ဘုန်းတော်ကြီး မိုင်စတာအက်ခတ်
(ဘီးစီ ၁၃၂၇)၊ ဝီလျံအော့ဖ်အော့ခမ်း (ဘီးစီ ၁၃၄၉)၊ အင်္ဂလိပ်ဘုန်းတော်ကြီး
ဂျွန်ဝီကလစ်ဖ် (ဘီးစီ ၁၃၈၄) နှင့် ဂျွန်ဟပ်စ် (ဘီးစီ ၁၄၁၅) တို့ ဖြစ်သည်။
ကွဲလွဲမှုလေညင်းများ တိုက်ခတ်လာခဲ့သည်။ ဆိုင်ပရီယန်နှင့် ဩဂတ်စတင်တို့ ပြင်းထန်စွာ
ရှုတ်ချခဲ့သော ခွဲထွက်မှုသည် ဆယ့်ခြောက်ရာစုတွင် ရောက်ရှိလာခဲ့သည်။
ဤဖြစ်ရပ်များနှင့် ၎င်းတို့၏ ခရစ်ယာန်ဘုရားကျောင်းအယူဝါဒအပေါ် သက်ရောက်မှုများကို
မဆွေးနွေးမီ၊ ခရစ်ယာန်အရှေ့ပိုင်းတွင် အလားတူ အယူဝါဒ၏ ဦးတည်ရာကို အတိုချုံး
ဆွေးနွေးပါမည်။
Overt opposition to the Roman view grew steadily. Particularly outspoken
in their protest were the twelfth-century Waldenses. Other opponents were
clerics such as Robert Grosseteste, bishop of Lincoln (d. 1253); John of Paris
(d. 1306); a German friar, Meister Eckhart (d. 1327); William of Ockham (d.
1349), an English Franciscan; John Wycliffe (d. 1384), English priest and
theologian; and John Huss (d. 1415). The winds of dissension were stirring. The
schism that Cyprian and Augustine denounced so vehemently eventually came in
the sixteenth century. Before turning to these developments and their influence
on the Christian doctrine of the church, we shall briefly consider the turn
taken by the same doctrine in the eastern part of Christendom.
၃. အရှေ့တွင် -
အဖွဲ့လိုက်ဆူးပရားစနစ် (Collegial Episcopacy)
ယဇ်ပုရောဟိတနှင့်
ဆူးပရားစနစ်ပါဝင်သော ခရစ်ယာန်ဘုရားကျောင်း ဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်မှုသည်
အရှေ့နှင့်အနောက် ခရစ်ယာန်ဘုရားကျောင်းနှစ်ခုလုံးတွင် တူညီခဲ့သည်။ သို့သော်
အရှေ့ဘက်တွင် ဘုရားကျောင်းကို စေ့စပ်သိပ်သည်းစွာ ဖွဲ့စည်းထားပြီး ဘုရင်ခံဆန်သော
အဆင့်အတန်းစနစ်အဖြစ် ခိုင်မာစေရန် အလေးပေးမှု နည်းပါးခဲ့သည်။ ယဇ်ပုရောဟိတနှင့်
ဆူးပရားစနစ်သည် ဘုရားကျောင်းတစ်ခုလုံးအတွက် တည်ထောင်ထားသော ပြင်ပအာဏာ
မဖြစ်လာခဲ့ပေ။ အရှေ့အော်သိုဒေါ့စ်တွင် ဘုရားကျောင်းများသည်
ကိုယ်တိုင်အသက်ရှင်တော်မူသော ခရစ်တော်နှင့် ဆက်သွယ်ထားသည့် ယုံကြည်သူများ၏ ယူခါရစ်အသိုက်အဝန်းအဖြစ်
ဒေသဆိုင်ရာ ဘုရားကျောင်းကို ပိုမိုအလေးပေးခဲ့ပြီး၊ ကြွယ်ဝသော ဝတ်ပြုမှုဆိုင်ရာ
နက်နဲသောအရာများတွင် ခရစ်တော်၏ ရွေးနုတ်ခြင်းလုပ်ငန်းကို ကိုယ်စားပြုခဲ့သည်။
3. In the East: A Collegial Episcopacy
The development of the Christian church with its priesthood and episcopate
was common to both eastern and western Christianity. The East, however, laid
less stress on a solidification of the church into a thoroughly organized and
monarchical hierarchy. The priestly and episcopal system never reached an
established external authority for the whole church. In Eastern Orthodoxy,
churches dwelled more on the local church as a eucharistic community in
communion with the incarnate Christ and on the representation of His work of
redemption in the rich mysteries of the liturgy.
ဘာသာစကားနှင့်
ယဉ်ကျေးမှု ကွဲပြားမှုများ တိုးပွားလာခြင်းနှင့် ဘုရားကျောင်းဓလေ့ထုံးတမ်းများ
ကွဲလွဲလာခြင်းများရှိနေသော်လည်း၊ အနောက်ကက်သလစ်နှင့် အရှေ့အော်သိုဒေါ့စ်
ညီအစ်ကိုဘုရားကျောင်းနှစ်ခုကြား စည်းလုံးညီညွတ်မှုနှင့် ကောင်းသောဆန္ဒ
ဖော်ပြမှုများ များစွာရှိခဲ့သည်။ နှေးကွေးစွာ ခွဲခွာလာမှုကြောင့် တတိယမြောက်
ရာစုနှစ်လယ်တွင် ပထမဆုံး ခွဲထွက်မှုတစ်ခု ဖြစ်ပေါ်ခဲ့ပြီး၊ ၁၀၅၄ ခုနှစ်တွင်
လက်တင်နှင့် ဂရိဘုရားကျောင်းများကြား နောက်ဆုံးခွဲထွက်မှု ဖြစ်ပွားခဲ့ပြီး
ယနေ့တိုင် ဆက်လက်တည်ရှိနေဆဲ ဖြစ်သည်။
In spite of burgeoning differences in language and culture, and a growing
diversity in ecclesiastical customs, many expressions of unity and goodwill
existed between the two “sister churches,” western Catholicism and Eastern
Orthodoxy. A slow process of estrangement led to a first mid-ninth-century
separation and in 1054 to a final break between the Latin and Greek churches, a
break that has persisted to our time.
အရှေ့အော်သိုဒေါ့စ်သည်
ကွန်စတန်တီနိုပယ်အပါအဝင် အမျိုးမျိုးသော ကောင်စီများက ခွင့်ပြုထားသော ရောမနေရာ၏
ဂုဏ်ပုဒ်ဦးစားပေးမှုကို စိန်ခေါ်လိုစိတ် မရှိခဲ့ပေ။ သို့သော် ဦးစားပေးမှုကို
ကမ္ဘာလုံးဆိုင်ရာ ဘုရားကျောင်းအပေါ် အထွဋ်အထိပ်အာဏာအဖြစ် ပြောင်းလဲရန် အနောက်ဘက်၏
ကြိုးပမ်းမှုများကို ခိုင်မာစွာ ဆန့်ကျင်ခဲ့သည်။ မည်သည့် ဘုရားကျောင်းနေရာမျှ
အခြားနေရာများအားလုံးအပေါ် အထွဋ်အထိပ်အာဏာ တောင်းဆိုပိုင်ခွင့် မရှိပေ။
ဒေသခံအသိုက်အဝန်းများ၏ ယဉ်ကျေးမှုပါဝင်သည့်
ကိုယ်ပိုင်အုပ်ချုပ်ခွင့်ရဘုရားကျောင်းများ (autocephalous churches) သည် အမျိုးသားဘုရားကျောင်းများအဖြစ်
မိမိတို့၏ မြို့ပြင်ဆူးပရား သို့မဟုတ် ပါတ်ရိယက်ကို ရွေးချယ်တင်မြှောက်ပြီး
မိမိတို့ကိုယ်တိုင် အုပ်ချုပ်ပိုင်ခွင့်ရှိသည်။ ရောမ၊ ကွန်စတန်တီနိုပယ်၊
အလက်ဇန္ဒြီး၊ အန်တိအုတ်နှင့် ဂျူးရူးဆလင်နေရာများသည် အစောပိုင်း ကမ္ဘာလုံးဆိုင်ရာ
ကောင်စီများ၏ စည်းမျဉ်းများတွင် ဖော်ပြထားသည့်အတိုင်း တူညီသော ဒေသတွင်းရှိ
အခြားနေရာများအပေါ် အချို့အာဏာ ရရှိခဲ့သော်လည်း၊ ၎င်းကို
ဘုရားကျောင်းဖွဲ့စည်းပုံဆိုင်ရာ ကိစ္စတစ်ခုအဖြစ်သာ ရှုမြင်ခဲ့ပြီး ဘုရားသခင်၏
အခွင့်အရေးအရ မဟုတ်ပေ။ မည်သည့်နေရာမျှ အခြားနေရာများအပေါ် မွေးရာပါ
တရားစီရင်ပိုင်ခွင့် မရှိပေ။ ဆူးပရားများသည် အတူတကွ အဖွဲ့လိုက်အဖွဲ့အစည်း
ဖွဲ့စည်းထားပြီး မရှိမဖြစ် တန်းတူညီမျှမှု ခံစားခဲ့ကြသည်။ ဘုရားကျောင်း၏
ဘုံစိတ်ကို ရှာဖွေသည့် အထွေထွေ ကောင်စီတွင် မိမိတို့၏ ဆူးပရားအာဏာ တစ်ခုလုံးကို
ကျင့်သုံးခဲ့သည်။
Eastern Orthodoxy had little desire to challenge the primacy of honor
allowed by various councils to the Roman see but firmly resisted western
attempts to translate primacy into a supremacy over the universal church. No
ecclesiastical see was entitled to claim supremacy over all the others.
Autocephalous churches, involving the culture of local communities, are
entitled as national churches to elect their own metropolitan bishop or
patriarch and thus govern themselves, closely allied with the secular state.
Some sees, those of Rome, Constantinople, Alexandria, Antioch, and Jerusalem,
did, as the canons of early ecumenical councils had expressed it, possess a
certain authority over sees within the same region, but this was perceived as a
matter of ecclesiastical organization, not of divine right. None had an
inherent juridical right over others. Together the bishops formed a collegial
body, enjoyed an essential equality, and, in a General Council in search of the
common mind of the church, exercised the totality of their episcopal authority.
ဂ.
ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးခေတ် (The Reformation)
လူမှုရေး၊
နိုင်ငံရေး၊ ဉာဏရည်ဉာဏ်သွေး၊ ဘာသာရေး အချက်များစွာက ဆယ့်ခြောက်ရာစု
ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးခေတ် ပေါ်ပေါက်လာခြင်းကို အထောက်အကူပြုခဲ့သည်။
C. The Reformation
Various social, political, intellectual, and religious factors contributed
to the rise of the sixteenth-century Reformation.
၁. လူသာနှင့်
ဘုရားကျောင်း
ဩဂတ်စတင်ဘုန်းတော်ကြီးတစ်ပါးနှင့်
ကျမ်းစာပါမောက္ခ မာတင်လူသာ (၁၄၈၃–၁၅၄၆) သည် သူ၏ခေတ်ဘုရားကျောင်းသည်
ကျေးဇူးတော်ဆိုင်ရာ ခရစ်ယာန်အယူဝါဒကို လျစ်လျူရှုထားသည်ဟု ယုံကြည်ခဲ့သည်။ သူ၏
အဓိကစိုးရိမ်မှုမှာ ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် ကျေးဇူးတော်ဖြင့်သာ
ဖြောင့်မတ်ခြင်းရရှိသည်ဟူသော ကျမ်းစာသွန်သင်ချက်ဖြစ်ပြီး၊ ၎င်းသည်
ဘုရားကျောင်းနှင့် ယဇ်ပုရောဟိတတို့၏ ကြားခံလုပ်ဆောင်မှု လိုအပ်ခြင်းကို
ငြင်းပယ်ခဲ့သည်။
1. Luther and the Church
As an Augustinian priest and professor of Scripture, Martin Luther
(1483–1546) was convinced that the church of his day had lost sight of the
Christian doctrine of grace. Central to his concern was the scriptural teaching
that justification was by grace through faith alone, which came to deny the
necessity for the mediatorial function of the church and of the priesthood.
လူသာ၏ အမြင်အရ
ဘုရားကျောင်းသည် ဖြောင့်မတ်စေသော ကျေးဇူးတော်အားဖြင့် ရွေးနုတ်ခံရသူများ၏
ဝိညာဉ်ရေးအသိုက်အဝန်း၊ ရှေးကျမ်းပိုင်း သန့်ရှင်းသူများ၏ အသိုက်အဝန်း ဖြစ်သည်။
ထို့ကြောင့် ဆူးပရားခန့်အပ်ခြင်းခံရသော အမှုတော်ဆောင်မှုသည် ဘုရားကျောင်း၏
တည်မြဲမှုကို ကာကွယ်ရန် မလိုအပ်ပေ။ သို့သော် ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်ကို
သန့်ရှင်းစွာ တရားဟောချက်ခြင်းသည် ၎င်း၏ အမှတ်အသားအတွက် မရှိမဖြစ်လိုအပ်သည်။
သန့်ရှင်းသော ဧဝံဂေလိတရားကို တရားဟောပြီး ကမ္ဘာ့အဆုံးသတ်ဆုံးဖြတ်ချက်များကို
ခရစ်တော်၏ စီရင်ချက်အတိုင်း ကျင့်သုံးရာတွင် ဘုရားကျောင်း ရှိသည်။
တမန်တော်များတရားဟောခဲ့သည့် တူညီသော ဧဝံဂေလိကို ဟောကြားရန်သည် သူတို့နှင့်
သမိုင်းအရ ဆက်နွယ်နေသည်ဟု တောင်းဆိုသော အဖွဲ့အစည်းတစ်ခု၏ အဖွဲ့ဝင်ဖြစ်ရန်ထက်
ပို၍အရေးကြီးသည်။
In Luther’s view, the church was essentially the spiritual communion of
those redeemed by justifying grace, the ancient communion of saints. An
episcopally ordained ministry was therefore not necessary to safeguard the
existence of the church, but the faithful preaching of the Word of God was
essential to its identity. Where the pure gospel was preached and the
sacraments rightly administered there was the church. It was more important to
preach the same gospel as the apostles than to be a member of an institution
claiming to be historically derived from them.
ထို့နောက် လူသာ၏
ဘုရားကျောင်းဆိုင်ရာ အယူဝါဒသည် ရိုးရာ ရောမကက်သလစ်ယုံကြည်ချက်များနှင့်
ပိုမိုကွဲလွဲလာခဲ့သည်။ ဘုရားကျောင်း၏ မြင်နိုင်သော အသွင်နှင့် မမြင်နိုင်သော
အသွင်နှစ်မျိုးကို ခွဲခြားခြင်းဖြင့် ဘုရားကျောင်းသည် မြင်နိုင်သော
ခေါင်းဆောင်ရှိသည့် ပြင်ပလူ့အဖွဲ့အစည်း မဟုတ်ကြောင်း ငြင်းပယ်ခဲ့သည်။ ၎င်းသည်
ဘုရားကျောင်း၏ အနှစ်သာရမှာ ယုံကြည်ခြင်းနှင့် ခရစ်တော်နှင့် ဆက်သွယ်မှုရှိရာ
မမြင်နိုင်သော နယ်ပယ်တွင် တည်ရှိကြောင်း အတည်ပြုခွင့် ပေးခဲ့သည်။
ခရစ်ယာန်များအတွက် အရေးအကြီးဆုံးမှာ ဝိညာဉ်ရေးရာ သို့မဟုတ် မမြင်နိုင်သော ဘုရားကျောင်းတွင်
ပါဝင်နေခြင်း ဖြစ်သည်။ ၎င်းသည် တစ်ခုတည်း၊ သန့်ရှင်း၊ ကက်သလစ်နှင့်
တမန်တော်ဘုရားကျောင်းဟု ခေါ်သည့် မြင်နိုင်သော ဘုရားကျောင်းတွင် ပါဝင်မှုကို
ဆိုလိုသည်။ ၎င်းသည် ဧဝံဂေလိအောက်တွင် ယဇ်ပုရောဟိတ် သို့မဟုတ် ဆူးပရားတစ်ဦးဦးက
လမ်းပြသော နှစ်ခြင်းခံယုံကြည်သူများ အများအပြားပါဝင်သည့်
ပြင်ပဘုရားကျောင်းအဖွဲ့အစည်း လိုအပ်ကြောင်းကို ရှင်းပြသည်။ ထို့ပြင် လူသာသည်
ခရစ်ယာန်မင်းသားများက ဘုရားကျောင်းကို ကာကွယ်ပေးရန်နှင့်
ခရစ်ယာန်စည်းလုံးညီညွတ်မှုအတွက် လူမှုရေးနှင့် ဘုရားကျောင်းရေးရာ ကိစ္စများတွင်
များစွာသော အာဏာကို ကျင့်သုံးရန် မျှော်လင့်ခဲ့သည်။ ရလဒ်အနေဖြင့်
ပုပ်ရဟန်းမငိုင်းကြီးနှင့် ဆူးပရားများ၏ အာဏာအများစုသည် ခရစ်ယာန်မင်းသားများထံ
လွှဲပြောင်းသွားခဲ့သည်။ လူသာ၏ ဘုရားကျောင်းဆိုင်ရာ အမြင်များကို သူ၏
ကာတီးချီဇင်နှစ်ခု၊ ဩဂတ်စဘတ်အယူဝါဒဖွဲ့စည်းချက် (၁၅၃၀)၊ ရှမာလ်ကယ်ဒန်ဆောင်းပါးများ
(၁၅၃၇) နှင့် ကွန်ကော့ဒ်ဖော်မြူလာ (၁၅၇၇) တို့တွင် ထည့်သွင်းခဲ့ပြီး၊ ၎င်းတို့ကို
ကွန်ကော့ဒ်စာအုပ် (၁၅၈၀) တွင် ပေါင်းစည်းထားသည်။ ၎င်းတို့သည်
လူသာရန်ဘုရားကျောင်းအများစု၏ အဓိက စံနှုန်းများ ဖြစ်လာခဲ့သည်။
From then on Luther’s ecclesiology diverged increasingly from traditional
Roman Catholic beliefs. His distinction between two aspects of the church, the
one visible and the other invisible, allowed him to deny that the church is
essentially an external society with a visible head. It also offered him
opportunity to affirm that the essence of the church was to be found in the
sphere of the invisible, i.e., in faith and communion with Christ. The most
important thing for Christians was that they belonged to the spiritual or
invisible church. This implied membership in the visible church, one, holy,
catholic, and apostolic. It also explained the need for an outward
ecclesiastical society understood as a number of baptized believers guided by a
priest or a bishop under the gospel. At the same time Luther expected the
Christian princes to grant protection to the church and, for the sake of
Christian unity, to exercise considerable authority within the church in
matters both social and ecclesiastical. As a result much of the authority of
the pope and bishops passed to the Christian princes. Luther’s views on the
church were incorporated into his two Catechisms, the Augsburg Confession
(1530), the Articles of Schmalkalden- (1537), and the Formula of Concord
(1537), all combined in the Book of Concord (1580). They became the chief
standards of most Lutheran churches.
၂. ကယ်လ်ဗင်နှင့်
ဘုရားကျောင်း
၁၅၂၀ ခုနှစ်များတွင်
လူသာ၊ မယ်လန်ခွန်နှင့် အခြားပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးသမားများသည် ပြုပြင်ထားသော
ကက်သလစ်ဘုရားကျောင်းနှင့် ပြန်လည်စည်းလုံးရေးသည် အချိန်ကိစ္စသာ ဖြစ်သည်ဟု
ယုံကြည်ခဲ့ကြသည်။ ၁၅၄၀ နှင့် ၁၅၅၀ ခုနှစ်များတွင် အလျှော့အတင်းလုပ်ရန်
မျှော်လင့်ချက်အားလုံး ပျက်ပြားသွားသောအခါ၊ “ပရိုတက်စတင့်”
ဓမ္မပညာရှင်ဒုတိယမျိုးဆက်သည် ဘုရားကျောင်း၏ သဘာဝနှင့် အမှတ်အသားကို
ထပ်မံလိုက်စားခဲ့သည်။ ဂျွန်ကယ်လ်ဗင် (၁၅၀၉–၁၅၆၄) သည် ထင်ရှားဆုံး တစ်ဦးဖြစ်သည်။
2. Calvin and the Church
During the 1520s Luther, Melanchthon, and other Reformers shared the
belief that reunion with a reformed Catholic Church was mainly a matter of
time. In the 1540s A.D. 1550s, when all hopes of reaching a compromise
collapsed, a second generation of “Protestant” theologians further pursued
their distinctive understanding of the nature and identity of the church. John
Calvin (1509–1564) stood out as one of the most prominent.
သူ၏
ဘုရားကျောင်းအယူအဆသည် လူသာ၏ အယူအဆနှင့် အခြေခံအားဖြင့် ကိုက်ညီသော်လည်း၊
ရောမကက်သလစ်ဘုရားကျောင်း၏ အဓိကအဖွဲ့အစည်းနှင့် ခွဲထွက်မှုသည် အချိန်မရွေး
ဆက်လက်ဖြစ်ပေါ်နေနိုင်သည်ဟု နားလည်သဘောပေါက်ခြင်းကြောင့် ပိုမိုတသွင်တညီပြီး
စနစ်တကျ ဘုရားကျောင်းဆိုင်ရာ အယူဝါဒကို ဖွံ့ဖြိုးစေခဲ့သည်။ အချို့အချက်များသည်
ဤစာစီစာရင်းရည်ရွယ်ချက်နှင့် တိုက်ရိုက်ဆက်စပ်နေသည်။
While his concept of the church fundamentally corresponds to Luther’s,
Calvin’s realization that separation from the main body of the Roman Catholic
Church might continue indefinitely led him to develop a more coherent and
systematic ecclesiology. Some aspects are directly related to the purpose of
this essay.
ရောမကက်သလစ်ဘုရားကျောင်းတွင်
စစ်မှန်သော ဘုရားကျောင်း၏ အရိပ်အယောင်အချို့ ရှိနေသေးကြောင်း အသိအမှတ်ပြုသော်လည်း၊
ကယ်လ်ဗင်သည် ကျမ်းစာအခြေခံဖြင့် ၎င်းနှင့် ခွဲထွက်ရန် လိုအပ်သည်ဟု ယူဆခဲ့သည်။
“ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်ကို သန့်ရှင်းစွာ ဟောပြောပြီး နားထောင်ခြင်း” နှင့်
ကမ္ဘာ့အဆုံးသတ်များကို “ခရစ်တော်၏ စီရင်ချက်အတိုင်း ကျင့်သုံးခြင်း” သည်
ဘုရားကျောင်း၏ ခွဲခြားသိမြင်နိုင်သော အမှတ်အသားများ ဖြစ်သည်။ သို့သော် ဤအနည်းဆုံး
ဘုရားကျောင်းအဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်သည် အသစ်သော အရေးပါမှု ရရှိလာခဲ့သည်။
ကယ်လ်ဗင်သည် ဘုရားကျောင်းဖွဲ့စည်းပုံနှင့် အုပ်ချုပ်ရေးပုံစံ သီးခြားတစ်ခုကို
ထည့်သွင်းခဲ့ပြီး၊ ကျမ်းသစ်ကျမ်းကို လေ့လာမှုအပေါ် အခြေခံထားသော
ဘုရားကျောင်းအုပ်ချုပ်ရေး အသေးစိစိတ် သီအိုရီကို ဖွံ့ဖြိုးစေခဲ့သည်။ ၎င်းကို
ယေဘုယျအားဖြင့် “ပြုပြင်ထားသော” သို့မဟုတ် “ပရက်စ်ဘိုင်တီရီယန်” ဟု ခေါ်ဆိုသည်။ ဤဘုရားကျောင်းအုပ်ချုပ်ရေးပုံစံသည်
ဘုရားကျောင်း၏ အာဏာသည် ၎င်း၏ အဖွဲ့ဝင်များတွင် တည်ရှိကြောင်း အသိအမှတ်ပြုသည်။
ခေါင်းဆောင်မှုသည် အာဏာနှင့် တာဝန်များကို အဖွဲ့ဝင်များထံမှ ရရှိပြီး၊
အမှုထမ်းတာဝန်များကို ကိုယ်စားလှယ်အဖွဲ့များနှင့် အရာရှိများထံ အပ်နှံသည်။
While recognizing that some traces of the true church could still be found
in the Roman Catholic Church, Calvin regarded it as necessary, on scriptural
grounds, to break with it. The Word of God “purely preached and heard” and the
sacraments “administered according to Christ’s institution” were the
distinguishing marks of the church. This minimalist definition of the church,
however, took on a new significance. Calvin included in it a specific form of
church structure and administration, developing a detailed theory of church
government based upon his study of the NT and generally referred to as
“Reformed” or “Presbyterian.” This form of church government recognizes that
the authority of the church is vested in its members. Leadership derives its
authority and responsibilities from the constituency, while executive
responsibilities are delegated to representative bodies and officers.
ခရစ်တော်အားဖြင့်
လိုအပ်သော အခွင့်အာဏာနှင့် လက်ဆောင်များ ပေးအပ်ခြင်းခံရသော ဘုရားကျောင်းသည်
နှုတ်ကပတ်တော်ကို ထိန်းသိမ်းခြင်း၊ ယုံကြည်ချက်ဖွဲ့စည်းချက်များ ရေးဆွဲခြင်း၊
စည်းကမ်းထိန်းသိမ်းခြင်းကဲ့သို့သော ဝိညာဉ်ရေးရာ ကိစ္စများတွင် အာဏာကို
ကျင့်သုံးသည်။ ဘုရားကျောင်း၏ ဝိညာဉ်ရေးအာဏာကို လောကီအာဏာနှင့် ခွဲခြားရမည်။
နောက်ဆုံးတွင် ခရစ်ယာန်အုပ်ချုပ်သူများသည် မိမိတို့၏ ခရစ်ယာန်အလုပ်အကိုင်ကို
ကျင့်သုံးရင်း သန့်ရှင်းသော အယူဝါဒနှင့် ဘုရားကျောင်း၏ အယူဝါဒရာထူးကို ကာကွယ်ရန်၊
အထွေထွေ ငြိမ်းချမ်းရေးကို မြှင့်တင်ရန်၊ ဘာသာတရားကို ဆန့်ကျင်သော
အများပြည်သူဆိုင်ရာ ပြစ်မှုများ မဖြစ်ပေါ်မီ တားဆီးရန် တာဝန်ရှိသည်။ ဘုရားသခင်ကို
ဆန့်ကျင်သည့် အမိန့်ပေးသည့်အခါမှသာ အုပ်ချုပ်သူများကို မနာခံရပေ။ ကယ်လ်ဗင်သည်
ရောမကက်သလစ်သွန်သင်ချက်ကို အတိုင်းအတာတစ်ခုအထိ သတိတရဖွယ် ဘုရားကျောင်းနှင့်
နိုင်ငံတို့၏ နီးကပ်စွာ ပေါင်းစည်းမှုကို ထောက်ခံခဲ့သည်။ သို့သော် လူသာနှင့်
ဆန့်ကျင်ဘက်အားဖြင့်၊ နိုင်ငံကို ဘုရားကျောင်းအောက်ခံစေသော ဘုရားအုပ်ချုပ်ရေးမူဝါဒ
(theocratic policy) ကို
ထောက်ခံခဲ့သည်။ သူ၏ ဘုရားကျောင်းဆိုင်ရာ အမြင်များသည် သူ၏ ခရစ်ယာန်ဘာသာဆိုင်ရာ
အဖွဲ့အစည်းများ (Institutes of the Christian Religion) အတွဲ ၄၊ အခန်း ၁-၂၀ တွင် စbecca စွဲစနစ်တကျ
ဖွံ့ဖြိုးမှုရရှိခဲ့ပြီး၊ ဒုတိယဟယ်လ်ဗက်တစ်အယူဝါဒဖွဲ့စည်းချက် (၁၅၆၆) တွင်
အတင်းကြပ်ဆုံး ဖော်ပြမှုရရှိခဲ့သည်။ ၎င်းတို့ကို ပြုပြင်ထားသော ဘုရားကျောင်းများက
အများစု ထောက်ခံထားသည်။
Endowed by Christ with the necessary power and gifts, the church exercises
authority in matters spiritual, such as the preservation of the Word, the
framing of confessions of faith, and the exercise of discipline. The spiritual
power of the church is to be distinguished from the temporal power. In the
latter, Christian magistrates, exercising their Christian vocation, have as
their appointed end to defend sound doctrine and the doctrinal position of the
church, to promote general peace, and to prevent all public offenses against
religion from arising and spreading among the people. Only when commanding
anything against God are rulers to be disobeyed. Calvin insisted on a close
union between church and state, reminiscent to some extent of the Roman
Catholic teaching. Contrary to Luther, however, he advocated a more theocratic
policy that subjected the state to the church. His views on the church have
found their most systematic development in his Institutes of the Christian
Religion (4. 1–20), and their strictest expression in the Second Helvetic
Confession of 1566. They have been upheld for the most part by the Reformed
churches.
၃. အဆုံးစွန်သော ပြန်လည်ထူထောင်ရေး (The
Radical Restoration)
အစပိုင်းမှာပင်၊
မဂ္ဂဇ်တ်ပရိုတက်စတင့် «ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးသမားများ»
တို့၏
အလွန်စိတ်ဆိုးကြွေးမြဲဖြစ်ခဲ့သည့်အတိုင်း၊ «အဆုံးစွန်သော» သို့မဟုတ် «ခွဲထွက်ရေးဝါဒီ» အုပ်စုများသည် လောကီလူ့အဖွဲ့အစည်းနှင့်
နိုင်ငံတော်ဘုရားကျောင်းများမှ လုံးဝခွဲထွက်ရန် တောင်းဆိုခဲ့ကြသည်။ ဤနေရာတွင်
အသင်းတော်သည် ယုံကြည်သူများသာလျှင်ပါဝင်သော အသင်းတော်ဖြစ်ပြီး ဝိညာဉ်ရေးရာနှင့်
သန့်ရှင်းခြင်းဖြင့် ထင်ရှားသည်။ ဝိညာဉ်တော်ဦးဆောင်သော အဖွဲ့အစည်းတစ်ခုအနေဖြင့်
မဂ္ဂဇ်တ်ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးသမားများက စတင်ခဲ့သော နိုးကြားမှုကို
ပိုမိုနက်ရှိုင်းစွာ တွန်းအားပေးရမည်ဖြစ်သည်။ ထိုပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးသမားများကို
ရိုမန်ကက်သလစ်ယုံကြည်ချက်များကို အလွန်အကျွံထိန်းသိမ်းထားသည်ဟု သံသယရှိခဲ့ကြသည်။
ရိုးရိုးပြုပြင်ပြောင်းလဲရုံမျှမက အမှန်တကယ် ပြန်လည်ထူထောင်ထားသော အသင်းတော်တစ်ခု
လိုအပ်ခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် သမ္မာကျမ်းစာပုံစံအတိုင်း စုဝေးပြီး
စည်းကမ်းထိန်းသိမ်းထားသော «အမှန်တကယ်အသင်းတော်»
တစ်ခုကို
အလျှင်းအတွစွဲမရှိဘဲ ဖြစ်ပေါ်စေရမည်ဖြစ်သည်။
3. The Radical Restoration
Almost from the start, and much to the consternation of the magisterial
Protestant “Reformers who persecuted them, “radical” or “separatist” groups of
devoted Christians demanded absolute separation from secular society and the
state churches. Here the church was a church of believers only, marked by
spirituality and holiness. As a Spirit-guided company, it was to press further
the revival begun by the magisterial Reformers, who were suspected of retaining
too many tenets of the Roman Catholic faith. There was a need for a truly
restored church rather than a mere reformation. This implied a “true church,”
gathered and disciplined on the apostolic model, without compromise.
ထို့ကြောင့်
လူသာနှင့် အနာဘပ်တစ်များ (ရန်သူများက ပေးခဲ့သော အမည်) တို့ကြားတွင် အဓိကပြဿနာမှာ
နှစ်ခြင်းဆိုင်ရာကိစ္စထက် အသင်းတော်ဆိုင်ရာ အယူအဆများ အချင်းချင်း
လုံးဝဆန့်ကျင်နေခြင်းပင် ဖြစ်သည်။ ခွဲထွက်ရေးဝါဒီအသင်းတော်ဆိုင်ရာအယူအဆသည်
မယုံကြည်သူလောကနှင့် နိုင်ငံတော်မှ ခွဲထွက်ရန် တောင်းဆိုသည်။ ဤအယူအဆသည်
မဂ္ဂဇ်တ်ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးသမားများ၏ အမြင်နှင့် လုံးဝကွဲပြားသည်။ ထိုသူများက
အသင်းတော်နှင့် နိုင်ငံတော်ကို လက်တွေ့အားဖြင့် တစ်ခုတည်းဟု ယူဆပြီး
နယ်မြေတစ်ခုလုံးရှိ နိုင်ငံသားအားလုံးကို တရားဝင်အသင်းတော်၏ အဖွဲ့ဝင်များဟု ယူဆခဲ့ကြသည်။
အဆုံးစွန်ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးသမားများအတွက်မူ အသင်းတော်များသည် လွတ်လပ်ပြီး
တာဝန်ယူမှုရှိသော ယုံကြည်ခြင်းနှင့် ပြန်လည်မွေးဖွားသောဘဝအပေါ် အခြေခံထားသော
ဒေသဆိုင်ရာ အဖွဲ့များဖြစ်ပြီး ဒေသခံအဖွဲ့ပြင်ပမှ အုပ်ချုပ်မှု၊ စည်းကမ်း သို့မဟုတ်
အဆင့်ဆင့်အာဏာစနစ် လုံးဝမရှိဘဲ ခရစ်တော်အား တာဝန်ခံသည့် အုပ်ချုပ်ရေးပုံစံဖြစ်သည်။
ထိုခွဲထွက်ရေးအုပ်စုများသည် အမျိုးမျိုးနှင့် အုပ်စုများစွာရှိခဲ့သည်။
ယင်းတို့တွင် မိုရေးဗီးယားရှိ ဟတ်တာရိုက်များ၊ ဟော်လန်ရှိ မက်နိုနိုက်များနှင့်
အသေးစားအုပ်စုများစွာ ပါဝင်သည်။ အနာဘပ်တစ်ဆိုသော အမည်ကြီးကို
ဤလှုပ်ရှားမှုတစ်ခုလုံးအတွက် မကြာခဏသုံးခဲ့သော်လည်း လူပြောင်းသူများကို
ပြန်နှစ်ခြင်းပြုလုပ်သည့်မူဝါဒကို အားလုံးက လက်ခံခဲ့ကြခြင်းမဟုတ်ပေ။
Thus the real problem between Luther on the one hand and the Anabaptists
(a name applied to them by their opponents) was not so much the issue of
baptism as the mutually exclusive concepts of the church. Separatist
ecclesiology called for separating from the unbelieving world and from the
state, a view quite different from that of the magisterial “Reformers, who saw
the church and the state as practically coextensive and held that all citizens
of a territory were to be members of the established church. For the radical
Reformers, churches were local companies, gathered on the principle of a free,
responsible faith and a regenerate life, with no rule, discipline, or hierarchy
external to the local group, responsible to Christ for their government. Such
separatist groups were many and varied. They included the Hutterites of
Moravia, the Mennonites of Holland, and many smaller groups. The comprehensive
designation of Anabaptists was often attached to the whole movement, though all
did not adopt the policy of rebaptizing converts.
၄. အန်ဂလီကန်ဝါဒနှင့် အသင်းတော် (Anglicanism
and the Church)
ဆယ့်ခြောက်ရာစုရှိ
အခြားပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးလှုပ်ရှားမှုများနှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်အားဖြင့်
အင်္ဂလန်နိုင်ငံရှိ ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးသည် ထင်ရှားသော
အသင်းတော်ခေါင်းဆောင်တစ်ဦးနှင့် စစ်ကိုင်းမဟုတ်ဘဲ ဟင်နရီ (၈) (၁၄၉၁–၁၅၄၇) ၏
ပုပ်ရဟန်းမင်းကို လှန်ပုန်ထူထောင်သည့် နိုင်ငံရေးဆန္ဒဖြင့် စတင်ခဲ့သည်။ ထို့နောက်
အင်္ဂလန်ပြည်တွင်းရော နိုင်ငံခြားရောတွင်ဖြစ်စေ ကန်တာဘူရီနေရာနှင့် ဆက်နွယ်နေသော
ခရစ်ယာန်များက ထိန်းသိမ်းထားသော ယုံကြည်ချက်များနှင့် ကျင့်သုံးမှုစနစ်တစ်ခုအဖြစ်
ဆက်လက်တည်ရှိခဲ့သည်။ အစပိုင်းကတည်းက အန်ဂလီကန်ဝါဒသည် ၎င်း၏ အယူဝါဒသည်
ကက်သလစ်ရေးရာနှင့် ပြုပြင်ထားသည်ဟူ၍ အခိုင်အမာ အခြေခံခဲ့သည်။
ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးသမားများနှင့်အတူ မမြင်ရသည့် အသင်းတော်၏
မရှိမဖြစ်လိုအပ်ချက်ကို ဆုပ်ကိုင်ထားပြီး ပုပ်ရဟန်းမင်းကို ဗဟိုပြုထားသော
မြင်သာထင်သာ အဆင့်ဆင့်အာဏာစနစ်ရှိသော အသင်းတော်ဆိုသော ရိုမန်ကက်သလစ် အယူအဆကို
ဆန့်ကျင်သည်။ သို့သော် အဓိကအားဖြင့် မြင်သာထင်သာ အသင်းတော်နှင့်
တိုင်းတပါးဘုန်းတန်း၊ ယဇ်ပုရောဟိတ်၊ ဓမ္မဆရာ ဟူသော အဆင့်သုံးဆင့်ဝန်ဆောင်မှုကို
အလယ်ခေတ်အသင်းတော်နှင့် ဆက်စပ်ထားသည်။
4. Anglicanism and the Church
In contrast with the other sixteenth-century Reformation movements, the
Reformation in England started not with a dominant ecclesiastical leader but
with Henry VIII’s (1491–1547) political defiance of the pope. It continued as a
religious system of doctrines and practices maintained by Christians in
communion with the see of Canterbury, whether in England or abroad. From the
start Anglicanism has insisted that its doctrine is both Catholic and Reformed.
Along with the Reformers, it holds to the concept of the essentiality of the
invisible church against the Roman Catholic claim of a visible hierarchical
church centered upon the pope. The emphasis, however, remains on the visible
church and the threefold ministry of bishop, priest, and deacon in continuity with
the medieval church.
အန်ဂလီကန်ဝါဒအတွင်း၌
ပြုပြင်မှုကို တစ်ဝက်တစ်ချက်သာပြုလုပ်သည်ဟု မကျေနပ်သူများဖြစ်သော «ပါရီတန်များ» သည် ကယ်ဗင်၏
အဆုံးအမများအတိုင်း အန်ဂလီကန်အသင်းတော်ကို ထပ်မံ «စင်ကြယ်စေရန်» ကြိုးပမ်းခဲ့ကြသည်။
သူတို့အနှောင့်အယှက်တွင် အချို့သည် ကွန်ဂရီဂေးရှင်နယ်ဝါဒနှင့် အသင်းတော်နှင့်
နိုင်ငံတော်ကို လုံးဝခွဲထုတ်ရေးကို ထောက်ခံလာခဲ့ကြသည်။ သူတို့သည်
ပြန်လည်မွေးဖွားသူအဖွဲ့ဝင်များနှင့် ပြင်ပမှ အတင်းအကျပ်လွတ်ကင်းသော ယုံကြည်သူများ၏
ကိုယ်ပိုင်စွမ်းရည်ရှိသော စုဝေးခြင်းများကို တောင်းဆိုခဲ့ကြသည်။
Within Anglicanism, the “Puritans,” dissatisfied with halfhearted attempts
at reform, sought a further “purification” of the Anglican Church along the
lines of Calvin’s teachings. Some among them came to advocate Congregationalism
and complete separation of church and state. They demanded a regenerate
membership and self-sufficient assemblies of believers independent of all
external compulsion.
ဃ. ဆယ့်ရှစ်ရာစုနှင့် ဆယ့်ကိုးရာစု (The
Eighteenth and Nineteenth Centuries)
၁. အကြောင်းပြချက်ခေတ်နှင့် အသင်းတော် (The
Age of Reason and the Church)
အာဏာအားလုံးနှင့်
ဓလေ့ထုံးတမ်းများကို မယုံကြည်ခြင်း၊ အမှန်တရားကို အကြောင်းပြချက်နှင့်
စမ်းသပ်မှုများဖြင့်သာ ရရှိနိုင်သည်ဟု ယုံကြည်ခြင်းတို့ဖြင့် «ဉာဏ်အလင်းခေတ်»
သည်
ခရစ်ယာန်အသင်းတော်ဆိုင်ရာ အယူဝါဒကို သိသာစွာ ထိခိုက်ခဲ့သည်။ ဤကာလ၏
အကြောင်းပြချက်ဝါဒီများ (ဆယ့်ခုနစ်ရာစုနှင့် ဆယ့်ရှစ်ရာစု) သည် အဓိကအားဖြင့်
ဒီးဝါဒီများဖြစ်သည်။ ဗျာဒိတ်တော်နှင့် အံ့ဖွယ်ရာများကို ဆန့်ကျင်ပြီး လူသားများ၏
တာဝန်မှာ ဘုရားသခင်ဖန်ဆင်းထားသော စည်းမျဉ်းများကို ခွဲခြားသိရှိ၍
အတိုင်းအတာအတိုင်း နေထိုင်ရန်ဟု ငြင်းခုံခဲ့ကြသည်။ ထိုကာလတွင် ထင်ရှားသော
အသင်းတော်ဆိုင်ရာ ကျမ်းဂန်တစ်စုံတစ်ရာ ထုတ်ဝေခြင်းမရှိခဲ့ဘဲ၊
ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးကာလက ထုတ်ပြန်ခဲ့သော အသင်းတော်ဆိုင်ရာအယူများသည် ကက်သလစ်၊
လူသာရင်၊ ပြုပြင်ထားသူ၊ အန်ဂလီကန်နှင့် ကွန်ဂရီဂေးရှင်နယ်များအတွက် စံနှုန်းအဖြစ်
ဆက်လက်တည်ရှိနေခဲ့သည်။ သို့သော် ခေတ်စိတ်ဓာတ်က အကြံပြုခဲ့သော အယူအဆအချို့သည်
အလွန်သက်ရောက်မှုရှိခဲ့သည်။
D. The Eighteenth anod Nineteenth Centuries
1. The Age of Reason and the Church
With its distrust of all authority and tradition, and its belief that
truth could be attained only through reason and experiment, the “Enlightenment”
significantly affected the Christian doctrine of the church. The rationalists
of this period—the seventeenth and eighteenth centuries—were mainly Deists.
Arguing against revelation and the supernatural they held that the
responsibility of human beings was to discern and live by the laws that God had
laid down in Creation. While no outstanding treatise on the church was
published
during that time and the
ecclesiologies set forth during the Reformation remained normative for
Catholics, Lutherans, Reformed, Anglicans, and Congregationalists, some new
ideas suggested by the spirit of the time proved quite influential.
ဂျွန်လော့ခ်
(၁၆၃၂–၁၇၀၄) အတွက် ဘုရားသခင်သည် သမ္မာကျမ်းစာထဲတွင် ကိုယ်တော်ကိုယ်တိုင်
ဗျာဒိတ်ပေးထားသည်ဟု ယုံကြည်သူဖြစ်ပြီး အသင်းတော်သည် အဓိကအားဖြင့်
ကိုယ်ကျင့်တရားဆိုင်ရာ အဖွဲ့အစည်းတစ်ခု၊ အကျင့်စာရိတ္တစံချိန်ကို မြှင့်တင်ရန်
တည်ထောင်ထားသော အဖွဲ့အစည်းဖြစ်သည်။ သူသည် ကိုယ်ပိုင်ဘာသာရေးယုံကြည်ချက်များကို
အပြန်အလှန်သည်းခံရန်လည်း တိုက်တွန်းခဲ့ပြီး ခွဲထွက်နေသော
ခရစ်ယာန်အဖွဲ့များအားလုံးသည် ခရစ်ယာန်ဘာသာ၏ သဘာဝအလျောက်
အမျိုးအစားများသာဖြစ်သည်ဟူသော အယူအဆကို မွေးမြူခဲ့သည်။ သည်းခံခြင်းစိတ်ဓာတ်သည်
တဖြည်းဖြည်း အားကောင်းလာခဲ့ပြီး ခရစ်တော်၏ တစ်ခုတည်းသော ကိုယ်ခန္ဓာဖြစ်သည့်
စည်းလုံးညီညွတ်မှုအတွက် ရိုးရာစိုးရိမ်မှုသည် နောက်ခံသို့ ကျဆင်းသွားခဲ့သည်။
To John Locke (1632–1704), who did believe that God revealed Himself in
the Scriptures, the church was primarily an ethical society, an institution
established for the improvement of moral standards. He also pleaded for mutual
toleration of private religious convictions and fostered the idea that the
separated Christian bodies were all more or less natural categories of
Christianity. A spirit of toleration was gaining ground and the traditional
concern for the unity of the one body of Christ dropped into the background.
ဆယ့်ခုနစ်ရာစုနောက်ပိုင်း၌
ဉာဏရည်ဉာဏ်သွေးသည် ထင်ရှားလာချိန်တွင် လူသာရင်၊ ပြုပြင်ထားသူနှင့် ရိုမန်ကက်သလစ်
ဓမ္မပညာရှင်များသည် ၎င်းတို့၏ အယူဝါဒများကို ခိုင်မာစေရန် ကြီးမားပြီး
ရှုပ်ထွေးသော ဓမ္မပညာကျမ်းဂန်များ ရေးသားခဲ့ကြသည်။ ပုံစံတကျမရှိခြင်းနှင့်
အသက်မဲ့သော ပညာရှိဆန်သော ဓမ္မပညာကို တုံ့ပြန်သည့်အနေဖြင့် ထိုကာလ၏ အရေးပါဆုံး
ဘာသာရေးလှုပ်ရှားမှုများသည် တစ်ဦးချင်းပြောင်းလဲခြင်း၊ နွေးထွေးသော ဘာသာရေးဆိုင်ရာ
ဘဝနှင့် ပါရီစံနှုန်းအတိုင်း စည်းကမ်းကို အလေးပေးခဲ့ကြသည်။ အားလုံးထက်
သက်ရောက်မှုအများဆုံးမှာ ဂျာမနီတွင် ထွန်းကားခဲ့သော ပီယတစ်ဝါဒ၊ အင်္ဂလန်တွင်
ဂျွန်နှင့် ချားလ်စ်ဝက်စလီတို့က ရှေ့ဆောင်ခဲ့သော မက်သဒစ်ဝါဒ၊ နှင့်
ရိုမန်ကက်သလစ်အတွင်း ဂျန်ဆင်ဝါဒ တို့ဖြစ်သည်။ နောက်ဆုံးတွင်
ဤလှုပ်ရှားမှုတစ်ခုစီသည် ဘုရားကျောင်းသစ်တစ်ခုကို ဖြစ်ပေါ်စေခဲ့သည်။
ဆယ့်ရှစ်ရာစုနှောင်းပိုင်းနှင့် ဆယ့်ကိုးရာစုအစပိုင်းတွင် စာပေနှင့်
အနုပညာလှုပ်ရှားမှုဖြစ်သော ရိုမန်တစ်ဝါဒသည် ခံစားမှု၊ အံ့ဩမှုနှင့်
စိတ်ခံစားမှုကို အားပေးခဲ့ပြီး ခေတ်၏ အကြောင်းပြချက်ဝါဒကို တုံ့ပြန်သည့်အနေဖြင့်
ဘာသာရေးဆိုင်ရာ သဘောထားကို အားဖြည့်ပေးခဲ့သည်။
As the intellect was in the ascendence in the second half of the
seventeenth century, Lutherans, Reformed, and Roman Catholic theologians wrote
vast and intricate dogmatic treatises intended to fortify their positions.
Reacting against formalism and sterile scholastic theology, the most
significant religious movements of the period laid stress on the importance of
an individual conversion, a warm devotional life, and a puritanical discipline.
Most influential among them were Pietism, which flourished in Germany,
Methodism, pioneered in England by John and Charles Wesley, and Jansenism
within Roman Catholicism. Eventually each movement led to the creation of a new
church. At the end of the eighteenth century and the beginning of the
nineteenth, Romanticism, a movement in literature and art, reassured feeling, a
sense of wonder and of emotion, which encouraged a religious attitude in
reaction to the rationalism of the day.
၂. ဖရီးဒရစ်ရှ်လိုင်ယာမတ် (Friedrich
Schleiermacher)
ရိုမန်တစ်လှုပ်ရှားမှု၏
နောက်ဆက်တွဲတွင် ဘာသာရေးသည် ပင်ကိုယ်ခံစားမှုနှင့် ခံစားချက်အပေါ် အခြေခံသည်ဟု
ငြင်းခုံသူ ဖရီးဒရစ်ရှ်လိုင်ယာမတ် (၁၇၆၈–၁၈၃၄) သည် ပညာတတ်လူတန်းစားကို
ခရစ်ယာန်ဘာသာသို့ ပြန်လည်ဆွဲဆောင်ရန် ကြိုးပမ်းခဲ့သည်။ ထိုသူကို
ခေတ်သစ်ပရိုတက်စတင့်ဝါဒ၏ ဖခင်ဟု မကြာခဏခေါ်ဝေါ်ကြသည်။ သူသည် ခရစ်ယာန်ဘာသာကို
အနန္တကို ခံစားမှုနှင့် အရသာခံမှု၊ ဘုရားသခင်အပေါ် လုံးဝမှီခိုနေရသည်ဟူသော
ခံစားချက်ဟု သတ်မှတ်ခဲ့ပြီး မည်သည့်အယူဝါဒမှ လွတ်ကင်းသည်ဟု ဆိုသည်။
ဤမျှပြင်းထန်သော တစ်ဦးချင်းဝါဒအခြေအနေတွင် အသင်းတော်ဆိုင်ရာ အယူဝါဒအတွက် နေရာနည်းပါးလိမ့်မည်ဟု
ထင်ရသော်လည်း သူ၏ အဓိကကျမ်းဂန်များဖြစ်သော On Religion: Speeches to Its
Cultural Despisers (၁၇၉၉)
နှင့် The Christian Faith (၁၈၂၁–၁၈၂၂)
တို့တွင် အသင်းတော်ကို အလွန်အာရုံစိုက်ခဲ့သည်။
2. Friedrich Schleiermacher
In the aftermath of the Romantic Movement, contending that religion was
based on intuition and feeling, Friedrich Schleiermacher (1768–1834), often
described as the father of modern Protestantism, attempted to win the educated
classes back to the Christian religion. He defined the latter as a sense and
taste of the infinite, a feeling of total dependence upon God, independent of
all dogmas. Although in the context of such strong individualism a doctrine of
the church would seem to have little room, in his major works, On Religion:
Speeches to Its Cultural Despisers (1799) and The Christian Faith (1821–1822),
Schleiermacher paid much attention to the church.
သူ၏ အသင်းတော်၏
သဘာဝနှင့် အမှတ်သညာကို ကျမ်းစာသို့မဟုတ် အယူဝါဒဆိုင်ရာ ရင်းမြစ်များမှ မဆွဲယူဘဲ
ကိုယ်ကျင့်တရား၊ ဘာသာရေးဒဿနိကဗေဒနှင့် အကြောင်းပြချက်ဖြင့် ဆွဲယူခဲ့သည်။
အသင်းတော်သည် တူညီသော ဘာသာရေးခံစားမှုရှိသူများ၏ အဖွဲ့အစည်းဖြစ်သည်ဟု ဆိုသည်။
၎င်းတွင် ရွေးနှုတ်ခြင်းလိုအပ်ကြောင်း ခံစားရသော
ဘာသာရေးသတိရှိသူများအားလုံးပါဝင်သည်။ ထိုရွေးနှုတ်ခြင်းကို ယေရှုခရစ်တော်က
ပေးစွမ်းပြီး တပည့်တော်များကို အသစ်သော အတူတကွဘဝသို့ တိုက်တွန်းသည်။
ယုံကြည်သူများ၏ တစ်ခုတည်းသော အသင်းတော်အတွင်း၌ မြင်သာထင်သာ အသင်းတော်နှင့်
မမြင်ရသည့် အသင်းတော်ကို ခွဲခြားရမည်ဖြစ်သော်လည်း ရှ်လိုင်ယာမတ်က
ပြင်ပအသင်းတော်နှင့် အတွင်းအသင်းတော်ဟူ၍ နှစ်မျိုးကို ပိုနှစ်သက်သည်။
သန့်ရှင်းရာနေရာတွင် နေထိုင်သူများသည် အတွင်းအသင်းတော်သို့ ပါဝင်ပြီး ခရစ်တော်ကို
အသိအမှတ်ပြုရန် ပြင်ဆင်ကျေးဇူးသည် အလုပ်လုပ်နေသူများသည် ပြင်ပအသင်းတော်သို့
ပါဝင်သည်။ အသင်းတော်၏ ဇစ်မြစ်နှင့် သဘာဝဆိုင်ရာ ဤအမြင်သည်
ရွေးကောက်ခြင်းအယူဝါဒနှင့် ခရစ်တော်နှင့် အတူတကွနေထိုင်မှုသည် ဝိညာဉ်တော်၏
အတွင်းတွင် အလုပ်လုပ်ခြင်းမရှိဘဲ မဖြစ်နိုင်ဟူသော ယုံကြည်ချက်နှင့် နီးကပ်စွာ
ဆက်စပ်နေသည်။ နိုင်ငံတိုင်းသည် များမကြာမီ ခရစ်တော်ထံ ရောက်လာလိမ့်မည်ဟူသော
အမြင်ကို ရှ်လိုင်ယာမတ်က ခရစ်ယာန်ယုံကြည်ခြင်း၏ မရှိမဖြစ်အချက်ဟု ယူဆသည်။
His treatment of the nature and identity of the church was derived not so
much from biblical or dogmatic sources as from ethics, philosophy of religion,
and apologetics. The church, he maintained, is an association of those who
share the same kind of religious feeling. It includes all religious communions
whose religious consciousness senses the need of redemption. That redemption is
made available by Jesus Christ, who constrains His disciples to a new corporate
life. Within that one fellowship of believers, the church, a distinction must
be made between a visible and an invisible church, although Schleiermacher
prefers to use the antithesis of an outer and inner fellowship. Each is part of
the church but in a different sense. Those who live in a state of sanctification
belong to the inner fellowship. To the outer one pertain those on whom
preparatory grace to recognize Christ is at work. This view of the origin and
nature of the church is closely related to the doctrine of election and the
conviction that there is no living fellowship with Christ apart from the
indwelling work of the Spirit. Every nation will sooner or later come to
Christ, a view that Scleiermacher regards as essential to the Christian faith.
၃. အဲလ်ဘရက်ရစ်ရှယ် (Albrecht Ritschl)
အလားတူ
သက်ရောက်မှုရှိခဲ့သူ အဲလ်ဘရက်ရစ်ရှယ် (၁၈၂၂–၁၈၈၉) သည် ရှ်လိုင်ယာမတ်၏
ပုဂ္ဂိုလ်ဗီဒဝါဒနှင့် ဟေဂယ်၏ ဒဿနိကဆိုင်ရာ စံနှုန်းဝါဒကို တုံ့ပြန်ခဲ့သည်။ သူသည်
ခရစ်ယာန်ဓမ္မပညာ၏ အခြေခံကို ယေရှုခရစ်တော်တွင် ဘုရားသခင်၏ ဗျာဒိတ်တော်တွင်
တွေ့ရှိခဲ့သည်။ ခရစ်တော်၏ ဘဝအချက်အလက်များမှ စတင်၍ ရစ်ရှယ်ဓမ္မပညာသည်
လက်တွေ့ကျပြီး စွဲလမ်းမှုမရှိဘဲ လူ့ဆန္ဒထက် ခံစားချက်ကို စိတ်ဝင်စားသည်။
ထို့ကြောင့် ကိုယ်ပိုင်နှင့် လူမှုဆိုင်ရာ သက်ရောက်မှုနှစ်မျိုးလုံးရှိသော
ကိုယ်ကျင့်တရားအလေးပေးမှု ပြင်းထန်သည်။
3. Albrecht Ritschl
Equally influential, Albrecht Ritschl (1822–1889) reacted to the
subjectivism of Schleiermacher and the philosophical idealism of Hegel. He
found the foundation of Christian theology in God’s revelation in Jesus Christ.
Starting with the facts of Christ’s life, Ritschlian theology is practical
rather than speculative, concerned with the human will rather than with
feelings. Hence its strong ethical emphasis with both personal and social
implications.
အသင်းတော်၏ မဖြစ်မနေ
လိုအပ်ချက်နှင့် အဖွဲ့ဝင်ဖြစ်ရန် လိုအပ်ချက်ကို ရစ်ရှယ်က ထပ်ခါတလဲလဲ
အလေးပေးခဲ့သည်။ အသင်းတော်သည် ယေရှုခရစ်တော်တွင် ပေးအပ်ထားသော ရွေးနှုတ်ခြင်းကို
သိရှိ၍ လက်ခံရာနေရာဖြစ်သည်။ ဤအသင်းတော်၏ မရှိမဖြစ် ထူးခြားချက်မှာ ခရစ်တော်၏
ကိုယ်ကျင့်တရားဆိုင်ရာ အဆုံးအမများကို လက်ခံခြင်းဖြစ်သည်။ အသင်းတော်သည်
ယုံကြည်သူများ၏ အသင်းအဖွဲ့ဖြစ်သည်။ ၎င်း၏ စည်းလုံးညီညွတ်မှုသည် ဧဝံဂေလိတရားကို
စင်ကြယ်စွာ ဟောပြောခြင်းနှင့် ကမ္ဘာ့အဆုံးအမများကို စင်ကြယ်စွာ
ကျင့်သုံးခြင်းနှင့် ချိတ်ဆက်ထားသည်။ ပွဲခံပလေ့စည်းကမ်းအတွက် ဖွဲ့စည်းထားသော
ခရစ်ယာန်အသင်းတော်သည် အသင်းတော်ဖြစ်ပြီး ချစ်ခြင်းမေတ္တာဖြင့် လှုံ့ဆော်ထားသော
တူညီသော လုပ်ဆောင်မှုတွင် ပါဝင်သည့်အခါ ဘုရားသခင်၏ နိုင်ငံတော်ဖြစ်သည်။
ဆက်စပ်နေသော်လည်း နှစ်မျိုးလုံးကို ရှင်းလင်းစွာ ခွဲခြားထားသည်။ ထိုကာလ၏
လွှမ်းမိုးနေသော အကောင်းမြင်ဝါဒနှင့် အလွန်ကိုက်ညီစွာ၊ လူသားမျိုးနွယ်၏
တဖြည်းဖြည်း ကိုယ်ကျင့်တရားဖွံ့ဖြိုးမှုဟူသော ဘုရားသခင်၏ နိုင်ငံတော်ဆိုင်ရာ
အယူအဆသည် ကျမ်းစာသစ်တွင် ဖော်ပြထားသော ဘုရားသခင်၏ နိုင်ငံတော်နှင့် အနည်းငယ်မျှသာ
တူညီခဲ့သည်။
The necessity of the church and of membership in it are repeatedly
underlined by Ritschl. The church is the locus where men and women get to know
and appropriate the redemption offered in Jesus Christ. The essential
distinctive of this community is its acceptance of the moral teachings of
Christ. The church is the fellowship of believers. Its unity is bound up with
the pure preaching of the gospel and the pure administration of the sacraments.
Organized for the conduct of worship, the Christian community is the church;
engaged in common action inspired by love, it is the kingdom of God. Although
related, the two are clearly distinct. Very much in accord with the predominant
optimism of the day, this concept of the kingdom of God as the gradual ethical
development of humankind bore little resemblance to the kingdom of God set
forth in the NT.
၄. ရိုမန်ကက်သလစ် အသင်းတော်ဆိုင်ရာ အယူဝါဒ (Roman
Catholic Ecclesiology)
ရိုမန်ကက်သလစ်
အသင်းတော်ဆိုင်ရာ အယူဝါဒသည် ဉာဏ်အလင်းခေတ်၏ ဉာဏပညာဆိုင်ရာ စိန်ခေါ်မှုများကို
လွတ်ကင်းစွာ မခံစားရခဲ့ပေ။ တရားဝင် ဓမ္မပညာရှင်များနှင့် ကနေးန်ပညာရှင်များ၏
ပုပ်ရဟန်းမင်း၏ အခွင့်အရေးများကို အခိုင်အမာ အတည်ပြုလိုသော စိတ်သဘောထားသည်
အသင်းတော်အတွင်း အမျိုးသားရေးဝါဒ ထွန်းကားလာခြင်း (ဂါလီကန်ဝါဒ၊ ဂျိုးဇက်ဖ်ဝါဒ၊
ဖေဘရိုးနီယန်ဝါဒ) နှင့် ဆယ့်ကိုးရာစု၏ ဓမ္မပညာဆိုင်ရာ လစ်ဘရယ်ဝါဒသစ်ကြောင့်
ပိုမိုအားကောင်းလာခဲ့သည်။ ပထမဗာတီကန်ကောင်စီ (၁၈၆၉–၁၈၇၀) သည် ဤဖွံ့ဖြိုးမှု၏
အထွတ်အထိပ်ဖြစ်ခဲ့သည်။ ထိုကောင်စီသည် ပုပ်ရဟန်းမင်း၏ အခွင့်အာဏာကို ယုံကြည်ခြင်း၊
ကိုယ်ကျင့်တရားဆိုင်ရာ ကိစ္စများတွင်ရော အသင်းတော်၏ စည်းကမ်းနှင့်
အုပ်ချုပ်ရေးဆိုင်ရာ ကိစ္စများတွင်ပါ ရိုမန်ကက်သလစ်အသင်းတော်တစ်ခုလုံးအပေါ်
အပြည့်အဝနှင့် အထွတ်အထိပ်အာဏာဟု သတ်မှတ်ခဲ့သည်။
4. Roman Catholic Ecclesiology
Roman Catholic ecclesiology was not unaffected by the intellectual
challenges of the Enlightenment. The abiding inclination of official
theologians and canonists to assert papal prerogatives was induced by the rise
of nationalism within the church (Galelicanism, Josephinism, Febronianism) and
the new theological liberalism of the nineteenth century. The First Vatican
Council (1869–1870) marked the culmination of this development. It defined the
pope’s power as full and supreme over the whole Roman Catholic Church in
matters of faith and morals as well as in those pertaining to the discipline
and government of the church.
င. ဆယ့်ခြောက်ရာစု (The Twentieth
Century)
ဆယ့်ခြောက်ရာစုတွင်
အသင်းတော်၏ သဘာဝနှင့် အမှတ်သညာဆိုင်ရာ အမြင်များသည် ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးကာလကထက်
ပိုမိုများပြားလာခဲ့သည်။ ခေတ်သစ်အမြင်ကို ယေဘုယျပုံရိပ်ပေးရန်
ကိုယ်စားပြုပုဂ္ဂိုလ်များနှင့် လှုပ်ရှားမှုများကို ရွေးချယ်ဖော်ပြထားသည်။
E. The Twentieth Century
Twentieth-century viewpoints on the nature and identity of the church
present a pattern even more diversified than that of the Reformation.
Representative figures or movements have been selected to give a general
picture of the contemporary outlook.
၁. ပရိုတက်စတင့် လစ်ဘရယ်ဝါဒ (Protestant
Liberalism)
ရစ်ရှယ်၏
ဓမ္မပညာနှင့် ၎င်း၏ ကိုယ်ကျင့်တရားအလေးပေးမှုသည်
ဆယ့်ကိုးရာစုနောက်ဆုံးသုံးလပတ်နှင့် ဆယ့်ခြောက်ရာစုပထမပိုင်းတွင် ဥရောပနှင့်
အမေရိကတို့တွင် အထူးသဖြင့် ပရိုတက်စတင့်လစ်ဘရယ်များအပေါ်
အထူးသက်ရောက်မှုရှိခဲ့သည်။ ကျမ်းစာများကို သမိုင်းဆိုင်ရာ ဝေဖန်ချက်အပေါ် အခြေခံ၍
ရှ်လိုင်ယာမတ်၏ ဘာသာရေးကို ဘုရားသခင်အပေါ် လုံးဝမှီခိုခြင်းခံစားချက်ဟူ၍
နားလည်မှုနှင့် ရစ်ရှယ်၏ ကိုယ်ကျင့်တရားချဉ်းကပ်မှုကို အကြွေးတင်နေသည်။
ပရိုတက်စတင့်လစ်ဘရယ်ဓမ္မပညာရှင်များ၏ လူမှုဧဝံဂေလိအလေးပေးမှုသည် ၎င်းတို့၏
အသင်းတော်အယူအဆအပေါ် နက်ရှိုင်းစွာ သက်ရောက်ခဲ့သည်။ အကောင်းဆုံးအားဖြင့်
အသင်းတော်များသည် ဘုရားသခင်ရှိရုံမျှသာ လူသားများဖွဲ့စည်းထားသော
အဖွဲ့အစည်းများဖြစ်ပြီး ဘာသာရေးနှင့် ကိုယ်ကျင့်တရားဆိုင်ရာ
စိုးရိမ်မှုများတူညီသူများ စုဝေးရန်နှင့် လာမည့်နိုင်ငံတော်အတွက် လမ်းခင်းပေးမည့် «လူမှုဧဝံဂေလိ»
ကို ဖြန့်ဝေရန်
စုဝေးထားခြင်းဖြစ်သည်။ ယုံကြည်ချက်စာချွန်များနှင့် အသင်းတော်ဆိုင်ရာ
အယူဝါဒများသည် ကိုယ်ပိုင်အမြင်ကိစ္စမျှသာဖြစ်ပြီး လူ့အဖွဲ့အစည်း၏
အဓိကပြောင်းလဲမှုကို အဟန့်အတားဖြစ်လေ့ရှိသည်။ လစ်ဘရယ်အသင်းတော်များ၏ အခြေအနေကို
မကျေနပ်သူများနှင့် ကမ္ဘာစစ်နှစ်ခုကြားကာလ စည်းလုံးညီညွတ်ရေး လှုံ့ဆော်မှုကြောင့်
လစ်ဘရယ်ဓမ္မပညာရှင်များ မျိုးဆက်သစ် (မကြာခဏ «နီယိုလစ်ဘရယ်» ဟု ခေါ်ဆိုကြသည်) သည်
ဝိညာဉ်ရေးအသင်းတော်နှင့် ဖွဲ့စည်းထားသော အသင်းတော်ကို ခွဲခြားရန်
စတင်အလေးပေးခဲ့သည်။ ခွဲထွက်နေသော ဂိုဏ်းခွဲများထက် ကျော်လွန်သော အသင်းတော်တစ်ခု
ရှိနေသည်။ နောက်ထပ်လူမှုအသင်းအဖွဲ့တစ်ခုလုံးမျှမဟုတ်ဘဲ ဘုရားသခင်ဖန်ဆင်းထားသော
ဝိညာဉ်ရေးအဖွဲ့အစည်းဖြစ်ပြီး ဘုရားသခင်၏ အုပ်စိုးမှုကို ကတိကဝတ်ပြုထားသော
ခရစ်ယာန်များအားလုံး၏ ဝိညာဉ်ရေးအသင်းအဖွဲ့ဖြစ်သည်။ ၎င်းတွင် မလွှဲမရှော့
ဖွဲ့စည်းပုံစနစ်အချို့ လိုအပ်နိုင်သည်။
1. Protestant Liberalism
Ritschl’s theology and its ethical emphasis proved to be particularly
influential in the last quarter of the nineteenth and the first part of the
twentieth century, both in Europe and in the United States, and particularly on
Protestant liberals. Rooted in historical criticism of the Scriptures, indebted
to Schleiermacher’s understanding of religion as a feeling of total dependence
upon God and to Ritschl’s ethical approach, the emphasis of Protestant liberal
theologians on the social gospel had a profound influence on their concept of
the church. At best, churches were merely human organizations of people
gathered together on the basis of their common religious and ethical concerns
and for the task of spreading the “social gospel,” which would pave the way for
the coming kingdom. Credos and ecclesiastical dogmas were a matter of private
opinion and often an obstacle to the radical transformation of society.
Dissatisfied with the condition of the liberal churches and provoked by
the ecumenical impetus toward unity between the two world wars, a new
generation of liberal theologians, often labeled “neoliberals,” started making
room for the church, insisting on a distinction between the spiritual church
and the organized church. A church existed over and beyond the split
denominations. Not just another social fraternity but a divine institution
founded by God, it was the spiritual fellowship of all Christians committed to
the reign of God. It might even require some inevitable structural
organization.
၂. ကာလ်ဘာ့ဒ်၏
အသင်းတော်ဆိုင်ရာ သဘောတရား
ကာလ်ဘာ့ဒ် (Karl
Barth) ၏ ဓမ္မဗေဒတွင်
သဘာဝဓမ္မဗေဒအားလုံးနှင့် အတွေ့အကြုံပေါ်တွင်အခြေတည်သော ဘာသာတရားအားလုံးကို
ငြင်းပယ်ပြီး ပြုပြင်ရေးခေတ်၏ အခြေခံမူများသို့ ပြန်လည်ရောက်ရှိရန်
ကြိုးပမ်းချက်ဖြင့် အသင်းတော်ဆိုင်ရာ အယူဝါဒသည် သူ၏ခေတ်ပြို. များစွာသောသူတို့၏
အယူထက် ပို၍ဗဟိုချက်ဖြစ်သည်။ သူ၏ဘာသာစကားသည် အမြဲတမ်းရှင်းလင်းနေသည်ဟု
မဆိုနိုင်သလို သူ၏အသင်းတော်ဆိုင်ရာအယူဝါဒလည်း ပြောင်းလဲဖြစ်ပေါ်လာနိုင်သည်။
သို့သော်လည်း ဘာ့ဒ်သည် အသင်းတော်၏သဘာဝနှင့် အမှတ်အသားဆိုင်ရာ သူ၏အမြင်များကို
ဇွဲရှိစွာ ဖော်ပြခဲ့သည်။ သူ၏ Church Dogmatics စတုတ္ထတွဲတွင် ဤကိစ္စများနှင့်ပတ်သက်၍
ဘာ့ဒ်၏ အပြည့်အဝဆုံးစွာဆွေးနွေးချက်ကို တွေ့ရှိနိုင်သည်။ အသင်းတော်သည်
လူသားအဖွဲ့အစည်းမဟုတ်ဘဲ ဘုရားသခင်၏လုပ်ဆောင်ချက်၊ ဖြစ်ရပ်တစ်ခု၊
ဘုရားသခင်၏အသစ်အဆန်းနှင့် ဆက်လက်ဖန်တီးနေသော လုပ်ငန်းဖြစ်သည်။ ထို့ပြင်
အသင်းတော်သည် မမြင်ရသည်ဟု မဆိုနိုင်ပေ။ အကြောင်းမူ မမြင်ရသည်ဆိုသောအယူကို
အသင်းတော်နှင့်တွဲ၍သုံးစွဲခြင်းသည် အသင်းတော်ကို တန်ဖိုးလျော့စေရုံသာမက ဖြစ်သည်။
အသင်းတော်သည် တစ်ခုတည်းဖြစ်သည်။ ခွဲထွက်နေသော အသင်းတော်များသည် တစ်ခုတည်းသော
အသင်းတော်နှင့် အတူတူပင်ဖြစ်သည်ဟူသော သူတို့၏တောင်းဆိုချက်ကို စွန့်လွှတ်ရမည်။
အသင်းတော်သည် အဆက်မပြတ်ပျက်စီးပြီး အမှားထဲသို့ကျရောက်နေသော်လည်း၊
ခရစ်တော်၏ကိုယ်ခန္ဓာအဖြစ်ဖြင့်သာ ကိုယ်တော်သည် သန့်ရှင်းသည်။ ထို့ပြင်
အသင်းတော်သည် ကမ္ဘာလုံးဆိုင်ရာ (catholic) ဖြစ်သည်။ အကြောင်းမူ ခေတ်တစ်ခုချင်းစီတွင် သူ၏အနှစ်သာရအပေါ်
သစ္စာရှိပြီး ဆက်လက်ပြုပြင်ပြောင်းလဲမှုကို ရှာဖွေနေသမျှကာလပတ်လုံး ဖြစ်သည်။
ဤအချက်က အသင်းတော်၏ တမန်တော်ဆိုင်ရာသဘောကိုလည်း ရှင်းပြသည်။ ဆိုလိုသည်မှာ
တမန်တော်များ၏ စံနှုန်းဆိုင်ရာအာဏာနှင့် ညွှန်ကြားချက်အောက်တွင် ဆက်လက်ရှိနေခြင်း၊
သူတို့နှင့်သူတို့၏သတင်းစကားနှင့် သဘောတူညီခြင်းပင်ဖြစ်သည်။ ဤအရာက
အတုအယောင်အသင်းတော်နှင့် ခွဲခြားပေးသည်။
2. The Ecclesiology of Karl Barth
In Karl Barth’s theology, with its rejection of all natural theology and
all religion grounded in experience and its effort to return to the basic
principles of the Reformation, the doctrine of the church is more central than
in that of many of his contemporaries. His language may not always be as clear
as one may wish and his doctrine of the church may have evolved. Still, Barth
has persistently articulated his views on the nature and identity of the
church. In the fourth volume of his Church Dogmatics one finds Barth’s fullest
treatment of the issues involved.
The church is not a human institution, but an act of God, an event, a new
and continuous creative work of God. Nor is it invisible, for to apply the idea
of invisibility to the church would be to devalue it. The church is one, and on
their way to the one church, divided churches should abandon their claim to be
identical with the one church. Though constantly failing and falling in error,
the church is holy, but only as the body of Christ. It is also catholic, to the
extent that in each age it is faithful to its essence and seeks continual
reformation. This also explains the church’s apostolicity, that is, the fact
that it remains under the normative authority and instruction of the apostles,
in agreement with them and with their message. This distinguishes it from the
false church.
ဘုရားသခင်အတွက်ရှိသော
အသင်းတော်သည် ကမ္ဘာအတွက်လည်း ရှိသည်။ ဤနှစ်ထပ်ကိန်းတာဝန်သည် ဧဝံဂေလိတရားကို
ကြေညာခြင်း၊ ရှင်းပြခြင်းနှင့် လက်ခံရရှိသူများ၏ အချိန်နှင့်နေရာအခြေအနေအရ
အသုံးချခြင်းတို့ကို တောင်းဆိုသည်။ ဤနှစ်ထပ်ကိန်းတာဝန်၏ ပုံစံများသည်
များပြားလှသည်။ သို့သော် ပုံစံတစ်ခုချင်းစီသည်
ခရစ်ယာန်အသိုင်းအဝိုင်းတစ်ခုလုံးအပေါ် ချမှတ်ထားခြင်းခံရသည်။
ဘုန်းကြီးနှင့်လူပြောင်း၊ ရာထူးရှိသူနှင့်အခြားသူများကြားရှိ ခွဲခြားမှုအားလုံးကို
ငြင်းပယ်သည်။ မည်သူမျှ ရာထူးမရှိ၊ သို့သော် မည်သူမျှ “တာဝန်ကင်းလွတ်ချိန်” မရှိပေ။
The church, which exists for God, is also for the world. This twofold
ministry calls for the proclamation of the gospel, and for its explanation as
well as application to the situation in time and place of those who are
addressed. The forms of this twofold ministry are multiple, but each form is
laid upon the whole Christian community. All distinctions between clergy and
laity, office-bearers and others, are rejected. No one has an office, but no
one is ever “off-duty.”
၃. ဟန့်စ် ကွန်း၏
အသင်းတော်ဆိုင်ရာ သဘောတရား
ဟန့်စ် ကွန်း (Hans
Küng, ၁၉၂၈–) သည် � twentieth ရာစုတွင် အကျော်ကြားဆုံးနှင့်
အငြင်းပွါးဆုံး ရိုမန်ကက်သလစ် အသင်းတော်ဗေဒပညာရှင်ဖြစ်ပြီး၊ သူ၏
အဓိကလက်ရာနှစ်ခုဖြစ်သော Structures of the Church (၁၉၆၃) နှင့် The Church (၁၉၆၇) တို့တွင်
သမ္မာကျမ်းစာအချက်အလက်များနှင့် အသင်းတော်သမိုင်းကို အဓိကအခြေခံ၍
အသင်းတော်ဆိုင်ရာသဘောတရားကို တည်ဆောက်ခဲ့သည်။ အသင်းတော်၏ဇစ်မြစ်၊
အဆွေးနွေးခန့်အပ်ခြင်း၊ တမန်တော်ဆက်ခံခြင်း၊ ဒေသန္တရအသင်းတော်နှင့်
ကမ္ဘာလုံးဆိုင်ရာအသင်းတော်၊ ပုပ်ရဟန်းမင်းရုံးစသည်တို့ကို ကိုင်တွယ်ရာတွင်
ကွန်းသည် အသင်းတော်သမိုင်းနှင့် ကျမ်းစာသစ်သက်သေခံချက်များကို
လက်ရှိတရားဝင်သင်ကြားချက်ကို ထောက်ခံရန်မဟုတ်ဘဲ အခြားဖြစ်နိုင်ချေများကို
အကြံပြုရန် အသုံးပြုခဲ့သည်။ ရိုမန်ကက်သလစ်နှင့် ပရိုတက်စတင့်တို့ကြား
ခွဲခြားမှုသည် အစဉ်အလာအတိုင်းထင်သလို မထက်မြက်ဟု သူယူဆသည်။ အသင်းတော်၏သဘာဝနှင့် အမှတ်အသားဆိုင်ရာကိစ္စများဆွေးနွေးရာတွင်
သူ၏ အဓိကပံ့ပိုးမှုမှာ ၁၉၇၉ ခုနှစ်တွင် ဗာတီကန်နှင့်ပြဿနာဖြစ်ပွားပြီး
ရိုမန်ကက်သလစ်ဓမ္မဗေဒသင်ကြားခွင့်ပြုချက်ရုတ်သိမ်းခံရမှီးတိုင် သူမြှင့်တင်ခဲ့သော
ထိုးထွင်းသိမြင်သောမေးခွန်းများတွင် ရှိနေနိုင်သည်။
3. The Ecclesiology of Hansr Küng
In two of his major works, Structures of the Church (1963) and The Church
(1967), Hans Küng (1928–), the best known and most controversial Roman Catholic
ecclesiologist of the twentieth century, constructs an ecclesiology primarily
on the basis of the biblical data and the use of church history. When dealing
with the origin of the church, ordination, apostolic succession, the local and
the universal church, and the papal office, Küng uses church history and NT
evidence, not so much to support current official teaching but to suggest
alternative possibilities. The dividing line between Roman Catholic and
Protestants strikes him as less sharp than traditionally thought. His most
significant contribution to the discussion of issues regarding the nature and
identity of the church may well lie in the insightful questions he raised
before his difficulties with the Vatican in 1979 involving the withdrawal of
his license to teach Roman Catholic theology.
ဃ။
လက်ရှိလေတိုက်ခတ်မှုများ
၁.
အသင်းတော်စည်းလုံးရေးလှုပ်ရှားမှု
မကြာသေးမီက
အသင်းတော်ဆိုင်ရာအယူဝါဒသည် ခေတ်သစ်အသင်းတော်စည်းလုံးရေးလှုပ်ရှားမှု၏
ပေါ်ထွန်းမှုနှင့် ဖွံ့ဖြိုးမှုကြောင့် ရှေ့တန်းသို့ ရောက်ရှိလာခဲ့သည်။
အသင်းတော်စည်းလုံးရေးလှုပ်ရှားမှု၏ အဓိကစိုးရိမ်မှုမှာ
အသင်းတော်များအချင်းချင်းဆက်ဆံရေးဖြစ်သောကြောင့် အသင်းတော်၏သဘာဝနှင့်
အမှတ်အသားဆိုင်ရာကိစ္စများကို လျစ်လျူရှုထားမည်မဟုတ်ပေ။
F. Current Crostswinds
1. The Ecumenical Movement
More recently the doctrine of the church has been thrown into the
forefront by the rise and development of modern ecumenism. Since the primary
concern of the ecumenical movement is the relationship of churches to each
other, the issues related to the nature and identity of the church cannot be
ignored.
၁၉၄၈ ခုနှစ်တွင် ၁၉၁၀
ခုနှစ် အက်ဒင်ဘရက်ကမ္ဘာ့သာသနာပြုညီလာခံ၏ ရလဒ်အဖြစ် တည်ထောင်ခဲ့သော
ကမ္ဘာ့အသင်းတော်ကောင်စီ (World Council of Churches, WCC) သည် ခရစ်ယာန်အားလုံး၏ မြင်သာထင်သာရှိသော
အသင်းအဖွဲ့ဖြစ်လာရန် ကြိုးပမ်းခဲ့သည်။ ဤအသင်းအဖွဲ့ကို တစ်ခုတည်းသော
နှစ်ခြင်းခံခြင်း၊ တမန်တော်ယုံကြည်ခြင်းကို ဝန်ခံခြင်း၊
အချင်းချင်းအသိအမှတ်ပြုထားသော အမှုတော်ဆောင်မှုဖြင့် ထာဝရခရစ်တော်၏ညစာပွဲကို
အတူပွဲခံခြင်းတို့၌ အခြေခံထားသည်ဟု ယူဆသည်။ ဤအရာအားလုံးသည်
ခရစ်ယာန်အသင်းတော်ဆိုင်ရာအယူဝါဒနှင့် ဆက်စပ်နေသောကိစ္စများဖြစ်သည်။ WCC ကိုယ်တိုင်တွင်
တိကျသောအသင်းတော်ဆိုင်ရာသဘောတရားမရှိသော်လည်း၊ ဤကောင်စီသည် မပြည့်စုံသေးသော်လည်း
အသင်းတော်များစွာကြား အသင်းအဖွဲ့သဘောကို မွေးမြူခဲ့ပြီး၊ twentieth ရာစုအသင်းတော်သမိုင်း၏
ထင်ရှားသောအချက်ဟု များစွာက မှတ်ယူကြသည်။ ဤပေါင်းစည်းမှုသည် ၁၉၈၂ ခုနှစ်တွင်
မဲခွဲအတည်ပြုခဲ့သော Faith and Order စာတမ်း နှစ်ခြင်းခံခြင်း၊ ကျမ်းစာစားပွဲနှင့်
အမှုတော်ဆောင်ခြင်း (Baptism, Eucharist and Ministry) တွင် ထင်ရှားစွာဖော်ပြထားသည်။
Founded in 1948 as an outgrowth of the 1910 World Missionary Conference at
Edinburgh, the World Council of Churches (WCC) has sought to bring about a
visible communion of all Christians. This communion is perceived as having its
basis in one baptism, the confession of the apostolic faith, and the common
celebration of the Lord’s Supper in a mutually recognized ministry. All are
issues related to the Christian doctrine of the church. While itself devoid of
any definite ecclesiology, the WCC has fostered a sense of communion among many
churches that, while still far from complete, is regarded by many as the
outstanding factor of twentieth-century church history. This convergence has
found expression in the voted 1982 Faith and Order document Baptism, Eucharist
and Ministry.
အချို့သောအသင်းတော်များသည်
ကျမ်းစာအမှန်တရားအတွက် စိုးရိမ်မှုကြောင့်
အသင်းတော်စည်းလုံးရေးဆိုင်ရာကိစ္စများတွင် အထူးသဖြင့် အသင်းတော်အုပ်ချုပ်ရေး၊
အမှုတော်ဆောင်မှု၏ပုံစံနှင့်လုပ်ဆောင်ချက်၊
အထက်အသင်းတော်ကြီးတစ်ခု၏ခြိမ်းခြောက်မှု၊ ကမ္ဘာ့သာသနာပြုမစ်ရှင်နယ်ပယ်တွင်
အသင်းတော်စည်းလုံးရေးလှုပ်ရှားမှု၏ ပျက်ကွက်မှုတို့ကို ထောက်ပြဝေဖန်ရန်
တုံ့ဆိုင်းမနေခဲ့ပေ။
Some churches, often in light of their concern for scriptural truth, have
not hesitated to voice their concerns and reservations regarding several
ecumenical issues, particularly church government, the form and function of
ministry, the specter of a superchurch, and the failure of the ecumenical
movement in the area of world mission.
၂.
ရိုမန်ကက်သလစ်အသင်းတော်၏ စည်းလုံးရေးလှုပ်ရှားမှု
အစပိုင်းတွင် WCC
၏
ရည်မှန်းချက်များကို ဆန့်ကျင်ခဲ့သော်လည်း၊ ရိုမန်ကက်သလစ်အသင်းတော်သည်
ထိုအဖွဲ့နှင့် ကျယ်ပြန့်စွာပူးပေါင်းရန် ရွေးချယ်ခဲ့သည်။ ဒုတိယဗာတီကန်ကောင်စီ
(၁၉၆၂–၁၉၆၅) သည် အသင်းတော်အုပ်ချုပ်ရေးနှင့်ပတ်သက်၍ ပုပ်ရဟန်းမင်းအာဏာကို
ပို၍အသိုင်းအဝိုင်းဆန်ပြီး အတူတကွအုပ်ချုပ်ရေးပုံစံဖြင့် ရှုမြင်ခဲ့ပြီး၊
ခရစ်ယာန်အသင်းတော်အားလုံး ပြန်လည်စည်းလုံးရေးအတွက် တောင့်တမှုကို
ရှင်းလင်းစွာဖော်ပြခဲ့သည်။ ထို့ပြင် အရှေ့ပိုင်းအော်သိုဒေါ့စ်တွင်
“ညီအစ်ကိုအသင်းတော်များ” ရှိကြောင်းနှင့် အခြားအသင်းတော်များတွင်
“အသင်းတော်ဆိုင်ရာအတိုင်းအတာများ” ရှိကြောင်း အသိအမှတ်ပြုခဲ့သည်။
ထိုနောက်ပိုင်းတွင် အခြားအသင်းတော်များနှင့် နှစ်ဖက်ဆွေးနွေးပွဲများ
ပြုလုပ်ခဲ့ပြီး WCC နှင့်ဆက်ဆံရေးကို
ဆက်လက်မြှင့်တင်ခဲ့သည်။ သို့သော် ဂျွန်ပေါလု (၂) ၏ ၁၉၉၅ ခုနှစ် စွယ်စုံကျမ်း “Ut
unum sint” (အားလုံးတစ်ခုတည်းဖြစ်ရန်)
နှင့် ခရစ်ယာန်စည်းလုံးရေးအတွက် ပြန်လည်တိုက်တွန်းချက်သည်
အသင်းတော်စည်းလုံးရေးလှုပ်ရှားမှု၏ အနာဂတ်နှင့်ပတ်သက်၍ ရပ်တန့်နေမှုနှင့်
မသေချာမရေရာမှုကို ဖြိုခွဲနိုင်ခြင်းမရှိခဲ့ပေ။
2. Roman Catholic Ecumenism
While opposed at first to the goals expressed by the WCC, the Roman
Catholic Church opted for extensive cooperation with it. The Second Vatican
Council (1962–1965), which, as far as church governance is concerned, viewed
the Papacy in increasingly communal and collegial terms and explicitly
articulated its longing for a reunion of all Christian churches, also
recognized the existence of “sister churches” in Eastern Orthodoxy and the
presence of “ecclesial dimensions” in others. Since then it has engaged in bilateral
conversations with other churches, at the same time fostering its relationship
with the WCC. Even so, John Paul II’s encyclical “Ut unum sint” (That They May
All Be One [1995]) and its renewed call to Christian unity has done little to
break the stalemate and uncertainty regarding the future of the ecumenical
movement.
၃.
နောက်ခေတ်ဝါဒဆန်သော ဦးတည်ချက်
မကြာသေးမီက
နောက်ခေတ်ဝါဒ (postmodernism) သည်
ဓမ္မဗေဒဦးတည်ချက်အားလုံးရှိ တွေးခေါ်သူများကို အမှတ်အသားဆိုင်ရာအကျပ်အတည်းထဲ
ထည့်သွင်းခဲ့သည်။ လင်းယုံခြင်ခေတ်၏ ဗဟုသုတဆိုင်ရာအခြေခံယူဆချက်များကို
မေးခွန်းထုတ်ခြင်းဖြင့် နောက်ခေတ်ဝါဒစိတ်ထားသည် လူသားသည် အကြောင်းပြချက်ကို
အရာဝတ္ထုရည်ရွယ်ချက်ဖြင့်အသုံးပြု၍ ဒဿနဗေဒ၊ သိပ္ပံနှင့် ဘာသာရေးအယူဝါဒများ၏
မှန်ကန်မှုကို သက်သေပြနိုင်သည်ဟု ယုံကြည်မှုမရှိတော့ပေ။ အမှန်တရားကို
အကြောင်းပြချက်ဆိုင်ရာအတိုင်းအတာသို့သာ ကန့်သတ်ရန် ငြင်းဆိုပြီး အမှန်တရားကို
ဆုံးဖြတ်သူအဖြစ် လူ့ဉာဏ်ရည်ကို နန်းတော်မှချခဲ့သည်။ ဗဟုသုတနှင့် အမှန်တရားဆီသို့
အခြားတရားဝင်လမ်းကြောင်းများလည်းရှိရုံမျှမက အမှန်တရားသည် လူများပါဝင်နေသော
အသိုင်းအဝိုင်းနှင့် ဆက်စပ်နေပြီး တစ်ကမ္ဘာလုံးဆိုင်ရာနှင့် အချိန်မကုန်နိုင်သည်ဟု
ဝေးကွာစွာရှိသည်။
3. The Postmodern Orientation
More recently postmodernism has left thinkers of all theological
orientations in what seems a crisis of identity. With its questioning of the
central assumptions of the Enlightenment epistemology, the postmodern mind no
longer is confident that humanity is able through the objective use of reason
to demonstrate the essential correctness of philosophic, scientific, and
religious doctrines. It refuses to limit truth to its rational dimensions, thus
dethroning the human intellect as the arbiter of truth. Not only are there
other valid paths to knowledge and truth, but being far from universal and
timeless, truth is essentially relative to the community in which people
participate.
ဤအဓိကတွေးခေါ်ပုံပြောင်းလဲမှုသည်
အသင်းတော်၏သဘာဝနှင့် အမှတ်အသားကို နားလည်ရာတွင် ကြီးမားသောအရေးပါမှုရှိသည်။
ထို့ပြင် အသင်းတော်၏သာသနာပြုမစ်ရှင်တွင် ပြင်းထန်သောစိန်ခေါ်မှုကို ဖြစ်ပေါ်စေသည်။
ပဋိပက္ခဖြစ်နေသော အဖြစ်မှန်အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်များကြားတွင် ခရစ်ယာန်ယုံကြည်ခြင်းကို
တင်ပြရန်နှင့် ကျမ်းစာအသင်းတော်ဆိုင်ရာအယူဝါဒအတွက် ဤထူးခြားသောပြောင်းလဲမှု၏
အကျိုးသက်ရောက်မှုများကို တွေးခေါ်ရန်သည် နောက်လာမည့်မျိုးဆက်၏ တာဝန်ဖြစ်လိမ့်မည်။
This major transition in thinking has enormous significance for one’s
understanding of the church, especially its nature and identity. It also poses
a grave challenge to the church in its mission. It will be the task of emerging
generation to think through the implications of this phenomenal change for the
presentation of the Christian faith among conflicting interpretations of
reality and for the scriptural doctrine of the church.
ဂ။
ဆဋ္ဌမနေ့အာဒဗင်တစ်သည်
၁၈၄၄ ခုနှစ်
စိတ်ပျက်ဖွယ်ဖြစ်ရပ် (Disappointment) မတိုင်မီကပင် (အာဒဗင်တစ် I. D ကိုကြည့်ပါ) ဆဋ္ဌမနေ့အာဒဗင်တစ်များ
(ဤနာမည်ကို နောက်နှစ်များတွင်မှ လက်ခံခဲ့သည်) သည် ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၁၄:၆–၁၂ ရှိ
ကောင်းကင်တမန်သုံးပါး၏သတင်းစကားများကို ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၁၈:၁–၄ ၏ ကြေညာချက်နှင့်တွဲ၍
ခရစ်တော်တန်ခိုးနှင့်ဘုန်းအသရေဖြင့် ပြန်လာတော်မမီ ဘုရားသခင်၏ နောက်ဆုံးကျေးဇူးတော်သတင်းစကားဟု
ယုံကြည်ခဲ့သည်။ ဤကျမ်းချက်များနှင့် ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၁၂:၁၇ တွင် သတ်မှတ်ထားသော
အခြေအနေများကို ပြည့်စုံစေသော တစ်ခုတည်းသောလှုပ်ရှားမှုဟု သူတို့ယုံကြည်ခဲ့သည်။
သို့သော် ဘုရားသခင်၏သားသဖြစ်သူများကို သူတို့တစ်ဦးတည်းသာ ပိုင်ဆိုင်သည်ဟူသော
အတွေးကို ပြင်းပြင်းထန်ထန်ငြင်းပယ်ခဲ့သည်။ ဘုရားသခင်၏အလိုတော်ကို
သူတို့နားလည်သလောက် ကိုးကွယ်သူအားလုံးသည် ဘုရားသခင်နှင့်ယှဉ်ပြီး
နောက်ဆုံးအကြွင်းအကျန်အဖွဲ့ဝင်ဖြစ်လာနိုင်သူများဟု ရှုမြင်ခဲ့သည်။ သို့သော်
တရားစီရင်ချိန်နီးကပ်လာပြီဖြစ်သောကြောင့် ဖန်ဆင်းရှင်ကို ကိုးကွယ်ရန်နှင့်
ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၁၃ တွင် ဟောကိန်းထုတ်ထားသော နောက်ဆုံးကာလကြီးမားသော ကျရှုံးမှုထဲသို့
မကျရောက်ရန် သတိပေးရန် လူတိုင်းကို ဆင့်ခေါ်ရန် သူတို့အား အပ်နှံထားသည်ဟု
ယူဆခဲ့သည် (အကြွင်းအကျန်/ကောင်းကင်တမန်သုံးပါးကိုကြည့်ပါ)။ အာဒဗင်တစ်များသည်
ယနေ့တိုင် ဤအမြင်များကို ဆက်လက်ကိုင်စွဲထားဆဲဖြစ်သည်။
G. Seventh-day Adventists
From the very first, immediately after the Disappointment of 1844 (see
Adventists I. D), Seventh-day Adventists (the name was not adopted until later
years) have held that the three angels’ messages of Revelation 14:6–12, coupled
with the proclamation of Revelation 18:1–4, constitute God’s last message of
grace before Christ’s return in power and glory. They believed their movement
to be the only one to meet the conditions specified in these verses and in
Revelation 12:17. At the same time they emphatically repudiated the thought
that they alone belonged to the children of God. All who worship God in terms
of His will as they understand it were seen as belonging to Him and potential
members of the final remnant. Still, to them had been entrusted the task of
summoning men and women everywhere to worship the Creator in view of the
nearness of the judgment hour and to warn against succumbing to the great
end-time apostasy foretold in Revelation 13 (see Remnant/Three Angels).
Adventists still hold these views.
အယူဝါဒများစွာဖြင့်
စည်းလုံးထားသော်လည်း၊ ယခင်မီလာဝါဒီများ၏ အကြွင်းအကျန်အမှန်တကယ်ဖြစ်သော “သိုးစုလေး”
သည် အသင်းတော်ဆိုင်ရာအယူဝါဒတစ်ခုခုကို သံသယဖြင့်ကြည့်ခဲ့သည်။
မည်သည့်အသင်းတော်ဆိုင်ရာသဘောတရားမဆို သူတို့၏ယခင်ဘေဘီလုံပြန်အခြေအနေသို့
ပြန်သွားရာဟု ယူဆခဲ့သည်။ သို့သော် ၁၈၅၀ ခုနှစ်များတွင်
အာဒဗင်ယုံကြည်သူဦးရေများပြားလာပြီး ပိုမိုကျယ်ပြန့်လာသည်။
အချို့၏ပြင်းထန်စွာဆန့်ကျင်မှုရှိသော်လည်း၊ ရှုပ်ထွေးမှုကိုရှောင်ရန်၊
ယုံကြည်ခြင်းနှင့်လုပ်ဆောင်မှုတွင် စည်းလုံးရန်၊ ကျမ်းစာသစ်တွင်ရှိသော
အသင်းတော်စည်းကမ်းမူများအပေါ် အာဒဗင်လှုပ်ရှားမှုကို တည်ဆောက်ရန် ဂျိမ်းစ်ဝိုက်၏
တိုက်တွန်းချက်များသည် ပိုမိုထိရောက်သော သာသနာပြုရန်အတွက်သာ ဖြစ်ပြီး
အောင်မြင်ခဲ့သည်။ အသင်းတော်ဆိုင်ရာအယူဝါဒတစ်ခု ဖြည်းဖြည်းချင်း ပေါ်ထွန်းလာခဲ့သည်။
While united by several doctrines, the “little flock,” a remnant indeed of
former Millerites (see Adventists I. D), remained suspicious toward any
doctrine of the church. Any ecclesiology would have represented a return to
their former Babylonian condition. In the 1850s, however, the number of Advent
believers started multiplying and growing increasingly widespread. In spite of
determined opposition on the part of some, James White’s calls to shun
confusion, seek unity in faith and action, and to build the Advent movement on
the principles of church order found in the NT, all for the sake of a more
efficient outreach, proved successful. A doctrine of the church was slowly
emerging.
၁၈၆၁ နှင့် ၁၈၆၂
ခုနှစ်များတွင် ပြည်နယ်အဆင့်အသင်းတော်ညီလာခံခုနစ်ခုကို စည်းရုံးတည်ထောင်ခြင်းနှင့်
၁၈၆၃ ခုနှစ်တွင် အထွေထွေညီလာခံ (General Conference) ဖန်တီးခြင်းဖြင့်၊
စိတ်ပျက်ဖွယ်ဖြစ်ရပ်မှ နှစ် ၂၀ ခန့်အကြာတွင် အသင်းတော်ဆိုင်ရာအယူဝါဒ၏
အခြေခံအုတ်မြစ်ကို ချမှတ်ခဲ့ပြီး အသင်းတော်အဖွဲ့အစည်းပုံစံကို စီမံခဲ့သည်။
“ကောင်းကင်တမန်သုံးပါး၏သတင်းစကား” တို့၏ အရေးတကြီးမစ်ရှင်သဘောက
ဆဋ္ဌမနေ့အာဒဗင်တစ်အသင်းတော်ကို တည်ထောင်ရန် များစွာပံ့ပိုးခဲ့ပြီး၊ ဤနာမည်ကို ၁၈၆၀
ခုနှစ်တွင် လက်ခံခဲ့သည်။
With the organization of seven statewide conferences of churches in 1861
A.D. 1862, and the creation of a General Conference in 1863, some 20 years
after the Disappointment the foundations of a doctrine of the church had been
laid and a pattern of ecclesiastical organization devised. The unique sense of
mission conveyed by the urgency of the “three angels’ messages” had greatly
contributed to the founding of the Seventh-day Adventist Church, a name adopted
in 1860.
ထိုနောက်ပိုင်းတွင်
အသင်းတော်ကို ဒေသန္တရအဆင့်နှင့် ကမ္ဘာလုံးဆိုင်ရာအဆင့်နှစ်မျိုးလုံးတွင်
နားလည်ခဲ့သည်။ တစ်ခုတည်း၊ သန့်ရှင်း၊ ကမ္ဘာလုံးဆိုင်ရာ (catholic) နှင့်
တမန်တော်ဆိုင်ရာဟူသော အစဉ်အလာဆိုင်ရာလက္ခဏာများနှင့်အတူ အာဒဗင်တစ်များသည်
ဘုရားသခင်၏ပညတ်တော်အားလုံးကို စောင့်ထိန်းခြင်းနှင့် ပရောဖက်ပြုခြင်းဆုကျေးဇူးကို
ခံစားရခြင်းကို ထည့်သွင်းခဲ့သည်။ သာသနာပြုအမှုတော်အတွက် စည်းရုံးထားသဖြင့်၊
ဒေသန္တရအသင်းတော်များအုပ်စုတစ်စုက ညီလာခံ (conference) သို့မဟုတ် အခြားအမည်ရယူထားသော
ယူနစ်တစ်ခုဖြစ်လာပြီး၊ ထိုယူနစ်များအုပ်စုက ယူနီယံညီလာခံကို ဖွဲ့စည်းသည်။
ယူနီယံများကို ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်းတွင် ဌာနခွဲများ (divisions) အောက်တွင် စုစည်းထားပြီး
အထွေထွေညီလာခံအဖွဲ့အစည်းကို ဖွဲ့စည်းသည်။ ဤပုံစံသည် ပရက်စ်ဘီတီရီယံ သို့မဟုတ်
ကိုယ်စားလှယ်ပုံစံအသင်းတော်အုပ်ချုပ်ရေးနှင့် ဆင်တူသည်။ သို့သော် ယခုမှာ
ကမ္ဘာ့အတိုင်းအတာဖြင့် ဖြစ်သည်။ မကြာသေးမီက နေရာအနည်းငယ်တွင်
အသင်းခံပုံစံအုပ်ချုပ်ရေး (congregationalist form) ကို ထောက်ခံအားပေးလျက်ရှိသည်။
From then on the church has been understood in its local and universal
dimensions. To the traditional characteristics of one, holy, catholic
(universal), and apostolic, Adventists have added keeping all of God’s
commandments and being endowed with the gift of prophecy. Organized for mission
service, a group of local churches forms a conference, or otherwise named unit;
and a group of these units forms a union conference. The unions, worldwide
grouped under divisions, form the General Conference organization. The pattern
is similar to the Presbyterian or representative form of church government;
this time, however, on a worldwide scale. Recently a congregationalist form of
church governance has been advocated in a few places.
အနာဘက်တစ်များကဲ့သို့ပင်၊
ဆဋ္ဌမနေ့အာဒဗင်တစ်များသည် အဓိကပရိုတက်စတင့်ဝါဒ (လူသာဝါဒ၊ ပြုပြင်ရေးဝါဒ၊
အင်ဂလိကန်ဝါဒ) နှင့် ရိုမန်ကက်သလစ်ဝါဒတို့မှ တူညီစွာဝေးကွာနေသည်ဟု အစဉ်အလာအရ
ရပ်တည်ခဲ့သည်။ သူတို့သည် ကျမ်းစာ၏အာဏာတော်၊ ယုံကြည်သူနှစ်ခြင်းခံခြင်း၊
အသင်းတော်နှင့်နိုင်ငံတော်ခွဲခြားခြင်း၊ ဘာသာရေးလွတ်လပ်ခွင့်၊
ကြီးမားသောတာဝန်ပေးခြင်းအတွက် နက်ရှိုင်းသောစိတ်ပါဝင်မှု၊ ကျမ်းစာသစ်၏ပုံစံနှင့်
တတ်နိုင်သမျှနီးစပ်စွာ တည်ဆောက်ထားသော အသင်းတော်သည် အမျိုးသားနယ်နိမိတ်များနှင့်
ဒေသဆိုင်ရာယဉ်ကျေးမှုများကို ကျော်လွန်သည်ဟူသော ယုံကြည်ချက်ကို မြှင့်တင်ခဲ့သည်။
သူတို့အတွက် အသင်းတော်သည် မည်သည့်အရာမဆို၊ နှစ်ခြင်းခံထားသော ယုံကြည်သူများ၏
အသိုင်းအဝိုင်း၊ ကျမ်းစာတွင် အမြစ်တွယ်နေပြီး နယ်မြေကန့်သတ်ချက်များဖြင့်
သူတို့၏သာသနာပြုစိုးရိမ်မှုကို မကန့်သတ်ထားပေ။
Like the Anabaptists, Seventh-day Adventists have stood traditionally
equidistant from magisterial Protestantism (Lutheran, Reformed, Anglican) and
Roman Catholicism. They have promoted the authority of Scripture, believer’s
baptism, separation of church and state, religious liberty, a deep concern for
the Great Commission, and the conviction that the church, built as closely as
possible to the pattern of the NT, transcends national boundaries and local
cultures. For them the church, whatever else it might be, is a community of
baptized believers, rooted in the Scriptures and unrestricted in their
missionary concern by territorial limitations.
XI. အဲလင် ဂျီ ဝိုက်၏
မှတ်ချက်များ
အစကတည်းက အဲလင်
ဝိုက်သည် အက်ဒ်ဗင်တစ်ဆွဲ လှုပ်ရှားမှု၏ အယူဝါဒဆိုင်ရာ နှင့် အဖွဲ့အစည်းဆိုင်ရာ
ဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်မှုများတွင် နက်နက်ရှိုင်းရှိုင်း ပါဝင်ခဲ့သည်။ နှိုးဆော်ခံရသော
အကြံပေးတစ်ဦးအဖြစ် သူမသည် ချာ့ချ်ဆိုင်ရာ အယူဝါဒကို ဆယ်လ်ဗင်းဒေးအက်ဒ်ဗင်တစ်များ
ပိုမိုနားလည်လာရာတွင် အဓိကကျသော အခန်းကဏ္ဍမှ ပါဝင်ခဲ့သည်။
ဆယ်လ်ဗင်းဒေးအက်ဒ်ဗင်တစ်ချာ့ချ်သည် နောက်ဆုံးကာလ၌ ဘုရားသခင်၏ ချာ့ချ်ဖြစ်ကြောင်း
သူမသည် အမြဲတမ်း ရှင်းလင်းစွာ ဖော်ပြခဲ့ပြီး ထိုချာ့ချ်၏ ဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်မှု၊
အဖွဲ့အစည်းဖွဲ့စည်းမှု နှင့် စည်းလုံးညီညွတ်မှုအတွက် အလွန်ကျယ်ပြန့်သော
စိုးရိမ်မှုကို ပြသခဲ့သည်။ စာမျက်နှာနေရာ ကန့်သတ်ချက်ကြောင့်
အောက်ပါစာမျက်နှာများတွင် အက်ဒ်ဗင့်စ် ချာ့ချ်ဆိုင်ရာ အယူဝါဒ၏ ဤအချက်များကိုသာ
အဓိကထား ဆွေးနွေးထားသည်။ဘုရားသခင်၏ ချာ့ချ်တည်ရှိမှုနှင့်
အမှန်တကယ်ဖြစ်မှုနှင့်ပတ်သက်၍ အဲလင် ဝိုက်၏ စိတ်ထဲတွင် သံသယ လုံးဝမရှိခဲ့ပါ။
“ထာဝရဘုရား၌ လူမျိုးတစ်မျိုး၊ ရွေးချယ်ထားသော လူမျိုးတစ်မျိုး၊ ကိုယ်တော်၏ ချာ့ချ်
ရှိသည်။ ထိုချာ့ချ်သည် အပြစ်နှင့်ပြည့်နှက်နေပြီး ပုန်ကန်ထကြွထားသော ဤကမ္ဘာတွင်
ကိုယ်တော်ပိုင်ဆိုင်သော ခံတပ်ဖြစ်သည်” (TM ၁၆) ဟု သူမရေးသားခဲ့သည်။ ထို့ပြင် သူမက “ဘုရားသခင်၌ ထင်ရှားသော
လူမျိုးတစ်မျိုး၊ ကမ္ဘာပေါ်ရှိ ချာ့ချ်တစ်ခု ရှိသည်။ ထိုချာ့ချ်သည်
မည်သည့်အရာထက်မဆို သာလွန်ပြီး ဘုရားသခင်၏ ပညတ်တော်ကို ထောက်ခံရန်နှင့်
သမ္မာတရားကို သင်ကြားပို့ချရန် အထူးကောင်းမွန်သော စွမ်းရည်များရှိသည်။
ဘုရားသခင်သည် ကောင်းကင်စွမ်းအားများနှင့် ပူးပေါင်းလျက် ဤကမ္ဘာတွင် ခရစ်တော်၏
နိုင်ငံတော်ကို တိုးတက်စေရန် အလုပ်လုပ်နေသော၊ နေ့အချိန်၏ အပူနှင့်
ဝန်ထုပ်ဝန်ပိုးကို ထမ်းပိုးခဲ့သော လူများကို ဘုရားသခင်က သတ်မှတ်ပေးထားသော
ကိုယ်စားလှယ်များအဖြစ် ရွေးချယ်ထားတော်မူသည်” (အ same ၅၈) ဟုလည်း ဖော်ပြခဲ့သည်။ချာ့ချ်သည်
“အလင်းရောင်၏ ချန်နယ်တစ်ခု ဖြစ်ပြီး ထိုမှတစ်ဆင့် ကိုယ်တော်သည် ကိုယ်တော်၏
ရည်ရွယ်ချက်များနှင့် ကိုယ်တော်၏ အလိုတော်ကို ဆက်သွယ်ပေးသည်” (AA ၁၆၃)။
“ဤကမ္ဘာပေါ်တွင် ဘုရားသခင်အတွက် အဖိုးတန်ဆုံးအရာမှာ ကိုယ်တော်၏ ချာ့ချ်ပင်
ဖြစ်သည်” (2SM ၃၉၇)။
ထိုချာ့ချ်သည် ခရစ်တော် ကိုယ်တိုင် ထွက်ခွာသွားပြီးနောက် ကမ္ဘာပေါ်တွင် ကိုယ်တော်၏
ကိုယ်စားလှယ်ဖြစ်လာရမည်ဖြစ်သည် (DA ၂၉၁)။
XI. Ellen G. White Comments
From the very beginning Ellen White was deeply involved with the doctrinal
and organizational developments of the Advent movement. As an inspired
counselor she played a key role in the growing Adventist understanding of the
doctrine of the church. She was always clear that the Seventh-day Adventist
Church was God’s church in the end-time and showed a far-reaching concern for
its development, organization, and unity. Given the limitations of space, the
following pages deal essentially with these particular aspects of Adventist
ecclesiology.
There is no doubt in Ellen White’s mind as to the existence and reality of
God’s church. “The Lord,” she writes, “has a people, a chosen people, His
church, to be His own, His own fortress, which He holds in a sin-stricken,
revolted world” (TM 16). She further noted that He “has a distinct people, a
church on earth, second to none, but superior to all in their facilities to
teach the truth, to vindicate the law of God. God has divinely appointed
agencies—men whom He is leading, who have borne the heat and burden of the day,
who are cooperating with heavenly instrumentalities to advance the kingdom of
Christ in our world” (ibid. 58).
The church is “a channel of light, and through it He communicates His
purposes and His will” (AA 163). “Nothing in this world is so dear to God as
His church” (2SM 397), which “after Christ’s departure was to be His
representative on earth” (DA 291).
A. ချာ့ချ်။
ကမ္ဘာပေါ်တွင်လည်းကောင်း၊ ကောင်းကင်ဘုံတွင်လည်းကောင်း
“အစကတည်းက သစ္စာရှင်
ဝိညာဉ်များသည် ကမ္ဘာပေါ်ရှိ ချာ့ချ်ကို ဖွဲ့စည်းခဲ့ကြသည်။ မျိုးဆက်တိုင်းတွင်
ထာဝရဘုရားသည် ကိုယ်တော်၏ စောင့်ကြပ်ကြည့်ရှုသူများ ရှိခဲ့ပြီး သူတို့နေထိုင်ခဲ့သော
မျိုးဆက်အတွက် သစ္စာရှင့်သော သက်သေခံချက်ကို ပေးခဲ့ကြသည် …။ ဘုရားသခင်သည်
ဤသက်သေခံသူများကို ကိုယ်တော်နှင့် ပဋိညာဉ်ဆက်ဆံရေးထဲသို့ ယူဆောင်လာခဲ့ပြီး
ကမ္ဘာပေါ်ရှိ ချာ့ချ်နှင့် ကောင်းကင်ဘုံရှိ ချာ့ချ်ကို တစ်ခုတည်းအဖြစ်
ပေါင်းစည်းခဲ့သည်။ ကိုယ်တော်သည် ကိုယ်တော်၏ ချာ့ချ်ကို စောင့်မတော်မူရန်
ကောင်းကင်တမန်များကို စေလွှတ်ခဲ့ပြီး ငရဲတံခါးများသည် ကိုယ်တော်၏ လူများကို
အနိုင်မရခဲ့ပါ” (AA ၁၁)။“အောက်ကမ္ဘာရှိ
ဘုရားသခင်၏ ချာ့ချ်သည် အထက်ကောင်းကင်ဘုံရှိ ဘုရားသခင်၏ ချာ့ချ်နှင့်
တစ်ခုတည်းဖြစ်သည်။ ကမ္ဘာပေါ်ရှိ ယုံကြည်သူများနှင့် တစ်ခါမျမျှ မကျရောက်ခဲ့သော
ကောင်းကင်ဘုံရှိ သတ္တဝါများသည် ချာ့ချ်တစ်ခုတည်းကို ဖွဲ့စည်းကြသည်” (6T ၃၆၆)။
A. The Church: On Earth and in Heaven
“From the beginning, faithful souls have constituted the church on earth.
In every age the Lord has had His watchmen, who have borne a faithful testimony
to the generation in which they lived … . God brought these witnesses into
covenant relation with Himself, uniting the church on earth with the church in
heaven. He has sent forth His angels to minister to His church, and the gates
of hell have not been able to prevail against His people” (AA 11).
“The church of God below is one with the church of God above. Believers on
the earth and the beings in heaven who have never fallen constitute one church”
(6T 366).
B. ခရစ်တော်နှင့်
ချာ့ချ်။ နီးကပ်လှသော ဆက်ဆံရေး
ဘုရားသခင်၏
ချာ့ချ်သည် ကျောက်ဆောင်ပေါ်တွင် တည်ဆောက်ထားသည်။ “ထိုကျောက်ဆောင်မှာ [ခရစ်တော်]
ကိုယ်တိုင်ပင် ဖြစ်သည်—ကျွန်ုပ်တို့အတွက် ကျိုးပဲ့ခံရပြီး ဒဏ်ရာရရှိခဲ့သော
ကိုယ်ခန္ဓာပင် ဖြစ်သည်။ ဤအခြေခံပေါ်တွင် တည်ဆောက်ထားသော ချာ့ချ်ကို
ငရဲတံခါးများသည် အနိုင်မရချေ” (DA ၄၁၃)။
“ကိုယ်တော်သည် ဦးခေါင်း၊ ချာ့ချ်သည် ခန္ဓာကိုယ်” (Ed ၂၆၈)။ ချာ့ချ်၏ အကြီးအကဲဖြစ်ပြီး
လျှို့ဝှက်ဆန်းကြယ်သော ခန္ဓာကိုယ်၏ ကယ်တင်ရှင်အဖြစ် (AH ၂၁၅; စာ ၁၈ဘီ၊ ၁၈၉၁)၊ ခရစ်တော်သည်
“ဘုရားသခင်က ကိုယ်စားလှယ်အဖြစ် ခန့်အပ်ထားသော လူများမှတစ်ဆင့် ကိုယ်တော်၏ အမှုကို
ကြီးကြပ်တော်မူသည်” (AA ၃၆၀)။
B. Christ and the Church: A Close Relationship
God’s church is built on a rock. “That Rock is [Christ] Himself—His own
body, for us broken and bruised. Against the church built upon this foundation,
the gates of hell shall not prevail” (DA 413). “He the head, and the church the
body” (Ed 268). As “head of the church and the Saviour of the mystical body”
(AH 215; letter 18b, 1891), Christ “superintends His work through the
instrumentality of men ordained by God to act as His representatives” (AA 360).
“ခရစ်တော်နှင့်
ကိုယ်တော်၏ ချာ့ချ်ကြားတွင် အလွန်နီးကပ်ပြီး မြတ်နိုးဖွယ်ကောင်းသော ဆက်ဆံရေး
ရှိသည်—ကိုယ်တော်သည် သတို့သား၊ ချာ့ချ်သည် သတို့သမီး” (Ed ၂၆၈)။ “ကျမ်းစာတွင် ခရစ်တော်နှင့်
ကိုယ်တော်၏ ချာ့ချ်ကြား တည်မြဲပြီး မြတ်နိုးဖွယ်ကောင်းသော ဆက်ဆံရေးကို
အိမ်ထောင်ရေး၏ ပေါင်းစည်းမှုဖြင့် ဖော်ပြထားသည်” (GC ၃၈၁)။
“Very close and sacred is the relation between Christ and His church—He
the bridegroom, and the church the bride” (Ed 268). “In the Bible the sacred
and enduring character of the relation that exists between Christ and His
church is represented by the union of marriage” (GC 381).
C. ဂျုံပင်များကြားတွင်
ပေါင်းပင်များလည်း ရှိကြသည်
ခရစ်တော်၏
ခန္ဓာကိုယ်ဖြစ်သော်လည်း “ချာ့ချ်သည် မစုံလင်သော၊ အမှားကျူးလွန်တတ်သော
ယောက်ျားမိန်းမများဖြင့် ဖွဲ့စည်းထားပြီး ချစ်ခြင်းမေတ္တာနှင့် သည်းခံခြင်းကို
အဆက်မပြတ် လိုအပ်သည်” (5T ၁၀၄)။
“[ဘုရားသခင်] တွင် ချာ့ချ်တစ်ခု ရှိသည်။ သို့သော် ထိုချာ့ချ်သည် အောင်မြင်သော
ချာ့ချ် မဟုတ်ဘဲ တိုက်ပွဲဝင်နေရသော ချာ့ချ်ဖြစ်သည်။ ချို့ယွင်းချက်ရှိသော
အဖွဲ့ဝင်များ ရှိနေခြင်းကို ကျွျန်ုပ်တို့ ဝမ်းနည်းပါသည်။ ဂျုံပင်များကြားတွင်
ပေါင်းပင်များ ရှိနေသည်” (TM ၄၅)။
C. There Are Tares Among the Wheat
Although it is the body of Christ, “the church is composed of imperfect,
erring men and women, who call for the continual exercise of charity and
forbearance” (5T 104). “[God] has a church, but it is the church militant, not
the church triumphant. We are sorry that there are defective members, that
there are tares amid the wheat” (TM 45).
“လူအချို့က
ချာ့ချ်ထဲဝင်သောအခါ သူတို့၏ မျှော်လင့်ချက်များ ပြည့်စုံသွားမည်ဟု ထင်မှတ်ကြပြီး
သန့်ရှင်းပြီး စုံလင်သူများသာ တွေ့ဆုံရမည်ဟု ထင်ကြသည်။ သူတို့သည် ယုံကြည်ခြင်းတွင်
စိတ်အားထက်သန်ကြပြီး ချာ့ချ်အဖွဲ့ဝင်များတွင် ချို့ယွင်းချက်များ တွေ့ရှိသောအခါ
‘ကျွန်ုပ်တို့သည် မကောင်းသော အကျင့်ရှိသူများနှင့် မဆက်ဆံရရန် ဤကမ္ဘာကို
စွန့်ခဲ့ကြခြင်းဖြစ်သည်။ သို့သော် မကောင်းမှုသည် ဤနေရာတွင်လည်း ရှိနေသည်’ ဟု
ပြောကြသည်။ ဥပမာပုံဥပမာထဲက ကျွန်များကဲ့သို့ ‘ထို့ကြောင့် ပေါင်းပင်များ
ဘယ်ကလာသနည်း’ ဟု မေးကြသည်။ သို့သော် ထာဝရဘုရားသည် ချာ့ချ်သည် စုံလင်သည်ဟု ကို
အာမခံချက် မပေးခဲ့ပါ။ ကျွန်ုပ်တို့၏ စိတ်အားထက်သန်မှုအားလုံးဖြင့်
တိုက်ပွဲဝင်နေရသော ချာ့ချ်ကို အောင်မြင်သော ချာ့ချ်လောက် သန့်ရှင်းအောင်
မလုပ်နိုင်ပါ” (TM ၄၇)။
“Some people seem to think that upon entering the church they will have
their expectations fulfilled, and meet only with those who are pure and
perfect. They are zealous in their faith, and when they see faults in church
members, they say, ‘We left the world in order to have no association with evil
characters, but the evil is here also;’ and they ask, as did the servants in
the parable, ‘From whence then hath it tares?’ But we need not be thus
disappointed, for the Lord has not warranted us in coming to the conclusion
that the church is perfect; and all our zeal will not be successful in making
the church militant as pure as the church triumphant” (TM 47).
သို့သော်လည်း
“အားနည်းပြီး ချို့ယွင်းချက်ရှိဟန် တူသော်လည်း ချာ့ချ်သည် ဘုရားသခင်က
အထူးဂရုစိုက်မှုဖြင့် ကြည့်ရှုတော်မူသော တစ်ခုတည်းသော အရာဖြစ်သည်။ ထိုချာ့ချ်သည်
ကိုယ်တော်၏ ကျေးဇူးတော်၏ ပြဇာတ်ရုံဖြစ်ပြီး နှလုံးသားများကို ပြောင်းလဲပေးနိုင်သော
ကိုယ်တော်၏ တန်ခိုးကို ဖော်ပြရန် ကိုယ်တော်သည် ဝမ်းမြောက်တော်မူသည်” (AA ၁၂)။
And yet, “enfeebled and defective as it may appear, the church is the one
object upon which God bestows in a special sense His supreme regard. It is the
theater of His grace, in which He delights to reveal His power to transform
hearts” (AA 12).
D. အပြစ်သားများကို
ကယ်တင်ရန် ဘုရားသခင်ခန့်အပ်ထားသော ကိုယ်စားလှယ်
“ခရစ်တော်၏
ကျေးဇူးတော်၏ သိုက်အဖြစ်” (AA ၉)
ချာ့ချ်သည် “လူသားများကို ကယ်တင်ရန် ဘုရားသခင်ခန့်အပ်ထားသော ကိုယ်စားလှယ်ဖြစ်သည်။
၎င်း၏ တာဝန်မှာ ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်းသို့ ဧဝံဂေလိတရားကို သယ်ဆောင်ရန်ဖြစ်သည်။
ခရစ်ယာန်တိုင်းတွင် ကယ်တင်ရှင်၏ ပညတ်တော်ကို မိမိ၏ အရည်အချင်းနှင့်
အခွင့်အရေးအတိုင်းအတာအရ ဖြည့်ဆည်းရမည့် တာဝန်ရှိသည်။ ကျွန်ုပ်တို့အား ဖော်ပြထားသော
ခရစ်တော်၏ ချစ်ခြင်းမေတ္တာသည် ကိုယ်တော်ကို မသိသေးသူများအား ကျွန်ုပ်တို့ကို
အကြွေးတင်စေသည်။ ဘုရားသခင်သည် ကျွန်ုပ်တို့အား အလင်းရောင်ကို ကျွန်ုပ်တို့သာလျှင်
မဟုတ်ဘဲ သူတို့အပေါ်သို့လည်း ဖြန့်ကျက်ပေးရန် ပေးထားတော်မူသည်” (SC ၈၁)။ဘုရားသခင်သည်
အမှန်တကယ် ကယ်တင်ခြင်းအမှုကို ဆက်လက်လုပ်ဆောင်ရန် ချာ့ချ်ကို မှီခြေထားတော်မူသည်။
ထို့ကြောင့် ကိုယ်တော်သည် ဝိညာဉ်တော်၏ တန်ခိုးဖြင့် ချာ့ချ်ကို
နှစ်ခြင်းမင်္ဂလာပေးခဲ့ပြီး အတားအဆီးတိုင်းကို အောင်မြင်ရန် လိုအပ်သော
ကျေးဇူးတော်၏ လက်ဆောင်တိုင်းကို ပေးအပ်ခဲ့သည် (အကိုး 6T ၄၃၂)။ ထိုတာဝန်ကို ပြီးမြောက်နိုင်ရန်
“ခရစ်တော်ကို ချစ်သောသူများအပေါ်သို့ သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော် သက်ရောက်တော်မူမည်
ဖြစ်သည်။ ထို့မှတစ်ဆင့် သူတို့သည် မိမိတို့၏ အကြီးအကဲ၏ ဘုန်းတော်ခံယူခြင်းအားဖြင့်
တာဝန်ပြီးမြောက်ရန် လိုအပ်သော အဆုံးစွန်သော လက်ဆောင်တိုင်းကို လက်ခံရရှိနိုင်မည်
ဖြစ်သည်” (ML ၄၇)။
တမန်တော်ခေတ်တွင် “ချာ့ချ်သည် ခရစ်တော်၏ ဝိညာဉ်တော်ကို ဖော်ပြခဲ့ပြီး
ရိုးရှင်းမှုဖြင့် လှပစွာ ပေါ်လွင်ခဲ့သည်။ ၎င်း၏ အလှဆင်မှုမှာ အဖွဲ့ဝင်များ၏
သန့်ရှင်းသော မူများနှင့် နမူနာယူဖွယ် ဘဝများဖြစ်သည်။ လူထောင်ပေါင်းများစွာကို
ခရစ်တော်ထံ ဆွဲဆောင်နိုင်ခဲ့ခြင်းမှာ ပြပွဲများ သို့မဟုတ် ပညာရပ်ဖြင့် မဟုတ်ဘဲ
ဘုရားသခင်၏ တန်ခိုးတော်သည် ကိုယ်တော်၏ နှုတ်ကပတ်တော်ကို ရိုးရှင်းစွာ
ဟောပြောခြင်းနှင့်အတူ လိုက်ပါလာခြင်းကြောင့် ဖြစ်သည်” (5T ၁၆၆)။
D. God’s Appointed Agency for the Salvation of Sinners
As “the repository of the riches of the grace of Christ” (AA 9), the
church is “God’s appointed agency for the salvation of men. Its mission is to
carry the gospel to the world. And the obligation rests upon all Christians.
Everyone, to the extent of his talent and opportunity, is to fulfill the
Saviour’s commission. The love of Christ, revealed to us, makes us debtors to
all who know Him not. God has given us light, not for ourselves alone, but to
shed upon them” (SC 81).
God, indeed, has chosen to depend on the church to forward His work of
salvation. Hence He baptized it with the Spirit’s power and endowed it with
every gift of grace needed to triumph over every obstacle (cf. 6T 432). To
enable it to accomplish this task “the Holy Spirit was to descend on those who
love Christ. By this they would be qualified, in and through the glorification
of their Head, to receive every endowment necessary for the fulfilling of their
mission” (ML 47). In apostolic times, “the church revealed the spirit of Christ
and appeared beautiful in its simplicity. Its adorning was the holy principles
and exemplary lives of its members. Multitudes were won to Christ, not by
display or learning, but by the power of God which attended the plain preaching
of His word” (5T 166).
ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်ကြွေးကြော်ချက်တစ်ခုကို
လှုံ့ဆော်ပေးခဲ့သော ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း၏ ရူပါရုံတစ်ခုအားဖြင့် အဲလင် ဝိုက်သည်
ချာ့ချ်အတွက် ဘုရားသခင်၏ ရည်ရွယ်ချက်ကို ရှားပါးလှသော အလှနှင့် တန်ခိုးတို့ဖြင့်
ဖော်ပြခဲ့သည်။ “ထာဝရဘုရားသည် ကိုယ်တော်၏ နာမတော် ဘုန်းထင်ရှားစေရန်
ချာ့ချ်မှတစ်ဆင့် ပြီးမြောက်စေလိုသော အံ့ဖွယ်အမှုမှာ ဤသို့ဖြစ်သည်။
ကုသခြင်းမြစ်ရေ၏ ရူပါရုံတွင် ဤအမှုကို ပုံဖော်ထားသည်။ ‘ဤရေများသည် အရှေ့ပြည်သို့
ထွက်လာပြီး သဲကန္တာရသို့ ဆင်းကာ ပင်လယ်ထဲသို့ ဝင်သွားသည်။ ပင်လယ်ထဲသို့
ယူဆောင်လာသောအခါ ရေများ ကုသခြင်းခံရလိမ့်မည်။ မြစ်ရေ မည်သည့်နေရာသို့
ရောက်သွားသမျှ အသက်ရှင်နိုင်သော အရာအားလုံး အသက်ရှင်လိမ့်မည် …
မြစ်ကမ်းနှစ်ဖက်တွင် အစာအတွက် သစ်ပင်အားလုံး ပေါက်ရောက်လိမ့်မည်။ ၎င်းတို့၏
အရွက်များ ညှိုးနွမ်းမသွားရ၊ အသီးများ မကုန်ရ။ သန့်ရှင်းရာဌာနမှ ထွက်သော ရေကြောင့်
လစဉ်အသစ် အသီးသီးလိမ့်မည်။ ၎င်း၏ အသီးသည် အစာအဖြစ်၊ ၎င်း၏ အရွက်သည်
ဆေးဖြစ်လိမ့်မည်’ (ဟေဇကျေလ ၄၇:၈–၁၂)” (AA ၁၃)။
In a description of rare beauty and power, prompted by one of Ezekiel’s
revelations, Ellen White describes God’s intention for the church: “Wonderful
is the work which the Lord designs to accomplish through His church, that His
name may be glorified. A picture of this work is given in Ezekiel’s vision of
the river of healing: ‘These waters issue out toward the east country, and go
down into the desert, and go into the sea: which being brought forth into the
sea, the waters shall be healed. And it shall come to pass, that everything
that liveth, which moveth, whithersoever the rivers shall come, shall live: …
and by the river upon the bank thereof, on this side and on that side, shall
grow all trees for meat, whose leaf shall not fade, neither shall the fruit
thereof be consumed: it shall bring forth new fruit according to his months,
because their waters they issued out of the sanctuary: and the fruit thereof
shall be for meat, and the leaf thereof for medicine’ (Eze. 47:8–12)” (AA 13).
E. ဧဝံဂေလိ စည်းကမ်းတကျ
အစောပိုင်း ချာ့ချ်တွင်
တမန်တော်များ၏
ဦးဆောင်မှုအောက်တွင် ချာ့ချ်အား အပ်နှံထားသော အမှုသည် လျင်မြန်စွာ
တိုးတက်လာခဲ့သည်။ ယခုအချိန်အထိ တမန်တော်များက ထမ်းဆောင်နေသော တာဝန်များကို
ထပ်မံခွဲဝေပေးရန် လိုအပ်လာခဲ့သည်။ ယေရုရှလင်ချာ့ချ်မှ ရွေးချယ်ထားသော
ယောက်ျားခုနစ်ဦးကို တမန်တော်များက ခွဲထားခဲ့ပြီး “ချာ့ချ်တွင် ဧဝံဂေလိ
စည်းကမ်းတကျကို ပြီးပြည့်စုံစေရန် အရေးကြီးသော ခြေလှမ်းတစ်ခု” ဟု အဲလင် ဝိုက်က
ရှင်းပြခဲ့သည် (အ same ၈၈၊
၈၉)။ မကြာမီ “ယုံကြည်သူများ ရှိသည့် လျုကောနိယနှင့် ပိသိဒိယဒေသများရှိ
နေရာတိုင်းတွင် ချာ့ချ်များကို စနစ်တကျ ဖွဲ့စည်းခဲ့သည်။ ချာ့ချ်တစ်ခုစီတွင်
အရာရှိများကို ခန့်အပ်ခဲ့ပြီး ယုံကြည်သူများ၏ ဝိညာဉ်ရေးရာ ကောင်းကျိုးအတွက်
စည်းကမ်းတကျ စနစ်ကို တည်ထောင်ခဲ့သည်။ ဤသည်မှာ ခရစ်တော်အတွင်း ယုံကြည်သူအားလုံးကို
တစ်ခန္ဓာတည်းအဖြစ် ပေါင်းစည်းရန် ဧဝံဂေလိ အစီအစဉ်နှင့် ကိုက်ညီပြီး ဤအစီအစဉ်ကို
ပေါလုသည် သူ၏ ဓမ္မအမှုတစ်ခုလုံးတွင် ဂရုတစိုက် လိုက်နာခဲ့သည်” (အ same ၁၈၅)။
E. Gospel Order in the Early Church
Under the leadership of the apostles the work committed to the church
developed rapidly. It became necessary to further distribute the
responsibilities that thus far had been borne by the apostles. Seven men chosen
by the Jerusalem church were set apart by the apostles, “an important step in
the perfecting of gospel order in the church,” explains Ellen White (ibid. 88,
89). Soon afterward, “as an important factor in the spiritual growth of the new
converts, the apostles were careful to surround them with the safeguards of
gospel order. Churches were duly organized in all places in Lycaonia and
Pisidia where there were believers. Officers were appointed in each church, and
proper order and system were established for the conduct of all the affairs
pertaining to the spiritual welfare of the believers. This was in harmony with
the gospel plan of uniting in one body all believers in Christ, and this plan
Paul was careful to follow throughout his ministry” (ibid. 185).
ထို့ကြောင့်
“ချာ့ချ်၏ အဖွဲ့အစည်းကို ပိုမိုပြည့်စုံစေခဲ့သည်” ဟု ကျွန်ုပ်တို့၏ စာရေးသူက
ရှင်းပြခဲ့ပြီး “စည်းကမ်းတကျ ညီညွတ်သော လုပ်ဆောင်မှု ထိန်းသိမ်းနိုင်ရန်” ဟု
ဆိုသည် (အဖ same ၉၁၊
၉၂)။ “ယခု ဤနောက်ဆုံးကာလတွင် ဘုရားသခင်သည် ကိုယ်တော်၏ သားသမီးများကို
ယုံကြည်ခြင်း၏ စည်းလုံးညီညွတ်မှုထဲသို့ ယူဆောင်လာနေချိန်တွင် စည်းကမ်းတကျ
လိုအပ်ချက်သည် ယခင်ကထက် ပိုမိုအရေးကြီးလာသည်။ ဘုရားသခင်သည် ကိုယ်တော်၏
သားသမီးများကို စည်းလုံးညီညွတ်စေနေချိန်တွင် စာတန်နှင့် သူ၏ မကောင်းသော
ကောင်းကင်တမန်များသည် ထိုစည်းလုံးညီညွတ်မှုကို ဟန့်တားရန်နှင့် ဖျက်ဆီးရန်
အလွန်အလုပ်ရှုပ်နေသည်” (EW ၉၇)။
Thus “the organization of the church was further perfected,” explains our
author, “so that order and harmonious action might be maintained” (ibid. 91,
92). “And now,” she writes, “in these last days, while God is bringing His
children into the unity of the faith, there is more real need of order than
ever before; for, as God unites His children, Satan and his evil angels are
very busy to prevent this unity and to destroy it” (EW 97).
F. အဖွဲ့အစည်းတစ်ခုခု
မရှိမဖြစ် လိုအပ်ကြောင်း ယူဆခဲ့သည်
အဖွဲ့အစည်းဖွဲ့စည်းမှု
ဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်မှု နှစ်ပေါင်းလေးဆယ်ကျော်ပြီးနောက် ရေးသားခဲ့သော ရှည်လျားသော
အခန်းတစွယ်တွင် (TM ၂၄–၃၂)
အဲလင် ဝိုက်သည် အက်ဒ်ဗင်တစ် အကြောင်းရင်း၏ တိုးတက်မှုနှင့် နီးကပ်စွာ
ဆက်စပ်နေသည်ဟု သူမယူဆသော အတွေ့အကြုံများကို ပြန်လည်ဆင်ခြင်ခဲ့သည်။ ခက်ခဲမှုများကို
ရင်ဆိုင်ရပြီး မကောင်းမှုများကို ပြင်ဆင်ရခဲ့သည်။ “ကျွန်ုပ်တို့၏ အရေအတွက်မှာ
နည်းပါးခဲ့သည် …။ သိုးများသည် လမ်းမကြီးများ၊ လမ်းခွဲများ၊ မြို့များ၊ မြို့များ၊
တောအုပ်များတွင် ပြန့်ကျဲနေခဲ့သည်” (အဖ same ၂၄)။ သမ္မာတရားကို ရှာဖွေရန်နှင့်
ကျမ်းစာကို နာရီပေါင်းများစွာ လေ့လာရင်း “ခရစ်တော်သည် မခွဲခြားနိုင်ကြောင်း
ကျွန်ုပ်တို့ သိသောကြောင့် ယုံကြည်ခြင်းနှင့် အယူဝါဒတွင် တစ်ခုတည်း
ဖြစ်နိုင်ပါစေဟု” ဆုတောင်းခဲ့သော စိတ်အားထက်သန်ပြီး ဆယ်ကျော်သက်အနည်းငယ်သာ
ရှိခဲ့သည် (အဖ same)။
သူတို့၏ အရေအတွက် တိုးလာသောအခါ “အဖွဲ့အစည်းတစ်ခုခု မရှိပါက ကြီးစွာသော
ရှုပ်ထွေးမှု ဖြစ်ပေါ်လာမည်ဖြစ်ပြီး အမှုကို အောင်မြင်စွာ ဆက်လက်လုပ်ဆောင်၍
မရနိုင်ခဲ့ပါ။ ဓမ္မအမှုတော်ကို ထောက်ပံ့ရန်၊ နယ်ပယ်သစ်များတွင် အမှုလုပ်ဆောင်ရန်၊
ချာ့ချ်များနှင့် ဓမ္မအမှုတော်ကို မထိုက်တန်သော အဖွဲ့ဝင်များထံမှ ကာကွယ်ရန်၊
ချာ့ချ်ပိုင်ဆိုင်မှုများကို ထိန်းသိမ်းရန်၊ သမ္မာတရားကို စာနယ်ဇင်းမှတစ်ဆင့်
ထုတ်ဝေရန်နှင့် အခြားအရာများစွာအတွက် အဖွဲ့အစည်းသည် မရှိမဖြစ် လိုအပ်ခဲ့သည်” (အဖ same
၂၆)။
F. Some Form of Organization Deemed Indispensable
In an extended chapter written after some 40 years of organizational
development (TM 24–32), Ellen White reflected on various experiences that she
regarded as intimately related to the growth of the Advent cause. Difficulties
had to be met and evils corrected: “Our numbers were few … . The sheep were
scattered in the highways and byways, in cities, in towns, in forests” (ibid.
24). A handful of keen and dedicated faithful spent hours searching the
Scriptures for truth and praying “that we might be one in faith and doctrine;
for we knew that Christ is not divided” (ibid.). As their numbers increased “it
was evident that without some form of organization there would be great
confusion, and the work would not be carried forward successfully. To provide
for the support of the ministry, for carrying the work in new fields, for
protecting both the churches and the ministry from unworthy members, for
holding church property, for the publication of the truth through the press,
and for many other objects, organization was indispensable” (ibid. 26).
ဆန့်ကျင်မှုများ
ပြင်းထန်ခဲ့ပြီး ထပ်ခါတလဲလဲ ရင်ဆိုင်ရခဲ့သော်လည်း “အဖွဲ့အစည်းသည် မရှိမဖြစ်
လိုအပ်သည်” ဟူသော ယုံကြည်ချက်က အောင်မြင်ခဲ့ပြီး “ဤတိုးတက်မှုလှုပ်ရှားမှုကို
ထူးခြားသော အောင်မြင်မှု တက်လိုက်ခဲ့သည်” (အဖ same ၂၇)။ “ဘုရားသခင်သည် ကျွန်ုပ်တို့၏
ပူးပေါင်းကြိုးပမ်းမှုများကို ကောင်းချီးပေးခဲ့သည်” ဟု သူမက နိဂုံးချုပ်ခဲ့ပြီး
“မုန်ညှင်းစေ့သည် သစ်ပင်ကြီးတစ်ပင် ဖြစ်လာခဲ့သည်” (အဖ same)။
Though opposition was strong and had to be met again and again, the
conviction prevailed that “organization was essential” (ibid.), “and marked
prosperity attended this advance movement” (ibid. 27). “God has blessed our
united efforts” and “the mustard seed has grown to a great tree,” she concludes
(ibid.).
ရှုပ်ထွေးမှုကို
ရှောင်ရှားလိုပ်ပြီး “အမှုကို … အောင်မြင်စွာ ဆက်လက်လုပ်ဆောင်ရန်” လိုအပ်ခဲ့သည်။
အခြားနည်းဖြင့် ဆိုရလျှင် ခရစ်တော်၏ ဧဝံဂေလိတရားကို ထာဝရဘုရားပြန်ကြွလာခြင်း
မတိုင်မီ ကမ္ဘာအဆုံးထိ ကြွေးကြော်ရန် လိုအပ်သော နောက်ခံ ဓမ္မရေးဆိုင်ရာ
စိုးရိမ်မှုတစ်ခုသည် ချာ့ချ်အုပ်ချုပ်ရေးပုံစံတစ်ခုခုကို ထည့်သွင်းစဉ်းစားရန်
လိုအပ်စေခဲ့သည်။
There was an urge to avoid confusion and to see “the work … carried
forward successfully.” In other words an undergirding theological concern,
i.e., the need to proclaim the gospel of Christ to the ends of the world before
the soon return of the Lord demanded that consideration be given to some form
of church government.
ချာ့ချ်အဖွဲ့အစည်းမည်သည်မဆို
ကျမ်းစာ၏ သက်သေခံချက်နှင့် ကိုက်ညီရမည် ဖြစ်သည်။ အစောပိုင်း
ခရစ်ယာန်ယုံကြည်သူများ၏ အတွေ့အကြုံကို ပြန်လည်မှတ်မိရင်း အဲလင် ဝိုက်က
“ယေရုရှလင်တွင် ဖွဲ့စည်းထားသော ချာ့ချ်သည် ဧဝံဂေလိတရားကို ယုံကြည်သူများ
အနိုင်ရရှိသည့် နေရာတိုင်းရှိ ချာ့ချ်များ၏ အဖွဲ့အစည်းအတွက် နမူနာဖြစ်ရမည်
ဖြစ်သည်။ ချာ့ချ်၏ အထွေထွေ ကြီးကြပ်မှုတာဝန်ကို ပေးအပ်ခံရသူများသည် ဘုရားသခင်၏
အမွေခံကို အုပ်ချုပ်ရန် မဟုတ်ဘဲ ပညာရှိ သိုးထိန်းများအဖြစ် ‘ဘုရားသခင်၏ သိုးစုကို
ကျွေးမွေးပါ … သိုးစုအတွက် နမူနာဖြစ်လျက်’ (၁ ပေတရု ၅:၂၊ ၃) ဖြစ်ရမည်။
အကျင့်ရှိသူ၊ သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်နှင့် ဉာဏ်ပညာနှင့် ပြည့်စုံသူများအဖြစ်
ရှိရမည် ဖြစ်သည်။ ဤလူများသည် တညီတစည်း မှန်ကန်သော ဘက်တွင် ရပ်တည်ပြီး ခိုင်မာစွာ
ဆုံးမခြင်းဖြင့် ထိန်းသိမ်းရမည် ဖြစ်သည်။ ထိုသို့ဖြစ်လျှင် သိုးစုတစ်ခုလုံးအပေါ်
စည်းလုံးညီညွတ်သော ဩဇာသက်ရောက်မှု ရှိလိမ့်မည်” (AA ၉၁) ဟု မှတ်ချပ်ခဲ့သည်။
Any church organization should be in harmony with the testimony of
Scripture. Recalling the experience of the early Christian believers, Ellen
White remarked:
“The organization of the church at Jerusalem was to serve as a model for
the organization of churches in every other place where messengers of truth
should win converts to the gospel. Those to whom was given the responsibility
of the general oversight of the church were not to lord it over God’s heritage,
but, as wise shepherds, were to ‘feed the flock of God, … being ensamples to
the flock’ (1 Peter 5:2, 3); and the deacons were to be ‘men of honest report,
full of the Holy Ghost and wisdom.’ These men were to take their position
unitedly on the side of right and to maintain it with firmness and decision.
Thus they would have a uniting influence upon the entire flock” (AA 91).
G. စည်းလုံးညီညွတ်သော
လုပ်ဆောင်မှု၏ လိုအပ်ချက်
အချို့က “စည်းကမ်းတကျ
ထားရှိရန်” ကြိုးပမ်းမှုများတွင် အန္တရာယ်များကို အလေးပေးပြီး
ကိုယ်ပိုင်လွတ်လပ်သော လမ်းကို ရွေးချယ်ရန် အလေးပေးခဲ့ကြသည်။ သူတို့သည်
“စည်းကမ်းတကျနှင့် စည်းမျဉ်းစည်းကမ်းသည် ဝိညာဉ်ရေးရာနှင့် ရန်သူဖြစ်သည်၊
စည်းကမ်းတကျ ထားရှိရန် ကြိုးပမ်းမှုအားလုံးသည် … တရားဝင် လွတ်လပ်ခွင့်ကို
ကန့်သတ်ခြင်းဖြစ်သည်” ဟု ယုံကြည်လာခဲ့ကြပြီး ထိုအရာကို
“ပုပ်ရဟန်းမင်းအုပ်ချုပ်ရေး” ဟု ကြောက်ရွံ့ခဲ့ကြသည် (1T ၆၅၀)။
G. The Need for United Action
Some underlined the dangers involved in these efforts to “establish
order,” and insisted on choosing their own independent course. They had come to
“believe that order and discipline are enemies to spirituality,” that “all the
efforts made to establish order are … a restriction of rightful liberty,” to be
“feared as popery” (1T 650).
ထိုသူများအား အဲလင်
ဝိုက်က “ဘုရားသခင်သည် ကမ္ဘာပေါ်ရှိ ကိုယ်တော်၏ ချာ့ချ်ကို အလင်းရောင်၏
ချန်နယ်အဖြစ် ဖန်ဆင်းထားတော်မူပြီး ထိုမှတစ်ဆင့် ကိုယ်တော်၏ ရည်ရွယ်ချက်များနှင့်
ကိုယ်တော်၏ အလိုတော်ကို ဆက်သွယ်ပေးသည်။ ကိုယ်တော်သည် ကိုယ်တော်၏ ကျွန်တစ်ဦးအား
ချာ့ချ်နှင့် သီးခြားဖြစ်ပြီး ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်သော အတွေ့အကြုံကို မပေးပါ။
ချာ့ချ်ကိုယ်တိုင်—ခရစ်တော်၏ ခန္ဓာကိုယ်—ကို မှောင်မိုက်ထဲတွင် ထားခဲ့လျှင်
ချာ့ချ်တစ်ခုလုံးအတွက် ကိုယ်တော်၏ အလိုတော်ကို သိစေသော ဗဟုသုတကို တစ်ဦးတည်းသော
လူတစ်ဦးအား မပေးပါ” (GW ၄၄၃)
ဟု ဖြေကြားခဲ့သည်။
To those Ellen White answered that “God has made His church on the earth a
channel of light, and through it He communicates His purposes and His will. He
does not give to one of His servants an experience independent of and contrary
to the experience of the church itself. Neither does He give one man a
knowledge of His will for the entire church, while the church—Christ’s body—is
left in darkness” (GW 443).
သူမအဆိုအရ ဤသည်မှာ
ယုံကြည်သူတိုင်းအတွက် မှန်ကန်ပြီး ပေါလု၏ ကိစ္စတွင် သက်သေပြနိုင်သည့်အတိုင်း
တမန်တော်များနှင့် ပရောဖက်များအား ပါဝင်သည်။ ခရစ်တော်သည် ပေါလုကို
အလွန်အရေးကြီးသော တာဝန်တစ်ခုအတွက် ပြင်ဆင်ပေးရန် ရွေးချယ်ခဲ့ပြီး
ဒမာသကပ်လမ်းပေါ်တွင် ကိုယ်တော်၏ ရှေ့တော်သို့ ယူဆောင်လာခဲ့သော်လည်း
ခရစ်တော်ကိုယ်တိုင် သမ္မာတရား၏ သင်ခန်းစာများကို ပေါလုအား မသင်ပေးခဲ့ပါ။
“ခရစ်တော်သည် ကိုယ်တော်ကိုယ်တိုင် ပေါ်လာပြီး ထို့နောက် ကမ္ဘာ့အလင်းရောင်ဖြစ်သော
ကိုယ်တော်၏ ချာ့ချ်နှင့် ဆက်သွယ်ပေးခဲ့သည်။ ထိုပညာတတ်၊ လူကြိုက်များသော ဟောပြောသူကို
ခရစ်ယာန်ဘမ္မတရားတွင် သင်ကြားပေးရမည် ဖြစ်သည်” (3T ၄၃၃)။ ရှူလုအား ချာ့ချ်ထံ
ညွှန်ကြားခြင်းအားဖြင့် ခရစ်တော်သည် “ကမ္ဘာအား အလင်းရောင်ပေးရန် ချာ့ချ်ထဲသို့
ထည့်သွင်းထားတော်မူသော တန်ခိုးကို အသိအမှတ်ပြုခဲ့သည်” (အဖ same)။
This, she holds, is true of every believer, and applies even to apostles
and prophets as evidenced in the case of Paul. Though Christ had chosen to fit
the apostle for a most important task and, on the Damascus road, had brought
him into His very presence, He did not Himself teach Paul the lessons of truth.
“Christ reveals Himself to him,” she writes, “and then places him in
communication with His church, who are the light of the world. They are to
instruct this educated, popular orator, in the Christian religion” (3T 433). By
directing Saul of Tarsus to the church, Christ acknowledged “the power that He
has invested in it as a channel of light to the world” (ibid.).
H. ယေရုရှလင် ကောင်စီမှ
သင်ခန်းစာ
နှစ်များအကြာတွင်
ယုဒယူဒါယုံကြည်သူများက အန္တိတ်ချာ့ချ်တွင် နှစ်ခြင်းမင်္ဂလာနှင့် ပတ်သက်သော
ပြဿနာကို မြှင့်တင်လာသောအခါ “ထိုသို့သော သင်ကြားမှုနှင့် ပတ်သက်၍ ဝိညာဉ်တော်၏
စိတ်တော်ကို ပေါလု သိခဲ့သည်” (AA ၂၀၀)။
“ဧဝံဂေလိတရားနှင့် မလိုအပ်သော ဝန်ထုပ်ဝန်ပိုးများကို
တပါးအမျိုးသားခရစ်ယာန်များအပေါ် ချည်နှောင်ခြင်းနှင့် ပတ်သက်၍ ဘုရားသခင်က သူ့ကို
သင်ပေးခဲ့သည်” (အဖ same)။
ဘုရားသခင်၏ အလိုတော်ကို ရှာဖွေရန် ယေရုရှလင်တွင် ကျင်းပမည့် အစည်းအဝေးသို့
တက်ရောက်ရန် လိုအပ်ပါသလော။ “ပေါလုသည် ဘုရားသခင်ထံမှ ကိုယ်တိုင် သင်ယူခဲ့ရသော်လည်း
တစ်ဦးချင်း တာဝန်ခံချက်နှင့် ပတ်သက်၍ တင်းမာသော အယူအဆများ မရှိခဲ့ပါ။
ဘုရားသခင်ထံမှ တိုက်ရိုက် လမ်းညွှန်မှုကို ရှာဖွေနေချိန်တွင် ချာ့ချ်ဆက်ဆံရေးတွင်
စည်းလုံးညီညွတ်စွာ ယုံကြည်သူများထံ ပေးအပ်ထားသော အာဏာကို အမြဲတမ်း အသိအမှတ်ပြုရန်
အသင့်ရှိနေခဲ့သည်” (အဖ same)။
ဤသည်မှာ တမန်တော်၏—နှင့် အစောပိုင်း ချာ့ချ်၏—ဘုရားသခင်၏ အမှုတော်တွင်
စည်းလုံးညီညွတ်သော လုပ်ဆောင်မှု၏ အရေးပါမှုကို နားလည်မှုတစ်ခုဖြစ်သည်။
H. Lesson From the Jerusalem Council
Years later, as the Judaizing believers introduced the issue of
circumcision to the church at Antioch, “Paul knew the mind of the Spirit of God
concerning such teaching” (AA 200). “He had been taught by God regarding the
binding of unnecessary burdens upon the Gentile Christians” (ibid.). To find
out about God’s will, did he need to attend a gathering which at Jerusalem
would address the issue? “Notwithstanding the fact that Paul was personally
taught by God, he had no strained ideas of individual responsibility. While
looking to God for direct guidance, he was ever ready to recognize the
authority vested in the body of believers united in church fellowship” (ibid.).
Here is a most interesting insight into the apostle’s—and the early
church’s—understanding of the importance of united action in the service of
God.
ထိုအချိန်က ယေရုရှလင်
ကောင်စီမှ ရရှိခဲ့သော နိဂုံးချုပ်ချက်ကို “အငြင်းပြောခြင်းအားလုံးကို အဆုံးသတ်ရန်”
ဟု ပေးပို့ခဲ့သည်မှာ အလွန်အရေးကြီးပြီး “အကြောင်းမှာ ထိုသည်မှာ ကမ္ဘာပေါ်ရှိ
အာဏာအမြင့်ဆုံးသော အသံဖြစ်သည်” (AA ၁၉၆)။
အလားတူစွာ သူမက “လူတစ်ဦး၏ တရားစီရင်ခြင်းကို လူတစ်ဦးတည်း၏ တရားစီရင်ခြင်းအောက်သို့
မအပ်နှံရပါ။ သို့သော် ဘုရားသခင်ရှိ ကမ္ဘာပေါ်ရှိ အာဏာအမြင့်ဆုံးဖြစ်သော အထွေထွေ
ညီလာခံ၏ တရားစီရင်ခြင်းကို ကျင့်သုံးသောအခါ ကိုယ်ပိုင်လွတ်လပ်မှုနှင့်
ကိုယ်ပိုင်တရားစီရင်ခြင်းကို ထိန်းသိမ်းမထားဘဲ အညံ့ခံရမည်” (3T ၄၉၂) ဟု ပြသခဲ့သည်။
Equally significant is Ellen White’s remark that the conclusion reached on
that occasion by the Jerusalem council was sent out “to put an end to all
controversy; for it was the voice of the highest authority upon the earth” (AA
196). Likewise, she was “shown that no man’s judgment should be surrendered to
the judgment of any one man. But when the judgment of the General Conference
[in session], which is the highest authority that God has upon the earth, is
exercised, private independence and private judgment must not be maintained,
but be surrendered” (3T 492).
I. လွှမ်းမိုးမှုစိတ်ဓာတ်ကို
သတိပြုပါ
အသင်းတော်သည်
“ဘုရားကြောက်ကြောက်သောအကြံပေးများ၏ အဆုံးအဖြတ်နှင့်အညီ သတိထားစွာ၊
ဉာဏ်ရည်ဉာဏ်သွေးရှိစွာ လှုပ်ရှားရန်” (9T 257) တိုက်တွန်းနေချိန်တွင် အဲလင် ဂျီ ဝိုက်
သည် အချို့သောသူများတွင် ပေါ်ထွက်လာသော “ရာထူးက လူများကို ဘုရားများဖြစ်စေသည်ဟု
ထင်မှတ်သည့်နည်း” ဖြင့် ဖွံ့ဖြိုးလာသော မြင့်မားသောလက်နှင့် အာဏာသည်
ဘုရားသခင်၏လူမျိုးများတွင် ကြောက်ရွံ့ခြင်းကို ဖြစ်ပေါ်စေရမည်ဟု ယူဆခဲ့သည် (TM
361)။
ခေါင်းဆောင်တစ်ဦးသည် “လွှမ်းမိုးမှုစိတ်ဓာတ်” သို့ ကျရောက်သွားပါက၊ “မိမိ၏အလိုကို
အုပ်ချုပ်ရေးအာဏာအဖြစ် ပြုလုပ်ရန် အာဏာရှိသည်ဟု ခံစားနေသည်” ဆိုပါက
အကောင်းဆုံးနှင့် တစ်ခုတည်းသော ဘေးကင်းသောလမ်းကြောင်းမှာ သူ့ကို
ဖယ်ရှားရန်ဖြစ်သည်၊ မှ ကြီးမားသောထိခိုက်မှု မဖြစ်ပေါ်စေရန် (အတူတူပင် 362)။ “အာဏာရှိသူများ”
သည် ခရစ်တော်၏စိတ်ဓာတ်ကို ထင်ရှားစေရမည်ဟု သူမက ရှင်းပြသမည် … ။ သူတို့သည်
သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်နှင့် အလေးချိန်ရှိစွာ သွားရမည်။ လူတစ်ဦး၏ရာထူးသည်
ဘုရားသခင်၏ရှုမြင်ခြင်းတွင် သူ့ကို တစ်ချုန်းတည်းမျှ ပိုမြတ်စေသည် မဟုတ်။
ဘုရားသခင်တန်ဖိုးထားတော်မူသောအရာမှာ ကိုယ်ရည်ကိုယ်သွေးသာလျှင်ဖြစ်သည်” (အတူတူပင်)။
“သခင်ဘုရား” သည် ဘုရားသခင်ထံမှ အထူးကူညီမှုမရှိဘဲ မိမိတို့၏မဲ့ခြင်းကို သိရှိသော
အလုပ်သမားများကို နှိုးဆွပေးတော်မူမည်ဟု သူမယုံကြည်သည် (အတူတူပင် 361)။
I. Beware of the Spirit of Domination
While urging that the church “move discreetly, sensibly, in harmony with
the judgment of God-fearing counselors” (9T 257), Ellen White deemed that “the
high-handed power that has been developed” by some, “as though position has
made men gods,” ought to cause fear among God’s people (TM 361). She held that
if a leader has fallen prey to “the spirit of domination,” “feeling that he is
invested with authority to make his will the ruling power, the best and only
safe course is to remove him, lest great harm be done” (ibid. 362). “Those in
authority,” she explains, “should manifest the spirit of Christ … . They should
go weighted with the Holy Spirit. A man’s position does not make him one jot or
tittle greater in the sight of God; it is character alone that God values”
(ibid.). “The Lord,” she is sure, “will raise up laborers who realize their own
nothingness without special help from God” (ibid. 361).
J. ဘုရားသခင်၏အဆုံးသတ်ခေတ်အသင်းတော်
အကြွင်းမဲ့အသင်းတော်နှင့်
ဗာဗုလုန်ကြား ကွဲပြားခြင်းကို သတ်မှတ်ပေးသော အခန်းတစ်ခန်းတွင်
ကျွန်ုပ်တို့၏စာရေးသူက “ဘုရားသခင်သည် ဤလောကတွင် နှိပ်စက်ခံရသောပညတ်တော်ကို
မြှင့်တင်နေပြီး ကမ္ဘာသို့ ကမ္ဘာ့အပြစ်များကို ဖယ်ရှားပေးသော
ဘုရားသခင်၏သိုးသငယ်ကို တင်ပြသော အသင်းတော်တစ်ခုရှိသည်” (အတူတူပင် 50) ဟု ရေးသားခဲ့သည်။
ထိုအသင်းတော်ကို “အပြစ်ကျိုးနေရာတွင် ရပ်တည်ပြီး ခြံခတ်ရန် ပြုပြင်နေပြီး
အဟောင်းကျိုးနေရာများကို တည်ဆောက်နေသည်” (အတူတူပင်) ဟု ဖော်ပြရင်း သူမက
စာဖတ်သူများကို သတိပေးသည်။ “ဘုရားသခင်သည် ရှေးခေတ်ဣသရေလလူမျိုးကို ခေါ်ဆိုခဲ့သည်နည်းတူ
ဤနေ့ခေတ်တွ အသင်းတော်ကို လောကီတွင် အလင်းတစ်ခုအဖြစ် ရပ်တည်ရန် ခေါ်ဆိုထားသည်။
ပဌမကောင်းကင်တမန်၊ ဒုတိယကောင်းကင်တမန်နှင့် တတိယကောင်းကင်တမန်၏
သတင်းစကားများဖြစ်သော အမှန်တရား၏ အင်အားကြီးမားသော ဓ, ခွဲထွက်ခြင်းဖြင့် သူတို့ကို
အသင်းတော်များနှင့် လောကီမှ ခွဲထုတ်ပြီး သူ့ထံသို့ သန့်ရှင်းစွာ နီးကပ်စေခဲ့သည်။
သူသည် သူတို့ကို သူ၏ပညတ်တော်၏ သိုလှောင်ရာနေရာများအဖြစ် ပြုလုပ်ပေးခဲ့ပြီး
ဤခေတ်အတွက် ပရောဖက်ပြုချက်၏ ကြီးမားသောအမှန်တရားများကို သူတို့အား အပ်နှံခဲ့သည်။
ရှေးခေတ်ဣသရေလလူမျိုးအား အပ်နှံခဲ့သော သန့်ရှင်းသောနှုတ်ကပတ်တော်များနှင့်အမျှ
ဤအရာများသည် ကမ္ဘာသို့ ပြောပြရမည့် သန့်ရှင်းသောယုံကြည်မှုတစ်ခုဖြစ်သည် … ။
ဤအလုပ်ကို ဘာမျှ အဟန့်အတားမဖြစ်စေရ။ ဤသည်မှာ အချိန်အတွက်
အရေးကြီးဆုံးအလုပ်ဖြစ်သည်။ ဤသည်မှာ ထာဝရအဆုံးမဲ့သည်အထိ ကျယ်ပြန့်ရမည်” (5T
455, 456)။ ၁၉၁၃
ခုနှစ် အထွေထွေညီလာခံအစည်းအဝေး၏ ဒုတိယသတင်းစကားတွင် အဲလင် ဂျီ ဝိုက် သည်
သူမနှင့်အတူ ဆယ့်ခြောက်ရက်မြောက်နေ့ ခရစ်ယာန်များအား “ကျွန်ုပ်တို့ရှေ့တွင်ရှိသော
အလုပ်သည် … လူသားတိုင်း၏ စွမ်းအားကို အပြည့်အဝ အသုံးချရမည်။ ဤသည်မှာ
ခိုင်မာသောယုံကြည်ခြင်းနှင့် အမြဲတမ်း သတိရှိမှုကို လိုအပ်မည် … ။ အလုပ်၏
ကြီးမားမှုကိုယ်တိုင်က ကျွန်ုပ်တို့ကို ကြောက်ရွံ့စေမည်။ သို့သော်
ဘုရားသခင်၏ကူညီမှုဖြင့် သူ၏ကျေးကျွန်များ နောက်ဆုံးတွင် အောင်ပွဲခံမည်” (GCB
မေလ ၂၇၊ ၁၉၁၃၊ ၁၆၅)
ဟု ပြောကြားခဲ့သည်။
J. God’s End-time Church
In a chapter defining the difference between the remnant church and
Babylon, our author writes: “God has a church on earth who are lifting up the
downtrodden law, and presenting to the world the Lamb of God that taketh away
the sins of the world” (ibid. 50). While describing that church as “standing in
the breach, and making up the hedge, building up the old waste places” (ibid.),
she reminds her readers that “God has called His church in this day, as He
called ancient Israel, to stand as a light in the earth. By the mighty cleaver
of truth, the messages of the first, second, and third angels [of Revelation
14], He has separated them from the churches and from the world to bring them
into a sacred nearness to Himself. He has made them the depositories of His
law, and has committed to them the great truths of prophecy for this time. Like
the holy oracles committed to ancient Israel, these are a sacred trust to be
communicated to the world … . Nothing is to be permitted to hinder this work.
It is the all-important work for time; it is to be far-reaching as eternity”
(5T 455, 456).
In her second message to the General Conference session in 1913, Ellen
White told her fellow Seventh-day Adventists that “the work that lies before us
… will put to the stretch every power of the human being. It will call for the
exercise of strong faith and constant vigilance … . The very greatness of the
task will appall us. And yet, with God’s help, his servants will finally
triumph” (GCB May 27, 1913, 165).
K. အောင်ပွဲခံသော
အသင်းတော်
ထိုအောင်ပွဲနှင့်စပ်လျဉ်း၍
ကျွန်ုပ်တို့၏စာရေးသူက “ခရစ်တော်ကို သေခြင်းမှ ထမြောက်စေသော အစွမ်းနှင့်အတူတူပင်
သူ၏အသင်းတော်ကို ထမြောက်စေမည်ဖြစ်ပြီး ခရစ်တော်နှင့်အတူ သတို့သမီးအဖြစ်
ခပ်သိမ်းသော အုပ်စိုးမှုများ၊ ခပ်သိမ်းသော အာဏာများ၊ ဤလောကတွင်သာမက
ကောင်းကင်နန်းတော်များတွင်ပါ အမည်တိုင်းထက် ချီးမြှောက်မည်။ အိပ်ပျော်နေသော
သန့်ရှင်းသူများ၏ အောင်ပွဲသည် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း၏ နံနက်တွင်
ဘုန်းကျက်သရေရှိလိမ့်မည်။ စာတန်၏ အောင်ပွဲသည် အဆုံးသတ်သွားမည်ဖြစ်ပြီး ခရစ်တော်သည်
ဘုန်းတန်ခိုးနှင့် ဂုဏ်ကျက်သရေဖြင့် အောင်ပွဲခံတော်မူမည်။ အသက်ပေးသူသည်
သင်္ချိုင်းမှ ထွက်လာသော လူတိုင်းကို မသေနိုင်သော ဘုန်းတန်ခိုးဖြင့်
သရဖူဆောင်းပေးတော်မူမည်” (1SM 305, 306) ဟု ရှင်းလင်းစွာ ဖော်ပြခဲ့သည်။
K. The Church Triumphant
As to that triumph, our author makes clear that “the same power that
raised Christ from the dead will raise His church, and glorify it with Christ,
as His bride, above all principalities, above all powers, above every name that
is named, not only in this world, but also in the heavenly courts, the world
above. The victory of the sleeping saints will be glorious on the morning of
the resurrection. Satan’s triumph will end, while Christ will triumph in glory
and honor. The Life-giver will crown with immortality all who come forth from
the grave” (1SM 305, 306).
XII. စာပေများ
စနစ်တကျ
ဓမ္မပညာများအပြင် သမ္မာကျမ်းစွဲများ၊ စွယ်စုံကျမ်းများ၊ နှင့်
ဓမ္မပညာဂျာနယ်များတွင် ဆက်စပ်ဆောင်းပါးများသည် ဤအကြောင်းအရာကို
ကိုင်တွယ်ဖြေရှင်းထားသည်။ အောက်ပါစာရင်းသည် ဤပုံစံနှင့်အတူ နယ်ပယ်ကို
စစ်တမ်းကောက်ယူပြီး ဤဆောင်းပါးအတွက် ပံ့ပိုးပေးခဲ့သော စာအုပ်များကို
ရွေးချယ်ထားခြင်းဖြစ်သည်။ အင်္ဂလိပ်ဘာသာဖြင့် ရေးသားထားသော
အရေးကြီးဆုံးစာအုပ်များတွင်—ကွဲပြားခြင်းအမြင်များမှ
ရေးသားထားသော—အောက်ပါအတိုင်းဖြစ်သည်။
XII. Literature
Systematic theologies as well as relevant articles in Bible dictionaries,
encyclopedias, and theological journals address this subject. The following
list selects volumes that, along with this format, survey the field and have
contributed to this article. Among the more important works in English—written
from different perspectives—are:
ဘန်နာမန်၊ ဒီ။
ဒေါဂလပ်စ်။ ကျမ်းစာအဆုံးအမတိုက်ရိုက်ဆိုင်ရာ အသင်းတော်။ ဂရန်းရက်ပစ်၊ မီရှီဂန်၊
ဘေကာ စာအုပ်တိုက်၊ ၁၉၇၆။
ဘတ်၊ ကားလ်။
အသင်းတော်ဓမ္မပညာ။ အက်ဒင်ဘတ်၊ စကော့တလန်၊ တီအန်တီကလတ် စာအုပ်တိုက်၊ ၁၉၃၆။
ဘီးစလီ-မာရေ၊
ဂျော့ဂျ် အာ့ရ်။ အသစ်ကျမ်းစာထဲက နှစ်ခြင်းခံခြင်း။ လန်ဒန်၊ မက်မီလန် စာအုပ်တိုက်၊
၁၉၆၂။
ဘာကိုဝါ၊ ဂျဲရစ် စီ။
အသင်းတော်။ ဂရန်းရက်ပစ်၊ မီရှီဂန်၊ အီးယက်မန်စ် စာအုပ်တိုက်၊ ၁၉၇၆။
ဘရိုမလီ၊ ဂျက်ဖရီ
ဒဗလူ။ အသင်းတော်၏ စည်းလုံးညီညွတ်မှုနှင့် မစည်းလုံးညီညွတ်မှု။ ဂရန်းရက်ပစ်၊
မီရှီဂန်၊ အီးယက်မန်စ် စာအုပ်တိုက်၊ ၁၉၅၈။
ကယ်လ်ဗင်၊ ဂျွန်။
ခရစ်ယာန်ဘာသာဝင်များ၏ အဖွဲ့အစည်းဆိုင်ရာ စည်းကမ်းချက်များ။ အတွဲ ၄။
ဖိလာဒဲလ်ဖီးယား၊ ဝက်စ်မင်စတာ စာအုပ်တိုက်၊ ၁၉၆၀။
ကလိဗ်လန်၊ အဲရယ် အီး။
အသင်းတော်—ကမ္ဘာကြီးအတွက် အမှုတော်ဆောင်။ ဂရန်သမ်၊ အင်္ဂလန်၊ စတန်ဘိုရိုးပရက်စ်
စာအုပ်တိုက်၊ ၁၉၈၃။
ဒမ်စတီးဂျ်၊ ပီ။
ဂျဲရက်။ သတ္တမနေ့ခရစ်ယာန်အသင်းတော်၏ သတင်းစကားနှင့် တာဝန်ပိုင်း အခြေခံအုတ်မြစ်။
ဂရန်းရက်ပစ်၊ မီရှီဂန်၊ အီးယက်မန်စ် စာအုပ်တိုက်၊ ၁၉၇၇။
ဒေးနာ၊ အိတ်ချ်။
အီးကလီးဆီယော်လိုဂျီ လက်စွဲစာအုပ်။ ကန်းဆပ်စီးတီး၊ စင်ထရယ်ဆီမီနယ်၊ ၁၉၄၄။
ဒူးလက်စ်၊ အေဝရီ
အာ့ရ်။ အသင်းတော်၏ ပုံစံများ။ ဂါဒင်စီးတီး၊ နယူးယောက်၊ အီမီဂျ်ဘုတ်စ် စာအုပ်တိုက်၊
၁၉၇၈။
အီးစတ်ဝုဒ်၊ ဆီးရယ်။
ယုံကြည်သူအားလုံး၏ ယဇ်ပုရောဟိတ်အဖွဲ့။ မင်နီဆိုးတား၊ အော့ဂစ်ဘတ် စာအုပ်တိုက်၊
၁၉၆၂။
ဖာဂူဆန်၊ အဲဗရက်။
ခရစ်တော်၏ အသင်းတော်။ ဂရန်းရက်ပစ်၊ မီရှီဂန်၊ အီးယက်မန်စ် စာအုပ်တိုက်၊ ၁၉၉၆။
ဖလူး၊ အာ့ရ်။ ယခ၊ န်။
ယေရှုနှင့် သူ၏ အသင်းတော်။ လန်ဒန်၊ အီးပါးဝပ်စ် စာအုပ်တိုက်၊ ၁၉၅၆။
ဖလိုရိုဗ်စကီး၊
ဂျော့ဂျက်စ်။ သမ္မာကျမ်းစာ၊ အသင်းတော်၊ ဓလေ့ထုံးတမ်း။ အရှေ့ပိုင်းအော်သိုဒေါ့စ်
အမြင်။ ဘဲလ်မွန့်၊ မက်ဆာချူးဆက်၊ နော်လန်း စာအုပ်တိုက်၊ ၁၉၇၂။
ဂစ်လ်ကီး၊ လန်ဒန်။
အသင်းတော်သည် ကမ္ဘာကြီးအား အမှုတော်ဆောင်နိုင်ပုံ၊ မိမိကိုယ်ကို မဆုံးရှုံးဘဲ။
နယူးယောက်၊ ဟားပါးအန်း ရိုး စာအုပ်တိုက်၊ ၁၉၆၄။
ဂူးဒေါ၊ နော်မန်။
အဲဂျူမီနီကယ်လှုပ်ရှားမှု။ ဘာလဲ နှင့် ဘာလုပ်သလဲ။ နယူးယောက်၊ အောက်စဖို့ဒ်
ယူနီဗာစီတီပရက်စ်၊ ၁၉၆၄။
ဟစ်စကော့စ်၊ အက်ဒွပ်
တီ။ ဘက်တစ်အသင်းတော်များအတွက် လမ်းညွှန်ချက်အသစ်။ ဖိလာဒဲလ်ဖီးယား၊ ဂျပ်ဆန်
စာအုပ်တိုက်၊ ၁၈၉၄။
ဂျေး၊ အဲရစ်
ဂျော့ဂျ်။ အသင်းတော်။ ရာစုနှစ်နှစ်ဆယ်အတွင်း ပြောင်းလဲလာသော ပုံရိပ်။ အတ္တလန်တာ၊
ဂျွန်နောက်စ် စာအုပ်တိုက်၊ ၁၉၈၀။
ကယ်လီ၊ ဒီးန် အမ်။
ဧဝံဂေလိကယ်အသင်းတော်များ တိုးတက်လာရခြင်းအကြောင်း။ နယူးယောက်၊ ဟားပါးအန်း ရိုး
စာအုပ်တိုက်၊ ၁၉၇၇။
ကွန်း၊ ဟန်စ်။
အသင်းတော်။ နယူးယောက်၊ ရှိဒ်အန်း ဝါဒ် စာအုပ်တိုက်၊ ၁၉၆၈။
လဒ်၊ ဂျော့ဂျ် အီး။
ယေရှုနှင့် နိုင်ငံတော်။ နယူးယောက်၊ ဟားပါးအန်း ရိုး စာအုပ်တိုက်၊ ၁၉၆၄။
မန်ဆန်၊ သောမတ်စ်
ဒဗလူ။ အသင်းတော်၏ အမှုတော်ဆောင်ခြင်း။ ဖိလာဒဲလ်ဖီးယား၊ ဝက်စ်မင်စတာ စာအုပ်တိုက်၊
၁၉၄၈။
မက်ကင်ဇီ၊ ဂျွန်
အယ်လ်။ အသင်းတော်ထဲက အာဏာပိုင်ဆိုင်ရာ။ နယူးယောက်၊ ရှိဒ်အန်း ဝါဒ် စာအုပ်တိုက်၊
၁၉၆၆။
မိုင်းနာ၊ ပေါလ်
အက်စ်။ အသစ်ကျမ်းစာထဲက အသင်းတော်၏ ပုံရိပ်များ။ ဖိလာဒဲလ်ဖီးယား၊ ဝက်စ်မင်စတာ
စာအုပ်တိုက်၊ ၁၉၆၀။
နယူးဘီဂင်၊ လက်စ်လီ။
ဘုရားသခင်၏ အိမ်ထောင်စု။ နယူးယောက်၊ ဖရန့်ရှစ်ပရက်စ် စာအုပ်တိုက်၊ ၁၉၅၄။
ရက်ဒ်မတ်ချာ၊ အဲရယ်
ဒီ။ အသင်းတော်ဆိုတာ ဘာလဲ ဆိုတာအကုန်လုံး။ ချီကာဂို၊ မူဒီ စာအုပ်တိုက်၊ ၁၉၇၈။
ဆော့စီ၊ ရောဘတ်
အယ်လ်။ ဘုရားသခင်၏ အစီအစဉ်ထဲက အသင်းတော်။ ချီကာဂို၊ မူဒီ စာအုပ်တိုက်၊ ၁၉၇၂။
ရှဝါးဇ်၊ ရစ်ချတ်
ဒဗလူ။ အနီးအပါးမှီဝဲသူများထံ အလင်းရောင်သယ်ဆောင်သူများ။ မောင်တန်ဗျူး၊
ကယ်လီဖိုးနီးယား၊ ပစိဖိတ်ပရက်စ် စာအုပ်တိုက်၊ ၁၉၇၉။
ရှဝိုက်ဇာ၊ အီဒွပ်။
အသစ်ကျမ်းစာထဲက အသင်းတော်စည်းကမ်း။ လန်ဒန်၊ အက်စ်စီအမ် စာအုပ်တိုက်၊ ၁၉၆၁။
ဝတ်ဆန်၊ ဒေးဗစ်။
ကျွန်တော် အသင်းတော်ကို ယုံကြည်ပါသည်။ ဂရန်းရက်ပစ်၊ မီရှီဂန်၊ အီးယက်မန်စ်
စာအုပ်တိုက်၊ ၁၉၇၉။
Bannerman, D. Douglas. The
Scripture Doctrine of the Church. Grand Rapids: Baker, 1976.
Barth, Karl. Church Dogmatics.
Edinburgh: T. and T. Clark, 1936.
Beasley-Murray, George R. Baptism
in the New Testament. London: Macmillan, 1962.
Berkouwer, Gerrit C. The Church.
Grand Rapids: Eerdmans, 1976.
Bromiley, Geoffrey W. The Unity
and Disunity of the Church. Grand Rapids: Eerdmans, 1958.
Calvin, John. Institutes of the
Christian Religion. Book 4. Philadelphia: Westminster, 1960.
Cleveland, Earl E. The
Church—Servant to the World. Grantham, England: Stanborough Press, 1983.
Damsteegt, P. Gerard. Foundations
of the Seventh-day Adventist Message and Mission. Grand Rapids: Eerdmans, 1977.
Dana, H. E. A Manual of
Ecclesiology. Kansas City: Central Seminar, 1944.
Dulles, Avery R. Models of the
Church. Garden City, N. Y.: Image Books, 1978.
Eastwood, Cyril. The Priesthood of
All Believers. Minneapolis: Augsburg, 1962.
Ferguson, Everett. The Church of
Christ. Grand Rapids: Eerdmans, 1996.
Flew, R. N. Jesus and His Church.
London: Epworth, 1956.
Florovsky, Georges. Bible, Church,
Tradition: An Eastern Orthodox View. Belmont, Mass.: Nordland, 1972.
Gilkey, Langdon. How the Church
Can Minister to the World Without Losing Itself. New York: Harper and Row,
1964.
Goodall, Norman. The Ecumenical
Movement: What It Is and What It Does. New York: Oxford University Press, 1964.
Hiscox, Edward T. The New
Directory for Baptist Churches. Philadelphia: Judson, 1894.
Jay, Eric George. The Church: Its
Changing Image Through Twenty Centuries. Atlanta: John Knox, 1980.
Kelley, Dean M. Why Evangelical
Churches Are Growing. New York: Harper and Row, 1977.
Küng, Hans. The Church. New York:
Sheed and Ward, 1968.
Ladd, George E. Jesus and the
Kingdom. New York: Harper and Row, 1964.
Manson, Thomas W. The Church’s
Ministry. Philadelphia: Westminster, 1948.
McKenzie, John L. Authority in the
Church. New York: Sheed and Ward, 1966.
Minear, Paul S. Images of the
Church in the New Testament. Philadelphia: Westminster, 1960.
Newbegin, Lesslie. The Household
of God. New York: Friendship Press, 1954.
Radmacher, Earl D. What the Church
Is All About. Chicago: Moody, 1978.
Saucy, Robert L. The Church in
God’s Program. Chicago: Moody, 1972.
Schwarz, Richard W. Light Bearers
to the Remnant. Mountain View, Calif.: Pacific Press, 1979.
Schweizer, Eduard. Church Order in
the New Testament. London: SCM, 1961.
Watson, David. I Believe in the
Church. Grand Rapids: Eerdmans, 1979.
အခန်းကြီး - ၁၇
ဓလေ့ထုံးတမ်းများ- နှစ်ခြင်းမင်္ဂလာ၊ ခြေဆေးခြင်းနှင့် သခင်ဘုရား၏ ညစာတော်
The Ordinances: Baptism, Foot Washing, and Lord’s Supper
ဟားဘတ် ကီးစလာ
Herbert Kiesler
နိဒါန်း
မတူညီသောနည်းလမ်းများဖြင့်
ပြုလုပ်သော်လည်း၊ နှစ်ခြင်းခံခြင်း၊ ခြေသစ်ခြင်းနှင့် သခင်ဘုရား၏ ညစာပွဲတို့သည်
ခရစ်ယာန်ဓလေ့ထုံးတမ်းများအနက် အလွန်ရှေးကျပြီး အရေးကြီးဆုံး သုံးမျိုးဖြစ်ပြီး
အသစ်ကျမ်းစာအလေ့အကျင့်နှင့် အဆုံးအမများတွင် လုံးဝအမြစ်တွယ်နေသည်။ နှစ်ခြင်းခံခြင်းသည်
အသင်းတော်သို့ တံခါးပေါက်ဖြစ်ပြီး အဟောင်းဘဝကို စွန့်လွှတ်ခြင်းနှင့်
ခရစ်တော်အတွင်း ဘဝသစ်ကို လက်ခံခြင်း၏ သင်္ကေတဖြစ်သည် (ရောမ ၆:၄)။ ခြေသစ်ခြင်းသည်
နှိမ့်ချခြင်းနှင့် သန့်ရှင်းခြင်းကို ညွှန်ပြသည် (ယောဟန် ၁၃:၁၀–၁၆)။ သခင်ဘုရား၏
ညစာပွဲတွင် မုန့်နှင့်စပျစ်ရည်ကို စားသုံးခြင်းသည် ခရစ်တော်၏
ကျိုးပဲ့သောကိုယ်ခန္ဓာနှင့် သွန်းလောင်းခံရသော အသွေးတော်ကို အောက်မေ့ခြင်းဖြစ်ပြီး
ဒုတိယအကြိမ်ကြွလာခြင်းကို မျှော်ကြည့်ခြင်းဖြစ်သည် (မဿဲ ၂၆:၂၈၊ ၁ကော ၁၁:၂၃–၂၆)။
Introduction
Although performed in different ways, baptism, foot washing, and the
Lord’s Supper are three of the most ancient and important Christian ordinances,
totally grounded in New Testament practice and teaching. Baptism is the door to
the church, a symbol of renunciation of the old life and the adoption of a new
life in Christ (Rom. 6:4). Foot washing points to humility and cleansing (John
13:10–16). Participation in the bread and wine of the Lord’s Supper remembers
Christ’s broken body and spilt blood while looking forward to the Second Coming
(Matt. 26:28; 1 Cor. 11:23–26).
I. နှစ်ခြင်းခံခြင်း
A. နှစ်ခြင်းခံခြင်းဆိုင်ရာ
သမ္မာကျမ်းဆုံးမဩဝါဒ
၁. အသုံးအနှုန်းများ
၂. ယောဟန်၏
နှစ်ခြင်းခံခြင်း
၃. ယေရှု၏
နှစ်ခြင်းခံခြင်း
၄.
သာသနာပြုရေးညွှန်ကြားချက်
၅. တမန်တော်ဝတ္ထုတွင်
နှစ်ခြင်းခံခြင်း
၆. ပေါလု၏ စာများတွင်
နှစ်ခြင်းခံခြင်း
B. နှစ်ခြင်းခံခြင်း၏
လက်တွေ့ဘက်များ
၁.
နှစ်ခြင်းခံခြင်းဖြင့် အသင်းတော်သို့ ဝင်ရောက်ခြင်း
၂. နှစ်ခြင်းခံခြင်း၏
ပုံစံ
၃. နှစ်ခြင်းခံရန်
အသက်အရွယ်
၄. နှစ်ခြင်းခံခြင်း
ပြန်လည်ပြုလုပ်ခြင်း
၅.
ခရစ်ယာန်အတွေ့အကြုံအပေါ် နှစ်ခြင်းခံခြင်း၏ သက်ရောက်မှု
C. နိဂုံး
D. သမိုင်းကြောင်း
အကျဉ်း
၁. နှစ်ခြင်းခံခြင်း၏
ရှေ့ပြေးများ
၂.
တမန်တော်ခေတ်ပြီးနောက် ကာလ
၃. နိခိန်ကောင်စီ
နောက်ပိုင်း အသင်းတော်
၄. အလယ်ခေတ်
၅. ဘာသာရေးပြုပြင်ပြောင်းလဲရေး
၆. ခေတ်သစ်ခေတ်
၇.
အက်ဒဗင်တစ်ဘာသာဝင်များ၏ အမြင်
II. နှိမ့်ချခြင်း
ဓလေ့ထုံးတမ်း
A. အသစ်ကျမ်းစာအခြေခံ
B. ခြေသစ်ခြင်း၏
အဓိပ္ပာယ်
C. ခရစ်ယာန်အတွေ့အကြုံအပေါ်
ခြေသစ်ခြင်း၏ သက်ရောက်မှု
D. နိဂုံး
E. သမိုင်းကြောင်း
အကျဉ်း
၁.
ဘာသာရေးပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးအထိ
၂.
ဘာသာရေးပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးမှ စ၍
၃.
အက်ဒဗင်တစ်အသင်းတော်တွင်
III. သခင်ဘုရား၏ ညစာပွဲ
A. အသစ်ကျမ်းစာတွင်
သခင်ဘုရား၏ ညစာပွဲ
၁.
သင်ခန်းစာကျမ်းများတွင် နောက်ဆုံးညစာပွဲ
၂. ၁ကော ရီန္သု တွင်
နောက်ဆုံးညစာပွဲ
B. သခင်ဘုရား၏ ညစာပွဲ၏
ဓမ္မပညာဆိုင်ရာ အဓိပ္ပာယ်
C. သခင်ဘုရား၏ ညစာပွဲ၏
လက်တွေ့ပြုလုပ်မှု
၁. ကျင်းပရန်
အကြိမ်ရေ
၂. မည်သူများ
ပါဝင်နိုင်သည်
၃. တဆေးမဲ့မုန့်နှင့်
အရက်မဆေးထားသော စပျစ်ရည်
D. နိဂုံး
E. သမိုင်းကြောင်း
အကျဉ်း
၁.
အစောပိုင်းရာစုများ
၂. အလယ်ခေတ်
၃.
ဘာသာရေးပြုပြင်ပြောင်းလဲရေး
၄. ခေတ်သစ်ခေတ်
၅.
အက်ဒဗင်တစ်ဘာသာဝင်များ၏ အမြင်
IV. အဲလင် ဂျီ ဝိုက် ၏
မှတ်ချက်များ
A. နှစ်ခြင်းခံခြင်း
B. သခင်ဘုရား၏
ညစာပွဲနှင့် နှိမ့်ချခြင်း ဓလေ့ထုံးတမ်း
V. စာပေများ
I. Baptism
A. The Biblical Teaching on Baptism
1. Terminology
2. Baptism of John
3. Baptism of Jesus
4. The Missionary Commission
5. Baptism in Acts
6. Baptism in the Pauline Writings
B. Practical Dimensions of Baptism
1. Entrance Into the Church by Baptism
2. Mode of Baptism
3. Age of Baptism
4. Rebaptism
5. The Impact of Baptism on Christian
Experience
C. Conclusion
D. Historical Overview
1. Antecedents to Baptism
2. Postapostolic Period
3. Post-Nicene Church
4. Middle Ages
5. Reformation
6. Modern Era
7. Adventist Position
II. The Ordinance of Foot Washing
A. New Testament Basis
B. Significance of Foot Washing
C. The Impact of Foot Washing on Christian
Experience
D. Conclusion
E. Historical Overview
1. Until the Reformation
2. From the Reformation Onward
3. In the Adventist Church
III. The Lord’s Supper
A. The Lord’s Supper in the New Testament
1. The Last Supper in the Synoptics
2. The Last Supper in 1 Corinthians
B. The Theological Meaning of the Lord’s
Supper
C. The Practice of the Lord’s Supper
1. Frequency of Celebration
2. Who May Participate
3. Unleavened Bread and Unfermented Wine
D. Conclusion
E. Historical Overview
1. Early Centuries
2. Middle Ages
3. Reformation
4. Modern Era
5. Adventist Position
IV. Ellen G. White Comments
A. Baptism
B. Lord’s Supper and Ordinance of Foot
Washing
V. Literature
I. နှစ်ခြင်း
နှစ်ခြင်းဆိုင်ရာ
အကြောင်းအရာတွင် အရေးကြီးဆုံးမှာ သမ္မာကျမ်းစာအခြေခံ သွန်သင်ချက်ဖြစ်သည်။ ထို့ပြင်
ထုင်ခင်း၏ လက်တွေ့ဘက်များကိုလည်း ထည့်စဉ်းစားရမည်ဖြစ်ပြီး၊ နှစ်ခြင်း၏
သမိုင်းကြောင်းကိုလည်း ရာစုနှစ်များတစ်လျှောက် လေ့လာရမည်ဖြစ်သည်။
I. Baptism
Of key importance to the topic of baptism is the biblical teaching on
which it is based. The practical dimensions of the rite must also be
considered, as well as the history of baptism through the centuries.
A. နှစ်ခြင်းဆိုင်ရာ
သမ္မာကျမ်းစာသွန်သင်ချက်
နှစ်ခြင်းထုံးတမ်းသည်
အသစ်ကျမ်းတွင် အမြစ်တွယ်နေပြီး ကျမ်းချက်များစွာတွင် ရည်ညွှန်းချက်များ
တွေ့ရှိရသည်။ ဤလေ့လာချက်တွင် အသစ်ကျမ်းရှိ နှစ်ခြင်းဆိုင်ရာ ဝေါဟာရများကို
မှတ်သားထားပြီး အဓိကသက်သေများဖြစ်သော ယောဟန်နှစ်ခြင်းဆရာ၊ ယေရှုနှင့် ပေါလုတို့ကို
ခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာထားသည်။ တမန်တော်ဝတ္ထုတွင် နှစ်ခြင်းကို အပိုအာရုံစိုက်ထားသည်။
A. The Biblical Teaching on Baptism
The ordinance of baptism is rooted in the teachings of the NT with
references found in several passages. This study notes the NT terminology for
baptism and analyzes its major witnesses: John the Baptist, Jesus, and Paul.
Additional attention is paid to baptism in Acts.
- ဝေါဟာရများ
“နှစ်ခြင်း” နှင့် “နှစ်ခြင်းခံခြင်း” ဟူသော စကားလုံးများသည်
ဂရိဘာသာအမြစ်ဖြစ်သော baptizō မှ ဆင်းသက်လာပြီး “နှစ်မြှုပ်ခြင်း” ဟု အဓိပ္ပာယ်ရသည်။ ဆက်စပ်အမြစ်တစ်ခုမှာ baptō ဖြစ်ပြီး “စိမ်ခြင်း သို့မဟုတ်
အောက်သို့ နှစ်ခြင်း” ဟု အဓိပ္ပာယ်ရပြီး ကျမ်းချက်အချို့တွင် တွေ့ရှိရသော်လည်း
(လုကာ ၁၆:၂၄၊ ယောဟန် ၁၃:၂၆၊ ဗျာဒိတ် ၁၉:၁၃) နှစ်ခြင်းနှင့်ပတ်သက်၍ ဘယ်နေရာတွင်မျှ
မသုံးထားပါ။ baptizō အမြစ်ကို အကြိမ် ၆၀
ကျော် သုံးထားပြီး နောင်တရခြင်းအတွက် လူများကို နှစ်မြှုပ်နှစ်ခြင်းဖြင့်
နှစ်ခြင်းခံစေခြင်း (ယောဟန်၏နှစ်ခြင်းကဲ့သို့) သို့မဟုတ် ရှင်ပြန်ထမြောက်ပြီးနောက်
ခရစ်တော်ထဲသို့ နှစ်ခြင်းခံစေခြင်းကို ရည်ညွှန်းသည်။ ထိုအမြစ်ကိုပင် မာ်ကု ၇:၄၊
လုကာ ၁၁:၃၈ နှင့် ဟေဗြဲ ၉:၁၀ တွင် တွေ့ရပြီး ဂျူးတို့၏ ထုံးတမ်းဆိုင်ရာ
ဆေးကြောခြင်းကို ရည်ညွှန်းထားသည်။ ငါးကြိမ်တွင်မူ
သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်နှင့်နှစ်ခြင်းခံစေခြင်းကို ရည်ညွှန်းထားပြီး (မဿဲ ၃:၁၁၊ မာ်ကု
၁:၈၊ လုကာ ၃:၁၆၊ ယောဟန် ၁:၃၃၊ တမန် ၁၁:၁၆) ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ နှစ်မြှုပ်ခြင်းကို
ဆိုလိုခြင်းမဟုတ်ပါ။ မာ်ကု ၁၀:၃၈-၃၉ တွင်မူ ဤစကားလုံးကို ဥပစာအနက်ဖြင့်
သုံးထားသည်။ ဆိုလိုသည်မှာ ခံစားခြင်း၊ ဆင်းရဲခြင်းပင်ဖြစ်သည်။
1. Terminology
The words “baptize” and “baptism” come from the Greek root baptizō, “to
immerse.” A related root is baptoa, “to dip in or under,” which occurs in
several passages (Luke 16:24; John 13:26; Rev. 19:13), but never appears in
reference to baptism. The root baptizo is used more than 60 times to denote the
baptism by immersion of persons unto repentance, as in John’s baptism, or
following the resurrection, into Christ. The same root, found in Mark 7:4; Luke
11:38; and Hebrews 9:10, all applied to Jewish ceremonial washing. Five times
the word points to the baptism of the Holy Spirit (Matt. 3:11; Mark 1:8; Luke
3:16; John 1:33; Acts 11:16), where no physical immersion is meant. In Mark
10:38 and 39 the term is used in a figurative way: to undergo, to suffer.
သုံးထားသော စကားလုံးသည် နှစ်မြှုပ်နှစ်ခြင်းကို ထောက်ခံရုံသာမက အသစ်ကျမ်းရှိ
နှစ်ခြင်းဇာတ်လမ်းများ၏ အသေးစိတ်အချက်များကလည်း နှစ်မြှုပ်ခြင်းကို ရှင်းလင်းစွာ
ဖော်ပြထားသည်။ ဥပမာ၊ မဿဲက “ယေရှုနှစ်ခြင်းခံပြီးနောက် ချက်ချင်းရေထဲက ထလာသည်” ဟု
ဖော်ပြထားသည် (မဿဲ ၃:၁၆)။ ယောဟန်သည် အေနုန်နှင့် ရှာလင်အနီးတွင်
နှစ်ခြင်းပေးခဲ့သည်။ “ထိုနေရာ၌ ရေများသောကြောင့်ဖြစ်သည်” (ယောဟန် ၃:၂၃)။
တမန်တော်ဝတ္ထု ၈:၃၈-၃၉ တွင် ဖိလိပ္ပုနှင့် ကာကြောင်းဝန်ထောက်နှစ်ဦးစလုံး ရေထဲသို့
ဆင်းသွားပြီး ရေထဲက ထလာကြသည်။
Not only does the word used support the idea of baptism by immersion, the
details of baptismal stories in the NT clearly indicate immersion. For example,
Matthew points out that “when Jesus was baptized, he went up immediately from
the water” (Matt. 3:16), and John baptized at Aenon near Salim, “because there
was much water there” (John 3:23). In Acts 8:38, 39, both Philip and the eunuch
went down into the water and came up from it.
- ယောဟန်၏နှစ်ခြင်း
အသစ်ကျမ်းတွင် နှစ်ခြင်းနှင့်ပတ်သက်၍ ပထမဆုံး ရည်ညွှန်းချက်များမှာ
ယောဟန်နှစ်ခြင်းဆရာနှင့် သက်ဆိုင်သည် (မာ်ကု ၁:၄-၅၊ လုကာ ၃:၃)။ မဿဲ ၃:၁-၆ အရ
ယောဟန်နှစ်ခြင်းဆရာသည် ချဉ်းကပ်လာသော ဘုရားသခင်၏နိုင်ငံတော်ကို ရှုမြင်၍
နောင်တရရန် ဟောပြောခဲ့သည်။ သူ၏ဟောပြောချက်ကြောင့် ယေရုရှလင်၊ ယုဒပြည်နှင့်
ယော်ဒန်ဒေသမှ လူများသည် သူ့ထံသို့ လာရောက်ပြီး အပြစ်များကို ဝန်ချတောင်းပန်ကာ
နှစ်ခြင်းခံကြသည်။
2. Baptism of John
The first NT references to baptism involve John the Baptist (see Mark 1:4,
5; Luke 3:3). According to Matthew 3:1–6, John the Baptist proclaimed a message
of repentance in view of the approaching kingdom. As a result of his preaching,
people from Jerusalem, Judea, and the Jordan region went to him and were
baptized, confessing their sins.
ယောဟန်၏နှစ်ခြင်းသည်
နောင်တရသူ၏ ဘဝသစ်ကို စတင်စေပြီး နှစ်ခြင်းခံရသူအား အပြစ်ခွင့်လွှတ်ခြင်းနှင့်
သန့်ရှင်းခြင်းကို အာမခံခဲ့သည်။ အခြားစကားဖြင့်ဆိုရလျှင် ယောဟန်၏နှစ်ခြင်းသည်
ချဉ်းကပ်လာသော တရားစီရင်ခြင်းနှင့် မဿီယအားဖြင့် ရွေးနုတ်ခြင်းကိ+M ကို ရှေ့အဖြစ်
မျှော်ကြည့်ခြင်းဖြစ်သည်။ ထိုမဿီယသည် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်နှင့် မီးနှင့်
နှစ်ခြင်းပေးမည်ဖြစ်သည် (မဿဲ ၃:၁၁)။
John’s baptism inaugurated the new life of the converted person, assuring
the one baptized of forgiveness and cleansing from sin. In other words, John’s
baptism was characterized by a forward look to the coming judgment and
redemption by the Messiah, who was to baptize with the Holy Spirit and with
fire (Matt. 3:11).
ပညာရှင်အချို့က ကုမ်ရန်အသိုင်းအဝိုင်းနှင့် ယောဟန်နှစ်ခြင်းဆရာတို့၏
ဆင်တူမှုများကို ထောက်ပြဖူးသည်။ နှစ်ဦးစလုံးအတွက် အဆုံးသည် နီးကပ်လာပြီဖြစ်သည်။
ထို့ကြောင့် နောင်တရခြင်းနှင့် နှစ်ခြင်းအားဖြင့် ကိုယ်ကျင့်တရားဆိုင်ရာ
ပြင်ဆင်မှုတစ်ရပ် လိုအပ်သည်။ ကုမ်ရန်အသိုင်းအဝိုင်းသည် မဿီယထင်ရှားစဉ်က
အသိအမှတ်မပြုခဲ့ဘဲ၊ ယောဟန်မှာ ထိုမဿီယ၏ ရှေ့ထွက်ဟောပြောသူ ဖြစ်ခဲ့သည်။
Some scholars have pointed out similarities between the covenanters of
Qumran and John the Baptist. For both, the end was near. Therefore, a drastic
change was needed, a moral preparation through repentance and baptism. The
community at Qumran never acknowledged the Messiah when He appeared, while John
was His herald.
- ယေရှု၏နှစ်ခြင်းခံခြင်း
ဧဝံဂေလိတကျမ်းလေးစောင်လုံးတွင် ယောဟန်လက်ထက် ယေရှုနှစ်ခြင်းခံခြင်းအကြောင်း
ဖော်ပြထားသည် (မဿဲ ၃:၁၃-၁၇၊ မာ်ကု ၁:၉-၁၁၊ လုကာ ၃:၂၁-၂၂၊ ယောဟန် ၁:၃၁-၃၄)။ မဿဲက
ယောဟန်သည် ယေရှုကို နှစ်ခြင်းမပေးလိုခဲ့ကြောင်း ထောက်ပြထားသည်။ “ကိုယ်တော်က
ကျွန်ုပ်ကို နှစ်ခြင်းပေးသင့်ပါသည်။ ကိုယ်တော်က ကျွန်ုပ်ထံသို့ လာတော်မူပါသလော”
(မဿဲ ၃:၁၄)။ ယေရှုက ယောဟန်အား “ယခုမူ ခွင့်ပြုလော့။ ဤသို့ပြုခြင်းအားဖြင့်
တရားဓမ္မအားလုံးကို ငါတို့ ပြည့်စုံစေရမည်” ဟု ဖြေကြားတော်မူသည် (ကျမ်းချက် ၁၅)။
ယေရှုသည် အပြစ်ဝန်ချတောင်းပန်ရန် နှစ်ခြင်းခံခြင်း မဟုတ်ပါ။ ယောဟန်၏ဟောပြောချက်ကို
လက်ခံသော ဣသရေလလူမျိုးတို့နှင့် ကိုယ်တော်ကိုယ်တိုင် တစ်သားတည်းဖြစ်အောင်
ပြုတော်မူခြင်းဖြစ်သည် (DA 111)။ ထို့ကြောင့် ငါတို့လုပ်ရမည့်အလုပ်၊ ငါတို့လုပ်ရမည့်အဆင့်များကို
ကိုယ်တော်ကိုယ်တိုင် လုပ်ဆောင်တော်မူခဲ့သည်။ ယေရှု၏နှစ်ခြင်းသည်
ဘုရားသခင်၏အစီအမံတွင် တရားစီရင်ခြင်းနှင့် ရွေးနုတ်ခြင်းနှစ်မျိုးလုံးကို
ဆောင်ရွက်ရာတွင် ကိုယ်တော်၏အခန်းကဏ္ဍကြောင့် အရေးကြီးသည်။ ၎င်းသည်
ကိုယ်တော်၏နောက်လိုက်များအတွက် နှစ်ခြင်း၏ နက်နဲသောအဓိပ္ပာယ်ကို အလေးပေးဖော်ပြသည်။
3. Baptism of Jesus
All four Gospels provide an account of the baptism of Jesus by John (Matt.
3:13–17; Mark 1:9–11; Luke 3:21, 22; John 1:31–34). Matthew points out that
John was reluctant to baptize Jesus: “I need to be baptized by you, and do you
come to me?” (Matt. 3:14). Jesus answered John, “Let it be so now; for thus it
is fitting for us to fulfil all righteousness” (verse 15). Jesus did not
receive baptism as a confession of guilt, but He identified Himself with the
penitents of Israel who were responsive to the preaching of John (DA 111). Thus
He took the steps that we are to take, doing the work that we must do. The
baptism of Jesus was important because of His role in carrying out the plan of
God in both judgment and redemption. It underscores baptism’s deep significance
for His followers.
မဿဲ၊ မာ်ကုနှင့်
လုကာတို့က ယေရှုနှစ်ခြင်းခံပြီးနောက် ဖြစ်ပျက်ခဲ့သော အရာသုံးမျိုးကို
ဖော်ပြထားသည်။ ကောင်းကင်ဖွင့်လှစ်ခြင်း၊ ယေရှုသည် ချိုးငှက်ကဲ့သို့ ဆင်းသက်လာသော
ဘုရားသခင်၏ဝိညာဉ်တော်ကို မြင်ခြင်း၊ ကောင်းကင်မှ အသံထွက်လာပြီး “ဤသူသည်
ငါ့ချစ်သားဖြစ်၍ ငါသဘောကျသည်” ဟု မိန့်ဆိုခြင်း (မဿဲ ၃:၁၆-၁၇၊ မာ်ကု ၁:၁၁၊ လုကာ
၃:၂၂ နှိုင်းယှဉ်ကြည့်ပါ)။ ကောင်းကင်မှအသံသည် ယေရှုကို ဘုရားသခင်၏သားတော်အဖြစ်
အသိအမှတ်ပြုပြီးနောက် ဝိညာဉ်တော်သည် ကိုယ်တော်ကို တောကန္တာရသို့
နှင်ထုတ်တော်မူသည်။ ထိုနေရာ၌ စာတန်အားဖြင့် အတိုက်အခံခံရတော်မူသည် (မဿဲ ၄:၁၊ မာ်ကု
၁:၁၂၊ လုကာ ၄:၁)။
Matthew, Mark, and Luke mention three things that took place after the
baptism of Jesus: the heavens were opened, Jesus saw the Spirit of God
descending like a dove, and a voice from heaven spoke, “This is my beloved Son,
with whom I am well pleased” (Matt. 3:16, 17; cf. Mark 1:11; Luke 3:22). All
three accounts point out that after the voice from heaven acknowledged Jesus as
God’s Son, the Spirit drove Him into the wilderness, where He was tempted by
Satan (Matt. 4:1; Mark 1:12; Luke 4:1).
ကိုယ်တော်၏ဆင်းရဲခံရသည့်အချိန်တွင်
ယဇ်ပုရောဟိတ်မင်းများ၊ ကျမ်းတတ်များနှင့် လူကြီးများသည် ကိုယ်တော်အား
မည်သည့်အာဏာနှင့် အမှုတော်ဆောင်ရွက်ပါသနည်းဟု မေးမြန်းကြသည် (မဿဲ ၂၁:၂၃-၂၇၊ မာ်ကု
၁၁:၂၇-၃၃၊ လုကာ ၂၀:၁-၈)။ ကိုယ်တော်သည် ပြန်လည်မေးခွန်းထုတ်တော်မူသည်။ ယောဟန်၏နှစ်ခြင်းသည်
ဘုရားသခင်ထံမှလာသော သို့မဟုတ် လူထံမှလာသောအရာနည်း။ သူတို့မဖြေနိုင်သောကြောင့်
ကိုယ်တော်သည်လည်း သူတို့၏မေးခွန်းကို မဖြေတော်မူပါ။ သို့သော် ယေရှုသည်
ယောဟန်နှစ်ခြင်းဆရာ၏ အမှုတော်နှင့် နှစ်ခြင်းကို အပြည့်အဝ ထောက်ခံတော်မူခဲ့သည်
(မဿဲ ၁၁:၁၁၊ ၁၇:၁၂-၁၃၊ လုကာ ၇:၂၄-၂၈)။
During His passion week the chief priests, scribes, and elders asked Jesus
by what authority He worked (Matt. 21:23–27; Mark 11:27–33; Luke 20:1–8). He
replied with a counter question: Was John’s baptism of divine or human origin?
Because they would not answer, Jesus refused to respond to their initial
question. But Jesus fully endorsed the mission and baptism of John the Baptist
(Matt. 11:11; 17:12, 13; Luke 7:24–28).
အသစ်ကျမ်းရေးသားသူမည်သူမျှ ယေရှု၏နှစ်ခြင်းကို ခရစ်ယာန်နှစ်ခြင်းနှင့်
ဆက်စပ်မှုမရှိပါ။ အကြောင်းမှာ ရိုးရှင်းသည်။ ကိုယ်တော်သည် အခြားသူများနှင့်အတူ
နှစ်ခြင်းခံခဲ့သော်လည်း ယေရှု၏နှစ်ခြင်းသည် ထူးခြားသည်။ အကြောင်းမှာ ကိုယ်တော်သည်
မဿီယအဖြစ် နှစ်ခြင်းခံခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ သို့သော် ယေရှု၏နှစ်ခြင်းသည်
တစ်ဦးတည်းသာဖြစ်သော်လည်း ငါတို့၏နှစ်ခြင်းနှင့် ဆက်စပ်နေဆဲဖြစ်သည်။ အကြောင်းမှာ
မဿီယသည် ဘုရားသခင်နှင့် လူသားတို့၏ ကိုယ်စားလှယ်ဖြစ်တော်မူသောကြောင့်ဖြစ်သည်။
မာ်ကု ၁:၁၁ အရ ကောင်းကင်မှအသံသည် ကိုယ်တော်ကို ဘုရားသခင်၏ချစ်သားတော်အဖြစ်
အသိအမှတ်ပြုခဲ့သည်။ ဂလာတိ ၃:၂၆ အရ ယုံကြည်သူအားလုံးသည် ခရစ်တော်ယေရှုကို
ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် ဘုရားသခင်၏သားသမီးများ ဖြစ်ကြသည်။
No NT writer brings the baptism of Jesus into relationship with Christian
baptism. The reason for this seems simple: Although He was baptized with
others, Jesus’ baptism was unique, for He was baptized as the Messiah. However,
though Jesus’ baptism was singular, it still is related to our baptism, because
the Messiah is the representative of God and man. According to Mark 1:11, a
voice from heaven acknowledged Him as God’s beloved Son. According to Galatians
3:26 all believers are sons and daughters of God through faith in Christ Jesus.
- တမန်တော်များသို့
အမိန့်ပေးခြင်း
သင်္ဂါယနဧဝံဂေလိတကျမ်းအားလုံးတွင် ရှင်ပြန်ထမြောက်ပြီးနောက် ယေရှုသည်
တပည့်တော်များအား ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်းသို့ ဟောပြောရန်နှင့် သွန်သင်ရန်
အမိန့်ပေးတော်မူခဲ့ကြောင်း အတည်ပြုထားသည်။ မဿဲ၏ ခရစ်တော်၏တပည့်တော်များသို့
အမိန့်ပေးချက်တွင် အဆင့်သုံးရပ်ပါဝင်သည်။ (၁) သွားကြလော့၊ လူမျိုးတကာကို
ငါ့တပည့်ဖြစ်စေကြလော့။ (၂) ခမည်းတော်၊ သားတော်၊ သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏
နာမတော်ဖြင့် နှစ်ခြင်းပေးကြလော့။ (၃) ငါမှာထားသမျှကို လိုက်စောင့်ထိန်းရန်
သွန်သင်ကြော့ (မဿဲ ၂၈:၁၈-၂၀)။ ဤနေရာတွင် ခရစ်တော်ကို ချီးမြှောက်ခြင်းခံရသော သခင်၊
စကြဝဠာတစ်ခုလုံး၏ အချုပ်အခြာအာဏာရှိသော မဿီယအဖြစ် ဖော်ပြထားသည်။ ထို့ကြောင့်
မဿဲသည် ယေရှု၏ဘုရင်အဖြစ်ကို အလေးပေးဖော်ပြ၍ ဧဝံဂေလိတကျမ်းကို နိဂုံးချုပ်ထားသည်။
ဤဘုရင်ပင်လျှင် တပည့်တော်များအား လူမျိုးတကာကို ငါ့တပည့်ဖြစ်စေရန် သွားကြလော့ဟု
အမိန့်ပေးတော်မူသည်။ ကျမ်းချက် ၂၀ တွင် ယေရှုက တပည့်များကို
ကိုယ်တော်၏သွန်သင်ချက်များနှင့် ပညတ်တော်များကို သွန်သင်ခြင်းအားဖြင့်
ဖြစ်စေကြောင်း ရှင်းပြထားသည်။ တပည့်ဖြစ်သူများကို နှစ်ခြင်းပေးရမည်။ ထို့ကြောင့်
နှစ်ခြင်းသည် တပည့်ဖြစ်ကြောင်း၏ အများသိသော သက်သေဖြစ်သည်။
4. The Missionary Commission
All the Synoptic Gospels affirm that after the Resurrection Jesus gave His
disciples a worldwide commission to preach and teach. Matthew’s record of
Christ’s commission to His followers contains a threefold order: (1) Go and
make disciples of all nations; (2) baptize them in the name of the Father, Son,
and Holy Spirit; and (3) teach them to observe all that I have commanded you
(Matt. 28:18–20). Here Christ is portrayed as the exalted Lord, the universal
sovereign and Messiah to whom is given all authority. Thus, Matthew concludes
his Gospel by emphasizing the kingship of Jesus. It is this King who commands
His disciples to go and “make disciples of all nations.” In verse 20 Jesus
specifies that disciples are made by instructing believers in regard to His
teachings and commands; those who have become disciples are to be baptized.
Baptism, then, is the public evidence of discipleship.
ဧဝံဂေလိအမိန့်တော်သည်
အသင်းတော်၏ ကြီးမားသော ပွဲတော်ဖြစ်သည်။ ယုံကြည်သူတိုင်းသည်
ဘုရားသခင်၏နိုင်ငံတော်၏သတင်းကို အခြားသူများကို သွန်သင်ပို့ချရန် တာဝန်ရှိသည်။
ယုံကြည်သူများသည် သူတို့၏ယုံကြည်ခြင်းကို ဝေမျှကာ ဤနည်းဖြင့် လူမျိုးတကာကို
တပည့်ဖြစ်စေရမည်။ ခရစ်ယာန်များသည် လူမျိုး၊ တိုင်းရင်းသား နှင့်
အခြားနယ်နိမိတ်များကို ကျော်လွန်၍ လူများကို ခရစ်တော်နှင့်
ကိုယ်တော်၏နိုင်ငံတော်အတွက် အနိုင်ရရမည်။ ခရစ်တော်ကို လက်ခံခြင်းသည်
ဉာဏ်အလင်းရှိသော ဆန္ဒအားဖြင့် ပြုရသည်။ ထိုရွေးချယ်မှုမပြုမီ ဧဝံဂေလိ၏
အရေးကြီးသောအမှန်တရားများကို သွန်သင်ခြင်းသည် အရေးကြီးသည်။ နှစ်ခြင်းသည်
ယုံကြည်ခြင်း၏ သက်သေဖြစ်ပြီး (မာ်ကု ၁၆:၁၆) သွန်သင်ခြင်းပြီးမှ လိုက်နာရသည်။
The gospel commission is the great charter of the church. Every believer
is charged with the responsibility of teaching others the message of the
kingdom of God. Believers are to share their faith and in this way to make
disciples of all nations. Christians are to transcend national, ethnic, and
other boundaries to reach people and win them for Christ and His kingdom.
Acceptance of Christ involves an intelligent act of the will. Instruction
in the vital truths of the gospel before making that choice is important.
Baptism is an evidence of belief (Mark 16:16), and follows instruction.
ရှင်ပြန်ထမြောက်ပြီးနောက် သခင်ယေရှုသည် ဧဝံဂေလိကို ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်းဟောပြောရန်
တပည့်တော်များအား အမိန့်ပေးတော်မူသည် (မာ်ကု ၁၆:၁၅)။ လုကာ ၂၄:၄၇ တွင်
နောင်တရခြင်းနှင့် အပြစ်ခွင့်လွှတ်ခြင်းကို လူမျိုးတကာအား ဟောပြောရမည်ဟု
အလေးပေးထားသည်။ ဤနှစ်ချက်သော အဓိကအချက်များ၊ နောင်တရခြင်းနှင့်
အပြစ်ခွင့်လွှတ်ခြင်းတို့သည် ယောဟန်နှစ်ခြင်းဆရာ၏ သတင်းစကားကို သတိတရဖြစ်စေသည်။
After His resurrection the Lord gave His disciples the commission to
preach the gospel worldwide (Mark 16:15). In Luke 24:47 the emphasis is on
repentance and the forgiveness of sins to be preached to all nations. These two
key concepts, repentance and forgiveness of sins, are reminiscent of the
message of John the Baptist.
- တမန်တော်ဝတ္ထုရှိ
နှစ်ခြင်း
အစပိုင်းမှပင် ခရစ်ယာန်နှစ်ခြင်းသည် နောင်တရခြင်းနှင့် ဆက်စပ်နေခဲ့သည်။
သခင်ယေရှုနာမတော်ဖြင့် နှစ်ခြင်းသည် အပြစ်မှ သန့်ရှင်းခြင်းကို ကိုယ်စားပြုရုံသာမက
မဿီယကို ငြင်းပယ်ခြင်းတွင် အဆုံးသတ်သွားပြီဟူသော အမှတ်အသားလည်း ဖြစ်သည်။ ၎င်းသည်
ယေရှု၏တပည့်ဖြစ်လာပြီး ကိုယ်တော်၏လူမျိုးထဲသို့ ဝင်ရောက်ကြောင်း ပြသသည်။
5. Baptism in Acts
From the very first, Christian baptism was associated with repentance.
Baptism in the name of the Lord Jesus not only symbolized cleansing from sin,
it was also a sign that one no longer had a part in the rejection of the
Messiah. It showed that one had become a disciple of Jesus and a member of His
people.
တမန်တော်ဝတ္ထု ၁:၅
တွင် ရေနှစ်ခြင်းနှင့် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်ဖြင့် နှစ်ခြင်းခံစေခြင်း
နှစ်မျိုးလုံးကို ရည်ညွှန်းထားသည်။ နောက်ဆုံးဟူသော ဝိညာဉ်တော်နှစ်ခြင်းသည်
ပင်တေကုတ္တနေ့တွင် တကယ်ဖြစ်ပျက်ခဲ့သည် (တမန် ၂:၁-၄)။ ၎င်း၏ရည်ရွယ်ချက်မှာ
တပည့်တော်များကို အသင်းတော်၏ ကမ္ဘာလုံးဆိုင်ရာ အမှုတော်တွင် တက်ကြွစွာ
ပါဝင်စေရန်ဖြစ်သည်။ သို့သော် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်ဖြင့် နှစ်ခြင်းခံရခြင်းသည်
ရေနှစ်ခြင်း၏ လိုအပ်ချက်ကို ပယ်ဖျက်ခြင်း မဟုတ်ပါ။ လူများသည် ပေတရု၏ဟောပြောချက်ကို
နားထောင်ပြီးနောက် မည်သို့ပြုရမည်နည်းဟု မေးမြန်းကြသည်။ ပေတရုက “နောင်တရပြီး
ယေရှုခရစ်၏နာမတော်အားဖြင့် သင်တို့တစ်ဦးစီသည် နှစ်ခြင်းခံလော့။ သင်တို့အပြစ်များ
ခွင့်လွှတ်ခြင်းကို ခံရလိမ့်မည်။ ထိုအခါ သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ ဆုကိုလည်း
ခံရလိမ့်မည်” ဟု ဖြေကြားခဲ့သည် (တမန် ၂:၃၈)။
In Acts 1:5 reference is made to both water baptism and baptism by the
Holy Spirit. The latter became a reality on the day of Pentecost (Acts 2:1–4),
and its purpose was to empower the disciples to become active participants in
the global mission of the church. But baptism by the Holy Spirit did not
abrogate the need for water baptism, for when the people had listened to
Peter’s sermon they asked how they should respond. Peter answered, “Repent, and
be baptized every one of you in the name of Jesus Christ for the forgiveness of
your sins; and you shall receive the gift of the Holy Spirit” (Acts 2:38).
ရှမာရိပြည်သို့
အမှုတော်သွားစဉ် ဖိလိပ္ပုသည် ဘုရားသခင်၏နိုင်ငံတော်အကြောင်း သတင်းကောင်းကို
ဟောပြောခဲ့သည်။ ရလဒ်အနေဖြင့် ယောက်ျားများရော မိန်းမများပါ နှစ်ခြင်းခံကြသည်
(၈:၁၂)။ ထူးခြားသည်မှာ “ရှမာရိပြည်သည် ဘုရားသခင်၏နှုတ်မြွက်စကားကို
လက်ခံပြီးဖြစ်ကြောင်း ယေရုရှလင်ရှိ တမန်တော်များက ကြားသိလျှင် ပေတရုနှင့်
ယောဟန်ကို စေလွှတ်ကြသည်။ သူတို့လာရောက်ပြီး သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်ကို ခံရစေရန်
ဆုတောင်းပေးကြသည်။ အကြောင်းမှာ ဝိညာဉ်တော်သည် မည်သူ့အပေါ်သို့မျှ မဆင်းသက်သေးပါ။
သူတို့သည် သခင်ယေရှု၏နာမတော်ဖြင့်သာ နှစ်ခြင်းခံထားကြသည်” (ကျမ်းချက် ၁၄-၁၆)။
တမန်တော်များသည် နှစ်ခြင်းခံပြီးသူများအား ဝိညာဉ်တော်ကို ပေးအပ်ခြင်း မဟုတ်ပါ။
ဘုရားသခင်ထံတောင်းပန်၍ ဝိညာဉ်တော်ကို ပေးသနားစေရန်သာ ဆုတောင်းခဲ့ကြသည်။ ၎င်းသည်
ဘုရားသခင်လက်ခံကြောင်း သက်သေဖြစ်သည်။
During his mission to Samaria Philip preached the good news about the
kingdom of God. As a result many were baptized, “both men and women” (8:12). It
is noteworthy that “when the apostles at Jerusalem heard that Samaria had
received the word of God, they sent to them Peter and John, who came down and
prayed for them that they might receive the Holy Spirit; for it had not yet
fallen on any of them, but they had only been baptized in the name of the Lord
Jesus” (verses 14–16). The apostles did not confer the Holy Spirit upon the
newly baptized believers, they simply asked the Lord to bestow the Spirit upon
them as evidence of their acceptance by God.
ဒမာသက်လမ်းပေါ်တွင်
သခင်ယေရှုနှင့် ရူပါရုံဖြင့် တွေ့ဆုံခြင်းကြောင့် ပေါလုသည် မျက်စိကန်းခဲ့သည်။
နောက်ပိုင်းတွင် အနနိယသည် လက်တင်ဆုတောင်းပေးခြင်းအားဖြင့် သူ၏မျက်စိ
ပြန်လည်မြင်ရပြန်သည်။ ထို့နောက် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်နှင့် ပြည့်ဝပြီး
နှစ်ခြင်းခံခဲ့သည် (တမန် ၉:၃-၄၊ ၈၊ ၁၇-၁၈)။ ထိုအခါ အနနိယက “ထလော့၊
နှစ်ခြင်းခံလော့။ ကိုယ်တော်၏နာမတော်ကို အော်ဟစ်လျက် သင်၏အပြစ်များကို ဆေးကြောလော့”
ဟု ညွှန်ကြားခဲ့သည် (၂၂:၁၆)။
As an effect of his vision encounter with the Lord on the Damascus road
Paul was blinded. His sight was subsequently restored by Ananias through the
laying on of hands. He was then filled with the Holy Spirit and later baptized
(Acts 9:3, 4, 8, 17, 18). Ananias’ instruction to Paul on this occasion was
given with the words “Rise and be baptized, and wash away your sins, calling on
his name” (22:16).
ကောနေလိနှင့်
ဖိလိပ္ပိထောင်အကျဉ်းထောက်၏ နှစ်ခြင်းခံရမှုများသည် ဘုရားသခင်၏
ဝင်ရောက်စွက်ဖက်ခြင်းနှင့်အတူ ဖြစ်ပျက်သောကြောင့် အထူးစိတ်ဝင်စားဖွယ်ဖြစ်သည်။
ကောနေလိသည် နှစ်ခြင်းခံရသော ပထမဆုံး တပါးအမျိုးသားဖြစ်သည်။ ရူပါရုံတွင် ပေတရုသည်
တပါးအမျိုးသားများကို ခွဲခြားဆက်ဆံခြင်း မပြုရန် ညွှန်ကြားခြင်းခံရသည်။
“ဘုရားသခင်သန့်ရှင်းသည်ဟု ခေါ်ဆိုသည်ကို သင်သည် ညစ်ညူးသည်ဟု မခေါ်နှင့်” ဟု
မိန့်တော်မူသည် (၁၀:၁၅)။ ပေတရုသည် ကောနေလိအား ဟောပြောနေစဉ်
သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်သည် တပါးအမျိုးသား နားထောင်သူများအပေါ်သို့ သက်ဆင်းသည်။
ဤဘုရားသခင်၏ ထင်ရှားခြင်းကို မြင်သောအခါ ပေတရုသည် ကောနေလိနှင့် သူ၏ဆွေမျိုးအချို့၊
မိတ်ဆွေအချို့ကို နှစ်ခြင်းပေးရန် တုံ့ဆိုင်းခြင်း မရှိပါ (ကျမ်းချက် ၄၄-၄၈)။
The baptisms of Cornelius and the Philippian jailer are of special
interest because they were accompanied by divine intervention. Cornelius was
the first Gentile to be baptized. In a vision Peter had been shown not to
discriminate against the Gentiles. He was told, “What God has cleansed, you
must not call common” (10:15). While Peter was preaching to Cornelius, the Holy
Spirit fell on his Gentile listeners. In the light of this divine manifestation
Peter did not hesitate to proceed with the baptism of Cornelius, along with
some of his relatives and friends (verses 44–48).
ပေါလုနှင့် သိလသည်
ဖိလိပ္ပိထောင်အကျဉ်းတွင် သခင်ဘုရားကို ချီးမွမ်းနေစဉ် ငလျင်ကြီးလှုပ်သည်။
အကျဉ်းသားများ လွတ်မည်ကို စိုးရိမ်၍ ထောင်အကျဉ်းထောက်သည် မိမိကိုယ်ကို သတ်ရန်
ရည်ရွယ်ခဲ့သည် (၁၆:၂၅-၃၄)။ ပေါလုက ထိုသို့မပြုရန် တားမြစ်ခဲ့သည်။
ထောင်အကျဉ်းထောက်၏ “ကယ်တင်ခြင်းရရှိရန် ကျွန်ုပ် မည်သို့ပြုရမည်နည်း” ဟူသော
မေးခွန်းကို ပေါလုနှင့် သိလက “သခင်ယေရှုကို ယုံကြည်လော့။ သင်နှင့်
သင်၏အိမ်သူအိမ်သားအားလုံး ကယ်တင်ခြင်းရရှိကြလိမ့်မည်” ဟု ဖြေကြားခဲ့သည် (ကျမ်းချက်
၃၁)။ တမန်တော်များသည် သူနှင့် အိမ်တွင်းရှိသူအားလုံးအား သခင်ဘုရား၏ နှုတ်မြွက်စကားကို
ဟောပြောခဲ့သည်။ ရလဒ်အနေဖြင့် သူတို့ နှစ်ခြင်းခံကြသည် (ကျမ်းချက် ၃၃)။
ထိုအခန်းတွင်ပင် လိဒိယ၏ နှစ်ခြင်းခံရမှုကိုလည်း မှတ်တမ်းတင်ထားသည် (ကျမ်းချက်
၁၄-၁၅)။
While Paul and Silas were praising the Lord during their imprisonment in
Philippi a great earthquake occurred. The potential loss of prisoners so
endangered the jailer that he was about to kill himself (16:25–34). Paul
stopped him from doing this. In answer to the jailer’s question “What must I do
to be saved?” Paul and Silas told him that if he believed on the Lord Jesus he
and his household would be saved (verse 31). The apostles then preached the
word of the Lord to him and all who were in his house. As a result they were
baptized (verse 33). Earlier in the same chapter the baptism of Lydia is also
recorded (verses 14, 15).
တမန်တော်ဝတ္ထုတွင်
ဖော်ပြထားသော ဤနှစ်ခြင်းဖြစ်ရပ်များသည် ယုံကြည်သူသည် ယေရှု၏
ရွေးနုတ်ခြင်းအမှုအားဖြင့် ကယ်တင်ခြင်းကို လက်ခံကြောင်း ရှင်းလင်းစွာ တင်ပြထားသည်။
နှစ်ခြင်းသည် ယေရှု၏နာမတော်ကို ဝန်ခံသည့် အများသိသော လုပ်ရပ်တစ်ရပ်လည်း ဖြစ်သည်
(၈:၁၂၊ ၁၀:၄၈၊ ၁၆:၃၀-၃၃၊ ၂၂:၁၆)။ ၎င်းကို ဟောပြောခြင်း သို့မဟုတ်
နှုတ်ကျမ်းလေ့လာခြင်းမတိုင်မီ ပြုလုပ်ခဲ့သည် (၈:၁၂၊ ၃၅၊ ၁၆:၃၂)။
These incidents of baptism referred to in Acts clearly present baptism as
evidence that the believer accepts salvation through the redemptive act of
Jesus. Baptism was also a public act during which the name of Jesus was
confessed (8:12; 10:48; 16:30–33; 22:16), being preceded by preaching or study
of the Word (8:12, 35; 16:32).
၆. ပေါလု၏ စာများတွင်
နှစ်ခြင်းခံခြင်း
ပေါလု၏
နှစ်ခြင်းခံခြင်းနှင့်စပ်လျဉ်း၍ အပြည့်အဝဆုံး ရှင်းပြချက်ကို ရောမ ၆:၁-၁၁ တွင်
တွေ့ရပြီး၊ ထိုအခန်းကို ပိုမိုကျယ်ပြန့်သော နောက်ခံအကြောင်းအရာနှင့်အတူ
ကြည့်ရှုရမည်ဖြစ်သည်။ အခန်း ၅ တွင် အပြစ်ပြဿနာအတွက် ယေရှုသည် တစ်ခုတည်းသော
အဖြေဖြစ်ကြောင်း တမန်တော်က ပြသခဲ့သည်။ “အပြစ်များပြားလာသည်နှင့်အမျှ
ကျေးဇူးတော်သည် ပိုမိုများပြားလာသည်” (အခန်းခွဲ ၂၀)။ အခန်း ၆ တွင်
သူ၏စာဖတ်သူများသည် အပြစ်နှင့် သေပြီးကြောင်း ထောက်ပြသည်။ သူက ဆက်လက်၍
“ခရစ်ယေရှုအထဲသို့ နှစ်ခြင်းခံခဲ့ကြသော ကျွန်ုပ်တို့အားလုံး သူ၏သေခြင်းထဲသို့
နှစ်ခြင်းခံခဲ့ကြသည်ကို သင်တို့ မသိကြသလော။ ထို့ကြောင့် ခရစ်ကို
ဘုန်းကြီးသောခမည်းတော်၏ ဘုန်းအားဖြင့် သေခြင်းမှ ထမြောက်တော်မူသည်နှင့်အညီ
ကျွန်ုပ်တို့လည်း ဘဝသစ်တွင် လျှောက်လှမ်းနိုင်ရန် နှစ်ခြင်းအားဖြင့် သူနှင့်အတူ
သေခြင်းထဲသို့ သင်္ဂြိုဟ်ခြင်းခံခဲ့ကြသည်” (အခန်းခွဲ ၃၊ ၄) ဟု ဆိုသည်။
6. Baptism in the Pauline Writings
Paul’s most extensive exposition of baptism is found in Romans 6:1–11,
which must be seen in its broader context. In chapter 5 the apostle has shown
that Jesus is the only solution to the sin problem—for “where sin increased,
grace abounded all the more” (verse 20). In chapter 6 he points out that his
readers have died to sin. He continues, “Do you not know that all of us who
have been baptized into Christ Jesus were baptized into his death? We were
buried therefore with him by baptism into death, so that as Christ was raised
from the dead by the glory of the Father, we too might walk in newness of life”
(verses 3, 4).
အခန်းခွဲ ၃ တွင်
တမန်တော်က နှစ်ခြင်းခံခြင်းအားဖြင့် ယုံကြည်သူသည် ခရစ်နှင့် ဆက်နွယ်မှုရှိပြီး
သူ၏သေခြင်းနှင့်လည်း ဆက်နွယ်ကြောင်း ထောက်ပြသည်။ အခန်းခွဲ ၂ တွင် ပေါလုက ယေရှုကို
သခင်နှင့် ကယ်တင်ရှင်အဖြစ် လက်ခံသူသည် အပြစ်နှင့် သေပြီးဖြစ်ကြောင်း ဖော်ပြသည်။
ထို့ကြောင့် နှစ်ခြင်းခံခြင်းအားဖြင့် ခရစ်နှင့် တစ်သားတစ်ကိုယ်တည်းဖြစ်သော
ခရစ်ယာန်သည် အပြစ်ကို အဆုံးသတ်ပြီး ဘုရားသခင်အတွက် ရည်စူးထားသော ဘဝသစ်တွင်
နေထိုင်ကြောင်း ကျွန်ုပ်တို့ နားလည်နိုင်သည် (အခန်းခွဲ ၄)။
In verse 3 the apostle makes the point that the believer’s relationship
with Christ through baptism includes a relationship to His death. In verse 2
Paul indicates that a person who has accepted Jesus as his Lord and Saviour has
died to sin. From this we can infer that the Christian, united with Christ in
baptism, has finished with sin and lives now in the newness of life dedicated
to God (verse 4).
ယေရှုက
ဘုရားသခင်၏နိုင်ငံထဲသို့ ဝင်ရောက်လိုသူတိုင်း ဝိညာဉ်ရေးရာ ပြန်လည်မွေးဖွားခြင်း
လိုအပ်ကြောင်း၊ ထိုအရာသည် ဘုရားသခင်၏ဝိညာဉ်တော်အားဖြင့်
နှလုံးသားပြန်လည်နိုးကြားခြင်းနှင့် ရေနှစ်ခြင်းခံခြင်း၏ ရလဒ်ဖြစ်ကြောင်း
ရှင်းလင်းစွာ ဖော်ပြခဲ့သည် (ယောဟန် ၃:၅)။ ထိုနည်းတူ ပေါလုကလည်း
ဘုန်းတန်ခိုးနိုင်ငံအတွက် ကိုယ်စားလှယ်လောင်းသည် အသစ်ဖြစ်သော
ဖန်ဆင်းခြင်းခံရမည်ဖြစ်ကြောင်း အတည်ပြုသည် (၂ကော ၅:၁၇)။ ဤလုပ်ငန်းစဉ်သည်
တစ်ကိုယ်လုံး အပြောင်းအလဲဖြစ်ပေါ်စေပြီး ဇာတိပကတိသဘာဝ၏ သေခြင်းနှင့်
သင်္ဂြိုဟ်ခြင်း၊ ခရစ်ထဲတွင် ဘဝသစ်သို့ ထမြောက်ခြင်းကို နှစ်ခြင်းခံခြင်းတွင်
ပါဝင်သည် (ကောလောသီ ၂:၁၁၊ ၁၂)။
Jesus made it plain that anyone who wishes to enter the kingdom of God
needs spiritual regeneration, the result of the renewing of the heart by the
Spirit of God and water baptism (John 3:5). In the same way Paul affirms that a
candidate for the kingdom of glory must become a new creation (2 Cor. 5:17). As
the result of a transformation of the entire being, this process involves death
and burial of the carnal nature and resurrection to a new life in Christ in
baptism (Col. 2:11, 12).
ရောမ ၆:၁-၄ တွင်
ပေါလု၏ အဓိပ္ပာယ်ကို သို့မဟုတ် အခန်းတစ်ခုလုံးကို ကျွန်ုပ်တို့ တရားမျှတစွာ
မလုပ်ဆောင်နိုင်ပါက၊ ခရစ်ယာန်များ အပြစ်နှင့် သေပြီး ဘဝသစ်သို့ ထမြောက်ခြင်း၏
မတူညီသော အဓိပ္ပာယ်များကို အသိအမှတ်ပြုရမည်။ ခရစ်သည် လက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ်တွင်
လူတိုင်းအတွက် သေဆုံးခဲ့သဖြင့် ခရစ်ယာန်များသည် နှစ်ခြင်းအားဖြင့် သူနှင့်အတူ
သင်္ဂြိုဟ်ခြင်းခံကြပြီး၊ သူတို့၏အလိုဆန္ဒများကို စွန့်လွှတ်ကာ ထိုနေ့တွင်
သူနှင့်အတူ သေဆုံးသလို ဖြစ်ကာ၊ သူ၏ဘဝကို သူတို့အထဲတွင် အသက်ရှင်စေရန်
ခွင့်ပြုကြသည်။ ထိုတူညီသော တမန်တော်က ဂလာတိ ၂:၂၀ နှင့် ၆:၁၄ တွင် ကြေညာခဲ့သည်။
ခရစ်ယာန်များသည် နှစ်ခြင်းခံခြင်းတွင် အပြစ်နှင့် သေပြီး ထမြောက်ကြသည်။ ဤနည်းဖြင့်
ယေရှုခရစ်အားဖြင့် ဘုရားသခင်၏ ခွင့်လွှတ်ခြင်းကမ်းလှမ်းမှုကို လက်ခံကြောင်း
ပြသသည်။ သူ့အားဖြင့် ခရစ်ယာန်များသည် နေ့စဉ် အပြစ်နှင့် သေပြီး ဘုရားသခင်ကို
နာခံခြင်းအားဖြင့် ဘဝသစ်သို့ ထမြောက်နိုင်သော စွမ်းရည်ကို ရရှိကြသည်။
နောက်ဆုံးတွင် သူတို့သည် ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ သေဆုံးချိန်တွင် အပြစ်နှင့် သေကြပြီး၊
သခင်ပြန်ကြွလာချိန်တွင် အသက်ရှင်ခြင်း၏ ထမြောက်ခြင်းတွင် ထမြောက်ကြမည်။
We hardly do justice to Paul’s meaning in Romans 6:1–4, or to the chapter
as a whole, unless we recognize the different senses in which Christians die to
sin and are raised to new life. Since Christ died for all on the cross,
Christians are buried with Him by baptism, giving up their wills and dying, as
it were, with Him on that day, to allow Him to live His life through them, as
the same apostle declares in Galatians 2:20 and 6:14. Christians die to sin and
are raised up in their baptism; in this way they demonstrate their acceptance
of God’s offer of forgiveness through Jesus Christ. Through Him, Christians
receive the ability to die daily to sin and to rise to newness of life through
obedience to God. Finally, they die to sin when they die physically; they will
be raised in the resurrection of life at their Lord’s return.
အချို့သူများက ရောမ
၆:၂ တွင် “ကျွန်ုပ်တို့ သေပြီးပြီ” ဟူသော တစ်ခါတည်း ပြီးစီးပုံ ကြိယာကို
ခရစ်ယာန်များကို ခရစ်၏သေခြင်းတွင် သေပြီးသူများအဖြစ် မြင်သည်ဟု ယူဆကြသည်။ သို့သော်
ပေါလု၏ ရည်ရွယ်ချက်မှာ ရောမခရစ်ယာန်များနှင့် ယုံကြည်သူအားလုံးတွင်
နှစ်ခြင်းခံချိန်တွင် ဖြစ်ပျက်ခဲ့သည်မှာ အပြစ်နှင့် သေခြင်းဖြစ်ကြောင်း
အကောင်းဆုံး ဖော်ပြထားသည်။
Some have taken the punctiliar aorist verb “we died” in Romans 6:2 to mean
that Christians are seen as having died with Christ in His death. However,
Paul’s intended meaning is best expressed as a reference to what happened to
the Roman Christians—as indeed to all believers—at their baptism: death to sin.
ပေါလုအရ၊
“ခရစ်ယေရှုအထဲသို့” နှစ်ခြင်းခံခြင်းအားဖြင့် ခရစ်ယာန်ယုံကြည်သူများသည်
သူ၏သေခြင်းထဲသို့ နှစ်ခြင်းခံကြပြီး သူ၏ထမြောက်သော အသက်တာကို မျှဝေရန် ထမြောက်ကာ
“ဘဝသစ်တွင် လျှောက်လှမ်းရန်” ဖြစ်သည် (၆:၃၊ ၄)။ နှစ်ခြင်းအားဖြင့် သူတို့သည်
“သခင်ယေရှုခရစ်ကို ဝတ်ဆင်ကြသည်” (၁၃:၁၄; ဂလာတိ ၃:၂၇ နှိုင်းယှဉ်ကြည့်ပါ)။ ထို့ကြောင့် ခရစ်ယာန်များသည်
အသက်တာ၏ ပြည့်စုံမှုကို ခံစားနိုင်သည် (ကောလောသီ ၂:၉၊ ၁၀)။
According to Paul, by being baptized “into Christ Jesus” Christian
believers are baptized into His death and raised to share in His risen life, to
“walk in newness of life” (6:3, 4). By baptism they “put on the Lord Jesus
Christ” (13:14; cf. Gal. 3:27). Christians may thus experience fullness of life
(Col. 2:9, 10).
ပေါလုသည်
နှစ်ခြင်းကို ခရစ်ထဲသို့ အသက်တာသို့ စတင်ဝင်ရောက်ခြင်းအဖြစ် နားလည်သော်လည်း၊ ခရစ်၏
အဖွဲ့အစည်းဖြစ်သော အသင်းတော်ထဲသို့ စတင်ဝင်ရောက်ခြင်းအဖြစ်လည်း နားလည်သည် (၁ကော
၆:၁၁; ၁၂:၁၃
နှိုင်းယှဉ်ကြည့်ပါ)။ နှစ်ခြင်းသည် ကိုယ်တိုင်အတွက် ရပ်တည်ခြင်းမဟုတ်၊ အမြဲတမ်း
အသင်းတော်သို့ တံခါးဖြစ်သည်။ အသင်းတော်၏ အသင်းဝင်ဖြစ်ခြင်းသည် နှစ်ခြင်းအားဖြင့်
ခရစ်ယာန်များသည် အသင်းတော်၏ တာဝန်များကို ထမ်းရွက်ရသည်ဟု ဆိုလိုသည်။
ထိုအသင်းတော်တွင် အသင်းဝင်ဖြစ်ခြင်းသည် “ချစ်ခြင်းအားဖြင့် တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး
သည်းခံခြင်း”၊ “ဝိညာဉ်တော်၏ စည်းလုံးညီညွတ်မှုကို ငြိမ်သက်ခြင်း၏
ချည်နှောင်မှုတွင် ထိန်းသိမ်းရန် စိတ်အားထက်သန်ခြင်း” (ဧဖက် ၄:၂၊ ၃) နှင့်
အသင်းတော်အဖွဲ့ဝင်များကြား အတားအဆီးများကို ဖယ်ရှားခြင်း (ဂလာတိ ၃:၂၇-၂၉) တို့ကို
ဆိုလိုသည်။ ထို့ပြင် ဝိညာဉ်တော်အားဖြင့် ပေးသနားသော ဝိညာဉ်ရေးဆုကျေးဇူးများကို
အသုံးပြု၍ အသင်းတော်ကို တည်ဆောက်ရန်ဖြစ်ပြီး၊ ထိုအသင်းတော်သည် “ခရစ်၏ ပြည့်စုံမှု၏
အတိုင်းအတာသို့ ရောက်ရှိရန်” ဖြစ်သည် (ဧဖက် ၄:၁၁-၁၃)။ နောက်ဆုံး အသင်းတော်၏
အဖွဲ့ဝင်ဖြစ်လာခြင်းသည် ခရစ်ယာန်များကို အသင်းတော်၏ သာသနာပြုတာဝန်အတွက်
ကတိကဝတ်ပြုစေသည် (မဿဲ ၂၈:၁၈-၂၀; အသင်းတော်
VI. A ကိုကြည့်ပါ)။
Paul understands baptism as an initiation into life in Christ, but also as
an initiation into the corporate body of Christ, the church (cf. 1 Cor. 6:11;
12:13). Baptism does not stand for its own sake; it is always the door to the
church. To belong to the church—the body of Christ—means that by their baptism
Christians take on the responsibilities of the body. Membership in that body
involves “forbearing one another in love,” being “eager to maintain the unity
of the Spirit in the bond of peace” (Eph. 4:2, 3), and doing away with barriers
among fellow church members (Gal. 3:27–29). It also means employing the
spiritual gifts conferred by the Spirit to build up the body so that it may
reach “the measure of the stature of the fulness of Christ” (Eph. 4:11–13).
Finally, becoming a member of the body commits Christians to the missionary
task of the church (Matt. 28:18–20; see Church VI. A).
ခ. နှစ်ခြင်းခံခြင်း၏
လက်တွေ့ဘက်များ
နှစ်ခြင်းခံခြင်း၏
လက်တွေ့ဘက်အချို့ကို ထည့်သွင်းစဉ်းစားရမည်။ နှစ်ခြင်းသည် အသင်းတော်အဖွဲ့ဝင်ဖြစ်ရန်
တံခါးဖွင့်ပေးသည်။ ထို့ပြင် နှစ်ခြင်းပြုလုပ်ပုံနည်းနှင့်
နှစ်ခြင်းခံရမည့်အရွယ်ကို စဉ်းစားရမည်။ နောက်ဆုံး နှစ်ခြင်းပြန်ခံခြင်းကိစ္စကို
ထည့်သွင်းစဉ်းစားရမည်။
B. Practical Dimensions of Baptism
Several practical dimensions of baptism deserve consideration. Baptism
opens the door to church membership. Further, the mode in which baptism is
conducted and the age at which it is administered need consideration. Finally,
the matter of rebaptism must be taken into account.
၁. နှစ်ခြင်းအားဖြင့်
အသင်းတော်ထဲသို့ ဝင်ရောက်ခြင်း
နှစ်ခြင်းအားဖြင့်
ခရစ်ယာန်များသည် “တစ်ခုတည်းသော ကိုယ်ခန္ဓာ” ထဲသို့ ဝင်ရောက်ပြီး
ယုံကြည်ခြင်းအသိုင်းအဝိုင်း၏ အဖွဲ့ဝင်များ ဖြစ်လာကြသည် (တမန်တော် ၂:၄၁၊ ၄၂၊ ၄၇;
၁ကောရပ် ၁၂:၁၃)။
ဤသည်မှာ လိုသလောက် စွန့်လွှတ်နိုင်သော ကလပ်အဖွဲ့ဝင်ဖြစ်ခြင်း မဟုတ်ဘဲ
ခရစ်၏ကိုယ်ခန္ဓာ၏ အဖွဲ့ဝင်ဖြစ်ခြင်းဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် နှစ်ခြင်းသည်
နောင်တရခြင်း၊ ယုံကြည်ခြင်းနှင့် ခရစ်၏ သခင်ဖြစ်ခြင်းကို လက်အောက်ခံခြင်းတို့ကို
ပါဝင်သည်။
1. Entrance Into the Church by Baptism
By baptism Christians join the “one body” and become members of the
community of faith (Acts 2:41, 42, 47; 1 Cor. 12:13). This is not membership in
a club, which can be dropped at one’s convenience, but membership in the body
of Christ. Baptism thus involves repentance, faith, and surrender to the
Lordship of Christ.
၂. နှစ်ခြင်းပုံစံ
ကျမ်းစာသည်
ရေနစ်နှစ်ခြင်းကို သွန်သင်သည်။ အထက်တွင် ဖော်ပြခဲ့သည့်အတိုင်း “နှစ်ခြင်း” ဟူသော
စကားလုံးကိုယ်တိုင်က ရေနစ်နှစ်ခြင်းကို ညွှန်ပြသည်။ ဓမ္မသစ်ကျမ်း ဥပမာများသည်လည်း
နှစ်ခြင်းကို ရေနစ်နှစ်ခြင်းအဖြစ် ပြသသည်။ နောက်ဆုံး ရောမ ၆:၃-၅ တွင် ပေါလု၏
သင်္ဂြိုဟ်ခြင်းနှင့် ထမြောက်ခြင်းကို ရည်ညွှန်းခြင်းသည် လုံးဝရေနစ်နှစ်ခြင်းကို
ရည်ရွယ်ခြင်းမဟုတ်ပါက အဓိပ္ပာယ်မရှိပေ။ ရေပက်ခြင်း သို့မဟုတ် ရေလောင်းခြင်းဖြင့်
နှစ်ခြင်းခံခြင်းသည် သမ္မာကျမ်းစာပုံစံ သို့မဟုတ် ရေနစ်နှစ်ခြင်း၏ အဓိပ္ပာယ်နှင့်
ကိုက်ညီခြင်း မရှိပေ။
2. Mode of Baptism
The Bible teaches baptism by immersion. As noted before, the word
“baptism” itself indicates immersion. New Testament examples, likewise, show
baptism to be by immersion. Finally, Paul’s reference to burial and
resurrection in Romans 6:3–5 would be pointless unless total immersion was
intended. Baptism by sprinkling or pouring does not conform to the biblical
pattern or meaning of baptism by immersion.
နှစ်ခြင်းပြုလုပ်ရာတွင်
ခရစ်ယာန်များသည် မဿဲ ၂၈:၁၉ တွင် တွေ့ရသော ပုံသေနည်းကို အများအားဖြင့်
အသုံးပြုကြသည်။ “ခမည်းတော်၊ သားတော်၊ သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ နာမတော်အားဖြင့်”
ဟူ၍ဖြစ်သည်။ နာမတော်အားဖြင့် နှစ်ခြင်းခံခြင်းဆိုသည်မှာ သုံးပါးတစ်ဆူ ဘုရားသခင်၏
မိသားစုထဲသို့ သို့မဟုတ် အခွင့်အာဏာပေးအပ်ခြင်းအပေါ် အခြေခံ၍ ဖြစ်နိုင်သည်။
တမန်တော်ခေတ်တွင် “ယေရှုခရစ်၏ နာမတော်အားဖြင့်” သို့မဟုတ် “သခင်ယေရှု၏
နာမတော်အားဖြင့်” ဟူသော ပုံသေနည်းကို အသုံးပြုခဲ့သည် (တမန်တော် ၂:၃၈; ၈:၁၆; ၁၀:၄၈)။ မဿဲ ၂၈:၁၉ ၏
ပုံသေနည်းအတိုင်း မဟုတ်ဘဲ ယေရှု၏ နာမတော်ဖြင့်သာ နှစ်ခြင်းခံခြင်းသည် ပေတရု၏
ယေရှုခရစ်ကို ခရစ်တော်-မယ်ရှိယအဖြစ် လက်ခံရန်၊ အများသောနားတွင် အမှန်တရားကို
ဝန်ခံရန်နှင့် သူ၏အသင်းတော်ထဲသို့ ဝင်ရောက်ရန် တိုက်တွန်းချက်ကို
ထင်ဟပ်စေနိုင်သည်။
When administering baptism, Christians commonly use the formula found in
Matthew 28:19: “in the name of the Father and of the Son and of the Holy
Spirit.” To baptize in the name may mean into the family of, or upon the basis
of authority delegated by, the triune God. In apostolic times the formula “in
the name of Jesus Christ” or “in the name of the Lord Jesus” was used (Acts
2:38; 8:16; 10:48). Baptism in the name of Jesus only, rather than according to
the formula of Matthew 28:19, may reflect Peter’s exhortation to accept Jesus
Christ as the Christ-Messiah, to confess Him publicly, and join His church.
၃.
နှစ်ခြင်းခံရမည့်အရွယ်
ကလေးငယ်များကို
နှစ်ခြင်းခံစေခြင်းကို ကာကွယ်သူများသည် ပါးစပ်ဖြင့် သို့မဟုတ် “အိမ်ထောင်စု” ဟူသော
ပုံသေနည်းကို အကိုးအကားပြုကြသည်။ သူတို့၏အမြင်အရ ဤအရာသည် ဓမ္မသစ်ခေတ်တွင်
ကလေးများနှင့်/သို့မဟုတ် နို့စို့ကလေးငယ်များ နှစ်ခြင်းခံခဲ့ကြောင်း ထောက်ခံသည်။
အောက်ပါ အိမ်ထောင်စုတစ်စုလုံး ကယ်တင်ခြင်းခံရပြီး နှစ်ခြင်းခံခဲ့ကြောင်း
ဖော်ပြထားသော ကျမ်းချက်များကို များသောအားဖြင့် ကိုးကားကြသည်။ (၁) “ငါသည် စတီဖန၏
အိမ်ထောင်စုကိုလည်း နှစ်ခြင်းခံစေခဲ့သည်” (၁ကောရပ် ၁:၁၆)။ (၂) လဒိယ “သူမနှင့်သူမ၏
အိမ်ထောင်စုတစ်စုလုံး နှစ်ခြင်းခံခဲ့သည်” (တမန်တော် ၁၆:၁၅)။ (၃)
ဖိလိပ္ပိထောင်အုပ်သည် “သူနှင့်သူ၏ မိသားစုတစ်စုလုံး နှစ်ခြင်းခံခဲ့သည်” (အခန်းခွဲ
၃၃)။ (၄) “ဗိမာန်တိုက်အုပ် ခရစ်ပ်သည် သခင်ကို ယုံကြည်ခဲ့ပြီး သူ၏
အိမ်ထောင်စုတစ်စုလုံးလည်း ယုံကြည်ခဲ့သည်” (တမန်တော် ၁၈:၈)။ (၅) “သင်နှင့်သင်၏
အိမ်ထောင်စုတစ်စုလုံး ကယ်တင်ခြင်းခံရလိမ့်မည်” (၁၁:၁၄)။
3. Age of Baptism
Those who defend the practice of infant baptism appeal to the so-called
oikos or “household formula.” In their opinion this supports the view that
children and/or infants were baptized in NT times. The following texts that
speak of the conversion and baptism of a household are usually cited: (1) “I
did baptize also the household of Stephanas” (1 Cor. 1:16); (2) Lydia “was
baptized, with her household” (Acts 16:15); (3) the keeper of the prison at
Philippi “was baptized … with all his family” (verse 33); (4) “Crispus, the
ruler of the synagogue, believed in the Lord, together with all his household”
(Acts 18:8); (5) “You will be saved, you and all your household” (11:14).
ပညာရှင်အချို့က
ပေါလုနှင့် လုကာတို့သည် ကလေးများကို ချန်လှပ်ထားလျှင် “အိမ်ထောင်စု”
နှစ်ခြင်းခံခြင်းကို ဖော်ပြမည်မဟုတ်ဟု ဆိုကြသည်။ သို့သော် ပိုမိုနီးကပ်စွာ
စစ်ဆေးကြည့်လျှင် ကလေးငယ်နှစ်ခြင်းကို အခြေခံထားသော အိမ်ထောင်စုကျမ်းချက်များသည်
အသံတိတ်ခြင်းအပေါ် အခြေခံထားသည်။ ထိုအိမ်ထောင်စုများသည် သူတို့၏ ကျွန်များနှင့်
ဖြစ်နိုင်ခြေရှိသော အသက်ကြီးသော ကလေးများဖြစ်ဖွယ်ရှိသည်။ ကလေးငယ်နှစ်ခြင်းအတွက်
သမ္မာကျမ်းစာအခြေခံ မရှိပေ။ သေချာစွာ၊ အသက်အရွယ်မရွေး ကလေးများသည် ပထမခေတ်
အသင်းတော်တွင် ရှိနှင့်ပြီးဖြစ်သည်။ အသင်းတော်သည် သူတို့ကို အထူးစိတ်ဝင်စားခဲ့သည်။
အကြောင်းမှာ ယေရှုက သူတို့ကို ဘုရားသခင်၏ အထူးချစ်ခင်သူများအဖြစ် မှတ်ယူခဲ့သည်
(မဿဲ ၁၈:၃; ၁၉:၁၄)။
သို့သော် ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင် ကလေးများ နှစ်ခြင်းခံခြင်းကို တစ်ကြိမ်မျှ
ဖော်ပြထားခြင်း မရှိပေ။ ကလေးငယ်နှစ်ခြင်းသည် တမန်တော်ပြီးနောက်ခေတ်တွင်သာ
စတင်ခဲ့ပြီး၊ ဒုတိယရာစုနှောင်းပိုင်းမတိုင်မီ ဤအလေ့အထအတွက် ရှင်းလင်းသော
သက်သေမရှိပေ။
Some scholars maintain that Paul and Luke would not have mentioned the
baptism of “households” if children had been excluded. However, on closer
examination the arguments in favor of infant baptism grounded on these texts
are based on silence. Such households would more likely have been their
servants and possibly older children. A biblical basis for the practice of
infant baptism is lacking. Of course, children of all ages were present in the
early church. The church took a special interest in them because Jesus had
considered them to be especially precious in God’s sight (Matt. 18:3; 19:14).
But no baptism of children is ever mentioned in the NT. Infant baptism,
however, began only in postapostolic times, and no concrete evidence for this
practice appears before the end of the second century.
တမန်တော်စွမ်းများ၏
အလင်းပေးချက်အရ တရားဟောခြင်း သို့မဟုတ် ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်လေ့လာခြင်းနှင့်
ကိုယ်စားလှယ်လောင်း၏ သခင်ယေရှုခရစ်အပေါ် ယုံကြည်ခြင်းနှင့် ဝန်ခံခြင်းသည်
နှစ်ခြင်းမတိုင်မီ ရှိခဲ့သည် (တမန်တော် ၈:၁၂၊ ၁၃၊ ၃၅-၃၈; ၁၆:၃၀-၃၃)။ ဤအရာအားလုံးသည်
နှစ်ခြင်းကိုယ်စားလှယ်သည် နို့စို့ကလေးငယ် မဖြစ်နိုင်ကြောင်း အတည်ပြုသည်။
ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင် စတင်ဝင်ရောက်ခြင်းကို ရည်ညွှန်းချက်များသည်
နှစ်ခြင်းခံရသူများသည် အရွယ်ရောက်သူများဖြစ်ပြီး သူတို့ထံမှ လိုအပ်သော
စိတ်သဘောထားများမှာ အပြစ်နှင့် ရုပ်တုများကို သတိရှိရှိ စွန့်လွှတ်ခြင်း၊
ခရစ်အပေါ် ပုဂ္ဂိုလ်ရေးယုံကြည်ခြင်းနှင့် သူ့အပေါ် သစ္စာခံခြင်းတို့ ဖြစ်ကြောင်း
ယူဆသည်။
In the light of Acts the preaching or the study of the Word and the
candidate’s confession and affirmation of faith in the Lord Jesus Christ
preceded baptism (Acts 8:12, 13, 35–38; 16:30–33). All of this confirms the
point that the baptismal candidate could not have been an infant. New Testament
references to initiation assume that the recipients of baptism were adults, and
that the dispositions required of them were conscious and deliberate
renunciation of sin and idols, personal faith in Christ and allegiance to Him.
၄.
နှစ်ခြင်းပြန်ခံခြင်း
အထက်တွင်
ဖော်ပြခဲ့သည့်အတိုင်း နှစ်ခြင်းသည် ခရစ်ယာန်အသင်းတော်အဖွဲ့ဝင်ဖြစ်ရန် လူတစ်ဦးကို
ယူဆောင်လာပြီး အသိုင်းအဝိုင်း၏ ဘုံအခွင့်အရေးများနှင့် တာဝန်များကို မျှဝေစေသည်။
အသင်းတော်ဆက်ဆံရေးသို့ ဝင်ရောက်ရန် အခမ်းအနားဖြစ်သော နှစ်ခြင်းကို
ထပ်မံပြုလုပ်နိုင်သလား သို့မဟုတ် ပြုလုပ်သင့်သလားဟု မကြာခဏ မေးခွန်းထုတ်လေ့ရှိသည်။
နှစ်ခြင်းပြန်ခံခြင်းကို ကိုင်တွယ်ဖြေရှင်းထားသော တစ်ခုတည်းသော ကျမ်းချက်မှာ
တမန်တော် ၁၉:၁-၇ ဖြစ်ပြီး၊ ဧဖက်မြို့သား တပည့် ၁၂ ဦးခန့်ကို
နှစ်ခြင်းပြန်ခံစေခဲ့သည်။ ကျမ်းချက်ကိုယ်တိုင်က အခက်အခဲ မရှိပေ။ ဖော်ပြထားသော
အခြေအနေမှာ တစ်ခါက နှစ်ခြင်းခံခဲ့ဖူးသော လူများဖြစ်သည်။ ပေါလု၏ “သင်တို့သည်
မည်သည့်နှစ်ခြင်းကို ခံခဲ့ကြသနည်း” ဟူသော မေးခွန်းကို သူတို့က “ယောဟန်၏
နှစ်ခြင်းကို ခံခဲ့ကြသည်” ဟု ဖြေကြားခဲ့သည် (အခန်းခွဲ ၃)။ အခန်းခွဲ ၅ အရ ထို ၁၂
ဦးကို ထပ်မံ နှစ်ခြင်းခံစေခဲ့သည်။ ပေါလုက သူတို့၏ ယခင်နှစ်ခြင်းကို တရားဝင်သည်
သို့မဟုတ် လုံလောက်သည်ဟု မယူဆခဲ့ပုံရသည်။
4. Rebaptism
As noted earlier, baptism brings a person into membership in the Christian
church, to share the common privileges and responsibilities of the community.
Whether baptism, which is the entrance ceremony to church fellowship, may or
should be repeated is a often-asked question.
The only Bible passage dealing with rebaptism is Acts 19:1–7, where about
12 Ephesian disciples are rebaptized. The text itself poses no difficulty. The
situation described is that of people who had once been baptized. In response
to Paul’s question “Into what then were you baptized?” they answered, “Into
John’s baptism” (verse 3). According to verse 5, the 12 were then baptized
again. Apparently Paul did not consider their former baptism as valid or
adequate.
ဧဖက်မြို့သားများကို
“တပည့်များ” အဖြစ် မိတ်ဆက်ထားပြီး ယေရှု၏ နာမတော်အားဖြင့်
နှစ်ခြင်းမခံရသေးသူများဖြစ်ကာ သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်ကို မသိရှိကြသေးပေ။ ယောဟန်၏
နှစ်ခြင်းသည် နောင်တရခြင်းနှင့် ခွင့်လွှတ်ခြင်းအတွက် တောင်းဆိုခြင်းအပေါ်
အခြေခံသည် (မာကု ၁:၄; လုကာ
၃:၃)။ ခရစ်၏ နှစ်ခြင်းသည် မတူညီပေ။ ထို့ကြောင့် သူတို့ နှစ်ခြင်းပြန်ခံရခြင်း၏
အကြောင်းရင်းသည် ရှင်းလင်းသည်။ သူတို့သည် ယောဟန်၏ “နောင်တရခြင်း နှစ်ခြင်း” ကိုသာ
ခံယူခဲ့ကြသည်။ အပေါလိုကို ယောဟန်၏ နှစ်ခြင်းကိုသာ သိရှိခဲ့သည် (တမန်တော် ၁၈:၂၅)
သို့သော် သူ့ကို နှစ်ခြင်းပြန်ခံစေခြင်းကို ဖော်ပြထားခြင်း မရှိပေ။
တမန်တော်အချို့သည်လည်း ယောဟန်၏ နှစ်ခြင်းကို ခံယူခဲ့ကြရမည် (ယောဟန် ၁:၃၅-၄၀)
သို့သော် သူတို့ကို နှစ်ခြင်းပြန်ခံစေခဲ့သည်ဟု ညွှန်ပြသော အရာမရှိပေ။ ထို့ကြောင့်
တပည့်အချို့နှင့် အပေါလိုတို့သည် ယောဟန်၏ နှစ်ခြင်းကို ခံယူခဲ့သော်လည်း၊ သူတို့၏
အသက်တာတွင် အရေးကြီးသော အချက်နှစ်ချက်၊ ယေရှုကို ယုံကြည်ခြင်းနှင့်
သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ ရှိနေခြင်းတို့ကို ပိုင်ဆိုင်ခဲ့ကြသည်ဟု
နိဂုံးချုပ်နိုင်သည်။ ဧဖက်မြို့သားများ၏ နှစ်ခြင်းတွင် ဤအချက်နှစ်ချက်
ပျက်ဆီးနေသဖြင့် ပေါလုက သူတို့၏ နှစ်ခြင်းကို တရားမဝင်ဟု ယူဆပြီး
နှစ်ခြင်းပြန်ခံစေခဲ့သည်။ ရှင်းလင်းစွာ ပေါလုက နှစ်ခြင်းပြီးနောက် အခြေခံအသစ်သော
အမှန်တရားများကို လက်ခံရရှိခြင်းကြောင့် နှစ်ခြင်းပြန်ခံခြင်းကို လက်ခံခဲ့သည်။
အခြေခံအသစ်သော အမှန်တရားများ လက်ခံရရှိခြင်းသည် နှစ်ခြင်းပြန်ခံခြင်းကို
လိုအပ်စေသည်။
The Ephesians are introduced as “disciples” who had not been baptized in
the name of Jesus and were not aware of the Holy Spirit. John’s baptism was
based on an appeal for repentance and forgiveness (Mark 1:4; Luke 3:3).
Christ’s was different. The reason for their rebaptism, therefore, seems
evident. They had received only John’s “baptism of repentance.”
Apparently Apollos had known only the baptism of John (Acts 18:25), but
there is no mention of his rebaptism. Some of the apostles also must have
received John’s baptism (John 1:35–40), but there is nothing to indicate they
were ever rebaptized. Thus one may conclude that some of the disciples and
Apollos, although baptized with the baptism of John, were in possession of two
important elements: their belief in Jesus and the presence of the Holy Spirit
in their lives. Because these two elements were lacking in the baptism of the
Ephesians, Paul considered their baptism invalid and rebaptized them. Evidently
Paul held that rebaptism was in order because subsequent to their baptism they
had received vital new truths. The reception of additional, basic truths warrants
rebaptism.
နှစ်ခြင်းပြန်ခံရခြင်း၏
နောက်အကြောင်းရင်းတစ်ခုမှာ ယုံကြည်ခြင်းမှ ကျဆင်းခြင်း ဖြစ်နိုင်သည်။ ဘုရားသခင်၏
ပညတ်တော်များကို ပွင့်လင်းစွာ ချိုးဖောက်ပြီး အသင်းတော်မှ နှင်ထုတ်ခံရသူသည်
အသင်းတော်ထဲသို့ ပြန်လည်ဝင်ရောက်ရမည်။ ခရစ်ကို ထပ်မံလက်ခံသည့်အခါ ထိုသူသည်
ခရစ်နှင့် အသင်းတော်နှင့် ပြန်လည်ဆက်ဆံရေးကို နှစ်ခြင်းပြန်ခံခြင်းအားဖြင့်
အမှတ်အသားပြုလိုမည်။ “ခရစ်အထဲသို့ နှစ်ခြင်းခံပြီးသူတစ်ဦးသည်
ခရစ်နှင့်ဆက်ဆံရေးလိုအပ်သော ယုံကြည်ခြင်းနှင့် စံနှုန်းများမှ ရှင်းလင်းစွာ
ကျဆင်းခြင်းရှိမှသာ နှစ်ခြင်းပြန်ခံခြင်းကို လိုအပ်သည်” (6BC 373)။ အခြားတစ်ဖက်တွင်
နှစ်ခြင်းပြန်ခံခြင်းကို အလွဲသုံးစားလုပ်နိုင်သည်။ ဥပမာ ထပ်ခါတလဲလဲ ကျဆင်းပြီး
နှစ်ခြင်းပြန်ခံရန် တောင်းဆိုသူဖြစ်သည်။ ကျဆင်းခြင်းအတွက်
နှစ်ခြင်းပြန်ခံခြင်းအကြောင်း ကျမ်းစာသည် တိတ်ဆိတ်နေသဖြင့် သတိထားရမည်။
Another reason for rebaptism may be apostasy. One who has openly violated
God’s laws and been disfellowshipped from the church must enter the body anew.
On accepting Christ again that person will wish to signify renewed fellowship
with Christ and the church by rebaptism. “When one has been baptized into
Christ, rebaptism is called for only if there has been a definite apostasy from
the beliefs and standards that fellowship with Christ requires” (6BC 373). On
the other hand, rebaptism may be abused, as in the case of one who repeatedly
apostatizes and requests rebaptism. On the topic of rebaptism for apostasy, the
Scriptures are silent; therefore, caution must be exercised.
၅.
ခရစ်ယာန်အတွေ့အကြုံအပေါ် နှစ်ခြင်း၏ သက်ရောက်မှု
နှစ်ခြင်းအကြောင်း
သီအိုရီဆန်ဆန် ဆွေးနွေးခြင်းသည် တစ်ဦးတစ်ယောက်၏ အသက်တာအပေါ် သက်ရောက်မှုကို
ထည့်သွင်းစဉ်းစားခြင်းမရှိပါက အဓိပ္ပာယ်နည်းပါးသည်။ နှစ်ခြင်းကိုယ်တိုင်က ဘဝသစ်ကို
အာမခံချက် မပေးပေ။ ရေထဲတွင် ကိုယ်တိုင် ကယ်တင်ခြင်းစွမ်းအား မရှိပေ။ သို့သော်
နှစ်ခြင်းသည် အပြစ်နှင့် အကျင့်ပျက်ခြစားမှုမှ သန့်ရှင်းခြင်း၏ သင်္ကေတဖြစ်သည်။
5. The Impact of Baptism on Christian Experience
A theoretical discussion of baptism is of little significance without
consideration of its impact upon one’s life. Baptism in itself does not
guarantee newness of life. There is no sacramental power in the water as such.
Baptism is, however, symbolic of cleansing from sin and moral defilement.
သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏
အလင်းပေးခြင်းကို ခံယူပြီးနောက် လူတစ်ဦးသည် သူ၏ ပျောက်ဆုံးနေသော အခြေအနေကို
သတိပြုမိသည်။ နောင်တရခြင်းနှင့် ဝန်ခံခြင်းအားဖြင့် အပြစ်နှင့် အပြစ်ရှိခြင်း၏
ဝန်ထုပ်မှ လွတ်မြောက်နိုင်ပြီး ဘုရားသခင်နှင့် လုံးဝလက်ခံခြင်းနှင့်
ဝိညာဉ်တော်ထဲတွင် ဘဝသစ်ဖြင့် အသက်ရှင်ရန် လွတ်လပ်ခြင်းကို တွေ့ရှိနိုင်သည်။
ဤဘဝသစ်သည် ပြန်လည်မွေးဖွားခြင်း သို့မဟုတ် ပြန်လည်နိုးကြားခြင်း၏ ရလဒ်ဖြစ်သည်။
တမန်တော်ပေါလုက ပြန်လည်မွေးဖွားခြင်း သို့မဟုတ် ပြန်လည်နိုးကြားခြင်းအတွေ့အကြုံကို
အဟောင်းဘဝ၏ သေခြင်းနှင့် သင်္ဂြိုဟ်ခြင်း၊ ဘဝသစ်သို့ ထမြောက်ခြင်းနှင့်
နှိုင်းယှဉ်သည်။ ဤအရာကို နှစ်ခြင်းခံခြင်းတွင် သင်္ကေတပြုသည်။
Once enlightened by the Holy Spirit, a person realizes his or her lost
condition. Through repentance and confession one can be freed from the burden
of sin and guilt and find full acceptance with God and freedom to live a new
life in the Spirit. This new life is the result of a rebirth or regeneration.
The apostle Paul likens the experience of rebirth or regeneration to the death
and burial of the old life and resurrection to a new life. This is symbolized
by baptism.
ဂ. နိဂုံး
ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင်
နှစ်ခြင်းနှင့်ဆက်စပ်သော အဓိကကျမ်းချက်များသည် ဝန်ခံခြင်း၊ နောင်တရခြင်း၊
သန့်ရှင်းခြင်း၊ အပြစ်နှင့် သေခြင်း၊ ဘဝသစ်သို့ ထမြောက်ခြင်းတို့ကို
နှစ်ခြင်းနှင့် နီးကပ်စွာ ဆက်စပ်ထားကြောင်း ဖော်ပြသည်။ ထိုအခမ်းအနားသည် ယေရှုကို
ယုံကြည်ခြင်းနှင့် ကိုယ်မနာခံခြင်း၏ သန့်ရှင်းခြင်းကို ပါဝင်သည်။
သန့်ရှင်းခြင်းအတွေးသည် လွှမ်းမိုးသည်။ ထို့ကြောင့် နှစ်ခြင်းသည် အဓိကအားဖြင့်
အပြစ်မှ သန့်ရှင်းခြင်းကို သင်္ကေတပြုသည်။
C. Conclusion
Key passages relating to baptism in the NT reveal that the concepts of
confession, repentance, cleansing, death to sin, and rising to newness of life
are closely associated with baptism. The rite also involves belief in Jesus, as
well as the cleansing of the conscience. The idea of cleansing is dominant.
Thus baptism essentially symbolizes cleansing from sin.
ယုံကြည်သူသည်
ခရစ်အထဲသို့ နှင့် အသင်းတော်ဆက်ဆံရေးထဲသို့ နှစ်ခြင်းခံသည်။ ဓမ္မသစ်ရှုထောင့်အရ
ခရစ်၏ကိုယ်ခန္ဓာသည် ခရစ်အထဲသို့ နှစ်ခြင်းခံခဲ့ကြသော တစ်ဦးချင်းများဖြင့်
ဖွဲ့စည်းထားသည်။ သူတို့သည် ခရစ်နှင့် နီးကပ်စွာ တစ်သားတစ်ကိုယ်တည်း ဖြစ်နေကြသည်
(ဂလာတိ ၃:၂၇)၊ ထို့ပြင် ယခုအခါ အသင်းတော်၏ အခြားအဖွဲ့ဝင်များနှင့် ဆက်ဆံရေး
ခံစားနေကြရသည်။
The believer is baptized into Christ and into the fellowship of the
church. From the NT perspective the body of Christ is made up of individuals
who have been baptized into Christ. They are in intimate union with Christ
(Gal. 3:27), and at the same time they now enjoy fellowship with other members
of the church.
ဃ. သမိုင်းအကျဉ်း
၁.
နှစ်ခြင်မင်္ဂလာရဲ့ ရှေ့ပြေးအဆင့်များ
နှစ်ခြင်မင်္ဂလာ၏
သမိုင်းအကျဉ်းတစ်ခုကို ရေးသားရာတွင် ခရစ်ယာန်နှစ်ခြင်မင်္ဂလာ၏
ရှေ့ပြေးအဆင့်များကို ထည့်သွင်းစဉ်းစားရမည်။ ဥပမာ၊ ဝတ်ပြုရာကျမ်း ၁၅ တွင်
ညစ်ညမ်းမှုအမျိုးမျိုးများ (၅၊ ၆၊ ၇၊ ၈၊ ၉၊ ၁၁၊ ၁၃၊ ၂၁၊ ၂၂၊ ၂၇) မှ
သန့်ရှင်းစေရန်အတွက် ဆေးကြောခြင်းနှင့် ရေချိုးခြင်းကို ညွှန်ကြားထားသည့်
ကျမ်းပိုဒ် ၁၀ ခုရှိသည်။ ဟေရုဒ်ဗိမာန်ခေတ်က ရှေးဟောင်းသုတေသန
တူးဖော်တွေ့ရှိချက်များအရ ဂျူးသန့်ရှင်းရေးရေချိုးကန်များသည် အလွန်များပြားခဲ့သည်။
ကူမရန်အသိုင်းအဝိုင်းတွင် ဤရေဆေးခြင်းများသည် အလွန်အရေးကြီးလာခဲ့ပြီး
ဘုရားကိုကြောက်ရွံ့ခြင်း၏ ထင်ရှားသောအမှတ်အသားဖြစ်လာခဲ့သည်။ ပင်မဂျူးဘာသာတွင်
ဧည့်သွေးယူသူများကို ယုံကြည်ခြင်းအသိုင်းအဝိုင်းထဲသို့ လက်ခံရာတွင်
နှစ်ခြင်းခံခြင်းသည် တစ်စိတ်တစ်ပိုင်းအပါအဝင်ဖြစ်သည်။ ဤဆေးကြောခြင်းများနှင့်
နှစ်ခြင်းများအားလုံး၊ ဂျော်ဒန်မြစ်တွင် ယောဟန်နှစ်ခြင်းပင်လျှင် ခရစ်တော်ထဲသို့
နှစ်ခြင်းခံရသူကို ဘုရားနှင့်ဆက်နွယ်စေသည့် အဓိပ္ပာယ်မရှိခဲ့ပေ။
D. Historical Overview
1. Antecedents to Baptism
A historical sketch of baptism should take into consideration antecedents
to the Christian rite. For example, in Leviticus 15, ten verses prescribe
washing and bathing to purify from uncleanness of different types (5, 6, 7, 8,
9, 11, 13, 21, 22, 27). Jewish purification baths, as evidenced in
archaeological discoveries from the time of Herod’s Temple, were common. In the
Qumran community, these ablutions seem to have become extremely important, the
hallmark of godliness. In mainline Judaism, the baptism of proselytes was part
of their admission into the community of faith. None of these washings or baptisms,
not even the baptism of John in the Jordan, had the significance of uniting the
one baptized with divinity, as does baptism into Christ.
၂.
တမန်တော်ခေတ်ပြီးနောက်ကာလ
ဤကာလအတွင်း
နှစ်ခြင်မင်္ဂလာကို ကျင့်သုံးပုံနှင့် နားလည်ပုံတွင် အပြောင်းအလဲများစွာ
ဖြစ်ပေါ်ခဲ့သည်။ ဒိဒချီ (ပထမရာစုနှောင်းပိုင်း သို့မဟုတ် ဒုတိယရာစုအစောပိုင်း
စာအုပ်) သည် ရေမလုံလောက်သည့်အခါ သုံးပါးတစ်ဆူအမည်တော်ဖြင့်
ကိုယ်စားလှယ်ဦးခေါင်းပေါ် ရေသုံးကြိမ်လောင်းချခြင်းကို ခွင့်ပြုခဲ့သည် (ဒိဒချီ ၇)။
ဆိုင်ပရီယန် (ဘီစီ ၂၀၀–၂၅၈ ခန့်) က ရေဖျန်းခြင်းနှင့် လောင်းချခြင်းသည် အတူတူပင်
အကျိုးသက်ရောက်ပြီး နှစ်ခြင်းမင်္ဂလာသည် ခန္ဓာကိုယ်နှစ်မြုပ်ခြင်းတွင် မရှိဘဲ
“ကယ်တင်ရေ” ကို
ဦးခေါင်းပေါ်သို့ လိမ်းကျံခြင်းတွင်သာ ရှိသည်ဟု ယုံကြည်ခဲ့သည် (စာပေး ၇၅.၁၂)။
ကျန်းမာရေးကြောင့် နှစ်မြုပ်၍ မနှစ်ခြင်းနိုင်သူများကို ရေဖျန်းခဲ့သည်။ ကလေးငယ်နှစ်ခြင်းကို
ပထမဆုံးအကြိမ် ရှင်းရှင်းလင်းလင်း တွေ့ရသည်မှာ တာတူလီယန် (ဘီစီ ၂၀၀ ခန့်) ၏
စာတမ်းတွင်ဖြစ်ပြီး အတော်လတ်တလော စတင်လာသည့် ဓလေ့ကို ဆန့်ကျင်ခဲ့သည်
(နှစ်ခြင်းအကြောင်း ၁၈)။ နှစ်အနည်းငယ်အကြာတွင် ဩရီဂျင် (ဘီစီ ၁၈၅–၂၅၁ ခန့်) က
ကလေးငယ်နှစ်ခြင်းသည် တမန်တော်များထံမှ လက်ဆင့်ကမ်းလာသည့် ဓလေ့ဟု ဆိုသည် (ရောမကျမ်း
အဋ္ဌုပ္ပတ္တိ ၅.၉)။ ပထမရာစုမည်မျှကာလအတွင်း နှစ်ခြင်းဓလေ့သည် ရှုပ်ထွေးသော
အခမ်းအနားများနှင့် တိုးချဲ့ခဲ့သည်။ နှစ်ခြင်းအခမ်းအနားများကို
အထူးသတ်မှတ်သောကုသိုလ်တော်နေ့များ၊ အထူးသဖြင့် အီစတာနေ့တွင်သာ ဆောင်ရွက်ခဲ့သည်။
ဤသည်မှာ အသစ်ယုံကြည်လာသူကို ချက်ချင်းနှစ်ခြင်းပေးသည့် ကျမ်းစာအသစ်ဓလေ့နှင့်
ထင်ရှားစွာ ကွဲလွဲခဲ့သည်။ တတိယရာစုအခမ်းအနားများတွင် သုံးကြိမ်နှစ်မြုပ်ခြင်းကို
ဝန်ခံခြင်း၊ ဆီလိမ်းခြင်း၊ လက်တင်ခြင်းတို့နှင့် တွဲဖက်ခဲ့သည်။ နှစ်ခြင်းအပြီး
သန့်ရှင်းသောညစာကို ဆောင်ရွက်ခဲ့သည်။ သုံးပါးတစ်ဆူပုံသေနည်း (မဿဲ ၂၈:၁၉) ကို
နှစ်ခြင်းတွင် အများအားဖြင့် သုံးစွဲခဲ့သည်။
2. Postapostolic Period
During this period several changes occurred in the way baptism was
administered and understood.
The Didache, a document (late first or early second century) that
permitted pouring water three times on the candidate’s head, in the name of the
Trinity, when there was a shortage of water (Didache 7). Cyprian (c. 200–258)
held that sprinkling and pouring were equally efficacious and that baptism did
not consist in the submersion of the body but rather the application of “saving
water” to the head (Epistle 75. 12). Those who could not be baptized by
immersion for health reasons were sprinkled.
Infant baptism appears explicitly for the first time in Tertullian (c.
200) in a passage that opposes what appears to be a relatively new practice (On
Baptism 18). A few years later Origen (c. 185-c. 251) claims that infant
baptism was a tradition handed down from the apostles (Commentary on Romans 5.
9).
During the early centuries the baptismal rite was enlarged to include
elaborate ceremonies. Baptismal services were deferred to certain holy days,
especially Easter. This was an obvious departure from the NT practice in which
baptism followed conversion. In the ceremonies of the third century, triple
immersion was coupled with confession, anointing, and the laying on of hands. A
baptismal eucharist followed. The triune formula (Matt. 28:19) was commonly
used in baptism.
မစ်ထရာနှင့်
အီလူးဆီနီယန် နက်နဲသောဓလေ့များ၏ လွှမ်းမိုးမှုကြောင့် ခရစ်ယာန်များသည်
နှစ်ခြင်းသည် စတင်သူအား မင်္ဂလာကျေးဇူးပေးသည်ဟု ယူဆလာခဲ့သည်။ တာတူလီယန် (ဘီစီ ၂၀၀
ခန့်) အတွက် ရေနှစ်ခြင်းသည် အပြစ်လွှတ်ခြင်း၊ သေခြင်းမှ လွတ်မြောက်ခြင်း၊
ပြန်လည်မွေးဖွားခြင်း၊ သန့်ရှင်းသောဝိ၏ ပေးခြင်းကို ယူဆောင်လာသည် (မာကီယွန်ကို
ဆန့်ကျင်ခြင်း ၁.၂၈)။
Influenced by Mithraic and Eleusinian mystery rites, Christians began to
adopt the position that baptism imparted bliss to the initiate. For Tertullian
(c. 200), water baptism brought forgiveness of sin, deliverance from death,
regeneration, and the bestowal of the Holy Spirit (Against Marcion 1. 28).
၃.
နိခါယ်ကောင်စီပြီးနောက် ဘုရားကျောင်း
စတုတ္ထရာစုမှစ၍
ကလေးငယ်နှင့် လူကြီးနှစ်ခြင်းနှစ်မျိုးလုံး ကျင့်သုံးခဲ့သည်။ ပဉ္စမရာစုတွင်
ကလေးငယ်နှစ်ခြင်းသည် အများဆုံးဓလေ့ ဖြစ်လာခဲ့သည်။ ကလေးငယ်နှစ်ခြင်း
ရေပန်းစားလာသော်လည်း ထင်ရှားသော ခရစ်ယာန်ခေါင်းဆောင်အချို့ကို လူကြီးဘဝတွင်
နှစ်ခြင်းပေးခဲ့သည်။ မီလန်မြို့၏ အမ်ဘရုစ် (ဘီစီ ၃၉၇ ကွယ်လွန်) ကို အသက် ၃၄
နှစ်တွင် နှစ်ခြင်းပေးခဲ့ပြီး မိဘနှစ်ပါးလုံး ခရစ်ယာန်ဖြစ်သော်လည်း ဖြစ်သည်။
ခရစ်ဆောင်မ် (ဘီစီ ၄၀၇ ကွယ်လွန်) နှင့် ဂျီရုနိမ် (ဘီစီ ၄၂၀ ကွယ်လွန်) တို့သည်
အသက် ၂၀ ကျော်တွင် နှစ်ခြင်းခံခဲ့သည်။
3. Post-Nicene Church
From about the fourth century onward both infant and adult baptisms were
practiced. By the fifth century infant baptism had become the common practice.
In spite of the increasing popularity of infant baptism, certain prominent
Christian leaders were baptized as adults. Ambrose of Milan (d. 397) was first
baptized at the age of 34, even though his parents were Christians. Both
Chrysostom (d. 407) and Jerome (d. 420) were in their twenties when they were
baptized.
သို့သော်
ကလေးငယ်နှစ်ခြင်းသည် တဖြည်းဖြည်း စံသတ်မှတ်ချက်ဖြစ်လာခဲ့သည်။ နာဇီယန်ဇက်၏ ဂရိဂေါရီ
(ဘီစီ ၃၉၀ ကွယ်လွန်) ကို “ကလေးငယ်များကို နှစ်ခြင်းပေးရမည်လား” ဟု မေးသောက်
အောက်ပါ အလျှော့အတင်းပြုသည့် အဖြေကို ပေးခဲ့သည်။ “အန္တရာယ်ရှိနေလျှင် ဧကန်ပေးရမည်။
သတိမရှိဘဲ သန့်ရှင်းခြင်းခံရခြင်းသည် တံဆိပ်မခတ်ဘဲ၊ စတင်ခြင်းမခံဘဲ ဤဘဝမှ
ထွက်ခွာသွားခြင်းထက် ပိုကောင်းသည်” (တရားဟော ၄၀.၂၈)။
However, infant baptism gradually became the norm. When Gregory of
Nazianzus (d. 390) was asked, “Shall we baptize infants?” he made the following
compromising statement: “Certainly if danger presses. For it is better to be
unconsciously sanctified than that they should depart from this life unsealed
and uninitiated” (Oratio 40. 28).
ဩဂတ်စတင် (ဘီစီ ၄၃၀
ကွယ်လွန်) သည် ဒေါနတ်သမားများနှင့် ငြင်းခုန်ရာမှ နှစ်ခြင်းမင်္ဂလာဆိုင်ရာ
ခွင်းခွဲယုံကြည်ချက်သီအိုရီကို ပထမဆုံး ချမှတ်ခဲ့သူ ဖြစ်သည်။ သူသည်
နှစ်ခြင်မင်္ဂလာ (sacramentum) နှင့်
ထိုမင်္ဂလာ၏ အမှတ်အသားဖြစ်သော ကျေးဇူး (res sacramenti) ကို ရှင်းရှင်းခွဲခြားခဲ့သည်။ မင်္ဂလာ
(ဓလေ့) ကို ခံယ်-five ကျေးဇူး
(ကျေးဇူး) မရဘဲ ခံယူနိုင်သည်ဟု ယူဆခဲ့သည်။ နှစ်ခြင်းမင်္ဂလာသည် ကယ်တင်ခြင်းအတွက်
မရှိမဖြစ်လိုအပ်သည်ဟု ဩဂတ်စတင်က ယူဆခဲ့သည်။ အကြောင်းမှာ လူများကို
ဘုရားကျောင်းအတွင်း၌သာ ကယ်တင်နိုင်ပြီး နှစ်ခြင်းမင်္ဂလာသည် ဘုရားကျောင်းထဲသို့
ဝင်ရောက်ရန် တစ်ခုတည်းသော နည်းလမ်းဖြစ်သောကြောင့်ဖြစ်သည်။ သာမန်လူ၊
သူတော်စဉ်မှားသူပင်လျှင် တရားဝင်နှစ်ခြင်းကို ပေးနိုင်သည်။ သူသည်
မူလအပြစ်သီအိုရီဖြင့် ကလေးငယ်နှစ်ခြင်း၏ နက်နဲသောအကျိုးကို ခိုင်မာစေခဲ့သည်။
အမှန်မှာ ကလေးငယ်နှစ်ခြင်းကို မူလအပြစ်၏ အပြစ်ကို ပယ်ရှားရန် အသုံးပြုခဲ့သည်။
ကလေးငယ်များတွင် ယုံကြည်ခြင်းမရှိကြောင်း ဩဂတ်စတင်သိရှိခဲ့သောကြောင့်
ဘုရားကျောင်း၏ ကြားဝင်မှုဖြင့်သာ ခွင့်လွှတ်ခြင်းကို ခံယူနိုင်သည်ဟု ဆိုသည်။
နှလုံးသားယုံကြည်ခြင်းဖြင့် နောက်ပိုင်းတွင် ကလေး၏ ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ကြီးထွားမှုနှင့်
ရင့်ကျက်မှုပေါ်မူတည်၍ ပြောင်းလဲလာမည်ဖြစ်သည်။ ဘီစီ ၄၁၈ ခုနှစ် ကာသေ့ကောင်စီတွင်
ဘုရားကျောင်းသည် ကလေးငယ်နှစ်ခြင်းကို တရားဝင်အတည်ပြုခဲ့သည်။
“မွေးကင်းစကလေးငယ်များကို နှစ်ခြင်းပေးရန် မလိုဟု ပြောသူမည်သည်ကို
ကျိန်ဆဲခြင်းခံစေ” ဟု ဆုံးဖြတ်ခဲ့သည်။
Augustine (d. 430) was the first theologian to formulate a dogmatic theory
of baptism, which stemmed from his controversy with the Donatists. He
distinguished sharply between sacramentum and res sacramenti, the sacrament and
the grace of which the sacrament is a sign. He held that it was possible to
obtain the sacramentum (rite) without the res (grace). Augustine held baptism
to be indispensable for salvation because people could be saved only within the
church, to which baptism was the sole means of entrance. A layperson, even a
heretic, might administer valid baptism. He undergirded the mystical efficacy
of infant baptism with the docrine of original sin. In fact, he made infant
baptism serve to cancel the guilt of original sin. Augustine realized that children
themselves had no faith, hence they could receive forgiveness only through the
mediation of the church. Conversion of the heart through faith would follow,
depending upon the child’s physical growth and maturity. At the Council of
Carthage in A.D. 418 the church endorsed the rite of infant baptism: “If any
man says that new-born children need not be baptized … let him be anathema.”
၄. အလယ်ခေတ်
ပညာရှင်များသည်
ဩဂတ်စတင်၏ အဆုံးအမများကို စနစ်တကျ ချဲ့ထွင်ခဲ့သည်။ သူတို့သည် ပစ္စည်းနှင့်
ပုံစံကို ရှင်းရှင်းခွဲခြားခဲ့သည်။ နှစ်ခြင်း၏ ပစ္စည်းမှာ ရေဖြစ်ပြီး ပုံစံမှာ
စကားလုံးများဖြစ်သည်။ ဤပုံစံနှင့် ပစ္စည်းနှစ်ခုစလုံးကို ဘုရားသခင်က
သတ်မှတ်ထားသောကြောင့် ဘုရားကျောင်းသည် မင်္ဂလာကို ပြောင်းလဲပိုင်ခွင့်မရှိခဲ့ပေ။
နှစ်ခြင်းတွင် အပြစ်အားလုံး လွှတ်ချခံရသည်။ ကလေးငယ်များသည် မူလအပြစ်မှ
ခွင့်လွှတ်ခြင်းကို ခံရပြီး လူကြီးများသည် ကျူးလွန်ထားသော အပြစ်များမှ
ခွင့်လွှတ်ခြင်းကို ခံရသည်။
4. Middle Ages
The scholastics systematized and elaborated the teachings of Augustine.
They clearly distinguished between matter and form. The matter of baptism was
water, while its form consisted of the words. Since both form and matter were
instituted by God, the church had no right to alter the sacrament. In baptism
all sins were forgiven. Children could experience forgiveness from original sin
and adults from sins committed.
Thomas Aquinas (1225–1274), the foremost Catholic theologian, asserted
that “baptism may be given not only by immersion, but also by affusion of
water, or sprinkling with it.” But he held that it would be safer to baptize by
immersion, “because that is the most common custom” (Summa Theologiae 3a. 66.
7).
ကက်သလစ်ဓမ္မပညာရှင်အကြီးဆုံး
သောမတ်စ် အကွီးနပ်စ် (၁၂၂၅–၁၂၇၄) က “နှစ်ခြင်းကို နှစ်မြုပ်ခြင်းဖြင့်သာမက
ရေလောင်းခြင်း သို့မဟုတ် ရေဖျန်းခြင်းဖြင့်လည်း ပေးနိုင်သည်” ဟု အခိုင်အမာ
ဆိုခဲ့သည်။ သို့သော် နှစ်မြုပ်ခြင်းဖြင့် နှစ်ခြင်းပေးခြင်းကို “အကျွမ်းတဝင်ဆုံး
ဓလေ့ဖြစ်သောကြောင့် ပိုဘေးကင်းသည်” ဟု ယူဆခဲ့သည် (သောမတ်စ် ဓမ္မပညာ အတွဲ ၃၊ မေး
၆၆.၇)။ အကွီးနပ်စ်က နှစ်ခြင်းသည် လူတိုင်းကို ခရစ်တော်ထံမှ ထွက်ပေါ်လာသော
ကျေးဇူးစီးကြောင်းနှင့် တကယ်ထိတွေ့စေသည်ဟု ယုံကြည်ခဲ့သည်။ ထိုနှစ်ခြင်းသည်
ခရစ်တော်နှင့် ပိုင်ဆိုင်ကြောင်း၊ ခရစ်တော်၏ “ကိုယ်ခန္ဓာ” ဖြစ်သော
ဘုရားကျောင်းနှင့် ပိုင်ဆိုင်ကြောင်း “အမှတ်အသား” ကို ပေးသည်။ နှစ်ခြင်းတွင်
ရရှိသော ဤအမှတ်အသားသည် ယုံကြည်သူအား အခြားမင်္ဂလာများကို ခံယူနိုင်စေသည်။
Aquinas believed that baptism brings everyone into actual contact with the
flow of grace emanating from Christ. It confers the “character” of belonging to
Christ, to His “body,” the church. This character obtained in baptism enables
the believer to receive the other sacraments.
၅.
ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးခေတ်
လူသာ သည် သူ၏ခေတ်က
ရောမကက်သလစ်အမြင်ဖြစ်သော ပြင်ပမင်္ဂလာနည်းလမ်း (ဤကိစ္စတွင် နှစ်ခြင်း) နှင့်
ပေးသနားတော်မူသော အတွင်းကျေးဇူးကို မခွဲခြားနိုင်သည့် အမြင်ကို အပြည့်အဝ
ပြင်ဆင်နိုင်ခြင်း မရှိခဲ့ပေ။ အနာဘက်တစ်များကို ဆန့်ကျင်၍ နှစ်ခြင်းမင်္ဂလာ၏
အကျိုးသက်ရောက်မှုသည် ခံယူသူ၏ ယုံကြည်ခြင်းပေါ်တွင် မမူတည်ဘဲ ဘုရားသခင်၏
သတ်မှတ်မှုပေါ်တွင် မူတည်သည်ဟု အခိုင်အမာ ဆိုခဲ့သည်။ စကားတော်၏
ဘုရားသခင်အကျိုးပြုမှု (ထိုစကားမရှိလျှင် မင်္ဂလာသည် အဓိပ္ပာယ်မရှိ) အားဖြင့်
နှစ်ခြင်းဓလေ့သည် ကလေးငယ်များတွင် ပြန်လည်မွေးဖွားခြင်းကို ဖြစ်စေသည်။ သို့သော်
လူကြီးများတွင်မူ ထိုအကျိုးသည် ခံယူသူ၏ ယုံကြည်ခြင်းပေါ်တွင် မူတည်သည်။
5. Reformation
Luther was not entirely successful in correcting the predominant Roman
Catholic view of his day on the inseparable connection between the outward
means of grace, in this instance baptism, and the inward grace communicated by
it. Over against the Anabaptists, he insisted that the effectiveness of the
sacrament of baptism depended on its divine institution rather than on the
faith of the recipients. Through the divine efficacy of the Word—apart from
which the sacrament has no significance—the baptismal rite effected
regeneration in children, although for adults this effect depended on the faith
of the recipient.
ဇွင်ဂလီ သည်
မင်္ဂလာကို အမှန်တကယ် တစ်စုံတစ်ရာပေးသည့် အရာမဟုတ်ဘဲ အမှတ်အသား၊ အခမ်းအနား၊
သို့မဟုတ် ကတိအဖြစ် နားလည်ခဲ့သည်။ ယုံကြည်ခြင်းကတိအဖြစ် နှစ်ခြင်းသည်
ဘုရားသခင်နှင့် လူများအကြား ပဋိညာဉ်ဆက်ဆံရေးကို ဖော်ပြပြီး ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင်
နဖူးစည်းဖြတ်ခြင်းနှင့် ဆင်တူသည်။ ဇွင်ဂလီက နှစ်ခြင်းကို ဘုရားကျောင်းထဲသို့
လက်ခံခြင်း၏ အဖွဲ့အစည်းဆိုင်ရာ အရေးကြီးမှုကို အလေးပေးခဲ့သည်။
Zwingli differed from Luther in his theological understanding of the
sacrament as a sign, a ceremony, or a pledge that did not actually convey
something. As a pledge of faith, baptism expressed the covenant relationship
between God and His people, in a way similar to circumcision in the OT. Zwingli
underlined the corporate significance of baptism by emphasizing it as an act of
reception into the church.
ကယ်လ်ဗင် ကမူ
နှစ်ခြင်းကိုယ်တိုင်က ကျေးဇူးကို မပေးဟု ငြင်းပယ်ခဲ့သည်။
အခြားကျေးဇူးနည်းလမ်းများကဲ့သို့ ဘုရားသခင်သည် အပြစ်သားနှလုံးထဲတွင် ကျေးဇူးကို
အလုပ်လုပ်ရန် နှစ်ခြင်းကို ခန့်အပ်ထားသည်။ သူသည် နှစ်ခြင်းကို ခရစ်တော်နှင့်
ဆက်ဆံရေးထဲသို့ ဝင်ရောက်စေသည့် စတင်အမှတ်အသားဟု မြင်သည်။ ထာဝရဘုရားသည်
အပြစ်အားလုံးမှ သန့်စင်ခြင်း၏ အမှတ်အသားနှင့် သက်သေအဖြစ် သတ်မှတ်ထားသည်။ သို့သော်
ကယ်လ်ဗင်က နှစ်ခြင်းသည် “ခရစ်တော်၏ အသွေးဖျန်းခြင်း” အားဖြင့်သာ သန့်စင်ခြင်းကို
ပေးသည်ဟု အမြန်ထောက်ပြခဲ့သည် (အဖွဲ့အစည်းများ ၄.၁၅.၂)။ နှစ်မြုပ်ခြင်း သို့မဟုတ်
ဖျန်းခြင်းဖြင့် ပြုလုပ်သည်ဖြစ်စေ နှစ်ခြင်း၏ နည်းလမ်းသည် အရေးမကြီးပေ (အတွဲ ၁၉)။
ဩဂတ်စတင်ကဲ့သို့ ကယ်လ်ဗင်သည် အထူးသဖြင့် ကလေးငယ်နှစ်ခြင်းနှင့် ဆက်စပ်၍
ရွေးကောက်ခြင်းတွင် စိတ်ဝင်စားခဲ့သည်။ လူသာနှင့်အတူ ရွေးကောက်ခံရသူများကို
နှစ်ခြင်းအားဖြင့် ကျေးဇူးတံဆိပ်ခတ်သည်ဟု ယုံကြည်ခဲ့သည်။ နှစ်ယောက်စလုံးအတွက်
နှစ်ခြင်းသည် ဘုရားကျောင်းတွင် “ဘဝသစ်” စတင်ခြင်းကို ဆိုလိုသည်။
ရွေးကောက်ခံရသူတစ်ဦး နှစ်ခြင်းမခံဘဲ ကွယ်လွန်ပါက ဘုရားသခင်၏ ရှုမြင်တွင်
ဆုံးရှုံးမှု မရှိပေ။ ကယ်လ်ဗင်သည် ပုဂ္ဂိုလ်ရေးနှစ်ခြင်းကို ဆန့်ကျင်ပြီး နှစ်ခြင်းကို
သာသနာပိုင်များက ပြုလုပ်ရမည်ဟု ယူဆခဲ့သည်။
Calvin, on the other hand, denied that baptism, of itself, confers grace.
As with the other means of grace, God appointed baptism as a means through
which He works His grace in the hearts of sinners. He saw baptism as the
initiatory sign by which the believer is admitted to the fellowship of Christ.
The Lord appointed it as a sign and evidence of our purification from all sin.
Calvin was quick to point out, however, that the only purification baptism
provides is by means of “the sprinkling of the blood of Christ” (Institutes 4.
15. 2). The mode of baptism, whether performed by immersion or by sprinkling,
was inconsequential (ibid. 19). Like Augustine, Calvin had a strong interest in
predestination, especially in connection with the baptism of children. With
Luther, he believed that the elect were sealed by grace through baptism. To
both, baptism signified the beginning of a “new life” in the church. When a
child numbered among the elect died without baptism, it suffered no harm in
God’s sight. Calvin was opposed to private baptism and he held that baptism was
to be performed by the clergy.
“အနာဘက်တစ်”
(ပြန်နှစ်ခြင်းသမား) ဟူသော အမည်ကို ဆယ့်ခြောက်ရာစုတွင်
တမန်တော်နှစ်ခြင်းနားလည်မှုကို ပြန်လည်ထူထောင်ရန် ကြိုးပမ်းခဲ့သော
ပရိုတက်စတင့်အုပ်စုတစ်စုကို ပေးခဲ့သည်။ သူတို့သည် နောင်တရခြင်းနှင့်
တပည့်ဖြစ်ခြင်းကို လူကြီးနှစ်ခြင်း၏ အခြေခံအဖြစ် ကျမ်းစာအဆုံးအမကို
တောင်းဆိုခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် ကျမ်းစာအသစ်တွင် အခြေခံမရှိသော ကလေးငယ်နှစ်ခြင်းကို
ဆန့်ကျင်ခဲ့သည်။
The name “Anabaptists” (meaning “Rebaptizers”) was given to a group of
Protestants in the sixteenth century who concerned themselves with the
restoration of the apostolic understanding of baptism. They insisted on the
biblical teaching of repentance and discipleship as a basis for adult baptism.
Thus they opposed the practice of infant baptism, for which they could find no
NT justification.
၆. ခေတ်သစ်ခေတ်
ဘာသာရေးစိတ်အားထက်သန်မှုနှင့်
အသိဉာဏ်ဗီဇခေတ်တွင် နှစ်ခြင်းနှင့်ပတ်သက်၍ ထူးခြားသော ဓမ္မပညာဆိုင်ရာ
စိတ်ဝင်စားမှု မရှိခဲ့ပေ။ ရှလိုင်ယာမကာ က နှစ်ခြင်းကို
“ယုံကြည်သူအသိုင်းအဝိုင်းထဲသို့ တန်ဆောင်းစွာ လက်ခံခြင်း” ဟု ယူဆခဲ့သည်။
သူ၏အမြင်တွင် ကလေးငယ်နှစ်ခြင်းသည် သင့်လျော်သော ပညာပေးမှုမရှိလျှင်
အဓိပ္ပာယ်မရှိပေ။ နှစ်ခြင်းသည် အတည်ပြုခြင်းသို့ မရောက်လျှင် မပြည့်စုံဟု ဆိုသည်။ ကလေးငယ်နှစ်ခြင်းဆိုင်ရာ
မေးခွန်းသည် ခေတ်ပြိုင်ခရစ်ယာန်ဘုရားကျောင်းတွင် ရှင်သန်နေဆဲဖြစ်သည်။ ၁၉၄၃ တွင်
ကာလ်ဘတ်သည် ကလေးငယ်နှစ်ခြင်းကို “တစ်ဝက်တစ်ချော်နှစ်ခြင်း” ဟုခေါ်၍
ကျမ်းစာအခြေခံမရှိကြောင်း ပြင်းထန်စွာ စိန်ခေါ်ခဲ့သည် (ဘတ် ၃၄–၅၄)။ အေးရစ်ဒင်ကလာ က
“ကျမ်းစာအသစ်တွင် ကလေးငယ်နှစ်ခြင်းအတွက် ကျမ်းစာထောက်ခံချက် မရှိ” ပြီး
ဤမေးခွန်းကို “ဓမ္မပညာအရ နိဂုံးချုပ်ရမည်” ဟု ညွှန်ပြခဲ့သည် (ဒင်ကလာ ၆၃၆)။
တစ်ဖက်တွင် အော့စကာကယ်မန်း က ကလေးငယ်နှစ်ခြင်းသည် ဂျူးနဖူးစည်းဖြတ်ခြင်းအစား
လက်ခံရေးဓလေ့အဖြစ် အစောပိုင်းဘုရားကျောင်းတွင် ကျင့်သုံးခဲ့သည်ဟု ယုံကြည်စွာ
အတည်ပြုခဲ့သည် (ကယ်မန်း ၇၀)။ အလားတူ ယောကိမ်ဂျီရီမီယား က ကျမ်းစာအသစ်တွင်
ကလေးငယ်နှစ်ခြင်း၏ ရှင်းလင်းသော ဥပမာမရှိကြောင်း ဝန်ခံသော်လည်း ယုံကြည်သူများ၏
ကလေးငယ်များကို နှစ်ခြင်းပေးခဲ့သည်ဟု အခိုင်အမာ ဆိုသည် (ဂျီရီမီယား ၅၅)။
6. Modern Era
During the age of pietism and rationalism there was no significant
theological interest in baptism. Schleiermacher considered it the solemn act of
reception into the “community of believers.” In his opinion the baptism of
children was meaningless unless followed by proper education. Baptism, he
maintained, was incomplete unless it led to confirmation.
The question of infant baptism is alive in the contemporary Christian
church. In 1943 Karl Barth delivered a serious challenge to infant baptism,
calling it a “half-baptism” and pointing out its lack of scriptural basis
(Barth 34–54). Erich Dinkler indicated that “there is no scriptural support in
the New Testament for infant baptism” and that this question “must be
‘concluded’ theologically” (Dinkler 636). On the other hand, Oscar Cullman
confidently affirmed that infant baptism was practiced in the early church as
an admission rite, in place of Jewish circumcision (Cnullmann 70). Likewise,
Joachim Jeremias, while admitting that there is no clear example of infant
baptism in the NT, still insists that the small children of believers were
baptized (Jeremias 55).
လက်ရှိတွင်
နှစ်ခြင်းပုံစံနှင့်ပတ်သက်၍ ခရစ်ယာန်အသိုင်းအဝိုင်းများတွင် စည်းစည်း မရှိပေ။
ကမ္ဘာ့ဘုရားကျောင်းကောင်စီများ၏ ယုံကြည်ခြင်းနှင့် စည်းစည်းလမ်း ကော်မတီမှ
ထုတ်ပြန်သော “နှစ်ခြင်း၊ သန့်ရှင်းသောညစာ၊ အမှုတော်” စာတမ်းတွင်
နှစ်ခြင်းအခမ်းအနားတွင် အောက်ပါအချက်များကို အကြံပြုထားသည်။ (၁) နှစ်ခြင်းအကြောင်း
တရားဟောခြင်း၊ (၂) သန့်ရှင်းသောဝိညာဏ်ကို ဆုတောင်းခြင်း၊ (၃) ဆိုးယုတ်ခြင်းကို
ငြင်းပယ်ခြင်း၊ (၄) ခရစ်တော်နှင့် သုံးပါးတစ်ဆူတွင် ယုံကြည်ကြောင်း ဝန်ခံခြင်း၊
(၅) ရေသုံးခြင်း၊ (၆) နှစ်ခြင်းခံရသူများကို ဧဝံဂေလိတရားသက်သေများဖြစ်ရန်
ဘုရားသခင်၏ သားသမီးများဟု အသိအမှတ်ပြုခြင်း။ တစ်ချိန်တည်းတွင် ကလေးငယ်နှစ်ခြင်းကို
ခွင့်ပြုထားသည် (နှစ်ခြင်း၊ သန့်ရှင်းသောညစာ၊ အမှုတော် ၂–၇)။
At present there is a lack of unity on the form of baptism among the
Christian communities. In its document entitled Baptism, Eucharist and
Ministry, the Committee on Faith and Order of the World Council of Churches
recommends the following parts in a baptismal service: (1) preaching on
baptism; (2) invocation of the Holy Spirit; (3) renunciation of evil; (4)
profession of faith in Christ and the Holy Trinity; (5) use of water; (6)
recognition of the newly baptized members as sons and daughters of God called
to be witnesses of the gospel. At the same time the baptism of infants is
allowed (Baptism, Eucharist and Ministry 2–7).
၇. အက်ဒဗင်တစ်ရှင်း၏
ရပ်တည်ချက်
၁၈၆၁ တွင် ဘီ။ အက်ဖ်။
စနုခ် က ကလေးငယ်နှစ်ခြင်းကို လူကြီးနှစ်ခြင်းဖြင့် နှစ်မြုပ်ခြင်းဖြင့်
ကျင့်သုံးခြင်းကို ဘာသာစကားနှင့် ကျမ်းစာအခြေခံဖြင့် ကာကွယ်ခဲ့သည်။ ဂရိစကားလုံး baptizō
၏ ဂန္တဝင်နှင့်
ကျမ်းစာသုံးပုံကို လောင်းချခြင်း သို့မဟုတ် ဖျန်းခြင်းဟု မဆိုလိုနိုင်ဘဲ
နှစ်မြုပ်ခြင်းကိုသာ ဆိုလိုသည်ဟု ဆိုသည်။ ကျမ်းစာအမြင်တွင် နှစ်ခြင်းသည် ခရစ်တော်၏
သင်္ဂြိုဟ်ခြင်းနှင့် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း၏ အမှတ်သညာဖြစ်သည် (ကောလောသဲ ၂:၁၂)။
ကယ်တင်ခြင်းနှင့် ဆက်စပ်ပြီး အပြစ်ပျောက်ရန် ပေးရသည် (တမန်တော် ၂:၃၈)။
နောင်တရပြီးမှ ဘုရားကျောင်းထဲသို့ စတင်ဝင်ရေးဓလေ့ဖြစ်သည် (ရောမ ၆:၃၊ ဂလာတိ ၃:၂၆၊
၂၇၊ စနုခ်)။
7. Adventist Position
In 1861 B. F. Snook defended the practice of adult baptism by immersion
against the prevailing practice of infant baptism, based on linguistic and
biblical grounds. He maintained that both the classical and the sacred use of
the Greek word baptizō could not possibly refer to pouring or sprinkling; it
could only mean immersion. From a biblical perspective, Snook demonstrated that
baptism is a memorial of the burial and resurrection of Christ (Col. 2:12). It
is related to salvation and is to be administered for the remission of sins
(Acts 2:38). It is also an initiation rite into the church to be preceded by
repentance (Rom. 6:3; Gal. 3:26, 27; Snook).
အီး။ ဂျေ။ ဝါဂွန်နာ က
နှစ်ခြင်းကို ခရစ်တော်၏ သေခြင်းနှင့် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း၏ အမှတ်အသားဟု မြင်သည်။
နှစ်ခြင်းသည် ပုံစံသက်သက်မဟုတ်ဘဲ ယေရှုနှင့်အတူ သေခြင်းသို့ သင်္ဂြိုဟ်ခြင်းကို
ဖော်ပြပြီး အဟောင်းဘဝကို ချွတ်ချခြင်း၊ အဟောင်းလူကို လက်ဝါးကပ်တိုင်မှာ လက်သည်းမှိုကား
ချခြင်း၊ ခရစ်တော်၏ ဘဝကို ခံယူ၍ အသစ်ဘဝလမ်းခရမ်းတွင် လျှောက်ရန် ဆိုလိုသည်ဟု
အလေးပေးခဲ့သည် (ဝါဂွန်နာ ၁၈၉၁)။
E. J. Waggoner viewed baptism as a sign of the death and resurrection of
Christ. He emphasized the fact that baptism is not a mere form but represents a
burial with Jesus into His death, thus signifying putting off the old life,
crucifying the old man, and taking on Christ’s life in whom we rise to walk in
newness of life (Waggoner 1891).
အက်ဒဗင်တစ်များသည်
နှစ်ခြင်းကို ဘုရားကျောင်းထဲသို့ ကျမ်းစာအတိုင်း လက်ခံရေးဓလေ့အဖြစ် လက်ခံသည်။
ကျမ်းစာအထောက်အထားနှင့် အစောပိုင်းဘုရားကျောင်း ကျင့်သုံးမှုများအရ ဤနှစ်ခြင်းသည်
နှစ်မြုပ်ခြင်းဖြစ်ရမည် (“နှစ်ခြင်းအကြောင်း” ၆)။ ဤဓလေ့ကို ကယ်တင်ရှင်နှင့်
သခင်အဖြစ် ခရစ်တော်ကို သတိဉာဏ်နှင့် လွတ်လပ်စွာ လက်ခံသူ၊ အပြစ်အတွက် နောင်တရကာ
ဘုရားကျောင်း ယုံကြည်ချက်များကို စေ့စေ့စီးစီး သင်ကြားပြီးသူများကို ပေးသည်
(အက်ဒဗင်တစ်အသင်းတော်လက်စွဲ ၁၉၉၀၊ ၄၁–၄၃)။ ထို့ကြောင့် ကလေးငယ်များကို ချန်ထားသည်။
ထို�かつအက်ဒဗင်တစ်များသည်
နှစ်ခြင်းကိုယ်တိုင်က ကျေးဇူးပေးပြီး ကယ်တင်ခြင်းကို ဖြစ်စေသည်ဟူသော အမြင်ကို အမြဲ
ငြင်းပယ်ခဲ့သည်။
Adventists accept baptism as the biblical rite of admission to the church.
This baptism, as both the evidence in the Scriptures and the practice of the
early church testify, must be by immersion (“On Baptism” 6). This rite is
administered to those who consciously and freely accept Christ as their Saviour
and Lord, repent of their sins, and are thoroughly instructed in the beliefs of
the church (SDA Church Manual 1990, 41–43). Thus, infants are excluded.
Furthermore, Adventists have always rejected any view of baptism as an act
which, in and of itself, imparts grace and effects salvation.
ဘုရားကျောင်းများတွင်
ပြန်နှစ်ခြင်းသည် နည်းပါးသော်လည်း အခြေအနေ နှစ်ခုတွင် သင့်လျော်သည်ဟု ယူဆသည်။
အသင်းတော်ထဲသို့ ဝင်သူသည် အရင်နှစ်မြုပ်နှစ်ခြင်းခံထားသူဖြစ်လျှင်ပင်
အရင်နှစ်ခြင်းပြီးနောက် ကျမ်းစာအမှန်တရားသစ်များ လက်ခံခဲ့သောကြောင့်
ပြန်နှစ်ခြင်းကို အားပေးသည်။ ထိုပုဂ္ဂိုလ်၏ တောင်းဆိုချက်အရ အခြားအသင်းတော်များ၏
နှစ်မြုပ်နှစ်ခြင်းကို တရားဝင်ဟု အသိအမှတ်ပြု၍ “ယုံကြည်ခြင်းဝန်ခံခြင်း” ဖြင့်
ပြန်နှစ်ခြင်းမလိုဘဲ လက်ခံနိုင်သည်။ “အသင်းသားများ ယုံကြည်ခြင်းမှ လွဲချော်ပြီး
အသင်းတော်၏ ယုံကြည်ချက်နှင့် မူဝါဒများကို အများသိအောင် ချိုးဖောက်ခဲ့လျှင်
ပြန်လည်ယုံကြည်ပြီး အသင်းဝင်ခွင့်တောင်းပါက အစပိုင်းကဲ့သို့ နှစ်ခြင်းဖြင့်
အသင်းထဲသို့ ဝင်ရမည်” (အက်ဒဗင်တစ်အသင်းတော်လက်စွဲ ၁၉၉၀၊ ၅၁)။ ဤသည်မှာ
“တကယ်ပြန်လည်ယုံကြည်သူ” သည် ဘုရားသခင်နှင့် ပဋိညာဉ်ကို ပြန်အသစ်ပြုသောအခါ
ဖြစ်ပေါ်သည် (ဧဝံဂေလိဝတ် ၃၇၅)။
While rebaptism is relatively uncommon in the churches it is felt to be
appropriate under two circumstances. When one who joins the church has
previously been baptized by immersion, rebaptism is still encouraged because it
is considered that the person has accepted new biblical truths since that
previous baptism. At the person’s request, the church may accept him or her by
“profession of faith” without rebaptism, thus recognizing the validity of the
baptism by immersion of other churches. When church “members have fallen away
in apostasy and have lived in such a manner that the faith and principles of
the church have been publicly violated, they should, in case of reconversion
and application for church membership, enter the church as in the beginning, by
baptism” (SDA Church Manual 1990, 51). This happens when one who “is truly
reconverted” renews his or her “covenant with God” (Ev 375).
II. ခြေဆေးခြင်းပညတ်
ခြေဆေးခြင်းဓလေ့သည်
ခရစ်ယာန်ဘာသာတွင် ဘယ်တော့မှ ထင်ရှားသောနေရာမရခဲ့ပေ။ ခေတ်သစ်ခရစ်ယာန်အများစုသည်
ဤဓလေ့ကို လုံးဝလျစ်လျူရှုထားကြသည်။ သို့ရာတွင် မှန်ကန်စွာနားလည်ပါက၊
ခြေဆေးခြင်းပညတ်သည် အထက်ဖော်အခန်းတွင် ဖြစ်ခဲ့သည့်အတိုင်း သခင်ယေရှု၏ညစာတော်ကို
ဂုဏ်ပြုရန် အကောင်းဆုံးပြင်ဆင်မှုတစ်ခုဖြစ်သည်။
II. The Ordinance of Foot Washing
The practice of foot washing has never gained prominence in Christianity.
The majority of contemporary Christians simply bypass this rite. When rightly
understood, however, the ordinance of foot washing is an ideal preparation for
the celebration of the Lord’s Supper, as it was in the upper room.
A. ကမ္ဘာသစ်ကျမ်းစာအခြေခံ
ခြေဆေးခြင်းကို
ဧည့်သည်များကို ဂုဏ်ပြုသောအားဖြင့် အိမ်ရှင်ပြုလုပ်သည့် ဧည့်ဝတ်ကျေခြင်းအနေဖြင့်
သမ္မာကျမ်းစာတွင် အကြိမ်ကြိမ်တွေ့ရသည်။ ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် ခြေဆေးခြင်းကို
ဖော်ပြထားသည့် ကိုးကားချက် (၈) ခုအနက် (၆) ခုသည် ဤဓလေ့ထုံးတမ်းကို ရည်ညွှန်းထားသည်
(ကမ္ဘာဦး ၁၈:၄၊ ၁၉:၂၊ ၂၄:၃၂၊ ၄၃:၂၄၊ တရားသူကြီး ၁၉:၂၁၊ ၁ ဓမ္မရာဇဝင် ၂၅:၄၁)။
တစ်ခုသည် အရှက်ကွဲခြင်းကို ရည်ညွှန်းသည် (ဆာလံ ၅၈:၁၀)၊ တစ်ခုမှာ
သန့်ရှင်းရေးအတွက်သာ ဖြစ်သည် (ရှောလမွန်၏ပညတ္တိတော်သီချင်း ၅:၃)။
ကမ္ဘာသစ်ကျမ်းတွင် ကျေးဇူးသိသော ဧည့်ဝတ်ကျေမှုအဖြစ် ခြေဆေးခြင်းကို လုကာ ၇:၄၄
နှင့် ၁ တိမောသေ ၅:၁၀ တွင် တွေ့ရသည်။
A. New Testament Basis
Foot washing appears repeatedly in the Bible as a hospitable act on the
part of a host who thus shows honor to his guests. Of the eight OT references
to foot washing, six refer to this customary act (Gen. 18:4; 19:2; 24:32;
43:24; Judges 19:21; 1 Sam. 25:41); one refers to humiliation (Ps. 58:10), and
one seems to be simply a matter of cleanliness (Cant. 5:3). In the NT, foot
washing as a mark of gracious hospitality appears in Luke 7:44 and 1 Timothy
5:10.
ပညတ်အဖြစ်
ခြေဆေးခြင်းကို ကျမ်းစာတွင် တစ်ကြိမ်သာတွေ့ရပြီး ယောဟန် ၁၃:၁–၂၀ တွင်ဖြစ်သည်။
ဤနေရာတွင် ယေရှုသည် တပည့်တော်များ၏ခြေကို ဆေးကြောပေးခြင်းအားဖြင့်
နှိမ့်ချမှုနှင့် အမှန်တကယ်ကျွန်ခံခြင်း၏ စံနမူနာကို ပြသခဲ့သည်။ တပည့်တော်များသည်
ထိုအမှုကို အလေးအနက်ထားခဲ့ကြပြီး ပေတရုပင် ခရစ်တော်က သူ၏ခြေကို ဆေးပေးခြင်းကို
ကန့်ကွက်ခဲ့သည်။ အပိုဒ် ၁၄ တွင် ယေရှုက တပည့်တော်များအား သူ၏စံနမူနာကို
လိုက်ရန်နှင့် ဤဓလေ့ကို ဆက်လက်လုပ်ဆောင်ရန် ဖိတ်ခေါ်ခဲ့သည်။ “ငါသည်
သင်တို့၏သခင်နှင့်ဆရာဖြစ်၍ သင်တို့၏ခြေကို ငါဆေးပေးပြီးလျှင် သင်တို့သည်လည်း အချင်းချင်း
ခြေဆေးပေးကြရမည်” ဟု မိန့်တော်မူသည်။
The only biblical reference to foot washing as an ordinance is found in
John 13:1–20. In this passage Jesus set an example of humility and true
servanthood by washing the feet of His disciples. The disciples took this
action very seriously and Peter even objected to Christ’s washing his feet. In
verse 14 Jesus invited His disciples to follow His example and to continue this
practice, saying, “If I then, your Lord and Teacher, have washed your feet, you
also ought to wash one another’s feet.”
ယောဟန် ၁၃:၁–၂၀ သည်
ပထမဆုံးခြေဆေးခြင်းကို ဖော်ပြရုံသာမက ဤဓလေ့၏ အဓိပ္ပာယ်ကို ချူးဘေါင်တစ်ခုလုံးအတွက်
ရှင်းပြထားသည်။ ခြေဆေးခြင်းဓလေ့၏ အဓိပ္ပာယ်ကို ဖွင့်ပေးသောသော့ချက်မှာ
ယေရှုနှင့်ပေတရုတို့၏ စကားပြောခန်းတွင် ရှိသည်။ ပထမသင်္ကေတအဓိပ္ပာယ်ကို အပိုဒ် ၇
တွင် တွေ့ရပြီး ယေရှုက တပည့်တော်များ နောက်မှ နားလည်လာမည့်အကြောင်း
မိန့်တော်မူသည်။ ဤသန့်ရှင်းခြင်းမရှိလျှင် တပည့်တော်တစ်ဦးသည် ယေရှုနှင့်
ဆက်ဆံရေးပျောက်ဆုံးသွားမည် (အပိုဒ် ၈)။ “ငါသည် သင့်ကို မဆေးမီ သင်သည် ငါနှင့်
အတူမရှိ” ဟု မိန့်တော်မူသည်။
John 13:1–20 not only narrates the first foot washing, it also deals with
the meaning of this rite for the church at large. The key that unlocks the
meaning of the rite of foot washing lies in the conversation between Jesus and
Peter. The first of the symbolic overtones appears in verse 7, where Jesus
speaks of the disciples’ later understanding of the ordinance of foot washing.
Without this cleansing a disciple loses his heritage with Jesus (verse 8): “If
I do not wash you, you have no part in me.”
ဤအပိုဒ်၏ ၁၃:၃၄
တွင်ရှိသော “ချစ်ခြင်းမေတ္တာပညတ်သစ်” နှင့် ဖွဲ့စည်းပုံအရ တူညီသည်။
ယေရှု၏တပည့်တော်များအပေါ် ဘဝနှင့်သေခြင်းတွင် ပြသသော ချစ်ခြင်းသည် လိုက်နာရမည့်
စံချိန်ဖြစ်လာသည် (ယောဟန် ၁၅:၁၂၊ ၁ ယောဟန် ၂:၆၊ ၃:၃၊ ၃:၇၊ ၄:၁၇ ကိုကြည့်ပါ)။
Because of its structure, this passage is parallel to the “new
commandment” of love in 13:34. Jesus’ love for the disciples in life and even
more in death here becomes the norm to follow (see 15:12; 1 John 2:6; 3:3, 7;
4:17).
ဤစကားများသည်
ခြေဖဝါးမှ ဖုန်မှုန့်မျှသာ ဖယ်ရှားခြင်း၏ စာသားအဓိပ္ပာယ်ကို ကျော်လွန်သည်။
ပေတရုနှင့်သူ၏ညီအစ်ကိုများသည် ဒါဝိဒ်အိမ်တော်အတွက် ဖွင့်ထားသော
“အပြစ်နှင့်ညစ်ညူးခြင်းမှ သန့်ရှင်းစေရန်” ရေတွင်းတွင် အပြစ်နှင့်ညစ်ညူးခြင်းမှ
ဆေးကြောခံရပြီးဖြစ်သော်လည်း (ဇာခရိ ၁၃:၁)၊ သူတို့သည်
သွေးဆောင်မှုနှင့်ဆိုးယုတ်မှုကို ဆက်လက်ခံစားနေရဆဲဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့်
သူတို့၏နှလုံးသားမှ “အဆွေးအချဉ်း၊ မနာလိုခြင်း၊ မာန” ကို ဆေးကြောနိုင်သော
ပိုမြင့်သော သန့်ရှင်းခြင်းတစ်ခု လိုအပ်သည် (DA 646)။
These words transcend the literal meaning of removing the dust from
someone’s feet. While Peter and his brethren had been washed from sin and
uncleanness in the “fountain opened for the house of David … to cleanse them
from sin and uncleanness” (Zech. 13:1), they were still subject to temptation
and evil. Thus they needed a higher cleansing that would wash away “the
alienation, jealousy, and pride from their hearts” (DA 646).
“တစ်ဦးနှင့်
အတူရှိခြင်း” (ယောဟန် ၁၃:၈ ကိုကြည့်ပါ) ဆိုသည်မှာ ထိုသူနှင့် အတူတူရှိခြင်း၊
အပိုင်းအစရှိခြင်းကို ဆိုလိုသည်။ မဿဲ ၂၄:၅၁ တွင် သစ္စာမရှိသောကျွန်သည်
ကောက်ကျစ်သူများနှင့် အတူရှိရန် အပြစ်ပေးခံရသည်။ ၂ ကောရိန္သု ၆:၁၅ တွင်
ခရစ်ယာန်သည် ယုံကြည်ခြင်းမရှိသူများနှင့် အတူမရှိနိုင်ဟု ဆိုသည်။ ဤစကားစုကို
ယေရှု၏တပည့်တော်များအား ပေးထားသော ကတိတော်များနှင့် နှိုင်းယှဉ်ကြည့်ပါက
ပိုမိုရှင်းလင်းလာသည်။ သစ္စာရှိလျှင် သူတို့သည် ယေရှုရရှိမည့်အသက်ကို ရရှိကြမည်
(ယောဟန် ၁၄:၁၉)။ သူတို့သည် ယေရှုရှိရာနေရာတွင် ရှိကြမည် (ယောဟန် ၁၂:၂၆၊ ၁၄:၃၊
၁၇:၂၄)၊ ထို့ကြောင့် သူ၏ဘုန်းအသရေကို ခံစားကြရမည် (ယောဟန် ၁၇:၂၂၊ ၂၄ ကိုကြည့်ပါ)။
ယေရှုနှင့်ခမည်းတော်၏ ပြည့်စုံသောချစ်ခြင်းကို သူတို့အား ဖော်ပြမည် (ယောဟန် ၁၄:၂၁၊
၂၃)။ ယောဟန် ၁၃:၁၄ တွင် ယေရှုက တပည့်တော် (၁၂) ပါးသာမက
ကျယ်ပြန့်သောချူးဘေါင်အတွက်ပါ စံနမူနာပြခဲ့သည်။ “ငါသည် သင်တို့၏သခင်နှင့်ဆရာဖြစ်၍
သင်တို့၏ခြေကို ငါဆေးပေးပြီးလျှင် သင်တို့သည်လည်း [ဗလံပုံ] အချင်းချင်း
ခြေဆေးပေးကြရမည် [opheilete]” ဟု
မိန့်တော်မူသည်။
“To have part with someone” (see John 13:8) means to have a share or a
place with that person. In Matthew 24:51 the unfaithful servant is condemned to
having a “part” with the hypocrites. In 2 Corinthians 6:15 a Christian has no
“part” with unbelieving heathen. The meaning of this phrase can be understood
better in the light of Jesus’ promise to His disciples. If faithful, they would
share in the life He was to gain (John 14:19). They would also be where He was
(John 12:26; 14:3; 17:24) and would therefore share in His glory (see John
17:22, 24). The full love of Jesus and the Father would be revealed to them
(John 14:21, 23). In John 13:14 Jesus gave an example, whose meaning transcends
the narrow circle of the twelve. “If I then, your Lord and Teacher, have washed
your feet, you [plural] also ought [opheilete] to wash one another’s feet.”
opheilō ကြိယာသည်
စာသားအဓိပ္ပာယ်နှင့် သင်္ကေတအဓိပ္ပာယ် နှစ်မျိုးလုံးရှိသည်။ ပထမတွင်
“အကြွေးရှိသည်” ဟု အဓိပ္ပာယ်ရပြီး ဒုတိယတွင် ကျင့်ဝတ်ဆိုင်ရာ တာဝန်၊ “လုပ်ရမည်”၊
“လုပ်သင့်သည်” ဟု အဓိပ္ပာယ်ရပြီး နောက်ကြိယာတစ်ခုနှင့် ဆက်စပ်သည် (လုကာ ၁၇:၁၀ တွင်
ကျွန်နှင့်သခင်၏တာဝန်ကို ကြည့်ပါ)။ ဤနေရာတွင် တာဝန်မှာ အချင်းချင်း
ခြေဆေးပေးရန်ဖြစ်သည်။ ဤကြိယာသည် ကျင့်ဝတ်ဆိုင်ရာ တာဝန်တစ်ခုကို ဖော်ပြပြီး
လုပ်ဆောင်ရမည့်အရာဖြစ်သည်။ ကြိယာအချိန်သည် တစ်ကြိမ်တည်းမဟုတ်ဘဲ
ဆက်လက်လုပ်ဆောင်ရမည့် အရာကို ညွှန်ပြသည်။ ယေရှုသည် တပည့်တော်များအား သူပြခဲ့သောစံနမူနာအတိုင်း
ဤတာဝန်ကို ဆက်လက်ထမ်းဆောင်ရန် ရည်ရွယ်ခဲ့သည်။ “ငါသည် သင်တို့အား စံနမူနာပြပြီး
ငါပြုသည့်အတိုင်း သင်တို့လည်း ပြုကြလော့” (ယောဟန် ၁၃:၁၅)။
The verb opheilō has both a literal and a figurative meaning: in the first
it means “to owe,” as in having a debt; in the second it means to have an
obligation, with the idea of “ought” or “must,” and is followed by a second
verb that shows what one is obligated to do (cf. Luke 17:10 where the servant’s
duty to his master is in view). Here the obligation is to wash each other’s
feet. The word expresses a moral obligation, something that needs to be done.
The verbal tense indicates continued or repeated action rather than a one-time
duty. Jesus clearly intended that the disciples should continue to discharge
this obligation, following the example He had given them: “For I have given you
an example, that you also should do as I have done to you” (John 13:15).
နောက်ဆုံးတွင် ယောဟန်
၁၃:၁၇ တွင် ယေရှုက ခရစ်ယာန်အသိုင်းအဝိုင်းအား လုပ်ဆောင်ရန် တိုက်တွန်းသည်။
“ဤအရာများကို သင်တို့သိလျှင် ပြုကျင့်လျှင် မင်္ဂလာရှိ၏” ဟု မိန့်တော်မူသည်။
ယေရှုသည် အမှန်တရားကို သိခြင်းနှင့် လုပ်ဆောင်ခြင်းကို ပေါင်းစပ်ထားသည် (ယောဟန်
၃:၂၁၊ ၇:၁၇၊ ၈:၃၁ ကိုကြည့်ပါ)။
Finally, in John 13:17 Jesus calls for action on the part of the Christian
community. “If you know these things, blessed are you if you do them.” Jesus
blends action together with coming to a knowledge of the truth (cf. John 3:21;
7:17; 8:31).
သခင်ယေရှု၏ညစာတော်နှင့်
ခြေဆေးခြင်းဓလေ့တို့ကို တပည့်တော် (၁၂) ပါးအား မိတ်ဆက်ပေးခဲ့သည်။ သို့ရာတွင်
ယေရှုရှင်ပြန်ထမြောက်ပြီးနောက် ခရစ်ယာန်အသင်းတော်များသည် သခင်ယေရှု၏ညစာတော်ကို
ကျင်းပခဲ့ကြသည် (တမန်တော် ၂:၄၂၊ ၁ ကောရိန္သု ၁၁ ကိုကြည့်ပါ)။ သခင်ယေရှု၏ညစာတော်သည်
အသင်းတော်ပွဲတော်တွင် အရေးကြီးသောအစိတ်အပိုင်းတစ်ခု ဖြစ်လာခဲ့သည်။ ကျမ်းစာတွင်
ခြေဆေးခြင်းကို ထပ်မံဖော်ပြထားခြင်းမရှိသော်လည်း ယောဟန် ၁၃ ၏အလင်းနှင့် ကြည့်ပါက
ဤပညတ်ကို ကျင့်သုံးခဲ့သည်ဟု ယုံကြည်ရန် အကြောင်းရှိသည်။
The rites of the Lord’s Supper and foot washing were introduced to the
small circle of the twelve apostles. After the resurrection of Jesus, however,
Christian congregations celebrated the Lord’s Supper (cf. Acts 2:42; 1 Cor.
11). The Lord’s Supper became a significant part of corporate worship. Although
the biblical record gives no additional account of the practice of foot
washing, in the light of John 13 there is reason to believe that the ordinance
was observed.
B. ခြေဆေးခြင်း၏ အဓိပ္ပာယ်
ခြေဆေးခြင်းကို
ရှေးယခင်အရှေ့အလယ်ပိုင်းယဉ်ကျေးမှုတစ်ခုသာဟု မကြာခဏ ပယ်ချလေ့ရှိပြီး ယနေ့ခေတ်တွင်
အဓိပ္ပာယ်မရှိဟု ယူဆကြသည်။ ခရစ်တော်၏တပည့်တော်များအတွက် တရားမဲ့သော ပညတ်ဟု
မယူဆကြပေ။ သို့ရာတွင် ခြေဆေးခြင်းကို လျစ်လျူရှုခြင်းဖြင့် ခေတ်သစ်ခရစ်ယာန်များသည်
၎င်း၏ နက်နဲသော ဓမ္မသီအိုရီအဓိပ္ပာယ်ကို လက်လွတ်ဆုံးရှုံးနေကြသည်။
B. Significance of Foot Washing
Frequently foot washing is dismissed as an ancient Near Eastern custom
without meaning in today’s society. It is not seen as a valid mandate of Christ
for His followers. However, by ignoring foot washing, modern Christians miss
its deep theological meaning.
ယောဟန် ၁၃:၁၀ တွင်
ယေရှု၏စကားအရ ခြေဆေးခြင်းသည် နှစ်ခြင်းကို အစားထိုးခြင်းမဟုတ်ပေ။
“ရေချိုးပြီးသောသူသည် ခြေကိုသာ ဆေးရုံမျှသာ လိုတော့သည်” (ဂရိ- louō = ရေချိုးခြင်း၊ niptō
= ခန္ဓာကိုယ်တစ်စိတ်တစ်ပိုင်းကို
ဆေးခြင်း)။ လူတစ်ဦးသည် နှစ်ခြင်းခံပြီးသည်နှင့် အပြစ်ပြုတိုင်း သို့မဟုတ်
ဝိညာဉ်ရေးရာ သန့်ရှင်းလိုစိတ်နိုးကြားတိုင်း နှစ်ခြင်းကို ထပ်မံခံယူရန်
မလိုတော့ပေ။ ယုံကြည်သူတစ်ဦးသည် ပွင့်လင်းစွာ ယုံကြည်ခြင်းကင်းမဲ့ခြင်းသို့
မကျရောက်သရွေ့ ရေချိုးခြင်း (နှစ်ခြင်း) ကို ထပ်မံလိုအပ်ခြင်းမရှိပေ။
ခြေဆေးခြင်းသည် နောက်ဆုံးနှစ်ခြင်းအပြစ်များကို ဖယ်ရှားခြင်းကို ကိုယ်စားပြုပြီး
ဖြစ်သည်။
Foot washing, according to Jesus’ words in John 13:10, does not replace
baptism. “He who has bathed [Gr. louō, to take a bath] does not need to wash
[Gr. niptō, wash something or a part of the body], except for his feet.” Once a
person has been baptized (bathed), there is no need for undergoing baptism anew
each time a sin is committed or a desire for spiritual cleansing is awakened.
Unless a believer lapses into open apostasy, no need exists for a complete bath
(baptism), only for the washing of feet in representation of the removal of
sin, following sincere repentance and confession.
နှစ်ခြင်းအပြီး
အပြစ်ခွင့်လွှတ်ခြင်းကို ခြေဆေးခြင်းဖြင့် ကိုယ်စားပြုသည်ဟူသော နားလည်မှုသည်
ဤအပိုဒ်တွင် katharos ဟူသော
စကားလုံးတွေ့ရခြင်းကြောင့် တစ်စိတ်တစ်ပိုင်းဖြစ်သည်။ ဤစကားလုံး၏
ဆက်နွယ်စကားလုံးကို ၁ ယောဟန် ၁:၇၊ ၉ တွင်လည်း တွေ့ရပြီး ယေရှု၏အသွေးတော်အားဖြင့်
အပြစ်ခွင့်လွှတ်ခြင်းကို ရှင်းလင်းစွာ ဖော်ပြထားသည်။ အပိုဒ် ၁၀ တွင် အပြစ်ကို
တိုက်ရိုက်မဖော်ပြထားသော်လည်း သဘောထားကား ရှိနေသည်။ နှစ်ခြင်းအပြီး
အပြစ်ခွင့်လွှတ်ခြင်းဟူသော အယူအဆသည် အပိုဒ် ၈ တွင် ပေတရုအား ယေရှုပြောသော
ပြင်းထန်သောစကားနှင့် ကိုက်ညီသည်။ နှစ်ခြင်းအပြီး အပြစ်ကို သန့်ရှင်းခြင်းဖြင့်
မဖယ်ရှားပါက ယေရှုနှင့် အတူမရှိနိုင်ဟု ဆိုသည်။
The understanding of foot washing as representing forgiveness of
postbaptismal sin is partly due to the occurrence of the word katharos in this
verse. A cognate of this term also appears in 1 John 1:7, 9 with explicit
reference to forgiveness of sin through the blood of Jesus. Even though sin is
not explicitly mentioned in verse 10 its presence is implied. The idea of the
forgiveness of postbaptismal sin fits well with Jesus’ emphatic language in
verse 8, where Peter is told that he would have no part with Jesus because of
postbaptismal sin that had not been removed by cleansing.
ခြေဆေးခြင်းတွင်
ယေရှုသည် လူသားများကို ကယ်တင်ရန် ဘဝနှင့်သေခြင်းတွင် ကိုယ်ကိုကိုယ်ပေးခြင်းကိုလည်း
ကိုယ်စားပြုသည်။ ခြေဆေးခြင်းပညတ်သည် ခရစ်တော်၏ လူဖြစ်လာခြင်း၌ နှိမ့်ချခြင်းကို
အမှတ်ရစေသည် (DA 650)။
Also represented in the washing of feet is Jesus’ giving of Himself, in
life and death, to save human beings. The ordinance of foot washing
memorializes Christ’s humiliation in His incarnation (DA 650).
C. ခြေဆေးခြင်း၏ ခရစ်ယာန်အတွေ့အကြုံအပေါ်
သက်ရောက်မှု
သခင်ယေရှု၏ညစာတော်မတိုင်မီ
ပြင်ဆင်မှုအဖြစ် ခြေဆေးခြင်းသည် ယုံကြည်သူအား ခရစ်တော်၏ချစ်ခြင်း၊ နှိမ့်ချခြင်း၊
စစ်မှန်သော တပည့်ဖြစ်ခြင်း၏ အဓိပ္ပာယ်ကို ပိုမိုနက်ရှိုင်းစွာ တန်ဖိုးထားလာစေသည်။
ဤပညတ်၏ ရည်ရွယ်ချက်မှာ ခြေဖဝါးမှ ဖုန်မှုန့်ကို ဖယ်ရှားရုံသက်သက်မဟုတ်ပေ။ ဤဓလေ့သည်
နှလုံးသားကို သန့်ရှင်းစေသော ပိုမြင့်မားသော သန့်ရှင်းခြင်း၏ ပုံသေနမူနာဖြစ်ပြီး
အဆွေးအချဉ်း၊ မနာလိုခြင်း၊ မာနတို့၏ ဇစ်မြစ်ဖြစ်သည်။ ယုံကြည်သူများ အချင်းချင်း
ခြေဆေးပေးရန် ငုံ့လိုက်သည့်အခါ မာန၊ မာန်မာန၊ တစ်ဦးကိုယ်ကျိုးရှာခြင်း
အကြံအစည်များ ပျောက်ကွယ်သွားပြီး ချစ်ခြင်း၊ နှိမ့်ချခြင်း၊ ဆက်ဆံရေးစိတ်ဓာတ်ကို
အစားထိုးလာသည်။ ဤစိတ်ဓာတ်ဖြင့် ဘုရားသခင်နှင့်လည်းကောင်း၊ အချင်းချင်းလည်းကောင်း
တစ်စည်းတစ်ဝမ်းတည်း ဖြစ်ကာ သခင်ယေရှု၏ညစာတော်တွင် သခင်ဘုရားနှင့် တွေ့ဆုံရန်
အသင့်ဖြစ်သည်။
C. The Impact of Foot Washing on Christian Experience
In preparation for the Lord’s Supper, the practice of foot washing leads
the believer to a deeper appreciation of Christ’s love, humility, and the
meaning of genuine discipleship in terms of servanthood. The purpose of this
ordinance is not merely the removal of dust from one’s feet. This rite is a
type of a higher cleansing of the heart, which is the source of alienation,
jealousy, and pride. As believers stoop to wash each other’s feet all thoughts
of self-aggrandizement, pride, and selfishness are to give way to the spirit of
love, humility, and fellowship. In this spirit one experiences union with God
and with one another and is thus prepared to meet with the Lord in the
celebration of His Supper.
အသင်းတော်၏ဘဝနှင့်
ပညတ်များတွင် တက်ကြွစွာ ပါဝင်လိုသော ယုံကြည်သူ၏ဆန္ဒသည် ဝိညာဉ်ရေးရာ
ရင့်ကျက်မှုနှင့် ဆက်စပ်နေသည်။ ပညတ်များတွင် အချိန်ကာလတစ်ခုခန့်
ပုံမှန်မပါဝင်ခြင်းကို သခင်ဘုရားနှင့် ပဋိညာဉ်ချိုးဖောက်ခြင်းဟု မယူဆသင့်ပေ။
သို့ရာတွင် ခြေဆေးခြင်းပညတ်ကို တမင်သက်သက် အချိန်ကြာရှည်စွာ ငြင်းပယ်ခြင်းသည်
ယုံကြည်သူ၏ဘဝတွင် ဝိညာဉ်ရေးရာ ပြဿနာများ ရှိနေသည့် လက္ခဏာဖြစ်နိုင်သည်။
The believer’s desire to participate actively in the life and ordinances
of the church is related to spiritual maturity. Lack of regular participation
in the ordinances for a time should not be interpreted as a breach of covenant
with the Lord. On the other hand, willful and lasting resistance to the
ordinance of foot washing may be symptomatic of spiritual problems in a
believer’s life.
D. နိဂုံး
ယောဟန် ၁၃:၁၀
၏အလင်းနှင့် ကြည့်ပါက ခြေဆေးခြင်းပညတ်သည် နှစ်ခြင်းကို အစားထိုးခြင်းမဟုတ်ကြောင်း
ရှင်းလင်းသည်။ နှစ်ခြင်းသည် လူတစ်ကိုယ်လုံးကို အပြစ်နှင့်ညစ်ညူးခြင်းမှ
ဆေးကြောခြင်းဖြစ်သည်။ ခြေဆေးခြင်းပညတ်၏ ရည်ရွယ်ချက်မှာ နှစ်ခြင်းအပြီး ကျူးလွန်သော
အပြစ်များကို ဆေးကြောခြင်းဖြစ်သည်။ ၎င်းသည် မာန၊ တစ်ဦးကိုယ်ကျိုး၊ မာန်မာန
ခံစားချက်များကို ဆေးကြောသော ပိုမြင့်သော သန့်ရှင်းခြင်း၏ သင်္ကေတဖြစ်သည်။
ထို့ကြောင့် သခင်ယေရှု၏ညစာတော်ကို ဂုဏ်ပြုရန် အကောင်းဆုံး ပြင်ဆင်မှုဖြစ်သည်။
D. Conclusion
In the light of John 13:10 it is clear that the rite of foot washing is
not to replace baptism, which is washing of the entire person from sin and
defilement. The purpose of the ordinance of foot washing is to wash away
postbaptismal sins. It is symbolic of a higher cleansing that washes away all
feelings of pride, selfishness, and self-aggrandizement. Thus it is an ideal
preparation for the celebration of the Lord’s Supper.
ယောဟန် ၁၃:၁၄ အရ
ခရစ်တော်သည် သူ၏ချက်ချင်းတပည့်တော်များသာမက ကျယ်ပြန့်သော ချူးဘေါင်တစ်ခုလုံးအား
အချင်းချင်း ခြေဆေးပေးရန် ကျင့်ဝတ်ဆိုင်ရာ တာဝန်တစ်ခု ပေးထားကြောင်း ရှင်းလင်းသည်။
ခြေဆေးခြင်း၏ သင်္ကေတအမှုသည် ယုံကြည်သူ၏ အချင်းချင်း စတေးခြင်းချစ်ခြင်း၏
ထုတ်ဖော်မှုဖြစ်ရမည်။ တမင်သက်သက် အဆက်မပြတ် မပါဝင်ခြင်းကို ခရစ်တော်နှင့်
ကိုယ်တိုင်ခွဲခွာခြင်းဟု အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုနိုင်သည် (၁၃:၈)။
From John 13:14 it is clear also that Christ has imposed a moral
obligation upon His disciples, both of His immediate apostles and the wider
circle of the church, to wash each other’s feet. The symbolic act of foot
washing should be an expression of a believer’s sacrificial love toward fellow
members. Persistent, willful nonparticipation may be interpreted as a voluntary
severance from Christ (13:8).
E. သမိုင်းကြောင်း အကျဉ်း
- ဘုရားသခင်ပြုပြင်တော်မူခြင်းမတိုင်မီ
ပထမရာစုနှောင်းပိုင်း
သို့မဟုတ် ဒုတိယရာစုအစောပိုင်းက ရေးသားခဲ့သော ဒိဒချဲ (Didache) တွင် ခြေဆေးခြင်းကို
ဖော်ပြထားခြင်း မရှိပေ။ ထိုစာအုပ်တွင် အသင်းတော်လုပ်ထုံးလုပ်နည်းများစွာနှင့်
သခင်ယေရှု၏ညစာတော်ကို ကျင်းပပုံကို ညွှန်ကြားထားသည်။ သို့ရာတွင်
နောက်ပိုင်းကောင်စီများက ခြေဆေးခြင်းကို တားမြစ်ခဲ့ခြင်းသည် (ဖြစ်နိုင်သည်မှာ
ထိုဓလေ့နှင့်ဆက်စပ်၍ ပြုလုပ်ခဲ့သော အလွန်အကျွံများကြောင့်) ဤဓလေ့ကို သိရှိပြီး
ကျင့်သုံးခဲ့ကြောင်း သက်သေပြသည်။ ဆရာတော်များသည် အထူးစားပွဲများတွင်
သာသနာပြုဆရာများ၏ခြေကို ဆေးပေးခဲ့သည်။ နှစ်ခြင်းခံသူသစ်များ၏ခြေကို နှစ်ခြင်းဓလေ့၏
တစ်စိတ်တစ်ပိုင်းအဖြစ် ဆေးပေးခဲ့သည်။ မီလန်မြို့၏ အာမ်ဘရုစ် (စတုတ္ထရာစု) က
“ခြေဆေးခြင်းသည် နှိမ့်ချမှုသို့ ကူညီပေးသည်” ဟု ရေးသားခဲ့သည်
(သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်အကြောင်း ၁၊ နိဒါန်း)။ ဩဂုစ်တင် (ခရစ်နှစ် ၃၅၄–၄၃၀) အတွက်
ခြေဆေးခြင်းသည် အချင်းချင်း အပြစ်ဝန်ချတောင်းပန်ခြင်းနှင့် ခွင့်လွှတ်ခြင်းအတွက်
ပြုလုပ်ရမည့်အရာဖြစ်သည် (ယောဟန်ခရစ်ဝင်ကျမ်းအကြောင်း ဟောပုံ ၅၈)။
E. Historical Overview
1. Until the Reformation
Mention of foot washing is absent from the Didache (late first or early
second centuries), which gives instruction on several matters of church
procedure, including the celebration of the Lord’s Supper. However,
prohibitions of foot washing enacted by later councils—probably due to excesses
practiced in connection with the ceremony—indicate that the rite was known and
practiced. Bishops washed the feet of priests in connection with certain
special meals; the feet of the newly baptized were washed as part of the
baptismal ceremony. Ambrose of Milan (fourth century) wrote that foot washing
was “a help towards humility” (Of the Holy Spirit 1. Prologue). For Augustine
(A.D. 354–430) foot washing was to be practiced for mutual confession and
forgiveness (
On the Gospel of John 58).
ခရစ်တော်၏
“အချင်းချင်း ခြေဆေးပေးကြလော့” ဟူသော ညွှန်ကြားချက်ကို အများဆုံး သင်္ကေတအနေဖြင့်
ခရစ်ယာန်များအကြား နှိမ့်ချမှုကို တိုက်တွန်းရုံဟု ယူဆခဲ့ကြသည်။ ဩရီဂျင် (ခရစ်နှစ်
၁၈၅–၂၅၄ ဝန်းကျင်) သည် ယောဟန်၏ဖော်ပြချက်ကို နှိမ့်ချမှု၏သင်္ကေတဟု
မှတ်ချက်ပြုခဲ့သည်။ စတုတ္ထရာစုနှောင်းပိုင်း ခရစ်ယာန်များအတွက်
ညွှန်ကြားချက်စုစည်းမှုဖြစ်သော တမန်တော်ပညတ်များ (Apostolic Constitutions)
တွင်
ယေရှု၏တပည့်တော်များ၏ခြေဆေးပေးခြင်းကို ဖော်ပြထားသော်လည်း ဒေကန်များအား သခင်ဘုရား၏
နှိမ့်ချမှုစံနမူနာကို သတိပေးရုံသာ ဖြစ်သည်။
To a great extent, Christ’s injunction to wash each other’s feet was taken
figuratively, as urging humility among Christians. Origen (c. 185–254),
commenting on John’s narration, called foot washing a symbol of humility. The
Apostolic Constitutions, a late fourth-century collection of admonitions for
Christians, refers to John’s account of Jesus’ washing of the disciples’ feet,
but only to remind the deacons of their Lord’s example of humility.
ဩဂုစ်တင်ခေတ်တွင်
ခြေဆေးခြင်းကို သန့်ရှင်းသောအပတ်အတွင်း ကျင်းပလေ့ရှိသည် (ယနူအရီယပ်သို့ စာတစ်စောင်
၁၈)။ သို့ရာတွင် ကလဲဗို့၏ ဘာနတ် (Bernard of Clairvaux) က ခြေဆေးခြင်းကို
“အပြစ်ခွင့်လွှတ်ခြင်းအတွက် နေ့စဉ်ကျင့်သုံးသင့်သော ကွယ်လွန်ခြင်း” ဟု
အကြံပြုခဲ့သည် (De coena Domini sermon)။
Augustine’s time it was customary for foot washing to be celebrated during
Holy Week (Letter to Januarius 18). Bernard of Clairvaux, however, recommended
foot washing as a “daily sacrament for the forgiveness of sins” (De coena
Domini sermon).
ရိုမန်ကက်သလစ်ဘုရားကျောင်းတွင်
ရာစုနှစ်များစွာ လူပြောင်းများ ဤအခမ်းအနားတွင် ပါဝင်ခွင့်မရခဲ့ပေ။ သို့ရာတွင်
အခြားခရစ်ယာန်များက ခြေဆေးခြင်းကို ကျင့်သုံးခဲ့ကြသည်။ ဥပမာ
ဆဲလ်တစ်ဘုရားကျောင်းသည် ဤဓလေ့ကို ဆယ်တစ်ရာစုအထိ ထိန်းသိမ်းခဲ့သော်လည်း
ပျောက်ကွယ်သွားခဲ့သည်။ အယ်လ်ဘီဂျင်စစ်နှင့် ဝေါ်လ်ဒင်စစ်တို့တွင်
ခြေဆေးခြင်းအခမ်းအနားရှိခဲ့သော်လည်း အများအားဖြင့်
ဧည့်သွေ့သာသနာပြုဆရာများ၏ခြေကိုသာ ဆေးပေးခဲ့ကြသည်။ အရှေ့ပိုင်းဘုရားကျောင်းတွင်
ခြေဆေးခြင်းကို “အံ့ဖွယ်တစ်ခု” ဟု ယူဆပြီး ဘုန်းကြီးကျောင်းများတွင်နှင့်
ဇာဘုရင်ကိုယ်တိုင် တစ်နှစ်တစ်ကြိမ် ကျင့်သုံးခဲ့သည်။
In the Roman Catholic Church, laypersons did not participate in this
service for centuries. Other Christians, however, practiced foot washing. The
Celtic church, for example, kept the practice alive until it disappeared in the
eleventh century. Albigenses and Waldenses had foot-washing ceremonies, but
mainly limited the practice to the washing of visiting ministers’ feet. In the
Eastern Church the rite of foot washing was considered a “mystery” and
practiced in monasteries and by the Czar himself once a year.
၂.
ဘာသာရေးပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးခေတ်မှ စ၍
၁၅၄၄ ခုနှစ်
ကြာသပတေးနေ့ညနေခင်း ခြေဆေးခြင်းဆိုင်ရာ ဟောပြောချက် (Hauspostille) တွင် လူသာသည်
ထိုခေတ်အခါက ဘုရားကခေါင်းဆောင်များပြုလုပ်သော ထုံးတမ်းကို အတုအယောင်ဟု
ပြစ်တင်ရှုတ်ချခဲ့ပြီး၊ လူချင်းဆက်ဆံရေးတွင် စစ်မှန်သော နှိမ့်ချမှုကို
တောင်းဆိုခဲ့သည်။ ခြေဆေးခြင်းဓလေ့သည် လူသာဘာသာဝင်များကြားတွင်
ပျက်ပြယ်သွားခဲ့ပြီး၊ သူတို့က ၎င်းကို “စက်ဆုပ်ရွံရှာဖွယ် အကျင့်ပျက်ခြစားမှု” ဟု
ယူဆခဲ့ကြသည်။ မိုရေးဗီးယားများက ခြေဆေးခြင်းကို ပြန်လည်ရှင်သန်စေခဲ့ပြီး၊
ထိုဓလေ့ကို ကြာသပတေးနေ့ညနေခင်းတွင်သာ ကန့်သတ်မထားခဲ့ပေ။ သို့သော် ၁၈၁၈ ခုနှစ် အစည်းအဝေး
(Synod) တွင်
ထိုဓလေ့ကို ဖျက်သိမ်းခဲ့သည် (New Schaff-Herzog ၄:၃၃၉–၃၄၀)။
2. From the Reformation Onward
In his 1544 Maundy Thursday sermon on foot washing in the Hauspostille,
Luther decried the hypocrisy of the ceremony as carried out by church leaders
of his day and pleaded rather for true humility in personal relations. The
practice of foot washing fell into disuse among Lutherans, who considered it
“an abominable corruption.” Foot washing was revived by the Moravians, who did
not confine it strictly to Maundy Thursday, but the practice was later
abolished by the Synod of 1818 (New Schaff-Herzog 4:339–340).
seventeenth ရာစုနှစ်တွင်
အနာဘက်တစ်များက ခြေဆေးခြင်းကို အတည်ပြုဆုံးဖြတ်ခဲ့ကြပြီး၊ ယောဟန် ၁ြုပ် ၁၃:၁၄ တွင်
ယေရှု၏ ပညတ်တော်နှင့် ၁ တိမောသေ ၅:၁၀ တွင် ပေါလု၏ ညွှန်ကြားချက်တို့ကို ယနေ့တိုင်
အာဏာတည်နေဆဲဟု ယုယူဆခဲ့ကြသည်။ ခြေဆေးခြင်း ကိုးကွယ်မှုမှတစ်ဆင့် အပြစ်ရှိသူသည်
ခရစ်တော်၏ အသွေးတော်ဖြင့် သန့်ရှင်းခြင်းကို ခံယူရပြီး နက်နဲသော နှိမ့်ချမှုကို
ဖော်ပြသည်ဟု သူတို့ ယုံကြည်ခဲ့ကြသည်။ သူတို့၏ ဝိညာဉ်ရေးဆက်ခံသူများဖြစ်သော
မင်နိုနိုက်၊ ညီအစ်ကိုများအဖွဲ့ (Brethren) နှင့် အချို့သော ဘက်တစ်နှင့်
သန့်ရှင်းရေးဝါဒအဖွဲ့များသည် ယနေ့တိုင် ခြေဆေးခြင်းကို ကျင့်သုံးနေကြဆဲ ဖြစ်သည်။
Anabaptists decided in favor of foot washing in the seventeenth century,
accepting as still valid Christ’s mandate in John 13:14 and Paul’s injunction
in 1 Timothy 5:10. They believed that through the sacrament of foot washing the
sinner experienced cleansing through the blood of Christ and expressed deep
humility. Their spiritual descendants, the Mennonites and Brethren, as well as
some Baptist and Holiness groups, still practice foot washing.
၃.
အက်ဒဗင်တစ်ဘုရားကျောင်းတွင်
သတ္တမနေ့
အက်ဒဗင်တစ်ဘုရားကျောင်းသည် သခင်ခရစ်တော်၏ ညစာတော်နှင့်အတူ ခြေဆေးခြင်း ထုံးတမ်းကို
ပုံမှန်ကျင်းပသော အကြီးဆုံးဘာသာရင်းဖြစ်သည်။ အက်ဒဗင်တစ်များကြားတွင် ခြေဆေးခြင်း၏
ပထမဆုံး မှတ်တမ်းတင်ထားသည့်ဖြစ်ရပ်မှာ ၁၈၄၄ ခုနှစ် ဇူလိုင်လလတွင် ဗာမောင့်ပြည်နယ်၊
ဂရက်ဖတွန်မြို့၌ အစည်းအဝေးတစ်ခုပြီးဆုံးချိန်၌ သခင်ခရစ်တော်၏ ညစာတော်အပြီး
ဖြစ်ပွားခဲ့သည်။ မီလာကိုယ်တိုင်က ခြေဆေးခြင်းကို “အထွေထွေ ရောထွေးသောလုပ်ရပ်” ဟု
ယူဆခဲ့သည် (Ferris ၁၁၊
၁၂)။
3. In the Adventist Church
The Seventh-day Adventist Church is the largest denomination that
regularly observes the ordinance of foot washing in connection with the Lord’s
Supper. The first recorded instance of foot washing among Adventists took place
after the Lord’s Supper at the close of a meeting at Grafton, Vermont, in July
1844. Miller himself deemed foot washing a “promiscuous act” (Ferris 11, 12).
၁၈၄၅ ခုနှစ်တွင် Day-Star
ဂျာနယ်တွင်
ခြေဆေးခြင်းကို ထုံးတမ်းတစ်ခုအဖြစ် ဆွေးနွေးငြင်းခုံမှုများ ဆက်တိုက်ထုတ်ဝေခဲ့သည်။
ထောက်ခံသူများက ယေရှု၏ ပညတ်တော်အားလုံးကို လိုက်နာရန်နှင့် ညီအစ်ကိုများအပေါ်
ချစ်ခြင်းမေတ္တာကို ပြသရန် အရေးကြီးကြောင်း အလေးပေးပြောဆိုခဲ့ကြသည်။
ဆန့်ကျင်သူများကမူ ထိုထုံးတမ်းကို အတင်းအကြပ်ဝါဒနှင့် ချိတ်ဆက်ခဲ့ကြသည်။
In 1845 the Day-Star published a running debate on foot washing as an
ordinance. Its promoters stressed the importance of keeping all the commands of
Jesus and showing love to the brethren. Its detractors linked the rite with
fanaticism.
၁၈၄၉ ခုနှစ်တွင်
ဂျိမ်းစ်ဝိုက်က “Hymns for God’s Peculiar People” ခေါင်းစဉ်ဖြင့် သီချင်းစုစည်းမှုတစ်ခု
ထုတ်ဝေခဲ့ရာ “Washing Feet” ခေါင်းစဉ်ပါသော
သီချင်းတစ်ပုဒ် ပါဝင်ခဲ့သည်။ ၁၈၅၁ ခုနှစ် ဩဂုတ်လ ၅ ရက်နေ့တွင် Advent
Review and Sabbath Herald ဂျာနယ်က
တစ်လအလိုက နယူးယောက်ပြည်နယ်၊ ဝီးလင်းမြို့၌ ကျင်းပခဲ့သော ခြေဆေးခြင်းအခမ်းအနားကို
သတင်းတင်ပြန်းခဲ့သည်။ အခမ်းအနားတွင် အမျိုးသားနှင့် အမျိုးသမီးများကို
ခွဲထားခြင်းက ထိုထုံးတမ်းကို အများပြည်သူ လက်ခံလာစေရန် ကူညီခဲ့သည်။
In 1849 James White published a collection entitled Hymns for God’s
Peculiar People. It included one titled “Washing Feet.” The Advent Review and
Sabbath Herald published on August 5, 1851, a report of a foot-washing service
held a month earlier at Wheeling, New York. The separation of men and women at
the service helped to secure general acceptance of the rite.
၁၈၅၉ ခုနှစ် ဇန်နဝါရီ
၁ ရက်နေ့တွင် သတ္တမနေ့ အက်ဒဗင်တစ်ဘုရားကျောင်း တရားဝင်ဖွဲ့စည်းမှုမတိုင်မီ
အဲလင်ဝိုက်သည် သူမ၏ နေ့စွဲစာအုပ်တွင် အစည်းအဝေးတစ်ရက်ကို ဖော်ပြခဲ့သည်-
“ညနေပိုင်းတွင် ဘုရားကျောင်းသည် သူတို့၏ သခင်ယေရှု၏ ဥပမာကို လိုက်နာခဲ့သည်”။
သူတို့သည် အချင်းချင်း ခြေဆေးပေးကြပြီးနောက် သခင်ခရစ်တော်၏ ညစာတော်ကို
စားသုံးခဲ့ကြသည်။ အခြားနေရာတွင် သူမက ထိုထုံးတမ်းကို အောက်ပါအတိုင်း
ရည်ညွှန်းခဲ့သည်-
On January 1, 1859, before the organization of the Seventh-day Adventist
Church, Ellen White described a day of meetings in her diary: “In the eve the
church followed the example of their Lord”: they washed one another’s feet and
then partook of the Lord’s Supper. Elsewhere she referred to the ordinance as
follows:
“ဘုရားသခင်၏
နှုတ်ကပတ်တော်တွင် တာဝန်များကို သတ်မှတ်ထားပြီး၊ ထိုတာဝန်များကို လိုက်နာခြင်းက
ဘုရားသခင်၏ လူမျိုးကို နှိမ့်ချစေပြီး လောကီဘုရားကျောင်းများကဲ့သို့
နောက်ပြန်လှည့်ခြင်းမှ ကင်းဝေးစေမည်။ ခြေဆေးခြင်းနှင့် သခင်ခရစ်တော်၏ ညစာတော်ကို
စားသုံးခြင်းကို ပို၍မကြာခဏ ကျင့်သုံးသင့်သည်။ ယေရှုသည် ကျွန်ုပ်တို့ကို
ဥပမာပြခဲ့ပြီး ကျွန်ုပ်တို့အား သူပြုတော်မူသည်နှင့်အညီ ပြုလုပ်ရန်
မိန့်တော်မူခဲ့သည်” (EW ၁၁၆)။
“Duties are laid down in God’s Word, the performance of which will keep
the people of God humble and separate from the world, and from backsliding,
like the nominal churches. The washing of feet and partaking of the Lord’s
supper should be more frequently practiced. Jesus set us the example, and told
us to do as He had done” (EW 116).
အက်ဒဗင်တစ်အစောပိုင်းကာလတွင်
ခြေဆေးခြင်း၏ နားလည်မှုသည် မတူညီသော ဦးတည်ချက်များအတိုင်း ဖွံ့ဖြိုးလာခဲ့သည်။
အဲလင်ဝိုက်က ဤအရေးကြီးသော ထုံးတမ်း၏ ခရစ်တော်ဗဟိုပြုသဘောကို အလေးပေးခဲ့ပြီး၊
အခြားသူများကမူ သင်္ကေတဆိုင်ရာ နားလည်မှုကို ပို၍အလေးထားခဲ့ကြသည် (Oestreich
၁၉၁–၁၉၉)။ ဤဓလေ့ကို
ဆက်လက်ကျင့်သုံးမှုကို ၁၉၈၀ ခုနှစ်တွင် ဒါလပ်စ်မြို့၌ ကျင်းပသော အထွေထွေညီလာခံတွင်
အခြေခံယုံကြည်ချက် အမှတ် ၁၅ အဖြစ် မဲခွဲအတည်ပြုခဲ့သည်။ (Church VI. B. ၂ ကိုကြည့်ပါ။)
In early Adventism the understanding of foot washing developed along
different lines. Ellen White emphasized the Christocentric aspect of this
important rite, while others placed greater emphasis upon the symbolic
understanding (Oestreich 191–199). The continuation of the practice was
confirmed when number 15 of the fundamental beliefs was voted by the church at
the General Conference session held in Dallas in 1980. (See Church VI. B. 2.)
III. သခင်ခရစ်တော်၏
ညစာတော်
မတူညီသော
ခရစ်ယာန်များက နည်းလမ်းအမျိုးမျိုးဖြင့် နားလည်ကျင့်သုံးကြသော်လည်း၊ သခင်ခရစ်တော်၏
ညစာတော်သည် ယုံကြည်သူအားလုံးအတွက် ဗဟိုချက်အရေးကြီးဆုံး ဖြစ်သည်။ ခရစ်တော်၏
နောက်ဆုံးညစာတော်တွင် စတင်ခဲ့သော ထုံးတမ်းကို အမည်မျိုးစုံဖြင့် ခေါ်ဝေါ်ကြသည်-
ယူကာရစ် (ဘုရားသခင်၏ ကောင်းမြတ်သောလက်ဆောင်များအတွက် ကျေးဇူးတော်ချီးမွမ်းခြင်း)၊
ကွန်မြူနီယံ (ခရစ်တော်နှင့် အတူ ဆက်သွယ်ညှိနှိုင်းခြင်း)၊ သခင်ခရစ်တော်၏ ညစာတော်
(ထိုအခမ်းအနား၏ မူလအစကို ဖော်ပြခြင်း) စသည်တို့ဖြစ်ပြီး အများအားဖြင့်
အပြန်အလှန်အသုံးပြုကြသည်။ ဤအကြောင်းအရာနှင့်ပတ်သက်၍ စဉ်းစားသင့်သော
ရှုထောင့်များစွာ ရှိသည်။ ဤဆောင်းပါးတွင် အရေးအပါဆုံးမှာ ကျမ်းချက်သစ်မူလအစ၊
ခေတ်သစ်ခရစ်ယာန်များအတွက် အဓိပ္ပာယ်နှင့် လက်တွေ့ကျင်းပပုံများ ဖြစ်သည်။
III. The Lord’s Supper
Although it may be understood and practiced in different ways by diverse
Christians, the Lord’s Supper is of central importance to all believers. The
rite instituted at Christ’s Last Supper is called by different and usually
interchangeable names: Eucharist, a giving of thanks for God’s good
gifts;’Communion, emphasizing the fellowship with Christ; and the Lord’s
Supper, denoting the origin of the service. Several aspects of the topic
deserve consideration. The most important in this article are its New Testament
origin, its meaning for modern Christians, and practical aspects of its
celebration.
A. ကျမ်းချက်သစ်ထဲတွင်
သခင်ခရစ်တော်၏ ညစာတော
အသေခံတော်မူမည့်နေ့
ညနေခင်းတွင် ယေရှုသည် တပည့်တော်များနှင့်အတူ နောက်ဆုံးညစာတော်ကို စားသုံးခဲ့သည်ကို
သုံးပါးတူခရစ်ဝင်ကျမ်းများတွင် မှတ်တမ်းတင်ထားသည် (မဿဲ ၂၆:၂၆–၂၉၊ မာကု ၁၄:၂၂–၂၅၊
လုကာ ၂၂:၁၄–၂၀)။ ပေါလုကလည်း ၁ ကောရိန္သု ၁၁:၂၃–၂၅ တွင် ထိုဇာတ်လမ်းကို ပြန်လည်ဖော်ပြထားသည်။
ဤအခန်းလေးခုသည် အနှစ်သာရတွင် သဘောတူညီပြီး၊ ကွဲပြားချက်များဖြင့် အချင်းချင်း
ဖြည့်စွမ်းပေးထားသည်။ ဤအရာများသည် ခရစ်ယာန်သွန်သင်ချက်များ၏ အခြေခံဖြစ်သည်။
A. The Lord’s Supper in the New Testament
On the eve of His crucifixion Jesus celebrated the Last Supper with His
disciples, as recorded by all three Synoptic Gospels (Matt. 26:26–29; Mark
14:22–25; Luke 22:14–20). Paul rehearses the story in 1 Corinthians 11:23–25.
These four passages agree on the essentials of the narrative; in their
differences they complement one another. Together they form the basis of
Christian teaching on the Lord’s Supper.
စိတ်ဝင်စားစရာမှာ
ယောဟန်ခရစ်ဝင်ကျမ်းတွင် ခြေဆေးခြင်းကိုသာ ဖော်ပြထားပြီး နောက်ဆုံးညစာတော်ကို
မဖော်ပြထားပေ။ သို့သော် ယောဟန် ၆:၅၃ တွင် ခရစ်တော်၏ အသားကို စားခြင်း၊ အသွေးကို
သောက်ခြင်းအကြောင်း ပြောဆိုထားရာ သခင်ခရစ်တော်၏ ညစာတော်ကို ညွှန်ပြထားသည်ဟု
ယူဆနိုင်သည်။
Interestingly, John’s Gospel tells of the foot washing but not of the Last
Supper. However, John 6:53 speaks of eating Christ’s flesh and drinking His
blood, suggesting the Lord’s Supper.
၁.
သုံးပါးတူခရစ်ဝင်ကျမ်းများတွင် နောက်ဆုံးညစာတော်
သုံးပါးတူခရစ်ဝင်ကျမ်းများတွင်
ခရစ်တော်၏ နောက်ဆုံးညစာတော်သည် ပသခါပွဲနှင့် အနီးကပ်ဆက်စပ်နေသည်။ သို့သော်
ဤဆက်စပ်မှုရှိသော်လည်း၊ သခင်ခရစ်တော်၏ ညစာတော်သည် အသစ်အဆန်းဖြစ်ပြီး
ဂျူးထုံးတမ်းကို အသွင်ပြောင်းထားခြင်းဖြစ်ကာ လတ်ဆတ်ပြီး နက်နဲသော အဓိပ္ပာယ်များ
ပြည့်စုံနေသည်။ ပသခါပွဲသည် ခရစ်တော်၏ အသေခံတော်မူခြင်းကို အနာဂတ်သို့
ညွှန်ပြခဲ့သည်ဖြစ်ရာ၊ သခင်ခရစ်တော်၏ ညစာတော်သည် ထိုအဖြစ်အပျက်ကို
ပြန်လည်ကြည့်ရှုစေပြီး သခင်ယေရှု၏ ယဇ်ပူဇော်ခြင်းကို သူပြန်ကြွလာသည်အထိ သတိရစေမည်
ဖြစ်သည်။
1. The Last Supper in the Synoptics
In the Synoptics, Christ’s Last Supper is closely connected with the
celebration of the Passover. In spite of this relation, however, the Lord’s
Supper is new—a transformation of the Jewish ceremony, full of fresh and deep
meaning. While the Passover had pointed forward to the death of Christ, the
Lord’s Supper would point back to the same event and remind Christ’s followers
of their Lord’s sacrifice until His return.
က. ပုံစံ- မုန့်နှင့်
ခွက်။ မဿဲ၊ မာကုနှင့် လုကာအရ ခရစ်တော်သည် တပည့်တော်များပြင်ဆင်ထားသော
အထပ်ထပ်အခန်းတွင် ပသခါစားပွဲပြီးဆုံးချိန်၌ သခင်ခရစ်တော်၏ ညစာတော်ကို စတင်ခဲ့သည်။
ဂျူးအိမ်များတွင် ပုံမှန်ရှိသော အရာနှစ်မျိုးဖြစ်သည့် မုန့်နှင့် ခွက်ကို
အသုံးပြုခဲ့သည်။
a. The form: bread and cup. According to Matthew, Mark, and Luke, Christ
instituted the Lord’s Supper at the end of the Passover meal readied by the
disciples in the upper room. Two elements, common in Jewish homes, made up this
special meal.
ယေရှုသည်
မုန့်—ပသခါပွဲတွင် သုံးသော ပြားချပ်၊ ဝိုင်းမျှပြီး တဆေးမဲ့မုန့်—ကို ယူ၍
ကောင်းကြီးမင်္ဂလာပေးခဲ့သည် (မဿဲ ၂၆:၂၆၊ မာကု ၁၄:၂၂) သို့မဟုတ်
ကျေးဇူးတော်ချီးမွမ်းခဲ့သည် (လုကာ ၂၂:၁၉) ပြီး တပည့်တော်များအား ပေးခဲ့သည်။
အိမ်ထောင်ဦးစီးက မုန့်အပေါ် ပုံမှန်ပြောဆိုသော ကောင်းကြီးမင်္ဂလာမှာ “ကမ္ဘာ့ဘုရင်
ကျွန်ုပ်တို့၏ ဘုရားသခင် ယာဝေကို ချီးမွမ်းပါ၏၊ မြေကြီးမှ မုန့်ကို
ထုတ်ဖြစ်စေတော်မူသောသူ” ဖြစ်သည်။ ဤစကားတွင် ကောင်းကြီးမင်္ဂလာနှင့်
ကျေးဇူးတော်ချီးမွမ်းခြင်းကို ဖော်ပြထားသည်။
Jesus took bread—undoubtedly the flat, round, unleavened bread of the
Passover—and blessed it (Matt. 26:26; Mark 14:22), or gave thanks for it (Luke
22:19), and offered it to the disciples. The normal blessing pronounced over
bread by the head of the household was, “Praised be Yahweh, our God, the king
of the world, who makes the bread to come forth from the earth”; both blessing
and gratitude were expressed in these words.
Likewise, Jesus took the cup, gave thanks, and invited the disciples to
drink from it (Matt. 26:27;
ထို့အတူ ယေရှုသည်
ခွက်ကို ယူ၍ ကျေးဇူးတော်ချီးမွမ်းပြီး တပည့်တော်များအား သောက်ရန် ဖိတ်ခေါ်ခဲ့သည်
(မဿဲ ၂၆:၂၇၊ မာကကု ၁၄:၂၃၊ လုကာ ၂၂:၂၀)။ ကျေးဇူးတော်ချီးမွမ်းစကားမှာ ဖြစ်နိုင်တာက
“ကမ္ဘာ့ဘုရင် ကျွန်ုပ်တို့၏ ဘုရားသခင် ယာဝေကို ချီးမွမ်းပါ၏၊ စပျစ်နွယ်အသီးကို
ဖန်ဆင်းတော်မူသောသူ” ဖြစ်သည်။ ခွက်ထဲရှိ အကြောင်းအရာကို “စပျစ်နွယ်အသီး” ဟု
နောက်ပိုင်းတွင် ရှင်းလင်းထားသည် (မဿဲ ၂၆:၂၉၊ မာကု ၁၄:၂၅၊ လုကာ ၂၂:၁၈)။
Mark 14:23; Luke 22:20). Perhaps the thankfulness would have been
pronounced in the traditional blessing: “Praised be Yahweh, our God, the king
of the world, who creates the fruit of the vine.” The content of the cup is
clarified later as the “fruit of the vine” (Matt. 26:29; Mark 14:25; Luke
22:18).
လုကာခရစ်ဝင်တွင်
မုန့်မစားမီ ခွက်ကို အရင်သုံးခဲ့ပြီး၊ စားပွဲပြီးဆုံးချိန်တွင် ဒုတိယခွက်တစ်လုံး
ထပ်သုံးခဲ့သည် (အခန်း ၁၇၊ ၂၀)။ ပထမခွက်သည် ပသခါစားပွဲ၏
အစိတ်အပိုင်းဖြစ်နိုင်သဖြင့် သခင်ခရစ်တော်၏ ညစာတော်၏ အစိတ်အပိုင်းမဟုတ်ပေ။ မဿဲ၊
မာကုနှင့် ၁ ကောရိန္သုတို့၌ မုန့်ကို အရင်စားပြီး ခွက်တစ်လုံးတည်းကို နောက်မှ
သုံးခဲ့သည်။
In Luke’s Gospel the cup is shared before the bread, and a second cup
closes the meal (verses 17, 20). It is possible that the first cup was part of
the Paschal meal; thus it would not be part of the Lord’s Supper. The
narrations in Matthew and Mark, as well as in 1 Corinthians, note the sharing
of bread first, followed by the one cup.
ခ. အဓိပ္ပာယ်-
ဆက်သွယ်ညှိနှိုင်းခြင်းနှင့် ပရောဖက်ပြုချက်။ ယေရှုသည် မုန့်နှင့် ခွက်၏
အဓိပ္ပာယ်ကို ရှင်းလင်းစွာ ရှင်းပြခဲ့သည်။ မုန့်သည် သူ၏ ခန္ဓာကိုယ်ဖြစ်ပြီး၊
ခွက်သည် သူ၏ အသွေးဖြစ်သည် (မဿဲ ၂၆:၂၆၊ ၂၇၊ မာကု ၁၄:၂၂၊ ၂၃၊ လုကာ ၂၂:၂၀)။
မုန့်နှင့် စပျစ်နွယ်အသီးကို စားသုံးခြင်းဖြင့် တပည့်တော်များသည် သူနှင့်
နီးကပ်စွာ ဆက်သွယ်ညှိနှိုင်းခြင်းသို့ ဝင်ရောက်ခဲ့ကြသည်။
b. The meaning: communion and prophecy. Jesus clearly explained the
significance of both bread and cup. The bread, He said, was His body; the cup,
His blood (Matt. 26:26, 27; Mark 14:22, 23; Luke 22:20). By taking the bread
and fruit of the vine, the disciples were entering into intimate communion with
Him.
အသွေးသည် ပဋိညာဉ်၏
အသွေးဖြစ်ပြီး “လူအများအတွက် သွန်းလောင်းခြင်းခံရသည်” (မဿဲ ၂၆:၂၈၊ မာကု ၁၄:၂၄)
သို့မဟုတ် ပို၍နီးကပ်စွာ “သင်တို့အတွက်” (လုကာ ၂၂:၂၀) ဖြစ်သည်။
ဤသွန်းလောင်းခြင်းဖြင့် အပြစ်လွှတ်ခြင်းကို ရရှိမည် (မဿဲ ၂၆:၂၈)။
The blood was that of the covenant, “poured out for many” (Matt. 26:28;
Mark 14:24), or more intimately, “for you” (Luke 22:20). By this pouring out,
forgiveness of sins would be obtained (Matt. 26:28).
ဘုရားသခင်၏
နိုင်ငံတော်တွင် တပည့်တော်များနှင့် စပျစ်နွယ်အသီးကို ထပ်မံသောက်မည်မဟုတ်ဟူသော
ကတိဖြင့် ယေရှုသည် သူ၏ မိတ်ဆွေများနှင့် ပြန်လည်ပေါင်းစည်းမည်ဟု အာမခံခဲ့သည်
(အခန်း ၂၉၊ မာကု ၁၄:၂၅)။ ထို့ကြောင့် ယေရှုသည် ဧသာယာ ၂၅:၆–၈ တွင် ဖော်ပြထားသော
မေရှိယပွဲတော်တွင် ဘုရားသခင်၏ နိုင်ငံတော်၌ (မဿဲ ၂၂:၁–၁၀၊ လုကာ ၁၄:၁၅–၂၄)
နောက်ဆုံးပြည့်စုံသောနေ့ (ဗျာဒိတ် ၂၁:၃–၅) တွင် ပါဝင်မည်ဟု ကတိပေးခဲ့သည်။
နီးကပ်လာသော ခွဲခွာခြင်းရှိသော်လည်း၊ တောက်ပသော အနာဂတ်ရှိသည်။ သခင်ခရစ်တော်၏
ညစာတော်ကို ကျင်းပခြင်းသည် အတိတ်ကို ပြန်ကြည့်ရုံသာမက၊ ယေရှုခရစ်တော်အားဖြင့်
ဘုရားသခင်၏ ရွေးနုတ်ခြင်းလုပ်ဆောင်ချက်ကို ဆင်ခြင်ရုံသာမက၊ သူ၏ ဘုန်းတန်ခိုးနှင့်
ပြန်ကြွလာခြင်းကို ရှေ့သို့ ကြည့်ရှုခြင်းလည်း ဖြစ်သည် (ယောဟန် ၁၄:၁–၃)။
With His promise not to drink of the “fruit of the vine” again until He
would drink it with His disciples in the kingdom, Jesus gave the assurance that
He would be reunited with His friends (verse 29; Mark 14:25). Thus Jesus
promised to participate with His disciples in the Messianic banquet (Isa.
25:6–8) in the kingdom of God (Matt. 22:1–10; Luke 14:15–24) in the day of the
final consummation (Rev. 21:3–5). In spite of the imminent separation, there
was a bright eschatological future. The celebration of the Last Supper was not
only a backward look or a reflection on the redemptive action of God through
Jesus Christ; it was also a forward look into the future, to the moment of His
glorious return as prophesied in John 14:1–3.
လုကာက
ထပ်လောင်းဖော်ပြသည်မှာ “ကျွန်ုပ်ပြုသည်နှင့်အညီ ကျွန်ုပ်ကို အောက်မေ့ခြင်းအားဖြင့်
ဤသို့ပြုလုပ်ကြလော့” (လုကာ ၂၂:၁၉) ဖြစ်သည်။ သူပြန်ကြွလာသည်အထိ သခင်ခရစ်တော်၏
ညစာတော်ကို ကျင်းပရာတွင် ယေရှုကို အောက်မေ့ရန် ဆန္ဒရှိခဲ့သည်။ ဓမ္မဟောင်းတွင်
ပသခါပွဲကို အောက်မေ့ရန် ညွှန်ကြားချက် (ထွက်မြောက်ရာ ၁၂:၁၄) သည် ဘုရားသခင်၏
ကျေးဇူးတော်ကို သင်္ကေတအဖြစ် သတိရစေသည်။
Luke adds the phrase: “Do this in remembrance of me” (Luke 22:19). Jesus
wished to be remembered in the celebration of the Lord’s Supper until He
returned. An OT parallel of this “remembrance” appears in the exhortation to
remember the Passover (Ex. 12:14) as a symbol of God’s benefits.
၂. ၁ ကောရိန္သုတွင်
သခင်ခရစ်တော်၏ ညစာတော်
ပေါလုသည်
ကိုးရိန္သုမြို့သားများ၏ ကိုးကွယ်ရေးဆိုင်ရာ ပြဿနာများနှင့် ပတ်သက်၍သာ ၁
ကောရိန္သုတွင် သခင်ခရစ်တော်၏ ညစာတော်ကို ဖော်ပြထားသည်။ ၁၀:၁၆–၂၁ တွင်
သခင်ခရစ်တော်၏ ညစာတော်ကို စားသုံးခြင်းသည် ကိုးရိန္သုမြို့သားများကို ခရစ်တော်၏
ခန္ဓာကိုယ်တွင် ပါဝင်သူများဖြစ်စေသည်ဟု ထောက်ပြထားသည်။ ထိုနည်းတူ
နတ်ဆိုးပူဇော်သက္ကာများတွင် ပါဝင်ခြင်းသည် နတ်ဆိုးများနှင့်
ဆက်သွယ်ညှိနှိုင်းခြင်းကို ဆိုလိုသည်။ ၁၁:၁၇–၃၄ တွင် ကိုးရိန္သုဘုရားကျောင်း၏
များ၏ မမှန်ကန်သော ကျင်းပပုံများကို ဆွေးနွေးထားသည်။
2. The Last Supper in 1 Corinthians
Paul refers to the Lord’s Supper only in 1Corinthians, in relation to
problems regarding worship. In 10:16–21 he points out that partaking of the
Lord’s Supper makes the Corinthians participants in the body of Christ;
likewise participating in pagan sacrifices implies fellowship with demons. In
11:17–34 Paul deals with irregularities in the Corinthian church’s celebration
of this special rite.
ပေါလုသည်
မေးခွန်းများဖြင့် “ကောင်းကြီးခွက်” သည် “ခရစ်တော်၏ အသွေးတော်နှင့်
ဆက်သွယ်ညှိနှိုင်းခြင်း” ဖြစ်ပြီး “ကျွန်ုပ်တို့ ဖဲ့သော မုန့်” သည် “ခရစ်တော်၏
ခန္ဓာကိုယ်နှင့် ဆက်သွယ်ညှိနှိုင်းခြင်း” ဖြစ်သည်ဟု အတည်ပြုသည် (၁ ကောရိန္သု
၁၀:၁၆)။ ခရစ်ဝင်ကျမ်းရေးသူများကဲ့သို့ပင် “ခွက်” ဟူသော စကားကို အကြောင်းအရာကို
ကိုယ်စားပြုရန် သုံးထားသည်။ သို့သော် သူ၏ အဓိကအလေးပေးချက်မှာ ပုံစံမဟုတ်ဘဲ
အဓိပ္ပာယ်ဖြစ်သည်- ခွက်ကို သောက်ခြင်း၊ မုန့်ကို စားခြင်းသည် ခရစ်တော်နှင့်နှင့်
အချင်းချင်း ဆက်သွယ်ညှိနှိုင်းခြင်းကို ဖြစ်ပေါ်စေသည်။ ခရစ်တော်၏ ခန္ဓာကိုယ်၏
အစိတ်အပိုင်းဖြစ်သော ခရစ်ယာန်များသည် နတ်ဆိုးကိုးကိုးကွယ်သူများနှင့် အတူ
ထုံးတမ်းစားပွဲများတွင် ဆက်သွယ်ညှိနှိုင်းခြင်း မပြုနိုင်တော့ပေ (အခန်း ၁၄–၂၁)။
By means of rhetorical questions, Paul affirms that the “cup of blessing”
is “participation in the blood of Christ” and the “bread we break” is
participation in the “body of Christ” (1 Cor. 10:16). Like the Gospel writers,
he uses the expression “cup” to represent its content. However, his main
emphasis is not on form but on meaning: drinking the cup and eating the bread
created fellowship with Christ and one with another. Christians who were part
of the body of Christ could no longer have fellowship with demons or demon
worshipers through ceremonial meals (verses 14–21).
၁ ကောရိန္သု ၁၁:၂၃–၂၅
တွင် သခင်ခရစ်တော်၏ ညစာတော်စတင်ခြင်း၏ ဇာတ်လမ်းတိုသည် ခရစ်ဝင်ကျမ်းများထက် စောသော
ပထမဆုံး ရေးသားမှတ်တမ်းဖြစ်နိုင်သည်။ အကြောင်းမှာ ဤစာကို ခရစ်နှစ် ၅၀
အလယ်ပိုင်းတွင် ရေးသားခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ စကားလုံးများသည် လုကာနှင့် အလွန်ဆင်တူသည်။
ပေါလုသည် တမန်တော်များထံမှ ကြားသိရသည်ဖြစ်နိုင်သော်လည်း၊ သူက
ကိုးရိန္သုမြို့သားများအား သခင်ခရစ်တော်၏ ညစာတော်ဆိုင်ရာ သွန်သင်ချက်သည်
သခင်ဘုရားထံမှ လာသည်ဟု အသိပေးခဲ့သည်။
The brief narration of the institution of the Last Supper in 1 Corinthians
11:23–25 may be the earliest written account of it, since the letter to the
Corinthians was probably written in the midfifties, earlier than the Gospels.
The words are most similar to those found in Luke. Paul may have heard the
story from the apostles, though he informs the Corinthians that his teaching on
the Lord’s Supper came from the Lord Himself.
ပေါလုသည် မုန့်နှင့်
ခွက်နှစ်မျိုးလုံးတွင် “အောက်မေ့ခြင်း” ကို ဖော်ပြခဲ့သော်လည်း၊ ကွန်မြူနီယံ၏
ပရောဖက်ပြုချက်ဆိုင်ရာ အချက်ကို ပို၍ရှင်းလင်းစွာ အလေးပေးခဲ့သည်- ၎င်းကို
စားသုံးခြင်းသည် ဒုတိယအကြိမ် ကြွလာခြင်းကို ယုံကြည်ကြောင်း ကြေညာခြင်းဖြစ်သည်
(အခန်း ၂၆)။ ကိုးရိန္သုမြို့သားများ၏ ကျင်းပပုံသည် ယေရှု၏ အသက်တာ၊ အသေခံခြင်း၏
အဓိပ္ပာယ်ကို မေ့နေကြသည်ဟု ပေါလုက ထောက်ပြခဲ့သည်။ သူတို့သည် ကိုယ်ကျိုးရှာခြင်း၊
လူမှုရေးအဆင့်အတန်းပြသခြင်းများဖြင့် အလုပ်ရှုပ်နေကြသည်။ ပေါလုက
ဤတစ်ကိုယ်ကောင့်အပ်နှံမှုကို အတိတ်၊ အနာဂတ်ကို သတိရပြီး ပစ္စုပ္ပန်တွင်
ခရစ်ယာန်အဖြစ် အသက်ရှင်ရန် တိုက်တွန်းခဲ့သည်။
Paul stressed the “remembrance” aspect of the Lord’s Supper by mentioning
the phrase in relation to both bread and cup. But he emphasized even more
clearly the prophetic element of the Communion: participation in it is a
proclamation of faith in the Second Coming (verse 26). The apostle pointed out
to the Corinthians that their celebration was not a true remembrance of Jesus,
because they had forgotten the meaning of His life and death. They were busy
with their individual pursuits of pleasure and social positioning. Paul
countered this selfish behavior by urging them to remember the past and the
future in order to live as Christians in the present.
နောက်ဆုံးအနေဖြင့်
ပေါလုသည် အသင်းတော်၏ သခင်ခရစ်တော်၏ ညစာတော်ကို ကျင်းပရာတွင် အလွဲသုံးစားမှုများကို
ဖြေရှင်းခဲ့သည်။ အချို့သည် “မထိုက်တန်စွာ” စားသုံးနေကြသဖြင့် သခင်ယေရှု၏
ခန္ဓာကိုယ်နှင့် အသွေးတော်ကို ပြစ်မှားမိကြသည် (အခန်း ၂၇)။ သူ၏ အကြံပြုချက်မှာ
မိမိကိုယ်ကို စစ်ဆေးပြီး သင်္ကေတများ၏ အဓိပ္ပာယ်ကို အပြည့်အဝ နားလည်မှသာ
စားသုံးရန် ဖြစ်သည် (အခန်း ၂၈၊ ၂၉)။ ထိုသို့မပြုလုပ်ခြင်းကြောင့်
ကိုးရိန္သုခရစ်ယာန်များအပေါ် နာမကျန်းမှုများ ရောက်ရှိလာခဲ့ပြီး
နောက်ထပ်တရားစီရင်ခြင်းများ ရောက်ရှိလာမည် (အခန်း ၂၉၊ ၃၀)။ သခင်ခရစ်တော်၏ ညစာတော်ကို
မှန်ကန်စွာ ကျင်းပပုံဆိုင်ရာ နောက်ဆုံးညွှန်ကြားချက်များတွင် ပေါလုက
ထိုအခမ်းအနားကို ချမ်းသာပြီး လူပြရန်အခွင့်အရေးအဖြစ် ပြောင်းလဲပစ်ခြင်းကို
ရည်ညွှန်းခဲ့သည် (အခန်း ၃၃၊ ၃၄)။
Finally, Paul dealt with abuses in the community’s celebration of the
Lord’s Supper. Some were participating in “an unworthy manner,” which made them
guilty of profaning the body and blood of the Lord (verse 27). His
recommendation was that each should partake of the Lord’s Supper after
self-examination and fully discerning the meaning of the symbols (verses 28,
29). Failure to do this had already brought ill effects on the Corinthian
Christians and would certainly bring further judgment upon them (verses 29,
30). In giving final instructions to the congregation on the correct way to
celebrate the Lord’s Supper, Paul also alluded to their transforming this
special service into an occasion for gluttony and display (verses 33, 34).
B. သခင်ခရစ်တော်၏
ညစာတော်၏ ဓမ္မသီအိုလိုဂျီ အဓိပ္ပာယ်
ယေရှုကိုယ်တိုင်
အသေခံတော်မူမည့်အနီးတွင် စတင်ခဲ့သော ညစာတော်၏ အခြေခံအဓိပ္ပာယ်ကို ရှင်းပြခဲ့သည်။
သူပြောခဲ့သမျှသည် ဓမ္မသီအိုလိုဂျီ ဆင်ခြင်သုံးသပ်မှု၏ အခြေခံဖြစ်ရမည်။
ခရစ်ယာန်များသည် ယေရှု၏ တပည့်များဟု မှန်ကန်စွာ ယူဆကြသဖြင့်၊ သခင်ခရစ်တော်၏
ညစာတော်၏ အခြေခံအဓိပ္ပာယ်သည် အထပ်ထပ်အခန်းထဲရှိ တပည့် ၁၂ ပါးအတွက်နှင့်
ယနေ့အတူတူပင် ဖြစ်သည်။
B. The Theological Meaning of the Lord’s Supper
Jesus Himself explained the basic meaning of the supper He instituted
shortly before His crucifixion. What He said must form the basis of any
theological reflection on the topic. Because Christians rightly consider
themselves disciples of Jesus, the basic meaning of the Lord’s Supper is the
same today as it was for the twelve in the upper room.
ယေရှုသည်
တပည့်တော်များအား မုန့်နှင့်ခွက်ကို ပေးတော်မူသောအခါ၊ ‘‘ဤသည်ကား ငါ့ကိုယ်တော်’’
နှင့် ‘‘ဤသည်ကား ငါ့အသွေး’’ ဟု မိန့်တော်မူ၏။ ထိုအရာများကို တပည့်တော်များအား
စားသုံးရန် ဖိတ်ခေါ်တော်မူ၏။ အလားတူ သဘောတရားကို ယောဟန် ၆:၅၁–၅၈ တွင် တွေ့ရပေသည်။
ထိုနေရာ၌ ခရစ်တော်သည် ကိုယ်တော်အမှန်တကယ် ‘‘ကောင်းကင်ဘုံမှ ဆင်းသက်လာသော
အသက်ရှင်သော မုန့်တော်’’ ဖြစ်ကြောင်း၊ အသက်ရှင်ခြင်းကို ရရှိရန် ကိုယ်တော်၏
အသားကို စားရမည်၊ အသွေးကို သောက်ရမည်ဟု ရှင်းလင်းစွာ မိန့်တော်မူ၏။ ကိုယ်တော်၏
အသားကို စားသော၊ အသွေးကို သောက်သောသူသည် ကိုယ်တော်၌ ‘‘နေရာ ယူသည်’’ ဟု ဆိုတော်မူ၏။
ယောဟန် ၁၅ တွင် ခရစ်တော်သည် စိုက်ပျိုးရေး ဥပမာကို သုံးပြီး ထိုနေရာယူခြင်းကို
ဖော်ပြတော်မူ၏။ အကိုင်းအခက်သည် စပျစ်နွယ်ပင်နှင့် ဆက်လက် တွယ်ကပ်နေရမည်။
ခရစ်တော်ကို နားထောင်သူများသည် ကိုယ်တော်ကို အမှန်တကယ် ‘‘စားရန်’’ မဖြစ်နိုင်၊
တပည့်တော်များသည် ကိုယ်တော်၏ ကိုယ်ခန္ဓာနှင့် အမှန်တကယ် တွယ်ကပ်နေရန်လည်း
မဆီလျော်။ ထို့ကြောင့် နေရာယူခြင်း၊ စားခြင်း၊ သောက်ခြင်းတို့သည် ဥပစာ ဖြစ်ရမည်။
ဤနည်းဖြင့် ကြည့်သောအခါ သခင်ဘုရား၏ ညစာပွဲ၌ ခွက်နှင့် မုန့်သည် ပိုမြင့်သော
အမှန်တရားကို ကိုယ်စားပြုသည်။ ယေရှု၏ ကိုယ်ခန္ဓာနှင့် အသွေးကို အမှန်တကယ်
မဖြစ်စေဘဲ၊ ခွက်နှင့် မုန့်သည် ကိုယ်တော်၏ ကျိုးပဲ့သော ကိုယ်ခန္ဓာ၊ သွန်းလောင်းသော
အသွေး၊ လက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ်မှ ကွယ်ကွယ်သေခြင်းနှင့် ထိုမှ ထွက်ပေါ်လာသော
ကယ်တင်ခြင်း လက်ဆောင်ကို ကိုယ်စားပြုသည်။
When Jesus gave the bread and the cup to His disciples, He said, “This is
my body” and “this is my blood”; these the disciples were invited to eat. A
similar concept is found in John 6:51–58, where Christ clearly told His hearers
that He Himself was the “living bread which came down from heaven,” and that to
have life they must eat His flesh and drink His blood. One who ate His flesh
and drank His blood would “abide” in Him. In John 15 Christ uses a figure from
agriculture to portray this same “abiding”: the branch must remain attached to
the vine. Obviously, it was impossible for those who listened to Christ
literally to “eat” Him; it was also absurd to expect that His disciples would
literally attach themselves to His person. Thus, the abiding, the eating, and
the drinking must be figurative. Seen in this light, the cup and bread of the
Lord’s Supper are symbols of a greater reality. While not the substance of
Jesus’ body and blood, the cup and bread represent His broken body and spilt
blood, His death on the cross and the saving gift issuing from it.
စားခြင်းနှင့်
သောက်ခြင်းဖြင့် လူသားများသည် အာဟာရကို ကိုယ်ခန္ဓာထဲ လက်ခံယူကြသည်။ အစာအာဟာရနှင့်
သောက်စရာဖြင့် ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ အားဖြည့်ခံကြပြီး ထိုအရာများသည် သူတို့၏
ဆဲလ်များထဲသို့ ပါဝင်သွားသည်။ ခွက်ကို သောက်ခြင်း၊ မုန့်ကို စားခြင်းဖြင့်
ခရစ်တော်၏ တပည့်တော်များသည် ခရစ်တော်၏ အသက်ကို ပါဝင်ယူကြသည်။ ကိုယ်တော်နှင့်
ဆက်ဆံရေး စားသောက်ရုံသာမက၊ ကိုယ်တော်၏ ဂုဏ်တော်များကို သူတို့ ဘဝထဲသို့
လက်ခံယူကြသည်။
By eating and drinking, human beings take nourishment into their bodies.
By food and drink they are physically strengthened as what they take becomes
part of their very cells. By drinking the cup and eating the bread, Christ’s
disciples become partakers of Christ’s life. Not only do they eat with Him in
fellowship, they appropriate His qualities into their lives.
ခွက်သည်
‘‘ပဋိညာဉ်သစ်’’ ကို ကိုယ်စားပြုသည်ဟု ယေရှု မိန့်တော်မူ၏ (လု၊ ၂၂:၂၀)။ ပဋိညာဉ်
အယူအဆသည် ယုဒလူမျိုးတို့၏ တွေးခေါ်မှုတွင် ရှင်းလင်းသည်။ ထာဝရဘုရားသည်
အစပိုင်းတွင် ဣသရေလကို ကောင်းကြီးပေးရန် ကိုယ်တိုင် ပဋိညာဉ်တည်တော်မူ၏။ လူမျိုးသည်
ထာဝရဘုရားကို ချစ်ခြင်း၊ နာခံခြင်း ပြုရန် သဘောတူ၏။ ဤပဋိညာဉ်ကို
ဖောက်ဖျက်ခြင်းကြောင့် ဘီစီ ၅၈၆ တွင် ဗာဗုလုန် ပြောင်းရွှေ့ခံရခြင်း ဖြစ်ခဲ့သည်။
ဘုရားသခင်သည် အမြဲ ကိုယ်တော်၏ ပညတ်တော်ကို လူမျိုး၏ နှလုံးထဲတွင် ရှိစေလိုတော်မူ၏
(တရား၊ ၆:၆၊ ဆာ၊ ၃၇:၃၁၊ ဟေရှာ၊ ၅၁:၇)။ သို့ရာတွင် သူတို့ မအောင်မြင်ခဲ့။ ယေရမီက
ပဋိညာဉ်သစ်၏ သေချာမှုကို ဖော်ပြခဲ့ပြီး၊ ကျောက်ချပ်ပေါ်တွင် မရေးထားဘဲ၊ ဘုရားသခင်၏
လူမျိုး၏ နှလုံးပေါ်တွင် ရေးထားသော ပဋိညာဉ်ဖြစ်သည် (ယေရမိ၊ ၃၁:၃၃၊ ၃၄)။
ဤပဋိညာဉ်သစ်သည် ဘုရားသခင်၏ ပညတ်တော် သို့မဟုတ် ရည်ရွယ်ချက် ပြောင်းလဲခြင်းကြောင့်
သစ်လောင်းခြင်း မဟုတ်၊ အတည်ပြုပုံ နည်းလမ်းတွင် သစ်လောင်းခြင်း ဖြစ်သည်။ ယေရှု၏
အသွေးတော်သည် ကယ်တင်ခြင်း ကတိတော်များကို အတည်ပြုမည်။ နောက်ဆုံး ညစာပွဲတွင်
ဤပဋိညာဉ်သစ်သည် အမှန်တကယ် ဖြစ်လာခဲ့သည်။ တပည့်တော်များသည် ခွက်ကို သောက်သုံးရာတွင်
ခရစ်တော်၏ သေခြင်းဖြင့် ဖြစ်ပေါ်လာသော ပဋိညာဉ်သစ်၏ ပြဋ္ဌာန်းချက်များနှင့်
တန်ခိုးကို ပါဝင်ယူကြသည်။ ခရစ်တော်၏ အသွေးတော်သည် ကိုယ်တိုင် ဆန္ဒအလျောက်
အစားထိုးသော ပဋိညာဉ်ချုပ်ခြင်း၏ သင်္ကေတနှင့် နည်းလမ်း ဖြစ်သည်။ ပဋိညာဉ်သစ်
တည်ထောင်ခြင်း၏ အာမခံချက် ဖြစ်သည်။
The cup represented the “new covenant,” said Jesus (Luke 22:20). The
covenant idea was clear in Jewish thinking. Yahweh had first covenanted of His
own free will to bless Israel; the people had then agreed to love and obey Him.
The breach in this covenant had resulted in the Babylonian deportation in 586
B.C. God had always wanted His law to be in the hearts of His people (Deut.
6:6; Ps. 37:31; Isa. 51:7), but they had failed Him. Jeremiah had already
expressed the certainty of a new covenant—one not written on tables of stone
but on the hearts of God’s people (Jer. 31:33, 34). This new covenant was not
new in that it meant a change in God’s law or intention but in the means by
which it was ratified. Jesus’ own blood would confirm God’s promises of salvation.
In the Last Supper this new covenant became a reality. As the disciples partook
of the cup, they participated in the provisions and power of that new covenant,
made possible by Christ’s death. Christ’s blood was the symbol and the means of
His voluntary and substitutionary atonement; it was the guarantee of the
establishment of the new covenant.
သမ္မာကျမ်းခေတ်တွင်
ပဋိညာဉ်ကို များသောအားဖြင့် စားပွဲချီးမြှင့်ခြင်းဖြင့် ပြီးစီးစေသည်။ အတူတကွ
စားသောက်ခြင်းဖြင့် ပါဝင်သူများသည် ကတိများကို ဖြည့်ဆည်းရန် ကတိပြုကြသည်။
ခွက်နှင့် မုန့်ကို တပည့်တော်များနှင့် မျှဝေခြင်းဖြင့် ယေရှုသည် သူတို့နှင့်
ပဋိညာဉ် ချုပ်ဆိုတော်မူ၏။ ကိုယ်တော်သည် သူတို့အတွက် အသွေးတော်ကို သွန်းလောင်းမည်၊
သူတို့၏ ကယ်တင်ခြင်းကို ဖြစ်ပေါ်စေမည်။ ဘုရားသခင်၏ နိုင်ငံတော်တွင် နေရာကို
ပြင်ဆင်ပေးမည်၊ နောက်ဆုံးတွင် သူတို့ကို ထိုနေရာသို့ ခေါ်ဆောင်မည်ဟုလည်း
ကတိပြုတော်မူ၏။ ထိုအချိန်တိုင်အောင် စပျစ်သီးတော်၏ အသီးကို ထပ်မံ မသောက်တော့ဟု
မိန့်တော်မူ၏ (လု၊ ၂၂:၁၈)။
In Bible times a covenant was often consummated with a meal. By eating
together, the parties committed themselves to fulfill their pledges. By sharing
the cup and bread with His disciples Jesus made a covenant with them. He would
shed His blood for them, making possible their salvation; He also agreed to
prepare for them a place in God’s kingdom, to which He eventually would take
them. Until then He would not drink again from the fruit of the vine (Luke
22:18).
ခရစ်တော်၏
တပည့်တော်များ—ထိုအချိန်ကလည်း ယခုလည်း—အဘ၏ နိုင်ငံတော်ကို စောင့်ဆိုင်းနေကြသည်။
ကိုယ်တော်၏ ပဋိညာဉ် အပိုင်းအတွက် အာမခံချက်အနေဖြင့် ယေရှုသည် အသွေးတော်နှင့်
ကိုယ်ခန္ဓာတော်ကို ပေးတော်မူ၏။ သူတို့၏ ပဋိညာဉ် အပိုင်းအတွက် ခရစ်ယာန်များသည်
ကိုယ်တော်၏ ယဇ်ပွဲခံခြင်း၏ သင်္ကေတများကို စားသုံးခြင်းဖြင့် ပဋိညာဉ်
စည်းကမ်းချက်များကို လိုက်နာကြောင်း သက်သေပြသည်။ ယုံကြည်သူများသည် သခင်ဘုရား၏
ညစာပွဲကို ပထမဆုံး ကျင်းပ တိုင်း လက်ဝါးကပ်တိုင်ကို ပြန်လှည့်ကြည့်ပြီး ဘုရားသခင်၏
ချစ်ခြင်းမေတ္တာကို အံ့ဩကြသည်။ တစ်ချိန်တည်းတွင် ဘုရားသခင်၏ စားပွဲဝိုင်းတွင်
ထိုင်မည့် နိုင်ငံတော်နေ့ကို မျှော်ကြည့်ကြသည်။
Christ’s disciples—both then and now—are waiting for the Father’s kingdom.
In pledge of His part of the covenant, Jesus offered His blood and His flesh.
As their part of the agreement, Christians partake of the emblems of His
sacrifice as evidence of their compliance with the terms of the covenant. Each
time believers celebrate the Lord’s Supper they look back to the cross and
wonder at divine love. At the same time they look forward to the day when they
will sit around God’s table in the kingdom.
ပဋိညာဉ်သစ်၏ အသွေးသည်
ခွင့်လွှတ်ခြင်းအတွက် သွန်းလောင်းခြင်း ဖြစ်သည် (မဿဲ၊ ၂၆:၂၈)။ ယေရှု၏ သေခြင်းဖြင့်
လူသားမျိုးနွယ်၏ အပြစ်များ ပျက်ပြယ်သွားသည်။ ယေရမီ၏ ပဋိညာဉ်သစ်၏ နူးညံ့သော
နှလုံးသားသည် ဘုရားသခင်၏ ခွင့်လွှတ်ခြင်းနှင့် ပေါင်းစပ်ထားသည် (ယေရမိ၊ ၃၁:၃၁–၃၄)။
ခွက်ကို သောက်သုံးခြင်းသည် ခွင့်လွှတ်ခြင်း လက်ဆောင်ကို လူသားများ လက်ခံခြင်း၏
သင်္ကေတဖြစ်သည်။
The blood of the new covenant is poured out in forgiveness (Matt. 26:28).
Through the death of Jesus the sins of the human race are blotted out. The
tender heart of Jeremiah’s new covenant is coupled with divine forgiveness
(Jer. 31:31–34). Drinking of the cup symbolizes the human acceptance of this
gift of forgiveness.
ထို့ပြင်
အသင်းတော်တစ်ခုလုံးသည် တစ်ခွက်တည်း၊ တစ်မုန့်တည်းကို ပါဝင်သောကြောင့် သခင်ဘုရား၏
ညစာပွဲသည် စည်းလုံးညီညွတ်မှု ဖြစ်စေသည်။ အတူတကွ စားသောက်ခြင်းဖြင့်
ခရစ်ယာန်များသည် အချင်းချင်း ပိုမို နီးကပ်လာကြပြီး သူတို့၏ သခင်ဘုရားနှင့်လည်း
နီးကပ်လာကြသည်။
Furthermore, since the whole community participates in the one cup and
bread, the Lord’s Supper becomes a unifying factor. By eating together,
Christians draw closer one to another, as well as to their Lord.
သခင်ဘုရား၏ ညစာပွဲမှ
ခရစ်ယာန်များ ရရှိမည့် အကျိုးကျေးဇူးများကြောင့် ယေရှုသည် တပည့်တော်များကို
ဤပွဲကို ကျင်းပရန် မှာထားတော်မူ၏။ ဂရိ ကြိယာ အချိန်ကာလသည် ထပ်ခါတလဲလဲ
ပြုလုပ်ခြင်းကို ညွှန်ပြသည်—တစ်ကြိမ်တည်း မဟုတ်၊ ထပ်ခါထပ်ခါ။ ခရစ်တော်၏
သေခြင်းဖြင့် အပြစ်မှ လွတ်မြောက်ခြင်းကို ‘‘အောက်မေ့ခြင်း’’ အနေဖြင့် ကျင်းပရမည်။
ပသခါပွဲကို အဲဂုတ္တုမှ လွတ်မြောက်ခြင်းကို အောက်မေ့ရန် ကျင်းပ သည်နှင့် အတူတူပင်။
အခြားတစ်ဖက်တွင် ပသခါပွဲသည် ပသခါသိုးသငယ်အဖြစ် ခရစ်တော်၏ ယဇ်ပွဲကို
ကြိုတင်မျှော်လင့်ခဲ့သလို၊ သခင်ဘုရား၏ ညစာပွဲသည် နိုင်ငံတော်တွင် သိုးသငယ်ကို
အောင်မြင်ခြင်းကို ကြိုတင်မျှော်လင့်သည်။
Because of the benefits the Christian would derive from the Lord’s Supper,
Jesus admonished His disciples to celebrate it. The Greek verb tense suggests
repeated action—not once but again and again. The celebration was to be “in
remembrance” of the liberation from sin made possible by Christ’s death, just
as the Passover was observed in remembrance of Israel’s liberation from Egypt.
On the other hand, just as the Passover anticipated the sacrifice of Christ as
Passover lamb, the Lord’s Supper anticipated the victory of the Lamb in the
kingdom.
သခင်ဘုရား၏ ညစာပွဲ
ကျင်းပရာတွင် ပါဝင်သူများသည် ယေရှု၏ သေဆုံးပုံနှင့် နည်းလမ်းကို သာ
တွေးတောရုံသာမက၊ အထူးသဖြင့် ဘုရားသခင်၏ လူမျိုးတစ်ခုလုံးအတွက် ယခုအချိန်၌ ရှိသော
အဓိပ္ပာယ်နှင့် အကျိုးသက်ရောက်မှုကို တွေးတောရမည်။ ခရစ်တော်၏ ဆင်းရဲဒုက္ခနှင့်
သေခြင်း၏ ဝမ်းနည်းမှုထက် ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း၏ အောင်မြင်မှု ပျော်ရွှင်မှုကို
ပို၍ အာရုံစိုက်ရမည်။ သို့ရာတွင် လက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ်တွင် ကျွန်ုပ်တို့အတွက်
ခရစ်တော်၏ ဆင်းရဲဒုက္ခနှင့် သေခြင်း၏ အင်အားကြီးမှုကို တွေးတောခြင်း မရှိလျှင်
သခင်ဘုရား၏ ညစာပွဲ ပြည့်စုံခြင်း မရှိ။
In the celebration of the Lord’s Supper, celebrants should not only
reflect upon the fact and manner of Jesus’ death but also—and most
especially—on its present meaning and effect for the entire congregation of
God’s people. Attention should focus more upon the joy of victory of the
Resurrection than upon the sadness of Christ’s suffering and death. Celebration
of the Lord’s Supper is never complete, however, without reflection upon the
seriousness of Christ’s passion and death for us on the cross.
ဆက်တိုက် မကြာမီတွင်
ဆွီဝါဒပွဲကို ယူခါရစ် သို့မဟုတ် ‘‘ကျေးဇူးတော်ချီးမွမ်းခြင်း’’ ဟု
ခေါ်ဝေါ်လာခြင်းကို နားလည်ရ လွယ်ကူသည်။ ထိုပွဲတွင် ယေရှု၏ အသက်နှင့် သေခြင်း၏
အဆုံးမဲ့ လက်ဆောင်အတွက် ဘုရားသခင်ကို အမှန်တကယ် ကျေးဇူးတော် ချီးမွမ်းနိုင်သည်။
ဤအခမ်းအနားသည် ယေရှုနှင့် ကိုယ်တော်၏ နောက်လိုက်များနှင့် ဆက်ဆံရေး၊ အပြစ်မှ
ခွင့်လွှတ်ခြင်း၊ အနာဂတ် နိုင်ငံတော်ကို မျှော်လင့်ခြင်း အောင်ပွဲခံပွဲ ဖြစ်သည်။
That the Communion service soon became known as the Eucharist or “giving
of thanks” is not hard to understand. In it a person may indeed give thanks to
God for the infinite gift of Jesus’ life and death. This ceremony is a
celebration of the Christian’s fellowship with Jesus and His followers,
forgiveness from sin, and expectant hope of the future kingdom.
ပလုတ်က
ကောရိန်သုတ်များအား ရှင်းပြခဲ့သည်အတိုင်း သခင်ဘုရား၏ ညစာပွဲ ကျင်းပခြင်းသည်
ကိုယ်တော် ပြန်ကြွလာသည်တိုင်အောင် သခင်ဘုရား၏ သေခြင်းကို ကြေညာခြင်း ဖြစ်သည်
(၁ကော၊ ၁၁:၂၆)။ ခရစ်တော်၏ ဆင်းရဲဒုက္ခ၏ သင်္ကေတများကို ပါဝင်ခြင်းသည် ဒုတိယအကြိမ်
ကြွလာခြင်း၏ သေချာမှုကို ကြေညာခြင်း ဖြစ်သည်။ သင်္ကေတစားပွဲအနေဖြင့် ဆွီဝါဒပွဲသည်
ယုံကြည်သူ၏ နေ့စဉ်ဘဝနှင့် ခရစ်တော် ကြွလာခြင်း ကတိတော်ကို ဆက်စပ်ပေးပြီး၊
ခရစ်ယာန်၏ ဘုန်းကျက်သရေ မျှေ့လင့်ခြင်းကို သက်သေ ခံရန် ယုံကြည်သူကို တန်ခိုး
ပေးသည်။ (အသင်းတော် VI. B. 1 ကို
ကြည့်ပါ။)
As Paul pointed out to the Corinthians, the celebration of the Lord’s
Supper proclaims the Lord’s death until He comes again (1 Cor. 11:26).
Participation in the emblems of Christ’s suffering is an act of proclamation of
the certainty of the Second Coming. As a symbolic meal, the Communion service
joins the believers’ daily life and the promise of Christ’s coming, and
empowers the believer to give a witness to the Christian’s glorious hope. (See
Church VI. B. 1.)
C. သခင်ဘုရား၏ ညစာပွဲ
ကျင်းပပုံ
ကျမ်းစာသစ်တွင်
သခင်ဘုရား၏ ညစာပွဲ ကျင်းပပုံ အသေးစိတ်ကို လုံးဝ တိတ်ဆိတ်ထားသည်။ မည်မျှ မကြာခံ
ကျင်းပရမည်၊ မည်သူ ပါဝင်နိုင် မပါဝင်နိုင်၊ မုန့်နှင့် ခွက်၏ တိကျသော
သဘောသဘာဝကိုပင် အနည်းငယ်သာ ဆိုထားသည်။ ဤလက်တွေ့ ကိစ္စများကို ကျမ်းစာ နိယာမများအရ
ဖွံ့ဖြိုးစေခဲ့သည်။
C. The Practice of the Lord’s Supper
The NT is virtually silent regarding the details of the celebration of the
Lord’s Supper. Little is said about the frequency, who may or may not
participate, or even the exact nature of the bread and cup to be used. These
practical aspects have been developed on the basis of scriptural principles.
၁. ကျင်းပမှု
အကြိမ်ရေ
‘‘သင်တို့ မည်မျှပင်
သောက်သော်လည်း’’ ဟူသော စကားစုသည် (၁ကော၊ ၁၁:၂၆ ကို ကြည့်ပါ) မည်မျှ မကြာခံ
ကျင်းပရမည်ကို ညွှန်ပြခြင်း မရှိ။ ကျမ်းစာသစ်တွင် သခင်ဘုရား၏ ညစာပွဲ၏
အကြိမ်ရေနှင့် ပတ်သက်၍ အခြား ညွှန်ကြားချက် မတွေ့။ ထို့ကြောင့် အသင်းတော်များ
ကိုယ်ပိုင် ပုံစံများ ဖန်တီးခဲ့ကြသည်။ ခရစ်ယာန် အချို့သည် အပတ်စဉ် သို့မဟုတ်
နေ့စဉ်ပင် ဆွီဝါဒပွဲ ပြုလုပ်ကြသည်။
1. Frequency of Celebration
The phrase “as often as you drink it” (see 1 Cor. 11:26) gives no
indication of how often Communion is to be celebrated. No other instructions
appear in the NT regarding the frequency of the Lord’s Supper. Thus, different
churches have developed their own patterns of celebration. Some Christians take
Communion weekly or even daily.
၂. မည်သူ
ပါဝင်နိုင်သည်
ပလုတ်က
ကောရိန်သုတ်များကို ‘‘မသင့်လျော်သော နည်းဖြင့်’’ သခင်ဘုရား၏ ညစာပွဲကို
မပြုလုပ်ရန်၊ သင့်လျော်စွာ ကိုယ်ကို စစ်ဆေးပြီးမှ ပြုလုပ်ရန် သတိပေးသည် (၁ကော၊
၁၁:၂၇၊ ၂၈)။ ‘‘မသင့်လျော်သော နည်းဖြင့်’’ ဟူသော စကားစု၏ အဓိပ္ပာယ်ကို နားလည်ရန်
ပလုတ်၏ ‘‘သင့်လျော်သော ဘဝ’’ နှင့် သူ၏ ညွှန်ကြားချက် အကြောင်းအရာကို
ထည့်စဉ်းစားရမည်။ ခရစ်ယာန်များသည် ‘‘ဘုရားသခင်နှင့် ထိုက်တန်သော ဘဝ’’ (၁သက်၊
၂:၁၂)၊ သူတို့၏ ခေါ်တော်မူခြင်းနှင့် ထိုက်တန်သော ဘဝ (ဧဖက်၊ ၄:၁)၊ ‘‘ခရစ်တော်၏
ဧဝံဂေလိ တရားနှင့် ထိုက်တန်သော ဘဝ’’ (ဖိ၊ ၁:၂၇) ကို ဦးဆောင်ရမည်။ ကောလောသဲ ၁:၉၊ ၁၀
အရ ပလုတ်က ခရစ်ယာန်များ သခင်ဘုရားနှင့် ထိုက်တန်သော ဘဝကို ပိုမို ဦးဆောင်ရန်၊
ကိုယ်တော်ကို နှစ်သက်ဖွယ် ကောင်းမှု ရှိရန်၊ ခရစ်တော်ကို ဝန်ဆောင်ရာတွင် ကောင်းမှု
ပြုရန် ဆုတောင်းသည်။
2. Who May Participate
Paul warns the Corinthians not to participate in the Lord’s Supper “in an
unworthy manner,” but rather to do so after appropriate self-examination (1
Cor. 11:27, 28). To grasp the meaning of the phrase “in an unworthy manner,”
one needs to consider also Paul’s instructions to the believers regarding the
“worthy life” and the context of his admonition. Christians are to “lead a life
worthy of God” (1 Thess. 2:12), of their calling (Eph. 4:1), and “of the gospel
of Christ” (Phil. 1:27). According to Colossians 1:9, 10, Paul prays that
Christians may increasingly live a life worthy of the Lord, one pleasing to
Him, doing good works in service to Christ.
၁ကောရိန် ၁၁:၂၀၊ ၂၂
အရ ကောရိန်သု အသင်းတော်တွင် အချို့သည် ပလုတ်၏ ‘‘ထိုက်တန်ခြင်း’’ အဓိပ္ပာယ်နှင့်
ဆန့်ကျင်သော သဘောထား ပြသခဲ့ကြသည်။ လောဘကြီးပြီး တစ်ကိုယ်ကောင်း ဆန်သော
ချမ်းသာသူများသည် ဆင်းရဲသော ညီအစ်ကိုများကို ဂရုမစိုက်ခဲ့။ သူတို့၏ ပြုမူမှုဖြင့်
နည်းတူ ဆင်းရဲသော အသင်းတော်ဝင်များကို နာကျင်စေပြီး သူတို့၏ သခင်ဘုရားကို
ဂုဏ်မယူစေခဲ့။ ဥပမာ မိသားစု စားသောက်သည့် သာမန် စားပွဲနှင့် ဓမ္မပွဲတော်
ကွာခြားမှုကို သူတို့ မခွဲခြားနိုင်ခဲ့ (၆BC ၇၆၅ ကို ကြည့်ပါ)။ သူတို့၏
ရည်ရွယ်ချက်နှင့် သဘောထားကို သင့်လျော်စွာ စစ်ဆေးခြင်းသည် မှန်ကန်သော လမ်းကို
ပြသလိမ့်မည်။
According to 1 Corinthians 11:20, 22, certain individuals in the
Corinthian church displayed an attitude contrary to Paul’s definition of
“worthiness.” The greedy and selfish wealthy ones displayed a lack of concern
for their poorer brethren. By their conduct they hurt the less fortunate
members of the community and dishonored their Lord. They apparently failed to
distinguish between a common meal at which, for example, a family would eat
together, and the sacred Supper, when all social differences should have been
put aside (see 6BC 765). Proper examination of their motives and attitudes
would have shown them the correct way to act.
ခရစ်တော်၌
နှစ်ခြင်းခံပြီးသူများသည် ဘုရားသခင်၏ ကျေးဇူးတော်ကို ယုံကြည်စွဲချာမှုဖြင့်
လာရောက်ပြီး ဆွီဝါဒပွဲတွင် ပါဝင်နိုင်သည်။ နှစ်ခြင်းမခံရသေးသော ယုံကြည်သူများသည်
အမှန်တကယ် ပါဝင်ရန် အကြောင်းပြချက် မရှိ။ ယုံကြည်သူ၏ နှစ်ခြင်း အခြေခံတွင်
နှစ်ခြင်းမခံရသေးသော ကလေးများကို အခြားသူများ ပါဝင်စဉ် ကြည့်ရှုရန် ဖိတ်ခေါ်ရမည်။
သင့်လျော်သော သွန်သင်ချက်နှင့် နှစ်ခြင်းခံပြီးမှ သူတို့
ညီအစ်ကိုခရစ်ယာန်များနှင့် အတူ သခင်ဘုရား၏ သေခြင်း၊ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း၊ မကြာမီ
ပြန်ကြွလာခြင်းကို ကျင်းပနိုင်သည်။
Those who have been baptized into Christ can come in confidence of God’s
grace, and participate in the Communion. Those who are not baptized believers
would not have a true reason to participate. In the context of a believer’s
baptism, unbaptized children should be invited to observe as others take part.
After proper instruction and baptism, they may join their fellow believers in
the celebration of their Lord’s death, resurrection, and soon return.
၃. တဆေးမဲ့မုန့်နှင့်
အရက်မပါသော စပျစ်ရည်
ယုဒ ဓလေ့အရ ပသခါပွဲ
မတိုင်မီ ညနေတွင် အိမ်မှ တဆေးအားလုံးကို ဖယ်ရှားရသည် (ထွက်၊ ၁၂:၁၅၊ ၁၉၊ ၁၃:၇)။
ထို့ကြောင့် နောက်ဆုံး ညစာပွဲတွင် သုံးသော မုန့်သည် တဆေးမဲ့မုန့် ဖြစ်သည်ဟု
လုံခြုံစွာ ယူဆနိုင်သည်။ ထို့ပြင် ပလုတ်က တဆေးကို အပြစ်နှင့် နှိုင်းယှဉ်သည်
(၁ကော၊ ၅:၇၊ ၈)။ ခရစ်တော်တွင် အပြစ် လုံးဝ မရှိ။ ထို့ကြောင့် ဆွီဝါဒပွဲတွင်
အသုံးပြုသော တဆေးမဲ့မုန့်—ပုံမှန်အားဖြင့် ဂျုံမှုန့်တစ်မျိုးလုံး၊ ဆီ၊ ရေ၊ ဆား
ရောနယ်ထားသော မုန့်—သည် ယုံကြည်သူအားလုံးအတွက် ယဇ်ပွဲခံတော်မူသော သခင်ဘုရား၏
ကိုယ်ခန္ဓာကို ကိုယ်စားပြုသည်။
3. Unleavened Bread and Unfermented Wine
In view of the Jewish custom of removing all leaven from the home on the
eve of Passover (Ex. 12:15, 19; 13:7), it can be safely assumed that the bread
used at the Last Supper was unleavened. Furthermore, Paul equates leaven with
sin (1 Cor. 5:7, 8), of which there was none in Christ. Thus, unleavened
bread—normally made of whole-wheat flour mixed with oil, water, and salt—is
used in the Communion service to represent the Lord’s body sacrificed for all
who believe in Him, regardless of time and place.
သခင်ဘုရား၏ ညစာပွဲကို
ဖော်ပြရာတွင် ရှင်လုကာ၊ ရှင်မဿဲ၊ ရှင်မာကု ဧဝံဂေလိများနှင့် ပလုတ်တို့သည်
ခရစ်တော်၏ အသွေးကို ကိုယ်စားပြုသော သောက်စရာအတွက် ‘‘ခွက်’’ နှင့် ‘‘စပျစ်နွယ်ပင်၏
အသီး’’ ဟု သုံးသည်။ ‘‘စပျစ်ရည်’’ ဟူသော စကားကို မသုံး။ အရက်သည် ပျက်စီးခြင်းနှင့်
သေခြင်း၏ ထုတ်ကုန် ဖြစ်၍ ယေရှု၏ ကယ်တင်သော အသွေးကို ကိုယ်စားပြုရန် မသင့်တော်။
ထို့ကြောင့် ဆွီဝါဒပွဲတွင် အရက်ပါသော စပျစ်ရည် သို့မဟုတ် အချဉ်ဖောက်ထားသော ရည်ကို
သုံးစွဲခြင်း မသင့်လျော်။ စပျစ်သီးကို ညှစ်ထုတ်သော ရည်သည် များစွာအတွက်
သွန်းလောင်းသော ခရစ်တော်၏ အသွေးကို မှန်ကန်စွာ ကိုယ်စားပြုသည်။
The descriptions of the Lord’s Supper in both the Synoptics and Paul use
the expressions “cup” and the “fruit of the vine” for the drink representing
Christ’s blood. The word “wine” is not used. Alcohol is a product of decay and
death, unfit to symbolize the redeeming blood of Jesus. Thus, the use of
fermented juice or alcoholic wine in the Communion service is not appropriate.
The pressed juice of the grape correctly represents the blood of Christ, poured
out for the forgiveness of many.
နောက်ဆုံး ညစာပွဲကို
ဖော်ပြရာတွင် အဲလင် ဂျီ ဝှိုက် ဤသို့ ရေးသားသည်။ ‘‘ခရစ်တော်သည် ပသခါညစာပွဲ
ဖြန့်ထားသော စားပွဲဝိုင်းတွင် ရှိနေဆဲ ဖြစ်သည်။ ပသခါ အချိန်ကာလတွင် သုံးသော
တဆေးမဲ့ မုန့်ခဲများ ရှိသည်။ အချဉ်ဖောက်ခြင်း မခံရသော ပသခါ စပျစ်ရည်သည်
စားပွဲပေါ်တွင် ရှိသည်။ ဤသင်္ကေတများကို ခရစ်တော်သည် ကိုယ်တော်၏ အပြစ်ကင်းသော
ယဇ်ပွဲကို ကိုယ်စားပြုရန် အသုံးပြုတော်မူသည်။ အချဉ်ဖောက်ခြင်းဖြင့် ပျက်စီးသော
အရာမျှ၊ အပြစ်နှင့် သေခြင်း၏ သင်္ကေတသည် အပြစ်ကင်း၍ အပြောက်အစွန်း မရှိသော
သိုးသငယ်ကို ကိုယ်စားပြုနိုင်သည် မဟုတ်’’ (DA ၆၅၃)။
In her description of the Last Supper, Ellen White writes: “Christ is
still at the table on which the paschal supper has been spread. The unleavened
cakes used at the Passover season are before Him. The Passover wine, untouched
by fermentation, is on the table. These emblems Christ employs to represent His
own unblemished sacrifice. Nothing corrupted by fermentation, the symbol of sin
and death, could represent the ‘Lamb without blemish and without spot’” (DA
653).
ဃ. နိဂုံး
ယဇ်ပလ္လင်ပွဲ၌
သခင်ဘုရားသည် ကယ်တင်ခြင်း၏ ကြီးမားသောလက်ဆောင်များကို ပေးသနားတော်မူ၏–
ထိုလက်ဆောင်မှာ သူ၏ကိုယ်တော်နှင့် သွေးတော်ဖြစ်၍ အဆမဲ့မုန့်နှင့်
စစ်မှန်သောစပျစ်သီးဖျော်ရည်ဖြင့် သင်္ကေတပြုထားသည်။ မုန့်သည်
ယေရှုကိုယ်တော်တိုင်ကို ကိုယ်စားပြုသည်။ စပျစ်ဖျော်ရည်သည် ကိုယ်တော်၏
တန်ဖိုးရှိသော ဖြောင့်မတ်စေသောသွေးတော်ကို ပြီးပြည့်စုံစွာ သင်္ကေတပြုသည်။
သခင်ဘုရား၏ ညစာပွဲကို ကျင်းပရာတွင် ခရစ်ယာန်များသည် မိမိတို့အပြစ်အတွက် ယေရှု၏
ကြီးမားသောယဇ်ပူဇော်ခြင်းကို သတိရရုံသာမက၊ ယခုအခါ ခရစ်တော်နှင့်အတူ
ဆက်ဆံရေးရှိခြင်းကို အာမခံပေးသော ပဋိညာဉ်သစ်နှင့် ကိုယ်တော်၏နိုင်ငံတော်၌
အနာဂတ်ဘုန်းအသရေကို ဝမ်းမြောက်ရွှင်လန်းနိုင်ကြသည်။ ထို့ကြောင့်
သခင်ဘုရား၏ညစာပွဲသည် ဝမ်းနည်းခြင်းအချိန်မဟုတ်၊ ဝမ်းမြောက်ခြင်းအချိန်ဖြစ်သည်။
သို့သော် ကျွန်ုပ်တို့၏ရွေးနှုတ်ခြင်းတန်ဖိုးမှာ အလွန်မြင့်မြတ်ကြောင်း– ခရစ်တော်၊
အပြစ်မရှိ၊ အဆွေးအချဉ်မရှိသော သိုးသငယ်ငယ်၏ အဖိုးတန်သွေးတော်ဖြစ်ကြောင်း (၁ ပေ။
၁:၁၉) အမြဲသတိရလျက် နေရမည်ဖြစ်သည်။
D. Conclusion
In the Communion service the Lord offers us His great gifts of salvation:
His body and blood, aptly symbolized by the unleavened bread and the pure juice
of the grape. The bread represents Jesus as a person; the grape juice is a
perfect symbol of His atoning blood. In the celebration of the Lord’s Supper,
Christians are not only conscious of Jesus’ great sacrifice for their sins but
also able to rejoice in the new covenant that guarantees present fellowship
with Christ and future glory in His kingdom. Therefore, the Lord’s Supper is an
occasion for rejoicing, not mourning, although we will always be mindful of the
high cost of our ransom, the precious blood of Christ, the Lamb without blemish
or spot (1 Peter 1:16).
နှစ်ခြင်းမင်္ဂလာသည်
ကျွန်ုပ်တို့ကို ခရစ်တော်၏သေခြင်းနှင့် ချည်နှောင်ထားသည် (ရော. ၆:၃-၄)။
ထိုသေခြင်းမှာ ကျွန်ုပ်တို့အစား ခံတော်မူပြီး ကယ်တင်ခြင်းအတွက် ဖြစ်သည်။
သခင်ဘုရား၏ညစာပွဲသည်လည်း ကိုယ်တော်ပြန်လာသည်တိုင်အောင် သခင်ဘုရား၏သေခြင်းနှင့်
ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကို ကြေညာခြင်းဖြစ်သည် (၁ ကော. ၁၁:၂၆)။ သို့သော်
ခရစ်ယာန်များအဝိုင်းတွင် ကိုယ်တော်ကိုယ်တိုင် ရှင်းပြခဲ့သည့်အတိုင်း
ပဋိညာဉ်သစ်၏အခြေခံဖြစ်သော ထိုသေခြင်းကို ညွှန်ပြသည် (မာ. ၁၄:၂၄)။
နှစ်ခြင်းမင်္ဂလာသည် ခရစ်တော်နှင့် ဆက်ဆံရေးရှိလိုခြင်းနှင့် ခရစ်တော်၏ကိုယ်ခန္ဓာတွင်
ပါဝင်လိုခြင်းကို ဖော်ပြသလောက်၊ သခင်ဘုရား၏ညစာပွဲသည် နှစ်ခြင်းခံပြီးသော
ယုံကြည်သူများ၏ ရွေးနှုတ်ခြင်းဖြစ်ရပ်ကို အတူတကွ ကျင်းပကြေညာခြင်းဖြစ်သည်။
Baptism binds us to Christ in His death (Rom. 6:3, 4), a death He suffered
in our stead and for our salvation. The Lord’s Supper, likewise, is the
proclamation of our Lord’s death and resurrection, till He come (1 Cor. 11:26),
but among Christians it points to the death that He Himself explained as the
basis of the new covenant (Mark 14:24). Just as baptism celebrates one’s
fellowship with Christ and one’s desire to be part of Christ’s body, the Lord’s
Supper is a celebration by baptized believers of the redeeming event that
brought them together.
နှစ်ခြင်းမင်္ဂလာသည်
ကယ်တင်ခြင်းခံရသူ၏ ခရစ်တော်နှင့်ပိုင်ဆိုင်လိုသောဆုံးဖြတ်ချက်ကို ဖော်ပြသည်ဖြစ်၍၊
သခင်ဘုရား၏ညစာပွဲသည် အသင်းတော်၏ ဘုရားသခင်၏နောက်ဆုံးကယ်တင်ခြင်းလုပ်ရပ်အဖြစ်
ခရစ်တော်၏သေခြင်းကို ကြေညာလိုသောဆန္ဒကို ပြသသည်။ သခင်ဘုရား၏ညစာပွဲသည်
ခရစ်တော်နှင့် ပဋိညာဉ်ကို တံဆိပ်ခတ်ပြီးသူများ အဘယ်သို့ အလိုတော်နှင့်အညီ
ကိုယ်ကိုယ်တော်ပူဇော်သက္ကာပြုခြင်းတွင် ကိုယ်တော်နှင့်အတူ
ပါဝင်ရသည့်နည်းလမ်းဖြစ်သည်။
While baptism expresses a convert’s decision to belong to Christ, the
Lord’s Supper shows the church’s desire to proclaim Christ’s death as God’s
final act of salvation. The Lord’s Supper is the means whereby those who have
sealed their covenant with Christ join with Him in that sacrificial
self-offering to the Father’s will.
င. သမိုင်းအကျဉ်း
၁. အစောပိုင်းရာစုနှစ်များ
အစောပိုင်းအသင်းတော်တွင်
သခင်ဘုရား၏ညစာပွဲကို “ချစ်မေတ္တာပွဲ” (အာဂပေး) နှင့်အတူ ကျင်းပလေ့ရှိပြီး၊
အထူးသဖြင့် ဆင်းရဲသောသူများအတွက် ရည်ရွယ်သည်။ ကောရိန်သုံးအသင်းတော်မှစ၍ (၁ ကော.
၁၁:၁၇-၂၂) အလွဲသုံးစားမှုများ ဖြစ်ပေါ်လာသောကြောင့် ညစာပွဲကို
ညီအစ်ကိုမေတ္တာစားပွဲမှ ခွဲထုတ်ခဲ့သည် (တတိယရာစုအလယ်)။ ယဇ်ပလ္လင်ပွဲမတိုင်မီ
အစာရှောင်ခြင်းကို မဖြစ်မနေ လိုက်နာရသည်ဟု သတ်မှတ်ခဲ့သည်။
E. Historical Overview
1. Early Centuries
In the early church the Lord’s Supper appears to have been celebrated in
conjunction with a “love feast” (agapē), especially designed to benefit the
poor. From Corinth (1 Cor. 11:17–22) onward, abuses marred the celebration, so
that the Communion service was eventually separated from the fraternal meal
(midthird century), as fasting became mandatory before taking Communion.
အစောပိုင်းအသင်းတော်စာရေးဆရာများစွာသည်
သခင်ဘုရား၏ညစာပွဲကို ဖော်ပြခဲ့ကြသည်။ ဒိဒချီ (ပထမရာစုနှောင်းပိုင်း သို့မဟုတ်
ဒုတိယရာစုအစောပိုင်း) တွင် ပွဲကျင်းပပုံနှင့်ပတ်သက်၍ တိကျသောညွှန်ကြားချက်များ
ပါရှိပြီး၊ ဆုတောင်းစကားများကို သတ်မှတ်ထားသည်။ ခွက်ကို မုန့်မတိုင်မီ
အရင်ချီးမြှောက်ရသည်။ နှစ်ခြင်းခံပြီးသူများသာ ပါဝင်ခွင့်ရှိပြီး ပါဝင်သူများကို
စည်းလုံးညီညွတ်မှု ယူဆောင်လာရန် ရည်ရွယ်သည် (အခန်း ၉၊ ၁၀)။ အီဂနာတီယပ်
(ဒုတိယရာစုအစောပိုင်း) က ဆရာ့ဆရာတော် (ဧပစ်ကော့) သာလျှင် ဦးစီးခွင့်ရှိသည်ဟု
သတ်မှတ်ခဲ့သည် (စမုနာယန်များသို့စာ ၈)။ ထို့ပြင် ဤဓလေ့ကို “မသေနိုင်သောဆေး” ဟု
ခေါ်ဝေါ်ခဲ့သည် (ဧဖက်သို့စာ ၂၀)။ ဂျက်စတင်မာတာ (ဒုတိယရာစုအလယ်) က
အပတ်စဉ်ကျင်းပပုံကို ဖော်ပြခဲ့ပြီး၊ ရေနှောထားသောစပျစ်ရည်နှင့် မုန့်ကို
အသုံးပြုကြောင်း၊ ၎င်းတို့သည် “ယေရှု၏ကိုယ်နှင့်သွေးတော်” ဖြစ်လာသည်ဟု
“ဗျာဒိဋ္ဌိစကား၏ဆုတောင်းခြင်းအားဖြင့်” ဖြစ်သည်ဟု ဆိုခဲ့သည် (အာဘယ် ၁.၆၅-၆၇)။
Several early-church writers mention the Lord’s Supper. The Didache (late
first or early second century) gives specific instructions on its celebration:
the prayers are specified, with the cup being served before the bread; only
baptized members could participate in this service intended to bring unity to
the participants (9, 10). Ignatius (early second century) specified that only a
bishop could lead out in the Communion (Smyrnaeans 8 [ANF 1:90]); he also
affirmed that this rite was “medicine for immortality” (Ephesians 20 [ANF
1:57). Justin Martyr (midsecond century) describes the weekly celebration of
the Lord’s Supper. He notes the use of wine mixed with water and the bread,
which are “the flesh and blood of Jesus” through “the prayer of the Word” (Apology
1. 65–67 [ANF 1:185]).
အသင်းတော်သမိုင်းအစောပိုင်းတွင်
မုန့်နှင့်စပျစ်ရည်ကို သင်္ကေတများအဖြစ် ယူဆခဲ့သည်။ အချိန်ကြာလာသည်နှင့်အမျှ
ဤဒြပ်များကို ခရစ်တော်၏ အမှန်တကယ်ကိုယ်ခန္ဓာနှင့်သွေးတော်ဟု ယူဆလာခဲ့သည်။
အိုင်ရီနီယပ် (ဘီစီ ၁၃၀-၂၀၀ ခန့်) က မြေကြီးမှထွက်သော မုန့်သည် ဘုရားသခင်၏ ဆင့်ခေါ်ခြင်းခံေလာသောအခါ
သာမန်မုန့်မဟုတ်တော့ဘဲ၊ ကမ္ဘာမြေကြီးနှင့် ကောင်းကင်ဘုံ၏
နှစ်မျိုးသောအဖြစ်ပါဝင်သော ယူခါရစ်ဖြစ်လာသည်ဟု ဆိုသည်။ ဟစ်ပိုလိုတပ် (ဘီစီ ၁၇၀-၂၃၆
ခန့်) က ယူခါရစ်၏ မုန့်မျှင်တစ်မျှင်မျှ မကျရန် တင်းကြပ်စွာ ညွှန်ကြားခဲ့သည်။
“အကြောင်းမူကား၊ ၎င်းသည် ယုံကြည်သူများ စားသုံးရသော ခရစ်တော်၏ကိုယ်တော်ဖြစ်၍
မထီမဲ့မြင်ပြုရမည်မဟုတ်” ဟု ဆိုသည်။ ယေရုရှလင်မြို့မှ ဆီရယ် (ဘီစီ ၃၄၇ ခန့်) က
ကျောင်းသားများကို သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ တန်ခိုးအားဖြင့် မုန့်နှင့်စပျစ်ရည်သည်
ခရစ်တော်၏ကိုယ်ခန္ဓာနှင့်သွေးတော်အဖြစ် ပြောင်းလဲသွားသည်ကို
ယုံကြည်ခြင်းမယိမ်းမယိုင်ဖြင့် လက်ခံရန် တိုက်တွန်းခဲ့သည်။ အမ်ဘရုစ် (ဘီစီ
၃၃၉-၃၉၇) က မုန့်နှင့်စပျစ်ရည်သည် “သန့်ရှင်းသောဆုတောင်းခြင်း၏
လျှို့ဝှက်စွမ်းအားဖြင့် ကိုယ်ခန္ဓာနှင့်သွေးတော်အဖြစ် ပြောင်းလဲသွားသည်” ဟု
ရေးသားခဲ့သည်။
Early in the church’s history the bread and wine were considered as
symbols. As time went on, these elements came to be considered as the very
flesh and blood of Christ. For Irenaeus (c. 130-c. 200), the bread produced by
the earth, “when it receives the invocation of God, is no longer common bread,
but the Eucharist, consisting of two realities, earthly and heavenly” (Against
Heresies 4. 18. 5 [ANF 1:486]). Hippolytus (c. 170-c. 236) gave strict orders
that no crumb of the Lord’s Supper should fall, “for it is the Body of Christ
to be eaten by them that believe and not to be thought lightly of” (Apostolic
Tradition 32. 2. 3). Cyril of Jerusalem (c. A.D. 347) urged catechumens to
accept the transformation of the bread and wine, by the power of the Holy Spirit,
into the body and blood of Christ (Mystagogical Catecheses 4. 9; 5. 7 [NPNF-1
7:152, 154]); this they were to do in unfaltering faith (ibid. 5. 20). Ambrose
(339–397) wrote that the bread and wine “by the mysterious efficacy of holy
prayer are transformed into the flesh and the blood” (On the Christian Faith 4.
10 [NPNF-1 10:278]).
ယဇ်ပုရောဟိတ်မင်း၏
ကြားဝင်ဆောင်ရွက်ပေးသည့်အခန်းကဏ္ဍ ဖွံ့ဖြိုးလာသည်နှင့်အမျှ ယူခါရစ်ပွဲကို
မေ့ဆစ်ယဇ်ပူဇော်ခြင်းဟု ယူဆလာခဲ့သည်။ တာတူလီယန်ပင်လျှင် မုန့်နှင့်စပျစ်ရည်ကို
“ယဇ်” ဟု ခေါ်ဝေါ်ခဲ့သည်။ ဘီစီ ၂၅၃ တွင် ဆီပရီယန်က စပျစ်ရည်ကို ယဇ်ပူဇော်သောအခါ
ယဇ်ပုရောဟိတ်သည် ခရစ်တော်၏ ကယ်တင်ခြင်းယဇ်ကို ထပ်မံပူဇော်နေခြင်းဖြစ်သည်ဟု
အကြိမ်ကြိမ် အတည်ပြုခဲ့သည်။ ဂျွန်ခရီဆိုစတွန် (ဘီစီ ၃၄၇-၄၀၇) က ယူခါရစ်ကို
“ကြောက်မက်ဖွယ်ယဇ်၊ မပြောနိုင်သောနက်နဲသောအရာများ” ဟု ခေါ်ဆိုခဲ့သည်။ သီအိုဒိုးမှ
မော့ပါစ်တူးယား (ဘီစီ ၃၅၀-၄၂၈) က ယဇ်ပုရောဟိတ်သည် မုန့်နှင့်စပျစ်ရည်ကို
ယဇ်ပလ္လင်ပေါ်တင်သောအခါ ခရစ်တော်သည် ယဇ်ပူဇော်ရန် စားပွဲပေါ်တွင်
လှဲလျောင်းနေခြင်းဖြစ်သည်ဟု ထောက်ပြခဲ့သည်။
As the priesthood developed a mediatorial role, the celebration of the
Eucharist became the sacrifice of the Mass. Already Tertullian uses the term
“sacrifice” for the bread and wine (Morgan 140–144). In 253 Cyprian wrote a
letter in which he repeatedly affirmed that as the priest offered the wine, he
was repeating Christ’s saving sacrifice (Epistle 62 [ANF 5: 362, 363]). John
Chrysostom (c. 347–407) called the Eucharist “the dread sacrifice, the
unutterable mysteries” (Homilies on Acts 21 [NPNF-1 11:141]). Theodore of
Mopsuestia (c. 350–428) pointed out that when the priest presented the bread
and wine, Christ was being laid on the table to be sacrificed (Catechetical
Homilies 15, 16).
၂. အလယ်ခေတ်
ပဉ္စမရာစုနောက်ပိုင်းမှစ၍
အရှေ့နှင့်အနောက်တို့သည် သခင်ဘုရား၏ညစာပွဲတွင် ခရစ်တော်၏ရှိနေခြင်းနှင့်ပတ်သက်၍
ကွဲပြားသောအမြင်များ ကိုင်စွဲလာခဲ့သည်။ အနောက်ဘက်တွင် ဩဂတ်စတင် (ဘီစီ ၃၅၄-၄၃၀) က
ဤမင်္ဂလာသည် မမြင်နိုင်သောအရာ၏ မြင်နိုင်သောသက်သေဖြစ်သည်ဟု ဆိုသည်။ ထို့ပြင် ယုံကြည်ခြင်းဖြင့်
စိတ်နှလုံးမှခံယူမှသာ အကျိုးရှိသည်ဟု အလေးပေးခဲ့သည်– “မြင်ရသောအရာသည် အာဟာရမပေး၊
ယုံကြည်သောအရာသာ အာဟာရပေးသည်” ဟု ဆိုသည်။ အရှေ့ဘက်တွင်မူ ဒြပ်များကို
သန့်ရှင်းသောဆုတောင်းဖြင့် ကန့်သတ်ပြီးသည်နှင့်
ခရစ်တော်၏ကိုယ်ခန္ဓာနှင့်သွေးတော်နှင့် အတူတူပင်ဖြစ်သည်ဟု ယုံကြည်ခဲ့ကြသည်။
ထို့ကြောင့် ဂျွန်ဒမာစကပ် (ဘီစီ ၆၇၅-၇၄၉ ခန့်) က “မုန့်နှင့်စပျစ်ရည်သည်
ခရစ်တော်၏ကိုယ်ခန္ဓာနှင့်သွေးတော်၏ သင်္ကေတမျှသာမဟုတ်
(ဘုရားသခင်တားတော်မူစမ်နှင့်)၊ သခင်ဘုရား၏ ဘုန်းထင်ရှားသောကိုယ်တော်တိုင်းဖြစ်သည်”
ဟု ငြင်းခုံနိုင်ခဲ့သည်။
2. Middle Ages
After the fifth century East and West came to hold different positions on
the presence of Christ in the Lord’s Supper. In the West Augustine (354–430)
said that the sacrament was visible evidence of something invisible (see First
Catechetical Instruction 26. 50). Furthermore, he pointed out the need for it
to be taken spiritually, in faith, to be effective: “it is not that which is
seen that feeds, but that which is believed” (Sermon 112. 5; cf. Treatise on
the Gospel of John 25. 12; 26. 18). In the East the general belief was that
once the elements were consecrated, they became identical with the body and
blood of Jesus Christ. Thus, John of Damascus (c. 675-c. 749) could argue that
“the bread and wine are not merely figures of the body and the blood of Christ
(God forbid!) but the deified body of the Lord itself” (Orthodox Faith 4. 13).
မုန့်နှင့်စပျစ်ရည်တွင်
ခရစ်တော်၏ကိုယ်ခန္ဓာရှိနေခြင်းနှင့်ပတ်သက်၍ အငြင်းပွားမှုသည် ရာစုနှစ်များစွာ
ဆက်လက်ဖြစ်ပွားခဲ့သည်။ ဘီစီ ၁၀၅၀ တွင် တူးယားမြို့မှ ဘီရန်ဂါသည် ဒြပ်များသည်
အမှန်တကယ်ပြောင်းလဲသွားခြင်းမဟုတ်၊ ခရစ်တော်၏ကိုယ်ခန္ဓာနှင့်သွေးတော်ကို
ကိုယ်စားပြုခြင်းသာဖြစ်ပြီး၊ ယုံကြည်ခြင်းဖြင့် ခံယူသောကြောင့် စိတ်နှလုံးကို
အာဟာရပေးသည်ဟု သွန်သင်ခဲ့သည်။ ဤအယူအဆကြောင့် သူသည် သူတော်စဉ်မှားဟု
စွပ်စွဲခံရပြီး၊ နီကိုလပ်နဝမ ပုပ်ရဟန်းမင်းကြီး၏ ကြေညာချက်ကို လက်ခံရန်
အတင်းအကြပ်ပြုခံရသည်– သန့်ရှင်းပြီးနောက် မုန့်နှင့်စပျစ်ရည်သည် ယေရှု၏
စစ်မှန်သောကိုယ်ခန္ဓာနှင့်သွေးတော်ဖြစ်သည်ဟု။ နောက်ပိုင်းတွင် သူ၏မူလအမြင်သို့
ပြန်လည်ရောက်ရှိသောအခါ ထပ်မံရှုတ်ချခံရပြီး၊ ဒြပ်များသည် “ခရစ်တော်၏
စစ်မှန်ကိုယ်ခန္ဓာအဖြစ် အဓိကပြောင်းလဲသွားသည်” ဟု သဘောတူရန် လိုအပ်ခဲ့သည်။
This controversy over the bodily presence of Christ in the bread and the
wine continued for centuries. In 1050 Berengar of Tours taught that the
elements were not actually changed, but represented the body and blood of
Christ; they fed the soul in a spiritual way because they were received in
faith. For this teaching he was accused of heresy and forced to accept a
statement by Pope Nicholas II to the effect that after consecration the bread
and wine became the true body and blood of Jesus. When he later resumed his
original stance, he was again condemned and required to agree that the elements
“underwent a substantial change into ‘the real flesh of Christ’” (Barclay 70,
71).
ဆယ့်နှစ်ရာစုအစောပိုင်းတွင်
အလွန်အငြင်းပွားဖွယ် “အရာဝတ္ထုပြောင်းလဲခြင်း” (transubstantiation) ဟူသော
စကားလုံးပေါ်ပေါက်လာခဲ့သည်။ ဤအယူအဆအရ ဒြပ်များ၏ အရင်းအမြစ်သဘောသဘာဝသည်
အံ့ဖွယ်နည်းဖြင့် အခြားတစ်မျိုးသို့ ပြောင်းလဲသွားသည်။ မုန့်နှင့်စပျစ်ရည်သည်
ပြင်ပပုံပန်းသဏ္ဌာန်မည်သို့ပင်ရှိစေကာမူ အမှန်တကယ်
ခရစ်တော်၏ကိုယ်ခန္ဓာနှင့်သွေးတော်ဖြစ်သွားသည်။ ဘီစီ ၁၂၁၅ တွင် လာတီရန်ကောင်စီ
စတုတ္ထအကြိမ်မြောက်က ဤသို့အမိန့်ထုတ်ခဲ့သည်– “ယဇ်ပလ္လင်မင်္ဂလာတွင်
ဘုရားသခင်၏တန်ခိုးအားဖြင့် မုန့်သည် ကိုယ်တော်အဖြစ်၊ စပျစ်ရည်သည် သွေးတော်အဖြစ်
အရာဝတ္ထုပြောင်းလဲခြင်း (transubstantiation) ဖြစ်ပြီး၊
သူ၏ကိုယ်ခန္ဓာနှင့်သွေးတော်ကို စစ်မှန်စွာပါဝင်စေသည်” ဟု။ သောမတ်စ်အကွီးနပ် (ဘီစီ
၁၂၂၅-၁၂၇၄) က သန့်ရှင်းပြီးနောက် မုန့်နှင့်စပျစ်ရည် မရှိတော့ဘဲ၊
ယေရှု၏ကိုယ်ခန္ဓာတစ်ခုလုံး အစားထိုးသွားသည်ဟု အတည်ပြုခဲ့သည်။
ဘုရားသခင်၏တန်ခိုးအားဖြင့် မုန့်၏အရင်းအမြစ်တစ်ခုလုံး
ယေရှု၏ကိုယ်ခန္ဓာတစ်ခုလုံးအဖြစ် ပြောင်းလဲသွားခြင်းကို “အရာဝတ္ထုပြောင်းလဲခြင်း” (transubstantiation)
ဟု သင့်လျော်စွာ
ခေါ်ဆိုသည်ဟု ဆိုသည်။
In the early twelfth century, the much-debated word “transubstantiation”
made its appearance. According to this concept, the substance of the elements
was miraculously transformed into another. The bread and the wine actually
became the body and blood of Christ, regardless of their outward appearance.
The Fourth Lateran Council in 1215 ruled: “His body and blood are really
contained in the Sacrament of the altar under the species of bread and wine,
the bread being transubstantiated into the Body, and the wine into the Blood,
by the power of God” (decree 1; Leith 58). Thomas Aquinas (1225–1274) affirmed
that after the consecration, no more bread and wine remained: the body of
Christ, not there before consecration, took its place. By God’s power the whole
substance of the bread is converted into the whole substance of the body of
Jesus, a conversion “properly called transubstantiation” (Summa Theologiae 3a.
75. 2, 4).
အရာဝတ္ထုပြောင်းလဲခြင်းသည်
ရိုမန်ကက်သလစ်ဘုရားကျောင်း၏ တရားဝင်အမြင်ဖြစ်လာခဲ့သည်။ ထရန့်ကောင်စီက
ထပ်မံအတည်ပြုခဲ့သည်– “မုန့်နှင့်စပျစ်ရည်ကို သန့်ရှင်းပြီးနောက်
မုန့်၏အရင်းအမြစ်တစ်ခုလုံး ကိုယ်တော်၏ကိုယ်ခန္ဓာအဖြစ်၊
စပျစ်ရည်၏အရင်းအမြစ်တစ်ခုလုံး သွေးတော်အဖြစ် ပြောင်းလဲသွားသည်။ ဤပြောင်းလဲခြင်းကို
သန့်ရှင်းသောကက်သလစ်အသင်းတော်က သင့်လျော်စွာ၊ မှန်ကန်စွာ အရာဝတ္ထုပြောင်းလဲခြင်း (transubstantiation)
ဟု ခေါ်ဆိုသည်” ဟု
(အခန်း ၁၃၊ အပိုဒ် ၄)။
Transubstantiation was thus the orthodox Roman Catholic position. It was
officially set forth by the Council of Trent: “This holy Synod declares anew,
that through consecration of the bread and wine there comes about a conversion
of the whole substance of the bread into the substance of the body of Christ
our Lord, and of the whole substance of the wine into the substance of his
blood. And this conversion is by the Holy Catholic Church conveniently and
properly called transubstantiation” (thirteenth session, chap. 4).
၃. ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးခေတ်
ပြုပြင်ပြောင်းလဲသူများ၏
သခင်ဘုရား၏ညစာပွဲနှင့်ပတ်သက်သော အမြင်များသည် တဖြည်းဖြည်း ဖွံ့ဖြိုးလာခဲ့ပြီး
တစ်မျိုးတည်းမဟုတ်ခဲ့ပါ။ သူတို့သည် မင်္ဂလာများသည် ဘုရားသခင်နှင့်
ကိုယ်ပိုင်ယုံကြည်ခြင်းဆက်ဆံရေးရှိသူများသာ ကောင်းချီးများရရှိသည်ဟု
သဘောတူခဲ့ကြသည်။ သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ အချုပ်အခြာအာဏာနှင့် လွတ်လပ်မှုတွင်သာ
မင်္ဂလာများ အကျိုးသက်ရောက်သည်ဟု ဆိုခဲ့သည်။ တစ်ဖက်တွင်မူ မေ့ဆစ်သည်
ဘုရားသခင်ထံပူဇော်သောယဇ်ဖြစ်သည်ဟူသော အယူကို ငြင်းပယ်ခဲ့ပြီး၊
အရာဝတ္ထုပြောင်းလဲခြင်းအယူကိုလည်း ငြင်းပယ်ခဲ့သည်။
3. Reformation
The views of the Reformers concerning the Lord’s Supper developed
gradually and were never uniform. They agreed that the sacraments result in
blessings when they are received by a person who enjoys a personal faith
relationship with God. They held that the sacraments are effective only if they
are partaken of in the sovereignty and freedom of the Holy Spirit. On the other
hand, they denied that the Mass was a sacrifice offered to God and rejected the
doctrine of transubstantiation.
မာတင်လူသာ (ဘီစီ
၁၄၈၃-၁၅၄၆) က သခင်ဘုရား၏ညစာပွဲကို “သန့်ရှင်းသောဧဝံဂေလိတရား”၊
ဘုရားသခင်ပေးသနားသောလက်ဆောင်၊ အသင်းတော်အတွင်း ခရစ်တော်နှင့်ဝမ်းမြောက်စွာ
ဆက်ဆံရေးရှိခြင်းဟု အလေးပေးခဲ့သည်။ ကျမ်းစာအခြေခံကို အလေးပေးခဲ့သည်။ ဓမ္မသစ်အရ
ဩဂတ်စတင်ကို လိုက်စေကာ ယုံကြည်ခြင်း၏လိုအပ်ချက်ကို ထုတ်ဖော်ခဲ့သော်လည်း၊ “ဤသည်ကား
ငါ့ကိုယ်တော်ဖြစ်သည်” ဟူသော ယေရှု၏စကားကို စာသားအတိုင်း ယူရန် တောင်းဆိုခဲ့သည်။
လူများထံမှ ခွက်ကို ပိတ်ပင်ထားခြင်းကို ကန့်ကွက်ခဲ့ပြီး၊ မေ့ဆစ်ကို
“အပြစ်ဖြေရာယဇ်” ဟု ခေါ်ဆိုခြင်းကို ရှုတ်ခဲ့သည်။
Martin Luther (1483–1546) emphasized the Lord’s Supper as “pure gospel,” a
gift from God, and a joyful communion with Christ within the fellowship of the
church. He stressed the scriptural basis for the sacrament. Theologically,
Luther followed Augustine, bringing out the need for faith, yet insisting that
the words of Jesus, “This is my body,” be taken literally. He also denounced
the withholding of the cup from the common people and condemned the use of the
expression “propitiatory sacrifice” for the Mass.
လူသာသည်
အရာဝတ္ထုပြောင်းလဲခြင်းကို ဆန့်ကျင်ခဲ့ပြီး၊ အစားထိုးအဖြစ် “အတူတကွရှိနေခြင်း” (consubstantiation)
ဟူသောအယူကို
ကျင့်သုံးခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် မုန့်နှင့်စပျစ်ရည်နှင့်အတူ
ခရစ်တော်၏ကိုယ်ခန္ဓာနှင့်သွေးတော် နှစ်မျိုးလုံး ရှိနေသည်ဟု ဆိုသည်။
Luther opposed the teaching of transubstantiation, favoring instead the
idea of “consubstantiation.” Thus he indicated the presence of two substances,
a combination of the body and blood of Christ with the bread and wine of the
Communion.
ဘီစီ ၁၅၃၀
ဩဂတ်စဘတ်အသက်သေခံချက်တွင် ဖိလစ်မယ်လန်ခွန်က “သခင်ဘုရား၏ညစာပွဲတွင် ခရစ်တော်၏
စစ်မှန်သောကိုယ်ခန္ဓာနှင့်သွေးတော်သည် မုန့်နှင့်စပျစ်ရည်ပုံစံအောက်တွင်
အမှန်တကယ်ရှိနေသည်” ဟု အတည်ပြုခဲ့သည် (အပိုဒ် ၁၀)။ အပိုဒ် ၂၄ တွင်
“သန့်ရှင်းသောမင်္ဂလာကို အပြစ်ဖြေရာယဇ်အဖြစ် စီစဉ်ထားခြင်းမဟုတ်–
ယဇ်ပူဇော်ခြင်းသည် ပြီးစီးပြီးဖြစ်သည်– ယုံကြည်ခြင်းကို နိုးကြားစေရန်နှင့်
ကိုယ်စိတ်နှစ်ဖြာကို နှစ်သိမ့်စေရန်သာ ဖြစ်သည်” ဟု ဆိုသည်။
In the Augsburg Confession of 1530, Philip Melanchthon affirmed “that the
true body and blood of Christ are really present in the Supper of our Lord
under the form of bread and wine” (article 10; Leith 71). Article 24 states
that “the holy sacrament was not instituted to make provision for a sacrifice
for sin—for the sacrifice has already taken place—but to awaken faith and
comfort our consciences” (ibid. 85).
တစ်ဖက်တွင်
ဦးလရစ်ဇွင်ဂလီ (ဘီစီ ၁၄၈၄-၁၅၃၁) က “ဤသည်ကား ငါ့ကိုယ်တော်ဖြစ်သည်” ဟူသောစကားကို
“ဤသည်ကား ငါ့ကိုယ်တော်ကို ဆိုလိုသည်” ဟု အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ရန် တောင်းဆိုခဲ့သည်။
သူ၏အတိအကျယုံကြည်ချက်ကို တိကျစွာမသိရသော်လည်း၊ သူ၏စာများတွင် သခင်ဘုရား၏ညစာပွဲကို
ဘုရားသခင်ယုံကြည်သူအတွက် လုပ်ဆောင်နေသည်ကို တံဆိပ်ခတ်ခြင်း သို့မဟုတ်
ကတိပေးခြင်းဟု ရှုမြင်ထားသည်။ မုန့်စားခြင်း၊ စပျစ်ရည်သောက်ခြင်းကို ခရစ်တော်၌
ယုံကြည်ခြင်းနှင့် ကိုယ်တော်၏သေခြင်းကို အားကိုးခြင်းဟု တိကျစွာ
ခွဲခြားသတ်မှတ်ခဲ့သည်။ ဒြပ်များသည် သင်္ကေတမျှသာ ဖြစ်ပြီး ဝိညာဉ်ရေးရာအမှန်တရားများကို
ပုံဆောင်အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခြင်းဖြစ်သည်။ ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးခေတ်မှ
တတိယပုဂ္ဂိုလ်ကား ဂျွန်ကယ်ဗင် (ဘီစီ ၁၅၀၉-၁၅၆၄) ဖြစ်သည်။ သူသည် မုန့်သည်
ခရစ်တော်၏ကိုယ်တော်ဖြစ်သွားသည်ဟူသော အယူကို ငြင်းပယ်ခဲ့သည်။ လူသာ၏ ယူခါရစ်တွင်
ခရစ်တော်၏ကိုယ်ခန္ဓာရှိနေသည်ဟူသော အယူကိုလည်း အပြည့်အဝ
လက်ခံနိုင်ခြင်းမရှိခဲ့သလို၊ ဇွင်ဂလီ၏ မုန့်နှင့်စပျစ်ရည်သည် သင်္ကေတမျှသာဟူသော
အမြင်ကိုလည်း ကျေနပ်ခြင်းမရှိခဲ့ပါ။ သူ၏ “ခရစ်ယာန်ဘာသာတရားသင်ကြားချက်” (Institutes
of the Christian Religion) အခန်း
၄.၁၇ တွင် သူနှင့်သဘောထားကွဲလွဲသူများကို ငြင်းခုံရင်း၊ သခင်ဘုရား၏ညစာပွဲ၏
တက်ကြွပြီး ဝမ်းမြောက်ဖွယ်သဘောကို အလေးပေးခဲ့သည်– ၎င်းသည် ထာဝရအသက်၏
အရသာခံခြင်းနှင့် ကိုယ်ခန္ဓာရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်း၏ ကတိဖြစ်သည်။
မုန့်နှင့်စပျစ်ရည်သည် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏လုပ်ဆောင်ခြင်းအားဖြင့်
ခရစ်တော်နှင့်စည်းလုံးခြင်းကို ကိုယ်စားပြုသည်။ ခရစ်တော်သည် ကောင်းကင်ဘုံ၌ရှိပြီး
ယုံကြည်သူထံ ဆင်းသက်လာခြင်းမဟုတ်၊ သင်္ကေတများကို ခံယူခြင်းအားဖြင့် ယုံကြည်သူများ
ကိုယ်တော်ထံ ချဉ်းကပ်တက်လှမ်းကြသည်။ ဤအရာအားလုံးသည် နက်နဲသောနက်နဲခြင်းဖြစ်သည်ဟု
ကယ်ဗင်က ဝန်ခံခဲ့သည်။
Ulrich Zwingli (1484–1531), on the other hand, insisted on interpreting
the words “this is my body” by the phrase “this signifies my body.” It is
difficult to determine exactly what he did believe in this matter. Though his
writings contain statements that regard the Lord’s Supper as a seal or pledge
of what God is doing for the believer, Zwingli insisted on identifying the
eating of the bread and drinking of the wine with faith in Christ and trustful
reliance on His death. The elements were signs or symbols, figuratively
representing spiritual truths or blessings.
John Calvin (1509–1564), the third of the great Reformation figures,
refuted the idea that bread became the body of Christ. Neither could he fully
accept Luther’s idea that the body of Christ was present in the Eucharist, nor
was he satisfied with Zwingli’s view that the bread and wine were no more than
signs. In a chapter of his Institutes of the Christian Religion where he argued
against those who disagreed with him (4. 17), Calvin stressed the dynamic,
joyful aspect of the Lord’s Supper: it gave a foretaste of eternal life and was
a pledge of the resurrection of the body. The bread and wine also stood for
union with Christ through the work of the Spirit. Christ was in heaven and did
not come down to the faithful; but by partaking of the emblems, believers were
lifted to Him. All of this, Calvin admitted, was a mystery.
ဘူတ်ပြုပြင်ရေးခေတ်
ဘူတ်ပြုပြင်ရေးခေတ်တွင်
ဒြပ်မဲ့မုန့်ပြားနှင့် အဖြူရောင်စပျစ်ရည်ကို ဆက်လက်အသုံးပြုခဲ့ပြီး
“သန့်ရှင်းစေခြင်း” ဟူသော စကားလုံးကိုလည်း ဆက်လက်သုံးစွဲခဲ့သည်။
ဓလေ့ထုံးတမ်းများနှင့် သဘောထားများသည် ပြောင်းလဲရန် ခုခံမှုရှိခဲ့သောကြောင့်
ယခင်ကိုးကွယ်မှုဆိုင်ရာ အလေ့အကျင့်များကို အသစ်သောနားလည်မှုနှင့်
လိုက်လျောညီထွေဖြစ်အောင် များစွာပြုပြင်ခဲ့သည်။
During the Reformation the form of the elements—wafers and white wine—was
still used, as was the word “consecrate.” As customs and attitudes were
resistant to change, the former eucharistic practice was in many respects
adapted to the new understanding of the sacrament.
အင်္ဂလိကန်ချာ့ချ်၏
တရားဝင်ရပ်တည်ချက်ကို သုံးဆယ့်ကိုးပါးဆိုင်ရာ အချက်များ (၁၅၇၁ တွင်
ပြန်လည်ပြင်ဆင်ခဲ့သည်) တွင် ဖော်ပြထားသည်။ အလောင်းပြောင်းခြင်း (Transubstantiation)
သည် ကျမ်းစာစကားများ၏
ရှင်းလင်းချက်နှင့် ဆန့်ကျင်သည်ဟု ဆိုသည်။ ခရစ်တော်၏ကိုယ်တော်ကို ညစာစားပွဲတွင်
ပေးအပ်ခြင်း၊ ယူခြင်း၊ စားသုံးခြင်းတို့သည် ကောင်းကင်နှင့်ဝိညာဉ်ရေးရာပုံစံအတိုင်း
ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့်သာ ဖြစ်သည် (Leith ၂၇၆)။ ထိုသန့်ရှင်းသောအရာကို ကိုးကွယ်ခြင်းမပြုရပါ။
ထိုသန့်ရှင်းသောအရာသည် “ခရစ်တော်၏သေခြင်းအားဖြင့် ကျွန်ုပ်တို့ကို ရွေးနုတ်ခြင်း၏
သန့်ရှင်းသောအရာ” ဖြစ်သည် (ibid.)။
The official position of the Church of England is expressed in the
Thirty-nine Articles (revised 1571). Transubstantiation is “repugnant to the
plain words of Scripture; the Body of Christ is given, taken, and eaten, in the
Supper, only after an heavenly and spiritual manner,” by faith (Leith 276). The
sacrament is not to be worshipped; it is a “Sacrament of our Redemption by
Christ’s death” (ibid.).
၁၆၄၇ ခုနှစ်တွင်
စကော့တလန်ချာ့ချ်မှ လက်ခံခဲ့သော ဝက်စ်မင်စတာ ယုံကြည်ခြင်းဝန်ခံချက်တွင်
သခင်ဘုရား၏ညစာစားပွဲသည် ယဇ်ပူဇော်ခြင်းမဟုတ်ဘဲ၊ “တစ်ကြိမ်တည်းနှင့်
အပြီးသတ်ဖြစ်သော ကိုယ်တော်ကိုယ်တိုင် လက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ်တွင်
ကိုယ်ကိုကိုယ်ပူဇော်ခြင်းကို အမှတ်ရစေရုံမျှသာ ဖြစ်ပြီး၊ ထိုအတွက် ဘုရားသခင်အား
ဝိညာဉ်ရေးရာချီးမွမ်းခြင်းကို ပြုလုပ်ခြင်းဖြစ်သည်” ဟု ဆိုသည်။
ထိုသန့်ရှင်းသောအရာများကို တစ်ခါတစ်ရံ ကိုယ်စားပြုသည့်အရာများဖြစ်သော
ခရစ်တော်၏ကိုယ်နှင့်အသွေးတော်ဟု ခေါ်ဆိုသော်လည်း၊ “သဘာဝနှင့်အနှစ်သာရအရ
ယခင်ကအတိုင်း မုန့်နှင့်စပျစ်ရည်သာဖြစ်နေဆဲဖြစ်သည်” (Leith ၂၂၅၊ ၂၂၆)။
The Westminster Confession adopted in 1647 by the Church of Scotland
postulates that the Lord’s Supper is not a sacrifice, “but only a commemoration
of that one offering up of himself, by himself, upon the cross, once for all,
and a spiritual oblation of all possible praise to God for the same.” Although
“sometimes called by the names of the things they represent, to wit the body
and blood of Christ; albeit, in substance and nature, they still remain truly
and only bread and wine, as they were before” (Leith 225, 226).
၄. ခေတ်သစ်ခေတ်
သခင်ဘုရား၏ညစာစားပွဲနှင့်ပတ်သက်သော
လက်ရှိဆွေးနွေးပွဲများတွင် အဋ္ဌမနှစ်မှ ယနေ့အထိ သမိုင်းဆိုင်ရာ အယူဝါဒနှင့်
အလေ့အကျင့်များ၏ ဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်မှုကို အနည်းငယ်မျှသာ အာရုံစိုက်ထားသည်။
ဘူတ်ပြုပြင်ရေးနှင့် ဘူတ်ပြန်လည်ပြုပြင်ရေးမှ ထွက်ပေါ်လာသော ရပ်တည်ချက်များကို ပြုပြင်ပြောင်းလဲမှုများ
အနည်းငယ်သာရှိခဲ့ပုံရသည်။
4. Modern Era
In current discussions on the Lord’s Supper, little attention is paid to
historical developments of the doctrine and practice from the eighteenth
century to the present. It would appear that modifications of the positions
coming out of the Reformation and the Counter-Reformation have been minimal.
သန့်ရှင်းသောညစာစားပွဲဝတ်ပြုမှုနှင့်ပတ်သက်၍
ခေတ်သစ်ပညာရှင်များသည် ဓမ္မပညာထက် သမိုင်းကို ပိုမိုကတိကဝတ်ပြုထားပုံရသည်။
အဓိကအငြင်းပွားနေသောအချက်တစ်ခုမှာ နောက်ဆုံးညစာစားပွဲ၏ အမှန်တကယ်သဘောသဘာဝဖြစ်သည်။
ထိုညစာစားပွဲသည် ပသခါပွဲလောက်လား၊ သို့မဟုတ် အခြားဂျူးဓလေ့တစ်ခုနှင့်
ကိုက်ညီပါသလား။ ထို့ပြင် ဂျူးပသခါပွဲ၏ ရက်စွဲသတ်မှတ်ခြင်းသည်လည်း အရေးကြီးသည်။
ယောဟန်ခရစ်ဝင်ကျမ်းတွင် ဖော်ပြထားသည်မှာ သုံးပါးတွင်ခရစ်ဝင်ကျမ်းများတွင်
ဖော်ပြထားသည်နှင့် ကွဲပြားပုံရသည်။ ဤကဲ့သို့သော အကြောင်းအရာများကို Lietzmann၊ Bultmann၊ Jeremias၊ Marxsen၊ Patsch နှင့် Schuermann
တို့အပါအဝင်
ပညာရှင်များက ဆွေးနွေးဖြေရှင်းခဲ့ကြသည်။
Regarding the Communion service, contemporary scholarship seems to be more
committed to history than to theology. One of the main points at issue is the
question concerning the identity of the Last Supper. Was it a Passover meal or
does it conform to some other Jewish meal celebration? Also important is the
dating of the Passover meal, which in the Gospel of John appears to differ from
the day reported in the Synoptic Gospels. Issues of this kind have been
addressed by Lietzmann, Bultmann, Jeremias, Marxsen, Patsch, and Schuermann,
among others.
၁၉၈၂ ခုနှစ်တွင်
ကမ္ဘာ့ချာ့ချ်ကောင်စီမှ ယုံကြည်ခြင်းနှင့်စည်းလုံးညီညွတ်ရေးကော်မရှင်သည်
သန့်ရှင်းသောအရာများကို ဆက်လက်ဆွေးနွေးရန်အတွက် ချာ့ချ်များသို့ တင်ပြရန်
စာတမ်းတစ်ခုထုတ်ဝေခဲ့သည်။ Baptism, Eucharist and Ministry စာတမ်းအရ သခင်ဘုရား၏ညစာစားပွဲသည်
“သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏တန်ခိုးအားဖြင့် ဘုရားသခင်ပေးသနားတော်မူသော
လက်ဆောင်ဖြစ်သည်”။ ထိုအရာသည် ခမည်းတော်အား ကျေးဇူးတော်ချီးမွမ်းခြင်းနှင့်
ခရစ်တော်၏ယဇ်ပူဇော်ခြင်းကို အမှတ်ရစေခြင်းဖြစ်သည်။ ထို့ပြင်
ကိုယ်တော်၏ဒုတိယတမန်တော်ပြန်ကြွလာခြင်းကို မျှော်လင့်စေသည်။ စာတမ်းတွင် သန့်ရှင်းသောအရာဆိုင်ရာ
ဓမ္မပညာသံနှင့် ပြင်းထန်စွာထင်ဟပ်နေပြီး၊ ဥပမာ၊ “ချာ့ချ်သည် ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့်
ခရစ်တော်၏ အမှန်တကယ်၊ အသက်ရှင်ပြီး တက်ကြွစွာရှိနေခြင်းကို
သန့်ရှင်းသောညစာစားပွဲတွင် ဝန်ခံသည်” ဟု ဆိုသည်။ ထို့ပြင် “မုန့်တစ်ခုတည်းကို
မျှဝေခြင်းနှင့် ဘုံခွက်ကို သောက်သုံးခြင်းသည် … ခရစ်တော်နှင့်အတူ မျှဝေသူများ၏
တစ်ခုတည်းဖြစ်ခြင်းကို ပြသပြီး ဖြစ်ပေါ်စေသည်”။ ဤအရာသည် “မတရားမှုအားလုံး၊
လူမျိုးရေးခွဲခြားမှု၊ ခွဲခွာမှု၊ နှင့် လွတ်လပ်မှုမရှိခြင်းများကို စိန်ခေါ်သည်”
(၁၀–၁၇)။
In 1982 the Faith and Order Commission of the World Council of Churches
published a document to be submitted to the churches as a basis for further
discussion of the ordinances. According to Baptism, Eucharist and Ministry, the
Lord’s Supper is a “gift which God makes to us through the power of the Holy
Spirit.” It is a thanksgiving to the Father and a memorial of Christ’s
sacrifice. It also anticipates the Parousia. Strong undertones of sacramental
theology come through in the document which holds, for instance, that “the
church confesses Christ’s real, living and active presence in the eucharist”
which is discerned by faith. Furthermore, “the sharing in one bread and the
common cup … demonstrates and effects the oneness of the sharers with Christ
and with their fellow sharers.” This challenges “all kinds of injustice,
racism, separation, and lack of freedom” (10–17).
၅. အဒ်ဗင်တစ်ရပ်တည်ချက်
သခင်ဘုရား၏ညစာစားပွဲသည်
အဒ်ဗင်တစ်လှုပ်ရှားမှုစတင်ချိန်မှစ၍ SDA ဝတ်ပြုမှု၏ မရှိမဖြစ်အစိတ်အပိုင်းတစ်ခုဖြစ်ခဲ့သည်။ ဤအချက်သည်
ဘတိဇံ၊ ကွန်ဂရီဂေးရှင်နယ်၊ မက်သိုဒစ်၊ ပရက်စ်ဘီတီးယန်း နှင့် အခြားချာ့ချ်များမှ
ထွက်ပေါ်လာသော အစောပိုင်းအသင်းသားများက သခင်ဘုရား၏ညစာစားပွဲကို ကျင်းပကြသည်ကြောင့်
ဖြစ်နိုင်သည်။
5. Adventist Position
The Lord’s Supper has been an essential part of SDA worship from the
beginning of the movement. This may be attributed largely to the fact that the
early members of the church had come out of Baptist, Congregationalist,
Methodist, Presbyterian, and other churches that practiced the Lord’s Supper.
၁၈၄၈ ခုနှစ် ဩဂုတ်လ
၁၈ ရက်နေ့တွင် နယူးယောက်ပြည်နယ် Volney တွင် ကျင်းပခဲ့သော ဥပုသ်ညီလာခံတွင် တက်ရောက်လာသူများသည်
သခင်ဘုရား၏ညစာစားပွဲကို ကျင်းပခဲ့ကြသည်ဟု အစောဆုံးမှတ်တမ်းတစ်ခုတွင် ဖော်ပြထားသည်။
အစောပိုင်းအဒ်ဗင်တစ်များတွင် တစ်ချို့သည် ပသခါပွဲ၏ဆက်လက်ဖြစ်သည်ဟု ယူဆသောကြောင့်
တစ်နှစ်တစ်ကြိမ်သာ ကျင်းပရန် လိုလားခဲ့ကြသည်။
အဖွဲ့အစည်းဖွဲ့စည်းမှုတိုးတက်လာသည်နှင့်အမျှ သခင်ဘုရား၏ညစာစားပွဲကို
သုံးလတစ်ကြိမ်ကျင်းပလာပြီး “သုံးလပတ်အစည်းအဝေး” ဟုခေါ်တွင်လာခဲ့သည်။
One of the early records of an Adventist celebration of the Lord’s Supper,
dated August 18, 1848, relates that the attendees of the Sabbath conference
held in Volney, New York, celebrated the Lord’s Supper. Among early Adventists
some favored the celebration of the Communion service once a year, because they
considered it as a continuation of the Passover. As the organization developed,
the Lord’s Supper was celebrated once each quarter and became known as the
“quarterly meeting.”
သတ္တမနေ့အဒ်ဗင်တစ်ချာ့ချ်သည်
ပုံမှန်အားဖြင့် သခင်ဘုရား၏ညစာစားပွဲကို သုံးလတစ်ကြိမ် ဥပုသ်နေ့ဝတ်ပြုမှုတွင်
သို့မဟုတ် အထူးဝတ်ပြုမှုတွင် ကျင်းပသည် (SDA Church Manual ၁၉၉၀၊ ၇၈ ကိုကြည့်ပါ)။
သုံးလတစ်ကြိမ်အစီအစဉ်သည် အမေရိကန်မက်သိုဒစ်ဓလေ့မှ ဆင်းသက်လာသော်လည်း
အသင်းသားအများစုက ကျေနပ်ဖွယ်တွေ့ရှိခဲ့သည်။ အဒ်ဗင်တစ်များက
သန့်ရှင်းသောဓလေ့များကို ပိုမိုမကြာခဏကျင်းပပါက ထိုသန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်ရေးဆိုင်ရာ
အရေးပါမှုပျောက်ဆုံးသွားနိုင်ပြီး ပုံမှန်အလေ့အကျင့်သာဖြစ်သွားနိုင်သည်ဟု
ခံစားကြသည်။
The Seventh-day Adventist Church normally celebrates the Lord’s Supper
once each quarter, either in the Sabbath worship service or in a special
service (see SDA Church Manual 1990, 78). The quarterly plan seems to come from
the American Methodist tradition, but has been found satisfactory to most
church members. Adventists feel that more frequent observance of the ordinances
could possibly lead to a loss of the sacred spiritual significance of these
sacred rites, reducing them to a mere formality.
သတ္တမနေ့အဒ်ဗင်တစ်များသည်
ပွင့်လင်းသောညစာစားပွဲ (open Communion) ကို ကျင့်သုံးပြီး ယုံကြည်သူအားလုံးပါဝင်ခွင့်ပေးသည်။ သို့သော်
အမြဲတမ်းဤသို့မဟုတ်ခဲ့ပါ။ ဥပမာ၊ ၁၈၇၁ မှ ၁၈၇၄ နှင့် ၁၈၈၀ မှ ၁၈၈၈ အထိ
အထွေထွေညီလာခံဥက္ကဋ္ဌဖြစ်ခဲ့သော George I. Butler သည် ပွင့်လင်းသောညစာစားပွဲကို
ဆန့်ကျင်ခဲ့သည် (Review and Herald၊
မေလ ၂၇၊ ၁၈၇၃)။ ၁၈၉၀ ခုနှစ်များတွင် Ellen G. White ၏ စာအုပ်ထုတ်ဝေမှုများ၏
လွှမ်းမိုးမှုအောက်တွင် အဒ်ဗင်တစ်များသည် ပိတ်ထားသောညစာစားပွဲဆိုင်ရာ
ရပ်တည်ချက်ကို ပြောင်းလဲခဲ့ကြသည်။
Seventh-day Adventists practice open Communion, allowing all believing
Christians to participate, although this has not always been so. Thus, George
I. Butler, president of the General Conference from 1871 to 1874 and from 1880
to 1888, expressed opposition to open Communion (Review and Herald, May 27,
1873). In the 1890s Adventists changed their position regarding the closed
Communion service, largely under the influence of publications by Ellen G.
White.
SDA Church Manual အရ
“ကယ်တင်ရှင်အား အသက်ကိုလက်ငင်းအပ်ထားသူအားလုံး ပါဝင်နိုင်သည်” (၁၉၉၀၊ ၈၀)။
ဤပွင့်လင်းသောညစာစားပွဲသည် အခြားချာ့ချ်များမှ ခရစ်ယာန်များကို
အဒ်ဗင်တစ်ညစာစားပွဲတွင် ပါဝင်ခွင့်ပေးသည်။ ဤအကြောင်း ပတ်သက်၍ Ellen White က
“သခင်ဘုရား၏ညစာစားပွဲတွင် သီးသန့်ခွဲထုတ်ခြင်းကို ခရစ်တော်၏စံနမူနာက
တားမြစ်ထားသည်။ အမှန်ပင် ထင်ရှားသောအပြစ်သည် အပြစ်ရှိသူကို ဖယ်ထုတ်သည်။
သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်က ဤအရာကို ရှင်းလင်းစွာသွန်သင်ထားသည် …။ သို့သော်
ထိုအချက်ကို ကျော်လွန်၍ မည်သူမဆို စီရင်ပိုင်ခွင့်မရှိပါ။ ဤအခါသမယများတွင်
မည်သူပါဝင်ရမည်ကို လူများက ဆုံးဖြတ်ခွင့်မပေးထားပါ …။
According to the SDA Church Manual, “all who have committed their lives to
the Saviour may participate” (1990, 80) in the Lord’s Supper. This “open
Communion” permits Christians from other churches to take part in an Adventist
Communion service. On the topic Ellen White wrote: “Christ’s example forbids
exclusiveness at the Lord’s Supper. It is true that open sin excludes the
guilty. This the Holy Spirit plainly teaches … . But beyond this none are to
pass judgment. God has not left it with men to say who shall present themselves
on these occasions
ထိုအဖွဲ့အစည်းထဲသို့
နှလုံးသဘောအားဖြင့် သမ္မာတရားနှင့်သန့်ရှင်းခြင်း၏ကျွန်မဟုတ်သူများ
ရောက်ရှိလာနိုင်သော်လည်း၊ ထိုဝတ်ပြုမှုတွင် ပါဝင်လိုသူများကို တားမြစ်ခြင်းမပြုရ”
(DA ၆၅၆)
ဟု ရေးသားခဲ့သည်။
အခြားတစ်ဖက်တွင်
ပါဝင်သူများသည် ၎င်းတို့၏ဘဝကို စစ်ဆေးပြီး သခင်ဘုရား၏စားပွဲသို့
ဝိညာဉ်ရေးရာပြင်ဆင်မှုပြုလုပ်ရမည်။ ထို့ကြောင့် Church Manual တွင် ဝတ်ပြုမှုကို
ကြိုတင်ကြေညာပြီး အသင်းသားများ “နှလုံးသားကို ပြင်ဆင်ရန်နှင့်
အချင်းချင်းဆက်ဆံရေးမှန်ကန်ကြောင်း သေချာစေရန်” တိုက်တွန်းထားသည် (၁၉၉၀၊ ၇၉)။
ထို့အတူ အသင်းသားများ၏သားသမီးများသည် “အခြားသူများပါဝင်ပုံကို
ကြည့်ရှုခြင်းအားဖြင့် ဝတ်ပြုမှု၏အဓိပ္ပာယ်ကို သင်ယူရမည်။
နှစ်ခြင်းသင်ခန်းစာများတွင် တရားဝင်သင်ကြားမှုခံယူပြီး ယေရှုအား ကတိကဝတ်ပြုကာ
နှစ်ခြင်းခံယူပြီးမှ ထိုဝတ်ပြုမှုတွင် ပါဝင်ရန် အဆင်သင့်ဖြစ်သည်” (ibid. ၈၀၊ ၈၁)။
… .
“There may come into the company persons who are not in heart servants of
truth and holiness, but who may wish to take part in the service. They should
not be forbidden” (DA 656).
On the other hand, participants should examine their lives and make
spiritual preparation to come to the Lord’s table. For this reason the Church
Manual urges that the service be announced beforehand to allow members to
“prepare their hearts and to make sure that matters are right with one another”
(1990, 79). Likewise, children of church members should “learn the significance
of the service by observing others participate. After receiving formal
instruction in baptismal classes and making their commitment to Jesus in
baptism, they are thereby prepared to partake in the service themselves” (ibid.
80, 81).
SDA Encyclopedia တွင်
ဖော်ပြထားသည်မှာ “SDA သမိုင်းတစ်လျှောက်
သခင်ဘုရား၏ညစာစားပွဲ၏အဓိပ္ပာယ်နားလည်မှုတွင် အပြောင်းအလဲနည်းပါးခဲ့သည်”။
အမြဲတမ်းအသုံးပြုသော တဆေးမဲ့မုန့်နှင့် အချဉ်ဖောက်မထားသော စပျစ်သီးရည်ကို
ခရစ်တော်၏ကိုယ်ခန္ဓာနှင့်အသွေးတော်၏သင်္ကေတများအဖြစ်နှင့်
ခရစ်တော်၏ဆင်းရဲဒုက္ခနှင့်သေခြင်းကို သတိရစေရန်အဖြစ် ပုံမှန်မြင်ခဲ့ကြသည်။
သို့သော် သခင်ဘုရား၏ညစာစားပွဲသည် ရိုးရိုးအမှတ်ရစရာစားပွဲသာမဟုတ်ပါ။ ခရစ်တော်သည်
သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်အားဖြင့် ရှိနေတော်မူသည်။ ခန္ဓာကိုယ်အဖွဲ့ဝင်များ၏
ညစာစားပွဲပါဝင်ခြင်းသည် ခရစ်ယာန်ကြီးထွားမှုနှင့် အပေါင်းအသင်းဖွဲ့မှုကို
ပံ့ပိုးပေးသည်။ ညစာစားပွဲသည် အပြစ်မှလွတ်မြောက်ခြင်းကို အမှတ်ရစေပြီး၊
ခရစ်တော်နှင့်အတူ အဖွဲ့လိုက်ဆက်ဆံရေးကို အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုကာ၊
ဒုတိယတမန်တော်ကြွလာခြင်းကို မျှော်လင့်စေသည် (Seventh-day Adventists
Believe ၁၉၉–၂၀၃)။
The SDA Encyclopedia points out that “throughout SDA history there has
been little change in the understanding of the meaning of the Lord’s Supper.”
The unleavened bread and unfermented grape juice always used (see SDA Church
Manual 1990, 82) have normally been seen as symbols of the body and blood of
Christ, and as reminders of Christ’s passion and death. However, the Lord’s
Supper is more than a mere memorial meal, for Christ is present by His Holy
Spirit. Participation in the Communion service by members of the body
contributes to Christian growth and fellowship. The Communion service
commemorates deliverance from sin, signifies corporate communion with Christ,
and anticipates the Second Advent (Seventh-day Adventists Believe 199–203).
IV. Ellen G. White မှတ်ချက်များ
သန့်ရှင်းသောဓလေ့များနှင့်ပတ်သက်၍
ကျွန်ုပ်တို့သည် သမ္မာကျမ်းစာကို အာရုံစိုက်ဆွေးနွေးခဲ့သည်။ ဤဆောင်းပါးအပိုင်းတွင်
ဤအကြောင်းအရာကို ဆက်လက်လေ့လာရန်အတွက် Ellen G. White ၏ အဓိကထုတ်ပြန်ချက်အတော်များများကို
ထည့်သွင်းဖော်ပြထားသည်။
IV. Ellen G. White Comments
In our discussion of the ordinances we have focused our attention upon
Scripture. In this section of the article we have included a number of key
statements by Ellen G. White, for further study of this topic.
A. နှစ်ခြင်းခံခြင်း
၁. သန့်ရှင်းသောဓလေ့များ၏အဓိပ္ပာယ်
“နှစ်ခြင်းခံခြင်းနှင့်
သခင်ဘုရား၏ညစာစားပွဲဆိုင်ရာ သန့်ရှင်းသောဓလေ့များသည် ချာ့ချ်အတွင်းနှင့်အပြင်ရှိ
အထင်ကရတိုင်များဖြစ်သည်။ ဤသန့်ရှင်းသောဓလေ့များပေါ်တွင် ခရစ်တော်သည်
အမှန်တကယ်ဘုရားသခင်၏နာမတော်ကို ရေးထိုးထားတော်မူသည်” (Ev ၂၇၃)။
A. Baptism
1. Meaning of the Ordinances
“The ordinances of baptism and the Lord’s supper are two monumental
pillars, one within and one without the church. Upon these ordinances Christ
has inscribed the name of the true God” (Ev 273).
“နှစ်ခြင်းခံခြင်းသည်
အလွန်သန့်ရှင်းပြီး အရေးကြီးသော ဓလေ့တစ်ခုဖြစ်သည်။ ထိုဓလေ့၏အဓိပ္ပာယ်ကို
အတိအကျနားလည်ရမည်။ ၎င်းသည် အပြစ်အတွက် နောင်တရခြင်းနှင့် ယေရှုခရစ်အတွင်း
ဘဝသစ်စတင်ခြင်းကို ဆိုလိုသည်။ ထိုဓလေ့ကို ခံယူရန် အလျင်စလိုမလုပ်ရပါ။ မိဘများနှင့်
သားသမီးများအားလုံး ကုန်ကျစရိတ်ကို ရေတွက်ရမည်။ သားသမီးများကို
နှစ်ခြင်းခံခွင့်ပြုရာတွင် မိဘများသည် ဤသားသမီးများကို သစ္စာရှိစွာ
စောင့်ရှောက်သူများဖြစ်ရန်၊ ၎င်းတို့၏စရိုက်ဖြစ်ပေါ်စေရန် လမ်းပြရန်
သန့်ရှင်းစွာကတိပြုကြရသည်။ ၎င်းတို့သည် ဤသိုးသငယ်များကို အထူးစိတ်ဝင်စားစွာ စောင့်ရှောက်ပြီး
၎င်းတို့ဝန်ခံသောယုံကြည်ခ�ဉ်ကို အသရေမထင်စေရန်
ကတိကဝတ်ပြုကြရသည်” (6T ၉၃)။
“Baptism is a most sacred and important ordinance, and there should be a
thorough understanding as to its meaning. It means repentance for sin, and the
entrance upon a new life in Christ Jesus. There should be no undue haste to
receive the ordinance. Let both parents and children count the cost. In
consenting to the baptism of their children, parents sacredly pledge themselves
to be faithful stewards over these children, to guide them in their character
building. They pledge themselves to guard with special interest these lambs of
the flock, that they may not dishonor the faith they profess” (6T 93).
၂. လိုအပ်ချက်
“ခရစ်တော်သည်
နှစ်ခြင်းခံခြင်းကို ကိုယ်တော်၏ဝိညာဉ်ရေးနိုင်ငံသို့ ဝင်ရောက်ရာတံခါးအဖြစ်
သတ်မှတ်တော်မူခဲ့သည်။ ခမည်းတော်၊ သားတော်၊ သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏
အခွင့်အာဏာအောက်တွင် အသိအမှတ်ပြုခံရလိုသူအားလုံးနှင့် လိုက်နာရမည့်
အပြုသဘောဆောင်သောအခြေအနေတစ်ခုအဖြစ် ခရစ်တော်သတ်မှတ်တော်မူခဲ့သည်။ နှစ်ခြင်းဓလေ့ကို
ခံယူသူများသည် ဤနည်းဖြင့် ကမ္ဘာကို စွန့်လွှတ်ပြီး
ကောင်းကင်ဘုရင်၏သားသမီးများဖြစ်လာကြောင်း အများသိအောင် ကြေညာကြသည်” (AG ၁၄၃)။
2. The Necessity
“Christ made baptism the entrance to His spiritual kingdom. He made this a
positive condition with which all must comply who wish to be acknowledged as
under the authority of the Father, the Son, and the Holy Ghost. Those who
receive the ordinance of baptism thereby make a public declaration that they
have renounced the world, and have become members of the royal family, children
of the heavenly King” (AG 143).
၃. ကယ်တင်ခြင်းသို့ဦးတည်သောခြေလှမ်း
“ကယ်ပြောင်းခြင်း၏ခြေလှမ်းများကို
ရှင်းလင်းစွာအမှတ်အသားပြုထားသည်။ ၎င်းတို့မှာ နောင်တရခြင်း၊ ကမ္ဘာကယ်တင်ရှင်အဖြစ်
ခရစ်တော်ကို ယုံကြည်ခြင်း၊ ကိုယ်တော်၏သေခြင်း၊ မြှုပ်နှံခြင်း၊
ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကို ယုံကြည်ခြင်း (နှစ်ခြင်းခံခြင်းအားဖြင့်ပြသသည်)၊ နှင့်
အပြစ်ရှိသူများအတွက် ဆုတောင်းပေးရန် အထက်သို့တက်ကြွတော်မူခြင်းတို့ဖြစ်သည်” (YI
ဖေဖော်ဝါရီ ၁၊ ၁၈၇၄)။
3. Step in Conversion
“The steps in conversion, plainly marked out, are repentance, faith in
Christ as the world’s Redeemer, faith in His death, burial, and resurrection,
shown by baptism, and His ascension on high to plead in the sinner’s behalf”
(YI Feb. 1, 1874).
၄. နောင်တရခြင်း
လိုအပ်သည်
လူငယ်များကို
ဟောပြောရာတွင် အဲလင်ဂျီ၀ိုက်ကက ဤသို့ မိန့်ဆိုခဲ့သည်။ “သင်တို့သည် နောင်တရ၍
ပြောင်းလဲခြင်းသို့ ရောကကြလော့။ သို့မှသာ သင်တို့၏ အပြစ်များကို ဖျက်ပစ်ခြင်းသို့
ရောက်မည်။ အချိန်ကို အလဟဿ ဖြုန်းစရာ မရှိတော့ပြီ။ ကောင်းကင်နှင့် ထာဝရ အသက်တာသည်
အဖိုးတန်သော ဘဏ္ဍာများဖြစ်၍ သင်တို့ ကြိုးစားအားထုတ်မှု မရှိဘဲ ရရှိနိုင်သော
အရာများ မဟုတ်ချေ။ သင်တို့၏ ဘဝလမ်းခရီးသည် အပြစ်အနာအဆာကင်းသည်ဖြစ်စေ၊
အပြစ်ရှိသူများအနေဖြင့် သင်တို့သည် လိုက်နာရမည့် အဆင့်များ ရှိသည်။ သင်တို့သည်
နောင်တရ၍ ယုံကြည်၍ ဗတိဇံခံကြရမည်။ ခရစ်တော်သည် အပြစ်အနာအဆာကင်းသော်လည်း၊ ကမ္ဘာကို
ကယ်တင်တော်မူသော သူသည် အပြစ်ရှိသူများ ဘုရားသခင်၏ သားသမီးများ၊ ကောင်းကင်နိုင်ငံ၏
အမွေခံများ ဖြစ်လာရန် လိုက်နာရမည့် အဆင့်များကို ကိုယ်တိုင် ဥပမာပြတော်မူခဲ့သည်” (4T
40)။
4. Repentance Required
Addressing the youth, Ellen White stated, “Repent ye and be converted,
that your sins may be blotted out. There is no time for you to waste. Heaven
and immortal life are valuable treasures that cannot be obtained without any
effort on your part. No matter how faultless may have been your lives, as
sinners you have steps to take. You are required to repent, believe, and be
baptized. Christ was wholly righteous; yet He, the Saviour of the world, gave
man an example by Himself taking the steps which He requires the sinner to take
tow become a child of God, and heir of heaven” (4T 40).
“ယောဟန်ခရစ်ဝင်ကျမ်းစာဆရာသည်
သမ္မာတရားကို ဟောပြောခဲ့ပြီး၊ သူ၏ ဟောပြောချက်အားဖြင့် အပြစ်ရှိသူများ
နှလုံးသားနှိုးကြားကာ ပြောင်းလဲခြင်းသို့ ရောက်ကြသည်။ ထိုသူများသည် ကိုယ့်ကိုယ်ကို
တရားဓမ္မရှိဟု ထင်မှတ်ကာ သတိပေးချက်ကို ဆီးတားခဲ့သော သူများထက် ကောင်းကင်နိုင်ငံသို့
အရင်ဝင်ရောက်ကြလိမ့်မည်။ အခွန်ခံများနှင့် ပြည့်တန်ဆာများသည်
မသိနားမလည်ကြသော်လည်း၊ ပညာရှိဟု ထင်မှတ်သော ထိုပုဂ္ဂိုလ်များသည် သမ္မာတရား၏
လမ်းကို သိရှိခဲ့ကြသည်။ သို့သော် ဘုရားသခင်၏ ပရဒိသုဥယျာဉ်သို့ ဦးတည်သော
လမ်းကြောင်းတွင် လျှောက်လှမ်းရန် ငြင်းဆိုခဲ့ကြသည်။ သမ္မာတရားသည် သူတို့အတွက်
အသက်ရှင်ခြင်း၏ ရနံ့သင်းသော အနံ့ ဖြစ်သင့်သော်လည်း သေခြင်း၏ ရနံ့သင်းသော အနံ့
ဖြစ်သွားခဲ့သည်။ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ရွံရှာသော ထင်ရှားသော အပြစ်ရှိသူများသည် ယောဟန်၏
လက်မှ ဗတိဇံကို ခံယူခဲ့ကြသည်။ သို့သော် ထိုဆရာများမှာ ယောင်ဆောင်သူများ ဖြစ်ခဲ့သည်”
(COL 277)။
“John the Baptist came preaching truth, and by his preaching sinners were
convicted and converted. These would go into the kingdom of heaven before the
ones who in self-righteousness resisted the solemn warning. The publicans and
harlots were ignorant, but these learned men knew the way of truth. Yet they
refused to walk in the path which leads to the Paradise of God. The truth that
should have been to them a savor of life unto life became a savor of death unto
death. Open sinners who loathed themselves had received baptism at the hands of
John; but these teachers were hypocrites” (COL 277).
၅. ခရစ်တော်သည်
ဥပမာဖြစ်တော်မူသည်
“ခရစ်တော်သည်
ဗတိဇံတရားကို လိုက်နာတော်မူခြင်းအားဖြင့် အပြစ်ရှိသူအား စစ်မှန်သော
ပြောင်းလဲခြင်း၏ အရေးကြီးသော အဆင့်တစ်ခုကို ပြသတော်မူခဲ့သည်။ ခရစ်တော်တွင်
ဆေးကြောရမည့် အပြစ် တစ်စုံတစ်ရာ မရှိခဲ့ပါ။ သို့သော် လူသားအတွက် အစားထိုးဖြစ်လာရန်
သဘောတူတော်မူရာတွင် အပြစ်ရှိသော လူသားတို့၏ အပြစ်များကို ကိုယ်တော်အပေါ်
အပ်နှင်းခြင်း ခံရတော်မူခဲ့သည်။ ‘အပြစ်ကို မသိတော်မူသော သူကို ငါတို့အတွက်
အပြစ်ဖြစ်စေတော်မူသည်တိုင်၊ ငါတို့သည် ကိုယ်တော်၌ ဘုရားသခင်၏ တရားဓမ္မ
ဖြစ်ကြစေခြင်းငှာ ဖြစ်သတည်း။’ ဘုရားသခင်သည် ခရစ်တော်ကို အပြစ်ရှိသူ၏ အစားထိုးအဖြစ်
လက်ခံတော်မူသည့်အခါ၊ အပြစ်ရှိသူအား အာဒံ မခံနိုင်ခဲ့သော စုံစမ်းခြင်းကို
ခံနိုင်ရန် ခရစ်တော်၏ ဘုရားသခင်ဆန်သော တန်ခိုးအကူအညီဖြင့် အခွင့်အရေး
ပေးတော်မူသည်” (YI February 1874)။
5. Christ Is Example
“In the submission of Christ to the ordinance of baptism, He shows the
sinner one of the important steps in true conversion. Christ had no sins to
wash away, but in consenting to become a substitute for man, the sins of guilty
man were imputed to Him. ‘For he hath made him to be sin for us, who knew no
sin; that we might be made the righteousness of God in him.’ While God accepts
Christ as the sinner’s substitute, He gives the sinner a chance, with Christ’s
divine power to help him, to stand the test which Adam failed to endure” (YI
February 1874).
၆. ကတိပြုခြင်း
“ယေရှုခရစ်တော်၏
နောက်လိုက်ဟု ကိုယ်ကိုကိုယ် ထင်မှတ်သူ အားလုံးသည် ဤအဆင့် [ဗတိဇံ]ကို လိုက်နာရာတွင်
ကိုယ်တော် လျှောက်လှမ်းတော်မူသည့်နည်းတူ လျှောက်လှမ်းရန် ကတိပြုကြသည်။ သို့သော်
အဆင့်မြင့်သော ကိုယ်တိုင်ထင်မှတ်သူ အများအပြား၏ လုပ်ရပ်များက သူတို့၏ ဘဝသည်
မူလပုံစံတော်မူသော သခင်ဘုရား၏ ဘဝနှင့် အလွန်ကွာခြားကြောင်း ပြသသည်။ သူတို့သည်
ကိုယ်ပိုင် မပြည့်စုံသော စံနှုန်းနှင့် ကိုက်ညီအောင် လမ်းကြောင်းကို ပုံဖော်ကြသည်။
ခရစ်တော်၏ ကိုယ်ကိုငြင်းပယ်ခြင်းနှင့် အခြားသူများ အကျိုးအတွက် ယဇ်ပူဇော်သော ဘဝကို
အတုယူကြသည် မဟုတ်ချေ” (RH Aug. 16, 1881)။
6. A Pledge
“All who profess to be followers of Jesus Christ, in taking this step [in
baptism] pledge themselves to walk even as He walked. Yet the course many
pursue who make high profession shows that their lives are far from being in
conformity to that of the great Pattern. They shape their course to meet their
own imperfect standard. They do not imitate the self-denial of Christ, or His
life of sacrifice for the good of others” (RH Aug. 16, 1881).
“လူသားသည် နောင်တရ၍
ပြောင်းလဲခြင်းတွင် လိုအပ်သော အဆင့်များကို လိုက်နာသောအခါ ခွင့်လွှတ်ခြင်းရရှိရန်
ပြင်ဆင်မှု ပြုထားပြီးဖြစ်သည်။ ဖခင်၊ သားတော်၊ သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်၏
နာမတော်ဖြင့် ဗတိဇံခံသောအခါ၊ ဤအာဏာကြီးသုံးပါးတို့သည် သူ့အကျိုးအတွက် အလုပ်လုပ်ရန်
ကတိပြုကြသည်။ လူသားဘက်တွင်မူ ခရစ်တော်၏ သေခြင်္ဂ နှင့်တူသော သင်္ဂြိုဟ်ခြင်းငှာ
ရေထဲသို့ ဆင်းသက်၍ ကိုယ်တော်၏ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းနှင့်တူသော ထမြောက်ခြင်းငှာ
ထလာသောအခါ၊ စစ်မှန်သော အသက်ရှင်တော်မူသော ဘုရားသခင်ကို ကိုးကွယ်ရန်၊ လောကီမှ
ခွဲထွက်၍ သီးခြားနေရန်၊ ယေဟောဝါ၏ ပညတ်တော်ကို စောင့်ထိန်းရန် ကတိပြုသည်” (1SAT
321)။
“Provision has been made that when man repents and takes the steps
requisite in conversion, he shall be forgiven. When he is baptized in the name
of the Father, the Son, and the Holy Ghost, these three great powers are
pledged to work in his behalf. And man on his part, as he goes down into the
water, to be buried in the likeness of Christ’s death and raised in the
likeness of His resurrection, pledges himself to worship the true and living
God, to come out of the world and be separate, to keep the law of Jehovah”
(1SAT 321).
၇. ဗတိဇံခံမည့်သူများ
ပြင်ဆင်ခြင်း
“ဗတိဇံမခံမီ
ဗတိဇံခံမည့်သူများ၏ အတွေ့အကြုံကို အသေးစိတ် စုံစမ်းမေးမြန်းသင့်သည်။
ထိုစုံစမ်းမေးမြန်းခြင်းကို အေးစက်စက်၊ ဝေးကွာစွာ မလုပ်ဘဲ၊
နှလုံးသားနှင့်နှလုံးသား ရင်းနှီးစွာ၊ ဖော်ရွေစွာ ပြုလုပ်၍ အသစ်ပြောင်းလဲသူများကို
ကမ္ဘာအပြစ်ကို ဖယ်ရှားတော်မူသော ဘုရားသခင်၏ သိုးသငယ်ဆီသို့ ညွှန်ပြသင့်သည်။
ဧဝံဂေလိတရား၏ လိုအပ်ချက်များကို ဗတိဇံခံမည့်သူများအပေါ် သက်ရောက်စေပါ” (6T
95, 96)။
7. Preparation of Candidates
“Before baptism there should be a thorough inquiry as to the experience of
the candidates. Let this inquiry be made, not in a cold and distant way, but
kindly, tenderly, pointing the new converts to the Lamb of God that taketh away
the sin of the world. Bring the requirements of the gospel to bear upon the
candidates for baptism” (6T 95, 96).
“ဗတိဇံအတွက်
ပြင်ဆင်ခြင်းသည် ဂရုတစိုက် စဉ်းစားရမည့် ကိစ္စဖြစ်သည်။ သမ္မာတရားသို့
အသစ်ရောက်ရှိလာသူများကို ကျမ်းစာရှိ ‘ထာဝရဘုရားမိန့်တော်မူသည်ကား’ ဟူသော
ရှင်းလင်းသော အချက်များဖြင့် သစ္စာရှိရှိ သင်ကြားပေးရမည်။ ထာဝရဘုရား၏
နှုတ်ကပတ်တော်ကို အချက်တစ်ချက်ချင်း ဖတ်ရှု၍ ရှင်းပြရမည်” (Ev 308)။
“The preparation for baptism is a matter that needs to be carefully
considered. The new converts to the truth should be faithfully instructed in
the plain ‘Thus saith the Lord.’ The Word of the Lord is to be read and
explained to them point by point” (Ev 308).
၈. မိဘတာဝန်
“သစ္စာရှိရှိ
ကြိုးစားပြီးနောက်၊ သင်တို့၏ သားသမီးများသည် ပြောင်းလဲခြင်းနှင့် ဗတိဇံ၏
အဓိပ္ပာယ်ကို နားလည်၍ စစ်မှန်စွာ ပြောင်းလဲပြီဟု သင်တို့ ကျေနပ်ပါက သူတို့ကို
ဗတိဇံခံခွင့်ပြုပါ။ သို့သော် ထပ်လောင်းမိန့်ဆိုရလျှင် ပထမဦးစွာ သင်တို့ကိုယ်တိုင်
သစ္စာရှိသော သိုးထိန်းများအဖြစ် သူတို့၏ အတွေ့အကြုံနည်းပါးသော ခြေလှမ်းများကို
နှီးကပ်သော နာခံမှု၏ လမ်းကြောင်းတွင် လမ်းပြရန် ပြင်ဆင်ကြပါ။ ခရစ်တော်အတွက်
မိမိကိုယ်ကို အပြည့်အဝ အပ်နှံရာတွင် ချစ်ခြင်း၊ ယဉ်ကျေးမှု၊ ခရစ်ယာန်ဆန်သော
နှိမ့်ချမှုတို့ဖြင့် သင်တို့၏ သားသမီးများအား မှန်ကန်သော ဥပမာပေးနိုင်ရန်
ဘုရားသခင်သည် မိဘများတွင် အလုပ်လုပ်တော်မူရမည်။ သင်တို့၏ သားသမီးများ၏ ဗတိဇံကို
သဘောတူပြီးနောက် သူတို့ လိုရာဆန္ဒအတိုင်း လုပ်ခွင့်ပေးကာ၊ သူတို့၏ ခြေလှမ်းများကို
ဖြောင့်မတ်သော လမ်းကြောင်းတွင် ထားရှိရန် အထူး တာဝန်မရှိဟု ခံစားပါက၊ သူတို့၏ ယုံကြည်ခြင်း၊
သတ္တိ၊ သမ္မာတရားအပေါ် စိတ်ပါဝင်စားမှု ဆုံးရှုံးပါက သင်တို့ကိုယ်တိုင်
တာဝန်ရှိသူများ ဖြစ်သည်” (6T 94, 95)။
8. Parental Responsibility
“After faithful labor, if you are satisfied that your children understand
the meaning of conversion and baptism, and are truly converted, let them be
baptized. But, I repeat, first of all prepare yourselves to act as faithful
shepherds in guiding their inexperienced feet in the narrow way of obedience.
God must work in the parents that they may give to their children a right
example, in love, courtesy, and Christian humility, and in an entire giving up
of self to Christ. If you consent to the baptism of your children and then
leave them to do as they choose, feeling no special duty to keep their feet in
the straight path, you yourselves are responsible if they lose faith and
courage and interest in the truth” (6T 94, 95).
ခ. သခင်ဘုရား၏
ညစာစားပွဲနှင့် ခြေဆေးတရား
၁.
ကျေးဇူးတော်နှင့်ပြည့်စုံစွာ ကျင်းပခြင်း
“ခြေဆေးခြင်းနှင့်
သခင်ဘုရား၏ ညစာစားပွဲတရားကို ရိုးရှင်းမှုနှင့် ဝိညာဉ်ရေးရာ အဓိပ္ပာယ်ဖြင့်၊
စစ်မှန်သော ရိုသေမှုနှင့် ကျေးဇူးတော်နှလုံးနှင့်ပြည့်စုံစွာ ကျင်းပရမည်။
ဤတရားတွင် ပါဝင်သူများသည် အပြင်ပန်းပုံစံများနှင့် အခမ်းအနားများအပေါ်
စိတ်ကူးစိတ်သန်း သို့မဟုတ် ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ အင်အားများကို အားလုံး
ကုန်ခမ်းစေခြင်း မပြုရ။ စိတ်ခွန်အား အားလုံး၊ ကိုယ်ခန္ဓာကျန်းမာရေး အားလုံးကို
ဧဝံဂေလိအမှုတွင် အသစ်အဆန်းဖြစ်စေပြီး၊ အပြစ်မှ ဝိညာဉ်ရေးရာ မြင်မြတ်သော
လမ်းကြောင်းသို့ ဝိညာဉ်များကို ဦးဆောင်ရန် အသုံးပြုရမည်။ ဤတရားတွင် ခရစ်တော်၏
လည်ပင်းကွဲအုပ်ကို ဆွဲရန်၊ ဘုရားသခင်မရှိ၊ ကမ္ဘာပေါ်တွင် မျှော်လင့်ချက်မရှိဘဲ
ပျက်စီးနေသော ဝိညာဉ်များကို ကယ်တင်ရန် ကိုယ်တော်နှင့် ပူးပေါင်းရန် စိတ်သဘောထား၊
အင်အား၊ ချစ်ခင်မှု၊ စွမ်းရည် အားလုံးကို ချွေတာရန် လိုအပ်ကြောင်း တင်ပြထားသည်” (RH
June 21, 1898)။
B. Lord’s Supper and Ordinance of Foot Washing
1. Thankful Observance
“The ceremony of foot washing and the Lord’s Supper, in its simplicity and
spirituality, is to be observed with true solemnity, and with hearts full of
thankfulness. Its participants are not to exhaust their powers of thought or
their physical powers on outward forms and ceremonies. All the vigor of mind
and the healthfulness of body are to be fresh to engage in the work of the
gospel, to lead souls from sin into the upward path of holiness. In this
ordinance is presented the necessity of economizing all the thoughts, all the
energies, all the affections and faculties, to wear Christ’s yoke, to come into
partnership with Him in seeking to save the souls that are perishing without
God and without hope in the world” (RH June 21, 1898).
၂. ပသခါပွဲ
“ပသခါပွဲသည်
ဣသရေလလူမျိုး အဲဂုတ္တုဘဏ္ဍာမှ လွတ်မြောက်ခြင်းကို ပြန်လည်အမှတ်ရစေပြီး၊ အပြစ်၏
ဘဏ္ဍာမှ လွတ်မြောက်စေမည့် ခရစ်တော်၊ ဘုရားသခင်၏ သိုးသငယ်ကို ကြိုတင်ညွှန်ပြသော
သင်္ကေတလည်း ဖြစ်သည်။ တံခါးတိုင်များပေါ်တွင် ဖြန်းထားသော သွေးသည် ခရစ်တော်၏
ဖြန်းဖူးတော်မူသော သွေးကို ကြိုတင်ပုံဖော်ပြီး၊ အပြစ်ရှိသော လူသားတို့သည်
ထိုသွေးတော်၏ ကျေးဇူးတော်ကို အဆက်မပြတ် အားကိုးရကြောင်း၊ နောက်ဆုံး
ရွေးနုတ်ခြင်းအတွက် လိုအပ်ကြောင်း ပြသသည်။ ခရစ်တော်သည် အဆုံးစွန်သော ညစာကို
တပည့်တော်များနှင့် စားသောက်ပြီးနောက် အဲဒီနေ့ညတွင်ပင် သခင်ဘုရား၏ ညစာစားပွဲတရားကို
ထားရှိတော်မူခဲ့သည်။ ပသခါပွဲသည် အဲဂုတ္တုမှ လွတ်မြောက်ခြင်းကို အမှတ်ရ
ကျင်းပခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ ၎င်းသည် အမှတ်ရရုံသာမက သင်္ကေတလည်း ဖြစ်သည်။
အပြစ်အနာအဆာမရှိသော ဘုရားသခင်၏ သိုးသငယ် ခရစ်တော်သည် လက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ်တွင်
အသေခံတော်မူသောအခါ သင်္ကေတသည် အကျိုးတရားသို့ ရောက်ရှိခဲ့သည်။ ကိုယ်တော်သည်
ကိုယ်တော်၏ လိမ်မာခံရခြင်းနှင့် လက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ်တွင် အသေခံရခြင်းကို အမှတ်ရ
ကျင်းပရန် တရားတစ်ခု ထားရှိခဲ့တော်မူသည်” (1SP 201)။
2. The Passover
“The Passover pointed backward to the deliverance of the children of
Israel, and was also typical, pointing forward to Christ, the Lamb of God,
slain for the redemption of fallen man. The blood sprinkled upon the doorposts
prefigured the atoning blood of Christ, and also the continual dependence of
sinful man upon the merits of that blood for safety from the power of Satan,
and for final redemption. Christ ate the Passover Supper with His disciples
just before His crucifixion, and the same night, instituted the ordinance of
the Lord’s Supper, to be observed in commemoration of His death. The Passover
had been observed to commemorate the deliverance of the children of Israel from
Egypt. It had been both commemorative and typical. The type had reached the antitype
when Christ, the lamb of God without blemish, died upon the cross. He left an
ordinance to commemorate the events of His crucifixion” (1SP 201).
၃. ကူးပြောင်းခြင်း
“လ၏ ဆယ့်လေးရက်နေ့၊
ညနေခင်းတွင် ပသခါပွဲကို ကျင်းပခဲ့ပြီး၊ အဲဂုတ္တုဘဏ္ဍာမှ လွတ်မြောက်ခြင်းကို
အမှတ်ရကာ အပြစ်၏ ဘဏ္ဍာမှ လွတ်မြောက်စေမည့် ယဇ်ပူဇော်ခြင်းကို ကြိုတင်ညွှန်ပြသော
အခမ်းအနားကြီးများဖြင့် ကျင်းပခဲ့သည်။ ကယ်တင်ရှင်သခင်သည် ကယ်လ်ဗာရီတောင်ပေါ်တွင်
အသက်နှင့် လဲလှယ်တော်မူသောအခါ ပသခါပွဲ၏ အဓိပ္ပာယ်သည် ရပ်ဆိုင်းသွားပြီး၊
သခင်ဘုရား၏ ညစာစားပွဲတရားကို ပသခါပွဲ သင်္ကေတဖြစ်ခဲ့သော ထိုဖြစ်ရပ်ကို အမှတ်ရ
ကျင်းပရန် ထားရှိတော်မူခဲ့သည်” (PP 539)။
3. Transition
“On the fourteenth day of the month, at even, the Passover was celebrated,
its solemn, impressive ceremonies commemorating the deliverance from bondage in
Egypt, and pointing forward to the sacrifice that should deliver from the
bondage of sin. When the Saviour yielded up His life on Calvary, the
significance of the Passover ceased, and the ordinance of the Lord’s Supper was
instituted as a memorial of the same event of which the Passover had been a
type” (PP 539).
၄. အဓိပ္ပာယ်နှင့်
ရည်ရွယ်ချက်
“ဤနေရာတွင်
ကယ်တင်ရှင်သခင်သည် ကိုယ်တော်၏ လိမ်မာခံရခြင်းနှင့် ကမ္ဘာအပြစ်များအတွက်
လက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ်တွင် အသေခံရခြင်း၏ အကြီးကျယ်ဆုံး အခိုက်အတန့်များကို
နောက်လိုက်များ၏ မှတ်ဉာဏ်တွင် အမြဲလတ်ဆတ်စေရန် မကြာခဏ ကျင်းပရမည့် သခင်ဘုရား၏
ညစာစားပွဲကို ထားရှိတော်မူခဲ့သည်။ ကိုယ်တော်သည် နောက်လိုက်များ ကယ်တင်ခြင်းအတွက်
ကိုယ်တော်၏ သွေးတော်ကို အဆက်မပြတ် အားကိုးနေရကြောင်း နားလည်စေလိုတော်မူသည်” (ST
Mar. 25, 1880)။
4. Meaning and Purpose
“Here our Saviour instituted the Lord’s Supper, to be often celebrated, to
keep fresh in the memory of His followers the solemn scenes of His betrayal and
crucifixion for the sins of the world. He would have His followers realize
their continual dependence upon His blood for salvation” (ST Mar. 25, 1880).
၅. တရားများ
ကျင်းပပုံ
“ခရစ်ယာန်အသင်းတော်၏
တရားတိုင်းကို မြှင့်တင်သော အကျိုးသက်ရောက်မှု ရှိရမည်။ ဘာမျှ သာမန် သို့မဟုတ်
စျေးပေါသော အရာအဖြစ် မသတ်မှတ်ရ။ အသင်းတော်များကို ဘုရားသခင်၏ ဝတ်ပြုခြင်းအတွက်
ပိုမိုလေးစားမှုနှင့် ရိုသေမှု ရှိစေရန် ပညာပေးရမည်။ ဓမ္မဆရာများသည် ဘုရားသခင်၏
ဝတ်ပြုမှုနှင့် ဆက်စပ်သော ဝတ်ပြုမှုများကို ကျင်းပရာတွင် အသင်းတော်ကို
မြှင့်တင်ပညာပေးပြီး ထာဝရအသက်အတွက် ဝိညာဉ်ကို စည်းကမ်းထိန်းသိမ်းပေးသည်။ သေးငယ်သော
လုပ်ရပ်များပင်လျှင် အသင်းတော်ကို မြှင့်တင်မြတ်နိုးစေရာတွင် ကြီးမားသော
အရေးကြီးမှု ရှိသည်” (6T 97)။
5. Administration of the Ordinances
“Every ordinance of the church should be so conducted as to be uplifting
in its influence. Nothing is to be made common or cheap, or placed on a level
with common things. Our churches need to be educated to greater respect and
reverence for the sacred service of God. As ministers conduct the services
connected with God’s worship, so they are educating and training the people.
Little acts that educate and train and discipline the soul for eternity are of
vast consequence in the uplifting and sanctifying of the church” (6T 97).
၆. အစားအသောက်များ
“ဖြတ်ထားသော
မုန့်နှင့် စပျစ်သီးဖျော်ရည်စစ်စစ်သည် ဘုရားသခင်၏ သားတော်၏ ဖြတ်ခံရသော
ကိုယ်ခန္ဓာနှင့် သွန်းလောင်းခံရသော သွေးတော်ကို ကိုယ်စားပြုသည်။ တဆေးထည့်ထားသော
မုန့်ကို ဆွဲဖြတ်စားပွဲပေါ် တင်ခွင့်မရှိ။ တဆေးမဲ့မုန့်သာ သခင်ဘုရား၏ ညစာစားပွဲ၏
မှန်ကန်သော ကိုယ်စားပြုမှု ဖြစ်သည်။ အချဉ်ဖောက်ထားသော အရာမျှ အသုံးမပြုရ။
စပျစ်သီးဖျော်ရည်စစ်စစ်နှင့် တဆေးမဲ့မုန့်ကိုသာ အသုံးပြုရမည်” (RH June 7,
1898)။
6. The Elements!
“The broken bread and pure juice of the grape are to represent the broken
body and spilled blood of the Son of God. Bread that is leavened must not come
on the Communion table; unleavened bread is the only correct representation of
the Lord’s Supper. Nothing fermented is to be used. Only the pure fruit of the
vine and the unleavened bread are to be used” (RH June 7, 1898).
“ဖြတ်ထားသော မုန့်သည်
ကမ္ဘာကို ကယ်တင်ရန် ပေးအပ်ခံရသော ခရစ်တော်၏ ဖြတ်ခံရသော ကိုယ်ခန္ဓာကို
သင်္ကေတပြုသည်။ စပျစ်ရည်သည် ခွင့်လွှတ်ခြင်းအတွက် ကိုယတော်ထံ လာရောက်၍
ကိုယ်တော်ကို ကယ်တင်ရှင်အဖြစ် လက်ခံသူများ၏ အပြစ်များကို ဆေးကြောရန်
သွန်းလောင်းခံရသော ကိုယ်တော်၏ သွေးတော်ကို သင်္ကေတပြုသည်” (ST Mar. 25,
1880)။
“The broken bread was a symbol of Christ’s broken body, given for the
salvation of the world. The wine was a symbol of His blood, shed for the
cleansing of the sins of all those who should come unto Him for pardon, and
receive Him as their Saviour” (ST Mar. 25, 1880).
၇.
သီးသန့်ခွဲထားခြင်း တားမြစ်သည်
“သခင်ဘုရား၏
ညစာစားပွဲတွင် သီးသန့်ခွဲထားခြင်းကို ခရစ်တော်၏ ဥပမာက တားမြစ်သည်။ ထင်ရှားသော
အပြစ်သည် အပြစ်ရှိသူကို ခွဲထုတ်သည်မှာ မှန်သည်။ သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်က
ထိုအချက်ကို ရှင်းလင်းစွာ သွန်သင်ထားသည်။ သို့သော် ထိုအချက်ကျော်လွန်၍ မည်သူမျှ
တရားစီရင်ခွင့် မရှိချေ။ အဘယ်သူသည် နှလုံးကို ဖတ်ရှုနိုင်သနည်း။ မည်သူသည်
ကောက်နှံနှင့် ပင်စည်ကို ခွဲခြားနိုင်သနည်း” (Ev 277)။
7. Exclusiveness Forbidden
“Christ’s example forbids exclusiveness at the Lord’s supper. It is true
that open sin excludes the guilty. This the Holy Spirit plainly teaches. But
beyond this none are to pass judgment. God has not left it with men to say who
shall present themselves on these occasions. For who can read the heart? Who
can distinguish the tares from the wheat?” (Ev 277).
၈. တရားများ
ပုံပျက်ခြင်း
“ကိုရိန်သုများသည်
ယုံကြည်ခြင်း၏ ရိုးရှင်းမှုနှင့် အသင်းတော်၏ သဟဇာတဖြစ်မှုမှ
အလွန်ဝေးကွာသွားခဲ့ကြသည်။ သူတို့သည် ဝတ်ပြုရန် စုဝေးဆဲဖြစ်သော်လည်း နှလုံးများ
တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် ကွဲကွာနေခဲ့သည်။ သူတို့သည် ခရစ်တော်၏
ဆင်းရဲဒုက္ခခံရခြင်းနှင့် အသေခံရခြင်းကို အမှတ်ရ ကျင်းပရန် စုဝေးခဲ့သော်လည်း၊
ထိုအခါကို စားသောက်ပွဲလည်းဖြစ်၊ ကိုယ်ကျိုးရှာသော ပျော်ပွဲရွှင်ပွဲလည်းဖြစ်သော
အခါအဖြစ် ပြောင်းလဲပစ်ခဲ့သည်။ ရုပ်တုကိုးကွယ်သော ပွဲများကို အတော်များများ
အတုယူခဲ့ကြသည်” (SLP 170)။
8. Perversion of the Ordinances
“The Corinthians were departing widely from the simplicity of the faith
and the harmony of the church. They continued to assemble for worship, but with
hearts that were estranged from one another. They had perverted the true
meaning of the Lord’s Supper, patterning [it] in a great degree after
idolatrous feasts. They came together to celebrate the sufferings and death of
Christ, but turned the occasion into a period of feasting and selfish
enjoyment” (SLP 170).
၉. ခြေဆေးတရား၏
ရည်ရွယ်ချက်
“ဤဝတ်ပြုမှု၏
ရည်ရွယ်ချက်မှာ ကျွန်ုပ်တို့သခင်ဘုရား၏ နှိမ့်ချမှုကို အမှတ်ရနှင့် တပည့်တော်များ၏
ခြေတော်ကို ဆေးကြောပေးတော်မူရာတွင် ပေးတော်မူသော သင်ခန်းစာများကို သတိရနေစေရန်
ဖြစ်သည်။ လူသားတွင် မိမိကိုယ်ကို ညီအစ်ကိုထက် မြင့်မြတ်သည်ဟု ထင်မှတ်တတ်သော
စိတ်သဘောရှိပြီး၊ မိမိအတွက်သာ လုပ်ကိုင်တတ်၊ မိမိအတွက်သာ အမှုတော်ဆောင်တတ်၊
အမြင့်ဆုံးနေရာကို ရှာဖွေတတ်သည်။ ထို့ကြောင့် သေးငယ်သော အရာလေးများကြောင့်ပင်
မကောင်းသော ယူဆချက်များနှင့် စိတ်နှလုံးခါးသီးမှု ဖြစ်ပေါ်လာတတ်သည်။ သခင်ဘုရား၏
ညစာစားပွဲမတိုင်မီ ဤတရားသည် ထိုနားလည်မှုလွဲမှားမှုများကို ရှင်းလင်းပေးပြီး၊
လူသားကို ကိုယ်ကျိုးရှာသော စိတ်မှ နှိမ့်ချမှုသို့ ဆောင်ကြဉ်းပေးရန်၊ ညီအစ်ကို၏
ခြေကို ဆေးကြောပေးမည့် နှိမ့်ချသော စိတ်သဘောသို့ ရောက်စေရန် ဖြစ်သည်။
အချို့သူများကို မထိုက်တန်ဟု ထင်သောကြောင့် ဤတရားကို ရွှေ့ဆိုင်းထားရန် ဘုရားသခင်၏
အစီအစဉ်တွင် မပါရှိချေ။ သခင်ဘုရားသည် ယုဒ၏ ခြေတော်ကို ဆေးကြောပေးခဲ့သည်။ ယုဒကိက
စားပွဲမှ ထွက်ခွါ၍ မိမိသခင်ကို သစ္စာဖောက်ရန် ထွက်သွားမည်ကို သိတော်မူသော်လည်း
စားပွဲတွင် နေရာမပေးခဲ့ချေ။ မည်သူသည် ထိုက်တန်သည်၊ မထိုက်တန်သည်ကို လူသားများက
မပြောနိုင်ချေ။ သူတို့သည် ဝိညာဉ်၏ လျှို့ဝှက်ချက်များကို ဖတ်ရှုနိုင်သည် မဟုတ်ချေ။
ထိုသို့သော သူတစ်ဦး ပါဝင်မည်ဆိုပါက ကျွန်ုပ် ဤတရားတွင် မပါဝင်တော့ဟု လူသားက
ပြောခွင့် မရှိချေ။ ဤအခါများတွင် မည်သူမျှ ပါဝင်ခွင့်ရှိသည်ကို လူသားက
ဆုံးဖြတ်ခွင့် ဘုရားသခင်က မပေးခဲ့ချေ” (RH May 31, 1898)။
9. The Ordinance of Foot Washing—Its Purpose
“The object of this service is to call to mind the humility of our Lord,
and the lessons He has given in washing the feet of His disciples. There is in
man a disposition to esteem himself more highly than his brother, to work for
himself, to serve himself, to seek the highest place; and often evil surmisings
and bitterness of spirit spring up over mere trifles. This ordinance preceding
the Lord’s Supper is to clear away these misunderstandings, to bring man out of
this selfishness, down from his stilts of self-exaltation, to the humility of
spirit that will lead him to wash his brother’s feet. It is not in God’s plan
that this should be deferred because some are considered unworthy to engage in
it. The Lord washed the feet of Judas. He did not refuse him a place at the
table, although He knew that he would leave that table to act his part in the
betrayal of his Lord. It is not possible for human beings to tell who is
worthy, and who is not. They cannot read the secrets of the soul. It is not for
them to say, I will not attend the ordinance if such a one is present to act a
part. Nor has God left it to man to say who shall present themselves on these
occasions” (RH May 31, 1898).
“ခရစ်တော်သည်
တပည့်တော်များအား ခြေဆေးခြင်းသည် အပြစ်ကို ဆေးကြောခြင်း မဟုတ်ကြောင်း၊
နှလုံးသားသန့်ရှင်းခြင်းကို ဤနှိမ့်ချသော ဝတ်ပြုမှုတွင် စမ်းသပ်ကြောင်း
နားလည်စေတော်မူခဲ့သည်။ နှလုံးသားသန့်ရှင်းပါက ဤလုပ်ရပ်သည် ထိုအချက်ကို ဖော်ပြရန်
လုံလောက်သည်။ ကိုယ်တော်သည် ယုဒ၏ ခြေကို ဆေးကြောပေးခဲ့သည်။ သို့သော် ‘သင်တို့သည်
အားလုံး သန့်ရှင်းသည် မဟုတ်’ ဟု မိန့်တော်မူခဲ့သည်။ ယုဒသည် သစ္စာဖောက်၏
နှလုံးဖြင့် ဤအခိုက်အတန့်သို့ ရောက်လာခဲ့ပြီး၊ ခြေဆေးခြင်းသည် ဝိညာဉ်ရေးရာ
ညစ်ညူးမှုမှ သန့်ရှင်းစေသော တရား မဟုတ်ကြောင်း ခရစ်တော်က အားလုံးအား ဖော်ပြတော်မူခဲ့သည်”
(ထိုနေ့စွဲအတိုင်း၊ June 14, 1898)။
“Christ gave His disciples to understand that the washing of their feet
did not cleanse away their sin, but that the cleansing of their heart was
tested in this humble service. If the heart was cleansed, this act was all that
was essential to reveal the fact. He had washed the feet of Judas; but He said,
‘Ye are not all clean.’ Judas brought a traitor’s heart to this scene, and
Christ revealed to all that He knew him to be the betrayer of his Lord, and
that the washing of his feet was not an ordinance to cleanse the soul from its
moral defilement” (ibid., June 14, 1898).
“‘အိုင်သခင်နှင့်
ဆရာဖြစ်တော်မူသော ငါသည် သင်တို့၏ ခြေတော်ကို ဆေးကြောပေးပြီးလျှင်၊ သင်တို့သည်လည်း
တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ခြေဆေးကြရမည်။ ငါပြုသည့်အတိုင်း သင်တို့လည်း ပြုရမည်အကြောင်း
ငါသည် သင်တို့အား ဥပမာပြပြီးပြီ။’ ဤနေရာတွင် သင်ခန်းစာမှာ ‘သင်တို့သည်လည်း
တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ခြေဆေးကြရမည်’ ဖြစ်သည်။ ‘စင်စစ် ငါဆိုသည်ကား၊ ကျွန်သည်
သခင်ထက် ကြီးသည် မဟုတ်၊ စေလွှတ်ခြင်းကိုခံရသူသည် စေလွှတ်သောသူထက် ကြီးသည် မဟုတ်။
ဤအရာများကို သိလျှင် ပြုလုပ်လျှင် မင်္ဂလာရှိကြ၏။’ ဤတရားကို စက်မှုလုပ်ငန်းကဲ့သို့
စက်ဆန်ဆန် ပုံစံအတိုင်း မဆက်ဆံရ။ ၎င်း၏ တကယ့်ရည်ရွယ်ချက်မှာ နှိမ့်ချမှုကို
သွန်သင်ရန် ဖြစ်သည်” (ထိုနေ့စွဲအတိုင်း)။
“ ‘If I then, your Lord and Master, have washed your feet; ye also
ought to wash one another’s feet. For I have given you an example, that ye
should do as I have done to you.’ Here is the object lesson: ‘Ye also ought to
wash one another’s feet.’ ‘Verily, verily, I say unto you, The servant is not
greater than his lord; neither he that is sent greater than he that sent him.
If ye know these things, happy are ye if ye do them.’ This ordinance is not to
be treated in a mechanical way as a form. Its real object is to teach humility”
(ibid.).
၁၀.
ခြေသစ်ခြင်းအခမ်းအနား — ရွှေ့ဆိုင်းမထားရ
“ခြေသစ်ခြင်းအခမ်းအနားကို
အပြစ်မှ မသန့်ရှင်းသေးသ/wh ကိုးကွယ်သူအချို့
ရှိသည်ဟူသော အကြောင်းပြချက်ဖြင့် ရွှေ့ဆိုင်းထားခြင်း မပြုရ။ ခရစ်တော်သည်
ယုဒ၏စိတ်နှလုံးကို သိတော်မူသော်လည်း သူ၏ခြေတော်များကို ဆေးကြောပေးတော်မူ၏” (ibid.)။
10. Foot Washing—Not to Be Deferred
“The ordinance of foot washing is not to be deferred because there are
some professed believers who are not cleansed from their sins. Christ knew the
heart of Judas, yet He washed his feet” (ibid.).
၅. ကိုးကားစာအုပ်များ
ဘက်ကီအိုကီ၊
ဆမ်မျူးလ်။ သမ္မာကျမ်းစာထဲက စပါးရည် - အရက်သေစာသုံးခြင်းနှင့်ပတ်သက်သော
သမ္မာကျမ်းဆိုင်ရာ လေ့လာချက်။ ဘဲရီယန်စပရင်းစ်၊ မစ်ချီဂန် - သမ္မာကျမ်းဆိုင်ရာ
ရှုထောင့်များ၊ ၁၉၈၉။
နှစ်ခြင်းမင်္ဂလာ၊
ယူကရစ်နှင့် အမှုတော်ဆောင်ခြင်း။ ယုံကြည်ခြင်းနှင့် စည်းမျဉ်းဆိုင်ရာ စာတမ်း အမှတ်
၁၁၁။ ဂျနီဗာ - ကမ္ဘာ့ခရစ်ယာန်အဖွဲ့ချုပ်၊ ၁၉၈၂။
ဘားကလေ၊ ဒဗလျူ။
သခင်ယေရှု၏ ညစာတော်။ ဖိလာဒဲလ်ဖီးယား - ဝက်စ်မင်စတာ စာအုပ်တိုက်၊ ၁၉၆၇။
ဘားသ်၊ ကားလ်။
နှစ်ခြင်းမင်္ဂလာနှင့်ပတ်သက်သော အသင်းတော်၏ အဆုံးအမများ။ လန်ဒန် - အက်စ်စီအမ်
စာအုပ်တိုက်၊ ၁၉၄၈။
ယူရိုအာဖရိကဌာန၏
သမ္မာကျမ်းဆိုင်ရာ သုတေသနကော်မတီ။ ညစာတော်မင်္ဂလာနှင့် ခြေဆေးခြင်း။ ဟမ်ဘတ် -
ဆာတ်ကောင် စာအုပ်တိုက်၊ ၁၉၉၁။
ဘရောင်း၊ ဟင်နရီ
အက်ဖ်။ ရာစုနှစ်များတစ်လျှောက် နှစ်ခြင်းမင်္ဂလာ။ တောင်ဗျူး၊ ကယ်လီဖိုးနီးယား -
ပစိဖိတ် စာအုပ်တိုက်၊ ၁၉၆၅။
ကူးလ်မန်း၊ အော်စကာ။
အသစ်သောကျမ်းစာထဲက နှစ်ခြင်းမင်္ဂလာ။ ချီကာဂို - ဟင်နရီ ရီဂန်ရီ၊ ၁၉၅၀။
ဒင်ကလာ၊ အဲရစ်။
“ပထမဆုံးခရစ်ယာန်ခေတ်က နှစ်ခြင်းမင်္ဂလာ”။ သမိုင်းနှင့် ခေတ်ပြိုင်ဘာသာရေးဆိုင်ရာ
စွယ်စုံကျမ်း၊ တတိယအကြိမ်ထုတ်။ တူဘင်ဂန် - ဂျေစီဘီ မိုး (ပေါလ် ဆီးဘက်)၊
၁၉၅၇–၁၉၆၅။ အတွဲ ၆၊ စာမျက်နှာ ၆၂၇–၆၃၇။
ဖာရက်၊ ဝေဒီ။
“ခရစ်ယာန်ဘာသာကို အထူးရည်ညွှန်းထားသော ဘာသာရေးဆိုင်ရာ ခြေဆေးခြင်း၏ အဆုံးအမနှင့်
လက်တွေ့အသုံးချမှု”။ ပါရဂျီ တက္ကသိုလ် ပါရဂျီ ဘွဲ့လွန်စာတမ်း၊ ၁၉၇၀။
ဖဲရစ်၊ ရော်ဂျာ။
“ဆဋ္ဌမနေ့ အဒ်ဗင်တစ်ဂိုဏ်းချုပ်တွင် ခြေဆေးခြင်းနှင့် သခင်ယေရှု၏ ညစာတော်ဆိုင်ရာ
ဓလေ့များ”။ ဝါရှင်တန်ဒီစီ - ဆဋ္ဌမနေ့ အဒ်ဗင်တစ် ဓမ္မပညာဆည်းပူးရေးကျောင်း၊ ၁၉၅၇။
ဂရေးဘီလ်၊ ရော်န်။
“အစောပိုင်း အဒ်ဗင်တစ်ခေတ်က ခြေဆေးခြင်း”။ ရီဗျူးနှင့် ဟဲရယ်၊ မေ ၂၂၊ ၁၉၇၅။
———. “ခြေဆေးခြင်း
တည်တံ့သော ဓလေ့ဖြစ်လာပုံ”။ ရီဗျူးနှင့် ဟဲရယ်၊ မေ ၂၉၊ ၁၉၇၅။
ဟက်စတင်း၊ ဂျိမ်း
(တည်းဖြတ်)။ “ခြေဆေးခြင်း”။ ဘာသာရေးနှင့် ကိုယ်ကျင့်တရားဆိုင်ရာ စွယ်စုံကျမ်း။ ၁၃
တွဲ။ အက်ဒင်ဘာ့ဂ် - တီ နှင့် တီ ကလာ့ခ်၊ ၁၉၀၈–၁၉၂၆။
ဟစ်ဂင်း၊ အေ ဂျေ ဘီ။
အသစ်သောကျမ်းစာထဲက သခင်ယေရှု၏ ညစာတော်။ လန်ဒန် - အက်စ်စီအမ် စာအုပ်တိုက်၊ ၁၉၅၂။
နိုင်ငံတကာ
စံသမ္မာကျမ်းစွယ်စုံကျမ်း။ ၄ တွဲ။ ပြန်လည်ပြင်ဆင်ထုတ်ဝေမှု။ ဂရန်းရက်ပစ် -
အိဒါမန်စ်၊ ၁၉၇၉–၁၉၈၈။
ဂျီရီမီယား၊
ယိုအာခမ်။ ပထမလေးရာစုနှစ်များက ကလေးနှစ်ခြင်းမင်္ဂလာ။ ဒေးဗစ် ကဲရင်း ဘာသာပြန်။
ဖိလာဒဲလ်ဖီးယား - ဝက်စ်မင်စတာ စာအုပ်တိုက်၊ ၁၉၆၀။
———. ယေရှု၏
ယူကရစ်စကားတော်များ။ နော်မန် ပါရင် ဘာသာပြန်။ ဂျာမန်ထုတ်ဝေမှု တတိယအကြိမ်။
နယူးယောက် - ချာလ်စ် စကရစ်ဘနာ နှင့် သားများ၊ ၁၉၆၆။
ဂျွန်ဆန်၊ ဒဗလျူ ဂျီ။
သန့်ရှင်းခြင်း။ ခရစ်ယာန်နှစ်ခြင်းမင်္ဂလာ၏ အဓိပ္ပာယ်။ နက်ရှ်ဗီးလ် - တောင်ပိုင်း
ထုတ်ဝေရေးအသင်း၊ ၁၉၈၀။
ကိုဒဲလ်၊ ဂျီရုမ်း။
အသစ်သောကျမ်းစာထဲက ယူကရစ်မင်္ဂလာ။ ဝီလ်မင်တန်၊ ဒဲလာဝဲ - မိုက်ကယ် ဂလေဇီယာ၊ ၁၉၈၈။
လိတ်၊ ဂျွန် အိတ်ချ်။
အသင်းတော်များ၏ ယုံကြည်ချက်များ။ အတ်လန်တာ - ဂျွန် နောက်စ် စာအုပ်တိုက်၊ ၁၉၇၃။
လီမန်း၊ ဟဲလ်မတ် တီ
(တည်းဖြတ်)။ သခင်ယေရှု၏ ညစာတော်၏ အဓိပ္ပာယ်နှင့် လက်တွေ့အသုံးချမှု။
ဖိလာဒဲလ်ဖီးယား - မူလန်ဘတ် စာအုပ်တိုက်၊ ၁၉၆၁။
လင်ချ်၊ ဒဗလျူ အီး။
“ယူကရစ်သည် ပဋိညာဉ်စားပွဲဖြစ်သည်”။ ခေတ်ပြိုင်အသစ်သောကျမ်းစာလေ့လာချက်များ။ အယ်လ်
ရိုဆလီ ရိုင်ယန် တည်းဖြတ်။ ကောလိဂျ်ဗီးလ်၊ မင်နီဆိုတာ - ဓမ္မအခမ်းအနားဆိုင်ရာ
စာအုပ်တိုက်၊ ၁၉၆၅။
မော်ဂန်၊ ဂျိမ်း။
တာတူလီယန်၏ အရေးပါမှု။ လန်ဒန် - ကီဂန် ပေါလ်၊ ထရန့်ချ်၊ ထရုဘ်နာ၊ ၁၉၂၈။
မော်ရစ်၊ ကိုလင်။
“ခြေဆေးခြင်းဓလေ့ကို ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးခေတ်ကတည်းက ကျင့်သုံးခဲ့သော အုပ်စုများကို
မှတ်သားဖွယ် စစ်ဆေးချက်”။ ဘဲရီယန်စပရင်းစ်၊ မစ်ချီဂန် - အန်ဒရူး တက္ကသိုလ်
စာအုပ်တိုက်၊ ၁၉၇၂။
နယူး ရှက်ဖ်-ဟာဇော့ဂ်
ဘာသာရေးဆိုင်ရာ စွယ်စုံကျမ်း။ ၁၃ တွဲ။ နယူးယောက် - ဖန့်ခ် နှင့် ဝါဂနယ်၊ ၁၉၀၉။
အိုးစထရိုက်၊ ဘားနက်။
“ဆဋ္ဌမနေ့ အဒ်ဗင်တစ်အသိုင်းအဝိုင်းတွင် ခြေဆေးခြင်း၏ ဓမ္မပညာဆိုင်ရာ
အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်”။ ညစာတေ်မင်္ဂလာနှင့် ခြေဆေးခြင်း၊ ယူရိုအာဖရိကဌာန
သမ္မာကျမ်းသုတေသနကော်မတီ။ ဟမ်ဘတ် - ဆာတ်ကောင် စာအုပ်တိုက်၊ ၁၉၉၁။ စာမျက်နှာ
၁၇၃–၂၁၀။
အိုလ်ဆန်၊ ဗီ
နော်စကော့ဗ်။ “နှစ်ခြင်းမင်္ဂလာ အဆုံးအမများ ပြောင်းလဲလာပုံ”။ မင်နစ်စထရီ၊ ဇူလိုင်
၁၉၇၈။
———. “လူကြီးနှစ်ခြင်းမင်္ဂလာ
ပြန်လည်ရရှိလာပုံ”။ မင်နစ်စထရီ၊ စက်တင်ဘာ ၁၉၇၈။
“နှစ်ခြင်းမင်္ဂလာအကြောင်း”။
ရီဗျူးနှင့် ဟဲရယ်၊ ဧပြီ ၂၊ ၁၉၀၈။
ရူးမန်း၊ ဂျွန်။
သခင်ယေရှု၏ ညစာတော်။ ဖိလာဒဲလ်ဖီးယား - ဖော့ထရက်စ်၊ ၁၉၈၄။
ဆဋ္ဌမနေ့
အဒ်ဗင်တစ်တို့ ယုံကြည်ကြသည်မှာ … မူလယုံကြည်ချက် ၂၇ ချက်၏ သမ္မာကျမ်းဆိုင်ရာ
ရှင်းလင်းချက်။ ဝါရှင်တန်ဒီစီ - ဆဋ္ဌမနေ့ အဒ်ဗင်တစ် အထွေထွေ ညီလာခံ
အမှုတော်ဆောင်အသင်း၊ ၁၉၈၈။
ဆဋ္ဌမနေ့ အဒ်ဗင်တစ်
အသင်းတော်လက်စွဲ။ ပြန်လည်ပြင်ဆင်ထုတ်ဝေမှု။ ဆဋ္ဌမနေ့ အဒ်ဗင်တစ် အထွေထွေ ညီလာခံ၊
၁၉၉၀။
စနူး၊ ဘီ အက်ဖ်။
ခရစ်ယာန်နှစ်ခြင်းမင်္ဂလာ။ ဘက်တဲလ်ကရီး၊ မစ်ချီဂန် - ရီဗျူးနှင့် ဟဲရယ် ရုံး
စတင်းစက်ရုံ၊ ၁၈၆၁။
သောမတ်၊ ဂျွန်
ခရစ်စတိုဖာ။ ယောဟန် ၁၃ နှင့် ယောဟန်အသိုင်းအဝိုင်းတွင် ခြေဆေးခြင်း။ ရှက်ဖီးလ်၊
အင်္ဂလန် - ဂျေအက်စ်အိုတီ စာအုပ်တိုက်၊ ၁၉၉၁။
ဝါဂနာ၊ အီး ဂျေ။
နှစ်ခြင်းမင်္ဂလာဆိုင်ရာ အတွေးအမြင်များ။ ဘက်တဲလ်ကရီး၊ မစ်ချီဂန် - ဆဋ္ဌမနေ့
အဒ်ဗင်တစ် ထုတ်ဝေရေးအသင်း၊ ၁၈၉၁။
V. Literature
Bacchiocchi, Samuele. Wine in the
Bible: A Biblical Study on the Use of Alcoholic Beverages. Berrien Springs,
Mich.: Biblical Perspectives, 1989.
Baptism, Eucharist and Ministry.
Faith and Order Paper No. 111. Geneva: World Council of Churches, 1982.
Barclay, W. The Lord’s Supper.
Philadelphia: Westminster Press, 1967.
Barth, Karl. The Teaching of the
Church Regarding Baptism. London: SCM, 1948.
Biblisches
Forschungskomitee der Euro-Afrika-Division. Abendmahl und Fusswaschung.
Hamburg: Saatkorn Verlag, 1991.
Brown, Henry. F. Baptism Through the Centuries.
Mountain View, Calif.: Pacific Press, 1965.
Cullmann, Oscar. Baptism in the
New Testament. Chicago: Henry Regnery, 1950.
Dinkler, Erich. “Taufe
im Urchristentum.” In Die Religion in Geschichte und Gegenwart,a 3rd ed.
Tübingen: J. C.B. Mohr (Paul Siebeck), 1957–1965. Vol. 6, pp. 627–637.
Farag, Wadie. “Religious Foot Washing in Doctrine
and Practice With Special Reference to Christianity.” Ph.D. dissertation,
Dropsie University, 1970.
Ferris, Roger. “The Ordinances of
Foot Washing and the Lord’s Supper in the Seventh-day Adventist Denomination.”
Seventh-day Adventist Theological Seminary, Washington, D.C., 1957.
Graybill, Ron. “Foot Washing in
Early Adventism.” Review and Herald, May 22, 1975.
———. “Foot Washing Becomes an
Established Practice.” Review and Herald, May 29, 1975.
Hastings, James, ed.
“Feet-washing.” Encyclopaedia of Religion and Ethics. 13 vols. Edinburgh: T.
and T. Clark, 1908–1926.
Higgins, A. J.B. The Lord’s Supper
in the New Testament. London: SCM Press, 1952.
International Standard Bible
Encyclopedia. 4 vols. Rev. ed. Grand Rapids: Eerdmans, 1979–1988.
Jeremias, Joachim. Infant Baptism
in the First Four Centuries. Trans. David Cairns. Philadelphia: Westminster
Press, 1960.
———. The Eucharistic Words of
Jesus. Trans. Norman Perrin. 3rd German ed. by Norman Perrin. New York: Charles
Scribner and Sons, 1966.
Johnsson, W. G. Clean! The Meaning
of Christian Baptism. Nashville: Southern Pub. Assn., 1980.
Kodell, Jerome. The Eucharist in
the New Testament. Wilmington, Del.: Michael Glazier, 1988.
Leith, John H. Creeds of the
Churches. Atlanta: John Knox Press, 1973.
Lehmann, Helmut T., ed. Meaning
and Practice of the Lord’s Supper. Philadelphia: Mühlenberg Press, 1961.
Lynch, W. E. “The Eucharist a
Covenant Meal” in Contemporary New Testament Studies. Ed. M. Rosalie Ryan.
Collegeville, Minn.: Liturgical Press, 1965.
Morgan, James. The Importance of
Tertullian. London: Kegan Paul, Trench, Trubner, 1928.
Morris, Colin. “An Examination of
the Ordinances of Feet Washing Noting Groups That Have Practiced It Since the
Reformation.” Berrien Springs, Mich.: Andrews University Press, 1972.
New Schaff-Herzog Encyclopedia of
Religious Knowledge. 13 vols. New York: Funk and Wagnalls, 1909.
Oestreich, Bernhard. “Die
theologische Deutung der Fusswaschung in der Gemeinschaft der
Siebenten-Tags-Adventisten.” In—Abendmahl und Fusswaschung, Biblisches
Forschungskomitee der Euro-Afrika-Division. Hamburg: Saatkorn Vtierlag, 1991. Pp. 173–210.
Olsen, V. Norskov. “How the
Doctrine of Baptism Changed.” Ministry, July 1978.
———. “The Recovery of Adult
Baptism.” Ministry, September 1978.
“On Baptism.” Review and Herald,
Apr. 2, 1908.
Reumann, John. The Supper of the
Lord. Philadelphia: Fortress, 1984.
Seventh-day Adventists Believe … A
Biblical Exposition of 27 Fundamental Doctrines. Washington, D.C.: Ministerial
Association, General Conference of Seventh-day Adventists, 1988.
Seventh-day Adventist Church
Manual. Rev. ed. General Conference of Seventh-day Adventists, 1990.
Snook, B. F. Christian Baptism.
Battle Creek, Mich.: Steam Press of the Review and Herald Office, 1861.
Thomas, John Christopher.
Footwashing in John 13 and the Johannine Community. Sheffield, Eng.: JSOT
Press, 1991.
Waggoner, E. J. Thoughts on
Baptism. Battle Creek, Mich.: Seventh-day Adventist Pub. Assn., 1891.
အခန်းကြီး - ၁၈
ဝိညာဉ်ရေးဆုကျေးဇူးများ
Spiritual Gifts
ဂျော့ဂျ် အီး.
ရိုက်စ်
George E. Rice
နိဒါန်း
Introduction
ဝိညာဉ်ရေးဆုကျေးဇူးများသည် တမန်တော် ရှင်ပေါလု၏ စာများတွင် အထင်အရှားတည်ရှိသည်။ သူသည် အချို့သော ဆုကျေးဇူးများကို စာရင်းပြုစုရုံသာမက ထိုဆုကျေးဇူးများ၏ လုပ်ဆောင်ချက်ကိုလည်း ရှင်းလင်းစွာ ခွဲခြားဖော်ပြထားသည်။ ယင်းမှာ ခရစ်ယာန်အသင်းတော်ကို တည်ဆောက်ရန်ဖြစ်သည်။ ထိုဆုကျေးဇူးများသည် ကိုယ်ပိုင်ပျော်ရွှင်မှု သို့မဟုတ် ကိုယ်ကိုကြီးကြီးမားမား ထင်ရှားစေရန်အတွက် မဟုတ်ဘဲ အသင်းတော်တစ်ခုလုံး၏ အကျိုးအတွက်ဖြစ်သည်။ ဤဆုကျေးဇူးများသည် အစောပိုင်းခရစ်ယာန်အသင်းတော်တွင် ရှိခဲ့သောကြောင့် ခရစ်ယာန်အသိုက်အဝန်းကို ကာရစ်မာတစ် (ဝိညာဉ်ရေးဆုကျေးဇူးများနှင့်ပြည့်စုံသော) ဟု ဆိုနိုင်သည်။ သို့သော် ယနေ့ခေတ်တွင် အများအားဖြင့် သုံးစွဲနေကျ အဓိပ္ပာယ်မျိုးမဟုတ်ပေ။
Spiritual gifts figure
prominently in the writings of the apostle Paul. He not only lists some of
them, but also clearly delineates their function: to build up the church. The
gifts were not for personal enjoyment or aggrandizement, but for the good of the
body. Since these gifts existed in the early church, one could say that the
Christian community was charismatic, though not in the sense usually given to
the word today.
ရှင်ပေါလုက ဆုကျေးဇူးများ—ပရောဖက်ပြုခြင်း၊ ဆုံးမဩဝါဒပေးခြင်း၊ တမန်တော်အမှုတော်ဆောင်ခြင်း၊ ဧဝံဂေလိတကြားပြောခြင်း၊ ဘာသာစကားဖြင့်ပြောဆိုခြင်း၊ အံ့ဖွယ်အမှုများပြုခြင်း စသည်တို့ကို—ဘဝ၏ အလွှာအသီးသီးမှ ခရစ်ယာန်များအားလုံးက ကျင့်သုံးရမည်ဟု သွန်သင်ခဲ့သည်။ ကောရိန္သုအသင်းတော်သို့ စာတွင် အထူးသဖြင့် ဘာသာစကားဖြင့်ပြောဆိုခြင်းဆုကျေးဇူးကို အချို့က အလွဲသုံးစားလုပ်ခဲ့ကြသည်မှာ ထင်ရှားသည်။
Paul taught
that the gifts—including prophecy, teaching, apostleship, evangelism, speaking
in tongues, and working of miracles—were to be exercised by Christians from all
walks of life. From his letter to the Corinthians it is evident that some
misused them, especially that of speaking in tongues.
အချို့နေရာများတွင် ဘာသာစကားဖြင့်ပြောဆိုခြင်းကို အလွန်အရေးကြီးသည်ဟု ယူဆကြသော်လည်း၊ ကျမ်းချက်အသစ်က အသင်းတော်၏ ကျန်းမာရေးအတွက် အခြားဆုကျေးဇူးများက ပိုမိုအရေးကြီးသည်ဟု ရှင်းလင်းစွာ ဖော်ပြထားသည်။ ရှင်ပေါလုက ပရောဖက်ပြုခြင်းဆုကျေးဇူးကို အလိုဆန္ဒအရှိဆုံးဟု အကြံပြုထားသည်။ ထို့ကြောင့် ဤဆောင်းပါး၏ အဓိကအပိုင်းကြီးကို ဤဆုကျေးဇူးအကြောင်း ဆွေးနွေးရန် ချထားပေးထားသည်။
While in some
quarters great significance is attached to speaking in tongues, the NT makes it
clear that other gifts are more important to the well-being of the church. Paul
recommends the gift of prophecy as the most desirable. Therefore, a major
portion of this article is given to a discussion of this gift.
ပရောဖက်တစ်ဦးသည် ပထမဦးစွာ ဘုရားသခင်၏ နှုတ်မြွက်စကားကို ပြောဆိုသူဖြစ်သည်။ အနာဂတ်ကို ဟောကြားခြင်းမှာ ပရောဖက်တာဝန်၏ ဒုတိယအချက်ဖြစ်သည်။ စာရေးပရောဖက်များ၏ အလုပ်ကို သမ္မာကျမ်းတွင် ထည့်သွင်းနိုင်သည်။ နှုတ်ဖြင့်ပရောဖက်များ၏ အလုပ်မှာ စာမရေးရသော်လည်း ပရောဖက်အမှုတော်ဖြစ်ရာတူသည်။ မည်သို့ပင်ဆိုစေ၊ ပရောဖက်တစ်ဦးက နှုတ်ဖြင့်ဖြစ်စေ စာဖြင့်ဖြစ်စေ ပြောဆိုသော နှုတ်မြွက်စကားများသည် သမ္မာကျမ်းတစ်ခုလုံးနှင့် ကိုက်ညီရမည်ဖြစ်ပြီး လောကီလူသားများကို သတိပေးရန်နှင့် ယုံကြည်သူများကို တည်ဆောက်ရန် ရည်ရွယ်ရမည်ဖြစ်သည်။
A prophet is
first of all one who speaks God’s message. A secondary aspect of the prophetic
task is to predict the future. The work of writing prophets may be included in
the biblical canon. The work of oral prophets is no less prophetic, even if it
is not written. In any case, the messages spoken or written by a prophet must
harmonize with all of Scripture and serve to warn the world and edify
believers.
ဓမ္မဟောင်းကျမ်းခေတ်မှစ၍ “နောက်ဆုံးကာလ” တွင် ပရောဖက်ဆုကျေးဇူး၏ အထူးထင်ရှားသော ပြောင်လှဲမှုများရှိလိမ့်မည်ဟု ကတိပြုချက်များရှိခဲ့သည်။ ဤအလင်းအရ အဲလင် ဂျီ. ဝိုက်၏ ပရောဖက်ဆုကျေးဇူးကို ကျင့်သုံးပုံကို လေ့လာခြင်းကို ဆောင်ရွက်ထားသည်။
From OT
times there have been promises of special manifestations of the prophetic gift
in the “last days.” In this light, a study of Ellen G. White’s exercise of the
prophetic gift is undertaken.
အဓိကခေါင်းစဉ်များ
I. ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် ဝိညာဉ်ရေးဆုကျေးဇူးများ ဥပမာများ
A. ပရောဖက်ပြုခြင်း
၁. နှုတ်ဖြင့်ပရောဖက်ပြုခြင်း
၂. စာဖြင့်ပရောဖက်ပြုခြင်း
B. အံ့ဖွယ်အမှုများနှင့် ပျောက်ကင်းစေခြင်း
C. ဉာဏ်ပညာနှင့် အသိပညာ
II. ကျမ်းချက်အသစ်တွင် ဝိညာဉ်ရေးဆုကျေးဇူးများ အယူဝါဒ
A. အသုံးအနှုန်းများ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်
B. ဘုရားသခင်ပေးသနားသော ဆုကျေးဇူးများ
C. ဆုကျေးဇူးများ ဖော်ထုတ်ခြင်းနှင့် အဆင့်သတ်မှတ်ခြင်း
၁. ဆုကျေးဇူးများ ဖော်ထုတ်ခြင်း
၂. ဆုကျေးဇူးများ အဆင့်သတ်မှတ်ခြင်း
၃. ဆုကျေးဇူးတစ်ခုချင်းစီ၏ သဘောသဘာဝ
၄. ဘာသာစကားဖြင့်ပြောဆိုခြင်း၏ သဘောသဘာဝ
D. ဆုကျေးဇူးများ၏ အမြဲတည်တံ့မှု
E. ဆုကျေးဇူးများ၏ ရည်ရွယ်ချက်
F. ဆုကျေးဇူးများ ရရှိရန် အခြေအနေများ
III. အတုအယောင်ဆုကျေးဇူးများ
A. ပရောဖက်ပြုခြင်း
B. အံ့ဖွယ်အမှုများ
C. ဘာသာစကားဖြင့်ပြောဆိုခြင်း
IV. ပရောဖက်ဆုကျေးဇူး
A. အသုံးအနှုန်းများ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်
B. ပရောဖက်ခေါ်တော်မူခြင်း
C. နှုတ်မြွက်စကားများ လက်ခံရရှိခြင်းနှင့် ပြန်လည်ပြောပြခြင်း
၁. ရူပါရုံများ
၂. အိပ်မက်များ
၃. ထာဝရအရှင်၏ နှုတ်မြွက်စကား
၄. သုတေသနပုံစံ
၅. နှုတ်မြွက်စကားကို ပြန်လည်ပြောပြခြင်း
၆. အလင်းပေးခြင်း
V. ပရောဖက်ပြုခြင်းနှင့် ကျမ်းစာ၏ ပြည့်စုံမှု
A. နှုတ်ဖြင့်ပရောဖက်ပြုခြင်း
၁. အတည်ပြုနှုတ်မြွက်စကားများ
၂. တမန်ကျိန်းတော်အဆောက်အအုံမှ သီချင်းဆိုသူများ
၃. ပရောဖက်သားများ
B. စာဖြင့်ပရောဖက်ပြုခြင်း
၁. ကျမ်းစာအဖြစ်လက်ခံသော ပရောဖက်ပြုချက်
၂. ကျမ်းစာအဖြစ်မခံသော ပရောဖက်ပြုချက်
VI. ကျမ်းချက်အသစ်တွင် ပရောဖက်ပြုခြင်း
VII. အခြေအနေပေါ်မူတည်သော ပရောဖက်ပြုချက်နှင့် အခြေအနေမူတည်ခြင်းမရှိသော ပရောဖက်ပြုချက်
A. အခြေအနေမူတည်ခြင်းမရှိသော ပရောဖက်ပြုချက်
B. အခြေအနေပေါ်မူတည်သော ပရောဖက်ပြုချက်
VIII. ပရောဖက်ဆုကျေးဇူးနှင့် ကျမ်းစာပြည့်စုံပြီးဖြစ်ခြင်း
A. ကျမ်းစာအဖြစ်မခံသော စာရေးပရောဖက်ပြုချက်နှင့် ကျမ်းစာပြည့်စုံမှု
B. ကျမ်းစာပြီးဆုံးပြီးနောက် ပရောဖက်ဆုကျေးဇူး၏ လုပ်ဆောင်ချက်
၁. သမ္မာကျမ်းကို ချီးမြှောက်ခြင်း
၂. သမ္မာကျမ်းကို အလင်းပေးရှင်းလင်းစေခြင်း
၃. သမ္မာကျမ်းကို အသုံးချခြင်း
၄. အသင်းတော်ကို ဆုံးမသတိပေးခြင်း
၅. အယူဝါဒအမှားများမှ ကာကွယ်ခြင်း
IX. ပရောဖက်ဆုကျေးဇူးကို စမ်းသပ်ခြင်း
A. “ပညတ်တရားနှင့် သက်သေခံချက်သို့”
B. ပရောဖက်များကို သူတို့၏အသီးအနှံဖြင့် သိနိုင်သည်
C. ပြည့်စုံသော ဟောကြားချက်များ
D. ပရောဖက်သည် ခရစ်တော်ကို ဝန်ခံသည်
E. ပရောဖက်ဆုကျေးဇူး၏ အပိုသက်သေများ
၁. ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ လက္ခဏာများ
၂. ပရောဖက်နှုတ်မြွက်စကား၏ အချိန်ကိုက်ဖြစ်မှု
၃. သတင်းပေးပို့သူ၏ သေချာမှုနှင့် ကြောက်ရွံ့ခြင်းမရှိမှု
၄. နှုတ်မြွက်စကားများ၏ မြင့်မြတ်သော ဝိညာဉ်ရေးသဘောသဘာဝ
၅. နှုတ်မြွက်စကားများ၏ လက်တွေ့ကျမှု
X. နောက်ဆုံးကာလတွင် ပရောဖက်ဆုကျေးဇူး ထင်ရှားမှု
A. ယောလမှ သက်သေ
B. ယေရှုခရစ်တော်မှ သက်သေ
C. ရှင်ပေါလုမှ သက်သေ
D. ရှင်ယောဟန်မှ သက်သေ
XI. ဆဋ္ဌမနေ့ အဒ်ဗင်တစ်ခရစ်ယာန်အသင်းတော်တွင် အဲလင် ဂျီ. ဝိုက်၏ အခန်းကဏ္ဍနှင့် လုပ်ဆောင်ချက်
A. အဲလင် ဂျီ. ဝိုက်
B. အဲလင်ဝိုက်၏ ကိုယ်ပိုင်နားလည်မှု
C. ဆဋ္ဌမနေ့ အဒ်ဗင်တစ်အသင်းတော်နှင့် အဲလင်ဝိုက်၏ အခန်းကဏ္ဍ
D. ရင်းမြစ်များနှင့် စာပေကူညီသူများ
၁. ရင်းမြစ်များ
၂. စာပေကူညီသူများ
E. တစ်သက်တာ အလုပ်၏ အသီးအပွင့်
F. အဲလင်ဝိုက်၏ စာများကို ထိန်းသိမ်းစောင့်ရှောက်ခြင်း
XII. ဝိညာဉ်ရေးဆုကျေးဇူးများ၏ သက်ရောက်မှု
XIII. သမိုင်းအကျဉ်း
A. မုန်တန်ဝါဒ
၁. ဝိညာဉ်ရေးဆုကျေးဇူးများအပေါ် အမြင်
၂. သမိုင်း၏ အသစ်သောပရောဖက်ပြုခြင်းကို အကဲဖြတ်ခြင်း
၃. တာတူလျန်၏ ဝိညာဉ်ရေးဆုကျေးဇူးများကို ကာကွယ်ခြင်း
၄. ဂျွန်ဝက်စလီနှင့် မုန်တန်ဝါဒ
B. ခရစ်ယာန်အသင်းတော်များ၏ အများဆုံးအမြင်
၁. ရိုမန်ကက်သလစ်ဘာသာ
၂. ပရိုတက်စတင့်ဘာသာ
C. သန့်ရှင်းရေးလှုပ်ရှားမှုများ
၁. မက်သိုဒစ်ဧပစ်ကိုပယ်အသင်းတော်
၂. ပင်တကောစ့်ဝါဒ
D. ခေတ်သစ်ကာရစ်မာတစ်လှုပ်ရှားမှု
၁. ဖူးဂေါ့စပယ်စီးပွားရေးလုပ်ငန်းရှင်များအဖွဲ့အစည်း အပြည်ပြည်ဆိုင်ရာ
၂. ဒေးဗစ်ဒူးပလက်စစ်
၃. အဓိကအသင်းတော်များ
E. ဆဋ္ဌမနေ့ အဒ်ဗင်တစ်အသင်းတော်
၁. စိတ်လှုပ်ရှားမှု
၂. ဘာသာစကားဖြင့်ပြောဆိုခြင်း
၃. အံ့ဖွယ်အမှုများ
XIV. အဲလင် ဂျီ. ဝိုက်၏ မှတ်ချက်များ
A. ဝိညာဉ်ရေးဆုကျေးဇူးများ
B. နေ့စဉ် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ ဗတ္တိဇံကို ရှာဖွေပါ
C. အဲလင်ဝိုက်၏ သမ္မာကျမ်းအပေါ် အမြင်
D. အဲလင်ဝိုက်၏ သူမ၏အလုပ်အပေါ် အမြင်
E. အဲလင်ဝိုက်နှင့် ပရောဖက်ဆုကျေးဇူး
F. ဘာသာစကားဖြင့်ပြောဆိုခြင်းဆုကျေးဇူး
G. အတုအယောင်ဆုကျေးဇူးများ
XV. စာကိုးကားစာရင်း
I. OT Examples of Spiritual Gifts
A. Prophecy
1. Oral Prophecy
2. Written Prophecy
B. Miracles and Healings
C. Wisdom and Knowledge
II. NT Doctrine of
Spiritual Gifts
A. Definition of Terms
B. God-given Gifts
C. Gifts Identified and Ranked
1. Gifts Identified
2. Gifts Ranked
3. Nature of Each Gift
4. Nature of Tongues
D. Permanence of the Gifts
E. Purpose of the Gifts
F. Conditions for the Gifts
III. Counterfeit Gifts
A. Prophecy
B. Miracles
C. Tongues
IV. The Prophetic Gift
A. Definition of Terms
B. The Prophetic Call
C. Receiving and Communicating the Messages
1. Visions
2. Dreams
3. The Word of the Lord
4. Research Model
5. Communicating the Message
6. Illumination
V. Prophecy and the
Canon
A. Oral Prophecy
1. Confirmatory Messages
2. Sanctuary Singers
3. Sons of the Prophets
B. Written Prophecy
1. Canonical
2. Noncanonical
VI. Prophecy in the NT
VII. Conditional and
Unconditional Prophecy
A. Unconditional Prophecy
B. Conditional Prophecy
VIII. The Prophetic Gift
and a Closed Canon
A. Written Noncanonical Prophecy and a Closed Canon
B. Function of the Postcanonical Prophetic Gift
1. Exalt Scripture
2. Illuminate and Clarify Scripture
3. Apply Scripture
4. Reprove and Warn the Church
5. Protect From Doctrinal Error
IX. Testing the Prophetic
Gift
A. “To the Law and the Testimony”
B. Prophets Known by Their Fruits
C. Fulfilled Predictions
D. Prophet Confesses Christ
E. Additional Evidence of Prophetic Gift
1. Physical Manifestations
2. Timeliness of the Prophetic Message
3. Certainty and Fearlessness of the Messenger
4. Elevated Spiritual Nature of the Messages
5. Practical Nature of the Messages
X. End-time
Manifestations of the Prophetic Gift
A. Evidence From Joel
B. Evidence From Jesus
C. Evidence From Paul
D. Evidence From John
XI. Role and Function of
Ellen G. White in the Seventh-day Adventist Church
A. Ellen G. White
B. Ellen White’s Self-understanding
C. The Seventh-day Adventist Church and the Role of Ellen White
D. Sources and Literary Helpers
1. Sources
2. Literary Helpers
E. Fruit of a Life’s Work
F. Custody of Ellen White’s Writings
XII. Impact of Spiritual
Gifts
XIII. Historical Overview
A. Montanism
1. View on Spiritual Gifts
2. History’s Assessment of the New Prophecy
3. Tertullian’s Defense of Spiritual Gifts
4. John Wesley and Montanism
B. General Christian View
1. Roman Catholicism
2. Protestantism
C. Holiness Movements
1. The Methodist Episcopal Church
2. Pentecostalism
D. Modern Charismatic Movement
1. Full Gospel Businessmen’s Fellowship International
2. David du Plessis
3. Mainline Churches
E. Seventh-day Adventist Church
1. Emotionalism
2. Tongues
3. Miracles
XIV. Ellen G. White
Comments
A. Spiritual Gifts
B. Seek Daily Baptism of the Spirit
C. Ellen White’s View of Scripture
D. Ellen White’s View of Her Work
E. Ellen White and the Prophetic Gift
F. Gift of Tongues
G. Counterfeit Gifts
XV. Literature
I. ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် ဝိညာဉ်ရေးဆုကျေးဇူးများ ဥပမာများ
ဓမ္မဟောင်းကျမ်းကို ဂရုတစိုက်ဖတ်ရှုခြင်းဖြင့် ကျမ်းချက်အသစ်တွင် စာရင်းပြုစုထားသော ကာရစ်မာတာ (ဝိညာဉ်ရေးဆုကျေးဇူးများ) များသည် ပင်တကောစတီနေ့မတိုင်မီ ဘုရားသခင်၏လူမျိုးများထံသို့လည်း ပေးသနားခဲ့သည်ကို တွေ့ရှိနိုင်သည်။ တစ်ခုတည်းသော ခြွင်းချက်မှာ ဘာသာစကားဖြင့်ပြောဆိုခြင်းနှင့် ဘာသာစကားကို ဘာသာပြန်ခြင်း ဆုကျေးဇူးနှစ်ခုပင် ဖြစ်သည်။
I. OT Examples
of Spiritual Gifts
A thoughtful reading of the OT
will show that the charismata (spiritual gifts) listed in the NT were also
given to God’s people before Pentecost. The only exceptions were the gifts of
tongues and the interpretation of tongues.
I. ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် ဝိညာဉ်ရေးဆုကြေးငြာများ
A. ပရောဖက်ပြုခြင်း
ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် ပရောဖက်ပြုခြင်းသည် အထင်ရှားဆုံး ဝိညာဉ်ရေးဆုကြေးငြာဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်သည် ဣသရေလလူမျိုးအား “ငါ၏စကားကို နားထောင်ကြလော့။ သင်တို့တွင် ပရောဖက်တစ်ဦးရှိလျှင် ငါထာဝရဘုရားသည် ရူပါရုံ၌ ငါ့ကိုယ်ကို သူ့အား ပြသတတ်၏၊ အိပ်မက်၌ သူနှင့်စကားပြောတတ်၏” ဟု မိန့်တော်မူခဲ့သည် (တောလည်ရာ ၁၂:၆)။ ဓမ္မဟောင်းကျမ်းမှတ်တမ်းတွင် ပရောဖက်ဆုကြေးငြာကို ခံယူခဲ့ကြသော ယောက်ျားမိန်းမတို့၏ စကားနှင့်အမှုတို့ ပြည့်နှက်နေသည်။ ပရောဖက်ပြုခြင်းကို ကျယ်ပြန့်စွာ အမျိုးအစား နှစ်မျိုးခွဲခြားနိုင်သော်လည်း၊ အချို့ပရောဖက်လုပ်ဆောင်ချက်များကို အဆင်ပြေစွာ အမျိုးအစား တစ်ခု သို့မဟုတ် နှစ်ခုတွင် ထည့်သွင်းရန် မလွယ်ကူပေ။ အောက်ပါအတိုင်း နှုတ်ဖြင့်နှင့် စာဖြင့် ဟူ၍ ခွဲခြားခြင်းကို ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် ပရောဖက်ဆုကြေးငြာကို နားလည်ရန် တစ်နည်းအဖြစ် အကြံပြုထားသည်။
A. Prophecy
Prophecy is the most prominent
spiritual gift in the OT. God had told the people of Israel, “Hear my words: If
there is a prophet among you, I the Lord make myself known to him in a vision,
I speak with him in a dream” (Num. 12:6). The OT record abounds with the words
and deeds of men and women who were given the prophetic gift. Although two
broad categories of prophecy can be identified, some prophetic activity cannot
readily be placed into one or two convenient categories. The following
categorization—oral and written—is suggested as one approach to understanding
the prophetic gift in the OT.
၁. နှုတ်ဖြင့်ပရောဖက်ပြုခြင်း
အချိန်ကာလအရ နှုတ်ဖြင့်ပရောဖက်ပြုခြင်းသည် ဓမ္မဟောင်းကျမ်းကျမ်းစာ၏ ပထမဆုံး စာအုပ်များ မရေးသားမီ ရှိခဲ့သည်။ ရေလွှမ်းမိုးခြင်းမတိုင်မီ ဘုရားသခင်သည် အာဒံ၏သားမြေးများအား ဧနောက်နှင့် နောဧတို့ကဲ့သို့ ပရောဖက်များမှတစ်ဆင့် ဆက်သွယ်တော်မူခဲ့သည်။ ရေလွှမ်းမိုးပြီးနောက် ဧလိယနှင့် ဧလိရှဲတို့ကဲ့သို့ ပရောဖက်များကို ရွေးချယ်တော်မူခဲ့သည်။ ဓမ္မဟောင်းသမိုင်းတစ်လျှောက် ဘုရားသခင်သည် နှုတ်ဖြင့်ပရောဖက်ပြုခြင်းမှတစ်ဆင့် မိမိလူမျိုးနှင့် ဆက်လက်ဆက်သွယ်တော်မူခဲ့သည် (V. A ကိုကြည့်ပါ)။
1. Oral Prophecy
Chronologically, oral prophecy
predates the first written books of the OT canon. Before the Flood, God
communicated with the descendants of Adam through prophets such as Enoch and
Noah. Following the Flood, He chose prophets such as Elijah and Elisha. Down
through OT history God continued to communicate with His people through oral
prophecy (see V. A).
၂. စာဖြင့်ပရောဖက်ပြုခြင်း
အသိအမှတ်ပြုထားသည့် ရှေးအကျဆုံး စာဖြင့်ပရောဖက်ပြုခြင်းမှာ မောရှေ၏ပရောဖက်ပြုခြင်းဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်သည် လူသားကိရိယာများကို ရွေးချယ်၍ သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်ဖြင့် လှုံ့ဆော်ပေးကာ မိမိလူမျိုးအား စာဖြင့်သတင်းစကားများမှတစ်ဆင့် ဘုရားသခင်၏အကြံအစည်နှင့် ရည်ရွယ်ချက်များကို ဆက်သွယ်စေခဲ့သည်။ ဤအမျိုးအစားတွင်ရှိသော ပရောဖက်များကို အုပ်စုနှစ်စုခွဲနိုင်သည်- (၁) ကျမ်းစာပါပရောဖက်များနှင့် (၂) ကျမ်းစာမပါပရောဖက်များ။
2. Written Prophecy
The most ancient written
prophecy we know is that of Moses. Human instruments were chosen by God and
inspired by the Holy Spirit to communicate the counsel and purposes of God
through written messages to His people. The prophets who fit into this category
can be subdivided into two groups: (1) canonical and (2) noncanonical.
ကျမ်းစာပါပရောဖက်များဆိုသည်မှာ သူတို့၏စာများ ကျမ်းစာတွင် ထိန်းသိမ်းထားသူများဖြစ်သည်။ ဤပရောဖက်အများစုကို နာမည်ဖြင့်သိကြသည်၊ အချို့ကိုမူ မသိကြပေ။ မောရှေမှ မာလခိအထိ ကျမ်းစာပါပရောဖက်များ၏ လက်ရာများသည် ဓမ္မဟောင်းကျမ်းစာစာမျက်နှာများတွင် ပျံ့နှံ့နေသည်။ ဤစာမျက်နှာများအတွင်း စာရေးပရောဖက်အုပ်စုတစ်ခုထပ်မံ တွေ့ရှိရသည်- ကျမ်းစာမပါပရောဖက်များ။ သူတို့၏စာများ ကျမ်းစာတွင် ထိန်းသိမ်းမထားသော်လည်း သူတို့၏သတင်းစကားများသည် ဘုရားသခင်၏အာဏာကို ဆောင်သည်။ ဤနှစ်မျိုးသောစာဖြင့်ပရောဖက်ပြုခြင်းအကြောင်း နောက်မှ ထပ်မံဖော်ပြမည် (V. B ကိုကြည့်ပါ)။
Canonical
prophets are those whose writings are preserved in the Scriptures. Most of
these are known by name; some are not. From Moses to Malachi, the works of the
canonical prophets span the pages of the OT. Within these pages we become aware
of the work of a second group of writing prophets—noncanonical prophets.
Although their writings are not preserved in the Scriptures, their messages
bore the authority of God. More will be said later about these two categories
of written prophecy (see V. B).
B. အံ့ဖွယ်အမှုများနှင့် အနာကြီးရောဂါပျောက်ကင်းခြင်း
ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် ဘုရားသခင်သည် လူ့သမိုင်းထဲသို့ ဝင်ရောက်၍ အံ့ဖွယ်အမှုများ ပြုလုပ်တော်မူသည့် မှတ်တမ်းများ ပြည့်နှက်နေသည်။ သဲကန္တာရ၌ လှည့်လည်သည့်နှစ်များတစ်လျှောက် ဣသရေလလူမျိုးသည် အံ့ဖွယ်အမှုများကို ဆက်လက်မြင်တွေ့ခဲ့သည်။ အများစုတွင် မောရှေသည် ဘုရားသခင်၏ နိမိတ်လက္ခဏာတစ်ခု ပေါ်ပေါက်လာတော့မည်ကို ကြေညာသူအဖြစ် လုပ်ဆောင်ခဲ့၍ လူမျိုးအား ဘုရားသခင်၏ အံ့ဖွယ်လက်ရာများကို ကြည့်ရှုရန် ဆုံးမခဲ့သည်။ ကျောက်ဆောင်မှ ရေချိုထွက်လာစေသောအခါကဲ့သို့ ဘုရားသခင်သည် မောရှေကို ကိရိယာအဖြစ် အသုံးပြုသည့် ရှားပါးသောအခါများတွင်သာ မောရှေ၏ဓမ္မတာဝန်တွင် အံ့ဖွယ်အမှုဆုကြေးငြာ တွေ့ရသည်။
B. Miracles
and Healings
The OT abounds with accounts of
God’s breaking into human history and performing the miraculous. Throughout the
years of desert wandering, Israel continually witnessed miracles. In the
majority of instances, however, Moses functioned as the herald of the coming
display of divine power, admonishing the people to behold the marvelous
workings of God. Only on the few occasions when God used Moses as His
instrument, as when fresh water was brought out of the rock, do we see the gift
of miracles in his ministry.
ဧလိယသည် နှစ်နှင့်ခြောက်လပတ်လုံး မိုးခေါင်ခြင်း၏ ကြေညာသူဖြစ်ခဲ့သည်။ ဘုရားသခင်သည် ဧလိယအား မိမိပြုလုပ်တော့မည့်အရာကို ရှင်းလင်းစွာ အသိပေးတော်မူခဲ့၍ ဧလိယက အာခေါဘ်အား အသိပေးခဲ့သည် (၁ ဓမ္မရာဇဝင် ၁၇:၁-၇)။ ထပ်မံ၍ ထာဝရဘုရား၏နှုတ်တော်အရ ဧလိယက မိုးရွာတော့မည်ကို အာခေါဘ်အား အသိပေးခဲ့သည်။ သူဆုတောင်းပြီး မိုးရွာလာခဲ့သည် (၁ ဓမ္မရာဇဝင် ၁၈:၄၁-၄၆)။ သို့သော် ယာကုပ်က ထိုအတွေ့အကြုံတစ်ခုလုံးကို ဧလိယတွင် အံ့ဖွယ်အမှုဆုကြေးငြာ ရှိသည်ဟူ၍ တင်ပြထားသည်- “ဧလိယသည် ငါတို့နှင့်သဘောတူညီသော သဘောရှိသူဖြစ်၍ မိုးမရွာစေရန် အရှိန်အဟုန်ဖြင့် ဆုတောင်းခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် နှစ်သုံးနှစ်နှင့်ခြောက်လပတ်လုံး မြေကြီးပေါ်တွင် မိုးမရွာခဲ့ပေ။ ထိုနောက် သူထပ်မံဆုတောင်းပြန်သည်နှင့် ကောင်းကင်မှ မိုးရွာသွန်းလာပြီး မြေကြီးသည် မိမိအသီးကို သီးသည်” (ယာကုပ် ၅:၁၇၊ ၁၈)။
Elijah was the
herald of the three and one-half years of drought. God obviously informed
Elijah of what He was about to do, and Elijah then informed Ahab (1 Kings
17:1–7). Again, at the word of the Lord, Elijah informed Ahab that rain was
about to come; he prayed and the rain came (1 Kings 18:41–46). James, however,
presents the whole experience as though Elijah possessed the gift of miracles:
“Elijah was a man of like nature with ourselves and he prayed fervently that it
might not rain, and for three years and six months it did not rain on the
earth. Then he prayed again and the heaven gave rain, and the earth brought
forth its fruit” (James 5:17, 18).
သို့သော် မိုးခေါင်စဉ်အတွင်း ဧလိယ၏အတွေ့အကြုံများသည် အံ့ဖွယ်အမှုဆုကြေးငြာနှင့် ပိုတူသည်။ ဇာရေဖတ်မုဆိုးမ၏လုပ်ရပ်သည် ဧလိယ၏ညွှန်ကြားချက်အတိုင်း လိုက်နာသောအခါ မိုးခေါင်စဉ်တစ်လျှောက် ပရောဖက်၊ သူမနှင့်သူမ၏သားကို ကျွေးမွေးရန် ဆီနှင့်ဂျုံမှုန့် လုံလောက်စွာရှိခဲ့သည် (၁ ဓမ္မရာဇဝင် ၁၇:၈-၁၆)။ မုဆိုးမ၏သားသေသောအခါ ဧလိယက သူ့ကို အသက်ရှင်စေခဲ့သည် (အပိုဒ် ၁၇-၂၄)။ ဧလိယ၏နှုတ်တော်အရ အာခာဇိယ၏စစ်သည် ၁၀၂ ဦး မီးလောင်သေဆုံးခဲ့သည် (၂ ဓမ္မရာဇဝင် ၁:၉-၁၄)။
However, the
experiences of Elijah during the drought seem more like the gift of miracles.
As the widow of Zarephath followed the instruction of Elijah, she had enough
meal and oil to feed the prophet, herself, and her son throughout the drought
(1 Kings 17:8–16). When the widow’s son died, Elijah raised him to life (verses
17–24). At the word of Elijah 102 soldiers from Ahaziah were consumed by fire
(2 Kings 1:9–14).
ဧလိယ၏ ဝိညာဉ်ကို နှစ်ဆခံယူပြီးနောက် ဧလိရှဲသည် ပရောဖက်ပြုခြင်း အရည်အချင်းကိုသာမက နိမိတ်လက္ခဏာပြုခြင်းနှင့် ပျောက်ကင်းစေခြင်း အရည်အချင်းများကိုပါ ခံယူခဲ့သည်။ သူသည် ဆားအနည်းငယ်ဖြင့် အဆိပ်ရည်ကို သန့်ရှင်းသော ရေအဖြစ်ပြောင်းလဲပေးခဲ့သည် (၂ ဘုရင် ၂:၁၉-၂၂)၊ မုဆိုးမတစ်ဦး၏ အကြွေးဆပ်နိုင်ရန် ဆီတိုးပွားစေခဲ့သည် (၂ ဘုရင် ၄:၁-၇)၊ လူသေကို ရှင်စေခဲ့သည် (အပိုဒ် ၃၂-၃၇)၊ တောပြုတ်ရည်ထဲက တောင်းတောင်းချဉ်အဆိပ်ကို ဆန်မှုန့်ဖြင့် ဖယ်ရှားခဲ့သည် (အပိုဒ် ၃၈-၄၁)၊ မုယောစပါးမုန့် ၂၀ မုန့်ကို ယောက်ျား ၁၀၀ အတွက် တိုးပွားစေခဲ့သည် (အပိုဒ် ၄၂-၄၄)၊ နာမန်ကို နာမကျန်းမှုမှ ပျောက်ကင်းစေခဲ့သည် (၂ ဘုရင် ၅:၈-၁၄)၊ ပုဆိန်သံချောင်းကို ရေပေါ်မျောတက်စေခဲ့သည် (၂ ဘုရင် ၆:၁-၇)။
Upon receiving
a double portion of Elijah’s Spirit, Elisha not only possessed the prophetic
gift, he also was given the gifts of miracles and healing. He turned bad water
into wholesome water with the use of a little salt (2 Kings 2:19–22);
multiplied oil for a grieving widow so she could pay her debts (2 Kings 4:1–7);
raised the dead (verses 32–37); purged a pot of pottage from the poison of wild
gourds by the use of meal (verses 38–41); multiplied 20 loaves of barley to
feed 100 men (verses 42–44); cured Naaman of leprosy (2 Kings 5:8–14); and
caused an axhead to float upon water (2 Kings 6:1–7).
ဂ. ဉာဏ်ပညာနှင့် အသိပညာ
တဲတော်ယာယီတည်ဆောက်ရာတွင် ကျွမ်းကျင်သော လက်ရာကို ဝိညာဉ်ရေးရာ အသိပညာအရည်အချင်းအနေဖြင့် ယုဒလူမျိုးမှ ဗေဇလေလ၊ ဒန်လူမျိုးမှ အိုဟောလိအပ်နှင့် သူတို့၏ လက်အောက်ခံလုပ်သားများကို ပေးသနားခဲ့သည်။ ဘုရားသခင်သည် မောရှေအား “ကြည့်လော့၊ ယုဒလူမျိုးမှ ဗေဇလေလကို ငါအမည်ဖြင့် ခေါ်ဝေါ်ပြီး၊ ဘုရားသခင်၏ ဝိညာဉ်တော်ဖြင့် ပြည့်စေသည်၊ အရည်အချင်း၊ ဉာဏ်ရည်၊ အသိပညာနှင့် အမျိုးမျိုးသော လက်မှုပညာတို့ဖြင့် ပြည့်စေသည် …။ ငါသည် ဒန်လူမျိုးမှ အိုဟောလိအပ်ကို သူနှင့်အတူ ခန့်အပ်ပြီး၊ အရည်အချင်းရှိသူအားလုံးကို ငါပေးသနားသည်၊ ငါမှာထားသမျှကို သူတို့ပြုလုပ်နိုင်ရန်” ဟု မိန့်တော်မူသည် (ထွက်မြောက်ရာ ၃၁:၁-၆)။
C. Wisdom and
Knowledge
The spiritual gift of knowledge
exhibited in skillful craftsmanship was given to Bezalel of the tribe of Judah,
Oholiab of the tribe of Dan, and others who worked under their direction in the
construction of the tent tabernacle. God said to Moses, “See, I have called by
name Bezalel … of the tribe of Judah: and I have filled him with the Spirit of
God, with ability and intelligence, with knowledge and all craftsmanship … .
And behold, I have appointed with him Oholiab … of the tribe of Dan; and I have
given to all able men ability, that they may make all that I have commanded
you” (Ex. 31:1–6).
ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် ဉာဏ်ပညာနှင့် အသိပညာ အရည်အချင်းများ၏ ထင်ရှားသော ဥပမာများလည်း ရှိသည်။ ဖာရိုဘုရင်သည် ယောသပ်တွင် ထိုအရည်အချင်းများကို အသိအမှတ်ပြုပြီး “ဘုရားသခင်၏ ဝိညာဉ်တော်ရှိသူအလား ဤလူမျိုးကို ငါရှာနိုင်မည်လော” ဟု ဆိုသည်။ ထို့ကြောင့် ဖာရိုက ယောသပ်အား “ဘုရားသခင်သည် ဤအရာအားလုံးကို သင့်အား ပြသပြီးဖြစ်သည်နှင့်အညီ၊ သင့်ကဲ့သို့ ဉာဏ်ရည်ထက်မြက်သူ၊ ပညာရှိသူ မရှိ” ဟု ဆိုသည် (ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၄၁:၃၈၊ ၃၉)။ ကျမ်းစာက “ဤလေးယောက်သော လုလင်တို့အား ဘုရားသခင်သည် စာပေနှင့် ပညာအားလုံးတွင် သင်ယူမှုနှင့် ကျွမ်းကျင်မှုကို ပေးသနားသည်။ ဒံယေလမူကား ရူပါရုံနှင့် အိပ်မက်အားလုံးကို နားလည်သည်” ဟု ဆိုသည် (ဒံယေလ ၁:၁၇)။
The OT
contains other outstanding examples of the gifts of wisdom and knowledge.
Pharaoh recognized these gifts in Joseph when he said, “ ‘Can we find such
a man as this, in whom is the Spirit of God?’ So Pharaoh said to Joseph, ‘Since
God has shown you all this, there is none so discreet and wise as you are’”
(Gen. 41:38, 39). The Scripture says of Daniel and his three friends, “As for
these four youths, God gave them learning and skill in all letters and wisdom;
and Daniel had understanding in all visions and dreams” (Dan. 1:17).
ခေါင်းဆောင်မှုအတွက် ဉာဏ်ပညာအရည်အချင်းကိုလည်း ပေးသနားခဲ့သည်။ ယောရှုသည် “မောရှေသည် သူ့အပေါ်လက်တင်ထားသောကြောင့် ဉာဏ်ပညာဝိညာဉ်နှင့် ပြည့်စုံသည်။ ထို့ကြောင့် ဣသရေလလူတို့သည် သူ့ကို နားထောင်ကြသည်” (တရားဟောရာ ၃၄:၉)။ တရားသူကြီးများကိုလည်း ခေါင်းဆောင်မှုအတွက် ဉာဏ်ပညာကို ပေးသနားခဲ့သည် (တရားသူကြီးမှတ်စာ ၂:၁၆၊ ၁၈၊ ၁၁:၂၉) နှင့် ဒါဝိဒ်ကိုလည်း (၁ ဓမ္မရာဇနသည် ၁၆:၁၃)။
The gift of
wisdom was also given for leadership. Joshua was “full of the spirit of wisdom,
for Moses had laid his hands upon him; so the people of Israel obeyed him”
(Deut. 34:9). Wisdom for leadership was also given to the judges (Judges 2:16,
18; 11:29) and David (1 Sam. 16:13).
ဓမ္မဟောင်းတွင် အခြားသော ခရစ်မာတာများ၏ ဥပမာများလည်း တွေ့နိုင်သည်။ ဥပမာ၊ ရှောလမုန်သည် လူများကို ပညာရှိစွာ တရားစီရင်နိုင်ရန် ခွဲခြားသိမြင်ခြင်း အရည်အချင်းကို တောင်းခဲ့သည်၊ “သင်၏ကျွန်အား သင့်လူတို့ကို အုပ်ချုပ်နိုင်ရန် နားလည်သောစိတ်ကို ပေးသနားပါ၊ ကောင်းမှုနှင့် ဆိုးမှုကို ခွဲခြားနိုင်ရန်” (၁ ဘုရင် ၃:၉)။ ဘုရားသခင်သည် သူ၏ဆုတောင်းကို ဖြည့်ဆည်းပေးခဲ့သည် (အပိုဒ် ၁၁၊ ၁၂)။ ကရုဏာနှင့် ဧည့်ဝတ်ကျေခြင်း အရည်အချင်းများကို ဇာရေဖတ်မုဆိုးမအား (၁ ဘုရင် ၁၇:၈-၁၆) နှင့် ရှုနေမ်မိန်းမအား (၂ ဘုရင် ၄:၈-၁၀၊ ၂၁၊ ၃၂) ပေးသနားခဲ့သည်။
Illustrations
of other charismata can be found throughout the OT. Solomon, for example, asked
for the gift of discernment that he might judge the people wisely, “Give thy
servant therefore an understanding mind to govern thy people, that I may
discern between good and evil” (1 Kings 3:9). God granted his wish (verses 11,
12). The gifts of mercy and hospitality were given to the widow in Zarephath (1
Kings 17:8–16) and to the woman in Shunem (2 Kings 4:8–10, 21, 32).
၂. ကျမ်းသစ်ကာလ ဝိညာဉ်ရေးအရည်အချင်းများ သွန်သင်ချက်
ကျမ်းသစ်သည် ဝိညာဉ်ရေးအရည်အချင်းများကို ခရစ်တော်ထံမှ ပေးသနားခြင်းနှင့် သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်ဖြင့် ချီးမြှင့်ခြင်းအဖြစ် မိတ်ဆက်ပြီး ဖွံ့ဖြိုးစေသည်။ ထိုတွင် တင်ပြထားသည်များမှ ဓမ္မဟောင်းကာလတွင် သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်၏ အမှုနှင့် အရည်အချင်းများ ရှိနေခြင်းကို သိနိုင်သည်။ ကျမ်းသစ်တွင် ဤအရည်အချင်းများကို လေ့လာရန်အတွက် ကျမ်းသစ်စာရေးသူများ သုံးသော ဝေါဟာရသုံးခုကို အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုရန် လိုအပ်သည်။
II. NT
Doctrine of Spiritual Gifts
The NT introduces and develops
spiritual gifts as an endowment from Christ and imparted by the Holy Spirit.
From what is presented there, we are able to identify the working of the Holy
Spirit and the presence of His gifts in the OT. To begin a study of these gifts
in the NT, it is necessary to define three terms used by NT writers.
က. ဝေါဟာရများ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခြင်း
ကျမ်းသစ်တွင် သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်၏ ရှိနေခြင်း/လက်ဆောင်နှင့် သူချီးမြှင့်သော နောက်ဆက်တွဲ အရည်အချင်းများအတွက် စကားလုံးသုံးလုံး သုံးထားသည်။ ခရစ် (ကျေးဇူး၊ ကျေးဇူးပြုခြင်း) သည် ပေါလုနှစ်သက်သော ဝိညာဉ်ရေးအရည်အချင်းများအတွက် ခရစ်မာတာ ဟူသော စကားလုံး၏ မူလအမြစ်ဖြစ်သည်။ ရိုးရှင်းစွာဆိုရလျှင် ကျေးဇူးလက်ဆောင်ဟု ဆိုနိုင်သည်။ ၁ ပေတရု ၄:၁၀ တွင်သာ တစ်ကြိမ်ပေါ်ပေါက်ပြီး ကျန်သည်မှာ ပေါလုသာ အသုံးပြုသည် (၁၆ ကြိမ်)၊ သို့သော် ဝိညာဉ်ရေးအရည်အချင်းများအတွက်သာ အသုံးမပြုပါ (ဥပမာ၊ ရောမ ၅:၁၅၊ ၁၆၊ ၆:၂၃၊ ၁၁:၂၉၊ ၂ ကော ၁:၁၁)။
A. Definition
of Terms
Three words are used in the NT
for the presence/gift of the Holy Spirit and the subsequent gifts that He
dispenses to Christians. Charis (grace, favor) is the root of the word that
Paul prefers for spiritual gifts: charismata. At its simplest level, it means
“grace-gift.” Except for its appearance in 1 Peter 4:10, it is used only by
Paul (16 times), but not exclusively for spiritual gifts (e.g., Rom. 5:15, 16;
6:23; 11:29; 2 Cor. 1:11).
ပဲမာတိကော (နာမဝိသေသန၊ ဝိညာဉ်ရေးရာဟူသော အဓိပ္ပာယ်) ကို ခရစ်မာတာကဲ့သို့ပင် ပေါလုက အဓိက အသုံးပြုသည် (၂၃ ကြိမ်)၊ ခြိမ်းချမ်းရေး ၁ ပေတရု ၂:၅ တွင် နှစ်ကြိမ်သာ ခြိမ်းချမ်းရေး ရှိသည်။ ၁ ကော ၁၂:၁ နှင့် ၁၄:၁ တွင် ဤနာမဝိသေသနကို ကြားနာမှုအဖြစ် သုံးပြီး နာမ်အဖြစ် သုံးသည် (“ဝိညာဉ်ရေးရာအရာများ” သို့မဟုတ် “ဝိညာဉ်ရေးအရည်အချင်းများ”)။ ပေါလုသည် ဝိညာဉ်ရေးအရည်အချင်းများအကြောင်း ဆွေးနွေးရာတွင် ပဲမာတိကောဖြင့် စတင်သည်၊ “ဝိညာဉ်ရေးအရည်အချင်းများနှင့်စပ်လျဉ်း၍ ညီအစ်ကိုတို့၊ သင်တို့ မသိမယ်နှင့် ငါအလိုမရှိ” (၁ ကော ၁၂:၁)။
Pneumatikos
(an adjective, “spiritual”), like charismata, is used almost exclusively by
Paul (23 times), the exception being 1 Peter 2:5 where it appears twice. In 1
Corinthians 12:1 and 14:1 this adjective appears in the neuter gender and is
used as a noun (“spiritual things” or “spiritual gifts”). Paul launches into
his discussion of spiritual gifts by using pneumatikos, “Now concerning
spiritual gifts, brethren, I do not want you to be uninformed” (1 Cor. 12:1).
ပဲမာတိကော သည် ကော ၁၂:၁ တွင် ကိုရိန်သုတ်ချီက ဝိညာဉ် (ပဲမာ) တွင် သူတို့၏ အတွေ့အကြုံကို ဖော်ပြရန် သုံးသော ဝေါဟာရ ဖြစ်နိုင်သည်ဟု ယူဆသည်။ ရှတ်ဇ်မန်း (၁၀၁) က ကိုရိန်သုတ်ချီက ဝိညာဉ်ရေးရာ အထူးသာလွန်ကြောင်း ဖော်ပြရန် ဤစကားကို ရွေးချယ်ခဲ့ပြီး၊ ပေါလုက အပိုဒ် ၁ တွင် သုံးပြီးနောက် ခရစ်မာတာသို့ ချက်ချင်းပြောင်းလဲကာ သူတို့၏ အမှားကို ထောက်ပြသည်ဟု အကြံပြုသည်။
It is thought
that pneumatikos was possibly the term used by the Corinthians to describe
their experience in the Spirit (pneuma) in a letter addressed to Paul seeking
counsel on spiritual gifts. Schatzmann (101) suggests that the term was chosen
by the Corinthians because it expressed a certain spiritual superiority, and
that Paul, having used it in verse 1, immediately shifts to charismata to
underline their error.
တတိယဝေါဟာရ ဒိုးရေအာ (လက်ဆောင်၊ ၁၁ ကြိမ်သုံး) ကို ဝိညာဉ်ရေးအရည်အချင်းများအတွက် မသုံးပါ။ သို့သော် လုကာက လုကာခရစ်ဝင် (တမန်တော် ၄ ကြိမ်) တွင် သုံးပုံက စိတ်ဝင်စားဖွယ်ဖြစ်သည်။ တစ်ကြိမ်ချင်းစီတွင် ဒိုးရေအာကို သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်ကို လက်ဆောင်အဖြစ် လက်ခံခြင်းအတွက် သုံးသည်။ ၁ ကော ၁၂ အရ ဝိညာဉ်တော် ရှိနေလျှင် ခရစ်မာတာ လိုက်ပါလာမည်မှာ ထင်ရှားသည်။
The third
term, dōrea (gift, used 11 times), is not used for spiritual gifts; however,
its use by Luke (four times in Acts) is of interest. In each instance, dōrea is
used for the reception of the Holy Spirit as a gift. Evidently when the Spirit
is present in the life, charismata follow, according to 1 Corinthians 12.
လုကာသည် ဒိုးရေအာကို ပထမဆုံး တမန်တော် ၂:၃၈ တွင် သုံးပြီး၊ နောင်တရ၍ ယေရှုနာမတော်အားဖြင့် နှစ်ခြင်းခံသူတို့အား သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်ကို လက်ဆောင်အဖြစ် ကတိပေးထားသည်။ တမန်တော် ၈:၁၇-၂၀ တွင် ရှမာရိယအိမ်ရှိ ယုံကြည်သူသစ်များသည် ပေတရုနှင့် ယောဟန်က လက်တင်သောအခါ သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်ကို ခံယူကြသည်။ ထိုအရာကို မြင်သော ရှိမုန်သည် သူလိုချင်သူအား လက်တင်၍ ဝိညာဉ်တော်ပေးနိုင်သော အခွင့်အာဏာကို ငွေဖြင့် ဝယ်လိုခဲ့သည်။ ပေတရုက “ငွေသည် သင်နှင့်အတူ ပျက်စီးပါစေ၊ ဘုရားသခင်၏ လက်ဆောင် [ဒိုးရေအာ] ကို ငွေဖြင့် ရရှိနိုင်သည်ဟု သင်ထင်သောကြောင့်” ဟု ပြန်ပြောသည်။ တတိယ၊ တမန်တော် ၁၀:၄၄-၄၆ တွင် ကောနေလိယုနှင့် သူ၏မိသားစုသည် ဧဝံဂေလိတရားကို ယုံကြည်သောအခါ သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်၏ လက်ဆောင် [ဒိုးရေအာ] ကို ခံယူကြပြီး အခြားဘာသာစကားဖြင့် ပြောဆိုနိုင်ခဲ့သည်။ နောက်ဆုံး၊ တမန်တော် ၁၁:၁၅-၁၇ တွင် ကောနေလိယုမိသားစု၏ ကယ်တင်ခြင်းကို အသင်းတော်ခေါင်းဆောင်များအား ပြန်ပြောင်းပြောသောအခါ ပေတရုက ဘုရားသခင်သည် အစတွင် ယုဒယုံကြည်သူများအား ပေးသနားခဲ့သည့် အလားတူ လက်ဆောင် [ဒိုးရေအာ] ကို တပါးအမျိုးသားများအား ပေးသနားခဲ့သည်ဟု ဆိုသည်။
Luke uses
dōrea first in Acts 2:38, where the Holy Spirit is promised as a gift to those
who repent and are baptized in the name of Jesus. In Acts 8:17–20 new believers
at Samaria received the Holy Spirit when Peter and John laid their hands upon
them. Seeing this, Simon wanted to buy the power by which he could endue
whomsoever he wished with the Holy Spirit by the laying on of his hands. Peter
replied, “Your silver perish with you, because you thought you could obtain the
gift [dōrea] of God with money!” Third, in Acts 10:44–46, when Cornelius and
his family believed the gospel, they received the gift (dōrea) of the Holy
Spirit, which enabled them to speak in another language(s). Finally, in Acts
11:15–17, when reporting the conversion of Cornelius and his family to church
leaders, Peter said that God had given to the Gentiles the same gift (dōrea)
that had been given to the Jewish believers at the beginning.
ခ. ဘုရားသခင်ပေးသနားသော အရည်အချင်းများ
ပေါလုသည် ဝိညာဉ်ရေးအရည်အချင်းများသည် ခမည်းတော်နှင့် သားတော်ထံမှ ဆင်းသက်လာပြီး (ဧဖက် ၄:၈၊ ၁၁) သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်အလိုရှိသလို လူတိုင်းအား ခွဲဝေပေးသည်ဟု (၁ ကော ၁၂:၁၁) ပြတ်သားစွာ ဆိုသည်။ ထို့ပြင် ဘုရားသခင်၏ အတွေးအခေါ်များကို နားလည်သော ဘုရားသခင်၏ ဝိညာဉ်တော်ကို ခရစ်ယာန်များအား ပေးထားသည်၊ သူပေးသနားသော အရည်အချင်းများကို နားလည်တန်ဖိုးထားနိုင်ရန် (၁ ကော ၂:၁၀-၁၃)။ ခမည်းတော်သည် တောင်းပန်သူတို့အား ဝိညာဉ်တော်ကို ပေးတော်မူသည် (လု ၁၁:၁၃)။
B. God-given
Gifts
Paul is unequivocal that
spiritual gifts originate with the Father and the Son (Eph. 4:8, 11) and are
apportioned to each individual as the Holy Spirit chooses (1 Cor. 12:11). In
addition to this, the Spirit of God who understands the thoughts of God is given
to Christians that they may understand and appreciate the gifts that are
bestowed by Him (1 Cor. 2:10–13). Also, the Spirit is given by the Father to
those who ask Him (Luke 11:13).
ကိုရိန်သုတ်ချီ ယုံကြည်သူများ၏ အတွေ့အကြုံအရ ဘုရားသခင်သည် သူ၏လူများထဲတွင် အရည်အချင်းအားလုံး ရှိနေပြီး လည်ပတ်နေရန် ရည်ရွယ်ထားသည်။ ပေါလုက “ခရစ်တော်၏ သက်သေခံချက်” (ပရောဖက်ပြုခြင်း၏ ဝိညာဉ်၊ ဗျာဒိတ် ၁၉:၁၀) သည် သူတို့တွင် ခိုင်ခံ့စေပြီး ဝိညာဉ်ရေးအရည်အချင်းတွင် ချို့တဲ့ခြင်း မရှိဟု ထောက်ပြသည် (၁ ကော ၁:၆၊ ၇၊ ဤအပိုဒ်ကို X.C တွင် ဆက်လက်ဆွေးနွေးထားသည်)။ နောက်ပိုင်းတွင် (၁ ကော ၁၄:၁) ပေါလုက ဝိညာဉ်ရေးအရည်အချင်းများ [ပဲမာတိကော] ကို အထူးသဖြင့် ပရောဖက်ပြုခြင်းကို အလွန်တမ်းတမ်း တောင့်တရန် တိုက်တွန်းသည်။ ပေါလုသည် တိမောသေအား လက်တင်ခြင်းအားဖြင့် ဘုရားသခင်ပေးသနားသော အရည်အချင်းကို လျစ်လျူရှုမနေရန် နှစ်ကြိမ် ဆုံးမသည် (၁ တိ ၄:၁၄၊ ၂ တိ ၁:၆)။
The experience
of the Corinthian believers indicates that God intends all the gifts to be
present and operative among His people. Paul points out that the “testimony of
Christ” (the spirit of prophecy, Rev. 19:10) had been confirmed among them,
thus there was no lack in spiritual gifts (1 Cor. 1:6, 7, see X. C for further
discussion of this passage). Later (1 Cor. 14:1) Paul encouraged them to
earnestly desire spiritual gifts (pneumatikos), especially prophecy. Twice Paul
admonished Timothy not to neglect the gift that, through the laying on of
hands, had been given him by God (1 Tim. 4:14; 2 Tim. 1:6).
သင်ခလွန်ကျမ်းများတွင် မှတ်တမ်းအရ တမန်တော်များသည် ပင်တေကုတ္တနေ့မတိုင်မီ ကြာမြင့်စွာ အချို့သော ဝိညာဉ်ရေးအရည်အချင်းများ ပိုင်ဆိုင်ခဲ့ပြီး၊ သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်အားဖြင့် သန့်ရှင်ခြင်းခံပြီး အများပြည်သူဝန်ဆောင်မှုသို့ စတင်ဝင်ရောက်ခဲ့ကြောင်း သက်သေပြသည်။ လု ၉:၁ တွင် ယေရှုသည် နတ်ဆိုးအားလုံးကို အောင်မြင်နိုင်ပြီး ရောဂါများကို ပျောက်ကင်းစေနိုင်သော တန်ခိုးနှင့် အခွင့်အာဏာကို ပေးတော်မူသည်ဟု ဆိုသည်။ မဿဲ ၁၀:၈ တွင် သူတို့အား “အနာရောဂါသည်တို့ကို ပျောက်ကင်းစေ၍၊ လူသေတို့ကို ရှင်စေ၍၊ နာမကျန်းသူတို့ကို သန့်ရှင်းစေ၍၊ နတ်ဆိုးတို့ကို နှင်ထုတ်ကြလော့” ဟု မှာထားသည်။
According to
the record in the Synoptic Gospels, the apostles possessed certain spiritual
gifts long before Pentecost, thus giving evidence that they had been
consecrated by the Holy Spirit and inaugurated into their public work. Luke 9:1
states that Jesus “gave them power and authority over all demons and to cure
diseases” as He prepared them for their first field experience. In Matthew 10:8
He charged them to “heal the sick, raise the dead, cleanse lepers, cast out
demons.”
အများပြည်သူဝန်ဆောင်မှုအတွက် သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်အားဖြင့် စတင်ခန့်အပ်ခံရပြီးဖြစ်၍ (လု ၉:၁) အနာရောဂါသည်တို့ကို ပျောက်ကင်းစေ၊ လူသေတို့ကို ရှင်စေ၊ နာမကျန်းသူတို့ကို သန့်ရှင်းစေ၊ နတ်ဆိုးတို့ကို နှင်ထုတ်နိုင်သော တန်ခိုးရှိပြီးဖြစ်၍ (မဿဲ ၁၀:၈)၊ တမန်တော်များသည် ယေရှုရှင်ပြန်ထမြောက်ပြီးနောက် ပေါ်ထွန်းစဉ် သူတို့အပေါ် အသက်ရှူတော်မူပြီး “သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်ကို ခံယူကြလော့” ဟု မိန့်တော်မူသောအခါ ဝိညာဉ်တော်၏ ပိုမိုနက်ရှိုင်းသော အစိတ်အပိုင်းကို ထပ်မံခံယူကြသည် (ယော ၂၀:၂၂)။ ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်းသာသနာပြုရန် အပြည့်အဝတန်ခိုးကား နောက်ပိုင်း ပင်တေကုတ္တနေ့တွင် ရရှိခဲ့သည် (တမန်တော် ၂:၁-၄)။ တမန်တော်များ ဆုတောင်းနေသော အဆောက်အအုံသည် လှုပ်ရှားပြီး သူတို့အားလုံး သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်နှင့် ထပ်မံပြည့်စုံကာ “ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်ကို ရဲဝံ့စွာ ဟောပြောကြ” သောအခါ ထပ်မံသက်တမ်းတိုးခဲ့သည် (တမန်တော် ၄:၃၁)။ ထို့ကြောင့် တမန်တော်များ၏ အတွေ့အကြုံသည် ဝိညာဉ်တော်၏ အကြိမ်ကြိမ် “နှစ်ခြင်းခံခြင်း” အတွက် ယခင်ဥပမာကို ပေးသည်။
Having already
been inaugurated by the Holy Spirit for public ministry (Luke 9:1) and
empowered to heal the sick, raise the dead, cleanse lepers, and cast out demons
(Matt. 10:8), the apostles received a deeper draft of the Spirit again when
Jesus, during a postresurrection appearance, breathed on them and said,
“Receive the Holy Spirit” (John 20:22). The full power for world mission came
later, at Pentecost (Acts 2:1–4). It was renewed again when the building in
which the apostles were praying was shaken and they were all filled once more
with the Holy Spirit and spoke “the word of God with boldness” (Acts 4:31).
Thus the experience of the apostles provides a precedent for multiple
“baptisms” of the Spirit.
လုကာသည် ပင်တေကုတ္တနေ့ (တမန်တော် ၂:၁-၄)၊ ရှမာရိ (တမန်တော် ၈:၁၄-၂၄)၊ ကောနေလိယုအိမ် (တမန်တော် ၁၀:၄၄-၄၈)၊ ဧဖက်မြို့ (တမန်တော် ၁၉:၁-၇) တို့တွင် သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်၏ ထင်ရှားပေါ်ထွန်းမှုကို အထူးအာရုံစိုက်ထားခြင်းသည် အရေးကြီးသော အချက်နှစ်ချက်ကို အလေးပေးသည်။ ပထမ၊ ယေရှု၏ ယေရုရှလင်၊ ယုဒဲယ၊ ရှမာရိနှင့် ကမ္ဘာ့နေရာအနှံ့အပြားတွင် ဧဝံဂေလိတရားဟောပြောရန် အမိန့်တော် (တမန်တော် ၁:၈) ပြည့်စုံခဲ့သည်။ ဒုတိယ၊ ဝိညာဉ်တော်၏ လက်ဆောင် [ဒိုးရေအာ] နှင့် သူချီးမြှင့်သော အရည်အချင်းများ [ခရစ်မာတာ] သည် ယုဒ၊ ရှမာရိ၊ ရောမ၊ ဧဖက်သားများ အားလုံးအတွက် တစ်ပြေးညီ ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် လုကာသည် ပေတရု၏ ပင်တေကုတ္တနေ့ ထုတ်ဖော်ချက်ကို ပြည့်စုံစေသည်၊ “ဤကတိတော်သည် သင်တို့အတွက်လည်းကောင်း၊ သင်တို့သားသမီးများအတွက်လည်းကောင်း၊ ဝေးကွာသောသူအားလုံးအတွက်လည်းကောင်း၊ ထာဝရဘုရားသခင်သည် မိမိခေါ်တော်မူသော လူတိုင်းအတွက် ဖြစ်သည်” (တမန်တော် ၂:၃၉)။
The special
attention given by Luke to the manifestations of the Holy Spirit at Pentecost
(Acts 2:1–4), Samaria (Acts 8:14–24), Cornelius’ home (Acts 10:44–48), and
Ephesus (Acts 19:1–7) emphasizes two important facts. First, Jesus’ commission
to preach the gospel in Jerusalem, Judea, Samaria, and all the world (Acts 1:8)
was realized. Second, the gift (dōrea) of the Spirit and the gifts (charismata)
that He allocates are universal—being received by Jews, Samaritans, Romans, and
Ephesians. Thus Luke establishes Peter’s Pentecost statement as fulfilled, “For
the promise [of the Spirit] is to you and to your children and to all that are
far off, every one whom the Lord our God calls to him” (Acts 2:39).
C. ချီးမြှင့်ခြင်းကိုခွဲခြားသတ်မှတ်ခြင်းနှင့် အဆင့်သတ်မှတ်ခြင်း
တမန်တော်ပေါလုသည် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်က ပေးသနားတော်မူသော ကွဲပြားခြင်းတို့ကို ဖော်ပြထားသည်။ အောက်ပါ ကျမ်းချက်လေးခုအနက် နှစ်ခုတွင် ဝိညာဉ်ရေးအမှုတောင်းရန်အတွက် ချီးမြှင့်ခြင်းများကို ပေးသနားခြင်းခံရသူများကို ဖော်ပြထားသည်။
C. Gifts
Identified and Ranked
The apostle Paul identifies the
various gifts that are given by the Holy Spirit. Two of the four passages below
list individuals to whom gifts have been given for purposes of spiritual
ministry.
1. Gifts Identified
|
၁. ချီးမြှင့်ခြင်းများကို ခွဲခြားသတ်မှတ်ခြင်း ၁ ကောရိန်သု ၁၂း၈-၁၀
«တစ်ဦးအား ဝိညာဉ်တော်အားဖြင့် …» ၁. ဉာဏ်ပညာကို ဟောပြောခြင်း ၂. အသိပညာကို ဟောပြောခြင်း ၃. ယုံကြည်ခြင်း ၄. ရောဂါပျောက်ကင်းစေခြင်း ချီးမြှင့်ခြင်း ၅. နိမိတ်လက္ခဏာများ ပြုပြင်ခြင်း ၆. ပရောဖက်ပြုခြင်း ၇. ဝိညာဉ်တို့ကို ခွဲခြားသိမြင်နိုင်ခြင်း ၈. အမျိုးမျိုးသော လျှာစကားများ ၉. လျှာစကားများကို ဘာသာပြန်ဆိုခြင်း ရောမ ၁၂း၆-၈
«ငါတို့သည် ငါတို့အား ပေးသနားတော်မူသော ကျေးဇူးတော်အတိုင်း ကွဲပြားသော ချီးမြှင့်ခြင်းများကို ရရှိကြသည်နှင့်အညီ …» ၁. ပရောဖက်ပြုခြင်း ၂. အမှုတာခြင်း ၃. ဆုံးမဩဝါဒပေးခြင်း ၄. တိုက်တွန်းနှိုးဆော်ခြင်း ၅. လှူဒါန်းခြင်း ၆. ကူညီပေးခြင်း ၇. ကရုဏာပြုခြင်း ၁ ကောရိန်သု ၁၂း၂၈-၃၀
«ဘုရားသခင်သည် အသင်းတော်အတွင်း၌ … ခန့်အပ်တော်မူ၏» ၁. တမန်တော်များ ၂. ပရောဖက်များ ၃. ဆရာများ ၄. နိမိတ်လက္ခဏာပြုသူများ ၅. ရောဂါပျောက်ကင်းစေသူများ ၆. ကူညီသူများ ၇. အုပ်ချုပ်သူများ ၈. လျှာစကားဖြင့် ဟောပြောသူများ ၉. လျှာစကားဘာသာပြန်သူများ ဧဖက် ၄း၁၁
«ထိုအခါ အချို့ကို … ဖြစ်စေရန် ချီးမြှင့်တော်မူ၏» ၁. တမန်တော်များ ၂. ပရောဖက်များ ၃. ဧဝံဂေလိဆရာများ ၄. သိုးထိန်းဆရာများ ၅. ဆရာများ 1 Corinthians 12:8–10 |
|
|
“To one is given through the Spirit …” |
|
|
1. Utterance of wisdom |
5. Working of miracles |
|
2. Utterance of
knowledge |
6. Prophecy |
|
3. Faith |
7. Ability to
distinguish spirits |
|
4. Gifts of healing |
8. Various kinds of
tongues |
|
|
9. Interpretation of
tongues |
|
Romans 12:6–8 |
|
|
“Having gifts that differ according to the grace given to us …” |
|
|
1. Prophecy |
5. Contributing |
|
2. Service |
6. Giving aid |
|
3. Teaching |
7. Acts of mercy |
|
4. Exhorting |
|
|
1 Corinthians 12:28–30 |
|
|
“And God has appointed in the church …” |
|
|
1. Apostles |
6. Helpers |
|
2. Prophets |
7. Administrators |
|
3. Teachers |
8. Speakers in tongues |
|
4. Workers of miracles |
9. Interpretation of
tongues |
|
5. Healers |
|
|
Ephesians 4:11 |
|
|
“And his gifts were that some should be …” |
|
|
1. Apostles |
4. Pastors |
|
2. Prophets |
5. Teachers |
|
3. Evangelists |
|
၁ ကောရိန်သု ၁၂း၈-၁၀ နှင့် ရောမ ၁၂း၆-၈ တို့တွင် ပေါလုသည် ဝိညာဉ်ရေးဆိုင်ရာ ချီးမြှင့်ခြင်းများကို ဖော်ပြထားပြီး၊ ၁ ကောရိန်သု ၁၂း၂၈ နှင့် ဧဖက် ၄း၁၁ တို့တွင် အသင်းတော်အား ချီးမြှင့်ခြင်းအဖြစ် ပေးသနားတော်မူသော ဝိညာဉ်ရေးအမှုတို့ကို ဖော်ပြထားသည်။ ၁ ကောရိန်သု ၁၂း၈-၁၀ နှင့် ရောမ ၁၂း၆-၈ တွင် ဖော်ပြထားသော ချီးမြှင့်ခြင်းများသည် ဝိညာဉ်ရေးအမှုများအတွင်း လုပ်ဆောင်နေသော်လည်း ထိုအမှုများအတွင်းသို့သာ ကန့်သတ်ထားခြင်း မဟုတ်ပါ။ ဝိညာဉ်ရေးဆိုင်ရာ ချီးမြှင့်ခြင်းများသည် ခရစ်တော်ကို ဝိညာဉ်တော်အားဖြင့် လက်ခံသူအားလုံးအား ကိုယ်တော်၏အလိုတော်အတိုင်း ပေးသနားတော်မူခြင်း ဖြစ်သည်။
In 1 Corinthians 12:8–10 and
Romans 12:6–8 Paul identifies spiritual gifts, while in 1 Corinthians 12:28 and
Ephesians 4:11 he identifies spiritual ministries given to the church as a
gift. Although the gifts listed in 1 Corinthians 12:8–10 and Romans 12:6–8 are
operative within the spiritual ministries, they are not limited to these
ministries, for spiritual gifts are given to all who accept Christ by the
Spirit according to His will.
၂. ချီးမြှင့်ခြင်းများကို အဆင့်သတ်မှတ်ခြင်း
ဝိညာဉ်ရေးအမှုများစာရင်းနှစ်ခုလုံးတွင် တမန်တော်များကို ပထမအဆင့်တွင် ထားသည်။ ပရောဖက်များ သို့မဟုတ် ပရောဖက်ပြုခြင်းကို ဒုတိယအဆင့်တွင် ထားသည်။ တမန်တော်သည် စာရင်းတွင် ပထမဖြစ်ရုံသာမက ၁ ကောရိန်သု ၁၂း၂၈ တွင် ပေါလုက «ပဌမ»
ဟူသော ကြိယာဝိသေသနကို သုံးစွဲထားသည်။ ဤစကားလုံးသည် အချိန်အရ ပထမ သို့မဟုတ် အဆင့်အရ ပထမဟု အဓိပ္ပာယ်ရသည်။ ဤစကားလုံး၏ အဓိပ္ပာယ်ကို သခင်ယေရှုကို တွေ့ဆုံပြီး ကိုယ်တော်က စေဓါတ်ပေးခြင်းခံရသူများအတွက်သာ ကန့်သတ်ပါက ဤချီးမြှင့်ခြင်းသည် ပြီးဆုံးသွားပြီဟု ယူဆနိုင်သည်။ သို့သော် စကားလုံး၏ မူလအဓိပ္ပာယ် ဖြစ်သော «စေလွှတ်ခြင်းခံရသူ»
ကို ထိန်းသိမ်းထားပါက «တမန်တော်»
ဟူသောစကားသည် «မစ်ရှင်နရီ»
နှင့် အဓိပ္ပာယ်တူသည်။ ပထမစကားသည် ဂရိဘာသာမှ ဆင်းသက်လာပြီး ဒုတိယစကားသည် လက်တင်ဘာသာမှ ဆင်းသက်လာခြင်း ဖြစ်သည်။ ဧကန်စင်စစ် ကမ္ဘာသို့ သမ္မာတရားကို ယူဆောင်သွားရမည့် မစ်ရှင်အမှုကို သခင်ယေရှုက ကမ္ဘာဦးကွဲသည်တိုင်အောင် မှာထားတော်မူခဲ့သည် (မဿဲ ၂၈း၁၈-၂၀)။
2. Gifts Ranked
Apostles are first in both
lists of spiritual ministries, with prophets or prophecy second. Not only is
the apostle first in the list, but in 1 Corinthians 12:28 Paul uses the adverb
“first,” which can mean first in time or first in place. If one restricts the
meaning of this flexible word to those who encountered the Lord and were
commissioned by Him, this gift might be considered to have ended. However, if
the basic meaning of the word—one who is sent on a mission—is retained,
“apostle” is equivalent to “missionary,” with the first word derived from the
Greek and the second from the Latin. Certainly mission—taking the good news to
the world—was commanded by the Lord until the end of time (Matt. 28:18–20).
ပေါလုသည် ချီးမြှင့်ခြင်းများကို အရေးကြီးမှုအလိုက် အဆင့်သတ်မှတ်ရန် မကြိုးစားခဲ့ပုံရသည်။ ၁ ကောရိန်သု ၁၂း၈-၁၀ တွင် ပရောဖက်ပြုခြင်းကို ဆဋ္ဌမ ထားပြီး ရောမ ၁၂း၆-၈ တွင်မူ ပထမထားသည်။ လျှာစကားကို ၁ ကောရိန်သု ၁၂ တွင် နောက်ဆုံးမှ ဒုတိယထားပြီး ရောမ ၁၂ တွင် လုံးဝမဖော်ပြထားပါ။
Apparently
Paul did not attempt to rank the gifts by importance. In 1 Corinthians 12:8–10
he listed prophecy sixth, while in Romans 12:6–8 he placed it first. Tongues is
next to last in 1 Corinthians 12 and does not appear at all in Romans 12.
၁ ကောရိန်သု ၁၂း၈-၁၀ တွင် ချီးမြှင့်ခြင်းများကို ဉာဏ်ပညာ၊ ယုံကြည်ခြင်း၊ လျှာစကား ဟူ၍ အုပ်စုသုံးစု ခွဲထားနိုင်ခြေရှိသည်။ တူညီသောအုပ်စုအတွင်းရှိ ချီးမြှင့်ခြင်းများကို ဂရိစကား allos («အခြား»
တူညီသည်) ဖြင့် ချိတ်ဆက်ထားပြီး နောက်အုပ်စုကို heteros («အခြား»
ကွဲပြားသည်) ဖြင့် ခွဲခြားထားသည်။ ထို့ကြောင့် ဉာဏ်ပညာဟောပြောခြင်းနှင့် အသိပညာဟောပြောခြင်းကို allos ဖြင့် ချိတ်ဆက်ထားပြီး တူညီသောအုပ်စုဖြစ်သည်။ ယုံကြည်ခြင်းကို heteros ဖြင့် ခွဲထားသဖြင့် နောက်အုပ်စုကို စတင်သည်။ ရောဂါပျောက်ကင်းစေခြင်း၊ နိမိတ်လက္ခဏာပြုခြင်း၊ ပရောဖက်ပြုခြင်း၊ ဝိညာဉ်ခွဲခြားခြင်းတို့ကို allos ဖြင့် ယုံကြည်ခြင်းနှင့် ချိတ်ဆက်ထားသည်။ လျှာစကားကိုမူ heteros ဖြင့် ခွဲထားသဖြင့် တတိယအုပ်စုကို စတင်ပြီး လျှာစကားဘာသာပြန်ခြင်းကို allos ဖြင့် ချိတ်ဆက်ထားသည်။
There is the distinct
possibility that the gifts in 1 Corinthians 12:8–10 are divided into three
subgroups identified as wisdom, faith, and tongues. The gifts that belong to
each group are connected by the Greek word allos (“another” of the same kind)
while the next subgroup is identified by the word heteros (“another” of a
different kind). Thus the utterance of wisdom and the utterance of knowledge
are joined by allos and belong together as a subgroup. Faith begins a new
subgroup, being separated from the wisdom group by the use of heteros. Healing,
working miracles, prophecy, and distinguishing between spirits are all attached
to faith by the use of the word allos. The gift of tongues, on the other hand,
begins the third group, being separated from the faith subgroup by the use of
the word heteros, while the interpretation of tongues is joined to tongues by
allos.
၃. ချီးမြှင့်ခြင်းတစ်ခုချင်းစီ၏ သဘာဝ
လျှာစကားချီးမြှင့်ခြင်း၏ သဘာဝကို အောက်တွင် အသေးစိတ်ဆွေးနွေးမည်ဖြစ်ပြီး ပရောဖက်ပြုခြင်းကို ဤဆောင်းပါး၏ ကျန်ရှိသောအပိုင်းတွင် ဆွေးနွေးမည်ဖြစ်သောကြောင့် အခြားချီးမြှင့်ခြင်းများကို ဤနေရာတွင် အကျဉ်းချုံးဖော်ပြထားသည်။
3. Nature of Each Gift
The nature of the gift of tongues will be dealt with
in some detail below and the gift of prophecy will occupy the remainder of this
article, therefore the other gifts are considered briefly here.
က. ဉာဏ်ပညာကို ဟောပြောခြင်း (၁ ကောရိန်သု ၁၂း၈)။ «ဉာဏ်ပညာဟောပြောခြင်း»
သည် ချီးမြှင့်ခြင်းနှစ်ခုပေါင်းစပ်ထားသည်ဟု ယူဆနိုင်သည်။ ပထမမှာ သိမြင်နားလည်နိုင်ခြင်းနှင့် သိမြင်သမျှကို ပြုပြင်ဆောင်ရွက်နိုင်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ဒုတိယမှာ ရလဒ်များကို လက်တွေ့ကျသော အကြံဉာဏ်ဖြင့် မဖျက်ဆီးဘဲ သဟဇာတဖြစ်မှုနှင့် တိုးတက်မှုကို ယူဆောင်လာစေသော ဝေမျှနိုင်ခြင်း ဖြစ်သည်။
a. Utterance of wisdom (1 Cor.
12:8). It is possible that “utterance of wisdom” is two gifts combined into
one. The first is the gift of perception and understanding, with the ability to
process what is perceived; the second is the gift of sharing the results in
practical counsel that does not disrupt, but brings harmony and growth to those
who hear.
ခ. အသိပညာကို ဟောပြောခြင်း (ကျမ်းချက် ၈)။ ဤချီးမြှင့်ခြင်းလည်း အပိုင်းနှစ်ပိုင်းပါဝင်နိုင်သည်။ ပထမမှာ ဘုရားသခင်၏နှုတ်မြွက်တော်ကို နက်နက်ရှိုင်းရှိုင်း လေ့လာနိုင်ပြီး နားလည်လွယ်အောင် ပြုလုပ်နိုင်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ဒုတိယမှာ အဓိပ္ပာယ်ကို အခြားသူများ နားလည်ပြီး ကောင်းချီးမင်္ဂလာရရှိစေရန် ဆက်သွယ်ပေးနိုင်ခြင်း ဖြစ်သည်။
b. Utterance of knowledge
(verse 8). This gift also may consist of two parts. The first is the gift of
study that penetrates the meaning of God’s Word so that it becomes
understandable; the second is the gift of communicating its meaning so that
others may understand and be blessed.
ဂ. ယုံကြည်ခြင်း (ကျမ်းချက် ၉)။ လက်ရှိနှင့် အနာဂတ်တွင် ပြည့်စုံမှုမျှော်လင့်ချက်မရှိသည့်အခါ ဘုရားသခင်၏ကတိတော်များကို တောင်းဆိုပြီး ကိုယ်တော်၏အလိုတော်ပြည့်စုံမည်ကို ယုံကြည်စွဲကိုင်ကာ ရှေ့ဆက်သွားနိုင်ခြင်း ဖြစ်သည်။
c. Faith (verse 9). This gift
claims God’s promises when the present and future hold no hope of fulfillment,
and then presses ahead trusting God to work out His will.
ဃ. ရောဂါပျောက်ကင်းစေခြင်း (ကျမ်းချက် ၉)။ ဤချီးမြှင့်ခြင်းသည် ခန္ဓာကိုယ်ရော စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ဆင်းရဲဒုက္ခမှ သက်သာရာရစေသည်။ ဘုရားသခင်သည် ဆုတောင်းခြင်းနှင့် ဆီလိမ်းခြင်းကို ရောဂါပျောက်ကင်းရန် ပုံမှန်နည်းလမ်းအဖြစ် သတ်မှတ်ထားတော်မူသည် (ယာကုပ် ၅း၁၄၊ ၁၅)။ သို့သော် ဆုတောင်းခြင်းတစ်ခုတည်းဖြင့်လည်း ပျောက်ကင်းခြင်းကို မကြာခဦးပေးတော်မူတတ်သည်။
d. Healing (verse 9).—This gift
brings relief from both physical and emotional suffering. God has prescribed
prayer and anointing with oil as the usual method by which healing is to be
sought (James 5:14, 15), but healing often is granted through prayer alone.
င. နိမိတ်လက္ခဏာများ ပြုပြင်ခြင်း (၁ ကောရိန်သု ၁၂း၁၀)။ ရောဂါပျောက်ကင်းခြင်းနှင့် ဆက်စပ်မှုရှိသည်ဟု ယေဘုယျထင်မြင်သော်လည်း ဤချီးမြှင့်ခြင်းတွင် သဘာဝနည်းဖြင့် မဖြစ်နိုင်ဟု ထင်ရသမျှကို ပြုလုပ်နိုင်ခြင်း ပါဝင်သည်။
e. Working miracles (1 Cor.
12:10). Although generally thought of in conjunction with healing, this gift
includes the ability to do anything that may be thought undoable through
natural means.
စ. ဝိညာဉ်တို့ကို ခွဲခြားသိမြင်နိုင်ခြင်း (ကျမ်းချက် ၁၀)။ ဤချီးမြှင့်ခြင်းကို ဉာဏ်အလင်းရှိခြင်း ဟုလည်း ခေါ်သည်။ ပဋိပက္ခဖြစ်စေသော အကြောင်းအရင်းနှင့် ရည်ရွယ်ချက်များကို ခွဲခြားသိမြင်နိုင်ခြင်း ဖြစ်သည်။ အမှန်နှင့်အမှား၊ တရားမှန်သောဆရာနှင့် တရားမှားသောဆရာ သို့မဟုတ် ပရောဖက်တို့ကို ခွဲခြားနိုင်စေသည်။
f. Ability to distinguish
between spirits (verse 10). This gift also is referred to as discernment. It is
the gift of identifying the issues and motives that create conflicts. It also
enables one to distinguish between truth and error, between true and false
teachers or prophets.
ဆ. အမှုတာခြင်း (ရောမ ၁၂း၇)။ တစ်ခါတစ်ရံ မနှစ်လိုဖွယ်ဖြစ်နိုင်သော အလုပ်များကို အခြားသူများကို ကူညီရန် နှစ်သိမ့်သောစိတ်နှင့် ဝမ်းမြောက်စွာ ပြုလုပ်နိုင်ခြင်း ဖြစ်သည်။
g. Service (Rom. 12:7). This is
the gift of performing tasks which may be unpleasant at times, to help others
with a ready and cheerful spirit.
ဇ. ဆုံးမဩဝါဒပေးခြင်း (ကျမ်းချက် ၇)။ ဆုံးမဩဝါဒပေးခြင်းနှင့် အသိပညာဟောပြောခြင်းတို့သည် အချို့နည်းဖြင့် ဆင်တူသည်။ ဆုံးမဩဝါဒပေးခြင်းသည် ဘုရားသခင်၏နှုတ်မြွက်တော်နှင့် အလိုတော်ကို နားလည်လွယ်အောင် ဝိညာဉ်ရေးဆိုင်ရာ ညွှန်ကြားချက်ပေးပြီး နားထောင်သူများ မိမိဘဝတွင် ထည့်သွင်းနိုင်စေသည်။
h. Teaching (verse 7). The gift
of teaching and the utterance of knowledge are similar in some ways. The gift
of teaching provides spiritual instruction in such a way that God’s Word and
will are understandable, and listeners are able to incorporate them in their
lives.
ဈ. တိုက်တွန်းနှိုးဆော်ခြင်း (ကျမ်းချက် ၈)။ ဤချီးမြှင့်ခြင်းသည် နှစ်သိမ့်ခြင်းနှင့် အားပေးခြင်း ဖြစ်သည်။ ကွဲပြားပြီး မရေရာသော အကြံဉာဏ်များကို နားလည်လွယ်သော ရည်မှန်းချက်များအဖြစ် စုစည်းပေးနိုင်ခြင်းလည်း ပါဝင်နိုင်သည်။
i. Exhorting (verse 8). This
gift comforts and encourages. It may also include the ability to focus
otherwise random and vague ideas into understandable goals.
ည. လှူဒါန်းခြင်း (ကျမ်းချက် ၈)။ စနစ်တကျနှင့် ဝမ်းမြောက်စွာ မိမိပိုင်ဆိုင်မှုကို ပေးကမ်းနိုင်ခြင်း ဖြစ်သည်။
j. Contributing (verse 8). The
gift of generosity includes giving systematically and cheerfully of one’s
means.
ဋ. ကူညီပေးခြင်း (ကျမ်းချက် ၈)။ လူသားတို့၏ လိုအပ်ချက်များကို မည်သို့ပေါ်ပေါက်စေကာမူ မိမိအချိန်နှင့် အင်အားကို ပေးဆပ်ခြင်း ဖြစ်နိုင်သည်။
k. Giving aid (verse 8). This
gift may refer to the giving of one’s time and energy to meet human needs no
matter how these present themselves.
ဌ. ကရုဏာပြုခြင်း (ကျမ်းချက် ၈)။ အခြားသူများ၏ လိုအပ်ချက်နှင့် ခံစားချက်များကို သနားညှာတာခြင်းနှင့် သင့်လျော်သော ယာယီရော ဝိညာဉ်ရေးဆိုင်ရာ အကူအညီများကို ပေးခြင်း ဖြစ်သည်။
l. Acts of mercy (verse 8). The
gift to be compassionate to the needs and feelings of others, and to extend
appropriate temporal and spiritual help.
၄. လျှာစကား၏ သဘာဝ
ပေါလုဖော်ပြထားသော ချီးမြှင့်ခြင်းများအနက် လျှာစကားနှင့် ပရောဖက်ပြုခြင်းတို့သည် ဆွေးနွေးမှုအများဆုံး ဖြစ်သည်။ ပရောဖက်ပြုခြင်းကို နောက်မှ အသေးစိတ်ဆွေးနွေးမည်ဖြစ်သောကြောင့် (IV ကိုကြည့်) ဤနေရာတွင် လျှာစကားကို အနည်းငယ် အာရုံစိုက်ဆွေးနွေးရန် သင့်လျော်သည်။
4. Nature of Tongues
Of the gifts listed by Paul, tongues and prophecy
engender the most discussion. Prophecy is dealt with in detail later (see IV),
therefore it would be appropriate to give some attention to tongues at this
point.
အများအပြားက ဒေလဖိအောရကယ်ကို သက်သေအဖြစ် ယူဆကာ ၁ ကောရိန်သု ၁၄ တွင် ဖော်ပြထားသော လျှာစကားအတွေ့အကြုံသည် ဟေလင်နစ်ဘာသာတရားမှ အမြစ်တွယ်သည်ဟု မြင်ကြသည်။ သို့သော် G. F. Hasel (၄၇-၄၉၊ ၁၃၀-၁၃၃) က ဤနာမည်ကြီးနှိုင်းယှဉ်ချက်သည် လတ်တလော သုတေသနရလဒ်များကြောင့် ပြင်းထန်စွာ မေးခွန်းထုတ်ခံနေရကြောင်း ပြသထားသည်။ ပီသီယန်ပုရောဟိတ်မသည် အောရကယ်များပေးသောအခါ glossolalia (နားမလည်နိုင်သော စကားသံမျိုးတူ စကားများကို စိတ်လှုပ်ရှားစွာ ပြောဆိုခြင်း) ကို မပြုခဲ့ကြောင်း သက်သေပြထားသည်။
Many see the Delphic oracle as
evidence that the tongues experience presented in 1 Corinthians 14 has its
roots in Hellenistic religion. However, G. F. Hasel (47–49, 130–133) has shown
that this popular comparison is under serious question as a result of recent
research. It has been demonstrated that the Pythian priestess did not engage in
glossolalia (ecstatic utterance of unintelligible speechlike sounds) when
delivering her oracles.
Hasel (၄၁-၅၅) က «လျှာစကားဖြင့် ပြောဆိုခြင်း»
(glōssa lalein) ဟူသော စကားစုကို ယနေ့ glossolalia သို့မဟုတ် နားမလည်နိုင်သော စကားဟု သတ်မှတ်ထားသည်ကို ကျမ်းစာသစ်ပြင်ပတွင် ဘယ်တော့မျှ မသုံးစွဲကြောင်း ထပ်မံသက်သေပြထားသည်။ ဤသုတေသနများကြောင့် ကျမ်းစာသစ်တွင် «လျှာစကားဖြင့် ပြောဆိုခြင်း»
ကို စိတ်လှုပ်ရှားပြီး နားမလည်နိုင်သော စကားဟု နားလည်ရန် ပိုမိုခက်ခဲလာသည်။
Hasel (41–55) demonstrates
further that the phrase “to speak in tongues” (glōssa lalein) “is never used
outside the NT for what is today designated as glossolalia” or unintelligible
speech. Such research makes it more and more difficult to understand “speaking
in tongues” in the NT as an ecstatic, unintelligible speech.
တမန်တော် ၂ တွင် လျှာစကားချီးမြှင့်ခြင်းသည် xenoglossia (မလေ့လာရသေးသော လူ့ဘာသာစကားဖြင့် ပြောဆိုခြင်း) ဖြစ်ကြောင်း သံသယဖြစ်စရာ မရှိပါ။ လုကာက လူမျိုးများသည် တမန်တော်များ၏ ဘုရားသခင်၏ အံ့ဖွယ်အမှုများကို ကိုယ်စီဘာသာစကားဖြင့် ကြားခဲ့ရကြောင်း နှစ်ကြိမ်ဖော်ပြထားသည် (ကျမ်းချက် ၈၊ ၁၁)။ တမန်တော် ၁၀း၄၁-၄၆ တွင် ပေတရုနှင့်အတူ လိုက်ပါလာသော ယုဒလူမျိုးများသည် ကောနေလိနှင့် သူ၏အိမ်သူအိမ်သားများ လျှာစကားချီးမြှင့်ခြင်းအားဖြင့် ဘုရားသခင်ကို ချီးမွမ်းကြသည်ကို နားလည်ခဲ့ကြသည်။
There is no doubt that the gift
of tongues in Acts 2 was xenoglossia (speaking in an unlearned human language).
Twice Luke tells us the people heard the apostles’ witness to the wonderful
works of God in their own languages (verses 8, 11). In Acts 10:41–46 the Jews
accompanying Peter understood Cornelius and the members of his household as
they extolled God through the gift of tongues.
တမန်တော်များ၏ ဘာသာစကားချီးမြှင့်ခြင်းသည် အမြဲတမ်းဖြစ်သည်။ သူတို့သည် ပေးသနားခြင်းခံရသော ဘာသာစကားကို တိကျစွာ ပြောဆိုရုံသာမက ပင်တေကုတ္တနေ့မတိုင်မီ သူတို့၏ကိုယ်ပိုင်ဘာသာစကားကို ယခင်ကမရှိခဲ့သော တိကျမှုဖြင့် ပြောဆိုနိုင်ခဲ့သည် (AA ၄၀)။
The apostles’ gift of languages
was permanent. Not only did they speak accurately the language(s) given to
them, but the gift enabled them to speak their own language with a precision
they did not have prior to Pentecost (AA 40).
ဧဖက်မြို့၌ ခရစ်ယာန်အသစ် ၁၂ ဦးကို ပေါလုလက်တင်သောအခါ သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်က ချီးမြှင့်ခြင်းနှစ်ခုပေးသနားတော်မူသည်။ «သူတို့သည် လျှာစကားဖြင့် ပြောဆိုကြပြီး ပရောဖက်ပြုကြ၏»
(တမန်တော် ၁၉း၆)။ ဤလျှာစကားအတွေ့အကြုံသည် xenoglossia လား glossolalia လားဟု ကျမ်းချက်တွင် မဖော်ပြထားသော်လည်း ပင်တေကုတ္တနေ့၌ ဖြစ်ပျက်ခဲ့သည်ကို နောက်လျှာစကားအတွေ့အကြုံများကို ခွဲခြားရန် စံနှုန်းအဖြစ် ယူဆထားသဖြင့် (တမန်တော် ၁၀း၄၄-၄၆၊ ၁၁း၁၅-၁၇) ယခင်က မလေ့လာရသေးသော လူ့ဘာသာစကားများဖြင့် ပြောဆိုခဲ့သည်ဟု လုံခြုံစွာ ယူဆနိုင်သည်။
When Paul laid his hands upon
the 12 newly baptized “disciples” at Ephesus, the Holy Spirit granted them two
gifts: “they spoke with tongues and prophesied” (Acts 19:6). The text does not
indicate whether the experience of tongues was xenoglossia or glossolalia, but
since the experience on the day of Pentecost is the criterion for identifying
subsequent tongues experiences (Acts 10:44–46; 11:15–17), we may safely assume
that previously unlearned human languages were spoken.
D. A. Carson (၈၃) က ပေါလုအတွက် လျှာစကားချီးမြှင့်ခြင်းသည် xenoglossia ဖြစ်သည်ဟု ဆိုသည်။ «အချက်အလက်များကို ချိန်ဆကြည့်ရာ ပေါလုသည် လျှာစကားချီးမြှင့်ခြင်းကို တကယ့်ဘာသာစကားများ၊ တိတိကျကျ နားလည်နိုင်သော လူ့ဘာသာစကား သို့မဟုတ် ကောင်းကင်တမန်ဘာသာစကားဟု ထင်မြင်ခဲ့သည်။»
Hasel က လျှာစကားချီးမြှင့်ခြင်းသည် တကယ့်ဘာသာစကားဖြင့် ပြောဆိုနိုင်ခြင်းဖြစ်သော်လည်း ကောင်းကင်တမန်ဘာသာစကား ပါဝင်သည်ဟု ငြင်းပယ်သည်။ ထို့ပြင် ဤချီးမြှင့်ခြင်းသည် «ဘုရားသခင်တစ်ပါးတည်းသာ နားလည်နိုင်သော အဓိပ္ပာယ်မရှိသော အသံများဖြင့် ပြောဆိုခြင်း»
ကို ရည်ညွှန်းခြင်း မဟုတ်နိုင်ကြောင်း ထောက်ပြသည်။ လျှာစကားဖြင့် ပြောဆိုခြင်းဆိုသည်မှာ «ဘုရားသခင်ထင်ရှားစေတော်မူသော ‘နက်နဲသောအရာများ’ ကို လူသားတို့အား သိရှိစေရန် လူ့ဘာသာစကားဖြင့် ပြောဆိုခြင်း»
ဖြစ်သည် (Hasel ၁၂၃၊ ၁၂၆)။
D. A. Carson (83) states that
as far as Paul was concerned the gift of tongues is xenoglossia: “On balance,
then, the evidence favors the view that Paul thought the gift of tongues was a
gift of real languages, that is, languages that were cognitive, whether of men
or of angels.” Hasel maintains that the gift of tongues is the ability to speak
in a real language, but denies that this speaking includes the language of
angels. He further notes that this gift could not refer to “unintelligible
speech of nonsense syllables” spoken so as to be understood only by God.
Speaking in tongues is speaking in a “human language by which God’s revealed
‘mysteries’ are made known to humankind” (Hasel 123, 126).
ရောမ ၁၂ နှင့် ၁ ကောရိန်သု ၁၂ နှစ်ခုစလုံးတွင် ပေါလုသည် လူ့ခန္ဓာကိုယ်ကို ချီးမြှင့်ခြင်းများ အချင်းချင်း ဆက်စပ်ပုံ၏ ပုံစံအဖြစ် သုံးစွဲထားသည်။ ချီးမြှင့်ခြင်းတိုင်းသည် ဘုရားသခင်၏အစီအစဉ်တွင် ကိုယ်ပိုင်နေရာရှိသဖြင့် မည်သည့်ချီးမြှင့်ခြင်းကိုမျှ မလိုအပ်ဟု မယူဆနိုင်ပါ။ အနည်းဆုံးဟု ထင်ရသော ချီးမြှင့်ခြင်းများ မရှိပါက ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံး ခံစားရသည် (၁ ကောရိန်သု ၁၂း၁၄-၂၆)။ Schatzmann (၁၀၂) က «ကျေးဇူးပေးသနားခြင်းချီးမြှင့်ခြင်းတစ်ခုမျှ အချည်းနှီးမဟုတ်၊ တစ်ခုမျှ အခြားတစ်ခုထက် တန်ဖိုးနည်းပါးခြင်း မရှိ»
ဟု ဆိုသည်။
In both Romans 12 and 1
Corinthians 12 Paul uses the human body as a model of how the various gifts
interrelate. Each gift has its place in God’s plan; thus none is dispensable.
If those that are thought to be least are absent, the whole body suffers (1 Cor.
12:14–26). Schatzmann (102) says, “None of the gifts of grace is worthless; and
none is worth less than any other.”
ဃ. လက်ဆောင်များ၏ အမြဲတည်တံ့ခြင်း ခရစ်တော်ပြန်ကြွလာသည်အထိ အသင်းတော်တွင် ခရစ်မတန်များ (ဝိညာဉ်ရေးလက်ဆောင်များ) ရှိနေရမည်ဖြစ်သည်။ ဤအချက်ကို ရှင်ပေါလု၏ အဆိုသုံးချက်ဖြင့် ရှင်းလင်းစွာ တွေ့ရှိနိုင်သည်။ပထမအချက်၊ နိဒါန်းတွင် (၁ကောရိန်သု ၁:၆၊ ၇) ခရစ်တော်၏ သက်သေခံချက်ကို လက်ခံသည့်အခါ အသင်းတော်သည် လက်ဆောင်တစ်ခုမျှ ချို့တဲ့ခြင်းမရှိဘဲ၊ “ကျွန်ုပ်တို့သခင် ယေရှုခရစ် ထင်ရှားလာခြင်း” ကို စောင့်မျှော်နေကြသည်ဟု ဆိုသည် (ဤကျမ်းချက်ကို အသေးစိတ်လေ့လာရန် X.C ကို ကြည့်ပါ)။ ရှင်ပေါလု၏ အချက်မှာ ရှင်းလင်းသည်။ ခရစ်မတန်များသည် ဒုတိယအကြိမ် ကြွလာခြင်းကို မျှော်လင့်နေသူများအကြား အလုပ်လုပ်နေမည်ဖြစ်ပြီး၊ ထိုကြွလာခြင်း နှောင့်နှေးနေသမျှ ကာလပတ်လုံး ခရစ်မတန်များ ရှိနေမည်ဖြစ်သည်။
D. Permanence of the Gifts
Charismata are to be found in the church until Jesus comes. This is evident from
three statements by Paul. First, in the introduction (1 Cor. 1:6, 7), he says
that with the reception of the testimony of Christ the church was lacking none
of the gifts as they waited for the “revealing of our Lord Jesus Christ” (see
X. C for a study of this passage). Paul’s point is clear: charismata will be operative among those anticipating the Second
Advent, and as long as the Advent is delayed charismata will be present.
ဒုတိယအချက်၊
ချစ်ခြင်းမေတ္တာအကြောင်း မဟာအခန်းကြီးတွင် (၁ကောရိန်သု ၁၃:၉၊ ၁၀) ကျွန်ုပ်တို့၏
အသိပညာနှင့် ပရောဖက်ပြုခြင်းသည် မစုံလင်သေးကြောင်း၊ စုံလင်သောအရာ ရောက်လာသောအခါ
မစုံလင်သောအရာ ပျောက်ကွယ်သွားမည်ဟု ရှင်ပေါလုက ဆိုသည်။ စုံလင်သောအရာကို
ယေရှုပြန်ကြွလာချိန်တွင် မိတ်ဆက်ပေးမည်ဖြစ်သည်။ ထိုအချိန်မတိုင်မီ ခရစ်မတန်များသည်
အသင်းတော်၏ အမှုတော်ဆောင်ရာတွင် ၎င်းတို့၏ သင့်လျော်သော အခန်းကဏ္ဍကို
ထမ်းဆောင်နေမည်ဖြစ်သည်။
Second, in his great chapter on love, Paul says that our knowledge and
prophecy are imperfect, but when the perfect comes the imperfect will pass away
(1 Cor. 13:9, 10). That which is perfect will be introduced at Jesus’ return.
Until then charismata will play their proper role in the ministry of the
church.
တတိယအချက်၊
ခရစ်မတန်များ လုပ်ဆောင်ရာ ဝိညာဉ်ရေးအမှုတော်များကို အသင်းတော်သို့ ပေးထားသည်မှာ
လူအပေါင်းတို့ ယုံကြည်ခြင်း၏ တစ်ခုတည်းသောအရာသို့၊ ဘုရားသခင်၏ သားတော်ကို
သိကျွမ်းခြင်း၊ လူကြီးလူရင့်ရောက်ခြင်း၊ ခရစ်တော်၏ ပြည့်စုံမှု၏ အတိုင်းအတာသို့
ရောက်ကြသည်အထိ ဖြစ်သည် (ဧဖက် ၄:၁၃)။ ဤအရာကို ယေရှုဒုတိယအကြိမ် ကြွလာပြီး ဤ
“ပျက်စီးတတ်သော သဘာဝ” ကို “မပျက်စီးနိုင်သော” အဖြစ်သို့၊ ဤ “သေတတ်သော သဘာဝ” ကို
“မသေနိုင်သော” အဖြစ်သို့ ပြောင်းလဲပေးသည့်အခါမှသာ ပြည့်စုံလိမ့်မည် (၁ကောရိန်သု
၁၅:၅၃)။
Third, the spiritual ministries within which charismata function have been given to the church until all “attain
to the unity of the faith and of the knowledge of the Son of God, to mature
manhood, to the measure of the stature of the fullness of Christ” (Eph. 4:13).
This will be realized only when Jesus appears the second time to change this
“perishable nature” to “imperishable” and this “mortal nature” to “immortality”
(1 Cor. 15:53).
င. လက်ဆောင်များ၏ ရည်ရွယ်ချက်
ကျမ်းစာသစ်သည် ခရစ်မတန်များကို အသင်းတော်သို့ အပ်နှံထားသော
တာဝန်ကို ပြီးမြောက်စေရန် ပေးထားသည်ဟု ရှင်းလင်းစွာ ဖော်ပြထားသည်။ ထိုတာဝန်တွင်
နယ်ပယ်အသစ်များသို့ ဧဝံဂေလိတရားကို မိတ်ဆက်ခြင်း (တမန်တော် ၁:၈)၊ ရဲရင့်စွာ
ခရစ်တော်ကို ကြေညာခြင်း (တမန်တော် ၄:၃၁)၊ ဘုရားသခင်၏ ဘုန်းအတွက်
နိမိတ်လက္ခဏာများနှင့် အံ့ဖွယ်အမှုများ ပြုခြင်း (တမန်တော် ၂:၄၃; ၅:၁၂–၁၆)၊
ဆက်ဆံရေးကို ခိုင်ခံ့စေခြင်းနှင့် အသိုင်းအဝိုင်း စိတ်ဓာတ်ကို အားပေးခြင်း
(တမန်တော် ၂:၄၄–၄၇; ၄:၃၂–၃၇)၊
အမှားကို သမ္မာတရားဖြင့် တိုက်ခိုက်ခြင်း (တမန်တော် ၆:၁၀)၊ သန့်ရှင်းသူများကို
ပြုစုပျိုးထောင်ရန် အမျိုးမျိုးသော လက်ဆောင်များ၏ အကျိုးကို ပေးခြင်း (ရောမ ၁:၁၁;
၁၂:၆–၈; ၁ပေ ၄:၁၀၊ ၁၁) တို့
ပါဝင်သည်။
E. Purpose of the Gifts
The NT makes it clear that charismata
are given for the completion of the mission entrusted to the church. That
mission includes introducing the gospel into new fields (Acts 1:8), proclaiming
Christ with boldness (Acts 4:31), working signs and wonders to the glory of God
(Acts 2:43; 5:12–16), strengthening fellowship and the spirit of community
(Acts 2:44–47; 4:32–37), combating error with truth (Acts 6:10), and imparting
the benefits of the various gifts for the nurturing of the saints (Rom. 1:11;
12:6–8; 1 Peter 4:10, 11).
ဧဖက် ၄:၁၁–၁၄ တွင်
ရှင်ပေါလုက ဘုရားသခင် အသင်းတော်သို့ ပေးထားသော ဝိညာဉ်ရေးအမှုတော်လက်ဆောင်များကို
အလေးပေးဖော်ပြထားသည်။ တမန်တော်များ၊ ပရောဖက်များ၊ ဧဝံဂေလိဆရာများ၊
သင်းအုပ်ဆရာများနှင့် ဆရာများ ဖြစ်သည်။ ဤအမှုတော်များသည် သိုးစုကို
ပြုစုပျိုးထောင်ခြင်း၊ တည်ဆောက်ခြင်းနှင့် အပြင်လူများသို့ ဧဝံဂေလိတရားကို
ကြေညာခြင်းတို့ကို အတူတကွ လုပ်ဆောင်ရမည်ဖြစ်သည်။ ဘုန်းကြီးဆရာများရော၊
လူပြောင်းများပါ ဤအမှုတော်များတွင် ပါဝင်ရမည်ဖြစ်သည်။ ဝိညာဉ်တော်က ခွဲဝေပေးထားသော
ဝိညာဉ်ရေးလက်ဆောင်များနှင့် အမှုတော်များကို လူမျိုးပြောင်းရသည့်အတွက် အသုံးပြုသောအခါ၊
ယနေ့အသင်းတော်သည် ပင်တေကုတ္တေနေ့ နောက်ပိုင်း အစောပိုင်းအသင်းတော်ကဲ့သို့
သက်သေခံနိုင်ပြီး အတူတူပင် အတွေ့အကြုံများ ရရှိနိုင်သည်။ ခရစ်ယာန်တစ်ဦးချင်းစီသည်
ယေရှုအတွက် သင့်လျော်စွာ သက်သေခံနိုင်ရန် ဝိညာဉ်တော်၏ လက်ဆောင်များကို
လက်ခံရပိုင်ခွင့်ရှိသည်။ အသင်းတော်ကို တည်ဆောက်ရန် အမျိုးမျိုးသော
အမှုတော်များတွင် ၎င်းတို့၏ လက်ဆောင်များကို အသုံးပြုရန် အဖွဲ့ဝင်တိုင်းတွင်
အခွင့်အရေးရှိသည်။
In Ephesians 4:11–14, Paul emphasizes the gifts of spiritual ministries
that God has given to the church, i.e., apostles, prophets, evangelists,
pastors, and teachers. These ministries are to work together to nurture and
upbuild the flock, as well as to proclaim the gospel to those outside the fold.
Both clergy and laity are to participate in these ministries. As the various
spiritual gifts and ministries distributed by the Spirit are employed for the
salvation of souls, the church today can witness and have experiences similar
to those of the early church following Pentecost. Each individual Christian is
privileged to receive the Spirit’s gifts in order to witness properly for
Jesus; each member has the opportunity of using his or her gifts in the various
ministries to upbuild the church.
ခရစ်မတန်များကို
အသင်းတော်သည် ကမ္ဘာသို့ ပေးအပ်ထားသော တာဝန်ကို ပြည့်စုံစေရန် ပေးထားသောကြောင့်၊
ခရစ်တော်၏ အသင်းတော်သည် ခရစ်မတိက အသင်းတော် ဖြစ်သည်။ ယနေ့ခေတ်တွင် “ခရစ်မတိက”
ဟူသော စကားလုံးကို အဖွဲ့လိုက် သို့မဟုတ် တစ်ဦးချင်း ကိုးကွယ်ရာတွင်
စိတ်လှုပ်ရှားခြင်း သို့မဟုတ် စိတ်ခံစားမှုဆန်သော အတွေ့အကြုံများနှင့်
ဆက်စပ်လေ့ရှိသော်လည်း၊ ကျမ်းစာသစ်တွင် ခရစ်မတိက ဆိုသည်မှာ တစ်ဦးချင်း သို့မဟုတ်
အဖွဲ့လိုက် အမှုတော်ဆောင်ရန် ခွန်အားပေးခြင်း ကို ဆိုလိုသည်။
Because charismata are given to
enable the church to fulfill its mission to the world, the church of Christ is
a charismatic church. Although today the word “charismatic” has become
associated with ecstatic or emotional experiences during corporate and
individual worship, in the NT charismatic denotes empowered for service—either
individually or corporately.
စ. လက်ဆောင်များ
ရရှိရန် အခြေအနေများ
ဝိညာဉ်တော်နှင့်
ထိုဝိညာဉ်တော်က ခွဲဝေပေးသော လက်ဆောင်များ ရရှိရန် အချို့သော အခြေအနေများ
ပြည့်စုံရမည်ဟူသော အယူအဆသည် အချို့သော အသိုင်းအဝိုင်းများတွင် စိုးရိမ်မှုကို
ဖြစ်ပေါ်စေသည်။ သို့သော် အခြေအနေများသည် ကျမ်းစာသစ်၏ ဝိညာဉ်ရေးလက်ဆောင်များဆိုင်ရာ
အဆုံးအမများတွင် အခြေခံအကျဆုံး ဖြစ်သည်။ ဥပမာ၊ ရှင်ပေတရုက နားထောင်သူများအား
အပြစ်ခွင့်လွှတ်ခြင်းငှာ ယေရှု၏ နာမတော်ဖြင့် နောင်တရပြီး နှစ်ခြင်းခံရမည်ဟု
အသိပေးသည်။ ထို့နောက်မှ သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်ကို ရရှိမည် (တမန်တော် ၂:၃၈)။
ရှင်ပေတရုသည် အမှောင်စည်းမျှတရားရှေ့တွင် လိုအပ်သော အခြေအနေကို
အကျဉ်းချုံးပြောဆိုသည်။ သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်ကို ဘုရားသခင်ကို နာခံသူများအား
ပေးသည် (တမန်တော် ၅:၃၂)။
F. Conditions for the Gifts
The idea of meeting certain conditions before receiving the Spirit and the
gifts He dispenses causes uneasiness in some circles. But conditions are
fundamental to NT teaching about spiritual gifts. For example, Peter informed
his hearers that certain conditions must be met before the reception of the
Holy Spirit—repentance and baptism in the name of Jesus for the remission of
sin (Acts 2:38). Before the Sanhedrin he summarized the necessary conditions:
the Holy Spirit is given to those who obey God (Acts 5:32).
ရှင်ပေါလုက
ကောရိန်သုတော်သားများအား ဝိညာဉ်ရေးရာကို နားမလည်နိုင်သော၊ တန်ဖိုးမထားနိုင်သော
သဘာဝလူသည် ဘုရားသခင်၏ ဝိညာဉ်တော်၏ လက်ဆောင်များကို မခံယူဟု အသိပေးသည် (၁ကောရိန်သု
၂:၁၃၊ ၁၄)။ ကောရိန်သုအသင်းတော်တွင် မနာလိုခြင်း၊ ရန်တွေ့ခြင်းများ ရှိနေခြင်းသည်
အချို့သောသူများ လောကီသားဖြစ်နေဆဲ၊ ဝိညာဉ်ရေးရာမဟုတ်သေး၊ ထို့ကြောင့်
ဝိညာဉ်ရေးလက်ဆောင်များ ခံယူရန် အရည်အချင်းမပြည့်မီသေးကြောင်း သက်သေပြသည်။
Paul informed the Corinthians that an unspiritual person who is unable to
understand and appreciate spiritual things does not receive the gifts of the
Spirit (1 Cor. 2:13, 14). The jealousy and strife in the congregation at
Corinth gave evidence that some among them were still of the flesh and not
spiritual, thus not qualified to receive spiritual gifts.
ရှင်ပေါလုသည်
လက်ဆောင်ခုနစ်ပါးကို စာရင်းပြုပြီးမှ (ရောမ ၁၂:၆–၈) ရောမသားများအား ၎င်းတို့၏
ကိုယ်ခန္ဓာကို အသက်ရှင်သော ယဇ်ပွဲခံအနေဖြင့် ဘုရားသခင်အား ဆက်ကပ်လှူဒါန်းရန်၊
သန့်ရှင်းစင်ကြယ်ပြီး လက်ခံဖွယ်ဖြစ်ရန်၊ ဤလောကနှင့် အညီအမျှ မဖြစ်ရန်
တိုက်တွန်းသည် (အပိုဒ် ၁၊ ၂)။ ဝိညာဉ်ရေးအမှုတော်များ စာရင်းပြီးနောက်
ဧဖက်သားများအား ယခင်ဘဝနေထိုင်ပုံကို ချွတ်ပစ်ရန်၊ တပါးအမျိုးသားများကဲ့သို့
မနေရန်၊ စိတ်သစ်လှပြီး “ဖြောင့်မတ်ခြင်းနှင့် သန့်ရှင်းခြင်းတွင် ဘုရားသခင်၏
ပုံသဏ္ဌာန်နှင့်အညီ ဖန်ဆင်းခြင်း” ခံရန် တိုက်တွန်းသည် (ဧဖက် ၄:၁၇–၂၄)။
ရှင်ပေါလုသည် တိမောသေအား သူ့အား ပေးထားသော လက်ဆောင်ကို ပြန်လည်နှိုးဆွရန်နှင့်
ခရစ်ယာန်များအား ဘုရားသခင်က ကိုယ်ကျင့်တရားနှင့် စိတ်အားထက်သန်မှု ဝိညာဉ်ကို
ပေးထားသည်ဟု သတိပေးသည် (၂တိ ၁:၇)။
Before Paul lists seven of the gifts (Rom. 12:6–8), he admonishes the
Romans to present their bodies as living sacrifices to God, holy and
acceptable, and not to be conformed to the world (verses 1, 2). Following the
list of spiritual ministries, he appeals to the Ephesians to put off their old
lifestyle, not to live as the Gentiles, and to be renewed and “created after
the likeness of God in true righteousness and holiness” (Eph. 4:17–24). Paul
admonishes Timothy to rekindle the gift that had been given to him, and reminds
him that God has given to Christians the spirit of self-control (2 Tim. 1:7).
နာခံခြင်းဆိုင်ရာ
ကိစ္စသည် နက်ရှိုင်းသော မေးခွန်းများ ဖြစ်ပေါ်စေသည်။ ဥပမာ၊ ခရစ်ယာန်တစ်ဦးသည်
ဘုရားသခင်၏ ပညတ်တော်ကို ဆန့်ကျင်ပြီး ယေရှု၏ အဆုံးအမများကို အမြဲချိုးဖောက်နေရင်း
သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်၏ ရှိနေခြင်းနှင့် ဝိညာဉ်ရေးလက်ဆောင်များ (ခရစ်မတန်များ)
ကို ခံစားနေသည်ဟု တောင်းဆိုနိုင်ပါသလော။ ကျမ်းစာသစ်က ထိုသို့ မဖြစ်နိုင်ဟု
သွန်သင်သည် (၁ကောရိန်သု ၂:၁၄၊ ၁၅)။ ထို့ကြောင့် ဘုရားသခင်၏ ပညတ်တော်ကို သိသိသာသာ
ငြင်းပယ်ပြီး ယေရှု၏ အဆုံးအမများကို အမြဲချိုးဖောက်နေရင်း
ဝိညာဉ်ရေးလက်ဆောင်များကို တောင်းဆိုပါက၊ ထိုခရစ်မတန်များသည် အတုအယောင်
လက်ဆောင်များ ဖြစ်သည်။
The matter of obedience raises profound questions. For example, is it
possible for a Christian to live in violation of God’s law and the teaching of
Jesus while claiming the presence of the Holy Spirit and experiencing charismata (spiritual gifts)? The NT
teaches that this is an impossibility (1 Cor. 2:14, 15). Therefore, when God’s
law is consciously disavowed and Jesus’ teachings are persistently violated
while spiritual gifts are claimed, the charismata
are counterfeit gifts.
III. အတုအယောင်
လက်ဆောင်များ
တစ်ခါတစ်ရံ လူများက
ခရစ်မတန်များ၏ “ပုံပျက်ခြင်း” ဟု ပြောဆိုကြသည်။ ထိုသို့ပြောဆိုခြင်းသည်
လွဲမှားစေနိုင်သည်။ ရှင်ပေါလုက သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်သည် သတ်မှတ်ထားသော
လက်ဆောင်ကို မည်သူ့ကို ပေးမည်ကို ရွေးချယ်သည်ဟု အာမခံသည်။ “ဤအရာအားလုံးကို
တစ်ခုတည်းသော ဝိညာဉ်တော်က လှုံ့ဆော်ပေးပြီး၊ ကိုယ်အလိုရှိတိုင်း လူတစ်ဦးချင်းစီအား
ခွဲဝေပေးသည်” (၁ကောရိန်သု ၁၂:၁၁)။ ဝိညာဉ်တော်သည် လက်ဆောင်ကို
အလွဲသုံးစားလုပ်မည့်သူအား ပေးမည်မဟုတ်ပေ။ အကြောင်းမှာ ရှင်ပေါလုက “သဘာဝလူသည်
ဘုရားသခင်၏ ဝိညာဉ်တော်၏ လက်ဆောင်များကို မခံယူ၊ ၎င်းတို့သည် သူ့အတွက် အဓိပ္ပာယ်မရှိ၊
ဝိညာဉ်ရေးအရ ခွဲခြားသိမြင်သောကြောင့် နားလည်နိုင်ခြင်း မရှိ” ဟု ဆိုသည်
(၁ကောရိန်သု ၂:၁၄)။ ခရစ်မတန်များကို ကိုယ်ကျိုးရှာရန်မဟုတ်၊ ervice အမှုတော်အတွက်
ပေးထားခြင်း ဖြစ်သည်။
III. Counterfeit Gifts
At times people speak of the “perversion” of charismata. This may be misleading. Paul assures us that the Holy
Spirit chooses the individual to whom a particular gift is given. “All these
[gifts] are inspired by one and the same Spirit, who apportions to each one
individually as he wills” (1 Cor. 12:11). It is not likely that the Spirit will
dispense any gift to a person who will abuse or pervert the gift, for Paul
says, “The unspiritual man does not receive the gifts of the Spirit of God, for
they are folly to him, and he is not able to understand them because they are
spiritually discerned” (1 Cor. 2:14). Charismata
are given for service, not for self-gratification.
အကယ်၍ စစ်မှန်သော
လက်ဆောင်များ ပုံပျက်နိုင်သည်ဆိုပါက၊ ထိုပုံပျက်ခြင်းသည် ကိုယ်ကျိုးအတွက်သာ
ဖြစ်မည်။ ဥပမာ၊ ရှိမုန်မှော်ဆရာသည် ပေတရုထံမှ ငွေဖြင့်ဝယ်ယူ၍
ဝိညာဉ်တော်ပေးနိုင်သော အခွင့်အာဏာကို လိုချင်ခဲ့သည် (တမန်တော် ၈:၁၉)။ တမန်တော်
ဘလာမ်သည် လောဘကြောင့် မောဘဘုရင် ဘာလက်ထံ ငှားရမ်းခံပြီး ဣသရေလကို ကျိန်ဆဲရန်
ကြံစည်ခဲ့သည် (၂၂–၂၄)။
If the genuine gifts could be perverted, no doubt the perversion would be
for selfish reasons. For example, selfishness motivated Simon Magus’ desire to
buy from Peter the power to give the Holy Spirit to whomsoever he wished (Acts
8:19). The greed for gain motivated the prophet Balaam to hire himself out to
Balak, king of Moab, for the purpose of cursing Israel (Num. 22–24).
ပထမတစ်ချက်တွင်
ခရစ်မတန်များ၏ ပုံပျက်ခြင်းဟု ထင်ရသောအရာသည် အမှန်တကယ် အတုအယောင် လက်ဆောင်များ
ဖြစ်သည်။ ကြီးမားသော စစ်ပွဲ၏ သဘောသဘာဝကို စိတ်ထဲထားပါက ဤအရာ ရှင်းလင်းလာမည်။
ခရစ်မတန်များကို ဘုရားသခင်၏ နိုင်ငံတော်ကို တည်ဆောက်ခြင်း၊ ခိုင်ခံ့စေခြင်းနှင့်
စာတန်၏ နိုင်ငံတော်ကို ထိုးဖောက်ဖျက်ဆီးရန် ပေးထားခြင်း ဖြစ်သည်။ ရန်သူသည်
ဘုရားသခင်က ပေးထားသော လက်ဆောင်များကို အတုယူပြီး ကြီးမားသော စစ်ပွဲတွင် ၎င်း၏
ရည်ရွယ်ချက်အတွက် အသုံးချရန် ကောင်းစွာ စီမံထားသော လှည့်ကွက် ဖြစ်သည်။ အတုအယောင်
လက်ဆောင်များနှင့် ပတ်သက်သူများသည် သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်ဖြင့်
နှစ်ခြင်းခံရကြောင်း ထင်မှတ်ကြသော်လည်း၊ အမှန်တကယ် လုပ်ဆောင်နေသော ဝိညာဉ်တော်သည်
ဘုရားသခင်၏ ဝိညာဉ်တော် မဟုတ်ပေ။ (ကြီးမားသော စစ်ပွဲ I-VI ကို ကြည့်ပါ။)
What appears at first as a perversion of charismata is in actuality a counterfeit of the gifts. This becomes
clear if the nature of the great controversy is kept in mind. Charismata are given for mission and
service—for the building and strengthening of the kingdom of God and for the
penetration and destruction of the kingdom of Satan. It is a well-devised move
on the part of the enemy to counterfeit the gifts that God has supplied to
build and strengthen His church and to decimate Satan’s kingdom, then use a
counterfeit for his own purposes in the great controversy. Those involved with
the counterfeit gifts think they have been baptized in the Holy Spirit, when it
is not the Spirit of God that is operating in them. (See Great Controversy
I-VI.)
A. ပရောဖက်ပြုခြင်း
ဓမ္မဟောင်းသမိုင်းတွင်
ဖော်ပြထားသည့်အတိုင်း ကာလကုန်ခါနီးတွင် စာတန်၏ ခရစ်မတန်များ အတုယူခြင်းတွင်
အသစ်အဆန်း အနည်းငယ်သာ ရှိသည်။ ထိုနေရာတွင် ဖော်ပြထားသော လိမ်ညာပရောဖက်များသည်
စစ်မှန်သော ပရောဖက်ပြုခြင်း လက်ဆောင်ကို ပုံပျက်ခြင်း မဟုတ်၊ အတုအယောင်များ
ဖြစ်သည်။ လူများကို လှည့်စားရန် စာတန်၏ လှည့်ကွက် ဖြစ်သည်။
A. Prophecy
As OT history reveals, there is little new in Satan’s counterfeit of charismata in the end-time. The false
prophets presented there do not pervert the genuine gift of prophecy, they are
counterfeits—the devil’s ploy to mislead and confuse if possible.
ဣသရေလသည်
အတုအယောင်ကို စောစောကတည်းက မိတ်ဆက်ခံရသည်။ ဘလာမ်သည် ဘုရားသခင်၏ စစ်မှန်သော ပရောဖက်
ဖြစ်ခဲ့ဖူးသော်လည်း၊ ဣသရေလသမိုင်းတွင် ပေါ်လာချိန်တွင် လောဘကြောင့် စစ်မှန်သော
လက်ဆောင်ကို ဆုံးရှုံးခဲ့ပြီး၊ ဘုရားသခင်၏ ပရောဖက်ဟု ဟန်ဆောင်ကာ လိမ်ညာပရောဖက်၊
အတုအယောင် ဖြစ်လာသည် (PP 439)။
Israel was introduced early to the counterfeit. Balaam had been a true
prophet of God, but by the time he appears in Israel’s history he had lost the
true gift because of the sin of greed. Continuing the pretense of being a
prophet of God, he became a false prophet, a counterfeit (PP 439).
ဣသရေလကို
သတိပေးခဲ့သည်မှာ၊ “ပရောဖက်တစ်ဦးသည် ထာဝရဘုရား၏ နာမဖြင့် ဟောပြောသော်လည်း၊ ထိုစကား
မဖြစ်ပွားပါက သို့မဟုတ် မမှန်ကန်ပါက၊ ထိုစကားကို ထာဝရဘုရားသည် မမိန့်တော်မူခဲ့၊
ထိုပရောဖက်သည် မာန်ဖြင့် ဟောပြောခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ သူ့ကို မကြောက်နှင့်” (တရားဟော
၁၈:၂၂)။
Israel was also warned, “When a prophet speaks in the name of the Lord, if
the word does not come to pass or come true, that is a word which the Lord has
not spoken; the prophet has spoken it presumptuously, you need not be afraid of
him” (Deut. 18:22).
နှစ်ပေါင်းများစွာကြာသော်
တရားဟောင်း ၁၈:၂၂ တွင် ဖော်ပြထားသော စစ်မှန်သော ပရောဖက်၏ စမ်းသပ်ချက်သည်
ယေရမိနှင့် ဟနနိ၏ ရင်ဆိုင်မှုတွင် ပြဿနာ ဖြစ်လာသည်။ ယေရမိက ဘတ်ဗုလုန်သို့
ဖမ်းဆီးခေါ်ဆောင်ခံရသော ယုဒလူများသည် ခုနစ်ဆယ်နှစ်ကြာပြီးနောက် ပါလက်စတိုင်းသို့
ပြန်လာမည်ဟု ပရောဖက်ပြုခဲ့သည် (ယေရမိ ၂၅:၁၁၊ ၁၂; ၂၉:၁၀)။ ဟနနိက ထာဝရဘုရား၏ နာမဖြင့်
နှစ်နှစ်အတွင်း ပြန်လာမည်ဟု ဟောကြားခဲ့သည် (ယေရမိ ၂၈:၃)။ ယေရမိက ငြိမ်သက်ခြင်းကို
ပရောဖက်ပြုသော ပရောဖက်၏ စကားမှန်ကန်ပါက ဘုရားသခင်သည် သူ့မှတစ်ဆင့်
မိန့်ဆိုခဲ့ကြောင်း သိရှိရန် လူများကို ပြောခဲ့သည်။ ထို့နောက် ယေရမိက
ဒုတိယပရောဖက်ပြုချက်ကို ပြုသည်။ ဟနနိသည် ထိုနှစ်တွင်ပင် သေလိမ့်မည် (ယေရမိ ၂၈:၉၊
၁၆)။ ယေရမိ၏ ပရောဖက်ပြုချက်နှစ်ခုလုံး မှန်ကန်ခဲ့သည်။ ဟနနိသည် သတ္တမလတွင်
သေဆုံးခဲ့သည် (အပိုဒ် ၁၇)၊ ဖမ်းဆီးခံရသူများသည် ခုနစ်ဆယ်နှစ်အကြာ ပြန်လာခဲ့သည်။
Many centuries later the test of a true prophet set forth in Deuteronomy
became the issue in the confrontation between Jeremiah and Hananiah. Jeremiah
prophesied that the Jews taken into Babylonian captivity would return to
Palestine after 70 years (Jer. 25:11, 12; 29:10). Hananiah prophesied in the
name of the Lord that they would return within two years (Jer. 28:3). Jeremiah
told the people that if the word of the prophet who prophesied peace came to
pass, they would know that God had spoken through him. Jeremiah then made a
second prediction: Hananiah would die that very year (Jer. 28:9, 16). Both of
Jeremiah’s predictions came true: Hananiah died in the seventh month (verse
17), and the captives returned after 70 years.
သို့သော် စစ်မှန်သော
ပရောဖက်တစ်ဦး၏ စကား မမှန်ကန်ပါက သူသည် လိမ်ညာပရောဖက်၊ အတုအယောင် ဖြစ်သွားပြီလောဟု
ဆိုလိုပါသလော။ မလိုအပ်ပါ။ အကြောင်းမှာ ဘုရားသခင်က အခြေအနေပေါ်မူတည်သော
ပရောဖက်ပြုခြင်း၏ နိယာမကို ချမှတ်ထားသည် (VII ကို ကြည့်ပါ)။
But if the word of a genuine prophet does not come to pass, does that mean
that he has become a false prophet, i.e., a counterfeit? Not necessarily, for
God has laid out the principle of conditional prophecy (see VII).
B. အံ့ဖွယ်အမှုများ
ယေရှုသည်
ကာလကုန်ခါနီးတွင် လိမ်ညာပရောဖက်များကို သတိပေးရုံသာမက၊ အတုအယောင်
အံ့ဖွယ်အမှုပြုသူများကိုလည်း သတိပေးခဲ့သည်။ “ထိုနေ့တွင် လူများစွာသည် ကျွန်ုပ်အား
‘သခင်၊ သခင်၊ ကျွန်ုပ်တို့သည် သင်၏နာမဖြင့် ပရောဖက်ပြုခြင်း မပြုခဲ့ပါသလော၊
နတ်ဆိုးများကို နှင်ထုတ်ခြင်း မပြုခဲ့ပါသလော၊ အံ့ဖွယ်အမှုများစွာ မပြုခဲ့ပါသလော’
ဟု ပြောကြလိမ့်မည်။ ထိုအခါ ငါသည် သူတို့အား ‘ငါသည် သင်တို့ကို တစ်ခါမျှ မသိခဲ့၊
မတရားသောသူတို့၊ ငါ့ထံမှ ထွက်သွားကြလော့’ ဟု ကြေညာမည်” (မဿဲ ၇:၂၂၊ ၂၃)။
B. Miracles
Jesus not only warned against counterfeit prophets at the end of time
(Matt. 7:15–20; 24:24), but also against counterfeit miracle workers: “On that
day many will say to me, ‘Lord, Lord, did we not prophesy in your name, and
cast out demons in your name, and do many mighty works in your name?’ And then
will I declare to them, ‘I never knew you; depart from me, you evildoers’”
(Matt. 7:22, 23).
“ထိုနေ့တွင်”
သူ၏နာမဖြင့် အံ့ဖွယ်အမှုများ ပြုခဲ့သည်ဟု တောင်းဆိုသူများစွာသည် နိုင်ငံတော်ထဲသို့
ဝင်ရောက်ရန် ကြိုးစားကြလိမ့်မည်။ သို့သော် ငြင်းပယ်ခံရလိမ့်မည်။ ယေရှုက
မတရားသောသူများဟု ဖော်ပြထားသော ဤအံ့ဖွယ်အမှုပြုသူများသည် စစ်မှန်သော အံ့ဖွယ်အမှု
လက်ဆောင်ကို ပုံပျက်ခြင်း မဟုတ်၊ မတရားသောသူများဖြစ်သောကြောင့် ထိုလက်ဆောင်ကို
ပိုင်ဆိုင်နိုင်မည် မဟုတ်ပေ။ သူတို့သည် ကြီးမားသော လှည့်စားသူ၏ လက်ထဲ ကစားခံရခြင်း
ဖြစ်သည်။ သူတို့၏ အံ့ဖွယ်အမှုများသည် အတုအယောင် ဖြစ်သည်။
“On that day” many who claim to have worked miracles in His name will seek
entrance into the kingdom, only to be denied. These miracle workers, whom Jesus
identifies as evildoers, will not have perverted the genuine gift of miracles,
for as evildoers they could not possess that gift. Rather, they have played
into the hands of the great deceiver; theirs are counterfeit miracles.
ရှင်ပေါလုက ဤသို့
ဟောကြားခဲ့သည်။ “ဥပဒေမဲ့သူ၏ လာခြင်းသည် စာတန်၏ အလုပ်အကိုင်အားဖြင့် ဖြစ်ပြီး၊
ခွန်အားအားလုံး၊ ဟန်ဆောင်နိမိတ်လက္ခဏာနှင့် အံ့ဖွယ်အမှုများဖြင့်၊
ဆုံးရှုံးရမည့်သူများအတွက် မတရားသော လှည့်စားမှုအားလုံးဖြင့် ဖြစ်လိမ့်မည်။
အကြောင်းမှာ သူတို့သည် သမ္မာတရားကို ချစ်ခြင်းငြင်းပယ်သောကြောင့်
ကယ်တင်ခြင်းမရရှိကြပေ” (၂သက် ၂:၉၊ ၁၀)။
Paul predicted as much when he wrote to the Thessalonians, “The coming of
the lawless one by the activity of Satan will be with all power and with
pretended signs and wonders, and with all wicked deception for those who are to
perish, because they refused to love the truth and so be saved” (2 Thess. 2:9,
10).
ရှင်ယောဟန်က
အာမာဂေဒုန်အတွက် ပြင်ဆင်မှုများသည် လှည့်စားမှုတွင် အမြစ်တွယ်နေကြောင်း
ညွှန်ပြသည်။ နတ်ဆိုးသုံးခုသည် ၎င်းတို့၏ ကိုယ်စားလှယ်များမှတစ်ဆင့် အံ့ဖွယ်အမှု
လက်ဆောင်ကို အတုယူကြပြီး၊ ကမ္ဘာ့ခေါင်းဆောင်များကို လှည့်စားကာ ကောင်းမှုနှင့်
ဆိုးမှု နောက်ဆုံးတိုက်ပွဲတွင် တက်ကြွစွာ ပါဝင်စေသည် (ကျမ်းချက် ၁၆:၁၃၊ ၁၄)။
John points out that the preparations for Armageddon are rooted in
deception. Three demonic spirits, working through their agents, counterfeit the
gift of miracles, and the world leaders are deceived into an active role in the
final battle between good and evil (Rev. 16:13, 14).
C. ဘာသာစကားများ
ဘာသာစကားဖြင့်
ပြောဆိုခြင်း လက်ဆောင်တွင်လည်း အတုအယောင် ရှိသည်။ ပင်တေကုတ္တေနေ့၌ မူလလက်ဆောင်သည်
ပြီးပြည့်စုံသော လူ့ဘာသာစကားများ ဖြစ်သည်။ မည်သည့် လူ့ဘာသာစကားနှင့်မျှ
မသက်ဆိုင်သော အသံများ ထုတ်ပြောခြင်းသည် စစ်မှန်သော လက်ဆောင်၏ ပုံပျက်ခြင်း မဟုတ်၊
အတုအယောင် ဖြစ်သည်။
C. Tongues
The gift of tongues, as prophecy and miracles, has a counterfeit. The
original gift on the day of Pentecost consisted of perfectly spoken human
languages. Uttering sounds that cannot be identified with any human language is
not a perversion of but a counterfeit of the genuine.
ခေတ်သစ်
ပင်တေကုတ္တေအသင်းတော်လှုပ်ရှားမှုတွင် ဘာသာစကားများအပေါ် အလေးပေးမှုကို ဘုရားသခင်၏
အလုံးစုံအစီအစဉ်တွင် ၎င်းတို့၏ သင့်လျော်သော နေရာကို ပုံပျက်ခြင်းဟု ယူဆနိုင်သည်။
ဥပမာ၊ ပင်တေကုတ္တေဆရာများက သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်၏ ပဌမဆုံး ထင်ရှားမှုသည်
အခြားဘာသာစကားဖြင့် စိတ်လှုပ်ရှားစွာ ပြောဆိုခြင်း ဖြစ်သောကြောင့်၊ ဘာသာစကားဖြင့်
ပြောဆိုခြင်းကို ခရစ်ယာန်များ၏ ဘဝတွင် ပင်တေကုတ္တေခွန်အား၏ “ပုံမှန်သက်သေ” ဟု
ယူဆရမည်ဟု ဆိုကြသည် (Ervin 40)။
The emphasis placed upon tongues in the modern Pentecostal movement may be
viewed as a perversion of their proper place in God’s overall plan. For
example, Pentecostals say that because the first manifestation of the Holy
Spirit’s “power was supernatural utterance in other languages,” tongues must be
viewed as the “normative evidence of the Pentecostal power in the lives of
Christians” (Ervin 40).
သို့သော် ရှင်ပေါလုက
“လူတိုင်း ဘာသာစကားဖြင့် ပြောဆိုကြသလော” ဟု မေးသည် (၁ကောရိန်သု ၁၂:၃၀)။
ဂရိဘာသာတွင် အဆိုပါမေးခွန်း၏ ငြင်းပယ်မှု အမှတ်အသား mē ကို သုံးထားခြင်းသည် ရှင်ပေါလုက အဖြေကို
“မဟုတ်ပါ” ဟု သိရှိကြောင်း သက်သေပြသည်။ ထိုတူညီသော တမန်တော်က “ဤအရာအားလုံးကို
တစ်ခုတည်းသော ဝိညာဉ်တော်က လှုံ့ဆော်ပေးပြီး၊ ကိုယ်အလိုရှိတိုင်း လူတစ်ဦးချင်းစီအား
ခွဲဝေပေးသည်” ဟု ဆိုသည် (အပိုဒ် ၁၁)။ သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်ဖြင့်
နှစ်ခြင်းခံရမှီးမှ ဘာသာစကားဖြင့် ပြောဆိုရမည်ဟု အတင်းအကြပ် တောင်းဆိုခြင်းသည်
၁ကောရိန်သု ၁၂ နှင့် ၁၄ ရှိ ရှင်ပေါလု၏ အဆုံးအမကို ပုံပျက်ခြင်း ဖြစ်သည်။
လူ့ဘာသာစကားတစ်ခုမျှ မဖြစ်သော အသံများဖြင့် ပြောဆိုခြင်းသည် အတုအယောင် ဖြစ်သည်။
But Paul asks, “Do all speak with tongues?” (1 Cor. 12:30). The use of the
adverbial negative mē in the Greek
construction of Paul’s question is evidence that he knew the answer would be
“no.” The same apostle also says, “All these [gifts] are inspired by one and
the same Spirit, who apportions to each one individually as he wills” (verse
11). To insist that all must speak in tongues before claiming baptism in the
Holy Spirit is a perversion of Paul’s teaching in 1 Corinthians 12 and 14,
while speaking with utterances that do not compose a human language is a
counterfeit.
ရှင်ပေါလု၏
ခရစ်မတန်များဆိုင်ရာ အဆုံးအမကို လက်ဆောင်တစ်ခု (သို့မဟုတ် အများခြင်း) ရှိခြင်းကို
အာဏာနှင့် ဆက်စပ်ခြင်းသည်လည်း ပုံပျက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ကောရိန်သုဝါသနာရှင်များသည်
ဘာသာစကားဖြင့် ပြောဆိုခြင်း လက်ဆောင်ကို အလွဲသုံးစားလုပ်ကာ အခြားသူများထက်
သာလွန်သည်ဟု ကိုယ်ကိုကိုယ်တင်မြှောက်ခဲ့ကြပေမည်။ ရလဒ်အနေဖြင့် ဘာသာစကားဖြင့်
ပြောဆိုခြင်း (glossolalia) ဖြင့်
ထင်ရှားသော ဝိညာဉ်ရေးအာဏာသည် အွန်နာကီ (အာဏာမရှိခြင်း) ဖြစ်လာပြီး အသိုင်းအဝိုင်း၏
ကိုယ်ပိုင်နားလည်မှုကို ခြိမ်းခြောက်ခဲ့သည်။ Schatzmann က “တစ်ဦးချင်း ယုံကြည်သူ၏ ခရစ်မတိက
အာဏာသည် အသင်းတော်တစ်ခုလုံး၏ ခရစ်မတိက အာဏာအောက်တွင် နာခံခြင်းဖြင့်သာ
အဓိပ္ပာယ်ရှိပြီး ထိန်းသိမ်းထားနိုင်သည်ဟု ပြောဆိုရန် လုံခြုံသည်” ဟု
မှတ်ချပြထားသည် (၉၉)။
It would also be a perversion of Paul’s teaching on charismata to link the possession of a gift(s) with authority. The
Corinthian enthusiasts may have misused the gift of tongues by setting
themselves up as superior to the rest. As a result, spiritual authority,
expressed in glossolalia, became
anarchy and threatened the self-understanding of the community. Schatzmann
notes, “It is safe to say that the charismatic authority of the individual
believer receives (and maintains) its significance only in submission to the
charismatic authority of the entire community” (99).
IV. ပရောဖက်ပြုခြင်း
လက်ဆောင်
ပရောဖက်ပြုခြင်း
လက်ဆောင်၏ တန်ဖိုးကို ၎င်း၏ အဖိုးတန်ဆုံး ရလဒ်ဖြစ်သော အရာဖြင့်သာ နားလည်နိုင်သည်။ L.
E. Froom (PFOF ၄:၉၆၆)
က “ကျမ်းစာသည် ပရောဖက်ပြုခြင်း လက်ဆောင်၏ ထုတ်ကုန်ဖြစ်ပြီး၊
ခရစ်တော်ကိုယ်တော်တိုင်နှင့် သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်ပြီးလျှင် လူသားအား
ဘုရားသခင်၏ အကောင်းဆုံး လက်ဆောင်ဖြစ်ကြောင်း နားလည်ခြင်းသည် ပရောဖက်ပြုခြင်း
လက်ဆောင်ကို ထူးဆန်းသော အရာတစ်ခုမျှမဟုတ်ဘဲ၊ ကယ်တင်ခြင်း အံ့ဖွယ်အစီအစဉ်၏
အမြင့်ဆုံး အဆင့်သို့ မြှင့်တင်ပေးသည်” ဟု ရှင်းပြသည်။
IV. The Prophetic Gift
The value of the prophetic gift can be appreciated only in light of its
most treasured product. L. E. Froom (PFOF 4:966) explains, “The realization
that the Bible, the express product of the gift of prophecy, is, next to Christ
Himself and the Holy Spirit, God’s best gift to man, lifts the gift of prophecy
out of the realm of some strange vagary onto the highest plane in the operation
of the marvelous plan of redemption.”
လက်ဆောင်တစ်ခုတွင်
လက်ခံသူ ရှိရမည်ဖြစ်သောကြောင့်၊ မေးခွန်းနှစ်ခု မေးရမည်။ (၁) ပရောဖက်ပြုခြင်း
လက်ဆောင်ကို မည်သူ လက်ခံသနည်း။ (၂) ထိုသူများ၏ ခရစ်တော်၏ အသင်းတော်တွင် အခန်းကဏ္ဍ
မည်သို့ရှိသနည်း။
Because a gift must have a recipient, it is necessary to ask two
questions: (1) Who receives the gift of prophecy? and (2) What is the role of
such persons in Christ’s church?
A. ဝေါဟာရများ၏
အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်
ကျမ်းစာတွင်
“ပရောဖက်” ဟု ဘာသာပြန်ဆိုထားသော စကားလုံးများစွာ ရှိသည်။ ထိုစကားလုံးများ၏
အဓိပ္ပာယ်ကို ဖော်ပြရန် အထောက်အကူ ဖြစ်လိမ့်မည်။
ဓမ္မဟောင်းတွင်
“ပရောဖက်” ဟု ဘာသာပြန်ဆိုထားသော စကားလုံးသုံးလုံး ရှိသည်။ Ḥōzeh နှင့် rō’eh ဆိုသည်မှာ “အမြင်ရသူ”
ဟု အဓိပ္ပာယ်ရပြီး၊ ဘုရားသခင်သည် ပရောဖက်နှင့် ဆက်သွယ်ပုံကို အလေးပေးသည်။
ဆိုလိုသည်မှာ အမြင်အာရုံဖြင့် ဆက်သွယ်ခြင်း ဖြစ်သည်။ Nābî’ ကို အများဆုံး သုံးထားပြီး၊
“ကြေညာခြင်း” ဟူသော အယူအဆမှ ဆင်းသက်လာပုံရသည်။ ထို့ကြောင့် ပရောဖက်ဆိုသည်မှာ
“ကြေညာသူ” သို့မဟုတ် “သတင်းစကား ကြေညာသူ” ဖြစ်သည်။ အာရုန်သည် မောရှေ၏ ဖာရောဘုရင်
နန်းတော်တွင် စကားပြောဆိုသူအဖြစ် ဆောင်ရွက်ခဲ့သည်မှာ nābî’ ၏ လုပ်ဆောင်ချက်၏ ဥပမာ ဖြစ်သည် (ထွက်မြောက်ရာ
၇:၁)။
A. Definition of Terms
Several words are translated “prophet” in the Bible. It would be helpful
to identify the meaning these words convey. In the OT three words are
translated “prophet.” Ḥōzeh and rō’eh mean “seer” and stress the manner
in which God communicates with the prophet, i.e., through visual
representation. Nābî’ is used most
frequently and seems to have its roots in the idea “to announce.” Thus a
prophet is “an announcer” or “one who proclaims a message.” An example of this
function of nābî’ appears in the case
of Aaron who served as Moses’ spokesperson in the court of Pharaoh (Ex. 7:1).
ဟေဗြဲစကားလုံးသုံးလုံးတွင်
ပါဝင်သော အယူအဆများကို ပေါင်းစပ်လျှင် ဓမ္မဟောင်းတွင် ပရောဖက်ပြုခြင်းဆိုသည်မှာ
(၁) ဘုရားသခင်ထံမှ ဆက်သွယ်မှု ဖြစ်ပြီး အနာဂတ်ဟောကြားခြင်း ဖြစ်နိုင်သလို
မဖြစ်နိုင်သလို ဖြစ်သည်။ (၂) ပရောဖက်ပြုခြင်း လက်ဆောင်ကို ပေးခြင်းခံရသူမှ
လက်ခံရရှိပြီး (၃) သတ်မှတ်ထားသော ပရိသတ်ထံ ကြေညာရမည် ဖြစ်သည်။
By combining the concepts contained in the three Hebrew words, we can say
that prophecy in the OT is (1) a communication from God, which may or may not
be predictive; (2) received by one who has been given the prophetic gift; and
(3) to be proclaimed to a specific audience.
ကျမ်းစာသစ်
စာရေးသူများသည် ပရောဖက်များ၏ သတင်းစကားများကို ပြောဆိုသောအခါ၊ များသောအားဖြင့်
ဓမ္မဟောင်း စာရေးသူများကို ရည်ညွှန်းသည်။ ကျမ်းစာသစ် ကမ္ဘာတွင် ဂရိစကား prophētēs
(ပရောဖက်) သည်
နတ်ဘုရားတစ်ပါးကို ကိုယ်စားပြောဆိုသူဟု အဓိပ္ပာယ်သက်ရောက်ရုံသာမက၊ ဒဿနပညာရှင်၊
ဆရာ၊ သမိုင်းပညာရှင်၊ သို့မဟုတ် သိပ္ပံပညာရှင်ကိုပါ ရည်ညွှန်းနိုင်သည်။
ခရစ်ယာန်အသိုင်းအဝိုင်းတွင်လည်း ဘုရားသခင်ကို ကိုယ်စားပြောဆိုသော ယောက်ျား၊ မိန်းမ
ပရောဖက်များ ရှိခဲ့သည်။
When the writers of the NT spoke about the messages of the prophets,
usually they referred to the writers of the OT. Within the world of the NT, the
Greek word prophētēs (prophet) not
only bore the connotation of one who spoke on behalf of a god, but could refer
also to a philosopher, teacher, historian, or a specialist in the sciences.
Within the Christian community there were prophets also: men and women speaking
on behalf of God.
B. ပရောဖက်ခေါ်တော်မူခြင်း
ပရောဖက်ခေါ်တော်မူခြင်းနှင့်
ပရောဖက်ပြုခြင်း လက်ဆောင် ပေးခြင်းခံရခြင်းသည် “ပရောဖက်ရာထူး” ဖြစ်သလား၊ သို့မဟုတ်
လက်ဆောင်သည် လုပ်ဆောင်ချက်သက်သက်သာ ဖြစ်သလားဟု ငြင်းခုန်မှုအချို့ ရှိသည်။
မည်သို့ပင်ဆိုစေ၊ ကျမ်းစာတွင် ခေါ်တော်မူခြင်းနှင့် လက်ဆောင်ပေးခြင်းခံရခြင်းနှင့်
ဆက်စပ်သော အံ့ဖွယ်အတွေ့အကြုံများ မှတ်တမ်းတင်ထားသည်။ ဥပမာ၊ ဘုရားသခင်သည် မောရှေကို
မီးလောင်နေသော ချုံပုတ်တွင် မိန့်တော်မူသည် (ထွက်မြောက်ရာ ၃; ၄)၊ ဧလိယသည် ဧလိရှဲ၏
ပခုံးပေါ်တွင် ဝတ်ရုံကို လွှားချခဲ့သည် (၁ရာဇဝင် ၁၉:၁၉–၂၁)၊ ဟေရှာယသည် ဘုရားသခင်၏
ရှေ့တော်တွင် ရပ်တည်ပြီး ယဇ်ပလ္လင်မှ မီးခဲကို နှုတ်ခမ်းပေါ် တင်ခဲ့သည် (ဟေရှာယ
၆)၊ ယေရမိအား ဘုရားသခင်က သူ မမွေးဖွားမီ ပရောဖက်ဖြစ်ရန် ရွေးချယ်ခဲ့ကြောင်းနှင့်
နှုတ်ကို တို့ထားကြောင်း အသိပေးခဲ့သည် (ယေရမိ ၁)၊ အာမုတ်ကို
တေကောင်သိုးထိန်းများထဲမှ ခေါ်ယူခဲ့သည် (အာမုတ် ၁)၊ ရှင်ပေါလုသည်
ရှင်ပြန်ထမြောက်သော ခရစ်တော်၏ ဘုန်းအသရေကြောင့် မြေပေါ် လဲကျခဲ့သည် (တမန်တော် ၉:၁၉။
B. The Prophetic Call
There is some debate whether the prophetic call and the bestowal of the
prophetic gift constitutes a “prophetic office” or whether the gift is strictly
functional. In any case, the Bible records various dramatic experiences
connected with the call and the bestowal of the gift. For example, God spoke to
Moses at the burning bush (Ex. 3; 4), Elijah placed his mantle over the
shoulders of Elisha (1Kings 19:1921), Isaiah stood in God’s presence and the
burning coal from off the altar was placed upon his lips (Isa. 6), Jeremiah was
informed that God had chosen him to be a prophet before he was born and had God
touch his mouth (Jer. 1), Amos was recruited from among the shepherds of Tekoa
(Amos 1), and Paul fell to the ground when overcome by the glory of the resurrected
Christ (Acts 9:19).o
အချို့သော
ပရောဖက်များကို ထူးထူးခြားခြား ကြီးကျယ်ခမ်းနားသော ခေါ်တော်မူခြင်း
အစီအရင်ခံစာတစ်စုံတစ်ရာ မရှိဘဲ ပရောဖက်များအဖြစ် သတ်မှတ်ခံကြရသည်။ သူတို့သည်
သမိုင်းထဲတွင် ပေါ်ထွက်လာကြပြီး၊ သူတို့အား ချီးမြှောက်ထားသော တာဝန်ကို
ထမ်းဆောင်ကြပြီး၊ ပျောက်ကွယ်သွားကြသည်။ တိတ်ဆိတ်မှုသည် သူတို့အား
ပရောဖက်ခေါ်တော်မူချိန်တွင် ထူးထူးခြားခြား အတွေ့အကြုံတစ်ခု ရှိခဲ့သည့်
ဖြစ်နိုင်ခြေကို ငြင်းပယ်ခြင်း မဟုတ်သလို၊ သူတို့၌ ပရောဖက်ပြုခြင်း လက်ဆောင်
မရှိခဲ့သည်ဟုလည်း မဆိုလိုပါ။
Others are identified as prophets without any report of a spectacular,
dramatic call. They appear in history, do their assigned task, and disappear.
The silence does not negate the possibility of a dramatic experience when they
were given the call, nor does it mean that they did not have the prophetic
gift.
သို့ရာတွင်
စစ်မှန်သော ပရောဖက်အားလုံးတွင် တစ်ခုတည်းသော ဘုံအချက်ရှိသည်။ အချို့သည်
ဘုရားသခင်ချမှတ်လိုသော တာဝန်ကို ထမ်းဆောင်ရန် တွန့်ဆုတ်နေကြသော်လည်း၊ သူတို့သည်
ခေါ်တော်မူသော အရှင်သခင့်ရှေ့တော်၌ နှိမ့်ချစွာ နာခံခြင်းဖြင့် ဦးညွှတ်ကြသည်။
ဤနှိမ့်ချစွာ လက်အောက်ခံခြင်း သဘောထားသည် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ တန်ခိုးအားဖြင့်
ပြောင်းလဲခံရသော နှလုံးမှ ထွက်ပေါ်လာခြင်းဖြစ်ပြီး၊ ရှမွေလ၏ စကား၌ “အိုထာဝရဘုရား၊
ကိုယ်တော်၏ကျွန်သည် နားထောင်ပါ၏” (၁ ဓမ္မရာဇဝင် ၃း၁၀) နှင့် ဟေရှာယ၏ စကား၌
“ကျွန်ုပ်သည် ဤနေရာတွင် ရှိပါသည်။ ကျွန်ုပ်ကို စေလွှတ်တော်မူပါ” (ဟေရှာယ ၆း၈)
ဟူသော ပရောဖက်များ၏ စကားလုံးများတွင် ထင်ရှားစွာ ထင်ဟပ်နေသည်။
All true prophets, however, have one thing in common. Even though some are
reluctant to assume the responsibility that God wishes to lay upon them, they
bow in humble obedience before the One who calls. This attitude of submission
comes from a heart that has been changed by the power of the Holy Spirit, and
is reflected in the words of prophets such as Samuel, “Speak, for thy servant
hears” (1 Sam. 3:10), and Isaiah, “Here I am! Send me” (Isa. 6:8).
ပရောဖက်ပြုခြင်း
လက်ဆောင်၏ ရည်ရွယ်ချက်မှာ ဘုရားသခင်နှင့် လူသားများအကြား ဆက်သွယ်ရေးနည်းလမ်းတစ်ခု
ပေးအပ်ရန်ဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်၏ သမိုင်းအတွင်း လုပ်ဆောင်ချက်များသည်
ကိုယ်တော်၏လူမျိုးအပေါ် သိသာထင်ရှားသော အကျိုးသက်ရောက်မှုရှိသောကြောင့်၊
ဘုရားသခင်သည် သူတို့ကို အသိပေးထားလိုတော်မူသည်။ အာမုတ်သည် ဤအာမခံချက်ကို
ပေးထားသည်။ “ထာဝရဘုရားသခင်သည် ကိုယ်တော်၏ကျွန်များဖြစ်သော ပရောဖက်များအား
ကိုယ်တော်၏လျှို့ဝှက်ချက်ကို ဖော်ပြတော်မမူဘဲ အဘယ်အမှုကိုမျှ မပြုတော်မူ” (အာမုတ်
၃း၇)။
The purpose of the prophetic gift is to provide a means of communication
between God and humanity. Because God’s acts in history have a significant
effect on His people, God intends to keep them informed. Amos gives this
assurance: “Surely the Lord God does nothing, without revealing his secret to
his servants the prophets” (3:7).
ကျမ်းစာထဲတွင်
မှတ်တမ်းတင်ထားသော ပရောဖက်ပြုခြင်း ဆက်သွယ်ရေးအမျိုးမျိုးသည် ထိုလက်ဆောင်၏
လုပ်ဆောင်ချက်များကို ပြသထားသည်။ ဥပမာ၊ လမ်းညွှန်ခြင်း၊ အကြံပေးခြင်း၊
တိုက်တွန်းခြင်း၊ သွန်သင်ခြင်း၊ နှစ်သိမ့်ခြင်း၊ အနာဂတ်ကို ဖော်ပြခြင်း၊
အပြစ်တင်ခြင်း၊ လာမည့်တရားစီရင်ခြင်းကို သတိပေးခြင်း၊ နှိုးကြားခြင်းသို့
ခေါ်ဆောင်ခြင်း စသည်တို့ကို ဖော်ပြထားသည်။ အနှစ်ချုပ်အားဖြင့် ပရောဖက်ပြုခြင်းသည်
ယေရှုခရစ်တော်ကို ဗဟိုပြုသော ဘုရားသခင်၏ ဖန်ဆင်းခြင်းနှင့် ရွေးနုတ်ခြင်း
လုပ်ဆောင်ချက်များကို ဖော်ပြသည်။ ထာဝရမျှော်လင့်ခြင်းကို ယုံကြည်စွဲချာထားသူများအတွက်
လေ့လာရန်နှင့် နာခံရန် လမ်းညွှန်စာအုပ်တစ်အုပ်ကို ပေးထားသည်။
The various prophetic communications recorded in the Scriptures show the
functions of the gift, for example, to guide, counsel, exhort, instruct,
comfort, unveil the future, reprove, warn of coming judgment, and call to
revival, to mention a few. In summary, prophecy reveals the creative and
redemptive acts of God as they center in Jesus. It provides a guidebook to be
studied and obeyed by those who have fastened their faith upon the eternal
hope.
ဂ။ သတင်းစကားများကို
လက်ခံရရှိခြင်းနှင့် ဆက်သွယ်ပေးပို့ခြင်း
စစ်မှန်သော
ပရောဖက်ပြုခြင်းသည် ဘုရားသခင်ထံမှ ဗျာဒိတ်ရူပါရုံနှင့်
ဗျာဒိတ်ရူပါရုံရရှိခဲ့သမျှကို ကြေညာခြင်းတို့ဖြင့် ဖွဲ့စည်းထားသည်။
အတုအယောင်ပရောဖက်ပြုခြင်းတွင်မူ ကြေညာခြင်းကိုသာ အမြဲပါဝင်စေမည်ဖြစ်ပြီး၊
ဘုရားသခင်ထံမှ ဇစ်မြစ်ရှိသော ဗျာဒိတ်ရူပါရုံ မည်သည်မျှ မပါဝင်ပေ။ မောရှေက
ဤသို့ဆိုသည်။ “သင်တို့အထဲတွင် ပရောဖက်တစ်ဦး သို့မဟုတ် အိပ်မက်မက်သူတစ်ဦး
ထတကြွလာပြီး၊ နိမိတ်လက္ခဏာ သို့မဟုတ် အံ့ဖွယ်အမှုတစ်ခုကို ပေးသည်ဖြစ်စေ၊
သူပြောခဲ့သော ထိုနိမိတ်လက္ခဏာ သို့မဟုတ် အံ့ဖွယ်အမှုသည် ပြည့်စုံလာသည်ဖြစ်စေ၊
ထိုသူက ‘အခြားနတ်ဘုရားများနောက်သို့ လိုက်ကြစို့’ ဟုဆိုလျှင်၊ ထိုပရောဖက်
သို့မဟုတ် ထိုအိပ်မက်မက်သူ၏ စကားကို နားမထောင်ရ’ ဟု မောရှေက ဆိုသည် (တရားဟောရာ
၁၃း၁–၃)။ ဤနေရာတွင် အိပ်မက်သည် ဘုရားသခင်မှလွဲ၍ အခြားရင်းမြစ်မှ လာခြင်းဖြစ်သည်။
C. Receiving and Communicating the Messages
True prophecy consists of a revelation from God and the proclamation of
what has been revealed. Counterfeit prophecy always will include proclamation,
but there will be no revelation that has its origin with God. Moses says, “If a
prophet arises among you, or a dreamer of dreams, and gives you a sign or a
wonder, and the sign or wonder which he tells you comes to pass, and if he
says, ‘Let us go after other gods,’ … you shall not listen to the word of that
prophet or to that dreamer of dreams” (Deut. 13:1–3). The dream, in this
context, comes from a source other than God.
ဘုရားသခင်သည်
အာရုန်နှင့် မိရိမ်အား စစ်မှန်သော ပရောဖက်များသည် ကိုယ်တော်ထံမှ
ဗျာဒိတ်ရူပါရုံများ လက်ခံရရှိကြသည်ဟု အတည်ပြုတော်မူ၍ “ငါ၏စကားကို နားထောင်ကြလော့။
သင်တို့တွင် ပရောဖက်ရှိလျှင်၊ ငါထာဝရဘုရားသည် ရူပါရုံဖြင့် ငါ့ကိုယ်ကို သူ့အား
သိစေမည်၊ အိပ်မက်ထဲတွင် သူနှင့်စကားပြောမည်” ဟု မိန့်တော်မူသည် (တောလည်ရာ ၁၂း၆)။
ဤထုတ်ဖော်ချက်သည် ပရောဖက်ပြုခြင်း လက်ဆောင်ကို လက်ခံရန် ရွေးချယ်ခံရသူတစ်ဦးအား
ဘုရားသခင်ဆက်သွယ်ပေးတော်မူသော နည်းလမ်းနှစ်ခုကို အဓိကထား ဖော်ပြထားသည်။
(ဗျာဒိတ်ရူပါရုံ/နှိုးဆွ်ခြင်း III, IV ကိုကြည့်ပါ။)
God affirmed to Aaron and Miriam that true prophets receive revelations
from Him, saying, “Hear my words: If there is a prophet among you, I the Lord
make myself known to him in a vision, I speak with him in a dream” (Num. 12:6).
This statement sets forth the two most frequent means by which God communicates
with a person who has been chosen to receive the prophetic gift. (See
Revelation/Inspiration III, IV.)
၁။ ရူပါရုံများ ရူပါရုံထဲတွင်
ပရောဖက်သည် အနာဂတ်တွင် ဖြစ်ပေါ်မည့်အဖြစ်အပျက်များကို သင်္ကေတပုံစံဖြင့်
မြင်နိုင်သည်၊ သို့မဟုတ် အတိတ်က ဖြစ်ပျက်ခဲ့သည့်အဖြစ်အပျက်များ သို့မဟုတ် မကြာမီ
ဖြစ်ပွားတော့မည့်အဖြစ်အပျက်များကို အမှန်တကယ် မြင်နိုင်သည်။ ပရောဖက်သည်
ဘုရားသခင်နှင့် ကောင်းကင်တမန်များနှင့် စကားပြောဆိုနိုင်သည်၊ နိုင်ငံများ၊
ဘုရင်များနှင့် သာမန်လူများ၏ အရေးကိစ္စများကို အသိပေးခံရနိုင်သည်၊
ကျွန်ုပ်တို့သိသည့်အတိုင်း အချိန်ကာလကို ကျော်လွန်၍ ကြီးမားသော
စစ်ပွဲပြီးဆုံးချိန်ကို ကျော်လွန်၍ ထာဝရအတွင်း ဖြစ်ပေါ်မည့်အဖြစ်အပျက်များကို
ကြည့်ရှုနိုင်သည်။
1. Visions
The prophet in vision may see symbolic representations of events that will
take place in the future, or see actual events as they happened in the past or
are about to happen. A prophet can converse with God and angels; is informed
about the affairs of nations, kings, and common people; and may be taken beyond
time as we know it, beyond the close of the great controversy, to behold events
that will take place in eternity.
ကျမ်းစာများသည်
ရူပါရုံအတွင်း ဖြစ်ပေါ်သော ခန္ဓာကိုယ်ဆိုင်ရာ ဖြစ်စဉ်များကို ဖော်ပြထားပြီး၊
အချို့က ၎င်းကို “စိတ်လှုပ်ရှားမှု အတွေ့အကြုံ” ဟု ယူဆကြသည်။ ဥပမာ၊ ဗာလမ်သည်
အနန္တတန်ခိုးရှင်၏ ရူပါရုံကို မြင်ရသောအခါ ပြ၍လဲကျပြီး၊ မျက်လုံးများ မှိတ်မထားဘဲ
ကိုယ်တော်၏စကားကို ကြားရကြောင်း ဖော်ပြသည် (တောလည်ရာ ၂၄း၃၊ ၄၊ ၁၅၊ ၁၆)။ ဒံယေလသည်
ခန္ဓာကိုယ်အင်အား ကုန်ခန်းသွားပြီး၊ မျက်နှာမှောက်လျက် လဲကျသည်၊ နက်ရှိုင်းစွာ
အိပ်ပျော်နေသလို ဖြစ်သွားသည်။ လက်တစ်ဖက်က သူ့ကို တို့ထားပြီး လက်နှစ်ဖက်နှင့်
ဒူးနှစ်ဖက်ပေါ် ထောင်ထားသည်။ မတ်တပ်ရပ်ရန် အမိန့်ပေးသောအခါ အင်အားပေးခံရပြီး
တုန်လှုပ်စွာ မတ်တပ်ရပ်နေသော်လည်း အသက်ရှူခြင်း မရှိခဲ့ပေ (ဒံယေလ ၁၀း၈–၁၁၊ ၁၇)။
ရှင်ပေါလုသည် သူ့ပတ်ဝန်းကျင်ကို လျှပ်တစ်ပြက် တောက်ပသော အလင်းရောင်ဖြင့်
ထိမှန်ခဲ့ပြီး ပထမဆုံး ရူပါရုံအချိန်တွင် ယာယီမျက်ကွယ်ရောဂါ ဖြစ်ခဲ့သည် (တမန်တော်
၉း၃–၈)။ ရှင်ယောဟ်သည် သေသည်နှင့်အမျှ မြေပေါ်သို့ လဲကျခဲ့သည် (ဗျာဒိတ် ၁း၁၇)။
The Scriptures describe physical phenomena during a vision that may be
considered by some as part of an “ecstatic” experience. For example, Balaam
describes being prostrated at the vision of the Almighty and hearing His words
while his eyes remained open (Num. 24:3, 4, 15, 16). Daniel was left without
physical strength, fell upon his face, and was in what seemed a deep sleep. He
felt a hand touch him and set him upon his hands and knees. When he was
commanded to stand upright, he was given strength and stood trembling, but
apparently was not breathing (Dan. 10:8–11, 17). Paul was stricken by the light
that flashed around him and left temporarily blind at the time of his first
vision (Acts 9:3–8). John fell to the ground as though dead (Rev. 1:17).
အဲလင် ဂျီ ဝှိုင်းသည်
ရူပါရုံထဲတွင် ရှိစဉ် ခန္ဓာကိုယ်အခြေအနေသည် အထက်ပါအတိုင်း ဆင်တူခဲ့သည်။
ဤအခြေအနေများကို မျက်မြင်သက်သေများစွာက အသေးစိတ် အစီအရင်ခံခဲ့ကြသည်။ ၎င်းတို့တွင်
ခန္ဓာကိုယ်အင်အား ဆုံးရှုံးခြင်း နောက်တွင် အံ့ဖွယ်အင်အား ရရှိခြင်း၊ အသက်ရှူခြင်း
မရှိခြင်း၊ မျက်လုံးများ ပွင့်နေပြီး ဝေးကွာသောနေရာရှိ တစ်စုံတစ်ခုကို
ကြည့်နေသလို၊ ပတ်ဝန်းကျင်ကို သတိမမူခြင်း၊ ရူပါရုံပြီးနောက် ခဏတာ အရာအားလုံး
မှောင်မိုက်နေသလို ဖြစ်နေခြင်း စသည်တို့ ပါဝင်သည်။ ဤခန္ဓာကိုယ်ဆိုင်ရာ
ဖြစ်စဉ်များသည် လူများ၏ စိတ်ဝင်စားမှုကို ဖမ်းစားသော်လည်း၊ ဘုရားသခင်ထံမှ
လက်ခံရရှိသော သတင်းစကား၏ အကြောင်းအရာသည်သာ အမှန်တကယ် အာရုံစိုက်ရမည့် အရာဖြစ်သည်။
Ellen White’s physical condition while in vision was similar to that
described above. These conditions have been reported in detail by numerous
eyewitnesses. They include the loss of physical strength followed by
supernatural strength, absence of breath, open eyes appearing to watch
something in the distance, unconsciousness of surroundings, and for a time
following the vision, all seeming dark. Although these physical phenomena
capture the interest of people, the content of the message received from God is
the real object of attention.
၂။ အိပ်မက်များ ဘုရားသခင်သည်
အာရုန်နှင့် မိရိမ်အား ပရောဖက်တစ်ဦးအား ပရောဖက်ပြုခြင်း အိပ်မက်များဖြင့်
ဆက်သွယ်ပေးတော်မူမည်ဟုလည်း အသိပေးတော်မူခဲ့သည်။ အိပ်မက်များတွင် လက်ခံရရှိသော
သတင်းစကားများသည် ရူပါရုံများတွင် ပေးသော သတင်းစကားများထက် နိမ့်ကျခြင်း မဟုတ်ပါ။
ကွဲပြားခြင်းမှာ အိပ်ပျော်နေစဉ် လာခြင်းဖြစ်သည်။
2. Dreams
God also informed Aaron and Miriam that He would communicate with a
prophet through prophetic dreams. Messages received in dreams are not inferior
to those given in visions; the difference is that they come when the prophet is
asleep.
ဘုရားသခင်သည်
ပရောဖက်မဟုတ်သူများအား အိပ်မက်များဖြင့်လည်း ဆက်သွယ်ပေးတော်မူသည်။ ဥပမာ၊
ရုပ်တုတစ်ခု၏ သင်္ကေတဖြင့် နေဗုခဒ်နေဇာ ဘုရင်အား အိပ်မက်ထဲတွင် လူသားသမိုင်း၏
အနာဂတ်လမ်းကြောင်းကို ပြသတော်မူခဲ့သည်။ ဘုရားသခင်၏ ပရောဖက်ဖြစ်သော ဒံယေလသည်
နေဗုခဒ်နေဇာ မြင်ခဲ့သော “ညဉ့်ရူပါရုံ” သို့မဟုတ် အိပ်မက်၏
အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်ကို ပေးခဲ့သည် (ဒံယေလ ၂)။
God also communicates through dreams with people who are not prophets. For
example, through the symbol of an image King Nebuchadnezzar was shown in a
dream the future course of human history. Daniel, a prophet of God, was given
the interpretation of what Nebuchadnezzar saw in a “night vision” or dream
(Dan. 2).
ဘုရားသခင်သည် သူမအား
အိပ်မက်ဖြင့် ဆက်သွယ်နေခြင်းလား သို့မဟုတ် လူသားအားလုံး အိပ်မက်မက်သလို
သက်သက်အိပ်မက်မက်နေခြင်းလားဟု မေးမြန်းသောအခါ၊ အဲလင် ဂျီ ဝှိုင်းက
“ညဉ့်အိပ်မက်ထဲတွင် သူမအား လာရောက်ခဲ့သော ထိုကောင်းကင်တမန်သည်
နေ့ခင်းရူပါရုံအတွင်း သူမအား လာရောက်ခဲ့သည်” ဟု ဖြေကြားခဲ့သည် (A. White ၁၉၆၉၊ ၇)။
When asked how she knew whether God was communicating with her through a
dream or if she was merely dreaming as all humans do, Ellen White said that the
same angel who attended her in the dream of the night “attended her during a
vision of the day “(A. White 1969, 7).
၃။ ထာဝရဘုရား၏
နှုတ်မြွက်စကား
ဗျာဒိတ်ရူပါရုံအားလုံးသည် အိပ်မက်များနှင့် ရူပါရုံများမှသာ
လာခြင်း မဟုတ်ပါ။ ပရောဖက်များ၏ စာအုပ်များတွင် နေရာများစွာတွင် နှိုးဆွ်ခံရသော
စာရေးဆရာများသည် အိပ်မက် သို့မဟုတ် ရူပါရုံများကို ရည်ညွှန်းခြင်းမရှိဘဲ
ဘုရားသခင်၏ ဆက်သွယ်ပေးပို့မှုနည်းလမ်းကို “ထာဝရဘုရား၏ နှုတ်မြွက်စကားသ ငါ့ထံသို့
ရောက်လာသည်” ဟု ဖော်ပြထားသည် (ဥပမာ၊ ယေရမိ ၁း၄၊ ယေဇကျေလ ၆း၁၊ ဟောရှေ ၁း၁)။ ဤသည်မှာ
အဓိကအားဖြင့် ထာဝရဘုရားထံမှ ပရောဖက်အား ဗျာဒိတ်ရူပါရုံ နားခံရခြင်း ဖြစ်ပုံရသည်။
3. The Word of the Lord
Not all revelation comes through dreams and visions. In many places in the
writings of the prophets the inspired writers refer to God’s method of
communication as “the word of the Lord came to me” aside from any reference to
dreams or visions (cf. Jer. 1:4; Eze. 6:1; Hosea 1:1). This seems to have been
primarily a revelatory audition from the Lord to the prophet.
၄။ သုတေသန ပုံစံ
လုကာသည် စစ်မှန်သော ပရောဖက်ပြုခြင်း၏ နောက်ထပ်ပုံစံတစ်ခုကို
ဖော်ပြထားပြီး၊ သူ၏ ဧဝံဂေလိတင်စာအဖွင့်တွင် ယေရှုခရစ်၏ ဘဝနှင့် အမှုတော်ကို
မျက်မြင်သက်သေများနှင့် နှုတ်မြွက်စကား၏ အမှုတော်ဆောင်များကို သူ၏
ရင်းမြစ်များအဖြစ် ရည်ညွှန်းထားသည်။ ဤနေရာတွင် အိပ်မက်များနှင့် ရူပါရုံများကို
ရည်ညွှန်းခြင်း မရှိသော်လည်း၊ ယေရှုပြုတော်မူခဲ့သော အရာများကို “ကျွန်ုပ်တို့အား
ပေးအပ်ခဲ့သည်” (လုကာ ၁း၂) ဟူ၍ တင်ပြခဲ့ခြင်းကို ရှင်းလင်းစွာ ဖော်ပြထားသည်။
4. Research Model
Luke outlines still another expression of true prophecy, referring to
research. In the introduction of his Gospel, he claims eyewitnesses to the life
and ministry of Jesus, along with ministers of the word, as his sources. There
is no reference here to dreams and visions, though they are not necessarily
excluded, but a clear mention of interviews, referring specifically to the fact
that the things that were accomplished by Jesus “were delivered [paredosan] to us,” i.e., transmitted to
him (Luke 1:2).
အဲလင် ဂျီ ဝှိုင်းသည်
ပရောဖက်၏ အမှုတော်တွင် သုတေသန၏ အတိုင်းအတာကို အတည်ပြုထားသည်။ “ဘုရားသခင်သည်
လူသားအေးဂျင့်များဖြင့် ကမ္ဘာသို့ ကိုယ်တော်၏ အမှန်တရားကို ဆက်သွယ်ပေးတော်မူရန်
နှစ်သက်တော်မူခဲ့ပြီး၊ ကိုယ်တော်ဘုရားသခင်သည် ကိုယ်တော်၏
သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်အားဖြင့် လူများကို အရည်အချင်းပြည့်မီစေကာ ဤအလုပ်ကို
လုပ်ဆောင်နိုင်စေခဲ့သည်။ ကိုယ်တော်သည် စကားပြောရန်နှင့် ရေးသားရန် ရွေးချယ်ရာတွင်
စိတ်နှလုံးကို လမ်းညွှန်တော်မူခဲ့သည်” (GC vi)။ ဘုရားသခင်၏ နှိုးဆွ်ခြင်းသည်
သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်မှ ပေးသော အိပ်မက်များနှင့် ရူပါရုံများသာမက၊ သုတေသနဖြင့်
အချက်အလက်များ စုဆောင်းရာတွင် ဝိညာဉ်တော်၏ လမ်းညွှန်ခြင်းပါ ပါဝင်ကြောင်း
နားလည်ခြင်းသည် စာဖတ်သူများအား ကျမ်းစာမူရင်းနှင့် ကျမ်းစာမဟုတ်သော နှိုးဆွ်ခံရသော
စာရေးဆရာများသည် သူတို့၏ စာပေထုတ်လုပ်မှုတွင် ရင်းမြစ်များကို အသုံးပြုခဲ့ကြောင်း
အချို့ကိစ္စများတွင် လက်ခံနိုင်စေရန် ကူညီပေးသင့်သည်။
Ellen White substantiates the dimension of research in the prophet’s
ministry: “God has been pleased to communicate His truth to the world by human
agencies, and He Himself, by His Holy Spirit, qualified men and enabled them to
do this work. He guided the mind in the selection of what to speak and what to
write” (GC vi). To understand that divine inspiration includes not only dreams
and visions given by the Holy Spirit, but also guidance by the Spirit in
collecting information through research, should help readers accept the fact
that in some instances both canonical and noncanonical inspired writers used
sources in their literary productions.
၅။ သတင်းစကားကို
ဆက်သွယ်ပေးပို့ခြင်း
ပရောဖက်ပြုခြင်း သတင်းစကားများကို နည်းလမ်းမျိုးစုံဖြင့်
ဆက်သွယ်ပေးပို့ခဲ့သည်။ အချို့ကို လူပုဂ္ဂိုလ်များ သို့မဟုတ် လူအုပ်များသို့
ပါးစပ်ဖြင့် ပို့ခဲ့သည် (၂ ဓမ္မရာဇဝင် ၁၂း၇–၁၂၊ တမန်တော် ၂၁း၁၀–၁၂)။ အချို့ကို
စာဖြင့် ပေးပို့ခဲ့သည် (ယေရမိ ၂၉၊ ဗျာဒိတ် ၂၊ ၃၊ အသစ်ကျမ်းစာ စာများသည်
နှိုးဆွ်ခံရသော စာရေးဆရာများမှ အသင်းတော်များ သို့မဟုတ် လူပုဂ္ဂိုလ်များသို့
ပေးပို့သော စာများဖြစ်သည်)။ ယေဇကျေလသည် ဘဗုလုန်တွင် နှိပ်စက်ခံရသူများအား သူ၏
သတင်းစကားများစွာကို ဟန်ပြပြသခြင်းဖြင့် တင်ပြခဲ့သည် (ယေဇကျေလ ၄၊ ၅၊ ၁၂ စသည်တို့)။
5. Communicating the Message
Prophetic messages were communicated in various ways. Many were delivered
orally to individuals or groups of people (2 Sam. 12:7–12; Acts 21:10–12). Some
were sent by letter (Jer. 29; Rev. 2; 3; the NT Epistles are letters sent to
churches or individuals by inspired writers). Through pantomime Ezekiel
presented many of his messages to the captives in Babylon (Eze. 4; 5; 12,
etc.).
အချို့နှိုးဆွ်ခံရသော
စာရေးဆရာများသည် ဘုရားသခင်ထံမှ လက်ခံရရှိသော သတင်းစကားများကို ရေးသားရာတွင်
စာပေလက်ထောက်များကို အသုံးပြုခဲ့ကြသည်။ ဥပမာ၊ ဗာရုက်သည် ထာဝရဘုရားပေးသော
ညွှန်ကြားချက်အားလုံးကို မှတ်တမ်းတင်ရာတွင် ယေရမိကို ကူညီခဲ့သည် (ယေရမိ ၃၆း၁–၄)။
မူရင်းရင်းမြစ်ကို ယောယကိမ်ဘုရင်က ဖျက်ဆီးသောအခါ၊ ယေရမိသည် ဗာရုက်အား
ထပ်မံစေခိုင်းပြီး ထပ်ထည့်စာများဖြင့် ထပ်မံရေးသားခဲ့သည် (ယေရမိ ၃၆း၃၂)။
Certain inspired writers used literary assistants in writing out the
messages received from God. For example, Baruch assisted Jeremiah in recording
all the instruction that the Lord had given him (Jer. 36:1–4). When the
original source was destroyed by King Jehoiakim, Jeremiah dictated the messages
over again to Baruch, with additions (Jer. 36:32).
ရှင်ပေါလုတွင်လည်း
သူ၏ စာများပြင်ဆင်ရာတွင် ကူညီသော လက်ထောက်များ ရှိခဲ့ပုံရသည်။ တေတုသည် ရောမ
စာအုပ်အတွက် စာရေးသူ ဖြစ်ခဲ့သည် (ရောမ ၁၆း၂၂)။ အချို့စာများသည် ရှင်ပေါလု၏
လက်မှတ်ဖြင့် နှုတ်ဆက်စကားဖြင့် ပြီးဆုံးထားပြီး၊ စာအဓိကအပိုင်းကို တစ်ဦးဦးက
ကူညီခဲ့သည်ဟု ဆိုလိုသည်။ ဥပမာ၊ ၁ ကောရိန္သု၊ ကောလောသဲ၊ ၂ သက်သာလောနိတ်၊ နှင့်
ဖြစ်နိုင်ခြေရှိသော ဂလာတိ စသည်တို့ဖြစ်သည်။ အခြားစာများအတွက်လည်း
ဤသို့ဖြစ်နိုင်သည်။
Paul, too, seems to have had assistants who helped him prepare his
Epistles. Tertius was the scribe for the book of Romans (Rom. 16:22). Some
Epistles close with a greeting in Paul’s hand, thus implying that someone
assisted with the body of the letter, for example, 1Corinthians, Colossians, 2
Thessalonians, and possibly Galatians. This may well have been the case for
other Epistles also.
၆။ အလင်းပေးခြင်း
ပရောဖက်ပြုခြင်း
လက်ဆောင်ကို အသင်းတော်၏ အကျိုးတူစေရန် ပေးထားသည် (၁ ကောရိန္သု ၁၄း၄)။
ဝိညာဉ်တော်သည် သတင်းစကားများကို ဗျာဒိတ်ပေးသောအခါ၊ ပရောဖက်သည် ဘုရားသခင်၏
အလိုတော်ကို လူများသိရှိစေရန် ထိုသတင်းစကားများကို ဆက်သွယ်ပေးသည်။
မှတ်တမ်းတင်ထားသော ပရောဖက်ပြုခြင်း သတင်းစကားများသည် ပရောဖက်အား ဗျာဒိတ်ပေးခဲ့သော
ဘုရားသခင်၏ အလိုတော်တွင် လူများစွာ သွန်သင်ခံရရန် အခွင့်အရေးကို ပေးသည်။
6. Illumination
The gift of prophecy is given for the edification of the church (1 Cor.
14:4). As the Spirit reveals messages, the prophet communicates these to the
people so they will know the will of God. Recorded prophetic messages provide
opportunity for numerous persons to be instructed in the will of God as it was
revealed to the prophet.
ကိုယ်တော်၏
နှုတ်မြွက်စကားကို ဖော်ပြခြင်းဖြင့် ဘုရားသခင်၏ လူမျိုးကို အကျိုးတူစေသော
ဆရာများနှင့် တရားဟောဆရာများတွင် တိုက်တွန်းခြင်း လက်ဆောင် (ရောမ ၁၂း၈) သို့မဟုတ်
သွန်သင်ခြင်း လက်ဆောင် (၁ ကောရိန္သု ၁၂း၂၈) ရှိသည်။ နှုတ်မြွက်စကား၏ ဆရာနှင့်
တရားဟောဆရာသည် သူတို့၏ သတင်းစကားများကို ပြင်ဆင်စဉ်တွင် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်သည်
သူတို့၏ နားလည်မှုကို အလင်းပေးတော်မူသည်။ ဤအတွေ့အကြုံသည် အလင်းပေးခြင်း ဖြစ်ပြီး
ပရောဖက်ပြုခြင်း လက်ဆောင် မဟုတ်ပါ။ သတင်းစကားများ ပို့ဆောင်သောအခါ၊
သတင်းစကားတစ်ခုစီ၏ အခွင့်အာဏာသည် ဆရာ သို့မဟုတ် တရားဟောဆရာတွင် မွေးရာပါ
ရှိသည့်အရာတွင် မဟုတ်ဘဲ၊ သူတို့၏ အလင်းပေးခြင်း အတွေ့အကြုံတွင် မဟုတ်ဘဲ၊
ထိုသတင်းစကားကို ဆွဲထုတ်ခဲ့သော နှိုးဆွ်ခံရကျမ်းချက်တွင် တည်ရှိသည်။
(အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခြင်း II. D. ကိုကြည့်ပါ။)
Teachers and preachers who edify God’s people by expounding His Word have
the gift of exhortation (Rom. 12:8) or the gift of teaching (1 Cor. 12:28). As
the teacher and preacher of the Word prepare their messages, the Holy Spirit
enlightens their understanding. This experience is illumination, not the gift
of prophecy. As the messages are delivered, the authority of each message rests
in the inspired biblical passage from which it is drawn, not in anything
possessed inherently by the teacher or preacher, nor in their experience of
illumination. (See Interpretation II. D.)
င။
ပရောဖက်ပြုခြင်းနှင့် ကျမ်းမူရင်း
ဓမ္မဟောင်းနှင့် ဓမ္မသစ် ကျမ်းများသည် ပရောဖက်ပြုခြင်း
ခေါင်းစဉ်အောက်တွင် လုပ်ဆောင်ချက်မျိုးစုံကို တင်ပြထားသောကြောင့်၊ ကျမ်းစာများတွင်
အစီအရင်ခံထားသော ဝိညာဉ်တော်၏ ပရောဖက်ပြုခြင်း လုပ်ဆောင်ချက်တိုင်းကို တိကျသော
အမျိုးအစားများသို့ သတ်မှတ်ရန် ခက်ခဲသည်။ ပရောဖက်ပြုခြင်းကို ပါးစပ်နှင့် စာဖြင့်
အမျိုးအစားနှစ်ခုခွဲခြားနိုင်သည်ဟု အကြံပြုခြင်းသည် ဝိညာဉ်တော်၏ ပရောဖက်ပြုခြင်း
လုပ်ဆောင်ချက်များကို ထည့်သွင်းနိုင်သော လိုက်လျောညီထွေရှိသော အမျိုးအစားနှစ်ခု
ပေးရန် ကြိုးစားခြင်းသာဖြစ်သည်။ ဝိညာဉ်တော်၏ ပရောဖက်ပြုခြင်း လက်ဆောင်ကို
ဆွေးနွေးရာတွင် အခွင့်အာဏာနှင့် ပရောဖက်တစ်ဦး၏ ယခင်က ကျမ်းမူရင်းအဖြစ်
လက်ခံပြီးသား စာများနှင့် ဆက်နွှယ်မှုဆိုင်ရာ မေးခွန်းလည်း ပါဝင်နေသည်။
ဤလေ့လာမှုအတွက်၊ ကျမ်းမူရင်း ပိတ်သိမ်းပြီးနောက် ပရောဖက်ပြုခြင်း လက်ဆောင်၏
အခန်းကဏ္ဍမှာ အဘယ်နည်းဟု မေးခွန်းထုတ်နိုင်သည်။
V. Prophecy and the Canon
Because the OT and NT present such a diverse range of activities under the
title of prophecy, it is difficult to assign to precise categories every
instance of the prophetic activity of the Spirit reported in the Scriptures.
The suggestion that prophecy may be divided into oral and written categories is
only an attempt to provide two flexible categories into which the Spirit’s
prophetic activities may be placed. Also, embedded within the discussion of
prophecy as a spiritual gift lies the question of authority and a prophet’s
relationship to earlier writings already accepted as canon. For the purposes of
this study, it may be asked, What is the role of the prophetic gift after the
canon has been closed?
၁။
ပါးစပ်ပရောဖက်ပြုခြင်း
ပါးစပ်ပရောဖက်ပြုခြင်းသည်
ကျမ်းမူရင်းထဲရှိ စာများထက် ယခင်က ရှိခဲ့ပြီး၊ စာရေးပရောဖက်များ၏
လုပ်ဆောင်ချက်များနှင့် တပြိုင်နက် တည်ရှိခဲ့ပြီး၊ ကမ္ဘာဦးကာလအဆုံးတိုင်အောင်
ဘုရားသခင်၏ လူများတွင် ရှိနေရမည် (ယောလ ၂း၂၈၊ ၂၉)။ ဤအမျိုးအစားတွင်
ရေလွှမ်းမိုးခြင်းမတိုင်မီ ဧနောက်နှင့် နောဧ၊ ရေလွှမ်းမိုးပြီးနောက် ဧလိယနှင့်
ဧလိရှဲ စသော ဓမ္မဟောင်း ပရောဖက်များ ပါဝင်သည်။ ပါးစပ်ပရောဖက်ပြုခြင်းသည်
ဓမ္မသစ်ကာလတွင်လည်း ရှိခဲ့သည် (VI ကိုကြည့်ပါ)။
အောက်ပါ ကျယ်ပြန့်သော အမျိုးအစားများအောက်တွင် နာမည်ကျော် ပါးစပ်ပရောဖက်ပြုခြင်း
ဥပမာများကို တင်ပြထားသည်။
A. Oral Prophecy
Oral prophecy predated the writings in the canon, existed simultaneously
with the activities of the writing prophets, and is to be present among God’s
people until the end of time (Joel 2:28, 29). In this category are such OT
prophets as Enoch and Noah before the Flood, and Elijah and Elisha after the
Flood. Oral prophecy also existed during NT times as will be seen later (see
VI). Lesser-known examples of oral prophecy are presented under the following
broad categories.
၁။
အတည်ပြုသတင်းစကားများ
အချို့ကိစ္စများတွင် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်အားဖြင့်
လှုပ်ရှားခံရသော ယောက်ျားများနှင့် မိန်းများသည် ယုံကြည်ခြင်းကို ခိုင်ခံ့စေရန်၊
ဘုရားသခင်၏ လူများကို နှစ်သိမ့်ပေးရန်နှင့် ကောင်းချီးပေးရန်၊ ကိုယ်တော်၏
ရှိနေခြင်းကို ထင်ရှားစေရန် ရည်ရွယ်သော စကားများကို ပြောဆိုခဲ့ကြသည်။
1. Confirmatory Messages
In some instances men and women, moved by the Holy Spirit, spoke words
intended to confirm faith, to comfort and bless God’s people by manifesting His
presence among them.
ဓမ္မဟောင်းနှင့်
ဓမ္မသစ်မှ ဥပမာအနည်းငယ်ကို ဤနေရာတွင် ကိုးကားထားသည်။ ဓမ္မဟောင်းတွင်
ဣသရေလလူမျိုးကို တရားစီရင်ရာတွင် မောရှေကို ကူညီရန် ရွေးချယ်ခံရသော
အသက်ကြီးပုဂ္ဂိုလ် ၇၀ ဦး၏ အတွေ့အကြုံကို မှတ်တမ်းတင်ထားသည်။ ထာဝရဘုရား၏
ညွှန်ကြားချက်အတိုင်း မောရှေသည် တဲတော်ရှေ့တွင် အသက်ကြီး ၇၀ ဦးကို စုဝေးစေသောအခါ
“ထိုအခါ ထာဝရဘုရားသည် တိမ်တိုက်ထဲသို့ ဆင်းသက်လာပြီး မောရှေနှင့် စကားပြောတော်မူ၍၊
မောရှေပေါ်ရှိ ဝိညာဉ်တော်အချို့ကို ယူ၍ အသက်ကြီး ၇၀ ဦးပေါ်သို့ တင်ထားတော်မူသည်။
ဝိညာဉ်တော်သည် သူတို့ပေါ်တွင် တည်နေသောအခါ သူတို့သည် ပရောဖက်ပြုကြသည်။ သို့ရာတွင်
ထပ်မံမပြုကြတော့ပေ” (တောလည်ရာ ၁၁း၂၅)။ အသက်ကြီးနှစ်ဦးသည် အဖွဲ့နှင့်
မတွေ့ဆုံခဲ့သော်လည်း ဝိညာဉ်တော်သည် သူတို့ပေါ်သို့ သက်ဆင်းပြီး သူတို့လည်း
ပရောဖက်ပြုခဲ့ကြသည် (အခန်း ၂၆–၃၀)။
A few examples are cited here from both Testaments. The OT records the
experience of the 70 elders who were chosen to assist Moses in judging the
children of Israel. Following the instruction of the Lord, Moses gathered the
70 before the tent tabernacle, and “then the Lord came down in the cloud and
spoke to him [Moses], and took some of the spirit that was upon him and put it
upon the seventy elders; and when the spirit rested upon them, they prophesied.
But they did so no more” (Num. 11:25). Two of the elders did not meet with the
group, but the Spirit fell upon them and they prophesied as well (verses
26–30).
ကျမ်းစာသည်
ဤအသက်ကြီးများ ဘာပြောခဲ့သည်ကို ဖော်ပြထားခြင်း မရှိသော်လည်း၊ သူတို့ ထပ်မံ
ပရောဖက်မပြုခဲ့ကြသော်လည်း၊ ဝိညာဉ်တော်အားဖြင့် ဣသရေလကို တရားစီရင်ရန် တာဝန်ကို
မောရှေနှင့် မျှဝေရာတွင် ပညာနှင့် ခွဲခြားသိမြင်ခြင်း လက်ဆောင်ကို သူတို့အား
ပေးခဲ့သည်ဟု ယူဆရန် လုံခြုံသည်။ ဝိညာဉ်တော်၏ တန်ခိုးအောက်တွင် အသက်ကြီး ၇၀ ဦးကို
ပရောဖက်ပြုခွင့်ပြုခြင်းဖြင့် ဘုရားသခင်သည် ဣသရေလရှေ့တွင် ဤလူများကို
အထူးအလုပ်အတွက် ရွေးချယ်ခံရပြီးကြောင်း အတည်ပြုခဲ့သည်။
Although the Bible does not reveal what these elders said, and although
they did not prophesy again, it is safe to assume that the gift of wisdom and
discernment was given to them by the Spirit as they shared with Moses the
responsibility of judging Israel. By permitting the 70 elders to prophesy under
the power of the Spirit, God confirmed before Israel that these men had been
chosen for a special work.
ဣသရေလ၏ ပထမဘုရင်တွင်
ဆင်တူသော အတွေ့အကြုံ ရှိခဲ့သည်။ သူသည် ဣသရေလကို အုပ်ချုပ်ရန် ဘုရားသခင်မှ
ရွေးချယ်ခံရပြီးကြောင်း နိမိတ်လက္ခဏာအဖြစ် ပထမဆုံး ပရောဖက်ပြုခဲ့သည် (၁ ဓမ္မရာဇဝင်
၁၀း၁–၁၃)။ ဝိညာဉ်တော်သည် ရှောလုကို ဒါဝိဒ်ကို အသက်မသတ်ရန် ဟန့်တားရန် ဒုတိယအကြိမ်
လှုပ်ရှားစေသောအခါ ရှောလု ပရောဖက်ပြုခဲ့သည်။ ထိုအခါ ရှောလု စေလွှတ်သော
လူများသည်လည်း ပရောဖက်ပြုခဲ့ကြသည် (၁ ဓမ္မရာဇဝင် ၁၉း၁၈–၂၄)။ ရှောလုနှင့် သူ၏
လက်နက်ကိုင်လူများ ပရောဖက်များ မဟုတ်သော်လည်း၊ သူတို့၏ အတွေ့အကြုံများသည်
အခြားသူများကို ဘုရားသခင်သည် ဒါဝိဒ်နှင့်အတူ ရှိတော်မူကြောင်း ယုံကြည်စေခဲ့သည်။
Israel’s first king had a similar experience. He first prophesied as a
sign that he had indeed been chosen by God to lead Israel (1 Sam. 10:1–13). The
second time the Spirit moved upon Saul to prophesy He prevented him from taking
David’s life. At this time the men sent by Saul to kill David also prophesied
(1 Sam. 19:18–24). Although neither Saul nor his armed men were prophets, their
experiences convinced others that God was with David.
ရှောလုဘုရင်
ကွယ်လွန်ပြီးနောက်၊ ဗင်္ယာမိန်နှင့် ယုဒလူမျိုးအချို့သည် ဒါဝိဒ်ထံ
သူနှင့်ပူးပေါင်းရန် ရည်ရွယ်ချက်ဖြင့် လာကြသည်။ ဒါဝိဒ်သည် သူတို့ မိတ်ဆွေအဖြစ်
လာလျှင် လက်ခံမည်ဖြစ်သော်လည်း သူတို့၏ ရည်ရွယ်ချက်ကို မသေချာခဲ့ပေ။ “ထိုအခါ
ဝိညာဉ်တော်သည် သုံးဆယ်ဦးတို့၏ ဦးစီးချုပ် အမရှဲပေါ်သို့ သက်ဆင်းလာပြီး သူက
‘အိုဒါဝိဒ်၊ ကျွန်ုပ်တို့သည် သင့်အတွက်ဖြစ်သည်။ ယေရှီ၏သားတို့၊ သင်နှင့်အတူ
ရှိပါစေ။ သင့်အား ငြိမ်သက်ခြင်း၊ သင့်ကူညီသူအား ငြိမ်သက်ခြင်း ဖြစ်ပါစေ။
သင်၏ဘုရားသခင်သည် သင့်ကို ကူညီတော်မူသည်’ ဟု ဆိုသည်။” အမရှဲသည် ဝိညာဉ်တော်အားဖြင့်
ဤစကားကို ပြောဆိုခဲ့ကြောင်း အသိအမှတ်ပြုပြီး ဒါဝိဒ်သည် သူတို့ကို လက်ခံကာ သူ၏
တပ်သားများတွင် အရာရှိအဖြစ် ခန့်အပ်ခဲ့သည် (၁ ရာဇဝင်ချုပ် ၁၂း၁၈)။ အမရှဲ ထပ်မံ
ပရောဖက်ပြုခဲ့သည်ဟု မှတ်တမ်း မရှိပါ။ သူသည် ပရောဖက် မဟုတ်ပေ။
Following the death of King Saul, a group of men from Benjamin and Judah
sought out David with the intent of joining him. David was willing to accept
them if they had come as friends, but was not sure of their intent. “Then the
Spirit came upon Amasai, chief of the thirty, and he said, ‘We are yours, O
David; and with you, O son of Jesse! Peace, peace to you, and peace to your
helpers! For your God helps you.’” Recognizing that Amasai had been moved by
the Spirit to speak these words, David accepted the men into his ranks, “and
made them officers of his troops” (1 Chron. 12:18). There is no record that
Amasai prophesied again; he was not a prophet.
ဓမ္မသစ်တွင်
ဧလိဇဘက်နှင့် ဇာခရိ၏ အတွေ့အကြုံများကို မှတ်တမ်းတင်ထားသည်။ လုကာက နှစ်ဦးစလုံး
သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်နှင့် ပြည့်ဝခဲ့ကြသည်ဟု ဆိုသည်။ ဧလိဇဘက်သည် ဘုရားသခင်ထံမှ
သတင်းစကားကို ကျယ်လောင်စွာ ကြေညာခဲ့ပြီး ဇာခရိ ပရောဖက်ပြုခဲ့သည် (လုကာ ၁း၄၁၊ ၆၇)။
ယေရှုခရစ်၏ မိခင် မာရိသည် ဧလိဇဘက်၏ နှိုးဆွ်ခံရ ထုတ်ဖော်ချက်ကို လှပသော
သီချင်းဖြင့် “ကျွန်မနှလုံးသည် ထာဝရဘုရားကို ချီးမွမ်းပါ၏” ဟု တုံ့ပြန်ခဲ့သည်
(လုကာ ၁း၄၆–၅၅)။ မာရိသည်လည်း နှိုးဆဆောင်တော်မူခြင်းအောက်တွင် စကားပြောခဲ့ကြောင်း
သံသယ မရှိပါ။ သူ၏ ဧဝံဂေလိတင်စာကို နှိုးဆွ်ခံရ ထုတ်ဖော်ချက် သုံးခုဖြင့်
မိတ်ဆက်ခြင်းဖြင့် လုကာသည် ဣသရေလတွင် ပရောဖက်ပြုခြင်း ပြန်လည်ရရှိခဲ့ကြောင်းနှင့်
မယ်ရှိယ ခေတ်ဦးကာလ၏ နိမိတ်လက္ခဏာကို အကြံပြုထားသည်။
The NT records the experiences of Elizabeth and Zechariah. Luke says that
both were filled with the Holy Spirit; Elizabeth proclaimed a message from God
with a loud voice and Zechariah prophesied (Luke 1:41, 67). Mary, the mother of
Jesus, responded to Elizabeth’s inspired statement with her beautiful hymn, “My
soul magnifies the Lord” (Luke 1:46–55). There can be no doubt that Mary also
spoke under inspiration. By introducing his Gospel with this trilogy of
inspired statements, Luke indicates that prophecy had been restored to Israel
and suggests the dawning of the Messianic age.
ယောလ်ရှင်ဘုရင်သည်
ပရောဖက်ပြုခြင်း ဆုကပ်ကို ကြွယ်ဝစွာ ပေးသနားမည့်နေ့ကို ကြိုတင်မြင်ခဲ့သည်။
ထာဝရဘုရားရဲ့ ဝိညာဉ်တော်ကို သူ့လူတို့အပေါ် သွန်းလောင်းပေးသနားသည့်အခါ၊
“သင်တို့သားများနှင့် သမီးများသည် ပရောဖက်ပြုကြလိမ့်မည်၊ သင်တို့လူကြီးများသည်
အိပ်မက်မက်ကြလိမ့်မည်၊ သင်တို့လူငယ်များသည် ရူပါရုံများကို မြင်ကြလိမ့်မည်” (ယောလ်
၂:၂၈) ဟု ဖြစ်လိမ့်မည်။ ပေတရုသည် ဤကျမ်းချက်ကို ပင်တေကုတ္တေပွဲဖြစ်ရပ်များနှင့်
တွဲဖက်အသုံးချခြင်းသည် ယောလ်၏ အစောပိုင်းမိုးရွာသွန်းခြင်း (အပိုဒ် ၂၃၊ VI ကိုကြည့်ပါ) အကြောင်း
ထုတ်ဖော်ပြောဆိုချက်၏ အကြောင်းအရာနှင့် လိုက်လျောညီထွေရှိသည်။ ယောလ်၏
နောက်ဆုံးမိုးရွာသွန်းခြင်းနှင့်ဆိုင်သော ဒုတိယအပိုင်းအရ ဘုရားသခင်၏ လူတို့အတွက်
ပင်တေကုတ္တေနှင့် ဆင်တူသော အနာဂတ်အတွေ့အကြုံကို ကတိပြုထားသည်။
The OT prophet Joel foresaw the day when the prophetic gift would be given
in abundance. As the Spirit of the Lord is poured out upon His people, “your
sons and your daughters shall prophesy, your old men shall dream dreams, and
your young men shall see visions” (Joel 2:28). Peter’s application of this
passage to the events of Pentecost is in harmony with the context of Joel’s
statement about the giving of the early rain (verse 23; see VI). The second
part of Joel’s statement relating to the latter rain promises to God’s people a
future experience similar to Pentecost.
၂.
အာရဇ်ခံအဆိုတော်များ
ပရောဖက်ပြုခြင်းဆိုင်ရာ နှုတ်တိုက်အမျိုးအစား ဒုတိယတစ်မျိုးကို
အာရဇ်ခံအဆိုတော်များဖြင့် ဥပမာပြနိုင်သည်။ ဒါဝိဒ်မင်း၏ ညွှန်ကြားချက်အရ
အာရဇ်ခံဝန်ဆောင်မှုအတွင်း စောင်းတီး၊ တယောတီး၊ ဇင်းတီးလျက် ပရောဖက်ပြုရန်အတွက်
အဆိုတော်အုပ်စု သုံးစုကို ခန့်အပ်ခဲ့သည်။ ကျမ်းစာတွင် ထိန်းသိမ်းထားသော
ဆာလံအုပ်ထဲရှိ ဆာလံများစွာကို ရေးသားခဲ့သော အာသာဖ်၏သားများသည် ပရောဖက်ပြုခဲ့ကြသည်။
ယေဒုသုန်၏သားများသည် ဖခင်ညွှန်ကြားချက်အောက်တွင် “ထာဝရဘုရားကို
ကျေးဇူးတော်ချီးမွမ်းခြင်းဖြင့် စောင်းတီးလျက်” ပရောဖက်ပြုခဲ့ကြသည်။ ဒါဝိဒ်၏
အဆရာတော် ဟေမန်၏သားများသည်လည်း ဖခင်ညွှန်ကြားချက်အောက်တွင်
“ဘုရားအမှုတော်ဆောင်ရန်အတွက် ဘုရားသခင်၏အိမ်တော်တွင် ဂီတတီးမှုန်ဖြင့် ဇင်း၊ တယော၊
စောင်းတို့ဖြင့်” ပရောဖက်ပြုခဲ့ကြသည် (၁ ရာဇဝင်ချုပ် ၂၅:၁-၈)။
2. Sanctuary Singers
A second category of oral prophecy may be illustrated by the sanctuary
singers. Under David’s direction three groups of singers were appointed to
prophesy with lyres, harps, and cymbals during the sanctuary services. The sons
of Asaph, who wrote many of the psalms preserved in the canonical book of
Psalms, prophesied. The sons of Jeduthun prophesied under the direction of
their father “with the lyre in thanksgiving and praise to the Lord.” The sons
of Heman, David’s seer, also prophesied under the direction of their father “in
the music in the house of the Lord with cymbals, harps, and lyres for the
service of the house of God” (1 Chron. 25:1–8).
ဤအဆိုတော်အုပ်စုများသည်
ပရောဖက်များမဟုတ်ကြချေ။ ဟေမန်သည် အဆရာတော်ဖြစ်ပြီး အာသာဖ်သည် ကျမ်းစာထဲသို့
ဝင်ရောက်သော ဆာလံများကို ရေးသားခဲ့သော်လည်း ဖြစ်သည်။ ဤအဆိုတော်များသည်
ညွှန်ကြားသူများ၏ အချက်ပြမှုနှင့်အညီ မည်သို့ ပရောဖက်ပြုနိုင်ခဲ့သနည်း။ သူတို့သည်
ယခင်က လှုံ့ဆော်ခြင်းခံရသူများက ရေးသားထားပြီးသော စာများကို
သီဆိုခဲ့ကြခြင်းဖြစ်သည်။ သူတို့သည် ပရောဖက်များမဟုတ်ကြသော်လည်း ဘုရားသခင်၏
ဂုဏ်တော်အတွက် လှုံ့ဆော်ခံရသော ပရောဖက်ပြုချက်စကားကို သီဆိုခဲ့ကြသဖြင့်
ထိုနည်းဖြင့် ပရောဖက်ပြုခဲ့ကြခြင်းဖြစ်သည်။
These singing groups were not made up of prophets, although Heman was a
seer and Asaph wrote for the canonical book of Psalms. How could these singers
prophesy on cue from their directors? No doubt they sang what had been written
previously by those who were considered inspired. They were not prophets, but
sang the inspired prophetic word to the glory of God, and thus, in that sense,
they prophesied.
၃.
ပရောဖက်များ၏သားများ ပရောဖက်ပြုခြင်းဆိုင်ရာ တတိယအမျိုးအစားမှာ ပရောဖက်ရှမွေလက
တည်ထောင်ပြီး ဦးစီးခဲ့သော ပရောဖက်ကျောင်းများတွင် ဖြစ်ပွားခဲ့သည်။
ဤကျောင်းများတွင် စာရင်းသွင်းထားသော လူငယ်များကို ပရောဖက်များ၏သားများဟု ခေါ်သည်။
သူတို့၏ သင်ယူမှုမှာ ဘုရားသခင်၏ပညတ်တော်၊ မောရှေ၏ ညွှန်ကြားချက်၊ ဓမ္မသစ်သမိုင်း၊
ဓမ္မဂီတ၊ ကဗျာတို့ကို ဗဟိုပြုသည်။ ရှမွေလခေတ်တွင် ရာမ၊ ကိရယတ်ယေယာရိမ်တို့တွင်
ဤကျောင်းနှစ်ခု ရှိခဲ့သည် (PP ၅၉၃)။
3. Sons of the Prophets
A third category of prophetic activity took place in the schools of the
prophets founded and run by the prophet Samuel. The young men enrolled in these
schools were called the sons of the prophets. Their studies centered on the law
of God, instruction given by Moses, sacred history, sacred music, and poetry.
In Samuel’s day two such schools existed at Ramah and Kirjath-jearim (PP 593).
ဤကျောင်းများနှင့်
ပရောဖက်များ၏သားများသည် ဧလိယနှင့် ဧလိရှဲ၏ အမှုတော်ကာလတွင်လည်း ရှိနေခဲ့ပြီး
ဗေသလနှင့် ယေရိခိုမြို့တို့တွင် ကျောင်းများ ရှိခဲ့သည် (၂ ဘုရင် ၂:၁-၁၈၊ ၄:၁-၇)။
သူတို့ထဲမှ လူငယ်တစ်ဦးကို ဘုရားသခင်ထံမှ နှုတ်တိုက်သတင်းစကားဖြင့် အာဟပ်ထံ
စေလွှတ်ခဲ့သည် (၁ ဘုရင် ၂၀:၃၅-၄၃)။ ဇာတ်ကြောင်းထဲတွင် သူ့ကို နှစ်ကြိမ် ပရောဖက်ဟု
ခေါ်ဝေါ်ထားသည် (ကျမ်းချက် ၃၈၊ ၄၁)။ အိုဗဒိသည် ယေဇဗေလ၏ ဒေါသမှ
လျှို့ဝှက်ဖုံးကွယ်ထားပြီး မုန့်နှင့်ရေဖြင့် ထောက်ပံ့ခဲ့သော ပရောဖက် ၁၀၀ သည်လည်း
ပရောဖက်များ၏သားများထဲမှ ဖြစ်နိုင်သည် (၁ ဘုရင် ၁၈:၃၊ ၄)။ ကျမ်းစာတွင်
ဤသူများအကြောင်း အနည်းငယ်သာ ဖော်ပြထားသော်လည်း သူတို့ကို ပရောဖက်များအဖြစ်
အသိအမှတ်ပြုခဲ့ပြီး ဘုရားသခင်သည် သူ၏ရည်ရွယ်ချက်များ ပြည့်စုံရန် အသုံးပြုခဲ့သည်။
These schools and the sons of the prophets were in existence during the
ministry of Elijah and Elisha, with schools at Bethel and Jericho (2 Kings
2:1–18; 4:1–7). A young man from among them was sent to Ahab with an oral
message from God (1 Kings 20:35–43). Twice in the narrative he is referred to
as a prophet (verses 38, 41). The 100 prophets that Obadiah hid in a cave from
the anger of Jezebel and sustained with bread and water also may have come from
among the sons of the prophets (1 Kings 18:3, 4). Although the Scriptures tell
us little about these men, they were recognized as prophets and used by God to
carry out His purposes.
ခ. ရေးသားထားသော
ပရောဖက်ပြုချက်
ရေးသားထားသော ပရောဖက်ပြုချက်ဆိုသည်မှာ ဘုရားသခင်၏
အခွင့်အာဏာကို ဆောင်ပြီး သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်အားဖြင့် ရွေးချယ်ထားသော
တမန်တော်မှတစ်ဆင့် ရေးသားထားသော ပုံစံဖြင့် ရည်စူးထားသူများထံ ပေးပို့သော
သတင်းစကားဖြစ်သည်။ ၎င်းကို ကျမ်းစာထဲသို့ ဝင်သော ပရောဖက်ပြုချက်နှင့်
ကျမ်းစာထဲသို့ မဝင်သော ပရောဖက်ပြုချက်ဟူ၍ နှစ်မျိုး ခွဲခြားနိုင်သည်။
B. Written Prophecy
Written prophecy is a message bearing the authority of God and
communicated by the Holy Spirit through a chosen messenger in written form to
the intended recipient(s). It can be divided into two categories: canonical and
noncanonical.
၁. ကျမ်းစာထဲသို့
ဝင်သော ပရောဖက်ပြုချက်
ဓမ္မဟောင်းနှင့် ဓမ္မသစ် ကျမ်းစာများသည် ဘုရားသခင်၏
ရွေးချယ်ထားသော တူများအားဖြင့် ပြောဆိုသော အခွင့်အာဏာရှိသော အသံဖြစ်သည်။
၎င်းတို့သည် ထာဝရအသက်သို့ ဦးတည်စေသော အမှန်တရားများကို တင်ပြပြီး ဘာသာရေးဆိုင်ရာ
အဆုံးအမအားလုံးကို ၎င်းတို့ဖြင့် စမ်းသပ်ရမည်။
1. Canonical
The canonical books of the Old and New Testaments are the authoritative
voice of God speaking through His chosen instruments, the Bible writers. They
present the truths that lead to eternal life, and all religious teaching must
be tested by them.
၂. ကျမ်းစာထဲသို့
မဝင်သော ပရောဖက်ပြုချက်
ကျမ်းစာများတွင် ကျမ်းစာထဲသို့ ဝင်ရန် ရည်ရွယ်ခြင်းမရှိသော
ပရောဖက်များ၏ အမည်များကို ဖော်ပြထားသည်။ ဓမ္မဟောင်းတွင် နာသန်နှင့် ဂဒ် (၁
ရာဇဝင်ချုပ် ၂၉:၂၉) နှင့် အဟိယနှင့် အိဒ္ဒေါ (၂ ရာဇဝင်ချုပ် ၉:၂၉) တို့ ပါဝင်သည်။
ဤပရောဖက်များသည် ကျမ်းစာအတွက် ဘာမျှ မရေးသားခဲ့သော်လည်း ပရောဖက်များအဖြစ်
သတ်မှတ်ခံရသည်။ ထို့ကြောင့် သူတို့သည် ဘုရားသခင်၏ ကိုယ်စားလှယ်များဖြစ်ပြီး
သူတို့၏ သတင်းစကားများသည် ဘုရားသခင်၏ အခွင့်အာဏာကို ဆောင်သည်။ နောက်ပိုင်းတွင်
တွေ့မြင်ရမည်အတိုင်း ဧလင်ဂျီ၊ ဝှိုက် သည် ကျမ်းစာထဲသို့ မဝင်သော၊ ရေးသားသူ၊
ခေတ်သစ်ပရောဖက်အဖြစ် ဤအမျိုးအစားထဲသို့ ဝင်သည် (XI ကိုကြည့်ပါ)။
2. Noncanonical
The canonical books introduce prophets whose writings were not intended
for the canon. Among these in the OT are Nathan and Gad (1 Chron. 29:29) and
Ahijah and Id’do (2 Chron. 9:29). Even though these prophets wrote nothing for
the canon, they are identified as prophets. As such they were God’s
representatives and their messages bore His authority. As we will see later,
Ellen White fits into this category as an end-time, writing, noncanonical
prophet (see XI).
VI. ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင်
ပရောဖက်ပြုခြင်းဆုကျေးဇူး
လုကာခရစ်ဝင်ကျမ်း ပဌမအခန်းမှစ၍ ပရောဖက်ပြုခြင်းဆုကျေးဇူးကို
ဧလိဇဘက်၊ မာရှ၊ ဇခရိ၏ သီချင်းများတွင် တွေ့ရသည်။ ခရစ်ဝင်ကျမ်း လေးခုလုံးတွင်
ယောဟန်ခရစ်ဝင်ဆရား၏ ပရောဖက်အမှုတော်ကို မှတ်တမ်းတင်ထားသည်။ တမန်တော်အသင်းတော်၏
အတွေ့အကြုံတစ်လျှောက်လုံးတွင် ပရောဖက်ပြုခြင်းဆုကျေးဇူးသည် ဆက်လက်လည်ပတ်နေပြီး
ပထမရာစုနှောင်းပိုင်းတွင် ဗျာဒိတ်ဆရာ ယောဟန်၏ အမှုတော်တွင် ထင်ရှားသည်။
VI. Prophecy in the NT
With the opening chapter of Luke, the prophetic gift is seen in the hymns
of Elizabeth, Mary, and Zechariah. All four Gospels record the prophetic
ministry of John the Baptist. The prophetic gift remains operative throughout
the experience of the apostolic church and manifests itself in the work of John
the revelator at the close of the first century.
ပဋိညာဉ်သစ်အသင်းတော်အတွင်း
ဘုရားသခင်သည် ပရောဖက်များကို ခန့်အပ်ထားသည်ဟု ရှင်ပေါလုက နှစ်ကြိမ် သတိပေးသည် (၁
ကောရိန်သု ၁၂:၂၈၊ ဧဖက် ၄:၁၁)။ ထို့ထက် ပဋိညာဉ်သစ်အသင်းတော်သည် တမန်တော်များနှင့်
ပရောဖက်များ၏ အခြေခံပေါ်တွင် တည်ဆောက်ထားသည်ဟု ဆိုသည် (ဧဖက် ၂:၂၀)။ ဤပရောဖက်များသည်
ပဋိညာဉ်သစ်ပရောဖက်များဖြစ်သည်။ အကြောင်းမှာ ဧဖက် ၃:၄၊ ၅ တွင် ခရစ်တော်၏
နက်နဲသောအရာကို သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်အားဖြင့် ဤတမန်တော်များနှင့် ပရောဖက်များအား
ဖော်ပြခဲ့သည်ဟု ရှင်ပေါလုက ဆိုထားသည်။ ယခင်မျိုးဆက်များသို့ မဖော်ပြခဲ့သော
အရာဖြစ်သည်။
Twice Paul informs his readers that God has appointed prophets within the
church (1 Cor. 12:28; Eph. 4:11). He goes a step further and says that the NT
church was built upon the foundation of the apostles and prophets (Eph. 2:20).
These prophets are NT prophets, for Paul says in Ephesians 3:4, 5 that the
Spirit had revealed the mystery of Christ to these apostles and prophets, which
had not been made known to previous generations.
ဧဖက် ၂:၂၀ (tōn
apostolōn kai prophētōn) နှင့်
၃:၅ (tois hagiois apostolois autou kai prophētais) တို့၏ ဂရိစာကြောင်းဖွဲ့စည်းပုံအရ
တမန်တော်များနှင့် ပရောဖက်များသည် တစ်မျိုးတည်းဖြစ်သည် သို့မဟုတ် တူညီသည်ဟု
အကြံပြုသည်။ ဆိုလိုသည်မှာ တမန်တော်များသည်လည်း ပရောဖက်များဖြစ်သည်။ သို့သော်
တမန်တော်မဟုတ်သော ပရောဖက်များလည်း ပဋိညာဉ်သစ်တွင် ရှိသည်။ ဥပမာ အာဂါဘု၊ ယုဒ၊ သိလအ၊
ဖိလိပ်၏ သမီးလေးဦးတို့ဖြစ်သည်။
The Greek sentence structure of Ephesians 2:20 (tōn apostolōn kai prophētōn) and 3:5 (tois hagiois apostolois autou kai prophētais) suggests that both
apostles and prophets fit into one category or are one and the same, i.e., the
apostles are also prophets. However, as has been noted, there are prophets in
the NT who were not apostles, for example, Agabus, Judas, Silas, and the four
daughters of Philip.
ရှင်ပေါလုသည်
ကောရိန်သုများကို ဝိညာဉ်ဆုကျေးဇူးများကို ရှာဖွေရန်၊ အထူးသဖြင့်
ပရောဖက်ပြုနိုင်ရန် တိုက်တွန်းသည်။ အကြောင်းမှာ ပရောဖက်ပြုခြင်းသည် အသင်းတော်ကို
တည်ဆောက်မှု၊ အားပေးမှု၊ နှစ်သိမ့်မှုဖြင့် တည်ဆောက်ပေးသောကြောင့်ဖြစ်သည် (၁
ကောရိန်သု ၁၄:၁-၃)။ လျှာစကားကို အသင်းတော်အကျိုးအတွက် ဘာသာပြန်မှသာ
လျှာစကားဆုကျေးဇူးသည် ပရောဖက်ပြုခြင်းနှင့် တန်ဖိုးညီမျှသည်။ ထို့ကြောင့်
ရှင်ပေါလုက “သင်တို့အားလုံး လျှာစကားပြောရန် ငါဆန္ဒရှိသော်လည်း ပရောဖက်ပြုရန်ကို
ပို၍ ဆန္ဒရှိသည်” ဟု ဆိုသည် (ကျမ်းချက် ၅)။
Paul urges the Corinthians to seek spiritual gifts, especially that they
might prophesy, because prophecy builds up the congregation by edification,
encouragement, and consolation (1Cor. 14:1–3). Only if tongues are interpreted
for the benefit of the congregation is the gift of tongues equal to the gift of
prophecy. So Paul says, “I want you all to speak in tongues, but even more to
prophesy” (verse 5).
ဤနေရာတွင် ရှင်ပေါလု၏
ပြောဆိုချက်မေးခွန်းများကို မမေ့သင့်ပေ။ “လူတိုင်း ပရောဖက်ဖြစ်သလော။ … လူတိုင်း
လျှာစကားပြောသလော” (၁ ကောရိန်သု ၁၂:၂၉၊ ၃၀)။ ဂရိဘာသာတွင် ငြင်းပယ်နာမ်စား (mē)
ပါဝင်သဖြင့်
ရှင်းလင်းသော အဖြေမှာ မဟုတ်ပေ။ ထို့ကြောင့် ရှင်ပေါလုသည် လူတိုင်း ပရောဖက်ဖြစ်ပြီး
ပရောဖက်ပြုနိုင်ရန် ဆန္ဒရှိသော်လည်း လူတိုင်း ပရောဖက်ပြုခြင်းဆုကျေးဇူးကို
မခံရမည်ကို သိသည်။
At this point Paul’s rhetorical questions must be remembered, “Are all
prophets? … Do all speak with tongues?” (1 Cor. 12:29, 30). Again, with the
Greek adverbial negative (mē) present
in the question, the obvious answer is no. Therefore, although Paul wished all
were prophets and could prophesy, he knew that not all would receive the gift
of prophecy.
ဤနားလည်မှုအရ ၁
ကောရိန်သု ၁၄:၂၉-၃၃ တွင် ပရောဖက်များသည် နှုတ်တိုက်ပရောဖက်များ အမျိုးအစားထဲသို့
ဝင်သည်။ သူတို့သည် တရားဟောခြင်း သို့မဟုတ် သီချင်းဖြင့် လှုံ့ဆော်ခံရပြီး
စိတ်ထဲရောက်လာသော အတွေးနှစ်ခုသုံးခုကို မျှဝေလိုသော အသင်းတော်အဖွဲ့ဝင်များ
မဟုတ်ပေ။ ဤပရောဖက်များ ပြောသောစကားကို အခြားပရောဖက်များ (hoi alloi) က စီစစ်ရမည်။
လက်ခံပါက ဘုရားသခင်ထံမှ သတင်းစကားကို အားလုံးက ကောင်းစွာ နားလည်တန်ဖိုးထားနိုင်ရန်
မျှဝေရမည်။
On the basis of this understanding, the prophets of 1 Corinthians 14:29–33
fit into the category of oral prophets. They are not church members who,
stirred by a sermon or hymn, wished to share a thought or two that happened to
be impressed upon them. The words spoken by these prophets were to be weighed
and evaluated by other prophets (hoi
alloi); if accepted they would then be shared so that the message from God
might be properly understood and appreciated by all.
VII. အခြေအနေပေါ်မူတည်သော
နှင့် အခြေအနေမူတည်မှုမရှိသော ပရောဖက်ပြုချက်
စစ်မှန်သော ပရောဖက်တစ်ဦးက ပြောဆိုသော ပရောဖက်ပြုချက်တိုင်းသည်
ပြည့်စုံရမည်၊ မပြည့်စုံပါက ထိုပရောဖက်သည် မှားသည်ဟု ယူဆရမည်ဟူသော အယူအဆသည်
ကျမ်းစာရှေ့တွင် မတ်တပ်ရပ်နိုင်ပေ။ စစ်မှန်ကြောင်း သက်သေပြပြီးသား ပရောဖက်များ၏
ပရောဖက်ပြုချက်များ မပြည့်စုံခဲ့သည်ကို ထည့်စဉ်းစားရမည်ဖြစ်ရာ အနည်းဆုံး
ပရောဖက်ပြုချက်နှစ်မျိုး—အခြေအနေမူတည်မှုမရှိသော နှင့် အခြေအနေပေါ်မူတည်သော
ပရောဖက်ပြုချက်ဟူ၍ ရှိသည်။ (Apocalyptic II. B. ကိုကြည့်ပါ)
VII. Conditional and
Unconditional Prophecy
The idea that every prophecy uttered by a true prophet will come to pass,
and that unfulfilled prophecy shows a prophet is false, will not stand in the
presence of Scripture. The very fact that predictions made by prophets who have
been proved to be true have not come to pass forces the consideration of at
least two categories of prophecy: conditional and unconditional. (See
Apocalyptic II. B.)
က. အခြေအနေမူတည်မှုမရှိသော ပရောဖက်ပြုချက်
ကျမ်းစာအချို့တွင် အကြောင်းအရာသဘောသဘာဝအရ လူသားတို့၏
တုံ့ပြန်မှုမည်သို့ပင်ဖြစ်စေ ပြည့်စုံမည့် ပရောဖက်ပြုချက်များ ရှိသည်။ ထိုအထဲတွင်
မယ်ရှိယဆိုင်ရာ ကြီးမားသော ပရောဖက်ပြုချက်များ၊ လူသားသမိုင်းနှင့် အပြစ်၏အဆုံး၊
ကမ္ဘာသစ်ကမ္ဘာသစ်ဆိုင်ရာ ပရောဖက်ပြုချက်များ ပါဝင်သည်။
A. Unconditional Prophecy
Some prophecies in the Scriptures, by the very nature of their content,
will be fulfilled regardless of the response of human beings. These include the
great Messianic prophecies, the predictions of the end of human history as we
know it and of the experience of sin, and predictions of the earth made new.
ခ.
အခြေအနေပေါ်မူတည်သော ပရောဖက်ပြုချက်
မပြည့်စုံသော ပရောဖက်ပြုချက်များကို မှားယွင်းသော
ပရောဖက်ပြုချက်ဟု သတ်မှတ်နိုင်သည်။ “ပရောဖက်တစ်ဦးသည် ထာဝရဘုရားနာမဖြင့်
ပရောဖက်ပြုသောအခါ ထိုစကားမပြည့်စုံပါက သို့မဟုတ် မမှန်ပါက ထိုစကားကို
ထာဝရဘုရားမိန့်တော်မူခြင်း မဟုတ်၊ ထိုပရောဖက်သည် မာန်ဖြင့် ပြောဆိုခြင်းဖြစ်၍
သူ့ကို မကြောက်ရ” ဟူသော ကျမ်းချက်ကို ထည့်စဉ်းစားရမည် (တရားဟော ၁၈:၂၂)။
ယေရမိသည်လည်း “ငြိမ်သက်ခြင်းကို ပရောဖက်ပြုသော ပရောဖက်၏ စကားပြည့်စုံသောအခါ
ထာဝရဘုရားသည် ထိုပရောဖက်ကို စင်စစ် စေလွှတ်တော်မူကြောင်း သိရှိရ၏” ဟု ရေးသားခဲ့သည်
(ယေရမိ ၂၈:၉)။
B. Conditional Prophecy
Prophecies that are not fulfilled may be labeled false. After all one must
take into account statements such as, “When a prophet speaks in the name of the
Lord, if the word does not come to pass or come true, that is a word which the
Lord has not spoken; the prophet has spoken it presumptuously, you need not be
afraid of him” (Deut. 18:22). Jeremiah also wrote, “As for the prophet who
prophesies peace, when the word of that prophet comes to pass, then it will be
known that the Lord has truly sent the prophet” (Jer. 28:9).
အခြားတစ်ဖက်တွင်
ဓမ္မဟောင်းကျမ်းစာတွင် မပြည့်စုံခဲ့သော်လည်း စစ်မှန်သော ပရောဖက်ပြုချက်တစ်အုပ်လုံး
ရှိသည်။ ယောနသည် နိနေဝေမြို့သို့ ရောက်လာပြီး “နောက်လေးဆယ်ရက်အတွင်း နိနေဝေသည်
ဖျက်ဆီးခံရလိမ့်မည်” ဟု ကြွေးကြော်ခဲ့သည် (ယောန ၃:၄)။ တရားဟောရာကျမ်း ၁၈:၂၂ ၏
စံနှုန်းအရ ယောနသည် မှားသော ပရောဖက်ဖြစ်လိမ့်မည်။ အကြောင်းမှာ နိနေဝေကို
လေးဆယ်ရက်အတွင်း မဖျက်ဆီးခဲ့ပေ။ သို့သော် ယောနသည် ဘုရားသခင်ပေးလိုသော မှန်ကန်သော
သတင်းစကားကို ပို့ဆောင်ခဲ့သော စစ်မှန်သော ပရောဖက်ဖြစ်သည်။ ယောန၏ စစ်မှန်သော
ပရောဖက်ပြုချက်သည် လက်ခံသူများ နောင်တရခြင်း၊ အစာရှောင်ခြင်း၊
လျှော်ချွတ်ဝတ်ခြင်းဖြင့် တုံ့ပြန်ခဲ့သောကြောင့် မပြည့်စုံခဲ့ခြင်းဖြစ်သည် (ယောန
၃:၅)။
On the other hand, there is in the OT canon an entire book devoted to a
prophecy that was not fulfilled, but was still a genuine prophecy. Jonah came
to Nineveh and cried, “Yet forty days, and Nineveh shall be overthrown” (Jonah
3:4). Based on the criteria set forth in Deuteronomy 18:22, Jonah would be
considered a false prophet, for Nineveh was not destroyed within 40 days.
However, Jonah was a true prophet who delivered the exact message that God
intended should be given. Jonah’s true prediction was not fulfilled because the
people to whom it was addressed responded by repentance, proclaiming a fast and
putting on sackcloth (Jonah 3:5).
နိနေဝေ၏
အတွေ့အကြုံသည် ယေရမိတွင် ဖော်ပြထားသော အခြေအနေပေါ်မူတည်သော ပရောဖက်ပြုချက်၏
အခြေခံနိယာမကို သရုပ်ပြသည်။ “အကယ်စင်စစ် ငါသည် လူမျိုးတစ်မျိုး သို့မဟုတ်
နိုင်ငံတစ်နိုင်ငံကို နှုတ်ပစ်၍ ဖျက်ဆီး၍ ဖျက်ဆီးမည်ဟု ကြေညာသောအခါ ငါပြောဆိုသော
ထိုလူမျိုး သို့မဟုတ် နိုင်ငံသည် မိမိဆိုးယုတ်ခြင်းမှ လှည့်လျှင် ငါသည် သူတို့အား
ငါရည်ရွယ်သော ဆိုးယုတ်ခြင်းကို နောင်တရမည်။ အကယ်စင်စစ် ငါသည် လူမျိုးတစ်မျိုး
သို့မဟုတ် နိုင်ငံတစ်နိုင်ငံကို တည်ဆောက်၍ စိုက်ပျိုးမည်ဟု ကြေညာသောအခါ ထိုလူမျိုး
သို့မဟုတ် နိုင်ငံသည် ငါ၏အသံကို နားမထောင်ဘဲ ဆိုးယုတ်လျှင် ငါသည် သူတို့အား
ငါရည်ရွယ်သော ကောင်းကျိုးကို နောင်တရမည်” (ယေရမိ ၁၈:၇-၁၀)။
The experience of Nineveh illustrates the basic principle of conditional
prophecy as stated by Jeremiah: “If at any time I declare concerning a nation
or a kingdom, that I will pluck up and break down and destroy it, and if that
nation, concerning which I have spoken, turns from its evil, I will repent of
the evil that I intended to do to it. And if at any time I declare concerning a
nation or a kingdom that I will build and plant it, and if it does evil in my
sight, not listening to my voice, then I will repent of the good which I had
intended to do to it” (Jer. 18:7–10).
VIII. ပရောဖက်ပြုခြင်းဆုကျေးဇူးနှင့်
ပိတ်သိမ်းပြီးသော ကျမ်းစာ
ပထမရာစုနှောင်းပိုင်း အပြီးတွင် ပရောဖက်ပြုခြင်းဆုကျေးဇူးသည်
ဆက်လက်ရှိနေပါက ဓမ္မဟောင်း-ဓမ္မသစ် ကျမ်းစာ၏ အခွင့်အာဏာကို ထိခိုက်စေမည်ဟု
စိုးရိမ်မကင်း ဖြစ်နေသည်။ ဤစိုးရိမ်မှုကြောင့် ယေရှုပြန်ကြွလာသည်အထိ
ပရောဖက်ပြုခြင်းဆုကျေးဇူးသည် ဆက်လက်ရှိသည်ဟု ယုံကြည်သူများပင် ဤဆုကျေးဇူးသည်
အသင်းတော်တွင် အရေးပါမှု နည်းပါးသည်ဟု မြင်ကြသည်။ အချို့က ၁ ကောရိန်သု ၁၄ ကို
ကိုးကားပြီး “ခရစ်ယာန်ပရောဖက်” ထံမှ သတင်းစကားသည် (၁) အသင်းတော်က စီစစ်ရမည်၊ (၂)
ဘုရားသခင်၏ အမိန့်တော်မဟုတ်၊ အခွင့်အာဏာ မရှိ၊ (၃) လက်ခံလည်း ရသလို ပယ်ချလည်း
ရသည်ဟု ဆိုကြသည်။ ထို့ပြင် ခရစ်ယာန်ပရောဖက်ပြုခြင်းသည် အသင်းတော်တွင်
ဆုံးမဩဝါဒပေးခြင်းထက် အခွင့်အာဏာ နည်းသည်ဟု ဆိုကြသည်။ အကြောင်းမှာ
ဆုံးမဩဝါဒပေးခြင်းသည် ဘုရားသခင်၏နှုတ်ကပတ်တော်ကို အလင်းပေးသော်လည်း
ခရစ်ယာန်ပရောဖက်ပြုခြင်းသည် ကျမ်းစာ၏ အခွင့်အာဏာကို မဆောင်ပေဟု ဆိုကြသည်။ ကျမ်းစာကို
အခြားစာအုပ်များနှင့် တန်းတူထားခြင်းဖြင့် စိန်ခေါ်ခြင်းမှ အမြဲ သတိထားရမည်။
ကျမ်းစာကို လျော့နည်းစေခြင်း သို့မဟုတ် ကျမ်းစာနှင့် ဆန့်ကျင်သော အဆုံးအမများ
သွန်သင်ခြင်း လုံးဝ မပြုရ။ ကျမ်းစာပိတ်သိမ်းပြီးနောက် ပရောဖက်ပြုခြင်းဆုကျေးဇူးကို
ဂရုတစိုက် လေ့လာခြင်းသည် ခရစ်ယာန်များကို ဤအန္တရာယ်များမှ ရှောင်ရှားနိုင်စေမည်။
VIII. The Prophetic Gift and
a Closed Canon
A genuine fear exists that if the prophetic gift extends beyond the end of
the first century A.D., the authority of God’s Word as it exists in the OT and
NT canons will be compromised. Because of this fear many who believe the
prophetic gift continues until Jesus comes see this gift as playing a minor
role in the church. Some understand 1 Corinthians 14 to say that a message from
a “Christian prophet” (1) is to be evaluated by the church; (2) does not bear
the authority of God, i.e., it is not the Lord’s command; and (3) can be either
accepted or rejected. They further urge that Christian prophecy does bee not
carry as much authority in the church as the gift of teaching, for teaching
illuminates the Word of God while Christian prophecy lacks the authority of the
canon.
We must be constantly on guard lest Scripture be challenged by placing
other documents alongside it. In no way should there be a deemphasis of the
Bible or teaching of doctrines contrary to Scripture. A careful study of the
prophetic gift after the close of the canon should help Christians avoid these
pitfalls.
က. ကျမ်းစာထဲသမဝင်သော
ရေးသားပရောဖက်ပြုချက်နှင့် ပိတ်သိမ်းပြီးသော ကျမ်းစာ တမန်တော်များ၏
အတွေ့အကြုံသည် နှစ်နည်းဖြင့် ထူးခြားသည်။ ပထမမှာ သူတို့သည် လူသားအဖြစ်
ကိုယ်တိုင်ရှိတော်မူသော ဘုရားသခင်ကို မျက်မြင်သက်သေများဖြစ်သည်။ ယောဟန်သည် သူနှင့်
အတူတမန်တော်များအား ပေးသော အခွင့်ကို အံ့ဩခဲ့သည်။ “အဦးက ရှိတော်မူသော၊
ငါတို့နားထောင်ခဲ့သော၊ ငါတို့မျက်စိနှင့် မြင်ခဲ့သော၊ ငါတို့ကြည့်ရှုပြီး လက်ဖြင့်
တို့ထိခဲ့သော အသက်နှုတ်ကပတ်တော်နှင့် ဆိုင်သော” ဟု ဆိုသည် (၁ ယောဟန် ၁:၁၊ ၂)။
A. Written Noncanonical Prophecy and a Closed Canon
Without question, the experience of the apostles is unique in two ways.
First, they were eyewitnesses of the incarnate God. John marvels at the
privilege that was given to him and his fellow apostles: “That which was from
the beginning, which we have heard, which we have seen with our eyes, which we
have looked upon and touched with our hands, concerning the word of life—the
life was made manifest, and we saw it” (1 John 1:1, 2).
ဒုတိယမှာ
တမန်တော်များသည် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ ဘုရားသခင်လှုံ့ဆော်မှုအောက်တွင် သူတို့၏
အတွေ့အကြုံကို မှတ်တမ်းတင်ခွင့် ရခဲ့သည်။ “ငါတို့သည် ထိုအရာကို သက်သေခံ၍
ဖခင်နှင့်အတူ ရှိတော်မူပြီး ငါတို့အား ထင်ရှားစေတော်မူသော ထာဝရအသက်ကို သင်တို့အား
ကြေညာသည်… ငါတို့မြင်ခဲ့သော ကြားခဲ့သောအရာကို သင်တို့အား ကြေညာသည်…
ငါတို့ပျော်ရွှင်ခြင်း ပြည့်စုံစေရန် ဤအရာကို ရေးသားသည်” (ကျမ်းချက် ၂-၄)။
Second, the apostles were given the privilege of recording their
experience under the divine inspiration of the Holy Spirit. “We … testify to
it, and proclaim to you the eternal life which was with the Father and was made
manifest to us—that which we have seen and heard we proclaim also to you … .
And we are writing this that our joy may be complete” (verses 2–4).
တမန်တော်များ၏
အတွေ့အကြုံသည် ထပ်မံဖြစ်ပွားနိုင်ခြင်း မရှိသော်လည်း ငါတို့အကျိုးအတွက်
မှတ်တမ်းတင်ထားသည်။ သူတို့ ကြားခဲ့မြင်ခဲ့သောအရာသည် ဘုရားသခင်၏ အဆုံးစွန်သော
ဗျာဒိတ်ဖြစ်သည် (ဟေဗြဲ ၁:၁၊ ၂)။ ဓမ္မသစ်ကျမ်းစာ စာဖတ်သူများသည် တမန်တော်များ၏
မှတ်တမ်းမှတစ်ဆင့် ထိုအတွေ့အကြုံကို အတိုင်းအတာတစ်ခုအထိ မျှဝေခံစားနိုင်သည်။
ဗျာဒိတ်ကျမ်းဖြင့် အဆုံးသတ်သော တမန်တော်များ၏ စာများသည် ပိတ်သိမ်းပြီးသော
ကျမ်းစာဖြစ်သည်။
The apostles’ experience is not repeatable, but it is recorded for our
benefit. What they heard and saw was the ultimate revelation of God (Heb. 1:1,
2), and through their record the readers of the NT canon can share in some
degree their experience. The writings of the apostles, concluding with the book
of Revelation, are a closed canon.
ဗျာဒိတ် ၂၂:၁၈၊ ၁၉
တွင် ပါဝင်သော သတိပေးချက်သည် ဗျာဒိတ်ကျမ်းထဲရှိ ပရောဖက်ပြုချက်များကို
ထပ်မံထည့်ခြင်း သို့မဟုတ် ဖယ်ရှားခြင်း တားမြစ်ထားသည်။ သို့သော် ဓမ္မသစ်ကျမ်းစာ၏
နောက်ဆုံးအပိုဒ်ဖြစ်သော ဤနေရာသည် အရေးကြီးသော နoremယာမကို တည်ထောင်ပေးသည်။ ဆိုလိုသည်မှာ
ကျမ်းစာထဲသို့ ဝင်သော မည်သည့်စာအုပ်ကိုမျှ ပြောင်းလဲခွင့် မပြုပေ။ သို့သော်
နောက်ထပ် ဘုရားသခင်ထံမှ ဗျာဒိတ်ရရှိနိုင်ခြင်းကို လျှော့တွက်ပစ်ပယ်ရန် မသင့်ပေ။
While the warning contained in Revelation 22:18, 19 prohibits adding to or
deleting from the words of the prophecies found in Revelation, an important
principle is established by this closing passage in the NT canon. By
implication, no alteration of any canonical book is permitted. However, one
should not dismiss lightly the possibility of further divine revelation.
ရေးသားထားသော
ပရောဖက်ပြုချက်သည် ကျမ်းစာထဲသို့ ဝင်သော နှင့် မဝင်သော နှစ်မျိုးရှိသည်ဟု
နားလည်သောအခါ ဘုရားသခင်သည် ကျမ်းစာပိတ်သိမ်းပြီးနောက်တွင်လည်း
ပရောဖက်ပြုခြင်းဆုကျေးဇူးမှတစ်ဆင့် သူ၏လူမျိုးအား အခွင့်အာဏာနှင့်
ပြောဆိုနိုင်ပြီး ကျမ်းစာ၏ အဆင့်အတန်းနှင့် အခွင့်အာဏာကို ထိခိုက်စေခြင်း မရှိပေ။
ဆဋ္ဌမနေ့ခရစ်ယာန်အသင်းတော်ဝင်များ အထဲတွင် ဘုရားသခင်ရွေးချယ်ပြီး
ပရောဖက်ပြုခြင်းဆုကျေးဇူးပေးသနားတော်မူသော ဧလင်ဂျီ၊ ဝှိုက် သည် ဤအချက်ကို
အလေးပေးဖော်ပြခဲ့သည်။ ကျမ်းစာတွင် ပရောဖက်ပြုခြင်းဆုကျေးဇူးရရှိသော်လည်း
ကျမ်းစာရေးသားရာတွင် ပါဝင်ခြင်း မရှိသူများစွာ ရှိကြောင်း သူမက ထောက်ပြခဲ့သည်။
“ထိုနည်းတူစွာ ကျမ်းစာပိတ်သိမ်းပြီးနောက်တွင်လည်း သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်သည်
ဘုရားသခင်၏ သားသမီးများကို အလင်းပေး၊ သတိပေး၊ နှစ်သိမ့်ရန် အမှုတော်ကို
ဆက်လက်ဆောင်ရွက်နေရှိသည်” (GC viii)။
When it is understood that written prophecy exists in two forms, canonical
and noncanonical, it is possible to see that God may speak with authority to
His people through the prophetic gift after the close of the canon and not
compromise its position and authority. Ellen G. White, who among Seventh-day
Adventists is recognized as chosen by God to receive the gift of prophecy,
emphasized this when she pointed out that the Scriptures identify a number of
persons who were given the prophetic gift but who had nothing to do with the
writing of the Bible: “In like manner, after the close of the canon of
Scripture, the Holy Spirit was still to continue its work, to enlighten, warn,
and comfort the children of God” (GC viii).
B. ကျမ်းဂန်ပြီးဆုံးချိန်နောက်ပိုင်း ပရောဖက်ပြုခြင်းဆုကြေးငြား၏ လုပ်ဆောင်ချက်
သမ္မာကျမ်းစာကျမ်းဂန်ပြီးဆုံးသွားပြီဖြစ်သော်လည်း ဘုရားသခင်သည်
အခွင့်အာဏာနှင့်အတူ မိမိလူမျိုးတို့အား ဆက်လက်မိန့်ဆိုနေဆဲဖြစ်ကြောင်း
အသိအမှတ်ပြုခြင်းဖြင့်၊ ကျမ်းဂန်အတွင်းရှိ စာပေဆိုင်ရာ ပရောဖက်ပြုခြင်းနှင့်
ကျမ်းဂန်ပြင်ပရှိ စာပေဆိုင်ရာ ပရောဖက်ပြုခြင်းတို့၏ ဆက်နွယ်မှုနှင့်
နောက်ဆုံးဖြစ်သော ပရောဖက်ပြုခြင်း၏ အသင်းတော်၌ လုပ်ဆောင်ချက်ကို ဆုံးဖြတ်ရန်
လိုအပ်သည်။ ဤဆက်နွယ်မှုနှင့် လုပ်ဆောင်ချက်ကို အဓိကထား တင်ပြရန်
အကောင်းဆုံးနည်းလမ်းမှာ ကျမ်းဂန်ပြင်ပ စာပေဆိုင်ရာ ပရောဖက်တစ်ဦး၏
သမ္မာကျမ်းစာအပေါ် သဘောထားကို စစ်ဆေးခြင်းနှင့် အဲလင်ဂွိုက် (Ellen White) သည် အသင်းတော်၌ မိမိ၏အခန်းကဏ္ဍကို
မည်သို့မြင်ခဲ့သည်ကို စစ်ဆေးခြင်းပင် ဖြစ်သည်။
B. Function of the Postcanonical Prophetic Gift
In recognition that God still speaks with authority to His people although
the biblical canon is closed, it is necessary to determine the relationship
between literary canonical prophecy and literary noncanonical prophecy and the
function of the latter in the experience of the church. Perhaps the most
forceful way to present this relationship and function is to examine the
attitude toward the Bible on the part of a literary noncanonical prophet and
what Ellen White saw as her role in the church.
· သမ္မာကျမ်းစာကို ချီးမြှောက်ခြင်း အဲလင်ဂွိုက်သည်
ယောသပ်စမစ် (Joseph Smith) သို့မဟုတ် မေရီဘေကာ
အက်ဒီ (Mary Baker Eddy) တို့နှင့်
လုံးဝကွဲပြားခြားနားသော နည်းဖြင့် သမ္မာကျမ်းစာကို ဆက်ဆံခဲ့သည်။ ထိုသူများသည်
သူတို့၏စာမူများကို သမ္မာကျမ်းစာထက် သာလွန်သည်ဟု ယူဆကြသော်လည်း၊ အဲလင်ဂွိုက်ကမူ
ဘုရားသခင်၏နှုတ်ကပတ်တော်ကို အမြင့်ဆုံးသော အခွင့်အာဏာပေးခဲ့သည်။
သမ္မာကျမ်းစာနှင့်ပတ်သက်၍ သူမ၏ရပ်တည်ချက်ကို အောက်ပါအတိုင်း
အနှစ်ချုပ်ဖော်ပြထားသည်။ “မိမိနှုတ်ကပတ်တော်၌ ဘုရားသခင်သည် လူသားတို့အား
ကယ်တင်ခြင်းအတွက် လိုအပ်သော အသိပညာကို အပ်နှံထားတော်မူသည်။
သန့်ရှင်းသောကျမ်းစာများကို မိမိ၏အလိုတော်ကို အခွင့်အာဏာရှိရှိ၊ မမှားနိုင်သော
ဗျာဒိတ်ရူပါရုံအဖြစ် လက်ခံရမည်။ ထိုကျမ်းစာများသည် အကျင့်စံနှုန်း၊ အယူဝါဒကို
ဖော်ပြသူ၊ အတွေ့အကြုံကို စမ်းသပ်သူ ဖြစ်သည်” (GC vii)။ သမ္မာကျမ်းစာကို ကောင်းကင်သို့သွားရာလမ်းပြမြေပုံနှင့် လမ်းညွှန်စာအုပ်အဖြစ်
သတ်မှတ်ထားသည် (1SM 15)။ တရားဟောချိန်များတွင်လည်းကောင်း၊ ပုံနှိပ်ထုတ်ဝေချက်များတွင်လည်းကောင်း၊
အဲလင်ဂွိုက်သည် လူများရှေ့၌ နှုတ်ကပတ်တော်ကို ထပ်ခါတလဲလဲ မြှောက်ပင့်ပြသခဲ့ပြီး၊
ယုံကြည်ခြင်းနှင့် ကျင့်ကြံခြင်း၏ တစ်ခုတည်းသော စည်းမျဉ်းဖြစ်ကြောင်း အာမခံခဲ့သည်။
ဘုရားသခင်၏နှုတ်ကပတ်တော်ကို တန်ဖိုးထားလိုက်နာရမည်ဟု အလေးပေးပြောဆိုခဲ့ပြီး၊
ပရောဖက်ပြုခြင်းဆုကြေးငြားမှတစ်ဆင့် သူမအား ပေးသနားတော်မူသော အလင်းသည်
သမ္မာကျမ်းစာကို အစားထိုးမည်ဟူသော အတွေးကို လုံးဝပယ်ချခဲ့သည် (3SM 29)။
· 1. Exalt Scripture
Ellen White relates to the Scriptures in an entirely different manner from
Joseph Smith or Mary Baker Eddy. While they hold their writings to be superior
to the Bible, Ellen White gives supreme authority to God’s Word. The following
summarizes her position on the Bible: “In His word, God has committed to men
the knowledge necessary for salvation. The Holy Scriptures are to be accepted
as an authoritative, infallible revelation of His will. They are the standard
of character, the revealer of doctrine, and the test of experience” (GC vii).
The Bible is identified as a chart and guidebook to heaven (1SM 15).
Repeatedly in sermons and on the printed page, Ellen White held up the Word
before the people with the assurance that it was the only rule of faith and
practice. Emphasizing that God’s Word was to be cherished and obeyed, she
totally rejected the idea that the light given her through the prophetic gift
was to take the place of the Bible (3SM 29).
သမ္မာကျမ်းစာကို
အလင်းပေးရှင်းလင်းစေခြင်း
အဲလင်ဂွိုက်သည် သမ္မာကျမ်းစာရေးသားသူများ ခံစားခဲ့ရသော
အဆင့်နှင့်ညီမျှသော သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ လှုံ့ဆော်မှုကို ရရှိခဲ့သည်ဟု ဆိုသည်။
“သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်သည် ကျမ်းစာများကို ရေးသားစေတော်မူသူဖြစ်သလို၊
ပရောဖက်ဝိညာဉ်တော်၏ ရေးသားမှုကိုလည်း စေလွှတ်တော်မူသူပင် ဖြစ်တော်မူသည်” (3SM
30) ဟု ဆိုသည်။ သို့သော်
သူမသည် ကျမ်းဂန်ပြင်ပ စာပေဆိုင်ရာ ပရောဖက်အဖြစ် မိမိရာထူးကို အသိအမှတ်ပြုခဲ့သည်။
သူမအား ဝိာဉ်တော်လှုံ့ဆော်မှုဖြင့် ရေးသားရန် ပေးသနားတော်မူသော စာမူများသည်
ဘုရားသခင်၏ အခွင့်အာဏာကို ဆောင်သည်။ သို့သော် ထိုစာမူများသည် (၁)
သမ္မာကျမ်းစာအောက်တွင် အမှုတော်ခံရန်၊ “ဝိညာဉ်တော်ကို မပေးသနားခဲ့၊ ယခုလည်း
ပေးသနားတော်မူမ Cole မည်မဟုတ်—သမ္မာကျမ်းစာကို
အစားထိုးရန်အတွက် မဟုတ်။ အကြောင်းမူကား ကျမ်းစာများတွင်
ဘုရားသခင်၏နှုတ်ကပတ်တော်သည် အဆုံးအများစုံးစမ်းသပ်ရန် စံနှုန်းဖြစ်ကြောင်း
ရှင်းလင်းစွာ ဖော်ပြထားသည်” (GC vii)၊ နှင့် (၂) သမ္မာကျမ်းစာကို အလင်းပေးရှင်းလင်းစေရန် ဖြစ်သည်။
“သမ္မာကျမ်းစာကို အနည်းငယ်မျှသာ ဂရုစိုက်ကြသဖြင့်၊ သခင်ဘုရားသည် လူတို့ကို
ပိုမိုကြီးမားသော အလင်းသို့ လမ်းပြရန် သေးငယ်သော အလင်းကို ပေးသနားတော်မူခဲ့သည်” (3SM
30)။
2. Illuminate and Clarify Scripture
Although Ellen White claims inspiration of the Holy Spirit equal to that
experienced by the Bible writers—“The Holy Ghost is the author of the
Scriptures and of the Spirit of Prophecy” (3SM 30)—she recognizes her position
as a literary noncanonical prophet. What she was inspired to write carries the
authority of God, but it is (1) to take its place subservient to Scripture:
“The Spirit was not given—nor can it ever be bestowed—to supersede the Bible;
for the Scriptures explicitly state that the Word of God is the standard by
which all teaching and experience must be tested” (GC vii); and (2) to
illuminate and clarify Scripture: “Little heed is given to the Bible, and the
Lord has given a lesser light to lead men and women to the greater light” (3SM
30).
· ယေရှုသည် မိမိနောက်လိုက်များအား
သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော် ကြွလာသောအခါ သူတို့ကို သမ္မာတရားအားလုံးသို့
ပိုမိုပြည့်စုံစွာ နားလည်စေမည်ဟု မိန့်တော်မူခဲ့သည် (ယောဟန် ၁၆:၁၃)။ အဲလင်ဂွိုက်က
ဤသို့ ဆိုသည်။ “သို့သော် ဘုရားသခင်သည် မိမိအလိုတော်ကို နှုတ်ကပတ်တော်မှတစ်ဆင့် လူသားတို့အား
ဗျာဒိတ်ပေးတော်မူခဲ့သည်ဆိုသော်လည်း၊ သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏
ဆက်လက်ရှိနေခြင်းနှင့် လမ်းပြခြင်းကို မလိုအပ်တော့ဟု မဆိုလိုပါ။
ဆန့်ကျင်ဘက်အနေဖြင့်၊ ကိုယ်တော်သခင်သည် ဝိညာဉ်တော်ကို ကတိပေးတော်မူခဲ့ပြီး၊
မိမိကျွန်များအား နှုတ်ကပတ်တော်ကို ဖွင့်ပြရန်၊ ၎င်း၏သွန်သင်ချက်များကို
အလင်းပေးအသုံးချရန် ဖြစ်သည်။ သမ္မာကျမ်းစာကို လှုံ့ဆော်တော်မူသော
ဘုရားသခင်၏ဝိညာဉ်တော်ဖြစ်သည်နှင့်အညီ၊ ဝိညာဉ်တော်၏ သွန်သင်ချက်သည် နှုတ်ကပတ်တော်၏
သွန်သင်ချက်နှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်နိုင်သည်မှာ မဖြစ်နိုင်ပါ” (GC vii)။
·
Jesus told His
disciples that when the Holy Spirit should come, He would lead them into a
fuller understanding of all truth (John 16:13). Ellen White observes, “Yet the
fact that God has revealed His will to men through His word, has not rendered
needless the continued presence and guiding of the Holy Spirit. On the
contrary, the Spirit was promised by our Saviour, to open the word to His
servants, to illuminate and apply its teachings. And since it was the Spirit of
God that inspired the Bible, it is impossible that the teaching of the Spirit
should ever be contrary to that of the word” (GC vii).
· သမ္မာကျမ်းစာကို အသုံးချခြင်း အဲလင်ဂွိုက်က
သမ္မာကျမ်းစာတွင် ခရစ်ယာန်ဘဝနေထိုင်မှုအတွက် မူများစွာ ပြည့်စုံစွာရှိကြောင်း၊
သူမ၏ ယေဘုယျနှင့် ပုဂ္ဂိုလ်ရေးဆိုင်ရာ သက်သေခံချက်များကို သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏
လှုံ့ဆော်မှုဖြင့် ရေးသားခဲ့ခြင်းဖြစ်ပြီး၊ သမ္မာကျမ်းစာ၌ တင်ပြထားသော
ဘဝသင်ခန်းစာများကို အာရုံစိုက်စေရန် ရည်ရွယ်သည်ဟု ထောက်ပြသည်။ သူမ၏
သက်သေခံချက်များသည် ဗျာဒိတ်အသစ်များ မဟုတ်ဘဲ၊ (၁) အမှားများကို ပြင်ဆင်နိုင်ရန်၊
(၂) မှန်ကန်သောလမ်းကို ပိုမိုရှင်းလင်းစွာ မြင်နိုင်ရန်၊ နှင့် (၃) လူတိုင်းသည်
အကြောင်းပြချက်မရှိစေရန် သမ္မာကျမ်းစာ၌ ဖော်ပြထားသော ရှင်းလင်းသော
ဘဝသင်ခန်းစာများကို တင်ပြခြင်းသာ ဖြစ်သည် (3SM 31)။
· 3. Apply Scripture
Ellen White points out that the Scriptures abound with principles for
proper Christian living, and that her testimonies, both general and personal,
written under the inspiration of the Holy Spirit, are designed to call
attention to these biblical principles. Her testimonies are not new
revelations, but set out the plain lessons for life as presented in Scripture,
that (1) errors may be corrected, (2) the right way may be seen more clearly,
and (3) every person may be without excuse (3SM 31).
· အသင်းတော်ကို ဆုံးမသတိပေးခြင်း အဲလင်ဂွိုက်က
ဘုရားသခင်သည် ဆုံးမခြင်းနှင့် သတိပေးခြင်းကို သူမ၏ ပရောဖက်အမှုတော်၏ အရေးကြီးသော
အဆင့်တစ်ခုအဖြစ် မှတ်ယူတော်မူကြောင်း ထောက်ပြခဲ့သည်။ သူမသည် (၁) အသင်းတော်ကို
ဆက်လက်ဆုံးမခဲ့သည်၊ တစ်ဦးချင်းကိုလည်း ဆုံးမခဲ့သည်၊ (၂) ယုံကြည်ခြင်းနှင့်
ဘဝနေထိုင်မှုပုံစံတွင် လွဲချော်သွားသော အမှားများကို သတိပေးခဲ့သည်၊ နှင့် (၃)
လူတိုင်းကို ဘုရားသခင်နှင့် ပိုမိုနီးကပ်သော ဆက်ဆံရေးသို့၊ မိမိနှုတ်ကပတ်တော်ကို
ပိုမိုနက်ရှိုင်းစွာ လေ့လာခြင်းသို့ ပြန်လည်ခေါ်ဆောင်ခဲ့သည် (1SM 46–48)။
· 4. Reprove and Warn the
Church
Ellen White pointed out that God regarded reproofs and warnings as an
important phase of her prophetic work. She (1) continually reproved the church
as well as individuals; (2) warned of errors into which they had strayed, both
in belief and lifestyle; and (3) called all back to a closer relationship with
God and a deeper study of His Word (1SM 46–48).
- အယူဝါဒအမှားမှ
ကာကွယ်ခြင်း သမ္မာကျမ်းစာရေးသားသူများကို လှုံ့ဆော်တော်မူသော အတူတူပင်
ဝိညာဉ်တော်ဖြင့် လှုံ့ဆော်ခံရပြီး၊ ဝိညာဉ်တော်လှုံ့ဆော်မှုဖြင့် ရေးသားသော
စာမူများသည် တစ်ခုနှင့်တစ်ခု ဆန့်ကျင်ဘက်မဖြစ်ဘဲ ပြည့်စုံစွာ သဟဇာတဖြစ်မည်ဟု
အလေးပေးပြောဆိုခဲ့သည်။ အဲလင်ဂွိုက်က ထပ်မံဖြည့်စွက်ဆိုသည်မှာ
“သမ္မာကျမ်းစာသည် သင်၏ အကြံပေးဖြစ်ရမည်။ ကျမ်းစာကို လေ့လာပါ၊
ဘုရားသခင်ပေးသနားတော်မူသော သက်သေခံချက်များကို လေ့လာပါ။ အကြောင်းမူကား
ထိုသက်သေခံချက်များသည် ဘုရားနှုတ်ကပတ်တော်နှင့် ဘယ်တော့မျှ
ဆန့်ကျင်ဘက်မဖြစ်ပါ” (3SM 32)။ “သက်သေခံချက်များသည် ဘုရားသခင်၏ ဤနှုတ်ကပတ်တော်နှင့် မကိုက်ညီပါက
ပယ်ရှားပါ။ ခရစ်တော်နှင့် ဘေလျံတို့ကို ပေါင်းစည်းနိုင်မည် မဟုတ်ပါ” (ထိုနေရာ
32, 33)။ သမ္မာကျမ်းစာနှင့်
ဤသို့ သဟဇာတဖြစ်မှုကြောင့်၊ အဲလင်ဂွိုက်၏ သတင်းစကားများသည်
အဋ္ဌမနေ့ခရစ်ဝင်အသင်းတော် (Seventh-day Adventist Church) ကို အယူဝါဒအမှားများ လက်ခံခြင်းမှ
ကာကွယ်ပေးခဲ့ပြီး၊ ၎င်း၏အဖွဲ့ဝင်များကို သမ္မာကျမ်းစာအမှန်တရားတွင်
ခိုင်မြဲစေခဲ့သည်။
5. Protect From Doctrinal Error
Inspired by the same Spirit that inspired the Bible writers, and
emphasizing the fact that Spirit-inspired writings would not contradict one
another but be in perfect harmony, Ellen White further states, “The Bible must
be your counselor. Study it and the testimonies God has given; for they never
contradict His Word” (3SM 32). If the “Testimonies
speak not according to this word of God, reject them. Christ and Belial cannot
be united” (ibid. 32, 33).
Because of this agreement with the Bible, the messages of Ellen White have
protected the Seventh-day Adventist Church from accepting doctrinal error and
have helped to ground its members in biblical truth.
IX. ပရောဖက်ပြုခြင်းဆုကြေးငြားကို
စမ်းသပ်ခြင်း လူသားမိသားစုသည်
ဝိညာဉ်ရေးရာ အင်အားနှစ်ခုကြား ကြီးမားသော စကြဝဠာဆိုင်ရာ တိုက်ပွဲထဲသို့
ဆွဲသွင်းခံရပြီးဖြစ်သည် (III ကိုကြည့်ပါ)။
ဤကြီးမားသော အငြင်းပွားမှုအတွင်း၊ မကောင်းသောအင်အားများသည် လူများကို
လှည့်စားရန်နှင့် ဘုရားသခင်ကို မှားယွင်းစွာ တင်ပြရန် သူတို့လက်ထဲရှိ
နည်းလမ်းအားလုံးကို အသုံးပြုကြသည်။ လိမ်ညာပရောဖက်များကို ပင် ထိုရည်ရွယ်ချက်အတွက်
အသုံးချကြသည်။ ယေရှုက သတိပေးတော်မူသည်မှာ “လိမ်ညာခရစ်တို့နှင့် လိမ်ညာပရောဖက်များ
ပေါ်ထွက်လာပြီး၊ ရွေးကောက်ခံရသူများပင်လျှင် လှည့်စားခံရနိုင်သမျှ ကြီးမားသော
နိမိတ်လက္ခဏာများနှင့် အံ့ဖွယ်အမှုများကို ပြသလိမ့်မည်” (မဿဲ ၂၄:၂၄)။ ထို့ကြောင့်
ယောဟန်က အသင်းတော်အား ပရောဖက်ပြုခြင်းဆုကြေးငြားကို တောင်းဆိုသူများကို စမ်းသပ်ရန်
သတိပေးသည်။ “ချစ်လှစွာသောသူတို့၊ ဝိညာဉ်တိုင်းကို မယုံကြည်နှင့်၊ ထိုဝိညာဉ်များသည်
ဘုရားသခင်ထံမှ လာသည်ဖြစ်စေ မလာသည်ဖြစ်စေ စမ်းသပ်ကြလော့။ အကြောင်းမူကား
လိမ်ညာပရောဖက်များစွာ ဤလောကသို့ ထွက်သွားကြပြီ” (၁ ယောဟန် ၄:၁)။
IX. Testing the Prophetic
Gift
The human family has been swept into a great cosmic struggle between two
spiritual powers (see III). Within this great controversy the forces of evil
employ every means at their disposal to deceive people and misrepresent God,
even using false prophets to achieve their goal. Jesus has warned, “false
Christs and false prophets will arise and show great signs and wonders, so as
to lead astray, if possible, even the elect” (Matt. 24:24). For this reason
John tells the church that claims to the prophetic gift must be tested:
“Beloved, do not believe every spirit, but test the spirits to see whether they
are of God; for many false prophets have gone out into the world” (1 John 4:1).
ပရောဖက်ပြုခြင်းဆုကြေးငြားကို
တောင်းဆိုသူတိုင်းကို စစ်မှန်သည်ဟု လက်ခံမည်ဆိုပါက အဓိက စမ်းသပ်မှု လေးခုကို
အသုံးချနိုင်သည်။ ဤစမ်းသပ်မှု လေးခုလုံးကို ဖြတ်ကျော်ရမည်။
Four primary tests may be applied to anyone who claims the gift of
prophecy. All four must be met before the prophetic gift can be accepted as
genuine.
A.
“တရားနှင့်
သက်သေခံချက်သို့”
B.
ပထမစမ်းသပ်မှုမှာ ပရောဖက်ဝိညာဉ်ကို
တောင်းဆိုသူ၏ သွန်သင်ချက်ကို သန့်ရှင်းသော ကျမ်းဂန်၏ သွန်သင်ချက်နှင့်
နှိုင်းယှဉ်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ဤနိယာမကို မောရှေက ဣသရေလလူမျိုးတို့အား ဟောပြောစဉ်
ချမှတ်ခဲ့သည်။ “သင့်ထဲတွင် ပရောဖက်တစ်ဦး ထွက်ပေါ်လာလျှင် … ငါတို့ အခြားနတ်ဘုရားများနောက်သို့
လိုက်ကြဟု သူဆိုလျှင် … ထိုပရောဖက် သို့မဟုတ် အိပ်မက်မက်သူ၏ စကားကို နားမထောင်ရ။ …
ထိုပရောဖက် သို့မဟုတ် အိပ်မက်မက်သူကို သတ်ရမည်။ အကြောင်းမူကား သူသည်
သင်တို့၏ဘုရားသခင် ထာဝရဘုရားကို ပုန်ကန်ရန် သွန်သင်ခဲ့သောကြောင့်ဖြစ်သည်” (တရားဟော
၁၃:၁–၅)။ နှစ်ပေါင်းများစွာကြာသော်လည်း ဟေရှာယက ဣသရေလလူမျိုးတို့ကို
နတ်ဆိုးဆရာများနှင့် နတ်ပညာရှင်များကို မတိုင်ပင်ရန်၊ အဲဒီအစား “တရား [တိုရာ
သို့မဟုတ် ပညတ်တရား] နှင့် သက်သေခံချက်သို့” သွားရန် ဆုံးမခဲ့သည်။
ထိုအရင်းအမြစ်သည် ဤအရာများနှင့် မကိုက်ညီပါက အလင်းမရှိ၊ နံနက်ကြောင်မရှိဟု
အလေးပေးပြောဆိုခဲ့သည် (ဟေရှာယ ၈:၂၀)။
A.“To the Law and the Testimony”
The first test compares the teaching of one who claims the spirit of
prophecy with the teaching of the sacred canon. This principle was laid down by
Moses as he spoke to Israel: “If a prophet arises among you, … and if he says,
‘Let us go after other gods,’ … you shall not listen to the voice of that
prophet or to that dreamer of dreams … But that prophet or that dreamer of
dreams shall be put to death, because he has taught rebellion against the Lord
your God” (Deut. 13:1–5). Isaiah emphasized the same principle many centuries
later as he admonished Israel not to consult mediums or wizards; instead the
people should go “to the teaching [tôrāh
or law] and to the testimony!” He insisted that a source of information that
did not speak according to these had “no dawn,” no light, in it (Isa. 8:20).
သမ္မာကျမ်းစာသည်
အမှန်တရား၏ အရင်းအမြစ်၊ ဘုရားသခင်၏အလိုတော်ကို အခွင့်အာဏာရှိရှိ၊ မမှားနိုင်သော
ဗျာဒိတ်ရူပါရုံ၊ အယူဝါဒကို ဖော်ပြသူ၊ အကျင့်စံနှုန်း၊ အတွေ့အကြုံကို စမ်းသပ်သူ
ဖြစ်သောကြောင့်၊ ပရောဖက်ပြုခြင်းဟု တောင်းဆိုမှုအောက်တွင် တင်ပြသော အရာများသည်
နှုတ်ကပတ်တော်နှင့် ကိုက်ညီရမည်။ အဲလင်ဂွိုက် (GC vii) က ဤသို့ရေးသားခဲ့သည်။ “သမ္မာကျမ်းစာကို
လှုံ့ဆော်တော်မူသော ဘုရားသခင်၏ဝိညာဉ်တော်ဖြစ်သည်နှင့်အညီ၊ ဝိညာဉ်တော်၏
သွန်သင်ချက်သည် နှုတ်ကပတ်တော်၏ သွန်သင်ချက်နှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်နိုင်သည်မှာ
မဖြစ်နိုင်ပါ။”
Because the Bible is the source of truth, the authoritative, infallible
revelation of God’s will, the revealer of doctrines, the standard of character,
and the test of experience, what is set forth under the claim of the prophetic
gift must agree with the Word. As Ellen White (GC vii) wrote, “Since it was the
Spirit of God that inspired the Bible, it is impossible that the teaching of
the Spirit should ever be contrary to that of the word.”
သမ္မာကျမ်းစာ၌
တင်ပြထားသော အရာနှင့် ကွဲလွဲသော အယူဝါဒ၊ အကြံပေးချက် သို့မဟုတ်
ပရောဖက်ပြုချက်တိုင်းကို ပယ်ရှားရမည်။ အကြောင်းမူကား ထိုအရာသည်
ဘုရားသခင်၏ဝိညာဉ်တော်ထံမှ မဟုတ်ပါ။
Any doctrine, counsel, or prophecy that is at variance with what is
presented in the Bible is to be rejected, for it does not come from the Spirit
of God.
C.
သစ်သီးများအားဖြင့်
ပရောဖက်များကို သိနိုင်သည်
D.
ယေရှုက ဒုတိယစမ်းသပ်မှုကို
မိတ်ဆက်တော်မူသည်။ “လိမ်ညာပရောဖက်များကို သတိပြုကြလော့။ သိုးမွှေးဖြင့်
လာကြသော်လည်း အတွင်း၌ ရက်စက်သော မျက်စိရဲသော ဝံပုလွေများဖြစ်ကြသည် … ထို့ကြောင့်
သူတို့၏ သစ်သီးများအားဖြင့် သင်တို့ သူတို့ကို သိနိုင်လိမ့်မည်” (မဿဲ ၇:၁၅–၂၀)။
ပရောဖက်၏ သတင်းစကားအကြောင်းအရာနှင့် သူ၏ကိုယ်ပိုင် ဘဝနေထိုင်မှု၏
အကျိုးသက်ရောက်မှုသည် ၎င်း၏မူလဇစ်မြစ်ကို သက်သေထူလိမ့်မည်။ စစ်မှန်သော
ပရောဖက်ပြုခြင်းဆုကြေးငြား ရရှိသူ၏ ဘဝနေထိုင်ပုံသည် သမ္မာကျမ်းစာ၏
သွန်သင်ချက်များနှင့် သဟဇာတဖြစ်ရမည်။
B. Prophets Known by Their Fruits
Jesus introduces the second test, “Beware of false prophets, who come to
you in sheep’s clothing but inwardly are ravenous wolves … . Thus you will know
them by their fruits” (Matt. 7:15–20). The content of a prophet’s message, as
well as the effect of his own personal life, will testify to its origin. The
lifestyle of one who has the genuine prophetic gift will be in harmony with the
teachings of the Bible.
ထို့ပြင်
ပရောဖက်ပြုခြင်းကို တောင်းဆိုသူ၏ သွန်သင်ချက်ကို လိုက်နာသူများ၏ ဘဝတွင်
ထုတ်ပေါ်လာသော သစ်သီးအမျိုးအစားကို အားလုံးက စဉ်းစားရမည်။ ပရောဖက်ဟု တောင်းဆိုသူ၏
ဘဝနှင့် ထိုသူ၏ သွန်သင်ချက်၏ အကျိုးသက်ရောက်မှုသည် သမ္မာကျမ်းစာနှင့် ကိုက်ညီပါက
ဒုတိယစမ်းသပ်မှုကို ဖြတ်ကျော်ပြီးဖြစ်သည်။
In addition, all must consider the kind of fruit produced in the lives of
people who follow the teaching of a person who claims the prophetic gift. If
the life of the one claiming to be a prophet and the effect of that person’s
teaching are in agreement with the Bible, the second test is passed.
C. ပြည့်စုံသော
ပရောဖက်ဟောကြားချက်များ အနာဂတ်ကို ဟောကြားခြင်းသည် စစ်မှန်သော
ပရောဖက်၏ အဓိကအလုပ် မဟုတ်သော်လည်း၊ ပြုလုပ်သော ဟောကြားချက်များကို အာရုံစိုက်ရမည်။
ယခင်က ဖော်ပြခဲ့သည့်အတိုင်း၊ ပရောဖက်ပြုချက်သည် အခြေအနေပေါ်မူတည်သော သို့မဟုတ်
အခြေအနေမရှိသော ဖြစ်နိုင်သည် (VII ကိုကြည့်ပါ)။
ဘုရားသခင်က ဣသရေလလူမျိုးတို့အား ပရောဖက်တစ်ဦးသည် ထာဝရဘုရား၏ နာမတော်အားဖြင့်
ဟောကြားချက်တစ်ခု ပြုလုပ်ပြီး ထိုဟောကြားချက် မပြည့်စုံပါက၊ ထိုပရောဖက်သည်
မာန်ဖြင့် ပြောဆိုခဲ့သည်ဟု မိန့်တော်မူခဲ့သည် (တရားဟော ၁၈:၂၁, ၂၂)။ အလားတူ ယေရမိက
ရှေဒကိမင်းကြီးအား ပရောဖက်တစ်ဦးသည် ဟောကြားချက်တစ်ခု ပြုလုပ်ပြီး ထိုဟောကြားချက်
ပြည့်စုံပါက၊ ထိုပရောဖက်သည် စစ်မှန်သော ပရောဖက်ဖြစ်သည်ဟု ပြောခဲ့သည် (ယေရမိ ၂၈:၉)။
သို့သော် ဘုရားသခင်သည် အခြေအနေပေါ်မူတည်သော ပရောဖက်ပြုချက်အတွက်
ပြင်ဆင်ထားတော်မူသည် (၁၈:၇–၁၀)။
C. Fulfilled Predictions
Although predicting the future is not the major work of a true prophet,
attention must be given to predictions made. As already noted, prophecy may be
either conditional or unconditional (see VII). God told Israel that when a
prophet makes a prediction in the name of the Lord and the prediction does not
come to pass, that prophet has spoken presumptuously (Deut. 18:21, 22).
Likewise Jeremiah told King Zedekiah that when a prophet makes a prediction and
it comes to pass, that prophet is a true prophet (Jer. 28:9). However, God has
made provision for conditional prophecy (18:7–10).
ပရောဖက်ပြုချက်များစွာတွင်
ပြည့်စုံရန် အခြေအနေများကို ရှင်ရှင်းလင်းလင်း ဖော်ပြထားသော်လည်း၊ အချို့တွင်
အခြေအနေ မရှိပါ။ ယေရမိ ၁၈:၇–၁၀ အရ၊ ဘုရားသခင်၏ ကောင်းချီးပေးမည့် ကတိများ
သို့မဟုတ် ပြစ်ဒဏ်ပေးမည့် ခြိမ်းခြောက်ချက်များသည် ဖော်ပြထားသည်ဖြစ်စေ၊
မဖော်ပြထားသည်ဖြစ်စေ အခြေအနေများပေါ်တွင် မူတည်သည်။ ပရောဖက်သတင်းစကားအပေါ်
တုံ့ပြန်မှုပေါ်မူတည်၍ ပရောဖက်ပြုချက် ပြည့်စုံမှု ရှိမရှိ ဆုံးဖြတ်ခံရသည်။
In many prophecies conditions for fulfillment are plainly stated, but in
others no conditions exist. On the basis of Jeremiah 18:7–10, it is clear that
God’s promises of blessings or threatenings of punishment rest upon conditions,
whether stated or implied. The fulfillment of the prophecy depends upon the
response to the prophetic message.
ထို့ကြောင့်
ဟောကြားချက်များကို ဂရုတစိုက် စစ်ဆေးရမည်၊ အခြေအနေရှိမရှိ နိယာမကို
ထည့်သွင်းစဉ်းစားရမည်။ ထို့ပြင် ပရောဖက်ပြုခြင်းဆုကြေးငြားကို
တောင်းဆိုသူတိုင်းသည် ကျန်ရှိသော စမ်းသပ်မှု သုံးခုကို ဖြတ်ကျော်ရမည်။
Therefore, predictions must be examined carefully, taking into account the
principle of conditionality. In addition, the three other tests must be met by
anyone who claims the prophetic gift.
E.
ပရောဖက်သည်
ခရစ်တော်ကို ဝန်ခံသည်
F.
ယောဟန်က
လူများကို စကားပြောစေသော ဝိညာဉ်များကို စမ်းသပ်ရန်နှင့် လိမ်ညာပရောဖက်များကို
သတိပေးရင်း၊ “ဤအရာအားဖြင့် ဘုရားသခင်၏ဝိညာဉ်တော်ကို သိနိုင်သည်။ ယေရှုခရစ်သည်
လူ့ဇာတိခံယူ၍ လာတော်မူသည်ဟု ဝန်ခံသော ဝိညာဉ်တိုင်းသည် ဘုရားသခင်ထံမှ ဖြစ်သည်။
ယေရှုကို ဝန်ခံခြင်းမပြုသော ဝိညာဉ်တိုင်းသည် ဘုရားသခင်ထံမှ မဟုတ်ပါ” ဟု
ထပ်လောင်းပြောဆိုသည် (၁ ယောဟန် ၄:၂, ၃)။
D. Prophet Confesses Christ
As John admonishes Christians to test the spirits that lead people to
speak and warns them against false prophets, he adds, “By this you know the
Spirit of God: every spirit which confesses that Jesus Christ has come in the
flesh is of God, and every spirit which does not confess Jesus is not of God”
(1 John 4:2, 3).
ဤစမ်းသပ်မှုသည်
ယေရှုသည် တစ်ချိန်က ဤလောက၌ နေထိုင်ခဲ့သည်ဟု ယုံကြည်ကြောင်း ပြောဆိုရုံထက်
များစွာပိုမြင့်မားသည်။ အပြည့်အဝအဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုရလျှင်၊ ဤစမ်းသပ်မှုသည်
သမ္မာကျမ်းစာ၌ ယေရှုနှင့်ပတ်သက်၍ သွန်သင်ထားသမျှကို လွှမ်းခြုံထားသည်။
ကိုယ်တော်သည် စစ်မှန်သော ဘုရားသခင်ဖြစ်ပြီး စစ်မှန်သော လူသားဖြစ်တော်မူသည်၊
ထာဝစဉ်ရှိတော်မူသည်၊ ဘုရားသခင်၏နှုတ်ကပတ်တော်ကို ကြားနိုင်သော
ပုံသဏ္ဌာန်ဖြစ်တော်မူသည်။ ယေရှုသည် ကောင်းကင်နှင့် မြေကြီး၏ ဖန်ဆင်းရှင်၊
ထိန်းသိမ်းရှင်၊ အသက်၏ အရင်းအမြစ်၊ လူသားအားလုံး၏ အလင်းဖြစ်တော်မူသည်။ ကိုယ်တော်သည်
အပြစ်မရှိ၍ ကညာမယ်တော်မှ မွေးဖွားတော်မူသည်။ အပြစ်သားများအတွက် ဖြေရှင်းသော
သေခြင်းကို သေဆုံးတော်မူခဲ့သည်၊ ခြင်္သေ့မှ ရှင်ပြန်ထမြောက်တော်မူသည်၊ ခမည်းတော်၏
လက်ျာတော်ဘက်၌ တက်တော်မူသည်၊ ကောင်းကင်ဗိမာန်၌ ယဇ်ပုရောဟိတ်မင်းအဖြစ်
အမှုတော်ဆောင်တော်မူသည်၊ မကြာမီ အပြစ်ကို အမြစ်ဖြတ်ပစ်ရန်နှင့် သစ္စာရှိသော
လူများကို ကောင်းကင်သို့ ယူဆောင်ရန် ဤမြေကြီးသို့ ပြန်လာတော်မူမည်။ ဤစမ်းသပ်မှုသည်
ပထမစမ်းသပ်မှုနှင့် နီးကပ်စွာ ဆက်စပ်နေသည်။ စစ်မှန်သော ပရောဖက်သည် တရားနှင့်
သက်သေခံချက်နှင့် သဟဇာတဖြစ်စွာ ပြောဆိုလိမ့်မည်။
This test is much broader than just claiming to believe that Jesus once
lived on earth. In its fullest sense, this test encompasses everything that the
Bible teaches about Jesus: that He is truly God and truly man, that He has
existed from eternity, and that He is the word of God made audible. Jesus is
Creator and Sustainer of heaven and earth, Source of life, and Light of all
mankind. He was sinless and born of a virgin. He died an atoning death for
sinners, was resurrected bodily, ascended to the right hand of the Father,
ministers as High Priest in the heavenly sanctuary, and is soon to return to
earth to destroy sin forever and take His faithful people to heaven. This test
is closely related to the first test. A true prophet will speak in agreement
with the law and the testimony.
E. ပရောဖက်ပြုခြင်းဆုကြေးငြား၏ ထပ်ဆောင်းသက်သေများ အထက်ပါ အဓိက စမ်းသပ်မှု လေးခုအပြင်၊
စစ်မှန်သည်နှင့် မှားယွင်းသည်ကို ခွဲခြားရန် ကူညီသော ထပ်ဆောင်းအချက်များ
အများအပြား ရှိသည်။
E. Additional Evidence of Prophetic Gift
In addition to the four major tests given above, several additional
features help discriminate between the true and the false.
· ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ဖြစ်ပေါ်မှုများ ကျမ်းစာတွင်
သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်မှ ဗျာဒိတ်ပေးသနားခြင်းနှင့် ဆက်စပ်၍ ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ
ဖြစ်စဉ်များကို အခါအခါတွင် မှတ်တမ်းတင်ထားသည်။ ဒံယေလ (ဒံယေလ ၁၀) နှင့် ဘာလမ်
(တောလည်ကျမ်း ၂၄) ၏ အတွေ့အကြုံများတွင် တွေ့ရှိရသော ဖြစ်စဉ်များသည်
အချို့အချင်းချင်း ဆင်တူသည်။ ယောဟန်သည် ပါတ်မိုကျွန်းတွင် ခံယူခဲ့သော
ဗျာဒိတ်များနှင့် ဆက်စပ်၍ ထိုအရာအချို့ကို ဖော်ပြခဲ့သည် (ဗျာဒိတ် ၁; IV. C. 1 ကိုကြည့်ပါ)။
· 1. Physical Manifestations
Scripture notes at times physical phenomena in connection with revelations
given by the Holy Spirit. The phenomena recorded at the time of Daniel’s (Dan.
10) and Balaam’s (Num. 24) experiences show certain similarities. John mentions
some of these in connection with the revelations he received on the Isle of
Patmos (Rev. 1; see IV. C. 1).
· ပရောဖက်သတင်းစကား၏ အချိန်ကိုက်ဖြစ်မှု သမ္မာကျမ်းစာတွင်
ကာလကြာရှည်စွာ ကျယ်ပြန့်စွာ ဟောကြားချက်များ ဖော်ပြထားသော်လည်း၊
ဘုရားသခင်၏လူမျိုးတို့အား ပေးသနားခဲ့သော သတင်းစကားအများစုသည် သူတို့၏
ချက်ချင်းအခြေအနေနှင့် သက်ဆိုင်ပြီး၊ လမ်းညွှန်ရန်အတွက် အ preciso အချိန်တွင် ရောက်ရှိလာသည်။
ကျမ်းဂန်ပြီးဆုံးချိန်နောက်ပိုင်း ပရောဖက်ပြုခြင်းဆုကြေးငြား၏
လုပ်ဆောင်ချက်တွင်လည်း အတူတူပင် ဖြစ်သည်။
· 2. Timeliness of the
Prophetic Message
Although the Bible sets forth sweeping predictions that span long periods
of time, the majority of messages given to God’s people in the Bible relate to
their immediate situation and arrive precisely when needed for their guidance.
The same is true in the postcanonical function of the gift of prophecy.
သတင်းပို့သူ၏
ပြင်းထန်မှုနှင့် မကြောက်ရဲမကြောက်ရဲ စစ်မှန်သော ပရောဖက်သည် ဘုရားသခင်၏
နာမတော်အားဖြင့် ပြောဆိုသော ယုံကြည်မှုသည် လူများအား ဘုရားသခင် ဧကန်စင်စစ်
မိန့်ဆိုတော်မူပြီဟု အာမခံချက် ပေးနိုင်သည်။ ဆုံးမသတင်းစကားများ ပို့ဆောင်ရာတွင်
လူများ၏ မကျေနပ်မှုကြောင့် ခြိမ်းခြောက်ခံရခြင်း မရှိစေရ။ ဘုရားသခင်က ယေရမိကို
ပရောဖက်အမှုတော်သို့ ခေါ်တော်မူစဉ်၊ “သင်၏ ခါးကို ခါးစည်းလော့၊ ထလော့၊
ငါမှာထားသမျှကို သူတို့အား ပြောလော့။ သူတို့ကြောင့် မကြောက်နှင့်၊ ငါသည် သင့်ကို
သူတို့ရှေ့တွင် မကြောက်မရဲ ဖြစ်စေမည်။ ငါ၊ ယနေ့ သင့်ကို ခိုင်ခံ့သောမြို့၊
သံတိုင်၊ ကြေးနံရံအဖြစ် ယုဒပြည်တစ်ခုလုံး၊ ယုဒမင်းများ၊ မင်းသားများ၊
ယဇ်ပုရောဟိတ်များ၊ ပြည်သူများနှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်စေသည်။ သူတို့သည် သင့်ကို
တိုက်ခိုက်ကြလိမ့်မည်။ သို့သော် ငါသည် သင့်နှင့်အတူ ရှိ၍ ကယ်နှုတ်မည်ဟု ထာဝရဘုရား
မိန့်တော်မူသည်” ဟု မိန့်တော်မူခဲ့သည် (ယေရမိ ၁:၁၇–၁၉)။
3. Certainty and Fearlessness of the Messenger
The confidence with which the true prophet speaks in the name of God helps
to establish assurance among the people that God has indeed spoken. In
delivering messages of rebuke, the prophet cannot be intimidated by the
displeasure of the people. As God called Jeremiah to his prophetic ministry, He
said, “Gird up your loins; arise, and say to them everything that I command
you. Do not be dismayed by them, lest I dismay you before them. And I, behold,
I make you this day a fortified city, an iron pillar, and bronze walls, against
the whole land, against kings of Judah, its princes, its priests, and the
people of the land. They will fight against you; but they shall not prevail
against you, for I am with you, says the Lord, to deliver you” (Jer. 1:17–19).
- သတင်းစကားများ၏
မြင့်မြတ်သော ဝိညာဉ်ရေးရာ သဘောသဘာဝ စစ်မှန်သော ပရောဖက်၏
သတင်းစကားများသည် ဘဝ၏ သာမန်ကိစ္စများကို ကိုင်တွယ်နိုင်သော်လည်း၊
အကြောင်းအရာနှင့် ဘာသာစကားတွင် အမြဲတမ်း မြင့်မြတ်ကြီးကျယ်ပြီး
ယုတ်ညံ့ရိုင်းစိုင်းသော အရာများကို ဘယ်တော့မျှ ထင်ဟပ်မည် မဟုတ်ပါ။
ဆုံးမသတင်းစကားများတွင်ပင်၊ ပရောဖက်များသည် လူများ၏ စိတ်နှလုံးကို
ဘုရားသခင်နှင့် ဆက်ဆံရေးကို တည်ဆောက်ခိုင်မြဲစေမည့် မြင့်မြတ်သော ဝိညာဉ်ရေးရာ
နိယာမများသို့ ဆွဲဆောင်လိမ့်မည်။
4. Elevated Spiritual Nature of the Messages
While the messages of a true prophet may deal with the common issues of
life, they will always be of a high, dignified nature and never reflect that
which is cheap and vulgar, either in content or in language. Even in messages
of rebuke, the prophets will draw the minds of the people to lofty spiritual
principles that will build and strengthen their relationship with God.
၅. သတင်းစကားများ၏
လက်တွေ့ကျသော သဘောသဘာဝ တိမောတေကို ပေါလု ရေးသားသော ဒုတိယစာတွင်
ဘုရားသခင်ပေးပို့တော်မူသော သတင်းစကားများနှင့် ကျမ်းစာတွင်
မှတ်တမ်းတင်ထားသည်များသည် “ဆုံးမခြင်း၊ အပြစ်တင်ခြင်း၊ ပြင်ဆင်ခြင်း၊
ဖြောင့်မတ်ခြင်းအကျင့်ကို သင်ကြားပေးခြင်းအတွက် အကျိုးရှိသည်” ဖြစ်ပြီး၊
ဘုရားသခင်၏လူသည် ပြည့်စုံခြင်း၊ ကောင်းမှုတိုင်းကို ပြုလုပ်ရန် ကိရိယာတန်ဆာပလာများ
ပြည့်စုံစေရန်အတွက် ဖြစ်သည်ဟု အလေးပေးဖော်ပြထားသည် (၂ တိမောတေ ၃:၁၆၊ ၁၇)။
ထိုနည်းတူ၊ စစ်မှန်သော ပရောဖက်ပြုခြင်းသတင်းစကားတိုင်းသည် ရူးသွပ်သော
ခန့်မှန်းချက်များ၊ ထူးဆန်းသော စိတ်ကူးယဉ်များ သို့မဟုတ် အဓိပ္ပာယ်မရှိသော
စကားလုံးများကို မဖော်ပြပါ။
5. Practical Nature of the Messages
In his Second Letter to Timothy, Paul stresses the practical nature of the
messages sent by God and recorded in the Scriptures as “profitable for
teaching, for reproof, for correction, and for training in righteousness, that
the man of God may be complete, equipped for every good work” (2 Tim. 3:16,
17). Likewise, any true prophetic message will not present wild speculations,
strange fantasies, or meaningless rambling.
X. ခေတ်အဆုံးတွင်
ပရောဖက်ပြုခြင်းလက်ဆောင်၏ ထင်ရှားပေါ်ထွက်ခြင်း
ကျမ်းစာမှ ရှင်းလင်းစွာ သိရှိရသည်မှာ
ပရောဖက်ပြုခြင်းလက်ဆောင်သည် ခေတ်အဆုံးတိုင်အောင် ဘုရားသခင်၏လူများထဲတွင် ရှိနေရမည်
ဖြစ်သည်။
X. End-time Manifestations
of the Prophetic Gift
It is clear from the Scriptures that the prophetic gift is to be present
among God’s people until the end of time.
A.
ယိုဝေလထံမှ
သက်သေခံချက်
B.
ယိုဝေလသည် ဘုရားသခင်၏ဝိညာဉ်တော်ကို
လူပျိုများ ရူပါရုံမြင်ခြင်း၊ လူအိုများ အိပ်မက်မက်ခြင်း၊ သားသမီးများ
ပရောဖက်ပြုခြင်းတို့ဖြင့် ကြွယ်ဝစွာ သွန်းလောင်းပေးတော်မူမည်ဟု ဟောပြောထားသည်
(ယိုဝေလ ၂:၂၈၊ ၂၉)။ ထိုအတွေ့အကြုံ၏ အချိန်ကာလကို သတ်မှတ်ထားသည်။ နေကို မှောင်မိုက်စေခြင်း၊
လကို သွေးအရောင်သို့ ပြောင်းလဲစေခြင်းကဲ့သို့ ကောင်းကင်ပေါ်တွင် ဖြစ်ရပ်များနှင့်
ကမ္ဘာမြေပေါ်တွင် သွေး၊ မီး၊ မီးခိုးတိုင်များဟု လျှို့ဝှက်စွာ ဖော်ပြထားသော
ဘေးဒုက္ခများ ရှိလာမည်။ ဤအရာအားလုံးသည် “ထာဝရဘုရား၏ ကြီးမားပြင်းထန်သော နေ့” ကို
ချက်ချင်းမတိုင်မီ ဖြစ်ပွားရမည် (အခန်း ၃၀၊ ၃၁)။
A. Evidence From Joel
Joel speaks of an abundant outpouring of God’s Spirit upon His people, of
young men seeing visions, old men dreaming dreams, and sons and daughters
prophesying (Joel 2:28, 29). He even sets the time frame for this experience.
There will be cosmic phenomena with the sun being darkened and the moon turned
into blood. Disasters on earth are described cryptically as “blood and fire and
columns of smoke.” All of this is to precede immediately “the great and
terrible day of the Lord” (verses 30, 31).
အစောပိုင်း
ခရစ်ယာန်ယုံကြည်သူများနှင့်အတူ ရှင်ပြေတုသည် ခရစ်တော်၏ ပထမအကြိမ် ကြွလာခြင်းကို
နောက်ဆုံးကာလဟု ရှုမြင်ခဲ့ပြီး (ဟေဗြဲ ၁:၂; ၉:၂၆; ၁ ကောရိန်သူ ၁၀:၁၁; ၁ ပေတရု ၁:၂၀)
ယိုဝေလ၏ ပရောဖက်ပြုချက်ကို ပင်တေကုတ္တနေ့ အတွေ့အကြုံအတွက် အသုံးချခဲ့သည် (တမန်တော်
၂:၁၆–၂၁)။ ပရောဖက်ပြုခြင်းလက်ဆောင်ကို ဘာသာစကားလက်ဆောင်နှင့် ဆက်စပ်ခဲ့သည်။
Along with other Early Christian believers, Peter viewed Christ’s first
coming as the last days (Heb. 1:2; 9:26; 1 Cor. 10:11; 1 Peter 1:20) and
applied Joel’s prophecy to the Pentecost experience (Acts 2:16–21), linking the
gift of prophecy to the gift of tongues.
ယိုဝေလ၏
ပရောဖက်ပြုခြင်းလက်ဆောင် လာမည်ဟူသော ပရောဖက်ပြုချက်ကို အစောပိုင်းမိုးနှင့်
နောက်ဆုံးမိုးဆိုင်ရာ အကြောင်းအရာတွင် ထားရှိသည် (ယိုဝေလ ၂:၂၃–၃၂)။ မျိုးစေ့ကို
ပေါက်ရောက်စေပြီး အမြစ်တွယ်စေသော အကျိုးပေးသော ဆောင်းဦးမိုးကို အစောပိုင်းမိုး
ဟုခေါ်သည်။ စပါးကို ရင့်ကျက်စေပြီး ရိတ်သိမ်းရန် အဆင်သင့်ဖြစ်စေသော နွေဦးမိုးကို
နောက်ဆုံးမိုး ဟုခေါ်သည်။ ပါလက်စတိုင်းစိုက်ပျိုးရေးသံသရာတွင် ဤဖြစ်စဉ်သည်
ဘုရားသခင်သည် ဝိညာဉ်တော်အားဖြင့် လူမျိုးတို့အား ပေးတော်မူသော ဝိညာဉ်ရေးရာ
လန်းဆန်းမှု၏ သင်္ကေတဖြစ်သည် (ဟောရှေ ၆:၃)။ ရှင်ပြေတုသည် နောက်ဆုံးကာလတွင်
နေထိုင်နေသည်ဟု အပြည့်အဝ ယုံကြည်ခဲ့ပြီး အစောပိုင်းမိုးကို ခံစားခဲ့သည်။
နောက်ဆုံးမိုးသည် ခေတ်အဆုံးတွင် ဘုရားသခင်၏လူများထံ လာမည် ဖြစ်သည်။
(ကြွင်းကျန်သောသူ/တတိယကောင်းကင်တမန် V. E. ကိုကြည့်ပါ။)
Joel’s prophecy of the coming prophetic gift is set in the context of the
early and latter rains (Joel 2:23–32). The refreshing, life-giving fall rains,
which enabled the seed to sprout and take root, are called the early rain. The
spring rain, which brought the grain to maturity and readiness for harvest, is
called the latter rain. This phenomenon in the Palestinian agricultural cycle
is a symbol of the spiritual refreshing that God gives to His people through
His Spirit (Hosea 6:3). Peter, fully believing he was living in the last days,
experienced the early rain. The latter rain is yet to come upon God’s people at
the end of time. (See Remnant/Three Angels V. E.)
C.
ယေရှုထံမှ
သက်သေခံချက်
D.
ယေရှုက
လူများသည် လိမ်ညာသော ပရောဖက်များ ပေါ်ထွက်လာမည်၊ သူ့နာမတော်အားဖြင့်
ပရောဖက်ပြုမည်၊ ထိုနေ့တွင် သူတို့ကို ဝင်ခွင့်တောင်းမည်၊ ထိုအခါ သူက “ငါသည်
သင်တို့ကို တစ်ခါမျှ မသိခဲ့၊ မတရားသောသူတို့၊ ငါ့ထံမှ ထွက်သွားကြလော့” ဟု
မိန့်တော်မူမည်ဟု မိန့်တော်မူသည် (မဿဲ ၇:၁၅–၂၃)။ ဤလိမ်ညာသော ပရောဖက်များသည်
ခေတ်အဆုံးတွင် လုပ်ဆောင်နေမည်၊ နိမိတ်လက္ခဏာများနှင့် အံ့ဖွယ်အမှုများ ပြုလုပ်ပြီး
ရွေးကောက်ခံရသူများပင်လျှင် လှည့်စားရန် ကြိုးစားမည် (မဿဲ ၂၄:၂၄)။ ဤခေတ်အဆုံး
ပရောဖက်များကို “လိမ်ညာ” ဟု သတ်မှတ်ထားခြင်းကြောင့် စစ်မှန်သော ပရောဖက်များလည်း
ရှိနေမည်ဟု ဆိုလိုသည်။
B. Evidence From Jesus
Jesus said false prophets would appear, prophesy in His name, and then
request admission into His kingdom; on that day He would say, “I never knew
you; depart from me, you evildoers” (Matt. 7:15–23). These false prophets would
be active at the end of time, showing signs and wonders and attempting to
deceive the very elect (Matt. 24:24). The fact that these end-time prophets are
labeled “false” suggests that the true would also be present.
A.
ပေါလုထံမှ
သက်သေခံချက်
B.
ပေါလုသည် ၁ ကောရိန်သူစာကို
ခရစ်တော်ပြန်ကြွလာသောနေ့တိုင်အောင် ဝိညာဉ်ရေးလက်ဆောင်များသည်
ခရစ်တော်၏နောက်လိုက်များနှင့်အတူ ရှိနေမည်ဟူသော အာမခံချက်ဖြင့် စတင်ထားသည်။
ဤလက်ဆောင်များထဲတွင် “ခရစ်တော်၏ သက်သေခံချက်” (to martyrion tou Christou [၁ ကောရိန်သူ ၁:၆–၈])
ပါဝင်သည်။ ပေါလုသည် ဝိညာဉ်တော်ပေးသော ဝိညာဉ်ရေးလက်ဆောင်များကို ပြောနေသည်ဖြစ်ရာ
ဤနေရာတွင် ဖော်ပြထားသော “သက်သေခံချက်” ကိုလည်း လက်ဆောင်တစ်ခုအဖြစ် မြင်ရမည်။
ပေါလုက “ခရစ်တော်၏ သက်သေခံချက်” နှင့်အတူ ကောရိန်သူများသည်
ဝိညာဉ်ရေးလက်ဆောင်များတွင် တစ်ခုမျှ ချို့တဲ့ခြင်း မရှိဟု ဆိုသည်။
C. Evidence From Paul
Paul begins 1Corinthians with the assurance that spiritual gifts will be
with the followers of Christ until the day He returns. Among these gifts is the
“testimony of Christ” (to martyrion tou
Christou [1 Cor. 1:6–8]). Since Paul is speaking of spiritual gifts, given
by the Spirit, the “testimony” spoken of here must also be seen as a gift. Paul
says that with the “testimony of Christ” the Corinthians now lack none of the
spiritual gifts.
“ခရစ်တော်၏
သက်သေခံချက်” ဟူသော အသုံးအနှုန်းကို နှစ်နည်းဖြင့် နားလည်နိုင်သည်။ ပထမတစ်နည်းမှာ
တမန်တော်ပေါလု၏ တရားဟောခြင်းအားဖြင့် ကောရိန်သူများထဲတွင် ခရစ်တော်အကြောင်း
“သက်သေ” ပေးခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ အခြားတစ်နည်းမှာ ခရစ်တော်သည် သူတို့ခံယူခဲ့သော
သက်သေခံချက်၏ အရင်းအမြစ် ဖြစ်သည်။ Tou Christou ကို ရည်ရွယ်ချက်ပြီးနှီး (objective
genitive) “ခရစ်တော်အကြောင်း”
[RSV] သို့မဟုတ်
အဓိကပြီးနှီး (subjective genitive) “ခရစ်တော်ထံမှ” [KJV] ဟု နားလည်နိုင်သည်။ အကယ်၍ အဓိကပြီးနှီးဖြစ်ပါက
ဗျာဒိတ်ကျမ်းတွင် ယောဟန်ဖော်ပြထားသည်နှင့် အပြိုင်ဖြစ်သည်။ “ခရစ်တော်၏
သက်သေခံချက်” လက်ဆောင်ရှိသော ကောရိန်သူ ခရစ်ယာန်များသည် ဝိညာဉ်ရေးလက်ဆောင်များတွင်
တစ်ခုမျှ ချို့တဲ့ခြင်း မရှိခဲ့ပါ။
The expression “testimony of Christ” may be understood in two ways. First,
witness “to” Christ had been given among the Corinthians through the preaching
of the apostle Paul. On the other hand, Christ was the source “of” the witness
they had received. Tou Christou may
be understood either as an objective genitive (“to Christ” or “about Christ”
[RSV]), or as a subjective genitive (“of” or “from Christ” [KJV]). If a
subjective genitive, it would parallel what John presents in Revelation. Having
the gift of the “testimony of Jesus,” the Corinthian Christians lacked none of
the spiritual gifts.
ပေါလုသည် ဧဖက်မြို့
အသင်း၌သို့ ညွှန်ကြားချက်ဖြင့် သူပြောခဲ့သည်ကို အလေးပေးသည် (ဧဖက် ၄:၁၁–၁၃)။
ဘုရားသခင်သည် အသင်းတော်အား တမန်တော်များ၊ ပရောဖက်များ၊ ဧဝံဂေလိတများ၊
သင်းအုပ်ဆရာများနှင့် ဆရာများ ပါဝင်သော ဝိညာဉ်ရေးအမှုတော်လက်ဆောင်များကို
ပေးထားသည်။ ဤလက်ဆောင်များသည် ခရစ်တော်၏နောက်လိုက်များကို အမှုတော်အတွက်
တပ်ဆင်ပေးရန် ဖြစ်သည်။ ဤတပ်ဆင်ခြင်းသည် အားလုံးသည် (၁) ယုံကြည်ခြင်း၏
စည်းလုံးညီညွတ်ခြင်း၊ (၂) ဘုရားသခင်၏သားတော်ကို သိကျွမ်းခြင်း၊ (၃) ပြည့်စုံသော
ရင့်ကျက်ခြင်း၊ (၄) ခရစ်တော်၏ ပြည့်စုံမှု၏ အတိုင်းအတာသို့ ရောက်ရှိလာသည်အထိ
ဆက်လက်ဖြစ်သည်။ ပေါလုသည် ယေရှုပြန်ကြွလာသောနေ့ကို ရည်မှတ်ထားကြောင်း ရှင်းလင်းသည်။
Paul emphasizes what he says to the Corinthians by his instruction to the
Ephesian church (Eph. 4:11–13). God has given to His church the gift of
spiritual ministries that include apostles, prophets, evangelists, pastors, and
teachers. These gifts are given to equip Christ’s followers for the work of the
ministry that has been given to them. This equipping continues until all have
come into (1) the unity of the faith, (2) the knowledge of the Son of God, (3)
full maturity, and (4) the measure of the stature of the fullness of Christ.
Obviously Paul has his sights set on the day when Jesus returns, when His
desire for the church will be finally realized.
C.
ယောဟန်ထံမှ
သက်သေခံချက်
D.
ဗျာဒိတ်ကျမ်းတွင် ယောဟန်သည်
ပရောဖက်ပြုခြင်းလက်ဆောင်သည် သူ့ခေတ်ကို ကျော်လွန်၍ ခေတ်အဆုံးတွင် အသင်းတော်၌
ထင်ရှားစွာ ပေါ်ထွက်မည်ဟူသော သမ္မာကျမ်းစာ အဆုံးအမကို အတည်ပြုသည်။ မဟာစစ်ပွဲ (III
ကိုကြည့်ပါ)
ဟုသတ်မှတ်ထားသော ဝိညာဉ်ရေးရာ တိုက်ပွဲ၏ ပရောဖက်ပြုချက်ပုံရိပ်ကို တင်ပြရင်း
ဘုရားသခင်၏လူများကို လှပသော မိန်းမတစ်ဦးနှင့် ချိတ်ဆက်ထားသည် (ဗျာဒိတ် ၁၂:၁၊ ၂)။
မကောင်းသော အင်အားစုများကို ကြီးမားသော အနီရောင်နဂါးကြီးဖြင့် ကိုယ်စားပြုပြီး
သူမကလေးကို မွေးဖွားချိန်တွင် ဖျက်ဆီးရန် ပြင်ဆင်ထားသည်။ သို့သော် ထိုကလေးကို
ဘုရားသခင်၏ ပလ္လင်တော်သို့ ဆွဲယူခေါ်ဆောင်သွားသည် (အခန်း ၃–၅)။
D. Evidence From John
In Revelation, John confirms the biblical teaching that the prophetic gift
will not only extend beyond his day, but will be manifested in the church at
the end of time. Presenting a prophetic picture of the spiritual battle that
already has been identified as the great controversy (see III), John links
God’s people with the prophetic symbol of a comely woman (Rev. 12:1, 2). The
forces of evil, represented by a great red dragon, poise themselves to destroy
her Child at birth, but He is caught up to the throne of God (verses 3–5).
ကလေးကို ဖျက်ဆီးရန်
မအောင်မြင်သောအခါ နဂါးသည် မိန်းမကို ယေရှုဘုရားမြင့်မြတ်ခြင်းနောက်
ရာစုနှစ်များတစ်လျှောက် ဖျက်ဆီးရန် ကြိုးစားသည်။ နောက်ဆုံးတွင် ခေတ်အဆုံးတွင်
သူမမျိုးစေ့၏ ကြွင်းကျန်သောသူများကို ဖျက်ဆီးရန် ကြိုးစားသည် (အခန်း ၁၃–၁၇)။
ဤမိန်းမ၏ ကြွင်းကျန်သောသူများသည် ယေရှု၏ သက်သေခံချက် ရှိသည် (အခန်း ၁၇)။
ဤနေရာတွင်လည်း ၁ ကောရိန်သူ ၁:၆ ကဲ့သို့ ပြီးနှီးသည် အဓိကပြီးနှီး ဖြစ်သည်။
ဆိုလိုသည်မှာ သက်သေခံချက်သည် ယေရှုထံမှ ဖြစ်သည်။ ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၁:၂၊ ၉ တွင်
ဗျာဒိတ်ကျမ်းကိုယ်တိုင်ကို ရည်ညွှန်းရာတွင် “ယေရှုခရစ်၏ သက်သေခံချက်” နှင့်
ဓမ္မဟောင်းကျမ်းကို ရည်ညွှန်းရာတွင် “ယေရှု၏ သက်သေခံချက်” ဟူ၍ အတွင်းအတွင်း
နားလည်ထားသည်။
Failing to destroy the Child, the dragon turns on the woman, attempting to
destroy her throughout the centuries following the ascension of Jesus. Finally
he attempts to destroy the remnant of her seed at the end of time (verses
13–17). The remnant of this woman has the testimony of Jesus (verse 17). Here,
as in 1 Corinthians 1:6, the genitive is subjective, i.e., the testimony
originates with Jesus. This is exactly the way “the testimony of Jesus Christ”
(in referring to the Book of Revelation itself) and “testimony of Jesus” (in
referring to OT Scriptures) are understood in Revelation 1:2, 9.
ဗျာဒိတ် ၁၉:၁၀ တွင် tēn
martyrian Iēsou ၏
အဓိပ္ပာယ်ကို ရှင်းလင်းစွာ ဖော်ပြထားသည်။ ကောင်းကင်တမန်က “ငါသည် သင်နှင့်အတူ
အမှုတော်ဆောင်တစ်ဦးဖြစ်၍ ယေရှု၏ သက်သေခံချက်ကို ကိုင်စွဲထားသော
သင်၏ညီအစ်ကိုများနှင့်လည်း အတူဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်ကို ကိုးကွယ်လော့” ဟု ဆိုသည်။
ယောဟန်က အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုသည်မှာ “ယေရှု၏ သက်သေခံချက်သည် ပရောဖက်ပြုခြင်း၏
ဝိညာဉ်ဖြစ်သည်” ဟူ၍ ဖြစ်သည်။ ယောဟန်၏ အမှုတော်ဆောင် ကောင်းကင်တမန်သည် ယေရှု၏
သက်သေခံချက်ကို ကိုင်စွဲထားသူများနှင့် အတူ အမှုတော်ဆောင်တစ်ဦးဟု ကိုယ်ကိုကိုယ်
ဖော်ပြပြီး၊ “ယေရှု၏ သက်သေခံချက်” နှင့် “ပရောဖက်ပြုခြင်း၏ ဝိညာဉ်” ဟူသော
စကားလုံးများသည် တူညီသည်ဟု ဆိုသည်။ ဗျာဒိတ် ၂၂:၉ တွင် အမှုတော်ဆောင်
ကောင်းကင်တမန်သည် ယခင်ပြောဆိုခဲ့သည်ကို ထပ်ကာထပ်ကာ “ယေရှု၏ သက်သေခံချက်” အစား
“ပရောဖက်များ” ဟု အစားထိုးပြောဆိုသည်။
In Revelation 19:10 the meaning of tēn
martyrian Iēsou is made clear. The angel says, “I am a fellow servant with
you and your brethren who hold the testimony of Jesus [tēn martyrian Iēsou]. Worship God.” And John interprets, “For the
testimony of Jesus [tēn martyrian Iēsou]
is the spirit of prophecy.” John’s attending angel identifies himself as a
“fellow servant” with him and others “who hold the testimony of Jesus,” which
is “the spirit of prophecy.” The fact that the terms “testimony of Jesus” and
“spirit of prophecy” are synonymous with “prophet” is seen in Revelation 22:9,
where the attending angel repeats his earlier statement but substitutes
“prophet” for “testimony of Jesus”: “I am a fellow servant with you and your
brethren the prophets.”
ယောဟန်က ယေရှု၏
သက်သေခံချက် ရှိသော ကြွင်းကျန်သောသူများသည် ပရောဖက်ပြုခြင်းလက်ဆောင် ရှိသည်ဟု
ရှင်းလင်းစွာ ဖော်ပြထားသည်။
John makes it clear that the remnant that has the testimony of Jesus also
has the prophetic gift.
XI. ဆဋ္ဌမနေ့
အဒ်ဗင်တစ်အသင်းတော်တွင် အဲလင် ဂျီ ဝှိုင့်၏ အခန်းကဏ္ဍနှင့် လုပ်ဆောင်ချက် အစပိုင်းမှစ၍
ဆဋ္ဌမနေ့ အဒ်ဗင်တစ်အသင်းတော်သည် ဝိညာဉ်ရေးလက်ဆောင်များဆိုင်ရာ သမ္မာကျမ်းစာ
အဆုံးအမကို လက်ခံခဲ့သည် (XIII. E. ကိုကြည့်ပါ)။
ဆုတောင်းခြင်းနှင့် ဆီလိမ်းခြင်းအားဖြင့် ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ပျောက်ကင်းခြင်း
အံ့ဖွယ်များသည် အသင်းတော် စတင်တည်ထောင်ချိန်မှစ၍ ရှိခဲ့သည်။ သင်ကြားခြင်းနှင့်
အုပ်ချုပ်ခြင်းလက်ဆောင်များသည် အဲလင် ဝှိုင့်၏ အမှုတော်တွင်သာမက သူမ၏ခင်ပွန်း
ဂျေမ့်စ် နှင့် အသင်းတော်၏ ထင်ရှားသော ခေါင်းဆောင်များ၏ အမှုတော်များတွင်လည်း ထင်ရှားသည်။
အခြားလက်ဆောင်အားလုံးသည် အသင်းတော်၏ တိုးတက်မှုနှင့် ဖွံ့ဖြိုးမှုတွင်
တစ်နည်းနည်းဖြင့် အကျိုးသက်ရောက်ခဲ့သည်။
XI. Role and Function of
Ellen G. White in the Seventh-day Adventist Church
From its beginning the Seventh-day Adventist Church has accepted the
biblical teaching of spiritual gifts (see XIII. E). Miracles of physical
healing through prayer and the anointing of oil have been present from the very
beginning of the church’s existence. The gifts of teaching and administration
have been apparent not only in the work of Ellen White, but in the ministries
of her husband, James, and other prominent figures throughout the church’s
history. All of the other gifts have had an impact on the growth and
development of the church in one way or another.
ဤနေရာတွင်
အလေးပေးဖော်ပြသည်မှာ အဲလင် ဂျီ ဝှိုင့်၏ အတွေ့အကြုံတွင်
ပရောဖက်ပြုခြင်းလက်ဆောင်နှင့် သူမ၏ ဘဝနှင့် အမှုတော်တွင် ဤလက်ဆောင်၏
အသီးအပွင့်များ ဖြစ်သည်။ ဤလက်ဆောင်သည် အသင်းတော်တွင် ဝိညာဉ်ရေးလက်ဆောင်များ၏
အတွေ့အကြုံအားလုံးကို ကျော်လွန်သည်။
Emphasis here is on the prophetic gift as seen in the experience of Ellen
G. White, and on the fruits of this gift as they are seen in her life and
ministry, because this gift surpasses all other experiences of spiritual gifts
in the church.
A.
အဲလင်
ဂျီ ဝှိုင့်
B.
အဲလင်နှင့်
သူမအမြွှာအစ်မ အဲလိဇဘက်တို့သည် ၁၈၂၇ ခုနှစ် နိုဝင်ဘာလ ၂၆ ရက်နေ့တွင်
မွေးဖွားခဲ့သည်။ ကလေးရှစ်ယောက်အနက် နှစ်ယောက်ဖြစ်ပြီး မိဘများ ရောဘတ်နှင့် ယူနိစ်
ဟာမုန်တို့နှင့်အတူ မိန်းပြည်နယ် ဂေါရမ်မြို့တွင် လယ်ယာငယ်တစ်ခုတွင်
နေထိုင်ခဲ့သည်။ အမြွှာများ မွေးဖွားပြီးမကြာမီ ဟာမုန်မိသားစုသည် အရှေ့ဘက် ၁၂
မိုင်ခန့်အကွာရှိ ပို့တလန်မြို့သို့ ပြောင်းရွှေ့ခဲ့သည်။ အသက် ၉ နှစ်အရွယ်တွင်
အဲလင်သည် အတန်းဖော်တစ်ဦးပစ်ပေါက်သော ကျောက်ခဲဖြင့် မျက်နှာပြင်းထန်စွာ
ဒဏ်ရာရခဲ့သည်။ သတိလစ်နေသည်မှာ သုံးပတ်ကြာပြီး အသက်ရှင်မည်မထင်ခဲ့ပါ။ အဲလင်သည်
နှေးကွေးစွာ နာကျင်စွာ ပြန်လည်ကောင်းမွန်လာခဲ့သည်။ သူမ၏ တရားဝင်ပညာသင်ကြားမှု
ရပ်တန့်သွားခဲ့သည်။
A. Ellen G. White
Ellen and her twin sister, Elizabeth, were born on November 26, 1827. Two
of eight children, they lived on a small farm with their parents, Robert and
Eunice Harmon, in Gorham, Maine. Shortly after the birth of the twins, the
Harmon family moved about 12 miles east to Portland. At the age of 9 Ellen
suffered a severe injury to the face by a stone thrown by a classmate.
Unconscious for three weeks and not expected to live, Ellen made a slow and
painful recovery. Her formal education came to an end.
၁၈၄၀ ခုနှစ်တွင် အသက်
၁၂ နှစ်အရွယ်တွင် မက်သိုဒစ် စခန်းတဲ အစည်းအဝေးတစ်ခုတွင် အဲလင်သည် ဘုရားသခင်အား
နှလုံးကို အပ်နှံခဲ့သည်။ နှစ်နှစ်အကြာတွင် မိန်းပြည်နယ် ပို့တလန်မြို့
ကက်စကိုပင်လယ်အော်တွင် နှစ်ခြင်းခံခဲ့သည်။ ၁၈၄၀ နှင့် ၁၈၄၂ တွင် ဟာမုန်မိသားစုသည်
ဝီလျံမီလာ၏ ယေရှုခရစ်တော် မကြာမီ ပြန်ကြွလာတော်မူမည်ဟူသော အဆုံးအမကို လက်ခံပြီး
အဒ်ဗင်တစ်အစည်းအဝေးများသို့ တက်ရောက်ခဲ့သည်။ ၁၈၄၄ ခုနှစ် အောက်တိုဘာလ ၂၂
ရက်နေ့တွင် ယေရှုပြန်ကြွလာခြင်း မဖြစ်ပွားသောအခါ အဲလင်နှင့်
အခြားအဒ်ဗင်တစ်ယုံကြည်သူများသည် ကျမ်းစာလေ့လာခြင်းနှင့် ဆုတောင်းခြင်းဖြင့်
ခက်ခဲသောနေ့ရက်များကို ဖြတ်ကျော်ရန် အလင်းနှင့် လမ်းညွှန်မှုကို ရှာဖွေခဲ့သည်။
In 1840, at the age of 12, Ellen gave her heart to God during a Methodist
camp meeting. Two years later she was baptized by immersion in Casco Bay,
Portland, Maine. In 1840 A.D. 1842 the Harmon family attended Adventist
meetings and accepted William Miller’s teaching on the imminent return of
Jesus. When Jesus did not return on October 22, 1844, Ellen and other Advent
believers studied the Bible and prayed for light and guidance to take them
through the difficult days ahead.
ထိုအခါများထဲမှ
တစ်ခုတွင် ၁၈၄၄ ခုနှစ် ဒီဇင်ဘာလတွင် အသက် ၁၇ နှစ်အရွယ် အဲလင်သည်
အခြားအမျိုးသမီးလေးဦးနှင့်အတူ ကျမ်းစာလေ့လာခြင်းနှင့် ဆုတောင်းခြင်းပြုနေစဉ်
ဘုရားသခင်၏ ဝိညာဉ်တော်သည် သူမထံ သက်ရောက်ခဲ့သည်။ ထိုအချိန်မှစ၍ နောက် ၇၀
နှစ်တိုင်တိုင် ရူပါရုံ ခန့်မှန်းခြေ ၂၀၀၀ ခန့် ခံစားရမည့် ပထမဆုံး ရူပါရုံကို
ရရှိခဲ့သည်။ မကြာမီ ရူပါရုံတစ်ခုကြောင့် သူမသည် မိတ်ဆွေနှင့် ဆွေမျိုးများနှင့်အတူ
နေရာအနှံ့ ခရီးထွက်၍ ယုံကြည်သူများအား ပထမဆုံးနှင့် နောက်ဆက်တွဲ ဗျာဒိတ်များတွင်
ပြသတော်မူခဲ့သည်များကို မျှဝေပေးခဲ့သည်။
On one of these occasions, in December 1844, 17-year-old Ellen joined four
other women for study and prayer. The Spirit of God rested upon her and she was
given the first of approximately 2,000 visions that she was to receive during
the next 70 years. In response to a vision shortly afterward, she began to
travel from place to place with friends and relatives to share with fellow
believers what had been revealed to her in the first and succeeding
revelations.
၁၈၄၆ ခုနှစ်
သြဂုတ်လတွင် အဲလင်သည် အဒ်ဗင်တစ်တရားဟောဆရာ ဂျေမ့်စ် ဝှိုင့်နှင့် လက်ထပ်ခဲ့သည်။
လက်ထပ်ပြီး ရက်အနည်းငယ်အကြာတွင် ဝှိုင့်ဇနီးမောင်နှံသည် ယောသပ်ဘိတ်စ်ရေးသားသော
သမ္မာကျမ်းစာအရ သတ္တမနေ့ ဥပုသ်နေ့အကြောင်း စာမျက်နှာ ၄၈ မျက်နှာပါ စာအုပ်ငယ်ကို
လေ့လာခဲ့သည်။ ကျမ်းစာသက်သေများကြောင့် သမ္မာကျမ်းစာ၏ ဥပုသ်နေ့ကို လက်ခံခဲ့သည်။
ခြောက်လအကြာတွင် ၁၈၄၇ ခုနှစ် ဧပြီလ ၃ ရက်နေ့တွင် အဲလင်သည် ကောင်းကင်ဗိမာန်တော်ရှိ
ဘုရားသခင်၏ ပညတ်တော်ကို ရူပါရုံတွင် မြင်ခဲ့ပြီး စတုတ္ထပညတ်တော်ပတ်လည်တွင်
အလင်းတန်းရှိနေသည်ကို တွေ့ခဲ့သည်။
In August 1846 Ellen married James White, a young Adventist preacher. A
few weeks after their marriage the Whites began studying a 48-page pamphlet
prepared by Joseph Bates in which the Bible teaching on the seventh-day Sabbath
was set forth. Convinced by the biblical evidence, they accepted the Sabbath of
the Scriptures. Six months later, on April 3, 1847, Ellen was shown in vision
the law of God in the heavenly sanctuary with light around the fourth
commandment.
ဝှိုင့်ဇနီးမောင်နှံထံ
မွေးဖွားလာသော သားလေးဦး—ဟင်နရီ၊ အက်ဒ်ဆန်၊ ဝီလျံ၊ ဂျွန်ဟားဘတ်—တို့အနက်
အက်ဒ်ဆန်နှင့် ဝီလျံသာ အရွယ်ရောက်သည်အထိ အသက်ရှင်ခဲ့သည်။
Of the four sons born to the Whites—Henry, Edson, William, and John—only
Edson and William lived to adulthood.
ကျမ်းစာလေ့လာခြင်းနှင့်
ပရောဖက်ပြုခြင်းလက်ဆောင်မှ လမ်းညွှန်ချက်များအားဖြင့် ၁၈၄၄ ခုနှစ် အောက်တိုဘာ
စိတ်ပျက်မှုမှ ကြီးထွားလာသော၊ ထွန်းကားသော အဒ်ဗင်တစ်ယုံကြည်သူအုပ်စုငယ်တစ်စု
ပေါ်ထွက်လာခဲ့သည်။ ဤယခင်မီလာဝါဒီများ အုပ်စုငယ်သည် ၁၈၆၀ ခုနှစ်တွင် အထွေထွေ
အစည်းအဝေးတစ်ခုတွင် ဆဋ္ဌမနေ့ အဒ်ဗင်တစ်ဟု နာမည်ပေးခဲ့သည်။ ၁၈၈၁ ခုနှစ် သြဂုတ်လ ၆
ရက်နေ့တွင် ဂျေမ့်စ် ဝှိုင့်သည် မီရှီဂန်ပြည်နယ် ဘတ်တယ်ခရစ်မြို့တွင်
ကွယ်လွန်ခဲ့သည်။ အဲလင်သည် အမေရိကန်ပြည်ထောင်စု၊ ဥရောပ၊ သြစတြေးလျတွင် နောက်ထပ် ၃၄
နှစ်ကြာ အမှုတော်ဆက်လက်ဆောင်ရွက်ခဲ့သည်။ သူမသည် ကယ်လီဖိုးနီးယားပြည်နယ်
စိန့်ဟဲလီနာ အိမ်ရှေဗန်တွင် ၁၉၁၅ ခုနှစ် ဇူလိုင်လ ၁၆ ရက်နေ့တွင် အသက် ၈၇
နှစ်အရွယ်တွင် ကွယ်လွန်ခဲ့သည်။
Through the study of the Scriptures and with guidance given through the
prophetic gift, a growing, thriving body of Advent believers began to emerge
out of the disappointment of October 1844. This little band of former
Millerites adopted the name Seventh-day Adventist at a general meeting in 1860.
On August 6, 1881, James White died in Battle Creek, Michigan. Ellen carried on
her work in the United States, Europe, and Australia for 34 more years. She
died at her home, Elmshaven, in St. Helena, California, on July 16, 1915, at
the age of 87.
C.
အဲလင်
ဝှိုင့်၏ ကိုယ်ပိုင်နားလည်မှု
D.
အဲလင် ဝှိုင့်သည် သူမ၏ အမှုတော်ကို
ပြန်လည်သုံးသပ်ကြည့်သောအခါ “ပရောဖက်” ဟူသော စကားလုံးသည် သူမ၏ အမှုတော်ကို
လုံလောက်စွာ မဖော်ပြဟု ခံစားခဲ့သည်။ သူမသည် နောက်ဆုံးကာလ၌ ဘုရားသခင်၏လူများအတွက်
“သတင်းစကားဆောင်” ဟု ခေါ်ဆိုခြင်းကို နှစ်သက်ခဲ့သည်။ အခြားသူများက သူမကို ပရောဖက်ဟု
မကြာခဏ ခေါ်ဆိုသော်လည်း သူမသည် ထိုစကားလုံးဖြင့် ယေဘုယျအားဖြင့် နားလည်ထားသည်ထက်
သူမ၏ အမှုတော်သည် ပိုမိုကျယ်ပြန့်ကြောင်း သဘောပေါက်ခဲ့သည်။ သို့သော် သူမသည်
ကိုယ်ပိုင်ဂုဏ်အသရေနှင့် ဆုလာဘ်များကို မရှာခဲ့ပါ။ ထို့ပြင် သူမခေတ်တွင်
ရဲရဲတင်းတင်း ပရောဖက်ဟု ကိုယ်တိုင်ကြေညာခဲ့သော အခြားသူများကြောင့် ခရစ်တော်၏
အကြောင်းတရားကို အသရေဖျက်ခံရမှုကို သတိပြုမိခဲ့သည် (3SM 74)။
B. Ellen White’s Self-understanding
As Ellen White looked back over her work, she felt that the word “prophet”
did not adequately define her ministry. She preferred to be thought of as God’s
“messenger” for His people in the last days. Although others often referred to
her as a prophet, she realized that her work embraced more than what was
generally understood by that term; yet she did not seek personal honor and
rewards. In addition to this, she was sensitive to the reproach brought upon
the cause of Christ in her day by others who had boldly claimed the title of
prophet (3SM 74).
ပရောဖက်ပြုခြင်းလက်ဆောင်
ပေးခြင်းခံရသဖြင့် အဲလင် ဝှိုင့်သည် သူမ၏ အမှုတော်တွင် ရင်းနှီးထားသော
အခွင့်အာဏာကို အသိအမှတ်ပြုခဲ့သည်။ အကြိမ်ပေါင်းများစွာ အသံဖြင့်ရော စာဖြင့်ရော
ခေါင်းဆောင်များနှင့် အသင်းသားများကို ဘုရားသခင်ပေးသော သတင်းစကားများကို
ပို့ဆောင်ရန် အခွင့်အာဏာရှိကြောင်း သတိပြုမိခဲ့သည်။ ဤအခွင့်အာဏာသည်
သူမကိုယ်တိုင်တွင် မရှိဘဲ ဘုရားသခင်ပေးသော သတင်းစကားများတွင် ရှိကြောင်း
အမြဲသတိပြုမိခဲ့သည်။ ဤအသိအမှတ်ပြုမှုနှင့်အတူ အံ့ဩမှုနှင့် မထိုက်တန်ဟု ခံစားရမှု
ပါဝင်ခဲ့သည်။ (အဲလင် ဝှိုင့်၏ စာများနှင့် ဓမ္မသစ်ကျမ်းတို့၏ ဆက်နွယ်မှုနှင့်စပ်လျဉ်း၍
VIII. B. ကိုကြည့်ပါ။)
Having been given the prophetic gift, Ellen White recognized the authority
invested in her ministry as a literary, noncanonical prophet. On countless
occasions, through voice and pen, she addressed leaders and laity alike with
the realization that her words bore an authority from God. She was constantly
aware that this authority did not rest within herself, but in the messages that
God had given her to deliver. With this recognition came a sense of awe and
unworthiness. (Regarding the relationship between Ellen White’s writings and
the sacred canon, see VIII. B.)
သူမသည် ဘုရားသခင်၏
ပြောရေးဆိုခွင့်ရှိသူ၊ ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်းကို ဝန်းရံမည့် အသင်းတော်ဖွံ့ဖြိုးမှုအတွက်
လမ်းညွှန်သူ၊ ယေရှုပြန်ကြွလာခြင်းအတွက် ပြင်ဆင်နေသော ဘုရားသခင်၏လူများအတွက်
အကြံပေးသူအဖြစ် မြင်ခဲ့သည်။ သူမတွင် ဓမ္မပညာဆိုင်ရာ တရားဝင်သင်တန်းမရှိသော်လည်း
သူမ၏ စာများတွင် ကျမ်းချက်များ၏ အဓိပ္ပာယ်ကို ဖွင့်ဟပြသော နက်နဲသော ဓမ္မပညာဆိုင်ရာ
ထိုးထွင်းသိမြင်မှုများ ပါဝင်သည်။ အထူးသဖြင့် ဖန်ဆင်းခြင်းမှ အပြစ်၏
နောက်ဆုံးဖျက်ဆီးခြင်းအထိ ကျမ်းစာမှတ်တမ်းကို ကိုင်တွယ်ထားသော မဟာစစ်ပွဲစီးရီး
စာအုပ်ငါးအုပ်—ဘိုးဘေးများနှင့် ပရောဖက်များ၊ ပရောဖက်များနှင့် ရှင်ဘုရင်များ၊
လိုအင်ခြင်းအသက်တာ၊ တမန်တော်များ၏ တမန်တော်ဝင်အမှုများ၊ မဟာစစ်ပွဲ—တို့တွင်
ထင်ရှားသည်။
She saw her role as a spokesperson for God, a guide for the developing
work of a church that would soon encircle the globe, and as a counselor to
God’s people preparing for the return of Jesus. Although she had no formal
training in theology, her writings contain penetrating theological insights
that unfold the meaning of Scripture passages that could otherwise be missed.
This is especially true of the five books that make up the Conflict of the Ages
series, which deal with the biblical record from Creation to the final
destruction of sin: Patriarchs and
Prophets, Prophets and Kings, The Desire of Ages, The Acts of the Apostles,
and The Great Controversy.
ဘုရားသခင်၏
သတင်းစကားဆောင်အဖြစ်နှင့် သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်၏ လမ်းညွှန်မှုအောက်တွင် သူမသည်
အောက်ပါအရာများကို ဦးဆောင်တည်ထောင်ရန် တာဝန်ရှိကြောင်း မြင်ခဲ့သည်။ (၁)
အသင်းတော်အဖွဲ့အစည်း၊ (၂) ကမ္ဘာလုံးဆိုင်ရာ ဆဋ္ဌမနေ့ အဒ်ဗင်တစ်အသင်းတော်၏
စုစုပေါင်းတာဝန်၏ ကမ္ဘာလုံးဆိုင်ရာ ရှုထောင့်၊ (၃) ဧဝံဂေလိတရားကို ကမ္ဘာအနှံ့
ပို့ဆောင်မည့် နိုင်ငံခြားသာသနာပြုလုပ်ငန်း၊ (၄) ဆေးရုံများ၊ ဆေးခန်းများ၊
ဆေးပညာကျောင်းများ၊ (၅) အသင်းတော်နှင့် လူ့အဖွဲ့အစည်းအတွက် ကျန်းမာရေးနှင့်
သမ္မာသတိရေးစရိတ်အစီအစဉ်များ၊ (၆) အစောဆုံးသင်ကြားမှုမှ မဟာမဟာဘွဲ့အဆင့်ထိ
ပညာရေးစနစ်၊ (၇) ခရစ်ယာန်စာပေများကို လူများလက်ထဲ ရောက်ရှိစေရန် ထုတ်ဝေရေးနှင့်
ပုံနှိပ်ရေးလုပ်ငန်းများ။
In her role as God’s messenger and through the guidance of the Holy
Spirit, she saw her responsibility to take the lead in establishing: (1) church
organization; (2) a global view of the total mission of the Seventh-day
Adventist Church; (3) a foreign mission thrust that would carry the gospel to
all the world; (4) hospitals, clinics, and medical schools; (5) health and
temperance programs for both the church and the community; (6) an educational
system that goes from the earliest training through graduate studies; and (7)
publishing and printing establishments to put Christian literature into the
hands of people.
C. ဆဋ္ဌမနေ့
အဒ်ဗင်တစ်အသင်းတော်နှင့် အဲလင် ဝှိုင့်၏ အခန်းကဏ္ဍ
ဆဋ္ဌမနေ့ အဒ်ဗင်တစ်အသင်းတော်၏ တည်ထောင်သူနှင့်
အစောပိုင်းခေါင်းဆောင်တစ်ဦးဖြစ်သော ယောသပ်ဘိတ်စ် (၁၇၉၂–၁၈၇၂) ၏ စာများမှ အဲလင်
ဝှိုင့်အား ပေးအပ်ထားသော ပရောဖက်ပြုခြင်း အခန်းကဏ္ဍကို အသိအမှတ်ပြုမှုနှင့်
ထောက်ခံမှု တိုးပွားလာကြောင်း ပထမဆုံး ပုံနှိပ်ထုတ်ဝေခဲ့သော ထုတပြန်ချက်တစ်ခု
ဖြစ်သည်။ ဘိတ်စ်သည် အဲလင် ဝှိုင့်က ရူပါရုံများတွင် မြင်ခဲ့သည်များကို
ပြန်လည်ပြောပြသည်ကို အကြိမ်ပေါင်းများစွာ နားထောင်ခဲ့သည်။ သူမ ပြောခဲ့သည်များတွင်
ကျမ်းစာနှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်မရှိသော်လည်း ကလေးဘဝ ဒဏ်ရာကြောင့်သာ ဖြစ်သည်ဟု
အချိန်အတန်ကြာ လက်မခံချင်ခဲ့ပါ။
C. The Seventh-day Adventist Church and the Role of Ellen White
One of the earliest statements in print that reflects growing recognition
and support for the prophetic role given to Ellen White comes from the pen of
Joseph Bates (1792–1872), one of the founders and early leaders of the
Seventh-day Adventist Church. Bates had several opportunities to hear Ellen
White relate the content of various visions she had received. Although he could
find nothing in what he heard that was contrary to the Scriptures, he was
alarmed by her claim of having received revelations from God. For some time he
was unwilling to accept what he saw and heard as more than the result of her
injury in childhood.
၁၈၄၇ ခုနှစ်တွင်
အဲလင် ဝှိုင့်ရူပါရုံထဲ ရှိနေသည်ကို မြင်ဖူးသူများနှင့် စကားပြောဆိုပြီး၊
ရူပါရုံထဲရှိသည်ကို ကိုယ်တိုင်မြင်တွေ့ပြီး၊ အဲလင်ကိုယ်တိုင်နှင့်
စကားပြောဆိုပြီးနောက် ဘိတ်စ်သည် ဆုံးဖြတ်ချက်ချရန် လုံလောက်သော သက်သေများ
ရခဲ့သည်ဟု ယုံကြည်ခဲ့သည်။ “ငါသည် ယခုအခါ ကိုယ်တိုင် ယုံကြည်စွာ ပြောဆိုနိုင်ပြီ။
ဤအမှုတော်သည် ဘုရားသခင်၏ အမှုတော်ဖြစ်ပြီး ၁၈၄၄ ခုနှစ် အောက်တိုဘာလတွင် ကမ္ဘာအတွက်
ကျွန်ုပ်တို့၏ အမှုတော် ပြီးဆုံးသွားပြီးနောက် ဘုရားသခင်၏ ‘ကွဲပြားနေသော၊
ဆုတ်ပြဲနေသော၊ အခွံခွာခံရသော’ လူများကို နှစ်သိမ့်အားပေးရန် ပေးထားခြင်းဖြစ်သည်”
(၂၁) ဟု ဆိုသည်။ ဘိတ်စ်၏ အစောပိုင်းထုတပြန်ချက်မှစ၍ အုပ်ချုပ်ရေးမှူးများ၊
သင်းအုပ်ဆရာများ၊ ဆရာများသည် ပုံနှိပ်ထုတ်ဝေမှုတွင် ထပ်တလဲလဲ ဖော်ပြခဲ့သည်။
In 1847, after talking with other people who had seen Ellen White in
vision and who had listened to her reports of what she saw, after witnessing
for himself several occasions when she was in vision, and after conversing with
Ellen herself, Bates concluded that he had seen and heard enough evidence for a
decision. “I can now confidently speak for myself. I believe the work is of
God, and is given to comfort and strengthen His ‘scattered,’ ‘torn,’ and
‘pealed [sic] people,’ since the
closing up of our work for the world in October 1844” (21). Since Bates’s early
statement, administrators, ministers, and teachers have repeatedly expressed
his thought in print.
အသင်းတော်အဖွဲ့အစည်း၏
အထွေထွေ အစည်းအဝေးမှ ပထမဆုံး ပုံနှိပ်ထုတ်ဝေခဲ့သော ထုတပြန်ချက်သည်
အသင်းတော်သတင်းစာ Review and Herald တွင် ၁၈၅၅ ခုနှစ် ဒီဇင်ဘာလ ၄ ရက်နေ့တွင် ထုတ်ဝေခဲ့သည်။
ယောသပ်ဘိတ်စ်၊ ဂျေ အိတ်ချ် ဝါဂွန်နာ၊ အမ် အီး ကော်နဲလ်တို့ကို အစည်းအဝေးတွင်
အသင်းသားများအား “လက်ဆောင်များ” နှင့်စပ်လျဉ်း၍ ထုတ်ပြန်ချက်တစ်ခု ပြင်ဆင်ရန်
ခန့်အပ်ခဲ့သည်။ လက်မှတ်ထိုးထားသော ဆောင်းပါး “၁၈၅၅ ခုနှစ် နိုဝင်ဘာလ ၁၆ ရက်နေ့
မီရှီဂန်ပြည်နယ် ဘတ်တယ်ခရစ်မြို့တွင် စုဝေးခဲ့သော အစည်းအဝေး၏ ထုတ်ပြန်ချက်” တွင်
ဘိတ်စ်၊ ဝါဂွန်နာ၊ ကော်နဲလ်တို့သည် အသင်းတော်တစ်ခုလုံးကိုယ်စား
ဥပုသ်နေ့ထိန်းအဒ်ဗင်တစ်များအား ဘုရားသခင်ပေးသော ဝိညာဉ်ရေးလက်ဆောင်များကို အပြည့်အဝ
တန်ဖိုးထားခြင်း သို့မဟုတ် ထောက်ခံခြင်း မပြုခဲ့ကြောင်း ဝန်ခံခဲ့သည်။ အထူးသဖြင့်
“ရူပါရုံများ” ကို ရည်ညွှန်းဖော်ပြခဲ့သည်။ အသင်းသားအားလုံးကို ဘုရားသခင်အသင်းတော်တွင်
ထားရှိသော ဝိညာဉ်ရေးလက်ဆောင်များအတွက် အထူးသဖြင့် ပရောဖက်ပြုခြင်းလက်ဆောင်အတွက်
ကျေးဇူးတော်ချီးမွမ်းရန် တိုက်တွန်းခဲ့သည်။ ထို့ပြင် “ရူပါရုံများ” မှ
ပုံနှိပ်ထုတ်ဝေခဲ့သည်များကို ဖတ်ရှုရန်နှင့် ဘုရားသခင်ပေးသော အကြံဉာဏ်များကို
ဘဝတွင် လိုက်နာရန် ဆုံးမခဲ့သည်။
The first published statement to come out of a general meeting of the
church body appeared in the church paper, the Review and Herald, December 4, 1855. Joseph Bates, J. H. Waggoner,
and M. E. Cornell were appointed during a business session to prepare a
statement to be addressed to “the dear saints” on behalf of the conference
regarding the “gifts” that had been given to the church. In a signed article,
“Address of the Conference Assembled at Battle Creek, Mich., Nov. 16, 1855,”
Bates, Waggoner, and Cornell confessed on behalf of the whole body that the
church had not fully appreciated or supported the spiritual gifts that God had
given to the Sabbathkeeping Adventists. Special reference was made to “the
visions.” All the “saints” were called upon to render thanks to God for the
spiritual gifts He had placed in the church, but especially for the gift of
prophecy. In addition, all were admonished to read what had been printed from
“the visions” and to be willing to submit their lives to the counsel given by God.
၁၈၆၇ ခုနှစ်မှစ၍
ဝိညာဉ်ရေးဆုကျေးဇူးများ၊ အထူးသဖြင့် ပရောဖက်ပြုခြင်းဆုကျေးဇူးကို ယုံကြည်ကြောင်း
ထပ်မံအတည်ပြုခြင်းသည် ကမ္ဘာ့ချာ့ခ်ျ ညီလာခံအစည်းအဝေးတိုင်းတွင်
ပုံမှန်ပြုလုပ်လာခဲ့သည်။
From 1867 on, reaffirmation of belief in spiritual gifts, and especially
the gift of prophecy, has been a regular action of the world church in business
session. The 1867 resolution reads as follows:
၁၈၆၇
ခုနှစ်ဆုံးဖြတ်ချက်တွင် ဤသို့ဖော်ပြထားသည်။ “ဆုံးဖြတ်သည်မှာ၊
ဧဝံဂေလိတရားခေတ်တစ်လျှောက် ဝိညာဉ်ရေးဆုကျေးဇူးများ အမြဲတည်ရှိနေမည်ကို
ကျွန်ုပ်တို့ ဆက်လက်ယုံကြည်ကြောင်းနှင့်၊
တတိယကောင်းကင်တမန်၏သတင်းစကားကြေညာခြင်းနှင့် ပရောဖက်ပြုခြင်းဝိညာဉ်ကို ဘုရားသခင်က
နီးကပ်စွာဆက်စပ်ပေးထားသည်ကို ကျေးဇူးတော်ချီးမွမ်းပါသည်” (RH မေလ ၂၈၊ ၁၈၆၇)။
“Resolved, That we express our continued faith in the
perpetuity of Spiritual Gifts during the gospel dispensation, and our gratitude
to God that He has intimately connected the spirit of prophecy with the
proclamation of the third angel’s message” (RH May 28, 1867).
အင်ဒီယားနားပိုလိစ်မြို့၊
အင်ဒီယားနားပြည်နယ်တွင် ၁၉၉၀ ခုနှစ် ဇူလိုင်လတွင်ကျင်းပခဲ့သော
ပဉ္စမဆယ့်ငါးကြိမ်မြောက် အထွေထွေညီလာခံအစည်းအဝေးလည်း ခြွင်းချန်မထားခဲ့ပါ။ ဇူလိုင်
၁၃ ရက်နေ့တွင် ပရောဖက်ပြုခြင်းဝိညာဉ်နှင့်စပ်လျဉ်း၍ ဆုံးဖြတ်ချက်တစ်ခုကို
ကိုယ်စားလှယ်များရှေ့တွင် တင်ပြပြီး မဲခွဲအတည်ပြုခဲ့သည်။ ထိုဆုံးဖြတ်ချက်၏
အဓိကအပိုင်းမှာ အောက်ပါအတိုင်းဖြစ်သည်။
The fifty-fifth General Conference session, held in Indianapolis, Indiana,
in July 1990, was no exception. On July 13 a resolution on the Spirit of
Prophecy was introduced to the delegates and accepted by vote. It reads, in
part:
“ကျွန်ုပ်တို့သည်
သမ္မာကျမ်းစာကို ပေးသနားတော်မူရုံသာမက၊ နောက်ဆုံးခေတ်ကာလ၌
ပရောဖက်ပြုခြင်းဆုကျေးဇူးကို အဲလင် ဂေါဒ့်ဝိုက်၏ ဘဝနှင့်အမှုတော်တွင်
ထင်ရှားစွာပေးသနားတော်မူသည်ကို ဘုရားသခင်အား ကျေးဇူးတော်ချီးမွမ်းပါသည်။ သူမ၏
လှုံ့ဆော်ခံရသော စာများသည် ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်းရှိ ချာ့ခ်ျအတွက် မရေမတွက်နိုင်သော
နည်းလမ်းများဖြင့် အဖိုးတန်ခဲ့သည်” (AR ဇူလိုင် ၂၆–ဩဂုတ် ၂၊ ၁၉၉၀)။
“We are grateful to God not only for giving us the Holy Scriptures but
also for giving us the last-day manifestation of the gift of prophecy in the
life and work of Ellen G. White. Her inspired writings have been invaluable to
the church throughout the world in countless ways” (AR July 26-Aug. 2, 1990).
ဆယ့်ခုနစ်ပါးအခြေခံယုံကြည်ချက်တွင်
အမြဲတည်ရှိနေသော အတည်ပြုချက်တစ်ခုလည်း ပါဝင်သည်။ ယုံကြည်ချက် အမှတ် ၁၆ သည်
ဝိညာဉ်ရေးဆုကျေးဇူးများနှင့် အမှုတော်များအကြောင်း ဖြစ်ပြီး၊ အမှတ် ၁၇ သည်
“ပရောဖက်ပြုခြင်းဆုကျေးဇူး” အကြောင်းဖြစ်သည်။ ထိုယုံကြည်ချက်တွင် ဤသို့ဖော်ပြထားသည်။
A standing affirmation is found in the 27 fundamental beliefs of the
Seventh-day Adventist Church. Belief No. 16 is a statement on spiritual gifts
and ministries while No. 17 addresses “The Gift of Prophecy,” and reads as
follows:
“သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏
ဆုကျေးဇူးများတွင် ပရောဖက်ပြုခြင်းဆုကျေးဇူးလည်း ပါဝင်သည်။ ဤဆုကျေးဇူးသည်
ကျန်ရစ်သောချာ့ခ်ျ၏ အမှတ်အသားတစ်ခုဖြစ်ပြီး အဲလင် ဂေါဒ့်ဝိုက်၏ အမှုတော်တွင်
ထင်ရှားစွာပေါ်ထွက်ခဲ့သည်။ ထာဝရအရှင်၏ သတင်းစကားဆောင်အဖြစ်၊ သူမ၏ စာများသည်
ချာ့ခ်ျအတွက် ဆက်လက်တည်ရှိပြီး အာဏာရှိသော သမ္မာတရားရင်းမြစ်ဖြစ်သည်။ ထိုစာများသည်
ချာ့ခ်ျအား နှစ်သိမ့်မှု၊ လမ်းညွှန်မှု၊ ဆုံးမဩဝါဒနှင့် ပြင်ဆင်မှုတို့ကို ပေးသည်။
ထို့ပြင် သမ္မာကျမ်းစာသည် အဆုံးအမအားလုံးနှင့် အတွေ့အကြုံအားလုံးကို စမ်းသပ်ရမည့်
စံတော်ဖြစ်ကြောင်း ရှင်းလင်းစွာဖော်ပြထားသည် (ယိုဝေလ ၂:၂၈၊ ၂၉၊ တမန်တော် ၂:၁၄–၂၁၊
ဟေဗြဲ ၁:၁–၃၊ ဗျာဒိတ် ၁၂:၁၇၊ ၁၉:၁၀)” (SDA Yearbook ၁၉၈၁၊ ၇)။
“One of the gifts of the Holy Spirit is prophecy. This gift is an
identifying mark of the remnant church and was manifested in the ministry of
Ellen G. White. As the Lord’s messenger, her writings are a continuing and
authoritative source of truth which provide for the church comfort, guidance,
instruction, and correction. They also make clear that the Bible is the
standard by which all teaching and experience must be tested (Joel 2:28, 29;
Acts 2:14–21; Heb. 1:1–3; Rev. 12:17; 19:10)” (SDA Yearbook 1981, 7).
D. ရင်းမြစ်များနှင့်
စာပေကူညီသူများ ၁၉၈၀ ခုနှစ်များအတွင်း အဲလင်ဝိုက်၏ ရင်းမြစ်များအသုံးပြုမှုကို
အာရုံစိုက်ခဲ့ကြပြီး ကျယ်ပြန့်စွာ ဆွေးနွေးမှုများ ပေါ်ပေါက်ခဲ့သည်။ အဲလင်ဝိုက်သည်
အခြားစာရေးဆရာများ၏ စာများကို ကိုးကားခြင်းနှင့် ပြန်လည်ဖော်ပြခြင်းပြုခဲ့ခြင်းသည်
သူမ၏ လှုံ့ဆော်ခံရမှုကို လုံးဝလျော့နည်းစေခြင်းမရှိသလို၊ အဲလင် ဂေါဒ့်ဝိုက်
အိမ်တော်ကလည်း သူမ၏ ရင်းမြစ်အသုံးပြုမှုကို ဖုံးကွယ်ရန် ကြိုးစားခဲ့ခြင်းမရှိပါ။
အမှန်မှာ ၁၉၃၃ ခုနှစ်တွင် အဲလင်ဝိုက်၏သားဖြစ်သူ ဒဗလျူ စီ ဝိုက်နှင့် အဲလင်ဝိုက်၏
အတွင်းရေးမှူးတစ်ဦးဖြစ်သူ ဒီ အီး ရောဘင်ဆန်တို့သည် အဲလင်ဝိုက်၏
စာများနှင့်စပ်လျဉ်း၍ အသေးစိတ်ဖော်ပြချက်များ ခေါင်းစဉ်ဖြင့် စာမျက်နှာ ၂၇
မျက်နှာပါသော စာစောင်တစ်စောင်ကို ရေးသားထုတ်ဝေခဲ့ပြီး ရင်းမြစ်များနှင့်
စာပေကူညီသူများအကြောင်း ပွင့်လင်းစွာဖော်ပြခဲ့သည်။
D. Sources and Literary Helpers
During the 1980s attention was focused on Ellen White’s use of sources,
and widespread discussion followed. The fact that Ellen White quoted and
paraphrased other authors in no way lessens her inspiration, nor has the Ellen
G. White Estate attempted to cover up Mrs. White’s practice. Indeed, in 1933 W.
C. White (Ellen White’s son) and D. E. Robinson (one of Ellen White’s
secretaries) prepared a 27-page pamphlet titled Brief Statements Regarding the Writings of Ellen G. White, which
dealt openly with the issue of sources and literary helpers.
၁. ရင်းမြစ်များ စာရေးဆရာများက
အစောပိုင်းနှစ်များတွင် အဲလင်ဝိုက်သည် မြင်ကွင်းများတွင် လူသားဘာသာစကားဖြင့်
ဖော်ပြရန် ခက်ခဲမှုကြောင့် စိတ်ဓာတ်ကျခဲ့ရသည်ဟု ဖော်ပြခဲ့သည်။ သို့သော် ဘုရားသခင်က
သူမအား ကျေးဇူးတော်ပေးမည်၊ လိုအပ်သော လမ်းညွှန်မှုပေးမည်ဟု အာမခံခဲ့သည်။ “ဘာသာရေးစာအုပ်များနှင့်
ဂျာနယ်များကို ဖတ်ရှုရာတွင် လက်ခံနိုင်ဖွယ်ဘာသာစကားဖြင့် ဖော်ပြထားသော
အဖိုးတန်ရတနာများကို တွေ့ရှိမည်ဖြစ်ပြီး၊ ထိုရတနာများကို အမှားများနှင့်
ရောထွေးနေသည်ကို ခွဲခြားနိုင်ရန် ကောင်းကင်မှ ကူညီမှုပေးမည်ဟု သူမအား ကြားသိရသည်”
(ဝိုက်နှင့် ရောဘင်ဆန်၊ AR ဇွန်
၄၊ ၁၉၈၁ တွင် ဖြည့်စွက်စာအဖြစ် ပြန်လည်ထုတ်ဝေခဲ့သည်)။
1. Sources
The authors noted that in the early years Ellen White was distressed over
her difficulty in expressing in human language the content of the visions she
received. However, she was given assurance by God that He would bestow grace
upon her and give her the guidance that she needed to fulfill the
responsibilities placed upon her.
“She was told that in the reading of religious books and journals, she
would find precious gems of truth expressed in acceptable language, and that
she would be given help from heaven to recognize these and to separate them
from the rubbish of error with which she would sometimes find them associated”
(White and Robinson; reprinted as a supplement to AR June 4, 1981).
၁၈၈၈ ခုနှစ်ထုတ် The
Great Controversy စာအုပ်၏
နိဒါန်းတွင် အဲလင်ဝိုက်ကိုယ်တိုင် ရင်းမြစ်များအကြောင်း ဤသို့ဖော်ပြခဲ့သည်။
“သမိုင်းပညာရှင်တစ်ဦးဦးက
ဖြစ်ရပ်များကို စုစည်းဖော်ပြပြီး အကျဉ်းချုပ်ပုံစံဖြင့် အဆင်ပြေစွာ တင်ပြထားသည်ကို
တွေ့ရှိပါက၊ ထိုစကားများကို ကိုးကားခဲ့သည်။ သို့သော် အနည်းငယ်မျှသာ
အထူးအချက်ပေးထားပြီး၊ ထိုစာရေးဆရာကို အာဏာပိုင်အဖြစ် ကိုးကားရန်မဟုတ်ဘဲ၊
အကြောင်းအရာကို အဆင်သင့်နှင့် အင်အားရှိစွာ တင်ပြထားသောကြောင့်
ကိုးကားခြင်းဖြစ်သည်။” ဤဖော်ပြချက်ကို ၁၉၁၁
ခုနှစ်ထုတ်ဝေမှုတွင် စကားလုံးအနည်းငယ်ပြင်ဆင်ပြီး နိဒါန်း (စာမျက်နှာ xii) တွင်
ပြန်လည်ထည့်သွင်းခဲ့သည်။
In the introduction to the 1888 edition of The Great Controversy, Ellen White herself addressed the issue of
sources: “In some cases where a historian has so grouped together events as to
afford, in brief, a comprehensive view of the subject, or has summarized
details in a convenient manner, his words have been quoted; but except in a few
instances no specific credit has been given, since they are not quoted for the
purpose of citing that writer as authority, but because his statement affords a
ready and forcible presentation of the subject.”
This statement has been reproduced in the introduction to the 1911 edition
(xii) with two minor adjustments in wording.
ကျမ်းစာရေးသားသူများသည်
လှုံ့ဆော်ခံရသော ရင်းမြစ်များနှင့် လှုံ့ဆော်မခံရသော ရင်းမြစ်များကို
အသုံးပြုခဲ့ကြသည်မှာ ကြာရှည်စွာ သိရှိထားပြီးဖြစ်သည်။ အစောပိုင်းတွင်
ဖော်ပြခဲ့သည့်အတိုင်း လုကာသည် ယေရှု၏ ဘဝနှင့် အမှုတော်အကြောင်း
သတင်းအချက်အလက်ရင်းမြစ်များကို စာဖတ်သူများအား ရှင်းလင်းစွာ ဖော်ပြခဲ့သည်။
ထိုရင်းမြစ်များသည် အိပ်မက်များနှင့် မြင်ကွင်းများမှ မဟုတ်ဘဲ၊
မျက်မြင်သက်သေများနှင့် နှုတ်ကပတ်တော်ဆောင်များနှင့် တွေ့ဆုံမေးမြန်းခြင်းမှ
ရရှိခဲ့ခြင်းဖြစ်သည် (လုကာ ၁:၁–၄)။
It has long been known that canonical writers used both inspired and
uninspired sources in their writings. As was noted earlier, Luke informs his
readers about his sources of information on the life and ministry of Jesus. He
clearly states that they came not from dreams and visions but from interviews
with eyewitnesses and ministers of the word (Luke 1:1–4; see IV. C. 4).
အဲလင်ဝိုက်၏
ကျယ်ပြန့်စွာဖတ်ရှုမှုသည် သူမ၏ စာများတွင် မည်မျှထင်ဟပ်နေသည်ကို
မကြာသေးမီနှစ်များတွင်သာ နားလည်လာခဲ့သည်။ အချို့က ဤအချက်ကြောင့် သူမ၏
ပရောဖက်ဆုကျေးဇူးကို သံသယဝင်ခဲ့ကြသော်လည်း၊ ရင်းမြစ်အသုံးပြုမှုသည် လှုံ့ဆော်မှု၏
သုတေသနပုံစံကို သိရှိနားလည်သူများအတွက် ပြဿနာမဖြစ်စေပါ။ အမှန်မှာ
ရင်းမြစ်အသုံးပြုမှုနှင့်ပတ်သက်၍ ဆွေးနွေးမှုများသည် လှုံ့ဆော်မှုနားလည်မှုကို
ပိုမိုကြွယ်ဝစေခဲ့သည်။ The Desire of Ages စာအုပ်၏ စာပေရင်းမြစ်များကို ခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာထားသော မကြာသေးမီက
လေ့လာမှုသည် ဤအကြောင်းအရာကို စိတ်ဝင်စားသူတိုင်းအတွက် ထိုက်တန်စွာ
အာရုံစိုက်ဖွယ်ဖြစ်သည် (Veltman ကိုကြည့်ပါ)။
The extent to which Ellen White’s voluminous reading was reflected in her
writings has come to be understood only in recent years. Although some have
questioned her prophetic gift as a result of this knowledge, her use of sources
does not present a problem to those who are aware of and understand the
research model of inspiration (see IV. C. 4). In fact, the discussion over
Ellen White’s use of sources has enriched and broadened our understanding of
inspiration. A recent study to isolate the literary sources behind The Desire of Ages is worthy of the
attention of anyone wishing to examine this topic further. (See Veltman.)
၂. စာပေကူညီသူများ ယေရမိနှင့်
ရှင်ပေါလုတို့ကဲ့သို့ပင် (IV. C. ၅
ကိုကြည့်ပါ)၊ အဲလင်ဝိုက်သည်လည်း စာပေကူညီသူများကို အသုံးပြုခဲ့သည်။
အစောပိုင်းနှစ်များတွင် သူမ၏ခင်ပွန်း ဂျိမ်းစ်ဝိုက်က စာများပေးပို့ရန်နှင့်
လက်ရေးမူများကို ထုတ်ဝေရန် ကူညီခဲ့သည်။ ၁၈၈၁ ခုနှစ်တွင် ဂျိမ်းစ်ဝိုက်
ကွယ်လွန်ပြီးနောက် သားဖြစ်သူ ဒဗလျူ စီ ဝိုက်က ထိုအခန်းကဏ္ဍကို
ဆက်လက်ထမ်းဆောင်ခဲ့သည်။ သူမ၏ စာပေထုတ်လုပ်မှု အအများဆုံးနှစ်များတွင်
အကူအညီပေးသူများစွာ ပါဝင်ခဲ့သည်။ သူတို့၏ တာဝန်များမှာ လက်ရေးမူများကို
စကားလုံးရိုက်ခြင်းမှ သဒ္ဒါနှင့် စာလုံးပေါင်းပြင်ဆင်ခြင်းအထိ ပါဝင်သည်။
အဲလင်ဝိုက်၏ လက်ရေးမူကို စကားလုံးရိုက်ပြီး သဒ္ဒါနှင့်
စာလုံးပေါင်းပြင်ဆင်ပြီးနောက် သူမထံ ပြန်လည်ပေးပို့သည်။ ထိုအခါ သူမက
ဂရုတစိုက်ဖတ်ရှုပြီး ထည့်သွင်းခြင်း သို့မဟုတ် ဖယ်ရှားခြင်း ပြုလုပ်ကာ
ထပ်မံစကားလုံးရိုက်စေသည်။ နောက်ထပ်တစ်ကြိမ် ဖတ်ရှုပြီးမှသာ ထုတ်ဝေရန် သို့မဟုတ်
စာပို့ရန် အဆင်သင့်ဖြစ်သည်။ အကူအညီပေးသူတိုင်းအား ၎င်းတို့၏
ကိုယ်ပိုင်အတွေးအမြင်များကို ထည့်သွင်းခွင့် လုံးဝမပြုခဲ့ပါ။
2. Literary Helpers
Like Jeremiah and Paul (see IV. C. 5), Ellen White used literary
assistants. In the early years her husband, James White, assisted her in
getting letters ready to send and preparing manuscripts for publication. After
James’s death in 1881, W. C. White assumed this role. During those years when
her literary production was the highest, her staff included several assistants.
Their responsibilities ranged from typing manuscripts and letters to helping
with grammar and spelling corrections. After typing Ellen White’s handwritten
material and making corrections in grammar and spelling, assistants would
return it to Ellen White for careful reading. At this point she might add or
subtract, and the material would be retyped. Only after another reading would
it be ready for the press or the mail. None of the assistants was permitted to
interject his or her own thoughts or concepts, as indicated in the following
paragraph.
အဲလင်ဝိုက်၏
အယုံကြည်ရဆုံး အကူအညီပေးသူ မာရီယန် ဒေးဗစ်သည် စာအုပ်ပြုစုရာတွင် တာဝန်ယူခဲ့သည်။
ပုံမှန်အကူအညီပေးသူများနှင့် မာရီယန် ဒေးဗစ်၏ အလုပ်ကို နှိုင်းယှဉ်ရာတွင်
အဲလင်ဝိုက်က (MR ၉၂၆)
ဤသို့ရေးသားခဲ့သည်။ “ကျွန်မရဲ့
စာကူးသူတွေကို သင်တို့တွေ့ဖူးပြီးပြီ။ သူတို့က ကျွန်မရဲ့ ဘာသာစကားကို
မပြောင်းလဲပါဘူး။ ကျွန်မရေးသလိုပဲ အတိုင်းအတာအတိုင်း ရှိနေတယ်။ မာရီယန်ရဲ့
အလုပ်ကတော့ လုံးဝမတူညီတဲ့ အမျိုးအစားပါ။ သူမက ကျွန်မရဲ့ စာအုပ်ပြုစုသူပါ …။ သူမက
ဒီလိုလုပ်တယ်။ သတင်းစာတွေမှာ ထုတ်ဝေတဲ့ ကျွန်မရဲ့ ဆောင်းပါးတွေကို ဖြတ်ပြီး
စာအုပ်ဗလာထဲ ကပ်ထားတယ်။ ကျွန်မရေးတဲ့ စာတွေအားလုံးရဲ့ မိတ္တူလည်း ရှိတယ်။
စာအုပ်အခန်းတစ်ခုကို ပြင်ဆင်တဲ့အခါ အထူးအချက်တစ်ခုနဲ့ပတ်သက်ပြီး ကျွန်မရေးထားတာကို
မာရီယန်က မှတ်မိတယ်။ အဲဒါက အခန်းကို ပိုပြီးရှင်းလင်းစေနိုင်မယ်ဆိုရင် သူမက
ရှာဖွေတယ်။ တွေ့တဲ့အခါ အဲဒါကို ထည့်သွင်းပြီး အခန်းကို ပိုပြီးအင်အားရှိစေတယ်။”
Ellen White’s most trusted assistant, Marian Davis, was given
responsibility for helping in book preparation. In comparing the work of her
regular assistants and that of Marian Davis, Ellen White (MR 926) wrote: “My
copyists you have seen. They do not change my language. It stands as I write
it. Marian’s work is of a different order altogether. She is my book-maker … .
She does her work in this way. She takes my articles which are published in the
papers, and pastes them in blank books. She also has a copy of all the letters
I write. In preparing a chapter for a book, Marian remembers that I have
written something on that special point, which may make the matter more
forcible. She begins to search for this, and if when she finds it, she sees
that it will make the chapter more clear, she adds it.”
E.
တစ်သက်တာအမှုတော်၏
အသီးအနှံ
F.
၁၉၁၅
ခုနှစ်တွင် အဲလင်ဝိုက် ကွယ်လွန်ချိန်တွင် စာမျက်နှာ ၁၀၀,၀၀၀ ကျော်ပါဝင်သော စာများကို
ရေးသားပြီးစီးခဲ့ပြီး အောက်ပါပုံစံများဖြင့် ထုတ်ဝေခဲ့သည်။ ဖြန့်ချိနေသော စာအုပ်
၂၄ အုပ်၊ ထုတ်ဝေရန် အဆင်သင့်ဖြစ်နေသော စာအုပ်လက်ရေးမူ ၂ အုပ်၊ သတင်းစာဆောင်းပါး ၅,၀၀၀ ကျော်၊
စာစောင်နှင့် စာရွက်စာတမ်း ၂၀၀ ခန့်။ ထို့ပြင် စကားလုံးရိုက်ထားသော စာများနှင့်
အထွေထွေ လက်ရေးမူများ စုစုပေါင်း စာမျက်နှာ ၃၅,၀၀၀ ခန့်၊ လက်ရေးစာများ၊
စာရွက်စာတမ်းများ၊ နေ့စဉ်မှတ်တမ်း၊ ခရီးတမ်းများစသည်တို့ စုစုပေါင်း ၆,၀၀၀ ခန့်ရှိပြီး
စကားလုံးရိုက်ပါက စာမျက်နှာ ၁၅,၀၀၀
ထပ်မံဖြစ်ပေါ်သည်။
E. Fruit of a Life’s Work
At her death in 1915 Ellen White had written more than 100,000 pages of
material that appeared in the following forms: 24 books in circulation, two
book manuscripts ready for publication, periodical articles exceeding 5,000,
and approximately 200 tracts and pamphlets. In addition there were 6,000
typewritten letters and general manuscripts totaling approximately 35,000 pages
A.D. 2,000 handwritten letters, documents, diaries, journals, etc., which, when
typed, comprise an additional 15,000 pages.
သူမ
ကွယ်လွန်ပြီးနောက် အဲလင်ဝိုက်၏ အဓိကစာအုပ်များကို ဘာသာစကား ၁၀၀ ကျော်သို့
ဘာသာပြန်ဆိုခဲ့ပြီး Steps to Christ တစ်အုပ်တည်းကိုပင် ဘာသာစကား ၁၅၀ ခန့်သို့ ဘာသာပြန်ဆိုခဲ့သည်။
စာအုပ်အမျိုးမျိုးကို ဘာသာပြန်ဆိုမှုများ ဆက်လက်ပြုလုပ်နေဆဲဖြစ်သည်။
Since her death Ellen White’s major books have been translated into more
than 100 languages and dialects—Steps to
Christ alone into approximately 150 languages. Additional translations of
various books are constantly in preparation.
စာပေထုတ်လုပ်မှု
ပမာဏကို မည်မျှပင် အံ့သြဖွယ်ဖြစ်နေပါစေ၊ သူမ၏ စာများ၏ ဝိညာဉ်ရေးရိုက်ခတ်မှုသည်
ပို၍အရေးကြီးသည်။ ထိုစာများတွင် ပါဝင်သော အကြောင်းအရာများ—ဘုရားသခင်၏
ချစ်ခြင်းမေတ္တာကို အဖိုးတန်သောသားတော်ပေးသနားခြင်းအားဖြင့် ဖော်ပြခြင်း၊
ကြီးမားသော စစ်ပွဲ၊ ယေရှုပြန်ကြွလာခြင်းအတွက် ပြင်ဆင်ရန် ခေါ်တော်မူခြင်း၊
အောင်မြင်သောဘဝနေထိုင်နိုင်ရန် ဘုရားသခင်၏ ကျေးဇူးတော်၏ တန်ခိုး၊ ကျမ်းစာဆိုင်ရာ
အကြောင်းအရာများကို စာဖတ်သူရှေ့တွင် ခမ်းနားစွာ တင်ပြထားခြင်း—သည်
ယေရှုပြန်ကြွလာချိန်တွင်သာ အပြည့်အဝ တိုင်းတာနိုင်မည်ဖြစ်သည်။
However impressive the volume of the literary production, of greater
significance is the spiritual impact her writings have upon people’s lives. The
content of these writings—God’s love expressed in the gift of His precious Son,
the great controversy, the call to prepare for Jesus’ return, the power of
God’s grace that enables victorious living, and other biblical themes exalted
before the reader—has had an impact fully measured only when Jesus returns.
F. အဲလင်ဝိုက်၏ စာများ
ထိန်းသိမ်းစောင့်ရှောက်ခြင်း ၁၉၁၂ ခုနှစ်တွင် အသက် ၈၅ နှစ်အရွယ်တွင်
အဲလင်ဝိုက်သည် သူမ၏ စာများကို ဂရုစိုက်ရန် ဆုံးဖြတ်ချက်ချထားသည့်
အရေးတော်ပုံစာတမ်းတစ်ခု ရေးဆွဲခဲ့သည်။ အောက်ပါလူငါးဦးကို
ယုံကြည်ကိုးစားရသူများအဖြစ် ခန့်အပ်ခဲ့သည်။ သားဖြစ်သူ ဒဗလျူ စီ ဝိုက်၊
အတွင်းရေးမှူးတစ်ဦးဖြစ်သူ ကလဲရန့်စ် စီ ကရစ်စလာ၊ ပစိဖိတ်ပရက်စ်
ထုတ်ဝေတိုက်မန်နေဂျာ ချားလ်စ် အိပ်ချ် ဂျုံးစ်၊ အထွေထွေညီလာခံဥက္ကဋ္ဌ အာသာ ဂျီ
ဒန်နီယယ်လ်၊ ချာ့ခ်ျသတင်းစာ Review and Herald တည်းဖြတ်သူ အက်ဖ် အမ် ဝီလ်ကောက်စ်။
F. Custody of Ellen White’s Writings
In 1912, at 85 years of age, Ellen White drew up a will that made
provision for the care of her writings. Five men were named to act as trustees:
W. C. White, her son; Clarence C. Crisler, one of her secretaries; Charles H.
Jones, manager of the Pacific Press Publishing Association; Arthur G. Daniells,
General Conference president; and F. M. Wilcox, editor of the church paper, the
Review and Herald.
အရေးတော်ပုံစာတမ်းတွင်
မူပိုင်ခွင့်အားလုံး၊ ဘာသာစကားအားလုံးဖြင့် စာအုပ်ပုံနှိပ်ခွေ၊ အထွေထွေ
လက်ရေးမူဖိုင်၊ ဖိုင်နှင့်ဆိုင်သော အညွှန်းအားလုံးကို ထိုသူများလက်တွင်
အပ်နှံခဲ့သည်။ ထိုယုံကြည်ကိုးစားရသူများအား (၁) ထုတ်ဝေပြီးသား စာအုပ်များနှင့်
ထုတ်ဝေမထားသော လက်ရေးမူများကို ဂရုစိုက်ခြင်း၊ (၂) စာအုပ်များနှင့်
လက်ရေးမူများကို ပိုမိုကောင်းမွန်အောင်ပြုလုပ်ခြင်း၊ (၃) ဘာသာပြန်ဆိုမှုအသစ်များ
ပြုလုပ်ခြင်း၊ (၄) စာများ၊ စာရွက်စာတမ်းများ၊ ဆောင်းပါးများနှင့် ဖိုင်ထဲရှိ
လက်ရေးမူများမှ စုစည်းစာအုပ်များ ပုံနှိပ်ထုတ်ဝေခြင်းတို့ကို တာဝန်ပေးခဲ့သည်။
The will placed in their trust all copyrights, book plates in all
languages, the general manuscript file, and all indexes relating to the file.
She charged the trustees with the responsibility of (1) caring for all her
published works and unpublished manuscripts, (2) improving the books and
manuscripts, (3) securing and printing new translations, and (4) printing
compilations from the letters, documents, articles, and manuscripts in the
files.
အရေးတော်ပုံစာတမ်းတွင်
ယုံကြည်ကိုးစားရသူများ ကော်မတီသည် လွတ်လပ်ပြီး ကိုယ်ပိုင်ဆက်ခံမှုရှိရမည်ဟု
သတ်မှတ်ထားသည်။ နောက်ပိုင်းတွင် ကော်မတီဝင်ကို ၁၅ ဦးအထိ တိုးချဲ့ခဲ့သည်။
တစ်သက်တာတာဝန်ထမ်းဆောင်ရမည့် အဖွဲ့ဝင် ၇ ဦးနှင့် ငါးနှစ်သက်တမ်းရှိ အဖွဲ့ဝင် ၈ ဦး
ပါဝင်သည်။
The will also stipulated that the board of trustees would be both
independent and self-perpetuating. Later the board was expanded to 15: seven
members who serve for life and eight who hold five-year terms.
ယုံကြည်ကိုးစားရသူများ
ကော်မတီ၏ လမ်းညွှန်မှုအောက်တွင် အထွေထွေညီလာခံဌာနချုပ်ရှိ ဝိုက်အိမ်တော်ရုံးတွင်
နေ့စဉ်အလုပ်များကို ဆောင်ရွက်နေသော ဝန်ထမ်းများရှိသည်။ ထိုဝန်ထမ်းများသည် ချာ့ခ်ျ၏
လက်ရှိစိတ်ဝင်စားဖွယ်အကြောင်းအရာများနှင့် ပတ်သက်၍ အဲလင်ဝိုက်၏ စာများကို သုတေသနပြုပြီး
ချာ့ခ်ျဂျာနယ်များ၊ စာအုပ်များနှင့် ဝိုက်အိမ်တော်တွင် သိမ်းဆည်းထားသော
စာရွက်စာတမ်းများအဖြစ် ထုတ်ဝေသည်။ ဝန်ထမ်းများသည် ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်းသို့ ခရီးထွက်၍
ဝိညာဉ်ရေးဆုကျေးဇူးများ၊ အဲလင်ဝိုက်၏ ဘဝနှင့် အမှုတော်တွင် ထင်ရှားသော
ပရောဖက်ပြုခြင်းဝိညာဉ်၊ သူမဖော်ပြခဲ့သော လက်ရှိအကြောင်းအရာများအကြောင်း ဆီမီနာများ
ကျင်းပပေးသည်။ သုတေသနဌာနများကို ကမ္ဘာ့နေရာအတော်များများတွင် ဖွင့်လှစ်ထားသည်။
Serving under the direction of the board of trustees is a staff who carry
on the daily work at the White Estate office at General Conference
headquarters. These individuals research Mrs. White’s writings on issues of
current interest to the church and publish the results in articles for church
journals, books, and documents filed at the White Estate office for the benefit
of church leaders, laity, and other researchers. Staff personnel travel
throughout the world field holding seminars on spiritual gifts, the Spirit of
Prophecy as revealed in the life and work of Ellen White, and on topics of
current interest that she addressed. Research centers are located at several
sites around the world.
နောက်ဆုံပေါ်နည်းပညာကို
အသုံးပြု၍ White Estate သည်
Ellen White ၏
ထုတ်ဝေပြီးသော၊ မထုတ်ဝေရသေးသော၊ လက်ရေးမူပါဝင်သမျှကို CD-ROM ခွေထဲတွင်
ရရှိနိုင်အောင် ပြုလုပ်ပေးထားသည်။
Utilizing modern technology, the White Estate has made available all of
Ellen White’s published, unpublished, and manuscript materials on CD-ROM disk.
၁၂.
ဝိညာဉ်ရေးဆုကြေးငြာများ၏ အကျိုးသက်ရောက်မှု
ဝိညာဉ်ရေးဆုကြေးငြာများသည်
ယေရှုရှင်မြတ်ကိုယ်တော် ကောင်းကင်သို့ မတက်ကြွသွားပြီးနောက် တပည့်တော်များကို
အပ်နှင်းထားတော်မူသော အလုပ်တော်ကို တိုးတက်စေရန် ပြုလုပ်ထားတော်မူသော
ပြင်ဆင်မှုဖြစ်သည်။ သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၊ နှစ်သိမ့်ဆူးပေးသူသည်
ယေရှု၏နာမတော်ဖြင့် လာရောက်၍ ကိုယ်တော်၏နောက်လိုက်များကို နောက်ထပ်အမှန်တရားထဲသို့
လမ်းပြသင်ကြားပေးမည်၊ ယေရှုပေးခဲ့သော ညွှန်ကြားချက်များကို ပြန်သတိရစေမည်၊
သူတို့၏တာဝန်ကို ထမ်းဆောင်နိုင်ရန် ခွန်အားပေးမည်၊ ကိုယ်တော်၏အလိုတော်အတိုင်း
ဆုကြေးငြာများ ပေးသနားမည်ဖြစ်သည်။
XII. Impact of Spiritual
Gifts
Spiritual gifts are the provision Jesus made for the advancement of the
work that He commissioned His disciples to do after His ascension. The Holy
Spirit, the Comforter, would come in Jesus’ name to teach His followers by
guiding them into further truth, to bring to remembrance the instruction given
by Jesus, to empower them for their task, and to bestow gifts according to His
will.
ယနေ့
ယေရှု၏နောက်လိုက်များသည် ကောရိန္တုသားများကို ရှင်ပြောလ်က တိုက်တွန်းသည့်အတိုင်း
(၁ကော ၁၄:၁) ထိုဆုကြေးငြာများကို အလွန်တက်ကြွစွာ ရှာဖွေရမည်ဖြစ်သည်။
သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ အမှုတော်အောက်တွင် ထိုဆုကြေးငြာများသည် (၁)
ခရစ်ယာန်အသင်းသားများကို အမှုတော်အတွက် တပ်ဆင်ပေးမည် (လူများကို ယေရှုထံ
ဆွဲဆောင်ခြင်းအပါအဝင်)၊ (၂) ခရစ်တော်၏ကိုယ်ခန္ဓာကို တည်ဆောက်မည်၊ (၃)
ယုံကြည်ခြင်းနှင့် ဘုရားသခင်၏သားတော်ကို သိကျွမ်းခြင်း၌ စည်းလုံးညီညွတ်မှုသို့
ပို့ဆောင်မည်၊ (၄) ယေရှု၌ ဝိညာဉ်ရေးရင့်ကျက်မှုကို ဖြစ်ထွန်းစေမည်၊ (၅) ခရစ်တော်၏
ပြည့်စုံမှုအဆင့်အတန်းသို့ ဝိညာဉ်ရေးကြီးထွားမှုကို ထိန်းသိမ်းပေးမည်ဖြစ်သည် (ဧဖေ
၄:၁၁-၁၃)။
The followers of Jesus today are to seek these gifts just as earnestly as
the Corinthians sought for them at Paul’s urging (1 Cor. 14:1). These gifts,
under the ministry of the Holy Spirit, will (1) equip church members for the
work of ministry including winning people to Jesus, (2) build up the body of
Christ, (3) lead into the unity of faith and knowledge of the Son in of God,
(4) develop spiritual maturity in Jesus, and (5) sustain spiritual growth
toward the stature of the fullness of Christ (Eph. 4:11-13).
စစ်မှန်သော
ဝိညာဉ်ရေးဆုကြေးငြာများ၏ ရလဒ်မှာ ကျန်းမာပြီး အားကောင်းသော အသင်းတော်ဖြစ်သည်။
ထိုဆုကြေးငြာများ မှန်ကန်စွာ အလုပ်လုပ်နေသော ခရစ်ယာန်များသည်
“ကလေးများမဟုတ်တော့ဘဲ၊ အယူဝါဒအမျိုးမျိုးတိုင်း၏ လေတိုက်ခတ်ခြင်းနှင့် လူတို့၏
လိမ္မာပါးနပ်မှု၊ လှည့်စားခြင်းအကြံအစည်တို့ကြောင့် ဤဘက်အခြား လှုပ်ခတ်သွားခြင်း”
မရှိတော့ပေ (ဧဖေ ၄:၁၄)။
The end product of true spiritual gifts is a healthy and energetic church.
Christians among whom these gifts function properly will “no longer be
children, tossed to and fro and carried about with every wind of doctrine, by
the cunning of men, by their craftiness in deceitful wiles” (Eph. 4:14).
၁၃.
သမိုင်းအကျဉ်း
ခရစ်ယာန်အသင်းတော်၏
အစပိုင်းတွင်ပင် ဝိညာဉ်ရေးဆုကြေးငြာများ (charismatic) ရှိသော အသိုက်အဝန်းတစ်ခု ဖြစ်ခဲ့သည်။
အသင်းတော်သစ်၏ အဓိကအူတိုင်ဖြစ်ရန် တပည့် ၁၂ ပါးကို ခေါ်တော်မူပြီး ယေရှုက
“နတ်ဆိုးများအားလုံးကို အောင်နိုင်ရန်နှင့် ရောဂါများကို ပျောက်ကင်းစေရန်”
အခွင့်အာဏာပေးတော်မူသည် (လု ၉:၁)။ သူတို့ကို နှစ်ယောက်စီ စေလွှတ်တော်မူစဉ် “လူနာများကို
ကုသလော့၊ လူသေများကို ထမြောက်စေလော့၊ ကုညသောသူများကို သန့်ရှင်းစေလော့၊
နတ်ဆိုးများကို နှင်ထုတ်လော့” ဟု မိန့်တော်မူသည် (မဿဲ ၁၀:၈)။ ဝိညာဉ်တော်၏
တန်ခိုးဖြင့် ခိုင်ခံ့စေခြင်း (ယော ၂၀:၂၂၊ တမန် ၂:၁-၄၊ ၄:၃၁) ခံရသော တမန်တော်ခေတ်
အသင်းတော်သည် အင်အားကြီးမားပြီး ဝိညာဉ်တော်ပြည့်ဝသော အသိုက်အဝန်းတစ်ခု
ဖြစ်ခဲ့ပြီး၊ ဝိညာဉ်ရေးဆုကြေးငြာများ (charismata) ကြောင့် သခင်ယေရှု၏ အမိန့်တော်ကို
ဆောင်ရွက်နိုင်ခဲ့သည် (မဿဲ ၂၈:၁၉၊ ၂၀)။ ဤနည်းဖြင့် အစောပိုင်းအသင်းတော်သည်
ဝိညာဉ်ရေးဆုကြေးငြာများ ရှိသော အသိုက်အဝန်းဖြစ်သည်။
XIII. Historical Overview
At its very inception the Christian church was a charismatic community.
Having called the 12 apostles to be the nucleus of the new church, Jesus “gave
them power and authority over all demons and to cure diseases” (Luke 9:1). As
He sent them out two by two for their field experience, He said, “Heal the
sick, raise the dead, cleanse lepers, cast out demons” (Matt. 10:8). Fortified
by the Spirit’s power (John 20:22; Acts 2:1–4; 4:31), the apostolic church was
a dynamic, Spirit-filled community in which charismata
(spiritual gifts) enabled the early Christians to carry out the commission of
their Lord (Matt. 28:19, 20). In this sense the early church was a charismatic
community.
သို့ရာတွင်
ရာစုနှစ်များတစ်လျှောက် ခရစ်ယာန်အသင်းတော်၏ ဝိညာဉ်ရေးဆုကြေးငြာများအပေါ်
သဘောထားမှာ ပြောင်းလဲလာခဲ့သည်။ ခရစ်ယာန်အဖွဲ့အစည်းများအလိုက်လည်း ကွဲပြားခဲ့သည်။
ဤသမိုင်းအကျဉ်း၏ ပထမအပိုင်းတွင် တမန်တော်ခေတ်က ရှိခဲ့သော ဆုကြေးငြာများကို
ပြန်လည်ရရှိရန် ကြိုးပမ်းခဲ့သည့် အစောပိုင်းကိစ္စတစ်ခုကို ကြည့်ရှုမည်။
ဒုတိယအပိုင်းတွင် လက်ရှိခရစ်ယာန်အဖွဲ့အစည်းများ၏ ဝိညာဉ်ရေးဆုကြေးငြာများအပေါ်
သဘောထားကို ဆန်းစစ်မည်။
The attitude of the Christian church toward spiritual gifts has varied
over the centuries, however, as has the attitude of various groups within
Christianity. The first part of this historical overview looks at an early
attempt to regain the gifts that were once operative in the apostolic church.
In the second part, the current attitude toward spiritual gifts among several
Christian bodies is examined.
က.
မုန်တာနစ်ဝါဒ (Montanism)
ဘဏ္ဍာနှစ် ၂ ရာစု
နောက်နှစ်ဝက်တွင် ရောမဧကရာဇ်ပြည်နယ် ဖရီဂျီယာ (Phrygia) ရှိ ခရစ်ယာန်အနည်းစုသည် ဝိညာဉ်တော်၏
ဆုကြေးငြာများကို ပြန်လည်ရရှိရန် အာရုံစိုက်ခဲ့ကြသည်။ ဘဏ္ဍာနှစ် ၁၇၂ တွင်
မကြာသေးမီက ဘာသာမဲ့မှ ကူးပြောင်းလာသူ မုန်တာနပ်စ် (Montanus) သည်
ပရောဖက်ပြုခြင်းဆုကြေးငြာ ရရှိသည်ဟု ကြေညာခဲ့သည်။ မကြာမီတွင် ပရိုစီလာ (Priscilla)
နှင့် မက်စီမီလာ (Maximilla)
ဆိုသည့်
အမျိုးသမီးနှစ်ဦးလည်း ပူးပေါင်း၍ ထိုဆုကြေးငြာ ရရှိသည်ဟု ကြေညာခဲ့သည်။ သူတို့သည်
မိမိတို့လှုပ်ရှားမှုကို “ပရောဖက်ပြုချက်သစ်” ဟု သမုတ်ကြပြီး ဆန့်ကျင်သူများက ဖရီဂျီယန်အယူမှားဟု
ခေါ်ကြသည်။ ၄ ရာစုတွင် ထိုလှုပ်ရှားမှုကို ဖခင်ဖြစ်သူ၏နာမည်အတိုင်း မုန်တာနစ်ဝါဒ (Montanism)
ဟု ခေါ်တွင်လာသည်။
ဤသည်မှာ အသင်းတော်၏ ပထမဆုံး နီယို-ပါတေကုတ္တေလှုပ်ရှားမှု ဖြစ်သည်။
A. Montanism
During the last half of the second century A.D. a small group of
Christians in the Roman province of Phrygia in Asia Minor focused their
attention on reclaiming the gifts of the Spirit. In 172 Montanus, a recent
convert from paganism, claimed the gift of prophecy. Within a short time he was
joined by two women, Priscilla and Maximilla, who also claimed the gift. They
identified their movement as “the New Prophecy,” but their opponents referred
to it as “the Phrygian heresy.” By the fourth century the movement was known as
“Montanism,” after its founder. This was the church’s first neo-Pentecostal
movement.
၁.
ဝိညာဉ်ရေးဆုကြေးငြာများအပေါ် အမြင်
မုန်တာနစ်ဝါဒီများသည်
ဝိညာဉ်ရေးဆုကြေးငြာများကို တမန်တော်ခေတ်တွင်သာ ကန့်သတ်ထားခြင်းမဟုတ်ဘဲ
ယုံကြည်သူအားလုံးအတွက် ရည်ရွယ်ထားသည်ဟု ယုံကြည်ကြသည်။ နောက်ဆုံးနေ့ရက်များတွင်
ဘုရားသခင်သည် ကိုယ်တော်၏ဝိညာဉ်တော်ကို သွန်းလောင်းမည်၊ “သင်တို့သားသမီးများ
ပရောဖက်ပြုကြလိမ့်မည်၊ သင်တို့လူကြီးများ အိပ်မက်မက်ကြလိမ့်မည်၊ လူငယ်များ
ရူပါရုံများ မြင်ကြလိမ့်မည်” ဟူသော ကတိတော် (ယောေလ ၂:၂၈၊ တမန် ၂:၁၇) ကို
သက်သေအဖြစ် တင်ပြခဲ့ကြသည်။ မုန်တာနပ်စ်၊ ပရိုစီလာ၊ မက်စီမီလာ တို့၏
အတွေ့အကြုံကြောင့် ပရောဖက်ပြုခြင်းဆုကြေးငြာကို အထူးအလေးပေးခဲ့သည်။
1. View on Spiritual Gifts
Montanists believed that spiritual gifts were not restricted to the
Apostolic Era, but were intended for all who believe. Evidence for this was
found in the promise that in the last days God would pour out His Spirit, and
“your sons and your daughters shall prophesy, your old men shall dream dreams,
and your young men shall see visions” (Joel 2:28; Acts 2:17). The prophetic
gift, of course, received the greatest emphasis because of the experiences of
Montanus, Priscilla, and Maximilla.
မုန်တာနစ်ဝါဒသည်
ဝိညာဉ်ရေးအသစ်ပြုပြင်ရန် ပြင်းထန်စွာ တောင့်တမှုမှ ပေါက်ဖွားလာခြင်းဖြစ်သည်။
အစောပိုင်းလိုက်နာသူများ၏ ရည်ရွယ်ချက်မှာ အသင်းတော်ကို မူလရိုးရှင်းမှုသို့
ပြန်လည်ရောက်ရှိစေရန်၊ ဝိညာဉ်ရေးဆုကြေးငြာများကို ထပ်မံခံစားရန်၊
နှစ်သိမ့်ဆူးပေးသူ သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ ရှိနေခြင်းနှင့် လမ်းပြခြင်းကို
အမှန်တကယ် ခံစားရရန်ဖြစ်သည်။ မုန်တာနစ်ဝါဒကို ထိုခေတ်က အသင်းတော်ထဲသို့
တဖန်ပြန်ဝင်ရောက်လာသော အကျင့်ပျက်ခြစားမှုကို ဆန့်ကျင်သည့် တုံ့ပြန်လှုပ်ရှားမှုဟု
သတ်မှတ်ခဲ့သည်။ ထို့ပြင် ဂနော့စတစ်ဝါဒနှင့် ဘာသာမဲ့ယုံကြည်မှု၏ လွှမ်းမိုးမှု၊
စည်းကမ်းလျှော့လျှော့၊ အဆင့်ဆင့်အုပ်ချုပ်ရေးစနစ် ပေါ်ပေါက်လာမှု၊
ဝိညာဉ်ရေးဆုကြေးငြာများ၏ တရားဝင်မှုကို ငြင်းပယ်လာမှုတို့ကို ဆန့်ကျင်ခဲ့သည်။
Montanism grew out of a burning desire for spiritual renewal. The goal of
its early adherents was to restore the church to its primitive simplicity, to
experience again the charismata
(spiritual gifts), and to have the assurance of the presence and guidance of
the Paraclete or Holy Spirit. Montanism has been identified as a reactionary
movement against the corruption then creeping into the church. It also reacted
against the prevailing influence of Gnosticism and paganism, laxity of
discipline, a developing hierarchy, and a growing disbelief in the validity of
spiritual gifts in the experience of the church.
၂.
သမိုင်း၏ “ပရောဖက်ပြုချက်သစ်” အပေါ် အကဲဖြတ်ချက်
ဘာသာရေးအလေ့အကျင့်တွင်
ပုံမှန်မဟုတ်သော အဖွဲ့တစ်ဖွဲ့ ပေါ်ပေါက်လာလျှင် ထူးဆန်းသော ဇာတ်လမ်းများ
ထွက်ပေါ်လာတတ်ပြီး ထိုဇာတ်လမ်းများကို အမှန်ဟု လက်ခံယုံကြည်လာတတ်သည်။
မုန်တာနစ်ဝါဒီများလည်း ထိုနည်းတူ ဖြစ်ခဲ့သည်။ မုန်တာနစ်ဝါဒီများ၏
အစည်းအဝေးများတွင် ခရစ်တော်နှင့် နှစ်သိမ့်ဆူးပေးသူ၏ ပုံရိပ်များ ပေါ်ထွက်သည်ဟု
သတင်းများ ပျံ့နှံ့ခဲ့သည်။ အများပြည်သူ စိတ်လှုပ်ရှားမှု၊ မြူးတူးနေမှု၊
ကိုယ်လက်တုန်ခါမှုများလည်း ရှိသည်ဟု ဖော်ပြခဲ့ကြသည်။
2. History’s Assessment of the New Prophecy
When a group departs from the norm in religious practices, strange stories
may spring up about those who are involved, and often these stories become
accepted as fact. Montanists were no exception. Stories circulated early about
apparitions of Christ and the Paraclete at Montanist meetings. Trances and
convulsions with mass hysteria also were reported.
A. H. Newman (၁:၂၀၄)
က ထိုအစောပိုင်း အမျက်အားပြင်းမှုမျိုးသည် မုန်တာနစ်ဝါဒ ပေါက်ဖွားရာဒေသ၏
သဘာဝအတိုင်းဖြစ်သည်ဟု ဆိုသည်။ ဖရီဂျီယန်များသည် ဘာသာမဲ့နတ်ဘုရားမ ဆိုက်ဘီလီ (Cybele)
ကို ကိုးကွယ်ရာတွင်
အလွန်အမင်း ပြင်းထန်မှုကြောင့် ကျော်ကြားသည်။ ကာမဂုဏ်အကျင့်ပျက်မှုအပြင်
စိတ်လှုပ်ရှားမှု၊ အမျက်ထွက်မှု၊ ကိုယ်လက်အင်္ဂါ ဖြတ်တောက်မှုများဖြင့်
သံသယရှိခဲ့သည်။
A. H. Newman (1:204) suggests that this early fanaticism was natural to
the soil out of which Montanism grew. Phrygians were known for their excesses
in the worship of the pagan goddess Cybele. In addition to gross immorality,
they were suspected of ecstatic visions, wild frenzy, and self-mutilation.
အသင်းတော်အတွင်းမှ
ပရောဖက်ပြုခြင်းဆုကြေးငြာ ရှိနေခြင်းကို အသိအမှတ်ပြုရန်နှင့်
မုန်တာနစ်ဝါဒီများနှင့် နားလည်မှုရှိရန် တိုက်တွန်းသံများ ရှိခဲ့သော်လည်း၊
အသင်းတော်အာဏာပိုင်များက ထိုကိစ္စကို ငြင်းပယ်၍ မုန်တာနပ်စ်၏ နောက်လိုက်များကို
အယူမှားသူများအဖြစ် ဆန့်ကျင်တိုက်ခိုက်ခဲ့သည်။
Although there were calls from within the established church to recognize
the presence of the prophetic gift and to come to an understanding with the
Montanists, the ecclesiastical authorities rejected such a venture and turned
on the followers of Montanus as heretics.
မကြာသေးမီက
ပညာရှင်များက ပိုမိုကြင်နာစွာ အကဲဖြတ်ကြပြီး၊ မုန်တာနစ်ဝါဒီများကို ဉာဏ်ရည်အရ
အယူမှားသူများဟု မမြင်သင့်ကြောင်း၊ “ပရောဖက်ပြုချက်သစ်” ကို လက်ခံသည်ဟူသော
အချက်တစ်ခုတည်းသာ အခြားခရစ်ယာန်များနှင့် ကွဲပြားခြင်းဖြစ်ကြောင်း ဆိုကြသည်။
မုန်တာနစ်ဝါဒ၏ အမြစ်သည် အယူမှား သို့မဟုတ် ပြင်းထန်သော ကမ္ဘာပျက်သုဉ်းရေးဝါဒတွင်
မရှိဘဲ၊ သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်သည် ခရစ်ယာန်စည်းကမ်းတကျနှင့် ပြည့်စုံရန်
တစ်ဦးချင်းကို ပြောဆိုနိုင်သည်ဟူသော ယုံကြည်ချက်တွင် ရှိသည် (Fox ၄၀၉)။
More recently scholars have been kinder, saying the Montanists should not
be viewed as intellectual heretics because they differed from their fellow
Christians only in the acceptance of“new prophecy.” The roots of Montanism lay
not in heresy or militant apocalypticism, but in a belief that the Spirit could
speak to individuals in order to bring about proper Christian discipline (Fox
409).
N. Bonwetsch (၄၈၆)
က “ပရောဖက်ပြုချက်သစ်” သည် နောက်ထပ်အမှန်တရားများ ထုတ်ဖော်ရန်
မတောင်းဆိုခဲ့ကြောင်း၊ ၎င်း၏ထုတ်ပြန်ချက်များသည် အသင်းတော်၏ ဓလေ့ထုံးတမ်းကို
ထောက်ခံခဲ့ပြီး၊ လူသေများ ထမြောက်ခြင်းကို ခုခံကာကွယ်ခဲ့ကာ ကြွလာတော်မူရေးဆိုင်ရာ
ကြွယ်ဝသော အယူအဆကို ဖွံ့ဖြိုးစေခဲ့ကြောင်း ထောက်ပြသည်။ ထိုလှုပ်ရှားမှု၏
ရည်ရွယ်ချက်မှာ ယေရှုရှင်မြတ် မကြာမီ ပြန်ကြွလာတော်မူရန် ပြင်ဆင်ခြင်းဖြစ်ပြီး
ထိုပြင်ဆင်မှုသည် ခရစ်ယာန်တစ်ဦး၏ ဘဝတစ်ခုလုံးကို အုပ်ချုပ်ရမည်ဖြစ်သည်။
N. Bonwetsch (486) points out that the “New Prophecy” made no claims to
reveal further truth. Its utterances supported the church’s tradition, defended
the resurrection of the dead, and developed a rich eschatology. The aim of the
movement was preparation for the soon return of Jesus—a preparation that should
govern the entire life of the Christian.
D. Wright (၂၃၊
၂၈၊ ၂၉) က အောက်ပါအတိုင်း နိဂုံးချုပ်သည်- (၁) မုန်တာနစ်ဝါဒကို ရှုတ်ချခြင်းသည်
ကက်သလစ်ဝေဖန်သူများ၏ “စိုးရိမ်ဖွယ် ဉာဏ်ပညာကြွယ်ဝမှု” ဖြစ်ပြီး မမှန်ကန်သော်လည်း
အယူမှားမဟုတ်သော လှုပ်ရှားမှုကို အပြစ်ရှာခြင်းဖြစ်သည်။ (၂) “ပရောဖက်ပြုချက်သစ်”
ကို ကျယ်ကျယ်ပြန့်ပြန့် ရှုတ်ချ၍ အသင်းတော်မှ နှင်ထုတ်ရခြင်း၏ အကြောင်းပြချက်ကို
တိကျစွာ မဖော်ပြထားပါ။ (၃) ထိုလှုပ်ရှားမှုကို ငြင်းပယ်ခြင်းသည် မုန်တာနစ်ဝါဒထက်
ကက်သလစ်ဝါဒ၏ ဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်မှုကို ပိုမိုထင်ရှားစေသည်။ (၄) မုန်တာနစ်ဝါဒသည်
အကောင်းဆုံးအားဖြင့် အမျက်ထွက်လွယ်သော အဖွဲ့ဖြစ်ပြီး အယူမှားအဖွဲ့ မဟုတ်ပေ။
D. Wright (23, 28, 29) concludes that: (1) the condemnation of Montanism
was “a frantic resourcefulness” on the part of “Catholic critics” to find fault
with a movement that was irregular rather than unorthodox; (2) the reasons for
the widespread condemnation and excommunication of the “New Prophecy” are
nowhere precisely specified; (3) “the rejection of the movement reveals as much
about developing catholicism as it does about Montanism itself”; and (4)
“Montanism was at worst fanatical rather than heretical.”
၃.
တာတူလီယန်၏ ဝိညာဉ်ရေးဆုကြေးငြာများကို ကာကွယ်ခြင်း
မုန်တာနစ်ဝါဒသည်
လက်တင်အသင်းတော်ဖခင် ကတ်သိတ်မြို့သား တာတူလီယန် (Tertullian, ဘဏ္ဍာနှစ် ၁၆၀-၂၃၀
ခန့်) ကို ခိုင်မာသော ကာကွယ်သူတစ်ဦး ရရှိခဲ့သည်။ R. Baus (၂၀၃) အရ တာတူလီယန်သည် မုန်တာနစ်ဝါဒကို
မူလပရောဖက်သုံးဦးနှင့် ဖရီဂျီယာနယ်မြေမှ ခွဲထုတ်ခဲ့သည်။ မုန်တာနစ်ဝါဒ၏
ရည်မှန်းချက်ကို “နှစ်သိမ့်ဆူးပေးသူ၏ အမှုတော်ဖြင့် ခရစ်ယာန်ဘာသာနှင့်
လူသားမျိုးနွယ်တစ်ခုလုံးကို အရွယ်ရောက်မှုသို့ ပို့ဆောင်ခြင်း” ဟု မြင်ခဲ့သည်။
3. Tertullian’s Defense of Spiritual Gifts
Montanism won a staunch defender when the Latin Church Father Tertullian
of Carthage (c. A.D. 160–230) accepted its teaching on spiritual gifts.
According to R. Baus (203), Tertullian separated Montanism from the three
original prophets and its Phrygian context. He saw the mission of Montanism as
“bringing Christianity and mankind in general to adult maturity through the
working of the Paraclete.”
မုန်တာနစ်ဝါဒကို
အယူမှားဟု ယူဆသူများက “ပရောဖက်ပြုချက်သစ်” တွင် ပုံမှန်မဟုတ်သော စိတ်လှုပ်ရှားမှု
(ecstasy) ပါဝင်ပြီး
ဝိညာဉ်တော်ရရှိသူသည် အမျက်ထွက်ကာ ထူးဆန်းသော အသံများ ထုတ်သည်ဟု ဆိုကြသည်။ သို့သော်
Wright (၂၁-၂၃)
က ဘာသာစကားမျိုး ပြောဆိုခြင်း (glossolalia) သက်သေမရှိကြောင်း၊ တာတူလီယန်က
စိတ်လှုပ်ရှားမှုကို ဆွေးနွေးရာတွင် “ဘာသာစကားမျိုး ပြောဆိုခြင်းနှင့် ဆိုင်ရာ
အကြောင်းအရာမရှိသလောက်ရှားပြီး လူထုအမြင်အရ စိတ်လှုပ်ရှားမှုဟု
ခေါ်ဆိုနိုင်သည်မျိုး အနည်းငယ်သာ ပါဝင်သည်” ဟု ထောက်ပြသည်။ တာတူလီယန်ဖော်ပြသော
စိတ်လှုပ်ရှားမှုသည် အိပ်ပျော်နေစဉ် ပုံမှန်နည်းဖြင့် ဖြစ်ပေါ်ပြီး
လူ့အကြောင်းအရာသည် ဘုရားသခင်နှင့် တိုက်ရိုက်ဆက်ဆံရာ အိပ်မက်နှင့် ရူပါရုံများ
ရရှိခဲ့သည်။
Those who view Montanism as a heresy claim that abnormal ecstasy
accompanied the “New Prophecy” to the point that the person possessed by the
Spirit became frenzied and began to babble and utter strange sounds. Wright
(21–23), however, points out that there is no evidence of glossolalia, and that
Tertullian, as he discussed the experience of ecstasy, “included scarcely any
suggestion of glossolalia and little that was in a popular sense ecstatic.”
Ecstasy, as described by Tertullian, was produced in a normal manner during
sleep when human reason entered into direct relation with God; dreams and
visions resulted.
တာတူလီယန်အတွက်
ဝိညာဉ်ရေးဆုကြေးငြာများ ရှိနေခြင်းသည် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော် ရှိနေခြင်းနှင့်
အမှုဆောင်နေခြင်း၏ သက်သေဖြစ်သည်။ အဆင့်ဆင့်အုပ်ချုပ်ရေးစနစ် တည်ဆောက်နေသော
အသင်းတော်အာဏာပိုင်များအတွက်မူ ထိုဆုကြေးငြာများ ရှိနေခြင်းက မုန်တာနစ်ဝါဒ၏
“စစ်မှန်သော ခရစ်ယာန်ရည်ရွယ်ချက်များ အလွန်အမင်း ချဲ့ကားခြင်းဖြင့်
ပုံပျက်သွားပြီး ခရစ်ယာန်ဓလေ့ကို မမှန်ကန်စွာ ကိုယ်စားပြုခြင်း” ဟု ယူဆခဲ့သည် (Baus
၂၀၄)။ ထို့ကြောင့်
မုန်တာနစ်ဝါဒသည် အယူမှားဟု တံဆိပ်ကပ်ခံရသည်။
For Tertullian, the presence of charismata
was evidence of the presence and activity of the Holy Spirit. For the
ecclesiastical authorities who were busy building a hierarchy, the presence of charismata made it clear that
Montanism’s “genuinely Christian aims were distorted by an immoderate
exaggeration of their real significance, and that they represented a
falsification of Christian tradition” (Baus 204). Thus Montanism has come to
bear the label of heresy.
၄.
ဂျွန်ဝက်စလီနှင့် မုန်တာနစ်ဝါဒ
အနှစ် ၁၅၀၀
ကြာပြီးနောက် ဂျွန်ဝက်စလီ (John Wesley) က မုန်တာနပ်စ်ကို ရှုတ်ချခဲ့သော အသင်းတော်အာဏာပိုင်များ၏
လုပ်ရပ်ကို “ချမ်းသာကြွယ်ဝပြီး ဂုဏ်သရေရှိသော ခရစ်ယာန်များ” ၏ လုပ်ရပ်ဟု
အကဲဖြတ်ခဲ့သည်။ ထိုသူများသည် အမြဲလိုလို အရေအတွက်နှင့် တန်ခိုးအာဏာကို
လက်ဝါးကြီးအုပ်ထားတတ်ပြီး ၂ ရာစုတွင် အသန့်ရှင်းဆုံးလူတစ်ဦး၏ စစ်မှန်သော
ယုံကြည်ခြင်းကို ပြောင်လှောင်ခဲ့သည်ဟု ဆိုသည်။ ဝက်စလီက မုန်တာနပ်စ်သည် ဘုရားသခင်၏
ပညတ်တော်ကို နာခံခြင်းနှင့် ဘုရားသခင်နှင့် လူသားတို့အတွက် ချစ်ခြင်းကို
အလေးပေးသူဖြစ်သော်လည်း ဝိညာဉ်တော်ပြည့်ဝခြင်းမှ ထွက်ပေါ်လာသော တန်ခိုးကို
ပိုမိုအလေးပေးသူဟု မြင်ခဲ့သည် (Smith ၂၅)။
4. John Wesley and Montanism
Fifteen centuries later, however, John Wesley assessed the activities of
the ecclesiastical authorities who condemned Montanus as those of “rich and
honourable Christians,” who always have numbers and power on their side
ridiculing the real faith of “one of the holiest men of the second century.”
Wesley viewed Montanus as stressing obedience to divine law and love for God
and humankind, but placing a stronger emphasis than others on manifestations of
the power that flows from being filled with the Spirit (Smith 25).
ခ.
ခရစ်ယာန်အသင်းတော်တစ်ခုလုံး၏ အမြင်
အစောပိုင်း
အသင်းတော်အာဏာပိုင်များ၏ ဝိညာဉ်ရေးဆုကြေးငြာများကို ဆန့်ကျင်သည့် သဘောထားသည်
နောက်ရာစုနှစ်များတွင် အသင်းတော်၏ တရားဝင်အမြင်ဖြစ်လာခဲ့သည်။ သို့သော်
ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ပျောက်ကင်းခြင်းကိုမူ ရှုတ်ချခြင်း မခံရပေ။
B. General Christian View
The resistance manifested by early ecclesiastical authorities to charismata became the position of the
church during the succeeding centuries. Physical healing, however, was exempt
from denunciation.
၁.
ရိုမန်ကက်သလစ်ဘာသာ
ရိုမန်ကက်သလစ်ဘာသာတွင်
ရာစုနှစ်များစွာ အံ့ဖွယ်ရာ ပျောက်ကင်းခြင်းများ ဖြစ်ပေါ်ခဲ့ပြီး လက်ခံခဲ့သည်။
ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်းတွင် သန့်ရှင်းသော အပျိုမြတ်မာရီယာ သို့မဟုတ် သန့်ရှင်းသူများကို
ရည်စူးထားသော ဘုရားကျောင်းများတွင် ထောင်ပေါင်းများစွာ ပျောက်ကင်းခြင်းရရှိသည်ဟု
ကြေညာခဲ့ကြသည်။ ယေရှုနှင့် တမန်တော်များထံမှ အမွေဆက်ခံသည်ဟု ဆိုသော
သန့်ရှင်းဝတ္တံများက ပျောက်ကင်းလိုသူများ၏ ယုံကြည်ခြင်းကို အားဖြည့်ပေးခဲ့သည်။
အများစုမှာ မာရီယာ သို့မဟုတ် သန့်ရှင်းသူတစ်ပါးပါးကို ဆုတောင်းခြင်းဖြင့်
ပျောက်ကင်းသော်လည်း အလွန်ဘုန်းကြီးသူများကြောင့် ပျောက်ကင်းခြင်းများလည်း
ရှိခဲ့သည်။ ကက်သလစ်များသည် အံ့ဖွယ်ရာများကို သူတို့၏ အဆုံးအမများ စစ်မှန်ကြောင်း
သက်သေပြရန် ကြည့်ခဲ့ကြသည်။
1. Roman Catholicism
In the Roman Catholic Church, miraculous healings have been reported and
accepted for centuries. Worldwide, thousands have claimed healings at various
shrines dedicated to the virgin Mary or one of the saints. Relics reportedly
passed down from Jesus and the apostles are claimed to have strengthened the
faith of people who desired healing. Although most of the reported healings
take place as a result of praying to Mary or one of the saints, healings by
very devout individuals have been reported. Catholics have long looked upon
miracles as authenticating their teachings.
၂.
ပရိုတက်စတင့်ဘာသာ
အစောပိုင်း
ပရိုတက်စတင့် ပြုပြင်သူများကို ပြုပြင်ထားသော အဆုံးအမများ၏ မှန်ကန်ကြောင်း
အံ့ဖွယ်ရာများ ပြသနိုင်ခြင်း မရှိသည်ဟု ပြောင်လှောင်ခဲ့ကြသည်။ ဤသည်မှာ
ပရိုတက်စတင့်အတွင်း ဝိညာဉ်ရေးဆုကြေးငြာများသည် တမန်တော်ခေတ်ပြီးနောက်
ရုပ်သိမ်းခံရပြီဟု ဖြစ်ပေါ်လာသော အယူအဆ၏ အဓိကအကြောင်းတစ်ခု ဖြစ်နိုင်သည်။
2. Protestantism
Early Protestant reformers were taunted because they could not produce
miracles as evidence for the truthfulness of the reformed teachings. This,
perhaps, was a major factor contributing to the idea that developed within
Protestantism that charismata had
been withdrawn at the end of the Apostolic Age.
သို့သော်
သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ အမှုတော်ကို ပရိုတက်စတင့်ဘာသာက ငြင်းပယ်ခြင်း မရှိပေ။
ဝိညာဉ်ရေးဆုကြေးငြာများမှတစ်ဆင့် ထင်ရှားခြင်းမဟုတ်ဘဲ၊ ဝိညာဉ်တော်သည် ဘဝများကို
ပြောင်းလဲပေးနေသည်။ အပြစ်ရှိသော လူ့သဘာဝကို အောင်မြင်ခြင်းနှင့် ဖြောင့်မတ်ခြင်း၊
ငြိမ်သက်ခြင်း၊ ဝမ်းမြောက်ခြင်းစသော ခရစ်ယာန်ဂုဏ်သတ္တိများ ပြသခြင်းတွင်
တန်ခိုးကို တွေ့မြင်ခဲ့သည်။ ယုံကြည်သူ၏ဘဝတွင် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်သည်
အကျင့်သီလစွမ်းအား ဖြစ်ထွန်းစေသည်။ T. Smith (၂၅) အတိုင်း လူသာ (Luther) နှင့် ကယ်ဗင် (Calvin)
(၁၆ ရာစု) တို့သည်
“လူ့စိတ်ခံစားမှုကို သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ အမှုတော်အစား အစားထိုးသူများ” ကို
သတိထားခဲ့ကြသည်။ ဆွစ်နှင့် ဒတ်ချ် အနာဘက်တစ်များ (Anabaptists) ကမူ ပြင်ပမှ
နာခံခြင်းကို ပိုမိုအလေးပေးခဲ့ပြီး မင်နိုနိုက်များ (Mennonites) က ယေရှုကို
နာခံခြင်းကြောင့် ခံစားရသော ဆင်းရဲဒုက္ခကို အလေးပေးခဲ့သည်။ ဤအစောပိုင်း
ပြုပြင်ရေးလှုပ်ရှားမှုအားလုံးသည် ဝိညာဉ်ရေးဆုကြေးငြာများကို အနိမ့်ဆုံးထားခဲ့သည်။
The work of the Holy Spirit, however, was not rejected by Protestantism.
Instead of being revealed through spiritual gifts, the Spirit was transforming
lives. His power was seen in overcoming sinful human nature and in a
demonstration of the Christian attributes of righteousness, peace, and joy. The
Holy Spirit in the life of the believer resulted in moral power. As T. Smith
(25) points out, Luther and Calvin (sixteenth century) were wary “of those who
seem to substitute mere human emotion for the Holy Spirit’s work in
transforming the moral natures of men and women.” The Swiss and Dutch
Anabaptists, on the other hand, wanted more emphasis on outward obedience,
while the Mennonites emphasized the suffering brought about by obeying Jesus.
All “of these early reform movements minimized charismata.
အော်ဒါးဂိတ်နောက်
ဂျွန်ဝက်စလီ (၁၇၀၃-၁၇၉၁) သည် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ အံ့ဖွယ်ထင်ရှားမှုများကို
ပိုမိုလက်ခံခဲ့သည်။ အမှန်မှာ သူ၏နောက်လိုက်များ ပြသသော စိတ်ခံစားမှုကို
လက်ခံခဲ့ပြီး “မြူးတူးနေမှု၊ ပျောက်ကင်းခြင်း၊ အံ့ဖွယ်ရာများ၊ ယုံကြည်သူများ၏
ဘဝတွင် ထူးခြားသော ဖြစ်ရပ်များ ဖြစ်ပေါ်နိုင်သည်” ဟု အသိအမှတ်ပြုခဲ့သည် (Smith
၂၅)။ ဝက်စလီ၏
အဖော်ဟောပြောသူ ဂျော့ဝိုက်ဖီးလ် (George Whitefield) သည် ဝက်စလီ၏ စိတ်ခံစားမှုကို
လက်ခံမှုကြောင့် စိုးရိမ်လာပြီး ထိုပြသမှုမျိုးသည် ဝိညာဉ်တော်၏ အဓိကအမှုတော်
မဟုတ်ဟု ခံစားခဲ့သည်။
Following Aldersgate, John Wesley (1703–1791) was more open to the concept
of supernatural expressions of the Holy Spirit. In fact, he accepted the
emotionalism exhibited by many of his followers, acknowledging “that trances,
healings, miracles, and other extraordinary events might occur in the lives of
believers” (Smith 25). George Whitefield, Wesley’s fellow evangelist, became
increasingly nervous over Wesley’s openness to emotional expression, feeling
that these demonstrations were not the primary focus of the Spirit’s work.
သို့သော်
ဂျွန်ဝက်စလီသည် ကာရစ်မတိက် မဟုတ်ပေ။ သူနှင့် ခေတ်ပြိုင် ပြူရီတန်များ (Puritans)
က ကွိတ်ကာများ (Quakers)
သည် စိတ်ခံစားမှု
အလွန်အကျွံရှိပြီး ကျမ်းစာကို လုံလောက်စွာ မမှီခိုကြောင်း၊
သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ တန်ခိုးဟု ခေါ်ဆိုသော ပြသမှုများကို ထိန်းချုပ်ရန်
မလုံလောက်ကြောင်း ခံစားခဲ့ကြသည်။ ၁၉ ရာစုတွင် ဟောပြောသူများစွာနှင့်
အသင်းတော်များသည် ဝက်စလီနှင့် သဘောတူခဲ့ကြသည်။ ထိုသူများတွင် ချားလ်စ် ဂျီ ဖင်နီ (Charles
G. Finney)၊
အာ့တော်ရီ (R. A. Torrey) နှင့်
အခြား “အထက်ဘဝ” ဟောပြောသူများ ပါဝင်သည်။ သန့်ရှင်းရေးလှုပ်ရှားမှု (holiness
movement) သည်
အမေရိကန် မက်သိုဒစ်များ၊ အချို့သူငယ်များ၊ ကွန်ဂရီဂေးရှင်နယ်များ၊
နှစ်ခြင်းခရစ်ယာန်များ၊ ဂျာမန်စကားပြော ဧဝံဂေလိကယ်နှင့် ယူနိုက်တက်ဘရက်ဒရင်
အသင်းသားများအတွင်း ထွန်းကားခဲ့သည်။ သူတို့အတွက် နာခံခြင်းနှင့် ချစ်ခြင်းမှသာ
သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော် ရှိနေကြောင်း စစ်မှန်သော သက်သေဖြစ်ပြီး စိတ်ခံစားမှု
မြူးတူးနေမှု မဟုတ်ပေ။
But John Wesley was no charismatic. He and the Puritans of his day felt
that the Quakers were far too emotional and did not rely sufficiently on the
Scriptures to restrain demonstrations of what they called the Holy Spirit’s
power. In the nineteenth century many evangelists and churches agreed with
Wesley. These included Charles G. Finney, R. A. Torrey, and other “higher life”
evangelists. The holiness movement flourished among American Methodists and
some Friends, Congregationalists, Baptists, and German-speaking members of the
Evangelical and United Brethren churches. For them, obedience and love, not
emotional ecstasy, were the real evidence of the Holy Spirit’s presence.
၂၀ ရာစု
နောက်ပိုင်းတွင် ကာရစ်မတိက်လှုပ်ရှားမှု ပေါ်ပေါက်လာခြင်းနှင့်အတူ
ပရိုတက်စတင့်ဘာသာသည် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ အမှုတော်နှင့် ပတ်သက်၍ ထပ်မံ
ကွဲပြားလာခဲ့သည်။ ကာရစ်မတိက်အုပ်စုက ဝိညာဉ်ရေးဆုကြေးငြာများ၊ အံ့ဖွယ်ရာများ၊
စိတ်ခံစားမှုကို အလေးပေးပြီး မူလတန်း (fundamentalist) အုပ်စုက သန့်ရှင်းစွာ နေထိုင်ရန်
တန်ခိုးကို အလေးပေးသည်။
With the rise of the charismatic movement in the late twentieth century,
Protestantism again has become divided over the work of the Holy Spirit. The
charismatic camp focuses on spiritual gifts, the extraordinary, and the
emotional, while the fundamentalist camp stresses power for holy living.
C. သန့်ရှင်းရေးလှုပ်ရှားမှုများ
ဂျွန်ဝက်စ်လီ (John
Wesley) သည် ကျွန်ုပ်တို့
အပြစ်သားများဖြစ်နေစဉ၊ ဘုရားသခင်၏ရန်သူများဖြစ်နေစဉ် ယေရှုခရစ်တော်သည်
ကျွန်ုပ်တို့အတွက် အသေခံတော်မူသည်ဟူသော ရှင်ပေါလု၏အယူအဆကို (ရောမ ၅:၈-၁၀)
အပြည့်အဝယုံကြည်ခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် ကိုယ်တော်၏ကျေးဇူးတော်အားဖြင့် ကိုယ်တော်ကို
ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် ခွင့်လွှတ်ခြင်းနှင့် ဖြောင့်မတ်ခြင်းခံရရန်
ပြင်ဆင်ပေးထားသည်ဟုလည်း အလေးပေးခဲ့သည်။ ထို့ပြင် ခရစ်ယာန်ပြည့်စုံခြင်း (Christian
perfection) ကို
ဒုတိယအကြိမ်၊ ချက်ချင်းကျေးဇူးတော်လုပ်ငန်းတစ်ခုအဖြစ် သွန်သင်ခဲ့ပြီး၊ ထိုအရာသည်
တဖြည်းဖြည်းသန့်ရှင်းခြင်းတိုးတက်မှုဖြင့် ရှေ့မှလည်းကောင်း၊ နောက်မှလည်းကောငင်း
လိုက်ပါလာသည်ဟုဆိုသည်။ အပြစ်သားတစ်ဦးသည် ပြည့်စုံခြင်းသို့ ရောက်နိုင်သည်ဟူသော
အယူအဆသည် မတူညီသော သန့်ရှင်းရေးချာ့ချ်များ တည်ဆောက်ရာတွင် အခြေခံအုတ်မြစ်ဖြစ်သည်။
ကိုယ်ကိုကိုယ် ပင်တီကော့စ် (Pentecostal) ဟုမသတ်မှတ်သော အဖွဲ့အစည်းများတွင်
သန့်ရှင်သောဝိညာဉ်တော်၏အမှုတော်ကို သန့်ရှင်းစင်ကြယ်ခြင်းနှင့်
သန့်ရှင်းစွာနေထိုင်ခြင်းနှင့်သာ ဆက်စပ်စဉ်းစားကြပြီး၊ ဝိညာဉ်ရေးဆုကျေးဇူးများ (charismata)
နှင့်မသက်ဆိုင်ပေ။
C. Holiness Movements
John Wesley fully believed Paul’s teaching that while we were sinners and
enemies of God Jesus died for us (Rom. 5:8–10), and thus by His grace He made
provision for our forgiveness and justification by faith in Him. He also
emphasized Christian perfection as a second, instantaneous work of grace,
preceded and followed by gradual growth in holiness. The concept that a sinner
can reach perfection is the foundation upon which the various holiness churches
are built. Among those bodies that do not identify themselves as Pentecostal,
the work of the Holy Spirit is seen as relating to sanctification and holy
living rather than charismata.
၁.
မက်သိုဒစ်ဧပစ်ကိုပယ်ချာ့ချ် (Methodist Episcopal Church)
၁၉ ရာစုနှောင်းပိုင်း အမေရိကန်ပြည်ထောင်စုတွင်
မက်သိုဒစ်ဧပစ်ကိုပယ်ချာ့ချ်မှ သန့်ရှင်းရေးအသင်းတော်ငယ်များစွာ ခွဲထွက်လာခဲ့သည်။
ထိုခွဲထွက်လာသော အသင်းတော်များ၏ဇစ်မြစ်မှာ ဆင်တူသည်- (၁)
မက်သိုဒစ်ဧပစ်ကိုပယ်ချာ့ချ်အတွင်း အင်အားကြီးသောခေါင်းဆောင်တစ်ဦးကို အကြောင်းအမျိုးမျိုးဖြင့်
နှင်ထုတ်ခဲ့သည်၊ (၂) ထိုသူက လွတ်လပ်သော သန့်ရှင်းရေးအဖွဲ့တစ်ခုဖွဲ့စည်းခဲ့သည်၊ (၃)
ထို့နောက် သန့်ရှင်းရေးအဖွဲ့ငယ်များနှင့် ပေါင်းစည်းကာ အဖွဲ့အစည်းသစ်တစ်ခု
ဖြစ်ပေါ်လာသည်။
1. The Methodist Episcopal Church
During the late nineteenth century in the United States, the Methodist
Episcopal Church spawned several smaller holiness denominations. The origin of
these separatist churches is similar: (1) a strong leader within the Methodist
Episcopal Church was forced out for various reasons; (2) he formed an
independent holiness group; and (3) mergers with smaller holiness groups would
then produce a new organized holiness denomination.
ထိုလုပ်ငန်းစဉ်မှ
ကြီးမားသော သန့်ရှင်းရေးအသင်းတော်နှစ်ခုမှာ နာဇရက်ချာ့ချ် (Church of the
Nazarene) နှင့်
ပီလ်ဂရမ်သန့်ရှင်းရေးချာ့ချ် (Pilgrim Holiness Church) တို့ဖြစ်သည်။ နာဇရက်ချာ့ချ်၏
အရှေ့ပိုင်းဌာနခွဲကို ယခင်က ပင်တီကော့စ်နာဇရက်ချာ့ချ် (Pentecostal Church
of the Nazarene) ဟုခေါ်ခဲ့သော်လည်း၊
၂၀ ရာစုအစောပိုင်း ပေါ်ပေါက်လာသော လျှာများလှုပ်ရှားမှု (tongues movement)
နှင့် မရောထွေးရန်
“ပင်တီကော့စ်” ဟစကားလုံးကို နောက်ပိုင်းတွင် ဖယ်ရှားခဲ့သည်။ သို့သော်
ပီလ်ဂရမ်သန့်ရှင်းရေးချာ့ချ်၏တည်ထောင်သူ မာတင်ဝဲလ်နက်ပ် (Martin Wells
Knapp) ကမူ ဘုရားသခင်ပေးသော
ရောဂါပျောက်ကင်းခြင်းဆုကျေးဇူးကို အလေးပေးခဲ့သည်။
Two of the largest holiness churches to emerge from this process were the
Church of the Nazarene and the Pilgrim Holiness Church. The eastern branch of
the Church of the Nazarene was called the Pentecostal Church of the Nazarene,
but later dropped the word Pentecostal so it would not be confused with the
tongues movement that developed in the emerging Pentecostal churches in the
early twentieth century. However, the founder of the Pilgrim Holiness Church,
Martin Wells Knapp, stressed the spiritual gift of divine healing.
၂. ပင်တီကော့စ်ဝါဒ (Pentecostalism)
သန့်ရှင်းရေးလှုပ်ရှားမှုအတွင်းရှိ
ပင်တီကော့စ်အသင်းတော်များသည် ဝိညာဉ်ရေးဆုကျေးဇူးများကို အထူးအလေးပေးသည်။
ကယ်တင်ခြင်းခံရပြီးနောက် ဒုတိယကျေးဇူးတော် (သန့်ရှင်းစင်ကြယ်ခြင်း) လိုအပ်သည်ဟူသော
ဝက်စ်လီယံအယူအဆကို ချားလ်စ်ဖော့စ်ပါဟမ် (Charles Fox Parham, ၁၈၇၃-၁၉၂၉) က
သန့်ရှင်သောဝိညာဉ်တော်ဖြင့် ဗတ္တိဇံခံရခြင်းကို လျှာများဖြင့်ပြောဆိုခြင်းဖြင့်
အတည်ပြုရမည်ဟု တိုးချဲ့ခဲ့သည်။ သမိုင်းပညာရှင်အချို့က ကန်းဆက်ပြည်နယ်၊ တိုပီကာ (Topeka,
Kansas) တွင် ၁၉၀၁ ခုနှစ်ကို
ပင်တီကော့စ်လှုပ်ရှားမှု၏မွေးဖွားရာဟု ညွှန်ပြသည်။ ပါဟမ်သည် ထိုနေရာတွင်
ရှင်ပြန်ထမြောက်ရေးပွဲများကျင်းပနေစဉ် “အက်ဂနက်စ်အိုဇ်မန် (Agnes Ozman) သည် ခေတ်သစ်တွင်
ပထမဆုံးအကြိမ် သန့ရှင်သောဝိညာဉ်တော်ဖြင့် ဗတ္တိဇံခံရခြင်း၏လက္ခဏာအဖြစ်
လျှာများဖြင့်ပြောဆိုခြင်းကို ရှာဖွေခဲ့ပြီး ခံယူခဲ့သူဖြစ်သည်” (Melton 43)။ သို့သော်
တက္ကဆက်ပြည်နယ်၊ ဟူစတန်တွင် ပါဟမ်ထံမှ သင်ယူခဲ့သော ဝီလျံဂျေဆေးမိုး (William
J. Seymour) ၏
ဟောပြောမှုအောက်တွင် လော့စ်အိန်ဂျယ်လိစ်မြို့၊ အာဇူဆာလမ်း (Azusa Street) ရှင်ပြန်ထမြောက်ရေးပွဲ
(၁၉၀၆) ကို ခေတ်သစ်ပင်တီကော့စ်ဝါဒ၏မွေးဖွားရာအဖြစ် လူသိများသည်။
2. Pentecostalism
The Pentecostal churches within the holiness movement give special
emphasis to spiritual gifts. The Wesleyan concept that conversion must be
followed by the second blessing (sanctification) was expanded by Charles Fox
Parham (1873–1929) to include baptism in the Holy Spirit verified by speaking
in tongues. Some historians point to Topeka, Kansas (1901), as the birthplace
of the Pentecostal movement. Parham was holding revival meetings there when
“Agnes Ozman became the first person in modern times to seek and receive the
experience of speaking in tongues as a sign of being ‘baptized with the Holy
Spirit’” (Melton 43). However, the revival on Azusa Street in Los Angeles
(1906) under the preaching of William J. Seymour, who had studied under Parham
in Houston, Texas, is more popularly known as the birth of modern
Pentecostalism.
ယောဟန်နှစ်ခြင်းခံ၏သတင်းစကားဖြစ်သော
“ငါသည် နောင်တရခြင်းငှာ သင်တို့ကို ရေနှင့်ဗတ္တိဇံပေးသည်ဖြစ၍၊
ငါ့နောက်လိုက်လာသောသူသည် ငါ့ထက်မြတ်သည်ဖြစ်၍၊ … သန့်ရှင်သောဝိညာဉ်တော်နှင့်
မီးနှင့် သင်တို့ကို ဗတ္တိဇံပေးလိမ့်မည်” (မဿဲ ၃:၁၁) အရ ပင်တီကော့စ်တို့က
ရေဗတ္တိဇံသည် ဝိညာဉ်တော်က ခရစ်တော်အတွင်းသို့ ဗတ္တိဇံပေးခြင်းဖြစ်ပြီး၊
ဒုတိယဗတ္တိဇံမှာ ခရစ်တော်က ဝိညာဉ်တော်အတွင်းသို့ ဗတ္တိဇံပေးခြင်းဟု ယူဆကြသည်။
သန့်ရှင်သောဝိညာဉ်တော်ဖြင့ ဗတ္တိဇံခံပြီးနောက် လူတစ်ဦးသည် ၁ ကောရိန္သု ၁၂ တွင်
ရှင်ပေါလုဖော်ပြထားသော ဆုကျေးဇူးကိုးပါးအနက် အနည်းဆုံးတစ်ခုကို ထင်ရှားစေမည်ဟု
ယုံကြည်ကြသည်။ သို့သော် အလေးပေးဆုံးဆုကျေးဇူးမှာ လျှာများနှင့်
ရောဂါပျောက်ကင်းခြင်းတို့ဖြစ်သည်။
Based upon the message of John the Baptist, “I baptize you with water for
repentance, but he who is coming after me is mightier than I, … he will baptize
you with the Holy Spirit and with fire” (Matt. 3:11), Pentecostals view their
water baptism as the Spirit baptizing them into Christ, while their second
baptism is Christ baptizing them into the Spirit. After baptism in the Holy
Spirit, it is believed, the individual will manifest at least one of the nine
gifts enumerated by Paul in 1 Corinthians 12. The spiritual gifts most
frequently emphasized, however, are tongues and healing.
လျှာဆုကျေးဇူးသည်
နှစ်မျိုးထင်ရှားသည်- ဂလော့ဆိုလေလီယာ (glossolalia) နှင့် ဇီနိုဂလော့ဆီယာ (xenoglossia)။ ဂလော့ဆိုလေလီယာသည်
အနည်းငယ်သော သရနှင့်ဗျည်းများသာ အသုံးပြုသောကြောင့် မည်သည့်ဘာသာစကားမျှ
မသတ်မှတ်နိုင်ဘဲ “ဘာသာစကားဖြင့်ဖော်ပြသော ဝိညာဉ်ရေးအတွေ့အကြုံ” သာဖြစ်သည် (Melton
41)။ ဆန့်ကင်ဖက်အနေဖြင့်
ဇီနိုဂလော့ဆီယာမှာ ထိုဘာသာစကားကို မသိသူတစ်ဦးက စစ်မှန်သော နိုင်ငံခြားဘာသာစကားကို
ပြောဆိုခြင်းဖြစ်သည်။
The gift of tongues manifests itself in two ways: glossolalia and xenoglossia.
Because only a few vowels and consonants are used, glossolalia cannot be classified as speaking in any language; it is
rather a “verbalized religious experience” (Melton 41). Xenoglossia, on the other hand, is speaking a genuine foreign
language by one who does not know that language.
ဂျီ ဝါကာ (G.
Wacker, 933, 934) ကလည်း
ဤဆုကျေးဇူးကို နှစ်မျိုးခွဲခြားသည်။ “လျှာဆုကျေးဇူး” ကို ခရစ်ယာန်အားလုံးမရရှိပေ။
အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုသူရှိလျှင် အသင်းတော်ကို တည်ဆောက်ပေးသည်။
ကိုယ်ပိုင်ဆုတောင်းချိန်တွင် နှလုံးသားထဲက တောင့်တမှုများကို ဖော်ပြပေးသည်။
ဒုတိယအမျိုးအစားဖြစ်သော “လက္ခဏာလျှာ” ကို ခရစ်ယာန်အားလုံးရရှိသည်။ ၎င်းသည်
ပြောဆိုသူသည် သန့်ရှင်သောဝိညာဉ်တော်ဖြင့် ဗတ္တိဇံခံရပြီဟူသော အထက်မှလက္ခဏာဖြစ်သည်။
ရိုးရာပင်တီကော့စ်တို့က တမန်တော်ဝတ္ထုတွင် မှတ်တမ်းတင်ထားသော
ဝိညာဉ်တော်ဗတ္တိဇံခံရမှုအားလုံးသည် “လက္ခဏာလျှာ” နှင့်အတူဖြစ်သည်ဟု ယုံကြည်သည်။
G. Wacker (933, 934) also divides this gift into two categories. The “gift
of tongues” is not shared by all Christians. It edifies the church when an
interpreter is present. It also expresses the longings of the heart in private
prayer. The second category, the “sign of tongues,” is shared by all
Christians. It is a supernatural sign that the speaker has been baptized by the
Holy Spirit. Traditional Pentecostals believe that all of the recorded
instances of Spirit baptism in Acts were accompanied by the “sign of tongues.”
ရောဂါပျောက်ကင်းခြင်းဆုကျေးဇူးကို
ပင်တီကော့စ်ပျောက်ကင်းရေးသမားများက အများသူငှာ အစည်းအဝေးများတွင် ကျင့်သုံးသည်မှာ
ခရစ်ယာန်များစွာတွင် ကန့်ကွက်မှုများ ဖြစ်ပေါ်စေခဲ့သည်။
ပျောက်ကင်းခြင်း၏အမှန်တကယ်ဖြစ်ပွားမှုထက် လိုက်ပါလာသော ပုံစံနှင့်ပြသမှုကို ပို၍
ကန့်ကွက်ကြသည်။ ဆုတောင်းချိန်တွင် ဘုရားသခင်နှင့် အလွန်ရင်းနှီးလွန်းသည်ဟု ထင်ရသော
ပုံစံ၊ “ပျောက်ကင်းရေးသမား” ၏ ကျယ်လောင်ပြီး တောင်းဆိုသောပုံစံကို စိတ်ဆိုးကြသည်။
ပရိသတ်ကို စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာထိန်းချုပ်အသုံးချမှုကိုလည်း ကန့်ကွက်ကြသည်။
The gift of healing, as carried on in public meetings by Pentecostal
healers, has raised objections in the minds of many Christians—not so much in
regard to the reality of the healing as concerning the form and display
accompanying the healing. Many are offended by the seeming overfamiliarity with
God during prayer and the loud, demanding style of the “healer.” Objections are
also voiced over the psychology that is used to manipulate the audience.
ပင်တီကော့စ်တို့၏
ချာ့ချ်သမိုင်းအမြင်ကို အောက်ပါအတိုင်း ဖော်ပြထားသည်- ခရစ်ယာန်အသင်းတော်သည်
ဝိညာဉ်ရေးဆုကျေးဇူးများဖင့် သာသနာပြုရန် ခွန်အားရရှိသော ကာရစ်မတ်တစ်အသင်းတော်အဖြစ်
စတင်ခဲ့ဲ့သည်။ အဆင့်ဆင့်ဖွဲ့စည်းပုံနှင့် ဘုန်းကြီးများ၏
အကျင့်ပျက်ခြစားမှုကြောင့် ဆုကျေးဇူးများ လျော့နည်းသွားပြီး အသင်းတော်သည်
အမှောင်ခေတ်သို့ ဝင်ရောက်ခဲ့သည်။ ပရိုတက်စတင့်ပြုပြင်ရေးသမားများ၏အလုပ်က
ပြန်လည်ထူထောင်ရေးလုပ်ငန်းစဉ်ကို စတင်ခဲ့သော်လည်း ပြည့်စုံခြင်းမရှိခဲ့ပေ။
ဝိညာဉ်တော်ဖြင့် သာသနာပြုရန် ခွန်အားရရှိသော ကာရစ်မတ်တစ်အသင်းတော်၏ ပြည့်စုံသော
ပြန်လည်ထူထောင်မှုကို ယခု ပင်တီကော့စ်လှုပ်ရှားမှုတွင် တွေ့ရှိရသည်။
“အစောပိုင်းမိုးရေ” သည် ပင်တီကော့စ်နေ့တွင် တမန်တော်အသင်းတော်ပေါ်သို့
ရွာသွန်းခဲ့ပြီး၊ “နောက်ပိုင်းမိုးရေ” သည် ယခု ပင်တီကော့စ်အတွေ့အကြုံတွင်
ရွာသွန်းနေသည်။
The Pentecostal view of church history is portrayed in the following
scenario: The Christian church began its existence as a charismatic church—a
church empowered for mission by the Spirit through the presence of spiritual
gifts. With the development of a hierarchy and clerical corruption, the gifts
faded away and the church entered into the Dark Ages. The work of Protestant
reformers began the process of restoration, but their work was not complete. A
complete restoration of the charismatic church, empowered for mission by the
Holy Spirit, is now found in the Pentecostal movement. The “early rain” fell on
the apostolic church at Pentecost; the “latter rain” is now falling in the
Pentecostal experience.
E.
ခေတ်သစ်ကာရစ်မတ်တစ်လှုပ်ရှားမှု
(Modern Charismatic Movement)
F.
ဒုတိယကမ္ဘာစစ်အပြီး ပင်မချာ့ချ်များသည်
ပင်တီကော့စ်အတွေ့အကြုံနှင့် ခေတ်သစ်တွင် ဝိညာဉ်ရေးဆုကျေးဇူးများရှိသည်ကို
ဆန့်ကျင်နေဆဲဖြစ်သော်လည်း၊ အာကွီဘီဒေါ (R. Quebedeaux, 967) က ၁၉၅၀ ခုနှစ်များတွင်
ပင်မချာ့ချ်များအတွင်း ကာရစ်မတ်တစ်ပြန်လည်နိုးကြားမှု စတင်ရန် အကြောင်းသုံးချက်ကို
ညွှန်ပြသည်- (၁) သာမန်ဘုန်းကြီးများနှင့် လူပုဂ္ဂိုလ်များတွင်
ပင်တီကော့စ်ဖြစ်ရပ်များ၊ (၂) ဖူးဂေါ့စ်ပယ်လ်ဘီးဇင်းနက်စ် ဖဲလိုရှစ် အင်တာနေရှင်နယ်
(Full Gospel Businessmen’s Fellowship International, FGBMFI) ၏ လှုပ်ရှားမှုများ၊
(၃) ဒေးဗစ်ဒူပလက်စစ် (David du Plessis) ၏ ဧကူမီနီကယ်အမှုတော်။
D. Modern Charismatic Movement
While mainline churches after World War II remained resistant to the
Pentecostal experience and the presence of spiritual gifts in the modern age,
R. Quebedeaux (967) points to three factors that contributed to the beginning
of charismatic renewal among them in the 1950s: (1) Pentecostal phenomena among
clergy and laity, (2) activities of the Full Gospel Businessmen’s Fellowship
International (FGBMFI), and (3) the ecumenical ministry of David du Plessis.
၁.
ဖူးဂေါ့စ်ပယ်လ်ဘီးဇင်းနက်စ် ဖဲလိုရှစ် အင်တာနေရှင်နယ် FGBMFI ကို ၁၉၅၁ ခုနှစ်တွင်
ဘုန်းကြီးများ၏ အုပ်ချုပ်မှုကြီးထွားလာမှုကို မကျေနပ်သော အဆမ်ဘလီးစ်အော့ဖ်ဂေါ့ဒ်
ချာ့ချ်မှ စီးပွားရေးသမားများနှင့် ပရော်ဖက်ရှင်နယ်များအဖွဲ့က တည်ထောင်ခဲ့သည်။
၎င်းတို့၏ ဗွိုက်စ် (Voice) စာစောင်မှတစ်ဆင့်
ပင်တီကော့စ်အတွေ့အကြုံများ ပျံ့နှံ့လာခဲ့သည်။ ပင်မချာ့ချ်များမှ
သာမန်ဘုန်းကြီးများနှင့် လူပုဂ္ဂိုလ်များက ထိုသတင်းများကြားသိရပြီး FGBMFI သို့ဝင်ရောက်ကာ
ထိုအတွေ့အကြုံများကို မျှဝေခဲ့ကြသည်။ “ထို့ကြောင့် FGBMFI သည် ကာရစ်မတ်တစ်ပြန်လည်နိုးကြားရေး၏
အခြေခံအုတ်မြစ်တွင် အဓိကကျသော အုတ်မြစ်ခဲဖြစ်လာခဲ့သည်” (Quebedeaux 967)။
1. Full Gospel Businessmen’s Fellowship International
The FGBMFI was founded by a group of businessmen and professionals (1951)
from the Assemblies of God Church who had become disenchanted with growing
clerical domination. Through their publication, Voice, reports of Pentecostal experiences began circulating. As
ministers and laypeople from mainline churches heard of the reports, they
joined FGBMFI and shared in these experiences. “Thus FGBMFI became the chief
cornerstone in the foundation for charismatic renewal” (Quebedeaux 967).
၂. ဒေးဗစ်ဒူပလက်စစ် အဆမ်ဘလီးစ်အော့ဖ်ဂေါ့ဒ်မှ
ဘုန်းကြီး ဒေးဗစ်ဒူပလက်စစ်သည် ဧကူမီနီကယ်အစည်းအဝေးများတွင်
ပင်တီကော့စ်ကိုယ်စားလှယ်အဖြစ် တက်ရောက်ခဲ့သည်။ ဧကူမီနီကယ်အသိုင်းအဝိုင်းအတွင်း
ပင်တီကော့စ်ပြောရေးဆိုခွင့်ရှိသူအဖြစ် ရှိနေခြင်းက ပင်တီကော့စ်အတွေ့အကြုံနှင့်
သတင်းစကားကို ပင်တီကော့စ်မဟုတ်သော ဘုန်းကြီးများနှင့် လူပုဂ္ဂိုလ်များအကြား
လေးစားမှုရရှိစေရန် အလွန်အထောက်အကူပြုခဲ့သည်။ ၁ုနှစ်လယ်ပိုင်းတွင်
ပင်တီကော့စ်ဝါဒသည် ကမ္ဘာ့ခရစ်ယာန်ဘာသာတွင် တတိယအင်အားတစ်ခုအဖြစ်
လက်ခံခံရပြီးဖြစ်သည်။
2. David du Plessis
An Assemblies of God minister, David du Plessis, was the Pentecostal
observer at various ecumenical meetings. His presence as a Pentecostal
spokesman in ecumenical circles contributed much to bringing respectability to
the Pentecostal experience and message among non-Pentecostal clergy and laity.
By the mid-1950s Pentecostalism was accepted as a third force in world
Christianity.
၃. ပင်မချာ့ချ်များ ပရိုတက်စတင့်ပင်မချာ့ချ်များတွင်
ကာရစ်မတ်တစ်လှုပ်ရှားမှု စတင်တက်ကြွလာခြင်းမှာ ၁၉၆၀ ခုနှစ်တွင်ဖြစ်သည်။
ထိုနှစ်တွင် ကယ်လီဖိုးနီးယားပြည်နယ်၊ ဗန်နိုက်စ်မြို့၊ စိန့်မာ့ခ်
ဧပစ်ကိုပယ်ချာ့ချ်၏ အုပ်ချုပ်ရေးမှူး ဒန်နစ်ဘန်နက် (Dennis Bennett) က
ကိုယ်ပိုင်ဆုတောင်းပွဲတစ်ခုတွင် လျှာများဖြင့်ပြောဆိုခြင်းဆိုင်ရာ
ကာရစ်မတ်တစ်အတွေ့အကြုံကို မိမိအသင်းသားများရှေ့တွင် အစီအရင်ခံခဲ့သည်။
ထိုကိစ္စကြောင့် အသင်းတော်ခွဲထွက်သွားသောအခါ ဘန်နက်ကို ဝါရှင်တန်ပြည်နယ်၊
စီယက်တဲမြို့ရှိ သေဆုံးလုနီးပါးဖြစ်နေသော မြို့တွင်းချာ့ချ်သို့
ပြောင်းရွှေ့ခန့်အပ်ခဲ့သည်။ ထိုနေရာတွင် သူက ကာရစ်မတ်တာကို မြှင့်တင်ခဲ့ပြီး
အသင်းတော်သည် ထူးကဲသောတိုးတက်မှုကို ခံစားခဲ့ရသည်။ ထိုအဖြစ်အပျက်က
မီဒီယာများ၏အာရုံစိုက်မှုကို ရရှိခဲ့ပြီး တိုင်းမ်နှင့် နယူးဝီးခ်စ်တို့တွင်
ရေးသားခဲ့သည်။ ဘန်နက်သည် ပင်မချာ့ချ်များမှ
ဘုန်းကြီးနှင့်ယဇ်ပုရောဟိတ်ရာပေါင်းများစွာ၏ အများသူငှာထောက်ခံမှုကို ရရှိခဲ့သည်။
ကာရစ်မတ်တစ်လှုပ်ရှားမှုသည် ပင်မပရိုတက်စတင့်ချာ့ချ်များ၏အာရုံသို့
ရောက်ရှိလာခဲ့ပြီး များစွာသောသူတို့ တုံ့ပြန်ရန် အသင့်ရှိနေခဲ့ကြသည်။
3. Mainline Churches
The rise of the charismatic movement in Protestant mainline churches began
in 1960. In that year Dennis Bennett, rector of St. Mark’s Episcopal Church in
Van Nuys, California, reported to his parish his charismatic experience of
speaking in tongues during a private prayer meeting. When the congregation
split over the issue, Bennett was moved to a dying inner city church in
Seattle, Washington. There he promoted charismata,
and the church experienced phenomenal growth. This caught the attention of the
mass media, and his experience was written up in both Time and Newsweek.
Bennett received public support from hundreds of mainline ministers and
priests. The charismatic movement had come to the attention of mainline
Protestant churches, and many were ready to respond.
ထိုလှုပ်ရှားမှုသည်
၁၉၆၇ ခုနှစ်တွင် ပစ်စဘတ်မြို့၊ ဒူကွီးစ်န်ယူနီဗာစီတီ (Duquesne University)
တွင်
ကက်သလစ်ဘာသာအတွင်းသို့ ပထမဆုံး ဝင်ရောက်ခဲ့သည်။ ထိုနေရာတွင်
ဓမ္မပညာပါမောက္ခနှစ်ဦးက ကျောင်းသား ၂၀ နှင့် ဆရာများကို
နီယိုပင်တီကော့စ်အတွေ့အကြုံသို့ ဦးဆောင်ခဲ့သည်။ ဒူကွီးစ်န်မှ အင်ဒီယားနားပြည်နယ်၊
နိုထရေးဒမ်းယူနီဗာစီတီ (Notre Dame University) သို့၊ ထို့နောက် မီချီဂန်ယူနီဗာစီတီသို့
ပျံ့နှံ့သွားခဲ့သည်။
The movement first penetrated Catholicism in 1967 at Duquesne University
(Pittsburgh, Pennsylvania) where two professors of theology led 20 students and
faculty members into a neo-Pentecostal experience. From Duquesne the movement
spread to the campus of Notre Dame University (South Bend, Indiana), then to
the University of Michigan.
လှုပ်ရှားမှုသည်
ပင်မအလယ်တန်းလူတန်းစားချာ့ချ်များသို့ ဝင်ရောက်လာသောအခါ
ပုံမှန်ပင်တီကော့စ်ကိုးကွယ်ပုံစံသည် ပို၍ တိတ်ဆိတ်လာခဲ့ပြီး
တရားဝင်ဓလေ့ထုံးတမ်းများကို မထိခိုက်ခဲ့ပေ။ ဂလော့ဆိုလေလီယာ၊ ရောဂါပျောက်ကင်းခြင်း၊
ပရောဖက်ပြုခြင်းတို့သည် အပတ်စဉ်အလယ်ရက်အစည်းအဝေးများတွင် ဗဟိုအချက်ဖြစ်လာခဲ့သည်။
As the movement entered mainline, middle-class churches, the typical
Pentecostal style of worship became more subdued, and formal liturgy was hardly
affected. The practice of glossolalia, healing, and prophecy became the central
feature of the midweek meetings.
ဓမ္မပညာအရ
ကာရစ်မတ်တစ်ပြန်လည်နိုးကြားမှုသည် သမ္မာကျမ်းစာအာဏာပိုင်စီးမှု၊ ခရစ်တော်အပေါ်
ကိုယ်ပိုင်ကတိကဝတ်၊ ဧဝံဂေလိဟောပြောရေးတို့ကို နီယိုဧဝံဂေလိကယ်ဝါဒကဲ့သို့
အလေးပေးသည်။ သို့သော် နီယိုဧဝံဂေလိကယ်တို့က ခရစ်ယာန်စည်းလုံးမှုအတွက်
အယူဝါဒသဘောတူညီမှုကို တောင်းဆိုသော်လည်း၊ ကာရစ်မတ်တစ်တို့က ဝိညာဉ်တော်ဗတ္တိဇံကို
စည်းလုံးမှုအင်အားဟု မြင်ကြသည်။ ကာရစ်မတ်တာကို ပြန်လည်ရရှိရန် ကြိုးပမ်းရာတွင်
ကာရစ်မတ်တစ်လှုပ်ရှားမှုသည် ခရစ်ယာန်ဘာသာအတွင်း အတွေ့အကြုံဆိုင်ရာအရာကို
ပြန်လည်ရရှိခဲ့သည်။
Theologically, charismatic renewal emphasizes the authority of the Bible,
personal commitment to Christ, and evlangelism, as neoevangelicalism does. But
while neoevangelicals insist on doctrinal agreement for Christian unity,
charismatics see Spirit baptism as the unifying force. In its endeavor to
regain charismata, the charismatic
movement has recaptured the experiential within Christianity.
E. ဆဋ်ဒေးအက်ဒဗန်တစ်ချာ့ချ်
(Seventh-day Adventist Church) ဆဋ်ဒေးအက်ဒဗန်တစ်ချာ့ချ်သည်
စတင်ချိန်မှစ၍ ဝိညာဉ်ရေးဆုကျေးဇူးများ (charismata) ရှိခြင်းကို ခိုင်ခိုင်မာမာယုံကြည်ပြီး
လက်ခံခဲ့သည်။ ဝီလျံမီလာ (William Miller) ၏ နောက်လိုက်များအကြား၊ ဆဋ်ဒေးအက်ဒဗန်တစ်ချာ့ချ်၏အမြစ်တွင်
ပရောဖက်ပြုခြင်းဆုကျေးဇူးကို ဝီလျံအဲလစ်ဖွိုင်း (William Ellis Foy) နှင့် ဟေဇင်ဖော့စ် (Hazen
Foss) တို့သို့
ပေးအပ်ခဲ့သည်။ ဖွိုင်းသည် ၁၈၄၂ မှ ၁၈၄၄ ခုနှစ်အတွင်း
မီလာရိုက်လှုပ်ရှားမှုနှင့်ပတ်သက်သော ရူပါရုံများရရှိခဲ့သည်။ ဖော့စ်သည် ၁၈၄၄
ခုနှစ် စက်တင်ဘာနှောင်းပိုင်း သို့မဟုတ် အောက်တိုဘာအစောပိုင်းတွင်
အက်ဒဗန်တစ်လူမျိုးတို့၏ ဘုရားသခင်၏မြို့သို့ခရီးကို မြင်တွေ့ရသော
ရူပါရုံရရှိခဲ့သည်။
E. Seventh-day Adventist Church
From its beginning, the Seventh-day Adventist Church has firmly believed
in and accepted the presence of charismata.
Among the followers of William Miller, where the roots of the Seventh-day
Adventist Church are to be found, the prophetic gift was given to William Ellis
Foy and Hazen Foss. Foy was given visions relating to the Millerite movement in
1842 A.D. 1844. Foss received a vision in late September or early October 1844,
in which he witnessed the journey of the Adventist people to the city of God.
နောက်ပိုင်းတွင်
ဆဋ်ဒေးအက်ဒဗန်တစ်ချာ့ချ်ဖြစ်လာမည့် မီလာရိုက်အုပ်စုငယ်သည် ဖွိုင်းနှင့် ဖော့စ်၏
အတွေ့အကြုံများကို သိရှိခဲ့သည်။ ဖွိုင်းက သူမြင်ခဲ့ရသမျှကို ပြောပြခဲ့သော်လည်း
ဖော့စ်က ဒုတိယရူပါရုံတွင်ပင် မျှဝေရန် ညွှန်ကြားခံရသော်လည်း ငြင်းဆန်ခဲ့သည်။
ဆက်လက်ငြင်းဆန်နေသောအခါ “ထာဝရဘုရားသခင်၏ဝိညာဉ်တော်ကို
သင်နှလုံးသားနာအောင်ပြုမိပြီ” ဟူသော အသံကို ကြားခဲ့ရသည်။ ထိုသတင်းစကားကြောင့်
ထိတ်လန့်သွားပြီး အစည်းအဝေးခေါ်ကာ ရူပါရုံကို ပြောပြရန်ကြိုးစားသော်လည်း
မမှတ်မိတော့ပေ။ “ကျွန်ုပ်ထံမှ ပျောက်သွားပြီ၊ ဘာမျှမပြောနိုင်တော့ပေ၊ ထာဝရဘုရားသခင်၏ဝိညာဉ်တော်သည်
ကျွန်ုပ်ထံမှ ထွက်ခွာသွားပြီ” ဟု အော်ဟစ်ခဲ့သည် (SDA Encyclopedia 10:563)။
The little company of Millerites who were to form the Seventh-day
Adventist Church knew of the experiences of Foy and Foss. Foy related what he
had seen, but Foss refused to share the vision that he had received, even
though he was instructed to do so in a second vision. Following continued
refusal, he heard a voice speak to him, “You have grieved away the Spirit of
the Lord.” Horrified at this message, he called a meeting and attempted to
communicate the vision, but was unable to recall it. “It is gone from me,” he
cried out; “I can say nothing, the Spirit of the Lord has left me” (SDA Encyclopedia 10:563).
၁၈၄၄ ခုနှစ်
အောက်တိုဘာ ၂၂ ရက်တွင် ခရစ်တော်ပြန်ကြွလာမည်ဟူသော မျှော်လင့်ချက်
ပြိုလပျက်သွားပြီးနောက်မကြာမီ၊ ပရောဖက်ပြုခြင်းဆုကျေးဇူးကို နောက်တစ်ကြိမ်
ပေးအပ်ခဲ့သည်။ ယခုတစ်ခါမှာ နောက်ပိုင်းတွင် ဆဋ်ဒေးအက်ဒဗန်တစ်ချာ့ချ်ဖြစ်လာမည့်
မီလာရိုက်အုပ်စုငယ်အဖွဲ့ဝင်ဖြစ်သော မိန်းကလေးငယ်တစ်ဦးထံသို့ဖြစ်သည်။ ၁၈၄၄ ခုနှစ်
ဒီဇင်ဘာလအတွင်း မင်းပြည်နယ်၊ ပို့တလန်မြို့တွင် အဲလင်ဂျီဟာမုန် (Ellen G.
Harmon၊ နောက်ပိုင်း White)
သည် ရူပါရုံပေါင်း
ခန့်မှန်း ၂၀၀၀ ခန့်၏ ပထမဆုံးရူပါရုံကို ခံယူခဲ့သည်။ ဖွိုင်းနှင့်
ဖော့စ်နှစ်ဦးစလုံးသည် အဲလင်ဝိုက် (Ellen White) က သူမ၏ပထမဆုံးရူပါရုံကို ပြောပြသည်ကို
ကြားသိရပြီး၊ သူတို့ယခင်က မြင်ခဲ့ရသမျှနှင့် အတူတူပင်ဖြစ်ကြောင်း အတည်ပြုခဲ့ကြသည်။
Shortly after hope that Christ would return on October 22, 1844, was
shattered, the prophetic gift was given again, this time to a young woman who
was part of the little company of Millerites that later grew into the
Seventh-day Adventist Church. Sometime during December 1844, Ellen G. Harmon
(later White) received in Portland, Maine, the first of approximately 2,000
visions. Both Foy and Foss, who heard Ellen White relate the content of her
first vision, confirmed that what she had seen had been shown to them earlier.
ဆဋ်ဒေးအက်ဒဗန်တစ်တို့သည်
ဧဝံဂေလိတင်ပြီးစီးရန် နောက်ဆုံးခေတ်အသင်းတော်တွင် ဝိညာဉ်ရေးဆုကျေးဇူးအားလုံး
ရှိလိမ့်မည်ဟု ယုံကြည်သော်လည်း၊ အဲလင်ဝိုက်ထံ ပေးအပ်သော ဆုကျေးဇူးသည်
အကြီးဆုံးအာရုံစိုက်မှုကို ရရှိခဲ့သည်။ သမိုင်းသည် မကြာမီ ပြီးဆုံးတော့မည်ဖြစ်ပြီး
ယေရှုသည် ပြန်ကြွလာတော့မည်ဟု ယုံကြည်သောကြောင့်၊ ဆဋ်ဒေးအက်ဒဗန်တစ်တို့သည်
ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၁၂:၁၇ တွင် ဖော်ပြထားသော ဘုရားသခင်၏ နောက်ဆုံးအကြွင်းအကျန်လူမျိုးဟု
ကိုယ်တိုင်မြင်ကြသည်။ ထိုအကြွင်းအကျန်သည် ဘုရားသခင်၏ပညတ်တော်များကို
စောင့်ထိန်းပြီး ယောဟန်က ပရောဖက်ပြုခြင်း၏ဝိညာဉ်ဟု ဖော်ပြခဲ့သော
ယေရှု၏သက်သေခံချက်ကို ရရှိထားသည် (ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၁၉:၁၀၊ နောက်ထပ်ဆွေးနွေးချက်အတွက် X.D
ကိုကြည့်ပါ)။
While Seventh-day Adventists believe that all of the spiritual gifts will
exist in the end-time church for the completion of the gospel commission, the
gift given to Ellen White has received the greatest attention. Believing that
history is soon to close and that Jesus is about to return, Seventh-day
Adventists look upon themselves as the remnant people of God identified in
Revelation 12:17. This remnant keeps the commandments of God and has the
testimony of Jesus, which John identified as the spirit of prophecy (Rev.
19:10; see X. D for further discussion).
အဲလင်ဝိုက်ထံ
ပေးအပ်သော ပရောဖက်ပြုခြင်းဆုကျေးဇူးလမ်းညွှန်မှုအောက်တွင် ဆဋ်ဒေးအက်ဒဗန်တစ်တို့သည်
အခြားချာ့ချ်များတွင် ဝိညာဉ်ရေးဆုကျေးဇူးများနှင့်ပတ်သက်၍ ကြုံတွေ့ခဲ့ရသော
အစွန်းရောက်မှုများကို ရှောင်ရှားနိုင်ခဲ့သည်။ ဥပမာသုံးခုမှာ- (၁) ကိုးကွယ်ရာတွင်
စိတ်လှုပ်ရှားမှုလွန်ကဲခြင်း၊ (၂) အတုအယောင်လျှာများ၊ (၃) အတုအယောင်အံ့ဖွယ်များ။
Through the guidance of the prophetic gift bestowed on Ellen White,
Seventh-day Adventists have avoided extremes experienced by other churches in
connection with the interpretation of spiritual gifts. Three examples are: (1)
extreme emotionalism in worship, (2) counterfeit speaking in tongues, and (3)
counterfeit miracles.
၁. စိတ်လှုပ်ရှားမှု မီလာရိုက်များသည်
မက်သိုဒစ်ချာ့ချ်အတွင်းရှိ ဝက်စ်လီ၏ ကိုးကွယ်ရာတွင် စိတ်လှုပ်ရှားမှုကို
လက်ခံခြင်းကို မျှဝေခဲ့ကြသည်။ ၁၈၄၃ ခုနှစ်တွင် ဆုတောင်းပွဲတစ်ခုအတွင်း
ဘုရားသခင်၏ဝိညာဉ်တော်သည် ငယ်ရွယ်သော အဲလင်ဟာမုန်အပေါ်သို့ အလွန်အားကြီးစွာ
သက်ရောက်ခဲ့သောကြောင့် သူမသည် သတိလစ်သွားပြီး ထိုည အိမ်ပြန်၍မရနိုင်ခဲ့ပေ။
အခြားလူတစ်ဦးအပေါ်တွင်လည်း ဝိညာဉ်တော်သက်ရောက်ခဲ့ပြီး သေသည်နှင့်တူစွာ လဲ၍
သတိလစ်သွားခဲ့သည်။ သူသတိပြန်ရသော်လည်း အိမ်ပြန်၍မရနိုင်ခဲ့ပေ။
1. Emotionalism
Millerites in the Methodist Church shared Wesley’s acceptance of emotional
experiences during worship. During a prayer meeting in 1843 the Spirit of God
rested so powerfully upon young Ellen Harmon that she lost consciousness and
was unable to return home that night. The Spirit rested on another person also,
who was prostrated as though dead. He regained consciousness, but he too was
unable to return home.
အစောပိုင်းအက်ဒဗန်တစ်အစည်းအဝေးများသည်
မက်သိုဒစ်ဝါသနာကို ဆက်လက်ထားရှိခဲ့ပြီး အာမင်အော်ဟစ်သံများနှင့် ဘုရားသခင်ကို
ကျယ်ကျယ်လောင်လောင် ချီးမွမ်းသံများဖြင့် ပြည့်နှက်နေခဲ့သည်။ ၁၈၅၀ ခုနှစ်
ခရစ်စမတ်အကြိုညတွင် အဲလင်ဝိုက်သည် ကောင်းကင်ဘုံ၏ ပြည့်စုံသောစနစ်နှင့် ဘုရားသခင်၏ဘုန်းတော်ဖြင့်
ကောင်းကင်ဗိမာန်ကို ပြည့်နှက်နေပုံကို ရူပါရုံတွင် မြင်ခဲ့သည်။ ထိုရူပါရုံနှင့်
လိုက်ပါလာသော ညွှန်ကြားချက်အရ သူမသည် (၁) ချာ့ချ်ဖွဲ့စည်းပုံကို တောင်းဆိုရန်နှင့်
(၂) ကိုးကွယ်ရာတွင် မကျန်းမာသော၊ မလိုအပ်သော စိတ်လှုပ်ရှားမှုများမှ ချာ့ချ်ကို ဖယ်ရှားရန်
စတင်ခဲ့သည်။ “လေ့ကျင့်ခန်းများ” (ecstatic experiences) နှင့်ပတ်သက်၍ သူမက
“ဘုရားသခင်၏နှုတ်ကပတ်တော်ကို စွန့်ပစ်ကာ လေ့ကျင့်ခန်းများကို
ယုံကြည်အားထားခြင်းသည် အလွန်အန္တရာယ်ကြီးသည်ကို ငါမြင်သည် … ရှေ့တွင်
အန္တရာယ်ရှိသည်ကို ငါမြင်သည်” ဟု ဆိုခဲ့သည် (5MR 227)။
Early Adventist meetings carried over the enthusiasm of Methodism and were
characterized by a chorus of hearty amens and loud voices praising God. On
Christmas Eve 1850 Ellen White was given a vision of the perfect order of
heaven and the glory of God filling the heavenly temple. On the basis of this
vision and the accompanying instruction, she began (1) to call for church
organization and (2) to move the church away from unhealthy and unnecessary
excitement in worship. Speaking of the “exercises” (ecstatic experiences), she
said, “I saw that there was great danger of leaving the Word of God and resting
down and trusting in exercises … . I saw danger ahead” (5MR 227).
မဟာအငြင်းပွားရေးအယူအဆ
သူမရှေ့တွင် ဖွင့်လှစ်လာသောအခါ အဲလင်ဝိုက်သည် စာတန်သည်
သန့်ရှင်သောဝိညာဉ်တော်၏အမှုတော်ကို အတုအယောင်ဖန်တီးရန် စိတ်လှုပ်ရှားမှုလွန်ကဲသော
အတွေ့အကြုံများနှင့် ဝိညာဉ်ရေးမြင့်တက်မှုများကို ကိုးကွယ်ရာတွင်
မိတ်ဆက်လာလိမ့်မည်ဟု နားလည်ခဲ့သည်။ ထိုကြိုးစားမှုသည် ကမ္ဘာ့သမိုင်း၏
နောက်ဆုံးအချိန်အခါတွင် တိုးပွားလာမည်ဖြစ်ပြီး မဟာလှည့်စားသူသည်
နောက်ပိုင်းမိုးရေအတွေ့အကြုံကို အတုလုပ်လာလိမ့်မည်။ ၁၈၅၀ မှစ၍ သတိပေးစကားများ
များပြားလာခဲ့သည်။
As the great controversy theme unfolded before her, Ellen White understood
that Satan would try to counterfeit the work of the Holy Spirit by introducing
emotionally charged experiences and spiritual highs during worship. This effort
would increase during the closing moments of earth’s history as the great
deceiver would counterfeit the latter rain experience. From 1850 on, words of
caution multiplied.
၂. လျှာများ ဆဋ်ဒေးအက်ဒဗန်တစ်ချာ့ချ်၏
အစောပိုင်းသမိုင်းတွင် လျှာဖြင့်ပြောဆိုခြင်းဖြစ်ရပ် စုစုပေါင်းလေးကြိမ်
မှတ်တမ်းတင်ထားသည်- (၁) ၁၈၄၇ တွင် လူငယ်တစ်ဦးကို အမှုတော်ထဲသို့ လမ်းညွှန်ရန်၊ (၂
၁၈၄၈ တွင် သောဘတ်ကို မည်သည့်အချိန်စမည်ကို ဆုံးဖြတ်ရန်၊ (၃) ၁၈၄၉ တွင်
သာသနာပြုလုပ်ငန်းသို့ လမ်းညွှန်ရန်၊ (၄) ၁၈၅၁ တွင်
ဘုရားသခင်၏တန်ခိုးနှင့်ရှိနေခြင်းကို အစီအရင်ခံရန်။
2. Tongues
In the early history of the Seventh-day Adventist Church, four documented
experiences of speaking in tongues took place: (1)1847, to guide a young man
into the ministry; (2)1848, in a meeting to decide when to begin the Sabbath;
(3)1849, guidance to missionary endeavor; and (4)1851, a report of the presence
and power of God.
ဒုတိယအကြိမ်ဖြစ်ရပ်တွင်
ယုံကြည်သူများအုပ်စုသည် သောဘတ်စတင်ရန် မည်သည့်အချိန်မှန်ကန်သည်ကို
အထင်အမြင်မတူညီမှုကြောင့် လေ့လာဆုတောင်းနေခဲ့သည်။ ချိမ်ဘာလိန်အမည်ရှိသော
ညီအစ်ကိုသည် အုပ်စုဆုတောင်းနေစဉ် သန့်ရှင်သောဝိညာဉ်တော်ဖြင့် “ပြည့်ဝ” သွားပြီး
မသိသောလျှာဖြင့် အော်ဟစ်ခဲ့သည်။ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်မှာ သူသည်
ခဲတစ်ပုဒ်လိုချင်သည်ဟု ဖြစ်သည်။ ခဲရရှိပြီးနောက် တန်ခိုးအောက်တွင်ရှိစဉ်
ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် နာရီမျက်နှာပြင်ကို ဆွဲကာ သောဘတ်သည် ညနေ ၆:၀၀ နာရီတွင်
စတင်ရမည်ဟု ညွှန်ပြခဲ့သည်။ သို့သော် နောက်ထပ်သမ္မာကျမ်းစာလေ့လာမှုအားဖြင့် ချိမ်ဘာလိန်၏သတင်းစကားကို
ပယ်ချခဲ့ပြီး နေဝင်ချိန်ကို ဘုရားသခင်၏နှုတ်ကပတ်တော်အရ သောဘတ်စတင်ရန်
မှန်ကန်သောအချိန်အဖြစ် နောက်ဆုံးသတ်မှတ်ခဲ့သည်။
On the second occasion a number of believers had gathered to study and
pray about the correct time to begin the Sabbath, for there was a division of
opinion on the subject. A Brother Chamberlain was “filled” with the Holy Spirit
as the group prayed, and cried out in an unknown tongue. The interpretation was
that he wanted a piece of chalk. With chalk in hand, he drew the face of a
clock upon the floor, and indicated, under the “power,” that the Sabbath was to
begin at 6:00p.m. Through further Bible study, however, Chamberlain’s message
was rejected, and sundown was finally established as the proper time, according
to God’s Word, to begin the Sabbath.
အဲလင်ဝိုက်သည်
ထိုလျှာပြောဆိုမှုလေးကြိမ်အနက် သုံးကြိမ်ကို မျက်မြင်သက်သေဖြစ်ခဲ့သည်။ သို့သော်
ထိုအတွေ့အကြုံများကို ထောက်ခံခြင်း သို့မဟုတ် အသိအမှတ်ပြုခြင်း မပြုခဲ့သည်။
နောက်ပိုင်းတွင် သူမက မသိသောလျှာများကို “လူသားမျှသာ ထာဝရဘုရားသခင်နှင့်
ကောင်းကင်တစ်ခုလုံးပင် မသိနိုင်သော အဓိပ္ပာယ်မရှိသော ဘွတ်အော်သံများ” ဟု
ရည်ညွှန်းခဲ့ပြီး “ထိုသို့သော ဆုကျေးဇူးမျိုးကို လူများနှင့် အမျိုးသမီးများက
မဟာလှည့်စားသူ၏ ကူညီမှုဖြင့် ထုတ်လုပ်ကြသည်” ဟု ဆိုခဲ့သည် (1T 412)။
Ellen White was a witness to three of the four tongues-speaking episodes.
However, she gave no support or endorsement to these experiences. Later she
referred to unknown tongues as an unmeaning gibberish “which is unknown not
only by man but by the Lord and all heaven. Such gifts are manufactured by men
and women, aided by the great deceiver” (1T 412).
၃. အံ့ဖွယ်အမှုများ ဆုတောင်းခြင်းနှင့်
ဆီလိမ်းခြင်းကို စိတ်ရင်းမှန်စွာ ပြုလုပ်ခြင်းကြောင့် ကုသခြင်းဆိုင်ရာ
အံ့ဖွယ်အမှုများကို ယုံကြည်သူများအကြား ယနေ့တိုင် Seventh-day Adventist များတွင်
တွေ့ရှိရသည်။ Ellen White သည်
နာမကျန်းသူများအတွက် ဆီလိမ်းပြီး ဆုတောင်းပေးသည့်အခါ ကိုယ်ခန္ဓာကုသခြင်း
ဖြစ်ပွားခဲ့သည့် အကြိမ်များစွာကို မှတ်တမ်းတင်ခဲ့သည်။ သို့ရာတွင် သူမသည်
သတိပေးချက်တစ်ခုကို ထုတ်ဖော်ခဲ့သည်။ အကြောင်းမှာ “စာတန်သည် အံ့ဖွယ်အမှုများကို
ပြုလုပ်၍ မိမိတန်ခိုးကို ပြသတတ်သည်။ ယနေ့ခေတ် ဘုရားသခင်၏ကျွန်များသည်
အံ့ဖွယ်အမှုများဖြင့် အမှုတော်မဆောင်နိုင်ကြတော့ချေ။ အကြောင်းမူကား၊ ဘုရားသခင်မှ
ဟုတ်သည်ဟု အယောင်ဆောင်သော မှားယွင်းသော ကုသခြင်းအမှုများ ပေါ်ထွက်လာလိမ့်မည်” (၂SM
၅၄) ဟု ဆိုထားသည်။
3. Miracles
Miracles of healing as a result of earnest prayer and the anointing of oil
have been experienced among Seventh-day Adventists even to the present. Ellen
White reported numerous occasions when physical healing took place as she
joined others to anoint and pray for the suffering. But again she sounded a
caution, because “Satan will exercise his power by working miracles. God’s
servants today could not work by means of miracles, because spurious works of
healing, claiming to be divine, will be wrought” (2SM 54).
Seventh-day Adventist များသည်
ခရစ်ဝင်ကို ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်းလုံးသို့ ပြန့်ပွားစေရန်အတွက် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်က
ပေးသနားတော်မူသော ဝိညာဉ်ရေးဆုကျေးဇူးများကို အသင်းတော်တွင် ရှိနေသည်ဟု
အသိအမှတ်ပြုကြသည်။ သို့သော် Ellen White အား ပေးသနားတော်မူသော ပရောဖက်ပြုခြင်းဆုကျေးဇူးအားဖြင့်
လမ်းပြခြင်းကြောင့် ဆုကျေးဇူးတစ်ခုကို “စစ်မှန်သည်” ဟု လက်ခံရာတွင် သတိထားရှိကြရန်
ညွှန်ကြားခံရသည်။ စာတန်သည် အတု၊ အယောင်ဆောင်သော ဆုကျေးဇူးများကို ဖန်တီးပြီး
အလုပ်လုပ်နိုင်သည့် တန်ခိုးရှိသည်ဟု သူတို့ နားလည်ကြသည်။ ထို့ကြောင့် အသင်းတော်၏
ရပ်တည်ချက်မှာ ဆုကျေးဇူးတစ်ခုကို တောင်းဆိုသည့်အခါ အလွန်ဂရုတစိုက်
စစ်ဆေးရန်ဖြစ်သည်။ ထိုဆုကျေးဇူးသည် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်ထံမှလာသည်ဖြစ်စေ၊
ဝိညာဉ်တော်၏အသီးကို သီးသည်ဖြစ်စေ ဘုရားသခင်၏နှုတ်ကပတ်တော်ဖြင့် စမ်းသပ်ရန်ဖြစ်သည်။
While Seventh-day Adventists recognize the presence of spiritual gifts in
the church as dispensed by the Holy Spirit for the advancement of the gospel
throughout the world, guidance through the prophetic gift given to Ellen White
has led them to be cautious about accepting a gift as “genuine.” They
understand that Satan has the power to produce and work through counterfeit
gifts. Therefore the position of the church is to examine closely each claim to
a gift, testing it by God’s Word to determine whether the gift is from the Holy
Spirit and whether it produces the fruit of the Spirit.
XIV. Ellen G. White ၏
မှတ်ချက်များ
A.
ဝိညာဉ်ရေးဆုကျေးဇူးများ
B.
“ခရစ်တော်ကို ချစ်မြတ်နိုးသူများအပေါ်
သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်သည် ဤလောကတွင် သက်ဆင်းတော်မူမည်။ ထိုသို့ဖြင့်
သူတို့ခေါင်းတော်၏ ဘုန်းအသရေဖြင့် သူတို့၏တာဝန်ကို ပြည့်စုံစေရန် လိုအပ်သော
ဆုကျေးဇူးတိုင်းကို လက်ခံရရှိနိုင်ရန် အရည်အချင်းရှိစေမည် … ။ ကောင်းကင်နှင့်မြေကြီးပေါ်ရှိ
တန်ခိုးအားလုံးကို ခရစ်တော်အား ပေးသနားတော်မူပြီး၊ ကောင်းကင်နန်းတော်တွင်
နေရာယူပြီးနောက် ထိုကျေးဇူးများကို လက်ခံသူတိုင်းအား ပေးသနားနိုင်တော်မူသည်။
XIV. Ellen G. White Comments
A. Spiritual Gifts
“The Holy Spirit was to descend on those in this world who loved Christ.
By this they would be qualified, in and through the glorification of their
Head, to receive every endowment necessary for the fulfilling of their mission
… . All power in heaven and earth was given to Him, and having taken His place
in the heavenly courts, He could dispense these blessings to all who receive
Him.
“ခရစ်တော်သည်
တပည့်တော်များအား ‘ငါသွားခြင်းသည် သင်တို့အတွက် အကျိုးရှိ၏။ ငါမသွားလျှင်
နှစ်သိမ့်သူသည် သင်တို့ထံသို့ မလာနိုင်။ ငါသွားလျှင်မူကား ငါသည် သူ့ကို သင်တို့ထံ
စေလွှတ်မည်’ (ယောဟန် ၁၆:၇) ဟု မိန့်တော်မူခဲ့သည်။ ဤသည်မှာ ဆုကျေးဇူးများတွင်
အဖိုးတန်ဆုံးသော ဆုကျေးဇူးဖြစ်သည်။ သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်ကို လူသားများ
လက်ခံနိုင်သော အဖိုးတန်ဆုံးဘဏ္ဍာအဖြစ် စေလွှတ်တော်မူခဲ့သည်။ အသင်းတော်သည်
ဝိညာဉ်တော်၏တန်ခိုးဖြင့် နှစ်ခြင်းခံခဲ့ရသည်။ တပည့်တော်များသည် ခရစ်တော်ကို
ကြေညာရန် ထွက်သွားနိုင်ရန် အဆင်သင့်ဖြစ်ခဲ့ကြသည်” (TDG ၃၄၁)။
“Christ has said to His disciples, ‘It is expedient for you that I go
away: for if I go not away, the Comforter will not come unto you; but if I
depart, I will send him unto you’ (John 16:7). This was the gift of gifts. The
Holy Spirit was sent as the most priceless treasure man could receive. The
church was baptized with the Spirit’s power. The disciples were fitted to go
forth and proclaim Christ” (TDG 341).
“ခရစ်တော်သည်
အသင်းတော်အား အပ်နှံထားသော အရည်အချင်းများသည် အထူးသဖြင့် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်က
ပေးသနားတော်မူသော ဆုကျေးဇူးများနှင့် ကောင်းချီးများကို ကိုယ်စားပြုသည်။
[၁ကိုရိန်သု ၁၂:၈-၁၁ ကို ကိုးကားထားသည်။] လူတိုင်းသည် တူညီသော ဆုကျေးဇူးများကို
မခံစားကြပေ။ သို့သော် အရှင်သခင်၏ ကျွန်တိုင်းအား ဝိညာဉ်တော်၏ ဆုကျေးဇူးတစ်ခုခုကို
ကတိပေးထားသည်” (COL ၃၂၇)။
“The talents that Christ entrusts to His church represent especially the
gifts and blessings imparted by the Holy Spirit. [1 Cor. 12:8–11 quoted.] All
men do not receive the same gifts, but to every servant of the Master some gift
of the Spirit is promised” (COL 327).
“ဝိညာဉ်တော်၏
အထူးဆုကျေးဇူးများသည် ဥပစာ (မဿဲ ၂၅:၁၃-၃၀) ဥပမာတွင် ကိုယ်စားပြုထားသော
တစ်ခုတည်းသော အရည်အချင်းများမဟုတ်ပေ။ ၎င်းတွင် မူလဖြစ်စေ၊ ရရှိခဲ့သည်ဖြစ်စေ၊
သဘာဝအတိုင်းဖြစ်စေ၊ ဝိညာဉ်ရေးအရ ဖြစ်စေ ဆုကျေးဇူးနှင့် အရည်အချင်းအားလုံးပါဝင်သည်။
အားလုံးကို ခရစ်တော်၏အမှုတော်တွင် အသုံးပြုရမည်” (ထိုနည်းတူ ၃၂၈)။
“The special gifts of the Spirit are not the only talents represented in
the parable [Matt. 25:13–30]. It includes all gifts and endowments, whether
original or acquired, natural or spiritual. All are to be employed in Christ’s
service” (ibid. 328).
“ဤသည်မှာ ကျွန်ုပ်တို့
ဘယ်တော့မျှ မကျရွံ့နိုင်ဟု အာမခံချက်ရှိသော နည်းလမ်းဖြစ်သည်။
ခရစ်ယာန်ကျေးဇူးများကို ထပ်ပေါင်းခြင်းနည်းဖြင့် လုပ်ဆောင်နေသူများသည်
ဘုရားသခင်သည် ဝိညာဉ်တော်၏ဆုကျေးဇူးများကို မြှောက်ပေးခြင်းနည်းဖြင့် ပေးသနားမည်ဟု
အာမခံချက်ရှိသည်” (MYP ၁၁၆)။
“Here is a course by which we may be assured that we shall never fall.
Those who are thus working upon the plan of addition in obtaining the Christian
graces, have the assurance that God will work upon the plan of multiplication
in granting them the gifts of His Spirit” (MYP 116).
“ကယ်တင်ရှင်သည်
‘သွားကြလော့ … လူမျိုးတကာကို သွန်သင်ကြလော့’ ဟု မိန့်တော်မူသည့်အခါ၊ ထို့ပြင်
‘ယုံကြည်သူများကို ဤနိမိတ်လက္ခဏာများ လိုက်ပါလိမ့်မည်။ ငါ့နာမဖြင့် နတ်ဆိုးများကို
နှင်ထုတ်ကြလိမ့်မည်။ ဘာသာစကားအသစ်များဖြင့် ပြောဆိုကြလိမ့်မည်။ မြွေများကို
ကိုင်ကြလိမ့်မည်။ အဆိပ်သင့်စေနိုင်သော အရာကို သောက်သုံးမိလျှင်လည်း
ထိခိုက်မှုမရှိ။ နာမကျန်းသူများပေါ်တွင် လက်တင်ကြလိမ့်မည်။ ထိုသူများ
ကျန်းမာလာကြလိမ့်မည်’ ဟုလည်း မိန့်တော်မူခဲ့သည်။ ဤကတိသည် အမိန့်တော်နှင့် တန်းတူ
ကျယ်ပြန့်သည်။ ဆုကျေးဇူးအားလုံးကို ယုံကြည်သူတိုင်းအား ပေးသည်ဟု မဆိုလိုပေ။
ဝိညာဉ်တော်သည် ‘မိမိအလိုတော်အတိုင်း လူတိုင်းအား ခွဲဝေပေးသည်’ (၁ကိုရိန်သု ၁၂:၁၁)။
သို့သော် ဝိညာဉ်တော်၏ဆုကျေးဇူးများကို အရှင်သခင်၏အမှုအတွက် လိုအပ်သလို
ယုံကြည်သူတိုင်းအား ကတိပေးထားသည်။ ဤကတိသည် တမန်တော်ခေတ်ကဲ့သို့ ယနေ့ခေတ်တွင်လည်း
ခိုင်မာပြီး ယုံကြည်စိတ်ချရဆဲဖြစ်သည်။ ‘ဤနိမိတ်လက္ခဏာများ ယုံကြည်သူများကို
လိုက်ပါလိမ့်မည်။’ ဤသည်မှာ ဘုရားသခင်၏သားသမီးများ၏ အခွင့်အရေးဖြစ်သည်။
ယုံကြည်ခြင်းသည် ယုံကြည်ခြင်း၏ထောက်ခံချက်အဖြစ် ရရှိနိုင်သမျှ အားလုံးကို
ဆုပ်ကိုင်သင့်သည်” (DA ၈၂၃)။
“When the Saviour said, ‘Go, … teach all nations,’ He said also, ‘These
signs shall follow them that believe; In my name shall they cast out devils;
they shall speak with new tongues; they shall take up serpents; and if they
drink any deadly thing, it shall not hurt them; they shall lay hands on the
sick, and they shall recover.’ The promise is as far-reaching as the
commission. Not that all the gifts are imparted to each believer. The Spirit
divides ‘to every man severally as He will’ (1 Cor. 12:11). But the gifts of
the Spirit are promised to every believer according to his need for the Lord’s
work. The promise is just as strong and trustworthy now as in the days of the
apostles. ‘These signs shall follow them that believe.’ This is the privilege
of God’s children, and faith should lay hold on all that it is possible to have
as an endorsement of faith” (DA 823).
“ဝိညာဉ်တော်၏ကတိကို
တန်ဖိုးထားသင့်သလို မထားကြပေ။ ၎င်း၏ပြည့်စုံခြင်းကို ရရှိနိုင်သလို မရရှိကြပေ။
ဝိညာဉ်တော်မရှိခြင်းကြောင့် ဧဝံဂေလိတရားအမှုတော်သည် တန်ခိုးမဲ့နေရခြင်းဖြစ်သည်။
ပညာရှိခြင်း၊ အရည်အချင်း၊ စကားပြောကျွမ်းကျင်ခြင်း၊ သဘာဝအတိုင်းဖြစ်စေ
ရရှိခဲ့သည်ဖြစ်စေ အရည်အချင်းတိုင်းကို ပိုင်ဆိုင်နိုင်သည်။ သို့သော်
ဘုရားသခင်၏ဝိညာဉ်တော်မရှိလျှင် နှလုံးသားတစ်ခုမျှ မထိခိုက်၊ အပြစ်သားတစ်ဦးမျှ
ခရစ်တော်ထံ မဆွဲခေါ်နိုင်ပေ။ အခြားတစ်ဖက်တွင်မူ ခရစ်တော်နှင့် ဆက်သွယ်ထားလျှင်၊
ဝိညာဉ်တော်၏ဆုကျေးဇူးများ ရရှိလျှင် အယုံအကြဆုံးနှင့် အသိပညာအကင်းဆုံးသော
တပည့်တော်ပင်လျှင် နှလုံးသားများကို ထိမိစေမည့် တန်ခိုးရှိလိမ့်မည်။ ဘုရားသခင်သည်
သူတို့ကို စကြဝဠာထဲတွင် အမြင့်ဆုံးသော ဩဇာကို ထုတ်ဖော်ပြသရန် ချန်နယ်အဖြစ်
ပြုလုပ်တော်မူသည်” (COL ၃၂၈)။
“The promise of the Spirit is not appreciated as it should be. Its
fulfillment is not realized as it might be. It is the absence of the Spirit
that makes the gospel ministry so powerless. Learning, talents, eloquence,
every natural or acquired endowment, may be possessed; but without the presence
of the Spirit of God, no heart will be touched, no sinner be won to Christ. On
the other hand, if they are connected with Christ, if the gifts of the Spirit
are theirs, the poorest and most ignorant of His disciples will have a power
that will tell upon hearts. God makes them the channel for the outworking of
the highest influence in the universe” (COL 328).
“ဘုရားသခင်သည်
စိတ်နှလုံးနှင့် သမ္မာတရားအားဖြင့် ကိုယ်တော်ကို အမှုတော်ဆောင်သူတိုင်းအတွက်
ချစ်ခြင်း၊ ဝမ်းမြောက်ခြင်း၊ ငြိမ်သက်ခြင်းနှင့် ဘုန်းတန်ခိုးရှိသော အောင်ပွဲကို
သိုလှောင်ထားတော်မူသည်။ ကိုယ်တော်၏ပညတ်တော်ကို စောင့်ထိန်းသူများသည်
အမြဲအသင့်ဖြစ်နေရမည်။ တိုးပွားလာသော ကျေးဇူးနှင့် တန်ခိုး၊
သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ အမှုတော်ဆောင်ခြင်းဆိုင်ရာ တိုးပွားလာသော အသိပညာကို
ခံစားရရှိရမည်။ သို့သော် အများအပြားသည် ဘုရားသခင်ပေးသနားရန် စောင့်ဆိုင်းနေသော
အဖိုးတန်ဆုကျေးဇူးများကို လက်ခံရန် အဆင်သင့်မဖြစ်ကြပေ။ အထက်မှ တန်ခိုးကို ပိုမိုမြင့်မားစွာ
ရှာဖွေခြင်းဖြင့် ပေးသနားတော်မူသော ဆုကျေးဇူးများအားဖြင့် ဘုရားသခင်၏
ထူးခြားသောလူမျိုးအဖြစ် ကောင်းမှုများတွင် စိတ်အားထက်သန်သူများအဖြစ်
အသိအမှတ်ပြုခံရရန် မကြိုးစားကြပေ” (၈T ၂၄၇၊ ၂၄၈)။
“God has in store love, joy, peace, and glorious triumph for all who serve
Him in spirit and in truth. His commandment-keeping people are to stand
constantly in readiness for service. They are to receive increased grace and
power, and increased knowledge of the Holy Spirit’s working. But many are not
ready to receive the precious gifts of the Spirit which God is waiting to
bestow on them. They are not reaching higher and still higher for power from
above, that, through the gifts bestowed, they may be recognized as God’s
peculiar people, zealous of good works” (8T 247, 248).
“ဤနောက်ဆုံးနေ့ရက်များတွင်
ဘုရားသခင်၏လူမျိုးကို လမ်းပြရန်အတွက် အသင်းတော်တွင် တည်ရှိသော ဆုကျေးဇူးကို
အသိအမှတ်ပြုလော့။ အစကတည်းက ဘုရားသခင်၏အသင်းတော်သည် ပရောဖက်ပြုခြင်းဆုကျေးဇူးကို
အကြံပေးရန်၊ ဆုံးမရန်၊ ညွှန်ကြားရန် အသက်ရှင်သော အသံအဖြစ် အလယ်တွင် ရှိခဲ့သည်။
“Acknowledge the gift that has been placed in the church for the guidance
of God’s people in the closing days of earth’s history. From the beginning the
church of God has had the gift of prophecy in her midst as a living voice to
counsel, admonish, and instruct.
“ယခု ကျွန်ုပ်တို့သည်
တတိယတမန်တော်၏သတင်းစကားအမှုတော်၏ နောက်ဆုံးနေ့ရက်များသို့ ရောက်ရှိလာပြီ။ စာတန်သည်
မိမိအချိန်နီးလာပြီဟု သိသောကြောင့် တန်ခိုးတိုးပွားစွာ လုပ်ဆောင်လိမ့်မည်။
ထိုအချိန်တွင် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ ဆုကျေးဇူးများအားဖြင့်
နောက်ဆုံးမိုးရွာခြင်းအချိန်တွင် ကွဲပြားခြားနားသော အမှုတော်ဆောင်ခြင်းများ
ကျွန်ုပ်တို့ထံ ရောက်ရှိလာလိမ့်မည်” (၃SM ၈၃)။
“We have now come to the last days of the work of the third angel’s
message, when Satan will work with increasing power because he knows that his
time is short. At the same time there will come to us through the gifts of the
Holy Spirit, diversities of operations in the outpouring of the Spirit. This is
the time of the latter rain” (3SM 83).
“ကိုယ်ခန္ဓာ၊
စိတ်နှင့် ဝိညာဉ်ရေးဆိုင်ရာ ဆုကျေးဇူးများကို ကျွန်ုပ်တို့ပိုင်ဆိုင်မှုတွင်
ထားရှိထားသည်။ ကျမ်းစာတွင် ဘုရားသခင်၏အလိုတော်ကို ရှင်းလင်းစွာ ဖော်ပြထားသည်။
ဘုရားသခင်သည် လူတိုင်းကို ဘုရားသခင်၏အရာများကို တိုးပွားသိရှိစေပြီး
ပိုမိုတိုးတက်ကောင်းမွန်လာစေရန်၊ ပိုမိုခမ်းနားလာစေရန်၊ သန့်ရှင်းစင်ကြယ်လာစေရန်
မိမိဆုကျေးဇူးများကို အသုံးပြုရန် မျှော်လင့်တော်မူသည်” (TDG ၁၃၇)။
“Physical, mental, and spiritual gifts have been placed in our possession.
In the Bible, God’s will is plainly made known. God expects every man to use
his gifts in a way that will give him an increased knowledge of the things of
God, and will enable him to make improvement, to become more and more refined,
ennobled, and purified” (TDG 137).
“ဤကျမ်းချက်ကို
ဂရုတစိုက် လေ့လာပါ [၁ကိုရိန်သု ၁၂:၄-၁၂]။ ဘုရားသခင်သည် လူတိုင်းအား တူညီသော
အမှုတော်လုပ်ငန်းကို မပေးထားပေ။ ကွဲပြားမှုထဲတွင် စည်းလုံးညီညွတ်မှု ရှိရန်မှာ
ကိုယ်တော်၏အစီအစဉ်ဖြစ်သည်။ ကိုယ်တော်၏အစီအစဉ်ကို လေ့လာပြီး လိုက်နာသောအခါ
အကြောင်းရင်းတွင် ပွတ်တိုက်မှု များစွာနည်းသွားလိမ့်မည် … ။
“Study this scripture carefully [1 Cor. 12:4–12]. God has not given to
every one the same line of work. It is His plan that there shall be unity in
diversity. When His plan is studied and followed, there will be far less
friction in the working of the cause … .
“အသင်းတော်အဖွဲ့ဝင်အားလုံးကို
ဘုရားသခင်ပေးသနားတော်မူသော ဆုကျေးဇူးတိုင်းကို လေးစားရန်
အရှင်သခင်အလိုရှိတော်မူသည်။ ကျွန်ုပ်တို့၏စိတ်နှလုံးကို ကိုယ်တိုင်သို့
မပြုမှတ်စေရန် သတိထားကြလော့။ ကျွန်ုပ်တို့ လုပ်ဆောင်နေသော လမ်းကြောင်းနှင့်
မတူညီလျှင် ဘုရားသခင်ကို အမှုတော်မဆောင်နိုင်ဟု ထင်မှတ်ခြင်းမပြုရ။ … ။
“The Lord desires His church to respect every gift that He has bestowed on
the different members. Let us beware of allowing our minds to become fixed on
ourselves, thinking that no one can be serving the Lord unless he is working on
the same lines as those on which we are working … .
“ဘုရားသခင်ပေးသနားတော်မူသော
ဆုကျေးဇူးအားလုံးကို အမှုတော်ထဲသို့ မထည့်သွင်းပါက အမှုတော်သည်
ထိခိုက်နစ်နာသွားသည်။ အလုပ်သမားများက မိမိတို့၏ဆုကျေးဇူးများသာ
အကြောင်းရင်း၏တိုးတက်မှုအတွက် လိုအပ်သည်ဟု ထင်မှတ်သောကြောင့် အကြိမ်များစွာ
အမှုတော်၏တိုးတက်မှု နှောင့်နှေးခဲ့ရသည်” (PUR ဒီဇင်ဘာ ၂၉၊ ၁၉၀၄)။
“The work is hurt unless there are brought into it all the gifts that God
has bestowed. Many times the progress of the work has been hindered because the
laborers thought their gifts all that were necessary for its advancement” (PUR
Dec. 29,1904).
C.
ဝိညာဉ်တော်၏
နေ့စဉ်နှစ်ခြင်းကို ရှာဖွေပါ
D.
“အသင်းတော်ဝင်တိုင်းအား ကောင်းကင်မှ
ပေးနိုင်သော အကြီးဆုံးကျေးဇူးဖြစ်သော သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်ကို ယခုရှာဖွေရန်
တိုက်တွန်းပါသည်။ ယုံကြည်ခြင်းဖြင့် ဘုရားသခင်၏ဝိညာဉ်တော်ကို ပိုမိုများပြားစွာ
ရှာဖွေပါက အမြဲလက်ခံနေပြီး ထုတ်ဖော်နေလိမ့်မည်။ နေ့စဉ် လတ်ဆတ်သော ထောက်ပံ့မှုကို
ခံစားရရှိလိမ့်မည်” (UL ၁၄၃)။
B. Seek Daily Baptism of the Spirit
“I beseech the member of every church to seek now for the greatest
blessing Heaven can bestow—the Holy Spirit. If in faith you seek for a greater
measure of God’s Spirit, you will be constantly taking it in and breathing it
out. Daily you will receive a fresh supply” (UL 143).
“အလုပ်သမားတိုင်းသည်
ဝိညာဉ်တော်၏ နေ့စဉ်နှစ်ခြင်းအတွက် ဘုရားသခင်ထံ ဆုတောင်းရမည်” (AA ၅၀)။
“သင်တို့၏သားသမီးများကို
နေ့စဉ် ဝိညာဉ်တော်၏နှစ်ခြင်းကို ခံယူရန် သူတို့၏အခွင့်အရေးရှိသည်ဟု သွန်သင်ပါ” (CG
၆၉၊ ၇၀)။
“For the daily baptism of the Spirit every worker should offer his
petition to God” (AA 50).
“Teach your children that it is their privilege to receive every day the
baptism of the Holy Spirit” (CG 69, 70).
C. Ellen White ၏
ကျမ်းစာအပေါ် အမြင် “ဘုရားသခင်သည်
ကိုယ်တော်၏ ဘုရားသခင်မှ လှုံ့ဆော်တော်မူသော နှုတ်ကပတ်တော်ကို အကန့်အသတ်ရှိသော
လူသားအား အပ်နှံခဲ့သည်။ ဤနှုတ်ကပတ်တော်ကို အဟောင်းနှင့် အသစ်ပါဝင်သော
စာအုပ်များအဖြစ် စီစဉ်ထားပြီး၊ ကျရှုံးသောလောကသားများအတွက်
လမ်းညွှန်စာအုပ်ဖြစ်သည်။ လေ့လာခြင်းနှင့် နာခံခြင်းဖြင့် ဝိညာဉ်တစ်ခုမျှ
ကောင်းကင်လမ်းကို မလွဲချော်စေရန် ပေးအပ်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။
C. Ellen White’s View of Scripture
“God committed the preparation of His divinely inspired Word to finite
man. This Word, arranged into books, the Old and New Testaments, is the
guidebook to the inhabitants of a fallen world, bequeathed to them that, by
studying and obeying the directions, not one soul would lose its way to heaven.
“ကျမ်းစာရှိ
ခက်ခဲသည်ဟု ထင်ရသော အရာများကို မိမိတို့၏ အကန့်အသတ်ရှိသော စည်းမျဉ်းဖြင့်
ရှင်းပြရန် ကြံစည်သူများသည် မျက်နှာကို ဖုံးအုပ်ထားသင့်သည် … အကြောင်းမူကား
ဘုရားသခင်နှင့် သန့်ရှင်းသော ကောင်းကင်တမန်များ ရှေ့မှောက်တွင်
ရှိနေကြခြင်းဖြစ်သည် … ။
“Those who think to make the supposed difficulties of Scripture plain, in
measuring by their finite rule that which is inspired and that which is not
inspired, had better cover their faces … for they are in the presence of God
and holy angels … .
“နောက်ဆုံးနေ့ရက်များတွင်
စုပုံနေသော အန္တရာယ်များကို တင်ပြရင်း အကန့်အသတ်ရှိသော လူသားတစ်ဦးကို
လျှို့ဝှက်ချက်များကို ဖော်ထုတ်ရန် သို့မဟုတ် လှုံ့ဆော်ခံရသည်ဖြစ်စေ မခံရသည်ဖြစ်စေ
ဆုံးဖြတ်ရန် လူတစ်ဦး သို့မဟုတ် လူတစ်စုကို အရည်အချင်းပြည့်မီစေခြင်း မပြုခဲ့ပေ။
လူများသည် မိမိတို့၏ အကန့်အသတ်ရှိသော ဆုံးဖြတ်ချက်ဖြင့် ကျမ်းစာကို စစ်ဆေးရန်
လိုအပ်သည်ဟု တွေ့ရှိသောအခါ၊ ယေရှုအား ကိုယ်တော်က ကျွန်ုပ်တို့ကို
လမ်းပြတော်မူသည်ထက် ပိုကောင်းသော နည်းလမ်းကို ပြသရန် ယေရှုရှေ့တွင်
ရပ်တည်ခဲ့ကြခြင်းဖြစ်သည်။
“And He [God] has not, while presenting the perils clustering about the
last days, qualified any finite man to unravel hidden mysteries or inspired one
man or any class of men to pronounce judgment as to that which is inspired or
is not. When men, in their finite judgment, find it necessary to go into an
examination of scriptures to define that which is inspired and that which is
not, they have stepped before Jesus to show Him a better way than He has led
us.
“ကျွန်မသည် ကျမ်းစာကို
ရှိသည်အတိုင်း၊ လှုံ့ဆော်ခံရသော နှုတ်ကပတ်တော်အဖြစ် လက်ခံသည် … ။
“I take the Bible just as it is, as the inspired Word … .
“ညီအစ်ကိုများရေ၊
ကျမ်းစာကို ဝေဖန်ခြင်းတွင် စိတ်နှလုံးတစ်ခု သို့မဟုတ် လက်တစ်ဖက်မျှ မပါဝင်စေနှင့်။
ဤသည်မှာ စာတန်သည် သင်တို့တစ်ဦးဦးကို လုပ်ဆောင်စေလိုသော အလုပ်ဖြစ်သည်။ သို့သော်
အရှင်သခင်က သင်တို့လုပ်ဆောင်ရန် ညွှန်ကြားထားသော အလုပ်မဟုတ်ပေ” (၁SM ၁၆၊ ၁၇)။
“Brethren, let not a mind or hand be engaged in criticizing the Bible. It
is a work that Satan delights to have any of you do, but it is not a work the
Lord has pointed out for you to do” (1SM 16, 17).
“ကျမ်းစာကို
ရေးသားသူများသည် လှုံ့ဆော်ခံရသော လူများဖြစ်သည်။ သို့သော် ဘုရားသခင်၏
တွေးခေါ်ပုံနှင့် ဖော်ပြပုံ မဟုတ်ပေ။ ဘုရားသခင်ကို စာရေးသူအဖြစ် မကိုယ်စားပြုပေ။
လူများက ဤဖော်ပြချက်သည် ဘုရားသခင်နှင့် မတူဟု မကြာခဏ ပြောတတ်ကြသည်။ သို့သော်
ဘုရားသခင်သည် ကျမ်းစာတွင် နှုတ်ကပတ်တော်များ၊ ဆင်ခြင်တုံတရား၊ စာပေဗေဒင်တွင်
ကိုယ်တော်ကို စမ်းသပ်ခြင်း မပြုခဲ့ပေ။ ကျမ်းစာရေးသားသူများသည် ဘုရားသခင်၏
စာရေးကိရိယာများဖြစ်ပြီး ကိုယ်တော်၏ စာရေးကိရိယာ မဟုတ်ပေ။ မတူညီသော
ရေးသားသူများကို ကြည့်ပါ။
“The Bible is written by inspired men, but it is not God’s mode of thought
and expression. It is that of humanity. God, as a writer, is not represented.
Men will often say such an expression is not like God. But God has not put
Himself in words, in logic, in rhetoric, on trial in the Bible. The writers of
the Bible were God’s penmen, not His pen. Look at the different writers.
“ကျမ်းစာတွင်
လှုံ့ဆော်ခံရသည်မှာ စကားလုံးများ မဟုတ်ပေ။ လူများသာ လှုံ့ဆော်ခံရခြင်းဖြစ်သည်။
သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ ဩဇာလွှမ်းမိုးမှုအောက်တွင် အတွေးများကို
ပြည့်စုံစေခြင်းဖြင့် လှုံ့ဆော်ခြင်းသည် လူ၏စကားလုံး သို့မဟုတ်
ဖော်ပြပုံများပေါ်တွင် သက်ရောက်ခြင်း မဟုတ်ပေ။ သို့သော် စကားလုံးများသည်
တစ်ဦးချင်းစိတ်နှလုံး၏ ထင်ဟပ်ချက်ကို ခံရသည်။ ဘုရားသခင်၏စိတ်နှလုံးကို
ပြန့်ပွားစေသည်။ ဘုရားသခင်၏စိတ်နှလုံးနှင့် အလိုတော်ကို လူ၏စိတ်နှလုံးနှင့်
အလိုနှင့် ပေါင်းစပ်ထားသည်။ ထို့ကြောင့် လူ၏စကားများသည် ဘုရားသခင်၏နှုတ်ကပတ်တော်
ဖြစ်လာသည်” (ထိုနည်းတူ ၂၁)။
“It is not the words of the Bible that are inspired, but the men that were
inspired. Inspiration acts not on the man’s words or his expressions but on the
man himself, who, under the influence of the Holy Ghost, is imbued with
thoughts. But the words receive the impress of the individual mind. The divine
mind is diffused. The divine mind and will is combined with the human mind and
will; thus the utterances of the man are the word of God” (ibid. 21).
E.
Ellen White ၏
မိမိအမှုတော်အပေါ် အမြင်
F.
“ဤစကားများကို ကျွန်မအား ပြောကြားခဲ့သည်။
‘သင်၏အလုပ်ကို ဘုရားသခင်က ခန့်အပ်ထားသည်။ များစွာသောသူများ မကြားကြပေ။
အကြောင်းမူကား မဟာဆရာကို ငြင်းပယ်ခဲ့ကြသောကြောင့်ဖြစ်သည်။ များစွာသောသူများ
မပြင်ဆင်ကြပေ။ အကြောင်းမူကား သူတို့၏လမ်းစဉ်များသည် မိမိတို့၏မျက်စိတွင် မှန်ကန်သောကြောင့်ဖြစ်သည်။
သို့သော် ကြားသည်ဖြစ်စေ၊ မကြားသည်ဖြစ်စေ ငါပေးမည့် ဆုံးမစကားနှင့်
သတိပေးချက်များကို သူတို့အား ပြောကြားလော့’” (၅T ၇၄)။
D. Ellen White’s View of Her Work
“These words were spoken to me: ‘Your work is appointed you of God. Many
will not hear you, for they refused to hear the Great Teacher; many will not be
corrected, for their ways are right in their own eyes. Yet bear to them the
reproofs and warnings I shall give you, whether they will hear or forbear’” (5T
74).
“ကျွန်မရေးသားသော
စာများတွင်၊ ကျွန်မပြောကြားသော သက်သေခံချက်များတွင်၊ အရှင်သခင်က ကျွန်မအား
ဗျာဒိတ်ရူပါရုံတွင် ဖွင့်ပြတော်မူခဲ့သော အရာများကို သင်တို့အား တင်ပြခြင်းဖြစ်သည်။
ကျွန်မသည် ကျွန်မကိုယ်ပိုင်စိတ်ကူးမျှသာ ဖော်ပြသည့် စာတစ်ပုဒ်မျှ မရေးသားပေ။
ထာဝရပလ္လင်တော်မှ တောက်ပနေသော အဖိုးတန်အလင်းတန်းများဖြစ်သည်” (ထိုနည်းတူ ၆၇)။
“In these letters which I write, in the testimonies I bear, I am
presenting to you that which the Lord has presented to me. I do not write one
article in the paper expressing merely my own ideas. They are what God has
opened before me in vision—the precious rays of light shining from the throne”
(ibid. 67).
“ဟောပြောနေစဉ်
ကျွန်မသည် ပရောဖက်မဟု ကိုယ်တိုင်မတောင်းဆိုကြောင်း ပြောကြားခဲ့သည်။
ဤထုတ်ပြန်ချက်ကို အချို့က အံ့ဩကြပြီး၊ များစွာပြောဆိုနေကြသောကြောင့် ရှင်းလင်းချက်
ပေးပါမည်။ အချို့က ကျွန်မကို ပရောဖက်မဟု ခေါ်ဆိုခဲ့ကြသော်လည်း၊ ကျွန်မကိုယ်တိုင်
ထိုဘွဲ့အမည်ကို မယူခဲ့ပေ။ ကိုယ်တိုင်ကိုယ်ကို ထိုနည်းဖြင့် သတ်မှတ်ရန်
ကျွန်မ၏တာဝန်ဟု မခံစားရပေ။ ယနေ့ခေတ်တွင် မိမိတို့ကိုယ်ကို ပရောဖက်ဟု ရဲဝံ့စွာ
ယူဆိုသူများသည် ခရစ်တော်၏အကြောင်းရင်းကို ရှက်ဖွယ်ဖြစ်စေတတ်သည်။
“During the discourse, I said that I did not claim to be a prophetess.
Some were surprised at this statement, and as much is being said in regard to
it, I will make an explanation. Others have called me a prophetess, but I have
never assumed that title. I have not felt that it was my duty thus to designate
myself. Those who boldly assume that they are prophets in this our day are
often a reproach to the cause of Christ.
“ကျွန်မ၏အလုပ်သည်
ဤအမည်ဖြင့် ဖော်ပြထားသည်ထက် များစွာပိုသည်။ ကျွန်မကိုယ်ကို အရှင်သခင်က လူများအတွက်
သတင်းစကားများကို အပ်နှံထားသော သတင်းဆောင်သူဟု မှတ်ယူသည်” (၁SM ၃၅၊ ၃၆)။
“My work includes much more than this name signifies. I regard myself as a
messenger, entrusted by the Lord with messages for His people” (1SM 35, 36).
“မမှားနိုင်ခြင်းနှင့်ပတ်သက်၍
ကျွန်မ ဘယ်တော့မှ တောင်းဆိုခဲ့ခြင်း မရှိပေ။ ဘုရားသခင်သာလျှင်
မမှားနိုင်တော်မူသည်။ ကိုယ်တော်၏နှုတ်ကပတ်တော်သည် မှန်ကန်ပြီး၊ ကိုယ်တော်တွင်
ပြောင်းလဲခြင်း သို့မဟုတ် အရိပ်အယောင်ပြောင်းလဲခြင်း မရှိပေ” (ထိုနည်းတူ ၃၇)။
“In regard to infallibility, I never claimed it; God alone is infallible.
His word is true, and in Him is no variableness, or shadow of turning” (ibid. 37).
A.
Ellen White နှင့်
ပရောဖက်ပြုခြင်းဆုကျေးဇူး
B.
“သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏
အမှုတော်ဆောင်ခြင်းတွင် အတွေ့အကြုံနည်းပါးသော တာဝန်ရှိရာနေရာများတွင်
ရှိနေသူအချို့ရှိသည်။ ဤနောက်ဆုံးနေ့ရက်များတွင် အသင်းတော်အား ပေးထားသော
သတိပေးချက်၊ ဆုံးမခြင်း၊ အားပေးခြင်းများတွင် အလင်းကို တန်ဖိုးမထားကြပေ။
အကြောင်းမူကား သူတို့၏နှလုံးသားနှင့် စိတ်နှလုံးသည်
ဘုရားသခင်၏ကျေးဇူးတော်၏ဝိညာဉ်တော်ကို မခံယူခဲ့ကြသောကြောင့်ဖြစ်သည်။ ဤလူများသည်
တတိယတမန်တော်၏သတင်းစကားနှင့်အတူ ပရောဖက်ပြုခြင်းဝိညာဉ်တော်အားဖြင့် အရှင်သခင်က
ကိုယ်တော်၏လူမျိုးအား ကိုယ်တော်၏အလိုတော်ကို ဆက်သွယ်ပေးနေသည်ဆိုသော အချက်ကို ဖုံးကွယ်ထားတတ်သည်။
ဤအလင်းကို လူသားစိတ်ထဲမှ မဖြစ်ပေါ်လာဟု မထင်မှတ်ပါက သတင်းစကားကို
ပိုမိုလက်ခံရလိမ့်မည်ဟု ထင်မှတ်ကြသည်။ သို့သော် ဤသည်မှာ လူသားဆန်သော
ဆင်ခြင်တုံတရားသာဖြစ်သည်။ ဤနောက်ဆုံးနေ့ရက်များတွင် ဝိညာဉ်တော်၏ဆုကျေးဇူးများ
အသင်းတော်တွင် ထင်ရှားစွာ ပေါ်ထွက်ရမည်ဟု ယုံကြည်သူ လူတန်းစားကြီးတစ်ခုကို ဤအချက်က
ထင်ရှားစေပြီး အပြစ်ရှိသူများစွာ အပြစ်တင်ခြင်းခံရပြီး ကယ်တင်ခြင်းသို့
ရောက်ကြလိမ့်မည်။ ဤနည်းဖြင့် အခြားနည်းဖြင့် မရောက်နိုင်သူများပင်
ထင်ရှားစေခြင်းခံရလိမ့်မည်” (၁၈၈၈ Materials ၈၀၈၊ ၈၀၉)။
E. Ellen White and the Prophetic Gift
“There are some occupying positions of responsibility who have had little
experience in the working of the Holy Spirit. They do not appreciate the light
in warnings, reproofs, and encouragement given to the church in these last
days, because their hearts and minds have not been receiving the Spirit of
divine grace. These persons are disposed to conceal the fact that in connection
with the work of the third angel’s message the Lord through the Spirit of
prophecy has been communicating to His people a knowledge of His will. They
think that the truth will be received more readily if this fact is not made
prominent. But this is mere human reasoning. The very fact that this light
coming to the people is not presented as having originated with human minds
will make an impression upon a large class who believe that the gifts of the
Spirit are to be manifested in the church in the last days. The attention of
many will thus be arrested, and they will be convicted and converted. Many will
thus be impressed who would not otherwise be reached” (1888 Materials 808,
809).
“ကျွန်မရူပါရုံရှိစဉ်နှင့်
ရူပါရုံမှ ထွက်လာပြီးနောက် ကျွန်မ၏အခြေအနေနှင့်ပတ်သက်၍ မကြာခဏ
မေးမြန်းကြသောကြောင့် ဖြေကြားပါမည်။ အရှင်သခင်က ရူပါရုံပေးရန် သင့်တော်သည်ဟု
မြင်တော်မူသောအခါ၊ ကျွန်မကို ယေရှုနှင့် ကောင်းကင်တမန်များ ရှေ့မှောက်သို့
ခေါ်ဆောင်သွားပြီး ဤလောကီအရာများကို လုံးဝ မေ့လျော့သွားစေသည်။
ကောင်းကင်တမန်ညွှန်ကြားသည်ထက် ပိုမိုဝေးရာသို့ မမြင်နိုင်ပေ။ ကျွန်မ၏အာရုံသည်
ဤလောကတွင် ဖြစ်ပွားနေသော အခြေအနေများသို့ မကြာခဏ ညွှန်ကြားခံရသည်။
“As inquiries are frequently made as to my state in vision, and after I
come out, I would say that when the Lord sees fit to give a vision, I am taken
into the presence of Jesus and angels, and am entirely lost to earthly things.
I can see no farther than the angel directs me. My attention is often directed
to scenes transpiring upon earth.
“တစ်ခါတစ်ရံ
အနာဂတ်သို့ ဝေးကွာစွာ ခေါ်ဆောင်သွားပြီး ဖြစ်ပွားမည့်အရာများကို ပြသခံရသည်။
ထို့နောက် အတိတ်က ဖြစ်ပွားခဲ့သော အရာများကို ပြသခံရပြန်သည်။ ရူပါရုံမှ
ထွက်လာပြီးနောက် ကျွန်မမြင်ခဲ့သမျှကို ချက်ချင်း မမှတ်မိပေ။ ရေးသားမှ ရူပါရုံတွင်
ပြသခဲ့သည်အတိုင်း အခြေအနေ ပြန်လည်ထင်ရှားလာပြီး လွတ်လပ်စွာ ရေးသားနိုင်သည်။
တစ်ခါတစ်ရံ ရူပါရုံမှ ထွက်လာပြီးနောက် မြင်ခဲ့သည်များကို ဖုံးကွယ်ထားပြီး၊
ထိုရူပါရုံသက်ဆိုင်ရာ လူအုပ်ရှေ့သို့ ရောက်မှသာ မြင်ခဲ့သည်များ အင်အားနှင့်
ပြန်လည်မှတ်မိလာသည်။ ရူပါရုံရှိခြင်း သို့မဟုတ် ရေးသားခြင်းတွင် အရှင်သခင်၏ဝိညာဉ်တော်ကို
ကျွန်မ မှီခိုနေရဆဲဖြစ်သည်။ အရှင်သခင်က ကျွန်မကို ပြောကြားရန် သို့မဟုတ် ရေးသားရန်
နှစ်သက်တော်မူသောအချိန်တွင် ထိုအရာများကို ပြန်လည်မှတ်မိစေမှသာ မြင်ခဲ့သည်များကို
ပြန်လည်ခေါ်ယူနိုင်သည်” (၁SM ၃၆၊
၃၇)။
“At times I am carried far ahead into the future and shown what is to take
place. Then again I am shown things as they have occurred in the past. After I
come out of vision I do not at once remember all that I have seen, and the
matter is not so clear before me until I write, then the scene rises before me
as was presented in vision, and I can write with freedom. Sometimes the things
which I have seen are hid from me after I come out of vision, and I cannot call
them to mind until I am brought before a company where that vision applies,
then the things which I have seen come to my mind with force. I am just as
dependent upon the Spirit of the Lord in relating or writing a vision, as in
having the vision. It is impossible for me to call up things which have been
shown me unless the Lord brings them before me at the time that He is pleased
to have me relate or write them” (1SM 36, 37).
“ရူပါရုံရရှိရာတွင်
အရှင်သခင်၏ဝိညာဉ်တော်ကို မှီခိုနေရသည်နှင့် အတူတူ၊ ကျွန်မမြင်ခဲ့သည်များကို
ဖော်ပြရာတွင် ကျွန်မသုံးသော စကားလုံးများမှာ ကျွန်မကိုယ်တိုင်၏
စကားလုံးများဖြစ်သည်။ ကောင်းကင်တမန်က ပြောကြားသော စကားများမှလွဲ၍ ကျွန်မ အမြဲ
ကိုးကားအမှတ်အသားထဲတွင် ထည့်သွင်းထားသည်” (ထိုနည်းတူ ၃၇)။
“Although I am as dependent upon the Spirit of the Lord in writing my
views as I am in receiving them, yet the words I employ in describing what I
have seen are my own, unless they be those spoken to me by an angel, which I
always enclose in marks of quotation” (ibid.
37).
“ညီမဖြူသည်
ဤသို့ဆုံးဖြတ်စွာ ပြောဆိုရသည့် အကြောင်းအရာများနှင့်ပတ်သက်၍ အဘယ်သို့
သိနိုင်သနည်းဟု မေးခွန်းထုတ်ခံရသည်။ ကျွန်မသည် ဤသို့ပြောဆိုရခြင်းမှာ
မုန်တိုင်းထန်သော မိုးသက်မုန်တိုင်းထဲမှ မှောင်မိုက်သောမြက်ခင်းပေါ်သို့
လျှပ်စီးကဲ့သို့ စိုးရိမ်ပူပန်နေချိန်တွင် ကျွန်မ၏စိတ်နှလုံးထဲသို့
လက်လွန်တောက်ပလာသောကြောင့်ဖြစ်သည်။ နှစ်ပေါင်းများစွာ ကြိုတင်ပြသခဲ့သော
အခြေအနေအချို့ကို ကျွန်မ၏မှတ်ဉာဏ်တွင် မထားထားပေ။ သို့သော် ထိုအချိန်က ပေးခဲ့သော
ညွှန်ကြားချက်လိုအပ်သည့်အခါ၊ တစ်ခါတစ်ရံ လူများရှေ့တွင် ရပ်နေစဉ်ပင်
ထိုညွှန်ကြားချက်သည် လျှပ်စီးကဲ့သို့ ထက်ထက်မြက်မြက် ပြန်လည်ရောက်ရှိလာသည်။ ထိုအခါ
ထိုအရာများကို ပြောကြားခြင်းမှ ကျွန်မ မတားဆီးနိုင်ပေ။ အကြောင်းမူကား ကျွန်မသည်
ရူပါရုံအသစ်ရရှိခဲ့ခြင်း မဟုတ်၊ နှစ်ပေါင်းများစွာ ကြိုတင်ပြသခဲ့သော အရာများကို
အင်အားဖြင့် ပြန်လည်မှတ်မိလာခြင်းသာဖြစ်သည်” (ထိုနည်းတူ ၃၆၊ ၃၇)။
“The question is asked, How does Sister White know in regard to the
matters of which she speaks so decidedly, as if she had authority to say these
things? I speak thus because they flash upon my mind when in perplexity like
lightning out of a dark cloud in the fury of a storm. Some scenes presented
before me years ago have not been retained in my memory, but when the
instruction then given is needed, sometimes even when I am standing before the
people, the remembrance comes sharp and clear, like a flash of lightning,
bringing to mind distinctly that particular instruction. At such times I cannot
refrain from saying the things that flash into my mind, not because I have had
a new vision, but because that which was presented to me perhaps years in the
past has been recalled to my mind forcibly” (ibid. 36, 37).
F. လျှာများဆုကောင်းချီးတော်
“သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်သည်
မီးလျှာများပုံစံဖြင့် စုဝေးနေသူများအပေါ် တည်နေတော်မူ၏။ ဤသည်မှာ တပည့်တော်များအား
ထိုအခါချီးမြှင့်တော်မူသော ဆုကောင်းချီးတော်၏ သင်္ကေတဖြစ်၏။ ယခင်က မသိရှိဖူးသော
ဘာသာစကားများကို ကျွမ်းကျင်စွာ ပြောဆိုနိုင်စေခြင်းဖြစ်၏။ မီးပုံပေါ်လာခြင်းသည်
တမန်တော်များ အလုပ်လုပ်မည့် စိတ်အားထက်သန်မှုနှင့် သူတို့အလုပ်တွင် လိုက်ပါမည့်
တန်ခိုးတော်ကို ဆိုလိုသည်။
F. Gift of Tongues
“The Holy Spirit, assuming the form of tongues of fire, rested upon those
assembled. This was an emblem of the gift then bestowed on the disciples, which
enabled them to speak with fluency languages with which they had heretofore
been unacquainted. The appearance of fire signified the fervent zeal with which
the apostles would labor and the power that would attend their work.
‘ယေရှုရှလင်မြို့၌
ကိုးကွယ်ရာနေရာရှိသော ယုဒလူမျိုး၊ ဘုရားကိုကြောက်ရွံ့သော ယောက်ျားများ၊
ကောင်းကင်အောက်ရှိ လူမျိုးတိုင်းမှ လာရောက်နေထိုင်ကြသည်။’ နှိပ်စက်ခံရချိန်တွင်
ယုဒလူများသည် လောကီတွင် နေရာအနှံ့သို့ ပြန့်ကြဲသွားကြပြီး နှင်ထွက်ချိန်တွင်
ဘာသာစကားအမျိုးမျိုးကို သင်ယူခဲ့ကြသည်။ ထိုယုဒလူများစွယ်သည် ထိုအခါ
ယေရှုရှလင်မြို့၌ ဘာသာရေးပွဲတော်များတက်ရောက်ရန် ရှိနေကြသည်။ စုဝေးသူများတွင်
လူသိများသော ဘာသာစကားအားလုံးပါဝင်သည်။ ဘာသာစကားမျိုးစုံရှိခြင်းသည်
ဧဝံဂေလိတရားဟောပြောရန် အတားအဆီးကြီးဖြစ်လိမ့်မည်။ ထို့ကြောင့် ဘုရားသခင်သည်
အံ့ဖွယ်နည်းဖြင့် တမန်တော်များ၏ ချို့တဲ့မှုကို ဖြည့်ဆည်းပေးတော်မူ၏။
သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်သည် သူတို့ဘဝတစ်လျှောက်လုံး မလုပ်နိုင်သောအရာကို
သူတို့အတွက် လုပ်ပေးတော်မူ၏။ ယခုသူတို့သည် ဧဝံဂေလိတရားအမှန်တရားများကို
နိုင်ငံခြားတွင် ဟောပြောနိုင်ပြီး၊ သူတို့အလုပ်လုပ်နေသော လူများ၏ ဘာသာစကားများကို
တိကျစွာ ပြောဆိုနိုင်သည်။ ဤအံ့ဖွယ်ဆုကောင်းချီးသည် သူတို့၏ တာဝန်ပေးခြင်းသည်
ကောင်းကင်ဘုံ၏ တံဆိပ်ပါရှိကြောင်း လောကီသို့ သက်သေပြခြင်းဖြစ်သည်။ ထိုအချိန်မှစ၍
တပည့်တော်များ၏ ဘာသာစကားသည် သူတို့၏ မူလဘာသာစကားဖြစ်စေ၊ နိုင်ငံခြားဘာသာစကားဖြစ်စေ
စင်ကြယ်၍ ရိုးရှင်း၍ တိကျသည်” (AA ၃၉၊
၄၀)။
“ ‘There were dwelling at Jerusalem Jews, devout men, out of every
nation under heaven.’ During the dispersion the Jews had been scattered to
almost every part of the inhabited world, and in their exile they had learned
to speak various languages. Many of these Jews were on this occasion in
Jerusalem, attending the religious festivals then in progress. Every known
tongue was represented by those assembled. This diversity of languages would
have been a great hindrance to the proclamation of the gospel; God therefore in
a miraculous manner supplied the deficiency of the apostles. The Holy Spirit
did for them that which they could not have accomplished for themselves in a
lifetime. They could now proclaim the truths of the gospel abroad, speaking
with accuracy the languages of those for whom they were laboring. This
miraculous gift was a strong evidence to the world that their commission bore
the signet of Heaven. From this time forth the language of the disciples was
pure, simple, and accurate, whether they spoke in their native tongue or in a
foreign language” (AA 39, 40).
“ယဇ်ပုရောဟိတ်များနှင့်
အုပ်စိုးသူများသည် ဤအံ့ဖွယ်ဖြစ်ရပ်ကို ယေရှုရှလင်တစ်မြို့လုံးနှင့်
ပတ်ဝန်းကျင်တွင် သတင်းထွက်နေသဖြင့် အလွန်ဒေါသထွက်ကြသည်။ သို့သော် လူများ၏
မုန်းတီးမှုကို ခံရမည်ကို စိုးရိမ်၍ သူတို့၏ ဆိုးယုတ်မှုကို မပြရဲကြချေ။ သူတို့သည်
ဆရာကြီးကို သတ်ပစ်ခဲ့ကြသည်။ သို့သော် ဤနေရာတွင် သူ၏ ကျေးကျွန်များ၊ ဂလိလဲမှ
ပညာမတတ်သော သူများသည် ပရောဖက်ပြုချက်၏ အံ့ဖွယ်ပြည့်စုံမှုကို အမှတ်အသားပြု၍
ထိုအချိန်က ပြောဆိုခဲ့သော ဘာသာစကားအားလုံးတွင် ယေရှု၏ အဆုံးအမကို
သင်ကြားပေးနေကြသည်” (3SP ၂၆၇၊
၂၆၈)။
“The priests and rulers were greatly enraged at this wonderful
manifestation, which was reported throughout all Jerusalem and the vicinity;
but they dared not give way to their malice, for fear of exposing themselves to
the hatred of the people. They had put the Master to death, but here were His
servants, unlearned men of Galilee, tracing out the wonderful fulfillment of
prophecy, and teaching the doctrine of Jesus in all the languages then spoken”
(3SP 267, 268).
“ကျွန်ုပ်တို့၏
လောကီတွင် လုပ်ဆောင်ရမည့် အလုပ်ကြီးရှိသည်။ လူများကို
လျှာများဆုကောင်းချီးဖြင့်လည်းကောင်း၊ အံ့ဖွယ်လုပ်ဆောင်ချက်များဖြင့်လည်းကောင်း
မဟုတ်ဘဲ၊ လက်ဝါးကပ်တိုင်မှာ အသေခံတော်မူသော ခရစ်တော်ကို ဟောပြောခြင်းဖြင့်
ကယ်တင်ခြင်းသို့ ရောက်စေရမည်” (ML ၂၁၉)။
“There is a great work to be done in our world. Men and women are to be
converted, not by the gift of tongues nor by the working of miracles, but by
the preaching of Christ crucified” (ML 219).
G. အတုအယောင်ဆုကောင်းချီးများ
“ထိုသူအချို့တွင်
ဆုကောင်းချီးဟု ခေါ်သော လေ့ကျင့်ခန်းများရှိပြီး ထိုဆုကောင်းချီးများကို
ဘုရားသခင်သည် အသင်းတော်တွင် ထားရှိတော်မူသည်ဟု ဆိုကြသည်။ သူတို့တွင်
အဓိပ္ပာယ်မရှိသော စကားများရှိပြီး ထိုစကားကို မသိသော လျှာဟု ခေါ်ကြသည်။ ထိုလျှာသည်
လူသာမက သခင်ဘုရားနှင့် ကောင်းကင်ဘုံတစ်ခုလုံးကိုပါ မသိရှိပေ။ ထိုကဲ့သို့သော
ဆုကောင်းချီးများသည် လူများနှင့် ကြီးစွာသော လှည့်စားသူ၏ အကူအညီဖြင့်
ဖန်တီးထားခြင်းဖြစ်သည်။ မှားယွင်းသော စိတ်လှုပ်ရှားမှု၊ လျှာများဖြင့်
မှားယွင်းစွာ ပြောဆိုခြင်း၊ ဆူညံသော လေ့ကျင့်ခန်းများကို ဘုရားသခင်သည် အသင်းတော်တွင်
ထားရှိသော ဆုကောင်းချီးများဟု ယူဆခဲ့ကြသည်။ အချို့သူများကို ဤနေရာတွင်
လှည့်စားခံရသည်” (1T ၄၁၂)။
G. Counterfeit Gifts
“Some of these persons have exercises which they call gifts and say that
the Lord has placed them in the church. They have an unmeaning gibberish which
they call the unknown tongue, which is unknown not only by man but by the Lord
and all heaven. Such gifts are manufactured by men and women, aided by the
great deceiver. Fanaticism, false excitement, false talking in tongues, and
noisy exercises have been considered gifts which God has placed in the church.
Some have been deceived here” (1T 412).
“ဘုရားသခင်စေလွှတ်သော
ဓမ္မဆရာဟု ကိုယ်တိုင်ဆိုသော လှည့်လည်နေသော ကြယ်များရှိပြီး၊ နေရာတစ်နေရာမှ
တစ်နေရာသို့ ဥပုသ်နေ့ကို ဟောပြောနေကြပြီး၊ အမှန်တရားနှင့် မှားယွင်းသော အယူအဆများ
ရောနှောထားကာ လူများအား ထူးဆန်းသော အမြင်များကို ပစ်ထုတ်ပေးနေကြသည်။ စာတန်သည်
ဉာဏ်ရည်ထက်မြက်ပြီး အာရုံခံနိုင်သော မယုံကြည်သူများကို စက်ဆုပ်ရွံရှာစေရန်
သူတို့ကို တွန်းပို့ခဲ့သည်။ ထိုသူအချို့သည် ဆုကောင်းချီးများနှင့် ပတ်သက်၍
များစွာပြောဆိုတတ်ပြီး အထူးသဖြင့် လေ့ကျင့်ခန်းများ မကြာခဏပြုလုပ်တတ်သည်။
သူတို့သည် စိတ်လှုပ်ရှားမှုနှင့် ရိုင်းစိုင်းသော ခံစားချက်များကို လိုက်စား၍
နားမလည်နိုင်သော အသံများကို လျှာဆုကောင်းချီးဟု ခေါ်ကြသည်။ အချို့သော လူတန်းစားသည်
ထိုအရာကို လက်ခံကြပြီး သူတို့မြင်တွေ့ရသော ထူးဆန်းသော ဖြစ်ရပ်များကို
နှစ်သက်ကြသည်။ ထိုလူတန်းစားကို ဘုရားသခင်၏ ဝိညာဉ်တော်မဟုတ်သော ထူးဆန်းသော
ဝိညာဉ်တစ်ခုက အုပ်ချုပ်နေသည်” (4SG-b ၁၅၄၊ ၁၅၅)။
“There are wandering stars professing to be ministers sent of God, who are
preaching the Sabbath from place to place, and have truth mixed up with
erroneous sentiments, and throw out a strange jumble of views to the people.
Satan has pushed them in to disgust intelligent and sensible unbelievers. Some
of these have much to say upon the gifts, and are often especially exercised.
They give themselves up to wild, excitable feelings, and make unintelligible
sounds which they call the gift of tongues. A certain class seem to receive it,
and are charmed with the strange manifestations which they witness. A strange
spirit rules with this class, which would bear down and run over any one who
would reprove them. God’s Spirit is not in the work” (4SG-b 154, 155).
“အံ့ဖွယ်လုပ်ဆောင်ချက်များကို
ယုံကြည်ခြင်း၏ စမ်းသပ်မှုအဖြစ် ပြုလုပ်သူသည် စာတန်သည် လှည့်စားမှုမျိုးဖြင့်
အစစ်အမှန်ဟု ထင်ရသော အံ့ဖွယ်များကို လုပ်ဆောင်နိုင်ကြောင်း တွေ့ရှိလိမ့်မည်” (Mar.
၁၅၆)။
“The man who makes the working of miracles the test of his faith will find
that Satan can, through a species of deceptions, perform wonders that will
appear to be genuine miracles” (Mar. 156).
“ခရစ်တော်လုပ်ဆောင်ပုံမှာ
နှုတ်ကပတ်တော်ကို ဟောပြောခြင်းနှင့် နာမကျန်းသူများကို အံ့ဖွယ်ကုသခြင်းဖြင့်
ဆင်းရဲဒုက္ခများကို သက်သာစေခြင်းဖြစ်သည်။ သို့သော် ယနေ့ခေတ်တွင် ဤနည်းဖြင့်
လုပ်ဆောင်၍ မရကြောင်း ကျွန်ုပ်အား ညွှန်ကြားထားသည်။ အကြောင်းမှာ စာတန်သည်
အံ့ဖွယ်များဖြင့် သူ၏ တန်ခိုးကို ပြသလိမ့်မည်ဖြစ်သောကြောင့်ဖြစ်သည်။ ယနေ့
ဘုရားသခင်၏ ကျေးကျွန်များသည် အံ့ဖွယ်များဖြင့် လုပ်ဆောင်၍ မရနိုင်ပေ။ အကြောင်းမှာ
ဘုရားသခင်ဟု ဆိုသော အတုအယောင် ကုသမှုများကို
ပြုလုပ်လိမ့်မည်ဖြစ်သောကြောင့်ဖြစ်သည်” (2SM ၅၄)။
“The way in which Christ worked was to preach the Word, and to relieve
suffering by miraculous works of healing. But I am instructed that we cannot
now work in this way, for Satan will exercise his power by working miracles.
God’s servants today could not work by means of miracles, because spurious
works of healing, claiming to be divine, will be wrought” (2SM 54).
“ဘုရားသခင်၏
လမ်းညွှန်မှု၏ နိမိတ်လက္ခဏာအဖြစ် အံ့ဖွယ်များကို ရှာဖွေသူများသည် လှည့်စားခံရမည့်
အန္တရာယ်ကြီးထဲတွင် ရှိနေသည်။ နှုတ်ကပတ်တော်တွင် ရန်သူသည် ယုံကြည်ခြင်းမှ
လွတ်ကွယ်သွားသော သူ၏ အေးဂျင့်များမှတစ်ဆင့် လုပ်ဆောင်မည်ဖြစ်ပြီး သူတို့သည်
အံ့ဖွယ်များကို ပြုလုပ်ပုံပေါက်မည်ဖြစ်သည်။ လူများရှေ့တွင် ကောင်းကင်မှ မီးကို
ချပေးသည်ပင်ဖြစ်စေ။ ‘မုသားအံ့ဖွယ်များ’ ဖြင့် စာတန်သည် ရွေးကောက်ခံရသူများပင်လျှင်
လှည့်စားနိုင်လိမ့်မည်” (3SM ၄၀၈၊
၄၀၉)။
“Those who look for miracles as a sign of divine guidance are in grave
danger of deception. It is stated in the Word that the enemy will work through
his agents who have departed from the faith, and they will seemingly work
miracles, even to the bringing down of fire out of heaven in the sight of men.
By means of ‘lying wonders’ Satan would deceive, if possible, the very elect”
(3SM 408, 409).
“ဝိညာဉ်တော်၏ ရန်သူသည်
ဤအလုပ်ကို ဟန့်တားလိုသည်။ ထိုလှုပ်ရှားမှုအချိန်မရောက်မီ သူသည် အတုအယောင်ကို
မိတ်ဆက်ခြင်းဖြင့် တားဆီးရန် ကြိုးပမ်းလိမ့်မည်။ သူ၏ လှည့်စားနိုင်သော
တန်ခိုးအောက်တွင် ရှိသော အသင်းတော်များတွင် ဘုရားသခင်၏ အထူးကောင်းချီးမဂင်္လာကို
လောင်းချထားပုံပေါက်စေမည်။ ဘာသာရေးစိတ်ဝင်စားမှု ကြီးမားသည်ဟု ထင်ရသော အရာများ
ထင်ရှားစွာ ပေါ်ပေါက်လာမည်။ လူထောင်ပေါင်းများစွာသည် ဘုရားသခင်သည် သူတို့အတွက်
အံ့ဖွယ်နည်းဖြင့် လုပ်ဆောင်နေသည်ဟု ဝမ်းမြောက်ကြလိမ့်မည်။ သို့သော် ထိုအလုပ်သည်
အခြားဝိညာဉ်၏ လုပ်ဆောင်ချက်ဖြစ်သည်” (GC ၄၆၄)။
“The enemy of souls desires to hinder this work; and before the time for
such a movement shall come, he will endeavor to prevent it by introducing a
counterfeit. In those churches which he can bring under his deceptive power he
will make it appear that God’s special blessing is poured out; there will be
manifest what is thought to be great religious interest. Multitudes will exult
that God is working marvelously for them, when the work is that of another
spirit” (GC 464).
၁၅. စာပေများ
အောင်း၊ ဒေးဗစ် အီး။
အစောပိုင်း ခရစ်ယာန်ဘာသာနှင့် ရှေးခေတ် မြေထဲပင်လယ်ကမ္ဘာတွင် ပရောဖက်ပြုခြင်း။
ဂရန်းရက်ပစ်၊ မီချီဂန်၊ အီးဒမန်း၊ ၁၉၈၃။
ဘိတ်စ်၊ ဂျိုးဇက်။
“မှတ်ချက်များ”။ အဝါဒ်တစ်ခွန်း သို့ “သေးငယ်သောသိုးစုငယ်”၊ နေရာမသိ၊ ၁၈၄၇။
စာမျက်နှာ ၂၁။ ဖက်စီမီလီ ပြန်လည်ထုတ်ဝေခြင်း။ ဝါရှင်တန်ဒီစီ၊ ရီဗျူးနှင့်ဟဲရက်၊
၁၉၄၄။
ဘောက်စ်၊ ကားလ်။
တမန်တော်အသိုင်းအဝိုင်းမှ ကွန်စတန်တိုင်း အထိ။ ချာ့ချ်သမိုင်း အတွဲ ၁၊ အယ်ဒီတာ
ဟူဘတ်ဂျက်ဒင်နှင့် ဂျွန်ဒိုလန်။ နယူးယောက်၊ ခရူးစ်ရို့၊ ၁၉၈၀။
ဘွန်ဝက်ချ်၊ အန်။
“မောင်တနက်စ်၊ မောင်တနပ်စ်ဝါဒ”။ ဒနယူးရှက်ဖ်-ဟာဇော့ ဘာသာရေးဗေဒင်ဆိုင်ရာ
စွယ်စုံကျမ်း။ အယ်ဒီတာ ဆမျူယယ်မက်ကော်လီ ဂျက်ဆန်။ နယူးယောက်၊ ဖန့်ခ်နှင့်ဝဂနယ်စ်၊
၁၉၁၀။ အတွဲ ၇၊ စာမျက်နှာ ၄၈၅–၄၈၇။
ကာဆန်၊ ဒီ။ အေ။
ဝိညာဉ်ကို ပြသခြင်း၊ ၁ ကောရိန်သု ၁၂–၁၄ ၏ ဓမ္မသစ်ဆိုင်ရာ ရှင်းလင်းချက်။
ဂရန်းရက်ပစ်၊ ဘေကာ၊ ၁၉၈၇။
ဒန်း၊ ဂျိမ်းစ် ဒီ။
ဂျီ။ သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်တွင် နှစ်ခြင်းခံခြင်း။ ဖိလာဒဲလ်ဖီးယား၊ ဝက်စ်မင်စတာ၊
၁၉၇၇။
အားဗင်၊ ဟောင်ဝါ့
အမ်။ ဝိညာဉ်တော်နှစ်ခြင်းခံခြင်း၊ သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ စုံစမ်းစစ်ဆေးခြင်း။
ပီဘောဒီ၊ မက်ဆာချူးဆက်၊ ဟန်ဒရစ်ဆန်၊ ၁၉၈၇။
ဖော့ခ်စ်၊ ရော်ဘင်။
အယူဝါဒမဲ့သူများနှင့် ခရစ်ယာန်များ။ နယူးယောက်၊ နော့ဖ်၊ ၁၉၈၇။
ဖရုမ်း၊ လီရိုး။
ငါတို့ဘိုးဘေးတို့၏ ပရောဖက်ပြုခြင်းယုံကြည်ချက်။ အတွဲ ၄ အုပ်။ ဝါရှင်တန်ဒီစီ၊
ရီဗျူးနှင့်ဟဲရက်၊ ၁၉၅၀–၁၉၅၄။
ဂရုဒမ်း၊ ဝိန်း။
ပရောဖက်ပြုခြင်းဆုကျေးဇူး ဓမ္မသစ်ခေတ်နှင့် ယနေ့ခေတ်တွင်။ ဝက်စ်ချက်စတာ၊
အီလီနွိုက်၊ ခရူးစ်ဝေး၊ ၁၉၈၈။
ဟေးဆယ်၊ ဂျာဟတ်။
ဘာသာစကားဖြင့်ပြောဆိုခြင်း၊ သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ ဘာသာစကားဖြင့်ပြောဆိုခြင်းနှင့်
ခေတ်သစ် ဂလော့ဆိုလေလီယာ။ ဘဲရီယန်စပရင်းစ်၊ မီချီဂန်၊ အက်ဒ်ဗင်တစ်ဓမ္မပညာအသင်း၊
၁၉၉၁။
ဟူစတန်၊ ဂရေဟမ်။
ပရောဖက်ပြုခြင်း၊ ယနေ့ခေတ်အတွက် ဆုကျေးဇူးတစ်ခု လား။ ဒေါင်းနားဂရို့ဗ်၊
အီလီနွိုက်၊ အင်တာဗားစီတီ၊ ၁၉၈၉။
ဂျီမီဆန်၊ တီ။
ဟောက်စယ်။ သင်တို့အကြားရှိ ပရောဖက်တစ်ဦး။ မောင်တင်ဗျူး၊ ကယ်လီဖိုးနီးယား၊
ပစိဖိတ်ပရက်စ်၊ ၁၉၅၅။
မဲလ်တန်၊ ဂျေ။
ဂေါ်ဒန်။ အမေရိကန်ဘာသာရေးများ စွယ်စုံကျမ်း။ တတိယအကြိမ်ထုတ်ဝေ။ ဒက်ထရွိုက်၊
ဂေးလ်ရီဆဲချ်၊ ၁၉၈၉။
နယူးမန်း၊
အယ်လ်ဘတ်ဟင်နရီ။ ချာ့ချ်သမိုင်းလက်စွဲ။ အတွဲ ၂ အုပ်။ ဖိလာဒဲလ်ဖီးယား၊
အမေရိကန်ဗတ္တိဇံ၊ ၁၉၀၄။
ပေါလ်ဆင်၊ ဂျန်။
ဝိညာဉ်တော် ဆင်းသက်လာသောအခါ။ ဝါရှင်တန်ဒီစီ၊ ရီဗျူးနှင့်ဟဲရက်၊ ၁၉၇၇။
ပိန်း၊ ဂျေ။ ဘာတွန်။
သမ္မာကျမ်းစာပရောဖက်ပြုချက်စွယ်စုံကျမ်း။ နယူးယောက်၊ ဟားပါနှင့်ရိုး၊ ၁၉၇၃။
ကွီဘီဒေါက်စ်၊
ရစ်ချတ်။ “နှောင်းခေတ်နှစ်ဆယ်ရာစု၏ ရှေးရိုးစွဲနှင့်
ကာရစ်မာတစ်ဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်မှုများ”။ အမေရိကန်ဘာသာရေးအတွေ့အကြုံစွယ်စုံကျမ်း၊
ဓလေ့ထုံးတမ်းနှင့် လှုပ်ရှားမှုများလေ့လာချက်။ အတွဲ ၃ အုပ်။ အယ်ဒီတာ ချားလ်စ်
အွန်လစ်ပီ နှင့် ပီတာ ဒဗလျူ ဝီလျံ။ နယူးယောက်၊ ချားလ်စ် စကရိုက်ဘနားစန်းစ်၊ ၁၉၈၈။
အတွဲ ၂၊ စာမျက်နှာ ၉၆၃–၉၇၆။
ရှက်ဇ်မန်း၊
ဆီဂ်ဖရီးဒ် အက်စ်။ ပေါလုဆိုင်ရာ ကာရစ်မာတာ ဓမ္မပညာ။ ပီဘောဒီ၊ မက်ဆာချူးဆက်၊
ဟန်ဒရစ်ဆန်၊ ၁၉၈၇။
စမစ်၊ တီမောသိ။
“ဝိညာဉ်တော်၏ ဆုကျေးဇူးများ၊ အတိတ်နှင့် ယခု”။ ခရစ်ယာန်တီဒေး၊ မတ်လ ၁၉၊ ၁၉၉၀၊
စာမျက်နှာ ၂၅၊ ၂၆။
ဗဲလ်တမန်၊ ဖရက်ဒ်။
ခရစ်တော်၏ဘဝ သုတေသနစီမံကိန်း အပြည့်အစီရင်ခံစာ။ ဝါရှင်တန်ဒီစီ၊
ဆဲဗင်းဒေးအက်ဒဗင်တစ် အထွေထွေညီလာခံ၊ ၁၉၈၈။
ဝါကာ၊ ဂရန့်။
“ပါဝါကော့စတယ်လစ်ဇင်”။ အမေရိကန်ဘာသာရေးအတွေ့အကြုံစွယ်စုံကျမ်း၊ ဓလေ့ထုံးတမ်းနှင့်
လှုပ်ရှားမှုများလေ့လာချက်။ အတွဲ ၃ အုပ်။ အယ်ဒီတာ ချားလ်စ် အွန်လစ်ပီ နှင့် ပီတာ
ဒဗလျူ ဝီလျံ။ နယူးယောက်၊ ချားလ်စ် စကရိုက်ဘနားစန်းစ်၊ ၁၉၈၈။ အတွဲ ၂၊ စာမျက်နှာ
၉၃၃–၉၄၅။
ဝိုက်၊ အာသာ အလ်။
အဲလင် ဂျီ။ ဝိုက်။ အတွဲ ၆ အုပ်။ ဝါရှင်တန်ဒီစီ၊ ရီဗျူးနှင့်ဟဲရက်၊ ၁၉၈၁–၁၉၈၆။
———။ အဲလင် ဂျီ။ ဝိုက်၊
ကျန်ရစ်သူများဆီသို့ တမန်တော်။ ဝါရှင်တန်ဒီစီ၊ ရီဗျူးနှင့်ဟဲရက်၊ ၁၉၆၉။[၁]
[၁] ရောင်ဒီဒီရင်၊
ဆဲဗင်းဒေးအက်ဒဗင်တစ် ဓမ္မပညာလက်စွဲ၊ အီလက်ထရွန်နစ်ထုတ်ဝေ၊ အတွဲ ၁၂၊ ကွန်မန်တီ
ရီဖရန့်စ်စီးရီး (ဟေဂါစ်တောင်း၊ မေရီလန်၊ ရီဗျူးနှင့်ဟဲရက် ထုတ်ဝေရေးအသင်း၊ ၂၀၀၁)၊
၆၄၁–၆၅၀။
စီမံအုပ်ချုပ်ခြင်း
Charles E. Bradford နိဒါန်း သမ္မာကျမ်းစာတွင်
စီမံအုပ်ချုပ်ခြင်း အယူအဆသည် ကျဉ်းမြောင်းသော ယုံကြည်ချက်ကတိထက် ပိုမိုသည်။
ဘုရားသခင်၏ နိုင်ငံတော်လည်ပတ်နေသော တက်ကြွသော မူဝါဒတစ်ခုဖြစ်သည်။ လူသားများသည်
ဘုရားသခင်၏ တရားစီရင်ခြင်းအောက်တွင် ရှိနေပြီး ခရစ်ယာန်စီမံအုပ်ချုပ်ခြင်းသည်
ဘုရားသခင်၏ ဖန်ဆင်းမှုနှင့် လူသားမျိုးနွယ်အား ဝေမျှပေးထားသော ဆုကောင်းချီးများကို
မည်သူတာဝန်ယူ စောင့်ရှောက်ရမည်နည်းဟူသော မေးခွန်းကို ဖိအားပေးသည်။
ထိုဆုကောင်းချီးများမှာ ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ၊ ဝိညာဉ်ရေးရာ၊
ဉာဏ်ရည်ဆိုင်ရာများဖြစ်သည်။ ၎င်းတို့သည် ဖန်ဆင်းရှင်၏ လက်တော်မှ လာသည်။ အသက်၊
ကျန်းမာခြင်း၊ ပစ္စည်းဥစ္စာများ၊ [၁]
Raoul Dederen, Handbook of Seventh-Day Adventist Theology, electronic
ed., vol. ၁၂,
Commentary Reference Series (Hagerstown, MD: Review and Herald Publishing
Association, ၂၀၀၁),
၆၄၁–၆၅၀။
XV. Literature
Aune, David E. Prophecy in Early
Christianity and the Ancient Mediterranean World. Grand Rapids: Eerdmans,
1983.
Bates, Joseph. “Remarks.” In A Word
to the “Little Flock,” n.p., 1847. P. 21. Facsimile reproduction.
Washington, D.C.: Review and Herald, 1944.
Baus, Karl. From the Apostolic
Community to Constantine. Vol. 1 of History
of the Church, ed. Hubert Jedin and John Dolan. New York: Crossroad, 1980.
Bonwetsch, N. “Montanus, Montanism.” The
New Schaff-Herzog Encyclopedia of Religious Knowledge. Ed. Samuel Macauley
Jackson. New York: Funk and Wagnalls, 1910. Vol. 7, pp. 485–487.
Carson, D. A. Showing the Spirit: A
Theological Exposition of 1 Corinthians 12–14. Grand Rapids: Baker, 1987.
Dunn, James D. G. Baptism in the
Holy Spirit. Philadelphia: Westminster, 1977.
Ervin, Howard M. Spirit Baptism: A
Biblical Investigation. Peabody, Mass.: Hendrickson, 1987.
Fox, Robin. Pagans and Christians.
New York: Knopf, 1987.
Froom, Le Roy. The Prophetic Faith
of Our Fathers. 4 vols. Washington, D.C.: Review and Herald, 1950–1954.
Grudem, Wayne. The Gift of Prophecy
in the New Testament and Today. Westchester, Ill.: Crossway, 1988.
Hasel, Gerhard. Speaking in Tongues:
Biblical Speaking in Tongues and Contemporary Glossolalia. Berrien Springs,
Mich.: Adventist Theological Society, 1991.
Houston, Graham. Prophecy: A Gift
for Today? Downers Grove, Ill.: InterVarsity, 1989.
Jemison, T. Housel. A Prophet Among
You. Mountain View, Calif.: Pacific Press, 1955.
Melton, J. Gordon. The Encyclopedia
of American Religions. 3rd ed. Detroit: Gale Research, 1989.
Newman, Albert Henry. A Manual of
Church History. 2 vols. Philadelphia: American Baptist, 1904.
Paulsen, Jan. When the Spirit
Descends. Washington, D.C.: Review and Herald, 1977.
Payne, J. Barton. Encyclopedia of
Biblical Prophecy. New York: Harper and Row, 1973.
Quebedeaux, Richard. “Conservative and Charismatic Developments of the
Later Twentieth Century.” Encyclopedia of
the American Religious Experience: Studies of Traditions and Movements. 3
vols. Ed. Charles H. Lippy and Peter W. Williams. New York: Charles Scribner’s
Sons, 1988. Vol. 2, pp. 963–976.
Schatzmann, Siegfried S. A Pauline
Theology of Charismata. Peabody, Mass.: Hendrickson, 1987.
Smith, Timothy. “The Spirit’s Gifts: Then and Now.” Christianity Today, Mar. 19, 1990, pp. 25, 26.
Veltman, Fred. Full Report of the
Life of Christ Research Project. Washington, D.C.: General Conference of
Seventh-day Adventists, 1988.
Wacker, Grant. “Pentecostalism.” Encyclopedia
of the American Religious Experience: Studies of Traditions and Movements.
3 vols. Ed. Charles H. Lippy and Peter W. Williams. New York: Charles
Scribner’s Sons, 1988. Vol. 2, pp. 933–945.
White, Arthur L. Ellen G. White.
6 vols. Washington, D.C.: Review and Herald, 1981–1986.
———. Ellen G. White: Messenger to
the Remnant. Washington, D.C.: Review and Herald, 1969.[1]
[1]
Raoul Dederen, Handbook of
Seventh-Day Adventist Theology, electronic ed., vol. 12,
Commentary Reference Series (Hagerstown, MD: Review and Herald Publishing
Association, 2001), 641–650.
စီမံအုပ်ချုပ်ခြင်း
Stewardship
ချားလ်စ် အီး။ ဘရက်ဒ်ဖို့ဒ်
Charles E. Bradford
နိဒါန်း
Introduction
ခရစ်ယာန်ဘာသာတွင်
စီမံခန့်ခွဲခြင်း (Stewardship) ဆိုသည်မှာ
ဘုရားသခင်ပေးသနားတော်မူသော အရာအားလုံး၊ အထူးသဖြင့် ကမ္ဘာမြေကြီးကိုပင်
တာဝန်ယူစီမံခန့်ခွဲရခြင်းဖြစ်သည်။ “အထက်က လာသော ကောင်းမြတ်သော
ဆုလက်ဆောင်တိုင်းနှင့် ပြည့်စုံသော လက်ဆောင်တိုင်းသည် အလင်းများ၏ ခမည်းတော်ထံမှ
ဆင်းသက်လာခြင်းဖြစ်၍၊ ထိုသခင်သည် ပြောင်းလဲခြင်းမရှိ၊ အရိပ်ပြောင်းခြင်းလည်း မရှိ”
(ယာကုပ် ၁:၁၇)။
The biblical idea of stewardship is more than a narrow creedal statement.
It is a dynamic principle under which the kingdom of God operates. Humans stand
under the judgment of God, and Christian stewardship presses the question, Who
is responsible for the care of God’s creation and the gifts that He has shared
with the human creature? These gifts are physical, spiritual, and intellectual.
They come from the hand of the Creator: life, health, possessions, and even the
planet itself. “Every good endowment and every perfect gift is from above,
coming down from the Father of lights with whom there is no variation or shadow
due to change” (James 1:17).
စီမံခန့်ခွဲခြင်းသည်
ယုံကြည်ခြင်း၏ မရှိမဖြစ်အစိတ်အပိုင်းတစ်ခုဖြစ်သည်။ အချိန်၊ အရည်အချင်း၊
ဥစ္စာပစ္စည်း၊ ခန္ဓာကိုယ် (နံပါတ်) တို့ကို လူသားများအား ဖန်ဆင်းရှင်အပေါ်
သစ္စာရှိမရှိ စမ်းသပ်ရန် ပေးအပ်ထားခြင်းဖြစ်သည်။ ဗျာဒိတ် ၁၄:၇ တွင်
နောက်ဆုံးကာလနှင့်ပတ်သက်သော ကြေညာချက်ဖြင့် ဤသဘောတရားကို ပိုမိုအရေးတကြီး
ဖြစ်စေသည်။ “ဘုရားသခင်ကို ကြောက်ရွံ့လော့၊ ဂုဏ်ကျေးဇူးပြုလော့။ အကြောင်းမူကား၊
တရားစီရင်ချက်ချချိန်တန်ပြီ။ ကောင်းကင်နှင့်မြေကြီး၊ ပင်လယ်နှင့်
စမ်းရေတွင်းများကို ဖန်ဆင်းတော်မူသော သူအား ကိုးကွယ်လော့” ဟူ၍ ဖြစ်သည်။ ဤကျမ်းချက်သည်
စီမံခန့်ခွဲခြင်းအယူအဆကို တွန်းအားပေး၍၊ အရေးတကြီးဖြစ်စေပြီး၊ အချိန်မီဖြစ်စေသည်။ သမ္မာကျမ်းစာအရ
စီမံခန့်ခွဲခြင်းသဘောတရားသည် ခရစ်ယာန်အယူဝါဒအားလုံးကို ကျော်လွန်၍
လမ်းညွှန်ပေးသည်။ အသင်းတော်၏ ကြီးမားသောအယူဝါဒများစွာကို
လွှမ်းခြုံချိတ်ဆက်ပေးပြီး၊ သမ္မာကျမ်းစာကို နားလည်ရန် စည်းရုံးပေးသော
အခြေခံသဘောတရားတစ်ခု ဖြစ်လာသည်။ ဖန်ဆင်းခြင်းအယူဝါဒ၊ လူသားဆိုင်ရာ၊ ရွေးနုတ်ခြင်း၊
ပြန်လည်ထူထောင်ခြင်းအယူဝါဒ၊ ဥပုသ်နေ့အယူဝါဒ၊ အသင်းတော်အယူဝါဒတို့သည်
စီမံခန့်ခွဲခြင်းသဘောတရားနှင့် ခွဲမရနိုင်အောင် ဆက်နွယ်နေသည်။ စီမံခန့်ခွဲခြင်းသည်
ဧဝံဂေလိတရားဟောပြောခြင်း၏ အမြစ်ဖြစ်ပြီး၊ ကမ္ဘာနှင့် ဧဝံဂေလိကို ဝေမျှရန်
အခြေခံဖြစ်သည်။
Stewardship is an essential element of faith. Time, talent, treasure, and
temple (the body) are given to human beings to test their loyalty to the
Creator. The whole concept is heightened by the eschatological pronouncement of
Revelation 14:7: “Fear God and give him glory, for the hour of his judgment has
come; and worship him who made heaven and earth, the sea and the fountains of
water.” This gives impetus, urgency, and timeliness to the doctrine.
The biblical concept of stewardship transcends and informs the whole of
Christian teaching and doctrine. It embraces and connects many of the great
doctrines of the church and becomes an organizing principle for understanding
Scripture. The doctrine of Creation; the doctrine of humanity, redemption, and
restoration; the doctrine of the Sabbath; and the doctrine of the church are
inextricably bound up with the idea of stewardship. Stewardship also becomes
the root of mission, the basis of sharing the gospel with the world.
စီမံခန့်ခွဲသူဆိုသည်မှာ
စီမံအုပ်ချုပ်သူဖြစ်ပြီး၊ စီမံခန့်ခွဲခြင်းဆိုသည်မှာ အခြားသူတစ်ဦးကိုယ်စား
ပစ္စည်းများနှင့် လက်ဆောင်များကို စီမံအုပ်ချုပ်ခြင်းဖြစ်သည်။ စီမံခန့်ခွဲခြင်းသည်
ယုံပုံအပ်နှံခြင်း (trusteeship) ဖြစ်ပြီး၊
ယုံပုံအပ်နှံသူဆိုသည်မှာ အခြားသူတစ်ဦးအတွက် ပစ္စည်းကို ယုံပုံအပ်ထားသူဖြစ်သည်။
ယုံပုံအပ်နှံသူသည် အခြားသူတစ်ဦးအကျိုးအတွက် စီမံအုပ်ချုပ်ရန် သို့မဟုတ်
အာဏာသုံးရန် သဘောတူညီသည်။ ယုံပုံအပ်နှံသူသည် ပစ္စည်းကို ဥပဒေအရ
ပိုင်ဆိုင်ထားသော်လည်း၊ အကျိုးခံစားခွင့်ရှိသူအတွက် တာဝန်များကို ထမ်းဆောင်ရသည်။
စီမံခန့်ခွဲသူ သို့မဟုတ် ယုံပုံအပ်နှံသူသည် ပိုင်ရှင် သို့မဟုတ်
အကျိုးခံစားခွင့်ရှိသူအပေါ် တိကျသောတာဝန်ရှိသည်။
A steward is a manager, and stewardship is management—the management of
goods and gifts on behalf of another. Stewardship is trusteeship, and a trustee
is one who holds property in trust. A trustee agrees to administer or exercise
power for the benefit of another. A trustee holds legal title to property for
the benefit of another person and carries out specific duties with regard to
the property. A steward or trustee has a specific duty to the owner or
beneficiary.
သမ္မာကျမ်းစာအရ
စီမံခန့်ခွဲခြင်းဆိုသည်မှာ ဘုရားသခင်ပေးသနားတော်မူသော လက်ဆောင်အားလုံးကို
ကျေးဇူးတင်စွာနှင့် တာဝန်ယူစွာ အသုံးပြုခြင်းဖြစ်သည်။
ခရစ်ယာန်စီမံခန့်ခွဲသူများသည် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်အားဖြင့် ခွန်အားရရှိ၍၊
ထိုလက်ဆောင်များကို အသိစိတ်နှင့် ရည်ရွယ်ချက်ရှိစွာ အသုံးပြုရန် ကတိကဝတ်ပြုကြသည်။
ကတိကဝတ်ရှိသော ခရစ်ယာန်အတွက် စီမံခန့်ခွဲခြင်းသဘောတရားသည် အယူဝါဒကို
ဉာဏ်အလျောက်လက်ခံခြင်းထက် ကျော်လွန်၍၊ နေ့စဉ်ဘဝတွင် လိုက်နာရမည့်၊ ဝေမျှရမည့်၊
ခံစားရမည့် အရာဖြစ်လာသည်။ စီမံခန့်ခွဲခြင်းသဘောတရားသည် ဘဝတစ်ခုလုံးကို လွှမ်းခြုံထားပြီး၊
ဘဝအားလုံးသည် လူသားနှလုံးသားပြားပေါ်တွင် ရေးထိုးထားသော ဤသဘောတရားကြီး၏
ထင်ရှားမှုဖြစ်လာသည် (၂ ကိုရိန်သု ၃:၃)။
In the biblical sense stewardship means the grateful and responsible use
of all God’s gifts. Christian stewards are empowered by the Holy Spirit and
commit themselves to conscious, purposeful decisions in the use of these gifts.
For the committed Christian the stewardship principle becomes more than
intellectual assent to doctrinal formulation; it becomes something to be lived
out, shared, experienced. The stewardship principle is wrapped around all of
life, and all of life becomes an outworking of this great principle that has
been engraved upon the “tablets of human hearts” (2 Cor. 3:3).
I. သမ္မာကျမ်းစာအရ
စီမံခန့်ခွဲခြင်းအမြင်
A. သဘောတရားများနှင့်
စကားလုံးများ
၁. “အိမ်ကို
အုပ်ချုပ်သူ”
၂. အိုကိုနိုမို့စ် (oikonomos)
နှင့် အိုကိုနိုမီယာ
(oikonomia)
B. ဖန်ဆင်းခြင်းသည်
စီမံခန့်ခွဲခြင်း၏ အခြေခံ
၁. ဘုရားသခင်၏
ကျေးဇူးတော်ဖြင့် ပြုတော်မူခြင်း
၂. ဘုရားသခင်၏
ပိုင်ဆိုင်မှု
၃. အာဒံနှင့် ဧဝ၊
ဘုရားသခင်၏ ကိုယ်စားလှယ်များ
C. ဘုရားသခင်၏
ပိုင်ဆိုင်မှုကို သတိပေးချက်များ
၁. ကောင်းမကောင်း
ဉာဏ်အလင်းပင်လုံး
၂. ဥပုသ်နေ့
၃.
ဆယ်ဘို့တစ်ဘို့နှင့် ပူဇော်သက္ကာ
D. စီမံခန့်ခွဲခြင်း
ဥပမာများ
၁. ဓမ္မဟောင်းကျမ်း
၂. ဓမ္မသစ်ကျမ်း
E. သမ္မာကျမ်းစာအရ
စီမံခန့်ခွဲခြင်း၏ အသုံးချမှု
၁. ဘုရားသခင်၏
ကျေးဇူးတော်ကို စီမံခန့်ခွဲခြင်း
၂. အသက်တာကို
စီမံခန့်ခွဲခြင်း
၃. ကမ္ဘာမြေကြီးကို
စီမံခန့်ခွဲခြင်း
၄. အရည်အချင်းနှင့်
စွမ်းရည်များကို စီမံခန့်ခွဲခြင်း
II. သမိုင်းကြောင်း
အကျဉ်း
A. ဂျူးဘာသာ
B. အစောပိုင်းအသင်းတော်
C. အလယ်ခေတ်
D. ဘာသာရေးပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးခေတ်
E. မြောက်အမေရိကရှိ
စမ်းသပ်ချက်
III. ဆဋ္ဌမနေ့ခရစ်ဝတ်ပြုသူများ
(Seventh-day Adventist) ၏
စီမံခန့်ခွဲခြင်း အတွေ့အကြုံ
A. ဘဏ္ဍာရေး
၁. ဆယ်ဘို့တစ်ဘို့
၂. ပူဇော်သက္ကာ
၃.
စီမံခန့်ခွဲရေးနှင့် ဖွံ့ဖြိုးရေးဌာန
B. ကမ္ဘာမြေကြီး
C. ဘုရားသခင်၏
ကျေးဇူးတော်
D. အသက်နှင့် ကျန်းမာရေး
E. အချိန်
F. ကလေးများ၊
အကြီးကျယ်ဆုံး ဘဏ္ဍာ
G. အရည်အချင်းနှင့်
စွမ်းရည်များ
H. နိုင်ငံသားဖြစ်မှု
IV. အဲလင် ဂျီ ဝှိုက် (Ellen
G. White) ၏
မှတ်ချက်များ
A. သဘောတရားအပေါ်
B. ဖန်ဆင်းခြင်းအပေါ်
C. ဘဏ္ဍာအပေါ်
D. အရည်အချင်းများအပေါ်
E. မစ်ရှင်အပေါ်
F. ကလေးများကို
ဘဏ္ဍာအဖြစ် ရှုမြင်ခြင်းအပေါ်
G. အချိန်အပေါ်
V. ကိုးကားစာအုပ်များ
I. Biblical View of
Stewardship
A. Concepts and Words
1. “The One Over the House”
2. Oikonomos and Oikonomia
B. Creation as the Basis for
Stewardship
1. God’s Gracious Act
2. God’s Ownership
3. Adam and Eve, God’s
Deputies
C. Reminders of God’s
Ownership
1. Tree of Knowledge of Good
and Evil
2. Sabbath
3. Tithes and Offerings
D. Examples of Stewardship
1. The OT
2. The NT
E. Biblical Stewardship:
Applications
1. Stewardship of Divine
Grace
2. Stewardship of Life
3. Stewardship of the Earth
4. Stewardship of Talents and
Abilities
II. Historical Overview
A. Judaism
B. Early Church
C. The Middle Ages
D. Reformation
E. The North American
Experiment
III. The Seventh-day Adventist Stewardship
Experience
A. Finances
1. Tithes
2. Offerings
3. Department of Stewardship
and Development
B. Earth
C. God’s Grace
D. Life and Health
E. Time
F. Children: The Greatest
Treasure
G. Talents and Abilities
H. Citizenship
IV. Ellen G. White Comments
A. On the Concept
B. On Creation
C. On Treasure
D. On Talents
E. On Mission
F. On Children as Treasure
G. On Time
V. Literature
I. သမ္မာကျမ်းစာအရ
စီမံခန့်ခွဲခြင်းအမြင် ဓမ္မဟောင်းနှင့် ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင်
“စီမံခန့်ခွဲခြင်း” ဟူသော စကားလုံးတစ်လုံးတည်းဖြင့် အားလုံးကို ဖော်ပြထားခြင်း
မရှိပါ။ ဤအယူဝါဒသည် စကားလုံးတစ်လုံး သို့မဟုတ် ကျမ်းချက်တစ်ခုတည်းကို
အခြေခံထားခြင်း မဟုတ်ပါ။ ယနေ့ ခရစ်ယာန်များနားလည်ပြီး သင်ကြားသည့်အတိုင်း ဤအယူဝါဒသည်
သမ္မာကျမ်းစာတစ်ခုလုံးတွင် ကျယ်ပြန့်စွာ အခြေတည်ပြီး ခိုင်မာစွာ အမြစ်တွယ်နေသည်။
ဓမ္မဟောင်း၊ ဓမ္မသစ် နှစ်ခုလုံးမှ ကျမ်းချက်များကို ဆွဲယူထားသည်။ ဤသဘောတရားသည်
သမ္မာကျမ်းစာ၏ တက်ကြွသော အလင်းပြမှုအောက်တွင် တဖြည်းဖြည်း ကြီးထွားလာ၍
ပိုမိုရှင်းလင်းလာသည် (သုတ္တံ ၄:၁၈ ကိုကြည့်ပါ)။
I. Biblical View of Stewardship
There is no single OT or NT word that carries with it all that is
associated with the word “stewardships.” The doctrine does not rest on the
exegesis of one word or even one passage. The doctrine, as understood and
taught by Christians today, is broadly based and firmly rooted in the whole of
Scripture. It draws upon the text of both testaments. The idea grows and
becomes clearer under the ongoing illumination of a dynamic biblical witness
(see Prov. 4:18).
အေ။ အယူအဆများနှင့် စကားလုံးများ
၁. “အိမ်ကို အုပ်ချုပ်သူ”
ရိုးရှင်းစွာ
ဖော်ပြရလျှင် အုပ်ထိန်းသူ (steward) ဆိုသည်မှာ အခြားသူ၏ အိမ်စည်းစိမ် သို့မဟုတ်
လုပ်ငန်းရေးရာများကို စီမံခန့်ခွဲပြီး တာဝန်ယူရန် ခန့်အပ်ခြင်းခံရသူ ဖြစ်သည်။
စကားလုံးမှာ ရိုးရှင်းသော်လည်း အယူအဆမှာ ကျယ်ပြန့်သည်။ အုပ်ထိန်းသူသည်
ကျွန်တစ်ဦးပင် ဖြစ်သော်လည်း အာဏာရှိသော ကျွန်တစ်ဦး ဖြစ်သည်။ ဤအချက်ကို “အိမ်ကို
စောင့်ရှောက်ရန်” တစ်ဦးတစ်ယောက်ကို ခန့်အပ်သည့် လောကီဓလေ့တွင် တွေ့ရှိနိုင်သည်။
အာဗြဟံ၏ ကျွန်မှာ “အိမ်ထဲတွင် အကြီးဆုံးသော သူဖြစ်၍ သူ့ပိုင်ဆိုင်သမျှကို
အုပ်ချုပ်သူ” ဖြစ်သည်။ ဆိုလိုသည်မှာ အာဗြဟံပိုင်ဆိုင်သမျှကို စီမံအုပ်ချုပ်သူ
ဖြစ်သည် (ကမ္ဘာဦး ၂၄:၂)။
A. Concepts and Words
1. “The One Over the House”
Expressed in the simplest terms, a steward is a person who is employed to
manage and be responsible for the property or business affairs of another. The
term may be simple, but the concept is broad. Clearly, a steward is a servant,
but a servant with authority. This finds illustration in the almost-universal
custom of appointing someone to care for “the house,” a majordomo. Abraham’s servant was “the oldest of his house, who had
charge of all that he had”; that is, he administered all that Abraham had (Gen.
24:2).
ဖာရိုဘုရင်က
ယောသပ်အား “သင်သည် ငါ့အိမ်ကို အုပ်ချုပ်ရမည်။ ငါ့လူမျိုးအားလုံးသည် သင်၏
အမိန့်တော်အတိုင်း လိုက်နာရမည်။ ရာဇပလ္လင်နှင့်သာ ငါသည် သင့်ထက် ကြီးမြတ်မည်” ဟု
မိန့်တော်မူသည် (ကမ္ဘာဦး ၄၁:၄၀)။ ဤနေရာတွင် “အိမ်” ဆိုသည်မှာ အိမ်အိုးအိမ်ခြံ၊
နယ်မြေ၊ သို့မဟုတ် နိုင်ငံတစ်ခုလုံး၏ အကျိုးစီးပွားကို ဆိုလိုသည်။ ဤစကားသည်
နေအိမ်၊ ထိုနေအိမ်တွင် နေထိုင်သူများ၊ မိသားစုရေးရာ၊ သို့မဟုတ် နိုင်ငံတစ်ခုလုံး၏
အကျိုးစီးပွားကို ရည်ညွှန်းနိုင်သည်။ ပိုတီဖာ၏ အိမ်တွင် ယောသပ်သည် အိမ်ထောင်စုကို
စီမံခန့်ခွဲနိုင်သူအဖြစ် ယုံကြည်ခံရသူ ဖြစ်သည်။ “ယောသပ်သည် သူ့မျက်စိတွင်
ကျေးဇူးတော်ခံရ၍ အမှုတော်ဆောင်ခဲ့သည်။ သူသည် ယောသပ်ကို အိမ်အုပ်အဖြစ် ခန့်အပ်၍
သူပိုင်ဆိုင်သမျှကို အပ်နှံခဲ့သည်” (ကမ္ဘာဦး ၃၉:၄)။
Pharaoh said to Joseph, “You shall be over my house, and all my people
shall order themselves as you command; only as regards to the throne will I be
greater than you” (Gen. 41:40). “House” here stands for estate, domain, or
realm. It can mean the domicile, those who live in the building, the affairs of
the family, or the interests of an entire kingdom. Potiphar saw in Joseph
someone who could be entrusted with the responsibility of managing his
household: “So Joseph found favor in his sight and attended him, and he made
him overseer of his house and put him in charge of all that he had” (Gen.
39:4).
ဖာရိုဘုရင်၏
အုပ်ချုပ်ရေးမင်းအဖြစ် မဖြစ်မီ ယောသပ်သည် ထောင်တွင် တာဝန်ပေးခြင်းခံရသည်။
“ထောင်မှူးသည် ထောင်ထဲရှိ အကျဉ်းသားအားလုံးကို ယောသပ်၏ လက်တွင် အပ်နှံခဲ့သည်။
ထိုနေရာတွင် ပြုလုပ်သမျှအရာအားလုံးကို သူက လုပ်ဆောင်ခဲ့သည်” (အပိုဒ် ၂၂)။
ဖာရိုဘုရင်၏ အိမ်ကို အုပ်ချုပ်သူ ဖြစ်လာပြီးနောက် ယောသပ်သည် သူ့ကိုယ်ပိုင်
အုပ်ထိန်းသူကို ခန့်အပ်ခဲ့သည်။ သူ့ညီအစ်ကိုများ အဲဂုတ္တုပြည်သို့ လာရောက်စဉ်
ယောသပ်သည် “အိမ်အုပ်ထိန်းသူ” အား “လူတိုင်း၏ ငွေကို သူတို့အိတ်ထဲတွင် ပြန်ထည့်ရန်”
အမိန့်ပေးခဲ့သည် (ကမ္ဘာဦး ၄၃:၁၉; ၄၄:၁)။
အုပ်ထိန်းသူ၏ ညီအစ်ကိုများအား ပြန်လည်ဖြေကြားချက်အရ ယောသပ်သည် မိသားစုနှင့်ပတ်သက်၍
ထိုအုပ်ထိန်းသူကို ယုံကြည်စိတ်ချသူအဖြစ် သတ်မှတ်ထားကြောင်း ထင်ရှားသည် (ကမ္ဘာဦး
၄၃:၂၃)။
Before becoming Pharaoh’s administrator, Joseph had been put in charge:
“And the keeper of the prison committed to Joseph’s care all the prisoners who
were in the prison; and whatever was done there, he was the doer of it” (verse
22). After becoming the one in charge of Pharaoh’s house, Joseph employed his
own steward to care for his house. When his brothers visited Egypt, Joseph
“commanded the steward of his house” to return “each man’s money in the mouth
of his sack” (Gen. 43:19; 44:1). It is evident from the steward’s reply to the
brothers that Joseph has made him his confidant with reference to his family
(Gen. 43:23).
တစ်ခါတစ်ရံ “အိမ်”
ဆိုသည်မှာ မြို့၊ ပြည်နယ်၊ သို့မဟုတ် နိုင်ငံတို့အထိ တာဝန်ချဲ့ထွင်သည့်
အဓိပ္ပာယ်ရှိလာသည်။ “ယုဒလူများသည် လာရောက်၍ ထိုနေရာတွင် ဒါဝိဒ်ကို ယုဒအိမ်တော်ကို
အုပ်စိုးမည့် ဘုရင်အဖြစ် ဘိုးတိုင်လောင်းခဲ့ကြသည်” (၂ ဓမ္မရာဇဝင် ၂:၄)။ ၂
ဘုရင်များချစ်စား ၁၀:၅ တွင် “နန်းတော်အုပ်ချုပ်ရေးမင်း” သည် တော်ဝင်အိမ်တော်ကို
တာဝန်ယူသူ ဖြစ်သည်။ (ဤအမည်ကို ၂ ဘုရင်များချစ်စား ၁၅:၅; ဧသတာ ၈:၂; ဟေရှာယ ၂၂:၁၅; ၃၆:၃ တို့တွင်လည်း သုံးစွဲထားသည်။)
ဒံယေလဇာတ်လမ်းတွင် အရိုးရှင်းမင်း (prince of eunuchs) သည် ဟေဗြဲလူငယ်လေးဦးကို တာဝန်ပေးခြင်းခံရသည်
(ဒံယေလ ၁:၁၀)။ မင်းဟူသော စကားလုံး (śar) ကို “အုပ်ထိန်းသူ” ဟုလည်း ဘာသာပြန်ဆိုနိုင်ပြီး စစ်သူကြီး၊
ခေါင်းဆောင်၊ ဗိုလ်ချုပ်၊ အုပ်ချုပ်ရေးမင်း၊ စောင့်ရှောက်သူ၊ သခင်၊ အရှင်၊
အုပ်စိုးသူ သို့မဟုတ် အုပ်ထိန်းသူ ဟူ၍ အဓိပ္ပာယ်ရသည်။ အယူအဆ တိုးတက်လာသည်နှင့်အမျှ
အုပ်ထိန်းသူသည် အာဏာအနည်းငယ်မရှိဘဲ သူ့တာဝန်ကို ထမ်းဆောင်နိုင်သည်မဟုတ်ကြောင်း
ထင်ရှားလာသည်။
At times “the house” comes to mean responsibilities expanded to include a
city, province, or kingdom. “And the men of Judah came, and there they anointed
David king over the house of Judah” (2 Sam. 2:4). In 2 Kings 10:5, the “palace
administrator” was in charge of the royal “house.” (The designation is also
used in 2 Kings 15:5; Esther 8:2; Isaiah 22:15; 36:3.) In the Daniel narrative
the prince of eunuchs is placed in charge of the four Hebrew worthies (Dan.
1:10). The word used for prince (śar)
may also be rendered “steward,” and refers to a captain, chief, general,
governor, keeper, lord, master, ruler, or steward. As the concept develops it
becomes clear that the steward cannot carry out his function without some
measure of authority.
၂. အိုကိုနိုမုတ် (Oikonomos) နှင့် အိုကိုနိုမီယာ (Oikonomia)
ကျမ်းစာသစ္စာတွင်
ကျမ်းစာဟောင်း၏ အယူအဆများကို ယူ၍ ပထမရာစုနှစ်၏ အယူအဆများ၊ အတွေးအခေါ်များနှင့်
စကားလုံးများနှင့် ပေါင်းစပ်ထားရာ အုပ်ထိန်းမှုဆိုင်ရာ သွန်သင်ချက်များ
ပိုမိုကြွယ်ဝလာသည်။ အုပ်ထိန်းမှုနှင့် ဆက်စပ်သော အသုံးအများဆုံး
ဂရိစကားလုံးများမှာ အိုကို့စ် (oikos) နှင့် အိုကိုအိယာ (oikia) “အိမ်” မှ ဆင်းသက်လာခြင်း ဖြစ်သည်။
အိုကိုနိုမုတ် (oikonomos) ဆိုသည်မှာ
အိမ်ကို စောင့်ရှောက်သူ၊ အုပ်ထိန်းသူ သို့မဟုတ် စီမံအုပ်ချုပ်သူ ဖြစ်သည်။
အိုကိုနိုမီယာ (oikonomia) မှာ
အိမ်စီမံခန့်ခွဲမှု ဟူသော နာမ်ခွဲသဘောတရား ဖြစ်ပြီး အဓိပ္ပာယ်မှာ များစွာ
ကျယ်ပြန့်သည်။
2. Oikonomos
and Oikonomia
The NT takes OT ideas and joins them with first-century ideas, concepts,
and words, thus enriching and enlarging the biblical teaching on stewardship.
The most common Greek words used in relationship with stewardship are derived
from oikos and oikia, “house.” The oikonomos
is one who keeps the house: the steward or manager. Oikonomia is the abstract noun, “management of the house,” the
meaning of which is often much broader.
ယေရှု၏ မတရားသော
အုပ်ထိန်းသူ ဥပမာတွင် (လုကာ ၁၆:၂–၄) ထိုသူကို အိုကိုနိုမုတ် ဟု ခေါ်သည်။
သူ့တာဝန်နှင့် တာဝန်ခံမှုများကို အိုကိုနိုမီယာ “အုပ်ထိန်းမှု” ဟု ခေါ်သည်။ ၁
ကောရိန္သု ၉:၁၇ တွင် ရှင်ပေါလုသည် သူ့အား အပ်နှံထားသော ယုံကြည်စိတ်ချမှုကို
အိုကိုနိုမီယာ ဟု သုံးသည်။ ဧဖက် ၁:၁၀ တွင် ခရစ်တော်အထဲတွင် “အရာအားလုံးကို
ပေါင်းစည်းရန်” ဘုရားသခင်၏ အစီအစဉ်ကို အိုကိုနိုမီယာ ဟု သုံးသည်။ ဧဖက် ၃:၂ တွင်
တမန်တော်သည် “ဘုရားသခင်၏ ကျေးဇူးတော်၏ အုပ်ထိန်းမှု” အကြောင်း ပြောသည်။
The dishonest steward of Jesus’ parable (Luke 16:2–4) is called an oikonomos, and his duties and
responsibilities are called oikonomia,“
“stewardship.” In 1 Corinthians 9:17 Paul speaks of oikonomia as the trust committed to him. Ephesians 1:10 uses the
word oikonomiah to refer to God’s
plan “to unite all things” in Christ. In Ephesians 3:2 the apostle speaks about
the “stewardship of God’s grace.”
ကောလောသဲ ၁:၂၅ တွင်
အိုကိုနိုမီယာ ဆိုသည်မှာ “ဘုရားသခင်၏ နှုတ်မြွက်စကားကို အပြည့်အဝ ထင်ရှားစေရန်”
ဘုရားသခင်ပေးသော တာဝန်ဖြစ်သည်။ တိတု ၁:၇ တွင် ဧဝံဂေလိတရားဟောသူကို အုပ်ထိန်းသူ
(အိုကိုနိုမုတ်) ဟု ခေါ်ပြီး အုပ်ထိန်းတာဝန်ကို ထမ်းဆောင်ရမည်ဟု ဆိုသည်။
In Colossians 1:25 oikonomia is
a God-given commission to “make the word of God fully known.” In Titus 1:7 the
bishop is called a steward (oikonomos),
signifying that he has a stewardship obligation to discharge.
အိုကိုနိုမုတ် သည်
ရောမ ၁၆:၂၃ တွင် မြို့၏ ဘဏ္ဍာပိုင်ကို ရည်ညွှန်းသည်။ ၁ ကောရိန္သု ၄:၁၊၂ တွင်
ရှင်ပေါလုသည် ခရစ်တော်၏ ကျွန်များနှင့် ဘုရားသခင်၏ နက်နဲသောအရာများ၏
အုပ်ထိန်းသူများအဖြစ် သူနှင့် သူ့လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်များကို အသင်းတော်က
ရှုမြင်စေလိုသည်။ ထို့ပြင် “အုပ်ထိန်းသူများသည် ယုံကြည်စိတ်ချရသူများ ဖြစ်ရမည်” ဟု
မှတ်သားထားသည်။ ခရစ်ယာန်တိုင်းသည် အိုကိုနိုမုတ် ဖြစ်သည်။ “လူတိုင်းသည်
လက်ဆောင်ကို ခံယူပြီးသောအခါ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် အမှုတော်ဆောင်ရန် ထိုလက်ဆောင်ကို
အသုံးပြုကြလော့။ ဘုရားသခင်၏ ကျေးဇူးတော်၏ မျိုးစုံသော အုပ်ထိန်းသူကောင်းများ
ဖြစ်ကြလော့” (၁ ပေတရု ၄:၁၀)။
Oikonomos appears in Romans 16:23 in reference to the treasurer of the city. In 1
Corinthians 4:1, 2, Paul wants the church to think of him and his fellow
workers as “servants of Christ and stewards of the mysteries of God.” Further,
he notes, “it is required of stewards that they be found trustworthy.” Every
Christian is an oikonomos: “As each
has received a gift, employ it for one another, as good stewards of God’s
varied grace” (1 Peter 4:10).
ခ။ ဖန်ဆင်းခြင်းသည် အုပ်ထိန်းမှု၏
အခြေခံဖြစ်သည်
၁. ဘုရားသခင်၏ ကျေးဇူးပြုတော်မူသော အမှု
အုပ်ထိန်းမှုဆိုင်ရာ
အဆုံးအမသည် ဖန်ဆင်းခြင်းမှ စတင်သည်။ အုပ်ထိန်းမှု၏ အနှစ်သာရအမှန်ကို နားလည်လိုပါက
ဤနေရာမှ စတင်ရမည်။ ကမ္ဘာဦး ပထမ အခန်းသုံးခန်းကို နားလည်မှုသည် ဘုရားသခင်ဟူသည်
မည်သူမည်ဝါ၊ သူ၏ သဘောသဘာဝနှင့် စရိုက်လက္ခဏာကို ဆုံးဖြတ်ပေးသည်။ ဗျာဒိတ်ကျမ်းတစ်စောင်လုံးတွင်
ဘုရားသခင်သည် “နောက်ဆုံးအကြီးမြတ်ဆုံး မြေပိုင်ရှင်” ဖြစ်ကြောင်း
အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက် ပါဝင်နေသည်။ ကမ္ဘာဦး၏ ပထမစကားများမှစ၍ ယေဟောဝါသည်
ဖန်ဆင်းရှင်ဘုရားသခင် ဖြစ်တော်မူကြောင်း တွေ့ရသည်။ ကျမ်းစာရေးသူများသည် ထင်ရှားသော
အမှန်တရားကို သက်သေပြရန် မကြိုးစားကြချေ။ (ဖန်ဆင်းခြင်း III. A-C ကိုကြည့်ပါ။)
B. Creation as the Basis for Stewardship
1. God’s Gracious Act
The doctrine of stewardship has its origin in Creation. Any attempt to
fully grasp the essence of stewardship must begin here. Indeed, one’s
understanding of the first three chapters of Genesis determines one’s concept
of God—the kind of person He is—His nature and character.
Whether implicit or explicit, the thought that God is the “landlord of
ultimate concern” is embedded in Scripture. From the first words of Genesis
Yahweh is seen as the Creator God. The biblical writers take this for granted.
There is no attempt to prove what is patently clear. (See Creation III. A-C.)
၂. ဘုရားသခင်၏ ပိုင်ဆိုင်မှု
ဖန်ဆင်းခြင်းအားဖြင့်
ဘုရားသခင်သည် ခိုင်မာသော မေတ္တာရှင် ကျေးဇူးတော်ရှင် ဘုရားသခင်အဖြစ်
ထင်ရှားတော်မူသည်။ ဖန်ဆင်းခြင်းအမှုတွင် သူ၏ စရိုက်လက္ခဏာကို ထင်ရှားစေသည်။ သူသည်
ကမ္ဘာသစ်ကို ဂရုတစိုက်နှင့် ကျွမ်းကျင်စွာ ဖန်ဆင်းတော်မူသည်။ အဆွယ်မြင့်
လက်ရာရှင်၏ ကမ္ဘာသည် အဆုံးမဲ့ လှပသည်။ ဆာလံကဗျာဆရာက “လူသားများအတွက် သူ၏
အံ့ဖွယ်အမှုများကြောင့် ထာဝရဘုရားကို ကျေးဇူးတင်ကြလော့” ဟု လူများကို အားပေးသည်
(ဆာလံ ၁၀၇:၃၁; ၁၁၁:၄)။
2. God’s Ownership
In Creation, God reveals Himself as the gracious God of steadfast love.
His work in Creation gives insight into His character. He fashions the new
world with care and skill. The world of the Master craftsman is infinitely
beautiful. The psalmist encourages the people to “thank the Lord for his
steadfast love, for his wonderful works to the sons of men” (Ps. 107:31;
111:4).
ကျမ်းစာတစ်စောင်လုံးတွင်
ဖန်ဆင်းခြင်းနှင့် ကယ်တင်ခြင်းကြား ဆက်နွယ်မှု ရှိသည်။ အသက်ရှင်တော်မူသော
ဘုရားသခင်သည် ဖန်ဆင်းရှင်နှင့် ကယ်တင်ရှင် ဖြစ်တော်မူသည်။ ကမ္ဘာကို ဖန်ဆင်းမှီမီ
အပြစ်ဖြစ်ပေါ်လာနိုင်သည်ကို ကြိုတွေးတော်မူ၍ ကယ်တင်ခြင်းအစီအစဉ်ကို
ပြင်ဆင်ထားတော်မူသည် (၁ ပေတရု ၁:၁၈–၂၀)။ ထို့ကြောင့် ယေရှုခရစ်တော်၌ ဖန်ဆင်းခြင်း၊
ကယ်တင်ခြင်းနှင့် ကျေးဇူးတော်တို့ ပေါင်းစည်းလာသည်။ လူသားအပြစ်ကျူးလွန်ပြီးနောက်
ဖန်ဆင်းခြင်းဆိုင်ရာ အမှန်တရားသည် နောက်ကျသောသူများနှင့် ကမ္ဘာမြေကို လူ့အပြစ်၏
အကျိုးသက်ရောက်မှုမှ ပြန်လည်ဖန်ဆင်းပေးသော ဘုရားသခင်၏ ကျေးဇူးတော်နှင့်
ဆက်စပ်နေသည်။ (ကယ်တင်ခြင်း III. C ကိုကြည့်ပါ။)
There is a bond between Creation and salvation throughout Scripture. The
living God is both Creator and Redeemer. Before creating the world, He provided
for a plan of salvation to meet the contingency of sin (1 Peter 1:18–20). Thus,
in the person of Jesus, Creation, redemption, and grace were to come together.
With man’s fall, the truth about Creation linked with divine grace, which
provides for a full re-creation of penitent sinners and the earth from the
effects of human transgression. (See Salvation III. C.)
ဖန်ဆင်းခြင်းသည်
မေတ္တာရှင် ဘုရားသခင်၏ ကျေးဇူးပြုတော်မူသော အမှု ဖြစ်သည်။ ဖန်ဆင်းခြင်း၌ သူ၏
ရည်ရွယ်ချက်မှာ ဉာဏ်ရည်ရှိသော သတ္တဝါများဖြင့် ကမ္ဘာကို ဖြည့်ဆည်းရန်ဖြစ်ပြီး
ထိုသတ္တဝါများသည် သူ၏ မေတ္တာတော်၏ ခံစားသူများ ဖြစ်ရမည်။ “ကောင်းကင်ကို
ဖန်ဆင်းတော်မူသော ထာဝရဘုရား (သူသည် ဘုရားသခင် ဖြစ်တော်မူ၏)၊ မြေကြီးကို
ဖန်ဆင်းဖြစ်ထွန်းစေတော်မူသော သူ၊ မြေကြီးကို တည်ထောင်တော်မူသော သူ (သူသည်
အချည်းနှီးဖန်ဆင်းသည် မဟုတ်၊ လူနေရန် ဖန်ဆင်းတော်မူ၏) ဤသို့ မိန့်တော်မူ၏။ ငါသည်
ထာဝရဘုရား ဖြစ်၍ အခြားတစ်ပါးမျှ မရှိ” (ဟေရှာယ ၄၅:၁၈)။
Creation was a gracious act of a loving God. His purpose in Creation was
to populate the planet with intelligent beings who would be the object of His
love. “For thus says the Lord, who created the heavens (he is God!), who formed
the earth and made it (he established it; he did not create it a chaos, he
formed it to be inhabited!): ‘I am the Lord, and there is no other’” (Isa.
45:18).
၃. အာဒံနှင့် ဧဝ၊ ဘုရားသခင်၏ ကိုယ်စားလှယ်များ
ဤကျေးဇူးတော်ရှင်
ဘုရားသခင်သည် သူ၏ ပုံတော်နှင့်အညီ ဖန်ဆင်းထားသော လူသားများကို မြေကြီးကို
စောင့်ရှောက်ရန် ကိုယ်စားလှယ်များအဖြစ် ဖန်ဆင်းတော်မူသည်။ “သူတို့သည်
ပင်လယ်ငါးများ၊ ကောင်းကင်ငှက်များ၊ တိရစ္ဆာန်များ၊ မြေကြီးတစ်ခုလုံးနှင့်
မြေပေါ်တွားသွားသော သတ္တဝါအားလုံးကို အုပ်စိုးစေဟု ဆိုသည်” (ကမ္ဘာဦး ၁:၂၆)။
ထိုအမိန့်ကို အပိုဒ် ၂၈ တွင် ထပ်မံဖော်ပြထားသည်။ ဖန်ဆင်းခြင်းဇာတ်လမ်းတွင်
လူနှင့်မိန်းမကို သူတို့ဖန်ဆင်းခံရသော ဖန်ဆင်းရှင်၏ ပုံသဏ္ဌာန်နှင့်အညီ ဖြစ်ရန်
ဆင့်ခေါ်ထားသည်။ လူသားများ၏ အခန်းကဏ္ဍသည် အခြားသတ္တဝါအားလုံးနှင့် ကွဲပြားသည်။
အကြင်နာတရားကို လူသားများသာ ခံရသည်။ ဘုရားသခင်၏ ပုံတော်နှင့် ဖန်ဆင်းခံရသော
လူသားများသည် ဘုရားသခင်၏ ဖန်ဆင်းခြင်းတွင် အထူးနေရာတွင် ရှိသည်။ ဘုရားသခင်သည်
လူသားဖန်ဆင်းခြင်းတွင် အထူးရည်ရွယ်ချက်နှင့် ရည်မှန်းချက်များ ထားရှိတော်မူကြောင်း
ညွှန်ပြသည်။ သူသည် လူသားများနှင့်သာ တိုက်ရိုက်စကားပြောတော်မူသည် (အပိုဒ် ၂၆–၃၀)။
ဧလင်ဝိုက် က “ဘုရားသခင်သည် လူသားကို အထူးသဖြင့် ဖန်ဆင်းတော်မူခဲ့သည်။ ဘုရားသခင်၏
ပုံတော်နှင့်သာ ဖန်ဆင်းခံရပြီး ဘုရားသခင်၏ သဘာဝကို ခံစားနိုင်၍ ဖန်ဆင်းရှင်နှင့်
ပူးပေါင်းကာ သူ၏ အစီအစဉ်များကို အကောင်အထည်ဖော်နိုင်သူ ဖြစ်သည်” ဟု ထောက်ပြသည် (SD
7)။
3. Adam and Eve, God’s Deputies
This gracious God made the human beings whom He had created in His image
to be His representatives to care for the earth. “Let them have dominion over
the fish of the sea, and over the birds of the air, and over the cattle, and
over all the earth, and over every creeping thing that creeps upon the earth”
(Gen. 1:26). The same command is repeated in verse 28.
In the account of Creation man and woman are summoned to be like the
Creator, in whose image they were made. The human role is different from that
of all other creatures. The moral imperative is applied only to them. Human
creatures are given a special place in God’s creation. God intimates special
intentions and purposes in the creation of humanity; He speaks directly only to
these human creatures (verses 26–30). Ellen White points out that “God created
man a superior being; he alone is formed in the image of God, and is capable of
partaking of the divine nature, of cooperating with his Creator and executing
his plans” (SD 7).
ဘုရားသခင်သည်
လူသားစုံတွဲကို သူ၏ ပုံတော်နှင့် ဖန်ဆင်းတော်မူပြီး အုပ်စိုးရန်
တာဝန်ပေးတော်မူသည်။ အာဒံနှင့် ဧဝကို ဖန်ဆင်းခြင်းတွင် တိကျသော ရည်ရွယ်ချက်ရှိသည်။
သူတို့သည် ဖန်ဆင်းခြင်းကို အုပ်ထိန်းသူများ ဖြစ်ရမည်။ သူတို့သည် ထိုတာဝန်ကို
ထမ်းဆောင်နိုင်ရန် ကြွယ်ဝစွာ ကောင်းချီးပေးတော်မူသည်။ လူသား၏ အုပ်ထိန်းမှု
တာဝန်သည် ဘုရားသခင်၏ ပုံတော်၏ အစိတ်အပိုင်းတစ်ခု ဖြစ်သည်။
God created the human pair in His image that they might fulfill His
commission to have dominion. God created Adam and Eve with a specific task—to
be stewards over creation. So that they might carry out their task, He richly
blessed them. Man’s stewardship responsibility is a part of the image of God.
ထို့ကြောင့် အာဒံသည်
ဘုရားသခင်၏ ကိုယ်စားလှယ်အဖြစ် အထူးဖန်ဆင်းခံရသူ ဖြစ်သည်။
ဖန်ဆင်းခံရသတ္တဝါအားလုံးတွင် အာဒံနှင့် ဧဝသာ ဘုရားသခင်အောက်တွင် အုပ်ထိန်းသူများ
ဖြစ်နိုင်သည်။ အကြောင်းမှာ သူတို့သာ အကျင့်စာရိတ္တရှိသော သတ္တဝါများ
ဖြစ်သောကြောင့် ဖြစ်သည်။ “ပဌမလူ အာဒံ” (၁ ကောရိန္သု ၁၅:၄၅) သည် လူသားမျိုးနွယ်၏
ခေါင်းဆောင် ဖြစ်သည်။ ဖန်ဆင်းရှင်၏ လက်တော်မှ ထွက်လာစဉ် သူသည်
ဘုရားသခင်ရည်ရွယ်တော်မူသော လူသားအားလုံး၏ ကိုယ်စားလှယ် ဖြစ်သည်။ ဇာတ်လမ်းကို
ဂရုတစိုက် ရေးသားထားရာ အနာဂတ်ကာလအားလုံးအတွက် ရှင်းလင်းစေသည်။ (၁) ဘုရားသခင်၏
အချုပ်အခြာအာဏာနှင့် ပိုင်ဆိုင်မှု၊ ဦးစွာပိုင်ဆိုင်ခွင့်၊ (၂) ကျွန်ုပ်တို့၏
တာဝန် - မြေကြီးကို “စိုက်ပျိုးစောင့်ရှောက်ရန်”၊ (၃) ဘုရားသခင်၏ ပုံတော်နှင့်
ဖန်ဆင်းခံရသော အကျင့်စာရိတ္တရှိသူများအဖြစ် ကျွန်ုပ်တို့၏ တာဝန်နှင့် တာဝန်ခံမှု။ အာဒံနှင့်
ဧဝ၏ ကိုယ်စားလှယ်အဆင့်အတန်းသည် အပြစ်ကျူးလွန်ပြီးနောက်တွင်လည်း ဆက်လက်တည်ရှိသည်။
ဆာလံကဗျာဆရာက “သင်သည် သူ့ကို သင်၏ လက်ရာများအားလုံးကို အုပ်စိုးစေပြီး
အရာအားလုံးကို သူ့ခြေတော်ရင်းတွင် ချထားတော်မူ၏” ဟု ဖော်ပြသည် (ဆာလံ ၈:၆; လူသား I. B. ၁၊၂ ကိုကြည့်ပါ)။
Adam was therefore specially designed to be God’s representative. Only
Adam and Eve, of all created beings, could be stewards under God, because only
they were moral beings. “The first man Adam” (1 Cor. 15:45) was the head of the
human race. As he came from the hand of the Creator he represented all that God
intended humanity to be.
The narrative is carefully worded so as to make clear for all time (1) the
sovereignty of God, His ownership and prior claim; (2) our assignment, “to
dress and keep” the earth; (3) our responsibility and accountability, as moral
beings, created in the image of God.
The deputy status of Adam and Eve continues even after the Fall, as the
psalmist indicates: “Thou hast given him dominion over the works of thy hands;
thou hast put all things under his feet” (Ps. 8:6; see Man I. B. 1, 2).
ဂ။ ဘုရားသခင်၏ ပိုင်ဆိုင်မှုကို သတိပေးခြင်း
ဖန်ဆင်းရှင်အဖြစ်
ဘုရားသခင်သည် သူ၏ ဖန်ဆင်းခံရသမျှကို ပိုင်ဆိုင်သူနှင့် ထိန်းသိမ်းသူ
ဖြစ်တော်မူသည်။ “မြေကြီးနှင့် မြေကြီးပေါ်ရှိ အရာအားလုံးသည် ထာဝရဘုရား၏
ဥစ္စာဖြစ်၏။ ကမ္ဘာနှင့် ထိုကမ္ဘာတွင် နေထိုင်သူများလည်း သူ၏ ဥစ္စာဖြစ်၏” (ဆာလံ
၂၄:၁)။ “တောအုပ်ထဲက တိရစ္ဆာန်တိုင်း ငါ့ဥစ္စာဖြစ်၏။ တောင်ထောင်ပေါင်းများစွာက
နွားများလည်း ငါ့ဥစ္စာဖြစ်၏ … ငါဗိုက်ဆာလျှင် သင့်အား မပြောချေ။ ကမ္ဘာနှင့်
ကမ္ဘာပေါ်ရှိ အရာအားလုံးသည် ငါ့ဥစ္စာ ဖြစ်၏” (ဆာလံ ၅၀:၁၀–၁၂)။ သူ၏
တန်ခိုးတော်အားဖြင့် “ကောင်းကင်ကို တိမ်ဖြင့် ဖုံးအုပ်၍ မြေကြီးအတွက် မိုဃ်းမြေကို
ပြင်ဆင်ပေးသည်။ တောင်ပေါ်တွင် မြက်ပင်များ ပေါက်ရောက်စေသည်” (ဆာလံ ၁၄၇:၈)။
C. Reminders of God’s Ownership
As Creator, God is also owner and sustainer of His creation. “The earth is
the Lord’s and the fulness thereof, the world and those who dwell therein” (Ps.
24:1). “For every beast of the forest is mine, the cattle on a thousand hills …
. If I were hungry, I would not tell you; for the world and all that is in it
is mine” (Ps. 50:10–12). By His might “he covers the heavens with clouds, he
prepares rain for the earth, he makes grass grow upon the hills” (Ps. 147:8).
၁. ကောင်းမကောင်း ဉာဏ်အလင်းပင်တိုင်
ဧဒင်ဥယျာဉ်တွင်
ကောင်းမကောင်း ဉာဏ်အလင်းပင်တိုင်သည် ဘုရားသခင်သည် သူ၏ ပိုင်ဆိုင်မှု ပိုင်ခွင့်ကို
မစွန့်လွှတ်ကြောင်း သတိပေးချက် ဖြစ်သည်။ အုပ်ထိန်းမှုတွင် ကန့်သတ်ချက်များ ရှိသည်။
အုပ်ထိန်းသူသည် ပိုင်ရှင်၏ ဆန္ဒကို မမှီနင်းဘဲ ပိုင်ရှင်၏ ဥစ္စာကို အသုံးပြုခွင့် မရှိချေ။
ကောင်းမကောင်း ဉာဏ်အလင်းပင်တိုင်သည် တားမြစ်ထားသည်။ ၎င်းသည် အုပ်ထိန်းသူ၏
ပဋိညာဉ်ကို ဖောက်ဖျက်ခြင်းသည် ပြစ်ဒဏ်ခံရမည်ဟူသော သတိပေးချက်နှင့် သတိတရား
ဖြစ်သည်။ “ထာဝရဘုရားသခင်သည် လူသားအား ဤသို့ မှာထားတော်မူ၏။ ဥယျာဉ်တွင်းရှိ
သစ်ပင်တိုင်း၏ အသီးကို စားသုံးခွင့်ရှိ၏။ သို့သော် ကောင်းမကောင်း
ဉာဏ်အလင်းပင်တိုင်၏ အသီးကို မစားရ။ စားသောနေ့တွင် သင်သည် သေမည်” (ကမ္ဘာဦး
၂:၁၆၊၁၇)။
1. Tree of Knowledge of Good and Evil
In the Garden of Eden the tree of knowledge of good and evil served as a
reminder that God has not relinquished title to His property. Stewardship has
its limits. The steward has no right to use the owner’s goods without reference
to the owner’s will. The tree of knowledge of good and evil was off-limits; it
was a reminder and a warning that breach of the stewardship covenant carries
its penalty. “And the Lord God commanded the man, saying, ‘You may freely eat
of every tree of the garden; but of the tree of the knowledge of good and evil
you shall not eat, for in the day that you eat of it you shall die’” (Gen.
2:16, 17).
ဘုရားသခင်သည်
လူသားများကို ပိုင်ရှင်များအဖြစ် လုပ်ပိုင်ခွင့်ပေးမည် မဟုတ်ချေ။ သူတို့သည်
အမြဲတမ်း အုပ်ထိန်းသူ၊ ကိုယ်စားလှယ်များသာ ဖြစ်ရမည်။ လူသားများကို ပိုင်ရှင်အဖြစ်
လုပ်ပိုင်ခွင့်ပေးလျှင် မကြာမီ ဘုရားအဖြစ် ကိုယ်ကိုကိုယ် ချီးမြှောက်လာကြလိမ့်မည်။
(အပြစ် III. B. ၁–၃
ကိုကြည့်ပါ။)
God will not allow humans to assume the position of proprietors. They will
always be stewards, deputies. Should human beings be permitted to act as
owners, they would soon arrogate to themselves the very prerogatives of deity.
(See Sin III. B. 1–3.)
၂. ဗလံတိုင်း
အာဒံနှင့် ဧဝ ပထမဆုံး
အပြည့်အဝ ခံစားခဲ့သော နေ့သည် ဘုရားသခင်၏ အထူးအနားယူရာနေ့ ဖြစ်သည် (ကမ္ဘာဦး
၁:၃၁–၂:၃)။
အုပ်ထိန်းမှုအယူအဆနှင့်
ဆန့်ကျင်စစ်ဆေးသောအခါ ပဋိညာဉ်တရား စတုတ္ထပညတ်တော်သည် လူသားဆက်ဆံရေးနှင့်ပတ်သက်သော
ဘုရားသခင်၏ ထုတ်ဖော်ချက် ဖြစ်လာသည်။ ပထမဆုံးမှာ ဘုရားသခင်နှင့် ဆက်ဆံရေး ဖြစ်သည်။
ဤနေ့သည် “သင်၏ ဘုရားသခင် ထာဝရဘုရားအတွက် ဗလံတိုင်း ဖြစ်၏” (ထွက်မြောက်ရာ ၂၀:၁၀)။
ဗလံတိုင်းပညတ်တော်တွင် ဖန်ဆင်းခံရသူများအား ၎င်းတို့၏ အကန့်အသတ်ရှိမှု၊
ဖန်ဆင်းခံရသူ ဖြစ်မှုကို သတိပေးသည်။ ဖန်ဆင်းရှင်သည် ဖန်ဆင်းခံရသူများကို သူ၏
ကမ္ဘာပေါ်တွင် ပိုင်ခွင့်ကို ထိန်းသိမ်းထားကြောင်း သတိပေးတော်မူသည်။ သူ၏ မြေကြီးမှ
သားသမီးများသည် ကိုယ်စားလှယ်နှင့် အုပ်ထိန်းသူများ ဖြစ်သည်။ ဗလံတိုင်းပညတ်တော်တွင်
လူသားချင်း ဆက်ဆံရေးကိုလည်း ဖော်ပြထားသည်။ “ထိုနေ့တွင် သင်သည် အလုပ်မလုပ်ရ။
သင်လည်းကောင်း၊ သင်၏ သားသမီး၊ ကျွန်ယောက်ျား၊ ကျွန်မ၊ တိရစ္ဆာန်၊ သင်၏
တံခါးပေါက်အတွင်း နေထိုင်သော ဧည့်သည်လည်းကောင်း အလုပ်မလုပ်ရ” (အပိုဒ် ၁၀)။
ဘုရားသခင်၏ ကိုယ်စားလှယ်အဖြစ် အုပ်ထိန်းသူသည် ဘုရားသခင်၏
ဖန်ဆင်းခံရသတ္တဝါအားလုံးအား ဗလံတိုင်း အနားယူခွင့်ကို ပေးရမည်။ သာမန်နေ့ရက်များ
ဆက်တိုက်ဖြစ်ပေါ်နေရာတွင် ဘုရားသခင်၏ ပုံတော်နှင့် ဖန်ဆင်းခံရသူများအတွက်
လက်ဆောင်တစ်ခုကို ထည့်သွင်းထားသည်။ ဗလံတိုင်းသည် အချိန်အတွင်း ထည့်သွင်းထားသော
ထာဝရဘုရား၏ အပိုင်းအစတစ်ခု ဖြစ်သည်ဟု ဆိုနိုင်သည်။ ဗလံတိုင်းသည် ယေဟောဝါနှင့်
အမြဲတမ်း ဖန်ဆင်းခံရသူ ဖြစ်နေသော လူသားများကြား၊ လူသားနှင့် တိရစ္ဆာန်များကြား၊
လူသားနှင့် မြေကြီးကြားတွင် ဆက်ဆံရေးကို တည်ထောင်ပေးသည်။ ဘုရားသခင်ပေါ်
မှီခိုမှုနှင့် ဖန်ဆင်းရှင်ကို ကိုးကွယ်မှုကို ရှင်းလင်းစွာ ညွှန်ကြားထားသည်။
ဗလံတိုင်းကို တစ်ဦးတည်း မထားဘဲ အခြားသူများနှင့်အတူ ထားရမည်ဟု
သတ်မှတ်ခြင်းအားဖြင့် လူသားချင်း ဆက်ဆံရေးကို သတ်မှတ်ပေးသည်။ နောက်ဆုံးအနေဖြင့်
တိရစ္ဆာန်များကို အလုပ်မှ ကင်းလွတ်စေခြင်းအားဖြင့် ဖန်ဆင်းရှင်သည် လူသားများအား
သူတို့ခြေတော်ရင်းတွင် အပ်နှံထားသော အုပ်စိုးမှုကို မည်သို့ ဂရုစိုက်ရမည်ကို
ပြသတော်မူသည် (Birch 80)။
2. Sabbath
The first full day that Adam and Eve experienced was the Sabbath day,
God’s special day of rest (Gen. 1:31–2:3).
When examined in the light of the stewardship concept, the fourth
commandment becomes a divine statement about human relationships. First comes
the relationship with God. This day is the “sabbath to the Lord your God” (Ex.
20:10). In the Sabbath commandment the creatures are reminded of their
finitude, their creatureliness. The Creator reminds the created that He retains
title to His world. His earthborn children are vicegerents and stewards.
In the Sabbath commandment reference is made also to the relationship to
fellow humans “In it you shall not do any work, you, or your son, or your
daughter, your manservant, or your maidservant, or your cattle, or the
sojourner who is within your gates” (verse 10). The steward, as God’s
representative, is to make the Sabbath rest available to all God’s creatures.
Into the succession of ordinary days God has placed a gift to those
created in His image. We may even say that the Sabbath is a portion of eternity
set in the midst of time.
The Sabbath also establishes relationships between Yahweh and human
beings, who are always creatures, and between humans and the animals, and even
between human beings and the earth. A relationship of dependence on God and
worship of the Creator is clearly enjoined. In specifying that one must not
keep the Sabbath alone, but in the company of others, God delineated proper
relations among human beings. Finally, by exempting animals from work, the
Creator showed how human beings could care for the dominion that had been
placed under their feet (Birch 80).
ဗလံတော်ကျမ်းတွင်
ဥပုသ်နေ့သည် အချိန်နှင့်ဆိုင်သောကြောင့် လူသားများအား အချိန်၏တန်ဖိုးကို
သတိရှိစေပါသည်။ “ဥပုသ်နေ့ကို လူအတွက်ဖန်ဆင်းတော်မူ၏” ဟူသောစကားနောက်တွင် “လူသားသည်
ဥပုသ်နေ့၏သခင်ဖြစ်တော်မူ၏” ဟူ၍ နောက်ထပ်စကားတစ်ခွန်းလိုက်ပါလာသည် (မာကု ၂:၂၇၊ ၂၈)။
လူတိုင်းအတွက် အချိန်ဆိုင်ရာလက်ဆောင်တစ်ခုဖြစ်သော ဥပုသ်နေ့သည်
ကျန်ရှိသောအချိန်အားလုံးကို ပိုမိုနက်ရှိုင်းသောအဓိပ္ပာယ်ဖြင့် ပေးစွမ်းပါသည်။
ဥပုသ်နေ့၏ ပိုမိုနက်ရှိုင်းသောအဓိပ္ပာယ်မှာ ယေရှုသည် အရာအားလုံး—အချိန်၊
အရည်အချင်း၊ ဥစ္စပစ္စည်း၊ ခန္ဓာကိုယ်ဗိမာန်တို့၏ သခင်ဖြစ်တော်မူခြင်းပင်ဖြစ်သည်။
(ဖန်ဆင်းခြင်း I. A. ၁–၄;
II. C; ဥပုသ်နေ့ I.
A; II. A ကိုကြည့်ပါ။)
Since the Sabbath has to do with time, human beings are made conscious of
time’s value. The statement “The sabbath was made for man” is followed by
another: “The Son of man is Lord even of the sabbath” (Mark 2:27, 28). As a
universal time gift, the Sabbath invests all other time with greater meaning.
The deeper meaning of Sabbath is that Jesus is Lord of all—time, talent,
treasure, and body temple. (See Creation I. A. 1–4; II. C; Sabbath I. A; II.
A.)
၃.
ဆယ်ဘို့တစ်ဘို့နှင့် ပူဇော်သက္ကာ
ဥပုသ်နေ့အပြင်
ဆယ်ဘို့တစ်ဘို့နှင့် ပူဇော်သက္ကာများသည် ဘုရားသခင်သာလျှင်
အပြည့်အဝပိုင်ဆိုင်သူဖြစ်တော်မူကြောင်း ကျွန်ုပ်တို့ကို သတိပေးပါသည်။
ပထမဆုံးလင်မယားနှစ်ဦးသည် စားသုံးခြင်းမပြုရန် တားမြစ်ခံရသော သစ်ပင်၏အသီးအားဖြင့်
ဤပိုင်ဆိုင်မှုအမှန်တရားကို သတိပေးခံရသည် (ကမ္ဘာဦး ၂:၁၇)။ ဒုစရိုက်ပြုပြီးနောက်
ဥယျာဉ်မှ နှင်ထုတ်ခံရပြီးနောက် ဤပိုင်ဆိုင်မှုအမှန်တရားကို
ဆယ်ဘို့တစ်ဘို့ပေးဆောင်ခြင်းနိယာမအားဖြင့် ထပ်မံအားဖြည့်ခဲ့သည်။
3. Tithes and Offerings
In addition to the Sabbath, tithes and offerings remind us that only God
is proprietor in the absolute sense. Of this the first pair were reminded by
the tree whose fruit they were not to eat (Gen. 2:17). After sin and expulsion
from the garden, this ownership truth was reinforced in the tithing principle.
ကမ္ဘာဦးကျမ်းတွင်
ဆယ်ဘို့တစ်ဘို့ပေးဆောင်ခြင်းကို လူသိပြီးသားဓလေ့တစ်ခုအဖြစ် ဖော်ပြထားသည်။
အာဗြဟံသည် ရှာလေမ်မင်းနှင့် အမြင့်ဆုံးသောဘုရားသခင်၏ ယဇ်ပုရောဟိတ်ဖြစ်သော
မယ်လ်ခီဇေဒက်အား ဆယ်ဘို့တစ်ဘို့ ပေးဆောင်ခဲ့သည် (ကမ္ဘာဦး ၁၄:၁၈–၂၀)။
ယာကုပ်တွင်လည်း အလားတူမှတ်တမ်းတင်ထားသည်။ သူသည် ယေဟောဝါအား
“သင်ပေးတော်မူသမျှအရာအားလုံးတို့မှ ဆယ်ဘို့တစ်ဘို့ကို သင်တို့အား ငါပေးပါမည်” ဟု
ကတိပြုခဲ့သည် (ကမ္ဘာဦး ၂၈:၂၂)။
In Genesis tithepaying appears as an already-known practice. Abraham paid
tithe to Melchizedek, king of Salem and a priest of God Most High (Gen.
14:18–20). The same is recorded of Jacob, who promised Yahweh, “Of all that
thou givest me I will give the tenth to thee” (Gen. 28:22).
ဆယ်ဘို့တစ်ဘို့ကို
ဘုရားသခင်၏အစိတ်အပိုင်းအဖြစ် မှတ်ယူရမည်။ “မြေကြီးမှဖြစ်စေ သစ်ပင်၏အသီးမှဖြစ်စေ
မြေကြီး၏ဆယ်ဘို့တစ်ဘို့အားလုံးသည် ယေဟောဝါ၏အရာဖြစ်၍ ယေဟောဝါအတွက် သန့်ရှင်းသည်”
(ဝတ်ပြုရာကျမ်း ၂၇:၃၀)။ သန့်ရှင်းသောဆယ်ဘို့တစ်ဘို့သည် ယေဟောဝါ၏ပိုင်ဆိုင်မှုကို
အသိအမှတ်ပြုခြင်းဖြစ်သည်။ “မြေကြီးနှင့်တကွ အထဲ၌ရှိသမျှသည် ယေဟောဝါ၏အရာဖြစ်၍
လောကီသားများသည်လည်း ထိုအရှင်၏အရာဖြစ်သည်” (ဆာလံ ၂၄:၁; ဆာလံ ၅၀:၁၀–၁၂; ဟဂ္ဂဲ ၂:၈ နှိုင်းယှဉ်ကြည့်ပါ)။ ဣသရေလလူမျိုးတို့သည်
နှစ်စဉ်လယ်ကွင်းမှထွက်သော မျိုးစေ့အားလုံး၏ဆယ်ဘို့တစ်ဘို့ကို ပေးဆောင်ရန်
အမိန့်ပေးခံရသည် (တရားဟောရာကျမ်း ၁၄:၂၂)။ ဤနည်းဖြင့် ပဋိညာဉ်ပြုထားသောလူမျိုးသည်
မိမိတို့ဘုရားသခင်အပေါ် ချစ်ခြင်းမေတ္တာနှင့် လေးစားခြင်းကို ပြသခဲ့သည်။
အရာအားလုံးတွင် ထာဝရဘုရားကို ဦးစွာပထမ ထားရမည်။ “သင်၏ဥစ္စပစ္စည်းနှင့်
သင်၏အသီးအနှံအားလုံး၏ပဌမအသီးတို့ဖြင့် ယေဟောဝါကို ဂုဏ်ပြုလော့” (သုတ္တံကျမ်း ၃:၉)။
The tithe was to be regarded as God’s tenth. “All the tithe of the land,
whether of the seed of the land, or of the fruit of the trees, is the Lord’s:
it is holy unto the Lord” (Lev. 27:30). The sacred tenth was an acknowledgment
of Yahweh’s ownership. “The earth is the Lord’s, and the fulness thereof, the
world and those who dwell therein” (Ps. 24:1; cf. 50:10–12; Haggai 2:8).
The Israelites were commanded to tithe all the yield of their seed, “which
comes forth from the field year by year” (Deut. 14:22). In this way the
covenant people showed love and respect for their God. In all things He was to
be first. “Honor the Lord with your substance and with the first fruits of all
your produce” (Prov. 3:9).
မှတ်တမ်းအရ
နှိပ်စက်ခံရပြီးနောက်ပင် ဆယ်ဘို့တစ်ဘို့ပေးဆောင်ခြင်းဓလေ့သည် ဆက်လက်တည်ရှိခဲ့သည်။
“ထိုအခါ ယုဒလူမျိုးအားလုံးတို့သည် စပါးမွှေး၊ စပျစ်ရည်၊ ဆီတို့၏ဆယ်ဘို့တစ်ဘို့ကို
သိုလှောင်ရုံသို့ ယူဆောင်လာကြသည်” (နေဟမိ ၁၃:၁၂)။ ဆယ်ဘို့တစ်ဘို့သည်
ယဇ်ပုရောဟိတ်များနှင့် လေဝိလူများကို ထောက်ပံ့ရန်အပါအဝင်
ဘာသာရေးရည်ရွယ်ချက်အတွက်ဖြစ်ကြောင်း ရှင်းလင်းသည်။
“ဣသရေလအမျိုးသားများ၏ဆယ်ဘို့တစ်ဘို့အားလုံးကို လေဝိလူများအား အမွေခံစရာအနေဖြင့်
ငါပေးပြီ။ ထိုအိမ်တော်၌ အမှုတော်ဆောင်ရာအတွက် သူတို့၏အမှုတော်ကို
ဆောင်ရွက်ခြင်းအတွက်ဖြစ်သည်” (တောလည်ရာကျမ်း ၁၈:၂၁)။ နှိပ်စက်ခံရပြီးနောက်ခေတ်တွင်
“သိုလှောင်ရုံများ၊ ပူဇော်သက္ကာ၊ ပဌမအသီးများ၊ ဆယ်ဘို့တစ်ဘို့များအတွက်
အခန်းမများကို စီမံခန့်ခွဲရန် ယုံကြည်ထိုက်သူများကို ခန့်အပ်ခဲ့သည်။
ယုဒလူမျိုးတို့သည် ယဇ်ပုရောဟိတ်များနှင့် အမှုတော်ဆောင်လေဝိလူများကို ဝမ်းမြောက်ကြသည်”
(နေဟမိ ၁၂:၄၄)။ ဤအရာကို ဝမ်းမြောက်ခြင်းနှင့် ကျေးဇူးတော်ချီးမွမ်းခြင်းဖြင့်
ပြုလုပ်ရမည်။ အကြောင်းမူကား ထာဝရဘုရားသည် သူတို့အား “စည်းစိမ်ရယူနိုင်သောစွမ်းအား”
ကို ပေးတော်မူခဲ့သည် (တရားဟောရာကျမ်း ၈:၁၈)။
The record indicates that the practice of tithing continued after the
exile. “Then all Judah brought the tithe of the grain, wine, and oil into the
storehouses” (Neh. 13:12). Clearly the tithe was for religious purposes,
including the support of priests and Levites: “To the Levites I have given
every tithe in Israel for an inheritance, in return for their service which
they serve, their service in the tent of meeting” (Num. 18:21). In postexilic
times, “men were appointed over the chambers for the stores, the contributions,
the first fruits, and the tithes, to gather into them the portions required by
the law for the priests and for the Levites according to the fields of the
towns; for Judah rejoiced over the priests and the Levites who ministered”
(Neh. 12:44). This was to be done with joy and gratitude to the Provider who
had given them “power to get wealth” (Deut. 8:18).
ဆယ်ဘို့တစ်ဘို့သည်
ထိတွေ့နိုင်သောအရာဖြစ်၍ ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာဖန်ဆင်းမှုကို ကောင်းသည်ဟု
ကြေညာထားကြောင်း သတိပေးသည်။ ထို့ကြောင့် “သင်၏ဥစ္စပစ္စည်းနှင့်
သင်၏အသီးအနှံအားလုံး၏ပဌမအသီးတို့ဖြင့် ယေဟောဝါကို ဂုဏ်ပြုလော့” ဟူသောပညတ်ရှိသည်
(သုတ္တံကျမ်း ၃:၉)။ ဆယ်ဘို့တစ်ဘို့ကို ပြန်လည်ပေးဆပ်ခြင်းသည် ဝိညာဉ်ရေးရာနှင့်
ရုပ်ဝတ္ထုပစ္စည်းကြား မှားယွင်းသောခွဲခြားမှုမှ ကျွန်ုပ်တို့ကို ကယ်တင်သည်။
ဣသရေလ၏ဘုရားသခင်သည် ခပ်သိမ်းသောကောင်းသောလက်ဆောင်ကို
ပေးသနားတော်မူသောအရှင်ဖြစ်သည်။ ထာဝရဘုရားသည် ဝိညာဉ်ရေးရာဟုခေါ်သောအရာနှင့်
သဘာဝဟုခေါ်သောအရာကြား အဓိကကွဲပြားခြားနားမှုကို မပြုတော်မူပေ။ “အရာအားလုံးကို
အချိန်တန်လျှင် လှပစေတော်မူ၏” (တရားဟောရာကျမ်း ၃:၁၁)။ နောက်ပိုင်းတွင် ယေရှုသည်
ဆယ်ဘို့တစ်ဘို့ပေးဆောင်ခြင်းကို “သင်တို့သည် ဤအရာကို ပြုသင့်သည်ဖြစ်၍
အခြားအရာများကို မျက်ကွယ်မပြုရ” ဟု အသိအမှတ်ပြုတော်မူသည် (မဿဲ ၂၃:၂၃)။ ဆယ်ဘို့တစ်ဘို့ကို
ပြန်လည်ပေးဆပ်ခြင်းသည် ပူဇော်သူကို ဘုရားသခင်နှင့် တကယ်ကူညီသောနည်းဖြင့်
လက်တွဲဖော်တစ်ဦးဖြစ်စေသည်။ အမဲဖြင့်ချစ်ခြင်းမေတ္တာရှိသော
ဂရုစိုက်တော်မူသောဘုရားသခင်၏စိတ်ဓာတ်ကို လက်ခံယူခြင်းရှိသည်။
ဘုရားသခင်၏အကျိုးစီးပွားနှင့် စိုးရိမ်ပူပန်မှုများသည်
ယုံကြည်သူ၏အကျိုးစီးပွားနှင့် စိုးရိမ်ပူပန်မှုများဖြစ်လာသည်။ ပဋိညာဉ်ဆက်ဆံရေးသည်
ပိုမိုနက်ရှိုင်းလာသည်။ နေဟမိလက်ထက် ယုဒလူမျိုး၏အတွေ့အကြုံသည်
ဆယ်ဘို့တစ်ဘို့စနစ်နှင့်ပတ်သက်၍ ထူးခြားသောအမြင်ကို ပေးသည်။
လူမျိုးတစ်မျိုးလုံးသည် နှလုံးသွင်းစွာ မိမိတို့ဘုရားသခင်နှင့် ပဋိညာဉ်တွင်
ဝင်ရောက်ခဲ့သည်။
The tithe is tangible, reminding us that the physical creation has been
pronounced good. Therefore, the command is to “honor the Lord with your
substance and with the first fruits of all your produce” (Prov. 3:9). The
returning of the tithe saves us from a false dichotomy between the spiritual
and the material. Israel’s God is the Giver of every good gift. He makes no
radical differentiation between the so-called spiritual and the so-called
natural. “He has made everything beautiful in its time” (Eccl. 3:11). Later
Jesus would acknowledge tithing as something that “you ought to have done,
without neglecting the others” (Matt. 23:23).
The returning of the tithe makes the worshiper a partner with God in
concrete ways. There is an identification with the caregiving God, whose spirit
of sacrificial love is taken on. God’s interests and concerns become the
believer’s interests and concern. The covenant relationship is deepened.
The experience of the Jewish people under Nehemiah gives a remarkable
insight into the tithing system. An entire people heartily entered into
covenant with their God.
ယုဒလူအားလုံးတို့သည်
စပါးမွှေး၊ စပျစ်ရည်၊ ဆီတို့၏ဆယ်ဘို့တစ်ဘို့ကို သိုလှောင်ရုံသို့ ယူဆောင်လာသောအခါ
နေဟမိသည် “ယုံကြည်ထိုက်သူများ” ဖြစ်သော ဘဏ္ဍာစိုးများကို ခန့်အပ်ခဲ့သည်။
သူတို့၏တာဝန်မှာ ညီအစ်ကိုများအား ဖြန့်ဝေပေးရန်ဖြစ်သည် (နေဟမိ ၁၃:၁၃)။
When all Judah brought the tithe of the grain, wine, and oil into the
storehouses, Nehemiah appointed treasurers who were “counted faithful; and
their duty was to distribute to their brethren” (Neh. 13:13).
ဓမ္မဟောင်းကျမ်း၏နောက်ဆုံးတွင်
ပရောဖက်မာလခိသည် ယေဟောဝါ၏တောင်းဆိုချက်ကို ထပ်မံဖော်ပြပြီး
ကြွယ်ဝသောကောင်းချီးများကို ကတိပြုသည်။
At the end of the OT the prophet Malachi repeats Yahweh’s requirement,
together with a promise of rich blessings:
“လူသည် ဘုရားသခင်ကို
လုယက်နိုင်သလော။ သင်တို့သည် ငါ့ကို လုယက်ကြသည်။ သင်တို့က ‘ငါတို့သည် သင့်ကို
မည်သို့လုယက်ပါသနည်း’ ဟု မေးကြသည်။ သင်တို့၏ဆယ်ဘို့တစ်ဘို့နှင့်
ပူဇော်သက္ကာများတွင်ဖြစ်သည်။ သင်တို့သည် ကျိန်ခြင်းကျိန်ခြင်းခံရ၍
လူမျိုးတစ်မျိုးလုံးသည် ငါ့ကို လုယက်ကြသည်။ ငါ့အိမ်၌ စားနပ်မှုရှိစေရန်
ဆယ်ဘို့တစ်ဘို့အပြည့်အစုံကို သိုလှောင်ရုံသို့ ယူဆောင်လာကြလော့။ ထိုသို့ပြုပြီး
ငါ့ကို စမ်းသပ်ကြလော့။ ငါသည် ကောင်းကင်ပြတင်းပေါက်များကို သင်တို့အတွက်
ဖွင့်ပေးမည်။ သင်တို့အား လောက်လွန်ကြွယ်ဝသောကောင်းချီးကို ငါသွန်းလောင်းပေးမည်။ သင်တို့၏မြေကြီး၏အသီးအနှံကို
မဖျက်ဆီးရန် ငါသည် သင်တို့အတွက် ဖျက်ဆီးသူကို ငါဆုံးမမည်။ သင်တို့၏စပျစ်နွယ်ပင်သည်
လယ်ကွင်းတွင် အသီးမသီးရန် မဖြစ်စေရ။ လူမျိုးတကာတို့သည် သင်တို့ကို
မင်္ဂလာရှိသူဟ်ဟု ခေါ်ဝေါ်ကြလိမ့်မည်။ သင်တို့သည်
နှစ်သိမ့်ဖွယ်ကောင်းသောပြည်ဖြစ်ကြလိမ့်မည်” ဟု တပ်မက်များအရှင်
ယေဟောဝါမိန့်တော်မူသည် (မာလခိ ၃:၈–၁၂)။
“Will man rob God? Yet you are robbing me. But you say, ‘How are we
robbing thee?’ In your tithes and offerings. You are cursed with a curse, for
you are robbing me; the whole nation of you. Bring the full tithes into the
storehouse, that there may be food in my house; and thereby put me to the test,
says the Lord of hosts, if I will not open the windows of heaven for you and
pour down for you an overflowing blessing. I will rebuke the devourer for you,
so that it will not destroy the fruits of your soil; and your vine in the field
shall not fail to bear, says the Lord of hosts. Then all nations will call you
blessed, for you will be a land of delight, says the Lord of hosts” (Mal.
3:8–12).
ဆယ်ဘို့တစ်ဘို့ကို
ပြန်မပေးခြင်းကို ပဋိညာဉ်ချိုးဖောက်ခြင်းဟု ရှုမြင်သည်။
Failure to return the tithe is viewed as a breach of the covenant.
D. စီမံခန့်ခွဲမှုနမူနာများ
ဆယ်ဘို့တစ်ဘို့အပြင်
ယေဟောဝါသည် ပူဇော်သက္ကာများကို တောင်းဆိုတော်မူသည်။ ယေဟောဝါသည်
ဣသရေလလူမျိုးတို့သည် “ဆယ်ဘို့တစ်ဘို့နှင့် ပူဇော်သက္ကာများ” တွင် ထာဝရဘုရားကို
လုယက်ကြသည်ဟု ညည်းတွားတော်မူသည် (မာလခိ ၃:၈)။ ဣသရေလလူမျိုးတို့သည် ယေရုရှလင်သို့
ဘုရားဖူးခရီးလာသောအခါ ပူဇော်သက္ကာတစ်ခု သို့မဟုတ် လက်ဆောင်တစ်ခု ယူဆောင်လာရမည်။
ထိုလက်ဆောင်ကို ဟေဗြဲဘာသာတွင် မတ္တနာ (ပေးကမ်းခြင်း ဟူသောကြိယာမှဆင်းသက်သည်) ဟု
ခေါ်သည် (တရားဟောရာကျမ်း ၁၆:၁၇)။ ထိုစကားကို ဖခင်တစ်ဦးသည် သားသမီးအား
ပေးသောလက်ဆောင် (ကမ္ဘာဦး ၂၅:၅) နှင့် ဘုရားသခင်သည် အာရုန်အား ယဇ်ပုရောဟိတ်အရာကို
ပေးသောလက်ဆောင် (တောလည်ရာကျမ်း ၁၈:၇) ဟု သတ်မှတ်ရန်လည်း သုံးသည်။ ထိုစကားသည်
လူတစ်ဦးအား နောက်တစ်ဦးအပေါ် ကောင်းမြတ်သောနှလုံးနှင့် ချစ်ခြင်းမေတ္တာဖြင့်
လှုံ့ဆော်ပေးသော လက်ဆောင်ကို ညွှန်ပြသည် (ဧသ္တာ ၉:၂၂ နှိုင်းယှဉ်ကြည့်ပါ)။ ဘုရားသခင်နှင့်
ပဋိညာဉ်ဆက်ဆံရေးရှိသော လူမျိုးတစ်မျိုးအနေဖြင့် ဣသရေလသည် ထာဝရဘုရား၏
အကြွယ်ဆုံးလက်ဆောင်ဖြစ်သော ကျေးဇူးတော်ကို ခံစားခဲ့ရသည်။ ဘုရားသခင်သည်
လူမျိုးတစ်မျိုးလုံးအား ကရုဏာရှိ၍ ကျေးဇူးပြု၍ ကောင်းမြတ်တော်မူခဲ့သည်။
တောရတ်ကိုယ်တိုင်သည် ဘုရားသခင်၏ကျေးဇူးတော်၏လက်ဆောင်ဖြစ်သည်။
ကြွယ်ဝသောကျေးဇူးတော်၏ ထင်ရှားခြင်းအတွက် သင့်လျော်သောတုံ့ပြန်မှုကို ဆာလံ ၉၆:၈
တွင် အကြံပြုထားသည်။ “အမှန်တကယ် ထိုအရှင်၏နာမတော်နှင့်ထိုက်တန်သော ဘုန်းအသရေကို
ယေဟောဝါအား ပြန်လည်ဆက်ကပ်ကြလော့။ ပူဇော်သက္ကာကို ယူဆောင်၍ ထိုအရှင်၏ခြံဝင်းထဲသို့
ဝင်ကြလော့။ သန့်ရှင်းသောအဆင်တန်ဆာဖြင့် ယေဟောဝါကို ကိုးကွယ်ကြလော့။” ဒါဝိဒ်သည်
အံ့သြဖွယ်ရာဖြင့် အော်ဟစ်ခဲ့သည်။ “သို့သော်လည်း ငါသည် မည်သူနည်း၊ ငါ့လူမျိုးသည်
မည်သူနည်း၊ ငါတို့သည် ဤသို့လွတ်လပ်စွာ ပူဇော်နိုင်ခြင်းရှိပါမည်နည်း။
အရာအားလုံးသည် သင့်ထံမှလာသည်ဖြစ်၍ သင့်အရာမှသာ ငါတို့ပေးကမ်းခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်” (၁
ရာဇဝင်ချုပ် ၂၉:၁၄)။
D. Examples of Stewardship
In addition to the tithe the Lord requested offerings. Yahweh complained
that Israel was robbing Him in “tithes and offerings” (Mal. 3:8). When the
Israelites made pilgrimage to Jerusalem they were expected to bring an offering
or gift, a mattānāh, from the verb nātan, to “give” (Deut. 16:17). The same
word is used to designate a gift given by a father to his child (Gen. 25:5) and
God’s gift of the priesthood to Aaron (Num. 18:7). The word suggests a gift
prompted by a good and loving disposition of one person toward another (cf.
Esther 9:22).
As a people in covenant relationship with God, Israel had received His
richest gift, His grace. God had been merciful, gracious, and good to the
nation. The Torah itself was a gift of God’s grace. The appropriate response to
this manifestation of plenteous grace is suggested in Psalm 96:8: “Ascribe to
the Lord the glory due his name; bring an offering, and come into his courts!
Worship the Lord in holy array.” David exclaimed in awe: “But who am I, and
what is my people, that we should be able thus to offer willingly? For all
things come from thee, and of thy own have we given thee” (1 Chron. 29:14).
ပေးကမ်းခြင်း၏နမူနာအတွက်
ခရစ်ယာန်များသည် ဘုရားသခင်ကို ကြည့်ကြသည်။ ထိုအရှင်သည် “ခပ်သိမ်းသောသူတို့အား
ကြွယ်ဝစွာပေးသနား၍ အပြစ်တင်ခြင်းမရှိ” (ယာကုပ် ၁:၅)။ ခမည်းတော်၏သားသမီးများသည်
“ဆိုးသူနှင့်ကောင်းသူအား နေထွက်စေပြီး တရားသဖြင့်နေသူနှင့် မတရားနေသူအား မိုးရွာစေတော်မူသော”
အရှင်ကို အတုယူကြသည် (မဿဲ ၅:၄၅)။ ယုံကြည်သူများသည်
ဘုရားသခင်၏မတူညီသောနမူနာအားဖြင့် လှုံ့ဆော်ခံကြရသည်။ ထိုအရှင်သည် “မိမိ၏သားတော်ကို
မချမ်းသာစေဘဲ ငါတို့အားလုံးအတွက် အပ်နှံတော်မူခဲ့သည်” (ရောမ ၈:၃၂)။
For a model of giving, Christians look to God, “who gives to all men
generously and without reproaching” (James 1:5). Sons and daughters of the
Father imitate the one who “makes his sun rise on the evil and on the good, and
sends rain on the just and on the unjust” (Matt. 5:45). Believers are moved by
God’s unparalleled example, in that He “did not spare his own Son but gave him
up for us all” (Rom. 8:32).
၁. ဓမ္မဟောင်း
ဘုရားသခင်သည်
လူပုဂ္ဂိုလ်များနှင့် ဣသရေလလူမျိုးမှတစ်ဆင့် ကမ္ဘာအား မိမိ၏ကျေးဇူးတော်ကို
အမြဲမစ်ဆောင်ရွက်တော်မူသည်။ သူတို့သည် ကမ္ဘာအား ထိုအရှင်၏ကျေးဇူးတော်ကို
ဖော်ပြပြီး ကောင်းချီးများ၏ချန်နယ်များဖြစ်လာသည်။ သမ္မာတရားကျမ်းထဲရှိ
အချို့လူပုဂ္ဂိုလ်များသည် စစ်မှန်သော စီမံခန့်ခွဲမှုနိယာမများကို
ထင်ရှားစွာပြသသူများဖြစ်သည်။
1. The OT
God has always ministered His grace to the world through individuals and
His people Israel. They reveal His grace to the world and in a sense become
channels of blessing. Certain individuals in the biblical record epitomize the
principles of true stewardship.
က. အာဗြဟံ။
ဘုရားသခင်၏ပဋိညာဉ်ကတိတော်မှာ “ငါသည် သင့်ကို လူမျိုးကြီးဖြစ်စေမည်၊ သင့်ကို
ကောင်းကြီးမင်္ဂလာပေးမည်၊ သင်၏နာမကို ကြီးမြတ်စေမည်၊ သင်သည်
ကောင်းချီးဖြစ်လိမ့်မည်” ဟူ၍ဖြစ်သည် (ကမ္ဘာဦး ၁၂:၂)။ ယုံကြည်ခြင်း၏ခမည်းတော်
အာဗြဟံသည် ယေဟောဝါနှင့် ပဋိညာဉ်ဆက်ဆံရေးတွင် အပြည့်အဝကတိကဝတ်ပြုသူအဖြစ်
ထင်ရှားသည်။ ဘုရားသခင်သည် သူ့အကြောင်း “ငါသည် သူ့ကို ရွေးချယ်ခဲ့ပြီ” (ဟေဗြဲတွင်
“ငါသည် သူ့ကို သိတော်မူပြီ”)၊ သူသည် မိမိ၏သားသမီးများနှင့် အိမ်ထောင်စုကို
ယေဟောဝါ၏လမ်းစဉ်ကို တရားဓမ္မနှင့် တရားမျှတမှုပြုခြင်းဖြင့် စောင့်ရှောက်ရန် ညွှန်ကြားနိုင်ရန်ဖြစ်သည်”
ဟု မိန့်ဆိုနိုင်သည် (ကမ္ဘာဦး ၁၈:၁၉)။ စီမံခန့်ခွဲမှုသည် ယုံကြည်မှုဆက်ဆံရေးကို
အခြေခံသည်။ ဘုရားသခင်အပေါ် သစ္စာရှိခြင်း၊ ထိုအရှင်၏အလိုတော်အတွက်
ကတိကဝတ်ပြုခြင်း၊ ထိုအရှင်၏ပညတ်တို့ကို နာခံခြင်းသည် စစ်မှန်သော
စီမံခန့်ခွဲသူ၏အမှတ်အသားဖြစ်သည်။ အာဗြဟံထံ ထင်ရှားစွာပေါ်ထွန်းသောအခါ ယေဟောဝါသည်
ဘုရားသခင်၏အသိပညာကို သူ့အား ယုံကြည်စွဲချက်အဖြစ် ပေးလိုကြောင်း
ရှင်းလင်းစွာဖော်ပြခဲ့သည်။
a. Abraham. God’s covenant promise was “I will make of you a great nation, and I will
bless you, and make your name great, so that you will be a blessing” (Gen.
12:2). Abraham, the father of the faithful, stands out as an example of total
commitment to Yahweh in covenant relationship. Of him God could say, “I have
chosen him [Heb. “I have known him”], that he may charge his children and his
household after him to keep the way of the Lord by doing righteousness and
justice” (Gen. 18:19). Stewardship presupposes a trust relationship. Fidelity
to God, commitment to His will, and obedience to His commands are the hallmark
of the true steward. In His appearances to Abraham Yahweh made it clear that He
wanted to make him trustee of the knowledge of God.
ခ. ယောသပ်။
ယာကုပ်၏သားတို့ထဲမှ တစ်ဦးသည် ဓမ္မဟောင်း၏စံနမူနာစီမံခန့်ခွဲသူဖြစ်လာခဲ့သည်။
သူ၏ဇာတ်လမ်းသည် ကမ္ဘာဦးကျမ်း၏နောက်ဆုံးအပိုင်းကို လွှမ်းမိုးထားသည်။
ရက်စက်ကြမ်းကြုတ်သော ကျွန်ခံခြင်းသို့ ရောင်းခံရပြီး ပိုတီဖာအိမ်တွင် (ကမ္ဘာဦး
၃၉:၄၊ ၅) နှင့် ဖာရိုဘုရင်၏နိုင်ငံတော်တွင် (ကမ္ဘာဦး ၄၁:၃၉–၄၁)
ထင်ရှားသောရာထူးများသို့ တက်လှမ်းခဲ့သည်။ ယောသပ်သည် မိမိ၏တာဝန်ကို နားလည်ခဲ့သည်။
သူခံစားခဲ့ရသော ကြမ်းတမ်းသောဆဆောင်ရွက်မှုကို “ဘုရားသခင်သည် လူများစွာကို
အသက်ရှင်စေရန်အတွက် ကောင်းမှုအဖြစ် ရည်ရွယ်တော်မူခဲ့သည်” ဟု သူနားလည်ခဲ့သည် (ကမ္ဘာဦး
၅၀:၂၀)။ ယောသပ်၏ဘဝကို စဉ်းစားရာတွင် ဆာလံဆရာက “ဘုရားသခင်သည် လူတစ်ဦးကို
သူတို့ရှေ့မှာ စေလွှတ်တော်မူခဲ့သည်” ဟု မှတ်သားခဲ့သည် (ဆာလံ ၁၀၅:၁၇)။
ဘုရားသခင်၏စီမံခန့်ခွဲသူအနေဖြင့် ယောသပ်သည် အဲဂုတ္တုနိုင်ငံအား
ကြီးစွာသောကောင်းချီးပေးခဲ့သည်။ “ဘုရင်သည် သူ့ကို အိမ်တော်သခင်ဖြစ်စေ၍
မိမိပိုင်ဆိုင်မှုအားလုံး၏အုပ်စိုးသူဖြစ်စေခဲ့သည်။ မိမိမင်းသားများကို
မိမိအလိုတော်အတိုင်း သွန်သင်ရန်နှင့် မိမိလူကြီးများကို ပညာသင်ကြားရန်ဖြစ်သည်”
(အပိုဒ် ၂၀–၂၂)။ “ရှေးအဲဂုတ္တုလူမျိုးအတွက် ဘုရားသခင်သည် ယောသပ်ကို
အသက်ရင်းမြစ်ဖြစ်စေခဲ့သည်။ ယောသပ်၏ဖြောင့်မတ်ခြင်းအားဖြင့်
ထိုလူမျိုးတစ်မျိုးလုံး၏အသက်ကို ထိန်းသိမ်းခဲ့သည်” (AA ၁၃)။
b. Joseph. One of Jacob’s sons became the ideal steward of the OT. His story
dominates the last part of the book of Genesis. Sold into cruel slavery, he
rose to positions of prominence in Potiphar’s house (Gen. 39:4, 5) and in the
Pharaoh’s kingdom (Gen. 41:39–41). Joseph understood his mission. He realized
that “God meant … for good,” the harsh treatment he had suffered, in order
“that many people should be kept alive” (Gen. 50:20). In considering Joseph’s
life, the psalmist noted that God “had sent a man ahead of them” (Ps. 105:17).
As God’s steward, Joseph brought great blessings to Egypt. “The king … made him
lord of his house, and ruler of all his possessions, to instruct his princes at
his pleasure, and to teach his elders wisdom” (verses 20–22). “To the ancient
Egyptian nation God made Joseph a fountain of life. Through the integrity of
Joseph the life of that whole people was preserved” (AA 13).
ဂ. ဣသရေလ။
ဘုရားသခင်သည် ဣသရေလကို အိမ်နီးချင်းနိုင်ငံများအား မိမိ၏အမှန်တရား၊
ကျေးဇူးတော်နှင့် ကောင်းချီးများကို ချန်နယ်ဖြစ်စေလိုတော်မူသည်။ သူတို့သည်
ထိုအရှင်၏စီမံခန့်ခွဲသူများဖြစ်ရမည်။ ဤသည်မှာ ထိုအရှင်သူတို့နှင့်ပြုသော
ပဋိညာဉ်၏စည်းကမ်းချက်များဖြစ်သည်။ “ယခု ငါ၏စကားကို နားထောင်၍ ငါ၏ပဋိညာဉ်ကို
စောင့်ရှောက်လျှင် လူမျိုးတကာတို့တွင် ငါ၏ပိုင်ဆိုင်မှုဖြစ်ကြလိမ့်မည်။
မြေကြီးအားလုံးသည် ငါ၏အရာဖြစ်၍ သင်တို့သည် ငါ့အတွက် ယဇ်ပုရောဟိတ်နိုင်ငံနှင့်
သန့်ရှင်းသောလူမျိုးဖြစ်ကြလိမ့်မည်” (ထွက်မြောက်ရာကျမ်း ၁၉:၅၊ ၆)။ သူတို့သည် ကြွယ်ဝစွာကောင်းချီးခံစားရပြီး
အခြားလူမျိုးများအား ချေးငှါရမည်ဖြစ်၍ ဘယ်တော့မှ ချေးယူရန်မလိုအပ်ပါ
(တရားဟောရာကျမ်း ၂၈:၁၂)။
c. Israel. God wished to make Israel a channel of His truth, grace, and blessing to
neighboring nations. His people were to be His stewards. These were the terms
of His covenant with them: “Now therefore, if you will obey my voice and keep
my covenant, you shall be my own possession among all peoples; for all the
earth is mine, and you shall be to me a kingdom of priests and a holy nation”
(Ex. 19:5, 6). They would be richly blessed; they would lend to other nations
but never need to borrow (Deut. 28:12).
ဣသရေလအပေါ်
ဘုရားသခင်၏ ရုပ်ဝတ္ထုဆိုင်ရာကောင်းချီးသည် ကမ္ဘာ့အာရုံစိုက်မှုကို
ဆွဲဆောင်မည်ဖြစ်သည်။ ဣသရေလ၏ ထူးခြားသောစည်ပင်ဝေလာခြင်း၏အကြောင်းရင်းကို
လူမျိုးများမေးမြန်းလာရန် ဘုရားသခင်၏ရည်ရွယ်ချက်ဖြစ်သည်။ ဤသည်မှာ ဣသရေလအား
ကောင်းချီးများ၏ရင်းမြစ်ကို ထိရောက်စွာသက်သေခံခွင့်နှင့် ကောင်းကင်ဘုရားသခင်ကို
နာခံရန်လိုအပ်ကြောင်း ညွှန်ပြခွင့်ကို ဖွင့်ပေးမည်ဖြစ်သည် (ဟေရှာယ ၄၄:၈; ၄၉:၆; မာလခိ ၃:၁၂)။
ဘုရားသခင်သည် မိမိရွေးချယ်ထားသောလူမျိုးကို ကယ်တင်ခြင်းကျေးဇူးတော်၏
စီမံခန့်ခွဲသူဖြစ်စေရန် အရာအားလုံးကို ပြုလုပ်ပေးထားသည်။ “ငါသည် ယေဟောဝါဖြစ်၍
သင့်ကို တရားဓမ္မဖြင့် ခေါ်ခဲ့သည်။ ငါသည် သင့်လက်ကို ဆုပ်ကိုင်ထားပြီး သင့်ကို
စောင့်ရှောက်ခဲ့သည်။ ငါသည် သင့်ကို လူမျိုးအတွက် ပဋိညာဉ်အဖြစ်နှင့်
လူမျိုးများအတွက် အလင်းဖြစ်စေခဲ့သည်။ မျက်စိကန်းသူများကို ဖွင့်ပေးရန်၊ ထောင်ထဲက
အကျဉ်းသားများကို ထုတ်ယူရန်၊ အမှောင်ထဲတွင် ထိုင်နေသူများကို ထုတ်ယူရန်ဖြစ်သည်”
(ဟေရှာယ ၄၂:၆၊ ၇)။
God’s material blessing on Israel would attract the attention of the
world. It was God’s intention that the nations should inquire as to the reason
for Israel’s unusual prosperity. This would open the way for Israel to give
effective witness to the Source of blessings and to point out the necessity of
obeying the God of heaven (Isa. 44:8; 49:6; Mal. 3:12). God made every
provision for His chosen people to be stewards of His saving grace: “I am the
Lord, I have called you in righteousness, I have taken you by the hand and kept
you; I have given you as a covenant to the people, a light to the nations, to
open the eyes that are blind, to bring out the prisoners from the dungeon, from
the prison those who sit in darkness” (Isa. 42:6, 7).
၂. ဓမ္မသစ်ကျမ်း
က.
ဘုရားသခင်၏ပြီးပြည့်စုံသော စီမံခန့်ခွဲသူအဖြစ် ယေရှု။ ယေရှုသည်
ခမည်းတော်စေလွှတ်တော်မူသော အဓိကစီမံခန့်ခွဲသူအဖြစ် လောကသို့လာခဲ့သည် (ယောဟန်
၅:၃၆)။ ပျောက်ဆုံးနေသောကမ္ဘာကို ပြန်လည်ထူထောင်ခြင်း၊ ပြန်လည်ရယူခြင်းနှင့်
ရွေးနုတ်ခြင်းသည် သူ၏စီမံခန့်ခွဲမှု၏ တာဝန်နှင့် နယ်နမိတ်များဖြစ်သည် (လုကာ ၁၉:၁၀;
ဧဖက် ၁:၁၀)။
ကမ္ဘာ့စကြဝဠာ၏ ပျောက်ဆုံးနေသောအပိုင်းကို သူ၏လက်ထဲတွင် အပ်နှံထားသလိုဖြစ်နေပြီး
လူများကို ဒုစရိုက်၏ကျွန်ခံခြင်းမှ ကယ်တင်ရorbanရန်ဖြစ်သည် (မဿဲ ၁:၂၁)။ သူသည်
အသက်ကိုယူဆောင်လာရန်လာခဲ့သည် (ယောဟန် ၁၀:၁၀)။ ခမည်းတော်သည် သူ့အား တာဝန်နှင့်
တရားစီရင်ခြင်းအတွက် အခွင့်အာဏာပေးတော်မူခဲ့သည် (မဿဲ ၂၈:၁၉၊ ၂၀; ယောဟန် ၅:၂၂–၂၇;
၈:၂၉)။
2. The NT
a. Jesus as God’s perfect steward. Jesus came into the world as God’s chief
steward, sent by the Father (John 5:36). Restoration, recovery, and redemption
of a lost planet were the terms of reference and the parameters of His
stewardship (Luke 19:10; Eph. 1:10). It was as if the lost section of the
cosmos had been placed in His hands, for Him to rescue the people from sin’s
slavery (Matt. 1:21). He came to bring life (John 10:10). The Father gave Him
authority for mission and judgment (Matt. 28:19, 20; John 5:22–27; 8:29).
ယေရှုသည် ဧဖက် ၁:၉–၂၃
တွင် ပေါလုဖော်ပြသကဲ့သို့ ကယ်တင်ခြင်းအစီအစဉ်၏ စီမံခန့်ခွဲသူဖြစ်သည်။ အစီအစဉ်သည်
ခရစ်တော်နှင့် သူ၏ကယ်တင်ခြင်းလုပ်ဆောင်ချက်များပေါ်တွင် မူတည်သည်။ သူသည် တာဝန်ယူ၍
စီမံခန့်ခွဲပြီး ခမည်းတော်အောက်တွင် လူ့ဇာတိခံယူထားဆဲဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်သည် ယေရှုကို
“သူ့ကို ခန့်အပ်တော်မူသောအရှင်အပေါ် သစ္စာရှိသူ” ဟု ချီးကျူးတော်မူသည် (ဟေဗြဲ
၃:၂)။ ထို့ကြောင့် ယေရှုသည် “အိမ်တစ်အိမ်ကို တည်ဆောက်သူသည် အိမ်ထက်
ဘုန်းအသရေပိုရှိသကဲ့သို့” မောရှေထက် ဘုန်းအသရေပိုရှိသည် (အပိုဒ် ၃)။
ဘုရားသခင်၏အိမ်တော်ကို စီမံခန့်ခွဲသော သစ္စာရှိသားတော်အနေဖြင့် သူသည်
ကယ်တင်ခြင်း၏အလယ်အလတ်ဖြစ်သည်။ “ထို့ကြောင့် ဘုရားသခင်ထံသို့ ချဉ်းကပ်သောသူတို့ကို
အချိန်မရွေး ကယ်တင်နိုင်သည်။ အကြောင်းမူကား သူသည် အမြဲတမ်း အသက်ရှင်၍ သူတို့အတွက်
ဆုတောင်းပေးနေသည်” (ဟေဗြဲ ၇:၂၅)။
Jesus is the administrator of the plan of salvation, as Paul points out in
Ephesians 1:9–23. The plan hinges on Christ and His saving activities. He takes
charge and superintends the project, while still in subjection to His Father,
still in human flesh. God commends Jesus for being “faithful to him who
appointed him” (Heb. 3:2). For this reason Jesus is worthy of “more glory than
Moses as the builder of a house has more honor than the house” (verse 3). As a
faithful son over God’s house, He is Himself the medium of salvation.
“Consequently he is able for all time to save those who draw near to God
through him, since he always lives to make intercession for them” (Heb. 7:25).
ခ.
ခရစ်တော်၏ဉာဥ်များတွင် စီမံခန့်ခွဲမှု။ စီမံခန့်ခွဲမှုအယူအဆသည်
ယေရှု၏အချို့ဉာဥ်များတွင် ပိုမိုရှင်းလင်းလာသည်။ ဥပမာ၊ လုကာ ၁၂ တွင် သစ္စာရှိသော
စီမံခန့်ခွဲသူနှင့် မသစ္စာရှိသော စီမံခန့်ခွဲသူကို နှိုင်းယှဉ်ထားသည်။
ကျွန်များကို သခင်ပြန်လာချိန်ကို အဆင်သင့်ဖြစ်နေရန်—ကြိုးတိုက်ကြိုးတန်းနှင့်
မီးထွန်းထားရန်—သတိပေးထားသည်။ သခင်ပြန်လာသောအခါ ပထမဆုံးတံခါးခေါက်သံကို
ကြားရသောအခါ ချက်ချင်းတံခါးဖွင့်ရမည်။ သူပြန်လာမည့်တိကျသောအချိန်ကို မသိရ။
ည၏ဒုတိယသို့မဟုတ် တတိယမြောက်နာရီဖြစ်နိုင်သည်။ သခင်၏အမိန့်ကို လိုက်နာသောကြောင့်
“သစ္စာရှိ၍ ပညာရှိသော စီမံခန့်ခွဲသူ” သည် ထိုအခါ “သူ၏ပိုင်ဆိုင်မှုအားလုံးကို
စီမံခန့်ခွဲစေခြင်းခံရမည်” (အပိုဒ် ၄၂–၄၄)။ သို့သော်
နောက်ထပ်စီမံခန့်ခွဲသူတစ်မျိုးလည်းရှိသည်—သခင်ပြန်လာချိန်ကို အဆင်သင့်မဖြစ်သော
မသစ္စာရှိသူ။ “ထိုကျွန်၏သခင်သည် သူမမျှော်လင့်သောနေ့တွင်နှင့် သူမသိသောအချိန်၌
လာမည်။ သူ့ကို ပြင်းထန်စွာအပြစ်ပေးပြီး မသစ္စာရှိသူများနှင့်ထားမည်” (အပိုဒ် ၄၆)။
b. Stewardship in Christ’s parables. The idea of stewardship finds amplification in
certain of the parables of Jesus. In Luke 12, for instance, faithful and
unfaithful stewards are contrasted. The servants are warned to maintain a state
of readiness—loins girded, lights burning—waiting their master’s return. At the
sound of the first knock they are to answer the door quickly. The exact hour of
his coming is not known; it may be the second or third watch of the night. For
doing his master’s bidding, “the faithful and wise steward” will then be “set
over all his possessions” (verses 42–44). But there is another kind of
steward—the unfaithful one, who is not prepared for the master’s coming. “The
master of that servant will come on a day when he does not expect him and at an
hour he does not know, and will punish him, and put him with the unfaithful”
(verse 46).
ဇာတ်လမ်း၏အချက်မှာ
ဘုရားသခင်၏အသိပညာနှင့် လက်ဆောင်များအတွက် တာဝန်ယူမှုဖြစ်သည်။ “သခင်၏အလိုတော်ကို
သိသောကျွန်သည် အဆင်သင့်မဖြစ်ဘဲ သခင်၏အလိုတော်အတိုင်း မပြုလုပ်လျှင် ပြင်းထန်စွာ
ရိုက်နှက်ခြင်းခံရမည်” (အပိုဒ် ၄၇)။ ယေရှုသည် ဤဉာဥ်သည်
တပည့်တော်များအတွက်ဖြစ်ကြောင်း ရှင်းလင်းစွာဖော်ပြခဲ့သည်။ ခရစ်တော်၏
ကြွယ်ဝသောကျေးဇူးတော်ကို သူတို့အပေါ် လွတ်လပ်စွာပေးထားသည်။ သခင်၏လက်ဆောင်များ၏
စီမံခန့်ခွဲသူများအနေဖြင့် အခြားသူများနှင့် မျှဝေရမည်။ ခေတ်ကုန်ဆုံးချိန်တွင်
သူတို့၏စီမံခန့်ခွဲမှုကို အပြည့်အဝတာဝန်ခံရမည် (မဿဲ ၂၄:၄၅–၅၁; ၂၅:၁၄–၃၀ နှိုင်းယှဉ်ကြည့်ပါ)။
The point of the story was accountability for the knowledge and gifts of
God. “And that servant who knew his master’s will, but did not make ready or
act according to his will, shall receive a severe beating” (verse 47). Jesus
made it clear that this parable was for the disciples. On them the manifold
grace of Christ had been freely bestowed. As stewards of their master’s gifts,
they were to share with others. At the end of the age full account of their
stewardship would be required (cf. Matt. 24:45–51; 25:14–30).
လုကာ ၁၉ ရှိ
ပေါင်ချိန်နှိုင်းယှဉ်ချက်နှင့် မဿဲ ၂၅ ရှိ
လက်ခံရရှိသောင်ချိန်နှိုင်းယှဉ်ခယ့်တို့၏ အဓိကအကြောင်းအရာမှာ စီမံအုပ်ချုပ်ခြင်း (stewardship)
ဖြစ်သည်။
မင်းသားတစ်ပါး သို့မဟုတ် အိမ်ရှင်သည် ဝေးကွာသောပြည်သို့ ခရီးထွက်သည်။ သူသည်
မိမိကျွန်များကို ခေါ်၍ သူမရှိစဉ် ဆောင်ရွက်ရမည့်တာဝန်များနှင့် ညွှန်ကြားချက်များ
ပေးသည်။ နှစ်ခုစလုံးတွင် သူတို့သည် မိမိပေးအပ်ထားသော မူလပိုင်ဆိုင်မှုကို
ပညာရှိစွာ အသုံးချ၍ အမြတ်အစွန်းရရှိလာရန် မျှော်လင့်ထားသည်။ လုကာ ၁၉:၁၃ တွင်
သူမရှိစဉ် ထိုငွေများဖြင့် စီးပွားရေးလုပ်ကိုင်ရန် ညွှန်ကြားထားသည်။ မဿဲတွင်မူ
“မိမိပိုင်ဆိုင်မှုကို သူတို့အား အပ်နှံခဲ့သည်” (မဿဲ ၂၅:၁၄)။ ကျွန်များသည်
မိမိတို့၏တာဝန်ကို နားလည်ကြသည်။ ငါးတာလန်ရရှိသောသူသည် “ချက်ချင်းထွက်သွား၍
ထိုငွေများဖြင့် ကုန်သွယ်သည်”။ နှစ်တာလန်ရရှိသောသူလည်း ထိုနည်းတူပင် (အား ၁၆၊ ၁၇)။
နှစ်ခုသောနှိုင်းယှဉ်ချက်တွင်လည်း အိမ်ရှင်/မင်းသားမရှိစဉ်
စီမံအုပ်ချုပ်ရေးတာဝန်ကို ထမ်းဆောင်ခဲ့ကြသော ကျွန်များကို ချီးကျူး၍
ဆုချီးမြှင့်ခြင်းခံကြရသည်။ ပညာရှိသော စီမံအုပ်ချုပ်သူသည် သခင်နှင့်တူစေပြီး
သခင်၏အကျိုးစီးပွားကို ရှေးရှုသည်။ သို့ရာတွင် အနာဂတ်တွင် ပြန်လည်စစ်ဆေးခြင်းနှင့်
အကဲဖြတ်ခြင်း အချိန်ရှိလာမည်။ တရားစီရင်ခြင်းသည် “ဘုရားသခင်၏အိမ်ထောင်စုမှ
စတင်သည်” (၁ ပေ ၄:၁၇)။
Stewardship is the main motif of the parable of the pounds (Luke 19) and
of the parable of the talents (Matthew 25). The nobleman, or landowner, travels
to a far country. He calls his servants together to give them instructions and
tasks to perform while he is away. In each instance he expects that they will
make a profit by the wise use of their capital. Luke 19:13 indicates that they
are to do business with them while he was away. In Matthew he “entrusted to
them his property” (Matt. 25:14). The servants understood their responsibility.
The five-talent servant “went at once and traded with them.” The one who
received two did likewise (verses 16, 17). In both parables the servants who
carried out their stewardship responsibilities in the absence of the landowner/nobleman
were commended and rewarded. The wise steward identifies with the master and
his interests. There will, however, be a time of review and evaluation at some
future date. Judgment begins “with the household of God” (1 Peter 4:17).
In Matthew 25:31–46 stewards are judged on the basis of their treatment of
the unfortunate—the prisoners, the sick, the destitute, and the homeless. Those
who shared unselfishly are surprised that the King declares these deeds to have
been done to Him. They are invited to “inherit the kingdom” (verse 34). Those
who fail the evaluation are consigned to “eternal punishment” (verse 46).
မဿဲ ၂၅:၃၁–၄၆ တွင်
စီမံအုပ်ချုပ်သူများကို မတော်မတရားခံရသူများ—အကျဉ်းသားများ၊ နာမကျန်းသူများ၊
ဆင်းရဲသောသူများ၊ အိုးမဲ့အိမ်မဲ့များအပေါ် ဆက်ဆံပုံအရ တရားစီရင်ခြင်းခံကြရသည်။
ကိုယ်တိုင်မယူဘဲ ဝေမျှပေးကမ်းခဲ့ကြသူများသည် ရှင်ဘုရင်က ထိုအကျင့်များကို
သူ့အတွက်ပြုခဲ့သည်ဟု ကြေညာသောအခါ အံ့အားတသင့်ဖြစ်ကြရသည်။ သူတို့သည်
“နိုင်ငံတော်ကို အမွေခံရန်” ဖိတ်ခေါ်ခြင်းခံကြရသည် (အား ၃၄)။ အကဲဖြတ်ခြင်းတွင်
မအောင်မြင်သူများကိုမူ “ထာဝရအပြစ်ဒဏ်” သို့ ချမှတ်ခြင်းခံကြရသည် (အား ၄၆)။ ဤနှိုင်းယှဉ်ချက်များတွင်
တွေ့ရသည့်အတိုင်း စီမံအုပ်ချုပ်ခြင်းတွင် ဆုလာဘ်များလည်းရှိသလို
အပြစ်ဒဏ်များလည်းရှိသည်။ အိမ်ရှင်သည် မည်သည့်ကိစ္စတွင်မဆို
အလျှော့မပေးဘဲ—မိမိပိုင်ဆိုင်မှုကို လက်ခံရရှိသူများသည် ထိုပိုင်ဆိုင်မှုကို
တိုးပွားစေရမည်။ တရားစီရင်ခြင်း၏စံနှုန်းသည် ရှင်းလင်းသည်။
“များစွာပေးသောသူတိုင်းထံမှ များစွာတောင်းခံလိမ့်မည်။ များစွာအပ်နှံသောသူထံမှ
ပို၍တောင်းခံလိမ့်မည်” (လုကာ ၁၂:၄၈)။
As can be seen in these parables, stewardship has its rewards and
punishments. In every case the master of the house is uncompromising—those who
have received his capital are required to improve it. The standard of judgment
is clear: “Every one to whom much is given, of him will much be required; and
of him to whom men commit much they will demand the more” (Luke 12:48).
ဂ။
တမန်တော်ခေတ်အသင်းတော်တွင် စီမံအုပ်ချုပ်ခြင်း
တမန်တော်များခေတ်အသင်းတော်သည်
ခရစ်ယာန်စီမံအုပ်ချုပ်ခြင်း၏ တက်ကြွသောပုံသက်သေကို ပြသခဲ့သည်။
အသင်းတော်အဖွဲ့ဝင်များသည် တစ်ဦးချင်းရော အဖွဲ့လိုက်ရော
စီမံအုပ်ချုပ်သူဖြစ်ခြင်း၏အဓိပ္ပာယ်ကို နားလည်ခဲ့ကြသည်။ သူတို့သည်
ခရစ်ယာန်စီမံအုပ်ချုပ်ခြင်း၏နိယာမများကို သဘောထားနှင့်
လက်တွေ့အကောင်အထည်ဖော်မှုအားဖြင့် ကောင်းစွာပုံဖော်ပြသခဲ့ကြသည်။ အဖွဲ့ဝင်တိုင်းသည်
ကောင်းမှုများပြုရန်၊ ရက်ရောရန်၊ မိမိပိုင်ဆိုင်မှုများကို ဝေမျှရန်
အသင့်ရှိနေကြသည်။ တမန်တော် ၂:၄၄၊ ၄၅ တွင် ခရစ်ယာန်စီမံအုပ်ချုပ်ခြင်းကို
လက်တွေ့အကောင်အထည်ဖော်ပုံကို ဖော်ပြထားသည်။ “ယုံကြည်သူအားလုံးသည် အတူတကွနေ၍
အရာအားလုံးကို ဘုံပိုင်ဆိုင်ကြသည်။ မိမိတို့ပိုင်ဆိုင်မှုများနှင့် ပစ္စည်းများကို
ရောင်းချ၍ လိုအပ်သူတိုင်းအား ဖြန့်ဝေပေးကြသည်။” ရှေးဦးခရစ်ယာန်များသည် ယုဒဖြစ်စေ
တပါးအမျိုးသားဖြစ်စေ ဧဝံဂေလိတရားပျံ့နှံ့ရာနေရာအနှံ့အပြားရှိ
ညီအစ်ကိုများအချင်းချင်း တာဝန်ရှိကြောင်း ခံစားခဲ့ကြသည်။ ဤအပြန်အလှန်ဆိုင်ရာ
ဂရုစိုက်မှုသည် စောစောပင် ဖြစ်ပေါ်လာခဲ့သည်။ ပရောဖက် အာဂါဘုက ဟောကြားခဲ့သော
အစာခေါင်းပါးမှုကာလတွင် ယေရုရှလင်အသင်းတော်ခံစားရသောအခါ တပါးအမျိုးသားဒေသများရှိ
ယုံကြည်သူများသည် ကယ်ဆယ်ရေးလုပ်ငန်းအတွက် ရက်ရောစွာ လှူဒါန်းခဲ့ကြသည်။ ပါဝလုသည်
ဤအကျပ်အတည်းကို စစ်မှန်သော အဂပေးချစ်ခြင်းမေတ္တာကို ပြသရန် အခွင့်အရေးအဖြစ်
မြင်ခဲ့သည်။ ကမ္ဘာလုံးဆိုင်ရာ ညီအစ်ကိုဆက်ဆံရေးသည် ထိုအလုပ်တွင် ခိုင်မာစွာ
စည်းစည်းညီညီရှိလာခဲ့သည်။ “တပည့်တော်တို့သည် မိမိတို့စွမ်းရည်အလိုက်
ယုဒပြည်နေညီအစ်ကိုများအား ကယ်ဆယ်ရန် ဆုံးဖြတ်ကြပြီး၊ ထိုသို့ပင်ပြုကာ ဗာနဗနှင့်
ရှောလုလက်ဖြင့် အသင်းအကြီးအကဲများထံ ပို့ဆောင်ခဲ့ကြသည်” (တမန် ၁၁:၂၉၊ ၃၀)။
c. Stewardship in the apostolic church. The church in the apostles’ day presented a
dynamic demonstration of Christian stewardship. The members of the community
understood what it meant to be stewards, individually and as a corporate body.
They modeled well the principles of Christian stewardship by their attitude and
practice. Each member stood ready to perform good works, show generosity, and
share their means. Acts 2:44, 45 describes Christian stewardship in action:
“And all who believed were together and had all things in common; and they sold
their possessions and goods and distributed them to all, as any had need.”
The early Christians felt responsible for each other, whether Jew or
Gentile, throughout the empire. This ecumenical awareness developed early. When
the Jerusalem church suffered during the famine that was predicted by the
prophet Agabus, the believers in the Gentile world gave liberally toward the
relief effort. Paul saw this crisis as an opportunity to demonstrate genuine agapē love. The worldwide fellowship was
strengthened and united in the task. “And the disciples determined, every one
according to his ability, to send relief to the brethren who lived in Judea;
and they did so, sending it to the elders by the hand of Barnabas and Saul”
(Acts 11:29, 30).
၂ ကောရိန် ၉:၆၊ ၇
တွင် ပါဝလုသည် လှူဒါန်းခြင်း၏ ဓမ္မသီအိုရီကို ဖွံ့ဖြိုးစေသည်။ “အနှစ်သာရမှာ
ဤသို့ဖြစ်သည်။ နည်းစွာဖြည့်သူသည် နည်းစွာရိတ်ရလိမ့်မည်။ များစွာဖြည့်သူသည်
များစွာရိတ်ရလိမ့်မည်။ လူတိုင်းသည် မိမိစိတ်နှလုံးထဲ၌ ဆုံးဖြတ်ထားသည့်အတိုင်း
ပြုရမည်။ စိတ်မသန္နိဋ္ဌိတ်ဖြင့်လည်းကောင်း၊ အတင်းအကျပ်ဖြင့်လည်းကောင်း မပြုရ။
အကြောင်းမူကား၊ ဝမ်းမြောက်စွာပေးသောသူကို ဘုရားသခင်နှစ်သက်တော်မူသည်။”
In 2 Corinthians 9:6, 7 Paul develops a theology of giving: “The point is
this: he who sows sparingly will also reap sparingly, and he who sows
bountifully will also reap bountifully. Each one must do as he has made up his
mind, not reluctantly or under compulsion, for God loves a cheerful giver.”
ရှေးဦးခရစ်ယာန်များ၏
ကိုယ်ကျိုးမဖက်သော ပေးကမ်းမှုသည် ပြန်လည်အကျိုးပြုခဲ့သည်။ “သင်တို့သည်
ရက်ရောမှုကြီးစွာအတွက် အရာရာတွင် ကြွယ်ဝစေခြင်းသို့ ရောက်ကြလိမ့်မည်။
ထိုရက်ရောမှုသည် ကျွန်ုပ်တို့မှတစ်ဆင့် ဘုရားသခင်အား ကျေးဇူးတော်ချီးမွမ်းခြင်းကို
ဖြစ်ပေါ်စေလိမ့်မည်။ ဤဝန်ဆောင်မှုပေးခြင်းသည် သန့်ရှင်းသူများ၏လိုအပ်ချက်ကို
ဖြည့်ဆည်းရုံသာမက ဘုရားသခင်အား ကျေးဇူးတော်ချီးမွမ်းခြင်းများစွာကို လှံဖြစ်စေသည်။
ဤဝန်ဆောင်မှု၏စမ်းသပ်ခြင်းအောက်တွင် သင်တို့သည် ခရစ်တော်၏ဧဝံဂေလိတရားကို
ဝန်ခံခြင်း၌ နာခံခြင်းအားဖြင့်နှင့် သူတို့နှင့် လူအားလုံးအတွက်
သင်တို့၏လှူဒါန်းမှု၏ရက်ရောမှုအားဖြင့် ဘုရားသခင်ကို ချီးမွမ်းကြလိမ့်မည်” (အား
၁၁–၁၃)။
The unselfish giving of early Christians had its reflex action. “You will
be enriched in every way for great generosity, which through us will produce
thanksgiving to God; for the rendering of this service not only supplies the
wants of the saints but also overflows in many thanksgivings to God. Under the
test of this service, you will glorify God by your obedience in acknowledging
the gospel of Christ, and by the generosity of your contribution for them and
for all others” (verses 11–13).
ယုံကြည်ခြင်းအိမ်ထောင်စုဝင်များနှင့်
မိမိတို့နေထိုင်ရာအသိုင်းအဝိုင်းရှိ လိုအပ်နေသူအားလုံးကို ဂရုစိုက်ရင်း
အသင်းတော်အဖွဲ့ဝင်များသည် မိမိတို့၏ဇာတိမိသားစုကို လျစ်လျူရှုထားရန် မသင့်ခဲ့ပေ။
စီမံအုပ်ချုပ်ခြင်းတာဝန်သည် ဆွေမျိုးသားချင်းများ၏လိုအပ်ချက်ကို ဖြည့်ဆည်းခြင်းမှ
စတင်သည်။ ပါဝလုက ဤအချက်ကို အလွန်ပြင်းထန်စွာ ပြောခဲ့သည်။ “အကြင်သူသည်
မိမိဆွေမျိုးများနှင့် အထူးသဖြင့် မိမိမိသားစုကို မပြုစုလျှင် ထိုသူသည်
ယုံကြည်ခြင်းကို ငြင်းပယ်ပြီး မယုံကြည်သူထက် ဆိုးသည်” (၁ တိ ၅:၈)။
While caring for members of the household of faith and for all who were in
need in the communities where they lived, church members were not to neglect
their own families. Stewardship responsibility begins with caring for the needs
of blood relations. Paul states this very emphatically: “If any one does not
provide for his relatives, and especially for his own family, he has disowned
the faith and is worse than an unbeliever” (1 Tim. 5:8).
တမန်တော်များသည်
ဧဝံဂေလိဝန်ကြီးဌာနအတွက် ငွေကြေးထောက်ပံ့ရန် တာဝန်ကိုလည်း အသင်းတော်အား
တိုက်တွန်းခဲ့ကြသည်။ အား ၁၈ တွင် ပါဝလုသည် ယေရှု၏နှုတ်မြွက်စကားကို ကိုးကား၍
“အလုပ်သမားသည် မိမိလုပ်ခရရထိုက်သည်” ဟု ဆိုသည် (လုကာ ၁၀:၇၊ မဿဲ ၁၀:၁၀)။ တိမောတေအား
အကြီးအကဲများကို လေးစားရန် အားပေးရာတွင် (အား ၁၇၊ ၁၈) ဓမ္မဟောင်းစကားကို ကိုးကား၍
“စပါးကို နင်းနေသောနွားကို ပါးစပ်မပိတ်ရ” ဟု ဆိုသည် (က၊ တရားဟော ၂၅:၄၊ တ၊ တောလည်း
၁၈:၂၁၊ နေဟမိ ၁၂:၄၄၊ ၄၅)။
The apostles also urged upon the church the duty of providing financial
support for the gospel ministry. In verse 18 Paul appealed to the words of
Jesus, “the laborer deserves his wages” (Luke 10:7; Matt. 10:10). In
encouraging Timothy to honor the elders (verses 17, 18), he cites an OT dictum:
“You shall not muzzle an ox when it is treading out the grain.” (See Deut.
25:4; cf. Num. 18:21; Neh. 12:44, 45.)
ေပါလုသည်
အချို့အသင်းတော်များ၏လှူဒါန်းမှုကို မိမိဝန်ကြီးအတွက် အမြဲမလက်ခံခဲ့သော်လည်း
ထိုထောက်ပံ့မှုကို လက်ခံပိုင်ခွင့်ရှိကြောင်း တောင်းဆိုခဲ့သည်။
ထိုတောင်းဆိုခွင့်သည် ယနေ့တိုင် တရားမျှတနေဆဲဖြစ်သည်။
Although Paul did not always accept the gifts of the churches for the
support of his ministry, he insisted on his right to such support. The
requirement is still valid.
“If we have sown spiritual good among you, is it too much if we reap your
material benefits?…
“ကျွန်ုပ်တို့သည်
သင်တို့တွင် ဝိညာဉ်ရေးကောင်းကျိုးကို ဖြည့်ခဲ့လျှင် သင်တို့၏ ရေမြေကောင်းကျိုးကို
ရိတ်ရခြင်းသည် များလွန်းသလော… ဗိမာန်တော်၌ အမှုတော်ဆောင်သူများသည် ဗိမာန်တော်မှ
စားစရာရသည်ကို သင်တို့မသိကြသလော။ ယဇ်ပလ္လင်တွင် အမှုတော်ဆောင်သူများသည်
ယဇ်ပူဇော်သက္ကာမှ အစိတ်အပိုင်းရသည်ကို မသိကြသလော။ ထိုနည်းတူစွာ
ဧဝံဂေလိဟောပြောသူများသည် ဧဝံဂေလိမှ အသက်မွေးဝမ်းကျောင်းပြုရမည်ဟု
သခင်ဘုရားပညတ်တော်မူခဲ့သည်” (၁ ကော ၉:၁၁–၁၄)။
Do you not know that those who are employed in the temple service get
their food from the temple, and those who serve at the altar share in the
sacrificial offerings? In the same way, the Lord commanded that those who
proclaim the gospel should get their living by the gospel” (1 Cor. 9:11–14).
ရှေးဦးအသင်းတော်သည်
ရက်ရောခြင်းစိတ်ဓာတ်ဖြင့် ပြည့်ဝနေခဲ့သည်။ သူတို့သည်
တမန်တော်ပါဝလု၏စကား—“လူတိုင်းသည် မိမိစိတ်နှလုံးထဲ၌ ဆုံးဖြတ်ထားသည့်အတိုင်း
ပြုရမည်။ စိတ်မသန္နိဋ္ဌိတ်ဖြင့်လည်းကောင်း၊ အတင်းအကျပ်ဖြင့်လည်းကောင်း မပြုရ။
အကြောင်းမူကား၊ ဝမ်းမြောက်စွာပေးသောသူကို ဘုရားသခင်နှစ်သက်တော်မူသည်” (၂ ကော ၉:၇)
ကို အလွန်အလေးအနက်ထား လိုက်နာခဲ့ကြသည်။ တမန်တော်များခေတ်အသင်းတော်သည်
ခေတ်အနှံ့အပြားအတွက် စီမံအုပ်ချုပ်ခြင်း၏ ပုံသက်သေ ဖြစ်လာခဲ့သည်။
The early church was infused with the spirit of liberality. They took the
words of the apostle Paul very seriously: “Each one must do as he has made up
his mind, not reluctantly or under compulsion, for God loves a cheerful giver”
(2 Cor. 9:7). The church of the apostles is a stewardship model for all time.
တမန်တော်များခေတ်အသင်းတော်သည်
ပုံစံကို ချမှတ်ခဲ့ပြီး စံချိန်ကို ပေးခဲ့သည်။ ယောသပ်သည် အဲဂုတ္တုပြည်၌
ရှိခဲ့သလို၊ ဣသရေလသည် တပါးအမျိုးသားများအကြား ရှိခဲ့သလို၊ ခရစ်တော်၏နာမတော်ကို
ခံယူသူများသည်လည်း တာဝန်ရှိပြီး တာဝန်ခံရသူများဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်ပေးသနားတော်မူသော
ကောင်းချီးများကို သူတို့သည် ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်းသို့ ပြန်လည်ဝေငှရမည်။
စီမံအုပ်ချုပ်ခြင်းဆိုသည်မှာ ခရစ်တော်၏ နှိုင်းယှဉ်မဲ့ကြွယ်ဝခြင်းကို
လူသားတို့နှင့် ဝေမျှခြင်းဖြစ်သည်။ “ကျွန်ုပ်တို့ကို ဤသို့မှတ်ယူရမည်။
ခရစ်တော်၏အမှုတော်ဆောင်များနှင့် ဘုရားသခင်၏နက်နဲသောအရာများ၏ စီမံအုပ်ချုပ်သူများဟု
မှတ်ယူရမည်။ ထို့ပြင် စီမံအုပ်ချုပ်သူများတွင် ယုံကြည်စိတ်ချရသူများဖြစ်ရန်
လိုအပ်သည်” (၁ ကော ၄:၁၊ ၂)။
The church in the apostles’ time set the pattern, provided the benchmark.
As Joseph was in Egypt and Israel among the nations, so those who take on
Christ’s name are both responsible and accountable. The blessings God has given
to them they, in turn, are to pass on to the whole world. Stewardship is
sharing the incomparable riches of Christ with fellow human beings. “This is
how one should regard us, as servants of Christ and stewards of the mysteries
of God.
ယုံကြည်ခြင်းအသိုင်းအဝိုင်းသည်
ကိုယ်ကျိုးအတွက် မရှိစေရ။ လိုအပ်နေသော ကမ္ဘာအား ဘုရားသခင်၏
ကြွယ်ဝသောကျေးဇူးတော်ကို ဖြန့်ဝေဝေမျှရန် ရှိသည်။ ဤကျေးဇူးတော်သည်
ခံစားချက်သက်သက်ထက် ပိုသည်။ ၎င်းသည် လက်တွေ့ကျသော အခြေအနေများနှင့်
တကယ့်လိုအပ်ချက်များကို ဖြေရှင်းပေးသည်။ ထိုလိုအပ်ချက်များသည်
ဝိညာဉ်ရေးရာဖြစ်နိုင်သလို ရေမြေရာလည်း ဖြစ်နိုင်သည်။ စီမံအုပ်ချုပ်သူသည်
မည်သည့်နေရာတွင်မဆို၊ မည်သည့်အဆင့်တွင်မဆို ထိုလိုအပ်ချက်များကို ဖြည့်ဆည်းပေးရန်
ရွေးချယ်စရာမရှိပေ။
Moreover it is required of stewards that they be found trustworthy” (1
Cor. 4:1, 2).
The faith community does not exist for itself. It exists for the
distribution, the sharing, of God’s manifold grace with a needy world. This
grace is more than sentiment; it addresses concrete situations and real needs.
Those needs may sometimes be spiritual or they may be material. The steward has
no option but to meet these needs wherever found and on whatever level.
E. သမ္မာကျမ်းဆိုင်ရာ
စီမံအုပ်ချုပ်ခြင်း၏ အသုံးချမှုများ
ဘုရားသခင်၏
ကိုယ်စားလှယ်များအနေဖြင့် ပထမဆုံးလင်မယားနှင့် သူတို့၏သားမြေးများကို
ဘုရားသခင်ပေးသနားတော်မူသော အရင်းအမြစ်များကို စီမံအုပ်ချုပ်ရန် အပ်နှံထားသည်။
ထိုအရင်းအမြစ်များမှာ ဘုရားသခင်၏ကျေးဇူးတော်၊ အသက်၊ အချိန်၊ အရည်အချင်းများ၊
ဥစ္စပစ္စည်းများနှင့် ကမ္ဘာမြေကိုယ်တိုင်ပင် ပါဝင်သည်။ (နှိုင်းယှဉ်ကြည့်ပါ၊
လူနေမှုပုံစံ II. C. ၅။)
E. Biblical Stewardship: Applications
As God’s deputies on earth, the first couple and their descendants have
been entrusted the stewardship of God-given resources. These include divine
grace, life, time, talents, wealth, and the earth itself. (See Lifestyle II. C.
5.)
၁.
ဘုရားသခင်၏ကျေးဇူးတော်ကို စီမံအုပ်ချုပ်ခြင်း
လူသားများရရှိခဲ့သော
အကြီးကျယ်ဆုံးလက်ဆောင်မှာ ထာဝရအသက်ဖြစ်သည် (ယောဟန် ၃:၁၆)။ ထိုအသက်သည် နောင်ဘဝ၌သာမက
ယခုဘဝ၌လည်း ရှိသည် (ယောဟန် ၅:၂၄; ၁၀:၁၀)။
ဤသည်မှာ ယေရှုလာရောက်ပြန့်ပွားစေတော်မူသော “သတင်းကောင်း” ဖြစ်သည်။ ကောင်းကင်သို့
မတက်ကြွမီ ကိုယ်တော်သည် မပြီးဆုံးသေးသော အလုပ်ကို တပည့်တော်များအား
အပ်နှံတော်မူခဲ့သည်။ “သင်တို့သွားပြီး လူမျိုးတို့အားလုံးကို တပည့်ဖြစ်စေကြလော့။
ခမည်းတော်နှင့် သားတော်နှင့် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ နာမတော်၌ ဗတ္တိဇံပေးကြလော့။
ငါမှာထားသမျှတို့ကို လိုက်လျှောက်ရန် သွန်သင်ကြလော့” (မဿဲ ၂၈:၁၉၊ ၂၀)။
1. Stewardship of Divine Grace
The greatest gift that human beings have received from God is eternal life
(John 3:16), not only in the hereafter but also now (John 5:24; 10:10). This is
the “good news” Jesus came to spread. Before His ascension He entrusted the
unfinished task to His disciples: “Go therefore and make disciples of all
nations, baptizing them in the name of the Father and of the Son and of the
Holy Spirit, teaching them to observe all that I have commanded you” (Matt.
28:19, 20).
ရှင်ပေါလုသည်
ကျေးဇူးတော်၏ဧဝံဂေလိတရားကို မျှဝေရမည့်တာဝန်ကို အသိအမှတ်ပြုခဲ့သည်။ “ငါသည်
ဧဝံဂေလိတရားကို မဟောလျှင် ငါ့အပေါ်သို့ ဒုက္ခရောက်လိမ့်မည်” (၁ကိုရိန် ၉:၁၆)။
သို့ရာတွင် ထိုတာဝန်ကို သူကိုယ်တိုင်သာမက အခြားတမန်တော်များအတွက်သာမက
ကန့်သတ်ထားခြင်းမရှိခဲ့ပေ။ ကောရိန်သားများအား သူရေးသားခဲ့သည်မှာ “ဘုရားသခင်သည် …
ခရစ်တော်အားဖြင့် ငါတို့ကို ကိုယ်တော်နှင့် ပြန်လည်သင့်မြတ်စေတော်မူပြီး
ပြန်လည်သင့်မြတ်ရေးအမှုတော်ကို ငါတို့အား အပ်နှံတော်မူခဲ့သည်” (၂ကိုရိန် ၅:၁၈)။
ထေဿလောနိတ်သားများကို ချီးကျူးခဲ့သည်မှာ “သခင်ဘုရား၏နှုတ်ကပတ်တော်သည် …
မက်ဆီဒိုနိယနှင့် အာခါယပြည်၌ သင်တို့ထံမှ ထွက်သံကျယ်လောင်ခဲ့သည်”၊
သူတို့၏ယုံကြည်ခြင်းသည် “နေရာအနှံ့သို့ ပျံ့နှံ့သွားခဲ့သည်” (၁သက် ၁:၈)။
ဖိလေမုန်အတွက် ဆုတောင်းခဲ့သည်မှာ သူ၏ယုံကြည်ခြင်းကို မျှဝေခြင်းဖြင့် “ခရစ်တော်၌
ငါတို့ပိုင်ဆိုင်သော ကောင်းမှုအားလုံး၏ အသိပညာကို တိုးပွားစေပါစေ” (ဖိလေမုန် ၆)။
Paul recognized his obligation to share the gospel of grace: “For
necessity is laid upon me. Woe to me if I do not preach the gospel!” (1 Cor.
9:16). But he did not limit the responsibility to himself or even to his fellow
apostles. To the Corinthians he wrote that “God … through Christ reconciled us
to himself and gave us the ministry of reconciliation” (2 Cor. 5:18). He
commended the Thessalonians because the “word of the Lord sounded forth from …
[them] in Macedonia and Achaia”; their faith in God had “gone forth everywhere”
(1 Thess. 1:8). He also prayed that Philemon’s sharing of his faith might
“promote the knowledge of all the good that is ours in Christ” (Philemon 6).
ရှင်ပေတရုသည်လည်း
သတင်းကောင်းကို ဟောပြောရမည့် ခရစ်ယာန်များ၏ တာဝန်ကို ပြောကြားခဲ့သည်။
“သင်တို့မူကား ရွေးချယ်ခံရသော လူမျိုးဖြစ်၍ ဘုရင်မင်းဆက်ဆိုင်ရာ ယဇ်ပုရောဟိ resist
များ၊
သန့်ရှင်းသောနိုင်ငံတော်၊ ဘုရားသခင်၏ပိုင်ဆိုင်သောလူမျိုးဖြစ်ကြသည်။ သင်တို့ကို
မှောင်မိုက်ထဲမှ အံ့ဖွယ်အလင်းထဲသို့ ခေါ်ယူတော်မူသော ထိုသခင်၏
အံ့ဖွယ်အမှုတော်များကို ကြေညာရန်အတွက်ဖြစ်သည်” (၁ပေ ၂:၉)။ တပါးအမျိုးသားများသည်
ခရစ်ယာန်များ၏ဘဝကို ကြည့်ပြီး ဘုရားသခင်ကို ချီးမွမ်းရမည် (အပိုဒ် ၁၂)။ တမန်တော်က
ယုံကြည်သူများအား “သင်တို့အတွင်း၌ရှိသော မျှော်လင့်ခြင်းအကြောင်း
အမြဲပြင်ဆင်ထားပြီး အကြောင်းပြချက်ဖြင့် ဖြေဆိုနိုင်ရန်” တိုက်တွန်းခဲ့သည် (၁ပေ
၃:၁၅)။
Peter likewise spoke of the Christians’ duty to preach the good news: “But
you are a chosen race, a royal priesthood, a holy nation, God’s own people,
that you may declare the wonderful deeds of him who called you out of darkness
into his marvelous light” (1 Peter 2:9). The Gentiles were to observe the life
of the Christians and “glorify God” because of it (verse 12). The apostle also
urged that believers “always be prepared to make a defense” of the hope in them
(1 Peter 3:15).
ဗျာဒိတ် ၁၄:၆–၁၂ တွင်
ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်းလုံးသို့ ကြေညာရမည့် “ထာဝရဧဝံဂေလိတရား” ပါရှိသည် (အပိုဒ် ၆)။
အဓိကအာရုံမှာ လက်ရှိမဲနက်နေသော အခြေအနေကို ကျော်လွန်၍ ဗျာဒိတ်ကျမ်း၏
နောက်ဆုံးအခန်းများတွင် ဖော်ပြထားသော ဘုန်းတန်ခိုးရှိသော ရလဒ်ကို ညွှန်ပြသော
ဘုရားသခင်၏ ကတိနှင့် နှုတ်ကပတ်တော်ဖြစ်သည်။ သတင်းကောင်းမှာ ဘုရားသခင်သည်
ဤကမ္ဘာဂြိုဟ်ကို ချစ်မြတ်နိုးပြီး ကယ်တင်ကာ ပြန်လည်အသစ်ပြုလုပ်ရန်
စိတ်ပိုင်းဖြတ်ထားသည်ဆိုသော အချက်ဖြစ်ပြီး ဖန်ဆင်းခြင်း၏ မူလရည်ရွယ်ချက်ကို
ပြည့်စုံစေမည်ဖြစ်သည်။ ဤအရေးကြီးသော သတင်းစကားကို အပြည့်အဝ မျှဝေခြင်းသည် ခရစ်ယာန်စီမံအုပ်ချုပ်ခြင်း၏
တစ်စိတ်တစ်ပိုင်းဖြစ်သည်။
Revelation 14:6–12 contains good news, “an eternal gospel” (verse 6) to
proclaim to all the world. The focus is on the God whose promise and Word
transcend the present gloomy situation and point to the glorious outcome
described in the final chapters of Revelation. The good news is that God does
love this planet and is determined to rescue and renew it so that His original
purpose in Creation may be fulfilled. Sharing this vital message in its
fullness is part and parcel of Christian stewardship.
အသင်းတော်သည်
ကော်ပိုရိတ်အဖွဲ့အစည်းအနေဖြင့် လောကီဓလေ့များ တိုးပွားလာနေသော လူ့အဖွဲ့အစည်းတွင်
စစ်မှန်သော စီမံအုပ်ချုပ်ရေးအသိုင်းအဝိုင်းကို တသမတ်တည်း ပုံဖော်ရမည်။
ထိုသို့ပြုလုပ်ရန် အသင်းတော်သည် ကိုယ်ပိုင်အလိုဆန္ဒများကို ထိန်းချုပ်ရမည်၊
ပြောင်ပြောင်တင်းတင်း စားသုံးမှုကို ဆန့်ကျင်ရမည်၊ နာဇရက်သားအရိုက်အရာနိမ့်ကျသူ၏
နေထိုင်ပုံစံကို တတ်နိုင်သမျှ အနီးကပ်ဆုံး အတုယူရမည်။ ဤသည်မှာ အသင်းတော်၏
သက်သေခံချက်ကို ယုံကြည်ထိုက်စေရန် ကူညီပေးမည်ဖြစ်သည်။
The church, as a corporate body, is under constraint to model consistently
an authentic stewardship community in an increasingly secular society. In order
to do so it must rein in its tastes, resist conspicuous consumption, and
imitate as closely as possible the way of living of the lowly Nazarene. This
will help give credibility to the church’s witness.
သို့ရာတွင်
တစ်ဦးချင်းခရစ်ယာန်သည် အဖွဲ့အစည်းက သူ၏ကိုယ်ပိုင်တာဝန်ကို ထမ်းပိုးပေးမည်ဟု
မမျှော်လင့်ရပေ။ စီမံအုပ်ချုပ်ခြင်းဆိုင်ရာ အဓိကအကြောင်းအရာက လူတစ်ဦးချင်းစီသည်
မိမိပိုင်ဆိုင်သမျှကို ဘုရားသခင်၏ ဘုန်းအတွက်နှင့် လူသားများနှင့်
ဖန်ဆင်းမှုအားလုံးအတွက် အကောင်းဆုံးလုပ်ဆောင်ရန် တစ်ဦးချင်းစီ တာဝန်ခံရမည်ဖြစ်သည်။
The individual Christian must not, however, look to the organization to
assume his or her personal responsibility. If the stewardship motif says
anything, it is that we are held accountable as individuals for doing the best
we can with what we have, to the glory of God and to the service of fellow
humans and all of creation.
နောက်ဆုံးကာလ၌
ဘုရားသခင်၏လူမျိုးသည် ဗျာဒိတ် ၁၄ ရှိ ကောင်းကင်တမန်သုံးပါး၏ သတင်းစကားများကို
ကြေညာရာတွင် ပါဝင်ရမည်။ ဘုရားသခင်၏ အခမဲ့ကယ်တင်ခြင်းကို
လက်ခံရရှိသူများဖြစ်သောကြောင့် မျှော်လင့်ခြင်းနှင့် အသက်ရှင်ခြင်း၏ သတင်းစကားကို
မျှဝေရန် တာဝန်ရှိသည်။
In the end-time, the people of God are to join in the proclamation of the
three angels’ messages of Revelation 14. Because they have been the recipients
of God’s free salvation, they are under obligation to share the message of hope
and life.
၂. အသက်ကို
စီမံအုပ်ချုပ်ခြင်း
အသက်သည် ဘုရားသခင်၏
လက်ဆောင်ဖြစ်ပြီး ဘုရားသခင်၏ ပိုင်ဆိုင်မှုဖြစ်သည်။ သို့ရာတွင် ဘုရားသခင်သည်
အသက်ကို လူသားမျိုးနွယ်အား ကျေးဇူးဖြင့် အပ်နှံထားသည်။ ထိုအသက်နှင့်ပတ်သက်၍
ပညာရှိစွာ စီမံအုပ်ချုပ်ရန် တောင်းဆိုတော်မူသည်။
2. Stewardship of Life
Life is a gift of God and belongs to God, its source. But God has
graciously entrusted life to the human race. Of it He requires wise
administration.
ဘုရားသခင်သည်
ကြွယ်ဝစွာ အသက်ပေးသနားတော်မူသော သခင်ဖြစ်ပြီး ကိုယ်တော်၏ ဖန်ဆင်းခံများနှင့်
အသက်ကို မျှဝေဝမ်းမြောက်တော်မူသည်။ သမ္မာကျမ်းစာတွင် တက်ကြွပြီး မနှေးကွေးနိုင်သော
အသက်၏ ဘာသာစကားဖြင့် ပြည့်နှက်နေသည်။ ဥပမာ-
God is the abundant Lifegiver, who delights in sharing life with His
creatures. The biblical account throbs with the language of dynamic,
irrepressible life. For example:
“ရေများသည်
အသက်ရှင်သော သတ္တဝါများကို များစွာဖြစ်ထွန်းစေကြလော့။ ငှက်များသည် ကောင်းကင်၌
ပျံဝဲကြလော့ဟု ဘုရားသခင်မိန့်တော်မူသည်။ ထို့ကြောင့် ကြီးမားသော
ပင်လယ်သတ္တဝါများနှင့် ရေထဲ၌ ရွက်လျားသွားလာသော အသက်ရှင်သော သတ္တဝါအားလုံးကို
အမျိုးအလိုက်၊ တောင်ပံရှိသော ငှက်အားလုံးကို အမျိုးအလိုက် ဖန်ဆင်းတော်မူသည်။
ဘုရားသခင်ကြည့်တော်မူလျှင် ကောင်းသည်ဟု မြင်တော်မူသည်။ ထို့နောက် ဘုရားသခင်သည်
သူတို့ကို ကောင်းချီးပေးတော်မူပြီး မျိုးပွားကြလော့၊ ပင်လယ်ရေများကို
ပြည့်စေကြလော့၊ ငှက်များသည် မြေကြီးပေါ်တွင် များပြားကြလော့ဟု မိန့်တော်မူသည်”
(ကမ္ဘာဦး ၁:၂၀–၂၂)။
“And God said, ‘Let the waters bring forth swarms of living creatures, and
let birds fly above the earth across the firmament of the heavens.’ So God
created the great sea monsters and every living creature that moves, with which
the waters swarm, according to their kinds, and every winged bird according to
its kind. And God saw that it was good. And God blessed them, saying, ‘Be
fruitful and multiply and fill the waters in the seas, and let birds multiply
on the earth’” (Gen. 1:20–22).
အာဒံသည် ဘုရားသခင်က
နှာခေါင်းထဲသို့ “အသက်ရှူခြင်း” ကို မှုတ်သွင်းပြီးနောက် အသက်ရှင်သော
ပုဂ္ဂိုလ်ဖြစ်လာခဲ့သည်။ သူနှင့် ဧဝတို့အား “မျိုးပွားကြလော့၊ များပြားကြလော့၊
မြေကြီးကို ဖြည့်ကြလော့” ဟု ညွှန်ကြားခံရသည် (အပိုဒ် ၂၈)။ အာဒံ၏
စီမံအုပ်ချုပ်ရေးတာဝန်မှာ ဖန်ဆင်းရှင်နှင့်အတူ အသက်ကို ဖြစ်ထွန်းစေရန်နှင့်
လူသားအားလုံး၏ အဖိုးတန်သော အသက်ရှူခြင်းကို ထိန်းသိမ်းရန်ဖြစ်သည်။ ကာယိန်သည်
ထိုတာဝန်ကို အသိအမှတ်ပြုခဲ့သည်ဟု ဘုရားသခင်အား ဖြေဆိုပုံအရ ယူဆနိုင်သည်။ ညီအစ်ကို၏
အသက်ကို ထိန်းသိမ်းရန် ပျက်ကွက်သောကြောင့် ကာယိန်သည် ဘုရားသခင်၏ ကျိန်ခြင်းကို
ခံရသည်။ အာဘေလ၏ သွေးသည် မြေကြီးထဲမှ အော်ဟစ်ခဲ့သည် (ကမ္ဘာဦး ၄:၁၀–၁၂)။
ဘုရားသခင်သည် ညီအစ်ကို၏ အသက်ကို ငြင်းပယ်ခြင်းအတွက် ကာယိန်ကို တာဝန်ချခဲ့သည်။
အလားတူပင် ငါတို့လည်း အခြားလူသားများ၏ အသက်နှင့် သာယာဝပြောရေးအတွက် တာဝန်ရှိသည်။
Adam became a living being after God “breathed into his nostrils the
breath of life.” He and Eve were instructed to “be fruitful and multiply, and
fill the earth” (verse 28). Adam’s stewardship responsibility was to join his
Creator in engendering life and preserving the precious breath of life in all
humans. Cain evidently recognized this responsibility, as is suggested by the
way he responded to God. Because of his failure to preserve his brother’s life,
Cain was cursed by God, for the voice of Abel’s blood cried forth from the
ground (Gen. 4:10–12). God called Cain to account for denying his stewardship
of his brother’s life. He likewise holds us responsible for the life and
welfare of our fellow human beings.
ရေလွှမ်းမိုးပြီးနောက်
နောဧ၏သားများအား တာဝန်ယူထားသော စီမံအုပ်ချုပ်သူများအနေဖြင့် ဘုရားသခင်၏
အသက်လက်ဆောင်ကို တန်ဖိုးထားရမည်ဟု ညွှန်ကြားခဲ့သည်။ “သင်တို့၏ အသက်သွေးအတွက်
ငါအမှန်တောင်းမည် … လူ၏သွေးကို သွန်းသောသူ၏ သွေးကို လူဖြင့် သွန်းရမည်။
အကြောင်းမူကား၊ ဘုရားသခင်သည် လူကို ကိုယ်တော်၏ ပုံသဏ္ဍာန်နှင့်တူအောင်
ဖန်ဆင်းတော်မူသည်” (ကမ္ဘာဦး ၉:၅၊ ၆)။ အသက်၏ သန့်ရှင်းမှုကို ကြေညာခြင်းဖြင့်
ဘုရားသခင်သည် လူ၏အသက်ကို လုံခြုံစေတော်မူသည်။ “ဤသတိပေးချက်သည် လူသတ်ခြင်းနှင့်
ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် သတ်သေခြင်းကို ဆန့်ကျင်သည်” (နှိုင်းယှဉ်ကြည့်ပါ ၁BC ၂၆၄)။
After the Flood Noah’s sons were instructed as to how they, too, as
responsible stewards, must treasure God’s gift of life. “For your lifeblood I
will surely require a reckoning … . Whoever sheds the blood of man, by man
shall his blood be shed; for God made man in his own image” (Gen. 9:5, 6). By
the solemn proclamation of the sanctity of life God made the life of human
beings secure. “This warning is directed against homicide and suicide” (see 1BC
264).
ဧဒင်ဥယျာဉ်တံခါးဝ၌
စတင်ခဲ့သော ယဇ်ပူဇော်စနစ်တွင် လူသားများ၏ အပြစ်ကြောင့် ထိုက်တန်သော သေခြင်းကို
အစားထိုးယဇ်သုံးခြင်းဖြင့်သာ ရှောင်လွှဲနိုင်ခဲ့သည်မှာ လူ့အသက်ကို ဘုရားသခင်က
အလွန်တန်ဖိုးထားကြောင်း ညွှန်ပြချက်ဖြစ်သည်။ ဤကယ်တင်ခြင်း သို့မဟုတ်
ပဋိသန္ဓေတွန်းခြင်းသည် အမြဲတမ်း အဖိုးတန်ပြီး စျေးကြီးခဲ့သည် (ဝတ်ပြုရာဇ် ၁:၁–၅;
၁ပေ ၁:၁၈၊ ၁၉)။
ကလဗရီအပြစ်တိုင်သည် လူ့အသက်၏ တန်ဖိုးကို အဆုံးစွန်ထင်ရှားစေသော
ထုတ်ဖော်ချက်ဖြစ်သည်။
The sacrificial system, instituted at the gates of Eden, in which the
death that human beings deserved because of their sins was averted only by the
death of a substitute, was an indication of the high premium God placed on
human life. This redemption, or atonement, has always been precious and costly
(Lev. 1:1–5; 1 Peter 1:18, 19). The cross of Calvary is the ultimate statement
regarding the value of human life.
လူသားများ၏
အသက်စီမံအုပ်ချုပ်ခြင်းကို ဆယ်ပညတ်တို့တွင် တားမြစ်ထားသည်။ ဆယ်ပညတ်တွင်
အဋ္ဌမပညတ်မှာ “လူမသတ်နှင့်” (ထွက်မြောက်ရာ ၂၀:၁၃)။ ဝတ်ပြုရာဇ် ၁၇:၁၄ တွင်
ဘုရားသခင်၏ အသက်ကို တန်ဖိုးထားမှုကို သွေးနှင့်ပတ်သက်သော စည်းမျဉ်းများတွင်
တွေ့ရသည်။ “သတ္တဝါတိုင်း၏ အသက်သည် သွေးဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် ဣသရေလလူမျိုးအား
မည်သည့်သတ္တဝါ၏သွေးကိုမျှ မစားရ၊ အကြောင်းမူကား၊ သတ္တဝါတိုင်း၏ အသက်သည်
သွေးဖြစ်သည်။ စားသောသူသည် ဖယ်ရှားခံရမည်။”
Human stewardship of life is enjoined in the Decalogue. The sixth
commandment reads, “You shall not kill” (Ex. 20:13). In Leviticus 17:14 God’s
regard for life is shown in rules concerning blood: “For the life of every
creature is the blood of it; therefore I have said to the people of Israel, You
shall not eat the blood of any creature, for the life of every creature is its
blood; whoever eats it shall be cut off.”
ဘုရားသခင်၏
လူ့အသက်ကို မြင့်မြတ်စွာ တန်ဖိုးထားမှုကို ခိုလှုံရာမြို့များနှင့်ပတ်သက်သော
ဘုရား၏ ညွှန်ကြားချက်များတွင်လည်း တွေ့ရသည်။ လူသတ်မိသောသူများသည် ထိုမြို့များသို့
ပြေးဝင်ပြီး အသက်ရှင်နိုင်သည် (တောလည်ရာ ၃၅:၁၁–၁၅; တရားဟော ၁၉:၄–၇)။ ထို့အပြင်
ဣသရေလလူမျိုးများအား အိမ်နီးချင်းကို မုန်းတီးခြင်း သို့မဟုတ်
ရန်တွေ့ခြင်းမပြုရန်၊ အိမ်နီးချင်းကို ကိုယ်နှင့်အမျှ ချစ်ရန် ညွှန်ကြားခဲ့သည်
(ဝတ်ပြုရာဇ် ၁၉:၁၇၊ ၁၈)။ ဤသည်မှာ သူတို့၏ စီမံအုပ်ချုပ်ရေးတာဝန်၏
တစ်စိတ်တစ်ပိုင်းဖြစ်သည်။
Another evidence of God’s high valuation of human life is seen in the
divine instructions regarding the cities of refuge. Those guilty of
manslaughter could flee there and be saved (Num. 35:11–15; Deut. 19:4–7). At
the same time, the Israelites were commanded not to hate their neighbors or to
bear grudges; rather they were to love their neighbors as themselves (Lev.
19:17, 18). This was part of their stewardship responsibility.
၃. ကမ္ဘာမြေကို
စီမံအုပ်ချုပ်ခြင်း
ဖော်ပြခဲ့သည့်အတိုင်း
(I. C)၊
“မြေကြီးနှင့် မြေကြီးပေါ်ရှိ အရာအားလုံးသည် ထာဝရဘုရား၏ ပိုင်ဆိုင်ခြင်းဖြစ်သည်”
(ဆာလံ ၂၄:၁)။ ဖန်ဆင်းခြင်းအခါတွင် အရာအားလုံး “အလွန်ကောင်းသည်” (ကမ္ဘာဦး ၁:၃၁)။
ထိုနောက်န့ံ ထောင်စုနှစ်များအကြာတွင် ရှင်ပေါလုက “ဖန်ဆင်းခံအားလုံးသည်
သားဖွားရာတွင် နာကျင်စွာ ညည်းတွားနေကြသည်” ဟု ရေးသားခဲ့သည် (ရောမ ၈:၂၂)။ ယနေ့တွင်
ကမ္ဘာမြေသည် ညစ်ညမ်းမှုနှင့် အလွဲသုံးစားမှုတို့၏ ဝန်ထုပ်ဝန်ပိုးအောက်တွင်
လဲလျောင်နေသည်။
3. Stewardship of the Earth
As noted (I. C), “the earth is the Lord’s and the fulness thereof, the
world and those who dwell therein” (Ps. 24:1). At Creation everything was “very
good” (Gen. 1:31). Millennia later Paul wrote, “The whole creation has been
groaning in travail” (Rom. 8:22). Today, the earth reels under the weight of
pollution and misuse.
ဣသရေလလူမျိုးများအား
မြေကြီးကို ပြန်လည်နုပျိုစေရန် အခွင့်ပေးရမည်ဟု သင်ကြားပေးခဲ့သည်။
သတ္တမနှစ်တိုင်းတွင် မြေကြီးသည်လည်း ဗိမ္မာန်တော်နေ့ကို ရရှိရမည် (ဝတ်ပြုရာဇ်
၂၅:၂–၇)။ ဗိမ္မာန်တော်နှစ်တွင် မြေကို အနားယူစေရမည်။ စိုက်ပျိုးခြင်း သို့မဟုတ်
ဖြတ်ထုတ်ခြင်း မပြုရပေ။ ဣသရေလလူမျိုးများသည် မြေကို သင့်လျော်သော
အနားယူခွင့်ပေးလျှင် ထာဝရဘုရားသည် မည်သူမျှ စားနပ်ရိက္ခာချို့တဲ့ခြင်းမရှိစေရန်
ဂရုစိုက်တော်မူမည်။ ဘုရားသခင်သည် မြေကို စီမံအုပ်ချုပ်ရာတွင် သင့်လျော်စွာ
ပြုမူရန် စိုးရိမ်တော်မူကြောင်း နောက်ထပ်တစ်နည်းမှာ သစ်ပင်သစ်များ ပေါက်ရောက်လာခွင့်ပေးပြီးမှ
အသီးကို ရိတ်သိမ်းရန် ညွှန်ကြားချက်ဖြစ်သည်။ “သင်တို့သည် ငါးနှစ်မြောက်နှစ်တွင်
အသီးကို စားနိုင်သည်။ ထိုသို့ပြုလျှင် သင်တို့အတွက် ပို၍ ကြွယ်ဝစေမည်” (ဝတ်ပြုရာဇ်
၁၉:၂၃–၂၅)။ ဣသရေလလူတိုင်းသည် မြေဆီလွှာ၏ အသက်သွေးကို ထိန်းသိမ်းရန် တာဝန်ရှိသည်။
ဘုရားသခင်၏ မြေအတွက် စည်းမျဉ်းများကို လိုက်နာခြင်းဖြင့် ဣသရေလလူမျိုးများသည်
မြေကြီးတစ်ခုလုံး၏ ပိုင်ရှင်နှင့် ဖန်ဆင်းရှင်ဖြစ်တော်မူသော ဘုရားသခင်အပေါ်
သစ္စာရှိကြောင်း ပြသခဲ့သည်။
The Israelites were taught that the earth must be given opportunity to
renew itself. Every seventh year the land must also have its Sabbath (Lev.
25:2–7). During the sabbatical year the land was to lie fallow. No planting or
pruning was to take place. If Israel gave the land its due rest, the Lord would
see that no one lacked food. Another way in which God showed His concern for
Israel’s proper stewardship of the land appears in the command to allow new
trees to grow up before their fruit was harvested. “But in the fifth year you
may eat of their fruit, that they may yield more richly for you” (Lev.
19:23–25). Every Israelite was responsible for helping to maintain the vitality
of the soil. By following God’s rules for the land, the Israelites showed their
allegiance to God, the owner and Creator of all the earth.
အာဒံနှင့် ဧဝတို့အား
အပ်နှံထားသော ကမ္ဘာမြေ၏ စီမံအုပ်ချုပ်ခြင်းသည် သူတို့၏သားမြေးများအတွက်လည်း
ရှိနေဆဲဖြစ်သည်။ ဤကမ္ဘာဂြိုဟ်တွင် နေထိုင်သူများသည် ဂရုစိုက်ရန် တာဝန်ရှိသည်။
နောက်ဆုံးတရားစီရင်ခြင်းတွင် “မြေကြီးကို ဖျက်ဆီးသောသူများ” ကို
ဖျက်ဆီးခြင်းခံရမည် (ဗျာဒိတ် ၁၁:၁၈)။
The stewardship of the earth, which God entrusted to Adam and Eve, still
belongs to their descendants. We who inhabit the planet are responsible for its
care. In the final judgment, the “destroyers of the earth” are destroyed (Rev.
11:18).
၄. အရည်အချင်းနှင့်
စွမ်းရည်များကို စီမံအုပ်ချုပ်ခြင်း
စီမံအုပ်ချုပ်ခြင်းတွင်
ဘုရားသခင်ပေးသနားတော်မူသော စွမ်းရည်နှင့် အရည်အချင်းများကို ပညာရှိစွာ
အသုံးပြုခြင်းလည်း ပါဝင်သည်။ သဲကန္တာရတွင် ယဇ်ပလ္လင်တည်ဆောက်ရန်အတွက် ဘုရားသခင်သည်
အလုပ်လုပ်မည့်သူများအား “စွမ်းရည်၊ ဉာဏ်ပညာ၊ အသိပညာနှင့် လက်မှုပညာအားလုံး”
ပေးသနားတော်မူခဲ့သည် (ထွက်မြောက်ရာ ၃၁:၂–၆)။ နှစ်ပေါင်းများစွာကြာပြီးနောက်
ရှင်ပေါလုက ယုံကြည်သူများအား အသင်းတော်အတွက် ဝိညာဉ်ရေးဆုကျေးဇူးများကို
ဖော်ပြခဲ့သည် (ရောမ ၁၂:၄–၈; ၁ကိုရိန်
၁၂; ဧဖက်
၄:၇–၁၄; ၁ပေ
၄:၁၀၊ ၁၁)။ ဤဆုကျေးဇူးများသည် ဘုရားသခင်ပေးသနားတော်မူသော ကျွမ်းကျင်မှုနှင့်
စွမ်းရည်များဖြစ်ပြီး သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ ညွှန်ကြားချက်အတိုင်း အသုံးပြုရန်
ယုံကြည်သူများလက်ထဲ အပ်နှံထားသည်။ ၎င်းတို့သည် ယုံကြည်သူများ၏ အသိုင်းအဝိုင်းကို
ကြွယ်ဝစေပြီး တည်ဆောက်စေသည်။ အသင်းတော်သည် ကမ္ဘာကို ဆောင်ရွက်ပေးသော
ဆုကျေးဇူးရရှိထားသူများ၏ အသိုင်းအဝိုင်းဖြစ်သည်။ ဤဆုကျေးဇူးများကို
စီမံအုပ်ချုပ်ခြင်းသည် ခရစ်တော်၏နာမတော်ဖြင့် လူသားတို့၏ လိုအပ်ချက်ကို
ဖြည့်ဆည်းပေးရန် အမှုတော်နှင့် သာသနာပြုခြင်းကို ဆိုလိုသည်။ (နှိုင်းယှဉ်ကြည့်ပါ
ဝိညာဉ်ရေးဆုကျေးဇူးများ I၊
II။)
4. Stewardship of Talents and Abilities
Stewardship includes the judicious use of God-given abilities and talents.
For the construction of the desert tabernacle, God gave “ability and
intelligence, with knowledge and all craftsmanship” to those who were to do the
work (Ex. 31:2–6). Centuries later Paul described the spiritual gifts bestowed
on believers for the benefit of the church body (Rom. 12:4–8; 1 Cor. 12; Eph.
4:7–14; 1 Peter 4:10, 11). These gifts are skills and abilities, given by God
and placed at the believers’ disposal, to be used as the Spirit directs; they
serve to enrich and upbuild the fellowship of believers. The church is a
community of gifted people who serve the world. Proper stewardship of these
gifts entails ministry and mission, reaching out to meet human need in Christ’s
name. (See Spiritual Gifts I, II.)
ခရစ်ယာန်များသည်
ဆက်သွယ်ရေးစွမ်းရည်ကို အကောင်းဆုံး အသုံးပြုရမည်။ ရှင်ပေါလုက ယုံကြည်သူများအား
“သင်တို့၏စကားသည် အမြဲ ကျေးဇူးရှိပြီး ဆားနှင့် ပြည့်စုံစေလော့” (ကောလောသံ ၄:၆)၊
“စကားပြောရာ၌ စံနမူနာပြလော့” (၁တိ ၄:၁၂)၊ “အပြစ်တင်စရာမရှိသော ဖြောင့်မတ်သော စကား”
ဖြစ်ရန် (တိတု ၂:၈) တိုက်တွန်းခဲ့သည်။ အခြားဆုကျေးဇူးများကဲ့သို့ စကားပြောခြင်းကို
ဘုရားသခင်၏ ဘုန်းအတွက်နှင့် အခြားသူများအတွက် ကောင်းချီးဖြစ်စေရန် အသုံးပြုရမည်။
အထက်တွင် အားလုံးထက် စကားပြောခြင်းအရည်အချင်းကို ပြုစုပျိုးထောင်ပြီး ယေရှု၏
သတင်းကောင်းကို မိမိပတ်ဝန်းကျင်ရှိ လူအားလုံးအား မျှဝေရန် အသုံးပြုရမည်။
Christians must make the best possible use of their communication skills.
Paul encouraged believers to let their “speech always be gracious, seasoned
with salt” (Col. 4:6), to set “an example in speech” (1 Tim. 4:12), and to be
characterized by “sound speech that cannot be censured” (Titus 2:8). As all
other gifts, speech should be used to the glory of God and the blessing of
others. Above all, the talent of speech should be cultivated and used to share
the good news of Jesus with all who come into the believer’s sphere of
influence.
ပေါင်ချိန်နှင့်
အရည်အချင်းပုံဥပမာများတွင် ယေရှုသည် သခင်က အပ်နှံထားသော အရာများကို အသုံးပြုခြင်း၏
အရေးကြီးမှုကို ထောက်ပြတော်မူသည် (လု ၁၉:၁၂–၂၇; မဿဲ ၂၅:၁၄–၃၀)။ သခင်၏ ပိုင်ဆိုင်မှုကို
မှန်ကန်စွာ အသုံးပြုခြင်း—ဆိုလိုသည်မှာ တိုးပွားစေခြင်း—သည် ချီးကျူးခြင်းနှင့်
ဆုလာဘ်ကို ဖြစ်ထွန်းစေသည်။ မတိုးပွားသော အရည်အချင်းကို ထိုကျွန်ထံမှ ပြန်ယူပြီး
အပြင်ဘက်အမှောင်ထဲသို့ ပစ်ချခံရသည်။ ဤပုံဥပမာသည် ငွေကြေးကို ပြောထားသော်လည်း
“အရည်အချင်း” သို့မဟုတ် “ပေါင်ချိန်” ကို ဘုရားသခင်ပေးသနားတော်မူသော
စွမ်းရည်များနှင့် ကိုယ်ပိုင်ဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်ရေးနှင့် အခြားသူများအကျိုးအတွက်
အဓိပ္ပာယ်ယူနိုင်သည်။
In His parables of the pounds and the talents, Jesus pointed out the
importance of using what the master had entrusted to his servants (Luke
19:12–27; Matt. 25:14–30). The correct use of the master’s means—that is, their
multiplication—produced approval and reward. The talent that did not grow was
taken away from the servant, who was condemned to outer darkness for failing to
use his talent. While the story speaks of money, “talents” or “pounds” can be
taken to refer to God-given abilities and talents for one’s own
self-development and the benefit of others.
II. သမိုင်းဆိုင်ရာ
အကျဉ်းချုပ်
A. ဂျူးဘာသာ
အကြားကာလတွင်
ဂျူးလူမျိုးများသည် ဓမ္မဟောင်းကျမ်းအတိုင်း ဆယ်ဘို့တစ်ဘို့နှင့်
ပူဇော်သက္ကာများကို လိုက်နာခဲ့ကြသည်။ ဥပမာ၊ တောဘိတ် (ဘီစီ ဒုတိယရာစု) တွင်
ယေရုရှလင်သို့ နှစ်စဉ်ပွဲတော်များအတွက် ခရီးသွားပုံကို ဖော်ပြထားပြီး ပထမဆုံး
အသီးအနှံနှင့် ဆယ်ဘို့တစ်ဘို့ကို ယူဆောင်သွားခဲ့သည်။ သူက “ငါ၏ထွက်ကုန်အားလုံးထဲမှ
ဆယ်ဘို့တစ်ဘို့ကို ယေရုရှလင်တွင် အမှုတော်ဆောင်သော လေဝိသားများအား ပေးသည်။ ဒုတိယ
ဆယ်ဘို့တစ်ဘို့ကို ရောင်းချပြီး နှစ်စဉ် ယေရုရှလင်တွင် သုံးစွဲသည်။ တတိယ
ဆယ်ဘို့တစ်ဘို့ကို ငါ့တာဝန်ရှိသူများအား ပေးသည်” ဟု ဖော်ပြထားသည် (တောဘိတ် ၁:၇၊
၈)။ ရာဗိုင်စာပေများအရ ပထမဆယ်ဘို့တစ်ဘို့ကို နှစ်စဉ် ကောက်ခံသည်။
ဒုတိယဆယ်ဘို့တစ်ဘို့ကို ဗိမ္မာန်တော်စက်ဝန်းအတွင်း နှစ် ၁၊ ၂၊ ၄၊ ၅ တွင် ပေးရသည်။
တတိယဆယ်ဘို့တစ်ဘို့ကို တတိယနှစ်နှင့် ဆဋ္ဌမ နှစ်တွင် ပေးရသည်။ ထို့ကြောင့်
သတ္တမနှစ်မှလွဲ၍ နှစ်စဉ် ဆယ်ဘို့တစ်ဘို့ နှစ်ခု ပေးရသည်။
II. Historical Overview
A. Judaism
Jews followed OT practices in tithes and offerings during the
intertestamental period. For example, Tobit (second century B.C.) relates his
fictional trips to Jerusalem for the yearly feasts, on which he took with him
the first fruits and the tithes of his produce. He specifies, “Of all my
produce I would give a tenth to the sons of Levi who ministered at Jerusalem; a
second tenth I would sell, and I would go and spend the proceeds each year at
Jerusalem; the third tenth I would give to those to whom it was my duty” (Tobit
1:7, 8). Rabbinic sources tell us that the first tithe was collected yearly;
the second was due in years 1, 2, 4, A.D. 5 of the sabbatical cycle; the third
tithe was given in the third and sixth years. Thus, every year except the
seventh, a person paid two tithes.
မိရှနာ ကျမ်းတွင်
ဆယ်ဘို့တစ်ဘို့နှင့် ပူဇော်သက္ကာများဆိုင်ရာ ကျမ်းပိုဒ်များ ပါရှိသည်။ တေရုမုတ်
ကျမ်းပိုဒ်တွင် ယဇ်ပုရောဟိတ်အား ပေးရမည့် လက်ဆောင်များကို ဖော်ပြထားပြီး ပျမ်းမျှ
ထွက်ကုန်၏ ငါးဆယ်ဘို့တစ်ဘို့ ဖြစ်ရမည်။ မာဆေရုတ် ကျမ်းပိုဒ်တွင် ဆယ်ဘို့တစ်ဘို့
ပေးရမည့် ဟင်းသီးဟင်းရွက်နှင့် သစ်သီးများကို အသေးစိတ် ညွှန်ကြားထားသည်။
တတိယကျမ်းပိုဒ်တွင် ဒုတိယ ဆယ်ဘို့တစ်ဘို့ ပေးဆောင်ပုံကို ရှင်းပြထားသည်။
The Mishnah contains tractates on tithes and offerings. Terumoth specifies the gifts that should
be presented to the priest, the average amount of which should be one fiftieth
of the produce. Ma’aseroth, the
tractate on tithes, gives detailed instruction on which vegetables and fruits
should be tithed. A third tractate explains the payment of second tithe.
ထို့အတူ
ကျေးဇူးသိတတ်မှုဖြင့် ဆယ်ဘို့တစ်ဘို့နှင့် ပူဇော်သက္ကာများ ပြန်လည်ပေးဆပ်ခြင်း၏
သမ္မာကျမ်းဆိုင်ရာ ဒဿနိကသည် တဖြည်းဖြည်း ပျောက်ကွယ်လာခဲ့သည်။ ပေးဆပ်ခြင်းသည်
တစ်စုံတစ်ခု ပြန်လည်ရရှိရန် နည်းလမ်းဖြစ်လာခဲ့သည်။ ဆီရာ့ခ် ပညာကျမ်းတွင်
“လှူဒါန်းခြင်းသည် အပြစ်ကို ဖြေဖျောက်သည်” ဟု ဆိုသည် (၃:၃၀)။ တောဘိတ်က
“လှူဒါန်းခြင်းသည် သေခြင်းမှ ကယ်နှုတ်ပြီး အမှောင်ထဲသို့ ဝင်ရောက်ခြင်းမှ
ကာကွယ်သည်” ဟု အတည်ပြုသည် (၄:၁၀; နှိုင်းယှဉ်
၁၂:၈–၁၀)။
At the same time, the biblical philosophy of returning tithes and
offerings out of gratitude seems to have been eroding; giving became a way of
getting something in return. The Wisdom of Sirach maintains that “almsgiving
atones for sin” (3:30). Tobit affirms that “charity delivers from death and
keeps you from entering the darkness” (4:10; cf. 12:8–10).
ဗိမ္မာန်တော်
ဖျက်ဆီးခံရပြီးနောက် ဆယ်ဘို့တစ်ဘို့ မှန်ကန်စွာ ပေးဆောင်ခြင်းကို အလွန်အရေးတကြီး
သတ်မှတ်ခဲ့သည်။ “ဆယ်ဘို့တစ်ဘို့၌ ယုံကြည်ထိုက်သူ” ဟူသော အယူအဆ ပေါ်ပေါက်လာပြီး
ဆယ်ဘို့တစ်ဘို့ မပေးသူများကို ဒုတိယတန်းစား ဂျူးလူမျိုးများဟု သတ်မှတ်ခဲ့သည်။
ဣသရေလပြည်အတွင်းမှလွဲ၍ ဆယ်ဘို့တစ်ဘို့ ပေးဆောင်ရန် မသက်သေခံခဲ့သော်လည်း
ဒိုင်ယာစပိုရာ ဂျူးလူမျိုးများသည်လည်း ဆယ်ဘို့တစ်ဘို့ကို ချန်ထားခဲ့ကြသည် ဟူသော
သက်သေများ ရှိသည်။
After the destruction of the Temple a great deal of importance was
attached to the correct payment of tithes. The concept of a person’s being
“trustworthy in tithes” came into vogue, and those who did not pay tithe were
considered to be second-class Jews. While tithe paying was not obligatory
except in the land of Israel, there is evidence that Jews in the Diaspora also
set aside their tithe.
B. အစောပိုင်း အသင်းတော်
တမန်တော်များ၏
အသင်းတော်သည် ထမြောက်တော်မူသော ခရစ်တော်ထံမှ အသက်ကို ရရှိသော
အသိုင်းအဝိုင်းအသစ်အဖြစ် နားလည်ခဲ့သည်။ “ခရစ်တော်သည် ငါ့အသက်ဖြစ်သည်” (ဖိလိပ္ပိ
၁:၂၁)။ ရှင်ပေါလု၏ “ခရစ်တော်၌” ဟူသော အသုံးအနှုန်းသည် ဤအသိုင်းအဝိုင်း၏
အဖွဲ့ဝင်များသည် အသစ်ပြောင်းလဲသော ဦးတည်ချက်ရှိကြောင်း ဆိုလိုသည်။ “ခရစ်တော်၌
ရှိသူတိုင်း ဖန်ဆင်းခံအသစ်ဖြစ်သည်” (၂ကိုရိန် ၅:၁၇)။ သူတို့၏ စီမံအုပ်ချုပ်ရေး
အလေ့အကျင့်များသည် ယေရှုသင်ကြားတော်မူသော နိယာမများနှင့် တမန်တော်များက
လွှဲပြောင်းပေးသော နိယာများကို လက်တွေ့အကောင်အထည်ဖော်ခြင်းဖြစ်သည်။ “ငါတို့သခင်
ယေရှုခရစ်၏ ကျေးဇူးတော်ကို သင်တို့သိကြပြီ။ ကိုယ်တော်သည် ချမ်းသာသူဖြစ်လျက်
သင်တို့အတွက် ဆင်းရဲသူဖြစ်လာခဲ့သည်။ ကိုယ်တော်၏ ဆင်းရဲခြင်းအားဖြင့် သင်တို့
ချမ်းသာမှုရစေရန်ဖြစ်သည်” (၂ကိုရိန် ၈:၉; နှိုင်းယှဉ် ဖိလိပ္ပိ ၂:၅–၈)။ သို့ရာတွင် တမန်တော်များ
ကွယ်လွန်ပြီးနောက် လွတ်လပ်စွာ ပေးကမ်းခြင်းစိတ်နှင့် ကျေးဇူးတော်၏ တက်ကြွမှု
တဖြည်းဖြည်း လျော့နည်းလာခဲ့သည်။ ကောင်းမှုပြုခြင်း၊ ဆင်းရဲသားများအား
ပေးကမ်းခြင်း၊ ဧဝံဂေလိအမှုတော်ကို ထောက်ပံ့ခြင်းတို့ကို နောက်ပိုင်းတွင်
“ငါတို့သခင် ယေရှုခရစ်၏ ကျေးဇူးတော်” ၏ ရလဒ်အဖြစ် မယူမှတ်တော့ဘဲ
ကယ်တင်ခြင်းရရှိရန် နည်းလမ်းအဖြစ် ယူမှတ်လာခဲ့သည်။ ဤလမ်းကြောင်းအတိုင်း
ပထမရာစုနောက်ဆုံးဆယ်စုနှစ်တွင် ရောမမြို့ ခရစ်ယာန်ခေါင်းဆောင် ကလီမန့်က “အပြစ်မှ
နောင်တရ သည့်အနေဖြင့် လှူဒါန်းခြင်းသည် ကောင်းသည်။ ဆုတောင်းခြင်းထက်
အစာရှောင်ခြင်းသည် ပို၍ကောင်းသည်။ နှစ်ခုလုံးထက် လှူဒါန်းခြင်းသည် ပို၍ကောင်းသည်။”
ထို့ပြင် “လှူဒါန်းခြင်းသည် အပြစ်၏ဝန်ကို လျော့စေသည်” ဟု ဆိုခဲ့သည်
(ကောရိန်သားများအား စာတစ်စောင် ၂.၁၆)။ ဟဲမာရဲ့ သိုးထိန်း စာအုပ် (ဒုတိယရာစု
အစောပိုင်း) တွင် အစာရှောင်ခြင်းကို “ခမ်းနားပြီး သန့်ရှင်းသော၊ သခင်ဘုရားခံယူတော်မူသော”
ယဇ်အဖြစ် ညွှန်ကြားထားသည် (တွေ့ဆိုမှု ၅.၃)။
B. Early Church
The church of the apostles understood itself to be a new community whose
life was derived from the risen Christ. “To live is Christ” (Phil. 1:21). The
Pauline expression “in Christ” signifies that the members of this body have a
radical new orientation: “Therefore, if any one is in Christ, he is a new
creation” (2 Cor. 5:17). Their stewardship practices were the outworking of the
principles that Jesus taught and the apostles passed on to them: “For you know
the grace of our Lord Jesus Christ, that though he was rich, yet for your sakes
he became poor, so that by his poverty you might become rich” (2 Cor. 8:9; cf.
Phil. 2:5–8). However, after the apostles’ demise the spirit of liberality and
the grace dynamic waned. Gradually, good works, gifts to the poor, and support
of the gospel ministry were no longer viewed as the outworking of the “grace of
our Lord Jesus Christ” but as a means to secure salvation. Following this line
of thought, Clement, bishop of Rome in the last decade of the first century,
stated, “Good, then, are alms as repentance from sin; better is fasting than
prayer, and alms than both.” Furthermore, “alms lighten the burden of sin” (To the Corinthians 2. 16). In the Shepherd of Hermas (early second
century), fasting was commanded as a sacrifice “noble, and sacred, and
acceptable to the Lord” (Simile 5.
3).
အစောပိုင်း
အသင်းတော်တွင် ဂျူးလူမျိုးများကဲ့သို့ ဆယ်ဘို့တစ်ဘို့ စနစ် မရှိခဲ့ပေ။
အိုင်ရီနီယပ်စ် (ဘီ။စီ။ ၁၃၀–၂၀၀ ခန့်) အဆိုအရ “လွတ်လပ်မှုကို ခံစားရသူများ” သည်
ဂျူးလူမျိုးများကဲ့သို့ ဆယ်ဘို့တစ်ဘို့ မပေးတော့ဘဲ “သူတို့၏
ပိုင်ဆိုင်မှုအားလုံးကို သခင်ဘုရား၏ ရည်ရွယ်ချက်များအတွက် ချန်ထားကြသည်။
ဝမ်းမြောက်စွာနှင့် လွတ်လပ်စွာ ပေးကမ်းကြပြီး တန်ဖိုးနည်းသော အစိတ်အပိုင်းများကို
မပေးကြပေ” (သူတို့၏ ကိုးကွယ်ယုံကြည်မှုဆန့်ကျင်ရေး ၄.၁၈.၂)။
The early church had no tithing system such as that known among Jews.
According to Irenaeus (c. 130-c. 200), “those who have received liberty” no
longer paid tithes as did the Jews, but “set aside all their possessions for
the Lord’s purposes, bestowing joyfully and freely not the less valuable
portions of their property” (Against
Heresies 4. 18. 2).
တာတူလီယန် (ခရစ်နှစ်
၂၀၀ ခန့်) သည် ကာသိဇ်မြို့၌ ခရစ်ယာန်များ၏ လှူဒါန်းမှုကို ဖော်ပြခဲ့သည်။
ထိုလှူဒါန်းမှုများသည် မဖြစ်မနေ ပေးဆောင်ရမည့်သဘောမဟုတ်ဘဲ
ကိုယ်တိုင်စိတ်အားထက်သန်စွာ လှူဒါန်းခြင်းဖြစ်သည်။ “ဘာသာရေးသီလ၏ အပ်ငွေဘဏ္ဍာ”
ဟုပင် တင်စားခဲ့သည်။ ထိုလှူဒါန်းငွေများကို ဆင်းရဲသောသူများကို ကူညီ မြှုပ်နှံရန်၊
ငွေကြေးမတတ်နိုင်၍ မိဘမဲ့ဖြစ်နေသော ယောက်ျားလေးများနှင့် မိန်းကလေးများ၏
လိုအပ်ချက်ကို ဖြည့်ဆည်းရန်၊ အိမ်ထဲတွင်သာ နေရသော သက်ကြီးရွယ်အိုများကို
ထောက်ပံ့ရန်နှင့် ယုံကြည်ခြင်းကြောင့် ထောင်ချခံထားရသူများကို ဂရုစိုက်ရန်
အသုံးပြုခဲ့သည် (တောင်းပန်ချက် ၃၉)။
Tertullian (c. A.D. 200) describes the giving of Christians in Carthage.
They were not to be compulsory, but voluntary: “as it were, piety’s deposit
fund.” These gifts were to be used “to support and bury poor people, to supply
the wants of boys and girls destitute of means and parents, and of old persons
confined now to the house,” and to care for those in prison for their faith (Apology 39).
အဲပီဖာနီယပ်
(စတုတ္ထရာစုနှစ်) က ဆယ်ဘို့တစ်ဘို့ ပေးဆောင်ခြင်းသည် နဖူးစည်းကပ်ခြင်း သို့မဟုတ်
ဥပုသ်နေ့ စောင့်ထိန်းခြင်းကဲ့သို့ မဖြစ်မနေ လိုက်နာရမည့်အရာမဟုတ်တော့ကြောင်း
ထောက်ပြခဲ့သည်။ ထိုဥပဒေကို ပေးခဲ့ရခြင်းမှာ ယေရှု၏နာမတော်၏ ပထမဆုံးအက္ခရာ “iota”
ကို လျစ်လျူရှုမည်ကို
ကာကွယ်ရန်သာ ဖြစ်သည်ဟု ဆိုခဲ့သည် (သူတို့ဆီးကျော်ဝါဒများကို ဆန့်ကျင်ခြင်း ၁.၁.၈)။
Epiphanius, writing in the fourth century, pointed out that tithing was no
more binding than circumcision or Sabbath observance. It had been given, he
said, “to keep us from overlooking the ‘iota,’ the initial letter of the name
of Jesus” (Against Heresies 1. 1. 8).
စတုတ္ထရာစုနှစ်နှောင်းပိုင်းနှင့်
ပဉ္စမရာစုနှစ်အစပိုင်းတွင် ခရစ်ယာန်များအား ဆယ်ဘို့တစ်ဘို့ ပေးဆောင်ရန်
တောင်းဆိုသံများ ထွက်ပေါ်လာခဲ့သည်။ မီလန်မြို့မှ အမ်ဘရုဇ် (၃၄၀–၃၉၇) က
ဘုရားသခင်သည် စပါးနှံ၊ စပျစ်ရည်၊ သစ်သီးဝလံ၊ တိရစ္ဆာန်၊ ဥယျာဉ်၊ စီးပွားရေး၊
အမဲလိုက်ခြင်းမှရရှိသော အရာများ၏ ဆယ်ဘို့တစ်ဘို့ကို ကိုယ်တော်အတွက်
သီးသန့်ထားတော်မူခဲ့သည်ဟု အခိုင်အမာ ဆိုခဲ့သည်။ ဘုရားသခင်က ကိုယ်တော်အတွက်
သီးသန့်ထားတော်မူသောအရာကို လူသားများက ပိုင်ဆိုင်ထားခွင့်မရှိဟု ဆိုသည်။
ကောင်းသောခရစ်ယာန်တစ်ဦးသည် မိမိသစ်သီးဝလံများမှ ဘုရားသခင်အား အရင်မလှူမီ
စားသုံးခြင်း မပြုသင့်ဟု ဆိုခဲ့သည် (တရားဒေသနာ ၃၃၊ ၃၄)။ ဩဂတ်စတင် (၃၅၄–၄၃၀) က
ခရစ်ယာန်များသည် ဓမ္မဆရာများနှင့် ဖာရိရှဲများထက် သူတို့၏ဖြောင့်မတ်ခြင်း
ပိုမိုထူးကဲရန်အတွက် (မဿဲ ၅:၂၀) ဆယ်ဘို့တစ်ဘို့ ပေးဆောင်ရမည်ဟု ဆိုခဲ့သည် (ဆာလံ
၁၄၆ ၏ ရှင်းလင်းချက် ၇)။ ခရစ်နှစ် ၅၇၆ တွင် တော်ရပ်စ်ဒေသဆိုင်ရာ ကောင်စီသည်
ခရစ်ယာန်များအား ဆယ်ဘို့တစ်ဘို့ ပေးဆောင်ရန် ညွှန်ကြားခဲ့သည်။ ခရစ်နှစ် ၅၈၅ တွင်
မကွန်မြို့၏ ဒုတိယကောင်စီသည် ဆယ်ဘို့တစ်ဘို့ ငြင်းဆန်သူများကို အသင်းတော်မှ
နှင်ထုတ်ရန် သတ်မှတ်ခဲ့သည်။ သို့သော် ဆယ်ဘို့တစ်ဘို့ဆိုသည်မှာ ဝင်ငွေ၏ အတိအကျ
ဆယ်ဘို့တစ်ဘို့ မဟုတ်ဘဲ သတ်မှတ်ထားသော လှူဒါန်းငွေသာ ဖြစ်သည်။
In the late fourth and early fifth centuries, voices began to be heard
demanding that Christians pay tithe. Ambrose of Milan (340–397) affirmed that
God had reserved one tenth of the grain, wine, fruit, cattle, garden, business,
and even hunting; it was “not lawful for a man to retain what God had reserved
for Himself.” A good Christian should not taste his fruits before offering
something of them to God (Sermons 33,
34). Augustine (354–430) maintained that Christians must pay tithes in order
for their righteousness to exceed that of the scribes and Pharisees (Matt.
5:20; Exposition on Psalm 146. 7). In
576 the provincial Council of Tours directed Christians to pay their tithes. In
585 the Second Council of Macon prescribed excommunication for those who
refused to pay tithe. However, tithe was not necessarily one tenth of one’s
income, but a stipulated donation.
ဂ။ အလယ်ခေတ်
အလယ်ခေတ်တွင် ကုသိုလ်ကျိုးဖြင့် ကယ်တင်ခြင်းဆိုသော အယူအဆသည်
စီမံခန့်ခွဲမှု (stewardship) အယူအဆကို
များစွာထိခိုက်စေခဲ့သည်။ လှူဒါန်းရခြင်း၏ အဓိကရည်ရွယ်ချက်မှာ မိမိဝိညာဉ်ကို
ကယ်တင်ရန်သာ ဖြစ်ခဲ့သည်။ မင်္ဂလာဆောင်ခြင်း၊ မြှုပ်နှံခြင်း၊ ဝန်ခံခြင်း၊
သေသူတစ်ဦး၏ ဝိညာဉ်ကယ်တင်ရန် မေရှထေရာတောင်းပန်ခြင်းအတွက် အခကြေးငွေ သတ်မှတ်ခဲ့သည်။
ငွေကြေးရှာဖွေရန်အတွက် ဘုန်းကြီးအဖွဲ့အစည်းများသည် ဘုန်းကြီးများ
လုံးဝမဆောင်နိုင်သည်ထက် ကျော်လွန်သော မေရှထေရာများကို ကတိပြုတတ်သည်။
မေရှထေရာဆောင်ခြင်းအတွက် အခကြေးငွေနှင့် ခွင့်လွှတ်ခံစာရောင်းချခြင်းတို့သည်
ပရိုတက်စတင့် ဘာသာရေးပြုပြင်ပြောင်းလဲမှုကို ဖြစ်ပေါ်စေသော အဓိက
ညည်းတွားချက်များထဲတွင် ပါဝင်ခဲ့သည်။
C. The Middle Ages
The medieval understanding of salvation by merit greatly affected the idea
of stewardship. The primary motive for giving was to save one’s soul. Fees for
different services were instituted: for marrying, for burying, for confessing,
for saying a mass for the salvation of a dead person’s soul. In order to raise
money a religious body might pledge itself to far more masses than the priests
could possibly say. The fees for saying masses, along with the sale of
indulgences, were chief among the complaints that led to the Protestant
Reformation.
ကွန်စတန်တိုင်း
(သေဆုံး ၃၃၇) မှစ၍ ခရစ်ယာန်အသင်းတော်သည် နိုင်ငံတော်အသင်းတော်ဖြစ်လာခဲ့သည်။
ရာစုနှစ်များ ကြာလာသည်နှင့်အမျှ အသင်းတော်ဆိုင်ရရ ဆယ်ဘို့တစ်ဘို့နှင့်
နိုင်ငံတော်အခွန်အတုတ်များကြား ခွဲခြားရန် မဖြစ်နိုင်တော့ပေ။ ဥပမာ၊ ချာလီမန်း
(၇၄၂–၈၁၄) သည် ဆယ်ဘို့တစ်ဘို့ကို သုံးပိုင်းခွဲရန် စည်းမျဉ်းထုတ်ခဲ့သည်။
ဘုန်းကြီးများအတွက်၊ ဆင်းရဲသောသူများအတွက်နှင့် အသင်းတော်ထောက်ပံ့ရန်ဖြစ်သည်။
မပေးဆောင်သူများကို ဒဏ်ငွေချမှတ်ခဲ့သည်။ အင်္ဂလန်နိုင်ငံတွင် ခရစ်နှစ် ၇၈၇ တွင်
ဆယ်ဘို့တစ်ဘို့ ပေးဆောင်ရန် ပြဋ္ဌာန်းသော နိုင်ငံတော်ဥပဒေတစ်ခု ပြဋ္ဌာန်းခဲ့သည်။
ခရစ်နှစ် ၁၂၉၅ ဥပဒေတွင် သီးနှံအားလုံး၏ စုစုပေါင်းတန်ဖိုးအပေါ် ဆယ်ဘို့တစ်ဘို့
ပေးဆောင်ရမည်ဟု သတ်မှတ်ခဲ့သည်။ နို့၊ တိရစ္ဆာန်၊ သိုးမွှေး၊ ကျက်စားရာ၊
ပျားမွေးမြူခြင်းမှ ဆယ်ဘို့တစ်ဘို့ မည်သို့ပေးဆောင်ရမည်ကိုပါ အသေးစိတ်
ညွှန်ကြားခဲ့သည်။ စီးပွားရေးနှင့် အလုပ်အကိုင်မှ အမြတ်ငွေ၏ ဆယ်ဘို့တစ်ဘို့
ပုဂ္ဂိုလ်ဆိုင်ရာ ဆယ်ဘို့တစ်ဘို့ကိုလည်း ပေးဆောင်ရသည်။ ထပ်မံ၍ “ဆယ်ဘို့တစ်ဘို့”
ဟူသော စကားလုံးသည် အတိအကျ ဆယ်ပုံတစ်ပုံကို ဆိုလိုသည်မဟုတ်ပေ။
From Constantine (d. 337) onward, the Christian church was a state church.
As centuries passed, the distinction between ecclesiastical and state tithes
and taxes became virtually impossible to distinguish. For example, Charlemagne
(742–814) regulated the division of tithe into three parts: for the clergy, for
the poor, and for church support. Penalties were enforced on those who failed
to pay. In England a civil law enjoining the payment of tithe was passed in
787. A 1295 law ordained that tithes were to be paid on the gross value of all
crops; it further dictated how the tithe was to be paid on milk, animals, wool,
pastures, and even bees. Personal tithes were also required: tithe of the
profits of business and trades. Again the word “tithe” did not necessarily
connote one tenth.
အလယ်ခေတ်
လှူဒါန်းမှုစနစ်တွင် ဘုရားသခင်၏ ပိုင်ဆိုင်မှုကို စီမံခန့်ခွဲသူအဖြစ်
ကိုယ်တိုင်စိတ်အားထက်သန်စွာ လှူဒါန်းခြင်း အယူအဆသည် များစွာပျောက်ဆုံးသွားခဲ့သည်။
လှူဒါန်းခြင်းကို အသင်းတော်နှင့် နိုင်ငံတော်က တောင်းဆိုခဲ့သည်။ ပထမရာစုနှစ်
အသင်းတော်ကို ထူးခြားစေခဲ့သော စီမံခန့်ခွဲမှုစိတ်ဓာတ်သည် မှတ်မိရန်
မဖြစ်နိုင်တော့ပေ။
In the medieval system of giving, voluntary giving as a stewardship of
God’s means was to a great extent lost. Giving was demanded by the church and
the state. The spirit of stewardship that had characterized the first-century
church was no longer recognizable.
ဃ။
ဘာသာရေးပြုပြင်ပြောင်းလဲမှု
ဘာသာရေးပြုပြင်ပြောင်းလဲမှုသည်
ဘုန်းကြီးအာဏာအလွဲသုံးစားမှုနှင့် ကုသိုလ်ကျိုးဖြင့် ကယ်တင်ခြင်းစနစ်ကို
ဆန့်ကျင်ခြင်း ဖြစ်ခဲ့သည်။ သို့သော် အသင်းတော်နှင့် နိုင်ငံတော်အကြား
အပြန်အလှန်အကျိုးပြုဆက်နွယ်မှုကို ဖျက်ဆီးရန် မအောင်မြင်ခဲ့ပေ။ ဆယ်ဘို့တစ်ဘို့ကို
အသင်းတော်ကမဟုတ်ဘဲ နိုင်ငံတော်က အတည်ပြုခဲ့သည်။ ဂျာမနီတွင် ခရစ်နှစ် ၁၅၅၅ မှစ၍
လူသာရန်ဘာသာကို တရားဝင်ခွင့်ပြုပြီး လူသာရန်မင်းသားများ၏
ကာကွယ်စောင့်ရှောက်မှုအောက်တွင် ထားရှိချိန်မှစ၍
အသင်းတော်ကြီးကြပ်ကွပ်ကဲမှုအခွင့်အရေး—ဆယ်ဘို့တစ်ဘို့ ကောက်ခံခွင့်အပါအဝင်—သည်
ဒေသဆိုင်ရာ လောကီအာဏာပိုင်များ လက်ထဲသို့ ရောက်ရှိခဲ့သည်။ ကောက်ခံရရှိသော
ဆယ်ဘို့တစ်ဘို့များကို ဓမ္မအမှုတော်ဆောင်များ ထောက်ပံ့ရန်၊ ကျောင်းများ
ထိန်းသိမ်းရန်နှင့် ဆင်းရဲသောသူများကို ဂရုစိုက်ရန် အသုံးပြုခဲ့သည်။
D. Reformation
The Reformation was in many respects a reaction to the abuse of clerical
power and the establishment of a merit system of salvation. It did not succeed,
however, in destroying the symbiotic relation between church and state. Tithing
was imposed, not so much by the church, as by the state. In Germany, from 1555
on, when Lutheranism was legalized and placed under the protection of the
Lutheran princes, the right of ecclesiastical oversight—and with it the right
to tithe—came into the hands of the territorial secular authority. Tithes
gathered were for the support of the ministry, the maintenance of schools, and
the care of the poor.
ပရိုတက်စတင့်အများစုသည်
နိုင်ငံတော်က အသင်းတော်ဥပဒေများကို အတင်းအကျပ်အကောင်အထည်ဖော်ခြင်းကို
လက်ခံခဲ့ကြသော်လည်း အချို့က ကန့်ကွက်ခဲ့သည်။ အူလ်ရစ်ချ် ဇွင်ဂလီ (၁၄၈၄–၁၅၃၁) သည်
အသင်းတော်ဆိုင်ရာ ဆယ်ဘို့တစ်ဘို့စနစ်ကို ပြင်းပြင်းထန်ထန် ကန့်ကွက်ခဲ့ပြီး
လှူဒါန်းခြင်းသည် မဖြစ်မနေ မဟုတ်ဘဲ ကိုယ်တိုင်ဆန္ဒအလျောက်သာ ဖြစ်ရမည်ဟု ဆိုခဲ့သည်။
အနာဘတ်တစ်များ၊ ကွေကာများနှင့် အင်္ဂလိပ်ခွဲထွက်ရေးသမားများကဲ့သို့သော
အဖွဲ့များလည်း အသင်းတော်ဆိုင်ရာ ဆယ်ဘို့တစ်ဘို့ကို ဆန့်ကျင်ခဲ့ကြသည်။ သို့သော်
ထိုသို့ ကန့်ကွက်သူများသည် အများစုမဟုတ်ခဲ့ပေ။ နိုင်ငံတော်သည် မိမိ၏ ကြွယ်ဝမှုကို
မျှဝေပြီး အခွင့်အာဏာကို အသုံးပြု၍ အသင်းတော်ဝင်များထံမှ ဘဏ္ဍာငွေကောက်ခံရန်
တာဝန်ရှိသည်ဟု ယေဘုယျ လက်ခံထားခဲ့သည်။
Even though most Protestants felt comfortable with secular enforcement of
church legislation, some dissented. Ulrich Zwingli (1484–1531) strongly
disagreed with the ecclesiastical system of tithing, holding that giving should
be voluntary rather than mandatory. Other groups, such as the Anabaptists, the
Quakers, and the English Separatists, were equally against ecclesiastical
tithing. However, such dissenters were in the minority. It was generally
understood and accepted that the state should care for its obligations by
sharing its largess and using its power to enforce the church’s financial
levies upon its members.
ကက်သလစ်ဘက်တွင်
တြန့်ကောင်စီ (၁၅၄၅–၁၅၆၃) သည် ဆယ်ဘို့တစ်ဘို့ ပေးဆောင်ခြင်းသည် ဘုရားသခင်အား
ပေးဆပ်ရမည်ဖြစ်ပြီး ငြင်းဆန်သူများကို အသင်းတော်မှ နှင်ထုတ်ရမည်ဟု ကြေညာခဲ့သည်။
သို့သော် ထိုစည်းမျဉ်းကို အကောင်အထည်ဖော် မှုမရှိခဲ့ပေ။ ပြင်သစ်တော်လှန်ရေးကြီးက
ရိုမန်ကက်သလစ်အသင်းတော်တွင် ဆယ်ဘို့တစ်ဘို့ စနစ်ကို အဆုံးသတ်စေခဲ့သည်။
On the Catholic side, the Council of Trent (1545–1563) declared that the
payment of tithes was due God and that all who refused to pay them were to be
excommunicated. However, this regulation was not enforced. The French
Revolution brought tithing in the Roman Catholic Church to an end.
E. မြောက်အမေရိကစမ်းသပ်ချက်
နီခေတ် အမေရိကတွင်ပင် ဘုရားကျောင်းနှင့် နိုင်ငံတော်ကြား
ထိရောက်စွာ ခွဲခြားရန် ခက်ခဲခဲ့သည်။ ရာစုနှစ်များစွာ နိုင်ငံတော်က ဘုရားကျောင်းကို
ငွေကြေးထောက်ပံ့သည့် ပုံစံသည် အလွန်ခိုင်မာစွာ အမြစ်တွယ်နေခဲ့ပြီး နှစ်ပေါငများစွာ
ကြိုးစားမှ ဖယ်ရှားနိုင်ခဲ့သည်။ အမေရိကတော်လှန်ရေးက ရာစုနှစ်များစွာ၏
လမ်းကြောင်းနှင့် အလေ့အကျင့်များကို ပြောင်းပြန်လှန်ရန် ကူညီခဲ့သည်။ သို့သော်
ကြီးမားသော “အမေရိကစမ်းသပ်ချက်” သည် ဘုရားကျောင်းများအတွက် စိတ်ဒဏ်ရာဖြစ်စေခဲ့သည်။
နိုင်ငံတော်ထံမှ ငွေကြေးထောက်ပံ့မှု မရရှိတော့သဖြင့် ဘုရားကျောင်းများသည် မိမိတို့အရင်းအမြစ်များပေါ်သာ
မှီခိုရတော့သည်။ ဤအခြေအနေအသစ်သည် အမှန်တကယ် ကောင်းချီးတစ်ခုဖြစ်ခဲ့သည်။
ခရစ်တော်၏စိတ်ဓာတ်ဖြင့် လှုံ့ဆော်ခံရသော ကိုယ်တိုင်လှူဒါန်းမှုများသည်
ရှေ့ဆက်ရမည့်လမ်းဖြစ်ကြောင်း ထင်ရှားခဲ့သော်လည်း ဘုရားကျောင်းခေါင်းဆောင်များမှာ
ယခင်သမိုင်း၊ ဓလေ့ထုံးတမ်း၊ အတွေ့အကြုံ တစ်စုံတစ်ရာ မရှိခဲ့ပေ။ တီထွင်ဖန်တီးနိုင်သော
ဘုရားကျောင်းခေါင်းဆောင်များက နည်းလမ်းအမျိုးမျိုးကို စမ်းသပ်ခဲ့ကြသည်။ သ ်စရာမှာ
အချို့နည်းလမ်းများသည် ခရစ်ယာန်အမည်နှင့် မထိုက်တန်ခဲ့ပေ။ ထိုင်ခုံငှားရမ်းခြင်း၊
ဈေးရောင်းပွဲတော်၊ ညစာစားပွဲ၊ ကံထူးဂိမ်းများ၊ ထီပေါက်ခြင်း စသည်တို့ကို
စမ်းသပ်ခဲ့ကြသည်။ အချို့ယဇ်ပုရောဟိတ်များက ဤ “အသစ်” နည်းလမ်းများကို
ကန့်ကွက်ခဲ့ကြပြီး ပြုပြင်ပြောင်းလဲမှုမတိုင်ခင်ခေတ်က “အဟောင်း” နည်းလမ်းများထက်
မကောင်းကြောင်း ထောက်ပြခဲ့ကြသည်။
E. The North American Experiment
Even in colonial America it was difficult to draw effective lines of
demarcation between church and state. The pattern of centuries with the state
financing the church was too strongly ingrained and took many years to shake
off. The American Revolution helped reverse the trends and practices of many
centuries. But the great “American experiment” proved traumatic to the
churches, which could no longer look to the state to finance their activities.
Thrown on their own resources, the churches were forced to reexamine the
apostolic model. The new situation was a blessing in disguise. Voluntary gifts
actuated by the spirit of Christ were obviously the path to take, but church
leaders had no history, no tradition, no past experience, to draw on.
Innovative church leaders devised various methods. Unfortunately, some
were unworthy of the name Christian. Pew rentals, bazaars, suppers, games of
chance, and lotteries were tried. Some clergy decried these “new” methods,
pointing out that they were no better than the “old” methods of pre-Reformation
days.
အမေရိကဘုရားကျောင်းကို
ခရစ်ယာန်စီမံခန့်ခွဲမှုကို ပြန်လည်စိတ်ဝင်စားလာစေသည်ဟု ဂုဏ်ပြုနိုင်သော်လည်း
အလေးပေးမှုမှာ ငွေကြေးဆိုင်ရာအချက်ကိုသာ ဖြစ်ခဲ့သည်။
ဘုရားကျောင်းသမိုင်းပညာရှင်အများစုက အမေရိကတွင် စီမံခန့်ခွဲမှုလှုပ်ရှားမှု
စတင်ခဲ့သည်ကို ၁၈၀၀ နှောင်းပိုင်းဟု သတ်မှတ်ကြသည်။ အစပိုင်းတွင်
နိုင်ငံခြားသာသနာပြုလုပ်ငန်းများကို စိတ်ဝင်စားမှုကြီးမားခြင်းက
လှုံ့ဆော်ပေးခဲ့သည်။ နောက်ပိုင်းတွင် သီအိုရီအခြေခံကို တည်ဆောက်ရန်နှင့်
ဒေသန္တရဘုရားကျောင်းများတွင် သီအိုရီနှင့် လက်တွေ့ကို ပေါင်းစပ်ရန်
ကြိုးပမ်းခဲ့ကြသည်။ သင်တန်းများနှင့် မဟာဗျူဟာများစွာ အကောင်အထည်ဖော်ခဲ့ပြီး
အောင်မြင်မှုအဆင့်များ ကွဲပြားခဲ့သည်။ ၁၉၂၀ ခုနှစ်တွင် အမေရိကနှင့် ကနေဒါမှ
ဘာသာရေးအဖွဲ့ ၂၉ ဖွဲ့သည် နယူးယောက်မြို့ရှိ စီမံခန့်ခွဲမှုခေါင်းဆောင်များ၏
ဖိတ်ခေါ်မှုဖြင့် တစ်ခုတည်းသော စီမံခန့်ခွဲမှုကောင်စီ (United Stewardship
Council) ကို
ဖွဲ့စည်းခဲ့ကြသည်။
The American church can be credited with the revival of interest in
Christian stewardship, although the emphasis was almost exclusively on the
financial aspect. Church historians usually give the late 1800s as the
beginning of the stewardship movement in America. From the outset the movement
was fueled by the great interest in foreign missions. Later came the attempt to
construct the theological base and the effort to bring practice and theory
together in the local church. Many training programs and strategies were put in
place, with varying degrees of success. In the year 1920 twenty-nine
denominations from the United States and Canada came together at the call of a
group of stewardship leaders in New York City to form the United Stewardship
Council.
III. ဆယ်ရက်မြင့်မြတ်သောနေ့
အဒ်ဗင်တစ်စ် စီမံခန့်ခွဲမှုအတွေ့အကြုံ ခရစ်ယာန်အများစုသည်
ဆယ်ရက်မြင့်မြတ်သောနေ့ အဒ်ဗင်တစ်စ် အခြေခံယုံကြည်ချက်ကြေညာချက်ကို
သဘောတူကြမည်ဖြစ်သည်။ ထိုကြေညာချက်တွင် ဤသို့ဆိုထားသည်။
III. The Seventh-day Adventist Stewardship
Experience
Most Christians would agree with the Seventh-day Adventist Statement of
Fundamental Beliefs, which states:
“ကျွန်ုပ်တို့သည်
ဘုရားသခင်၏ စီမံခန့်ခွဲသူများဖြစ်ပြီး အချိန်၊ အခွင့်အရေးများ၊ စွမ်းရည်များ၊
ပစ္စည်းများ၊ ကမ္ဘာမြေနှင့် သယံဇာတများ၏ ကောင်းချီးများကို ဘုရားသခင်က
အပ်နှံထားသည်။ ထိုအရာများကို မှန်ကန်စွာအသုံးပြုရန် ကျွန်ုပ်တို့သည် ဘုရားသခင်အား
တာဝန်ရှိသည်။ ဘုရားသခင်၏ ပိုင်ဆိုင်မှုကို သစ္စာရှိစွာ အမှုတော်ဆောင်ခြင်း၊
လူသားချင်းစာနာခြင်း၊ ဆယ်ဘို့တစ်ဘို့နှင့် လှူဒါန်းမှုများဖြင့်
သူ၏ဧဝံဂေလိတရားကြေညာရန်နှင့် သူ၏ဘုရားကျောင်းကို ထောက်ပံ့ကြီးထွားစေရန်
ပြန်လည်ပေးဆပ်ခြင်းဖြင့် အသိအမှတ်ပြုကြသည်။ စီမံခန့်ခွဲမှုသည် ချစ်ခြင်းမေတ္တာဖြင့်
ပြုစုပျိုးထောင်ရန်နှင့် တပ်မက်ခြင်း၊ လောဘအား အောင်မြင်ရန် ဘုရားသခင်ပေးသော
အခွင့်အရေးတစ်ခုဖြစ်သည်။ စီမံခန့်ခွဲသူသည် သူ၏သစ္စာရှိမှုကြောင့် အခြားသူများ
ရရှိသော ကောင်းချီးများကို ဝမ်းမြောက်ဝမ်းသာ ခံစားရသည်” (SDA Yearbook
1999, 7)။
“We are God’s stewards, entrusted by Him with time and opportunities,
abilities and possessions, and the blessings of the earth and its resources. We
are responsible to Him for their proper use. We acknowledge God’s ownership by
faithful service to Him and our fellow men, and by returning tithes and giving
offerings for the proclamation of His gospel and the support and growth of His
church. Stewardship is a privilege given to us by God for nurture in love and
the victory over selfishness and covetousness. The steward rejoices in the
blessings that come to others as a result of his faithfulness” (SDA Yearbook 1999, 7).
ဆယ်ရက်မြင့်မြတ်သောနေ့
အဒ်ဗင်တစ်စ် သမိုင်းသည် အမေရိကဘာသာရေးအခင်းအကျင်းနှင့် အပြိုင်ဖြစ်သည်။
သာသနာပြုလှုပ်ရှားမှု၏ ဘာသာရေးစိတ်အားထက်သန်မှုတွင် မွေးဖွားခဲ့ပြီး အထူးသဖြင့်
ခေတ်ကာလ၏ ပြင်းထန်သော နောက်ဆုံးကမ္ဘာပျက်ကပ်အယူအဆ (great Second Advent
movement) ဖြင့်
ပုံဖော်ခံရသည့်အတွက် ဆယ်ရက်မြင့်မြတ်သောနေ့ အဒ်ဗင်တစ်စ်ဘုရားကျောင်းသည် ခိုင်မာသော
စီမံခန့်ခွဲမှုသတိရှိမှု ဖြစ်ထွန်းလာခဲ့သည်။
Seventh-day Adventist history runs parallel to the development of the
American religious scene. Born in the religious fervor of the missionary
movement and forged specifically by the intense apocalypticism of the times
(the great Second Advent movement) the Seventh-day Adventist Church developed a
strong stewardship consciousness.
A.
ငွေကြေး
B.
ဆယ်ရက်မြင့်မြတ်သောနေ့
အဒ်ဗင်တစ်စ် ဘုရားကျောင်းလမ်းညွှန်တွင် ဧဝံဂေလိငွေကြေးဆိုင်ရာ အခန်းတစ်ခန်းလုံး
ရည်စူးထားသည်။ ထိုနေရာတွင် အဒ်ဗင်တစ်စ်၏ စီမံခန့်ခွဲမှုအယူအဆကို ဖော်ပြထားသည်။
“စီမံခန့်ခွဲမှု” ခေါင်းစဉ်အောက်ရှိ စာပိုဒ်တွင် ဤသို့ဆိုသည်။
A. Finances
An entire chapter of the Seventh-day
Adventist Church Manual is dedicated to gospel finance. There the Adventist
concept of stewardship is set forth. The paragraph over “Stewardship” reads:
“ခရစ်ယာန်များသည် ဘုရားသခင်၏ စီမံခန့်ခွဲသူများဖြစ်ပြီး သူ၏ပစ္စည်းများကို
အပ်နှံခြင်းခံရသည်။ ဘုရားသခင်၏ နည်းလမ်းညွှန်ကြားချက်မှာ ‘စီမံခန့်ခွဲသူများတွင်
လိုအပ်သည်မှာ သစ္စာရှိခြင်းဖြစ်သည်’ (၁ ကော ၄:၂)။ စီမံခန့်ခွဲမှုဆိုသည်မှာ
ခရစ်ယာန်ဘဝနှင့် အတွေ့အကြုံ၏ များစွာသော ရှုထောင့်များကို လွှမ်းခြုံထားသော်လည်း
ကျွန်ုပ်တို့၏ အရင်းအမြစ်များကို စီမံခန့်ခွဲခြင်းသည် အလွန်အရေးကြီးသည်။ ၎င်းသည်
ဘုရားကျောင်းဝင်တိုင်းကို သက်ဆိုင်သည်။ ဘုရားသခင်၏ အချုပ်အခြာအာဏာကို
အသိအမှတ်ပြုခြင်း၊ အရာအားလုံး၏ ပိုင်ဆိုင်မှု၊ ကျွန်ုပ်တို့နှလုံးသားထဲသို့
ကျေးဇူးတော်ချီးမြှင့်ခြင်းတို့ ပါဝင်သည်။ ဤအခြေခံမူများကို နားလည်လာသည်နှင့်အမျှ
ဘုရားသခင်၏ချစ်ခြင်းမေတ္တာသည် ကျွန်ုပ်တို့ဘဝတွင် မည်သို့အလုပ်လုပ်သည်ကို
ပို၍နားလည်လာမည်” (SDA Church Manual 1995, 135, 136)။
“Christians are God’s stewards, entrusted with His goods, and the divine
counsel is that ‘it is required in stewards, that a man be found faithful’ (1
Cor. 4:2). The question of stewardship in its fullest form covers many aspects
of Christian life and experience, such as our time, our influence, and our
service, but there is no doubt that the stewardship of our means is a vitally
important phase of this question. It is one which concerns every member of the
church. It involves our recognition of the sovereignty of God, of His ownership
of all things, and of the bestowal of His grace upon our hearts. As we grow in
the understanding of these principles we shall be led into a fuller
appreciation of the way God’s love operates in our lives” (SDA Church Manual 1995, 135, 136).
- ဆယ်ဘို့တစ်ဘို့ ၁၈၅၉ ခုနှစ်တွင်
အဒ်ဗင်တစ်များသည် ဝင်ငွေသို့မဟုတ် ပစ္စည်းပိုင်ဆိုင်မှုနှင့် အချိုးကျသော
ပုံမှန်ပေးကမ်းမှုကို အားပေးသည့် စနစ်ကျသော ကောင်းမှုပြုခြင်း (Systematic Benevolence) အစီအစဉ်ကို
လက်ခံခဲ့သည်။ ၁၈၆၃ ခုနှစ်အစောပိုင်းတွင် Review and Herald ဂျာနယ်က ဝင်ငွေ၏
ဆယ်ပုံတစ်ပုံကို အနိမ့်ဆုံးပံ့ပိုးမှုအဖြစ် အကြံပြုခဲ့သည်။
“ဣသရေလလူမျိုးများသည် သူတို့၏ အထွက်အနှံအားလုံး၏ ဆယ်ဘို့တစ်ဘို့ကို ပေးရန်
တာဝန်ပေးခံရသည် …။ အချိန်သည် အလွန်တိုတောင်းနေပြီဖြစ်သော ဤအခါတွင်
ဘုရားသခင်သည် သူ၏လူမျိုးထံမှ ယခင်ကထက် လျော့နည်းစေမည်ဟု မယူဆနိုင်ပေ။
ကမ္ဘာသို့ နောက်ဆုံးသနားကရုဏာသတင်းစကားကို ပေးပို့ရန်
သူတို့၏အရင်းအမြစ်များကို အသုံးပြုရမည့် ကြီးမားသောအလုပ်ကို
ပြီးမြောက်ရမည်ဖြစ်သည်” (RH Jan. 6, 1863)။ ၁၈၇၆ ခုနှစ်တွင် အထွေထွေညီလာခံက တညီတညွတ်တည်း အတည်ပြုခဲ့သည်။
“ကျွန်ုပ်တို့၏ ညီအစ်ကိုမောင်နှမအားလုံး၊ ဘုရားကျောင်းနှင့်
ဆက်နွယ်သူများဖြစ်စေ၊ တစ်ဦးတည်းနေထိုင်သူများဖြစ်စေ၊ ပုံမှန်အခြေအနေအောက်တွင်
မည်သည့်ရင်းမြစ်မှပင်ဖြစ်စေ ဝင်ငွေအားလုံး၏ ဆယ်ပုံတစ်ပုံကို ဘုရားသခင်၏အကြောင်းတော်အတွက်
အပ်နှံရန် တာဝန်ရှိသည်ဟု ကျွန်ုပ်တို့ ယုံကြည်သည်” (ibid. Apr. 6, 1876)။
1. Tithes
In 1859 Adventists adopted a plan called Systematic Benevolence that
encouraged regular giving, proportional in some way to one’s income or
property. Early in 1863 the Review and
Herald suggested one tenth of one’s income as a minimum contribution. “The
children of Israel were required to give a tithe, or tenth, of all their
increase … . And it cannot be supposed that the Lord requires less of His
people when time is emphatically short, and a great work is to be accomplished
in the use of their means in giving the last merciful message to the world” (RH
Jan. 6, 1863). In 1876 the General Conference unanimously adopted a resolution
stating: “We believe it to be the duty of all our brethren and sisters, whether
connected with churches or living alone, under ordinary circumstances, to
devote one tenth of all their income from whatever source, to the cause of God”
(ibid. Apr. 6, 1876).
အဒ်ဗင်တစ်ရှေ့ဆောင်များသည်
ဆယ်ဘို့တစ်ဘို့ကို သမ္မာကျမ်းစာတွင် အမြစ်တွယ်နေသည်ဟု မြင်ခဲ့ကြသည်။ အဲလင်ဂျီ
ဝှိုက်သည် ဤအကြောင်းအရာကို ဆောင်းပါးများစွာရေးသားခဲ့ပြီး သူမ၏စာအုပ်များတွင်
အခန်းတစ်ခန်းလုံး အပ်နှံခဲ့သည်။ ဆယ်ဘို့တစ်ဘို့နှင့် လှူဒါန်းမှုများ ပေးဆပ်ခြင်းသည်
ဧဝံဂေလိအစည်းအဝေး၏ တောင်းဆိုချက်ဖြစ်သည်။ အကြောင်းရင်းမှာ
ဧဝံဂေလိတရားဟောပြောသူများကို ထောက်ပံ့ရန်နှင့် ကယ်တင်ခြင်းသတင်းစကားကို
ဖြန့်ဝေရန်ဖြစ်သည်။ ၁၈၇၈ ခုနှစ်တွင် ဆယ်ဘို့တစ်ဘို့အစီအစဉ်သည် အသင်းတော်၏
မူဝါဒနှင့် လက်တွေ့တွင် ခိုင်မာစွာ တည်ထောင်ခဲ့ပြီးဖြစ်သည်။
Adventist pioneers saw tithing as rooted in Scripture. Ellen White wrote
many articles and devoted entire chapters in her books to the subject of gospel
finance. The rendering of tithe and offerings was a requirement of gospel
order. The motivation was evangelical: support of the gospel ministry and the
spread of the message of salvation. By the year 1878 the tithing plan was well
established in denominational policy and practice.
ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်းရှိ
အသင်းတော်ဝင်များနှင့် သူတို့၏သားသမီးများသည် ဝင်ငွေ၏ ဆယ်ပုံတစ်ပုံကို
ဆယ်ဘို့တစ်ဘို့အဖြစ် တွက်ချက်ကြသည်။ ကိုယ်ပိုင်စီးပွားရေးလုပ်ငန်းများ
လုပ်ကိုင်သူများကို အမြတ်အစွန်းပေါ်မှ ဆယ်ဘို့တစ်ဘို့ ပြန်လည်ပေးဆပ်ရန် အားပေးသည်။
Around the world, church members and their children compute the tithe as
one tenth of their income. Those who conduct their own businesses are
encouraged to return the tithe on their earnings.
ဆယ်ဘို့တစ်ဘို့ကို
ဧဝံဂေလိတရားဟောပြောမှု၊ သမ္မာကျမ်းစာသင်ကြားမှု၊ အသင်းတော်အုပ်ချုပ်ရေးနှင့်
ဧဝံဂေလိတရားပျံ့နှံ့ရေးလုပ်ငန်းများကို ထောက်ပံ့ရန် သန့်ရှင်းစွာ သီးသန့်ထားသည်။
ရှေးဦးကျမ်းတွင် လေဝိများကို ထောက်ပံ့ရန် ဆယ်ဘို့တစ်ဘို့ကို အသုံးပြုခဲ့သည့်
အတိုင်း (တောလည်ကျမ်း ၁၈:၂၁) ဖြစ်သည်။ အထွေထွေညီလာခံ အလုပ်လုပ်ဆောင်မူဝါဒတွင်
ဤသို့ဆိုသည်။
Tithe is used for the support of the gospel ministry, for the prosecution
of the church’s mission to the world. This is done on the basis of the OT use
of tithe for the support of the Levites (Num. 18:21). The General Conference Working Policy states:
“ဆယ်ဘို့တစ်ဘို့ကို
ဓမ္မအမှုတော်ဆောင်မှု၊ သမ္မာကျမ်းစာသင်ကြားမှု၊ အသင်းတော်အုပ်ချုပ်ရေးနှင့်
ပြင်ပသာသနာပြုလုပ်ငန်းများအတွက် သန့်ရှင်းစွာ သီးသန့်ထားရမည်။ အသင်းတော်သို့မဟုတ်
အဖွဲ့အစည်းများ၏ အကြွေး၊ အဆောက်အဦးလုပ်ငန်းများတွင် အသုံးမပြုရ” (V 05 05)။
“The tithe is to be held sacred for the work of the ministry and Bible
teaching, including conference administration in the care of churches and field
outreach operations. The tithe is not to be expended upon other lines of work
such as church or institutional debt paying or building operations” (V 05 05).
ဒေသခံအသင်းတော်များသည်
အဖွဲ့ဝင်များထံမှ ရရှိသော ဆယ်ဘို့တစ်ဘို့ ၁၀၀ ရာခိုင်နှုန်းကို ကွန်ဖရင့်
သို့မဟုတ် မစ်ရှင်သို့ ပေးပို့သည်။ ဤအသင်းတော်များအုပ်စုများသည် ရရှိသော
ဆယ်ဘို့တစ်ဘို့၏ ဆယ်ပုံတစ်ပုံကို ယူနီယံများသို့ ပေးပို့သည်။ ယူနီယံများသည်
သူတို့ရရှိသော ဆယ်ဘို့တစ်ဘို့၏ ဆယ်ပုံတစ်ပုံကို ကမ္ဘာ့အသင်းတော်၏ အပိုင်း ၁၂
ပိုင်းအနက် တစ်ခုဖြစ်သော ဒီဗီးရှင်းသို့ ပေးပို့သည်။ နောက်ဆုံးတွင်
ဒီဗီးရှင်းများသည် သူတို့၏ဝင်ငွေ၏ ဆယ်ပုံတစ်ပုံကို အထွေထွေညီလာခံသို့ ပေးပို့သည်။
ထို့ကြောင့် မည်သည့်နေရာတွင် နေထိုင်သည်ဖြစ်စေ အသင်းတော်ဝင်များသည်
ဒေသခံအသင်းတော်သို့ ပြန်လည်ပေးဆပ်သော ဆယ်ဘို့တစ်ဘို့ဖြင့် အသင်းတော်၏
သာသနာပြုလုပ်ငန်းတွင် ပါဝင်ကြသည်။
Local churches remit 100 percent of the tithe contributed by the members
to the conference or mission. These associations of churches forward one tenth
of the tithe received to the unions, which are groupings of conferences. Next,
the unions send one tenth of the tithe they receive to the division, one of the
12 sections of the world church. Finally, the divisions send on one tenth of
their income to the General Conference. Thus, church members, without reference
to where they live, have a part in the mission of the church through the tithe,
which they return to the local congregation.
အသင်းတော်သည် မိမိ၏ငွေကြေးစနစ်တွင် “ငွေကြေးနှင့်
စာရင်းအင်းအစီအရင်ခံစာများတွင် ထင်ရှားသည်ထက် ပိုမိုကြီးမားသော ရည်ရွယ်ချက်ကို
မြင်သည်။ ဤစီစဉ်မှုသည် ငွေကြေးစုဆောင်းဖြန့်ဝေရန် နည်းလမ်းတစ်ခုသာမဟုတ်။
ဘုရားသခင်အောက်တွင် အဒ်ဗင်တစ်လှုပ်ရှားမှု၏ အကြီးမားဆုံး စည်းလုံးညီညွတ်မှုအကြောင်းရင်းတစ်ခုဖြစ်သည်”
(SDA Church Manual
1995, 137)။
The church sees in its financial plan “a larger purpose than appears in
its financial and statistical reports. The arrangement is more than a means of
gathering and distributing funds. It is, under God, one of the great unifying
factors of the Advent movement” (SDA
Church Manual 1995, 137).
- လှူဒါန်းမှုများ ဣသရေလလူမျိုးများကို
ဆယ်ဘို့တစ်ဘို့အပြင် အနည်းဆုံး ဒုတိယဆယ်ဘို့တစ်ဘို့ (တရားဟောရေး ၁၂:၁၇၊ ၁၈; ၁၄:၂၂–၂၇) နှင့် ဖြစ်နိုင်လျှင်
တတိယဆယ်ဘို့တစ်ဘို့ (တရားဟောရေး ၁၄:၂၈၊ ၂၉) ပေးရန် တောင်းဆိုခဲ့သည်ကို
အသိအမှတ်ပြုသည့်အနေဖြင့် အစောပိုင်း အဒ်ဗင်တစ်ခေါင်းဆောင်များသည်
ဆယ်ဘို့တစ်ဘို့ ၁၀ ရာခိုင်နှုန်းအပြင် အခြားအသင်းတော်စီမံကိန်းများအတွက်
ကိုယ်တိုင်ဆန္ဒဖြင့် လှူဒါန်းမှုများ ပေးရန် အားပေးခဲ့သည်။ ဥပမာ၊ ၁၈၇၆ တွင်
စနစ်ကျသော ကောင်းမှုပြုခြင်း အဆိုပြုချက်၏ သုံးပုံတစ်ပုံကို ထရက်နှင့်
သာသနာပြုအသင်း (Tract and Missionary Society) အတွက် ထပ်မံအကြံပြုခဲ့သည်။
2. Offerings
Recognizing that the Israelites were called upon to give at least a second
tithe (Deut. 12:17, 18; 14:22–27) and possibly also a third one (Deut. 14:28,
29), early Adventist leaders encouraged believers to contribute freewill
offerings for other church projects, above and beyond the 10 percent tithe. For
example, in 1876 an additional “one third” offering (of the Systematic
Benevolence quota) was suggested for the Tract and Missionary Society.
နောက်ပိုင်းတွင်
အခြားလှူဒါန်းမှုများ ပေါ်ပေါက်လာခဲ့ပြီး အထူးသဖြင့် အပတ်စဉ် အနိဒယာသင်ကျောင်း
လှူဒါန်းမှုများ ထင်ရှားသည်။ ၁၈၇၈ တွင် ဒေသခံအနိဒယာသင်ကျောင်းကုန်ကျစရိတ်အတွက်
ငွေသေတ္တာများကို တံခါးနားတွင် ထားရှိခဲ့သည်။ ၁၈၈၅ တွင် အနိဒယာသင်ကျောင်းများသည်
သာသနာပြုလုပ်ငန်းများအတွက် လှူဒါန်းမှုများ စတင်စုဆောင်းခဲ့ပြီး အဖွဲ့ဝင်များအား
ကမ္ဘာလုံးဆိုင်ရာ အသင်းတော်ကို ထောက်ပံ့ရန် အခွင့်အရေးပေးခဲ့သည်။
သုံးလပတ်နောက်ဆုံးအနိဒယာနေ့တွင် ယူဆောင်သော အထူးလှူဒါန်းမှု၏ အစိတ်အပိုင်းတစ်ခုကို
သုံးလပတ်တစ်လျှောက် မီးမောင်းထိုးပြထားသော အထူးစီမံကိန်းအတွက် သတ်မှတ်ထားသည်။
Later came other offerings, notable among them the weekly Sabbath School
offerings. In 1878 penny boxes were placed near the door to receive funds for
local Sabbath School expenses. Sabbath schools started collecting offerings for
missions in 1885, providing members the opportunity of supporting a worldwide
church. Part of the special offering taken on the last Sabbath of the quarter
is designated for a special project which is highlighted throughout the
quarter.
ဒေသခံအသင်းတော်များတွင်
ပုံမှန်ဖြစ်စေ၊ အခါအခွင့်အရ ဖြစ်စေ အမျိုးမျိုးသော လှူဒါန်းမှုများ စုဆောင်းသည်။
၎င်းတို့၏အသုံးပြုမှုကို ဒေသခံအသင်းတော်၊ ကွန်ဖရင့်၊ ယူနီယံ၊ အထွေထွေညီလာခံ
အဆင့်ဆင့်ရှိ သင့်လျော်သော အဖွဲ့အစည်းများက ဂရုတစိုက် ထိန်းချုပ်သည်။
A variety of offerings is collected in local churches, either regularly or
occasionally. Their use is carefully controlled by appropriate entities at the
local church, the conference, the union, and the General Conference.
သိပ္ပံနှင့် ကတိကဝတ်ရှိသော ခရစ်ယာန်များသည် ဖန်ဆင်းရှင်က အပ်နှံထားသော
ငွေကြေးများကို သူ၏အမှုတော်တွင် အသုံးပြုကြောင်း သေချာစေသည်။
အိမ်ခြံမြေစီမံကိန်းများဖြင့် အသင်းတော်ဝင်များသည် မိမိတို့၏အိမ်ခြံမြေကို
ယုံကြည်ရသော အုပ်ထိန်းသူများလက်တွင် ထားရှိနိုင်သည်။ သို့မှသာ ဘဝနှင့်အတူ
ပညာရှိစွာ ကိုင်တွယ်ခဲ့သော ဘဏ္ဍာသည် သေပြီးနောက်တွင်ပင် ဘုရားသခင်အား
ဂုဏ်တင်စေပြီး လူသားများ၏လိုအပ်ချက်ကို ဆက်လက်ဖြည့်ဆည်းပေးနိုင်မည်။ ဤသည်မှာ
ခရစ်တော်၏နောက်လိုက်အား စိတ်ကျေနပ်မှုနှင့် ပြည့်စုံမှုကို ယူဆောင်လာသော
ကောင်းမွန်သော စီမံခန့်ခွဲမှုဖြစ်သည်။
Serious, committed Christians, make certain that the funds entrusted to
them by the Creator are used in His service. Through estate planning, church
members may place their estate in the hands of trustees so that treasure which
they handled wisely in life may continue to bring glory to God and serve human
need even after their demise. This is good stewardship that brings satisfaction
and fulfillment to the follower of Christ.
၃.
စီမံခန့်ခွဲမှုနှင့် ဖွံ့ဖြိုးရေးဌာန ၁၉၆၆ ခုနှစ်တွင်
ဆီဗင်းဒေးအဒ်ဗင်တစ်ဘုရားကျောင်း အထွေထွေညီလာခံကြီးသည် နောက်နှစ်တွင်
စီမံခန့်ခွဲမှုနှင့် ဖွံ့ဖြိုးရေးဌာနဟု ခေါ်တွင်လာခဲ့သည့် ဌာနကို ဖွဲ့စည်းခဲ့သည်။
ဤဌာနသည် ညီများနှင့် ကမ္ဘာ့တိုင်းဌာနများအား စီမံခန့်ခွဲမှုဆိုင်ရာ သတိဉာဏ်ကို
မြှင့်တင်ရန် ကူညီပေးရမည်ဖြစ်သည်။ ဤဌာနအား စာပေများ၊ လေ့ကျင့်ရေးအစီအစဉ်များနှင့်
သင်းအုပ်ဆရာများနှင့် ခရစ်ယာန်အသင်းတို့အတွက် ဆွေးနွေးပွဲများ ပြင်ဆင်ပေးရန်
တာဝန်ပေးခဲ့သည်။ လက်တွေ့ကျကျ လက်ခံသင်ကြားပေးခြင်းအပြင်
စီမံခန့်ခွဲမှုနှင့်ပတ်သက်သည့် ဓမ္မသစ်ဆိုင်ရာ ပြဿနာများတွင် အမြဲတမ်း ရှေ့တန်းမှ
ရပ်တည်နေရမည်ဖြစ်သည်။ ဝေါ်လ်တာ အမ်။ စတာ့ခ်စ်ကို ဤဌာနသစ်၏ ပထမဆုံး
ညွှန်ကြားရေးမှူးအဖြစ် ရွေးချယ်ခဲ့သည်။
3. Department of Stewardship and Development
In 1966 the General Conference of Seventh-day Adventists organized what
became known the next year as the Department of Stewardship and Development to
assist conferences and world divisions in promoting stewardship awareness. This
department was asked to prepare literature, training programs, and seminars for
pastors and churches. In addition to practical, hands-on teaching, the
department was to keep on the cutting edge of theological issues pertaining to
stewardship. Walter M. Starks was chosen as the first director of the new
department.
နောက်ထပ်တိုးတက်မှုများလည်း
ဆက်လက်ဖြစ်ပေါ်ခဲ့သည်။ ၁၉၇၁ ခုနှစ်တွင် ဒေသဆိုင်ရာ အသင်းတိုင်းတွင်
အသင်းသားများအကြား ခန္ဓာကိုယ်၊ ဘဏ္ဍာ၊ အရည်အချင်းနှင့် အချိန်ကို
စီမံခန့်ခွဲမှုကို မြှင့်တင်ရန် စီမံခန့်ခွဲမှုဆိုင်ရာ အတွင်းရေးမှူးများ
ထားရှိရန် စီစဉ်ပေးခဲ့သည်။ ၁၉၈၀ ခုနှစ်တွင် စီမံခန့်ခွဲမှုကို
ဓမ္မအမှုတော်ဆောင်အသင်းနှင့် ချိတ်ဆက်ခဲ့သည်။ ၁၉၈၅ ခုနှစ်တွင်
အသင်းတော်ဝန်ကြီးဌာနကို ဖွဲ့စည်းစဉ် စီမံခန့်ခွဲမှုကို ထုတ်ဝေသည့် စာပေများနှင့်
အလုပ်ရုံဆွေးနွေးပွဲများ၊ ဆွေးနွေးပွဲများမှတစ်ဆင့် တရားဝင် မွေးမြူပေးခြင်းသည်
ထိုဌာနသစ်၏ အစိတ်အပိုင်းတစ်ခု ဖြစ်လာခဲ့သည်။ ၁၉၉၅ ခုနှစ်တွင် ဤလုပ်ငန်းတာဝန်အချို့
ခွဲထုတ်ချိန်တွင် စီမံခန့်ခွဲမှုသည် သီးခြားဌာနတစ်ခု ဖြစ်လာခဲ့သည်။
Further developments have ensued. In 1971 provision was made for
stewardship secretaries in the local churches to promote stewardship of temple,
treasure, talents, and time among members. In 1980 stewardship was connected
with the Ministerial Association. At the creation of the Church Ministries
Department in 1985, the official fostering of stewardship, through published
materials and various workshops and seminars, became a part of that new entity.
In 1995, when some of these functions were divided, Stewardship became a
separate department.
ဆယ်ဘီတစ်တန်နှင့်
ပူဇော်သက္ကာပေးခြင်းသည် ဆီဗင်းဒေးအဒ်ဗင်တစ်ဘုရားကျောင်း၏ စီမံခန့်ခွဲမှုဆိုင်ရာ
ဓမ္မသစ်ပညာတွင် မရှိမဖြစ်ဖြစ်သော်လည်း စီမံခန့်ခွဲမှုသည် ထို့ထက်မက
ပိုမိုပါဝင်သည်။ စီမံခန့်ခွဲမှုသည် ဘဝတစ်ခုလုံးကို ထိပါးပြီး ယနေ့ခေတ်တွင်
ပေါ်ပေါက်လာသည့် အရေးကြီးမေးခွန်းများကို အသိပေးသည်။ ဤမေးခွန်းများသည်
အသင်းသားများ ရင်ဆိုင်ရမည့် ပြဿနာများကို ဖော်ပြသည်။ ပတ်ဝန်းကျင်နှင့်
လူမှုဆိုင်ရာ စိုးရိမ်မှုများ၊ အများပြည်သူနှင့် ပုဂ္ဂိုလ်ရေးဆိုင်ရာ
ကျန်းမာရေးစိုးရိမ်မှုများ၊ ဆင်းရဲမှုဆိုင်ရာ ဖိအားကြီးမားလာသည့် ပြဿနာ၊ လူ့ဘဝ၏ အစနှင့်
အဆုံးကို ပတ်သက်သည့် ရှုပ်ထွေးသည့် မေးခွန်းများအားလုံးနှင့် ကမ္ဘာမြေ၏
ကန့်သတ်ထားသည့် အရင်းအမြစ်များကို အသုံးပြုခြင်းတို့ဖြစ်သည်။ စာရင်းသည်
ပြည့်စုံခြင်း မရှိပေ။ သို့သော် သမ္မာကျမ်းစာတွင် စီမံခန့်ခွဲမှုဆိုင်ရာ
သွန်သင်ချက်သည် ခရစ်ယာန်များအား ဤထင်ရှားစွာ ဆန့်ကျင်နေပုံရသည့်
စိုးရိမ်မှုများကို ယေရှုခရစ်အား နှစ်သက်ဖွယ်ဖြစ်စေသည့် နည်းဖြင့် ဟန်ချက်ညီအောင်
ပြုလုပ်နိုင်စေသည်။ ခရစ်ယာန်များအတွက် ဆက်လက်လုပ်ဆောင်ရမည့် အလုပ်မှာ ယနေ့ခေတ်
ရှုပ်ထွေးသည့် ကမ္ဘာတွင် ဤမြတ်နိုးဖွယ် နိယာမများကို မည်သို့အသုံးချရမည်နည်း ဆိုသည်ပင်ဖြစ်သည်။
Although returning tithes and giving offerings is essential to the
Seventh-day Adventist theology of stewardship, stewardship includes much more.
Stewardship touches the whole of life, and its concepts inform the pressing
questions posed today. These questions bring up the issues with which church
members must grapple—environmental and social concerns, public and personal
health concerns, the pressing issue of poverty, and all the perplexing
questions that surround the beginning and end of human life and, of course, the
use of earth’s finite resources. The list is not exhaustive. But the biblical
teaching about stewardship enables Christians to balance these apparently
conflicting concerns in a manner that is pleasing to Jesus Christ who is Lord.
The ongoing task for Christians is how to apply these great principles in
today’s complex world.
ခ. ကမ္ဘာမြေ လူသားများသည်
သဘာဝ၏ ကရုဏာအောက်တွင် ရှိနေကြသော်လည်း ယခုအခါ ကမ္ဘာဂြိုဟ်ကိုယ်တိုင်သည် လူသားများ၏
တိုက်ခိုက်မှုအောက်တွင် ညည်းတွားနေပြီး လူသားလက်ချက်ဖြင့် ပျက်စီးခြင်းနှင့်
ရင်ဆိုင်နေရသည်။ လောဘနှင့် အလဟဿပြုမှုဖြင့်၊ မကြာခဏ နည်းပညာတိုးတက်မှုဟူသော
အမည်ဖြင့် လူသားများသည် ကမ္ဘာမြေကို သေဆုံးစေလောက်အောင် ဒဏ်ရာရစေခဲ့သည်။
ကမ္ဘာမြေသည် အသက်အန္တရာယ်ဖြစ်စေသည့် အဆိပ်အတောက်များဖြင့် ပြည့်နှက်နေသည်။
သဘာဝအရင်းအမြစ်များကို အန္တရာယ်ရှိစွာ ဖြုန်းတီးခဲ့သည်။ အချို့နေရာများတွင်
မြေယာကို အလွန်အမင်းအသုံးပြုမှုကြောင့် ထွက်ရှိနိုင်စွမ်းကို လုယက်ခံခဲ့ရသည်။
ပင်လယ်များပင် တစ်ချိန်က ကြွယ်ဝခဲ့သည့် အရင်းအမြစ်များကို လုယက်ခံခဲ့ရသည်။
B. Earth
Human beings are at the mercy of nature, but at present the planet itself
groans under the human attacks and is indeed threatened with distinction at the
hand of humankind. By greed and wastefulness, often under the guise of
advancing technology, humans have wounded Planet Earth unto death. The earth is
filled with life-threatening toxic wastes. Natural resources have been
dangerously squandered. In some cases the land has been robbed by overuse of
its ability to produce. Even the seas have been plundered of their once-rich
resources.
ဤကဲ့သို့သော
ကမ္ဘာတွင် ဆီဗင်းဒေးအဒ်ဗင်တစ် ခရစ်ယာန်များသည် လောဘ သို့မဟုတ် အလဟဿမရှိဘဲ
ရိုးရှင်းစွာ နေထိုင်ရန် ခေါ်ဝေါ်ခြင်းခံရသည်။ ကမ္ဘာမြေ၏ အရင်းအမြစ်များသည်
ကန့်သတ်ထားကြောင်း အသိအမှတ်ပြုလျက် ပတ်ဝန်းကျင်ကို ကာကွယ်ထိန်းသိမ်းရမည်။
အသင်းတော်သည် အစားအသောက်ရရှိနိုင်မှုကို တိုးမြှင့်ရန် ကျန်းမာရေးနှင့်ညီညွတ်သည့်
နည်းလမ်းအဖြစ် သက်သတ်လွတ်စားခြင်းကို မြှင့်တင်သည်။ ကျောင်းများနှင့် အသင်းတို့သည်
များစွာသော တီထွင်ဖန်တီးမှုရှိသည့် ဂေဟစနစ်ဆိုင်ရာ အစီအစဉ်များကို လုပ်ဆောင်ကြသည်။
In such a world as this, Seventh-day Adventist Christians are called to
live a simple life, without greed or waste. Recognizing that the resources of
the earth are finite, they are to protect and conserve the environment. The
church promotes vegetarianism as a healthful way to increase the availability
of food. Schools and churches carry out varied and often creative ecological
programs.
သတ္တမနေ့ ဥပုသ်နေ့ကို
ပညတ်တော် (ထွက်မြောက်ရာ ၂၀:၈-၁၁) ကို ချစ်ခြင်းမေတ္တာဖြင့် တုံ့ပြန်သည့်အနေဖြင့်
လိုက်နာခြင်းသည် အဒ်ဗင်တစ်များအား ဖန်ဆင်းခြင်းနှင့် ဖန်ဆင်းရှင်ကို အတူတကွ
ဂုဏ်ပြုခွင့်ပေးသည်။ တစ်ဦးချင်း၊ မိသားစုများနှင့် အသင်းအုပ်စုများသည်
ဥပုသ်နေ့နေ့ခင်းများကို သဘာဝတွင် လှုပ်ရှားမှုများဖြင့် မကြာခဏ ကုန်ဆုံးကြသည်။
ဤလှုပ်ရှားမှုများသည် သဘာဝကမ္ဘာ၏ အံ့ဖွယ်များကို နားလည်မှုကို မြှင့်တင်ရုံသာမက
ဘုရားသခင်၏ ဖန်ဆင်းခြင်းကို ကာကွယ်ရန် လိုအပ်ကြောင်းကိုလည်း မြှင့်တင်ပေးသည်။
The observance of the seventh-day Sabbath, in loving response to the
commandment (Ex. 20:8–11), provides an opportunity for Adventists to celebrate
Creation along with the Creator. Individuals, families, and church groups
frequently spend Sabbath afternoons in nature activities. These promote an
understanding of the marvels of the natural world as well as the need for
protecting God’s creation.
၁၉၉၂ ခုနှစ်တွင်
နှစ်ပတ်လည်ကောင်စီသည် “ဘုရားသခင်၏ ဖန်ဆင်းခြင်းကို ဂရုစိုက်ခြင်း” ဆိုသည့်
စာတမ်းကို မဲခွဲအတည်ပြုခဲ့သည်။ ဤစာတမ်းသည် ဆီဗင်းဒေးအဒ်ဗင်တစ်ဘုရားကျောင်း၏
ကမ္ဘာမြေကို စီမံခန့်ခွဲမှုဆိုင်ရာ ရပ်တည်ချက်ကို တင်ပြထားသည်။
တစ်စိတ်တစ်ပိုင်းကို ကိုးကားရလျှင်၊
In 1992 the Annual Council voted a document, “Caring for God’s Creation,”
which presents the Seventh-day Adventist position on stewardship of the earth.
We quote in part:
“ကျွန်ုပ်တို့နေထိုင်သည့်
ကမ္ဘာသည် ဖန်ဆင်းရှင်ဘုရားသခင်၏ ချစ်ခြင်းမေတ္တာလက်ဆောင်ဖြစ်သည်။ ‘ကောင်းကင်နှင့်
မြေကြီး၊ ပင်လယ်နှင့် စမ်းရေတွင်းများကို ဖန်ဆင်းတော်မူသောသူ’ (ဗျာဒိတ် ၁၄:၇၊ NIV;
ဗျာဒိတ် ၁၁:၁၇၊ ၁၈
နှင့် နှိုင်းယှဉ်ပါ) ထံမှ ဖြစ်သည်။ ဤဖန်ဆင်းခြင်းအတွင်း လူသားများကို
ထည့်သွင်းထားပြီး ကိုယ်တော်နှင့်၊ အခြားလူများနှင့်၊ ပတ်ဝန်းကျင်ကမ္ဘာနှင့်
ရည်ရွယ်ချက်ရှိရှိ ဆက်နွယ်မှုထားရှိစေသည်။ ထို့ကြောင့်
ဆီဗင်းဒေးအဒ်ဗင်တစ်များအနေဖြင့် ဤကမ္ဘာ၏ ထိန်းသိမ်းမှုနှင့် ပြုစုပျိုးထောင်မှုသည်
ကိုယ်တော်အား အမှုတော်ဆောင်ခြင်းနှင့် နီးကပ်စွာ ဆက်နွယ်နေသည်ဟု ယူဆပါသည် … ။
“The world in which we live is a gift of love from the Creator God, from
‘him who made the heavens, the earth, the sea and the springs of water’ (Rev.
14:7, NIV; cf. Rev. 11:17, 18). Within this creation He placed humans, set
intentionally in relationship with Himself, other persons, and the surrounding
world. Therefore, as Seventh-day Adventists, we hold its preservation and
nurture to be intimately related to our service to Him … .
“လူသားများကို
ဘုရားသခင်၏ ဖန်ဆင်းခြင်း၏ အစိတ်အပိုင်းတစ်ခုအဖြစ် အသိအမှတ်ပြုသောကြောင့်
ပတ်ဝန်းကျင်နှင့်ပတ်သက်သည့် ကျွန်ုပ်တို့၏ စိုးရိမ်မှုသည်
ပုဂ္ဂိုလ်ရေးကျန်းမာရေးနှင့် နေထိုင်မှုပုံစံသို့ တိုးချဲ့သွားသည်။
ကျွန်ုပ်တို့သင်မ် ဆေးရွက်ကြီး၊ အရက်နှင့် ခန္ဓာကိုယ်ကို ထိခိုက်စေပြီး ကမ္ဘာ၏
အရင်းအမြစ်များကို ဖြုန်းတီးစေသည့် အခြားမူးယစ်ဆေးဝါးများကို အသုံးပြုခြင်းကို
ငြင်းပယ်ပြီး ကျန်းမာရေးနှင့်ညီညွတ်သည့် နေထိုင်မှုပုံစံကို ထောက်ခံအားပေးပါသည်။
ရိုးရှင်းသော သက်သတ်လွတ်အစားအသောက်ကို မြှင့်တင်ပါသည် … ။
“Because we recognize humans as part of God’s creation, our concern for
the environment extends to personal health and lifestyle. We advocate a
wholesome manner of living and reject the use of substances such as tobacco,
alcohol, and other drugs that harm the body and consume earth’s resources; and
we promote a simple vegetarian diet … .
“ကျွန်ုပ်တို့သည်
ဘုရားသခင်၏ အလုံးစုံဒီဇိုင်းကို ပြန်လည်ထူထောင်ရန် စိန်ခေါ်မှုကို လက်ခံပါသည်။
ဘုရားသခင်အပေါ် ယုံကြည်ခြင်းဖြင့် လှုံ့ဆော်ခံရပြီး ဘုရားသခင်နှင့် လူသားများအား
အမှုတော်ဆောင်ရန် ရည်စူးထားသည့် ပေါင်းစည်းထားသော ဘဝများမှ ပုဂ္ဂိုလ်ရေးနှင့်
ပတ်ဝန်းကျင်အဆင့်နှစ်ခုစလုံးတွင် ပေါ်ပေါက်လာသည့် ကုသမှုကို မြှင့်တင်ရန်
ကျွန်ုပ်တို့ကိုယ်ကို ကတိကဝတ်ပြုပါသည်။
“We accept the challenge to work toward restoring God’s overall design.
Moved by faith in God, we commit ourselves to promote the healing that rises at
both personal and environmental levels from integrated lives dedicated to serve
God and humanity.
ဤကတိကဝတ်တွင်
ကျွန်ုပ်တို့သည် ဘုရားသခင်၏ ဖန်ဆင်းခြင်းကို စီမံခန့်ခွဲမှုကို အတည်ပြုပြီး
ဘုရားသခင်သည် အရာအားလုံးကို အသစ်ပြုလုပ်တော်မူမည့်အချိန်တွင်သာ အပြည့်အဝ
ပြန်လည်ထူထောင်ခြင်း ပြီးမြောက်မည်ဟု ယုံကြည်ပါသည်” (RH ဒီဇင်ဘာ ၃၁၊ ၁၉၉၂)။
“In this commitment we confirm our stewardship of God’s creation and
believe that total restoration will be complete only when God makes all things
new” (RH Dec. 31, 1992).
ဤထုတ်ပြန်ချက်များသည်
ဆီဗင်းဒေးအဒ်ဗင်တစ်များဘက်မှ ခရစ်ယာန်စီမံခန့်ခွဲမှုသည် ဘုရားသခင်၏ ကမ္ဘာနှင့်
ဆက်ဆံရေးအပေါ် သက်ရောက်မှုကို သတိပြုမိလာခြင်းကို ညွှန်ပြသည်။ ကမ္ဘာနှင့်
ရုပ်ဝတ္ထုပစ္စည်းများသည် ကိုယ်တိုင်ဆိုးရွားခြင်း မဟုတ်ပါ။ တကယ်တော့ “လှပသော
အရာအားလုံး၊ ကြီးမားသော သတ္တဝါနှင့် သေးငယ်သော သတ္တဝါအားလုံး” ကို ဖန်ဆင်းရှင်သည်
လူသားများမှ ခံစားနိုင်ရန် ဖန်ဆင်းထားခြင်း ဖြစ်သည် (ကမ္ဘာဦး ၁:၃၁ နှင့်
နှိုင်းယှဉ်ပါ)။ ခရစ်ယာန်များသည် “ကမ္ဘာမြေ၏ အလှအပ” ကို တန်ဖိုးထားရမည်။
ကမ္ဘာမြေကို လေးစားရမည်ဖြစ်သော်လည်း ကိုးကွယ်ခြင်း မပြုရပါ။
သမ္မာကျမ်းစာတစ်လျှာက်တွင် ဘုရားသခင်သည် ဖန်ဆင်းခြင်းထက် အမြဲမြင့်မြတ်ပြီး
ခွဲခြားထားသည်။
These statements signal a growing awareness on the part of Seventh-day
Adventists of the impact of Christian stewardship on their interaction with
God’s world. The world and material substance are not bad in and of themselves;
in fact, “all things bright and beautiful, all creatures great and small” are
made by the Creator to be enjoyed by human beings (cf. Gen. 1:31). Christians
are to treasure “the beauty of the earth.” They should have respect for the
earth, but they must not worship it. Throughout Scriptures God is always above
and apart from Creation.
ဂ. ဘုရားသခင်၏
ကျေးဇူးတော်
ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၁၄:၆-၁၂ တွင် ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်းလုံးသို့ ကြေညာရန်
“ထာဝရဧဝံဂေလိတရား” (အခန်း ၆) ကောင်းသောသတင်းပါရှိသည်။ အဓိကထားချက်မှာ ကတိတော်နှင့်
နှုတ်ကပတ်တော်သည် လက်ရှိမဲညစ်နေသည့် အခြေအနေကို ကျော်လွန်ပြီး ဗျာဒိတ်ကျမ်း၏
နောက်ဆုံးအခန်းများတွင် ဖော်ပြထားသည့် ဘုန်းတန်ခိုးရှိသည့် ရလဒ်ကို ညွှန်ပြသည့်
ဘုရားသခင်ဖြစ်သည်။ ကောင်းသောသတင်းမှာ ဘုရားသခင်သည် ဤကမ္ဘာဂြိုဟ်ကို
ချစ်မြတ်နိုးပြီး ဖန်ဆင်းခြင်း၌ ရည်ရွယ်ချက်မူလကို ပြည့်စုံစေရန် ကယ်တင်ပြီး
အသစ်ပြုပြင်ရန် စိတ်ပိုင်းဖြတ်ထားသည်ပင်ဖြစ်သည်။ ဤအရေးကြီးသတင်းကို အပြည့်အဝ
မျှဝေခြင်းသည် အဒ်ဗင်တစ်များ ကတိကဝတ်ပြုထားသည့် ခရစ်ယာန်စီမံခန့်ခွဲမှု၏
အစိတ်အပိုင်းတစ်ခု ဖြစ်သည်။
C. God’s Grace
Revelation 14:6–12 contains good news, “an eternal gospel” (verse 6) to
proclaim to all the world. The focus is on the God whose promise and Word
transcend the present gloomy situation and point to the glorious outcome
described in the final chapters of Revelation. The good news is that God does
love this planet and is determined to rescue and renew it so that His original
purpose in Creation will be fulfilled. Sharing this vital message in its
fullness is part and parcel of Christian stewardship to which Adventists are
committed.
ဤစီမံခန့်ခွဲမှု၏
ရှုထောင့်ကြောင့် အဒ်ဗင်တစ်များသည် လူတိုင်းထံ ဧဝံဂေလိတရားယူဆောင်ရန်
အမှုတော်ဆောင်ရန် ရည်စူးထားသည်။ ဘုရားသခင်၏ ကျေးဇူးတော်၏
စီမံခန့်ခွဲသူများဖြစ်သောကြောင့် အဒ်ဗင်တစ်များသည် ဆေးဘက်ဆိုင်ရာနှင့်
ပညာရေးဆိုင်ရာ အဖွဲ့အစည်းများနှင့် ကယ်ဆယ်ရေးအဖွဲ့များကို လည်ပတ်စေသည်။ သူတို့သည်
တရားဟောကြ၊ သင်ကြားကြ၍ အမှုတော်ဆောင်သူများကို ထောက်ပံ့ကြသည်။ (နေထိုင်မှုပုံစံ II.
A. ကိုကြည့်ပါ။)
Because of this aspect of stewardship, Adventists are dedicated to the
ministry of bringing the gospel to everyone. Because they are stewards of God’s
grace, Adventists operate medical and educational institutions and relief
organizations. They preach and teach, and they support those who carry out
ministry. (See Lifestyle II. A.)
ဃ. အသက်နှင့်
ကျန်းမာရေး
ဂရိဒွန်ဝါဒနှင့်
ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်သည့် ခန္ဓာကိုယ်နှင့် ဝိညာဉ်ဟူ၍ လူသားကို ခွဲခြားမြင်ပြီး
နောက်ဆုံးသည် ပထမအတွင်း အကျဉ်းခံထားရပြီး လွတ်မြောက်လိုခြင်းဖြစ်သည်ဟု
မြင်သည့်အချက်နှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်သည်။ သမ္မာကျမ်းစာသည် ထိုကဲ့သို့ ခွဲခြားမှုကို
လက်ခံခြင်း မရှိပါ။ သမ္မာကျမ်းစာသည် အလုံးစုံဖြစ်မှုကို ပြောဆိုသည်။
မြေကြီးဖြစ်သောကြောင့် ရွံရှာဖွယ်ဖြစ်သည်ဟု ဝေးကွာခြင်း မရှိပါ။ ခန္ဓာကိုယ်သည်
အရေးကြီးသည်။ ထို့ကြောင့် စိတ်နှင့် ဝိညာဉ်ကို အကောင်းဆုံးအခြေအနေတွင် ထားရှိရန်
လူတစ်ဦးသည် “သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ ဗိမာန်တော်” ဖြစ်သည့် ခန္ဓာကိုယ်ကို
ဂရုစိုက်ရမည် (၁ ကောရိန်သု ၆:၁၉)။ ဤအကြောင်းကြောင့်
“ကျန်းမာရေးပြုပြင်ပြောင်းလဲမှုနှင့် ကျန်းမာရေးနှင့် အလွန်အမင်းသတိထားမှု
သွန်သင်ချက်များသည် အဒ်ဗင်တစ်သတင်းစကား၏ ခွဲခြားမရသော အစိတ်အပိုင်းများ ဖြစ်သည်”
(ဆီဗင်းဒေးအဒ်ဗင်တစ်အသင်းတော် လက်စွဲ ၁၉၉၅၊ ၁၄၈)။
D. Life and Health
Contrary to Greek dualism, which perceived a human being as body and soul,
the latter imprisoned in the first and eager to be set free from it, the
Scriptures admit no such dichotomy. They speak of wholeness. Far from being
despicable because it is earthly, the body is of major importance. Thus, in
order to keep the mind and spirit in optimal condition, a person must care for
the body, which is “a temple of the Holy Spirit” (1 Cor. 6:19). For this
reason, “health reform and the teaching of health and temperance are
inseparable parts of the Advent message” (SDA
Church Manual 1995, 148).
သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ
ညွှန်ကြားချက်နှင့်အညီ ဆီဗင်းဒေးအဒ်ဗင်တစ်အသင်းတော်သည် အသင်းသားများအပြင်
အခြားလူများအကြားတွင်လည်း ကျန်းမာရေးနှင့်ညီညွတ်သော နေထိုင်မှုကို မွေးမြူခဲ့သည်။
ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်းတွင် ကောင်းမွန်စွာ ဖွံ့ဖြိုးထားသည့် ဆေးဘက်ဆိုင်ရာ
အဖွဲ့အစည်းစနစ်သည် ဒုက္ခသုက္ခများကို သက်သာစေပြီး ကျန်းမာမှုကို မြှင့်တင်ရန်
ကြိုးပမ်းသည်။ အသင်းတော်လက်စွဲတွင် ဖော်ပြထားသည်မှာ “ကျွန်ုပ်တို့သည် ခန္ဓာကိုယ်၊
ဝိညာဉ်နှင့် စိတ်နှလုံးအားဖြင့် ဘုရားသခင်ပိုင်ပါသည်။ ထို့ကြောင့် ကျွန်ုပ်တို့၏
ကိုယ်ကျန်းမာရေးနှင့် ပျော်ရွှင်မှုအတွက်ရော၊ ဘုရားသခင်နှင့် ကျွန်ုပ်တို့၏
လူမျိုးအတွက် ပိုမိုထိရောက်သော အမှုတော်ဆောင်မှုအတွက်ရော ကျန်းမာရေးဥပဒေများကို
လိုက်နာရန် ကျွန်ုပ်တို့၏ ဘာသာရေးတာဝန် ဖြစ်သည်” (အထက်ပါ ၁၉၉၅၊ ၁၄၈; ကျန်းမာရေး၊
နေထိုင်မှုပုံစံ II. B. ကိုကြည့်ပါ)။
In keeping with the biblical injunction, the Seventh-day Adventist Church
has fostered healthful living among its members as well as others whom it may
reach. Around the globe a well-developed system of medical institutions seeks
to alleviate suffering and promote wellness. The Church Manual states, “We belong to God, body, soul, and spirit. It
is therefore our religious duty to observe the laws of health, both for our own
well-being and happiness, and for more efficient service to God and our fellow
men” (ibid. 1995, 148; see Health;
Lifestyle II. B).
ယနေ့နည်းပညာခေတ်လူ့အဖွဲ့အစည်းတွင်
ခန္ဓာကိုယ်ကို စီမံခန့်ခွဲမှုတွင် အသက်နှင့်သေခြင်းဆိုင်ရာ ဆုံးဖြတ်ချက်များ
ပါဝင်သည်။ အထူးသဖြင့် ကိုယ်ဝန်ဖျက်ချခြင်း သို့မဟုတ် သေကူးခြင်းဖြင့် အသက်ကို
အဆုံးသတ်ခြင်းဆိုင်ရာ ဆုံးဖြတ်ချက်များ ဖြစ်သည်။ သမ္မာကျမ်းစာသွန်သင်ချက်နှင့်အညီ
အဒ်ဗင်တစ်များသည် လူ့အသက်၏ တန်ဖိုးနှင့် သန့်ရှင်းမှုကို ကတိကဝတ်ပြုထားသည်။ ၁၉၉၂
ခုနှစ် အထွေထွေညီလာခံစာတမ်း နှစ်ခုသည် ဤပြဿနာများကို ကိုင်တွယ်ထားသည်။
In today’s technological society, stewardship of the body includes
life-and-death decisions, especially those relating to the termination of life
through abortion or euthanasia. In harmony with the biblical teaching,
Adventists are committed to the value and sanctity of human life. Two General
Conference documents of 1992 deal with the issues.
“ကိုယ်ဝန်ဖျက်ချခြင်းဆိုင်ရာ
လမ်းညွှန်ချက်များ” သည် အသက်သည် ဘုရားသခင်ထံမှ တန်ဖိုးရှိသော လက်ဆောင်ဖြစ်ပြီး
တစ်ချိန်တည်းတွင် ဘုရားသခင်၏ အလိုတော်အတွက် ကျွန်ုပ်တို့၏ တုံ့ပြန်မှု
ဖြစ်သည်ဟူသော ကျယ်ပြန့်သည့် သမ္မာကျမ်းစာနိယာမများအပေါ် အခြေခံထားသည်။ သို့သော်
အသက်ဆိုင်ရာ ဆုံးဖြတ်ချက်များချရန် ကျွန်ုပ်တို့၏ အခွင့်အရေးနှင့် တာဝန်လည်း
ဖြစ်သည်။ “ကိုယ်ဝန်ဆောင်အသက်သည် ဘုရားသခင်၏ ခမ်းနားသော လက်ဆောင်ဖြစ်သည် … ။
ထို့ကြောင့် ကိုယ်ဝန်ဆောင်အသက်ကို မဆင်မခြင် ဖျက်ဆီးခြင်း မပြုရပါ။
ကိုယ်ဝန်ဖျက်ချခြင်းကို အလွန်အမင်း ဆိုးရွားသော အကြောင်းပြချက်များအတွက်သာ
ပြုလုပ်သင့်သည်။” ထို့ပြင် “အသင်းတော်သည် တစ်ဦးချင်းအတွက်
ကိုယ်ပိုင်ကိုယ်ကျင့်တရားကို မဆောင်ရွက်ပါ။ သို့သော် ကိုယ်ကျင့်တရားဆိုင်ရာ
လမ်းညွှန်မှုကို ပေးသင့်သည်။” ကိုယ်ဝန်ဖျက်ချခြင်းဆိုင်ရာ ဆုံးဖြတ်ချက်များကို
ပါဝင်ပတ်သက်သူများမှ တိကျသော အချက်အလက်များ၊ သမ္မာကျမ်းစာနိယာမများနှင့်
သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ လမ်းညွှန်မှုဖြင့် ချမှတ်သင့်သည်။ ထို့ပြင်
ဤဆုံးဖြတ်ချက်များကို ကျန်းမာသော မိသားစုဆက်ဆံရေးအတွင်း ချမှတ်ခြင်းက အကောင်းဆုံး
ဖြစ်သည်။ နောက်ဆုံး “အသင်းသားများကို သမ္မာကျမ်းစာသွန်သင်ချက်နှင့်အညီ ကိုယ်ဝန်ဖျက်ချခြင်းနှင့်ပတ်သက်၍
သူတို့၏ ကိုယ်ကျင့်တရားဆိုင်ရာ တာဝန်များကို ဆက်လက်စဉ်းစားရန် အားပေးသင့်သည်” (RH
ဒီဇင်ဘာ ၃၁၊ ၁၉၉၂;
အိမ်ထောင်ရေး II.
F. ၁ ကိုကြည့်ပါ)။
The “Guidelines on Abortion” are based on “broad biblical principles” that
life is a valuable gift from God and at the same time our response to God’s
will; yet it is our right and responsibility to make decisions regarding life.
“Prenatal human life is a magnificent gift of God … . Thus prenatal life must
not be thoughtlessly destroyed. Abortion should be performed only for the most
serious reasons.” Further, “the church does not serve as conscience for
individuals; however, it should provide moral guidance.” Decisions on abortion
should be made by the individuals involved, aided by “accurate information,
biblical principles, and the guidance of the Holy Spirit. Moreover, these
decisions are best made within the context of healthy family relationships.” Finally,
“church members should be encouraged to participate in the ongoing
consideration of their moral responsibilities with regard to abortion in the
light of the teaching of Scripture” (RH Dec. 31, 1992; see Marriage II. F. 1).
အလားတူ
သမ္မာကျမ်းစာနိယာမများအပေါ် အခြေခံထားသည့် “သေဆုံးနေသူများကို ဂရုစိုက်ခြင်း”
စာတမ်းသည် လက်တွေ့ကျပြီး တာဝန်ယူမှုရှိသော ခရစ်ယာန်ချစ်ခြင်းမေတ္တာကို
တိုက်တွန်းသည်။ “ဘုရားသခင်၏ လမ်းညွှန်မှုကို ရှာဖွေပြီး ဆုံးဖြတ်ချက်ဖြင့်
ထိခိုက်ခံရသူများ၏ အကျိုးစီးပွားကို ထည့်သွင်းစဉ်းစားပြီး (ရောမ ၁၄:၇)
ဆေးဘက်ဆိုင်ရာ အကြံဉာဏ်ကို ထည့်သွင်းစဉ်းစားပြီးနောက် ဆုံးဖြတ်ချက်ချနိုင်သူသည်
အသက်ရှည်စေသည့် ဆေးဘက်ဆိုင်ရာ ဝင်ရောက်စွက်ဖက်မှုများကို လက်ခံမည် သို့မဟုတ်
ငြင်းပယ်မည်ကို ဆုံးဖြတ်သင့်သည်။” ထိုလူသည် ဆုံးဖြတ်ချက်မချနိုင်ပါက ထိုလူနှင့်
အနီးစပ်ဆုံးသူများက တာဝန်ယူမှုရှိစွာ ဆုံးဖြတ်ရမည်။ သေဆုံးနေသူများပတ်ဝန်းကျင်တွင်
ကရုဏာရှိသော ချစ်ခြင်းမေတ္တာက ပြည့်နှက်နေရမည်။ (အိမ်ထောင်ရေး II. F. ၂ ကိုကြည့်ပါ။)
Based on the same biblical principles, the document “Care for the Dying”
appeals to practical and responsible Christian love. “After seeking divine
guidance and considering the interests of those affected by the decision (Rom.
14.7), as well as medical advice, a person who is capable of deciding should
determine whether to accept or reject life-extending medical interventions.”
When the person is not capable of making such a decision, those closest to the
individual should responsibly face the decision. Compassionate love should
permeate the environment surrounding the dying. (See Marriage II. F. 2.)
“ခရစ်ယာန်ချစ်ခြင်းမေတ္တာသည်
ဒုက္ခသုက္ခတိုးပွားစေရုံ သို့မဟုတ် သေဆုံးမှုကို ရှည်ကြာစေရုံသာ ဖြစ်သည့်
ဆေးဘက်ဆိုင်ရာ ဝင်ရောက်စွက်ဖက်မှုများကို ရပ်ဆိုင်းရန် သို့မဟုတ် နုတ်ထွက်ရန်
ဦးတည်နိုင်သော်လည်း ဆီဗင်းဒေးအဒ်ဗင်တစ်များသည် ‘ကရုဏာဖြင့် သတ်ခြင်း’ သို့မဟုတ်
ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် သတ်သေရန် ကူညီခြင်း မပြုပါ (ကမ္ဘာဦး ၉:၅၊ ၆; ထွက်မြောက်ရာ ၂၀:၁၃;
၂၃:၇)။ သူတို့သည်
ဒုက္ခရောက်နေသူ သို့မဟုတ် သေဆုံးနေသူ၏ အသက်ကို ရည်ရွယ်ချက်ရှိရှိ ယူဆောင်သည့်
တက်ကြွသော သေကူးခြင်းကို ဆန့်ကျင်သည်” (RH ဒီဇင်ဘာ ၃၁၊ ၁၉၉၂)။
“While Christian love may lead to the withholding or withdrawing of
medical interventions that only increase suffering or prolong dying,
Seventh-day Adventists do not practice ‘mercy killing’ or assist in suicide
(Gen. 9:5, 6; Ex. 20:13; 23:7). They are opposed to active euthanasia, the
intentional taking of the life of a suffering or dying person” (RH Dec. 31,
1992).
င. အချိန်
အချိန်သည် ဘုရားသခင်၏ အဖိုးတန်လက်ဆောင်ဖြစ်သည်။ အသက်တာ
ဖန်ဆင်းရှင်ဖြစ်သည့် ပစ္စည်းဖြစ်သည်။ အချိန်ကို မည်သို့အသုံးပြုသည်ဆိုသည်မှာ
စီမံခန့်ခွဲမှု၊ ဖန်ဆင်းရှင်နှင့် ဆက်ဆံရေးကို များစွာ ပြောဆိုသည်။
သမ္မာကျမ်းစာရေးသားသူများသည် အချိန်၏ တိုတောင်းမှုနှင့် အချိန်ကို အကောင်းဆုံး
အသုံးချရန် လိုအပ်ကြောင်း ပြောဆိုကြသည်။ အချိန်ကို ကိုယ်ပိုင်ဖွံ့ဖြိုးမှုနှင့်
အိမ်နီးချင်းချစ်ခြင်းမေတ္တာ ဖော်ပြမှုတွင် အသုံးပြုရမည်။ “ကျွန်ုပ်တို့၏
နေ့ရက်များကို ရေတွက်တတ်ရန် သွန်သင်ပေးပါ” ဟု ဆာလံကျမ်းရေးသူက ဆိုသည် (ဆာလံ
၉၀:၁၂)။ ပညာရှိသည် “သင်၏ လက်က ရှာတွေ့သမျှကို အားကုန်လုပ်ပါ။ သင်သွားမည့်
ရှိအိုလ်တွင် အလုပ် သို့မဟုတ် အတွေး သို့မဟုတ် အသိပညာ သို့မဟုတ် ပညာ မရှိပါ” ဟု
တိုက်တွန်းသည် (ဒေသနာ ၉:၁၀)။ ပလုတ်က “နေ့ရက်များ ဆိုးရွားနေသောကြောင့် အချိန်ကို
အကောင်းဆုံး အသုံးချပါ” ဟု တိုက်တွန်းပြီး “အိပ်ပျော်နေရာမှ နိုးထရန်
အချိန်တန်ပြီ” ဟု မှတ်သားထားသည် (ရောမ ၁၃:၁၁)။ ယေရှုသည် နေ့အချိန်
(အခွင့်အရေးအချိန်) တွင် လုပ်ဆောင်ရန် တပည့်တော်များကို တိုက်တွန်းသည်။
“ညအချိန်ရောက်လာလိမ့်မည်။ ထိုအခါ မည်သူမျှ လုပ်ဆောင်နိုင်တော့မည် မဟုတ်ပါ” (ယောဟန်
၉:၄)။
E. Time
Time is a precious gift of God. It is the stuff of which life is made. How
it is used says a great deal about one’s stewardship—one’s relationship with
the Creator. The biblical writers speak to the shortness of time and the
necessity of making the most of it. Time is to be used in the development of
one’s self and in the expression of neighborly love. “Teach us to number our
days,” says the psalmist (Ps. 90:12), and the wise man exhorts, “Whatever your
hand finds to do, do it with your might; for there is no work or thought or
knowledge or wisdom in Sheol, to which you are going” (Eccl. 9:10). Paul urges
“making the most of the time, because the days are evil” (Eph. 5:16), and he
notes that “it is full time now for you to wake from sleep” (Rom. 13:11). Jesus
counsels His followers to work while it is day (the time of opportunity), for
“night comes, when no one can work” (John 9:4).
စ. ကလေးများ၊
အကြီးကျယ်ဆုံး ဘဏ္ဍာ
ရုပ်ဝတ္ထုပစ္စည်းများသည် ခရစ်ယာန်စီမံခန့်ခွဲသူအား ထင်ရှားသော
နည်းဖြင့် အမှုတော်ဆောင်ရန် နည်းလမ်းပေးသည်။ သို့သော် ဘဏ္ဍာသည်
ရုပ်ဝတ္ထုပစ္စည်းများတွင်သာ ကန့်သတ်ထားခြင်း မဟုတ်ပါ။ ကလေးများသည် “ထာဝရဘုရား၏
အမွေခံခွင့်” ဖြစ်သည် (ဆာလံ ၁၂၇:၃)။ သူတို့သည် ဘုရားသခင်၏ အဖိုးတန်ဆုံး
လက်ဆောင်များထဲတွင် ပါဝင်သည်။ သူတို့ကို မိဘများ၏ လက်ထဲ အပ်နှံထားပြီး မိဘများသည်
ဤဘဝနှင့် လာမည့်ကမ္ဘာတွင် အမှုတော်ဆောင်ရန် ပြင်ဆင်ပေးရန် တာဝန်ရှိလာသည်။
ဘုရားသခင်က “သင့်အား အပ်နှံထားသော သိုးစုကို မည်သည့်နေရာတွင် ရှိသနည်း၊ သင်၏
လှပသော သိုးစုကို” ဟု မေးမည်ဖြစ်သည် (ယေရမိ ၁၃:၂၀)။ မိဘဖြစ်ခြင်းတွင် လူသားများသည်
တွဲဖက်ဖန်ဆင်းရှင်များ ဖြစ်လာသည်။ သူတို့၏ သားသမီးများသည် မသေနိုင်သော
သတ္တဝါများအတွက် ကိုယ်စားလှယ်လောင်းများ ဖြစ်ပြီး သူတို့သည် စီမံခန့်ခွဲမှု
တာဝန်များကို အပြည့်အဝ ထမ်းဆောင်နိုင်သည့် နေရာသို့ နူးညံ့စွာ ခိုင်မာစွာ
ရွှေ့ပြောင်းပေးရမည်။
F. Children: The Greatest Treasure
Material goods give the Christian steward the means to do ministry in
tangible ways. But treasure is not confined to material possessions. Children,
“a heritage of the Lord” (Ps. 127:3), are among His most precious gifts. They
are placed in the hands of parents, who become responsible for preparing them
for service in this life and the world to come, when God will ask, “Where is
the flock that was given you, your beautiful flock?” (Jer. 13:20). In
parenthood human beings are cocreators. Their offspring are candidates for
immortality, who must be gently and firmly moved toward the place where they
too can assume full stewardship responsibilities.
ထို့ကြောင့်
ခရစ်ယာန်ပညာရေး၊ စည်းကမ်းနှင့် လေ့ကျင့်သင်ကြားခြင်း အလွန်အရေးကြီးသည်။
မြတ်သောပညတ်တော် (မဿဲ ၂၂:၃၇) အောက်တွင် စွမ်းရည်အားလုံး ဖွံ့ဖြိုးရန် လိုအပ်ပြီး
တန်ဖိုးများနှင့် ယဉ်ကျေးမှုကို ရည်ရွယ်ချက်ရှိရှိ လွှဲပြောင်းပေးခြင်း
အရေးကြီးသည်။ အသင်းတော်သည် မျိုးဆက်များစွာ ဆက်နွယ်နေသည့် အသိုက်အဝန်း ဖြစ်သည်။
ယုံကြည်ခြင်းကို မျိုးဆက်မှ မျိုးဆက်သို့ လွှဲပြောင်းပေးခြင်း၏ အကောင်းဆုံး
ဥပမာမှာ ယုနိခဲနှင့် လောအိ၊ တိမောသေ၏ မိခင်နှင့် အဖွားဖြစ်သည်။ “သင်၌ ရှိသော
စင်ကြယ်သော ယုံကြည်ခြင်းကို အောက်မေ့သတိရပါသည်။ ထိုယုံကြည်ခြင်းသည် ပထမဦးစွာ သင်၏
အဖွား လောအိနှင့် မိခင် ယုနိခဲတို့၌ ရှိခဲ့ပြီး ယခု သင်၌လည်း ရှိသည်ဟု သေချာပါသည်”
ဟု ပလုတ်က တိမောသေအား ဆိုသည် (၂ တိမောသေ ၁:၅; တရားဟောရာ ၆:၇ နှင့် နှိုင်းယှဉ်ပါ)။
Therefore, Christian education—discipline and training—is of great
importance. The development of all the faculties is required under the great
commandment (Matt. 22:37), and the intentional transmission of values and the
culture is critical. The church is an intergenerational community. An excellent
example of passing the faith on from generation to generation is that of Eunice
and Lois, Timothy’s mother and grandmother. “I am reminded of your sincere
faith,” says Paul to Timothy, “a faith that dwelt first in your grandmother
Lois and your mother Eunice and now, I am sure, dwells in you” (2 Tim. 1:5; cf.
Deut. 6:7).
သခင်ယေရှုအတွက်
ကလေးများကို ပြုစုပျိုးထောင်ခြင်းသည် မိဘများနှင့်
ယုံကြည်ခြင်းအသိုက်အဝန်းတစ်ခုလုံး၏ စီမံခန့်ခွဲမှု တာဝန်ဖြစ်သည် (ဟေရှာယ ၅၄:၁၃)။
ဆီဗင်းဒေးအဒ်ဗင်တစ်များသည် ဤစီမံခန့်ခွဲမှု တာဝန်ကို အလေးအနက်ထားပြီး သူတို့သည်
ပရိုတက်စတင့်ဘာသာဝင်များထဲတွင် ဒုတိယအကြီးဆုံး ဖြစ်သည့် မူကြိုမှ တက္ကသိုလ်အထိ
ပညာရေးစနစ်ကို ဖွံ့ဖြိုးစေခဲ့သည်။ ထို့ပြင် ဥပုသ်နေ့ကျောင်း၊
ပက်ဖိုင်ဒါကလပ်များနှင့် ကလေးငယ်နှင့် လူငယ်များအတွက် အမျိုးမျိုးသော
လှုပ်ရှားမှုများကို ဤဘဏ္ဍာကို ကာကွယ်ပြီး ဖွံ့ဖြိုးစေရန် ရည်ရွယ်ချက်ရှိရှိ
ဖန်တီးထားသည်။ (အိမ်ထောင်ရေး I. B. ၄
ကိုကြည့်ပါ။)
Raising children for the Lord is the stewardship duty of parents and
indeed of the entire community of faith (Isa. 54:13). Seventh-day Adventists
take this stewardship obligation seriously and have developed a system of
education, from kindergarten through the university, which is the second
largest among Protestant denominations. In addition, Sabbath School, Pathfinder
clubs, and a variety of other activities for children and youth are designed to
protect and develop this treasure. (See Marriage I. B. 4.)
Seventh-day Adventist ပညာရေး၏
ရည်ရွယ်ချက်ကို တရားဝင်ထုတ်ပြန်ချက်တစ်ခုတွင် အောက်ပါအတိုင်း ဖော်ပြထားသည်။
“သားသမီးငယ်များနှင့်
လူငယ်အားလုံးကို ဘုရားကျောင်းသည် ဝိညာဉ်ရေးရာ ပြုစုပျိုးထောင်မှုနှင့်
ပညာရေးဆိုင်ရာ ထူးချွန်မှုအတွက် ပညာရေးစနစ်ထံ အပ်နှံထားသည် … ။ ပညာရေးအစီအစဉ်သည်
ကျောင်းသားတိုင်း ထူးခြားပြီး တန်ဖိုးမဖြတ်နိုင်သော တည်ရှိမှုရှိသည်ဟူသော
ယုံကြည်ချက်နှင့် လူပြည့်စုံစွာ ဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်ရေး၏ အရေးကြီးမှုအပေါ်
အခြေခံထားသည် … ။ Seventh-day Adventist ပညာရေး၏ စုစုပေါင်းလုပ်ငန်းစဉ်သည် ခရစ်တော်အပေါ်
ယုံကြည်ခြင်းကို ပြန်လည်နိုးကြားစေရန်၊ လူသားတို့၌ ဖန်ဆူးသူ၏ ပုံသဏ္ဌာန်ကို
ပြန်လည်ပြုပြင်ရန်၊ လူသားတို့၌ ကမ္ဘာပေါ်ရှိ ဘုရားသခင်၏ အမှုတော်အတွက်
ဉာဏ်ရည်ဉာဏ်သွေးနှင့် ဆက်ကပ်အပ်နှံမှုကို ပြုစုပျိုးထောင်ရန်နှင့် လူသားတို့၌
မိမိလူမျိုးအတွက် သစ္စာရှိစွာ ဝန်ဆောင်ရန် လက်တွေ့ကျသော ပြင်ဆင်မှုကို
ဖွံ့ဖြိုးစေရန် ရည်ရွယ်သည်” (NAD Working Policy ၁၉၉၃–၁၉၉၄၊ F ၀၅ ၀၅၊ F ၀၅ ၁၀)။
One official publication sets forth the purpose of Adventist education as
follows:
“All children and youth have been entrusted by the church to the education
system for spiritual nurture and educational excellence … . The education
program is predicated on the belief that each student is unique and of
inestimable value, and on the importance of the development of the whole person
… . The total process of Seventh-day Adventist education seeks to renew faith
in Christ, to restore in man the image of his Maker, to nurture in man an
intelligent dedication to the work of God on earth, and to develop in man a
practical preparation for conscientious service to his fellow man” (NAD Working Policy 1993–1994, F 05 05, F 05
10).
A.
အရည်အချင်းနှင့်
စွမ်းရည်များ
B.
ကျမ်းစာတွင်
ဘုရားသခင်သည် လူသားများကို အခြားသူများကို ဝန်ဆောင်ရန်အတွက် အသုံးပြုရန်
မျှော်လင့်ထားသော ဆုကျေးဇူးနှင့် စွမ်းရည်များကို ပေးအပ်ထားသည်ဟု ဖော်ပြထားသည်
(၁ကိုရိန်သု ၁၂:၄–၁၁)။ ဓမ္မဟောင်းခေတ်ကလည်း ထိုနည်းတူပင် ဖြစ်သည် (ထွက်မြောက်ရာ
၃၁:၂–၆)။ ဘုရားသခင်သည် လူသားများကို “စွမ်းရည်နှင့် ဉာဏ်ရည်၊ အသိပညာနှင့်
လက်မှုပညာအားလုံးတို့ဖြင့် … အနုပညာဒီဇိုင်းများ ဖန်တီးရန်၊ … လက်မှုပညာတိုင်းတွင်
အလုပ်လုပ်ရန်” ပေးထားသည် (အနက် ၃–၅)။
G. Talents and Abilities
The Scriptures indicate that God endows human beings with gifts and
abilities (1 Cor. 12:4–11) that He expects them to use in service to others.
This was true also in OT times (Ex. 31:2–6). God gives humans “ability and
intelligence, with knowledge and all craftsmanship, to devise artistic designs,
… for work in every craft” (verses 3–5).
ရှင်ပေါလုသည်
ကရိသ္မတာ (ဆုကျေးဇူးပေးခြင်း) အကြောင်း အသေးစိတ်ပြောဆိုခဲ့သည်။ ဤသည်မှာ
ဝိညာဉ်တော်ညွှန်ကြားသည့်အတိုင်း ဘုရားသခင်ထံ အပ်နှံအသုံးပြုရန် ပေးထားသော
ကျွမ်းကျင်မှုနှင့် စွမ်းရည်များဖြစ်သည်။ သဘာဝအတိုင်း ရရှိသော ဆုကျေးဇူးနှင့်
ကျွမ်းကျင်မှုများသည် အသင်းတော်ကို ကြွယ်ဝစေရန်နှင့် တည်ဆောက်ရန် အသုံးပြုမှသာ
ကရိသ္မတာ ဖြစ်လာသည်။ အသင်းတော်ကို ကမ္ဘာ့ဝန်ဆောင်မှုတွင် ရပ်တည်နေသော
ဆုကျေးဇူးရရှိသူများ၏ အသိုက်အဝန်းအဖြစ် ဖော်ပြထားသည်။ ထို့ကြောင့်
စီမံခန့်ခွဲမှုဆိုသည်မှာ ဝန်ဆောင်မှု၊ သာသနာပြုမှု၊ ခရစ်တော်၏ နာမတော်အားဖြင့် လူသားတို့၏
လိုအပ်ချက်ကို ဖြည့်ဆည်းရန် ဆုကျေးဇူးများကို ကျင့်သုံးခြင်းဖြစ်သည် (၁ပေတရု ၄:၁၀၊
၁၁၊ ရောမ ၁၂:၆–၈)။
Paul speaks at length about the charismata—what
is given as a gift. These are skills and abilities that are placed at God’s
disposal to be used as the Spirit directs. So-called natural gifts and skills
become charismata only as they are
used for the enrichment and upbuilding of the fellowship. The church is
described as a community of gifted people—charismatics—who are at the service
of the world. Stewardship, therefore, entails ministry, mission, reaching out
to meet human need in Christ’s name through the exercise of the gifts (1 Peter
4:10, 11; Rom. 12:6–8).
ခရစ်ယာန်များသည်
ဆက်သွယ်ရေးကျွမ်းကျင်မှုများကို အကောင်းဆုံး အသုံးချသင့်သည်။
စကားပြောနိုင်စွမ်းကို သင့်လျော်စွာ ပြုစုပျိုးထောင်ပြီး သူတို့၏
လွှမ်းမိုးမှုနယ်ပယ်အတွင်း ရှိသူအားလုံးနှင့် ဧဝံဂေလိတရားကို မျှဝေရန်
အသုံးပြုရမည်။ စကားပြောဆုကျေးဇူးသည် ကောင်းမှုအတွက်လည်းကောင်း၊
ဆိုးမှုအတွက်လည်းကောင်း အလွန်အကျိုးသက်ရောက်မှု ကြီးမားသည်။
အခြားဆုကျေးဇူးများအားလုံးကဲ့သို့ပင် ဘုရားသခင်၏ ဘုန်းတော်အတွက်နှင့် လူသားတို့၏
အကျိုးအတွက် အသုံးပြုရမည်။
Christians should also make the best possible use of their communication
skills. The talent of speech is to be cultivated and used to share the good
news of the gospel with all who come into the sphere of their influence. The
gift of speech has great potential for good or evil. As all other gifts, it
must be used to the glory of God and the blessing of fellow humans.
C.
နိုင်ငံသားဖြစ်မှု
D.
စီမံခန့်ခွဲမှုတွင်
တရားဝင်ဖွဲ့စည်းထားသော အစိုးရကို ထောက်ပံ့ရန်နှင့် လေးစားရန်လည်း ပါဝင်သည်။ Seventh-day
Adventist အသင်းတော်၏
အများပြည်သူဆိုင်ရာရေးရာနှင့် ဘာသာရေးလွတ်လပ်ခွင့်ဌာနသည် ကောင်းမွန်သော
နိုင်ငံသားဖြစ်မှုနှင့်ပတ်သက်၍ ဦးဆောင်မှုပေးပြီး အသင်းသားများကို အကြံပေးသည်။
H. Citizenship
Stewardship also involves support of and respect for properly constituted
government. The Department of Public Affairs and Religious Liberty of the
Seventh-day Adventist Church provides leadership and counsels the church’s
members on good citizenship:
“၎င်း၏
ဘုရားသခင်ခန့်အပ်ထားသော အခန်းကဏ္ဍကြောင့် နိုင်ငံတော်အစိုးရသည် လောကီရေးရာများတွင်
အရပ်ရပ်လေးစားမှုနှင့် နှလုံးသားနှင့် လိုက်လျောညီထွေမှုရှိသော နာခံမှုကို
ခံယူခွင့်ရှိသည်။ သို့သော် အစိုးရ၏ လိုအပ်ချက်များသည် ဘုရားသခင်၏
လိုအပ်ချက်များနှင့် မဆန့်ကျင်သရွေ့သာ ဖြစ်သည်။ အခြားနည်းအားဖြင့် လူသားတို့သည်
‘ကဲသာကို ကဲသာပိုင်ဆိုင်ရာကို ပေးလျှော့လော့’ ဟူ၍၊ ‘ဘုရားသခင်ပိုင်ဆိုင်ရာကို
ဘုရားသခင်အား ထားခဲ့လော့’ ဟူ၍ (မဿဲ ၂၂:၂၁)၊ အများပြည်သူဆိုင်ရာ အကျိုးစီးပွားကို
ထိခိုက်စေသော ကိစ္စများတွင် တက်ကြွစွာ စိတ်ဝင်စားမှုနှင့် ဂရုစိုက်မှုရှိရန်နှင့်
စံပြနိုင်ငံသားဖြစ်ရန် တာဝန်ရှိသည်” (NAD Working Policy ၁၉၉၃–၁၉၉၄၊ HC ၀၅ ၀၂)။
“In view of its divinely ordained role, civil government is entitled to
humanity’s respectful and willing obedience in temporal matters to the extent
that civil requirements do not conflict with those of God; in other words,
humanity is bound to ‘render therefore unto Caesar the things which are
Caesar’s,” to reserve for “God the things that are God’s” (Matt. 22:21), to
exercise an active, personal interest and concern in matters affecting the
public welfare, and to be an exemplary citizen” (NAD Working Policy 1993–1994, HC 05 02).
ဓမ္မသစ်ကျမ်းသည်
ခရစ်ယာန်များအား “အုပ်ချုပ်သူများနှင့် အာဏာပိုင်များကို လိုက်နာရန်၊ နာခံရန်၊
ကောင်းမှုပြုရန် အသင့်ရှိနေရန်” ဟု သွန်သင်ထားသည် (တိတု ၃:၁၊ နှိုင်းယှဉ် ၁ပေတရု
၂:၁၇၊ ရောမ ၁၃:၁)။ ခရစ်ယာန်များ၏ ယဇ်ပုရောဟိတ်ဆိုင်ရာ တာဝန်အဖြစ် “ဘုရင်များနှင့်
အထက်လူကြီးများအားလုံးအတွက်” ဆုတောင်းရမည် (၁တိမောတေ ၂:၂)။ ယေရှု၏ စကားတော်များသည်
တာဝန်နှင့် တာဝန်ဝတ္တရားကို ဆိုလိုသည်။ “ကဲသာပိုင်ဆိုင်ရာကို ကဲသာအား၊
ဘုရားသခင်ပိုင်ဆိုင်ရာကို ဘုရားသခင်အား ပေးလျှော့လော့” (မဿဲ ၂၂:၂၁)။ ဤသည်မှာ
ဒုတိယမဟာပညတ်တော် “သင်သည် သင့်ကိုယ်ကို ချစ်သကဲ့သို့ သင့်အိမ်နီးချင်းကို
ချစ်လော့” (အနက် ၃၉) ကို နာခံခြင်းဖြစ်သည်။ ကောင်းမွန်သော နိုင်ငံသားဖြစ်မှု၏
အခြေခံအားလုံးကို စီမံခန့်ခွဲမှုဆိုင်ရာ အဓိပ္ပာယ်အောက်တွင် ထည့်သွင်းနိုင်သည်။
ဤကိစ္စများတွင် သစ္စာရှိမှုကို ကောင်းကင်ဘုံက ပိုမိုကြီးမားသော တာဝန်များအတွက်
လိုအပ်ချက်အဖြစ် မှတ်ယူသည်။ ဥပမာပုံဆောင်ချက်တွင် သခင်က “သင်သည် ကောင်းသော၊
သစ္စာရှိသော ကျွန်ဖြစ်သည်။ အနည်းငယ်တွင် သစ္စာရှိခဲ့ပြီ၊ များစွာကို ငါ အပ်နှံမည်။
သင့်သခင်၏ ဝမ်းမြောက်ခြင်းထဲသို့ ဝင်လော့” ဟု မိန့်တော်မူသည် (မဿဲ ၂၅:၂၃၊ Lifestyle
II. C. ၄ ကိုလည်း ကြည့်ပါ)။
The NT teaches that Christians are “to be subject to rulers and
authorities, to be obedient, to be ready to do whatever is good” (Titus 3:1;
cf. 1 Peter 2:17; Rom. 13:1). As part of their priestly function Christians are
to pray “for kings, and all who are in high positions” (1 Tim. 2:2). Jesus’
words imply obligation, duty: “Render therefore unto Caesar the things which
are Caesar’s, and unto God the things that are God’s” (Matt. 22:21, KJV). This
is in obedience to the second great commandment, “You shall love your neighbor
as yourself” (verse 39). All that is basic to good citizenship can be subsumed
under the stewardship motif. Again, faithfulness in these matters is regarded
by Heaven as prerequisite to greater responsibilities. In the parable the master
says,“Well done, good and faithful servant; you have been faithful over a
little, I will set you over much; enter into the joy of your master” (Matt.
25:23; see Lifestyle II. C. 4).
IV. Ellen G. White ၏
မှတ်ချက်များ A. အယူအဆအပေါ်
“စီမံခန့်ခွဲမှု၏
သဘောတရားအရ ကျွန်ုပ်တို့သည် ဘုရားသခင်သာမက လူသားတို့အားလည်း တာဝန်ရှိသည် ၁။
ကယ်တင်ရှင်၏ အဆုံးမဲ့မေတ္တာကြောင့် လူသားတိုင်းသည် ဘဝ၏ ဆုကျေးဇူးများအတွက်
အကြွေးရှိသည်။ စားနပ်ရိက္ခာ၊ အဝတ်အစား၊ နေစရာ၊ ခန္ဓာကိုယ်၊ စိတ်နှလုံး၊ ဝိညာဉ်
အားလုံးသည် သူ၏ သွေးတော်ဖြင့် ဝယ်ယူထားခြင်းဖြစ်သည်။ ကျေးဇူးတင်ခြင်းနှင့်
ဝန်ဆောင်ခြင်း၏ တာဝန်ဖြင့် ခရစ်တော်သည် ကျွန်ုပ်တို့ကို လူသားချင်းစာနာရန်
ချည်နှောင်ထားသည်။ သူသည် ‘မေတ္တာဖြင့် အချင်းချင်း ကျွန်ခံကြလော့’ ဟု မှာထားသည်
(ဂလာတိ ၅:၁၃)။ ‘ငါ၏ ညီအစ်ကိုတို့တွင် အနိမ့်ဆုံးသောသူတို့အား သင်တို့ပြုခဲ့သမျှသည်
ငါ့အား ပြုခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်’ (မဿဲ ၂၅:၄၀)” (Ed ၁၃၉)။
IV. Ellen G. White Comments
A. On the Concept
“By the terms of our stewardship we are placed under obligation, not only
to God, but to man. To the infinite love of the Redeemer every human being is
indebted for the gifts of life. Food and raiment and shelter, body and mind and
soul—all are the purchase of His blood. And by the obligation of gratitude and
service thus imposed, Christ has bound us to our fellow men. He bids us, ‘By
love serve one another’ (Gal. 5:13). ‘Inasmuch as ye have done it unto one of
the least of these my brethren, ye have done it unto me’ (Matt. 25:40)” (Ed
139).
“စီမံခန့်ခွဲမှုဆိုင်ရာ
အယူအဆသည် ဘုရားသခင်၏ လူတို့အားလုံးအပေါ် လက်တွေ့အကျိုးသက်ရောက်မှု ရှိရမည် … ။
လက်တွေ့ကျသော ကရုဏာသည် ယခု အမှောင်ထဲတွင် ဝမ်းနည်းနေရသော နာမည်ခမ်းသာ သမ္မာတရားကို
ကိုးကွယ်သူ ထောင်ပေါင်းများစွာအား ဝိညာဉ်ရေးရာ အသက်ကို ပေးလိမ့်မည်။ ၎င်းသည် သူတို့ကို
တကိုယ်ကောင်းဆန်သော၊ ငွေကြေးကို ကိုးကွယ်သူများမှ ခရစ်တော်နှင့်အတူ
အပြစ်ရှိသူများကို ကယ်တင်ရန် စိတ်အားထက်သန်စွာ ပူးပေါင်းလုပ်ဆောင်သူများ အဖြစ်
ပြောင်းလဲပေးလိမ့်မည်” (CS ၁၁၂၊
၁၁၃)။
“The idea of stewardship should have a practical bearing upon all the
people of God … . Practical benevolence will give spiritual life to thousands
of nominal professors of the truth who now mourn over their darkness. It will
transform them from selfish, covetous worshipers of mammon, to earnest,
faithful coworkers with Christ in the salvation of sinners” (CS 112, 113).
“ကြီးပြင်းမြင့်မြတ်မှုစိတ်သည်
ကောင်းကင်ဘုံ၏ စိတ်ဓာတ်ဖြစ်သည်။ တကိုယ်ကောင်းဆန်မှုစိတ်သည် စာတန်၏
စိတ်ဓာတ်ဖြစ်သည်။ ခရစ်တော်၏ ကိုယ်တော်ကိုယ်ကျ စွန့်လှူသော မေတ္တာကို
လက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ်တွင် ဖော်ပြထားသည်။ သူသည် ပိုင်ဆိုင်သမျှအားလုံးကို ပေးခဲ့ပြီး
လူသားကို ကယ်တင်ရန် ကိုယ်တော်ကိုယ်တိုင် ပေးခဲ့သည်။ ခရစ်တော်၏ လက်ဝါးကပ်တိုင်သည်
ကောင်းကြီးမင်္ဂလာရှိသော ကယ်တင်ရှင်၏ နောက်လိုက်တိုင်း၏ ကရုဏာကို တိုက်တွန်းသည်။
ထိုနေရာတွင် သရုပ်ပြထားသော မူသည် ပေးလှူခြင်း၊ ပေးလှူခြင်းဖြစ်သည်။ ဤသည်ကို
လက်တွေ့ကျသော ကရုဏာနှင့် ကောင်းမှုများဖြင့် အကောင်အထည်ဖော်ခြင်းသည် ခရစ်ယာန်ဘဝ၏
စစ်မှန်သော အသီးဖြစ်သည်။ လောကီလူများ၏ မူသည် ရယူခြင်း၊ ရယူခြင်းဖြစ်ပြီး
ထိုနည်းဖြင့် ပျော်ရွှင်မှုကို ရရှိရန် မျှော်လင့်ကြသည်။ သို့သော် အားလုံးကို
အကောင်အထည်ဖော်လျှင် အသီးသည် ဒုက္ခနှင့် သေခြင်းဖြစ်သည်” (RH နိုဝင်ဘာ ၁၅၊ ၁၉၀၆)။
“The spirit of liberality is the spirit of heaven. The spirit of
selfishness is the spirit of Satan. Christ’s self-sacrificing love is revealed
upon the cross. He gave all that He had, and then gave Himself, that man might
be saved. The cross of Christ appeals to the benevolence of every follower of
the blessed Saviour. The principle illustrated there is to give, give. This,
carried out in actual benevolence and good works, is the true fruit of the
Christian life. The principle of worldlings is to get, get, and thus they
expect to secure happiness; but, carried out in all its bearings, the fruit is
misery and death” (RH Nov. 15, 1906).
“ကျွန်ုပ်တို့သည်
ဤလောကတွင် နောင်ဘဝအတွက် အရည်အချင်းရှိမရှိ စမ်းသပ်ခံနေရကြောင်း ဘယ်တော့မှ
မေ့လျော့သင့်သည်။ တကိုယ်ကောင်းဆန်မှု၏ ညစ်နွမ်းသော အစွန်းအထင်းဖြင့်
စရိုက်ညစ်ပတ်နေသူတိုင်း ကောင်းကင်ဘုံသို့ ဝင်ရောက်ခွင့်မရှိ။ ထို့ကြောင့်
ဘုရားသခင်သည် ဤနေရာတွင် ကျွန်ုပ်တို့ကို ယာယီပစ္စည်းများကို အပ်နှံပြီး
စမ်းသပ်တော်မူသည်။ ဤပစ္စည်းများကို အသုံးပြုပုံသည် ထာဝရစည်းစိမ်ကို
အပ်နှံနိုင်သည်ဖြစ်စေ မနိုင်သည်ဖြစ်စေ ပြသလိမ့်မည်။ ခရစ်တော်၏ ကိုယ်တော်ကိုယ်ကျ
စွန့်လှူသော ဘဝကို ကျွန်ုပ်တို့၏ ဘဝတွင် ထင်ဟပ်မှသာ ကောင်းကင်ဘုံနှင့် ညီညွတ်ပြီး
ထိုနေရာသို့ ဝင်ရောက်ရန် အရည်အချင်းရှိမည်” (2SM ၁၃၄)။
“We should never forget that God has placed us on trial in this world, to
determine our fitness for the future life. None can enter heaven whose
characters are defiled by the foul blot of selfishness. Therefore God tests us
here by committing to us temporal possessions, that our use of these may show
whether we can be entrusted with eternal riches. It is only as the
self-sacrificing life of Christ is reflected in our life that we can be in
harmony with heaven, and be fitted to enter there” (2SM 134).
“နှလုံးထဲတွင်
ကျေးဇူးတော်၏ အမှုကို သက်သေပြခြင်းသည် အခွင့်ရှိသမျှ လူတိုင်းကို
ကောင်းမှုပြုခြင်းဖြစ်သည်။ ကျွန်ုပ်တို့၏ ချစ်ခြင်းမေတ္တာ၏ သက်သေကို
ခရစ်တော်နှင့်တူသော စိတ်ဓာတ်၊ ဘုရားသခင်ပေးသနားတော်မူသော ကောင်းမှုများကို
မျှဝေရန် ဆန္ဒ၊ ဘုရားသခင်၏ အကြောင်းရင်းနှင့် ဒုက္ခရောက်နေသော လူသားများကို
ကူညီရန် ကိုယ်ကျိုးစွန်ကျင့်ခြင်းနှင့် ကိုယ်ကျိုးစွန့်ခြင်းတို့ဖြင့် ပေးသည်။
ကျွန်ုပ်တို့ လက်လှမ်းမီသမျှ ကရုဏာတောင်းခံသူကို ဘယ်တော့မှ လျစ်လျူရှုသင့်သည်။
ကျွန်ုပ်တို့သည် ဘုရားသခင်၏ ကျေးဇူးတော်ကို သစ္စာရှိစွာ စီမံခန့်ခွဲသူများအဖြစ်
ပြုမူသောအခါ သေခြင်းမှ အသက်ရှင်ခြင်းသို့ ကူးပြောင်းခဲ့ကြောင်း ဖော်ပြသည်။
ဘုရားသခင်သည် ကျွန်ုပ်တို့အား ပစ္စည်းများ ပေးထားသည်။ ကျွန်ုပ်တို့၏
စီမံခန့်ခွဲမှုတွင် သစ္စာရှိလျှင် ကောင်းကင်ဘုံတွင် မပျက်စီးနိုင်သော ဘဏ္ဍာများ
စုဆောင်းရမည်ဟု ကတိထားတော်မူသည်” (RH မေ ၁၅၊ ၁၉၀၀)။
“Evidence of the work of grace in the heart is given when we do good to
all men as we have opportunity. The proof of our love is given in a Christlike
spirit, a willingness to impart the good things God has given us, a readiness
to practice self-denial and self-sacrifice in order to help advance the cause
of God and suffering humanity. Never should we pass by the object that calls
for our liberality. We reveal that we have passed from death unto life when we
act as faithful stewards of God’s grace. God has given us His goods; He has
given us His pledged word that if we are faithful in our stewardship, we shall
lay up in heaven treasures that are imperishable” (RH May 15, 1900).
“စီမံခန့်ခွဲသူသည်
မိမိသခင်နှင့် တစ်သားတစ်ကျ ဖြစ်သည်။ သူသည် စီမံခန့်ခွဲသူ၏ တာဝန်များကို လက်ခံပြီး
သခင်ရှိနေလျှင် ပြုမူမည့်အတိုင်း သခင်ကိုယ်စား ပြုမူရမည်။ သခင်၏ အကျိုးစီးပွားသည်
သူ၏ အကျိုးစီးပွားဖြစ်လာသည်။ စီမံခန့်ခွဲသူ၏ ရာထူးသည် ဂုဏ်သိက္ခာရှိသည်။ အကြောင်းမှာ
သခင်က သူ့ကို ယုံကြည်သောကြောင့်ဖြစ်သည်။ တစ်နည်းနည်းဖြင့် တကိုယ်ကောင်းဆန်စွာ
ပြုမူပြီး သခင်၏ ပစ္စည်းများဖြင့် ရရှိသော အကျိုးအမြတ်ကို မိမိကိုယ်ကျိုးအတွက်
အသုံးချလျှင် သူ့အား အပ်နှံထားသော ယုံကြည်မှုကို ပြောင်ပြောင်တင်းတင်း
ဖျက်ဆီးခြင်းဖြစ်သည်” (9T ၂၄၆)။
“A steward identifies himself with his master. He accepts the
responsibilities of a steward, and he must act in his master’s stead, doing as
his master would do were he presiding. His master’s interests become his. The
position of a steward is one of dignity because his master trusts him. If in
any wise he acts selfishly and turns the advantages gained by trading with his
Lord’s goods to his own advantage, he has perverted the trust reposed in him”
(9T 246).
B. ဖန်ဆင်းခြင်းအပေါ်
“ယနေ့ ကျွန်ုပ်တို့
မြင်တွေ့နေရသော သဘာဝအရာများသည် ဧဒင်ဥယျာဉ်၏ အလှတရားနှင့် ဘုန်းအသရေကို အနည်းငယ်သာ
ပုံဖော်ပေးနိုင်သည်။ သို့သော် သဘာဝလောကသည် ဘုရားသခင်၏ မေတ္တာကို ရှင်းလင်းစွာ
ကြေညာနေဆဲဖြစ်သည်။ ယခုအချိန်တွင်ပင် ‘ပထဝီမြေ သည် ထာဝရဘုရား၏ ကောင်းမြတ်ခြင်းနှင့်
ပြည့်စုံသည်’။ ၎င်းသည် အစွမ်းထက်သော အနုပညာရှင်၏ အမှုကို ဆက်လက်ဖော်ပြနေဆဲဖြစ်သည်။
၎င်းသည် အစွမ်းထက်ပြီး ကောင်းမြတ်မှု၊ ကြင်နာမှုရှိသော တစ်ပါးတည်းသော ဘုရားသခင်သည်
အရာအားလုံးကို ဖန်ဆင်းတော်မူသည်ဟု ကြေညာသည်” (AUCR ဇွန် ၁၊ ၁၉၀၀)။
B. On Creation
“The things of nature, upon which we look today, give us but a faint
conception of Eden’s beauty and glory; yet the natural world, with unmistakable
voice, proclaims the love of God. Even now ‘the earth is full of the goodness
of the Lord.’ It still reveals the working of the great Master Artist. It
declares that One omnipotent in power, great in goodness and mercy, has created
all things” (AUCR June 1, 1900).
“ကျွန်ုပ်တို့ကို
ဖန်ဆင်းခဲ့ရခြင်းမှာ လိုအပ်သောကြောင့်ဖြစ်သည်။ အကယ်၍ ကျွန်ုပ်တို့သည် ရန်သူဘက်တွင်
ရပ်တည်ပါက ကျွန်ုပ်တို့၏ ဖန်ဆင်းခြင်း၏ ရည်ရွယ်ချက်ကို ဆုံးရှုံးစေခြင်းဖြစ်သည်။
ကျွန်ုပ်တို့သည် ကယ်တင်ရှင်ကို စိတ်ပျက်စေခြင်းဖြစ်သည်။ သူ၏ ဝန်ဆောင်မှုအတွက်
ရည်ရွယ်ထားသော စွမ်းအားများကို သူ၏ ကျေးဇူးတော်နှင့် မယှဉ်နိုင်သော မေတ္တာကို
ဆန့်ကျင်ရန် အသုံးပြုခြင်းဖြစ်သည်” (ST ဧပြီ ၂၂၊ ၁၉၀၃)။
“We were brought into existence because we were needed. How sad the
thought that if we stand on the wrong side, in the ranks of the enemy, we are
lost to the design of our creation. We are disappointing our Redeemer; the
powers He designed for His service are used to oppose His grace and matchless
love” (ST Apr. 22, 1903).
“စိတ်နှလုံးနှင့်
ဝိညာဉ်၏ စွမ်းရည်တိုင်းသည် ဖန်ဆူးသူ၏ ဘုန်းကို ထင်ဟပ်စေသည်။ အဓိက စိတ်နှင့်
ဝိညာဉ်ရေးဆိုင်ရာ ဆုကျေးဇူးများဖြင့် ပြည့်စုံသော အာဒံနှင့် ဧဝသည်
ကောင်းကင်တမန်များထက် အနည်းငယ်သာ နိမ့်ကျစေခံရသည် (ဟေဗြဲ ၂:၇)။ ထို့ကြောင့်
မြင်နိုင်သော စကြဝဠာ၏ အံ့ဖွယ်များကို ခံစားရုံသာမက ကိုယ်ကျင့်တရားဆိုင်ရာ
တာဝန်နှင့် ဝတ္တရားများကို နားလည်နိုင်ရန်ဖြစ်သည်” (Ed ၂၀)။
“Every faculty of mind and soul reflected the Creator’s glory. Endowed
with high mental and spiritual gifts Adam and Eve were made but ‘little lower
than angels’ (Heb. 2:7), that they might not only discern the wonders of the
visible universe, but comprehend moral responsibilities and obligations” (Ed
20).
“နှလုံးခုန်လှုပ်ရှားမှု၊
အဆုတ်လှုပ်ရှားမှု၊ ခန္ဓာကိုယ်၏ နှစ်ထောင်ပေါင်းများစွာသော ချန်နယ်များတွင်
စီးဆင်းနေသော အသက်ရှင်သော စီးကြောင်းများတွင် ဘုရားသခင်၏ တန်ခိုးတော်ကို
ထင်ရှားစွာ ပြသထားသည်။ အသက်ရှင်နေရသမျှ အချိန်တိုင်းနှင့် ဘဝ၏
သက်သာချောင်ချိမှုအားလုံးအတွက် သူ့အား အကြွေးရှိသည်။ လူသားကို အနိမ့်ဆုံးသော
ဖန်ဆင်းခံများထက် မြတ်စေသော စွမ်းအားနှင့် စွမ်းရည်များသည် ဖန်ဆူးသူ၏
ပေးကမ်းခြင်းဖြစ်သည်။ သူသည် ကျွန်ုပ်တို့ကို အကျိုးကျေးဇူးများဖြင့်
ဖုံးလွှမ်းထားသည်။ ကျွန်ုပ်တို့စားသော အစားအစာ၊ သောက်သော ရေ၊ ဝတ်ဆင်သော အဝတ်အစား၊
ရှူရှိုက်သော လေ အတွက် သူ့အား အကြွေးရှိသည်။ သူ၏ အထူးဂရုစိုက်မှုမရှိလျှင် လေထုသည်
ကပ်ဘေးနှင့် အဆိပ်အတောက်ဖြင့် ပြည့်နှက်နေလိမ့်မည်။ သူသည် ကြွယ်ဝစွာ ပေးကမ်းပြီး
ထိန်းသိမ်းပေးသူဖြစ်သည်။ မြေကြီးပေါ်တွင် တောက်ပပြီး သဘာဝအားလုံးကို
ဘုန်းထင်ရှားစေသော နေမင်း၊ လ၏ ထူးဆန်းသော သာယာဝေဆာသော အလင်းရောင်၊ တောက်ပသော
ကြယ်များဖြင့် အလှဆင်ထားသော ကောင်းကင်ဘုံ၊ မြေကို လန်းဆန်းစေပြီး အပင်များ
ရှင်သန်ထွက်ပေါက်စေသော မိုးရွာသွန်းမှု၊ အမျိုးမျိုးသော ကြွယ်ဝမှုရှိသော သဘာဝ၏
အဖိုးတန်အရာများ၊ မြင့်မားသော သစ်ပင်များ၊ ချုံပုတ်များနှင့် အပင်များ၊
လှိုင်းလှိုင်းလှုပ်ရှားနေသော စပါးနှံများ၊ အပြာရောင်ကောင်းကင်၊ စိမ်းလန်းသော
မြေကြီး၊ နေ့နှင့်ည၏ ပြောင်းလဲမှု၊ သက်တမ်းသစ်လာသော ရာသီများ အားလုံးသည်
လူသားတို့အား ဖန်ဆူးသူ၏ မေတ္တာကို ပြောဆိုနေသည်။ သူသည် ကောင်းကင်နှင့်
မြေကြီးပေါ်ရှိ ဤလက္ခဏာများအားလုံးဖြင့် ကျွန်ုပ်တို့ကို ကိုယ်တော်နှင့်
ချိတ်ဆက်ထားသည်” (SD ၁၇)။
“The power of God is manifested in the beating of the heart, in the action
of the lungs, and in the living currents that circulate through the thousand
different channels of the body. We are indebted to Him for every moment of
existence, and for all the comforts of life. The powers and abilities that
elevate man above the lower creation are the endowment of the Creator. He loads
us with His benefits. We are indebted to Him for the food we eat, the water we
drink, the clothes we wear, the air we breathe. Without His special providence,
the air would be filled with pestilence and poison. He is a bountiful
benefactor and preserver. The sun which shines upon the earth, and glorifies
all nature, the weird solemn radiance of the moon, the glories of the firmament,
spangled with brilliant stars, the showers that refresh the land, and cause
vegetation to flourish, the precious things of nature in all their varied
richness, the lofty trees, the shrubs and plants, the waving grain, the blue
sky, the green earth, the changes of day and night, the renewing seasons, all
speak to man of his Creator’s love. He has linked us to Himself by all these
tokens in heaven and in earth” (SD 17).
C.
ဘဏ္ဍာအပေါ်
D.
“မှန်ကန်စွာ အသုံးချသောအခါ
စည်းစိမ်ဥစ္စာသည် လူသားနှင့် လူသားတို့ကြား ကျေးဇူးတင်ခြင်းနှင့် ချစ်ခင်မှု၏
ရွှေချည်နှောင်ကြိုးနှင့် ကယ်တင်ရှင်အပေါ် ချစ်ခင်မှုကို ချည်နှောင်ရန် ခိုင်မာသော
ချည်နှောင်ကြိုးဖြစ်လာသည်။ ဘုရားသခင်၏ အကြီးကျွံသော ဆုကျေးဇူးဖြစ်သော ချစ်လှစွာသော
သားတော်ကို ပေးသနားခြင်းသည် ကျေးဇူးရရှိသူတိုင်းမှ ကျေးဇူးတင်ခြင်း၏
ထိတွေ့နိုင်သော ဖော်ပြချက်ကို တောင်းဆိုသည်။ ခရစ်တော်၏ မေတ္တာအလင်းကို
လက်ခံရရှိသူသည် အမှောင်ထဲရှိ ဝိညာဉ်များအား ကောင်းကြီးမင်္ဂလာရှိသော အလင်းကို
ဖြန့်ကျက်ရန် အပြင်းထန်ဆုံး တာဝန်ရှိသည်” (RH မေ ၁၆၊ ၁၈၈၂)။
C. On Treasure
“When rightly employed, wealth becomes a golden bond of gratitude and
affection between man and his fellow men, and a strong tie to bind his
affections to his Redeemer. The infinite gift of God’s dear Son calls for
tangible expressions of gratitude from the recipients of his grace. He who
receives the light of Christ’s love is thereby placed under the strongest
obligation to shed the blessed light upon other souls in darkness” (RH May 16,
1882).
“ကျွန်ုပ်တို့၏
ဘဏ္ဍာများကို စကြဝဠာတွင် နှစ်နေရာတည်းသာ ထားနိုင်သည်—ဘုရားသခင်၏ သိုလှောင်ရုံတွင်
သို့မဟုတ် စာတန်၏ သိုလှောင်ရုံတွင်။ ဘုရားသခင်၏ ဝန်ဆောင်မှုအတွက် မဆက်ကပ်အပ်နှံသော
အရာအားလုံးကို စာတန်ဘက်တွင် ရေတွက်ပြီး သူ၏ အကြောင်းရင်းကို အားဖြည့်စေသည်။
ထာဝရဘုရားသည် ကျွန်ုပ်တို့အား အပ်နှံထားသော ပစ္စည်းများကို ဂရုတစိုက် ကုန်သွယ်ပြီး
ဝိညာဉ်များကို ကယ်တင်ခြင်းဖြင့် သူ့အား ဝင်ငွေပြန်လည်ရရှိစေရန် ရည်ရွယ်သည်။
ဤဝိညာဉ်များသည် ယုံကြည်မှုကို စီမံခန့်ခွဲသူများ ဖြစ်လာပြီး ဘုရားသခင်၏
အကြောင်းရင်းကို ပိုမိုတိုးတက်စေရန် ခရစ်တော်နှင့် ပူးပေါင်းသည်” (CS ၃၅)။
“There are only two places in the universe where we can place our
treasures—in God’s storehouse or in Satan’s; and all that is not devoted to
God’s service is counted on Satan’s side, and goes to strengthen his cause. The
Lord designs that the means entrusted to us shall be used in building up His
kingdom. His goods are entrusted to His stewards that they may be carefully
traded upon, and bring back a revenue to Him in the saving of souls. These
souls in their turn will become stewards of trust, cooperating with Christ to
further the interests of God’s cause” (CS 35).
“အသုံးပြုသူများသည်
မိမိတို့သည် ထာဝရဘုရား၏ စီမံခန့်ခွဲသူများဖြစ်ပြီး ထာဝရဘုရား၏ မူလပိုင်ဆိုင်မှုကို
ကိုင်တွယ်နေရသည်ဟု သတိပြုမိသောအခါ ငွေကြေးသည် ကောင်းချီးဖြစ်သည်” (OHC ၁၉၂)။
“Money is a blessing when those who use it consider that they are the
Lord’s stewards, that they are handling the Lord’s capital, and must one day
give account of their stewardship” (OHC 192).
“ဆယ်ဘို့တစ်ဘို့စနစ်အထူးကို
ဘုရားသခင်၏ ပညတ်တော်နှင့် တည်မြဲသော မူအပေါ် တည်ထောင်ထားသည်။
ဤဆယ်ဘို့တစ်ဘို့စနစ်သည် ယုဒလူမျိုးများအတွက် ကောင်းချီးဖြစ်ခဲ့သည်။ မဟုတ်ပါက
ဘုရားသခင်သည် ၎င်းကို သူတို့အား မပေးခဲ့ပါ။ အချိန်ကုန်ဆုံးသည်အထိ ၎င်းကို
လိုက်နာသူများအတွက်လည်း ကောင်းချီးဖြစ်လိမ့်မည်။ ကျွန်ုပ်တို့၏ ကောင်းကင်ဖခင်သည်
မိမိကိုယ်တိုင် ကြွယ်ဝစေရန်အတွက် စနစ်တကျ ကရုဏာပြုခြင်းကို ဖန်တီးခဲ့ခြင်း မဟုတ်။
လူသားအတွက် ကြီးမားသော ကောင်းချီးဖြစ်စေရန် ဖြစ်သည်။ ဤစနစ်သည်
လူသားလိုအပ်ချက်နှင့် အံဝင်ခွင်ကျဖြစ်ကြောင်း သူမြင်သည်” (3T ၄၀၄၊ ၄၀၅)။
“The special system of tithing was founded upon a principle which is as
enduring as the law of God. This system of tithing was a blessing to the Jews,
else God would not have given it them. So also will it be a blessing to those
who carry it out to the end of time. Our heavenly Father did not originate the
plan of systematic benevolence to enrich Himself, but to be a great blessing to
man. He saw that this system ofc beneficence was just what man needed” (3T 404,
405).
“ဘုရားသခင်သည်
ကျွန်ုပ်တို့နှင့် ကျွန်ုပ်တို့ပိုင်ဆိုင်သမျှအားလုံးအပေါ်
တောင်းဆိုပိုင်ခွင့်ရှိသည်။ သူ၏ တောင်းဆိုခွင့်သည် အခြားမည်သည့်အရာထက်မဆို
ဦးစားပေးသည်။ ဤတောင်းဆိုခွင့်ကို အသိအမှတ်ပြုခြင်းအနေဖြင့် သူပေးသနားတော်မူသမျှ၏
သတ်မှတ်အပိုင်းအခြားကို သူ့အား ပြန်လည်ပေးဆပ်ရန် ညွှန်ကြားထားသည်။
ဆယ်ဘို့တစ်ဘို့သည် ဤသတ်မှတ်အပိုင်းဖြစ်သည်။ အစောဆုံးခေတ်ကပင် ထာဝရဘုရား၏
ညွှန်ကြားချက်အရ ၎င်းကို သူ့အား ဆက်ကပ်အပ်နှံခဲ့သည်။ ကျမ်းစာများတွင် အာဗြဟံ၏
သမိုင်းနှင့်အတူ ဆယ်ဘို့တစ်ဘို့ကို ဖော်ပြထားသည်။ သစ္စာရှိသူ၏ ဖခင်ဖြစ်သော အာဗြဟံသည်
အမြင့်ဆုံးသော ဘုရားသခင်၏ ယဇ်ပုရောဟိတ် မယ်လခီဇေဒက်အား ဆယ်ဘို့တစ်ဘို့
ပေးဆပ်ခဲ့သည်။ ယာကုပ်သည်လည်း ဆယ်ဘို့တစ်ဘို့၏ တာဝန်ကို အသိအမှတ်ပြုခဲ့သည်။ သူ၏
အစ်ကိုဒေါသကို ရှောင်ပြေးစဉ် ကောင်းကင်နှင့် မြေကြီးကို ဆက်သွယ်ထားသော လှေကားကို
အိပ်မက်ထဲတွင် မြင်သောအခါ နှလုံးသားထဲမှ ကျေးဇူးတင်စိတ်သည် ဘုရားသခင်အား
ကတိကဝတ်ဖြင့် ဖော်ပြခဲ့သည်။ ‘ဘုရားသခင်သည် ကျွန်ုပ်နှင့်အတူ ရှိနေပြီး
ဤလမ်းခရီးတွင် ကျွန်ုပ်ကို ထိန်းသိမ်းပေးမည်၊ စားစရာနှင့် ဝတ်စရာ ပေးမည်ဆိုပါက၊
ငြိမ်သက်စွာ ဖခင်၏ အိမ်သို့ ပြန်နိုင်မည်ဆိုပါက ထာဝရဘုရားသည် ကျွန်ုပ်၏ ဘုရားသခင်
ဖြစ်လာမည်။ ဤကျောက်တိုင်ကို ဘုရားသခင်၏ အိမ်တော်အဖြစ် ငါတည်ထားမည်။
သင်ပေးတော်မူသမျှအားလုံးမှ ဆယ်ဘို့တစ်ဘို့ကို ဧကန်စင်စစ် ပေးမည်’” (RH ဒီဇင်ဘာ ၈၊ ၁၈၉၆)။
“God has a claim on us and all that we have. His claim is paramount to
every other. And in acknowledgment of this claim, He bids us render to Him a
fixed proportion of all that He gives us. The tithe is this specified portion.
By the Lord’s direction it was consecrated to Him in the earliest times. The
Scriptures mention tithing in connection with the history of Abraham. The
father of the faithful paid tithes to Melchisedec, ‘priest of the Most High
God.’ Jacob also recognized the obligation of tithing. When, fleeing from his
brother’s wrath, he saw in his dream the ladder connecting heaven and earth,
the gratitude of his heart found expression in the vow to God: ‘If God will be
with me, and will keep me in this way that I go, and will give me bread to eat,
and raiment to put on, so that I come again to my father’s house in peace; then
shall the Lord be my God: and this stone, which I have set for a pillar, shall
be God’s house: and of all that thou shalt give me I will surely give the tenth
unto thee’” (RH Dec. 8, 1896).
ခရစ်ယာန်ဘဝနှင့်
အပြုအမူ
D. အရည်အချင်းများအကြောင်း
«လူတစ်ဦးချင်းစီပိုင်ဆိုင်သမျှ
ပစ္စည်းများ မည်မျှကြီးသည်ဖြစ်စေ၊ မည်မျှသေးသည်ဖြစ်စေ၊ ထိုပစ္စည်းများသည်
ယုံကြည်စွဲချက်အားဖြင့်သာ သူ့ပိုင်ဖြစ်သည်ကို မမေ့ပါနှင့်။ သူ၏ခွန်အား၊
ကျွမ်းကျင်မှု၊ အချိန်၊ အရည်အချင်းများ၊ အခွင့်အရေးများနှင့် အရင်းအနှီးများအတွက်
ဘုရားသခင်ထံ တာဝန်ခံရမည်ဖြစ်သည်။ ဤသည်မှာ တစ်ဦးချင်းလုပ်ဆောင်ရမည့်အလုပ်ဖြစ်သည်။
ဘုရားသခင်သည် ကျွန်ုပ်တို့အား မိမိနှယ် ရက်ရောသော၊ မြင့်မြတ်သော၊
ကောင်းမှုပြုတတ်သော သူများဖြစ်လာစေရန် အခြားသူများအား ပေးကမ်းနိုင်စေရန်အလို့ငှာ
ပေးသနားတော်မူခြင်းဖြစ်သည်။ မိမိ၏ဘုရားသခင်ထံမှ ခံယူရသောတာဝန်ကို မေ့လျော့၍
မာနနှင့် တစ်ကိုယ်ကောင်းဆန်မှုကို ဖြည့်ဆည်းရန်သာ ရှာဖွေသော သူများသည်
ဤလောက၏အကျိုးအမြတ်နှင့် ပျော်ရွှင်မှုများကို ရရှိနိုင်သည်။ သို့သော်
ဘုရားသခင်၏ရှုမြင်ချက်အရ ဝိညာဉ်ရေးရာတိုးတက်မှုဖြင့် အကဲဖြတ်ရာတွင် ထိုသူများသည်
ဆင်းရဲ၊ ဆိုးရွားဖွယ်၊ ကံဆိုးမွဲတေ၊ မျက်ကမ်းမမြင်၊ အဝတ်အချည်းစည်းဖြစ်နေသူများပင်
ဖြစ်သည်» (အထက်ပါ၊
မေလ ၁၆၊ ၁၈၈၂)။
D. On Talents
“However large, however small the possessions of any individual, let him
remember that it is his only in trust. For his strength, skill, time, talents,
opportunities, and means, he must render an account to God. This is an
individual work; God gives to us, that we may become like Him, generous, noble,
beneficent, by giving to others. Those who, forgetful of their divine mission,
seek only to save or to spend in the indulgence of pride or selfishness, may
secure the gains and pleasures of this world; but in God’s sight, estimated by
their spiritual attainments, they are poor, wretched, miserable, blind, naked”
(ibid. May 16, 1882).
«ဘုရားသခင်သည်
လူများအား အရည်အချင်းများ ချီးမြှင့်ထားတော်မူသည်။ တီထွင်ဖန်တီးနိုင်သော ဉာဏ်ရည်၊
မိမိ၏ပလ္လင်တော်တည်ရာ နှလုံး၊ အခြားသူများအား ကောင်းချီးပေးရန် စီးဆင်းသော
ချစ်ခြင်းမေတ္တာ၊ အပြစ်ကို သတိပေးနိုင်သော ကိုယ်ကျင့်တရား စိတ်နှလုံး။ လူတိုင်းသည်
သခင်ဘုရားထံမှ တစ်စုံတစ်ခုကို ခံယူထားပြီး၊ လူတိုင်းသည် ဘုရားသခင်၏အမှုတော်၏
လိုအပ်ချက်များကို ဖြည့်ဆည်းရန် မိမိတာဝန်ကို ထမ်းဆောင်ရမည်…။ စကားပြောခြင်းသည်
အရည်အချင်းတစ်ခုဖြစ်သည်။ လူသားမျိုးနွယ်အား ပေးသနားထားသမျှ လက်ဆောင်များအနက်
စကားပြောခြင်းလက်ဆောင်ကို အလေးထားဆုံးတန်ဖိုးထားသင့်သည်။ ၎င်းကို ဘုရားသခင်၏
ဉာဏ်ပညာနှင့် အံ့ဖွယ်မေတ္တာတော်ကို ကြေညာရန် အသုံးပြုရမည်။ ထိုနည်းဖြင့်
သူ၏ကျေးဇူးတော်နှင့် ဉာဏ်ပညာတော်၏ ဘဏ္ဍာများကို ဆက်သွယ်ပေးရမည်» (အထက်ပါ၊ ဧပြီလ ၉၊
၁၉၀၁)။
“God has lent men talents—an intellect to originate, a heart to be the
place of His throne, affection to flow out in blessings to others, a conscience
to convict of sin. Each one has received something from the Master, and each
one is to do his part in supplying the needs of God’s work … . Speech is a
talent. Of all the gifts bestowed on the human family, none should be more
appreciated than the gift of speech. It is to be used to declare God’s wisdom
and wondrous love. Thus the treasures of His grace and wisdom are to be
communicated” (ibid. Apr. 9, 1901).
«ဘုရားသခင်နှင့်
လူသားများအပေါ် ကျွန်ုပ်တို့၏ ပထမဆုံးတာဝန်မှာ
ကိုယ်ကိုကိုယ်ဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်ရန်ဖြစ်သည်။ ဖန်ဆင်းရှင်သည် ကျွန်ုပ်တို့အား
ပေးသနားထားသမျှ အရည်အသွေးတိုင်းကို အကောင်းဆုံးအထိ ပြုစုပျိုးထောင်ရမည်။
ထိုသို့ဖြင့် ကျွန်ုပ်တို့တတ်နိုင်သမျှ အကြီးမားဆုံး ကောင်းမှုကို
ပြုလုပ်နိုင်မည်။ ထို့ကြောင့် ကာယနှင့် စိတ်ကျန်းမာရေးကို တည်ထောင်ခြင်းနှင့်
ထိန်းသိမ်းခြင်းအတွက် အသုံးပြုသော အချိန်သည် အကျိုးရှိစွာ ကုန်ဆုံးခြင်းဖြစ်သည်။
ကိုယ်ခန္ဓာနှင့် စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ လုပ်ဆောင်ချက်တစ်ခုခုကို တုံးလှုပ်စေခြင်း
သို့မဟုတ် အားနည်းစေခြင်းကို ကျွန်ုပ်တို့ မတတ်နိုင်ပါ။ ထိုသို့ပြုလုပ်မိပါက
အကျိုးဆက်များကို ခံစားရမည်မှာ ဧကန်အမှန်ဖြစ်သည်» (CH ၁၀၇)။
“Our first duty toward God and our fellow beings is that of
self-development. Every faculty with which the Creator has endowed us should be
cultivated to the highest degree of perfection, that we may be able to do the
greatest amount of good of which we are capable. Hence that time is spent to
good account which is used in the establishment and preservation of physical
and mental health. We cannot afford to dwarf or cripple any function of body or
mind. As surely as we do this we must suffer the consequences” (CH 107).
«လူငယ်သူငယ်ချင်းတို့၊
ထာဝရဘုရားကို ကြောက်ရွံ့ခြင်းသည် တိုးတက်မှုအားလုံး၏ အခြေခံအုတ်မြစ်ဖြစ်သည်။
၎င်းသည် ပညာ၏အစဖြစ်သည်။ သင်တို့၏ ကောင်းကင်ဖခင်သည် သင်တို့အပေါ်
တောင်းဆိုခွင့်ရှိသည်။ အကြောင်းမူကား၊ သင်တို့ တောင်းဆိုခြင်း သို့မဟုတ်
ထိုက်တန်ခြင်းမရှိဘဲ သူသည် မိမိ၏ ပြုစုပျိုးထောင်မှု၏ ကောင်းချီးများကို
ပေးသနားသည်။ ထို့ထက်မက၊ မိမိ၏ ချစ်လှစွာသောသားတော်ကို လက်ဆောင်တစ်ခုတည်းဖြင့်
ကောင်းကင်တစ်ခုလုံးကို ပေးသနားထားသည်။ ဤအနန္တတန်ဖိုးရှိသော လက်ဆောင်အတွက်
အလျော်အဖြစ် သူသည် သင်တို့၏ စိတ်နှလုံးအကြွင်းမဲ့ နာခံခြင်းကို တောင်းဆိုသည်။
သင်တို့သည် ဘုရားသခင်၏ ချစ်လှစွာသောသားတော်၏ အဖိုးတန်သောအသွေးဖြင့်
ဝယ်ယူခြင်းခံရသူများဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် သင်တို့ခံစားနေရသော အခွင့်အရေးများကို
မှန်ကန်စွာ အသုံးချရန် သူတောင်းဆိုသည်။ သင်တို့၏ ဉာဏ်ရည်နှင့်
ကိုယ်ကျင့်တရားဆိုင်ရာ အရည်အချင်းများသည် ဘုရားသခင်၏ လက်ဆောင်များ၊ ပညာရှိစွာ
တိုးတက်စေရန် အပ်နှံထားသော အရည်အချင်းများဖြစ်သည်။ သင်တို့သည် ၎င်းတို့ကို
မှန်ကန်စွာ မပျိုးထောင်ဘဲ အိပ်ငိုက်နေစေရန် သို့မဟုတ် လှုပ်ရှားမှုမရှိခြင်းဖြင့်
အားနည်းပျက်စီးစေရန် လွတ်လပ်ခွင့်မရှိပါ။ သင်တို့အပေါ် တည်ရှိသော လေးလံသောတာဝန်များကို
သစ္စာရှိစွာ ထမ်းဆောင်မည်လား၊ သင်တို့၏ ကြိုးစားအားထုတ်မှုများ မှန်ကန်စွာ
ဦးတည်မည်လား၊ သင်တို့၏ အကောင်းဆုံးကို ပေးမည်လားဆိုသည်ကို သင်တို့ကိုယ်တိုင်
ဆုံးဖြတ်ရမည်ဖြစ်သည်» (FE ၈၅၊
၈၆)။
“Young friends, the fear of the Lord lies at the very foundation of all
progress; it is the beginning of wisdom. Your Heavenly Father has claims upon
you; for without solicitation or merit on your part He gives you the bounties
of His providence; and more than this, He has given you all heaven in one gift,
that of His beloved Son. In return for this infinite gift, He claims of you
willing obedience. As you are bought with a price, even the precious blood of
the Son of God, He requires that you make a right use of the privileges you
enjoy. Your intellectual and moral faculties are God’s gifts, talents entrusted
to you for wise improvement, and you are not at liberty to let them lie dormant
for want of proper cultivation, or be crippled and dwarfed by inaction. It is
for you to determine whether or not the weighty responsibilities that rest upon
you shall be faithfully met, whether or not your efforts shall be well directed
and your best” (FE 85, 86).
E.
တာဝန်ပေးခြင်းအကြောင်း
F.
«မိမိတပည့်တော်များကို
‘ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်းလုံးသို့ သွားကြလော့၊ သတ္တဝါအားလုံးအား ဧဝံဂေလိတရားကို
ဟောကြားကြလော့’ ဟု စေလွှတ်တော်မူရာတွင် ကရိယာန်သည် မိမိ၏ကျေးဇူးတော်ဗေဒကို
ပြန့်ပွားစေရန် လူသားများအား တာဝန်ပေးတော်မူခဲ့သည်။ အချို့သူများ ဟောပြောရန်
ထွက်သွားကြသော်လည်း၊ အချို့ကို မိမိ၏ ကမ္ဘာပေါ်ရှိ အကြောင်းအရာကို ထောက်ပံ့ရန်
လှူဒါန်းခြင်းဖြင့် တုံ့ပြန်ရန် ခေါ်တော်မူသည်။ သူသည် လူသားလက်ထဲသို့
အရင်းအနှီးများ ထည့်ပေးထားသည်။ မိမိ၏ ဘုရားသခင်ဆိုင်ရာ လက်ဆောင်များ
လူသားချန်နယ်များမှတစ်ဆင့် စီးဆင်းကာ၊ ကျွန်ုပ်တို့အား အပ်နှံထားသော လူသားများကို
ကယ်တင်ရန် လုပ်ငန်းကို ဆောင်ရွက်နိုင်ရန်ဖြစ်သည်။ ဤသည်မှာ လူသားကို ချီးမြှောက်ရန်
ဘုရားသခင်၏ နည်းလမ်းတစ်ခုဖြစ်သည်။ ဤသည်မှာ လူသားအတွက် လိုအပ်သော အလísesဖြစ်သည်။
အကြောင်းမူကား၊ ၎င်းသည် သူ၏နှလုံးသားထဲရှိ အနက်ရှိုင်းဆုံး စာနာမှုကို
နှိုးကြားစေပြီး၊ စိတ်၏ အမြင့်ဆုံးစွမ်းရည်များကို လှုပ်ရှားစေသောကြောင့်ဖြစ်သည်»
(9T ၂၅၅)။
E. On Mission
“In commissioning His disciples to go ‘into all the world, and preach the
gospel to every creature,’ Christ assigned to men the work of extending the
knowledge of His grace. But while some go forth to preach, He calls upon others
to answer His claims upon them for offerings with which to support His cause in
the earth. He has placed means in the hands of men, that His divine gifts may
flow through human channels in doing the work appointed us in saving our fellow
men. This is one of God’s ways of exalting man. It is just the work that man
needs, for it will stir the deepest sympathies of his heart and call into
exercise the highest capabilities of the mind” (9T 255).
«ရွှေနိယာမတွင်
ပို၍နက်ရှိုင်းသော အဓိပ္ပာယ်ရှိသေးသည်။ ဘုရားသခင်၏ များပြားလှသော ကျေးဇူးတော်၏
အုပ်ထိန်းသူအဖြစ် ခန့်အပ်ခြင်းခံရသူ လူတိုင်းသည် အသိပညာမရှိခြင်းနှင့်
အမှောင်ထဲရှိ ဝိညာဉ်များအား ပေးကမ်းရန် ခေါ်တော်မူသည်။ အကယ်၍ သူသည်
ထိုသူတို့နေရာတွင် ရှိနေမည်ဆိုပါက သူတို့သည် သူ့အား ပေးကမ်းလိုသည့်နည်းတူပင်။
တမန်တော်ပေါလုက ဤသို့ဆိုသည်၊ «ငါသည်
ဂရိလူမျိုးနှင့် ဘာဘရိယန်လူမျိုးတို့အား အကြွေးရှိ၏။ ပညာရှိတို့အားလည်းကောင်း၊
ပညာမဲ့တို့အားလည်းကောင်း အကြွေးရှိ၏။» သင်သိရှိခဲ့သမျှ ဘုရားသခင်၏မေတ္တာတော်အားဖြင့်၊ သင်ခံယူခဲ့သမျှ
ကြွယ်ဝသော ကျေးဇူးတော်၏လက်ဆောင်များအားဖြင့်၊ ဤကမ္ဘာပေါ်တွင် အမှောင်ဆုံးနှင့်
အယုတ်မာဆုံး ဝိညာဉ်ထက် သင်သည် ထိုဝိညာဉ်အား ထိုလက်ဆောင်များကို ပေးကမ်းရန်
အကြွေးရှိသည်» (Ev ၂၅၅)။
“There is a yet deeper significance to the golden rule. Everyone who has
been made a steward of the manifold grace of God is called upon to impart to
souls in ignorance and darkness, even as, were he in their place, he would
desire them to impart to him. The apostle Paul said, “I am debtor both to the
Greeks, and to the Barbarians; both to the wise, and to the unwise.” By all
that you have known of the love of God, by all that you have received of the
rich gifts of His grace, above the most benighted and degraded soul upon the
earth, are you in debt to that soul to impart these gifts unto him” (Ev 255).
G.
ကလေးများကို
အဖိုးတန်ဘဏ္ဍာအဖြစ်
H.
«မိဘများအား အလွန်အရေးကြီးသော
အုပ်ထိန်းမှု၊ သန့်ရှင်းသောတာဝန်တစ်ခု အပ်နှံထားသည်။ သူတို့သည် မိမိတို့၏
မိသားစုကို ကောင်းကင်ဘုံရှိ မိသားစုကို ကိုယ်စားပြုသော သင်္ကေတတစ်ခု ဖြစ်စေရမည်။
ဤလောက၌ စမ်းသပ်ခြင်းနှင့် ဒုက္ခရောက်ခြင်း ကာလပြီးဆုံးသောအခါ ထိုမိသားစုဝင်များ ဖြစ်လာရန်
မျှော်လင့်ထားသည်။ အိမ်တွင်း၌ ထုတ်ဖော်သော သြဇာသည် ကရိယာန်နှင့်အညီ ဖြစ်ရမည်။
ဤသည်မှာ ကလေး၏ အကျင့်သီလ တည်ဆောက်ရာတွင် အထိရောက်ဆုံး အမှုတော်ဆောင်ခြင်းဖြစ်သည်။
ပြောဆိုသော စကားများသည် နှစ်လိုဖွယ်ဖြစ်ရမည်။ ကြမ်းတမ်းသော၊ အာဏာရှင်ဆန်သော၊
အမိန့်ပေးသောစိတ်ကို မိသားစုထဲ လုံးဝခွင့်မပြုရ။ မိသားစုဝင်တိုင်းအား
တော်ဝင်မိသားစုဝင်ဖြစ်ရန် ပြင်ဆင်ရန် သင်ကြားပေးရမည်» (10MR ၃၂၄)။
F. On Children as Treasure
“Parents have been entrusted with a most important stewardship, a sacred
charge. They are to make their family a symbol of the family in heaven, of
which they hope to become members when their day of test and trial here below
shall have ended. The influence exerted in the home must be Christlike. This is
the most effective ministration in the character-building of the child. The
words spoken are to be pleasant. No boisterous, arbitrary, masterful spirit is
to be allowed to come into the family. Every member is to be taught that he is
to prepare to be a member of the royal family” (10MR 324).
G. အချိန်အကြောင်း
«အချိန်သည်
ငွေဖြစ်သည်။ များစွာသောသူများ အဖိုးတန်သော အချိန်ကို အချည်းနှီးဖြုန်းတီးနေကြသည်။
ထိုအချိန်ကို လက်ဖြင့် ကောင်းမှုပြုရန် အသုံးဝင်သော အလုပ်တွင် အသုံးပြုနိုင်သည်။
ဘုရားသခင်ထံမှ ချီးမြှင့်ထားသော ကာယစွမ်းအားများကို အဖိုးတန်သော
အရည်အချင်းများအဖြစ် အသုံးမပြု၍ လိုအပ်သူများအား ထောက်ပံ့ရန်နှင့် ဘုရားသခင်အား
ပူဇော်သက္ကာပြုရန် အရင်းအမြစ်စုဆောင်းရန် အခွန်မဆောင်သော သူအား ထာဝရဘုရား
ဘယ်တော့မှ ‘အိုကောင်းသောသူငယ်နှင့် သစ္စာရှိသောကျွန်၊ ကောင်းချီးပေးသည်’ ဟု
မမိန့်ဆိုပါ» (CS ၂၈၈)။
G. On Time
“Time is money, and many are wasting precious time which might be used in
useful labor, working with their hands the thing that is good. The Lord will
never say, ‘Well done, thou good and faithful servant,’ to the man who has not
taxed the physical powers which have been lent him of God as precious talents
by which to gather means, wherewith the needy may be supplied, and offerings
may be made to God” (CS 288).
၅. စာပေများ
ဘတ်၊ ဘရု့စ် စီ။
တရားမျှတမှုကို လွှတ်ချလိုက်ပါ။ လူးဝစ်ဗီးလ်၊ ကန်တပ်ကီး။
ဝက်စ်မင်စတာ/ဂျွန်နောက်စ်၊ ၁၉၉၁။
ဟော၊ ဒဂ္ဂလပ်စ်
ဂျွန်။ အုပ်ထိန်းသူ။ ပြန်လည်ပြင်ဆင်ထုတ်ဝေခဲ့သော စာအုပ်။ ဂရန်းရက်ပစ်။ အားဒ်မန်း၊
နယူးယောက်။ ဖရီးရှစ်၊ ၁၉၉၀။
လန်းဒဲ၊ ဟင်နရီ။
သန့်ရှင်းသောဆယ်ဘို့တစ်ဘို့။ လန်ဒန်။ အက်စ်ပီစီကေ၊ ၁၉၀၆။
ရိုဒရီဂွက်ဇ်၊
အိန်ဂျယ် အမ်။ အုပ်ထိန်းမှုအမြစ်များ။ အုပ်ထိန်းမှု၊ ဆယ်ဘို့တစ်ဘို့၊
ပူဇော်သက္ကာဆိုင်ရာ ဓမ္မသီအိုရီဆီသို့။ ဆီလ်ဗာစပရင်း၊ မက်ရီလန်။
အုပ်ထိန်းမှုဝန်ကြီးဌာန၊ ဆယ်လ်ဗင်းဒေးအဒ်ဗင်တစ်အဖွဲ့ချုပ်၊ ၁၉၉၄။
သောမ့ဆန်၊ တီ၊ ကေ။
ခေတ်ပြိုင်ဓမ္မသီအိုရီတွင် အုပ်ထိန်းမှု။ နယူးယောက်။ အသင်း၊ ၁၉၆၀။
V. Literature
Birch, Bruce C. Let Justice Roll
Down. Louisville, Ky.: Westminster/John Knox, 1991.
Hall, Douglas John. The Steward.
Rev. ed. Grand Rapids: Eerdmans; New York: Friendship, 1990.
Landsdell, Henry. The Sacred Tenth.
London: SPCK, 1906.
Rodríguez, Angel M. Stewardship
Roots: Toward a Theology of Stewardship, Tithe, Offerings. Silver Spring,
Md.: Stewardship Ministries, General Conference of Seventh-day Adventists,
1994.
Thompson, T. K. Stewardship in
Contemporary Theology. New York: Association, 1960.
ခရစ်ယာန်ဘဝနေထိုင်ပုံနှင့် အပြုအမူ
Christian Lifestyle and Behavior
မီရိုစလက် အမ်. ကီရှ် (Miroslav M. Kiš)
Miroslav M. Kiš
နိဒါန်း
Introduction
Human behavior matters to God who created us and who bound Himself to us
with love. It matters to the surrounding creation because dominion over the
earth is still in human hands. It matters to the human community because our
lives are interdependent and closely intertwined. And finally, human behavior
matters to each individual because each action, decision, and word is a seed
that bears fruit in the character and produces consequences.
Several sciences (psychology, sociology, anthropology) help us to
understand and explain the human lifestyle. Christian ethics, however,
transcend descriptions of behavior. Drawing on revealed data about the nature,
condition, and destiny of human beings, it offers directions for daily life.
These define what is good and what is in harmony with optimal humanness (John
10:10).
ခရစ်ယာန်ကျင့်ဝတ်၏
အခြေခံမှာ ခရစ်ယာန်ဓမ္မပညာဖြစ်ပြီး အထူးသဖြင့် သမ္မာကျမ်းစာ၏ အဆုံးအမများဖြစ်သည်။
ခရစ်ယာန်ကျင့်ဝတ်၏ တာဝန်မှာ မည်သည်က ကောင်းမွန်သည်၊ မည်သည်က မှန်ကန်သည်၊
ကျင့်ဝတ်အကောင်းဆုံးသို့ ရောက်ရန် လက်ခံနိုင်ဖွယ် နည်းလမ်းကို
ရှင်းလင်းပြသပေးရန်ဖြစ်သည် (မိက္ခာ ၆:၈)။ ကျင့်ဝတ်စံနှုန်းများသည် လူမှုနှင့်
ယဉ်ကျေးမှုစံနှုန်းများကို စိန်ခေါ်ပြီး ပိုမိုမြင့်မားသော ရည်မှန်းချက်များကို
ရှာဖွေစေသည်။ ခရစ်ယာန်ကျင့်ဝတ်၏ ရည်ရွယ်ချက်မှာ လူသားဘဝနေထိုင်ပုံတွင် ဘုရားသခင်၏
ပုံသဏ္ဍာန်ကို ပြန်လည်တည်ဆောက်ရန် ကူညီပေးရန်ဖြစ်ပြီး၊ လူသားတို့၏
အကန့်အသတ်ရှိမှုနှင့် အပြစ်ကို ချစ်ခြင်းမေတ္တာဖြင့် ရင်ဆိုင်ကာ
ကျေးဇူးတော်အားဖြင့် ကျော်လွှားနိုင်ရန်ဖြစ်သည်။ သမ္မာကျမ်းစာတွင် ဘုရားသခင်ကို
ကိုယ်တော်၏ သားသမီးများ အမြဲဖျက်ဆီးပြီး ကိုယ်တိုင်ဖျက်ဆီးနေသည့် ချစ်လှစွာသော
ဖခင်တစ်ပါးအဖြစ် ဖော်ပြထားသည်။ အလွန်စိုးရိမ်သောကဖြင့် ကိုယ်တော်သည်
အင်အားအပြည့်ဆုံး ဖော်ပြပုံဖြစ်သော အမိန့်ပုံစံကို အသုံးပြုသည် (ထွက်မြောက်ရာ
၂၀:၁-၁၇၊ ရှင်မဿဲ ၅၊ ၆၊ ၇)၊ အဓိပ္ပါယ်အရှင်းလင်းဆုံး စကားလုံးများကို သုံးသည်-
ချစ်ခြင်း၊ ပညတ်တော်၊ ခွင့်လွှတ်ခြင်း၊ တရားစီရင်ခြင်း (ဆာလံ ၁၁၉)၊ ကိုယ်တိုင်ဖျက်ဆီးမှုကို
အနိုင်ယူနိုင်သော အကောင်းဆုံး ဆေးဖြစ်သော ဘုရားသခင်၏ ကိုယ်တော်တိုင်
စတေးခံခြင်းကို ပြသသည် (ယောဟန် ၃:၁၆)။ ဆိုလိုသည်မှာ သမ္မာကျမ်းစာ၏ ဦးတည်ချက်သည်
ရှင်းလင်းစွာ တာဝန်ကျေပွန်မှု (deontological) ဖြစ်သည်။ သမ္မာကျမ်းစာထောက်ခံသော
တာဝန်ကျေပွန်မှုသည် ကိုယ်ပိုင်အုပ်ချုပ်မှု (Kant) သို့မဟုတ် အခြားသူ၏အုပ်ချုပ်မှု (Locke)
မဟုတ်ဘဲ ဘုရားသခင်ကို
အခြေခံသော တာဝန်ကျေပွန်မှု (theonomous) ဖြစ်သည် (ယောဟန် ၆:၃၈-၃၉)။
The foundation of Christian ethics is Christian theology, more
particularly, the teachings of the Bible. The task of Christian ethics is to
provide guidance by clarifying what is good, what is right, and what is the
acceptable way to reach moral excellence (Micah 6:8). Ethical standards
challenge social and cultural norms to seek ever-higher goals. The goal of
Christian ethics is to help restore the image of God in the human lifestyle,
where human finitude and sinfulness are confronted in love and transcended by
the power of grace with candor and realism.
Scripture depicts God as a caring and concerned Father whose children
continually engage in destructive and self-destructive behavior. In desperate
love He uses the most powerful mode of expressions: the imperative (Ex.
20:1–17; Matt. 5; 6; 7); the least ambiguous vocabulary: love, law,
forgiveness, judgment (Ps. 119); and the strongest antidote to
self-destruction: divine self-sacrifice (John 3:16). This is to say that the
biblical orientation is clearly deontological (Gr. deon, “duty”). A deontology that has biblical support is neither
autonomous (Kant) nor heteronomous (Locke) but rather theonomous (John 6:38,
39).
အကျိုးဆက်များကို
ဦးစားပေးသော ရည်ရွယ်ချက်ဆိုင်ရာ (teleological) အမြင်များသည်
ခရစ်ယာန်သမ္မာကျမ်းစာကျင့်ဝတ်တွင် အရေးပါမှု နည်းပါးသည်။ ဆုလာဘ်နှင့် အပြစ်ဒဏ်သည်
နာခံရန်နှင့် ကောင်းမှုပြုရန် တစ်ခုတည်းသော သို့မဟုတ် အဓိက
အကြောင်းရင်းမဖြစ်သင့်ပါ။ ခရစ်ယာန်များသည် ဘုရားသခင်ကို ယုံကြည်ပြီး
ချစ်သောကြောင့် နာခံကြသည်။ ဘုရားသခင်သည် ကိုယ်တော်၏ သားသမီးများကို ချစ်သောကြောင့်
ကောင်းသောဆုလက်ဆောင်များ ပေးတော်မူသည်။ ခရစ်ယာန်များသည် ချစ်ခြင်းမေတ္တာဖြင့်
ချည်နှောင်ထားသောကြောင့် တာဝန်ကျေပွန်ရန် ချည်နှောင်ခံရသည်။ ပျော်ရွှင်မှု (hedonism)၊ ကိုယ်ကျိုးစီးပွား
(egoism)၊
လူမှုအကျိုးစီးပွား (utilitarianism)၊ သို့မဟုတ် ချစ်ခြင်းဟူသော ပုဂ္ဂိုလ်ရေးခံစားချက် (situationism)
ကို အဓိကထားသော
ရည်ရွယ်ချက်ဆိုင်ရာ စနစ်များသည် ဘုရားသခင်၏ နှုတ်မြွက်စကားတွင် အမြစ်တွယ်မထားပါ။
ဒံယေလသည် ဆုံးဖြတ်ခဲ့သည် (ဒံယေလ ၁:၈) နှင့် ယေရှုသည် ကိုယ်တော်၏စိတ်နှလုံးကို
ပြင်ဆင်ထားခဲ့သည် (လုကာ ၁၃:၃၃) အပြုအမူ သို့မဟုတ် သွေးဆောင်မှုမတိုင်မီ။
ခရစ်ယာန်များသည် ဘဝ၏ အခက်အခဲများကို ကတိကဝတ်၊ ဆုတောင်းခြင်း၊ သတ္တိတို့ဖြင့်
ကိုင်တွယ်နိုင်မှသာ အပြစ်ဘက်သို့ သဘာဝအတိုင်း လိုက်စဉ်ခြင်းမှ ရှောင်ရှားနိုင်မည်။
Teleological concerns, i.e., with consequences (Gr. telos, “end”), play a lesser role in Christian biblical ethics.
Rewards or punishment should not be the only or even the primary reason for
obeying or doing good. Christians obey because they trust and love God; God
offers His good gifts because He loves His children. Christians are duty-bound
because they are love-bound. Teleological systems, whether the supreme end is
pleasure (hedonism), personal self-interest (egoism), social best interest
(utilitarianism), or a subjective sense of love (situationism), have no roots
in the Word of God. Daniel resolved (Dan. 1:8) and Jesus set His mind (Luke
13:33) prior to the moment of action or temptation. Only when Christians
confront the dilemmas of life armed with commitment, prayer, and courage can
they avoid following their own bent to sin.
သမ္မာကျမ်းစာက
ခရစ်ယာန်ဘဝသည် ဘုရားသခင်၏ အချုပ်အခြာအာဏာသုံးမျိုး- ဖန်ဆင်းခြင်း၊
ဗျာဒိတ်ပေးခြင်း၊ ရွေးနုတ်ခြင်း တို့ပေါ်တွင် တည်ထားကြောင်း သွန်သင်သည်။
ဖန်ဆင်းခြင်းအားဖြင့် လူသားတို့သည် ဘုရားသခင်နှင့် ဆင်တူသော စွမ်းရည်နှင့်
အလားအလာများ ပေးအပ်ခြင်းခံရသည်။ ဗျာဒိတ်ပေးခြင်းအားဖြင့် ဘုရားသခင်သည်
ကိုယ်တော်ကိုယ်ကိုနှင့် ကိုယ်တော်၏အလိုတော်ကို ဖော်ပြပြီး ယေရှုခရစ်နှင့်အတူ
ဆက်သွယ်ရေးနှင့် တပည့်ဖြစ်ခြင်းဘဝသို့ ဖိတ်ခေါ်သည်။ နောက်ဆုံး
ရွေးနုတ်ခြင်းအက်ဥပဒေသည် လဲခြင်းခံရသော လူ့သဘာဝကို မြှင့်တင်ပေးပြီး
ဖြောင့်မတ်ခြင်းနှင့် သန့်ရှင်းစင်ကြယ်ခြင်းအားဖြင့် မူလဘုရားသခင်၏ ပုံသဏ္ဍာန်ကို
ပြန်လည်ပေးသည်။ ဤဆောင်းပါးတွင် ခရစ်ယာန်ဘဝနေထိုင်ပုံ၏ အခြေခံ၊ သဘာဝ၊ နှင့်
လက်တွေ့အကောင်အထည်ဖော်မှုကို စူးစမ်းလေ့လာပါမည်။ ပထမအပိုင်းတွင် ခရစ်ယာန်အပြုအမူ၏
အခြေခံသုံးရပ်ကို ရှင်းပြထားသည်။ ဒုတိယအပိုင်းတွင် ဝိညာဉ်ရေး၊ ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ၊
လူမှုဆိုင်ရာ၊ နှင့် ပုဂ္ဂိုလ်ရေးနယ်ပယ်များတွင် တိကျသော စံနှုန်းများကို
စူးစမ်းထားသည်။
The Bible teaches that Christian life rests on three sovereign acts of
God: creation, revelation, and redemption. Through creation humans are endowed
with capacities and potentials akin to those of God. In revelation God
discloses Himself and His will, inviting humans to a life of communion and
discipleship with Jesus Christ. Finally, the act of redemption lifts the fallen
human nature and through justification and sanctification restores the original
image of God.
In this article we examine the foundations, nature, and practice of the
Christian way of life. The first section elaborates the three bases of
Christian behavior. The second explores specific standards in the spiritual,
physical, social, and personal realms.
I. ခရစ်ယာန်ကျင့်ဝတ်အတွက် သမ္မာကျမ်းစာအခြေခံ
A. ဘုရားသခင်၏
ဖန်ဆင်းခြင်းအက်ဥပဒေ
- လူသားများသည် သတ္တဝါများဖြစ်ခြင်း
- Imago
Dei (ဘုရားသခင်၏ ပုံသဏ္ဍာန်)
B. ဘုရားသခင်၏
ဗျာဒိတ်ပေးခြင်းအက်ဥပဒေ
- သမ္မာကျမ်းစာ၏ သဘာဝ
- သမ္မာကျမ်းစာသည် ဘုရားသခင်၏
နှုတ်မြွက်စကား
- သမ္မာကျမ်းစာနှင့် ခရစ်ယာန်ဘဝနေထိုင်ပုံ
C. ဘုရားသခင်၏
ရွေးနုတ်ခြင်းအက်ဥပဒေ
- နောင်တရခြင်းနှင့် ခွင့်လွှတ်ခြင်းသို့
ခေါ်ခြင်း
- တပည့်ဖြစ်ခြင်းသို့ ခေါ်ခြင်း
- ယုံကြည်ခြင်းနှင့် နာခံခြင်းသို့
ခေါ်ခြင်း
- သန့်ရှင်းခြင်းသို့ ခေါ်ခြင်း
- ချစ်ခြင်းနှင့် နာခံခြင်းသို့ ခေါ်ခြင်း
II. ခရစ်ယာန်အဖြစ် နေထိုင်ရန် ခေါ်ခြင်း
A. ဝိညာဉ်ရေးဆိုင်ရာ
စံနှုန်းများ
- ခရစ်ယာန်ကမ္ဘာ့အမြင်
- ခရစ်ယာန်ဘာသာဝင်ကိုးကွယ်မှု
B. ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ
စံနှုန်းများ
- ကျန်းမာရေးကို ထိန်းသိမ်းရေးစံနှုန်းများ
- ကျန်းမာရေးကို
ပြန်လည်ကောင်းမွန်စေရေးစံနှုန်းများ
C. လူမှုဆိုင်ရာ
စံနှုန်းများ
- ခရစ်ယာန်အိမ်ထောင်ရေးနှင့် မိသားစု
- အိမ်ထောင်ရေးနှင့် မိသားစုဆိုင်ရာ
ပြဿနာများ
- လိင်ဆိုင်ရာ ပြဿနာများ
- နိုင်ငံသားဖြစ်မှု
- ခရစ်ယာန်စီမံခန့်ခွဲမှု (Stewardship)
D. ပုဂ္ဂိုလ်ရေးတာဝန်စံနှုန်းများ
- အဝတ်အစားဆိုင်ရာ စံနှုန်းများ
- အဝတ်အစားဆိုင်ရာ ပြဿနာများ
- အပန်းဖြေမှုဆိုင်ရာ စံနှုန်းများ
- အပန်းဖြေမှုဆိုင်ရာ ပြဿနာများ
- ခရစ်ယာန်သီလများ
III. အဲလင် ဂျီ. ဝှိုင့်၏ မှတ်ချက်များ
A. လူ့ဘဝ၏ ကျင့်ဝတ်သဘာဝ
B. ဘဝနေထိုင်ပုံနှင့်
သမ္မာကျမ်းစာ
C. လိင်ဆက်ဆံရေးဆိုင်ရာ
ပြဿနာများ
D. နိုင်ငံသားဖြစ်မှု
E. စီမံခန့်ခွဲမှု (Stewardship)
F. အဝတ်အစားဆိုင်ရာ စံနှုန်းများ
G. အပန်းဖြေမှုဆိုင်ရာ စံနှုန်းများ
H. ခရစ်ယာန်ဂုဏ်ကျေးမှုများ
IV. စာပေ
I. A Biblical Basis for
Christian Ethics
A. God’s Act of Creation
1. Humans as Beings
2. Imago Dei
B. God’s Act of Revelation
1. Nature of the Bible
2. The Bible as the Word of
God
3. The Bible and the
Christian Lifestyle
C. God’s Act of Redemption
1. Call to Repentance and
Forgiveness
2. Call to Discipleship
3. Call to Faith and
Obedience
4. Call to Holiness
5. Call to Love and Obedience
II. The Call to Live as a Christian
A. Standards of Spiritual
Dimension
1. Christian Worldview
2. Christian Piety
B. Standards of Physical
Dimension
1. Health-preserving
Standards
2. Health-restoring Standards
C. Standards of Social
Dimension
1. Christian Marriage and
Family
2. Issues in Marriage and
Family
3. Issues in Sexuality
4. Citizenship
5. Christian Stewardship
D. Standards of Personal
Responsibility
1. Standards of Apparel
2. Issues in Standards of
Apparel
3. Standards of Recreation
4. Issues in Recreation
5. Christian Virtues
III. Ellen G. White Comments
A. The Moral Nature of Human
Life
B. Lifestyle and Scripture
C. Issues in Sexual Relations
D. Citizenship
E. Stewardship
F. Standards of Apparel
G. Standards of Recreation
H. Christian Virtues
IV. Literature
I. ခရစ်ယာန်ကျင့်ဝတ်အတွက်
သမ္မာကျမ်းစာအခြေခံ
ခရစ်ယာန်ဖြစ်ခြင်းသည်
အလုပ်အကိုင်တစ်ခုဖြစ်သည်၊ ဘဝတွင် ထူးခြားသောပုဂ္ဂိုလ်တစ်ဦးဖြစ်လာရန်နှင့်
ထူးခြားသောရည်ရွယ်ချက်နှင့် တာဝန်ကို ပိုင်ဆိုင်ရန်
နက်ရှိုင်းစွာကိုယ်ရေးကိုယ်တာခေါ်တောင်းခြင်းတစ်ခုဖြစ်သည်။ အာဗြဟံနှင့်
ယေရှုခရစ်တော်၏တပည့်များကဲ့သို့ပင် ခရစ်ယာန်သည် ထိုခေါ်တောင်းမှုကို
မဖြစ်မနေလိုက်နာရမည့်အမိန့်အဖြစ် ကြားနေရသည်။ အာဗြဟံသည်
ဘုရားသခင်၏မိတ်ဆွေအဖြစ်နေထိုင်နိုင်မည့်ပြည်သို့ သွားရန် ဖခင်၏အိမ်၊ မိသားစုနှင့်
အမွေအနှစ်များကို စွန့်လွှတ်ခဲ့သည် (ကမ္ဘာဦး ၁၂:၁-၃)။ တပည့်များသည်
ငါးမျှားခြင်းကို စွန့်၍ ခပ်သိမ်းသောအရာကို စွန့်ပယ်ကာ နာဇရက်မြို့သား ယေရှုကို
လိုက်ခဲ့ကြသည်၊ ဘုရားသခင်၏ခေါ်တောင်းမှုကြောင့် ပိုမိုကောင်းမွန်သောဘဝသို့
အတွင်းစိတ်ယုံကြည်ချက်ဖြင့် လှုပ်ရှားခဲ့ကြသည် (မာကု ၁:၁၆-၂၀)။
I. A Biblical Basis for Christian Ethics
To be a Christian is a vocation, a deep and personal calling to be a
special kind of person with a unique mission and purpose in life. Like Abraham
and the disciples of Jesus, the Christian hears the call as an imperative.
Abraham left his father’s home, family, and heritage to go to a land where he
could live as God’s friend (Gen. 12:1–3). The disciples left their fishing, and
forsaking all, followed Jesus of Nazareth, moved by the inner conviction of a
divine call to a better life (Mark 1:16–29).
ဤနေရာ၌
ခရစ်ယာန်ပုံတူကို အသေးစိတ်ဖော်ပြရန် မဖြစ်နိုင်သလို ခရစ်ယာန်အပြုအမူ၏
အကျိုးသက်ရောက်မှုအားလုံးကို ခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာရန်လည်း မဖြစ်နိုင်ပေ။ ပထမအခန်းတွင်
ခရစ်ယာန်ဘဝနေထိုင်မှုနှင့် အပြုအမူအတွက် အခြေခံဖြစ်သော ဘုရားသခင်၏
အကြိမ်သုံးကြိမ်တိုင်သော အမှုတော်များကို ရှင်းပြထားသည်။ ထိုအမှုတော်များမှာ
ဖန်ဆင်းခြင်း၊ ဗျာဒိတ်ပေးခြင်းနှင့် ရွေးနုတ်ခြင်းတို့ ဖြစ်သည်။
It is not possible to describe the portrait of a Christian in detail here,
nor is it conceivable to analyze all the implications of Christian conduct. In
this first section we elaborate on the three divine acts on which Christian
lifestyle and behavior are based: creation, revelation, and redemption.
A. ဘုရားသခင်၏
ဖန်ဆင်းခြင်းအမှု “ထာဝရဘုရားသည်
လူကို မြေမှုန့်နှင့် ဖန်ဆင်းတော်မူ၍ နှာခေါင်းထဲသို့ အသက်ရှူထည့်တော်မူလျှင်
လူသည် အသက်ရှင်သောသတ္တဝါ ဖြစ်လာသည်” (ကမ္ဘာဦး ၂:၇)။
A. God’s Act of Creation
“Then the Lord God formed man of dust from the ground, and breathed into
his nostrils the breath of life; and man became a living being” (Gen. 2:7).
၁. လူသားများသည်
သတ္တဝါများဖြစ်ခြင်း သမ္မာကျမ်းစာအရ ဘုရားသခင်၏ ဖန်ဆင်းခြင်းနယ်ပယ်တွင်
လူသားများသည် ထူးခြားသောအမျိုးအစားတစ်ခုတွင် ပါဝင်သည်။ ထိုထူးခြားသောအဆင့်အတန်းကို
ပထမအပတ်၏ ဆဋ္ဌမြိုနေ့တွင် ဖန်ဆင်းခံရချိန်တွင် ပေးအပ်ခဲ့သည်။
ထိုအဆင့်အတန်းပေါ်တွင် လူသားများ၏ အမှတ်သညာ၊ ဂုဏ်သိက္ခာနှင့် အပြုအမူများ
တည်ရှိသည်။ စီးပွားရေးအဆင့်အတန်း၊ လူမှုရေးအဆင့်အတန်း၊ ပညာရေး သို့မဟုတ် ကျားမ
မခွဲခြားဘဲ လူသားများ၏ မူလဇစ်မြစ်နှင့် သဘာဝသည် ဘုရားသခင်၏ ရည်ရွယ်ချက်ရှိရှိ
တမင်တကာ ဖန်ဆင်းတော်မူခြင်းတွင် တည်ရှိသည် (ကမ္ဘာဦး ၁:၂၆၊ ၂၇၊ ၂:၇)။
1. Humans as Beings
Scripture affirms that in the realm of God’s creation, human beings belong
to a unique category of creatures. The conferral of this special status
occurred at their creation, on the sixth day of the first week. On this status
rest human identity, dignity, and behavior. Regardless of economic or social
position, education or gender, the origin and nature of human beings is found
in the purposeful and deliberate act of God (Gen. 1:26, 27; 2:7).
“ကိုယ်တော်သည်
ငါတို့ကို ဖန်ဆင်းတော်မူသည်၊ ငါတို့သည် ကိုယ်တော်၏သူများ ဖြစ်သည်” ဟု ဒါဝိဒ်က
ကြေညာသည် (ဆာလံ ၁၀၀:၃)၊ လူသားမျိုးနွယ်၏ ဇစ်မြစ်ဆိုင်ရာ ခေတ်သစ်သီအိုရီများကို
ကြိုတင်ဟောကိန်းထုတ်သလို ဖြစ်နေသည်။ ဆင့်ကဲဖြစ်စဉ်သီအိုရီက လူသားများနှင့်
တိရစ္ဆာန်များသည် ကျပန်းပြောင်းလဲမှုများကြောင့် ပေါ်ပေါက်လာသည်ဟု
အခိုင်အမာဆိုသောအခါ၊ ယင်းသည် သမ္မာကျမ်းစာ၏ သမိုင်းဆိုင်ရာမှန်ကန်မှုကို
ဆန့်ကျင်ရုံသာမက ကိုယ်ပိုင်အယူအဆအမျိုးအစားတစ်ခုနှင့် ထိုနှင့်လိုက်ဖက်သော
ဘဝနေထိုင်ပုံနှင့် အပြုအမူကို ဖြစ်ပေါ်စေသည်။ လူသားဂုဏ်သိက္ခာနှင့် လေးစားမှုသည်
ဘုရားသခင်ပေးသနားတော်မူခြင်းမဟုတ်ဘဲ ကိုယ်တိုင်ရရှိရမည်ဆိုပါက၊
ထိုဂုဏ်သိက္ခာများကို ထိန်းသိမ်းရန် တိုက်ပွဲဝင်ရမည်။ လူသားဆက်ဆံရေးများနှင့်
ကိုယ်ကိုကိုယ်ဆက်ဆံပုံသည် အင်အားကြီးသူသာရှင်သန်ရေးဆိုင်ရာ ဆင့်ကဲဖြစ်စဉ်နိယာမကို
လိုက်နာလိမ့်မည်။ လူသားများသည် သဘာဝ၏သားများဖြစ်၍ သဘာဝကိုသာလျှင်
ပိုင်ဆိုင်သည်ဆိုပါက၊ လူသားကျင့်ဝတ်အပြုအမူသည် အခြေခံအကျဆုံးတစ်ခုဖြစ်သော
တာဝန်ယူမှုကို ဆုံးရှုံးသွားလိမ့်မည်။
“It is he that made us, and we are his” (Ps. 100:3), David exclaims, as if
anticipating modern theories of the origin of the human race. When evolution
insists that humans and other animals appeared as a result of random mutations,
it not only contradicts the historicity of the biblical record but yields a
different self-concept and inspires a corresponding lifestyle and behavior. If
human dignity and respect are not God-given but earned, then we must fight to
preserve them. Human relations, as well as our treatment of ourselves, will
follow the evolutionary principle of the survival of the fittest. If humans are
children of nature and belong to nature alone, human moral behavior is deprived
of one of its basic foundations: responsibility.
ဗစ်တာ ဖရန်ကယ်လ်က
အော့စဝစ်ခ်ျ ဓာတ်ငွေ့ခန်းများသည် အစိုးရဌာနတစ်ခုမှ လာခြင်းမဟုတ်ဘဲ တက္ကသိုလ်များ၏
ဟောပြောပွဲခန်းမများမှ ဆင်းသက်လာခြင်းဖြစ်သည်ဟု မှတ်ချက်ပြုခဲ့သည်။ ထိုနေရာတွင်
“လူသည် ရှုပ်ထွေးသော ပရိုတင်းမောလီကျူးများသာလျှင် စုစည်းထားခြင်းဖြစ်ပြီး
ထိုရှုပ်ထွေးမှုသည် ကမ္ဘာမြေဟု ခေါ်သော အရေးမကြီးသောဂြိုဟ်တစ်ခုပေါ်တွင်
နှစ်ပေါင်း ၇၀ ခန့် လှည့်ပတ်ပြီးနောက် ပြိုကွဲသွားသည်” ဟု သတ်မှတ်ခဲ့သည်။
အော့စဝစ်ခ်ျမှ အသက်ရှင်ကျန်ရစ်သူတစ်ဦးဖြစ်သော သူက ဓာတ်ငွေ့ခန်းများနှင့်
အခြားရက်စက်မှုများ ပေါ်ပေါက်လာရခြင်းမှာ အံ့သြစရာမဟုတ်ဟု ဆိုသည်။ ကျွန်ုပ်တို့သည်
ဘုရားသခင်၏ အလိုတော်၊ အမှုတော်နှင့် ရည်ရွယ်ချက်တွင် ဇစ်မြစ်ရှိခြင်းကို
ငြင်းပယ်သောအခါ၊ လူသားအလိုတော်၊ အမှုနှင့် ရည်ရွယ်ချက်တို့၏
ကရုဏာသက်ရောက်မှုအောက်တွင် ရှိနေသည်။ လူသားဘဝသည် တည်ငြိမ်မှုနှင့်
အတွင်းစိတ်ဟန်ချက်ညီမှုကို ထိန်းသိမ်းရန်လိုအပ်သော ပိတ်ထားသောစနစ်တစ်ခု ဖြစ်လာသည်။
ဆန့်ကျင်ဘက်အနေဖြင့်၊ လူတိုင်းသည် မိမိဘဝကို ဘုရားသခင်ထံ အစအဦးဆွဲထုတ်နိုင်သည်ဟု
သတိရှိခြင်းသည် ကိုယ်တော်ထံ ပိုင်ဆိုင်မှုနှင့် တာဝန်ယူမှုခံစားချက်ကို
ဖြစ်ပေါ်စေသည်။ ၎င်းသည် လူသားဘဝအပေါ် ဂုဏ်သိက္ခာရှိပြီး ခမ်းနားသော အဓိပ္ပာယ်ကို
ပေးသနားသည်၊ ထို့ကြောင့် လူသားအပြုအမူသည် ကိုယ်ကိုကိုယ်တန်ဖိုးထားမှုနှင့်
အခြားလူသားများအပေါ် သင့်လျော်သော လေးစားမှုကို ထင်ဟပ်စေသည်။
Victor F. Frankl commented that the gas chambers of Auschwitz were not to
be traced to some ministry of state but to the lecture halls of universities.
There “man is defined as nothing but an accumulation of complicated, complex
molecules of prothaine, and this complexity runs around some unimportant planet
called Earth for about 70 years to dissolve itself afterwards.” Small wonder,
says this survivor of Auschwitz, that we find gas chambers and other
atrocities. When we reject our origin in the divine will, act, and purpose, we
are at the mercy of the human will, act, and purpose. Human existence becomes a
closed system dominated by the need to maintain homeostasis and inner
equilibrium. Conversely, the consciousness by which every human being traces
his or her existence to God inspires the sense of belonging and responsibility
to Him. It also bestows a dignified and exalted meaning upon human life, and
human behavior reflects a sense of self-appreciation and proper deference for
other humans.
၂.
ဘုရားသခင်၏ပုံသဏ္ဍာန် (Imago Dei) ဘုရားသခင်သည်
လူသားများကို ကိုယ်တော်၏ပုံသဏ္ဍာန်တော်အတိုင်း ဖန်ဆင်းတော်မူကြောင်း ရှင်းလင်းစွာ
ဖော်ပြထားသည် (ကမ္ဘာဦး ၁:၂၆၊ ၂၇)။ ထိုသို့ဖန်ဆင်းခြင်းဖြင့် ကိုယ်တော်သည်
လူသားများအား ကိုယ်တော်၏ ဘုရားသခင်ဆန်သော ဂုဏ်တော်အချို့ကို သတ္တဝါအနေဖြင့်
အကန့်အသတ်ရှိစွာ မျှဝေခံစားခွင့်ကို ပေးသနားခဲ့သည်။ ကျွန်ုပ်တို့ ဤနေရာတွင်
အချို့ကိုသာ ဆွေးနွေးမည့် ဘုရားသခင်၏သဘာဝကို ထင်ဟပ်စေသော ဂုဏ်တော်များသည်
လူသားများ၏ မရှိမဖြစ်အတိုင်းအတာများကို ဖွဲ့စည်းထားသည်။
2. Imago
Dei
God makes clear that He created humans in His own image (Gen. 1:26, 27).
In so doing He granted them the unique privilege of sharing in their limited,
creaturely way some of His divine attributes. These reflections of the divine
nature, of which we will consider a few, compose the essential dimensions of
human beings.
က. ဘုရားသခင်သည်
ကိုယ်တော်ဘုရားပင်ဖြစ်တော်မူသည်။ ကိုယ်တော်၏နာမတော်မှာ “ငါသည် ငါဖြစ်သည်” ဖြစ်သည်
(ထွက်မြောက်ရာ ၃:၁၄)။ ကိုယ်တော်၏တည်ရှိမှုသည် အခြားမှချေးယူခြင်းမဟုတ်၊ အခြားမှ
ဆုံးဖြတ်ခံရခြင်းမဟုတ်ဘဲ၊ စကြဝဠာကို သတိရှိရှိ အချုပ်အခြာအာဏာဖြင့်
ကိုင်စွဲထားတော်မူသည်။ လူသားများသည် ထိုဂုဏ်တော်ကို တစ်စိတ်တစ်ပိုင်းသာ
ထင်ဟပ်စေသည်။ သူတို့၏အသက်တာသည် ချေးယူထားပြီး မှီတည်နေရသော်လည်း၊ အပြည့်အဝ
သတိရှိရှိနှင့် ကိုယ်ပိုင်သတိရှိရှိဖြင့် ခံစားရသည်။ ဤလက်ဆောင်သည် လူသားများအား
ကိုယ်တိုင်သိရှိနိုင်စေပြီး၊ ကိုယ်ပိုင်အတွေးများကို စစ်ဆေးအကဲဖြတ်နိုင်စေသည်
(ရောမ ၂:၁၅)၊ ကိုယ်ပိုင်အပြုအမူကို စစ်ဆေးနိုင်စေသည် (၂ကိုရိန်သု ၁၃:၅) နှင့်
ကိုယ်ပိုင်အခြေအနေကို အကဲဖြတ်နိုင်စေသည် (လုကာ ၁၅:၁၇)။ တိရစ္ဆာန်များနှင့်
အပင်များနှင့်မတူဘဲ သူတို့သည် ကိုယ်နှင့်အခြားလူသားများ၊ သတ္တဝါများကြားရှိ
အကွာအဝေးကို ခံစားမြင်နိုင်ပြီး ဆက်ဆံရေးသဘာဝကို စီမံချက်ဆွဲနိုင်သည်။
ဤအတိုင်းအတာသည် အကြောင်းပြချက်နှင့်တကွ လူသားအပြုအမူကို လူသားတာဝန်ယူမှုပေါ်တွင်
အခြေခံသော ဘဝနေထိုင်ပုံအဖြစ် ပြောင်းလဲစေသည်။
a. God is being Himself. His name is “I am” (Ex. 3:14). His existence is
unborrowed and undetermined, and He consciously and sovereignly holds the
universe in His hands. Humans reflect this attribute, albeit partially. Their
life is borrowed and dependent, yet they enjoy it in full consciousness and
self-consciousness. This gift enables human beings to know themselves, examine
and evaluate their own thoughts (Rom. 2:15) and conduct (2 Cor. 13:5) and
assess their own condition (Luke 15:17). Unlike animals and plants they are
able to perceive distance between themselves and other humans and creatures and
to plan the nature of their relationships with them. This dimension, along with
reason, turns human conduct into a lifestyle that rests on human responsibility.
ခ. ဘုရားသခင်သည်
ဉာဏ်ရည်ရှိသော သတ္တဝါတော် ဖြစ်တော်မူသည်။ ကိုယ်တော်၏ ဉာဏ်တော်သည် ပညာ၊
ကောင်းသောအကြံဉာဏ်နှင့် နားလည်နိုင်စွမ်းအားဖြင့် ထင်ရှားသည် (ယောဘ ၁၂:၁၃) နှင့်
လူသားအတွေးများကို သိတော်မူသည် (ဆာလံ ၉၄:၁၁)။ ထို့ပြင် ဖန်ဆင်းခြင်းတစ်ခုလုံးသည်
ကိုယ်တော်၏ အကြောင်းပြချက်ရှိသော စွမ်းအားကို သက်သေခံသည် (ဆာလံ ၁၃၆:၅၊ သုတ္တံ
၃:၁၉၊ ယေရမိ ၁၀:၁၂)။ “ကိုယ်တော်၏ နားလည်မှုသည် တိုင်းတာမရနိုင်” (ဆာလံ ၁၄၇:၅)
ဖြစ်၍ လူသားဉာဏ်ဖြင့် ရှာမတွေ့နိုင် (ဟေရှာယ ၄၀:၂၈)။ လူသားများသည် ဘုရားသခင်၏
ဉာဏ်တော်ကို တုံ့ပြန်ထင်ဟပ်နိုင်သည်။ အကြောင်းပြချက်ရှိသော စွမ်းအားသည်
ခွဲခြားသိမြင်နိုင်စေပြီး၊ နှိုင်းယှဉ်နိုင်စေကာ၊ နားလည်နိုင်စေပြီး၊
ဆွေးနွေးဆုံးဖြတ်ချက်များ ချနိုင်စေသည်။ ဤစွမ်းအားသည် ဘဝ၏ ရှုထောင့်အားလုံးတွင်၊
အထူးသဖြင့် ကျင့်ဝတ်နယ်ပယ်တွင် မရှိမဖြစ် လိုအပ်သည် (လုကာ ၁၀:၂၆)။
b. God is an intelligent being. His intellect is manifested in wisdom, good
counsel, and the power to understand (Job 12:13) and know human thoughts (Ps.
94:11). In addition, the whole creation testifies of His rational powers (Ps.
136:5; Prov. 3:19; Jer. 10:12). “His understanding is beyond measure” (Ps.
147:5) and unsearchable by the human intellect (Isa. 40:28). Human beings are
able to echo divine intelligence. Reasoning power enables them to discern,
compare, understand, and make deliberations, decisions, and choices. This power
is indispensable in every aspect of life, particularly in the moral realm (Luke
10:26).
ဂ. ဘုရားသခင်သည်
လွတ်လပ်တော်မူသည်။ ကိုယ်တော်သည် ကိုယ်တော်အလိုရှိတိုင်း ပြုတော်မူသည်။ အဘယ်သူမျှ
“အဘယ်ကြောင့် ပြုတော်မူသနည်း” ဟု စိန်ခေါ်နိုင်သည်မဟုတ် (ယောဘ ၉:၁၂၊ ဆာလံ ၁၁၅:၃)။
c. God is free. He does what He wants. No one can challenge Him by saying, “What doest
thou?” (Job 9:12; Ps. 115:3).
လူသားများသည်
လွတ်လပ်မှုလိုအပ်ချက်နှင့် မွေးဖွားလာကြပြီး ခရစ်ယာန်ဘာသာသည် ထိုလွတ်လပ်မှုကို
အခြေခံအခွင့်အရေးနှင့် ဘုရားသခင်၏ ဂုဏ်တော်ကို ထင်ဟပ်ခြင်းအဖြစ် မှတ်ယူသည်။
လွတ်လပ်မှုမရှိလျှင် လူသားများသည် ရွေးချယ်မှုများ မပြုလုပ်နိုင်၊
ထိုရွေးချယ်မှုများအတွက် တာဝန်မယူနိုင် (တရားဟော ၃၀:၁၉)။
Humans are born with the need for freedom, and Christianity considers it a
basic right and reflection of the divine character. Without freedom, humans
could not make choices or be responsible for them (Deut. 30:19).
ဃ. ဘုရားသခင်သည်
သန့်ရှင်းတော်မူသည်။ ကိုယ်တော်၏ သန့်ရှင်းခြင်းသည် ကျင့်ဝတ်ဆိုင်ရာ
စင်ကြယ်ခြင်းနှင့် ပြီးပြည့်စုံခြင်းကို ဆိုလိုသည်။ ထို့ကြောင့် အပြစ်သည်
ကိုယ်တော်နှင့် အတူတွဲနေနိုင်မည် မဟုတ် (၁ယောဟန် ၃:၅)။ လူသားများသည်
ထိုဂုဏ်တော်ကို ပြုပြင်တိုးတက်မှု၊ ကြီးထွားမှုနှင့် အပြစ်ကင်းမှုအတွက် အဆက်မပြတ်
တောင့်တမှုတွင် ထင်ဟပ်စေသည်။ သူတို့၏ ကံကြမ္မာနှင့် ခေါ်တောင်းမှုမှာ
ဘုရားသခင်ပြီးပြည့်စုံသည်နည်းတူ ပြီးပြည့်စုံခြင်းဖြစ်သည် (မဿဲ ၅:၄၈)။
d. God is holy. His holiness implies moral purity and perfection. As a result, sin cannot
coexist with Him (1 John 3:5). Human beings reflect this attribute in their
constant yearning for improvement, growth, and innocence. Their destiny and
calling are to be perfect as God is perfect (Matt. 5:48).
င. ဘုရားသခင်သည်
ထာဝရတည်ရှိတော်မူသည်။ အချိန်ကို ကန့်သတ်ခံရခြင်းမရှိ၊ သေခြင်းကို မခံရတော်မူ
(ယေရမိ ၁၀:၁၀၊ ၁တီမောသေ ၁:၁၇၊ ၆:၁၆)။ အစဉ်အဆက် ဘုရားသခင်ဖြစ်တော်မူသည် (ဆာလံ
၉၀:၂)။ ဖန်ဆင်းခြင်းတွင် လူသား၏ အကန့်အသတ်ရှိမှုသည် ဘုရားသခင်၏ ထာဝရသဘာဝကို
အခြေအနေပေါ်မူတည်သော ထာဝရမသေနိုင်မှုနှင့် အကန့်အသတ်မရှိသော အလားအလာများဖြင့်
ထင်ဟပ်စေခဲ့သည်။ အပြစ်ထဲသို့ ကျရောက်ပြီးနောက်၊ သေခြင်းရှိသော်လည်း၊ လူသားများသည်
အဆုံးမဲ့တည်ရှိမှုခံစားချက်ကို ထိန်းသိမ်းထားဆဲ ဖြစ်သည် (ဒေသနာ ၃:၁၁)။
ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ၊ စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ၊ စိတ်ခံစားမှုဆိုင်ရာ အားလုံးတွင်
ကျွန်ုပ်တို့သည် ထာဝရဘဝကို ရည်မှန်းပြီး သေခြင်းကို အစွမ်းအစအားလုံး၊
အလိုဆန္ဒနှင့် နည်းလမ်းအားလုံးဖြင့် တိုက်ခိုက်ကြသည်။ လူသားဘဝသည် ယေရှုခရစ်၏
ကယ်တင်ခြင်းလက်တော်အောက် အပ်နှံသူတိုင်းအား ကတိထားတော်မူသော ထာဝရဘဝအတွက်
ပုံဖော်ပြုပြင်ထားသောအခါ အဓိပ္ပာယ်အရှိဆုံး၊ ကြွယ်ဝဆုံးနှင့်
မျှော်လင့်ချက်အပြည့်ရှိဆုံး ဖြစ်လာသည်။
e. God is eternal. He is not bound by time (Jer. 10:10) nor is He
subject to death (1 Tim. 1:17; 6:16). From everlasting to everlasting He is God
(Ps. 90:2). At creation, human finiteness reflected God’s eternal nature
through conditional immortality and infinite potential. After sin, and in spite
of death, humans maintain a strong sense of unending existence (Eccl. 3:11).
Physically, mentally, and emotionally we all live with eternity in view and
fight death with all our energies, will, and means. Human life is most
meaningful, enriching, and hopeful when it is shaped and groomed for eternity,
promised to all who yield their being and existence to the saving hand of
Jesus.
စ. ဘုရားသခင်သည်
ပုဂ္ဂိုလ်တော် ဖြစ်တော်မူသည်။ သမ္မာကျမ်းစာက ကိုယ်တော်ကို အတွေး၊ အလိုတော်၊
စရိုက်နှင့် အမှုတော်တို့၌ စည်းလုံးညီညွတ်မှုအဖြစ် တင်ပြထားသည် (တောလည်ရာ ၂၃:၁၉)။
လူသားများသည် ထိုဘုရားသခင်၏ ဂုဏ်တော်ကို တစ်စိတ်တစ်ပိုင်း ထင်ဟပ်စေသည်။
အတွင်းစိတ်မညီညွတ်မှု သို့မဟုတ် လူသားပုဂ္ဂိုလ်၏ တစ်ဖက်တစ်ချက် (ဥပမာ
စိတ်ခံစားမှု) လွှမ်းမိုးမှုသည် ကျန်းမာမှုမရှိသော ပုဂ္ဂိုလ်ကို ဖြစ်ပေါ်စေပြီး
ပုံမှန်ကြီးထွားမှုကို အနှောင့်အယှက်ဖြစ်စေသည်။ လူသားများသည် ကိုယ်ပိုင်အတွင်း၌
လုံးဝညီညွတ်မှု မရောက်နိုင်သော်လည်း၊ အတွေ့အကြုံများနှင့် ဘုရားသခင်၏ ကူညီမှုဖြင့်
မြင့်မားသော အလားအလာသို့ ရောက်နိုင်သည်။
f. God is a person. Scripture presents Him as a unity in thought,
will, character, and activity (Num. 23:19). Human beings partially reflect this
divine attribute. Inner disharmony or dominance of one aspect of human
personhood over the rest (e.g., emotions) produces an unhealthy personality and
disturbs normal growth. Humans never achieve complete harmony in their self,
but through experiences and divine help they can reach a high potential.
ဘုရားသခင်၏
ပုံသဏ္ဍာန်တော်၏ ဤအတိုင်းအတာများ—အမှတ်သညာ၊ အကြောင်းပြချက်၊ လွတ်လပ်မှု၊
သန့်ရှင်းမှု၊ အလားအလာနှင့် ပုဂ္ဂိုလ်ဖြစ်မှု—တို့သည် မည်သည့်မူလသဘာဝမျှ မရှိဟု
တည်ရှိမှုဝါဒီများ၏ ငြင်းဆန်ချက်ကို ဆန့်ကျင်သော သက်သေများဖြစ်ပြီး လူတိုင်းကို
ကိုယ်တိုင်ဖန်တီးရန် လုံးဝလွတ်လပ်ခွင့်ပေးသည်ဟု ထောက်ခံသည်။ သမ္မာကျမ်းစာက
လူသားများသည် အတိအကျသတ်မှတ်ထားသော သတ္တဝါများဖြစ်ပြီး သူတို့၏ ဘဝနေထိုင်ပုံသည်
သူတို့၏ ဖွဲ့စည်းပုံနှင့် လိုက်လျောညီထွေရှိရမည်ဟု ရှင်းလင်းစွာ အတည်ပြုထားသည်။
These dimensions of the image of God—identity, reason, freedom, holiness,
potential, and personhood—stand as evidence against the existentialist’s
dismissal of any essential nature, thus favoring total freedom of all
individuals to mold themselves. The Bible affirms clearly that humans are
definite beings and that their lifestyle must be in harmony with their
constitution.
ခရစ်ယာန်ဘဝနေထိုင်ပုံသည်
လူသားများအတွင်း ဘုရားသခင်၏ ပုံသဏ္ဍာန်တော်ကို အားပေး၊ ကာကွယ်၊ ထိန်းသိမ်းပြီး
ပြန်လည်ထူထောင်သည်။ ထိုပုံသဏ္ဍာန်တော်သည် ကျွန်ုပ်တို့၏ သဘာဝတွင် ထင်ဟပ်သောအခါ၊
ကျွန်ုပ်တို့၏ အပြုအမူများသည် သစ်ပင်မှ အသီးနှင့်အညီ ဖြစ်သည်နည်းတူ (မဿဲ ၁၂:၃၃၊ ၃၅)
ကျွန်ုပ်တို့၏ စရိုက်ကို ထင်ဟပ်စေမည်ဖြစ်ပြီး ဘုရားသခင်၏ ပုံသဏ္ဍာန်တော်သည်
ပို၍ပို၍ ရှင်းလင်းလာလိမ့်မည်။ (လူ I. B; ဖန်ဆင်းခြင်း I. A. ၁၂; အပြစ်
I. A ကိုကြည့်ပါ။)
Christian lifestyle depends on, fosters, safeguards, and restores the
image of God in humans. When that image is reflected in our nature, our actions
will mirror our character just as the fruit corresponds to the tree (Matt.
12:33, 35) and God’s image becomes increasingly sharper. (See Man I. B;
Creation I. A. 12; Sin I. A.)
B. ဘုရားသခင်၏
ဗျာဒိတ်ပေးခြင်းအမှု “အစအဦးတွင်
နှုတ်ကပတ်တော် ရှိ၏” (ယောဟန် ၁:၁)။ ဤနှုတ်ကပတ်တော်သည် လူသားစကားမျှသာ ဆက်သွယ်ရေး
သို့မဟုတ် အချက်အလက်ပေးရန်သာ မဟုတ်။ နှစ်ပေါင်းများစွာ တိတ်ဆိတ်မှုနှင့်
အမှောင်ကို ဖြတ်ကျော်လာသော နှုတ်ကပတ်တော်သည် အသက်ရှင်သော နှုတ်ကပတ်တော် ဖြစ်၍
တက်ကြွစွာ ဖန်ဆင်းပြီး ဆက်သွယ်တော်မူသည်။ ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်၏
ဤဂုဏ်တော်နှစ်ပါးသည် ဖန်ဆင်းခြင်းကတည်းက နီးကပ်စွာ ဆက်စပ်နေခဲ့သည်။ အာဒံနှင့်
ဧဝတို့သည် အသက်ရရှိပြီးနောက် ဘုရားသခင်သည် သူတို့အား
ချက်ချင်းပြောကြားတော်မူခဲ့သည် (ကမ္ဘာဦး ၁:၂၈)။ ခေတ်အဆက်ဆက်တွင် ရူပါရုံ၊ အိပ်မက်၊
ကြားနိုင်သော အသံများ၊ ကိုယ်စိတ်နှလုံး နှင့် သမိုင်းဖြစ်ရပ်များမှတစ်ဆင့်၊
နောက်ဆုံးတွင် ကိုယ်တော်ဘုရားပင် လူအဖြစ်ဖြင့် နှုတ်ကပတ်တော်အဖြစ်
ကြွလာခြင်းအားဖြင့် ဘုရားသခင်သည် ဆက်သွယ်တော်မူခဲ့ပြီး လူသားနယ်ပယ်တွင် ကိုယ်တော်၏
အလိုတော်ကို ဖန်ဆင်းတော်မူခဲ့သည် (ဟေဗြဲ ၁:၁၊ ၂; ဗျာဒိတ်/နှိုးဆွ်ခြင်း II, III ကိုကြည့်ပါ)။
B. God’s Act of Revelation
“In the beginning was the Word” (John 1:1). This Word was not just a word
of communication or information, as human words are. The Word that broke
through the long eons of silence and darkness was the living Word, actively
creating and communicating. These two qualities of God’s Word have remained
closely united ever since Creation. No sooner had Adam and Eve received life
than God spoke to them (Gen. 1:28). Through the ages, in visions, dreams, and
audible voices, through conscience and events in history, and ultimately
through His own Son as the Word incarnate, God has communicated and thus
created His will in the human realm (Heb. 1:1, 2; see Revelation/Inspiration
II, III).
၁. သမ္မာကျမ်းစာ၏
သဘာဝ ဤဖန်ဆင်းခြင်းနှင့်
ဆက်သွယ်ခြင်း အမှုများကို သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်၏ နှိုးဆွ်ခြင်းအောက်တွင်
စုစည်းမှတ်တမ်းတင်ထားခြင်းကြောင့် သမ္မာကျမ်းစာ ဖြစ်ပေါ်လာခဲ့သည်။ သမ္မာကျမ်းစာသည်
ထို့ကြောင့် ရေးမှတ်ထားသော ဘုရားသခင်၏ ဆက်သွယ်ရေးနှင့် ဖန်ဆင်းတတ်သော
နှုတ်ကပတ်တော် ဖြစ်သည်။ သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်သည် ၎င်းကို သေနေသော စကား၊
ရှေးဟောင်းဘာသာရေးဆိုင်ရာ ကိုးကားချက်မျှသာ မဟုတ်ဘဲ အသက်ရှင်ပြီး တက်ကြွ်သော
နှုတ်ကပတ်တော် ဖြစ်ကြောင်း အာမခံသည် (ဟေဗြဲ ၄:၁၂; ဗျာဒိတ်/နှိုးဆွ်ခြင်း IV ကိုကြည့်ပါ)။ ခရစ်ယာန်ဘဝနေထိုင်ပုံ၏
အရင်းအမြစ်သည် သမ္မာကျမ်းစာမှသာ ဖြစ်နိုင်သည်။ ခရစ်ယာန်ကျင့်ဝတ်နှင့်
ခရစ်ယာန်ကျင့်ဝတ်ပညာတို့သည် ခရစ်ယာန်အပြုအမူအဖြစ် ဘာသာပြန်ဆိုခြင်းခံရပြီး
ထိုနှုတ်ကပတ်တော်ပင်ပေါ်တွင် အခြေခံရမည်။ အကြောင်းမှာ အခြားမည်သည့် အခြေခံ
သို့မဟုတ် အာဏာပိုင်မှ ခရစ်တော်နှင့်တူသော ဘဝနေထိုင်ပုံကို မဖြစ်ပေါ်စေနိုင်၊
ရှင်းပြမနိုင် သို့မဟုတ် အကောင်အထည်ဖော်နိုင်သောကြောင့် ဖြစ်သည်။ ပထမအနေဖြင့်၊
အပြစ်ရှိသော လူသားဘဝသည် ကောင်းသောကျင့်ဝတ်အပြုအမူအတွက် သေနေပြီး “ဤလောက၏
လမ်းစဉ်ကို လိုက်၍၊ နာခံခြင်းမရှိသော သားများတွင် ယခုအလုပ်လုပ်နေသော ဝိညာဉ်ကို
လိုက်” သောကြောင့် ဖြစ်သည် (ဧဖက် ၂:၂)။ လူသားဉာဏ်ပညာမှ ထွက်ပေါ်လာသော
မည်သည့်ညွှန်ကြားချက်မဆို ဤသေခြင်းသို့ ဦးတည်သော စိတ်ထားကို ထင်ဟပ်ပြီး
ပျော်ရွှင်မှုကို မဖြစ်ပေါ်စေနိုင်။ ဒုတိယအနေဖြင့်၊ ဧဒင်ဥယျာဉ်တွင် ပထမဆုံး
လိမ်ညာမှုကတည်းက လူသားစိတ်သညာ ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်နှင့် ယှဉ်ပြိုင်၍
သစ္စာခံမှုကို တောင်းဆိုသော မှားယွင်းသော အတွေးအခေါ်များနှင့် သစ္စာမဲ့စနစ်များ၏
တိုက်ခိုက်မှုကို ရင်ဆိုင်ခဲ့ရသည်။ သို့သော် အတွေ့အကြုံနှင့် သမ္မာကျမ်းစာတို့က
ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်နှင့် မညီညွတ်သော အရာမှန်သမျှ ယုံကြည်ရန် မသင့်ကြောင်း
သွန်သင်ထားသည် (သုတ္တံ ၁၆:၂၅၊ ဆာလံ ၁၁၉:၁၀၄၊ ၁၀၅)။ တတိယအနေဖြင့်၊ အသင်းတော်၏
အာဏာနှင့် လူသားကိုယ်စိတ်နှလုံး၏ ယုံကြည်စိတ်ချရမှုသည် သမ္မာကျမ်းစာကို
နောက်ဆုံးတရားခွင်အဖြစ် မရှိဘဲ ကျင့်ဝတ်လမ်းညွှန်မှုအတွက် ယုံကြည်ရန် မသင့်ကြောင်း
သက်သေပြခဲ့သည်။ သမ္မာကျမ်းစာကို အခြားစာအုပ်မျှသာ ဆက်ဆံပါက၊ အခြားမည်သည့်
ရေးသားထားသော စကားမျှထက် ပိုမိုကူညီမှု မျှော်လင့်နိုင်မည် မဟုတ်။ ထိုသို့ဆိုလျှင်
ဘုရားသခင်သည် ၎င်း၏ စာမျက်နှာများတွင် မပြောဆိုတော့ဘဲ ကိုယ်ပိုင် သို့မဟုတ်
လူမှုဖွဲ့စည်းပုံတစ်ခုသို့ လွှဲပြောင်းပေးရန် ကျင့်ဝတ် သို့မဟုတ် ဘာသာရေးဆိုင်ရာ
အာဏာ မရှိတော့ပေ။ နောက်ဆုံးအာဏာမရှိလျှင် လူများသည် ကိုယ်အတွက်ကောင်းသည်ဟု
ထင်ရုံမျှ ပြုလုပ်ကြပြီး အခြားသူများအတွက် ကောင်းမကောင်း ဂရုမစိုက်ကြ (တရားသူကြီး
၂၁:၂၅)။
1. Nature of the Bible
These acts of creation and communication, gathered and recorded under
inspiration of the Holy Spirit, make up the Bible. The Bible is thus God’s
communication and creative word in written form. The Holy Spirit assures that
it is not a dead word, a collection of ancient, pious sayings about God, but
rather a living and active Word (Heb. 4:12; see Revelation/Inspiration IV).
The Christian lifestyle can have no source other than the Bible. Christian
morality and Christian ethics, which are translated into Christian behavior,
must be based on that same Word. For several reasons any other foundation or
authority cannot yield, account for, or explain the Christlike way of life.
First, sinful, human life is dead to good, moral behavior because it follows
the “course of this world, … the spirit that is now at work in the sons of
disobedience” (Eph. 2:2). Any directives proceeding from human wisdom will
reflect this death-bound frame of mind and cannot produce happiness. Second,
ever since the first lie in the Garden of Eden, the human mind has been
confronted with a barrage of false ideas and treacherous systems, competing
with God’s Word for human allegiance. However, experience and Scripture teach
that whatever is out of harmony with God’s Word cannot be trusted (Prov. 16:25;
Ps. 119:104, 105). Third, both the authority of the church and the credibility
of human conscience have proven untrustworthy for moral guidance without
Scripture as the ultimate court of appeal.
If the Bible is treated as any other book, no one can expect more help
from it than from any other written word. In such a case, God does not speak in
its pages and it has no moral or religious authority to be transferred to the
individual or some social structure. Without ultimate authority, people do what
is good in their own eyes, not caring whether an action is good for others
(Judges 21:25).
သမ္မာကျမ်းစာကို
အကြံပေးတစ်ဦးအဖြစ် လက်ခံ၍ ဘုရားသခင်နှိုးဆွထားသော ပညာများဖြင့်
ခရစ်ယာန်အသိုင်းအဝိုင်းကို ပညာပေးပြုစုပျိုးထောင်ပါက အပြုသဘောဆောင်သော ရလဒ်များ
မျှော်လင့်နိုင်သည်။ သမ္မာကျမ်းစာသည် “သွန်သင်ခြင်း၊ ဆုံးမခြင်း၊
ပြင်ဆင်ခြင်းနှင့် တရားဓမ္မနှင့်ဆိုင်သော လေ့ကျင့်ခန်းအတွက် အကျိုးရှိသည်”
(၂တီမောသေ ၃:၁၆)။ သို့သော် ၎င်းကို အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုရန် အာဏာကို
ယုံကြည်ခြင်းအသိုင်းအဝိုင်းသို့ လွှဲပြောင်းပေးထားသည်ဆိုပါက ကောင်စီများနှင့်
ဓမ္မပညာရှင်များ၏ ကြေညာချက်များသည် ဓလေ့ထုံးတမ်းများ စုစည်းမှုဖြစ်လာပြီး
ဖြည်းဖြည်းချင်း သမ္မာကျမ်းစာကို ကျော်လွန်သွားနိုင်သည် (မာကု ၇:၇-၉)။ ဤသည်မှာ
အန္တရာယ်ရှိသည်၊ အကြောင်းမှာ လူသားစကားများသည် ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်တတ်ပြီး၊
လူသားထိုးထွင်းသိမြင်မှုသည် ဘက်လိုက်မှုရှိတတ်ကာ၊ ဘုရားသခင်ကိုယ်စား
ပြောဆိုခြင်းတွင် အာဏာကို စွဲလမ်းမှုသည် အကျင့်ပျက်ခြစားမှုသို့ ဦးတည်စေသောကြောင့်
ဖြစ်သည်။
If the Bible serves as a counselor, educating and nurturing the Christian
community with its wealth of God-inspired wisdom, positive results can be
expected. Scripture is “profitable for teaching, for reproof, for correction,
and for training in righteousness” (2 Tim 3:16). However, authority for
interpreting it may be conferred upon the community of faith in such a manner
that the pronouncements of its councils and theologians form a corpus of
traditions that slowly take precedence over the Bible (Mark 7:7–9). This is
dangerous, for human words are bound to conflict, human insight is prone to
bias, and human fascination with power (especially when speaking for God) leads
to corruption.
အခြားတစ်ဖက်တွင်၊
အချို့သည် သမ္မာကျမ်းစာကို ယုံကြည်စိတ်ချရသော သက်သေတစ်ဦးအဖြစ် လက်ခံကြပြီး
စာဖတ်သူကို ဘုရားသခင်နှင့် တွေ့ဆုံစေသည်ဟု နားလည်ကြသည်။ ထိုအခါ ဘုရားသခင်၏
နှုတ်ကပတ်တော်သည် တစ်ဦးချင်းတည်ရှိမှု၏ ကိုယ်ပိုင်နေရာတွင်သာ၊ “ထာဝရအချိန်” တွင်
ရောက်ရှိလာပြီး ဤအပြင်ဘက်တွင် ရည်ရွယ်ချက်ပုံစံဖြင့် ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်
မရှိတော့ပေ။ ဤသည်မှာ အလွန်ဆိုးရွားသော နိဂုံးဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်သည်
ကျွန်ုပ်၏ ပုဂ္ဂိုလ်ဆန်မှုသို့ ကန့်သတ်ခံရပြီး အခြားသူများ၏ အတွေ့အကြုံနှင့်
ဆန့်ကျင်နိုင်ကာ လုံးဝကိုယ်ပိုင်ဖြစ်သွားနိုင်သည်။ (ဗျာဒိတ်/နှိုးဆွ်ခြင်း VI.
D ကိုကြည့်ပါ။)
On the other hand, some understand the Bible as a trustworthy witness that
brings the reader into an encounter with God. In that case the Word of God
comes only in the privacy of individual existence, at the moment of encounter,
leaving no Word of God in an objective form outside of this “eternal moment.”
This is a serious conclusion indeed; the Word of God becomes limited to my
subjectivity, which may contradict the experience of others and prove to be
entirely personal. (See Revelation/Inspiration VI. D.)
၂. ဘုရားသခင်၏
နှုတ်ကပတ်တော်အဖြစ် သမ္မာကျမ်းစာ သမ္မာကျမ်းစာကို ဘုရားသခင်၏
နှုတ်ကပတ်တော်အဖြစ် လက်ခံခြင်းဆိုသည်မှာ ပထမဦးစွာ သမ္မာကျမ်းစာရေးသားသူများသည်
ကိုယ်ပိုင်အမြင်များကို ဖော်ပြခြင်းမဟုတ်ကြောင်း အသိအမှတ်ပြုခြင်း ဖြစ်သည် (၂ပေတရု
၁:၁၉-၂၁)။ ၎င်းသည် သမ္မာကျမ်းစာသတင်းစကား၏ အကြောင်းအရာသည် သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်၏
နှိုးဆွခြင်းမှ ဆင်းသက်လာသောကြောင့် ဘုရားသခင်၏ အလိုတော်ကို ဖော်ပြပြီး
သက်ဆိုင်မှု၊ မဖြစ်မနေ လိုက်နာရမှုနှင့် အာဏာရှိကြောင်း၊ လူသားလက်ခံမှုနှင့်
အမှီသဟဲမရှိကြောင်း အသိအမှတ်ပြုခြင်း ဖြစ်သည်။ ၎င်းသည် သမ္မာကျမ်းစာကို ဘုရားသခင်၏
နှုတ်ကပတ်တော်အဖြစ် ယုံကြည်ခဲ့ကြသော ယောက်ျားမိန်းမများ၏ ခြေလှမ်းကို လိုက်ခြင်း
ဖြစ်သည် (ယောရှု ၁:၈၊ ဆာလံ ၁၁၉၊ တမန်တော် ၁၇:၂၊ ဂလာတိ ၃:၂၂၊ ၁သက်သာလောနိတ် ၂:၁၃၊
၂ပေတရု ၁:၂၀ ကိုကြည့်ပါ)။
2. The Bible as the Word of God
Accepting the Bible as the Word of God means first recognizing that the
biblical writers do not expound their own views (2 Peter 1:19–21). It also
means acknowledging that the content of the biblical message conveys God’s
will, since it originates in the inspiration of the Holy Spirit (2 Tim. 3:16),
and for that reason is relevant, compelling, and authoritative, independent of
human acceptance. It also means following in the footsteps of men and women who
trusted Scripture as the Word of God (see Joshua 1:8; Ps. 119; Acts 17:2; Gal.
3:22; 1 Thess. 2:13; 2 Peter 1:20).
ယေရှု၏ ဥပမာသည်
အထူးထိုက်တန်သည်။ ပထမဦးစွာ၊ ယေရှုသည် သမ္မာကျမ်းစာအာဏာကို အမှန်တရားဆိုင်ရာ
ကိစ္စများတွင် အားကိုးတော်မူသည် (ယောဟန် ၁၀:၃၄-၃၆)။ ကိုယ်တော်သည် သမ္မာကျမ်းစာ၏
ပရောဖက်ပြုချက်သဘောကို အသိအမှတ်ပြု၍ သာမန်စာအုပ်များထက် မြှင့်တင်ထားသည် (လုကာ
၄:၂၁၊ ယောဟန် ၁၃:၁၈)။ ကိုယ်တော်သည် လူသားများကို ထာဝရအသက်သို့ ဦးဆောင်ရာတွင်
သမ္မာကျမ်းစာ၏ ထူးခြားသောအခန်းကဏ္ဍကို အတည်ပြုတော်မူသည် (ယောဟန် ၅:၃၉)။ ချမ်းသာသော
လူငယ်တစ်ဦးသည် နေ့စဉ်ဆုံးဖြတ်ချက်၊ ဒုက္ခများနှင့် အပြုအမူများတွင်
လမ်းညွှန်မှုတောင်းခံသောအခါ၊ ယေရှုသည် အဆင်ပြေမှု (အကျိုးကျေးဇူးဝါဒ)၊
ကိုယ်ပိုင်ခံစားချက် (စိတ်ခံစားမှုဝါဒ)၊ ဓလေ့ထုံးတမ်း၏ အသံ သို့မဟုတ် အခြေအနေ၏
သက်ရောက်မှု (အခြေအနေဝါဒ) ကို အကြံပြုတော်မူခြင်း မရှိခဲ့။ ကိုယ်တော်သည် သူ့ကို
ရေးမှတ်ထားသော နှုတ်ကပတ်တော်သို့ ညွှန်ပြတော်မူခဲ့ပြီး အခြားစံနှုန်းအားလုံးကို
သမ္မာကျမ်းစာတွင် ဖော်ပြထားသော ဘုရားသခင်၏ အာဏာအောက်တွင် ထားတော်မူခဲ့သည်။
The example of Jesus merits special attention. First, Jesus relied on
biblical authority in matters of truth (John 10:34–36). He also recognized and
affirmed the prophetic nature of the Bible, setting it above ordinary books
(Luke 4:21; John 13:18). He affirmed the unique role of Scripture in leading
human beings to eternal life (John 5:39). When a rich young ruler inquired
about guidance in daily decisions, dilemmas, and actions, Jesus did not suggest
expediency (utilitarianism), personal feelings (emotivism), the voice of
tradition, or the impact of situation (situationism). He referred him to the
Written Word, thus setting all other norms under the authority of God as
expressed in the Bible.
နောက်ဆုံးတွင်
ယေရှုသည် သွေးဆောင်ခံရချိန်၌ သမ္မာကျမ်းစာနှုတ်ကပတ်တော်ကို
ခိုင်ခိုင်မာမာရပ်တည်တော်မူခဲ့သည်။ အကြောင်းပြချက်၊ လူ့ဉာဏ်ပညာ၊ သို့မဟုတ်
ကိုယ်တိုင်ကြုံကြိုက်မှုများပင်လျှင် ကျမ်းစာနှုတ်ကပတ်တော်ကို
မလွှမ်းမိုးနိုင်ခဲ့ပေ။ “ဤသို့ လာ၍ ရင့်သည်ဟု မှတ်တော်မူသည်” ဟု
မည်သည့်အကျိုးဆက်မျိုးဖြစ်လာစေကာမူ မိန့်တော်မူခဲ့သည် (မသဲ ၄:၁–၁၁)။
ခရစ်ယာန်များသည် နေ့စဉ်ဘဝ၏ ဆုံးဖြတ်ချက်အမျိုးမျိုးတွင် လမ်းညွှန်ချက်ရှာဖွေရန်
ကျမ်းစာကို စူးစမ်းလေ့လာခြင်းဖြင့် ခရစ်တော်၏ နမူနာကို လိုက်လျှောက်ကြသည်။
Finally, Jesus stood firmly on the biblical Word when confronted with
temptation. Reason, human insight, or even personal encounters did not
overshadow the Word of Scripture. “It is written,” He said, no matter what the
consequences (Matt. 4:1–11). Christians follow the example of Christ when they
search the Scriptures for guidance in the various decisions of daily life.
၃. သမ္မာကျမ်းစာနှင့်
ခရစ်ယာန်ဘဝနေထိုင်ပုံ လူ၏အပြစ်ကျသောသဘောနှင့်
အကန့်အသတ်ရှိမှုတို့ကြောင့် ခရစ်တော်နမူနာအတိုင်း ကြီးထွားရန်အတွက် ခွန်အား၊
လမ်းညွှန်မှုနှင့် ဂရုစိုက်မှု လိုအပ်လာသည်။ သမ္မာကျမ်းစာသည်
ယုံကြည်ခြင်းအသိုင်းအဝိုင်းအတွင်း၌ ဘုရားသခင်၏ ခွင့်လွှတ်ခြင်းနှင့်
ချစ်ခြင်းကျေးဇူးဖြင့် ကျေးဇူးတော်တွင် ကြီးထွားလာစေရန် ကူညီပေးသည့်
အပြုအမူစံနှုန်းများကို တင်ပြပေးထားသည်။
သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ
စံနှုန်းများသည် အကန့်အသတ်ရှိပြီး အပြစ်ရှိသော လူ့စွမ်းရည်များကို
အောက်ပါနည်းဖြင့် ကူညီပေးသည်- (က)
ဘုရားသခင်၏အလိုတော်ကို အခွင့်အာဏာရှိပြီး အာဏာတကျ ဖော်ပြခြင်း၊ (ခ)
ကောင်းမှုနှင့်ဆိုးမှု၊ မှန်ခြင်းနှင့်မှားခြင်းကို ခွဲခြားသိမြင်စေခြင်း၊
(ဂ)
ဘုရားသခင်၏စံနှုန်းများ လုပ်ဆောင်ခဲ့သည့် ပေါင်းများစွာနှင့် ယဉ်ကျေးမှုများစွာကို
ဖြတ်ကျော်ထားသော ကိုယ်ကျင့်တရားစနစ်တစ်ခုကို တင်ပြခြင်း၊ (ဃ) လှုံ့ဆော်ပေးသော နမူနာများ၊
နာခံခြင်း သို့မဟုတ် ပုန်ကန်ခြင်း၏အကျိုးဆက်များကို သရုပ်ဖော်ပြခြင်း၊
ဘုရားသခင်နှင့် ချစ်ခြင်းဆက်ဆံရေးတွင် လိုအပ်သော ကတိကဝတ်အတိုင်းအတာကို
ဖော်ပြခြင်း၊ စံနှုန်းများ၏အကြောင်းပြချက်များကို ရှင်းပြခြင်း၊ (င)
လုပ်ဆောင်ရမည့်စည်းမျဉ်းများစွာကို တိကျစွာ ဖော်ပြပေးခြင်း။ ရှင်းလင်းမှုနှင့်
ဖွဲ့စည်းတည်ဆောက်ပုံအတွက် စံနှုန်းများကို အထွေထွေ၊ အာဏာတကျမှ သီးခြား၊
ဆက်စပ်မှုရှိသို့ အမျိုးအစားခွဲ၍ စဉ်းစားခြင်းသည် အကျိုးရှိသည်။ ကျွန်ုပ်တို့သည်
သမ္မာကျမ်းစာအမှန်တရားသည် ကိုယ်ကျင့်တရားဘဝကို မည်သို့အကျိုးသက်ရောက်သည်ကို
နားလည်ရန် အမျိုးအစား သုံးမျိုးကို အဆိုပြုပါသည်။ ၎င်းတို့မှာ အထွေထွေနိယာမများ၊
စံနမူနာပုံစံများနှင့် လုပ်ဆောင်ရမည့်စည်းမျဉ်းများ ဖြစ်သည်။ ဤစာစီစာကုံးတွင်
အထွေထွေနိယာမ ဆိုသည်မှာ ရည်ရွယ်ချက်ရှိရှိ၊ အခြေခံ၊
စကြဝဠာတစ်ခုလုံးသို့သက်ဆိုင်ပြီး များသောအားဖြင့် အာဏာတကျဖြစ်သော လက်ခံနိုင်ဖွယ်
အပြုအမူစံနှုန်းကို ဆိုလိုသည်။ စံနမူနာပုံစံ ဆိုသည်မှာ အထွေထွေနိယာမမှ လုပ်ဆောင်ရမည့်စည်းမျဉ်းသို့
လမ်းညွှန်ပေးသည့် လမ်းညွှန်ချက်ဖြစ်သည်။ နောက်ဆုံးတစ်ခုဖြစ်သော
လုပ်ဆောင်ရမည့်စည်းမျဉ်း ဆိုသည်မှာ သီးခြားကိုယ်ကျင့်တရားလုပ်ဆောင်မှုနှင့်
ဆိုင်သော ချက်ချင်း၊ တိုက်ရိုက်၊ များသောအားဖြင့် အမိန့်ပုံစံ သို့မဟုတ်
ကာကွယ်ရေးပုံစံ စည်းမျဉ်းဖြစ်ပြီး အထွေထွေနိယာမများမှ စံနမူနာလုပ်ဆောင်ချက်များ၏
အကူအညီဖြင့် ဆင်းသက်လာခြင်း ဖြစ်သည်။
3. The Bible and the Christian Lifestyle
Human fallenness and finiteness create a need for strength, guidance, and
care to grow in Christlikeness. The Bible responds to this need by presenting
standards of behavior within a community of faith where the ministry of divine
forgiveness and love fosters growth in grace.
Biblical standards assist the limited and sinful human faculties by (a)
providing an authoritative and absolute statement of God’s will; (b) helping to
distinguish between good and evil; (c) presenting an ethos spanning several
millennia and many cultures in which God’s standards have functioned; (d)
giving examples that motivate, illustrate consequences of conformity or
rebellion, indicate the measure of commitment required by a love relationship
with God, and explain the reasons for standards; (e) articulating a good number
of concrete rules of action.
For the sake of clarity and structure, it is helpful to conceive several
categories of standards ranging from general and absolute to particular and
relative. We propose three such categories to understand how biblical truth
impacts moral life. These are general principles, normative models, and rules
of action. In this essay general
principle stands for an objective, foundational, universal, and often
absolute standard of widely acceptable behavior. Normal model serves as a guideline from general principle to rule of action. The latter is an
immediate, direct, often imperative and preventive precept, relative to moral
activity in a given context. It is derived from general principles through the
help of normative actions.
က. အထွေထွေနိယာမများ။
ခရစ်ယာန်အများစုသည် ဆယ်ပညတ်တော်၊ တောင်ပေါ်တရားဟောခြင်းနှင့်
ကျမ်းစာအခြားနေရာများတွင် အထွေထွေနိယာမများကို အသိအမှတ်ပြုကြသည်။ နိယာမများသည်
ဘုရားသခင်၏အလိုတော်ကို အာဏာတကျ ဖော်ပြပြီး ကောင်းမှုနှင့်ဆိုးမှု၊
မှန်ခြင်းနှင့်မှားခြင်းကို ခွဲခြားထားသည်။ “မတရားမေထုန်မပြုနှင့်” ဟူသော
ပညတ်တော်သည် အချိန်မရွေး၊ နေရာမရွေး အာဏာတကျ တည်ရှိသည်။ ထိုသို့သော အပြုအမူများကို
တားမြစ်ထားခြင်းမရှိသော ယဉ်ကျေးမှုများတွင်ပင် သစ္စာမဲ့ခြင်းနှင့်
အကျင့်ပျက်ခြစားမှုတို့သည် ပါဝင်ပတ်သက်သူများကို ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ၊ ကိုယ်ကျင့်တရားဆိုင်ရာ
သို့မဟုတ် ဝိညာဉ်ရေးရာတွင် နာကျင်စေသည်။ အပြုအမူ၏ အထွေထွေနိယာမများသည်
လူ့သဘာဝနှင့် တိုက်ရိုက်ကိုက်ညီပြီး (တရားဟော ၃၀:၁၉၊ ၂၀) ကျွန်ုပ်တို့၏
ကောင်းကျိုးချမ်းသာအတွက် ဘုရားသခင်၏ ချစ်ခြင်းမေတ္တာမှ ဆင်းသက်လာခြင်း ဖြစ်သည်။
a. General principles. Most Christians recognize general principles in
the Ten Commandments, the Sermon on the Mount, and other places in Scripture.
Principles make absolute and authoritative statements of God’s will and
maintain the distinction between good and evil, right and wrong. The
commandment “You shall not commit adultery” is always and universally valid.
Even in cultures where such practices may not be prohibited, infidelity and
promiscuity hurt the individuals involved, on the physical, moral, or spiritual
level. General principles of behavior correspond directly to human nature
(Deut. 30:19, 20), and proceed from God’s loving concern for our well-being.
သို့သော် ကျမ်းစာ၏
အသုံးဝင်မှုသည် တိကျသောအခြေအနေများတွင် လုံးဝနည်းပါးသွားခြင်း သို့မဟုတ်
ပျောက်ဆုံးသွားခြင်း မရှိပေ။ လူသားများကို ၎င်းတို့၏ကိုယ်ပိုင်ကိုယ်ကျင့်တရား၊
အကြောင်းပြချက်၊ သို့မဟုတ် အသင်းတော်ထုံးတမ်းစဉ်လာများကိုသာ မှီခိုပြီး
ဘုရားသခင်၏နှုတ်ကပတ်တော် အကူအညီမရှိဘဲ လိုက်လျှောက်ရန် ထားခဲ့ခြင်း မရှိပေ။
ကျွန်ုပ်တို့၏ ကောင်းကင်ဖခင်သည် ကျွန်ုပ်တို့၏ ပျော်ရွှင်မှုနှင့် ဘေးကင်းမှုကို
အလွန်ဂရုစိုက်တော်မူပြီး အပြစ်နှင့်ဆိုးယုတ်မှုတို့က ကျွန်ုပ်တို့၏ ခန္ဓာကိုယ်၊
စိတ်နှလုံးနှင့် ဝိညာဉ်ကို ဖျက်ဆီးပျက်စီးစေသည်ကို အလွန်ဝမ်းနည်းတော်မူသောကြောင့်
ကျွန်ုပ်တို့၏နေ့စဉ်ဘဝတွင် မိမိနှုတ်ကပတ်တော်ကို စိတ်အနှောင့်အယှက်ဖြစ်စေအောင်
တိတ်ဆိတ်စေရန် ခွင့်မပြုတော်မူခဲ့ပေ (တရားဟော ၃၀:၁၁–၁၄)။ ထို့ကြောင့် အပြုအမူ၏
အာဏာတကျနှင့် စကြဝဠာတစ်ခုလုံးသို့သက်ဆိုင်သော နိယာမများနှင့် သီးခြားချက်ချင်းလုပ်ဆောင်ရမည့်စည်းမျဉ်းများကြားတွင်
ရပ်တည်နေသော သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ စံနှုန်းများကို ပေးထားတော်မူသည်။
However, Scriptures’ usefulness does not diminish or disappear totally at
the level of concrete situations. Humans are not left to follow their own
conscience, reason, or church tradition, unaided by God’s Word. Our heavenly
Father is too concerned with our happiness and safety, and too distressed when
sin and evil ruin our body, mind, and soul, to let His Word grow indifferently
silent in our daily lives (Deut. 30:11–14). Thus He gives biblical norms of
behavior, which stand between the absolute and universal principles of behavior
and the particular and immediate rules of action.
ခ. စံနမူနာပုံစံများ။
သမ္မာကျမ်းစာသည် ရာစုနှစ်များစွာက စာဖတ်သူများအား ဘုရားသခင်၏သားသမီးများ၏
ကိုယ်ကျင့်တရားစနစ်အတွင်း မည်သည်ကို စံနမူနာအဖြစ် သတ်မှတ်ရမည်ကို ပြသခဲ့သော
အမှန်တကယ်ဘဝဇာတ်လမ်းများကို စီးမျောပြောပြထားသည်။ အထွေထွေနိယာမများသည်
စည်းမျဉ်းများအဖြစ် လုပ်ဆောင်နေချိန်တွင် သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ စံနမူနာပုံစံများသည်
ဇာတ်လမ်းပုံစံဖြင့် အသုံးပြုခဲ့သော တန်ဖိုးစနစ်၊ ရွေးချယ်မှုများကြောင့်
ဖြစ်ပေါ်လာသော အကျိုးဆက်များနှင့် ဘုရားသခင်ကို ယုံကြည်ကိုးစားခဲ့သူများ၏
အတွေ့အကြုံများတွင် ထင်ရှားခဲ့သော ကတိကဝတ်အတိုင်းအတာကို သရုပ်ဖော်ပြသည် (ဟေဗြဲ
၁၂:၃၊ ၄)။ ဘုရားသခင်သည် ယခင်မျိုးဆက်များ၏ အတွေ့အကြုံများကို ပြန်လည်ပြောပြခြင်း
သို့မဟုတ် ဖတ်ရှုခြင်းကို တောင်းဆိုတော်မူခဲ့သည် (ထွက်မြောက် ၁၀:၂; တရားဟော ၃၁:၁၁–၁၃;
ဆာလံ ၄၄:၁–၃)
အကြောင်းမှာ ထိုဇာတ်လမ်းများသည် လူတို့၏ စိတ်နှလုံးကို ဘုရားသခင်၏စိတ်နှလုံးနှင့်
လိုက်ဖက်ညီစေမည်ဖြစ်သောကြောင့် ဖြစ်သည် (၁ကိုရိန် ၁၀:၁၁)။ ၎င်းတို့သည်
ဘုရားသခင်၏အလိုတော်သည် စိတ်ကြွယ်ဝခြင်း သို့မဟုတ် မဖြစ်နိုင်သောအရာ မဟုတ်ကြောင်း
အတည်ပြုပေးသည်။
b. Normative models. The Bible narrates real-life stories that have
shown the readers of many centuries what is normative within the ethos of God’s
children. While general principles serve as codes, the biblical normative
models in the form of stories illustrate the value system used, the
consequences that followed choices, and the measure of commitment manifested in
the experiences of those who trusted God (Heb. 12:3, 4). God required
recounting or reading the experiences of past generations (Ex. 10:2; Deut.
31:11–13; Ps. 44:1–3) because these stories would put people’s frame of mind in
harmony with God’s mind (1 Cor. 10:11). They confirm that God’s will is not
arbitrary or impossible.
စိတ်ကူးယဉ်ဇာတ်လမ်း
သို့မဟုတ် မကိုက်ညီသော ဇာတ်လမ်းများမဟုတ်ဘဲ ကျမ်းစာရှိ ဇာတ်လမ်းအားလုံးသည် တစ်ခု
သို့မဟုတ် ထို့ထက်ပို၍ အခြေခံသဘောတရားများအောက်တွင် အံဝင်ခွင်ကျဖြစ်သည်။ ထို့ပြင်
စည်းကမ်းများ (အခြေခံသဘောတရားများ) နှင့် ဥပမာများ (ကျမ်းစာအရ စံနှုန်းပုံစံများ)
ကြားတွင် ဆန့်ကျင်ဘက် မရှိပေ။ တကယ်တော့ နာခံမှုကို သရုပ်ဖော်သည်ဖြစ်စေ၊
မနာခံမှုကို သရုပ်ဖော်သည်ဖြစ်စေ အခြေခံသဘောတရားများကို ပိုမိုအားကောင်းလာစေသည်။
ဥပမာ၊ “အိမ်ထောင်ပြုမှုကို မဖောက်ပြန်ရ” ဟူသော သဘောတရားက ရှင်းလင်းစွာ
ဖော်ပြထားပြီး ယောသပ်၏ ဘဝဇာတ်လမ်းသည် အကြောင်းမူစံနှုန်းကို သတ်မှတ်ပေးသည် –
“ကျွန်ခံနေရချိန်တွင် သခင်များက ဖိအားပေးသည်ဖြစ်စေ၊ လင်မယားမရှိသေးချိန်ဖြစ်စေ၊
ထောင်ကျရမည် သို့မဟုတ် အသေသတ်ခံရမည်ဖြစ်စေ သဘောတရားကို မဖောက်ဖျက်ရ” ဟု
ဆိုလိုသလိုဖြစ်သည်။
Instead of being fictitious or inconsistent, all Bible stories fit under
one or more general principles. Moreover, there is no contradiction between
codes (principles) and cases (biblical normative models). In fact, the general
principles are strengthened, whether the case illustrates obedience or
disobedience. For example, the principle states clearly “You shall not commit
adultery” (Ex. 20:14), and the life story of Joseph sets the norm as if it
said, “Do not disobey principle, not even in the context of slavery when your
masters force you, not even in the context of singleness, not even when facing
prison or possibly death.”
ကျမ်းစာသည်
အနုတ်လက္ခဏာဆောင်သော ဥပမာများကိုလည်း မှတ်တမ်းတင်ထားသည်။ ဥပမာ ဒါဝိဒ်နှင့်
ဘက်ရှေဘာ (၂ဓမ္မဟောင်း ရှှင်ဘုရင် ၁၁:၂–၂၇)။ ဒါဝိဒ်သည် ဖိအားပေးခံရခြင်းမရှိဘဲ
အပြစ်ကျူးလွန်ခဲ့သည်။ ယောသပ်ကမူ ကျွန်ခံနေရချိန်တွင် ဖြစ်သည်။ ဇာတ်လမ်းကို
မှတ်တမ်းတင်ပုံသည် ကျမ်းစာဆိုင်ရာ စံနှုန်းကို ထင်တ်ခံပြီး အိမ်ထောင်ရေးအတွင်း
လိင်ဆက်ဆံရေးသစ္စာရှိမှု သဘောတရားကို အားဖြည့်ပေးသည် (၂ဓမ္မဟောင်း ရှင်ဘုရင်
၁၂:၁–၂၅)။ ထိုစံနှုန်းသည် ဘုရင်ဖြစ်စေ၊ အာဏာရှိသူဖြစ်စေ၊ လူမှုစံနှုန်းအရ
ထိုအပြုအမူသည် မတော်မတရားဟု မယူဆသည့်အခါဖြစ်စေ အကျုံးဝင်သည်။
Scripture often records negative examples, as in the case of David and
Bathsheba (2 Sam. 11:2–27). David sinned without being harassed, in contrast
with Joseph in slavery. The way the story is recounted reflects biblical
normativeness and enhances the principle of sexual fidelity within marriage (2
Sam. 12:1–25). The norm is valid even for the king, for those in power, and
when, according to social norms, the action is not offensive.
ကျမ်းစာသည်
ကျွန်ုပ်တို့၏ သွေးဆောင်မှုနှင့် ဒုက္ခများအားလုံး၏ အသေးစိတ်အတွက် ဥပမာတစ်ခု
မပေးနိုင်သော်လည်း ကျွန်ုပ်တို့ပတ်ဝန်းကျင်တွင် သက်သေခံသူများ၏
တိမ်တိုက်ကြီးရှိသည်။ ဘုရားသခင်သည် ၎င်းတို့၏ အပြုအမူများတွင် စံနှုန်းများ၊
နာခံမှုတွင် ဘုရားသခင်ခေါ်တော်မူနိုင်သော နယ်နိမိတ်များကို ပြသခဲ့သည် (ဟေဗြဲ ၁၂:၁၊
၂)။ ခရစ်ယာန်သည် ဤလောက၏ စံနှုန်းများကို ထင်ဟပ်သော ဘဝဇာတ်လမ်းများဖြင့်
မလှုံ့ဆော်ခံရဘဲ ဘုရားသခင်၏နှုတ်ကပတ်တော်နှင့် ဘုရားရဲ့နိုင်ငံတော်၏
ကျင့်ဝတ်စနစ်နှင့်အညီ အကျင့်သီလကို ပုံဖော်သည် (ရောမ ၁၂:၁၊ ၂)။
While Scripture cannot provide an example for every detail of our temptations and dilemmas, through
its record we are surrounded with a cloud of witnesses, people like us in whose
conduct God has shown the norms, the limits to which He may call us in
obedience to Him (Heb. 12:1, 2). A Christian will not be inspired by life
stories that reflect the norms of the world, but rather will mold the character
in conformity with God’s Word and the ethos of His kingdom (Rom. 12:1, 2).
c. အရေးယူဆောင်ရွက်ရမည့်
စည်းမျဉ်းများ။ နောက်ဆုံးအနေဖြင့် ဘုရားသခင်၏နှုတ်ကပတ်တော်တွင် ဘဝတွင်
လက်တွေ့အရေးယူဆောင်ရွက်မှုနှင့် ဆိုင်သော တိုက်ရိုက်စည်းမျဉ်းများ
များစွာပါရှိသည်။ တစ်ခါတစ်ရံ ထိုအရေးယူစည်းမျဉ်းများသည် အမိန့်ပုံစံအဖြစ်
ပေါ်လာပြီး သီးခြားဖြစ်ရပ် သို့မဟုတ် အခြေအနေတွင် လူ့အပြုအမူကို ညွှန်ကြားသည်။
ကာယိန်အား ကိုယ်ကျင့်တရားထိန်းချုပ်ရန် ညွှန်ကြားခဲ့သည် (ကမ္ဘာဦး ၄:၆၊ ၇)၊
လာဗန်အား ယာကုပ်ကို ကြင်နာစွာ ဆက်ဆံရန် (ကမ္ဘာဦး ၃၁:၂၄)၊ ပေတရုအား ဓားကို
အိမ်ထဲထည့်ထားရန် (ယောဟန် ၁၈:၁၁)၊ ဖိလေမုန်အား မိမိကျွန်ကို ချစ်လှစွာသော
ညီအစ်ကိုအဖြစ် ပြန်လည်လက်ခံပြီး ဆက်ဆံရန် (ဖိလေမုန် ၁၅၊ ၁၆) ညွှန်ကြားခဲ့သည်။
ထိုအမိန့်များသည် ကျွန်ုပ်တို့အတွက် အထူးသဖြင့် ပေးထားခြင်း မဟုတ်မှန်း
ထင်ရှားသည်။ သို့ရာတွင် ယနေ့ ပေတရုကဲ့သို့ ပြဿနာများကို အကြမ်းဖက်နည်းဖြင့်
ဖြေရှင်းလိုသည့်အခါ ခရစ်တော်၏ ညွှန်ကြားချက်ကို နားထောင်ရန် ကောင်းသည်။
c. Rules of action. Finally, God’s Word contains a multitude of
direct rules that relate to concrete action in life. At times these rules of
action take the form of a command, addressing human behavior in a particular
event or situation. Cain was instructed to exercise self-control (Gen. 4:6, 7),
Laban to be kind to Jacob (Gen. 31:24), Peter to put his sword into its sheath
(John 18:11), and Philemon to take his slave back and treat him as a “beloved
brother” (Philemon 15, 16). Obviously, these orders were not given specifically
to us. Yet, when today we are tempted to solve our problems by violent means as
was Peter, we would do well to heed Christ’s injunction.
ထို့ပြင် ကျမ်းစာသည်
အမျိုးမျိုးသော အခြေအနေများတွင် လမ်းညွှန်မှုအတွက် သင့်လျော်သော သွယ်ဝိုက်သော
ရည်ရွယ်ချက်ရှိရှိ စည်းမျဉ်းများကို တင်ပြထားသည်။ ထို့ကြောင့် “အိမ်ထောင်ပြုမှုကို
မဖောက်ပြန်ရ” ဟူသော သဘောတရားသည် ယောသပ်နှင့် ဒါဝိဒ်၏ အတွေ့အကြုံများတွင် စံနှုန်းကို
ရရှိပြီး အိမ်နီးချင်း၏ဇနီး သို့မဟုတ် ချွေးမ နှင့်ဆိုင်သော ဆက်ဆံရေးတွင်
မောရှေ၏ပညတ်များတွင် လက်ငင်းအသုံးချမှုကို ရရှိသည် (ဝတ်ပြုရာ ၂၀:၁၀–၂၁)။
ထိုသို့သော လက်တွေ့၊ ရည်ရွယ်ချက်ရှိရှိ စည်းမျဉ်းများကို သိတင်းစကား၊ ဒေသနာကျမ်း၊
ဧဝံဂေလိတရားများ၊ ဧဖက်စာများတွင်လည်း တွေ့နိုင်သည်။ ထိုအထဲမှ အထူးသဖြင့်
အကျင့်စာရိတ္တဆိုင်ရာ စည်းကမ်းများသည် ယနေ့ခေတ်တွင် အထူးသင့်လျော်ဆဲ ဖြစ်သည်။
In addition, the Bible presents indirect objective rules of action
suitable for guidance in various circumstances. Thus the principle “Thou shall
not commit adultery” finds its norm in the experiences of Joseph and David, and
receives an immediate application to relationships with the wife of one’s
neighbor or with a daughter-in-law in the Mosaic laws (Lev. 20:10–21). Such
concrete, objective rules can also be found in Proverbs, Ecclesiastes, the
Gospels, and the Epistles. Many of these, especially the rules regulating moral
conduct, remain eminently valid today.
သို့ရာတွင်
ကျမ်းစာသည် လက်တွေ့အရေးယူစည်းမျဉ်းများ၏ ပြည့်စုံသော စာရင်းမဟုတ်ပေ။
ခရစ်ယာန်များကို အထူးခက်ခဲသော ဒုက္ခများတွင် ဆင်ခြင်တုံတရား၊ ဆုတောင်းခြင်း၊
သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ လမ်းညွှန်မှုအောက်တွင် စိတ်ဆင်းရဲစွာ ရုန်းကန်ရန်
ခေါ်ဆိုခြင်းခံရသည်။ သို့သော် သဘောတရားများ၊ စံနှုန်းပုံစံများ၊
သီးခြားလမ်းညွှန်ချက်များသည် ကျွန်ုပ်တို့၏ စိတ်နေစိတ်ထားကို ပုံဖော်ပေးသောအခါ
ဘုရားသခင်၏နှုတ်ကပတ်တော်သည် အခက်အခဲအားလုံးကို ဖြတ်ကျော်၍ လမ်းပြပေးနိုင်သည်။ လူဖြစ်ခြင်းဆိုသည်မှာ
ဘုရားသခင်ပြောဆိုတော်ကို နားထောင်နိုင်ခြင်းပင်ဖြစ်သည်။ ကျွန်ုပ်တို့သည်
ဘုရားသခင်၏အလိုတော်နှင့်အညီ ရှိနေသောအခါ၊ ကျမ်းစာဥပမာများကို နားထောင်ရင်း
ဘုရားသခင်ကို ယုံကြည်သော စိတ်နေစိတ်ထားဖြင့် ဘဝကို ရင်ဆိုင်ပြီး
ခိုင်မာသောအခြေခံပေါ်တွင် အပြုအမူကို တည်ထားနိုင်သည် (ဆာလံ ၁၁၂၊ ၁၁၉:၁၁)။
The Bible is not, however, an exhaustive catalog of concrete rules of
action. Christians are called to think, to pray, and to agonize under the
guidance of the Holy Spirit when wrestling with exceptional dilemmas. Yet God’s
Word can lead us through all perplexities when its principles, normative
models, and specific guidelines form our frame of mind.
To be human means to be able to hear God speak. When we are in conformity
to His will, hearing the examples of Scripture, we face life with an attitude
of trust in God and set our behavior on firm ground (Ps. 112; 119:11).
C. ဘုရားသခင်၏
ရွေးနုတ်ခြင်းလုပ်ရပ် ဘုရားသခင်၏ ရွေးနုတ်ခြင်းလုပ်ရပ်သည်
ခရစ်ယာန်ဘဝနေထိုင်ပုံ၏ အခြေခံအုတ်မြစ်ဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်သည် မိမိသားတော်ကို
ဤကမ္ဘာဂြိုဟ်သို့ စေလွှတ်တော်မူခဲ့ပြီး လူ့ဘဝများကို မိမိနမူနာအတိုင်း
ပြောင်းလဲဖန်တီးပေးရန် ရည်ရွယ်တော်မူသည် (ယောဟန် ၃:၁၆)။ တူသောသားပျောက်၊
သိုးပျောက်၊ ငွေဒင်္ဂါးပျောက် ဉပမာတို့တွင် ယေရှုသည် လူသားများ၏ အပြစ်ရှိသော
အခေါင်းပြန်လှည့်မှုကို အကဲဖြတ်တော်မူသည် (လုကာ ၁၅:၃–၃၂)။ ပျောက်ဆုံး၍၊
အကူအညီမဲ့၍၊ သေခြင်းအတွက် အပြစ်ဒဏ်ခံရ၍၊ စိုးရိမ်ပူပန်စွာ လှည့်လည်သွားလာခြင်းနှင့်
ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဖျက်ဆီးသော အပြုအမူများဖြင့် စွမ်းအင်နှင့် အရည်အချင်းများကို
ဖြုန်းတီးနေကြသည်။
C. God’s Act of Redemption
The divine act of redemption is foundational to the Christian lifestyle.
God sent His Son to this planet to transform and recreate human lives in His
own image (John 3:16). In the parables of the prodigal son, the lost sheep, and
the lost coin, Jesus gives His assessment of the human, sinful condition (Luke
15:3–32). Lost, helpless, and condemned to death, humans waste their energies
and talents in anxious wanderings and self-destructive behavior.
ဤပျောက်ဆုံးနေသော
အခြေအနေအရင်းအမြစ်တွင် ဘုရားသခင်၏အလိုတော်ကို ဆန့်ကျင်၍ ကိုယ်ပိုင်အလိုကို
ထားရှိလိုသော စိတ်နှင့် ကိုယ်ပိုင်ဂုဏ်ကျက်သရေကို အတည်ပြုလိုသော စိတ်ဖြင့်
လှုံ့ဆော်ခံရသော ပုန်ကန်မှု၊ ကိုယ်ပိုင်အုပ်ချုပ်ရေးဆိုင်ရာ လုပ်ရပ်တစ်ခု ရှိနေသည်
(ကမ္ဘာဦး ၃:၁–၂၄)။ တားမြစ်ထားသော အသီးကို စားသုံးခြင်းဖြင့် လူသားများသည်
ဘုရားသခင်၏အလိုတော်ထက် ကိုယ်ပိုင်အလိုကို ဦးစားပေးခဲ့ပြီး ဘုရားသခင်၏အာဏာကို
ဆန့်ကျင်သော ကိုယ်ပိုင်အာဏာကို ထားရှိခဲ့သည်။ အာဒံနှင့်ဧဝ၏ ဤသဘောထားနှင့် အပြုအမူက
ဖန်ဆင်းခြင်းတစ်ခုလုံးကို ဒုစရိုက်၏ နယ်မြေအောက်သို့ ချပစ်ခဲ့သည်။ အကြောင်းမှာ
ဒုစရိုက်သည် အပြစ်တိုင်း၏ အကျိုးဆက်ဖြစ်သောကြောင့်ဖြစ်သည် (ရောမ ၅:၁၂)။
At the origin of this lost condition stands a defiant, autonomous act,
prompted by a desire for self-affirmation (Gen. 3:1–24). By eating of the
forbidden fruit, humans asserted their own will above the will of God and placed their own authority against that of God. This attitude and
action of Adam and Eve plunged the whole of creation under the realm of evil,
because evil is the consequence of every sin (Rom. 5:12).
ဤအခက်အခဲကို
ဖြေရှင်းရန် လူသားတို့၏ ကြိုးပမ်းမှုအားလုံး ပညာရေး (ပလေတို)၊ ကိုယ်ကျင့်တရားထိန်း
(ဗုဒ္ဓဘာသာ)၊ အလုပ်သမားတန်းတူရေး လွတ်မြောက်ရေး (မာ့က်စ်)၊ သို့မဟုတ်
“အရွယ်ရောက်ပြီးသော လူသား” ၏ စစ်မှန်မှု (လူသားဝါဒ) စသည်ဖြင့်
မည်သည့်နည်းဖြင့်မဆို မအောင်မြင်ခဲ့ပေ။ အားလုံးသည် ဒုစရိုက်၏ အကြောင်းရင်း ဖြစ်သော
လူ့အပြစ်သဘော နှင့် အပြစ်ကို ပြောင်းလဲပေးနိုင်ခြင်း မရှိခဲ့ပေ။ လူသားတို့၏
ယဇ်ပူဇော်မှု မည်သည့်အရာမျှ လွန်ကျူးမှုကို ရွေးနုတ်ပေးနိုင်ခြင်း သို့မဟုတ်
လူ့ဝိညာဉ်၏ အတွင်းစိတ်သဟဇာတဖြစ်မှုကို ဖျက်ဆီးသော အပြစ်ရှိမှုကို ဖယ်ရှားပေးနိုင်ခြင်း
မရှိပေ။ ထို့ကြောင့် လူသားများသည် မိမိတို့၏ အသက်တာ၏ အရင်းအမြစ်ဖြစ်သော
ဘုရားသခင်နှင့် ပြန်၍မဆက်နိုင်သော ကွာဟချက်တစ်ခုကို ရင်ဆိုင်နေရသည် (ဟေရှာယ ၅၉:၁၊
၂)။
All human efforts at solving this predicament have proven unsuccessful,
whether through education (Plato), self-discipline (Buddhism), liberation of
the working class (Marx), or through striving for the authenticity of the “man
come of age” (humanism). All have proven incapable of changing the cause of
evil: human sinfulness and sin. No human sacrifice can atone for the
transgression or remove the guilt that destroys the inner harmony of the human
soul. Thus, human beings face an unbridgeable gap between themselves and the
source of their life (Isa. 59:1, 2).
ထို့ကြောင့် ယေရှုသည် “အပြစ်ရှိသော လူ့ဇာတိပကတိနှင့် တူသော” လူ့ဇာတိပကတိတွင်
အပြစ်နှင့် အပြစ်သဘောကို အောင်မြင်တော်မူရန်နှင့် ဘုရားသခင်နှင့်
ပြန်လည်သင်ကြားရေးလမ်းကို ဖွင့်လှစ်ပေးရန် ကြွလာတော်မူသည် (ရောမ ၈:၃၊ ၄)။ ယေရှုသည်
လက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ်တွင် မိမိ၏ သေခြင်းနှင့် အောင်ပွဲဖြင့် ဤအရာကို
ပြီးမြောက်တော်မူခဲ့သည်။ လက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ်တွင်ပင် အပြစ်သည် ဒုစရိုက်၏
အကြောင်းရင်းအဖြစ် မိမိ၏ စစ်မှန်သော သဘောကို ပြသခဲ့ပြီး လက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ်တွင်ပင်
အောင်နိုင်သော ရန်သူဖြစ်လာခဲ့သည်။ မိမိ၏ သေခြင်းအားဖြင့် ပညတ်တော်၏ တရားမျှတသော လိုအပ်ချက်ကို
ပြည့်စုံစေတော်မူခဲ့သောကြောင့် ယခုအခါ ဘုရားသခင်သည် လူသားအားလုံးကို မိမိထံသို့
ခေါ်တော်မူနိုင်ပြီး ကျန်းမာပြီး ပြည့်စုံသော အသက်တာကို ပေးဆောင်တော်မူသည်။
(ကယ်တင်ခြင်း I. E; III ကိုကြည့်ပါ။)
For that reason Jesus came “in the likeness of sinful flesh” to overcome
sin and sinfulness in human nature and behavior, and to open the way of
reconciliation with God (Rom. 8:3, 4). Jesus accomplished this with His death
and victory on the cross. For it was on the cross that sin displayed its true
nature as the cause of evil, and on the cross it became a defeated enemy. By
His death, the just requirement of the law found its fulfillment so that now
God could call all humanity to Himself, offering a healthy and abundant life.
(See Salvation I. E; III.)
- နောင်တရခြင်းနှင့်
ခွင့်လွှတ်ခြင်းသို့ ခေါ်ဆိုခြင်း လက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ်က အောင်ပွဲကို
တစ်ဦးချင်းဘဝတွင် အမှန်တကယ်ဖြစ်လာစေရန် အရေးကြီးသော အဆင့်မှာ နောင်တရရန်
ခေါ်ဆိုမှုကို ဖြေကြားလိုစိတ်ရှိခြင်းဖြစ်သည် (၂ကိုရိန် ၅:၂၀၊ ၂၁)။ တစ်ချိန်က
လူသားများကို ဘုရားသခင်နှင့် ခွဲခဲ့သော အကွာအဝေးကို ယခုအခါ
အပြစ်ရှိသူတိုင်းနှင့် အပြစ်ကြားတွင် ထားရမည်ဖြစ်သည်။ ထိုအကွာအဝေးဆိုသည်မှာ
ကျူးလွန်ခဲ့သော အပြုအမူများအတွက် ဝမ်းနည်းခြင်း၊ အကျိုးဆက်များအတွက်
အပြည့်အဝတာဝန်ယူခြင်း၊ အဟောင်းဘဝနေထိုင်ပုံကို စွန့်လွှတ်ပြီး အသစ်သော
ဘဝနေထိုင်ပုံကို လဲလှယ်လိုသော ဆန္ဒတို့ဖြစ်သည်။
1. Call to Repentance and Forgiveness
The crucial step in making the victory on the cross a reality in the life
of an individual is the willingness to answer the call to repentance (2 Cor.
5:20, 21). The distance that once separated humans from God must now be set
between each sinner and sin. That distance consists of sorrow for the acts
committed, an admission of full responsibility for the consequences, and a
desire to abandon the old way of life in exchange for a new.
The incentives for such a radical decision are several. To begin, the
sinner can count on God. In His love there is nothing He will not give (Rom.
8:32). His power and authority inspire confidence in anyone who will give Him a
chance. Next, the sinner has nothing; thus there is nothing to lose. Finally,
the testimony of a multitude who, led by the Holy Spirit, have found peace and
experienced forgiveness may convince the most reticent soul. But the most
encouraging fact is that once sinners turn around, setting distance between
themselves and sin, they hear another call, the call to follow Jesus.
· တပည့်ဖြစ်ခြင်းသို့ ခေါ်ဆိုခြင်း “ထိုသူတို့အား လိုက်လော့၊ ငါသည်
သင်တို့ကို လူမျိုးများကို ငါးဖမ်းသကဲ့သို့ ဖမ်းဆီးသူများ ဖြစ်စေမည် ဟု
မိန့်တော်မူ၏။ ချက်ချင်းပင် ငါးလှေကွန်များကို စွန့်၍ လိုက်ကြသည်” (မဿဲ ၄:၁၉၊ ၂၀)။
ဤခေါ်ဆိုမှုမှ အချက်များစွာ ထွက်ပေါ်လာသည်။ ပထမ၊ အပြစ်ရှိသူသည် နေ့စဉ်ဘဝ၏ အလုပ်များစွာအလယ်တွင်
ခေါ်ဆိုမှုကို ရင်ဆိုင်ရသည်။ ၎င်းသည် အံ့အားသင့်စေပြီး၊ ဝင်ရောက်စွက်ဖက်ကာ
ပုံမှန်လီဝီဝါဒကို နှောင့်ယှက်သည်။ ဒုတိယ၊ ယေရှုပင် ခေါ်တော်မူသည်။ တတိယ၊
ဤခေါ်ဆိုမှုသည် အမှန်တကယ် အမိန့်တစ်ခုဖြစ်ပြီး အပြုသဘော သို့မဟုတ် အဆိုးသဘော
တုံ့ပြန်မှုနှစ်မျိုးသာ ခွင့်ပြုသည်။ လျစ်လျူရှုခြင်းဆိုသည်မှာ မနာခံခြင်းပင်
ဖြစ်သည်။ အကြောင်းမှာ ယေရှုသည် ညှိနှိုင်းလိုခြင်း မရှိပေ (လုကာ ၉:၅၉–၆၂)။ စတုတ္ထ၊
ဤခေါ်ဆိုမှုသည် ယေရှုနှင့်အတူ လမ်းလျှောက်ရန်၊ ယခင်က ရှိခဲ့သော လုံခြုံမှုများကို
စွန့်လွှတ်ရန် ခေါ်ဆိုခြင်းဖြစ်သည်။
·
2. Call to Discipleship
“And he said to them, ‘Follow me, and I will make you fishers of men.’
Immediately they left their nets and followed him” (Matt. 4:19, 20). From this
call several points emerge. First, a sinner is confronted with the call in the
midst of the daily bustle of life. It surprises, intrudes, and interrupts the
normal routine. Second, it is Jesus who calls. Third, the call is actually a
command, which allows only two alternatives: a positive or a negative response.
To ignore means to disobey, because Jesus refuses to negotiate (Luke 9:59–62).
Fourth, the call summons us to walk with Jesus, abandoning whatever security we
may have had.
- ယုံကြည်ခြင်းနှင့်
နာခံခြင်းသို့ ခေါ်ဆိုခြင်း တပည့်လေးဦးအနက် တစ်ဦးဖြစ်သော အန္ဒြေသည် အဘယ်ကြောင့် “ချက်ချင်း”
လိုက်ခဲ့သည်ကို ရှင်းပြသည်။ သူသည် “မေရှိယကို တွေ့ပြီ” ဟု (ယောဟန် ၁:၄၁)။
ခရစ်ယာန်သည် ယုံကြည်၍ နာခံသည်။ သို့သော် ဒီထရစ် ဘွန်ဟိုဖာ မိန့်ဆိုသည်အတိုင်း
ပြောင်းပြန်လည်း မှန်သည်။ တပည့်သည် ယုံကြည်ရန် နာခံရမည်။ နာခံခြနှင့်
ယုံကြည်ခြင်း လက်တွဲမသွားပါက ခရစ်ယာန်လမ်းလျှောက်ခြင်း ဘယ်တော့မှ
မစတင်နိုင်ပေ။
3. Call to Faith and Obedience
One of the four disciples, Andrew, explains why he followed “immediately”:
he had “found the Messiah” (John 1:41). A Christian believes and therefore
obeys. But as Dietrich Bonhoeffer tells us, the reverse is also true. The
disciple must obey in order to believe. Unless obedience and faith go hand in
hand, the Christian walk will never begin.
“ကျွန်ုပ်တို့၏
အကျင့်စာရိတ္တဆိုင်ရာ ခက်ခဲမှုကို ဖြေရှင်းပေးသူမှာ နတ်ဆိုးတစ်ပါးသာရှိပြီး သူက
ပြဿနာများကို ဆက်လက်တင်ပြထားလျှင် နာခံရန် လိုအပ်ချက်မှ လွတ်မြောက်မည်ဟု ဆိုသည် …
အကျင့်စာရိတ္တဆိုင်ရာ ခက်ခဲမှုများကို အလွန်အမင်း လေးနက်စွာ ယူဆသည့်နေရာ၊
၎င်းတို့က လူကို နှိပ်စက်ညှဉ်းပန်းပြီး ကျွန်ခံစေသည့်နေရာ၊ နာခံခြင်း၏
လွတ်မြောက်စေသော လှုပ်ရှားမှုကို မဖွင့်ထားသည့်နေရာတွင် ထိုနေရာတွင်ပင် သူ၏
လုံးဝဘုရားမဲ့မှု ထင်ရှားသည် … တစ်ခုတည်းသော အရေးကြီးသောအရာမှာ
လက်တွေ့နာခံခြင်းပင် ဖြစ်သည်” (ဘွန်ဟိုဖာ ၆၃)။
“Only the devil has an answer to our moral difficulty, and he says: keep
on posing problems, and you will escape the necessity of obedience … . Where
moral difficulties are taken so seriously, where they torment and enslave man,
because they do not leave him open to the freeing activity of obedience, it is
there that his total godlessness is revealed … . The one thing that matters is
practical obedience” (Bonhoeffer 63).
ယုံကြည်ခြင်းနှင့် နာခံခြင်းအတွက် လှုံ့ဆော်မှုများစွာ ရှိသည်။ မေရှိယနှင့်
ကယ်တင်ရှင်ဖြစ်တော်မူသော ယေရှုက ခေါ်တော်မူသောကြောင့် ယုံကြည်မှုကို
သစ္စာမဖောက်မည့် နောက်ဆက်တွဲအကြောင်းပြချက် မရှိပေ။ ဘုရားသခင်သည်
ကျွန်ုပ်တို့အတွက် အကောင်းဆုံးကို သိတော်မူသည်။ လူသားများကဲ့သို့ အချိန်၊ နေရာ၊
အသိပညာတွင် အကန့်အသတ်မရှိပေ (သိတင်းစကား ၂၇:၁)။ ထို့ပြင် ဘုရားသခေါင်းတော်သည်
ဖန်ဆင်းရှင်ဖြစ်တော်မူသည်။ ထို့အပြင် ဘုရားသခင်သည် မေတ္တာတော်ပင် ဖြစ်တော်မူသည်
(၁ယောဟန် ၄:၈)။ ဘုရားသခင်သည် ကင်းကွာနေခြင်း သို့မဟုတ် လျစ်လျူရှုထားခြင်း မပြုနိုင်ပေ။
ခရစ်ယာန်နာခံခြင်းသည် ကောင်းကင်ဖခမည်းတော်နှင့် ကမ္ဘာပေါ်က သားသမီးများကြား
မေတ္တာဖွဲ့ဆိုင်ရာ ဆက်ဆံရေးတွင် ဖြစ်ပေါ်သည်။ များသောအားဖြင့် စိတ်ရင်းမှန်ပြီး
စိတ်အားထက်သန်သော နာခံမှု မရှိခြင်းသည် ဘုရားသခင်နှင့် ပိုမိုနက်ရှိုင်းပြီး
မေတ္တာရှိသော ဆက်ဆံရေး လိုအပ်မှုကို ညွှန်ပြသည်။
The incentives for obedience and faith are many. Because Jesus, the
Messiah and Saviour, calls, no ulterior motives will betray our trust. God
knows best what is good for us; He is not limited in time, space, or knowledge
as humans are (Prov. 27:1). In addition, He is the Creator. Besides, God is
love (1 John 4:8). He cannot remain detached or leave us in ignorance and
helplessness. Christian obedience takes place in this loving relationship
between heavenly Father and earthly children. Frequently, the lack of willing
and spontaneous obedience indicates a need for a deeper and a more loving
relationship with God.
- သန့်ရှင်းခြင်းသို့
ခေါ်ဆိုခြင်း “နာခံသော သားသမီးများကဲ့သို့၊ ယခင်မသိမှု၏ တပ်မက်မှုများနှင့်
မကိုက်ညီဘဲ၊ သင်တို့ကို ခေါ်တော်မူသောသူ သန့်ရှင်းတော်မူသည်နှင့်အညီ၊
သင်တို့၏ အပြုအမူအားလုံးတွင် သန့်ရှင်းကြလော့။ အကြောင်းမှာ ငါသည်
သန့်ရှင်းသည်ဖြစ်၍ သင်တို့သည် သန့်ရှင်းရမည်ဟု ရေးထားသည်အတိုင်း ဖြစ်သည်”
(၁ပေတရု ၁:၁၄–၁၆)။ သန့်ရှင်းခြင်းသည် ရွေးနုတ်ခြင်း၏
အနှစ်သာရပန်းတိုင်ဖြစ်သည်။ “သန့်ရှင်းခြင်း” ဟူသော စကားကို
ခရစ်ယာန်ဘဝနေထိုင်ပုံတွင် အဓိက အဓိပ္ပာယ်နှစ်ခု ရှိသည်။
4. Call to Holiness
“As obedient children, do not be conformed to the passions of your former
ignorance, but as he who called you is holy, be holy yourselves in all your
conduct; since it is written, ‘You shall be holy, for I am holy’” (1 Peter
1:14–16). Holiness is the ultimate goal of redemption. Two main meanings of the
word “holiness” apply to the Christian way of life.
သန့်ရှင်းရန်
ခေါ်ဆိုမှုသည် တပ်မက်မှု၊ ခေတ်စားမှု၊ အပြစ်ရှိသော နည်းလမ်းများနှင့် ခွဲထားသော
ဘဝကို နေထိုင်ရန် ဖိတ်ခေါ်ခြင်းဖြစ်သည်။ ထွက်ခွါရန်၊ ခွဲထွက်ရန် (ဟေရှာယ ၅၂:၁၁၊
၂ကိုရိန် ၆:၁၄–၁၈)၊ ဤလောက၏ လွှမ်းမိုးမှုများမှ လွတ်မြောက်ရန်
ခေါ်ဆိုခြင်းဖြစ်သည်။
a. Holiness as separateness. God’s holiness sets Him apart (Ex. 3:5; 19:18,
24; Hosea 11:9) from other beings, and holds Him independent of, and
invulnerable to the rest of His creation. Yet, He is not disconnected from or
indifferent to the needs and plight of the human condition (Ps. 14:2; Prov.
15:3; Matt. 10:29–31; Luke 12:6, 7; Acts 14:16, 17).
The call to holiness is an invitation to a life that is separate from
passions, fashions, and sinful ways. It is a call to come out, to be separate
(Isa. 52:11; 2 Cor. 6:14–18), to escape the influences of the world.
ယေရှု၏
ဆုတောင်းချက်တွင် အသင်းတော်နှင့် ဤလောကကြား ရှိရမည့် အခြေခံခွဲခြားမှုကို “ငါသည်
ဤလောက၌ မဟုတ်သည်နှင့်အညီ သူတို့သည် ဤလောက၌ မဟုတ်ကြ” ဟု အတည်ပြုတော်မူမူသည် (ယောဟန်
၁၇:၁၆)။ ခရစ်တော်၏ တပည့်သည် နှုတ်ကပတ်တော်အားဖြင့် သန့်ရှင်းခြင်းခံရ၍
(အဆိုပါကျမ်းချက် ၁၇) ခရစ်တော်ကို ခိုင်မြဲစွာ ကျိန်ဆိုထားသည်။ ခရစ်ယာန်၏ ဘဝနှင့်
ဇာတိပကတိ၏ အချို့အချက်များသည် ညှိနှိုင်းရန် မဖြစ်နိုင်၊ ဆွေမျိုး မဟုတ်၊
အဲဒီအချက်များတွင် အလျှော့အတင်း မရှိနိုင်ပေ။ “ဘုရင်အရှင်ကို သိစေခြင်း၊ သင်၏
နတ်ဘုရားများကို မကိုးကွယ်နိုင်” ဟု ရှဒ္ဒရက်၊ မရှက်၊ အဗက်နေဂေါ တို့ ကြေညာခဲ့သည်
(ဒံယေလ ၃:၁၈)။
In His prayer Jesus describes the fundamental separateness that must exist
between the church and the world by affirming, “They are not of the world, even
as I am not of the world” (John 17:16). Christ’s disciple is set apart,
sanctified by the Word (verse 17) and firmly committed to Him. Certain
dimensions in the life and being of a Christian are not negotiable, not
relative; on these there can be no compromise. “Be it known to you, O king,
that we will not serve your gods,” declared Shadrach, Meshach, and Abednego
(Dan. 3:18).
သန့်ရှင်းရန်
ခေါ်ဆိုမှုသည် ဤလောကထဲတွင် ရှိနေသော်လည်း ဤလောက၏ မဟုတ်ရန် အယူအဆဖြစ်သည်။ ယေရှုသည်
မိမိတပည့်များ၏ အသစ်သော အမှတ်အသားကို ပြောဆိုတော်မူရာ “သင်တို့သည် ဤလောက၏
အလင်းဖြစ်သည်” ဟု တောင်ပေါ်က အလင်းတစ်ခု ဖြစ်သည်ဟု မိန့်တော်မူသည် (မဿဲ ၅:၁၄–၁၆)။
အလင်း၏ တောက်ပမှုသည် ကိုယ်ကျိုးအတွက် မဟုတ်၊ ခရစ်ယာန်များလည်း ကိုယ်ကျိုးအတွက်
မဟုတ်ပေ။ အလင်းသည် မှောင်မိုက်အား မအောင်မြင်နိုင်ဘဲ၊ ခရစ်ယာန်များသည်
သန့်ရှင်းသော ဘဝနေထိုင်ပုံ၏ အလင်းဖြင့် မသိမှုနှင့် အပြစ်၏ ညအမှောင်ကို
အောင်မြင်ကြသည်။
The call to holiness is an appeal to be in and yet not of the world. Jesus
underscores this fact in speaking of the new identity of His disciples. “You
are the light of the world,” a light on a hill (Matt. 5:14–16). A light’s
radiance is not self-serving; neither must Christians serve themselves. Light
cannot be overwhelmed by darkness (John 1:5), but rather Christians overcome
the night of ignorance and sin by the light of a holy lifestyle.
ခ.
အကျင့်စာရိတ္တဖြူစင်ခြင်းအဖြစ် သန့်ရှင်းခြင်း။ ကျမ်းစာက ဘုရားသခင်၏
သန့်ရှင်းခြင်းသည် အပြစ်နှင့် လုံးဝခွဲထွက်ခြင်းဖြစ်သည်ဟု ကြေညာသည်။ ဘုရားသခင်၏
အပြုအမူ၊ နှုတ်ကပတ်တော်၊ အစီအစဉ်၊ ဆက်ဆံရေးများအားလုံး ချို့ယွင်းချက်မရှိ၊
အပြစ်ကင်းသည်။ ဘုရားသခင်၌ ညစ်ညူးမှု သို့မဟုတ် ဒုစရိုက် မရှိပေ (ဟေရှာယ ၅:၁၆၊
၁ပေတရု ၁:၁၅၊ ၁ယောဟန် ၁:၅)။ ဘုရားသခင်သည် အကျင့်စာရိတ္တအရ ဖြူစင်တော်မူသည်။
b. Holiness as moral purity. The Bible declares that God’s holiness consists
of a total separation from sin. His actions, words, plans, and relationships
are all flawless and sinless. There is no profanity or evil in Him (Isa. 5:16;
1 Peter 1:15; 1 John 1:5). He is morally pure.
ဘုရားသခင်၏
သန့်ရှင်းခြင်းသို့ ခေါ်တော်မူရာတွင် လူသားတို့ကို အကျင့်သီလနှင့်ညီသော
သန့်ရှင်းသောဘဝသို့ ဖိတ်ခေါ်တော်မူ၏။ “နှလုံးစင်ကြယ်သောသူတို့သည် မင်္ဂလာရှိကြသည်”
ဟု ယေရှုမိန့်တော်မူ၏ (မဿဲ ၅:၈)။ ဤသန့်ရှင်းခြင်းသည် လူ၏ အဓိကအနှစ်သာရ
အတိုင်းအတာနှင့် လက်တွေ့ဘဝ အပြုအမူ အတိုင်းအတာတွင် ထင်ရှားစွာ ပေါ်လွင်လိမ့်မည်။
ပထမအတိုင်းအတာ၏ အရေးကြီးပုံကို ယေရှုမိန့်ဆိုတော်မူသည့်စကားတွင် ရှင်းလင်းစွာ
တွေ့မြင်ရ၏။ သစ်သီးဝလံ၏ အရည်အသွေးသည် သစ်ပင်၏ အမျိုးအစားနှင့် အခြေအနေပေါ်တွင်
မူတည်၏ (မဿဲ ၇:၁၆-၂၀)။ ဆူးပင်မှ စပျစ်သီးကို မခူးဆွတ်နိုင်၊ ဆူးပုတ်မှ
သင်္ဘောသဖန်းသီးကို မခူးဆွတ်နိုင်။ ကျန်းမာသန်စွမ်းသော သစ်ပင်သည်
အရည်အသွေးကောင်းသော သစ်သီးကို သီးပွင့်စေလိမ့်မည်။ ထိုနည်းတူ ကောင်းသောဘဝသည်
လူတို့၏ နှလုံးထဲတွင် သိုထားသော ကောင်းမှုမှ သဘာဝအတိုင်း ထွက်ပေါ်လာ၏ (မဿဲ ၁၂:၃၅)။
In His call to holiness, God invites humans to a life of moral purity.
“Blessed are the pure in heart,” says Jesus (Matt. 5:8). This purity will be
manifest both in the essential dimension and existential or behavioral
dimension of the human being. The importance of the first dimension is clearly
illustrated in the words of Jesus: the kind and quality of fruit depend on the
kind and condition of the tree (Matt. 7:16–20). No one can gather grapes from
thorns or figs from thistles. The sound, healthy tree will produce quality
fruit. Equally, the good life proceeds naturally from the good stored in the
heart of men and women (12:35).
သို့ရာတွင်
ဆာလံကျမ်းဆရာက အော်ဟစ်သည့်အတိုင်း လူတို့သည် အပြစ်ထဲတွင် မွေးဖွားလာကြ၍
အပြစ်ထဲတွင် ကိုယ်ဝန်ဆောင်ခဲ့ကြသည် (ဆာလံ ၅၁:၅) ဖြစ်ရကား ဤအခြေအနေသည်
သန့်ရှင်းခြင်းနှင့် လုံးဝ မသဟတ်ပေ။ ဤသို့ အပြစ်ကို အလေ့အထရှိနေသူသည် ရုတ်တရက်
ကောင်းသောသစ်သီးကို အဘယ်သို့ သီးပွင့်နိုင်မည်နည်း (ယေရမိ ၁၃:၂၃)။
“ငါနှင့်ကင်းလျှင် သင်တို့သည် အဘယ်အရာကိုမျှ မတတ်နိုင်” ဟု ယေရှုက ဖြေတော်မူ၏
(ယောဟန် ၁၅:၅)။
But how can one become holy, sound, noble, and pure when, as the psalmist
exclaims, humans are brought forth in iniquity and in sin (Ps. 51:5), a
condition absolutely incompatible with holiness? How can someone who is
accustomed to do evil all at once produce good fruit (Jer. 13:23)? “Apart from
me you can do nothing,” answers Jesus (John 15:5).
ဖြောင့်မတ်ခြင်းကျေးဇူးတော်အကြောင်း
ဤနေရာတွင် အသေးစိတ် မဆွေးနွေးနိုင်သော်လည်း အဓိကအချက်အနည်းငယ်ကို ဖော်ပြရမည်။
(ကယ်တင်ခြင်း III ကို
ကြည့်ပါ။) သမ္မာကျမ်းတွင် လူ့ဇာတိပကတိ ကောင်းမြတ်မှုကို အလွန်အမင်း အကောင်းမြင်သော
လစ်ဘရယ်အမြင် သို့မဟုတ် လူ့အလားအလာကို စွဲလမ်းသော New-Age အယူအဆမျိုးမှ ကိုယ်တိုင်
ပြောင်းလဲနိုင်သည်ဟု ဆိုသည့် နည်းလမ်းကို သမ္မာကျမ်းမှ လုံးဝ သွန်သင်ထားခြင်း
မရှိချေ။ ထိုသို့သော နည်းလမ်းမှန်သမျှသည် သမ္မာကျမ်းတရားနှင့်လည်း
လူ့အတွေ့အကြုံနှင့်လည်း ဆန့်ကျင်လျက်ရှိ၏။
While we cannot elaborate here on the gift of justification, a few key
points must be mentioned. (See Salvation III.) The Bible does not teach that
transformation of character comes from any natural goodness that needs only to
be affirmed and liberated. Whether it comes from liberal optimism about human
nature or New-Age fascination with human potential, any method that pretends to
permit people to transform themselves contradicts both the Bible and human
experience.
အပြစ်ရှိသော
သတ္တဝါသည် သန့်ရှင်းသူ ဖြစ်လာနိုင်ပုံ၊ အပြစ်ရှိသော စိတ်နှလုံး၊ အလိုတော်နှင့်
ခံစားချက်များ စင်ကြယ်လာနိုင်ပုံကို သမ္မာကျမ်းတွင် ဥပမာများစွာဖြင့် ဖော်ပြထား၏။
ဤပြောင်းလဲခြင်းကို ယေရှုက “အသစ်မွေးဖွားခြင်း” ဟု ခေါ်တော်မူ၏ (ယောဟန် ၃:၁-၁၅)။
ရှင်ပေါလုက ဤသည်ကို “အသစ်ဖန်ဆင်းခြင်း” ဟု ခေါ်၏ (၂ကော ၅:၁၇)။ ဤသည်မှာ သေခြင်း၊
မြှုပ်နှံခြင်းနှင့် ထမြောက်ခြင်းအားဖြင့် ပြီးစီးလာ၏ (ကောလောသီ ၂:၁၂-၁၄)။ ဤသို့
အသစ်သောသတ္တဝါ ပေါ်ထွန်းလာခြင်းသည် ဘုရားသခင်၏ အလုံးစုံလက်ရာဖြစ်၏။
ချစ်ခြင်းမေတ္တာဖြင့် အပြစ်၏ ဆိုးယုတ်သော စက်ဝန်းကို ဖြတ်တောက်၍
ခွင့်လွှတ်ခြင်းနှင့် အပြစ်ဒုက္ခ၊ အကြွေးမှ လွတ်မြောက်ခြင်းကို ပေးသနား၏။
အပြစ်သားသည် ယခင်သစ္စာခံမှုများမှ ခွဲချို၍ အသစ်သော ကတိကဝတ်ဖြင့် ဝိညာဉ်တော်၏
အသီးကို သီးပွင့်စေရန် စွမ်းအင်အားလုံးကို ဦးတည်စေ၏ (ဂလာတိ ၅:၂၂၊ ၂၃)။ ဤသည်မှာ
ဖြောင့်မတ်ခြင်း၏ လက်ရာဖြစ်၏။
Scripture uses many illustrations to show how a sinful being can become
holy and how the sinful mind, will, and emotions can become pure. Jesus calls
this transformation a new birth (John 3:1–15). Paul refers to it as a “new
creation” (2 Cor. 5:17), achieved through death, burial, and resurrection (Col.
2:12–14). The emergence of such a new being is entirely the work of God. In
love He breaks through the vicious cycle of sin, offering forgiveness and
freedom from guilt and debt. The sinner is detached from previous loyalties,
and a new commitment orients all the energies for bearing the fruit of the
Spirit (Gal. 5:22, 23). This is the work of justification.
ခရစ်ယာန်ဘဝတွင်
အကျင့်သီလနှင့်ညီသော သန့်ရှင်းခြင်းသည် တက်ကြွသော အယူအဆဖြစ်၍ အသစ်မွေးဖွားသော
ခရစ်ယာန်၏ သဘာဝတွင်သာမက သူ၏ အပြုအမူတွင်လည်း ထင်ရှားလိမ့်မည်။ “ပြန့်ကျဲနေသော
သူတို့” ဟု ခေါ်ဆိုသူများထံ ရှင်ပေတရုက ဤသို့ ရေးသားခဲ့၏။ သင်တို့သည်
ယေရှုခရစ်ထမြောက်ခြင်းအားဖြင့် အသက်ရှင်သော မျှော်လင့်ခြင်းသို့
အသစ်မွေးဖွားခြင်းသို့ ရောက်ကြပြီ။ မပျက်စီးနိုင်၊ မညစ်ညမ်းနိုင်၊
မမှေးမှိန်နိုင်သော အမွေကို ကောင်းကင်၌ သိမ်းထားတော်မူ၏ (၁ပေ ၁:၁-၄)။ ဤသည်မှာ
ဘုရားသခင်၏ ဖြောင့်မတ်ခြင်းလက်ရာကို လှပစွာ ဖော်ပြခြင်းဖြစ်၏ (၂ပေ ၁:၄)။
Holiness as moral purity is a dynamic concept in Christianity and,
therefore, is not only
expressed in the nature of the newborn Christian but also in his or her
behavior. Writing to “the exiles of the Dispersion” the apostle Peter confirms
that they “have been born anew to a living hope through the resurrection of
Jesus Christ from the dead, and to an inheritance which is imperishable,
undefiled, and unfading, kept in heaven” (1 Peter 1:1–4). This is a beautiful
description of God’s work of justification (2 Peter 1:4).
သို့ရာတွင်
ရွေးနုတ်ခြင်းသည် ဤမျှဖြင့် မပြီးဆုံးချေ။ ဖြောင့်မတ်ခြင်းသည် သန့်ရှင်းခြင်းအတွက်
တောင့်တမှုကို ဖြစ်ပေါ်စေ၍ သန့်ရှင်းစေခြင်း လုပ်ငန်းစဉ်၏ အစကို ဖြစ်ပေါ်စေ၏။
ဖြောင့်မတ်ခြင်းသည် ကျွန်ုပ်တို့ကို ဖြောင့်မတ်သူဖြစ်စေ၍ ကျေးဇူတော်တွင်
ကြီးထွားလာစေသည့် သန့်ရှင်းစေခြင်း လုပ်ငန်းစဉ်ကို စတင်စေ၏။ ယေရှု၏ အရွယ်အစားနှင့်
တူညီသော ရင့်ကျက်မှုသို့ ရောက်သည်အထိ (ဧဖက် ၄:၁၃၊ ၁၄)။ ပဌမခေတ် ခရစ်ယာန်များ
ဖြောင့်မတ်ခြင်းကို ခံစားသောအခါ သူတို့ကို “သန့်ရှင်သူများ” ဟု ခေါ်ဝေါ်ခဲ့၏ (ရော
၁:၇၊ ကော ၁:၂၊ ဖိလိပ္ပိ ၁:၁၊ ကောလောသီ ၁:၂)။ ဧဖက်လူမျိုးတို့အား ရှင်ပေါလုက
သူတို့သည် သန့်ရှင်၍ အပြစ်ကင်းစင်ရန် ရွေးချယ်ခြင်းခံရသည်ဟု ရေးသား၏ (ဧဖက် ၁:၄)။
ထို့နောက် ထိုခေါ်တော်မူခြင်းနှင့် ထိုက်တန်သော ဘဝကို နေထိုင်ရန် တောင်းပန်ခဲ့၏
(ဧဖက် ၄:၁)။ ဘုရားသခင်သည် ကျွန်ုပ်တို့ကို သားသမီးအရာ၌ မွေးစားပြီး “သန့်ရှင်သူများ”
ဟု ခေါ်ဆို၍ ထိုအသစ်သော အဖြစ်မှန်ကို ကျွန်ုပ်တို့၏ အပြုအမူ၌ ထင်ဟပ်စေရန်
တောင်းဆို၏။ ဖြောင့်မတ်ခြင်းနှင့် သန့်ရှင်းစေခြင်းကို ခွဲထုတ်၍ မရချေ။
သန့်ရှင်းစေခြင်းသည် ဖြောင့်မတ်ခြင်းကို လက်တွေ့ထင်ရှားစေ၍ ဆက်လက်တည်တံ့စေ၏။
Redemption, however, does not stop here. Justification triggers the onset
of the yearning for holiness and the beginning of the process of
sanctification. Justification makes us righteous and sets in motion the process
of sanctification, growth in grace, until we reach the maturity that measures
with that of Jesus (Eph. 4:13, 14). When the early Christians experienced
justification, they were called “saints” (Rom. 1:7; 1 Cor. 1:2; Phil. 1:1; Col.
1:2). Paul wrote to the Ephesians that they were chosen to be holy and
blameless (Eph. 1:4); he then begged them to lead a life worthy of that calling
(Eph. 4:1). God first adopts us as sons and daughters, calls us “saints,” and
then asks us to reflect this new reality in our conduct. Justification and
sanctification cannot be separated. Sanctification incarnates and perpetuates
justification.
ရှင်ပေတရုသည်
လေဝိအနှစ် ၁၁:၄၄ ကို ကိုးကားရင်း “သင်တို့ကို ခေါ်တော်မူသောသူ သန့်ရှင်သည်နည်းတူ
သင်တို့သည်လည်း သန့်ရှင်ကြလော့” ဟု ရေးသား၏။ ထို့နောက် အရေးကြီးသော
စကားလုံးငယ်တစ်ခွန်းကို ထည့်သွင်းခဲ့၏။ “သင်တို့၏ အပြုအမူအားလုံးတွင်” (၁ပေ ၁:၁၅)။
ပထမအပိုင်းသည် ဖြောင့်မတ်ခြင်းကို ရည်ညွှန်း၏။ ဒုတိယအပိုင်းသည်
သန့်ရှင်းစေခြင်းကို ရည်ညွှန်း၏။ ဖြောင့်မတ်ခြင်းရရှိသော သန့်ရှင်းသော ဘဝသည်
သန့်ရှင်သူ၏ ခေါင်းပေါ်တွင် တောက်ပသော အလင်းတန်းကြောင့် မဟုတ်ဘဲ သူ၏ စကားပြောဟန်၊
စားသောက်ဟန်၊ လုပ်ဆောင်ချက်များ၊ ဖျော်ဖြေရေးများ၊ အပေါင်းအသင်းများအားဖြင့်
ထင်ရှားလိမ့်မည်။ ဤအရာအားလုံးသည် အပြစ်နှင့် ပါးစပ်မဲ့သော တန်ဖိုးများနှင့်
နည်းလမ်းများမှ ခွဲထုတ်ခြင်း (သန့်ရှင်းစေခြင်း) ခံရပြီး ဘုရားသခင်ကို အရာရာထက်
ဦးစားပေးကြောင်း ခရစ်ယာန်၏ ကတိကဝတ်ကို ထင်ဟပ်လိမ့်မည်။
The apostle Peter quotes Leviticus 11:44: “As he who called you is holy,
be holy yourselves.” He then adds a small but significant phrase: “in all your
conduct” (1 Peter 1:15). The first part refers to justification; the second, to
sanctification. A justified, holy life will be noticed not because of a shining
halo above the head of a saint, but by the saint’s speech, food, activities,
entertainment, and associates. All of these will be sanctified, set apart from
sinful and profane values and ways, and will reflect the Christian’s commitment
to God above all.
ကျွန်ုပ်တို့ကို
သန့်ရှင်းခြင်းသို့ ခေါ်တော်မူသော ထိုဘုရားသခင်ပင်လျှင် ကျွန်ုပ်တို့ကို
ဖန်ဆင်းတော်မူသောသူ ဖြစ်တော်မူ၏။ ကျွန်ုပ်တို့ ကိုယ်အစွမ်းဖြင့် တတ်နိုင်သည်နှင့်
မတတ်နိုင်သည်ကို သိတော်မူ၏။ သူ့အကူအညီဖြင့် အဘယ်သို့ ဖြစ်နိုင်ကြောင်းကိုလည်း
သိတော်မူ၏။ ကျွန်ုပ်တို့၌ အလုပ်ကို စတင်တော်မူသောသူသည် ထိုအလုပ်ကို
ပြီးစီးစေတော်မူလိမ့်မည် (ဖိလိပ္ပိ ၁:၆)။ အလုပ်ကို ပြီးစီးနိုင်မည် မဟုတ်လောဟု
မစဉ်းစားမီ မစတင်တတ်သူ မဟုတ်ချေ (လု ၁၄:၂၈-၃၂)။ အရာအားလုံးကို စွန့်လှူ၍ (အပိုဒ်
၃၃) သူ့အား အခွင့်အရေးအားလုံး ပေးနိုင်သော တပည့်မျိုး ဖြစ်ရန်လည်း ခေါ်တော်မူ၏။
ဘုရားသခင်သည် ကျွန်ုပ်တို့ကို သန့်ရှင်းခြင်းကို ကြွားဝါရန် သို့မဟုတ်
အပြစ်ကင်းခြင်းကို ဝါကြွားရန် မခေါ်တော်မူချေ။ အကြောင်းမူကား ရပ်တည်နေသည်ဟု
ကြွားဝါရင်း လဲမည်ကို စိုးရိမ်ရလိမ့်မည် (၁ကော ၁၀:၁၂)။ ရှင်ပေါလုက “ကျွန်ုပ်သည်
ရရှိပြီးဟု မယူဆပါ။ သို့ရာတွင် တစ်ခုတည်းကို ပြုပါ၏။ နောက်ကျိနှောင်ခံရသမျှကို
မေ့လျက် ရှေ့ဆီသို့ ဆန့်တက်လျက် ခရစ်ယေရှုနှင့်စပ်ဆိုင်သော ဘုရားသခင်၏ အထက်မှ
ခေါ်တော်မူခြင်း၏ ဆုကို ရရှိရန် ရည်မှန်းချက်သို့ ကျွန်ုပ် အားထုတ်ပါ၏” ဟု ဆို၏
(ဖိလိပ္ပိ ၃:၁၃၊ ၁၄)။
The same God who calls us to holiness is the One who made us. He knows
what we can and cannot do in our own power; He also knows what is possible with
His help. He who began the work in us will finish it (Phil. 1:6). He does not
begin a job without considering carefully whether it can be finished (Luke
14:28–32). He also calls us to be the kind of disciples who will make complete
renunciation (verse 33) and give Him all the chances He needs. God does not
call us to claim our holiness or to boast about our sinlessness, lest we fall
while claiming that we stand (1 Cor. 10:12). Paul says, “I do not consider that
I have made it my own; but one thing I do, forgetting what lies behind and
straining forward to what lies ahead, I press on toward the goal for the prize
of the upward call of God in Christ Jesus” (Phil. 3:13, 14).
၅. ချစ်ခြင်းနှင့်
နာခံခြင်းသို့ ခေါ်တော်မူခြင်း ခရစ်ယာန်၏ အပြုအမူသည်
ကိုယ်ကိုကာကွယ်လိုခြင်း၊ ကိုယ်ကိုကြည့်လိုခြင်း၊ လုံးဝကိုယ်ပိုင်အုပ်ချုပ်ခွင့်
တောင့်တလိုခြင်းကဲ့သို့ သဘာဝလူ့စိတ်ဆန္ဒကို ကျော်လွန်၏။ အကြောင်းမူကား
ဘုရားသခင်ကို နာခံခြင်းနှင့် အခြားသူများကို ကိုယ်ကျိုးမငဲ့ ဝေငှဆောင်ရွက်ခြင်းကို
အဓိကရည်ရွယ်ချက်ဟု မှတ်ယူသောကြောင့်တည်း (ယောဟန် ၁၄:၁၅၊ ၁ကော ၁၃)။ ဤကဲ့သို့သော
ဘဝနေထိုင်ပုံသည် ချစ်ခြင်းအကြောင်း သမ္မာကျမ်း၏ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်နှင့်
သမ္မာကျမ်း၏ ဗဟိုသတင်းစကားနှင့် လိုက်လျောညီထွေ ဖြစ်၏။ ဓမ္မဟောင်းကျမ်းမှ (လေဝိ
၁၉:၁၈) ကိုးကားရင်း ယေရှုက ခရစ်ယာန်ဘဝကို ဘုရားသခင်ကို ချစ်ခြင်းနှင့်
အိမ်နီးချင်းကို ချစ်ခြင်းဖြင့် ဖော်ပြ၏ (မဿဲ ၂၂:၃၇-၄၀)။ ချစ်ခြင်းသည် စိတ်သဘောထား
သို့မဟုတ် ခံစားချက်သက်သက် မဟုတ်၊ လုပ်ဆောင်ချက်ဖြစ်၏။ ကိုယ်ပိုင်၊
လူမှုဆက်ဆံရေးနှင့် လူ့အဖွဲ့အစည်းဆိုင်ရာ ဆက်ဆံရေးအားလုံးကို လှုံ့ဆော်ပေး၍
ထိန်းချုပ်၏။ ကိုယ်ပိုင်အဆင့်တွင် ခရစ်ယာန်ချစ်ခြင်းသည် ကိုယ့်ကိုယ်ကို
လေးစားမှုကို မစွန့်လွှတ်ဘဲ နှိမ့်ချမှုကို မွေးမြူ၏။ ကိုယ်ကိုဖျက်ဆီးမှုသို့
မရောက်စေဘဲ ကိုယ်ကျိုးစွန့်ခြင်းကို ပြုစု၏။ ခရစ်ယာန်သည် ခန္ဓာကိုယ်၊ စိတ်နှလုံး၊
ဝိညာဉ်ကို ကိုယ်ပိုင်အမှတ်သညာနှင့် ပျော်ရွှင်မှုကို ထိန်းသိမ်း၍
တိုးပွားစေသောနည်းဖြင့် ဂရုစိုက်၏။ လူမှုဆက်ဆံရေးနှင့် လူ့အဖွဲ့အစည်းတွင်
ချစ်ခြင်းသည် အသက်၊ လူမျိုး၊ ကျား/မ၊ အဆင့်အတန်း မခွဲခြားဘဲ လူတိုင်း၏
အမှတ်သညာနှင့် ပျော်ရွှင်မှုကို လေးစားရန် တောင်းဆို၏ (ဂလာတိ ၃:၂၈၊ ၂၉)။
5. Call to Love and Obedience
Christian behavior transcends the natural, human drive for
self-preservation, self-concern, and craving for absolute, personal autonomy
because it considers obedience to God and selfless service to others as the
main objective of every action (John 14:15; 1 Cor. 13). This kind of lifestyle
harmonizes with the biblical definition of love and the central message of the
Bible. Quoting from the OT (Lev. 19:18), Jesus describes the life of a
Christian in terms of love for God and neighbor (Matt. 22:37–40). Love is not a
disposition or sentiment; it is an activity. It motivates and controls all
personal, interpersonal, and social relations. On the personal level Christian
love inspires humility without sacrificing self-respect and nurtures
self-denial which does not lead to self-destruction. A Christian will care for
the body, mind, and soul in such a way that personal identity and happiness are
preserved and enhanced. In interpersonal and social relations, love requires
the same respect of everyone’s identity and happiness, regardless of age, race,
gender, or status (Gal. 3:28, 29).
ချစ်ခြင်းသည်
ဝိညာဉ်တော်၏ အကောင်းဆုံးအသီးဖြစ်၍ (ကောလောသီ ၃:၁၄၊ ဂလာတိ ၅:၂၂) ဘုရားသခင်၏
ရွေးနုတ်ခြင်းလက်ရာကို အနှစ်ချုပ်သဘောဖြင့် ထုတ်ဖော်၏။ ချစ်ခြင်းသည်
ဘုရားသခင်ထဲတွင် အရင်းအမြစ်နှင့် အကြောင်းပြချက် ရှိ၏ (၁ယောဟန် ၄:၁၀၊ ၁၁၊ ၁၉)။
ထို့ကြောင့် လူ့ချစ်ခြင်း၏ အစပြုရာနေရာသည် ဘုရားသခင်၏ ချစ်ခြင်းဖြစ်၏။
ထိုချစ်ခြင်းသည် လူ့အတ္တစွဲလမ်းမှု၏ ဆိုးယုတ်သော စက်ဝန်းကို ဖြတ်တောက်၍
ငြင်းပယ်ခြင်းနှင့် မုန်းတီးခြင်းကို သည်းခံ၍ ချစ်မခံထိုက်သော လူသားတို့အတွက်
အသက်ပေး ကိုယ်ကို ယဇ်ပူဇော်၏။ လလူသားတို့သည် ထိုနည်းတူ တုံ့ပြန်ရန် လိုအပ်ကြောင်း
သတိပြုမိသောအခါ ဘုရားသခင်၏ ချစ်ခြင်း - ချစ်နိုင်စွမ်းသည် “သင်တို့အား
ပေးသနားတော်မူသော သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်အားဖြင့် သင်တို့နှလုံးထဲသို့
သွန်းလောင်းတော်မူ၏” (ရောမ ၅:၅)။ ပထမရလဒ်မှာ ဘုရားသခင်ကို “အဗ္ဗာ၊ ခမည်းတော်” ဟု
ခေါ်ဆိုနိုင်သည်ဟူသော ယုံကြည်မှု တိုးပွားလာခြင်းဖြစ်၏ (ရောမ ၈:၁၅)။ ထို့ပြင်
အိမ်နီးချင်းများကို ညီအစ်ကိုမောင်နှမများဟု မြင်၍ ကရုဏာနှင့် ချစ်ခြင်းဖြင့်
ဂရုစိုက်သင့်ကြောင်း သိမြင်လာ၏။
Love is the supreme fruit of the Spirit (Col. 3:14; Gal. 5:22), and an
ultimate result of God’s redeeming act. It finds both its source and its reason
in God (1 John 4:10, 11, 19). Therefore, the point of departure for human love
is the love of God, which interrupts the vicious human cycle of
self-centeredness, endures rejection and hatred, and offers itself in living
sacrifice to unlovable humanity. When human beings sense a need to respond in
kind, the love of God—the capacity to love—is “poured into our hearts through
the Holy Spirit which has been given to us” (Rom. 5:5). The first result is a
growing conviction that we can call God Abba,
“Father” (Rom. 8:15), and that we ought to relate to Him as sons and daughters.
At the same time we see our neighbors as brothers and sisters worthy of our
loving care and compassion.
ချစ်ခြင်းနှင့်
နာခံခြင်းသည် ဘုရားသခင်နှင့် အိမ်နီးချင်းနှင့် ချစ်ခြင်းဆက်ဆံရေးတွင် တွေ့ဆုံ၏။
သူစိမ်းနှင့် မိဘမဲ့ယာကလေးသည် နာခံရန် မလိုချေ။ ကျွန်သည်လည်း နာခံခြင်း မဟုတ်၊
လိုက်လျောရုံသာ ဖြစ်၏။ သို့ရာတွင် ခမည်းတော်ကို ချစ်သောသားသမီးသည်
မိဘမေတ္တာကြောင့် နာခံခြင်းဖြင့် တုံ့ပြန်၏။ “ငါ့ကို ချစ်လျှင် ငါ၏ ပညတ်တို့ကို
စောင့်ရှောက်လိမ့်မည်” (ယောဟန် ၁၄:၁၅)။ ဘုရားသခင်၏ ချစ်ခြင်းကို နာခံခြင်းနှင့်
မကြာခါး ဆက်စပ်ဖော်ပြ၏ (တရားဟောရာ ၆:၄-၆၊ ၃၀:၁၆၊ ဂလာတိ ၅:၁၄၊ ၁ယောဟန် ၅:၃)။
အကြောင်းမူကား ချစ်ခြင်းသည် နာခံခြင်းကို ဝမ်းမြောက်စေ၏။ နာခံခြင်းသည်
ချစ်ခြင်းကို လက်တွေ့ထင်ရှားစေ၏ (ဆာလံ ၄၀:၈)။ ခရစ်ယာန်သည် အပြစ်ဒဏ်ကို
ကြောက်ရွံ့ခြင်းမရှိဘဲ ဘုရားသခင်၏ အလိုတော်ကို လိုက်နာ၏ (ရောမ ၈:၁၅၊ ၁ယောဟန်
၄:၁၈)။ အကြောင်းမူကား ပညတ်တော်ကို ချိုးဖောက်သောအခါ နောင်တရသော အပြစ်သားတို့ကို
ခွင့်လွှတ်ရန် အသင့်ရှိကြောင်း ယုံကြည်၏။ ထို့ကြောင့် ဘုရားသခင်၏ ချစ်ခြင်းကို
နာခံရန် အဆက်မပြတ် ငြင်းပယ်ခြင်းသာလျှင် ကျွန်ုပ်တို့ကို သူ့ထံမှ ခွဲချို၏ (မဿဲ
၂၃:၃၇၊ ရောမ ၈:၃၅-၃၉)။
Love and obedience meet in the love relationship with God and neighbor. A
stranger or an orphan does not have to obey. A slave does not obey either, but
submits and complies. But a child who cares about the Father and who is moved
by parental love responds with obedience. “If you love me, you will keep my
commandments” (John 14:15). Often the love of God is associated with obedience
(Deut. 6:4–6; 30:16; Gal. 5:14; 1 John 5:3), because in fact, love enjoys
obeying, and obedience incarnates love (Ps. 40:8). The Christian follows God’s
will without fear of punishment (Rom. 8:15; “1 John 4:18), confident that when
His law is transgressed God is ready to forgive repentant sinners.
Consequently, only our continual refusal to respond in obedience to God’s love
can separate us from Him (Matt. 23:37; Rom. 8:35–39).
သမ္မာကျမ်းတွင်
ခရစ်ယာန်၏ ဘဝနေထိုင်ပုံကို ချစ်ခြင်းအားဖြင့် အမိန့်အနေဖြင့် ဖော်ပြ၏။
ဘုရားသခင်သည် ချစ်ခြင်း၏ သဘောကို နှစ်နည်းဖြင့် ရှင်းလင်းစွာ သတ်မှတ်တော်မူ၏။
ပထမအချက်မှာ လုပ်ဆောင်ရမည့်ပုံစံ (ယောဟန် ၃:၁၆)၊ သဘောထားပုံ (ယောဟန် ၁၅:၁၃၊ ၁၄၊
ရောမ ၅:၈)၊ လူပုဂ္ဂိုလ်ပုံစံ (၁ယောဟန် ၄:၈) ကို ပြသတော်မူခြင်းဖြစ်၏။
ဒုတိယအချက်မှာ လုပ်ဆောင်ချက်၊ သဘောထားနှင့် လူပုဂ္ဂိုလ်တွင် လူ့ချစ်ခြင်း၏
အခြေခံဖြစ်သော စံနှုန်းများကို ရေးမှတ်ထားတော်မူခြင်း ဖြစ်၏ (ထွက်မြောက်ရာ
၂၀:၁-၁၇)။
The Bible describes the lifestyle of a Christian in terms of love as an
imperative. Categorically, i.e., unequivocally and explicitly, God defines the
nature of love in two ways. In the first place He demonstrates the kind of
action (John 3:16), the sort of attitude (John 15:13, 14; Rom. 5:8), and the
manner of person (1 John 4:8) that love demands. Second, He sets in writing the
standards that lay the foundation of human love in action, attitude, and person
(Ex. 20:1–17).
သမ္မာကျမ်းတွင်
ချစ်ခြင်းကို ယူဆထားခြင်း၊ မရှင်းလင်းခြင်း၊ သို့မဟုတ် လက်တွေ့လူ့အပြုအမူနှင့်
ကင်းလွတ်သော ချစ်ခြင်းဟူ၍ မသိချေ။ ယေရှု (မဿဲ ၂၂:၄၀) နှင့် ပေါလု (ဂလာတိ ၅:၁၄)
တို့သည် တရားနှင့် ချစ်ခြင်းကို ခွဲထုတ်၍ ချစ်ခြင်းကို ဦးစားပေးသည်ဟု တခါတရံ
စွပ်စွဲကြသေး၏။ ထိုအမြင်ပိုင်ရှင်များသည် ချစ်ခြင်းကို ပထမ၌ ထား၍ တရားကို ဒုတိယ
သို့မဟုတ် အကူအဖြစ်သာ ယူ၏။ ချစ်ခြင်းသည် တရားကို မလိုအပ်တော့ဟု ဆို၏။
The Bible knows nothing of a love that is hypothetical, indefinite, or
distanced from actual human behavior. It is sometimes alleged that Jesus (Matt.
22:40) and Paul (Gal. 5:14) promote this sort of super-ideal by setting a
distance between law (God’s will) and love (God’s activity). The proponents of
this view place love first and law in a secondary or auxiliary position: love
makes law unnecessary.
သို့ရာတွင်
ဆန့်ကျင်ဘက်မှန်ပေ၏။ ဘုရားသခင်၏ တရားသည် ချစ်ခြင်းကို စာပိုဒ်ပုံစံဖြင့်
ထုတ်ဖော်၏။ လူ့သမိုင်းတွင် သူ၏ အမှုတော်များသည် ချစ်ခြင်းကို ပြသခြင်း ဖြစ်၏။
ဘုရားသခင်၏ ချစ်ခြင်းအလိုတော် (သူ၏ တရား) နှင့် ချစ်ခြင်းအမှုတော်များကြား
ကွဲလွဲမှု မရှိဟု မယူဆသင့်ချေ။ ယေရှုက ပညတ်တရားအားလုံးနှင့် ပရောဖက်များသည်
ချစ်ခြင်းပေါ်တွင် မူတည်သည်ဟု မိန့်ဆိုသောအခါ တရားနှင့် ချစ်ခြင်းသည်
ဆန့်ကျင်ဘက်ဟု ယူဆချက်ကို တိုက်ဖျက်တော်မူခြင်း ဖြစ်၏။ ထိုနှစ်ခုသည် ကျွန်ုပ်တို့
ကောင်းကင်ခမည်းတော်၏ မျက်နှာနှစ်ဖက် ဖြစ်၏။ တစ်ဖက်က ချစ်စနိုက်၍ ခိုင်မာစွာ
ဆိုးယုတ်မှုမှ ကာကွယ်၍ ပျော်ရွှင်မှုနှင့် ကောင်းကျိုးကို ညွှန်ကြား၏။ ကျန်တစ်ဖက်က
ဖန်ဆင်းမှုအားဖြင့် သားသမီးတို့အား ကောင်းသောဆုလက်ဆောင်များ ပေးသနား၏။
It appears, however, that the opposite is true. God’s law expresses love
in the form of propositions, just as in human history His actions demonstrate
His love. We must not assume incongruity between God’s loving will (His law)
and His loving actions. In fact, when Jesus claims that all the law and
prophets depend on love, He counters the assumption that law and love stand in
opposition. They are rather two sides of our heavenly Father. One side lovingly
but firmly protects from evil by commanding happiness and welfare; the other
acts creatively, offering good gifts to His children.
ထိုနည်းတူ
ဂလာတိလူမျိုးတို့ထံ စာတွင် ပေါလုက ချစ်ခြင်းကို ပြည့်စုံသော တရားဟု နားလည်ကြောင်း
ဆိုလို၏။ ကယ်တင်ခြင်းအတွက် နှစ်ခုကို အစားထိုး သို့မဟုတ် တစ်ခုကိုသာ ယူသည်ဟု
မယူဆဘဲ တရားကို ချစ်ခြင်းဆက်ဆံရေး၏ ညွှန်ကြားချက်အဖြစ်နှင့် ချစ်ခြင်းကို
ထိုဆက်ဆံရေးရရှိရန် လိုအပ်သော အတွင်းစိတ်သဘောထားအဖြစ် အတည်ပြု၏။
Similarly, in his letter to the Galatians, Paul communicates his
understanding of love as the law fulfilled. Instead of conceiving of the two as
alternative ways to salvation, or one to the exclusion of the other, Paul
affirms law as the prescription for loving relationships, and love as the inner
disposition requisite for attaining these relationships.
ချစ်ခြင်းသည်
ခရစ်တော်၏ ဘဝတွင်နှင့် အပြုအမူစံနှုန်းများတွင် ရှင်းလင်းစွာ ဖော်ပြထားသောကြောင့်
အတိအကျ ဖြစ်၏။ ထို့ပြင် အချည်းနှီး မဟုတ်ဘဲ အကန့်အသတ်မရှိ ဖြစ်၏ (၁ကော ၁၃:၁-၁၃)။
ချစ်ခြင်းသည် အကန့်အသတ်မရှိဖြစ်၍ ဘုရားသခင်၏ တရား၏ သဘောသည်
ချစ်ခြင်းဖြစ်သောကြောင့် သူ၏ ပညတ်တော်များသည် လုံးဝ ချည်းနှောင်ထားသည်ဖြစ်၏။
ထိုအခြေခံပေါ်တွင် အသစ်မွေးဖွားသော နှလုံးသည် ချစ်ခြင်းကို ရွေးချယ်၍ ဘုရားသခင်၏
တရားကို ဝမ်းမြောက်စွာ နာခံ၏ (ဆာလံ ၁:၂)။
Love is categorical not only because it is explicitly spelled out in
Christ’s life and standards of behavior; it is also categorical in the sense of
being unconditional and absolute (1 Cor. 13:1–13). Because love is absolute and
the nature of God’s law is love, His commandments are absolutely binding. On
that basis the regenerate heart opts for love and delights in obeying God’s law
(Ps. 1:2).
အတိအကျဖြစ်ခြင်း၏
အကျိုးဆက်အနေဖြင့် သမ္မာကျမ်းအဂပဲချစ်ခြင်းသည် အမိန့်ပုံစံဖြစ်၏။ “သင်တို့သည်
သင်တို့၏ ဘုရားသခင်ကို ချစ်ရမည်” “သင်၏ အိမ်နီးချင်းကို ချစ်ရမည်” ဟူသော
စကားများသည် အကြံပြုချက် မဟုတ်၊ အမိန့်တော်များ ဖြစ်၏။ မောရှေ၏ ကျမ်းစာများတွင်
ဖြစ်စေ (လေဝိ ၁၉:၁၈၊ တရားဟောရာ ၆:၅) ယေရှုက ထပ်မံဖော်ပြသော စကားများတွင် ဖြစ်စေ
ချစ်ခြင်းသည် အမိန့်တော်ပင် ဖြစ်၏။ သို့ရာတွင် လူ့အမိန့်နှင့် မတူဘဲ ဘုရားသခင်၏
ပညတ်တော်များသည် အမြဲ ချစ်ခြင်း၏ အမြင့်ဆုံး ထုတ်ဖော်ချက်ဖြစ်၏။
As a corollary to being categorical, the biblical agapē love is imperative. “You shall love” your God and “your
neighbor” are commands and not suggestions. This is so, whether stated in the
books of Moses (Lev. 19:18; Deut. 6:5) or restated by Jesus (Matt. 22:39). But
unlike human orders, God’s commandments are always a supreme expression of
love.
ထို့ကြောင့်
ခရစ်ယာန်များသည် ကျမ်းစာကို ဆုတောင်းလျက် လေ့လာရာတွင် အခြေခံမူများ၊ မြင့်မြတ်သော
အပြုအမူစံနှုန်းများ၊ သို့မဟုတ် တိုက်ရိုက်ညွှန်ကြားချက်များနှင့် ရင်ဆိုင်ရသောအခါ
ခြိမ်းခြောက်ခံရသလို သို့မဟုတ် နှိမ့်ချခံရသလို မခံစားရ။ ဆန့်ကျင်ဘက်အားဖြင့်
ကိုယ့်ကိုယ်ကို တန်ဖိုးထားမှုနှင့် ကျေးဇူးတော်ချီးမွမ်းခြင်း နှလုံးထဲသို့
လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲ ဝင်ရောက်လာ၏။ အကြောင်းမူကား စိတ်တိုင်းကျ၊ အဓမ္မ၊
အဓိပ္ပာယ်မရှိသော အာဏာမဟုတ်၊ ဘုရားသခင်၏ ချစ်ခြင်းပင် သူတို့ကို လုပ်ဆောင်ရန်
ခေါ်တော်မူကြောင်း သူတို့ သိမြင်ကြသောကြောင့်တည်း။ ပေါလုနှင့်အတူ ချစ်ခြင်းသည်
အပြစ်ဆန္ဒများကို ချုပ်တည်းစေကြောင်း သိကြ၏ (၂ကော ၅:၁၄)။
Consequently, when Christians in their prayerful study of the Word find
themselves faced with foundational principles, with high norms of behavior, or
with direct rules of conduct, they do not feel intimidated or humiliated. On
the contrary, a deep sense of self-worth and gratitude floods the heart. They
realize that it is not a capricious, arbitrary, or senseless authority, but the
love of God that calls them to action. With Paul they know that love constrains
their sinful tendencies (2 Cor. 5:14).
လူ့အလိုတော်သည်
ဘုရားသခင်၏ အလိုတော်နှင့် တစ်သားတည်း ဖြစ်လာသောအခါ၊ လူ့အပြုအမူသည် ဘုရားသခင်၏
ချစ်ခြင်းအမှုတော်ကို ပိုမိုထင်ရှားစွာ ထင်ဟပ်လာသောအခါ အကျိုးဆက်ကို စိုးရိမ်ခြင်း
တဖြည်းဖြည်း ပျောက်ကွယ်သွား၏။ ဘဝ၏ ဗဟိုချက်ကို “သခင်၊ ကျွန်ုပ် အဘယ်သို့
ပြုရမည်နည်း” ဟူသော အော်ဟစ်သံဖြင့် ထုတ်ဖော်၏ (တမန် ၂၂:၁၀)။ ယခုအခါ
ခရစ်ယာန်ဘဝနှင့်စပ်ဆိုင်သော ဘုရားသခင်၏ လမ်းညွှန်ချက်ကို ရှာဖွေရန် သမ္မာကျမ်းကို
လှည့်ကြည့်ကြပြီ။
As the human will becomes identified with God’s will and human behavior
reflects more and more the loving, divine conduct, the concern for consequences
gradually vanishes. The focus of life is expressed in the cry “What shall I do,
Lord?” (Acts 22:10). We now turn to the Bible in search of divine guidance for
Christian lifestyle.
II. ခရစ်ယာန်အဖြစ်
အသက်ရှင်ခြင်းသို့ ခေါ်တော်မူခြင်း မိမိကိုယ်ကို ခရစ်ယာန်ဟု
ခေါ်ဆိုခြင်းဆိုသည်မှာ ခရစ်ယာန်အလား ပြုမူခြင်းကို ဆိုလိုသည်။ ယုံကြည်ခြင်းကို
ဝန်ခံခြင်းနှင့် ကြေညာခြင်းသည် သင့်လျော်သော အပြုအမူအဖြစ်သို့
ပြောင်းလဲရမည်ဖြစ်ပြီး၊ ယေရှုခရစ်သည် အိမ်ဆောက်သူနှစ်ဦးအကြောင်း ဥပမာပုံပြောချက်
(မဿဲ ၇:၂၄-၂၇) တွင် ပြသထားသည့်အတိုင်း ဖြစ်သည်။ နှုတ်ဖြင့်သာ သို့မဟုတ်
ပုံသက်သက်ဖြင့် တပည့်ဖြစ်ခြင်းကို ကိုယ်တိုင်တောင်းဆိုခြင်းသည် အိမ်တည်ဆောက်ရန်
သဲကဲ့သို့ မတည်မမြဲဖြစ်ပြီး တသမတ်တည်း ကောင်းသောအပြုအမူကို ထောက်ပံ့ရန် မသေချာပေ။
ကျောက်ဆောင်သည်မူကား ဝိညာဉ်ရေး၊ ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ၊ လူမှုဆိုင်ရာနှင့်
ပုဂ္ဂိုလ်ရေးအဆင့်များတွင် လက်တွေ့လုပ်ဆောင်မှုနယ်ပယ်သို့ ဝင်ရောက်လာသော
တောင်းဆိုချက်များ၏ ခိုင်မာမှုကို ကိုယ်စားပြုသည်။
II. The Call to Live as a Christian
To call oneself Christian means to act as a Christian. Confession and
profession of faith must translate into appropriate behavior, as Jesus shows in
His parable of the two builders (Matt. 7:24–27). A mere verbal or formal claim
of discipleship is as unpredictable and insecure for supporting consistent good
behavior as is sand for sustaining a building. The rock, however, symbolizes
the solidity of claims that have entered the realm of praxis, on spiritual,
physical, social, and personal levels.
ဤဒုတိယအပိုင်းတွင်
ဝိညာဉ်ရေး၊ ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ၊ လူမှုဆိုင်ရာနှင့် ပုဂ္ဂိုလ်ရေးဘဝ၏
အတိုင်းအတာလေးခုနှင့် ကိုက်ညီသော အပိုင်းလေးခုကို ဖော်ပြထားသည်။ ပထမနှစ်ခုကို
အကန့်အသတ်ဖြင့်သာ ကိုင်တွယ်ထားသည်။ အကြောင်းမှာ ဤစာအုပ်တွင် အခြားစာစောင်များက
ပိုမိုပြည့်စုံစွာ ဖော်ပြထားသောကြောင့် ဖြစ်သည်။ ပထမအဆင့်တွင် အဓိက
စိုးရိမ်စရာများ သို့မဟုတ် ပြဿနာများကို ဖော်ထုတ်သည်။ ဒုတိယအဆင့်သည်
သမ္မာကျမ်းစံနှုန်းများ (ယေဘုယျမူများ၊ သမ္မာကျမ်းစံနမူနာများနှင့်
လုပ်ဆောင်ချက်စည်းမျဉ်းများ) အရ ထိုပြဿနာနှင့်ပတ်သက်၍ ဘုရားသခင်၏နှုတ်ကို နားထောင်ခြင်းဖြစ်သည်။
ဤမှအပ ချဲ့ထွင်ချဉ်းကပ်ခြင်းသည် ခန့်မှန်းတွက်ချက်မှုအန္တရာယ်ကို ဖြစ်စေနိုင်သည်။
တကယ့်ဆုံးဖြတ်ချက်ချမှုလုပ်ငန်းစဉ်တွင် ခရစ်ယာန်တိုင်းသည်
သမ္မာကျမ်းလမ်းညွှန်ချက်နှင့် ကန့်သတ်ချက်များကို ရွေးချယ်ရမည်ဖြစ်သည်။
In this second section we outline four parts corresponding with the
spiritual, physical, social, and personal dimensions of life. The first two
will receive limited treatment because other essays in this volume address them
in a fuller form. In the first step we identify the foremost concern or issues.
The second step consists of hearing God’s Word on the issue in terms of
biblical standards (general principles, biblical normative models, and rules of
action). We cannot venture into further analysis without risk of speculation.
In the actual decision process each Christian will have to choose biblical
guidance and parameters.
A. ဝိညာဉ်ရေးအတိုင်းအတာ၏
စံနှုန်းများ ခရစ်ယာန်လူနေမှုပုံစံ၏
အရေးကြီးဆုံးအချက်မှာ ၎င်း၏ ခိုင်မာသော ဝိညာဉ်ရေးအတိုင်းအတာဖြစ်သည်။
ဘုရားသခင်နှင့် ဆက်ဆံရေး (ထွက်မြောက်ရာ ၂၀:၁-၁၁) ဖြစ်သည်။ လူသားများသည်
ဘုရားသခင်ရှိတော်မူခြင်းတွင် အသက်ရှင်နေကြသည်။ အကြောင်းမှာ ကိုယ်တော်သည်
အရာခပ်သိမ်းတွင် ရှိတော်မူသောကြောင့် (ဆာလံ ၁၃၉) သာမက လူသားများနှင့် နီးကပ်စွာ
ဆက်ဆံလိုတော်မူသောကြောင့်လည်း ဖြစ်သည် (ဇာခရိ ၂:၁၁)။ ဘုရားသခင်နှင့်
ဤဝိညာဉ်ရေးဆိုင်ရာ ဆက်သွယ်မှုမှလည်းကောင်း၊ နက်ရှိုင်းစွာ
ဘာသာရေးလူနေမှုပုံစံမှလည်းကောင်း၊ အခြားလူသားများနှင့်လည်းကောင်း၊ ကျန်ရစ်သော
ဖန်ဆင်းခြင်းတစ်ခုလုံးနှင့်လည်းကောင်း၊ ကျန်းမာသော ဆက်ဆံရေးများ ပေါ်ထွက်လာသည်။
A. Standards of Spiritual Dimension
The most important aspect of Christian lifestyle is its strong spiritual
dimension, the relationship with God (Ex. 20:1–11). Humans live in God’s
presence not only because He is omnipresent (Ps. 139) but also because He
desires a close relationship with them (Zech. 2:11). From this spiritual
communion with God and a deeply religious lifestyle emerge wholesome relations
with other humans and with the rest of creation.
၁.
ခရစ်ယာန်ကမ္ဘာအမြင် ဘုရားသခင်၏တည်ရှိတော်မူခြင်းနှင့် သဘာဝအစဉ်အလာတွင် ကိုယ်တော်၏
ဆက်လက်ပါဝင်တော်မူခြင်းသည် ခရစ်ယာန်၏ ဘဝအမြင်ကို ပုံဖော်ပေးသည်။
ခရစ်ယာန်ကမ္ဘာအမြင်သည် သမ္မာကျမ်းဆိုင်ရာ မူများနှင့် စံနှုန်းများပေါ်တွင်
အခြေခံထားသည်။
1. Christian Worldview
The existence of God and His continual involvement in the natural order
shape a Christian’s outlook on life. The Christian worldview is based on
biblical principles and norms.
က. ယေဘုယျမူများ။
ဘုရားသခင်၏ နီးကပ်စွာရှိနေတော်မူခြင်း မူ (ကမ္ဘာဦး ၁:၁-၃၁; ၂:၁-၂၅; ယေရမိ ၂၃:၂၃) သည် စကြဝဠာသည် ပိတ်ထားသော
စနစ်မဟုတ်ကြောင်း (လစ်ဘရယ်ဝါဒ) နှင့် ဘုရားသခင်သည် ထိုစနစ်မှ
ခွဲခွာနေခြင်းမဟုတ်ကြောင်း (ဒီးဝါဒ) ကို အတည်ပြုသည်။ ဆန့်ကျင်ဘက်အားဖြင့်
သဘာဝကမ္ဘာနှင့် လူသားသမိုင်းသည် ကိုယ်တော်၏ ပါဝင်မှုအတွက် ပွင့်လင်းနေသည် (ဒံယေလ
၂)။ နောက်ဆုံးတွင် ဘုရားသခင်သည် လူသားရေးရာများကို ထိန်းချုပ်တော်မူသည် (ဒံယေလ
၄:၃၄-၃၇; ဘုရားသခင်
IV. D ကိုကြည့်ပါ)။
ကျော်လွန်တော်မူခြင်း မူ (ဟောရှေ ၁၁:၉; ဆာလံ ၈၉:၆-၈) သည် ဘုရားသခင်သည် ကိုယ်တော်၏ဖန်ဆင်းခံထက်
မြင့်မြတ်တော်မူကြောင်း အတည်ပြုသည်။ ဤသည်မှာ လူသားများသည် ကိုယ်တော်နှင့်
တန်းတူမဟုတ်ကြောင်း ဆိုလိုသည်။ ကိုယ်တော်ကို စောင့်ဆိုင်းခြင်းနှင့်
ကိုယ်တော်၏လမ်းညွှန်မှုကို ယုံကြည်ခြင်းသည် ကိုယ်တော်၏ ကျော်လွန်မှုတွင်
လူသားများကို ချစ်မြတ်နိုးတော်မူသောကြောင့် (မဿဲ ၆:၂၅-၃၄; ဘုရားသခင် III. D ကိုကြည့်ပါ) ပို၍ အဓိပ္ပာယ်ရှိလာသည်။
ကြီးမားသော အငြင်းပွားမှု မူ (ဗျာဒိတ် ၁၂:၇-၁၂; ကမ္ဘာဦး ၃:၁၅) သည် လူသားအဖြစ်မှန်ကို
ကောင်းမှုနှင့် ဆိုးမှုကြားတွင် ဖြစ်ပွားနေသော စစ်ပွဲ၏ အကြောင်းအရာတွင် ထားရှိသည်။
ဤပဋိပက္ခသည် ခရစ်ယာန်လူနေမှုပုံစံကို ထိခိုက်စေသည်။ အကြောင်းမှာ
ယောက်ျားမိန်းမများ၏ ဆုံးဖြတ်ချက်များနှင့် လုပ်ဆောင်ချက်များသည် ၎င်းတို့၏
သစ္စာရှိမှုကို အတည်ပြုပြီး ဘုရားသခင်နှင့် ကောင်းမှုကို သို့မဟုတ်
ကိုယ်တော်၏ပြိုင်ဘက် နတ်ဆိုးနှင့် ဆိုးမှုကို ထောက်ခံမှုပေးသည် (မဿဲ ၆:၂၄)။
ကြီးမားသော အငြင်းပွားမှု အယူအဆသည် အဓိပ္ပာယ်မရှိသော ဆင်းရဲဒုက္ခကို
အဓိပ္ပာယ်ပေးပြီး မျှော်လင့်ချက်မရှိခြင်းနှင့် သေခြင်းအတွက် မျှော်လင့်ချက်ကို
ပေးသည်။ (ကြီးမားသော အငြင်းပွားမှု I-VI ကိုကြည့်ပါ။)
a. General principles. The principle
of the immanence of God (Gen. 1:1–31; 2:1–25; Jer. 23:23) affirms that the
universe is not a closed system (liberalism) and that God is not disconnected
from it (deism). On the contrary, the natural world and human history are open
to His involvement (Dan. 2), ultimately God controls human affairs (Dan.
4:34–37; see God IV. D). The principle of
transcendence (Hosea 11:9; Ps. 89:6–8) confirms that God is above His
creation. This implies that humans are not His equals. To wait on Him and to
trust His leading makes sense all the more since in His transcendence He loves
human beings (Matt. 6:25–34; see God III. D). The principle of the great controversy (Rev. 12:7–12; Gen. 3:15) places
the human reality in the context of a war raging between good and evil, in
which humans are inevitably involved. This conflict affects Christian lifestyle
because the decisions and actions of men and women affirm their allegiance and
bring support either to God and good, or to His challenger the devil and evil
(Matt. 6:24). The concept of the great controversy provides a meaning for
meaningless suffering, and a hope for hopelessness and death. (See Great
Controversy I-VI.)
ခ. စံနမူနာများ။
ယောဘသည် ဤသမ္မာကျမ်းကမ္ဘာအမြင်အတွင်း လူနေမှုပုံစံ၏ ပထမဆုံးဥပမာအဖြစ်
ပေါ်ထွက်လာသည်။ ဘုရားသခင်၏ နီးကပ်မှုနှင့် ကျော်လွန်မှု နှစ်မျိုးလုံးကို
ယုံကြည်ခြင်း (ယောဘ ၉:၁-၁၂) သည် ဘုရားသခင်ကို ကျိန်ဆဲပြီး သေခြင်းမပြုရန် (၂:၉၊
၁၀) အားပေးခဲ့သည်။ ယင်းအစား ဘုရားသခင်၏ ဝေးကွာပုံပေါက်နေမှုမည်သို့ပင်ရှိစေကာမူ
သူ၏ကတိကဝတ်ကို အတည်ပြုခဲ့သည်။ ယောဘစာအုပ်၏ ပထမနှစ်အခန်းသည် ဖြစ်ရပ်တစ်ခုလုံးကို
အလင်းပေးပြီး ယောဘ၏ ဆိုးရွားမှုသည် ခေတ်များတစ်လျှောက် စကြဝဠာပဋိပက္ခ၏ အသေးစား
ပုံတူဖြစ်ကြောင်း အတည်ပြုသည်။ ဤသို့သိရှိခြင်းသည် သေခြင်းကြောက်ရွံ့မှုကို
ကျော်လွှားနိုင်သော ခွန်အားကို ပေးသည် (ယောဘ ၁၃:၁၅၊ KJV)။ စာအုပ်၏ နောက်ဆုံးအခန်းများသည်
သမ္မာကျမ်းကမ္ဘာအမြင်ကို အတည်ပြုသည်။
b. Normative models. Job emerges as a first example of a lifestyle
within this biblical worldview. His belief in both the immanence and
transcendence of God (Job 9:1–12) gave him the strength not to curse God and
die (2:9, 10), but instead to affirm his commitment despite God’s apparent
distance. The first two chapters of Job shed light on the entire episode,
confirming that Job’s predicament was a microcosm of the universal conflict of
the ages. To know this gives a strength that can overcome the fear of death
(Job 13:15, KJV). The final chapters of the book confirm the biblical
worldview.
ယေရှုသည် ဘုရားသခင်၏
ရှေ့တော်၌ နေထိုင်ခြင်းနှင့် ကိုယ်တော်နှင့် အဆက်မပြတ် ဆက်သွယ်ခြင်း၏
အမြင့်ဆုံးသော ဥပမာဖြစ်တော်မူသည်။ သို့သော် ကိုယ်တော်၏ အတွေ့အကြုံသည်
ယောဘ၏အတွေ့အကြုံထက် ပို၍ ဝေးကွာသွားသည်။ ယောဘခံစားခဲ့ရသော ဆင်းရဲဒုက္ခသည်
သေခြင်းတိုင်အောင် မရောက်ခဲ့ပေ (ယောဘ ၂:၆)။ ယေရှုတွင်မူ ဤသို့မဟုတ်ခဲ့ပေ (ဖိလိပ္ပိ
၂:၆-၈)။ သို့သော် လက်ဝါးကပ်တိုင်ပေါ်တွင် မြေကြီးပေါ်ရှိ အဖော်များ၏
စွန့်ပစ်ခြင်းခံရပြီး ခမည်းတော်က စွန့်ပစ်ခံရချိန် (မဿဲ ၂၇:၄၆) ယေရှုသည်
ကိုယ်တော်၏အသက်ကို ဘုရားသခင်၏လက်တော်သို့ အပ်နှံပြီး (လုကာ ၂၃:၄၆) ငြိမ်သက်စွာ
ကွယ်လွန်တော်မူခဲ့သည်။
Jesus is the supreme example of a life in God’s presence and in constant
communion with Him. But His experience leads ever further than that of Job. The
extent to which Job suffered stopped short of death (Job 2:6). This was not the
case with Jesus (Phil. 2:6–8). Yet, in the hours on the cross, deserted by His
earthly companions, forsaken by His Father (Matt. 27:46), Jesus surrendered His
life into God’s hands (Luke 23:46) and died at peace.
ခရစ်ယာန်ခေတ်တွင်
ပရောဖက်များ၊ တပည့်များနှင့် အာဇာနည်များ၏ သမိုင်းသည် ခရစ်ယာန်ဘာသာက လက်ခံထားသော
သမ္မာကျမ်းကမ္ဘာအမြင်သည် အခြားမည်သည့် ကမ္ဘာအမြင်မျှ မလုပ်နိုင်သကဲ့သို့ ဘဝနှင့်
သေခြင်း၏ အဆုံးစွန်သော မေးခွန်းများကို ကိုင်တွယ်ဖြေရှင်းနိုင်ကြောင်း အတည်ပြုသည်။
ဤကြောင့် ကတိကဝတ်ပြုထားသော ခရစ်ယာန်သည် လမ်းကြောင်းသစ်များ ရေးဆွဲနိုင်ပြီး
မယုံနိုင်လောက်သော စိန်ခေါ်မှုများကို ခံနိုင်ရည်ရှိကာ (ဆာလံ ၂၃:၄)
အဆုံးတိုင်အောင် သစ္စာရှိနေနိုင်သည် (ဗျာဒိတ် ၂:၁၀)။
The history of prophets, disciples, and martyrs of the Christian Era
confirms that the biblical worldview espoused by Christianity can deal with
ultimate questions of life and death as no other worldview can. For this reason
the committed Christian can chart new courses, endure incredible challenges
(Ps. 23:4), yet remain faithful to the end (Rev. 2:10).
ဂ.
လုပ်ဆောင်ချက်စည်းမျဉ်းများ။ သမ္မာကျမ်းကျမ်းချက်များစွာသည် ခရစ်ယာန်ကမ္ဘာအမြင်ကို
ထင်ဟပ်စေသော အပြုအမူကို ညွှန်ကြားထားသည်။ အနည်းငယ်ကိုသာ ဖော်ပြပါမည်။ ဆာလံ ၁၄:၁-၅;
၁၉:၁-၁၄; ၂၃:၁-၆; ၂၄:၁-၁၀; ၉၁:၁-၁၆; ၁၀၄:၁-၃၀; ၁၃၉:၁-၂၄; မဿဲ ၆:၂၅-၃၄; တမန်တော် ၁၇:၂၂-၃၁။
c. Rules of action. Several passages of Scripture enjoin behavior
that reflects the Christian worldview. We mention only a few: Psalms 14:1–5;
19:1–14; 23:1–6; 24:1–10; 91:1–16; 104:1–30; 139:1–24; Matthew 6:25–34; Acts
17:22–31.
၂.
ခရစ်ယာန်ဘာသာဝင်မှု ဘုရားသခင်၏တည်ရှိတော်မူခြင်းနှင့် ကိုယ်တော်၏သဘောသဘာဝကို
သတိရှိရှိ အသိအမှတ်ပြုခြင်းသည် ငြိမ်သက်သော ကြောက်ရွံ့မှုနှင့် ဝေးကွာသော
ဆက်ဆံရေးထက် ပို၍ ဖြစ်ပေါ်စေသည်။ ခရစ်ယာန်ဘာသာတွင် ဘာသာရေးဘဝသည် ဘုရားသခင်နှင့်
နီးကပ်သော ဆက်ဆံရေးဖြစ်သည်။ ဘာသာဝင်မှုသည် ဘုရားသခင်အပေါ် နက်ရှိုင်း၍
ပုဂ္ဂိုလ်ရေးဆိုင်ရာနှင့် လူမှုဆိုင်ရာ ကိုးကွယ်မှုလုပ်ရပ်များကို ထုတ်ဖော်ပြသသော
အပြုအမူဖြစ်သည်။ ပထမလေးပါးသော ပညတ်တော်များသည် ဘာသာဝင်မှု၏ ယေဘုယျမူများစွာကို
တင်ပြထားသည်။
2. Christian Piety
Consciousness and recognition of God’s existence and His nature produce
more than a passive fear and a distant rapport. In Christianity, religious life
is an intimate relationship with God. Piety is a behavior that expresses deep,
personal, and social acts of devotion to God. The first four commandments
present several general principles of piety.
က. ယေဒုယျမူများ။
တစ်ဆူတည်းသော ဘုရားယုံကြည်ခြင်း မူ (ထွက်မြောက်ရာ ၂၀:၁-၃) သည် တစ်ဆူတည်းသော
အသက်ရှင်တော်မူသော အမှန်တကယ် ဘုရားသခင်တစ်ပါးတည်းသာ ရှိတော်မူကြောင်း အတည်ပြုပြီး
ခရစ်ယာန်သည် နောက်ဆုံးအာဏာအတွက် ကိုယ်တော်ကို ရည်ညွှန်းသည်။ ဤမူတူညီသော မူသည်
ဖန်ဆင်းခံ၊ အရာဝတ္ထုများ သို့မဟုတ် ၎င်းတို့၏ ပုံတူများဖြစ်စေ တစ်ဆူတည်းသော
အသက်ရှင်တော်မူသော ဘုရားသခင်နှင့် ယှဉ်ပြိုင်မှုကို တားမြစ်သည် (အား ၄-၆)။
ဘုရားသခင်သည် ကိုယ်တော်၏ ဖန်ဆင်းခံများထံမှ သီးသန့်နှင့် မစင်ကြယ်မှုမရှိသော
ကိုးကွယ်မှုကိုသာ လက်ခံတော်မူသည်။ ရုပ်တုကိုးကွယ်ခြင်းနှင့်
အိမ်ထောင်ရေးဖောက်ပြန်ခြင်းသည် ဘုရားသခင်အတွက် တူညီစွာ စက်ဆုပ်ရွံရှာဖွယ်ဖြစ်သည်။
ဘုရားသခင်ကို လေးစားခြင်း မူ (အား ၇) သည် စကားပြောဆိုမှု သို့မဟုတ် သဘောထားတွင်
ဂရုမစိုက်မှုနှင့် ပေါ့ပေါ့ဆဆ လုပ်ရပ်များကို တားမြစ်သည်။ ဘုရားသခင်၏နာမတော်ကို
ကျိန်ဆိုခြင်း၊ ဟာသပြောခြင်း၊ ကျိန်ဆဲခြင်း သို့မဟုတ် အရေးမကြီးသော
အကြောင်းတစ်ခုခုအတွက် ခေါ်ဆိုခြင်းသည် အပြစ်ဖြစ်သည်။ ဥပုသ်နေ့ စောင့်ထိန်းခြင်း မူ
(အား ၈-၁၁) သည် လူသားများကို ဘုရားသခင်၏ ရှေ့တော်သို့ လာရောက်ရန် ဖိတ်ခေါ်ချက်ကို
တိုးချဲ့ပေးသည်။ ဥပုသ်နေ့သည် ဖန်ဆင်းရှင်နှင့် ဖန်ဆင်းခံတို့ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်
ပွင့်လင်းနေသော အထူးအချိန်ဖြစ်သည်။ ခဏတာမျှသာ မဟုတ်၊ နက်နဲသော နည်းဖြင့် သို့မဟုတ်
သီးခြားနေရာတွင် မဟုတ်၊ အိမ်တွင် မိသားစုနှင့်အတူ၊ အခြားခရစ်ယာန်များနှင့်
ဆွေမျိုးပေါက်ဖော်များနှင့်အတူ၊ ကိုးကွယ်ခြင်းနှင့် ဆုတောင်းခြင်း၊ တစ်ကိုယ်တည်း
ကိုးကွယ်ခြင်းနှင့် ချီးမွမ်းခြင်းတွင် ဖြစ်သည်။ ဤနေ့သည် မယိမ်းယိုင်စွာ
ဘုရားသခင်၏နေ့ဖြစ်သည် (ဟေရှာယ ၅၈:၁၃)။ ခရစ်ယာန်များသည် ကိုယ်တော်အပေါ် ၎င်းတို့၏
ကိုးကွယ်မှု၏ နိမိတ်လက္ခဏာအဖြစ် သတ္တမနေ့ကို စောင့်ထိန်းကြသည်။
a. General principles. The principle
of monotheism (Ex. 20:1–3) asserts the existence of only one, living, true
God, to which the Christian refers for final authority. This same principle
prohibits any competition with the only living God, whether in the form of
creatures, things, or their representation (verses 4–6). God accepts only
exclusive and unadulterated devotion from His creatures. Idolatry and adultery
are equally repugnant to God. The principle
of respect for God (verse 7) prohibits carelessness and triviality in
speech or attitude. Calling on the name of God in swearing, joking, cursing, or
for any insignificant reason, is sin. The principle
of Sabbath observance (verses 8–11) extends to humans an invitation to come
into God’s presence. Sabbath is a special time when Creator and creature are
open to each other, not just for a moment, not in some mystical fashion or
secluded place, but in the home with the family, in fellowship with other
Christians, in worship and prayer, in solitude and praise. This day is
uncompromisingly God’s day (Isa. 58:13), and Christians keep the seventh day as
a sign of their devotion to Him.
ခ. စံနမူနာများ။
သမ္မာကျမ်း၏ အဓိကအပိုင်းသည် ဘုရားသခင်နှင့် လူသားများ ဆက်ဆံရေးဝင်ရောက်သည့်
ဖြစ်ရပ်များကို ဖော်ပြထားသည်။ ဧဒင်ဥယျာဉ်မှ (ကမ္ဘာဦး ၃:၈) မှသည် ဘိုးဘေးခေတ်
(ကမ္ဘာဦး ၅:၂၂-၂၄; ၁၂:၇၊
၈; ၁၃:၁၈)၊
ဣသရေလလူမျိုးအဖြစ် ခေတ် (ထွက်မြောက်ရာ ၂၅:၈; ဟေရှာယ ၅၇:၁၅) နှင့် ခရစ်ယာန်ခေတ်တွင်
ဧကန်ပင်၊ ဘုရားသခင်သည် လူသားများနှင့် ဆွေမျိုးပေါက်ဖော်ဖြစ်လိုတော်မူခဲ့ပြီး
လူသားများစွာသည် ကိုးကွယ်ခြင်းနှင့် သစ္စာရှိမှုဖြင့် တုံ့ပြန်ခဲ့ကြသည်။ အာဗေလမှစ၍
ထောင်စုနှစ်များစွာတစ်လျှောက် သစ္စာရှိသော ဘုရားသခင်၏သားသမီးများသည် ညှဉ်းပန်းနှိပ်စက်ခြင်းနှင့်
သေခြင်းကို ခံခဲ့ကြရသည်။ ဟေဗြဲလူငယ်သုံးဦး (ဒံယေလ ၃:၁-၃၀) သည်
မိမိတို့၏ရပ်တည်ချက်ကို မယိမ်းယိုင်စွာ ရပ်တည်ခဲ့ပြီး ဘုရားသခင်ထံမှ
ကယ်တင်ခြင်းကို ခံခဲ့ရသူများ၏ ကိုယ်စားလှယ်များဖြစ်သည်။ ၎င်းတို့၏သူငယ်ချင်း
ပရောဖက် ဒံယေလသည်လည်း အလားတူ အတွေ့အကြုံရခဲ့သည် (ဒံယေလ ၆:၁-၂၈)။
b. Normative models. A major portion of the Bible depicts events in
which God and humans enter into relationship. From the Garden of Eden (Gen.
3:8), through the patriarchal period (Gen. 5:22–24; 12:7, 8; 13:18), during the
time of Israel as a nation (Ex. 25:8; Isa. 57:15), and certainly during the
Christian Era, God has sought human fellowship, and many men and women have
responded with worship and loyalty. All through millennia since Abel, faithful
children of God have endured persecution and death. The three Hebrew young men
(Dan. 3:1–30) are representative of those who stood their ground and received
deliverance from God. Their friend, the prophet Daniel, had a similar
experience (Dan. 6:1–28).
ယေရှု၏
လူနေမှုပုံစံသည် စစ်မှန်သော ခရစ်ယာန်ဘာသာဝင်မှုကို ပြည့်စုံစွာ သရုပ်ဖော်ထားသည်။
ကိုယ်တော်၏ ဘုရားသခင်အပေါ် လုံးဝမှီခိုမှု (ယောဟန် ၆:၃၈)၊ ခမည်းတော်ကို
ကိုးကွယ်ရန် အကျင့်ရှိမှု (မာကု ၁:၂၁; လုကာ ၄:၁၆၊ ၁၇)၊ ကိုယ်တော်၏ ဆုတောင်းဘဝ (မဿဲ ၁၄:၂၃; လုကာ ၅:၁၆)၊ သတ္တမနေ့
ဥပုသ်နေ့ကို လေးစားမှု (မဿဲ ၁၂:၉-၁၂; မာကု ၂:၂၇) နှင့် ဘုရားသခင်ကို နှစ်သက်စေရန် အလုံးစုံ
စိုးရိမ်ပူပန်မှု (ယောဟန် ၄:၃၄) သည် အားလုံးအတုယူရန် နမူနာဖြစ်သည်။ ဤနမူနာသည်
ခရစ်ယာန်ဘာသာဝင်မှု၏ သမ္မာကျမ်းဆိုင်ရာ အနှစ်သာရ၏ အခြေခံဖြစ်ပြီး အပြုအမူအတွက်
သမ္မာကျမ်းစံနမူနာကို ပုံဖော်သည်။
The lifestyle of Jesus fully illustrates genuine Christian piety. His
total dependence on God (John 6:38), His habit of worshiping His Father (Mark
1:21; Luke 4:16, 17), His prayer life (Matt. 14:23; Luke 5:16), His respect for
the seventh-day Sabbath (Matt. 12:9–12; Mark 2:27), and His all-consuming
concern to please God (John 4:34) serve as a model for all to imitate. This
example is foundational to the biblical ethos of Christian piety and portrays a
biblical norm for behavior.
ရွှေနွားကလေး ဖြစ်ရပ်
(ထွက်မြောက်ရာ ၃၂) သည် လူသားအားနည်းချက်နှင့် မိမိတို့၏ ဘုရားများကို ဖန်တီးတတ်သော
လူသားတို့၏ သဘောထားကို ပြသသည်။ မိမိတို့၏ ဘဝဗဟိုကို ရှာဖွေတတ်သည်။ ၎င်းသည် ငွေ၊
အာဏာ၊ အလှအပ၊ နာမည်ကြီးမှု သို့မဟုတ် စားသောက်မှုကဲ့သို့ အရာများက ကျွန်ုပ်တို့၏
အင်အားကို စားသုံးပြီး ဘုရားသခင်နှင့် အိမ်နီးချင်းမှ ကျွန်ုပ်တို့ကို
လှည့်သွားစေသောအခါ ဖြစ်ပေါ်လာသော ဘေးဒုက္ခကို သရုပ်ဖော်သည်။
The episode of the golden calf (Ex. 32) shows human weakness and the
tendency of human beings to make their own gods, to find their own center of
life. It also illustrates the tragedy that occurs when things such as money,
power, beauty, fame, or appetite consume our energies and turn us away from God
and our neighbor.
ဂ.
လုပ်ဆောင်ချက်စည်းမျဉ်းများ။ ဘုရားသခင်၏နှုတ်ကပတ်တော်တွင် ပါဝင်သော များပြားလှသော
တိုက်ရိုက်စည်းမျဉ်းများထဲမှ အနည်းငယ်ကိုသာ ရွေးချယ်ဖော်ပြပါမည်။ ၎င်းတို့သည်
ယေဘုယျမူများနှင့် သမ္မာကျမ်းစံနမူနာများကို ချက်ချင်းလုပ်ဆောင်မှုအဆင့်တွင်
အတည်ပြုသည်။ ပြောဇာတ် ၅:၁-၆; ဟေရှာယ
၅၈:၁၃; မဿဲ
၅:၃၃-၃၇; ဟေဗြဲ
၁၀:၂၅။ သမ္မာကျမ်းအနှစ်သာရတွင် လူ့ဘဝသည် ဝိညာဉ်ရေးဆိုင်ရာ သို့မဟုတ်
ဘာသာရေးဆိုင်ရာသာ မဟုတ်ပေ။ လူသားတစ်ဦး၏ အခြားအတိုင်းအတာများလည်း အရေးကြီးသည်။
ဝိညာဉ်ရေးသည် ဦးစားပေးမေးခွန်းဖြစ်သည်။ ၎င်းမှ အခြားအချက်များသည် ထောက်ပံ့မှုနှင့်
အလွဲသုံးစားမှုမှ ကာကွယ်မှုကို ရရှိသည်။ ယခု ခရစ်ယာန်လူနေမှုပုံစံ၏
ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ အတိုင်းအတာသို့ လှည့်ကြပါစို့။
c. Rules of action. We select only a few direct rules from many
contained in the Word of God. They confirm the general principles and biblical
norms at the level of immediate action: Ecclesiastes 5:1–6; Isaiah 58:13;
Matthew 5:33–37; Hebrews 10:25. In the biblical ethos, human life is not only
spiritual or religious. Other dimensions of the human being are also of crucial
importance. Spirituality is a question of priority. From it the other aspects
receive their support and protection from abuse. We turn now to the physical
dimension of Christian lifestyle.
B. ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ
အတိုင်းအတာ၏ စံနှုန်းများ လူသားတစ်ဦးလုံးကို ဖန်ဆင်းရှင်နှင့်
ကယ်တင်ရှင်ဖြစ်တော်မူသော ဘုရားသခင်သည် ကျန်းမာရေး၏ အမြင့်ဆုံးစံနှုန်းများကို
ရှာဖွေရန် လူတိုင်းကို ခေါ်တော်မူသည်။ သမ္မာကျမ်းအရ ကျန်းမာရေးသည်
အုပ်ထိန်းသူများအဖြစ် စီမံခန့်ခွဲရမည့် လက်ဆောင်နှင့် ကောင်းချီးတစ်ခုဖြစ်သည်။
ကျန်းမာရေးကို ကာကွယ်ပြီး ပျက်စီးသွားသောအခါ ပြန်လည်ထူထောင်ရန် ကြိုးစားရမည်
(ထွက်မြောက်ရာ ၁၅:၂၆; ၃
ယောဟန် ၂; ကျန်းမာရေးကိုကြည့်ပါ)။
B. Standards of Physical Dimension
God, the Creator and Saviour of the whole human being, calls everyone to
seek the highest standards of health. According to Scripture, health is a gift
and a blessing that we must manage as stewards. We protect our health and, when
it is compromised, work toward its restoration (Ex. 15:26; 3 John 2; see
Health).
၁.
ကျန်းမာရေးထိန်းသိမ်းခြင်း စံနှုန်းများ လူ့ကျန်းမာရေးကို
ထိန်းသိမ်းရန် ဘုရားသခင်သည် အန္တရာယ်ဖြစ်စေသော အရာများကို လုပ်ခြင်း၊ စားခြင်း၊
သောက်ခြင်း သို့မဟုတ် တွေးခြင်းမှ ရှောင်ကြဉ်ရန် မျှော်လင့်တော်မူသည်။
ကောင်းသောအရာများကို အလယ်အလတ် သုံးစွဲရန်လည်း ညွှန်ကြားထားသည် (PP 562)။
1. Health-preserving Standards
To preserve human health, God expects abstinence from doing, eating,
drinking, or thinking what is harmful. He also enjoins temperate use of that
which is good (PP 562).
က. ယေဘုယျမူများ။
ခရစ်ယာန်ကျန်းမာရေးစံနှုန်းများသည် ယေဘုယျမူများစွာပေါ်တွင် အခြေခံထားသည်။
အသက်ထိန်းသိမ်းခြင်း မူ (ထွက်မြောက်ရာ ၂၀:၁၃) သည် ဘုရားသခင်သည် အသက်၏
ပိုင်ရှင်ဖြစ်တော်မူကြောင်း နှင့် လူသားများသည် ၎င်းကို ကိုယ်တော်၏
ပိုင်ဆိုင်မှုအဖြစ် ဆက်ဆံရမည်ဖြစ်ကြောင်း ညွှန်ပြသည်။ လူ့အသက်ကို
အန္တရာယ်ဖြစ်စေခြင်း သို့မဟုတ် ဖျက်ဆီးခြင်းသည် ခရစ်ယာန်လူနေမှုပုံစံ၏
အစိတ်အပိုင်းမဖြစ်နိုင်ပေ။ စွဲလမ်းမှုမှ လွတ်မြောက်ခြင်း မူ (၁ ကောရိန္တု ၆:၁၂;
၁၀:၂၃) သည်
ခရစ်ယာန်လွတ်လပ်မှုကို အလွန်အမင်း စားသောက်မှု သို့မဟုတ် ညစ်ညမ်းသော စားသောက်မှုကို
ဖြည့်ဆည်းရန် အသုံးမပြုရန် သတိပေးသည်။ အစားအသောက်၊ အဖျော်ယမကာ၊ ဆေးရွက်ကြီး၊
ဂီတတွေကို စွဲလမ်းခြင်း သို့မဟုတ် အခြားအရာများသည် ခရစ်ယာန်ဘဝစံနှုန်းအောက်
ကျဆင်းသည်။ ဘုရားသခင်အား ဂုဏ်တင်ခြင်း မူ (၁ ကောရိန္တု ၁၀:၃၁) သည် လူ့ဘဝကို ၎င်း၏
အမြင့်ဆုံးပန်းတိုင်သို့ ဦးတည်စေသည်။ စကား၊ လုပ်ရပ် သို့မဟုတ် အတွေးများသည်
ဘုရားသခင်၏ ဂုဏ်သတင်းကို အသရေဖျက်ပါက လူသားများကို ထိခိုက်စေပြီး ၎င်းတို့ကို
ဖန်ဆင်းပြီး ဂရုစိုက်တော်မူသော ဘုရားသခင်ကို စော်ကားခြင်းဖြစ်သည်။
လုံးဝသန့်ရှင်းခြင်း မူ (၁ သက်သာလောနိတ် ၅:၂၃) သည် လူ့ဘဝ၏ ဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်မှု၊
တိုးတက်မှုသဘောကို အလေးပေးသည်။ ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ကြီးထွားမှုနှင့်
တန်းတူအရေးကြီးသည်မှာ ကျေးဇူးတော်နှင့် သန့်ရှင်းမှုတွင် ကြီးထွားမှုဖြစ်သည်။
ရွေးချယ်မှုနှင့် ဆုံးဖြတ်ချက်တိုင်းသည် သန့်ရှင်းမှုနှင့် အကျင့်စာရိတ္တခွန်အားအရ
ဘုရားသခင်နှင့် ပိုမိုတူစေနိုင်သည်။ ခန္ဓာကိုယ်သည် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏
ဗိမာန်ဖြစ်ခြင်း မူ (၁ ကောရိန္တု ၆:၁၉၊ ၂၀) သည် လူ့ခန္ဓာကိုယ်အပေါ် နှိမ့်ချသော
သို့မဟုတ် မထီမဲ့မြင်ပြုသော သဘောထားကို ငြင်းပယ်ရန် ခေါ်ဆိုသည်။ ၁ သက်သာလောနိတ်
၅:၂၃ နှင့်အတူ လူသားတစ်ဦး၏ အတိုင်းအတာတိုင်းသည် သန့်ရှင်းစေသော ကျေးဇူးတော်၏
ဩဇာလွှမ်းမိုးမှုအောက်တွင် တန်းတူရှိကြောင်း အတည်ပြုသည်။
a. General principles. Christian standards of health rest on several
general principles. The principle of
life-preservation (Ex. 20:13) indicates that God is the owner of life and
humans must treat it as His own property. Anything that endangers or destroys
human life cannot be part of the Christian lifestyle. The principle of freedom from addictions (1 Cor. 6:12; 10:23) sounds a
warning not to use Christian freedom to satisfy intemperance or a degraded
appetite. Slavery to food, drink, tobacco, music, or anything else falls below
the Christian standard of life. The principle
of glory to God (1 Cor. 10:31) orients human life toward its supreme goal.
Words, actions, or thoughts that dishonor God’s reputation cause harm to human
beings and insult God who created them and cares for them. The principle of total sanctification (1
Thess. 5:23) emphasizes the developmental, progressive nature of human life. Of
equal importance to physical growth is growth in grace and holiness. Every
choice and decision can enhance our Godlikeness in terms of holiness and moral
strength of character. The principle of
the body as a temple of the Holy Spirit (1 Cor. 6:19, 20) calls for the
rejection of any depreciatory or contemptuous attitude toward the human body.
Together with 1 Thessalonians 5:23 it affirms a wholistic view of the human
being, where every dimension is equally under the influence of sanctifying
grace.
b. စံနမူနာပုံစံများ။
အေဒန်ဥယျာဉ်သည် လူ့ကျန်းမာရေးအတွက် အကောင်းဆုံးသောပတ်ဝန်းကျင်၏
စံနမူနာတစ်ခုဖြစ်သည်။ ထိုပုံစံကို အမှီပြု၍ ခရစ်ယာန်များသည် ကျန်းမာသောအစာအာဟာရ၊
အနားယူခြင်း၊ သန့်ရှင်းသောလေကို ရရှိခြင်း၊ နေရောင်ခြည်ရရှိခြင်း၊ အလုပ်လုပ်ခြင်း၊
ကိုယ်ခန္ဓာနှင့် စိတ်အတွက် အကျိုးရှိသော လေ့ကျင့်ခန်းများကို
မိမိတို့ဘဝနေထိုင်မှုတွင် ထည့်သွင်းကျင့်သုံးကြသည်။ သဘာဝနှင့် ညီညွတ်သော
နေထိုင်မှုပုံစံဖြင့် ဝိညာဉ်အတွင်း သဟဇာတဖြစ်မှုကို တိုးတက်စေသည်။
b. Normative models. The Garden of Eden is the example of an ideal
environment conducive to human health. Using it as a model, Christians seek to
incorporate into their lifestyle wholesome nutrition, rest, clean air,
sunshine, work, and useful exercise for muscles and mind. Harmony in the soul
is enhanced by a lifestyle in harmony with nature.
ဘုရားမဲ့
ဘာဗုလုန်နန်းတွင်းတွင် စစ်သုံ့ပန်းလေးဦးသည် သမ္မာကျမ်းစာတွင် စံနမူနာအဖြစ်
သတ်မှတ်ထားသော ကျန်းမာရေးနိယာမများကို သစ္စာရှိစွာ လိုက်နာရန် စမ်းသပ်ခြင်းကို
ရင်ဆိုင်ခဲ့ကြသည်။ သူတို့သည် မိမိတို့ယုံကြည်ချက်အတိုင်း သစ္စာရှိစွာ
ဆက်လက်ရပ်တည်ရန် စိတ်ထဲတွင် ရည်ရွယ်ခဲ့ကြသည်။ အလားအလာများကို ဆန့်ကျင်၍ ဒံယေလနှင့်
သူ၏အပေါင်းအဖော်များသည် သမ္မာကျမ်းစာအတိုင်း ကျင့်သုံးသော
ကျန်းမာရေးနှင့်ညီညွတ်သော နေထိုင်မှုပုံစံ၏ သာလွန်ကောင်းမွန်မှုကို အသက်ရှင်သော
သက်သေခံချက်အဖြစ် ဖြစ်လာခဲ့ကြသည်။ ဒံယေလနှင့် သူ၏သူငယ်ချင်းများသည် အထူးကောင်းမွန်သော
ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာနှင့် ဝိညာဉ်ရေးရာ အခြေအနေကို ရရှိခဲ့ကြပြီး ထိုအခြေအနေသည်
အသက်အန္တရာယ်ရှိသော အခြေအနေများတွင် သူတို့ကို ကောင်းစွာ ကူညီပေးခဲ့သည်။
နောက်ပိုင်းတွင် ဘုရင်ဘေလရှာဇာု၏ အကြံပေးများက “သင်၏နိုင်ငံတွင်
သန့်ရှင်းသောနတ်ဘုရားများ၏ ဝိညာဉ်တော်ရှိသော လူတစ်ဦးရှိသည်” ဟု ဆိုနိုင်ခဲ့ကြသည်
(ဒံ။ ၅:၁၁)။ ဒံယေလသည် မိမိခန္ဓာကိုယ်ကို သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော် နေထိုင်ရာ
နေရာတော်အဖြစ် ထိန်းသိမ်းခဲ့သည်။
In the courts of pagan Babylon four youthful prisoners of war faced the
test of faithfulness to health principles treated as normative in the Bible.
They purposed in their minds to remain faithful to their convictions. Defying
the odds, Daniel and his companions became living proof of the superiority of a
biblically prescribed, healthful lifestyle. Daniel and his friends developed a
superior physical and spiritual condition that served them well in
life-threatening situations. Later, the advisors of King Belshazzar could say,
“There is in your kingdom a man in whom is the spirit of the holy gods” (Dan.
5:11). Daniel maintained his body as a temple, the dwelling place of the Holy
Spirit.
သမ္မာကျမ်းစာတွင်
မှတ်တမ်းတင်ထားသော ထိုဖြစ်ရပ်များသည် အတိတ်ကာလက လူများသည် ကျန်းမာရေးနိယာမများကို
မည်သို့ ကျင့်သုံးခဲ့သည် သို့မဟုတ် ပယ်ရှားခဲ့သည်ကို သရုပ်ဖော်ပြသထားပြီး
ထိုနောက်ဆက်တွဲ အကျိုးဆက်များကို ခံစားခဲ့ရသည်ကို ပြသထားသည်။ ထို့ပြင်
ထိုဖြစ်ရပ်များသည် အကောင်းဆုံးကျန်းမာရေးကို ရည်မှန်း၍ ကျွန်ုပ်တို့၏
လုပ်ဆောင်ချက်များကို ဦးတည်ပေးသည်။ ထို့ကြောင့် အလွန်အမင်း စွဲလမ်းတတ်သော
ဆိုးရွားသော သဘောထားများကို ဆန့်ကျင်ပေးသည် (တော။ ၁၁:၃၁၊ ၃၂)။
Such events recorded in Scripture illustrate ways men and women of the
past applied or rejected principles of health and bore the consequences that
followed. They also orient our actions toward optimum health; thus they counter
sinful tendencies toward indulgence (Num. 11:31, 32).
c. လုပ်ဆောင်ရန်စည်းမျဉ်းများ။
နိယာမများနှင့် အပြုအမူ၏ တကယ့်ဥပမာများကို ပေးရုံသာမက သမ္မာကျမ်းစာသည်
ကျန်းမာရေးအတွက် ပိုမိုချက်ချင်းလက်ငင်း လမ်းညွှန်ချက်များကိုလည်း ပေးထားသည်။
လူ့ကျန်းမာရေး၏ အမျိုးမျိုးသော ရှုထောင့်များနှင့် သက်ဆိုင်သော ပညတ်တော်များမှ
တစ်စိတ်တစ်ပိုင်းစာရင်းမှာ အောက်ပါအတိုင်းဖြစ်သည်။
c. Rules of action. In addition to giving principles and concrete
illustrations of behavior, the Bible provides even more immediate guidelines
for health. The following is a partial list of the precepts relating to various
aspects of human health:
|
အစာအာဟာရ။ ကမ္ဘာဦး ၁:၂၉၊ ၃၀၊
ဝတ်ပြုရာကျမ်း ၁၁:၁–၄၇၊ ၁၇:၁၀–၁၅၊ သုတ္တံကျမ်း ၂၀:၁၊ ၂၁:၁၇၊ ၂၃:၂၀၊ ၃၀၊ ၃၁၊ ဧဖက်
၅:၁၈ အနားယူခြင်း။ ကမ္ဘာဦး ၂:၂၊ ၃၊
ထွက်မြောက်ရာကျမ်း ၂၀:၈–၁၁၊ ဆာလံ ၂၃:၁–၆၊ ၉၁:၉၊ မာကု ၆:၃၁ စိတ်ဖိစီးမှု။ မဿဲ ၆:၂၅၊ လုကာ
၁၂:၂၉၊ ၁ ပေတရု ၅:၇ Nutrition: |
Genesis 1:29, 30; Leviticus 11:1–47; 17:10–15; Proverbs 20:1; 21:17;
23:20, 30, 31; Ephesians 5:18 |
|
Rest: |
Gen. 2:2, 3; Exodus 20:8–11; Psalms 23:1–6; 91:9; Mark 6:31 |
|
Stress: |
Matthew 6:25; Luke 12:29; 1 Peter 5:7 |
ကောင်းသောအရာများကို
အလွန်အမင်း အသုံးပြုခြင်းသည်လည်း ကျန်းမာရေးကို ထိခိုက်စေသော ပိုမိုသိမ်မွေ့သော
ပုံစံတစ်ခုဖြစ်သည်။ အလုပ်လွန်ကဲခြင်းသည် ထိုအမျိုးအစားတွင် ပါဝင်သည်။ အစပိုင်းတွင်
ကောင်းချီးတစ်ခုအဖြစ် ပေးထားသော အလုပ်သည် လူ့အပြစ်ကြောင့် ပြောင်းလဲပျက်စီးသွားပြီး
ဆိုးရွားသော အရင်းအမြစ်တစ်ခုအဖြစ် လှည့်ပြောင်းသွားသည်။ လောဘနှင့် တစ်ဦးတည်းသာ
ကိုးကွယ်သည့်စိတ်သည် ကျွန်ခံမှု၊ ကလေးအလုပ်သမားစနစ်၊ မသင့်လျော်သော လုပ်ခလစာ၊
လူမဆန်သော အလုပ်ခွင်အခြေအနေများနှင့် အလေ့အကျင့်များကို ဖြစ်ပေါ်စေပြီး
ချမ်းသာသူနှင့် ဆင်းရဲသူကြား ကွာဟချက်ကို ဆက်လက်ထိန်းသိမ်းထားသည်။ ဘဝသည်
ဘုရားအပေါ် မှီခိုမှုအစား အလုပ်ပေါ်မှီခိုသည့် ဘဝဖြစ်သွားပြီး စိတ်ဖိစီးမှုနှင့်
ရောဂါများ ဖြစ်ပေါ်စေသည် (ဆာလံ ၁၂၇:၁၊ ၂)။ ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်သည်
အလွန်အမင်းမလုပ်ရန်နှင့် ကောင်းချီးများအားလုံးကို ကျန်းမာရေးကို ထိန်းသိမ်းရန်အတွက်
မျှတစွာ အသုံးပြုရန် အားပေးထားသည်။
A more subtle form of health abuse involves intemperance in using good
things. Excess in work belongs to this category. Given initially as a blessing,
work becomes a curse when human sin alters and distorts it to reduce it to a
source of evil. Greed and selfishness produce slavery, child labor, indecent
wages, inhuman working conditions and practices, sustaining the gap between the
rich and the poor. Life becomes work-dependent rather than God-dependent (Ps.
127:1, 2), creating stress and sickness. God’s Word encourages temperance and
the judicious use of all blessings in order to maintain good health.
၂.
ကျန်းမာရေးပြန်လည်ရရှိရေး စံချိန်စံညွှန်းများ ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ
အတိုင်းအတာသည် လူ့သဘာဝ၏ ခွဲမရသော အစိတ်အပိုင်းတစ်ခုဖြစ်သည်နှင့်အညီ
ကုသရေးအမှုတော်သည် ဘုရားသခင်၏ ကယ်တင်ခြင်းအမှုတော်၏ ခွဲမရသော
အစိတ်အပိုင်းတစ်ခုဖြစ်သည်။ ကျန်းမာရေးထိန်းသိမ်းရေး စံချိန်များသည်
ကုသရေးအတွက်လည်း သက်ရောက်သော်လည်း အထူးသက်ဆိုင်သော နိယာမများနှင့် စံချိန်များကို
အလေးပေးဖော်ပြရမည်။
2. Health-restoring Standards
Just as the physical dimension is an inseparable constituent of human
nature, the ministry of healing is an integral part of God’s work of salvation.
While health-preserving standards apply to healing as well, certain
specifically relevant principles and norms should be stressed.
a. အထွေထွေ နိယာမများ။
ကျေးဇူးပြုခြင်းနိယာမ (ဂလာတိ ၆:၉) သည် ခရစ်ယာန်များကို ကောင်းမှုပြုရန်နှင့်
ဆိုးယုတ်မှုကို ကာကွယ်ရန် တာဝန်ပေးသည်။ တက်ကြွမှုမရှိသော သို့မဟုတ် အရေးမစိုက်သော
သဘောထားသည် ဆိုးယုတ်မှု၏ ပြင်းထန်မှုကို ရင်ဆိုင်နိုင်ခြင်းမရှိပေ။ ဖျားနာခြင်းသည်
ပြင်းထန်သော ရန်သူဖြစ်ပြီး လိုအပ်နေသူများကို ကူညီရန် ကတိကဝတ်သည်
အရေးကြီးဆုံးဖြစ်သည်။ အခြားသူများကို ဂရုစိုက်ခြင်းနိယာမ (တမန်တော် ၁၀:၃၈) သည်
ခရစ်တော်၏ တပည့်များကို နူးညံ့သိမ်မွေ့မှုနှင့် ချစ်ခြင်းမေတ္တာဖြင့်
ဆင်းရဲဒုက္ခနှင့် နာကျင်မှုကို သက်သာစေရန် စိန်ခေါ်သည်။ ဤအမှုတော်သည်
များသောအားဖြင့် ပုံမှန်ထက် ကိုယ်ကိုယ်စွန့်လှူအနစ်နာခံမှုကို လိုအပ်သည်။
လိင်မှတဆင့်ကူးစက်သော ရောဂါများ သို့မဟုတ် အေအိုင်ဒီအက်စ်ရောဂါရှိသူများအပေါ်
တစ်ခါတစ်ရံ ပြသတတ်သော အပြစ်တင်သည့်သဘောထားကို သနားကြင်နာသော ဂရုစိုက်မှုဖြင့်
အစားထိုးရမည်။ တာဝန်ယူမှုနိယာမ (ယောဟန် ၅:၆၊ ၁၄) သည် လူနာကို ကုသပေးနေသူများ၏
ကြိုးစားအားထုတ်မှုနှင့် အနစ်နာခံမှုများတွင် ပူးပေါင်းဆောင်ရွက်ရန်
တိုက်တွန်းသည်။ အပြန်အလှန် ယုံကြည်မှုရှိသော ပတ်ဝန်းကျင်သည် ကုသမှုလုပ်ငန်းစဉ်ကို
ပိုမိုကောင်းမွန်စေသည်။
a. General principles. The principle
of benevolence (Gal. 6:9) commissions Christians to do good and prevent
evil. A passive or indifferent attitude does not confront the aggressiveness of
evil. Sickness is an aggressive enemy, and commitment to help those in need is
of paramount importance. The principle of
care for others (Acts 10:38) further challenges Christ’s followers to
alleviate suffering and pain with gentleness and love. This ministry often
involves self-sacrificial effort beyond the ordinary. A judgmental attitude,
such as that sometimes shown toward those who have venereal diseases or AIDS,
must be replaced by compassionate care. The principle
of responsibility (John 5:6, 14) calls for the patient to cooperate with
the efforts and sacrifices of attending personnel. An atmosphere of mutual
trust enhances the process of healing.
b. စံနမူနာပုံစံများ။
ယေရှု၏ ဥပမာသည် ခေတ်အဆက်ဆက် လူများကို လှုံ့ဆော်ပေးသော မယှဉ်နိုင်သော
စံနမူနာတစ်ခုဖြစ်သည် (မဿဲ ၄:၂၃၊ ၂၄၊ မာကု ၂:၁–၁၂)။ ထိုခြေလှမ်းများကို လိုက်၍
ထောင်ပေါင်းများစွာသော သူများသည် ဆေးဘက်ဆိုင်ရာ သာသနာပြုအမှုတွင် ပါဝင်ကြပြီး
တစ်ခါတစ်ရံ မိမိတို့အသက်ကို စတေးရသည်အထိ ဖြစ်သည်။ အသင်းတော်သည် အလုပ်အကိုင်များကို
လှုံ့ဆော်ပေးပြီး ဆေးဘက်ဆိုင်ရာနှင့် ပညာရေးဆိုင်ရာ အဖွဲ့အစည်းများကို
ထောက်ပံ့သည့်အခါ မဟာဆေးဆရာ၏ ပုံစံကို လိုက်နာခြင်းဖြစ်သည်။
b. Normative models. The example of Jesus stands as a matchless norm
that inspires men and women throughout the ages (Matt. 4:23, 24; Mark 2:1–12).
Following His footsteps, thousands participate in medical missionary work,
sometimes at the cost of their own lives. When the church inspires vocations
and sponsors medical and educational institutions, it follows the pattern of
the Great Physician.
ကောင်းသောလူဆမာရီလူ၏
ဉပမာတော် (လုကာ ၁၀:၃၀–၃၇) သည် ခရစ်ယာန်အတွင်း ဂရုစိုက်သည့်သဘောထားအတွက် စံနမူနာကို
ချမှတ်ပေးသည်။ ဆင်းရဲဒုက္ခရောက်နေသူ၊ ပင်လယ်ပြင်ပ သူစိမ်းနှင့်
ပယ်ရှားခံရသူပင်လျှင် ဘာသာရေးတာဝန်နှင့် ကိုယ်ပိုင်လုပ်ငန်းများထက် လူသားဆန်သော
ဂရုစိုက်မှုကို တောင်းဆိုသည်။ အိမ်နီးချင်းဆိုသည်မှာ နီးစပ်ရာနေထိုင်သူသာမက
ကုသမှုနှင့် ဂရုစိုက်မှု လိုအပ်နေသူ မည်သူမဆို ဖြစ်သည်။
The parable of the good Samaritan (Luke 10:30–37) sets the norm for a
caring attitude in the Christian. The suffering person, even the stranger and
the outcast, claims human solicitude above religious duty and the pursuit of
personal business. A neighbor is not only one who lives in close proximity, but
any person needing healing and care.
C. လူမှုဆိုင်ရာ
အတိုင်းအတာ၏ စံချိန်များ လူသည် သဘာဝအလျောက် ဆက်ဆံရေးရှိသော
သတ္တဝါများဖြစ်သည်။ ဖန်ဆင်းရှင်က “လူသည် တစ်ယောက်တည်း ရှိနေခြင်းသည် မကောင်းပေ” ဟု
မိန့်တော်မူခဲ့သည် (ကမ္ဘာဦး ၂:၁၈)။ အိမ်ထောင်ပြုခြင်းကို ချက်ချင်းတည်ထောင်ခြင်း
(အနက်ဖွင့်ချက် ၁၈–၂၅)၊ ဘုရားသခင်နှင့် နေ့စဉ်ဆက်ဆံခြင်း (ကမ္ဘာဦး ၃:၈၊ ၉)၊
မိသားစုတည်ထောင်ခြင်းနှင့် ဒဿမပညတ်တော်၏ ဒုတိယအပိုင်းကို အလေးပေးခြင်းတို့သည်
ခရစ်ယာန်ဘဝနေထိုင်မှုတွင် ကျန်းမာသော ဆက်ဆံရေး၏ အရေးကြီးမှုကို ညွှန်ပြသည်။
သမ္မာကျမ်းစာတွင် လူအချင်းချင်း ဆက်ဆံရေးတိုင်းအတွက် သက်ဆိုင်သော အထွေထွေ
နိယာမများ ပါရှိသည်။ ထိုနိယာမအချို့မှာ “လူမသတ်နှင့်” (ထွက်မြောက်ရာကျမ်း ၂၀:၁၃)၊
“ခိုးမနှင့်” (အနက်ဖွင့်ချက် ၁၅)၊ “မမှန်မကန် သက်သေမခံနှင့်” (အနက်ဖွင့်ချက် ၁၆)
နှင့် “တဏှာမရှိနှင့်” (အနက်ဖွင့်ချက် ၁၇) တို့ဖြစ်သည်။ တမန်တော်ပေါလုသည် ရောမ ၁၂
နှင့် ၁၃၊ ၁ ကောရိန်သု ၁၀:၂၄ နှင့် ဧဖက် ၄:၂၅–၃၂ တွင် ထိုနိယာမများစွာကို
ဖော်ပြထားသည်။ ယေရှုသည် လူအချင်းချင်း ဆက်ဆံရေးအတွက် အမြင့်ဆုံးစံချိန်အဖြစ်
“ရွှေနိယာမ” ကို မိတ်ဆက်ပေးသည် (မဿဲ ၇:၁၂၊ လုကာ ၆:၃၁)။
C. Standards of Social Dimension
Humans are by nature relational beings. The Creator said, “It is not good
that the man should be alone” (Gen. 2:18). The immediate establishment of
marriage (verses 18–25), daily communion with God (Gen. 3:8, 9), the
institution of the family, and the emphasis on the second table of the
Decalogue point to the importance of sound relations in the Christian
lifestyle. Scripture contains general principles relevant for every context of
interhuman associations. Some of these are: “You shall not kill” (Ex. 20:13);
“You shall not steal” (verse 15); “You shall not bear false witness” (verse
16); and “You shall not covet” (verse 17). The apostle Paul enumerates a number
of such principles in Romans 12 and 13; 1 Corinthians 10:24; and Ephesians
4:25–32. Jesus introduces the “golden rule” as the supreme standard for human
relationships (Matt. 7:12; Luke 6:31).
ထို့ပြင်
သမ္မာကျမ်းစာတွင် တိကျသော ဆက်ဆံရေးများအတွက် သက်ဆိုင်သော နိယာမများ ပါရှိပြီး
အထွေထွေ နိယာမများသည် သက်ရောက်မှုရှိနေဆဲဖြစ်သည်ကို မမေ့ပါနှင့်။
In addition, the Bible contains principles applicable to specific
relationships while remembering that the general principles do not cease to be
applicable.
၁.
ခရစ်ယာန်အိမ်ထောင်ရေးနှင့် မိသားစု a. ခရစ်ယာန်အိမ်ထောင်ရေး။ လူ့ဆက်ဆံရေးအားလုံးတွင်
အချမ်းသာဆုံးနှင့် အလေးနက်ဆုံးသော ဆက်ဆံရေးသည် ဖန်ဆင်းခြင်းကာလမှ စတင်သည်။
သူ၏ပတ်ဝန်းကျင်၏ လှပမှုနှင့် သဟဇာတဖြစ်မှုရှိသော်လည်း အာဒံသည် အေဒန်ဥယျာဉ်တွင်
အစပိုင်းတွင် တစ်ဦးတည်း အထီးကျန်မှုကို ခံစားခဲ့ရသည်။ ထိုပြဿနာကို ဘုရားသခင်သည်
ဧဝဖန်ဆင်းခြင်းဖြင့် ဖြေရှင်းပေးခဲ့သည်။ ကမ္ဘာဦး ၂ ၏ ဇာတ်ကြောင်းသည်
အိမ်ထောင်ရေးသည် လူနှစ်ဦး၏ ပေါင်းသင်းမှုအတွက် လိုအပ်သော အခွင့်အရေး၊ တာဝန်နှင့်
အခြေအနေများကို သတ်မှတ်ပေးသော တရားဝင်အဖွဲ့အစည်းထက် ပိုမိုဖြစ်သည်ကို သတိပေးသည်။
အဓိကနှင့် အရေးကြီးဆုံးမှာ အိမ်ထောင်ရေးသည် လူနှစ်ဦးစလုံး မိမိတို့၏
အတွင်းစိတ်ရုပ်ပိုင်း၊ စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာနှင့် ဝိညာဉ်ရေးရာ အဖြစ်အပျက်များကို
အခြားတစ်ဦးအား ဝင်ရောက်ခွင့်ပြုရန် ကိုယ်ကာကွယ်မှုကို လျှော့ချရန်
သဘောတူညီချက်ရယူသော နီးကပ်ပြီး ကိုယ်ပိုင်ဆက်ဆံရေးဖြစ်သည်။ အိမ်ထောင်ရေးတွင်
လူနှစ်ဦးစလုံးသည် အခြားလူ့ဆက်ဆံရေးတွင် မရှိသော အားနည်းချက်များကို ဖော်ပြရန်
ဆန္ဒရှိကြသည်။
1. Christian Marriage and Family
a. Christian marriage. The richest and deepest of all human bonds dates
from Creation. In spite of the beauty and harmony of his surroundings, Adam
sensed an initial aloneness in the Garden. This God resolved in the creation of
Eve. The narrative of Genesis 2 reminds us that by its nature marriage is more
than a formal institution defining the rights, duties, and conditions required
for a union of two humans of different gender. Primarily, and most important,
marriage is an intimate and personal relationship where both adults consent to
lower their guard, permitting access to their innermost physical,
psychological, and spiritual being. In marriage both are willing to become
vulnerable as in no other human association.
ဤနီးကပ်စွာ
မျှဝေပေးအပ်ခြင်းနှင့် မိမိကိုယ်ကို အခြားသူအား ပေးအပ်ခြင်းကြောင့်
သမ္မာကျမ်းစာတွင် အလွဲသုံးစားမှုများမှ လမ်းညွှန်ပြီး ကာကွယ်ရန် စံချိန်များစွာ
ပေးထားသည်။ (အိမ်ထောင်ရေး I ကိုကြည့်ပါ။)
Because of this intimate sharing and giving of oneself to the other, the
Bible presents ample provision of standards to guide and guard against abuses.
(See Marriage I.)
(၁) အထွေထွေ
နိယာမများ။ အိမ်ထောင်ရေး တြိဂံနိယာမ (ကမ္ဘာဦး ၂:၁၈၊ ၂၂) သည် ဘုရားသခင်ကို
အိမ်ထောင်ရေးတွင် ထည့်သွင်းထားသည်။ နီးကပ်ပြီး နီးကပ်သော ပေါင်းသင်းမှုတွင် ဘဝ၏
စိန်ခေါ်မှုများနှင့် အန္တရာယ်များကို ဘုရားသခင်၏ ကူညီမှုနှင့်
ပါဝင်ပတ်သက်မှုဖြင့် ရင်ဆိုင်နိုင်သည်။ ခရစ်ယာန်များသည်
ဘဝလက်တွဲဖော်ရွေးချယ်ရာတွင် ဘုရားသခင်ကို ယုံကြည်ကြသည်။ အချင်းချင်း
ဆက်ဆံရာတွင်လည်း ထိုနည်းတူ သူ၏အလိုတော်ကို ရည်ညွှန်းကြသည်။ အိမ်ထောင်ရေးတွင်
လူတို့၏ တန်းတူညီမျှမှုနိယာမ (အနက်ဖွင့်ချက် ၁၈) ကို “သူ့အတွက် လျောက်ပတ်သော
ကူညီသူ” ဟူသော စကားဖြင့် ဖော်ပြထားသည်။ အောက်လွန်သော သို့မဟုတ်
ချို့ယွင်းချက်ရှိသော သူမဟုတ်ပေ။ စုံတွဲသည် တူညီမှုများတွင်သာမက
ကွဲပြားမှုများတွင်ပင် အချင်းချင်း ဖြည့်စွမ်းပေးနိုင်ပြီး ကြွယ်ဝစေနိုင်သည်။
ဤနိယာမသည် အမြတ်ထုတ်ခြင်း၊ ဖိနှိပ်ခြင်း သို့မဟုတ် အထက်စီးဆန်မှုကို ဖယ်ရှားသည်။ တစ်ဦးတည်းသာ
ဖြစ်ခြင်းနိယာမ (သုတ္တံ ၅:၁၈) သည် မိသားစုနှင့် သူငယ်ချင်းများအပေါ် ကတိကဝတ်ထက်
တစ်ဦးတည်းသော လက်တွဲဖော်အပေါ် ကတိကဝတ်ကို တောင်းဆိုသည်။ စည်းလုံးညီညွတ်မှုနိယာမ
(ကမ္ဘာဦး ၂:၂၄) သည် လင်မယားနှစ်ဦးစလုံး၏ ဆန္ဒ၊ ကြိုက်နှစ်သက်မှု၊
ရည်မှန်းချက်များနှင့် အရင်းအမြစ်များကို ရောနှောပြီး “အသားတစ်ထည်” ဖြစ်လာစေရန်
အလေးပေးသည်။ အိမ်ထောင်ဖက်တစ်ဦးစီသည် အခြားတစ်ဦးကို မိမိကိုယ်ကို ဂရုစိုက်သလို
ဂရုစိုက်သည် (ဧဖက် ၅:၂၈)၊ အချင်းချင်း အချင်းချင်း ပိုင်ဆိုင်ကြသည် (၁ ကောရိန်သု
၇:၄)။ အိမ်ထောင်ရေးတွင် သစ္စာရှိမှုနိယာမ (မဿဲ ၁၉:၆) သည် စုံတွဲ၏
စည်းလုံးညီညွတ်မှုကို ပြင်ပတိုက်ခိုက်မှုများမှ၊ အတွင်းမှ အလွတ်သဘော၊
စိတ်ကူးယဉ်မှုနှင့် သစ္စာမရှိမှုများမှ ကာကွယ်ပေးသည် (ထွက်မြောက်ရာကျမ်း ၂၀:၁၄)။
ခရစ်ယာန်သည် ဤပဋိညာဉ်ကို အပြည့်အဝ ဆက်ကပ်လျက် ချစ်ခြင်းမေတ္တာနှင့်
ဂရုစိုက်ခြင်းကို ကျန်းမာရေးနှင့် ဖျားနာရေးတွင် အမြဲပေးအပ်ရန် ကတိပြုသည်။
(1) General principles. The principle
of the marriage triangle (Gen. 2:18, 22) includes God in marriage. The
challenges and risks of life in a close, intimate union can be met with God’s
help and involvement. Christians trust God in their choice of a life partner.
They also refer to His will in relating to each other. The principle of equality of persons in marriage (verse 18) is
expressed in the words “a helper fit
for him,” not inferior or deficient. The couple fits each other, not only in
similarities but even in the differences which can complement and enrich the
relationship. This principle rules out any exploitation, subjugation, or
elitism. The principle of exclusivity (Prov.
5:18) calls for a commitment to only one partner, above any commitments to
family and friends. The principle of
unity (Gen. 2:24) accentuates the willingness of both partners to blend
their wills, likes, goals, and means for the emergence of “one flesh.” Each
spouse watches over the other as over him/herself (Eph. 5:28), each belonging
to the other (1 Cor. 7:4). The principle
of faithfulness in marriage (Matt. 19:6) shelters the unity of the couple
from outside attacks, and from frivolity, capriciousness, and unfaithfulness
within the marriage (Ex. 20:14). The Christian enters this covenant with total
devotion, pledging his or her utmost to love and cherish, in sickness and in
health.
သမ္မာကျမ်းစာနိယာမများတွင်
တင်ပြထားသော စံနမူနာများသည် ပြီးပြည့်စုံသော ပျော်ရွှင်မှုအတွက် ဘုရားသခင်၏
ပြီးပြည့်စုံသော အလိုတော်ကို ဖော်ပြသည်။ အိမ်ထောင်သည်ဘဝ၏ ဤမြင့်မြတ်သော စံချိန်ကို
ရည်မှန်းရန် လူများကို လှုံ့ဆော်ရန်အတွက် ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်သည် ခရစ်ယာန်အိမ်ထောင်ရေးအတွက်
စံနမူနာချမှတ်ပေးသော ဥပမာများစွာ တင်ပြထားသည်။
The ideals presented in biblical principles manifest God’s perfect will
for perfect happiness. To inspire men and women to reach for this high standard
of married life, God’s Word presents several examples that set the norm for
Christian marriage.
(၂) စံနမူနာပုံစံများ။
ရှောလမုန်နှင့် ရှုလမ်မိန်းကလေး၏ အိမ်ထောင်ရေးချစ်ခြင်းမေတ္တာ၏ အလှတရား၊
နာကျင်မှု၊ လိုလားတောင့်တမှု၊ အမြင့်နှင့် အနက်ကို ကဗျာဆန်ဆန်ဖြစ်သော်လည်း
လက်တွေ့ကျကျ တင်ပြထားသည်။ ထိုချစ်ခြင်းမေတ္တာ၏ အစပြုမှု၊ နက်ရှိုင်းလာမှု၊ သူတို့၏
မင်္ဂလာဆောင်ပွဲ၊ ယာယီခွဲခွာမှုနှင့် ပျော်ရွှင်စွာ ပြန်လည်ဆုံစည်းမှု၊
မပျက်မယွင်းနိုင်သော အချင်းချင်း ဆက်ကပ်မှု ရင့်ကျက်လာမှုတို့ကို ဘုရားသခင်၏
နှုတ်ကပတ်တော်တွင် အိမ်ထောင်ရေးအတွက် သူ၏အလိုတော်၏ လှပသော စံနမူနာအဖြစ်
ဖော်ပြထားသည်။ အဘိဂဲလ်သည် ထိုက်တန်သော နောက်ထပ်ဥပမာတစ်ခု ပေးထားသည်။
ဉာဏ်ကောင်းပြီး အလှပဆုံးသော မိန်းမတစ်ဦးဖြစ်သော်လည်း သူမသည် “ရိုင်းစိုင်းပြီး
ဆိုးရွားသော” ယောက်ျားတစ်ဦးနှင့် လက်ထပ်ခဲ့သည် (၁ ဓမ္မရာဇနဓိတ် ၂၅:၃)။
သူမယောက်ျားထံမှ မည်မျှပင် အလွဲသုံးစားခံရမှုနှင့် ရှက်ဖွယ်ကောင်းမှုများ
ခံခဲ့ရသည်ကို မည်သူမျှ မသိပေ။ သူမယောက်ျားကို ဒါဝိဒ်၏ ဒေါသထွက်မှုမှ ကယ်တင်ရန်
သူမ၏ ကြိုးစားမှုကိုသာ မှတ်တမ်းတင်ထားသော်လည်း သူမ၏ ဥပမာသည်
ချစ်ခြင်းမေတ္တာကြောင့်သာ တိတ်ဆိတ်စွာ သည်းခံပြီး သူရဲဆန်စွာ ခံစားနေရသော
မရေမတွက်နိုင်သော အိမ်ထောင်ဖက်များအတွက် ဂုဏ်ပုဒ်တစ်ခု ပေးထားသည်။
(2) Normative models. In poetic yet strikingly realistic terms, the
Song of Solomon presents the beauty, the pain, the longing, the height, and the
depth of married love. The beginning and the deepening of that love between
Solomon and the Shulamite maiden, their wedding, a temporary absence and happy
reunion, the ripening of an invincible and unquenchable mutual devotion, all of
these are depicted in God’s Word as a beautiful model of His will for marriage.
Abigail provides another example worth noting. A woman of good sense and
great beauty, she married a man who was “churlish and ill-behaved” (1 Sam.
25:3). No one knows how many times she suffered abuse and shame from her
husband, and how often she mediated between her husband and those whom he
mistreated. Only her efforts to save her husband from David’s indignant wrath
are reported, but her example pays a tribute to innumerable spouses who in
silence and patience endure heroically, simply because of love.
ဣဇာက်၏
အတွေ့အကြုံ—ဖခင်၏ အကြံဉာဏ်ကို နာခံရန် အသင့်ရှိမှု၊ ဘဝလက်တွဲဖော်နှင့် တစ်သက်တာ
ပျော်ရွှင်မှုရရှိစေသော ဆုတောင်းခြင်းနှင့် စိတ်ဝိညာဉ်ရှာဖွေမှု (ကမ္ဘာဦး ၂၄:၁–၉၊
၅၄–၆၇)—သည် အိမ်ထောင်ရေးအတွက် သင့်လျော်သော ပြင်ဆင်မှု၏ ဥပမာကို တင်ပြသည်။
ရှံဆုန်၏ ဆိုးရွားသော အဆုံးသတ်သည် သူ၏ မနာခံမှု၊ ကိုယ်ကျိုးရှာမှု၊
မိမိအလိုအတိုင်း လုပ်ဆောင်လိုမှုကြောင့် ဖြစ်သည်။ သူ့အတွက် အချစ်ရေးတွင်
တဏှာရှိခြင်းသည် ပျော်ရွှင်မှု၏ အဆုံးစွန်နှင့် တစ်ခုတည်းသော စံနှုန်းဖြစ်သည်
(တရားသူကြီး ၁၄–၁၇)။ သူ့အလျောက်နှင့် သူ့နောက်လိုက်များစွာသည် “အကြံဉာဏ်မရှိလျှင်
အစီအစဉ်များ ပျက်စီးတတ်၏၊ အကြံပေးများများလျှင်မူကား အောင်မြင်တတ်၏” ဟု
ရှာဖွေတွေ့ရှိခဲ့ကြသည် (သုတ္တံ ၁၅:၂၂)။ ကံမကောင်းစွာဖြင့် များစွာသော သူများအတွက်
ဤရှာဖွေတွေ့ရှိမှုသည် နောက်ကျခဲ့သည်။
The experience of Isaac—his readiness to heed his father’s advice, his
continual prayer and soul-searching that brought him lifelong happiness in
marriage (Gen. 24:1–9, 54–67)—presents an example of a proper preparation for
marriage. The tragic end of Samson was the result of his impertinence,
self-indulgence, and insistence on doing his own will. To him, infatuation was
the ultimate and only criterion for happiness (Judges 14–17). Many before and
after him have discovered that “without counsel plans go wrong, but with many
advisers they succeed” (Prov. 15:22). Unfortunately for many, this discovery
comes too late.
(၃)
လုပ်ဆောင်ရန်စည်းမျဉ်းများ။ ပျော်ရွှင်သော အိမ်ထောင်ရေးအတွက်
တိုက်ရိုက်လမ်းညွှန်ချက်များကို သမ္မာကျမ်းစာတွင် နေရာများစွာ မှတ်တမ်းတင်ထားသည်။
ထိုကျမ်းချက်များမှာ တရားဟောရာကျမ်း ၇:၃–၅၊ ဧဇရ ၁၀:၁၀–၁၄၊ သုတ္တံကျမ်း ၅၊ ရောမ
၇:၂၊ ၃၊ ၁ ကောရိန်သု ၇:၁–၃၉၊ ဧဖက် ၅:၂၂–၃၁၊ ကောလောသဲ ၃:၁၈၊ ၁၉၊ ၁ တိမောသေ ၅:၁၄၊
ဟေဗြဲ ၁၃:၄ နှင့် ၁ ပေတရု ၃:၁–၇ တို့ဖြစ်သည်။
(3) Rules of action. In many places Scripture records direct
guidance for a happy marriage. Such passages are recorded in Deuteronomy 7:3–5;
Ezra 10:10–14; Proverbs 5; Romans 7:2, 3; 1 Corinthians 7:1–39; Ephesians
5:22–31; Colossians 3:18, 19; 1 Timothy 5:14; Hebrews 13:4; and 1 Peter 3:1–7.
ခရစ်ယာန်များသည်
အိမ်ထောင်ဆက်ဆံရေးတွင် မြင့်မားသောစံနှုန်းများကို ထိန်းသိမ်းရန် အနည်းဆုံး
အကြောင်းပြချက်နှစ်ခုအတွက် ကြိုးပမ်းကြသည်။ ပထမအချက်မှာ၊ ဘုရားသခင်၏အလိုတော်ကို
လက်ခံခြင်းဖြင့် ဘုရားသခင်ပေးသနားတော်မူသော အဖိုးတန်ဆုံးတန်ဖိုးများထဲမှ
တစ်ခုဖြစ်သည့် ပျော်ရွှင်သောအိမ်ထောင်ရေးကို ရရှိကြသည်။ အိမ်ထောင်ရေးတစ်ခုမှ
ပြီးပြည့်စုံခြင်းမရှိ၊ အိမ်ထောင်ဖက်တစ်ဦးမှ ပြီးပြည့်စုံသော “အထောက်အပံ့”
မဖြစ်နိုင်၊ မည်သူမျှ အိမ်ထောင်ဖက်နှင့် အရာအားလုံးတွင် အမြဲတမ်း “လိုက်ဖက်ညီ”
နေမည်မဟုတ်သော်လည်း ဤသို့ဖြစ်ပါသည်။ ဒုတိယအချက်မှာ၊ ခရစ်ယာန်များသည်
ဘုရားသခင်အပေါ်နှင့် အိမ်ထောင်ဖက်အပေါ် ချစ်ခြင်းကြောင့် အိမ်ထောင်ရေး၏
မြင့်မားသောစံနှုန်းများကို ထိန်းသိမ်းကြသည်။ သစ္စာရှိခြင်းသည် အိမ်ထောင်ဖက်အား
အထူးသဖြင့် ပေးအပ်သော ချစ်ခြင်းလက်ဆောင်ဖြစ်လာသည်၊ အကြောင်းမှာ အခြားနည်းဖြင့်
ပြုမူပါက တစ်ဖက်လူကို နာကျင်စေပြီး ဖျက်ဆီးပစ်မည်ဖြစ်သောကြောင့်ဖြစ်သည်။
ဤကဲ့သို့သော ပတ်ဝန်းကျင်တွင် ဆက်ဆံရေးသည် မလွှဲမရှောင် ကြီးထွားလာသည်။ ကျန်းမာပြီး
ကြီးထွားနေသော အိမ်ထောင်ရေးချစ်ခြင်းမှ နောက်ထပ်အဖိုးတန်တန်ဖိုးတစ်ခု
ပေါ်ထွက်လာသည်။ အိမ်သည် မိသားစုဖြစ်လာသည်။ ခ. ခရစ်ယာန်မိသားစု။ သမ္မာကျမ်းစာသည်
လူသားမိသားစုဖွဲ့စည်းခြင်းကို အလွန်အရေးတကြီး သတ်မှတ်ထားသည်။
ခရစ်ယာန်မိသားစုဘဝနေထိုင်မှုပုံစံသည် မိသားစုဘဝ၏ စံနှုန်းများတွင် ဤအရေးကြီးမှုကို
ထင်ဟပ်စေသည်။
Christians strive to maintain high standards in the marriage relation for
at least two reasons. First, in embracing God’s will, they secure one of the
most precious of God-given values: a happy home. This happens in spite of the
fact that no marriage is flawless, no spouse is a perfect “helper,” and no one
always “fits” the other spouse in all respects. Second, Christians keep high
standards of marriage because of love, both to God and to the spouse.
Faithfulness becomes a gift of love offered exclusively to the spouse, because
to do otherwise would hurt and destroy the other. In such an atmosphere the
relationship inevitably grows. Another precious value emerges from the healthy
and growing marriage love: home becomes a family.
b. Christian family. The Bible attaches great importance to the
formation of a human family. Christian family lifestyle reflects this
significance in the standards of family life.
(၁) ယေဘုယျမူများ။
သားသမီးများမွေးဖွားရန် မူဝါဒ (ကမ္ဘာဦးကျမ်း ၁:၂၈) သည် လူသားမျိုးနွယ်ကို
ဆက်လက်ထွန်းကားစေရန်နှင့် ကလေးများအတွက် လုံလောက်သောအိမ်တစ်ခုကို တောင်းဆိုသည်။
ဘုရားသခင်သည် အာဒံနှင့် ဧဝတို့နှစ်ဦးလုံးအား မျိုးပွားပြီး အရေအတွက်များပြားလာရန်
အမိန့်ပေးတော်မူခဲ့သည်။ မျိုးပွားရန်အတွက် နှစ်ဦးစလုံးလိုအပ်သောကြောင့်သာမက၊
အားနည်းပြီး အန္တရာယ်ကင်းကင်း၊ လုံးဝမှီခိုနေရသော မွေးကင်းစကလေးငယ်အတွက်
အကောင်းဆုံးခိုလှုံရာနေရာမှာ ဘုရားသခင်ကို ကိုးကွယ်သော
စုံတွဲ၏အိမ်ဖြစ်သောကြောင့်လည်း ဖြစ်သည်။ အိမ်ထောင်ရေးသဟဇာတဖြစ်မှုသည် ကလေးရောက်ရှိလာခြင်းမတိုင်မီ
ရှိနေရမည်ဖြစ်ပြီး ထိုသဟဇာတဖြစ်မှုသည် ကလေးပေါ်တွင် မူတည်နေခြင်းမရှိရပါ။
သားသမီးမွေးဖွားခြင်းကို အိမ်ထောင်ရေးကို တည်တံ့စေရန် နည်းလမ်းတစ်ခုအဖြစ်
ယူဆသောအခါ၊ ကလေးများသည် မိဘများကြားတင်းမာမှု၏ သားကောင်များ ဖြစ်သွားနိုင်သည်။
ကလေးကို ပြုစုပျိုးထောင်ရန် မူဝါဒ (ကမ္ဘာဦး ၁၈:၁၉၊ ဧဖက် ၆:၄) သည် အလုပ်များစွာကို
လွှမ်းခြုံထားသည်။ ပထမဆုံးနှင့် အရေးအကြီးဆုံးမှာ ကလေးတိုင်းအပေါ်
ချစ်ခြင်းမေတ္တာဖြစ်သည်။ မိဘ-သားသမီးဆက်ဆံရေးတွင် တစ်ဦးကို အလိုမကျပြုခြင်းသည်
လျစ်လျူရှုခံရသူများကို နက်ရှိုင်းစွာ ဒဏ်ရာရစေပြီး အလွန်အမင်း
ချစ်ချစ်ထားသူများကို မကြာခဏ မစွမ်းနိုင်စေပါ။ ဘက်မလိုက်သော
ချစ်ခြင်းမေတ္တာအပေါ်အခြေခံ၍ မိဘများသည် ပညာသင်ကြားခြင်းနှင့်
စည်းကမ်းထိန်းသိမ်းခြင်းတို့ကို လုပ်ဆောင်နိုင်သည်။ သမ္မာကျမ်းစာက
စည်းကမ်းထိန်းသိမ်းခြင်းသည် သင့်လျော်စွာ ပြုလုပ်သောအခါ ချစ်ခြင်းမေတ္တာ၏
ထက်မြက်သော အသိအမှတ်ပြုမှုတစ်ခုဖြစ်သည်ဟု တောင်းဆိုထားသည် (သုတ္တံကျမ်း ၁၃:၂၄)။
ကလေးများအား ငွေကြေးနှင့် ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ လိုအပ်ချက်များဖြင့် ထောက်ပံ့ရန်
မူဝါဒ (၁ တိမောသေ ၅:၈) သည် ခရစ်ယာန်ဘဝနေထိုင်မှုပုံစံကို ပုံဖော်သည်။ မိဘများသည်
နေ့စဉ်လိုအပ်ချက်များကို ပေးရုံသာမက၊ အခြေအနေများခွင့်ပြုပါက ပညာရေး၊
အားလပ်ရက်များ၊ ယဉ်ကျေးမှုဆိုင်ရာ လှုပ်ရှားမှုများနှင့် အမွေအနှစ်အချို့ပင်
ပေးအပ်သင့်သည် (၂ ကောရိန္သု ၁၂:၁၄)။
(1) General principles. The principle
of childbearing (Gen. 1:28) assures the propagation of the human race and
calls for an adequate home for children. God gave the command to be fruitful
and multiply to both Adam and Eve, not only because both were needed for
procreation, but also because the best sanctuary for the weak, vulnerable, and
totally dependent newborn is the home of a godly couple. Marital harmony must
predate the arrival of the child and should be independent of it. When
childbearing is considered a means of keeping the marriage together, the
children may become victims of tensions between the parents. The principle of nurturing the child (Gen.
18:19; Eph. 6:4) encompasses several tasks. First, and most important, is love
for every child. Partiality in parent-children relations inflicts deep wounds
on those who are neglected and often incapacitates those who are coddled
excessively. Based on impartial love parents can engage in education and
discipline. The Bible insists that discipline is also an eloquent expression of
love when administered appropriately (Prov. 13:24). The principle of support of children in financial and physical needs (1
Tim. 5:8) molds the Christian lifestyle. Parents are responsible not only to
provide everyday necessities, but when circumstances allow they should furnish
education, vacations, cultural activities, and even some inheritance (2 Cor.
12:14).
မိဘများကို
လေးစားခြင်းဆိုင်ရာ နိယာမ (ထွက် ၂၀:၁၂) သည် မိသားစုတာဝန်များကို သင့်တင့်စွာ
ထမ်းဆောင်နိုင်ရန် အခြေအနေတစ်ရပ်ကို ဖန်တီးပေးသည်။ မိဘများသည် အိမ်ထောင်စုအပေါ်
အာဏာမရှိလျှင် အထက်ပါ မိဘတာဝန်များကို မထမ်းဆောင်နိုင်ပါ။ အသက်အရွယ်၊ ရင့်ကျက်မှု
ပိုမြင့်မားခြင်း၊ ပညာတတ်မှု၊ အတွေ့အကြုံများသည် သားသမီးများ ကျေးဇူးတင်စွာဖြင့်
အကျိုးခံစားသင့်ပြီး ခံစားနိုင်သည့် အားသာချက်များဖြစ်သည်။ လိုအပ်သော်လည်း
မနှစ်မြို့ဖွယ် သင်ခန်းစာများနှင့် တာဝန်များကို သင်ယူခြင်း သို့မဟုတ်
ပြီးမြောက်အောင် မလုပ်ဆောင်နိုင်တော့ပါ။ သက်ကြီးရွယ်အိုများကို
ဂရုစိုက်ခြင်းဆိုင်ရာ နိယာမ (ဝတ် ၁၉:၃၂) သည် လူ့ဘဝသံသရာကို ပြည့်စုံစေသည်။
ခရစ်ယာန်များသည် သက်ကြီးရွယ်အို မိဘများ သို့မဟုတ် အဘိုးအဘွားများကို
လေးစားခြင်းနှင့် ဂရုစိုက်ခြင်းကို ခရစ်ယာန်တို့၏ တာဝန်နှင့် ဂုဏ်သိက္ခာရှိသော
အခွင့်အရေးဟု မှတ်ယူကြသည်။ လူ့အဖွဲ့အစည်းတွင် လူတစ်ဦး၏တန်ဖိုးကို အသုံးဝင်မှု၊
အောင်မြင်မှု၊ ပံ့ပိုးကူညီမှုများဖြင့် တိုင်းတာတတ်သည့် ယဉ်ကျေးမှုတွင်
အားနည်းသူနှင့် သက်ကြီးရွယ်အိုများကို တန်ဖိုးထားခြင်း မရှိတော့ပါ။ ချစ်လှစွာသော
မိဘများသည် သားသမီးများ၏ အိမ်မှ နွေးထွေးမှုကို ဖယ်ရှားခံရပြီး သားသမီးများ
ရံဖန်ရံခါ လာရောက်လည်ပတ်ရုံမျှသာ ရှိသည့် အဖွဲ့အစည်းများထဲသို့
တွန်းပို့ခံရလေ့ရှိပြီး ထိုသို့ဖြစ်ခြင်းသည် ဖော်ပြမရနိုင်သော ဝမ်းနည်းခြင်းကို
ဖြစ်ပေါ်စေသည်။ သမ္မာကျမ်းစာသည် အသက်ကြီးသူများကို သင့်တင့်စွာ လေးစားရန်
ညွှန်ကြားထားသည်။
The principle of respect for parents
(Ex. 20:12) creates a context in which family responsibilities can be
adequately discharged. Parents cannot fulfill the parental duties listed above
if they hold no authority over their household. The age, the greater maturity,
the education, the experience, are all advantages from which children can and
should profit with gratitude. The necessary but unpleasant lessons and tasks
may never be learned or accomplished when due respect is wanting. The principle of care for the elderly (Lev.
19:32) completes the human life cycle. Christians consider respect and care for
elderly parents or grandparents as a Christian duty and privilege. In a
civilization where the value of a human being tends to be measured by
usefulness, success, and contributions, the weak and elderly are discounted.
Often loving parents feel pushed aside, away from the warmth of their
children’s homes into institutions where infrequent visits by children create
inexpressible anguish. The Bible enjoins proper respect for those who are
older.
(၂) စံနမူနာပုံစံများ။
ဖန်ဆင်းခြင်းဇာတ်ကြောင်းသည် မိဘဖြစ်ခြင်းကို စဉ်းစားနေသော ဇနီးမောင်နှံများအတွက်
စံနမူနာတစ်ခု ပေးထားသည်။ ပထမဆုံး၊ ဘုရားသခင်သည် လူနှင့်မိန်းမကို ဖန်ဆင်းရန်
စီစဉ်တော်မူခဲ့သည်၊ “လူကို ငါတို့တူစွာ ငါတို့ပုံသဏ္ဌာန်နှင့် ဖန်ဆင်းကြကုန်အံ့”
(ကမ္ဘာ ၁:၂၆)။ သားသမီးမွေးဖွားခြင်းသည် ရည်ရွယ်ချက်ရှိရှိ၊ စီစဉ်ထားရမည်ဖြစ်ပြီး
အရေးမကြီးသော မတော်တဆဖြစ်ရပ်တစ်ခုမျှ မဖြစ်ရပါ။ ဒုတိယအချက်၊ ဘုရားသခင်သည်
လူသားမျိုးအတွက် လိုအပ်သမျှကို ပြင်ဆင်ထားတော်မူသည်– အဆုတ်အတွက် လေ၊ ဗိုက်အတွက်
အစာ၊ မျက်စိအတွက် အလင်းရောင်၊ ကြွက်သားများအတွက် အလုပ်နှင့် အိပ်စက်ခြင်း၊
စိတ်အတွက် သဘာဝ၏ နက်နဲသောအရာများနှင့် စည်းမျဉ်းများ၊ ဘုရားသခင်နှင့်
ဆက်ဆံရေးအတွက် ဥပုသ်နေ့။ ခရစ်ယာန်ဘဝနေထိုင်ပုံသည် မိသားစုကို ဂရုစိုက်ခြင်းနှင့်
ထောကပံ့ခြင်း နိယာမများကို ဆက်လက်ထိန်းသိမ်းရာတွင် ကောင်းကင်ဘုံခမည်းတော်ကို
အတုယူရန် ခေတ်သစ်မိဘများကို ဖိတ်ခေါ်ထားသည်။
(2) Normative models. The Creation account presents an example for
spouses contemplating parenthood. First of all, God planned the creation of man
and woman: “Let us make man” (Gen. 1:26). Childbearing must be purposeful and
planned, not a thoughtless incident of insignificant consequence. Second, God
prepared everything needed for the human creature: air for the lungs, food for
the stomach, light for the eyes, work and sleep for the muscles, mysteries and
laws of nature for the mind, and the Sabbath for communion with God. A
Christian lifestyle beckons modern parents to imitate our heavenly Father in
upholding the principles of care and support of the family.
ဣဇာက်နှင့်
ရေဗက္ကာတို့၏ အိမ်ထောင်တွင် ဘက်မလိုက်သော ချစ်ခြင်းနိယာမကို အလွန်အမင်း
လျစ်လျူရှုခဲ့သည်။ ဣဇာက်သည် ဧသောကို နှစ်သက်ပြီး ရေဗက္ကာက ယာကုပ်ကို နှစ်သက်ခဲ့သည်
(ကမ္ဘာ ၂၅:၂၈)။ ညီအစ်ကိုများအကြား ပြိုင်ဆိုင်မှုနှင့် မုန်းတီးမှုက ဤမိသားစုကို
ပြိုကွဲစေခဲ့သည်။ ယာကုပ်လည်း ယောသပ်ကို ဦးစားပေးခဲ့ပြီး အလားတူအကျိုးဆက်များ
ဖြစ်ပေါ်ခဲ့သည် (ကမ္ဘာ ၃၇:၃၊၄)။ ဤဆိုးရွားသော ဥပမာနှစ်ခုသည် သားသမီးများကို
မှန်ကန်စွာ ပြုစုပျိုးထောင်ခြင်း နိယာမ၏ အရေးကြီးပုံကို ထောက်ပြပြီး မိဘများအတွက်
ဘက်မလိုက်ရန် မည်မျှ အရေးကြီးကြောင်း ပြသနေသည်။ အာဗြဟံနှင့် ဣဇာက်တို့သည်
အချင်းချင်း လေးစားခြင်းနှင့် ချစ်ခြင်း၏ လှပသော စံနမူနာဖြစ်သည်။
မောရီယာတောင်ပေါ်တွင် သားဣဇာက်သည် ဖခင်၏ဘုရားသခင်ကို ယုံကြည်ခဲ့သည်ဖြစ၍ ဖခင်ကို
သေဆုံးချိန်ထိ ယုံကြည်ခဲ့သည် (ကမ္ဘာ ၂၂:၁–၁၄)။ အလွန်ဆန့်ကျင်ဘက်သော ဥပမာတစ်ခုကို
ဧလိဆရာက ပေးထားသည်။ သူသည် သားများကို ထိန်းချုပ်နိုင်ခြင်း မရှိတော့သလို သူတို့၏
လေးစားမှုကိုလည်း ဆုံးရှုံးခဲ့သည် (၁ဓမ္မရာဇဝင် ၂:၂၂–၂၅)။ ဣဇာက်သည် ကောင်းချီးများ
ရိတ်သိမ်းခဲ့သလို ဧလိဆရာ၏ သားများသည် ကိုယ်ပိုင်ပျက်စီးခြင်းနှင့် သေဆုံးခြင်းကို
ရိတ်သိမ်းခဲ့ပြီး နိုင်ငံတော်၏ ကျဆုံးမှုနှင့် အကျင့်စာရိတ္တအစဉ်အလာ
ပြိုလဲခြင်းကို ဖြစ်ပေါ်စေခဲ့သည်။
In the household of Isaac and Rebekah there was a serious neglect of the
principle of impartial love. Isaac preferred Esau and Rebekah favored Jacob
(Gen. 25:28). Sibling rivalry and even hatred tore this family apart. Jacob
also showed a preferential bias toward Joseph; identical consequences followed
(Gen. 37:3, 4). These two negative examples only support the principle of
proper nurture of children, indicating how important it is for parents to be
impartial.
Abraham and Isaac stand as a beautiful example of mutual respect and love.
On Mount Moriah the son trusts his father to the point of death because he has
learned to trust his father’s God (Gen. 22:1–14). A very different example is
given by Eli, a father who lost control over his sons, as well as their respect
(1 Sam. 2:22–25). Just as Isaac reaped blessings, so the sons of Eli the priest
harvested personal ruin and death, and caused national decay and collapse of
the moral order.
နောက်ဆုံးအနေဖြင့်
မိသားစုအပြုအမူအတွက် စံနမူနာချမှတ်ပေးနိုင်သော အခြားဥပမာများစွာ ရှိသည်။
ထိုအထဲတွင် ဟန္နာ နှင့် ဧလကန (၁ဓမ္မရာဇဝင် ၁၊၂)၊ ယောသပ်နှင့် မာရိ (မဿဲ ၁:၁၈–၂၅၊
၂:၁–၂၃)၊ တိမောတေ၏ အဘွားလောငီးနှင့် မိခင်ယူနိကေ (၂တိ ၁:၅) တို့ကို
ဖော်ပြအပ်ပါသည်။
Finally, many other examples can set norms for family behavior. Among them
we mention Hannah and Elkanah (1 Sam. 1; 2), Joseph and Mary (Matt. 1:18–25;
2:1–23), and Lois and Eunice, grandmother and mother of Timothy (2 Tim. 1:5).
(၃)
လုပ်ဆောင်ရန်စည်းမျဉ်းများ။ မိသားစုဘဝအတွက်
ပိုမိုတိုက်ရိုက်ညွှန်ကြားချက်များအတွက် ခရစ်ယာန်တစ်ဦးသည် ထွက်မြောက်ရာ ၂၁:၁၅၊၁၇၊
ဝတ်ပြုရာ ၁၉:၃၊ တရားဟောရာ ၂၇:၁၆၊ သုတ္တံကျမ်း ၁:၈၊ ၆:၂၀၊ ၂၃:၂၂၊ ဧဖက် ၆:၁–၄၊
၁တိမောတေ ၅:၁–၈၊ တိတု ၂:၃–၆၊ ဟေဗြဲ ၁၂:၇–၁၁ ကဲ့သို့သော ကျမ်းချက်များကို
ကိုးကားနိုင်သည်။
(3) Rules of action. For more direct guidelines on family life, a
Christian may refer to passages such as Exodus 21:15, 17; Leviticus 19:3;
Deuteronomy 27:16; Proverbs 1:8; 6:20; 23:22; Ephesians 6:1–4; 1 Timothy 5:1–8;
Titus 2:3–6; and Hebrews 12:7–11.
ခရစ်ယာန်မိသားစုဘဝစံနှုန်းများကို
လိုက်နာခြင်းမှ အပြုသဘောဆောင်သော တန်ဖိုးများစွာ ထွက်ပေါ်လာသည်။
ကိုယ်ပိုင်အမှတ်အသားဖြစ်မှု (Identity) သည် အရေးကြီးဆုံးတစ်ခုဖြစ်သည်။ ၎င်း၏အခြေခံသည်
ကိုယ်နှင့်တစ်ကိုယ်တည်း ဆွေးနွေးခြင်းနှင့် အခြားသူများနှင့်
ဆွေးနွေးခြင်းပေါ်တွင် တည်သည် (ကမ္ဘာ ၂:၁၈)။ ထိုဆွေးနွေးမှုများသည် ကိုယ်ကိုကိုယ်
အကဲဖြတ်ခြင်း (ရောမ ၂:၁၅) သို့မဟုတ် ကိုယ်ကိုကိုယ် အားပေးခြင်း (ဆာလံ ၅:၁၁၊ ၁၁၆:၇)
ပုံစံဖြင့် ဖြစ်ပေါ်နိုင်သည်။ ထို့ပြင် အဖွဲ့အစည်းတစ်ခုထဲတွင် ပါဝင်လိုသော
လိုအပ်ချက်က ကျွန်ုပ်တို့ကို ကျွန်ုပ်တို့အတွက် အရေးကြီးသူများနှင့် ဆွေးနွေးပြီး
အတုယူရန် တွန်းအားပေးသည်။ ထို့ကြောင့် ကျွန်ုပ်တို့၏ ကိုယ်ပိုင်အယူအဆသည်
လူမှုဆိုင်ရာ အတိုင်းအတာကို ရရှိသည်။ မွေးဖွားချိန်တွင် လူသားများတွင်
တိရစ္ဆာန်များကဲ့သို့ ကိုယ်တိုင်လမ်းညွှန်ပေးနိုင်သော ဗီဇမရှိပါ။ သူတို့သည်
ဂရုစိုက်မှု၊ လမ်းညွှန်မှု၊ စံနမူနာပြမှု၊ ခွင့်လွှတ်မှု၊ လက်ခံမှု၊
ချစ်ခြင်းဖြင့် အတည်ပြုမှု လိုအပ်သည်။ မိသားစုသည် လူသားများ
ကိုယ်ကျိုးနှင့်ကိုယ်တန်ဖိုးကို ကျန်းမာစွာ ရရှိရန် ဘုရားသခင်ပေးသနားတော်မူသော
ပတ်ဝန်းကျင်ဖြစ်သည်။
Many positive values emanate from following Christian standards of family
life. Identity, the sense of self, is among the most important. Its basis rests
on dialogue with oneself and others (Gen. 2:18). The dialogues may take a form
of self-appraisal (Rom. 2:15) or self-encouragement (Ps. 5:11; 116:7). In
addition, the need for belonging urges us to dialogue with and imitate those
who are important to us. Thus our self-concept receives its social dimension.
At birth, humans have no instincts to guide them autonomously as do animals.
They need caring, coaching, modeling, forgiving, accepting, and affirming in
love. The family is the God-given environment in which humans receive a healthy
sense of self-worth and identity.
အလားတူပင် မိသားစုသည်
အကျင့်စာရိတ္တနှင့် တန်ဖိုးထားမှုများ ဖွံ့ဖြိုးလာစေရန် အားပေးပြီး
လွယ်ကူချောမွေ့စေသော နေရာဖြစ်သည်။ ကလေးများ မြင်တွေ့ရသော စံနမူနာများ၊ ပေးအပ်သော
အခွင့်အရေးများ၊ သူတို့ထိတွေ့ရသော ဂီတ၊ စာအုပ်၊ အစားအသောက်၊ လူမှုရေးရာသီဥတုနှင့်
ဘာသာရေးဦးတည်ချက်များသည် သူတို့၏ အကျင့်စရိုက်နှင့် တန်ဖိုးထားမှုကို အများအပြား
ဆုံးဖြတ်ပေးသည်။ အဲလင် ဂျီ ဝိုက် ရေးသားခဲ့သည်မှာ– “မိသားစုတွင် လူတိုင်းသည်
ခရစ်တော်၏ သင်ခန်းစာများဖြင့် ပြုစုပျိုးထောင်ခံရမည် … ။ ဤသည်မှာ မိသားစုတိုင်း
ရည်မှန်းရမည့် စံနှုန်းဖြစ်သည် … ။
In the same way, the family provides the context that encourages and
facilitates the development of habits and values. The examples that children
observe, the opportunities offered to them, the kind of music, books, food,
social climate, and religious orientation to which children are exposed,
determine in large measure their habits and value preferences. Ellen G. White
writes: “Every one in the family is to be nourished by the lessons of Christ …
. This is the standard every family should aim to reach … .
“ဘာသာရေးသင်ကြားခြင်းဆိုသည်မှာ
သာမန်သင်ကြားခြင်းထက် များစွာပိုသည်။ သားသမီးများကို ဆုတောင်းတတ်အောင် သင်ပေးရင်း
ယေရှုထံ သွားနိုင်ပုံ၊ သူတို့၏ လိုအပ်ချက်အားလုံးကို ပြောပြနိုင်ပုံ သင်ပေးရမည်။
သင်၏ဘဝတွင် ယေရှုသည် သင့်အတွက် အရာအားလုံးဖြစ်ကြောင်း၊ သူ၏ချစ်ခြင်းက သင့်ကို
စိတ်ရှည်သည်းခံစေပြီး ကြင်နာတတ်စေ၊ သည်းခံတတ်စေ၊ မတောင့်တင်းမှုကို ဖြစ်စေသော်လည်း
အာဗြဟံလုပ်ခဲ့သည့်အတိုင်း သားသမီးများကို ခိုင်မာစွာ ညွှန်ကြားနိုင်စေကြောင်း
သင်၏ဘဝဖြင့် ပြသရမည်” (AH 317)။
“Religious instruction means much more than ordinary instruction. It means
that you are to pray with your children, teaching them how to approach Jesus
and tell Him all their wants. It means that you are to show in your life that
Jesus is everything to you, and that His love makes you patient, kind,
forbearing, and yet firm in commanding your children after you, as did Abraham”
(AH 317).
အတွေ့အကြုံအရ
ဘာသာရေးနှင့် ဝိညာဉ်ရေးရာ ဖွဲ့စည်းမှုကို ကလေးတစ်ဦးတည်းကို လွှတ်ထားလို့ မရပါ။
လူသားများကို မှားယွင်းသောလမ်းကြောင်းသို့ ဦးတည်စေသော ဖိအားများကို ကျော်လွှားရန်
မိဘ၏ အပ်နှံမှုနှင့် ချစ်ခြင်းပတ်ဝန်းကျင် လိုအပ်သည်။ ခရစ်ယာန်မိသားစုသည်
ဘုရားသခင်၏ စံနှုန်းများကို ထိန်းသိမ်းရန် ကြိုးပမ်းပြီး ဖြူစင်သောစိတ်နှလုံးနှင့်
ဘုရားသခင်ကို ကြောက်ရွံ့သောစိတ်ဖြင့် နေထိုင်သူများကို လူ့အဖွဲ့အစည်းသို့
ပေးဆပ်သည်။ (လက်ထပ်ခြင်း II. A. ကိုကြည့်ပါ။)
Experience confirms that religious and spiritual formation cannot be left
to the child alone. It takes parental dedication and a loving environment to
overcome the pressures that lead humans in the wrong direction. The Christian
family seeks to uphold divine standards and thus provides society with men and
women who live with integrity and in the fear of God. (See Marriage II. A.)
၂. လက်ထပ်ခြင်းနှင့်
မိသားစုဆိုင်ရာ ပြဿနာများ ခရစ်ယာန်များသည် စံနှုန်းများကို
ဖော်ပြရုံ၊ အားနည်းချက်များကို ဖော်ထုတ်ရုံဖြင့် ကျေနပ်နိုင်သည် မဟုတ်ပါ။
ဒုက္ခရောက်နေသော၊ ပြိုကွဲနေသော အိမ်ထောင်ရေးနှင့် အိမ်များ၏ ကြမ်းတမ်းသော
အဖြစ်မှန်သည် ကူညီရန် အော်ဟစ်နေသည်။ အိမ်ထောင်ရေးနှင့် မိသားစုပြဿနာများကို
ကိုင်တွယ်ဖြေရှင်းရန် သမ္မာကျမ်းစာညွှန်ကြားချက်များကို အာရုံစိုက်မီ၊
ခရစ်ယာန်အိမ်ထောင်ရေးနှင့် မိသားစုဘဝနေထိုင်ပုံတွင် တည်ရှိသော
ကြိုတင်ကာကွယ်ရေးအချက်များကို အတိုချုံး မီးမောင်းထိုးပြရန် လိုအပ်သည်။
2. Issues in Marriage and Family
Christians cannot be satisfied with merely describing ideals and
identifying shortcomings. The grim reality of troubled and broken marriages and
homes cries out for help. Before focusing on the biblical guidelines for
dealing with marriage and family problems, it is necessary to highlight briefly
the preventive features inherent in the Christian marriage and family
lifestyle.
က.
ကြိုတင်ကာကွယ်ရေးဘဝနေထိုင်ပုံ။ အိမ်ထပ်မပြုမီ ကာလသည် အလွန်အရေးကြီးသည်။
ခရစ်ယာန်ဘဝနေထိုင်ပုံသည် ကိုယ်ကိုကိုယ် ဂရုတစိုက် စစ်ဆေးခြင်း၊
အိမ်ထောင်ဖက်ဖြစ်လာနိုင်သူကို စိတ်ရှည်စွာ လေ့လာခြင်း၊ စိတ်ခံစားမှုများ
အကြောင်းပြချက်ကို လွှမ်းမိုးမသွားမီ တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး လုံလောက်စွာ သိကျွမ်းရန်
အချိန်ပေးခြင်း၊ အတွေ့အကြုံရှိပြီး ယုံကြည်ရသူများထံ အကြံဉာဏ်တောင်းခြင်း၊
လိင်စင်ကြယ်မှု စံနှုန်းကို မြင့်မားစွာ ထိန်းသိမ်းခြင်း၊ အထူးသဖြင့်
ဘုရားသခင်၏အလိုတော်ကို အဆက်မပြတ် ဆုတောင်းပြီး ရှာဖွေခြင်းတို့ကို တိုက်တွန်းသည်။
အိမ်ထောင်ဖက်ရွေးချယ်ရာတွင် မည်သူမျှ အလွန်သတိထားလွန်းသည် သို့မဟုတ်
ပညာရှိလွန်းသည် မရှိပါ (5T 106, 107)၊ သို့သော် အထက်ပါ ကြိုတင်ကာကွယ်မှုများသည် ဆိုးရွားသော
ဘေးဒုက္ခများကို လျှော့ချနိုင်သည်။
a. Preventive lifestyle. The premarital period is of crucial importance.
A Christian lifestyle urges careful self-examination, patient study of the
possible marriage partner, sufficient time to know each other before emotional
attachments overpower reason, seeking advice from more experienced and trusted
people, maintaining a high standard of sexual purity, and most of all constant
prayer and searching for God’s will. No one can be too prudent and wise for the
choice of a marriage partner (5T 106, 107), but the above-mentioned precautions
can reduce the risk of serious tragedies.
ခရစ်ယာန်ဘဝနေထိုင်ပုံသည်
အိမ်ထောင်ရေးဆက်ဆံရေးတွင် သဟဇာတဖြစ်မှုနှင့် အမြဲတမ်းရှိမှုကို ရည်ရွယ်သည်။
ထို့ကြောင့် အိမ်ထပ်မပြုမီ ကာလက အချင်းချင်း ဂရုစိုက်မှုနှင့် အချစ်ဇာတ်လမ်းသည်
မင်္ဂလာဆောင်နေ့၊ သားသမီးများ ရောက်ရှိလာခြင်း၊ ရွှေနှစ်များ ရောက်လာခြင်းတို့ကို
ကျော်လွန်၍ ရှင်သန်ရမည်။ ဇနီးမောင်နှံနှစ်ဦးစလုံးသည် အချင်းချင်း ချစ်ခြင်းကို
ပြုစုပျိုးထောင်ပြီး အတူတကွ အလားအလာကို ဇွဲရှိစွာ အောင်မြင်အောင် လုပ်ဆောင်ရမည်။
ခရစ်ယာန်အိမ်ထောင်ရေးတွင် ခံစားချက်၊ ရည်မှန်းချက်၊ ကြောက်ရွံ့မှု၊
မျှော်လင့်ချက်များကို တသမတ်တည်း ဆက်သွယ်ပြောဆိုရမည်ဖြစ်ပြီး စိတ်ပျက်မှု၊
ကင်းကွာမှု၊ ခွဲခွာမှုများ မဖြစ်ပေါ်စေရန် ကာကွယ်ရမည်။
The Christian lifestyle aims at harmony and permanence in a marriage
relationship. For that reason the mutual care and romance from the premarital
period should survive the wedding day, the arrival of children, and the coming
of the golden years. Both spouses need to nurture their mutual love and work
with tenacity to reach their common potential. In a Christian marriage there
must be consistent communication of feelings, goals, fears, and hopes to
prevent the onset of disillusionment, alienation, and the estrangement that may
mar the marriage.
ခရစ်ယာန်မိသားစုဘဝနေထိုင်ပုံသည်
မိသားစုအတွင်းရှိ လူများကို ဗဟိုပြုသည်။ ဂိမ်းကစားခြင်း၊ အပြင်ထွက်ခြင်း၊
သို့မဟုတ် ရိုးရှင်းစွာ ပွေ့ဖက်ခြင်းများဖြင့် အတူတကွနေခြင်းကို တမင်တကာ
ကျင့်သုံးရမည်။ မိသားစုတစ်ခုစီတွင် ထူးခြားသော ဓလေ့ထုံးတမ်းများ (အထူးပွဲများ၊
အားလပ်ရက်များ၊ ပုံမှန်ဝိညာဉ်ရေးလှုပ်ရှားမှုများ၊ အခြားဖန်တီးမှုမိသားစုဓလေ့များ)
သည် အဖွဲ့ဝင်တိုင်း၏ ကိုယ်ပိုင်အမှတ်အသားကို ပိုမိုတိုးတက်စေသည်။
အဖွဲ့ဝင်တိုင်းကို သူတို့ရှိနေသည့်အတိုင်း လက်ခံခြင်းသည် အမှားများကို
သည်းခံခြင်းနှင့် ကိုယ်ပိုင်စွမ်းရည်နှင့် ထူးခြားသောဝိသေသလက္ခဏာများကို
အတည်ပြုခြင်း လိုအပ်သည်။ စည်းကမ်းသည် အဖွဲ့ဝင်တိုင်းကို ချက်ချင်းအန္တရာယ်မှနှင့်
နောက်ဆုံးတွင် အန္တရာယ်ရှိသော အကျင့်များ ဖြစ်ပေါ်လာခြင်းမှ ကာကွယ်ပေးသည်။
နောက်ဆုံး၊ ပုံမှန်ကိုးကွယ်ခြင်းသည် အိမ်တွင် ဘုရားသခင်၏ရှိနေခြင်းကို
အားဖြည့်ပေးပြီး လူတိုင်းတွင် လုံခြုံမှုခံစားချက်ကို ယူဆောင်လာသည်။
The Christian family lifestyle centers on people within the family. Togetherness must be practiced
intentionally around games, outings, or in simple cuddling. Traditions unique to every family
further enhance the sense of identity of each member; these may include special
celebrations, vacations, regular spiritual activities, and other creative
family customs. Acceptance of each
member as he or she is will require tolerance of mistakes and affirmation of
the personal talents and unique characteristics of each. Discipline will protect each member from immediate harm and from
the eventual danger of developing harmful habits. And finally, regular worship will strengthen the
sense of divine presence in the home, bringing a feeling of security to all.
ဤခရစ်ယာန်ဘဝနေထိုင်ပုံကို
တမင်တကာ အကောင်အထည်ဖော်ရန် ကြိုးပမ်းနေသော်လည်း၊ ဒုက္ခများ ဝင်ရောက်လာသောအခါ
သမ္မာကျမ်းစာသည် အိမ်ထောင်ရေးနှင့် မိသားစုဘဝတွင် ပြဿနာများ ကြုံတွေ့နေရသော
ခရစ်ယာန်အတွက် လမ်းညွှန်ချက် ပေးထားသည်။
When, in spite of intentional efforts to implement this Christian way of
life, troubles set in, the Bible presents guidance for the Christian
experiencing problems in marriage and family life.
(၁) အထွေထွေနိယာမများ။
ယေရှုရှင်သန်တော်မူသည့် ရွေးနုတ်ရေးရင်ဆိုင်ခြင်း နိယာမ (မဿဲ ၁၈) သည်
အိမ်ထောင်ရေးနှင့် မိသားစုပြဿနာများတွင်လည်း သက်ရောက်သည်။ သဘောထားကွဲလွဲမှု
ပေါ်ပေါက်လာသည်နှင့် ချက်ချင်း ယေရှုရှင်ညွှန်ကြားသည်မှာ “သွား၍” သင့်ညီအစ်ကိုကို
ရွေးနုတ်ရန် ရင်ဆိုင်ပါ။ ဆက်သွယ်ရေးလမ်းကြောင်း မဖွင့်နိုင်လျှင် အခြားနေရာတွင်
ကူညီမှုရှာဖွေရန် လိုအပ်နိုင်သည်။ ပြဿနာကို ကျွမ်းကျင်သူ တစ်ဦး သို့မဟုတ်
တစ်ဦးထက်ပို၍ မျှဝေခြင်းသည် ကောင်းသောရလဒ်များ ယူဆောင်လာတတ်သည်။ ထိုသို့သော
ကြိုးပမ်းမှုများ မအောင်မြင်ပါက အိမ်ထပ်ပွဲကို သက်သေခံခဲ့သော အသင်းတော်သည်
ကုစားရေးအမှုတော်တွင် ပါဝင်သည်။ ကာလတစ်ခုခန့် ခွဲနေခြင်း နိယာမသည်
အခြားရွေးနုတ်ရေးအဆင့်တစ်ခု ဖြစ်နိုင်သည် (၁ကော ၇:၅၊၁၀၊၁၁)။ ၎င်းသည်
တင်းမာမှုလျှော့ချရန်၊ စဉ်းစားရန်၊ အကြံပေးရန်၊ ဆုတောင်းရန် အချိန်ပေးနိုင်သည်။
သို့သော် ပေါလုက ထိုခွဲနေမှုသည် ဇနီးမောင်နှံအတွက် သွေးဆောင်မှုများ
ယူဆောင်လာနိုင်သည်ဟု သတိပေးပြီး ဆုတောင်းရန်အတွက်သာ တိုတောင်းသော ခွဲနေမှုကို
အကြံပြုသည်။ အိမ်ထောင်ရေး၏ သန့်ရှင်းမှု နိယာမသည် အိမ်ထောင်ရေးကို လူ့ထိတွေ့မှုထက်
မြင့်မြတ်စေပြီး မည်သူ့ဆန္ဒ သို့မဟုတ် အလိုတော်ကြောင့်မျှ ထိခိုက်လွယ်စေမည်
မဟုတ်ပါ။ ယေရှုရှင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်များသည် ရှင်းလင်းသည်– “ဘုရားသခင်သည်
တွဲဖက်စပ်ဆက်ထားတော်မူသောအရာကို လူမျှသာ မခွဲရ” (မဿဲ ၁၉:၆)။ သေခြင်းသာ
အိမ်ထောင်ရေး ဖျက်သိမ်းခြင်း၏ မလွှဲမရှောင်သာသော အကြောင်းရင်းဖြစ်သည် (၁ကော ၇:၃၉)။
အိမ်ထောင်ရေးဥပဒေကို အဆိုးရွားဆုံး ချိုးဖောက်သော အိမ်ထောင်ပြင်ရေးမှုပင်လျှင်
ကွာရှင်းရန် အလိုအလျောက် အကြောင်းပြချက် မပေးပါ။ ယေရှုရှင်သည် ၎င်းကို
သန့်ရှင်းမှု သို့မဟုတ် မချိုးဖောက်နိုင်သော နိယာမ၏ ခြွင်းချက်အဖြစ်
ဆက်ဆံတော်မူပြီး အဓိကနိယာမကို ဆန့်ကျင်သော သို့မဟုတ် ဘေးချင်းယှဉ်သော နောက်စည်းမျဉ်းအဖြစ်
မဆက်ဆံပါ (မဿဲ ၁၉:၉)။ မာလခိက ဘုရားသခင်သည် သူ၏လူမျိုးကို ငြင်းပယ်တော်မူသည်ဟု
ဆိုသည်– “သင်တို့သည် ငယ်ရွယ်စဉ် မင်္ဂလာဆောင်ခဲ့သော သင်၏ဇနီး၊ သင်၏အဖော်နှင့်
ပဋိညာဉ်ဇနီးကို သစ္စာမရှိခဲ့ခြင်းကြောင့် … ။ သင်တို့သည် ကိုယ်ကိုကိုယ်
သတိထားကြလော့။ ငယ်ရွယ်စဉ် မင်္ဂလာဆောင်ခဲ့သော သင်၏ဇနီးကို သစ္စာမရှိစေနှင့်။ ငါသည်
ကွာရှင်းခြင်းကို မုန်းတီးသည်ဟု ဣသရေလအရှင်ထာဝရဘုရား မိန့်တော်မူ၏” (မာ ၂:၁၄–၁၆)။
သစ္စာမဲ့သော အဖော်နှင့် ရင်ဆိုင်နေရသော ခရစ်ယာန်ဇနီးမောင်နှံသည် ဆက်ဆံရေး
ပြန်လည်တည်ဆောက်နိုင်ခြင်း မရှိတော့သည့်အခါမှသာ ကွာရှင်းခြင်းကို ရွေးချယ်သည်
(၁ကော ၇:၁၅)။
(1) General principles. The principle
of redemptive confrontation taught by Jesus in Matthew 18 applies to
marital and family problems as well. As soon as a distance in attitude becomes
evident, Jesus entreats, “go” and confront, to redeem your “brother.” If there
is no opening of communication it may be necessary to seek help elsewhere.
Sharing the problem with one or more skilled helpers often brings good results.
In case such efforts fail, the church that witnessed the marriage vows engages
in a healing ministry. The principle of
separation for a period of time may be another redemptive step (1 Cor. 7:5,
10, 11). This might provide time to lessen the tension, think, counsel, and
pray through the issues that separate. But Paul cautions that such
disassociation might bring temptations to the spouses and advises a short
separation for prayer. The principle of
sacredness of marriage sets the marital union above human touch and beyond
vulnerability to the will or desires of any person. The words of Jesus are clear:
“What therefore God has joined together, let no man put asunder” (Matt. 19:6).
Death is the only inescapable reason for the dissolution of marriage (1 Cor.
7:39). Even adultery, the most serious infraction of marriage law, does not
provide automatic cause for divorce. Jesus treats it as an exception to the
principle of sacredness or inviolability, not as another rule opposing or
alongside the main principle (Matt. 19:9). Malachi speaks of God’s rejecting
His people “because the Lord was witness to the covenant between you and the
wife of your youth, to whom you have been faithless, though she is your
companion and your wife by covenant … . So take heed to yourselves, and let
none be faithless to the wife of his youth. ‘For I hate divorce, says the Lord
the God of Israel’” (Mal. 2:14–16). A Christian spouse faced with a faithless
companion opts for divorce only when there is no possibility for reestablishing
communion (1 Cor. 7:15).
(၂) စံနမူနာပုံစံများ။
ပရောဖက်ဟောရှေပ၏ အတွေ့အကြုံသည် အိမ်ထောင်ပြင်ရေးမှုရှိသော ဇနီးနှင့် လင်၏
အပြုအမူကို သရုပ်ဖော်သည် (ဟောရှေ ၁:၂၊၃၊ ၃:၁–၃)။ စိတ်မတည်ငြိမ်သော ဇနီးသည်
ထွက်ပြေးသွားသော်လည်း သူသည် ပြန်လည်ဝယ်ယူ၍ သစ္စာမဲ့မှုကို ခွင့်လွှတ်ပြီး
လေးစားမှုနှင့် ချစ်ခြင်းဖြင့် ဆက်ဆံသည်။ ပရောဖက်၏ အခက်အခဲသည် ဘုရားသခင်နှင့်
သူ၏လူမျိုးတို့အကြား ဆက်ဆံရေး၏ မှုန်ဝါးသော ပုံရိပ်သာဖြစ်သည်။ “သူတို့အားလုံးသည်
အိမ်ထောင်ပြင်သူများဖြစ်သည်” ဟု ဘုရားသခင်မိန့်ဆိုသည် (ဟောရှေ ၇:၄)၊ သို့သော်
သူတို့ကို “ကွာရှင်း” မပြုပါ။ “ငါသည် သင့်ကို အဘယ်သို့ စွန့်ပစ်နိုင်မည်နည်း၊
အဘယ်သို့ အပ်နှံနိုင်မည်နည်း” ဟု သစ္စာမဲ့မှုကို ကျော်လွန်သော ချစ်ခြင်းဖြင့်
အော်ဟစ်တော်မူသည် (ဟောရှေ ၁၁:၈)။ ထို့ကြောင့် သမ္မာကျမ်းစာတွင် အိမ်ထောင်ရေးတွင်
သစ္စာရှိရန် ခေါ်တော်မူသည့်အပြင် အိမ်ထောင်ပြင်ရေးမှုကို ခွင့်လွှတ်ခြင်း၏ ဘုရားသခင်၏
စံနမူနာပုံစံကို တွေ့ရသည်။
(2) Normative models. The experience of the prophet Hosea illustrates
the conduct of the husband of an adulterous woman (Hosea 1:2, 3; 3:1–3). The
restless spouse runs away but he buys her back, forgives her unfaithfulness,
and treats her with respect and love. The prophet’s predicament presents only a
dim picture of the relationship between God and His people. “They are all
adulterers,” says God (Hosea 7:4), yet He does not “divorce” them. “How can I
give you up!… How can I hand you over!” He exclaims (Hosea 11:8), moved by a
love that transcends faithlessness. Thus we hear in the Bible the call to
faithfulness in marriage (Mal. 2:14–16), as well as an example of model
behavior in the divine example of forgiveness of adultery.
စံနှုန်းများကို
သစ္စာရှိစွာ လိုက်နာခြင်းဖြင့်သာ မိသားစုပြဿနာများကို လုံးဝ ကာကွယ်၍ မရနိုင်ပါ။
အာဒံနှင့်ဧဝတို့၏ အိမ်တွင်ပင် ညီအစ်ကိုများအကြား မနာလိုမှုနှင့် ကာဣန်၏ မနာခံမှု
ရှိခဲ့သည်။ သားပျောက်ဇာတ်လမ်းတွင် ခရစ်ယာန်များသည် သားပျောက်များကို
ကိုင်တွယ်ရာတွင် စိတ်ရှည်မှုနှင့် သည်းခံမှုအတွက် လှုံ့ဆော်မှုကို
တွေ့ရှိနိုင်ပြီး မိသားစုဆက်ဆံရေးကို ရွေးနုတ်ရန် နိယာမများကို ထိန်းသိမ်းရန်
အားပေးမှုလည်း တွေ့ရှိနိုင်သည် (လု ၁၅:၁၁–၃၂)။
Family problems cannot be totally prevented through faithful conformity to
standards alone. Even the home of Adam and Eve faced jealousy between brothers
and the insubordinate behavior of Cain. In the parable of the prodigal,
Christians can find inspiration for patience and forbearance in dealing with
prodigals; they also find encouragement to uphold the principles of redeeming
family relations (Luke 15:11–32).
မိသားစုပြဿနာများသည်
မိဘများ၏ မှားယွင်းသော လုပ်ရပ်ကြောင့်လည်း ဖြစ်ပေါ်နိုင်သည်။ ယောနသန်သည်
ဖခင်ဖြစ်သူ ရှောလုမင်းကို လေးစားခဲ့သော်လည်း သူ၏နေထိုင်ပုံကို ပူးပေါင်းခြင်း
သို့မဟုတ် နာခံခြင်း ငြင်းဆန်ခဲ့သည့် သားကောင်း၏ စံနမူနာဖြစ်သည် (၁ဓမ္မရာဇဝင်
၁၉:၁–၇)။ ကံမကောင်းစွာဖြင့် ယာကုပ်သည် မိခင်၏ မရိုးသားသော အကြံအစည်နှင့်
ပူးပေါင်းခဲ့ပြီး မျိုးဆက်ပေါင်းများစွာ မိသားစုမငြိမ်မသက်ဖြစ်မှုကို
ဖြစ်ပေါ်စေခဲ့သည် (ကမ္ဘာ ၂၇)။
Family problems may result from wrong actions of parents as well. Jonathan
sets a worthy example of a son who respected his father, King Saul, but refused
to cooperate or submit to his way of life (1 Sam. 19:1–7). Unfortunately, Jacob
cooperated with the dishonest scheming of his mother, which resulted in family
disturbances for generations (Gen. 27).
(၃)
လုပ်ဆောင်ရန်စည်းမျဉ်းများ။ အိမ်ထောင်ရေးနှင့် မိသားစုပြဿနာများတွင် တိုထိုက်သော
လုပ်ဆောင်ရန်စည်းမျဉ်းများ ပါဝင်သော ကျမ်းချက်များတွင် တရားဟောရာ ၂၁:၁၅–၂၁၊ မဿဲ
၅:၃၂၊ ၁၉:၅–၉၊ မာကု ၁၀:၁၁၊၁၂၊ ရောမ ၇:၂၊၃၊ ၁ကော ၇ တို့ပါဝင်သည်။
(3) Rules of action. Among the biblical passages containing direct
rules of action on marriage and family problems we note Deuteronomy 21:15–21;
Matthew 5:32; 19:5–9; Mark 10:11, 12; Romans 7:2, 3; and 1 Corinthians 7.
စိတ်ပျက်ဖွယ်ရာ
အချက်တစ်ခုမှာ ကောင်းသော ခရစ်ယာန်များသည် အမြဲတမ်း ကောင်းသော အိမ်ထောင်ရေး
မဖြစ်တတ်သလို ခရစ်ယာန်မိသားစုအားလုံး ကောင်းသော မိသားစု မဖြစ်တတ်ပါ။ ဘုရားသခင်ကို
မဖိတ်ခေါ်ခြင်း၊ သူ၏အလိုတော်ကို မှန်ကန်စွာ မသိရှိခြင်း၊ ကိုယ်ကိုယ်ကိုယ်
ဗဟိုပြုသော နည်းလမ်းများကို စွန့်လွှတ်ရန် ငြင်းဆန်ခြင်းကြောင့် ဖြစ်ပေါ်နိုင်သည်။
ထို့ပြင် သဟဇာတဖြစ်သော ဆက်ဆံရေးသည် အပြစ်ကို တိုက်ဖျက်ရန် ခိုင်မာသော
ခံတပ်ဖြစ်သောကြောင့် စာတန်သည် အိမ်ထောင်ရေးနှင့် မိသားစုများကို ပြင်းထန်စွာ
တိုက်ခိုက်သည်။ ထို့ကြောင့် အိမ်ထောင်ရေးဆက်ဆံရေး ပြိုကွဲပျက်စီးမှုမှ
ခရစ်ယာန်လမ်းကြောင်းဆိုသည်မှာ အဘယ်နည်း ဟု မေးခွင့်ရှိသည်။
A distressing fact is that good Christians do not always make good
marriages and not all Christian families are good families. This may happen
because God is not invited or because His will is not discerned aright, not to
mention our reluctance to forsake our self-centered ways. Furthermore, since
harmonious relationships stand as a bulwark against sin, Satan attacks
marriages and families with fury. So we ask, what is the Christian way through
fatal relational disintegration?
ခ. ကွာရှင်းခြင်း။
ကွာရှင်းခြင်းသည် ဘယ်တော့မှ ဖြေရှင်းချက် မဟုတ်ပါ၊ ဖျက်သိမ်းခြင်းသာဖြစ်သည်။
၎င်းသည် အိမ်ထောင်ရေးကို ဖျက်သိမ်းခြင်းနှင့် ၎င်း၏ပြဿနာများကို
ဖြန့်ကျက်ခြင်းဖြစ်သည်။ တစ်ခါက တစ်တူးတစ်မကိုယ်တိုင် ဖြစ်ခဲ့သည်ကို ဒဏ်ရာရပြီး
ခွဲခွာသွားစေသည်။ ၎င်းသည် အပြစ်မဲ့သူများစွာကို တစ်သက်လုံး အမှတ်အသားပြုထားသည်။
ထို့ကြောင့် ခရစ်ယာန်တစ်ဦးသည် ကွာရှင်းခြင်းကို ဖြစ်စေသူထက် ခံစားရသူ ဖြစ်ရန်
ရွေးချယ်ပြီး ဖြစ်နိုင်လျှင် အိမ်ထောင်ရေးကို ကယ်တင်ရန် လိုအပ်သော ခွန်အားနှင့်
အကြံဉာဏ်ကို ရှာဖွေမည်။ အားလုံးသော နည်းလမ်းများ ကုန်ဆုံးပြီး တိုးတက်မှု မရှိမှသာ
ဇနီးမောင်နှံသည် ကွာရှင်းခြင်း လုပ်ထုံးလုပ်နည်းများကို လက်ခံမည်။
b. Divorce. Divorce is never a solution, rather a dissolution. It is a dissolution of
marriage and a dissemination of its problems. It leaves behind wounded and
divided what once was the one-flesh identity. It marks too many innocent people
for the rest of their lives. For that reason a Christian will rather be a
victim of divorce than cause it, and will seek the strength and counsel needed
to save the marriage if possible. Only after all recourses have been exhausted
with no improvement may a spouse give in to divorce procedures.
ဤဝေဒနာရှိသော
ကာလအတွင်းနှင့် ကွာရှင်းခြင်း နောက်ဆုံးပြီးသွားပြီးနောက် သိသာထင်ရှားသော
ကာလတစ်ခုအတွင်း ခရစ်ယာန်သည် မိသားစုပြင်ပရှိ ဆန့်ကျင်ဘက်လိင်နှင့် ချစ်ကြည်ရေး
မဖွဲ့သင့်ပါ။ အကြောင်းရင်းများစွာ တောင်းဆိုထားသည်။ ပထမ၊ လွယ်ကူစွာ
ပြန်လက်ထပ်နိုင်မည့် မျှော်လင့်ချက်သည် လက်ရှိအိမ်ထောင်ရေး၏ အခက်အခဲများကို
ဇွဲရှိစွာ ဖြေရှင်းရန်ထက် ပိုဆွဲဆောင်လာနိုင်သည်။ ဒုတိယ၊
ရှုံးနိမ့်မှုခံစားချက်နှင့် ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် အလွန်နိမ့်ကျသည်ဟု ခံစားရမှုသည်
စိတ်ခံစားမှု အားနည်းချက်ကို ဖြစ်ပေါ်စေပြီး လိုအပ်သော သတိထားမှုနှင့် ကြံ့ကြံ့ခံနိုင်မှု
ခက်ခဲစေသည်။ ဆက်ဆံရေးသည် အလျင်အမြန်၊ အလွန်နက်ရှိုင်းသွားနိုင်သည်။ တတိယ၊
စိတ်ဒဏ်ရာနှင့် နာကျင်မှုများ အသစ်သော ဆက်ဆံရေးထဲ ဝင်ရောက်လာသောအခါ ဖုံးကွယ်ထားသော
မြေမြုပ်မိုင်းများ ဖြစ်လာပြီး မသိသော အဖော်ရှေ့တွင် ပေါက်ကွဲနိုင်သည်။ ထို့ပြင်
နာကျင်နေဆဲသူသည် ကိုယ်ပိုင်ဝေဒနာများကို ကုစားရန် ကြီးမားသော စွမ်းအင်ကို
သုံးစွဲသောကြောင့် အခြားသူ၏ လိုအပ်ချက်နှင့် အားနည်းချက်များကို ဖန်တီးမှုရှိစွာ
ရင်ဆိုင်ရန် ခွန်အားနည်းပါးသည်။ နောက်ဆုံး၊ သားသမီးငယ်များ သို့မဟုတ် မှီခိုနေရဆဲ
ကလေးများရှိလျှင် သူတို့၏ ဒဏ်ရာရထားသော နှလုံးသားသည် မိဘ၏ အာရုံစိုက်မှုကို
သူစိမ်းထံ လှည့်သွားသည်ကို မြင်တွေ့ရမည်။ သူတို့သည် မူလမိဘနှင့် ကွာရှင်းခံရခြင်း
မဟုတ်ပါ (မကြာခဏ ဘယ်တော့မှ မဟုတ်)။ ပျက်စီးသွားသော အိမ်ထဲသို့ အခြားသူတစ်ဦး
“ဝင်ရောက်” လာသောအခါ ပြိုလဲပျက်စီးမှု အန္တရာယ်သည် အလွန်အမင်း ဖြစ်လာသည်။
During this painful period, and for a significant time after the divorce
is final, the Christian will avoid friendship with individuals of the other
gender outside the family. Several reasons demand this. First, the hopes of
easy remarriage may be more appealing than persistent efforts at resolving the
difficulties of the present marriage. Second, the feeling of failure and deep
sense of low self-esteem make for emotional vulnerability, in which necessary
caution and discretion become difficult. The relationship may grow too quickly,
too deep. Third, when emotional injuries and hurts enter the new relationship
they become hidden mines, ready to explode in the face of an unsuspecting
partner, causing additional problems. Moreover, the still-hurting individual
spends enormous energies on tending to his or her own afflictions, so that
little strength remains to confront creatively the needs and deficiencies of
the other person. Finally, when minor or dependent children are present, their
bruised hearts must witness the attention of their parent turning to a
stranger. They are not (often never) “divorced” from the original parent. And
when another individual “intrudes” into a shattered home the risks of its
collapse become very real.
c. လင်သစ်မြို့သစ်ထပ်မဂ်ကြောင်း။
ယခင်အိမ်ထောင်ဖက်မဟုတ်သောသူနှင့် လင်သစ်မြို့သစ်ထပ်မဂ်ကြောင်းသည် သမ္မာကျမ်းစာအရ
ခွင့်ပြုထားသည့်နည်းလမ်းမဟုတ်ပေ။ ခြွင်းချက်အနေဖြင့် အိမ်ထောင်ဖက်တစ်ဦးသည်
အနာမဂ်ဖို့ဆိုးမှုကျူးလွန်၍ အိမ်ထောင်ပဋိညာဉ်ကို ဆန့်ကျင်ကာ တစ်တူးတစ်ဦတစ်တန်ဆိုင်ညီအညွတ်ကို
ဖျက်ဆီးခဲ့လျှင် ခွင့်ပြုနိုင်သည် (မဿဲ ၁၉:၉)။ “ခွင့်ပြုနိုင်သည်” ဟု ဆိုရခြင်းမှာ
အနာမဂ်ဖို့ဆိုးမှုသည် ခွင့်လွှတ်၍မရသော အပြစ်မဟုတ်သောကြောင့်နှင့်
အနာမဂ်ဖို့ဆိုးမှုအားလုံး တူညီမှုမရှိသောကြောင့်ဖြစ်သည်။
သွေးဆောင်ခံရမှုအခြေအနေတွင် ကျူးလွန်သော အနာမဂ်ဖို့ဆိုးမှုနှင့် အခြားသူများကို
ရည်ရွယ်ချက်ရှိရှိ သွေးဆောင်ကာ စီစဉ်ကျူးလွန်သော အနာမဂ်ဖို့ဆိုးမှုတို့သည်
တူညီခြင်းမရှိပေ။
c. Remarriage. Remarriage with a person other than the former spouse does not appear to
be a biblical option. The exception may be a person whose spouse has fallen in
adultery and broken one-flesh unity in defiance of the covenant of marriage
(Matt. 19:9). We say, “may be” because adultery is not an unforgivable sin, and
because not all adulteries are the same. Infidelity committed in a context of
temptation is not the same as a planned and purposeful adultery of one who
tempts others.
သို့ရာတွင်
အနာမဂ်ဖို့ဆိုးမှုသည် အဘယ်ကြောင့် ထူးခြားသော အပြစ်ဖြစ်သနည်း။ ဘုရားသခင်အပေါ်
သစ္စာဖောက်ခြင်း (ယုံကြည်ခြင်းပဋိညာဉ်ကို ဖောက်ဖျက်ခြင်း)၊ စွန့်ပစ်ခြင်း
(ဂရုစိုက်ရန် ကတိကဝတ်ကို ဖောက်ဖျက်ခြင်း)၊ အကြမ်းဖက်ခြင်း (ချစ်ခြင်းမေတ္တာနှင့်
လေးမြတ်ခြင်းကတိကို ဖောက်ဖျက်ခြင်း)၊ မစင်ကြယ်သောအတွေးများ
(အနာမဂ်ဖို့ဆိုးမှုတစ်မျိုးလည်းဖြစ်သည်) တို့သည်လည်း ကွာရှင်းရန်
အကြောင်းအရင်းမဖြစ်နိုင်ပါသေးသေးလော။ ၁ကောရိန်သု ၆:၁၆-၁၈ တွင် ရှင်ပေါလုသည်
လိင်ဆိုင်ရာအပြစ်၏ ထူးခြားမှုကို အသိအမှတ်ပြုထားသည်။
But why is adultery such a unique sin? Are not such things as apostasy
(breaking the promise of faithfulness to God), abandonment (breaking the
promise to care), abuse (breaking the promise to love and cherish), and impure
thoughts (also a form of adultery) also a ground for divorce? In 1 Corinthians
6:16–18 Paul recognizes the unique nature of sexual sin.
၁. ခန္ဓာကိုယ်၊ စိတ်၊
ခံစားချက်ဆိုင်ရာ အကြမ်းဖက်မှု၊ ယုံကြည်ခြင်းမှ နုတ်ထွက်ခြင်း၊ စွန့်ပစ်ခြင်း၊
မစင်ကြယ်သောအတွေးများပင်လျှင် သီးခြားဖြစ်ပေါ်နိုင်ပြီး နောင်တရခြင်းဖြင့်
ပြန်လည်ပြင်ဆင်၍ရသည်။ လိင်ဆက်ဆံမှုသည် လူတစ်ဦးတစ်ယောက်၏ ခန္ဓာကိုယ်၊ စိတ်၊
ခံစားချက်၊ ဉာဏ်ရည်နှင့် ဝိညာဉ်ရေးအပါအဝင် လူ့ပုဂ္ဂိုလ်တစ်ခုလုံးကို ပါဝင်စေပြီး
ပါဝင်သူ၏ ကိုယ်ပိုင်အမှတ်အသားကို ထိခိုက်စေသည်။ “ပြည့ာတန်မိန်းမနှင့်
တွဲဖက်သောသူသည် ထိုမိန်းမနှင့် တစ်တူးတစ်ခန္ဓာတည်းဖြစ်သွားသည်” (၁ကောရိန်သု ၆:၁၆)။
အခြားအပြစ်များတွင် ဤသို့ဖြစ်ပေါ်ခြင်းမရှိပေ။ ထိုအပြစ်များသည် ခန္ဓာကိုယ်၏
တစ်သားတစ်ကိုယ်တည်းဖြစ်မှုကို ဆန့်ကျင်ခြင်းမဟုတ်ပေ (ကျမ်းချက် ၁၈)။
1. Physical, mental, and emotional abuse, apostasy, abandonment, and even
impure thoughts can occur separately and can be remedied through repentance.
The sexual act involves the entire human being, all dimensions of human
personality, and affects the very identity of the participant: “He who joins
himself to a prostitute becomes one body with her” (1 Cor. 6:16). This does not
happen with other sins. They are not against the homogeneity of the body (verse
18).
၂.
လိင်ဆိုင်ရာအပြစ်တွင် အခြားလွတ်လပ်သော လူသားတစ်ဦးပါဝင်သည်။ ထိုလူ၏
အတိုင်းအတာအားလုံးလည်း ထိခိုက်ခံရပြီး တစ်ဦးတည်း၏ နောင်တရခြင်းသည် အခြားသူအပေါ်
သို့မဟုတ် ပါဝင်ပတ်သက်သူအားလုံးအပေါ် သက်ရောက်မှုကို ပျောက်ပျက်စေနိုင်ခြင်း
သို့မဟုတ် ပယ်ဖျက်နိုင်ခြင်းမရှိပေ။
2. In sexual sin there is another free human being involved. All of that
person’s dimensions are affected as well, and the repentance of one does not
remove or cancel the impact on the other, or on all other people involved.
ဤအချက်နှစ်ချက်၊
ဆိုလိုသည်မှာ လိင်ဆက်ဆံမှုပြုသူ၏ တစ်ဦးတည်းညီညွတ်မှုအပေါ် သက်ရောက်မှုနှင့်
အနာမဂ်ဖို့ဆိုးမှုတွင် အခြားအိမ်ထောင်ဖက်၏ ပါဝင်ပတ်သက်မှုတို့ကြောင့် ဤအပြစ်သည်
အိမ်ထောင်ပဋိညာဉ်ကို သေစေနိုင်သည်။ ထိုအချိန်မှစ၍ မူလအိမ်ထောင်သည်
ပြောင်းလဲသွားပြီး ကျေးဇူးတော်၏ အံ့ဖွယ်တန်ခိုးဖြင့်သာ
ပြန်လည်သင့်မြတ်ရေးဖြစ်ပေါ်လာနိုင်သည်။
These two factors, the impact on the unity of the individual who engages
in sexual activity and the involvement of the other partner in adultery, make
this sin fatal to the marriage union. From that moment on the original marriage
is altered and only the miracle of grace can bring reconciliation.
d. အိမ်ထောင်မပြုဘဲ
အတူနေခြင်း။ အိမ်ထောင်မပြုဘဲ အတူနေခြင်းဆိုသည်မှာ ဥပဒေ သို့မဟုတ် အသင်းတော်၏
အတည်ပြုချက်မရှိဘဲ အတူနေထိုင်ခြင်းကို ဆိုလိုသည်။ ၎င်းသည် စုံတွဲနှစ်ဦး၏
ဆုံးဖြတ်ချက်နှင့် သူတို့၏ ဆန္ဒနှင့် စည်းကမ်းများအပေါ်သာ မူတည်သော
ပုဂ္ဂိုလ်ရေးဆိုင်ရာ စီစဉ်မှုတစ်ခုဖြစ်သည်။ ဤနေထိုင်မှုပုံစံသည်
ခရစ်ယာန်ဘဝနေထိုင်မှုနှင့် ကင်းကွာသည်။ အကြောင်းမှာ-
d. Cohabitation. By cohabitation is meant living together without
legal or church endorsement. It is a private arrangement based on the couple’s
decision and reflects their own wishes and parameters. Such a way of life is
foreign to Christian lifestyle for several reasons:
၁. အိမ်ထောင်မပြုဘဲ
အတူနေခြင်းသည် သမ္မာကျမ်းစာအထောက်အထားမရှိပေ။ အိမ်ထောင်ပဋိညာဉ်ပြင်ပတွင် ကျား-မ
နှစ်ဦးကြား ရင်းနှီးသော လိင်ဆက်ဆံမှုအားလုံးကို အနာမဂ်ဖို့ဆိုးမှု သို့မဟုတ်
မတရားမေထုန်ပြုခြင်းဟု သမ္မာကျမ်းစာတွင် သတ်မှတ်ထားသည်။
1. Cohabitation has no biblical support. Any intimate sexual union of two
persons of different gender outside of the marriage covenant is termed adultery
or fornication.
၂.
အိမ်ထောင်ဖက်နှစ်ဦး၏ ပေါင်းသင်းဆက်ဆံရေးတွင် အခွင့်အရေးများနှင့်
တာဝန်များပါဝင်သည်။ အတွေ့အကြုံအရ တစ်ဦးတစ်ယောက်၏ ပျော်ရွှင်မှုအတွက် တာဝန်ယူမှုသည်
တစ်ဦးတစ်ယောက်အပေါ် တာဝန်ယူမှုကို လေးစားမှုရှိမှသာ လုံခြုံသည်။ ယောက်ျားသည်
မိမိဇနီးအတွက် တာဝန်ယူမှုကို ဘုရားသခင်နှင့် အသင်းတော်အပေါ် တာဝန်ယူမှုအပေါ်
အခြေခံထားလျှင် ပဋိညာဉ်၏ စည်းကမ်းချက်များကို ထိုအာဏာပိုင်များက
အကောင်အထည်ဖော်ပေးသည် (မာလခိ ၂:၁၃-၁၆)။ သို့ရာတွင် အိမ်ထောင်ဖက်အပေါ်
တာဝန်ယူမှုသည် ကိုယ်တိုင် သို့မဟုတ် အိမ်ထောင်ဖက်အပေါ်သာ မူတည်နေလျှင်
အိမ်ထောင်ဖက်အပေါ် တာဝန်မယူတော့ရန် ရိုးရှင်းစွာ ဆုံးဖြတ်လိုက်ခြင်းဖြင့် တာဝန်ကို
ပယ်ဖျက်နိုင်သည်။ ထိုသို့သော ပေါင်းသင်းဆက်ဆံရေးကို ကာကွယ်ရန် သို့မဟုတ် လေးစားရန်
မည်သူ့ကိုမျှ အခွင့်အာဏာ သို့မဟုတ် တာဝန်မရှိပေ။
2. The union of two spouses involves privileges and responsibilities.
Experience shows that responsibility for
someone’s happiness is secure only as the responsibility to someone is respected. If the husband’s responsibility for his
wife is based on his responsibility to God and the church, the terms of the
covenant are enforced by these authorities (Mal. 2:13–16). But if
responsibility for the partner is simply to oneself or to one’s partner, a
simple decision not to be responsible to
the partner cancels the duty for the
other. No one else has a mandate or duty to protect or respect such a union.
၃. လူ့နှုတ်ခမ်းစကား၊
ဆန္ဒ သို့မဟုတ် တောင့်တမှုများကသာ အာမခံချက်ရှိပြီး မိမိ၏
နက်ရှိုင်းဆုံးခံစားချက်များကို ကတိကဝတ်ပြုကာ မိမိကိုယ်ကို အားနည်းချက်နှင့်
ထင်ရှားစေခြင်းသည် အန္တရာယ်များပြီး ပညာမဲ့လုပ်ရပ်ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် ထိုသို့သော
ဆက်ဆံရေးများတွင် အမြဲတမ်းတည်တံ့မှု သို့မဟုတ် နက်နဲမှုရှိရန် အခွင့်အလမ်းသည်
နည်းပါးသည်။ (အိမ်ထောင်ရေး II. B, C ကိုကြည့်ပါ။)
3. To commit one’s deepest feelings and to make one’s self vulnerable with
no other guarantee than the promise of human lips, wishes, or desires, is risky
and unwise. For that reason the chances for permanency or depth in such
relationships are slim. (See Marriage II. B, C.)
၃. လိင်စိတ်ဆိုင်ရာ
ကိစ္စများ a. လူ့လိင်စိတ်။
သင့်လျော်သော လိင်ဆိုင်ရာကျင့်ကြံမှုနှင့်ပတ်သက်၍ ခရစ်ယာန်သက်သေခံချက်သည်
ခေတ်သစ်လူ့အဖွဲ့အစည်းအတွက် အလွန်အရေးကြီးသည်။ လူမှုရေးနှင့်
ပုဂ္ဂိုလ်ရေးပြဿနာများစွာသည် ဤသဘာဝအတိုင်း လိင်စိတ်အားကို
ထိန်းချုပ်နိုင်စွမ်းမရှိခြင်းမှ ဖြစ်ပေါ်လာခြင်းဖြစ်သည်။ လိင်တော်လှန်ရေးသည်
ရှိရင်းစွဲ ခက်ခဲနေသော အခြေအနေကို ပိုမိုပြင်းထန်စေခဲ့သည်။ ရလဒ်အနေဖြင့်
ခရစ်ယာန်တစ်ဦးသည် လိင်ဆက်ဆံမှုကို ပျော်ရွှင်မှု၏ အဓိကသော့ချက်ဟု ယူဆပြီး
အိမ်ထောင်ပြင်ပလိင်ဆက်ဆံမှုကို ပုံမှန်ဟု ယူဆကာ လိင်တူဆက်ဆံမှုနှင့် အချို့သော
လိင်ဆိုင်ရာပုံမမှန်မှုများကို တရားဝင်အခြားရွေးချယ်စရာ နေထိုင်မှုပုံစံအဖြစ်
ခွင့်ပြုထားသော ယဉ်ကျေးမှုတွင် နေထိုင်နေရသည်။ လူ့အပြုအမူ၏ ဤနယ်ပယ်တွင်
ရှင်းလင်းသော လမ်းညွှန်ချက်များကို ရှောင်ရှားခြင်းသည် ရင်းနှီးမှုကို
ပုံမမှန်အောင်လုပ်ခြင်းကို ခွင့်ပြုသလိုဖြစ်နေသည်ထက် မပိုပါ။ ဘုရားသခင်၏
နှုတ်ကပတ်တော်သည် လိင်စိတ်နှင့်ပတ်သက်၍ တိတ်ဆိတ်နေခြင်း သို့မဟုတ်
မစိုးရိမ်ခြင်းမရှိပေ။ သမ္မာကျမ်းစာကို ဂရုတစိုက်ဖတ်ရှုပါက ထိုအချက်ကို ပြတ်သားစွာ
သိရှိနိုင်သည်။
3. Issues in Sexuality
a. Human sexuality. A Christian witness regarding appropriate sexual
conduct is of enormous importance for contemporary society. Many social and
personal problems stem from the inability to effectively restrain and regulate
the dynamism of this natural drive. The sexual revolution has only intensified
and exacerbated an already difficult situation. As a result, a Christian lives
in a civilization that considers sexual expression a key to happiness,
extramarital intercourse as normal, and tolerates homosexual practice and certain
other sexual perversions as valid alternative lifestyles. To evade clear
guidelines in this dimension of human conduct may be as irresponsible as to
condone the perversion of intimacy. The Word of God is not silent on, nor
indifferent to, sexuality, as a careful reading of Scripture will amply
demonstrate.
(၁) အထွေထွေနိယာမများ။
ကျားမ ကွဲပြားမှု၏ ကောင်းမြတ်ခြင်းနိယာမကို သမ္မာကျမ်းစာတွင် ရှင်းလင်းစွာတွေ့ရသည်
(ကမ္ဘာဦး ၁:၂၇၊ ၂၈၊ ၃၁)။ ဘုရားသခင်သည် ကျားမ ကွဲပြားသော လူနှစ်ဦးကို
ရည်ရွယ်ချက်ရှိရှိ ဖန်ဆင်းတော်မူခဲ့သည်။ ယောက်ျားနှင့် မိန်းမနှစ်ဦးစလုံးသည်
ဘုရားသခင်၏ ပုံသဏ္ဍာန်တော်အတိုင်း ဖန်ဆင်းခံရသော်လည်း သူတို့၏ အခန်းကဏ္ဍနှင့်
လုပ်ဆောင်ချက်များ၊ စိတ်နှလုံးနှင့် ခန္ဓာကိုယ်များမှာ ကွဲပြားသည်။ ယောက်ျားနှင့်
မိန်းမ ကွဲပြားခြင်းသည် တစ်ဦးက အခြားတစ်ဦးထက် နိမ့်ကျသည်ဟု မဆိုလိုပေ။
(အိမ်ထောင်ရေး I. E. ၁.
b ကိုကြည့်ပါ။)
(1) General principles. The principle
of the goodness of gender difference appears clearly in Scripture (Gen.
1:27, 28, 31). God intentionally created two persons of different gender. Both
men and women are created in the image of God, yet their roles and functions,
to say nothing of their minds and bodies, are different. That man and woman are
different does not mean that one is inferior to the other. (See Marriage I. E.
1. b.)
လိင်စိတ်၏
ကောင်းမြတ်ခြင်းနိယာမသည် လိင်စိတ်အားနှင့် လိင်ဆိုင်ရာလုပ်ရပ်များသည်
သူတို့အလိုအလျောက် ဆိုးယုတ်ခြင်း သို့မဟုတ် အပြစ်မဟုတ်ကြောင်း အတည်ပြုသည် (ကမ္ဘာဦး
၁:၂၈; ၂:၂၄၊
၂၅; ၄:၁)။
သမ္မာကျမ်းစာသည် ယောက်ျားတစ်ဦးသည် မိမိဇနီးကို “သိခြင်း” အကြောင်း မကြာခဏနှင့်
ရဲဝံ့စွာ ဖော်ပြထားပြီး ထိုသို့လုပ်ဆောင်ရာတွင် လိင်ဆိုင်ရာကျင့်ကြံမှု
ကောင်းမြတ်နေဆဲဖြစ်ရန် နယ်နမိတ်များကို သတ်မှတ်ပေးထားသည်။ ပထမအချက်၊
ရင်းနှီးမှုသည် ခန္ဓာကိုယ်ဆိုင်ရာသာ မဟုတ်ဘဲ ခံစားချက်၊ ဉာဏ်ရည်၊ ဆန္ဒ၊
လူမှုစီးပွား၊ ဥပဒေ၊ ဝိညာဉ်ရေးအတိုင်းအတာများနှင့်အတူ ပါဝင်ရမည်။ ဒုတိယအချက်၊
လူ့လိင်စိတ်သည် အိမ်ထောင်ရေး၏ ခိုလှုံရာနေရာကို လိုအပ်သည်။ အကြောင်းမှာ
ဝိညာဉ်ရေးဆိုင်ရာ ဆက်သွယ်မှုသည် ချက်ချင်းဖြစ်ပေါ်နိုင်ခြင်း သို့မဟုတ်
မဆင်မခြင်ဖြစ်ပေါ်နိုင်ခြင်းမရှိပေ။ ၎င်းသည် သီးသန့်ဖြစ်မှု၊ စစ်မှန်သော
ခံစားချက်ဆိုင်ရာ သဟဇာတဖြစ်မှု၊ ဉာဏ်ရည်နှင့် ဆန္ဒ၏ လွတ်လပ်စွာ သဘောတူညီမှု၊
လူမှုစီးပွား၊ ဥပဒေဆိုင်ရာ တာဝန်များကို အပြည့်အဝလက်ခံမှုတို့ကို လိုအပ်သည်။
တတိယအချက်၊ ဆက်သွယ်မှုနှင့် ရင်းနှီးမှုသည် အိမ်ထောင်ဖက်များစွာနှင့်
မဖြစ်ပေါ်နိုင်သောကြောင့် ခရစ်ယာန်ဘဝနေထိုင်မှုသည် ယောက်ျားတစ်ဦးနှင့်
မိန်းမတစ်ဦး၏ တစ်သက်တာလုံး အိမ်ထောင်ပြုမှုကို တောင်းဆိုသည်။ ဤနယ်နမိတ်အတွင်းသာ
လုံခြုံမှု၊ ယုံကြည်မှု၊ ကတိကဝတ်များ လုံလောက်စွာရရှိ၍ မိမိ၏ တစ်ခုလုံးကို
အခြားသူတစ်ဦးအား ဖွင့်ဟဝန်ခံနိုင်မည်။ ဤနယ်နမိတ်များအတွင်းသာ လိင်ဆက်ဆံမှုသည်
ကောင်းမြတ်သောအရာဖြစ်နေနိုင်သည်။
The principle of the goodness of
sexuality affirms that the sexual drive and sexual activities are not in
themselves evil or sinful (Gen. 1:28; 2:24, 25; 4:1). The Bible speaks
frequently and unabashedly of a man’s “knowing” his wife; in so doing Scripture
defines the parameters within which sexual conduct remains a good thing. First,
intimacy is not only physical in nature; its expression involves and requires
emotional, rational, willful, socioeconomic, legal, and spiritual dimensions
together with the physical. Second, human sexuality needs the sanctuary of
marriage because spiritual communion cannot happen instantly or in a haphazard
manner; it requires exclusiveness, genuine emotional rapport, free consent of
reason and will, and full assumption of social, economic, and legal
responsibilities. Third, because communion and intimacy cannot take place with
multiple partners, a Christian lifestyle calls for the lifelong marriage of one
man to one woman. Only within these confines can one find enough security,
trust, and commitment to lay one’s entire being open to another person. Only
within these boundaries can sexual relations remain a good thing.
လိင်စင်ကြယ်ခြင်းနိယာမသည်
လူ့ရင်းနှီးမှု၏ ပုံမမှန်မှုနှင့် အလွဲသုံးစားမှုအားလုံးကို ဆန့်ကျင်သည်
(၁ကောရိန်သု ၆:၁၅-၂၀)။ ဤနိယာမကြောင့် ခရစ်ယာန်သည် ယဉ်ကျေးမှုအရ
လက်ခံထားသည်ပင်ဖြစ်စေ မစင်ကြယ်မှုအားလုံးကို ရှောင်ကြဉ်ရမည်။
The principle of sexual purity
stands against all forms of perversions and abuses of human intimacy (1 Cor.
6:15–20). Because of this principle, the Christian will eschew all forms of
impurity, even though they may be culturally acceptable.
ပြည့ာတန်မှုသည်
မိမိခန္ဓာကိုယ်ကို ရောင်းချခြင်းဖြစ်ပြီး အောက်ပါအကြောင်းများကြောင့်
ရှုတ်ချခံရသည်။ ၎င်းသည် လိင်စိတ်၏ ခန္ဓာကိုယ်ဆိုင်ရာအသွင်ကို လူ့ပုဂ္ဂိုလ်၏
အခြားအတိုင်းအတာများမှ ခွဲထုတ်ကာ ကိုယ်ပိုင်တန်ဖိုးကို လိင်ဈေးကွက်တွင်သာ
လျှော့ချသည်။ လိင်မှတဆင့်ကူးစက်ရောဂါများ ပျံ့နှံ့စေရုံသာမက အိမ်ထောင်များ၏
တည်ငြိမ်မှုနှင့် လူမှုဆက်ဆံရေး၏ လုံခြုံမှုကို ပျက်ပြားစေသည်။
အိမ်ထောင်ပြင်ပလိင်ဆက်ဆံမှုအားလုံးကို ပြည့ာတန်မှုနှင့် အတူတူပင်
အကြောင်းပြချက်များဖြင့် ငြင်းပယ်ရမည်။ လိင်လုပ်ရပ်တွင် ငွေကြေးပေးချေမှု
မပါဝင်သည်ပင်ဖြစ်စေ (တရားဟောရာ ၂၂:၂၂)။ ဆွေမျိုးနီးစပ်သူများကြားအနာမဂ်ဖို့ဆိုးမှုသည်
နောက်ထပ်အကြောင်းများကြောင့် စက်ဆုပ်ဖွယ်ဖြစ်သည်။ ၎င်းသည် နီးစပ်သူများကြား
ဆက်ဆံရေးကို ရှုပ်ထွေးစေပြီး အထူးသဖြင့် အသက်ငယ်ရွယ်သူ သို့မဟုတ်
သဘောတူညီမှုမရှိသော အရွယ်ရောက်သူများအတွက် စိတ်ဒဏ်ရာကြီးစွာ ဖြစ်စေသည်။ ၎င်းသည်
လူ့လွတ်လပ်ခွင့်ကို ချိုးဖောက်ပြီး လူ့ဂုဏ်သိက္ခာကို လျှော့ချကာ တစ်သက်တာလုံး
ပြည့ာတန်မှု သို့မဟုတ် လိင်မညီမျှမှုသို့ မကြာခဏ ဦးတည်စေသော
စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာနှင့် ခံစားချက်ဆိုင်ရာ ဒဏ်ရာများကို ဖြစ်စေသည်။
မုဒိန်းကျင့်ခြင်းကို အလားတူအကြောင်းများကြောင့် တားမြစ်ထားပြီး
အလားတူအကျိုးဆက်များကို ဖြစ်စေသည်။ နှစ်ခုစလုံးသည် ရာဇဝတ်မှုများဖြစ်သည်။
တာဝန်ရှိသူများသည် သင့်လျော်သော အာဏာပိုင်များထံ အစီရင်ခံရမည်။
Prostitution, which consists of selling one’s body, stands condemned for
several reasons. It isolates the physical aspect of sexuality from the other
dimensions of human personality and reduces self-worth to sexual marketability.
Besides contributing to the spread of sexually transmitted diseases,
prostitution undermines the stability of marriages and the security of social
relations. All extramarital sexual relations must be rejected for the same
reasons as prostitution, even though the sexual activity may not be subject to
remuneration (Deut. 22:22).
Incest is repulsive for additional reasons. It confuses relationships
between close relatives and becomes especially traumatic for abused minors or
nonconsenting adults. It violates human freedom, cheapens human dignity, and
may cause mental and emotional trauma which not infrequently leads to
prostitution and sexual imbalance for the rest of life. Rape is forbidden for
similar reasons and brings similar consequences. Both are criminal acts;
responsible individuals should report their occurrence to the proper
authorities.
ခရစ်ယာန်များသည်
လိင်တူဆက်ဆံခြင်း၊ အဝတ်အစားပြောင်းလဲဝတ်ဆင်ခြင်း၊ ကလေးငယ်များကို
လိင်အလွဲသုံးစားခြင်း၊ သူများလိင်လုပ်ရပ်ကို ခိုးကြည့်ခြင်းစသည့်
အခြားပုံမမှန်လုပ်ရပ်များမှ ရှောင်ကြဉ်ရမည်။ ညစ်ညမ်းစာပေများသည်
အောက်ပါအကြောင်းများကြောင့် ခရစ်ယာန်အတွက် စက်ဆုပ်ဖွယ်ဖြစ်သည်။ အာရုံခံစားမှုနှင့်
လိင်စိတ်နှိုးဆွမှုကို အလေးပေးခြင်းဖြင့် ညစ်ညမ်းစာပေသည် ယောက်ျားနှင့် မိန်းမကို
လိင်အရာဝတ္ထုသက်သက်အဖြစ် လျှော့ချရာတွင် အားကြီးသော ကိရိယာဖြစ်သည်။ ၎င်းသည်
လူချင်းဆက်ဆံရေး သို့မဟုတ် အချင်းချင်း လေးစားမှုမရှိဘဲ လိင်စိတ်ကို နှိုးဆွသည်။
လိင်ကိုယ်ကျိုးရှာမှုသည် လိင်လုပ်ရပ်၏ အဓိကရည်ရွယ်ချက်ဖြစ်လာသောကြောင့် အခြားသူ၏
လိုအပ်ချက်ကို လျစ်လျူရှု့ရန် အကျင့်ပါလာတတ်သည်။ လိင်စိတ်သည်
စိတ်ကူးယဉ်ဆန်မှုကိစ္စဖြစ်လာပြီး မကြာမီ စွဲလမ်းမှုသို့ ရောက်သွားကာ
အိမ်ထောင်ရေးတွင် မညီမျှမှုကို ဖြစ်စေသည်။ ညစ်ညမ်းစာပေသည် ဒေါ်လာဘီလီယံချီသော
လုပ်ငန်းဖြစ်လာခဲ့ပြီး ခရစ်ယာန်များသည် ၎င်းကို ဆန့်ကျင်၍ ပြောဆိုလုပ်ဆောင်ရမည်။
Christians will abstain from other perverted practices, such as sodomy,
transvestism, pedophilia, and voyeurism. Pornography is offensive to the
Christian for several reasons. By emphasizing the sensual and provocative,
pornography is a powerful instrument in debasing manhood and womanhood to the
level of a mere sex object. It stimulates the sexual drive without an
interpersonal relationship or mutual respect. Because sexual self-gratification
becomes the main goal of sexual activity, the habit of ignoring the other’s
needs develops easily. Sexuality becomes a matter of fantasy, which quickly
degenerates into obsession, and makes for ill-adjusted marriage. Pornography
has become a multi-billion-dollar business against which Christians must act
and speak decisively.
ယောက်ျားမိန်းမများ
သမ္မာကျမ်းစာအရ လူ့လိင်စိတ်အမြင်ကို နားလည်ရန်နှင့် အိမ်ထောင်ဘဝ၏ တာဝန်နှင့်
အခွင့်အရေးများကို သိရှိနိုင်ရန် သင့်လျော်သော သင်ကြားပေးမှုသည်
မရှိမဖြစ်လိုအပ်သည်။ မိသားစုနှင့် အသင်းတော်သည် လူငယ်များကို ခိုင်မာပြီး
သီလကောင်းမွန်သူများဖြစ်လာစေရန် ပြင်ဆင်ပေးရမည်။
In order for men and women to understand the biblical view of human
sexuality, as well as the duties and privileges of married life, proper
instruction is imperative. The family and the church must take responsibility
for preparing the young to become strong and virtuous.
(၂) စံနမူနာပုံစံများ။
သမ္မာကျမ်းစာသည် လိင်ဆိုင်ရာမကောင်းမှုများ၏ ဝမ်းနည်းဖွယ်ဖြစ weather ရပ်များနှင့်
ဆိုးယုတ်မှုကို နိုင်နင်းခဲ့သော ချီးမွမ်းဖွယ်အောင်ပွဲများကို ဖွင့်ဟစွာ
မှတ်တမ်းတင်ထားသည်။ ထိုဖြစ်ရပ်များတွင် လူ့ဆိုးယုတ်မှုနှင့် မည်သည့်အခြေအနေ၌မဆို
အပြစ်ကို ဘုရားသခင်က တသမတ်တည်း ငြင်းပယ်တော်မူခြင်းကို တိုင်းတာနိုင်သည်။
ပိုတီဖာ၏ဇနီးနှင့် သူမဘဝနေထိုင်မှုကို ယောသပ်နှင့် သူ၏ဘဝနေထိုင်မှုနှင့်
ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်စေသည်။ ထိုဖြစ်ရပ်တစ်ခုတည်းတွင် အနာမဂ်ဖို့ဆိုးမှုနှင့်
မတရားမေထုန်ပြုခြင်းကို အမြဲတမ်း ငြင်းပယ်ထားသည် (ကမ္ဘာဦး ၃၉:၆-၂၃)။ ဤဇာတ်လမ်းသည်
အိမ်ထောင်ပြင်ပလိင်ဆက်ဆံမှုသည် ချမ်းသာကြွယ်ဝပြီး အသုံးချနိုင်စွမ်း သို့မဟုတ်
အသေသတ်နိုင်သော အာဏာရှိသူများအတွက်ရော၊ အခွင့်အရေးလုံးဝမရှိသော ကျွန်များအတွက်ပါ
တားမြစ်ထားကြောင်း သင်ကြားပေးသည်။
(2) Normative models. Scripture frankly records sad episodes of sexual
misbehavior and beautiful stories of noble victories over evil. In those events
we measure human depravity and consistent divine rejection of sin under all
circumstances and situations. Potiphar’s wife and her lifestyle are contrasted
with Joseph and his lifestyle. In that one event adultery and fornication are
rejected unconditionally (Gen. 39:6–23). This story teaches that extramarital
sex is off bounds for all: rich and mighty with power to exploit and put to
death, or slaves totally deprived of rights.
ဂိဗဲမြို့သားအချို့၏
ဆိုးရွားသော အုပ်စုလိင်မုဒိန်းကျင့်မှုသည် လိင်စိတ်ကျွန်ဖြစ်နေသူများကို
မည်မျှနိမ့်ကျစေနိုင်ကြောင်း ပြသသည်။ သားကောင်သေဆုံးမှုကို လက်စားချေရန်နှင့်
မြို့သားများအား လူ့အခွင့်အရေးနှင့် ယဉ်ကျေးမှုစံနှုန်းများကို လေးစားရမည်ဟု
ရှင်းလင်းသော သတင်းစကားပေးရန် လူမျိုးတစ်ခုလုံးသည် ထိုမြို့ကို ဆန့်ကျင်ခဲ့သည်
(တရားသူကြီး ၁၉; ၂၀)။
The outrageous gang rape by some inhabitants of Gibeah demonstrates how
low the obsession with sex can bring those who are enslaved by it. The entire
nation stood against that city in order to avenge the death of the victim and
send a clear message to its citizens that standards of decency and human rights
must be honored (Judges 19; 20).
အမနုန်သည်
မိမိညီအစ်ကိုဖြစ်သူ တာမာကို မဆင်မခြင် မုဒိန်းကျင့်ခဲ့ခြင်းသည် အိမ်များသို့
နောက်ထပ်ရှုံ့ခြင်းဖွယ် သတင်းစကားကို ပို့ဆောင်ပေးသည် (၂ဓမ္မရာဇနပုဒ် ၁၃:၁-၂၀)။
အမနုန်ကို အဘံသုန်က သတ်ခဲ့သော်လည်း တာမာ၏ဘဝမှ ရှက်ကြောက်မှုနှင့် အသရေပျက်မှုကို
ဖယ်ရှားနိုင်ခဲ့ခြင်းမရှိပေ။ ခရစ်ယာန်အိမ်များသည် စိတ်အားလုံး၊ အထူးသဖြင့်
လိင်စိတ်ကို စီမံခန့်ခွဲနိုင်ရန် သင်ယူရန် အခွင့်အလမ်းများ ပေးရမည်။ အိမ်များသည်
ကမ္ဘာပေါ်တွင် အလုံခြုံဆုံးနေရာဖြစ်ရမည်။ ထိုနေရာတွင် သန့်ရှင်းမှုကို
ကျင့်သုံးနိုင်ပြီး သင်ကြားနိုင်ကာ လိင်စိတ်နှင့်ပတ်သက်၍ မှန်ကန်သော အမြင်ကို
မမှားယွင်းသော ရှက်ကြောက်မှုမရှိဘဲ တင်ပြနိုင်ပြီး ဆွေးနွေးနိုင်ရမည်။
မိဘများနှင့် သားသမီးများသည် အကူအညီလိုအပ်ကြောင်း အသိအမှတ်ပြုရမည်ဖြစ်ပြီး
လိင်ဆိုင်ရာမှားယွင်းမှုများကို ပြင်းထန်စွာ ကိုင်တွယ်ဖြေရှင်းရမည်။
သန့်ရှင်းမှုသည် ခရစ်ယာန်ကျင့်ကြံမှု၏ စံနှုန်းဖြစ်သည်။ ထို့အပြင်
အသင်းတော်သည်လည်း ယဉ်ကျေးမှုစံနှုန်းများကို တင်းကြပ်စွာ လိုက်နာစေရန် တာဝန်ရှိသည်
(၁ကောရိန်သု ၅:၁၊ ၂)။
The incestuous rape of his half-sister Tamar perpetrated by the impetuous
and undisciplined Amnon (2 Sam. 13:1–20), sends another shocking signal of
distress to homes. Amnon was killed by Absalom, but the shame and disgrace
could not be removed from Tamar’s life. Christian homes must provide
opportunities for learning how to manage and control all appetites and drives,
including sexuality. They must be the safest place on earth where chastity can
be practiced and taught, and where the true outlook on sexuality is presented
and discussed without false embarrassment. Parents and children must recognize
the need for help and deal aggressively with sexual wrongs. Purity is the norm
of Christian behavior. In addition to this, the church has a solemn responsibility
to enforce the norms of decency as well (1 Cor. 5:1, 2).
သုတ္တံအနက် ၇ တွင်
ပြည့ာတန်မိန်းမတစ်ဦးက လူငယ်တစ်ဦးကို သွေးဆောင်ခဲ့သော ဇာတ်လမ်းကို ဖော်ပြထားသည်။
သူမ၏အာရုံကို ဆွဲဆောင်ရာတွင် ခံစားချက်ပြည့်စုံမှု၊ လုံခြုံပြီး လျှို့ဝှက်သော
နေရာတွင် သူတို့၏ချစ်ခြင်းကို အပြည့်အဝဖော်ပြနိုင်မည်ဟု ကတိပေးခဲ့သည်။
ဝမ်းနည်းဖွယ်မှာ သူမသည် လိင်စိတ်၏ ခန္ဓာကိုယ်ဆိုင်ရာအသွင်ကိုသာ
ပေးနိုင်ခြင်းဖြစ်သည်။ ညအချိန်ကုန်ဆုံးသောအခါ ဗလာနတ္တိ၊ ရှက်ကြောက်မှု၊
တန်ဖိုးမရှိဟု ခံစားရမှုများ ကျန်ရစ်သည်။ ကိုယ်ပိုင်ပုဂ္ဂိုလ်၏ ကျန်အပိုင်းကို
စတေးပြီး ခန္ဓာကိုယ်ဆိုင်ရာ တဏှာရမ္မက်ကိုသာ လိုက်စားခြင်းဖြင့် ထိုလူငယ်သည်
အတွင်းစိတ်မညီညွတ်မှုနှင့် ရှုပ်ထွေးသော ကိုယ်ပိုင်အမှတ်အသားကို ကျန်ရစ်ခဲ့သည်။
ပျော်ရွှင်မှုတစ်ခုတည်းကို တောင့်တမှုသည် ရင်းနှီးမှုအမြင်ကို ပုံမမှန်စေပြီး
စိတ်-ခန္ဓာကိုယ် ကွဲပြားမှုကို ဖြစ်စေနိုင်သည်။
Proverbs 7 relates the story of a young man seduced by a harlot. In the
process of attracting his attention she promises emotional fulfillment, a
secure and secret place where their love can find its full expression. The sad
fact is that she can offer only the physical aspect of sexuality; when the
night is over the emptiness, shame, and the feeling of unworthiness persist. By
following the lustful appetite of the physical dimension at the expense of the
rest of his personality, the young man is left with a discordant inner life and
a confused self-image. A thirst for pleasure alone threatens to distort his
view of intimacy; mind-body alienation will result.
ဆန့်ကျင်ဘက်အနေဖြင့်
ရှောလမုန်၏ သီချင်းစာအုပ်သည် အိမ်ထောင်ဖက်ဖြစ်လာခဲ့သော ချစ်သူနှစ်ဦးကြား
အချင်းချင်း ဆွဲဆောင်မှုနှင့် ရင်းနှီးမှု၏ လှပမှုကို ဖော်ပြသည်။ မစင်ကြယ်သော ဆန္ဒ
သို့မဟုတ် ပျော်ရွှင်မှုအတွက် ပျော်ရွှင်မှုကိုသာ ရှာဖွေခြင်း လက္ခဏာတစ်စုံတစ်ရာ
မရှိပေ။ ယခုအစား အခြားသူ၏ ပျော်ရွှင်မှုအတွက် ကိုယ်ကျိုးစွန့်ခြင်းသည်
နှစ်ဦးစလုံးကို နက်ရှိုင်းသော ပျော်ရွှင်မှုကို ယူဆောင်လာသည်။ ဤစာအုပ်သည်
လိင်ဘဝအတွက် ခရစ်ယာန်စံနှုန်းကို တင်ပြထားသည်။
In contrast, the Song of Solomon depicts the beauty of mutual attraction
and intimacy between two lovers who have become husband and wife. There is no
trace of impure desires or selfish pursuit of pleasure for pleasure’s sake.
Instead, self-sacrifice for the happiness of the other brings deep joy to both.
This book presents the Christian norm for sexual life.
(၃)
လုပ်ဆောင်ရမည့်စည်းမျဉ်းများ။ သမ္မာကျမ်းစာတွင် ခရစ်ယာန်အတွက် ယနေ့တိုင်
သက်ဆိုင်နေသော လိင်ဆိုင်ရာကျင့်ကြံမှုဆိုင်ရာ တိုက်ရိုက်စည်းမျဉ်းများစွာ
ပါဝင်သည်။ ထိုစည်းမျဉ်းများအနက် အောက်ပါတို့ကို ကိုးကားဖော်ပြအပ်ပါသည်-
ထွက်မြောက်ရာ ၂၀:၁၄; ၂၂:၁၉;
ဝတ်ပြုရာ ၂၀:၁၁၊ ၁၂၊
၁၇-၂၁; တရားဟောရာ
၂၂:၂၃-၃၀; သုတ္တံ
၅:၁၅-၁၉; ၇:၂၅-၂၇;
မဿဲ ၅:၂၇၊ ၂၈၊ ၃၁၊ ၃၂;
၁၉:၃-၉; မာကု ၁၀:၂-၉; ၁ကောရိန်သု ၅:၁၊ ၂;
၆:၁၅-၁၉; ဂလာတိ ၅:၁၉-၂၁;
ဧဖက် ၅:၃-၅၊ ၂၅;
ဟေဗြဲ ၁၃:၄; ဗျာဒိတ် ၂၁:၈။
(အိမ်ထောင်ရေး II. A-D ကိုကြည့်ပါ။)
(3) Rules of action. Scripture contains many direct rules for sexual
behavior, still applicable to the Christian. Among these we cite: Exodus 20:14;
22:19; Leviticus 20:11, 12, 17–21; Deuteronomy 22:23–30; Proverbs 5:15–19;
7:25–27; Matthew 5:27, 28, 31, 32; 19:3–9; Mark 10:2–9; 1 Corinthians 5:1, 2;
6:15–19; Galatians 5:19–21; Ephesians 5:3–5, 25; Hebrews 13:4; Revelation 21:8.
(See Marriage II. A-D.)
ခ. ခရစ်ယာန်များနှင့်
လူပျိုဖြစ်ခြင်း။ ခရစ်ယာန်များသည် တစ်ချိန်တစ်ခါသာ ဖြစ်စေ၊ တစ်သက်လုံး ဖြစ်စေ
လူပျိုအဖြစ်နှင့် ကြုံကြိုက်နိုင်ကြသည်။ သို့သော် ဘဝသည် သူတို့၏ ကျား/မ
အရည်အသွေးများကို အတည်ပြုပေးခြင်း၊ လူ့အဖွဲ့အစည်းအတွင်း ပါဝင်ကူညီခွင့်များနှင့်
ဘဝကို စစ်မှန်စွာ ပျော်ရွှင်ခံစားခွင့်များကို ပေးစွမ်းနေဆဲဖြစ်သည်။ ထို့ပြင်
ခရစ်ယာန်ဘာသာသည် လိင်ဆက်ဆံမှုကို လင်မယားမဟုတ်ဘဲ ကိုယ်ကျင့်တရားဖြင့်
ရှောင်ကြဉ်ခြင်း (celibacy) အတွင်း၌ပင်
ဖြစ်နိုင်ခြေရှိသည်ဟု ဆိုထားသည်။
b. The Christian and singleness. Christians may find themselves single, either
for a time or on a permanent basis. Life still provides affirmation of their
gender qualities, possibilities for contribution to society, and genuine
enjoyment of life. In addition, Christianity maintains the possibility of
sexual expressions within the parameters of celibacy.
လင်မယားပေါင်းသင်းခြင်းဖြင့်
ဖြည့်ဆည်းပေးရန် ရည်ရွယ်ထားသည့် လူသားတို့၏ အမျိုးမျိုးသော လိုအလွှာများကို
လင်မယားမဖြစ်ဘဲလည်း အတော်များများ ဖြည့်ဆည်းနိုင်သည်။ ဆွေမျိုးတော်စပ်သူများ၊
အသင်းတော်အသိုင်းအဝိုင်း၊ အလုပ်အတူလုပ်ဖော်များ၊ အမျိုးမျိုးသော လူမှုဆက်ဆံရေးပုံစံများသည်
စိတ်ခံစားမှုနှင့် ဝိညာဉ်ရေးရာ လုံလောက်သော ထောက်ပံ့မှုများ ပေးနိုင်သည်။
လိင်စိတ်ကို အခြားနည်းလမ်းများဖြင့် ချိုးနှိမ်ပြီး ဦးတည်ချဲ့ထွင်နိုင်သည်။
ချည်နှောင်ခြင်း (bonding) ပင်လျှင်
လိင်ဆက်ဆံခြင်းကိုသာ မှီတည်နေရခြင်း မဟုတ်ပေ။ လူတစ်ဦးနှင့် သူ၏ဘဝခေါ်တော်မူခြင်း
သို့မဟုတ် တာဝန်ဝတ္တရားကြားတွင်လည်း ဖြစ်ပေါ်နိုင်ပြီး တစ်ခါတစ်ရံ အပြည့်အဝ
ကတိကဝတ်ပြုခြင်းအထိ ရောက်တတ်သည်။ ယောဟန်နှစ်ခြင်းဆရာ၊ တမန်တော် ပေါလု၊
ယေရှုခရစ်တော်ကိုယ်တိုင်တို့သည် လူသားများနှင့် သူတို့လုပ်ဆောင်ရမည့်
တာဝန်ဝတ္တရားကြား ချည်နှောင်ခြင်း၏ အထင်ရှားဆုံး ဥပမာများဖြစ်သည်။ ပေါလုသည် ၁
ကောရိန်သု ၇:၂၅-၃၅ တွင် ဤအကြောင်းကို အလွန်ရှင်းလင်းစွာ ဖော်ပြထားသည်။
The various human needs that marriage is designed to meet can be satisfied
to a great degree without a marital union. The extended family, the church
community, work associates, and various social configurations can provide
adequate support, both emotionally and spiritually. The sex drive can be
sublimated and channeled in various ways. Even bonding does not depend
exclusively on sexual intercourse. It may also happen between an individual and
his or her calling or mission in life, sometimes to the extent of total
commitment. John the Baptist, the apostle Paul, and Jesus Himself are the most
recognized examples of bonding between human beings and the mission they live
to carry out. Paul is very explicit on this in 1 Corinthians 7:25–35.
ခရစ်ယာန်လူပျိုများ၊
ကိုယ်တိုင်ရွေးချယ်ခြင်းဖြစ်စေ၊ အခြေအနေကြောင့်ဖြစ်စေ၊ သူတို့၏အခြေအနေကို
သိတော်မူသော ဘုရားသခင်သည် ကြွယ်ဝပြည့်စုံပြီး အကျိုးဖြစ်ထွန်းသော ဘဝသို့
ခေါ်တော်မူသည်ဟု ယုံကြည်စိတ်ချနိုင်သည်။ လူပျိုတစ်ဦးအနေဖြင့် ပေါလု၏ ကြီးမားသော
ပံ့ပိုးမှု၏ လျှို့ဝှက်ချက်သည် သူ၏ကံကြမ္မာကို အားထုတ်ပုန်ကန်ခြင်း သို့မဟုတ်
ဇွတ်အတင်းဆန့်ကျင်ခြင်းတွင် မရှိခဲ့ပေ။ သူမေးခဲ့သော “သခင်၊
ကျွန်တော်ဘာလုပ်ရမည်နည်း” ဟူသော မေးခွန်း (တမန်တော် ၂၂:၁၀) ကို ဆန္ဒရှိရှိ
မေးခွန်းထုတ်ခြင်းတွင်သာ ရှိခဲ့သည်။ ထိုအချိန်မှစ၍ ပေါလု၏ဘဝသည် ခရစ်တော်နှင့်
တစ်သားတစ်ကိုယ်တည်း ဖြစ်ခဲ့သည် (ဂလာတိ ၂:၂၀)။
Christians who are single, whether by personal choice, or circumstances,
may be confident that God, who knows their situation, calls them to a rich and
productive life. The secret of Paul’s tremendous contribution as a single
person did not lie in any energetic or persistent rebellion against his fate.
It was found in his willingness to ask the question “What shall I do, Lord?”
(Acts 22:10). From then on Paul’s life was one with Christ’s (Gal. 2:20).
ယနေ့ခေတ်
လူမှုရေးအခြေအနေသည် လူပျိုများကို လင်မယားမဟုတ်ဘဲ လိင်ဆက်ဆံမှုဖြင့်
လိင်လိုအင်ဆန္ဒများ ဖြည့်ဆည်းရန် အလွန်ဖိအားပေးနေသည်။ သို့သော် သမ္မာကျမ်းစာတွင်
လင်မယားပေါင်းသင်းခြင်းမှလွဲ၍ လိင်ဆက်ဆံခြင်းကို ခွင့်ပြုထားခြင်း လုံးဝမရှိပေ။
နေထိုင်တော်မူသော သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်အားဖြင့် သွေးဆောင်မှုကို ခုခံနိုင်သည်။
Today’s social climate exerts enormous pressure on singles to satisfy
their needs for sexual expression in intimacies outside marriage. Yet, the
Bible makes no allowance for sexual relations except within marriage.
Resistance to temptation is possible through the indwelling Holy Spirit.
လင်မယားမဟုတ်ဘဲ
ကိုယ်ကျင့်တရားဖြင့် ရှောင်ကြဉ်နေစဉ် တစ်ကိုယ်တည်း လိင်ကိစ္စလုပ်ဆောင်ခြင်း (masturbation)
နှင့်ပတ်သက်၍
အတိုချုံး ပြောကြားခြင်းသည် သင့်လျော်ပေမည်။ သမ္မာကျမ်းစာတွင်
ဤအကြောင်းနှင့်ပတ်သက်၍ ရှင်းလင်းသော လမ်းညွှန်ချက် မရှိသော်လည်း၊ လိင်ဆိုင်ရာ
လုပ်ရပ်များကို လင်မယားနှစ်ဦးကြားတွင်သာ ဖော်ပြထားသည်ဖြစ်ရာ၊ တစ်ကိုယ်တည်း
လိင်ကိစ္စလုပ်ဆောင်ခြင်းဖြင့် လိင်သက်သာရာရစေသည်ကဟု ထောက်ပြသူများသည်
သူတို့၏အမြင်အတွက် သက်သေခံချက် ပေးရပေမည်။ ထပ်ခါတလဲလဲ လုပ်ဆောင်ပါက တစ်ကိုယ်တည်း
လိင်ကိစ္စလုပ်ဆောင်ခြင်းသည် အခြားသူများကို လိင်အရ ကြည့်ရှုလိုခြင်း၊
လိင်စိတ်ကူးယဉ်ခြင်း သို့မဟုတ် ညစ်ညမ်းပုံများနှင့် ပတ်သက်ခြင်းသို့
ဦးတည်သွားနိုင်ပြီး၊ အချိန်ကြာလာသည်နှင့်အမျှ စိတ်ညစ်ညမ်းမှုနှင့် ရန်လိုမှုများ
ဖြစ်ပေါ်စေနိုင်သည်။ ဤလုပ်ရပ်သည် မထိန်းချုပ်နိုင်သော အလေ့အထဖြစ်လာနိုင်သည်။
လင်မယားပေါင်းသင်းပြီးမှ ဤအလေ့အထကို ယူဆောင်လာသူများသည် အပြစ်ရှိသလို
ခံစားရတတ်ပြီး ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် တန်ဖိုးထားမှု နည်းပါးတတ်သည်။ သူတို့၏
ကိုယ်ကျင့်တရားထိန်းချုပ်မှုသည် ကိုယ်ကျိုးရှာမှုသို့ ပြောင်းလဲသွားကာ
အိမ်ထောင်ရေးနှင့် ကျန်းမာရေးကို ထိခိုက်စေတတ်သည်။
A brief word may be appropriate on masturbation as a sexual expression
during celibacy. While there is no clear guidance on this in Scripture, because
sexual activity is described as occurring exclusively between married persons,
those who advocate sexual relief through masturbation would need to give
evidence for their position. Masturbation, when practiced repeatedly, may lead
to voyeurism, sexual fantasy, or involvement with pornography, which in time
produce mental pollution and acts of aggression. This activity may become
compulsive. Marriage partners who bring with them the obsession to masturbate
often carry a load of guilt and have a low self-image. Their self-control gives
way to self-indulgence; the marriage and eventually health are affected.
ဂ. ခရစ်ယာန်များနှင့်
လိင်တူဆက်ဆံခြင်း။ လိင်တူဆက်ဆံခြင်း (homosexuality) နှင့်ပတ်သက်၍ ခရစ်ယာန်၏တုံ့ပြန်မှုသည်
အထီးကျန်စွာ သို့မဟုတ် အမျိုးသမီးကျန်စွာ ဖြစ်စေ သမ္မာကျမ်းစာအခြေခံ
နိယာမများနှင့် စံနှုန်းများပေါ်တွင် အခြေချရမည်။ ဤအကြောင်းကို စဉ်းစားရာတွင်
လိင်တူဆွဲဆောင်ခံရမှု (orientation) နှင့် လိင်တူဆက်ဆံခြင်း လုပ်ရပ် (practice) ကို ရှင်းလင်းစွာ
ခွဲခြားရမည်။ ပထမအချက်နှင့်ပတ်သက်၍ လူတစ်ဦးသည် ထိန်းချုပ်နိုင်မှု အနည်းငယ်သာ
ရှိနိုင်သည်။ ဒုတိယအချက်နှင့်ပတ်သက်၍မူ တစ်ဦးချင်းရွေးချယ်မှုသည်
အဆုံးအဖြတ်ပေးသည်။ ဘုရားသခင်၏ကျေးဇူးတော်အားဖြင့် လုံးဝသန့်ရှင်းခြင်း
ဖြစ်နိုင်သည်။ အခြားတစ်ဖက်မ လိင်တူဆွဲဆောင်ခံရသူများသည် လေးလံသော
ဝန်ထုပ်ဝန်ပိုးကို ထမ်းရွက်နေရပြီး သွေးဆောင်မှုနှင့် တိုက်ခိုက်နေချိန်တွင်
ခရစ်တော်၏ကိုယ်ခန္ဓာ၏ ချစ်ခြင်းမေတ္တာနှင့် နားလည်မှုကို လိုအပ်သည်ဟု
ခရစ်ယာန်များက သတိရရမည်။ (အိမ်ထောင်ရေး II. B. ကို ကြည့်ပါ။)
c. Christians and homosexuality. A Christian’s response to homosexuality—here
understood as referring to either males or female s—must be predicated on
biblical principles and norms. In considering the issues, one must make a clear
distinction between homosexual orientation and practice. Over the first, the
person may have little control; regarding the second, individual choices are
decisive. By God’s grace, total purity is possible. On the other hand, as
Christians relate to the issue, they should remember that people with
homosexual tendencies carry a heavy burden and need the love and understanding
of Christ’s body as they battle temptation. (See Marriage II. B.)
(၁) အထွေထွေ
နိယာမများ။ ကျားမ မတူညီခြင်း (heterosexuality) ၏ နိယာမသည် ဖန်ဆင်းခြင်းတွင်
အခြေခံရှိသည် (ကမ္ဘာဦး ၂:၂၄၊ ၂၅)။ အာဒံနှင့် Eve ကို
အထီးနှင့်အမဖြစ်အောင် ဖန်ဆင်းတော်မူခဲ့ပြီး တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး
ဖြည့်စွမ်းပေးနိုင်ရန်နှင့် “တစ်တူးသားတစ်ကိုယ်တည်း” ပေါင်းစည်းမှုတွင်
ပြည့်စုံစေရန် ဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်၏ ပုံသဏ္ဌာန်တွင် ကျားမ နှစ်မျိုးလုံးသာမက
အာဒံတွင် မရှိခဲ့သော အမဖြစ်ခြင်းနှင့် Eve တွင် ရှာတွေ့ခဲ့သော အထီးဖြစ်ခြင်းတို့ ပါဝင်သည်။ ဤအယူအဆသည်
လိင်တူဆက်ဆံခြင်းအတွက် အလွန်ဝေးကွာသော သက်ရောက်မှုများ ရှိသည်။
(1) General principles. The principle
of heterosexuality finds its basis in Creation (Gen. 2:24, 25). Adam and
Eve were created male and female so that they might complement and complete
each other in the “one flesh” union. The image of God includes not only both
genders, but also the femaleness that Adam lacked and the maleness that Eve
found in Adam. This concept has far-reaching implications for homosexuality.
ဖန်ဆင်းခြင်းတွင်
လိင်တူဆက်ဆံခြင်း မရှိခဲ့ဘဲ လူသားအပေါ် ဒုက္ခရောက်ပြီးမှ ပေါ်ပေါက်လာခဲ့သည်မှာ
ထင်ရှားသည်။ ၎င်းသည် ဖန်ဆင်းခံရခြင်း မဟုတ်သော လူ့သဘာဝ၏ အစိတ်အပိုင်းတစ်ခုဖြစ်ပြီး
ဘုရားသခင်၏ ပုံသဏ္ဌာန်၏ အခြားတစ်မျိုတစ်ဖုံ မဟုတ်ပေ။ လိင်တူဆွဲဆောင်ခံရမှုကို
လူ့ခန္ဓာကိုယ်နှင့် စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာအပေါ် အပြစ်၏ အကျိုးဆက်အဖြစ် ရှုမြင်ရမည်။
မည်သို့ပင်ဆိုစေ ပေါလုက လိင်တူဆက်ဆံခြင်းကို “သဘာဝမကျ” (ရောမ ၁:၂၆) သို့မဟုတ်
“သဘာဝကို ဆန့်ကျင်” ဟု တွေ့ရှိခဲ့သည် (NKJV)။
It is evident that homosexuality was not present at Creation but appeared
after the Fall. It is a noncreated element of human nature and not an
alternative dimension of the image of God. The homosexual orientation must be
viewed as a consequence of sin on the human body and psyche. In any case, Paul
found homosexuality “unnatural” (Rom. 1:26) or “against nature” (NKJV).
လိင်တူဆက်ဆံခြင်း၏
အကြောင်းရင်းနှင့်ပတ်သက်၍ အငြင်းပွားမှု မပြတ်သေးပေ။ လေ့လာမှုအချို့အရ
လိင်တူဆက်ဆံခြင်းသည် သင်ယူလာသော အပြုအမူဖြစ်သည်ဟု သက်သေရှိသည်။ သို့သော်
အချို့လေ့လာမှုများက လိင်တူဆက်ဆံခြင်းသည် အမြဲတမ်း သတိရှိရှိ ရွေးချယ်ခြင်းမှ
ဖြစ်ပေါ်လာခြင်း မဟုတ်၊ ငယ်စဉ်က ဩဇာသက်ရောက်မှုများမှသာ ဖြစ်ပေါ်လာခြင်း မဟုတ်ဘဲ
မျိုးဗီဇဆိုင်ရာ ဖြစ်နိုင်သည်ဟု အကြံပြုထားသည်။ မည်သို့ပင်ဆိုစေ
လိင်တူဆက်ဆံခြင်းကို ဖြစ်ပေါ်စေသော အကြောင်းရင်းများသည် ခရစ်ယာန်ဘဝနေထိုင်မှု
ဆွေးနွေးချက်တွင် တစ်စိတ်တစ်ပိုင်းသာ သက်ဆိုင်သည်။
The controversy over the etiology of homosexuality is not resolved. There
is some evidence that homosexuality is a learned behavior. However, some
studies suggest that homosexuality does not always result from a conscious
choice nor is it exclusively based on early influences, but rather that it may
be genetic. In any case, the factors that contribute to homosexuality are only
partially relevant to the discussion of Christian lifestyle.
အချို့က
လိင်တူဆက်ဆံခြင်းသည် မျိုးဗီဇဖြင့် ဆုံးဖြတ်ခံရပါက အပြုအမူသက်သက် မဟုတ်ဘဲ
လိင်တူချစ်သူ (gay) သို့မဟုတ်
လိင်တူချစ်သူမ (lesbian) က
ကိုယ်ကိုကိုယ် မြင်တွေ့နားလည်ပုံ၏ ထူးခြားသော နည်းလမ်းတစ်ခုသာ ဖြစ်သည်ဟု အခိုင်အမာ
ဆိုကြသည်။ လိင်တူဆက်ဆံခြင်း လုပ်ရပ်သည် ဤထူးခြားသော ကိုယ်ပိုင်အယူအဆမှ
ဖြစ်ပေါ်လာခြင်းဖြစ်ရာ သဘာဝကျပြီး ရာဇဝတ်မှု သို့မဟုတ် အပြစ်ဟု မယူဆရဟု ဆိုကြသည်။
Some insist that if homosexuality is genetically determined, it is not
merely behavior but rather a unique way in which the gay or lesbian sees him or
herself. The homosexual act comes from this unique self-concept. As such it
would be natural, and must not be considered illegal or sinful.
ဤအကြောင်းပြချက်ကို
လက်ခံပါက လိင်တူဆက်ဆံခြင်းနှင့်ပတ်သက်၍ သမ္မာကျမ်းစာ၏ အမြင်ကို စွန့်လွှတ်ရပေမည်။
လိင်တူဆက်ဆံခြင်းသည် သဘာဝကျပြီး အခြားရွေးချယ်စရာ ဦးတည်ချက်တစ်ခုဟု ဆိုခြင်းသည်
ရောမကျမ်း ၁:၂၆၊ ၂၇ တွင် ပေါလု၏ ထုတ်ဖော်ချက်နှင့် ဆန့်ကျင်နေသည်။ ၎င်းသည် လိင်တူဆက်ဆံသူများကို
သေဒဏ်ပေးရန် ချမှတ်ထားသော ဘုရားသခင်ကို မတရားသူဟု သံသယဖြစ်စေမည် (လေဝိ ၁၈:၂၂၊
၂၀:၁၃)။
To accept this reasoning requires giving up the biblical outlook on
homosexuality. The claim that homosexuality is natural, an alternative
orientation, is in contradiction with Paul’s statement in Romans 1:26, 27. It
would also cast a shadow of injustice on God, who sanctioned a death sentence
against homosexuals (Lev. 18:22; 20:13).
ထို့ပြင်
လိင်တူဆက်ဆံခြင်းကို သဘာဝကျသည်ဟု ယူဆပြီး ၎င်း၏လုပ်ရပ်ကို အပြစ်မဟုတ်ဟု
ယူဆခြင်းသည် ဧဝံဂေလိတရား၏ တန်ခိုးတော်နှင့်ပတ်သက်၍ ခရစ်ယာန်အမြင်ကို စိန်ခေါ်သည်။
ယေရှုသည် သင်ယူလာသော ရောဂါများမှသာမက မျိုးဗီဇ သို့မဟုတ် အမွေဆက်ခံသည့်
ဆိုးရွားသော အလေ့အထများမှလည်း လူသားများကို လွတ်မြောက်စေရန် လာခဲ့သည်။
ခရစ်ယာန်များက တစ်ဦးချင်းတာဝန်ယူမှုသည် ကိုယ်ပိုင်အလိုရှိရှိ ရွေးချယ်နိုင်သော
အပြုအမူများတွင်သာ ကန့်သတ်ထားခြင်း မဟုတ်ဟု ယုံကြည်ကြသည်။ လူတိုင်းသည် “အပြစ်ထဲမှာ
မွေးဖွားလာသည်” (ဆာလံ ၅၁:၅) ဖြစ်သော်လည်း ဤအပြစ်သဘောသဘာဝသည် ကျွန်ုပ်တို့ဘဝတွင်
အုပ်စိုးခွင့် မရှိစေရ။ လိင်တူဆက်ဆံသူ၊ အရက်စွဲသူ၊ ခိုးယူတတ်သူ သို့မဟုတ်
မည်သူမဆို သူတို့၏ အပြစ်ဒုစရိုက်ထဲတွင် အသေခံနေခြင်း၊ ဆိုလိုသည်မှာ ထိုအခြေအနေကို
လက်ခံအရှုံးပေးနေခြင်း မဖြစ်ရပေ။ လူတိုင်းကို မတရားမှုအတွက် ကိရိယာအဖြစ် မဟုတ်ဘဲ
ဘုရားသခင်အတွက် ကိရိယာအဖြစ် အပ်နှံရန်နှင့် ခရစ်တော်နှင့်အတူ အသေမှ
ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းသို့ ဘဝသစ်သို့ ခေါ်တော်မူခြင်းကို တုံ့ပြန်ရန်
ဖိတ်ခေါ်ခံရသည် (ရောမ ၆:၁-၂၃)။
Furthermore, to consider homosexuality as natural, and its practice as not
sinful challenges the Christian view of the power of the gospel. Jesus came to
free humans from learned disorders, and from genetic or hereditary tendencies
as well. Christians maintain that personal responsibility is not limited to
behavior over which we have full choice. We are all born “in sin” (Ps. 51:5),
but this sinfulness must not reign in our lives. No one—the homosexual, the
alcoholic, the cleptomaniac, or any other sinner—should remain dead in his or
her trespasses, that is, become resigned to this condition. All are invited to
yield themselves as instruments to God rather than to wickedness and respond to
a call of resurrection with Christ to the newness of life (Rom. 6:1–23).
(၂) စံနမူနာပုံစံများ။
သမ္မာကျမ်းစာတွင် လိင်တူဆက်ဆံခြင်း လုပ်ရပ်ကို အကြံပြုသော ဇာတ်လမ်းနှစ်ခုသာ
ရှိသည်။ နှစ်ခုစလုံးတွင် လိင်တူအဖွဲ့လိုက် မုဒိန်းကျင့်ခြင်းကို
ခြိမ်းခြောက်သော်လည်း လုပ်ဆောင်ခြင်း မရှိခဲ့ပေ။ ကမ္ဘာဦး ၁၉:၁-၁၁ တွင်
ဆိုဒိုမ်မြို့သားများသည် လောတအိမ်သို့ လာရောက်သော ကောင်းကင်တမန်များကို
တိုက်ခိုက်ခဲ့ကြသည်။ တရားသူကြီး ၁၉:၁၆-၂၂ တွင် ဂိဗဲမြို့သားများသည် အလားတူ
ပြုမူခဲ့ကြသည်။ နှစ်ခုစလုံးသော ဇာတ်လမ်းများကို ပါဝင်ပတ်သက်သူများ၏ ဆိုးယုတ်မှုကို
ထင်ရှားစေရန် ပြောပြထားသည်။
(2) Normative models. Only two Bible stories suggest homosexual
activity. In both cases, homosexual gang rape is threatened but not carried
out. In Genesis 19:1–11 the men of Sodom accost the angels who have come to
Lot’s home. In Judges 19:16–22 the men of Gibeah act in a similar manner. Both
stories are told in a way that underlines the wickedness of the men involved.
(၃) လုပ်ဆောင်ရမည့်
စည်းမျဉ်းများ။ အောက်ပါ ပညတ်တို့သည် လိင်တူဆက်ဆံခြင်းနှင့်ပတ်သက်၍ သမ္မာကျမ်းစာ၏
လမ်းညွှန်ချက်ကို ရှင်းလင်းစွာ ဖော်ပြထားသည်- လေဝိ ၁၈:၂၂၊ ၂၀:၁၃၊ ရောမ ၁:၂၇၊ ၁
ကောရိန်သု ၆:၉-၁၁၊ ၁ တိမောသေ ၁:၈-၁၁။
(3) Rules of action. The following commands set forth clearly the
biblical guidance on homosexuality: Leviticus 18:22; 20:13; Romans 1:27; 1
Corinthians 6:9–11; 1 Timothy 1:8–11.
၄. နိုင်ငံသားဖြစ်မှု ခရစ်ယာန်အဖြစ်
နေထိုင်ရန် ခေါ်တော်မူခြင်းသည် လူသားများကို သူတို့၏ အလုပ်အကိုင်နှင့်
လူမှုဆက်ဆံရေး အလယ်တွင် တွေ့ကြုံစေသည်။ တစ်ခါတစ်ရံ ဤခေါ်တော်မူခြင်းသည်
ဘဝအလုပ်အကိုင်ကို ပြောင်းလဲစေနိုင်သော်လည်း၊ အများစုတွင်မူ ခရစ်ယာန်သည် အလုပ်ခွင်၊
ရပ်ကွက်၊ မိသားစုတူညီစွာပင် ခရစ်တော်ကို လိုက်ရန် ဖိတ်ခေါ်ခံရပြီး
ပြောင်းလဲရသည်မှာ ခရစ်တော်၏ နောက်လိုက်များသည် ကမ္ဘာထဲတွင် ရှိကြသော်လည်း
ကမ္ဘာ့အရာများနှင့် မတူ (ယောဟန် ၁၇:၁၄-၁၈) ဟု ယေရှုက အနှစ်ချုပ်ပြောကြားခဲ့သည်။
4. Citizenship
The call to live as Christians meets humans in the midst of their
professional and social involvement. At times this call means a change in life
vocation, but most often the Christian is invited to follow Christ in the same
workplace, the same neighborhood, the same family, with the only change being
in the way of living. With this, a somewhat paradoxical situation emerges.
Jesus summed it up by saying of His followers that they are in the world but
not of the world (John 17:14–18).
သမိုင်းတစ်လျှောက်
အသင်းတော်သည် ကမ္ဘာ့အလယ်တွင် ရှိနေရင်း ကမ္ဘာ့ဆိုးယုတ်မှုများကို အသင်းတော်ထဲသို့
မဝင်စေရန် အကောင်းဆုံးနည်းလမ်းကို ရှာဖွေခဲ့သည်။ အလွန်သက်ရောက်မှုရှိသော
လေ့လာမှုတစ်ခုတွင် H. R. Niebuhr (၁၉၅၁)
က ခရစ်ယာန်ဘာသာနှင့် ကမ္ဓာ့ဆက်ဆံရေး ငါးမျိုးကို ဖော်ပြထားသည်- “ခရစ်တော်သည်
ယဉ်ကျေးမှုကို ဆန့်ကျင်သည်” (တတိယန်)၊ “ယဉ်ကျေးမှုထဲက ခရစ်တော်” (ဂနော့စ်)၊
“ယဉ်ကျေးမှုထက် ခရစ်တော်” (အကွီးနပ်စ်)၊ “ခရစ်တော်နှင့် ယဉ်ကျေးမှု နှစ်ခုစလုံး
ဆန့်ကျင်ဘက်” (လူသာ)၊ နှင့် “ယဉ်ကျေးမှုကို ပြောင်းလဲပေးသော ခရစ်တော်”
(ဩဂုတ်စတင်)။
Throughout history the church has searched for the best way to keep its
presence in the world while keeping worldliness out. In a very influential
study, H. R. Niebuhr (1951) describes five different relations between
Christianity and the world: “Christ against culture,” where the church lives in
hermetically enclosed enclaves (Tertullian); “Christ of culture,” fostering the
accommodation of Christianity to fit a given culture (Gnostics); “Christ above
culture,” searching for a synthesis of Christ and culture (Aquinas); “Christ
and culture in paradox,” maintaining a dualistic dialectic (Luther); and
finally “Christ the transformer of culture,” where conversion defines the
church’s ministry to society (Augustine).
သမ္မာကျမ်းစာအရ
ခရစ်တော်သည် အသင်းတော်ကို လူ့အဖွဲ့အစည်း၏ အလယ်တွင် နှစ်မြှုပ်ထားသော်လည်း
ပတ်ဝန်းကျင် ယဉ်ကျေးမှု၏ ဆိုးယုတ်မှုများမှ လွတ်ကင်းစေလိုသည်မှာ ထင်ရှားသည်။
ခရစ်ယာန်၏ နေ့စဉ်ဘဝတွင် ထည့်သွင်းစဉ်းစားရမည့် နယ်ပယ်သုံးခုကား အလုပ်ဆက်ဆံရေး၊
နိုင်ငံသားတာဝန်နှင့် လူမှုတာဝန်တို့ ဖြစ်သည်။
It is evident from Scripture that Christ envisioned the church plunged
into the ferment of society, yet free from the evils of the surrounding
culture. Three areas of the Christian’s daily life must be considered: work
relations, civic responsibility, and social responsibility.
ဂ. အလုပ်ဆက်ဆံရေး။
မည်သည့်အလုပ်ဖြစ်စေ ခရစ်ယာန်များသည် ခရစ်ယာန်အပြုအမူ စံနှုန်းများကို
ထိန်းသိမ်းကြသည်။ မည်သည့်ရာထူးတွင် ရှိသည်ဖြစ်စေ အထက်လူ၊ အောက်လူ သို့မဟုတ်
အတူတူလုပ်ဖော်များနှင့် ခရစ်တော်နမူနာအတိုင်း ဆက်ဆံကြသည်။
a. Work relations. Whatever their work, Christians uphold the
standards of Christian behavior. Whatever their position, Christians relate to
their superiors, subordinates, or peers in a Christlike manner.
(၁) အထွေထွေ
နိယာမများ။ လုပ်အားကောင်းသည်ကို လုပ်ခလစာ သင့်တင့်စွာ ပေးရမည်ဟူသော နိယာမသည်
ခရစ်ယာန်အလုပ်ရှင်များနှင့် အုပ်ချုပ်သူများကို အလုပ်သမားများကို တရားမျှတစွာ
ဆက်ဆံရန် တိုက်တွန်းသည် (လုကာ ၁၀:၇၊ ၁ ကောရိန်သု ၉:၈-၁၀၊ ယာကုပ် ၅:၄-၆)။
သမိုင်းသည် အလုပ်သမားများ၏ ဆိုးရွားသော နေထိုင်မှုအခြေအနေများကြောင့် လူမှုရေး၊
စီးပွားရေး၊ နိုင်ငံရေး မတည်မငြိမ်ဖြစ်မှုများ ဖြစ်ပေါ်ခဲ့ကြောင်း သက်သေထူထားသည်။
ခရစ်ယာန်အလုပ်ရှင်များသည် လောဘကြီးမှုကြောင့် လုပ်ခလစာနှင့်
အကျိုးခံစားခွင့်များကို မဆုံးဖြတ်စေရ။ ခရစ်ယာန်များသည် တရားမျှတသော လုပ်ခပေးရမည်။
လုပ်ခလစာ သင့်တင့်သည်ကို လုပ်အား ကောင်းစွာ ပြန်လည်ပေးရမည်ဟူသော နိယာမသည်
ခရစ်ယာန်အလုပ်သမားများကို အလုပ်ရှင်ကို လိမ်ညာခြင်းကို ဆန့်ကျင်ကာ အလုပ်ကို
စိတ်အားထက်သန်စွာ၊ မပြတ်မစဲ လုပ်ဆောင်ရန် တိုက်တွန်းသည် (၁ သက်သာလောနိတ် ၄:၁၁၊ ၂
သက်သာလောနိတ် ၃:၁၀)။ သစ္စာရှိခြင်း၊ ရိုးသားခြင်း၊ တာဝန်ယူမှု၊
တီထွင်ဖန်တီးနိုင်မှု၊ လုံ့လဝီရိယရှိခြင်းတို့သည် ခရစ်ယာန်များနှင့် သင့်လျော်သည်။
အလုပ်ရှင်အပေါ် သစ္စာရှိမှုဖြင့် ခရစ်ယာန်သည် လုပ်ဆောင်ခဲ့သော အလုပ်ထက်
ပိုမိုမြင့်မားသော လုပ်ခတောင်းခံခြင်း မပြုရ။ ခရစ်တော်ထဲတွင် တန်းတူညီမျှခြင်း
နိယာမသည် အထက်လူ သို့မဟုတ် အောက်လူ ဖြစ်စေ ခရစ်ယာန်များကို ခရစ်တော်ထဲတွင်
တန်းတူညီမျှသူများအဖြစ် ရှုမြင်ဆက်ဆံရန် တောင်းဆိုသည် (ဂလာတိ ၃:၂၈)။
ခရစ်ယာန်အုပ်ချုပ်သူသည် အလုပ်သမားအတွက် ညီအစ်ကို သို့မဟုတ် ညီအစ်မ ဖြစ်သည်။
ထိုဆက်ဆံရေးကြောင့် အထူးအခွင့်အရေး မတောင်းခံရ။ ထို့ပြင် ခရစ်ယာန်အလုပ်ရှင်
သို့မဟုတ် အုပ်ချုပ်သူသည် လူမျိုး၊ ကျား/မ၊ နိုင်ငံသား၊ လူမှုအဆင့်အတန်း သို့မဟုတ်
ဘာသာတရားအရ အလုပ်သမားများကို ကွဲပြားစွာ ဆက်ဆံခွဲခြားခြင်း မပြုရ။
တစ်ချိန်တည်းတွင် ခရစ်ယာန်အလုပ်သမားသည် လူမျိုး၊ ကျား/မ၊ နိုင်ငံသား၊ လူမှုအဆင့်အတန်း
သို့မဟုတ် ဘာသာတရားကြောင့် အထူးဆက်ဆံမှု မမျှော်လင့်ရ။ လုပ်ခလစာ၊
ရာထူးတိုးမြှင့်ခြင်း၊ ဆုချီးမြှင့်ခြင်း၊ အလုပ်ခန့်အပ်ခြင်း သ али အလုပ်ထုတ်ပယ်ခြင်း၊
ရာထူးလျှော့ချခြင်းတို့သည် ခရစ်ယာန်၏ တရားမျှတမှုနှင့် တန်းတူညီမျှမှု
သဘောတရားအတိုင်း ဖြစ်ရမည်။ ဘဝနေရာအားလုံးတွင် အရေးကြီးသော်လည်း အလုပ်ဆက်ဆံရေးတွင်
အထူးသဖြင့် ရိုးသားဖြောင့်မတ်ခြင်း နိယာမသည် သက်ဆိုင်သည်။ မည်သူမဆို
ရာထူးမခွဲခြားဘဲ လုံးဝရိုးသားရမည်။ ပညာရှင်များနှင့် ဖောက်သည် သို့မဟုတ်
လူနာများအကြား ဆက်ဆံရေးတွင် ရိုးသားဖြောင့်မတ်ခြင်း အထူးအရေးကြီးသည်။ တစ်ချိန်တည်းတွင်
ပညာရှင်ကျင့်ဝတ်က တောင်းဆိုသည့်အတိုင်း လျှို့ဝှက်ချက်ကို ထိန်းသိမ်းရမည်၊
အတိအလင်း ကတိမပေးထားသော်လည်း ဖြစ်သည်။
(1) General principles. The principle
of adequate compensation for adequate work calls the Christian employers
and administrators to treat their workers fairly (Luke 10:7; 1 Cor. 9:8–10;
James 5:4–6). History testifies to social, economic, and political upheavals
fueled by desperate living conditions of workers. Christian employers will
watch that greed does not determine the wages and benefits of their employees.
Christians should pay fair wages. The principle
of adequate work for adequate compensation in turn calls Christian employees
to work with diligence and constancy (1 Thess. 4:11; 2 Thess. 3:10), resisting
the temptation to cheat their employer. Characteristics such as faithfulness,
integrity, accountability, creativity, and industry are appropriate to
Christians. With loyalty to the employer, the Christian will not exact a higher
compensation than the work rendered would warrant. The principle of equality in Christ demands that Christians—whether
superiors or subordinates—regard and treat each other as equals in Christ (Gal.
3:28). A Christian administrator is a brother or a sister to the employee;
neither will seek special privileges because of this relation. Additionally, a
Christian employer or administrator may not treat employees differently on the
basis of race, gender, nationality, social status, or religion. At the same
time, a Christian employee must not expect special treatment on the account of
race, gender, nationality, social status, or religion. The wages, promotions,
awards, hiring or firing, and demotions must follow the Christian sense of
fairness and equality. While important in all areas of life, the principle of truthfulness is especially
applicable to work relations. Absolute honesty is required of all, whatever
their positions. Truthfulness is especially important in the interaction of
professionals with clients or patients. At the same time, confidentiality must
be kept, even when not explicitly promised, because professional ethics demand
it.
(၂) စံနမူနာပုံစံများ။
သမ္မာကျမ်းစာတွင် မကောင်းသော အလုပ်ဆက်ဆံရေး ဥပမာများ များစွာရှိပြီး ထိုသို့သော
အပြုအမူကို ရှုတ်ချထားသည်။ လာဗန်နှင့် ယာကုပ်ကိစ္စသည် အထက်လူက
လှည့်ကွက်သုံးနိုင်ပုံကို ပြသသော်လည်း အလုပ်သမားသည် ထိုအလွဲသုံးစားမှုမှ
ရှင်သန်ရန် လှည့်ကွက်များ အသုံးပြုရန် သွေးဆောင်ခံရကြောင်းကိုလည်း ဖော်ပြသည်
(ကမ္ဘာဦး ၂၉-၃၁)။
(2) Normative models. The Bible reports several instances of bad work
relations and clearly discourages such behavior. The case of Laban and Jacob
illustrates how a superior can impose manipulation, but it also demonstrates
the stratagems the employee is tempted to use to survive the abuse (Gen.
29–31).
ယောသပ်သည်
ထောင်ထဲတွင် နမူနာပြည့်စုံသော အပြုအမူကြောင့် အခြားအကျဉ်းသကိုင်းများနှင့်
ထောင်မှူးတို့၏ လေးစားမှုကို ရရှိခဲ့သည်။ ရလဒ်အနေဖြင့် သူသည် ယုံကြည်ရသူတစ်ဦး
ဖြစ်လာပြီး ထောင်မှ ဘုရင့်နန်းတော်သို့ မယုံကြည်နိုင်ဖွယ် ရာထူးတိုးမြှင့်ခြင်းကို
ခံရသည် (ကမ္ဘာဦး ၃၉–၄၁)။
The exemplary behavior of Joseph in jail brought him the respect of his
fellow prisoners and the chief of guards. As a result he became a trustee and
received an incredible promotion from jail to the king’s palace (Gen. 39–41).
ဖိလေမုန်သို့
ပေးစာတွင် ပါဝလ်သည် ခရစ်တော်အတွင်း ညီအစ်ကိုဖြစ်ကြသော ကျွန်ပိုင်ရှင်နှင့်
ကျွန်တို့၏ ဆက်ဆံရေးကို ဖော်ပြထားသည်။ သခင်ကို နာခံခြင်းသည်
ဆက်လက်တည်ရှိနေသေးသော်လည်း ထိုကျွန်ကို ဆက်ဆံပုံနှင့် တောင်းဆိုပုံများသည်
ညီအစ်ကိုဆန်သော ပုံစံဖြစ်လာရမည်။ အလုပ်ခွင်တွင် ဖိလေမုန်သည် သခင်ဖြစ်သော်လည်း
လူသားဆန်စွာ သူတို့သည် ညီအစ်ကိုများဖြစ်ကြသည်။ အသင်းတော်အတွင်းတွင်မူ ကျွန်ဖြစ်သော
အုနေးသိမုသည် သူ့ပိုင်ရှင်ကို အကြီးအကဲအဖြစ် ဦးဆောင်နိုင်သည်။
In the letter to Philemon, Paul describes the relationship between a slave
owner and his slave who are brothers in Christ. Obedience to the master still
stands, but the requirements and treatment of that slave must become brotherly.
In the workplace Philemon is the master, but in human terms they are brothers,
and in the church Onesimus the slave might be an elder over his owner.
(၃)
လုပ်ဆောင်ရမည့်စည်းမျဉ်းများ။ ခရစ်ယာန်အလုပ်ဆက်ဆံရေးတွင် အောက်ပါစည်းမျဉ်းများ
သက်ရောက်သည်။ ယေရမီ ၂၂:၁၃–၁၉၊ ဧဖက် ၆:၅–၉၊ ၁ သက်သာလောနိတ် ၄:၁၁၊ ၁၂၊ ၂
သက်သာလောနိတ် ၃:၆–၁၂၊ ၂ တိမောသေ ၂:၆၊ ယာကုပ် ၂:၁–၉။
(3) Rules of action. Several rules apply to Christian work relations:
Jeremiah 22:13–19; Ephesians 6:5–9; 1 Thessalonians 4:11, 12; 2 Thessalonians
3:6–12; 2 Timothy 2:6; and James 2:1–9.
ခ. နိုင်ငံသားတာဝန်။
ခရစ်ယာန်သည် လူ့အဖွဲ့အစည်း၏ အစိတ်အပိုင်းတစ်ခုအဖြစ် လူ့အဖွဲ့အစည်းအပေါ် တာဝန်ကို
ရှောင်တိမ်းမနေနိုင်ပါ။ အောက်ပါကျမ်းစကားများသည် အများပြည်သူဘဝနှင့် ဆိုင်သော
အပြုအမူများကို ညွှန်ပြထားသည်။
b. Civic responsibility. As an integral part of the civic community, a
Christian cannot evade responsibility toward society. The following biblical
standards relate behavior to public life:
(၁) အထွေထွေနိယာမများ။
ဘုရားသခင်ကို ဦးစွာနာခံခြင်းနိယာမသည် ခရစ်ယာန်များအား ၎င်းတို့၏
နိုင်ငံသားတာဝန်များကို မှန်ကန်သောရှုထောင့်မှ ကြည့်နိုင်စေသည် (တမန်တော် ၄:၁၉)။
နိုင်ငံ၏ဥပဒေများသည် တစ်ခါတစ်ရံ ဘုရားသခင်၏ပညတ်တော်အချို့နှင့်
ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်နိုင်သည်။ အာဏာပိုင်များသည် ဥပဒေအတွက် တာဝန်ရှိသော်လည်း
လူတိုင်းသည် မိမိရွေးချယ်မှုများအတွက် ဘုရားသခင်ရှေ့တွင် တာဝန်ခံရသည်။
ထိုသို့သောအခါမျိုးတွင် ခရစ်ယာန်များသည် မိမိယုံကြည်ချက်များကို ရှင်းပြပြီး
ဘုရားသခင်၏ပုံသဏ္ဍာန်အတိုင်း ဖန်ဆင်းခြင်းအပေါ်အခြေခံသော သြသော သြဇာနှင့် လွတ်လပ်ခွင့်ကို
အယူခံဝင်ကြသည်။ အယူခံဝင်မှုများကို ငြင်းပယ်ခံရပါက ဘုရားသခင်ကို
ဦးစွာနာခံခြင်းကြောင့် ဒဏ်ငွေ၊ ညှဉ်းပန်းနှိပ်စက်မှု၊ ထောင်ဒဏ် သို့မဟုတ်
ယခင်ရာစုနှစ်များက ခရစ်ယာန်များ ခံစားခဲ့ရသော အခြားဒုက္ခများကို ခံရနိုင်သည်။
ဥပဒေနှင့်စည်းကမ်းအတွက် နာခံခြင်းနိယာမသည်လည်း ခရစ်ယာန်ဘဝနေထိုင်ပုံတစ်ခုဖြစ်သည်
(ရောမ ၁၃:၁–၇)။ ဘုရားသခင်ကို ဦးစွာသစ္စာရှိခြင်းသည် လူတိုင်းကို
ကိုယ်ပိုင်အုပ်ချုပ်ခွင့်ရှိသူဖြစ်လာစေရန် သို့မဟုတ် လူ့အဖွဲ့အစည်းတွင်
မညှိနှိုင်းနိုင်သော ပရမ်းပတာဖြစ်စေရန် ခွင့်မပြုပါ။ ခရစ်ယာန်များသည်
အခွန်ပေးဆောင်ကြသည်၊ နိုင်ငံသားတာဝန်များတွင် ပါဝင်ကြသည်၊
လမ်းပန်းဆက်သွယ်ရေးဥပဒေများနှင့် ပိုင်ဆိုင်မှုစည်းမျဉ်းများကို လေးစားကြသည်၊
ရာဇဝတ်မှုနှင့် အကြမ်းဖက်မှုများကို ထိန်းချုပ်ရာတွင် အာဏာပိုင်များနှင့်
ပူးပေါင်းဆောင်ရွက်ကြသည်။ အများပြည်သူအရာရှိတစ်ဦးသည် ခရစ်ယာန်အသိုင်းအဝိုင်းထံမှ
လေးစားမှုနှင့် ထောက်ခံမှုကို ရရှိလိမ့်မည်။ မှန်ကန်စွာနာခံရန်အတွက် ခရစ်ယာန်သည်
နိုင်ငံ၏ဥပဒေများကို သိရှိရန် ကြိုးစားအားထုတ်ရမည်၊ အသိုင်းအဝိုင်းအတွင်း
ဖြစ်ရပ်များကို ကျိုးကြောင်းဆီလျော်စွာ သိရှိနေရမည်၊ လူ့အဖွဲ့အစည်းတွင်
တက်ကြွစွာပါဝင်ရမည်။ လူ့အခွင့်အရေးများကို လေးစားရန်နှင့် လူ့အဖွဲ့အစည်းကို
ထိုလမ်းကြောင်းသို့ ဦးဆောင်ရန် လူမှုတရားမျှတမှုနိယာမက တောင်းဆိုသည် (ယာကုပ်
၅:၁–၆)။ အသင်းတော်အတွင်းမှစ၍ နိုင်ငံသားနယ်ပယ်သို့ ချဲ့ထွင်လျက် လူမျိုး၊ ကျား/မ၊
သို့မဟုတ် အဆင့်အတန်းအရ ခွဲခြားဆက်ဆံခြင်းကို ခရစ်ယာန်များက ဘယ်တော့မျှ
ဆန့်ကျင်ခြင်းမရှိဘဲ ခွင့်မပြုရပါ။ အသင်းတော်သည် အဖွဲ့အစည်းအနေဖြင့်
မကောင်းသောနည်းလမ်း သို့မဟုတ် နိုင်ငံရေးနည်းလမ်းများကို မသုံးနိုင်သော်လည်း
နိုင်ငံ၏နိုင်ငံရေးဖွဲ့စည်းပုံအရ ခွင့်ပြုထားသော နည်းလမ်းအားလုံးကို
အသုံးပြုနိုင်သည်။ အများပြည်သူရာထူးကို တာဝန်ယူရန် ဘုရားသခင်၏ခေါ်တော်မူခြင်းကို
ခံရသူများအတွက် အသင်းတော်အတွင်း နေရာရှိရမည်။
(1) General principles. The principle
of obedience to God first helps Christians to put their civic duties in the
right perspective (Acts 4:19). The laws of the land at all levels may at times
conflict with some of God’s commandments. While magistrates bear responsibility
for the law, each citizen is accountable to God for the choices he or she
makes. In such cases Christians will explain their convictions and appeal to
freedom of conscience, which is a God-given right on the basis of creation in
His image. If the appeals are rejected, faithfulness to God first may result in
fines, persecution, prison sentences, or other sacrifices that Christians in
centuries past had to make. The principle
of obedience for the sake of law and order is also a Christian way of life
(Rom. 13:1–7). Loyalty to God first does not entitle anyone to become
autonomous and create social disharmony or chaos. Christians pay taxes,
participate in civic duties, respect traffic laws and property regulations, and
cooperate with civil authorities in curbing or controlling crime and violence.
A public officer will receive respect and support from the Christian community.
To obey them properly, the Christian will make an effort to know the laws of
the land, keep reasonably informed about the events in the community, and
participate actively in the life of society. The principle of social justice demands that human rights be respected
and that Christians lead society in that direction (James 5:1–6). Beginning
within the church and expanding to relations in the civic domain,
discrimination on the basis of race, gender, or status must never occur without
Christian opposition. While the church as an organization cannot resort to
immoral or political means it can use all appropriate avenues allowed by the
political structure of a country. There should be room within the church for
those feeling a call to occupy public office.
(၂) စံနမူနာပြများ။
ဖာရိုဘုရင်၏နန်းတွင်းတွင် ယောသပ်သည် ရိုးသားခြင်း၊ တီထွင်ဖန်တီးနိုင်ခြင်း၊
ဉာဏ်အလင်းရှိသော အစိုးရအမှုထမ်းတစ်ဦးအဖြစ် မြင့်မားသောစံနှုန်းကို ချမှတ်ခဲ့သည်။
သို့သော် သူလက်ဝါးကြီးအုပ်ထားသော အာဏာကို လက်အောက်ငယ်သားများကို အလွဲသုံးစားရန်
မသုံးခဲ့ပါ။ ယောသပ်သည် သူ့လက်ထဲရှိ ဥစ္စာဥယျာဉ်ကို မတရားသုံးစွဲခဲ့ခြင်းလည်း
မရှိပါ (ကမ္ဘာဦး ၄၁:၃၇–၅၇)။ ဘူဇလုံနှင့် မဒီ-ပါရှန်နန်းတွင်းတွင်
ဟေဗြဲအရာရှိများစွာသည် ဘုရားသခင်ကို နာခံခြင်းက ဘုရင်၏အလိုတော်ကို နာခံခြင်းကို
တားဆီးသည့်အခါ မိမိရပ်တည်ချက်ကို ခိုင်မြဲစွာရှိခဲ့ကြသည်။ ရှဒရတ်၊ မေရှတ်နှင့်
အဗက်နေဂိုတို့ကို မီးဖိုထဲပစ်ချခံရသည် (ဒံယေလ ၃)။ ဒံယေလ၏သစ္စာရှိမှုကြောင့်
ခြင်္သေ့တွင်းထဲသို့ ရောက်သွားသည် (ဒံယေလ ၆)။ ရလဒ်အနေဖြင့်
တပါးအမျိုးသားနန်းတွင်းများနှင့် နိုင်ငံများသည် အသက်ရှင်တော်မူသော
ဘုရားသခင်၏တန်ခိုးတော်ကို သက်သေခံခဲ့ကြသည်။ မဒီ-ပါရှန်ဘုရင် အဟရှွေရုနန်းတွင်း၌
ဧသ္တာမင်းသမီးသည် ဘုရားသခင်၏လူမျိုးအပေါ် သစ္စာရှိမှုကို မမေ့ခဲ့ပါ။ ဆုတောင်းပြီး
အလျင်အမှန်စွာပြီးနောက် သူမသည် ရဲရင့်စွာ ဆောင်ရွက်ခဲ့ပြီး မတရားသောအမိန့်ကို
ပြောင်းပြန်လှန်ခဲ့သည်။ သူမသည် မှန်ကန်ခြင်းနှင့် ကောင်းခြင်းအတွက် အသက်ကို
စွန့်လွှတ်ခဲ့သည် (ဧသ္တာ ၄:၁၆) နှင့် ဘုရားသခင်ကို ဦးစွာသစ္စာရှိခြင်း၏
မြင့်မားသောစံနှုန်းကို ချမှတ်ခဲ့သည်။
(2) Normative models. In the court of Pharaoh, Joseph set a high norm
of conduct as an honest, creative, and insightful civil servant. Yet the power
he wielded was not used to abuse subordinates, nor did Joseph misappropriate
any of the wealth at his disposal (Gen. 41:37–57).
In the court in Babylon and Medo-Persia several Hebrew officials stood
their ground whenever obedience to God prevented them from obeying the will of
the king. Shadrach, Meshach, and Abednego were thrown into the fiery furnace
(Dan. 3); Daniel’s faithfulness took him to the lions’ den (Dan. 6). As a
result, pagan courts and nations witnessed the power of the living God.
In the court of Ahasuerus the Medo-Persian king, Queen Esther remembered
her loyalty to God’s people. After prayer and fasting she bravely acted and
reversed the immoral decree. She risked her life for what was right and good
(Esther 4:16) and set a high norm of faithfulness to God first.
ေပါလုသည်
နိုင်ငံ၏ဥပဒေများကို နာခံသော်လည်း ဥပဒေများကို အလွဲသုံးစားမှုရှိလျှင်
တိတ်ဆိတ်မနေသော အသိဉာဏ်ရှိသော နိုင်ငံသားတစ်ဦး၏ ရှင်းလင်းသောဥပမာဖြစ်သည် (တမန်တော်
၂၅:၈–၁၂)။ ယေရှုကိုယ်တော်ပင် စစ်သားများက မတရားရိုက်ပုတ်သည့်အခါ အလွဲသုံးစားမှုကို
တားဆီးခဲ့သည် (ယောဟန် ၁၈:၂၃)။
Paul was a clear example of an informed citizen who obeyed the laws of the
land but did not remain idle when they were abused (Acts 25:8–12). Jesus
Himself halted abuse when the soldiers hit Him without a justified reason (John
18:23).
(၃)
လုပ်ဆောင်ရမည့်စည်းမျဉ်းများ။ တိုက်ရိုက်ပညတ်တော်များစွာအနက်မှ
အောက်ပါအချက်များကို ရွေးချယ်ထားသည်။ သုတ္တံကျမ်း ၂၂:၁၆၊ ၂၂၊ ၂၃၊ ၂၆–၂၉၊ ၂၃:၁၀၊
၁၁၊ မာကု ၁၂:၁၄–၁၇၊ ၁ တိမောသေ ၁:၈–၁၁၊ ၂ တိမောသေ ၁:၇–၁၈၊ ၁ ပေတရု ၂:၁၃–၂၀။
(3) Rules of action. Among many direct commands, we select Proverbs
22:16, 22, 23, 26–29; 23:10, 11; Mark 12:14–17; 1 Timothy 1:8–11; 2 Timothy
1:7–18; and 1 Peter 2:13–20.
ဂ. လူမှုတာဝန်။
လူ့အဖွဲ့အစည်းတွင် ရှိနေခြင်းအားဖြင့် ခရစ်ယာန်များသည် လူသားများ၏ လိုအပ်ချက်၊
ကြောက်ရွံ့ခြင်း၊ မတရားမှု၊ ဒုက္ခများကို ထိတွေ့ရသည်။ ခရစ်ယာန်၏ဘဝနေထိုင်ပုံသည်
ကောင်းမှုပြုလုပ်ပြီး ဒုက္ခရောက်နေသူများကို ကယ်တင်ရန် လျှောက်လှမ်းခဲ့သော
ယေရှု၏ဘဝနမူနာကို လိုက်နာရမည် (တမန်တော် ၁၀:၃၈)။ ကိုယ်တော်၏နမူနာကို
ကိုယ်တိုင်နေထိုင်ရုံသာမက ဥပမာပုံပြင်များဖြင့် တပည့်တော်များ၏စိတ်ထဲတွင်
အခြားသူများကို ဂရုစိုက်ခြင်းသည် ကိုယ်တော်၏တပည့်ဖြစ်ခြင်းဟု ထည့်သွင်းခဲ့သည်။
ဒုက္ခဆင်းရဲကို မြင်ခြင်း သို့မဟုတ် လိုအပ်ချက်ကို ခံစားရခြင်းသည် အခြားသူများကို
ကူညီရန် ဆန္ဒကို လှုံ့နှိုးပေးသည်။ ဤစိတ်ထားနှင့် ဘဝနေထိုင်ပုံသည် ယေရှုကိုယ်တော်က
ကိုယ်ပိုင်လူများကို အသိအမှတ်ပြုမည့်နည်းလမ်းဖြစ်သည် (မဿဲ ၂၅:၃၁–၄၆)။
c. Social responsibility. By being present in society, Christians expose
themselves to the needs, fears, injustices, and suffering of humanity. The
lifestyle of a Christian must follow that of Jesus, who went about doing good
and bringing relief to those who suffered (Acts 10:38). In addition to living
His own example, Jesus attempted by means of parables to instill in the
consciousness of His followers the fact that to be His disciple meant to care
for others. Seeing suffering or sensing a need mobilizes the will to aid
others. This is the frame of mind, the lifestyle, by which Jesus will recognize
His own (Matt. 25:31–46).
(၁) အထွေထွေနိယာမများ။
ကိုယ်ကိုကိုယ်ငြင်းပယ်ခြင်းနိယာမသည် လူမှုတာဝန်ရှိသော ဘဝနေထိုင်ပုံသို့
ဦးတည်ရာတွင် ပထမဆုံးနှင့် အခက်ခဲဆုံးအဆင့်ဖြစ်သည် (မဿဲ ၁၆:၂၄)။
အတွင်းသို့ပြန်လှည့်ခြင်း၊ ကိုယ်ပိုင်တရားမျှတသော လိုအပ်ချက်များကို
ဂရုစိုက်ခြင်း၊ ပညာသင်ကြားရေးနှင့် လေ့ကျင့်ရေးအတွက် အချိန်နှင့်အရင်းအမြစ်များ
ရင်းနှီးမြှုပ်နှံခြင်း၊ ချီးကျူးထိုက်သော ရည်မှန်းချက်များနှင့် စံတန်ဖိုးများကို
လိုက်စားခြင်း၊ ပညတ်တော်များကို စောင့်ထိန်းပြီး ကိုယ်ကျင့်တရားနှင့်
ကိုယ်ကယ်တင်ခြင်းကို စိတ်ပူပန်လျက် အခြားသူများ၏လိုအပ်ချက်များကို သတိမမူမိအောင်
ဖြစ်နိုင်သည်။ “သွားလော့၊ ရောင်းလော့ … ဆင်းရဲသောသူတို့အား ပေးလော့” ဟု ယေရှုက
ချမ်းသာသော လုလင်အား မိန့်တော်မူသည် (မဿဲ ၁၉:၂၁)။ ကိုယ်ကို ကယ်တင်ရန်
တစ်ခုတည်းသောနည်းလမ်းသည် ကိုယ်ကိုကိုယ် ကိုယ်တော်အတွက် စွန့်လွှတ်ခြင်းဖြစ်သည်ဟု
ယေရှုက အတည်ပြုတော်မူသည် (မဿဲ ၁၀:၃၉)။ ကိုယ်ကိုကိုယ်ငြင်းပယ်ခြင်းဖြင့်
ဖန်တီးထားသော ဗလာနေရာကို အခြားသူနှင့်အတူ ခံစားတူညီခြင်းနိယာမက ဖြည့်ဆည်းပေးသည်
(ဟေရှာယ ၅၃:၄–၆)။ ခရစ်ယာန်သည် ဆင်းရဲခြင်းဟူ၍ မရှိ၊ ဆင်းရဲသောလူများသာ ရှိသည်ဟု
နားလည်သည်။ ဒုက္ခဆင်းရဲ၊ မျှော်လင့်ချက်မရှိခြင်း၊ စစ်ပွဲ၊ ရောဂါဟူ၍
အချည်းနှီးမရှိ၊ ဒုက္ခရောက်နေသောလူများ၊ အိုးမဲ့အိမ်မဲ့များ၊ ရန်တွေ့နေသော
အိမ်နီးချင်းများ၊ နာမကျန်းသောသူများသာ ရှိသည်။ ဘုရားသခင်ရွေးချယ်ထားသော
ဘာသာရေးဘဝနေထိုင်ပုံမှာ “မတရားမှုချည်နှောင်ချက်များကို ဖြည်ပစ်ရန်၊
ထမ်းဘိုးချည်နှောင်ချက်များကို ဖြေလျှော့ရန်၊ ဖိနှိပ်ခံရသူများကို
လွတ်မြောက်စေရန်၊ ချည်နှောင်ချက်တိုင်းကို ဖဲ့ရန် မဟုတ်ပါလား။ ဆာလောင်နေသူအား
သင်၏အစာကို ဝေမျှရန်၊ အိုးမဲ့အိမ်မဲ့ဆင်းရဲသောသူကို သင့်အိမ်သို့ ခေါ်ယူရန်၊
အဝတ်မရှိသူကို မြင်လျှင် ဖုံးအုပ်ပေးရန် မဟုတ်ပါလား” ဟူ၍ ဖြစ်သည် (ဟေရှာယ ၅၈:၆၊
၇)။ ဤနိယာမကြောင့် ခရစ်ယာန်များသည် ကယ်တင်မဲ့သူ၏အခြေအနေတွင်
ကိုယ်ကိုကိုယ်တွေ့မြင်ကြသည်။ ယေရှုသည် မတော်တဆဖြစ်နေသူ၏နေရာတွင်
ကိုယ်တော်ကိုယ်တိုင် ရပ်တည်ခဲ့သည် (မဿဲ ၂၅:၃၁–၄၆)။
(1) General principles. The principle
of self-denial is the first and most difficult step toward a lifestyle of
social responsibility (Matt. 16:24). It is possible to turn inward, to tend to
one’s own legitimate needs, to invest time and means for education and
training, to reach for laudable goals and ideals, or even to keep the
commandments and be so preoccupied with one’s own salvation that the needs of
others pass unnoticed. “Go, sell … and give to the poor,” says Jesus to the
rich young ruler (Matt. 19:21). Jesus affirms that the only way to preserve
one’s self is through giving one’s self up for His sake (Matt. 10:39). The principle of identification fills the
vacuum created by denying the self (Isa. 53:4–6). The Christian realizes that
there is no such thing as poverty; there are humans who are poor. There is no
suffering, no hopelessness, no war, no disease in the abstract; there are only
suffering humans, homeless people, fighting neighbors, and sick persons. Is not
the religious lifestyle chosen by God, “to loose the bonds of wickedness, to
undo the thongs of the yoke, to let the oppressed go free, and to break every
yoke? Is it not to share your bread with the hungry, and bring the homeless
poor into your house; when you see the naked, to cover him” (Isa. 58:6, 7)?
This principle causes Christians to see themselves in the helpless person’s
predicament, just as Jesus placed Himself in the position of the unfortunate
(Matt. 25:31–46).
စွန့်လွှတ်အနစ်နာခံခြင်းနိယာမသည်
ကိုယ်ကိုကိုယ်ငြင်းပယ်ခြင်းနှင့် ခံစားတူညီခြင်းတို့ကို လက်တွေ့မဖြစ်အောင်
တားဆီးသည် (ယာကုပ် ၁:၂၇)။ မုဆိုးမများနှင့် မိဘမဲ့ကလေးများသည် သီအိုရီ၊ အစီအစဉ်၊
ကတိကဝတ်နှင့် ဆုတောင်းခြင်းများဖြင့် အကျိုးမရှိပါ။ လိုအပ်နေသော လူ့အဖွဲ့အစည်းကို
ကူညီရန် အချိန်၊ အရင်းအမြစ် သို့မဟုတ် စေတနာကို ခရစ်ယာန်များသည် ဘယ်တော့မှ
မတွေ့နိုင်ပါ။ မသိသာစွာ ဆုံးဖြတ်ပြီး ရည်ရွယ်ချက်ရှိရှိ မိမိအရင်းအမြစ်နှင့်
ကိုယ်ကိုကိုယ် စွန့်လွှတ်ရန် ဆုံးဖြတ်ရမည်။ စနစ်တကျ ကရုဏာပြုခြင်းနိယာမသည်
လိုအပ်သူများကို ကူညီခြင်းကို ပိုမိုယုံကြည်စိတ်ချရပြီး တသမတ်တည်းဖြစ်စေသည် (၁
ကောရိန္သု ၁၆:၁–၄)။ ဘေးအန္တရာယ်တစ်ခုဖြစ်ပွားလျှင် မမှန်ကန်သော ကယ်ဆယ်ရေးသည်
လိုအပ်ချက်ကို မဖြည့်ဆည်းနိုင်ပါ။ ပိုမိုတည်တံ့သော အကူအညီနှင့် ပိုမိုပါဝင်သော
တက်ကြွမှုနှင့် ရှိနေမှု လိုအပ်သည်။ ခရစ်ယာန်ဘဝနေထိုင်ပုံသည် စနစ်တကျ ကရုဏာရှိပြီး
ထိုသို့သော အကူအညီအတွက် ပြင်ဆင်ထားသည်။
The principle of sacrifice ensures
that self-denial and empathy do not remain passive (James 1:27). Widows and
orphans can profit very little from theories, programs, promises, and prayers.
Christians will never find time, means, or motivation to help society in need
unless consciously and purposefully they decide to sacrifice their means and
their own selves. The principle of
systematic benevolence makes ministry to those in need more dependable and
consistent (1 Cor. 16:1–4). When a disaster strikes, sporadic and haphazardous
relief cannot meet the need. A more sustained help and a more involved
participation and presence are required. The Christian way of life is
systematically benevolent, making provision for such assistance.
(၂) စံနမူနာပြများ။
ဣသရေလလူမျိုး၏ ဘုရားအုပ်ချုပ်မှုအောက်ရှိ စီးပွားရေးတစ်ခုလုံးသည် ဆင်းရဲသောသူနှင့်
မတော်တဆဖြစ်သူများကို ဂရုစိုက်ပုံကို ပြသသည်။ အနှစ် ၅၀ ပြည့် ယုဘိလီစနစ်သည်
မြေကြီးကို အနားယူစေခြင်း၊ ကျွန်များကို လွတ်မြောက်စေခြင်း၊ မြေယာကို
မူလပိုင်ရှင်ထံ ပြန်ပေးခြင်းတို့ကို ပါဝင်ပြီး ချမ်းသာသူနှင့် ဆင်းရဲသူ၊
ကံကောင်းသူနှင့် ကံဆိုးသူကြား ကွာဟချက်ကို လျှော့ချရန် ရည်ရွယ်သည် (ဝတ်ပြုရာကျမ်း
၂၅)။ ဣသရေလလူမျိုးတို့သည် စနစ်တကျ ကရုဏာပြုရန် သင်ကြားခံရပြီး ရိတ်သိမ်းချိန်တွင်
အချို့သီးနှံများကို မရိတ်သိမ်းဘဲ ထားခဲ့ရန် ညွှန်ကြားခံရသည်။ သို့မှ
လိုအပ်သူများသည် ရှင်သန်ရန် လုံလောက်စွာ ရရှိနိုင်မည် (ဝတ်ပြုရာကျမ်း ၁၉:၉၊ ၁၀)။
(2) Normative models. The entire economy of the people of Israel under
the theocracy shows how the poor and unfortunate were cared for. The jubilee
system—which mandated the rest of the land, the release of slaves, and the
return of property to the original owner—had as its goal the reduction of the
gap between rich and poor, fortunate and unfortunate (Lev. 25). The Israelites
were taught to be systematically benevolent when they were instructed to leave
some of the produce unharvested, so that those in need could find sufficient
for survival (Lev. 19:9, 10).
ကောင်းသောလူမျိုးနှင့်
ဆာမရီယန်ပုံပြင်တွင် ယေရှုသည် ဘာသာရေးကြွားဝါခြင်းနှင့် ဘာသာရေးအလုပ်များက
အချိန်နှင့်အင်အားကို စားသုံးမြို့ပြီး သိသာထင်ရှားသော လူမှုဘေးအန္တရာယ်ကို
လျစ်လျှူရှုထားသည့်အန္တရာယ်ကို ထောက်ပြခဲ့သည် (လုကာ ၁၀:၃၀–၃၇)။
ခရစ်ယာန်ဖြစ်ရန်ဆိုသည်မှာ လိုအပ်နေသူ၏ အိမ်နီးချင်းကဲ့သို့ ပြုမူရမညတ်ဖြစ်သည်။
ဒုက္ခရောက်နေသူများသည် ဘုရားသခင်၏ တောင်းဆိုမှုကို မထိခိုက်စေဘဲ ခရစ်ယာန်အပေါ်
တောင်းဆိုခွင့်ရှိသည်။ အကြောင်းမှာ ဘုရားသခင်သည် ဒုက္ခရောက်နေသူများနှင့်
ကိုယ်တော်ကိုယ်တိုင် တစ်သားတစ်ကိုယ်တည်းဟု သတ်မှတ်ထားသောကြောင့်ဖြစ်သည်။
ခရစ်တော်အားဖြင့် သိခြင်းနှင့် အသိအမှတ်ပြုခြင်းကို လေးနက်သော
ဘာသာရေးသမားဖြစ်လာခြင်းဖြင့် မရရှိနိုင်ပါ။ ဘာသာရေးသည်
မကောင်းမှုဖြစ်နိုင်သောကြောင့်ဖြစ်သည် (ပုံပြင်ထဲက ယဇ်ပုရောဟိတ်နှင့် လေဝိလူ)။
ဆာမရီယန်သည် ပဋိညာဉ်နှင့် ကျေးဇူးတော်ပဋိညာဉ်မှ ပြင်ပလူဖြစ်သော်လည်း
ဂရုစိုက်မှုအပြုအမူကြောင့် ခရစ်ယာန်အတွက် စံနမူနာဖြစ်လာသည်။
In the story of the good Samaritan, Jesus underlined the danger of
religious complacency and religious business which consume our time and energy
so that glaring social tragedies remain ignored (Luke 10:30–37). To be a
Christian one must act as a neighbor to the person in need. Those who suffer
have a claim on the Christian, without detracting from God’s claims on humans,
because God identifies Himself with those who suffer. To be known and
recognized by Christ is not achieved by becoming deeply religious, because
religion can be immoral (priest and Levite in the story). The Samaritan, though
a stranger to the covenant and an outsider to the promises, becomes a norm for
the Christian because of his caring actions.
ယောပ္ပုမြို့
အသင်းတော်အသင်းဝင် ဒေါကာသည် ခရစ်ယာန်များအတွက် နောက်ထပ်စံနမူနာတစ်ခု ချမှတ်ခဲ့သည်။
သူမ၏ ကရုဏာအမှုများဖြင့် အသိုင်းအဝိုင်းတွင် မရှိမဖြစ်အဖွဲ့ဝင်ဖြစ်လာခဲ့သည်။
သူမသည် မျှော်လင့်ချက်မဲ့သူများ၏ အားထားရာနှင့် မျှော်လင့်ချက်ဖြစ်လာခဲ့သည်
(တမန်တော် ၉:၃၆–၄၃)။ ဒေါကာနှင့် ကောင်းသောဆာမရီယန်ကို အမှတ်ရစေရန် ခရစ်ယာန်များသည်
ဤလူနှစ်ဦး၏ နာမည်ဖြင့် အသင်းအဖွဲ့များကို ဖွဲ့စည်းပြီး အစီအစဉ်မျိုးစုံကို
စတင်ခဲ့ကြသည်။ သို့သော် ဒေါကာနှင့် ကောင်းသောဆာမရီယန်ကဲ့သို့သော လူများ
ကရုဏာအမှုတွင် တက်ကြွစွာ ပါဝင်မှသာ ထိုအစီအစဉ်များသည် ရည်ရွယ်ချက်ပြည့်ဝမည်။
Dorcas, a member of the church in Joppa, set another norm for Christians.
With her acts of benevolence she became an indispensable member of the
community. She became the support and hope of the hopeless (Acts 9:36–43). In
memory of Dorcas and of the good Samaritan, Christians have raised societies
and organized various programs bearing the names of these two people. However,
such programs do not accomplish their task unless people such as Dorcas and the
good Samaritan become active in benevolence.
(၃)
လုပ်ဆောင်ရမည့်စည်းမျဉ်းများ။ ဘုရားသခင်သည် မတော်တဆဖြစ်ပြီး လိုအပ်နေသူများဟု
သိတော်မူသောသူများအတွက် ပြုစုပျိုးထောင်ရန် ပညတ်ထားသည်။ အောက်ပါတို့သည်
အခြားသူများကို မေတ္တာဂရုစိုက်ရန် တောင်းဆိုထားသော ကျမ်းချက်များမှ
နမူနာအချို့သာဖြစ်သည်။ ထွက်မြောက်ရာကျမ်း ၂၂:၂၅၊ ၂၃:၃၊ ၁၁၊ ဝတ်ပြုရာကျမ်း
၂၅:၂၅–၅၅၊ တရားဟောရာကျမ်း ၁၅:၁၁၊ ၂၄:၁၂–၁၅၊ သုတ္တံကျမ်း ၁၄:၃၁၊ ၁၇:၅၊ ၁၉:၁၇၊
၂၁:၁၃၊ ဟေရှာယ ၃:၁၅၊ ၁၀:၁၊ ၂၊ ၆၁:၁–၃၊ ၂ ကောရိန္သု ၈:၉၊ ဖိလိပ္ပိ ၂:၅–၁၁။
(3) Rules of action. God has commanded His people to provide for the
needs of those whom He knows as unfortunate and needy. The following is only a
sample of biblical references requiring loving care for others: Exodus 22:25;
23:3, 11; Leviticus 25:25–55; Deuteronomy 15:11; 24:12–15; Proverbs 14:31;
17:5; 19:17; 21:13; Isaiah 3:15; 10:1, 2; 61:1–3; 2 Corinthians 8:9;
Philippians 2:5–11.
၅.
ခရစ်ယာန်အုပ်ထိန်းမှု ဘုရားသခင်သည် ဖန်ဆင်းရှင်၊
ထိန်းသိမ်းရှင်နှင့် အရာခပ်သိမ်း၏ အဆုံးစွန်သော ပိုင်ရှင်ဖြစ်တော်မူသည် (ဆာလံ
၂၄:၁)။ လူသားများပင်လျှင် ကိုယ်တော်ပိုင်တော်မူသည် (၁ ကောရိန္သု ၆:၁၉၊ ၂၀)။
တာဝန်ရှိသော အိမ်ရှင်တစ်ပါးအဖြစ် ကိုယ်တော်သည် မိမိပိုင်ဆိုင်မှုကို
စီမံခန့်ခွဲရန်နှင့် ထိန်းသိမ်းရန် ငှားရမ်းသူများအား အပ်နှံထားတော်မူသည် (ကမ္ဘာဦး
၁:၂၆)။ ခရစ်ယာန်များသည် ဤတာဝန်ကို အလေးအနက်ထားပြီး ကောင်းသောအုပ်ထိန်းသူ၏
ဂုဏ်ရည်များကို ဘဝနေထိုင်ပုံတွင် ထည့်သွင်းကျင့်သုံးကြသည်။
5. Christian Stewardship
God is the Creator, sustainer, and ultimate owner of everything (Ps.
24:1). Even human beings belong to Him (1 Cor. 6:19, 20). As a responsible
landlord He has entrusted His property to tenants for management and upkeep
(Gen. 1:26). Christians take this assignment very seriously and include in
their lifestyle the characteristics of a good steward.
သစ္စာရှိခြင်းသည်
အုပ်ထိန်းမှု၏ အခြေခံနှင့် အဓိကနိယာမဖြစ်သည် (၁ ကောရိန္သု ၄:၂)။ သစ္စာရှိသော
အုပ်ထိန်းသူသည် ပိုင်ရှင်၏ အကျိုးစီးပွားကို စိတ်ထဲတွင် ထားရမည်။ ပိုင်ဆိုင်မှုကို
အသုံးပြုခြင်း သို့မဟုတ် စီမံခန့်ခွဲပုံတွင် ပိုင်ရှင်၏ ဆန္ဒနှင့်
ရည်မှန်းချက်များသည် အဆုံးအဖြတ်ဖြစ်ရမည်။ အသက်၊ သဘာဝနှင့် ဩဇာလွှမ်းမိုးမှုသည်
ဘုရားသခင်ပေးတော်မူသော လူသားများအား ထိန်းသိမ်းဖွံ့ဖြိုးစေရန်
အဓိကပစ္စည်းသုံးမျိုးဖြစ်သည်။ (အုပ်ထိန်းမှု I ကိုကြည့်ပါ)။
Faithfulness is the basic and overarching principle of stewardship (1 Cor.
4:2). A faithful custodian will have in mind the owner’s best interest. His
wishes and goals for the property will be decisive in the way the estate is
used or managed. Life, nature, and influence are three major goods given by God
to humans to guard and develop for Him. (See Stewardship I.)
က.
အသက်၏အုပ်ထိန်းမှု။ အသက်သည် ဘုရားသခင်လူသားများနှင့် ဝေမျှထားတော်မူသော
အဖိုးတန်ဆုံး၊ အလျှင်းနားမလည်နိုင်ဆုံး၊ အသန့်ရှင်းဆုံး ပိုင်ဆိုင်မှုဖြစ်သည်။
အသက်သည် လူသားများ အပြစ်ထဲသို့ ကျရောက်စဉ် ပထမဆုံး တန်ဖိုးလျော့ကျစေခဲ့သော အရာလည်း
ဖြစ်သည်။ ထိုကြောင့် ဘုရားသခင်သည် လူသားအသက်ကို ပျက်စီးခြင်းမှ ရွေးနုတ်ရန်
ကိုယ်တော်၏သားတော်၏အသက်ကို ပေးဆပ်တော်မူခဲ့သည်။ မည်သည့်အရာအတွက်မဆို
ပေးဆပ်ခဲ့သမျှတွင် အမြင့်ဆုံးသော တန်ဖိုးဖြစ်သည်။
a. Stewardship of life. Life is the most precious, most mysterious, and
most sacred of all the assets that God has shared with humans. Life is also the
first thing humans devalued when they fell into sin. For that reason God
offered the life of His Son, the highest price ever paid for anything, in order
to redeem human life from destruction.
(၁) အထွေထွေနိယာမများ။
အသက်နှင့်ပတ်သက်၍ ပထမဆုံးပေးထားသော နိယာမမှာ မျိုးပွားခြင်းဖြစ်သည် (ကမ္ဘာဦး
၁:၂၈)။ ဤသည်မှာ အလွန်ကြီးကျယ်သော တာဝန်ဖြစ်သည်။ အကြောင်းမှာ “မျိုးပွားခြင်း”
ဟူသော စကားသည် ဘုရားသခင်အတွက် သို့မဟုတ် ဘုရားသခင်နေရာတွင် ဖန်ဆင်းခြင်းဟု
အဓိပ္ပာယ်ရသည်။ ဤအမှုအားဖြင့် လူသားများသည် ဘုရားသခင်နေရာတွင် ထူးခြားသော
လူသားသစ်များကို အသက်ရှင်စေရန် ပါဝင်ကြပြီး မွေးဖွားခြင်း၊ ဖွံ့ဖြိုးခြင်း၊
ပညာပေးခြင်းတို့အတွက် တာဝန်ယူကြရသည်။ ထိုကြောင့် ခရစ်ယာန်သည် လိင်စိတ်ဆန္ဒကို
ထိန်းချုပ်နိုင်စွမ်းကို ဘုရားသခင်ပေးထားသည်ကို အလေးပေးပြီး အိမ်ထောင်အတွင်းသို့သာ
အသုံးပြုရန် တောင်းဆိုထားသည်။ အသက်ကို ကမ္ဘာပေါ်သို့ ယူဆောင်လာခြင်းတာဝန်ကို
ဘုရားသခင်သည် မိဘများအား ပေးထားတော်မူသည်။ မိသားစုစီမံကိန်းနိယာမသည်
ခရစ်ယာန်များအား လူသားမွေးဖွားခြင်းကို အလေးအနက်ထားရန် တိုက်တွန်းသည်။ “လူကို
ဖန်ဆင်းကြကုန်စို့” ဟု ဘုရားသခင်မိန့်တော်မူသည်မှာ ပထမဆုံး လူသားမိသားစုစီမံကိန်း
စတင်ချိန်ဖြစ်သည် (ကမ္ဘာဦး ၁:၂၆)။ ဖန်ဆင်းခြင်းတစ်ပတ်လုံးတွင် မတော်တဆဖြစ်သည်ဟု
မှတ်တမ်းတင်ထားခြင်း မရှိပါ။ ဘုရားသခင်သည် အလဟဿဖြစ်စေရန် ကျန်ရစ်သော သတ္တဝါ
သို့မဟုတ် မျိုးဗီဇပစ္စည်းကို မဖန်ဆင်းခဲ့ပါ။ တာဝန်ယူမှုရှိသော စုံတွဲများသည်
မလိုလားအပ်သော ကိုယ်ဝန်များကို ရှောင်ရှားရန် သန္ဓေတားဆေးကို အသုံးပြုလေ့ရှိသည်။
သတိထားရမည့်အချက်နှစ်ချက်ရှိသည်။ ပထမအချက်မှာ သန္ဓေတားဆေးသည် သန္ဓေသားကို
ဖျက်ဆီးမည့်အစား သန္ဓေတည်ခြင်းကို တားဆီးရမည်။ ဒုတိယအချက်မှာ ခရစ်ယာန်များသည်
အိမ်ထောင်ပြင်ပတွေ့ဆုံမှုအတွက် အကာအကွယ်အဖြစ် သန္ဓေတားဆေးကို ဘယ်တော့မှ မသုံးရပါ။
ကျမ်းစကားစံနှုန်းများသည် အိမ်ထောင်ပြင်ပတွင် လိင်ဆက်ဆံခြင်းမှ
အလျှင်းရှောင်ကြဉ်ရန် မြှင့်တင်ထားသည်။
(1) General principles. The principle
of procreation was the first given in reference to life (Gen. 1:28). This
is indeed an awesome responsibility because the word “procreation” means “to
create for” or “to create in place of” God. Through this act humans participate
in bringing to life new, unique human beings, taking upon themselves the
responsibility for birth, development, and education of children. For that
reason the Christian stresses the fact that God has given humans the capacity
to control their sexual drive and has asked them to use it exclusively within
the confines of marriage. The task of bringing life into the world is given by
God to parents. The principle of family
planning urges Christians to take human birth very seriously.
“လူကို ဖန်ဆင်းကြလော့”
ဟု ဘုရားသခင်မိန့်တော်မူသည်။ ပဌမဆုံး လူသားမိသားစု စီမံချက်စတင်ချိန် (ကမ္ဘာဦး
၁:၂၆)။ ဖန်ဆင်းခြင်းတစ်ပတ်လုံးတွင် မတော်တဆမှု တစ်စုံတစ်ရာ မှတ်တမ်းတင်ခြင်း
မရှိခဲ့ပါ။ ဘုရားသခင်သည် အပိုလိုသော သတ္တဝါ သို့မဟုတ် မျိုးဗီဇပစ္စည်း
တစ်စုံတစ်ရာကိုမျှ ဖန်ဆင်းတော်မူခြင်း မရှိပါ။ သန္ဓေတည်ခြင်းကို တားဆီးရန်
တာဝန်သိသော ဇနီးမောင်နှံများက မလိုလားအပ်သော ကိုယ်ဝန်မဖြစ်အောင် ကာကွယ်ဆေး
အသုံးပြုလေ့ရှိကြသည်။ သတိပေးချက် နှစ်ချက် ရှိပါသည်။ ပထမအချက်မှာ ကာကွယ်ဆေးသည်
သန္ဓေသားကို သတ်ဖြတ်ခြင်း မဖြစ်ဘဲ သန္ဓေတည်ခြင်းကိုသာ တားဆီးရမည်။ ဒုတိယအချက်မှာ
ခရစ်ယာန်များသည် အိမ်ထောင်ပြင်ပရောက်နှင့် လိင်ဆက်ဆံရန် အကာအကွယ်အဖြစ်
ကာကွယ်ဆေးကို ဘယ်တော့မျှ အသုံးမပြုရပါ။ သမ္မာကျမ်းစာ စံနှုန်းအရ
အိမ်ထောင်ပြင်ပတွင် လိင်ကို ရှောင်ကြဉ်ရမည်။
“Let us make man,” said God as the first human family planning began (Gen.
1:26). No accidents are reported in the Creation week. God never produced any
leftover creature or genetic material to waste. Contraception is often used by
responsible couples who try to avoid unwanted pregnancies. Two cautions are in
order. First, contraceptives should prevent conception, rather than abort
fetuses. Second, Christians should never use contraceptives as a shield for
extramarital intimacy. Biblical standards promote sexual abstinence outside of
marriage.
မလိုလားအပ်သော
ကိုယ်ဝန်တစ်ခု ဖြစ်ပေါ်လာသောအခါ တာဝန်ယူမှုရှိသော လုပ်ရပ်များသည် အမြဲတမ်း
နာကျင်စရာနှင့် အန္တရာယ်များပါသည်။ ခရစ်ယာန်များကို သမ္မာကျမ်းစာနိယာမများဖြင့်
လမ်းညွှန်ရမည်။ အသက်ကို ထိန်းသိမ်းခြင်းနိယာမ (ထွက်မြောက်ရာ ၂၀:၁၃) သည်
ဘုရားသခင်ရှေ့တော်၌ လူ့အသက်၏ အရေးကြီးမှုကို အလေးပေးပြီး (ကမ္ဘာဦး ၉:၅၊၆)၊
ထိုအသက်ကို အန္တရာယ်ဖြစ်စေနိုင်သော သို့မဟုတ် အရည်အသွေးကို လျော့ကျစေနိုင်သော
မည်သည့်လုပ်ရပ်ကိုမဆို တားမြစ်သည်။ ထို့အပြင် ဤနိယာမသည် မဆင်မခြင် သို့မဟုတ်
ရာဇဝတ်မှုဆန်သော အပြုအမူများ (လ လိင်ပျံ့လွင့်ခြင်း၊ မုဒိန်းကျင့်ခြင်း၊
ဆွေမျိုးပေါက်ဖော် လိင်ဆက်ဆံခြင်း) ကို လူ့အသက် သန္ဓေတည်ခြင်း ရှိမရှိမသက်ဆိုင်ဘဲ
တားမြစ်သည်။ လူ့အသက်၏ သန့်ရှင်းခြင်းနိယာမ သည် လူ့အသက်သည် ဘုရားသခင်ထံမှ လာခြင်း
(ကမ္ဘာဦး ၁:၂၆၊၂၇; ၂:၇;
ဆာလံ ၃၆:၉)၊
ဘုရားသခင်သည် လူ့အသက်၏ ပိုင်ရှင်ဖြစ်ခြင်း (၁ကိုရိန်သု ၆:၁၉၊၂၀) နှင့် အသက်သည်
အထူးရည်ရွယ်ချက်အတွⅽ
ဖန်ဆင်းခြင်းခံရကြောင်း
(ကမ္ဘာဦး ၁:၂၉၊၃၀; ဆာလံ
၈:၄-၉) တို့အပေါ် အခြေခံသည်။ ဤသန့်ရှင်းခြင်းသည် အသက်၏ လုပ်ငန်းစဉ်တွင်
အလွန်စောစောပင် ဖြစ်ပေါ်သည် (ယေရမိ ၁:၅; လုကာ ၁:၁၅; ဂလာတိ
၁:၁၅) ထို့ကြောင့် ကိုယ်ဝန်ဖျက်ချခြင်းကို မိသားစုစီမံကိန်းနည်းလမ်းအဖြစ်
ဘယ်တော့မျှ မစဉ်းစားရပါ။ အလွန်ပြင်းထန်သော အခြေအနေများတွင်သာ ဤလုပ်ရပ်ကို
တရားမျှတသည်ဟု ယူဆနိုင်သည်။ ထိုကိစ္စမျိုးတွင် ကလေးများ ကိုယ်ဝန်ရှိခြင်း၊
ရာဇဝတ်မှုကြောင့် ကိုယ်ဝန်ရှိလာခြင်း သို့မဟုတ် မိခင်၏အသက်ကို ကယ်တင်ရန်
ကိုယ်ဝန်ဖျက်ချခြင်း ပါဝင်နိုင်သည်။
When an unwanted pregnancy occurs, responsible actions are always painful
and risky. Christians should be guided by biblical principles. The principle of life preservation (Ex.
20:13) stresses the importance of human life in God’s sight (Gen. 9:5, 6), and
forbids any action that could endanger it or lower its quality. In addition,
this principle prohibits careless or criminal behavior (promiscuity, rape,
incest) whether or not it results in conceiving human life. The principle of sacredness of human life stands
on the fact that human life comes from God (Gen. 1:26, 27; 2:7; Ps. 36:9), that
God is the owner of human life (1 Cor. 6:19, 20), and that life is intended for
a special purpose (Gen. 1:29, 30; Ps. 8:4–9). This setting apart occurs very
early in the process of life (Jer. 1:5; Luke 1:15; Gal. 1:15) and for that
reason abortion must not be considered as a method of family planning. Only in
extreme situations might this procedure be justifiable. Such cases might be a
child pregnancy, pregnancies under criminal circumstances, or abortion to save
the mother’s life.
(၂) စံနမူနာပုံစံ။
လူသားအသက်ကို ကယ်တင်ရန် ဘုရားသခင်၏ ကိုယ်ကိုကိုယ် စတေးခြင်းသည် ခရစ်ယာန်ဘဝအတွက်
အမြင့်ဆုံးစံနမူနာ ဖြစ်သည် (ယောဟန် ၃:၁၆)။ မောရှေ၏မိခင် ယောခဲဗက်သည်
သေမလိုဖြစ်နေသော သားကို ကယ်တင်ရန် ဉာဏ်ပညာနှင့် သတ္တိကို အသုံးပြုခဲ့သည်။ ဤသည်မှာ
လူ့အသက်ကို လေးစားခြင်း၏ စံနမူနာ ဖြစ်သည် (ထွက်မြောက်ရာ ၂:၁-၁၀)။
သားယောက်ျားကလေးများကို သတ်ပစ်ရန် ဖာရိုဘုရင်၏ အမိန့်ကို သားဖွားမယ်များက
ဆန့်ကျင်ခဲ့ခြင်းသည် ဤကိစ္စတွင် ရပ်တည်ရန် ခရစ်ယာန်များကို စိန်ခေါ်သည်
(ထွက်မြောက်ရာ ၁:၁၅-၂၀)။
(2) Normative model. The divine example of self-sacrifice to save
human life sets the highest norm for a Christian lifestyle (John 3:16).
Jochebed, the mother of Moses, used skill and courage to preserve her son from
certain death; this serves as an example of respect for the human life (Ex.
2:1–10). The midwives’ resistance to carry out the order to kill all male
newborns challenges Christians to take a stand on this issue (Ex. 1:15–20).
(၃)
လုပ်ဆောင်ရန်စည်းမျဉ်းများ။ အသက်ကို စောင့်ရှောက်ခြင်းနှင့် ပတ်သက်သော
တိုက်ရိုက်ပညတ်တော်များ အများအပြား ရှိသည်။ ကမ္ဘာဦး ၁:၂၈; ၄:၁၅; ၉:၆; သုတ္တံကျမ်း ၄:၂၃; တရားဟောရာကျမ်း
၁၁:၉၊၁၀; ၁၂:၁-၇;
မဿဲ ၆:၂၅-၃၄။
(အိမ်ထောင်ရေး II. E. ၁;
F. ၁ ကိုကြည့်ပါ။)
(3) Rules of action. Several direct commands require stewardship of
life: Genesis 1:28; 4:15; 9:6; Proverbs 4:23; Ecclesiastes 11:9, 10; 12:1–7;
Matthew 6:25–34. (See Marriage II. E. 1; F. 1.)
ခ.
သဘာဝပတ်ဝန်းကျင်ကို စောင့်ရှောက်ခြင်း။ ကမ္ဘာမြေကို အလှတရားနှင့် အသက်နှင့်
သယံဇာတများဖြင့် ပြည့်စုံစေပြီး လူသားတို့အား အုပ်ချုပ်ခွင့်ပေးထားသည် (ဆာလံ
၈:၆-၈)။ ကမ္ဘာမြေ၏ ရေ၊ လေထု၊ သစ်ပင်များ၊ တောရုံးတိရစ္ဆာန်များ ကုန်ခန်းလာခြင်းကို
ကြည့်လျှင် လူသားတို့သည် ဘုရားသခင်အား ဘာပြန်ပေးမည်နည်း ဟူသော မေးခွန်းသည် ပို၍
အရေးကြီးလာသည်။ ပိုင်ရှင်ဖြစ်တော်မူသော ဘုရားသခင်သည် လူဦးရေတိုးပွားနှုန်း၊
သယံဇာတကုန်ခန်းခြင်း၊ နျူကလီးယားဖျက်ဆီးခြင်း ခြိမ်းခြောက်မှု၊ အဆိပ်အတောက်နှင့်
ဓါတ်ရောင်ခြည်စွန့်ပစ်ပစ္စည်းများ တိုးပွားလာခြင်းနှင့် ပတ်သက်၍ ခရစ်ယာန်များအား
အဘယ်တာဝန်ပေးထားသနည်း။
b. Stewardship of nature. The earth in its beauty and richness of life and
resources was entrusted to human dominion (Ps. 8:6–8). The question of what
human beings will return to God has become increasingly relevant in view of the
depletion of earth’s water, atmosphere, flora, and fauna. What assignment does
God, the owner, give in His Word to Christians regarding population growth
rate, the depletion of natural resources, the threat of nuclear destruction,
and the increase of poisonous or radioactive technological waste?
(၁) အထွေထွေနိယာမများ။
ကမ္ဘာမြေကို ကာကွယ်စောင့်ရှောက်ခြင်းနိယာမ (ဗျာဒိတ် ၁၁:၁၈) သည် အခြေခံဖြစ်သည်။
ခရစ်ယာန်သည် ပတ်ဝန်းကျင်ကို မဆင်မခြင် ဖျက်ဆီးခြင်းမှ ရှောင်ကြဉ်ရမည်။
ရိုးရှင်းသောဘဝနေထိုင်မှု နိယာမသည် ကမ္ဘာမြေ၏ သယံဇာတများကို ကယ်တင်ရာတွင်
ကြီးမားစွာ အထောက်အကူပြုနိုင်သည်။ ယနေ့ခေတ် ဘဝနေထိုင်ပုံသည်ပင် ကမ္ဘာမြေ၏
ဆိုးဝါးသောအခြေအနေနှင့် မဲမှောင်နေသော အနာဂတ်အတွက် အဓိကတရားခံ ဖြစ်သည်။
တိုးတက်မှု၏ ပထမခြေလှမ်းသည် အလဟဿ ဖြုန်းတီးနေသော ကျွန်ုပ်တို့၏ ဘဝနေထိုင်ပုံကို
ပြောင်းလဲခြင်းတွင် ရှိသည်။
(1) General principles. The principle
of protection of the earth (Rev. 11:18) is basic. The Christian will
refrain from careless destruction of the environment. The principle of simplicity can make a significant contribution to the
effort of saving the earth’s resources. Today’s lifestyle is the main culprit
for the sad state and bleak future of this planet. The first step toward
improvement lies in changing our wasteful way of life.
ရိုးရှင်းသော
ဘဝနေထိုင်မှုကို လက်ခံခြင်းသည် ကြီးမားသော အကျိုးကျေးဇူးများ ယူဆောင်လာသည်။
အစားအသောက်၌ ရိုးရှင်းခြင်း၊ အထူးသဖြင့် အသားစားသုံးမှု လျှော့ချခြင်းသည်
ဆန်စပါးများစွာ သက်သာစေနိုင်သည်။ မြောက်အမေရိကတွင် အသားစားသုံးမှုကို ၁၀
ရာခိုင်နှုန်း လျှော့ချလျှင် လူပြောက်ချီ ၆၀ သန်းကို တစ်နှစ်လုံး
ကျွေးမွေးနိုင်သော ဆန်စပါးကို သက်သာစေနိုင်သည်ဟု ခန့်မှန်းထားသည်။ ထို့အပြင်
အစားအသောက်ကို ထိန်းချုပ်ခြင်းနှင့် အစာများကို မဖြုန်းတီးခြင်းသည်
ငွေကုန်သက်သာစေရုံသာမက သယံဇာတကိုပါ သက်သာစေသည်။ ဓာတ်ငွေ့၊ လျှပ်စစ်၊ ရေကို သတိရှိရှိ
ချွေတာခြင်းဖြင့် စွမ်းအင်သုံးစွဲမှုကို လျှော့ချနိုင်သည်။ နောက်ဆုံးအနေဖြင့်
ရိုးရှင်းမှုသည် စားသုံးသူစိတ်ဓာတ်ကို ငြင်းပယ်ရန် တိုက်တွန်းပြီး
လိုအပ်ချိန်တွင်သာ ဝယ်ယူရန် တိုက်တွန်းသည်။ အရောင်းရှိသောကြောင့် ဝယ်ယူခြင်း
မပြုရပါ။
Adopting a simple lifestyle yields major benefits. Simplicity in eating,
especially in the consumption of meat, would save an enormous amount of grain.
It has been estimated that a 10 percent reduction in the consumption of meat in
North America would save enough grain to feed 60 million people for one year.
In addition, controlling food intake and simply not wasting food could save
both money and resources. It would also be possible to lower energy consumption
by consciously conserving gas, electricity, and water. Finally, simplicity
urges rejecting the consumer mentality, buying as need demands, not because
something is on sale.
(၂) စံနမူနာပုံစံများ။
ရှင်ပေါလုသည် တမန်တော်တစ်ပါးအနေဖြင့် လစာလိုခွင့်ရှိသော်လည်း ကိုယ်တိုင်အလုပ်လုပ်၍
အသက်မွေးခဲ့သည်။ ဤသည်မှာ ရိုးရှင်းမှုနှင့် ချွေတာမှု၏ စံနမူနာ ဖြစ်သည် (တမန်တော်
၁၈:၁-၃; ၁ကိုရိန်သု
၉:၁၂-၁၅)။ ယေရှုခရစ်တော်၏ ဘဝနေထိုင်ပုံသည် ယနေ့ခရစ်ယာန်များအတွက် စံနမူနာ ဖြစ်သည်။
အိမ်ပိုင်မရှိ၊ အလုပ်နှင့် အမှုတော်ကို လိုအပ်ခြင်းမရှိသောကြောင့် ဖြစ်သည်။
ဇိမ်ခံအဝတ်အစားများ မဝတ်ဆင်၊ ထူးဆန်းသော သို့မဟုတ် အရည်အသွေးနိမ့်သော
အဝတ်အစားများဖြင့် အာရုံမဆွဲစေခဲ့ပါ (မဿဲ ၈:၂၀; ယောဟန် ၁၉:၂၃)။ အဘယ်သူမျှ
သူ၏ဘဝနေထိုင်ပုံကို အတင်းအကျပ် သတ်မှတ်ခွင့် မပေးခဲ့ပါ။
(2) Normative models. Paul gave an example of simplicity and
frugality. He earned his livelihood even though he was entitled to remuneration
as an apostle (Acts 18:1–3; 1 Cor. 9:12–15). The example of Jesus sets the norm
for a Christian’s lifestyle today. He owned no house because His life and work
did not require it. He wore no extravagant clothes, nor did He attract
attention by outlandish or low-quality garments (Matt. 8:20; John 19:23). He
did not let anyone dictate to Him what His lifestyle would be.
(၃)
လုပ်ဆောင်ရန်စည်းမျဉ်းများ။ ဘုရားသခင်အတွက် ဤကမ္ဘာမြေကို ထိန်းသိမ်းရန်
ခရစ်ယာန်များကို သမ္မာကျမ်းစာ လမ်းညွှန်သည်။ သို့သော် ကြီးမားသော ညစ်ညမ်းမှု၊
သယံဇာတများကို မဆင်မခြင် ကုန်ခန်းစေခြင်း၊ လူဦးရေများပြားလွန်းခြင်း စသည်တို့သည်
သမ္မာကျမ်းစာခေတ်တွင် ပြဿနာများ မဟုတ်ခဲ့ပါ။ ထို့ကြောင့် တိုက်ရိုက်စည်းမျဉ်းများ
နည်းပါးသည်။ ဥပမာတစ်ခုမှာ တရားဟောရာကျမ်း ၂၃:၁၂-၁၄ ဖြစ်သည်။
(3) Rules of action. In their task of keeping this earth for God,
Christians are guided by the Bible. It must be kept in mind, however, that
large-scale pollution, careless depletion of earth’s resources, and
overpopulation were not problems in biblical times. For that reason, we find
few direct rules; one example is Deuteronomy 23:12–14.
ဂ. စည်းစိမ်ဥစ္စာကို
စောင့်ရှောက်ခြင်း။ သမ္မာကျမ်းစာအရ စည်းစိမ်ဥစ္စာရယူပိုင်ဆိုင်ရန် စွမ်းရည်နှင့်
အခွင့်အရေးကို ဘုရားသခင်ပေးသည် (တရားဟောရာ ၅:၁၈၊၁၉)။ ဤထူးခြားသော အရည်အချင်းသည်
ကောင်းချီးများနှင့် သွေးဆောင်မှုများ ယူဆောင်လာသည်။ ခရစ်ယာန်ဘဝသည် စည်းစိမ်၏ အန္တရာယ်များကို
ရှောင်ရှားရန်နှင့် ခံစားမှုကို မြှင့်တင်ရန် စံနှုန်းများ ချမှတ်ထားသည်။
c. Stewardship of wealth. The Bible maintains that God gives ability and
opportunity to acquire and accumulate wealth (Eccl. 5:18, 19). This unique
talent brings with it both blessings and temptations. Christianity formulates
standards that help avoid the pitfalls of wealth and enhance its enjoyment.
(၁) အထွေထွေနိယာမများ။
ကျေးဇူးတင်ခြင်းနိယာမ (တရားဟောရာ ၈:၁၇၊၁၈; ၁နာရီ ၂၉:၁၂) သည် သဘာဝစွမ်းရည်နှင့်
လူ့အားထုတ်မှုတစ်ခုတည်းဖြင့် စည်းစိမ်ဥစ္စာများ မဖြစ်ပေါ်နိုင်ကြောင်း သတိပေးသည်။
ဘုရားသခင်ပေးသနားတော်မူသော အခွင့်အရေး၊ အချိန်၊ အရည်အချင်းများကို
ဘုရားသခင်ကိုယ်တော်တိုင် ရည်ရွယ်ချက်နှင့် ပျော်ရွှင်မှုများအတွက် အသုံးချသော်လည်း
ခရစ်ယာန်များကား ဘုရားသခင်အား ကျေးဇူးတင်ခြင်းသည် ဆင်းရဲသားများကို မောက်မာစွာ
မထီမဲ့မြေပြုခြင်းမှ ကာကွယ်ပေးပြီး နှိမ့်ချမှုနှင့် လိုအပ်သူများအတွက်
ဂရုစိုက်မှုကို ယူဆောင်လာကြောင်း သိကြသည်။ ရိုးသားခြင်းနိယာမ (ထွက်မြောက်ရာ ၂၀:၁၅)
သည် အကျင့်ပျက်ခြစားသော နည်းလမ်းများဖြင့် အမြတ်အစွန်းရယူခြင်းမှ ကာကွယ်သည်။
ခရစ်ယာန်အတွက် ကောင်းသောရည်ရွယ်ချက်များအတွက် ဆိုးသောနည်းလမ်းများကို တရားမျှတဟု
မယူဆပါ။ ထို့ကြောင့် စီးပွားရေးနှင့် ဘာသာရေးသည် အလွန်လိုက်ဖက်သည်။ ရက်ရောခြင်းနိယာမ
(သုတ္တံကျမ်း ၁၁:၂၄) သည် ကြီးမားသောပေးကမ်းသူ ဘုရားသခင်ကို ခရစ်ယာန်များ တုပရန်
တိုက်တွန်းသည်။ အပြစ်ရှိသော လူ့စိတ်နှလုံးတွင် လောဘသည် လျင်မြန်စွာ ရောက်ရှိလာသည်။
တရားမျှတသော ဆန္ဒများသည် ပိုမိုမြင့်မားသော ဘဝစံနှုန်းအတွက် တွင်းနက်နေသော
လိုအင်ဆန္ဒဖြင့် လိုအပ်ချက်များအဖြစ် လျင်မြန်စွာ ပြောင်းလဲသွားတတ်သည်။
ခရစ်ယာန်အတွက် ဆင်းရဲသားများ၏ ရှိနေခြင်းသည် အနှောင့်အယှက် မဟုတ်ပါ။ ၎င်းသည်
ချစ်ခြင်းမေတ္တာကို ဖော်ပြရန် အခွင့်အရေး ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် ဘဝနေထိုင်ပုံနှင့်
ပတ်သက်သော ဆုံးဖြတ်ချက်များသည် အမြဲတမ်း ဆင်းရဲသားများ၏ ဆင်းရဲဒုက္ခများကို
ထည့်သွင်းစဉ်းစားရမည်။ ရက်ရောခြင်းသည် အထူးပျော်ရွှင်မှု ယူဆောင်လာပြီး
ပေးကမ်းသူကို လောဘမှ ကာကွယ်ပေးသည် (တမန်တော် ၂၀:၃၅)။
(1) General principles. The principle
of gratitude (Deut. 8:17, 18; 1 Chron. 29:12) reminds us that natural
talent and human effort alone cannot produce wealth. While many exploit
God-given opportunities, time, and talents for selfish goals and pleasures,
Christians know that gratitude to God helps prevent condescending and arrogant
attitudes toward the poor and brings humility and caring response to the needs
of others. The principle of honesty
(Ex. 20:15) protects from corrupt and unscrupulous ways of making profits. For
a Christian, good ends do not justify evil means; thus, business and religion
mix very well. The principle of
generosity (Prov. 11:24) urges Christians to imitate the great Giver who
shares His riches with “humankind. To a sinful human heart greed comes subtly.
Legitimate wishes are quickly perceived as needs, justified by the ever growing
urge for a higher standard of life. To a Christian the presence of the poor is
not a nuisance; it is an opportunity to express love. Consequently, decisions
that concern one’s way of life must always include the plight of the needy.
Generosity brings a special joy. At the same time it protects the giver from
avarice (Acts 20:35).
ဘုရားသခင်တစ်ပါးတည်းကိုသာ
အားကိုးခြင်းနိယာမ (ထွက်မြောက်ရာ ၂၀:၂၊၃; ယောဘ ၂၂:၂၅၊၂၆ နှင့် နှိုင်းယှဉ်ပါ) သည် စည်းစိမ်ဥစ္စာတွင်
ယုံကြည်အားထားခြင်းနှင့် နှလုံးသားကိုးကွယ်ခြင်းကို သတိပေးသည်။ စည်းစိမ်ဥစ္စာသည်
အာဏာနှင့် သက်သောင့်သက်သာ လွတ်လပ်မှုကို ပေးသောကြောင့်၊ လေးစား ဂုဏ်ပုဒ်များ
ယူဆောင်လာသောကြောင့် စိတ်နှလုံးကို ဘုရားသခင်ထံမှ ခွဲခွာစေပြီး ဘဝ၏အဓိကအချက်ကို
ဘုရားသခင်၏နိုင်ငံတော်မှ လွှဲပြောင်းစေနိုင်သည် (မဿဲ ၁၉:၂၃)။ ဆယ်ဘို့တစ်ဘို့
ပေးခြင်းနိယာမ (ဝတ်ပြုရာကျမ်း ၂၇:၃၀) သည် အရာခပ်သိမ်းသည် ဘုရားသခင်၏ဥစ္စာ
ဖြစ်ကြောင်း (ဆာလံ ၂၄:၁) သတိပေးသည်။ ဘုရားသခင်သည် လူသားများ၊ တိရစ္ဆာန်များ၊
သက်ရှိသတ္တဝါအားလုံးကို စနစ်တကျနှင့် သစ္စာရှိရှိ ပြုစုပျိုးထောင်တော်မူသည်။
အရာခပ်သိမ်းကို ပိုင်ဆိုင်ပြီး ဘာမျှလိုအပ်ခြင်း မရှိသော ဘုရားသခင်သည်
မိမိကိုယ်ကို မိမိအမှုတော်ဆောင်များ၏ ဘဝတွင် လိုအပ်သူ၊ အားနည်းသူအဖြစ်
ထားရှိတော်မူသည်။ ဆယ်ဘို့တစ်ဘို့သည် လှူဒါန်းခြင်း သို့မဟုတ် အခွန်မဟုတ်ဘဲ
ဘုရားသခင်၏ ဥစ္စာဖြစ်သောကြောင့် အချိန်ပြည့် အမှုတော်ဆောင်ရန်
ဘုရားသခင်ခေါ်တော်မူသော သင်းအုပ်ဆရာများကို ငွေကြေးအရ အားနည်းချက်တွင်
ထားမည်မဟုတ်ပါ။ ထို့ကြောင့် ခရစ်ယာန်များသည် ဆယ်ဘို့တစ်ဘို့ကို ပိုင်ရှင်ထံ
ပြန်ပေးကြသည်။ ဆယ်ဘို့တစ်ဘို့ကို ထိန်းသိမ်းခြင်းသည် ဘုရားသခင်ကို ဆန့်ကျင်ခြင်း
ဖြစ်သည် (၁ကိုရိန်သု ၉:၃-၁၄)။
The principle of dependence on God
alone (Ex. 20:2, 3; cf. Job 22:25, 26) warns against placing our trust and
devotion in riches instead of God. Because wealth provides power and a
comfortable measure of independence, because it brings respect and
consideration, it may alienate the mind and heart from God and shift the focus
of life away from His kingdom (Matt. 19:23). The principle of tithing (Lev. 27:30) reminds us that everything
belongs to God (Ps. 24:1), who systematically and faithfully provides for humans,
animals, and every living being. He who owns everything and lacks nothing makes
Himself needy and vulnerable in the lives of His servants. He has called
pastors to minister full-time, placing them in what would be a very unenviable
position of financial dependence if tithe were an offering or a tax. Instead He
claims the tithe as His. Any withholding of tithe is done against God (1 Cor.
9:3–14). For that reason Christians return the tithe to its Owner.
(၂) စံနမူနာပုံစံများ။
ဘုရားသခင်၏နှုတ်မြွက်တော်တွင် စောင့်ရှောက်ခြင်းနိယာမများကို နာခံရန်
လှုံ့ဆော်ပေးသော အပြုသဘောဆောင်သော လူဇာတ်လမ်းများနှင့် နာခံခြင်း၏
အကျိုးဆက်များကို ဖော်ပြသော အပျက်သဘောဆောင်သော ဇာတ်လမ်းများ မှတ်တမ်းတင်ထားသည်။
အာဗြဟံသည် “နွားနှင့် ငွေနှင့် ရွှေတွင် အလွန်ချမ်းသာသူ” ဖြစ်သော်လည်း (ကမ္ဘာဦး
၁၃:၂) ရိုးရှင်းသော လှည့်လည်နေထိုင်မှုဘဝကို ကျေနပ်ခဲ့သည်။ အကြောင်းမှာ
ရိုးရှင်းသောဘဝသည် ဘုရားသခင်နှင့် သူ၏မေတ္တာဖွဲ့ဆူမှုကို နှောင့်ယှက်ခြင်း
မရှိသောကြောင့်နှင့် တည်ဆောက်သူနှင့် ဖန်ဆင်းသူ ဘုရားသခင်ဖြစ်တော်မူသော
“မြို့တော်” ကို လော့လားတောင့်တခြင်းကြောင့် ဖြစ်သည် (ဟေဗြဲ ၁၁:၉၊၁၀)။
(2) Normative models. The Word of God records both positive and
negative human stories to inspire obedience to principles of stewardship and to
expose the consequences that follow. Abraham was “very rich in cattle, in
silver, and in gold” (Gen. 13:2), and yet he contented himself with a simple,
nomadic life. For what reason? Because a simple lifestyle did not interfere
with his friendship with God and with his yearning for the “city” whose builder
and maker is God (Heb. 11:l9, 10).
မောရှေသည်
အီဂျစ်ပလိုင်းထိုင်ခြင်းနှင့် မယုံနိုင်မရ ချမ်းသာခြင်းကို အဆင့်ဆင့်ရှိသော်လည်း
ကတိပေးထားသော ပြည်သို့ ခရီးသွားဘဝကို ရွေးချယ်ခဲ့သည်။ ဘုရင်အဖြစ်
အကျိုးခံစားခွင့်အားလုံးကို လက်မခံနိုင်ခဲ့ခြင်းမှာ ဆင်းရဲ၊ နှိပ်စက်ခံရပြီး
ကျွန်ခံနေရသော သူ၏လူမျိုးအပေါ် သစ္စာရှိခဲ့သောကြောင့် ဖြစ်သည်
(အဆိုပါကျမ်းချက်များ ၂၄-၂၈)။
Moses, in line for the power and incredible wealth of the Egyptian throne,
opted for a lifestyle of pilgrimage to a promised land. He could not accept all
the advantages of kingship because he remained loyal to his poor, exploited,
and subjugated nation (verses 24–28).
ချမ်းသာပြီး
အလွန်အာဏာရှိသော ရှလမုန်မင်းကြီးသည် လောကီဘဏ္ဍာများ၊ အာဏာ၊
ပျော်ပွဲရွှင်ပွဲများသည် ဘဝ၏ဗဟိုချက်ဖြစ်လာသောအခါ အချည်းနှီးသာ ဖြစ်ကြောင်း
နားလည်ခဲ့သည် (တရားဟောရာ ၅:၁၀၊၁၁)။ မကောင်းသောဘဝနေထိုင်ပုံတွင် လှည့်လည်ပြီးနောက်
အရာအားလုံး၏ အချည်းနှီးမှုကို နားလည်ခဲ့သည်။ နောက်ဆုံးတွင် ခိုးယူခြင်း သို့မဟုတ်
မာနဖြင့် ဘုရားသခင်ကို ဂရုမစိုက်ခြင်းသို့ မရောက်စေရန် ဆင်းရဲခြင်းလည်း မဟုတ်၊
ချမ်းသာခြင်းလည်း မဟုတ်ဘဲ ဆုတောင်းခဲ့သည် (သုတ္တံကျမ်း ၃၀:၈၊၉)။
Although rich and exceedingly powerful, King Solomon realized that earthly
treasures, power, and pleasures are but vanity when they become the centerpiece
of one’s life (Eccl. 5:10, 11). After wandering in an immoral lifestyle, he
realized the vanity of it all. Finally, he prayed for neither poverty nor
riches so that he might resist the temptation to steal or to disregard God in
arrogance (Prov. 30:8, 9).
ချမ်းသာသော
လူငယ်တစ်ဦး၏ ဘေးဒုက္ခမှာ ပစ္စည်းဥစ္စာကို အလွန်တွယ်တာမှုနှင့် ဘုရားသခင်နှင့်
အိမ်နီးချင်းလိုအပ်ချက်များမှ ခွဲခွာခြင်း ဖြစ်သည်။ သူ့ကိုမြင်ပြီး ယေရှုသည်
ပစ္စည်းဥစ္စာကို ကိုယ်တော်ထက် ပို၍ တွယ်တာသူအားလုံးအား အလွန်ဆိုးရွားသော
သတိပေးချက် ထုတ်ပြန်ခဲ့သည် (မာကု ၁၀:၂၄၊၂၅)။ ချမ်းသာသော မိုက်မဲသူ၏ ဥပမာသည်
အတူတူပင် အချက်ကို ထောက်ပြသည် (လုကာ ၁၂:၁၆-၂၁)။
The tragedy of the rich young ruler consisted in excessive attachment to
material wealth and a corresponding separation from God and the needs of his
neighbor. Seeing him, Jesus issued a most serious warning to all who cling to
material possessions more than to Him (Mark 10:24, 25). The parable of the rich
fool underscores the same point (Luke 12:16–21).
တမန်တော် ယာကုပ်သည်
ပရောဖက်များနှင့်အတူ မတရားမှုရှိသော ချမ်းသာသူများနှင့် အလုပ်သမားများကို
နှိပ်စက်သူများကို အပြစ်တင်သည် (ယာကုပ် ၅:၁-၆; ဟေရှာယ ၁:၁၆၊၁၇; ၃:၁၃-၁၅; ယေရမိ ၂၂:၁၃-၁၇)။
စည်းစိမ်ဥစ္စာအားလုံးကို ပိုင်ဆိုင်ပြီး အရောင်းအဝယ်တိုင်းကို သစ္စာရှိရှိ
မှတ်တမ်းတင်ထားသော ဘုရားသခင်သည် နှိပ်စက်ခံရသူနှင့် နှိပ်စက်သူအား ကိုယ်တိုင်
ပြန်လည်ပေးဆပ်တော်မူမည်။
The apostle James, along with the prophets before him, calls to account
the rich who are unjust and abuse their laborers (James 5:1–6; Isa. 1:16, 17;
3:13–15; Jer. 22:13–17). God, who owns all wealth and who keeps a faithful
account of every transaction, will restore what is due, both to the oppressors
and the oppressed.
(၃)
လုပ်ဆောင်ရန်စည်းမျဉ်းများ။ အောက်ပါကျမ်းချက်များသည် စည်းစိမ်ဥစ္စာကို
စောင့်ရှောက်ခြင်းနှင့် ပတ်သက်သော တိုက်ရိုက်ပညတ်တော်များ၏ ဥပမာအနည်းငယ်သာ
ဖြစ်သည်။ ဝတ်ပြုရာကျမ်း ၁၉:၃၅၊၃၆; တရားဟောရာကျမ်း
၂၅:၁၃-၁၆; ဆာလံ
၆၂:၉၊၁၀; သုတ္တံကျမ်း
၁၁:၁-၄၊၁၈၊၁၉၊၂၈; ၂၂:၁-၉;
၂၃:၁-၇၊၁၀၊၁၁;
ယေရမိ ၉:၂၃၊၂၄;
ယေဇကျေလ ၄၅:၉-၁၂;
မဿဲ ၆:၁၉-၂၁; ၁၃:၂၂; မာကု ၁၀:၂၄၊၂၅။
(3) Rules of action. The following verses are only a few examples of
direct biblical commands regarding the stewardship of wealth: Leviticus 19:35,
36; Deuteronomy 25:13–16; Psalm 62:9, 10; Proverbs 11:1–4, 18, 19, 28; 22:1–9;
23:1–7, 10, 11; Jeremiah 9:23, 24; Ezekiel 45:9–12; Matthew 6:19–21; 13:22;
Mark 10:24, 25.
ဃ. အချိန်ကို
စောင့်ရှောက်ခြင်း။ အချိန်သည် ဘုရားသခင် လူသားတို့အား ပေးသနားတော်မူသော
လက်ဆောင်တစ်ခု ဖြစ်သည်။ ဖန်ဆင်းခြင်းတစ်ပတ်အတွင်း အချိန်ကို ညနှင့်နေ့ နာရီပေါင်း
၂၄ နာရီ အပိုင်းများအဖြစ် ခွဲခြားထားပြီး ဖန်ဆင်းရှင်သည် ထိုအချိန်အတွင်း
အမှုတော်များကို ပြီးစီးစေတော်မူသည်။ အပြစ်မရှိမီ အသက်သည် အစသာရှိပြီး
အဆုံးမရှိခဲ့သော်လည်း အပြစ်ရှိလာပြီးနောက် ကမ္ဘာမြေပေါ်ရှိ သက်ရှိသတ္တဝါတိုင်းသည်
အသက်၏အဆုံး သေခြင်းကို အမွေခံခဲ့ရသည် (တမန်တော် ၁၇:၂၆)။ ထို့ကြောင့် ခရစ်ယာန်သည်
အချိန်ကို မှန်ကန်စွာ စီမံခန့်ခွဲရန် စိုးရိမ်သည် (ဆာလံ ၉၀:၁၀-၁၂)။
d. Stewardship of time. Time is another of God’s gifts to humanity.
During the Creation week, time was divided into 24-hour segments of night and
day, during which the Creator accomplished His tasks. While before sin life had
only a beginning, after the Fall each creature on earth inherited an
end-boundary to life, i.e., death (Acts 17:26). For that reason a Christian is
concerned with the proper management of time (Ps. 90:10–12).
(၁) အထွေထွေနိယာမများ။
ဘုရားသခင်၏ ပြုစုပျိုးထောင်မှုကို ယုံကြည်ခြင်းနိယာမ (မဿဲ ၆:၂၅-၃၄) သည်
ခရစ်ယာန်တိုင်းတွင် လွတ်လပ်မှုကို လှုံ့ဆော်ပေးသည်။ အနာဂတ်နှင့်
အခြေခံလိုအပ်ချက်များအတွက် စိုးရိမ်ပူပန်မှုသည် အချိန်အသုံးပြုမှုကို
အခြားမည်သည့်အရာထက် ပို၍ ထိန်းချုပ်နိုင်သည်။ တစ်နေ့တာ၏ အကောင်းဆုံးအချိန်၊
ခန္ဓာကိုယ်၊ စိတ်နှလုံး၊ အလိုဆန္ဒ၏ အကောင်းဆုံးစွမ်းအင်များသည်
အသက်မွေးဝမ်းကျောင်းပြုရန် အလုပ်ချိန်တွင် ကုန်ဆုံးသွားတတ်သည်။ ယေရှုသည်
ရှင်သန်ရေးနှင့် သက်သောင့်သက်သာရှိရေးအတွက် ရုန်းကန်မှု၊ အိမ်နီးချင်းများနှင့်
ပြိုင်ဆိုင်မှုတို့သည် ဘုရားသခင်နှင့် အတူအချိန်၊ ကိုယ်တိုင်နှင့် အချိန်၊
မိသားစုနှင့် အချိန်၊ အခြားသူများနှင့် အချိန်ကဲ့သို့ ပို၍ကြီးမားသော
လိုအပ်ချက်ကို အနှောင့်အယှက်ဖြစ်စေမည်ကို စိုးရိမ်ခဲ့သည်။
(1) General principles. The principle
of trust in God’s care (Matt. 6:25–34) inspires freedom in every Christian.
Anxiety over the future and basic necessities can control the use of time more
than anything else. The best hours of the day, the best energies of body, mind,
and will, are all consumed in earning our living. Jesus was concerned that the
struggles for survival and comfort, and even competition with the neighbors,
might overpower the greater need, the need for time with God, with oneself,
with family, and with others.
အနားယူခြင်းနိယာမ
(ထွက်မြောက်ရာ ၂၀:၈-၁၁) သည် စိုးရိမ်ပူပန်မှုသည် အချိန်ကို ထိန်းချုပ်သည့်
တစ်ခုတည်းသော အကြောင်းရင်းမဟုတ်ကြောင်း ညွှန်ပြသည်။ အချိန်သည် အလုပ်လည်း ဖြစ်သည်။
ရှိခြင်းသည် ပြုခြင်း ဖြစ်သည်။ ကျွန်ုပ်တို့၏ အသိစိတ်သည် အမြဲတမ်း အလုပ်လုပ်နေသော
ပုံစံတွင် ရှိနေပြီး အောင်မြင်မှုများ ရယူနေတတ်သည်။ ဘုရားသခင်၏ အနားယူရန်
ခေါ်ဆိုမှုမရှိလျှင် လူသားများသည် အလုပ်လုပ်ရုံနှင့် အိပ်ရုံသာ ဖြစ်နိုင်သည်။
ဘုရားသခင်သည် သတ္တမနေ့ကို ကိုယ်တော်အတွက် သီးသန့်ထားတော်မူသည်။ သောကြာနေ့
နေဝင်ချိန်မှ စနေနေ့ နေဝင်ချိန်အထိ လူသားများသည် ငွေရှာခြင်း သို့မဟုတ်
ငွေသုံးခြင်း ရည်ရွယ်ချက်များမှ ရပ်တန့်ရပြီး ဘုရားသခင်နှင့်၊ ကိုယ်နှင့်၊
မိသားစုနှင့်၊ သူငယ်ချင်းများနှင့် အချိန်ကုန်ဆုံးရန် လွတ်လပ်ခွင့် ရရှိသည်။
သို့သော် ဤနိယာမသည် ယာယီနှင့် ပျက်စီးတတ်သော၊ အမြဲပြောင်းလဲနေသော အရာများမှ
အနားယူရန်လည်း ခေါ်ဆိုသည်။ ၎င်းသည် အချိန်ကို ကျော်လွန်၍ ကျွန်ုပ်တို့
တောင့်တနေသော ထာဝရကို စဉ်းစားရန် ကူညီပေးသည် (တရားဟောရာ ၃:၁၁)။ ဥပုသ်နေ့သည်
သေခြင်းကို မကြောက်ရွံ့သော ဘဝ၏ အရိပ်အမြွက်ကို ပေးသည်။ ထိုနေ့တွင် လောကီအရာများ
မထင်ရှားပါ။ အာဗြဟံ ယောရှုဟက်ရှယ်လ်က ဤသို့ အနှစ်ချုပ်ပြောခဲ့သည်။ “အချိန်နှင့်
ပင်ပန်းခြင်း၏ မုန်တိုင်းပင်လယ်ပြင်တွင် လူသားသည် ဆိပ်ကမ်းသို့ ဝင်ရောက်၍
ဂုဏ်သိက္ခာကို ပြန်လည်ရရှိနိုင်သော ငြိမ်သက်ခြင်း၏ ကျွန်းများ ရှိသည်။
ထိုကျွန်းသည် သတ္တမနေ့၊ ဥပုသ်နေ့ ဖြစ်သည်။ ပစ္စည်းများ၊ ကိရိယာများ၊
လက်တွေ့ကိစ္စများမှ ခွဲခွာခြင်းနှင့် ဝိညာဉ်နှင့် တွယ်တာခြင်း၏ နေ့ ဖြစ်သည်” (၂၉)။
The principle of rest (Ex.
20:8–11) indicates that anxiety is not the only factor controlling our time.
Time is work as well. To be is to do. Our consciousness is constantly in the
working mode, accomplishing and achieving. Were it not for God’s call to rest,
humans might only work and sleep. God reserved the seventh day for Himself.
From sunset Friday to sunset Saturday humans are to stop pursuits and purposes,
liberated from the tyranny of earning or spending money, in order to spend time
with God, with self, with family, with friends. But this principle also calls
us to rest from the temporal and the corruptible, the ever-changing and
passing. It helps us to transcend time and think instead of eternity, for which
we yearn (Eccl. 3:11). The Sabbath offers a glimpse of life without the fear of
death. It is a time when nothing earthly matters much. Abraham Joshua Heschel
sums it up well: “In the tempestuous ocean of time and toil there are islands
of stillness where man may enter a harbor and reclaim his dignity. The island
is the seventh day, the Sabbath, a day of detachment from things, instruments
and practical affairs as well as of attachment to the spirit” (29).
အလုပ်ကြိုးစားမှု
နိယာမ (ထွက် ၂၀:၉) သည် ခရစ်ယာန်ဘဝ၌ အချိန်ကို စီမံခန့်ခွဲခြင်း၏
အစိတ်အပိုင်းတစ်ခုအဖြစ် လုံ့လစိုက်ခြင်းနှင့် ရိုးသားသော အလုပ်ကို
တောင်းဆိုထားသည်။ ပျင်းရိခြင်းသည် ခရစ်ယာန်တပည့်ဖြစ်ခြင်းနှင့် မလိုက်ဖက်ပေ။
အကြောင်းမူကား၊ ဘုရားသခင်သည် အလုပ်လုပ်ရန်အတွက် ခြောက်ရက်ကို ပေးထားတော်မူသည်။
ထို့ပြင် အနားယူခြင်းသည် အလုပ်ကို ရပ်တန့်ခြင်းဖြစ်သည်။ ထိုရပ်တန့်ခြင်းသည်
အနားယူခြင်းမတိုင်မီ ရှိရမည်ဖြစ်သည်။ နောက်ဆုံးအနေဖြင့် အနားယူခြင်းသည်
ပျင်းရိခြင်းကဲ့သို့ လှုပ်ရှားမှုမရှိခြင်း မဟုတ်ပေ။ အသက်တာကိုယ်တိုင်၊ အသက်တာ၏ အဓိပ္ပာယ်နှင့်
ဖန်ဆင်းရှင်ကို အာရုံစိုက်သည့် တက်ကြွသော ပုံစံတစ်ခုဖြစ်သည်။ အချိန်ကို
ဂရုတစိုက်အသုံးပြုခြင်း နိယာမ (ဒေသနာ ၃:၁-၈) သည် အချိန်ကို ဂရုတစိုက်အသုံးပြုရန်
တိုက်တွန်းထားသည်။ ပုံမှန်ဖြစ်ခြင်းသည် သဘာဝ၏ အခြေခံဥပဒေဖြစ်သည်။
အသက်ရှင်ခြင်းကိုယ်တိုင်သည်လည်း ထိုအရာပေါ်တွင် မူတည်နေသည်။ နောက်ကျခြင်းသည်
လှုပ်ရှားမှုတွင် ပါဝင်သူများ၏ အချိန်ကို ဖြုန်းတီးစေသည်။ ၎င်းသည် မတည်မမြဲပြီး
ယုံကြည်လို့မရသော စရိုက်ကို ဖော်ပြတတ်သည်။
The principle of diligence (Ex.
20:9) insists on industry and honest work as an integral part of the Christian
stewardship of time. Laziness is incompatible with Christian discipleship, for
God has given six days for work. Further, rest is a cessation of work, which
must necessarily precede the rest. Finally, rest is not passive as is laziness.
It is an active mode of focusing on life itself, on its meaning, and on its
Creator. The principle of timeliness
(Eccl. 3:1–8) calls for the careful use of time. Regularity is the basic law of
nature; life itself depends on it. Tardiness wastes the time of others involved
in an activity. It may also signal an unstable and undependable character.
(၂) စံနမူနာပုံစံများ။
ဘုရားသခင်သည် အချိန်ကို ကောင်းစွာစီမံခန့်ခွဲခြင်း၏ အမြင့်ဆုံးသော စံနမူနာကို
ပေးထားတော်မူသည်။ ဖန်ဆင်းခြင်း၏ ခြောက်ရက်တိုင် အလုပ်လုပ်တော်မူပြီး
သတ္တမမြောက်နေ့တွင် အနားယူတော်မူသည် (ကမ္ဘာဦး ၂:၂၊ ၃၊ ထွက်မြောက်ရာ ၂၀:၁၁)။
ကမ္ဘာ့အရေးအရာများတွင် တက်ကြွစွာ လုပ်ဆောင်နေတော်မူသည် (ဒံယေလ ၄:၃၄-၃၇)၊
စကြဝဠာနှင့် ကမ္ဘာပေါ်ရှိ အသက်တာကို ထိန်းသိမ်းထားတော်မူသည် (ဆာလံ ၁၀၄:၁-၃၀)၊
အချိန်နှင့်ချည်နှောင်ထားသော လူ့ဘဝကို ထာဝရအသက်တာအဖြစ် ပြောင်းလဲပေးသည့်
ကျေးဇူးတော်၏ အံ့ဖွယ်အမှုကို လုပ်ဆောင်တော်မူသည် (ယောဟန် ၄:၁၄)။
သူ၏လုပ်ရပ်များအားလုံးသည် နောက်ကျခြင်းလည်း မရှိ၊ စောခြင်းလည်း မရှိခဲ့ပေ (ယေရမိ
၂၅:၁၂၊ မာကု ၁:၁၅၊ ဂလာတိ ၄:၄၊ ဧဖက် ၁:၁၀)။ သို့သော်လည်း သူသည် အနားယူခြင်းနှင့်
သူ၏သားသမီးများနှင့် ဆက်ဆံရေးအတွက် အချိန်ပေးတော်မူပြီး သူတို့ကိုလည်း ထိုနည်းတူ
လုပ်ဆောင်ရန် ဖိတ်ခေါ်တော်မူသည်။ မြေယာကို ဂရုစိုက်တော်မူပြီး မြေယာအနားယူရန်
အချိန်ကို သတ်မှတ်ထားတော်မူသည် (ဝတ်ပြုရာကျမ်း ၂၅:၄)။ ညဉ့်အချိန်ကို
အသက်ရှင်သတ္တဝါများ အနားယူနိုင်ရန် ဖန်ဆင်းထားတော်မူသည်။
(2) Normative models. God provides the supreme example of good
stewardship of time. He worked during the six days of Creation and rested on
the seventh (Gen. 2:2, 3; Ex. 20:11). He is active in world affairs (Dan.
4:34–37), He sustains the universe and life on earth (Ps. 104:1–30), and it is
He who works the miracle of grace that transforms time-bound human life into
eternal life (John 4:14). None of His actions came either late or early (Jer.
25:12; Mark 1:15; Gal. 4:4; Eph. 1:10). Yet, He takes time for rest and
communion with His children and invites them to do the same. He cares for the
land and orders a time for its rest (Lev. 25:4); He created the nighttime so
that living things can find repose.
ယေရှု၏
ဘဝနေထိုင်ပုံသည် သူ၏တာဝန်ကို ပြီးမြောက်ရန် ပြင်းထန်စွာ တွန်းအားပေးခြင်း (ယောဟန်
၉:၄) နှင့် ခန္ဓာကိုယ်၊ စိတ်နှလုံး၊ ဝိညာဉ်ကို ပြန်လည်နှိုးဆွပေးသည့် အနားယူချိန်
(မာကု ၆:၃၁) တို့အကြား ကျန်းမာသော တင်းမာမှုကို ပြသထားသည်။
Jesus’ lifestyle illustrates a healthy tension between a strong drive to
fulfill His mission (John 9:4) and the time set aside for rest, which recreates
and refreshes body, mind, and soul (Mark 6:31).
(၃)
လုပ်ဆောင်ရမည့်စည်းမျဉ်းများ။ အချိန်စီမံခန့်ခွဲခြင်းနှင့်ပတ်သက်၍
ဘုရားသခင်၏အလိုတော်ကို တိုက်ရိုက်ဖော်ပြထားသော ပညတ်တော်များစွာရှိသည်။ ဥပမာ-
သုတ္တံကျမ်း ၆:၆-၁၁၊ ၁၂:၉၊ ၁၁၊ ၂၇၊ ၁၃:၄၊ ၂၀:၄၊ ၂၁:၂၅၊ ၂၂:၁၃၊ ၂၄:၃၀-၃၄၊ ၂၆:၁၃-၁၆၊
ဒေသနာကျမ်း ၁၀:၁၈၊ ဧဖက် ၅:၁၅၊ ၁၆၊ ၁ သက်သာလောနိတ် ၄:၁၀၊ ၁၁၊ ၂ သက်သာလောနိတ်
၃:၁၀-၁၂။
(3) Rules of action. Several direct injunctions express God’s will
for the stewardship of time: Proverbs 6:6–11; 12:9, 11, 27; 13:4; 20:4; 21:25;
22:13; 24:30–34; 26:13–16; Ecclesiastes 10:18; Ephesians 5:15, 16; 1
Thessalonians 4:10, 11; 2 Thessalonians 3:10–12.
ဃ.
ကိုယ်ပိုင်တာဝန်ယူမှု စံနှုန်းများ
လုပ်ရပ်၊ စကား၊
သဘောထားတိုင်းသည် သြဇာလွှမ်းမိုးမှု သို့မဟုတ် အမှတ်အသားတစ်ခု ဖြစ်ပေါ်စေသည်။
ဤသြဇာလွှမ်းမိုးမှုကို ကျွန်ုပ်တို့ လွှမ်းမိုးမှုဟု ခေါ်ဆိုသည်။ ဤသြဇာသည် ပထမဆုံး
လူပုဂ္ဂိုလ်ကိုယ်တိုင်အပေါ်တွင် သက်ရောက်ပြီး ဒုတိယအနေဖြင့် အခြားသူများအပေါ်တွင်
သက်ရောက်သည်။ သမ္မာကျမ်းစာသည် ဤစွမ်းအားကို တာဝန်ယူစွာ အသုံးပြုရန်
တိုက်တွန်းထားပြီး ကောင်းမြတ်သော အပြုအမူများကို လှုံ့ဆော်ပေးရန် ခရစ်ယာန်များကို
ခေါ်ဆိုထားသည် (ရောမ ၁၄:၁၉၊ ၂၀)။ ကိုယ်နှင့်အမျှ အခြားသူများအပေါ်
အကျိုးသက်ရောက်မှု ကြီးမားစေသော ခရစ်ယာန်ဘဝနေထိုင်မှု အချို့ကို ကျွန်ုပ်တို့
ဆွေးနွေးပါမည်။ ထိုသို့လုပ်ဆောင်ရာတွင် ခရစ်ယာန်သြဇာလွှမ်းမိုးမှုကို
အပြုသဘောဆောင်သော အင်အားတစ်ရပ်ဖြစ်စေမည့် သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ စံနှုန်းများကို
ဖော်ထုတ်ပါမည်။
D. Standards of Personal Responsibility
Every action, word, and attitude exerts an impression or a mark; we call
this influence. The impact is felt first on the individual and second, on
others as well. The Bible urges responsibility in the use of this power,
calling Christians to exercise their influence, to inspire good and noble
behavior (Rom. 14:19, 20). We will address aspects of Christian lifestyle that
cause a powerful impact on self and others. In so doing we seek to identify
biblical standards that will render Christian influence a positive force.
၁. အဝတ်အစားဆိုင်ရာ
စံနှုန်းများ
ဖန်ဆင်းခြင်းသည်
ရှုပ်ထွေးပြီး အလုပ်ဖြစ်ရုံသာမက လှပသည်။ ပန်းများ၊ ငှက်များ၊ တိရစ္ဆာန်များ၊
အပင်များ၊ တောင်များ၊ အထူးသဖြင့် လူသားများတွင် ပေါ်ထွက်နေသော ပုံသဏ္ဍာန်၊
အရောင်အဆင်း၊ အသံမျိုးစုံသည် အကြီးကျယ်ဆုံး အနုပညာရှင်ကို ညွှန်ပြနေသည်။ လူ့ဘဝသည်
လှပခြင်းနှင့် ပျော်ရွှင်ခြင်းအတွက် ရည်ရွယ်ခံထားရသည်။ ထို့ကြောင့် လှပမှုကို
လေးစားရန်နှင့် ရှာဖွေရန် သဘာဝအတိုင်း လူသားများတွင် စိတ်အားထက်သန်မှုရှိသည်
(ကမ္ဘာဦး ၂:၉)။ ထောင်စုနှစ်များစွာကြာ အဝတ်အစားသည် အဓိကအားဖြင့် အကာအကွယ်နှင့်
ဖုံးအုပ်ရန်အတွက် အသုံးပြုခဲ့သည်။ ထို့ပြင် ချမ်းသာသူများအဝိုင်းတွင် အလှအပနှင့်
ဆိုင်သော အရာတစ်ခုအဖြစ် ယူဆခဲ့သည်။ အဝတ်အစားကို ပြသရန်လည်း အသုံးပြုနိုင်သည်။
ခရစ်ယာန်များသည် လှပမှုနှင့် ကောင်းမွန်သော အရသာကို ဆန့်ကျင်ကြသည် မဟုတ်ပေ။
သို့သော် ၎င်းတို့၏ ဘဝနေထိုင်ပုံတွင် ဖက်ရှင်နှင့် ပြသခြင်း၏ ကျေးကျွန်ဖြစ်ခြင်းကို
ရှောင်ကြဉ်ကြသည်။
1. Standards of Apparel
Creation is not only complex and functional, it is also beautiful.
Innumerable forms, colors, and sounds manifested in flowers, birds, animals,
plants, mountains, and most completely in human beings point to the greatest
artist of all. Human life is destined for beauty and happiness, and hence, the
natural human bent to admire and seek beauty (Gen. 2:9).
For millennia apparel has served primarily as a covering and protection.
In addition, in affluent circles, it is considered an aesthetic element.
Clothing may also be used for display. Christians do not oppose beauty and good
taste, but in their lifestyle they seek to avoid enslavement to fashion and
display.
(၁) အထွေထွေ
နိယာမများ။ ခြွေတာရေး နိယာမသည် ငွေကြေးနှင့် အရင်းအမြစ်များ ဖြုန်းတီးခြင်းကို
လျှော့ချရန် ရည်ရွယ်သည်။ အရည်အသွေးကောင်းပြီး ဝတ်ဆင်သူနှင့် လျောညီထိုးနှင့်
အခါအခွင်နှင့် ကိုက်ညီသော အဝတ်အစားများသည် အကောင်းဆုံး
ရင်းနှီးမြှုပ်နှံမှုဖြစ်သည်။ အရေအတွက်သည် အရည်အသွေးထက် ဘယ်တော့မှ ပိုမို
အကျိုးရှိသည် မဟုတ်ပေ။ နှိမ့်ချမှု နိယာမ (၁ တိမောသေ ၂:၉) သည် ပုံပန်းသဏ္ဍာန်တွင်
အလယ်အလတ်ရှိရန် တိုက်တွန်းသည်။ ခရစ်ယာန်များသည် ကြည့်ရှုသူများကို
အံ့အားသင့်စေခြင်း သို့မဟုတ် မျက်စိကျစေခြင်း မပြုကြပေ။ အာရုံစိုက်မှုရရှိရန်
ဝတ်စားဆင်ယင်ခြင်းလည်း မပြုကြပေ။ ခန္ဓာကိုယ် သို့မဟုတ် ချမ်းသာမှုကို ပြသသည့်
အလွန်အမင်း ပုံစံများသည် ခရစ်ယာန်ဆန်သော သင့်တင့်လျောက်ပတ်မှုနှင့် ရိုးသားမှုကို
ဆန့်ကျင်သည်။ အတွင်းစိတ်လှပမှု နိယာမ (၁ ပေတရု ၃:၃၊ ၄) သည် ကျွန်ုပ်တို့၏
လေးစားမှုကို အရောင်အဆင်းနှင့် ပုံစံများမှ နှလုံးသို့ လွှဲပြောင်းပေးသည်။
ပြင်ပလှပမှုသည် အသားအရေနက်နက်သာရှိပြီး ဆွဲဆောင်မှုသည် ယာယီသာဖြစ်သည်။
စရိုက်သမာတူညီမှု၏ အတွင်းစိတ်လှပမှု—သဟဇာတဖြစ်မှု၊ ငြိမ်သက်မှု၊ ကြင်နာမှုရှိသော
စိတ်သဘောထား၏ လှပမှု—သည် ထာဝရတည်တံ့ပြီး စစ်မှန်သော လှပမှုဖြစ်သည်။ ၎င်း၏ သြဇာသည်
အကျင့်သီလများကို လှုံ့ဆော်ပေးပြီး ယုံကြည်မှုနှင့် ချစ်ခြင်းမေတ္တာ၏ လေထုကို
ဖန်တီးပေးသည်။ ခရစ်ယာန်များသည် ဤအတွင်းစိတ်လှပမှုအပေါ် မိမိတို့၏
ကိုယ်ပိုင်တန်ဖိုးကို အခြေခံကြသည်။ ထို့ကြောင့် ပြင်ပပုံပန်းသဏ္ဍာန်များအပေါ်
မိမိတို့၏ ကိုယ်တန်ဖိုးအတွက် မမှီခိုကြပေ (သုတ္တံ ၃၁:၃၀)။
(1) General principles. The principle
of frugality seeks to reduce the waste of money and resources. Good-quality
clothes, becoming to the wearer and appropriate for the occasion, are the best
investment. Quantity is never more advantageous than quality. The principle of modesty (1 Tim. 2:9) calls
for moderation in appearance. Christians will not shock or dazzle onlookers,
nor will they dress to attract attention. Extremes that display one’s body or
affluence contradict the Christian sense of decorum and decency. The principle of inward beauty (1 Peter 3:3,
4) turns our admiration from colors and styles to the heart. Outward beauty is
only skin deep and its attraction only temporary. The inward beauty of
character—the beauty of a harmonious, peaceful, and benevolent disposition—is
lasting and real beauty. Its influence motivates and inspires moral virtues;
its presence creates an atmosphere of trust and love. Christians base their
self-image on this inner beauty; for that reason they do not depend on outward appearances
for their self-worth (Prov. 31:30).
(၂) စံနမူနာပုံစံများ။
ခရစ်ယာန်အဝတ်အစားအသုံးပြုမှုအတွက် စံနမူနာအဖြစ် ဆောင်ရွက်ပေးသော
ဥပမာများစွာရှိသည်။ ယေရှုသည် အဝတ်အစားတွင် နှိမ့်ချမှုနှင့် ခြွေတာရေး၏
ကြီးကျယ်သော စံနမူနာဖြစ်သည်။ သို့သော် လက်ဝါးကပ်တိုင်မှတ်ချိန်တွင် စစ်သည်များက
သူ၏အဝတ်အစားများကို ခွဲဝေယူရန် တန်ဖိုးရှိသည်ဟု ယူဆခဲ့ကြသည်။ သူ၏
ချုပ်လုပ်မှုမရှိသော အင်္ကျီသည် တန်ဖိုးကြီးသည်ဟု ဆုံးဖြတ်ခံရသည် (ယောဟန် ၁၉:၂၃၊
၂၄)။
(2) Normative models. Several examples serve as norms of behavior for
the Christian use of apparel. Jesus is an eloquent example of modesty and
frugality in dress. However, at the Crucifixion the soldiers found His garments
worth dividing among themselves. His seamless tunic was judged to be valuable
(John 19:23, 24).
လူစီဖာ
(တုရုမင်းအပေါ် ငိုကြွေးခြင်းတွင် သင်္ကေတအဖြစ် ဖော်ပြထားသည်) သည်
မိမိ၏လှပမှုကြောင့် နှလုံးမာန်တက်သဖြင့် ပြိုလဲခဲ့သည် (ယေဇကျေလ ၂၈:၁-၁၀)။
ကောင်းကင်တမန်တစ်ပါးပင်လျှင် လှပမှုကို အလွန်အကျွံ အာရုံစိုက်ခြင်းကြောင့်
လုံခြုံမှု မရှိပေ။ ခရစ်ယာန်သည် ပြင်ပဆွဲဆောင်မှုအပေါ် မှီခိုခြင်းကို သတိပေးသော
အဆိုးမြင်စံနမူနာကို ဤနေရာတွင် အသိအမှတ်ပြုရမည်။
Lucifer, symbolically depicted in the lamentation over the king of Tyre,
fell because his heart became proud on account of his beauty (Eze. 28:1–10).
Even an angel is not safe from the spell cast by undue attention to beauty. The
Christian will recognize here a negative example warning against dependence on
outward attractiveness.
ယေရှီ၏အိမ်တွင်
ဒါဝိဒ်ကို ဘုရင်အဖြစ် ဘိုင်ခရန်ခံခြင်းသည် ဘုရားသခင်၏ လှပမှုစံနှုန်းကို
ပြသထားသည်။ ရှမွေလသည် ဒါဝိဒ်၏အစ်ကိုများ၏ ပြင်ပပုံပန်းသဏ္ဍာန်ကြောင့် စွဲလမ်းပြီး
အတွင်းစိတ်လှပမှု မရှိခြင်းကို ခုနစ်ကြိမ်တိုင် မမှတ်မိခဲ့ပေ (၁ ဓမ္မရာဇဝင်
၁၆:၆-၁၃)။
The anointing of David as king in the house of his father, Jesse,
illustrates the divine norm of beauty. Seven times Samuel failed to recognize
the lack of inner beauty because of his fascination with the outward looks of
David’s brothers (1 Sam. 16:6–13).
(၃)
လုပ်ဆောင်ရမည့်စည်းမျဉ်းများ။ ကောင်းမွန်သော ခရစ်ယာန်သင့်တင့်လျောက်ပတ်မှုကို
ညွှန်ကြားထားသော တိုက်ရိုက်စည်းမျဉ်းများ သမ္မာကျမ်းစာတွင် အများအပြားရှိသည်။
ထိုစည်းမျဉ်းများအနက် အချို့မှာ- ၁ ဓမ္မရာဇဝင် ၁၆:၇၊ မဿဲ ၆:၂၈-၃၃၊ ရောမ ၁၂:၃၊ တီတု
၂:၂-၇၊ ၁ ပေတရု ၃:၃-၅ တို့ဖြစ်သည်။
(3) Rules of action. Several direct rules enjoining good Christian
decorum are found in Scripture. Among these are: 1 Samuel 16:7; Matthew
6:28–33; Romans 12:3; Titus 2:2–7; 1 Peter 3:3–5.
၂. အဝတ်အစားဆိုင်ရာ
စံနှုန်းများတွင် ပြဿနာများ
က. လက်ဝတ်ရတနာများ။
ကိုယ်ပိုင်အလှဆင်ခြင်းနှင့်ပတ်သက်၍ ခရစ်ယာန်ရပ်တည်ချက်သည် အထူးစိုးရိမ်စရာဖြစ်သည်။
ယနေ့ခေတယာန်အများစုသည် လက်ဝတ်ရတနာတပ်ဆင်ခြင်းတွင် အပြစ်အနာအဆာ အနည်းငယ်မျှပင်
မတွေ့ကြသော်လည်း သမ္မာကျမ်းစာ ညွှန်ကြားချက်များသည် ထိုအလေ့အကျင့်မှ ဝေးကွာစေသည်။
2. Issues in Standards of Apparel
a. Jewelry. The Christian position on personal ornamentation is of particular
concern. While most Christians today see little or nothing objectionable in
wearing jewelry, biblical instruction leads away from the practice.
(၁) အထွေထွေ
နိယာမများ။ ကိုယ်ပိုင်အလှဆင်ခြင်းနှင့်ပတ်သက်၍ ခရစ်ယာန်၏ဆုံးဖြတ်ချက်ကို
အုပ်ချုပ်သော သမ္မာကျမ်းစာနိယာမများကို အထက်တွင် ဖော်ပြခဲ့ပြီးဖြစ်သည်။
လူမှုတာဝန်ယူမှုနှင့်ဆိုင်သော နိယာမများ—ကိုယ်ကျိုးစွန့်ခြင်း၊ အမှတ်အသားပြုခြင်း၊
ယဇ်ပူဇော်ခြင်း (၂ က။ ၄။ ဂ)—သည် ဤနေရာတွင်လည်း သက်ဆိုင်သည်။
ခရစ်ယာန်စီမံခန့်ခွဲမှုနှင့်ဆိုင်သော နိယာမများလည်း (၂ က။ ၅) သက်ဆိုင်သည်။
အဝတ်အစားနှင့်ပတ်သက်သော နိယာမများ (၂ ဃ။ ၁) သည် အရေးကြီးဆုံးဖြစ်သည်။ ခရစ်ယာန်သည်
ပြဿဒါယာမဲ့၊ ပြသဝါဒမရှိ၊ မလိုအပ်သော ကုန်ကျစရိတ်မရှိ၊ ယှဉ်ပြိုင်မှုစိတ်မရှိသော
ရိုးရှင်းသောဘဝကို နေထိုင်ရမည်။ ပြင်ပပုံပန်းသဏ္ဍာန်ကို အလေးထားသော
လူ့အဖွဲ့အစည်းအလယ်တွင် ခရစ်ယာန်သည် ပေတရုခေါ်သော “နူးညံ့တိတ်ဆိတ်သော စိတ်ဓာတ်၏
မပျက်မယွင်း လက်ဝတ်ရတနာ” ကို ပြုစုပျိုးထောင်ရမည် (၁ ပေတရု ၃:၄)။
(1) General principles. Several biblical principles that govern the
Christian’s decision regarding personal ornamentation have already been
mentioned. Those governing social responsibility—self-denial, identification, and sacrifice (II. C. 4. c)—apply here also, as do those related to
Christian stewardship (II. C. 5). Of prime importance are the principles ruling
in matters of apparel (II. D. 1). A Christian is to live a simple life, free
from ostentation, unnecessary expense, and any spirit of competition. In the
midst of a society that places great importance on outward appearances, the
Christian is to cultivate what Peter calls “the imperishable jewel of a gentle
and quiet spirit” (1 Peter 3:4).
ခရစ်ယာန်၏
ကိုယ်တန်ဖိုးထားမှုသည် လူသားများကို ဘုရားသခင်၏ပုံသဏ္ဍာန်တိုင်း ဖန်ဆင်းထားခြင်း
(ကမ္ဘာဦး ၁:၂၆၊ ၂၇) တွင် အမြစ်တွယ်နေသည်။ ပြင်ပအလှဆင်မှုများအပေါ် မှီခိုရန်
မလိုအပ်ပေ။ ဆာလံ ၈:၄-၉ တွင် ဒါဝိဒ်သည် ဖန်ဆင်းခြင်းကြောင့် မိမိ၏
ကိုယ်တန်ဖိုးထားမှုကို သတ်မှတ်ထားသည်။ ဘုရားသခင်သည် လူတိုင်းကို ထူးခြားသော
လက်ဆောင်နှင့် အရည်အချင်းများ ပေးထားတော်မူသည် (မဿဲ ၂၅:၁၄-၂၉)။ သို့သော်
အရေးအကြီးဆုံးမှာ လူအားလုံးသည် အဖိုးတန်သော ကျောက်မျက် သို့မဟုတ် သတ္တုထက်
ပိုမိုမြင့်မြတ်သော စျေးနှုန်းဖြင့် ဝယ်ယူခံရခြင်းကြောင့် အဖိုးတန်ကြသည် (၁
ကောရိန်သု ၆:၂၀)။ ကျွန်ုပ်တို့သည် ဘုရားသခင်၏သားတော်သည် အသက်ကို
စွန့်လွှတ်ခဲ့သည်အထိ တန်ဖိုးရှိသည်ဖြစ်၍ ပြင်ပအလှဆင်မှုသည် ကျွန်ုပ်တို့၏
ကိုယ်ပိုင်တန်ဖိုးကို ထပ်မံတိုးမြှင့်ပေးနိုင်သည် မဟုတ်ပေ။
A Christian’s self-esteem is rooted in the fact that human beings are
created in the image of God (Gen. 1:26, 27). They need not depend on external
embellishments to be worthy. In Psalm 8:4–9 David attributes his self-esteem to
Creation. God has given to each person unique gifts and talents (Matt.
25:14–29). But ultimately, and most important, all humans are precious because
all are bought at a high price, higher than precious metal or stones (1 Cor.
6:20). Given that we are of such inestimable value that God’s Son laid down His
own life for us, external ornamentation cannot add to our personal worth.
(၂) စံနမူနာပုံစံများ။
ဆာလံ ၄၅:၉၊ ဟေရှာယ ၆၁:၁၀၊ ယေဇကျေလ ၁၆:၁၁-၁၃၊ ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၂၁:၂ ကဲ့သို့သော
ကျမ်းချက်များတွင် အလှဆင်ခြင်းနှင့် လက်ဝတ်ရတနာများကို သမ္မာကျမ်းစာစံနှုန်းအဖြစ်
လက်ခံထားသည်ဟု အချို့က ဆိုကြသည်။ ထို့ပြင် ၁ တိမောသေ ၂:၉ နှင့် ၁ ပေတရု ၃:၃၊ ၄
တို့ကို ခြွင်းချက်အဖြစ်သာ ယူဆရမည်ဟု ဆိုကြသည်။ ဤအချက်ကို စူးစမ်းလေ့လာရမည်။
(2) Normative models. Some claim that in passages such as Psalm 45:9;
Isaiah 61:10; Ezekiel 16:11–13; and Revelation 21:2, adornment and jewelry are
accepted as biblical norms, and that injunctions in 1 Timothy 2:9 and 1 Peter
3:3, 4 must be considered exceptional. This contention must be explored.
သမ္မာကျမ်းစာတွင်
အလှဆင်ခြင်းအသုံးပြုမှုကို နားလည်ရန် ကြိုးစားရာတွင် အလှဆင်မှု အမျိုးအစားများ၊
အသုံးပြုရသည့် ရည်ရွယ်ချက်နှင့် ရည်စူးချက်များကို မှတ်ထားရမည်။ ယဇ်ပုရောဟိတ်မင်း၏
လှပသော အဝတ်တော်များတွင် ရွှေနှင့် ကျောက်မျက်ရတနာများ အလွန်အမင်း ပါဝင်ပြီး
သင်္ကေတနှင့် ဆုတောင်းပွဲဆိုင်ရာ ရည်ရွယ်ချက်များသည် အလှအပထက် ဦးစားပေးခဲ့သည်
(ထွက်မြောက်ရာ ၂၈)။ သမ္မာကျမ်းစာတွင် မင်္ဂလာအလှဆင်ခြင်းတွင် လက်ဝတ်ရတနာနှင့်
အဖိုးတန်သတ္တုများ ပါဝင်သည်။ သတို့သားအတွက် လှပရန်သည် ဤအလှဆင်ခြင်း၏
အဓိကရည်ရွယ်ချက်ဖြစ်သည်။ ချမ်းသာမှုပြသခြင်း သို့မဟုတ် အခြားယောက်ျားများကို
ဆွဲဆောင်ရန် မဟုတ်ဘဲ ချစ်သူအား နှစ်သက်ဖွယ်ဖြစ်စေရန်ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့်
ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၂၁:၂ တွင် ယေရုရှလင်မြို့သစ်ကို “မိမိယောက်ျားအတွက် အလှဆင်ထားသည်” ဟု
ဖော်ပြထားသည်။ ဤကဲ့သို့သော အလှဆင်ခြင်းသည် ခေတ်သစ် ရွှေနှင့် လက်ဝတ်ရတနာအလှဆင်ခြင်းနှင့်
စိတ်ဓာတ်နှင့် ရည်ရွယ်ချက်တွင် ကွဲပြားသည်။
In an effort to understand the use of adornment in the Bible, we must keep
in mind the various forms of adornment and the different purposes and
intentions that motivated its use. The beautiful vestments of the high priest
were heavily adorned and used gold and precious stones. Twelve jewels on his
breastplate, for example, symbolized the twelve tribes of Israel, and two
stones on his shoulders communicated God’s approval or disapproval. A careful
study of his attire confirms that symbolic and liturgical purposes took
precedence over aesthetics (Ex. 28).
Bridal adornment in the Bible includes jewels and precious metals. To be
beautiful for the groom was the all-consuming purpose of this ornamentation. It
was not so much a display of riches or a ploy to attract the attention of other
men, but an attempt to be pleasing to the beloved. Thus the New Jerusalem in
Revelation 21:2 is “adorned for her husband.” This kind of embellishment is
different in spirit and intention from the modern adorning of gold and jewelry.
ယေဇကျေလ ၁၆:၁၁-၁၃
တွင် ဘုရားသခင်ကိုယ်တော်တိုင် အမျိုးသမီးငယ်ကို အလှဆင်ပေးသည်။
အချို့မှတ်ချက်ပေးသူများက ကျမ်းစာသည် အချက်တစ်ချက်ကို ရှင်းပြရန် သို့မဟုတ်
အရေးကြီးသော အမှန်တရားကို သင်ကြားရန် ထိုခေတ်ကာလ၏ အတွေးပုံစံနှင့် ပုံရိပ်များကို
အသုံးပြုသည်ဟု သတိပေးကြသည်။ ထိုပုံရိပ်သည် အတုယူရန် သို့မဟုတ် မျက်နှာဖုံးအတိုင်း
အသုံးချရန် မသင့်တော်သော်လည်း ဖြစ်သည် (ဟောရှေ ၁:၂၊ ၃၊ လုကာ ၁၆:၁၉-၃၁ ကိုကြည့်)။
ထို့ပြင် ဤမြင်ကွင်းတစ်ခုလုံးသည် နှိုင်းယှဉ်ချက်တစ်ခုဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်၏
ပြုစုပျိုးထောင်မှုအောက်တွင် လှပသော သတို့သမီးအဖြစ် ကြီးပြင်းလာသော ကလေးသည်
ဣသရေလလူမျိုးကို ကိုယ်စားပြုသည်။ ဗျာဒိတ်ကျမ်းတွင် သတို့သမီးသည် အသင်းတော်ကို
ကိုယ်စားပြုသည်နှင့်အတူတူပင်ဖြစ်သည်။ လူသည် သင်္ကေတဖြစ်လျှင် အလှဆင်ခြင်းနှင့်
လက်ဝတ်ရတနာများသည်လည်း သင်္ကေတအဓိပ္ပာယ်ရှိသည်။ ဤနှိုင်းယှဉ်ချက်သည် အပြစ်၏
ရုပ်ဆိုးမှုနှင့် ကျဆုံးသော စရိုက်၏ ပုံပျက်မှုကို ရွေးနုတ်ပေးသည့် ကယ Redemption
အံ့ဖွယ်အမှုကို
ကိုယ်စားပြုသည်။ ကျွန်ုပ်တို့သည် သန့်ရှင်းသော ပိုက်နှင်းဖြူဖြင့် ဝတ်ဆင်ခံရပြီး
(ဗျာဒိတ် ၁၉:၈) ဘုရားသခင်ရှေ့တော်၌ အဖိုးတန်သော ဗျာဒိတ် ၃:၁၈ ရှိ ရွှေဖြင့်
အလှဆင်ခံရသည်။
In Ezekiel 16:11–13, God Himself adorns the young woman. Several
commentators remind us that Scripture uses the thought forms and images of its
times to illustrate a point or to teach an important truth, even when that
image may not be worthy of imitation or suited to be applied at face value (see
Hosea 1:2, 3; Luke 16:19–31). Furthermore, the whole scene is a metaphor. The
child that under God’s nurture grows up to be a beautiful bride represents
Israel, His people, just as the bride in Revelation stands for the New
Jerusalem, His church. If the person is symbolic, the adorning and the jewels
bear symbolic meaning as well. The parable represents the miracle of redemption
by which the ugliness of sin and the disfiguration of our fallen character is
redeemed. We are clothed with fine linen (Rev. 19:8) and decorated with what is
precious in God’s sight, the gold of Revelation 3:18.
သမ္မာကျမ်းစာတွင်
ရှုတ်ချခြင်း မရှိသော လက်ဝတ်ရတနာအသုံးပြုမှု ဥပမာများရှိသည်မှာ မှန်ပါသည်
(ရေဗက္ကာ-ကမ္ဘာဦး ၂၄:၃၀၊ ယောသပ်-ကမ္ဘာဦး ၄၁:၄၂၊ ပျောက်ဆုံးသောသား-လုကာ ၁၅:၂၂)။
သို့သော် လက်ဝတ်ရတနာကို ဆိုးယုတ်သော အမျိုးသမီးများနှင့်လည်း ဆက်စပ်ထားသည်
(ယေဇဗေလ-၂ ဓမ္မရာဇဝင်ခွဲ ၉:၃၀၊ ဣသရေလသမီးများ၏ ပုန်ကန်မှု-ဟေရှာယ ၃:၁၆-၂၄၊
ဗျာဒိတ်ကျမ်း ၁၇:၄ ရှိ ဖိနပ်မ)။ ထို့ပြင် ဝိညာဉ်ရေးရာ အသစ်ပြုပြင်ချိန်တွင်
လက်ဝတ်ရတနာကို ဖယ်ရှားခဲ့သော ဥပမာနှစ်ခုလည်း ရှိသည် (ကမ္ဘာဦး ၃၅:၂၊ ၄၊
ထွက်မြောက်ရာ ၃၃:၅၊ ၆)။ ပေတရု၏ နှိုးဆော်ထားသော အကြံဉာဏ်သည် အမှန်တကယ်
တန်ဖိုးရှိသည်- “သင်တို့၏ အလှဆင်ခြင်းသည် ပြင်ပအလှဆင်ခြင်း မဖြစ်စေနှင့် …
သို့ရာတွင် … နူးညံ့တိတ်ဆိတ်သော စိတ်ဓာတ်၏ မပျက်မယွင်း လက်ဝတ်ရတနာ ဖြစ်စေသတည်း” (၁
ပေတရု ၃:၃၊ ၄)။
While it is true that the Bible reports several instances of the use of
jewelry for which there seems to be no condemnation (Rebekah in Genesis 24:30;
Joseph in Genesis 41:42; and the prodigal in Luke 15:22), the use of jewelry is
also associated with wicked women (Jezebel in 2 Kings 9:30; the rebellious
daughters of Israel in Isaiah 3:16–24; and the harlot of Revelation 17:4).
Furthermore, in two clear instances, jewelry was removed at a time of spiritual
renewal (see Gen. 35:2, 4; Ex. 33:5, 6). Certainly the inspired counsel of
Peter is valuable: “Let not yours be the outward adorning …, but let it be …
the imperishable jewel of a gentle and quiet spirit” (1 Peter 3:3, 4).
(၃) ရှစ်ခြောက်ရက်နေ့
အာဒဗင်တစ်ဆယ့်စ်သည် အကြောင်းမှာ။ ရှစ်ခြောက်ရက်နေ့ အာဒဗင်တစ်ဆယ့်စ်တို့သည်
လက်ဝတ်ရတနာပြသခြင်းကို ရှောင်ကြဉ်ကြသည်။ အကြောင်းမူကား၊ ကျွန်ုပ်တို့သည်
ဖန်ဆင်းရှင်ဘုရားသခင်ကို ယုံကြည်ကြပြီး သူ၏ဖန်ဆင်းမှုကို ဂရုစိုက်တော်မူသည်ဟု
ယုံကြည်ကြသည်။ ကျွန်ုပ်တို့၏ တာဝန်သည် သူ့အပေါ် လုံးဝမှီခိုကြောင်းကို
ပြသရန်ဖြစ်ပြီး ပျက်စီးတတ်သော လက်ဝတ်ရတနာများ၏ တန်ဖိုးထားမှုတွင် အနည်းငယ်မျှ
မှီခိုခြင်းသည်ပင် ကျွန်ုပ်တို့၏ သက်သေခံချက်ကို ထိခိုက်စေမည်ဖြစ်သည် (မဿဲ
၆:၁၉-၂၁၊ ၂၅၊ ၂၆)။ ကျွန်ုပ်တို့သည် နှိမ့်ချပြီး ရိုးရှင်းသော ဆရာတော်၏
တပည့်များဖြစ်ကြသည်။ နှိမ့်ချမှုနှင့် ရိုးရှင်းမှုတွင် ကျွန်ုပ်တို့၏
ဆရာတော်နှင့် တူညီခြင်းကို ဝမ်းမြောက်ကြသည် (ယောဟန် ၁၅:၁၈-၂၀)။
အတွင်းစိတ်လှပမှုကို တန်ဖိုးထားပြီး ကြော်ငြာမှု၏ လှည့်ကွက်နှင့်
ကျွန်ုပ်တို့လူ့အဖွဲ့အစည်း၏ သြဇာကို ဆန့်ကျင်ရန် ကြိုးစားကြသည်။ အခြားသူများ၏
လိုအပ်ချက်များကို စိုးရိမ်ကြသည်။ သင့်တင့်လျောက်ပတ်သော ဂရုစိုက်မှု မရှိသော
ကလေးများ၊ ကလေးများကို ကျွေးမွေးရန် အစားအသောက် မရှိသော မိခင်များ၊
ချစ်ခင်ဂရုစိုက်မှု မရှိသော သက်ကြီးရွယ်အိုများ။ ဤစိုးရိမ်မှုသည် ရိုးရှင်းသော
ဘဝနေထိုင်မှုကို မဖြစ်မနေ လိုအပ်စေသည် (မဿဲ ၂၅:၃၁-၄၆)။ “အသင်းတော်၏
ကမ္ဘာလုံးဆိုင်ရာ လုပ်ငန်းသည် ငွေကြေးများစွာ လိုအပ်နေသည်။ ယေရှု၏
နောက်လိုက်များအနေဖြင့် ကျွန်ုပ်တို့ရှိရာနေရာ၌ တတ်နိုင်သမျှ လုပ်ဆောင်ရမည်”
(ယောဟန်ဆုန် ၁၀)။
(3) Seventh-day Adventist Reasoning. Seventh-day Adventists abstain from display of
jewelry because: We Believe in the
Creator-God, who cares for His creation and is worthy of our trust. We hold
that our mission is to demonstrate our total dependency on Him and that even a
slight dependence on the valued possessions of perishable ornaments would
compromise our witness (Matt. 6:19–21, 25, 26). We are disciples of the humble, unassuming Master. We are happy to
be like our Master in humility and simplicity (John 15:18–20). We value inner beauty and strive to
resist the manipulation of advertising and the influence of our society. We are concerned for the needs of others,
children without proper care, mothers who have no food to offer their children,
old people without anyone to love and support them. This concern mandates
simplicity of lifestyle (Matt. 25:31–46). “The global outreach of the church
cries out for more and more funds. As followers of Jesus, we must do what we
can where we are” (Johnsson 10).
ခ. ဖက်ရှင်။
ဖက်ရှင်လောကသည် ယောက်ျားနှင့် မိန်းမများ ဘယ်လိုဝတ်ဆင်ရမည်၊ ဆံပင်ကို
မည်သို့ပုံဖော်ရမည်၊ မျက်နှာကို မည်သို့အလှဆင်ရမည်ကို ညွှန်ကြားရန် ကြိုးစားသည်။
ရာသီတိုင်းတွင် ပြီးခဲ့သော ရာသီ၏ ဗီရိုကို ခေတ်မမီတော့စေရန် အပြောင်းအလဲတစ်ခုခု
ဖြစ်ပေါ်စေသည်။ ထို့ပြင် အချို့ပုံစံများသည် နှိမ့်ချမှု၊ ရိုးရှင်းမှု၊ ခြွေတာရေး
သမ္မာကျမ်းစာနိယာမများကို ဆန့်ကျင်သည်။ ခရစ်ယာန်တပည့်ဖြစ်ခြင်းသည် ခရစ်တော်အပေါ်
လုံးဝသစ္စာရှိမှုကို လိုအပ်ပြီး ခရစ်ယာန်များ ဖက်ရှင်၏ ညွှန်ကြားချက်များကို
ကျေးကျွန်ပြုရန် နေရာမရှိပေ။
b. Fashion. The world of fashion attempts to dictate what men and women should wear
and how they should fix their hair and decorate their faces. With each passing
season some change is brought in to make last season’s wardrobe obsolete.
Furthermore, some of the styles flout biblical principles of modesty, simplicity, and frugality. Christian discipleship
requires total allegiance to Christ, leaving no room for Christians to be
enslaved to the dictates of fashion.
၃. အနားယူရေးဆိုင်ရာ
စံနှုန်းများ
လူ့နှလုံးနှင့်
စိတ်သည် လူ့အပြုအမူများ စီးဆင်းရာ ဗဟိုချက်နှစ်ခုဖြစ်သည်။ မဿဲ ၁၂:၃၃-၃၅ တွင်
ယေရှုက လုပ်ရပ်နှင့် စကားသည် နှလုံးပေါ်မူတည်သည်ဟု ညွှန်ပြထားသည်။ ပညာရှိကလည်း
“လူသည် မိမိနှလုံးထဲ၌ အကြံရှိသည်အတိုင်း ဖြစ်သတည်း” ဟု ဆိုသည် (သုတ္တံ ၂၃:၇၊ KJV)။ ထို့ကြောင့်
ဒါဝိဒ်သည် ဘုရားသခင်အား မိမိနှလုံးနှင့် စိတ်၏ စာရင်းကို စစ်ဆေးပေးရန် ထပ်ခါတလဲလဲ
ဆုတောင်းသည် (ဆာလံ ၂၆:၁-၇)၊ “ဆိုးယုတ်သောလမ်းကို” ဖယ်ရှားပေးရန် (ဆာလံ ၁၃၉:၂၃၊
၂၄)။
3. Standards of Recreation
The human heart and mind are the two centers from which human behavior
flows. In Matthew 12:33–35 Jesus indicates that actions and words depend on the
heart, while the wise man states, “As he thinketh in his heart, so is he”
(Prov. 23:7, KJV). For that reason, David repeatedly prays for God to examine
the inventory of his heart and mind (Ps. 26:1–7), to eliminate “any wicked way”
(Ps. 139:23, 24).
ဤအတွက်ကြောင့်
ခရစ်ယာန်သည် နှလုံးနှင့် စိတ်သန့်ရှင်းမှုကို ထိန်းသိမ်းရန် စံနှုန်းများ
ချမှတ်ပြီး ဆိုးယုတ်မှုနှင့် ထိတွေ့ခြင်းကို ရှောင်ကြဉ်သည်။ အနားယူချိန်နှင့်
အားလပ်ချိန်တွင်ပင် နှလုံးနှင့် စိတ်သို့ ဝင်ရောက်ရာ လမ်းကြောင်းများကို ဂရုတစိုက်
စောင့်ရှောက်ရမည်။ စိတ်ထဲသို့ ဝင်ရောက်သည်ဖြစ်စေ၊ နှလုံးကို ဆွဲယူသည်ဖြစ်စေ
ဘုရားသခင်၏အလိုတော်နှင့် ဆန့်ကျင်သည့် အရာတစ်ခုမျှ မရှိစေရ (ဟေဗြဲ ၈:၁၀)။
In view of this, the Christian maintains purity of heart and mind by
setting standards that help avoid exposure to evil. Even during hours of
leisure and recreation, avenues leading to the heart and mind must be guarded
carefully so that nothing that enters the mind or tugs on the heart contradicts
God’s will (Heb. 8:10).
(၁) အခြေခံမူများ။
စင်ကြယ်ခြင်း၏မူ (ဆာလံ ၅၁:၁၀) သည် မည်သည့်မကောင်းသောအတွေးအခေါ် သို့မဟုတ်
ဆန္ဒကိုမဆို မလိုလားအပ်သည်ဖြစ်ပြီး အန္တရာယ်ရှိသည်ဟု ငြင်းပယ်သည်။
ထိုမစင်ကြယ်မှုကို တွန့်ဆုတ်နေခြင်း၊ ယိမ်းယိုင်နေခြင်း၊ မစင်ကြယ်မှု
မည်မျှခွင့်ပြုနိုင်သည်၊ မည်မျှအလျှော့အတင်းလုပ်နိုင်သည်၊ သို့မဟုတ်
အန္တရာယ်မျဉ်းနှင့် မည်မျှနီးကပ်နေသေးလျှင် ဘေးကင်းနိုင်သည်ဟု
အငြင်းအခုံလုပ်ခြင်းသည် ဤစံနှုန်းကို ဆန့်ကျင်သည် (ဆာလံ ၂၄:၄; မဿဲ ၅:၈)။
ခရစ်ယာန်များသည် ခရစ်တော်စင်ကြယ်သည့်နည်းတူ စင်ကြယ်လိုကြသည် (၁ယောဟန် ၃:၃)။
ဘုရားသခင်ကို အလုံးစုံဆက်ကပ်လုပ်ကြံခြင်း၏မူ (မဿဲ ၂၂:၃၇; ဖိလိပ္ပိ ၄:၈) သည် လူတစ်ဦးလုံး
ကိုယ်ကျိုးထက် ဘုရားသခင်၏ဝမ်းမြောက်ခြင်းကို အထက်တန်းဆုံးရှာဖွေရန် တိုက်တွန်းသည်။
“ကျွန်ုပ်သည် သူ၏ပုံသဏ္ဍာန်ကို မည်သို့ပိုမိုကောင်းမွန်စွာ ထင်ဟပ်နိုင်မည်နည်း”
ဟူသော မေးခွန်းသည် ဘုရားသခင်ကို ကိုယ်ကျိုးထက်ပို၍ ချစ်မြတ်နိုးသူတို့၏
မေးခွန်းဖြစ်သည်။ ကိုယ်ကြဉ်အောင်ထိန်းခြင်း၏မူ (၁ကော်ရိန်သု ၉:၂၄–၂၇) သည်
ခရစ်ယာန်များအား ၎င်းတို့၏ခန္ဓာကိုယ်၊ စိတ်နှလုံး၊ ဝိညာဉ်ကို
သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်တော်၏ ထိန်းချုပ်မှုအောက်တွင် ထားရှိရန် ညွှန်ကြားသည်။
ခရစ်ယာန်များသည် ရန်သူနယ်မြေအတွင်း ခရီးသွားများဖြစ်ကြပြီး ဘာသာစကားမှာ
နားမလည်နိုင်ဖွယ်၊ အစားအသောက်နှင့်အဖျော်ယမကာအချို့ အန္တရာယ်ရှိ၍၊
တန်ဖိုးထားမှုနှင့်အကျင့်များ မကိုက်ညီသဖြင့်၊ ခြေလှမ်းတိုင်းတွင် စွမ်းအင်၊
သတိရှိမှု၊ နှင့်ခုခံမှု လိုအပ်သည်။ ပေတရုသည် ကိုယ်ကြဉ်အောင်ထိန်းခြင်းကို
“အစွမ်းကုန်ကြိုးစားကြလော့” ဟု ဆုံးမသည် (၂ပေတရု ၁:၅၊ ၆; ဂလာတိ ၅:၂၂၊ ၂၃ ကိုကြည့်ပါ)။
အနားယူခြင်း၏မူ (ဟေရှာယ ၄၀:၃၁) သည် စစ်မှန်သောအနားယူခြင်း၏ ဝိညာဉ်ရေးရာသဘောကို
အလေးပေးသည်။ အားလပ်ချိန်သည် အတည်ပြုခြင်း၊ အားပေးခြင်း၊ သို့မဟုတ်
ပိုမြင့်မြတ်သောရည်ရွယ်ချက်များအတွက် လှုံ့ဆော်မှုချိန်ဖြစ်လာသောအခါ၊
ဘုရားသခင်နှင့်လူသားတို့နှင့် ကိုယ်ပိုင်ဆက်နွယ်မှုကို အားဖြည့်ပေးသောအခါ၊
ထိုအခါမှ စစ်မှန်စွာ ပြန်လည်ဖန်တီးပြီး နှလုံးသားနှင့်စိတ်ကို
အသစ်တဖန်ပြုပြင်ပေးနိုင်သည်။
(1) General principles.“ The principle
of purity (Ps. 51:10) rejects any evil thought or desire as unwelcome and
dangerous. To linger or waver, to quibble on how much impurity is allowed, how
much compromise is permissible, or how close to the danger line one is still
safe, contradicts this standard (Ps. 24:4; Matt. 5:8). Christians yearn to be
pure as Christ is pure (1 John 3:3). The principle
of total commitment to God (Matt. 22:37; Phil. 4:8) calls for the whole
person to seek God’s pleasure above all else. “How can I better reflect His
image?” is the query of those who love God more than self. The principle of self-control (1 Cor.
9:24–27) directs Christians to put their body, mind, and spirit under the
control of the Holy Spirit. Christians are pilgrims in enemy territory where
the language is foreign, some foods and drinks harmful, values and habits
incompatible, and every step requires energy, alertness, and resistance. Peter
admonishes us to “make every effort” toward self-control (2 Peter 1:5, 6; see
Gal. 5:22, 23). The principle of
recreation (Isa. 40:31) stresses the spiritual nature of true recreation.
When leisure time becomes a time of affirmation, of encouragement, or
inspiration for nobler and higher purposes, when it strengthens our sense of
belonging to God and our fellow humans, then it truly recreates and renews our
heart and mind.
ဘုရားသခင်၏ရှိနေခြင်း၏မူ
(ဆာလံ ၁၃၉:၂–၁၂) သည် နှစ်သိမ့်မှုလည်းဖြစ်၊ သတိပေးမှုလည်းဖြစ်သည်။ Ellen G.
White က ဤသို့ရေးသားထားသည်–
“အကယ်၍ ကျွန်ုပ်တို့သည် ဘုရားသခင်သည် ကျွန်ုပ်တို့ပြုသမျှ၊ ပြောသမျှကို မြင်နေသည်၊
ကြားနေသည်၊ ကျွန်ုပ်တို့၏စကားလုံးနှင့်လုပ်ရပ်များကို သစ္စာရှိစွာ
မှတ်တမ်းတင်ထားသည်၊ ထိုအရာအားလုံးကို ကျွန်ုပ်တို့ ပြန်လည်ရင်ဆိုရမည်ဟူသော
အမြဲတမ်းသတိရမှုကို ထိန်းသိမ်းထားမည်ဆိုပါက၊ ကျွန်ုပ်တို့သည် အပြစ်ပြုရန်
ကြောက်ရွံ့လာလိမ့်မည်။ လူငယ်များသည် မည်သည့်နေရာတွင်ရှိစေကာမူ၊ မည်သည့်အရာကိုမဆို
ပြုလုပ်စေကာမူ၊ ဘုရားသခင်၏ရှေ့တော်၌ ရှိနေသည်ကို အမြဲသတိရကြလော့။
ကျွန်ုပ်တို့၏အပြုအမူ၏ မည်သည့်အပိုင်းမျှ မမြင်ရဘဲ မကျန်ခဲ့ပါ။ …
အလယ်အမှောင်ဆုံးညဉ့်ပင်လျှင် အပြစ်ရှိသူအား ဖုံးကွယ်ရာမဖြစ်နိုင်ပါ။ သူသည်
တစ်ယောက်တည်းဟု ထင်ရသော်လည်း၊ လုပ်ရပ်တိုင်းတွင် မမြင်ရသောသက်သေတစ်ပါး ရှိနေသည်” (PP
217, 218)။
The principle of God’s presence
(Ps. 139:2–12) is both comforting and sobering. Ellen G. White writes, “If we
were to cherish an habitual impression that God sees and hears all that we do
and say and keeps a faithful record of our words and actions, and that we must
meet it all, we would fear to sin. Let the young ever remember that wherever
they are, and whatever they do, they are in the presence of God. No part of our
conduct escapes observation … . The deepest midnight is no cover for the guilty
one. He may think himself alone, but to every deed there is an unseen witness”
(PP 217, 218).
သို့သော်
ဘုရားသခင်၏ရှိနေခြင်းသည် ဖိနှိပ်ခြင်း သို့မဟုတ် ခြိမ်းခြောက်ခြင်း မဟုတ်ပါ။
သူ၏ရည်ရွယ်ချက်မှာ အပြစ်ဒဏ်ပေးရန်၊ ရှုတ်ချရန်၊ သို့မဟုတ် ဖျက်ဆီးရန် မဟုတ်ပါ။
ဒါဝိဒ်သည် ဘုရားသခင်၏အမြဲရှိနေသောလက်တော်ကို လမ်းပြပြီး ကိုင်ထားသည်ဟု ခံစားခဲ့သည်
(ဆာလံ ၁၃၉:၁၀)။ သဘာဝအရ ဘုရားသခင်သည် အပြစ်နှင့် လုံးဝမသဟဇာတဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့်
သူ၏ရှိနေခြင်းကို ကျွန်ုပ်တို့၏အတွေးနှင့်ခံစားချက်များတွင် အမြဲသတိရခြင်းသည်
အပြစ်ကို ဝေးကွာစေနိုင်သည်။
Yet God’s presence is not oppressive or intimidating. His purpose is not
to punish, condemn, or destroy. David experienced God’s ever-present hand as
leading and holding him (Ps. 139:10). By nature God is absolutely incompatible
with sin; for that reason a habitual consciousness of His presence in our
thoughts and emotions can keep sin at bay.
(၂) စံနမူနာပုံစံများ။
ယောသပ်သည် စင်ကြယ်ခြင်း၊ ကိုယ်ကြဉ်အောင်ထိန်းခြင်း၊ နှင့်ဘုရားသခင်၏ရှေ့တော်၌
အသက်ရှင်ခြင်း၏ လှပသောဥပမာကို ပေးသည်။ သူသည် နေ့စဉ်အလုပ်များနှင့်
မတရားဆက်ဆံခံရမှုကြောင့် ခဏတာပျော်ရွှင်မှုကို ရယူခွင့်ရှိသည်ဟု ထင်မိပေမည်။
သို့သော် ယောသပ်သည် အကျိုးဆက်များကို ချိန်ဆမထားပါ။ အခြေအနေကို စဉ်းစားမထားပါ။
မယုံကြည်နိုင်ဖွယ်သွေးဆောင်မှုကို ခိုင်မာသောသတ္တိဖြင့် ရင်ဆိုင်ခဲ့သည်။
သူ၏နှလုံးသား၏အတွင်းခံစားချက်ကို Ellen G. White က “သတိရှိသောအပြစ်ကင်းမှု” ဟု
ဖော်ပြထားသည်။ အပြစ်သည် ထိုအပြစ်ကင်းမှုကို လုယူသွားမည်ဖြစ်သော်လည်း ယောသပ်သည်
ထိုအရာကို စွန့်လွှတ်ရန် အဆင်သင့်မဖြစ်သေးပါ။ သို့သော်
အဆုံးအဖြတ်ပေးသောအကြောင်းမှာ ဘုရားသခင်၏ရှိနေခြင်းပင်ဖြစ်သည်။ “အိမ်ထဲတွင်
အိမ်သားယောက်ျားများ တစ်ဦးမျှ မရှိချေ” သော်လည်း၊ ယောသပ်သည် ဘုရားသခင်၏အဖော်ကို
သိရှိပြီး တန်ဖိုးထားသည်။ သူမေးခဲ့သည်မှာ “ဤမကောင်းမှုကြီးကို ငါပြုမည်အကြောင်း
မဖြစ်နိုင်၊ ဘုရားသခင်ကို ငါအပြစ်ပြုမည်အကြောင်း မဖြစ်နိုင်” ဟူ၍ပင်ဖြစ်သည်
(ကမ္ဘာဦး ၃၉:၉–၁၁)။ အပြစ်လမ်းကြောင်းသည် သူ၏ဘဝရည်မှန်းချက်များကို
ဆန့်ကျင်မည်ဖြစ်ပြီး၊ သူသည် ဘုရားသခင်နှင့် နီးကပ်စွာနေရန် ရွေးချယ်ခဲ့သည်။
(2) Normative models. Joseph provides a beautiful example of purity,
self-control, and a life lived in the presence of God. He might have thought
that his daily tasks and the abusive treatment he received could well earn a
moment of pleasure. But Joseph did not weigh the consequences or consider the
situation. He faced the incredible temptation with resolute courage. The inner
atmosphere of his heart is described by Ellen G. White as “conscious
innocence.” Sin would take that innocence away, but Joseph was not ready to
give it up. Yet, the decisive argument was God’s presence. Even when “none of
the men of the house was there in the house,” Joseph knew and cherished God’s
company. He asked, “How then can I do this great wickedness, and sin against
God?” (Gen. 39:9–11). A sinful course of action would go against the goals of
his life, and he preferred to remain close to God.
ကျမ်းစာတွင်
အာရုံပျံ့လွင့်မှုနှင့် မကောင်းသောဖျော်ဖြေမှုများတွင် အချိန်ကုန်ခဲ့သူများ၏
အဆိုးမြင်ဥပမာများစွာ မှတ်တမ်းတင်ထားသည်။ သောဒုံနှင့်ဂေါမောရလူမျိုးသည်
၎င်းတို့၏ဖောက်ပြန်သောဘဝကြောင့် ပျက်စီးခြင်းကို ရင်ဆိုင်ခဲ့ရသည် (ကမ္ဘာဦး ၁၉:၁၃၊
၂၄၊ ၂၅)။ ရှံဆုန်၏ဘဝသည် ကိုယ်ကြဉ်အောင်ထိန်းခြင်းမရှိမှုကြောင့်
ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်သတ်သေခြင်းဖြင့် အဆုံးသတ်ခဲ့သည် (တရားသူကြီး ၁၆:၂၈–၃၀)။ သို့သော်
ယေရှု၏ဘဝသည် ကျန်းမာသောနှင့်စင်ကြယ်ခြင်း၏ အထွဋ်အထိပ်စံနမူနာဖြစ်သည်။
နှစ်ခြင်းခံပြီးနောက် သွေးဆောင်ခံရသောသုံးကြိမ် (မဿဲ ၄:၁–၁၁) နှင့် ဘုရင်ခံခြင်းနှင့်လောကီပျော်ရွှင်မှုအတွက်
သူ၏မစ်ရှင်ကို စွန့်လွှတ်ရန် သွေးဆောင်ခံရမှုအားလုံးကို အားပြင်းစွာနှင့်
အဆုံးအဖြတ်ဖြင့် ခံနိုင်ရည်ပြုခဲ့သည်။ နောက်ဆုံးတွင်
သူ၏လက်ဝါးကပ်တိုင်မှောက်သေခြင်းသည် ဘုရားသခင်၏ဝမ်းမြောက်ခြင်းကို
လူသားပျော်ရွှင်မှု၏လမ်းညွှန်အဖြစ် လိုက်လျှောက်ရန် သူ၏တပည့်များကို ဖိတ်ခေါ်သော
မယှဉ်းနိုင်သောစံနမူနာဖြစ်လာသည်။
The Bible records many negative examples of people who spent their time in
distractions and unwholesome entertainment. The people of Sodom and Gomorrah
reaped destruction for their life of debauchery (Gen. 19:13, 24, 25). Samson’s
life ended in suicide as a result of his lack of self-control (Judges
16:28–30). But the life of Jesus stands as the supreme example of wholesomeness
and purity. The three temptations that followed His baptism (Matt. 4:1–11) and
the enticement to give up His mission for kingship and earthly pleasure—all
were resisted with vigor and decisiveness. Ultimately His death on the cross
became the matchless norm inviting His disciples to follow God’s pleasure as a
guide for human happiness.
(၃)
လုပ်ဆောင်ရန်စည်းမျဉ်းများ။ ခရစ်ယာန်၏အားလပ်ချိန်အသုံးပြုမှုအတွက်
လမ်းညွှန်ချက်အဖြစ် အသုံးချနိုင်သော အောက်ပါကျမ်းချက်များသည်
လုပ်ဆောင်ရန်စည်းမျဉ်းများဖြစ်သည်– ဆာလံ ၁:၁–၆; သုတ္တံကျမ်း ၂၅:၂၈; တရားဟောရာကျမ်း ၁၁:၉;
၁၂:၁; ရောမ ၁:၂၈; ၈:၆; ဂလာတိ ၅:၂၂၊ ၂၃;
ဖိလိပ္ပိ ၁:၉–၁၁;
ကောလောသီ ၃:၂။
(3) Rules of action. Several concrete rules can serve as guidelines
for the Christian’s use of leisure time: Psalm 1:1–6; Proverbs 25:28;
Ecclesiastes 11:9; 12:1; Romans 1:28; 8:6; Galatians 5:22, 23; Philippians
1:9–11; Colossians 3:2.
၄.
အနားယူခြင်းဆိုင်ရာ ပြဿနာများ ခရစ်ယာန်ဘာသာသည်
ကျန်းမာသောပျော်ရွှင်မှုနှင့် စစ်မှန်သောအနားယူခြင်းကို
လုံးဝဆန့်ကျင်ခြင်းမဟုတ်ပါ။ အမှန်မှာ ဂိမ်းများ၊ ဂီတ၊ စာဖတ်ခြင်း၊
ရေဒီယိုနားထောင်ခြင်း၊ သို့မဟုတ် ရုပ်မြင်သံကြားကြည့်ခြင်းတို့သည် အကျိုးရှိပြီး
ခွန်အားဖြစ်စေနိုင်သည်။ သို့သော် ခရစ်ယာန်များသည် မကောင်းသောလှုပ်ရှားမှုများတွင်
ပါဝင်ရန် သွေးဆောင်ခံကြရသည်။ လူ့အဖွဲ့အစည်း၏တန်ဖိုးထားမှုများ
ထိုးဖောက်ဝင်ရောက်လာခြင်းနှင့် ထူးဆန်းသူအဖြစ် မထင်ရှားလိုခြင်းကြောင့်
အလျှော့အတင်းလုပ်ခြင်းသို့ ဦးတည်သွားတတ်သည်။ ဖျော်ဖြေရေးပစ္စည်း၏ဆွဲဆောင်မှုသည်
ခန္ဓာကိုယ်၊ စိတ်နှလုံး၏ ပြင်းထန်သောဆန္ဒများကို ပစ်မှတ်ထားသဖြင့်
အချို့ခရစ်ယာန်များကို အားနည်းစေသည်။ ကျေးဇူးတော်သုတရှိပြီး ရည်ရွယ်ချက်ရှိသော
ကျန်းမာပြီး ကောင်းမွန်သောဖျော်ဖြေရေးကို အသင်းတော်မိသားစုနှင့် လူ့အဖွဲ့အစည်းမှ
မဖန်တီးပေးနိုင်ခြင်းသည် ငြီးငွေ့ဖွယ်အန္တရာယ်မျိုးသော လေဟာနယ်ကို
ဖြစ်ပေါ်စေနိုင်သည်။ နောက်ဆုံးအနေနှင့် လူကြီးများ၏ဥပမာများသည် လူငယ်များကို
၎င်းတို့သင်ကြားပို့ချပြီး ကိုယ်တိုင်ကျင့်ကိုင်သည်တို့နှင့်
ဆန့်ကျင်ဘက်လမ်းကြောင်းသို့ ဦးတည်စေတတ်သည်။ ဤပြဿနာအချို့ကို အတိုချုံးထိပါးဆွေးနွေးပါမည်။
4. Issues in Recreation
Christianity is by no means opposed to healthy fun and true recreation. In
fact, games, music, reading, listening to the radio, or watching television can
be beneficial and uplifting. However, Christians are tempted to participate in
unwholesome activities. The infiltration of the values of society coupled with
a wish not to appear odd may lead to compromise. The attractiveness of the
entertainment with its appeal to the strong urges of body, mind, and heart
makes some Christians vulnerable. The lack of creative and purposeful effort of
church family and society to provide healthy and wholesome entertainment may
create a dangerous vacuum of boredom. Finally, adult examples often orient the
youth in a direction that contradicts what they teach and profess. We will
briefly touch on several of these issues.
က. စာဖတ်ခြင်း။
စာရေးထားသောအရာများသည် အတွေးအခေါ်၊ အမြင်နှင့်အယူအဆများ ဆက်သွယ်ပေးရာတွင်
အင်အားကြီးမားသောကိရိယာများဖြစ်သည်။ ကျွမ်းကျင်သောစာရေးဆရာတစ်ဦးသည်
မည်သည့်မျက်နှာပြင် သို့မဟုတ် စင်မြင့်ပေါ်တွင် ပြသမှုမှ မမီနိုင်သော
စာဖတ်သူ၏စိတ်ထဲတွင် ပုံရိပ်တစ်ခုကို ဆွဲဆောင်နိုင်သည်။ ထို့ကြောင့်
ပုံနှိပ်စာမျက်နှာသည် ကျွန်ုပ်တို့၏နှလုံးသားနှင့်စိတ်၏ သိုလှောင်ရုံများထဲသို့
ဝင်ရောက်ပြီး ကျွန်ုပ်တို့၏လုပ်ဆောင်ချက်နှင့်တုံ့ပြန်မှုများကို
ဆွဲထုတ်ရာသိုလှောင်ပစ္စည်းများကို ထောက်ပံ့ပေးသည်။ မသင့်လျော်သောစာဖတ်ခြင်း၏
အန္တရာယ်များစွာရှိသည်။ ဥပမာ၊ ဝတ္ထုဖတ်ခြင်းသည် စာဖတ်သူကို လက်တွေ့ဘဝမှ
ခွဲထုတ်နိုင်သည်။ စိတ်ကူးယဉ်ကမ္ဘာသည် လက်တွေ့ဘဝက
ချက်ချင်းခက်ခဲသောဆုံးဖြတ်ချက်များ လိုအပ်သောအခါ
လွယ်ကူသောခိုလှုံရာဖြစ်လာနိုင်သည်။ အန္တရာယ်ရှိသော သို့မဟုတ်
အပြစ်ရှိသောတန်ဖိုးထားမှုများသည် စိတ်လှုပ်ရှားဖွယ်စတိုင်နှင့်
စိတ်ကျန်းစီးဖွယ်ဇာတ်လမ်းဖြင့် ဖုံးကွယ်ထားသောအခါ ကျွန်ုပ်တို့၏စိတ်နှလုံးထဲသို့
ခိုးဝင်လာနိုင်သည်။ ဖြည်းဖြည်းချင်းနှင့် မသိမသာဖြင့် ကျွန်ုပ်တို့သည်
ကျွန်ုပ်တို့ဖတ်ရှုသမျှ ဖြစ်လာသည်။ အကြောင်းမူကား ပါးစပ်သည် နှလုံးသားထဲ၌
ပြည့်နှက်ရာမှ ပြောဆိုသည်။
a. Reading. Written materials are strong instruments in communicating ideas, views,
and concepts. A skillful writer can paint a picture in the mind of the reader
so well that no enactment on screen or stage can match it. Thus the printed
page enters the storage rooms of our heart and mind and supplies the inventory
from which we draw our actions and reactions. The dangers of improper reading
are many. For example, the reading of fiction may separate the reader from
reality; the world of fantasy can become an easy refuge when real life demands
immediate, hard decisions. Harmful or even sinful values can steal their way
into our mind and heart when camouflaged in an exciting style and thrilling
plot. Slowly and imperceptibly we become what we read because the mouth speaks
from the abundance of the heart.
စာဖတ်ရွေးချယ်မှုသည်
အနားယူခြင်းအားလုံးကို အုပ်ချုပ်သော ကျမ်းစာအခြေခံမူများဖြင့်ပင် လမ်းညွှန်ခံရမည်။
စာဖတ်ခြင်းအားလုံးသည် ဘုရားသခင်ကို ချီးမွမ်းရမည် (၁ကော်ရိန်သု ၁၀:၃၁) နှင့်
စိတ်နှလုံးကို တည်ဆောက်ရမည် (ဖိလိပ္ပိ ၄:၈)။
The choice of reading must be guided by the same biblical principles that
govern all of recreation. All reading must glorify God (1 Cor. 10:31) and edify
the mind and spirit (Phil. 4:8).
ခ.
ရေဒီယိုနှင့်ရုပ်မြင်သံကြား။ ရေဒီယိုနှင့်ရုပ်မြင်သံကြားပရိသတ်များကို ဖမ်းစားရန်
ကြီးမားသောငွေကုန်ကြေးကျများစွာ သုံးစွဲကြသည်။ ရှားပါးသောခြွင်းချက်များမှတစ်ပါး၊
ဤမီဒီယာပရိုဂရမ်များ၏ရည်ရွယ်ချက်မှာ အတွေးအခေါ် သို့မဟုတ် ကုန်ပစ္စည်းများကို
ရောင်းချခြင်းဖြစ်သည်။ နားထောင်ခြင်း သို့မဟုတ် ကြည့်ရှုခြင်းဖြင့်
ကြော်ငြာများကို အဆက်မပြတ်ထိတွေ့နေရပြီး၊ ကျွမ်းကျင်သောရောင်းချနည်းများကို
အိမ်တွင်းသို့ သယ်ဆောင်လာကာ ဝယ်ယူမှုနှင့် စားသုံးသူစိတ်ထားအဖြစ်
ပြောင်းလဲမည့်လိုအပ်ချက်များကို ဖန်တီးရန် ကြိုးစားသည်။
b. Radio and television. Enormous sums are spent to capture radio and
television audiences. With rare exceptions, the purpose of these media programs
is to sell, either ideas or products. By listening or viewing, one is exposed
to constant advertising that brings skillful sales techniques into the privacy
of one’s home, attempting to create needs that will translate into purchases
and a consumer mentality.
ပရိုဂရမ်များတွင်
ပြသထားသော အပြုအမူစံနှုန်းများစွာသည် ဤဆောင်းပါးတွင် ဖော်ပြထားသော
ခရစ်ယာန်ဘဝနေထိုင်မှုနှင့် မကိုက်ညီပါ။ လိင်နှင့်အကြမ်းဖက်မှုသည်
သီချင်းနှင့်ပရိုဂရမ်များတွင် ပြည့်နှက်နေသည်။ အာဏာပိုင်များနှင့် ဘုရားသခင်ကို
မလေးစားမှုကို ပုံမှန်ပြသသည်။ သတင်းထုတ်လွှင့်မှုများနှင့်
ဆွေးနွေးပွဲပရိုဂရမ်များပင်လျှင် ခရစ်တော်၏တပည့်နှင့် ကွဲပြားသောရည်ရွယ်ချက်ဖြင့်
ဒီဇိုင်းထုတ်ထားသည်။
The standards of conduct portrayed in many of the programs are not in
harmony with the Christian lifestyle that has been described in this article.
Sex and violence permeate songs and programs. Disrespect for authority and even
God is portrayed routinely. Even news broadcasts and talk shows are generally
designed with an agenda foreign to the disciple of Christ.
ပျမ်းမျှအိမ်တွင်
ရုပ်မြင်သံကြားကြည့်ရှုချိန်သည် မိသားစုအတူတကွ ဆက်ဆံရေး သို့မဟုတ်
အတူတကွလှုပ်ရှားမှုချိန်ကို များစွာကျော်လွန်သည်။ ထို့ကြောင့် ရုပ်မြင်သံကြားသည်
ယနေ့ခေတ်ကလေးများ၏ စံနမူနာနှင့် ဆရာဖြစ်လာသည်။ ခရစ်ယာန်အိမ်များတွင်ပင်
မိသားစုဝတ်ပြုခြင်းကို ရုပ်မြင်သံကြားပရိုဂရမ်ဖြင့် အစားထိုးခံရတတ်သည်။
ရေဒီယိုနားထောင်ချိန်သည်လည်း ထူးခြားစွာ များပြားသည်။
The quantity of time consumed by television viewing in the average home
often far outstrips the amount of time spent in family camaraderie or shared
activities. Thus television is becoming the role model and mentor of today’s
children. Even in Christian homes, family worship is often displaced by
television programming. The time spent by many listening to the radio is
equally striking.
ရုပ်မြင်သံကြားမရှိခြင်းသည်
ပိုဘေးကင်းနိုင်သော်လည်း၊ ထိုရွေးချယ်မှုသည် လက်တွေ့မကျပေမည်။ သို့သော်
ကြည့်ရှုရန်ပရိုဂရမ်ရွေးချယ်ရာတွင် အလွန်ဂရုစိုက်ရမည်။ အချို့သည် သတင်းစာ
သို့မဟုတ် ပရိုဂရမ်လမ်းညွှန်ကို ကြည့်ရှုရန်ပရိုဂရမ်များကို တိုင်ပင်ကြသည်။
မည်သို့ပင်ဆိုစေ၊ ဂရုတစိုက်စဉ်းစားထားသော စည်းမျဉ်းများကို အကောင်အထည်ဖော်ပြီး
အထူးသဖြင့် ကလေးများရှိသောအိမ်တွင် လိုက်နာရမည်။ ကလေးများ၏ ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ၊
စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ၊ ဝိညာဉ်ရေးရာ ကျန်းမာရေးအတွက် ကြည့်ရှုချိန်ကန့်သတ်ချက်များ
ရှိရမည်။ မိဘများသည် ကလေးများနှင့်အတူ ရုပ်မြင်သံကြားကြည့်ပြီး
၎င်းတို့မြင်နေသည်များကို သိရှိနိုင်ရန်နှင့် ထိုပရိုဂရမ်များ၏
အကျိုးနှင့်အန္တရာယ်များကို ဆွေးနွေးနိုင်ရန် လိုအပ်သည်။ ပရိုဂရမ်တစ်ခုသည်
မသင့်လျော်ကြောင်း သက်သေပြပါက ချန်နယ်ပြောင်းရန် သို့မဟုတ် ပိတ်ရန် တွန့်ဆုတ်စရာ
မလိုပါ။ သို့သော် လူ့ဦးနှောက်သည် အတွေးအခေါ်၊ သဘောထား၊ ခံစားချက်များကို
အလျင်အမြန်ဖမ်းယူတတ်သောကြောင့် ခရစ်ယာန်စံနှုန်းနှင့် မကိုက်ညီကြောင်း
သတိပြုမိချိန်တွင် အချို့အတွေးများ၊ စကားလုံးများ၊ သို့မဟုတ် စိတ်ပုံရိပ်များ
စိတ်၏အတွင်းထဲတွင် နေရာယူသွားပြီးဖြစ်နိုင်သည်။ အိမ်ထဲသို့ မည်သူပြောဆို၊ သီဆို၊
သို့မဟုတ် ပေါ်ထွက်လာမည်ကို ဂရုတစိုက်ရွေးချယ်ရန် အရေးကြီးသည်၊ ထိုသူသည်
လူချင်းတွေ့ဆုံမှုဖြစ်စေ မျက်နှာပြင်ပေါ်မှဖြစ်စေ။
Although it might be safer not to have a television set, the option is
probably unrealistic. However, great care must be exercised in choosing
programs to view. Some find it helpful to consult the newspaper or program
guide regarding programs to be seen. In any case, carefully considered rules
must be implemented and applied, especially in a home where there are children.
For the sake of their physical, mental, and spiritual well-being, children
should have restricted viewing times. Parents should watch television with
their children in order to know what they are seeing and be able to discuss
with them the benefits and dangers of such programs. There should be no
hesitation to change the channel or turn off the television if a program turns
out to be undesirable. Even so, the human brain is so quick to capture ideas,
attitudes, and feelings that by the time one realizes the program does not meet
Christian standards, it may be too late to prevent some ideas, words, or mental
pictures from finding their place in the recesses of the mind and heart. It is
important to choose judiciously who will speak, sing, or appear in our home, be
it in person or on screen.
ဂ. ရုပ်ရှင်ရုံ။
ရုပ်မြင်သံကြားပရိုဂရမ်နှင့်ပတ်သက်၍ ပြောခဲ့သမျှသည် ရုပ်ရှင်ရုံတွင်
ရုပ်ရှင်ကြည့်ရှုခြင်းအတွက်လည်း မှန်ကန်သည်။ ထို့ပြင် ရုပ်ရှင်ရုံတွင်
ရုပ်ရှင်ကြည့်ရှုသောအခါ အခြားပြဿနာများ ထပ်မံပေါ်ပေါက်လာသည်။ ပထမဦးစွာ၊
ကြည့်ရှုသူသည် ရုပ်ရှင် သို့မဟုတ် အခန်းများကို ထိန်းချုပ်ခွင့်မရှိပါ။
နောက်တစ်ခု၊ ကိုယ်ပိုင်အရသာ၊ တန်ဖိုးထားမှု၊ ဦးစားပေးမှုများသည်
လူအုပ်ကြီး၏အတွေးဖြင့် အလျင်အမြန်ဖုံးကွယ်သွားသည်။ ခရစ်ယာန်တစ်ဦးသည်
ပြသထားသောအရာတစ်ခုကို အဆိုးမြင်ပါက လူအုပ်က ရယ်မောနိုင်သည်၊ ခရစ်ယာန်တစ်ဦးသည်
တစ်ခုခုကို ကောင်းသည် သို့မဟုတ် ပျော်ရွှင်သည်ဟု ခံစားရပါက ကျန်သူများက
ဆန့်ကျင်ဘက်ဆုံးဖြတ်နိုင်သည်။ လူအုပ်ကြီး၏အကျိုးသက်ရောက်မှုသည်
ကိုယ်ပိုင်ဆုံးဖြတ်ချက်ကို လွယ်ကူစွာ အားနည်းစေသည် (ဆာလံ ၁:၁–၃)။ ထို့ပြင်
ရုပ်ရှင်ရုံသည် ခရစ်တော်၏ရှိနေခြင်းကို ခံစားရန် စံပြနေရာမဟုတ်ပါ။ နောက်ဆုံး၊
ဝင်ကြေးပေးပြီးသောကြောင့် ထွက်ခွာရန် တွန့်ဆုတ်နိုင်သည်။
c. Theater. Much of what has been said about television programming holds true for
movie theaters. In addition, several other issues emerge when films are viewed
in the theater. To begin with, the viewer has no control over the film or its
scenes. Next, one becomes part of the group of viewers, with personal tastes,
values, and preferences overshadowed by the majority. When a Christian has
negative feelings about an action presented, the crowd might cheer or laugh;
when a Christian feels good or happy about something, the rest might judge the
scene the opposite way. The impact of the majority easily weakens one’s
judgment (Ps. 1:1–3). Besides, the theater is not an ideal place to sense
Christ’s presence. Finally, having paid the entrance fee, one may feel reluctant
to leave.
အိမ်တွင်းပုဂ္ဂိုလိကတွင်
ဗီဒီယိုကြည့်ရှုသောအခါ ရုပ်ရှင်ရုံတွင်ကြည့်ရှုခြင်း၏ ပြဿနာအချို့
ပျောက်ကွယ်သွားသော်လည်း၊ အခြေခံပြဿနာမှာ တူညီဆဲဖြစ်သည်။ စင်ကြယ်ခြင်းနှင့်
သင့်လျော်ခြင်း၏ ကျမ်းစာအခြေခံမူများကို စိတ်နှလုံးထဲသို့
ဝင်ရောက်ခွင့်ပြုသည်တို့ကို ရွေးချယ်ရာတွင် လိုက်နာရမည် (သုတ္တံ ၄:၂၃)။
While some of the problems posed by viewing a film in a theater disappear
when one watches a video in the privacy of one’s home, the basic issue remains
the same. Biblical principles of purity and appropriateness must be followed in
choosing what one allows to enter into the mind and heart (Prov. 4:23).
ဃ. အက။
ပျော်ရွှင်မှုနှင့် ပျော်ရွှင်ခြင်းကို အလိုအလျောက်ထုတ်ဖော်ရန် အကသည်
ဘုရားသခင်၏လူမျိုး၏ဘဝတွင် ရှိခဲ့သည် (ထွက်မြောက်ရာ ၁၅:၂၁၊ ၂၂; ၂ဓမ္မရာဇဝင် ၆:၁၄)၊
သို့သော် ကျမ်းစာအကသည် ခေတ်သစ်အကနှင့် နှိုင်းယှဉ်မရနိုင်ပါ။ ပထမဦးစွာ၊
ခေတ်သစ်လူမှုအကသည် စိတ်ခံစားချက်ကို ထုတ်ဖော်ခြင်းမဟုတ်ပါ၊
ဖျော်ဖြေသူများရွေးချယ်ထားသော သီးခြားစိတ်ခံစားချက်ကို ဖန်တီးရန်
ဒီဇိုင်းထုတ်ထားခြင်းဖြစ်သည်။ ထိုအကတွင် ပါဝင်သူများသည် အခြားနည်းဖြင့်
ရွေးချယ်မည်မဟုတ်သော ဩဇာနှင့်တန်ဖိုးထားမှုများကို အားနည်းခံရနိုင်သည်။
အတွေ့အကြုံအရ ကျမ်းစာအကတွင် ထုတ်ဖော်သော စိတ်ခံစားချက် (ပျော်ရွှင်မှု၊
ကျေးဇူးတင်မှု၊ ချီးမွမ်းမှု) သည် အကနေရာများတွင် ဖန်တီးထားသော စိတ်ခံစားချက်
(စိတ်လှုပ်ရှားမှု၊ တပ်မက်မှု၊ သွေးဆောင်မှု) နှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်ပြီး
ခရစ်ယာန်ဘဝနေထိုင်မှုနှင့် မကိုက်ညီပါ။ အချစ်ရေးဂီတနှင့် စည်းချက်သည် လူအများရှေ့တွင်
ကိုယ်ပိုင်ခံစားချက်နှင့် ပုဂ္ဂိုလိကစိတ်ခံစားချက်များကို ပစ်မှတ်ထားသည်။
မလွှဲမရှောင်သာ၊ ခရစ်ယာန်တစ်ဦးသည် မလိုအပ်သောသွေးဆောင်မှုများနှင့်
ခရစ်ယာန်အမှတ်သည်းကို မယုံကြည်နိုင်ဖွယ်စိန်ခေါ်မှုများနှင့် ရင်ဆိုင်ရသည်။
လူမှုအကသည် အခြားအခြေအနေတွင် ဘယ်သောအခါမျှ ခွင့်ပြုမည်မဟုတ်သော
ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာနီးကပ်မှုကို တရားဝင်ပေးသည်။ ထိုနီးကပ်မှုသည်
အိမ်ထောင်ဆက်ဆံရေးအပြင်ဘက်တွင် မဖြည့်ဆည်းနိုင်သော လိင်စိတ်နိုးကြွမှုကို
နှိုးဆွတတ်သည်။ နောက်ဆုံး၊ အကသည် မူးယစ်ဆေးဝါး၊ အရက်သောက်ခြင်း၊ အကြမ်းဖက်မှု၊
နှင့်ထိန်းချုပ်မှုမရှိသောအပြုအမူများနှင့် အတူတွဲလျက်ရှိတတ်သည်။ အာရုမန်ဝတ်စုံ၊
ပတ်ဝန်းကျင်နှင့်ဂီတသည် ပေါ့ပါးသောဆက်ဆံရေးကို အားပေးပြီး
မစင်ကြယ်သောအတွေးများနှင့် မှတ်သားဖွယ်မကောင်းသော အကျိုးဆက်များသို့ ဦးတည်သည်။
ခရစ်ယာန်များသည် ထိုနေရာများနှင့်ပွဲများသို့ သွားရောက်နေစဉ် ဘုရားသခင်၏ရှိနေခြင်းကို
အာမခံနိုင်မည်လား ဟု ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် မေးရမည် (ဆာလံ ၁:၁–၆)။
d. Dancing. While dancing for joy and the spontaneous expression of happiness occur
in the life of God’s people (Ex. 15:21, 22; 2 Sam. 6:14), biblical dance cannot
be compared with its modern counterpart. First, the contemporary social dance
does not express a mood, rather it is
programmed to create a specific mood
chosen by entertainers. The participants in such a dance become vulnerable to
influences and values they would not otherwise choose. Experience confirms that
the moods expressed in the biblical dance (joy, gratitude, praise) are
diametrically different from those created in dancing places (excitement, lust,
seduction), which cannot fit the Christian lifestyle. Romantic music and rhythm
target the intimate feelings and private emotions in a public context.
Inevitably a Christian is faced with unnecessary temptations and incredible
challenges to his or her Christian identity. Social dance legitimizes physical
closeness that would never be sanctioned in any other situation. Such closeness
tends to rouse sexual desire not to be satisfiable outside the marital
relation. Finally, dancing is most often accompanied by drinking, drugs,
violence, and unrestrained behavior. The sensual apparel, ambiance, and music
foster casual contacts, which lead to impure thoughts and unfortunate
consequences. Christians must ask themselves if they can be assured of God’s
presence while visiting such events and places (Ps. 1:1–6).
င. ဂီတ။ ဂီတသည်
အတွေးအခေါ်များ ဆက်သွယ်ပေးရန်နှင့် နားထောင်သူများ၏ စိတ်ခံစားချက်နှင့်
စိတ်သဘောထားများကို သက်ရောက်မှုရှိစေရန် အင်အားကြီးမားသောမီဒီယာဖြစ်သည်။
အချို့အချက်များက ဤအင်အားကြီးမားသောသက်ရောက်မှုကို ဖြစ်ပေါ်စေသည်။ ပထမဦးစွာ၊
သံစဉ်နှင့်သံစဉ်ပေါင်းစပ်မှုသည် နှစ်သက်ဖွယ် သို့မဟုတ် ခြိမ်းခြောက်ဖွယ်၊
ဝမ်းနည်းဖွယ် သို့မဟုတ် ပျော်ရွှင်ဖွယ်၊ အချစ်ရေးဆန်ဖွယ် သို့မဟုတ် အေးစက်ဖွယ်
ဖြစ်နိုင်ပြီး စိတ်နှလုံးကို ရောက်ရှိကာ သက်ဆိုင်ရာအတွင်းခံစားချက်ကို ဖန်တီးသည်။
စည်းချက်နှင့်အတိုင်းအတာသည် သံစဉ်နှင့်သံစဉ်ပေါင်းစပ်မှု၏ ထိရောက်မှုကို
ပိုမိုတိုးမြှင့်ပေးသည်။ စာသားသည် စကားလုံးများ၏ ကဗျာဆန်သောထုတ်ဖော်မှုကို
ပေါင်းထည့်ပြီး အလုံးစုံသက်ရောက်မှုကို ပိုမိုပြင်းထန်စေသည်။ သဘာဝအရ
ဂီတ၏သက်ရောက်မှုသည် အများအားဖြင့် မသိသာသောကြောင့် ရည်ရွယ်ချက်ရှိရှိ
တိုင်းတာခြင်းနှင့် အကဲဖြတ်ခြင်း ခက်ခဲသည်။ ဤနေရာတွင် လမ်းညွှန်ချက်များသည်
အထက်တွင်ဖော်ပြထားသော အနားယူခြင်း၏အခြေခံမူများကို အားကိုးရမည်။
e. Music. Music is a powerful medium of communicating ideas and affecting the moods
and dispositions of listeners. Several elements combine to exert this strong
influence. First, the melody and harmony, which can be pleasing or threatening,
mournful or joyful, romantic or cold, reaches the mind and heart, creating a
corresponding inner atmosphere. Rhythm and tempo only enhance the effectiveness
of the melody and harmony. Lyrics add the poetic expression of words and
intensify the overall impact. Because by nature music’s influence is mostly
subliminal, objective measurement and evaluation are difficult to achieve.
Guidelines in this context must rely on the principles of recreation mentioned
above.
ဥပမာ၊
ဘာသာရေးစာသားများကို အချစ်ရေးဆန် သို့မဟုတ် ဟာသဆန်သောသံစဉ်များနှင့်
ပေါင်းစပ်ခြင်းသည် သန့်ရှင်းသောအကြောင်းအရာများကို ပေါ့တန်စေသည်။ အလားတူပင်၊
လှပသောသံစဉ်ပေါင်းစပ်မှုနှင့် ဆွဲဆောင်ဖွယ်သံစဉ်များသည် ခံစားချက်များကို
နှိုးဆွပြီး အထူးသဖြင့် အုပ်စုတွင် သတိလျော့စေသည်။ ထို့ပြင်၊
အလွန်မနှစ်လိုဖွယ်စာသားများကို အခြားမထင်ရှားသောဂီတတွင် ကျွမ်းကျင်စွာ
ဖုံးကွယ်ထားနိုင်သည်။ နောက်ဆုံး၊ ဂီတသည် ယဉ်ကျေးမှုနှင့် အသင်းတော်နယ်နိမိတ်ကို
ကျော်လွန်သော စည်းလုံးညီညွတ်မှုအေးဂျင့်ဖြစ်လာနိုင်ပြီး ကောင်းသည်ဖြစ်စေ
မကောင်းသည်ဖြစ်စေ ၎င်း၏သက်ရောက်မှုကို အတွေးအခေါ် သို့မဟုတ် အရသာဖွဲ့စည်းမှုတွင်
ဖြန့်ကျက်သည်။ မျိုးဆက်များကို ဤမျဉ်းတွင် ခွဲခြားထားပြီး
ခရစ်ယာန်တန်ဖိုးထားမှုများ ပြင်းထန်စွာ ထအတွေ့ခံရသည်။ မလျှော့သိမ့သော
ခိုင်မာမှုနှင့် ဂရုတစိုက်သတိထားမှုသာ ကျွန်ုပ်တို့၏စိတ်နှလုံး၏ သိုလှောင်ပစ္စည်းများအတွက်
လုံခြုံမှုအတိုင်းအတာတစ်ခုကို ပေးစွမ်းနိုင်သည်။
For example, the combination of religious lyrics with romantic or comical
melodies trivializes sacred themes. In a similar way, beautiful harmonies and
appealing melodies excite feelings and reduce watchfulness, especially in a
group setting. Moreover, very distasteful lyrics can be masterfully concealed
in otherwise innocuous music. Finally, music can become a bonding agent that
transcends culture and church boundaries, disseminating its good or bad impact
on the formulation of ideas or tastes. Generations are divided along these
lines and Christian values are strongly affected. Only uncompromising firmness
and careful vigilance can provide a measure of security for the inventory of
our minds and hearts.
၅.
ခရစ်ယာန်ဂုဏ်ရည်များ ခရစ်ယာန်ဘဝနေထိုင်မှုသည် စံနှုန်းများနှင့် ကိုက်ညီခြင်း၊
မှန်ကန်သောဆုံးဖြတ်ချက်များ ချနိုင်ခြင်း၊ သို့မဟုတ် ကောင်းမှုကုသိုလ်များအတွက်
အလျင်အမြန်လုပ်ဆောင်နိုင်ခြင်းထက် ပိုမိုလိုအပ်သည်။ လူ့အပြုအမူသည် ပြင်ပမှမြင်ရသော
အပြုအမူထက် ကျော်လွန်သော အတိုင်းအတာများပါဝင်ပြီး သက်ရောက်မှုများ ဖြစ်ပေါ်စေသည်။
၎င်း၏ အဝေးဆုံးသောအတိုင်းအတာတစ်ခုမှာ မြင်နိုင်သောအပြုအမူနှင့်
ကိုယ်ကျင့်တရားရှိသူ၏ အတွင်းအမှတ်သည်း နီးကပ်စွာမှီခိုနေခြင်းဖြစ်သည်။
လုပ်ရပ်များသည် ပုဂ္ဂိုလ်ကို ထအတွေ့ခံသလို၊ ပုဂ္ဂိုလ်သည်လည်း လုပ်ရပ်များကို
ထအတွေ့ခံသည်။ ထပ်ခါတလဲလဲ အပြုအမူသည် အကျင့်ကို ဖန်တီးသည်။ အကျင့်စဉ်ဆက်မပြတ်
အပြုအမူသည် ဂုဏ်ရည် သို့မဟုတ် ဒုစရိုက်ကို ဖန်တီးသည်။ ၎င်းတို့သည် လူတိုင်း၏
ထူးခြားသော ကိုယ်ရည်ကိုယ်သွေးပုံစံကို ထွင်းထုသည်။
5. Christian Virtues
A Christian lifestyle requires more than conformity to standards, ability
to make right decisions, or promptness for good works. Human conduct comprises
dimensions and exerts an influence far beyond externally observable behavior.
One of its most far-reaching dimensions is the close interdependence between
the observable conduct and the inward identity of a moral person. Actions
affect personality just as personality affects actions. Repeated behavior forms
habits; habitual conduct creates virtues or vices; they in turn carve a pattern
unique to each individual human character.
ခရစ်ယာန်ဘာသာသည်
လူ့အမူအကျင့်ကို ဘုရားသခင်၏ ပုံသဏ္ဍာန်နှင့် ညီညွတ်စေရန် ကြိုးပမ်းသည်။
ပထမအချက်အနေဖြင့် ဘုရားသခင်သည် ကျွန်ုပ်တို့၏ ကိုယ်ပိုင်သမိုင်းထဲသို့
ဝင်ရောက်လာပြီး အပြစ်နှင့် သေခြင်း၏ ဆိုးရွားသော စက်ဝန်းမှ ကယ်နှုတ်တော်မူကာ
(ယောဟန် ၁:၁၂၊ ၁၃) ဖြောင့်မတ်ခြင်းနှင့် အသက်တာ၏ ကောင်းမြတ်သော စက်ဝန်းကို
တည်ထောင်ပေးတော်မူသည် (ယောဟန် ၃:၁၆)။ ဒုတိယအချက်အနေဖြင့် ကိုယ်တော်သည်
ကောင်းကင်ဘဏ္ဍာတိုက်ကို ဖွင့်လှစ်ပေးကာ ကျွန်ုပ်တို့၌ ကိုယ်တော်၏ ပုံသဏ္ဍာန်ကို
ပြန်လည်ပြုပြင်ခြင်းနှင့် ကြီးထွားခြင်းအတွက် တန်ခိုးပေးတော်မူသည် (ယောဟန် ၁:၁၄၊
၁၆)။ နောက်ဆုံးတွင် ကိုယ်တော်၏ ချစ်ခြင်းမေတ္တာသည် ခရစ်ယာန်ဘဝနေထိုင်မှု၏
စံနှုန်းများကို သတ်မှတ်ပေးပြီး လူ့ဆက်ဆံရေးအခြေအနေထဲတွင် ထိုချစ်ခြင်းမေတ္တာကို
လက်တွေ့ထင်ရှားစေသည်။ ဘုရားသခင်၏ ပုံသဏ္ဍာန်အတိုင်း ပြန်လည်နာလန်ထူလာသော တက်ကြွသော
ခရစ်ယာန်ဘဝမှ စီးဆင်းလာသော ခရစ်ယာန်သီလများကို အတိုချုံးဖော်ပြရင်း
နိဂုံးချုပ်ပါမည်။
Christianity endeavors to bring into harmony observable conduct with the
identity, the image of God. First, God comes into our personal history to
deliver us from the vicious cycle of sin and death (John 1:12, 13) and
establish a virtuous cycle of righteousness and life (John 3:16). Second, He
opens the heavenly treasure house to empower the restoration and growth of His
image in us (John 1:14, 16). Finally, His love defines the standards of a
Christian lifestyle which incarnates that love within the context of human
relationships. We conclude with a brief outline of the Christian virtues that
flow from a vibrant, Christian life restored in the image of God.
a. ဖြူစင်ခြင်း (Integrity)
လာတီန်ဘာသာစကား integritas
မှ ဆင်းသက်လာပြီး
“ပြည့်စုံခြင်း၊ မထိခိုက်ခြင်း၊ ပြီးပြည့်စုံခြင်း” ဟု အဓိပ္ပာယ်ရသည်။
ဂဏန်းပညာတွင် ကိန်းပြည့်များ (integers) ဥပမာ ၁၊ ၂၊ ၃၊ ၄ တို့သည် အရေးကြီးသော ဂုဏ်သတ္တိများစွာ ရှိသည်။
ပထမအချက်၊ တစ်ခုစီသည် ထူးခြားပြီး အခြားတစ်ခုနှင့် မတူညီပါ။ ဒုတိယအချက်၊ ၎င်းကို
မည်သို့အသုံးပြုပါစေ ကိန်းပြည့်တစ်ခုသည် သူ့သဘောသဘာဝအတိုင်း ရှိနေဆဲဖြစ်သည်။ ဥပမာ
ကိန်း ၅ သည် ပေါင်းခြင်း၊ နုတ်ခြင်း၊ စားခြင်း၊ မြှောက်ခြင်းတို့တွင် ကိန်း ၅
အတိုင်း ပြုမူဆောင်ရွက်နေဆဲဖြစ်သည်။ တတိယအချက်၊ ၎င်းတို့သည်
မည်သည့်ပြောင်းလဲမှုကိုမျှ လက်ခံနိုင်ခြင်းမရှိပါ။ အနည်းငယ်မျှ ပေါင်း သို့မဟုတ်
နုတ်လိုက်လျှင်ပင် ထိုကိန်းပြည့်သည် မူလအတိုင်း မရှိတော့ဘဲ အခြားကိန်းတစ်ခု
ဖြစ်သွားပြီးသားဖြစ်သည်။ ဖြူစင်ခြင်းသီလဆိုသည်မှာ ကိုယ်ပိုင်စရိုက်၊ သဘောထား၊
အပြုအမူ၊ စကားလုံးများသည် အမှန်တရားနှင့် လက်တွေ့အခြေအနေနှင့် အပြည့်အဝ
မပြောင်းလဲနိုင်သော ညီညွတ်မှုရှိခြင်းဖြစ်သည်။ ပေါင်းခြင်း သို့မဟုတ်
နုတ်ခြင်းဖြင့် အနည်းငယ်မျှ ကွဲလွဲသွားလျှင်ပင် အမှန်တရား၏ ပြည့်စုံမှုနှင့်
စစ်မှန်မှုကို ဖျက်ဆီးပစ်သည်။ ဖြူစင်ခြင်းသည် အမှန်တရား၏ အဓိကထင်ရှားမှုဖြစ်သည်
(ယောဟန် ၁၄:၆)။ ဤသီလကို ရရှိသော ဘဝသည် အခြားသီလအားလုံးကို အပြည့်အဝ
ထင်ရှားစေနိုင်စွမ်းရရှိသည်။ လက်တွေ့အခြေအနေကို ယုံကြည်အားထားရဆုံး နည်းလမ်းဖြင့်
နားလည်၊ ခံစား၊ ဖော်ပြနိုင်စွမ်းလည်း ရရှိသည်။ အဲလင် ဂျီ ဝှိုက်က
ဖြူစင်ခြင်းရှိသူများကို “ဝယ်မရ၊ ရောင်းမရ သောသူများ၊
စိတ်နှလုံးနက်ရှိုင်းဆုံးနေရာ၌ သမာသမတ်ကျပြီး ရိုးသားသူများ၊ အပြစ်ကို မှန်ကန်စွာ
နာမည်တပ်၍ မကြောက်ရဲသောသူများ၊ တာဝန်ကို သံလိုက်အိမ်မြှောင်က တောင်ပိုင်ကို
ညွှန်သလို သစ္စာရှိစွာ လိုက်နာသူများ၊ ကောင်းကင်ပြိုလဲသွားသည်ဖြစ်စေ
ဖြောင့်မတ်ခြင်းအတွက် ရပ်တည်နိုင်သူများ” ဟု ဖော်ပြထားသည် (Education 57)။
a. Integrity. From the Latin integritas,
meaning “whole, untouched, complete.” In arithmetic integers are numbers such
as 1, 2, 3, 4, which possess several important qualities. First, each is unique
and unlike any other. Second, each remains what it is, no matter how it is
used: number 5 will be and act as number 5 should, whether in addition,
subtraction, division, or multiplication. Third, they cannot admit any
tampering. If we add or subtract, no matter how much or how little, the integer
will cease to be and will become another number.
The virtue of integrity consists of character, attitudes, actions, and
words that stand in complete and immutable harmony with truth and reality. Any
divergence by addition or subtraction destroys the completeness and genuineness
of truth experienced or expressed.
Integrity of being is the most essential manifestation of truth
(John 14:6). A life graced with this virtue acquires the ability to exhibit all
other virtues in their fullness. It gains a capacity to grasp, experience, and
express reality in the most reliable way. Ellen White describes men and women
of integrity as “men who will not be bought or sold, men who in their inmost
souls are true and honest, men who do not fear to call sin by its right name,
men whose conscience is as true to duty as the needle to the pole, men who will
stand for the right though the heavens fall” (Ed 57).
မူအရ
အလျှော့အတင်းလုပ်ခြင်း၊ အာမေဋိတ်ဖြစ်ခြင်း၊ သတ္တိမရှိခြင်း၊ မရိုးသားခြင်း၊
ဂုဏ်မဲ့ခြင်းစသည်တို့သည် ဖြူစင်ခြင်းနှင့် အတူတွဲဖက်၍ မရှိနိုင်ပါ။ မှားယွင်းသော
အပြုအမူ သို့မဟုတ် စကားတစ်ခွန်းတည်းကပင် စရိုက်၏ စစ်မှန်မှုနှင့် စင်ကြယ်မှုကို
ညစ်နွမ်းစေပြီး ဘုရားသခင်၏ ကျေးဇူးတော်သာ ကုစားကာ ဆုံးရှုံးခဲ့သော ပြည့်စုံမှုကို
ပြန်လည်ဖန်တီးပေးနိုင်သည်။ ယောသပ်၊ ဒံယေလ၊ ဧသတာ၊ ယေရှုခရစ်၏ မိခင်မာရိတို့သည်
အပြစ်ရှိသူများဖြစ်ခဲ့သော်လည်း ဖြူစင်ခြင်းသီလကို ပြည့်စုံစွာ မွေးမြူခဲ့ကြသူများ
ဥပမာဖြစ်သည်။ မှန်ကန်စင်ကြယ်ခြင်းသည် ၎င်းတို့၏ ပထမဆုံး ဗီဇနှင့်
အလိုလိုဖြစ်ပေါ်လာသော်လည်း ခိုင်မာသော ရွေးချယ်မှုဖြစ်လာခဲ့သည်။ ဖြူစင်သူသည်
ကိန်းပြည့်တစ်ခုလည်းကောင်း၊ မည်သည့်အခြေအနေနှင့် အချိန်အခါတွင်မဆို
စစ်မှန်မှုနှင့် ပြည့်စုံမှုကို ထင်ရှားစေသည်။
Compromises of principle, hypocrisy, cowardice, dishonesty, dishonor, and
the like cannot coexist with integrity. One wrong act or/ word mars the
genuineness and purity of character and only the grace of God can bring healing
and recreate lost wholeness. Men and women such as Joseph, Daniel, Esther, and
Mary the mother of Jesus stand as examples of sinful men and women who
nevertheless developed the virtue of integrity. To be true and pure became a
first impulse and a spontaneous but firm choice. A person of integrity, just
like an integer, displays authenticity and wholeness under all circumstances
and at all times.
စကားပြောတွင်
ဖြူစင်ခြင်းကို အကောင်းဆုံး ထင်ရှားစေသော အကြံဉာဏ်မှာ ယေရှုခရစ်၏ မာသယ် ၅:၃၇ တွင်
ရှိသည်။ ကျွန်ုပ်တို့၏ စကားသည် လက်တွေ့အမှန်ကို ထင်ဟပ်ရမည်။ အမှန်တရားကို
ပြောင်းလဲခြင်း သို့မဟုတ် အပြည့်အဝမဟုတ်ဘဲ အပြည့်အဝဟုတ်သည်ဟု ဆိုခြင်းသည်
မကောင်းဆိုးဝါးထံမှ လာခြင်းဖြစ်သည်။ ဖြူစင်သူသည် အကျိုးအမြတ် သို့မဟုတ်
ဆုလာဘ်များထက် အမှန်တရားကို ချစ်ခြင်း၊ ပွင့်လင်းခြင်း၊ ရိုးသားခြင်း၊
စိတ်ရင်းမှန်ခြင်းကို ဦးစားပေးသည်။ ခရစ်ယာန်ဘဝနေထိုင်မှုတွင် “အဖြူအလိမ်များ”
သို့မဟုတ် “ကောင်းသော လှည့်စားမှုများ” မရှိပါ။
Integrity in speech finds its best expression in the counsel of Jesus
in Matthew 5:37. Our words must reflect reality. To change the truth or to
shortchange it while claiming that it is the whole truth comes from the evil
one. A person of integrity loves truthfulness, frankness, candor, and sincerity
above any gain or reward. There are no “white lies” or “good deceptions” in the
Christian’s lifestyle.
အသက်အန္တရာယ်ရှိလာသောအခါ
မလွှဲမရှောင်သာ လိမ်ညာရသည်ဟု ဆိုကြသော အခြေအနေများနှင့် ပတ်သက်၍ များစွာ
ငြင်းခုံကြသည်။ အမှန်တရားကို သိရှိလျှင် အပြစ်မဲ့သူကို ထိခိုက်အောင် လုပ်မည့်သူအား
ထိုအမှန်တရားကို သိပိုင်ခွင့်ရှိသလား။ ရိုးရှင်းစွာဆိုရလျှင် ဖြူစင်သူသည်
အမှန်တရားသိပိုင်ခွင့် မရှိသူအား လိမ်ညာပိုင်ခွင့်ရှိသလား။ “ပိုင်ခွင့်ရှိသော”
လိမ်ညာမှုသည်လည်း လိမ်ညာမှုပင် ဖြစ်နေဆဲလား။ အမှန်တရားသည် “ပိုင်ခွင့်မရှိသူ”
အတွက် ပြောင်းလဲသွားသလား။ ဖြူစင်သူ၏ သဘာဝဗီဇမှာ အပြစ်မဲ့သူကို
သတင်းအချက်အလက်ဖုံးကွယ်ခြင်းဖြင့် ကာကွယ်ရန်ဖြစ်သည်။ ကျွန်ုပ်ကိုယ်တိုင်
အတွေ့အကြုံတွင် အကြိမ်များစွာ ရိုးရှင်းစွာ “ကျွန်တော် မသိပါ” (အမှန်ဖြစ်လျှင်)
သို့မဟုတ် “ပြောပိုင်ခွင့် မရှိပါ” သို့မဟုတ် “သင်သိပြီးသား” သို့မဟုတ်
“အခြားနည်းနှင့် ရှာပါ” ဟူ၍ ပြောဆိုခြင်းဖြင့် ခရစ်ယာန်သည် လိမ်ညာခြင်းမှ
ကင်းလွတ်ခဲ့သည်။ အလွန်ရှားပါးသော အခြေအနေမျိုးတွင် အပြစ်မဲ့သော အသက်များကို
ကယ်တင်ရင်း ကိုယ်ကျင့်တရားစင်ကြယ်မှု မဆုံးရှုံးစေဘဲ၊ မကြာခဏ အလွန်ဈေးကြီးသော
စျေးနှင့် ပြုလုပ်ခဲ့ရသည်။ အဘယ်နည်းနှင့်ဆိုသော် ကျွန်ုပ်၏ အသက်သည် ကျွန်ုပ်၏
နံရံနှင့် တိတ်ဆိတ်မှုအောက်တွင် ခိုလှုံနေသူ၏ အသက်ထက် ပို၍ အဖိုးတန်ခြင်း မဟုတ်ပါ။
Much debate centers on the so-called inevitable lies when life would be in
danger if the truth were known. The question is whether someone is “entitled”
to know the truth when his or her intentions are to harm the innocent on the
basis of that knowledge. In simpler terms, is a person of integrity “entitled”
to lie to a person not “entitled” to know the truth? Is an “entitled” lie still
a lie? Does the truth change for the “nonentitled” person? A natural urge of
the person of integrity is to protect the innocent by withholding the
information. In my own experience, I saw several occasions when a simple “I
don’t know” (if that was true) or “I cannot tell” or “You know enough” or “You
must find it another way” prevented the Christian from lying. In those very
exceptional situations, the choice was to save innocent lives without losing
one’s own innocence, and often at a very high price. After all, my own life is
not more precious than that of someone hiding under the protection of my walls
and my silence.
အထူးအခြေအနေမျိုးသည်
ယနေ့တိုင် အထူးဖြစ်နေသေးသည်ကို ဘုရားသခင်အား ကျေးဇူးတင်ပါသည်။
အထူးလိုအပ်ချက်တိုင်းနှင့် ကိုက်ညီသော အထူးကျေးဇူးတော်ကို ကတိပေးထားသည်ကိုလည်း
ကျေးဇူးတင်ပါသည်။ လှည့်စားသော စကားနှင့် နည်းလမ်းများမှ နောင်တရသောအခါ
နားထောင်ပေးခြင်း၊ “ကျွန်ုပ်တို့ကို သွေးဆောင်ခြင်းထဲသို့ မသွင်းနှင့်” ဟု
ဆုတောင်းသောအခါ ကြားနာပေးခြင်း၊ ဆိုးရွားသော အကျင့်များမှ ကုသပေးခြင်းအတွက်
ကိုယ်တော်၏ ကရုဏာတော်အတွက်လည်း ကျေးဇူးတင်ပါသည်။
Thank God, exceptional circumstances are still exceptional, and He has
promised an exceptional measure of grace to match every exceptional need. Thank
God also for His mercy that extends to us when we repent from deceitful words
and ways, for hearing us when we pray “Lead us not into temptation,” and for
healing us from evil habits.
b. သမ္မာတရားဉာဏ် (Prudence)
သမ္မာတရားဉာဏ်သည်
ဂန္ထဝင်ဒဿနိကဗေဒ (အယ်ရစ္စတိုတယ်) နှင့် ဓမ္မပညာ (ဩဂတ်စတင်၊ သောမတ်စ် အကွီးနပ်စ်)
အစဉ်အလာတွင် ပထမဆုံး အဓိက သီလတစ်ခုဖြစ်သည်။ ၎င်းကို သတ်မှတ်ချက်အရ
ကိုယ်ကျင့်တရားဆိုင်ရာ ပြုမူသူသည် သတ်မှတ်ထားသော ရည်ရွယ်ချက်တစ်ခုအတွက် မှန်ကန်သော
နည်းလမ်းကို ရွေးချယ်နိုင်စွမ်းဟု အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုသည်။ ဖြူစင်ခြင်းကဲ့သို့ပင်
သမ္မာတရားဉာဏ်သည် အခြားသီလအားလုံးကို လက်တွေ့ဉာဏ်ပညာနှင့် ဘုံသဘောထားဖြင့်
ကျင့်သုံးနိုင်ရန် ထိခိုက်စေသည်။
b. Prudence. Prudence is the first cardinal virtue of the classical tradition in
philosophy (Aristotle) and theology (Augustine, Aquinas). It is defined as the
capacity of the moral agent to choose the right means for a specific end. Like
integrity, prudence affects all other virtues in that it brings practical
wisdom and common sense to their exercise.
သတိပညာရှိသူသည်
သတိမ်မွေ့စွာ၊ ဉာဏ်ပညာရှိစွာ၊ ဆင်ခြင်တုံတရားရှိစွာ၊ ရှေ့မျှော်မြော်စွာ ဆုံးဖြတ်၍
ပြုမူသည်။ သမ္မာကျမ်းစာက ခရစ်ယာန်ဘဝအတွက် သတိပညာ၏ အရေးကြီးမှုကို
မီးမောင်းထိုးပြထားသည်။ သုတ္တံကျမ်းစာတွင် သတိပညာရှိသူကို စကားပြောရာတွင် သတိထားသူ
(၁၂:၂၃)၊ ဘေးရန်မှ ရှောင်ကြဉ်သူ (၁၄:၁၆; ၂၂:၃; ၂၇:၁၂)၊
ဆုံးမခြင်းကို လက်ခံသူ (၁၅:၅)၊ စိတ်ဆိုးခြင်းကို မထုတ်ဖော်သူ (၁၂:၁၆) ဟု
ဖော်ပြထားသည်။ ယေရှုသည် နေ့စဉ်ဘဝရော ဝိညာဉ်ဘဝပါ သတိပညာ လိုအပ်ကြောင်း ဥပမာများ
(မဿဲ ၇:၂၄–၂၇; ၂၅:၁–၃၀;
လုကာ ၁၆:၁–၉)၊
ကိုယ်တိုင်ဥပမာ (မဿဲ ၁၆:၁–၄; ယောဟန်
၁၂:၃၃–၃၆) နှင့် သွန်သင်ချက်များ (မဿဲ ၁၀:၁၆) ဖြင့် ပြသခဲ့သည်။
A prudent person decides and acts with caution, sagacity, circumspection,
and foresight. The Bible underscores the importance of prudence for the
Christian lifestyle. In Proverbs the prudent person is portrayed as careful in
speech (12:23), ready to avoid evil and its consequences (14:16; 22:3; 27:12),
prepared to take reproof and advice (15:5), and willing to ignore an insult
(12:16). Jesus demonstrated the need of prudence in everyday life as much as in
the spiritual life through several parables (Matt. 7:24–27; 25:1–30; Luke
16:1–9), His personal example (Matt. 16:1–4; John 12:33–36), and in His
teachings (Matt. 10:16).
ခရစ်ယာန်၏ သတိပညာသည်
ကိုယ်ကျိုးရှာခြင်း မဟုတ်ပါ။ သတိပညာရှိသော ဆုံးဖြတ်ချက်သည် အဓိကအားဖြင့်
ကိုယ်ကျိုးအတွက် မဟုတ်ပါ။ ယေရှုက ဘုရားသခင်အား တာဝန်နှင့် ကိုယ်ကျိုးစီးပွားတို့
ဆူပူသောအခါ မူအတိုင်း လုပ်ဆောင်ရမည်ဟု သွန်သင်သည် (မဿဲ ၅:၃၈–၄၈; ၆:၁၉–၃၄; ၁၀:၃၇–၃၉; ၁၆:၂၄–၂၇)။ ယေရှု၏
ကိုယ်တိုင်စွန့်လွှတ်သော ချစ်ခှစ်ခြင်းနှင့် ထောင်နှင့်ချီသော
ခရစ်ယာန်အာဇာနည်များ၏ ဥပမာသည် ခရစ်ယာန်ဘဝ၏ စံနမူနာ ဖြစ်သည်။ သတိပညာသည်
သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်၊ ဘုရားစကား၊ ခရစ်ယာန်အသိုင်းအဝိုင်းအတွင်း၌သာ အကောင်းဆုံး
အလုပ်လုပ်သည်။ ခရစ်ယာန်များသည် ရွေးချယ်စရာများကို ချိန်ဆ၊ ဉာဏ်ပညာအတွက် ဆုတောင်း၊
အကြံဉာဏ်တောင်းကြသော်လည်း နောက်ဆုံးတွင် ဘုရားသခင်၏ လမ်းညွှန်တော်မူခြင်းကို
ယုံကြည်စွဲချက်ကြသည်။
The Christian view of prudence is not self-centered. A prudent decision
does not primarily choose for one’s own good. Jesus teaches that Christians
will act on principle rather than on self-interested prudence whenever there is
conflict between duty to God and duty to self (Matt. 5:38–48; 6:19–34;
10:37–39; 16:24–27). The self-sacrificial love of Jesus and the martyrdom of
thousands of Christians set an example for Christian lifestyle. Providence
functions best under the guidance of the Holy Spirit, the Word of God, and
within the context of the Christian community. Christians will weigh the
alternatives, pray for wisdom, and seek advice, but ultimately they will trust
their prudence to God’s provident guidance.
c. ရဲစွမ်းသတ္တိ (Courage)
သမ္မာကျမ်းစာက
ခရစ်ယာန်ဘဝကို ခရီးသွားခြင်း၊ စစ်ပွဲ၊ အစေခံခြင်း စသည်ဖြင့် ဖော်ပြလေ့ရှိသည်။
ထို့ကြောင့် ခရစ်ယာန်ဘဝသည် ရှေ့ဆောင်စိတ်၊ စစ်သည်တော်၏ သတ္တိ၊ သခင်အပေါ်
အစေခံစိတ်တို့နှင့် ကိုက်ညီရမည်။ ဤအရာအားလုံးတွင် ရဲစွမ်းသတ္တိ လိုအပ်သည်။
ဆိုလိုသည်မှာ အန္တရာယ်ရှိသော်လည်း ဆင်ခြင်တုံတရားနှင့် ပြုမူနိုင်ခြင်း ဖြစ်သည်။
ခရစ်ယာန်စာရိတ်တွင် ရဲစွမ်းသတ္တိ ဖြစ်ပေါ်လာစေရန် အချက်များစွာ ရှိသည်။
ပထမအချက်မှာ ကယ်တင်ခြင်းခံရချိန်တွင် ဘဝ၏ အဆင့်တိုင်းတွင် ဖြစ်ပေါ်လာသော
အဓိကပြောင်းလဲမှုသည် ကိုယ်ပိုင်အကျင့်များနှင့် ဆိုးရွားသော ဗီဇများကို
ရင်ဆိုင်ရန် သတ္တိ လိုအပ်သည် (၁ ကိုရိန္သု ၉:၂၄–၂၇)၊ လူ့အဖွဲ့အစည်းနှင့်
အပေါင်းသင်များ၏ ဖိအားကို ခံနိုင်ရည်ရှိရန် (ဒံယေလ ၃:၁၆–၁၈; ၆:၁၉–၂၃)၊ မိသားစုဝင်များနှင့်
ခွဲခွာရန် (မဿဲ ၁၀:၃၄–၃၈)၊ ညှင်းပန်းနှိပ်စက်ခြင်းနှင့် သေဆုံးခြင်းကို
ရင်ဆိုင်ရန် (ဗျာဒိတ် ၂:၁၀; ၇:၁၄)
သတ္တိ လိုအပ်သည်။ ခရစ်ယာန်ကတိကဝတ်သည် စိတ်ပျက်အားငယ်မှုကို ရင်ဆိုင်ရန်လည်း သတ္တိ
လိုအပ်သည် (ဆာလံ ၂၇:၁၄)။ သတ္တိသည် စုံစမ်းခြင်းနှင့် ဒုက္ခများမှ တစ်ဆင့်
ကြီးထွားလာသည် (၂ ကိုရိန္သု ၄:၁၆–၁၈)။ နောက်ဆုံးအနေဖြင့် ခေါင်းဆောင်မှု တာဝန်ယူရန်
ဘုရားသခင်နှင့်အတူ တစ်ယောက်တည်း ရပ်တည်နိုင်ရန် သတ္တိကို ဖြစ်ပေါ်စေသည် (ယောရှု
၁:၆၊ ၉၊ ၁၀:၂၅)။ သီလအနေဖြင့် ရဲစွမ်းသတ္တိသည် စကြဝဠာကို အုပ်စိုးတော်မူသော၊
ကိုယ်တော်၏ သားသမီးများ၏ လိုအပ်ချက်ကို ဂရုစိုက်တော်မူသော၊ အပြစ်များကို
ခွင့်လွှတ်ပြီး အနာများကို ကုသပေးတော်မူသော ဘုရားသခင်အပေါ် ယုံကြည်ခြင်းမှ လာသည်
(ရောမ ၈:၃၁–၃၉)။ လူ့ခွန်အား သို့မဟုတ် လူ့အရည်အသွေးများမှ မဟုတ်ပါ။ ဒုက္ခဆင်းရဲ
နာကျင်မှုရှိသော်လည်း ဘဝ၏ သခင်ဖြစ်တော်မူသော သူတော်ကို လိုက်နာနိုင်စေသော
အကျင့်သီလ ခံနိုင်ရည်ပင် ဖြစ်သည် (ဟေဗြဲ ၁၂:၂)။
c. Courage. The Bible often describes Christian life in terms of pilgrimage, warfare,
and discipleship. Christian lifestyle, therefore, must correspond to the spirit
of pioneering, of military valor, and of service to a master. All this requires
courage, i.e., the ability to act rationally in the face of danger. Several
conditions help to develop courage in the character of a Christian. First, the
radical change that occurs on all levels of life at conversion requires courage
to face personal habits and evil tendencies (1 Cor. 9:24–27), to resnist
pressures from society and peers (Dan. 3:16–18; 6:19–23), to accept separation
from family members (Matt. 10:34–38), and even to endure persecution and face
death (Rev. 2:10; 7:14). Christian commitment also requires courage to remain
steadfast in the face of discouragement and hopelessness (Ps. 27:14). Courage
grows from the experience of temptations and trials (2 Cor. 4:16–18). Finally,
the call to assume a position of leadership develops strength and courage to stand
alone with God (Joshua 1:6, 9; 10:25).
Courage as a moral virtue proceeds from faith in a God who rules the
universe, cares for the needs of His children, and forgives and heals their
infirmities (Rom. 8:31–39). It is not based on physical strength or human
qualities alone. It is the kind of moral stamina that enables the disciples to
follow the Lord and Master of their lives, in spite of tribulation and pain
(Heb. 12:2).
d. ခွင့်လွှတ်ခြင်း (Forgiveness)
အပြစ်ထဲ
ကျျသွားချိန်မှစ၍ လူ့ဘဝသည် ခွင့်လွှတ်ခြင်းဖြင့် ရှင်သန်ခဲ့သည် (ဧဖက် ၄:၃၂;
နေဟမိ ၉:၁၇)။
ဘုရားသခင်၏ နိုင်ငံတော် ပြည့်စုံသောအခါ အပြစ်မရှိတော့သဖြင့် ခွင့်လွှတ်ခြင်း
မလိုအပ်တော့မညံ့ ထိုအချိန်အထိ ခရစ်ယာန်ဘဝသည် ဤသီလကို မွေးမြူရမည်။ သမ္မာကျမ်းစာက
ဘုရားသခင်၏ သားသမီးများသည် ခွင့်လွှတ်တတ်ရန် သင်ယူပြီး စာရိတ်တွင် ဤသီလကို
ပိုင်ဆိုင်ရမည်ဟု တောင်းဆိုထားသည်။ အကြောင်းမှာ ယေရှုမှလွဲ၍ အာဒံမှစ၍ လူတိုင်းသည်
အပြစ်ပြုခဲ့ကြပြီး (ရောမ ၃:၂၃) ကိုယ်၊ သူတစ်ပါးအပေါ် သေစေနိုင်သော အနာကို
ဖြစ်စေခဲ့သည်။ အပြစ်တစ်ခုစီတိုင်းက နာကျင်မှု၊ ရန်ငြိုးထားမှု၊ လူချင်းကြား၊
လူနှင့်ဘုရားသခင်ကြား ခွဲခွာမှုကို ဖြစ်စေသည်။ ထိုခွဲခွာမှုကို ပြန်လည်ဆက်သွယ်ရန်
ခွင့်လွှတ်ခြင်းသာ တစ်ခုတည်းသော နည်းလမ်းဖြစ်သည်။ ခွင့်လွှတ်ခြင်းဆိုသည်မှာ
အန္တရာယ်ပြုခဲ့သော အမှုကြောင့် ဖြစ်ပေါးသော နာကျင်မှုကို တမင်ရည်ရွယ်ချက်ရှိရှိ
ဘေးဖယ်ထားခြင်း ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် ခွင့်လွှတ်ခြင်းသည် သန့်ရှင်းရာလမ်းတွင်
အရေးပါသေ အခန်းကဏ္ဍမှ ပါဝင်သည်။
d. Forgiveness. Since the fall into sin, human life has subsisted on forgiveness (Eph.
4:32; Neh. 9:17). The Christian lifestyle must foster this virtue until the
consummation of God’s kingdom, where forgiveness will become absent because sin
will be no more. The Bible insists that God’s children must learn to forgive
and develop this virtue in their character. This must be so because every human
being since Adam (except Jesus) has sinned (Rom. 3:23) and thus brought fatal
injury on self and others. The resentment and enmity that result from every
sinful act and the distance that sin creates between humans, and between humans
and God, are simply unbearable. Forgiveness of sins is the only way to bridge
that distance and restore broken relationships. It is achieved by purposely
setting aside the resentment caused by a harmful act. Thus, forgiveness plays a
crucial role in the process of sanctification.
ဤအရာအားလုံးတွင်
အပြစ်ရှိသော လူ့စိတ်နှလုံးတွင် အပြစ်ကင်းသော သန့်ရှင်းသော အကျင့်ကို
ထုတ်လုပ်နိုင်သော အရင်းအမြစ် မရှိပါ။ ဘုရားသခင်၏ ကျေးဇူးတော်နှင့် တန်ခိုးတော်သာ
ခွင့်လွှတ်ခြင်းကို ထုတ်လုပ်နိုင်သည်။
In all this, the sinful human heart has no resources to produce a sinless
holy behavior and thus forestall the future moral injuries. Only God’s grace
and power can produce forgiveness.
ခွင့်လွှတ်ခြင်းကို
နားလည်ရန် ဘာမဟုတ်ကြောင်းကို ဆိုရမည်။ ခွင့်လွှတ်ခြင်းသည် အပြစ်ကို
လွှတ်ကင်းစင်စေခြင်း သို့မဟုတ် တရားမျှတကြောင်း သက်သေပြခြင်း မဟုတ်ပါ။
ခွင့်လွှတ်ခြင်းသည် မှားယွင်းသော အမှုကို အတည်ပြုပြီး အပြစ်မှ လွှတ်ကင်းစင်ရန်
တောင်းဆိုခြင်း ဖြစ်သည်။ ခွင့်လွှတ်ခြင်းသည် အကယ်ချွတ်ချပေးခြင်း မဟုတ်ပါ။
အကယ်ချွတ်ချပေးခြင်းဆိုသည်မှာ မသိခြင်း၊ အခက်အခဲ၊ အတင်းအကျပ်ဖိအားပေးမှု
စသည်တို့ကြောင့် အပြစ်သက်သာသည်ဟု ငြင်းဆိုခြင်း ဖြစ်သည်။ တစ်စိတ်တစ်ပိုင်းသာ
အပြစ်ဝန်ခံလျှင် တစ်စိတ်တစ်ပိုင်းသာ ပြန်လည်သင့်မြတ်နိုင်သည်။ ခွင့်လွှတ်ခြင်းဆိုသည်မှာ
တာဝန်ရှိကြောင်း အတည်ပြုပြီး အပြစ်မှ လွှတ်ကင်းစင်စေကာ ဆက်ဆံရေးကို
ပြန်လည်ထူထောင်ခြင်း ဖြစ်သည်။ နောက်ဆုံးအနေဖြင့် ခွင့်လွှတ်ခြင်းသည် အကျင့်သီလ
စနစ်ကို ပုန်ကန်ခြင်း သို့မဟုတ် ငြင်းပယ်ခြင်း မဟုတ်ပါ။ နာကျင်ခံရသူ၏ နာကျင်မှုသည်
ပုံပုံမှန်မဟုတ်သော အခြေအနေကို ညွှန်ပြပြီး ခွင့်လွှတ်ခြင်းသည် ထိုအခြေအနေကို
ပြန်လည်ထူထောင်ရန် ကြိုးစားခြင်း ဖြစ်သည်။
To understand forgiveness, we should say what it is not. Forgiveness is
not exoneration or vindication. Rather than proving the nonexistence of a
wrongful act, forgiveness affirms it. To ask for forgiveness implies the
admission of wrongdoing and is a plea for release from guilt and for a second
chance. Neither does forgiving mean excusing a wrong. To excuse means to deny
the other’s responsibility for a wrongful act, accepting that attenuating
circumstances such as ignorance, hardship, or coercion diminish the guilt. A
partial admission of guilt can permit only a partial reconciliation. To forgive
is to affirm the responsibility, but also to release from guilt, and to restore
the relationship. Finally, forgiveness is not an act of rebellion against, or a
rejection of, the moral order. The resentment of the offended party signals a
breach, a disruption of a regular and orderly state of affairs. Forgiveness
seeks to restore order and the respect of rights and privileges.
ဤအမြင့်အရ
ခရစ်ယာန်များသည် အပြစ်အတွက် အခြေအနေမရှိ ခွင့်လွှတ်ခြင်းကို လက်ခံနိုင်မည်
မဟုတ်ပါ။ သမ္မာကျမ်းစာက နောင်တရခြင်းသည် ကျန်းမာသော ဆက်ဆံရေးကို ပြန်လည်ရရှိရန်
အရေးအကြီးဆုံး အခြေအနေ ဖြစ်သည်ဟု ရှင်းလင်းစွာ သွန်သင်ထားသည် (ယေဇကျေလ ၁၈:၃၀;
မဿဲ ၃:၂; တမန်တော် ၁၇:၃၀၊ ၃၁;
ဗျာဒိတ် ၂:၅၊ ၁၆)။
နောင်တရခြင်းတွင် အဆင့်သုံးဆင့် ရှိသည်။ ပထမအဆင့်မှာ အပြစ်ကို ဝန်ခံခြင်း ဖြစ်သည်
(သုတ္တံ ၂၈:၁၃; ယေဇကျေလ
၃၃:၁၄၊ ၁၅; ၁
ယောဟန် ၁:၉)။ ဒုတိယအဆင့်မှာ ထိုအပြစ်မှ ခွဲခွာလိုစိတ် ရှိရမည်။ တတိယအဆင့်မှာ
ထိခိုက်နစ်နာမှုကို တတ်နိုင်သမျှ ပြန်လည်ပေးဆပ်ခြင်း ဖြစ်သည် (တောလည်ရာ ၅:၇)။
အပြည့်အဝ ပြန်လည်ပေးဆပ်ရန် မဖြစ်နိုင်သဖြင့် ယေရှုခရစ်၏ အပြစ်ဖို့ယဇ်ပူဇော်ခြင်းက
ဝင်ရောက်စွက်ဖက်သည်။ ခွင့်လွှတ်ခြင်းသည် အမြဲ “ခရစ်တော်တြင်” ဖြစ်သည် (ဧဖက် ၄:၃၂)။
This view of forgiveness implies that Christians cannot accept the notion
of an unconditional pardon for sin. In fact, the Scriptures clearly teach that
repentance is the most important prerequisite for the restoration of healthy
relationships (Eze. 18:30; Matt. 3:2; Acts 17:30, 31; Rev. 2:5, 16). We can
discern three steps in the act of repentance. First is admission or confession
of sin (Prov. 28:13; Eze. 33:14, 15; 1 John 1:9). Hereby the sinner declares
the act wrongful and accepts responsibility for it. The moral principles of
right and wrong receive reaffirmation from the very individual who transgressed
them.
ခွင့်လွှတ်ခြင်းသည်
ဘာကြောင့် လိုအပ်သနည်း။ ပထမအကြောင်းမှာ ဘုရားသခင်သည် ကျွန်ုပ်တို့၏ အပြစ်များကို
ခွင့်လွှတ်တော်မူသည် (မဿဲ ၁၈:၂၁–၂၅)။ ဒုတိယအကြောင်းမှာ ကျွန်ုပ်တို့သည် သူတစ်ပါး၏
ခွင့်လွှတ်ခြင်းကို လိုအပ်သည် (မဿဲ ၅:၂၃–၂၆)။ တတိယအကြောင်းမှာ ခွင့်လွှတ်ခြင်းသည်
လူ့စိတ်ဝိညာဉ်အပေါ် အကြီးဆုံး တိုက်ခိုက်မှုကို အကြီးဆုံး တုံ့ပြန်မှု ဖြစ်သည်။
နောက်ဆုံးအကြောင်းမှာ နာကျင်ခံရသူသည် အပြစ်ပြုသူ နောင်တမရမီ ခွင့်လွှတ်ခြင်းကို
ကပေးနိုင်သည် (ရောမ ၅:၆–၁၁)။ နောင်တရခြင်းသည် ခွင့်လွှတ်ခြင်းကို လက်ခံနိုင်စေရန်
လူကို ဖြစ်စေသည်။
Confession alone may not produce the total separation of the sinner from
sin; one who does wrong must be willing to abandon that wrong; this is the
second step. A verbal confession must be accompanied by the willingness to
change. The Bible never teaches forgiveness in
sin in the name of love or any other divine act, because God never excuses sin.
The Bible insists on the pardon from
sin, providing the power to escape from the evil one (Luke 1:77; Acts 2:38;
Rom. 6:1–4). Ellen G. White states the following:
“စာတန်သည် ဘုရားသခင်၏
လူမျိုးတို့အတွက် ချစ်ခြင်းမေတ္တာသည် အလွန်ကြီးမားလွန်းသောကြောင့် သူတို့၌ရှိသော
အပြစ်ကို ခွင့်လွှတ်ပေးမည်ဟူသော ယုတ္တိရှိပုံရသော သီအိုရီဖြင့် လူများစွာကို
လှည့်စားတတ်၏။ … အပြစ်ကို အခြားတစ်မျိုးမယ်မယ်ခွင့်လွှတ်ခြင်းသည် ယခင်ကလည်း
မရှိခဲ့၊ ယခုအခါလည်း မရှိ၊ နောင်အခါ၌လည်း ထာဝစဉ် မဖြစ်နိုင်ချေ။ ထိုသို့သော
ခွင့်လွှတ်ခြင်းသည် ဖြောင့်မတ်ခြင်း၏ နှလုံးသွေးမူများကို စွန့်ပစ်ခြင်းဖြစ်ပြီး
ထိုနှလုံးသွေးမူများသည် ဘုရားသခင်၏ အုပ်ချုပ်ရေး၏ အခြေခံအုတ်မြစ်ဖြစ်၏” (PP
၅၂၂)။
“Satan deceives many with the plausible theory that God’s love for His
people is so great that He will excuse sin in them … . The unconditional pardon
of sin never has been, and never will be. Such pardon would show the
abandonment of the principles of righteousness, which are the very foundation
of the government of God” (PP 522).
အကျွန်ုပ်တို့ပြုသော
မှားယွင်းမှုသည် အခြားသူများအား ထိခိုက်နစ်နာစေပြီး ဆုံးရှုံးမှုဖြစ်စေတတ်၏။
တရားမျှတခြင်းသည် ဤဆုံးရှုံးမှုကို အပြည့်အဝ ပြန်လည်ပေးဆပ်ရန် တောင်းဆိုသည်။
ဤသည်မှာ ခရစ်ယာန်နောင်တရခြင်း၏ တတိယအဆင့်ဖြစ်သည် (ကမ္ဘာဦး ၅:၇)။ အပြည့်အဝ
ပြန်လည်ပေးဆပ်ခြင်းသည် ရှားပါးစွာ ဖြစ်နိုင်သည်။ ဤနေရာ၌ ယေရှုခရစ်၏
ကယ်တင်သောယဇ်သည် ဝင်ရောက်စွက်ဖက်၏။ ထိုသူသည် အစားထိုးသူအဖြစ် ရပ်တည်ပြီး
အပြစ်ရှိသူ၏ အခြေအနေကို ထမ်းရွက်သည်။ ခွင့်လွှတ်ခြင်းသည် အမြဲတမ်း “ခရစ်တော်၌”
ဖြစ်ပေါ်သည် (ဧဖက် ၄:၃၂)။ ထို့ကြောင့် အကျွန်ုပ်တို့သည် ခရစ်တော်က
အကျွန်ုပ်တို့ကို ခွင့်လွှတ်သကဲ့သို့၊ ထိုသူ၏ အကျိုးကြောင့်ပင် အိမ်နီးချင်းကို
ခွင့်လွှတ်ကြသည် (၁ယောဟန် ၂:၁၂)။
The wrong we do brings damage and loss to others; justice requires a full
restitution of this loss. This is the third step in the Christian act of
repentance (Num. 5:7). Full restitution is seldom possible. Here the atoning
sacrifice of Jesus Christ intervenes. He stands as a substitute, assuming the
condition of the guilty one. Forgiveness always happens “in Christ” (Eph.
4:32), so that we forgive our neighbor as Christ forgives us, and for His sake
(1 John 2:12).
နောင်တရခြင်းဖြင့်
အပြစ်သားများသည် အပြစ်နှင့် ကိုယ်ကိုခွဲထုတ်ကြသည်။ ထို့ပြင် နောင်တရခြင်းသည်
ကိုယ်ကိုလေးစားခြင်း၏ သတင်းစကားကို ပို့ဆောင်ပေးပြီး အထူးသဖြင့် အခြားသူ၏
ကျန်းမာရေးနှင့် အခွင့်အရေးများကို လေးစားခြင်းကို ဖော်ပြသည်။ ထို့ကြောင့်
ဆက်ဆံရေးကို ပြန်လည်ပြုပြင်ပေးသည်။ နောင်တရသူသည် ဤသို့ဆိုသည်– “ဤမှားယွင်းမှုနှင့်
ငါ မတူတော့ပါ၊ ထိုမှားယွင်းမှုနှင့် ခွဲခွာလိုပါသည်။ ထိုမှားယွင်းမှုကို
ရှုတ်ချရာတွင် သင်နှင့် ငါ တစ်သားတစ်ကျန်းတည်း ဖြစ်ပါသည်” ဟု။
By repenting, sinners separate themselves from sin. Additionally,
repentance sends a message of self-respect, and most of all, respect for the
well-being and rights of the other. Thus the relationship is restored. The
repentant states: I no longer identify with this wrong and want to be separated
from it; I am one with you in condemning it.
သို့ဖြစ်၍
ခွင့်လွှတ်ခြင်း ဘာကြောင့် ရှိရသနည်း။ ဤသီလသည် ခရစ်ယာန်စရိုက်၌ အဘယ်ကြောင့်
လုံးဝလိုအပ်သော အရာဖြစ်သနည်း။ ကျမ်းစာသည် အကြောင်းပြချက်များစွာကို ဖော်ပြထားသည်။
ပထမဆုံးနှင့် အရေးအကြီးဆုံးမှာ ဘုရားသခင်သည် အကျွန်ုပ်တို့၏ အပြစ်များကို
ခွင့်လွှတ်တော်မူသည်ဆိုသော အမှန်တရားပင် ဖြစ်သည် (မဿဲ ၁၈:၂၁–၂၅)။ အကျွန်ုပ်တို့သည်
ဘုရားသခင်နှင့် ဆက်ဆံရေးရှိလျှင် ခွင့်လွှတ်ခြင်းခံရသူများအဖြစ်သာ ရပ်တည်နိုင်သည်
(ဆာလံ ၁၃၀:၃၊ ၄)။ အကျွန်ုပ်တို့ အသက်ရှင်ခြင်း၊ ချစ်ခြင်း သို့မဟုတ်
မည်သည့်မျှော်လင့်ချက်ရှိခြင်းသည်လည်း အတိတ်၊ ပစ္စုပ္ပန်၊ အနာဂတ်တစ်ခုလုံးကို
ခွင့်လွှတ်သော ခမည်းတော်၏ နှလုံးသားကြောင့်သာ ရှိခြင်းဖြစ်သည် (လုကာ ၁၅:၁၁–၂၄)။
But why should there be forgiveness at all? Why is this virtue an absolute
requirement for Christian character? Scripture indicates several reasons. The
first and most imperative is the absolute truth that God forgives us our sins
(Matt. 18:21–25). If we stand at all in relation to God, we stand forgiven (Ps.
130:3, 4). If we live or love or have any hope whatsoever, we owe all our
existence—past, present, and future—to the forgiving heart of the Father (Luke
15:11–24).
ဒုတိယအကြောင်းမှာ
အကျွန်ုပ်တို့သည် လူသားတို့၏ ခွင့်လွှတ်ခြင်းကို ကိုယ်တိုင် မှီခိုနေရခြင်းပင်
ဖြစ်သည် (မဿဲ ၅:၂၃–၂၆)။ တကယ်တော့ ဘုရားသခင်၏ ခွင့်လွှတ်ခြင်းသည် အိမ်နီးချင်း၏
အပြစ်ကို အကျွန်ုပ်တို့ ခွင့်လွှတ်ခြင်းနှင့် အချိုးကျစွာ ချိတ်ဆက်ထားသည် (မဿဲ
၆:၁၂၊ လုကာ ၁၁:၄)။ အကျွန်ုပ်တို့သည် အချစ်ဆုံးသူများနှင့် အနီးစပ်ဆုံးသူများကို
အထိခိုက်ဆုံးဒဏ်ရာရကြသောကြောင့် ခွင့်လွှတ်ခြင်းကို လိုအပ်ကြသည်။
ခွင့်လွှတ်ခြင်းကို တောင်းခံရာတွင် နှလုံးနောင်တရခြင်းသည် အခြားသူများ၏
နှလုံးနောင်တရသူများကို လွှတ်ပေးရခြင်း၏ အကြောင်းရင်းဖြစ်သည်။
The second reason is that we ourselves depend on the forgiveness of our
fellow human beings (Matt. 5:23–26). In fact, divine pardon is proportionately
tied to our forgiveness of our neighbor’s sins (Matt. 6:12; Luke 11:4). Because
we injure most those whom we love the most and who are the closest to us, we
need pardon. The contrition of our heart in seeking pardon is the reason for
releasing the contrite heart of our fellow human beings.
တတိယအနေဖြင့်
ခွင့်လွှတ်ခြင်းသည် လူ့ဝိညာဉ်ထံသို့ အပြင်းထန်ဆုံး တိုက်ခိုက်မှုအတွက်
အပြင်းထန်ဆုံး တုံ့ပြန်မှုဖြစ်သည်။ ၎င်းသည် ပါဝင်ပတ်သက်သူ နှစ်ဦးစလုံးကို
ပါဝင်စေပြီး ကောင်းကင်ဘုံ၌ရှိတော်မူသော ခမည်းတော်ကို မှီခိုရန် လိုအပ်ကြောင်း
နှိမ့်ချစွာ အသိအမှတ်ပြုစေသည်။ အကြောင်းပြချက်၊ အားနည်းချက် သို့မဟုတ်
လျစ်လျူရှုခြင်းသည် ဒဏ်ရာရရှိသော ဆက်ဆံရေးကို ကူးစက်မှုမဖြစ်အောင်နှင့်
အနာကျက်စေရန် လုံလောက်စွာ ရှင်းလင်းပေးနိုင်ခြင်း မရှိချေ။ ခွင့်လွှတ်ခြင်းသည်
လူ့ဆက်ဆံရေးကို ယေရှုခရစ်မှတစ်ဆင့် ပြန်လည်ဦးတည်စေပြီး အခြားသူကို ခရစ်တော်၏
ကုသိုလ်တော်နှင့် ထိုက်တန်စွာ ဆက်ဆံ၊ နားလည်ပြီး လေးစားစေသည်။
Third, forgiveness is a most radical response to the most radical assault
on the human soul. It involves both parties, bringing both to a humble
recognition of a need for dependence on their Father in heaven. Excuse,
weakness, or indifference does not clear the wounded relationship enough to
prevent infection and assure healing. Forgiveness reroutes the human relation
through Jesus Christ so that the other is treated, understood, and respected as
Christ’s merits deserve.
နောက်ဆုံး၊
ခရစ်ယာန်ခွင့်လွှတ်ခြင်း၏ အားရဆုံးအချက်မှာ ထိခိုက်ခံရသူသည် အပြစ်ပြုသူ နောင်တမရမီ
ခွင့်လွှတ်ခြင်းကို ပေးအပ်ရန် စောင့်ဆိုင်းစရာ မလိုခြင်းပင် ဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်၏
ခွင့်လွှတ်ခြင်းသည် ဤအချက်ကို ကောင်းစွာ သရုပ်ပြထားသည် (ရောမ ၅:၆–၁၁)။
ခွင့်လွှတ်ခြင်း၏ မျှော်လင့်ချက်သည် အပြစ်သားကို ပြန်လှည့်ပြီး နောင်တရစေရန်
လှုံ့ဆော်ပေးသည် (လုကာ ၁၅:၁၇–၁၉)။ အကြောင်းမှာ ခွင့်လွှတ်ခြင်းသည် ဘုရားသခင်၏
ခွင့်လွှတ်ခြင်းတစ်ခုတည်းကိုသာ အခြေခံသောကြောင့်ပင် ဖြစ်သည်။ နောင်တရခြင်း၏
အခြေအနေဆိုသည်မှာ အကန့်အသတ်မရှိ ပေးအပ်ပြီးသား ခွင့်လွှတ်ခြင်း၏
အကျိုးသက်ရောက်မှုကို ရည်ညွှန်းခြင်းဖြစ်သည် (မဿဲ ၁၈:၂၁၊ ၂၂)။ နောင်တရခြင်းသည်
အပြစ်ပြုသူကို အပြစ်ပြုသော သဘောထားနှင့် စိတ်သဘောထားမှ ခွဲထုတ်ပြီး
ခွင့်လွှတ်ခြင်းကို လက်ခံနိုင်သူဖြစ်စေသည်။ (ကယ်တင်ခြင်း III. A. ၁ ကိုကြည့်ပါ။)
Finally, the most encouraging feature of Christian forgiveness is that the
offended party must not wait for the offender to repent before proffering
pardon. God’s forgiveness amply illustrates this (Rom. 5:6–11). The hope of
forgiveness motivates the sinner to retrace his steps and repent (Luke
15:17–19), because forgiveness is based on God’s pardon alone. The
conditionality of repentance refers to the effectiveness of the pardon already
given on an unlimited scale (Matt. 18:21, 22). Repentance detaches the offender
from the offending attitude and disposition and makes the person receptive to
forgiveness. (See Salvation III. A. 1.)
III. အဲလင် ဂျီ ဝှိုင့်၏
မှတ်ချက်များ ခရစ်ယာန်ဘဝနေထိုင်ပုံသည်
အဲလင် ဂျီ ဝှိုင့်၏ စာများတွင် အရေးကြီးသော နေရာယူထားသည်။ ထိုစာများမှာ
ကိုယ်စားပြုသော ထုတ်ပြန်ချက်အနည်းစုကို ရွေးချယ်ထားသည်။
III. Ellen G. White Comments
Christian lifestyle occupies a significant portion of Ellen G. White’s
writings. From these a few representative statements have been selected.
A. လူ့ဘဝ၏ အကျင့်သီလသဘာဝ အခြားသတ္တဝါများ၏
အပြုအမူနှင့် မတူဘဲ လူ့အပြုအမူသည် အကျင့်သီလနှင့် သက်ဆိုင်သည်။ လူ့လုပ်ရပ်များကို
ကောင်းသည် မကောင်းသည်၊ မှန်သည် မှားသည်ဟု ခွဲခြားနိုင်သည်မှာ
အကျင့်သီလရွေးချယ်နိုင်စွမ်းကို မွေးရာပါရှိသောကြောင့်ပင် ဖြစ်သည် (1SM ၂၁၆၊ ၂၁၇၊ 2T ၂၉၄၊ SL ၇၆၊ PP ၄၈၊ ၄၉)။ သို့သော်
လူသားများကို သူတို့၏ အကန့်အသတ်နှင့် အပြစ်ရှိမှုအတွင်း ကောင်းမှုနှင့် ဆိုးမှု၊
မှန်ခြင်းနှင့် မှားခြင်းကို တစ်ဦးတည်း ခွဲခြားရန် ထားမထားခဲ့ချေ (4T ၄၀၅၊ ၆၁၅၊ 3T ၃၃၂)။ “နှလုံးတိုင်း၏
အတွင်းအဆုံးကို ဘုရားသခင်သည် ဖွင့်ဟထားတော်မူ၏။ လုပ်ရပ်တိုင်း၊ ရည်ရွယ်ချက်တိုင်း၊
စကားလုံးတိုင်းကို စကြဝဠာတွင် လူတစ်ဦးတည်းသာ ရှိသလို၊ ဘုရားသခင်၏
စောင့်ကြည့်မှုနှင့် စစ်ဆေးမှုအားလုံးကို ထိုသူ၏ အပြုအမူပေါ်တွင်သာ အသုံးပြုသလို
ရှင်းလင်းစွာ မှတ်သားထားတော်မူ၏” (5T ၆၂၇၊ PP ၂၁၇၊
SD ၃၀၉
ကိုလည်းကြည့်ပါ)။
A. The Moral Nature of Human Life
Unlike the behavior of other creatures, human conduct is moral. Human
actions can be categorized as good or bad, right or wrong, because they proceed
from an inborn capacity for moral choices (1SM 216, 217; 2T 294; SL 76; PP 48,
49). But human beings are not left alone in their limitations and sinfulness to
discern good from evil, and right from wrong (4T 405, 615; 3T 332). “The depths
of every heart are open to the inspection of God. Every action, every purpose,
every word, is as distinctly marked as though there were only one individual in
the whole universe and all the watchfulness and scrutiny of God were employed
on his deportment” (5T 627; see also PP 217; SD 309).
လူ့အခက်အခဲတွင်
ဘုရားသခင်၏ ဤပကတိ ပါဝင်ပတ်သက်မှုကို ပထမဦးစွာ ရှင်းပြရလျှင် ဘုရားသခင်သည်
လူသားတို့ကို ဖန်ဆင်းသူဖြစ်သောကြောင့်ပင် ဖြစ်သည်။ အသက်တိုင်းသည်
ထိုသူ၏ပိုင်ဆိုင်မှုဖြစ်ပြီး ထိုသူထံမှ ဆင်းသက်လာသည် (AH ၂၈၀၊ Ed ၉၉) နှင့် အားလုံးသော အကောင့်များကို
နောက်ဆုံးတွင် ထိုသူ၏ထံ ပြန်လည်ပေးဆပ်ရမည် (3T ၅၂၃၊ MM ၂၇၅၊ MYP ၄၈၊ ၁၀၃၊ 4T ၆၅၄၊ 7T ၂၈၁၊ ၂၈၂)။ ဒုတိယအနေဖြင့် ဘုရားသခင်သည်
ကိုယ်တော်၏ သတ္တဝါများကို ဂရုစိုက်သော ကယ်တင်ရှင်ဖြစ်တော်မူသည်။ လူ့ဘဝသည်
ကိုယ်တော်၏ ရှိနေခြင်း၊ လမ်းညွှန်ခြင်းနှင့် ကာကွယ်ခြင်းမရှိလျှင် မည်မျှ အန္တရာယ်များပြီး
ဘေးဒုက္ခဖြစ်လွယ်ကြောင်း ကိုယ်တော်သိတော်မူ၏။ အဲလင် ဂျီ ဝှိုင့်က အော်ဟစ်ပြောသည်–
“အကျွန်ုပ်တို့၏ ဘုရားသခင်သည် မည်မျှ ကြီးမြတ်သော ဘုရားဖြစ်တော်မူသနည်း။ ထိုသူသည်
ကိုယ်တော်၏ နိုင်ငံတော်ကို စေတနာထက်သန်စွာနှင့် ဂရုတစိုက် အုပ်ချုပ်တော်မူ၏။
ထိုသူသည် အပြစ်ဖောက်ဖျက်ခြင်း၏ အကျိုးဆက်များမှ ကိုယ်တော်၏ လူများကို ကာကွယ်ရန်
ခြံစည်းရိုး—ဆယ်ပညတ်တို့ကို တည်ဆောက်ထားတော်မူ၏။ ကိုယ်တော်၏ နိုင်ငံတော်၏
နိယာမတို့ကို နာခံရန် တောင်းဆိုခြင်းဖြင့် ကိုယ်တော်၏ လူများအား ကျန်းမာခြင်း၊
ပျော်ရွှင်ခြင်း၊ ငြိမ်သက်ခြင်းနှင့် ဝမ်းမြောက်ခြင်းကို ပေးတော်မူ၏” (CT ၄၅၄၊ Ed ၇၆၊ ၇၇၊ PK ၆၇၈ ကိုလည်းကြည့်ပါ)။
ကိုယ်တော်၏ ချစ်ခြင်းမေတ္တာဖြင့် လူ့အသက်ကို အန္တရာယ်ဖြစ်စေသော အရာကို တားမြစ်၊
ထိန်းချုပ် သို့မဟုတ် ဖယ်ရှားတော်မူသည် (SD ၆၃၊ Ed ၂၉၁)။
This intensity of divine involvement in the human predicament is explained
first of all by the fact that God is the Creator of humanity. All life belongs
to Him and proceeds from Him (AH 280; Ed 99) and to Him all accounts are
ultimately due (3T 523; MM 275; MYP 48, 103; 4T 654; 7T 281, 282). Second, God
is a Redeemer who cares for His creatures. He knows how dangerous and tragic
human destiny is, and how vulnerable human life becomes without His presence,
guidance, and protection. Ellen G. White exclaims: “What a God is our God! He
rules over His kingdom with diligence and care, and He has built a hedge—the
Ten Commandments—about His subjects to preserve them from the results of
transgression. In requiring obedience to the laws of His kingdom, God gives His
people health and happiness, peace and joy” (CT 454; see also Ed 76, 77; PK
678). In His love God forbids, withholds, or takes away whatever imperils human
life (SD 63; Ed 291).
ခရစ်ယာန်ဘဝနေထိုင်မှုသည်
ဘုရားသခင်၏ ဤမြင့်မြတ်သော အစပျိုးမှုကို တုံ့ပြန်ခြင်းဖြစ်သည်။ ထိုဘဝနေထိုင်မှုသည်
ဘုရားသခင်နှင့် အိမ်နီးချင်းတို့အား စိတ်အားထက်သန်စွာ အမှုတုံ့ပြန်ခြင်း (COL
၂၈၂) နှင့်
အခြားသူများအတွက် ကိုယ်ကိုကိုယ် စတေးခြင်း (GC ၃၁၆; 2T ၁၃၂) ပုံစံအဖြစ် ပေါ်ထွက်လာသည်။
ဘုရားသခင်ကို ချစ်ခြင်းနှင့် အိမ်နီးချင်းကို ချစ်ခြင်းကို စကားလုံးဖြင့် အပြည့်အဝ
ဖော်ပြခြင်း မရှိချေ။ ဘုရားသခင်၏ အလိုတော်နှင့် ခရစ်တော်၏ ဥပမာကို လိုက်နာသော
လုပ်ရပ်များဖြင့် ပိုမိုကောင်းမွန်စွာ ဖော်ပြခြင်း ဖြစ်သည် (4T ၂၂၃, ၂၂၄; LS ၈၀, ၈၁)။ ဤချစ်ခြင်းသည် Ellen
White အဆိုအရ
ကိုယ်ကျင့်တရားဘဝ၏ ကျင့်ဝတ်ဆိုင်ရာ/ဂုဏ်သတ္တိဆိုင်ရာ ချဉ်းကပ်မှု၏ အခြေခံဖြစ်ပြီး
နာခံခြင်းနှင့် တာဝန်သည် အဓိက ဖော်ပြချက်များ ဖြစ်သည် (PP ၃၃၇)။ သူမက ရှင်းပြသည်မှာ “ယောဟန်သည်
နာခံခြင်းဖြင့် ကယ်တင်ခြင်းကို ရရှိရမည်ဟု မသင်ကြားခဲ့ချေ။ သို့သော် နာခံခြင်းသည်
ယုံကြည်ခြင်းနှင့် ချစ်ခြင်း၏ အသီးဖြစ်သည်ဟု သင်ကြားခဲ့သည် …။ ၁ ယောဟန် ၃:၅,
၆။ အကယ်၍
ကျွန်ုပ်တို့သည် ခရစ်တော်၌ နေရပ်တည်နေပါက၊ ဘုရားသခင်၏ ချစ်ခြင်းမေတ္တာသည်
နှလုံးထဲတွင် တည်နေပါက၊ ကျွန်ုပ်တို့၏ ခံစားချက်များ၊ ကျွန်ုပ်တို့၏ အတွေးများ၊
ကျွန်ုပ်တို့၏ လုပ်ရပ်များသည် ဘုရားသခင်၏ အလိုတော်နှင့် လိုက်လျောညီထွေ
ဖြစ်လိမ့်မည်။ သန့်ရှင်းသော နှလုံးသည် ဘုရားသခင်၏ ပညတ်တော်များနှင့်
လိုက်လျောညီထွေ ဖြစ်သည်” (AA ၅၆၃)။
A Christian lifestyle responds to this divine initiative. It takes the
form of willing service to God and neighbor (COL 282), and voluntary sacrifice
of self for others (GC 316; 2T 132). Love to God and neighbor is never fully
professed in words. It is better expressed in actions that follow God’s will
and Christ’s example (4T 223, 224; LS 80, 81). This is the love which,
according to Ellen White, stands as the basis for the deontological/virtue
approach to moral life, with obedience and duty as its key expressions (PP
337). She explains, “John did not teach that salvation was to be earned by
obedience; but that obedience was the fruit of faith and love … . 1 John 3:5,
6. If we abide in Christ, if the love of God dwells in the heart, our feelings,
our thoughts, our actions, will be in harmony with the will of God. The
sanctified heart is in harmony with the precepts of God’s law” (AA 563).
ချစ်ခြင်းသည်
နာခံခြင်းကို ဖယ်ရှားမည်မဟုတ်ဘဲ နာခံခြင်းကို လှုံ့ဆော်ပေးသည်နည်းတူ
ယုံကြည်ခြင်းနှင့်လည်း အတူတူပင် ဖြစ်သည် (SC ၆၀, ၆၁; PP ၂၇၉; 1SM ၃၆၆; DA ၁၂၆)။ ကျေးဇူးတော်၏ တန်ခိုးသည်
နာခံခြင်းအတွက် ပေးထားခြင်း ဖြစ်သည် (PP ၃၇၀) နှင့် နာခံခြင်းအားဖြင့် တရားမျှတခြင်းကို
ထိန်းသိမ်းထားသည် (1SM ၃၆၄,
၃၆၆)။ ခရစ်တော်သည်
တစ်စိတ်တစ်ပိုင်း နာခံခြင်းကို လက်ခံနိုင်မည် မဟုတ်ချေ (DA ၅၂၃; PP ၃၆၀, ၃၇၂; 4T ၁၄၆) သို့မဟုတ် မျက်ကန်း
လိုက်လျောညီထွေမှုကိုလည်း လက်ခံနိုင်မည် မဟုတ်ချေ (GC ၅၄၁) အကြောင်းမှာ Ellen White အဆိုအရ ထိုသဘောထားမျိုးသည်
မူအရ လိုက်နာခြင်း၏ ရလဒ်များနှင့် ပတ်သက်၍ စာတန်၏ စွပ်စွဲချက်များကို
ဖြေဆိုနိုင်မည် မဟုတ်ပေ (COL ၂၉၆)။
ခရစ်ယာန်တစ်ဦးသည် သိရှိထားသော မည်သည့် တာဝန်ကိုမဆို ချက်ချင်း တုံ့ပြန်လိမ့်မည် (PK
၂၁၉) အကြောင်းမှာ
ချစ်ခြင်း၏ ပထမဆုံးနှင့် အရေးကြီးဆုံး တာဝန်မှာ ချက်ချင်းရလဒ်များ မည်သို့ပင်
ဖြစ်စေ ဘုရားသခင်ကို နှစ်သက်ဖွယ် ဖြစ်စေသော အရာကို လုပ်ဆောင်ခြင်း ဖြစ်သည် (cf.
GC ၆၀၉, ၆၁၀)။ “နှလုံးဖြင့်
တရားမျှတခြင်းသို့ ယုံကြည်၍ ယုံကြည်ခြင်းအားဖြင့် တရားမျှတခြင်းကို ရရှိနိုင်သူ
မည်သူမျှ ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်က တားမြစ်ထားသော အရာများကို ဆက်လက်
ကျင့်ကြံနေချိန် သို့မဟုတ် သိရှိထားသော တာဝန်တစ်ခုခုကို လျစ်လျူရှုနေချိန်တွင်
မရရှိနိုင်ချေ” (1SM ၃၉၆;
see also 1SM ၃၆၆;
4T ၁၄၅)။ သို့သော်
ခရစ်တော်အား နာခံခြင်းသည် ပျော်ရွှင်မှုနှင့် သာယာမှုကို အနှောင့်အယှက် မဖြစ်စေချေ
(3T ၃၇၄;
7BC ၉၈၉) အကြောင်းမှာ
ထိုနာခံခြင်းသည် မလွှဲမရှောင် အတင်းအကျပ် ဖြစ်မည့်အစား ရွေးချယ်မှုမှ
ထွက်ပေါ်လာခြင်း ဖြစ်ပြီး ခရစ်ယာန်၏ တာဝန်အပေါ် နာခံခြင်းသည် ဘုရားသခင်၏
ချစ်ခြင်းမေတ္တာကို ပိုမို သိရှိလာခြင်းဖြင့် လှုံ့ဆော်ခံရခြင်း ဖြစ်သည်။ ခရစ်ယာန်
အတွေ့အကြုံ တိုးပွားလာသည်နှင့်အမျှ ဘုရားသခင်၏ အလိုတော်နှင့် လိုက်လျောညီထွေမှုသည်
ပညတ်ပေးသူ ခရစ်တော်ထံ ဦးတည်စေပြီး ချစ်ခြင်း၏ ဖော်ပြချက်အဖြစ် နာခံခြင်းကို
ဖြစ်ပေါ်စေသည်။ ဤအခြေအနေတွင် Ellen G. White က ကျွန်ုပ်တို့အား “တပည့်တစ်ဦးသည်
မိမိဆရာ၏ အလိုတော်ကို ပြုရမည်ဟု သတိရပါ။ ရလဒ်များနှင့် ပတ်သက်၍ အကြောင်းပြချက်
မဆင်ခြင်ရချေ။ အကယ်၍ ထိုသို့ပြုပါက ကျွန်ုပ်တို့သည် အမြဲတမ်း အလုပ်များနေပြီး
အမြဲတမ်း မသေချာမရေရာမှု ရှိနေလိမ့်မည်။ ကျွန်ုပ်တို့သည် ဘုရားသခင်၏
နှုတ်ကပတ်တော်၏ တန်ခိုးနှင့် အခွင့်အာဏာကို အပြည့်အဝ အသိအမှတ်ပြုရန် ရပ်တည်ရမည်။
ထိုနှုတ်ကပတ်တော်သည် ကျွန်ုပ်တို့၏ ကြိုတင်ထင်မြင်ယူဆချက်များနှင့်
ကိုက်ညီသည်ဖြစ်စေ မကိုက်ညီသည်ဖြစ်စေ ဖြစ်သည်။ ကျွန်ုပ်တို့တွင် ပြီးပြည့်စုံသော
လမ်းညွှန်စာအုပ် ရှိသည်။ သခင်ဘုရားသည် ကျွန်ုပ်တို့အား ပြောကြားခဲ့ပြီး ရလဒ်များ
မည်သို့ပင် ဖြစ်စေ ကျွန်ုပ်တို့သည် ထိုနှုတ်ကပတ်တော်ကို လက်ခံပြီး နေ့စဉ်ဘဝတွင်
ကျင့်သုံးရမည်။ သို့မဟုတ်ပါက ကျွန်ုပ်တို့ ကိုယ်တိုင်၏ တာဝန်ဗားရှင်းကို
ရွေးချယ်ပြီး ကောင်းကင်ဖခင်က ကျွန်ုပ်တို့အား ခန့်အပ်ထားတော်မူသော အရာနှင့် အတိအကျ
ဆန့်ကျင်ဘက် လုပ်ဆောင်နေခြင်း ဖြစ်လိမ့်မည်” (MM ၂၅၅, ၂၅၆; see also GC ၄၆၀) ဟု တိုက်တွန်းထားသည်။
Just as love does not dispense with obedience but rather inspires it, so
it is with faith (SC 60, 61; PP 279; 1SM 366; DA 126). The power of grace is
given for obedience (PP 370) and through obedience justification is retained
(1SM 364, 366). Christ cannot accept partial obedience (DA 523; PP 360, 372; 4T
146) or blind conformity (GC 541) because, Ellen White argues, such attitudes
cannot answer Satan’s charges about the results of following principle (COL
296).
A Christian will respond promptly to any known duty (PK 219) because the
first and most important obligation of love is to do what is pleasing to God,
no matter what the immediate consequences (cf. GC 609, 610). “No one can
believe with the heart unto righteousness, and obtain justification by faith,
while continuing the practice of those things which the Word of God forbids, or
while neglecting any known duty” (1SM 396; see also 1SM 366; 4T 145).
However, obedience to Christ does not distract from pleasure and happiness
(3T 374; 7BC 989), because it is the result of choice rather than compulsion
and because Christian obedience to duty is motivated by an increased awareness
of God’s love. As the Christian experience grows, conformity to God’s will
leads to Christ the lawgiver, generating obedience as an expression of love. In
this context, Ellen G. White urges us to “remember that a disciple is to do the
will of his master. We are not to reason in regard to results; for then we
should be kept ever busy, and ever in uncertainty. We must take our stand to
acknowledge fully the power and authority of God’s word, whether or not it
agrees with our preconceived opinions. We have a perfect Guidebook. The Lord
has spoken to us; and whatever may be the consequences, we are to receive His
word and practice it in daily life, else we shall be choosing our own version
of duty and shall be doing exactly the opposite of that which our heavenly
Father has appointed us to do” (MM 255, 256; see also GC 460).
ထိုသို့သော
တုံ့ပြန်မှုကို ကြောက်ရွံ့ခြင်း သို့မဟုတ် အတင်းအကျပ် ဖြင့် မဖြစ်ပေါ်စေနိုင်ချေ။
ချစ်ခြင်းမေတ္တာသာ ရလဒ်များကို ဘုရားသခင်ထံ အပ်နှံရန် လုံလောက်စွာ
ယုံကြည်နိုင်ပြီး ချစ်ခြင်းမေတ္တာ၏ အခြေအနေသာ နာခံခြင်းကို လှုံ့ဆော်ပေးနိုင်သည်။
အေးစက်သော၊ ကြမ်းတမ်းသော၊ တရားစီရင်တတ်သော သဘောထားများသည် လိုက်လျောညီထွေမှုနှင့်
လက်အောက်ခံမှုကို ဖြစ်ပေါ်စေသော်လည်း နာခံခြင်း မဟုတ်ချေ။ Ellen White က “ခရစ်တော်သည်
လူများကို ဆွဲဆောင်တော်မူသည်၊ မမောင်းထုတ်ချေ။ ထိုသခင်အသုံးပြုတော်မူသော
တစ်ခုတည်းသော အတင်းအကျပ်မှာ ချစ်ခြင်းမေတ္တာ၏ ကန့်သတ်ချက် ဖြစ်သည်” (MB ၁၂၇) ဟု
သတိပေးထားသည်။ ခရစ်ယာန်ဘာသာ၏ ထူးချွန်မှုမှာ ဘုရားသခင်၏ အလိုတော်ကို
သစ္စာရှိမှုကို မထိခိုက်စေဘဲ နူးညံ့သိမ်မွေ့မှုကို ကိုယ်တိုင်ထင်ရှားစေခြင်း၊
ထာဝရပျော်ရွှင်မှုကို မထိခိုက်စေဘဲ စိတ်ရှည်မှု၊ မည်သည့်အပြစ်ကိုမျှ
ခွင့်လွှတ်ခြင်း မပြုဘဲ ခွင့်လွှတ်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ထို့ပြင် “တာဝန်တွင်
အမြွှာညီအစ်မ ချစ်ခြင်းရှိသည်ကို သတိရပါ။ ဤနှစ်ဦးသည် ပေါင်းစပ်ထားလျှင်
မည်သည့်အရာကိုမဆို ပြီးမြောက်စေနိုင်သော်လည်း ခွဲခွာထားလျှင် မည်သူမျှ ကောင်းမှု
မပြုနိုင်ချေ” (4T ၆၂;
see also 3T ၁၀၈,
၁၉၅) ဟု
သတိပေးထားသည်။
Such a response cannot be elicited by fear or coercion. Only love can
trust enough to leave the consequences with God, and only a context of love can
inspire obedience. Cold, harsh, and judgmental attitudes produce conformity and
submission, not obedience. Ellen White reminds us that “Christ does not drive
but draws men unto Him. The only compulsion which He employs is the constraint
of love” (MB 127). The genius of Christianity is that it incarnates gentleness
without compromise of faithfulness to God’s will, patience without indifference
to eternal happiness, pardon without excusing any sin. In addition, we must
“remember that Duty has a twin sister, Love; these united can accomplish almost
everything, but separated, neither is capable of good” (4T 62; see also 3T 108,
195).
B. ဘဝနေထိုင်မှုနှင့်
သမ္မာကျမ်းစာ သမ္မာကျမ်းစာသည်
ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်ဖြစ်ပြီး လူသားများအတွက် ဘုရားသခင်၏ အလိုတော်ကို
အာဏာပိုင်စွာနှင့် မမှားနိုင်သော ဖော်ပြချက် ဖြစ်သည် (Ed ၂၆၀; GC ၁၀၂; 4T ၃၁၂, ၄၄၉; 5T ၂၄)။ ထိုသမ္မာကျမ်းစာသည်
ကိုယ်ကျင့်တရားဘဝ၏ အခြေအနေအားလုံးအတွက် မှန်ကန်ခြင်းနှင့် မှားယွင်းခြင်း၏
စံနှုန်းကို သစ္စာရှိစွာ တင်ပြသည် (CT ၄၂၂; 5T ၂၆၄;
GC ၅၂၁; Te ၁၉၃)။
သွေးဆောင်မှုများကို တိုက်ဖျက်ရာတွင် အခြားစာအုပ်မျှ ပိုမိုထိရောက်နိုင်မည်
မဟုတ်ချေ (3T ၄၈၂)၊
ဇာတိပကတိကို ပြောင်းလဲရန် (COL ၆၀;
GC ၉၄)၊ သန့်ရှင်းသော
နေထိုင်မှု စည်းမျဉ်းများကို တင်ပြရန် (FE ၁၆၄; CT ၁၃၈,
၁၃၉)၊ အပြစ်နှင့်
မကောင်းမှုများမှ သတိပေးပြီး ကာကွယ်ရန် (SW Apr. ၂၃, ၁၉၀၇; Ed ၇၇) အတွက် ဖြစ်သည်။ Ellen G.
White က “သမ္မာကျမ်းစာတွင်
လုပ်ဆောင်မှု၏ တစ်ခုတည်းသော လုံခြုံသော မူများကို တွေ့ရှိရသည်။ ထိုစာအုပ်သည်
ဘုရားသခင်၏ အလိုတော်၏ မှတ်တမ်းဖြစ်ပြီး ဘုရား၏ ဉာဏ်ပညာ၏ ဖော်ပြချက် ဖြစ်သည်။
ထိုစာအုပ်သည် လူသားတို့၏ နားလည်မှုအတွက် ဘဝ၏ ကြီးမားသော ပြဿနာများကို
ဖွင့်ဟပေးပြီး ထိုပညတ်တော်များကို နာခံသူတိုင်းအတွက် မမှားနိုင်သော
လမ်းညွှန်ဖြစ်လာကာ ဘဝကို မှားယွင်းသော ကြိုးပမ်းမှုများဖြင့် အလဟဿ မဖြစ်စေရန်
ကူညီပေးသည်” (AA ၅၀၆)
ဟု မှတ်ချက်ပြုသည်။
B. Lifestyle and Scripture
The Bible, the Word of God, authoritatively and infallibly expresses God’s
will for humans (Ed 260; GC 102; 4T 312, 449; 5T 24). It faithfully presents
the standard of right and wrong for all circumstances of moral life (CT 422; 5T
264; GC 521; Te 193). No other book can prove more effective against
temptations (3T 482), for transforming character (COL 60; GC 94), for
presenting the rules of holy living (FE 164; CT 138, 139), and for warning and
preserving against sin and evil (SW Apr. 23, 1907; Ed 77). Ellen G. White
comments: “In the Bible are found the only safe principles of action. It is a
transcript of the will of God, an expression of divine wisdom. It opens to
man’s understanding the great problems of life, and to all who heed its
precepts it will prove an unerring guide, keeping them from wasting their lives
in misdirected effort” (AA 506).
Ellen G. White သည်
ခရစ်ယာန်ဘဝတွင် အထွေထွေ မူများကိုလည်း သတ်မှတ်ထားသော လုပ်ဆောင်မှု
စည်းမျဉ်းများကဲ့သို့ လေးစားရမည်ဟု ဆိုသည် (2SM ၂၁၇; CG ၆၆)။ ဒံယေလ၏ ကျန်းမာရေး မူကို
သစ္စာရှိစွာ လိုက်နာမှုအကြောင်း မှတ်ချက်ပြုရာတွင် အချို့အစားအစာနှင့်
အချိုရည်များကို တားမြစ်ထားသော စည်းမျဉ်းကို လေးစားခြင်းအကြောင်း သူမက “ယနေ့
ကိုယ်တော်ကို ခရစ်ယာန်ဟု ခေါ်ဆိုသူများထဲတွင် ဒံယေလသည် အလွန်အမင်း
ရွေးချယ်တတ်သည်ဟု ဆုံးဖြတ်ပြီး ကျဉ်းမြောင်းပြီး ခေတ်မမီဟု ထင်မှတ်သူ များပြားသည်။
စားသောက်ခြင်းကို အလွန်အမင်း မသိမ်မွေ့ဟု ယူဆကာ ထိုကဲ့သို့ ခိုင်မာသော
ရပ်တည်ချက်—လောကီအကျိုးခံစားခွင့်တိုင်းကို ဖြစ်နိုင်ခြေ စတေးရမည့် ရပ်တည်ချက်—ကို
မလိုအပ်ဟု ယူဆကြသည် …။ ဘုရားသခင်သည် အရေးမကြီးဟု ထင်မြင်သည်ကို အရေးမကြီးဟု
မယူဆခဲ့ချေ။ ထိုအရာများကို ဘုရားသခင်၏ လိုအပ်ချက်များအတိုင်း သန့်ရှင်းစွာ
နာခံရမည်။ အဆင်ပြေသောကြောင့် တစ်ခုကို လက်ခံနာခံပြီး စတေးရမည်ကို
ငြင်းပယ်သူများသည် မှန်ကန်ခြင်း၏ စံနှုန်းကို လျှော့ချကာ အခြားသူများကို
ဘုရားသခင်၏ သန့်ရှင်းသော ပညတ်တော်ကို ပေါ့ပေါ့တန်တန် မှတ်ယူစေရန် ဥပမာပေးသည်။
‘ထာဝရဘုရားမြွက်ဆိုတော်မူသည်ကား’ သည် အရာအားလုံးတွင် ကျွန်ုပ်တို့၏ စည်းမျဉ်း
ဖြစ်ရမည်” (FE ၇၈)
ဟု ဆိုသည်။
Ellen G. White also maintains that general principles should be respected
in the Christian life as well as specific rules of action (2SM 217; CG 66).
Commenting on Daniel’s faithfulness to the principle of health by respecting
the rule that forbids certain food and drink she says, “There are many among
professed Christians today who would decide that Daniel was too particular, and
would pronounce him narrow and bigoted. They consider the matter of eating and
drinking as of too little consequence to require such a decided stand—one
involving the probable sacrifice of every earthly advantage … . They will find
that what seemed to them unimportant was not so regarded of God. His
requirements should be sacredly obeyed. Those who accept and obey one of His
precepts because it is convenient to do so, while they reject another because
its observance would require a sacrifice, lower the standard of right, and by
their example lead others to lightly regard the holy law of God. ‘Thus saith
the Lord’ is to be our rule in all things” (FE 78).
C. လိင်ဆက်ဆံရေး
ကိစ္စများ Ellen G. White သည်
အိမ်ထောင်မပြုမီ စောင့်စည်းခြင်းနှင့် အိမ်ထောင်ဖက်အပေါ် လိင်သစ္စာရှိခြင်း ဟူသော
သမ္မာကျမ်းစာ အဆုံးအမကို ပြင်းထန်စွာ အတည်ပြုသည် (AH ၅၈, ၅၉)။ လိင်စွမ်းရည်သည် ဘုရားသခင်၏
ကောင်းချီးမဂင်္လာဖြစ်ပြီး “အနိမ့်ဆုံး စိတ်အားထက်သန်မှု” သို့ ယိုယွင်းမသွားစေရန်
ဂရုတစိုက် ကာကွယ်ရမည်ဟု သူမက တောင်းဆိုသည် (ibid. ၁၂၄)။ ခရစ်ယာန် လိင်ဆက်ဆံရေး အပေါ် သူမ၏
လက်တွေ့ အကြံဉာဏ်အချို့ကို ဤနေရာတွင် တင်ပြပါမည်။
C. Issues in Sexual Relations
Ellen G. White strongly affirms the biblical teaching of chastity before
marriage and sexual faithfulness to the marriage partner (AH 58, 59). She
insists that sexuality is God’s blessing which must be carefully guarded from
degenerating into “lower passions” (ibid.
124). We submit here several of her practical counsels on Christian sexual
behavior.
ပထမဦးစွာ၊ မိဘများသည်
ကလေးများအား လူ့ခန္ဓာကိုယ်၏ ဖွဲ့စည်းပုံနှင့် ဇီဝဗေဒ၊ အပါအဝင် “ဘဝ၏ နက်နဲသော
အရာများ” ကို သင်ကြားပေးရန် သူမက တိုက်တွန်းသည် (7T ၆၅; CT ၁၂၆)။ ဒုတိယ၊ ယောက်ျားလေးနှင့်
မိန်းကလေးများ ဆက်ဆံရေးကို ကျန်းမာသော ဆက်ဆံရေး ဖြစ်စေရန် ဂရုတစိုက်
လမ်းညွှန်ပေးရန် အကြံပေးသည် (2T ၄၈၂,
၄၈၃; 4T ၉၅, ၉၆)။
ပရော်ဖက်ရှင်နယ်နှင့် အဖွဲ့အစည်း ဘဝတွင် “သန့်ရှင်းမှုနှင့် နူးညံ့သိမ်မွေ့မှု”
ကို တိုက်တွန်းပြီး လူနာများကို ဖြစ်နိုင်လျှင် တူညီသော ကျား/မ ဆရာဝန်များက
ကြည့်ရှုသင့်သည် (CH ၃၆၃–၃၆၅)။
မကောင်းမှု ပုံပေါက်ခြင်းကို ရှောင်ကြဉ်ရမည် (2T ၄၅၈, ၄၅၉)၊ အထူး ဂရုစိုက်မှု သို့မဟုတ်
မလိုအပ်သော ရင်းနှီးမှု မရှိစေရပါ (MM ၁၄၅, ၁၄၆)။
ခေါင်းဆောင်များသည် ဝန်ထမ်းများအကြား အတွေးသန့်ရှင်းမှု၊ ဝတ်စားဆင်ယင်မှု
သင့်တင့်မှု၊ စကားပြောနှုန်း သင့်မြတ်မှုကို မြှင့်တင်ရမည်။ “သင်သည်
နူးညံ့သိမ်မွေ့သော စကားလုံးများနှင့် ကြင်နာသော ဂရုစိုက်မှုများ
ပေးဆောင်ရမည်ဆိုပါက ဘုရားသခင်နှင့် ကောင်းကင်တမန်များ ရှေ့တွင် ကတိပြုထားသော
ထိုသူအား သင်တို့နှစ်ဦး အသက်ရှင်နေသမျှ ချစ်ခင်၊ လေးစားနှင့် ဂုဏ်ပြုရန်
ပေးဆောင်ပါ” (2T ၄၆၂)။
First, she calls on parents to teach their children the anatomy and
physiology of the human body, including the “mysteries of life” (7T 65; CT
126). Second, she advises careful guidance of contacts between boys and girls,
in an effort to provide healthy relationships (2T 482, 483; 4T 95, 96). In
professional and institutional life she urges “refinement and delicacy”;
patients should be seen by physicians of the same sex whenever possible (CH
363–365). All must avoid any appearance of evil (2T 458, 459), any special
consideration or undue familiarity (MM 145, 146). Leaders must foster purity of
thought among personnel, modesty in dress, and decency in language. “If you
have tender, loving words and kindly attentions to bestow, let them be given to
him whom you have promised before God and angels to love, respect, and honor
while you both shall live” (2T 462).
အိမ်ထောင်ပြင်ပဆက်ဆံရေးတွင်
လိင်ဆက်ဆံမှု ရှောင်ကြဉ်ခြင်းသည် အခြေခံ ခရစ်ယာန် မူဖြစ်သည်နည်းတူ အိမ်ထောင်ဘဝတွင်
သန့်ရှင်းမှုနှင့် ကိုယ်ကျင့်တရားထိန်းသိမ်းမှု အရေးကြီးသည်။
“အိမ်ထောင်ဆက်ဆံရေးတွင်လည်း အိမ်ထောင်ပြင်ပအတွင်း ရှိသည်နှင့် အတူတူပင် အနိမ့်ဆုံး
စိတ်အားထက်သန်မှု ရှိနိုင်သည်” (ibid. ၄၇၃)။ ဤအရာသည် တိရစ္ဆာန်ဆန်သော စိတ်အားထက်သန်မှုများ
လိုချင်တောင့်တမှု ကျယ်ပြန့်လာသည့်အခါ၊ အကြောင်းပြချက်သည် တဏှာကို
ထိန်းချုပ်နိုင်ခြင်း မရှိသည့်အခါ၊ အမျိုးသမီးကို “အနိမ့်ဆုံး တဏှာစိတ်” ကို
ဖြည့်ဆည်းရန် “ကိရိယာ” အဖြစ် လျှော့ချသည့်အခါ ဖြစ်ပေါ်သည် (ibid. ၄၇၂–၄၇၄)။ ထိုကဲ့သို့
ပြင်းထန်မှုများသည် ဘုရားဝတ်ပြုမှုကို ချစ်ခြင်းဆုံးရှုံးမှု၊ ဦးနှောက်
အလုပ်လုပ်နိုင်စွမ်း ကန့်သတ်ခံရမှု၊ အားအင် ကုန်ခမ်းမှု၊ သိက္ခာနှင့် ဇနီး၏
အမှတ်သညာပင် စတေးရမှုတို့ကို ဖြစ်ပေါ်စေသည် (ibid. ၄၇၆, ၄၇၇; see also TSB ၁၀၉–၁၁၇)။ Ellen
G. White သည် ခရစ်ယာန်ဟု
ခေါ်ဆိုသူအားလုံးအား “သင်တို့၏ ကိုယ်ခန္ဓာများကို ဘုရားသခင်အတွက် သန့်ရှင်ပြီး
လက်ခံနိုင်ဖွယ် အသက်ရှင်သော ယဇ်အဖြစ် ပူဇော်ကြလော့” (2T ၃၈၁) ဟု အကြံပေးသည်။
Just as sexual abstinence is the basic Christian principle for
extramarital relations, purity and self-control are essential for the married
life. “Passion of just as base a quality may be found in the marriage relation
as outside of it” (ibid. 473). This
happens when animal passions clamor for indulgence, when reason has lost
control over lust, and when woman is reduced to an “instrument” for the
gratification of “low lustful propensities” (ibid. 472–474). Such excesses will result in the loss of love for devotional
exercises, limited functioning of the brain, exhausted vitality, and the
sacrifice of conscience, dignity, and even the identity of the wife (ibid. 476, 477; see also TSB 109–117).
Ellen G. White counsels all those “who call themselves Christians to present
their bodies ‘a living sacrifice, holy, acceptable unto God’” (2T 381).
“လိင်တူဆက်ဆံခြင်း”
ဟူသော စကားလုံးကို အသုံးမပြုသော်လည်း Ellen G. White သည် သောဒုံနှင့် ဂေါမောရှ cities
များ၏
အပြစ်များအကြောင်း “မသဘာဝကျသော စားပိုးမွှားကို ဖြည့်ဆည်းခြင်း” ဖြင့်
ဖျက်ဆီးခံရပြီး ထိုမြို့များသည် မယုံနိုင်လောက်အောင် ရက်စက်ကြမ်းကြုတ်ပြီး
ရဲရင့်သော စက်ဆုပ်ရွံရှာဖွယ် အမှုများတွင် ကျွန်ခံခဲ့ကြသဖြင့် ဘုရားသခင်သည်
ကမ္ဘာပေါ်တွင် သည်းခံနိုင်တော့မည် မဟုတ်ခဲ့ဟု မှတ်ချက်ပြုသည် (3T ၁၆၂; see also
TSB ၁၁၉–၁၂၁)။
While the use of the word “homosexuality” cannot be found, Ellen G. White
comments on the sins of Sodom and Gomorrah by saying that these cities were
destroyed “through the gratification of unnatural appetite” that enslaved them,
and “they became so ferocious and bold in their detestable abominations that
God would not tolerate them upon the earth” (3T 162; see also TSB 119–121).
သို့သော်
ပြောင်းလဲလိုသူတိုင်းအတွက် မျှော်လင့်ခြင်းနှင့် အားပေးခြင်း စကားလုံးများကို သူမ၏
ဘောပင်ဖြင့် တူညီစွာ ပြင်းထန်စွာ ရေးသားထားသည်။ “ခရစ်တော်၌ ယုံအားထားသူတို့သည်
မည်သည့် အမွေဆက်ခံရသော [မျိုးဗီဇ] သို့မဟုတ် မွေးမြူထားသော [ပတ်ဝန်းကျင်] အကျင့်
သို့မဟုတ် ယုတ်မာမှုကိုမျှ ကျွန်ခံရန် မဟုတ်ချေ …။ ကျွန်ုပ်တို့၏ အမွေဆက်ခံရသော
သို့မဟုတ် မွေးမြူထားသော မှားယွင်းမှုများ မည်သို့ပင် ရှိစေကာမူ ထိုသခင်ပေးရန်
အသင့်ရှိတော်မူသော တန်ခိုးအားဖြင့် ကျွန်ုပ်တို့ အောင်မြင်နိုင်သည်” (MH ၁၇၅, ၁၇၆; see also
DA ၃၂၉)။
Yet her pen has equally strong words of hope and encouragement for whoever
seeks to change. “Those who put their trust in Christ are not to be enslaved by
any hereditary [genetic] or cultivated [environmental] habit or tendency … .
Whatever may be our inherited or cultivated tendencies to wrong, we can
overcome through the power that He is ready to impart” (MH 175, 176; see also
DA 329).
D. နိုင်ငံသားဖြစ်မှု
“ကောင်းကင်နိုင်ငံသားများသည်
ကမ္ဘာပေါ်တွင် အကောင်းဆုံး နိုင်ငံသားများ ဖြစ်လိမ့်မည်” (MYP ၃၂၉)။ ဤစကားသည်
ခရစ်ယာန်၏ နိုင်ငံသားဘဝနေထိုင်မှုအပေါ် Ellen G. White ၏ အမြင်ကို အနှစ်ချုပ်ထားသည်။
“ဘုရားသခင်အပေါ် တာဝန်ကို မှန်ကန်စွာ နားလည်ခြင်းသည် ကျွန်ုပ်တို့၏ လူသားချင်း
တာဝန်ကို ရှင်းလင်းစွာ နားလည်စေသည်” (ibid.)။ ပေါလုနှင့် ဗာနဗတ်တို့ကို မမှန်သော
စွပ်စွဲချက်များဖြင့် အပြစ်တင်၍ မရခဲ့ချေ အကြောင်းမှာ “ပေါလုနှင့် ဗာနဗတ်တို့၏
အဆုံးအမများသည် လူများကို ဂုဏ်သရေရှိစေပြီး ဥပဒေနာခံသော နိုင်ငံသားများ
ဖြစ်စေသည်ကို အသိအမှတ်ပြုရမည်သာ ဖြစ်ပြီး တမန်တော်များ သင်ကြားသော
သမ္မာတရားများကို လက်ခံပါက မြို့၏ ကိုယ်ကျင့်တရားနှင့် စည်းကမ်း
တိုးတက်လာလိမ့်မည်” (AA ၁၇၈)။
ခရစ်ယာန်များသည် တာဝန်ယူမှုရှိသော မဲပေးသူများ (Te ၂၅၅) နှင့် အုပ်ချုပ်ရေး
အာဏာပိုင်များနှင့် ကောင်းမွန်သော ဆက်ဆံရေးကို မြှင့်တင်သူများ ဖြစ်ရမည် (6T
၃၉၄–၄၀၁; AA ၆၉; 1T ၂၀၁)။ သို့သော်
ခရစ်တော်သည် အရပ်ဘက် အာဏာပိုင်များအပေါ် ခရစ်ယာန်၏ တာဝန်ကို ကန့်သတ်ချက်များ
သတ်မှတ်ထားသည်။ အရပ်ဘက် လိုအပ်ချက်များသည် ဘုရားသခင်၏ အလိုတော်နှင့် ပဋိပက္ခ
ဖြစ်ပါက ကျွန်ုပ်တို့၏ ရွေးချယ်မှုမှာ ဘုရားသခင်ကို ပထမဦးစားပေး သစ္စာရှိနေရမည် (DA
၆၀၂, ၆၀၃; GC ၂၀၃–၂၀၅)။
D. Citizenship
“Citizens of heaven will make the best citizens of earth” (MYP 329). This
statement summarizes Ellen G. White’s outlook on the Christian’s life as a
citizen. “A correct view of our duty to God leads to clear perceptions of our
duty to our fellow man” (ibid.). Paul
and Barnabas could not be condemned by false statements of their accusers
because “they could but acknowledge that the teachings of Paul and Barnabas
tended to make men virtuous, law-abiding citizens, and that the morals and
order of the city would improve if the truths taught by the apostles were
accepted” (AA 178). Christians must be responsible voters (Te 255), and
promoters of good relations with governing authorities (6T 394–401; AA 69; 1T
201). But Christ has defined the limits of Christian duty toward civil
authorities. When civil requirements conflict with God’s will, our choice must
be to remain faithful to God first (DA 602, 603; GC 203–205).
E. စီမံခန့်ခွဲမှု
“ကျွန်ုပ်တို့သည်
ကျွန်ုပ်တို့၏ ပျောက်ဆီးနေသော သခင်က ဤကမ္ဘာသို့ အမှုတိုင်ရန် လာရောက်ခဲ့သော
ထိုသခင်၏ အိမ်နှင့် အကျိုးစီးပွားများကို ဂရုစိုက်ရန် အပ်နှံထားသော
စီမံခန့်ခွဲသူများ ဖြစ်သည်” (8T ၃၇)။
ခရစ်ယာန်များသည် မိမိတို့၏ ဘဝကို ဤနည်းအတိုင်း ရှုမြင်ကြသည် (see also 9T ၂၄၆; 7T ၁၇၆; AH ၃၆၈)။ Ellen
G. White သည် ပစ္စည်းဥစ္စာ (4T
၄၈၀; CS ၈၀)၊ ပညာရင်း (6BC
၁၀၈၁)၊
အရည်အချင်းများ (4T ၆၁၉;
6BC ၁၀၈၁)၊ အားအင် (2T
၄၃၂) တို့သည်
ဘုရားသခင်၏ ပိုင်ဆိုင်မှု ဖြစ်သည်ဟု ခရစ်ယာန်များကို သတိပေးသည်။ အချိန်၏
စီမံခန့်ခွဲမှုသည် အထူးအရေးကြီးသည်။ ပျင်းရိခြင်း၊ အတင်းအဖျင်း ပြောဆိုခြင်း၊
ကိုယ်ကျိုးရှာခြင်းများကို ခရစ်ယာန် ဘဝနေထိုင်မှုမှ ဖယ်ရှားရမည် (ibid. ၅၀၀; 4T ၇၂, ၄၀၈; 1T ၃၂၅; 1SM ၈၆; 9T ၄၈) နှင့်
လုံ့လဝီရိယ၊ ဆုတောင်းခြင်း (7T ၁၉၄;
SD ၁၀၉)၊ စိတ်ကို
မွေးမြူခြင်း (3T ၁၄၆)၊
ခန္ဓာကိုယ် လေ့ကျင့်ခန်း (ML ၁၄၄;
CT ၂၉၅)၊ ဂရုတစိုက်
စီမံခန့်ခွဲခြင်း (COL ၃၄၄)
တို့ဖြင့် အစားထိုးရမည်။
E. Stewardship
“We are stewards, entrusted by our absent Lord with the care of His
household and His interests, which He came to this world to serve” (8T 37).
This is how Christians look upon their lives (see also 9T 246; 7T 176; AH 368).
Ellen G. White reminds Christians that property (4T 480; CS 80), learning (6BC
1081), talents (4T 619; 6BC 1081), and energy (2T 432) belong to God.
Stewardship of time is of particular importance. Idleness, gossip, and
self-gratification are to be removed from the Christian lifestyle (ibid. 500; 4T 72, 408; 1T 325; 1SM 86;
9T 48) and replaced by industry, prayer (7T 194; SD 109), culture of the mind
(3T 146), physical exercise (ML 144; CT 295), and careful planning (COL 344).
F. ဝတ်စားဆင်ယင်မှု
စံနှုန်းများ ပုံပန်းသဏ္ဌာန်သည်
ခရစ်ယာန်များအတွက် အရေးကြီးသော ကိစ္ရပ် ဖြစ်သည်။ Ellen G. White သည် ဤကိစ္စနှင့်
ပတ်သက်၍ စာမျက်နှာ ရာချီ ရေးသားခဲ့သော်လည်း အနည်းငယ်သာ ရွေးချယ်တင်ပြပါမည်။
စာဖတ်သူများအား သူမ၏ စာများအညွှန်းတွင် “Clothing,” “Dress,” “Jewelry,” နှင့် “Ornamentation”
ခေါင်းစဉ်များအောက်တွင်
ကိုးကွယ်ရန် အကြံပြုပါသည်။
F. Standards of Apparel
Appearance is an important concern for Christians. Ellen G. White penned
hundreds of pages on this issue but we will select only a few, referring the
reader to the Index to her writings
under the entries “Clothing,” “Dress,” “Jewelry,” and “Ornamentation.”
ဝတ်စားဆင်ယင်မှုနှင့်
ပတ်သက်၍ Ellen White က
ခရစ်ယာန်အား “ကျွန်ုပ်တို့၏ ဖန်ဆင်းရှင်ကို ဂုဏ်ပြုရန် အခွင့်အရေး ရှိသည်။
ထိုသခင်သည် ကျွန်ုပ်တို့၏ ဝတ်စားဆင်ယင်မှုသည် သပ်ရပ်ရုံသာမက ကျန်းမာရေးနှင့်
ညီညွတ်ပြီး သင့်လျော်ပြီး လှပစေလိုသည်” (Ed ၂၄၈) ဟု သတိပေးသည်။ Child
Guidance စာအုပ်တွင်
ဝတ်စားဆင်ယင်မှု၏ အခြေခံ မူများကို တင်ပြထားသည်။ ခရစ်ယာန်အတွက် တစ်ခုတည်းသော
ပုံစံကို ယူနီဖောင်းအဖြစ် တိကျစွာ မပေးခဲ့ချေ (CG ၄၁၉) သို့သော် သပ်ရပ်ခြင်း၊
ဆွဲဆောင်မှုရှိခြင်း၊ သန့်ရှင်းခြင်း၊ အရသာရှိခြင်း၊ တာရှည်ခံခြင်း၊
ရိုးရှင်းခြင်း၊ သင့်တင့်လျောက်ပတ်ခြင်း၊ အသက်အရွယ်နှင့် အလုပ်အကိုင်နှင့်
ကိုက်ညီခြင်း တို့ကို လိုက်နာရမည် (CG ၄၁၉–၄၃၁; see also CG ၄၁၃–၄၁၈; MH ၂၈၇–၂၉၄;
2SM ၄၆၅–၄၇၉; 5T ၄၉၉, ၅၀၀)။
In reference to dress Ellen White reminds the Christian that “it is our
privilege to honor our Creator. He desires our clothing to be not only neat and
healthful, but appropriate and becoming” (Ed 248). The book Child Guidance presents several basic
principles of dress. No one precise style is given as a uniform for the
Christian (CG 419), but rather that which is neat, attractive, clean, in good
taste, durable, simple, modest, and appropriate for one’s age and work (CG
419–431; see also CG 413–418; MH 287–294; 2SM 465–479; 5T 499, 500).
ညစ်ပတ်ပြီး
မသပ်ရပ်သော ဝတ်စားဆင်ယင်မှုကို နှိမ့်ချမှု၏ ဖော်ပြချက်ဟု ယူဆပြီး သပ်ရပ်မှုကို
မာနဟု အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုသော အလွန်အမင်း အစွန်းရောက်မှုကို သူမက ပညာရှိစွာ
သတိပေးသည် (4T ၁၄၂–၁၄၃;
CG ၄၁၅)။ သူမ၏
စိုးရိမ်မှုမှာ အစွန်းနှစ်ဖက်ကို ရှောင်ရှားရန် ဖြစ်သည်။ သူမက
“ဤညွှန်ကြားချက်များကို အလွန်ခေတ်မမီဟု ကြည့်ပြီး သတိပြုရန် မထိုက်တန်ဟု များစွာ
ရှုမြင်ကြသည်။ သို့သော် ယနေ့ခေတ်တွင် ဝတ်စားဆင်ယင်မှု ချစ်ခြင်းမှ အန္တရာယ်များကို
နားလည်တော်မူသော ထိုသခင်သည် ကျွန်ုပ်တို့အား သတိပေးချက် ပို့ဆောင်ခဲ့သည်” (CG
၄၁၆) ဟု
မှတ်သားထားသည်။
She also wisely warns against the extreme that considers dirty and unkempt
clothing an expression of humility, and where neatness is interpreted as pride
(4T 142–143; CG 415). Her concern is the avoidance of extremes. She notes,
“Many look upon these injunctions as too old-fashioned to be worthy of notice;
but He who gave them to His disciples understood the dangers from the love of
dress in our time, and sent to us the note of warning” (CG 416).
Ellen G. White သည်
လက်ဝတ်ရတနာနှင့် အလှဆင်ခြင်းအကြောင်းလည်း ရေးသားသည်။ ဤနေရာတွင် ရွှေ၊ ငွေ
သို့မဟုတ် အဖိုးတန်ကျောက်မျက်များ ဝတ်ဆင်ခြင်းကို စွန့်လွှတ်ပြီး ရောင်းချနေသော
ယုံကြည်သူသစ်တစ်ဦး၏ စိတ်ပျက်မှုကို သူမက ပြန်လည်မှတ်တမ်းတင်သည်။ အချို့ ရှည်ကြာစွာ
ယုံကြည်သူများက “‘ဘာကြောင့် ရောင်းရသေးသလဲ။ ကျွန်မဆိုရင် ဝတ်ဦးမယ်’ …
‘ဝတ်စားဆင်ယင်မှုတွင် ထူးခြားနေရင် မကောင်းဘူး။ လွှမ်းမိုးနိုင်စွမ်း နည်းသွားတယ်’
ဟု အော်ဟစ်ခဲ့ကြသည်။ Ellen White က
“ဤအရာသည် ခရစ်တော်၏ အဆုံးအမများနှင့် ကိုက်ညီပါသလား။ ကျွန်ုပ်တို့သည် ဘုရားသခင်၏
နှုတ်ကပတ်တော်ကို လိုက်နာရမည်လား သို့မဟုတ် လောက၏ ဓလေ့ထုံးတမ်းများကို
လိုက်နာရမည်လား” ဟု မေးခွန်းထုတ်သည်။ ထိုညီအစ်မ သစ်သည် “သမ္မာကျမ်းစာ စံနှုန်းကို
လိုက်နာရန် အန္တရာယ်အကင်းဆုံး ဖြစ်သည်ဟု ဆုံးဖြတ်ခဲ့သည်” ဟု သူမက
ခွင့်ပြုချက်ဖြင့် မှတ်တမ်းတင်ခဲ့သည် (Ev ၂၇၀, ၂၇၁)။
သတ္တမနေ့ အဒ်ဗင်တစ်ခရစ်ယာန်များသည် ဘုရားသခင်၏ နှုတ်ကပတ်တော်အပေါ်
နာခံခြင်းကြောင့်၊ သင့်တင့်လျောက်ပတ်မှုအတွက် (CG ၄၂၃)၊ ဆင်းရဲသားများ၏ လိုအပ်ချက်ကြောင့်
(2BC ၁၀၁၂;
CH ၆၀၂)၊
ဧဝံဂေလိတရားဟောရန် ပေးဆပ်ရန် (6T ၄၄၁;
WM ၂၆၉) အတွက်
ပြသခြင်းကို ရှောင်ကြဉ်ကြသည်။
Ellen G. White also writes about jewelry and adornment. Here she recounts
the frustrations of a new convert who gave up wearing “jewelry, gold, silver,
or precious stones” and was in the process of selling all of it when some
longstanding members exclaimed, “ ‘Why do you sell it? I would wear it if
it was mine.’ … ‘It is not good policy to be singular in our dress; for we
cannot exert so much influence.’” Ellen White queries, “Is this in accordance
with the teachings of Christ? Are we to follow the Word of God, or the customs
“of the world?” Approvingly, she reported that the new sister “decided that it
was the safest to adhere to the Bible standard” (Ev 270, 271). Seventh-day
Adventist Christians abstain from display as a matter of obedience to God’s
Word, for the sake of modesty (CG 423), because of the needs of the poor (2BC
1012; CH 602), and in order to provide for the preaching of the gospel (6T 441;
WM 269).
G. အပန်းဖြေမှု၏ စံနှုန်းများ
အပန်းဖြေခြင်းနှင့်
ဖျော်ဖြေမှုတို့၌ ကွာခြားချက်ရှိသည်ဟု Ellen G. White က ဆိုသည်။
“အပန်းဖြေခြင်းသည်
အမည်နာမအတိုင်း ပြန်လည်ဖန်တီးခြင်း (re-creation) ဖြစ်သောအခါ ခန္ဓာကိုယ်နှင့်
စိတ်နှလုံးကို အားဖြည့်တည်ဆောက်ပေးတတ်သည်။ ပုံမှန်စိုးရိမ်မှုများနှင့်
အလုပ်အကိုင်များမှ ခွာထုတ်၍ စိတ်နှလုံးနှင့် ခန္ဓာကိုယ်ကို လန်းဆန်းစေပြီး ဘဝ၏
အလေးအနက်ထားရသော အလုပ်သို့ ခွန်အားသစ်ဖြင့် ပြန်လည်ဝင်ရောက်နိုင်စေသည်။ သို့ရာတွင်
ဖျော်ဖြေမှုသည်ကား ပျော်ရွှင်မှုကိုသာ ရှာဖွေခြင်းဖြစ်၍ မကြာခဏ
အလွန်အကျွံပြုတတ်သည်။ ၎င်းသည် အသုံးဝင်သော အလုပ်အတွက် လိုအပ်သော စွမ်းအင်များကို
စုပ်ယူသွားပြီး ဘဝ၏ အမှန်တကယ် အောင်မြင်မှုကို အဟန့်အတားဖြစ်စေသည်” (Ed ၂၀၇; ထို့ပြင် AH ၅၁၃; CT ၃၃၆; ၂T ၅၈၅–၅၉၃; ၁T ၅၁၉, ၅၂၀)။
G. Standards of Recreation
There is a distinction between recreation and amusement, according to
Ellen G. White.
“Recreation, when true to its name, re-creation, tends to strengthen and
build up. Calling us aside from our ordinary cares and occupations, it affords
refreshment for mind and body, and thus enables us to return with new vigor to
the earnest work of life. Amusement, on the other hand, is sought for the sake
of pleasure and is often carried to excess; it absorbs the energies that are
required for useful work and thus proves a hindrance to life’s true success”
(Ed 207; see also AH 513; CT 336; 2T 585–593; 1T 519, 520).
စာဖတ်ခြင်းသည်
အမှန်တရားမှ လွဲချော်မသွားဘဲ သမ္မာကျမ်းစာဖတ်ရှုခြင်းကို နှောင့်ယှက်မသွားပါက
အကျိုးရှိနိုင်သည် (၁T ၂၄၁,
၂၄၂; SD ၁၇၈; FE ၉၂–၉၄)။ သို့ရာတွင်
စာဖတ်ခြင်းက စိတ်လှုပ်ရှားမှုကို တောင့်တလာစေပြီး ခန္ဓာကိုယ်စွမ်းအင်ကို
အလဟဿဖြုန်းစေကာ အိမ်တွင်းစည်းမျဉ်းပျက်ပြားခြင်း၊ တာဝန်များကို
လစ်လျူရှုခြင်းတို့ကြောင့် ပုံမှန်ဖွံ့ဖြိုးမှုနှင့် ညီညွတ်မှုကို ပြိုလဲစေသည် (၄T
၄၉၇, ၄၉၈; MH ၄၄၃–၄၄၈; CT ၁၂၀, ၁၂၂; AH ၄၁၀–၄၁၈; ၂T ၄၁၀, ၄၁၁)။ Ellen G. White ခေတ်က
ရေဒီယိုနှင့် ရုပ်မြင်သံကြားမရှိသေးသော်လည်း၊ စိတ်ဝိညာဉ်၏ တံခါးပေါက်များကို
စောင့်ရှောက်ရန်နှင့် “ညစ်ညမ်းသော အတွေးများကို ဖြစ်ပေါ်စေမည့် ဖတ်ရှုခြင်း၊
ကြည့်ရှုခြင်း သို့မဟုတ် နားထောင်ခြင်းကို ရှောင်ကြဉ်ပါ” ဟူသော သူမ၏ အကြံဉာဏ်သည်
ခေတ်သစ် မီဒီယာဆိုးသွတ်မှုများအတွက် အံ့သြဖွယ် သက်ဆိုင်နေဆဲဖြစ်သည် (PP ၄၆၀; ထို့ပြင် AA ၅၁၈, ၅၁၉; ၄T ၁၀၈; AH ၄၀၆–၄၀၉)။
Reading can be beneficial when it does not deter from reality and the reading of
Scripture (1T 241, 242; SD 178; FE 92–94). But when reading creates a craving
for excitement, physical energies are wasted, disorder in the home routine and
neglect of duties cripple normal and harmonious development (4T 497, 498; MH
443–448; CT 120, 122; AH 410–418; 2T 410, 411).
Even though radio and television were not in use during the
time of Ellen G. White, her advice to guard the avenues of the soul, and to
“avoid reading, seeing, or hearing that which will suggest impure thoughts” is
surprisingly relevant for the modern temptations of the media (PP 460; see also
AA 518, 519; 4T 108; AH 406–409).
ပြဇာတ်ရုံ။
ရုပ်ရှင်သည် နှစ်ဆယ်ရာစုအစတွင်သာ ပေါ်ပေါက်လာသော်လည်း၊ Ellen G. White ၏ အကြံဉာဏ်များကို
ခေတ်သစ် ရုပ်ရှင်နှင့် ပြဇာတ်ရုံတက်ခြင်းအတွက် လွယ်ကူစွာ အသုံးချနိုင်သည်။ သူမက
“ကျွန်ုပ်တို့နိုင်ငံတွင် စိတ်ကူးယဉ်မှုကို အဆိပ်သင့်စေခြင်း၊
ဘာသာရေးခံစားချက်များကို ဖျက်ဆီးခြင်း၊ တည်ကြည်သော ပျော်ရွှင်မှုနှင့် ဘဝ၏
တင်းကျပ်သော အမှန်တရားများကို ခံစားနိုင်စွမ်းကို ပိတ်ဆို့ခြင်းထက်
ပိုမိုအားကောင်းသော ဩဇာတစ်ခုမျှ မရှိတော့ပြီ—ထိုအရာမှာ ပြဇာတ်ဖျော်ဖြေမှုပင်
ဖြစ်သည်” ဟု ဆိုသည် (၄T ၆၅၃)။
ထိုသို့ အဆိုးမြင်အကဲဖြတ်ရခြင်း အကြောင်းရင်းများစွာ ပေးထားသည်။ ပြဇာတ်ရုံသည်
“ဆိုးယုတ်သော အကျင့်များနှင့် အပြစ်ရှိသော စိတ်သဘောထားများကို
အားဖြည့်အတည်ပြုစေသည့်” ပတ်ဝန်းကျင်ကို ပေးသည်။ ထို့ပြင် ထိုဖျော်ဖြေမှုသည်
စွဲလမ်းစေတတ်သည် (၄T ၆၅၃)။
စာတန်သည် ပြဇာတ်ရုံကို အသုံးပြု၍ “လူများကို သူ၏ဩဇာအောက်တွင် ဆက်လက်ထားရှိသည်” (Te
၂၅၂, ၂၅၃)။ ပြဇာတ်ရုံတွင်
ဖြုန်းတီးသော အချိန်အတွက် ဘုရားသခင်၏ ကောင်းချီးကို တောင်းခံ၍ မရနိုင်ပေ (RH
ဖေဖော်ဝါရီ ၂၈,
၁၈၈၂)။
“အလုံခြုံဆုံးနည်းလမ်းမှာ ပြဇာတ်ရုံကို ရှောင်ကြဉ်ရန်ပင် ဖြစ်သည်” (MYP ၃၈၀)။ အကြောင်းမှာ
၎င်းသည် ကောင်းကင်အရာများကို တောင့်တစိတ်ကို ဖယ်ရှားပစ်သည်။ တဖန်တဖန်
ခရစ်ယာန်တစ်ဦးသည် “အာမခံချက်၏ဝိညာဉ်ကို ဆုံးရှုံးသွားပြီး”
သမ္မာကျမ်းစာဘာသာတရားကို ချစ်မြတ်နိုးမှု သေဆုံးသွားသည်။ အကြောင်းမှာ ဘုရားသခင်ကို
နှလုံးနှစ်ခြိုက်ဖြင့် မခစားနိုင်ပေ (11MR ၃၄၀)။
Theater. While the motion picture appeared only at the onset of the twentieth
century, Ellen G. White’s counsels can readily apply to the modern film and
theater attendance. She claims that “there is no influence in our land more
powerful to poison the imagination, to destroy religious impressions, and to
blunt the relish for the tranquil pleasures and sober realities of life than
theatrical amusements” (4T 653). Several reasons are offered for such a
negative appraisal. The theater provides an environment where “vicious habits
and sinful propensities are strengthened and confirmed”; moreover, such
entertainment is addictive (4T 653). Satan uses the theater to keep “men and
women under his influence” (Te 252, 253). The blessing of God cannot be invoked
on the time spent at the theater (RH Feb. 28, 1882); “the only safe course is
to shun the theater” (MYP 380), for it takes away the desire for heavenly
things. Gradually a Christian loses “the spirit of assurance,” and love for
Bible religion dies out, because no one can serve God with a divided heart
(11MR 340).
အက။ Ellen G.
White သည် ပင်လယ်နီတွင်
အကခုန်ခြင်း သို့မဟုတ် သေတ္တာတော်ကို ယေရူရှလင်သို့ ပြန်ယူလာစဉ် ဒါဝိဒ်၏ အကနှင့်
ခေတ်သစ်အကတို့ကို ရှင်းလင်းစွာ ခွဲခြားထားသည်။ ယခင်အကများသည် “ဘုရားသခင်ကို
အောက်မေ့ခြင်းကို ဖြစ်ပေါ်စေပြီး သူ၏ သန့်ရှင်းသော နာမတော်ကို ချီးမြှောက်သည်”၊
နောက်ပိုင်းအကများကား “သန့်ရှင်းသော အရာများကို ချစ်မြတ်နိုးမှုကို အားနည်းစေပြီး
ကျန်းမာရေးနှင့် ကိုယ်ကျင့်တရားကို … ပျော်ရွှင်မှုအတွက် စတေးသည်” (PP ၇၀၇)။
ဘောလုံးခန်းမအကသည် “ဖြောင့်မတ်သော သို့မဟုတ် သန့်ရှင်းသော ခံစားချက်တစ်ခုမျှ
မဖြစ်ပေါ်စေပေ” (MYP ၃၉၉)။
ကာကွယ်ရန်အတွက် Ellen White က
ကလေးများကို အကမသင်ရန် အကြံပေးသည် (CG ၁၈၁)။ “ခရစ်ယာန်မည်သူမျှ ထိုနေရာ [ပြဇာတ်ရုံ သို့မဟုတ် အကပွဲ]
တွင် သေဆုံးလိုမည် မဟုတ်ပေ။ ခရစ်တော် ကြွလာသောအခါ ထိုနေရာ၌ တွေ့ခံလိုသူ မည်သူမျှ
မရှိပေ” (AH ၅၁၆;
MYP ၃၉၈)။
Dancing. Ellen G. White makes a clear distinction between the dancing at the Red
Sea or David’s dance, when the ark was returned to Jerusalem, and modern dance.
The former “tended to the remembrance of God and exalted His holy name,” while
the latter weakens “the love for sacred things” and sacrifices “health and
morals … to pleasure” (PP 707); ballroom dancing produces not even “one
virtuous or holy sentiment” (MYP 399). In terms of prevention Ellen White
advises that we not educate children to dance (CG 181). “No Christian would
wish to meet death in such a place [theatre or dance]. No one would wish to be
found there when Christ shall come” (AH 516; MYP 398).
ဂီတသည် လူသားများ
ဘုရားသခင်ကို ချီးမွမ်းနိုင်သော အကြီးကျယ်ဆုံး နည်းလမ်းတစ်ခု ဖြစ်သည် (PP ၅၉၄) နှင့် ၎င်းတို့၏
အတွေးအခေါ်များကို ချီးမြှောက်မြင့်မြတ်စေသည် (Ed ၁၆၇)။ ဂီတသည် ကောင်းကင်၌ ဘုရားသခင်ကို
ဂုဏ်ပြုရန် မြင့်တက်လာသည် (ST စက်တင်ဘာ
၁၆, ၁၈၈၉)
နှင့် ဤလောက၌ “ဆုတောင်းခြင်းကဲ့သို့ပင် ဝတ်ပြုကိုးကွယ်ခြင်း ဖြစ်သည်” (PP ၅၉၄)။
အသံလေ့ကျင့်ခြင်းသည် “ပညာရေး၌ အရေးကြီးသော အစိတ်အပိုင်းတစ်ရပ် ဖြစ်သည်” (PP
၅၉၄)။
Music is one of the greatest means through which humans can praise God (PP 594)
and elevate and ennoble their thoughts (Ed 167). Music rises in heaven to honor
God (ST Sept. 16, 1889) and on earth “is as much an act of worship as is
prayer” (PP 594). Voice training “is an important feature in education” (PP
594).
သို့ရာတွင်
ဂီတကိုလည်း စာတန်သည် ဝိညာဉ်များကို ဆွဲဆောင်ရန် အဆွဲဆောင်မှုအများဆုံး
နည်းလမ်းအဖြစ် အသုံးပြုသည် (၁T ၅၀၆;
၂SM ၃၈)။ အသံဖြင့်ဖြစ်စေ
တူရိယာဖြင့်ဖြစ်စေ ဂီတသည် ဘုရားသခင်ကို မဟုတ်ဘဲ ဖျော်ဖြေသူများကို
ချီးမြှောက်သောအခါ (MYP ၂၉၃)၊
မသန့်ရှင်းသော အတွေးအမြင်များနှင့် လုပ်ရပ်များကို လှုံ့ဆော်သောအခါ (CT ၃၃၉)၊ ခွန်အားနှင့်
သတ္တိကို မပေးဘဲ စိတ်လှုပ်ရှားမှုကိုသာ ဖြစ်ပေါ်စေသောအခါ (၁T ၄၉၇)၊ ရလဒ်မှာ “မာန၊
မောက်မာမှု၊ နှင့် မိုက်မှု” ဖြစ်သည် (MYP ၂၉၅)။ ထိုသို့သော ဂီတသည် ဆိုးယုတ်မှု၏ ကိရိယာဖြစ်သည်။
Yet, music is also used by Satan as the most attractive means of ensnaring
souls (1T 506; 2SM 38). When vocal or instrumental music exalts the performers
and not God (MYP 293), when it inspires unholy thoughts and actions (CT 339),
when it leads to excitement without imparting strength and courage (1T 497),
then the result is “pride, vanity, and folly” (MYP 295). Such music is an
instrument of evil.
“ဆူညံသံသည်
ဂီတမဟုတ်ပေ။ ကောင်းသော သီဆိုခြင်းသည် ငှက်များ၏ ဂီတကဲ့သို့—တိတ်ဆိတ်ပြီး နူးညံ့သော
သံစဉ်ရှိသည်” (Ev ၅၁၀;
ဂီတနှင့်ပတ်သက်သော
နောက်ထပ် အကြံဉာဏ်များအတွက် Ev ၄၉၆–၅၁၂
ကိုကြည့်ပါ)။
“Noise is not music. Good singing is like the music of the birds—subdued
and melodious” (Ev 510; for further counsels on music, see Ev 496–512).
H. ခရစ်ယာန်ကောင်းမှုဂုဏ်သတ္တိများ
ခရစ်ယာန်စရိုက်တွင်
“လူတစ်ဦးကို ရွှေချောထက် ပို၍ အဖိုးတန်စေသော” အံ့ဖွယ်ကောင်းမှုဂုဏ်သတ္တိများ
ပါဝင်သည် (၉T ၁၈၆)။
ဤကောင်းသော ကိုယ်ကျင့်တရားအကျင့်များကို ကျွန်ုပ်တို့အား ပေးထားခြင်းမဟုတ်၊
၎င်းတို့ကို စိုက်ပျိုးရမည် (၅T ၄၀၄)။
H. Christian Virtues
Christian character contains wonderful treasures of virtues that “make a
man more precious than fine gold” (9T 186). These good, moral habits are not
given to us; they must be cultivated (5T 404).
ဖြောင့်မတ်မှု (Integrity)
သည် ဘုရားသခင်၏
ဂုဏ်တော်တစ်ပါး ဖြစ်သည် (ML ၃၃၁;
MYP ၃၅)။ ၎င်းသည်
ယုံကြည်ချက်၊ သစ္စာစောင့်သိမှု၊ ကတိကဝတ်များကို အလျှော့အတင်ပြုလုပ်ခြင်းကို
ပုံမှန်ခုခံတွန်းလှန်ခြင်းဖြစ်သည်။ အခြေအနေများ (PK ၅၄၅)၊ အရေးပေါ်အခြေအနေများ (၄T ၁၁၇)၊
စုံစမ်းနှိပ်စက်မှုနှင့် စိတ်ပျက်အားငယ်မှုများ (MYP ၈၀)၊ မာန၊ ပြသလိုခြင်း သို့မဟုတ်
လျှာချိုသာယာစကား (၃T ၄၇)၊
ဇိမ်ခံမှု (PP ၁၀၂)၊
သို့မဟုတ် မည်သည့် အကျိုးအမြတ် သို့မဟုတ် လောကီအကျိုးကျေးဇူးမျှ (ibid. ၄၄၀) သည် ဘုရားသခင်၏
သိပြီးသား အလိုတော်မှ လမ်းကြောင်းပြောင်းရန် စစ်မှန်သော ခရစ်ယာန်ကို လွှမြော့မနိုင်ပေ။
သူမက “ကျွန်ုပ်တို့တွင် ကိုယ်ကျင့်တရားဆိုင်ရာ ကျောရိုးရှိရမည်၊ လျှာချိုသာယာစကား၊
လာဘ်ပေးလာဘ်ယူ၊ သို့မဟုတ် ခြိမ်းခြောက်မှုဖြင့် မလှုပ်ရှားနိုင်သော ဖြောင့်မတ်မှု
ရှိရမည်” ဟု တိုက်တွန်းသည် (MH ၄၉၈)။
မည်သူမဆို “ဘုရားသခင်အား ပို၍ခိုင်မြဲစွာ မှီခိုပြီး သဘာဝအတိုင်း
အသက်ဆုံးရှုံးရခြင်းပင်ဖြစ်စေ ဘုရားသခင်ရှေ့၌ မိမိဖြောင့်မတ်မှုကို
ထိန်းသိမ်းရမည်ဟု ခံစားရလျှင် အထက်က ခွန်အားကို ခံရမည် … ။
ကျွန်ုပ်တို့ယုံကြည်ခြင်းကို ခါးခါးသီးသီး ဆန့်ကျင်နေသော သူငယ်ချင်းများနှင့်
အလျှော့အတင်ပြုလုပ်ရန် ကြိုးစားခြင်းဖြင့် မိမိကိုယ်ကို ပိုမိုလွယ်ကူစေမည်ဟု
မထင်ရ။ ဘုရားသခင်ကို မည်သည့်တန်ဖိုးနှင့်မျှ နာခံရန် တစ်ခုတည်းသော
ရည်ရွယ်ချက်ဖြင့် ရပ်တည်လျှင် ကူညီမှုနှင့် ခွန်အားကို ရရှိမည်” (၄T ၂၃၇)။
Integrity is an attribute of God (ML 331; MYP 35). It consists of habitual
resistance to compromising one’s belief, loyalty, and commitment. Neither
circumstances (PK 545), emergencies (4T 117), trials and discouragements (MYP
80), vanity, display, or flattery (3T 47), luxury (PP 102), or any gain or
worldly advantage (ibid. 440) can
influence a true Christian to change the course of action away from the known
will of God. She urges, “We must have moral backbone, an integrity that cannot
be flattered, bribed, or terrified” (MH 498). If anyone “would cling to God
more firmly and feel that he should preserve his integrity before God even at
the cost of his natural life, he would receive strength from above … . He need
not think that by seeking to compromise with his friends, who are embittered
against our faith, he will make it easier for himself. If he stands with the
single purpose to obey God at any cost he will have help and strength” (4T
237).
“စကားတစ်ခွန်း
သို့မဟုတ် ခေါင်းညိတ်ခြင်းဖြင့် အာဇာနည်များသည် အမှန်တရားကို ငြင်းပယ်၍ အသက်ကို
ကယ်တင်နိုင်ခဲ့သည် … ။ ထောင်ကျခြင်း၊ ညှဉ်းပန်းနှိပ်စက်ခြင်း၊ နှင့် သေခြင်းကို
စင်ကြယ်သော ကိုယ်ခံစားချက်နှင့် ကြိုဆိုခဲ့ကြသည်၊ လိမ်ညာခြင်း၊ မဟုတ်မတရား
ပြောဆိုခြင်း၊ နှင့် ယုံကြည်ခြင်းမှ ကျဆင်းခြင်းဖြင့် လွတ်မြောက်ခြင်းထက် ပိုမို၍
ကြိုဆိုခဲ့ကြသည်” (ibid. ၃၃၆;
ထို့ပြင် PK ၄၇၉–၄၉၀; MYP ၂၇–၃၂; PP ၂၁၇–၂၃၃, ၃၀၉)။
“Even life itself should not be purchased with the price of falsehood. By
a word or a nod the martyrs might have denied the truth and saved their lives …
. Imprisonment, torture, and death, with a clear conscience, were welcomed by
them, rather than deliverance on condition of deception, falsehood, and
apostasy” (ibid. 336; see also PK
479–490; MYP 27–32; PP 217–233, 309).
သတိပညာ (Prudence)။ Ellen G.
White သည် နေ့စဉ်ဘဝ၌
သတိပညာကို အထူးဂရုစိုက်၍ တိုက်တွန်းသည်။ ဘုရားသခင်ကို သိခြင်း၊ သူ၏အလိုတော်ကို
ကတိကဝတ်ပြုခြင်း၊ တက်ကြွသော ဆုတောင်းခြင်းနှင့် ဘာသာရေးဘဝ၊ ယုံကြည်ခြင်းပင်လျှင်
ကျွမ်းကျင်သော အသိဉာဏ်နှင့် ဂရုတစိုက် တွေးခေါ်မှု လိုအပ်ချက်ကို ပယ်ဖျက်၍ မရပေ (၂T
၅၃၅)။
ခရစ်ယာန်များသည် ဘာသာရေးကို ပြသရန် ဆင်ခြေမဆင်ခြေ ပြုမူသော ဘာသာရေးထူးဆန်းသူများ
မဟုတ်ပေ။ ဘုရားသခင်သည် ဤဘဝအရာများတွင် သတိပညာကို အသုံးပြုခြင်းကို အပြစ်တင်သည်
မဟုတ်ပေ (CS ၁၅၉)၊
မိသားစုဘဏ္ဍာရေး (၂T ၄၃၁)၊
စီးပွားရေးလုပ်ငန်းများ၊ နှင့် ငွေကြေးချွေတာခြင်းတို့တွင် အသုံးပြုခြင်းကို
အပြစ်တင်သည် မဟုတ်ပေ။ “ဘာသာရေးတာဝန်နှင့် စီးပွားရေးလုပ်ငန်းများတွင် အမြင့်ဆုံး
လူသားသတိပညာကို ရောနှောရမည်” (AH ၃၈၁)။
သူမသည် အယူသဖန်းခြင်းဖြင့် “အန္တရာယ်နှင့် ဘေးဒုက္ခရှိရာ နေရာများတွင်
ကိုယ်ကိုကိုယ် ထားရှိသူများ၊ ထို့ကြောင့် ဘုရားသခင်၏ အံ့ဖွယ်တစ်ခုမှသာ အနာအဆာမရှိ
မညစ်ညမ်းဘဲ ထွက်ပေါက်ရှိမည့် စုံစမ်းနှိပ်စက်မှုများထဲ ကိုယ်ကိုကိုယ်
ထားရှိသူများကို” ဆန့်ကျင်သည် … ။ ကျွန်ုပ်တို့သည် သတိပညာ၊ သတိထားမှု၊
နှိမ့်ချမှုကို ကျင့်သုံးရမည်၊ ပြင်ပလူများကို သတိဖြင့် လျှောက်လှမ်းရမည်” (၃T
၄၈၂)။
လက်တွေ့သတိပညာနှင့် ကျွမ်းကျင်သော အသိဉာဏ်ဖြင့် သွင်ပြင်လက္ခဏာရှိသော
ခရစ်ယာန်သက်သေခံချက်သည် အားကောင်းသော ကိရိယာတစ်ခု ဖြစ်လာသည်။ “ကျွန်ုပ်တို့
မည်မျှပင် ခက်ခဲမှုများနှင့် ကြုံကြိုက်ရပါစေ၊ ဘာသာရေးနှင့် သတိပညာ၊
ကြိုတင်စဉ်းစားမှု၊ နှင့် ဂရုတစိုက်ပြုမူခြင်းတို့သည် အနည်းငယ်သာ ဆိုင်သည်ဟု
မှတ်ယူသောကြောင့် ကျွန်ုပ်တို့အား ကယ်တင်ရန် ဘုရားသခင်၏ ပြင်ဆင်မှုကို မည်မျှပင်
အဟန့်အတားဖြစ်စေပါစေ!” (ChS ၂၃၉;
ထို့ပြင် PK ၆၃၃–၆၄၅)။
Prudence. With particular care Ellen G. White urges her readers to exercise
prudence in their daily life. The knowledge of God, commitment to His will, an
active prayer and religious life, and even faith cannot dispense with the need
for common sense and careful thinking (2T 535). Christians are not religious
eccentrics acting irrationally to show their religiosity. God does not condemn
the use of prudence in things of this life (CS 159), in family finances (2T
431), in transactions of business, and in economizing with our means.
“Religious duty and the highest human prudence in business lines must be
co-mingled” (AH 381). She opposes those who by presumption “place themselves in
scenes of danger and peril, thus exposing themselves to temptations out of which
it would require a miracle of God to bring them unharmed and untainted … . We
should exercise prudence, caution, and humility, and walk circumspectly toward
them that are without” (3T 482). Christian witness becomes a powerful
instrument when characterized by practical wisdom and common sense. “How many
difficulties we encounter, how often we hinder the working of Providence in our
behalf, because prudence, forethought, and painstaking are regarded as having
little to do with religion!” (ChS 239; see also PK 633–645).
သတ္တိ (Courage)။ ခရစ်ယာန်ဘာသာတွင်
ခံနိုင်ရည်နှင့် မယိမ်းယိုင်မှု လိုအပ်သည်။ ခရစ်ယာန်ဖြစ်ခြင်းဆိုသည်မှာ
အပြစ်များပြားလာနေသော ကမ္ဘာတွင် ခိုင်မြဲစွာ ရပ်တည်ရန်၊ လိုက်လျောရန် သို့မဟုတ်
အလျှော့အတင်ပြုရန် ဖိအားပေးခံရသောအခါ မူအရ ပြုမူရန် အဆင်သင့်ဖြစ်ခြင်း ဖြစ်သည်။
သတ္တိသည် မယိမ်းယိုင်သော ကမ္ဘာကို ရင်ဆိုင်ရန် လိုအပ်သော “ခက်ထန်သော”
ကောင်းမှုဂုဏ်သတ္တိ ဖြစ်သည် (MH ၃၉၁)
(၁T ၂၈၇)။
ဘုရားသခင်၏ ပညတ်တော်များကို နာခံခြင်း (Ev ၂၄၀) က လောက၏ ပုံမှန်လမ်းကြောင်းမှ ခွဲထွက်သော လုပ်ရပ်ကို
တောင်းဆိုသောအခါ သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်သည် ဇွဲရှိရန် လိုအပ်သော ခွန်အားကို သူ၏
ကျွန်များအား ပေးသနားမည် (PP ၆၅၇)။
“အောင်မြင်မှုကို ရယူလိုသူများသည် သတ္တိရှိပြီး မျှော်လင့်ချက်ရှိရမည်။
၎င်းတို့သည် ငြိမ်သက်သော ဂုဏ်သတ္တိများ [နူးညံ့ခြင်း၊ စိတ်ရှည်ခြင်း၊
နှိမ့်ချခြင်း၊ ကြင်နာခြင်း] ကိုသာမက တက်ကြွသော ဂုဏ်သတ္တိများ [သတ္တိ၊ အင်အား၊
စွမ်းအင်၊ နှင့် ဇွဲရှိခြင်း] ကိုပါ စိုက်ပျိုးရမည်” (MH ၄၉၇)။
Courage. Christianity requires stamina and steadfastness. To be a Christian means
to stay firm in the midst of growing iniquity, ready to act from principle when
under pressure to conform or compromise. Courage is that “stern” virtue (MH
391) needed to face the unbelieving world (1T 287). When obedience to God’s
commandments (Ev 240) calls for a course of action away from the world’s beaten
track (GC 597) the Holy Spirit will impart to His servants fortitude necessary
for perseverance (PP 657). “Those who would win success must be courageous and
hopeful. They should cultivate not only the passive [gentleness, patience,
meekness, and kindness] but the active virtues [courage, force, energy, and
perseverance]” (MH 497).
သို့ရာတွင် သတ္တိသည်
အခြားဂုဏ်သတ္တိများကဲ့သို့ ရည်ရွယ်ချက်ရှိရှိ ကြိုးစားမှုနှင့်
စည်းကမ်းလေ့ကျင့်မှုမှသာ ရရှိလာသည် (၅T ၂၁၃)။ Ellen G. White သည် ခရစ်ယာန်သတ္တိတွင် ကြီးထွားလိုသူများအတွက်
အဖိုးတန်အကြံဉာဏ်များ ပေးသည်။ “ကျွန်ုပ်တို့ ဘယ်အခြေအနေမျိုးတွင်မှ
စိတ်ပျက်အားငယ်ခြင်း မပြုရ။ ကျွန်ုပ်တို့ အတွေ့အကြုံ၏ မနှစ်မြို့ဖွယ်
အစိတ်အပိုင်းများကို မျက်စိမှိတ်ထားပြီး ကျွန်ုပ်တို့ စကားများကို သတ္တိရှိမှုနှင့်
ပြည့်စေပါ။ ကျွန်ုပ်တို့သည် နေရောင်ထဲ ပတ်ဝန်းကျင်ကို ဖန်တီးနိုင်သည်၊ သို့မဟုတ်
မှောင်မိုက်သော လေထုကို ဖန်တီးနိုင်သည်။ သတ္တိရှိစွာ စကားပြောရန် ကိုယ်တိုင်
ပညာသင်ကြားပါ” (SD ၂၁၈)။
ထို့ပြင် သူမသည် ခရစ်ယာန်များအား “ကျွန်ုပ်တို့၏ တစ်ဦးတည်းသော လုံခြုံမှုမှာ
ဘုရားသခင်၏ ထူးခြားသော လူမျိုးအဖြစ် ရပ်တည်ရန်ပင် ဖြစ်သည်။ ဤယိုယွင်းနေသော ခေတ်၏
ဓလေ့ထုံးတမ်းနှင့် ပုံစံများကို လက်တစ်လှမ်းမျှ အလျှော့မပေးရ။ ကိုယ်ကျင့်တရားအရ
လွတ်လပ်စွာ ရပ်တည်ပြီး ယိုယွင်းနေသော ဘာသာရေးစံနှုန်းထက် မြင့်မားရန် သတ္တိနှင့်
လွတ်လပ်မှု လိုအပ်လိမ့်မည်” ဟု လက်ခံရန် တိုက်တွန်းသည် (၅T ၇၈)။
But courage, like all other virtues, comes only as a result of purposeful
effort and disciplined training (5T 213). Ellen G. White gives valuable advice
for those who intend to grow in Christian courage: “We are in no case to become
discouraged. Let us keep our eyes off the disagreeable parts of our experience,
and let our words be full of good cheer. We can surround ourselves with a sunny
atmosphere, or with an atmosphere charged with gloom. Let us educate ourselves
to talk courage” (SD 218). Furthermore, she appeals to her fellow Christians to
accept the fact that “our only safety is to stand as God’s peculiar people. We
must not yield one inch to the customs and fashions of this degenerate age, but
stand in moral independence, making no compromise with its corrupt and
idolatrous practices. It will require courage and independence to rise above
the religious standard of the Christian world” (5T 78).
ခွင့်လွှတ်ခြင်း (Forgiveness)။ Ellen G.
White ၏ စာများတွင်
ခွင့်လွှတ်ခြင်းဆိုင်ရာ အယူအဆသည် သမ္မာကျမ်းစာ အဆုံးအမများစွာကို စနစ်တကျ
ပေါင်းစပ်ထားခြင်း ဖြစ်သ့သည်။ ပထမဦးစွာ၊ လူ့သဘာဝသည် အပြစ်ဖြင့် ဤမျှလောက်
စိမ့်ဝင်နေသောကြောင့် ဘုရားသခင်၊ အိမ်နီးချင်း၊ သို့မဟုတ် ကိုယ်တိုင်ဆိုင်ရာ
ကိုယ်ပိုင်လုပ်ရပ်များသည် ဘုရားသခင်၏ အကူအညီမရှိဘဲ ကိုယ်ကျင့်တရားအရ
စက်ဆုပ်ရွံရှာဖွယ် ဖြစ်သွားသည်ဟု သူမက အတည်ပြုသည် (COL ၃၁၁; SC ၁၈, ၁၉; DA ၆၇၆)။ ဒုတိယ၊ အပြစ်ကို သူမ၏ စာများတွင်
စကြဝဠာတွင် အဆုံးစွန်ဆုံး နှင့် အခံရဆုံး ဆိုးယုတ်မှုအဖြစ် ပုံဖော်ထားသည်။
အပြစ်ကို ခွင့်လွှတ်၍မရ (DA ၈၁၁;
MH ၄၅၁; PP ၇၃၈)၊ သူ၏
တရားမျှတမှု၊ သန့်ရှင်းမှု၊ နှင့် အမှန်တရားကို စတေးပြီး ခွင့်လွှတ်၍မရ (7BC
၉၁၂, ၉၁၃)၊
အကြောင်းပြချက်ပေး၍မရ (၄T ၃၇၀)၊
သို့မဟုတ် ပေါ့ပေါ့တန်တန် ဆက်ဆံ၍မရ (SC ၃၃; COL ၂၄၈;
Ed ၂၉၁)။ ဘုရားသခင်၏
ချစ်ခြင်းမေတ္တာပင်လျှင် အပြစ်ကို ခွင့်လွှတ်ရန် ဦးဆောင်ခြင်း မပြုပေ (COL ၃၁၆; PP ၅၂၂)။
Forgiveness. The concept of forgiveness in the writings of Ellen G. White reflects her
systematic integration of several biblical doctrines. First, she affirms that
human nature is so permeated by sin that autonomous actions toward God, our
neighbor, or oneself become morally offensive without divine assistance (COL
311; SC 18, 19; DA 676). Second, sin is portrayed in her writings as the
ultimate and the most intolerable evil in the universe. Sin cannot be excused
(DA 811; MH 451; PP 738), forgiven at the expense of His justice, holiness, and
truth (7BC 912, 913), justified (4T 370), or treated lightly (SC 33; COL 248;
Ed 291). Even God’s love does not lead Him to excuse sin (COL 316; PP 522).
တတိယ၊ “ဘုရားသခင်၏
အပြစ်ကို မုန်းတီးမှုသည် သေခြင်းတရားနှင့် တူသည်” (DA ၅၇)၊ သို့ရာတွင် အပြစ်ရှိသူများအတွက်
သူ၏ ချစ်ခြင်းမေတ္တာသည် သူတို့တွင်ရှိသော အပြစ်ထက် ပိုမာကောင်းသည် (SC ၅၄; ၅T ၆၃၃)။ “ခရစ်တော်သည်
နောင်တရသော ဝိညာဉ်တိုင်းကို အပြစ်မှ ကင်းစင်စေရန် သန့်ရှင်းသော ဝိညာဉ်တော်ကို
ပေးသနားရန် ပြင်ဆင်ထားပြီး၊ စာတန်၏ လက်ရာများကို ဖျက်ဆီးရန် လာခဲ့သည်” (DA ၃၁၁)။
အပြစ်ရှိလာသည်နှင့် တပြိုင်နက် ကယ်တင်ရှင်တစ်ပါး ရှိခဲ့သည် (1BC ၁၀၈၄; DA ၂၁၀)၊ သူ၏
သေခြင်းဖြင့် အပြစ်၏ ဖျက်ဆီးခြင်း (DA ၇၆၄) နှင့် စကြဝဠာမှ အပြစ်ကို လုံးဝပျောက်ပျက်စေခြင်း (PP
၃၃) ကို အာမခံခဲ့သည်။
Third, “God’s hatred of sin is as strong as death” (DA 57), but His love
for sinners is stronger than sin in them (SC 54; 5T 633). “Christ always
separates the contrite soul from sin. He came to destroy the works of the
devil, and He has made provision that the Holy Spirit shall be imparted to
every repentant soul, to keep him from sinning” (DA 311). As soon as there was
sin there was a Saviour (1BC 1084; DA 210), who by His death assured the
destruction (DA 764) and total eradication of sin from the universe (PP 33).
စတုတ္ထ၊ အပြစ်၏
ခွင့်လွှတ်ခြင်းသည် Ellen G. White ၏
ဓမ္မသစ်ကျမ်းပညာတွင် လူ့သဘာဝမှ အပြစ်ကို ပယ်ရှားသည့် နေရာ၌ ဝင်ရောက်သည်။
ခရစ်တော်သည် လူများကို အပြစ်ထဲ၌ ကယ်တင်ခြင်း မဟုတ်၊ အပြစ်မှ ကယ်တင်ခြင်း ဖြစ်သည် (DA
၆၆၈; ၄T ၂၅၁; MB ၁၁၄)။ အပြစ်၏
ပြစ်ဒဏ်ကို ပေးဆပ်ခြင်းဖြင့် လူများ အပြစ်တွင် ဆက်လက်မနေစေရန် (TM ၁၆၁, ၁၆၂)၊
ခွင့်လွှတ်ခြင်းကို ခံရန် ပြုတော်မူသည် (၃T ၃၇၂)။ ခွင့်လွှတ်ခြင်း အတွေ့အကြုံတွင်
လူ့ပူးပေါင်းမှု ပါဝင်သည်။ အပြစ်၏ ခွင့်လွှတ်ခြင်း နှင့် အပြစ်မှ
ခွင့်လွှတ်ခြင်းကို ထိုက်တန်ခြင်းဖြင့် မရရှိနိုင် (MB ၁၁၅, ၁၁၆)၊ ဝယ်ယူ၍မရ (GC ၈၄)၊
ကိုယ်ကျင့်တရားဖြင့် ချေဖျက်ခြင်းဖြင့် မရရှိနိုင် (၅T ၆၃၅; GC ၇၂) ဖြစ်သောကြောင့် အခမဲ့ ဖြစ်သည် (DA
၇၄၅)၊ ၎င်းကို
လက်ခံခြင်းပေါ်တွင် မူတည်သည် (SC ၅၂;
၅T ၆၃၀)။
ဤခွင့်လွှတ်ခြင်းကို လက်ခံခြင်းကို အပြစ်ရှိသူများ ခရစ်တော်ထံ ရောက်လာသောအခါ (MYP
၁၀၈) နောင်တရခြင်း (2TT
၉၄)၊ နောင်တရခြင်း (7BC
၉၁၆; SC ၂၆, ၂၇; SD ၁၃; 1SM ၃၉၃; ၂T ၂၉၃)၊ အပြစ်ကို
ဝန်ချတောင်းပန်ခြင်း (၂T ၂၉၃;
1SM ၃၅၀; SC ၃၇) ဖြင့်၊
အပြစ်လမ်းစဉ်ကို စွန့်လွှတ်ရန် အဆင်သင့်ဖြစ်ပြီး (MB ၁၂၇; SC ၃၂)၊ သူတို့ကို အပြစ်ပြုခဲ့သူများကို
ခွင့်လွှတ်သောအခါ ထင်ရှားသည် (COL ၂၄၅–၂၄၇;
MB ၁၁၃–၁၁၆; SC ၉၇)။
ခွင့်လွှတ်ခြင်းသည် ဘုရားသခင်၏ ထိုက်တန်ခြင်းမရှိသော ချစ်ခြင်းမှ လွတ်လပ်စွာ
ထွက်ပေါ်လာသော်လည်း လူများက ဤလက်ဆောင်ကို လက်ခံသောအခါမှသာ တစ်ဦးချင်း
အကျိုးသက်ရောက်သည် (COL ၂၅၁)။
ထို့နောက် အာမခံချက် (PK ၆၆၈)၊
မဖော်ပြနိုင်သော ငြိမ်သက်ခြင်း၊ ပျော်ရွှင်ခြင်း၊ နှင့် အနားယူခြင်း လူ့နှလုံးထဲ
ရောက်ရှိလာသည် (MH ၂၆၇)။
Fourth, forgiveness of sin enters Ellen G. White’s theology at the point
of abolishment of sin from human nature. Christ did not save humans in their sin but rather from their sins (DA 668; 4T 251; MB
114). This He did by paying the penalty for sin so that humans do not continue
in sin (TM 161, 162), but that they may be forgiven (3T 372). The experience of
forgiveness involves human cooperation as well. While forgiveness of sin, and forgiveness from sin, cannot be merited (MB 115,
116), bought (GC 84), or secured by self-mortification (5T 635; GC 72) because
it is free (DA 745), it is conditional (SC 52; 5T 630) upon our acceptance of
it. This acceptance of forgiveness is manifested when sinners come to Christ
(MYP 108) with contrition (2TT 94), repentance (7BC 916; SC 26, 27; SD 13; 1SM
393; 2T 293), and confession of sin (2T 293; 1SM 350; SC 37), ready to forsake
their sinful ways (MB 127; SC 32), and forgive those who have sinned against
them (COL 245–247; MB 113–116; SC 97). Forgiveness proceeds freely from God’s
unmerited love but becomes effective individually when humans accept this gift
(COL 251). Then the assurance (PK 668), the inexpressible peace, joy, and rest
come to the human heart (MH 267).
သို့ရာတွင်
ပထမခြေလှမ်းမှာ ယေရှုထံ “အပြစ်ရှိသည်အတိုင်း၊ အကူအညီမဲ့သည်အတိုင်း၊
မှီခိုရသည်အတိုင်း လာပါ။ ကျွန်ုပ်တို့၏ အားနည်းချက်၊ မိုက်မှု၊
အပြစ်ရှိမှုအားလုံးနှင့်အတူ နောင်တရခြင်းဖြင့် သူ၏ ခြေတော်ရင်း၌ လဲကျနိုင်သည်။
ကျွန်ုပ်တို့ကို သူ၏ ချစ်ခြင်းမေတ္တာ လက်မောင်းဖြင့် ဝိုင်းဖွေ့ခြင်း၊
ကျွန်ုပ်တို့၏ ဒဏ်ရာများကို ပတ်တီးခြင်း၊ ညစ်ညမ်းမှုအားလုံးမှ ကင်းစင်စေခြင်း သူ၏
ဂုဏ်ကျက်သရေ ဖြစ်သည်။ ထိုနေရာ၌ ထောင်ပေါင်းများစွာ မအောင်မြင်ကြပေ။ ၎င်းတို့သည်
ယေရှု ကိုယ်တိုင်၊ တစ်ဦးချင်းစီကို ခွင့်လွှတ်သည်ဟု မယုံကြံစချေ။ ၎င်းတို့သည် ဘုရားသခင်၏
နှုတ်ကို ယူမထားကြပေ” (SC ၅၂)။
But the first step is to come to Jesus “just as we are, sinful, helpless,
dependent. We may come with all our weakness, our folly, our sinfulness, and
fall at His feet in penitence. It is His glory to encircle us in the arms of
His love, and to bind up our wounds, to cleanse us from all impurity. Here is
where thousands fail: they do not believe that Jesus pardons them personally,
individually. They do not take God at His word” (SC 52).
ဤကြွယ်ဝသော
ခွင့်လွှတ်ခြင်း အတွေ့အကြုံသည် လူများကို အိမ်နီးချင်းများကို ခွင့်လွှတ်နည်းကို
သင်ပေးသည်။ ခရစ်တော်နမူနာပြသော ခွင့်လွှတ်တတ်သော စိတ်ဓာတ် (၂T ၅၆၆, ၅၆၇) သည် နာကျင်ဖွယ်
အတိတ်မှတ်ဉာဏ်များကို သက်သာစေရန် (၃T ၉၇) နှင့် တီထွင်ဖန်တီးမှုနှင့် ကြီးထွားမှုအတွက်
စိတ်နှလုံးကို လွတ်မြောက်စေသည်။ ကရုဏာနှင့် ခွင့်လွှတ်ခြင်းသည် ကျွန်ုပ်တို့ကို
အထင်အမြင်မှားခဲ့သူများကို ပြန်လည်ထူထောင်ပေးပြီး ပါဝင်သူအားလုံးကို
ဒုတိယအခွင့်အရေး ပေးသည် (၂T ၅၆၆)။
ဤကောင်းမှုဂုဏ်သတ္တိမရှိဘဲ ခရစ်ယာန်အပြုအမူသည် မျှော်လင့်ချက်မဲ့သော ကြိုးစားမှု
ဖြစ်သည် (MB ၂၁,
၂၂; ထို့ပြင် MB ၂၁–၂၄, ၁၁၃–၁၁၆; SC ၉–၅၆; PP ၃၅၉–၃၆၂)။
This rich experience of forgiveness teaches humans how to forgive their
neighbors. A Christlike, forgiving spirit (2T 566, 567) helps in relieving
memories of the painful past (3T 97) and releases the mind and heart for
creativity and growth. Compassion and forgiveness restore those who have
wronged us and give everyone involved a second chance (2T 566). Christian
behavior is a hopeless endeavor without this virtue (MB 21, 22; see also MB
21–24, 113–116; SC 9–56; PP 359–362).
IV. စာပေ အက်တကင်ဆန်၊
ဒေးဗစ် ဂျေ။ စသည်တို့ တည်းဖြတ်။ ခရစ်ယာန်ကျင့်ဝတ်နှင့် � 목ရား ဓမ္မပညာအသစ် အဘိဓာန်။ ဒေါင်းနားဂရို့ဗ်၊ အီလီနွိုက်။
အင်တာဗားဆီတီ စာအုပ်တိုက်၊ ၁၉၉၅။ ဘားကလေ၊ အိုလီဗာ အာ။ ဉာဏ်ပညာနှင့်
အလှမ်းကျော်လွန်ခြင်း။ ဂရန်းရက်ပစ်။ ဇွန်ဒါဗန်၊ ၁၉၈၅။ ဘွန်ဟိုဖာ၊
ဒိုက်ထရစ်။ တပည့်ဖြစ်ခြင်း၏ ကုန်ကျစရိတ်။ လန်ဒန်။ အက်စ်စီအမ် စာအုပ်တိုက် လီမိတက်၊
၁၉၅၉။ ချိုက်ဒရက်စ်၊
ဂျိမ်းစ် အက်ဖ်။ နှင့် ဂျွန် မက်ကွဲရီ၊ စသည်တို့ တည်းဖြတ်။ ဝက်စ်မင်စတာ
ခရစ်ယာန်ကျင့်ဝတ်အဘိဓာန်။ ဖိလာဒဲလ်ဖီးယား။ ဝက်စ်မင်စတာ၊ ၁၉၈၆။ ဒေးဗစ်၊
ဂျွန် ဂျေ။ ဧဝံဂေလိကဲ ကျင့်ဝတ်ပညာ။ ဖိလစ်စ်ဘတ်၊ နယူးဂျာစီ။
ပရက်စ်ဘိုင်တီရီယန်နှင့် ပြုပြင်ထားသော စာအုပ်တိုက်၊ ၁၉၈၅။ ဖရန်ကယ်၊ ဗစ်တာ။
“အဓိပ္ပာယ်ရှာဖွေနေသော လူငယ်များ”၊ ၁၉၇၃။ အမျိုးသား ကက်သလိက် ပညာရေးအသင်း ညီလာခံ၊
နယူးအော်လီယန်း၊ လူဝီးဆီယာနာ (ဝေးကို၊ တက္ကဆက်။ ဝါဒ် ကတ်ဆက် စာကြည့်တိုက်၊ ၁၉၇၃
[နံပါတ် ၀၂၀၅])။ ဂိုက်စလာ၊ နော်မန် အလ်။ ကျင့်ဝတ်ပညာ။ ရွေးချယ်စရာများနှင့်
ပြဿနာများ။ ဂရန်းရက်ပစ်။ ဇွန်ဒါဗန်၊ ၁၉၇၁။ ဟင်နရီ၊ စီ။ အက်ဖ်။
အိပ်ချ်၊ တည်းဖြတ်။ ဘေကာ ခရစ်ယာန်ကျင့်ဝတ်အဘိဓာန်။ ဂရန်းရက်ပစ်။ ဘေကာ၊ ၁၉၇၃။
———။ ခရစ်ယာန်
ပုဂ္ဂိုလ်ရေးကျင့်ဝတ်။ ဂရန်းရက်ပစ်။ အိဒ်မန်း၊ ၁၉၇၅။ ဟက်ရှယ်၊ အေဗရာဟံ
ဂျော့ရှ်။ ဥပုသ်နေ့။ နယူးယောက်။ ဖရားစထရောက်စ်နှင့် ဂျီရောက်စ်၊ ၁၉၇၇။ ဟက်စ်၊
ဂျေ။ ဒန်နီယယ်။ ဖြူစင်ခြင်း။ စကော့တဒေးလ်၊ ပင်ဆယ်ဗေးနီးယား။ ဟဲရယ်လ် စာအုပ်တိုက်၊
၁၉၇၈။ ဂျွန်ဆန်၊
ဝီလျံ ဂျီ။ “ရိုးရှင်းမှုကို ထောက်ခံချက်”။ အက်ဒ်ဗင်တစ် ရီဗျူး၊ မတ်လ ၂၀၊ ၁၉၈၆။
စာမျက်နှာ ၄။ ကိန်နာ၊
ဂေါ်ဒန်။ ယုံကြည်ခြင်း၊ မျှော်လင့်ခြင်းနှင့် ရှင်းလင်းခြင်း။ တောင်ကြည့်၊
ကယ်လီဖိုးနီးယား။ ပစိဖိတ် စာအုပ်တိုက်၊ ၁၉၇၇။ ကေး၊ ဘရု့စ်၊ နှင့်
ဂေါ်ဒန် ဝင်ဟမ်၊ စသည်တို့ တည်းဖြတ်။ ဥပဒေ၊ ကိုယ်ကျင့်တရားနှင့် သမ္မာကျမ်း။
ဒေါင်းနားဂရို့ဗ်၊ အီလီနွိုက်။ အင်တာဗားဆီတီ၊ ၁၉၇၈။ လမ်းမားစ်၊ စတီဖင်
အီး။၊ နှင့် အယ်လန် ဗားဟေး၊ စသည်တို့ တည်းဖြတ်။ ကိုယ်ကျင့်တရားဆိုင်ရာ ဆေးပညာ။
ဆေးကုသရေးကျင့်ဝတ်တွင် ဓမ္မပညာရှုထောင့်များ။ ဂရန်းရက်ပစ်။ အိဒ်မန်း၊ ၁၉၈၇။ လာရွန်ဒဲလ်၊
ဟန်စ်။ ပြည့်စုံခြင်းနှင့် ပြည့်စုံဝါဒ။ ဘဲရီယန်စပရင်းစ်၊ မီရှီဂန်။ အန်ဒရူးစ်
ယူနီဗာစီတီ စာအုပ်တိုက်၊ ၁၉၇၁၊ ၁၉၇၅။ လပ်ဇာ၊ အာဝင် ဒဗလျူ။ ခေါင်းမာသော
အကျင့်ဆိုးကို ငြင်းဆိုနည်း။ ဟွီတွန်၊ အီလီနွိုက်။ ဗစ်တာ စာအုပ်များ၊ ၁၉၈၅။ မက်ဒေါဝဲလ်၊
ဂျော့ရှ်၊ နှင့် ဘော့ဘ် ဟော့စ်တက်တလာ။ မှန်ကန်ခြင်းနှင့် မှားယွင်းခြင်း။ ဒဲလက်စ်။
ဝါဒ်၊ ၁၉၉၄။ မွန်း၊
ပီတာ စီ။ လောကီရေးရာ နတ်ဘုရားများကို လက်နက်ဖြုတ်ခြင်း။ ဒေါင်းနားဂရို့ဗ်၊
အီလီနွိုက်။ အင်တာဗားဆီတီ၊ ၁၉၈၉။ မော့တ့်၊ အက်စ်။ ချားလ်စ်။
သမ္မာကျမ်းဆိုင်ရာ ကျင့်ဝတ်နှင့် လူမှုပြောင်းလဲရေး။ နယူးယောက်။ အောက်စ်ဖို့ဒ်
ယူနီဗာစီတီ စာအုပ်တိုက်၊ ၁၉၈၂။ နီဘူး၊ အိပ်ချ်။ ရစ်ချတ်။ ခရစ်တော်နှင့်
ယဉ်ကျေးမှု။ နယူးယောက်။ ဟားပါနှင့် ဘရာသားများ၊ ၁၉၅၁။ ဆဲလ်၊ အယ်လန် ပီ။
ခရစ်ယာန် ဖြူစင်ခြင်း၏ ရှုထောင့်များ။ လူဝီးဗီးလ်။ ဝက်စ်မင်စတာ/ဂျွန်နောက်စ်၊
၁၉၉၀။ ရှိမ်းစ်၊
လော့ရင့်စ်။ ပိုမိုလိုချင်ခြင်း၏ အငတ်ပြဿနာ။ နယူးယောက်။ တိုက်စ်ဘုတ်စ်၊ ၁၉၈၉။ စမီးဒစ်၊
လူဝစ် ဘီ။ ရွေးချယ်မှုများ။ ရှုပ်ထွေးသောကမ္ဘာတွင် မှန်ကန်သော ဆုံးဖြတ်ချက်များ
ချမှတ်ခြင်း။ ဆန်ဖရန်စစ္စကို။ ဟားပါနှင့် ရိုး၊ ၁၉၈၆။ ———။ ကန့်သတ်ချက်အတွင်း ချစ်ခြင်း။
ဂရန်းရက်ပစ်။ အိဒ်မန်း၊ ၁၉၇၈။ စမစ်၊ ပေါလ်။ ဘုရားသခင်၏ ပစ္စည်းများကို
စီမံခန့်ခွဲခြင်း။ နက်ရှ်ဗီးလ်။ တောင်ပိုင်း စာအုပ်တိုက် အသင်း၊ ၁၉၇၃။ စပရင်းဂျက်၊
ရော်နယ်လ် အမ်။ သမိုင်းနှင့် ကျမ်းစာများတွင် လိင်တူဆက်ဆံခြင်း။ ဝါရှင်တန် ဒီစီ။
ကျမ်းစာသုတေသန အင်စတီကျု၊ ၁၉၈၈။ တေးလာ၊ ရစ်ချတ် အက်စ်။ စည်းကမ်းရှိသော
ဘဝ။ ကန်းဆက်စ်စီးတီး၊ မစ်ဆူရီ။ ဘီးကွန်ဟီလ်၊ ၁၉၆၂။
IV. Literature
Atkinson, David J. et al., eds. New
Dictionary of Christian Ethics and Pastoral Theology. Downers Grove, Ill.:
InterVarsity, 1995.
Barclay, Oliver R. The Intellect and
Beyond. Grand Rapids: Zondervan, 1985.
Bonhoeffer, Dietrich. The Cost of
Discipleship. London: SCM Press Ltd., 1959.
Childress, James F. and John Macquarrie, eds. The Westminster Dictionary of Christian Ethics. Philadelphia:
Westminster, 1986.
Davis, John J. Evangelical Ethics.
Phillipsburg, N. J.: Presbyterian and Reformed Pub. Co., 1985.
Frankl, Victor. “Youth in Search of Meaning,” 1973. National Catholic
Education Association Convention, New Orleans, Louisiana (Waco, Tex.: Word
Cassette Library, 1973 [No. 0205]).
Geisler, Norman L. Ethics:
Alternatives and Issues. Grand Rapids: Zondervan, 1971.
Henry, C. F.H., ed. Bakers
Dictionary of Christian Ethics. Grand Rapids: Baker, 1973.
———. Christian Personal Ethics.
Grand Rapids: Eerdmans, 1975.
Heschel, Abraham Joshua. The
Sabbath. New York: Farrar, Straus, and Giroux, 1977.
Hess, J. Daniel. Integrity.
Scottdale, Pa.: Herald Press, 1978.
Johnsson, William G. “On Behalf of Simplicity.” Adventist Review, Mar. 20, 1986. P. 4.
Kainer, Gordon. Faith, Hope, and
Clarity. Mountain View, Calif.: Pacific Press, 1977.
Kaye, Bruce, and Gordon Wenham, eds. Law,
Morality, and the Bible. Downers Grove, Ill.: InterVarsity, 1978.
Lammers, Stephen E., and Allen Verhey, eds. On Moral Medicine: Theological Perspectives in Medical Ethics.
Grand Rapids: Eerdmans, 1987.
LaRondelle, Hans. Perfection and
Perfectionism. Berrien Springs, Mich.: Andrews University Press, 1971,
1975.
Lutzer, Erwin W. How to Say No to a
Stubborn Habit. Wheaton, Ill.: Victor Books, 1985.
McDowell, Josh, and Bob Hostetler. Right
From Wrong. Dallas: Word, 1994.
Moore, Peter C. Disarming the
Secular Gods. Downers Grove, Ill.: InterVarsity, 1989.
Mott, S. Charles. Biblical Ethics
and Social Change. New York: Oxford University Press, 1982.
Niebuhr, H. Richard. Christ and
Culture. New York: Harper and Brothers, 1951.
Sell, Alan P. Aspects of Christian
Integrity. Louisville: Westminster/John Knox, 1990.
Shames, Laurence. The Hunger for
More. New York: Times Books, 1989.
Smedes, Lewis B. Choices: Making
Right Decisions in a Complex World. San Francisco: Harper and Row, 1986.
———. Love Within Limits. Grand
Rapids: Eerdmans, 1978.
Smith, Paul. Managing God’s Goods.
Nashville: Southern Pub. Assn., 1973.
Springett, Ronald M. Homosexuality
in History and the Scriptures. Washington, D.C.: Biblical Research
Institute, 1988.
Taylor, Richard S. The Disciplined
Life. Kansas City, Mo.: Beacon Hill, 1962.
အခန်းကြီး - ၂၁
အိမ်မြဲခြင်းနှင့်
မိသားစု
Marriage and Family
ကယ်လ်ဗင် ဘီ။ ရော့ခ်
Calvin B. Rock
နိဒါန်း
Introduction
သမ္မာကျမ်းစာတွင်
အိမ်ထောင်ရေးနှင့် မိသားစုဆိုင်ရာ ကိစ္စများကို အလေးထားထားပုံကို
တွေ့ရှိနိုင်သည်မှာ ဘုရားသခင်၏ အကျင့်စာရိတ္တဆိုင်ရာ ပညတ်တော် ဆယ်ပါးတွင်
ခုနစ်ပါးမှာ မိသားစု၏ လုပ်ဆောင်ချက်များကို ရည်ညွှန်းထားခြင်းဖြစ်သည်။
ထိုပညတ်တော်များမှာ ဒုတိယပညတ် (မိဘများ၏ အပြုအမူသည် သားသမီးများ၏
သာယာဝပြောမှုနှင့် ဆက်စပ်နေသည်)၊ စတုတ္ထပညတ် (မိသားစုတစ်စုလုံး ဥပုသ်နေ့ကို
စောင့်ထိန်းရန်)၊ ငါးပါးမြောက်ပညတ် (သားသမီးများသည် မိဘများကို လေးစားရမည်)၊
ဆယ်ပါးမြောက်ပညတ် (အခြားသူ၏ အိမ်ထောင်စုပိုင်ဆိုင်မှုကို လောဘမတက်ရ) တို့ဖြစ်သည်။ ကျန်ပညတ်တော်
ခြောက်ပါးအနက် သုံးပါးသည် မိသားစုဝင်များကို တိကျစွာ မဖော်ပြထားသော်လည်း
မိသားစုဆက်ဆံရေးအတွက် ရှင်းလင်းသော လမ်းညွှန်ချက်များ ပေးထားသည်။ သတ္တမပညတ်က
အိမ်ထောင်ဖောက်ခပ်ခြင်းကို တားမြစ်ထားပြီး၊ အဋ္ဌမပညတ်က ခိုးယူခြင်းကို
တားမြစ်ထားသည်။ နဝမပညတ်က အိမ်နီးချင်းကို မမှန်မကန် စွပ်စွဲခြင်းကို
တားမြစ်ထားသည်။
The priority that Scripture places upon marriage and family concerns is
seen in the fact that seven of the Ten Commandments—God’s moral law—reference
its functions. They are: commandment number 2, which relates the actions of
parents to the prosperity of their children; number 4, which directs the family
to Sabbath obedience; number 5, which mandates respect of children for parents;
and number 10, which prohibits coveting anything belonging to another’s
household. Three of the remaining six, while not specifically naming family
members, give explicit guidance for family relations. Number 7 prohibits
adultery; number 8 rules against stealing; and number 9 forbids the
misrepresentation of one’s neighbor.
အိမ်ထောင်ရေးနှင့်
မိသားစုဆိုင်ရာ ကိစ္စများကို ဘုရားသခင် အလေးထားတော်မူကြောင်း
နောက်ထပ်သက်သေတစ်ခုမှာ လူသားမျိုးနွယ်ကို ဖန်ဆင်းတော်မူသော (ကောလောသဲ ၁:၁၆)
ခရစ်တော်သည် ကြီးမြတ်သော “ငါဖြစ်၍ ရှိသည်” ဖြစ်တော်မူပြီး (ယောဟန် ၈:၅၈)
လူသားတို့၏ ကျင့်ကြံမှုအတွက် အကျင့်စာရိတ္တဆိုင်ရာ ပညတ်တော်ကို ပေးသနားတော်မူသည်
(ထွက်မြောက်ရာ ၃၁:၁၄၊ ၁၈)။ ထို့ပြင် ခရစ်တော်သည် အိမ်ထောင်ပွဲတစ်ခုတွင် ပထမဆုံး
အံ့ဖွယ်အမှုကို ပြုတော်မူခဲ့သည် (ယောဟန် ၂:၁–၁၁)။ သွန်သင်ချက်အားဖြင့်ရော၊
ပုံသက်သေအားဖြင့်ပါ သမ္မာကျမ်းစာသည် အိမ်ထောင်သူတို့၏ ကောင်းကျိုးချမ်းသာအတွက်
ဘုရားသခင်၏ စိုးရိမ်တော်မူမှုကို ရှင်းလင်းစွာ ဖော်ပြထားသည်။
An additional evidence of divine regard for marriage and family concerns
is seen in the fact that Christ, who created the human race (Col. 1:16) and as
the great “I AM” provided the moral law as guide for its conduct (John 8:58;
Ex. 31:14, 18), utilized the marriage ceremony as the setting for His inaugural
miracle (John 2:1–11). Both by precept and example the Scriptures make clear
God’s concern for the welfare of the home.
သမ္မာကျမ်းစာခေတ်က
မိသားစုဖွဲ့စည်းပုံများသည် ဘုရားသခင်၏ မူလအစီအစဉ်ကို
ပုံပျက်ပန်းပျက်ဖြစ်နေခဲ့သဖြင့် သမ္မာကျမ်းစာထဲက မိသားစုအားလုံးကို ပုံစံယူစရာ
မယူသင့်ပေ။ ဘုရားသခင်၏ အကြွင်းမဲ့ ရည်ရွယ်ချက်နှင့် အပြစ်ဝင်လာပြီးနောက်
ဖြစ်ပေါ်လာသော ဆွေမျိုးဆက်ဆံရေး လိုက်လိုက်လျောလျောမှုများကို ခွဲခြားရန်
လိုအပ်သည်။ သို့သော် ဆုတောင်းလျက် သမ္မာကျမ်းစာဆိုင်ရာ မိသားစုနိယာမများကို
လေ့လာသူတိုင်း သက်ဆိုင်ရာ၊ ထိရောက်သော လမ်းညွှန်မှုကို ရရှိလိမ့်မည်ဖြစ်သည်။
Since the family structures of Bible days often were distortions of God’s
original plan, one cannot take all biblical families as models. It is necessary
to differentiate between the absolutes of divine intent and the relative
accommodations that devolved after sin. Nevertheless, the individual who
prayerfully studies scriptural principles regarding the family will find
relevant and effective guidance.
I. သမ္မာကျမ်းစာအရ
အိမ်ထောင်ရေးနှင့် မိသားစု
A. သမ္မာကျမ်းစာထဲက
အိမ်ထောင်ရေး အကျဉ်းချုပ်
၁. အိမ်ထောင်ရေး
အဖွဲ့အစည်း
၂. အိမ်ထောင်ရေး
စည်းကမ်းသတ်မှတ်ချက်
၃. အိမ်ထောင်ရေး
ပျော်ရွှင်စွာ ကျင်းပခြင်း
၄. အိမ်ထောင်ရေး၏
သင်္ကေတအဓိပ္ပာယ်
B. အိမ်ထောင်ရေးပြုရခြင်း
အကြောင်းအရင်းများ
၁.
အဖော်အပေါင်းအသင်း၏ ကောင်းချီးများ
၂. မျိုးပွားခြင်း
လုပ်ဆောင်ချက်
၃. လိင်စိတ်ဆန္ဒ
ပြည့်စုံခြင်း
၄. ကလေးများကို
လူမှုဆက်ဆံရေး သင်ကြားပေးခြင်း
၅. မိသားစုကို
အကာအကွယ်ပေးခြင်း
C. အိမ်ထောင်ရေး
နိယာမများ
၁. စည်းလုံးညီညွတ်မှု
နိယာမ
၂. အချင်းချင်း
မှီခိုအားထားရမှု နိယာမ
၃.
အတူတူယုံကြည်သူချင်း လက်ထပ်ရမည့် နိယာမ
၄. တစ်ယောင်းတည်း
အိမ်ထောင်ရေး နိယာမ
၅. ထာဝရတည်တံ့မှု
နိယာမ
၆.
ကိုယ်ပိုင်လုံခြုံရေး နိယာမ
၇. သီးသန့်ဖြစ်မှု
နိယာမ
D. အိမ်ထောင်ရေးနှင့်
မိသားစုအတွင်း တာဝန်ဝတ္တရားများ
၁. ခင်ပွန်း/ဖခင်
၂. ဇနီး/မိခင်
၃. သားသမီးများ
E. အိမ်ထောင်ရေးအတွင်း
ဆက်ဆံရေးများ
၁.
အိမ်ထောင်ဖက်များအကြား ဆက်ဆံရေး
၂. မိဘနှင့်
သားသမီးအကြား ဆက်ဆံရေး
၃.
ညီအစ်ကိုမောင်နှမများအကြား ဆက်ဆံရေး
F. မိသားစု၏
သြဇာလွှမ်းမိုးမှု
၁. မိသားစုနှင့်
တစ်ဦးချင်း
၂. မိသားစုနှင့်
လူ့အဖွဲ့အစည်း
၃. မိသားစုနှင့်
အသင်းတော်
II. သမ္မာကျမ်းစာ
သွန်သင်ချက်များကို နေ့စဉ်ဘဝတွင် အသုံးချခြင်း
A. စံပြအိမ်ထောင်ရေး
B. အိမ်ထောင်ရေး
ပုံမှန်မဟုတ်မှုများ
C. ကွာရှင်းခြင်းနှင့်
ပြန်လက်ထပ်ခြင်း
D. မိသားစုအတွင်း
အကြမ်းဖက်မှု
E. မိသားစုပုံစံနှင့်
စီမံခန့်ခွဲခြင်း
၁.
မျိုးပွားခြင်းနှင့် ချဲ့ထွင်ခြင်း
၂.
အမွေဆိုင်ခွင့်နှင့် ယုံကြည်မှုစာချုပ်များ
F. မိသားစု အခက်အခဲများ
၁.
ကိုယ်ဝန်ဖျက်ချခြင်း
၂.
သေလုမျောပါးရောဂါရှိသူကို သေစေခြင်း (Euthanasia)
၃. ကိုယ်ပွားခြင်း
၄. သဘာဝမဟုတ်သော
ကိုယ်ဝန်ရရှိခြင်း
III. သမိုင်းအရ
အိမ်မြဲခြင်းနှင့် မိသားစု
A. ဂျူးဘာသာ
B. အစောပိုင်း
ခရစ်ယာန်ဘာသာ
C. အလယ်ခေတ်
D. ဘာသာရေးပြုပြင်ခေတ်
E. အဒ်ဗင်တစ်အမြင်
၁. ဥပုသ်နေ့
၂. စာအုပ်များနှင့်
ထုတ်ဝေမှုများ
၃.
အသင်းတော်ဖွဲ့စည်းပုံနှင့် ကြေညာချက်များ
IV. အဲလင် ဂျီ။ ဝှိုက်၏
မှတ်ချက်များ
A. အိမ်ထောင်ရေး၏
သန့်ရှင်းမှု
B. အိမ်ထောင်ရေး
ဆက်ဆံရေး
C. အိမ်ထောင်ရေး
သြဇာလွှမ်းမိုးမှု
D. ကလေးထိန်းသိမ်းမှု
E. အထွေထွေ အကြံဉာဏ်
V. ကိုးကားစာရင်း
I. Marriage and Family in Biblical
Perspective
A. An Overview of Marriage in the Bible
1. The Institution of Marriage
2. The Regulation of Marriage
3. The Celebration of Marriage
4. The Symbolism of Marriage
B. Reasons for Marriage
1. The Blessings of Companionship
2. The Function of Reproduction
3. The Fulfillment of the Sexual Urge
4. The Socialization of Children
5. The Sheltering of the Family
C. Principles of Marriage
1. The Principle of Unity
2. The Principle of Interdependence
3. The Principle of Endogamy
4. The Principle of Monogamy
5. The Principle of Permanence
6. The Principle of Privacy
7. The Principle of Exclusivity
D. Roles in Marriage and Family
1. The Husband/Father
2. The Wife/Mother
3. The Children
E. Relationships in Marriage
1. Spouse Relationships
2. Parent/Child Relationships
3. Sibling Relationships
F. Family Influences
1. The Family and the Individual
2. The Family and Society
3. The Family and the Church
II. The Application of Biblical Teaching to
the Daily Life
A. Ideal Marriage
B. Marriage Aberrations
C. Divorce and Remarriage
D. Family Abuse
E. Family Forms and Planning
1. Reproduction and Expansion
2. Wills and Trusts
F. Family Dilemmas
1. Abortion
2. Euthanasia
3. Cloning
4. Nonnatural Conception
III. Marriage and Family in Historical
Perspective
A. Judaism
B. Early Christianity
C. Middle Ages
D. Reformation
E. Adventist Understanding
1. The Sabbath
2. Books and Publications
3. Church Structures and Pronouncements
IV. Ellen G. White Comments
A. The Sanctity of Marriage
B. Marital Relations
C. Marital Influences
D. Child Care
E. General Counsel
V. Literature
I. သမ္မာကျမ်းစာအရ
အိမ်ထောင်ရေးနှင့် မိသားစု
သမ္မာကျမ်းစာတွင်
အိမ်ထောင်ရေးနှင့် မိသားစုနှင့်ပတ်သက်သော အကြံဉာဏ်များသည် အရေးကြီးသော
ကဏ္ဍများစွာကို လွှမ်းခြုံထားသည်။ အဓိကအားဖြင့် အိမ်ထောင်ပြုရခြင်း
အကြောင်းအရင်းများ၊ တည်ကြည်မှုကို အခြေခံသော နိယာမများ၊ မိသားစုအတွင်း
တာဝန်ဝတ္တရားများ၊ ဆက်ဆံရေးများနှင့် သြဇာလွှမ်းမိုးမှုများ ပါဝင်သည်။ (ကိုးကား။ Lifestyle
II. C. ၁–၃။)
I. Marriage and Family in Biblical Perspective
The counsel that Scripture gives regarding marriage and the family
involves a wide range of vital considerations. Of priority among these are the
reasons for marriage, the principles that undergird its stability, as well as
its roles, relationships, and influences within the family. (See Lifestyle II.
C. 1–3.)
A. သမ္မာကျမ်းစာထဲက
အိမ်ထောင်ရေး အကျဉ်းချုပ်
၁. အိမ်ထောင်ရေး
အဖွဲ့အစည်း
အိမ်ထောင်ရေးသည်
ဥပုသ်နေ့နှင့်အတူ ဧဒင်ဥယျာဉ်တွင် စတင်တည်ထောင်ခဲ့သည်။ ဘုရားသခင်သည် ဧဝကို
ဖန်ဆင်းပြီး အာဒံအား ပေးအပ်ကာ အိမ်ထောင်ပြုစေတော်မူသည် (ကမ္ဘာဦး ၂:၂၁–၂၄)။
“ထိုကြောင့် ယောက်ျားသည် မိဘကို စွန့်၍ မိမိမယားနှင့် ကပ်လျက်နေ၍ လင်နှင့်မယား
အသားတဆူတည်း ဖြစ်ကြလိမ့်မည်” ဆိုသော ဖော်ပြချက်ကို ယေရှုခရစ်တော် (မဿဲ ၁၉:၅၊ မာကု
၁၀:၇) နပြီး ရှင်ပေါလုတို့ (ဧဖက် ၅:၃၁) က စံနမူနာအဖြစ် ထပ်မံဖော်ပြခဲ့သည်။
ဤနေရာတွင် တစ်ယောက်တည်း အိမ်ထောင်ရေး (monogamy) ကို ရှင်းလင်းစွာ ပုံသက်သေပြထားသည်။
A. An Overview of Marriage in the Bible
1. The Institution of Marriage
Marriage, along with the Sabbath, was instituted in Eden. God created Eve,
gave her to Adam, and joined them in matrimony (Gen. 2:21–24). The description
of marriage, “Therefore a man leaves his father and his mother and cleaves to
his wife, and they become one flesh,” was repeated by Jesus (see Matt. 19:5;
Mark 10:7) and by Paul (Eph. 5:31) as normative. Monogamy is here clearly
modeled.
ကမ္ဘာဦး ၄:၁ အရ
အာဒံသည် ဧဝကို “သိ” ခဲ့ပြီး ဧဝက ကာဣန်ကို ဘွားဖွားခဲ့သည်။ ထိုအဖွဲ့သည်
မိသားစုတစ်စု ဖြစ်လာခဲ့သည်။ ဟေဗြဲစကားလုံး yāda‘ သည် “သိခြင်း” ဟု အဓိပ္ပာယ်ရသော်လည်း
“ခံစားခြင်း”၊ “နားလည်ခြင်း”၊ “ဂရုစိုက်ခြင်း” ဟုလည်း အဓိပ္ပာယ်ရသည်။
လိင်ဆက်ဆံရေးတွင် အိမ်ထောင်ဖက်နှစ်ဦးအကြား ပြည့်စုံသော သိမှုနှင့် နက်ရှိုင်းသော
ဆက်ဆံရေးကို ဖော်ပြရာတွင် အသုံးပြုသည်။
According to Genesis 4:1, Adam “knew” Eve, and she conceived a son, Cain:
the couple became a family. The Hebrew yāda‘ literally means “to know,” but
also “to experience,” “to understand,” “to care about.” It is used of sexual
relations in the sense of a full knowledge and deep relation between partners.
၂. အိမ်ထောင်ရေး
စည်းကမ်းသတ်မှတ်ချက်
မောရှေ၏ ပညတ်တရားတွင်
အိမ်ထောင်ရေးနှင့်ပတ်သက်သော ညွှန်ကြားချက်များ ရှိသည်။ ဝတ်ပြုရာကျမ်း ၁၈ တွင်
အိမ်ထောင်ရေးနှင့်ပတ်သက်၍ တားမြစ်ချက်များကို စာရင်းပြုစုထားသည်။ ဆွေမျိုးနှင့်
လိင်ဆက်ဆံခြင်း၊ တိရစ္ဆာန်နှင့် လိင်ဆက်ဆံခြင်း၊ လိင်တူဆက်ဆံခြင်း စသည်တို့ကို
တားမြစ်ထားသည် (ဝတ်ပြုရာကျမ်း ၂၀:၁၇–၂၁၊ တရားဟောရာ ၂၇:၂၀–၂၃ ကိုလည်း ကြည့်ပါ)။
ဝတ်ပြုရာကျမ်း ၁၈:၁၈ ကို အနက်ဖွင့်ပါက အိမ်ထောင်ဦးတစ်ယောက်ထက်ပို၍ ထားခြင်းကို
ကန့်သတ်ထားသည်ဟုလည်း ယူဆနိုင်သည်။ ကွာရှင်းခြင်း (အိမ်ထောင်ရေး ဖျက်သိမ်းခြင်း)
ကို အသိအမှတ်ပြုထားသော်လည်း အားပေးထားခြင်း မဟုတ်ပေ (တရားဟောရာ ၂၄:၁–၄)။ လင်သေပြီး
သားမရှိသော မုဆိုးမကို လင်ယောက်ျား၏ ညီအစ်ကိုက လက်ထပ်ရသော လီဗရိတ်အိမ်ထောင်ရေးကို
တရားဟောရာ ၂၅:၅–၁၀ တွင် ဖော်ပြထားသည်။
2. The Regulation of Marriage
The law of Moses provides instruction on marriage. Leviticus 18 lists
prohibitions related to marriage: incest, bestiality, and homosexuality (see
also Lev. 20:17–21; Deut. 27:20–23). It is even possible to take Leviticus
18:18 as limited counsel against polygamy. Divorce, the termination of
marriage, is recognized (Deut. 24:1–4), but not categorically approved. The
Levirate marriage, in which the husband’s brother married the childless widow
of his brother, is included in Deuteronomy 25:5–10.
ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင်လည်း
အိမ်ထောင်ရေးနှင့်ပတ်သက်၍ ပြောထားသည်။ ယေရှုခရစ်တော်သည် ကမ္ဘာဦး ၂:၂၄ ကို အခြေခံ၍
အိမ်ထောင်ရေးသည် လိင်မတော်မတရားဆက်ဆံခြင်း (porneia) မရှိလျှင် မဖျက်သိမ်းနိုင်ဟု
သွန်သင်တော်မူသည် (မဿဲ ၁၉:၉)။ ရှင်ပေါလုသည် အနာဂတ်ခက်ခဲသောအချိန်များကြောင့်
အချို့အတွက် အိမ်မထောင်မပြုဘဲ နေရန် အကြံပြုသော်လည်း အချို့အတွက် အိမ်ထောင်ပြုရန်
လိုအပ်ကြောင်း အသိအမှတ်ပြုသည် (၁ကော်ရိန်သု ၇:၁၊ ၈၊ ၉၊ ၂၈၊ ၂၉)။ ယုံကြည်သူမဟုတ်သော
အိမ်ထောင်ဖက်တစ်ဦးနှင့် မယုံကြည်သူ အိမ်ထောင်ဖက်တစ်ဦး အတူနေလိုခြင်း
မရှိတော့လျှင်သာ ကွာရှင်းခွင့်ရှိသည်ဟု ရှင်ပေါလုက ဆိုသည် (၇:၁၅)။
The NT also speaks about marriage. Jesus took Genesis 2:24 as the basis
for teaching that marriage is indissoluble, except in the case of porneia, a
much discussed term usually taken to mean sexual infidelity (Matt. 19:9).
Paul’s advice on marriage appears in several Epistles. Because of the trying
times Christians faced, he suggested celibacy for some, while recognizing the
desirability of marriage for others (1 Cor. 7:1, 8, 9, 28, 29). Divorce,
according to Paul, was an option only when an unbelieving spouse refused to
live with the believing spouse (7:15).
၃. အိမ်ထောင်ရေး
ပျော်ရွှင်စွာ ကျင်းပခြင်း
သမ္မာကျမ်းစာတွင်
အိမ်ထောင်ပွဲ ပုံစံတစ်ခုကို တိကျစွာ မဖော်ပြထားသော်လည်း အချက်အလက်များကို
စုစည်းပါက ယေဘုယျအကြမ်းဖျင်း ရရရှိနိုင်သည်။ အစောပိုင်းခေတ်တွင် သတို့သားဘက်မှ
မိသားစုက သတို့သမီးကို ရွေးချယ်ပြီး အိမ်ထောင်ရေး စီစဉ်လေ့ရှိသည် (ဣရှမေလအတွက်
ဟာဂရ်၊ ကမ္ဘာဦး ၂၁:၂၁၊ ဧရာအတွက် ယုဒ၊ ကမ္ဘာဦး ၃၈:၆၊ ရှံဆုန်အတွက် မာနောဟ၊
တရားသူကြီး ၁၄:၂)။ လက်ဆောင်များ ပေးလေ့ရှိသည် (ရီဘကာအား ပေးသော လက်ဆောင်များ၊
ကမ္ဘာဦး ၂၄:၅၃)။ စေ့စပ်ကြောင်းလမ်းပြီးနောက် နှစ်ဦးစလုံး သစ္စာရှိရှိ ဆက်ဆံရန်
တာဝန်ရှိသည် (တရားဟောရာ ၂၂:၂၃–၂၇)။
3. The Celebration of Marriage
While Scriptures nowhere prescribe or even describe a model marriage
ceremony, several details can be pieced together to provide a general outline.
In early times the groom’s family usually chose the bride and arranged for the
marriage (Hagar for Ishmael, Gen. 21:21; Judah for Er, Gen. 38:6; Manoah for
Samson, Judges 14:2). Gifts were given (for example, those brought to Rebekah,
Gen. 24:53) and a betrothal was celebrated, after which the couple were under
obligation of total faithfulness to each other (Deut. 22:23–27).
အိမ်ထောင်ပွဲကို
ဧည့်ခံပွဲဖြင့် ကျင်းပလေ့ရှိသည် (ကမ္ဘာဦး ၂၉:၂၂၊ တရားသူကြီး ၁၄:၁၂၊ မဿဲ ၂၂:၁–၁၀၊
ယောဟန် ၂:၁–၁၀)။ သတို့သားသတို့သမီး၏ သူငယ်ချင်းများ အမျိုးသားအမျိုးသမီး ပါဝင်သည်
(တရားသူကြီး ၁၄:၁၁၊ မဿဲ ၂၅:၁–၁၃၊ ယောဟန် ၃:၂၉)။ ပွဲချိန်သည် တစ်ပတ်လုံး
ကြာနိုင်သည် (ကမ္ဘာဦး ၂၉:၂၇)။ ယေရှုခရစ်တော်သည် ထိုသို့သော ဧည့်ခံပွဲတွင်
သောက်စရာအတွက် ပထမဆုံး အံ့ဖွယ်အမှုကို ပြုတော်မူခဲ့သည် (ယောဟန် ၂:၁–၁၁)။ ဂီတသည်
အိမ်ထောင်ပွဲ၏ အစိတ်အပိုင်းတစ်ခု ဖြစ်သည် (ဆာလံ ၄၅)။ ဂီတမရှိခြင်းသည်
ဘေးဒုက္ခလက္ခဏာ ဖြစ်သည် (ဆာလံ ၇၈:၆၃၊ ယေရမိ ၇:၃၄)။
The wedding was accompanied by feasting (Gen. 29:22; Judges 14:12; Matt.
22:1–10; John 2:1–10), in which the friends of the couple, both male and
female, participated (Judges 14:11; Matt. 25:1–13; John 3:29). The festivities
might continue for a week (Gen. 29:27). Jesus performed His first miracle to
produce drink for such a celebration (John 2:1–11). Music was a recognized part
of the marriage festivities (Ps. 45); its absence was a token of disaster (Ps.
78:63; Jer. 7:34).
အထူးအဝတ်အစားများ
ဝတ်ဆင်သည်။ သတို့သမီးသည် ချုပ်ထားသော အဝတ်အစားနှင့် လက်ဝတ်ရတနာများ ဆင်မြန်းသည်
(ဆာလံ ၄၅:၁၃၊ ၁၄၊ ဟေရှာယ ၆၁:၁၀)။ သတို့သားသည် ပန်းဦးထုပ် သို့မဟုတ်
အထူးဦးခေါင်းစည်း ဆင်မြန်းနိုင်သည် (အပိုဒ် ၁၀)။ သိုးသငယ်၏ အိမ်ထောင်ပွဲတွင်
သတို့သမီးသည် လှပစွာ တန်ဆာဆင်ထားပြီး အစွန်းအထင်း မရှိသော ပိတ်ချောထည်ကို
ဝတ်ဆင်ထားသည် (ဧဖက် ၅:၂၇၊ ဗျာဒိတ် ၁၉:၈၊ ၂၁:၂)။
Special clothes were worn: the bride wore embroidered garments (Ps. 45:13,
14) and jewels (Isa. 61:10); the groom might wear a garland or special turban
(verse 10). In the marriage of the Lamb, the bride is beautifully adorned (Rev.
21:2), spotlessly dressed in fine linen (Eph. 5:27; Rev. 19:8).
လိင်ဆက်ဆံခြင်းသည်
အိမ်ထောင်ရေး ပြီးစီးကြောင်း နိမိတ်ဖြစ်ပြီး ပွဲချိန် ပြီးဆုံးခြင်း ဖြစ်သည်။
သတို့သမီး၏ အပျိုစင်ဖြစ်မှုကို သွေးစွန်းထားသော အထည်ဖြင့် သက်သေပြသည် (တရားဟောရာ
၂၂:၁၃–၂၁)။
Sexual intercourse signaled the consummation of the marriage and the
conclusion of the festivities. The bride’s virginity was proved by a
bloodstained garment (Deut. 22:13–21).
၄. အိမ်ထောင်ရေး၏
သင်္ကေတအဓိပ္ပာယ်
သမ္မာကျမ်းစာတွင်
အိမ်ထောင်ရေးသည် ဘုရားသခင်နှင့် လူမျိုးတို့၏ နီးကပ်သော ဆက်ဆံရေး၏ သင်္ကေတဖြစ်သည်
(ယေရမိ ၃၊ ယေဇကျေလ ၁၆၊ ဟောရှေ ၁–၃)။ ဘုရားသခင်သည် ဣသရေလကို ရှာဖွေပြီး
လက်ထပ်တော်မူသည်။ ဆက်ဆံရေးသည် နူးညံ့ပြီး နီးကပ်သည်။ ဣသရေလ၏
ကိုးကွယ်ရာမှားခြင်းကို အိမ်ထောင်ဖောက်ခြင်းဟု ခေါ်သည်။ ဓမ္မသစ်ကျမ်းတွင်
အိမ်ထောင်ရေးသည် ခရစ်တော်နှင့် အသင်းတော်အကြား ဆက်ဆံရေး၏ သင်္ကေတဖြစ်သည် (ဧဖက်
၅:၂၂၊ ၂၃)။ အရာခပ်သိမ်း၏ ပြီးဆုံးခြင်းကို “သိုးသငယ်၏ အိမ်ထောင်ပွဲ” ဟုခေါ်ပြီး
ခရစ်တော်သည် အသင်းတော်ဖြစ်သော သတို့သမီးကို အတူနေရန် ခေါ်ဆောင်တော်မူမည် (ဗျာဒိတ်
၁၉:၇–၉)။ ထို့ကြောင့် သမ္မာကျမးစာဆိုင်ရာ သင်္ကေတသည် အိမ်ထောင်ရေးကို
“ဂုဏ်ပြုသင့်သည်” ဟု သွန်သင်သည် (ဟေဗြဲ ၁၃:၄)။
4. The Symbolism of Marriage
In Scripture marriage serves as a symbol of the intimate relation between
God and His people (Jer. 3; Eze. 16; Hosea 1–3). God woos and weds Israel; the
relation is tender and intimate. Israel’s apostasy is called adultery. In the
NT, marriage is a symbol of the relation between Christ and the church (Eph.
5:22, 23). The consummation of all things is called the “marriage of the Lamb,”
when Christ takes His “bride,” the church, to be with Him (Rev. 19:7–9). Thus,
scriptural symbolism teaches that marriage is to be “held in honor” (Heb.
13:4).
B. အိမ်ထောင်ပြုရခြင်း
အကြောင်းအရင်းများ
၁.
အဖော်အပေါင်းအသင်း၏ ကောင်းချီးများ
ပထမလူသားကို
ဖန်ဆင်းပြီးနောက် ဘုရားသခင်က “လူသည် တစ်ယောက်တည်း ရှိနေရသည်မှာ မကောင်းပေ” ဟု
မိန့်တော်မူသည် (ကမ္ဘာဦး ၂:၁၈)။ လူသားများသည် လူမှုဆက်ဆံရေး သတ္တဝါများဖြစ်ပြီး
အခြားသူနှင့် ဆက်ဆံလိုသော ဆန္ဒဖြင့် မွေးဖွားလာသည်။ ထိုဆန္ဒ၏ အချည်နှီးဆုံးမှာ
မိသားစုဘဝတွင် ထင်ရှားသည်။ လူအချို့သည် တစ်ယောက်တည်း ပျော်ရွှင်စွာ
နေထိုင်နိုင်ပြီး ထိုသို့ ရွေးချယ်ကြသည်။ သို့သော် အများစုမှာ ချစ်ခင်ရင်းနှီးမှု၊
အချစ်ဇာတ်လမ်းနှင့် အိမ်ထောင်ရေးဘဝ၏ ပျော်ရွှင်မှုကို ရှာဖွေကြသည်။ ထိုသို့
သန့်ရှင်းမြတ်သော ဆုံးဖြတ်ချက်၏ အခြေခံမှာ ဆန့်ကျင်ဘက်လိင်၏ စိတ်ပိုင်း၊
ရုပ်ပိုင်း၊ ဝိညာဉ်ရေးရာ အရည်အသွေးများကို တန်ဖိုးထားခြင်းနှင့် တစ်သက်လုံး
အတူနေလိုသော ဆုံးဖြတ်ချက် ဖြစ်သည်။
B. Reasons for Marriage
1. The Blessings of Companionship
Having made the first human being, God said, “It is not good that the man
should be alone” (Gen. 2:18). Humans are social creatures, born with yearnings
for interaction with another—the most binding of which finds expression in
family life. People can happily live alone; some choose to do so. However, the
dominant compulsion is for the fulfillment found in friendship and in the joys
of romance and marital relation. The love that undergirds this most sacred of
choices is an appreciation for the mental, physical, and spiritual qualities of
a member of the opposite sex, together with a conscious decision to cherish and
respect that person, so enduring that one wishes to spend the rest of life in
matrimony with that individual.
အိမ်ထောင်ရေးကို
“ချစ်ခင်ရင်းနှီးမှု၏ ဘုရင်မ” ဖြစ်စေသော အချစ်အမျိုးအစားကို အာဒံက ဧဝကို
“ငါ၏အရိုးနှင့် ငါ၏အသားနှင့် တူသည်” ဟု မြင်ခြင်းတွင် တွေ့ရသည် (ကမ္ဘာဦး ၂:၂၃)။
ယာကုပ်က ရာခေလအတွက် အချိန်ကြာရှည်စွာ အမှုတော်ဆက်ခြင်းကို “ရက်အနည်းငယ်သာ” ဟု
ယူဆခြင်းတွင် တွေ့ရသည် (ကမ္ဘာဦး ၂၉:၂၀)။ ရှောလမုန်က “အို ငါ၏သတို့သမီး၊ ငါ၏ညီမ၊
သင်၏အချစ်သည် စပျစ်ရည်ထက် မွှေးကြိုင်လှပေ၏” ဟု ချီးမွမ်းခြင်းတွင် တွေ့ရသည်
(သီချင်းဆရာတော် ၄:၁၀၊ Man I. C ကိုကြည့်ပါ)။
The quality of love that renders marriage the “queen of friendships” finds
joyful expression in Adam’s view of Eve as “bone of my bones and flesh of my
flesh” (Gen. 2:23). It is seen in Jacob’s assessment of his lengthy service for
Rachel as “but a few days” (29:20) and in Solomon’s lyrical praise, “How sweet
is your love, my sister, my bride! how much better is your love than wine, and
the fragrance of your oils than any spice!” (S. of Sol. 4:10; see Man I. C).
၂. မျိုးပွားခြင်း
လုပ်ဆောင်ချက်
ဘုရားသခင်သည်
ကမ္ဘာမြေကို လူသားများဖြင့် မဖြည့်ခဲ့ပေ။ ထိုသို့ လုပ်နိုင်သော်လည်း
အိမ်ထောင်ဖက်နှစ်ဦးအား ထိုတာဝန်ကို ပေးအပ်တော်မူသည်။ သူရားသခင်၏ ညွှန်ကြားချက်မှာ
“မျိုးပွားကြလော့၊ များပြားကြလော့” ဖြစ်သည် (ကမ္ဘာဦး ၁:၂၈)။ ထို့ကြောင့်
မိဘများသည် ဘုရားသခင်နှင့် ပူးပေါင်း၍ မျိုးနွယ်ကို ဆက်လက်ထိန်းသိမ်းပေးရသည်။
သို့သော် ဇီဝဗေဒဆိုင်ရာ ဆက်ခံမှုသာ မဟုတ်။ (က) သားသမီးတွင် ကိုယ်နှင့်
အိမ်ထောင်ဖက် ပေါင်းစပ်ထားသည်ကို မြင်တွေ့ရသည့် ပျော်ရွှင်မှု၊ (ခ) ဘုရားသခင်၏
ဖန်ဆင်းနိုင်စွမ်းကို ထပ်မံ လေးစားသိမှားလာခြင်း တို့လည်း ပါဝင်သည်။
2. The Function of Reproduction
God did not fill the earth with people. He might have done so, but He
assigned this task to the wedded pair. His instruction was to “be fruitful and
multiply” (Gen. 1:28). Thus, to parents was given the privilege of cooperating
with God in the perpetuation of the race. But what is addressed is not simply
biological perpetuity. Also included in this responsibility are: (a) the joy of
witnessing oneself and one’s spouse combined in the offspring, and (b) a
renewed reverence and awe for God, whose creative prowess makes life possible.
၃. လိင်စိတ်ဆန္ဒ
ပြည့်စုံခြင်း
လိင်စိတ်ဆန္ဒ
ပြည့်စုံမှုသည် အိမ်ထောင်ရေးအတွင်းမှသာ တရားဝင် ဖြစ်သည်။ ထိုစီစဉ်မှုကို
ဓမ္မဟောင်းနှင့် ဓမ္မသစ်ခေတ်တွင် ဖောက်ပြန်ခြင်းနှင့် အိမ်ထောင်ရေးဖောက်ခြင်းကို
တားမြစ်ခြင်းဖြင့် ဖော်ပြထားသည် (ထွက်မြောက်ရာ ၂၀:၁၄၊ သုတ္တံကျမ်း ၆:၂၄–၃၂၊ မဿဲ
၅:၂၇–၃၀၊ ဗျာဒိတ် ၂၂:၁၄၊ ၁၅)။ ဘုရားသခင်သည် လူသားတို့၏ စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာနှင့်
ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ဖွဲ့စည်းပုံကို သိတော်မူသောကြောင့် ထိုတားမြစ်ချက်သည်
မှန်ကန်သည်။ အိမ်ထောင်ဖက်မဟုတ်သူနှင့် လိင်ဆက်ဆံခြင်းသည် ဘုရားသခင်၏ အလိုတော်နှင့်
ဆန့်ကျင်ရုံသာမက နှစ်ဖက်စလုံးနှင့် လူ့အဖွဲ့အစည်းအတွက် ပြဿနာဖြစ်သည်။
ဖန်ဆင်းရှင်သည် အိမ်ထောင်ပြင်ပ လိင်ဆက်ဆံခြင်း (“သူစိမ်း ချည်နှောင်ခြင်း”) သည်
လိမ်ညာခြင်း၊ ဒေါသထွက်ခြင်း၊ မလေးစားခြင်း၊ မနာလိုခြင်း၊ အပြစ်ရှိစိတ်၊
ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် တန်ဖိုးထားမှု ကျဆင်းခြင်း စသည့် စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ
မတည်မငြိမ်ဖြစ်မှုများကို ဖြစ်စေမည်ကို သိတော်မူသည်။ ထို့ပြင် ဆီးဖလစ်၊
ပန်းနာရင်ကျိတ်၊ အေ့ဒ်စ် စသည့် ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ရောဂါများကိုလည်း ဖြစ်စေမည်ကို
သိတော်မူသည်။ ထို့ကြောင့် ချစ်ခင်စွာ “အိမ်ထောင်မပြုရ” ဟု သတိပေးတော်မူသည်
(ထွက်မြောက်ရာ ၂၀:၁၄)။
3. The Fulfillment of the Sexual Urge
Sexual gratification finds its legitimate expression only within the
confines of marriage. This arrangement was expressed in both OT and NT times by
specific injunctions against fornication and adultery (Ex. 20:14; Prov.
6:24–32; Matt. 5:27–30; Rev. 22:14, 15). God’s knowledge of the psychological
and physiological frame of humans supports the correctness of this prohibition.
Sexual conduct with a person other than one’s spouse is not only contrary to
God’s will; it is problematic to both offending parties and society as well.
The Creator knew that the sexual relation outside of marriage or “alien
bonding” would produce a plethora of emotionally dysfunctional responses, i.e.,
lying, anger, disrespect, jealousy, guilt, and self-depreciation. He also knew
that it would spawn a harvest of crippling physical diseases, such as syphilis,
gonorrhea, and AIDS. Thus, He lovingly warned His creatures, “You shall not
commit adultery” (Ex. 20:14).
အိမ်ထောင်စည်းစည်း
ပြင်ပ လိင်ဆက်ဆံခြင်းသည် သမ္မာကျမ်းစာနှင့် မကိုက်ညီပေ။ အပြစ်၏ ကြောက်မက်ဖွယ်နှင့်
ဖျက်ဆီးတတ်သော အကျိုးဆက်ဖြစ်သည်။ အသားတဆူတည်း ဖြစ်ခြင်းသည် တစ်ဦးချင်း၏
မပြည့်စုံမှုကို နှစ်ဦးပေါင်း၍ ပြည့်စုံစေခြင်း ဖြစ်သည်။ ခရစ်ယာန်အချစ်သည်
လိင်ဆက်ဆံရေး၏ လျှို့ဝှက်ချက်များတွင် ပြည့်စုံမှုကို ရှာတွေ့သောကြောင့်
အိမ်ထောင်ပြင်ပ လိင်ဆက်ဆံခြင်းသည် အပြစ်သာမက မလိုလိုအပ်ပေ။
Sex outside the marital bond is not biblical; it is a dire and destructive
consequence of sin. Sharing one flesh implies that the incompleteness of each
life is brought to completeness by union with the other. Because Christian love
finds in the inner secrets of sex all that it needs for solving the riddle of
one’s completion, extramarital sex is not only sinful, it is unnecessary.
အိမ်ထောင်စည်းစည်း
ပြင်ပ လိင်ဆက်ဆံခြင်းကို တားမြစ်ခြင်းသည် ကာကွယ်မှုနှင့် ပျော်ရွှင်မှုအတွက်
ဖြစ်သလို အိမ်ထောင်အတွင်း လိင်ပြည့်စုံမှုအတွက် စီစဉ်ပေးထားခြင်းလည်း ဖြစ်သည်။
ပထမမိဘများကို ဥယျာဉ်တွင် “ကိုယ်လုံးတီးလျက် ရှက်ကြောက်ခြင်း မရှိ” ဟု
ထားရှိခြင်းသည် လူသားလိင်စိတ်၏ အပြစ်ကင်းမှုကို သာမက အိမ်ထောင်ရေး နီးနီးကပ်ကပ်
ဖလှယ်ခြင်း၏ သင့်လျော်မှုကိုလည်း အတည်ပြုသည်။ ဟေဗြဲ ၁၃:၄ ၏ “အိမ်ထောင်ရေးကို
လူအပေါင်းတို့သည် ဂုဏ်ပြုကြစေ၊ အိမ်ထောင်ခန်းကို ညစ်ညူးခြင်း မရှိစေနှင့်” ဟူသော
တိုတိုတိုနှင့် အပြုသဘောဆောင်သော ညွှန်ကြားချက်သည် ထိုအရာကို အားပေးထောက်ခံသည်။
While God’s commands against sexual relations outside the marriage bond
are for protection and happiness, so are His provisions for sexual fulfillment
within the marital sphere. The fact that our first parents were placed in the
Garden “naked and unashamed” not only affirms the innocence of human sexuality;
it confirms the propriety of the disclosures of marital intimacy. The terse but
positive injunction of Hebrews 13:4, “Let marriage be held in honor among all,
and let the marriage bed be undefiled,” forcefully declares the same.
ရှင်ပေါလုက မိသားစု
တာဝန်ဝတ္တရားများဖြင့် မချည်နှောင်ထားလျှင် ဘုရားသခင်၏ အမှုတော်ကို လွတ်လပ်စွာ
ဆောင်ရွက်နိုင်သည်ဟု ရေးသားထားသည် (၁ကော်ရိန်သု ၇:၅၊ ၃၂–၃၄)။ သို့သော် ထိုသို့
ပြင်းထန်သော စွန့်ကြဲမှုသည် ခရစ်ယာန်ဘဝ၏ လိုအပ်ချက် သို့မဟုတ် ပုံမှန်လမ်းစဉ်
မဟုတ်ပေ (အပိုဒ် ၆)။ သူ၏ ဉာဏ်ပညာနှင့် တိကျသော အကြံဉာဏ်မှာ
“လိင်အကျင့်ယိုယွင်းမှုကြောင့် ယောက်ျားတိုင်းသည် မိမိမယားကို ရှိရ၍
မိဿီးတိုင်းသည် မိမိယောက်ျားကို ရှိရ၍ နေရာလော့” ဟူ၍ ဖြစ်သည် (အပိုဒ် ၂)။
The apostle Paul wrote that not being bound by family duties might enhance
one’s freedom to do God’s work (1 Cor. 7:5, 32–34); however, such radical
stewardship is not the required or normal path of the Christian life (verse 6).
His wise and pointed counsel was, “But because of the temptation to immorality,
each man should have his own wife and each woman her own husband” (verse 2).
၄. သားသမီးများကို
လူမှုဆန်ဆန် ပြုစုပျိုးထောင်ခြင်း
သားသမီးများသည်
ထာဝစွာဘုရားထံမှ အမွေခံခဲ့ရသော လက်ဆောင်ဖြစ်သည် (ဆာလံ ၁၂၇:၃)။ ထို့ကြောင့်
မိဘများအတွက် တင်းကြပ်စွာ တာဝန်ခံရမည်ဖြစ်သည်။ ဤအချက်က ဘုရားရှင်၏
တရားစီရင်ချိန်တွင် မိဘများကို မေးတော်မူသော စကားဖြစ်သည်– “သင်တို့အား
ငါပေးသနားခဲ့သော သိုးနှင့်တူသော သင်တို့၏ လှပသော သားစဉ်မြေးဆက်သည်
အဘယ်မှာရှိသနည်း” (ယေရမိ ၁၃:၂၀)။ လူ့အဖွဲ့အစည်းတွင် လူမှုဆန်ဆန်
ပြုစုပျိုးထောင်ရေးအတွက် အထောက်အကူဖြစ်သော အဖွဲ့အစည်းများစွာ ရှိသော်လည်း၊
အဓိကတာဝန်မှာ မိသားစုပေါ်တွင် ရှိသည်။ မိဘများသည် သားသမီးများ၏ ပထမဆုံးနှင့်
အရေးအမြဲဆုံး ဆရာများဖြစ်သည်။ အိမ်တွင်းတွင် သားသမီးများကို မျှှဝေတတ်ရန်၊
အခြားသူ၏ပစ္စည်းကို လေးစားတတ်ရန်၊ အခြားသူများ၏ လိုအပ်ချက်ကို သတိပြုပြီး
တုံ့ပြန်တတ်ရန် သင်ကြားပေးရမည်။ ဤသို့သော သင်ခန်းစာများနှင့် အလားတူသော အရာများကို
စိတ်ရှည်စွာ ရှင်းပြပြီး ကိုယ်တိုင်ကောင်းစွာ ပုံသက်သေပြခြင်းဖြင့်၊ နောက်ဆုံးတွင်
အများပြည်သူအကျိုးကို လေးစားခြင်း၊ ကိုယ်ကျင့်တရားထိန်းသိမ်းခြင်း၊
အိမ်နီးချင်းကို ကူညီခြင်း – အတိုချုပ်ဆိုရလျှင် အကျင့်စာရိတ္တအဖြစ်သို့
ပြောင်းလဲသွားမည်ဖြစ်ပြီး၊ ထိုအကျင့်စာရိတ္တသည် “လူ့အဖွဲ့အစည်း၏ ရှင်သန်ရေးအတွက်
အရေးကြီးသည်” (Colson 19) ဟု
ဘုရားရှင်၏အလိုတော်ရှိသည်။
4. The Socialization of Children
Children are “a heritage from the Lord” (Ps. 127:3), for whom strict
accountability is required. This fact is focused in God’s judgment-time address
to parents: “Where is the flock that was given you, your beautiful flock?”
(Jer. 13:20). Society provides a number of institutions helpful for the
socialization process, but the primary responsibility lies with the family.
Parents are the children’s first and foremost teachers. In the home children
should be taught to share, respect property, and to observe and respond to the
needs of others. It is God’s will that these and other such lessons, patiently
verbalized and properly modeled, will eventually “translate into virtues such
as respect for the common good, self-restraint, helping one’s neighbor—in
short, into character, which is “vital to a society’s survival” (Colson 19).
ဤကိစ္စနှင့်ပတ်သက်၍
သမ္မာကျမ်းစာတွင် စိုးရိမ်မှုတစ်ခု၏ ဥပမာကို နေဟမိ၏တုံ့ပြန်မှုတွင် တွေ့ရသည်။
ဘူးဘီလုန်သို့ သိမ်းသွားခံရပြီးနောက် ပြန်လာသော ယုဒလူမျိုးတို့၏ သားသမီးများသည်
ယုဒယဉ်ကျေးမှုညစ်ညမ်းမှုကို ခံခဲ့ရသည်ကို နေဟမိမြင်ခဲ့သည်။ နေဟမိသည်
သူတို့၏မိခင်များသည် အခြားလူမျိုးများဖြစ်သောကြောင့် လူငယ်မျိုးဆက်အများစုသည်
“အာရှဒေါဒ်ဘာသာစကား” ပြောကြပြီး “ယုဒဘာသာစကားကို မပြောနိုင်ကြ” ကြောင်း
မြင်သောအခါ၊ မိဘများကို ပြင်းထန်စွာ ဆုံးမံကာ ဝိညာဉ်ရေးနိုးကြားမှုကို
အော်ဟစ်တောင်းဆိုခဲ့သည် (နေဟမိ ၁၃:၂၄–၂၇)။
An example of biblical concern in this regard is shown in Nehemiah’s
response to the cultural contamination suffered by the children of Jewry
following their return from the Babylonian captivity. Nehemiah, who saw that
because they had foreign mothers, many of the younger generation “spoke the
language of Ashdod” and “could not speak the language of Judah,” contended
severely with their parents and cried out for revival (Neh. 13:24–27).
၅. မိသားစုကို
အကာအကွယ်ပေးခြင်း
မိသားစုဆိုသည်မှာ
သွေးသားဆက်နွယ်မှု၊ အိမ်ထောင်ပြုမှု သို့မဟုတ် မွေးစားခြင်းဖြင့်
ပေါင်းစည်းထားသော၊ ယဉ်ကျေးမှုတူညီပြီး များသောအားဖြင့် တူညီသောအိမ်တွင်
နေထိုင်ကြသော လူအုပ်စုတစ်စုဖြစ်သည်။ အိမ်သည် အဖွဲ့ဝင်များအတွင်
လုံခြုံမှုပေးရန်အတွက် ဖန်တီးထားခြင်းဖြစ်ပြီး၊ ပြင်ပလူ့အဖွဲ့အစည်း၏
ခြိမ်းခြောက်မှုများမှ အနားယူရာ ခိုလှုံရာနေရာဖြစ်သည်။ နောဧ၊ သူ၏ဇနီး၊
သားသုံးယောက်နှင့် သူတို့၏ဇနီးများကို သင်္ဘောထဲတွင် ကယ်တင်ခဲ့ခြင်း (ကမ္ဘာဦး
၆:၁၈–၇:၁) သည် ဤလုပ်ဆောင်ချက်၏ သမိုင်းတွင် အထင်ရှားဆုံး ဥပမာဖြစ်သည်။
တူညီသောသွေးနှင့်ခန္ဓာကိုယ်ရှိသောကြောင့် မိသားစုအဖွဲ့ဝင်များသည်
ခြိမ်းခြောက်မှုများမှ ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ အကာအကွယ်သာမက စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာနှင့်
စိတ်ခံစားမှုဆိုင်ရာ လုံခြုံမှုကိုပါ ခံစားရရမည်။ မိသားစုအတွင်း၌ ကိုယ်ခံတပ်ထားရန်
သို့မဟုတ် ဟန်ဆောင်ရန် မလိုအပ်ပါ။ ဤနေရာတွင် အဖွဲ့ဝင်များသည် မျှော်လင့်ချက်များနှင့်
သံသယများ၊ ရည်မှန်းချက်များနှင့် စိတ်ပျက်မှုများကို လုံးဝလက်ခံမှုရှိမှန်း
သေချာသောအသိနှင့် သစ္စာဖောက်မှာကို မကြောက်ဘဲ လွတ်လပ်စွာ ဆက်သွယ်ပြောဆိုနိုင်သည်။
5. The Sheltering of the Family
A family is a group of persons united by blood, marriage, or adoption who
share a common culture and typically live in the same household. The home was
created to provide security for its members and is a haven of relief from the
threatening forces of outer society. The protection afforded within the ark to
Noah, his wife, their three sons, and their wives (Gen. 6:18–7:1) is history’s
most dramatic illustration of this function. Being of one blood and body, the
members of a family are to experience not just physical protection from
threatening elements but emotional and psychological security as well. Within
the family, there is no need to defend or pretend. Here members are free to
communicate hopes and doubts, aspirations and disappointments, with the sure
knowledge of full acceptance and without fear of betrayal.
C. အိမ်ထောင်ရေး၏
နိယာမများ
၁.
တစ်သားတစ်ကိုယ်တည်းဖြစ်ခြင်း နိယာမ
တိရစ္ဆာန်များကို
အတွဲလိုက်ကြည့်ပြီး ကိုယ်တိုင်တစ်ယောက်တည်းရှိနေသည်ကို တွေ့သောအခါ အာဒံသည်
ဧဝကိုတွေ့သောအခါ “ယခုမှ ဤသူသည် ငါ၏အရိုးနှင့် ငါ၏အသားဖြစ်သည်” ဟု အော်ဟစ်ခဲ့သည်
(ကမ္ဘာဦး ၂:၂၃)။ ဤတစ်သားတစ်ကိုယ်တည်းဖြစ်ခြင်းတွင် ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာသာမက
စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာနှင့် ဝိညာဉ်ရေးရာ ပေါင်းစည်းမှုပါ ပါဝင်သည်။ အာမုတ် ၃:၃ တွင်
“နှစ်ယောက်သည် ချိန်းချက်မထားလျှင် အတူလျှောက်နိုင်သလော” ဟု မေးခွန်းထုတ်ထားသည်။
ဆဌမနေ့ခရစ်ယာန်အသင်းတော် ဓမ္မအမှုတော်ဆောင်လမ်းညွှန်စာအုပ်ရေးသားသူများက
ဤချည်နှောင်မှုအတွက် လိုအပ်သော အားထုတ်မှုကို ဤသို့သရုပ်ဖော်ထားသည်–
C. Principles of Marriage
1. The Principle of Unity
After reviewing the animals by pairs but finding himself alone, Adam
exclaimed upon meeting Eve, “This at last is now bone of my bones and flesh of
my flesh” (Gen. 2:23). Such unity involves not only physical but psychological
and spiritual fusion also; for “Do two walk together, unless they have made an
appointment?” (Amos 3:3). The authors of the Seventh-day Adventist Manual for
Ministers illustrate the effort that such bonding requires:
“နှစ်ယောက်သောသူတို့
တစ်ယောက်တည်းဖြစ်ရန်သည် သာမန်အောင်မြင်မှုမဟုတ်ချေ။ လူ့စိတ်နှလုံးထက် နူးညံ့ပြီး
လွယ်ကူစွာ ထိခိုက်နိုင်သောအရာ ဤမြေကြီးပေါ်တွင် မရှိချေ။ နှစ်ခုသော
ကြိုးတပ်ဂီတပစ္စည်းများသည် လှပသောသံစဉ်ထုတ်လုပ်ရန်ဆိုလျှင် အချင်းချင်း
ညှိနှိုင်းထားရမည်။ အဆက်မပြတ် ချိန်ညှိပြီး ထိန်းညှိရမည်။ ထို့ထက်မက
ကြိုးထောင်ပေါင်းများစွာရှိသော လူ့စိတ်နှလုံးနှစ်ခုကို အချင်းချင်း သဟဇာတဖြစ်အောင်
ထားရှိရန်မှာ မည်မျှပို၍ အရေးကြီးသနည်း” (၁၉၅၄၊ ၁၁၀)။
“It is no ordinary attainment for two people to become one. Nothing on
earth is so delicate and so easily moved as the human heart. If two stringed
instruments are to produce a melodious harmony, they must be kept in tune with
each other. There must be constant adjustment and regulation. How much more
important it is to keep two human hearts, with a thousand strings, in harmony
with each other!” (1954, 110).
၂. အချင်းချင်း
မှီခိုအားထားရခြင်း နိယာမ
သမ္မာကျမ်းစာက
ထပ်မံဆုံးဖြတ်ပေးသည်– “ထိုကြောင့် ယောက်ျားသည် မိဘကို စွန့်ပစ်၍ မိမိမယားနှင့်
တွဲလောင်းနေရမည်” (ကမ္ဘာဦး ၂:၂၄)။ ဤနိယာမကို ကမ္ဘာပေါ်ရှိစဉ်
ခရစ်တော်ကိုယ်တော်တိုင် ထပ်ကြားခဲ့သည် (မဿဲ ၁၉:၅)။ ဤအချက်သည်
အိမ်ထောင်ဖက်ဆက်ဆံရေးကို အခြားဆက်ဆံရေးအားလုံးထက် ဦးစားပေးဖြစ်စေသည်။
ခရစ်ယာန်အိမ်ထောင်ဖက်များသည် ဆွေမျိုးနှင့်သူငယ်ချင်းများထံမှ
ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာနှင့် အကျင့်စာရိတ္တဆိုင်ရာ ပံ့ပိုးမှုကို လုံးဝမေ့လျော့ထားရန်
မလိုအပ်ပေ။ သို့သော် သမ္မာကျမ်းစာ၏အမိန့်အရ အချင်းချင်း မျှဝေသော အားပေးမှုနှင့်
စိတ်ချမှုကို အနက်ရှိုင်းဆုံးနှင့် အမြဲတမ်း အားထားရမည်ဖြစ်သည်။
2. The Principle of Interdependence
Once more, the Scripture is determinative: “Therefore a man leaves his
father and his mother and cleaves to his wife” (Gen. 2:24). This principle,
repeated by Christ when on earth (Matt. 19:5), establishes the spouse
relationship as superseding all others. Christian spouses should not be
oblivious to the physical and moral support provided by their outer circle of
relatives and friends; however, they are mandated by Scripture to depend most
deeply and enduringly upon the encouragement and reassurance that they share
with each other.
၃.
အုပ်စုတူညီသူနှင့်သာ လက်ထပ်ခြင်း (Endogamy) နိယာမ
ရှင်ပေါလုသည်
၂ကောရိန္သု ၆:၁၄ တွင် “ယုံကြည်သူများသည် မယုံကြည်သူများနှင့် မညီညွတ်စွာ
လက်ထပ်မနေကြလင့်။ ဖြောင့်မတ်ခြင်းနှင့် မတရားမှုတို့တွင်
မည်သည့်မိတ်ဖက်ဆက်ဆံရေးရှိသနည်း” ဟု တားမြစ်ထားသည်။ ခေတ်သစ်ဘာသာပြန်ကျမ်းတွင်
“ယုံကြည်သူများသည် မယုံကြည်သူများနှင့် မညီမျှစွာ လက်ထပ်မနေကြလင့်။
ဖြောင့်မတ်ခြင်းနှင့် တရားမဲ့ခြင်းတို့တွင် မည်သည့်တူညီမှုရှိသနည်း၊ အလင်းနှင့်
အမှောင်တို့တွင် မည်သည့်ဆက်ဆံရေးရှိသနည်း” ဟု ဖော်ပြထားသည်။ ဤသည်မှာ ခရစ်ယာန်များ
ကိုယ်ပိုင်အုပ်စုအတွင်း လက်ထပ်ခြင်းကို ဦးစားပေးရခြင်း၏ အခြေခံအကြောင်းဖြစ်သည်။ ၂ကောရိန္သု
၆:၁၄ ၏ တားမြစ်ချက်သည် ခရစ်ယာန်နှင့် မခရစ်ယာန်အကြား လက်ထပ်ခြင်းကို
တိကျစွာပြောသော်လည်း၊ အသက်အရွယ်၊ ပညာရေး၊ လူတန်းစား သို့မဟုတ်
ယဉ်ကျေးမှုကဲ့သို့သော အချက်များလည်း အိမ်ထောင်ရေးကို ထိခိုက်စေသည်။ လက်တွေ့ဘဝနှင့်
အမြင်ကွဲပြားမှုကြောင့် ဖြစ်ပေါ်လာသော အကွာအဝေးအားလုံးသည်
“တစ်သားတစ်ကိုယ်တည်းဖြစ်ခြင်း” ကို ခက်ခဲစေသည်။ ထို့ပြင်
ဘာသာရေးအမြင်ကွဲပြားမှုသည် အိမ်ထောင်ရေးအပေါ် အထူးသဖြင့် ဆိုးကျိုးသက်ရောက်သည်။
ဘာသာရေးယုံကြည်ချက်နှင့် ဓလေ့ထုံးတမ်းများသည် ချစ်သူပေါင်းသင်းပုံ၊
ထိမ်းမြားလက်ထပ်ပုံ၊ မိသားစုဘဏ္ဍာရေး၊ အစားအသောက်၊ အဝတ်အစား၊ အပန်းဖြေမှု၊
သေဆုံးမှု၊ သင်္ဂြိုဟ်မှုနှင့် နောက်ဘဝဆိုင်ရာ ယုံကြည်ချက်များအပေါ်
သက်ရောက်မှုပြင်းထန်ကြောင်း သတိတရဖြစ်သောအခါ ဤကျမ်းချက်၏ ညွှန်ကြားချက်ကို
နားလည်နိုင်သည်။
3. The Principle of Endogamy
Paul enjoins endogamy in 2 Corinthians 6:14, “Do not be mismated with
unbelievers. For what partnership have righteousness and iniquity?” or, as
stated in the Modern Language Bible: “Be not yoked up unequally with
unbelievers; for what common ground is there between righteousness and
lawlessness, or what association is there between light and darkness?” This is
the basis for the Christian preference for endogamy, marrying “within” one’s
own group. While the mandate of 2 Corinthians 6:14 speaks specifically to the
union of Christian with non-Christian, factors such as age, education, clas s,
or culture also affect marriage. All distance occasioned by divergent views of
reality and lifestyle increases the challenge to “oneness.” Moreover, the
impact upon marriage of fundamentally differing religious understandings is
especially dysfunctional. When one recalls the strong influence that religious
belief and traditions have upon the family, i.e., their role in courtship
style, engagement patterns, family finances, diet, dress, recreation, and even
beliefs concerning death, burial, and the afterlife, this instruction of
Scripture is understandable.
၄. တစ်ယောက်တည်း
အိမ်ထောင်ပြုခြင်း (Monogamy) နိယာမ
သမ္မာကျမ်းစာသည်
လာမက်မှစ၍ များပြားသော ဇနီးများယူခြင်း (polygamy) ကို ဘုရားရှင်၏ သတ္တဝါများ၏
ခေါင်းမာမှုအဖြစ် ဖော်ပြသည် (ကမ္ဘာဦး ၄:၁၉)။ ဘုရားရှင်သည် ခွင့်ပြုခဲ့သော်လည်း
၎င်းသည် သူတို့၏ ကျန်းမာရေးအတွင် ဘုရားရှင်၏အလိုတော်မဟုတ်ခဲ့ချေ။ အာဗြဟံနှင့်
ဟာဂါ၏ဘဝတွင် နာကျင်မှု (ကမ္ဘာဦး ၁၆:၁–၆)၊ ရှောလမုန်၏ဇနီးများကြောင့် ဝိညာဉ်ရေးဘေးအန္တရာယ်
(၁ဓမ္မရာဇဝင် ၁၁:၁–၄)၊ ဒါဝိဒ်၏ ဇနီးများစွာယူခြင်း၏ ခါးသီးသောအကျိုးဆက်များသည်
ဘုရားရှင်၏အလိုတော်မှ သွေဖည်ခြင်း၏ အကျိုးဆက်များကို အားကြီးစွာ
သတိပေးချက်ဖြစ်သည်။
4. The Principle of Monogamy
The Bible portrays polygamy, beginning with Lamech onward (Gen. 4:19), as
an act of His creatures’ stubbornness. God tolerated it, but it was not His
will for their welfare. The pain of Abraham’s life with Hagar (16:1–6), the
spiritual calamities that Solomon’s wives brought upon him (1 Kings 11:1–4),
and the bitter results of David’s harem arrangements are forceful reminders of
the consequences of this deviation from God’s will.
များပြားသောဇနီးယူခြင်း
တရားဝင်သောနိုင်ငံများတွင် ခရစ်ယာန်အသင်းတော်သည် တစ်ဇနီးတည်း နိယာမကို
လက်တွေ့အသုံးချရန် ခက်ခဲသည်။ သို့သော် ထိုနိုင်ငံများတွင်ပင်
တစ်ဇနီးတည်းအိမ်ထောင်ကို အိမ်ထောငင်ရေးစံနမူနာအဖြစ် ထိန်းသိမ်းထားသည်။
In lands where polygamy is lawful, the Christian church often finds it
difficult to apply the principle of monogamy. However, even in these countries,
monogamy is upheld as the marital ideal.
၅.
တစ်သက်တာတည်တံ့ခြင်း နိယာမ
အိမ်ထောင်သည်
တစ်သက်တာတည်တံ့သော ပေါင်းသင်းဆက်ဆံရေးဖြစ်ပြီး အိမ်ထောင်ဖက်တစ်ဦးသေဆုံးမှသာ
အဆုံးသတ်ရမည်။ ခေတ်သစ်လူ့အဖွဲ့အစည်းများတွင် အိမ်ထောင်ကို လွယ်ကူစွာ
ဖျက်သိမ်းနိုင်သော စာချုပ်တစ်ခုအဖြစ် ရှုမြင်လာခြင်းသည် ဘုရားရှင်၏အလိုတော်နှင့်
လူ့အဖွဲ့အစည်း၏ အကျိုးကို ဆန့်ကျင်သည်။ ဤလမ်းကြောင်းသည် အိမ်ထောင်ကို
တည်ထောင်ရခြင်း၏ အကြောင်းရင်းများကို ဆန့်ကျင်ပြီး ခရစ်တော်၏စကား
“ဘုရားရှင်ပေါင်းစည်းထားတော်မူသောအရာကို လူသည် မခွဲရ” (မဿဲ ၁၉:၆) ကို ဆန့်ကျင်သည်။
5. The Principle of Permanence
Marriage is intended to be a lifelong union—a relationship terminated only
by the death of one of the partners. The penchant of modern societies to regard
this union as a contractual arrangement with easy access and dissolution is
contrary to both God’s will and society’s good. This trend countermands the
very reasons for which marriage was instituted and wars against the words of
Christ, “What therefore God has joined together, let no man put asunder” (Matt.
19:6).
ခေတ်သစ်လူ့အဖွဲ့အစည်း၏
လူကြိုက်များသော သဘောတူညီချက်နှင့် လွတ်လပ်ခွင့်ပေးသော ဥပဒေများသည်
အိမ်ထောင်ရေးပဋိညာဉ်၏ တည်မြဲခြင်းဆိုင်ရာ သမ္မာကျမ်းစာ၏ သွန်သင်ချက်နှင့်
ပြင်းထန်စွာ ကွဲလွဲနေသည်။
The popular consensus and libertarian laws of modern society contrast
starkly with the biblical teaching of permanence with respect to the marital
covenant.
၆. သီးသန့်ဖြစ်ခြင်း
နိယာမ
“စွန့်ပစ်၍
တွဲလောင်းနေခြင်း” (ကမ္ဘာဦး ၂:၂၄) ညွှန်ကြားချက်တွင် အိမ်ထောင်ဖက်များအတွက်
နောက်ထပ်အရေးကြီးသော သဘောထားတစ်ခု ပါဝင်သည် – သီးသန့်ဖြစ်ခြင်း။
အိမ်ထောင်ဖက်နှစ်ဦးသည် ကောင်းမွန်သောဆွေမျိုးများပင်ဖြစ်စေ
ဝင်ရောက်စွက်ဖက်ခြင်းမရှိဘဲ လုပ်ဆောင်ရန် ဘုရားရှင်၏ရည်ရွယ်ချက်ဖြစ်သည်။ ဤနိယာမအရ
အိမ်ထောင်ဖက်များသည် အိမ်ထောင်ရေးဆိုင်ရာ အသေးစိတ်အချက်များကို
မြင့်မြတ်သောစက်ဝိုင်းပြင်ပရှိသူများနှင့် ပေါ့ပေါ့ပါးပါး မျှဝေရန် မပြုရပါ။
6. The Principle of Privacy
“Leaving” and “cleaving,” as instructed by God (Gen. 2:24), mandate
another crucial posture for marital partners—privacy. It is God’s intention
that the wedded pair function without the interference of even well-meaning
kin. By this rule, spouses are taught not to share carelessly details of their
marital relationship with those outside the sacred circle.
ခရစ်ယာန်များသိကြသည့်အတိုင်း
အခြားအကြံဉာဏ်လိုအပ်သောအချိန်များရှိသည်။ သို့သော် “သီးသန့်ဖြစ်ခြင်း နိယာမ” သည်
ထိုအခြေအနေမျိုးတွင် အလွန်သတိထားရန် တောင်းဆိုပြီး၊ အကြံဉာဏ်ကို ခံစားချက်ဆိုင်ရာ
ပါဝင်ပတ်သက်မှုမရှိဘဲ မျှတသော ဘက်မလိုက်မှုနှင့် ပုဂ္ဂိုလ်ရေးဆိုင်ရာ စိတ်ပူပန်မှုကို
ပေးစစွမ်းနိုင်သော အကြံပေးသူများ၊ ဆရာတော်၊ ဆရာဝန်၊ အကြံပေးဆရာများထံမှ ရယူရန်
ဦးစားပေးရမည်။ သမ္မာကျမ်းစာနှင့် မညီညွတ်သော အိမ်ထောင်ရေး သို့မဟုတ်
မိသားစုအကြံဉာဏ်ပေးခြင်းသည် မိသားစုဘဝ၏ ဖန်ဆင်းရှင်၏ အထင်ကြီးမှုကို မရရှိချေ။
Christians know that there are times when other counsel is needed.
However, the “privacy principle” demands extreme caution in such situations,
requiring that advice be sought preferably from advisors, i.e., pastors,
physicians, and counselors, whose participation avoids emotional involvement
and provides a balance of objectivity and personal concern. Marital or family
counseling not in harmony with Scripture lacks the needed impress of the Author
of family life.
၇.
သီးသန့်ပိုင်ဆိုင်ခြင်း နိယာမ
“စွန့်ပစ်၍
တွဲလောင်းနေခြင်း” ညွှန်ကြားချက်တွင် နောက်ထပ်နိယာမတစ်ခု ပါဝင်သည်။ J.
Stott ၏
အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်တွင် ဤသို့ရှိသည်–
7. The Principle of Exclusivity
Another principle provided in the “leaving and cleaving” injunction
appears in J. Stott’s definition:
“အိမ်ထောင်ရေးဆိုသည်မှာ
ဘုရားရှင်က စီမံပေးပြီး တံဆိပ်ခတ်ထားသော၊ အမျိုးသားတစ်ဦးနှင့်
အမျိုးသမီးတစ်ဦးအကြား သီးသန့်ဖြစ်သော မတူညီသောကျား-မ ပဋိညာဉ်ဖြစ်ပြီး၊
မိဘကိုအများဆုံးစွန့်ပစ်ခြင်းဖြင့် စတင်ကာ လိင်ဆက်ဆံခြင်းဖြင့် ပြီးမြောက်ကာ
တစ်သက်တာအချင်းချင်း ပံ့ပိုးပေးသော မိတ်ဖက်ဆက်ဆံရေးအဖြစ် ဆက်လက်ရှိနေပြီး
များသောအားဖြင့် သားသမီးလက်ဆောင်ဖြင့် အဆုံးသတ်သည်” (၂:၁၆၃)။
“Marriage is an exclusive heterosexual covenant between one man and one
woman, ordained and sealed by God, preceded by a public leaving of parents,
consummated in sexual union, issuing in a permanent mutually supported
partnership, and normally crowned by the gift of children” (2:163).
ဤအဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်တွင်
ရည်ရွယ်ထားသော သီးသန့်ပိုင်ဆိုင်ခြင်းကို အိမ်ထောင်ရေးကို ပဋိညာဉ် သို့မဟုတ်
အဖွဲ့ချုပ်အဖြစ် သမ္မာကျမ်းစာ၏ ပုံဖော်မှုက အားဖြည့်ပေးသည်။ တစ်ခါတစ်ရံ
သစ္စာမဲ့သော လူမျိုးနှင့် ဘုရားရှင်၏ သစ္စာရှိသော ဆက်ဆံရေး၏ ပုံသက်သေပင်ဖြစ်သည်
(ဟောရှေ ၃:၁)။ ဤနားလည်မှုသည် ခန္ဓာကိုယ်ပဋိညာဉ်ပြုလုပ်သော အခမ်းအနားများကို
ဟောင်းသောပဋိညာဉ်တွင် တွေ့မြင်ရသည့်နည်းတူ ခန္ဓာကိုယ်နှင့်မယားကို
ပဋိညာဉ်ချုပ်ဆိုမှုများနှင့် ဘုရားရှင်အား ကတိပြုမှုဖြင့်
တစ်သက်တာပိုင်ဆိုင်မှုတွင် အချင်းချင်း ပိုင်ဆိုင်သူဖြစ်စေသည်။
The exclusivity intended in this definition is reinforced by the
Scripture’s imagery of marriage as an alliance or covenant, even a model, of
God’s faithful relationship with His sometimes unfaithful people (Hosea 3:1).
This understanding binds husband and wife by promises to each other and to God
in ways reminiscent of the covenant-making ceremonies witnessed throughout the
OT. As in the Exodus covenants, slaves who were “no people” became the
exclusive possession of God. As Yahweh is Israel’s “spouse” in many prophetic
writings (Isa. 50:1; 54:5; Jer. 2; Eze. 16), so in marriage are husband and
wife made by their altar promises to be each other’s possession in permanent
belongingness.
D. အိမ်ထောင်ရေးနှင့်
မိသားစုအတွင်း တာဝန်ဝတ္တရားများ
၁. ခန္ဓာကိုယ်/ဖခင်
ခန္ဓာကိုယ်နှင့်
ဖခင်သည် အရေးကြီးသော တာဝန်များစွာ ထမ်းဆောင်ရသည်။ သူသည် ယဇ်ပုရောဟိတ်၊
ပင်စည်ဖြစ်သူ၊ အကာအကွယ်ပေးသူ၊ မိဘ၊ ချစ်သူနှင့် သူငယ်ချင်းအဖြစ် လုပ်ဆောင်ရသည်။
D. Roles in Marriage and Family
1. The Husband/ Father
The husband and father fulfills several important roles. He functions as
priest, provider, protector, parent, and lover and friend.
က.
ယဇ်ပုရောဟိတ်အဖြစ်။ ခန္ဓာကိုယ်/ဖခင်၏ အဓိကလုပ်ဆောင်ချက်ကို ယုံကြည်ခြင်း၏ဖခင်
အာဗြဟံနှင့်ပတ်သက်၍ ဘုရားရှင်၏စကားတွင် ရှင်းရှင်းလင်းလင်း တွေ့ရသည်– “ငါသည်
သူ့ကိုရွေးချယ်ခဲ့သည်မှာ သူသည် မိမိသားသမီးနှင့် အိမ်သူအိမ်သားတို့ကို
ငါ့နောက်သို့ လိုက်ရန် ညွှန်ကြားရန်ဖြစ်သည်” (ကမ္ဘာဦး ၁၈:၁၉)။ ခန္ဓာကိုယ်/ဖခင်သည်
မိသားစုယဇ်ပုရောဟိတ်ဖြစ်ပြီး အဖွဲ့ဝင်များ၏ ဝိညာဉ်ရေးရာ တိုးတက်မှုနှင့်
အပ်နှံမှုကို ဦးဆောင်ရန် တာဝန်ရှိသည်။ ဣသရေလလူမျိုးအား ဘုရားသခင်၏ပညတ်များကို
သားသမီးများအား သင်ပေးရန် ညွှန်ကြားချက် (တရားဟောရာ ၆:၇–၉) သည် မိဘနှစ်ဦးစလုံးကို
ရည်ညွှန်းသော်လည်း၊ ထိုလုပ်ဆောင်ချက်များတွင် မိသားစုဦးဆောင်မှုကို အဓိကအားဖြင့်
ခန္ဓာကိုယ်/ဖခင်အား ပေးအပ်ထားသည်။ ဤအချက်ကို နောဧ (ကမ္ဘာဦး ၈:၁၈–၂၀)၊ အာဗြဟံ
(ကမ္ဘာဦး ၁၂:၇; ၁၃:၄၊
၅)၊ ယာကုပ် (ကမ္ဘာဦး ၃၅:၂–၇) တို့၏ ဥပမာများတွင် တွေ့ရသည်။ ပသခါပွဲအခမ်းအနားတွင်
ယောက်ျားများသည် သိုးသငယ်ကို ယဇ်ပူဇော်ပြီး တံခါးတိုင်ပေါ်တွင် သွေးသုတ်ရန်
တာဝန်ရှိသည် (ထွက်မြောက်ရာ ၁၂:၃–၇)။
a. As priest.
The husband’s chief function is clearly seen in God’s words concerning
Abraham, the father of the faithful: “For I have chosen him, that he may charge
his children and his household after him” (Gen. 18:19). The husband/father is
the family priest and thus assigned to lead its members in spiritual growth and
dedication. God’s command to Israel, to teach the divine commands to their
children (Deut. 6:7–9), is directed to parents, but family leadership in such
activities is a role assigned primarily to the husband/father. This is seen in
the examples of Noah (Gen. 8:18–20), Abraham (Gen. 12:7; 13:4, 5), and Jacob
(Gen. 35:2–7). At the first Passover celebrations, the men were to sacrifice
the lamb and sprinkle its blood on the doorposts of their homes (Ex. 12:3–7).
လက်တွေ့အားဖြင့်
နံနက်နှင့် ညနေဝတ်ပြုချိန်သည် ဖခင်အား ဤအရေးကြီးသော လုပ်ဆောင်ချက်ကို မြှင့်တင်ရန်
အကောင်းဆုံးအခွင့်အရေးဖြစ်သည်။ ဝတ်ပြုမှုအားလုံးကို ကိုယ်တိုင်လုပ်ဆောင်ရန်
မတောင်းဆိုထားသော်လည်း၊ ထိုဝတ်ပြုမှုများကို ပြုလုပ်ရန်နှင့် မိသားစု၏ ဝိညာဉ်ရေးရာ
ကျန်းမာရေးအတွက် အဓိကတာဝန်ခံရသူမှာ သူပင်ဖြစ်သည်။
In a practical sense, morning and evening worship offer prime occasions
for the father to foster this important function. He is not asked to perform
all aspects of the worship exercise himself, but he is chiefly responsible for
their conduct and for the general welfare of the family’s spirituality.
ခ.
ပင်စည်ဖြစ်သူအဖြစ်။ သမ္မာကျမ်းစာသည် ဖခင်ကို မိသားစု၏ “နေ့စဉ်အစာအသောက်” ကို
အဓိကရှာဖွှေပေးသူအဖြစ် ပုံဖော်ထားသည်။ “မျက်နှာချွေးနှင့် မုန့်စားရမည်” (ကမ္ဘာဦး
၃:၁၉) ဟူသော အမိန့်တော်ကို အာဒံအား မဟုတ်ဘဲ ဧဝအား ပြောခဲ့ခြင်းဖြစ်ပြီး
ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ပြုစုပျိုးထောင်မှု၏ အဓိကိတာဝန်ကို ခန္ဓာကိုယ်ထံတွင်
ချမှတ်ထားသည်။ ရှင်ပေါလုက “အကြင်သူသည် မိမိဆွေမျိုးနှင့် အထူးသဖြင့်
မိမိအိမ်သူအိမ်သားတို့ကို မပြုစုလျှင် ယုံကြည်ခြင်းကို စွန့်ပစ်သူဖြစ်ပြီး
ယုံကြည်သူမဟုတ်သူထက် ဆိုးသည်” ဟု အတိအကျ ထပ်ကြားထားသည် (၁တိမောသေ ၅:၈)။
အချို့အမျိုးသမီးများသည် အခြေအနေကြောင့် နေ့စဉ်အစာအသောက်ရှာရန်
အတင်းအကျပ်လုပ်ရသည်ဖြစ်စေ၊ အချို့က ကိုယ်တိုင်ရွေးချယ်ပြီး စီးပွားရေးလုပ်ငန်းတွင်
ပါဝင်သည်ဖြစ်စေ၊ သမ္မာကျမ်းစာသည် မိသားစုဘဝပြုစုပျိုးထောင်ရေးတွင်
အဓိကတာဝန်ရှိသူအဖြစ် အမျိုးသားကို ညွှန်ပြထားသည်။
b. As provider. Scripture also models the father as the chief provider of
the family’s “daily bread.” The mandate “In the sweat of your face you shall
eat bread” (Gen. 3:19) was spoken to Adam, not Eve, and places chief
responsibility for physical nurture on the husband. Paul repeats this very
succinctly: “If any one does not provide for his relatives, and especially for
his own family, he has disowned the faith and is worse than an unbeliever” (1
Tim. 5:8). While many women are forced by circumstances to procure their “daily
bread,” and others choose to participate in the economic endeavor, the Bible
points to the male as the partner with major responsibility in the care of
family life.
c. အုပ်ထိန်းသူအနေဖြင့်။
တိရစ္ဆာန်မျိုးစိတ်များစွာတွင် သူ၏ဇနီးနှင့်သားသမီးများအတွက် ပေးထားသော
ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ အုပ်ထိန်းမှုသည် ယောက်ျားနှင့်ဖခင်အတွက် တတိယမြောက်အခန်းကဏ္ဍကို
ဖော်ပြသည်—အုပ်ထိန်းသူဖြစ်ခြင်း။ ခရစ်ယာန်ယောက်ျားသည် ဤလုပ်ဆောင်ချက်ကို
လက်ခံရုံသာမက မိမိဇနီးနှင့်သားသမီးများအတွက် ကာကွယ်စောင့်ရှောက်သူဖြစ်ခြင်းကို
ဂုဏ်ယူသည်။ ယာကုပ်သည် ဧသောကဲ့သို့ ဒေါသမှ မိမိမိသားစုကို ကာကွယ်ရန်
အလွန်ဂရုတစိုက်ပြုလုပ်ခဲ့ပုံ (ကမ္ဘာဦး ၃၂:၂၂–၂၄) နှင့် သူ၏အစ်ကိုကို
ပြောခဲ့သောစကားများသည် ထိုကဲ့သို့ ကာကွယ်မှုကို ပြသသည်။
c. As protector. The physical guardianship provided for his mate and
offspring in many animal species suggests a third role for the
husband/father—that of protector. The Christian husband not only accepts this
function but also takes pride in being the defender of his wife and offspring.
Jacob’s scrupulous care to secure his family from Esau’s wrath (Gen. 32:22–24)
and his words to his brother demonstrate such protection.
“သခင်သည် ကလေးများသည်
အားနည်းကြောင်းကို သိတော်မူ၏။ နို့တိုက်နေသော သိုးနှင့်နွားများကို
ငါကြည့်ရှုရသောကြောင့်၊ တစ်နေ့တည်းတွင် အလွန်အမင်းနှင်ခံရလျှင် သိုးနွားအားလုံး
သေကုန်လိမ့်မည်။ ကျွန်တော့်သခင်သည် ကျွန်တော့်ထက် ရှေ့မှသွားပါစေ။ ငါ့ရှေ့ရှိ
တိရစ္ဆာန်များ၏ခြေလှမ်းနှင့် ကလေးများ၏ခြေလှမ်းအတိုင်း ငါဖြည်းဖြည်းချင်း
လိုက်ပါမည်” (၃၃:၁၃၊ ၁၄)။
“My lord knows that the children are frail, and that the flocks and herds
giving suck are a care to me; and if they are overdriven for one day, all the
flocks will die. Let my lord pass on before his servant and I will lead on
slowly, according to the pace of the cattle which are before me and according
to the pace of the children” (33:13, 14).
သီချင်းဆိုသောသတို့သမီးသည်
သူမနှစ်သက်သော “ပန်းသီးပင်”၏အရိပ်တွင် ထိုင်ပြီး အသီးကိုစားနိုင်သည်ဖြစ်၍
အေးချမ်းစွာနေနိုင်သည်။ ဤသည်မှာ ကာကွယ်မှုနှင့် ပြုစုပျိုးထောင်မှုကို ဖော်ပြသည်
(သီချင်း ၂:၃)။ ပါဝလု၏ “ယောက်ျားတို့၊ ခရစ်တော်သည် အသင်းတော်ကို ချစ်တော်မူသည်နှင့်အညီ
သင်တို့ဇနီးများကို ချစ်ကြလော့။ သူမအတွက် မိမိကိုယ်ကို အပ်နှံခဲ့သည်” ဟူသော စကား
(ဧဖက် ၅:၂၅) သည် ဤနည်းဖြင့် အဆုံးစွန်သော သစ္စာရှိမှုကို သတ်မှတ်ပေးသည်။
The bride in Song of Solomon can rest content sitting in the shadow of her
“apple tree” and eat of its fruit, suggesting protection and provision (S. of
Sol. 2:3). Paul’s statement “Husbands, love your wives, as Christ loved the
church and gave himself up for her” (Eph. 5:25) defines ultimate fidelity in
this regard.
d. မိဘအနေဖြင့်။
ကလေးပြုစုပျိုးထောင်ခြင်းသည် အဓိကအားဖြင့် မိခင်၏တာဝန်ဖြစ်သော်လည်း၊ ဖခင်၏
ဤလုပ်ဆောင်ချက်တွင် ပါဝင်မှုကိုလည်း ကျမ်းစာတွင် အလေးပေးဖော်ပြထားသည်။ ပါဝလု၏
“ဖခင်တို့၊ သင်တို့၏ကလေးများကို ထာဝရဘုရား၏ ဆုံးမဩဝါဒနှင့် သွန်သင်ချက်အားဖြင့်
ပြုစုပျိုးထောင်ကြလော့” ဟူသော ပညတ်တော် (၆:၄) တွင် တွေ့ရှိရသည့်အတိုင်း၊
ဖခင်၏တာဝန်သည် ပြုစုစောင့်ရှောက်သူ/ကာကွယ်သူ လုပ်ဆောင်ချက်များထက် ကျော်လွန်သည်။
d. As parent. While child rearing is chiefly the mother’s responsibility,
the father’s participation in this function is emphasized also in Scripture. As
witnessed in Paul’s command that fathers bring up their children “in the
discipline and instruction of the Lord” (6:4), paternal responsibility includes
more than provider/protector activities.
သားယောက်ျားများသည်
ဖခင်၏ချစ်ခြင်းမေတ္တာနှင့် အဖော်ပြုမှုကို အထူးလိုအပ်သည်။ မိခင်များတစ်ဦးတည်း
သားများကို ပြုစုပျိုးထောင်ရန် ရုန်းကန်ရသောအခါ၊ ထိုသားများသည် ရန်လိုအပြုအမူများ
ဖြစ်ပေါ်လာပြီး ရာဇဝတ်မှုသို့ ဦးတည်သွားတတ်သည်။ အကျဉ်းထောင်ထဲရှိ ကလေးငယ်များ၏ ၇၀
ရာခိုင်နှုန်းသည် ဖခင်မရှိဘဲ ဘဝ၏အချို့အခန်းကို ကုန်ဆုံးခဲ့ကြသည်။ E. Cose
(၆၁) က ဖခင်မရှိဘဲ
ပြုစုခံရသော ကလေးများသည် အထက်တန်းကျောင်းမှ ထွက်ခွာသွားနိုင်ခြေများသည် သို့မဟုတ်
အပြုအမူနှင့် စိတ်ခံစားမှုပြဿနာများ ခံစားရနိုင်ခြေများသည်ဟု ရှင်းပြသည် (Louv
၅၄–၅၆)။ ဖခင်မရှိခြင်းသည်
“ကျွန်ုပ်တို့ခေတ်ကာလ၏ အအရေးတကြီးဆုံး လူမှုပြဿနာ” ဖြစ်သည် (Cose ၆၁)။
Sons are in special need of their father’s love and companionship. When
mothers struggle alone in rearing sons, these may develop aggressive behavior
that leads to delinquency. Seventy percent of imprisoned minors have spent part
of their life without a father. E. Cose (61) explains that children reared
without fathers are more likely to drop out of high school or to suffer
behavioral and emotional problems (Louv 54–56). Fatherlessness is “the most
urgent social problem of our generation” (Cose 61).
အလားတူပင်၊
သမီးများအပေါ် ဖခင်၏ဂရုစိုက်မှု ချို့တဲ့ခြင်းသည် နောက်ပိုင်းဘဝတွင် မူမမှန်သော
သဘောထားမျိုးစုံသို့ လွယ်ကူစွာ ဦးတည်သွားစေသည်။ ထိုသဘောထားများတွင်
ယောက်ျားများအပေါ် ရန်လိုမှု၊ ယောက်ျားများကို ကြောက်ရွံ့မှု၊ နှင့်
ယောက်ျားချစ်ခြင်းအတွက် အလွန်စိုးရိမ်မှု ပါဝင်သည်။
Likewise, the lack of fatherly attention to daughters is easily funneled
into one of a number of dysfunctional attitudes in later life. These include
hostility toward men, fear of men, and overanxiety for male affection.
e. ချစ်သူနှင့်
သူငယ်ချင်းအနေဖြင့်။ ကျမ်းစာသည် အိမ်ထောင်ရေးဆက်ဆံရေးတွင် ယောက်ျား၏ ချစ်သူနှင့်
သူငယ်ချင်းအခန်းကဏ္ဍကို ထင်ရှားစွာ တင်ပြထားသည်။ ဓမ္မဟောင်းကျမ်းတွင် ယောက်ျားသည်
ဇနီးကို ချစ်ခြင်းအကြောင်း ကိုးကားချက်များ ကြွယ်ဝစွာ ရှိသည်။ ဣဇာက်သည် ရေဗက္ကာကို
“ချစ်” ခဲ့ပြီး သူမနှင့်အတူ နှစ်သိမ့်ခြင်းကို ခံခဲ့သည် (ကမ္ဘာဦး ၂၄:၆၇)။
နောက်ပိုင်းတွင် ဣဇာက်သည် ရေဗက္ကာကို သူ၏ညီမဟု ဖိလိတ္တိဘုရင်ကို ပြောခဲ့ပြီးနောက်၊
အဘိမေလက်သည် ဣဇာက်သည် ရေဗက္ကာကို “ပွေ့ဖက်နေသည်” ကို မြင်ပြီး သူတို့နှစ်ဦးကြားရှိ
တကယ့်ဆက်ဆံရေးကို သိရှိခဲ့သည် (ကမ္ဘာဦး ၂၆:၈)။ ဧလကနသည် ဟန္နာကို “ငါသည်
သားဆယ်ယောက်ထက် သင့်အတွက် မပိုများသေးသလော” ဟု မေးခဲ့သည်။ ဤသည်မှာ ဇနီးအား
ထောက်ပံ့မှုနှင့် ချစ်ခြင်းပေးသော ဆက်ဆံရေးကို ဖော်ပြသည် (၁ ဓမ္မရာဇနပုံ ၁:၈)။
e. As lover and friend. The Bible presents the husband’s role of lover and
friend as prominent in the marriage relation. The OT is rich in references to
the love of the husband for his wife. Isaac “loved” Rebekah and was comforted
by her companionship (Gen. 24:67). Later, after Isaac had told the Philistine
king that Rebekah was his sister, Abimelech saw Isaac “fondling” her and
discovered the real relation between the two (Gen. 26:8). Elkanah asked Hannah,
“Am I not more to you than ten sons?” suggesting a relation that provided the
wife with support and love (1 Sam. 1:8).
သီချင်းဆိုသောအပျိုမသည်
သူမချစ်သူတွင် နှစ်သက်ခြင်းကို တွေ့ရှိသည်။ ထိုခေတ်နှင့် သင့်လျော်သော
ပုံဆောင်ချက်များကို သုံးပြီး သူမသည် သူ့ကို “အရွယ်ရောက်သော ဆတ်တစ်ကောင်” (၂:၉)၊
“ထွန်းလင်းတောက်ပပြီး နီရဲသော”၊ သူ၏ဦးခေါင်းသည် “အကောင်းဆုံးရွှေ” နှင့်တူသည်
(၅:၁၀၊ ၁၁) ဟု ခေါ်ဆိုသည်။ သူမသည် သူ့ကို “လေဘနုန်တောင်၊
အကောင်းဆုံးအာရဇ်ပင်များနှင့်တူသည်” ဟု နှိုင်းယှဉ်သည် (အခန်း ၁၅)။ သူမသည်
သူ၏ချစ်ခြင်းပြုမှုကို ဖော်ပြသည် (၈:၃)။ “ဤသူသည် ငါ့ချစ်သူ၊ ဤသူသည် ငါ့သူငယ်ချင်း”
ဟု သူမက အတည်ပြုသည် (၅:၁၆)။
The maiden in the Song of Solomon finds delight in her lover. Using
figures appropriate to the times, she calls him a “young stag” (2:9), “radiant
and ruddy,” his head like “finest gold” (5:10, 11); she compares him to
“Lebanon, choice as the cedars” (verse 15). She describes his lovemaking (8:3).
“This is,” she affirms, “my beloved and this is my friend” (5:16).
နောက်ဆုံးတွင်၊
ဘုရားသခင်သည် ဣသရေလလူမျိုးနှင့် ဆက်ဆံရေးကို ဖော်ပြခြင်းအားဖြင့် ချစ်သူနှင့်
သူငယ်ချင်းအခန်းကဏ္ဍကို ညွှန်ပြသည်။ ပရောဖက်ဧဇကျေလမှတဆင့် ပြောပြသော ဇာတ်လမ်းတွင်၊
ဘုရားသခင်သည် ဣသရေလကို မိမိ၏အဝတ်အစားကို ဖုံးအုပ်ပြီး သူမကို မိမိ၏သတို့သမီးအဖြစ်
သစ္စာဂတိပြုခဲ့ကြောင်း အတည်ပြုသည် (ဧဇကျေလ ၁၆:၈)။ သူသည် သူမအား အဝတ်အစား၊
လက်ဝတ်ရတနာများနှင့် အစာအာဟာရများ ပေးခဲ့သည် (အခန်းငယ် ၁၀–၁၉)။ သူတို့နှစ်ဦးတွင်
သားသမီးများ ရှိခဲ့သည် (အခန်းငယ် ၂၀)။ သူမသည် အနောက်တွင် ပြည့်တန်ဆာအဖြစ်
ပြုမူသောအခါ၊ သူသည် သူမကို ပြန်လည်ဆွဲဆောင်ပြီး သူမနှင့်ပြုခဲ့သော ပဋိညာဉ်ကို
မှတ်မိရန် ကမ်းလှမ်းသည် (အခန်းငယ် ၆၀၊ ၆၂)။ ဟောရှေနှင့် ဂေါမာ၏ ဆက်ဆံရေးသည်
ဘုရားသခင်နှင့် ဣသရေလလူမျိုး၏ ဆက်ဆံရေး၏ ပုံသဏ္ဌာန်ဖြစ်သည်—ချစ်သူတစ်ဦးသည်
သူ၏ချစ်သူကို ပြန်လည်ဆွဲဆောင်ရန် ကြိုးစားနေသည့်ပုံ (ဟောရှေ ၃:၂ ကိုကြည့်ပါ)။
Finally, God points to the role of lover and friend by describing His
relation to Israel. In a story told through the prophet Ezekiel, God affirms
that He has plighted His troth to Israel and she has become His (Eze. 16:8). He
gave her garments, jewelry, and food (verses 10–19); the two had sons and
daughters (verse 20). When she plays the harlot, He woos her back, offering to
remember His covenant with her (verses 60, 62). Hosea’s relationship with Gomer
is a representation of God’s relation to Israel—that of a lover endeavoring to
woo his beloved (see Hosea 3:2).
၂. ဇနီး/မိခင်
ယောက်ျားနှင့်ဖခင်၏အခန်းကဏ္ဍ၏
မိသားစုသာယာဝပြောရေးအတွက် အရေးကြီးမှုကို ကျမ်းစာတွင် ဇနီးနှင့်မိခင်၏
ခမ်းနားသောအခန်းကဏ္ဍဖြင့် တန်ပြေညီမျှစွာ ဖော်ပြထားသည်။ အကြောင်းမှာ အိမ်တွင်
ဦးခေါင်းရှိရမည်ဆိုလျှင် နှလုံးသားလည်း ရှိရမည်ဖြစ်သည်။ ထိုသဘောထားကို
ထူးထူးခြားခြား ပုံဖော်ထားရာနေရာသည် သုတ္တံကျမ်းတွင် ဖြစ်သည်။ “ကောင်းသောဇနီးသည်
သူ၏ယောက်ျား၏ သရဖူဖြစ်သည်” (၁၂:၄)။ “ဇနီးကိုတွေ့သောသူသည် ကောင်းသောအရာကို တွေ့၍
ထာဝရဘုရားထံမှ ကျေးဇူးကို ရရှိသည်” (၁၈:၂၂)။ “ပညာရှိသောဇနီးသည် ထာဝရဘုရားထံမှ
ဖြစ်သည်” (၁၉:၁၄)။ ကောင်းသောဇနီးသည် “ပတ္တမြားထက် အဆများစွာ တန်ဖိုးရှိသည်”
(၃၁:၁၀)။ “ထာဝရဘုရားကို ကြောက်ရွံ့သော မိန်းမကို ချီးမွမ်းရမည်” (အခန်းငယ် ၃၀)။
2. The Wife/Mother
The importance of the husband/father role to family welfare is matched in
Scripture by portrayal of the exalted role of the wife and mother. For if the
home must have a head, it also must have a heart. Nowhere is that posture more
graphically outlined than in Proverbs. “A good wife is the crown of her
husband” (12:4). “He who finds a wife finds a good thing, and obtains favor
from the Lord” (18:22). “A prudent wife is from the Lord” (19:14). A good wife
“is far more precious than jewels” (31:10). “A woman who fears the Lord is to
be praised” (verse 30).
a. ကလေးမွေးဖွားသူနှင့်
ပြုစုပျိုးထောင်သူအနေဖြင့်။ ယောက်ျားနှင့်ဖခင်၏အခန်းကဏ္ဍကို ဘုရားသခင်သည်
သူ၏အပြစ်ကျူးလွန်မှုအတွက် တုံ့ပြန်မှုတွင် ချဲ့ထွင်ဖော်ပြသည်နှင့်အညီ (ကမ္ဘာဦး
၃:၁၇)၊ ဇနီး/မိခင်၏အခန်းကဏ္ဍကို သူမရဲ့အမှားအတွက် ဘုရားသခင်၏တုံ့ပြန်မှု—“သင်သည်
နာကျင်စွာ ကလေးမွေးဖွားရလိမ့်မည်” (အခန်းငယ် ၁၆) တွင် အလင်းပေးဖော်ပြထားသည်။
ကလေးမွေးဖွားခြင်းသည် ဖန်ဆင်းရှင်မှ မိန်းမအတွက် ရည်ရွယ်ထားသည်မှာ ရှင်းလင်းသည်။
ကလေးမွေးဖွားခြင်းသည် ခက်ခဲလာခဲ့သည်။ မိန်းမတစ်ဦး၏ ကလေးမွေးဖွားမှုသည် ကလေးများကို
ပြုစုပျိုးထောင်ရန် အကျိုးပြုသော ချည်နှောင်မှုကို ဖြစ်ပေါ်စေသည်။ စိတ်ရှည်ပြီး
ချစ်ခင်စွာ ပြုစုပျိုးထောင်မှု၏ အကျိုးသက်ရောက်မှုကို ကျမ်းစာဥပမာများစွာတွင်
တွေ့ရှိရသည်။ ထိုဥပမာများတွင် ဟန္နာ၏ ရှမွေလကို လမ်းညွှန်မှု (၁ ဓမ္မရာဇနပုံ
၁:၂၁–၂၈၊ ၂:၁၉၊ ၂၀)၊ ယောခဗက်၏ မောရှေကို သင်ကြားပေးမှု (ထွက်မြောက်ရာ ၂:၁–၁၀)၊
နှင့် မာရိ၏ ယေရှုကလေး၏ဘဝတွင် အခန်းကဏ္ဍ (လုကာ ၂:၄၀၊ ၅၁၊ ၅၂) တို့ ပါဝင်သည်။
a. As childbearer and nurturer. As the husband/father’s role is amplified
in God’s reaction to his transgression (Gen. 3:17), so is the wife/mother’s
role illumined by God’s response to her mistake—“in pain you shall bring forth
children” (verse 16). The bearing of children, clearly designed by the Creator
for the woman, was to become difficult. The childbearing act of a woman results
in a bond that benefits the nurture of children. The effects of patient and
loving nurture are seen in numerous biblical examples; among them: Hannah’s
guidance of Samuel (1 Sam. 1:21–28; 2:19, 20), Jochebed’s training of Moses
(Ex. 2:1–10), and Mary’s role in the life of the boy Jesus (Luke 2:40, 51, 52).
b. အိမ်ထောင်ဦးစီးအနေဖြင့်။
ဘုရင်လေမုယေလ၏ သစ္စာရှိသော ဇနီး/မိခင်၏ လုပ်ဆောင်ချက်များအကြောင်း ဖော်ပြချက်သည်
သူမသည် အိမ်ရေးရာများကို ဦးဆောင်သူဖြစ်ကြောင်း ရှင်းလင်းစွာ ပြသသည်။
ထိုအလေးပေးချက်ကို အိမ်ထောင်စု၏ စားနပ်ရိက္ခာအတွက် သူမ၏ဂရုစိုက်မှုတွင် တွေ့ရသည်။
“ညဉ့်နက်သေးစဉ် ထပြီး အိမ်ထောင်စုအတွက် အစာကို ပြင်ဆင်ပေးသည်” (သုတ္တံ ၃၁:၁၅)။
အိမ်ထောင်စုစီမံကိန်းရေးဆွဲရာတွင်၊ သူမသည် နံနက်စောစော ထပြီး “သူမ၏အစေခံများအတွက်
တာဝန်များကို ပေးသည်” (အခန်းငယ် ၁၅)။ အိမ်ထောင်စုရင်းနှီးမြှုပ်နှံမှုတွင်၊
“လယ်ကွင်းကို စဉ်းစားပြီး ဝယ်ယူသည်။ သူမ၏လက်ရာဖြင့် စပျစ်ဥယျာဉ်ကို စိုက်ပျိုးသည်”
(အခန်းငယ် ၁၆)။ “ပိုက်ဆန်အဝတ်များ လုပ်ပြီး ရောင်းသည်။ ခါးပတ်များကို
ကုန်သည်များထံ ပို့ဆောင်သည်” (အခန်းငယ် ၂၄)။ အိမ်ထောင်စုအဝတ်အစားတွင်၊ “သူမသည်
လက်စွပ်ကို လက်တွင်ထားပြီး လက်ဖြင့် ချည်မျှင်ကို ကိုင်သည်” (အခန်းငယ် ၁၉)။
အိမ်ထောင်စုအလှတရားတွင်၊ “သူမသည် ကိုယ်တိုင် ဖုံးလွှမ်းမှုများနှင့် ကောင်းမွန်သော
ပိုက်ဆန်အဝတ်များ ပြုလုပ်သည်” (အခန်းငယ် ၂၂)။ အိမ်ထောင်စုသာယာဝပြောရေးတွင်၊
“ဆီးနှင်းကို သူမအိမ်ထောင်စုအတွက် မကြောက်ရ။ အကြောင်းမူကား
သူမအိမ်ထောင်စုအားလုံးသည် နီရဲသောအဝတ်ကို ဝတ်ဆင်ထားသည်” (အခန်းငယ် ၂၁)။
အိမ်ထောင်စုစိတ်ဓာတ်တွင်၊ “သူမသည် ပညာနှင့် ပါးနပ်စွာ စကားပြောသည်။
ကြင်နာသောသွန်သင်ချက်သည် သူမနှုတ်ခမ်းတွင် ရှိသည်” (အခန်းငယ် ၂၆)။
အိမ်ထောင်စုကြီးကြပ်ကွပ်ကဲရာတွင်၊ “သူမသည် အိမ်ထောင်စု၏လမ်းစဉ်များကို ကောင်းစွာ
ကြည့်ရှုသည်” (အခန်းငယ် ၂၇)။
b. As homemaker. King Lemuel’s account of the activities of the virtuous
wife/mother makes it clear that she is indeed the leader in the conduct of home
affairs. That emphasis is seen in her attention to the household’s sustenance:
“She rises while it is yet night and provides food for her household” (Prov.
31:15); to household planning: She rises early to “provide … tasks for her
maidens” (verse 15); to household investments: “She considers a field and buys
it; with the fruit of her hands she plants a vineyard” (verse 16); “She makes
linen garments and sells them; she delivers girdles to the merchants” (verse
24); to household clothing: “She puts her hands to the distaff, and her hands
hold the spindle” (verse 19); to household beauty: “She makes herself coverings”
and clothing of “fine linen” (verse 22); to household comfort: “She is not
afraid of snow for her household, for all her household are clothed in scarlet”
(verse 21); to household morale: “She opens her mouth with wisdom, and the
teaching of kindness is on her tongue” (verse 26); to general household
supervision: “She looks well to the ways of her household” (verse 27).
ခေတ်သစ်မိသားစုအများစုသည်
သုတ္တံကျမ်း ၃၁ မှ ကျမ်းစာပုံစံကို အတိအကျ မှတ်သားရန် ခက်ခဲသည်။
စက်မှုလူ့အဖွဲ့အစည်းသည် နည်းပညာတိုးတက်မှုများဖြင့် မိသားစုစောင့်ရှောက်မှု
လုပ်ငန်းစဉ်များကို တော်လှန်ရုံသာမက၊ အလွန်အမင်း ပစ္စည်းဝါဒသည် လူ့အဖွဲ့အစည်းတွင်
မိသားစု၏နေရာကို အလွန်အမင်း တန်ဖိုးလျော့ကျစေခဲ့သည်။ သို့သော်လည်း၊ “ချည်မျှင်များ
လှည့်ရန် သို့မဟုတ် စပျစ်ဥယျာဉ်များ စိုက်ပျိုးရန်” လိုအပ်ချက်၊ အချိန် သို့မဟုတ်
ဆန္ဒပင် မရှိသော ခရစ်ယာန်မိန်းမသည် ယနေ့ခေတ်လူ့အဖွဲ့အစည်းတွင် ဤကျမ်းစာပုံစံများ၏
စိတ်ဓာတ်ကို ပြည့်စုံစေရန် စိန်ခေါ်ခံရသည်။
Most modern families find it difficult to mirror the biblical model from
Proverbs 31. By its technological advances, the industrial society has not only
revolutionized the processes of family care, radical materialism has also
greatly devalued the place of the family in society. Nevertheless, the
Christian woman who has not the need, the time, or even the desire to “spin or
plant vineyards” is challenged to fulfill within today’s society the spirit of
these biblical models.
c. လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်အနေဖြင့်။
အိမ်ထောင်ရေးတွင် မိန်းမသည် အပြည့်အဝ လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်ဖြစ်သည်။ သူမသည်
ယောက်ျားနှင့်အတူ ရင်းနှီးသောနူးညံ့မှုနှင့် သူငယ်ချင်းဖွဲ့ခြင်း၏ ပျော်ရွှင်မှု၊
ကလေးပြုစုပျိုးထောင်ခြင်းနှင့် အိမ်ထောင်စုထိန်းသိမ်းခြင်း တာဝန်များကို မျှဝေသည်။
ဇနီးသည် ဆုံးဖြတ်ချက်ချရာတွင် ပါဝင်ပြီး၊ လိုအပ်ပါက မိသားစု၏
ပစ္စည်းလိုအပ်ချက်များကို ပြုစုစောင့်ရှောက်ရာတွင် ပါဝင်သည်။
c. As partner. In marriage, the woman is a full partner. She shares with
her husband in the tenderness of intimacy and the joy of friendship, as well as
the responsibilities of rearing children and keeping a home. The wife shares in
decision making and, if need be, in providing for the material needs of the
family.
အုပ်ချုပ်ရေးနှင့်
အိမ်ထောင်စုထိန်းသိမ်းရေးတွင် လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်ဖြစ်မှုကို သုတ္တံကျမ်း ၃၁:၁၀–၃၁
တွင် ကောင်းစွာ ဖော်ပြထားသည်။ ဤသစ္စာရှိသော မိန်းမသည် အိမ်ထောင်စုကို ကြီးကြပ်ပြီး
လူတိုင်း၏ လိုအပ်ချက်များ ပြည့်စုံစေရန် ကြည့်ရှုသည်။ စပျစ်ဥယျာဉ်များ စိုက်ပျိုးပြီး
ကုန်သည်များထံ ရောင်းချခြင်းဖြင့် ငွေရှာသည်။ အထူးသဖြင့်
မိဘတစ်ဦးတည်းအိမ်ထောင်စုများတွင်၊ ဤကဲ့သို့သော စံနမူနာမိန်းမသည်—အတုယူရန်
ခက်ခဲသော်လည်း—ခေတ်သစ်လူ့အဖွဲ့အစည်းတွင် လိုအပ်နေသည်။
The partnership in administration and homemaking is well described in
Proverbs 31:10–31. This virtuous woman supervises her household, sees that
everyone’s needs are met, and earns money by planting vineyards and selling to
the merchants. Especially in single-parent homes, this kind of ideal
woman—though difficult to imitate—is needed in modern society.
အိမ်ထောင်ရေး၏
ရင်းနှီးမှုတွင်၊ ဇနီးသည် ချစ်သူနှင့် သူငယ်ချင်းဖြစ်သည်။ သုတ္တံကျမ်း ၅:၁၈၊ ၁၉
သည် လူငယ်ခေတ်ဇနီးကို နှစ်သက်ဖွယ်အရာ၊ ချစ်ခြင်းမေတ္တာနှင့် နူးညံ့မှုတွင်
ပျော်ရွှင်ရန်အရာဟု ညွှန်ပြသည်။ သီချင်းဆိုသောကျမ်းတွင် အသုံးပြုထားသော
နှိုင်းယှဉ်ချက်များကို ယနေ့ခေတ်တွင် အမြဲတမ်း နားလည်ရန် မလွယ်ကူသော်လည်း၊
မိန်းမကို ပျော်ရွှင်မှုနှင့် ကျေနပ်မှု၏ အရင်းအမြစ်အဖြစ် ထပ်ခါတလဲလဲ
ဖော်ပြထားသည်။ သူမသည် သူ၏နှလုံးသားကို ဖမ်းစားခဲ့သည် (သီချင်း ၄:၉) နှင့်
သူမ၏ချစ်ခြင်းသည် ချိုမြိန်သည် (အခန်းငယ် ၁၀)။ သူသည် သူမအား “ငါ့ကို သင့်နှလုံးသားပေါ်တွင်
တံဆိပ်အဖြစ် ချထားပါ” ဟု တောင်းဆိုပြီး “ချစ်ခြင်းမေတ္တာကို ရေများစွာပင်
ငြိမ်းသတ်၍ မရဟု” အတည်ပြုသည် (သီချင်း ၈:၆၊ ၇)။ ယောက်ျားနှင့်ဇနီးသည်
ချစ်ခြင်းမေတ္တာတွင် လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်များဖြစ်ကြသည်။
In the intimacy of marriage, the wife is lover and friend. Proverbs 5:18,
19 points to the wife of one’s youth as a delight, one to rejoice with in love
and affection. Although the allusions used in the Song of Solomon are not
always easy for us to grasp today, the woman is repeatedly described as a
source of joy and satisfaction. She has ravished his heart (S. of Sol. 4:9) and
her love is sweet (verse 10). He begs of her, “Set me as a seal upon your
heart,” and affirms that “many waters cannot quench love” (S. of Sol. 8:6, 7).
Together, husband and wife are partners in love.
၃. ကလေးများ
အိမ်ထောင်စုတွင်
ကလေးများ၏အခန်းကဏ္ဍသည်လည်း ကျမ်းစာညွှန်ကြားချက် ရှိသည်။ သူတို့သည်
မှီခိုသူမျှသာမဟုတ်၊ သူတို့မွေးဖွားခံရ သို့မဟုတ် မွေးစားခံရသော
လူမှုအသိုင်းအဝိုင်းတွင် အငယ်တန်း လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်များဖြစ်သည်။
သူတို့မှီခိုနေရကြောင်းမှာ ရှင်းလင်းသည်။ ဘုရားသခင်၏နှုတ်ကပတ်တော်က “သားသမီးတို့၊
ထာဝရဘုရားအတွင်း မိမိမိဘများကို နားထောင်ကြလော့” ဟု ညွှန်ကြားထားသည် (ဧဖက် ၆:၁)။
အမြဲတမ်း ရှင်းလင်းနေခြင်းမဟုတ်သော အချက်မှာ သူတို့သည် ကူညီသူများလည်း ဖြစ်သည်။
ရှမွေလသည် ဧလိ၏ လုလားငယ်အဖြစ် အမှုတ်ဆောင်ခဲ့သည် (၁ ဓမ္မရာဇနပုံ ၃) နှင့် မုဆိုးမက
ဆီနှင့်ပြည့်ရန် ခွက်များစုဆောင်းရန် သူမသားများကို စေလွှတ်ခဲ့သည် (၂ ဘုရင်ခံ
၄:၁–၇) ဟူသော အတွေ့အကြုံများသည် ဤအချက်ကို ကျမ်းစာမှ သတိပေးချက်နှစ်ခုသာ ဖြစ်သည်။
3. The Children
The role of children in the home also has biblical direction. They are not
merely dependents, but junior partners in the social circle into which they are
born or adopted. That they are dependent is clear. God’s Word enjoins,
“Children, obey your parents in the Lord” (Eph. 6:1). What is not always as
clear is that they are also helpers. The experience of Samuel as Eli’s young
assistant (1 Sam. 3) and that of the sons the widow sent to gather the vessels
she then filled with oil (2 Kings 4:1–7) are but two biblical reminders of this
fact.
ကလေးများသည်
သင်ကြားပေးသူ လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်များလည်း ဖြစ်သည်။ ဧနောက်သည်
မေသုရှလမွေးဖွားပြီးနောက် ဘုရားသခင်နှင့် လျှောက်လှမ်းခဲ့သည်ဟု ဆိုသည် (ကမ္ဘာဦး
၅:၂၁၊ ၂၂)။ ဤစကားသည် ဧနောက်သည် သားမွေးဖွားမှီခင် ဘုရားမဲ့သူ ဖြစ်ခဲ့သည်ဟု
မဆိုလိုသော်လည်း၊ “သားတစ်ဦး အိမ်တွင် ကျေးဇူးပြုလာသောအခါ ဖခင်၏ချစ်ခြင်းမေတ္တာ၏
နက်နဲမှုနှင့် အကူအညီမဲ့သော ကလေးငယ်၏ ယုံကြည်မှုကို အတွေ့အကြုံဖြင့် နားလည်ခဲ့သည်။
ယခင်ကထက် သူသည် ကိုယ်တော်၏ ကောင်းကင်ဖခင်ဖြစ်တော်မူသော ဘုရားသခင်ထံ ဆွဲငင်ခံရပြီး
နောက်ဆုံးတွင် ဘာသာပြန်ခြင်းအတွက် အရည်အချင်းပြည့်မီခဲ့သည်” (1BC ၂၄၆)။
Children are also teaching partners. It is said of Enoch that he walked
with God “after the birth of Methuselah” (Gen. 5:21, 22). Though this statement
does not imply that Enoch had been an ungodly individual before the birth of
his son, “with the arrival of a son to grace his home he understood through
experience the depth of a father’s love and the confidence of a helpless baby.
As never before he was drawn to God, his own heavenly Father, and eventually
qualified for translation” (1BC 246).
ဤမိသားစုအခန်းကဏ္ဍတစ်ခုစီသည်
ခေတ်သစ်လူ့အဖွဲ့အစည်းတွင် ပြင်းထန်စွာ ခြိမ်းခြောက်ခံရပြီး တကယ်တမ်း
ပြောင်းလဲခံရသည်။ သို့သော် အသင်းတော်သည် ဤအခန်းကဏ္ဍ ကွဲပြားမှုများကို ရဲဝံ့စွာ
ကတိကဝတ်ပြုကြောင်း ကြေညာသည်။
Each of these family roles is severely threatened, if not actually
altered, in modern society. However, the church boldly declares its allegiance
to these role differentiations.
E. အိမ်ထောင်ရေးတွင်
ဆက်ဆံရေး
၁.
အိမ်ထောင်ဖက်ဆက်ဆံရေး
ယောက်ျားနှင့်ဇနီးကြား
ဆက်ဆံရေးသည် အိမ်ထောင်ရေး၏ အခြေခံဆုံးနှင့် အဆုံးအဖြတ်ပေးဆုံးဖြစ်ပြီး
ဘုရားသခင်၏နှုတ်ကပတ်တော်တွင် ကောင်းစွာ စည်းမျဉ်းသတ်မှတ်ထားသည်။
ဤပေါင်းစည်းမှုအတွက် အဓိကစကားစုမှာ “တစ်တူးသားတည်း” (ကမ္ဘာဦး ၂:၂၄၊ ဧဖက် ၅:၃၁)
ဖြစ်ပြီး ရည်ရွယ်ချက်နှင့် တွေးခေါ်မှု စည်းစည်းလုံးလုံး တစ်ခုတည်းဖြစ်မှု၊
အချင်းချင်း နှိမ့်ချမှုနှင့် တန်းတူအဆင့်အတန်းကို ဖော်ပြသည်။
E. Relationships in Marriage
1. Spouse Relationships
The relation between husband and wife, the most fundamental and
determinative of the marital bond, is well codified in the Word of God. The
operable phrase for this union, “one flesh” (Gen. 2:24; Eph. 5:31), suggests a
unity of purpose and thought involving mutual submission and equal status.
a. အချင်းချင်း
နှိမ့်ချမှု။ ကျမ်းစာညွှန်ကြားချက် “မယားတို့၊ ထာဝရဘုရားကဲ့သို့
မိမိယောက်ျားများကို နှိမ့်ချကြလော့” (ဧဖက် ၅:၂၂) တွင် ယောက်ျား၏ဦးဆောင်မှုကို
ဖော်ပြသော်လည်း၊ ယောက်ျား၏ အထွဋ်အထိပ်ဖြစ်မှုကို ရည်ရွယ်ခြင်းမဟုတ်ပေ။
ယခင်ကျမ်းချက်တွင် ဧဖက်ယံတို့ကို “ခရစ်တော်ကို လေးမြတ်ခြင်းကြောင့် အချင်းချင်း
နှိမ့်ချကြလော့” ဟု ပညတ်ထားသည်။ မယားများ၏ ယောက်ျားများကို နှိမ့်ချမှုသည်
ပါဝလုရည်ရွယ်သော တိကျသော ဥပမာတစ်ခုဖြစ်သည်။ မိန်းမအား ယောက်ျားကို ပေးရမည့်
လေးစားမှုကို သူသည် သစ္စာရှိပြီး လိုအပ်ပါက အသက်ပေးနိုင်သော ကာကွယ်စောင့်ရှောက်သူနှင့်
ပြုစုစောင့်ရှောက်သူအဖြစ် ပေးရမည့် အမှုတ်ဆောင်မှုနှင့် တန်ပြေညီသည်။ ဤဆက်ဆံရေးအတွက်
လက်တွေ့နှိုင်းယှဉ်ချက်တစ်ခုကို သုံးပါးတစ်ဆူတွင် တွေ့နိုင်သည်။ ခရစ်တော်၏
ခမည်းတော်ကို နှိမ့်ချမှုသည် အောက်အဆင့်ဟု မဆိုလိုဘဲ၊ စည်းစည်းလုံးလုံး
ရည်မှန်းချက်တွင် ဖြည့်စွမ်းအခန်းကဏ္ဍ၏ အကောင်အထည်ဖော်မှုဖြစ်သည်။ ဤအယူအဆသည်
ဖန်ဆင်းခြင်းအစဉ်အလာအားဖြင့် ဘုရားသခင်သည် လိင်နှစ်မျိုးကို အမိန့်ပေးရန်
ရည်ရွယ်ခဲ့သည်ဆိုသော ဖြစ်နိုင်ခြေကို ဖယ်ရှားပေးသည်။ အခန်းကဏ္ဍနှင့်
အာဏာနယ်ပယ်ကွဲပြားမှုများကို သုံးပါးတစ်ဆူ ပုံစံဖြင့် အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုပါက၊
ရိုးရာအဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်များမှ ယောက်ျား၏လွှမ်းမိုးမှုကို မှတ်မိစေရုံသာမက၊
ခေတ်သစ်အချို့က မြှင့်တင်သော အခန်းကဏ္ဍ မရေရာမှုကိုလည်း မှတ်မိစေသည်။
ဤရှုထောင့်မှကြည့်ပါက သုံးပါးတစ်ဆူတွင်း ဆက်ဆံရေးသည် ဘုရားသခင်သည်
မိမိနှယ်ပယ်ဖန်ဆင်းခဲ့သော လူနှစ်ဦးအတွက် ရည်ရွယ်ထားသော ကြိုးစားမှုနှင့် အာဏာတွင်
တန်းတူညီမျှမှု၏ ဥပမာဖြစ်လာသည်။
a. Mutual submission. While male leadership is indicated in the scriptural
injunction “Wives, be subject to your husbands as to the Lord” (Eph. 5:22),
male superiority is not intended. The previous verse commands the Ephesian
believers to “be subject to one another out of reverence for Christ”; the
submission of wives to their husbands is a specific example of what Paul
intended. The deference that the woman is told to give to her husband is
equaled by the service that he is told to give as her faithful and, if
necessary, sacrificial protector and provider.
A passing analogy to this relationship may be found in that of the Trinity
itself. Christ’s submission to the Father is not a statement of inferior rank,
but the implementation of a complementary function in a united endeavor. This
concept eliminates the possibility that by the order of creation God intended
one sex to command the other. Differences of roles and areas of authority,
interpreted by the trinitarian model, support neither the male dominance of
traditional understandings, nor the ambiguity of roles promoted by some in
recent times. Seen from this perspective the relationship in the Trinity
becomes an example of the equality of effort and authority God intended for the
pair He created in His likeness.
b. တန်းတူအဆင့်အတန်း။
မိန်းမသည် ယောက်ျားများနှင့် ဆက်ဆံနိုင်စွမ်းကို ရှေးခေတ်နှင့်
ခေတ်သစ်လူ့အဖွဲ့အစည်းများစွာတွင် သူမအား ပေးထားသော အနိမ့်အဆင့်ကြောင့် ဆိုးရွားစွာ
ထိခိုက်ခဲ့သည်။ သို့သော် ခရစ်တော်နှင့် ပါဝလု၏ စကားများနှင့်
လုပ်ဆောင်ချက်များတွင် ထိုအဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်များကို ဆန့်ကျင်ပြီး
ဖန်ဆင်းခြင်းတွင် သူမအား ပေးထားသော တန်းတူညီမျှမှုသို့ မြှင့်တင်ပေးသော
အရှိန်အဟုန်များကို တွေ့ရှိရသည်။
b. Equal status. The woman’s ability to relate to males has been adversely
affected by the lesser status afforded her in many societies, both ancient and
modern. However, in the words and activities of Christ and Paul we are provided
with dynamics that counter those understandings and elevate woman toward the
equality provided her at Creation.
ပါဝလု၏ ရှိပြီးသား
ဓလေ့ထုံးတမ်းအချို့ကို လျစ်လျူရှုခြင်းမပြုရန် သတိပေးချက်များ (၁ ကောရိန္သု ၁၁:၅၊
၆၊ ၁၄:၃၄၊ ၁ တိမောသေ ၂:၁၁၊ ၁၂၊ ၅:၁၄) သည် ခေတ်ကာလ လူမှုအခြေအနေကို ကျန်းမာစွာ
လေးစားကြောင်း ပြသသည်။ သို့သော် အခြားစာများတွင် သူသည် ရှိပြီးသား အခြေအနေများကို
ကျော်လွန်ပြီး နောင်လာမည့်မျိုးဆက်များတွင် ယောက်ျားမိန်းမ ဆက်ဆံရေးအတွက်
တော်လှန်ရေးဆန်သော ရလဒ်များ သီးပြီး လူမှုလွတ်လပ်ခွင့်၏ အစေ့များကို
စိုက်ပျိုးခဲ့သည်။ ဤသည်ကို သူသည် မိန်းမကို (က) သူမ၏လိင်စိတ်ဆန္ဒတွင် (၁ ကောရိန္သု
၇:၄)၊ (ခ) ကျေးဇူးတော်အောက်တွင် ဘုရားသခင်လက်ခံခြင်း (၁၁:၁၁၊ ၁၂)၊ (ဂ)
ပရောဖက်ပြုခြင်းလက်ဆောင်အတွက် အရည်အချင်းရှိခြင်း (အခန်းငယ် ၅)၊ (ဃ) ယောက်ျားများ၏
အာရုံစိုက်မှုနှင့် ဂရုစိုက်မှု၏ အခွင့်ထူးခံရာနေရာ (ဧဖက် ၅:၂၈၊ ၂၉)၊ နှင့် (င)
ခရစ်တော်ယေရှုတွင် သူမ၏ အတိအကျ တန်းတူညီမျှမှု (ဂလာတိ ၃:၂၈) တို့တွင် အတည်ပြုခြင်းဖြင့်
တွေ့ရှိရသည်။
Paul’s cautions against ignoring certain existing customs (1 Cor. 11:5, 6;
14:34; 1 Tim. 2:11, 12; 5:14) demonstrate his healthy regard for the
contemporary social situation. In other writings, however, he transcends
existing situations and deposits the seeds of social freedom, which in
succeeding generations have borne revolutionary results for male/female
relationships. This is seen in his affirming the woman in (a) her sexuality (1
Cor. 7:4), (b) her acceptance by God under grace (11:11, 12), (c) her eligibility
for the prophetic gift (verse 5), (d) her privileged place as object of male
attention and solicitude (Eph. 5:28, 29), and (e) her categorical equality in
Christ Jesus (Gal. 3:28).
ခရစ်တော်၏
လောကီအမှုတော်သည် မိန်းမများကို အတည်ပြုရာတွင် ပို၍ပင် မယုံနိုင်ဖွယ်
သက်ရောက်မှုရှိခဲ့သည်။ သူသည် အိမ်ထောင်ဖက်ဆက်ဆံရေး ပြောင်းလဲမှုကို အတင်းအကြပ်
ပြောင်းလဲစေမည့် ဥပဒေများကို ကြေညာခဲ့ခြင်းမဟုတ်ပေ။ သို့သော် ရဗ္ဗိများက
“သူ၏သမီးအား တောရတ်ကို သင်ပေးသောသူသည် သူမအား မတရားသောအမှုကို သင်ပေးသည်” ဟု
အတည်ပြုခဲ့သူများနှင့် သိသာစွာ ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်စွာ၊ သူသည် မိန်းမများအား
တန်းတူညီမျှရေးလမ်းကြောင်းကို ညွှန်ပြခဲ့သည်။
The earthly ministry of Christ had an even more dramatic influence on the
affirmation of women. He did not proclaim laws that enforced a transformation
of spouse relationships. However, in stark contrast with those rabbis who
affirmed that “whosoever teaches his daughter Torah teaches her lasciviousness”
(Mishnah Soṭah 3:4), He pointed the way to equality by granting women new and
exalted favor.
ဤသည်ကို
အောက်ပါအတိုင်း ပြီးမြောက်ခဲ့သည်။ (က) မိန်းမများကို ခရစ်ယာန်အခွင့်ထူးသို့
ခေါ်ဆောင်ခြင်း (ယောဟန် ၄:၁–၄၂)၊ (ခ) သူ၏သွန်သင်ချက်များတွင် မိန်းမဇာတ်ကောင်များ
အများအပြား ပါဝင်ခြင်း (လုကာ ၁၅:၈၊ ၁၇:၃၅)၊ (ဂ) အလွန်အမင်း အလွဲသုံးစားပြုခံရသော
ကွာရှင်းခြင်းဓလေ့ကို ကန့်သတ်ခြင်း (မဿဲ ၅:၃၁၊ ၃၂)၊ (ဃ) ဗေသနိမာရိနှင့် မာသ၏
အထူးသူငယ်ချင်းဖြစ်ခြင်း (လုကာ ၁၀:၃၈–၄၂၊ ယောဟန် ၁၁:၁)၊ (င)
အိမ်ထောင်ရေးချည်နှောင်မှုကို ယုံကြည်သူ၏ ဝိညာဉ်ရေးဘဝနှင့် သူနှင့်ဆိုင်သော
ဥပမာအဖြစ် ပြုခြင်း (မာကု ၂:၁၉၊ ၂၀)၊ (စ) သူ၏အသေခါနီးအချိန်တွင် မိခင်အပေါ်
ဂရုစိုက်ခြင်း (ယောဟန် ၁၉:၂၆၊ ၂၇)။
This was accomplished by: (a) bringing women to Christian privilege (John
4:1–42), (b) the numerous female characters in His teachings (Luke 15:8;
17:35); (c) His restraints upon the much-abused custom of divorce (Matt. 5:31,
32), (d) His special friendship with Mary and Martha of Bethany (Luke 10:38–42;
John 11:1), (e) His making the marriage bond an illustration of the believer’s
spiritual life with Him (Mark 2:19, 20), and (f) His dying regard for His
mother (John 19:26, 27).
မိန်းမများကို
ရွေးချယ်ထားသော တဆယ့်နှစ်ပါး သို့မဟုတ် ဆယ့်ခုနစ်ဆယ်ပါးတွင် မပါဝင်ခဲ့သော်လည်း၊
သူ၏အမှုတော်ဆောင်များအဖွဲ့တွင် ပါဝင်ခဲ့သည် (လုကာ ၈:၁–၃)၊ မာရိသည်
သူ၏ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းကို ပထမဆုံး ကြေညာသူအဖြစ် ဂုဏ်ပြုခံရသည် (ယောဟန်
၂၀:၁၀–၁၈)။
Though women were not included in the twelve or the seventy chosen to
preach, they were included in His company of workers (Luke 8:1–3), and Mary was
honored as the first to herald His resurrection (John 20:10–18).
ကျမ်းစာတွင်
အိမ်ထောင်ရေးအတွင်း ယောက်ျားများ၏ သာလွန်မှုကို အလေးပေးဆုံး အကြောင်းပြချက်အဖြစ်
အသုံးပြုလေ့ရှိသော စကားလုံးများမှာ “ဦးခေါင်းဖြစ်ခြင်း” (headship) နှင့်
“အုပ်စိုးခြင်း” (rulership) တို့ဖြစ်သည်။
သို့သော် ဤအသုံးအနှုန်းနှစ်ခုစလုံးသည် သမိုင်းတစ်လျှောက် ထောက်ခံခဲ့သော
မညီမျှမှုကို ရည်ရွယ်ခြင်းမရှိချေ။ ဦးခေါင်းဖြစ်ခြင်းဆိုင်ရာ အယူအဆ (၁ကိုရိန်သု
၁၁:၃) ကို လူသားအပြစ်ကျူးလွန်ပြီးနောက် (ကမ္ဘာဦး ၃:၁၆) ဖော်ပြထားခြင်းဖြစ်ပြီး၊
ရှင်ပေါလုက ခရစ်တော်၏ မိမိလူမျိုးအတွက် ကိုယ်ကိုယ်စတေးခဲ့သော မေတ္တာကို
အလေးပေးလျက် ဤအကြောင်းကို ဆွေးနွေးထားသည် (ဧဖက် ၅:၂၃)။ အာဒံကို ဖန်ဆင်းခြင်း၏
အစဉ်အတိုင်းအရ ဦးစွာဖန်ဆင်းခံရခြင်း၌ လုပ်ဆောင်ချက်ဆိုင်ရာ
အရေးပါမှုရှိသည်ဆိုလျှင်၊ ထိုအရာမှာ စောင့်ရှောက်သူ သို့မဟုတ် ကျေးကျွန်အဖြစ်
ရှိခြင်းပင်ဖြစ်သည်။ သူသည် နောက်မှလိုက်လာမည့်သူအတွက် ရှေ့ပြေးသမား သို့မဟုတ်
အစောင့်အကြပ်အဖြစ် အဦးစွာဖန်ဆင်းခြင်းခံရခြင်းဖြစ်သည်။
The biblical words most often used to justify male superiority in marriage
are “headship” and “rulership.” However, neither expression intends the
inequality that they have historically supported. The concept of headship (1
Cor. 11:3) is described after the Fall (Gen. 3:16); Paul speaks of it in the
light of Christ’s sacrificial regard for His people (Eph. 5:23). If there is to
be found significance of function in Adam’s primacy in the creation order, it
is that of caretaker or servant. He was created first as forerunner or guardian
of the being who would follow.
ဘုရားသခင်သည်
လူသားများကို ကိုယ်တော်၏နမူနာအတိုင်း ယောက်ျားမိန်းမနှစ်ဦးလုံးကို
ဖန်ဆင်းတော်မူခဲ့သည် (ကမ္ဘာဦး ၁:၂၇)။ တစ်ဦးတည်းရှိနေချိန်၌ မပြည့်စုံခဲ့သော
ယောက်ျားအတွက် မိန်းမကို ထပ်မံဖန်ဆင်းပေးတော်မူခဲ့ပြီး၊ ထိုမိန်းမသည် ဘုရားသခင်၏
ဖန်ဆင်းခြင်းလုပ်ငန်း၏ နောက်ဆုံးနှင့် အကောင်းဆုံးသော လက်ရာဖြစ်သည်။
အခြားနည်းဖြင့်ဆိုရလျှင် ဦးခေါင်းဖြစ်ခြင်း သို့မဟုတ် အစပြုခြင်းဆိုင်ရာ အယူအဆတွင်
ပြည့်စုံခြင်း သို့မဟုတ် ပြီးပြည့်စုံခြင်းဆိုင်ရာ အယူအဆကို ထည့်သွင်းပေးခဲ့ပြီး၊
လိင်နှစ်မျိုးစလုံးသည် လူမျိုးစုအတွက် လုံးဝလိုအပ်သည်၊ အဆင့်အတန်းတွင်
လုံးဝတန်းတူညီမျှသည်၊ တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး အချင်းချင်း ဆက်ဆံရာတွင်သာ ပြည့်စုံသော
ကျေနပ်မှုကို ရရှိနိုင်သည်။
God created humans in His image, male and female (Gen. 1:27). To the man,
who was deficient when alone, was added woman—the final and crowning act of
God’s creation. In other words, to the notion of headship or beginning was
added that of fulfillment or completion, each sex being absolutely necessary to
the species, each being equal in status, each finding full satisfaction only in
the other.
အုပ်စိုးခြင်းသည်လည်း
အပြစ်ဝင်ပြီးနောက် အိမ်ထောင်ရေးဆက်ဆံရေး၏ လက္ခဏာတစ်ရပ်ဖြစ်လာခဲ့သည် (ကမ္ဘာဦး
၃:၁၆)။ ၎င်းသည် ဘုရားသခင်၏ မူလရည်ရွယ်ချက်၏ အစိတ်အပိုင်းမဟုတ်ခဲ့ပေ။
ခေါင်းဆောင်မှုဟူသော ဆက်စပ်အယူအဆနှင့်အတူ အုပ်စိုးခြင်းကိုလည်း အာဏာရှိသော
“သာလွန်မှု” အဖြစ် မဟုတ်ဘဲ၊ ကြီးကျယ်ခမ်းနားပြီး ကိုယ်ကိုယ်စတေးရသော တာဝန်အဖြစ်သာ
ရှုမြင်သင့်သည်။
Rulership also characterizes marital relations after sin (Gen. 3:16). It
was not a part of God’s original plan, and like its corollary, leadership,
should be viewed not as privileged “superiority but as solemn, sacrificial
responsibility.
ကျမ်းစာသည်
အချင်းချင်း နာခံခြင်းနှင့် တန်းတူညီမျှသော အဆင့်အတန်းကိုသာမက၊ အချင်းချင်း
လေးစားခြင်း၊ အချင်းချင်း သည်းခံခြင်း၊ နှင့် အချင်းချင်း တာဝန်ဝတ္တရားများကိုပါ
ညွှန်ကြားထားသည်။ ထိုတာဝန်ဝတ္တရားများတွင် ပြုစုပျိုးထောင်ခြင်း၊ နှစ်သိမ့်ခြင်း၊
ထောက်ပံ့ခြင်း၊ နှင့် လိင်ဆက်ဆံရေးတွင် သစ္စာရှိခြင်း တို့ပါဝင်သည် (ကမ္ဘာဦး ၂:၂၄၊
ထွက်မြောက်ရာ ၂၀:၁၄)။
Not only does the Bible enjoin mutual submission and equal status; it also
mandates mutual respect, mutual forbearance, and mutual obligations. The latter
involve nurture, comfort, support, and sexual fidelity (Gen. 2:24; Ex. 20:14).
အလုံးစုံအားဖြင့်
မိန်းမများ၏ ဂုဏ်သိက္ခာနှင့်ပတ်သက်၍ အထိရောက်ဆုံး ကျမ်းစာနိယာမသုံးချက်မှာ
အောက်ပါအတိုင်းဖြစ်သည်။ (က)
ဘုရားသခင်သည် ဖန်ဆင်းခြင်းတွင် တည်မြဲပြီး အမြဲတည်တံ့သော
တစ်လင်တစ်မယားအိမ်ထောင်ရေးကို ရည်ရွယ်တော်မူခဲ့သည်။ (ခ) ခရစ်တော်၏ သခင်တည်းဟူသော
အချုပ်အခြာအာဏာသည် လူမှုရေးနှင့် လိင်ဆိုင်ရာ ကွဲပြားခြားနားသော အခန်းကဏ္ဍများကို
ပယ်ဖျက်ခြင်းမဟုတ်သော်လည်း၊ ကိုယ်ပိုင်တန်ဖိုးနှင့် ဂုဏ်အဆင့်အတန်း
ကွဲပြားခြင်းအားလုံးကို ပယ်ရှားပေးသည်။ (ဂ) ကျမ်းစာရေးသားသူများ၏ ယောက်ျားမိန်းမ ဆက်ဆံရေးဆိုင်ရာ
နားလည်မှုများကို အပြစ်မဝင်မီ ဘုရားသခင်၏ မူလရည်ရွယ်ချက်အလင်းရောင်အောက်တွင်
လေ့လာရမည်။
Taken as a whole, the three most effective biblical principles with
respect to female dignity are the understandings that: (a) God intended in
creation a viable, permanent, monogamous, marital bond; (b) while the Lordship
of Christ does not abolish the distinctiveness of social and sexual roles, it
does eliminate all differences of personal worth and value; and (c) the
understandings of male/female relationships held by biblical authors must be
studied in the light of God’s original pre-Fall intentions.
၂. မိဘနှင့်
သားသမီးဆက်ဆံရေး
သားသမီးများသည်
မိဘများကို လေးမြတ်ခြင်း (ထွက်မြောက်ရာ ၂၀:၁၂)၊ ကျေးဇူးသိတတ်ခြင်းနှင့်
ဂရုစိုက်ခြင်း (ယောဟန် ၁၉:၂၆၊ ၁တိမောသေ ၅:၄)၊ နှင့် နာခံခြင်း (ဧဖက် ၆:၁၊ ကောလောသီ
၃:၂၀) တို့ဖြင့် ဆက်ဆံကြရမည်။ ရှမွေလ် (၁ဓမ္မရာဇနဓလာ ၂:၁၈–၂၁)၊ ဣဇာက် (ကမ္ဘာဦး
၂၂:၂–၁၈)၊ ဧသ္တာ (ဧသ္တာ ၂:၇၊ ၄:၄၊ ၁၂–၁၆)၊ နှင့် ခရစ်တော်ကိုယ်တိုင် (လုကာ ၂:၅၁)
တို့၏ ဘဝထဲတွင် သားသမီးဆက်ဆံရေး လေးစားမှုပုံစံများသည် ဤပညတ်များကို
မည်သို့ပြည့်စုံစေရမည်ကို ပြသထားသည်။
2. Parent/Child Relationships
The relationship of children to their parents is likewise addressed in
Scripture. Children are to relate to their parents with honor (Ex. 20:12), with
gratitude and caring (John 19:26; 1 Tim. 5:4), and in obedience (Eph. 6:1; Col.
3:20). Examples of filial regard in the lives of Samuel (1 Sam. 2:18–21), Isaac
(Gen. 22:2–18), Esther (Esther 2:7; 4:4, 12–16), and Christ Himself (Luke 2:51)
show how children are to fulfill these mandates.
မိဘများ၏
သဘောထားအတွက် အပြည့်စုံဆုံး လမ်းညွှန်ချက်တစ်ခုမှာ ဆာလံကဗျာဆရာ၏ ကြေညာချက်ဖြစ်သည်။
“သားသမီးတို့သည် ထာဝရဘုရား၏ အမွေခံခွင့်ဖြစ်ကြ၏” (ဆာလံ ၁၂၇:၃)။ ဤကြေညာချက်ကို
အသိအမှတ်ပြုစေသော အယူအဆမှာ စောင့်ရှောက်ခြင်းဖြစ်ပြီး၊ ၎င်း၏ လုပ်ဆောင်ချက်ဆိုင်ရာ
အစိတ်အပိုင်းများမှာ စိတ်ရှည်ခြင်း၊ ကြင်နာခြင်း၊ နှင့် အာဏာပိုင်ခြင်း
တို့ဖြစ်သည်။ ဤအရာသုံးပါးစလုံးသည် မိဘအောင်းမွေးမြူရေးလုပ်ငန်းတွင်
မရှိမဖြစ်လိုအပ်သော်လည်း၊ ယနေ့ခေတ်အတွေးအခေါ်တွင် အာဏာပိုင်ခြင်းကို အလွန်အမင်း
စိန်ခေါ်ခံရပြီး မိဘများ၏ လက်တွေ့လုပ်ဆောင်မှုတွင် အလွန်အမင်း ချို့တဲ့နေတတ်သည်။
ဤအချက်သည် အထူးသဖြင့် ကံဆိုးမှုတစ်ခုဖြစ်သည်။ အကြောင်းမှာ သားသမီးများသည်
နာခံရမည်ဆိုပါက (ဧဖက် ၆:၁) မိဘများသည် ယုံကြည်ထိုက်သော အာဏာပိုင်မှုကို
ပိုင်ဆိုင်ထားရမည်ဖြစ်သောကြောင့်ဖြစ်သည်။
One of the more comprehensive guides for parental attitudes is the
Psalmist’s declaration: Children “are a heritage from the Lord” (Ps. 127:3).
The concept that informs this declaration is stewardship, and its functional
components are patience, kindness, and authority. Each is vital to the
parenting process, but authority is most often challenged in today’s thought
and most often lacking in parental performance. This is especially unfortunate,
for if children are to obey (Eph. 6:1), parents must have credible authority
over them.
မိဘများသည် မိမိတို့၏
ဥပဒေရေးရာနှင့် အကျင့်စာရိတ္တဆိုင်ရာ အခွင့်အရေးများကို သိရှိပြီး ကျင့်သုံးရမည်။
အများစုက လက်ခံထားသော ထိုအခွင့်အရေးများတွင် သားသမီးများကို ထိန်းသိမ်းခွင့်၊
သားသမီးများ၏ ဘာသာရေးပညာရေးကို ဆုံးဖြတ်ခွင့်၊ သားသမီးများကို စည်းကမ်းထိန်းသိမ်းခွင့်၊
နှင့် အရွယ်မရောက်သေးသော သားသမီးများ၏ ဝန်ဆောင်မှုကို ရယူခွင့် တို့ပါဝင်သည်။
Parents should know and exercise their legal and moral rights. Commonly
accepted among these are the right to custody of their children, the right to
determine the religious education of their children, the right to discipline
their children, and the right to the services of their children who are minors.
သို့သော်
မမေ့အပ်သောအချက်မှာ သားသမီးများတွင်လည်း အခွင့်အရေးများရှိသည်။ သူတို့တွင်
မိဘများ၏ အဖော်ပြုမှုကို ခံစားခွင့်၊ ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ထောက်ပံ့မှုကို
ခံစားခွင့်၊ သင့်တင့်လျောက်ပတ်သော စံနမူနာကို ခံစားခွင့်၊ မိဘများ၏ အတ္တကင်းသော
မေတ္တာကို ခံစားခွင့်၊ နှင့် စိတ်ဆိုးစေခြင်း မခံရခွင့် (အပိုဒ် ၄) တို့ရှိသည်။
ဆိုလိုသည်မှာ ဖိနှိပ်မှုလုပ်ရပ်များ သို့မဟုတ် ကြမ်းတမ်းသော စကားလုံးများဖြင့်
စိတ်ဆိုးဒေါသထွက်စေခြင်း မခံရခွင့်ဖြစ်သည်။
What must be remembered, however, is that children also have rights. They
have a right to their parents’ companionship, a right to their physical
support, a right to their proper example, a right to their unselfish love, and
the right not to be provoked (verse 4), that is, angered and irritated by
oppressive acts or harsh words.
ကျမ်းစာမှတ်တမ်းများမှ
အထူးသဖြင့် အရေးကြီးသော သင်ခန်းစာတစ်ခုမှာ မိသားစုအတွင်း တစ်ဦးကို တစ်ဦး
အလိုလိုက်ခြင်း၏ ဖျက်ဆီးတတ်သော အကျိုးသက်ရောက်မှုဖြစ်သည်။ အဝမ်းနည်းဆုံး
ကျမ်းချက်များထဲမှ တစ်ခုမှာ “ဣဇာက်သည် ဧသာကို သူ၏အမဲလိုက်သားငါးစားရသောကြောင့်
ချစ်မြတ်နိုးသော်လည်း၊ ရေဗက္ကာသည် ယာကုပ်ကို ချစ်မြတ်နိုးသည်” ဟူသော စကားဖြစ်သည်
(ကမ္ဘာဦး ၂၅:၂၈)။ ဣဇာက်နှင့် ရေဗက္ကာ၊ သို့မဟုတ် ယောသပ်အား ဈေးကြီးသော ဝတ်လံကို
ပေးခဲ့ခြင်းဖြင့် အခြားသားများကို နာကျင်စေခဲ့သော ယာကုပ်တို့၏ အမှားများကို
ထပ်ကျိန့်သော မိဘများသည် သဘောထားကွဲလွဲမှု၏ အစေ့ကို ကြဲချကြပြီး အလားတူရလဒ်များကို
ရိတ်သိမ်းကြရလိမ့်မည်။
A particularly important lesson derived from the biblical records
addresses the destructive force of favoritism within the family circle. Among
the saddest of scriptures is the statement, “Isaac loved Esau, because he ate
of his game; but Rebekah loved Jacob” (Gen. 25:28). Those parents who repeat
the mistakes of Isaac and Rebekah, or of Jacob, who wounded his other sons by
giving a costly tunic to Joseph, sow seeds of discord that will reap similar
results.
၃. ညီနောင်ဆက်ဆံရေး
ညီနောင်ဆက်ဆံရေးကိုလည်း
သမ္မာကျမ်းစာညွှန်ကြားချက်နှင့် နမူနာများဖြင့် ကောင်းစွာ အသိပေးထားသည်။
နမူနာများစွာသည် ဘာမလုပ်သင့်ကြောင်းကို ပြသထားသည်။ ကာယိန်နှင့် အာဗေလတို့သည်
ကျွန်ုပ်တို့၏ အဦးဆုံးမိဘများ၏ အကြီးဆုံးသားများဖြစ်ပြီး ဤကိစ္စတွင် ပထမဆုံး
ဆရာများဖြစ်လာခဲ့သည် (ကမ္ဘာဦး ၄:၂-၈)။ အခြားသော အဆိုးမြင်အတွေ့အကြုံများမှာ
ယာကုပ်နှင့် ဧသော (ကမ္ဘာဦး ၂၇၊ ၂၈၊ ၃၂)၊ ယောသပ်နှင့် ယာကုပ်၏ အခြားသားများ
(ကမ္ဘာဦး ၃၇)၊ ဒါဝိဒ်၏ ရန်ဖြစ်နေသော သားသမီးများ (၂ရှမွေလ ၁၃)၊ လောဘကြီးပြီး
နာခံခြင်းမရှိသော ဧလိ၏ သားများ (၁ရှမွေလ ၂:၁၂-၁၇၊ ၂၂-၂၅)၊ နှင့်
ပျောက်ဆုံးသောသားနှင့် သူ၏အစ်ကိုတို့ (လုကာ ၁၅:၂၅-၃၂) တို့ဖြစ်သည်။
3. Sibling Relationships
Sibling association is also well informed by biblical instruction and
example. Many of the examples demonstrate what not to do. Cain and Abel, eldest
sons of our eldest parents, become our first teachers in this regard (Gen.
4:2–8). Other negative experiences that instruct us are those of Jacob and Esau
(Gen. 27; 28; 32), Joseph and the other sons of Jacob (Gen. 37), the feuding
children of David (2 Sam. 13), the greedy and disobedient sons of Eli (1 Sam.
2:12–17, 22–25), and the prodigal son and his elder brother (Luke 15:25–32).
အပြုသဘောဆောင်သော
ညီနောင်ဆက်ဆံရေးများလည်း သမ္မာကျမ်းစာတွင် ရှိသည်။ နမူနာများမှာ ခရစ်တော်ကို
အတူလိုက်ခဲ့ကြသော ပေတရုနှင့် အန္ဒြေ (မဿဲ ၄:၁၈)၊ ဝန်ဆောင်မှုတွင်
တိုင်ဖြစ်ခဲ့ကြသော ယာကုပ်နှင့် ယောဟန် (အပိုဒ် ၂၁၊ ၂၂)၊ နှင့် ပရောဖက်ပြုခဲ့ကြသော
ဖိလိပ္ပု၏ သမီးများ (တမန်တော် ၂၁:၈၊ ၉) တို့ဖြစ်သည်။ ဤနမူနာများသည်
ခရစ်ယာန်မိဘများအတွက် အားပေးမှုဖြစ်သည်။
Positive sibling relations also appear in Scripture. Examples are Peter
and Andrew, who together followed Christ (Matt. 4:18); James and John who were
pillars in service (verses, 21, 22), and the daughters of Philip, who
prophesied (Acts 21:8, 9). These provide courage for Christian parents.
သမ္မာကျမ်းစာတစ်လျှောက်တွင်
“ညီ” နှင့် “ညီမ” ဟူသော စကားလုံးများသည် နီးကပ်ပြီး နွေးထွေးသော ဆက်ဆံရေးကို
ရည်ညွှန်းသည်။ ညီနောင်များ မရန်ဖြစ်ရ (ကမ္ဘာဦး ၁၃:၈၊ ဟေဗြဲတွင် “ညီနောင်” ဟူ၍
ရှိပြီး “ဆွေမျိုး” ဟု မဟုတ်၊ တမန်တော် ၇:၂၆)။ ချစ်လှစွာသော သူငယ်ချင်းကို “ညီ” ဟု
ခေါ်သည် (၂ရှမွေလ ၁:၂၆)။ ညီနောင်များသည် “ဘေးဒုက္ခအတွက် မွေးဖွားလာသူများ”
ဖြစ်ပြီး အချိန်တိုင်းတွင် ကူညီရန် အသင့်ရှိသည် (သုတ္တံ ၁၇:၁၇)။ “ညီနောင်ထက်
ပိုနီးကပ်စွာ ကပ်ငြိနေသော သူငယ်ချင်း” သည် အမှန်တကယ် သူငယ်ချင်းဖြစ်သည် (၁၈:၂၄)။
ရှောလမုန်၏ သီချင်းတွင် ချစ်သူကို မကြာခဏ “ညီမ” ဟု ခေါ်ဆိုပြီး သူမနှင့်
နီးကပ်မှုကို ပြသသည် (ရှောလမုန် သီချင်း ၄:၉၊ ၁၀၊ ၅:၁၊ ၂ စသည်)။ ယေရှုသည်
ကိုယ်တော်၏ အလိုတော်ကို လိုက်လျှောက်သူများကို ညီနောင်နှင့် ညီအစ်မများ ဟု
ခေါ်ဆိုခဲ့သည်၊ သမ္မာကျမ်းစာတစ်လျှောက် ခရစ်ယာန်များသည် အချင်းချင်း သို့မဟုတ်
အချင်းချင်း ခေါ်ဆိုရာတွင် “ညီနောင်” ဟု အကြိမ် ၅၀ ကျော် ခေါ်ဆိုထားသည်။ ပါဝုလ်သည်
သူ၏ စာဖတ်သူများကို သူ၏ ကျမ်းစာများတွင် အကြိမ် ၆၀ ကျော် “ညီနောင်” ဟု
ခေါ်ဆိုခဲ့သည်။ နောက်ဆုံးတွင် စစ်မှန်သော ညီနောင်ဆက်ဆံရေး၏ အဓိပ္ပာယ်ကို
တံဆိပ်ခတ်ရန်၊ ယေရှုသည် “ညီနောင်များစွာတို့တွင် ပထမဆုံး မွေးဖွားသူ” ဖြစ်သည်
(ရောမ ၈:၂၉)၊ လူ့ညီနောင်များနှင့် နည်းလမ်းပေါင်းစုံတွင် တူညီစေခြင်းခံရသည် (ဟေဗြဲ
၂:၁၇)။
Throughout Scripture, the words “brother” and “sister” refer to a close
and warm relationship. Brothers should not fight (Gen. 13:8, where the Hebrew
has “brothers” rather than “kinsmen”; Acts 7:26). A beloved friend is called a
“brother” (2 Sam. 1:26). Brothers are “born for adversity,” willing to help at
all times (Prov. 17:17). A friend who “sticks closer than a brother” is a
friend indeed (18:24). In the Song of Songs, the beloved is often called
“sister” to show her closeness (S. of Sol. 4:9, 10; 5:1, 2, etc.). Jesus called
those who do His will brothers and sisters (Matt. 12:50; Mark 3:35). More than
50 times in the book of Acts the Christians call each other, or are called,
“brothers.” Paul addresses his readers as “brothers” more than 60 times in his
Epistles. Finally, to seal the meaning of true sibling relations, Jesus is the
“first-born among many brethren” (Rom. 8:29), made like His human “brethren in
every respect” (Heb. 2:17).
စီ.
မိသားစုလွှမ်းမိုးမှု
၁. မိသားစုနှင့်
တစ်ဦးချင်း
ရှောလမုန်၏
စကားအတိုင်း “ကလေးကို သူသွားသင့်သော လမ်းအတိုင်း သင်ကြားပါ၊ သူအိုလာသောအခါ
ထိုလမ်းမှ မလွဲချော်လိမ့်မည်” (သုတ္တံ ၂၂:၆) ဆိုသော စကားသည်
သင်ကြားမှုမှန်ကန်ခြင်းသည် အရွယ်ရောက်ပြီးသော မှန်ကန်မှုကို အာမခံချက်ပေးသည်ဟု
အတိအကျ အာမခံခြင်း မဟုတ်ပေ။ သို့သော် မိဘလွှမ်းမိုးမှု၏ အချိန်ကြာရှည်
သက်ရောက်မှုကို ဖြစ်နိုင်ခြေနိယာမဖြင့် အသုံးချထားခြင်းဖြစ်သည်။ စစ်မှန်သော
အောင်မြင်မှု၏ ပါဝင်ပစ္စည်းများ—ရိုးသားမှု၊ ဇွဲလုံ့လ၊ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ယုံကြည်မှု၊
ကြိုးစားအားထုတ်မှု၊ အခြားသူများကို လေးစားမှု—တို့ကို အများအားဖြင့် အသင်းတော်နှင့်
ကျောင်းကဲ့သို့ အဖွဲ့အစည်းများတွင် သင်ကြားကြသည်။ သို့သော် ဤအဖွဲ့အစည်းများ၏
လွှမ်းမိုးမှုများ တစ်ဦးချင်းကို မထိမီကတည်းက အိမ်တွင် ဂုဏ်ပြုထားသော
တန်ဖိုးများသည် ကလေး၏ ဘဝကို မပျက်မကွက် သက်ရောက်နေပြီးဖြစ်သည်။
F. Family Influences
1. The Family and the Individual
The words of Solomon, “Train up a child in the way he should go, and when
he is old he will not depart from it” (Prov. 22:6), are not absolute assurance
that proper training guarantees proper adulthood. But it does apply the law of
probability to the enduring effect of parental influence upon one’s character
and happiness. The ingredients of true success—honesty, persistence,
self-confidence, hard work, regard for others—are, of course, taught within
other institutions, such as church and school. But long before the influences
of these institutions touch the individuals, the values honored in the home
have indelibly impacted a child’s life.
ကိုယ်ကျင့်တရားဗလအား
ချို့တဲ့နေသော အိမ်များသည် ကိုယ်ကျင့်တရားမရှိသူ သို့မဟုတ် စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ
ဒုက္ခရောက်နေသူများ၏ ကြွယ်ဝသော ရင်းမြစ်ဖြစ်သည်မှာ မတော်တဆ မဟုတ်ပေ။
အခြားတစ်ဖက်တွင် ကောင်းမွန်စွာ ညှိနှိုင်းထားသော တစ်ဦးချင်းများသည် များစွာသော
အားဖြင့် မှန်ကန်စွာ လမ်းညွှန်ထားသော အိမ်များ၏ ထုတ်ကုန်များဖြစ်သည်။
It is no accident that homes that suffer from a moral vacuum are a rich
source of immoral and/or psychologically troubled individuals. On the other
hand, well-adjusted individuals are much more likely the products of properly
directed homes.
၂. မိသားစုနှင့်
လူ့အဖွဲ့အစည်း
အိမ်ထောင်ရေး၏
လူ့အဖွဲ့အစည်း ကောင်းကျိုးအတွက် အရေးကြီးမှုကို သမ္မာကျမ်းစာပညတ်၌
ထည့်သွင်းထားသည်။ “သင်၏နှလုံးကို အလွန်ဂရုစိုက်၍ စောင့်ရှောက်လော့။ အကြောင်းမူကား၊
ဘဝ၏စမ်းရေတွင်းများ ထိုမှစ၍ စီးဆင်းလာသည်” (သုတ္တံ ၄:၂၃)။ အသိုက်အဝန်းနှင့်
နိုင်ငံ၏ နှလုံးသားမှာ အိမ်ဖြစ်သည်။ အိမ်သည် လူ့အဖွဲ့အစည်းကို တည်ဆောက်သော
နိုင်ငံသားကို ထုတ်လုပ်သော စက်ရုံဖြစ်သည်။ ထိုစက်ရုံသည် လုပ်ငန်းစဉ်တွင်
ချို့ယွင်းချက်ရှိပါက ၎င်း၏ ထုတ်ကုန်များ မလွဲမသွေ ထိခိုက်လိမ့်မည်။ ထိုသို့သော
အိမ်သည် စည်းကမ်းမဲ့၊ ကိုယ်ကျင့်တရားမရှိ၊ စည်းမျဉ်းများကို မထီမဲ့မြင်ပြုသော
ကလေးများကို ထုတ်လုပ်သည်—လူ့အဖွဲ့အစည်း၏ စည်းမျဉ်းများ၊ သဘာဝ၏ ဥပဒေများ၊ သို့မဟုတ်
သဘာဝ၏ ဘုရားသခင်၏ ပညတ်များကို မထီမဲ့မြင်ပြုသူများ ဖြစ်သည်။
2. The Family and Society
The importance of marriage to societal welfare is embodied in the biblical
mandate, “Keep your heart with all vigilance; for from it flow the springs of
life” (Prov. 4:23). The heart of the community and the nation is the home. The
home is the factory whose product, the citizen, builds social communities. When
that factory is faulty in its processing, its products are inevitably affected.
Such a home produces children who are undisciplined, unscrupulous, and unfazed
by rules—whether rules of society, the laws of nature, or the commandments of
nature’s God.
မိသားစုတစ်ခုသည်
ပျက်စီးနေသော လူ သို့မဟုတ် လမ်းမှားသော တန်ဖိုးထားမှုရှိသော လူကို
လူ့အဖွဲ့အစည်းသို့ ပံ့ပိုးပေးရခြင်းသည် ဆိုးရွားသည်။ သို့သော် ထိုသို့သော
လူမျိုးသည် သူတို့ကိုယ်တိုင် မိသားစုများ တည်ထောင်ပြီး အန္တရာယ်ရှိသော
လူမှုဆက်ဆံရေး လုပ်ငန်းစဉ်ကို ထပ်ကျိန့်တတ်ခြင်းသည် ပို၍ဆိုးရွားသည်။ ထို့ကြောင့်
တစ်ဦးချင်း၊ မိသားစု၊ နှင့် လူ့အဖွဲ့အစည်းတွင် ဘေးဒုက္ခ ဖြစ်ပေါ်လာတတ်သည်။
It is tragic for a family to contribute to society a damaged person or one
with misguided values. It is even more tragic that all too often such persons
establish their own families and repeat the process of harmful socialization,
often leading to disaster in the individual, the family, and society.
ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်းတွင်
မိသားစုများသည် ၎င်းတို့နေထိုင်ရာ လူ့အဖွဲ့အစည်း၏ သက်ရောက်မှုများကြောင့်
ဒုက္ခရောက်နေကြသည်။ တစ်ချိန်တည်းတွင် မိသားစုများသည် ချမ်းသာကြွယ်ဝသော
မြို့ပြရပ်ကွက်များတွင်ဖြစ်စေ၊ ဖွံ့ဖြိုးဆဲမြို့ကြီးများ၏
ဆင်းရဲသောရပ်ကွက်များတွင်ဖြစ်စေ လူ့အဖွဲ့အစည်း၏ ဆိုးကျိုးများကို
ပံ့ပိုးပေးနေကြသည်။ ကတ်မန္ဒူနှင့် ဟရားရီးမြို့များ၏ လူမှုပြဿနာများသည်
နယူးယောက်နှင့် မော်စကိုမြို့များ၏ ပြဿနာများနှင့် အတူတူပင်ဖြစ်သည်။
ချစ်ခြင်းမေတ္တာ၏ ကိုယ်ကျင့်တရားကို ငြင်းပယ်ပြီး အခြားသူများ၏ ကောင်းကျိုးထက်
လောဘလိုချင်မှုကို ဦးစားပေးခြင်းကို အိမ်တွင် သင်ယူခဲ့ခြင်းသည် ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်း
အားနည်းချက်ဖြစ်စေသည်။ ကိုယ်ကျင့်တရားသင်ကြားမှုသည် နေရာတိုင်းတွင် ကောင်းမွန်သော
နိုင်ငံသားဖြစ်မှု၏ အခြေခံဖြစ်ပြီး၊ ကယ်တင်ခြင်းခံရသော ခရစ်ယာန်သည် “အသင်းတော်မှ
လောကီလူ့အဖွဲ့အစည်းသို့ အခမဲ့လက်ဆောင်” ဖြစ်သည်။
Throughout the world families are crippled by the effects of the society
in which they live. At the same time, families contribute to the ills of
society, whether in affluent suburbs or the slums of developing cities. The
social problems of Kathmandu and Harare are of the same character as those of
New York and Moscow. The rejection of the ethic of love and the placing of
acquisitive lusts before the good of others, learned in the home, are
universally debilitating. Moral training is everywhere the basis of good
citizenship, and a converted Christian is the “gratuitous gift of the church to
secular society.”
၃. မိသားစုနှင့်
အသင်းတော်
အသင်းတော်သည် ၎င်း၏
ဓမ္မပညာဆိုင်ရာ ယုံကြည်ချက်များနှင့် ဘာသာရေးလုပ်ဆောင်ချက်များဖြင့် အိမ်ကို
လေးနက်စွာ လွှမ်းမိုးသည်။ အပြန်အလှန်အားဖြင့် မိသားစုသည်လည်း အသင်းတော်ကို
သက်ရောက်မှုရှိသည်။ အသင်းတော်သည် မိသားစုများဖြင့် ဖွဲ့စည်းထားပြီး၊ ဤယူနစ်များ၏
ခံယူချက်၊ ဦးစားပေးမှု၊ နှင့် လုပ်ဆောင်ချက်များသည် ကတိကဝတ်ပြုထားသော အသိုက်အဝန်း၏
ခွန်အားကို ကျယ်ကျယ်ပြန့်ပြန့် ဆုံးဖြတ်ပေးသည်။
3. The Family and the Church
By its theological tenets and its religious activities the church has
profound influence upon the home. The converse is also true—the family affects
the church. The church is comprised of families, and the perceptions,
priorities, and practices of these units pervasively determine the strength of
the confessing community.
နိုင်ငံအတွက်
မိသားစု၏ အရေးကြီးမှုကို သတိပြုမိခြင်းကြောင့် ရှေးဟောင်းဣသရေလခေါင်းဆောင်များသည်
ပြင်းထန်သော စိန်ခေါ်မှုကာလများတွင် မိသားစုပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးကို
အော်ဟစ်တောင်းဆိုခဲ့ကြသည်။ ထိုသူများမှာ ယောရှု (ယောရှု ၂၄:၁၅-၂၆)၊ ဧဇရ (ဧဇရ ၉:၁-၄)၊
နေဟမိ (နေဟမိ ၁၃:၂၃-၂၇)၊ မာလခိ (မာလခိ ၄:၅၊ ၆) တို့ဖြစ်သည်။
The awareness of the importance of the family to the nation induced
ancient Israel’s leaders in times of severe challenge to cry out for family
reform. Such were Joshua (Joshua 24:15–26), Ezra (Ezra 9:1–4), Nehemiah (Neh.
13:23–27), Malachi (Mal. 4:5, 6).
အိမ်၏ ဦးစားပေးမှုကို
ထွက်မြောက်ရာ ၁၂:၁-၁၃ တွင် ပထမဆုံး ပသခါပွဲ၏ ပုံဖော်မှုတွင် မပျက်မကွက်
တံဆိပ်ခတ်ထားသည်။ ကယ်တင်ခြင်းသွေး ကို ဘုရားကျောင်း နံရံများ သို့မဟုတ်
ကျောင်းတံခါးများပေါ်တွင် မဟုတ်ဘဲ၊ အိမ်တစ်အိမ်ချင်း၏ တံခါးခုံများပေါ်တွင်
လိမ်းထားရပြီး၊ ပသခါသိုးကို ထိုနေရာတွင် စားရမည် (အပိုဒ် ၇)။
The primacy of the home is indelibly stamped in the portrayal of the first
Passover in Exodus 12:1–13. The redeeming blood was placed, not upon the temple
walls or the school doors, but upon the portals of each home, where the
Passover lamb was to be eaten (verse 7).
ယနေ့ခေတ်တွင်လည်း
သမ္မာကျမ်းခေတ်ကဲ့သို့ပင် မိဘများသည် သွေး၏ အုပ်ထိန်းသူများဖြစ်ပြီး ခရစ်တော်၏
ချစ်ခြင်းမေတ္တာ၏ ဂုဏ်သတ္တိများတွင် သားသမီးများကို ကာကွယ်ပြီး သင်ကြားရန်
တာဝန်ပေးခြင်းခံရသည်။ ၎င်းတို့၏ ကြိုးစားမှု၏ အရည်အသွေးသည် သူတို့၏ မိသားစုတင်မက
အသင်းတော်၏ ကောင်းကျိုးအတွက်ပါ အရေးကြီးသည်။
Today, as in Bible times, parents are also guardians of the
blood—commissioned to protect and instruct their children in the virtues of
Christ’s love. The quality of their effort is crucial not only to their family
but to the well-being of the church.
II. သမ္မာကျမ်းစာသင်ကြားချက်ကို
နေ့စဉ်ဘဝတွင် အသုံးချခြင်း
A. စံနမူနာအိမ်ထောင်ရေး
အိမ်ထောင်ရေးကို
ဘုရားသခင်သည် ကိုယ်တော်၏ လူ့သတ္တဝါများ၏ လိုအပ်ချက်များကို ဖြည့်ဆည်းရန်
စီမံခဲ့သည်။ ဖန်ဆင်းရှင်က “လူသည် တစ်ယောက်တည်း နေရခြင်းသည် မကောင်းပေ” ဟု
မိန့်ဆိုခဲ့ပြီး (ကမ္ဘာဦး ၂:၁၈)၊ အာဒံ၏ အထီးကျန်မှုကို ဧဝ ကို ဖန်ဆင်းခြင်းဖြင့်
ဖြေရှင်းခဲ့သည် (အပိုဒ် ၂၁-၂၃)။ အိမ်ထောင်ရေးသည် တစ်သက်လုံး လက်တွဲဖော်ဖြစ်လာကြသော
ယောက်ျားနှင့် မိန်းမသာမက မိသားစုနှင့် လူ့အဖွဲ့အစည်းအတွက်ပါ ပျော်ရွှင်မှုနှင့်
ကောင်းကျိုးကို ယူဆောင်လာရန် ရည်ရွယ်သည်။ ဧလင်ဂွိုက်က “အိမ်ထောင်ရေးသည်
လူသားမျိုးနွယ်အတွက် ကောင်းချီးဖြစ်ရန် ရည်ရွယ်ခဲ့သည်။ အိမ်ထောင်ပဋိညာဉ်ကို
ဉာဏ်အလင်းရှိစွာ၊ ဘုရားသခင်ကို ကြောက်ရွံ့စွာဖြင့်၊ နှင့် ၎င်း၏
တာဝန်ဝတ္တရားများကို သင့်လျော်စွာ ထည့်သွင်းစဉ်းစားပြီး
ချုပ်ဆိုသမျှနေရာတိုင်းတွင် ကောင်းချီးဖြစ်သည်” ဟု ရေးသားခဲ့သည် (MH ၃၅၆၊ ၃၅၇)။
II. The Application of Biblical Teaching to the Daily Life
A. Ideal Marriage
Marriage was devised by God to meet the needs of His human creatures. The
Creator said, “It is not good that the man should be alone” (Gen. 2:18), and
remedied Adam’s solitude by creating Eve (verses 21–23). Marriage is intended
to bring happiness and well-being, not only to the man and woman who choose to
be partners for life but to the family and society as well. Ellen White wrote
that marriage “was designed to be a blessing to mankind. And it is a blessing
wherever the marriage covenant is entered into intelligently, in the fear of
God, and with due consideration for its responsibilities” (MH 356, 357).
ခင်ပွန်းနှင့်
ဇနီးသည် အချင်းချင်း လေးစားမှု၊ ယဉ်ကျေးမှု၊ နှင့် ချစ်ခြင်းမေတ္တာဖြင့်
ဆက်ဆံကြသောအခါ အိမ်ထောင်ရေးအတွက် ဘုရားသခင်၏ စံနမူနာကို အတိမ်းအစောင်း အများဆုံး
ရောက်ရှိသည်။ ထိုသို့သော လက်တွဲမှုတွင် ခင်ပွန်းနှင့် ဇနီး နှစ်ဦးစလုံး၏
လိုအပ်ချက်များ ဖြည့်ဆည်းခံရကြပြီး၊ နှစ်ဦးစလုံး အချင်းချင်း နာခံကြပြီး
တစ်ဦးတစ်ယောက်မှ လွှမ်းမိုးခြင်း မရှိပေ။ အိမ်ထောင်ရေးအတွက်
သမ္မာကျမ်းစာနိယာမများကို လိုက်နာခြင်း (I. B ကိုကြည့်)၊ အိမ်ထောင်ရေးတွင်
သမ္မာကျမ်းစာအရ အခန်းကဏ္ဍများ ထမ်းဆောင်ခြင်း (I. C ကိုကြည့်)၊ နှင့် သမ္မာကျမ်းစာပညတ်အရ
ဆက်ဆံရေးများ ဆောင်ရွက်ခြင်း (I. D ကိုကြည့်)
ဖြင့် ခရစ်ယာန်စုံတွဲများသည် ၎င်းတို့၏ အိမ်များကို “ကမ္ဘာပေါ်တွင်
ကောင်းကင်နှင့်တူသော အိမ်လေး” ဖြစ်စေနိုင်သည် (AH ၁၅)။ ထိုသို့သော ပတ်ဝန်းကျင်တွင်
အိမ်ထောင်ဖက်အညှဉ်းအတာ—စကားလုံးဖြင့်ဖြစ်စေ၊ စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာဖြင့်ဖြစ်စေ၊
ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာဖြင့်ဖြစ်စေ—ရှိနိုင်ခြင်း မရှိပေ။
When husband and wife relate to each other with deference, courtesy, and
love, the divine ideal for marriage is most nearly reached. In such a
partnership the needs of both husband and wife are met, both submit to each
other and neither dominates the other. By following biblical principles for
marriage (see I. B), fulfilling the biblical roles in marriage (see I. C), and
carrying out the biblically mandated relationships (I. D), Christian couples
can make their homes “a little heaven upon earth” (AH 15). In such an
atmosphere, spouse abuse—whether verbal, psychological, or physical—cannot
exist.
ယနေ့လူ့အဖွဲ့အစည်းတွင်
ယဉ်ကျေးမှုကွဲပြားသော နှင့် လူမျိုးကွဲ ပြားသော အိမ်ထောင်ရေးများသည် ယခင်ကထက်
ပိုမိုလက်ခံခံရလာသည်။ သို့သော် ထိုသို့သော အိမ်ထောင်ရေးများသည် ကွဲပြားသော
နောက်ခံများကို ပေါင်းစည်းရန် စိန်ခေါ်မှုများကို မကြာခဏ ရင်ဆိုင်ရပြီး၊
မိသားစုနှင့် သူငယ်ချင်းများ၏ အဆိုးမြင်တုံ့ပြန်မှုများကို ကိုင်တွယ်ရတတ်သည်။
၎င်းတို့၏ အလုပ်သည် မကြာခဏ ခက်ခဲသည်။ သို့သော် သင့်တင့်လျောက်ပတ်သော
ပြင်ဆင်မှုနှင့် ဆုံးဖြတ်ချက်ဖြင့် ချဉ်းကပ်သောအခါ၊ ထိုအိမ်ထောင်ရေးများ၏
အောင်မြင်မှုသည် သမ္မာကျမ်းစာ၏ “ချစ်ခြင်းမေတ္တာသည် သေခြင်းနှင့် တန်သည် …
ရေများစွာဖြင့် မငြှိမ်းနိုင်၊ ရေလှိုင်းများဖြင့် မနစ်မြုပ်နိုင်” ဟူသော စကားကို
အမှန်ဖြစ်ကြောင်း သက်သေပြသည် (ရှောလမုန် သီချင်း ၈:၆၊ ၇)။
In today’s society, intercultural and interracial marriages are somewhat
more acceptable than they were. But such marriages routinely face the
challenges of bonding disparate backgrounds; often they must deal with negative
reactions of family and friends. Theirs is often a difficult task. However,
when entered into with proper preparation and resolution, the success of these
marriages demonstrates the truth of the biblical statement “Love is strong as
death … . Many waters cannot quench love, neither can floods drown it” (S. of
Sol. 8:6, 7).
သမ္မာကျမ်းစာ၏
ညွှန်ကြားချက် “ယုံကြည်ခြင်းမရှိသူများနှင့် မညီညွတ်စွာ မယှဉ်နှောင်နှင့်”
(၂ကောရိန္သု ၆:၁၄) အပေါ်အခြေခံ၍ ခရစ်ယာန်များသည် ယုံကြည်ခြင်းတူသူများနှင့်သာ
လက်ထပ်သင့်သည်။ ဘာသာရေးအမြင်ကွဲပြားမှုသည် များသောအားဖြင့် အိမ်တွင်း လေထုကို
ဖျက်ဆီးပြီး လင်မယားကြားတွင်သာမက အခြားမိသားစုဝင်များနှင့်ပါ အခက်အခဲများ
ဖြစ်ပေါ်စေသည်။ ယုံကြည်ခြင်းမရှိသူနှင့် လက်ထပ်ရန် စဉ်းစားနေသူအား ဧလင်ဂွိုက်က
“အရိပ်များ ဘယ်တော့မှ မပျောက်ပျက်သော အိမ်ကို မလိုချင်ပါက၊ ဘုရားသခင်၏ ရန်သူနှင့်
သင့်ကိုယ်သင် မပေါင်းသင်းပါနှင့်” ဟု ရေးသားခဲ့သည် (5T ၃၆၃)။
On the basis of the scriptural injunction “Do not be mismated with
unbelievers” (2 Cor. 6:14), Christians should marry those of like faith.
Differences in religious outlook usually spoil the home atmosphere and lead to
difficulties, both between partners and with other family members. To one
contemplating marriage with an unbeliever, Ellen White wrote: “Unless you would
have a home where the shadows are never lifted, do not unite yourself with one
who is an enemy of God” (5T 363).
အိမ်ထောင်ရေးဆိုင်ရာ ပုံမမှန်မှုများ
အိမ်ထောင်ရေးသည်
ဘုရားသခင်ကောင်းချီးပေးထားသော ပဋိညာဉ်ဆက်ဆံရေးဖြစ်သောကြောင့်၊ ခင်ပွန်းနှင့်ဇနီး၏
ရင်းနှီးသောဆက်ဆံရေးကို သန့်ရှင်းစွာကာကွယ်ထားသည်။ ထို့ကြောင့် အိမ်ထောင်ပြင်ပရှိ
လိင်ဆက်ဆံရေးသည် ဘုရားသခင်၏ အိမ်ထောင်ရေးအစီအစဉ်နှင့် ကိုက်ညီခြင်းမရှိပါ။
B. Marriage Aberrations
Because marriage is a covenantal relation, blessed by God, it sacredly
guards the intimate relations of a husband and wife. Thus, sexual relations
outside of marriage are foreign to God’s plan for marriage.
လူ့အဖွဲ့အစည်းသည်
အိမ်ထောင်မပြုမီ လိင်ဆက်ဆံခြင်းနှင့် အိမ်ထောင်မပြုဘဲ အတူနေခြင်းကို
ခွင့်ပြုသည်ဖြစ်စေ၊ လက်ခံသည်ဖြစ်စေ၊ သမ္မာကျမ်းစာဘောင်အရ လိင်ဆက်ဆံရေးကို
အိမ်ထောင်ရေးအတွင်းသာ သီးသန့်ထားရှိသည်။
လူကြိုက်များသောအတွေးအခေါ်နှင့်ဆန့်ကျင်ဘက်အားဖြင့်၊ စမ်းသပ်အိမ်ထောင်ရေး (trial
marriages) သည်
ပိုမိုတည်ကြည်သော အိမ်ထောင်ရေးကို မဖြစ်ပေါ်စေပါ။ ၁၉၆၅ ခုနှစ်မှ ၁၉၈၅ ခုနှစ်အတွင်း
အိမ်ထောင်ပြုသူများကို လေ့လာချက်အရ အိမ်ထောင်မပြုမီ အပျိုစင်မဟုတ်သူများ၏
ကွာရှင်းနှုန်းမှာ ၃၅ ရာခိုင်နှုန်းရှိပြီး၊ အပျိုစင်များမှာ ၂၃ ရာခိုင်နှုန်းသာရှိသည်
(Kahn and London ၈၄၇)။
Although society condones or even accepts premarital sexual relations and
living with a partner to whom one is not married, the biblical framework
reserves sexual relations for marriage. Contrary to popular thinking, trial
marriages do not result in more stable marriages. In a study of marriages
between 1965 A.D. 1985, nonvirgins had a divorce rate of 35 percent, whereas
virgins had a divorce rate of 23 percent (Kahn and London 847).
အိမ်ထောင်ဖောက်ခြင်းကို
ယေဘုယျအားဖြင့် အိမ်ထောင်ဖက်တစ်ဦးသည် သူ၏သို့မဟုတ် သူမအိမ်ထောင်ဖက်မဟုတ်သူနှင့်
လိင်ဆက်ဆံခြင်းဟု သတ်မှတ်သည်။ ဤအရာကို ဆယ်ပညတ်တော် သတ္တမပညတ်ဖြင့် တိတိကျကျ
တားမြစ်ထားသည်။ “အိမ်ထောင်ဖောက်ခြင်းကို မပြုနှင့်” (ထွက်မြောက်ရာ ၂၀:၁၄)။
သို့သော် “အိမ်ထောင်ဖောက်ခြင်း” ဟူသော အယူအဆသည် တကယ့်လိင်ဆက်ဆံခြင်းထက်
ကျယ်ပြန့်သည်။ ခရစ်တော်၏ တောင်ပေါ်မြင့်တရားဟောချက်အရ၊ တစ်ဦးဦးသည်
“အမျိုးသမီးတစ်ဦးကို တဏှာရှိစွာ ကြည့်လျှင်” အိမ်ထောင်ဖောက်ခြင်းကို
ကျူးလွန်ပြီးဖြစ်သည် (ရှင်မဿဲ ၅:၂၈)။ ထို့ကြောင့် အိမ်ထောင်ပဋိညာဉ်ကို ချိုးဖောက်ခြင်းသည်
တကယ့်လိင်ဆက်ဆံခြင်းမဖြစ်ပေါ်မီ ကာမတဏှာရှိသော အတွေးများကို ဆက်လက်ထားရှိခြင်း
သို့မဟုတ် ဆန့်ကျင်ဘက်လိင်တစ်ဦးနှင့် မသင့်လျော်သော လွတ်လပ်ခွင့်ယူခြင်းဖြင့်
စတင်သည်။
Adultery generally is defined as sexual relations of a spouse with one
other than his or her marriage partner. This is specifically prohibited by the
seventh commandment: “You shall not commit adultery” (Ex. 20:14). The concept
of “adultery,” however, includes more than actual sexual intercourse. According
to Christ’s sermon on the mount, adultery is committed when one “looks at a
woman lustfully” (Matt. 5:28). Thus, breaching of the marriage covenant occurs
long before actual intercourse, when lustful thoughts are persistently
entertained or improper liberties taken with a person of the opposite sex.
အများစုသောလူ့အဖွဲ့အစည်းများတွင်
တစ်ယောက်ယောက်နှင့် ဇနီးများစွာထားရှိသည့် အမျိုးသားတစ်ဦးရှိသော
ရှုပ်ထွေးသောအိမ်ထောင်စနစ် (polygamy) ကို ပုံမှန်နှင့် ဥပဒေနှင့်အညီဟု လက်ခံကျင့်သုံးကြသည်။
အနောက်နိုင်ငံအများစုတွင် နေထိုင်သော ခရစ်ယာန်များအတွက်မူ
ရှုပ်ထွေးအိမ်ထောင်စနစ်သည် အပြစ်ဖြစ်ပြီး ဥပဒေဖြင့်လည်း တားမြစ်ထားသည်။
ဆယ်စုနှစ်များစွာကြာ ခရစ်ယာန်အသင်းတော်များသည် ခရစ်ယာန်ဘာသာသို့ ကန့်လန့်ပြောင်းလဲလာသော
ရှုပ်ထွေးအိမ်ထောင်ရှိသော မိသားစုများကို မည်သို့ဆက်ဆံရမည်နည်းဟု
ဆွေးနွေးခဲ့ကြသည်။ မိသားစုကို ဖျက်ဆီးရမည်လား။ ရှုပ်ထွေးအိမ်ထောင်ရှိသူများကို
အသင်းတော်အဖွဲ့ဝင်အဖြစ် လက်ခံရမည်လား။ ဤမေးခွန်းကို တစ်စိတ်တစ်ပိုင်းသာ
ဖြေရှင်းနိုင်ခဲ့သည်။ အချို့လေ့လာသူများက ရှေးဦးကျမ်းတွင်လည်း
ရှုပ်ထွေးအိမ်ထောင်စနစ်ကို ကျင့်သုံးခဲ့သည်ဟု ငြင်းခုံကာ ယနေ့ခေတ်တွင်လည်း
ပုံမှန်အဖြစ် လက်ခံသင့်သည်ဟု ဆိုကြသည်။ သို့သော် ရှုပ်ထွေးအိမ်ထောင်စနစ်သည်
ဘုရားသခင်၏ မူလရည်ရွယ်ချက်မဟုတ်ကြောင်း၊ ထိုစနစ်ကို ကျင့်သုံးသူများ
ဆင်းရဲဒုက္ခခံစားခဲ့ရသည်မှာ ထင်ရှားသည်။ ခရစ်ယာန်ဘာသာ၏ အခြေခံမူများနှင့်
ရှုပ်ထွေးအိမ်ထောင်စနစ်ကျင့်သုံးခြင်းသည် အချင်းချင်း ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်သည်။
In many societies polygamy—one husband with more than one wife—is accepted
as a normal and legal form of marriage. For Christians living in most Western
countries polygamy is both sinful and illegal. For decades Christian churches
have debated what to do with polygamous families who are converted to
Christianity. Should the family be broken up? Should church membership be
granted to polygamists? The question is only partially resolved. Some observers
note that polygamy was also practiced in the Old Testament and argue that it
should therefore be accepted as normative today. However, it is clear that
polygamy was not the divine intention and that those who practiced it suffered
from its effects. The principles of Christianity and the practice of polygamy
are mutually exclusive.
တစ်ချို့နိုင်ငံများတွင်
ဥပဒေခွင့်ပြုထားသော်လည်း၊ လိင်တူဆက်ဆံသူများ၏ ပေါင်းသင်းခြင်းသည် သမ္မာကျမ်းစာအရ
အိမ်ထောင်ရေးမဟုတ်ပါ။ အစပိုင်းတွင် “အမျိုးသားနှင့် အမျိုးသမီးကို ဖန်ဆင်းတော်မူ၏”
(ကမ္ဘာဦး ၁:၂၇)။ အိမ်ထောင်ရေးအတွက် သမ္မာကျမ်းစာပုံစံကို ကမ္ဘာဦး ၂:၂၄ တွင်
ပေးထားသည်။ အမျိုးသားတစ်ဦးနှင့် အမျိုးသမီးတစ်ဦး တစ်တန်တစ်လော်ဖြစ်လာခြင်းဖြစ်သည်။
လိင်တူဆက်ဆံခြင်းကို ရှေးဦးကျမ်းနှင့် ဓမ္မသစ်ကျမ်းနှစ်ခုလုံးတွင် ရှုတ်ချထားသည်
(ဝတ်ပြုရာကျမ်း ၁၈:၂၂၊ ရောမ ၁:၂၆၊ ၂၇၊ ၁ကိုရိန် ၆:၉)။ အပြစ်၏အမင်္ဂလာကြောင့်
အမျိုးသားများနှင့် အမျိုးသမီးများ လိင်တူဆန္ဒဖြင့် မွေးဖွားလာနိုင်သည်ကို
ဝန်ခံရမည်။ အရက်စွဲလမ်းရန် မျိုးဗီဇဆန္ဒရှိသူများကဲ့သို့ပင်ဖြစ်သည်။ သို့သော်
ဘုရားသခင်၏တန်ခိုးတော်သည် အရက်စွဲလမ်းသူအား အောင်မြင်မှုပေးသည်နှင့်အညီ၊
လိင်တူဆန္ဒရှိသူအား ကိုယ်ကျင့်တရားသန့်ရှင်းစွာ နေထိုင်နိုင်ရန် ချစ်မြတ်နိုးသော
တန်ခိုးတော်ဖြင့် ခွင့်ပြုတော်မူသည်။ ယုံကြည်ခြင်းအသိုင်းအဝိုင်းသည်
ဤအုပ်စုနှစ်စုလုံးကို ချစ်ခြင်းမေတ္တာနှင့် ကရုဏာဖြင့် ဆက်ဆံရမည်။ (Lifestyle
II. C. 3. c. ကိုကြည့်ပါ။)
Homosexual unions, even though permitted by law in some countries, do not
constitute biblical marriage. In the beginning, “male and female he created
them” (Gen. 1:27). The biblical model for marriage is given in Genesis 2:24:
one man and one woman becoming one flesh. Homosexuality is condemned in both
Old and New Testaments (Lev. 18:22; Rom. 1:26, 27; 1 Cor. 6:9). Admittedly,
because of the curse of sin, both men and women may be born with homosexual
tendencies, just as some are born with a genetic predisposition toward
alcoholism. However, in the same way that God’s power gives victory to the
alcoholic, His loving power also permits the one who has homosexual tendencies
to live a life of moral purity. The community of faith must treat both groups
with love and compassion. (See Lifestyle II. C. 3. c.)
ကွာရှင်းခြင်းနှင့် ပြန်လည်လက်ထပ်ခြင်း
ယေရှုခရစ်အဆိုအရ
လူများ၏ နှလုံးမာကြောင်းကြောင့် မောရှေသည် ကွာရှင်းခွင့်ပြုခဲ့သည်။
အိမ်ထောင်ရေးကို တမင်ရည်ရွယ်ချက်ဖြင့် အဆုံးသတ်ခြင်းသည် ဘုရားသခင်၏
မူလအစီအစဉ်မဟုတ်ပါ။ သို့သော် porneia (လိင်အကျင့်ပျက်ခြင်း) ကြောင့် ကွာရှင်းခြင်းကို
ခွင့်ပြုနိုင်သည် (ရှင်မဿဲ ၅:၃၂၊ ၁၉:၈၊ ၉)။
C. Divorce and Remarriage
According to Jesus, Moses permitted divorce because of the hardness of
people’s hearts; the willful termination of marriage was not God’s plan.
However, divorce could be permissible on the grounds of porneia (Matt. 5:32;
19:8, 9).
porneia ဟူသော
စကားလုံး၏ တကယ့်အဓိပ္ပာယ်ကို ဆွေးနွေးရာတွင် စာအုပ်များစွာရေးသားခဲ့သည်။ ၎င်း၏
အဓိကအဓိပ္ပာယ်မှာ “လိင်အကျင့်ပျက်ခြင်း” သို့မဟုတ် တရားမဲ့လိင်ဆက်ဆံရေး၊ ဥပမာ
အိမ်ထောင်ဖောက်ခြင်း၊ လိင်တူဆက်ဆံခြင်း၊ တိရစ္ဆာန်နှင့်ဆက်ဆံခြင်း
စသည်တို့ဖြစ်သည်။ RSV ကျမ်းစာဘာသာပြန်သည်
ဤစကားကို “မဖြူစင်ခြင်း” (unchastity) ဟု မှန်ကန်စွာ ဘာသာပြန်ဆိုထားပြီး စကားလုံး၏ မရေရာမှုကို
ပြသထားသည်။ တရားဟောင်း ၂၄:၁ တွင် ဖော်ပြထားသော “အမှားတစ်စုံတစ်ရာ” ဟူသော
အကြောင်းပြချက်ဖြင့် ပိုမိုရှုပ်ထွေးလာသည်။ ခရစ်တော်ခေတ်က ဂျူးပညာရှင်နှစ်ဦးက
ဤစကားစုကို လုံးဝကွဲပြားစွာ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုခဲ့သည်။ Shammai က
အိမ်ထောင်ဖောက်ခြင်းကိုသာ ရည်ညွှန်းသည်ဟု အခိုင်အမာဆိုသည်။ Hillel ကမူ ဇနီးသည်က
ခင်ပွန်းကို စိတ်မချမ်းမမြေ့ဖြစ်စေသမျှ အားလုံးပါဝင်သည်ဟု သင်ကြားခဲ့သည် (Mishnah
Giṭṭin ၉:၁၀)။
Discussion of the true meaning of porneia has filled many volumes. Its
core meaning is “sexual immorality” or illicit sexual relations, such as
adultery, homosexuality, or bestiality. The RSV correctly translates the word
as “unchastity,” showing the ambiguity of the term. The interpretation is
further complicated by the discussion of the reason for divorce in Deuteronomy
24:1, “some indecency.” At the time of Christ, two Jewish schools of thought
interpreted this phrase in widely different ways. Shammai affirmed that it
referred only to marital infidelity; Hillel taught that the term extended to
anything the wife did to displease her husband (Mishnah Giṭṭin 9:10).
သမ္မာကျမ်းစာအရ
ကွာရှင်းရန် တစ်ခုတည်းသော အကြောင်းပြချက်မှာ အိမ်ထောင်ဖောက်ခြင်း—ရိုးရာအရ
အိမ်ထောင်ဖက်တစ်ဦးသည် အိမ်ထောင်ဖက်မဟုတ်သူနှင့် ပြီးစီးသော လိင်ဆက်ဆံခြင်းဖြစ်သည်။
မကြာသေးမီက porneia စကားလုံး၏
မရေရာမှုနှင့် ခရစ်တော်က တဏှာရှိစွာကြည့်ခြင်းကို “အိမ်ထောင်ဖောက်ခြင်း” ဟု
အပြစ်တင်ထားသည်ကို ထည့်စဉ်းစားရာတွင် အခြားအပြုအမူများကိုလည်း ကွာရှင်းရန်
သမ္မာကျမ်းစာအကြောင်းပြချက်အဖြစ် ယူဆလာသည်။ ဥပမာ လိင်တူဆက်ဆံခြင်း၊
လိင်အကျင့်ပျက်ခြင်း၊ နှင့် လိင်ဆက်ဆံခြင်းမပြည့်စုံသော်လည်း
“ရင်းနှီးသောဆက်ဆံရေးကို အဆက်မပြတ်လိုက်စားခြင်း” စသည်တို့ဖြစ်သည် (RH ဖေဖော်ဝါရီ ၁၇၊
၁၉၇၇)။
The sole biblical ground for divorce is adultery—traditionally a
consummated sexual union of a spouse with someone other than the marriage
partner. More recently, bearing in mind the ambiguity of the term porneia and
Christ’s indictment of lustful thoughts as “adultery,” other behavior has been
considered as biblical ground for divorce: homosexual practices, sexual
perversion, and “persistent indulgence in intimate relationships” that may fall
short of coitus (RH Feb. 17, 1977).
သို့သော်
ဘုရားသခင်သည် ကွာရှင်းခြင်းကို မုန်းတီးတော်မူသည် (မာလခိ ၂:၁၆)။ ၎င်း၏
မူလအစီအစဉ်တွင် ကွာရှင်းခြင်းမပါဝင်ပါ (ရှင်မဿဲ ၁၉:၈)။ porneia ကြောင့်
ကွာရှင်းခြင်းကို ခွင့်လွှတ်သည်သာဖြစ်ပြီး မဖြစ်မနေ လုပ်ရန်မဟုတ်ပါ။ ရှင်ပြေလုသည်
ယေရှု၏ ကွာရှင်းခြင်းတားမြစ်ချက်ကို ထပ်လောင်းဖော်ပြသည်။ “မယားသည် ခင်ပွန်းနှင့်
မခွဲရှင်းရ” (၁ကိုရိန် ၇:၁၀)။ “ဘုရားသခင်သည် တွဲဖက်စပ်ဆက်ထားတော်မူသောအရာကို
လူမခွဲရှင်းရ” (ရှင်မဿဲ ၁၉:၆)။
However, it remains clear that God hates divorce (Mal. 2:16); His original
plan did not include it (Matt. 19:8); and divorce for porneia is tolerated, not
mandated. Paul echoes Jesus’ prohibition of divorce: “the wife should not
separate from her husband” (1 Cor. 7:10). “What therefore God has joined
together, let no man put asunder” (Matt. 19:6).
သမ္မာကျမ်းစာအရ
ခွင့်ပြုထားသော ကွာရှင်းပြီးနောက် ပြန်လည်လက်ထပ်ခြင်းကို လက်ခံနိုင်သည်။
အခြားနည်းဖြင့် လက်ထပ်ခြင်းသည် “အစဉ်အဆက် ရှုပ်ထွေးအိမ်ထောင်” (serial
polygamy) ကျူးလွန်ခြင်းဖြစ်ပြီး
ဘုရားသခင်ရှေ့တွင် အပြစ်ဖြစ်သည်။
Remarriage after a biblically permissible divorce is acceptable. To marry
otherwise is to commit “serial polygamy” and to sin before God.
မိသားစုအတွင်း အကြမ်းဖက်ခြင်း
ခေတ်သစ်ဘဝသည်
ဖိအားများပြည့်နှက်နေသည်။ စီးပွားရေးဖိအား၊ မြို့ပြဖွံ့ဖြိုးမှု၊
မိသားစုပြိုကွဲခြင်း၊ မူလအမြစ်ဆုံးရှုံးခြင်း၊ ကျန်းမာရေးပြဿနာများ—ဤအရာအားလုံးသည်
ကလေးများ၊ အမျိုးသမီးများနှင့် သက်ကြီးရွယ်အိုများကို အကြမ်းဖက်ရန်
တွန်းအားဖြစ်စေသည်။
D. Family Abuse
Life in modern times is stressful. Economic pressures, urbanization,
family disintegration, loss of roots, health problems—all contribute to the
tension that leads to abuse of children, women, and the elderly.
ကလေးအကြမ်းဖက်ခြင်းသည်
ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ၊ စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ၊ သို့မဟုတ် လိင်ပိုင်းဆိုင်ရာ ဖြစ်နိုင်သည်။
အမေရိကန်ပြည်ထောင်စုတွင် ဆေးရုံသို့ ရောက်ရှိလာသော ရိုက်နှက်ခံရသော ကလေးများနှင့်
မွေးကင်းစကလေးငယ်များ အရေအတွက်သည် လွန်ခဲ့သော ဆယ်စုနှစ်အတွင်း များပြားစွာ တိုးလာခဲ့သည်။
အချို့ကိစ္စများတွင် အကာအကွယ်မဲ့သော မွေးကင်းစကလေငယ်များကို မိဘများ သို့မဟုတ်
ပြုစုသူများ၏ စိတ်တိုင်းကျ အပြစ်ဒဏ်ပေးခံရသည်။ များစွာသော ကလေးများသည်
သင့်တင့်လျောက်ပတ်သော အာဟာရ၊ သန့်ရှင်းရေးနှင့် ဂရုစိုက်မှု မရရှိဘဲ
ကြီးပြင်းလာကြသည်။ လိုအပ်သမျှရှိပုံရသော အချို့ကလေးများပင် တစ်သက်လုံး
စိတ်ဒဏ်ရာရစေသည့် ပုံစံဖြင့် ဆက်ဆံခံရသည်။ ၁၉၈၆ ခုနှစ်မှစ၍ မိဘ သို့မဟုတ်
မိသားစုဝင်များက ကလေးများကို လိင်ပိုင်းဆိုင်ရာ
အကြမ်းဖက်ခြင်း—လိင်အင်္ဂါထိခြင်းမှ လိင်ဆက်ဆံခြင်းအထိ—သည် ကလေးတစ်ထောင်လျှင် ၃၂.၈
ဦးအထိ အမြင့်ဆုံးရောက်ရှိခဲ့သည် (Ards and Harrell ၃၃၇)။ ၁၉၉၃ ခုနှစ်တွင်
အရွယ်ရောက်ပြီးသော အမျိုးသမီးများ၏ ၁၉ မှ ၃၈ ရာခိုင်နှုန်းသည် ကလေးဘဝက
လိင်အကြမ်းဖက်ခံရသည်ဟု ဖော်ပြခဲ့သည် (Dubowitz ၇၃၃)။ သမ္မာကျမ်းစာတွင် ရှုတ်ချထားသော
ဆွေမျိုးနှင့်ဆက်ဆံခြင်း (incest) (ဝတ်ပြုရာကျမ်း
၁၈:၆–၁၄၊ တရားဟောင်း ၂၇:၂၀–၂၃) သည် ဥပဒေမဲ့မှုနှင့် အကျင့်ပျက်မှု တိုးပွားလာသော
လူ့အဖွဲ့အစည်းတွင် ကြီးစွာသော ဘေးဒုက္ခဖြစ်သည်။
Abuse of children may be physical, psychological, or sexual. The number of
battered children and babies admitted to hospitals in the United States has
grown dramatically in the past decade. In some instances helpless infants are
punished unmercifully at the slightest whim of parents or caretakers. Many
children grow up in homes where they are deprived of proper nutrition, hygiene,
and care. Some who appear to have the necessities of life are treated in such a
way that they become psychologically scarred for life. Since 1986 sexual
abuse—ranging from sexual fondling to intercourse—of children by parents or
other family members reached an all-time high of 32.8 per 1,000 of all children
(Ards and Harrell 337). In 1993 somewhere between 19 A.D. 38 percent of adult
women reported being victims of sexual abuse as children (Dubowitz 733).
Incest, condemned in Scripture (Lev. 18:6–14; Deut. 27:20–23) and a taboo in
most societies, is an evil plague upon an increasingly lawless and promiscuous
society.
အမျိုးသမီးများသည်
အိမ်တွင်းရော လူ့အဖွဲ့အစည်းအတွင်းရော အကြမ်းဖက်ခံရနိုင်သည်။ မိန်းကလေးများသည်
အရွယ်ရောက်သူများထံမှ လိင်အကြမ်းဖက်ခံရရန် သုံးဦးတွင် တစ်ဦးထက်ကျော်လွန်သော
အန္တရာယ်ရှိသည်ဟု ခန့်မှန်းထားသည်။ အမျိုးသမီးများ၏ ၄၀ မှ ၅၀ ရာခိုင်နှုန်းသည်
လိင်ပိုင်းဆိုင်ရာ နှောင့်ယှက်ခံရဖူးသည် (Williams ၁၈)။ စီးပွားရေးနှင့်
ဓလေ့ထုံးတမ်းဖိအားကြောင့် အချို့လူ့အဖွဲ့အစည်းများတွင် ယောက်ျားကလေးကို
ပိုနှစ်သက်ကာ မိန်းကလေးကိုယ်ဝန်ကို ဖျက်ချခြင်း သို့မဟုတ်
မိန်းကလေးမွေးကင်းစများကို သေစေခြင်းများ ရှိသည်။ နေရာအချို့တွင် မိန်းကလေးများသည်
ယောက်ျားကလေးများထက် ပညာသင်ကြားခွင့် နည်းပါးသည်။ နေရာအများစုတွင်
လုပ်ငန်းခွင်တွင် အမျိုးသားများထက် လစာနည်းသည်။ နေရာအားလုံးနီးပါးတွင် မဖြစ်မနေ
ရာခိုင်နှုန်းတစ်ခုသည် ရိုက်နှက်ခံရသော ဇနီးများ၊ အပြစ်တင်ခံရသူ၊ မီးရှို့ခံရသူ၊
ဂုဏ်သိက္ခာချခံရသူ၊ ဖျက်ဆီးခံရသူများ ဖြစ်နေရသည်။
Women may be abused, both in the home and in society. It is estimated that
girls have greater than a one in three risk of sexual abuse by adults, A.D. 40
to 50 percent of women have experienced some form of sexual harassment
(Williams 18). Because of economic and traditional pressures, some societies
prefer male children and abort female fetuses or allow female newborns to die.
In some areas girls often grow up with less access to education than their male
counterparts. In most, they earn less than men in the workplace, and in almost
all, an unfortunate percentage suffers as battered wives, berated, beaten,
burned, demeaned, and destroyed.
သက်ကြီးရွယ်အိုများကို
လူ့အဖွဲ့အစည်းနှင့် သားသမီးများက ဂုဏ်ပြုမည့်အစား အကြမ်းဖက်ခံရတတ်သည်။
သက်တမ်းရှည်ကြာလာမှုသည် မိသားစုများ၏ ချစ်ခင်ဂရုစိုက်နိုင်စွမ်းနှင့် မလျော်ညီပါ။
သက်ကြီးအိုစောင့်ရှောက်ရေးအိမ်များတွင် စွန့်ပစ်ခံရသည်ဖြစ်စေ၊ သားသမီးအိမ်တွင်
ချုပ်နှောင်ခံရသည်ဖြစ်စေ၊ သက်ကြီးရွယ်အိုမိဘများသည် ဂရုမစိုက်ခံရခြင်း သို့မဟုတ်
ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ဒုက္ခများ ခံစားရတတ်သည်။ အကြောင်းမှာ သားသမီးများတွင် အချိန်၊
အင်အား၊ သို့မဟုတ် ဂရုစိုက်လိုစိတ် မရှိခြင်းကြောင့်ဖြစ်သည်။ ဤအခြေအနေသည်
စီးပွားရေးဖွံ့ဖြိုးသောနိုင်ငံများတွင် ဖွံ့ဖြိုးဆဲနိုင်ငံများထက် ပိုဆိုးသည်။
ဖွံ့ဖြိုးဆဲနိုင်ငံများတွင် ဆွေမျိုးပေါင်းစုံမိသားစုများသည်
သက်ကြီးရွယ်အိုများကို လေးစားဂရုစိုက်တတ်သည်။
The elderly, instead of being honored by society and their children, often
are subjected to abuse. The dramatic increase of longevity stands in stark
contrast with the ability of families to care lovingly for the elderly. Whether
abandoned in nursing homes or confined to the homes of their children, aged
parents often suffer neglect if not physical distress because their children
have no time, energy, or desire to care for them. This situation is worse in
the more economically advanced nations than in the less-developed world, where
the extended family usually continues to respect and care for the elderly.
မိသားစုပုံစံများနှင့်
မိသားစုစီမံကိန်းချမှတ်ခြင်း
မိသားစုများသည်
အရွယ်အစားနှင့် ပုံစံအမျိုးမျိုးရှိသည်။ ၎င်းတို့တွင် တူညီသောအရာမှာ
မိသားစုဝင်များအား နွေးထွေးမှု၊ လုံခြုံမှုနှင့် အိုးအိမ်ပေးခြင်းဖြစ်သည်။
ယနေ့ခေတ်တွင် မိသားစုသည် ၎င်း၏အမှတ်သညာနှင့် တက်ကြွမှုကို ဆုံးရှုံးရန်
အန္တရာယ်ရှိနေသောအခါ၊ သမ္မာကျမ်းစာအမြင်သည် ထာဝရတည်တံ့သော မိသားစု၏ တန်ဖိုးကို
ကြေညာသည်။
E. Family Forms and Planning
Families come in different sizes and shapes. They have in common the
function of providing warmth, security, and home for those in them. Today, when
the family is in danger of losing its identity and vitality, the biblical view
proclaims the value of an enduring family.
ဖွံ့ဖြိုးပြီးနိုင်ငံများတွင်
မိဘနှင့်သားသမီးများသာ ပါဝင်သော နျူကလီးယားမိသားစု (nuclear family) သည် အဘိုးအဘွား၊
ဦးရီးတိ၊ အဒေါ်တို့ပါဝင်ပြီး တစ်အိမ်တည်း သို့မဟုတ် အနီးတစ်ဝိုက်တွင် နေထိုင်သော
ဆွေမျိုးပေါင်းစုံမိသားစု (extended family) ကို အများစုအစားထိုးလာခဲ့သည်။
မိသားစုပုံစံနှစ်မျိုးလုံး တရားဝင်သော်လည်း၊ နျူကလီးယားမိသားစုသည်
ဆွေမျိုးပေါင်းစုံမိသားစုမှ ရရှိနိုင်သော မိသားစုစည်းလုံးမှု၏
အကျိုးကျေးဇူးများစွာကို ဆုံးရှုံးသည်။ ယနေ့ခေတ် ရွှေ့ပြောင်းနေထိုင်မှုနှင့်
ခေတ်မီကာလ၏ တောင်းဆိုချက်များကြောင့် ဆွေမျိုးပေါင်းစုံမိသားစုတွင် နေထိုင်ရန်
ခက်ခဲသည်ဖြစ်စေ မဖြစ်နိုင်သည်ဖြစ်စေ၊ နျူကလီးယားမိသားစုကို
ဆွေမျိုးပေါင်းစုံမိသားစု၊ အထူးသဖြင့် အဘိုးအဘွားများနှင့် ဆက်ဆံရေးထားရှိရန်
အားပေးရမည်။ အသက်ကြီးသူများသည် ကလေးများ၏ လူမှုဆက်ဆံရေးဖွံ့ဖြိုးမှုတွင်
များစွာပေးဆပ်နိုင်သည်။ အလားတူပင် သူတို့၏ အသက်ကြီးမှုတွင် လူငယ်မျိုးဆက်၏
ထောက်ပံ့မှု လိုအပ်သည်။
In developed countries, the nuclear family (parents and offspring) to a
large extent has replaced the extended family, which includes other relatives
such as grandparents, aunts, and uncles, living together under one roof or in
close proximity. Although both family types are legitimate, the nuclear family
isolated from the extended family loses many benefits of family solidarity
clearly seen in extended families. Granted that today’s mobility and the
demands of modern life make living in an extended family difficult or
impossible, the nuclear family must be encouraged to maintain relations with
the extended family, especially with the grandparents. The older generation has
much to offer to the socialization of children; likewise, in their older years,
they are much in need of the support of the younger generations.
ကွာရှင်းနှုန်းမြင့်တက်လာမှုနှင့်
အိမ်ထောင်မပြုဘဲ ကလေးမွေးဖွားသူများ တိုးပွားလာမှုကြောင့် မိဘတစ်ဦးတည်းသာ ဦးစီးသော
မိသားစုများ ခေတ်သစ်တွင် များပြားလာသည်။ ဤမိသားစုအများစုကို အမျိုးသမီးများက
ဦးစီးပြီး ဆင်းရဲမွဲတေမှု များသည်။ ဤမိသားစုတွင် ကြီးပြင်းလာခြင်းသည် အနုတ်လက္ခဏာများစွာ
ရှိတတ်သည်။ မိဘတစ်ဦး (အများအားဖြင့် ဖခင်) မရှိခြင်းက ကလေးများကို
သင့်တင့်လျောက်ပတ်သော စံနမူနာများ၊ အထူးသဖြင့် ပျောက်ဆုံးနေသော မိဘနှင့် လိင်တူသော
ကလေးအတွက် ဆုံးရှုံးစေသည်။ ဤမိသားစုကလေးများသည် အစားအသောက်နှင့် နေစရာပေးရန်
အလုပ်လုပ်ရသော မိဘ၏ ချစ်ခင်ကြီးကြပ်မှု မရှိဘဲ အချိန်များစွာ ကုန်ဆုံးတတ်သည်။
ဤကလေးများသည် ပုံမှန်အိမ်ထောင်ရေးအတွေ့အကြုံကို လိုချင်မှုမရှိသလို
စိတ်ပျက်လက်ပျက်နှင့် ဒေါသထွက်တတ်ပြီး ကျောင်းထွက်ရန် သို့မဟုတ်
ရာဇဝတ်မှုကျူးလွန်ရန် လွယ်ကူသည်။ ဤမိသားစုများအား လူ့အဖွဲ့အစည်းနှင့် အသင်းတော်က
ထောက်ပံ့အားပေးရမည်။ ပိုမိုတိကျစွာဆိုရလျှင် ပြည့်စုံသောမိသားစုရှိသူများသည်
မိဘတစ်ဦးတည်းမိသားစု၏ ဝန်ထုပ်ဝန်ပိုးကို ဝေမျှရန် အချိန်ပေးရမည်။
One-parent families, created to a large degree by a rising rate of divorce
and the spiraling number of births to unmarried mothers, constitute a large
percentage of modern families. The vast majority of these families are headed
by women and many of them are poor. Growing up in such a family often has
negative aspects. Parental absence—usually of the father—deprives children of
proper role models, especially for the child of the same sex as the absent
parent. Children of one-parent families are likely to spend a great deal of
time without the loving supervision of a parent who must work to provide food
and shelter. These children may experience cynicism and bitterness because they
feel deprived and cheated of a normal home experience; often they are candidates
for dropping out of school and delinquency. To these families society and the
church should lend support and encouragement. Perhaps more specifically,
individuals who have intact families need to take time to share in the burdens
of the one-parent family.
အမေရိကန်ပြည်ထောင်စုတွင်
အိမ်ထောင်နှစ်ခုတွင် တစ်ခုသည် ကွာရှင်းပြတ်စဲပြီး ထိုသူအများစုသည်
ပြန်လက်ထပ်ကြသောကြောင့် မိထွေးဖခင် သို့မဟုတ် မိထွေးမေ ပါဝင်သော မိသားစုများ (stepfamilies)
မှာ ခေတ်သစ်၏
လက်တွေ့ဖြစ်သည်။ မိထွေးဖခင်မိသားစု အသစ်ဖွဲ့ရာတွင် ကြီးမားသော အတားအဆီးများ
ရှိသည်။ မူလမိသားစု သို့မဟုတ် မိသားစုများ ပြိုကွဲခြင်းနှင့်ဆက်စပ်သော
နာကျင်မှုကို ကျော်လွှားရမည်။ တစ်ချိန်တည်းတွင် ယခင်မိသားစုနှင့် ဆက်ဆံရေး
သို့မဟုတ် ဩဇာလွှမ်းမိုးမှု ဆက်လက်ရှိနေသည်။ မိသားစုအဖွဲ့ဝင်အသစ်များနှင့်
လိုက်လျောညီထွေဖြစ်အောင် ပြုပြင်ရမည်။ မိသားစုအတွင်း ဆက်ဆံရေးအရေအတွက် များပြားစွာ
တိုးလာသည်။ ထို့ကြောင့် မိဘနှစ်ဦး၊ ကလေးနှစ်ဦး၊ အဘိုးအဘွားလေးဦး၊
ပုံမှန်ဆွေမျိုးများပါဝင်သော မိသားစုတွင် ပျမ်းမျှ “ဆက်ဆံရေး ၂၈ စုံ၊ ဖြစ်နိုင်သော
ဆက်သွယ်မှု ၂၄၇” ရှိသည်။ မိဘတစ်ဦးသာ ပြန်လက်ထပ်ပါက “ဖြစ်နိုင်သော ဆက်သွယ်မှု ၁၃၁,၀၅၄” ရှိပြီး
မိဘနှစ်ဦးလုံး ပြန်လက်ထပ်ပါက “ဖြစ်နိုင်သော ဆက်သွယ်မှု အံ့ဩဖွယ် ၈,၃၈၈,၅၈၄” အထိ
မြင့်တက်သွားသည် (Clark ၁၀)။
ဤအခက်အခဲများသည် ကွာရှင်းခြင်းနှင့်ပတ်သက်သော ကျမ်းစာညွှန်ကြားချက်ကို လိုက်နာရန်
ပညာရှိမှုကို အလေးပေးသည်။ ၎င်းတို့သည် အောင်မြင်စွာ ရောနှောပေါင်းစည်းပြီး
ထိရောက်သော မိသားစုအဖြစ် ဖြစ်ပေါ်လာသော မိထွေးဖခင်မိသားစုများအတွက်
ချီးကျူးဖွယ်ဖြစ်သည်။
Since so many marriages—for example, one of every two in the United
States—end in divorce, and most of these persons remarry, the number of
stepfamilies is another reality of our times. Major obstacles face the
successful blending of a stepfamily. The pain connected with the dissolution of
the original family or families must be overcome. At the same time, relations
with, or at least the influence of, the previous family continues. Adjustments
must be made to the new and different family members. The number of family
interactions increases greatly. Thus, in a family of two parents, two children,
four grandparents, and the usual number of extended family members, there is an
average of “28 pairs with 247 possible interactions.” If one parent is
remarried, there are “131,054 possible interactions” and if both are remarried,
the “possible interactions leap to an astounding 8,388,584” (Clark 10). These
difficulties
မည်သည့်မိသားစုပုံစံမဆို၊
မိသားစုအတွင်း အခန်းကဏ္ဍနှင့် ဆက်ဆံရေးနှင့်ပတ်သက်သော
သမ္မာကျမ်းစာညွှန်ကြားချက်များ အာဏာတည်နေဆဲဖြစ်သည် (I. D, E ကိုကြည့်ပါ)။ မိဘနှင့်သားသမီးများသည်
ဘုရားသခင်၏ လမ်းညွှန်မှုနှင့် ကာကွယ်စောင့်ရှောက်မှုအောက်တွင် အတူတကွ
ချစ်ခြင်းမေတ္တာ၏ ခိုင်ခံ့သောခံတပ်ကို တည်ဆောက်နိုင်သည်။ ထိုခံတပ်သည်
၎င်း၏အတွင်း၌ရှိသူများကို ကာကွယ်ရုံမျှမက ပတ်ဝန်းကျင်သို့ နွေးထွေးမှုနှင့်
အလင်းရောင်ကို ဖြာထွက်စေနိုင်သည်။ (Lifestyle I. C. 5. a. ကိုကြည့်ပါ။)
underline the wisdom of following scriptural instruction regarding
divorce. They also constitute a tribute to the step families that succeed in
blending and welding into an effective family unit.
Whatever the kind of family, biblical instructions regarding the roles and
relations in a family remain in force (see I. D, E). Together, parents and
children can, under God’s guidance and protection, build a fortress of love
that can both protect its inhabitants and radiate warmth and light to its
surroundings. (See Lifestyle I. C. 5. a.)
၁.
မျိုးပွားခြင်းနှင့် မိသားစုချဲ့ထွင်ခြင်း
အထက်တွင်
ဖော်ပြခဲ့သည့်အတိုင်း သားသမီးများသည် “ထာဝရဘုရားထံမှ အမွေခံချက်” ဖြစ်သည် (ဆာလံ
၁၂၇:၃)။ သူတို့၏ရှိနေခြင်းသည် မိသားစုအဝန်းအဝိုင်းကို ပြည့်စုံစေပြီး မိဘများအတွက်
ဝမ်းမြောက်ခြင်းကို ယူဆောင်လာသည်။ ယနေ့ခေတ်ဘဝအခြေအနေများကြောင့် စုံတွဲများစွာသည်
ကမ္ဘာပေါ်သို့ မွေးဖွားလာမည့် သားသမီးအရေအတွက်ကို ကန့်သတ်ရမည်ဟု ခံစားရသည်။
ထိုနည်းတူ အချို့စုံတွဲများကမူ သဘာဝအတိုင်း မျိုးပွားနိုင်ခြင်းမရှိသည့်အခါ
သားသမီးရရှိရန် တက်ကြွစွာ ကြိုးပမ်းဆောင်ရွက်ကြသည်။
1. Reproduction and Expansion
As already noted, children “are a heritage from the Lord” (Ps. 127:3).
Their presence completes the family circle, bringing joy to the parents. Given
the circumstances of life today, many couples f eel they must limit the number
of children they bring into the world. At the same time, other couples take
active steps to acquire children, especially when they are unable to procreate
naturally.
က.
မီးယပ်တားနည်းများ။ မီးယပ်တားခြင်းသည် အသစ်အဆန်းမဟုတ်သော်လည်း ယခုရရှိနိုင်သော
နည်းပညာများက မိဘများအား သားသမီးမွေးဖွားခြင်းကို ပိုမိုဘေးကင်းစွာ ကာလချိန်ညှိရန်
သို့မဟုတ် အရေအတွက်ကန့်သတ်ရန် ခွင့်ပြုသည်။ မီးယပ်တားနည်းကို
ကျင့်သုံးမကျင့်သုံးသည်မှာ စုံတွဲ၏ ပုဂ္ဂိုလ်ရေးဆုံးဖြတ်ချက်ဖြစ်သည်။
သူတို့သာလျှင် မိမိတို့၏ စီးပွားရေးနှင့် ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ခွန်အားကန့်သတ်ချက်ကို
သိရှိသည်။ အိမ်ထောင်ထဲသို့ မွေးဖွားလာသော သားသမီးများ၏ ပညာရေးနှင့်
ပြုစုပျိုးထောင်ရေးအတွက် တာဝန်ယူရမည်မှာလည်း သူတို့ပင်ဖြစ်သည်။ မိဘများ၏ စီးပွားရေးစွမ်းရည်ထက်
ကျော်လွန်၍ ကြီးထွားလာသော မိသားစုများသည် ကံမကောင်းစွာ သားသမီးများ၏
ဖွံ့ဖြိုးမှုကို ထိခိုက်စေနိုင်သည့် မလိုလားအပ်သော အခြေအနေတွင် ရှိနေတတ်သည်။
သားသမီးအလွန်များပြားသော မိခင်များသည် ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာနှင့် စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ
ခံစားရပြီး သူတို့၏သားသမီးများလည်း ထိုနည်းတူ ခံစားရနိုင်သည်။ ထို့ကြောင့် ဘဝကို
ထိန်းသိမ်းရန် သမ္မာကျမ်းစာအမိန့်ကို လေးစားလျက် ခရစ်ယာန်အများစုသည် ဘဝ၏အစကို
မတားဆီးခြင်းသည် ပါဝင်သူအားလုံး၏ ကျန်းမာရေးနှင့် သာယာဝပြောမှုအတွက်
ထိခိုက်နစ်နာစေနိုင်ပြီး ဘုရားသခင်၏ ဒီဇိုင်းကို ဆန့်ကျင်သည်ဟူသော အယူအဆကို
လက်ခံကြသည်။ အဲလင် ဂျီ ဝှိုက်၏ ဓမ္မအမှုတော်တစ်လျှောက် ကလေးများကို ကမ္ဘာပေါ်သို့
မမွေးဖွားမီ မိဘများသည် သားသမီးများ၏ ကျန်းမာရေးကို စဉ်းစားရမည်ဟု ရေးသားခဲ့သည်
(၂တီ ၃၈၀၊ RH ဇွန်
၂၄၊ ၁၈၉၀)။ မိဘများသည် “အခြားသူများအတွက် ဝန်ထုပ်ဝန်ပိုးဖြစ်လာမည့် ကလေးများကို
ကမ္ဘာပေါ်သို့ မမွေးဖွားခွင့်ရှိသည်” ဟု ရေးသားခဲ့သည် (၂တီ ၃၈၀)။ စုံတွဲတစ်တွဲအား
အထူးသဖြင့် သူတို့၏ ကလေးများကို ငယ်စဉ်ကတည်းက
စည်းကမ်းထိန်းသိမ်းနိုင်ခြင်းမရှိလျှင် “မိသားစုကို တိုးပွားစေခြင်းသည်
အပြစ်ဖြစ်သည်” ဟု ရေးသားခဲ့သည် (၅တီ ၃၂၃၊ ၃၂၄)။ ထို့ပြင် ဓမ္မသတင်းကောင်းပြန့်ပွားရေးအတွက်
အချို့စုံတွဲများသည် သားသမီးမရှိဘဲ နေထိုင်သင့်သည်ဟု ရေးသားခဲ့သည် (RH ဒီဇင်ဘာ ၈၊ ၁၈၈၅)။
a. Birth control. Although the practice of birth control is not new,
technology now available permits parents to space the birth of children more
safely or limit their number. Whether or not to practice birth control is a
private decision of the couple. They alone know the limits of their financial
and physical strength; they must take responsibility for the education and
upbringing of children born into the home. Families that grow beyond the
economic capacity of the parents place themselves at a disadvantage that sadly
can affect the development of the children. Mothers who have too many children
suffer physically and psychologically; their children suffer as well. Thus
while respecting the biblical injunction to preserve life, most Christians
accept the thesis that failure to prevent the beginning of life can be
injurious to the welfare of all participants, effectively countering God’s
design for our health and prosperity.
Throughout her ministry, Ellen White wrote of the need for parents to
consider the welfare of their children before bringing babies into the world
(2T 380; RH June 24, 1890). Parents, she wrote, “have no right to bring
children into the world to be a burden to others” (2T 380). She wrote to one
couple specifically that unless they could discipline their children “from
their babyhood … it is a sin to increase your family” (5T 323, 324).
Furthermore, to improve their missionary possibilities, some couples should
remain childless (RH Dec. 8, 1885).
ခ.
ခေတ်မီနည်းပညာနှင့် မွေးစားခြင်း။ မျိုးမပွားနိုင်သော စုံတွဲများသည်
ခေတ်မီနည်းပညာများ သို့မဟုတ် မွေးစားခြင်းဖြင့် သ0းသမီးရရှိလိုကြပေမည်။
ဤနည်းလမ်းများစွာသည် ကိုယ်ကျင့်တရားဆိုင်ရာ စိန်ခေါ်မှုများကို ပေးစွမ်းပြီး
ဝိညာဉ်တော်ဦးဆောင်သော ဦးစားပေးရွေးချယ်မှုဖြစ်လာသည်။ အားလုံးသည် ဘဝ၏မူအခြေခံနှင့်
ခရစ်ယာန်စီမံခန့်ခွဲမှုတာဝန်ကို နက်နက်ရှိုင်းရှိုင်း စဉ်းစားရန် လိုအပ်သည်။
b. Modern technology and adoption. Couples who are unable to procreate may
desire to use modern technology or adoption to have children. Many of these
arrangements present severe ethical challenges and become a matter of
Spirit-guided preference. All demand sober reflection upon the principle of
life and the role of Christian stewardship.
ခင်ပွန်းဖြစ်သူ၏
သုက်ရည်ဖြင့် အတုမျိုးအောင်ခြင်း သို့မဟုတ် ခင်ပွန်းနှင့်ဇနီး၏ သုက်ရည်နှင့်
သားဥကို အသုံးပြု၍ ဓာတ်ခွဲခန်းတွင် မျိုးဖြစ်စေခြင်း (in-vitro
fertilization) သည်
မိဘနှစ်ဦးစလုံးနှင့် ဆိုင်သော ကလေးကို ဖြစ်ပေါ်စေမည်ဖြစ်ရာ ထိုအချက်တွင်
ကိုယ်ကျင့်တရားပြဿနာမရှိချေ။ သို့သော် မိဘများအနေဖြင့် ဤနည်းလမ်းများတွင်
များသောအားဖြင့် ကုန်ကျစရိတ်များပြားသော စီမံခန့်ခွဲမှုကို စဉ်းစားရန်လိုသည်။
မျိုးမပွားနိုင်ခြင်းကို ကျော်လွှားခြင်းသည် သူတို့တစ်ဦးချင်းအတွက်
ဘုရားသခင်၏အလိုတော်ကို ဆန့်ကျင်နေခြင်းဖြစ်နိုင်သလားဟုလည်း စဉ်းစားရန်လိုပေမည်။
Artificial insemination by the father or in-vitro fertilization using
sperm and egg of a married couple will produce a child who belongs to both
parents. In that sense, there is no moral problem. However, parents may wish to
consider the stewardship of means involved in these usually expensive
procedures. They may also consider whether overcoming infertility could be
contravening God’s will for them as individuals.
အလှူရှင်ဖြင့်
အတုမျိုးအောင်ခြင်းသည် ခက်ခဲသောမေးခွန်းများစွာကို ဖြစ်ပေါ်စေသည်။ သုက်ဘဏ်မှ
အလှူရှင်ကို ဂရုတစိုက်ရွေးချယ်သည်ဖြစ်စေ ဖခင်ဖြစ်သူသည် မလိုလားအပ်သော
မျိုးဗီဇလက္ခဏာများကို ကလေးထံ လွှဲပြောင်းပေးနိုင်သည်။ ဖခင်မှာ အမည်မသိ
အလှူရှင်ဖြစ်ကြောင်း သိရှိသွားသော ကလေးသည် ပျောက်ဆုံးနေသော မိဘတစ်ဦးကို တစ်သက်လုံး
တွေးတောပူပန်နေရပေမည်။ အခြားတစ်ဖက်တွင်မူ ဖခင်ကို သိရှိပါက ကလေးသို့မဟုတ် ဖခင်သည်
ကလေးကို ပြုစုပျိုးထောင်ခဲ့သော မိသားစုနှင့် ဆက်နွယ်မှုကို ဖျက်ဆီးရန်
ရွေးချယ်နိုင်သည်။ အလှူရှင်သားဥနှင့် ဖခင်၏သုက်ရည်ကို အသုံးပြုခြင်းသည်လည်း
အလားတူပြဿနာများကို ဖြစ်ပေါ်စေမည်။
Artificial insemination by a donor poses a number of difficult questions.
Regardless of the care of the sperm bank in selecting donors, the father may
pass on to the child undesirable traits. A child who finds that its father was
an unknown donor may spend a lifetime wondering and worrying about the absent
parent. On the other hand, if the father were known, either the child or the
father could choose to destroy the bond linking the child to the family in
which he or she was reared. The problems raised by using a donor egg and the
father’s sperm would be similar.
မွေးစားခြင်းသည်
မိသားစုချဲ့ထွင်ခြင်းနှင့် ပြည့်စုံခြင်း၏ ရှေးကျသောနည်းလမ်းဖြစ်သည်။ အာဗြဟံသည်
ဧလိဇာ၏ကို မွေးစားရန် စဉ်းစားခဲ့သည် (ကမ္ဘာဦး ၁၅:၂၊ ၃)။ ဖာရိုသမီးတော်သည်
မောရှေကို မွေးစားခဲ့သည် (ထွက်မြောက်ရာ ၂:၁၀)။ မော်ဒကဲသည် ဧသတာကို
မိမိသမီးအရင်းကဲ့သို့ ပြုစုခဲ့သည် (ဧသတာ ၂:၇)။ ယောသပ်သည် ယေရှုကလေးအတွက်
တာဝန်ယူခဲ့သည် (လုကာ ၂:၄၁–၅၂)။
Adoption is an age-old means of family expansion and fulfillment. Abraham
considered adopting Eliezer to make him his heir (Gen. 15:2, 3). Pharaoh’s
daughter adopted Moses (Ex. 2:10). Mordecai raised Esther as his own child
(Esther 2:7), and Joseph took responsibility for the child Jesus (Luke
2:41–52).
မွေးစားခြင်းအများစုသည်
အကြောင်းပြချက်နှစ်ခုကြောင့် ဖြစ်ပေါ်သည်။ သားသမီးအလွန်လိုလားသော
မျိုးမပွားနိုင်သည့် စုံတွဲများသည် ကလေးငယ်ကို မွေးစားနိုင်သည်။ ကလေးတစ်ဦးကို
လိုအပ်နေသည်ကို တွေ့မြင်သော စုံတွဲ သို့မဟုတ် မိသားစုများသည် ထိုကလေးငယ်အတွက်
မိမိအိမ်ကို ဖွင့်ပေးရန် ဆုံးဖြတ်နိုင်သည်။ အကြောင်းပြချက်မသက်ဆိုင်ဘဲ
မွေးစားမိဘများသည် မွေးစားကလေးများအတွက် တစ်သက်လုံး ကတိကဝတ်ပြုကြသည်။
Most adoptions take place for two reasons. Infertile couples with a great
desire to have children may choose to adopt a baby. Couples or families who see
a child in need may decide to open their home to that little one. Whatever the
reason, adoptive parents commit themselves to their adopted children for life.
မွေးစားခြင်းသည်
အခက်အခဲများကို ဖြစ်ပေါ်စေနိုင်သည်ကို ငြင်းပယ်၍မရချေ။ ကလေးများသည် မွေးစားမိဘများ
နားလည်ရန် သို့မဟုတ် လက်ခံရန် ခက်ခဲသော မျိုးဗီဇလက္ခဏာများ သို့မဟုတ် ငယ်စဉ်က
ဆိုးရွားစွာ ဆက်ဆံခံရမှု၏ အကျိုးသက်ရောက်မှုများကို သယ်ဆောင်လာနိုင်သည်။
လူမျိုးမတူ သို့မဟုတ် ယဉ်ကျေးမှုမတူ မွေးစားခြင်းများသည်လည်း ဉာဏ်ပညာနှင့်
ထူးခြားသော မေတ္တာများစွာ လိုအပ်ပေမည်။
That adoption may pose dilemmas cannot be denied. Children may carry with
them genetic predispositions or results of early mistreatment that are
difficult for the adoptive parents to understand or accept. Interracial or
intercultural adoptions may also require a great deal of wisdom and an
exceptional amount of love.
အထရူးဇင်ရည်ရွယ်ချက်ဖြင့်
ပြုလုပ်သောအခါ မွေးစားခြင်းသည် လှပသော ခရစ်ယာန်လုပ်ရပ်ဖြစ်သည်။ ၎င်းသည် ကလေးအတွက်
မွေးရာပါ ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာနှင့် စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ လိုအပ်ချက်များကို
ဖြည့်ဆည်းပေးသော မေတ္တာရှိသော အိမ်တစ်အိမ်ကို ပေးသည်။ ထို့ပြင် စုံတွဲအား
မိဘဖြစ်ခြင်း၏ အကျိုးကျေးဇူးများကို ခံစားခွင့်ပေးသည်။
When undertaken out of altruistic motives, adoption is a beautiful
Christian gesture. It provides for the child a loving home to meet inborn
physical and psychosocial needs. It also allows the couple to reap the benefits
of parenthood.
ခရစ်ယာန်မွေးစားမိသားစုများ၏
လှပမှုတစ်ခုမှာ ဘုရားသခင်သည် မိမိသားသမီးများအတွက် ပြသသော မေတ္တာနှင့်
ဂရုစိုက်မှုကို ထင်ဟပ်စေခြင်းဖြစ်သည်။ ဤအချက်နှင့်ပတ်သက်၍ ပေါလုက ခရစ်ယာန်များသည်
ဘုရားသခင်မှ မွေးစားခြင်းခံရပြီး ဘုရားသခင်၏သားသမီးများ ဖြစ်လာသည်ဟု ဆိုခဲ့သည် (ရောမ
၈:၁၅၊ ၁၆၊ ၉:၄)။
One of the beauties of Christian adoptive families is that they mirror the
love and care God has for His children. In this regard, Paul said that
Christians were adopted by God, thereby becoming children of God (Rom. 8:15,
16; 9:4).
၂. အမွေချွန်စာနှင့်
ယုံပုံချက်များ
ခရစ်ယာန်များသည်
ဘုရားသခင်ကို ယုံကြည်ကိုးစားရမည်။ ထို့ပြင် စွမ်းရည်ရှိစဉ်အခါက
အကျပ်အတည်းရက်များအတွက် ပြင်ဆင်ခြင်းဖြင့် အနာဂတ်ကို စီမံရမည် (သုတ္တံ ၆:၆–၁၁)။
မိဘမဲ့ကလေးများကို သင့်လျော်စွာ ဂရုစိုက်ရန်နှင့် ပစ္စည်းဥစ္စာကို သင့်လျော်စွာ
ခွဲဝေရန် အမွေချွန်စာနှင့် ယုံပုံချက်များကို အသုံးပြုခြင်းသည် ဉာဏ်ပညာကို
အသုံးချသည့်နည်းလမ်းတစ်ခုဖြစ်သည်။ အမွေချွန်စာတွင် အသင်းတော်ကို ထည့်သွင်းရန်
အလေးပေးသင့်သည်။
2. Wills and Trusts
Christians are to trust in God. They are also to make provision for the
future by preparing in times of ability for days of crisis (Prov. 6:6–11). The
use of wills and trusts to ensure proper care of children who may be orphaned
and to distribute appropriately the estate is one way in which wisdom is
applied. Emphasis should be placed on including the church in the disposition
of one’s estate.
ယခုအခါ အသုံးများသော
ဥပဒေစာရွက်စာတမ်းများတွင် အိမ်ထောင်မပြုမီ သဘောတူညီချက်နှင့် အသက်ရှင်နေစဉ်
အမွေချွန်စာ ပါဝင်သည်။ ပထမတစ်ခုသည် အိမ်ထောင်ဖျက်သိမ်းပါက ပစ္စည်းဥစ္စာခွဲဝေမှုကို
ကြိုတင်သဘောတူညီချက်ဖြစ်သည်။ ဤသဘောတူညီချက်သည် ယခင်အိမ်ထောင်မှ သားသမီးများ၏
အကျိုးစီးပွားကို ကာကွယ်ရန် မကြာခဏ အထောက်အကူဖြစ်သည်။ ဥပဒေအရ လုံးဝတရားဝင်သော်လည်း
အိမ်ထောင်မပြုမီ သဘောတူညီချက်သည် မေးခွန်းများကို ဖြစ်ပေါ်စေသည်။
အိမ်ထောင်ဖျက်သိမ်းမှုကို ကြိုတင်စီစဉ်ခြင်းသည် အိမ်ထောင်ရေးအောင်မြင်မှုအတွက်
အခြေခံဖြစ်သော မိသားစုစည်းစည်းလုံးလုံးနှင့် ခွင့်လွှတ်မှုမူများကို ဆန့်ကျင်သလော။
ထွက်ပေါက်တစ်ခုနှင့် အိမ်ထောင်ပြုခြင်းသည် အိမ်ထောင်ပဋိညာဉ်၏ “အမြဲတမ်း” သဘောကို
အားနည်းစေသလော။ အသက်ရှင်နေစဉ် အမွေချွန်စာသည် သေမင်းရောဂါဖြစ်နေသူအတွက်
ကုသမှုအမျိုးအစားနှင့် အကျယ်အဝန်ကို ညွှန်ကြားထားပြီး အသက်ရှည်စေရန် သို့မဟုတ်
ထိန်းသိမ်းရန် ဆေးဘက်ဆိုင်ရာဝန်ထမ်းများ လုပ်ဆောင်ရမည့် အစီအမံများနှင့် သေဆုံးပါက
ကိုယ်တွင်းအင်္ဂါများကို အစားထိုးကုသရန် သို့မဟုတ် သုတေသနအတွက် အသုံးပြုခြင်းကို
ပါဝင်သည်။ ထိုကဲ့သို့ အမွေချွန်စာရေး�署名前 မိသားစုဝင်များနှင့်
တိုင်ပင်သင့်သည်။ သူတို့သည် အမိန့်ပေးထားသည်များကို ကွဲပြားစွာ မြင်နိုင်သည်။
ဆေးဘက်ဆိုင်ရာ ဆုံးဖြတ်ချက်ချရမည့်သူများနှင့် မိမိ၏ဆန္ဒကို ဆွေးနွေးသင့်သည်။
Among legal documents now commonly used are the prenuptial agreement and
the living will. The first agrees on the distribution of assets should the
marriage be dissolved. This agreement is often helpful to protect the interests
of children of prior marriages. While perfectly legal, the prenuptial agreement
raises questions. Does preplanned dissolution of marriage prove inimical to the
principles of family unity and forgiveness so fundamental to marital success?
Does marrying with an escape clause somehow weaken the “foreverness” of the
marriage covenant?
A living will dictates the nature and extent of treatment in the event of
terminal illness, including the measures that medical personnel are to take to
prolong or maintain life and, in case of death, the use of organs for
transplant or research. Before signing such a will, a person should consult
with family members who may view the arrangements mandated in a different
light, and discuss his or her own wishes with those who will need to make
medical decisions.
စ.
မိသားစုအခက်အခဲများ
၁.
ကိုယ်ဝန်ဖျက်ချခြင်း
မီးယပ်တားခြင်းကို
များသောအားဖြင့် ဘဝမဖြစ်ပေါ်မီ တားဆီးခြင်းဟု နားလည်သော်လည်း
ကိုယ်ဝန်ဖျက်ချခြင်းသည် ဘဝကို ရပ်တန့်စေပြီး ဘုရားသခင်ဆိုင်ရာ ပြဿနာဖြစ်လာသည်။
F. Family Dilemmas
1. Abortion
Whereas birth control usually is understood as preventing life from
occurring, abortion involves the termination of life and becomes a theological
issue.
ဘုရားသခင်သည်
ဘဝ၏အရင်းအမြစ်နှင့် ပေးသူဖြစ်သည် (တမန်တော် ၁၇:၂၅၊ ၂၈)။ လူသားဘဝသည်
ဘုရားသခင်၏ပုံသဏ္ဌာန်ဖြင့် ဖန်ဆင်းခံရသောကြောင့် ထူးခြားသော တန်ဖိုးရှိသည်
(ကမ္ဘာဦး ၁:၂၇)။ ဘုရားသခင်သည် လူသားဘဝကို ကာကွယ်ရန် ခေါ်ဆိုသည် (ထွက်မြောက်ရာ
၂၀:၁၃) နှင့် ၎င်းကို ဖျက်ဆီးခြင်းအတွက် လူသားများကို တာဝန်ချသည် (ကမ္ဘာဦး ၉:၅၊
၆)။ ဘုရားသခင်သည် အကာအကွယ်မဲ့သူများကို အထူးကာကွယ်စောင့်ရှောက်သည် (သုတ္တံ ၂၄:၁၁၊
၁၂၊ ယာကုပ် ၁:၂၇)။ အခြားတစ်ဖက်တွင် ဘုရားသခင်သည် လူသားများအား
ရွေးချယ်ခွင့်လွတ်လပ်ခွင့်ကို ပေးသည် (တရားဟောရာ ၃၀:၁၉၊ ၂၀၊ ဂလာတိ ၅:၁၃) နှင့်
သမ္မာကျမ်းစာမူများအတိုင်း ကိုယ်တိုင် ကိုယ်ကျင့်တရားဆိုင်ရာ ဆုံးဖြတ်ချက်များ
ချရန် ခေါ်ဆိုသည် (တမန်တော် ၁၇:၁၁)၊ အမြဲတမ်း ဘုရားသခင်၏အလိုတော်ကို လုပ်ဆောင်ရန်
ကြိုးစားသည် (ရောမ ၁၂:၂)။
God is the source and giver of life (Acts 17:25, 28). Human life has
unique value because human beings are created in the image of God (Gen. 1:27).
God calls for the protection of human life (Ex. 20:13) and holds human beings
accountable for its destruction (Gen. 9:5, 6). God is especially concerned for
the protection of the defenseless (Prov. 24:11, 12; James 1:27). On the other
hand, God gives to human beings the freedom of choice (Deut. 30:19, 20; Gal.
5:13) and calls us individually to make moral decisions on the basis of
biblical principles (Acts 17:11), always attempting to do the will of God (Rom.
12:2).
သန္ဓေသားကလေး၏ ဘဝကို
လူသားဘဝအားလုံး၏ သန့်ရှင်းမှုကြောင့် လေးစားရမည်။ ကိုယ်ဝန်ဖျက်ချခြင်းသည်
ကိုယ်ကျင့်တရားအကျိုးဆက်မရှိသော လုပ်ရပ်မဟုတ်သဖြင့် ဘယ်တော့မှ ပေါ့ပေါ့တန်တန်
မလုပ်သင့်ချေ။ သို့သော် ကိုယ်ဝန်ဖျက်ချခြင်းဆိုင်ရာ ဆုံးဖြတ်ချက်များကို
အပြစ်ရှိသောကမ္ဘာတွင် ပြင်ပလူများက မဟုတ်ဘဲ ဂရုစိုက်မှုနှင့် ထောက်ပံ့မှုရှိသော
မိသားစုအတွင်း သမ္မာကျမ်းစာမူများဖြင့် လမ်းညွှန်ချက်ရယူ၍ ချရမည်။
ခရစ်ယာန်အနည်းငယ်သာ ကိုယ်ဝန်ဖျက်ချခြင်းအားလုံး မှန်ကန်သည်ဟု သို့မဟုတ် ဘယ်တော့မှ
ရွေးချယ်စရာမဟုတ်ဟု ငြင်းခုန်မည်။ သို့သော် စဉ်းစားရသောအခါ များသောအားဖြင့်
ဆွေမျိုးပြောင်းလဲခြင်း၊ မုဒိန်းမှု သို့မဟုတ် မိခင်၏ဘဝကို
အဓိကခြိမ်းခြောက်မှုတို့နှင့် သက်ဆိုင်သည်။
The life of an unborn child is to be respected because of the sanctity of
all human life. Abortion is never an action devoid of moral consequences and
should never be taken lightly. However, decisions about abortion must be made
in the context of a sinful world, not by outsiders, but within the setting of a
caring, supportive family, guided by biblical principles. Few Christians would
argue that all abortions are right or that it is never an option to be
considered. When consideration is given, however, it almost always concerns
incest, rape, or a radical threat to the life of the mother.
ထိုကိစ္စတွင်
မည်သည့်ယုံကြည်ချက်ရှိစေစေ ကိုယ်ဝန်ဖျက်ချခြင်း၏ ဒုက္ခရောက်ခဲ့သူများအတွက်
ခရစ်ယာန်များသည် ရှုတ်ချသည့်သဘောထားများ မပြသင့်ချေ။ မလိုလားအပ်သော
ကိုယ်ဝန်ဒုက္ခရင်ဆိုင်နေရသူများအတွက် သနားကရုဏာနှင့် ထောက်ပံ့မှုကို အသင်းတော်မှ
ပေးအပ်သင့်သည်။
Whatever their convictions on the matter, Christians should not display
attitudes of condemnation for those who have gone through the trauma of
abortion. Compassion and support should be offered by the church to those
facing the dilemma of unwanted pregnancy.
၂. သေကူသွေးကူမှု (Euthanasia)
ယနေ့လူ့အဖွဲ့အစည်းတွင်
ကရုဏာဖြင့် သတ်ခြင်းနှစ်မျိုးကို လက်ခံလာကြသည်။ သေမင်းရောဂါရှိသူများအား အစာနှင့်
အသက်ထိန်းစက်များကို ငြင်းပယ်ခြင်းကို လက်တွေ့မဲ့ သေကူသွေးကူမှု ဟုခေါ်သည်။
နာကျင်မှုထပ်မံမဖြစ်စေရန် လူတစ်ဦး၏ဘဝကို ရည်ရွယ်ချက်ရှိရှိ ရပ်တန့်စေခြင်းကို
တက်ကြွသော သေကူသွေးကူမှု ဟုခေါ်သည်။
2. Euthanasia
Two kinds of mercy killings are gaining acceptance in today’s society.
Passive euthanasia is the denial of nourishment or life-support systems to the
terminally ill. Active euthanasia refers to taking a person’s life in order to
prevent further pain.
ပါဝင်သူနှင့်
မိသားစုအတွက် မေးခွန်းများစွာ ရှိလာသည်။ လူတစ်ဦး သေဆုံးပြီလား။
ဦးနှောက်လုပ်ဆောင်ချက်ရပ်တန့်သွားသောအခါလော။ နှလုံးခုန်ရပ်တန့်သောအခါလော။
ခန္ဓာကိုယ်စနစ်များ ပျက်စီးသွားသောအခါ စက်ဖြင့် အသက်ရှင်နေစေခြင်းသည်
ကိုယ်ကျင့်တရားအရ မှန်ကန်သလော။ လူတစ်ဦးကို သေစေရန် ကူညီခြင်းသည် လူသတ်မှုလော။
စက်ဖြင့် မထိန်းသိမ်းလိုကြောင်း အသက်ရှင်နေစဉ် အမွေချွန်စာတွင် ဖော်ပြထားသူ၏
ဆန္ဒကို မိသားစုက လေးစားသင့်သလော။
Several questions face the person involved, as well as the family. When is
a person dead? When the brain ceases to function? When the heart stops beating?
Is it morally right to keep a person mechanically alive when the body systems
have failed? Is it murder to assist a person to die? Should the family honor
the wishes of one whose living will states the desire not to be maintained by
mechanical means?
သေကူသွေးကူမှုကို
အတိအကျ ဆန့်ကျင်သူများက ၎င်းကို “မသတ်နှင့်” ဆိုသော ပညတ်တော်ကို ချိုးဖောက်ခြင်းဟု
ယူဆကြသည်။ အခြားတစ်ဖက်တွင် ၎င်းကို လက်ခံသူများက ထွက်မြောက်ရာ ၂၀:၁၃ ၏
ဟေဗြဲစာသားတွင် “မသတ်နှင့်” မဟုတ်ဘဲ “လူမသတ်နှင့်” ဟု ဆိုထားပြီး လက်တွေ့မဲ့
သေကူသွေးကူမှုသည် ဘဝကို ယူခြင်းမဟုတ်ဘဲ သေဆုံးခြင်း၏ ဒုက္ခကို လျှော့ချခြင်းဟု
ယူဆကြသည်။
Those who categorically oppose euthanasia believe it to be a breach of the
command “Thou shalt not kill.” On the other hand, those who accept it as
correct remind us that the Hebrew of Exodus 20:13 reads “Thou shalt not
murder,” and consider that passive euthanasia is not taking life but lessening
the trauma of dying.
မေတ္တာဥပဒေ၊
ဘဝလေးစားမှုနှင့် တရားမျှတမှုမူများအပေါ် အခြေခံ၍ မိသားစုအတွင်း ဤပုံမှန်မဟုတ်သော
အဖြစ်အပျက်များကို လက်ခံ၍မရချေ။ အပြစ်ရှိသောကမ္ဘာတွင် အပြစ်၊ ရောဂါနှင့်
နာကျင်မှုများ ပြည့်နှက်နေသည်ကို အသိအမှတ်ပြုလျက် ခရစ်ယာန်များအနေဖြင့်
မိသားစုဘဝအတွက် ဘုရားသခင်၏ စံနမူနာကို လိုက်စားရမည်။
Predicated on the law of love, the respect for life, and the principles of
justice, these aberrations within the family cannot be accepted. While
recognizing that we live in a sinful world, where sin, disease, and pain
abound, as Christians we are obligated to pursue the divine ideal for family
life.
၃. ကလုံးထုတ်ခြင်း (Cloning)
လူသားကလုံးထုတ်ခြင်း
(cloning) သည်
လက်ရှိတွင် အဖြစ်မှန်မဟုတ်သေးသော်လည်း ၎င်း၏အကျိုးသက်ရောက်မှုများကို သက်သေပြ၍
မရသေးပေ။ သို့သော် အပြုသဘောနှင့် အပျက်သဘောအကျိုးသက်ရောက်မှုများကို
ခန့်မှန်းနိုင်သည်။
3. Cloning
Since human replication (cloning) is not yet a reality, its consequences
have not been demonstrated, but there are some effects, both positive and
negative, that are quite predictable.
အပျက်သဘောအကျိုးသက်ရောက်မှုများတွင်
အချစ်၊ လေးစားမှုနှင့် ချစ်ခြင်းမေတ္တာကဲ့သို့ အရေးကြီးသော လူသားခံစားချက်များကို
အဆုံးမဲ့ အစားထိုးနိုင်သည်ဟူသော ခံစားချက်ကြောင့် တိမ်ကောစေခြင်း၊
စက်ရုံလုပ်ငန်းကဲ့သို့ နည်းလမ်းဖြင့် လူသားများကို ထုတ်လုပ်ခြင်းကြောင့် ဘဝ၏တန်ဖိုးကျဆင်းခြင်း၊
လိင်မှုကို လူသားမျိုးပွားခြင်းမှ ခွဲထုတ်ခြင်းကြောင့် အိမ်ထောင်ရေးရင်းနှီးမှု
ထပ်မံယိုယွင်းလာခြင်း၊ ဖခင်မိခင်မရှိသော လူသားအတန်းအစားကို ဖန်တီးခြင်းကြောင့်
မိသားစုစနစ် အားနည်းလာခြင်း၊ မည်သူကို ကလုံးထုတ်ရကြောင်း ရွေးချယ်ခြင်းကြောင့်
မာန်တက်မှုနှင့် အထက်စီးဆန်မှု အတည်ပြုလာခြင်း ပါဝင်သည်။
Among the negative consequences are: the muting of such vital human
emotions as affection, respect, and love because of feelings of infinite
replaceability; the devaluation of life as a result of reproducing humans via
an industrial or “factorylike” methodology; the further denigration of marital
intimacy because of the disengagement of sexuality from human reproduction; the
weakening of the family system because of the creation of a human class that
has neither father nor mother; and the ratification of self-centeredness and
elitism in consequence of the selectivity that decides who is worthy to be
cloned and who is not.
အပြုသဘောအကျိုးသက်ရောက်မှုများတွင်
အရိုးနုနှင့် ကျောက်ကပ်ကဲ့သို့ ကိုယ်တွင်းအင်္ဂါများကို အသုံးပြု၍ ဘဝကို
မြှင့်တင်ခြင်းနှင့် အဲလိဇဘက်ဘရက်ဘရောင်နင်း၊ အယ်လ်ဘတ်အိုင်းစတိုင်း သို့မဟုတ်
ဂျော့ဝါရှင်တန်ကားဗားကဲ့သို့ ပါရမီရှင်များကို လူ့အဖွဲ့အစည်းတွင် ထာဝရတည်တံ့စေခြင်း
ပါဝင်သည်။
Among the positive consequences envisioned are the enhancement of life
that would result from the use of the body parts such as bone marrow or a
kidney, and the perpetuation within society of the genius of an Elizabeth
Barrett Browning, an Albert Einstein, or a George Washington Carver.
ကလုံးထုတ်ခြင်း၏
အလားအလာရှိသော အပျက်သဘောအကျိုးသက်ရောက်မှုများနှင့် ပါရမီထူးချွန်မှုကို
ကလုံးထုတ်ခြင်းသည် မူလလူတွင် တူညီသောအတိုင်းအတာ သို့မဟုတ် တူညီသောရည်ရွယ်ချက်ဖြင့်
ဖွံ့ဖြိုးမှု သို့မဟုတ် အသုံးပြုမှု အာမခံချက်မရှိသည်ကို ထည့်စဉ်းစားသောအခါ
ခရစ်ယာန်များသည် ဘုရားသခင်က ခွင့်ပြုထားသော ဘဝ၏လျှို့ဝှက်ချက်ထဲသို့ ဝင်ရောက်လာသော
ဤစိတ်လှုပ်ရှားဖွယ်ရာ သို့သော် အလွန်အမင်း တိုးတက်မှုကို အလွန်သတိကြီးစွာ
ကြည့်ရှုရန် တရားမျှတသည်။
When we add to cloning’s probable negative consequences the fact that the
replication of genius does not guarantee its development or use to the same
degree or for the same purposes as seen in the original, it is clear that
Christians are justified in viewing with great caution this exciting but
radical advance that God has permitted into the secret of life.
၄. သဘာဝမကျသော
ကိုယ်ဝန်ရှိခြင်း
သဘာဝမကျသော
ကိုယ်ဝန်ရှိနည်းလမ်းနှစ်ခုမှာ ဓာတ်ခွဲခန်းတွင် မျိုးဖြစ်စေခြင်း (in-vitro
fertilization) နှင့်
အတုမျိုးအောင်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ဓာတ်ခွဲခန်းတွင် မျိုးဖြစ်စေခြင်းသည်
မိခင်သားအိမ်ပြင်ပတွင် ကိုယ်ဝန်ရှိခြင်းဖြစ်သည်။ ဤနည်းလမ်းတွင် အမျိုးသမီးထံမှ
သားဥများကို ခွဲစိတ်ဖြင့် ထုတ်ယူပြီး ဓာတ်ခွဲခန်းဖန်ပုသေးတွင်
အမျိုးသားသုက်ရည်နှင့် တွဲဖက်စေသည်။ တိုတောင်းသော သားဖွားကာလအပြီး ဖွံ့ဖြိုးလာသော
သန္ဓေသား သုံး သို့မဟုတ် လေးခုကို သားအိမ်ထဲ ထည့်သွင်းပြီး အနည်းဆုံး တစ်ခု
ရှင်သန်မည်ဟု မျှော်လင့်သည်။ အခြားတစ်ခုဖြစ်သော အတုမျိုးအောင်ခြင်းသည် ခင်ပွန်း
သို့မဟုတ် အလှူရှင်အမျိုးသား၏ သုက်ရည်ကို ဆေးထိုးအပ်ဖြင့် သားအိမ်ထဲ ထည့်သွင်းသည့်
လုပ်ငန်းစဉ်ဖြစ်သည်။ ဤနည်းဖြင့် မွေးဖွားမှုများသည် ကမ္ဘာတစ်ဝှမ်းတွင် နှစ်စဉ်
သိန်းနှင့်ချီ ရှိသည်။
ဓာတ်ခွဲခန်းတွင်
မျိုးဖြစ်စေခြင်းမှ ဖြစ်ပေါ်လာသော မေးခွန်းများမှာ။
က. ဘဝသည် မည်သည့်အခါ
စတင်သနည်း။ အခြားနည်းဖြင့် ဆိုရသော် ဖွံ့ဖြိုးလာသော သန္ဓေသားများသည် လူသားလော။
အကယ်၍ လူသားဖြစ်ပါက အတုဖြင့်ဖြစ်စေ ဘဝများစွာ စတင်စေပြီး အများစုသည် သေဆုံးမည်ကို
သိလျက် မှန်ကန်သလော။
4. Nonnatural Conception
The two most common nonnatural methods of conception are in-vitro
fertilization and artificial insemination. In-vitro fertilization is conception
outside the mother’s womb. In this process eggs are surgically removed from the
female and mated with the male sperm in a small glass laboratory dish. After a
short incubation period, several (three or four) of the developing embryos are
implanted within the womb with the hope that at least one will survive.
The other, and better-known process, artificial insemination, is a
procedure whereby the semen of either the husband or a donor male is deposited
into the womb by use of a syringe. Births by this process number annually in
the hundreds of thousands around the world.
Questions arising from the processing of in-vitro fertilization include:
a. When does life begin? In other words, are the developing embryos human?
If so, is it right to start several lives, even artificially, knowing that most
of them will die?
b. While children of in-vitro fertilization involving husband and wife may
appear quite natural in their development, what will happen when this method
involves a donor male other than the husband?
ခ.
ခင်ပွန်းနှင့်ဇနီးပါဝင်သော ဓာတ်ခွဲခန်းတွင် မျိုးဖြစ်စေခြင်းမှ ကလေးများသည်
ဖွံ့ဖြိုးမှုတွင် သဘာဝကျနိုင်သော်လည်း ခင်ပွန်းမဟုတ်သော အလှူရှင်အမျိုးသားပါဝင်ပါက
မည်သို့ဖြစ်မည်နည်း။
c. Should the mother and child be identified to the donor?
ဂ. မိခင်နှင့်ကလေးကို
အလှူရှင်ထံ အမှတ်အသားပြုသင့်သလော။
ဃ. ထိုကိစ္စတွင်
သဘာဝဖခင်တွင် မည်သည့်အခွင့်အရေး သို့မဟုတ် တာဝန်ရှိသနည်း။
င. ငှားရမ်းဖခင်
သို့မဟုတ် ထိုနည်းဖြင့် ကိုယ်ဝန်ရှိသော ကလေးအပေါ် စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ အပျက်အစီးများ
ဖြစ်ပေါ်နိုင်သလော။
d. What rights and/or responsibilities does the natural father have in
such a case?
e. What psychological negatives are likely to affect a father for hire or
a child of such a process?
Artificial insemination involving husband and wife carries fewer legal
ethical questions.
ခင်ပွန်းနှင့်ဇနီးပါဝင်သော
အတုမျိုးအောင်ခြင်းသည် ဥပဒေနှင့် ကိုယ်ကျင့်တရားဆိုင်ရာ မေးခွန်းနည်းပါးသည်။
သို့သော် ခင်ပွန်းမဟုတ်သူ အလှူရှင်ပါဝင်ပါက အထက်ပါ အလှူရှင်အမျိုးသား၏
အခွင့်အရေးနှင့် တာဝန်ဆိုင်ရာ မေးခွန်းအားလုံး ပိုမိုပြင်းထန်လာပြီး ထိုနည်းဖြင့်
ကိုယ်ဝန်ရှိကြောင်း သိရှိပါက ကလေး၏ စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ကျန်းမာရေးဆိုင်ရာ
မေးခွန်းများလည်း ပြင်းထန်လာသည်။ ထို့ပြင် ကလေးအား အသိပေးသင့် မပေးသင့်ဆိုသည့်
မေးခွန်းလည်း ပါဝင်သည်။
However, when someone other than the husband acts as donor, all of the
questions above regarding the donor male’s rights and responsibilities become
intensified as do questions about the psychological welfare of the child if he
or she is informed of having been so conceived. This includes the question of
whether or not he or she should be informed.
ဤကိစ္စနှင့်
ဆက်စပ်သော အခြားဒုက္ခမှာ အမြတ်အစွန်းအတွက် ကိုယ်စားလှယ်မိခင်ဖြစ်ခြင်း သို့မဟုတ်
အချို့က “သားအိမ်ငှားရမ်းခြင်း” ဟုခေါ်သည့်နည်းဖြစ်သည်။
A parallel dilemma in this regard is for-profit surrogate motherhood, or,
as some have termed it, “renting a womb.”
ကိုယ်ဝန်ဆောင်ခြင်းလုပ်ငန်းစဉ်ကို
စီးပွားဖြစ်လုပ်ခြင်း၏ လူ့အဖွဲ့အစည်းအပေါ် အကျိုးသက်ရောက်မှု၊ ဇီဝဗေဒမိခင်နှင့်
ကလေးအပေါ် အတင်းအဓမ္မ ခွဲခွာခြင်း၏ အကျိုးသက်ရောက်မှု၊ မိဘဖြစ်မှုနှင့်
လည်ပတ်ခွင့်ဆိုင်ရာ အငြင်းပွားမှုများတွင် မကြာခဏ တွေ့ရှိရသော ရှုပ်ထွေးမှုနှင့်
တင်းမာမှု စသည်တို့သည် ဤနည်းနှင့်ပတ်သက်သော စိုးရိမ်ဖွယ်မေးခွန်းများဖြစ်သည်။
အာဗြဟံနှင့် ဆာရာ၏ ဟာဂါ၏ သားအိမ်ကို အသုံးပြုခြင်းဥပမာသည် ဤပြဿနာများကို
ရာစုနှစ်များစွာ ရှင်းလင်းပြခဲ့သည် (ကမ္ဘာဦး ၁၆:၁–၁၆)။
Among the more disturbing questions concerning this method of childbearing
are:
a. The effects upon society of commercializing the childbearing process.
b. The effects upon the biological mother and the child of forced
separation.
c. The confusion and tension often encountered in disputes over parentage
and visitation rights. The example of Abraham and Sarah’s use of Hagar’s womb
has illumined these issues for centuries (Gen. 16:1–16).
ရိုးသားသော
ခရစ်ယာန်များသည် အထက်ပါ ရွေးချယ်စရာများကို ကွဲပြားစွာ မြင်နိုင်သည်။ သို့သော်
ဘုရားသခင်၏အလိုတော်ကို လုပ်ဆောင်လိုသူ မည်သူမဆို မိသားစုနှင့် လူ့အဖွဲ့အစည်း၏
အကျိုးကို ရှေးရှုသူများသည် ထိုအရာများကို ပေါ့ပေါ့တန်တန် မမြင်ကြချေ။
It is possible for sincere Christians to view the above options
differently. However, none who seek to do the will of God and thus function for
the good of family and society view them lightly.
III. သမိုင်းအရ အိမ်ထောင်ရေးနှင့် မိသားစု
A. ဂျူးဘာသာ
ကျမ်းစာမှတ်တမ်းတွင်
အစောပိုင်း ဂျူးဘာသာတွင် အိမ်ထောင်ရေးနှင့် မိသားစုဆိုင်ရာ အချက်အလက်များ
ပေးထားသည်။ ကျမ်းစာပြင်ပမှ ရှေးအကျဆုံး ဂျူးမှတ်တမ်းများတွင်
အိမ်ထောင်ရေးနှင့်ပတ်သက်၍ အီလီဖန်တိုင်း ပါပီရပ်စ်များထဲတွင် တွေ့ရှိရသော
အိမ်ထောင်စာချုပ်တစ်ခုနှင့် တိုဘိတ် ၇ နှင့် ၈ တွင် ဖော်ပြထားသည့် ဆာရာနှင့်
တိုဘီယာတို့၏ မင်္ဂလာဆောင်ပွဲဇာတ်လမ်းတို့ ပါဝင်သည်။ ထိုဇာတ်လမ်းတွင်
မင်္ဂလာဧည့်ခံပွဲနှင့် အိမ်ထောင်စာချုပ်ကို ဖော်ပြထားသည်။
III. Marriage and Family in Historical Perspective
A. Judaism
The biblical record gives information on marriage and family in early
Judaism. Among the oldest extrabiblical Jewish references to marriage is a
marriage contract found among the Elephantine papyri and the story of the
wedding of Sarah and Tobias in Tobit 7 and 8, which describes the feast, as
well as the marriage contract.
ရက်ဗီ ဂျူးဘာသာတွင်
အိမ်ထောင်ရေးကို ကြီးမားသော ကောင်းချီးတစ်ခုအဖြစ် ယူဆခဲ့သည်။ “ဇနီးမရှိသောသူသည်
ပြည့်စုံသောလူသားမဟုတ်” (ဘေဘီလိုနီယံ တယ်လ်မွတ် ယေဗမုတ် ၆၃a)၊ ထိုသူသည် “ပျော်ရွှင်မှုမရှိ၊
ကောင်းချီးမရှိ၊ ကောင်းမြတ်မှုမရှိဘဲ နေထိုင်သည်” (ဘေဘီလိုနီယံ တယ်လ်မွတ် ယေဗမုတ်
၆၂b)။
အိမ်ထောင်ပေါင်းများစွာ ပြုလုပ်ခြင်းသည် ဖြစ်နိုင်သော်လည်း တယ်လ်မွတ်ခေတ်တွင်
လက်တွေ့တွင် မသိခဲ့ပေ။ သားသမီးများ မွေးဖွားခြင်းသည် တာဝန်တစ်ခုဖြစ်သည် (မစ်ရှနာ
ယေဗမုတ် ၆:၆)။ သားသမီးမရှိခြင်း ၁၀ နှစ်ကြာပါက ဇနီးကို ကွာရှင်းရမည်။
In rabbinic Judaism, marriage was considered a great blessing: “He who has
no wife is not a proper man” (Babylonian Talmud Yebamoth 63a); he “lives
without joy, without blessing, and without goodness” (Babylonian Talmud
Yebamoth 62b). Polygamy was possible, but practically unknown in Talmudic
times. Procreation was a duty (Mishnah Yebamoth 6:6). After 10 years of
barrenness, a wife was to be divorced.
ဖခင်၏တာဝန်မှာ သားကို
တိုရာကျမ်းနှင့် အသက်မွေးဝမ်းကျောင်းနည်းလမ်းကို သင်ကြားပေးရခြင်းဖြစ်သည်
(ဘေဘီလိုနီယံ တယ်လ်မွတ် ကစ်ဒူရှင်း ၂၉b)။ မိဘများသည် သားသမီးတစ်ဦးဦးကို အထူးချစ်ခြင်းပြခြင်းကို
တင်းကြပ်စွာ တားမြစ်ထားသည် (ဘေဘီလိုနီယံ တယ်လ်မွတ် ရှဗ္ဗတ် ၁၀b)။ “လူတစ်ဦးသည်
စားနပ်ရိက္ခာအတွက် သူ၏စွမ်းရည်ထက်နည်းသုံးရ၊ အဝတ်အစားအတွက်
သူ၏စွမ်းရည်အတိုင်းသုံးရ၊ ဇနီးမောင်နှံနှင့် သားသမီးများကို ဂုဏ်ပြုရာတွင်
သူ၏စွမ်းရည်ထက်ကျော်လွန်၍ သုံးစွဲရမည်” (ဘေဘီလိုနီယံ တယ်လ်မွတ် ဟူလင် ၈၄b)။
The father’s duty was to teach his son Torah and a means of livelihood
(Babylonian Talmud Ḳiddushin 29b). It was strictly forbidden for a parent to
show favoritism to any child (Babylonian Talmud Shabbath 10b). “A man should
spend less than his means on food, up to his means on clothes, beyond his means
in honoring wife and children” (BabylonianTalmud Ḥullin 84b).
အိမ်သည်
ဘာသာရေးအလေ့အကျင့်များ၏ ဗဟိုချက်ဖြစ်သည်။ ထင်ရှားသော ပွဲတော်များတွင်
ရဗ္ဗီရှဗ္ဗတ်နှင့် ပသခါပွဲတို့ ပါဝင်သည်။ ထို့အပြင် မိသားစုများသည်
တဲတော်ပွဲတော်နှင့် နေ့စဉ်စားပွဲထမင်းစားဓလေ့များကို ကျင်းပခဲ့ကြပြီး
ထိုအရာများသည် မိသားစုကို ပေါင်းစည်းပေးသည်။
The home was the center of religious practice. Outstanding among its
festivities were the Sabbath and the Passover. In addition, families celebrated
the Feast of Tabernacles and daily table rituals, which strengthened the bonds
uniting them.
ယနေ့တိုင်
ဘာသာရေးဂျူးများတွင် အိမ်ထောင်ပြုခြင်းသည် လက်တွေ့အားဖြင့် မဖြစ်မနေ
လိုအပ်ချက်ဖြစ်သည်။ ဂျူးမိသားစုသည် ဘာသာရေးသင်ကြားမှုကို အထိရောက်ဆုံး
ပြုလုပ်သည့်နေရာအဖြစ် ဆက်လက်တည်ရှိနေသည်။
To this day marriage is practically mandatory among religious Jews. The
Jewish family continues to be the place where religious instruction takes place
most effectively.
B. အစောပိုင်း ခရစ်ယာန်ဘာသာ
အစောပိုင်း
ခရစ်ယာန်ဘာသာတွင် အိမ်ထောင်ရေးနှင့် မိသားစုသည် ဂျူးဓလေ့ထုံးတမ်းများမှ
လွှမ်းမိုးမှုရရှိခဲ့သော်လည်း၊ အဓိကအားဖြင့် ဓမ္မသစ်ကျမ်း၏ ညွှန်ကြားချက်များမှ
ပိုမိုလွှမ်းမိုးခဲ့သည်။ ထိုညွှန်ကြားချက်များသည် မိသားစုဝင်များ၏ တာဝန်များကို
အသေးစိတ်ဖော်ပြထားသည် (ဧဖက် ၅:၂၁–၆:၄၊ ကောလောသီ ၃:၁၈–၂၁၊ ၁ ပေတရု ၃:၁–၈)။
B. Early Christianity
Marriage and family in early Christianity were influenced by Jewish
tradition, but even more so by NT injunctions, which detailed the duties of
family members (Eph. 5:21–6:4; Col. 3:18–21; 1 Peter 3:1–8).
ခရစ်ယာန်များတွင်
အိမ်ထောင်ရေးကို များသောအားဖြင့် ဘာသာရေးအခမ်းအနားများနှင့်အတူ ပြုလုပ်ခဲ့သည်။
အီဂနေးတီယပ်စ်က ခရစ်ယာန်အိမ်ထောင်ရေးသည် ဧပစ်ကော့ပါး၏ သိရှိခွင့်ပြုချက်ဖြင့်
ပြုလုပ်သင့်သည်ဟု အတည်ပြုခဲ့ပြီး၊ အသင်းတော်၏ အကြံဉာဏ်နှင့်
ခွင့်ပြုချက်လိုအပ်ကြောင်း ဖော်ပြသည် (ပိုလီကပ်ထံသို့ စာတမ်း ၅ [ANF ၁:၁၀၀])။
အလက်ဇန္ဒြီးယားမှ ကလီမန့်က “ကျမ်းစာနှုတ်ကပတ်တော်အတိုင်း ပြီးစီးသော အိမ်ထောင်ရေး”
ကို သန့်ရှင်းသည်ဟု ပြောဆိုခဲ့သည် (စထရိုမာတာ ၄.၂၀ [ANF ၂:၄၃၂])။ စတုတ္ထမြောက်ရာစုမှစ၍
ယဇ်ပုရောဟိတ်တစ်ဦးသို့မဟုတ် ဧပစ်ကော့ပါးတစ်ဦးက ဦးဆောင်ခဲ့သည်။
Among Christians, marriage normally was accompanied by religious
ceremonies. Ignatius affirmed that Christian marriage should take place with
the knowledge of the bishop, suggesting that the advice and approval of the
congregation was necessary (To Polycarp 5 [ANF 1:100]). Clement of Alexandria
speaks of “marriage consummated according to the word” as being sanctified
(Stromata 4. 20 [ANF 2:432]). From the fourth century onward a priest or bishop
officiated.
တတိယမြောက်ရာစုမှစ၍
ခရစ်ယာန်အချို့သည် အိမ်ထောင်မပြုခြင်းကို အိမ်ထောင်ပြုခြင်းထက်
ပိုမိုနှစ်သက်ဖွယ်ဟု ယူဆလာခဲ့သည်။ အထူးသဖြင့် ယဇ်ပုရောဟိတ်များအတွက်ဖြစ်ပြီး၊
စတုတ္ထမြောက်ရာစုနှောင်းပိုင်းတွင် အနောက်တိုင်းတွင် အိမ်ထောင်မပြုရန်
တောင်းဆိုခဲ့သည်။ ဂနော့စ်တစ်ဝါဒီများသည် အိမ်ထောင်ပြုဆက်ဆံရေးကို အပြစ်ဟု
သွန်သင်ခဲ့ပြီးဖြစ်သည်။ ဂျီရုနိမ် (ဘီးစီ ၃၄၀–၄၂၀) သည် အပျိုစင်ဘဝကို
ချီးကျူးခဲ့သဖြင့် အိမ်ထောင်ရေးသည် စံပြမဟုတ်ဟု အကြံပြုခဲ့သည်။ ဩဂတ်စတင်း
(၃၅၄–၄၃၀) ၏ အမြင်များသည် ဂျီရုနိမ်ထက် ပိုမိုသတိဖလှယ်ခဲ့ပြီး၊ အိမ်ထောင်ရေး၏ ကောင်းမှုသုံးပါးကို
သစ္စာရှိမှု၊ သားသမီး၊ နှင့် ကမ္ဘာ့သက်သေဟု သွန်သင်ခဲ့သည် (အိမ်ထောင်ရေး၏ကောင်းမှု
၃၂ [NPNF-၁
၃:၄၁၂])။ သားသမီးရရှိခြင်းဖြင့် ဇာတိပိုင်းဆိုင်ရာ တပ်မက်မှုကို
ကောင်းမှုအဖြစ်သို့ ပြောင်းလဲပေးသည် (ထိုနည်းတူ ၆ [NPNF-၁ ၃:၄၀၁])။ သို့သော်
သားသမီးမွေးဖွားရန်မှလွဲ၍ အခြားရည်ရွယ်ချက်ဖြင့် လိင်ဆက်ဆံခြင်းကို အပြစ်ဟု
ဆက်လက်ယူဆခဲ့သည်။ ထို့ပြင် အပျိုစင်ဘဝ၏ သာလွန်ကောင်းမွန်မှုကို ထောက်ခံခဲ့သည်။
သို့ပေမဲ့ အိမ်ထောင်ရေးကို ခရစ်တော်နှင့် ခရစ်တော်၏ အသင်းတော်ပေါင်းစည်းမှု၏
သင်္ကေတတွင် ပါဝင်သည်ဟု မြင်နိုင်ခဲ့သည်။
From the third century onward, some Christians began to consider celibacy
as preferred over marriage, especially for the clergy, who by the end of the
fourth century were required in the West to be celibate. The Gnostics already
had taught that conjugal union was sinful. Jerome (c. 340–420) so praised
virginity as to suggest that marriage was not ideal. Augustine’s (354–430)
views were more moderate than those of Jerome, for he taught the three goods of
marriage: fidelity, offspring, and the sacrament (The Good of Marriage 32
[NPNF-1 3:412]). Carnal concupiscence was turned into good by having children
(ibid. 6 [NPNF-1 3:401]). However, he still held that sexual intercourse for
any purpose other than procreation was sinful. He also upheld the superior worth
of celibacy. In spite of all, he could see marriage as participation in the
sign of union of Christ and His church.
အိမ်ထောင်ဖောက်ခြင်းမှတစ်ပါး
အိမ်ထောင်ရေးဖျက်သိမ်းခြင်းကို အသင်းတော်က တားမြစ်ခဲ့သည်။ တတိယမြောက်ရာစုမှစ၍
အပြစ်ကင်းသောဘက်ပင်ဖြစ်စေ ပြန်လက်ထပ်ခြင်းကို မကြိုက်ခဲ့ကြပေ။ အရှေ့ပိုင်းတွင်
ပိုမိုသည်းခံခဲ့သည်။ ဥပမာ၊ ဗာဆီလ် (၃၃၀–၃၇၉) သည် ဒုတိယအိမ်ထောင်ပြုခြင်းကို မခွင့်ပြုခဲ့သော်လည်း
ရှုတ်ချရန် ငြင်းဆိုခဲ့သည်။ ထိုအချိန်တွင် ရိုမန်ဥပဒေအရ ခင်ပွန်း သို့မဟုတ်
ဇနီးသည် အကြောင်းပြချက်များစွာဖြင့် ကွာရှင်းနိုင်ပြီး လွတ်လပ်စွာ
ပြန်လက်ထပ်နိုင်ခဲ့သည်။
The dissolution of marriage was forbidden by the church, except for
adultery. By the third century, remarriage, even of the innocent party, was
frowned on. In the East, there was more tolerance; for example, Basil (330–379)
did not approve, but refused to condemn, the second marriage. At that time,
according to Roman law, either husband or wife could obtain a divorce on any of
numerous grounds and freely remarry.
ခရစ်ယာန်မဟုတ်သူများနှင့်
ရောနှောအိမ်ထောင်ပြုခြင်းကို မသင့်လျော်ဟု ယူဆခဲ့သည်။ အဲလ်ဗီရာ ကောင်စီ (၃၀၆) က
ခရစ်ယာန်များအား ဂျူးများ၊ သူတော့သမားများနှင့် ဘာသာမဲ့များနှင့်
အိမ်ထောင်ပြုခြင်းကို တားမြစ်ခဲ့သည်။ အမ်ဘရို့စ် (ဘီးစီ ၃၃၉–၃၉၇) က
ယုံကြည်သူများနှင့် မယုံကြည်သူများ အိမ်ထောင်ပြုခြင်းကို
သန့်ရှင်းမှုဖျက်ဆီးခြင်းဟု ရှုတ်ချခဲ့သည် (စာတမ်း ၁၉.၇)။ သီအိုဒိုရှန် ကုဒ်ဒေ့စ်
(၄၃၈) က ရောနှောအိမ်ထောင်ကို သေဒဏ်ပေးရန် သတ်မှတ်ခဲ့သည်။
Mixed marriages, those of Christians with non-Christians, were not
considered proper. The Council of Elvira (306) prohibited the marriage of
Christians to Jews, heretics, and heathen. Ambrose (c. 339–397) condemned as
sacrilege the marriage of believers with unbelievers (Epistle 19. 7). The
Theodosian Code (438) made mixed marriages a capital offense.
C. အလယ်ခေတ်
အလယ်ခေတ်တွင်
အသင်းတော်သည်164 အိမ်ထောင်ရေးနှင့်
မိသားစုဆိုင်ရာ အဓိကအာဏာပိုင်နှင့် ဥပဒေပြုသူဖြစ်ခဲ့သည်။ ချာလမည်န် (၇၄၂–၈၁၄) က
ကောင်းချီးမပေးဘဲ အိမ်ထောင်ပြုခြင်းကို တားမြစ်ခဲ့သည် (ကပ်ပီတူလရီ ၇.၃၆၃)။ ၈၉၅
ခုတွင် ကွန်စတန်တီနိုပယ်ဧကရာဇ် လီယို ၆ က လွတ်လပ်သူများ၏ အိမ်ထောင်ရေးကို
မင်္ဂလာကောင်းချီးမပေးဘဲ မမှန်ကန်ဟု အမိန့်ထုတ်ခဲ့သည်။ အနောက်တိုင်းတွင်
ဆယ်ရာစုတွင် မင်္ဂလာမစ်ကို စတင်ခဲ့သည်။ မည်သူနှင့်မည်သူ
အိမ်ထောင်ပြုနိုင်သည်ဆိုသော အသင်းတော်စည်းမျဉ်းများကို အာဏာရှိသူများ
ပုပ်ရဟန်းမင်းခွင့်ပြုချက်ရရှိလျှင်မှအပ လိုက်နာခဲ့သည်။ နောက်ဆုံး ထရန့်ကောင်စီ
(၁၅၄၅–၁၅၆၃) က ယဇ်ပုရောဟိတ်တစ်ဦးရှေ့တွင် သက်သေ နှစ်ဦးနှင့်အတူ မင်္ဂလာဆောင်မှသာ
အိမ်ထောင်ရေးကို တရားဝင်ဟု သတ်မှတ်ခဲ့သည်။
C. Middle Ages
During the Middle Ages the church was the principal authority and
legislator on marriage and family. Charlemagne (742–814) prohibited marriage
without benediction (Capitulary 7. 363). In 895 Leo VI, the Philosopher,
emperor in Constantinople, decreed that marriage of free persons contracted
without the nuptial blessing was invalid. In the West, the nuptial mass was
instituted by the tenth century. Ecclesiastical regulations on who could marry
whom were enforced, except when the persons involved were influential and might
secure papal dispensation for their actions. Finally the Council of Trent
(1545–1563) decreed that no marriage should be considered valid unless
celebrated by a priest in the presence of two witnesses.
ပညာရှင်များနှင့်
အသင်းတော်ခေါင်းဆောင်များသည် အိမ်ထောင်ရေး၏ ရည်ရွယ်ချက်နှင့် တရားဝင်မှုကို
အကျယ်တဝင့် ဆွေးနွေးခဲ့ကြသည်။ ၁၁၄၀ ခန့်တွင် ဂရေးရှန်က ကွဲလွဲသော ကန်နွန်များ၏
ညီညွတ်မှု စာအုပ်ကို ထုတ်ဝေခဲ့ပြီး အိမ်ထောင်ရေးဆိုင်ရာ အဓိကစာသားများကို
ညှိနှိုင်းခဲ့သည်။ သဘောတူညီမှုက အိမ်ထောင်ရေးကို တရားဝင်စေပြီး လိင်ဆက်ဆံမှုသည်
ပြီးစီးစေသည်ဟု နိဂုံးချုပ်ခဲ့သည်။ အိမ်ထောင်ရေး၏ ရည်ရွယ်ချက်နှင့်ပတ်သက်၍
ပဲရစ်မြို့ ဘီရှော့ ပေတရု လွန်ဘတ်က အဓိကရည်ရွယ်ချက်မှာ
သားသမီးမွေးဖွားခြင်းဖြစ်ပြီး ဒုတိယရည်ရွယ်ချက်မှာ အိမ်ထောင်ရေးပြင်ပလိင်ဆက်ဆံမှုမှ
ကင်းဝေးရန်ဟု အတည်ပြုခဲ့သည်။ ထိုအတွေးကို ကန်နွန် ၁၀၁၃ တွင် ရှင်းလင်းစွာ
ဖော်ပြထားသည်။ “အိမ်ထောင်ရေး၏ အဓိကရည်ရွယ်ချက်မှာ သားသမီးများ
မွေးဖွားပြုစုပျိုးထောင်ခြင်းဖြစ်ပြီး ဒုတိယရည်ရွယ်ချက်မှာ အချင်းချင်း
ကူညီမှုနှင့် တပ်မက်မှုကို ထိန်းချုပ်ရန်ဖြစ်သည်။”
Scholars and churchmen discussed at length the purpose of marriage and
what made it valid. Around 1140 Gratian published his Concordance of Discordant
Canons, in which he attempted to harmonize major texts on marriage. He
concluded that consent validated a marriage and intercourse simply completed
it. On the purpose of marriage, Peter Lombard, twelfth-century bishop of Paris,
affirmed that the primary goal was procreation, while the secondary was refuge
from fornication. The same idea is clearly expressed in Canon 1013: “The
primary end of marriage is the procreation and nurture of children; its
secondary end is mutual help and the remedying of concupiscence.”
သောမတ်စ် အကွီးနပ်စ်
(၁၂၂၅–၁၂၇၄) က အိမ်ထောင်ရေးကို သဘာဝကျပြီး ဘုရားသခင်ဖန်ဆင်းတော်မူသည်ဟု ယူဆခဲ့သည်။
ဘုရားသခင်၏ ဖန်ဆင်းမှုကို ရှင်သန်စေရန် လိင်ဆက်ဆံမှုလိုအပ်သောကြောင့်
ဇာတိပိုင်းဆက်ဆံရေးသည် ကောင်းသည်။ ထို့ပြင် အိမ်ထောင်ရေးတွင် မိတ်ဆွေဖွဲ့မှုလည်း
ကောင်းသည်။ သို့သော် ဆယ့်ခြောက်ရာစုတွင် ထရန့်ကောင်စီက အိမ်ထောင်ရေးသည်
အပျိုစင်ဘဝနှင့် တန်ဖိုးတူသို့မဟုတ် သာလွန်သည်ဟု သွန်သင်သူများကို ရှုတ်ချခဲ့သည်။
Thomas Aquinas (1225–1274) regarded marriage as natural and created by
God. Since sexual intercourse was needed to keep God’s creation alive, the
carnal relation was good. Furthermore, friendship in marriage was also good.
However, in the sixteenth century the Council of Trent condemned those who
taught that the conjugal state was equal to or superior to celibacy.
ကွာရှင်းခြင်းနှင့်
ပြန်လက်ထပ်ခြင်းနှင့်ပတ်သက်၍ အမြင်ကွဲပြားမှုများ ရှိခဲ့သည်။ အသင်းတော်ဥပဒေသည်
အနောက်တိုင်းတွင် ကွာရှင်းခြင်းနှင့် ပြန်လက်ထပ်ခြင်းကို စောစီးစွာ တားမြစ်ခဲ့သည်။
အရှေ့ပိုင်းတွင် အိမ်ထောင်ဖောက်ခြင်းအပြင် အခြားအကြောင်းပြချက်များဖြင့်လည်း ကွာရှင်းခြင်းနှင့်
ပြန်လက်ထပ်ခြင်းကို ခွင့်ပြုခဲ့သော်လည်း တစ်သက်တာတွင် တစ်ကြိမ်သာဖြစ်သည်။
ယနေ့တိုင် ကက်သလစ်နိုင်ငံအများစုသည် ထရန့်ကောင်စီ၏ အသင်းတော်ဆုံးဖြတ်ချက်ကို
လိုက်နာပြီး ကွာရှင်းခွင့်ကို ငြင်းပယ်သော်လည်း အချို့အကြောင်းပြချက်များဖြင့်
အိမ်ထောင်ရေးမတရားမှုကို ခွင့်ပြုသည်။
Differences of opinion on divorce and remarriage prevailed. Church law
early prohibited divorce and consequent remarriage in the West. In the East
both were permitted, not only for adultery but for other serious causes, but
only once in a lifetime. Even today most Catholic countries conform to the
ecclesiastical ruling of the Council of Trent, which denies the right to
divorce but permits annulment on certain grounds.
D. ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးခေတ်
ပရိုတက်စတင့်
ပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးသည် အလယ်ခေတ်တွင် နက်နက်ရှိုင်းရှိုင်း စွဲကပ်နေသော
အိမ်ထောင်ရေး၏ စက်မှုပုံစံကို ပယ်ရှားခဲ့သော်လည်း အပြည့်အဝ မဖယ်ရှားနိုင်ခဲ့ပေ။
ပြုပြင်ပြောင်းလဲသူများသည် အိမ်ထောင်ရေးကို ကမ္ဘာ့သက်သေဟု သဘောထားခြင်းကို
ပယ်ရှားခဲ့ပြီး အပျိုစင်ဘဝနှင့် တင်းကြပ်မှုမှ လွတ်မြောက်စေခဲ့သည်။
အိမ်ထောင်ရေးကို လက်ခံခဲ့သော်လည်း အိမ်ထောင်ဖက်များ၏ ပဋိညာဉ်ထက်
လိင်အားထိန်းချုပ်ရန် အထောက်အကူအဖြစ်သာ မြင်ခဲ့သည်။ လူသားကြီးကျမ်းတွင်
ပညတ်တော်များနှင့်ပတ်သက်၍ လူသားက ဤသို့ရေးသားခဲ့သည်။
D. Reformation
The Protestant Reformation refuted, but did not completely erase, the
mechanistic image of marriage so ingrained in Medieval thinking. The Reformers
rejected the sacramental theory of marriage, thus freeing it from bondage to
celibacy and asceticism. Marriage became acceptable, but more an aid to
continence than a covenant of partners. In his comment on the commandments in
the Large Catechism Luther wrote:
“ဘုရားသခင်က
ကျွန်ုပ်တို့တွင် စိုက်ပျိုးထားသည့်အတိုင်း သဘာဝက လည်ပတ်နေပါက၊ အိမ်ထောင်ပြင်ပတွင်
ကိုယ်က clean ဖြစ်နေရန်
ဘယ်လိုမှ မဖြစ်နိုင်ပါ။ ကိုယ်ခန္ဓာသည် ကိုယ်ခန္ဓာအတိုင်းဖြစ်နေပြီး၊ ကျွန်ုပ်တို့၏
သဘာဝတပ်မက်မှုနှင့် လှုံ့ဆော်မှုများသည် အတားအဆီးမရှိဘဲ လည်ပတ်နေသည်ကို
လူတိုင်းမြင်တွေ့နေရပါသည်။ လိင်အိမ်ထောင်ရေးပြင်ပမှုကို အတိုင်းအတာတစ်ခုအထိ
ရှောင်ရှားနိုင်ရန် လွယ်ကူစေရန်၊ ဘုရားသခင်က အိမ်ထောင်ရေးအဆင့်ကို
တည်ထောင်ပေးခဲ့ပြီး၊ လူတိုင်းက သူ၏အစုရရှိပြီး ကျေနပ်နိုင်စေရန် ဖြစ်သည်။ သို့သော်
ကျွန်ုပ်တို့၏နှလုံးသားကို စင်ကြယ်စေရန် ဘုရားသခင်၏ကျေးဇူးတော်ကို ထပ်မံပေးရဦးမည်”
(ပညတ်တော်ဆယ်ပါးနှင့်ပတ်သက်၍ လူသားကြီးကျမ်း၊ ဆယ်ပါးမြောက်ပညတ်တော်)။
“Where nature takes its course, as God planted it in us, there’s no way we
can remain pure outside of marriage, for flesh and blood remain flesh and
blood, and our natural instincts and stirrings take their course unhindered, as
everyone sees and feels. To make it easier for us to avoid sexual immorality up
to a point, God has set up the estate of marriage, so that each person can have
his fair share and be satisfied with it—although, of course, God still has to
add his grace so that our hearts are pure, too” (Large Catechism, on the sixth
commandment).
တစ်ဖက်တွင် လူသားက
ကောင်းသောဇနီးသည် ဘုရားသခင်၏လက်ဆောင်ဟု ခံယူခဲ့သည်။ သားသမီးများကို
ဘာသာရေးပညာပေးခြင်းသည် အဖိုးတန်သော ကိုယ်ကျင့်တရားဆိုင်ရာ တာဝန်ဖြစ်သည်။
အိမ်ထောင်ရေးတွင် စာနာမှု၊ စွန့်လှူမှု၊ နှင့် သည်းခံမှုလိုအပ်သောကြောင့်
ပိုမိုမြင့်မားသော ဝိညာဉ်ရေးအဆင့်ကို ရရှိရန် အခွင့်အရေးပေးသည်။
On the other hand, Luther felt that a good wife was a gift of God. The
religious education of children was a valuable ethical task. Inasmuch as
marriage calls for sympathy, sacrifice, and patience, it offers an opportunity
to obtain a higher spiritual plane.
ပြုပြင်ပြောင်းလဲသူများက
ကွာရှင်းခြင်းသည် အမြဲမှားယွင်းပါက ဘုရားသခင်က ခွင့်ပြုမည်မဟုတ်ဟု ထောက်ပြခဲ့သည်။
ထို့ကြောင့် အိမ်ထောင်ဖောက်ခြင်း သို့မဟုတ် စွန့်ပစ်ခြင်းအတွက်
ကွာရှင်းခွင့်ရှိပြီး ထိုအကြောင်းပြချက်များဖြင့် ကွာရှင်းသူများ
ပြန်လက်ထပ်နိုင်သည်။ တစ်ချိန်တည်းတွင် လူသားက “ကောင်းသော ခရစ်ယာန်ဖြစ်လိုသူများသည်
ကွာရှင်းခြင်းမပြုသင့် … ထိုသူသည် ထူးဆန်း၊ ထူးခြား၊ အားနည်းချက်ရှိသည်ဖြစ်စေ၊
သို့မဟုတ် ကွာရှင်းပါက တစ်ဖက်နှစ်ဖက် အိမ်ထောင်မပြုဘဲ နေရမည်” ဟု အတည်ပြုခဲ့သည်
(တောင်ပေါ်တရားဟောခြင်းအပေါ် မှတ်ချက်၊ မဿဲ ၅:၃၁၊ ၃၂)။ သို့သော် သူက
“ကွာရှင်းခြင်းနှင့်ပတ်သက်၍ ခွင့်ပြုနိုင်မလားဆိုသည်မှာ
ဆဲဆိုမေးခွန်းဖြစ်နေဆဲဖြစ်သည်။ ကျွန်ုပ်ကိုယ်တိုင်က ကွာရှင်းခြင်းကို
အလွန်မုန်းတီးသဖြင့် အိမ်ထောင်ပေါင်းများစွာပြုခြင်းကို ပိုနှစ်သက်သော်လည်း
ခွင့်ပြုနိုင်မလားဆိုသည်ကို ဆုံးဖြတ်ရန် မဝံ့မရဲဖြစ်နေသည်” ဟု ပြောဆိုခဲ့သည်
(ဘေဘီလုန်သို့ ခရစ်ယာန်များ ဖမ်းဆီးခံရခြင်း)။ ဂျွန်မီလတန်က
ပြုပြင်ပြောင်းလဲသူများ၏ အငြင်းအခုံကို ပိုမိုဝေဖန်ခဲ့ပြီး
အိမ်ထောင်ဖက်များကြားတွင် နှလုံးသားအပြည့်အဝ စည်းလုံးညီညွတ်မှုရှိမှသာ
အိမ်ထောင်ရေးသည် မဖြေရှင်းနိုင်ဟု အတည်ပြုခဲ့သည်။
The Reformers pointed out that if divorce is always wrong, it would not
have been permitted by God. Therefore, divorce for adultery or desertion was
permissible and those who divorced for these causes could remarry. At the same
time Luther affirmed that those “who want to be good Christians are not to be
divorced … although he or she may be strange, peculiar and faulty; or, if there
be a divorce, that the parties remain unmarried” (Commentary on the Sermon on
the Mount, Matt. 5:31, 32). Yet he could say, “As to divorce it is still a moot
question whether it be allowable. For my part I so greatly detest divorce that
I should prefer bigamy to it, but whether it be allowable, I do not venture to
decide” (The Babylonian Captivity of the Church). John Milton carried the
Reformers’ argument even further, affirming that marriage was indissoluble only
when there was complete and perfect unity of heart between the partners.
ကယ်လ်ဗင်သည် လူသားထက်
အိမ်ထောင်ရေးကို ပိုမိုအပြုသဘောဆောင်ခဲ့ပြီး အိမ်ထောင်ရေးကို စင်ကြယ်ပြီး
အပြုသဘောဆောင်သော ဘုရားသခင်၏လက်ဆောင်ဟု မြင်ခဲ့သည်။ သို့သော်
အစောပိုင်းခရစ်ယာန်ဖခင်များကတည်းက အသင်းတော်ကို နှောင့်ယှက်ခဲ့သော လိင်ဆက်ဆံရေး၏
ပျော်ရွှင်မှုဒြပ်စင်များအပေါ် မသက်မသာဖြစ်မှုကို ကျော်လွှားနိုင်ခြင်း မရှိခဲ့ပေ။
ဗြိတိသျှနိုင်ငံတွင် အက်ဒွပ် ၆ လက်ထက်တွင် အသင်းတော်ဥပဒေများကို ပြောင်းလဲပြီး
ကွာရှင်းပြီးနောက် ပြန်လက်ထပ်ခွင့်ပေးရန် ကြိုးပမ်းခဲ့သည်။ မအောင်မြင်ခဲ့သော်လည်း
၁၆၀၄ ကန်နွန်များအရ အသင်းတော်တရားရုံးများက ပြန်လက်ထပ်ခြင်းမရှိဘဲ ခွဲနေခွင့်ကို
ခွင့်ပြုနိုင်ခဲ့သည်။ လန်ဘက်ညီလာခံ ၁၈၈၈ က အိမ်ထောင်ဖောက်ခြင်းအတွက်
ကွာရှင်းခဲ့သော အပြစ်ကင်းသောဘက်သည် ပြန်လက်ထပ်နိုင်သော်လည်း အသင်းတော်၏
ကောင်းချီးမရရှိနိုင်ဟု နိဂုံးချုပ်ခဲ့သည်။
Calvin was more positive about marriage than Luther in that he saw
marriage as a pure and positive gift of God. However, he too failed to overcome
the uneasiness about the pleasurable elements of sexual intimacy that had
plagued the church since the time of the early Fathers.
In Great Britain, under EdwardVI, an attempt was made to alter the
ecclesiastical laws and permit remarriage after divorce. Although it did not
succeed and judicial separation without remarriage could be granted by the
ecclesiastical courts according to the 1604 canons, remarriage was permissible
by a special Act of Parliament. The Lambeth Conference of 1888 concluded that
the innocent party of a divorce for adultery might remarry but that the
marriage should not receive the blessing of the church.
E. အဒ်ဗင်တစ်အမြင်
သမိုင်းတစ်လျှောက်
အဒ်ဗင်တစ်များသည် အိမ်ထောင်ရေးနှင့် မိသားစုကို အလွန်အရေးကြီးသည်ဟု ယူဆခဲ့ကြသည်။
ဤအဖွဲ့အစည်းများကို ဘုရားသခင်ဖန်ဆင်းတော်မူပြီး လူသားမျိုးနွယ်အတွက်
ဘုရားသခင်၏လက်ဆောင်များအဖြစ် မြင်သည်။ သတ္တမနေ့ ရှဗ္ဗတ်နှင့်အတူ တူညီသည်။
E. Adventist Understanding
Throughout their history Adventists have attached great importance to
marriage and the family. These institutions are seen as having divine origin
and being God’s gifts to the human race, along with the seventh-day Sabbath.
၁. ရှဗ္ဗတ်
အဒ်ဗင်တစ်မိသားစု
တည်ကြည်မှုအတွက် အထူးအရေးကြီးသည်မှာ သတ္တမနေ့ ရှဗ္ဗတ်ကို စောင့်ထိန်းခြင်းဖြစ်သည်။
ဘုရားသခင်အား မြှပ်နှံထားသော ဤနေ့သည် မိသားစုတစ်စုလုံး အတူတကွ ကိုးကွယ်ခြင်းနှင့်
ဆက်ဆံရေးရှိရန် အချိန်ပေးသည်။ ဤနေ့အတွက် ပြင်ဆင်ခြင်းသည် ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာနှင့် ဝိညာဉ်ရေးရာ
သန့်ရှင်းမှုကို ပေးသည်။ အိမ်၊ ခန္ဓာကိုယ်၊ အဝတ်အစားအပြင် စိတ်နှလုံးကိုလည်း ဤအထူး
၂၄ နာရီ ဝိညာဉ်ရေးရာ မြင့်မြတ်သောနေ့အတွက် ပြင်ဆင်သည်။ ရှဗ္ဗတ်နာရီအတွင်း
မိသားစုများကို အသင်းတော်ဝတ်ပြုပွဲများ တက်ရောက်ရန်၊ ယုံကြည်သူများနှင့် ဆက်ဆံရန်၊
သဘာဝကို လေ့လာရန်၊ အခြားသူများကို ဝန်ဆောင်ရန် အားပေးသည်။ ဘုရားသခင်သည်
တစ်ဦးချင်းသာမက မိသားစုများကိုပါ ပညတ်တော်လေးပါး (ထွက်မြောက်ရာ ၂၀:၈–၁၁) ကို
စောင့်ထိန်းခြင်းအတွက် ဆုချတော်မူသည် (ဟေရှာယ ၅၈:၁၃၊ ၁၄)။
1. The Sabbath
Particularly important to Adventist family stability is the observance of
the seventh-day Sabbath. This day, dedicated to God, provides time for the
family to worship and fellowship together. The preparation for it also affords
opportunity for physical and spiritual cleanness—home, body, and clothing, as
well as spirit and mind, are prepared for this special 24-hour spiritual high
day. During the Sabbath hours, families are encouraged to attend church
services, have fellowship with fellow believers, explore and study nature, and
serve others. God rewards families, as well as individuals (Isa. 58:13, 14),
for observing the fourth commandment (Ex. 20:8–11).
၂. စာအုပ်များနှင့်
ထုတ်ဝေမှုများ
အဒ်ဗင်တစ်များသည်
စောစီးစွာ မိသားစုကို စိုးရိမ်ခဲ့ကြသည်။ ၁၈၆၅ တွင် အဲလင် ဂျီ ဝိုက်သည်
ကျန်းမာရေးနှင့်ပတ်သက်သော ဆောင်းပါးခြောက်ပုဒ်ကို ရေးသားခဲ့ပြီး
အခြားစာရေးဆရာများ၏ ဆောင်းပါးများနှင့်အတူ လက်ကမ်းစာစောင်အဖြစ် ထုတ်ဝေခဲ့သည်
(နောက်ပိုင်းတွင် အကြိမ်ကြိမ် ပြန်လည်ထုတ်ဝေခဲ့ပြီး နောက်ဆုံး ၁၉၅၈ တွင်
ရွေးချယ်ထားသော သတင်းစကား စာအုပ် ၂ တွင် ထည့်သွင်းခဲ့သည်)။ ထိုထဲတွင်
ဒုတိယစာအုပ်သည် ကျန်းမာရေးနှင့် ရောဂါအခြေအနေတွင် အိမ်ထောင်ရေးနှင့် မိသားစုကို
ဖော်ပြထားသည်။ အဲလင် ဝိုက်က အိမ်ထောင်ရေးကို “ကောင်းကင်ဘုံက လူသားအတွက် ကောင်းချီးဖြစ်ရန်
ရည်ရွယ်ထားသော အဖွဲ့အစည်း” ဟု ဖော်ပြခဲ့သည် (၂SM ၄၂၁)။ သူမက အိမ်ထောင်ဖက်များကို
အချင်းချင်း ပျော်ရွှင်မှုရှာဖွေရန် (ထိုနည်းတူ ၄၃၀) နှင့် သားသမီးများ၏
ကျန်းမာရေးနှင့် သီလဥပဒေများနှင့်အညီ ပြုစုပျိုးထောင်ရန် အကြံပေးခဲ့သည်။
ဘုရားသခင်နှင့် ဆက်ဆံရေးရှိသော မိဘများသည် “ဘုရားသခင်က သူတို့အား အပ်နှံထားသော
အဖိုးတန်ရတနာများဖြစ်သည်” ဟု ခံယူသည်။ ခရစ်ယာန်မိသားစုများသည်
သူတို့နေထိုင်ခဲ့သောကြောင့် ကမ္ဘာကို “ပိုမိုကောင်းမွန်စေသည်” နှင့်
“နောက်ဆုံးတွင် ပိုမိုမြင့်မြတ်သော ဘဝ၊ ပိုမိုကောင်းမွန်သော ကမ္ဘာအတွက်
အဆင်သင့်ဖြစ်သည်” (ထိုနည်းတူ ၄၄၀)။
2. Books and Publications
Adventists early displayed concern for the family. In 1865 Ellen G. White
wrote six articles on health and published them with articles by other authors
in a series of pamphlets titled How to Live (reprinted several times, most
recently in Selected Messages, book 2, 1958). Of these, the second deals with
marriage and family within the context of health and disease. Ellen White
describes marriage as an institution “designed of Heaven to be a blessing to
man” (2SM 421). She counsels couples to seek each other’s happiness (ibid. 430)
and the welfare of their children, who should be brought up in harmony with the
laws of health and virtue. Godly parents “will feel that their children are
precious jewels committed to their keeping by God.” Christian families will
make the world “better for their having lived in it” and will be “finally
fitted for the higher life, the better world” (ibid. 440).
အဲလင် ဝိုက်၏
ဆောင်းပါးများနှင့် သက်သေခံချက်များတွင် အိမ်နှင့် မိသားစုဆိုင်ရာ
ဆောင်းပါးများစွာ ပါဝင်သည်။ သူမ၏ စာအုပ် ကုသခြင်းဝန်ကြီးဌာန (၁၉၀၅) တွင်
ထိုအကြောင်းအရာနှင့်ပတ်သက်သော အဓိကအပိုင်းများ ပါဝင်သည်။ အဲလင် ဝိုက်၏
အိမ်ထောင်ရေးနှင့် မိသားစုဆိုင်ရာ စာများကို အဓိက စုစည်းမှုနှစ်ခု ပြုလုပ်ခဲ့သည်။
အဒ်ဗင်တစ်အိမ် (၁၉၅၂) နှင့် ကလေးလမ်းညွှန်ခြင်း (၁၉၅၄)။
Numerous articles addressing home and family are found among Ellen White’s
articles and testimonies. Her book The Ministry of Healing (1905) contains
major sections on the topic. Two major compilations of Ellen White’s writings
on marriage and family have been made: The Adventist Home (1952) and Child
Guidance (1954).
ဆယ်စုနှစ်များတစ်လျှောက်
အဒ်ဗင်တစ်စာရေးဆရာများစွာသည် အိမ်နှင့် မိသားစုဆိုင်ရာ ပြဿနာများကို
ဖြေရှင်းခဲ့ကြသည်။ အာသာ ဒဗလျူ စပါလ်ဒင်း (၁၈၇၇–၁၉၅၃) သည် အဒ်ဗင်တစ်အသင်းတော်၏
သမိုင်းကြောင်းဖြင့် ကျော်ကြားသူဖြစ်ပြီး အသင်းတော်၏ ကလေးငယ်နှင့်
လူငယ်များနှင့်ပတ်သက်သော ကိစ္စများကို ရေးသားခဲ့သည်။ သူ၏ စာအုပ်
အိမ်၏ဖန်ဆင်းရှင်များ (၁၉၂၈) ကို အသင်းတော်၏ ဂန္ထဝင်စာအုပ်အဖြစ် ယူဆခဲ့သည်။ ဘဲလ်
ဝုဒ် ကွန်စတော့ခ် (၁၈၈၀–၁၉၆၁)၊ ဆရာဝန်နှင့် အင်ဒိုကရိုင်နိုလိုဂျီ ပါမောက္ခသည်
စပါလ်ဒင်းနှင့် ပူးပေါင်း၍ လူငယ်ခေတ် (၁၉၃၂)၊ ယောက်ျားလေးနှင့် မိန်းကလေးများ
ကြီးထွားလာခြင်း (၁၉၃၁)၊ နှင့် ငယ်ရွယ်စဉ် ကလေးဘဝ (၁၉၃၀) စာအုပ်များကို
ရေးသားခဲ့သည်။ ထို့ပြင် ကျန်းမာရေးဂျာနယ်များအတွက် ဆောင်းပါးများစွာနှင့်
ကလေးအကြောင်း စာအုပ်များဖြစ်သည့် ကလေးအားလုံးအကြောင်း (၁၉၃၀) ကို ရေးသားခဲ့သည်။
ဟေရော့ဒ် ရှရီယော့ခ် (၁၉၀၆–)၊ ဆရာဝန်နှင့် ဆေးပညာပါမောက္ခသည် အိမ်ထောင်ရေးနှင့်
မိသားစုဆိုင်ရာ စာအုပ်များစွာ ရေးသားခဲ့ပြီး အကျော်ကြားဆုံးမှာ ခင်ပွန်းနှင့်
ဇနီးတို့၏ ပျော်ရွှင်မှု (၁၉၄၉)၊ ယောက်ျားလေးဖြစ်လာခြင်း (၁၉၅၁)၊ နှင့်
မိန်းကလေးဖြစ်လာခြင်း (၁၉၅၁) ဖြစ်သည်။ ဤစာအုပ်များကို ဘာသာစကားမျိုးစုံသို့
ဘာသာပြန်ဆိုပြီး ကျယ်ကျယ်ပြန့်ပြန့် ဖြန့်ချိခဲ့သည်။
Through the decades many Adventist authors have addressed issues related
to home and family. Arthur W. Spalding (1877–1953), well known for his history
of the Adventist Church, also wrote on matters pertaining to the church’s
children and youth. His book Makers of the Home (1928) was considered a church
classic. Belle Wood Comstock (1880–1961), a physician and professor of
endocrinology, cooperated with Spalding in writing The Days of Youth (1932),
Growing Boys and Girls (1931), and Through Early Childhood (1930). In addition
she wrote many articles for health magazines and other books, such as All About
the Baby (1930). Harold Shryock (1906–), physician and professor of medicine,
wrote several books about marriage and family, of which the best known are Happiness
for Husbands and Wives (1949), On Becoming a Man (1951), and On Becoming a
Woman (1951). These books were translated into several languages and
distributed extensively.
၃.
အသင်းတော်ဖွဲ့စည်းပုံနှင့် ကြေညာချက်များ
မိသားစုအတွက်
စိုးရိမ်ကြောင်းကို အသင်းတော်အဖွဲ့အစည်းတွင် အဆင့်တိုင်းတွင် တွေ့ရှိနိုင်သည်။
အထွေထွေညီလာခံမှ ဒေသန္တရအသင်းတော်အထိ ဖြစ်သည်။ ၁၉၂၂ ခုနှစ်တွင် စပါလ်ဒင်သည်
အထွေထွေညီလာခံ၏ အိမ်ကော်မရှင်ကို တည်ထောင်ခဲ့သည်။ ၁၉၄၁ ခုနှစ်အထိ သူသည်
အိမ်ထောင်ရေးနှင့် မိသားစုနှင့်ဆိုင်သော အကြောင်းအရာများအတွက်
အသင်းတော်အသုံးပြုရန် စာအုပ်များကို ပြင်ဆင်ခဲ့သည်။ စပါလ်ဒင်၏
တာဝန်ပြီးဆုံးချိန်မှ ၁၉၇၅ ခုနှစ်အထိ ကော်မရှင်ကို ပညာရေးဌာနနှင့်
ပေါင်းစည်းခဲ့သည်။ ထိုအချိန်တွင် အိမ်နှင့်မိသားစုဝန်ဆောင်မှု (နောက်ပိုင်းတွင်
မိသားစုဘဝဝန်ကြီးဌာနဟု အမည်ပြောင်းခဲ့သည်) ကို အိမ်ထောင်ရေး၊ လူပျိုလူလွတ်များ၊
မိဘအုပ်ထိန်းမှု၊ မိသားစုနှင့်ဆိုင်သော အချက်များစွာအတွက်
စာအုပ်များပြင်ဆင်ရေးနှင့် အလုပ်ရုံဆွေးနွေးပွဲများ တင်ပြရန် ဖန်တီးခဲ့သည်။
အသင်းတော်က ပံ့ပိုးသော မိသားစုဘဝအပြည်ပြည်ဆိုင်ရာအလုပ်ရုံဆွေးနွေးပွဲကို ၁၉၇၅
ခုနှစ်မှစ၍ နှစ်စဉ်ကျင်းပခဲ့ပြီး အသင်းတော်ပညာတက်သောဆရာများအတွက်
မိသားစုဘဝလက်မှတ်ပေးအပ်ခဲ့သည်။ အိမ်ထောင်ဖက်ဆက်ဆံရေးအတွက် အဒဗင်တစ်စိတ်ဝင်စားမှု
အမျိုးမျိုးကို မိသားစုဘဝလှုပ်ရှားမှုတွင် ထည့်သွင်းထားသည်။ လွန်ခဲ့သော ၂၀
နှစ်အတွင်း အောင်မြင်မှုများမှာ မိသားစုဘဝစာအုပ်များကို သင်ရိုးညွှန်းတမ်းအဖြစ်
ပြုလုပ်ခြင်းနှင့် လှုပ်ရှားမှုများနှင့် ဝန်ထမ်းများကို နိုင်ငံတကာအဆင့်သို့
ပြုလုပ်ခြင်း ဖြစ်သည်။
3. Church Structures and Pronouncements
Concern for the family is evident in the church organization at all
levels, from the General Conference to the local church. In 1922 Spalding
founded the Home Commission of the General Conference. Until 1941 he prepared
materials for the use of the church on topics related to marriage and family.
The commission was integrated with the Department of Education from the end of
Spalding’s tenure until 1975. At that time, the Home and Family Service (later
renamed Family Life Ministries) was created to oversee the preparation of
materials and presentation of workshops on marriage, singles, parenting, and
several aspects of family. A church-sponsored Family Life International
workshop has convened annually since 1975, offering family life certification
for church educators. Several expressions of Adventist concern for the marriage
partnership are part of the family life movement. The achievements of the past
20 years have been the curricularization of family life materials and the
internationalization of activities and personnel.
သတ္တမနေ့အဒဗင်တစ်အသင်းတော်သည်
အိမ်နှင့်မိသားစုနှင့်ဆိုင်သော ကိစ္စများတွင် စာရွက်စာတမ်းများစွာကို မဲပေးခဲ့ပြီး
ထုတ်ဝေခဲ့သည်။ အောက်ပါတို့သည် အဒဗင်တစ်အတွေးအခေါ်၏ လမ်းကြောင်းကို ပြသထားသည်။
The Seventh-day Adventist Church has voted and published various documents
on matters concerning home and family. The following show the trend of
Adventist thinking.
ကွာရှင်းခြင်းနှင့်
ပြန်လက်ထပ်ခြင်းဆိုင်ရာ အသင်းတော်၏ တရားဝင်မူဝါဒကို ၁၉၅၈ ခုနှစ်တွင်
အထွေထွေညီလာခံအစည်းအဝေးတွင် မဲပေးခဲ့ပြီး အသင်းတော်လက်စွဲစာအုပ် (၁၉၉၀၊ စာမျက်နှာ
၁၇၂–၁၇၄) တွင် ပါဝင်သည်။ ၎င်းသည် ကွာရှင်းခြင်းနှင့် ပြန်လက်ထပ်ခြင်းကို
“အိမ်ထောင်ကျိန်ဆိုမှုကို သစ္စာမဲ့ခြင်း” ဟု သတ်မှတ်ထားသော
“မတရားပြတင်းပေါက်ဆိုင်ခြင်း” ကိစ္စများတွင်သာ ခွင့်ပြုသည်ဟု ယူဆသည်။ ၁၉၇၆ ခုနှစ်
နှစ်ပတ်လည်ကောင်စီသည် မူဝါဒကို ထပ်မံအတည်ပြုခဲ့ပြီး အကောင်အထည်ဖော်ရန်
လမ်းညွှန်ချက်များကို မဲပေးခဲ့သည်။ ၎င်းတို့တွင် ရှင်းလင်းသော အိမ်ထောင်ဖောက်ခြင်းမှလွဲ၍
အခြားအကြောင်းပြချက်များဖြင့် ကွာရှင်းသူများအတွက် စည်းကမ်းပြစ်ဒဏ်ပေးရန်
လုပ်ထုံးလုပ်နည်းများနှင့် “မတရားပြတင်းပေါက်ဆိုင်ခြင်း” ဟူသော စကားလုံးကို
ပိုမိုကျယ်ပြန့်စွာ အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်ပါဝင်သည်။
ထိုအဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်များမှာ အောက်ပါအတိုင်းဖြစ်သည်။
The official church policy on divorce and remarriage, voted in 1958 by the
General Conference in session, appears in the Church Manual (1990, 172–174). It
considers divorce and remarriage permissible only in cases of “fornication,”
which is defined as “unfaithfulness to the marriage vow.” The 1976 Annual
Council reaffirmed the policy and voted guidelines for its implementation.
These include procedures to be followed for discipline of persons divorcing for
reasons other than clear adultery and a broader interpretation of the word
“fornication,” which may include the following:
“က။ ပုံမှန်လိင်ဘဝမှ
ပုံမှန်မဟုတ်သော ပြောင်းလဲမှုများနှင့် သွေဖည်မှုများ၊ ကုသမှုဖြင့်
ပျောက်ကင်းမသွားခြင်း သို့မဟုတ် ကုသမှုမခံယူခြင်း …။
“a. Perversions of, and deviations from, a normal sex life, which either
do not disappear with treatment or for which no therapy is sought … .
ခ။
လိင်တူဆက်ဆံခြင်းအလေ့အကျင့်များကို လိင်စွမ်းအားကို အလွဲသုံးစားခြင်းအဖြစ်
အသိအမှတ်ပြုပြီး ကျမ်းစာတွင် မနှစ်သက်ကြောင်း ဖော်ပြထားသည်။ အိမ်ထောင်ရေးတွင်
ဘုရားသခင်၏ ရည်ရွယ်ချက်ကို ချိုးဖောက်ခြင်းဖြစ်သောကြောင့် ကွာရှင်းရန် တရားမျှတသော
အကြောင်းပြချက်ဖြစ်လာသည်။
“b. Homosexual practices are recognized as a misuse of sexual powers, and
disapproved in Scripture. As a violation of the divine intention in marriage,
they thus become just cause for divorce.
ဂ။
အိမ်ထောင်ဖက်မဟုတ်သော ဆန့်ကျင်ဘက်လိင်နှင့် ရင်းနှီးသောဆက်ဆံရေးကို စဉ်ဆက်မပြတ်
လိုက်စားခြင်း၊ လိင်ဆက်ဆံမှုမရှိခဲ့သော်လည်း၊ သစ္စာမဲ့ခြင်းပုံစံတစ်ခုဖြစ်ပြီး
တကယ့်အိမ်ထောင်ဖောက်ခြင်းနှင့် နီးစပ်သည်၊ ကွာရှင်းရန် အကြောင်းတစ်ခုဖြစ်နိုင်သည်”
(အဒဗင်တစ်ရီဗျူး၊ ဖေဖော်ဝါရီ ၁၇၊ ၁၉၇၇)။
“c. Persistent indulgence in intimate relationships with a partner of the
opposite sex other than the spouse, even though falling short of coitus, is a
form of unfaithfulness, bordering on actual adultery, and may be contributory
to divorce” (AR Feb. 17, 1977).
“ယုံကြည်သူမဟုတ်သူများနှင့်
မညှဉ်းဆက်နှောင်ဖွဲ့ရန်” ဟူသော ကျမ်းစာညွှန်ကြားချက် (၂ ကောရိန်သု ၆:၁၄) ကြောင့်
သတ္တမနေ့အဒဗင်တစ်သင်းတော်သားတစ်ဦးကို ယုံကြည်ခြင်းမရှိသူနှင့်
လက်ထပ်ပွဲပြုလုပ်ပေးရန် သတ္တမနေ့အဒဗင်တစ် ယာများကို ညွှန်ကြားထားသည်
(သတ္တမနေ့အဒဗင်တစ်သင်းအုပ်လက်စွဲစာအုပ် ၁၉၉၂၊ စာမျက်နှာ ၂၄၆)။
Because of the biblical injunction not to be “mismated with unbelievers”
(2 Cor. 6:14), Seventh-day Adventist pastors are instructed not to perform a
wedding ceremony uniting in matrimony a church member with one who is not
(Seventh-day Adventist Minister’s Manual 1992, 246).
၁၉၈၀ ခုနှစ်
အထွေထွေညီလာခံအစည်းအဝေးတွင် အခြေခံယုံကြည်ချက် အချက် ၂၇ ချက်ကို အတည်ပြုခဲ့သည်။
အချက် ၂၂ သည် အိမ်ထောင်ရေးနှင့် မိသားစုနှင့် သက်ဆိုင်သည်။
At the 1980 session of the General Conference, 27 statements of
fundamental beliefs were approved. Statement 22 deals with marriage and family.
“အိမ်ထောင်ရေးကို
ဧဒင်ဥယျာဉ်တွင် ဘုရားသခင်က တည်ထောင်ခဲ့ပြီး ယေရှုက အတည်ပြုခဲ့သည်။ ၎င်းသည်
ယောက်ျားနှင့်မိန်းမ ချစ်ခင်ကြင်နာသော တစ်သက်တာပေါင်းသင်းခြင်းဖြစ်သည်။
ခရစ်ယာန်အတွက် အိမ်ထောင်ကတိကို အိမ်ထောင်ဖက်အပြင် ဘုရားသခင်အတွက်လည်း ဖြစ်သည်။
ဘုံယုံကြည်ခြင်းရှိသော လင်မယားနှစ်ဦးကြားတွင်သာ ချုပ်ဆိုသင့်သည်။ အချင်းချင်း
ချစ်ခြင်း၊ ဂုဏ်ပြုခြင်း၊ လေးစားခြင်း၊ တာဝန်ယူခြင်းတို့သည် ဤဆက်ဆံရေး၏
အဓိကအချက်များဖြစ်ပြီး ခရစ်တော်နှင့် အသင်းတော်ကြားဆက်ဆံရေး၏ ချစ်ခြင်း၊
သန့်ရှင်းခြင်း၊ နီးကပ်ခြင်း၊ ထာဝရတည်တံ့ခြင်းကို ထင်ဟပ်ရမည်။ ကွာရှင်းခြင်းနှင့်ပတ်သက်၍
ယေရှုက မတရားပြတင်းပေါက်ဆိုင်ခြင်းမှလွဲ၍ အိမ်ထောင်ဖက်ကို ကွာရှင်းပြီး
အခြားတစ်ဦးနှင့် လက်ထပ်သူသည် အိမ်ထောင်ဖောက်ခြင်းကျူးလွန်သည်ဟု သွန်သင်ခဲ့သည်။
မိသားစုဆက်ဆံရေးအချို့ စံပုံမမီသော်လည်း ခရစ်တော်အတွင်း အပြည့်အဝကတိပြုသော
အိမ်ထောင်ဖက်များသည် သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်၏ လမ်းပြမှုနှင့် အသင်းတော်၏
ပြုစုပျိုးထောင်မှုဖြင့် ချစ်ခြင်းမေတ္တာစည်းစည်းညီညွတ်မှုကို ရရှိနိုင်သည်။
ဘုရားသခင်သည် မိသားစုကို ကောင်းချီးပေးပြီး အဖွဲ့ဝင်များ ပြည့်စုံသော
ရင့်ကျက်မှုသို့ အချင်းချင်း ကူညီရန် ရည်ရွယ်သည်။ မိဘများသည် သားသမီးများကို
သခင်ယေရှုကို ချစ်ခြင်းနှင့် နာခံခြင်းသို့ ပြုစုပျိုးထောင်ရမည်။ ၎င်းတို့၏
ဥပမာနှင့် စကားဖြင့် ခရစ်တော်သည် ချစ်ခင်တတ်သော စည်းကမ်းပေးသူ၊ နူးညံ့သိမ်မွေ့ပြီး
ဂရုစိုက်သူ၊ ဘုရားသခင်၏ မိသားစုဖြစ်လာရန် လိုလားသူဖြစ်ကြောင်း သွန်သင်ရမည်။
မိသားစုနီးကပ်မှု တိုးပွားလာခြင်းသည် နောက်ဆုံးဧဝံဂေလိတရားတော်၏
အမှတ်အသားတစ်ခုဖြစ်သည်။ (ကမ္ဘာဦး ၂:၁၈–၂၅၊ မဿဲ ၁၉:၃–၉၊ ယောဟန် ၂:၁–၁၁၊ ၂ ကောရိန်သု
၆:၁၄၊ ဧဖက် ၅:၂၁–၃၃၊ မဿဲ ၅:၃၁၊ ၃၂၊ မာကု ၁၀:၁၁၊ ၁၂၊ လုကာ ၁၆:၁၈၊ ၁ ကောရိန်သု ၇:၁၀၊
၁၁၊ ထွက်မြောက်ရာ ၂၀:၁၂၊ ဧဖက် ၆:၁–၄၊ တရားဟောရာ ၆:၅–၉၊ သုတ္တံကျမ်း ၂၂:၆၊ မာလခိ
၄:၅၊ ၆)။”
“Marriage was divinely established in Eden and affirmed by Jesus to be a
lifelong union between a man and a woman in loving companionship. For the
Christian a marriage commitment is to God as well as to the spouse, and should
be entered into only between partners who share a common faith. Mutual love,
honor, respect, and responsibility are the fabric of this relationship, which
is to reflect the love, sanctity, closeness, and permanence of the relationship
between Christ and His church. Regarding divorce, Jesus taught that the person
who divorces a spouse, except for fornication, and marries another, commits
adultery. Although some family relationships may fall short of the ideal,
marriage partners who fully commit themselves to each other in Christ may achieve
loving unity through the guidance of the Spirit and the nurture of the church.
God blesses the family and intends that its members shall assist each other
toward complete maturity. Parents are to bring up their children to love and
obey the Lord. By their example and their words they are to teach them that
Christ is a loving disciplinarian, ever tender and caring, who wants them to
become members of His body, the family of God. Increasing family closeness is
one of the earmarks of the final gospel message. (Gen. 2:18–25; Matt. 19:3–9;
John 2:1–11; 2 Cor. 6:14; Eph. 5:21–33; Matt. 5:31, 32; Mark 10:11, 12; Luke
16:18; 1 Cor. 7:10, 11; Ex. 20:12; Eph. 6:1–4; Deut. 6:5–9; Prov. 22:6; Mal.
4:5, 6.)”
ထပ်ခါတလဲလဲ
အစည်းအဝေးများပြီးနောက် အထူးကော်မတီတစ်ခုက ကိုယ်ဝန်ဖျက်ချခြင်းဆိုင်ရာ
ကြေညာချက်ကို ချမှတ်ခဲ့ပြီး ၁၉၉၂ ခုနှစ် နှစ်ပတ်လည်ကောင်စီတွင် အတည်ပြုခဲ့သည်။
၎င်းကို အဒဗင်တစ်ရီဗျူးတွင် ဒီဇင်ဘာ ၃၁ ရက်၊ ၁၉၉၂ ခုနှစ်တွင် ထုတ်ဝေခဲ့သည်။
ကြေညာချက်တွင် အောက်ပါအတိုင်း ပါဝင်သည်။
After repeated meetings, a special committee adopted a statement on
abortion that was approved by the Annual Council of 1992 and published in the
Adventist Review on December 31 of the same year. The statement reads, in part:
“၁။
သန္ဓေသားလောကီဘဝသည် ဘုရားသခင်၏ ခမ်းနားသော လက်ဆောင်ဖြစ်သည်။ ဘုရားသခင်၏ စံပုံသည်
ဘုရားသခင်၏ ပုံသဏ္ဍာန်တူသော လူ့ဘဝ၏ သန့်ရှင်းမှုကို အတည်ပြုပြီး သန္ဓေသားဘဝကို
လေးစားရန် တောင်းဆိုသည်။ သို့သော် ဘဝနှင့်ပတ်သက်သော ဆုံးဖြတ်ချက်များကို
လူ့ကမ္ဘာပျက်စီးမှုအခြေအနေတွင် ပြုလုပ်ရသည်။ ကိုယ်ဝန်ဖျက်ချခြင်းသည်
အကျိုးသက်ရောက်မှုနည်းပါးသော ကိုယ်ကျင့်တရားဆိုင်ရာ လုပ်ရပ်မဟုတ်ပေ။ ထို့ကြောင့်
သန္ဓေသားဘဝကို မဆင်မခြင် ဖျက်ဆီးခြင်းမပြုရ။ ကိုယ်ဝန်ဖျက်ချခြင်းကို
အလွန်ဆိုးရွားသော အကြောင်းပြချက်များအတွက်သာ ပြုလုပ်သင့်သည်။
“1. Prenatal human life is a magnificent gift of God. God’s ideal for
human beings affirms the sanctity of human life, in God’s image, and requires
respect for prenatal life. However, decisions about life must be made in the
context of a fallen world. Abortion is never an action of little moral
consequence. Thus prenatal life must not be thoughtlessly destroyed. Abortion
should be performed only for the most serious reasons.
၂။
ကိုယ်ဝန်ဖျက်ချခြင်းသည် လူ့ပျက်စီးမှု၏ ဆိုးရွားသော ဒုက္ခများထဲမှ တစ်ခုဖြစ်သည်။
ကိုယ်ဝန်ဖျက်ချရန် ဆုံးဖြတ်ချက်ကို ကိုယ်တိုင်ရင်ဆိုင်ရသူများကို အသင်းတော်သည်
ကျေးဇူးပြုသော ပံ့ပိုးမှုပေးသင့်သည်။ ဧဝံဂေလိတရားကို လက်ခံသူများတွင်
ရှုတ်ချသောသဘောထားမျိုး မသင့်တော်ပေ။ …
“2. Abortion is one of the tragic dilemmas of human fallenness. The church
should offer gracious support to those who personally face the decision
concerning an abortion. Attitudes of condemnation are inappropriate in those
who have accepted the gospel … .
၃။ လူ့ဘဝ၏ တန်ဖိုးကို
အသင်းတော်အနေဖြင့် လက်တွေ့ကျကျ ထောက်ပံ့ရေးနည်းလမ်းများဖြင့် ကတိကဝတ်ပြသင့်သည်။
ထိုနည်းလမ်းများမှာ (က) မိသားစုဆက်ဆံရေးကို ခိုင်မာစေခြင်း၊ (ခ)
ခရစ်ယာန်လိင်ဆိုင်ရာ နိယာမများကို အမျိုးသားနှင့် အမျိုးသမီးနှစ်ဦးလုံးကို
ပညာပေးခြင်း၊ (ဂ) မိသားစုစီမံကိန်းရေးတွင် အမျိုးသားနှင့် အမျိုးသမီး နှစ်ဦးစလုံး၏
တာဝန်ကို အလေးပေးခြင်း၊ (ဃ) ခရစ်ယာန်နိယာမများနှင့် မကိုက်ညီသော အပြုအမူများ၏
အကျိုးဆက်များအတွက် နှစ်ဦးစလုံးကို တာဝန်ယူရန် တိုက်တွန်းခြင်း၊ (င)
ကိုယ်ဝန်ဖျက်ချခြင်းနှင့်ဆိုင်သော ကိုယ်ကျင့်တရားမေးခွန်းများကို ဆွေးနွေးရန်
လုံခြုံသောပတ်ဝန်းကျင်ဖန်တီးခြင်း၊ (စ) အကျပ်အတည်းကိုယ်ဝန်ကို ဆက်လက်ထားရှိရန်
ရွေးချယ်သော အမျိုးသမီးများကို ပံ့ပိုးကူညီခြင်း၊ (ဆ) ကလေးများကို
မိဘအုပ်ထိန်းရာတွင် ဖခင်များ တာဝန်ယူစွာ ပါဝင်ရန် အားပေးကူညီခြင်း …။
“3. In practical, tangible ways the church as a supportive community
should express its commitment to the value of human life. These ways should
include: (a) strengthening family relationships, (b) educating both genders
concerning Christian principles of human sexuality, (c) emphasizing
responsibility of both male and female for family planning, (d) calling both to
be responsible for the consequences of behaviors that are inconsistent with
Christian principles, (e) creating a safe climate for ongoing discussion of the
moral questions associated with abortion, (f) offering support and assistance
to women who choose to complete crisis pregnancies, and (g) encouraging and
assisting fathers to participate responsibly in the parenting of their children
… .
၄။ အသင်းတော်သည်
တစ်ဦးချင်းအတွက် ကိုယ်ကျင့်တရားဆုံးဖြတ်သူ မဟုတ်ပေ။ သို့သော်
ကိုယ်ကျင့်တရားလမ်းညွှန်မှုကို ပေးသင့်သည်။ သန္ဓေတားခြင်း၊ ကလေးလိင်ရွေးချယ်ခြင်း၊
သို့မဟုတ် အဆင်ပြေရေးအတွက် ကိုယ်ဝန်ဖျက်ချခြင်းကို အသင်းတော်က ခွင့်မပြုပေ။
သို့သော် အမျိုးသမီးများသည် ကိုယ်ဝန်ရှိလျှင် အလွန်ထူးခြားသော အခြေအနေများနှင့်
ရင်ဆိုင်ရနိုင်သည်။ ဥပမာ ကိုယ်ဝန်ဆောင်အမျိုးသမီး၏ အသက်အန္တရာယ်များခြင်း၊
ကျန်းမာရေးကို ဆိုးရွားစွာ ထိခိုက်ခြင်း၊ သန္ဓေသားတွင် ဆိုးရွားသော
မွေးရာပါချို့ယွင်းချက်များ စစ်ဆေးတွေ့ရှိခြင်း၊ မုဒိန်းမှုနှင့် ဆွေမျိုးပေါက်ဖော်မှုကြောင့်
ကိုယ်ဝန်ရရှိခြင်း စသည်တို့ဖြစ်သည်။ ကိုယ်ဝန်ကို ရပ်ဆိုင်းမဆိုင်းဆုံးဖြတ်ချက်ကို
ကိုယ်ဝန်ဆောင်အမျိုးသမီးက တိကျသောအချက်အလက်များ၊ ကျမ်းစာနိယာမများ၊
သန့်ရှင်းသောဝိညာဉ်၏ လမ်းပြမှုဖြင့် သင့်လျော်စွာ တိုင်ပင်ပြီး ပြုလုပ်သင့်သည်။
ထို့ပြင် ဤဆုံးဖြတ်ချက်များကို ကျန်းမာသော မိသားစုဆက်ဆံရေးအတွင်း ပြုလုပ်ခြင်းက
အကောင်းဆုံးဖြစ်သည်” (အဒဗင်တစ်ရီဗျူး၊ ဒီဇင်ဘာ ၃၁၊ ၁၉၉၂)။
“4. The church does not serve as conscience for individuals; however, it
should provide moral guidance. Abortions for reasons of birth control, gender
selection, or convenience are not condoned by the church. Women at times,
however, may face exceptional circumstances that present serious moral or
medical dilemmas, such as significant threats to the pregnant woman’s life,
serious jeopardy to her health, severe congenital defects carefully diagnosed
in the fetus, and pregnancy resulting from rape or incest. The final decision
whether to terminate the pregnancy or not should be made by the pregnant woman
after appropriate consultation. She should be aided in her decision by accurate
information, biblical principles, and the guidance of the Holy Spirit. Moreover,
these decisions are best made within the context of healthy family
relationships” (AR Dec. 31, 1992).
၁၉၉၂ ခုနှစ်
နှစ်ပတ်လည်ကောင်စီတွင်ပင် “သေဆုံးလုနီးသူများကို ဂရုစိုက်ခြင်း” ကြေညာချက်ကို
အတည်ပြုခဲ့သည်။ ၎င်းတွင် အောက်ပါအတိုင်း ပါဝင်သည်။
At the same 1992 Annual Council, the statement “Care for the Dying” was
approved. In part it reads as follows:
“ဘုရားသခင်သည်
လူသားများကို ရွေးချယ်ခွင့်လွတ်လပ်ခွင့်ပေးထားပြီး ထိုလွတ်လပ်ခွင့်ကို တာဝန်ယူစွာ
အသုံးပြုရန် တောင်းဆိုသည်။ သတ္တမနေ့အဒဗင်တစ်များသည် ဆေးဘက်ဆိုင်ရာ
စောင့်ရှောက်မှုဆိုင်ရာ ဆုံးဖြတ်ချက်များတွင်လည်း ဤလွတ်လပ်ခွင့်ရှိသည်ဟု
ယုံကြည်သည်။ ဘုရားသခင်၏ လမ်းပြမှုကို ရှာဖွေပြီး ဆုံးဖြတ်ချက်ထိခိုက်ခံရသူများ၏
အကျိုးစီးပွားကို ထည့်သွင်းစဉ်းစားပြီး (ရောမ ၁၄:၇) ဆေးဘက်ဆိုင်ရာ
အကြံဉာဏ်ရယူပြီးနောက် ဆုံးဖြတ်ချက်ချနိုင်သူသည် အသက်ရှည်စေသော ဆေးဘက်ဆိုင်ရာ
ကုသမှုများကို လက်ခံမည် သို့မဟုတ် ငြင်းပယ်မည်ကို ဆုံးဖြတ်သင့်သည်။ ထိုသူများကို
သူတို့လက်ခံ၍မရသော ဆေးကုသမှုကို အတင်းအကျပ် မပြုစေရ။ …
“God has given human beings freedom of choice and asks them to use their
freedom responsibly. Seventh-day Adventists believe that this freedom extends
to decisions about medical care. After seeking divine guidance and considering
the interests of those affected by the decision (Rom. 14:7), as well as medical
advice, a person who is capable of deciding should determine whether to accept
or reject life-extending medical interventions. Such persons should not be
forced to submit to medical treatment that they find unacceptable … .
သေဆုံးလုနီးသူသည်
ဆေးကုသမှုနှင့်ပတ်သက်၍ သဘောထားကွဲလွဲခြင်း သို့မဟုတ် ဆန္ဒမထုတ်ဖော်နိုင်ပါက
ထိုသူကိုယ်တိုင် ရွေးချယ်ထားသူက ဆုံးဖြတ်သင့်သည်။ မည်သူကိုမျှ မရွေးချယ်ထားပါက
ထိုသူနှင့် နီးစပ်သူက ဆုံးဖြတ်သင့်သည်။ ထူးခြားသော အခြေအနေမျိုးမဟုတ်ပါက
ဆေးဘက်ဆိုင်ရာ သို့မဟုတ် ဥပဒေပညာရှင်များသည် သေဆုံးလုနီးသူနှင့်
အနီးစပ်ဆုံးသူများကို ဦးစားပေးရမည်။ တစ်ဦးချင်း၏ ဆန္ဒ သို့မဟုတ် ဆုံးဖြတ်ချက်ကို
စာဖြင့် ရေးသားထားသင့်ပြီး ရှိပြီးသား ဥပဒေလိုအပ်ချက်များနှင့် ကိုက်ညီရမည်။ …
“When a dying person is unable to give consent or express preferences
regarding medical intervention, such decisions should be made by someone chosen
by the dying person. If no one has been chosen, someone close to the dying
person should make the determination. Except in extraordinary circumstances,
medical or legal professionals should defer decisions about medical
interventions for a dying person to those closest to that individual. Wishes or
decisions of the individual are best made in writing and should be in agreement
with existing legal requirements … .
ခရစ်ယာန်ချစ်ခြင်းမေတ္တာသည်
ဆင်းရဲဒုက္ခသာ တိုးပွားစေခြင်း သို့မဟုတ် သေဆုံးမှုကို ဆိုင်းငံ့စေသော
ဆေးကုသမှုများကို ရပ်ဆိုင်း သို့မဟုတ် ရုပ်သိမ်းရန် လမ်းဖွင့်ပေးနိုင်သော်လည်း
သတ္တမနေ့အဒဗင်တစ်များသည် “ကရုဏာသတ်ခြင်း” သို့မဟုတ် ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် သတ်သေရန်
ကူညီခြင်းကို မလုပ်ကြပေ (ကမ္ဘာဦး ၉:၅၊ ၆၊ ထွက်မြောက်ရာ ၂၀:၁၃၊ ၂၃:၇)။ ၎င်းတို့သည်
ဆင်းရဲဒုက္ခခံစားနေရသူ သို့မဟုတ် သေဆုံးလုနီးသူ၏ အသက်ကို တမင်သက်သက်
ရယူခြင်းဖြစ်သော တက်ကြွသော သေကွယ်ရာနည်းကို ဆန့်ကျင်သည်” (အဒဗင်တစ်ရီဗျူး၊ ဒီဇင်ဘာ
၃၁၊ ၁၉၉၂)။
“While Christian love may lead to the withholding or withdrawing of
medical interventions that only increase suffering or prolong dying,
Seventh-day Adventists do not practice “mercy killing” or assist in suicide
(Gen. 9:5, 6; Ex. 20:13; 23:7). They are opposed to active euthanasia, the
intentional taking of the life of a suffering or dying person” (ibid.).
၁၉၈၈ ခုနှစ်တွင်
ကင်ညာနိုင်ငံ၊ နိုင်ရိုဘီမြို့တွင် ကျင်းပသော နှစ်ပတ်လည်ကောင်စီအစည်းအဝေးတွင်
အသင်းတော်အတွက် အလုပ်လုပ်နေသော ဝန်ထမ်းများ သို့မဟုတ် စေတနာ့ဝန်ထမ်းများ၏
လိင်ပိုင်းဆိုင်ရာ မသင့်လျော်သော အပြုအမူများကို ဆန့်ကျင်သည့် ဆုံးဖြတ်ချက်ကို
ချမှတ်ခဲ့သည်။ အသင်းတော်၏ လုပ်ငန်းများတွင် ၎င်းတို့သည် “ခရစ်တော်နှယ်ဘဝကို
နမူနာပြရန်” နှင့် “မှားယွင်းမှုပုံပေါက်ခြင်းကို ရှောင်ကြဉ်ရန်” ဖြစ်သည်။
အသင်းတော်အဖွဲ့အစည်းသည် လိင်ပိုင်းဆိုင်ရာ နှောင့်ယှက်မှုအမျိုးအစားအားလုံးကို
ခွင့်မပြုပေ။ မဲပေးခဲ့သော စာရွက်စာတမ်းတွင် လမ်းညွှန်နိယာမများ၊
အဓိပ္ပာယ်ဖွင့်ဆိုချက်များနှင့် ဖြစ်ပေါ်လာနိုင်သော အခြေအနေများတွင်
တရားမျှတမှုရရှိရန် လိုက်နာရမည့် လုပ်ထုံးလုပ်နည်းများ ပါဝင်သည် (အဒဗင်တစ်ရီဗျူး၊
ဖေဖော်ဝါရီ ၂၃၊ ၁၉၈၉)။
In its 1988 assembly in Nairobi, Kenya, the Annual Council of the General
Conference took an action against sexual misconduct by employees or volunteers
working for the denomination. In all activities they are to “exemplify the
Christlike life” and “avoid all appearance of wrongdoing.” The church
organization will not condone any type of sexual harassment. The document voted
includes guiding principles and definitions and outlines the process to follow
in doing justice to situations that may occur (ibid. Feb. 23, 1989).
IV. အဲလင် ဂျီ ဝှိုက်၏
မှတ်ချက်များ
က။ အိမ်ထောင်ရေး၏
သန့်ရှင်းမှု
“ဘုရားသခင်၏
အစပိုင်းစီစဉ်မှုနှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်သော အမျိုးသားများပြုလုပ်သော
အိမ်ထောင်ပေါင်းများစွာစနစ်ကို စောစီးစွာ မိတ်ဆက်ခဲ့သည်။ သခင်ဘုရားသည် အာဒံအား
ဇနီးတစ်ဦးတည်းကိုသာ ပေးခဲ့ပြီး ထိုနည်းတူ အမိန့်ပေးခဲ့သည်။ သို့သော်
လူသားပျက်စီးပြီးနောက် လူများသည် မိမိတို့၏ အပြစ်ရှိသော ဆန္ဒများကို
လိုက်စားခဲ့ကြသည်။ ရလဒ်အနေဖြင့် ရာဇဝတ်မှုနှင့် ဒုက္ခများ လျင်မြန်စွာ
တိုးပွားလာခဲ့သည်။
IV. Ellen G. White Comments
A. The Sanctity of Marriage
“Polygamy had been early introduced, contrary to the divine arrangement at
the beginning. The Lord gave to Adam one wife, showing His order in that
respect. But after the Fall, men chose to follow their own sinful desires; and
as the result, crime and wretchedness rapidly increased.
လူ၌ ဘုရားသခင်၏
ပုံသဏ္ဍာန်ကို ဖျက်ဆီးရန်နှင့် ဒုက္ခရောဂါနှင့် မကောင်းမှုတံခါးကို ဖွင့်ရန်
စာတန်သည် အိမ်ထောင်ရေးအဖွဲ့အစည်းကို ဖျက်ဆီးရန်၊ ၎င်း၏ တာဝန်ဝတ္တရားများကို
အားနည်းစေရန်နှင့် ၎င်း၏ သန့်ရှင်းမှုကို လျော့နည်းစေရန် ကြံစည်ခဲ့သည်” (PP
၉၁၊ ၉၂၊ ၃၃၈)။
“It was Satan’s studied effort to pervert the marriage institution, to
weaken its obligations and lessen its sacredness; for in no surer way could he
deface the image of God in man and open the door to misery and vice” (PP 91,
92, 338).
“ဘုရားသခင်သည် ပထမဆုံး
အိမ်ထောင်ကို ကျင်းပပေးခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် ဤအဖွဲ့အစည်းသည် စကြဝဠာ၏
ဖန်ဆင်းရှင်ထံမှ ဖြစ်ပေါ်လာခြင်းဖြစ်သည်။ ‘အိမ်ထောင်ရေးသည် ဂုဏ်အသရေရှိသည်’ (ဟေဗြဲ
၁၃:၄)။ ၎င်းသည် လူသားအား ဘုရားသခင်ပေးသော ပထမဆုံး လက်ဆောင်များထဲမှ တစ်ခုဖြစ်ပြီး
လူသားပျက်စီးပြီးနောက် အာဒံသည် ဘုရားဥယျာဉ်တံခါးပြင်ပသို့ ယူဆောင်လာခဲ့သော
အဖွဲ့အစည်းနှစ်ခုအနက် တစ်ခုဖြစ်သည်။
“God celebrated the first marriage. Thus the institution has for its
originator the Creator of the universe. ‘Marriage is honorable’ (Heb. 13:4); it
was one of the first gifts of God to man, and it is one of the two institutions
that, after the Fall, Adam brought with him beyond the gates of Paradise.
ဘုရားသခင်၏
နိယာမများကို ဤဆက်ဆံရေးတွင် အသိအမှတ်ပြုပြီး နာခံသောအခါ အိမ်ထောင်ရေးသည်
ကောင်းချီးဖြစ်သည်။ ၎င်းသည် လူမျိုးစု၏ သန့်ရှင်းမှုနှင့် ပျော်ရွှင်မှုကို
ကာကွယ်ပေးသည်၊ လူ၏ လူမှုရေးလိုအပ်ချက်များကို ဖြည့်ဆည်းပေးသည်၊ ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ၊
ဉာဏ်ရည်ဉာဏ်သွေး၊ ကိုယ်ကျင့်တရားသဘောသဘာဝကို မြှင့်တင်ပေးသည်” (အဲဒီနေရာ ၄၆)။
“When the divine principles are recognized and obeyed in this relation,
marriage is a blessing; it guards the purity and happiness of the race, it
provides for man’s social needs, it elevates the physical, the intellectual,
and the moral nature” (ibid. 46).
“ဘုရားသခင်၏ လူများသည်
တားမြစ်ထားသော နေရာသို့ ဘယ်တော့မှ မဝင်ရ။ ယုံကြည်သူနှင့် ယုံကြည်ခြင်းမရှိသူ
အိမ်ထောင်ပြုခြင်းကို ဘုရားသခင်က တားမြစ်ထားသည်။ ...
“Never should God’s people venture upon forbidden ground. Marriage between
believers and unbelievers is forbidden by God....
ယုံကြည်ခြင်းမရှိသူသည်
ကောင်းမွန်သော ကိုယ်ကျင့်တရားရှိနိုင်သော်လည်း ဘုရားသခင်၏ တောင်းဆိုမှုကို
မဖြည့်ဆည်းနိုင်ခြင်းနှင့် ကြီးမြတ်သော ကယ်တင်ခြင်းကို လျစ်လျူရှုထားခြင်းကြောင့်
ထိုသို့သော အိမ်ထောင်ကို မပြုလုပ်သင့်ပေ” (AH ၆၃)။
“The unbelieving may possess an excellent moral character, but the fact
that he or she has not answered to the claims of God and has neglected so great
salvation is sufficient reason why such a union should not be consummated” (AH
63).
B. အိမ်ထောင်ရေးဆက်ဆံရာ
“ထာဝရဘုရားသည်
ဇနီးမယားကို ကာကွယ်စောင့်ရှောက်သူဖြစ်စေရန် ခင်ပွန်းကို ဇနီးမယား၏ ဦးခေါင်းအဖြစ်
ခန့်အပ်တော်မူခဲ့သည်။ သူသည် အသင်းတော်၏ ဦးခေါင်းဖြစ်တော်မူပြီး
နက်နဲသောကိုယ်ခန္ဓာ၏ ကယ်တင်ရှင်ဖြစ်တော်မူသကဲ့သို့၊ မိသားစုဝင်များကို
တစ်စုတစ်ဝေးတည်း ချည်နှောင်ထားသော အိမ်၏ ခါးပတ်ဖြစ်သည်” (စာမျက်နှာ ၂၁၅)။
B. Marital Relations
“The Lord has constituted the husband the head of the wife to be her
protector; he is the house-band of the family, binding the members together,
even as Christ is the head of the church and the Saviour of the mystical body”
(ibid. 215).
“ရာဇပလ္လင်ပေါ်ရှိ
ဘုရင်ထက် မိခင်တွင် ပိုမြင့်မြတ်သော အလုပ်မရှိချေ။ မိခင်သည် သူမ၏ အိမ်ထောင်စု၏
မိဖုရားဖြစ်သည်။ ကလေးများ၏ စရိုက်ကို ပုံဖော်ရန် သူမလက်ထဲတွင် အခွင့်အာဏာရှိသည်။
ထိုသို့ပုံဖော်ခြင်းဖြင့် ကလေးများသည် ပိုမြင့်သော၊ ထာဝရဘဝအတွက် အသင့်ဖြစ်လာစေသည်။
ကောင်းကင်တမန်တစ်ပါးပင်လျှင် ဤမျှ မြင့်မြတ်သော တာဝန်ကို တောင်းဆိုနိုင်မည်
မဟုတ်ပေ။ ဤအလုပ်ကို လုပ်ဆောင်ခြင်းအားဖြင့် သူမသည် ဘုရားအတွက် ဝတ်ပြုခြင်းကို
ပြုနေခြင်းဖြစ်သည်။ သူမ၏ တာဝန်၏ မြင့်မြတ်မှုကို သူမသာ နားလည်သဘောပေါက်ပါက၊
ထိုအရာသည် သူမအား သတ္တိရှိစေလိမ့်မည်” (စာမျက်နှာ ၂၃၁)။
“The king upon his throne has no higher work than has the mother. The
mother is queen of her household. She has in her power the molding of her
children’s characters, that they may be fitted for the higher, immortal life.
An angel could not ask for a higher mission; for in doing this work she is
doing service for God. Let her only realize the high character of her task, and
it will inspire her with courage” (ibid. 231).
“ခင်ပွန်းရော
ဇနီးမယားပါ တစ်ဦးကိုတစ်ဦး အာဏာဖြင့် မနှိပ်စက်ရ၊ တစ်ဦးကိုတစ်ဦး ကျေနပ်အောင်
အတင်းအကြပ် မဖိအားပေးရ။ ထိုသို့ပြုလုပ်၍ တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး ချစ်ခင်မှုကို
ထိန်းသိမ်းထားနိုင်မည် မဟုတ်ပေ။ ကြင်နာခြင်း၊ စိတ်ရှည်ခြင်း၊ သည်းခံခြင်း၊
ထောက်ထားညှာတာခြင်း၊ ယဉ်ကျေးခြင်းတို့ဖြင့် ပြုမူပါ။ ဘုရားသခင်၏
ကျေးဇူးတော်အားဖြင့် သင်တို့သည် အိမ်ထောင်သည်ကတိတွင် ကတိကဝတ်ပြုခဲ့သည့်အတိုင်း
တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး ပျော်ရွှင်စေနိုင်သည်” (စာမျက်နှာ ၁၁၈)။
“Neither the husband nor the wife should attempt to exercise over the
other an arbitrary control. Do not try to compel each other to yield to your
wishes. You cannot do this and retain each other’s love. Be kind, patient, and
forbearing, considerate, and courteous. By the grace of God you can succeed in
making each other happy, as in your marriage vow you promised to do” (ibid.
118).
C. အိမ်ထောင်ရေးသက်ရောက်မှု
“အိမ်တွင်းတွင်
အသင်းတော်၏ သာယာဝပြောရေးအတွက် အခြေခံအုတ်မြစ်ကို ချထားပေးသည်။ အိမ်တွင်းဘဝကို
အုပ်ချုပ်သော သြဇာများကို အသင်းတော်ဘဝသို့ ယူဆောင်သွားသည်။ ထို့ကြောင့်
အသင်းတော်တာဝန်များသည် အိမ်တွင်းမှ စတင်ရမည်” (စာမျက်နှာ ၃၁၈)။
C. Marital Influences
“In the home the foundation is laid for the prosperity of the church. The
influences that rule in the home life are carried into the church life;
therefore church duties should first begin in the home” (ibid. 318).
“လူ့အဖွဲ့အစည်းကို
ဘာသာတရားက သြဇာသက်ရောက်စေလိုပါက၊ ပထမဦးစွာ အိမ်ထောင်စုကို သြဇာသက်ရောက်စေရမည်။
အိမ်တွင်း၌ ကလေးများကို ဘုရားသခင်ကို ချစ်မြတ်နိုးခြင်းနှင့် ကြောက်ရွံ့ခြင်း
သင်ကြားပေးခဲ့လျှင်၊ ကမ္ဘာသို့ ထွက်သွားသောအခါ သူတို့သည် မိမိမိသားစုများကို
ဘုရားသခင်အတွက် ပြုစုပျိုးထောင်ရန် အသင့်ဖြစ်နေလိမ့်မည်။ ထို့နည်းတူ သမ္မာတရား၏
နိယာမများသည် လူ့အဖွဲ့အစည်းတွင် ခိုင်မြဲစွာ စိုက်ပျိုးခံရပြီး ကမ္ဘာပေါ်တွင်
ပြောင်မြောက်သော သြဇာကို သက်ရောက်စေလိမ့်မည်” (စာမျက်နှာ)။
“If religion is to influence society, it must first influence the home
circle. If children were trained to love and fear God at home, when they go
forth into the world, they would be prepared to train their own families for
God, and thus the principles of truth would become implanted in society and
would exert a telling influence in the world” (ibid.).
“ကောင်းမွန်စွာ
စီမံထားသော ခရစ်ယာန်အိမ်ထောင်စုသည် ခရစ်ယာန်ဘာသာ၏ အမှန်တရားကို သက်သေပြရာတွင်
အင်အားကြီးမားသော အချက်အလက်ဖြစ်သည်။ သူတို့သည် ငြင်းဆိုနိုင်စရာ မရှိချေ”
(စာမျက်နှာ ၃၆)။
“A well-ordered Christian household is a powerful argument in favor of the
reality of the Christian religion—an argument that the infidel cannot gainsay”
(ibid. 36).
“ခရစ်ယာန်များ၏
ပထမဆုံး အလုပ်မှာ မိသားစုတွင်း စည်းစည်းလုံးလုံး ဖြစ်ရန်ဖြစ်သည်။ ထို့နောက်
အလုပ်သည် အနီးနားရှိ အိမ်နီးချင်းများနှင့် ဝေးကွာသောသူများသို့ တိုးချဲ့ရမည်။
အလင်းကို ခံယူထားသူများသည် ထိုအလင်းကို ကြည်လင်သော ဓာတ်ရောင်ခြည်များဖြင့်
ထုတ်ဖော်ပြသရမည်။ ခရစ်တော်၏ မေတ္တာနှင့် မွှေးကြိုင်သော စကားလုံးများသည်
အသက်ရှင်ခြင်းသို့ အသက်ရှင်ခြင်း၏ အနံ့အသက်ဖြစ်လိမ့်မည်” (စာမျက်နှာ ၃၇)။
“The first work of Christians is to be united in the family. Then the work
is to extend to their neighbors nigh and afar off. Those who have received
light are to let the light shine forth in clear rays. Their words, fragrant
with the love of Christ, are to be a savor of life unto life” (ibid. 37).
D. ကလေးပြုစုပျိုးထောင်ရေး
“အသင်းတော်၏
ယိုယွင်းလာမှုကိင်း၍ ပျော်ပွဲရွှင်ပွဲများကို ချစ်ခင်လာရခြင်းသည် သင်းအုပ်ဆရာများ၏
အလုပ်မလုပ်ကိုင်ခြင်းကြောင့်ဟု များစွာထင်မှတ်ကြသည် …။ သင်းအုပ်ဆရာများသည် သူတို့၏
အလုပ်ကို သစ္စာရှိရှိ ကောင်းစွာ လုပ်ကိုင်နိုင်သော်လည်း၊ မိဘများသည် သူတို့၏
အလုပ်ကို ပျက်ကွက်ထားလျှင် ထိုအလုပ်သည် အကျိုးနည်းပါးလိမ့်မည်။ အသင်းတော်၌
တန်ခိုးနည်းပါးရခြင်းသည် အိမ်တွင်းဘဝ၌ ခရစ်ယာန်ဘဝ ပျက်ကွက်နေခြင်းကြောင့်ဖြစ်သည်”
(CG ၅၅၀)။
D. Child Care
“Many seem to think that the declension in the church, the growing love of
pleasure, is due to want of pastoral work … . But ministers may do their work
faithfully and well, yet it will amount to very little if parents neglect their
work. It is to a lack of Christianity in the home life that the lack of power
in the church is due” (CG 550).
“မိဘများသည်
မြို့ပြကြီးများသို့ မိသားစုနှင့်အတူ စုပြုံနေကြသည်။ အကြောင်းမှာ ကျေးလက်ဒေသထက်
မြို့ပြတွင် အသက်မွေးဝမ်းကျောင်းပြုရန် ပိုလွယ်ကူသည်ဟု
ထင်မှတ်ကြခြင်းကြောင့်ဖြစ်သည်။ ကျောင်းမတက်သည့်အခါ ဘာမှမလုပ်ရသော ကလေးများသည်
လမ်းမပေါ်တွင် ပညာသင်ယူကြသည်။ မကောင်းသော အဖော်များထံမှ မကောင်းမှုနှင့်
ပျက်စီးခြင်း အကျင့်များကို ရရှိကြသည်။ မိဘများသည် ဤအရာအားလုံးကို
မြင်နေရသော်လည်း၊ သူတို့၏ အမှားကို ပြင်ဆင်ရန် စတော့ခံရမည်ကို စိုးရိမ်၍
အခြေအနေအတိုင်း နေထိုင်နေကြပြီး၊ စာတန်သည် သူတို့၏ ကလေးများကို လုံးဝ
ထိန်းချုပ်သွားသည်အထိ ဖြစ်သွားသည်” (5T ၂၃၂)။
“Parents flock with their families to the cities because they fancy it
easier to obtain a livelihood there than in the country. The children, having
nothing to do when not in school, obtain a street education. From evil
associates they acquire habits of vice and dissipation. The parents see all
this; but it will require a sacrifice to correct their error, and they stay
where they are until Satan gains full control of their children” (5T 232).
“Even before the birth of the child, the preparation should begin that
will enable it to fight successfully the battle against evil.
“ကလေးမမွေးခင်ပင်
မကောင်းမှုကို အောင်နိုင်ရန် တိုက်ခိုက်နိုင်စေမည့် ပြင်ဆင်မှုကို စတင်ရမည်။
ကလေးမွေးဖွားမည့်အချိန်
မိခင်သည် ကိုယ်ကျိုးရှာတတ်သူ၊ တစ်ဦးတည်း စိတ်ကျေနပ်သူ၊ စိတ်မရှည်သူ၊ တင်းကြပ်သူ
ဖြစ်နေပါက၊ ထိုစရိုက်များသည် ကလေး၏ စိတ်သဘောထားတွင် ထင်ဟပ်လာလိမ့်မည်။ ဤနည်းဖြင့်
ကလေးများစွာသည် မကောင်းမှုဆီသို့ မယှဉ်နိုင်လောက်သော သဘောထားများကို မွေးရာပါ အမွေခံခဲ့ကြရသည်”
(AH ၂၅၆)။
“If before the birth of her child she is self-indulgent, if she is
selfish, impatient, and exacting, these traits will be reflected in the
disposition of the child. Thus many children have received as a birthright
almost unconquerable tendencies to evil” (AH 256).
E. အထွေထွေ အကြံဉာဏ်
“ဘုရားသခင်၏
ရည်ရွယ်ချက်မှာ သူ၏လူမျိုးတို့သည် အချင်းချင်း စုဝေးနေထိုင်ရန် သို့မဟုတ်
အသိုင်းအဝိုင်းကြီးများ ဖွဲ့စည်းရန် မဟုတ်ပေ။ ခရစ်တော်၏ တပည့်များသည် ဤလောက၌ သူ၏
ကိုယ်စားလှယ်များဖြစ်ပြီး၊ ဘုရားသခင်သည် သူတို့ကို နိုင်ငံတစ်ဝန်း၊ မြို့များ၊
မြို့များနှင့် ရွာများတွင် ကွဲကွာစွာ နေထိုင်စေလိုသည်။ သူတို့သည် လောက၏
အမှောင်ထဲတွင် အလင်းများဖြစ်ရမည်။ သူတို့သည် ဘုရားသခင်၏ သာသနာပြုသမားများဖြစ်ပြီး၊
သူတို့၏ ယုံကြည်ခြင်းနှင့် အမှုတို့ဖြင့် ကယ်တင်ရှင်လာတော်မူခြင်း
နီးကပ်လာပြီဖြစ်ကြောင်း သက်သေခံရမည်” (CL ၂၂)။
E. General Counsel
“It is not the purpose of God that His people should colonize, or settle
together in large communities. The disciples of Christ are His representatives
upon the earth, and God designs that they shall be scattered all over the
country, in the towns, cities, and villages, as lights amidst the darkness of
the world. They are to be missionaries for God, by their faith and works
testifying to the near approach of the coming Saviour” (CL 22).
“ညီအစ်ကိုတို့၊
သင်တို့သည် အဆွေခင်ပွန်းစာချုပ်ကို ရေးထားသည်ဟု သေခြင်းတရားသည် တစ်ရက်မျှ စောလာမည်
မဟုတ်ပေ။ သင်တို့၏ ပစ္စည်းဥစ္စာကို အဆွေခင်ပွန်းစာချုပ်ဖြင့် ဆွေမျိုးများအား
ပေးအပ်ရာတွင် ဘုရားသခင်၏ အမှုကို မေ့လျော့ခြင်း မပြုပါနှင့်။ သင်တို့သည် သူ၏
ကိုယ်စားလှယ်များဖြစ်ပြီး သူ၏ ပစ္စည်းကို ကိုင်တွယ်ထားသူများဖြစ်သည်။ သူ၏
တောင်းဆိုချက်သည် သင်တို့၏ ပထမဦးစားပေး ဖြစ်ရမည်။ သင်တို့၏ ဇနီးနှင့်
သားသမီးများကို ဆင်းရဲဒုက္ခဖြစ်စေခြင်း မပြုပါနှင့်။ သူတို့သည် လိုအပ်နေပါက
ပြင်ဆင်ထားပေးရမည်။ သို့သော် ဓလေ့ထုံးတမ်းကြောင့်သာ လိုအပ်ခြင်းမရှိသော
ဆွေမျိုးရှည်ကြာစွာကို အဆွေခင်ပွန်းစာချုပ်တွင် ထည့်သွင်းခြင်း မပြုပါနှင့်” (AH
၁ျ၃၉၇)။
“Death will not come one day sooner, brethren, because you have made your
will. In disposing of your property by will to your relatives, be sure that you
do not forget God’s cause. You are His agents, holding His property; and His
claims should have your first consideration. Your wife and children, of course,
should not be left destitute; provision should be made for them if they are
needy. But do not, simply because it is customary, bring into your will a long
line of relatives who are not needy” (AH 397).
“မိဘများသည် သူတို့၏
ကလေးများကို ကောင်းစွာ ပြုစုစောင့်ရှောက်နိုင်ပြီး ပညာသင်ကြားပေးနိုင်သည်ဟု
သေချာစေရုံသာ မိသားစုကို တိုးပွားစေရမည်” (စာမျက်နှာ ၁၆၃)။
“Parents should not increase their families any faster than they know that
their children can be well cared for and educated” (ibid. 163).
“သက်ကြီးရွယ်အိုများကို
စောင့်ရှောက်ရန် အဖွဲ့အစည်းများ တည်ထောင်ပြီး သူတို့ကို အတူတကွ နေထိုင်စေရန်
အကောင်းဆုံး မဟုတ်ပေ။ သူတို့ကို အိမ်မှ ဝေးရာသို့ ပို့ဆောင်စေရန်လည်း မသင့်ပေ။
မိသားစုဝင်တိုင်းသည် မိမိဆွေမျိုးများကို ကူညီစောင့်ရှောက်ရမည်။
ဤသို့မလုပ်နိုင်ပါက ထိုအလုပ်သည် အသင်းတော်၏ တာဝန်ဖြစ်ပြီး၊ ယင်းကို တာဝန်နှင့်
အခွင့်အရေးတစ်ခုအဖြစ် လက်ခံရမည်” (စာမျက်နှာ ၃၆၃)။
“It is not best to establish institutions for the care of the aged, that
they may be in a company together. Nor should they be sent away from home to
receive care. Let the members of every family minister to their own relatives.
When this is not possible, the work belongs to the church, and it should be
accepted both as a duty and a privilege” (ibid. 363).
“လူငယ်များအပေါ်
အမြင့်ဆုံး တာဝန်မှာ မိမိအိမ်တွင်းတွင် ဖခင်၊ မိခင်၊ ညီအစ်ကို ညီအမများကို
ချစ်ခင်မှုနှင့် စစ်မှန်သော စိတ်ဝင်စားမှုဖြင့် ကောင်းချီးပေးရန်ဖြစ်သည်။ ဤနေရာ၌
အခြားသူများအတွက် စွန့်လွှတ်ခြင်းနှင့် မိမိကိုယ်ကို မေ့လျော့ခြင်းကို
ပြသနိုင်သည်” (စာမျက်နှာ ၃၅)။
“The highest duty that devolves upon youth is in their own homes, blessing
father and mother, brothers and sisters, by affection and true interest. Here
they can show self-denial and self-forgetfulness in caring and doing for
others” (ibid. 35).
“သတ္တမပညတ်ကို
ဖောက်ဖျက်သူများကို အသင်းတော်မှ ဆိုင်းငံ့ထားရမည်။ အသင်းတော်၏ ဆက်ဆံရေးနှင့်
ဘုရားကျောင်း၏ အခွင့်အရေးများကို မခံစားရစေရ။ ကောင်းကင်တမန်က ဤသို့ဆိုသည်၊
‘ဤအပြစ်သည် မသိနားမလည်ခြင်းမျှ မဟုတ်။ သိသိသာသာ ကျူးလွန်သော အပြစ်ဖြစ်သည်။
ထိုအပြစ်ကို ကျူးလွန်သူ အသက်ကြီးသည်ဖြစ်စေ ငယ်သည်ဖြစ်စေ ဘုရားသခင်၏ ကြောက်မက်ဖွယ်
အပြစ်ဒဏ်ကို ခံရလိမ့်မည်’” (TSB ၂၄၈၊
၂၄၉)။
“Those who break the seventh commandment should be suspended from the
church, and not have its fellowship nor the privileges of the house of God.
Said the angel, ‘This is not a sin of ignorance. It is a knowing sin and will
receive the awful visitation of God, whether he who commits it be old or
young’” (TSB 248, 249).
“ဥပုသ်နေ့နှင့်
မိသားစုကို ဧဒင်ဥယျာဉ်၌ တူညီစွာ တည်ထောင်ခဲ့သည်။ ဘုရားသခင်၏ ရည်ရွယ်ချက်အရ
ထိုနှစ်ခုကို ခွဲမရနိုင်အောင် ချည်နှောင်ထားသည်။ ဤနေ့တွင် အခြားနေ့များထက်
ဧဒင်ဘဝကို ပိုမို ဖြတ်သန်းနိုင်သည်။ မိသားစုဝင်များသည် အလုပ်၊ သင်ယူမှု၊
ကိုးကွယ်မှု၊ အနားယူမှုတို့တွင် အတူတကွ ပါဝင်ရန် ဘုရားသခင်၏ အစီအစဉ်ဖြစ်သည်။
ဖခင်သည် မိမိအိမ်ထောင်စု၏ ယဇ်ပုရောဟိတ်ဖြစ်ပြီး၊ ဖခင်နှင့် မိခင်နှစ်ဦးစလုံးသည်
ကလေးများ၏ ဆရာနှင့် အဖော်များ ဖြစ်ရမည်” (CG ၅၃၅)။
“The Sabbath and the family were alike instituted in Eden, and in God’s
purpose they are indissolubly linked together. On this day more than on any
other, it is possible for us to live the life of Eden. It was God’s plan for
the members of the family to be associated in work and study, in worship and
recreation, the father as priest of his household, and both father and mother
as teachers and companions of their children” (CG 53c5).
“သမ္မာကျမ်းစာ
သမိုင်းတွင် ဤကဲ့သို့သော ဖြစ်ရပ်များနှင့် အခြားဖြစ်ရပ်များသည် မိခင်နှင့် ကလေး၏
ဆက်ဆံရေး၏ အရေးကြီးမှုကို ပြသပေးသည်။ ထို့ကြောင့် ဧလင်ဝိုက်၏ နိဂုံးချုပ်ချက်မှာ
ဤသို့ဖြစ်သည်၊ ‘မိခင်၏ အလုပ်ကို ဘုရားသခင်က ပေးအပ်တော်မူသည်။ သူမ၏ ကလေးများကို
ထာဝရဘုရား၏ ဆုံးမဩဝါဒနှင့် သွန်သင်ချက်ဖြင့် ပြုစုပျိုးထောင်ရန်ဖြစ်သည်’ (AH
၂၃၃)။ ‘အမျိုးသမီး၏
ထူးခြားသော တာဝန်များသည် အမျိုးသား၏ တာဝန်များထက် ပို၍ သန့်ရှင်းမြင့်မြတ်သည်’
(စာမျက်နှာ ၂၃၁)။”
“These and other cases of Bible history illustrate the critical nature of
the mother’s relationship with the child and provide the basis for Ellen
White’s conclusion: “The mother’s work is given her of God, to bring up her
children in the nurture and admonition of the Lord” (AH 233); these
“distinctive duties of woman are more sacred, more holy, than those of man”
(ibid. 231).
၅. စာပေ
Ards, Sheila, နှင့်
Adele Harrell။
“ကလေးသူငယ်အကြမ်းဖက်ခံရမှုကို အစီရင်ခံခြင်း -
အမျိုးသားဖြစ်ရပ်မှတ်တမ်းစစ်တမ်းများ၏ ဒုတိယအကြိမ်ခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာချက်”။ Child
Abuse and Neglect ၁၇
(မေ-ဇွန် ၁၉၉၃)၊ ၃၃၇၊ ၃၄၄။ Bacchiocchi, Samuele။ အိမ်ထောင်ပေါင်းစည်းရေးပဋိညာဉ်။ Berrien
Springs, Mich.: Biblical Perspectives, ၁၉၉၁။
Canfield, Ken။
ထိရောက်သောဖခင်များ၏ လျှို့ဝှက်ချက်ခုနစ်ပါး။ Wheaton, Ill.: Tyndale, ၁၉၉၂။ Clark,
Harriett။
“မွေးစားမိသားစုများကို နောက်တစ်ကြိမ်ကြည့်ခြင်း”။ The Harding Journal of
Religion and Psychiatry ၈
(၁၉၈၉)၊ ၁၀။ Colson, Charles။
“ဧည့်ခန်းထဲက ရိုင်းစိုင်းသူများ”။ Signs of the Times, ဖေဖော်ဝါရီ ၁၉၈၉။ Cose, Ellis။ “ဖခင်နှစ်”။ Newsweek,
အောက်တိုဘာ ၃၁၊ ၁၉၉၄။
Dubowitz, Howard, နှင့်အခြားသူများ။
“ကလေးသူငယ်လိင်ပိုင်းဆိုင်ရာအကြမ်းဖက်ခံရမှုနှင့်ဆက်စပ်သော အပြုအမူပြဿနာများ၏
နောက်ဆက်တွဲလေ့လာချက်”။ Child Abuse and Neglect ၁၇ (နိုဝင်ဘာ-ဒီဇင်ဘာ ၁၉၉၃)၊ ၇၄၃–၇၅၄။
Du Preez, Ronald။
“သမ္မာကျမ်းစာထဲက အများယောက်ယက်အိမ်ထောင်ရေးနှင့်
သတ္တမနေ့အဒ်ဗင်တစ်သာသနာပြုရေးအတွက် အကျိုးသက်ရောက်မှုများ”။ D. Min.
Project Report, Andrews University, ၁၉၉၃။
Garrett, Thomas M., Harold W. Baillie, Rosellen M. Garrett။ ကျန်းမာရေးစောင့်ရှောက်မှုကျင့်ဝတ် -
မူများနှင့်ပြဿနာများ။ Englewood Cliffs, N. Y.: Prentice Hall, ၁၉၈၉။ Kahn,
Joan R., နှင့် Kathryn
A. London။ “အိမ်ထောင်မပြုမီ
လိင်ဆက်ဆံခြင်းနှင့် ကွာရှင်းမှုအန္တရာယ်”။ Journal of Marriage and the
Family ၅၃ (နိုဝင်ဘာ ၁၉၉၁)၊
၈၄၅–၈၅၅။ Keener, Craig။
နောက်တစ်ယောက်နှင့်လက်ထပ်ခြင်း - ဓမ္မသစ်ကျမ်းဆုံးမဩဝါဒအရ
ကွာရှင်းခြင်းနှင့်ပြန်လက်ထပ်ခြင်း။ Peabody, Mass.: Hendrickson, ၁၉၉၃။ Koop,
Charles Everett, နှင့
Timothy Johnson။
စကားပြောကြစို့ - အရေးကြီးကိစ္စများအပေါ် ရိုးသားသောစကားပြော။ Grand
Rapids: Zondervan, ၁၉၉၂။
Kuzma, Kay။
သင့်ကလေးကို နားလည်ရန်။ Redlands, Calif.: Parent Scene, ၁၉၈၅။ ———. အလုပ်လုပ်သောမိခင်များနှင့်
အပြစ်ရှိစိတ်။ Boise, Idaho: Pacific Press, ၁၉၈၇။ Larson, David R., တည်းဖြတ်သူ။
ကိုယ်ဝန်ဖျက်ချခြင်း - ကျင့်ဝတ်ဆိုင်ရာကိစ္စရပ်များနှင့်ရွေးချယ်စရာများ။ Loma
Linda, Calif.: Loma Linda University Center for Christian Bioethics, ၁၉၉၂။ Londis,
James။
ကိုယ်ဝန်ဖျက်ချခြင်း - ကရုဏာလော လူသတ်မှုလော။ Nashville: Southern Pub.
Assn., ၁၉၈၀။ Louv,
Richard။ “ဖခင်မရှိခြင်း၏
အကျပ်အတည်း”။ Parents’ Magazine, ဇူလိုင်
၁၉၉၃။ Luther, Martin။
လူသား၏ ကြီးမားသောဓမ္မပညတ်ကျမ်း။ ဘာသာပြန်သူ Friedemann Hebart။ Adelaide:
Lutheran Pub. House, ၁၉၈၃။
McMillan, Len D။
မိဘပညာ။ Hagerstown, Md.: Review and Herald, ၁၉၉၃။ Shannon, Thomas, နှင့် James
Walter, တည်းဖြတ်သူများ။
ဘဝအရည်အသွေး - ဆေးဘက်ဆိုင်ရာအခက်အခဲသစ်။ New York: Paulist, ၁၉၉၀။ Small, Dwight Hervey။
ပြန်လက်ထပ်ခြင်းနှင့် ဘုရားသခင်၏ အသစ်ပြန်လည်ကျေးဇူးပြုခြင်း။ Grand
Rapids: Baker, ၁၉၈၆။
Springett, Ronald M။
သမိုင်းနှင့်ကျမ်းစာများထဲက လိင်တူဆက်ဆံခြင်း။ Washington, D.C.: Biblical
Research Institute, ၁၉၈၈။
Stott, John။
ပါဝင်ပတ်သက်မှု - ခေတ်သစ်ကမ္ဘာတွင် လူမှုဆကျင့်ဝတ်နှင့်လိင်ဆက်ဆံရေး။ အတွဲနှစ်တွဲ။
Old Tappan, N. J.: Fleming H. Revell, ၁၉၈၅။ Van Leeuwen, Mary Stewart။ ကျား-မ နှင့် ကျေးဇူး -
ပြောင်းလဲနေသောကမ္ဘာတွင် ချစ်ခြင်း၊ အလုပ်နှင့် မိဘအုပ်ထိန်းမှု။ Downers
Grove, Ill.: InterVarsity, ၁၉၉၀။
Van Pelt, Nancy။
ပြည့်စုံသောမိဘ။ Hagerstown, Md.: Review and Herald, ၁၉၈၅။ ———. ကလေးကို မွေးမြူပါ။ Hagerstown,
Md.: Review and Herald, ၁၉၈၄။
V. Literature
Ards, Sheila, and Adele Harrell.
“Reporting of Child Maltreatment: A Secondary Analysis of the National
Incidence Surveys.” Child Abuse and Neglect 17 (May-June 1993): 337, 344.
Bacchiocchi, Samuele. The Marriage
Covenant. Berrien Springs, Mich.: Biblical Perspectives, 1991.
Canfield, Ken. The Seven Secrets
of Effective Fathers. Wheaton, Ill.: Tyndale, 1992.
Clark, Harriett. “Another Look at
Stepfamilies.” The Harding Journal of Religion and Psychiatry 8 (1989): 10.
Colson, Charles. “Barbarians in
the Parlor.” Signs of the Times, February 1989.
Cose, Ellis. “The Year of the
Father.” Newsweek, Oct. 31, 1994.
Dubowitz, Howard, and others. “A
Follow-up of Behavior Problems Associated With Child Sexual Abuse.” Child Abuse
and Neglect 17 (November-December 1993): 743–754.
Du Preez, Ronald. “Polygamy in the
Bible With Implications for Seventh-day Adventist Missiology.” D. Min. Project
Report, Andrews University, 1993.
Garrett, Thomas M., Harold W.
Baillie, Rosellen M. Garrett, Health Care Ethics: Principles & Problems.
Englewood Cliffs, N. Y.: Prentice Hall, 1989.
Kahn, Joan R., and Kathryn A.
London. “Premarital Sex and the Risk of Divorce.” Journal of Marriage and the
Family 53 (November 1991): 845–855.
Keener, Craig. And Marries
Another: Divorce and Remarriage in the Teaching of the New Testament. Peabody,
Mass.: Hendrickson, 1993.
Koop, Charles Everett, and Timothy
Johnson. Let’s Talk: An Honest Conversation on Critical Issues. Grand Rapids:
Zondervan, 1992.
Kuzma, Kay. To Understand Your
Child. Redlands, Calif.: Parent Scene, 1985.
———. Working Mothers and Guilt.
Boise, Idaho: Pacific Press, 1987.
Larson, David R., ed. Abortion:
Ethical Issues and Options. Loma Linda, Calif.: Loma Linda University Center
for Christian Bioethics, 1992.
Londis, James. Abortion: Mercy or
Murder? Nashville: Southern Pub. Assn., 1980.
Louv, Richard. “The Crisis of the
Absent Father.” Parents’ Magazine, July 1993.
Luther, Martin. Luther’s Large
Catechism. Trans. Friedemann Hebart. Adelaide: Lutheran Pub. House, 1983.
McMillan, Len D. Parentwise.
Hagerstown, Md.: Review and Herald, 1993.
Shannon, Thomas, and James Walter,
eds. Quality of Life: The New Medical Dilemma. New York: Paulist, 1990.
Small, Dwight Hervey. Remarriage
and God’s Renewing Grace. Grand Rapids: Baker, 1986.
Springett, Ronald M. Homosexuality
in History and the Scriptures. Washington, D.C.: Biblical Research Institute,
1988.
Stott, John. Involvement: Social
and Sexual Relationships in the Modern World. 2 vols. Old Tappan, N. J.:
Fleming H. Revell, 1985.
Van Leeuwen, Mary Stewart. Gender
and Grace: Love, Work, and Parenting in a Changing World. Downers Grove, Ill.:
InterVarsity, 1990.
Van Pelt, Nancy. The Compleat
Parent. Hagerstown, Md.: Review and Herald, 1985.
———. Train Up a Child. Hagerstown,
Md.: Review and Herald, 1984.
No comments:
Post a Comment